Weatherly L. A. - 02 Płomień Anioła.pdf

SAVE OFFLINE

Pamięci mojej matki Bilie Cruce Seligman. Mamo, żałuję, że nie możesz przeczytać tej książki

PROLOG Kobieta długo nie wychodziła z domu. Po przeciwnej stronie ulicy, oparty o brudne okno wystawowe sklepu spożywczego, stał Seb, kryjąc się w półmroku przedświtu i obserwując drzwi wejściowe do domu kobiety. Jego twarz z wysokimi kośćmi policzkowymi nosiła ślady zarostu; szczupłe ciało było rozluźnione i zarazem czujne jak u kota. Był pewien, że to właściwe miejsce. Wyglądało dokładnie tak, jak je ujrzał: złocistożółty budynek przy głównej ulicy z drewnianymi drzwiami i niedużym balkonem z kutego żelaza, na którym stały donice z roślinami o purpurowych i żółtych kwiatach. Nie wyjmując rąk z kieszeni dżinsów, Seb policzył panele we frontowych drzwiach: dziesięć. Następnie policzył donice: siedemnaście. – Wyjdź już, chiquita, inaczej spóźnisz się do pracy – mruknął pod nosem. Wreszcie drzwi się otworzyły i stanęła w nich niska, pulchna kobieta w eleganckim ciemnym kostiumie. Zaczęła niemrawo grzebać w torebce w poszukiwaniu kluczy, w końcu je znalazła i zamknęła dom, a potem, postukując obcasami, ruszyła nieco chwiejnie do samochodu. W wąskich pantoflach jej tłustawe stopy prezentowały się dość groteskowo. Gdy doszła do auta, kluczyki znowu przepadły w otchłani torby i musiała ich szukać przez dobrą minutę, potrząsając głową z irytacją. Seb stłumił uśmieszek. Tak, to było do niej podobne. W chwili gdy samochód kobiety zniknął za rogiem, Seb chwycił zniszczony plecak, który postawił przy nogach, i zarzucił go sobie na ramię. Wcześniej sprawdził, jak się dostać na tyły domu; teraz wysłał jedynie swoją drugą postać, by z powietrza upewniła się, czy droga wolna. Tak właśnie było. Przeciął ulicę, całkowicie opustoszałą o tak wczesnej porze. Z jednej strony dom otaczał solidny drewniany parkan; Seb podskoczył, uchwycił się go i z łatwością przedostał się do ogrodu. Podwórko od tyłu również wyglądało tak, jak je zobaczył – schludne, wyłożone kostką i zastawione roślinami w donicach. Zniszczone składane krzesełko stało oparte o ścianę obok rozsuwanych drzwi na patio. Okno z zepsutą klamką, które niepokoiło kobietę, znajdowało się na piętrze. Kilka sekund zajęło Sebowi wspięcie się po kratownicy i uchylenie go. Bezszelestnie wszedł do sypialni – bladozielony kolor ścian, wszędzie falbany. W powietrzu unosił się zapach perfum, jakby skropienie się nimi było jej ostatnią czynnością przed opuszczeniem domu. Kobiety nie będzie przez wiele godzin. Pracowała na tyle daleko stąd, że nie miała czasu wracać do domu na lunch; poprzedniego dnia ten właśnie fakt przerabiała uporczywie w umyśle. Jej myśli przypominały miotane podmuchami wiatru suche liście – same w sobie nie miały ciężaru, ale ich wirowanie do tego stopnia utrudniało Sebowi skupienie, że potem rozbolała go głowa. Seanse jasnowidzenia nie zawsze były łatwym sposobem zarobienia kilku pesos, zwłaszcza że zależało mu na jak najszybszym ich odwaleniu, żeby móc sobie kupić coś do jedzenia i wrócić do jedynej sprawy, jaka się dla niego liczyła. Mimo to miał nadzieję, że to, co powiedział kobiecie, w jakimś sensie jej pomogło. Zdecydowanie potrzebowała odpoczynku, choć był rad, że nie postanowiła się do tego zabrać już od dzisiaj. Opuściwszy pachnącą sypialnię, Seb zaczął poszukiwania. Jego kroki odbijały się echem od wyłożonej płytkami posadzki. Chociaż obecnie rzadko włamywał się do domów, był czas, kiedy czynił to aż nazbyt często, i to ze znacznie gorszych powodów niż tym razem. Delikatnie uchylał drzwi i zaglądał do kolejnych pokoi. Jego twarz zastygła w wyrazie niesmaku. Przecież

