Tessa Dare -The Legend of the Werestag PL

SAVE OFFLINE

Legenda o Werestagu Autor: Tessa Dare1 1

Translate: Ana

Uwaga dla czytelników

Ta nowela była moją pierwszą opublikowaną pracą i cieszę się, że mogę ją ponownie udostępnić dla wszystkich czytelników, którzy mogli jej nie zauważyć. Historia została pierwotnie opublikowana w maju 2009 roku pod tytułem The Legend of the Werestag. Wiem wiem. To najdziwniejszy tytuł w historii! W tym czasie byłem nowym pisarzem i miałem nadzieję, że zwrócę na to uwagę poprzez jego niezwykłą obcość. Ale to nie jest i nigdy nie był paranormalny romans - tylko beztroski, seksowny romans Regencji z kilkoma zwrotami akcji z gotyckich powieści. Nowy tytuł, Jak złapać dzikiego wicehraba, lepiej oddaje ducha. Nawet lata i lata po napisaniu ich historii, tak bardzo lubię Luka i Cecily. Mam nadzieję, że spodoba ci się ich romans. Jak zwykle dziękujemy za przeczytanie. Tessa

Rozdział pierwszy

Jesień, 1815 Kiedy weszli do Swinford Woods, śmiejąc się i wesoło, przepuszczając butelkę alkoholi "na ciepło", Denny zaoferował ofiarę pierwszemu myśliwemu, by dostrzegł bestię. Jego ostatnia butelka jabłkowej brandy z tłoczenia sprzed dwóch lat. Cóż, wygląda na to, że Cecily wygrała. Wydawało się jednak wątpliwe, czy przeżyje, by odebrać nagrodę. Spoglądając w ciemność, przyglądała się kamieniołomowi. Ciemne, paciorkowate oczy przyglądały się jej wokół wydłużonego nosa. Zakrzywiony, śmiercionośny czub róg lśnił w świetle księżyca. Rana stwora, gamy zapachu zaatakowała ją, nawet z odległości kilku kroków. Zwierzę niecierpliwością schwyciło porośniętą liśćmi podłogę leśną, przez cały czas unieruchamiając ją obrażonym wzrokiem. Wielkie niebiosa, to było ogromne. Musi przeważyć nad nią przynajmniej o dziesięć kamieni.

Nie wiedziała, co robić. Czy powinna uciekać? Wspiąć się na drzewo? Udawać śmierć i mieć nadzieję, że straci zainteresowanie i odejdzie? Odsunęła się od innych z powrotem - głupia, głupia. Czy nawet ją usłyszą, jeśli zadzwoni? "Denny?" Zaryzykowała. Zwierzę przechyliło głowę i Cecily odchrząknęła, by spróbować jeszcze raz. "Portia? Panie Brooke? Zwierzę powędrowało w jej stronę, wielkie sterty mięśni uginających się pod siwizną. "Nie ty" - powiedziała, cofając się o krok. "Sio. Idź do domu." Żachnął się i warknął, odsłaniając wąski rząd wyszczerbionych zębów. Światło Księżyca gromadziło się jak płyn wokół jego potężnej szczęki. Dobry Boże, ta rzecz śliniła się. Naprawdę spanikowana, wzięła głęboki oddech i zawołała tak głośno, jak tylko mogła. "Denny! Wsparcie!" Brak odpowiedzi. O Boże. Miała zostać zamordowana, właśnie tutaj, w lesie. Panna Cecily Hale, kobieta o doskonale dobrej hodowli i przyzwoitej fortunie, nie wspominając już o niekompletnych oczach, umrze w stanie wolnym i bezdzietnym, bo zmarnowała młodość na mężczyznę, który jej nie kochał. Gubi się tutaj w Swinford Woods, sama i ze złamanym sercem, otrzymawszy tylko dwa pocałunki w całym jej trzydziestu dwudziestu latach. Drugą z nich mogła jeszcze posmakować na jej ustach, jeśli zacisnęła je wystarczająco mocno. Smakowało gorzko. Luke, ty niewybaczalny chamie. To wszystko twoja wina. Gdybyś tylko ... Dziki chrząknięcie wepchnęło ją z powrotem w teraźniejszość. Cecily patrzył z przerażeniem, jak podłe stworzenie spuszcza głowę, stemplując ziemię I zaczął szarżować. Boże, ona naprawdę miała umrzeć. Czyj to był genialny pomysł, aby polować na legendarną bestię w przeklętym lesie, przy świetle kilku skąpych pochodni i księżyca o trzech czwartych? O tak. Jej. Trzy godziny wcześniej "Groźne chmury przesłaniały srebrzysty blask księżyca." Portia spłaszczyła dłoń na nisko zawieszone, wyimaginowane niebo. Głos jej złowrogi, nadal czytała z notesu. "Z potężnym trzaskiem grzmotów, niebiosa dzierżą. Deszcz wiózł opadające opactwo nieustannymi

strumieniami, a krystaliczna wichura wybuchła jak oddech tchu. Z krzesła w pobliżu paleniska Cecily sprawdziła uśmiech. Ta gra była czysta Portia, aż do dramatycznego rzucenia jej niezwiązanej, czarnobrązowej grzywy. - Deszcz napełniał drżące usta gargulców, spływając do ich sprośnych szponów i łącząc się z bizantyjskimi szczelinami, lepkimi i obsydianami. Portia upuściła notatnik na kolana i zamknęła oczy, jakby chciała napawać się napięciem. Nagle otworzyła oczy i wyrwała stronę ze swojego notesu, a potem zmiażdżyła ją brutalnie, po czym wrzuciła ją do ognia. "Śmieci. Całkowite śmieci. " "To nie są śmieci", Cecily protestował posłusznie. W końcu znajomi mieli wspierać się nawzajem, a jeśli Portia chciała pisać powieści gotyckie, Cecily by ją zachęcała. Cieszyło ją, że jej przyjaciółka jest podekscytowana czymś - cokolwiek - teraz, gdy wyszła z żałobnego roku. "To dobry początek", powiedziała. "Dramatyczny i chłodny. Naprawdę dało mi to trochę drżenia. " "Być może jest szkic" - zauważył pan Brooke. Portia go zignorowała. "Naprawdę myślisz, że to zrobi?" Zagryzła wargę i wyjęła ołówek z fałdek spódnicy. "Może powinienem zapisać to ponownie." "Powinieneś. Z pewnością powinieneś. Nie wierzę, żebym kiedykolwiek słyszał grupę zdań. . . tak bardzo . . . " "Wet?" Sugestia pochodzi z zacienionego kącika salonu. Cecily rozpoznała głęboki, krzykliwy głos, ale odmówiła uznania mówcy. Dlaczego ona powinna? Luke spędził ostatni tydzień w Swinford bezwzględnie ignorując ją. Cztery lata temu, podczas balu w tym domu, zostali przerwani w trakcie najbardziej intymnej rozmowy. Wyszedł, by dołączyć do swojego pułku przed świtem, a Cecily spędził cztery długie lata - najlepsze lata swojej młodości - czekając, aż wróci, modląc się, aby Bóg pewnego dnia dał im szansę wznowienia tej dyskusji. Teraz wrócił. Byli w tym samym domu przez osiem dni. I zrobił to doskonale, boleśnie oczywiste, że nie ma nic do powiedzenia. Cóż, przypuszczała, że musi być uczciwa. Mówił teraz "mokry". "Atmosferyczny", powiedziała spokojnie, zabraniając jakiejkolwiek nuty zniecierpliwienia, frustracji lub goryczy, by poprawić jej głos. "Powiedziałem, że to bardzo klimatyczne." Portia spojrzała na gospodarza. "Denny, co o tym myślisz?" Cecily rzucił mu błagalne spojrzenie. Ona i Denny praktycznie dorastali razem i znała go na tyle dobrze, by rozpoznać niebezpieczeństwo w pytaniu Portii. Był dobrym, nieskomplikowanym mężczyzną, a czasami potrafił być zbyt szczery, nie zdając sobie z tego sprawy. Daj spokój, Denny. Daj jej miłe słowo. Przekonujący.

- Kapitale - wykrzyknął, zbyt głośno, żeby zabrzmiało szczerze. "Pierwsza stawka, jestem pewien. Przynajmniej wiem, że nigdy nie mógłbym napisać rzeczy, która mogłaby to dotknąć, a co z potokami i ciskami i bizantyjskimi szczelinami. Portia ścisnęła mostek nosa. "Lord. To śmieci. " "Jeśli chcesz mojej opinii. . - powiedziała Brooke, unosząc karafkę whisky. "Ja nie." Brooke, oczywiście, była niezłomna. Wręcz przeciwnie, jego oczy zapłonęły entuzjastyczne oczekiwania. Mężczyzna posiadał rozdzierający dowcip i używał go do pobierania krwi. Niektórzy panowie wędkowali pstrągi na wakacjach; inni strzelali do gry. Arthur Brooke sprawił, że było to sportem do odczarowania - tak jakby to była jego osobista misja, by prowadzić fantazję i naiwność do wymarcia. Powiedział z zadowoleniem: "Moja droga pani Yardley, zebrałeś piękny zbiór słów". Portia spojrzała na niego sceptycznie. "Nie sądzę, że to komplement." "Nie, nie jest", odpowiedział. - Ładne słowa, ale jest ich zbyt wiele. Przy tak wielu ekstrawaganckich zdobieniach nie można zrozumieć tej historii. "Rozróżniam tę historię całkiem wyraźnie" - zaprotestował Cecily. "Jest noc i jest straszna burza." "Masz to", powiedział Denny. "To była ciemna i burzowa noc." Poczynił hojny ruch w kierunku Portii. "Możesz to wykorzystać. Nie będę miał nic przeciwko. " Z jękiem Portia wstała z krzesła i podeszła do okna. "Trudność polega na tym, że nie jest to noc mroczna i burzowa. Jest jasne i dobrze oświetlone przez księżyc, a na jesieni jest wyjątkowo ciepłe. Straszny. Obiecano mi gotyckie święto, które zainspirowało moją literacką wyobraźnię, a Swinford Manor jest beznadziejny. Panie Denton, wasz dom jest całkowicie wesoły i utrzymany. - Tak mi przykro, że zawiedliście - powiedział Denny. "Czy mam polecić gospodyni zaniedbać pajęczyny w twoich komnatach?" "To nie wystarczy. Wciąż jest ta przerażająca tapeta, z którą można się zmierzyć - wszystkie te barankowe baranki i szalejące dairymaidy. Czy możesz sobie wyobrazić, dziś rano zacząłem nucić! Spodziewałem się, że ten dom będzie zgrzybiały, niezgrabny. . . " - Lugubrious - Brooke wciągnęła słowo do swojej whisky. "Kolejne piękne słowo, obrzydliwe. Więcej niż ładnie. Pozytywnie zmysłowa z samogłoskami, obrzydliwa. I rozmawiałem z takimi. . . melifluence. " Portia rzuciła mu zakłopotane spojrzenie.

Dodał: "Jedno piękne słowo zasługuje na drugie, nie sądzisz?" "Nie sądzę, że to komplement." "Tym razem jest". Podniósł do niej swój kieliszek. - Ale jeśli szukasz gotyckiej inspiracji, pani Yardley, proponuję, żebyś spojrzał na naszego towarzysza. Obrócił się, by spojrzeć w narożnik Luke'a. "Panie Merritt, muszę powiedzieć, że jesteś obrazem nieudolności. Lugubrious, rzeczywiście. " Luke nic nie powiedział. Czy nauczali ludzi w armii? Cecily zastanawiał się. Wywiercić je w praktyce zimnej, doskonałej ciszy? Wiele lat temu był tak otwarty i wciągający. Tak łatwo rozmawiać. To była jedna z rzeczy, które najbardziej lubi Nie. Nie może używać tego słowa, ani dłużej. - Właściwie - powiedziała Portia, podnosząc wzrok Luke'a - z tymi ciemnymi, potarganymi włosami; rozległe dzierżenie jego kończyn. . . Powiedziałbym, że jest obrazem gotyckiej intrygi i surowego magnetyzmu zwierzęcego. Z dramatycznym westchnieniem wróciła na swoje krzesło. "To jest to. Odłóż na bok moją powieść na wieczór i zamiast tego będę pracował nad moją listą. " "Twoja lista?" Zapytał Denny. "Jakiego rodzaju lista?" "Moja lista potencjalnych kochanków." Cecily zakasłał. "Portia, z pewnością nie. . . " "Och, z pewnością tak. Nie jestem już w żałobie. Jestem teraz wdową, finansowo i niezależnie od siebie, i zamierzam ją w pełni wykorzystać. Napiszę skandaliczne powieści i zabiorę tuzin kochanków. " - Wszystko naraz? - zażartowała Brooke. "Może w parach" - odparowała, nie tracąc rytmu. Dwóch zamkniętych spojrzeń rzuciło wyzwanie, a Cecily nie ominęła prądu przyciągania, jaki przeszedł między nimi. Portia, bądź ostrożny. Wiedziała, że jej przyjacielskie plany są dziesięciosekundową odważną gadką. Ale Brooke mogła zdobyć tę dziesiątą, wrażliwą, samotną serduszkę i pokroić ją na wstążki. - Luke Trenton, wicehrabia Merritt - powiedziała Portia, grzebiąc w zeszycie. Obrzuciła Brooke złośliwym spojrzeniem. "My, wdowy, lubimy te ciemne, nawiedzone typy." Nie. Nie. Nie mogła być tak tępa. Przez te wszystkie lata, gdy Luke był w stanie wojny, Cecily

nigdy nie opowiadała Portii o swoich nadziejach - nie śmiała się do tego przyznać - ale na pewno jej przyjaciółka musi znać ją na tyle dobrze, by zrozumieć, intuicyjnie. . . - Dziękuję ci za komplement, pani Yardley - powiedział Luke z cienia. Nie. Nie chciał. Nie mógł być tak okrutny. - Właściwie, Portio - odezwał się Cecily, zdeterminowany, by zaprotestować w ten sposób rozmowy - możesz znaleźć gotycką inspirację w sąsiedztwie, jeśli nie w domu. Denny, opowiedz jej tę historię, którą mi opowiadałeś, kiedy byliśmy dziećmi, tutaj na dole. Zmarszczył brwi i zmierzwił jego włosy. "Ten o butelce z octem?" "Nie? Nie. Ta o lasach graniczących z Corbinsdale. "Corbinsdale?" Spytała Brooke. - Czy to nie majątek hrabiego Kendalla? "Ten sam" - powiedział Denny. "I dobrze zrobione, Cecily. Teraz jest to opowieść o gotyckiej powieści Portii. " "Nie wiem nic o mojej powieści", powiedziała Portia, znowu piskując ", ale hrabia Kendall zdecydowanie znajduje się na liście." "Teraz poczekaj," zaprotestował Luke, "przestaję być pochwalony, jeśli wpychasz mnie tym starym diabłem." Opuścił swoje krzesło w blasku ognia, a Cecily nie mogła odwrócić jej wzroku w porę. A może po prostu nie mogła się zmusić do odwrócenia wzroku. Portia miała rację; wyglądał na nawiedzonego. Nawiedzony, wynędzniały, w wiecznej potrzebie golenia. Ostra sugestia brody pokryła ostro zarysowaną szczękę i wypełniła się wychudzonymi, wydrążonymi policzkami. Jego twarz wydawała się teraz bardziej cieniem niż substancją. I jego oczy. . . Ledwo dostrzegała zieleń, przez tę uporczywą polewę alkoholową. Kiedy ich spojrzenia się spotkały, zobaczyła tylko źrenice: dwa twarde, czarne kamienie, które uwięziły jej wzrok, oderwały powietrze od płuc i przyciągnęły jej serce. Och, Luke. Co się stało z tobą? Odwrócił się. - Stary diabeł, o którym wspominasz, zmarł prawie rok temu - poinformował go Denny. "Syn odziedziczył teraz. Dobry człowiek. " - A więc panie. - Portia błysnęła złym uśmiechem, podkreślając w książce nazwisko lorda Kendalla. "Wiesz, on jest bardzo lubiany przez wdowy. Och, panie Denton, zaproś go na obiad! "Żargon. Nie mieszka w Corbinsdale. Nigdy nie jest, o tej porze roku. " - Szkoda - powiedziała sucho Brooke.

- Rzeczywiście - westchnęła Portia. "Moja lista powraca do jednej." "Zostaw go w spokoju." Cecily, przeklinając jej bezmyślną odpowiedź, dodała: "Panie Kendall, mam na myśli. I odłóż swoją listę. Denny już miał opowiedzieć swoją historię. Luke podszedł do krawędzi swojego fotela. Te zimne, ciemne oczy trzymały ją w niewoli, gdy przedstawiał zwięzłe, przenikliwe pytanie. "Zazdrosna, Cecy?" Cecy. Nikt nie nazwał jej tak od lat. Nie od tamtej ostatniej nocy przed odejściem, kiedy zranił kosmyk włosów wokół palca i pochylił się blisko, z tym aroganckim, wyniszczającym uśmiechem drażniącym kącik jego ust. Czy nie będziesz za mną tęsknić, Cecy? Cztery lata później jej krew nadal reagowała równie gwałtownie, jak tej nocy, biła w serce i pędziła gorącym rumieńcem do gardła. Tęskniła za nim. Tęskniła za nim. - Nie bądź śmieszny - powiedziała, celowo go nie rozumiejąc. "Dlaczego miałbym być zazdrosny o Lorda Kendall?" "Tak, jak absurdalnie." Portia roześmiała się gardłowo. "Wszyscy wiedzą, że Cecily poślubi Dennego." Podnosząc swój kubek whisky, Luke wycofał się w cień. "Czy oni?" Czy to było rozczarowanie w jego głosie? A może tylko nuda? Na litość boską, dlaczego nie mogła po prostu zabronić sobie opieki? "Denny, nie powiesz Portii tej historii? Proszę. To takie rozbieżne. Zmusiła się do jasnego tonu, nawet gdy łzy napłynęły jej do oczu. "Jak sobie życzysz." Denny podszedł do paleniska i wzniecił ogień, wysyłając pióropusz pomarańczowych iskier. "Opowieść zaczyna się na długo przed moim czasem. Powszechnie wiadomo, że wśród miejscowych, że lasy rozciągające się między Swinford i Corbinsdale są przeklęte. " "Przeklęty" Brooke drwił. "Niewiedza i przesądy są prawdziwymi klątwami. Ich lekarstwem jest edukacja. Nie sponsorujesz szkoły w tej posiadłości, Denny? "To jest opowieść" - powiedziała Portia. "Nawet uczniowie znają różnicę. I mogą cię nauczyć czegoś o wyobraźni. Twój cynizm jest nie tylko męczący, ale żałosny. "Żal mi? Jak zabawnie. " "Szkoda, że nie dostaniesz cię na moją listę."

