L.H. Cosway - Painted Faces PL

SAVE OFFLINE

Painted Faces

Painted Faces L.H. Cosway

Nieoficjalne tłumaczenie waydale. Korekta Vynn.

Tłumaczenie w całości należy do autora książki, jako jego prawa autorskie. Tłumaczenie jest tylko i wyłącznie materiałem marketingowym, służącym do promocji autora. Tłumaczenie nie służy do otrzymania korzyści materialnych. Proszę o nie udostępnianie tłumaczenia. 1|Strona

Painted Faces

Prolog

Christchurch, Nowa Zelandia, 1998. Miał osiem lat, kiedy zaczęła się jego obsesja. Był kimś o wiele więcej niż tylko chłopcem w sukience. Robił to od sześciu lat i nadal udawało mu się utrzymać to w sekrecie. Był jedynakiem, a jego ojca nigdy nie było, więc tajemnica była łatwa. Nicholas szukał na strychu swojego starego kostiumu kowboja, kiedy znalazł pudła wypełnione po brzegi rzeczami zmarłej matki. Miał z nią dokładnie trzy wspomnienia. W pierwszym jej jasnoniebieskie oczy zawsze się rozjaśniały, kiedy go widziała. W drugim wypełniała dom ładną muzyką, gdy śpiewała i grała na fortepianie, a w trzecim płakała, zawsze płakała w łazience, kiedy myślała, że nie było nikogo w pobliżu. Nicholas wziął jej zakurzoną, starą własność i zrobił z niej swoje życie. Śpiewał tak, jak ona śpiewała w starych nagraniach video, które z nią miał. Trzymał je pod łóżkiem i ciągle oglądał. Nosił jej sukienki oraz biżuterię i spędzał wiele godzin na nakładaniu jej makijażu na swojej twarzy. Z czasem ten nawyk stanie się potrzebą rozrywki; pragnieniem by wyrazić fascynację kobiecą formą, wcielając się w nią. Ale teraz chodziło tylko o nią. Kobietę, która wydała go na świat i umarła zanim miał szansę ją poznać. Przez lata uświadomił sobie, że inni ludzie nie robili tego, co on; nie spędzali godzin na próbie naśladowania pamięci ich zmarłej matki, poprzez stawanie się nią. Zastanawiał się czy to było tym, co dorośli nazywali żałobą. Dziwne zdawało mu się żałowanie kobiety, z którą miał tylko trzy wspomnienia. Z jakiegoś powodu czuł, że kochał ją z natury, pomimo tego, że nigdy tak naprawdę jej nie znał. Ale to także samotność napędzała jego dziwny nawyk. Jego ojciec był chłodnym człowiekiem i odzywał się do niego tylko, kiedy było to absolutnie konieczne, podczas gdy Nicholas był dzieckiem pragnącym rozmowy, uwagi. W szkole się wychylał, naśmiewał się z nauczycieli i zawsze przeszkadzał na lekcjach, ponieważ pragnął, aby ktoś go zauważył, żeby ludzie wiedzieli, że istnieje. Odkrył, że jeśli zachowywał się niegrzecznie, mógł być w centrum uwagi. Kolegował się ze wszystkimi najładniejszymi dziewczynami. Inni chłopcy nazywali go pedziem, ale to go nie obchodziło. Zbyt bardzo podobało mu się towarzystwo dziewczyn, żeby z niego zrezygnować. Uwielbiał ich słodki zapach i miękkość ust, kiedy dawały mu się całować i wsuwał ręce pod ich koszulki. Delektował się tym, jak mówiły mu, że jest najprzystojniejszym chłopcem w całej szkole. Miał dwanaście lat, kiedy po raz pierwszy został pobity. Leżał na ziemi i pozwalał, żeby chłopcy go bili i kopali, ponieważ nie wiedział, jak się bronić. Pluli na niego takimi 2|Strona

Painted Faces przezwiskami, jak ciota i pedał. Był to jeden z ostatnich razów, gdy uchodziło im to na sucho, bo wkrótce potem nauczył się, jak oddawać ciosy, jak używać swojego humoru, jako obrony przeciwko ich wyzwiskom. Nigdy nie kłopotał się pokazywaniem im, że nie był żadną z tych rzeczy, którymi go nazywali. Łobuzów nie obchodziła prawda, pragnęli po prostu łatwego celu. Miał czternaście lat, kiedy ktoś po raz pierwszy odkrył jego sekret. Była sobota i siedział sam w domu. Wsadził do stereo płytę CD Karen Carpenter i nastawił pełną głośność, kiedy tańczył w czerwonej, aksamitnej sukni swojej matki i czarnych szpilkach ze srebrnymi klamerkami na przodzie. Próbował dopasować się dokładnie do głosu Karen. Wszyscy jego znajomi ze szkoły słuchali Backstreet Boys i The Spice Girls, ale on uważał, że Karen miała najdoskonalszy, najsłodszy głos na świecie. Trzymał przy ustach szczotkę, która również należała do jego matki, jako udawany mikrofon, stojąc w salonie domu, nieświadomy świata, kiedy odwrócił się i znalazł stojącego tam mężczyznę. To był Kelvin, znajomy i współpracownik jego ojca. Nicholas poczuł się, jakby bomba eksplodowała w jego klatce piersiowej. Został przyłapany. To zmieni wszystko. Naprawdę nie lubił Kelvina. Było w nim coś, co sprawiało, że stawały mu dęba wszystkie małe włoski na ciele. Dlaczego to on musiał odkryć jego sekret? Był złym człowiekiem, Nicholas to wyczuwał. Kelvin był stary i srogi, jak ojciec Nicholasa i miał na sobie, charakterystyczny dla siebie, garnitur. Trzymał w ramionach stos folderów. Uśmiechnął się do Nicholasa zanim położył je na stoliku do kawy. Pomachał pękiem kluczy w ręce. – Twój tata poprosił, żebym przyniósł dzisiaj te dokumenty, dał mi klucz do drzwi wejściowych – powiedział Kelvin. Nicholas był zawstydzony, kiedy patrzył na mężczyznę. Wyjdź, prosił bezgłośnie, czy nie może po prostu wyjść i udawać, że nigdy tego nie widział? Zbliżał się koniec jego szczęścia. Kelvin powie jego ojcu, na czym przyłapał Nicholasa, a ojciec nazwie go odrazą, spali wszystkie rzeczy jego matki i wyrzuci go na ulicę. Miał sucho w gardle, gdy wydusił z siebie odpowiedź, która była zaledwie szeptem. – Ja… powiem mu, że pan był. Kelvin skinął głową, ale nadal ten głupi człowiek nie chciał wyjść. Usiadł na kanapie i skrzyżował nogi. - Co takiego robisz? – zapytał, oczy błyszczały mu zamiarem, którego Nicholas jeszcze nie wyłapał. Pojedyncza łza wymknęła mu się z oka, tocząc się po twarzy. - Proszę nie mówić mojemu tacie – poprosił żarliwie, kiedy pojawiło się więcej łez.

3|Strona

Painted Faces - Och, oczywiście, że nie. Nie śniłbym o tym – odpowiedział Kelvin. – Chodź i usiądź ze mną. Jestem pewien, że możemy dojść do jakiegoś porozumienia. Zdesperowany, by przekonać Kelvina aby nie wydał jego sekretu, Nicholas wziął głęboki wdech, otarł łzy palcami i usiadł. Jego piękny sekret, ten, który przynosił mu tyle szczęścia, już nigdy więcej nie będzie radosną, dziecięcą sprawą.

4|Strona

Painted Faces

Rozdział pierwszy Mogę nazywać cię Viv?

Dublin, Irlandia, Dzień obecny. Tusz do rzęs kłuje mnie w oczy, kiedy ścieka po moich policzkach. Dobrze, że nie noszę szminki, bo inaczej wyglądałabym, jak jakiś klaun. Być może wariatka, która uciekła ze szpitala psychiatrycznego. Na pewno wycisnęłabym ostatnie poty z Alice Cooper. Niespodziewana ulewa przemacza moje ubrania, wywołując na skórze gęsią skórkę, robiąc z kręconych włosów mokry bałagan i sprawiając, że buty skrzypią od płynu, który dostał się do środka. Jestem obrazkiem kobiety nowoczesnej, która nie posiada auta i nie jest owładnięta przezornością, by nosić parasolkę. Tak nazywamy lato w Irlandii, panie i panowie. W jednej chwili oślepia cię słońce, sprawiając, że jesteś cała spocona, a w drugiej leje deszcz. Tak czy inaczej, kończysz mokra. Niosę, wydawałoby się, milion plastikowych siatek z zakupami, kiedy tak naprawdę są tylko trzy. Siatki prawdopodobnie tylko dopełniają mojego wyglądu uciekinierki ze szpitala psychiatrycznego. Czy to tylko ja, czy niestabilni psychicznie zawsze zdają się nosić ze sobą plastikowe siatki? Żyję w bloku mieszkalnym tuż przy Aungier Street. Prawdę mówiąc nie jest zbyt urodziwy, ale przynajmniej jest w centrum. Szukam kluczy w torbie przerzuconej przez ramię, kiedy mija mnie paru miejscowych dzieciaków, zaśmiewających się z moich starań. Chcę im powiedzieć, żeby spieprzali, ale oczywiście społeczne zasady uniemożliwiają dorosłym, takim jak ja, przeklinanie do dzieci. Powstrzymuję prychnięcie na ten pomysł, ponieważ raz jeszcze dopełniłby pozoru, że jestem wariatką. Nareszcie udało mi się wyciągnąć klucze z ukrycia na samym dole torby – co za niespodzianka – pod do połowy pustą butelką wody gazowanej i na wpół zjedzoną tabliczką czekolady. Mieszkam na trzecim piętrze, a budynek nie ma windy. Muszę wejść po schodach w mokrych ubraniach, z plastikowymi siatkami, otwartą torbą (ponieważ jestem zbyt leniwa, żeby zamknąć ją po odnalezieniu kluczy) i w ogóle. Jak wspominałam, blok nie jest zbyt urodziwy i nie mam najmilszych sąsiadów, więc zawsze mam skłonność do szybkiego przejścia z drzwi wejściowych do mojego mieszkania. W chwili, kiedy wsuwam klucze do zamka, otwierają się drzwi ostatnio pustego mieszkania znajdującego się obok mojego. Chcę zobaczyć, kim jest tym razem mój nowy sąsiad. Może samotna matka z trójką małych smarkaczy, które będą niesamowicie hałasować dzień i noc? Znając moje szczęście, pewnie coś w tym stylu. Tyle, że tak nie jest, bo pojawia się bardzo elegancko ubrany 5|Strona

Painted Faces mężczyzna. Ma na sobie świeżo wyprasowaną białą koszulę, której dwa górne guziki są swobodnie odpięte, drogie czarne spodnie i czarne buty od garnituru. No, no, no, może Nora i ja choć raz będziemy miały przyzwoitego sąsiada. Ja i moja najlepsza przyjaciółka Nora mieszkamy razem od niemal trzech lat w naszym dwupokojowym mieszkaniu w mieście. Powiem wam, że nie jest tak wspaniale, jak się zdaje. W ciągu tych trzech lat mieszkałyśmy obok pary ćpunów, samotnej matki z dwójką okropnych dzieci i młodego małżeństwa z niemowlęciem, które – kiedy dziecko nie płakało na cały blok – robiło głośne awantury o drugiej nad ranem. Ta para wyprowadziła się jakieś trzy tygodnie temu, zapewniając mnie i Norze bardzo zasłużony spokój oraz ciszę. Mężczyzna, na którego teraz patrzę wygląda, jakby pasował do tego miejsca tak bardzo, jak tygrys indyjski do dublińskiego zoo. Ma kruczoczarne włosy, ni krótkie ni długie, bladoniebieskie oczy i klasycznie piękną twarz. Jego budowa ciała jest lekko umięśniona w ten atletyczny sposób, a kiedy uśmiecha się do mnie uprzejmie, rozjaśnia się cała jego twarz. Jego oczy wprost błyszczą. - Witam – odzywa się, zamykając za sobą drzwi na klucz. Akcent ma łagodnie australijski, nie irlandzki. Podchodzi do mnie, wyciągając rękę, żebym ją uścisnęła. Rzucam mu spojrzenie, które prawdopodobnie waha się pomiędzy zdezorientowaniem, a zirytowaniem, ponieważ wyraźnie nie mam teraz wolnych rąk, aby dać mu uścisk, na który czeka. - Ty musisz być Freda, twoja współlokatorka Nora zaprosiła mnie wcześniej na filiżankę herbaty. Urocza dziewczyna – mówi. Och, na pewno tak zrobiła. Nora jest oportunistką, kiedy chodzi o mężczyzn i powiedziałabym, że pomyślała, iż ten facet jest pięknym okazem. Nawet w tej krótkiej rozmowie zauważyłam coś elektrycznego w jego osobowości, coś uzależniającego. Przyciągają mnie jego oczy, jakby zawierały sekrety, które uczyniłyby moje nudne, stare życie bardzo ekscytującym. Nie często trafia się na tak urzekających ludzi. - Fred, możesz nazywać mnie Fred – odpowiadam durnie, stawiając plastikowe siatki na podłodze, żebym w końcu mogła uścisnąć mu dłoń. Nasze dłonie się stykają, palce splatają i nie do wiary, że to przyznaję, ale przechodzi mnie maleńkie mrowienie na ten kontakt. Oczywiście on o tym nie wie i dzięki Bogu, bo pewnie pomyślałby, że jestem jakimś zboczeńcem. Bo kto dostaje mrowień, kiedy ściska rękę drugiej osoby? Równie dobrze można powiedzieć, Cześć, dzisiaj będziesz gwiazdą moich brudnych snów, panie Niebieskie Oczy. Ani trochę dziwne. Może minęło zbyt dużo czasu odkąd miałam chłopaka. Pierwsza puszczam i staram się zignorować jego magnetyzm. Śmieje się cudownie niskim dźwiękiem, który wstrząsa moim ciałem aż po palce u stóp. – Dobrze, Fred, ty możesz mówić do mnie Vivica. 6|Strona

Painted Faces Nasze spojrzenia się krzyżują i oboje uśmiechamy się na jego żart. Jest zabawny, ale nie na tyle, by się śmiać. – Fajnie, jeśli staniemy się bliskimi przyjaciółmi, mogę nazywać cię Viv? – odpowiadam. Udaje, że przerzuca włosy przez ramię bardzo kobiecym gestem i przybiera słodki głos Marilyn Monroe. – Możesz nazywać mnie, jak chcesz, Fredericku. – Ten gest niespodziewanie otwiera mi oczy na pewien zwariowany aspekt w jego zachowaniu, może jest gejem. Zdecydowanie ubiera się wystarczająco dobrze. - Dziękuję, będę o tym pamiętać, Viv. Miło było cię poznać. Mam nadzieję, że mieszkanie ci się podoba. - Och, to pałac stworzony dla królowej, Freddie, prawdziwe znalezisko. Wychwytuję wyraźny sarkazm. Wciąż jest do mnie zwrócony twarzą, idąc do tyłu korytarzem, obracając kluczami wokół palców. Najwyraźniej musi gdzieś być. Śmieję się. – Dobrze słyszeć. Wpadaj na herbatę, kiedy tylko chcesz. Kiwa głową i spogląda na moją mokrą koszulkę, gdzie mój fioletowy biustonosz rozmiaru D jest rażąco widoczny przez kremową bluzkę. – Niech to szlag – mówi żartobliwie. – Przegapiłem konkurs mokrego podkoszulka, znowu? – Sposób, w jaki wpatruje się w moją koszulkę sprawia, iż jestem na 99% pewna, że nie jest gejem. - Ach, obawiam się, że tak, w Dublinie robimy wielkie konkursy. Zbieramy się przy rzece Liffey i nurkujemy w ubraniach. Gdy wychodzimy, ćpuny siedzący na deptaku dają nam oceny od jeden do dziesięciu. Uśmiecha się do mnie lekko. – Jeżeli tak, to musiałaś dostać jedenastkę. Brzmi na naprawdę klasyczne wydarzenie, Fred, na pewno nie przegapię następnego. - Przychodź, kiedy chcesz. Zawsze witamy z otwartymi ramionami nowicjuszy – mówię, ciągnąc żart. Potem salutuje mi, uśmiechając się czule i znika za rogiem. Dopiero teraz orientuję się, że nie podał mi swojego prawdziwego imienia.

Nasze mieszkanie jest puste. Nora musiała gdzieś wyjść. Zostawiam siatki z zakupami w kuchni i idę poszukać świeżych ubrań oraz suszarki. Kiedy znowu czuję się, jak żywa osoba, wypakowuję składniki do pieczenia. Mam dwie prace. Jedną jest praca w sklepie z rzeczami używanymi na tej ulicy, trzy poranki w tygodniu, przydatna mała liczba. Drugą jest pieczenie dla cukierni w mieście, która szczyci się świeżymi, domowymi wypiekami. Robię ich wszystkie babeczki. Tak naprawdę 7|Strona

Painted Faces mówiono mi, że robię najlepsze babeczki w Irlandii, ale ponieważ powiedziała to moja matka, to sądzę, że mogła być trochę stronnicza. Zarobkowe pieczenie babeczek ma swoje zalety i wady. Zaleta jest taka, że wywołujesz uśmiech na twarzach ludzi, nawet jeśli wkładasz im trochę dodatkowych kilogramów do zadków. Wadą jest wstawanie o czwartej nad ranem każdego dnia roboczego, żeby upiec rzeczy i zanieść je do cukierni do godziny ósmej trzydzieści. Mam rower z przymocowaną przyczepką. Wkładam babeczki do pudełek, wstawiam je do przyczepy i zawożę do sklepu. O tak, a kiedy mówię cukiernia, to wcale nie unikam mówienia wam nazwy. To cukiernia nazwana Cukiernią. Tak modnie i współcześnie, wiecie. Kolejną złą rzeczą jest to, że mam dużą słabość do słodyczy, zatem ciągłe pieczenie ciastek tak jakby trochę za bardzo dogadza tej słabości. Pod względem rozmiaru jestem małą czternastką1, więc nie jest tak źle, jak sądzę, ale zawsze mogłabym stracić trochę wagi. Och, i mówię o rozmiarach angielskich, nie amerykańskich. Gdybym mieszkała w Ameryce, mogłabym mówić ludziom, że mam rozmiar 102. Chociaż nie ma żadnej różnicy, to byłabym bardzo z tego zadowolona. Odkładam swoje zakupy, gotowa na jutrzejszą serię. Piekę sześćdziesiąt babeczek dziennie i przeważnie sprzedają się do zera. Dzielę je na pięć innych smaków; dwanaście cytrynowych, dwanaście czekoladowo-pomarańczowych, dwanaście truskawkowych, dwanaście toffi i dwanaście waniliowych. Czasami mieszam trochę zestaw, dodając red velvet3 albo miętę. Piekarnik w mieszkaniu jest prawdopodobnie najdroższą rzeczą w tym miejscu. Dwa lata na niego oszczędzałam. Odnajduję coś terapeutycznego w pieczeniu, co rano dokładnie tego samego. Mogłabym to zrobić z zamkniętymi oczami. Lubię słuchać muzyki, kiedy piekę. Podoba mi się stary punk taki, jak Dead Kennedys i Social Distortion. Wiem, że to niecodzienna mieszanka, punk i babeczki, ale dla mnie działa. Szybka muzyka punkowa dodaje mi werwy o tak wczesnych godzinach. Oczywiście słucham muzyki tylko w słuchawkach, ponieważ Nora pracuje, jako barmanka w klubie nocnym Temple Bar i długo śpi. Pewnie dostałaby zawału, gdybym puściła swoją muzykę o czwartej rano, skoro wraca do domu dopiero o drugiej. Sądzę, że ma sekretne pragnienie, by zamachnąć się młotkiem na mój elektryczny mikser. Mamy przeciwne rutyny, ja jestem rannym ptaszkiem, a ona nocną sową. Ale w ten sam sposób, co punk rock i babeczki dla mnie działają, nasze przeciwne rutyny działają dla nas. Jest moją najlepszą przyjaciółką i bardzo ją kocham, ale jeśli miałybyśmy spędzać cały czas ze sobą, to ktoś skończyłby z połamanym nosem. I nie byłabym to ja.

1

Rozmiar 14 z tabeli UK (rozmiarówka angielska) – u nas byłby to rozmiar 42. Rozmiar 10 z tabeli US (rozmiarówka amerykańska) – też byłby to rozmiar 42. 3 Red velvet – coś w rodzaju mocno czerwonego barwnika, tak jak są torty Red Velvet Cake. 2

8|Strona

Painted Faces Wyleguję się przez jakiś czas przed telewizją, oglądając popołudniowe opery mydlane. Jest siedemnasta, kiedy Nora wschodzi do mieszkania, niosąc małą torbę w beżowobiałe paski zakupioną w diabelskim domu towarowym, którym jest Brown Thomas. Nie znoszę tego miejsca. To dublińska odpowiedź na londyńskie Harrod i przysięgam na Boga, że każda pracownica jest repliką zrzędliwej, atrakcyjnej dziewczyny, którą znało się w szkole. Zawsze czuję chore zadowolenie, kiedy przechodzę obok nich w sobotę i widzę na zewnątrz protestujących przeciwko okrucieństwu na zwierzętach, robiących chaos, ponieważ sklep sprzedaje rzeczy zrobione z prawdziwego futra. Wściekłe miny dziewczyn pracujących za wielkimi, frontowymi oknami radują mnie na pokręcony, ale bardzo fundamentalny sposób. - Co tym razem masz z zatoczki szatana? – pytam, kiedy podchodzi do lodówki i wyciąga butelkę wody. - Palę się – odpowiada Nora, ignorując moje pytanie i siada w fotelu, przyciskając zimną butelkę do czoła. Nie lubi, kiedy komentuję jej zamiłowanie do wydawania małej dodatkowej kasy na głupio drogie rzeczy, takie jak maleńkie puszki cieni do oczu ze stoiska Mac. Wiem, że jesteśmy dwudziestopięcioletnimi kobietami i jesteśmy genetycznie predysponowane do pragnienia wydawania pieniędzy na rzeczy, których nie potrzebujemy, ale dajcie spokój. - Cóż, masz szczęście, że nie złapała cię wcześniejsza ulewa. Byłam cholernie przemoczona – mówię zrzędliwie. - Mmhmm – mruczy, wachlując się materiałem bluzki. Podnosi swoją cenną torbę i zagląda do środka, po czym wyciąga coś podobnego do jedwabistej apaszki. Jest bladoniebieska, przypominając mi kolor oczu Vivici czy jak mu tam na imię. - Poznałaś naszego nowego sąsiada Vivicę? – pytam żartobliwie. Jednak żart trafia prosto do jej głowy, bo przenosi na mnie swoje brązowe oczy. Na jej twarzy pojawia się coś, jak rozczarowanie, kiedy wzdycha, mówiąc. – Nie mów mi, że mieszka z nim dziewczyna, to całkowicie zniszczy fantazję, która obecnie trwa w mojej głowie. Kusi mnie, żeby trochę ją pomęczyć i przeciągnąć sprawę, ale lubię myśleć, iż mam uprzejmą naturę, więc tego nie robię. – Nie, a przynajmniej o żadnej nie wspominał. Rozmawialiśmy przez minutę na korytarzu. Powiedziałam mu, że wszyscy nazywają mnie Fred, a on zażartował i powiedział, że mogłabym nazywać go Vivicą. Nora przygląda mi się z uśmieszkiem. – Wygląda na to, że mieliście miłą pogawędkę. - Tak, to było tuż przed tym, jak pchnął mnie na ścianę i wziął mnie w tej otwartej przestrzeni. Zamierzałam mu powiedzieć, że jestem damą i nie interesują mnie takie rzeczy, ale za kilka miesięcy mam urodziny i pomyślałam, że pozwolę sobie na wcześniejszy prezent. 9|Strona

Painted Faces - Zamknij się, Fred! Rzuca we mnie poduszką. Podnoszę ją i odrzucam w jej stronę, nieznacznie przekrzywiając jej lśniący kucyk. Śmieję się, kiedy patrzy na mnie spode łba i zadaje sobie wiele trudu, aby przywrócić go do normalności. Przypuszczam, że to dobra chwila na powiedzenie wam trochę o Norze. Ma absolutną obsesję na punkcie swojego wyglądu. Nieszczególnie w próżny sposób, ale bardziej w taki, gdzie osoba lubi mieć nad wszystkim kontrolę. Wszystko musi być czyste i schludne. Po prostu tak. Czyste, jak łza. Ma proste ciemnobrązowe włosy, głęboko uwodzicielskie brązowe oczy i jasnobrązową skórę. Jest jedną z tych Irlandek, które mają lekko hiszpański wygląd. Niektórzy mówią, że ten „wygląd” nadszedł w czasie, kiedy hiszpańskie statki przypłynęły do Irlandii setki lat temu i Hiszpanie zaczęli „łączyć się” z lokalnymi talentami. Jestem taka historycznie dokładna, prawda? Sądzę, że pra-pra-pra-pra-pradziadek Nory mógł być hiszpańskim marynarzem. Nora jest także jedną z tych patyczkowatych osób z nienormalnie szybkim metabolizmem, które mogą zjeść cały bufet, a i tak nie zdobędą ani kilograma. Jest bliska rozmiaru 8. Gdyby ona mieszkała w Ameryce, mogłaby mówić ludziom, że jest czwórką. W każdym razie, jeżeli metabolizm Nory jest biegaczem na złoty medal Olimpijski, mój jest jednym z tych ślimaków, które przypadkowo deptasz, kiedy jest na dworze zimno i mokro. Nasze ciała się różnią, chociaż jedyną korzyścią, jaką mam z bycia „większą dziewczyną”, jak to mówią, jest to, że niczego mi nie brakuje w obszarze klatki piersiowej. Myślę, że Nora cieszy się po cichu, że ja jestem „tą grubą”, bo to oznacza, że zwraca na siebie większą uwagę, kiedy gdzieś wychodzimy. Tak, pomimo obfitego biustu mężczyźni zawsze wydają się gromadzić wokół niej, choć to może mieć coś wspólnego z moją bardziej, powiedzmy, zgryźliwą osobowością. Gdyby facet podszedł do Nory w klubie i powiedział „Musiałaś się zgubić, skarbie, bo niebo jest daleko stąd” zaczęłaby jeść mu z ręki. Gdyby ten sam scenariusz zdarzyłby się mnie, przekrzywiłabym głowę na bok, powiedziałabym kolesiowi „spieprzaj” i byłabym całkiem zadowolona. Gdy znowu na nią patrzę, wciąż patrzy na mnie wilkiem za zepsucie jej kucyka. – To, że ty wstajesz z łóżka i masz idealne włosy nie oznacza, że wszyscy tak mamy – mówi wkurzonym tonem. Ktoś ma swój czas miesiąca, jak sądzę. Mam kręcone złocistobrązowe włosy i tak, przez te loki nigdy nie próbuję poskramiać swoich włosów. Mam niefrasobliwe podejście do pielęgnacji włosów i powiedzmy po prostu, że niesamowicie wnerwia to Norę. Wywracam oczami. – Noro, dzwoni twój monitor użalania się nad sobą, mówi mi, że użalasz się nad sobą przez coś błahego i potrzebujesz życia.

10 | S t r o n a

Painted Faces Potrząsa głową, nareszcie załatwiając nagły wypadek ze swoim kucykiem i popija ze swojej butelki wody. - Tak czy owak – mówi. – Powracając do tematu naszego nowego sąsiada. Nazywa się Nicholas i zaprosiłam go do nas na kolację przed moją pracą, więc musisz coś ugotować. - Nic nie wspominał o kolacji – odpowiadam. – Jesteś pewna, że to nie wydarzyło się w jednej z wielu fantazji, które miałaś o nim odkąd go poznałaś? Wydaje westchnięcie pokonujące wszystkie westchnienia na świecie. – Możesz choć na chwilę pohamować się z robieniem sobie jaj, Fred, proszę, naprawdę nie mam humoru. - Dobrze, pohamuję się, droga Noro. Pohamuję się również od ugotowania ci kolacji, byś mogła zaimponować męskiemu cukierkowi z mieszkania obok. Nora miała bardziej wyszukane wychowanie ode mnie. Zawsze mnie śmieszy, kiedy wypada z tymi przypadkowymi eleganckimi słowami. Niewielki uśmiech unosi kąciki jej ust. Widzę, że nie chce się uśmiechać, ale nie umie się powstrzymać. – W porządku, bądź sobie dalej żartownisiem, ale zrób, proszę, kolację, dobrze? Uśmiecham się szeroko. – Zrobię najwspanialszą kolację, jaką kiedykolwiek jadłaś. To rzadkie danie, niewielu o nim słyszało, sausage a la mash4. Znowu rzuca we mnie poduszką i chowa się w swoim pokoju, trzaskając za sobą drzwiami, zanim mogłabym się odwdzięczyć. Podwijam rękawy i idę zobaczyć, co mogę zrobić na kolację. Tak naprawdę nie zamierzam robić kiełbasek i puree, bo nigdy nie mamy tutaj gości i tak jakby chcę zaimponować temu Nicholasowi. Mogę się założyć, że kiedy był nastolatkiem, to wszyscy chcieli się z nim przyjaźnić. Tak jak mówiłam, jest w pewnym sensie magnetyczny. A może jestem po prostu romantyczną idiotką. Ale nawet jeśli jest poza moją ligą, to wciąż chciałabym być jego przyjaciółką. Mam tylko dwójkę przyjaciół, Norę i naszego gejowskiego kumpla Harry’ego. Tak, mamy przyjaciela geja. Czuję się normalniejsza, kiedy widzę, iż moje życie jest pełne stereotypów. Gdybym nie miała takiego złego nastawienia i zwyczaju przeklinania, to mogłabym być wyrzutkiem w babskiej powieści napisanej przez córkę Bertiego Aherna5. Wszak mam beznadziejne życie miłosne i niskie poczucie własnej wartości. W każdym razie, Harry i ja nawiązaliśmy więź nad strudlem z jabłkami, kiedy poznaliśmy się w Cukierni jakieś dwa lata temu i od tamtej pory był regularną częścią mojego życia. Tak jak ja, Harry jest trochę przy kości i przeważnie dobrze się dogadujemy poprzez naszą obsesję na punkcie dobrego jedzenia.

4

Sausage a la mash – bangers and mash; potrawa angielska składająca się z kiełbaski i tłuczonych ziemniaków. Bertie Ahern – irlandzki polityk, kiedyś premier Irlandii, jego córka Cecelia Ahern jest pisarką, napisała m.in. P.S. Kocham Cię, Na końcu tęczy 5

11 | S t r o n a

Painted Faces Kiedy wyciągam trochę składników, przygotowując się do zrobienia mojego specjalnego spaghetti po bolońsku, myślami wędruję do Nicholasa. Mogłabym zostać jego fajną kumpelką, do której przychodziłby po porady w sprawie życia i kobiet. Rozmawiałby ze mną o swojej obecnej dziewczynie supermodelce i o tym, jakie mają problemy w związku. Wtedy położyłby głowę na moich kolanach, a ja przeczesałabym jego czarne włosy i powiedziałabym mu, jak to kobiety są skomplikowanymi stworzeniami, a on musi dać jej przestrzeń i miłość. Wymyślałabym takie ckliwe mądrości, jak, Nicholas, prawdziwa miłość jest, jak kwiat, ona potrzebuje opieki i wsparcia, żeby urosnąć. To byłoby tandetne w najcudowniejszy sposób. Jakie to smutne, że myśl o odgrywaniu takiej roli w jego życiu naprawdę mnie ekscytuje? Pogrążam się w gotowaniu. Tak, nie tylko piekę, mam również złote ręce do słonych potraw. W świecie istniejącym wewnątrz mojej głowy, jestem idealną kobietą. Jakąś godzinę później Nora wychodzi ze swojego pokoju, mając na sobie obcisłą czarną sukienkę i niebieskie baletki. Założyła również okulary do czytania, co oznacza, że zdecydowała się na ten cały seksowny, ale inteligentny wygląd. W tym obecnym momencie mam na sobie wygodne dżinsy i jeden z tych za dużych swetrów, które są teraz ostatnim krzykiem mody, nie mając planów na przebieranie się. Nora jest ósemką albo dziewiątką w bardzo zachwalanej skali atrakcyjności, na które trafia się w starych, dobrych amerykańskich filmach. Ma szansę na stanie się nową dziewczyną Nicholasa. Ja jestem wygodną szóstką i czasami tak mi pasuje. To oznacza, że nie muszę się starać. Sztuka lenistwa to coś, co udoskonaliłam wiele lat temu. Często miło jest po prostu siedzieć i patrzeć na życie miłosne innych ludzi. Mogę nie mieć chłopaka, ale mam babeczki, a te smakowite dranie jeszcze mnie nie zawiodły. No dobra, więc teraz pewnie zastanawiacie się, co z moimi dawnymi kochankami. Powiedzmy, że wszyscy okazali się niewypałami. Ponieśli błyskawiczną klęskę. Obawiam się, że nie dla mnie są szczęśliwe zakończenia. W moim całym dwudziestopięcioletnim życiu miałam aż dwóch chłopaków. Pierwszy związek trwał sześć miesięcy i był całkiem normalny; po prostu stwierdziliśmy, że ostatecznie nie potrafimy znieść siebie nawzajem. Ten drugi, cóż, okazał się być psychiczną parą kaloszy. Kiedy powiedziałam mu, że chcę zerwać, to prześladował mnie przez cały rok. To główny powód, dlaczego nie ma mnie na żadnych stronach internetowych. Nie potrzebuję, żeby ten człowiek znowu mnie znalazł. Nie będę wdawać się w szczegóły, bo myślenie o tych obu krótkich związkach przyprawia mnie o niestrawności. Nora mówi, że pójdzie zapukać do mieszkania obok, żeby zobaczyć czy Nicholas jest gotowy, by do nas dołączyć. Zbywam ją machnięciem ręki i mieszam sos boloński w garnku, kiedy grzeje się na kuchence. Jakieś dwie minuty później oboje wpadają do mieszkania, zaśmiewając się z czegoś. Wciąż stoję przy kuchence, kończąc spaghetti.

12 | S t r o n a

Painted Faces - Spójrz, Fred, Nicholas przyniósł butelkę wina. Czyż to nie miłe z jego strony? – pyta Nora. Spoglądam przez ramię, kiedy macha butelką w ręce i kładzie ją na stole jadalnym. - Wspaniale – krzyczę z udawanym podekscytowaniem. – Jesteś prawdziwą zdobyczą, Viv. Ile cię kosztowało te wino, 8.99 w Londisie? - Nie bądź niegrzeczna, Fred – karci mnie Nora. – Muszę skoczyć do łazienki, a wy sobie pogadajcie – mówi pełna powstrzymywanej radości, że ma w mieszkaniu takiego mężczyznę. Nienawidzę, kiedy ludzie mówią ci, żebyś sobie pogadała, bo zawsze potem nie wiem o czym gadać. Więc milczę i odwracam się, skupiając się na jedzeniu. Chwilę później wyczuwam za sobą żar ciała Nicholasa. Kładzie mi ręce na biodrach i opiera głowę na ramieniu, spoglądając na jedzenie. - Pachnie wyśmienicie, Fred – komentuje całkowicie swobodnie. Jakby to było dla nas normalne zachowanie, a ledwie się znamy. Stoję kompletnie nieruchoma z szoku. Okej, więc albo jest jednym z tych dziwnych, zbytnio zażyłych facetów, którzy dotykają ludzi, których ledwie znają, jest gejem, albo naprawdę mnie podrywa. Myślę, że to jedno z tych dwóch pierwszych. - Ta – mamroczę. - Wino kosztowało dwadzieścia euro i kupiłem je w sklepie monopolowym na tej ulicy – mówi. - O, wielkie nieba, Viv, nie liczysz się z pieniędzmi! Śmieje się, owiewając oddechem moją szyję. – Lubisz nazywać mnie Viv, co? - Co mogę powiedzieć, kobiecy faceci naprawdę mnie kręcą – odpowiadam, starając się utrzymać spokój na jego bliskość. - Mogę taki być, jeśli to cię interesuje. Tak naprawdę mogę być kimkolwiek zechcesz. Jednak nie sądzę, by tak było. Myślę, że jesteś typem kobiety, która lubi, kiedy mężczyzna przejmuje inicjatywę. – Łagodnie szarpie mnie za biodra i nieznacznie do mnie przylega. Otwieram szeroko oczy. O co tu, kurwa, chodzi? Obracam się, unosząc łyżkę, którą mieszałam sos boloński i celuję nią prosto w niego. Plama sosu spada na podłogę. – Dobra. Słuchaj, lepiej się odsuń, do cholery, bo kopnę cię w jaja. Odsuwa się o krok, unosząc ręce w geście kapitulacji, jego twarz jest obrazkiem rozbawienia. – Przepraszam, Freda. Myślałem, że robisz te pasywnie agresywne komentarze, bo jesteś mną zainteresowana.

13 | S t r o n a

Painted Faces - No to źle myślałeś. Teraz siadaj przy stole i bądź miły, dopóki Nora nie wyjdzie. – Może wcale nie będziemy mieć normalnego sąsiada. Sądzę, że może być seksualną zarazą. - Tak jest – odpowiada, uśmiechając się durnie. Naprawdę jest o wiele zbyt przystojny, dla własnego dobra. Gdy przyciskał się do mnie, czułam się, jakbym płonęła, w dobry sposób. Choć równocześnie chciałam wiercić się od dyskomfortu. Nigdy nie byłam wylewnym typem. Wciąż na mnie patrzy, podtrzymując moje spojrzenie. Chcę odwrócić wzrok, ale nie potrafię. – Tak w ogóle, to jakiego koloru są twoje oczy? W pewnym świetle wyglądają na złote – mówi niskim i intensywnym głosem. Wzruszam ramionami, cała wstydliwa. Jezu, jeden komplement i zmieniłam się w kałużę potu na podłodze. – Orzechowe, jak sądzę. - Są śliczne – mówi. – Ty jesteś śliczna. Oddech na chwilę zamiera mi w gardle. – Dziękuję za ustalenie mojej śliczności, Viv. Lubisz czosnek? Bo w tym spaghetti jest dużo czosnku. Uśmiecha się, pokazując mi proste, białe zęby. Zęby, jakie widzi się tylko u gwiazd filmowych. – Uwielbiam czosnek. - Dobrze – odpowiadam, kiedy Nora wychodzi z łazienki. Postanawiając zażartować, żeby zakryć moje zawstydzenie po komplemencie Nicholasa, mówię: - Może zechcesz uchylić okno, Nora, byłaś tam trochę czasu, pewnie to było to drugie, co? Jej twarz czerwienieje. Uwielbiam ją zawstydzać. Cofam to, co mówiłam wcześniej o uprzejmej naturze. Jestem okrutną panią. Śmiech Nicholasa wypełnia całe pomieszczenie. Spogląda na Norę. – Ona jest po prostu bajeczna, prawda? – No to jest na pewno oświadczenie geja, jeżeli kiedykolwiek takie słyszałam. Kłóci się ze spojrzeniem, które mi posyła, jego bladoniebieskie oczy po prostu mnie pożerają. Dobry Boże, czy ktoś może mi pożyczyć burkę? - Niestety tak – odpowiada Nora, rzucając mi ostre spojrzenie mówiące zamknij się i przestań zawstydzać mnie przed moim przyszłym mężem! Kroję trochę chleba focaccia i wsadzam do miski z małymi półmiskami octu balsamicznego i oliwy z oliwek do zanurzania, bo jestem taka fantazyjna. Gdy kładę je na stole, Nora od razu rzuca się na jedzenie. O nie, nie czekaj na mnie, ani nic. Przecież jestem tylko skromną kuchareczką, która umożliwia jej tą kolacyjną randkę. Kiedy podaję spaghetti po bolońsku, Nora zaczyna od starych, przewidywalnych pytań. – Nicholasie, czym się zajmujesz? 14 | S t r o n a

Painted Faces On bierze kromkę chleba, zanurza w oliwie z oliwek i wsadza do ust. Zauważam, że przez chwilę delektuje się smakiem i czuję dumę, ponieważ sama upiekłam chleb. Mam tę dziwną fascynację z obserwowaniem ludzi znajdujących przyjemność w jedzeniu, które robię. - Jestem artystą kabaretowym – odpowiada po prostu, zaskakując nas obie. Zgadywałam, że pracuje w biznesie albo bankowości, bo ubiera się tak elegancko. - Och, naprawdę – mówi Nora. – Bardzo ciekawe, z czym dokładnie się to wiąże? - Jest cały akt, trochę muzyki, trochę komedii, trochę interakcji z publicznością. - Śpiewasz? – pyta zaintrygowana. - Zdecydowanie tak. – Mruga do niej, kiedy stawiam na stole resztę jedzenia i siadam. – Wina, Fred? – pyta, unoszą butelkę i patrząc na mnie. - Oczywiście, Viv – odpowiadam, nawijając spaghetti na widelec. Posyła mi olśniewający uśmiech i nalewa wina do mojego kieliszka. Upijam łyk. Jest przyjemne, ma on dobry gust. - Długo mieszkasz w Dublinie? – Nora kontynuuje swoje przesłuchanie. - Dopiero przyjechałem. Choć byłem tu kilka razy w odwiedzinach, to wspaniałe miasto. Mój przyjaciel zarządza tutaj nowym klubem i zaoferował mi regularne występy, więc skorzystałem z szansy. Od lat podróżuję po krajach, jadąc tam, gdzie zabierała mnie praca. Ale myślę, że jestem gotów gdzieś zamieszkać, a przynajmniej na jakiś czas. - Nora również pracuje w nocnym klubie – wtrącam. – Zajmuje się barem, będziecie mogli podzielić się historyjkami o wszystkich pijakach. Nicholas patrzy na Norę. – Gdzie pracujesz? - W Temple Bar. – Popija subtelnie wino. Subtelność jest ze względu na Nicholasa. Gdybyśmy były same, to opróżniłaby już cały kieliszek. - Ach. Klub, w którym będę występował znajduje się na Capel Street. Przez moment myślałem, że to przeznaczenie i będziemy pracować w tym samym miejscu – mówi charyzmatycznie. Nora jest cała w skowronkach. On zwraca się do mnie. – Więc opowiedz mi o sobie, Fred, czym ty się zajmujesz? Nim mogę odpowiedzieć, Nora wtrąca się, pewnie chcąc, by znowu skupił na niej uwagę. – Jest cukierniczką, robi babeczki. Nicholas krzywi się. – Wczesne poranki, jak sądzę? Potakuję. – Bardzo wczesne poranki, to jedyna wada w doskonałym zawodzie. Pracuję także w sklepie z używanymi rzeczami. Sprzedaje wszystkie rodzaje ubrań oraz drobiazgi. 15 | S t r o n a

Painted Faces - Dwie prace, jestem pod wrażeniem – mówi z uśmiechem. - Jestem pracowitą młodą damą – żartuję. Skupia na mnie wzrok, pewien rodzaj zainteresowania leży w głębiach jego oczu. – Och, mogę się założyć – mruczy, znowu spoglądając na moją klatkę piersiową. Trochę mnie kusi, żeby pstryknąć mu palcami przed twarzą i powiedzieć, żeby patrzył mi w oczy, ale to byłoby zbyt banalne, nawet jak dla mnie. Przez kilka minut trwa cisza, kiedy jemy, a Nora patrzy po nas podejrzliwie. Myśli, że dzieje się tutaj coś, o czym ona nie wie. Nic się nie dzieje. - To jest wspaniałe, jesteś świetną kucharką – odzywa się Nicholas, przełamując milczenie. – Od dawna nie jadłem tak pysznego dania. Mogę zabrać cię do domu, żebyś ciągle mi gotowała? – żartuje. - Oczywiście, że tak, połóż tylko karton pod umywalką, a tam będę spała. - Nonsens – beszta mnie Nicholas. – Dzieliłabyś ze mną łóżko, nie zgodziłbym się na nic innego. - Świetnie, więc będę twoją kucharką i ocieplaczem łóżka, co za wygodny zestaw. Nora śmieje się nerwowo, nasze przekomarzanie ją peszy, ale tylko ja znam ją na tyle, by to stwierdzić. - Dokładnie moje myśli – zgadza się Nicholas. – Co noc mógłbym zasypiać na tych cudownych piersiach. Na pewno nie ma nic bardziej relaksującego. Na jego słowa wypluwam wino, które właśnie wypiłam, na cały stół. Cholera. Nicholas trzęsie się ze śmiechu i Nora także się śmieje, choć trochę niepewnie. - Nie mogę uwierzyć, że powiedziałeś to o piersiach Fred – zauważa z cieniem flirtu w głosie. Trzepie go przyjacielsko po ramieniu. – Jesteś okropny. - Tak, po prostu okropny – mówię sarkastycznie. - Chciałabym mieć takie duże, jak ty, Fred – ciągnie z kwaśną miną. – Moje są, jak małe sadzone jajka. - Zdarza mi się podziwiać wszystkie kształty i rozmiary. – Nicholas rzuca jej oszałamiający uśmiech, który zdaje się poprawić jej nastrój. Boże, Nora jest jedną z najlepszych osób, jakie znam, ale z jakiegoś powodu potrafi zmienić się w totalny stereotyp, kiedy przebywa w towarzystwie mężczyzny, który ją interesuje. - Co, nawet te kwadratowe i prostokątne? – pytam. – Jesteś prawdziwym koneserem, mój przyjacielu. 16 | S t r o n a

Painted Faces Wybucha śmiechem. – Trójkąty także, och i ośmiokąty. Jestem równym oportunistą dla piersi. Kończymy jedzenie i na szczęście nikt nie wspomina o mojej klatce piersiowej przez resztę posiłku. Nora zerka na swój zegarek i zaczyna się zbierać do pracy. - Straciłam poczucie czasu w tak dobrym towarzystwie – mówi do Nicholasa, zakładając swój płaszcz. – Mam nadzieję, że znowu nas odwiedzisz. - Z przyjemnością – odpowiada, całując ją w oba policzki. Rumieni się i wychodzi z mieszkania. Nicholas podchodzi śmiało do stołu i zaczyna pomagać mi w zbieraniu naczyń. - Możesz już iść, wiesz, poradzę sobie – mówię mu. - Chciałbym jeszcze trochę zostać, jeśli ci to nie przeszkadza? Wzruszam ramionami. – Pewnie, jeśli chcesz. Ale ostrzegam, że zwykle chodzę wcześnie do łóżka, więc nie będzie żadnych późnych błazenad, jeżeli o to ci chodzi – droczę się. Nicholas przykłada dłoń do serca. – Ach, ranisz mnie, piękna pani. Miałem nadzieję, że cię uwiodę. Późne błazenady nie są moją mocną stroną. Ignoruję ten kawałek o „pięknej pani”, kontynuując sprzątanie. Kiedy naczynia są umyte, wytarte i odłożone na miejsce, postanawiamy obejrzeć telewizję i siadamy na kanapie. Zsuwam klapki, które nosiłam i wsuwam stopy pod nogi. Nicholas powoli przysuwa do mnie rękę i unosi pasemko moich włosów, przeczesując je palcami. - Świetne masz włosy, Fred. Są takie jedwabiste, chciałbym mieć je w peruce. Unoszę na niego brew. – Myślę, że możesz mieć kilka perwersyjnych stron, Viv. Jego uśmiech wydaje się niemal diabelski. Tak, diabelski. – Wiele perwersji, wiele dziwactw, moja seksualność jest złożona. - Jasne. I peruki cię kręcą – mówię. – Jak kto lubi. Uśmiech ma zdecydowanie tajemniczy. - Nie mówi się czasem „masz słabe strony”? – zastanawia się. Prycham. – Nie pasowałoby tak bardzo, jak perwersyjne. Uśmiecha się szeroko. Skupiam się na telewizorze, chociaż wolałabym przyglądać się jego ładnej twarzy. Po minucie szturcha mnie w bok. - Hej, przestań – narzekam, ale on ciągle to robi. Z każdym razem jego dotyk trwa trochę dłużej. Wkrótce zaczyna mnie w pełni łaskotać i mimowolnie wybucham śmiechem. Bronię 17 | S t r o n a

Painted Faces się, odnajdując łaskotliwe miejsce na jego brzuchu i on także się śmieje. Staram się nie myśleć, jak umięśniony i przyjemny w dotyku wydaje się jego brzuch. Przejmuje prowadzenie w naszej wojnie na łaskotki, kiedy siada na mnie i przytrzymuje mi nadgarstki jedną ręką, łaskocząc mnie w brzuch drugą. Wiercę się pod nim, niezdolna do przyjęcia tej tortury. Patrzy na mnie i nagle przestaje łaskotać. Wciąż przytrzymuje mi ręce. Ciężkie napięcie wisi w powietrzu i niespodziewanie zdaję sobie sprawę, w jakiej jesteśmy kompromitującej pozycji. Jego twarz przybiera poważny wyraz. – Jesteś bardzo ładna, Fred – mówi rzeczowo. Potem przybliża twarz i muska ustami moje ucho. – Naprawdę chciałbym cię przelecieć. Wzdrygam się na jego słowa. – Chryste, Nicholas! – Po raz pierwszy wypowiedziałam jego właściwe imię. Puszcza moje nadgarstki, gdy zeskakuję z kanapy. Odchyla się, siadając z rozchylonymi nogami, absolutnie rozluźniony, jak był u siebie w domu. Unosi kącik ust w uśmiechu. – Oboje jesteśmy tutaj dorośli, Fred. Naprawdę jesteś tak urażona moją propozycją? Niepotrzebnie skupiam się na wyprostowywaniu mojej koszulki. – Um, co… tak, oczywiście. Ledwo cię znam. - Flirtowałaś ze mną przez cały wieczór, skarbie – odpowiada miękko. Marszczę brwi, chwilowo skonsternowana. – Naprawdę? O mój Boże, mylisz się. Absolutnie tego nie robiłam. Byłam przyjazna, żartowałam sobie. Mówisz, że chcesz… uprawiać seks z każdą dziewczyną, która z tobą rozmawia? W podświadomości wiem, że sama to wszystko na siebie zrzuciłam i przypuszczam, że sposób, w jaki rozmawiałam z nim dzisiaj mógł być mylony z flirtowaniem, ale tylko trochę. - Nie, nie ze wszystkimi – odpowiada. – Ale widzę, że bylibyśmy bardzo zgodni w łóżku. W czym problem, jeśli jestem w tym bezpośredni? Kręcę na niego głową, otwierając usta w zdumieniu. Nigdy w życiu nie spotkałam takiego mężczyzny. - Mówi to facet, który powiedział, iż nie jest zainteresowany późnymi błazenadami – mówię, próbując obrócić to wszystko w żart, bym nie musiała mierzyć się z własnym zażenowaniem. Mogę zachowywać się czasami, jak złośliwa suka, ale przeważnie jest to przykrywka dla przestraszonej, nieśmiałej dziewczyny, która się za nią ukrywa. Nigdy żaden mężczyzna nie wypowiedział do mnie takich słów. I naprawdę jest mi wstyd, ponieważ chciałabym mieć taką pewność siebie, aby być dziewczyną, która odpowiedziałaby po prostu „No to do roboty”. Przygląda mi się długą chwilę, po czym odwraca wzrok i przeczesuje ręką ciemne włosy. – Przepraszam. Po prostu pomyślałem, że możemy dotrzymać sobie w nocy towarzystwa. Oboje jesteśmy samotni, to ma sens. 18 | S t r o n a

Painted Faces Patrzę na niego, protestując. – Nie jestem samotna. – Tak naprawdę chcę go zapytać, Jesteś samotny? Nie rozumiem, czemu miałby być. Jest przystojny i pewny siebie, ma wszystko, czego trzeba do szczęścia. - Wydawałaś się dzisiaj samotna, cała przemoczona deszczem i trzymając w rękach te worki z zakupami. - Byłam bardziej zirytowana niż samotna. Bada mnie wzrokiem. – W porządku, mój błąd. Nie jesteś samotna, Fred. Lepiej pójdę, muszę się przygotować na mój jutrzejszy pierwszy występ. Powinnaś przyjść. Już wspominałem o tym Norze. Klub jest nowy, nazywa się The Glamour Patch, niedaleko stąd. - Och, pewnie. Tak, mogę przyjść. Z chęcią zobaczę twój występ. – Urywam, przygryzając wargę. – Tak na marginesie, pewnie powinieneś był podrywać Norę, a nie mnie, podobasz jej się, jeżeli nie zauważyłeś. Wyraz jego twarzy jest ciepły. – Zauważyłem. Nie jestem zainteresowany Norą, Fred, tylko tobą. – I rzucając tę bombę, opuszcza mieszkanie.