chyba go miała, prawda? Nie upewnił się, po prostu to założył. Wreszcie znalazł go na parterze: komputer stojący na biurku w rogu pomieszczenia. Doskonale. Seb zasiadł na krześle i włączył sprzęt. Miejscowa szkoła, w której był publiczny dostęp do komputerów, była dzisiaj zamknięta; przez kilka ostatnich nocy nie mógł też dostać łóżka w schronisku młodzieżowym, gdzie mógłby pożyczyć czyjś laptop. Wpisał w wyszukiwarkę kilka słów, powoli uderzając w klawisze. Pokazała się lista opcji; znalazł tę, której szukał, i ją wybrał. „Sierociniec Diaz – brzmiał tytuł strony internetowej. – Przystań dla dzieci”. Seb wykrzywił usta. Widział już wiele sierocińców, ale zaledwie kilka można by nazwać przystanią. O tym konkretnym dowiedział się jednak dopiero wczoraj i musiał go sprawdzić. Kto wie, być może okaże się miejscem, w którym znajdzie w końcu to, czego szukał. Jego serce zabiło szybciej na tę myśl, choć przecież doskonale wiedział, jak mało jest to prawdopodobne. Wyjął z szuflady kartkę papieru, starannie zanotował adres i włożył ją do plecaka. Sierociniec znajdował się około stu mil na wschód, u podnóża gór Sierra Madre. Pod wpływem impulsu wyciągnął mapę Meksyku i wpatrywał się w jego znajomy kształt, rysując w umyśle szlaki, po których przemieszczał się przez lata z północy na południe. Zaczął od Mexico City i od tamtej pory rzadko spędzał więcej niż parę tygodni w jednym miejscu. Obecnie przebywał w Presorze, niedaleko Hermosillo, gdzie na białych piaszczystych plażach roiło się od turystów. Presora była mniejszym i bardziej cichym miastem, mimo to strawił na poszukiwaniach wiele dni, sprawdzając każdą mijaną na ulicy osobę, wchodząc do wszystkich budynków, do jakich zdołał się dostać, a tam, gdzie nie było to możliwe, wysyłając swoje drugie ja. Niczego nie znalazł, absolutnie niczego. Nie był szczególnie zaskoczony – przez całe życie nie natknął się na najmniejszy choćby ślad tego, co miał nadzieję odnaleźć. Ale musiał próbować dalej. Tylko to mu zostało. No, dosyć tego, zdobył to, po co przyszedł. Wyłączył komputer i wstał, zarzucając sobie plecak na ramię, gdy wtem jego spojrzenie padło na biblioteczkę kobiety i kompletnie stracił głowę. Podszedł bliżej i przysiadł na piętach, wpatrując się w książki głodnym wzrokiem. Wiele kieszonkowych wydań wyglądało na nietknięte i przez ułamek sekundy Seb czuł przemożną pokusę; prawie już skończył czytać swoją ostatnią książkę, a nie miał pojęcia, gdzie znajdzie następny antykwariat, żeby ją wymienić na inną. Musnął okładkę grubej powieści historycznej. Miałby lekturę na co najmniej tydzień. Ale nie. Nie zakradł się tutaj, żeby coś zwędzić, chociaż dawniej nie zastanawiałby się dwa razy. Seb wyprostował się z westchnieniem. Ruszył ku schodom i spostrzegł za kuchnią korytarz, a dalej łazienkę z kabiną prysznicową. Zawahał się, po czym wszedł do środka i rozejrzał się dokoła. Wyłożone białymi kafelkami pomieszczenie było niemal puste, nie licząc ręcznika i pokrytej warstewką kurzu kostki mydła, jakby prysznica rzadko używano. Zapewne tak właśnie było, gdyż kobieta mieszkała sama. W nieskazitelnie czystej różowej łazience, którą widział na piętrze, stały wszystkie jej kremy i balsamy. Na twarz Seba wypłynął chytry uśmieszek. Okej, temu naprawdę nie sposób było się oprzeć, od wielu dni nie miał okazji porządnie się umyć. Jego ubranie było czystsze niż on sam. W tym mieście łatwiej było o automat w pralni samoobsługowej niż o łóżko w schronisku młodzieżowym. Wszedł do ciasnego pomieszczenia i zamknął za sobą drzwi. W plecaku miał tubkę żelu pod prysznic; wyjął ją, rozebrał się i wziął długą kąpiel, rozkoszując się na równi gorącą wodą i odosobnieniem. Nawet po tak wielu latach czuł, że nie powinien uważać żadnej z tych rzeczy za coś oczywistego. Jego ciało było silne i muskularne. Gdy brał prysznic, blizny, których już

prawie nie zauważał, połyskiwały na jego mokrej skórze – te dawniejsze na biało, nowsze były czerwonawe i ściągnięte. Niczego nie cierpiał bardziej niż uczucia, że jest niedomyty. Cudownie było zmyć z siebie brud z ostatnich kilku dni. Po kąpieli wytarł się najlepiej, jak zdołał, małym ręcznikiem do rąk i spojrzał w lustro, zaczesując do tyłu mokre włosy. Kręciły się, gdy miał je zbyt krótko ostrzyżone, co go irytowało, więc wolał je trochę zapuścić i odgarniać z twarzy. Jeden lub dwa luźne kosmyki i tak zawsze opadały mu na czoło, denerwując go niemiłosiernie. Dżinsy i podkoszulek kleiły mu się do jeszcze wilgotnego ciała, ale panujący w ciągu dnia upał błyskawicznie go osuszy. Rozejrzał się uważnie wokoło, upewniając się, że zostawił łazienkę w takim stanie, w jakim ją zastał, po czym truchtem wbiegł na piętro, nie mogąc się już doczekać, kiedy wyruszy w kierunku Sierra Madre, by odnaleźć adres, który zapisał na kartce. W zielonkawo-falbaniastej sypialni zatrzymał się przy oknie i powiódł wzrokiem dokoła. – Gracias – mruknął z uśmiechem do nieobecnej kobiety, a potem zwinnie wydostał się na zewnątrz. Podróż autostopem do sierocińca zabrała Sebowi sporo czasu; niekiedy tak się właśnie układało. Pod wieczór, na ostatnim odcinku drogi, kierowca ciężarówki zabrał go z szosy i w czasie jazdy nie przestawał rozprawiać o swojej dziewczynie. Paląc papierosa, którym poczęstował go mężczyzna, Seb siedział rozparty w fotelu pasażera – oparłszy obutą w trampek stopę o deskę rozdzielczą – i jednym uchem słuchał jego wynurzeń. Rozkoszował się znajomym smakiem. Ostatnimi czasy często brakowało mu pieniędzy na fajki. – Więc powiedziałem jej: chiquita, nic z tego, mówiłem ci to już dwa razy. Musisz mnie słuchać, kiedy do ciebie mówię – podkreślił z naciskiem. – Słuchać i rozumieć; wiesz, o co mi chodzi? – Szofer spojrzał na Seba, oczekując potwierdzenia; miał szeroką twarz i krzaczaste brwi. – Jasne, stary, masz rację – odrzekł Seb, wydmuchując strużkę dymu. – Słusznie postąpiłeś. – Wolałby czytać, niż wysłuchiwać tych bredni, lecz, niestety, autostop miał swoją etykietę. Ceną za podwiezienie była gotowość do rozmowy. – Ale ona mnie nigdy nie słucha, no nie? Żyje w swoim świecie. Beznadziejna. Piękna, ale… – Mężczyzna machnął ręką i nie przestawał nadawać ani przez chwilę. Seb obserwował go nieuważnie, notując czerwone linie gniewu, jakie pojawiły się w jego aurze na kształt rozbłysków światła. Wsiadłszy do kabiny ciężarówki, przestawił kolory swojej aury, żeby dopasować je do żółtych i niebieskich powłok szofera. Wiedział, że mężczyzna nie będzie w stanie ich zobaczyć ani rozpoznać, lecz uczynił to z nawyku, którego nabrał w dzieciństwie; stapianie własnej aury z innymi sprawiało, że czuł się bezpieczniejszy. Bardziej ukryty. Im dłużej jednak słuchał andronów szofera, tym mniejszą miał ochotę dzielić z nim aurę. Wrócił do swoich naturalnych kolorów i ujrzał obraz mężczyzny, który stał w kuchni i wrzeszczał; ciemnowłosa kobieta wyglądała na przestraszoną. Nie była to bynajmniej niespodzianka. Szofer nie stanowił jednak zagrożenia dla Seba; wydawał się raczej damskim bokserem, facetem, który lubi ustawiać słabszych od siebie. Seb wiedział, że prawdopodobnie zdołałby wyczuć niebezpieczeństwo, a na wypadek kłopotów nie rozstawał się z nożem sprężynowym, który nosił w kieszeni. Nikt nie podróżował po Meksyku samotnie bez broni, chyba że był beznadziejnie głupi. – Weźmy na przykład ciebie – powiedział szofer. – Ile masz lat – siedemnaście, osiemnaście? – Siedemnaście – odrzekł Seb, wydmuchując kłąb dymu. Za niecały miesiąc miał skończyć osiemnaście lat, ale nie zamierzał się tym przechwalać.