"Naprawdę?" Brooke uśmiechnęła się. "Wygląda na to, że zadziałało dla Lorda Merritta." Dość. Cecily zerwała się na równe nogi. "Człowiek-bestia!" Wykrzyknęła, wskazując na okna. W tych lasach żyje diabelskie stworzenie, pół człowieka i pół bestii! Tam, teraz zwróciła na siebie uwagę wszystkich. Nawet Luke'a, po raz pierwszy przez cały tydzień. Patrzył na nią tak, jakby była szaloną kobietą, ale wciąż. Denny nadąsał się. "Naprawdę, Cecily. Dążyłem do tego. " Obrzuciła go przepraszającym wzruszeniem ramion. Żałowała, że zrujnowała koniec swojej opowieści, ale właśnie na to zasłużył. - Człowiek-bestia? - spytała Portia, rozszerzając oczy. "Och, podoba mi się ten dźwięk." Ponownie położyła ołówek na papierze. Brooke pochyliła się przez ramię. "Czy robisz notatki do swojej powieści lub dodajesz ją do swojej listy?" - To zależy - oznajmiła chłodno - o jakim zwierzęciu rozmawiamy. Spojrzała na Denny'ego. "Mam nadzieję, że jakiegoś dużego, okrutnego kota? Wszystkie kły, pazury i futro? "Jeszcze raz muszę cię rozczarować," odpowiedział Denny. "Żadnych kłów, żadnych pazurów. To jeleń. " "Och, zęby! Jeszcze lepiej. "Więcej pisanie. "Jak to nazywają? . . ten człowiek-bestia? Czy ma imię? - Właściwie - powiedział Denny - większość ludzi w tym regionie unika mówienia o stworzeniu. Mówią, że to pech, żeby o tym wspomnieć. I widok bestii. . . cóż, to jest omen śmierci. " "Doskonały. To wszystko jest inspirujące. "Ołówek Portii sprowadził się do zera. "Czy to jest takie stworzenie jak centaur, podzielone w talii? Cztery kopyta i dwie dłonie? "Nie, nie," powiedziała Cecily. "On nie jest w połowie człowiekiem, w połowie zwierzęciem. Przekształca się, widzisz, do woli. Czasami jest mężczyzną, a innym razem jest zwierzęciem. "Ah. Jak wilkołak - powiedziała Portia. Brooke roześmiała się serdecznie. "Na miłość boską, czy posłuchacie siebie? Pomstowanie. Omeny. Rogacz. Naprawdę będziesz bawić się w to absurdalne pojęcie? Że lasy Denny'ego zostały opanowane przez stado złowrogich jeleni? - Nie stado - powiedział Denny. "Nigdy nie słyszałem, żeby opowiedzieć o więcej niż jednym". "Nie wiemy, czy jest złośliwy" - dodała Cecily. "Może być po prostu źle zrozumiany." "I z pewnością nie możemy nazwać go człowiekiem-jelenem. To się nie uda. Portia w zamyśleniu

przeżuła ołówek. "A werestag. Czy to nie jest cudowny tytuł? Klątwa z Werestag. " Brooke zwróciła się do Luke'a. "Uratuj mnie przed tym szaleństwem, Merritt. Powiedz mi, że zachowujesz trochę na swoich zdolnościach rozumowania. Co powiesz człowiekowi-jelenie? - Werestag - poprawiła Portia. Luke okrążył krawędź swojego szkła jednym kciukiem. - Przeklęte, półludzkie stworzenie, przeklęte na wieczność samotności w ogrodzie Denny'ego? Strzelił Cecily dziwnym, przelotnym spojrzeniem. "Uważam ten pomysł za całkiem prawdopodobny." Brooke wydała z siebie nieartykułowany odgłos. "Dziś jest jasny księżyc. I dobra pogoda. Portia odłożyła ołówek i książkę, a jej oczy błyszczały wesołym błyskiem. Cecily rozpoznał ten błysk. Mówił o śmiałej i nieroztropnej przygodzie. Co pasowało Cecily dobrze. Gdyby musiała znosić to nędzne napięcie znacznie dłużej, sama wyrosłyby kły i pazury. Nieostrożna przygoda wydawała się pożądaną alternatywą. Z odważnym uśmiechem wstała. "Na co czekamy? Znajdźmy go.

Rozdział drugi

W końcu Cecily go osaczył. Impreza rozproszyła się, by przygotować się na ich zaimprowizowaną wyprawę myśliwską. Brooke i Denny poszli zobaczyć się o pieszych i pochodniach. Cecily miała przyprowadzać z jej komnat pelerynę i mocniejsze buty, tak jak zrobiła to Portia, ale zamierzała się przespacerować, dopóki cała trójka nie odeszła. Dopóki nie została sama z Luke'em. Czas to skończyć. . . ten głupi sen, którym żyła od lat. Odchrząknęła. "Czy pójdziesz z nami, do lasu?" - Czy zamierzasz poślubić Denny'ego? Mówił łatwym, konwersacyjnym tonem. Tak jakby jego odpowiedź zależała od jej. Przez chwilę rozważała karanie za zuchwalstwo, odmawiając odpowiedzi. Ale dlaczego nie dać uczciwej odpowiedzi? Już z powodu swojej doskonałej obojętności uczynił ją upokorzoną. Nie mogła opuścić się niżej, ujawniając to. "Nie ma między nami formalnego porozumienia. Ale wszyscy zakładają, że się z nim ożenię, tak.

"Bo jesteś tak szalenie zakochany?" Cecily z rozpaczą powąchał. "Proszę. Ponieważ jesteśmy kuzynami jakiegoś nieokreślonego rodzaju i możemy ponownie połączyć się z rodową fortuną. Spojrzała na wykończenie z pozłacanego sufitu. "Co jeszcze założą ludzie? Z jakiego innego ziemskiego powodu pozostałbym niezamężny przez cztery pory roku? Z pewnością nie dlatego, że przez cały ten czas lgnąłem do absurdalnego zauroczenia. Z pewnością nie dlatego, że zmarnowałem najlepsze lata mojej młodości i odrzuciłem niezliczonych zalotników, podążając za człowiekiem, który już dawno mnie zapomniał. Nie, nikt nigdy nie uwierzyłby w to rozumowanie. Nigdy nie pomyślą, że jestem taki głupi. Znów ta zimna, pusta cisza. Łkanie w gardle. "Czy było w tym coś?" - spytała, nie zadając sobie trudu, by wytrzeć łzę śledzącą brzeg jej nosa. "Nasze lato tutaj, wszystkie długie spacery, a nawet dłuższe rozmowy? Kiedy pocałowałeś mnie tej nocy, czy to coś dla ciebie znaczyło? Kiedy nie odpowiedział, zrobiła trzy kroki w jego kierunku. - Wiem, jak dumny jesteś z tych enigmatycznych milczenia, ale uważam, że zasługuję na odpowiedź. Stała między jego lodowatym milczeniem a rozgrzaną aurą ognia. Przypalone z jednej strony, przejmująco zimne z drugiej - jak kawałek grzanki, którą ktoś zapomniał skręcić. Jakiego rodzaju odpowiedź chciałbyś usłyszeć?" "Szczerze mówiąc." "Czy jesteś pewien? Z mojego doświadczenia wynika, że młode panie zdecydowanie wolą fikcje. Małe historie, jak gotycka powieść Portii ". "Podobnie jak ktokolwiek, lubię dobrą opowieść" - odpowiedziała - "ale w tym przypadku pragnę poznać prawdę". "Więc mówisz. Spróbujmy eksperymentu, dobrze? Wstał z krzesła i podszedł do niej, a wyraz jego twarzy był znużony. Każdy jego ruch jest negocjacją pomiędzy łaską arystokratyczną a zwykłą brutalną siłą. Moc. Promieniował mocą w każdej formie - fizycznej, intelektualnej, zmysłowej - i wiedział o tym. Wiedział, że to wyczuła. Ogień był teraz nieznośnie ciepły. Blisterowanie, naprawdę. Pot przylgnął do jej linii włosów, ale Cecily się nie wycofała. - Mógłbym ci powiedzieć - powiedział ponuro, uwodzicielsko - że cię pocałowałem tej nocy, ponieważ byłem zrozpaczony z miłości do ciebie, przezwyciężony namiętnością, a kolor mego zapału pogłębił się tylko z czasem i rozłąką. I kiedy leżałem na polu bitwy krwawiąc moje wnętrzności, otoczone bezsensowną śmiercią i zniszczeniem, przypomniałem sobie ten pocałunek i byłem w stanie uwierzyć, że było coś niewinnego i pięknego w tym świecie, i to

byłeś ty. "Wziął ją ręką i przyłożył ją do ust. Prawie. Ciepły oddech pieścił jej koniuszki palców. "Czy podoba ci się ta odpowiedź?" Oddała bez tchu głowę. Była głupia; nie mogła nic na to poradzić. "Widzisz?" Pocałował ją w palce. "Młode damy wolą fikcje." "Jesteś chamem." Cecily wyrwała jej rękę i zacisnęła ją w pięść. "Arogancki, nie do zniesienia cad". "Tak tak. Teraz dochodzimy do prawdy. Czy powinienem dać ci szczerą odpowiedź? Że pocałowałem cię tamtej nocy z żadnego innego powodu niż to, że wyglądałeś wyjątkowo ładnie i świeżo i choć wątpiłem w moją zdolność do pokonania Napoleona, to był balsam do mojej dumy, aby cię pokonać, poczuć, jak drżysz pod moim dotykiem? I teraz wracam z wojny, aby znaleźć wszystko, co zmieniło się, przede wszystkim siebie. Ledwo poznaję moje otoczenie, z wyjątkiem. . - Ujął jej podbródek w dłoń i lekko otworzył jej szczękę między kciukiem a palcem wskazującym. - Chyba że Cecily Hale wciąż patrzy na mnie z gwiazdami w jej oczach, tak jak zawsze. A kiedy ją dotykam, wciąż drży. " O. Drżała. Przesunął kciukiem po jej policzku, a nawet jej włosy zadrżały. "I nagle . . - Jego głos się załamał. Niepohamowane emocje rozłożyły jego beznamiętny głos na ciepły, pełen ekspresji szept. "Nagle, jestem zdeterminowany, aby utrzymać tę jedną rzecz stałą w moim wszechświecie. Na zawsze." Przełknęła ślinę. "Czy zamierzasz mi się oświadczyć?" "Nie sądzę, nie." Ponownie pogłaskał ją po policzku. "Nie mam powodu." "Nie ma powodu?" Czy myślała, że jej upokorzenie jest kompletne? Nie, wydawało się, że to dopiero początek. - Cecy, spełnię moje życzenie, niezależnie od tego, czy ja ci zaproponuję, czy nie. Możesz poślubić Denny'ego, a ja wciąż łapię cię za kradzież tych gwiaździstych spojrzeń na mnie w salonach, za dziesięć lat. Możesz dzielić z nim łóżko, ale wciąż będę nawiedzał twoje sny. Być może raz w roku w twoje urodziny - a może w moje urodziny - zamierzam odetrzeć jedną paliczkę tak delikatnie między twoimi łopatkami, by rozkoszować się tym pysznym drżeniem. "Pokazał, a ona nienawidzi jej ciała za reakcję dokładnie tak, jak przewidział. Ironiczny uśmiech wykrzywił mu usta. "Zobaczysz? Możesz poślubić kogokolwiek lub nikogo. Ale zawsze będziesz mój. "Nie zrobię tego", zakrztusiła się, odsuwając. "Wyrzucę cię z mego umysłu na zawsze. Nie jesteś taki przystojny, wiesz o tym wszystkim. "Nie, nie jestem", powiedział, chichocząc. "I jest to cudowne. To nie ma nic wspólnego ze mną, a wszystko z tobą. Znam cię, Cecily. Możesz próbować wyrzucić mnie ze swojego umysłu. Możesz

nawet odnieść sukces. Ale zbudowałeś dla mnie dom w swoim sercu, a ty jesteś zbyt wspaniałomyślną duszą, żeby mnie teraz wypędzić. Potrząsnęła głową. "JA-" "Nie rób tego." Nagłym, potężnym ruchem chwycił ją w talii i przyciągnął do siebie, przyciskając mocno do jego piersi. "Nie wyrzucaj mnie." Jego usta opadły na jej, twarde i szybkie, a kiedy jej usta rozstąpiły się z zaskoczenia, wepchnął mu język głęboko w usta. Pocałował ją łapczywie, dokładnie, bez finezji i umiaru, jakby nie całował kobiety od lat i nie przetrwałby jutro, by pocałować drugiego. Surowa, nieskrywana potrzeba drżała przez jego ramę, gdy zabierał jej wszystko, co tylko mógł - jej zahamowania, gniew, oddech. I wciąż pragnęła dać mu więcej. Wyginając się na palcach, wplótła dłonie w jego włosy i odważnie dotknęła jego języka. Bała się, po raz ostatni. Ale teraz się nie bała i nie była usatysfakcjonowana nieśmiałym pocałunkiem uczennicy. Jej ciało pochyliło się nad nim, a on jęknął, gdy pocałował ją jeszcze głębiej. To było to, o czym marzyła od tak dawna. Jego smak, ciepło, otaczająca ją siła. To był Luke. To był Luke. Mężczyzna, który wiele lat temu ją przytulił, pocałował ją i zostawił rano rano bez adieu. Człowieka, który nie widział teraz powodu, by ją poślubić. Miał zamiar zrobić to jeszcze raz. Trzymaj ją, pocałuj. . . potem zostaw ją samą i tęsknij za nim. Na zawsze. Oparła się o jego ramiona, przerywając pocałunek. "Luke" "Cecy," wymamrotał, jego usta opadły na dolną szczękę. Zagłębił się w jej szyję, oblizując jej puls, chwytając płatek ucha między zęby. . . "Luke, nie." Jej głos był gęsty. Jego dłoń przesunęła się, by z grubsza ścisnąć jej pierś, i mocno ścisnął jej ucho. Przeszył ją ból i przyjemność, a ona wbiła paznokcie w jego szyję. W szalonej chwili też chciała go ugryźć. Aby go ukarać, zaznacz go. . . jeszcze raz go skosztować. "Stop". Zacisnęła dłonie na jego włosach i pociągnęła. "Zatrzymać." Zamarł, a potem powoli podniósł głowę. Jego usta wciąż miały kształt pocałunku, a ona uderzyła go w policzek wystarczająco mocno, by rozluźnić się. "Stop", powtórzyła wyraźnie. "Nie pozwolę ci znowu tego zrobić". Zamrugał, powoli rezygnując z uścisku na piersi. Następnie całkowicie ją zwalniając. Cecily wiedział, że lepiej nie oczekiwać przeprosin. Wygładziła przód swojej sukni. Powinienem kazać Denny'emu wyrzucić cię z tego domu.