19 | S t r o n a

Painted Faces

Rozdział drugi Punk rock i babeczki

Następnego ranka wstaję o bladym świcie, żeby zrobić babeczki, jak zwykle. Jest piątek i naprawdę nie mogę doczekać się weekendu, kiedy będę mogła pospać trochę dłużej. Pierwsze, co robię, to ustawiam piekarnik na podgrzewanie. Mam nastrój na płytę Dookie Green Day, więc odpalam na moim odtwarzaczu mp3 „Longview” i pozwalam, by perkusja oraz ciężki bas rozbudziły mój nieobecny mózg i zmęczone, opuchnięte oczy. Kiedy mam już przygotowaną mieszankę ciasta, rozkładam blachy do pieczenia. Wkładam papierowe foremki do małych rowków, po czym wlewam po porcyjce do każdej. Wsadzam je do piekarnika i przygotowuję polewy. Nie robię babeczek w tradycyjny, fantazyjny sposób z rękawem cukierniczym, zamiast tego po prostu rozlewam polewę na babeczki dla bardziej wiejskiego wyglądu. Ludzie wydają się lubić tę naturę typu kosza szczęścia, ponieważ możesz trafić na babeczkę z dużą polewą albo tylko odrobinką. Zapach ciasta wypełnia mieszkanie, kiedy przygotowuję sobie kubek kawy. Wyłączam muzykę i siadam przed telewizorem, żeby przejrzeć różne stacje, ustawiając niską głośność, żeby nie budzić Nory. Jeżeli miałabym określić jedną rzecz, której nauczyłam się o tej dziewczynie, po mieszkaniu z nią przez trzy lata, to byłby nią fakt, że nie zadziera się z jej schematem spania. Ludzie pracujący w nocy są dość zrzędliwi, co do swojego czasu snu. Moja mama pracowała kiedyś na nocnej zmianie w dobowym supermarkecie i mówię wam, że ta kobieta była niczym potwór, jeśli budziło się ją przed czasem. Jest tuż po 7:45, kiedy jestem przebrana i pakuję wykończone babeczki do pudełek. Trzymam swój rower w małym garażu za blokiem. Gdy babeczki są bezpiecznie ułożone w przyczepce, wskakuję na rower i jadę w kierunku Cukierni, która znajduje się w centrum O’Connell Street. Moją ulubioną rzeczą w jeżdżeniu wczesnym porankami jest świeże powietrze. No, tak świeże, jak może być w mieście. Wyjeżdżając na drogę, jadę wzdłuż Aungier Street, mijam George’s Street i skręcam w prawo na Dame Street. Omijam poranne korki i ludzi ubranych w garnitury oraz ubrania robocze, kiedy gnają niczym mrówki przez College Green do różnych miejsc. Muzyka huczy przez moje słuchawki, ścieżka dźwiękowa mojego życia w tym momencie należy do „When I Come Around” Green Day. Skręcam w lewo z College Green na Westmoreland Street i przejeżdżam przez most O’Connella na O’Connell Street. Taka jest moja cała droga jazdy. Zatrzymując się przed Cukiernią, zabezpieczam rower łańcuchem, po czym wyciągam pudełka z babeczkami i zanoszę je do środka. Muszę dwa razy obrócić, żeby wszystko 20 | S t r o n a

Painted Faces zanieść. W pobliżu kręci się kilkoro pracowników, ale nie jestem z nimi zaznajomiona. Miejsce wypełnia śniadaniowy tłum, ludzie popijają kawy i zajadają się ciasteczkami. Nie muszę przyjeżdżać tutaj zanim cukiernia otwiera się o ósmej, ponieważ menadżer Patrick (mój znajomy z kursu studenckiego Sztuk Kulinarnych) powiedział, że babeczki bardziej sprzedają się na drugie śniadanie/obiad. Zatem mój czas dostawy jest o ósmej trzydzieści. Klienci z wczesnych poranków wolą francuskie przysmaki takie, jak croissanty, słodkie placuszki i słodkie bułki. Można tu znaleźć prawdziwe smaczki cukiernicze. Znajomość z Patrickiem dała mi tutaj pracę. Trochę to niekonwencjonalny przypadek, ale stosuję się do wszystkich behapowskich standardów, chociaż pracuję w domu. W każdym razie, przy moim stopniu Sztuk Kulinarnych, jestem ponad wykwalifikowana do pracy, którą wykonuję. Po prostu nie posiadam stalowych nerwów do pracy w profesjonalnej kuchni. - Fred! – wita mnie entuzjastycznie Anny, kiedy staję w drzwiach. To jedna z pracownic, z którą się znam i przeważnie naprawdę miła dziewczyna. Czasami wychodzi ze mną i Norą. Chociaż, tak pomiędzy nami, może mieć małe zamiłowanie do zbytniego picia i przeżywania niezwykłych przygód na jedną noc z mężczyznami, których nigdy wcześniej nie widziała. Jest jedną z tych ludzi, z którymi fajnie się pije, ale nie chciałoby się regularnie z nią przyjaźnić, ponieważ jest trochę nadpobudliwa i zagada cię na śmierć, jeśli dasz jej na to szansę. Przypominając sobie dzisiejszy występ Nicholasa, postanawiam, że być może będzie zainteresowana pójściem. - Chcesz gdzieś dzisiaj wyjść? – pytam, zakładając plastikowe rękawiczki i wykładam babeczki na wystawie na przodzie sklepu. - Wielkie umysły myślą podobnie, właśnie miałam cię pytać o to samo – krzyczy. – Co planujesz? - Nasz sąsiad występuje w jakimś klubie i nas zaprosił – mówię, kończąc z babeczkami i układam puste pudełka w stos, żeby zabrać je ze sobą. - Dobry pomysł – zgadza się. – Przyjdę do was około dwudziestej. Najpierw możemy się trochę napić. Przepłuczemy stare gardła. – Szturcha mnie łokciem w bok z bardzo ten-tegotam tonem głosu. Boże. Tylko ona będzie robić jakieś ten-tego-tam. Nigdy nie wracam z nikim do domu, a Nora robi to bardzo rzadko. Gdyby ktoś nas słabo znał, to powiedziałby, że jesteśmy starymi, pomarszczonymi jędzami. Lubię myśleć, że jest to bycie wybiórczą, czyli wybieranie nikogo. Pod pewnymi względami dalej mam szesnaście lat, gdzie nie ma się wiary w siebie i nerwowo podchodzi się do przyjęcia zalotów potencjalnych „pretendentów”, jak nazwałaby ich moja babunia.

21 | S t r o n a

Painted Faces Wtem ktoś podkrada się do mnie od tyłu i szczypie mnie w tyłek. Bez obrania się, wiem kto to. - Harry, wszędzie rozpoznam uszczypnięcie tych pulchniutkich paluszków. Przyszedłeś na swoje zwykłe śniadanie, prawda? Sześć kremowych pączków i ekstra duże mocha frappuccino? Harry staje obok mnie i Anny, trzymając ręce na biodrach. Pracuje, jako kasjer w banku na tej samej ulicy i często przychodzi tutaj na poranną kawę. – Nie, na pewno już wszystkie pozjadałaś – odparowuje. – Jestem na diecie, więc wezmę tylko dwa kremowe placuszki i czekoladowego croissanta na wynos. O, i małe frappuccino. Oczywiście żartuje. Lubimy dokuczać sobie, że jesteśmy wielkimi, grubymi świniami, choć żadne z nas nie jest otyłe. Jesteśmy bardziej, jakbyście to nazwali, „puszyści” w sposób, który pokazuje, że cieszymy się świetniejszymi rzeczami w życiu. - Właśnie mówiłam Anny, że wychodzimy dzisiaj z Norą na występ, chcesz iść z nami? Harry obejmuje mnie ramieniem i całuje w policzek. – Nie przegapiłbym tego. Pogodziłem się z kolacją dla jednej osoby i wypożyczonym DVD. Występ brzmi o wiele fajniej. - Tak będzie – odpowiadam. – Przyjdź do nas o dwudziestej na drinki przedwyjściowe. Lepiej już pójdę, o dziewiątej zaczyna się moja zmiana w sklepie. - Jasne, do zobaczenia później – mówi Harry. - Pa. – Anny macha, kiedy opuszczam zatłoczoną cukiernię. Wracając rowerem na George’s Street, gdzie mieści się sklep z rzeczami używanymi, w którym pracuję, jakiś łajdak w Mercedesie trąbi na mnie, bo blokuję mu wyjazd zza zakrętu, kiedy miał na to szansę. Odrywam jedną rękę od kierownicy i pokazuję mu klasyczny środkowy palec. Nie widzę dokładnie jego twarzy poprzez okno samochodu, ale wyobrażam sobie, że jego mina ukazuje właściwy wstyd. A nawet zażenowanie. Choć pewnie prawdopodobniejsze jest to, że jeszcze bardziej się rozgniewał i pokazał mi podobny gest. Być może włoskie pstryknięcie w brodę. Stawiam rower przed sklepem i go przypinam. Pewnie myślicie, że jestem jedną z tych kobiet, które nadają swoim rowerom imiona, na przykład Bertha lub Betty. Zdecydowanie nie. Uważam coś takiego za bardzo irytujące. Nie wspominając o irytującym zadufaniu w sobie. Och, spójrzcie na mnie, jestem taka cudowna, że muszę nadawać ludzki atrybut każdemu przedmiotowi w moim życiu. Dziewczyna, z którą chodziłam do szkoły, robiła coś takiego ze swoimi butami, każda para miała inne imię. Wygodne buty na płaskim obcasie nazywała Mary, a seksowne szpilki Tatiana. Powiedziałam jej, że jej Tatiana brzmi na wschodnioeuropejską prostytutkę. Potem już nigdy więcej się do mnie nie odezwała.

22 | S t r o n a

Painted Faces Wewnątrz sklepu moja współpracownica Theresa przegląda nowe torby z oddanymi rzeczami. Ponieważ cały dochód idzie na cele dobroczynne, mamy ludzi oddających nam stare ubranie i inne podobne, których już nie chcą. O, i tak na marginesie, nie jestem ochotniczką. Dostaję wypłatę za pracowanie tutaj, trochę ponad płacę minimalną, co nie jest takie wspaniałe, ale przynajmniej to praca. Ten sklep to ujście dla jednej z dużych organizacji charytatywnych, nie będę wspominała nazwy. Nie powiedziałabym tego przy Theresie, gdyby mnie pytano, ale moja osobista opinia jest taka, że większość dużych organizacji dobroczynnych jest przykrywką dla administratorów i dyrektorów naczelnych robiących złe pieniądze. Bylibyście zszokowani na wieść o tym, jak mały procent ofiarowanych pieniędzy tak naprawdę idzie do tych głodujących dzieci w Afryce. Chyba można nazywać mnie sprzedajną osobą, bo chociaż wiem o tym wszystkim, to nadal pracuję w tym miejscu. Co mogę powiedzieć, mam czynsz do zapłaty. Theresa pracuje tutaj od niemal dekady. W przeciwieństwie do mnie, ona jest na tyle niewinna, by wierzyć, iż jej praca przyczynia się do większego dobra. Ma jakieś sześćdziesiąt lat i ma ten cały hipisowski wygląd ze swoimi długimi spódnicami i siwymi włosami zaplecionymi w długiego warkocza. Jest uroczą kobietą i dobrze się dogadujemy, chociaż myślę, że przestrzeń pokoleniowa oznacza, że czasami mamy nieporozumienia. Na przykład, kiedy pytała mnie, co robiłam w weekend i opowiedziałam jej o moich przygodach z Norą i Harrym, o tym jak wypiliśmy razem całą butelkę tequili, ona wyciągnęła zły wniosek i sądziła, iż próbowałam jej powiedzieć, że mam problem z piciem. Pochodzi z bardzo wyższych sfer i nie pojmuje swobodnego nadużycia alkoholu, do którego posuwają się w tych czasach „młodzi ludzie”. - Jakimi skarbami obdarzono nas tym razem, Tessy? – pytam, wsadzając swój płaszcz za ladę i siadam obok niej. Zawsze uwielbiam przeglądać oddawane torby. Choć dobrze, że nie jestem delikatna, bo często na ubraniach widnieją pewne wątpliwie wyglądające plamy. A czasami są całkiem… świeże. - Dzień dobry, Freda. Och, to zwyczajne, stare ubrania, trochę książek, zabawki dla dzieci – odpowiada Theresa. Ma problem z nazywaniem mnie Fred. Nie rozumie, dlaczego chcę by nazywano mnie imieniem kierowcy furgonetki w średnim wieku, kiedy mam takie ładne imię, jak Freda. Odparłam jej, że lubię oszczędnie gospodarować sylabami. Kolejny przykład tego, że ja jej coś mówię, a ona ani trochę tego nie rozumie. Wyciągam różne rzeczy i składam je schludnie w stertę. – Wow, spójrz na tego łobuza – mówię, pokazując jej hawajską koszulę w ekstra dużym rozmiarze. Jaskrawe kolory kłują mnie w oczy. – Chyba nigdy wcześniej nie widziałam takiego na własne oczy. Theresa obrzuca mnie spojrzeniem z bladym uśmiechem, przekrzywiając głowę. – Jesteś trochę dziwną kaczuszką, nieprawdaż, Freda? – pyta, jej okulary wiszą zbyt nisko na nosie. 23 | S t r o n a

Painted Faces - Kwak – odpowiadam beznamiętnie. Spędzamy kolejną godzinę na inwentaryzacji, w międzyczasie obsługując gości przy kasie. Pracuję tutaj na pół etatu, od środy do piątku, w godzinach 9-13. Około dwunastej czterdzieści pięć otwierają się drzwi sklepu i do środka wchodzi Nicholas, mając na sobie okulary przeciwsłoneczne lotnicze, świeżo wyprasowaną granatową koszulę i ciemne, designerskie spodnie. Podchodzi swobodnie do kasy, unosząc okulary na potargane, czarne włosy. Wyciąga dłonie, wskazując na wnętrze sklepu. – Spójrzcie na te miejsce, takie klasyczne, takie urocze – mówi. - Thereso, poznaj mojego nowego, przyjaznego prześladowcę. Nazywa się Vivica – żartuję. Theresa stoi przy regałach, dodając parę nowych przedmiotów na półki. Uśmiecha się niewyraźnie i macha do Nicholasa, choć wygląda na lekko skonsternowaną. – To miło – mówi, odwracając się z powrotem do książek. - Co cię sprowadza do tej okolicy, Viv? – pytam, dostrzegając atrakcyjne krople potu na jego czole. Ten mężczyzna sprawia, że nawet pot wygląda dobrze. - Zwiedzałem miasto – odpowiada. – Pamiętam, jak wczoraj mówiłaś, że pracujesz w sklepie z używanymi rzeczami na tej ulicy. Zgadywałem, że to ten. - Cóż, możesz być dumny ze swoich umiejętności dedukcyjnych. W czym ci mogę pomóc? - Miałem nadzieję, że zjesz ze mną lunch. Po drugiej stronie ulicy jest meksykańska knajpa. Muszę świadomie zamknąć usta, bo moja szczęka jest w niebezpieczeństwie upadku na podłogę. On chce zabrać mnie na lunch. Może postanowił, że mogę zostać jego fajną koleżanką, tak jak miałam nadzieję. Z naciskiem na „koleżanka”, skoro zachowałam się wczoraj niczym dziewica w noc poślubną, próbująca odeprzeć swojego namiętnego męża. Jak sądzę, nie będzie mi już proponował takich różnorodności. - Ach, odkryłeś moją jedyną prawdziwą słabość. Nie potrafię odmówić darmowemu jedzeniu – mówię. - Kto powiedział, że ja płacę? Myślałem, że skorzystasz z okazji, by eskortować na posiłek taką wytworną młodą damę, jak ja. Prycham, biorę swój płaszcz i przerzucam go przez ramię, bo jest zbyt ciepło, żeby go zakładać. Wołam do Theresy, że wychodzę i zobaczę się z nią w następną środę. Zbywa mnie 24 | S t r o n a

Painted Faces machnięciem ręki, zaabsorbowana układaniem regałów. Nicholas podaje mi ramię i przechodzimy przez ulicę do meksykańskiej restauracji. Kelner wita nas przy drzwiach i prowadzi do stolika dla dwojga na tyłach. - Denerwujesz się swoim dzisiejszym wielkim, dublińskim debiutem? – pytam, przeglądając menu. Zerka na mnie. – Mam stres przed występem tak, jak każdy, ale kiedy staję na scenie, to wszystko znika. Staję się inną osobą, można to nazwać maską publiczną. - Zaprosiłam moich znajomych Harry’ego i Anny. Mam nadzieję, że nie masz nic przeciwko. Uśmiecha się, te iskrzące się niebieskie oczy znowu błyszczą. – Ani trochę. Im więcej, tym weselej, zawsze tak mówię. Chyba, że to orgia; trzeba być wybrednym w sprawach seksu grupowego. - Całkowicie się zgadzam. Nigdy nie można być zbyt ostrożnym w gang bangu. - Czasami kończysz z większą ilością gangu niż seksu – mówi Nicholas. - Nigdy nie gustowałam w gangu, o wiele bardziej wolę te drugie – śmieję się. - Więc w czymś się zgadzamy – odpowiada niskim tonem, kiedy kelner przychodzi odebrać nasze zamówienia. Nicholas bierze quesadillę. Ja wybieram taco z guacamole. Uwielbiam guacamole; mogłabym jeść wiadra tego sosu i nigdy by mi się nie znudził. Dzisiaj mam na sobie czarny top na ramiączkach z koronkowym wykończeniem. Mam poluzowane ramiączko biustonosza. Spada mi z ramienia i spoglądam na Nicholasa, kiedy je poprawiam. Przechyla głowę na bok i przygląda się z uwagą moim palcom. Wtedy kelner wraca z naszymi napojami. Postanowiłam zaszaleć i zamówiłam margaritę. Wiem, alkohol w porze lunchu. Może Theresa ma rację sądząc, że mam problem z alkoholem. Biorę długi łyk chłodnego napoju i pytam: - Z jakich okolic Australii pochodzisz? Krztusi się lekko wodą. – O nie, nie zrobiłaś tego! Właśnie popełniłaś wielką obrazę, Fred, ogromną. - Co? Co zrobiłam? – Teraz jestem zdezorientowana; rzuca mi spojrzenie sztucznego oburzenia. - Pomyśl – drażni się – pomyśl o tym, o co właśnie mnie zapytałaś. - Zapytałam skąd pochodzisz – stwierdzam, marszcząc czoło z irytacją. - Tak, ale przypuściłaś, że jestem Australijczykiem. To okropne, Fred, niewybaczalnie okropne. – Widzę, że bardzo dobrze się bawi. 25 | S t r o n a

Painted Faces - Brzmisz na Australijczyka – wtrącam. – Choć twój akcent jest trochę niewyraźny, przepraszam za bycie bezczelną. A więc oświeć mnie, skąd pochodzisz, ty mądralo? Potrząsa głową, udając oburzenie. – Z Nowej Zelandii, ty mendo. To tak jakbym ja zapytał, Fred, z jakich okolic Anglii pochodzisz? Biorę kolejny łyk drinka i ocieram usta wierzchem dłoni. – To wcale nie to samo, Viv. Akcenty irlandzkie i angielskie są oddalone od siebie o mile. Australijczycy i Nowozelandczycy brzmią tak samo. - To szalenie aroganckie stwierdzenie. Jestem zszokowany i rozczarowany. Istnieje bardzo wyraźna różnica. Gdybyś miała dobry słuch, to byś to wychwyciła. - No przepraszam, że nie uczę się niejasno cieniowanych różnic między akcentami krajów rozmieszczonych na całym świecie. Jaki ze mnie niewyrobiony prostak – oświadczam. Nicholas trzęsie się ze śmiechu. – Jesteś cholernie zabawna, Fred. Oficjalnie czynię cię moją nową najlepszą przyjaciółką. Powiem ci, że to dość honorowa i szukana pozycja. Jak do tej pory mam czwórkę przyjaciół w Dublinie. Właśnie zajęłaś sobie najwyższą pozycję. - Och, przestań, Viv, pękam od dumy – odpowiadam sucho. Kelner przychodzi z naszym jedzeniem i rzucam się do jedzenia, zgarniając łyżką guacamole. W taki gorący dzień najlepiej jeść taki chłodny i cierpki sos. - A więc – zaczynam po minucie cichego jedzenia. – Z jakich okolic Nowej Zelandii pochodzisz? - Dajcie tej pani burzę oklasków – drwi Nicholas. – Trafiła w dziesiątkę. Jestem chłopcem z miasta, a dokładnie z Christchurch. - Niemożliwe! – mówię z taco w ustach i w ogóle. - Możliwe – odpiera Nicholas. – Czemu to takie zaskoczenie? - Och, myślałam po prostu o takim filmie, wiesz, o lesbijkach, które wykończyły jedną ze swoich matek, bo próbowała zniszczyć ich związek. Niebiańskie stworzenia. Peter Jackson go reżyserował. To prawdziwa historia i toczy się w Christchurch, uwielbiam ten film. - Trochę zboczyłaś z tematu, Fred, ale masz rację. Winslet była świetna w tym filmie. - Um, więc masz jakieś rodzeństwo? – pytam. Nicholas kręci głową. – Nie, obawiam się, że jestem jedynakiem. Moja mama umarła, kiedy miałem sześć lat, więc byłem tylko ja i tata. Pracował na giełdzie papierów wartościowych, był bardzo poważną postacią. W naszym domu nie było za dużo śmiechu. - Gdzie jest teraz? 26 | S t r o n a

Painted Faces - Zmarł na atak serca, kiedy miałem dwadzieścia jeden lat, to było siedem lat temu. W końcu dopadły go te wszystkie lata stresującej pracy. - To straszne, współczuję – mówię szczerze. Zbywa mnie machnięciem ręki. – Nie trzeba, był okropnym ojcem. Nie dogadywaliśmy się. Wyprowadziłem się, kiedy tylko skończyłem osiemnaście lat i nigdy nie oglądałem się za siebie. Opowiedz mi o swojej rodzinie, Fred. – Podnosi swoją quesadillę i bierze gryza. Wzdycham. – Boże, od czego zacząć? Nazywają mnie dzieckiem menopauzy, bo matka zaszła ze mną w ciążę, gdy była bliska pięćdziesiątki. Jestem najmłodsza z czworga rodzeństwa; trzy siostry, jeden brat. Rodzice mają teraz trochę ponad siedemdziesiąt lat i mieszkają na przedmieściach Dublina, gdzie dorastałam. Mój brat, Tony, jest najstarszy, ma czterdzieści siedem lat. Ma żonę i trójkę dzieci. Nie widzę go często, bo mieszka teraz w Waterford. Moje siostry są bliskie czterdziestki albo po czterdziestce. Można powiedzieć, że sama byłam trochę jedynaczką, ponieważ rodzeństwo było już niemal dorosłe, kiedy się urodziłam. - Mogę się założyć, że byłaś niczym świeży start dla swoich rodziców. Nie musieli przechodzić przez syndrom pustego gniazda, skoro musieli zaopiekować się tobą. - Hmm. Lubią się ze mną drażnić, mówiąc, że zrujnowałam ich plany przejścia na wczesną emeryturę, pojechania do południowej Francji i zostawienia wychowujących się dzieci za sobą. Ale naprawdę mnie kochają, tak przynajmniej mówi moja terapeutka – żartuję. - Brzmią na zabawnych ludzi, pewnie masz to po nich – zauważa Nicholas. Unoszę brew z uśmieszkiem. – Serio sądzisz, że jestem zabawna? - Jesteś przekomiczna. Chyba nie przestałem się śmiać odkąd cię poznałem. - Większość ludzi po jakimś czasie zaczynam irytować. Poczekaj tylko, za niedługo zmęczą cię moje gówniane kawały. Jego twarz robi się poważna i kładzie rękę na moim nadgarstku. – Hej, jesteś świetna, Fred. Uważam, że jesteś świetna. A teraz przestań się użalać – karci mnie. - Nie użalam się nad sobą. Nora użala się nad sobą. Ja mam patologiczne pomniejszanie własnych zasług. Jest to nieuleczalna choroba, więc nie nabijaj się. Raz ściska mój nadgarstek zanim puszcza; skóra w tym miejscu rozgrzewa się z jakiegoś powodu. Pomimo moich ambicji na stanie się „przyjaciółką” takiego spokojnego człowieka, jak Nicholas, nie jestem pewna czy moje niepewne kobiece serce to zniesie. Jestem skazana na czucie motylków na jego dotyk niczym rozpaczliwa stara panna spragniona jakiegokolwiek ludzkiego kontaktu, która dostaje mrowień, gdy ludzie ocierają się o nią na zatłoczonej ulicy. 27 | S t r o n a

Painted Faces Nicholas płaci za jedzenie, kiedy kończymy, chociaż proponuję, że zapłacę za połowę. Odpiera, że jest mi winien, skoro wczoraj zrobiłam mu kolację. Gawędzimy, wracając do bloku, zatrzymując się na chwilę, by rozejrzeć się po rynku na przodzie pasażu handlowego. Gdy docieramy do domu, rozstajemy się i umawiamy na drinka po jego dzisiejszym występie. Później, kiedy decyduję w co się ubrać, wybieram ciemnofioletową sukienkę z lat ’40 i parę srebrnych baletek. Nie lubię obcasów, bo dla mnie jest to jak wkładanie stóp do komnaty tortur. Nora może chodzić w obcasach w nieskończoność i dalej tańczyłaby, jakby nic o trzeciej nad ranem, ale nie ja. Ponieważ jest lato, golę łydki pod prysznicem, żeby iść z odsłoniętymi nogami. Jeżeli obcasy są komnatą tortur dla stóp, to rajstopy (pończochy dla tych po drugim brzegu stawku) są komnatą tortur dla brzucha. Zawsze zdają się zwijać w dół, kiedy się pochylam i ściskać na biodrach. Nora wychodzi, żeby kupić butelkę wina dla każdego (tak, powiedziałam każdego, bo jeśli chodzi o picie, to mamy oczy większe od wątroby) i wraca w samą porę przybycia Harry’ego i Anny. Harry nie ma pojęcia, jak dobrze się ubierać; przydałoby mu się parę wskazówek od Nicholasa. Ma na sobie obszerne beżowe spodnie, czerwone Conversy i za małą koszulkę z Family Guy’em pod jaskrawoczerwoną marynarką. - Gdzie idziemy na występ waszego sąsiada? – pyta, otwierając sobie butelkę West Coast Cooler. - Do jakiegoś nowego klubu o nazwie The Glamour Patch – wzruszam ramionami. – I czy ty tak na poważnie z tym drinkiem? Używam go, jako dodatku, jest cholernie łagodny. Harry niemal krztusi się napojem. – The Glamour Patch? – kaszle. - Um, tak. Słyszałeś o nim? Wygląda, jakby powstrzymywał olbrzymi uśmiech. Z jakiegoś powodu utrzymuje pokerową minę. – Och, zdecydowanie. Przygotuj się na wspaniały wieczór. I nie interesuj się tym, co piję; nie wszyscy zamierzamy oślepnąć z przepicia z majtkami w dole. Szturcham go w ramię, śmiejąc się. – Więc twoja strata. Obrzuca mnie wzrokiem od stóp do głowy, niczym pierwszorzędna suka, choć wiem, że tylko się droczy. – Mmhmm. Harry lubi się ze mną drażnić i udawać, że jestem zdzirą, a ja się tym delektuję, bo zapominam wtedy, że w rzeczywistości jestem trochę pruderyjna. Och, mogę mówić o seksie, jakby to był mój temat specjalistyczny w Mastermind, ale kiedy dochodzi co do czego, to nie jestem taka doświadczona. Nigdy nie miałam partnera, który sprawiłby, że moja skóra gotowałaby się od pożądania. Wszystko było raczej nudne, jeśli mam być szczera.

28 | S t r o n a

Painted Faces Wypijam jakieś trzy lampki wina zanim przyjeżdża taksówka, która zabierze nas do klubu. Wsiadamy wszyscy do środka, całkiem radośni i irytujemy kierowcę wołaniem „Proszę podgłośnić radio, cholernie uwielbiam tę piosenkę”, kiedy pojawia się coś od Rihanny, chociaż trzeźwa ja pokręciłaby nosem na tak popularną piosenkę. Podrzuca nas pod klubem, pod którym stoi mnóstwo gawędzących, śmiejących się i palących ludzi. Dopiero, kiedy zauważam klientów, zaczyna narastać moje podejrzenie. Jest tu dużo mężczyzn, a kilka obecnych kobiet przeważnie ma ten cały niezależny wygląd z krótkimi włosami uwielbiany przez lesbijki. Tak, jestem niemal pewna, że to bar gejowski. Teraz pojawia się pytanie, jaki rodzaj „aktu” przedstawia Nicholas? Płacimy dziesięć euro za wstęp, trochę wygórowana cena, ale mam nadzieję, że show będzie tego warte. Odciągam Harry’ego na bok, sycząc: - Ty przebiegły ośle, wiedziałeś, że to bar gejowski, prawda?! Niemal przewraca się ze śmiechu. – Jestem winny. Chciałem zobaczyć twoją minę, kiedy w końcu skumasz. Myślałem, że o tym wiesz, skoro PantiBar jest tylko kilka metrów stąd. Więc opowiedz mi o swoim sąsiedzie, teraz jestem nim o wiele bardziej zaintrygowany, rozkoszny jest? Biorę Harry’ego za ramię i prowadzę go do baru. – Och, nie tylko rozkoszny, to wyrób z pięciu dań kolacyjnych razem z szampanem. – I, jak sądzę, pewnie jest biseksualny, skoro tak jasno mnie podrywał, ale również pracuje w gejowskim klubie. Nie, żebym osądzała czy coś. Jeśli o mnie chodzi, to może sypiać z niewidomym karłem, jeśli to go kręci. - Brzmi obiecująco – mówi Harry, przywołując barmana i zamawia nam dwa koktajle Sex on the Beach. Wiem, że nie powinnam mieszać drinków, ale ten jest, jak lato w szklance i Harry płaci, więc nie mogę odmówić. Nora i Anny zniknęły w łazience, pewnie, żeby poprawić sobie makijaż. Nadal są zbyt pijane i nieświadome faktu, że tutejsi mężczyźni bardziej są zainteresowani sobą niż kiedykolwiek będą nimi. Ich jedyną nadzieją na zaliczenie jest to czy będą chętne na spróbowanie nocy pełnej lesbijskiej namiętności. Wciąż popijam koktajl i rozglądam się po pomieszczeniu. Nigdzie nie widzę Nicholasa i jestem pełna ciekawości, jaki będzie jego występ. Wy możecie mieć przeczucie. Ja też, ale trzymam buzię na kłódkę, dopóki nie potwierdzę tego własnymi oczami. Spostrzegam Norę i Anny wychodzące z korytarza prowadzącego do łazienek. Wpadają na dwójkę facetów z odjazdowymi fryzurami, którzy od razu wdają się z nimi w ożywioną rozmowę. Kiedy widzę, jak blondyn pokazuje na błyszczące szpilki Nory, wyobrażam sobie, że komplementuje jej strój. Typowe. Ona pewnie sądzi, że podrywają ją i Anny. Z chorą niecierpliwością czekam na moment, kiedy ją oświeci, niczym podglądający Tom, czekający na przebłysk bielizny przez okno sypialni swojej sąsiadki. 29 | S t r o n a

Painted Faces Właśnie wypiłam ostatnie kropelki koktajlu, kiedy „I Don’t Feel Like Dancing” od Scissor Sisters’ zaczyna rozbrzmiewać z głośników, wpadającym w ucho rytmem. Rzecz w tej piosence jest taka, że w odróżnieniu od słów, kiedy ją słyszę, chcę tylko tańczyć. Może o to chodzi. Mam również jedno z takich daremnych zadurzeń we frontmanie Jake’u Shears. Po prostu ma taką śliczną twarz. Posyłam sobie z Harrym „spojrzenie” w cichej zgodzie, że wychodzimy na parkiet i tańczymy. Łapie mnie za rękę, przerzuca sobie przez ramię, przekrzywia głowę na bok i odciąga mnie od baru. Pewnie wyglądamy dość… wyjątkowo, z naszymi nieskoordynowanymi ruchami, ale dobrze się bawię, więc kogo obchodzi, jak wyglądam. Ciągniemy tę manierę przez jakieś trzy piosenki nim tracimy dech w piersiach i pot spływa nam po plecach. Jeśli o mnie chodzi, wyjście nie jest udane, jeżeli pod koniec wieczoru nie lepi się do ciebie sukienka. Na tyłach klubu znajduje się obszar występów, gdzie stoi wielka scena, którą otaczają stoliki i krzesła. Miejsce jeść dość zatłoczone, ale udaje nam się wyrwać mały stolik tuż na przodzie, kiedy Nora i Anny postanowiły do nas dołączyć. Anny idzie do baru po rundę drinków. Nora ma trochę zirytowany wyraz twarzy. Cholera, musiałam przegapić jej chwilę orientacji. Nachylam się do niej ze śmiechem. – Wyglądasz, jakbyś possała cytrynę. Splata ramiona na piersi. – Nicholas to gej, prawda? – mówi głosem ociekającym przygnębieniem. Wzruszam ramionami, ponownie przypominając sobie jego propozycję z zeszłej nocy. – Niekoniecznie. Wciąż nieustalone. Jeszcze jest nadzieja na bożonarodzeniowy ślub – odpowiadam. Mruży oczy i rozgląda się po scenie. Mężczyzna w średnim wieku z platynowymi włosami wychodzi zza czerwonej aksamitnej kurtyny, która przesłania tył sceny. Trzyma w ręce mikrofon. Słychać gwizdy i wołania, kiedy ten macha do paru osób, które zna w widowni. Jeden mężczyzna woła coś wulgarnego, ale nie słyszę dokładnie słów poprzez hałas tłumu. Myślę, że miało coś wspólnego z „ładny tyłek” i „ssij”. Kto wie. Facet z mikrofonem uśmiecha się lekko i odpowiada ochryple: - Może później przyjmę te propozycję, słodziutki. – Ma na sobie fioletową koszulę, która ma niemal ten sam kolor, co moja sukienka i lśniące czarne spodnie. Dostrzega mnie siedzącą tuż przy scenie. – Och, skarbie, spójrz, jacy jesteśmy skoordynowani. – Pokazuje na swoją koszulę i moją sukienkę, a widownia się śmieje. Kłaniam mu się głęboko.

30 | S t r o n a

Painted Faces Potem przemawia do całego klubu, cały w interesach. – Witajcie w The Glamour Patch, tego wieczora mamy przygotowaną dla was świetną rozrywkę. Ale teraz mamy kogoś bardzo wyjątkowego, nasz główny numer sceniczny aż z Christchurch, Nowej Zelandii. Na pewno niektórzy z was już wcześniej widzieli ten numer, więc nie trzeba go przedstawiać. Pozwolę, by występ wypowiedział się sam za siebie – kończy i teatralnym gestem zeskakuje ze sceny, znikając w tłumie. Rozpoczyna się wolny, figlarny rytm. Muzyka brzmi znajomo, ale nie potrafię jej poznać. To jeden z tych uprzedzających wstępów piosenki, zaczynający się powoli, a potem uderzający cię wielkim olśnieniem. To bardzo odpowiednie, bo nie mogę się doczekać, aż Nicholas przejmie scenę. Anny uderza czterema szklankami w stolik, wracając z baru. – Nic nie przegapiłam, prawda? – pyta bez tchu. Nora ją ucisza i szarpnięciem sadza na jej miejscu. Wracam spojrzeniem na scenę, kiedy kurtyna zostaje odsłonięta, by pokazać Nicholasa z mikrofonem w ręce i mój Boże, jak ciężko jest mi ukryć zaskoczenie.

31 | S t r o n a

Painted Faces

Rozdział trzeci Słodki transwestyta

Jego czarne włosy są zaczesane do tyłu w stylu podobnym do Jamie Lee Curtis, kiedy robiła striptiz dla Arnolda Schwarzeneggera w Prawdziwych kłamstwach w biustonoszu i bieliźnie. Na twarzy ma pełen makijaż, ciemnoczerwone usta, ciemny cień do powiek ze sztucznymi rzęsami i bladym podkładem. Na stopach ma piętnastocentymetrowe czarne szpilki. Przesuwam wzrokiem po jego nogach i dostrzegam pończochy oraz obcisłe, czarne, cekinowe damskie szorty. Strój kończy mała czarna kamizelka, która nieszczególnie zakrywa jego wyrzeźbiony brzuch i umięśnione, wytatuowane ramiona. Ma również parę koronkowych rękawiczek ciągnących się do łokci. Jest cholernym drag queenem! Miałam swoje podejrzenia, ale potwierdzenie ich sprawia, że w brzuchu przekręca mi się od lekkiego dyskomfortu. Dyskomfort jest spowodowany jedynie szokiem na widok mojego nowego, bardzo przystojnego sąsiada wystrojonego w damski ubiór i twarz pełną makijażu. Ale kiedy pogodziłam się z tą sytuacją (co nie zabrało wiele czasu) czuję się, jakby wszystkie moje Boże Narodzenia nadeszły równocześnie. To jest osłupiające, wspaniałe, niewiarygodnie ekscytujące. Jeszcze dzisiaj podróżujący po świecie artysta kabaretowy, występujący jako drag queen, zabrał mnie na lunch i nazwał swoją nową najlepszą przyjaciółką. Ta myśl zmienia mój czarnobiały świat w ożywioną tęczę. Muzyka wciąż gra, tworząc napięcie. Dopiero, kiedy bladoniebieskie oczy Nicholasa lądują na mnie, rozpoznaję piosenkę. To „Sweet Transvestite” z Rocky Horror Picture Show. Dołącza kawałek gitarowy. Jego usta unoszą się w uśmieszku, kiedy kroczy pewnie po scenie. Gdy stoi o wiele zbyt blisko miejsca, gdzie siedzę, zaczyna śpiewać. Przy tym tłum szaleje, krzycząc i wiwatując. Entuzjastycznie do nich dołączam. Nicholas kroczy dumnie w tych obcasach tak nonszalancko, że wstyd jest najlepszym z nas, kobiet, kołysząc biodrami. Przechodzi na drugą stronę i śpiewa do tłumu, który bije mu brawo. Ma świetny głos, głęboki i ochrypły. Połowę prawego ramienia zajmuje mu tatuaż i kolejny znajduje się na wnętrzu lewego przedramienia, pełen szczegółów, których nie widzę z tej odległości. Docierając do końca piosenki, wraca do mnie, zatrzymuje się tuż przed moim stolikiem i siada na piętach, rozkładając szeroko nogi i opiera ramię na zgiętym kolanie. Ta poza daje mi dobry widok na wybrzuszenie na przodzie tych obcisłych spodenek. A więc widzę, że nie uczestniczy w „chowaniu”. W gardle robi mi się trochę sucho. Przyszpila mnie intensywnym spojrzeniem, kiedy śpiewa ostatni wers. 32 | S t r o n a

Painted Faces Tekst wpala się we mnie i cała drżę, gdy wyśpiewuje słowo „wyluzować”. Dobra, to jest pogmatwane. Napalam się na mężczyznę, który czuje się lepiej w makijażu i parze obcasów niż ja. Wtedy mnie zostawia i idzie na środek sceny, by dokończyć numer. Tak byłam przejęta obserwowaniem ruchów Nicholasa, że dopiero teraz zauważam znajdujący się za nim cały zespół. Jest perkusista, gitarzysta, basista, klawiszowiec, a nawet facet z saksofonem. Piosenka się kończy. Nicholas wachluje sobie twarz i trzepocze sztucznymi rzęsami, po czym przygląda się widowni. – Co za otwarcie, co? – odzywa się. Spodziewam się, że będzie mówił wysokim kobiecym głosem, ale mówi normalnie. Tłum bije brawo. - Może lepiej przedstawię się formalnie. Imię Vivica Blue, nazywają mnie Blue po wielkich, niebieskich oczach. Nie przez moją rzekomą pracę, jako aktorka filmu erotycznego6. To tylko plotki. – Kończy z uśmiechem. Ktoś gwiżdże entuzjastycznie. Vivica! Nie wymyślił sobie tego imienia, kiedy mi je mówił. Zerka na mnie, puszczając oko i uśmiecham się, jak durna przez tą dodatkową uwagę. Gdy patrzę na Norę, jej twarz wydaje się lekko blada, a usta zaciśnięte w cienką linię. Widzę w tej jednej minie, jak wszystkie fantazje, które zbudowała sobie na temat Nicholasa roztrzaskują się na kawałki. Mam bardzo otwarty umysł na większość spraw; mężczyźni ubierający się, jak kobiety mi nie przeszkadzająi. Nora ma o wiele bardziej „tradycyjne” wartości. Nie jest jakimś oszalałym, religijnym dziwakiem, ale powiedzmy po prostu, iż jej idea fetyszyzmu nie zaszłaby dalej niż para puszystych, różowych, zabawkowych kajdanek. Przysłuchuję się temu, co mówi Nicholas. – Te miejsce będzie moim nowym domem, więc mam nadzieję, że będziecie bardzo serdeczni. Chciałbym również poznać was z nowym zespołem. Nazywają się The Wilting Willows. Dajcie im duże brawa. – Następują hałaśliwe oklaski. Nicholas drapie się po karku. – Nie jestem pewien czy ktoś z was widział mój występ w Edynburgu w zeszłym roku. – Tylko jeden facet krzyczy, że on widział. Nicholas śmieje się i robi minę. – Świetnie, jedna osoba. Jak widzicie, jestem bardzo popularny. W każdym razie, wykonywałem tam tę następną piosenkę po raz pierwszy i wymaga ona pewnego rekwizytu. – Sięga w dół, kiedy jeden z pracowników klubu podaje mu krzesło. Niesie je na centrum sceny, gdzie je stawia. Odwraca się i kiwa głową zespołowi, pokazując, że jest gotowy zacząć. Wyciąga rękę za kurtynę po boku sceny, biorąc czarny melonik i kładzie go na głowie w przekrzywiony sposób. Zaczyna się wstęp piosenki i Nicholas mówi: - Ta piosenka pochodzi z arcydzieła, którym jest Kabaret, nazywa się „Meir Herr”. Mam nadzieję, że wam się spodoba. Unosi nogę i stawia ją na siedzeniu krzesła, imitując bardzo kobiecą, uwodzicielską pozę. Gdy podsuwa mikrofon do ust i zaczyna śpiewać tekst piosenki, mam przebłysk gwiazdy 6

To taki idiom, w oryginale jest „blue movie” (czyli film erotyczny).

33 | S t r o n a

Painted Faces filmowej Lizy Minelli. Niech Bóg mi dopomoże, ale Nicholas ma wyuczony na pamięć jej każdy ruch i gest. Siada na krześle, przekłada jedną nogę przez drugą i obraca obcasem kilka razy w rytmie piosenki. Potem unosi nogę do góry, kiedy wstaje, po czym odstawia ją z powrotem na podłogę. Wypycha biodra do przodu, do tyłu, do przodu, do tyłu, trzymając ręce na oparciu krzesła. Po skończonej piosence ściąga melonik i wyciąga zza kurtyny futerkowy, brązowy kapelusz w rosyjskim stylu. Przed ramię ma również przerzucone coś podobnego do pomarańczowego fraka. - Nie chciałbym zakrywać tego wspaniałego ciała – żartuje. – Ale następny utwór, który zaśpiewam wymaga zmiany stroju. – Kładzie futerkowy kapelusz na głowie i zakłada frak, zapinając wszystkie guziki. Wiem, jaka to następna piosenka zanim jeszcze zaczął śpiewać, ponieważ zespół wykonuje dość dobrą imitację wstępu, który normalnie wymaga pełnej orkiestry symfonicznej. „Don’t Rain On My Parade” od Barbary Streisand z filmu Zabawna dziewczyna. On naprawdę potrafi wyciągnąć wszystkie ikony. Całkowicie przejmuje scenę, wyśpiewując słowa z siłą, która walczy z pierwotną interpretacją Barbary. Przez następną godzinę jestem uraczona muzyką takich osób, jak Shirley Bassey, Julie Andrews i Judy Garland, wymieniając tylko parę. Nicholas bierze nawet parę ludzi z widowni na scenę, żeby zaśpiewali z nim. W pewnej chwili próbuje mnie przekonać, ale zawstydziłam się i zdecydowanie odmówiłam. Do końca swojego występu, połowa jego makijażu spłynęła potem. Śpiewa „Maybe This Time”, kolejny numer z Kabaretu, jako kończącą piosenkę i kłania się trzy razy zanim zeskakuje ze sceny w tłum swoich fanów. Większość z nich to mężczyźni. Wydaje się kompletnie spokojny i wyluzowany, przyjmując ich komplementy i rozmawiając z nimi o występie. Mój drink już dawno zniknął, więc zostawiam przyjaciół i podchodzę do baru. Sadzam tyłek na stołku i proszę o mojito. Kilka minut później słyszę, jak ktoś siada obok mnie w chwili, kiedy znajomy głos pyta: - Więc co myślisz? Odwracam głowę na bok i widzę Nicholasa z odpiętą kamizelką, spodenki i obcasy zamienił na parę luźnych dżinsów i buty. Zerwał sztuczne rzęsy, więc jedynym makijażem pozostałym na jego twarzy jest cień czerwonej szminki oraz rozmazana, czarna kredka do oczu. Gapię się przez chwilę na jego nagi tors i muszę zmusić się do oderwania wzroku. - To było wspaniałe! – wołam, zbierając w sobie tyle entuzjazmu, ile można. – Byłam trochę osłupiała, kiedy wyszedłeś na scenę, ale tak jakby tego oczekiwałam, biorąc pod uwagę to miejsce. 34 | S t r o n a

Painted Faces Nicholas śmieje się. – Wiedziałem, że ci się spodoba; po prostu miałem przeczucie. Choć, kiedy chwilę temu pomachałem Norze, nie wydawała się zaimponowana. – Marszczy smutno brwi. Kręcę głową. – Po prostu jest zła, bo zrobiła sobie z ciebie swoją nową potencjalną miłość. Szkoda, że nie wiedziała, iż jesteś gejem – mówię te ostatnie, żeby zobaczyć, jaka będzie jego odpowiedź. Jestem bardzo ciekawa jego orientacji seksualnej. Pokazuje barmanowi, żeby nalał mu szklankę whisky i rzuca mi zabawne spojrzenie. – Myślisz, że jestem gejem? Nawet po tym, co powiedziałem ci wczoraj? Popijam swojego drinka. – Cóż, myślałam, że może mnie nabierałeś czy coś. Poza tym, oprócz Eddiego Izzarda, nie sądzę bym słyszała kiedykolwiek o heteroseksualnym drag queenie. Uśmiecha się cierpko, opróżniając swoją szklankę. Wpatruje się w sufit, mamrocząc: - No to patrzysz na takiego. - Żartujesz, prawda? Musisz być przynajmniej biseksualny. - Nie. Interesują mnie tylko panie – oświadcza, nagle wydaje się lekko wkurzony. O Boże, czy ja jestem niewrażliwa i niegrzeczna? Na pewno bycie heteroseksualnym facetem lubiącym przebierać się za kobietę zostawiłoby po drodze parę blizn. Mam nadzieję, że nie dotknęłam żadnej z nich. - Przepraszam, czasami nie myślę zanim otworzę usta. To było niegrzeczne z mojej strony. Łagodny uśmiech dotyka jego ust poplamionych czerwienią. – W porządku, nie uraziłaś mnie. Zaoferowałbym ci drinka, ale wygląda na to, że nie potrzebujesz. Co to jest, tak w ogóle? – Przysuwa stołek bliżej mojego i wącha mojego drinka. Nasze ramiona się dotykają. - Ach, miętowe – mówi. – Masz coś przeciwko, jeśli spróbuję? Unoszę brew, kiedy podnosi szklankę do ust. – Wcale, nigdy nie piłeś mojito? Jego uśmiech staje się łobuzerski. – Piłem, ale chciałem posmakować twojego. Dotknąć ustami miejsca, gdzie były twoje wargi. - Jesteś okropny – śmieję się, zabierając mu mojego drinka. - To całkiem zachwycający strój, Fred. Mogę go pożyczyć w następnym tygodniu? – żartuje. - Po tym, jak dzisiaj się w nim pociłam, nie będziesz go chciał, zaufaj mi. W tym klubie jest duszno.

35 | S t r o n a

Painted Faces - Niekoniecznie. Pot to dodatkowy bonus. Mogę go wąchać podczas prywatnego męskiego czasu – mówi z przesadnie pożądliwym spojrzeniem. - Ugh, nawet ja uważam, że to obrzydliwe, Viv, a pracuję w sklepie z używanymi rzeczami. Zajmowanie się „zabrudzoną” odzieżą jest częścią mojej pracy. – Uderzam go lekko łokciem w żebra. Rzuca mi ostrożne spojrzenie. – Mam nadzieję, że regularnie myjesz ręce. – Milczy chwilę. – O jak wielkim zabrudzeniu mówimy? Muszę przyznać, że jestem chorobliwie zaciekawiony. - Nie martw się, brudne ubrania są prane zanim je eksponujemy. Ale jeśli chcesz szczegółów, to widziałam wszystko od wątpliwych białych plam po żółtych i wszystko, co jest pośrodku. - Co jest pośrodku białych i żółtych plam? – pyta Nicholas z uśmieszkiem. – W moim doświadczeniu oba wychodzą z tej samej… rury. Nie jestem świadom niczego innego w tym obszarze. Och, próbuje mnie zszokować. Cóż, trafił swój na swego. – Nie wiem, może przedwczesny wytrysk. – Biorę długi łyk mojito. Gdybym nie była tak pijana, to nie miałam odwagi, żeby to powiedzieć. Nicholas niemal spada ze swojego stołka, bo tak mocno się śmieje. – Cholera, to było dobre, Fred. Unoszę szklankę w jego stronę. – Jestem dostępna na specjalne okazje oraz wydarzenia grupowe. - Rozpuszczę wiadomość – mówi i kiwa głową komuś za mną. Odwracam się i widzę, że Harry, Nora i Anny właśnie podeszli do baru. - Ach, przyjaciele – mówię, łapiąc Norę za szyję i ściskam ją mocno. Odsuwa się ode mnie zirytowana. - Jesteś pijana – odzywa się, obrzucając mnie wzrokiem. - O to chodzi – odpowiadam, pokazując na swojego drinka i odwracam się z powrotem do Nicholasa. - Już znasz Norę; to dwójka moich innych przyjaciół, Harry i Anny. Harry wychodzi na przód i ściska rękę Nicholasa. – Świetne show! Śpiewałem do każdej piosenki, wykonałeś parę moich ulubionych utworów. - Staram się zadowalać – odpowiada uprzejmie Nicholas.

36 | S t r o n a

Painted Faces - Fred – wtrąca Anny. – Chcę iść do Coppers, ale Nora nie chce iść, pomożesz mi ją przekonać? Posyłam Anny cyniczne spojrzenie. – Nie byłam w Coppers od osiemnastki, kiedy byłam zdesperowana i za młoda, by wiedzieć lepiej. Przykro mi, ale zgadzam się z Norą. Tamten klub to wychwalany targ bydła. - Jestem zaintrygowany, o jakim miejscu mówicie? – pyta Nicholas, nachylając się do mojego ramienia. - To taki okropny klub, gdzie ludzie chodzą kogoś poderwać, jeżeli reszta nocy przebiegła bez sukcesu. Coś takiego, jak bar ostatniej szansy. Boże, Anny, myślałam, że jesteś lepsza od zniżania się do poziomu Coppers – mówię, choć dobrze wiem, że Anny przeleci klamkę od drzwi, jeśli będzie miała wystarczająco alkoholu w systemie. I nie lubi wracać do domu bez dobrego wycałowania i macania. - Chcę iść dla muzyki – odpowiada jasnym kłamstwem. – Mam nastrój na tańce. - Tak, na to i na dawkę chlamydii – wtrąca Harry. Unoszę rękę, żeby przybić mu piątkę. - Zamknij się, Harry! – Anny śmieje się, uderzając go łokciem trochę zbyt mocno. On rzuca jej ostrzegawcze spojrzenie. - Myślę, że powinnaś mi pokazać to miejsce, Fred – odzywa się Nicholas. – Chcę przeżyć całe doświadczenie Dublińskiego wyjścia; dobre, złe i brzydkie. Uśmiecham się do niego lekko. – Jesteś pewien? Teraz trzyma w ręce kolejną szklankę. Nie zauważyłam nawet, jak zamawiał. Nora ma rację, jestem pijana. – O tak – odpowiada, wypijając napój jednym łyknięciem. Pomysł pójścia do Coppers ze wszystkimi samotnymi przyjaciółmi jest przygnębiający, ale kiedy dodaję Nicholasa do równania, to niemal wygląda na fajny pomysł. Możemy podjąć tam ironiczne stanowisko, pośmiejemy się ze wszystkich desperatów. - W porządku. Nie chciałabym być niegościnnym gospodarzem, skoro to jest moje miasto, a ty jesteś nowicjuszem. - O tak, zgadza się pójść, kiedy prosi ją pan Makijaż – bełkocze Anny z butelką piwa w ręce. - Przymknij się, panno „Chcę iść do Coppers dla muzyki”, zanim ci w tym pomogę – mówię do niej żartobliwie. Ale jestem trochę zirytowana na jej przezwisko dla Nicholasa. Ledwie go znam, jednak jestem wobec niego strasznie opiekuńcza. Jeśli uraziło go to, co powiedziała, to tego nie pokazuje.

37 | S t r o n a

Painted Faces - Pójdę tylko po koszulkę – mówi Nicholas, pokazując na rozpiętą kamizelkę i nagi tors. Kilka minut później wraca w czystej szarej koszulce, chowając portfel w tylnej kieszeni dżinsów. Ale nie próbował zmyć resztek makijażu. Dobrze to na nim wygląda, jakby był jakąś gwiazdą rocka podkreślającą oczy kredką. Obok niego idzie niski facet z brązowymi włosami. Rozpoznaję go, jako perkusistę z zespołu The Wilting Willows. Ma srebrny cień do powiek. Widzę, że Harry od razu się nim interesuje. - To Sean. Nie macie nic przeciwko, jeśli pójdzie z nami? – pyta Nicholas. Obejmuję ramieniem małe barki Seana. – Ani trochę. Wiesz, że idziemy do Coppers, prawda? – pytam go konspiracyjnie. - Ta. Pewnie, pójdę się pośmiać – mówi Sean z łagodnym dublińskim akcentem, podobnym do mojego. - Masz prawidłowe nastawienie, kolego – odpowiadam, wyprowadzając go z klubu do taksówki. Musimy podzielić się na dwie grupy, bo żaden z taksówkarzy nie weźmie sześciu osób do jednego samochodu. Siadam na tylnym siedzeniu pomiędzy Seanem i Nicholasem. Nicholas siedzi trochę zbyt blisko. - Naprawdę nie wiesz, jakiego horroru będziesz świadkiem – mówię do niego podczas jazdy. - Życie opiera się na nowych doświadczeniach – odpowiada tajemniczo. Opiera rękę na siedzeniu obok mojego uda. Palcami muska leciutko moją nogę, co gorąco próbuję ignorować. Pięć minut później jesteśmy na Harcourt Street otoczeni przez facetów w dżinsach, świeżo wyprasowanych koszulach i śmierdzących najnowszymi, zbyt drogimi płynami po goleniu. Nie wspominając o sznurku dziewczyn w minispódniczkach i butach, które powinny być nielegalne, bo wyglądają tak niewygodnie. Jedna dziewczyna w obcisłej, niebieskiej sukience wymiotuje na drodze. Zahacza obcasem o tor tramwajowy i stara się go wyciągnąć. Jej przyjaciółki zaciągają ją na chodnik zanim zostanie potrącona przez samochód. Coppers to skrót od „Copper Face Jacks” i mieści się w starym georgiańskim domu na ulicy pełnej podobnych budynków. W mojej opinii to strata robić taką dziurę rozpusty w takim historycznym budynku, ale cóż można zrobić. Wchodzimy do środka, płacąc za wstęp. Cóż, Nicholas upiera się, żeby zapłacić za wszystkich, choć Harry, Anny i Nora są już w środku, ponieważ ich taksówka jechała przed naszą. Ciężki rytm rozbrzmiewa mi w uszach, kiedy jakiś facet śpiewa o byciu seksownym i byciu tego świadomym. Ta, jasne. Czyn mówienia ludziom, że jest się seksownym tak jakby neguje cały sens w byciu seksownym. Powinno być to coś, co inni ludzie w tobie zauważają. (Gdy twój mózg zaczyna układać te bezcelowe argumenty o bezsensownych piosenkach popowych, wtedy można bezpiecznie rzec, że alkohol zamknął twój system na noc.) 38 | S t r o n a

Painted Faces Nicholas przyciąga mnie do siebie i krzyczy mi do ucha ponad muzyką: - Myślałem, że wyolbrzymiasz, kiedy opisywałaś te miejsce, teraz widzę, że tak naprawdę mówiłaś łagodnie. Śmieję się, patrząc na tłum młodych ludzi walczących o siebie na parkiecie. Desperacko szukając małego kawałka uczucia, uczucia dotyczącego jedynie satysfakcji, nie miłości. Nie, żebym wiedziała wiele o tym drugim. Nigdy nie byłam zakochana. Smutne, ale prawdziwe. Myślę, że najwięcej czułam pożądania niskiej klasy. Żałosne. Następną piosenka jest jakaś nowa, od Lady Gagi. - Chodź – mówi Nicholas. – Zatańcz ze mną, uwielbiam trochę Gagi. Po tym oświadczeniu chcę go zapytać czy jest pewien, że nie jest gejem, ale odpuszczam. Wciąga mnie w spocony tłum i staram się rozluźnić do rytmu. Jedyny taniec jaki znam to żartobliwy albo nie tańczę wcale. Nie potrafię tańczyć poważnie. Ani seksownie. Potrafię jednak robić robota i to właśnie robię. Tak, robię cholernego robota przed najpiękniejszym mężczyzną, jakiego kiedykolwiek spotkałam. Śmieje się ze mnie, to przynajmniej coś, nawet jeśli to tylko uprzejmy śmiech. Nicholas jest zdeterminowany, żebym zatańczyła z nim poprawnie. Jak zrobiłaby każda normalna dorosła kobieta. Chwyta mnie za biodra i obraca, obejmując mnie mocno w talii tak, że przyciska tors do moich pleców. Kołysze nami w przód i w tył, ale moje ciało zesztywniało i pomimo alkoholu w systemie jestem strasznie nieśmiała. Jego oddech owiewa moją skórę niczym gorące, wilgotne powietrze, kiedy mówi mi do ucha: - Rozluźnij się. Podążaj za mną. Staram się za nim podążać, niech Bóg mi dopomoże, staram się. Myślę, że chyba przyzwyczaiłam się do rytmu. Zabiera jedną rękę z mojej talii, przenosząc ją na szyję, gdzie unosi moje kręcone włosy, zatapiając palce w ich gęstości. - Nadal marzysz o tej peruce, Viv? – krzyczę do niego ponad muzyką. Kładzie rękę z powrotem na mojej talii i wydaje się obejmować mnie jeszcze mocniej. – Nie, marzę o tym złocistobrązowym miodzie rozrzuconym na mojej poduszce. Za nic w świecie nie potrafię wymyślić na to odpowiedzi. Żadne błyskotliwe riposty nie przychodzą mi do głowy tak, jak zwykle. Myślę tylko o tym, że ja też bym tego chciała, żeby leżeć z nim w jego łóżku, wokół nas potargana kołdra, tak jakbyśmy byli kochankami w jakimś pretensjonalnym francuskim filmie. Wyczuwam śmiech Nicholasa na karku. – Co, nie masz nic do powiedzenia, Fred? – pyta ochryple. - Masz mnie. Jestem całkowicie oniemiała.