– Taa, jestem pewien, że dziewuchy lecą do ciebie jak do miodu, co? – Mężczyzna zarechotał; jego aura zachichotała wraz z nim, migocząc na pomarańczowo. – Masz wygląd gwiazdy rocka, z tą buźką i zarostem wszystkie dziewczyny chciałyby cię mieć u siebie na ścianie. Ale przyjmij moją radę, amigo: nigdy im na to nie pozwól… Seb przewrócił w duchu oczami i się wyłączył, żałując, że nie może chociaż posłuchać radia. Ludzie często komentowali jego wygląd, ale uroda nie mogła mu przynieść jedynej rzeczy, na jakiej mu zależało. – Skąd pochodzisz? – spytał w końcu szofer, gasząc niedopałek w przepełnionej popielniczce. – Z Sonory? Z Sinaloa? – El DF – odpowiedział Seb. Distrito Federal, czyli Mexico City. Zapadła niemal całkowita ciemność, światła jadących z naprzeciwka samochodów zlewały się w strugę białej poświaty. – Moja matka pochodziła z Sonory. – Tak myślałem – ucieszył się mężczyzna, zerkając na niego. – Byłem pewien, żeś Francuz. Albo Italianiec. Seb nie mógł się oprzeć. – Włoch – powiedział z poważną miną. – Mam weneckie korzenie. Mój pradziadek był gondolierem. Potem wyemigrował tutaj, a ponieważ nie było kanałów, to został ranchero. – Naprawdę? – Oczy szofera rozszerzyły się ze zdziwienia. – No pewnie – odrzekł Seb, nachylając się, żeby strząsnąć popiół z papierosa. – Miał ponad dziesięć tysięcy sztuk bydła. Ale ja myślę, że jego serce zostało przy kanałach, wiesz? – Mógłby tak gadać jeszcze przez pół nocy, lecz facet był takim tumanem, że to było zbyt łatwe, a przez to mało zabawne. Szofer wrócił do ulubionego tematu swojej dziewczyny i jął opisywać jej wady, a także sposoby, jakich będzie zmuszona użyć, żeby się poprawić. Seb ujrzał więcej obrazów upokarzanej kobiety, zatem gdy dojechali do celu jego podróży, był gotów udusić łobuza. Zadowolił się jednak podwędzeniem mu z kieszeni paczki papierosów i zapalniczki, kiedy podawali sobie ręce na pożegnanie. Nie okradł nikogo od czasu, gdy jako dzieciak pałętał się po ulicach Mexico City, ale odczuł swego rodzaju satysfakcję, choć właściwie powinien był pozwolić temu cabrón dalej palić, gdyż palenie było szkodliwe dla zdrowia. Kiedy ciężarówka odjechała z parkingu, Seb otrząsnął się gwałtownie jak pies po kąpieli, uwalniając się od nieprzyjemnej energii. Był już niemal w Sierra Madre; stał na wzniesieniu w gęstniejącej ciemności i miał przed oczami ledwie widoczny łańcuch majestatycznych gór, królujący na horyzoncie. Skoncentrował się na chwilę, chcąc się upewnić, że w pobliżu nie ma żadnych aniołów, potem zaś wysłał swoją drugą postać na poszukiwania. Szybując, bez trudu odnalazł sierociniec; obszerny budynek otoczony pustym boiskiem znajdował się około pół mili dalej. Wciągnął ciepły sweter i ruszył szosą, pozwalając swemu drugiemu ja lecieć nad sobą. Uczucie rozprostowania skrzydeł było przyjemne. Upłynęło już kilka długich dni, odkąd latał. Wspominając rozmowę z szoferem, Seb lekko się uśmiechnął. Pochodzenie jego matki było chyba jedyną informacją, jaką o niej posiadał. Matka nie żyła, a on ostatni raz widział ją, kiedy był pięcioletnim brzdącem. Na podstawie tych niewielu wspomnień, jakie mu zostały, mógł powiedzieć, że bardzo ją przypomina. Jasnobrązowe, kręcone włosy, wysokie kości policzkowe, fiołkowe spojrzenie i usta, które kobiety zwykły nazywać „ślicznie wykrojonymi”, na co nieodmiennie przewracał oczami. Nie miał charakterystycznych rysów południowca, Sonora bowiem była stanem, w którym europejscy imigranci mieszali się z miejscowymi od wielu pokoleń. Na ulicach gringo zawsze zakładali, że Seb jest jednym z nich, i po angielsku pytali o drogę, ignorując fakt, że miliony Meksykanów nie wyglądały jak bandyci z westernów. Jeśli zaś idzie o ojca, to kto go tam wie? Seb przypuszczał, że był bardzo przystojny. Jak