- Powinieneś. Luke spojrzał na nią, pocierając szczękę jedną ręką. "Ale ty nie." "Myślisz, że znasz mnie tak dobrze? Minęły cztery lata. Nie jestem już naiwną, zakochaną dziewczyną. Ludzie się zmieniają." "Niektórzy ludzie to robią. Ale nie ty." "Po prostu mnie obserwuj, Luke." Wyszła z pokoju. "Tylko patrz na mnie." * Luke patrzył ze swojego okna w sypialni, gdy niedoszłe gotyckie, nazbyt komiczne polowanie na łowczynię zapowiadało się. Pieszych z pochodniami flankował czterech awanturników: Intrepid Denny na czele; ciemnowłosa Portia i szczupła Brooke kilka kroków w tył, sprzeczając się, gdy szli. Cecily, z lnianymi włosami i szaroniebieską opończą, wychudzona do tyłu - pełna wdzięku, zamyślenia, urocza. Zawsze dobrze nosiła melancholię. Była raczej jak księżyc w ten sposób: oprawa jasnego, ponętnego smutku, który czuwał z nim każdej nocy. Nie, ona się nie zmieniła. Nie dla niego. Patrzył, jak "łowcy" wznoszą się na skraju zieleni. Na zboczu Cecily gwałtownie przyspieszył i wziął Denny'ego za ramię. Potem razem zniknęli, zielono-czarne cienie lasu połykały je w całości. Luke nie miał ochoty ścigać ich. Miał mnóstwo włóczęgi przez zimne, zalane światłem księżyca lasy i pasma górskie, zbierane czyste sady i niekończące się pola ugorów. Był zmęczony marszem i zmęczony walką. Jednak jeśli chciał Cecily'ego, wydawało mu się, że musi zebrać siły, by walczyć jeszcze raz. Czy naprawdę chciał wygrać? Odpowiedzi miały tu przyjść. Tutaj, w Swinford Manor, gdzie spędzili sielskie lato, ścigali się na kucykach, czytając Toma Jonesa i zwijając dywan na bębny do tańca w hali. Kiedy Denny zaprosił go na tę imprezę, Luke chętnie się z nią zgodził. Przypuszczał, że pozdrowi Cecily, pocałuje jej rękę i po prostu wie, co dalej. Wcześniej zawsze było łatwo między nimi. I sposób, w jaki to zobaczył, trafne pytania były proste i niewiele: Czy nadal go to obchodziło? Czy nadal ją pragnął? Tak i tak. Bóg, tak. A jednak nie było między nimi nic łatwego, a Cecily miała własne pytania. Kiedy pocałowałeś mnie tej nocy, czy to coś dla ciebie znaczyło? Jak mógł dać jej szczerą

odpowiedź? Kiedy pocałował ją tej nocy, niewiele znaczyło. Ale od tamtej pory minęły chwile mroczne, wstrząsające, koszmarne chwile - kiedy ten pocałunek miał znaczyć wszystko. Nadzieja. Zbawienie. Powód, by przeciągnąć jeden ubłocony but z przodu i nacisnąć, podczas gdy ludzie wokół niego upadli. Pamiętał Cecily, w czasach i miejscach, w których nie spodziewał się, że w ogóle o niej pomyśli. Miejscami delikatna, dobrze wychowana dama nie miała intrygujących interesów. Wciągnął tę pamięć - ten świeży, czysty pocałunek, pot, krew. Na pewno go osądził, zranił jej niewinną sympatię przemocą i surową potrzebą fizyczną. Jego dzisiejsze zachowanie udowodniło, że bez żadnych wątpliwości. Snajperował ją i obrażał, prowokował do łez. Objął ją, by nie oferowała uczuć ani pocieszenia, ale tylko dlatego, że skręcona włócznia agresji doprowadziła go, by odebrać jej ciało za swoje. Pogryzł ją, na litość boską. Ludzie się zmieniają, powiedziała. Tak, kochana Cecily. Rzeczywiście tak robią. Na wiele sposobów, niż mógłbyś śnić. W piersiach rozległ się głuchy śmiech. Portia wyciągnęła ich wszystkich do lasu, aby polować na jej legendarny "arestag"? Nie wiedziała, że zostawili tu prawdziwą bestię w domu. Każdego wieczoru krążył po tej sypialni, oszołomiony wiedzą, że tylko dwa dębowe drzwi i jakieś pięćdziesiąt kroków korytarza z boazerią leżą między nim a kobietą, którą przeszedł przez jakiś kontynent. W dzień pijał się w osłupieniu, ustawiając się na przeciwległym końcu każdego pokoju, przyjmując tymczasowy ślub milczenia. Daremne wysiłki, wszystko. Znał scenę zbliżającą się do dzisiejszego wieczoru i wiedział, że skończy się to, że Cecily rani i płacze. Urok, uprzejmość, dżentelmeńskie zachowanie - dawno temu zostali rozebrani. Był teraz w swojej najbardziej podstawowej formie, zarówno zatwardziałej, jak i zrozpaczonej, i gdyby nie chłostała go tego wieczoru, tylko diabeł wiedział, co by jej zrobił. Cecily był znacznie bezpieczniejszy, wędrując po przeklętym lesie z Dennym. Zasadniczo była bezpieczniejsza z Dennym. Wzdychając ciężko, Luke zamknął aksamitne zasłony. Wyciągnął krawat, a potem zadzwonił po swojego lokaja i nalał sobie jeszcze jednego kubka whisky. Czas być szczery. Wiedział, co zrobić z Cecily. Odpowiedź była łatwa i pozostało w nim tyle ludzkiej przyzwoitości, aby ją odgadnąć. Wiedział o tym w chwili, gdy osiem dni wcześniej przycisnął swoje pęknięte, zwietrzałe usta do jej bladych, delikatnych palców. Musiał ją puścić. Luke podążył za nią do lasu. Cecily próbowała go zostawić, ale nie mogła. Wspomnienia prześladowały ją po ścieżkach, w których znajdowały się korzenie; jej myśli rzucały długie, migoczące cienie. Dwa wspólne pocałunki: jeden niewinny i świeży, jeden zdesperowany i wymagający. Oba odurzające. Mieszając, w sposób, w jaki prawie nie miała słów do opisania. Chciała go, nawet jako dziewczynę, choć nie bardzo wiedziała, co to znaczy. Teraz kobieta, rozumiała tęsknotę i

utrzymywała, że nie tylko przechodzi z pożądaniem. I spłonęła dla niego, ciała i duszy. Musi znaleźć jakiś sposób, by ugasić ten ogień, zanim całkowicie ją pochłonie. - Opowiedz nam więcej o arestagu - zawołała Portia do Denny'ego. Cecily potrzebowała chwili, aby zrozumieć, co miała na myśli jej przyjaciółka, i przypomnieć sobie, że nie polują na Luke'a w zaroślach. - Czy legenda ma stulecia? - spytała Portia, przechodząc nad upadłą gałęzią. - Wcale nie - odpowiedział Denny. "Mere dziesięciolecia. Jeśli wierzyć miejscowym, te lasy były przeklęte od pokoleń, ale bestia jest tylko jedną z ostatnich ofiar. "Och, chodź teraz." Brooke uderzył owada o jego szyję, a potem zmrużył oczy, dotykając dłoni, a potem wytarł ją o spodnie. "Jakie są dowody na rzekome przekleństwo? Chyba że przez "przeklęty" masz na myśli nękane przez muszki, w takim razie chętnie kapituluję. " "Ludzie tu zginęli" - powiedział Cecily. "Ludzie umierają wszędzie." - Tak, ale ten las twierdzi więcej niż jego udział - powiedział Denny, zatrzymując się i podnosząc pochodnię wysoko. "I ma smak dla młodych i lekkomyślności." - Oczywiście, że tak - przekonywała Brooke. "Większość ludzi, którzy umierają z przypadkowych przyczyn, to młodzi i nierozsądni". Denny wzruszył ramionami. "Wierz, co chcesz. Ale nie ma sposobu, aby zrzec się faktu, że prawie każda rodzina w okolicy została dotknięta jakąś tragedią, która tu się wydarzyła. Nawet arystokracja nie może uciec przed klątwą. Dlaczego, stary hrabia Kendall ... "Ta lokalna historia jest bardzo fascynująca", przerwała Portia, biorąc drugą rękę Denny'ego ", ale czy możemy wrócić do historii o arestagu? Jeśli mamy go znaleźć, powinniśmy wiedzieć, o co nam chodzi. "Tak oczywiście." Denny zaczął opowiadać historię, a Cecily celowo spadła o kilka kroków. Już wiele razy słyszała tę opowieść. Jak zubożały mężczyzna, desperacko chcący karmić swoją chorą żonę i dzieci, udał się w nocy do lasu, by złapać w pułapkę. Takie kłótnie były nielegalne i wiązały się ze sztywnymi karami, ale dziadek Denny'ego zwykle przymykał oko na tę praktykę. Jednakże człowiek w historii popełnił poważny błąd wędrując przez granicę Corbinsdale, a stary hrabia Kendall nie podzielał pobłażliwości pana Dentona. Mężczyźni zostali skazani na ciężką pracę, a nawet na przewóz, za przestępstwo kłusownictwa na ziemi Kendall. - A więc tam był - usłyszała denerwującego, denerwującego tonu Denny'ego - przykucniętego nad biustem bażantów, kiedy usłyszał psy. Gajowy Corbinsdale go zauważył. Biedny człowiek

biegł, nawet uniknął kuli lub dwóch, przedzierając się przez las. Ale nie mógł na zawsze prześcignąć psów. Próbował rzucić im bażanty, ale psy były dobrze wyszkolone i ledwo zatrzymały się, by wąchać ptaki. Denny przerwał, podniósł się i zastanowił. W końcu wskazał na prawo. "Tu jest szlak jeleni. Pójdziemy za tym. " Chociaż kręta wstęga szlaku była wystarczająco szeroka tylko dla jednego, Portia przywarła do ramienia Denny'ego. "Co on zrobił? Łowca, ścigany przez psy? "O tak. Tak jak psy miały go dosięgnąć, mężczyzna padł na kolana i błagał duchy lasu, aby oszczędzić mu życia. "I . . .? " "Dziwna siła uderzyła go w ziemię, a kiedy powróciła jego świadomość, został przemieniony w jelenia. Biały, więc historia się toczy. " - Absurd - burknęła Brooke. "Po tym, z łatwością dogadał się z psami - powrócił na ziemię Denton. Po niebezpieczeństwie wrócił do ludzkiej postaci. Ale duchy odegrały na nim okrutną sztuczkę, bo nie mógł już nigdy opuścić lasu. Za każdym razem, gdy próbował ustawić stopę lub kopyto poza granicami lasu, jakaś mistyczna siła odrzuciłaby go. Duchy leśne uratowały mu życie, ale teraz nie zrezygnują z tego. " "Co z rodziną?" Spytała Portia. "Jego żona umarła", odpowiedział Denny. "Osierocone dzieci zostały wysłane do domu pracy. A człowiek-bestia - odchrząknął - przepraszam, byłam skazana, od tego czasu skazana jest na wędrowanie po lesie. "Śmieci. Bzdury. Kłamstwa, wszystko to kłamie. Brooke podeszła do prowadzącego, a potem zatrzymała się i odwróciła twarzą do grupy. Wszyscy potknęli się do przestoju. "Legendy" - kontynuował - "zawsze mają logiczne wytłumaczenie. Jest to wyraźnie ostrzegawcza opowieść, wymyślona przez stare, bezzębne babcie. Wszyscy wiedzą, że stary hrabia był wściekły na polowanie, a on miał te lasy zaopatrzone w egzotyczną zwierzynę - pawia, dzika i tak, nawet jelenia. Wszyscy wiedzą, że jego ziemie były magnesem dla kłusowników i że surowo traktował intruzów. Oczywiście miejscowi stworzyli ten nonsens. Chcieli przestraszyć młodych ludzi, zniechęcić ich do wędrowania do lasu. " "Cóż, jeśli to był ich zamiar" -Coleczka rozejrzał się po grupie- "to chyba nie zadziałało." - Zgadza się. - Portia puściła ramię Denny'ego i ruszyła dalej. "Oto jesteśmy, zanurzając się coraz głębiej w te przeklęte lasy, nieuzbrojone i zaintrygowane. Nieustraszony." Brooke złapała ją za łokieć. "Cienka linia oddziela śmiałość od głupoty." "Tak." Uśmiechając się słodko, Portia spojrzała na rękę na jej ramieniu. "Kroczysz to."

Jego wargi pociemniały, gdy ją puścił. Z uprzejmym uśmiechem Denny wyciągnął swoją buteleczkę. "Nie wiem o was wszystkich, ale ja mam czas kapitałowy." Grupa ruszyła naprzód w milczeniu. Po raz kolejny Cecily pozwoliła sobie wpaść w łeb, tym lepiej, by zaspokoić swój dowcipny humor. Wlokła ich za sobą o dziesięć kroków, zatrzymując się w tej granicy dźwięków między chrzęstem kroków towarzyszy a głęboką ciszą lasu. Dźwięki były tutaj mniejsze. Ćwierkanie owadów. Subtelne pęknięcia, gdy kończyny drzew rozprysnęły się nad głową. Niewielkie prądy szelestów, które zdradzały nocnych stworzeń grzebiących w zaroślach. Gdzieś daleko w oddali zatrzeszczał kogut, dobry na pięć godzin przedwcześnie. Stało się to czasami, gdy księżyc był prawie pełny i tak jasny. Cecily nadwerężała uszy. Czy można usłyszeć światło księżyca? Niemal wyobrażała sobie, że potrafi - jedna wyraźna, srebrzysta nuta przebijająca przez las, niczym szum niebiańskiego kamertonu. Ten rodzaj dźwięku odczuwał raczej w jej kościach niż w uszach. Piękny. Jasny błysk wpadł jej w oko, niczym odległy pocisk rtęci. Przekręciła się, śledząc to w lewo. Zniknął i zamarła, wpatrując się twardo w las w kierunku, w którym widziała go ostatnio. Po lewej stronie, następnie w górę niewielki wzrost. . . Tam. Tam znów było. Strzała bieli przesuwającej się przez cienie. I . . . czy ten ostry błysk może być bolcem? Odwróciła się i instynktownie podeszła do niego, po czym spojrzała ze zdziwieniem, gdy jej but nie zdołał spodziewanego kryzysu. Podejrzewając, że zszedł ze ścieżki, zmiażdży jej pod skrzydłami sporą liczbę liści i gałązek. Ale nie zrobiła tego, ponieważ gładko upakowana bruzda rozdzieliła się tutaj, bezpośrednio pod butami. Prawe widelec skierował się w stronę Denny'ego i reszty, teraz kilka kroków do przodu. Lewa ścieżka wystrzeliła w kierunku tajemniczego srebrno-białego błysku. Cienka linia oddziela śmiałość od głupoty. Tak, a ona przekroczyła ją cztery lata temu. Jej mały śmiech zaskoczył ją, podobnie jak łatwość, z jaką dokonała wyboru. Decyzja uderzyła w rozdrażnienie i skłonności autodestrukcyjne. Cecily to wiedział. W każdym razie skręciła w lewo.

Rozdział trzeci

Czekał na nią. Nie było innego możliwego wytłumaczenia. Jeleń musiał na nią czekać, cierpliwie lśniący w świetle księżyca, podczas gdy ona podążała za wężową ścieżką przez las. Po kilku minutach podążania tropem Cecily zaokrągliła gęstwinę jeżyn, by niemal zderzyć się z bestią. Nie wyskoczył, ale stanął na swoim miejscu. Zdziwiona, zrobiła to samo. Walczyła, by jej oddech był stabilny, by nie wykonywać gwałtownych ruchów. Ciekawe, że po wszystkich ostrzegawczych opowieściach o przeklętym bestii ... - Werestagu - usłyszała w umyśle Portię Cecily była zatroskana przerażeniem. Delikatnie prychając, zwierzę podarowało jej swój piękny profil i spojrzało na nią jednym, dużym, mrocznym, inteligentnym okiem. Jego kremowa skórka była spuchnięta i miękka w dolnej części gardła, a następnie naciągnięta na kark i zadrapania. Jeden z jego tylnych kopyt stemplił ziemię, jakby moc, która zwinęła się w tych biodrach, chciała wyskoczyć. Czuła się trochę głupio - i dlaczego powinna, przez cały czas rozmawiała z końmi i psami zwróciła się do niego. "Rozumiesz mnie? Mam na myśli moje przemówienie? "Kiedy nie odpowiedział, dodała:" Jeśli mnie zrozumiesz, dwukrotnie kiwnij głową. Lub może dotknij kopyta. Jego szyja wydłużyła się o połowę, tak że jego królewska korona poroży uderzyła w jeszcze bardziej imponującą sylwetkę. Nie jestem jednym z twoich koni ani psów, powiedział jej dumny ton. Nie kiwam głową ani nie komenduję. O tak. Rozumiał ją. A raczej zrozumieli się nawzajem. Poczuła między nimi poczucie wspólnoty, moment wzajemnego podziwu i szacunku. Palce Cecily świerzbiły, by pogłaskać kosmyk pod jego uchem, by ocenić, czy jest naprawdę tak miękki, jak wyglądał. Ale wyczuła, że go to urazi, że będzie głaskany w taki sposób. A potem znów rzucił się na niego, a ona popatrzyła za nim, urzeczona mocą i łaską w jego łatwym, ograniczającym chodzie. Stworzenie zatrzymało się na odległym wzniesieniu, a jego smukła postać była tylko opalizującym błyskiem w oddali. Jeszcze dwa razy grali w tę grę, póki nie była pewna, że muszą być w kraju Corbinsdale. Odległość nie dotyczyła Cecily. Ścieżka była zawsze tam, aby ją poprowadzić. Ale wtedy ścieżka stała się słabsza. Aż nie była nawet pewna, czy podąża już za szlakiem, ale może tylko tropi wyschniętą rill. Słyszała bulgotanie strumienia w oddali. Ten sam strumień

wynurzył się z lasu na południowe łąki Denny'ego, gdzie czasem picnicked na przyjemne popołudnia. Zapalony zapach wypełnił małą depresję, gdzie zatrzymała się - jakby coś gniło w pobliżu. Przeszedł ją dreszcz nerwów, ale starała się zachować spokój i obserwować otoczenie. Obróciła się powoli. Olbrzymi zagajnik olbrzymów zatoczył jej widok, a lśniąca postać jelenia zniknęła. Ale nie była zagubiona. Gdyby nie miała innego wyjścia, mogłaby podążyć za strumieniem do tych znajomych łąk, a potem wrócić do Swinford Manor. Po długim spacerze do domu i błotnistym, ale pozostało kilka godzin dobrego księżycowego światła i ciepły płaszcz. Nie było powodu do alarmu. Nie groziło jej błądzenie bez celu po lesie, dopóki nie umrze z głodu lub głodu. Ostry pomruk sprawił, że skoczyła. Nie, groziła jej śmierć w tym właśnie miejscu. Cecily odwrócił się w stronę złowieszczego, sapiącego hałasu. Tam w zaroślach czaiła się dzika. Nigdy nie widziała dzika, ale wiedziała, że to musi być jedna - w przeciwnym razie była to największa, najsilniejsza, najbardziej śmierdząca i drapieżna świnia, z jaką się spotkała. "Denny?" Zawołała. Potem głośniej: "Portia? Panie Brooke? Cuchnąca rzecz zbliżyła się. To śliniło się. Slobbering i parskanie. Gumiaste wargi bestii zadrżały i zwinęły się, odsłaniając parę ostrych, groźnych kłów, które uzupełniały mniejszy, zakotwiczony zestaw podtrzymujący jego pysk. "Odejdź", powiedziała. "Shoo." Brak odpowiedzi. Chmura przesunęła się przez księżyc, malując w lesie ciemniejszy odcień zielonkawo-szarego. "Denny! Wsparcie!" Gdy bestia spuściła głowę i zaczęła szarżować, myśli rozszalały się w mózgu Cecily. Żałuje, przeważnie. Ze wszystkich obrzydliwych, nieszczęśliwych, samotnych sposobów na śmierć, skończyłaby tak? I choć wiedziała, że nie ma nikogo, kto winiłaby ją za to kłopotliwe położenie, poczuła nieuzasadniony przypływ gniewu w stosunku do Luke'a. Gdyby się o nią troszczył, nie byłoby jej w ogóle. To irracjonalne ukłucie wściekłości przerwało jej milczenie. Już dziś wieczorem wstała z powodu jednego brutala. Nie szła teraz spokojnie. - Arogancki, nieznośny cad! - krzyknęła na dzika, chwytając upadającą gałąź i unosząc ją wysoko nad głową. Poszerzając się, przygotowała się na uderzenie, zmuszając się do cierpliwości. . . poczekaj. . . Miała tylko jedną szansę, jedną huśtawkę.