39 | S t r o n a

Painted Faces Jego usta znowu są blisko mojego ucha i trudno jest myśleć jasno, kiedy to robi. – Chciałbym widzieć cię oniemiałą, zdyszaną… Kompletnie zawstydzona jego słowami, odsuwam się od niego i mówię bezgłośnie „łazienka” zanim uciekam. W tej chwili rozpaczliwie potrzebuję między nami trochę dystansu. Moje zahamowania są tak bardzo we mnie zakorzenione, że nawet najbardziej śmiertelny napar Poitin nie mógłby ich spalić. Poitin (jeśli nigdy o nim nie słyszeliście) to irlandzka różnorodność bimbru, który może zawierać aż 95% alkoholu. Rzecz jasna, przygniata mnie mój brak pewności siebie; po prostu jestem naprawdę dobra w ukrywaniu tego. W łazience znajduję Norę opierającą się o drzwi kabiny ze skrzyżowanymi ramionami. Kiwam głową w stronę kabiny. – Kto tam jest? Nora wzdycha. – Anny. Niedobrze jej. Za dużo wódki i red bulla. - Ugh. – Uderzam w drzwi, kiedy słyszę, jak wymiotuje. – Anny, zasługujesz na mdłości po wypiciu tych brudów. – Szklanka nigdy nie jest taka sama po goszczeniu Red Bulla. Zawsze czujesz ten smak. Udaje jej się wyszeptać „Spadaj, Fred” i przez chwilę jest mi jej żal. Podchodzę do umywalki i oblewam twarz wodą. – Dlaczego nagle zachowujesz się, jak królowa lodu wobec Nicholasa? – pytam Norę. Kolejne westchnięcie, ale zero odpowiedzi. - Jeżeli jeszcze raz westchniesz, to zaciągnę cię do jednej z tych kabin i wsadzę ci łeb do toalety – ostrzegam. - Po prostu tego nie pojmuję – odpowiada w końcu, oglądając się w lustrze. - Co tu pojmować? To heteroseksualny facet z zamiłowaniem do przebierania się za kobietę. Ma również świetny głos. - Jest hetero? – pyta Nora, brwi niemal znikają jej we włosach. - Tak mi wcześniej powiedział. Pomyśl o Eddiem Izzardzie i zamieć komedię ze śpiewaniem. - Och. – Na jej twarzy pojawia się zamyślony wyraz. – Nadal nie rozumiem tego kawałku z drag queen. Jest tak cholernie przystojny, dlaczego nie może być normalny? Celuję w nią palcem. – Musisz przezwyciężyć swoje kompleksy, Nora. Ludzie nie zawsze wpasowują się do idealnych pudełek, tak jakbyś tego chciała. Mruży oczy. – Ty po prostu to uwielbiasz, prawda? Ludzie muszą być dziwni, byś chciała się z nimi przyjaźnić. 40 | S t r o n a

Painted Faces - Racja, a ty jesteś moją najlepszą przyjaciółką, dlatego jesteś największym dziwadłem z nich wszystkich. Kiedy kończę się myć, robię koszyczek z dłoni pod lejącym się kranem, po czym ochlapuję wodą twarz Nory i uciekam z łazienki. Wrzeszczy na drzwi, kiedy te się za mną zamykają. Przeszywa mnie dreszczyk diabelskiego podekscytowania. Lubię ją czasami wkurzać dla celów rozrywkowych. Potrzebując trochę powietrza, wychodzę do palarni, gdzie wita mnie uspokajająca chmura nikotyny. Mam mały nawyk palenia społecznego. Zamierzam zapytać jakąś dziewczynę czy ma zapasowego papierosa, kiedy dostrzegam Nicholasa, Seana i Harry’ego dymiących, niczym kominy w kącie. Podchodzę do nich i wyciągam papierosa z palców Harry’ego, wsadzając go sobie do ust. – Oddawaj tego papierosa – mówię. – Ratuję cię przed czarnym płucem, Harry, bądź wdzięczny. - Nie mogłem się powstrzymać, nie paliłem od miesięcy – przyznaje się Harry z miną winowajcy. - Nie ma za co. Dokończę go za ciebie, bo jestem taką dobrą samarytaninką. Harry przewraca oczami i uśmiecha się do Seana, który odwzajemnia jego uśmiech. Och, zdecydowanie wyczuwam między nimi przyciąganie. - A ty, Vivico. – Wskazuję na Nicholasa, który wygląda chłodniej niż kostka lodu z papierosem zwisającym spomiędzy warg. – Spodziewałam się po tobie czegoś lepszego, a ty sprowadzasz tych dwóch młodych chłopców na złą drogę. Nicholas wyciąga papieros z ust, wypuszczając długą chmurkę dymu. – Lubię demoralizować – odpowiada z ukrytym znaczeniem w powściągliwym wyrazie twarzy. Jest wkurzony, że uciekłam od niego, kiedy byliśmy na parkiecie? Nic nie mówię, tylko cieszę się papierosem przywłaszczonym od Harry’ego. Czuję na sobie wzrok Nicholasa. Kiedy na niego spoglądam, on już na mnie nie patrzy. Wpatruje się w brudną ziemię z trochę smutnym wyrazem twarzy. Do naszej grupy podchodzi chuda dziewczyna z długimi, jedwabistymi czarnymi włosami i idealną cerą, wyraźnie zainteresowana Nicholasem. Jak można się spodziewać, od razu ją znielubiłam. - Hej, pożyczysz mi zapalniczkę? – pyta go. Unosi wzrok z ziemi, żeby na nią spojrzeć i wyciąga zapalniczkę z kieszeni dżinsów. – Pewnie, że tak – uśmiecha się. Nachyla się do przodu, dając mu dobry widok na swój dekolt. Harry i Sean są pogrążeni w głębokiej rozmowie, ale ja skupiam uwagę na rozmowie między Nicholasem i tą dziewczyną.

41 | S t r o n a

Painted Faces - Uwielbiam twój akcent – mówi ona z pijanym, nieskupionym wzrokiem. – Skąd jesteś? Jego uśmiech zamienia się w mały uśmieszek i jego łobuzerskie niebieskie oczy spoglądają na mnie przez chwilę. – Z Australii, byłaś tam kiedyś? – kłamie. - Nie, ale słyszałam, że jest tam uroczo – odpowiada, zaciągając się papierosem. Nicholas dotyka lekko jej łokcia. – Wybacz mi na chwilę, zaraz wrócę. Podchodzi do mnie i szepcze: - Myślisz, że próbuje zrobić sobie ze mnie bar ostatniej szansy? - Powiedziałabym, że zdecydowanie tak – odpowiadam. - Zabawimy się z nią trochę? – ciągnie. - Naprawdę jesteś demoralizującym typem – mówię do niego z miną mówiącą „jestem świętsza od ciebie”. - Tak czy nie, Fred? – pyta. - Och, no dobra, przyparłeś mnie do muru – uśmiecham się szeroko. - Świetnie. – Bierze mnie za rękę i prowadzi do czarnowłosej dziewczyny, która rzuca mi wyraźnie złośliwe spojrzenie i obraca się do Nicholasa. - Nie dosłyszałem twojego imienia, ja jestem Nicholas, a to moja irlandzka kuzynka Freda. Odwiedzam ją. Dziewczyna przestaje źle na mnie patrzeć po fałszywej informacji, że jestem krewną Nicholasa, a nie zagrożeniem. – Jestem Niamh, miło cię poznać, Nicholasie – i ciebie, Freda. - Nawzajem – odpowiada Nicholas, po czym unosi moją rękę i całuje mnie w knykcie. Niamh wygląda przez chwilę na skonsternowaną, ale wydaje się z tego otrząsnąć. - O mój Boże, to takie fajne, czy ty masz pomalowane oczy? – pyta, podchodząc bliżej, żeby przesunąć palcem pod okiem Nicholasa. - Tak. Freda lubi nakładać mi makijaż. Jestem, jak jej mała laleczka. Niamh marszczy nos, zerkając na mnie. – Ty mu to nałożyłaś? Dlaczego? A więc nie już takie „fajne”. Staram się brzmieć tak tajemniczo, jak to możliwe. – Och, to taka nasza mała gra. Robię mu makijaż, a on mnie. To taka kuzynowska rzecz. - A potem wymieniamy się francuskimi pocałunkami – dopowiada Nicholas. - Co takiego? – pyta Niamh, gasząc papierosa w najbliższej popielniczce.

42 | S t r o n a

Painted Faces - Całujący się kuzyni, słyszałaś kiedyś o tym? – pyta Nicholas. - Nigdy o tym nie słyszałam, jesteście parą dziwaków – odpowiada, cofając się o krok. - Zastanawialiśmy się czy chciałabyś dołączyć do nas na trójkącik? – Nicholas wysuwa się do przodu. - O nie, odsuńcie się ode mnie – mówi zgryźliwie i ucieka. Wybucham śmiechem. – Całkowicie się na to nabrała. Jesteś diabelskim geniuszem – mówię do niego. - Jeden z moich wielu talentów. – Strzepuje sztuczny brud z ramienia. - Ale czemu to zrobiłeś? Była gorąca i zdecydowanie chętna na noc rozpusty. – Przyglądam mu się dziwnie. - Nie wiem, pachniała perfumami striptizerki. To mnie odpycha – odpowiada. - Jakie są, u licha, perfumy striptizerki? - Wiesz, takie, co kupujesz w sklepie za 2.99. Okropne. Robię się trochę niepewna na wieść, że zauważa, jak pachną dziewczyny. Czy poczuł mój dzisiejszy spocony zapach? Boże, mam nadzieję, że nie. - Rzeczywiście brzmi okropnie. W dzieciństwie miałam koleżankę, która wsadzała płatki róż do słoików z wodą i cukrem, żeby stworzyć perfumy. Miała po nich wysypkę na szyi. Nicholas śmieje się, kręcąc głową. – Pomysły, które przychodzą nam do głowy w młodości. - Nic mi nie mów. Jednego Halloween miałam obsesję na punkcie Johna Travolty w Grease i przekonałam mamę, żeby zrobiła mi kurtkę T Bird, żebym mogła się za niego przebrać. Skończyło się na tym, że wzięła czarną torbę, wycięła dwie dziury na ramiona i napisała „T Birds” na tyle markerem. Potem znalazła mi starą, czarną perukę, którą jeden z moich wujków wykorzystał do wcielenia się w Elvisa na balu kostiumowym. Uważałam, że wyglądam gównianie. Nicholas trzyma się za brzuch, bo tak bardzo się śmieje. – O Boże, zabijasz mnie. Proszę, powiedz, że masz zdjęcia. Uśmiecham się. – Myślę, że mama może mieć jakieś w albumie rodzinnym. - Muszę zobaczyć ten dowód, wtedy moje życie będzie kompletne. Jesteś dla mnie idealną przyjaciółką, Fred, ty drag king, a ja drag queen.

43 | S t r o n a

Painted Faces - Ej, nie przebierałam się od dziesiątego roku życia. To był wyczerpujący biznes. Postanowiłam pójść na wczesną emeryturę. Gdy spoglądam na bok, zauważam, że „głęboka rozmowa” Harry’ego i Seana zamieniła się we wściekłe całowanie przy ścianie. Gwiżdżę na palcach i podchodzę do Harry’ego, żeby poklepać go w ramię. - Pamiętaj o zabezpieczeniu – szepczę głośno. Unosi rękę, żeby pokazać mi palec, ani razu nie przerywając pocałunku. Odsuwam się i staję obok Nicholasa, który przygląda się tej dwójce i pociera się powoli po brodzie. Układa przed sobą palce w prostokąt, tworząc ramkę wokół Harry’ego i Seana. - Chyba nazwę to „Miłość we Współczesnym Środowisku”, podasz mi aparat, kochanie? – Przybiera fałszywy głos hiszpańskiego fotografa. - Już się robi, Rodrigo – świergoczę. Nicholas zerka przez moje ramię. – Och. Ktoś chyba jest na ciebie wkurzony – szepcze zanim podchodzi do mnie Nora, ciągnąc za sobą dochodzącą do siebie Anny. - Musiałaś zrobić coś takiego z wodą? – pyta. – Spójrz na mój top, jest przemoczony. - Przepraszam, poniosła mnie chwila – wyjaśniam, nie ukrywając sarkazmu. W ten sam sposób, co nie myślę zanim mówię, czasami nie myślę zanim zrobię głupią rzecz. To była tylko woda, ale jeśli chodzi o Norę, to jej strój jest już zrujnowany. - Nieważne, mam dosyć tego miejsca, a Anny jest niedobrze, więc wsadzę ją do taksówki i wracam do domu. - Tak, myślę, że ja też jestem gotowa pójść do łóżka – odpowiadam, ziewając głośno. Nicholas uśmiecha się do mnie. – Mogę do ciebie dołączyć? - Żeby wrócić do bloku tak, do łóżka nie – mówię, celując w niego palcem. Wciąż czuję ten mały wstrząs nerwów, ilekroć mówi coś flirciarskiego i moją natychmiastową reakcją jest danie mu kosza ze strachu, iż zorientuje się, że strasznie mi się podoba. Uśmiecha się lekko. – O to mi chodziło – spogląda na Norę i żartuje – ona ma o sobie wygórowane mniemanie, nieprawdaż? Nora nagle wygląda, jak jeleń złapany w światłach samochodu, kiedy Nicholas do niej mówi. – Um, tak. – Urywa i okrutny błysk pojawia się w jej oczach. – Niestety często się myli. I po tych słowach odwraca się, ciągnąc ze sobą Anny. Dzisiaj serio jest wobec mnie opryskliwa. Również wyładowuje na mnie swoje rozczarowanie tym, iż Nicholas nie jest tym

44 | S t r o n a

Painted Faces wymarzonym facetem, za którego go brała. Klepię Harry’ego w ramię i mówię, że odjeżdżamy. Zbywa mnie machnięciem ręki. - No to było trochę jędzowate – odzywa się Nicholas, kiedy podążamy kilka metrów za Norą i Anny. - Nora potrafi być czasami ostra. Lubię mówić, że to jej brutalna szczerość. - Albo brutalna zazdrość – zauważa. Prycham. – O tak, ma mi czego zazdrościć. Oblałam ją wodą w łazience, więc nadal jest tym zirytowana. Jest szalenie analna w sprawie swojego wyglądu. - Czy właśnie zasugerowałaś anal? – pyta, udając, że nie usłyszał wszystkiego co powiedziałam, ten szczwany lis. – To bardzo bezczelne z twojej strony, Freddie, ale będę musiał odmówić. Obawiam się, że dzisiejszego wieczora nie mam przekonania na takie przedsięwzięcie. - Bardzo śmieszne. – Wywracam do niego oczami. Kiedy w końcu wychodzimy na zewnątrz, Nora wsadza Anny do taksówki. Nicholas i ja czekamy na nią na boku drogi. Nie ma sensu, żebyśmy zamawiali taksówkę, bo nasz blok jest tylko pięć minut drogi stąd. Taksówka Anny odjeżdża i Nora do nas podchodzi. Nie mam humoru na jej zły nastrój, więc mówię tylko: - Wracajmy do domu. Droga do mieszkania jest cicha oprócz jednego czy dwóch żartów ode mnie i Nicholasa. Nora milczy, niczym grób. Jedynym plusem jest to, że nie jest to długa droga. Nora idzie przed nami, kiedy docieramy do budynku i spieszy prosto do naszego mieszkania. Stoję z Nicholasem przy jego drzwiach, żeby się pożegnać. - Dzięki za kolorowy wieczór. Nie mogę się doczekać, aż znowu zobaczę twój występ w klubie. Może zrobię sobie z tego miejsca nowe miejsce regularnych spotkań. Otaczanie się mężczyznami, których bardziej interesuje, jaką sukienkę nosisz, a nie co znajduje się pod nią, na pewno coś mówi. – Paplam bez sensu, nie wiem czemu. Może przez intensywne spojrzenie, które posyła mi teraz Nicholas. - Był przynajmniej jeden mężczyzna chcący zobaczyć, co znajduje się pod tą sukienką – komentuje sucho. - Och, ty złotousty szatanie! – kpię, chcąc odepchnąć napięcie, które zdaje się wypełniać przestrzeń między nami. Nicholas wsadza klucz do swoich drzwi. – Chcesz wejść do środka i obejrzeć moje mieszkanie?

45 | S t r o n a

Painted Faces Otwiera leciutko drzwi i naprawdę powinnam pobiec prosto do mojego mieszkania, lecz mój wzrok ląduje na czymś czerwonym i wyglądającym na pokryte piórami, i niczym dziecko, które właśnie zobaczyło wóz z lodami, jestem zmuszona, żeby za tym pójść. - Z chęcią – mówię, wchodząc do środka. Czerwona rzecz pokryta piórami okazuje się być poduszką zrobioną z najmiększych piór, jakich kiedykolwiek dotykałam. Ale najbardziej fascynujące jest to na czym leży ta poduszka, żółtozielony aksamitny szezlong. Mam wrażenie, jakbym właśnie weszła do buduaru udekorowanego mieszaniną dziwacznych halucynogennych kolorów oraz starego klasycznego stylu. Obszar salonu jest o wiele większy niż u mnie i Nory, zauważam. Siadam na żółtozielonej kreacji i kładę sobie na kolanach piórkową poduszkę, bym mogła ją pogłaskać. Podchmielona ja lubi głaskać materiały. - Nigdy wcześniej tu nie byłam. Żaden z naszych poprzednich sąsiadów nie był przyjazny. To mieszkanie jest cholernie duże. Muszę przyznać, Viv, że chyba zazdroszczę ci mieszkania. Uśmiecha się i nastawia czajnik. Herbata wydaje się dobrym pomysłem. Potrzebuję czegoś na oczyszczenie zamglonego umysłu. – Możesz mnie odwiedzać, kiedy chcesz – mówi. To miejsce może być większe od naszego, ale jest też o wiele bardziej zagracone. Wszędzie są nierozpakowane pudła. W większości chyba są damskie ubrania. Kostiumy widowiskowe, jak sądzę. Przy jednym z okien są trzy peruki na tych plastikowych głowach manekinów. Przyglądając się rudej peruce, żartuję: - Nie mogę się doczekać zobaczyć cię jako rudzielca, Viv, dlaczego dzisiaj nie założyłeś peruki? Wzdycha, nalewając gorącej wody do filiżanek. Nie pytał czy chcę herbaty, ale nie przeszkadza mi to, bo jestem całkiem spragniona. W oczach ma dziwny, niemal kalkulacyjny wyraz. Potem jego twarz traci jakikolwiek wyraz i odpowiada mi dopiero po kilku chwilach. – Musiałem wystąpić jedynie w tym, co najistotniejsze, bo nie zatrudniłem jeszcze garderobiany. – Przynosi filiżanki do stolika na kawę, przy którym siedzę i siada obok mnie. – Wyznam ci mały sekret, jestem okropny w wybieraniu kostiumów i robieniu sobie makijażu. Zawsze robiła to za mnie asystentka. - Wow, musisz zarabiać dużo pieniędzy, jako drag queen, jeżeli stać cię na asystentkę. Unosi brew. – Nie bardzo. Dużo odziedziczyłem po śmierci ojca. To spowodowało, że zebrałem kosztowne gusta. Pewnie powinienem być oszczędniejszy. - To właśnie robisz, mieszkając tutaj? Każda zdrowa na rozsądku osoba, z pieniędzmi do szastania, uciekłaby daleko od tej dziury. Rozgląda się wokoło. – Nie jest tak źle. Myślę, że mieszkanie ma charakter. Zawsze miałem skłonność do wybierania przestrzeni w starszych budynkach, miejsca, w których ktoś kiedyś żył są dla mnie dziwnie pocieszające. 46 | S t r o n a

Painted Faces - Jeśli masz na myśli żyjącą tutaj kiedyś starą dziwkę z popękaną skórą i jakimś zakażeniem tam na dole, którego nie mogła się pozbyć, to masz rację, te miejsce ma mnóstwo charakteru. Nicholas uśmiecha się. – Cudownie używasz słów, Fred, obrzydliwie, ale cudownie. - Dziękuję ci bardzo. Więc opowiedz mi więcej o tym dylemacie z asystentką. Według mnie wyglądałeś dzisiaj niesamowicie. Dobrze umiesz sam się ubrać i umalować, w czym problem? - Przyzwyczaiłem się, że przez lata robił to ktoś inny. Możesz nazwać to mieszanką nawyku i lenistwa. Jestem również strasznie zdezorganizowany, jeśli sama nie zauważyłaś. – Wskazuje na swoje mieszkanie. - Ach, dochodzimy do sedna sprawy. Chyba powinnam wykonać interwencję. Vivica Blue nie będzie już potrzebowała usług asystentki/garderobiany/makijażystki, od tego czasu wszystko będzie robiła sama – śmieję się. – Musisz nauczyć się organizacji, jeśli chcesz przetrwać w biznesie występów w gejowskim klubie. Harry mówi, że geje nie tolerują bałaganu. Nic nie mówi, tylko przygląda mi się dziwnie. - No co? – pytam. Popija swoją herbatę. – Jesteś w pewnym sensie kolekcjonerką prac – odpowiada powoli. – Co powiedziałabyś na trzecią? Patrzę na niego z niedowierzeniem. – Prosisz mnie o bycie twoją asystentką? - Być może – uśmiecha się lekko. – Jak ci idzie makijaż? Wzruszam ramionami. – Jakoś idzie. - A moda? – ciągnie, obrzucając wzrokiem moją sukienkę. – Wygląda na to, że masz dobry gust. Podoba mi się ten dzisiejszy wygląd z lat 40’. Tak, zdecydowanie jest tu potencjał. Może dwutygodniowy okres próbny? - Zapominasz, że rano pracuję. Nie wiem czy przetrwałabym jedną pracę w nocy, a drugą, gdzie muszę wstawać o świcie. - Tak, ale to są dni robocze. Występy mam od czwartku do soboty. - Nadal będę miała późną noc w czwartek i wczesny poranek w piątek – zaprzeczam. - Zapłacę ci podwójnie za czwartek, żeby ci to wynagrodzić. – On nie rezygnuje. Myśl o zarobieniu dodatkowych pieniędzy za samo pomaganie w wyborze stroju i nakładanie sztucznych rzęs jest ekstremalnie kusząca. Na pewno przydałaby mi się kasa. 47 | S t r o n a

Painted Faces - Dlaczego tak bardzo chcesz, żebym się zgodziła? - Nie wiem. Jest w tobie coś, co mnie pociesza. Być może fakt, że co drugie słowo z twoich ust to przekleństwo. - Tak, jakbyś ty był lepszy – śmieję się. Puszcza mi oko. – Dokładnie dlatego będziemy się dogadywać. Poza tym, jesteś moją nową najlepszą przyjaciółką, prawda? - Jestem. Ale nie mów Norze, bo będzie zazdrosna. – Popijam herbatę, ciepły napój trochę mnie otrzeźwia, choć chciałabym, żeby było inaczej. Przebywanie w towarzystwie Nicholasa w całej jego seksownej chwale jest łatwiejsze, kiedy jestem pijana. Siedzi w milczeniu, trzymając własną filiżankę, nie odzywając się słowem. Nie spuszcza ze mnie przeszywających oczu. Z jakiegoś powodu nie chcę być tą, która przerwie ciszę. Po chwili Nicholas pyta cicho: - Zgodzisz się? Obiecuję, że będziesz dobrze się bawić. Ta praca jest łatwa. Patrząc na te wszystkie nierozpakowane pudła rozrzucone po pomieszczeniu, nie jestem tego taka pewna. Mam nadzieję, że okaże się jedną z tych osób, które po prostu żyją w zorganizowanym chaosie. Wzdycham ciężko i kiwam głową, niezdolna odmówić. Myśl o regularnym przebywaniu z Nicholasem sprawia, że serce bije mi szybciej. Oczy jeszcze bardziej mu się rozjaśniają na moją zgodę. – Wspaniale, możesz zacząć od jutra. - Mam nadzieję, że ci tego nie spieprzę. Nie będę miała pojęcia, co robić. - Bądź bajeczną sobą i niczego takiego nie zrobisz – mówi szczerze, ściskając moją dłoń. – Witaj w cudownym świecie Vivici Blue – ciągnie, uśmiechając się do mnie. Potrząśnięcie ręki jest momentem, kiedy przechodzę na drugą stronę świata. Z tym osobliwie pięknym mężczyzną w moim życiu, mam przeczucie, że już nigdy nie będzie takie samo.

48 | S t r o n a

Painted Faces

Rozdział czwarty Fretka Ollo

Następnego ranka budzę się o dziesiątej trzydzieści, czując się cudownie odświeżona po ośmiu godzinach snu, pomimo alkoholu, który wczoraj wypiłam. Niestety to uczucie jest mylne, ponieważ kiedy siadam, zaczyna kręcić mi się w głowie. Idę do kuchni i biorę sobie szklankę zimnej wody. Nora nie obudzi się do trzynastej, bo musi pracować trzy noce z rzędu i skorzysta z każdej minuty snu, jaką dostanie. Na zewnątrz znowu jest słonecznie i chcę z tego skorzystać, więc biorę szybki prysznic, zakładam wygodną, niebieską, bawełnianą sukienkę oraz jakieś klapki i idę po białą mochę ze Starbucksa. Najbliższy znajduje się na Dame Street, które znajduje się kilkanaście metrów stąd, ale przejdę ten dystans dla takiej kremowej dobroci. Mijając drzwi Nicholasa, zatrzymuję się na chwilę i zastanawiam nad zapytaniem go, czy chce do mnie dołączyć. Kłócę się sama ze sobą w głowie, po czym podejmuję ryzyko i pukam. Przez chwilę trwa cisza, ale wtem słyszę ruch. Brzmi to tak, jakby wstawał z łóżka. O nie, mam nadzieję, że go nie obudziłam. Podłoga skrzypi tuż przed tym, jak drzwi się otwierają i Nicholas wystawia głowę na zewnątrz, patrząc na mnie zmrużonymi, zmęczonymi oczami. Wydaje się być bez koszulki, ale równie dobrze mógłby wcale nie mieć ubrań, ponieważ ukrywa tułów za drzwiami. Nigdy nie rozumiałam uroku spania nago, ale szczupli ludzie zdawali się szaleć na punkcie tego. My, ciężsi ludzie, mamy skłonność do unikania robienia czegokolwiek z naszymi pełnymi ciałami na widoku, nawet jeśli tylko my jesteśmy tego świadkami. Wygląda na chwilowo niezadowolonego, ale kiedy dostrzega, że to ja, cała jego twarz się rozjaśnia. Powiem wam, że kiedy taki mężczyzna wygląda na tak zadowolonego widząc was pierwszą o poranku, to coś takiego mile pobudza ego. - Fred, co za przyjemna niespodzianka – wita mnie. – Która godzina? - Około wpół do jedenastej. Zastanawiałam się czy chciałbyś pójść ze mną na późno poranną kofeinę, by rozruszać stare motorki. - Świetny pomysł. Daj mi chwilę, żebym przyzwoicie się ubrał – odpowiada. - Wiedziałam! Nie masz tam nic, prawda? Uśmiecha się. – Jestem nagi, jak w dzień narodzin, kochana, ale nie podniecaj się na te obrazy. Zaraz wrócę.

49 | S t r o n a

Painted Faces Przymyka trochę drzwi i znika. Stoję na korytarzu, czekając na niego. Pięć minut później wraca, przekładając czarną koszulkę przez mokre włosy. Bezwstydnie gapię się na jego brzuch, po czym szybko odwracam wzrok zanim mnie przyłapie. - To musiał być najszybszy prysznic w historii. Chyba byłem w nim przez półtora minuty. Zamyka drzwi swojego mieszkania i wychodzimy z bloku. – Powinieneś poinformować księgę Guinnessa – mówię mu. - Taki mam właśnie zamiar – odpowiada z uśmieszkiem. Gdy wychodzimy na ulicę, Nicholas splata ze mną ramię w przyjazny sposób. Przechadzamy się George’s Street, mijając tłumy weekendowych kupujących, którzy są w swoich stadach. Tuż przed Starbucksem na Dame Street znajduje się Central Bank, który w soboty zawsze jest otoczony czarnymi ubraniami, pasami wybijanymi ćwiekami i jaśniutkimi farbami do włosów. To główne miejsce spotkań dla gotów i emo, nie wspominając już o hipsterach. Powiem wam mały sekret, kiedyś chciałam dopasować się do tego tłumu, gdy byłam nastolatką. Ilekroć przechodzę obok nich, zawsze mam ukłucie nostalgii. Większość z nich to nastolatki, ale zawsze można dostrzec dziwną osobę w połowie lat dwudziestych, która po prostu nie chce dorosnąć. Teraz patrzę dokładnie na tę osobę i dobrze go znam. Jonny O’Connor był w mojej klasie w liceum. Zawsze myślałam o nim, jak o jedynym punku w wiosce. Ubierał się cały na czarno i miał te masywne nażelowane szpice wystające z głowy. Podziwiałam jego odwagę, bo w mieście gdzie dorastałam najbardziej dopuszczalnymi ubraniami były dresy Nike’a i złote, suwerenne pierścionki. Wtedy był takim moim bohaterem, ale nigdy tak naprawdę nie spełnił swojego potencjału, skoro można go dostrzec każdej soboty przy Central Banku. Myślę również, że chyba nie ma pracy. Jednak nie z powodu recesji, ale lenistwa. Stoi pośrodku grupy siedemnastoletnich albo osiemnastoletnich dziewczyn, po prostu paplając. Pewnie uważają go za legendę. Powiedziałabym, że kupuje alkohol nieletniej młodzieży, a potem dołącza do nich w libacji. Przez moment rozważam zatrzymanie się, żeby się przywitać, ale potem stwierdzam, że lepiej trzymać głowę w dole. Jeśli myślicie, że wypadam bezczelnie, to nie spotkaliście Jonny’ego. Zdecydowanie ma niewyparzoną gębę. W szkole nigdy nie byliśmy kolegami, bo byłam trochę samotniczką. On także był samotnikiem, ale samotnikiem, który zawsze był w centrum uwagi przez wyróżnianie się. Pewnego razu wściekł się na nauczycielkę, bo skarciła go za nie zrobienie zadania domowego. Podniósł swoje krzesło i rzucił nim w tablicę. Został za to niemal wyrzucony.

50 | S t r o n a

Painted Faces Mój plan z trzymaniem głowy w dole nie działa zbyt dobrze. Słyszę odbijający się echem głosy Jonny’ego. – Freda Wilson to pizda! – Kiedy się odwracam, widzę, jak niemal sika ze śmiechu. Dziewczyny, z którymi stoi, zerkają na mnie z ciekawością. Nicholas uśmiecha się do mnie, pytając. – Przyjaciel? - Ani trochę – odpowiadam, podchodząc do Jonny’ego i jego haremu. Jonny trzyma w ustach końcówkę skrętu. – Co to za sposób na odzywanie się do innych? – pytam. Nicholas jest tuż za mną. - Masz swój własny, prawda? – odpowiada prostacko Jonny, jego oczy są zaszklone. Już dawno przestałam z nim rozmawiać i wygląda mi on na jedną z tych osób, które zaczęły palić marihuanę o wiele zbyt młodo, a teraz ich mózg nie pracuje tak szybko, jak powinien. Na przykład dłużej zajmuje mu odpowiedź na pytanie niż zwykle. - Nie wiedziałeś? Urodziłam się z dolną mieszanką – żartuję, ale mój głos jest lekko napięty. Ludzie tacy, jak Jonny wkurzają mnie, bo marnuje sobie życie. Marszczy czoło na to, co powiedziałam. Dopiero po minucie pojmuje żart, wtedy chytry uśmiech pojawia się na jego twarzy. - Zawsze ciekawiło mnie dlaczego nie dogadywałaś się z nikim w szkole, myślałem, że to po prostu dlatego, że byłaś gruba. Dobra, wiem, że mam trochę mięsa na kościach, ale boli, kiedy ludzie to wytykają. Mój ostatni chłopak (ten prześladowca) mówił mi, że mam typ ciała, o którym marzy każdy mężczyzna i że prawdziwi faceci nie interesują się patyczakami. Pragną piersi, pupy i bioder. To była jedna z milszych rzeczy, które mi powiedział. Policzki palą mi się ze wstydu przez fakt, że Nicholas stoi tuż obok mnie i był świadkiem komentarza Jonny’ego. Nastolatki chichoczą. Posyłam im ogromny uśmiech i wskazuję na Jonny’ego. – Wiecie, że on ma czterdzieści lat, prawda? Jedna dziewczyna natychmiast blednie, pytając. – Co? - Tak, mówi ludziom, że ma tylko dwadzieścia pięć lat, by móc spędzać czas z młodszymi dziewczynami. – Nachylam się i szepczę. – Trochę z niego pedofil. - O mój Boże, obrzydlistwo – mówi kolejna członkini grupy, po czym odciąga swoje koleżanki. Kiedy spoglądam na Nicholasa, zauważam, że patrzy ze zmarszczonym czołem na Jonny’ego, niebieskie oczy ma zmrużone. - Naprawdę jesteś pizda, Freda, teraz będą mówić wszystkim, coś powiedziała. To nie jest nawet prawda – biadoli Jonny.

51 | S t r o n a

Painted Faces - Powinieneś był o tym myśleć zanim nazwałeś mnie grubą. Poza tym, nie potrafisz znaleźć kobiet we własnym wieku? Te dziewczyny nie mogą mieć więcej niż siedemnaście lat. Powinieneś kierować się prosto, nie chcesz zdobyć dla siebie wyzwiska. Sztacha się swoim skrętem, po czym rzuca go na ziemię. – Gówno mnie to obchodzi, Fred. – Obrzuca wzrokiem Nicholasa. – Kto to? Nicholas nagle obejmuje mnie w talii i ogłasza. – Jestem chłopakiem Fred i nie podoba mi się, że tak się do niej odzywasz. O mój Boże. Serce mi zaraz wybuchnie. Chłopak Fred? Wyraźnie stara mi się pomóc uratować twarz przed Jonnym. Jonny głośno nuci. – Ooooch, tak bardzo przepraszam, że uraziłem. A więc nie będę tak mówił do twojej drogiej dziewczyny. – Patrzy na mnie, kręcąc głową. – Na razie, Freda. Pozdrów ode mnie tę swoją przyjaciółkę Norę. Jest seksowna. Po czym podskakuje do grupki facetów, chwytając jednego z nich za szyję. Niektórzy ludzie nigdy nie dorosną. Odwracam się do Nicholasa. – Nie musiałeś tego mówić, wiesz. Jonny to idiota, zawsze nim był. Nie obchodzi mnie, co o mnie myśli. - Tak w ogóle, to skąd go znasz? – pyta Nicholas, ignorując to, co powiedziałam. - Chodziliśmy razem do szkoły. Był głównym sprawcą kłopotów. Znowu zaczynamy iść i przechodzimy przez drzwi wejściowe Starbucksa. Nicholas przytrzymuje mi je i schylam się pod jego ramieniem. Ocieram się o niego klatką piersiową i lekki uśmiech sprawia, że jego niebieskie oczy się marszczą. - Pomyślałem, że to może twój były – mówi Nicholas. Posyłam mu spojrzenie udawanego oburzenia. – Mogę nie mieć najwyższych standardów, ale te, które posiadam na pewno przekraczają Jonny’ego O’Connora. Widziałeś, jak żeruje na tych nastolatkach, to totalny dziwak. Zamawiam swoją białą mochę, a Nicholas prosi o lattę. Dziewczyna idzie zrobić nam kawy i nastaje cisza. Z jakiegoś powodu nie wiem, co powiedzieć, a Nicholas stoi o wiele zbyt blisko, opierając ramię o szklane szafki wystawowe. Wyczuwam jego żel pod prysznic, a to sprawia, że chcę przesunąć ręką po czarnym zaroście rosnącym na jego szczęce. - A więc nie spotykasz się z nikim – odzywa się, przerywając ciszę. Nie zdawałam sobie sprawy, że nadal rozważa mój status związkowy. - Um, nie. Ostatniego chłopaka miałam trzy i pół roku temu – odpowiadam, po czym żałuję takiej szczerości. Jestem trochę zażenowana swoim brakiem życia miłosnego. Nicholas 52 | S t r o n a

Painted Faces wygląda mi na osobę, która, kiedy nachodzi taka potrzeba, po prostu idzie do baru, wybiera sobie kobietę i zabiera ją do domu, żeby zrobić sobie z nią, co chce. Ten gwiżdże długo. – Ale susza, Fred. Martwiłbym się, że znowu wróciło ci dziewictwo. - Po prostu jestem wybredna – odpowiadam obronnie. – I chciałabym, żeby powrót dziewictwa był możliwy. Pierwszy raz, kiedy uprawiałam seks może być podsumowany dwoma słowami zaczynającymi się na N: niewygodny i niezręczny. - Tak, pierwsze razy są okropne – mówi. – Pewnie dlatego, że nie mamy pojęcia, co powinniśmy robić. Staramy się, jak możemy operować dłońmi i palcami. Dziewczyna stawia przed nami nasze kawy i Nicholas upiera się, że zapłaci. – Dłońmi i palcami, tak7? Brzmi… niegrzecznie – odpowiadam. Dziewczyna wraca, żeby oddać Nicholasowi resztę i patrzy na mnie dziwnie, słysząc co powiedziałam. Posyłam jej szeroki uśmiech. Może sobie myśleć, co chce. - To brudne – ciągnie Nicholas. – Nie mogę się doczekać, by pokazać ci, co mogę osiągnąć palcami. Niemal krztuszę się kremową białą mochą, biorąc łyka. Moja twarz musi wyglądać teraz, jak truskawka. Klepie mnie po plecach, śmiejąc się. – Spokojnie, Fred. Nie chcę musieć udzielać ci manewru Heimlicha. Och, chwilka, może jednak chcę. Może będę miał szansę, żeby coś pomacać. Odzyskuję opanowanie i odparowuję. – Masz pieprzoną obsesję, Viv. Jeśli tak bardzo jesteś na nie chętny, to proszę bardzo, ściśnij sobie. Wyrzuć to ze swojego systemu. Staram się być śmiała. Śmiała, śmiała, śmiała. Kiedy tak naprawdę, jeśli on by mnie dotknął, to stałaby się ze mnie roztrzęsiona masa ciała i kości. Jego oczy błyszczą radością. – Mogę wziąć cię na słowo? Mogę to zrobić w czasie, kiedy będę mógł dać im pełną uwagę. W jakimś prywatnym miejscu. – Jego uśmiech to mieszanka oczekiwania i łobuzerstwa. Oczy niemal wypadają mi z oczodołów i staram się sobie przypomnieć, by być śmiałą. Śmiałą, mówię! – Och, oczywiście. Tylko daj mi jakieś ostrzeżenie, zanim zaatakujesz. Nie mogę zagwarantować, że nie uderzę, jeśli mnie zaskoczysz.

7

Żeby nie było, w oryginale tu jest kompletnie co innego. Ale że potem wywiązuje się rozmowa na temat idiomu, to za cholerę nie potrafię inaczej tego przetłumaczyć. W oryginale tłumaczenia tego zdania „Staramy się, jak możemy operować dłońmi i palcami” nie ma, powinno być „Mamy dwie lewe ręce”, ale ni w kij mi potem to wyjdzie. Po angielsku „We’re all fingers and thumbs.”

53 | S t r o n a

Painted Faces Śmieje się i upija łyk swojego latte. – Więc gdzie teraz? Innego dnia szukałem Stephen’s Green na moim rozpoznaniu, ale nie umiałem znaleźć. Wylądowałem na jakimś dworcu kolejowym. - Musisz być całkiem zły w kierunkach, bo nie można tego przegapić. Chodź, pokażę ci. Prowadzę go w kierunku Grafton Street, gdzie jest pełno rozgardiaszu i hałasu. Uliczni artyści są w pełnym żywiole, próbują przekonać turystów do rzucenia paru groszy. Jest tam żywy posąg cały ubrany na żółto z twarzą pomalowaną na złoto. Gdy mała dziewczynka rzuca euro do koszyka u jego stóp, ten ożywa. Posyła jej szeroki uśmiech i powoli się kłania. Ona chichocze i biegnie nieśmiało do swojej matki, która czeka w pobliżu. - Musi się dusić w całej tej tkaninie i farbie – wspominam Nicholasowi, zerkając na żywy posąg, po czym wyrzucam pusty kubek po kawie do kosza. - Wszyscy nakładamy maskę, którą pokazujemy światu – odpowiada filozoficznie Nicholas. – Dla niektórych z nas jest to dość dosłowne. – Milknie na chwilę. – Gdy masz wobec czegoś pasję, nie przeszkadza ci przecierpienie odrobiny niewygody. Rzucam mu krzywe spojrzenie. – Musiałeś cierpieć dla swojej pasji? Kiwa lekko głową, lustrując wzrokiem tłumy, które nas mijają. – Bardziej niż byś pomyślała. W jego słowach jest pewien rodzaj smutku. Nie odrywam od niego spojrzenia, zastanawiając się, jakiego cierpienia musiał doświadczyć. Ale wtedy przykleja promienny uśmiech i żartuje. – Te wysokie obcasy tak obcierają stopy, że byś nie uwierzyła. Akceptuję jego zmianę tonu, ponieważ nie znam go na tyle, by doszukiwać się szczegółów. – Nie gadaj, dlatego unikam ich, jak plagi. Nicholas unosi brew. – Nigdy nie nosisz obcasów? - Jeśli nie muszę, to nie. Sytuacja „ja w obcasach” nie prowadzi do niczego dobrego, zazwyczaj kończy się to na tym, że robię krzywdę sobie i innym – śmieję się. - Chodzi o samą praktykę i technikę, wiesz. Nauczę cię, w ten sposób któregoś dnia będę miał szansę zobaczyć te zgrabne nogi w parze szpilek. - Nigdy to się nie stanie. I rozumiem, że mówiąc „zgrabne” masz na myśli nogi duże, ale niekrzywe. Nicholas potrząsa głową, jakbym była naiwnym dzieckiem. – Naprawdę masz patologiczne umniejszanie własnej wartości, prawda? – komentuje. – Kiedy zobaczyłem 54 | S t r o n a

Painted Faces wczoraj, że nie masz rajstop musiałem mocno powstrzymywać się od wsunięcia rąk pod twoją sukienkę, by zobaczyć czy twoja skóra jest tak gładka na jaką wygląda. Odpycham go od siebie, czując się mile schlebiona, ale oburzona. – Masz seks w myślach dwadzieścia cztery godziny na dobę, Viv. Chyba potrzebujesz terapii. - Być może tak – szczerzy się. – Nie zrozum mnie źle, nie jestem Russellem Brandem, ale mam całkiem namiętne zainteresowanie bzykaniem. - Po tym będę trzymać się z daleka od ciebie i miriadów chorób przenoszonych drogą płciową, które mogłeś złapać przez lata. - Bez obaw. Najbliższy kontakt jaki miałem z chorobą płciową było zakażenie nerki – odpowiada żartobliwie. – Zawsze zakładam płaszcz przeciwdeszczowy na małego kolegę zanim udaję się na burzę. Na jego słowa parskam głośno, po czym chichoczę wściekle. Tak, parsknięcie. Niech Bóg mi dopomoże. Zakrywam usta dłońmi i staram się odzyskać panowanie. – Zdajesz sobie sprawę, że właśnie odniosłeś się do swojego penisa, jako „małego kolegi”? To nie jest zbyt pokrzepiające, Viv. – Chociaż z wczorajszego widoku, który miałam na te jego obcisłe spodnie nie sądzę, by miał czym się martwić. Wzrusza ramionami, jego oczy płoną po tym, jak tak bardzo mnie rozśmieszył. – Może powinnaś być zapewniona. Gdybym miał mały dodatek, byłbym zbyt skrępowany, żeby w ogóle poruszać temat rozmiaru. - Dobry punkt – mówię, kiedy docieramy do szczytu Grafton Street, gdzie tłum zebrał się, by posłuchać Dave’a McSavage’a rzucającego kilkoma kawałami. Jeśli nie jesteście Irlandczykami, to pewnie nigdy o nim nie słyszeliście. To na wpółsławny artysta komediowy, który regularnie występuje na ulicach Dublina, śpiewa piosenki i naśmiewa się z ludzi, którzy go mijają. Nigdy nie staję, żeby go oglądać z obawy, że zażartuje z dużych piersi i/lub dobrze wyposażonych pośladków. Pewnego razu, kiedy przechodziłam obok powiedział zły żart o złym facecie, facecie, który się zatrzymał, obrócił, podszedł do McSavage’a i walnął go prosto w nos. Rzecz jasna facet ma parę jaj, że dalej robi to, co robi po tamtym epizodzie. W tej chwili oskarża ojca z dwójką dzieci o bycie porywaczem przy szybkiej melodii swojej gitary akustycznej. Tata ucieka zawstydzony, gdy tłum pokłada się ze śmiechu. Nicholas śmieje się cicho u mojego boku. Ma cudownie niski i ochrypły śmiech. Splata ramiona na torsie, tworząc rozkoszne naprężenie w materiale koszulki wzdłuż mięśni piersiowych. Uświadamiam sobie, że się gapię dopiero, kiedy słyszę, jak kaszle cicho, by przykuć moją uwagę.

55 | S t r o n a

Painted Faces Unoszę na niego wzrok. – Co? – pytam, mój głos zawiera poczucie winy mordercy przyłapanego z zakrwawionym nożem w ręce. - Podoba ci się widok, Fred? – odpowiada. - Um, nie. Tak. Może – dukam, jak kompletny głupiec. Nachyla się, żeby szepnąć mi do ucha. – Jeśli dobrze rozegrasz swoimi kartami, ja też pozwolę ci kiedyś pomacać. Dostrzegam, że właśnie dotarliśmy do wejścia parku Stephen’s Green, więc szybko korzystam z tego faktu, ogłaszając. – A więc jesteśmy. – A w głowie wciąż powtarzam jego słowa Pozwolę ci pomacać, pozwolę ci pomacać. - Jesteśmy – mówi Nicholas. Wszędzie są ludzie napawający się odrobiną gorąca. Musicie coś wiedzieć o Irlandczykach, kiedy tylko pojawi się cień słońca na niebie, pojawimy się na zewnątrz w pieprzonych stadach, wystawiając ziemiście bladą skórę na pokaz. Denerwujące jest to, że kiedy mieszkasz w mieście, to zawsze trafiasz na mniej niż smacznych facetów łażących topless. Chodzą z grubymi złotymi łańcuchami na szyjach, popisując się chudymi, ptasimi klatkami piersiowymi, najprawdopodobniej nosząc gdzieś na skórze tatuaż więzienny. To gorszący widok, moim skromnym zdaniem. Grupa wspomnianych mężczyzn leży obecnie na trawie w pobliżu, a wokół nich pełno otwartych puszek piwa. Nicholas dostrzega, że przyglądam im się z ledwie skrywanym wstrętem. – No, no, Fred, tylko żeby nie zrobiło ci się mokro w spodniach – żartuje. - Chyba jest mi trochę niedobrze – odpieram. Wybieramy sobie kawałek trawy i siadamy. Chwilę później strażnik parku podchodzi do grupy facetów i każe im odejść. Początkowo trochę się sprzeczali, ale ostatecznie zabrali swoje piwa i poszli sobie. Moje oczy są wdzięczne za tę małą łaskę. Ich tatuaże przypominają mi o tych, które widziałam na Nicholasie zeszłej nocy. Nie miałam jeszcze szansy, żeby lepiej im się przyjrzeć. Przyglądam się jednemu na jego przedramieniu; to napis Dolores w fantazyjnych czarnych literach, a wokół niego są zacienione spadające gwiazdy. - Kto to Dolores? – wypalam. Nie dlatego, że bardzo chcę wiedzieć czy to jakaś dawna dziewczyna, ale bardziej dlatego, iż mój wewnętrzy filtr jak zwykle nie działa.

56 | S t r o n a

Painted Faces Nicholas posyła mi ciepły uśmiech. – Moja matka, wszystkie moje tatuaże są jej poświęcone. – Pokazuje mi ramię, żebym przyjrzała się szczegółom. Przesuwam palcem po lekkich wzniesieniach stworzonych przez atrament pod skórą. - Co z tym drugim? Zmienia pozycję i unosi koszulkę, by ukazać misterny obraz kobiety z długimi czarnymi włosami, który pokrywa całą górną część jego ramienia. Kobieta patrzy w dal, jakby była nieśmiała, włosy zakrywają większość jej twarzy. - To moja mama. Skopiowałem to ze zdjęcia, które z nią mam – mówi, kiedy wchłaniam piękno i kunszt tatuażu. Chyba nigdy wcześniej nie widziałam czegoś tak zawiłego. Tatuaż naprawdę jest szczegółowy, cały w czerni i ocenionej szarości, bez koloru, jakby zrobiony z czarnobiałego zdjęcia. - Była piękna – mówię z podziwem, przyglądając się wyglądowi jego matki i dokładnie zdając sobie sprawę skąd pochodzi piękno Nicholasa. – Chciałabym mieć odwagę na tatuaż. Chyba boję się trwałości. - Tak, wiele ludzi tak się czuje. Myślą, że niekoniecznie polubią to, co wyjdzie. Przypuszczam, że chodzi o przekonanie. Jeśli wybierzesz coś, co wiele dla ciebie znaczy, to nie będziesz tego żałować. Straciłem mamę, kiedy byłem tak młody. Miło jest zawsze mieć na sobie jej wspomnienie. Wpatruję się przez chwilę w jego oczy i wpadam niczym mucha w pajęczynę pająka. Gdzieś wewnątrz niego kryje się bardzo głębokie cierpienie, pod tą flirciarską, pewną siebie powierzchnią. Czy to dziwne, że nagle chcę to wszystko z niego wyciągnąć, żeby rozłożyć to przed sobą i przebadać pęknięcia? Niczym połamane kawałki zagubionego reliktu, próbujesz poskładać je razem, żeby stworzyć coś, co zrozumiesz. Odrywam od niego wzrok i trafiam na coś brązowego i futerkowego poruszającego się na kocu, gdzie kobieta leży na brzuchu czytając książkę. To jakieś zwierzę. Dopiero po minucie dostrzegam jakie. - Ona ma fretkę – wybucham, niszcząc poważny moment trwający między nami. – Idę tam. – Skaczę na nogi i puszczam się galopem w stronę kobiety, jak zbyt rozentuzjazmowane dziecko. – O mój Boże, bardzo przepraszam, że przeszkadzam, ale przyszłam przywitać się z pani fretką – deklaruję. Kobieta unosi głowę znad książki i podnosi okulary słoneczne na ciemnobrązowe włosy. Ma naprawdę ładną opaleniznę, a kiedy mówi – O tak, jest strasznie uroczy, nieprawdaż? – Zauważam, że ma włoski akcent. Ma także masywne, puszysto wyglądające usta, podobne do Monici Bellucci. Wygląda, jakby była bliska czterdziestki i bardzo dobrze się trzyma. Wiedziałam, że musiała być zza 57 | S t r o n a

Painted Faces granicy. Żaden Irlandczyk nie miałby fretki za zwierzę domowe, nie wspominając o tym, że byłby na tyle ekscentryczny, by zabrać ją ze sobą do parku. Ten dziwny czyn od razu sprawia, że chcę się z nią zaprzyjaźnić. Kucam na trawie, gdy fretka spogląda na mnie lśniącymi brązowymi oczkami. Unoszę rękę, żeby powoli go pogłaskać, a on mi na to pozwala. Przesuwam palcami po jego jedwabistym futerku. Jestem tak pochłonięta fretką, że ledwo co zauważam, iż Nicholas dołączył do mnie i obecnie gawędzi z włoszką. - Jak on się wabi? – pytam z podekscytowaniem. - Nazywam go Ollo – odpowiada, odwracając się na chwilę od Nicholasa, żeby mi odpowiedzieć. Patrzę z powrotem na fretkę i od razu zaczynam nucić jego imię, kiedy wierci się między moimi nogami. Śmieję się z taką radością, iż pomyślałby kto, że mam coś z głupka. Gdy ucieka, żeby schować się w torbie kobiety, wstaję, by dołączyć do niej i Nicholasa, który obecnie rozmawia z nią o mieście, z którego pochodzi ona we Włoszech. Wydaje się być zainteresowany tym, co ma do powiedzenia i nie mogę powstrzymać ukłucia zazdrości. Ona ma te naprawdę twarde, wysokie piersi, które wyglądają jak dwie dojrzałe brzoskwinie. Byłaby z nich atrakcyjna para, myślę do siebie smutno. - Dzięki za pozwolenie na zabawę z Ollo – mówię, próbując dołączyć do ich rozmowy. - Żaden problem – mówi kobieta, którą Nicholas przedstawia, jako Doroteę. Mieszka w Irlandii od paru lat i pracuje, jako fryzjerka w Peter Marks. Kiwam głową i uśmiecham się uprzejmie, ale nagle czuję się, jakbym miała cegłę w żołądku na świadomość, że Nicholas mógł wymienić się z nią numerami telefonów, kiedy ja byłam tak absurdalnie rozbawiona zabawą z Ollo. Zapewne mam strasznie przygnębiony wyraz twarzy, gdy wyobrażam sobie ich dwoje uprawiających horyzontalne tango w łóżku Nicholasa. Jeszcze go nie widziałam, ale mój umysł wyczarowuje wizję czarnej jedwabistej kołdry, ciemnego drewna i rozpusty. - Dobrze się czujesz, Fred? – pyta zmartwiony Nicholas. - Nic mi nie jest. Przypomniałam sobie, iż obiecałam, że upiekę mamie biszkopt na uroczystą kolację, którą jutro robi, więc muszę wracać do mieszkania. – Ogromne kłamstwo, ale Nicholas raczej się nie połapie. - W porządku, pójdę z tobą – mówi i żegnamy się z Doroteą i Ollo. To nie może być zdrowe, że tak bardzo denerwuję się perspektywą jego z inną kobietą, a znam go tylko dwa dni. Zrobię z siebie idiotkę przez tego mężczyznę, po prostu to czuję.