oni wszyscy. Gdy wspiął się na kolejne wzniesienie, wyraźnie ujrzał sierociniec i przystanął na moment, gapiąc się w dół i mocno ściskając pasek plecaka. Teraz, gdy już się tu znalazł, niemal obawiał się patrzeć. Coraz trudniej było mu znosić rosnącą nadzieję, po której przychodziło nieuniknione rozczarowanie. Mimo to musiał przez to przejść. Te kilka godzin jego życia, które spędził, tkwiąc w kabinie ciężarówki i słuchając tego cabrón, byłoby zupełnie zmarnowane, gdyby nie uczynił tego, po co się tu zjawił. Zresztą to przecież może być właśnie to miejsce. Naprawdę może to być miejsce, gdzie w końcu ją znajdzie. Mimo woli poczuł przypływ radosnego oczekiwania, tak silny, że niemal bolesny; nigdy się nie wyzbył nadziei. Zszedł z szosy i położył się płasko na brzuchu, mając poniżej widok na sierociniec. Zamknął oczy, koncentrując się wyłącznie na swojej drugiej postaci. Sfrunął w głąb doliny w kierunku zniszczonego budynku; jego skrzydła połyskiwały w ciemności. Łagodnie przeniknął przez ścianę sierocińca i znalazł się w środku. Jak zwykle, gdy wchodził do jednego z takich miejsc, czuł niezwykłe napięcie mięśni. Nieproszone, pojawiło się wspomnienie pogrążonego w mroku pokoju; ów mrok ciążył jak kamień na jego pięcioletnim jestestwie. Ale ciemny pokój okazał się nieoczekiwanie błogosławieństwem, w nim bowiem po raz pierwszy uświadomił sobie, kim naprawdę jest. Jedynie to ocaliło go przed zwariowaniem w tamtym koszmarnym miejscu. Nikt nie dostrzegał innej postaci Seba, która przelatywała bez szmeru z pokoju do pokoju. Od razu zauważył, że ten sierociniec należał do nielicznych, które były nie całkiem złe – było w nim czysto, chociaż depresyjnie pusto. Aury małych dzieci i młodzieży wyglądały zdrowo, gdy odnalazł ich wszystkich w jadalni, gdzie wraz z wychowawcami spożywali kolację. Wykazywali raczej oznaki znudzenia niż uciemiężenia. Krążąc nad ich głowami, Seb przesuwał po nich wzrokiem, notując wszystkie kolory. Szaroniebieski, błysk jaskrawego różu, delikatna zieleń. Nigdzie nie dostrzegł śladu srebra, lecz to niekoniecznie miało znaczenie; sam od dziecka zmieniał barwy własnej aury. Skupiając się na innych, otwierał swoje zmysły, sprawdzał działanie energii, niemal słuchał. Był wręcz napięty od wibrującego nadzieją oczekiwania, dotykając energii każdej osoby swoją własną. Wszyscy byli jedynie ludźmi. Sprawdził drugi raz, żeby zyskać pewność, ale nie miał już serca do tej czynności. Potem zmusił się do przeszukania pozostałych pomieszczeń, choć wiedział, że nikogo tam nie znajdzie, i się nie pomylił. Tutaj także jej nie było. Rozczarowanie ścisnęło go za gardło jak rozczapierzone palce. Otworzywszy oczy, przywołał swoją drugą postać z sierocińca i leżał bez ruchu, nie odwracając spojrzenia od bryły budynku w dolinie. Ona… Seb parsknął cichym śmiechem. Nie miał nawet pewności, czy istnieli tacy sami jak on, a co dopiero jakiej mogli być płci. Mimo to od początku był przekonany, że poszukuje dziewczyny mniej więcej w swoim wieku. Tak silnie ją wyczuwał. Nie wiedział, jak wygląda ani jak ma na imię, ale ją znał. Odkąd sięgał pamięcią, wyczuwał duchową obecność tej dziewczyny, wiedział, kim była. Czasem wydawało mu się, że słyszy jej chichot, dostrzega przebłysk uśmiechu. Niemożność zobaczenia jej albo dotknięcia tkwiła w nim jak bolesny cierń. Obiema dłońmi zaczesał włosy do tyłu. Dlaczego dotąd nie przywykł do rozczarowania wywołanego tym, iż znów jej nie znalazł? Ile miast zdążył dotychczas przepatrzeć? A sierocińców i szkół? Ile mil przebył niezliczonymi ulicami? Nagle poczuł się zmęczony, śmiertelnie zmęczony. Ostatnia porażka była kroplą, która przelała czarę goryczy. „To się nigdy nie ziści – pomyślał. – Wyobrażałem ją sobie tylko przez te wszystkie lata, ponieważ tak mocno pragnąłem, by okazało się to prawdą”.

Przetoczył się na plecy i obserwował swojego anioła, który fruwał po nocnym niebie z rozpostartymi śnieżnobiałymi skrzydłami. Po raz pierwszy uczucie latania nie przyniosło mu ukojenia. Od tak dawna poszukiwał dziewczyny półanioła. Najpierw latami na ulicach Mexico City po ucieczce z sierocińca, gdy badał aurę każdej mijanej osoby. Jako jedenastolatek trafił do poprawczaka, skąd uciekł dwa lata później i wkrótce potem rozpoczął prawdziwe poszukiwania, jeżdżąc po całym kraju i sprawdzając każde miasto, miasteczko i wioskę. Szukał niezmordowanie od blisko pięciu lat, był wszędzie, ale ani razu nie natknął się na aurę podobną do swojej. Ani razu nie wyczuł choćby śladu jej energii, chyba że w wyobraźni. Unosząc się w powietrzu, Seb czuł chłodny powiew wiatru, który muskał mu skrzydła. Wieczór był spokojny i cichy. „Wystarczy” – powiedział sobie w duchu. Ta myśl zdawała się przenikać do jego umysłu z własnej woli, lecz kiedy już się tam znalazła, zrozumiał, że jest prawdziwa. Nie mógł tego dłużej robić, nie był w stanie znosić pasma niekończących się rozczarowań. Skoro przez te wszystkie lata w kraju tak licznie zamieszkanym jak Meksyk nie spotkał nikogo takiego jak on sam, to pora spojrzeć prawdzie w oczy – innych po prostu nie było. Dziewczyna półanioł nie pojawi się cudownym zrządzeniem losu, by ukoić jego samotność, bez względu na to, jak silnie ją wyczuwał. Ona zwyczajnie nie istniała. Przez cały czas była jedynie wytworem jego wyobraźni, piękną zjawą. Natura spłatała mu złośliwego figla i uczyniła go jedynym przedstawicielem tego gatunku. Najwyższy czas się z tym pogodzić i starać się żyć dalej, czekając, co przyniesie los. Decyzja wydawała się słuszna. Seb miał jednak wrażenie, że coś wydarto mu z piersi, pozostawiając poszarpaną wyrwę, której nic nie zdoła wypełnić. Leżał na miękkim kobiercu trawy, patrząc w górę na swoją anielską postać, która z cudowną lekkością unosiła się na tle gwiazd. Wiedział, że tok jego rozważań był błędny – jak długo posiadał tę drugą część siebie, tak długo nigdy nie będzie całkowicie osamotniony. Chociaż tak właśnie się czuł.