Dobroduszny podmuch wiatru wyrwał włosy z jej twarzy. Skupiła wzrok na jednym, spłaszczonym, zjeżonym uchu i zacisnęła mocniej. Prawie . . . prawie . . . Teraz. Gdy tylko się odwróciła, jakaś niewidzialna siła uderzyła Cecily z boku. Poczuła, jak podnosi się bez wysiłku, po czym cisnęła na ziemię. Kij wyskoczył z jej uścisku. Na jej policzku spowijała się lepka ziemia, a paznokcie połyskiwały w mchu i gnijących liściach. Próbowała się podnieść, ale ciężki ciężar przygniótł ją do ziemi. Czy to był dzik? To niemożliwe. Nie poczuła szczeciny na jej ciele i nie pachniała prawie tak źle. Próbowała krzyczeć, ale ręka zacisnęła się na jej ustach. Ręka. Tak. Palce, dłoń, kciuk. Człowiek. "Nie ruszaj się" - warknął głęboki głos. A następnie dzik był na nich obu. Twarz Cecily ponownie uderzyła o darń, gdy drugi ładunek bestii trafił do domu. Pomimo wstrząsu wiedziała, że obce ciało otacza jej ciało, pochłaniając najgorsze uderzenie. Kiedy dzik ucichł, prawdopodobnie ponownie się naładował, nieznajomy puścił usta Cecily, chwycił gałąź drzewa, którą upuściła, i przewrócił się kołysząc. Nawet z twarzą wciąż wciśniętą w ziemię słyszała tępy trzask i świszczący pisk bólu, który mówił jej, że klub trafił w cel. Ciężar mężczyzny już jej nie istniał, a ona przewróciła się na plecy, opierając się na łokciu. Kilka kroków dalej nieznajomy - jej obrońca - zatoczył się na równe nogi i stanął naprzeciw rozzłoszczonego dzika. Z poprzecznym odgałęzieniem gałęzi i chmurami zasłaniającymi księżyc, Cecily ledwo dostrzegała formy człowieka i bestii, kiedy krążyły wokół siebie, a tym bardziej nie dostrzegały twarzy nieznajomego. "Denny?" Zapytała niepewnie. Jego kompozycja wyglądała inaczej niż Denny'ego, ale potem była ciemna i trudna do zobaczenia. "Denny, czy to ty?" Mężczyzna nie odpowiedział. Naprawdę, jak mógłby z dziką szarżować go znowu? Najpierw przeżycie, zbeształa się. Przedstaw się później. Nieznajomy uchylił się i zamachnął, uderzając bestią w ucho swoim kijem. Pośród gniewnych pisków dzika Cecily zarejestrowała odgłos rozdarcia tkaniny i męski pomruk bólu. "O! Czy jesteś zraniony? Postąpiła krok naprzód, skupiając wzrok na wijącej się kupie sędziwego zwierzęcia między nimi.

"Wracaj". Rozkaz wydano dzikim, niemal nieludzkim głosem. Wielki dzik usiłował odzyskać nogi, a mężczyzna rzucił się do przodu, by kopnąć go w głowę. Bestia zakorzeniła się i trzasnęła pyskiem i szczękami, próbując ugryźć stopę mężczyzny. Jeden z rybich kłów zahaczył o skórę buta, odciągając go od równowagi i rzucając go na ziemię. Obaj byli teraz razem zamknięci, szczęka dzika na klapie mężczyzny, a nieznajomy wykorzystał tę pozycję na swoją korzyść. Opierając się o dłonie i łokcie, tupnął i kopnął wolną nogą, wyrzucając okrutne uderzenia w gardło dzika, koronę, szczękę. Dzik cofnął się, ciągnąc za sobą człowieka, ale zwierzę nie mogło uwolnić jego kła. Raz za razem mężczyzna kopał, aż piski knura stały się duszącymi bulgotami. Zapach świeżej krwi, metaliczny i ostry, zmieszany z własnym smrodem bestii. Cecily cofnęła się, mdląc od dźwięków i zapachów przemocy. Potknęła się o korzeń drzewa i potknęła, opierając się na łokciach. Stała tak, wpatrując się w kłąb zachmurzonego nieba, widocznego przez gałęzie, aż piskliwe ciosy zatrzymały się, a dziki smok wydał ostatni tupotliwy oddech. Potem opuściła się jeszcze bardziej, leżąc na wznak na liściach. Serce biło jej o mostek. "Dziękuję", szepnęła do swojego nieznanego ratownika. Gdyby nie interweniował, z pewnością zginąłaby. Musiał być jednym z pieszych Denny'ego, pomyślała. A może gajowy z Swinford lub Corbinsdale. Ale wtedy nie miał psów ani broni. Dziwne. Czując się wystarczająco dobrze, by zaryzykować spojrzenie na niego, przewróciła się na bok. Nie widziała nikogo. Dłoń zacisnęła się wokół jej kostki, a Cecily wrzasnęła. Próbowała się podnieść, ale nie mogła zrobić nic więcej poza scrabble bokiem z tak przylegającą nogą. Jej ratownik, teraz zwrócił się do napastnika, przykucnął u jej stóp i zaczął popychać jej spódnice do pasa. Przerażona kopnęła go tak, jak kopnął w dzika, ale zanim jej but mógł połączyć się z jego twarzą, schwytał go w drugiej ręce. Jego głowa zniknęła z pola widzenia, a ona poczuła, że gniewa się pod halkami. O Boże. Jakaż to była okrutna praca Losu? Ten człowiek zachował jej życie, tylko po to, by zniszczyć jej ciało? Tymczasowo unieruchamiając lewą nogę kolanem, rozpiął i zdjął jej but. Dotykające jak palce palce chwytały za pochylony łuk jej stopy. Wsunęła się na ramiona przez fałdy spódnic i uderzyła go pięściami w plecy. "Nie," szlochała. "Nie, proszę." "Ćśśśśśśśśśśśśśśś gorąca oddechu rozgrzała jej wewnętrzną część ud. "Nie ruszaj się" - szorstki głos stłumił materiał. "Nie zrobię ci krzywdy." Cecily poczuła szybkie szarpnięcie jej podwiązki - a ponieważ jego ręce były zajęte krępowaniem kostek, wiedziała, że musi używać ust. Zadrżała, gdy wstążka opadła luźno, a zgrabny rząd zębów zacisnął się wokół jej rozsądnej wełnianej pończochy. Powoli, czule, z finezją kochanka, wciągnął skarpetkę po nodze. Rozpaczliwe uczucie narastało w niej jak wełna ocierała się o jej udo, kolano, delikatne nachylenie jej łydki. Jej zmysły brzęczały niezwykłą

mieszanką podwyższonej świadomości i strachu. Drżała. Wsunął skarpetkę na stopę, a potem wypuścił obie jej nogi. "Wybacz mi," wymamrotał. Cecily słyszał, jak wstaje i odchodzi. Starała się usiąść, odrzucając fałdy peleryny i halki blokujące jej widok. Kiedy w końcu udało jej się wyprostować, zauważyła mężczyznę cofającego się w cień. Jego twarz była niewyraźna. W świetle księżyca pozostały tylko blade, postrzępione resztki jednej koszulki i spłaszczone błotem, mocne ramię poniżej. Wokół przedramienia zranił jej pończochę. Bandaż. Założył jej pończochy, żeby ubierać ranę. I musiała to być poważna kontuzja, bo Cecily mogła już dostrzec ciemną plamę krwi przesączającą się przez wełnę z kości słoniowej. "Jesteś ranny." W końcu udało jej się stanąć cały kawałek, równoważąc jej ciężar na prawej nodze, jak jej nagie lewe palce utył w błocie. "Potrzebujesz pomocy." Zignorował ją, zmierzając ku celowej prędkości. Nie było mowy, by dotrzymała mu kroku, nie tracąc jednego buta. "Przestań, proszę!" Zawołała. "Wróć. Wiem, kim jesteś." A potem dalekie wołanie: "Cecily?" To był głos Denny'ego. Rzuciła szybkie spojrzenie na jej ramię i złapała kołyszący się w oddali blask pochodni. "Cecily?" Zawołał ponownie. "Czy to ty? Wszystko w porządku?" Odsunęła szyję, by spojrzeć na mężczyznę, ale już zniknął. Zmrużyła oczy i spojrzała na gęstą kurtynę lasu, spłaszczając brązowe i zielone cienie w bezkształtną masę i mając nadzieję na tylko jeden bezpański błysk ... Z rtęci. Oto było. Piorun rtęci, przeskakujący przez drzewa. "Cecily!" Do głosu Denny dołączył teraz Portia. "Cecily, gdzie jesteś?" "Tutaj" - zawołała. "Jestem tutaj." Pochodnie ruszyły w jej stronę, a Cecily z ulgą rozpłynęła się. Przez jeden wieczór miała dość nieroztropnej przygody, dziękuję. "Cecily. Dzięki Bogu. Pchając się na stojak olchy, Denny podbiegł do niej. Objął ją ramieniem i z wdzięcznością oparła się o jego uścisk. "Gdzie byłeś?" Zbeształa Portia. "Dlaczego, na Boga, opuściłeś grupę? Byliśmy-"

Kiedy przenikliwy wrzask zakończył harangę przyjaciela, Cecily wiedziała, że pochodnia musi oświetlić krwawe szczątki dzika. Nie chcąc popatrzeć, schowała twarz w płaszczu Denny'ego. "Dobry Boże," powiedziała Brooke. "Co się tutaj stało?" Cecily podniosła twarz i spojrzała na grupę. Denny, Brooke, wszyscy czterej piechurzy. To nie mógł być żaden z nich. Podejrzenia zostały potwierdzone. Czy odważysz się powiedzieć im prawdę? Przełknęła ślinę. "Właśnie poznałem arestag".

Rozdział czwarty

- No cóż - Luke zajął miejsce przy stole śniadaniowym. Przybył ostatni, jak to było w jego zwyczaju, i skierował swoje ogólne pozdrowienia na stół. "Jak wyglądała twoja wycieczka myśliwska zeszłej nocy? Zauważyłeś swoją bestię, pani Yardley? "Nie," odpowiedziała Portia z nieśmiałym uśmiechem. "Ale Cecily zrobił." Przeniósł wzrok na drugą stronę stołu, na którym siedział Cecily, spokojnie przelewając cukier do filiżanki. "Czy to prawda?" "Tak, jest", odpowiedziała tonem rzeczowym, nie patrząc na swoją herbatę. - Zauważyła go więcej niż przelotne spojrzenie - powiedział Denny. "I on wziął jej but." "Nie wziął mojego buta. Mam na myśli, że zdjął mi but, ale oddał go. To była moja skarpeta, którą trzymał. " - Och, oczywiście - mruknął Luke. Cecily obdarzył go ostrym spojrzeniem, wyraźnie zirytowanym jego niechętną reakcją. Ale tak naprawdę, jak powinien zareagować na myśl o rozbrojeniu Cecily w lesie i rozdawaniu osobistych strojów mitycznym zwierzętom? Zbliżał się sługa, ofiarowując mu talerz pełen jajek i śledzi oraz śmieszną liczbę bułeczek z masłem. Pocierając skronie, machnął ręką. "Po prostu kawa". Z pewnością to wszystko ma sens po kawie. "Czy ktoś chciałby rozpocząć tę opowieść na początku?" Cecily spojrzał na Portię. "Jesteś pisarzem."

Portia uniosła brwi. "To twoja historia." - Widziałem białego jelenia w lesie - zaczęła Cecily, ostrożnie masując punkt toastu, kiedy mówiła. "Podążyłem za nim i odłączyłem się od grupy. Głęboko w lesie zaatakował mnie dzik. Pewien człowiek pojawił się znikąd i zabił go. "Zmasakrowany, bardziej jak." Portia zadrżała. "Co za makabryczna scena." "Uratował mi życie." Podbródek Cecily uniósł się. "Pod wielkim ryzykiem dla siebie. Potem wziął moje pończochy, by związać ranę i odszedł. Tak jak straciłem z oczu człowieka wycofującego się przez las, ujrzałem jelenia znowu, odskakującego. "Jej błękitne oczy spotkały się z Luke'em. "To musiało być ofstag". - Absurd - powiedziała Brooke. "Nie widziałaś" werestag ", panno Hale. Widziałeś jelenia i widziałeś mężczyznę. Nie wynika z tego, że są jednym i tym samym. Człowiekiem, który przyszedł ci z pomocą, mógł być każdy. Może kłusownik. Albo gajowy. "Był nieuzbrojony," powiedziała Cecily. "Nie miał psów." "Nadal. Musi być jakieś racjonalne wytłumaczenie. Jeśli był jeleniem przemienionym w mężczyznę, skąd wziął ubrania? Czy on trzyma je gdzieś pod krzakiem? - Czy nazywasz Cecily kłamcą? - spytała Portia. - Wcale nie - odparła spokojnie Brooke. "Ale po tak traumatycznym wydarzeniu byłoby doskonale zrozumiałe, gdyby była zdezorientowana, przepełniona. . . " - Nie jestem wściekły - upierała się Cecily, pozwalając, by nóż jej masła zatrzeszczał o jej talerz. "Wiem, co widziałem. Nie jestem typem histerycznej kobiety, która wyobraża sobie różne rzeczy. "Jesteś pewien?" Luke popijał kawę. "Czy jesteś pewien, że nie jesteś taką kobietą? Ten typ, który ukrywa romantyczne złudzenia i lgnie do nich od lat, mając nadzieję, że pewnego dnia staną się prawdą? Ach, gdyby spojrzenia mogły zafałszować człowieka, Luke byłby śniadaniem. Wolałby jednak gniew Cecily niż jej obojętność i po raz pierwszy od dziewięciu dni odczuwał ją właśnie. Cokolwiek, czy ktokolwiek, z którym się zetknęła w lesie - czy to człowiek, zwierzę, czy coś pośredniego - porwał jej wyobraźnię i jej lojalność. Te skarby, które tak niedawno, choć niezasłużenie, należały do niego. Nigdy więcej. Sposób, w jaki tak ostro broniła swojej opowieści, żywą iskrę w jej oczach, rumieniec plamiący jej gardło. . . Luke poczuł, jak te subtelne sygnały uderzają go w brzuch. Zakochała się w nim. I szybko. - Znam Cecily całe moje życie - powiedział Denny z czoła stołu. "Jest inteligentną kobietą,

zarówno rozsądną, jak i zaradną. Jest także moim gościem i nie będę przesłuchiwał jej prawdziwości ani zdrowego rozsądku podczas śniadania. - Oparł jedno przedramię na stole i pochylił się do przodu, unieruchamiając Luke'a tym, co było, na zawsze miłe, Denny, zaskakująco surowym blaskiem. Luke potwierdził to z lekkim skinieniem głowy. Jeśli musi oddać ją temu człowiekowi, to było trochę pociechy, gdy zobaczył, że Denny jest w stanie ją ochronić. W pokoju śniadaniowym, przynajmniej jeśli nie przeklętym lasem. Denny odwrócił się do Cecily i położył dłoń na jej nadgarstku. "Jeśli mówisz, że spotkałeś wczorajszego wieczora, wierzę ci. Niejawnie." "Dziękuję, Denny." Posłała mu ciepły uśmiech. Jak słodko. Doprawdy, sprawił, że żołądek Luke'a zaczął boleć. Ignorując niesmaczny sprzeciw Brooke, Luke zamachnął się talerzem z sąsiedniego talerza i żuł go w duchu. Powinien się cieszyć, jak sądził, a przynajmniej czuć ulgę. Powinna go zapomnieć, powinna wyjść za Dennego, oboje powinni być obrzydliwie szczęśliwi. Ale Luke nie mógł być tak charytatywny. Przez cztery lata utrzymywała pamięć o swoim pierwszym, niewinnym pocałunku - i on też. Lubił wierzyć, że bez względu na to, co wydarzyło się w przyszłości - nawet jeśli poślubi Denny'ego, nawet gdyby ocean je podzielił - jego i Cecily myśli zawsze wędrowałyby z powrotem w to samo miejsce: ta szara ławka ukryta pod altaną po stronie Swinford Manor ogród. Nie chciał uwierzyć, że mogła zapomnieć tej nocy. Ale nawet teraz, gdy smarowała kolejny punkt toastu, wyczuwał, że jej umysł zbłądził. . . a ona nie całowała go na ławce w ogrodzie. Znajdowała się głęboko w lesie z piaskowanym białym jeleniem. Cholera, to nie było w porządku. Kiedy leżała w nocy w nocy, nie powinna widzieć szarżujących knurów i brutalnych potyczek. Powinna śnić o zapachu nocnego jaśminu i konsystencji organdyny oraz odległych odłamów orkiestry grającej okazałego sarabande. Tak jak on, wszystkie te marznące, wilgotne noce. Tak jak on, we wszystkich trudnych latach. Jak go nazwała, ostatniej nocy? Nie do zniesienia, arogancki cad. Tak był. Chciał, by Cecily zawsze na niego czekała, marząc, by mogła go oswoić, tęskniąc za delikatną miłością, której nigdy nie mógł dać. Chciał, żeby pamiętała starego Luke'a, a nie fantazjować o jakiejś niecywilizowanej bestii. A jeśli ten "stop" zaćmił pamięć o ich pocałunku z jego krwawym północnym ratunek. . . Luke po prostu będzie musiał zrobić to lepiej i dać Cecily nowe wspomnienie, by zająć jej myśli. Doświadczenie, którego nigdy nie zapomni. * Denny nie grał na pianoforte. Nikt w jego domu nie zrobił. Jednak kiedy Cecily usiadła na tym instrumencie po południu, znalazła ją niedawno wypolerowaną i dostrojoną do ostrej doskonałości. Musiał to zrobić dla niej w oczekiwaniu na jej wizytę. Zawsze tak miło, Denny.