58 | S t r o n a

Painted Faces - Musiałeś przez lata odwiedzać wiele krajów dla swojej pracy – odzywam się do Nicholasa w drodze do domu, myśląc o tym, jak znał miasto, z którego pochodzi Dorotea. - Tak. Kiedy opuściłem dom, wybrałem się najpierw do Francji. – Uśmiecha się nostalgicznie. – Chciałem zamieszkać w paryskiej bohemie, doświadczyć życia torturowanego artysty. Spędziłem tam dwa lata zanim się przeniosłem. Od tamtej pory w żadnym miejscu nie mieszkałem długo. Przenosiłem się z Niemiec do Hiszpanii, do Włoch, do Ameryki. Niewiele widziałem w Azji, ale byłem niemal wszędzie w Europie i USA. - To musi być trudne, nie zapuścić nigdzie korzeni – komentuję. Patrzy na mnie z zainteresowaniem. – Zwykle nie to ludzie mówią. Normalnie, kiedy mówię ludziom o tych wszystkich miejscach, w których byłem, oni na to rany, musisz mieć takie ekscytujące życie przy tylu podróżach. Wzruszam ramionami. – Sądzę, że przez jakiś czas byłoby ekscytujące, ale potem byłbyś tym wszystkim znużony. Tak przynajmniej myślę ja. - Och, Freda – uśmiecha się. – Trafiłaś w sedno. Byłem taki znużony, niemal nieodwracalnie. Ale wtedy przyjaciel zaproponował mi tutaj etatową pracę i pomyślałem, że czemu by nie przyjechać i zamieszkać w Irlandii, przecież to powinien być najprzyjaźniejszy kraj na świecie. Śmieję się i odpowiadam sarkastycznie. – Powinien to właściwe słowo. Spogląda na mnie z ukosa. – Nie uważasz, że twoi ludzie są przyjaźni? Odkąd tutaj przybyłem widzę tylko uśmiechy i miłe przywitania. Wyciągam rękę i szczypię go w policzek. – To dlatego, że masz taką śliczną twarz, Viv. Wątpię, byś kiedykolwiek gdzieś poszedł i nie otrzymał entuzjastycznego przyjęcia. Odwraca się z zażenowanym uśmiechem i lekkim rumieńcem. O mój Boże, on się wstydzi? To jest do niego takie niepodobne, dlatego całkowicie urocze. Postanawiam zmienić temat i pytam go, jaki jest Paryż, bo nigdy tam nie byłam i przez resztę drogi maluje mi słowami obraz miasta.

59 | S t r o n a

Painted Faces

Rozdział piąty Być Włochem

Zostawiam Nicholasa w jego mieszkaniu, a on każe mi się zgłosić około dwudziestej, byśmy wybrali się do The Glamour Patch na jego występ. Jestem niesamowicie zdenerwowana przed moim pierwszym epizodem, jako jego asystentka. Wciąż wydaje się to dość surrealistyczne. Wchodzę do własnego mieszkania i dostrzegam Norę siedzącą na kanapie, wściekle stukającą na swoim laptopie. Rzucam torbę na blat kuchenny, po czym siadam obok niej. Ma otwartego Facebooka, oczywiście, plotkuje z jakąś dziewczyną, z którą kumplowała się w szkole. Nora i ja chodziłyśmy do innych szkół średnich. Ona chodziła do prywatnej szkoły dla dziewcząt, kiedy ja chodziłam do lokalnej szkoły publicznej, mieszanej. Poznałam parę jej starych koleżanek i mój Boże, to najwredniejsze dziewczyny, jakie kiedykolwiek spotkałam. Myślę, że dzieje się coś z dziewczynami, kiedy tłoczą się wszystkie w jednej klasie bez ani jednego faceta, by skupiał ich uwagę, rok po roku. Zamiast ubiegać się o sympatię nieobecnych chłopców, uciekają się do dzielenia na grupy i wymyślania plotek o sobie nawzajem. Następuje dwulicowość i brutalność. Wspominałam wcześniej, że nie mam żadnego konta internetowego, więc nie ma mnie na Facebooku, tak jak Nora jest. Szczerze mówiąc, proces wystawiania całego swojego życia dla innych ludzi przyprawia mnie o mdłości. Tej lekcji nauczyłam się w twardy sposób. Mój prześladowca, były chłopak, wchodził na moją stronę MySpace (ta, pamiętacie MySpace?), by sprawdzić co zamierzam i gdzie będę w dany dzień. Wtedy byłam tak cholernie ciemna. Zasadniczo informowałam ludzi o każdym swoim ruchu, nawet o tym, co jadłam na śniadanie. Nie byłabym zaskoczona, jeśli raz czy dwa wspomniałam o wypróżnianiu się. Teraz mogę sobie kpić, ale wtedy to było takie przerażające. Aaron pokazywał się przypadkowo w miejscach, gdzie przebywałam i zaczynał nagabywać mnie, żebym odnowiła nasz związek. Nora nic nie wie o całym tym epizodzie, bo wydarzył się zanim postanowiłyśmy razem zamieszkać. Ledwo lubię sama o tym myśleć, nie wspominając o opowiadaniu o tym najlepszej przyjaciółce. Rzecz jasna wykasowałam wszystkie informacje, które zamieściłam o sobie w Internecie, kiedy zorientowałam się, że Aaron mnie śledził. Dobrze, że dostałam nauczkę zanim Facebook stał się sławny. Ludzie są teraz jeszcze gorsi niż wcześniej. Smutna jest myśl o tym, jak ludzkość została zredukowana do czucia się bardziej komfortowo w komunikowaniu się przez klawiaturę niż przeprowadzając realną rozmowę. Dobra, wygłaszam tyrady. Przestanę już. 60 | S t r o n a

Painted Faces Przeglądam okienko rozmowy Nory, by odkryć, iż jej znajoma informuje ją o ostatniej utracie pracy dziewczyny z ich starej klasy. Nora wchłania plotkę z ledwie powstrzymywaną radością. To jest jeden przypadek, gdzie jestem bardzo obrzydzona jej zachowaniem. - Musisz odstąpić od Internetu, Nora – mówię do niej. Czasami spędza cały wolny dzień przeglądając strony i zdjęcia byłych chłopaków i starych znajomych. To jak narkotyk, czy coś. Jej oczy stają się zaszklone, jakby została zwabiona do technologicznego kultu. - Rozmawiam z Saoirse, Fred. Daj mi spokój. - Powiedz Saoirse, że powiedziałam, że to okrutna suka, za rozpowiadanie plotek o jakiejś biednej kobiecie, która znalazła się w trudnej sytuacji finansowej. Nigdy nie spotkałam Saoirse, ale Nora często o niej mówi i mam wrażenie, że to lekka pizda. Te wrażenie jest głównie czerpane z faktu, iż ona i Nora nigdy nie mają rozmowy, która nie zawiera intensywnego obgadywania pecha albo publicznego wstydu innej osoby. Nora wstaje z kanapy i zanosi swojego laptopa do stołu kuchennego z dala od moich wścibskich oczu. - Nie powinnaś wtrącać się w rozmowy innych ludzi – cmoka z niezadowoleniem. – To twoja własna wina, jeśli nie podoba ci się to, co widzisz. - Bardzo wielka i potężna gadka od kogoś, kto preparuje nieszczęście kobiety, którą ledwie zna po to tylko, żeby mieć temat do plotek – mówię. Zwykle nie jesteśmy ze sobą takie opryskliwe, ale nadal jestem na nią zirytowana za bycie suką dla Nicholasa, a ona nadal jest na mnie zirytowana, bo zamiłowanie Nicholasa do przebierania się za kobietę nie spowodowało, że spisałam go na straty, jako dziwaka. Denerwuje ją także, że Nicholas zwracał na mnie o wiele więcej uwagi niż na nią. Jesteśmy przyjaciółkami od szesnastego roku życia i przez dziewięć lat, które minęły od tamtej pory Nora nigdy nie została pominięta przez mężczyznę dla mnie. To mnie faceci wolą mieć za przyjaciółkę. To ją wolą zwabić do łóżka. Zawsze tak było. Nie mogę jej winić za bycie trochę ogłupiałą tym niedawnym obrotem wydarzeń. - Gdzie byłaś cały ranek? – pyta, nie odrywając wzroku od ekranu laptopa. - Na kawie z Nicholasem. Poszliśmy do parku i zgadnij co? Zobaczyłam tam kobietę z fretką. Miała ją ze sobą jakby to była najnormalniejsza rzecz na świecie. Byłam pod wrażeniem. Nora marszczy nos. – Byłaś pod wrażeniem, bo miała ze sobą fretkę? Czy to w ogóle legalne? Myślałam, że te zwierzaki mogą cię ugryźć i zarazić wścieklizną. 61 | S t r o n a

Painted Faces - Nie bądź taka melodramatyczna. Poza tym ten nie gryzł. Dał się nawet pogłaskać i wciąż biegał między moimi nogami, jak czterolatek po słodyczach. Nora unosi kącik ust w półuśmiechu. – Mam nadzieję, że weźmiesz po tym prysznic, kto wie, jakie pchły mógł na tobie zostawić. Odrzucam głowę do tyłu, wywracając oczami. – Zaryzykuję. Och, mam inne wieści – ciągnę. - Jakie? – pyta Nora, palcami stuk, stuk, stukając w klawiaturę. - Nicholas zaoferował mi pracę, jako asystentka jego występów. Wiesz, będę mu pomagać w wyborze strojów i nakładaniu makijażu. Super, co nie? Nagle jej stukanie cichnie i podnosi na mnie wzrok. – Mówisz serio? - Tak, czemu miałabym żartować? - Um, po pierwsze, bo masz już dwie prace, po drugie, bo nie masz doświadczenia w tym obszarze i po trzecie, bo to trochę dziwne, nie uważasz? Czemu zaoferowałby tak przypadkowo to stanowisko tobie, kiedy mógłby przeprowadzić parę rozmówi i zatrudnić kogoś, kto wie, co robi? Jej powody mnie denerwują. – Może nie lubi przeprowadzać rozmów – odpowiadam. – I z jakiegoś powodu uważa mnie za najzabawniejszą osobę na świecie, powiedział, że lubi moje towarzystwo. Dodaję te ostatnie, żeby ją wkurzyć. Niezbyt mi się to udaje. Prycha drwiąco. Po mieszkaniu ze mną prawie trzy lata, uważa to co ludzie nazywają „zabawną” za bycie irytującą, hałaśliwą suką. - Może śmieje się z ciebie, a nie z tobą – sugeruje Nora z zuchwałym uśmieszkiem. - Meh. Wszystko mi jedno – kłamię. – Powinnaś zobaczyć jego mieszkanie. Klocek pełen pudeł z perukami i kobiecymi ubraniami. Nie mogę się doczekać, aż je przejrzę. - Serio musisz znaleźć sobie przyzwoite hobby, Fred – komentuje, powracając do swojego festiwalu suk z Saoirse. Jej komentarze sprawiają, że mój żołądek sięga podłogi, tak jakby przekłuło się balon szpilką. Mówiąc sobie, że moje zainteresowanie kobiecymi ubraniami Nicholasa jest idealnie normalne, robię sobie kanapkę na lunch i idę do sypialni, żeby na chwilę się położyć. Otwieram okno i pozwalam wpłynąć do środka miastowemu hałasowi. Mam skłonność do nerwów, kiedy robi się zbyt cicho. Tak jakby mój mózg przeszedł dziwną ewolucję, która pomaga mu dostosować się do stresu życia w mieście. Jeżeli w tle nie ma przynajmniej jakiegoś hałasu otoczenia, to wariuję. Moim ulubionym dźwiękiem jest 62 | S t r o n a

Painted Faces szum piekarnika, kiedy piecze się ciasto albo smaczna lasagne. W ten sposób masz wygodę hałasu i perspektywę żarcia na horyzoncie. Odgłosy uliczne i rozmów ludzi wlewają się przez okno. Kończę jedzenie lunchu, po czym kładę się na łóżku, ściągając klapki. Nim się orientuję, zasypiam i śnię o Nicholasie w bokserkach, wysokich obcasach i koronkowym, czarnym biustonoszu na umięśnionym torsie. Ma również makijaż, ale niezbyt dużo; trochę tuszu do rzęs i ciemną szminkę. Z jakiegoś powodu jestem niesamowicie podniecona tym widokiem. To na wpół chłopak, na wpół dziewczyna. Wspaniały. Włosy ma roztrzepane, a powieki opuszczone. Moja ciotka Margaret nazwałaby to namiętnym spojrzeniem. Czyta wiele erotycznych powieści, więc zawsze rzuca takie przypadkowe zdania, których nie używa się w prawdziwym życiu. Leżę na jego łóżku i jest ono takie, jakie wyobrażałam sobie, kiedy pomyślałam o nim i o włoszce Dorotei uprawiających seks, owiniętych czarną jedwabną kołdrą. Nie wiem dlaczego podświadomie sądzę, że jedwabna kołdra jest seksowna, bo w rzeczywistości pewnie byłaby niekomfortowa, przyklejając się do niewłaściwych miejsc. Mam na sobie jedynie bieliznę; fioletowy biustonosz, który miałam, kiedy pierwszy raz zobaczyłam Nicholasa i pasujące majtki. Podchodzi do łóżka i opiera jedno kolano o materac. Czołgam się do niego i sunę palcami po jednym ramiączku jego stanika, zmysłowo zsuwając je po jego ramieniu. Jego płonące niebieskie oczy wypalają szlak wzdłuż mojego dekoltu i uśmiecha się, gdy podnoszę rękę i opuszczam drugie ramiączko. Wyciąga jedną rękę do moich piersi i lekko ściska. Wtedy wszystko robi się zamazane. Budzę się i na mojej poduszce znajduje się malutka kałuża śliny. Zerkam na zegarek i widzę, że drzemałam parę godzin. Policzki palą mi się ze wstydu, kiedy przypominam sobie szczegóły mojego snu. Nigdy nie uważałam się za osobę perwersyjną, ale myśl o Nicholasie w biustonoszu jest dziwnie atrakcyjna. Może mam w sobie trochę homoseksualizmu, którego nigdy wcześniej nie zauważyłam. Nora niech lepiej uważa. Prędko zakładam długą cygańską spódnicę i jasnoszarą bluzkę, przeczesuję szczotką włosy i nakładam troszeczkę makijażu. Nie mam czasu na kolację, ale żołądek mam pełen motylków na pierwszy wieczór, jako asystentka Nicholasa, więc i tak nie mam apetytu. Dochodzi pięć po dwudziestej, kiedy pukam do jego drzwi. Otwiera od razu, wyglądając na skołowanego. - Jesteś – mówi. – Potrzebuję twojej pomocy. Nie mogę się zdecydować, który strój dzisiaj ubrać. Wchodzę do jego mieszkania. – O której wychodzisz na scenę? - Około dwudziestej drugiej – odpowiada, prowadząc mnie do swojej sypialni, gdzie na łóżku rozłożonych jest kilka sukienek. Całkowicie się myliłam, kiedy wyobrażałam sobie te

63 | S t r o n a

Painted Faces łóżko. Jest zrobione z lekkiego drewna, a kołdra jest z szarej bawełny. O wiele bardziej praktyczna niż czarny jedwab, jak sądzę. - Potrzebujesz szczególnych strojów do szczególnych piosenek? – pytam. – Tak jak wczoraj, kiedy przebrałeś się za Barbarę do „Don’t rain on my parade”, czy możemy wybrać, co tylko chcemy? Nicholas przeczesuje dłonią włosy. – Chyba co chcemy. Na pierwszy występ chciałem wypruć sobie żyły, ale stroje nie muszą pasować do piosenek. I tak niewiele ludzi jest na tyle trzeźwych, by je zauważyć. – Wygląda na trochę smutnego tym faktem. - Ja zdecydowanie zauważyłam. Wyglądałeś zabójczo. – Staram się go rozweselić. Przyznaję, że nie znam go długo, ale jeszcze go takiego nie widziałam, zmartwionego i zaniepokojonego. Posyła mi uśmiech, który rozjaśnia całą jego twarz. – Oczywiście, że ty zauważyłaś – mówi. – Dlatego jesteś moją nową najlepszą przyjaciółką. Ściskam go za ramię i rozpoczynam przeglądanie strojów. - Co ty na to? – pytam, unosząc ponętną czerwoną suknię koktajlową. - Za bardzo z lat osiemdziesiątych – odpowiada Nicholas, kręcąc głową. Chodzi w tę i z powrotem, trochę maniakalnie. Może to jeden z tych szalonych geniuszy. Przed wyjściem na scenę przeżywa załamanie, ale kiedy wychodzi przed widownię staje się Vivicą Blue: dwupłciowym chłopcem-dziewczyną o głosie zdolnym do śpiewania niczym legendy. - Dobra, więc o jakiej dekadzie myślisz? Proszę, tylko nie mów, że lata dziewięćdziesiąte – żartuję, wyobrażając sobie niektóre sukienki, które wtedy nosiły kobiety. Z tamtego okresu podziwiam chyba jedynie styl grunge. - Coś klasycznego, powiedzmy… - urywa i wybiega z pokoju. Słyszę, jak przetrząsa nierozpakowane pudło w salonie. Wraca dzierżąc cudowną suknię składającą się z czarnego atłasu ze srebrno-złotymi koralikami. - Lata dwudzieste – mówi, dokańczając. - O, podoba mi się, masz jakąś perukę na „boba”8? Dopełniłaby stroju. Oczy Nicholasa błyszczą z podekscytowaniem. – Zdecydowanie mam. – Raz jeszcze opuszcza pokój, po czym wraca z krótką blond peruką. – Będę wyglądał wprost, jak Jane Horrocks, kiedy grała Sally Bowels w Kabarecie na Broadwayu – oświadcza. – Fred, jesteś geniuszem. Wiedziałem, że nie pożałuję, że cię zatrudniłem.

8

Fryzura na „boba”, znaczy się włosy o takiej samej długości na całej głowie.

64 | S t r o n a

Painted Faces - Hej, prawie nic nie zrobiłam – mówię, podnosząc ręce. – To wszystko twoja zasługa. Naprawdę nie potrzebujesz asystentki, wiesz? Na chwilę przestaje zajmować się peruką, żeby na mnie spojrzeć. – Przygotowywanie się do występu nie jest fajne, kiedy nie ma się z kim tym dzielić, a ja chcę się tym dzielić z tobą, Freda. Podoba mi się dźwięk mojego pełnego imienia w jego ustach. – No nie narzekam. To wymarzona praca. Czuję się, jak ci pretensjonalni styliści, których widuje się w telewizyjnych programach odmiany wyglądu, którym płaci się tysiące za powiedzenie jakiejś kobiecie, jak ma dopasować bluzkę do spódnicy. Nicholas śmieje się, wsadzając ostrożnie sukienkę i perukę do plastikowego pokrowca. Podaje mi go, kiedy zabiera wszystko, co potrzebuje zanim wybieramy się do baru. Ma jeden z tych dużych, srebrnych, klocowatych zestawów do makijażu. Wiecie, te które wyglądają na skrzynię skarbów, a kiedy je otwierasz, odkrywasz warstwa na warstwie cieni do powiek oraz różów. Na ulicy Nicholas przywołuje taksówkę i w ciągu paru minut znajdujemy się na zapleczu The Glamour Patch, daleko za sobotnim tłumem stojącym w kolejce przy wejściu. Szybko wita się z kierownikiem, który okazuje się być facetem z zeszłej nocy, który przedstawiał występ Nicholasa, ten z rozjaśnionymi włosami i fioletową koszulą. - Phil, to moja asystentka Fred. Będzie mi pomagać w przygotowaniu się do występu – mówi. Ściskam rękę Phila, kiedy ten uśmiecha się do mnie ciepło. – Cudowne włosy, Fred, miło mi cię poznać. – Po czym znika w swoim biurze. - Pracowite, pracowite, pracowite soboty – nuci Nicholas, gdy wchodzimy do małego ciemnego pomieszczenia. Zapala światło, ukazując toaletkę stojącą pod jedną ścianą z wielkim lustrem, dwoma krzesłami i różnymi wolno stojącymi wieszakami. Wieszam strój Nicholasa na jednym z wieszaków i stawiam jego zestaw do makijażu na toaletce. - Więc od czego zaczynamy? – pytam, kładąc ręce na biodrach. Nicholas ma ze sobą plecak w khaki, który puszcza na podłogę. - Hmm, może najpierw się napijemy? Jestem trochę bardziej nerwowy niż zwykle. Chyba potrzebuję czegoś na uspokojenie. - Zwykle denerwujesz się przed występem? – pytam. - Czasami tak, czasami nie. Może to dlatego, że ty tutaj jesteś. Chcę ci zaimponować.

65 | S t r o n a

Painted Faces Otwieram oczy szerzej w zaskoczeniu. – Naprawdę? Ale byłam tutaj zeszłej nocy i nic ci nie było. Uśmiecha się ironicznie. – Nie widziałaś mnie przed występem. - Nie musisz przejmować się tym, co pomyślę; uwielbiam cały twój akt. Nie możesz zrobić wiele złego w moich oczach – próbuję go uspokoić. W podświadomości naprawdę mi pochlebia, że chce mi zaimponować. Musiałam zrobić na nim naprawdę mocne wrażenie. To dziwne, ponieważ myślałam, że przez połowę czasu zachowywałam się, jak durna. Chwilę później Sean, perkusista The Wilting Willows i całuśny partner Harry’ego, wsuwa głowę przez drzwi. - Cześć, Nick, jesteś gotowy na dzisiejszy występ? – pyta z wielkim uśmiechem na twarzy, wyraźny znak, iż zeszłej nocy przytrafiło mu się dużo dobrego. Jutro zadzwonię do Harry’ego by zdobyć szczegóły. Zawsze jestem dziwnie zaintrygowana tym, co dwoje mężczyzn robi w łóżku. Nie trzeba dodawać, że jestem zapaloną zwolenniczką życia intymnego Harry’ego. Nicholas opiera się o ścianę, swobodnie splatając ramiona na torsie. – Zdecydowanie, bądź kochany i przynieś mnie i Fredzie drinka z baru, dobrze? – Zerka na mnie szelmowsko zanim patrzy na Seana. – Dwa mojito, jeśli nie masz nic przeciwko. Nagle przypominam sobie, jak próbował wczoraj mojego mojito mówiąc, że chciał dotknąć ustami miejsca, gdzie były moje usta. Przechodzi mnie lekki dreszczyk i ściska mnie w brzuchu. Sean salutuje i puszcza oko, wychodząc. Siadam na jednym z krzeseł. To takie obrotowe i niczym dziecko nie mogę się powstrzymać od pokręcenia się na nim. - Będzie ci się kręcić w głowie – komentuje Nicholas, przyglądając mi się spod ściany. Głos ma ciepły. To sprawia, że czuję się dziwnie i spocona. - Gdy byłam dzieckiem, to uwielbiałam to robić, kręcić się dopóki nie straciłam równowagi i upadałam na podłogę – mówię. – Chyba raz dostałam wstrząśnienia mózgu. Nicholas śmieje się cicho, po czym podchodzi do toaletki i otwiera swój zestaw do makijażu. Przestaję się obracać, by zerknąć na siebie w lustrze. Moje włosy wyglądają tak samo dziko, jak zawsze, miękkie loki opadają na ramiona. Oczy są żywe od podniecenia. Mam nadzieję, że Nicholas nie orientuje się, jak jestem żałośnie zadowolona, że teraz tutaj jestem. Czuję się tak jakbym była niegodna brania udziału w tak radosnej profesji. Większość ludzi w pewnym momencie dzieciństwa chce zostać artystą, czy to piosenkarzem, tancerzem, czy aktorem. Ja nigdy nie chciałam. Zawsze wiedziałam, że chcę

66 | S t r o n a

Painted Faces pracować przy jedzeniu. Bawiłam się w prowadzenie własnej wymyślonej restauracji ze wszystkimi moimi lalkami Barbie udającymi gości. Byłam ekscentrycznym dzieciakiem. Te marzenie nigdy nie urzeczywistniło się w taki sposób, jaki chciałam, ale przynajmniej robię coś z jedzeniem. Choć poza tworzeniem kolorowych babeczek, nie mam w ciele kreatywnej kości. Z radością siedzę sobie i podziwiam kreatywność innych. Na szczęście, jako asystentka Nicholasa, mam miejsce w pierwszym rzędzie. Nicholas zajmuje krzesło obok mnie i przysuwam się do niego, żeby przyjrzeć się wszystkim cieniom do powiek, tak lśniącym i kolorowym, jak tęcza. Nicholas zaczyna wyciągać szminki, korektory i róże oraz wszystkie inne rzeczy, o których nie mam zielonego pojęcia, a pewnie powinnam mieć, skoro to ja mam być dziewczyną w tej sytuacji. - Dzisiaj ja obejmę prowadzenie – mówi. – Gdy już przyzwyczaisz się do mojej rutyny, będziesz robić to wszystko sama. – Odkłada na blat parę sztucznych rzęs, ostateczny przedmiot. - Dobra, a więc normalnie najpierw się ubierasz, a potem się malujesz czy vice versa? Nicholas rzuca mi lekki uśmiech, cmokając z niezadowoleniem. – Najpierw makijaż, moje ubrania są drogie. Niektóre są jedyne w swoim rodzaju. Nie mogę ryzykować, że je zniszczę. – Podaje mi buteleczkę czerwonego lakieru do paznokci. – Pomalujesz mi paznokcie, Fred? - Z przyjemnością, Viv – odpowiadam z radością, biorąc od niego buteleczkę i obracam się twarzą do niego. Chwytam go za rękę, jego palce nie są zbyt miękkie, ale szorstkie także nie są. Paznokcie ma krótko przycięte i bardzo czyste. Kładę sobie jego dłoń na kolanie, rozsuwając palce. Chwilowo tego żałuję, bo posiadanie jego ręki tak blisko moich kobiecych części sprawia, że brakuje mi trochę tchu. Odpycham pragnienie, żeby rozpłynąć się w miejscu i skupiam się na zadaniu. Nicholas zdaje się leciutko nachylić, przyglądając się uważnie moim ruchom, gdy maluję jego paznokcie na szkarłatny odcień czerwieni. Zatracam się w malowaniu, a kiedy unoszę wzrok niemal potrącam buteleczkę. Znajduje się o wiele za blisko, jego oczy mnie zżerają, usta ma rozchylone. - Co? – pytam. – Zrobiłam coś nie tak? Wiem, że nic takiego nie zrobiłam. Po prostu muszę odwrócić jego uwagę od jakichkolwiek myśli, jakie teraz chodzą mu po głowie. Wygląda, jakby chciał zerwać ze mnie majtki. - Nie – odpowiada prosto. – Muszę przyznać, że z jakiegoś powodu uważam cię za niewiarygodnie seksowną, Fred.

67 | S t r o n a

Painted Faces Jego słowa sprawiają, że oddech wymyka mi się w czymś bliskim sapnięciu. Odwróć uwagę, odwróć uwagę, odwróć uwagę woła mój speszony mózg. – Będziesz chyba musiał zbadać wzrok, Viv. – Staram się, żeby to brzmiało na żart, ale moje nerwy sprawiają, że zdanie wychodzi drżąco. Uśmiech ma na wpół złowrogo seksowny, na wpół czuły. – Powiem ci, że mam idealny wzrok. Może zamknę drzwi na szybki numerek? Jeśli mamy razem pracować, to muszę pozbyć się z systemu tego pragnienia, żeby cię przelecieć. - Ach, mam w rękach prawdziwego romantyka – mruczę bez przekonania. Nie, moja bielizna wcale nie jest bardziej… mokra. Ależ nie! Jezu, ma otwarty sposób na mówienie rzeczy, które zawirowują moim mózgiem. - Nigdy nie twierdziłem, że oferuję romans, Fred, ale jestem pewny, że mogę ci zapewnić doskonałe wyzwolenie seksualne. Przecież minęło trzy i pół roku. – Teraz patrzy na mnie z uśmieszkiem. - Najlepsi przyjaciele nie robią czegoś takiego – mówię, przybierając udawany wyniosły ton. – To nie byłoby właściwe. Na szczęście jestem uratowana przed tą pełną napięcia rozmową, kiedy Sean wraca z naszymi drinkami. Stawia je na toaletce i ucieka, mamrocząc coś o znalezieniu brakującej szczęśliwej pałeczki do perkusji. Upijam chłodnego drinka, licząc na to, że alkohol uspokoi moje nerwy. Przebieralnia od początku nie była duża, ale teraz wydaje się wręcz maleńka. Nicholas również popija swojego drinka, ani na chwilę nie odrywając ode mnie wzroku. Spoglądam na zegar na ścianie. - Już po dziewiątej, Viv. Lepiej zaczynajmy cię malować, jeśli nie chcesz się spóźnić, spóźnić na bardzo ważne spotkanie – paplam, cytując białego królika z Alicji w Krainie Czarów bez absolutnie żadnego powodu poza faktem, że zmienił mnie on w kłębek nerwów. Odstawia swój napój na blat i składa razem ręce. – W porządku, rób ze mną, co chcesz – mówi, wydymając usta. - Myślałam, że mówiłeś, że przejmiesz prowadzenie, a ja będę się tylko przyglądać pierwszego wieczora? Nicholas wzrusza ramionami, chowając swoje czarne włosy w takim czepku, które nosi się pod peruką. – Równie dobrze mogę rzucić cię na głęboką wodę. No dalej. Marszczę brwi. – Um, okej, zacznę od podkładu. – Podnoszę tubkę bladego korektora. Niemal idealnie pasuje do jego czystej skóry. Wyciskam trochę na gąbkę do aplikacji i zaczynam rozprzestrzeniać go na jego policzkach i czole.

68 | S t r o n a

Painted Faces - Lepiej, kiedy będziesz używać palców zamiast gąbki. Będzie naturalniejszy efekt – sugeruje. Przełykam ciężko ślinę i odkładam aplikator, i tym razem wyciskam podkład na palce. Zawsze używam rąk, kiedy robię sobie makijaż, ale myślałam, że to po prostu moje lenistwo, iż nie chce kupić właściwych przyrządów. Jego skóra jest cudowna. Twarz ma świeżo ogoloną; zarost z poranka całkowicie zniknął. Zaczynam odczuwać bolesny skurcz w szyi, kiedy tak stoję nad nim, próbując nałożyć makijaż. W śmiałym ruchu siadam lekko na jednym z jego ud. Niech Bóg mu dopomoże, nie jestem Kate Moss. Mam nadzieję, że nie jestem zbyt ciężka i przeze mnie nie zdrętwieje mu noga. Nic nie mówi, ale widzę, że jest zaintrygowany moim czynem. - Bolała mnie szyja od pochylania się – wyjaśniam. - Mmmhmm – mruczy, wpatrując się w moje piersi, które obecnie są na poziomie jego oczu. Zabieram się za puder, następnie róż, nakładając go delikatnie na jego policzki. - Dzięki Bogu za cienko usztywniane biustonosze – komentuje Nicholas tuż zanim przykłada rękę do moich pleców, żeby przysunąć mnie bliżej, a drugą rękę szczypie mnie w sutek przez materiał koszulki. Pewnie spodziewalibyście się, że od razu zeskoczę z jego kolan w zdumieniu. Tyle, że nie. Siedzę nieruchomo, starając się nie zsikać w spodnie na to, jak strasznie erotyczny jest ten moment. On wciąż to robi, a moje oczy są więźniami jego niebieskich tęczówek. Wypuszczam długi oddech. – Co robisz? – szepczę. - Daję ci dreszczyk emocji – odpowiada mrocznie. - Bardzo miło z twojej strony, Viv, możesz już puścić. - Powiedz proszę – odparowuje. Zaciskam zęby. – Proszę. Uśmiecha się radośnie i uwalnia mnie. Niemal brakuje mi uszczypnięcia jego palców. Zapewne powinnam udać się kilka przecznic stąd i zakupić sobie wibrator, żeby rozładować uczucia, które wywołuje we mnie Nicholas, gorące i pożądliwe. Przecież Capel Street to centrum seks shopów. Mała wskazówka, jeśli kiedykolwiek znajdziecie się w Dublinie i będziecie mieć trochę wolnego czasu. Ahem. Zawsze ciekawiło mnie, co kryje się za tymi zaciemnionymi oknami, ale nigdy nie miałam odwagi, by wejść do środka. Przednia wystawa posiada manekiny udekorowane tandetną odzieżą dla fetyszystów. Kiedy mijam ten sklep mam skłonność do rozważania faktu, że nikt, 69 | S t r o n a

Painted Faces kto wchodzi tam na moich oczach nie ma takiego ciała, które chciałoby się zobaczyć w czarnym, skórzanym bikini z futerkowym, czerwonym wykończeniem. W ciszy przyklejam Nicholasowi sztuczne rzęsy, a wtedy wstaje, żeby się przebrać. Ściąga koszulkę przez głowę i zaczyna odpinać pasek. Gdy chodzi o jego budowę ciała, jedyne słowo jakie potrafię wymyślić to wyrzeźbiona. Szybko odwracam wzrok na dźwięk spodni opadających na podłogę z głuchym odgłosem. Ten zaczyna się śmiać, ale nadal nie patrzę. – Musisz przyzwyczaić się do mojego widoku bez odzieży, Fred. To nieodłączna część pracy. Przenoszę na niego wzrok. Dobry Boże, ma teraz tylko bokserki. A potem nie ma nawet ich, kiedy zrzuca je i wyciąga ze swojej torby parę ciemnoczerwonych, atłasowych majtek kobiecych. Patrzę wszędzie tylko nie na jego dolne regiony. Wszędzie! Nie zrozumcie mnie źle, jestem ciekawa, ale jeśli zerknę, to ten obraz wypali się w moim mózgu i ilekroć będziemy rozmawiać, ja będę wyobrażać sobie jego członka. - Zatem idziesz na całego, kobieca bielizna i w ogóle? – pytam, przyglądając się seksownym, atłasowym majtkom. Wyciąga także parę obcisłych slipów, pewnie żeby mieć je pod spodem i utrzymać wszystko… w miejscu. Potakuje. – Może nie jestem tak krzykliwy, jak tradycjonalni aktorzy drag, ale lubię myśleć, że jestem autentyczny. Pomimo tego, że nie wypycham sobie stanika ani nie udaję kobiecego głosu. Nie chowam również kutasa. Nie próbuję oszukiwać ludzi, by wierzyli, że jestem prawdziwą kobietą w tym sensie. Uważam, że bycie gdzieś pomiędzy mężczyzną, a kobietą jest tak samo intrygujące. Zakłada slipy, a potem majtki, cudownie się zakrywając. Niestety niewiele one zakrywają i nie muszę posiadać wielkiej wyobraźni, by wyobrażać go sobie bez nich. Czasami nie potrafię opanować swojego brudnego umysłu i gdzie on wędruje. Ta praca przyprawi mnie o atak serca w wieku dwudziestu pięciu lat, a to dopiero moja pierwsza noc. Wkłada dopasowany biustonosz, co jest trochę bezsensowne, skoro nie ma cycków. Zastanawiam się czy bawi go noszenie tego stanika. Przecież nie zapewnia mu żadnej estetycznej funkcji. Nikt nie widzi go pod sukienką, tak jak nie widzi majtek. - Um, mogę zadać kolejne pytanie? – podejmuję się. - Strzelaj – odpowiada, poprawiając się w majtkach. - Cóż, ciekawiło mnie, jak się klasyfikujesz. Jesteś drag queenem, transwestytą czy po prostu lubisz nosić kobiece ubrania? A może to wszystko to jedno i to samo? Nicholas wzrusza ramionami. – Sądzę, że wszyscy mają, co do tego własną opinię. Dla mnie drag queen przebiera się za kobietę wyłącznie dla przedstawienia i właśnie tak o sobie

70 | S t r o n a

Painted Faces myślę. Transwestytą albo osobą noszącą kobiece ubrania może być mężczyzna, który nosi kobiece ubrania, bo to fetysz. - Więc to nie jest dla ciebie fetysz? Uśmiech się lekko. – Nie. Noszenie kobiecych ubrań tak po prostu jest często wiązane z preferencją seksualną. Lubię być mężczyzną w sypialni, ale kobietą na scenie. - Och – mówię, czując napływającą krew do policzków. - Nie bój się zadawać mi pytań. Jestem chętny odpowiedzieć na nie wszystkie, Fred. Kiwam głową, ale po tym milczę. Potem zakłada przejrzyste pończochy zanim wsuwa sukienkę przez głowę. Zapinam mu ją na plecach. Wtedy siada na krześle przy lustrze, by założyć perukę. Pomagam mu dobrze ją ułożyć. Gdy to robię, palcami nieświadomie muskam go po karku. Słyszę, jak wciąga gwałtownie powietrze, więc staram się go już nie dotykać. Wkłada parę błyszczących, fioletowych szpilek i skończyliśmy. - No i jak wyglądam? – pyta, obracając umalowaną twarz na boki. Wygląda jak naprawdę seksowna kobieta. To niepokojące, ale również podniecające. - Gdyby podobały mi się dziewczyny, to zrobiłabym ci – mówię mu szczerze. Pochyla się konspiracyjnie. – Pssst, wyznam ci tajemnicę, Fred. – Zerka wokoło nieśmiało. – Tak naprawdę mam penisa. Nie mów nikomu, to zrujnowałoby moją reputację. Ale możesz mi zrobić, kiedy tylko chcesz. - Dobrze wiedzieć – odpowiadam szybko, podnosząc do połowy wypite mojito i opróżniam szklankę. - Rekordowy czas – ciągnie Nicholas, zauważając, że jest dopiero za dziesięć dziesiąta. Ma jeszcze parę minut przed wyjściem na scenę i zaczyna rozgrzewać swój głos, przygotowując się do wyśpiewania paru melodii dla tłumu w klubie. Zachwycam się tym, jak potrafi sięgnąć naprawdę głębokich, niskich nut równie dobrze, jak tych wysokich. Kilka minut później kierownik klubu, Phil, zerka do środka pokoju. – Jesteś gotowa, panno Blue? – pyta z uśmiechem. - Bardziej gotowa nie będę, Philipie – odpowiada Nicholas, podnosząc się z miejsca. Bierze mnie za rękę i wyprowadza na backstage. - Zostaniesz i obejrzysz cały występ? – pyta, zbliżając się do hałaśliwych imprezowiczów znajdujących się za czerwonymi, aksamitnymi kurtynami. Miejsce wydaje się jeszcze hałaśliwsze niż zeszłego wieczora.

71 | S t r o n a

Painted Faces - Oczywiście, że tak. Nawet będę śpiewać z tobą – mówię z podekscytowaniem. Trzyma mnie mocno za rękę, kiedy stajemy za kurtyną. Słyszę głos Phila na przodzie, opowiadającego parę żartów zanim ogłosi występ. Gdy spoglądam na Nicholasa, jego ciało zdaje się wibrować od nerwów i oczekiwania. Z roztargnieniem przesuwa kciukiem po moim nadgarstku. Ten ruch sprawia, że rozgrzewam się cała od środka. Gdy Phil oświadcza – Panie i panowie, daję wam pannę Vivicę Blue – Nicholas puszcza moją dłoń, całuje mnie prędko w policzek i wychodzi na scenę, kiedy The Wilting Willows grają otwierający kawałek „Cell Block Tango” z Chicago. Przeważnie to Sean wykonuje świetną robotę, tworząc rytm wstępu na swoich bębnach. Nicholas zaczyna wymawiać tekst i nie mogę się doczekać, jak poradzi sobie z tak wielkim numerem. Widziałam film i pamiętam, że tę piosenkę śpiewało co najmniej pięć lub sześć kobiet. Niektórzy członkowie widowni skandują tekst razem z nim. W tej piosence jest mnóstwo małych historyjek, każda kobieta opowiada własną opowieść tego, dlaczego zabiła swojego chłopaka czy męża. Przyglądam się zza kurtyny, całkowicie zafascynowana, kiedy Nicholas kroczy z jednej strony sceny na drugą, wygłaszając każdą historię, ukazując trochę inną osobowość z każdym nowym charakterem, w który się wciela. Jego strój nawet pasuje do piosenki, pomimo faktu, iż mówił, że nie było ważne czy tak będzie, czy nie. Zdaje mi się bardziej hipnotyzujący niż zeszłego wieczora, być może dlatego, że mam taki świetny widok z backstage’u. Serce bije mi szybciej i orientuję się, że zatracam się w nim, w niej, w osobie, którą przedstawia. Czy pociąga mnie mężczyzna pod kostiumem? Czy może pragnę mężczyzny w kostiumie? Trudno powiedzieć. Chyba podoba mi się cały pakiet. Nicholas potrafi być czasami taki męski, ale ukazuje także pewne kobiece cechy. Na przykład mogę z nim rozmawiać i żartować, jakby był jedną z moich przyjaciółek, jednak kiedy tylko spojrzy na mnie tym gorącym wzrokiem, zasycha mi w gardle i ściska mnie w żołądku. Nim się orientuję, kończy niemal cały swój set i przygotowuje się do ostatniej piosenki. Podchodzi do zespołu i podaje im instrukcje, może co do numeru, który chce zaśpiewać. Wszyscy potakują, ściskając swoje instrumenty. Sean rzuca Nicholasowi tamburyn, który ten łapie zręcznie między palcami. Podnosi mikrofon do ust, żeby zwrócić się do widowni. – Chciałbym zadedykować tę ostatnią piosenkę nowej przyjaciółce, którą ostatnio zdobyłem – urywa. Nowej przyjaciółce? Chodzi mu o mnie? Ręce trochę mi się pocą na tę myśl. Wpatruje się w tłum za sceną z tym charakterystycznym, seksownym, diabelskim uśmiechem. – Ten numer nazywa się „Być Włochem” z musicalu Dziewięć. Nie mam pojęcia czy mówi o mnie, ale zaczynam w to wątpić, kiedy piosenka się zaczyna. Ani razu na mnie nie spojrzał. Wciąż patrzy na jedno miejsce w tłumie.

72 | S t r o n a

Painted Faces Wyciągam szyję za kurtynę, o wiele zbyt ciekawa na co albo na kogo patrzy. Wtedy uświadamiam sobie, że teraz naprawdę znam znaczenie powiedzenia ciekawość zabiła kota, bo dostrzegam parę wielkich uwodzicielskich ust i długie, jedwabiste, ciemne włosy. Zalewa mnie rozczarowanie. Jeśli to ja teraz jestem tym kotem, to zabito mnie na drodze. Dorotea, włoszka z parku, siedzi na samym przodzie widowni przy stoliku z dwiema innymi kobietami. Oczy jej płoną, niemal zżera Nicholasa wzrokiem. Co ona tutaj robi? Musiał ją zaprosić, kiedy wyraźnie byłam zajęta zabawą z Ollo. Wygląda na to, że nie jestem jedyną kobietą, której nie odpycha Nicholas będący drag queenem. Wygląda na to, że Dorotea jest jeszcze bardziej nim zadowolona, kiedy wyśpiewuje piosenkę w udawanym włoskim akcencie. Nigdy nie uważałam się za dziewczynę, którą może pochłonąć zazdrość, ale w tej chwili czuję, że to właśnie się ze mną dzieje. Oczywiście, że nie zamierzał zaśpiewać piosenki tylko dla mnie. Dorotea to seks na nogach. To już prawdopodobnie przesądzone, że ta dwójka wyląduje razem w łóżku, zapewne jeszcze dzisiejszej nocy. Staram się odepchnąć przygnębienie, karcąc się za początkowe uleganie uwadze Nicholasa. Sam powiedział, że lubi dużo seksu. Pewnie składa propozycje każdej przeciętnie wyglądającej dziewczynie, jaka stanie na jego drodze. Piosenka, którą teraz śpiewa, „Być Włochem”, jest bardzo cygańskim, soczystym numerem. Wykorzystuje tamburyn, kiedy tańczy, obijając go o biodra, ramiona i uda. Dorotei pewnie ślinka leci. Chyba to prawda, że artyści pragną, by wszyscy się w nich zakochiwali, zwłaszcza kiedy są na scenie. Może wyczytuję w tym za wiele. Może stara się być po prostu zabawny i przyjazny, śpiewając jej piosenkę. Boże, powinnam zabić wszystkie romantyczne zalążki, jakie żywię do tego człowieka. Doprowadzą one tylko do tego, że zakupię bilet bezpowrotny do wariatkowa. Nicholas kończy swój występ zamaszystym ukłonem, kiedy widownia bije mu oklaski. Znika ze sceny, jego niebieskie oczy lśnią ekscytacją, gdy bierze mnie za rękę i ciągnie za sobą do swojej przebieralni. - Poszło jeszcze lepiej niż się spodziewałem – sapie, opadając na krzesło. – Wyciągnij z torby waciki do zmywania makijażu, dobrze, Freda? Schylam się i wyciągam paczkę wacików, po czym siadam obok niego. On ściąga już perukę i czepek, który przytrzymywał w miejscu jego naturalne włosy. Obraca twarz w moją stronę i ściągam mu sztuczne rzęsy zanim zabieram się do zmywania makijażu z jego skóry. Robię to delikatnie, kiedy zamyka oczy, by dać mi pełen dostęp do zmycia tuszu do rzęs oraz cienia do powiek.

73 | S t r o n a

Painted Faces On naprawdę jest ładny. Przyglądając się jego rysom z tak bliska, uświadamiam sobie, jakie ma doskonałe kości twarzy. Zastanawiam się, jak mu się dorastało. Może wcale nie tak dobrze. Czasami ładni chłopcy są terroryzowani. Przeważnie dlatego, że ci co terroryzują są zazdrośni o ich piękno. - Ile miałeś lat, kiedy zacząłeś to robić? – pytam zaciekawiona, chcąc wiedzieć, jak to się zaczęło. Czy obudził się pewnego poranka i wiedział, że chce być śpiewającym drag queen? A może działo się to stopniowo? Otwiera oczy i jego twarz jest poważna, ale nie powściągliwa. – Byłem w późnych latach nastoletnich, kiedy zacząłem normalnie występować, ale eksperymentować z noszeniem kobiecych ubrań i makijażu zacząłem, gdy byłem bardzo młody, osiem albo dziewięć lat. Chwilowo myślę o tym, jakim musiał być interesującym dzieckiem. Potem przypominam sobie, że jego matka umarła, kiedy był małym dzieckiem. – Gdyby twoja matka nadal żyła, to na pewno uważałaby to wszystko za fascynujące – mówię łagodnie. Nagle wygląda, jakby zrobiło mu się nieswojo i nie odpowiada, więc zmieniam temat. – Więc Dorotea, tak? – Staram się, jak mogę, żeby pokazać uśmiech, by nie połapał się w fakcie, iż jej dzisiejsza obecność tutaj dała mi prawdziwą dawkę rozczarowań. Żyłam w wyśnionym świecie, gdzie myślałam, że byłam jedyną kobietą w Dublinie, która zwróciła uwagę Nicholasa. Odwzajemnia uśmiech. – Zaprosiłem ją, jak rozmawialiśmy w parku. Jest inna, nieprawdaż? - Zdecydowanie ma najżywsze piersi, jakie widziałam u kobiety bliskiej czterdziestki – odpowiadam. Nicholas chwyta mnie za nadgarstek, by powstrzymać ruch mojej dłoni, kiedy zmywam ostatnie ślady jego makijażu. – Czy ja słyszę nutę zazdrości? – Jego twarz praktycznie promienieje. Mam ochotę strzepnąć z niego ładność. - Oczywiście, że nie. Po prostu komentowałam jej ożywienie. Poza tym sądzę, że byłaby z was bardzo intrygująca para. Wyglądałoby to tak, jakbyś był jednym z tych młodych partnerów słodkiej mamuśki. - Mój Boże, jesteś zazdrosna. Genialne – mówi, znajduje się tak blisko mnie, że czubki naszych nosów niemal się dotykają. - Nie. Jestem. Zazdrosna. I czemu byłoby to genialne, gdybym była? - Bo oznaczałoby to, iż próbujesz ukryć fakt, że podobam ci się. - Naprawdę potrzebujesz, żeby wszyscy byli w tobie zakochani – odparowuję.

74 | S t r o n a

Painted Faces - Słucham? Wzruszam ramionami. – Kiedy obserwowałam cię na scenie, wymyśliłam teorię o artystach i o tym, że potrzebują, by wszyscy ich kochali, nawet jeśli tylko na czas występu. Jego uśmiech robi się spekulacyjny. – Jakie to filozoficzne z twojej strony, Fred. – Cisza zalewa pokój, kiedy mi się przygląda. – Przeszkadzałoby ci, gdybym powiedział, że planuję wykorzystać dzisiaj zainteresowanie Dorotei? – pyta. - Nie – odpowiadam, starając się o swobodne zachowanie. Mruży oczy. – Jesteś pewna? Bo musisz tylko powiedzieć słowo. Jesteś przecież moim pierwszym wyborem do przelecenia. - Jezu Chryste – szepczę, potrząsając głową z szeroko otwartymi oczami. – Nie mielisz słów, Viv. - Rozumiem, że nie zamierzasz nic mówić – wzdycha smutno. Otwierają się drzwi przebieralni i do środka wchodzi Phil, a za nim Dorotea i jej dwie znajome. Wiedziałam, że nie była typem kobiety, która wychodzi bez domagania się o swoje. Nicholas wszak wodził nią, śpiewając taką seksowną piosenką i dedykując ją niej. - Pewne panie nie mogły się doczekać, żeby ciebie zobaczyć – oświadcza Phil. Nicholas nadal ma na sobie sukienkę i szpilki, ale twarz ma czystą od makijażu i widać jego czarne roztrzepane włosy. Zaczynam sprzątać waciki porozrzucane po toaletce, kiedy Nicholas staje, żeby przywitać swoich gości. - Dorotea, tak bardzo się cieszę, że przyszłaś – mówi, podchodząc do niej. Całują się w policzki. Wielkie mecyje! Staram się zignorować te subtelności, gdy Dorotea rozpływa się nad Nicholasem i przedstawia go swoim przyjaciółkom. Widząc ją po raz drugi, po raz drugi obliczam jej wyobrażony wiek w głowie, dając jej zniedołężniałe czterdzieści pięć lat zamiast dobrze utrzymane trzydzieści osiem. Chociaż to nieprawda, to i tak czuję się troszeczkę lepiej. Ma na sobie dopasowaną kremową sukienkę z dopasowanymi obcasami. Ma także te naprawdę długie paznokcie, które wyglądają, jakby mogły wydłubać komuś oko. Bardzo niepraktyczne, komentuje moja wyniosła, bez wiary w siebie podświadomość. Och, kogo ja próbuję oszukać? Wygląda wspaniale, a ja czuję się tak cholernie bura w porównaniu. Wydaje się to trochę ironiczne, że sama sobie wymierzyłam te źródło nieszczęścia. Gdybym nie była tak bardzo przejęta faktem, że miała ze sobą fretkę w parku, to ona i Nicholas nigdy by się nie spotkali. - Idę po drinka – mówię, odsuwając Nicholasa na bok. – Też chcesz? 75 | S t r o n a

Painted Faces Dorotea słyszy, co powiedziałam i oświadcza swoim idealnym angielskim. – Cudowny pomysł! Weź butelkę szampana, możesz zapisać na mój rachunek. - Szampan, tak? – odpowiadam, rozpaczliwie powstrzymując chęć, żeby skomentować wygórowane ceny za strzyżenie w Peter Marks i że naprawdę musiały dobrze działać na jej kieszenie. - Tak, szybko, szybko – mówi i klaszcze w dłonie, jakbym była jakąś służącą. Jej przyjaciółki chichoczą; widać, że już kilka drinków wypiły. Zerkam na Nicholasa, który wygląda, jakby miał zaraz wybuchnąć śmiechem na widok mojej winy. Myślę sobie, że już wcale nie jestem zaimponowana nią i jej wychowywaniem fretki.