ROZDZIAŁ PIERWSZY Metal nożyczek ziębił mi kark. Stałam z zamkniętymi oczami w łazience w naszym motelowym pokoju, usiłując nie zauważać, jaką niechęć budziło we mnie każde metaliczne zgrzytnięcie oraz nieprzyjemne uczucie chłodnej lekkości, które z wolna ogarniało moją głowę. Jeśli nawet wiedziałam, jak bardzo tego potrzebujemy – oczywiście, że tak, wszak to był mój pomysł – nie oznaczało to wcale, że musi mi się to podobać. Alex również nie był tym specjalnie zachwycony. Kto wie, czy nie było mu nawet bardziej przykro niż mnie. Kiedy jednak kilka godzin wcześniej poddałam ten pomysł, przyznał, że myślał o tym samym, a teraz ciachał nożyczkami bez chwili wahania. Gdybym tego nie zasugerowała, sam by to zrobił. A jednak było to dziwne… Oboje z zapałem dążyliśmy do tego, czego żadne z nas tak naprawdę nie chciało. Usłyszałam, jak Alex odkłada nożyczki na brzeg umywalki. – Dobra, chyba skończyłem. – Jego głos brzmiał niepewnie. Obawiając się tego, co za chwilę zobaczę, otworzyłam oczy i gapiłam się na swoje odbicie w lustrze. Moje niegdyś długie włosy były teraz krótkie. Bardzo krótkie. Nie wiem, jak można by je opisać. Fryzura chochlika, pod warunkiem że chochlik zacząłby się wygłupiać z nożyczkami. Co więcej, nie były już jasne, tylko miedzianozłote; ich głęboki odcień przywiódł mi na myśl jesień i płonące ognisko. Myślałam, że będzie lepiej niż brąz pasował do mojej karnacji, ale… Przełknęłam z trudem ślinę. W lustrze widziałam swoje oczy – rozszerzone i niepewne. W ogóle nie byłam do siebie podobna. Alex także się we mnie wpatrywał. – Ho, ho – powiedział. – To… duża różnica. Chciałam wypalić: „Ale nadal uważasz, że jestem piękna, prawda?”. Powstrzymałam się jednak. Nie chodziło o „bycie nadal piękną”, zresztą nigdy się za taką nie uważałam, to była opinia Aleksa. Najważniejsze obecnie było utrzymanie się przy życiu. Z pokoju dochodził dźwięk wiadomości, które nadawano non stop, odkąd włączyliśmy telewizor: – „Policja pilnie poszukuje tej pary w celu przesłuchania… Powtarzam: jeśli ktokolwiek ich zobaczy, niech nie podchodzi, tylko bezzwłocznie zadzwoni pod numer naszej gorącej linii… Policja podejrzewa, że są uzbrojeni i niebezpieczni…”. Wiedziałam bez patrzenia, że znowu pokazują moje zdjęcie z drugiej klasy szkoły średniej, które znajdowało się też prawdopodobnie na każdej stronie internetowej Kościoła Aniołów na świecie. Szczerze mówiąc, zmiana najbardziej charakterystycznej cechy mojego wyglądu nie przyszła mi z dużym trudem. Przynajmniej nikt się nie orientował, jak wygląda Alex. Istniał wprawdzie policyjny portret pamięciowy, ale był śmiesznie niedokładny. Ochroniarz z katedry zapamiętał go jako osobnika o dziesięć lat starszego i pięćdziesiąt funtów cięższego niż w rzeczywistości, a w dodatku umięśnionego niczym zawodnik futbolu. Nie mogłam oderwać spojrzenia od dziewczyny w lustrze. Miałam wrażenie, że ktoś obcy ukradł moją twarz. Sięgnęłam po ołówek do brwi, który kazałam kupić Aleksowi, i pociągnęłam je rudą kreską. Efekt był znacznie bardziej dramatyczny, niż się spodziewałam. Dotychczas, patrząc na siebie, nie zauważałam brwi. Teraz zdawały się wyskakiwać z lustra prosto na mnie. To byłam ja. Czując się dziwnie poruszona, odłożyłam ołówek i przeczesałam palcami to, co zostało