Jej palce zatrzymały się nad klawiszami, wydobywając ponurą melodię z instrumentu. "Czy to mój marsz pogrzebowy?" Głęboki dreszcz Luke'a, gdzieś z tyłu. Zamarła na opuszkach palców. "Nie zatrzymuj się na moim koncie", powiedział. "Melancholia tak się staje." Zamknęła oczy i wziął głęboki, powolny oddech. Gdyby chciał ją wyśmiewać. . . dwóch mogło grać w tę grę. Palce wbiły się w wesoły język, który wiedziała, że natychmiast rozpozna. Śpiewały go tego lata, ćwiczyły to w kółko, przygotowując się na tę farsę muzyki w posiadłości Lady Westfall. Grała na wstępie bez wysiłku, z pamięci - nie przejmując się tym, że zdradzi fakt, że ćwiczyła ją często przez lata, z sentymentalnego szaleństwa. I oto pojawił się sygnał do jego wejścia, ten gejowski mały tryl, który zapuścił bas. Wyciągnęła notatki, wyciągając muzyczną odwagę. Czy on zaśpiewa jego rolę? Zawsze miał przed sobą najpiękniejszy głos. "Wystarczy", powiedział. "Wolałem żałobną pieśń". Cecily opuściła ręce na kolana. "Tak by się wydawało. W tych dniach jesteś tak samo oddany nędznym duchom, jak butelkowanym. "Całkiem. Myślę, że rozwinąłem awersję do lekkości. Kiedy poślubisz Denny'ego, razem będziecie tak odrażająco szczęśliwi, będę musiał przenieść się do innego hrabstwa. "Przyszedł, by stanąć przy jej ramieniu. "Być może kolejny kontynent." Znowu wyjechał z Anglii? Ta myśl ją wypuściła. Wiedziała, co to jest, nieustannie martwić się o swoje miejsce pobytu, nie wiedząc nawet, czy wciąż żyje. To był marny sposób na spędzenie czasu. "Nie zamierzam ożenić się z Dennym." Przerwał. "Powiedziałeś mu to?" "Jeszcze nie. Powiem mu wkrótce. " "Kiedy zdecydowałeś?" - Wczoraj w nocy. Uniosła twarz do jego twarzy i odczytała czystą męską arogancję w jego czole, małe dziwactwo w kącikach ust. Jak mu się podobało, pomyśleć, że ten fatalny pocałunek zmienił wszystko. "Nie, nie w salonie. Wiedziałem o tym później, w lesie. " Cisnął językiem. "Ach, Cecy. Nie mów mi, że zakochałeś się w progu? Obawiam się, że uczyni cię cwaniackim mężem. "Nie bądź absurdem. Przestańcie mnie wyszydzać za moją uczciwość, podczas gdy ty ukryjesz się za tym ironicznym uśmieszkiem.

Jego oczy stwardniały, a on zacisnął szczękę. Przeklinaj go, nadal by jej nie wpuścił. Zirytowana odsunęła ławkę fortepianu i wstała. - Oczywiście nie mam zamiaru poślubić arestagu - powiedziała, podchodząc do okna. "Ale to spotkanie pokazało mi, czego naprawdę pragnę. Chcę człowieka, który będzie tam, kiedy będę go potrzebować. Człowiek, który będzie mnie chronić, walczyć o mnie. " - Walczyłem za ciebie, Cecily. - Jego głos był niski i dźwięczny. "Walczyłem za ciebie, chroniłem cię. Cierpiałam i krwawiłam dla ciebie. Podszedł do niej, przykrywając dywan Aubussona grymasem, który sprawił, że poczuła się słabo w kolanach. Przez chwilę przypominała sobie majestatyczny biały jeleń: wrodzoną dumę, która zabroniła mu słuchać jej poleceń; zwykłe, dzikie piękno jego formy. Byli tak podobni, on i Luke. Cecily złapał oddech. Co miał na myśli, że walczył za nią, wykrwawił się za nią? Czy odnosił się do ostatniej "Walczyłem za ciebie," powtórzył, uderzając pięścią w pierś. - Zaryzykowałem życie na polach bitew - dla ciebie i dla Denny'ego, dla Brooke i Portii oraz dla każdej ostatniej duszy, która wzywa Anglię do domu. Czy to nie wystarczy? " Zwykłe cale dzieliły je teraz. Kołysała się do przodu, wyrzeźkując odległość na pół. Serce biło jej w piersi, szepcząc: "Nie". Jego oczy zapłonęły. "Cecy. . . " "To za mało". Uniosła dłoń do jego szyi, wsuwając palce w aksamitne włosy na karku. Tak, tak delikatnie, jak wyglądało. "Chcę więcej." Jeśli ich gra była drażniąca, zwycięstwo należało do niej. Chwyciwszy ją za biodra, zmiażdżył ją do ściany i pocałował ją z rezygnacją. I w przeciwieństwie do typowego pocałunku, który zaczął się powierzchownym kontaktem, a następnie stopniowo się pogłębiał, pocałunek ten zaczął się na końcu. Pożarł ją w pierwszych desperackich sekundach, rozwierając jej szczękę, gładząc go głęboko językiem; ale potem szybko wycofał się, by delikatnie odkryć jej usta. A potem oddawał cześć tylko jej wargom - z szacunkiem śledząc ich kształt językiem, błogosławiąc ich delikatnymi pocałunkami, gdy głaskała go po włosach O. Och, słodkie niebo. Jego dłonie przesunęły się, by ułożyć jej piersi. Wygięła się w jego stronę, wciskając jej piersi w dłonie, zachwycając się, gdy stukał utwardzonymi końcami. Pochylił się i pocałował ją w szyję, obojczyk, delikatną granicę dekoltu. Jego język zanurzył się między jej piersiami, a ona ścisnęła go mocno. "Tak," powiedziała głośno, bojąc się, że może przestać. Tego właśnie potrzebowała. Tak tak. To był raj.

Z pewnością pójdzie do tego piekła. Luke o tym wiedział i nie dbał o to. To było wszystko, co mógł zrobić, żeby nie powalić jej na dywan, wrzucić spódnice dookoła jej uszu i zdobyć ją w możliwie najprymitywniejszy sposób co pozostało z jego duszy. Chciał posiadać jej usta, ciało, umysł i serce. Dotknąć każdej jej głębokiej, delikatnej i sekretnej części: delikatnego łuku podniebienia, wrażliwej krzywizny pod każdą z piersi, przytulnego kącika serca, w którym żyła jego pamięć. Bezmyślne pragnienie napłynęło w jego krwi, zesztywniałe w pachwinie, wykręcone w jego piersi. To boli. Przygniotł biodra do swojej, by złagodzić ból, i wzdrygnęła się, jakby dostrzegła sprośne obrazy w jego umyśle. Natychmiast się wycofał. Wstaw to. Nie chodziło o uwolnienie jego podstawowych pragnień. Chodziło o przekazanie Cecily nowej pamięci o nim, aby przewyższyć wszystkich innych. Był jej pierwszym pocałunkiem, całe lata temu. Przez resztę życia porównałaby każdy pocałunek z każdego mężczyzny do tego doskonałego momentu - aż stracił panowanie nad sobą i zmiażdżył ją ostatniej nocy, całkowicie wymazując to dziedzictwo. Ale były inne rzeczy, które mógł jej dać. Inne doświadczenia, które zapamiętała, mierzyłyby każdego przeciwnika. Musiał powstrzymać swoje zwierzęce pragnienia, wykopać resztki cierpliwości i czułości, które mu jeszcze pozostały. Musiał to bardzo, bardzo dobrze. Drżała, gdy odchylał jej dekolt w dół, uwalniając soczysty pęd jednej piersi. "Nie bój się," wyszeptał. "Nie jestem", powiedziała. Następnie, błagając: "Po prostu mnie dotykaj". Teraz kolana Luke'a drżały, gdy gładził jej pierś, pieścił ją grzbietem palców, zanim włożył pulchny ciężar na jego dłoń. Tak blady i doskonały. Tak gładki i chłodny na jego języku. Pochylił się, by wciągnąć jej napięty sutek do ust, ssąc ją, aż wyrwał jej z gardła głęboki jęk. Drugą ręką podciągnął spódnice. Trochę niecierpliwego marudzenia - w końcu był poza treningiem - i znalazł jej seks, ciepły i zroszony z podniecenia. Prawie go rozproszyła, poczuła, jak bardzo tego chce. Chciałem go. Delikatnie, czule, pieścił jej najbardziej wrażliwe ciało. Ucząc się jej kształtu palcami, okrążając

jej spuchniętą perłę kciukiem. Cecily przyspieszyła, a jej powieki zatrzepotały. "Otwórz oczy", powiedział. "Chcę, żebyś wiedział, że to ja." Posłuchała, patrząc na niego. "Tak jakby to mógł być ktokolwiek inny". Boże, bezlitosne uczucie w jej spojrzeniu. . . Przebiła wszystkie zabezpieczenia, które zbudował wokół jego serca. Ogarnęła go fala emocji: gniew, zamieszanie, strach. A pod tym wszystkim głupi, sentymentalny rodzaj tęsknoty. Nie wiedział, że wciąż jest zdolny do tęsknoty. Sprawiła, że znów poczuł się niemal człowiekiem. Opadł na kolana, przyciskając policzek do chłodnego jedwabiu jej wewnętrznego uda. "Cecy, moja droga. Mogę cię za to pocałować. " I zrobił. Rozłożył palce, by uchwycić szczelinę szuflad, i przycisnął usta do jej rdzenia. Oparła się o niego i ścisnął mocno jej biodra, przygniatając ją do ściany, kiedy dokuczał jej i smakował jej ciało. Jej westchnienie rozkoszy sprawiło, że jego puls się zająknął. Powoli teraz. Nie spiesz się. Tak, zamierzał dać Cecily niezatarte wspomnienie, ale on także wziął je dla siebie. Pijał w jej odurzających perfumach - zapachach czystego płótna i mydła, mieszając się z słodkim piżmem jej podniecenia. Pogłaskał ją leniwie językiem, chcąc zapamiętać jej kształt, fakturę, smak. Przede wszystkim nie spieszył się z jej poznaniem, zachwycając się najmniejszymi odkryciami: pieszczota sprawiła, że jęczała; pocałunek w tym miejscu sprawił, że drgnęły jej biodra. Czy to cztery lata, czy czterdzieści - to byłby pocałunek do zapamiętania. "Luke." Jej szczyt przyszedł szybko. Za szybko. Zaskoczyła okrzyk radości i chwyciła go za szyję. Bezwstydnie wsunął w nią palec, czując, że ta część jej ciała również go dotyka. To się skończyło. Wszystko to, koniec. Pieścił ją, aż jej oddech zwolnił. Potem, z lekkim pocałunkiem na udzie, przestawił szuflady i halki, zanim podniósł ciężar na chwiejnych nogach. Co powiedzieć, kiedy tak na niego spojrzała? Jej serce błyszczało w jej oczach, jej smak pozostał na języku. Po tym, co właśnie udostępnili, nie mógł jej okłamywać. Nie mógł jej powiedzieć, że nic dla niego nie znaczy, a potem bezdusznie odejść. Nie, musiał znaleźć jakiś sposób, żeby jej zrozumieć, że ona znaczy dla niego wszystko. I choć nadal musi odejść, nie byłoby w tym nic bezwartościowego.

"Cecy." Wygładził włosy z twarzy. A potem, w uroczystym tonie pożegnania, "Jesteś śliczna". "Nie." Chwyciła klapę jedną ręką i sięgnęła po swoją spodni z drugą. "Nie, nie idź." Osłaniając twardy grzbiet jego erekcji, pocałowała go w szyję i szepnęła ostro: "Wiem, że mnie chcesz. Musisz wiedzieć, że ja też cię chcę. Luke, ja .. - Nie rób tego. Przywołał swój ostatni okruch uścisku, wyrwał jej rękę z guziki i przyłożył ją do ust. "Możesz myśleć, że mnie chcesz, ale to Denny, którego potrzebujesz. Zasługujesz na szczęście, Cecily. Uwielbiany, zaintrygowany, otoczony przez tuzin niebieskookich dzieci. Chcę, żebyś miał to życie. " "Więc daj mi to życie." "Nie mogę. Nie widzisz? Teraz wszystko jest inne. Teraz jestem inny. Nie jestem taką laską, nieśmiertelną młodością, która całowała cię w ogrodzie całe lata temu. Pogłaskała go po policzku. "Nie jestem roztrzepaną, rozczochraną dziewczyną, którą pocałowałaś. Teraz jestem kobietą, z własnymi lękami i pragnieniami. I serce, które stało się silniejsze, niż przypuszczasz. Wystarczająco silne, by pomieścić czteroletnią wartość miłości ". Odchrząknął i przyjrzał się boazerii. Ziarna skręcały się i wirowały, gdy zamrugał. "Powinieneś był go zachować dla kogoś innego." "Nigdy nie chciałam nikogo innego." Pociągnęła go za podbródek, aż napotkał jej spojrzenie. "Luke. Walcz dla mnie." Potrząsnął głową. "Skończę z walką." "I skończyłem z czekaniem", powiedziała. "Jeśli odejdziesz ode mnie ponownie. . . " "Zostały zakończone. Wiem. Delikatnie przyłożył czubkiem palca włosy i powoli schował je za ucho. "Marry Denny." Patrzyła na niego, usta rozchyliły się z niedowierzaniem. "Jakim jesteś kłamcą. Ciągle nalegasz, że się zmieniłeś, ale nie zmieniłeś ani trochę. Bawiąc się z moimi uczuciami w jednej chwili, bezczelnie odrzucając je w następnej kolejności. Nie mogę się zdecydować, czy oszukujesz mnie, czy po prostu kłamiesz. - Nie przesadzaj, Cecy. Odwrócił się i szarpnął od niechcenia po każdym mankiecie. "Powiedziałeś to najlepiej zeszłej nocy. Jestem aroganckim, nie do zniesienia cadem. " Odsunął się, rozciągając między sobą ciasną nitkę ciszy. Minęły długie chwile, zanim się odezwała. "Bardzo dobrze," powiedziała odrętwiała. "Porozmawiam dzisiaj z Dennym." "Cecily! Merritt! Jesteś tam. Portia wpadła do pokoju, wyraźnie za bardzo podekscytowana, by zauważyć rozczochrane włosy Cecily'ego lub skośny krawat Luke'a, a tym bardziej napięcie

wiszące w powietrzu. "Szukałem dla ciebie tego całego przeklętego domu". Dzięki Bogu za włóczęgostwo dawnych posiadłości. Jeśli Portia znalazła je kilka minut wcześniej. . . "Przyjdź szybko, oboje. Gajowy Denny'ego odnalazł ... Zrobiła niecierpliwy gest i podbiegła do Cecily, biorąc ją pod ramię. "Dam ci szczegóły w drodze. Jesteśmy wszyscy w lesie. Cecily postrzeliła Luke'a dziwne spojrzenie, zanim zwróciła się do swojej przyjaciółki. "Co to jest, Portia?" "Oczywiście, oczywiście.

Rozdział piąty

"Więc postanowiłeś dołączyć do nas tym razem," powiedział Denny. Luke wzruszył ramionami. "Nie chcieliśmy przegapić rozrywki." Razem mężczyźni pokonywali pochyłą zieleń długimi, łatwymi krokami. Luke zerknął przez ramię na Cecily, która szła między Portią a Brooke. Jej jasnobłękitna suknia muślinowa złapała podwieczorny wietrzyk, uderzając w jej miękkie, kobiece krągłości, a on do cholery westchnął z tęsknoty. Sprawy mogą się między nimi skończyć - musiały być - ale byłby przeklęty, gdyby pozwolił, by po raz drugi zagubiła się w tym lesie. Diabeł wiedział tylko, z jakim przerażającym stworzeniem może się spotkać, albo też porzucił jej pończochy. "Tym razem wybieramy inną drogę" - wyjaśnił Denny. - W lesie jest chata schowana głęboko w ziemi. - Jedną ręką zacisnął oczy i wskazał kierunek drugiej. "Mój gajowy używa go od czasu do czasu, a dziś rano znalazł coś podejrzanego." "Nie podejrzanie" - sprzeciwiła się Portia, gdy dołączyła do nich druga grupa na szlaku. "Gotyckie i intrygujące." "Proszę", powiedziała Brooke. "Porzucona pończocha nie jest ani gotycka, ani intrygująca. To jest pralnia. " Luke spojrzał na Cecily. "Znalazł pończochy?" Przełknął ślinę. "Twoja skarpeta?"