76 | S t r o n a

Painted Faces

Rozdział szósty Wstydliwy poranek

Opuszczam przebieralnię i kieruję się do baru, gdzie zamawiam butelkę szampana na koszt Dorotei, jak i również trzy kieliszki rumu dla siebie. Stoję tam i wypijam je wszystkie, nie zwracając większej uwagi na pieczenie, bo rozpiera mnie zbyt wielka satysfakcja, że piję na koszt Dorotei i jej pieprzonych „szybciutkich” rączek. Barman podaje mi butelkę szampana w wymyślnym wiaderku z lodem razem z czterema kieliszkami. Zanoszę to wszystko z powrotem do przebieralni, gdzie Nicholas nadal stoi w swoim stroju otoczony trójką wielbicielek. Phil gdzieś zniknął. - Proszę bardzo, panie i panowie – oświadczam. – Szampan dla mego prawdziwego przyjaciela, prawdziwe cierpienie dla fałszywych przyjaciół – cytuję piosenkę Fall Out Boy, bo w tej chwili czuję się szczególnie „emo”. - Ach, świetny film – mówi Nicholas z uśmiechem, myśląc, że odnoszę się do filmu 25. godzina. Wywracam oczami, posyłając mu kapryśne, nastolatkowe spojrzenie pt. jesteś taki stary, że nawet nie wiesz o czym mówię, chociaż jest ode mnie tylko trzy lata starszy. - Otwórz szampana, Doro – woła jedna z bezimiennych przyjaciółek Dorotei. Wyobrażam sobie, że ona również jest fryzjerką, bo ma taką sterczącą męską fryzurę, którą kobiety w tej profesji uważają za dobrze wyglądającą. - Idę do domu – mówię do Nicholasa. – Chcesz, żebym zaniosła ci do mieszkania twoje rzeczy? – Zerkam na panie. – W ten sposób bez problemu będziesz mógł cieszyć się wieczorem. Przygląda mi się poważnie przez dłuższą chwilę i zaczynam się zastanawiać czy w ogóle planuje mi odpowiedzieć. Wygląda to tak, jakby milion myśli kręciło mu się po głowie. - Nie, dam sobie radę – odpowiada w końcu. – Czemu idziesz? Myślałem, że zostaniesz na drinka. Już kręci mi się trochę w głowie od tych przebiegłych kieliszków przy barze. – Zmieniłam zdanie. Zobaczymy się w następny czwartek, okej? Do tego czasu nie masz żadnych występów, prawda? - Prawda. – Przysuwa do siebie torbę i szuka swojego portfela, wyciągając dwudziestkę i podaje mi ją. – Pojedź taksówką do domu – mówi ciepło, muskając palcami moją dłoń, kiedy biorę pieniądze.

77 | S t r o n a

Painted Faces Staram się nie odczuwać radości z faktu, iż chce mieć pewność, że dotrę bezpiecznie do domu w taksówce. W milczeniu wkładam pieniądze do torebki i kiwam głową Dorotei oraz towarzystwu. - Drogie panie – mówię, po czym chwytam mój płaszcz i wychodzę. Droga do domu jest krótka, ale udaje mi się znaleźć czas na dobre ponarzekanie z kierowcą; oboje zrzędzimy na nasz gówniany rząd i bankierów łajdaków, którzy okantowali nas w latach dobrej koniunktury. Dublińscy taksówkarze uwielbiają dobre tyrady, ale o wiele bardziej uwielbiają osobę, która będzie prowadzić tyrady razem z nimi. - Ach, nie będę nawet zaczynał o tych kretynach w sektorach bankowych. Myślą, że są cholernie nietykalni. I od tego też się wykręcą, a wie pani dlaczego? – pyta mój łysiejący, lekko otyły taksówkarz. - Dlaczego? – dopytuję. - Bo rządzą ich cholerni najlepsi koleżkowie. Toaiseach i wszyscy ci ministrowie nie będą wnosić oskarżeń przeciwko swoim przyjaciołom, nieprawdaż? Polityka w tym kraju, to kumoterka góra gówna. Kutafony – warczy. Toaiseach to irlandzka wersja premiera. - Kutafony – zgadzam się, kiedy zatrzymuje się tuż przed moim budynkiem. Płacę za kurs i wysiadam. Gdy wchodzę do mieszkania, robię sobie duży kubek gorącej czekolady, następnie idę prosto do łóżka, mając nadzieję, że ciepły napój sprawi, że zechce mi się spać. To na nic. Mój mózg nie chce przestać myśleć o Nicholasie i o tym, co może robić teraz z Doroteą. Szkoda, że Nora wciąż jest w pracy, bo mogłabym pójść do niej do pokoju i posuszyć jej głowę moją historyjką rozczarowania oraz zazdrości. Decydując, że sen nie wydarzy mi się o tej porze, idę do kuchni i wyciągam składniki na biszkopt Victorii. Co każdą niedzielę chodzę do rodziców na obiad, więc stwierdzam, że ucieszyliby się, gdybym przyniosła jutro deser. Pieczenie często działa dobrze na odwrócenie uwagi mojego umysłu od życia i rzeczy, które mnie stresują. Mieszam ciasto w misce i słucham „California Uber Alles „ Dead Kennedys przez słuchawki, kiedy w drzwiach pojawia się Nora, wyglądając na zmęczoną po zmianie. Przysuwa stołek do kuchennego blatu i siada, wsadzając palec do mieszanki ciasta, po czym wsuwa go do ust. Nigdy nie smakowało mi surowe ciasto, ale dla Nory zawsze było ulubione. - Możesz dostać od tego salmonelli, wiesz? – rzucam, ściągając słuchawki i wskazując na palec, który wetknęła do ust. - Wcale nie – odpiera, zamierzając sięgnąć kolejny raz. Odpycham jej rękę. Siada prosto, obrzucając mnie wzrokiem. – A więc pieczesz w środku nocy. Robisz tak tylko wtedy, kiedy masz z jakiegoś powodu depresję. O co chodzi? 78 | S t r o n a

Painted Faces Wzdycham i dalej przygotowuję w ciszy moje składniki. - No dalej, Fred, jestem gotowa walnąć się do wyrka. To twoja ostatnia szansa, żeby powiedzieć, co ci dolega, bo za pięć minut będę martwa dla świata. - Nicholas mnie dezorientuje – przyznaję. Nora unosi brew. – W jaki sposób? Nie mów tylko, że chcesz go przelecieć, kiedy ma na sobie sukienkę czy coś. Potrząsam głową ze śmiechem. – Nie, oczywiście, że nie… cóż, nie bardzo – przyznaję z zażenowaniem. – Po prostu zawsze jest wobec mnie taki bezczelny. Prawi mi komplementy, a przez to zamieniam się cała w papkę. Nie chcę się nim interesować, jeśli on nie mówi tego wszystkiego szczerze. Mam wrażenie, że flirtuje ze wszystkimi, ale jestem zbyt niepewna siebie by to znieść. Wiesz jak to jest, kiedy mężczyzna mówi, że cię pragnie, a ty chcesz, aby on lubił cię tak, jak nigdy nie lubił żadnej innej dziewczyny. - A ja myślałam, że nie jesteś nim zainteresowana – odpowiada Nora z przebiegłym uśmieszkiem. - Och, odpieprz się, oczywiście, że mi się podoba. Trzeba być ślepym, aby nie zauważyć, jaki jest atrakcyjny. - Wiem, jest całkiem piękny, prawda? – mówi, na moment zapominając o swoim biadoleniu na temat tego, że występuje jako drag queen. - Ugh, nie pomagasz, Nora. Idź spać. - Dobra – odpowiada, biorąc swoją torbę i idzie do pokoju. Kończę z ciastem i ustawiam minutnik na piekarniku, by wyłączył się, kiedy ciasto się zrobi. Wyłożę na nim dżem i krem rano. Po całym tym pieczeniu mój mózg jest zbyt wyczerpany by myśleć o Nicholasie i wreszcie mogę zasnąć.

Gdy odwiedzam rodziców w niedziele, często spinam włosy w niechlujnego kucyka i ubieram najbardziej wygodne ciuchy. Dzisiaj są to czarne leginsy, botki oraz stara, obszerna koszulka Green Day. Zawsze spędzamy dzień na jedzeniu, pogawędkach i oglądaniu seriali, więc nie ma sensu w strojeniu się. Bardzo tego żałuję, kiedy wychodzę z mieszkania, niosąc plastikowy pojemnik z biszkoptem Victorii wewnątrz, ponieważ wpadam prosto na Nicholasa, który stoi przy swoich drzwiach wejściowych. Nie jest również sam. Żegna się z Doroteą, która wyraźnie spędziła u niego noc i ma trochę pogniecione ubranie. Nicholas lustruje mnie wzrokiem. Gnojek, nie powinien tak na mnie patrzeć, jeśli właśnie spędził noc na pieprzeniu innej kobiety. 79 | S t r o n a

Painted Faces Nie chcę, żeby któreś z nich wiedziało, iż te spotkanie z zaskoczenia rzuciło ciężką cegłę na sam dół mojego żołądka, więc jak zawsze robię z tej sytuacji wielki żart. - O rany, czy ja jestem świadkiem wstydliwego poranka? – oświadczam głośno, przyklejając na twarz sztuczny, wesoły uśmiech. – To dzielnica z klasą, muszę wam powiedzieć, a wy obniżacie poziom. Dorotea odwraca się, żeby na mnie spojrzeć. – Mój Boże, przestraszyłaś mnie, jesteś taka głośna – narzeka, zasłaniając dłońmi czułe przez kaca uszy. Nie wygląda tak wspaniale bez swojego makijażu, a do kącików oczu ma przyklejone kawałki wczorajszego tuszu do rzęs. Nicholas opiera ramię o ścianę obok drzwi. Ma na sobie tylko spodnie, a jego włosy tworzą seksowny bałagan. Nienawidzę go za to, że wygląda tak dobrze bez wielkich starań. Podchodzę do nich, krzycząc do ucha Dorotei. – Sorki, moja wina. – Mam chorą satysfakcję, kiedy widzę jak się krzywi. Nicholas ledwie powstrzymuje rozbawienie. Odwracam się do niego. – Widzę, że szampan zaszedł wyśmienicie. Uśmiecha się, wskazując głową na Doroteę. – Nie tylko on zaszedł zeszłej nocy. - Ty bezczelny diable – Dorotea gani go z zuchwałym oburzeniem. – Nie odwdzięczyłeś się; jeszcze się o to upomnę. Opieram się chęci na wymioty. Nicholas patrzy na mnie, kiedy odpowiada Dorotei. – Przepraszam, ale odwiedzam damski ogród tylko pod wyjątkowymi okolicznościami. – Sposób, w jaki na mnie patrzy każe mi myśleć, iż wyobraża sobie odwiedzenie mojego damskiego ogrodu. Dreszcz przechodzi mi po plecach. Ona wydyma wargi i krzyżuje ramiona na piersiach. – To niesprawiedliwe. - Przykro mi, takie są reguły – mówi wesoło Nicholas. – Gdzie się wybierasz, Fred? Pokazuję mu trzymane ciasto, zdając sobie sprawę, że zwiększa kłamstwo, które powiedziałam mu wczoraj na temat pieczenia mamie ciasta na zmyśloną uroczystą kolację. – Odwiedzam rodziców na niedzielny obiad – odpowiadam. - Szczęściara, zabiłbym za smaczną pieczeń. To najlepszy lek na kaca. - Niestety nie jesteś zaproszony – mówię. – Na razie, aligatorze. – Po czym uciekam korytarzem, czując się całkiem zadowolona z samej siebie.

80 | S t r o n a

Painted Faces Wskakuję do autobusu w kierunku Coolock, gdzie mieszkają moi rodzice w domu, gdzie dorastałam. Coolock znajduje się na północnej stronie Dublina i to całkiem ponure miejsce pod pewnymi względami. Obszar składa się głównie z osiedli mieszkaniowych i fabryk. Dam wam małą lekcję na temat dublińskiego systemu klasowego. Na ogół klasa robotnicza mieszka w dzielnicach na północy, podczas gdy środkowe i wyższe klasy mieszkają na południu. Oczywiście jest garść ekskluzywnych miejsc na północy, takich jak Malahide, Howth oraz Skerries, ale przeważnie to klasa robotnicza. Nora dorastała w Malahide. Poznałyśmy się w letniej szkółce tenisowej i jesteśmy przyjaciółkami od tamtego czasu, pomimo bardzo różnego pochodzenia. Coolock jest przeważnie znana z bycia siedzibą dla Cadbury9 w Irlandii, jak i również fabryki chipsów Tayto. Zapach oleju i smażonych ziemniaków zawsze równocześnie przyprawiał mnie o mdłości i przypominał mi dom. Więc zasadniczo produkujemy czekoladę i chipsy. Możecie nas obwiniać o nasilający się problem otyłości. Dorastając tutaj dość szybko hardziejesz. Gdybyś wyszła na ofiarę, inne dzieciaki rozerwałyby cię na strzępy. Prawdopodobnie dlatego rozwinęłam tak ostry język przez lata. Musiałam potrafić ustawić ludzi na swoim miejscu, żeby nie mogli mi dokuczać. Jako nastolatka nigdzie nie pasowałam. Chodziłam od grupy do grupy i często po prostu spędzałam czas sama. Czasami wydawało się, że mama to moja najlepsza przyjaciółka. Proszę bardzo, zapłaczcie nad tym, jak żałosna byłam. Na pewien sposób to była dobra rzecz, bo gdybym była popularna, to pewnie zaszłabym w ciążę w wieku piętnastu lat i mieszkałabym w mieszkaniu komunalnym do końca życia. To albo byłabym ćpunką. Wiele dzieciaków dorasta tutaj zbyt szybko. Pukam do drzwi wejściowych domu rodziców, kiedy ich rudy kot ociera się o moje nogi i mruczy głośno. Nie wiem czemu nazwali go Leonard. Dziwne imię dla kota. Zbyt ludzkie. Być może robili przewrotne odniesienie do Leo dla lwa, skoro lew to zasadniczo wielki kot. Mama otwiera drzwi, jak zawsze; siwe włosy ma ładnie wysuszone, więc zgaduję, że wczoraj była u fryzjera. Co dwa tygodnie chodzi przyciąć i wysuszyć włosy. Jestem zaskoczona, że jeszcze ma jakieś włosy, chodzi tam tak często. - Freda, wchodź, ach, upiekłaś ciasto, prawda? Przygląda się pojemnikowi z radością. Mama uwielbia ciasta. - Upiekłam – odpowiadam, podając jej ciasto. Dom pachnie smakowicie pieczonym jagnięciem. Wchodzę do salonu, gdzie tata siedzi na swoim ulubionym fotelu, oglądając mecz piłki nożnej. Tata ma obsesję na punkcie dwóch rzeczy: piłki nożnej i golfa, więc jeśli któreś z nich jest w telewizji, nie ma opcji, żeby ktoś odebrał mu pilota.

9

Cadbury – firma produkująca słodycze i napoje

81 | S t r o n a

Painted Faces Wspiera Manchester United i teraz nosi dumnie czerwony strój piłkarski. Czasami lubię zwracać uwagę na ironię tego, że jest zakochany w angielskiej drużynie i ma zamiłowanie do rozprawiania o kłopotach na północy oraz o tym, jak angole ukradli nam jedną trzecią kraju. Kiedy tak robię, on patrzy na mnie wilkiem i każe mi się zamknąć. Taka jest przeważająca sprzeczność w Irlandii. Chłopcy, z którymi chodziłam do szkoły jednego dnia przywdziewali swoje liverpoolskie koszulki, a następnego dnia pisali sprayem słowa „wynocha angole” na najbliżej latarni albo ścianie. Kładę rękę na ramieniu taty i całuję go w policzek na powitanie, po czym pozwalam mu skupić się z powrotem na meczu. Siedzimy w ciszy przez parę minut, kiedy komentatorzy opisują z zapałem co się dzieje na boisku. - Twoja matka upadła w zeszłą środę – komentuje nagle tata. Zwykle tak przebiega z nim rozmowa; cisza urozmaicona dziwnymi informacjami. - Nic nie wspominała – mówię. – Nic jej nie jest? Wzdycha, zmieniając pozycję na fotelu. – Ach, posiniaczyła kostkę. Nie chciała, bym zabierał ją do lekarza. Powiedziała, że dobrze się czuje. Tata niewiele mówi, ale kiedy już mówi, to wiesz, że to ważne. Wyraźnie o tym mówi, bo martwi się o mamę, co oznacza, iż chce, bym przemówiła jej do rozsądku. Z całego mojego rodzeństwa to ja najczęściej ich odwiedzam. Mój brat i trzy siostry mają swoje rodziny, którymi muszą się zająć, więc nie mają wiele czasu, by odwiedzać rodziców. - Wydawało mi się, że lekko utykała, kiedy otworzyła drzwi – odpowiadam. – Przekonam ją, żeby dała mi spojrzeć na kostkę po obiedzie. Tata kiwa głową zadowolony i skupia uwagę na piłce nożnej. Ponieważ mama urodziła mnie tak późno, zawsze byłam dość świadoma śmiertelności moich rodziców. Nawet jako dziecko miałam te koszmary o tym, że któreś z nich zachoruje i umrze. Kiedy jestem już starsza wiem, że ich śmierć jest nieunikniona, ale i tak nie jest miło myśleć o tym, że ich już nie będzie. Gdy jedno z nich robi się choć lekko chore uświadamiam sobie, jak blisko są końca swojego życia. Ale zawsze staram się pocieszyć faktem, że w tych czasach mnóstwo ludzi dożywa dziewięćdziesiątki, co oznacza, iż moi rodzice mają przed sobą jeszcze jakieś dwadzieścia lat. Mama kręci się w kuchni, więc idę sprawdzić co u niej. Stoi przy kuchence, mieszając sos pieczeniowy w garnku. - Tata mówi, że upadłaś – mówię do niej mimochodem. Cmoka z niezadowoleniem, potrząsając głową. – To nic takiego. Wszystko w porządku.

82 | S t r o n a

Painted Faces - Jeśli to nic takiego, to nie będziesz miała nic przeciwko, jeśli na to spojrzę. Jej ciało sztywnieje. – Daj spokój, Freda. Łapię ją za rękę i zaciągam do krzesła, gdzie ją sadzam. – Przestać się upierać, mamo. – Osuwa się w porażce, kiedy podwijam nogawkę spodni i zsuwam skarpetkę. Nie mogę powstrzymać sapnięcia, gdy widzę dużego fioletowo-żółtego siniaka na kostce. Patrzę na nią. – To jest nic? Dlaczego udawałaś, że nic ci nie jest? Trochę się peszy. – Och, nie chciałam robić zamieszania. – Teraz próbuje odwrócić uwagę. - Mów, mamo. Wykręca sobie ręce i patrzy do góry, to wyraz, który mówi mi, iż uważa, że przesadzam. – Cóż, dr. Richards kilka miesięcy temu przeszedł na emeryturę i w przychodni pracuje ten nowy lekarz, a on jest troszeczkę trudny. - Co masz przez to na myśli? – pytam, mój temperament rośnie na myśl, że jakiś lekarz jest wredny dla mojej mamy. Przez chwilę dłubie przy rąbku swojego brzoskwiniowego sweterka. – Nic złego, jest tylko bardzo nonszalancki, kiedy mówisz mu o swoich dolegliwościach i sugeruje, że może jesteś hipochondryczką. - Łajdak – mówię, wyobrażając sobie jakiegoś doktorka, który uważa, iż jest ponad zajmowanie się chorobami starszych kobiet takich, jak mama. - Język, Freda – karci mnie bez przekonania mama. - Słuchaj, jutro cię do niego zabiorę i jeśli coś ci będzie gadał, to będzie musiał się trudzić ze mną. - Nie musisz tracić czasu. Wiem, że powinnam pójść sama do przychodni po tym upadku. Jutro zabiorę ze sobą twojego tatę. - Mamo, ja ciebie zabiorę. Przyjdę z samego rana. A teraz idź, usiądź w salonie. Dokończę obiad. Kładzie rękę na moim ramieniu, mówi, że jestem wspaniałą dziewczyną i wychodzi z kuchni. Po nieśpiesznym obiedzie i kilku godzinach pogawędki z mamą żegnam się i idę na przystanek autobusowy. Paru nastolatków w śmiesznie wyglądających dresach idzie za mną przez chwilę i wiem, że zastanawiają się czy nie okraść mnie z torebki. Odwracam się do nich, idąc tyłem.

83 | S t r o n a

Painted Faces Przyglądam się temu, który wygląda na prowodyra. – Tylko, kurwa, spróbujcie, gówniarze – krzyczę do nich. Zaskoczeni konfrontacją chowają ogony pod siebie i uciekają. Dowiadujecie się, że większość kanalii, które napadają na ludzi jest tchórzami, więc musicie tylko im pokazać, że dacie im radę i od razu uciekają. Musicie uważać na tych zdesperowanych, bo nie mają nic do stracenia i uciekają się do ostateczności. Jest około wpół do osiemnastej, kiedy wracam do mieszkania i słyszę dobiegający ze środka śmiech, gdy wkładam klucz do drzwi. Otwierając je, znajduję w salonie Norę, Harry’ego, Seana oraz Nicholasa z masywnym pudełkiem pizzy rozłożonym na stoliku do kawy. - No, no, no, spójrzcie na te towarzystwo – zauważam, lekko zirytowana, że nie zostałam poinformowana o tym małym spotkaniu. – Co wy myślicie, że to plan Przyjaciół? - Harry i Sean postanowili wpaść, i zaskoczyć nas pizzą – wyjaśnia Nora. – Skoro cię nie było, zapukali obok i zapytali Nicholasa czy chciałby do nas dołączyć. - Viv, ty krowo – mówię, spoglądając na Nicholasa, który obecnie siedzi na moim ulubionym miejscu na kanapie. – Czy równie szybko zajmiesz mój grób? Uśmiecha się szeroko, klepiąc się po brzuchu. – Sorry, Fred, ale pizza była przepyszna. Nie mogłem się oprzeć. Na pewno wymyślę jakiś sposób, żeby ci się odpłacić. – Jego słowa pełne są seksualnego zamiaru. - Ostrożnie, Viv, bo skończysz, jako bankrut. Już jesteś winien Dorotei wizytę w jej damskim ogrodzie. Na to Nora niemal krztusi się sokiem, który właśnie popija. Harry i Sean przyglądają się Nicholasowi z niemal identycznym zainteresowaniem. – Kim jest Dorotea? – pyta Sean. – I o co chodzi z tym damskim ogrodem? Nicholas robi gest zamykania ust na kłódkę. – Dżentelmen nigdy nie całuje, a potem mówi. - To dobrze więc, że nie jesteś dżentelmenem – mówię, siadając na miejscu obok niego, skoro to jedyne pozostałe miejsce. – I jestem pewna, że robiłeś o wiele więcej niż tylko całowałeś, ty ladacznico. – Patrzę na resztę. – Dorotea to pyskata włoska fryzjerka, którą poznaliśmy z Nicholasem wczoraj w parku. Pokazała się w klubie zeszłej nocy i Nicholas wziął na siebie pokazanie jej pamiętnego wieczoru. Puszczam mu zawadiackie oczko, chociaż w brzuchu mi się przewraca na zmianę tematu. Naprawdę czasami przynoszę sama sobie nieszczęście. Przecież ja sama wspomniałam teraz o Dorotei. – Dziś rano przyłapałam ich na pożegnaniu. Nicholas wspomniał, że Dorotea zaserwowała mu lodzika i wydawała się niezadowolona, że się nie odwzajemnił. 84 | S t r o n a

Painted Faces Gdy podłapuję wzrok Nory, rzuca mi krótkie sympatyczne spojrzenie, ponieważ tylko ona wie, jak natknięcie się na Nicholasa i Doroteę po tej jednonocnej przygodzie mogło mnie zranić. Zwłaszcza po tym krótkim wyznaniu zeszłej nocy. Okej, wiem, że jestem głupia, żeby być tym zranioną, skoro zaledwie go znam, ale Nicholas jest po prostu jednym z tych mężczyzn, którzy potrafią sprawić, że zakochasz się w nich po jednym szczerym uśmiechu. - Och, jakie to soczyste – mówi Harry. – No dalej, podaj nam szczegóły, Nicholas. Nicholas posyła mi minę na wpół rozbawioną, na wpół niezadowoloną. Z roztargnieniem sunie palcem po moim nagim ramieniu, zatrzymując się tuż przed nadgarstkiem. – Była bardzo… jak to określić? Entuzjastyczna. Choć poradziłbym sobie bez tych wszystkich hałasów. Jęczała, jak mało kto. Dziwię się, że nie słyszałyście jej przez ściany. Nie potrafiłem jej zamknąć. Pochyla się do przodu. Harry, Sean i Nora instynktownie nachylają się do niego w oczekiwaniu tego, co może powiedzieć. – I słuchajcie, na dole nie miała żadnych włosów. Nie narzekałem, ale trochę mnie to zaskoczyło. Większość kobiet ma przynajmniej paseczek. Była, jak gwiazda porno. - O mój Boże, chyba dałeś mi traumę na całe życie – żartuje Harry. – Jako gej muszę przyznać, że lekko się brzydzę, kiedy chodzi o kobiety i ich dolne sprawy. - To okropne, Harry – mówi Nora. – To tylko pochwa, dlaczego miałoby cię to brzydzić? - Chodzi o nieznane – odpowiada Harry. – Nieznane potrafi być przerażające dla takiego delikatnego kwiatuszka, jak ja. Prycham. – Delikatnego, gówno prawda. Umiesz robić loda, ale nie potrafisz wyobrazić sobie bezwłosej pochwy. Nora uśmiecha się zadowolona i splata ramiona, szczęśliwa, że łączymy się by obronić naszą kobiecość. - Ugh, proszę nie mówcie, że wy też takie macie – mówi Harry, opierając się o Seana, jakby miał zaraz wyzionąć ducha. - Co, pochwę? Czy bezwłosą? – wtrąca Nora. - To drugie – odpowiada Harry, układając usta w zabawny kształt niezadowolenia. - Co kilka tygodni robię brazylijskie woskowanie – odpowiada śmiało Nora. Jestem zaskoczona, że jest taka otwarta; jednakże higiena osobista jest jednym z jej najlepszych tematów. Jak już wcześniej wspominałam, Nora jest mocno pedantyczna. Nigdy nie towarzyszyłam jej w podróżach do salonu, bo myśl o siedzeniu na szeroko rozstawionych nogach, podczas gdy jakiś nieznajomy działa na mnie z gorącym woskiem sprawia, że drżę niespokojnie. 85 | S t r o n a

Painted Faces - Czy to źle, że naprawdę podoba mi się kierunek tej rozmowy? – pyta Nicholas, nachylając się do mojego ucha. – Pochwa to chyba jedno z moich ulubionych słów. – Nora i Harry wciąż się sprzeczają, więc nie słyszą, jak do mnie szepcze. – Mogę się założyć, że ty masz naprawdę ładną, Freda, jak kwiatek. - Jesteś zboczeńcem – mówię, odsuwając się nerwowo. – I jeśli myślisz, że pochwy wyglądają, jak kwiatki, to musisz mieć naprawdę unikalny sposób patrzenia na nie. Co robisz, zamykasz oko i robisz zeza? – żartuję i pocieram się po ramionach, mając nadzieję, że nie zauważy gęsiej skórki. - Gdybym miał cię w swoim łóżku, to na pewno nie zamykałbym oczu – ciągnie, wytrącając mnie z równowagi. Wypuszczam drżący oddech. – Nicholas… musisz przestać… - Choć raz słowa mnie zawodzą, a to rzadko kiedy się zdarza. Pokusa, by ulec jego dwuznaczności i flirtom jest zbyt wielka. Nie mogę sobie na to pozwolić, bo wiem, iż będzie chciał ode mnie tylko jednej nocy. Niestety nie jestem w stanie mu tego dać. Gdybym przespała się z nim choć jeden raz, pewnie skończyłoby się na tym, że chodziłabym za nim, jak psychiczne, usychające z tęsknoty szczenię przez resztę mojego życia. Na dźwięk swojego imienia przesuwa palcami po moim udzie. – Powinnaś częściej nazywać mnie Nicholasem, nawet mnie to podnieca. - Proszę, zamknij się. – Chwytam za brzeg kanapy. Nora, Harry i Sean są całkowicie nieświadomi męki, którą obecnie przechodzę. - Gdy cię uszczypnąłem – zeszłej nocy – co poczułaś? – pyta. - Nic – odpowiadam przez napiętą szczękę. Sunie palcami w górę mojego uda i przez krótką sekundę tańczą między moimi nogami, kiedy pyta. – Nic tutaj nie poczułaś? - Serio, Nicholas, odsuń się albo cię walnę. Unosi ręce do góry w geście poddania, ale nie odsuwa ust od mojego ucha. – Jedna ostatnia rzecz – szepcze. – Kiedy znajdowałem się wczoraj w Dorotei, zamknąłem oczy i udawałem, że to byłaś ty. Moja ręka porusza się mimowolnie, pewnie bardziej z szoku niż czegokolwiek innego i uderzam go mocno w twarz. W pokoju nastaje cisza i wszyscy patrzą na mnie, jakbym była jakąś wariatką. - O Boże, tak strasznie przepraszam. Nie chciałam tego – wykrztuszam, kiedy on odwraca twarz, by pokazać, że drży ze śmiechu.

86 | S t r o n a

Painted Faces - W porządku, Fred, jak na taką ładną, małą osóbkę masz w sobie siłę. Au. – Pociera się po szczęce. - Co się stało? – pyta Nora, patrząc na nas niespokojnie. - Chyba obraziłem wrażliwą naturę Fredy – odpowiada Nicholas. - To nic – mówię. – Pójdę na chwilę do siebie. Wstaję i idę prosto do swojego pokoju bez kolejnego słowa, aby ukryć płonące czerwienią policzki.

87 | S t r o n a

Painted Faces

Rozdział siódmy Babeczki na przeprosiny i Szpilki

Jakieś pół godziny później słyszę, jak ludzie wychodzą, po czym drzwi mojej sypialni otwierają się i do środka wchodzą Nora i Harry. Nora siada na brzegu mojego łóżka, a Harry na jego końcu. - Nicholas i Sean poszli do domu – odzywa się Nora, przerywając ciszę. – Chcesz nam powiedzieć, dlaczego właściwie spoliczkowałaś Nicholasa? Bo on milczał na ten temat odkąd wyszłaś. Obracam się na bok i fukam. – Nie chcę o tym mówić. Harry szarpie mnie za skarpetkę. – No dalej, puść farbę, Fred, przecież nie uderzyłaś go bez powodu. Ciągnę za loka, sprawiając, że przez chwilę jest prosty, po czym pozwalam mu powrócić do naturalnego stanu. – Ugh, ludzie, to jest takie żenujące – urywam, spoglądając każdemu z nich w oczy. – Powiedział mi, i cytuję, że kiedy znajdował się wczoraj w Dorotei, zamknął oczy i udawał, że to ja. Nora robi zdezorientowaną twarz. – Wewnątrz? – pyta, nie od razu rozumiejąc, po czym otwiera szerzej oczy w zdumieniu i zorientowaniu. Gdybym nie była taka zrozpaczona, to pośmiałabym się z jej reakcji. – Rany, nie dziwię się, że go spoliczkowałaś – mówi w końcu. - Może to jeden z tych seksownych psychopatów – mówi Harry. – Wiecie, jak wampiry w Czystej Krwi. Są bardzo bezpośredni, potem wypijają ci krew i dają najlepszy seks twojego życia. – Chichocze diabelsko. - On nie jest seksownym psychopatą, Harry. Po prostu chce się ze mną zabawić, a potem zostawić na lodzie. Harry uśmiecha się ironicznie. – Nie sądzę, że zostawiłby cię tak na lodzie… - urywa. Czołgam się do niego, żeby trzepnąć go po głowie. – Hej! Chyba miały cię brzydzić pochwy. - Akurat. – Przewraca oczami. – Chciałem wyjść na niewinnego przed Seanem. - Przebiegłe – mówię. – Podoba mi się twój styl. A więc powiedz, jaka jest historia pomiędzy wami? - Przeżyli noc dzikiej pijanej namiętności, a teraz są szalenie zakochani – odpowiada sarkastycznie Nora. 88 | S t r o n a

Painted Faces - Zamknij się, Nora, ty sucha, stara wiedźmo – żartuje Harry. Nora nie jest zadowolona tym oświadczeniem. Jej wyraz twarzy staje się oziębły. Zwraca swoją uwagę na mnie. – Ale serio, Fred, myślę, że Nicholas naprawdę może być tobą zainteresowany. Dużo o tobie mówił, kiedy jedliśmy pizzę przed twoim przybyciem. Moja ciekawość wzrasta. – Serio, co mówił? - Tylko o ciebie pytał, jakiej muzyki słuchasz, jaki jest twój ulubiony film, kim był twój ostatni chłopak, takie pytania, które pokazują, iż jest tobą zainteresowany. Zachwycał się także nad tym, jaką świetną pracę wykonałaś, jako jego asystentka zeszłej nocy i że chce cię zatrzymać. - Pewnie był tylko wścibski – mówię nonszalancko, starając się zignorować motylki trzepoczące w brzuchu. - Ugh, jeśli chcesz być skromna, to proszę bardzo. Powiedziałam ci, co myślę, więc zrób z tym, co chcesz. – Nora strzepuje jakiś kłaczek z kolana. - Och, miałem pytać – wtrąca Harry – czy będziesz zainteresowana wyjazdem na Electric Picnic pod koniec sierpnia. Sean i ja organizujemy grupową wycieczkę. - Ty i Sean naprawdę nie zwalniacie, co? – dumam cierpko. – Organizowanie wydarzeń i te inne. Kogo już zaprosiliście? Electric Picnic to takie sztuczno-artystyczny festiwal muzyczny, który dzieje się w Stradbally Hall w County Laois pod koniec wakacji. Pojechałam tam raz dwa lata temu, wypiłam za dużo i skończyło się na tym, że było mi niedobrze przez połowę czasu. Ale dostałam nauczkę. Nie miałabym nic przeciwko spróbowaniu jeszcze raz; dawno nie byłam na dobrym festiwalu. - Jak na razie na liście jesteś ty, Sean, Nora i mój brat Colm. O, i zapytałem wcześniej Nicholasa czy chciałby pojechać, a on się zgodził. – Myśl, że Nicholas idzie jeszcze bardziej mniej interesuje. - Wiesz, że twój brat cholernie mnie drażni, Harry – mówię. Starszy brat Harry’ego, Colm, jest jego całkowitym przeciwieństwem. Jest bardzo zasadniczy i pracuje w jakiejś wysokoklasowej finansowo-usługowej pracy w IFSC, które jest wysokim Dublińskim finansowym regionem, zamieszkiwanym głównie przez eleganckich kutasów, którzy mają o sobie wygórowane zdanie. Rodzice Harry’ego zawsze porównują go do jego brata, bo on pracuje jedynie, jako kasjer bankowy, a Colm to wysoki lotnik. Harry śmieje się z rozbawieniem. – Drażni cię tylko dlatego, że zawsze zaprasza cię na randki, a ty zawsze dajesz mu kosza.

89 | S t r o n a

Painted Faces O tak, czy zapomniałam o tym wspomnieć? Brat Harry’ego ma także do mnie małą słabość. Prawdopodobnie dałabym mu szansę, gdyby nie fakt, że strasznie mnie nudzi. Raz rozmawiał ze mną przez pół godziny na temat nowego krawatu, który kupił do pracy w jakimś męskim butiku na Dawson Street, lamentując nad tym czy powinien był pozwolić sprzedawczyni namówić go na zakup różowawego odcienia brzoskwini. Martwił się, że współpracownicy go wyśmieją. O tak, i kiedy tylko może gapi się na moje piersi. Nie w zabawny i zalotny sposób, jak robi to Nicholas, ale irytujący, niemal na skraju ślinienia się. - Chyba mogę spróbować ignorować go nie wiadomo jak długo – wzdycham. – Słyszałam, że Crystal Castles grają w tym roku. Naprawdę chcę ich zobaczyć na żywo. Po prostu upewnij się, że namiot Colma będzie postawiony daleko ode mnie. - A więc pojedziesz? – pyta z podekscytowaniem Harry. - Tak, kiedy kupujesz bilety? - W następnym tygodniu wezmę je na moją kartą kredytową. W ten sposób wszyscy rzucą kasę do mnie. Myśl o wydaniu ponad dwustu euro na weekendowy bilet sprawia, że kręci mi się lekko w głowie, ale muszę mieć jakieś wydarzenie przed sobą, ponieważ na horyzoncie nie mam żadnych wakacji. Chyba mogę więc rozstać się z pieniędzmi. Nora wychodzi, żeby przygotować się do pracy, podczas gdy Harry zostaje w moim pokoju i zasypuje mnie historiami nocy pełnej namiętności, którą spędził z Seanem. Trudno mi powstrzymywać śmiech, kiedy opisuje go, jako „małego dżokeja z dużym batem”. Sean ma chyba tylko jakieś 157 cm, ale ma urok typu Frodo Bagginsa. Kładę się wcześnie spać i staram się wypchnąć z głowy myśli o Nicholasie oraz rzeczy, które powiedział do mnie tego wieczoru. Jednak to na nic. Jego słowa odbijają się echem w moim umyśle, sprawiając, że chcę wstać i wziąć zimny prysznic. Rano dostarczam swoje babeczki, po czym jadę po mamę i zabieram ją do jej internisty. Nowy lekarz, którego nie lubi, okazuje się być facetem po trzydziestce z akcentem D4. (D4 odnosi się do „Dublin 4”, czyli obszar wyższej klasy średniej, gdzie ludzie gadają z pretensjonalnymi, bardzo drażniącymi akcentami). Rzuca paroma gównianymi kawałami i od razu wyczuwam, iż uważa, że znajduje się w pieprzonym serialu Hoży doktorzy czy coś. Przerzedzające się brązowe włosy ma przycięte i wystylizowane na podobiznę Davida Beckhama. Mama patrzy na niego, jakby był kosmitą z innej planety, to komiczne. - Więc w czym tkwi problem, pani Wilson? – pyta, przeglądając jej folder na swoim ekranie komputerowym. - Upadłam w zeszłym tygodniu i obiłam kostkę – odpowiada mama.

90 | S t r o n a

Painted Faces Dr. Kutas obraca się na swoim krześle. – No to lepiej na to spójrzmy – mówi, po czym zaczyna poszturchiwać stłuczenie mamy. Stwierdza, że nic nie zostało złamane i przepisuje jej parę leków przeciwbólowych oraz balsam leczniczy do nakładania rano i wieczorem. Przez cały ten czas najbardziej irytuje mnie fakt, iż ilekroć mama wydaje jęk bólu, kiedy on ją szturcha, ten spogląda na mnie i potrząsa z rozbawieniem głową, jakby mama przesadzała. To naprawdę mnie wkurza. Zauważam, że lekarze po jakimś czasie stają się nieczuli na ból innych ludzi. Lata pracy, widzenie chorych ludzi dzień po dniu, to wszystko zmienia ich w beznamiętne automaty. Na pewno gdzieś tam są naprawdę troszczący się lekarze, ale jeszcze na takiego nie trafiłam. Ich współczucie zawsze zdaje się nieszczere. Dr. Kutas wyraźnie doszedł do zawodu dla pieniędzy oraz zdolności przechwalania się o poświęcaniu życia dla dobrej i szlachetnej sprawy. Jeśli jeszcze nie zauważyliście, to od czasu do czasu lubię sobie dziwnie ponarzekać. W krótkiej drodze do domu mama opowiada mi o ostatnim skandalu z moją siostrą Eileen, która każe swoim mężu Jimowi spać w dodatkowej sypialni. Dochodzę do wniosku, iż musiała przyłapać go na romansie, ale najwyraźniej przechodzi przez jakiś rodzaj kryzysu tożsamości. Pewnego wieczoru zadzwoniła do mamy we łzach, mówiąc o tym, że zmarnowała połowę życia na zajmowaniu się dziećmi i mężem. Chce odejść i zrobić coś nowego, przeżyć podróż. Irytuje mnie fakt, że dzwoni do rodziców tylko wtedy, kiedy chce na coś ponarzekać. - Jezu, za kogo ona się uważa, Shirley Valentine? – pytam mamę żartobliwie. Mama ukrywa uśmiech i klepie mnie lekko po ramieniu. – Przestań, Freda, wiesz, że Eileen zawsze była wrażliwa. - Chyba masz na myśli kapryśną – odpowiadam, myśląc o tym, jak to dobrze było, że była nastolatką, kiedy się urodziłam, bo w ten sposób nie musiałam przeżywać jej dramatów. Choć mogę sobie wyobrazić, jak w dzieciństwie rzucam jej zdezorientowane spojrzenia, kiedykolwiek miała zły humor. Mama splata ze mną ramię i idziemy powoli przez miasto, uważając na jej kostkę. Zostaję u nich na obiad, a potem łapię autobus z powrotem do miasta. Następnych kilka dni mija w zwykłej rutynie. Dziwne jest to, iż ani razu nie widzę Nicholasa, a kiedy nadchodzi czwartek zaczynam się zastanawiać czy tamten policzek sprawił iż myśli o mnie teraz, jak o wariatce, od której trzeba trzymać się z daleka. Kiedy już wstrząs jego słów minął czuję lekkie poczucie winy. Być może on ma ten sam problem z cenzorowaniem swoich słów, co ja i dlatego powiedział, co powiedział. Gdy wracam do domu po zmianie w sklepie z rzeczami używanymi, biorę dodatkowe babeczki, które odłożyłam dziś rano, lukruję na nich słowo „przepraszam”, kładę je na talerz i 91 | S t r o n a

Painted Faces idę zapukać do drzwi obok. Przyniesienie ciasteczek, jako prezent dla ludzi często poprawia im humor, nawet jeśli są na was bardzo źli. Dzisiaj postarałam się ze swoim wyglądem, wysuszyłam suszarką włosy i nałożyłam na nie serum, żeby loki były ekstra jedwabiste. Mam na sobie również strój, który, jak mówi Nora, najlepiej pasuje do mojego ciała; biały podkoszulek wsunięty w wąską granatową spódnicę z wysoką talią. Spódnica jest zrobiona z dobrej jakości elastycznego materiału, więc przylega do tych części, których chcesz, podczas gdy ciemny kolor ukrywa problemowe obszary. Innymi słowy, biodra są podkreślone, a brzuch zatuszowany, zapewniając figurę klepsydry. Gdyby nie Nora, to nie miałabym o tym wszystkim pojęcia. Pukam do drzwi Nicholasa, a kiedy nie ma żadnej odpowiedzi, zaczynam czuć w brzuchu rozczarowanie. Przyciskam ucho do drewna i nasłuchuję, i jestem niemal pewna, iż słyszę słabą muzykę dochodzącą ze środka. Z tym dowodem, że ktoś jest wewnątrz pukam dalej. Być może niezbyt mądry ruch, jeśli Nicholas naprawdę mnie teraz nienawidzi, ale wzruszam ramionami i nie przestaję. Jeśli powiedziało się A, należy powiedzieć i B. Minutę lub dwie później słyszę przekręcany zamek i drzwi się otwierają. Nicholas staje przede mną ze zmierzwionymi włosami, mając na sobie spodnie dresowe, zwykłą koszulkę oraz czarne jedwabiste kimono w stylu azjatyckim, rodzaj zaprojektowany dla kobiet. Ma ładne wzorki w kwiatki. Wygląda, jakby cały dzień leżał w łóżku, a jest prawie piętnasta. Jego twarz zdaje się udręczona. Staram się zignorować jego niedopasowany strój oraz fakt, iż nie jest jak zwykle energiczny. Wesoło unoszę babeczki, aby mu je pokazać. – Babeczki na przeprosiny, jeśli je przyjmiesz. - Ach, Fred, twój widok raduje moje serce, wchodź. I o co chodzi z tymi przeprosinami? Nie byłem świadom, że jesteśmy skłóceni. – Kładzie mi rękę na plecach, wprowadzając do swojego mieszkania. Jego dotyk pali moją skórę. - Cóż, myślałam, że traktujesz mnie ozięble, bo nie odzywałeś się do mnie od szczęśliwego incydentu z policzkiem – mówię, odkładając babeczki na blat kuchenny. - Bzdura, mały policzek między przyjaciółmi to dobra zabawa – drażni się Nicholas. Pozwalam sobie na postawienie czajnika na herbatę, po czym idę otworzyć jedno z okien. W mieszkaniu wydaje się być parno, jakby tkwił tutaj kilka dni, pogrążając się we własnym nieszczęściu. Moje ego chciałoby przypuszczać, że rozpaczał nad moją niechęcią do wskoczenia z nim do łóżka, lecz jestem na tyle bystra, by wiedzieć, iż chodzi o zupełnie coś innego.

92 | S t r o n a

Painted Faces Nicholas siada na swoim szezlongu i opiera głowę na pierzastej czerwonej poduszce. Wypatruje przez okno, które właśnie otworzyłam z pewnym rodzajem męki w oczach. W ciszy dokańczam herbatę, następnie zanoszę ją do stolika razem z dwiema cytrynowymi babeczkami. Po jednej dla każdego. Być może jasnożółty lukier poprawi mu trochę humor. Nicholas z powrotem skupia na mnie uwagę. – No popatrz, Fred, jakie one zachwycające. – Podnosi babeczkę i bierze delikatny kęs. Siadam obok niego i kładę mu rękę na ramieniu. - Nic ci nie jest, Viv? Wydajesz się trochę nieobecny. Zerka na mnie i zlizuje lukier z kącika ust. – Po prostu przechodzę przez jeden z moich ponurych okresów. Jestem wesoły albo smutny, Fred, ze mną nie ma nic pośrodku. Życie podróżującego artysty może być samotne, czasami cię dołuje. Jego słowa przeszywają mnie na wskroś. Czuję się źle, iż myślałam, że Nicholas zawsze był pełnym werwy flirciarzem, na jakiego często wychodził. Pamiętam, jak mówił mi, że jest samotny, kiedy po raz pierwszy się spotkaliśmy, teraz jednak wiem, że nie udawał tego w nadziei na bzykanko ze współczucia. - Masz psychozę maniakalno-depresyjną czy coś w tym stylu? – wyrzucam niegrzecznie, nie przemyślając w pełni pytania. Nicholas uśmiecha się lekko. – Coś w tym stylu. Ale dziękuję za przyniesienie babeczek, od razu mnie rozweseliły. Żałuję, że nie określa swojego przypadku. Choć szczerze mówiąc chyba wszyscy mamy małą skłonność do depresji. To współczesne. W tych czasach większość żyć dzieje się zbyt szybko, żeby ludzie byli właściwie szczęśliwi. - Hej, cała przyjemność po mojej stronie. Jeśli kiedykolwiek będziesz potrzebował z kimś porozmawiać, to jestem w mieszkaniu obok. – Trącam go łokciem. – Jaki jest sens w posiadaniu najlepszej przyjaciółki, jeśli nie potrafi cię rozweselić, kiedy jesteś zdołowany? Nicholas uwalnia na mnie pełną moc swojego uśmiechu, a to niemal zapiera mi dech w piersiach. Chwyta mnie za rękę i ściska ją. – Dziękuję ci, kochanie. Odwracam od niego wzrok, ponieważ jego piękno jest całkiem zniewalające, nawet kiedy jest takim niechlujnym bałaganem. Drzwi jego sypialni są lekko uchylone i słyszę jak dobiega stamtąd cicha muzyka. – Czy ja słyszę melodyjne tony Leonarda Cohena? Jesteś prawdziwym frazesem smutku, Viv – żartuję, a on się śmieje. Nadal trzyma mnie za rękę. Pociera kciukiem jej wnętrze. – Jesteś promykiem słońca, Fred. Bardzo ci dziękuję, że przyszłaś się ze mną zobaczyć.

93 | S t r o n a

Painted Faces Znowu zatracam się w jego spojrzeniu i tym razem nie potrafię odwrócić wzroku. Coś ściska mnie głęboko w sercu na to, jak się we mnie wpatruje, jakbym była jakimś świątobliwym widmem. – To nic, lubię być w twoim towarzystwie, Nicholasie – mówię bez tchu, zaskakuje mnie moje szczere oświadczenie. Wciąga gwałtownie oddech, a jego niebieskie oczy błyszczą. – Naprawdę podoba mi się, kiedy wymawiasz moje imię, wiesz? Moja szczerość ma swój ciąg dalszy, kiedy mówię szybko. – Przepraszam, jeśli czasami jestem trochę nagła albo jeśli to, co mówię rani twoje uczucia. Po prostu taka jestem. Nie potrafię tego powstrzymać. – Z jakiegoś powodu czuję potrzebę, żeby to z siebie wyrzucić, może dlatego, iż dzisiejszy dzień pokazał mi, że Nicholas nie jest tą niezniszczalną, pewną siebie osobą, za którą go miałam. - Podoba mi się to, jaka jesteś, nigdy się nie zmieniaj – milknie i oblizuje usta, opuszczając wzrok na mój dekolt. Ponieważ mam na sobie strój, który według Nory wygląda na mnie dobrze, „dziewczynki” są widoczne bardziej niż zwykle. Uśmiech Nicholasa zamienia się w zawadiacki uśmieszek. – Pamiętasz, kiedy mówiłaś, że będę sobie mógł kiedyś pomacać? Chyba chciałbym teraz skorzystać z tej oferty. To poprawi mi nastrój. Udaję wzburzenie. – Proszę pana, jest pan oportunistycznym draniem. Wyciąga ręce do przodu, a ja się odsuwam. – Odpręż się, Fred, spodoba ci się, obiecuję. Zmuszam się do znieruchomienia. Wszak rzeczywiście powiedziałam mu, że mógłby je ścisnąć, aby pozbyć się tego z systemu. Kolejny przykład tego, jak moje wielkie usta wpakowują mnie w niezręczną sytuację. Muska kciukiem nagą skórę mojego obojczyka, po czym śledzi dłonią krągłość mojej piersi. Moje oddechy stają się krótkie i szybkie. Nicholas natychmiast zauważa i unosi kącik ust w uśmieszku. W końcu całą ręką obejmuje moją pierś, badając wzrokiem moje ciało, zanim patrzy mi w twarz. Ściska mocno, podczas gdy drugą ręką wędruje do drugiej piersi. Przymyka powieki. - Uwielbiam ten strój, Fred; twoje ciało to uczta dla zmysłów – mówi na wydechu. Ześlizguje ręce po moich piersiach na biodra. Popycha mnie, abym położyła się pod nim. Jestem całkowicie nieruchoma. Każde dotknięcie mnie rozpala, sprawia, że pragnę więcej, oczarowuje mnie. Powoli sięga po brzeg mojej spódnicy i podciąga ją do góry, następnie rozsuwa mi nogi i oplata się nimi w pasie. Nabieram gwałtownie oddech, kiedy przyciska do mnie swą wyraźną erekcję. Między nami jest o wiele za dużo materiału i jestem zdecydowanie za bardzo podniecona. Przylega wargami do mojej szyi, odsuwając mi włosy na bok. Odczuwam jego pocałunki u podstawy kręgosłupa. Każdy sprawia, że ogarniają mnie dreszcze. Unoszę ręce i zatapiam 94 | S t r o n a

Painted Faces je w jego miękkich czarnych włosach, po czym zsuwam je na jego twarde, umięśnione ramiona. Dłoń Nicholasa sunie po wnętrzu mojego uda i zatrzymuje się wprost na mojej pochwie. Biorę głośny oddech. Sapię. Tracę pieprzony umysł. - Jesteś dla mnie wilgotna, Fred? – pyta głosem niczym ciemne więzienie, do którego rozpaczliwie chcę się dostać. To zaszło daleko poza proste macanie, ale nie potrafię się zmusić do powstrzymania tego. - Mmhmm – mamroczę, niezdolna dać odpowiednią odpowiedź. - Boże, jesteś tak cholernie urocza – przeklina, wsuwając jeden palec pod materiał mojej bielizny, odnajduje łechtaczkę i zaczyna wykonywać takie cudowne kółeczka. Jego dotyk jednocześnie roztapia i pobudza moje ciało. Moje zmysły wchodzą na najwyższe obroty. Kiedy kręci was ktoś tak bardzo, jak mnie kręci Nicholas, nawet najdelikatniejszy dotyk jego palców sprawia, że wasze ciało się budzi i skupia uwagę. Dlatego fakt, że trzyma rękę w moich majtkach sprawia, iż czuję się, jakbym miała zaraz wybuchnąć. - Pachniesz cudownie, twoje ciało jest diabelnie fantastyczne – niemal dyszy, chowając na chwilę twarz w moich włosach, po czym całuje i ssie moją szyję. Przeszywają mnie przeróżne uczucia, promieniując z centrum mojego ciała i rozciągając każde zakończenie nerwowe. Nie byłam tak dotykana od, wydawałoby się, bardzo dawna. Jeśli się nad tym zastanowić, to żaden mężczyzna mnie tak nie dotykał, z takim doświadczonym przekonaniem, jakby dokładnie wiedział, jak doprowadzić mnie do ekstazy. Wtem odsuwa usta od mojej szyi i chwyta moje wargi w wolnym, mokrym, omdlewającym pocałunku. Wydobywam z siebie długi jęk, który dociera prosto do jego ust. Wtedy całuje mnie mocniej, wsuwając i wysuwając język, mocno i miękko jednocześnie. Nadal doprowadza mnie do szału swoimi palcami przyspieszając tak, że niemal doprowadza mnie do orgazmu, ale potem znowu zwalnia. Droczy się ze mną. Całuje mnie miękko ostatni raz, po czym się odsuwa, żeby na mnie spojrzeć. - Chcę na ciebie patrzeć, kiedy dojdziesz – mówi, lustrując mnie wzrokiem z rozchylonymi wargami. – Chryste, Fred, masz wargi, jak maleńkie poduszeczki raju, a twoje usta, Boże, twoje pieprzone usta. Rumienię się i odwracam od niego wzrok, zbyt zawstydzona by utrzymać kontakt wzrokowy. Drugą ręką ciągnie mnie za podbródek, zmuszając, abym znowu na niego spojrzała. Jego uśmiech jest nieznośny. – Jesteś nieśmiała? Do diabła, przez to jestem dziesięć razy twardszy. Przyspiesza ruch ręką i czuję, że jestem już bliska krawędzi. Podtrzymuje mój wzrok, kiedy się nachyla i całuje moją okrytą pierś, zanim przygryza mocno mój sutek poprzez materiał. W tym momencie moje ciało eksploduje poprzez prawdopodobnie 95 | S t r o n a

Painted Faces najintensywniejszy orgazm w życiu. Dygoczę kilkanaście razy w szczytowaniu, patrząc na niego szeroko otwartymi oczami. Nigdy nie czułam czegoś takiego, z żadnym mężczyzną. Większość moich seksualnych przygód to niezdarne, pijackie akcje. Ale to coś całkiem innego, coś wspaniałego. A teraz nienawidzę siebie za to, że uległam, bo patrzenie mu w oczy podczas orgazmu coś ze mną zrobiło. Sprawiło, że moje serce uchwyciło się jego, nawet jeśli jego serce nie chce uchwycić się mojego. Całe moje ciało jest szczęśliwe i wiotkie od rozkoszy, której właśnie doświadczyłam. Nicholas układa mnie na sobie, moje krągłości osuwają się na jego twarde linie. Przesuwa dłońmi po moich ramionach, pozostawiając po sobie drżące odciski palców. Kładę głowę w zgięciu jego szyi i wzdycham. Nie zamierzam myśleć o tym, jak to, co się właśnie wydarzyło, poważnie zmieni naszą niepewną przyjaźń. Staram się myśleć tylko o teraźniejszych uczuciach. - Jesteś taka śliczna, kiedy dochodzisz, te szeroko otwarte oczy i zaskoczenie – śmieje się czule Nicholas. – Nie sądziłem, iż sprawisz, że będę czuł się taki czysty, Fred. - Co masz na myśli? – pytam, przyciskając twarz do jego skóry. - Każda kobieta jest inna – wyjaśnia. – Niektóre sprawiają, że czujesz się usatysfakcjonowana, inne sprawiają, że czujesz się na haju, większość sprawia tylko, że czujesz się wykorzystany albo brudny, ale ty, Fred, ty sprawiasz, iż czuję się oczyszczony. Z tobą nie ma żadnej przebiegłości ani ukrytych motywów. Jesteś po prostu w chwili, która może przynieść wszystko. Sprawiłam, że poczuł się oczyszczony. To jest zbyt romantyczne, moje serce chyba tego nie zniesie. – Brzmi to trochę smutno. Czy żadna z nich nigdy nie sprawiła, że poczułeś miłość? - Niektóre były blisko – odpowiada, ale potem milknie. Wydaje się zagubić na moment, więc próbuję go przyprowadzić z powrotem do siebie. – Cóż, ja wiem tylko, że to był jeden z najlepszych orgazmów, jakie miałam. Byłam dręczona facetami, którzy nie mieli pojęcia o tym, co robili. Nicholas uśmiecha się i przyciska twarz do moich włosów. – Pochlebiasz mi. Choć sama mówiłaś, że nie miałaś chłopaka od trzech i pół roku, więc nie miałem zbyt silnej konkurencji. - Skąd wiesz, że nie mam przygód na jedną noc, żeby pozostać w formie? – Przybieram nadąsany ton. - Nie jesteś taką dziewczyną. Widzę to. Może dlatego czuję się przez ciebie taki czysty.