z moich włosów. Jedna połowa sterczała w górę, druga przylegała płasko do czaszki. Ktoś gdzieś mógłby zapłacić niezłą sumkę za taką fryzurę; według mnie najlepiej pasowałaby modelce na wybiegu, prezentującej sukienkę z worka na śmieci, pospinanego agrafkami. – Cieszę się, że nie chcesz zostać fryzjerem – powiedziałam do Aleksa. – Twoje podejście jest zbyt niekonwencjonalne. Uśmiechnął się i dotknął mojego karku; czułam się niesamowicie bezbronna, mając odkryty kark. – Nikt cię nie rozpozna, a tylko to się liczy – odparł. – Jezu, ja sam cię prawie nie rozpoznaję. – Och – jęknęłam. Nie chciałam, by zabrzmiało to aż tak żałośnie, ale myśl, że Alex nie może mnie rozpoznać, była… okropna. Pochwyciwszy moje spojrzenie, otoczył mnie od tyłu ramionami i mocno przytulił. Czubek mojej głowy znalazł się dokładnie pod jego brodą. – Hej – powiedział, patrząc mi w lustrze w oczy. – Przyzwyczaimy się do tego, zobaczysz. Nadal jesteś śliczna, wiesz o tym, prawda? Tylko wyglądasz inaczej, to wszystko. Odetchnęłam z ulgą, że nie przestał tak myśleć. Może to było małostkowe, zważywszy na to, co działo się na świecie, ale tak wiele zdążyło się zmienić, a Alex nadal postrzegał mnie tak samo. Pragnęłam, by tak było zawsze. – Dzięki. Oparł brodę na mojej głowie i przyglądał mi się z rozbawieniem. – Jakoś głupio to wyraziłem… Będziesz śliczna nawet wtedy, gdy się ogolisz na łyso. – Lepiej tego nie sprawdzajmy, dobrze? – roześmiałam się. – Zmiana jest wystarczająco radykalna. – Przytuliłam się do niego, sycąc wzrok widokiem zmierzwionej ciemnej czupryny i niebieskoszarych oczu w lustrze. „Śliczny” było w istocie słowem, jakie opisywało Aleksa, nie mnie. Wciąż jeszcze zdarzało mi się czuć radosne łaskotanie jak w wigilijny poranek, gdy uświadamiałam sobie, że chłopak, w którym byłam tak szaleńczo zakochana, czuje do mnie to samo. Tymczasem moje włosy nie przestały być wyjątkowo krótkie ani bardzo rude. Za każdym razem, gdy spojrzałam na siebie w lustrze, doznawałam lekkiego wstrząsu, jakby mój umysł nie zdążył pojąć, co się wydarzyło. – Chciałbym, żeby istniała farba, której moglibyśmy użyć do zmiany twojej aury – zauważył Alex po chwili milczenia. – Wiem. – Pokiwałam głową, gładząc jego opalone przedramię. – Po prostu musimy być bardzo ostrożni. Moja aura – moc energii otaczającej każdą żywą istotę – była srebrna i lawendowa; wyrazista mieszanka anioła i człowieka. Każdy anioł, który by ją dostrzegł, wiedziałby natychmiast, kim jestem: jedynym półaniołem na świecie, tym, który próbował ich wszystkich zniszczyć. Tego ryzyka nie sposób było jednak uniknąć, chyba że planowalibyśmy zamieszkanie w odludnej jaskini. – Mam w każdym razie nadzieję, że ludzie nie będą próbowali do mnie strzelać równie często jak do tej pory – powiedziałam. – W tym cała rzecz – zgodził się ze mną Alex. – Ponieważ chciałbym, żebyś… no wiesz, żebyś jeszcze trochę pożyła. W jego oczach błysnęło pewne wspomnienie, ja zaś wiedziałam bez sprawdzania, o czym myślał, ponieważ sama myślałam o tym samym. O najgorszym dniu w życiu nas obojga, który zdarzył się zaledwie wczoraj, kiedy to Alex trzymał mnie w ramionach, pewien, że umarłam. Uścisnęłam jego ręce. Prawdę mówiąc, rzeczywiście umarłam. Gdyby nie Alex, który sprowadził

mnie z powrotem, nie byłoby mnie tu teraz. – Mnie także na tym zależy – wyznałam cichym głosem. Kryształowy wisiorek w kształcie łzy, który mi podarował, zalśnił w blasku lampy. – Chciałabym być przy tobie jeszcze bardzo, bardzo długo. – Załatwione – podsumował Alex. Schylił głowę, ja zaś zadrżałam, gdy musnął ciepłymi wargami mój kark. Nagle się wyprostował, nasłuchując, gdyż z telewizora dobiegł nowy głos. Do studia zadzwoniła kobieta o południowym akcencie. – „Ona musi być chora, i tyle. Jednak choroba psychiczna nie oznacza, że nie jest niebezpieczna. Można to poznać ze zdjęcia – ma taki szalony wyraz oczu…”. Właściwie miałam wtedy w oczach niepokój, to wszystko. Oboje z Aleksem wróciliśmy do pokoju, gdzie dwaj nowi komentatorzy kiwali z powagą głowami, zgodni co do tego, że, a jakże, musiałam być szalona, żeby się porwać na „akt terroryzmu” wobec Kościoła Aniołów, gdyż tak media określiły moją próbę zamknięcia bramy oddzielającej światy aniołów i ludzi. Opadłam na łóżko. Kościół twierdził, że usiłowałam zdetonować bombę w katedrze, że tak strasznie nienawidziłam aniołów, iż zaplanowałam wysadzenie całego budynku w powietrze, niepomna obecności tysięcy wyznawców, którzy przybyli powitać nadejście Drugiej Fali. Ja, szalona terrorystka. Byłoby to nawet śmieszne, gdybyśmy z Aleksem nie znajdowali się w śmiertelnym niebezpieczeństwie. Oczyma wyobraźni ujrzałam obraz katedry w Denver z poprzedniego dnia: jej szeroką białą kopułę i masywne kolumny, rozległy parking zapełniony ludźmi i samochodami. I wysokie srebrne drzwi, przez które wlewał się niekończący się strumień aniołów. Widziałam relację filmową z tego wydarzenia już kilkanaście razy i nadal nie mogłam oderwać od niej oczu. Z niezdrową fascynacją śledziłam łopotanie anielskich skrzydeł w blasku zachodzącego słońca; z katedry wypływała niemająca końca rzeka gracji i światła. W postaci eterycznej anioły nie były widzialne dla ludzi, chyba że dla tych, którymi się akurat pożywiały, lecz w czasie inwazji Drugiej Fali uczyniły wyjątek. Nate wytłumaczył nam, że pragnęły słyszeć wiwaty i okrzyki radości. Stado bydła radujące się na widok rzeźników. Druga Fala i ja stanowiłyśmy najgorętszą informację dnia. Wszyscy mieszkańcy planety zdawali się debatować, co oznaczała, czy relacja filmowa została sfałszowana, czy nie, a jeśli nie, jakie to miało znaczenie dla naszego świata. W wiadomościach pokazywano wciąż te same ujęcia, a napis na przesuwającym się pasku u dołu ekranu brzmiał: „Przybycie aniołów”. Kiedy zmęczyli się już nadawaniem w kółko tego samego, komentatorzy zaczęli przyjmować telefony od widzów jak kraj długi i szeroki. Dzwonili ludzie, którzy byli świadkami przybycia aniołów, oraz ci, którzy żałowali, że tego nie widzieli; tacy, którym wydawało się, że mnie spotkali, i ci, którzy chcieliby mnie spotkać, żeby potraktować tak, jak na to w pełni „zasłużyłam”. Siedziałam, oglądając w napięciu i wciąż jeszcze nie potrafiąc uwierzyć, że zaledwie przed sześcioma tygodniami moje życie toczyło się względnie normalnie, a przynajmniej na tyle normalnie, na ile to możliwe w przypadku osoby, która ma zdolność jasnowidzenia i lubi naprawiać samochody. A potem przepowiedziałam przyszłość Beth Hartley, koleżance z mojego liceum w miasteczku Pawntucket w stanie Nowy Jork. Ujrzałam, jak wstępuje w szeregi członków Kościoła Aniołów, po czym choruje i traci energię. Próbowałam ją przed tym powstrzymać, ale mi się nie udało, tymczasem anioł o imieniu Paschar przewidział, że to ja we własnej osobie zniszczę anielski ród. Wzdychając, obserwowałam przelatujące przez ekran anioły. Boże, jakże pragnęłam, żeby miał rację. Pomyślałam o mamie, zatopionej w marzeniach na jawie, z umysłem na zawsze zniszczonym po tym, co uczynił jej Raziel; nie cierpiałam nazywać go moim ojcem, gdyż na to