"Tak by się wydawało." Zacisnęła dłonie. "To było . . . zabrudzony. " - Masz na myśli zalążek krwi. Ciemne oczy Portii rozszerzyły się, gdy dotknęła ramienia Luke'a. "Werestag krwi. To jest pozytywnie chłodzące. Naprawdę musi być najbardziej przerażającym, brutalnym stworzeniem. Mówię ci, lordzie Merritcie, gdybyś mógł zobaczyć mięso z dziczy zrobione z tego dzika. . - zadrżała. "Nikt, kto był świadkiem tej sceny, nie wątpiłby, że ratownik Cecily'ego jest w połowie dziką bestią." Wszystkie oczy zwróciły się w stronę Cecily. Denny położył dłoń na jej jasnoniebieskim rękawie, a Luke poczuł, jak w jego żyłach płynie zaborcza furia. Puść to, powiedział sobie. Zostaw ją. "Portia, uratował mi życie." Głos Cecily był oburzony, a ona zlekceważyła dotyk Denny'ego. "Nieuzbrojony i nieuzbrojony, zabił dzikiego dzika, który by mnie zniszczył i pożarł. Tak, był brudny. Bitwy często kończą się śmiercią. Przestań mówić tak, jakby czerpał z tego przyjemność. " - Twoja obrona jest najbardziej poruszająca, panno Hale. Luke celowo przybrał formalny, oderwany ton, który, jak wiedział, rozpaliłby jej gniew. "Wydaje się, że rozwinąłeś raczej osobiste przywiązanie do tego człowieka-bestii." Łzy zalśniły w jej oczach, gdy spojrzała na niego gniewnie. Łzy i oskarżenia. "Walczył za mnie." Grupa popadła w niewygodną ciszę. Pociągnęła nosem i opuściła oczy, a Luke skorzystał z okazji, by przyjrzeć się jej bladej twarzy. Cecily, Cecily. Głupia dziewczyna, pomyśleć, że jest zakochana w bestii. Nie mogła mieć pojęcia o zwierzęcej stronie Luke'a. Były czasy wojny, w których go rozebrano - stały się podstawowym, dzikim stworzeniem, które znało tylko głód, pot i zapachy krwi i strachu. Śniła o micie: dżentelmen, który walczył jako szlachetna bestia, ratując dziewczęta w jakimś zaklętym lesie. Z Luke dostanie bestię w ubraniu mężczyzny. Niecywilizowana istota, która straciła radość z bali i gier towarzyskich, która zapomniała słowa do wszystkich jej banalnych pieśni zielonych łąk, pasterzy i miłości. Ciesz się swoim fantastycznym światem, Cecily. Odwiedzę cię tam od czasu do czasu. "Teraz to ekscytujący rozwój" - śpiewała Portia. "Wiedziałem. Cóż za inspirujący zwrot w mojej powieści. Bohaterka zakochała się w stopce. "Nie, bohaterka nie jest." Palce przycisnęły się do jej skroni i oczy były zamknięte, Cecily wzięła głęboki oddech i zaczęła ponownie. "Wybacz mi. Ale mówię ci z doskonałą szczerością, nie jestem zakochany w progu. Po prostu czuję. . . trochę nie w porządku. Może boli mnie głowa. Wyciągnęła rękę do Denny'ego. "Czy pójdziesz ze mną? Czuję się lepiej, kiedy jesteś blisko. " - Ależ oczywiście. - Włożył rękę do zgięcia łokcia, a potem zwrócił się do Luke'a. "Dlaczego nie

poprowadzisz innych do przodu? Ścieżka prowadzi bezpośrednio do domku. To nie tak, że możesz się zgubić. Cecily i ja dogonimy. " Luke skinął głową. Odwrócił się i pomaszerował, czując beznadziejność w piersi. Wiedział dokładnie, jaka będzie rozmowa między Cecily i Dennym w drodze do domku. Dobrze. To było to. Kiedy tego wieczora wrócili do Swinford Manor, polecił swojemu lokajowi spakować swoje rzeczy. Być może Luke mógłby nawet dzisiaj wyjechać. Mógłby się zmusić, żeby ją puściła, ale niech go diabli, gdyby usiadł i wzniósł toast za zaręczyny szczęśliwej pary. Aby to było, pije sam. W dużych ilościach. - Bardzo dobrze - powiedziała zamyślona Portia. "Być może bohaterka nie jest zakochana w arestagu. To znacznie lepsza historia, jeśli bestia jest w niej zakochana. Tak blisko, a jednak tak daleko od jego ukochanej. Skazany na obserwowanie jej z daleka, nigdy więcej. Jak tragicznie romantycznie. " "Jak śmiesznie śmiesznie," odpowiedziała Brooke. Luke ruszył żwawo przed siebie, pozostawiając ich na kłótni. Nie przyznałby się, ale raczej zgodził się z nimi. Powiedziała mu, Cecily dała sobie spokój, kiedy dotarli do tego małego głazu. A może mały skrawek paproci. Gdyby tak się nie stało, z pewnością przebije wieści, zanim miną tę sękatą brzozę. Denny dotrzymywał jej kroku, tak jak zawsze. Ich milczenie było miłe, jak zawsze. Przez cały czas Cecily utrzymywał tę wewnętrzną wymianę handlową, powstrzymując nieuchronną jeszcze jedną minutę. . . i jeszcze raz jeszcze minutę. W końcu zatrzymała się na zbutwiałym, omszonym kikutku. "Nie mogę się z tobą ożenić", powiedziała do kępy muchomorów kwitnących u jej podstawy. "Tak strasznie mi przykro. Powinienem ci powiedzieć lata temu, ale ... "Na litość boską, Cecily." Jego cichy śmiech zaskoczył ją i podniosła wzrok. "Nie możesz tego zrobić, jeszcze nie. Jak kobieta może odmówić mężczyźnie, skoro nawet nie zaproponował? Nie będę tego tolerował. " "To nie w porządku, Denny. Od jakiegoś czasu wiem, że nie chcielibyśmy. . . że nie mogłem. . . " Delikatnie ją uścisnął, kładąc ręce na jej ramionach. "Prawda jest taka, że nic nie wiemy o tym, co może być lub będzie. Odkładamy tę rozmowę od lat, prawda? Czekałem na . . . Cóż, prawie nie wiem, na co czekałem. Coś nieokreślonego, jak sądzę. A ty czekałeś na Luke'a. Oddech złapał. Denny wiedział? O jej. Może nie powinna być taka zaskoczona. Razem dorastali. Znał ją dłużej niż ktokolwiek.

"Tak, oczywiście, że wiedziałem", powiedział, jakby czytając jej myśli. "Jak myślisz, dlaczego zaprosiłem cię tutaj, do mojego domu? Chciałem wiedzieć, jak sprawy między wami staną ". "A jak stoją?" Zapytała, mając nadzieję, że zrozumie ją lepiej, niż ona sama. Westchnął. "Wiem, że ma trochę dziwnego uczucia w sercu. Ale wierzę, że byłbyś szczęśliwszy ze mną. " Cecily pokręciła głową z niedowierzaniem. Gdyby nie wiedziała lepiej, pomyślałaby, że pracuje razem z Luke'em. Ich argumenty były jedno i to samo. "Ale, Denny. . "Modliła się, by te słowa nie zaszkodziły jego dumie zbyt wiele. "Ale nie kochamy siebie nawzajem, nie w ten sposób." "Może nie. Ale jesteś zakochany w Luke od czterech lat. Czy to cię uszczęśliwiło? " Nie miała na to odpowiedzi. "Przyznaję, że kawaleryjność traci dla mnie urok". Delikatnie złożył dłonie w jego dłoni. "Wiem, że nie ma między nami wielkiej pasji, Cecily. Ale jest prawdziwa troska. Uczciwość. Poszanowanie. Trwałe związki zostały zbudowane na fundacjach o wiele słabszych niż te. A z czasem może wzrosnąć jakieś głębsze przywiązanie. Nie wiemy, co mogłoby się stać, gdybyśmy tylko dali mu szansę. Przyłożył dłonie do ust i pocałował je ciepło - najpierw kłykcie, potem każdą wrażliwą dłoń zanim przycisnął je po obu stronach twarzy i przytrzymał. Słodycz w geście zaskoczyła ją, podobnie jak uwielbiała w jego oczach. To była twarz Denny'ego, którą trzymała w dłoniach. Drogi, znajomy, nieskomplikowany Denny, z dołkiem na prawym policzku i maleńkim pockiem na drugim. Znała tę twarz od dzieciństwa. Czy mogłaby nauczyć się patrzeć na niego w nowym świetle, jako mąż? Pragnęła dzieci, towarzystwa i szczęśliwego domu - wszystkiego, czego Luke nie chciał jej ofiarować. Ona westchnęła. "Nie wiem, co powiedzieć". "W porządku. Nie proszę cię o tak, nie teraz. Właśnie . . . jeszcze nie mówisz? " Uśmiechnął się wtedy, ten krzywy, ujmujący uśmiech Denny'ego. I pocałował ją, wciąż trzymając dłonie na jego twarzy. To było słodkie. Próbował herbaty i mięty pieprzowej, a jego usta były miękkie i ciepłe. Pocałunek Denny był łagodny, delikatny. Komfort i wygoda. Było to dla niego niesłusznie niesprawiedliwe, że nawet gdy zacisnął usta, jej serce pozostało podzielone. Nie mogła przestać porównywać tego pocałunku z Luke'em. To nie było to samo.

- Czy coś słyszysz? - spytała Portia, kiedy już szli jakiś czas. "Nie," powiedziała Brooke. "Poczekaj!" Portia zasygnalizowała mężczyznom, żeby się zatrzymali, po czym położyła palec na ustach, żeby milczeli. Luke niecierpliwie poruszył stopami, pragnąc ruszyć dalej. Gdyby stali zbyt długo, Cecily i Denny mogliby ich złapać. - Tam - powiedziała Portia, przytulając dłoń do ucha. "Czy to słyszysz? Ten szeleszczący dźwięk, jak suche liście. " "Suche liście, w lesie" - odparła Brooke. "Wyobrażać sobie." Luke podbiegł do przodu, a para podążyła za nią, sprzeczając się z podnieconymi szeptami. Domek nie mógł być o wiele dalej. Być może mógłby po prostu zabarykadować w nich dwoje i odejść. Im szybciej ci dwaj podzielą łóżko, tym szybciej wszyscy będą mieli spokój. "Zaczekaj!" Zawołała ponownie. Luke obrócił się na pięcie. "Co teraz?" "Spójrz na te znaki." Portia wskazała na wąski pasek depresji w glebie. "Dlaczego, wyglądają jak ślady jeleni." Brooke przetarł oczy. "Ślady jeleni, w lesie. Wyobrażać sobie." "Ale nie wiemy, że należą do jelenia! Mogliby należeć do niego. Ze świadomym przeczuciem ramion spuściła głos do szeptu. "Wiesz, the werestag". "Dlaczego szepczesz? Obawiasz się, że jeleń cię podsłucha? Brooke roześmiała się żałośnie. "Moja droga pani Yardley, twoje wyobrażenia stają się coraz bardziej zabawne. Co, na litość boską, sprawiłoby, że uwierzylibyście, że te proste ślady jeleni są znakami złośliwego aresztu? "Nie jestem twoją" drogą pani Yardley ". Skąd wiesz, że te utwory nie należą do niego? W wyraźnym wyrazie rozdrażnienia Brooke uniósł ręce. "Bardzo dobrze. Poddaję się." "Nie wiem," odpowiedziała, mrużąc oczy. "Taka jest różnica między nami." Podnosząc spódnicę, Portia skręciła o ćwierć obrotu i odleciała prosto do lasu. "Dokładnie tam, gdzie myślisz, że idziesz?" Oczywiście śledzę tory. To jedyny sposób na poznanie prawdy. "

Kiedy ciemny płaszcz Portii zniknął w drzewach, Luke zaczął za nią. Fala strachu zahamowała jego postępy. "Pani. Yardley, zaczekaj - zawołał. "Nie można bezpiecznie zejść ze ścieżki. Przynajmniej pozwól mi ... Metaliczny trzask przerwał mu. Po nim przeszywający krzyk. Luke i Brooke przebili się przez listowie. Znaleźli Portię leżącą rozwaloną na liściach i mchu, jej twarz stała się całkowicie biała. "Mój. . . "Chciała łapać powietrze. "Pomóż mi. Nie wiem, co się stało z moją stopą. " Drżącymi palcami naciągnęła spódnice na kostki. Stalowe szczęki pułapki przytrzymywały lewy but, ściskając ich śmiertelny kęs. - Cholerne piekło. Brooke osunęła się na kolana u jej boku. "Nie martw się, Portia. Zdejmiemy to od razu. Sięgnął po pułapkę. "Zaczekaj", powiedział Luke. "Nie ..." Kolejny torturowany krzyk z Portii. "Dotknij" - zakończył słabo. "Co się stało?" Cecily i Denny dołączyli do nich, związali ramię w ramię, gdy przepychali się przez szczotkę. - Wpadła w pułapkę - odparł Luke, nie ryzykując spojrzenia na twarz Cecily. "Na szczęście mała, ale ma dość mocną stopę. Będziemy musieli go podważyć. Zbadał dookoła, szukając odpowiedniego oddziału, zatrzymując się tylko na tyle, by móc złapać wzrok Denny'ego. "Znajdź mi dwa mocne drągi o długości około sześciu stóp. Mogę ją uwolnić z pułapki, ale potrzebujemy palety, żeby ją zabrać do domu. Denny kiwnął głową i szepcząc coś do Cecily, zaczął przeszukiwać okoliczne drzewka. "To boli," jęknęła Portia. "To boli tak bardzo. Muszę umrzeć. " "Oczywiście, że nie." Składając spódnice, Cecily ułożyła się u boku przyjaciółki. Luke poczuł na sobie jej niebieskie oczy, gdy wybrał grubą gałąź i zdjął ją z gałązek. Zdjął płaszcz, Brooke złożył go i oparł pod głową Portii na poduszce. "Nie możesz umrzeć", powiedział jej, przykucnięty po jej drugiej stronie. "Kto by się ze mną spierał?" "Każdy ma rozsądek", powiedziała cierpko. Ale kiedy Brooke wzięła ją za rękę, Portia pozwoliła mu ją zatrzymać. "Czy nie pogarszacie wiedzy, że wszyscy mają jakieś debatujące społeczeństwo?"

"Tak, ale żaden z członków nie ma twojej zabawnej wyobraźni. Ani tak uroczych włosów. Pogładził hebanowy kosmyk jej bladej, spoconej brwi. Luke pchnął spódnice do kolan i mocno ścisnął gałązkę. "Pani. Yardley, to będzie bolało. " Portia jęczała. Brooke wciąż gładziła włosy, mrucząc: "Bądź odważna, kochanie. Krzycz wszystkim, co chcesz. Złamać każdą kość w mojej ręce, jeśli musisz. Nie opuszczę twego boku. " Cecily ruszył w stronę Luke'a. "Jak mogę pomóc?" "Nie możesz." "Mogę," nalegała. "Po prostu powiedz mi, co mam robić. Czy mogę ci pomóc? "Nie," odpowiedział krótko. Cholera, nie chciał wystawiać Cecily na to, ale przydałaby się dodatkowa para rąk. "Właśnie . . . trzymaj ją. Trzymaj jej kostkę pewnie, nawet jeśli się spieprzy. Pokiwała głową. - Portia, zamierzam teraz trzymać twoją nogę. Jej delikatne palce zacisnęły się wokół kostki i łydki przyjaciółki, w uchwytach tak ciasnych, że jej kostki były zbite. "Jestem gotowy." Pochylił głowę i przewiązał gałąź między szczękami pułapki. Mimo że nie próbował poruszyć nogą Portii, nie mógł nic poradzić na to. Jej niski jęk bólu spotkał się z bardziej wymamrotanymi zapewnieniami od Brooke. Luke spojrzał na Cecily, pragnąc ocenić jej reakcję. - Śmiało - powiedziała spokojnie, wciąż ściskając nogę Portii. "Po prostu to zrób." Luke poprawił but i podniósł całą gałąź z całej siły. Ból przeszył mu przedramię, a Portia wydała mrożący krew w żyłach krzyk, który z pewnością należał do jednej z jej gotyckich powieści. Ale Cecily, stojąc nogami przyjaciółki, pochyliła się stojąco, wykorzystując cały swój ciężar, by utrzymać go w bezruchu. W ciągu kilku sekund Luke rozdzielił szczęki. - Teraz - rozkazał chrząknięciem, a Cecily go zrozumiała. Wyciągnęła bagażnik swojej przyjaciółki i wyskoczyła z pułapki, pół sekundy przed rozłupaniem gałęzi i metalowymi kolcami w powietrzu. - Będziemy musieli ocenić jej ranę - powiedziała Cecily, odpinając but przyjaciela, a Luke stał, dysząc ciężko. W ciągu kilku sekund zdjęła buta Portii i poszarpane pończochy. Razem uklękli nad zranioną stopą.