96 | S t r o n a

Painted Faces Nie odpowiadam. Szczerze mówiąc trochę mi go żal, jeśli czuje się w taki sposób po przespaniu z kobietami, brudny i wykorzystany. Czemu miałby to kontynuować, jeśli takie coś dostaje w zamian? Czy chwilowa rozkosz naprawdę jest tego warta? Milczę i cieszę się uczuciem jego bliskości, kiedy niemal wszystkie części naszych ciał się dotykają. Wciąż przeczesuje mi włosy palcami. To miłe, uspokajające uczucie. Mogłabym tak zasnąć. - Naprawdę cię lubię, Fred – szepcze, wybudzając mnie z drzemki, w którą właśnie miałam zapaść. Waham się chwilę przed odpowiedzią. – Ja ciebie też lubię, Nicholasie. Ale… czy nie sądzisz, że to mógł być zły pomysł? Nie chcę sprowadzać na nas rzeczywistości, zwłaszcza po tak czułej przerwie, ale tak bardzo się boję, że zrujnowaliśmy naszą sytuację. Już nigdy nie będę w stanie na niego spojrzeć bez myślenia o tym, jak mnie dotykał. - Nie. Myślę, że oboje wiemy, na czym ze sobą stoimy. – Głos ma delikatny. Wtedy siada i zsuwam się z niego, poprawiając spódnicę. Co ma przez to na myśli? Za bardzo boję się zapytać. Rozpalają mi się policzki, bo kiedy już skończyło się to, co się między nami wydarzyło, to czuję się przy nim niezręcznie. Granica pomiędzy przyjaciółmi, a kochankami jest całkowicie rozmazana i nie jestem pewna po której stronie się znajduję. Szukam czegoś, co mogłoby zająć moje myśli, a wtedy mój wzrok pada na błyszczące fioletowe szpilki w rogu pokoju, które miał na sobie w zeszłą sobotę. - Hej, pamiętasz, jak mówiłeś, że nauczysz mnie chodzenia w szpilkach? – mówię z wymuszonym uśmiechem, wskazując na jego fioletowe buty. - Tak? – pyta. - Zechcesz teraz mi pokazać? Nicholas krzywi się żartobliwie. – Może to być trudne, bo w tej chwili mam poważny przypadek frustracji seksualnej. Patrzymy sobie w oczy i nie wiem czy mówi to dlatego, iż chce żebym pomogła mu się rozluźnić tak jak on pomógł mnie czy może po prostu flirtuje. W ostatniej próbie samoobrony, żartuję. – No to pozbądź się jej, Viv. Dziewczyna musi wiedzieć, jak się nosi szpilki, jeżeli chce dostać się do świata mody. Planuję rozwinąć u siebie zaburzenia jedzenia i pójść w następnym roku do Britain’s Next Top Model. Ta lekcja będzie moim pierwszym krokiem do zrealizowania marzenia.

97 | S t r o n a

Painted Faces Marszczy nieznacznie brwi, po czym dociera do niego prawda. Jestem zawstydzona, a on o tym wie. Przez to jeszcze bardziej jest mi wstyd. To okrutny cykl. Nicholas przyjmuje moje wyzwanie, kiedy splata razem dłonie. – W porządku, zaczniesz od niskich obcasów. – Wchodzi do swojej sypialni i wraca z parą prostych czarnych, pięciocentymetrowych szpilek. - Nie ma mowy, chcę te seksowne, jaskrawe szpilki, które nosisz na scenie – mówię dramatycznie. - Jesteś wystarczająco seksowna bez tego, Fred – odpowiada gorąco Nicholas, po czym klęka na kolanie i ściąga moje klapki. Nawet, kiedy dotyka moich stóp chcę się cała roztopić, ale staram się to zignorować. Posyła mi diabelski uśmiech, zakładając mi czarne buty, jakby dobrze wiedział, co mi robi jego dotyk. Powoli sunie ręką po mojej łydce, następnie podnosi się, ciągnąc mnie razem ze sobą. Idzie po fioletowe buty i zakłada je na własne stopy. Jest wystarczająco wysoki bez butów, ale w butach jest jeszcze wyższy, jak jedna z tych mitologicznych amazońskich kobiet, które odcinały sobie jedną pierś, żeby im nie przeszkadzały podczas strzelania z kuszy – czy coś w tym stylu. Ale kiedy się nad tym zastanowi, to całkiem praktyczne. Praktyczne, ale bolesne. Mam nadzieję, że spodobała wam się ta styczna. Będzie ich więcej. Będę was informować. Zerkam na Nicholasa, kiedy pyta. – Dobrze ci leżą? Wyglądasz na rozmiar 5, a to jest 6. - Mam rozmiar 5,510, ale te są w porządku. Skąd je masz? Zdecydowanie jesteś większy niż rozmiar 6. Uśmiecha się lekko, wyraźnie myśląc o insynuacji, że duże stopy dorównują dużym miejscom intymnym. – Dziękuję ci, Fred, nie sądziłem, że zauważyłaś. Te buty należały do mojej matki. Lubię trzymać u siebie niektóre jej rzeczy. Przestaję przyglądać się butom, żeby na niego spojrzeć. – Nadal masz rzeczy swojej matki, po tych wszystkich latach? - Tak. To mnie pociesza. W głowie myślę sobie, iż to może być jakieś dziwne psychologiczne przywiązanie odnoszące się do żałoby, ale choć raz nie mówię tego, co dokładnie myślę. Zamiast tego odpowiadam. – Naprawdę musiałeś ją kochać. Uśmiecha się smutno. – Tak było. I nadal jest. A teraz, pierwszy krok to trzymanie nóg prosto, kiedy chodzisz, staraj się nie uginać kolan.

10

Na nasze rozmiary; 5 – 37/38, 5,5 – 38, 6 – 38/39

98 | S t r o n a

Painted Faces Odpychając od siebie myśl o tym, jak dziwacznie jest nosić buty jego zmarłej matki, staram się podążać za jego instrukcjami. – Zdajesz sobie sprawę, że jestem najprawdopodobniej jedną z najbardziej niezgrabnych kobiet, jakie znasz? Nie wiem czy umiem trzymać nogi prosto podczas chodzenia. Będę wyglądać, jakbym próbowała wcielić się w robota. - Nonsens. Upewnij się, że najpierw stawiasz piętę, a potem palce. Nie rozchylaj nóg i rób wolne, proste kroki. Prycham i komentuję. – Wcześniej mówiłeś co innego. – Niech szlag weźmie wewnętrzy filtr, nigdy nie działa dobrze przez długi czas. - Wiem. Zazwyczaj nie mówię kobietom, żeby zamykały nogi, ale dla tej szczególnej działalności jest to wymóg. Poza tym, możesz je dla mnie rozłożyć później. Unoszę brew, potrząsając na niego głową. – Masz wielkie szczęście. Kroczę powoli po pokoju, tak jak mi nakazał. Chociaż obcasy nie są zbyt wysokie, to nadal są dla mnie niczym drapacze chmur, ponieważ nie jestem przyzwyczajona do noszenia takich butów. Trochę się chwieję zanim odnajduję własne stopy. Wkrótce przyspieszam chód, stając się coraz bardziej pewna siebie w butach martwej kobiety. Dziwne. - Um, Nicholas, mogę cię o coś zapytać? – odzywam się nerwowo. - Strzelaj – mówi, po czym siada ostrożnie na stołku kuchennym. Krzyżuje nogi w kobiecy sposób. Czasami jego ruchy są tak autentycznie kobiece, że to niepokojące. Kiedy ja krzyżuję nogi to często opieram kostkę na kolanie i nie jest to ani trochę tak kobiece czy zręczne, jak robi to Nicholas. Ale może to tylko dlatego, że nosi szpilki, co jest dla niego wejściem w tryb kobiecy. Przełykam ślinę, żeby zwilżyć wyschnięte gardło zanim mamroczę. – Chciałam tylko zapytać czy mógłbyś nie mówić nikomu o tym, co się między nami dziś wydarzyło. Nie chcę, byś opowiadał ludziom wszystkie szczegóły, tak jak opowiedziałeś szczegóły swojej nocy z Doroteą. - Jeśli dobrze pamiętam, to ty zachęcałaś mnie do powiedzenia – odpowiada z zawadiackim uśmieszkiem i nutką prowokacji. - Ta… wkrótce się nauczysz, że niekonsekwencja to nazwa gry ze mną. - Na pewno jesteś niekonsekwentnie gorąca i zimna – odpiera ostro Nicholas, nagle twarz ma całkowicie poważną. - Co to ma znaczyć? – pytam, odwracając się do niego.

99 | S t r o n a

Painted Faces Rzuca spojrzenie na szezlong, na którym nie tak dawno dał mi jeden z najintensywniejszych orgazmów życia. – W jednej chwili dyszysz i jesteś dla mnie mokra, a w następnej mówisz mi sarkastycznie pozbądź się jej, Viv. Podobamy się sobie, po co tańczyć wokół tego tematu? Świetnie, teraz czuję się winna. Wzruszam ramionami i opuszczam spojrzenie na podłogę. – Nie jestem do tego przyzwyczajona. I pomimo przyciągania, to nie sądzę, byśmy byli dla siebie odpowiedni. Ktoś zostanie zraniony i tym kimś najprawdopodobniej będę ja. Nicholas może posiadać wybryk bycia drag queen, ale nadal dzielą nas mile jeśli chodzi o wygląd. On to gładka gracja i seksowne uśmiechy, podczas gdy ja to szopa na głowie, niezręczność i brak gustu. Możecie sobie wywracać oczami na moje niskie poczucie własnej wartości. To stan, na który nie ma lekarstwa. Wstaje i podchodzi do mnie, zatrzymując się parę centymetrów przed moją twarzą. – Nigdy bym cię nie zranił. Patrzę wszędzie tylko nie w jego piękne niebieskie oczy. – Może nie celowo… - urywam. - Spójrz na mnie, Freda. – Chwyta mnie za brodę i zmusza do spojrzenia mu w oczy. – Nigdy bym cię nie zranił. Jego słowa rozpalają we mnie ogień. Czy mówi prawdę? - Ale teraz dla ciebie pracuję. Nie najlepszym pomysłem jest, żebyśmy sobie komplikowali sprawy. – Czuję się jak jakaś idiotka z opery mydlanej, wypowiadając te zdanie. Milczy przez dłuższą chwilę. Trudno odczytać jego minę. – A więc dobrze – odpowiada w końcu. Niespodziewanie zbywa naszą sprzeczkę i zaczyna gawędzić o dzisiejszym występie, co planuje zaśpiewać i założyć. Czuję ulgę, że na mnie nie naciska, jednak jestem troszeczkę rozczarowana, że tak łatwo się poddał. Czasami jestem taką kretynką.

100 | S t r o n a

Painted Faces

Rozdział ósmy Majtki z Falbanką i Ładni Mężczyźni

Później tego samego dnia Nicholas każe mi rozpakować stroje w przebieralni w The Glamour Patch. Nie wspomniał ani słowem o naszym wcześniejszym spotkaniu i późniejszej sprzeczce. Może postanowił o tym zapomnieć, zdał sobie sprawę, że jestem marudą nie wartą jego starań, kiedy z łatwością mógłby zdobyć sobie taką gwiazdę porno, jak Dorotea. No dobra, wiem, że to nie jest prawdziwa gwiazda porno, ale równie dobrze może być do niej porównywana. Dzisiaj Nicholas wybrał wygląd inspirowany burleską, do którego zalicza się jedwabisty czerwono-czarny gorset, majtki z falbanką (a pod spodem czarne bokserki, żeby jego przyrodzenie nie wyszło na światło dzienne), pończochy i para czarnych, skórzanych botków. Na głowie ma perukę na „boba”, tym razem czarną. - Czemu zawsze zmieniasz wygląd? – pytam, poprawiając mu perukę na głowie. – Dama Edna Everage zawsze nosiła podobne stroje, tak jak Lily Savage. Nicholas śmieje się gardłowo, nakładając sobie róż. – Naprawdę porównujesz mnie do Paula O’Grady’ego? – Spogląda na mnie spod uniesionej smukłej brwi. Kiedy wcześniej robiłam mu makijaż, wykorzystałam szczoteczkę i ołówek do brwi, żeby jego brwi wyglądały bardziej kobieco. Choć zacznijmy od tego, że nie były takie krzaczaste. Mam przeczucie, że od czasu do czasu subtelnie je modeluje. Prawie się tego nie zauważa, kiedy jest w swoim zwyczajnym „Nicholasowym” stanie. Ale są odrobinę zbyt podejrzanie schludne. - Co w tym złego? Lily Savage była ważną częścią mojego dziecięcego doświadczenia telewizyjnego. Mam marzenie, że pewnego dnia zamieszkam obok Paula Grady’ego. Codziennie rano będziemy pić razem herbatkę, potem będą plotki i wyprowadzanie naszych rozpieszczonych psiaków. Nicholas unosi rękę i żartobliwie uderza mnie mocno w tyłek. – Ej! Już znalazłaś sobie jednego najlepszego przyjaciela drag queen, nie potrzebny ci kolejny. A problem w tym, że jesteśmy innymi artystami, poza tym, ja potrafię śpiewać. - A Paul jest zabawniejszy od ciebie – mruczę wyniośle pod nosem, pocierając dłonią piekące pośladki. 101 | S t r o n a

Painted Faces Nicholas wyszczerza zęby w uśmiechu, przyglądając mi się. – Słyszałem, jeszcze jedno słowo i będę zmuszony przełożyć cię przez kolano. – Podnosi szczotkę do włosów i udaje, że zadaje manto mojemu tyłowi. Chichoczę i odbiegam na drugą stronę pokoju, poza jego zasięg. - Uważaj, Viv, w każdej chwili ktoś może wejść i pomyśleć, że bijesz swoich pracowników. - Na pewno mi wybaczą, wszak moja pracownica to bardzo niegrzeczna dziewczyna z bardzo ładnym tyłkiem. – Patrzy na mnie przez lustro w toaletce. Gdyby nie był w swoim stroju Vivici Blue, to pewnie czułabym większe zażenowanie jego spojrzeniem, jakby bez słowa przypominał mi o tym, co niedawno jego ręka robiła w moich majtkach. Przerywa moment, mówiąc. – Odpowiadając na twoje pytanie, w sumie sam nie wiem czemu ciągle zmieniam wygląd. Po prostu taki mój styl. Pewnie w końcu bym się znudził, gdybym miał na każdym występie nosić to samo. - Dzięki temu zdecydowanie jest interesująco – mówię z uśmiechem. Nigdy w życiu nie bawiłam się tak dobrze, jak przy przeglądaniu dragowskich ciuchów Nicholasa. Posiada wszystko od cekinów, jedwabiu po spandeks. W sekrecie czekam na wieczór, kiedy postanowi założyć te ostatnie. Nic nie pozostanie wyobraźni, a ja będę siedziała w pierwszym rzędzie. - A więc słyszałam, że jedziesz z nami na Electric Picnic – mówię, siadając swobodnie na krześle obok niego. - Czy to ten festiwal muzyczny, o którym mówili Sean i Harry? – pyta, nakładając odrobinę błyszczyka na usta. Potakuję. – Tak, jadę. Wygląda na to, że będzie fajnie, a ja uwielbiam kamping. Czy to aluzja, żeby dzielić ze mną namiot, Fred? – drażni się ze mną i obrzuca mnie gorącym spojrzeniem. Przełykam z trudem ślinę na myśl o tym, co wiązałoby się z dzieleniem namiotu razem z Nicholasem. Staram się ukryć podenerwowanie, odpowiadając. – Nie, um, pewnie będę spać z Norą. Jego wzrok jest zbyt spostrzegawczy. – A to szkoda. Gdyby w nocy zrobiło się zimno, moglibyśmy się przytulić i ogrzewać się nawzajem. Odpycham pierwotną chęć, by powiedzieć mu, że nie miałabym nic przeciwko przytulaniu, gdybym wierzyła, że przypadkowo nie osunie mu się wtedy ręka. Odkąd go poznałam zauważyłam, że jest nad wyraz dotykowy, zawsze dotyka miejsc, które podwyższają mi adrenalinę. Nasadę pleców, miejsce pod uchem, wnętrze nadgarstka… Dobra, zaczynam sama siebie podniecać. Kto by pomyślał, że drag queen mógłby stać się moją męską fantazją?

102 | S t r o n a

Painted Faces - Zapewne będzie słonecznie, więc nie zrobi się za zimno – mówię, odsuwając od siebie obrazek naszej dwójki samotnie siedzącej w maleńkim namiocie. Nicholas wybucha śmiechem i nie wiem, co takiego powiedziałam, że jest rozbawiony. Pytam go o to przez następnych parę minut, ale on potrząsa głową i ociera łzy szczęścia z kącików oczu. Zirytowana tym prywatnym żartem, który sobie o mnie wymyślił – pewnie to coś związanego z moim pruderyjnym zażenowaniem – wzdycham i zabieram się za sprzątanie garderoby. Zanim Nicholas wybiera się za scenę, proponuje mi, żebym usiadła w pierwszym rzędzie i nacieszyła się drinkiem. Twierdzi, że wystarczająco mocno się napracowałam i zasługuję na przerwę. Nie musi się powtarzać. Zabieram z baru lampkę białego wina i wracam pod scenę, gdzie sadowię się przy stole hałaśliwych, ładnych mężczyzn. Rozmawiam z nimi życzliwie i mówię, że jestem główną asystentką Vivici Blue, chociaż nie mam pojęcia, kim jest główna asystentka ani co taka osoba robi. Oczy im się rozjaśniają na wzmiankę, że znam Nicholasa i od razu zaczynają zasypywać mnie pytaniami o niego i jego niejednoznaczną orientację seksualną. Zwyczajnie chcą wiedzieć czy jest homo, hetero czy biseksualny. Byłoby mi żal uświadomić ich, że nie interesuje go ich drużyna, a więc w duchu tajemniczości, stukam się po nosie i prezentuję im postawę „No, no, chcielibyście wiedzieć”. Na pewno Nicholas byłby mi wdzięczny za zachowanie mistyczności jego postaci artystycznej. Perspektywa jego homo czy biseksualności na pewno zapewnia jego występom tłumy męskich graczy. Gdy zaczyna się występ, Nicholas pojawia się, śpiewając „These Boots Are Made For Walkin’” Nancy Sinatry. Śmieje się podczas piosenki i puszcza mi oko, wskazując na swoje czarne, skórzane botki. Najwyraźniej specjalnie śpiewa tę piosenkę, aby podrażnić się z mojej nieudolności ze szpilkami. Po paru piosenkach wykonuje skecz, gdzie przebiera się przed publicznością. Zastanawiałam się dlaczego kazał mi zostawić przy scenie fioletową sukienkę i parę zrobionych na zamówienie, czerwonych Louboutins. Długo myślałam na tym, jak udało mu się zdobyć buty w jego rozmiarze. Pewnie całkiem dużo go kosztowały. Sprytnie ściąga botki, uwodzicielsko je rozpinając, podczas gdy widownia gwiżdże i głośno klaszcze. Zakłada Louboutinsy, po czym wciąga na scenę nieśmiałego młodego faceta, żeby pomógł mu ściągnąć gorset. Twarz mężczyzny robi się cała czerwona, kiedy mocuje się ze skomplikowanymi paskami, a Nicholas bezczelnie drażni się z nim, żeby czasem nie patrzył tam, gdzie nie trzeba. Nareszcie ma na sobie nowy kostium i zaczyna drugą połowę występu. Podczas ostatniej piosenki The Wilting Willows nie występują, tylko obserwują, jak Nicholas przygotowuje się do śpiewania a capella. W całym klubie zalega cisza, kiedy nastawienie panny Vivici Blue robi się poważne. 103 | S t r o n a

Painted Faces - Ta ostatnia piosenka mówi o miłości, jest smutna, ale prawdziwa. Chciałbym ją zadedykować mojemu nowemu domowi i cudownym przyjaciołom, którzy powitali mnie z otwartymi ramionami i dzięki nim czuję się, jakbym był tutaj od zawsze. Oto tytuł „The Wind That Shakes the Barley”. Głos Nicholas odbija się echem w cichym klubie, mrocznie zapełniając ciszę pomimo faktu, że tylko on śpiewa. Spoglądam na niego, a on łapie mnie swoim wzrokiem, jak zawsze, kiedy łączą się nasze spojrzenia. Przytrzymuje mnie w miejscu, niczym więźnia, kiedy na moim ciele pojawiają się gęsia skórka przez dręczące słowa. Wyśpiewuje każde słowo ze znaczeniem, jakby sam napisał tą pieśń i odczuł każdy moment miłości oraz tragedii, którą opowiada piosenka. Nie przestając śpiewać, siada tuż przede mną na krawędzi sceny. Siedziałem w zielonej dolinie, siedziałem z mą prawdziwą miłością Me smutne serce rozdarte między starą, a nową miłością Starą miłością do niej, nową, dzięki której myślałem czule o Irlandii Gdy lekki wiatr sunął wąwozem i potrząsał złotym jęczmieniem Śpiewając słowo „złotym” przeczesuje dłonią moje włosy. Całe moje ciało ożywa, jakby śpiewał tylko i wyłącznie dla mnie. Jakby setka dziwnych ludzi siedzących w tym klubie wcale nie istniała. Jest tutaj tylko nasza dwójka. Gdy smutnie scałowywałem jej łzy, czule ją obejmując Strzał wroga rozbrzmiał w naszych uszach, odbijając się echem w lesie Kula przeszyła bok mej prawdziwej miłości i duch uleciał z niej tak wcześnie I na mej piersi we krwi umarła, kiedy lekkie wiatry potrząsały jęczmieniem Teraz jest tak bardzo pochłonięty piosenką, że po twarzy spływają mu prawdziwe łzy. Boże, on naprawdę jest w tym dobry – myślę do siebie. Moje oczy też robią się trochę mokre. Potrafi zawrzeć w swoim głosie tak wiele autentyczności. Nie powinien śpiewać w jakimś obskurnym klubie w Dublinie, tylko na prawdziwej scenie, dzielić się ze światem swoim cudownym głosem i zdolnością wyrażania uczuć. Nagle, kiedy Nicholas dociera do ostatniej zwrotki, ludzie na widowni zaczynają śpiewać razem z nim. Lecz krew za krew wziąłem bez żalu na Oulart Hollow I złożyłem zimne ciało mej prawdziwej miłości tam, gdzie może szybko i ja legnę I odtąd spaceruję ponuro wokół jej grobu, wieczorem i rankiem wczesnym

104 | S t r o n a

Painted Faces Ze złamanym sercem, kiedy słyszę wiatr potrząsający jęczmieniem11 Kończąc pieśń, cisza rozlega się w budynku, po czym ludzie wstają, by dać mu owacje na stojąco. Nicholas kłania się trzy razy, posyła mi potajemnie całusa i znika za czerwoną kurtyną. Żegnam się z mężczyznami, z którymi siedziałam i idę do przebieralni. Tam znajduję Nicholasa siedzącego przed lustrem, już sam zaczął zmazywać sobie makijaż. Nastrój ma ponury, może nadal odczuwa efekty piosenki. To ikoniczna irlandzka pieśń Seana Nosa, ale jestem zaskoczona, że w ogóle ją znał, bo zwykle odgrywa piosenki z musicali albo numery wielkich zespołów. Wtem uderza we mnie oświecenie siłą miliona cegieł. Zaśpiewał mi irlandzką piosenkę, tak jak w zeszłym tygodniu zaśpiewał Dorotei piosenkę inspirowaną Włochami. O nie. W brzuchu kotłuje mi się rozczarowanie, myśląc o tym, że pomimo smutnej historii o tragicznej miłości, którą opowiedział, to był jedynie plan, aby nakłonić mnie do przespania się z nim. Wszak to samo zadziałało z Doroteą. Jaka ze mnie idiotka, że się na to nabrałam. Czuję mieszankę złości i smutku, kiedy ostrożnie zdejmuję mu perukę, nie wypowiadając ani słowa. Przygląda się ruchom moich rąk w lustrze, ścierając makijaż z policzków. Wyciągam wszystkie klipsy podtrzymujące mu włosy pod peruką. Jego spojrzenie jest badawcze, jakby nie był pewien, jak zacząć ze mną rozmowę. Boże, jestem na niego tak absurdalnie zdenerwowana i muszę z całych sił się starać, żeby nie wybuchnąć płaczem i uciec stąd, jak jakaś odrzucona wielbicielka. Naprawdę jestem dla niego tylko kolejną potencjalną partnerką seksualną, jakąś durną dziewczyną, którą myśli, że uda mu się zmanipulować do łóżka poprzez emocjonalną piosenkę i sztuczne łzy. Zagrał na Dorotei, jak na pieprzonym fortepianie. Ze mną na pewno mu się to nie uda. - Dlaczego zaśpiewałeś tę piosenkę? – pytam w końcu, kiedy wydaje się już, że cisza może trwać wiecznie. - Chciałem wyrazić uszanowanie krajowi, w którym staram się stworzyć sobie dom – odpowiada Nicholas po chwili. Marszczy leciutko brwi, przyglądając mi się. - A czemu usiadłeś na brzegu sceny i śpiewałeś ją bezpośrednio do mnie, dotykałeś moich włosów, jakby to coś znaczyło? – Mówię spokojnie. To trudne, ale daję radę. Nicholas patrzy teraz na mnie długo i twardo, a na jego twarzy nie ma śladu wcześniejszego humoru. – To widowisko, Fred – odpowiada cicho. – Daję publiczności widowisko. - Więc to wszystko było na pokaz? – ciągnę, przygotowując się na to, co może zaraz powiedzieć.

11

Tłumacząc ten tekst pomagałam sobie tez trochę tłumaczeniem z tekstowo.

105 | S t r o n a

Painted Faces Odwraca wzrok i wpatruje się przez chwilę w sufit. – Nie wszystko, ale ja gram. Wszystko to część występu. Myślisz, że na serio posyłam całusy mężczyznom na widowni i na serio z nimi flirtuję? Przyznaję, że czuję emocje śpiewając, wiele tekstów ma dla mnie znaczenie, ale 95% tego co robię na scenie nie jest prawdziwe, Fred. Tam jestem Vivicą Blue, nie Nicholasem. - Jasne, teraz pojmuję – odpieram, zaciskając mocno szczękę. Nakrywa ręką moją dłoń, powstrzymując mnie przed wyjęciem ostatniego klipsa z jego włosów. – Czyżby, Fred? - Tak, to co robisz na scenie, to widowisko, nic prawdziwego. - To jest rozrywka, Fred, a ja jestem artystą. Taka moja praca. Od zawsze to robię. Nie wiedziałbym, jak się zmienić. Jego słowa mnie ranią, bo wiem, co tak naprawdę stara się powiedzieć. Mówi, że nie da się go zmienić. Dalej będzie przeskakiwał z kwiatuszka na kwiatuszek, jak zawsze. I tak, przyznam, że gdzieś w podświadomości chciałam być dla niego wyjątkowa, inna od tych wszystkich kobiet, które zwróciły jego uwagę. Czyż nie pragnie tego każda dziewczyna? Być kochaną przez kogoś unikalnego, sprawić, by mężczyzna poczuł coś, czego nie czuł jeszcze do nikogo innego. Kobieca potrzeba prawdziwej miłości to nieprzewidywalna suka. Wpycha ci się do życia i kształtuje twoje czyny, zawsze naciskając cię do znalezienia mężczyzny, który będzie cię bezwarunkowo kochał. Niektóre z nas szukają w najgorszych miejscach, w bezdusznych barach i klubach nocnych pełnych facetów, którzy widzą własne płytkie ego, dostrzegających jedynie wygląd kobiety. Nie patrzą, co jest w naszym wnętrzu, bo tego nie chcą; pragną estetyki, długich włosów i obcisłych sukieneczek. Nicholas najwyraźniej niczym się nie różni. Chcę, żeby był kimś więcej niż uwodzicielskim, heteroseksualnym drag queenem. Chcę, żeby był tym jedynym. Niestety chyba jestem przeklęta do bycia jedną z tych kobiet, które widzą „jedynego” w niewłaściwym typie. Potem ledwie co rozmawiamy, tylko szybko pakujemy resztę jego rzeczy. Gdy wracamy do bloku, on wchodzi do swojego mieszkania, a ja do mojego. Dzisiejszy wieczór był chłodnym plaskaczem od rzeczywistości. Muszę po prostu cieszyć się przyjaźnią z Nicholasem, niech podniesie mi pewność siebie flirtowaniem, a ja przestanę żywić do niego nierealistyczne romantyczne uczucia. Następnego dnia jestem jak zombie. Dźwięk miksera, kiedy mieszam lukier do babeczek sprawia, że chcę ożywić fantazję Nory i wyciągnąć młotek do tej cholernej rzeczy. Chyba będę musiała piec babeczki w czwartkowe wieczory przed pójściem do klubu z Nicholasem i

106 | S t r o n a

Painted Faces chować je do lodówki, bo wstawanie wcześnie rano do roboty będzie oznaczać, że w piątki będę zawsze marudna. Nie będą tak świeże, jak zawsze, ale przynajmniej nie schrzanię lukru tak mocno, jak teraz. Właśnie upuściłam na podłogę wielki kawał waniliowej masy. Ponuro padam na czworaka, żeby to zetrzeć. Kiedy docieram do sklepu z używanymi rzeczami, Theresa wita mnie kubkiem kawy, która lekko mnie pobudza. - Wyglądasz dzisiaj na zmęczoną, Freda. Późno położyłaś się spać? – pyta, wyglądając świeżo, jak pączek róży. Krowa. Zazdroszczę jej nocy pełnej snu. Ja przespałam jedynie dwie godziny, bo trochę użalałam się nad sobą przez uświadomienie sobie, iż Nicholas nie będzie miłością mojego życia, tak jak podświadomie sobie marzyłam. Żałośnie wspominałam, jak cudownie mnie całował i doprowadził do orgazmu, a potem przejmowałam się tym, że już nigdy więcej tego nie doświadczę. - Tak, mam nową pracę w klubie nocnym – mówię Theresie, wracając do teraźniejszości. Nie wdaję się w szczegóły, że jestem asystentką drag queen, by uniknąć jej pytań. W tej chwili nie mam ochoty rozmawiać o Nicholasie. - Mój Boże, zapracujesz się na śmierć – cmoka z niezadowoleniem, jak kwoka. - Niekoniecznie. Gdy dodasz wszystkie godziny, które wypracowuję we wszystkich trzech pracach, to mniej więcej tyle samo godzin, ile większość ludzi pracuje w tygodniu. Po prostu te godziny pracy są lekko nierówne. Ale to mi nie przeszkadza, przynajmniej się nie nudzę. Ale pewnie po tej zmianie zrobię sobie w domu drzemkę. Dopóki nie przyzwyczaję się do nowej rutyny, to będę ciągle zmęczona. - Racja – zgadza się Theresa. – A tak w ogóle, wczoraj szukał cię pewien młodzieniec. - To pewnie Harry. Jak wyglądał? Opiera rękę na biodrze i marszczy twarz, jakby próbowała sobie przypomnieć. Można by przysiąc, że widziała go dziesięć lat temu, a nie wczoraj. - Jasne włosy, przeciętny wzrost, okulary, trochę sztywny wyraz twarzy. Jej odpowiedź sprawia, że skręca mi się w żołądku, a powietrze wydobywa się ze mnie w głośnym sapnięciu. Chryste na pieprzonym rowerku. To wcale nie brzmi na Harry’ego. Istnieje tylko jedna osoba pasująca do tego opisu, sztywny wyraz twarzy wszystko wyjaśnił. Mój były, Aaron. Jak on mnie znalazł, u licha? Wiem, że Dublin to nie największe miasto na świecie, ale on żyje na przedmieściach, a ja nie mam Facebooka.

107 | S t r o n a

Painted Faces Jedynymi ludźmi, którzy wiedzą gdzie pracuję i mieszkam są moi przyjaciele oraz mała grupka ludzi. Wiem, że to brzmi szalenie, ale z czystej paranoi regularnie wyszukuję siebie w Google, by upewnić się, że nie ujawnia się nic, czego nie zdołałam usunąć. Aaron nigdy nie zrobił mi krzywdy, ale był ekstremalnie zaborczy i to nie w seksowny sposób. Raz nie pozwolił mi wyjść ze swojego domu i zamknął mnie na kilka godzin zanim w końcu zgodził się mnie puścić. Musiałam siedzieć w jego salonie i patrzeć, jak wywierca dziurę w podłodze i wyolbrzymia o tym, jak nie cenię naszego związku tak samo, jak on. Nie wiem nawet czemu w ogóle się z nim umawiałam. Nigdy mnie nie pociągał. Wyglądał na kogoś między maniakiem komputerowym, a przykładem nazisty. Ma takie bardzo jasne włosy i brwi. Poznaliśmy się na jakiejś imprezie studenckiej zorganizowanej przez grupę, której oboje byliśmy członkami, a on strasznie mnie namawiał, żebyśmy poszli na randkę. Jeśli byliście kiedykolwiek na studiach, to wiecie, że to jedyny okres w waszym życiu, kiedy spotkacie największą liczbę dziwadeł. Doświadczyłam wszystkich od socjopatów, narcyzmów po czystych psychopatów. Zgodziłam się na randkę z Aaronem tylko dlatego, że byłam długi czas singielką i chciałam pokazać ludziom, że nie jestem skrytą lesbijką. Jakaś babka, która mnie nie lubiła zaczęła tę plotkę. Tak czy inaczej, planowałam wybrać się z nim tylko na parę randek, ale czepił się mnie, jak rzep psiego ogona. Nie potrafiłam się go pozbyć. Pojawiał się niemal po wszystkich moich zajęciach, zabierał mnie na obiady, pod koniec dnia odprowadzał do domu. To było przytłaczające. Wiem, co teraz sobie myślicie. Co jest we mnie takiego specjalnego, że facet oszalałby na moim punkcie? Oto ciekawostka. Nie ma we mnie nic wyjątkowego. Aaron był po prostu jednym z tych facetów, którzy skupiają się na jakiejś dziewczynie i zaczynają mieć na jej punkcie obsesję. Moje szczęście, że ja stałam się taką dziewczyną. Nie do wiary, że po trzech latach on nadal mnie szuka. Nagle przypominam sobie dzień, kiedy powiedziałam mu, że z nim zrywam, a on wpadł do swojej kuchni i zaczął rzucać o podłogę talerzami i kubkami, jak wariat, nazywał mnie dziwką i szmatą. Najwyraźniej posiada jakąś niezdiagnozowaną chorobę psychiczną, gdzie przywiązuje się do ludzi, którym nie potrafi dać odejść. Serce wali mi o wiele za szybko i chyba czuję nadchodzący atak paniki. Theresa rzuca mi dziwne spojrzenie, kiedy przepraszam i biegnę do łazienki. Siedzę tam jakieś piętnaście minut, próbując się uspokoić. W głowie przelewają mi się różne okropne obrazy. Na przykład, co jeśli przez te trzy lata od naszego rozstania, on jeszcze bardziej oszalał? Co jeśli włamie mi się do mieszkania i zagrozi mi nożem? Albo powie, że się zabije jeśli do siebie nie wrócimy? W sumie to chyba 108 | S t r o n a

Painted Faces próbował to zrobić, kiedy byliśmy jeszcze razem. Jak możecie sobie wyobrazić, to nie jest typ osoby, którą chcielibyście mieć oszalałą na waszym punkcie. W końcu udaje mi się wziąć w garść i wracam do sklepu, ale jestem wstrząśnięta przez resztę dnia.

109 | S t r o n a

Painted Faces

Rozdział dziewiąty Damskie Kostiumy i Zamknięte Drzwi Łazienki

Mijają dwa tygodnie, podczas których ciągle oglądam się za ludźmi, którzy za mną idą, bojąc się, że zobaczę gdzieś Aarona. Ilekroć nowy klient wchodzi o sklepu, serce mi podskakuje na myśl, że to może być on. Jednak nie pojawia się ani razu i zaczynam myśleć, że to może nie on o mnie pytał. Być może to jakiś klient, z którym rozmawiałam, a który chciał teraz dokonać zakupu. Być może był on bardzo podobny do mojego dziwacznego byłego chłopaka. Tak, to mało prawdopodobne, ale trzymam się łatwej wymówki, aby nie stracić zdrowych zmysłów. Gdy spędzam czas na pracy z Nicholasem, udało nam się odnaleźć platoniczną płaszczyznę porozumienia, której oboje trzymamy się rygorystycznie. Sądzę, iż wie, że zranił wcześniej moje uczucia, więc uważa, żeby znowu nie dać mi złych sygnałów. Jestem kobietą, którą interesuje jeden mężczyzna, ale on nie jest mężczyzną, którego interesuje jedna kobieta. Oczywiście żadna nasza schadzka nie miałaby dobrego zakończenia. Pomagam mu odpowiednio udekorować mieszkanie i rozpakować wszystkie pudła, bo chce zrobić w niedzielny wieczór spóźnioną parapetówkę. Jego druga sypialnia to teraz wielkich rozmiarów garderoba, bo pełno tam jego kostiumów. Daje mi czek za pierwsze dwa tygodnie współpracy z nim, włączając w to tą pierwszą sobotnią noc i to o wiele więcej pieniędzy niż się spodziewałam. Staram się go przekonać, żeby wypisał czek na mniejszą wypłatę, ale nie da rady. - Z przyjemnością się z tobą przebywa, Fred. Weź pieniądze, zasługujesz na nie – mówi spokojnie, zbywając moje protesty. Niechętnie wsuwam czek do kieszeni dżinsów i nie poruszam już tego tematu. Myśl o tym, że płaci mi za spędzanie z nim czasu nieszczególnie mi pasuje, ale gryzę się w język. Przede wszystkim jestem jego pracownikiem i to będzie musiało wystarczyć. Muszę odwołać wizytę u rodziców w dzień przyjęcia Nicholasa, bo zgodziłam się, że przygotuję mu jedzenie. Gawędzę przez chwilę z mamą przez telefon i opowiada mi, jak to jej kostka już się zagoiła. Ona jedyna wie o mojej przeszłości z Aaronem, ale nie wspomniałam o tym, że może znowu mnie szukać, ponieważ nie chcę jej martwić. Jest teraz starsza i boję się, że stres może zaszkodzić jej zdrowiu. Na przyjęcie przygotowuję tacę babeczek, a także pikantne przekąski. Gotuję pyszne bekonowe paseczki oblane miodem, skrzydełka kurczaka z czosnkowo-szczypiorkowym 110 | S t r o n a

Painted Faces sosem, głęboko smażone papryczki jalapeno i delikatne kanapeczki nadziane wykałaczkami. Innymi słowy, jest to atak serca czekający na swą chwilę. Może lekko przesadziłam, ale nie mam pewności ile osób zaprosił Nicholas. Wspominał coś o tym, że zaprosił Doroteę, dlatego postanowiłam założyć najbardziej oszałamiającą sukienkę, jaką posiadam. Jest obcisła, czarna i jedwabna z krótkimi, koronkowymi rękawami. Jednocześnie ukazuje mój dekolt w najlepszym świetle. Zbieram loki we francuskim skręcie, pozostawiając luźno pełno pasemek. Ubierając się w ten sposób, proszę się o kłopoty i dobrze o tym wiem. Ale czuję się trochę wzburzona tym, jak łatwo było ostatnio Nicholasowi wstrzymać się z dotykaniem mnie. Może to lekko diabelskie, nie mówiąc już o irracjonalizmie, ale chcę go podręczyć. Harry i Sean wpadają do mnie, tak jak ich prosiłam, bo potrzebuję, żeby zanieśli jedzenie do mieszkania obok i ułożyli je, kiedy ja będę się przygotowywać. Harry staje w progu mojej sypialni i gwiżdże na mój widok. Nadaję sobie mroczny wygląd, nakładając na powieki czarne cienie, aby podkreślić złociste kolory w moich orzechowych oczach. Idę na całość. To były gówniane, nerwowe dwa tygodnie przez całą tę sytuację z Aaronem, więc potrzebuję choć jednej nocy, kiedy będę czuła się dobrze we własnej skórze. - Wszystkie tace są w kuchni – mówię do niego. – Uważajcie ze skrzydełkami. Dalej są gorące. - Nie tylko one są dziś gorące. Fred, boję się, że zmienię orientację, jeśli dalej będę gapił się na twoje cycki. - Dobrze wiedzieć – śmieję się. Puszcza mi oko i idzie po jedzenie. Kilka minut później przychodzi Nora, żeby sprawdzić czy jestem gotowa. Ma na sobie ładną, luźną beżową sukienkę i brązowe sandały. Widzę, że lustruje wzrokiem moją sylwetkę. - Nigdy tak bardzo się nie stroisz. Co się dzieje? – pyta przenikliwie. - Przesadziłam? – odpieram, przygryzając paznokcie ze zdenerwowania. - Wyglądasz, jak marzenie i dobrze o tym wiesz – przewraca oczami. – Zastanawiałam się tylko dlaczego. Myślałam, że ty i Nicholas to para mająca zero szans, a przynamniej ty tak twierdziłaś przez ostatni tydzień. Dodam, że trochę zbyt żarliwie, jakbyś starała samą siebie o tym przekonać. Wzruszam ramionami i wzdycham długo. Nora ma całkowitą rację. Próbowałam przekonać samą siebie – i żałośnie ponosiłam porażkę. – Pamiętasz tę Włoszkę, z którą się przespał? – pytam w końcu. Nora potakuje. – Będzie na przyjęciu, więc wystrojenie się pomaga mi w podniesieniu własnej pewności siebie.

111 | S t r o n a

Painted Faces - No to mam nadzieję, że to się uda – odpowiada sucho, po czym zamykamy nasze mieszkanie i idziemy do sąsiedniego. Drzwi otwiera Phil, przyjaciel Nicholasa i kierownik The Glamour Patch, który ma na sobie niebieską koszulę z błyszczącymi naramiennikami. Dość dobrze się z nim zaznajomiłam przez ostatnie dwa tygodnie i być może to jedna z najzabawniejszych osób, jakie znam. Zarządzał wieloma różnymi klubami przez kilka lat, w tym ten w San Francisco i zna parę najciekawszych anegdot. - Fred, spójrz na siebie, wyglądasz wystrzałowo, wchodź. Właśnie zajadałem się twoimi skrzydełkami. Można za nie umrzeć. – Wprowadza nas do salonu i patrzę, kto przyszedł. Sean, Harry i brat Harry’ego Colm gawędzą na kanapie. Mogłabym zabić Harry’ego za zabranie Colma, bo wiem, że będę musiała odpierać jego flirty, kiedy wypije już parę drinków. Nicholas stoi w kuchni razem z Doroteą i jej znajomą fryzjerką, która jest obcięta na krótko, ale z tyłu ma dłuższe pasmo włosów. Wygląda wspaniale w ciemnoniebieskiej koszuli, cienkim czarnym krawacie i czarnych spodniach. Wpatrywanie się w ten krawat sprawia, że chcę go rozwiązać i z niego ściągnąć (niczym kusicielka w seksualnym thrillerze ze wczesnych lat dziewięćdziesiątych). Poza tym dostrzegam parę twarzy, które rozpoznaję jako pracowników z klubu, tak jak resztę członków z kapeli Seana, The Wilting Willows. Phil prowadzi nas prosto do kuchni i podaje nam lampki wina. Ktoś musiał zabrać ze sobą zestaw do karaoke, bo w kącie salonu rozstawiony jest właśnie taki. Cudownie. Wiem, że potem będę uważać, iż to dobry pomysł, żeby zaśpiewać. „Starman” Davida Bowie właśnie leci przez głośniki. Chwytam spojrzenie Nicholasa, kiedy go mijam i mój Boże, jego oczy płoną. Czuję rumieniec rozchodzący się na całym moim ciele przez to jak intensywnie się we mnie wpatruje. Jakby mógł mnie pożreć. Wzrokiem budzi płomienie wzdłuż mojego ciała. Opuszcza Doroteę i podchodzi do mnie. Nie przegapiam spojrzenia Dorotei. Wywracam do niej oczami, a ona zaciska gniewnie usta. Nora dołączyła do Harry’ego. Oby Colm dzisiaj uwziął się na nią zamiast na mnie. Obracam się i udaję, że podziwiam nowy obraz, który Nicholas kupił sobie na ścianę. To współczesna sztuka, więc nieszczególnie wiem, co przedstawia, ale to dobre odwrócenie uwagi. Czuję, jak ręką dotyka lekko mojego biodra. Jego ciepłe ciało stoi o wiele za blisko. - Podoba mi się twoja sukienka – mówi ochryple – i twoje włosy wyglądają tak pięknie. Upijam łyk wina. – Dziękuję – odpowiadam prawie szeptem. Co jest ze mną nie tak, do cholery? Jego głos jest teraz taki mroczny i seksowny, że ciężko mi utrzymać spokój.

112 | S t r o n a

Painted Faces - Dorotea nie jest zadowolona, że zostawiłeś ją samą sobie – komentuję, zerkając przez ramię na przeszywające mnie wzrokiem włoską seks bombę i jej przyjaciółkę. - Pieprzyć ją – warczy cicho w gardle. Otwieram szerzej oczy na jego wulgarność. - Już to zrobiłeś, ale po co ten jad? Myślałam, że jesteście najlepszymi łóżkowymi kolegami. Nicholas dyskretnie masuje mi biodro palcami. – Dzwoni do mnie non stop, żeby wpaść. Doprowadza mnie to do szału. Kiedy przyszła do klubu Phil wspomniał jej, że urządzam przyjęcie. Wtedy zadzwoniła do mnie i marudziła, że nie została zaproszona. Dlatego tutaj jest. Odwracam się, lekko wkurzona jego wyjaśnieniem. – I dobrze ci tak. No bo spójrz na siebie, Nicholas, jesteś przystojny i charyzmatyczny. Nie możesz ot tak przespać się z kobietą, a potem oczekiwać, że nie będzie chciała cię znowu zobaczyć. Wewnątrz zastanawiam się czy właśnie tak by mnie potraktował, gdybyśmy się ze sobą przespali. Czy mówiłby o mnie tak bezdusznie, jak przed chwilą o Dorotei? - Mam dwadzieścia osiem lat, Freda. Przez lata miałem wiele doświadczenia z przylepnymi kobietami. To nie oznacza, że musi mi się to podobać. Ale przewińmy chwilę, myślisz, że jestem przystojny i charyzmatyczny? - Wiesz, że taki jesteś – odpowiadam, wzdychając. – Może w tym tkwi problem. Pochyla się, żeby musnąć ustami moje ucho. – Podziw nie jest jednostronny. Według mnie wyglądasz zabójczo w tej sukieneczce. - Znowu do tego wracamy? – pytam, udając znudzenie, choć w środku czuję triumf, że sukienka osiągnęła swój cel. – Myślałam, że przeszedł ci twój pociąg do mnie. Bardzo dobrze się zachowywałeś. - Próbowałem cię uszanować, ale nie chcę też cię zranić. Jesteś moją przyjaciółką i widziałem, że sprawiam ci zawód, więc przestałem. To nie znaczy, że każdej nocy nie myślę o twoich ustach, o dotyku twojej skóry, o tym jak jęczałaś, kiedy dochodziłaś. - Nicholas, zamknij się, do cholery – szepczę. Nim może odpowiedzieć, słyszę jak Harry woła nas do salonu. Odsuwam się od Nicholasa i idę usiąść na kanapie, podczas gdy on siada obok mnie. Nora siedzi na szezlongu obok Colma. Tak, na tym szezlongu. Nie mogę nawet spojrzeć na tą rzecz bez rumieńca. - Fred, dobrze wyglądasz – mówi Colm, bezwstydnie gapiąc się na mój dekolt. Brat Harry’ego ma jasnobrązowe włosy i ma na sobie czarną koszulę z szarymi spodniami. Czuję jego projektancki płyn po goleniu, chociaż znajduję się od niego więcej niż półtora metra. 113 | S t r o n a

Painted Faces - Spieprzaj – mruczę pod nosem, popijając wino. Kiedy spoglądam na Nicholasa, widzę, że próbuje powstrzymać uśmieszek, bo usłyszał, co powiedziałam. Harry także. Rzuca mi ostrzegawcze spojrzenie. Jakoś dziwnie wielbi swojego starszego brata. Choć Colm to wielki gnojek, Harry zdaje się uważać, że słońce wydobywa się z jego tyłka. - Zachowuj się – mówi bezgłośnie Harry. - Dobra – odpowiadam tak samo, po czym odwracam się do Colma. – Dziękuję, sam też dość dobrze wyglądasz. – Nie orientuje się, że używam sarkastycznego tonu, co tylko bardziej wzmacnia moją negatywną opinię na jego temat. Ma o sobie tak wywyższoną opinię, iż nie bierze nawet pod uwagę, że ktoś może się z niego naśmiewać. - Tak uważasz? – pyta z uśmiechem Colm, wstając i siada pomiędzy mną a Nicholasem. Ledwie co udaje mu się wcisnąć i muszę powstrzymać śmiech na widok ponurej miny Nicholasa. Sean, Harry i Nora ciągną własną rozmowę i wysoki mężczyzna pochodzi, żeby usiąść obok Nory. To barman z klubu, ale nie znam jego imienia. Nora ściska jego dłoń, oferując mu uwodzicielski uśmiech. - Czuję się, jakbym wieki cię nie widział – mówi obok mnie Colm. – Kiedy był ostatni raz? - Um, chyba na urodzinach Harry’ego – mruczę, wypijając do dna wino. Być może alkohol sprawi, że będzie bardziej do zniesienia. - Och, teraz pamiętam, miałaś na sobie tą świetną parę spodni. – Porusza sugestywnie brwiami. Dobry Boże. Zaczynamy. Nicholas odwraca się, żeby w pełni wysłuchać tę niezręczną rozmowę. Potrzebuję, żeby sobie poszedł, więc mówię. – Viv, mógłbyś przynieść mi talerz jedzenia? Umieram z głodu. Uśmiecha się łobuzersko. – Pewnie, zaraz wracam. – Wdzięcznie zsuwa się z kanapy. Kiedy go nie ma, czuję się trochę lepiej. Po prostu myśl o tym, że miałby być świadkiem podrywów Colma wzbudza we mnie chore uczucia. - Nazywasz go Viv? Myślałem, że nazywa się Nicholas? – pyta zdezorientowany Colm. - Takie przezwisko – odpowiadam cicho, patrząc jak Nicholas nabiera jedzenia na talerz. Jego barki wyglądają naprawdę ładnie w tej koszuli. Tak naprawdę cały strój sprawia, że wygląda jak arcydzieło. Jestem nim tak rozkojarzona, że całkowicie wyciszyłam się na to, co mówił Colm. - A więc co myślisz? – pyta, kiedy się do niego odwracam.