nie zasługiwał. Mama nie była jedyna. Miliony ludzi doznały równie straszliwej krzywdy od aniołów. Kolejne miliony były ich ofiarami w tej właśnie sekundzie, gdy dzwoniący do telewizyjnego studia widzowie zachłystywali się opowieściami o anielskiej miłości. „Anielska miłość”. Te słowa pozostawiały gorycz na języku, jeśli się wiedziało, że anioły przybyły tu, żeby karmić się ludzką energią, jakby nasz świat był ich prywatnym zarybionym stawem. Dzięki zjawisku nazywanemu anielskim poparzeniem były postrzegane jako istoty łaskawe i piękne, chociaż energia życiowa ich ofiar ginęła pod ich dotykiem. W rezultacie tacy ludzie chorowali umysłowo jak moja mama bądź też zapadali na stwardnienie rozsiane, nowotwory i inne wyniszczające choroby, jakie tylko można sobie wyobrazić. Jeśli bowiem anioł pożywiał się twoją energią, to dwóch rzeczy mogłeś być absolutnie pewien: po pierwsze, że zostałeś na zawsze naznaczony w jakiś potworny, nieodwracalny sposób, a po drugie… że będziesz czcił anioły do końca swoich dni. Zerknęłam na siedzącego obok mnie Aleksa, sycąc wzrok pełnymi stanowczości rysami jego twarzy, ciemnymi rzęsami ocieniającymi promienne oczy, pięknie wykrojonymi ustami, które prosiły o dotyk moich palców. Kiedy Alex miał niespełna szesnaście lat, anioły zniszczyły całą jego rodzinę. Także dziesiątki jego przyjaciół zginęły z ich rąk. Czarny tatuaż ZA na lewym bicepsie był skrótem od nazwy organizacji – Zabójcy Aniołów. Alex był jedynym pozostałym przy życiu Zabójcą Aniołów. Jedyną osobą na świecie, która wiedziała, jak z nimi walczyć. Na myśl, że mogłoby go spotkać coś złego, czułam taki ból, jakby para sztyletów cięła moje serce na plastry, a przecież nasz plan rekrutacji i wyszkolenia nowych ZA nie gwarantował bynajmniej, że nie znajdziemy się na linii ognia. Jakaś część mnie naprawdę pragnęła, żebyśmy zamieszkali w jaskini – albo na szczycie góry w Tybecie bądź też pośrodku niedostępnych bagien – gdziekolwiek, gdzie było odludnie i bezpiecznie, co pozwoliłoby nam już na zawsze przebywać razem, nie martwiąc się o nic. Oboje wiedzieliśmy jednak, że nie mamy wyboru. Bez względu na łączące nas uczucie musieliśmy jakoś zaradzić temu, co działo się na naszej planecie. Przysunęłam się do Aleksa, on zaś otoczył mnie ramieniem i przyciągnął do siebie. Bezwiednie zacisnął szczęki, gdy na ekranie po raz kolejny ukazał się numer, pod który należało zadzwonić, jeśli ktoś by się na mnie natknął. – Jezu, mam ochotę zostać tu jeszcze przez kilka dni – mruknął. – Nikt się nie spodziewa, że ukrywasz się tak blisko Denver. Powinniśmy zaczekać, aż to wszystko się trochę uspokoi, i dopiero potem… – Alex, poczekaj – przerwałam mu. Nagły przypływ napięcia aż mnie osłabił, czułam, że muszę natychmiast coś zrobić. „Recepcja” – pomyślałam. Miałam jej obraz w pamięci: nieco podniszczony kontuar, przy którym Alex i ja zameldowaliśmy się poprzedniego wieczoru, oboje tak zmęczeni, że słanialiśmy się na nogach. Kontuar był przykryty taflą szkła, a pod nią znajdowała się rozłożona mapa okolicy. Był tam też staroświecki dzwonek, który goście mogli nacisnąć, żeby przywołać recepcjonistę. Przez głowę przelatywały mi inne niedorzeczne szczegóły, promieniując mrocznym i złowieszczym przeczuciem. Musiałam tam pójść. Natychmiast. – Willow? – Na twarzy Aleksa malował się niepokój. – Co się stało? – Nic takiego, po prostu… muszę pójść i coś sprawdzić – odrzekłam. Po jego minie poznałam, że chce zaprotestować przeciwko wychodzeniu na korytarz motelu, nagle jednak uświadomił sobie, co miałam na myśli. – Tak, jasne – powiedział. – Bądź ostrożna. Skinęłam głową. Wziąwszy głęboki oddech, sięgnęłam w głąb siebie, szukając swego