- Te nie wyglądają zbyt głęboko - powiedział Luke, obserwując dwie rany kłute na bladej stopie Portii. "I tylko podrapanie poniżej." "Dziękuję Bogu za rozsądne buty." Cecily błysnął mu małym uśmiechem. W klatce piersiowej poczuł ukłucie sympatii. Tak dobrze sobie z tym radziła, kojąc wszystkich włączając w to Luke - z jej spokojną kompetencją i suchym humorem. Gdzie nauczyła się radzić sobie z takimi scenami? Na pewno nie w szkole średniej. Zdesperowany, by rozproszyć się, zanim stracił z oczu jakiś cel, ale ją pocałował, Luke odwrócił wzrok na ranę. Po dalszych kilku studiach powiedział: "Musi zostać dokładnie oczyszczony. Ale na razie powinniśmy ją związać, dopóki nie uda nam się jej odzyskać w Manor. Cecy, daj mi swoje ... "Pończochy?" Przed jego oczyma zwisała szeroka wstążka flaneli z kości słoniowej. Podniósł wzrok, zaskoczony. Jej wyraz był całkowicie niewinny. "Chciałem powiedzieć chusteczkę", skłamał, odbierając jej ubranie. "Ale to zrobi." Kiedy Cecily wepchnęła bosą stopę z powrotem do buta, Luke zapętrzył pętlę na stopę i kostkę Portii, wiążąc mocno jej rany. Wrócił Denny z dwoma praktycznymi drążkami w ręku. Luke zdjął swój płaszcz i przewiązał słupek przez rękaw, zanim zapiął go na środku. Zrobił to samo z płaszczem Brooke, pochodzącym z przeciwnego końca biegunów. Rezultatem było prowizoryczne przenoszenie, które łatwo przyniosłoby ciężar Portii. Brooke zafrunęła nad ranną kobietą, która przeniosła ją na paletę, posuwając się tak daleko, by złożyć pocałunek na czole, by uwielbić jej odwagę. "Co za całus" - skarżyła się Portia. "Jakbym był dzieckiem". Brooke ujął jej twarz w dłonie i pocałował ją dokładnie. Uwolnił ją dopiero, gdy cichy pomruk Portii zamienił się w zadowolone westchnienie. "Tam było lepiej?" - Całkiem. - Policzki Portii zaróżowiły się. "W porządku. A teraz bądź dobrą dziewczynką i nie ruszaj się. " Uderzyła go słabo, gdy wraz z Dennym podnosili paletę - Brooke niosła koniec na głowie Portii, a Denny podniosła stopy. Cecily podszedł do Denny'ego. "JA . . . Muszę odpocząć chwilę, ale Portia potrzebuje uwagi lekarza. Proszę, idź z nią. Luke zobaczy mnie w domu. Wyskoczyła na palcach, by nagrodzić skinieniem głowy Denny'ego za lekkim pocałunkiem w policzek.

Jakby był dzieckiem, pomyślał małostkowo Luke. A potem jakoś byli sami. "Czy pójdziesz ze mną?" Zapytała, nagle stojąc przy jego łokciu. W milczeniu podał rękę, ale ona potrząsnęła głową, zamiast tego sięgnęła po rękę. Palce splecione w tym intymnym, niewinnym klamrze faworyzowanym przez dzieci i kochanków pokrywały niewielką odległość z powrotem na ścieżkę. "Nie w ten sposób," powiedziała, kiedy odwrócił się, by podążać za pozostałymi. "Przejdźmy do domku. Zaszliśmy tak daleko i równie dobrze mogę odzyskać moje pończochy. Wydaje mi się, że brakuje mi kogoś innego. " "Jak sobie życzysz." Szli dalej, ich połączone ręce dyndały i kołysały się między nimi. Wszystko to było takie proste, tak wygodne - jakby na jednym ze swoich spokojnych spacerów tego lata cztery lata temu. Oczywiście rozmawiali podczas tych spacerów. Rozmawiali o wszystkim i niczym, w sposób, w jaki robią to zalotujące pary. Kiedy stracił umiejętność prowadzenia prostej rozmowy? Z pewnością Luke mógł znaleźć w sobie coś, co by powiedział. "Jesteś niezwykły," wyrzucił, ponieważ była to jedyna myśl w jego głowie. "Sposób, w jaki zareagowałeś na ranę Portii, bez strachu i wahania. . . Nie wiedziałem, że masz to w sobie. " "Co, odwaga? Nie zawsze wiedziałem, że mam to również we mnie. Ale ja tak. Rzuciła mu spiczaste spojrzenie. "Mogę sobie wyobrazić, że każdy z nas odkrył nowe boki siebie w ciągu ostatnich czterech lat." To wszystko prawda. Ale odkrycia, których dokonał Luke, nigdy nie podzieliłby się z nią. Wzruszając ramionami, odrzucił jej ciche pytanie. "Zwykłeś strzelać na widok pająka." "Och, nadal nienawidzę pająków. Ale obrażenia mnie nie przerażają. Kiedy kobieta spędza rok na opiece nad nieważnymi żołnierzami, widzi widoki znacznie gorsze niż rana Portii. Luke stanął jak wryty, zatrzymując ją. "Spędziłeś rok, pielęgnując nieważnych żołnierzy?" Pokiwała głową. "W Królewskim Szpitalu w Chelsea." "Ale . . "Starał się skupić swój umysł na tym pomyśle. - Ale nie pozwalają przypadkowym gentlewomenom na opiekowanie się nieważnymi żołnierzami. Czy oni?" "Dobrze . . Wzruszyła ramionami i wróciła do spaceru. "Nigdy nie pytałem o pozwolenie. Widzisz, ponad rok temu była tragiczna sprawa. Ranny żołnierz znalazł się w pobliżu Ardenów. Najwyraźniej był jedynym ocalałym z jego pułku. Ale poniósł ciężki cios w głowę i nie pamiętał,

kim był, ani o domu, rodzinie, ani o niczym przed bitwą. W gazetach drukowano artykuły o "Lost Hero of Montmirail". Mówił o Londynie, a Portia desperacko chciała go odwiedzić. Miała tę próżną nadzieję, że może być Yardleyem - dostrzegła właśnie jego śmierć we Francji i chciała wierzyć, że popełnił jakiś błąd. I ja . . "Powoli, spojrzała na Luke'a. "Chciałem być pewien, że to nie ty". W gardle utworzyła mu się grudka. - Ależ oczywiście, że nie był tobą - ciągnęła - ani Yardley. Kiedy czekaliśmy na niego, spotkałem się z innym mężczyzną. Oficer marynarki, ranny w duński atak kanonierki. Wezwał mnie z korytarza, a potem przeprosił, gdy zobaczył moją twarz. Mylił mnie ze swoją siostrą. Cecily pociągnął nosem i kontynuował: - Cóż, czułem się okropnie, że go rozczarowałem, więc zostałem z nim przez godzinę, po prostu rozmawiając. Głównie słuchanie. A następnego dnia wróciłem i znów usiadłem z nim. Przedstawił mnie pacjentowi, temu porucznikowi w kawalerii. Nie przypominam sobie, żebym zdecydował się na taki nawyk. Dzień po dniu wciąż wracałem do szpitala. Przez pierwszy miesiąc nie miałem więcej niż pierwszego dnia - po prostu usiadłem przy łóżku pacjenta i słuchałem. Może czytać na głos, jeśli mu się podoba. Ale czasami nie można było nie zauważyć, że ich rany wymagają pielęgnacji, bandaże wymagały wymiany i tak dalej. Zrobiłem też te małe rzeczy. " Luke mógł tylko na nią patrzeć. Tak, to prawda. Cecily się zmienił. Jej młodzieńcza słodycz i wielkoduszność nie zniknęła, ale dodała do nich teraz spokój i pewność kobiety. Widać to było w pochyleniu jej podbródka, sprawnej łaski jej ruchów. I sposób, w jaki światło jarzyło się przez kręte kosmyki włosów na czole. . . Zawsze była ładną dziewczyną, ale nigdy nie uważał jej za tak piękną, jak robił to w tej chwili. "Niezwykłe" - mruknął. Odchrząknął i dodał: - Nie wydawało ci się to nudne, słuchając tych wszystkich poszarpanych żołnierzy? Nie odpierało cię, opiekując się ranami zupełnie obcych? - Wcale nie - odpowiedziała lekko, ściskając dłoń. "Po prostu udawałem, że to ty." Bóg. Ona go zabijała. - No cóż - powiedział tonem fałszywej nonszalancji - jestem pewien, że każdy z nich zakochał się w tobie beznadziejnie. Ile propozycji odrzuciłeś w ciągu ostatnich czterech lat? Sto lub więcej, jestem tego pewien. "Dwadzieścia sześć." Luke zwolnił kroku, gdy pojawił się domek - schludny, pokryty strzechą dach, przycupnięty między dwoma wysokimi sosnami. - Dwadzieścia sześć - powtórzył, zatrzymując się. Odwróciła się do niego, mocno ściskając jego rękę. "Tak. Dwadzieścia sześć. Nie licząc nieważnych żołnierzy. Kolor jej oczu pogłębił się do intensywnego kobaltowego błękitu. "Nie

możesz wiedzieć, jak walczyłem za ciebie, Luke. Nie w taki sam sposób, w jaki cierpiałeś, aby być pewnym. Ale tutaj toczę własne małe bitwy. Walczyłem z presją ożenku, walczyłem z zazdrością o moich przyjaciół, którzy to zrobili. Walczyłem z moim pragnieniem towarzystwa i uczucia. - Jej głos się załamał. "Nie jestem kobietą ukształtowaną na samotność." "Wiem o tym," wyszeptał, podnosząc wolną rękę do jej policzka. "Wiem to. Dlatego potrzebujesz męża, który może ... "Walczyłem z rozpaczą - przerwała jej - kiedy miesiące mijały lata bez słowa". Poczucie winy wykrzywiło się w jego wnętrznościach. "Nie mogłem napisać. Nie byliśmy zaręczeni. " "Tak, ale mógłbyś napisać Denny. Lub którykolwiek z naszych wspólnych przyjaciół. Mogłeś od niechcenia poprosić mnie o słowo. "Nie chciałem powiedzieć o tobie". Odskoczyła, a on otoczył ją ramieniem, przyciągając ją do siebie. "Jak mogę wyjaśnić? Wiesz, że moi rodzice zmarli kilka lat temu. Nie mam rodzeństwa, bardzo niewiele związków. I nie zajęło mi to tylko jednej zakurzonej potyczki w Portugalii, gdybym zdał sobie z tego sprawę - gdybym zginął na tym polu bitwy, nie byłoby nikogo, kto by mnie opłakiwał, ale garstka starych szkolnych przyjaciół. - Dotknął jej policzka. "Nikt inny, niż ty. Myślałem o tobie. Stale. Pamiętałem ten doskonały, słodki pocałunek, kiedy krwawiłem, głodowałem i bałem się. Ta myśl mnie podtrzymywała: Cecily Hale dba o to, czy żyję, czy umrę. Nie mogłem ryzykować pytaniem o ciebie, nie rozumiesz? Nie chciałem wiedzieć. Z pewnością dowiedziałbym się, że poślubiłeś jednego z tych dwudziestu sześciu ludzi stojących w kolejce dla przyjemności twojej dłoni, a ja nie miałbym już nic. "Ale nie poślubiłem żadnego z nich. Czekałam na ciebie." "Wtedy byłeś głupcem." Złapał ją za podbródek. "Ponieważ ten człowiek, na który czekałeś. . . on nie wróci. Zmieniłem się, za dużo. Niektórzy mężczyźni tracą nogę na wojnie; inni, kilka palców. Poddałem część mojego człowieczeństwa. Tak jak niedorzeczni ludzie, których tu ścigasz. "Ścigam cię, ty idioto!" Uderzyła go pięścią w ramię. "Jesteś tą, którą kocham." Pocałował ją mocno i mocno. Tylko na moment. Dopiero jej usta przestały tworzyć niebezpieczne słowa i stopiły się na miękkie, hojne zaproszenie, a jej pięściowa dłoń rozprężyła się na jego klatce piersiowej. Potem odsunął się. "Posłuchaj mnie. Podziwiam Cię. Uwielbiam cię. Do diabła, spędziłem cztery lata na budowaniu skręconej, bluźnierczej religii wokół ciebie. I musisz wiedzieć, jak bardzo cię pragnę. - Przesunął dłonią po jej grzbiecie i przygniótł brzuch do bolących pachwiny, a potem pocałował ją

ponownie, by stłumić jego niechęć. - Ale nie mogę cię kochać, Cecily, nie na sposób, na jaki zasługujesz. "Kim jesteś, żeby osądzić, na co zasługuję?" Oderwała się od niego i podeszła do drzwi chaty, chwyciła za klamkę i pociągnęła ją z całej siły. "Co masz na myśli, nie możesz mnie kochać? Miłość nie jest sprawą może czy nie może. Pociągnęła ponownie, ale drzwi nie drgnęły. "To kwestia zrobienia lub nie. Albo mnie kochasz, i przeklęte konsekwencje - ciągnęła znowu, bezskutecznie - albo nie, i idziemy naszymi oddzielnymi drogami. " Puściła klamkę i puściła zirytowany huff. Powoli podszedł do niej. "Jest mały zatrzask", powiedział, ciągnąc za sznurek nad głową. "Tylko tutaj." Drzwi otworzyły się z zardzewiałym skrzypnięciem. Razem stali na progu, wpatrując się w słabo oświetlone wnętrze chaty. - Po tobie - powiedziała Cecily cierpko. "Za wszelką cenę." "Światło gaśnie. Powinniśmy wrócić do dworu. " - Jeszcze nie - odparła, popychając go w posępny, posępny mrok. "Zdejmij koszulę".

Rozdział szósty

"Co?" Luke skrzyżował ręce na piersi. Jego wzrok przemknął z okna pojedynczego domku na łóżko słomianego kleszczyka skulonego pod spadzistym kątem dachu. "Nie możesz być poważny." Cecily uznał, że jego panika jest bardzo zabawna. "Oczywiście, że mogę." "Cecy, to nie jest czas i miejsce na ..." "A schadzka?" Roześmiała się. "Myślisz, że mam zamiar złapać cię w tym odosobnionym domku i zabrać ze sobą moją niegodziwą drogę? Powinieneś być taki szczęśliwy. Nie, zdejmij koszulę. Chcę spojrzeć na twoje ramię. " "Moje ramię?" Zmrużył oczy. "Który?"

"Który z nich myślisz?" Podeszła do niego i zaczęła odczepiać krawat na szyi. - Tego, którego zraniłeś, walcząc z dzika zeszłej nocy. Och, wyraz jego twarzy. . . Cecily chciał go pocałować. Był tak uroczo oszołomiony. W końcu porzucił tę twardą maskę obojętności, którą nosił od czasu przybycia do Swinford Manor. A na jego miejscu był Luke. Przyciągające zielone oczy, dotykalne ciemnobrązowe włosy, te usta tak idealnie ukształtowane, by uśmiechać się łobuzami i delikatnymi pocałunkami. To był człowiek, w którym się pokochała. Człowieka, którego wciąż kochała. Tak, zmienił się, ale ona też. Była starsza, mądrzejsza, silniejsza niż dziewczyna, którą była. Tym razem nie pozwoliła mu odejść. "Wiedziałaś?" Uśmiechnęła się. "Wiedziałem." Wstrzymał oddech, gdy zsunęła krawat z szyi. Próbując zignorować klin odsłoniętej klatki piersiowej i szaleńczego bicia jej krwi, ten widok zainspirował Cecily do pracy przy swoich kamizelkowych guzikach. "Jak?" Zapytał, słuchając jej cichych nawoływań, by zrzucić szatę. "Skąd wiedziałeś?" "To szczęście, że nie przydzielono cię do szpiegostwa. Nie masz talentu do przebrania. Gdybym już nie podejrzewał, odkryłbym to po południu. Moje pończochy znaleziono w tym odległym domku, a ty po prostu poznałeś sekrety zapadki drzwi? A potem jest fakt, że od śniadania wolisz swoją rękę. Rozpięła małe zamknięcie swojej koszuli, zanim zwróciła uwagę na mankiety. "Ale znałem cię ostatniej nocy. Poznałbym twój głos wszędzie, nie mówiąc już o twoim dotyku. Westchnęła, nie mogąc sprostać jego pytającemu spojrzeniu. "To tak jak powiedziałeś, Luke. Nadal mnie drżysz, nawet po tych wszystkich latach. Jego głos był miękki. "Nie wiem nawet, dlaczego poszedłem za tobą. Sposób, w jaki tak bardzo się rozeszliśmy. . . Po prostu nie mogłem pozwolić ci odejść, nie w ten sposób. "I cieszę się z tego. Uratowałeś mi życie. Z energicznym uśmiechem szarpnęła rąbek koszuli od paska spodni, zbierając w obu rękach cienką pościel. "Ręce w górę, głowa w dół". Wykonała ruch, by podnieść koszulę nad głową, ale ją powstrzymał. "Złapałem bagnet w Vitorii. Mam blizny. Nie są ładne. " "Od roku opiekuję rannych żołnierzy. Jestem pewien, że widziałem gorzej. " I widziała, że jest gorzej, przypomniała sobie Cecily, gdy przyjrzała się różowej, falującej bliznie przechodzącej od jego obojczyka do żeber. Widziała gorzej, ale nie na kimś, kogo kochała. Tak trudno było powstrzymać wszystkie głupie, kobiece impulsy, które się w niej zapełniały: pragnienie płakania, trzymania i kołysania, blizny na wardze.