114 | S t r o n a

Painted Faces - Przepraszam, co mówiłeś? – odpowiadam, gdy Nicholas wraca z jedzeniem. Tym razem siada po mojej drugiej stronie, w efekcie zmieniając mnie w bardzo niekomfortowy ludzki hot dog. - Pytałem czy chciałabyś pójść ze mną kolację, którą urządza moja spółka w sobotę? – przypomina mi Colm. - Fred pracuje ze mną w sobotnie wieczory – wtrąca się Nicholas. Podnosi mi do ust jedną z maleńkich kanapek. – Otwórz szeroko usta – mówi cicho. Instynktownie biorę gryz zanim mam szansę w pełni zorientować się, co się dzieje. On mnie karmi? Czy ta sytuacja naprawdę się dzieje? - O tak. – Colm przez chwilę patrzy zirytowany na Nicholasa, po czym zmienia całkowicie wyraz twarzy. – Harry wspominał coś o twojej nowej pracy. Nie mogłabyś wziąć wolnego? Obiecuję, że nie pożałujesz. – Znowu te cholernie uwodzicielskie brwi. - Obawiam się, że nie może. Sobotnie wieczory są najcięższe. Nie będę mógł się bez niej obyć – odpowiada za mnie Nicholas. Wpatruję się w niego zdumiona, zbita z tropu. Na pewno ma facet jaja. Nie mam zamiaru zgadzać się na kolację z Colmem, ale prawie to robię, żeby pokazać Nicholasowi, gdzie jego miejsce. Kończę kanapkę, którą mi trzymał i udaję, że gryzę go w palce, żeby ostrzec go, aby się nie wtrącał. Niestety to tylko zdaje się go podekscytować. Jego oczy iskrzą się figlarnie. W tej właśnie chwili Dorotea i jej przyjaciółeczka postanawiają do nas dołączyć. Dorotea przysiada na podłokietniku kanapy, nachylając się blisko Nicholasa. Jej przyjaciółka staje przed nami z lampką czerwonego wina w dłoni. Colm w końcu łapie aluzję i odsuwa się, żeby zrobić jej miejsce. Teraz jest tutaj jeszcze ciaśniej. Nicholas ukradkiem szczypie mnie w udo, a ja odwdzięczam się kuksańcem w jego żebra, ostrzegając go. - Freda, co za śliczna sukienka – odzywa się Dorotea z lekką czkawką. Ktoś chyba miał już parę drinków. - Dzięki, to samo tyczy się twojego kostiumu – odpowiadam uprzejmie. Ma na sobie biały kostium damski z dużymi naramiennikami coś w stylu tego, który miała Madonna w teledysku, który zrobiła z Britney Spears parę lat temu. Wygląda, jakby miała wybrać się na potężny biznesowy lunch w latach osiemdziesiątych. Albo miałaby brać udział w dyskotece pod tytułem Gorączka Sobotniej Nocy. Jednak wciąż jest seksowna, pomimo tego błędu modowego. – Nie przyprowadziłaś ze sobą swojego futrzanego przyjaciela? – pytam. Przysuwa się jeszcze bardziej do Nicholasa, mówiąc niewyraźnie. – Sądzisz, że ona składa mi nieprzyzwoitą propozycję? Jezu Chryste. 115 | S t r o n a

Painted Faces - Mówi o twojej fretce, Ollo – wyjaśnia jej spowolnionemu przez alkohol mózgowi. Ona uderza ręką o swoje udo i wybucha śmiechem. – Och, Ollo! Mój błąd, myślałam, że robisz dwuznacznik, Fred. Nie, zostawiłam go w domu. Powstrzymuję odpowiedź, którą mam na końcu języka. Chciałabym jej powiedzieć, że miałam bliskie doświadczenie z tym, jak nie-futerkowy jest jej mały przyjaciel. Ale zatrzymuję ten komentarz dla siebie. Czy to źle jak śmiejesz się w duchu ze swojego własnego niewyrażonego głosem żartu? - A to szkoda – mówię do niej, z zadowoleniem zauważając, że Colm skupił uwagę na przyjaciółce fryzjerce. Nadaje nowe znaczenie stwierdzeniu każda dziura się nada. - Nicholas – mruczy Dorotea – pomógłbyś mi w łazience? Wylałam sobie wino na rękaw, a jeśli go nie zmyję, to zrobi się plama. - Na pewno poradzisz sobie sama – odpowiada lekceważąco, po czym wstaje i napełnia sobie kieliszek whisky. Biorę od niego talerz jedzenia i podjadam trochę skrzydełek. Urażona Dorotea sama kieruje się do łazienki. Puka ktoś do drzwi i Phil idzie otworzyć, wpuszczając jeszcze więcej ludzi. Dobrze, że przesadziłam z jedzeniem. Nie oczekiwałam, że będzie aż tyle gości. Nicholas idzie porozmawiać z ludźmi, którzy dopiero przybyli. Odsuwam się jeszcze bardziej od Colma i jego nowej znajomej, wpychając się w róg kanapy. To z mojej strony bardzo antyspołeczne, ale zawsze tak kończę na imprezach. Chowam się w tle i napycham się jedzeniem, które jest do zaoferowania, obserwując interakcje dziejące się wokół mnie. Klepię się w myślach po plecach za to, jak dobrze sobie poradziłam z przygotowaniem jedzenia. Zawsze bardziej skłaniam się ku pocieszycielskiemu jedzeniu w przeciwieństwie do wykwintnej kuchni. Być może, kiedy będę starsza będę miała na tyle pieniędzy, żeby otworzyć własną małą kawiarnię w wiosce. Ludzie będą przyjeżdżać z daleka, żeby spróbować moich babeczek i domowych gulaszy. Dorotea wróciła z łazienki i włącza się do rozmowy, którą Nicholas prowadzi z grupą mężczyzn, których nie znam. To chyba więcej pracowników z klubu. Splata palce z Nicholasem i kładzie mu głowę na ramieniu. Sądząc po jego postawie wydaje się czuć lekko nieswojo z tym dotykaniem, ale wcale się nie odsuwa. Może to z powodu dobrych manier. Zmuszam się, żeby odwrócić w końcu od nich wzrok i skupiam się na Norze oraz wysokim gościu, z którym dalej rozmawia. Mam nadzieję, że jest hetero, bo Nora od dawna nie miała żadnej akcji z facetem, a zasługuje na trochę szaleństwa. To jak oglądanie filmu. Zjadam trzy skrzydełka, dwie papryczki jalapeno, parę kawałków bekonu i wypijam jeszcze dwie lampki wina, obserwując, jak Nora trzepie włosami, dotyka go flirciarsko po ramieniu, subtelnie porusza ustami, itd. 116 | S t r o n a

Painted Faces Mrugam do niej zachęcająco, kiedy nawiązuję z nią kontakt wzrokowy. Rumieni się, jak przyłapana na gorącym uczynku. Harry i Sean majstrują przy zestawie do karaoke i po chwili Harry zaczyna wykrzykiwać słowa piosenki „I Will Survive”. Tak jak ja, nie ma on talentu do śpiewu. Goście zbierają się wokół niego, klaszcząc. Postanawiam, że to moja szansa na przerwę toaletową. Wchodzę do łazienki i robię, co do mnie należy. Kiedy myję ręce, zauważam poruszającą się klamkę. - Zajęte – wołam, ale ten ktoś i tak wchodzi, co za menda. Podnoszę wzrok i spostrzegam stojącego za mną Nicholasa. Nie odrywa ode mnie wzroku, zamykając drzwi na klucz. Coś, co ja powinnam była zrobić, kiedy tu weszłam. - Um, ocupado, occupe, occupato – coś ci to przypomina? – żartuję. Nerwowo myję ręce i staram się, jak mogę, żeby zignorować sposób, w jaki na mnie patrzy. - Przepraszam za te wejście, ale nie mogłem się doczekać, aż złapię cię gdzieś samą, Freda – mówi na wydechu. Podchodzi do mnie i napiera na moje plecy, kładąc ręce na brzegach umywalki, blokując mi jakiekolwiek wyjście. Obejmuje mnie ramieniem i bezwstydnie dotyka mojej piersi tuż przed tym, jak zsuwa przód mojej sukienki, obnażając sutek. To wszystko dzieje się tak szybko. - Wspaniała – mówi, wpatrując się w moje odbicie w lustrze, jedna pierś wylewa się z jedwabistego materiału. Nagle obraca mną, pochyla się i bierze mnie w usta. Sapię na dotyk jego gorącego języka na moim nagim sutku. - Nie grasz sprawiedliwie – protestuję, napierając na niego. Odsuwa się, żeby nabrać powietrza i odgryźć się. – A ty tak? Spójrz na tę sukienkę, równie dobrze mogłabyś mieć nad głową napis mówiący przeleć mnie. – Jego ochrypły głos wzbudza we mnie dreszcze i rumieniec pojawia się na moich policzkach. Znowu chwyta ustami mój sutek i instynktownie jęczę. Wsuwa dłoń pod moją sukienkę i mija majtki, żeby się we mnie wbić. Trzymam się mocno jego ramion, a moje ciało robi się coraz bardziej wiotkie z każdym pchnięciem jego dłoni. Wypuszcza mojego sutka i chowa twarz w mojej szyi. - Tańczyliśmy wokół siebie od dwóch tygodni. Nie mogę już tego znieść. – Wsuwa we mnie kolejny palec, poruszając nimi rytmicznie. – Boże, jesteś taka ciasna i miękka, Fred, chcę cię całą wylizać.

117 | S t r o n a

Painted Faces - Gorszysz mnie, Viv – udaje mi się wydusić z uśmieszkiem. On odwzajemnia mój uśmiech. - Mówiłem ci, że lubię korumpować, a ty jesteś idealną kandydatką z tymi cholernie niewinnymi oczami. Przygląda mi się, jak się skręcam. – Co muszę zrobić, żebyś wykrzyczała moje imię? Potrzebujesz w sobie mojego penisa? - Boże, zamknij się! – sapię. Jeszcze wyżej unosi mi sukienkę, ukazując moje czarne koronkowe majtki. Wtem kuca na jednym kolanie i przyciska twarz do mojego wzgórka. Sunie nosem w górę i w dół i przysięgam, że mogłabym dojść tylko od tego. Ktoś puka do drzwi łazienki i naciska kilka razy na klamkę. Nicholas przeklina i zabiera palce, wstając. Przesuwa kciukiem drugiej ręki po mojej dolnej wardze i przygryza ustami kącik moich ust. – Gdybyśmy nie byli w środku parapetówki, Freda, to rozłożyłbym ci teraz nogi i cię zjadł. Przełykam głośno ślinę i oddycham ciężko. Zaciskam powieki. Jestem pełna żądzy i emocji. Boże, jaki jest sens w opieraniu się mu, kiedy już jestem w nim prawie zakochana? Spędzanie większości tych dwóch ostatnich tygodni na śmianiu się, rozmawianiu i poznawaniu tego mężczyzny nieźle na mnie podziałało. Tak bardzo go pragnę, że to boli. Ale pragnę go w całości. Nie tylko seksu. Pragnę jego uśmiechów i przekomarzań, jego gorących spojrzeń. Smutnego wzroku, kiedy myśli, że nikt nie patrzy. Przede wszystkim pragnę jego serca. - Lepiej wyjdźmy – mówię drżąco, poprawiając sobie sukienkę. Robię krok w stronę drzwi, ale chwyta mnie za nadgarstek. Szybko obraca mnie do siebie, żeby podnieść przód mojej sukienki. Tak bardzo zakręcił mi w głowie, że właśnie zamierzałam wyjść na przyjęcie z odkrytą jedną piersią. - Świetne cycki, Fred – mówi mrocznie. – Nie mogę się doczekać, żeby zająć się drugim. Całuje mnie delikatnie w usta, na chwilę wysuwając język. Potem odblokowuje drzwi, ukazując Seana czekającego po drugiej stronie. Obrzuca nas wzrokiem i śmieje się. - Sorki, że przeszkadzam, ale muszę się wysikać – mówi. Czerwienię się w odcieniu pomidora, wychodząc prędko z łazienki, a za mną podąża śmiech Nicholasa.

118 | S t r o n a

Painted Faces

Rozdział dziesiąty Karaoke i Uwodzenie

Wchodząc do sypialni czuję na sobie wzrok Dorotei. Kurde! Widziała, że byłam sama z Nicholasem w łazience? Spojrzenie ma chłodne i lekko mgliste, więc nie wiem czy jest wściekła, czy jest jedną z tych osób, które po pijaku po prostu się gapią. Kiedy pierwszy raz ją spotkałam, to myślałam, że jest super, ale teraz robi się irytująca. Przez następną godzinę utrzymuję dystans od Nicholasa. Nie mogę na niego spojrzeć bez czerwienienia się, jak szalona. Przez jakiś czas siedzę z Harrym i Seanem, zalewając się alkoholem, żeby stać się odrętwiała na to, jak przez moje ciało ciągle przechodzą dreszcze. Jakim cudem dalej jestem nieśmiała nawet, kiedy jestem na wpół pijana? Nora nadal jest zajęta swoim barmanem, więc nie przeszkadzam jej. Wkrótce większość gości wychodzi, pewnie dlatego, że wiele z nich pracuje w barze i mają teraz zmiany. Phil jednak wziął chyba sobie wolną noc. Obecnie przechadza się po mieszkaniu z jedną z platynowych peruk Nicholasa na głowie, koronkowym różowym biustonoszem na koszuli, a w dłoni ściska butelkę wina. Harry i Colm żegnają się, bo mają rano pracę. Wtedy zostajemy ja, Nicholas, Phil, Dorotea, przyjaciółka Dorotei, Sean, Nora i jej barman. Phil przeskakuje nad zestawem karaoke (które, jak się okazuje, należy do niego) i unosi mikrofon do ust. - Dobra, ludzie, wiem, co podkręci tę balangę. Może zagramy w uwodzicielskie karaoke? - Jak to się robi w domu? – pytam chichocząc, nieźle wstawiona. - Ktoś zgłasza się na sędziego, a wtedy musimy mu wszyscy zaśpiewać i spróbować go uwieść – wyjaśnia, urywając na chwilę, by beknąć. – Na koniec sędzia wybiera zwycięzcę najbardziej uwodzicielskiego występu. - Brzmi głupio – mamroczę. - Świetny pomysł, ja zaśpiewam Nicholasowi – ogłasza radośnie Dorotea, nie słysząc mojego komentarza i klaszcze w dłonie. Phil puszcza oko Nicholasowi. – Panno Blue, chcesz być sędzią? - Z przyjemnością, Philipie – odpowiada gładko, po czym upija ze swojej szklanki. Jestem przekonana, że spogląda na mnie kiedy tylko ma okazję, ale ja nie odwzajemniam jego uwagi 119 | S t r o n a

Painted Faces z jakichś irracjonalnych powodów. Podpity głos w mojej głowie zachęca mnie do oblizania mu twarzy, ale to byłoby surrealistyczne i mam na tyle silnej woli, żeby się powstrzymać. Dorotea podchodzi do zestawu karaoke, ale Phil przekornie popycha ją z powrotem na swoje miejsce. - Nie tak szybko, kochana, ja zaczynam pierwszy – karci ją, machając jej przed twarzą palcem. Dorotea fuka i splata ramiona na piersiach, opadając na swoje siedzenie. Phil poprawia sobie perukę, która nawet mu pasuje w jakiś dziwny sposób i majstruje przy guzikach maszyny, po czym rozbrzmiewa wstęp piosenki. Na ekranie pojawia się tekst „I Want Your Sex” George’a Michaela i Phil zaczyna kołysać biodrami, śpiewając żartobliwie Nicholasowi, który siedzi przed nim wygodnie z rozbawioną miną. Gdy piosenka się kończy, wkładam dwa palce do buzi, żeby zagwizdać wilczo Philowi i wszyscy mu klaszczą. Dorotea podchodzi do maszyny i zaczyna szeptać Philowi do ucha. Śmieje się i przeszukuje listę piosenek. Kiedy Dorotea jest już przygotowana, ściąga z siebie białą marynarkę i przewiesza ją przez fotel Nicholasa, ukazując kremową bluzkę, którą ukrywała pod spodem. Odpina parę guzików i poprawia sobie piersi. Nicholas śmieje się i potrząsa na nią głową. Kiedy rozpoczyna się jej piosenka, wywracam oczami na przewidywalność jej wyboru, „I Touch Myself” od Divinyls. Wydyma usta i nachyla się nad Nicholasem, żeby miał wyraźny widok w jej dekolt, gdy ta śpiewa w swoim głębokim włoskim akcencie o tym, że nie pragnie nikogo innego i dotykając się myśli tylko o nim. Boże, czemu włoski akcent musi być tak seksowny? Ona ma tutaj niesprawiedliwą przewagę. Choć czuję się trochę niezręcznie za Nicholasa, kiedy ona kieruje na niego ciemnobrązowe oczy i wyśpiewuje tekst o tym, iż myślałaby, że umrze, gdyby ją ignorował, bo on tak jakby dziś ją ignorował. Klaszcze uprzejmie i pozwala jej na ucałowanie go w policzek, kiedy kończy piosenkę. - Dobra, kto następny? – pyta Phil, obrzucając wzrokiem pokój. Zniżam się na siedzeniu i skupiam mocno na lampce wina w ręce. - Fred, może ty? – pyta, kiedy nie zgłasza się nikt inny. Uroczo. Na chwilę spoglądam w stronę Nicholasa, a on wygląda na zadowolonego perspektywą mnie śpiewającej, żeby go uwieść. - Nie, Phil, ja nie potrafię śpiewać – mówię, kręcąc głową. - Dajże spokój, w karaoke nie chodzi o zdolności wokalne. Ludzie z dobrym wokalem, którzy robią karaoke są jak pozerzy. To ma być śmieszne! – woła, podchodzi do mnie i łapie mnie za rękę. 120 | S t r o n a

Painted Faces - Śmieszne, tak? Myślałam, że celem jest uwiedzenie – mruczę. - To też – odpowiada i nachyla się, żeby szepnąć – czasami, kiedy ludzie uważają, że są seksowni to trochę zabawne. – Wskazuje dyskretnie na Doroteę. Fakt, że nie tylko ja zauważyłam to, jaka była żałosna podczas tej piosenki poprawia mi humor. - No to dawaj – odpowiadam, kiedy pewien pomysł przychodzi mi do głowy. – Jak wielką masz tę kolekcję piosenek? - Trudno byłoby ci znaleźć piosenkę, której nie mam. Mam kilka tysięcy – mówi Phil. Przeglądam listę artystów i uśmiecham się szeroko, dochodząc do W. Piosenka, którą chcę zaprezentować jest na tym ekranie. Biorę mikrofon i Phil przyciska start, kiedy wydobywam z siebie swój najlepszy brytyjski akcent z południowo-zachodniej Anglii. Kiedy życie rzuca cię w tak niekomfortowe sytuacje, jak bycie zmuszoną do śpiewania przed grupą ludzi, to można tylko zejść do najniższego wspólnego mianownika i obrócić wszystko w żart. Opieram dłoń na biodrze, posyłam Nicholasowi zadziorny uśmiech i zaczynam własną interpretację „Kombajnu” od The Wurzels. Na twarzy Nicholasa pojawia się szeroki uśmiech, kiedy bujam się do rytmu, obracając się z boku na bok, jakbym wykonywała taniec country. Przechylam mu swój wyimaginowany kapelusz farmera. Kiedy jestem już po piątym wersie piosenki, wszyscy się śmieją i śpiewają grupowe „ooch ach ooch ach”. Cóż, wszyscy prócz Dorotei, która albo nie pojmuje żartu, albo nie cierpi mnie za to, że Nicholas skupia na mnie całą uwagę. Mówię mu, że zeszłej nocy przejechałam traktorem przez jego stóg siana. Mówię, że rzuciłam widłami w jego psa, żeby się przymknął. Mówię, że mam nowiusieńki kombajn i chcę podarować mu do niego klucz. Mówię, że będziemy mieć bliźniaki i trojaczki, bo jestem mężczyzną stworzonym do szybkości. Mówię, że jest przystojną kobietą i nie mogę się doczekać, żeby dobrać się do jego ziemi. Na koniec piosenki wszyscy zaśmiewają się do łez. Nicholas już się nie śmieje, ale patrzy na mnie z taką czułością, że chcę zamknąć oczy i zamrugać, aby upewnić się, że to jest rzeczywistość. Wstaje ze swojego miejsca i pochodzi do mnie. Chwyta w dłonie moje policzki i spogląda mi w oczy przez czas, który wydaje się być wiecznością. - Jesteś urocza – szepcze, po czym nakrywa moje usta w gorącym, namiętnym pocałunku. Jęczę cicho, kiedy przesuwa językiem po moim.

121 | S t r o n a

Painted Faces - Chyba wiemy, kto wygrał tę rundę – ogłasza głośno Phil. Odsuwam się od Nicholasa, słysząc krzyk Dorotei. – Brutta! Vaffanculo! Nie znam ani słowa z włoskiego, ale widziałam na tyle filmów o mafii, by wiedzieć, że powiedziała coś w stylu „pieprz się, suko”. Patrzy gniewnie na naszą dwójkę. Nicholas popycha mnie za siebie i wychodzi naprzód. – Jeszcze raz się tak do niej odezwij, a wyrzucę cię stąd – ostrzega. Wow, z jakiegoś powodu nie spodziewałam się, że będzie mnie tak mocno bronił. - Czemu ją całujesz? – pyta, wskazując na mnie dziko rękami. – Powiedziałam ci, że dzisiaj cię pragnę, a ty robisz coś takiego! - A ja ci powiedziałem, że nie jestem zainteresowany. Nie moja wina, że nie chcesz posłuchać. Chyba nie można kłócić się z tą logiką. Dorotea patrzy na niego przez chwilę nim odwraca się do mnie. – Dlaczego jej pragniesz? Jest gruba. Rzucam spanikowane spojrzenie Norze, która patrzy na Doroteę z zirytowaną miną. O nie, widzę, że jest gotowa zaatakować. Możemy przezywać się, jak chcemy, kiedy jesteśmy same w mieszkaniu, ale to po prostu takie przekomarzanie. Nora nie toleruje sytuacji, kiedy ktoś mnie atakuje i nawzajem. Wstaje z miejsca i staje przed Doroteą. - Nie mów tak o Fredzie, do cholery – ostrzega. Dorotea obrzuca ją wzrokiem, który jest jednocześnie mierzący i lekceważący. – Mówię, co mi się podoba, brutta. Omijam Nicholasa i odsuwam Norę od Dorotei. – Daj spokój, Nora, ona jest pijana. - Słyszałaś, co powiedziała? Nazwała mnie suką po włosku. Za kogo ona się uważa? - Nie wiem, może za hybrydę Johna Travolty i Tony’ego Soprano? – Żartuję, żeby załagodzić sytuację. Nora wybucha głośno śmiechem. – John Travolta! To przez ten kostium, prawda? Potakuję. - Co o mnie powiedziałaś? – pyta Dorotea. Mruży oczy w cienkie szparki. Ignoruję ją i patrzę na Nicholasa, który nagle pojawił się obok mnie. – Wychodzimy, sytuacja robi się tutaj trochę napięta – mówię do niego. Gładzi mnie po policzku. – Nie idź, jeśli ktoś miałby wychodzić, to tylko ona.

122 | S t r o n a

Painted Faces - I tak jestem zmęczona, chcę się położyć. Ale niedługo porozmawiamy, dobrze? – szepczę. - Dobrze. – Nachyla się i całuje mnie w kącik ust. – I nie jesteś gruba, jesteś idealna – dodaje tak cicho, że tylko ja słyszę. Moje serce leciutko się roztapia. Nora wymienia się numerami telefonu z facetem, z którym rozmawiała całą noc i idziemy do swojego mieszkania, pozostawiając zwycięsko wyglądającą Doroteę. Pewnie uważa, że nasze wyjście oznacza jej triumf. Nie zazdroszczę teraz pozycji Nicholasa, bo będzie musiał ją potem jakoś odeprzeć. Przynajmniej mam nadzieję, że ją odeprze i nie ulegnie jej brzoskwiniowym piersiom. Nora rzuca kluczyki na stolik w salonie i pada na kanapę. Ściągam buty, przynoszę nam szklanki wody i siadam na fotelu naprzeciwko niej. - Proszę, napij się tego, jeśli chcesz mieć rano mniejszego kaca – mówię, podsuwając jej szklankę. Wypija długi łyk wody, ociera usta nadgarstkiem i patrzy na mnie z zainteresowaniem. – Całkiem namiętny pocałunek podarował ci dziś Nicholas. I nie wyglądało, żeby to był pierwszy pocałunek. Czego mi nie mówisz, Fred? – Świetnie, myślałam, że będzie na tyle rozproszona pijackim wybuchem Dorotei, że nie będzie mnie wypytywać o pocałunek. Wypuszczam krótki oddech i nie kłopoczę się z kłamstwami. – Masz rację, to był nasz drugi pocałunek, tak myślę. Dwa tygodnie temu mieliśmy małą akcję w jego salonie, ale potem tak jakby się pokłóciliśmy, więc od tamtej pory trzymał łapy przy sobie. Do dzisiaj, oczywiście. - Mój Boże, ty skryta mała zdziro. Czemu mi nie powiedziałaś? - Bo byłam zażenowana i także dlatego, że użalałam się nad faktem, iż nie mogę go mieć tak, jakbym tego chciała. - Pfff, gdyby facet mnie tak całował, to brałabym go tak, jakbym tylko mogła – odpowiada Nora. - Tak, tak, jesteś prawdziwą seksualną poszukiwaczką przygód. – Przewracam oczami. Podobnie do mnie Nora potrafi tylko gadać, jeśli chodzi o seks. – Tylko nie wiem czy warto spędzać z nim noc, żeby potem się smucić. Przeleciał Doroteę, a teraz zachowuje się tak, jakby nie mógł na nią patrzeć. Byłabym załamana do końca życia, gdyby to samo wydarzyło się ze mną. Ten facet jest cudowny, ale wyraźnie ma problemy. Pytanie jest takie, czy chcę postawić się na ich końcu? - Po prostu zrób to z nim, Fred. Niemal wyczuwam wydobywające się z ciebie hormony. Musisz pozbyć się tego z systemu. 123 | S t r o n a

Painted Faces Takie jest pijackie rozwiązanie Nory na moje pijackie zmartwienia. Upija trochę wody, ciągnąc. – Tak czy inaczej, przyjrzałaś się Richardowi? Facet, z którym rozmawiałam cały wieczór? W sobotę idziemy na randkę. Przez połowę tygodnia prowadzi bar w The Glamour Patch, a przez drugą połowę pracuje w The Button Factory w Temple Bar. To tuż za rogiem od mojej pracy – rozpływa się. - Bardzo to nieoczekiwane – mówię sucho. – Ale The Button Factory? – Marszczę nos z obrzydzeniem. – Tam jest pełno snobów muzycznych. Tylko nie mów mu, że twój ulubiony album to Największe Hity Mariah Carey, bo twój rozkwitający romans skończy się zanim się jeszcze zaczął – żartuję. – Ale niezłe z niego ciacho, będziesz musiała opowiedzieć mi wszystko z waszej randki. - Tak jak ty opowiedziałaś mi o twoich igraszkach salonowych z Nicholasem – mówi, unosząc cynicznie brew. - Idę spać – odpowiadam, ignorując jej komentarz, kiedy zerkam na zegarek. – Za trzy godziny muszę wstać na pieczenie. - Ugh, nie chciałabym być tobą – mówi radośnie Nora. – A tak w ogóle, mój ulubiony album to „This is Me… Then” od J-Lo, a więc popraw swoje informacje – dodaje, kiedy zamykam drzwi sypialni. Śmieję się i kładę do łóżka. Gdy rozbrzmiewa budzik, czuję się jakby moja głowa została przeciśnięta przez maszynkę do mięsa. Raczej to moja wina, że chlałam wino, jak gospodyni domu w wieczór wolny od dzieci. Z trudem przechodzę przez poranną rutynę pieczenia i idę wziąć długi, gorący prysznic, kiedy babeczki wypiekają się w piekarniku. Drżę tuż przed wejściem pod prysznic, bo nadal czuję na swojej skórze płyn po goleniu Nicholasa z zeszłego wieczora. W dziwny sposób nie chcę go z siebie zmywać. Wycieram włosy ręcznikiem i patrzę w moje zmęczone oczy w zaparowanym lustrze. Jedyną rzeczą, która trzyma mnie teraz przy życiu jest perspektywa powrotu do łóżka, kiedy wrócę z Cukierni. Irytujące jest to, że po zawiezieniu babeczek, już nie jestem śpiąca. Wracam do mieszkania, czując mrowienie w sercu. Naprawdę chcę się zobaczyć z Nicholasem, może dlatego, że gdzieś w podświadomości lubię się dręczyć. W końcu postanawiam ulec pokusie, kiedy biorę składniki do jajek Benedykta i wpadam do jego mieszkania, żeby zrobić mu śniadanie. W zeszłym tygodniu dał mi klucz zapasowy, żebym podczas jego nieobecności mogła wejść i przejrzeć jego stroje. Nadal go nie oddałam. Wysyłam mu szybką wiadomość, dając znać, że jestem już w drodze. Od razu odpowiada prostym „Nie mogę się doczekać” z jedną z tych buziek puszczających oko. Nigdy nie 124 | S t r o n a

Painted Faces zrozumiałam w pełni wykorzystania uśmieszków w wiadomościach. Zawsze kończy się na tym, że używam marsowej miny, kiedy powinnam użyć zirytowanej albo uśmieszek, gdy powinnam dać zszokowaną. Tak czy inaczej, przekręcam klucz w zamku z torbą pełną jedzenia w ręku i wchodzę do jego mieszkania. Mieszkanie nie wygląda zbyt dobrze po wczorajszej balandze. Kładę jedzenie na blacie i wchodzę do salonu, gdzie znajduję Doroteę i Phila splecionych we śnie na kanapie. Dorotea ma na sobie koszulę Phila, a on jej bluzkę. Widzę, że zabawa nie skończyła się po naszym wyjściu. Potrząsam ramieniem Phila, żeby go obudzić i chwilę później przekręca się na bok, pocierając oczy. Dorotea pomrukuje i także się wybudza. - Fred, która godzina? – pyta Phil, lekko roztrzepany. Zerkam na zegarek. – Prawie dziesiąta. Jak się czujesz? - Jakbym zjadł miskę piasku. Ugh, będę ci dozgonnie wdzięczny, jeśli przygotujesz mi kubek kawy. - Nie ma sprawy. Robię Nicholasowi jajka Benedykta, chcesz trochę? Na moment spoglądam na Doroteę. W tej chwili przeczesuje dłońmi zwichrzone włosy, próbując je wygładzić. - Och, byłoby cudownie – woła Phil, jego twarz od razu się rozjaśnia. Dlatego uwielbiam gotować ludziom; jedzenie magicznie przemienia marudę w wesołka. Dorotea wygląda na trochę zażenowaną. Jeszcze nie wypowiedziała ani słowa. Postanawiam ułatwić jej sprawę. – Też chcesz śniadanie? – pytam z uprzejmym uśmiechem. Nie mogę jej obwiniać za jej reakcję zeszłej nocy. Przecież Nicholas tak jakby zostawił ją na lodzie. Uśmiecha się lekko, odpowiadając cicho. – Tak, dziękuję ci, Freda. Odwracam się i wchodzę do kuchni, żeby zacząć robić jedzenie. Dorotea znika w łazience, by się odświeżyć. Phil siada obok mnie, przyglądając się mojemu pichceniu. - Uczyłaś się profesjonalnie? – pyta, obserwując moje ruchy. - Na szefa kuchni, masz na myśli? Nie całkiem. Ukończyłam Sztuki Kulinarne. - Tak myślałem, widać to po tym, jak radzisz sobie ze składnikami. Uśmiecham się, gotując dalej. - Tak na marginesie, po waszym wczorajszym wyjściu nic nie zaszło pomiędzy Nicholasem i Doroteą. On poszedł do swojego pokoju w złym humorze i wszyscy inni wrócili 125 | S t r o n a

Painted Faces do domu. My z Doroteą zostaliśmy, zagraliśmy jeszcze parę razy w karaoke, a także wypiliśmy parę lampek wina i zasnęliśmy na kanapie. - Dobrze wiedzieć – odpowiadam, czując mały przypływ szczęścia. Może – ale tylko może – jestem bardziej wyjątkowa dla Nicholasa niż inne kobiety, które znał. Trzymam się mocno tej małej daremnej nadziei. – Mogę się założyć, że nie spodziewałeś się obudzić dziś rano w ramionach kobiety – droczę się z nim. - Zdecydowanie nie – śmieje się Phil, zdejmując bluzkę Dorotei. Dorotea wychodzi z łazienki w swojej białej marynarce i dołącza do nas w kuchni. Uśmiecha się, podając Philowi jego koszulę, kiedy on oddaje jej bluzkę. Potem na jej twarzy pojawia się powaga, gdy zwraca się do mnie. – Freda, mogę cię przeprosić za moje wczorajsze zachowanie? Byłam pijana. Przegięłam. Nie chciałam zachować się tak wariacko, ale ten mężczyzna ma na mnie silny wpływ. Wyobrażam sobie, że działa tak na większość kobiet. - I mężczyzn – wtrąca Phil. Obie na niego spoglądamy. - No co? – woła. – Nie mówiłem o sobie. Pracuje w moim klubie. Przecież widzę, jak patrzą na niego klienci, prawda? - Raczej tak – odpowiadam ze śmiechem i odwracam się do Dorotei. – Nie przejmuj się. Wszystko wybaczone. – Nigdy nie byłam typem osoby, która trzyma urazę. Wystarczy tylko jedno „przepraszam” i jem ludziom z ręki. Podaję im śniadanie, po czym przygotowuję talerze dla siebie i Nicholasa. Dorotea próbuje trochę i mówi. – Na pewno umiesz gotować, Freda. – Cichnie i marszczy brwi, przyglądając mi się, po czym wskazuje widelcem w kierunku drzwi sypialni Nicholasa. – On ci złamie serce. Pragnie jedynie pierwszego przypływu pożądania, wszystko inne nie jest dla niego wystarczająco ekscytujące. Zatrzymaj serce przy sobie, nigdy mu go nie oddawaj. Znajdź miłego mężczyznę, dobrego. Zdolnego do zaakceptowania miłości innej osoby. Jej słowa sprowadzają mnie na ziemię, bo wymawia na głos obawy, które sama ma od początku. – Będę pamiętać – mówię, stawiając talerze i kubki na tacy, i kieruję się do pokoju Nicholasa. – Wygląda na to, że Pan nie zamierza zaszczycić nas swoją obecnością, więc będę musiała zanieść mu jedzenie. – Wołam na odchodne. Łokciem naciskam na klamkę i ramieniem otwieram sobie drzwi. Widok roztrzepanej grzywy czarnych włosów i gołego torsu Nicholasa, nie wspominając o kołdrze przerzuconej przez jego dolne obszary, uderza niczym bomba w moje libido.

126 | S t r o n a

Painted Faces Nie mógłby wyglądać bardzie atrakcyjnie. Naprawdę nie powinnam teraz nieść tacy jedzenia, bo jest ona w niebezpieczeństwie upadku na podłogę. Jednak utrzymuję uchwyt i stawiam ją na jego szafce przy łóżku. - Dzień doberek, słoneczko – nucę. – Przygotuj usta na smakowe doznania. – Przechodzę przez pokój i rozsuwam zasłony, żeby wpuścić do pomieszczenia trochę światła słonecznego. - Dobry – odpowiada z oszałamiającym uśmiechem. – Śliczna bluzka, Fred. Zerkam na swój top koloru khaki z dekoltem. Hmm, ciekawe dlaczego uważa go za śliczny. Uśmiecham się do niego lekko i podaję mu śniadanie, po czym siadam na brzegu łóżka. Jestem bardzo ciekawa tego czy ma coś na sobie pod kołdrą. Upija trochę kawy, spoglądając łapczywie na talerz. – Jesteś moim małym aniołem śniadań – mówi. – Co ty robisz tak daleko? Usiądź obok mnie. Ściągam buty i wspinam się na jego łóżko. Siedzimy obok siebie w kojącej ciszy. - Dobrze spałeś? – pytam poprzez ziewnięcie, odkładając pusty talerz na szafkę. - Wyraźnie lepiej od ciebie. Wyglądasz na zmęczoną – odpowiada Nicholas, obrzucając mnie wzrokiem. - Ciągle zapominasz, że nie tylko dla ciebie pracuję. Musiałam wstać wcześnie rano, żeby zrobić babeczki. - Oj, biedactwo – mruczy i chwyta mnie za nadgarstek, przyciągając do siebie. – Zdrzemnijmy się trochę, podłapiesz zaległy sen. Unosi kołdrę i na szczęście okazuje się, że ma na sobie bokserki. Zaciąga mnie pod przykrycie, okrywając nas oboje. Wtedy obejmuje mnie od tyłu w talii i przytula do siebie. Chcę nacieszyć się uczuciem, które teraz mi oferuje, jeśli tylko na chwilę. Nie chcę się opierać. Więc tego nie robię. - Panie Turner, czy to poranny wzwód? – pytam, czując napierającą na mnie twardość. - Cicho bądź i pogódź się z tym, Fred – śmieje się, chowając twarz w mojej szyi. – Zawsze pachniesz tak czysto – mamrocze. - A ty pachniesz wczorajszą whisky – ripostuję, zatrzymując dla siebie informację, że pachnie też lekko płynem po goleniu i tak męsko. - Bezczelna – mówi, szczypiąc mnie w brzuch. - Au, Viv, to bolało!

127 | S t r o n a

Painted Faces - Przepraszam, mam ucałować? – pyta nisko. - Lepiej nie. Dorotea i Phil wciąż są w kuchni. Im też zrobiłam śniadanie, bo spędzili noc na twojej kanapie. Nicholas rzuca mi zdezorientowane spojrzenie. – Tego nie słyszy się często. - Wiem. Dorotea przeprosiła za swoje wczorajsze zachowanie i w ogóle. I ostrzegła mnie, żebym ci nie ufała. Mówię mu o tym przeważnie dlatego, iż chciałabym, aby powiedział, że można mu zaufać. Chciałabym móc mu ufać. Nagle nieruchomieje. – Czyżby? Myślisz, że można mi zaufać, Fred? - Chciałabym. Jednak nie jestem pewna czy powinnam. Wtedy milknie. Czekam z zapartym tchem, aż powie coś, żeby udowodnić, iż Dorotea się myli, ale nie robi tego. Zamiast tego przesuwa ręką po moim brzuchu do piersi. To frustrujące. Obracam się w jego ramionach, twarzą do niego. - Hej, możemy pójść spać? – pytam. Chcę zobaczyć czy potrafi ze mną poleżeć, nie zamieniając sytuacji w seks. Przez dłuższą chwilę wpatruje się w moje oczy i odpowiada. – Pewnie, chodź tutaj. Wtulam się w niego, a on sunie palcami po moich plecach, zwracając szczególną uwagę na nasadę kręgosłupa. Jestem taka wykończona, a jego dotyk jest kojący. Chwilę później zasypiam. Gdy znowu się budzę, Nicholas trzyma ręce po obu stronach mojej głowy, a jego klatka piersiowa znajduje się między moimi rozchylonymi udami. Moja spódnica do łydek jest uniesiona do bioder. Patrzy na mnie, pewnie patrzył na mnie, kiedy spałam! To ma być dziwaczne czy seksowne? Pewnie po trochu z każdego. Wygląda na zadumanego. - Co? Śliniłam się? – pytam, starając się nie patrzeć na jego poważny wyraz twarzy. Obrzuca spojrzeniem moje usta. – Nie. - Co robisz? – szepczę. - Przyglądam ci się. Lubię cię tutaj mieć. - Na pewno. Tak jak lubiłeś mieć tutaj Doroteę. - Pieprzyliśmy się na kanapie. Nie doszła do mojej sypialni. 128 | S t r o n a

Painted Faces Podnoszę biodra, żeby spróbować go odepchnąć, ale ani drgnie. - Musiałeś mi to mówić? Połowę zeszłej nocy siedziałam na tamtej kanapie. – Przybieram zdegustowany ton, ale wewnątrz jestem podekscytowana, że nie spała z nim w jego łóżku. A ja właśnie spałam. I ja nie musiałam uprawiać z nim seksu. Lustruje mnie przenikliwym spojrzeniem. – Wiesz, że to z nią nie miało żadnego znaczenia. Oddech urywa mi się w gardle. – Och. Wzdycha. – Zatracanie się w kobietach, które właśnie poznałem to taki nawyk, którego nie mogę się pozbyć. Nie wiem, co mu odpowiedzieć. Ostatecznie żartuję, efektownie rujnując poważną chwilę. - Podobno nie jesteś seksoholikiem. Uśmiecha się i wciąż się we mnie wpatruje. Po czym szczerzy się szeroko i kręci głową. - Zamknij się, Freda – mówi ochryple, po czym całuje mnie mocno. Czuję ten pocałunek wszędzie, jak elektryzuje mnie od środka. Nicholas wlewa w ten jeden pocałunek wszystkie swoje niewypowiedziane uczucia. Czuję to. Może ja też to robię, dopasowując się do jego entuzjazmu poprzez przygryzanie mu dolnej wargi. Spodziewam się, że będzie próbował czegoś więcej, ale nie. Odsuwa się i uśmiecha się do mnie za podgryzanie go. – Niegrzeczna. Podoba mi się. Chodź dzisiaj ze mną na zakupy. - Zakupy czego? – pytam. - Ubrań. Potrzebuję nowych rzeczy. O, i może używane auto. Patrzę na niego szeroko otwartymi oczami. – Kupisz sobie samochód, ot tak? - Nie, ot tak. Teraz mieszkam tutaj na stałe. Potrzebuję transportu. - Zdajesz sobie sprawę, że to nie jest wielkie miasto? Wydaje się takie tylko wtedy, kiedy nie jesteś z nim zaznajomiony. W ciągu pół godziny można dojść wszędzie. Samochód na niewiele ci się zda. Ale pójdę z tobą, jeśli tylko kupisz mi dobry obiad. Rzuca mi spojrzenie na wpół prześmiewcze, na wpół czułe. – Kupię ci obiad, jeśli pozwolisz, żebym kupił ci też nową sukienkę. Mojego wyboru. Prycham na niego, ale jestem zaintrygowana, nie powiem. – Jestem zobowiązana do noszenia sukienki, którą wybierzesz? - Nie. Ale byłoby miło, gdybyś nosiła. - A więc umowa stoi i zobaczymy jeszcze z tą sukienką.

129 | S t r o n a

Painted Faces Szybko wybieram się do mojego mieszkania, żeby wymyć zęby i przebrać się w bluzkę, w której nie spałam. Gdy wychodzę, Nicholas czeka na korytarzu, opierając się swobodnie o ścianę. Na czubku głowy znowu ma te okulary przeciwsłoneczne, te na których widok mam ochotę rozpłynąć się, jak idiotka. Uśmiecha się i podaje mi rękę. Łapię ją, odwzajemniając uśmiech.

130 | S t r o n a

Painted Faces

Rozdział jedenasty Lustra i Przebieralnie

Nicholas kupuje, jak zawodowiec. Dokładnie wie, co mu się podoba, a co nie i radzi sobie z ekspedientami, jakby to byli jego starzy kumple. Zawsze uważałam, że kupowanie ubrań jest koszmarnym doświadczeniem, zwłaszcza kiedy byłam młodsza. Jestem pulchna od narodzin, więc wybieranie ciuchów nigdy nie jest fajne. Nawet, jeśli znajdę coś w moim guście, to zawsze istnieje szansa, że w sklepie nie będą mieli tego w moim rozmiarze. A czasami, kiedy jednak mają, to po prostu to na mnie nie pasuje. W tej chwili znajdujemy się w eleganckim męskim butiku i udaję zainteresowanie w tych półkach za ladą, gdzie widnieją koszule wszystkich możliwych kolorów. Regał przypomina mi takie tekturowe palety kolorów, które dostajesz, kiedy kupujesz farbę. Małe prostokąciki koloru. Spoglądam za siebie, gdzie ekspedient pomaga Nicholasowi i uderza we mnie kontrast pomiędzy tym, jak ubiera się, będąc na scenie, a jak będąc sobą. Vivica Blue to koronka, jedwab i wysokie obcasy, podczas gdy Nicholas to dopasowane koszule i projektanckie spodnie od garnituru. Rzadko zobaczycie go w zwykłej koszulce i dżinsach. Kończy się na tym, że Nicholas wychodzi z paroma torbami koszul i spodni. Gdy wychodzimy na ulicę, mówi: - A więc prowadź, kochanie, pokaż mi, gdzie lubisz robić zakupy. - Nie upierasz się dalej przy tym, żeby kupić mi sukienkę, co? – pytam z westchnieniem, z którego byłaby dumna kapryśna piętnastolatka. - Oczywiście, że kupuję. Zabierz mnie do swoich butików. - Zdajesz sobie sprawę, że kupowanie ubrań znajduje się na liście moich trzech najbardziej znienawidzonych aktywności, tuż pod spłacaniem podatków i robieniem wymazu? - Nie bądź głupia, gdybym miał twoje ciało, to ciągle bym je przebierał. Wycisnęłabyś ostatnie poty z Christiny Hendricks. Prycham. – Jasne. Nicholas patrzy na mnie spod byka, jak zawsze, kiedy zaniżam swoją samoocenę. Potrząsa głową i zaciska usta. - Dobra, jeśli ty nie prowadzisz, to ja będę musiał wybrać jakieś miejsce. 131 | S t r o n a

Painted Faces Podążam za nim i kiedy docieramy na Grafton Street, wciąga mnie do irytująco modnego sklepu z damskimi ubraniami. Na wystawie nogi manekina ukazują całą gamę wielokolorowych rurek. Zawsze myślałam, że połowiczne manekiny są dziwnie niepokojące. Jakby jakiś dekorator wystaw sklepowych odciął górną część, bo jej nie potrzebował. Robię się niepotrzebnie rozdrażniona, gdy Nicholas zaczyna ściągać z wieszaków sukienki dokładnie w moim rozmiarze, pomimo faktu, że nigdy nie powiedziałam mu, jaki rozmiar noszę. No dobra, pochlebia mi trochę, że skupiał na mnie tyle uwagi, żeby to dostrzec. - Jeśli myślisz, że przymierzę je wszystkie, to coś ci się pomyliło – mówię z burczącym brzuchem, jakby żołądek pytał gdzie jest ten obiecany obiad? - Jesteś dzisiaj kapryśna – komentuje Nicholas, wprowadzając mnie do jednej z przebieralni. Podaje sukienki ekspedientce, jakby to była całkiem normalna rzecz, jak na mężczyznę. Chyba to jego pewność siebie powstrzymuje dziewczynę przed powiedzeniem mu, że jego nie powinno tutaj być. Rozsuwa zasłonę w jednej z kabin i pokazuje mi, żebym weszła. Omijam go i jęczę głośno, rozglądając się wokoło. – Te kabiny są okropne, spójrz na te wszystkie lustra. Ukazują każdą partię twojego ciała, której nie chcesz widzieć. – Nie cierpię patrzeć na siebie od tyłu. Pamiętam, jakby to było wczoraj, pierwszy raz, kiedy spojrzałam przez ramię w jednej z takich przebieralni. Przerażenie, och, te przerażenie. - Wpuść mnie i będę patrzył za ciebie. – Uśmiecha się szeroko, wyciągając jedno ramię i opierając dłoń o ścianę przy kabinie. - Spieprzaj – mówię gniewnie, chwytając za sukienki i zasuwając zasłonę. Słyszę śmiech Nicholasa. – Być może twoje humorki można przypisać faktowi, że wczoraj nie było ci dane dojść – sugeruje wystarczająco głośno, żeby wszyscy mogli usłyszeć w przebieralni. Mogłabym go udusić. Ekspedientka na przodzie parska głośno. - Jezu, możesz się przymknąć? – syczę, zsuwając z siebie ubrania. Wysuwam głowę zza zasłony. – I skąd niby wiesz, że nie zajęłam się sobą, kiedy poszłam do łóżka? – szepczę, mrugając do niego. Nie zrobiłam tego. Nadal pragnę jego dotyku, ale moja diabelska strona chce do podręczyć. Jego spojrzenie robi się gorące i jęczy. – Malujesz mi naprawdę ładny obrazek. Zrobiłaś to? Uśmiecham się lekko, zaciągając zasłonę. – Nie twoja sprawa.

132 | S t r o n a

Painted Faces - Daj spokój, Fred, dobijasz mnie. Proszę, powiedz, że myślałaś o mnie, masturbując się. Będę przeszczęśliwy przez cały dzień. A może nawet i rok. – Nadal mówi o wiele za głośno, kurwa. - Nie potrafisz szeptać? – pytam go cicho, biorąc fioletową sukienkę, bo to jeden z moich ulubionych kolorów. Wchodzę w nią. Na to wsuwa się cicho za zasłonę i przyciska mnie do lustrzanej ściany. Fioletowa sukienka tkwi mi w pasie, bo nie miałam szansy założyć jej całej. Chwyta mnie za nadgarstki i trzyma mocno po bokach. - Powiedz mi – prosi, nareszcie postanawiając szeptać. - Co mam powiedzieć? – pytam przez ściśnięte zęby. - O tym, jak się dotykałaś – mruczy, wbijając wzrok w mój stanik. Spoglądam na jego wargi, po czym unoszę wzrok do jego oczu. – To był żart. Uśmiecha się i uwalnia moje nadgarstki. – Szkoda. Teraz wyobrażam sobie ciebie z rękami między nogami. Będziesz musiała coś zrobić, żeby mi ulżyć. Odpycham go, chociaż znajdujemy się w maleńkiej kabinie, więc daleko nie mogę go odsunąć. – Sam sobie ulżyj – mówię, ubierając sukienkę do końca. Cmoka z dezaprobatą i unosi brew. – Robienie tego samemu nigdy nie jest takie fajne, Fred. Ty powinnaś o tym najlepiej wiedzieć. - Co masz na myśli? – pytam, próbując sięgnąć zamka na plecach. Nicholas odsuwa moje ręce i robi to za mnie, sunąc palcami po moim kręgosłupie. To jest… przyjemne. - Dwa tygodnie temu w moim mieszkaniu, leżąc na moim szezlongu, przypominasz sobie? Fukam. – Wiedziałam, że nie powinnam ci pozwolić na za dużo. Nigdy nie dasz mi o tym zapomnieć. Nicholas stoi za mną, wpatrując się we mnie w lustrze. Przypomina mi to chwilę, kiedy robił niemal to samo wczoraj w jego łazience. - To była piękna chwila, nie żałuj jej. Ja nie żałuję. Marszczę nos. – Piękna… - mówię na wydechu. Kładzie mi rękę na brzuchu. – Ty zdecydowanie byłaś się piękna. Odrywam od niego wzrok i spoglądam na sukienkę, którą mam na sobie, zmieniając temat. – Nie jestem jej pewna, co ty myślisz? 133 | S t r o n a

Painted Faces - Kolor do ciebie pasuje i materiał jest ładny. Szczególnie podoba mi się to. – Przesuwa palcami po linii dekoltu. - Jakżeby inaczej – prycham, ale bez przekonania. Nie chcę, żeby przestawał mówić. Chcę, żeby wciąż wypowiadał słowa, które rozgrzewają mnie od środka. Uśmiecha się do mnie w lustrze. – Wiesz, Fred, kiedy śpiewałaś mi wczoraj tamtą piosenkę, chyba nigdy nie widziałem niczego słodszego. - Próbowałam być zabawna i pośmiać się z uwodzicielskiego karaoke Phila. – Wywracam na niego oczami. - Najbardziej urocza rzecz na świecie. Zawsze udaje ci się wywołać u mnie uśmiech. Odwracam spojrzenie od jego oczu. Jest w nich za dużo uczucia, a ja nie potrafię tego znieść. – Zawsze do usług. - Hej – szepcze poważnie. Spoglądam na niego. – Zawsze będziesz moją przyjaciółką, prawda, Fred? Nie daj mi tego spieprzyć. Potrzebuję cię w moim życiu. Potrzebuję złotookiej dziewczyny, która potrafi mnie rozweselić. Jego słowa różnią się od wszystkich innych. Nigdy nie słyszałam, żeby mówił tak szczerze. - Oczywiście. – Zdobywam się na uśmiech. – Trudno będzie ci się mnie pozbyć, Viv. Jestem, jak opryszczka. Kręci głową. – Cudownie używasz słów, obrzydliwie, ale cudownie – mówi, powtarzając słowa sprzed kilku tygodni w jego mieszkaniu, kiedy po raz pierwszy poprosił, żebym została jego asystentką. Ostatecznie Nicholas kupuje mi dwie sukienki. Fioletową i jasnoczerwoną. Czerwona była jego wyborem. Jest obcisła, bez rękawów i sięga kolan. Sprzeciwiam się, co do jej noszenia, przybierając wyniosły głos i mówiąc, że będę wyglądać, jak bezwstydnica. On odpowiada, że wciśnie mnie w nią, nawet jeśli będzie to ostatnia rzecz w jego życiu. Śmiejemy się, kiedy opuszczamy sklep z torbami w rękach i nagle na kogoś wpadam. - O, przepraszam… - zaczynam przepraszać i spoglądam na osobę, która sprawia, że otwieram szeroko usta. Natychmiast przestaję się śmiać i uśmiechać. Tak naprawdę czuję się, jakby cała krew w moim ciele zrobiła się zimniejsza. Przede mną stoi Aaron. Tak, ten Aaron, ten psychiczny, prześladujący były chłopak. Przybiera (fałszywą) zaskoczoną minę. – Cześć, Fred, wow, ile to minęło. Chcę odpowiedzieć, że nie wystarczająco długo. – Um, tak – błąkam. – Hej. - To taki zbieg okoliczności, właśnie o tobie myślałem. 134 | S t r o n a

Painted Faces Zbieg okoliczności, gówno prawda. – No oto jestem. Miło było cię znowu zobaczyć, ale spieszę się. Staram się go ominąć, jednak Nicholas wybiera tę chwilę, żeby wyjść naprzód. - Freda, nie przedstawisz mnie swojemu znajomemu? – pyta, kładąc mi rękę na ramieniu. Aaron wbija wzrok w ten mały ruch. Mogłabym teraz walnąć Nicholasa, ale chyba mogę wykorzystać jego obecność ku swojej przewadze. Przyklejam uśmiech do twarzy i obejmuję go w pasie, opierając się o niego czule. - To jest Aaron, Nicholasie. Aaronie, to mój chłopak, Nicholas. – Modlę się do Boga, żeby nie postanowił odkryć mojego kłamstwa. Na szczęście on też mnie obejmuje i dołącza do szarady. - Twój… chłopak. – Aaron wypowiada te słowa bardzo powoli, jakby próbował je dopasować do swojego wielkiegp, psychotycznego języka. - Tak – odpowiadam i zaczynają mi się pocić dłonie. Następuję długa, niezręczna cisza, podczas której czekam, aż Aaron powie coś drażliwego. Gdy byliśmy razem, to był król niestosownych wybuchów. Za pierwszym razem, kiedy poznał moją mamę był w złym humorze, bo nie działał prąd w jego mieszkaniu. Kiedy zapytała go czy chciałby kawy czy herbaty, to odparł, że nie cierpi gorących napojów. No kto mówi takie rzeczy? Mama skinęła głową i uśmiechnęła się, ale posłała mi ostrożne spojrzenie. Od początku wiedziała, że nie jest dobrym facetem. Aaron wygląda, jakby był bliski podobnego wybuchu, który odkryłby fakt, że to nie jest przypadkowe spotkanie. Ale udaje mu się opanować temperament i uśmiecha się zbyt szeroko, by uważać to za normalne, mówiąc: - Miło cię poznać, Nicholas. Freda. – Kiwa mi głową i odchodzi. Nawet się nie żegna. Gdy znika, Nicholas się śmieje. – Rozumiem, że to był twój były? - Skąd wiedziałeś? - Po pierwsze, bo przedstawiłaś mnie, jako swojego chłopaka, a po drugie przez to, jak na ciebie patrzył, tak zaborczo. Szczerze mówiąc, nie spodobało mi się to. - Cóż, mnie też się to nie podobało – odpowiadam. – I przepraszam, że wciągnęłam cię w udawanie mojego chłopaka. Musiałam się upewnić, że Aaron nie będzie myślał o tym, żebyśmy do siebie wrócili. Nigdy nie był najmądrzejszym facetem, jeśli wiesz o co mi chodzi. Nie potrzebuję, żeby znowu wracał do mojego życia.

135 | S t r o n a

Painted Faces Ale z tego, co wygląda, on już się do tego szykuje. Nagle zdaję sobie sprawę, że to naprawdę on przyszedł do sklepu i o mnie pytał. To oznacza, że węszył wokół mnie od kilku tygodni, co nie wróży dobrze. - Jak bardzo jest niemądry? – pyta Nicholas, otwierając drzwi restauracji, przed którą właśnie stanęliśmy. Wchodzę do środka i kelnerka prowadzi nas do stolika dla dwojga. Wciąż jestem nerwowa. Serce bije mi zbyt szybko. Naprawdę cholernie nienawidzę Aarona. Kiedy właśnie ułożyłam sobie normalne życie, on postanawia znowu się pojawić. Nienawidzę również siebie, że nie naprostowałam go od samego początku. Gdybym nie poszła z nim na randkę, to mogłabym oszczędzić sobie kłopotu stania się tematem jego obsesji. Siadam i zerkam na menu, po czym myślę a co mi tam i opowiadam Nicholasowi historię mojej znajomości z Aaronem. - To brzmi na scenariusz ze złym miejscem, złym czasem – odzywa się Nicholas. – Gdybyś nie była na imprezie, to nigdy byś go nie poznała. - To prawda. Nie mieliśmy ze sobą żadnych wykładów ani nic. Boże, teraz naprawdę żałuję, że poszłam na tamtą imprezę. - Niestety nie można cofnąć czasu. Ale szczerze mówiąc, Fred, jeśli to naprawdę on pojawił się w twojej pracy, to masz problem. Musisz uważać. Pomogę ci. Upewnię się, że nie będzie kręcił się przy bloku. Jeżeli gdzieś go zobaczę, to go odstraszę. Nie ma potrzeby panikować, tylko bądź spostrzegawcza i zawsze miej przy sobie telefon. Kiedy będziesz w domu, pamiętaj, że jestem obok. Wpatruję się w niego i uśmiecham się z wdzięcznością. Miło było powiedzieć komuś o Aaronie. Komuś, kto nie jest moją matką, której nie można stresować i komuś, kto nie jest Norą, która mogłaby teraz wariować. Gdybym jej powiedziała, to zaczęłaby wydzwaniać na policję, ilekroć usłyszałaby skrzypnięcie podłogi. Gdy kończymy obiad jest późny wieczór i musimy pędzić do skupu z używanymi autami tuż za miastem, żeby Nicholas mógł sobie wybrać nowy samochód. Nie mam pojęcia, jaki chce pojazd, ale jeśli dekoracja jego mieszkania jest jakąś wskazówką, to będzie to coś niezwykłego. Nie mylę się i kończy się na tym, że odjeżdżamy jasnoniebieskim Nissanem Figaro. Kosztuje prawie osiem tysięcy i jest w stylu lat pięćdziesiątych, posiada tylko dwa przednie siedzenia, jak sportowe auto. Nie jest ani trochę męskie, ale czego mogłam się spodziewać po Nicholasie? Wydaje mi się, że celowo wybiera taki samochód, który pokazuje środkowy palec przyjętemu stereotypowi męstwa. Tak jakby go za to uwielbiam.

136 | S t r o n a

Painted Faces Wracając do domu, zostawiamy auto na parkingu na tyłach budynku i wchodzimy do mieszkania Nicholasa, gdzie pomagam mu rozłożyć wszystkie nowe ciuchy. Kupił dzisiaj mnóstwo rzeczy. Naśmiewam się z niego, kiedy znajduję bokserki Calvina Kleina na dole jednej z toreb, zakładając je sobie na głowę i nosząc, jako kapelusz. Nicholas uśmiecha się, daje mi klapsa w tyłek i zrywa mi bokserki z głowy. - Dzieciak – karci, kręcąc głową. Pokazuję mu język i biorę kupkę nowych koszul, zawieszając je w jego szafie. Gdy kończę odkładać wieszaki, dostrzegam w roku kolekcję starych kaset wideo. - Co jest na kasetach? – pytam, zamykając szafę. - Na kasetach? – Nicholas unosi brew, podziwiając niebieski krawat, który sobie kupił. - Na tych starych leżących na dole szafy. Proszę, powiedz, że są na nich twoje nagrania z dzieciństwa, żebym mogła je sobie obejrzeć i pośmiać się z ciebie. Wygładza krawat i odchyla głowę, żeby spojrzeć mi w oczy. Jego spojrzenie jest trochę smutne. – Nie są ze mną, tylko z moją matką. Kiedy żyła, była śpiewaczką. Tylko te taśmy pozostały z jej występów. - Naprawdę? Była dobra? – pytam zainteresowana. - Jedna z najlepszych – odpowiada z cieniem smutku. - Być może po niej odziedziczyłeś swój głos – sugeruję. Posyła mi lekki uśmiech. – Może. - Mogę którąś obejrzeć? – wypalam. Wyraz twarzy Nicholasa jeszcze bardziej się zamyka. – Wolałbym nie. Chciałbym je zatrzymać dla siebie. - Mogę to uszanować. – Milknę na chwilę. – Dolores była szczęśliwą kobietą, że urodziła takiego syna. Wiem, że byłaby okropnie dumna, gdyby widziała, na jakiego wyrosłeś mężczyznę. Wpatruje się we mnie dłuższą chwilę po tych słowach. Jakby wiele dla niego znaczyły. Wiem, że nie jest idealny, ale gdybym kiedykolwiek miała takiego syna, jak Nicholas, którego nie obchodzi, że to co kocha robić jest sprzeczne z normami społecznymi, to wiem, że byłabym z niego niezwykle dumna. - Dziękuję, Fred – odpowiada cicho i podchodzi, żeby ścisnąć moją rękę.

137 | S t r o n a

Painted Faces Przez następnych kilka dni każdy wieczór spędzam z Nicholasem. Czasami on przychodzi do mnie, a innymi razy, ja do niego. Nora zdaje się znowu go lubić, przez co jestem dziwnie szczęśliwa. Nie, żeby nadal była nim zainteresowana romantycznie, bo wie, że mam wobec niego słabość, a my nie jesteśmy takimi przyjaciółkami. Może nie mamy najbardziej harmonijnej przyjaźni, ale nie zabieramy się za faceta, który podoba się jednej z nas albo z którym się umawiała. Nicholas nie próbuje przekraczać granic naszych stosunków tak jak wtedy na jego parapetówce, ale zaczyna znajdować więcej okazji, żeby mnie dotykać. Nagle się do mnie przytuli albo przesunie palcami po moim ramieniu, kiedy siedzimy na kanapie i oglądamy telewizję. Czasami oprze mi głowę na ramieniu. Jego uściski mnie roztapiają, bo są takie ciepłe i serdeczne. Dwa razy przyłapałam go także na wąchaniu moich włosów. On wie, że to dostrzegam i nawet się tego nie wstydzi. Kolejna rzecz, którą podziwiam w tym człowieku, jest tak kompletnie nieskruszony, co do swoich czynów. Jest tym, kim jest i jak się to komuś nie podoba, to jego pech. Sposób, w jaki się przy mnie zachowuje jest być może niebezpieczniejszy od nadmiernej seksualności, bo to sprawia, że chcę ciągle z nim przebywać. Gdyby postanowił opuścić Irlandię i znowu zacząć podróżować, to nie wiem, co bym zrobiła. Kiedy wybieramy się w czwartek do The Glamour Patch na jego występ, wydaje się, jakby wieki nas tam nie było. Tyle się wydarzyło w ostatnim tygodniu. Zwykle nie mogłabym się doczekać czwartku, bo oznaczałoby to, że znowu zobaczę się z Nicholasem, ale i tak widywałam go niemal codziennie. Nie zauważyłam, żeby sobie szukał innych kobiet odkąd przespał się z Doroteą. Kolejna rzecz, która może być niebezpieczna, ponieważ jeśli wróci do tego swojego bogatego życia seksualnego, to będę zdruzgotana. Publiczność jest dzisiaj trochę mniejsza. Czwartkowe tłumy nie są tak hałaśliwe, jak w piątek czy sobotę. Zajmuję swoje zwykłe miejsce przy boku sceny, oglądając występ Vivici Blue w długiej, ciemnoczerwonej sukni wieczorowej, czarnych, jedwabnych rękawiczkach, diamentowych akcesoriach i brązowej peruce. Audrey Hepburn mogłaby jej pozazdrościć. Nicholas zerka na mnie kątem oka podczas występu częściej niż zwykle. Przez ten zeszły tydzień tak się do siebie zbliżyliśmy, po prostu spędzając ze sobą czas i robiąc swoje w towarzyszki sposób. Gdzieś w połowie jego aktu podchodzi do zespołu i zaczyna dawać gitarzyście instrukcje, który ma na imię Liam albo Lionel. Nie pamiętam. Ilekroć Nicholas rozmawia z zespołem zawsze wiem, że prosi ich o piosenkę, która nie była planowana.

138 | S t r o n a

Painted Faces Gdy wraca do mikrofonu, odwraca się, żeby spojrzeć na mnie długą chwilę i uśmiecha się figlarnie. Co on kombinuje? Zespół zaczyna odgrywać znajomy wstęp do „Every Breath You Take” The Police. Nie jest to normalny numer Nicholasa i zdecydowanie nie jest to jego normalny styl. Następnym razem, kiedy na mnie patrzy rzucam mu zdezorientowane spojrzenie, a on wskazuje głową w miejsce gdzieś pod sceną. Wyglądam przez zasłonę na widownię, ale nie zauważam nic niezwykłego. Dopiero, kiedy wzrokiem docieram do baru staję jak wryta. Na stołku z dużym piwem po boku i poważną miną siedzi Aaron. Dobry Jezusie. Niewłaściwie byłoby do niego podejść i kopnąć go w jaja? Może w ten sposób pojąłby aluzję. Choć mogłabym mierzyć do niego z pistoletu, a on i tak uważałby, że jesteśmy sobie przeznaczeni. Nigdy nie przemówisz do rozsądku wariatowi. Jego dzisiejsza obecność pokazuje, że znowu bezwstydnie mnie prześladuje. Coś ściska mnie w płucach. Mieszanka strachu i poirytowania. Potem mózg lekko mi świruje i niemal śmieję się na myśl, że musiał zmusić się do przełknięcia swojej męskiej dumy i wejść do baru gejowskiego, żeby mnie szukać. Chwilę później faktycznie się śmieję, kiedy dociera do mnie wybór piosenki Nicholasa. Wciąż śpiewa o tym, że przy każdym oddechu, który wezmę i każdym ruchu, który wykonam, on będzie mnie obserwował. Idealniej nie da opisać się Aarona. Przez całe pół roku ukrywał się w cieniu, patrząc jak żyję własnym życiem. Co jakiś czas ośmieliłby się pokazać, żeby mnie nękać. Nie wiem, co było bardziej niepokojące; chwile, kiedy wyczuwałam w pobliżu jego obecność, ale go nie widziałam czy chwile, kiedy podszedłby, żeby ze mną pogadać, nawet nie próbując ukryć faktu, że mnie prześladował. Mogłabym teraz wyściskać Nicholasa, ponieważ czasami potrzeba humoru, żeby wydostać się z ciemnych miejsc umysłu. Znowu na niego patrzę, a kiedy śpiewa jest na granicy śmiechu. Szczerze mówiąc nawet nie miałabym nic przeciwko, jeśli to Nicholas obserwowałby każdy mój ruch. Gdy ktoś cię pociąga, ekstremalne zachowanie może być trochę… pociągające. Gdyby Edward Cullen był brzydki, to jestem pewna, że Bella Swan nie byłaby tak zadowolona tym, że przychodził w nocy do jej sypialni, by patrzeć, jak śpi. My, kobiety, potrafimy być dziwnymi, płytkimi istotami, kiedy poniesie nas nastrój. Patrzę znowu na Aarona i serce mi staje, bo teraz patrzy wprost na mnie. Jak udało mu się aż tutaj mnie dostrzec? Może ma jakiś specjalny radar prześladowczy. Bierze swoje piwo, upija długi łyk i podnosi się z krzesła. Nie odrywając ode mnie wzroku, zaczyna iść w stronę sceny. Nicholas przygląda się mu z ostrożną miną. Zastanawiam się czy Aaron pojmuje, że obecnie grana piosenka ma się z niego naśmiewać.

139 | S t r o n a

Painted Faces Im bardziej Aaron się zbliża, tym większą czuję panikę. Przez chwilę myślę nad ucieczką z klubu. Jednakże bezpieczniej jest zostać w miejscu publicznym. Piosenka kończy się, kiedy Aaron wskakuje na scenę, szybki niczym błyskawica i wchodzi za kurtynę. Splatam ramiona na piersiach i wywołuję opanowany wyraz twarzy. - Fred, okłamałaś mnie – odzywa się wariacko, stając tuż przede mną. – Myślałaś, że możesz mnie oszukać i oczekiwać, że uwierzę, że jakiś pieprzony – nie wiem nawet co to ma, kurwa, być na tym scenie – że ten dziwak to twój chłopak? Opada mi szczęka. On jest oburzony, co do diabła? Jakby miał prawo do bycia wkurzonym. Absurdalne. - Mówisz serio, ty pieprzony świrze? – pytam poważnie. – W co ty sobie pogrywasz, przychodzisz do mojej pracy i zachowujesz się, jakbyś miał prawo cokolwiek wiedzieć o moim życiu? Nasz cały związek był cholernym żartem. Skończył się lata temu, a ty wciąż zachowujesz się, jakbyśmy byli jakimiś nieszczęśliwymi kochankami. Mówiłam ci to wcześniej i powtórzę jeszcze raz, Aaron, nigdy cię nawet nie lubiłam. Przez długi czas krępowałeś mi życie i teraz znowu próbujesz to zrobić. A. Ja. Na. To. Kurwa. Nie. Pozwolę. Milknę i przeczesuję dłonią włosy, zaskoczona własnym wybuchem. Nie zdawałam sobie sprawy, że powstrzymywałam w sobie tyle gniewu. Jego zachowanie, jakby miał wszelkie prawo, żeby tutaj być sprawiło, że eksplodowałam. - Musisz do mnie wrócić – odpowiada martwym, nieświadomym głosem, nie zwracając w ogóle uwagi na moje słowa. - Minęły prawie cztery lata, nie możesz pojąć aluzji i żyć dalej? – pytam rozdrażniona. Problem z Aaronem jest taki, że nigdy nie był agresywny ani mi nie groził. W innym wypadku poszłabym na policję. Był po prostu przylepny, zaborczy, denerwująco maniakalny i lekko świrnięty. Jest typem osoby, która sprawia, iż chcesz stworzyć postanowienie, w której nie wpuszczasz do życia żadnych nowych osób ze strachu, że okażą się być tacy, jak on. On wzdycha. – Próbowałem. Miałem nową dziewczynę i w ogóle, ale ona nie była tobą. Zerwałem z nią. - Jesteś śmieszny. Nigdy do siebie nie wrócimy, więc sugeruję, żebyś dołączył do agencji towarzyskiej i dalej szukał tej jedynej, bo na pewno nie jestem nią ja. – Już współczuję jakiejkolwiek kobiecie, na którą się rzuci potem. Słyszę stukot obcasów, kiedy Nicholas schodzi ze sceny i staje obok mnie. Przeszywa Aarona śmiertelnym spojrzeniem, a choć jest w stroju drag, to dalej wygląda groźnie, co jest samo w sobie wyczynem. – Masz trzydzieści sekund, żeby opuścić klub, inaczej wzywam ochronę – mówi ostrożnie Aaronowi.

140 | S t r o n a

Painted Faces Aaron obrzuca wzrokiem Nicholasa. – Spieprzaj, transwestyto, rozmawiam z Fred. - Wcale nie i jeśli nie zrobisz tego, co mówię, to za chwilę szpilka tego transwestyty wyląduje ci w dupie. Aaron gapi się na Nicholasa, po czym wybucha śmiechem. Nigdy nie był typem śmiejącej się osoby, więc kiedy to robi, to jest bardzo dziwne. – Trzymaj się z daleka od mojego tyłka, ty pieprzony pedale. - Och, o to nie musisz się martwić – odpiera Nicholas i obejmuje mnie mocno w talii. – Tyłek Fred wystarczająco mnie zaspokaja. Mimowolnie parskam i powstrzymuję śmiech. - To chore. – Aaron patrzy na mnie zmrużonymi oczami. – Nie jesteś z tym dziwadłem, prawda, Fred? Biorę wielką satysfakcję z jego zdegustowanej miny, kiedy odpowiadam: - Zdecydowanie tak, jesteśmy w sobie szalenie zakochani. Możesz przyjść na ślub, jeśli chcesz. Nicholas ściska moje biodro i uśmiecha się do mnie z uwielbieniem. - Ślub? – pyta wolno Aaron, jego oczy zamieniają się w szparki. - Tak, ślub – oświadczam. – A więc widzisz, nie ma dla nas szansy, Aaron, bo zamierzam kochać, szanować i żyć z tym cudownym mężczyzną do dnia mojej śmierci. Teraz lecę z grubej rury, licząc na to, że będzie tak bardzo obrzydzony myślą, że poślubię drag queen, że odejdzie i już nigdy nie będzie mnie szukał. Przez chwilę mam uroczy obrazek w głowie, gdzie ja i Nicholas naprawdę bierzemy ślub, on w sukni ślubnej, a ja w garniturze. Aaron potrząsa głową, jakby nie wierzył własnym uszom. - Oboje jesteście chorzy – parska. Cofa się o krok i gładzi się po brodzie ręką. Wygląda, jakby zamierzał powiedzieć coś jeszcze, ale potem odwraca się i odchodzi, nadal kręcąc głową, jakby nie potrafił tego wszystkiego ogarnąć. - Już nie mogę się doczekać nocy poślubnej – żartuje Nicholas, wciąż mnie otulając ramionami. Uśmiecham się do niego wdzięcznie i wzdycham długo. – Dzięki, że mi z tym pomogłeś. Przepraszam, że musiałeś przez to przerwać występ. Schyla się do mnie, żebyśmy byli na równi wzrokiem. Przesuwa palcem po mojej dolnej wardze i patrzy na mnie z czymś, jak tęsknotą w oczach. Potem się z tego otrząsa i

141 | S t r o n a

Painted Faces chciałabym, żeby zrobił to, co zamierzał jakąś chwilę temu. Nie obchodziłoby mnie nawet, że całowałabym drag queen. - Na co ci najlepszy przyjaciel, jeśli nie potrafi odstraszyć szalonego byłego chłopaka? – pyta czule. - W rzeczy samej, Viv. – Wysuwam się z jego objęć i klepię go po tyłku. – A teraz wracaj tam, pięknisiu. Nadal masz do rozegrania trzydzieści minut występu. Salutuje mi i odchodzi na scenę, przepraszając tłum i mówiąc, że musiał załatwić pilne sprawy kobiecej higieny. Śmieję się, idąc do baru po jakiegoś drinka. Po tym bliskim spotkaniu z Aaronem sądzę, że zasługuję na alkohol.

W sobotni poranek jem śniadanie z Norą, która opowiada mi o tym, jak przebiegła jej randka z Richardem w środowy wieczór. Tyle czasu spędzałam z Nicholasem, że do tej pory nie miałyśmy czasu na pogawędkę. - Tak, jest przyjemny – mówi, nakładając masło na grzankę. – Zdecydowanie chcę się znowu z nim zobaczyć, ale zaczekam, aż to on do mnie zadzwoni. Nie cierpię tej części. - Na pewno zadzwoni – mówię. – Tylko nie pozwól, żeby zwyciężyły twoje nerwowe paluszki. Założę się, że myślałaś nad zadzwonieniem do niego każdej nocy od randki. Wzdycha. – Czasami to trochę przerażające, jak dobrze mnie znasz, Fred. - Znam cię lepiej niż ktokolwiek – żartuję, przybierając dziwny ton. – Być może pewnego dnia otworzysz oczy i zobaczysz, że to mnie tak naprawdę pragniesz. Śmieje się i udaje, że rzuca we mnie nożem. – Cicho. Tak w ogóle, to jak się mają sprawy z Nicholasem? Wzruszam ramionami. – Jakoś. Nic nowego. – Poza tym, jak potrafi zmienić mnie w papkę prostym spojrzeniem. Przygryza swoją grzankę i widzę, że już mnie nie słucha. Jest zbyt zajęta rozmyślaniem o Richardzie. Zeskakuje z krzesła i idzie do salonu po swojego laptopa. Wraca i stawia go na stole. - Pokażę ci stronę Richarda na Facebooku – mówi. – Ma zabójcze zdjęcie profilowe. Wpisuje coś szybko, po czym odwraca do mnie ekran, żeby pokazać zdjęcie Richarda w jakimś zalesionym obszarze, który ma na sobie takie szelki, które nosi się, schodząc z klifu.

142 | S t r o n a

Painted Faces - Zdecydowanie ma czym się chwalić – komentuję z uśmiechem, zauważając jego obcisłą bluzkę z krótkim rękawem. – Nie wiem, Nora, chyba będę musiała przemyśleć ocenę o nim. Te zdjęcie wygląda mi na szpanerskie. Jesteś pewna, że to nie jest skryty kutas? - Nie musisz być zazdrosna. – Uśmiecha się lekko, popijając kawę. - Nie jestem zazdrosna. – Nachylam się i klikam na zdjęcie, żeby je powiększyć, ale klikam na zły przycisk, który przywraca mnie na stronę Nory. Jako zdjęcie profilowe wstawiła fotkę sprzed wyjścia na miasto ze mną i Harrym, gdzie stoi w progu sypialni, wyglądając denerwująco zadbanie. Nie cierpię tego zdjęcia, bo wygląda na nim, jak próżna latawica, a mimo tego, jaka czasami się wydaje, Nora ma coś w tej swojej głowie. Po prostu uważa, że fajniej jest udawać płytką. W tej chwili cieszy się śniadaniem, więc wykorzystuję okazję, by podstępnie przejrzeć jej stronę i zobaczyć, co dzieje się w wirtualnym świecie Nory. Większość komentarzy jest od współpracowników, ale wtedy widzę inny i niemal spycham laptopa ze stołu w przerażeniu. Jakieś trzy dni temu pewien Aaron O’Toole pisze: Cześć, Nora! Dawno nie pisaliśmy, jak tam? Na co ona odpisuje: Hej, Aaron, po staremu. Coś nowego u ciebie? Potem następuje mdła rozmowa o pracy Aarona w jakiejś maszynerii i o tym, że niedługo dostanie awans. Gdybym miała stronę na Facebooku, to wtrącałabym się do tej pogawędki wielkim, cholernie wybuchowym WTF?! Opadam na krzesło i patrzę oszołomiona na Norę. Przeżuwa i przełyka grzankę zanim na mnie spogląda. – Jezu, Fred, pobladłaś. Dobrze się czujesz? Odwracam laptopa do niej i wskazuję palcem na rozmowę między nią i Aaronem. – Wyjaśnij to. – Staram się nie zagryzać zębów. - Ej, przeglądałaś moją stronę, ty wścibska krowo! – mówi i natychmiast się wylogowuje, zamykając laptopa. - Skąd go znasz, do cholery? – pytam przerażająco spokojnym głosem. - Co, tego kolesia Aarona? Jest regularnym klientem w barze. Rozmawiam z nim, kiedy nic się nie dzieje. Dodał mnie parę tygodni temu. Czasami czatujemy online. Wydaje się dość miły, choć nie ma poczucia humoru. Gdy to mówi, wszystko układa się w całość. Ten intrygancki szczur. Nie tylko wie, gdzie pracuję, to musi również wiedzieć, gdzie mieszkam, a co ważniejsze, z kim mieszkam.

143 | S t r o n a

Painted Faces Zaciskam pięści w gniewie. Jak śmie wciągać Norę w te obsesyjne dążenie, żeby mnie odzyskać. - Znasz go czy coś? – pyta ostrożnie. - Musisz go usunąć. Zablokować. Cokolwiek robisz na tej stronie – mówię wprost. – To nie jest zwykły klient z baru, Nora. To mój były chłopak ze studiów i jest w stu procentach świrnięty. Od kilku tygodni mnie śledzi. Kilka lat temu też to robił po tym, jak z nim zerwałam. Nigdy ci o tym nie powiedziałam, bo to był dla mnie kiepski okres i chciałam o nim zapomnieć. – Milknę, żeby nabrać tchu. Potem uświadamiam sobie coś innego. – Opowiadałaś mu coś o mnie? Nora nadal zdaje się być w szoku po tym, co właśnie jej powiedziałam. Odpowiada dopiero po chwili. – Um, tylko mimochodem. Zapytał, z kim mieszkam i co ten ktoś robi na życie. Niegroźne rzeczy. - Żadna informacja nie jest niegroźna, jeśli chodzi o Aarona, wykorzystuje to wszystko. – Rozdrażniona uderzam dłońmi w stół. – Nie do wiary, Nora. Każdemu przypadkowemu nieznajomemu opowiadasz o swoim życiu? Nie masz żadnego rozsądku? Patrzy na mnie oczami pełnymi łez i natychmiast czuję się okropnie, że na nią nakrzyczałam. Ale potrzebuje ciosu rzeczywistości. Aaronowi udało się do mnie dotrzeć częściowo dzięki informacjo, które tak durnie podawała mu Nora. Wstaje od stołu. – Słuchaj, przepraszam, nie wiedziałam. Nie musisz na mnie wrzeszczeć. – Teraz już w pełni płacze i biegnie do swojego pokoju. Padam na krzesło i krzyżuję ramiona na piersiach. Potrzebuję czegoś, co mnie uspokoi, więc wstaję i zaczynam wściekle sprzątać kuchnię. Pod koniec nie jestem już tak pochłonięta gniewem. Po prostu nie mogę uwierzyć, jaka czasami Nora jest ufna i nie mogę uwierzyć, jak daleko posunie się Aaron, żeby zdobyć o mnie informacje. Muszę coś z nim zrobić, tylko nie wiem co. Pukam do mieszkania obok i Nicholas wpuszcza mnie do środka. Siedzimy na jego łóżku pod kołdrą i opowiadam mu o porannym zdarzeniu. Wykorzystuję wiele gestów rękami, co oznacza, że mój gniew jeszcze nie osiadł. Nicholas słucha w ciszy z poważnym spojrzeniem. - Myślę, że powinnaś iść z tym na policję – mówi, głaszcząc mnie pocieszająco po ramieniu. - Nie wezmą mnie na poważnie. Nie wiesz, jaka jest policja w tym kraju. Wypełnią parę formularzy, poklepią mnie po plecach i powiedzą, że zobaczą, co mogą zrobić. Innymi słowy: pieprzyć to wszystko. Albo trafię na kutasa, który zasugeruje, że przesadzam i wygoni mnie stamtąd śmiechem.

144 | S t r o n a

Painted Faces - Gdzie mieszka Aaron? Mogę iść z nim pomówić – mówi Nicholas i teraz w jego głosie nie ma ani krzty humoru. Wow. Chciałabym zobaczyć, jak Nicholas wygląda, kiedy idzie z kimś pomówić. Pewnie przerażająco i cholernie seksownie. Może co jakiś czas nosić sukienkę, ale pod nią znajduje się mocne ciało. Co drugi dzień chodzi na siłownię w okolicach obiadu. Czasami mnie zaprasza, ale wtedy odmawiam mu sucho i wracam do swojego smakowitego posiłku. - Mieszka jakieś pół godziny drogi za miastem, ale nie powiem ci gdzie. Ma nie po kolei w głowie, kto wie, co spróbowałby ci zrobić samemu w jego domu. - Właśnie, spróbowałby. Freda, kochanie moje, myślisz, że nie dałbym mu rady? Rzucam mu oceniające spojrzenie. – W walce wręcz z łatwością byś wygrał, Viv. Ale Aaron jest nieprzewidywalny. Może posadzić cię w kuchni i uprzejmie zaoferować filiżankę herbaty, a potem weźmie tostera i rzuci ci nim w głowę. Nicholas marszczy brwi. – Mówiłaś, że nigdy nie był wobec ciebie agresywny. - Och, wobec mnie nie, ale tłukł mnóstwo talerzy w kuchni, ilekroć się wściekał. Teraz mógł przejść już na uszkodzenia cielesne. - Dobra, nie złożę mu wizyty, ale jeśli znowu pojawi się w klubie, to nie mogę ci obiecać, że czegoś nie złamię, prawdopodobnie jego nos. Z niektórymi ludźmi trzeba używać czegoś więcej niż słów, żeby przemówić im do rozsądku. - Popatrz tylko, Viv, jaki z ciebie macho się zrobił, żeby bronić mego honoru. – Szturcham go w bok. – Ale jeśli ktokolwiek będzie miał przyjemność złamać nos Aaronowi, to tylko ja. - Tego nie mógłbym przegapić. – Nicholas przytula mnie do siebie i całuje w czubek głowy. – Biedna, mała Fred miała szalenie ciężki tydzień. Co możemy zrobić, żeby jej to wynagrodzić? – zastanawia się. Muska kciukiem mój brzuch, gdzie bluzka lekko się uniosła. Wciągam wdech i odpycham od siebie mrowienie. - Słuchałeś mojego wywodu, kiedy mogłeś sobie dłużej pospać. Dosyć zrobiłeś, Nicholas. I tak to w ogóle to dzięki za wysłuchanie. - Wysłuchałbym, jak czytasz książkę telefoniczną, Fred. Patrzę na niego rozbawiona. – Co masz na myśli? - Że lubię cię słuchać. Co ważniejsze, lubię obserwować ruch tych twoich ślicznych ust. To nawet uwodzicielskie. Instynktownie przygryzam dolną wargę, przyciągając tam jego spojrzenie. Przesuwa jedną ręką po moim biodrze i zatrzymuje na moim tyłku, który chwyta i przyciąga mnie bliżej do siebie. Przysuwając się do mnie, sunie nosem od mojego policzka do szyi. Przełykam ślinę. 145 | S t r o n a

Painted Faces Pachnie mydłem i proszkiem do prania z cieniem płynu po goleniu. Unoszę rękę i delikatnie wsuwam palce w jego włosy. Od razu zauważam, kiedy jego oddech przyspiesza i schodzi niżej po moim ciele. Nosem wędruje do mojego obojczyka, a potem, dość zaskakująco, po prostu kładzie mi głowę na piersi. Nawet nie próbuje mnie obmacywać. - Uwielbiam, jaka jesteś ciepła i miękka. Ciągle pragnę cię tylko dotykać, ale czasami wydaje się, jakby nie dotykanie cię było większym podnieceniem. – Milknie i unosi na mnie wzrok. – Chcę cię zrujnować, Freda, na najlepszy możliwy sposób. Nie mówię ani słowa, ale praktycznie dyszę. Całuje mnie lekko w materiał bluzki. – Podoba mi się ta nasza gierka, ale pewnego dnia zniszczymy się nawzajem, wiesz o tym, prawda? Mówi o dobrym czy złym zniszczeniu? Nie ma szansy na wyjaśnienie, bo słyszymy niepewne pukanie do jego drzwi. Raz jeszcze całuje mnie w bluzkę i wstaje, żeby iść otworzyć. Podnoszę się z jego łóżka i poprawiam ubrania. Gdy wchodzę do salonu, widzę Norę stojącą obok Nicholasa, która okropnie wygląda. Nos i oczy ma całe czerwone, jakby nie przestała płakać odkąd wpadła dziś rano do swojego pokoju. - Fred, tak strasznie cię przepraszam. Byłam cholerną idiotką. Podchodzę do niej i przytulam się do niej. Nora i ja nieszczególnie okazujemy sobie uczucia, ale skoro jest taka zdenerwowana to chyba mogę zrobić wyjątek. Głaszczę ją po włosach. – Posłuchaj, nic się takiego nie stało. Aaron znalazłby sposób na pojawienie się w moim życiu z tobą lub bez ciebie. Nie twoja wina. Nie możesz być podejrzliwa wobec każdej nowej osoby, którą poznajesz. – Odsuwam się i próbuję zażartować. – Wiesz, to pewnie ja powinnam przeprosić. Musiałaś przecierpieć okropnie nudne rozmowy z Aaronem. Zasługujesz za to na medal. Żart działa i Nora śmieje się cichutko. Widzę Nicholasa przyglądającego mi się ponad ramieniem Nory. Podchodzi i obejmuje nas obie, tworząc grupowy uścisk. - Może na razie zapomnimy o nudnym, szalonym Aaronie i wezmę was, cudowne panie, na obiad? – pyta. Uśmiechamy się do niego, kiwając głowami.

146 | S t r o n a

Painted Faces

Rozdział dwunasty Cegłą Przez Okno

- Juuuhuu – nadchodzi śpiewny głos Phila, kiedy siedzę w garderobie i pomagam Nicholasowi zdjąć kostium. To był szalony występ. W pewnej chwili członek widowni tak bardzo się upił i nakręcił, że wszedł na scenę i próbował złapać Nicholasa za kroczę. Nicholas oczywiście żartował, co do tego, ale sądzę, że jest troszkę zdenerwowany. Próbuje to ukryć. Jednak zastanawiam się, czemu się przejął, skoro często zaprasza ludzi na scenę i potrafi być wobec nich bardzo dotykowy i uwodzicielski. Może dlatego, że ten dzisiejszy facet był naprawdę agresywny i wszedł na scenę bez pozwolenia Nicholasa. - Po zamknięciu klubu urządzamy tutaj spotkanie – oświadcza Phil. – Chcecie do nas dołączyć? Przeszywa mnie podekscytowanie. Nigdy nie byłam na czymś takim. – Zdecydowanie jestem chętna. – Obracam się do Nicholasa. – A ty, Viv? Wygląda na lekko wyczerpanego, ale wydobywa z siebie uśmiech. – Nie przegapiłbym tego. Włączcie mnie. - Świetnie – mówi Phil, klaszcząc w dłonie. – Powoli wypraszamy klientów. Wyjdźcie, kiedy będziecie gotowi. Phil wychodzi, a ja spoglądam na zegar. Jest prawie trzecia nad ranem. Zwykle występy Nicholasa nie trwają tak długo, ale Phil zaprosił inną drag queen Lindę Lovely z Brighton, żeby dziś wystąpiła, a więc show Nicholasa zostało przesunięte. Gdy zmywam cały makijaż z jego twarzy, wstaje i ściąga spódnicę oraz gorset, które miał dziś na sobie. Znowu ma na sobie te burleskowe majtki, a ja nie mogę się powstrzymać od rzucenia okiem w tamte rejony. Przyłapuje mnie na gapieniu się i sunie spojrzeniem po ramiączku biustonosza na moim nagim ramieniu, ponieważ mam na sobie za duży niebieski top, który zsuwa się z jednej strony. Odwracam wzrok. Kiedy wracam do niego spojrzeniem, przebrał się z majteczek w bokserki; te od Calvina Kleina, które nosiłam na głowie niczym kapelusz. Te wspomnienie wywołuje we mnie lekką ekscytację. Nicholas zakłada elegancką parę czarnych spodni i jasnoszarą koszulę. Włosy ma roztrzepane po ciśnięciu ich pod peruką i wiem, że sam sobie ich nie poprawi, więc biorę szczotkę z toaletki i wstaję. 147 | S t r o n a

Painted Faces Sadzając go na krześle, mówię: - Uczeszę ci włosy, Viv, wyglądają katastroficznie. Siedzi w milczeniu, a ja rozczesuję mu włosy, aż są wystarczająco schludne. Są krótko przycięte przy karku, ale o wiele dłuższe na górze. Przeczesuję je palcami, bo tak jakby nie mogę się powstrzymać. Spogląda na mnie w lustrze z krzywą miną, kiedy stoję za nim. - Skończone – odzywam się, zabierając ręce. - Dzięki – uśmiecha się, poklepując mnie po tyłku. Wychodzimy do teraz pustego klubu i podchodzimy do stolika, przy którym siedzą Phil, Sean i Linda Lovely, popijający tequilę. W przeciwieństwie do Nicholasa, Linda nadal jest w swoim pełnym stroju drag – czyli w różowej peruce, srebrnej sukience i obcasach w kolorze tęczy. Wygląda niczym wróżka ze snu po wypiciu kwasu. Chyba Nicholas wspominał, że tak naprawdę nazywa się ona Dave. W pobliżu kręci się paru pracowników, robiąc ostatnie porządki. - Nicholas Turner – ogłasza Linda Lovely, kiedy Nicholas siada przy stoliku, a ja zajmuję miejsce obok niego. – Zapomniałam jak dobrze wyglądasz w spodniach. Dwa ściśnięte jajeczka. – Mlaska ustami. Phil, Sean i ja wybuchamy śmiechem, kiedy Nicholas wstaje, żeby zrobić obrót i dać Lindzie pełen widok na swoje cacuszka. Linda unosi wymuskaną brew, kiwając głową z aprobatą. Sean przysuwa do mnie szklankę i nalewa do niego jakiś owocowy koktajl z wielkiego dzbanka stojącego obok butelki tequili. Biorę łyka, który smakuje jak cytrynowopomarańczowy raj. - Co to jest? – pytam, wypijając więcej. Sean wzrusza ramionami. – Jeszcze nie ma nazwy. Przygotowałem naprędce przy barze i tak jakby wlałem po trochu wszystkiego. Śmieję się. – Powinnam się martwić? Rzuca mi nerwowe spojrzenie. – Za… pewne nie. - „Za… pewne nie” mi wystarczy – odpowiadam, szturchając go w bok łokciem. Phil odzywa się. – Linda, moja kochana, opowiedz Nicholasowi i Fred swą soczystą ploteczkę. Linda odkasłuje i opisuje spotkanie, które miała w zeszły weekend z celebrytą, którego nazwiska nie chce podać, który przyszedł do jej klubu w Brighton i miał z nią szybki numerek 148 | S t r o n a

Painted Faces w łazience. Bezimienny celebryta najwyraźniej ma żonę i dwójkę dzieci. Przez następne pół godziny próbuję przekonać ją, aby wyznała nam nazwisko celebryty, ale usta ma tak mocno zapieczętowane jak pas cnoty. W pewnym momencie Nicholas kładzie ramię na oparciu mojego krzesła i zaczyna rytmicznie kreślić palcami kółka na moim nagim ramieniu. Ilekroć to robi poprawiam sobie bluzkę, żeby zakryć skórę, ale on tylko czeka aż znowu opadnie. To dziwna gierka, w którą pogrywamy. Wydaje mi się, że słyszę jak Linda Lovely komentuje Philowi coś w stylu „A tak w ogóle, to jaka jest historia między tą dwójką?” Jestem na tyle podchmielona, żeby nie zastanawiać się nad odpowiedzią ani nad tym, jak jesteśmy oczywiści. Obecnie piję czwartą szklankę tajemniczego koktajlu Seana, który nie smakuje już jak cytrynowo-pomarańczowy raj, ale niczym afrodyzjak. Każdy dotyk Nicholasa jest taki subtelny i ledwo wyczuwalny, jednak jestem wyczulona na jakiekolwiek muśnięcie. Sean podnosi się, żeby włączyć jakąś muzykę. Jest jednym z tych perkusistów, którzy zawsze wystukują rytm na jakiejkolwiek powierzchni. Wcześniej przyglądałam się zafascynowana, kiedy wymyślił zawiły rytm na swoim kolanie. Obracam się pijacko do Nicholasa. Wygląda jakby myślami był całkiem gdzieindziej, jakby coś go smuciło. – Viv, następnym razem, kiedy jakiś facet wejdzie na scenę i tak cię chwyci, rozkwaszę mu gębę. Uśmiecha się i nachyla do mnie, wyrywając się z myśli. – To bardzo waleczna propozycja, Fred. Będę o niej pamiętał. Biorę długi łyk napoju i plotę dalej, alkohol skłania mnie do zbytniej ilości szczerości. – Widziałam, że ci się to nie spodobało. Mnie także. – Wybucham gniewnym śmiechem. – Poważnie, Viv, następnym razem zrobię sukinsynowi krzywdę. Po tym jak Nicholas skupia na mnie całą swoją uwagę nie sądzę, by był tak spity jak ja. Tak naprawdę wydaje mi się, że całą noc pije tego samego drinka. Niedobrze. Zapamięta wszystkie moje żenujące komentarze. Problem tkwi w tym, że jestem teraz zbyt pijana, żeby się tym przejmować. Obracam krzesło tak, bym mogła dobrze mu się przyjrzeć. Kładę ręce na jego policzkach, obejmując jego twarz. – Jesteś taki śliczny, Viv, to niesprawiedliwe. Jakim cudem jesteś śliczny i przystojny? Zaprzedałeś swoją duszę diabłu czy co? Nakrywa dłońmi moje ręce. – Nie i bycie ślicznym nie jest wcale takie cudowne, Fred – odpowiada, brzmiąc na nieszczęśliwego, chociaż się uśmiecha.

149 | S t r o n a

Painted Faces Marszczę brwi. – Dlaczego? Bo jakieś kutasy uważają, że mogą wejść sobie na scenę i łapać cię za krocze bez twojej zgody? Śmieje się, a jego oczy iskrzą się i marszczą w kącikach, tak jak lubię. – Coś w tym stylu. Przeważnie przyciąga to ludzi, których uwagi wcale nie chcesz. Łapię go za bicepsa, bez żadnego innego powodu niż takiego, iż wygląda ładnie i chcę go pomacać. – Będę twoim ochroniarzem, jeśli chcesz. - Chcę żebyś… - urywa z rozgrzanym spojrzeniem i nie kończy zdania. Nagle dostrzegam, że Phil, Linda i Sean już nie siedzą, a tańczą. Linda kieruje się do mnie i ciągnie mnie za rękę. Idę za nią do reszty, kiwając się do muzyki. Nicholas nie rusza się z miejsca, przyglądając się nam. Chyba nigdy wcześniej nie czułam się bardziej radośnie pijana, kiedy pozwalam, aby drag queen o wzroście metr osiemdziesiąt dwa w tęczowych szpilkach kręciła mną po pustym klubie do rytmów „Rock DJ” Robbiego Williamsa. Kiedy Phil próbuje wykonać szpagat zaśmiewam się niemal do płaczu. Gdy znowu stoi prosto, Sean wskakuje mu na barana i Phil tańczy z nim po sali. Jakiś czas później uświadamiam sobie, że nie tańczę już radośnie z Lindą, tylko poruszam się wolno z Nicholasem, kiedy reszta wraca do stolika, żeby pić dalej. Nie pamiętam nawet, kiedy do mnie podszedł. Wiem tylko, że to wspaniałe uczucie, gdy obejmuje mnie ramionami w talii, a ja trzymam go za szyję, bawiąc się końcówkami jego włosów. Patrzy na mnie z góry, szepcząc: - Gdybyś nie była taka pijana, to poprosiłbym cię, żebyś spędziła ze mną noc. Ze zmęczeniem opieram głowę o jego tors. – Jest prawie piąta rano. Noc i tak już się niemal skończyła. - Rzeczywiście. Powinienem zabrać cię do domu, wyglądasz na śpiącą. - Nie mogę pospać tutaj? – pytam. – Tutaj jest przyjemnie. – Przytulam się do niego mocniej. - Tutaj jest dobrze – zgadza się, gładząc mnie po włosach – ale potrzebujesz łóżka. Chodź, zobaczymy czy uda nam się złapać taksówkę. Nicholas oświadcza wszystkim, że wychodzimy, ale Phil prosi, żebyśmy zaczekali, abyśmy razem wyszli. Kilka minut zajmuje mu zamknięcie klubu. Linda i Sean śpiewają „Sweet Caroline”, kiedy stoimy przy drzwiach wejściowych, czekając na Phila. Opieram się o Nicholasa, bo jestem zbyt wyczerpana, żeby stać o własnych siłach. - Tip-top – ogłasza Phil, wchodząc do lobby i otwierając nam drzwi. 150 | S t r o n a

Painted Faces Nicholas i ja pierwsi wychodzimy na zewnątrz i całe moje ciało zdaje się natychmiastowo wytrzeźwieć, kiedy w naszym kierunku leci cegła po tym jak ktoś wrzeszczy „PEDAŁY!”. Nicholas odciąga mnie na bok w samą porę, żeby cegła przebiła okno zamiast nas. Rozglądam się gorączkowo, żeby zobaczyć kto rzucił cegłą. Wtedy dostrzegam unowocześnionego Forda Fiestę po drugiej stronie ulicy. Obok niego stoją trzy szumowiny, a czwarta siedzi za kierownicą. Nicholas prostuje się i popycha mnie za siebie w chwili, kiedy Phil, Linda i Sean wypadają na zewnątrz. - Który z was tym rzucił? – woła Phil. Trzech facetów przebiega przez ulicę, przy czym jeden z nich podchodzi prosto do Phila i zadaje mu cios w twarz. Drugi trzyma kij bejsbolowy, którym zamachuje się na Nicholasa. Nicholas uchyla się i kopie kolesia w rzepkę w kolanie. Sean i Linda otaczają Phila trzymającego się za krwawiący nos, podczas gdy dwójka zbirów pluje w nich groźbami oraz homofobicznymi oszczerstwami. Dobrze przyglądam się im twarzom, próbując je zapamiętać. Ten, który zaatakował Nicholasa znowu się na niego zamierza, ale tym razem Nicholas odchyla się w bok i uderza faceta łokciem w szczękę. Ten upuszcza kij i wydaje okrzyk bólu, kiedy Nicholas chwyta za kija. - Już! – krzyczy wściekle, dzierżąc kija. – Wsiadajcie do swojego gównianego auta i spieprzajcie stąd. Ten, którego szczękę Nicholas właśnie obił, unosi ręce w powietrze. – Dobra, kolego, uspokój się. – Jakby to Nicholas zaczął bójkę, a nie bronił się. Nicholas robi krok w jego stronę. Przez chwilę wygląda to tak jakby brał pod uwagę uderzenie go kijem. – Nie jestem twoim pieprzonym kolegą, ty szujo. A teraz spieprzać zanim zrobię coś, czego pożałuję. Troje kolesi ucieka do swojego gruchota, mrucząc coś w stylu „Cholerny psychol” i „Pieprzony wariat”. Typowe. Wszyscy wracamy do klubu. Nicholas bierze mnie w ramiona i mocno ściska. - Jezu, o mały włos, a walnęłaby cię ta cegła, Freda – mówi na wydechu. Linda już rozmawia przez telefon z policją, a Sean wyciąga ze swojej torby chusteczki na krwawiący nos Phila. - To było cholernie przerażająca i przypadkowa sytuacja – mówię do Phila, kiedy Nicholas nie wypuszcza mnie ze swoich objęć. – Czy coś takiego miało kiedykolwiek miejsce? - Nie odkąd zarządzam tym miejscem – odpowiada drżącym tonem. – Ale ten klub nie działa tak długo. 151 | S t r o n a

Painted Faces - To dziwne. Tak jakby na nas czekali, jakby wiedzieli, że w środku wciąż byli ludzie, chociaż jest dawno po zamknięciu – mówi Sean. - Gnojki – syczy Linda, rozłączając się i podchodząc do Phila, żeby go przytulić. – Spójrz, co zrobili z twoją śliczną twarzyczką. Policja jest już w drodze. Siadamy przy barze i czekamy na policję, co może trochę zająć, bo nie są znani z szybkich reakcji na pewne sytuacje. Czterdzieści pięć minut później wchodzą do klubu i pytają, co się stało. Wszyscy składamy zeznania i opisuję wygląda trzech facetów w tak wielu szczegółach, jak pamiętam. Na szczęście nie każą nam jechać na posterunek na dalsze przesłuchanie. Nicholas dzwoni po taksówkę na powrót do domu. Od ataku chyba ani razu mnie nie puścił. - Byłeś taki odważny, kiedy tak im się postawiłeś – szepczę do niego, gdy siedzimy na tylnym siedzeniu taksówki, przytulając się do siebie. - Całe życie pracuję w klubach gejowskich, Fred. To nie było moje pierwsze zetknięcie z atakiem na homoseksualistów, wiesz. Jednego razu, kiedy byłem w Londynie napadło na mnie czterech facetów, złamali mi ramię i nos. Ale walczyłem równie zażarcie. - Boże, zapominam, jakie to musi być ciężkie. To okropne, że musiałeś przechodzić przez coś takiego. - Przeżyłem. Zawsze mi się udaje – odpowiada cicho, kiedy taksówka zatrzymuje się pod naszym blokiem. Gdy wchodzimy do środka, rozstajemy się przy naszych mieszkaniach. Wskakuję prosto pod prysznic, potrzebując zmyć z siebie wydarzenia dzisiejszej nocy. Po prysznicu nie mam ochoty kłaść się sama do łóżka, więc zakładam pidżamę, biorę swój klucz do mieszkania Nicholasa i wykradam się do niego. On również dopiero co wychodzi spod prysznica, w pasie opina go ręcznik. Nasze spojrzenia się krzyżują. - Nie chciałam spać sama – mówię do niego. Wskazuje głową na swoją sypialnię. – Czuj się jak u siebie. Zaraz przyjdę. Wsuwam się pod jego miękką kołdrę i od razu jestem dziesięć razy spokojniejsza. Kilka minut później przychodzi Nicholas, mając na sobie bokserki i koszulkę. Kładzie się za mną, gasi lampkę i bierze mnie w ramiona. Zasypiam przy odprężającym dotyku jego palców sunących po moim brzuchu.

152 | S t r o n a

Painted Faces Kiedy się budzę, leżę sama w łóżku. Spoglądam na zegarek Nicholasa stojący na jego komodzie, który mówi, że jest 14:13. Przespałam pół dnia. Rozciągam się pod kołdrą niczym leniwy kot. Parę minut później do pokoju wchodzi Nicholas, niosąc tacę z herbatą i grzankami. - Obawiam się, że na tym kończą się moje umiejętności kulinarne – oświadcza z przesadzonym grymasem, stawiając przede mną tacę. Podnoszę się do pozycji siedzącej, a kołdra opada do mojego pasa. Nicholas od razu opuszcza wzrok na moją klatkę piersiową, bo nie noszę biustonosza do łóżka. – Hej, oczy na nagrodzie, Viv – droczę się, podnosząc grzankę do ust. Na jego ustach formuje się powolny uśmiech. – Wybacz, ale jestem tylko człowiekiem, Fred, a to są najładniejsze piersi jakie widziałem. - Pochlebstwa wszędzie cię zaprowadzą – mówię radośnie. - Czyżby? – pyta. – A więc chyba powinienem spróbować gdzieś dotrzeć, co? - Może powinieneś – odpowiadam odważnie. Potrząsa głową na moje oczywiste flirtowanie. – Mam dla ciebie propozycję – zaczyna niepewnie i kiwam mu głową, żeby kontynuował. – Dziś rano miałem telefon od znajomej z Edynburgu. Zarządza klubem podczas Fringe12 przez cały ten miesiąc i jeden z jej artystów wycofał się w ostatniej chwili. Chciała wiedzieć czy mógłbym przylecieć i wykonać parę występów. - Fajnie, kiedy chce, żebyś pojechał? – pytam, chociaż jestem trochę rozczarowana, że nie będzie go przez jakiś czas. - Najlepiej jutro rano. – Siada obok mnie na łóżku. – Pojedziesz ze mną? – pyta nagle. - Do Szkocji? - Tak, przeżyliśmy gówniany tydzień z Aaronem i tym wczorajszym atakiem. Parę dni spokoju wyjdzie nam na dobre. - Ale muszę pracować – mówię. Po tym uświadomieniu czuję w brzuchu rozczarowanie. Gdybym nie musiała piec każdego poranka w tym tygodniu, to wskoczyłabym do samolotu razem z nim. - Poproś o zastępstwo. No dalej, Fred, oboje tego potrzebujemy. Poza tym, jeśli nie pojedziesz, to ja też nie. Przecież potrzebuję mojej asystentki, bez niej będę zagubiony.

12

Fringe – festiwal artystyczny.

153 | S t r o n a

Painted Faces - Och, ależ ty przebiegły. – Uśmiecham się szeroko, wiedząc, że próbuje namówić mnie poprzez poczucie winy. – Niczego nie obiecuję, ale zobaczę, co da się zrobić. Może uda mi się namówić starą koleżankę ze studiów, żeby robiła za mnie babeczki. Nicholas obejmuje mnie ramieniem z triumfalnym uśmiechem, a ja kończę jedzenie, które mi przyrządził. Później dzwonię do Aoife, dziewczyny z mojej klasy w college’u, żeby zobaczyć czy mogłaby mnie zastąpić w tym tygodniu. Urodziła dziecko i wyszła za mąż, kiedy tylko zdobyła tytuł, więc od tamtego czasu jest niepracującą mamą. Już kiedyś mnie zastępowała, kiedy miałam grypę. Przez telefon mówi, że z radością przejmie moją robotę i wykonuję mały podekscytowany taniec, gdy przypominam jej wszystkie przepisy. Ona zapisuje sobie notatki i rozłączamy się jakieś dwadzieścia minut później. Potem telefonuję do sklepu z używanymi ubraniami i wypytuję czy ktokolwiek chciałby przejąć moje zmiany. Gdy wszystko mam już ogarnięte, wysyłam Nicholasowi krótką wiadomość, że mogę z nim lecieć. Odpisuje, że zamierza zarezerwować loty i pokój hotelowy online. Nigdy wcześniej nie byłam w Edynburgu, ale słyszałam, że Festiwal Fringe ma być wspaniały. Rzecz jasna jestem równie podekscytowana, co dziesięciolatek w wigilię Bożego Narodzenia. Nora przewraca na mnie oczami, kiedy biegam po mieszkaniu, przybierając gówniany szkocki akcent typu Pani Doubtfire i próbuję spakować wszystkie rzeczy na poranny lot. Ona mówi, że zaprosiła Richarda na jutrzejszą kolację i mimochodem pyta czy mogłabym zostawić jej niezawodny przepis na jakąś potrawę. Po długim wyśmiewaniu jej niezdolności kucharskich i jej mocnej irytacji, zapisuję składniki potrzebne na cytrynowego kurczaka z pieczarkami, a także instrukcje, jak go przyrządzić. Przepis jest prosty, więc istnieje mniejsza szansa, że coś spieprzy. Na deser mówię, żeby zrobiła Eton Mess, ponieważ to jeden z najprostszych deserów na planecie. Przygniata mnie długim udręczonym spojrzeniem i mówi, że to ona osądzi jak naprawdę jest prosty. Odpieram, żeby wysłała mi zdjęcie, żebym mogła się pośmiać z bałaganu jaki zrobi z Eton Mess13. Łapiecie? Powinnam zrezygnować z pieczenia babeczek i zająć się profesjonalnym wymyślaniem żartów. Dzwonię do mamy, powiadamiając, że wyjeżdżam na tydzień z Nicholasem, ponieważ jestem taką dobrą córeczką. Jak na razie niewiele o nim opowiadałam, poza faktem, że jest sąsiadem i moim przyjacielem. Wyczuwam, iż chce więcej szczegółów, kiedy zadaje mi okrężne pytania typu: Zatem jest takim przyjacielem jak Harry czy innego typu przyjacielem? O, mamo, czy naprawdę sądzisz, że tak łatwo skłonisz mnie do gadania? Śmieję się w duchu cynicznie. 13

Mess – jako że mess to między innymi w tłumaczeniu bałagan.

154 | S t r o n a

Painted Faces Unikam jej pytań najlepiej, jak potrafię. Ciężko jest określić jej mój związek z Nicholasem, kiedy sama nie potrafię go określić. Nie bardzo mogę powiedzieć mamie, że dla niego pracuję, bo jest drag queenem i twierdzimy, że jesteśmy najlepszymi przyjaciółmi, ale tak naprawdę chcemy dobrać się sobie do majtek. Pewnie dostałaby ataku serca przy tym kawałku o drag queenie. O wilku mowa. Gdy rozłączam się z mamą dostaję wiadomość od Nicholasa mówiącą o tym, że nasz lot jest jutro rano o 7:45 i zawiezie nas na lotnisko o szóstej. Ustawiam budzik na piątą i odsyłam mu krótką wiadomość: Zrozumiałam. Do zobaczenia rano, słodziutkie cycuszki