Ale nie chciałby tego rodzaju zamieszania. Odchrząknęła i skierowała uwagę na ranne przedramię. To była czysta rana, a nie wystarczająco głęboka, by być naprawdę niepokojącą. Ale, jak podejrzewała, wiązanie się rozluźniło najprawdopodobniej, kiedy wyrzucił pułapkę Portii. - Jest woda - powiedział, kiwając głową w stronę zadaszonego basenu na stole. "Wypełniłem go ostatniej nocy." Razem ruszyli w stronę stołu i usadowili się na dwóch ociosanych stołkach. Cecily zanurzyła chusteczkę w chłodnym płynie, a potem przetarła jego ramię. "Gdybyś wiedział ostatniej nocy" - zapytał cicho - "dlaczego mówisz innym, że to był jeden z nich?" "Ponieważ było oczywiste, że nie chcesz, aby inni wiedzieli." "Powiesić pozostałe. Nie chciałem, żebyś wiedział. - Przełknął ślinę i spojrzał w kąt. "Nigdy nie chciałem, żebyś mnie tak widział. Kiedy człowiek staje w obliczu śmierci, spotyka zwierzę czające się w nim. Kiedy jest ręka w rękę, ostrze do ostrza, zabij lub bądź zabity. . "Wyzywające zielone oczy spotkały się z nią, a on uderzył dłonią jego bliznę. "Człowiek, który mi to zrobił zabiłem go. Kiedy bagnet utknął w moim ciele, wyciągnąłem rękę i złapałem go za gardło i patrzyłem, jak jego oczy wybrzuszają się z czaszki, kiedy dusił się w mojej dłoni. Nie zareagowała, powiedziała Cecily, spokojnie ocierając się o ranę. Tego się spodziewał, czego się obawiał - jej reakcji wstrętu lub obrzydzenia. "A on nie był jedyny", kontynuował. "Aby dowiedzieć się, w jakiej przemocy jesteś naprawdę zdolny, w tych chwilach. . . To ciężar, którego nie życzyłbym nikomu. " Zaryzykowała wtedy spojrzenie na niego. "Obciążenia są lżejsze, gdy są udostępniane." Luke zaklął. "Już się z tobą podzieliłem zbyt dużą ilością. Nie mogę uwierzyć, że ci to mówię. " "Możesz powiedzieć mi wszystko. Wciąż będę cię kochać. I ostrzegam cię, nauczyłem się czegoś o wytrwałości w ciągu ostatnich czterech lat. Nie pozwolę ci odejść. " Potrząsnął głową. "Nie rozumiesz. Czasami już prawie nie czuję się człowiekiem. W brutalny sposób zabiłem tego dzika, Cecily. Ten barbarzyństwo z pończochą. . . " "Ach, tak." Odłożyła chusteczkę i wstała. "Pończocha". Oparła jeden but na stołku i powoli przesunęła spódnicę, by odsłonić swoją pończochę. "Cecy. . . "

- Tak, Luke? Pochyliła się, żeby rozwiązać sznurowadła butów, dając mu widok jej dekoltu. Jęknął. "Cecy, co robisz?" "Zajmując się twoimi ranami", powiedziała, zrzucając but z nogi. Z pewnymi palcami oderwała wstążką podwiązkę na udzie, a następnie opuściła pończochę na nogawce. "Robiąc to lepiej." Spódnice nadal podniosły się na wysokości ud, wspięła się na nogi i usiadła na jego kolanach. "Ciii." Uciszyła swój sprzeciw, a następnie zręcznie owinęła się flanelą wokół zranionego ramienia, chowając koniec, aby go zabezpieczyć. - Tam - powiedziała ochrypłym głosem, obniżając usta do spodu nadgarstka. "Wszystko lepiej." "Nie poszedłem za twoją przeklętą pończochą" - wyrzucił z siebie. "Kiedy wczoraj wieczorem zabrałem cię na ziemię i podniosłem twoje spódnice. Po tym wszystkim, co święte, chciałem ... Mruknącą przysięgą chwycił ją za ramiona, ciągnąc ją dalej na kolana. Aż poczuła twardy grzbiet swego podniecenia, naciskając natarczywie na jej rozszczep. "Cecily, to, czego chcę od ciebie, nie jest delikatne. To nie jest romantyczne. To grabież. To posiadanie. Gdybyś miał najmniejszy sens, odwróciłbyś się i uciekł od .. Pocałowała go mocno, ściskając plecy paznokciami i ściskając jego uda, niczym imadło. Odważnie wciągnęła dolną wargę do ust i ostro zająknęła, rozkoszując się jego zaskoczonym jękiem. Odwracając się do tyłu, położyła dłonie nad jego, ciągnąc je w dół i formując palce wokół jej piersi. "Na litość boską, Luke. Nie jesteś jedyny, który ma zwierzęce impulsy. Wziął jej usta, warcząc na jej ustach, tak jak on. Języki splątane; zęby zderzyły się. Z małym kawałkiem materiału uwolnił jej piersi od poboczy i stanika, zaciskając wargi na jednej osobie, wysilając sutek. Polizał z grubsza, nawet złapał delikatną zębami w zęby, a Cecily sapnęła z szoku i radości. Potem jego ręka opuściła pierś i zboczyła w dół, tunelując przez warstwy spódnic, halek i szuflad, aby znaleźć jej najbardziej intymne ciało. Głaskał ją tam, tak czule. Zbyt czule. Niecierpliwa z pożądania chwyciła go za ramiona i zakołysała się na jego dłoni. Dreszcz cudownego wyczekiwania spłynął jej na palce. Oblizała ucho i usłyszała jego jęki. Tak. Tak. To się w końcu stało. "Boże", zakrztusił się. "To się nie może zdarzyć." "Och, tak, może." Oddychając, nacisnęła guziki jego opadających spodni. "To będzie. Musi. "Uwolniwszy zamknięcia swoich spodni i cienkiej bielizny, wepchnęła rękę przez otwór i bezczelnie wzięła go w garść. Oczywiście teraz, kiedy miała go w ręku, nie była do końca pewna, co z nim zrobić. Wstępnie przerzuciła jedną koniuszek palca po gładkiej, zaokrąglonej koronie jego erekcji. W zamian wcisnął palec w jej bolące jądro. "Cecily." Zamknął oczy i zacisnął zęby. "Jeśli nie przestanę tego teraz. . . "

"Nigdy tego nie zrobisz?" Przycisnęła usta do płatka ucha. "To moja największa nadzieja. Mówisz, że skończyłeś walczyć, Luke? A potem przestańcie walczyć. " Westchnął głęboko w piersi i poczuła, jak całe napięcie zwija się w te potężne mięśnie. - Bardzo dobrze - powiedział cicho, opierając brodę na jej ramieniu. "Bardzo dobrze. Tobie, z wdzięcznością poddaję się. " Ściskając dno obiema rękami, wstał, przerażony. "Za późno na protesty" - dokuczał, niosąc ją w stronę wąskiego łóżka domku i rzucając ją na nią. Z imponującą oszczędnością ruchów, zdjął z siebie buty, spodnie i cienką odzież, zanim przyłożył ciężar do łóżka. "Teraz ty." Jedyne, co pozostało ze światła dziennego, to słabe, ciemne światło przesączające się przez małe okno i szczeliny w kryjówce nad głową. Pomógł jej wyjść z sukienki i halek, a potem rozluźniła swoje pobyty i wstążkę szuflad. Kiedy była zupełnie obnażona, usiadł z powrotem na swoich biodrach i przyglądał się jej z cichym natężeniem. Siedział tak przez tak długi czas, że zaczęła się niepokoić. "Luke? Jest wszystko-" - Obiecaj mi - powiedział ochrypłym głosem - że dasz mi kolejną możliwość robienia tego właściwie. Chwiejne koniuszki palców śledzą blady łuk jej biodra. "Jesteś taka piękna, Cecily. Twoje jest ciałem, które zasługuje na cześć, uwielbienie. Obiecaj mi, że będę mogła pocałować każdy piękny, idealny cal ciebie - następnym razem. " Jak ona ukochała te słowa, następnym razem. Skinęła głową, kiedy krążył po jej ciele. "Oczywiście." "Dobrze." Jego głos był napięty, kiedy obniżał swój ciężar na swoje. "Bo - wybacz mi, kochanie tym razem będzie musiało być szybko." Sapnęła, insynuując jedną rękę między nimi, badając gładkie fałdy jej płci i rozdzielając jej uda. Potem poczuła tępą głowę - naciskając, popychając, rozciągając ją aż do bólu. I dalej. "Czy jesteś ranny?" Sapnął na jej szyję. "Trochę." "Mam się zatrzymać?" "Nie." Złapała go za plecy i zahaczyła nogami o jego nogę. "Nie waż się." Walczyła za niego, walczyła, by doświadczyć tego bólu, i poczuła dziwny brak przytomności między jej nogami. Nie pozwoliła mu go zabrać. Ból był prawdziwy, teraz był - oznaczało to, że w końcu naprawdę wrócił do domu. Dom dla niej.

Aż za wcześnie ból rozpłynął się, zmniejszając każdy ciąg i rozpaczliwe tęsknoty zajął jego miejsce. Podniosła się, by spotkać każdego dzikiego zwierza jego biodra, z rękami przesuwającymi się po jego plecach na cienkim połysku potu. Jego tempo wzrosło, zbliżając ją coraz bardziej do horyzontu przepysznej przyjemności, którą wypchnął ją po południu. Ale tym razem byłoby o wiele lepiej. Tym razem też przyjdzie. Z gardłowym jękiem zamarł w niej głęboko. Jego spojrzenie przykuło jej wzrok, a Cecily instynktownie zrozumiała pytanie w jego oczach. Mogli stworzyć dziecko w ten sposób, gdyby pozwoliła mu kontynuować. Zmiotła z czoła kosmyk włosów i czekał. Już znał jej uczucia. Ta decyzja powinna należeć do niego. "Tak," powiedział szorstko. "Mój Boże, Cecily. Kocham Cię." Radość wlała się w nią, aż drżała z wysiłku, by ją powstrzymać. Uśmiechając się do niego, szepnęła: "W takim razie cholerne konsekwencje." Nie więcej słów po tym. Tylko westchnienia i jęki i dziki, nieartykułowany ponaglenie. Szybciej. Jeszcze. Tam. Tak, tam. Teraz. "Czy możemy zostać tutaj całą noc?" Zapytała Cecily. Leżała na nim splątana na wąskim łóżku, usiłując złapać oddech. Dopiero teraz uświadamiają sobie zatęchłą bliskość w domku. "Moglibyśmy" - odpowiedział sennie. "Jeśli chcemy, aby obudzili go spichlerze Denny'ego, roztrzaskali się o drzwi. Wkrótce ich wszystkich będzie szukał. "On wie, że jestem z tobą." Na więcej sposobów niż jeden. Poczuła ukłucie współczucia dla jej starego przyjaciela. W wyrazie jego twarzy było prawdziwe rozczarowanie, kiedy złamała pocałunek i odmówiła mu tego popołudnia. Ale Denny też zasługiwał na miłość i nigdy nie byłaby szczęśliwa. Nie wtedy, gdy jej serce i dusza należały do Łukasza. Jakby, starając się również o swoje ciało, Luke zacisnął ręce na jej ramionach. Całując dziurę w gardle, mruknął: - Być może uda nam się zostać o pół godziny dłużej. Potem wstali i ubrali się cicho, zatrzymując się, by uporządkować małe mieszkanie przed zamknięciem drzwi, gdy wychodzili. Noc była bezchmurna, a prawie pełny księżyc dawał im światło wystarczające do podążania ścieżką. Szli ręka w rękę. "Widziałeś to ostatniej nocy?" Spytała cicho. "Rogacz?" "Tak." "To było piękne". Kiedy nie odpowiedział, dodała: "Nie zgadzasz się?" Być może ludzie nie uważali zwierząt za "piękne", lub nie przyznawali się do tego, gdyby to zrobili.

"Tak." Posłał jej rzadki, łatwy uśmiech. "To mi przypomniało. Piękna, pełna wdzięku, nieustraszona. " "I tutaj myślałem, że jest taki bardzo podobny do ciebie. Dumny, dziki, silny. Roześmiała się cicho. "Być może on w ogóle nie istniał, a my po prostu tutaj się ścigaliśmy." Jeśli jeleń rzeczywiście istniał, nie zobaczył go ponownie, zanim dotarł do granicy Swinford Woods i wynurzył się na zielono. Z drugiej strony w zaroślach czaiło się całe stado krwiożerczych jeleni, a Cecily pozostałaby niepomna. Miała tylko oczy dla Luke'a. I ten fakt musiał być boleśnie oczywisty dla Denny'ego, gdy niemal zderzył się z nimi przy wejściu do salonu. "Cecily." Jego wzrok powędrował od jej niezwiązanych włosów do rozczochranej szaty, do jej palców wciąż splecionych z Luke'a. "JA . . . Właśnie miałem cię szukać. "Tam jesteś!" Zawołała Portia z tyłu. "Wejdź, wejdź." Leżała owinięta w koce na tapczanie, z zabandażowaną nogą opartą na pobliskiej otomanie. Brooke usiadł obok niej, balansując filiżanką w obu dłoniach. Cecily zwrócił się do Denny'ego. "Przykro mi, że cię martwiłem, ale. . "Ścisnęła rękę Luke'a w odwadze. "Widzisz, Luke i ja ..." "Rozumiem," odpowiedział. Poważny wyraz jego twarzy powiedział jej, że zrozumiał, zupełnie. Trzeba przyznać, że dobrze to ujął. Zwrócił się do Luke'a. "Kiedy wyjdziesz za mąż?" "Żonaty?" Zawołała Portia. Cecily westchnął. Tak jak Denny, aby wziąć na siebie odpowiedzialność za swój trzeci kuzyn dwukrotnie usunięty - i tylko męski związek w pobliżu - tak poważnie. Ale czy musiał teraz wymusić tę kwestię? Na pewno miała nadzieję, że ona i Luke pewnego dnia ... "Jak najszybciej." Łokieć Luke'a przesunął się wokół jej talii. Cecily spojrzał na niego wzrokiem. Czy jesteś pewien? spytała go w milczeniu. Odpowiedział jej szybkim pocałunkiem. "No więc. Kiedy możemy się pobrać? Brooke skierował swoje pytanie do Portii. "Żonaty!" Zarumieniła się wściekle, Portia wykonała lekceważący gest obiema rękami. "Dlaczego, po prostu uczę się cieszyć z bycia wdową. Nie chcę się żenić. Chcę pisać skandaliczne powieści i brać dziesiątki kochanków. " Brooke uniósł brew. "Czy można to wynegocjować z kochankiem, w liczbie pojedynczej?" "To" - powiedziała, uśmiechając się nieśmiało - "zależało od twoich umiejętności

negocjacyjnych". - Co za wieczór, Portia - powiedziała Cecily. "Pędzel ze śmiercią, propozycja małżeństwa, nieprzyzwoita propozycja. . . Na pewno masz wystarczającą inspirację do swojej gotyckiej powieści? " "Za dużo inspiracji!" Zawołała Portia, wskazując na obandażowaną stopę. "Całkowicie skończyłem z gothics. Nie, wezmę wskazówkę z mojej mdłej tapety i napiszę sprośną, małą opowieść o nieszczęsnym dairymaidzie i jej wielu kochankach. - Kochanko, w liczbie pojedynczej. Brooke opadła na tapczan i usiadła mu na kolanach. "Och," westchnęła, masując jej zdrową nogę. "O bardzo dobrze." Luke szarpnął Cecily za rękę i przyciągnął ją do drzwi. "Uczyńmy naszą ucieczkę". Kiedy wychodzili, usłyszała, jak Denny mówi swoim zwykłym, żartobliwym tonem: "Zrób mi przysługę, Portio? Wymodeluj swojego bohatera za mną. Tylko raz, chciałbym dostać dziewczynę. " Cecily i Luke wpadli na korytarz z rękami wciąż związanymi. "Przepraszam," powiedział, obracając ją do końca i opierając ją o ścianę. "Nie miałem okazji prosić o twoją rękę poprawnie, ale. . . nie masz sprzeciwu, prawda? Przerwała na chwilę, by napawać się ujmującą wrażliwością w wyrazie jego twarzy. Potem pocałowała go mocno, wplatając palce w jego włosy i przyciskając ciało do jego. "Tam", powiedziała w końcu. "Czy to jest jak sprzeciw?" Uśmiechnął się i rzucił lekki pocałunek między jej brwiami, po czym oparł czoło o jej czoło. Między nimi ich dłonie tworzyły ciasny węzeł palców i kciuków. "Wyjdę w ciągu godziny," powiedział, "aby porozmawiać z twoim ojcem. Nie mogę oczekiwać, że nawet Denny będzie tak hojny, że nadal będzie gospodarzem swojego rywala w tym domu. I nie mogłem spędzić tutaj kolejnej nocy, nie mając cię w łóżku. "Jakbym uznał to za niewłaściwe." Znów się pocałowali, a on przycisnął ją do ściany, a jego biodra miażdżyły ją cudownie. "Musimy mieć" -kiss- "bardzo krótkie" -kiss- "zaangażowanie." "Czy możemy nie tylko uciec? Mógłbym spakować walizkę. Zaśmiał się cicho w jej włosy i pomyślała, że to najpiękniejszy dźwięk na świecie. - Cecy - szepnął jej do ucha - powiedz mi, że to nie jest sen. Czy w końcu jesteś naprawdę moja? - Och, Luke. - Objęła go rękoma i zacisnęła mocno. "Zawsze byłem."