anioła. Był tam i czekał – promienna, skrzydlata wersja mnie samej. Pozbawiony aureoli anioł, który był częścią mnie. Skrzydła złożył z gracją na plecach i zauważyłam, że i on miał krótkie włosy okalające jego łagodną twarz. Bezwiednie rozluźniłam ramiona. Bycie tak blisko było pieszczotą. W mgnieniu oka złączyłam świadomość z aniołem i uniosłam się ponad swoją ludzką postać. Moje skrzydła rozpostarły się szeroko; powietrze zadrgało, gdy przenikałam przez dach motelu i z szumem piór wzlatywałam w popołudniowe niebo nad Kolorado. Latałam. Nawet w tak pełnej napięcia chwili odczuwałam niezwykłą przyjemność. Wciąż jeszcze poznawałam swoją anielską postać; przez większą część życia nie miałam pojęcia o istnieniu we mnie anioła. Listopadowy chłód muskał moje skrzydła, gdy leciałam do budynku recepcji. Jeszcze jedno drgnienie powietrza, kiedy przenikałam przez ścianę, i ujrzałam recepcjonistę z poprzedniego wieczoru, który rozmawiał przez telefon, opierając się o kontuar. Wpatrywał się w ekran telewizora stojącego w kącie pomieszczenia. Z ekranu uśmiechała się do niego moja szkolna fotografia. – Nie mam stuprocentowej pewności, ale… No tak, chyba się nie mylę – mówił. – Zjawili się wczoraj wieczorem około dziesiątej, skonani. Dziś rano przedłużyli pobyt o kolejną dobę. Nadal są w pokoju. O ile wiem, nie ruszali się stamtąd przez cały dzień. Lęk chwycił mnie za gardło. Facet przynajmniej nie zauważył, że Alex wyszedł, żeby kupić nożyczki i farbę do włosów. Zatoczyłam koło i wylądowałam; pod moimi eterycznymi stopami dywan wydawał się dziwny, niematerialny. W motelowym pokoju moja ludzka postać nadal siedziała na łóżku, splótłszy ciasno palce z dłonią Aleksa. – Niedługo powinni zejść na dół i zapłacić za następną noc. Czy chce pani, żebym ich dla was przytrzymał? Aha, dobrze… Tak, rozumiem… Za kontuarem stanął drugi recepcjonista, nie spuszczając przestraszonego wzroku z kolegi. – I co? – spytał, gdy mężczyzna zakończył rozmowę. – Powiedziała, żeby się do nich nie zbliżać, zaraz tu kogoś przyślą. Patrol policji krąży kilka przecznic stąd… – Potrząsnął głową. – Stary, to niesamowite, a jeśli to faktycznie oni? Niebezpieczni uciekinierzy schwytani w sennej mieścinie o nazwie Trinidad… Reszty już nie słyszałam, z szumem skrzydeł leciałam bowiem prosto do naszego pokoju. Odnalazłam moją ludzką postać i na powrót się z nią stopiłam. Gwałtownie uniosłam powieki. – Recepcjonista z wczoraj rozpoznał nas – wypaliłam. – Policja już tu jedzie. Alex zaklął i poderwał się z łóżka. – Okej, nie ma mowy o pozostaniu dłużej, musimy stąd natychmiast uciekać. Przypiął do paska dżinsów kaburę z pistoletem i ukrył pod podkoszulkiem, po czym puścił się biegiem do łazienki i zaczął wrzucać do reklamówki z drogerii farbę, ołówek do brwi i kłęby moich włosów z podłogi. Motelowym ręcznikiem błyskawicznie przetarł wszystkie powierzchnie i też go włożył do torby. Usiłując zachować spokój, poszukałam czarnych pantofli na płaskim obcasie, które były obecnie moim jedynym obuwiem. Nagle usłyszałam, co nadają w telewizji, i podniosłam wzrok. Zastygłam z rękoma w górze. – „…dramatyczne wydarzenia potwierdzone przez przedstawicieli prawa z miejscowości Pawntucket w stanie Nowy Jork. Wszystko rozegrało się na Nesbit Street, w byłym miejscu zamieszkania podejrzewanej o zamach terrorystyczny Willow Fields…”. Na ekranie pojawił się dom cioci Jo. Usłyszałam drżące westchnienie; dopiero po chwili uświadomiłam sobie jak przez mgłę, że to ja je wydałam. Siedziałam nieruchomo, niezdolna

pojąć to, co widzę. Dom, w którym mieszkałam od dziewiątego roku życia, stał w płomieniach. Nie było cienia wątpliwości, mimo iż nagranie było niewyraźne i drżące, jakby ktoś nakręcił film telefonem komórkowym – miałam przed oczami zniszczony wiktoriański dom cioci Jo, który trzeszczał i chylił się ku ziemi. Paliły się nawet ozdoby ogrodowe na podwórku od frontu. Wyraźnie widziałam jednego gnoma, który stał spowity płomieniami niczym dziwaczny duch ognia. Obraz się zmienił, ukazując poczerniałe zgliszcza, po których ostrożnie chodzili strażacy. Całe pierwsze piętro domu zniknęło, jedynie tu i ówdzie w niebo sterczały ciemne trupie paluchy. Gapiłam się na pobrudzone sadzą fragmenty lawendowej ściany. Mój dawny pokój. – „…przyczyna jest nieznana, choć policja podejrzewa, że za pożarem mogą stać aktywiści Kościoła Aniołów. Niepotwierdzone jeszcze doniesienia mówią, że nikt nie ocalał. Na pogorzelisku znaleziono ciała dwóch kobiet. Przypuszcza się, że to Miranda i Joanna Fields, matka i ciotka poszukiwanej Willow Fields…”. Na ekranie ukazały się nosze z dwoma czarnymi workami na zwłoki, wynoszone przez strażaków z rumowiska.

ROZDZIAŁ DRUGI Zaczęłam się trząść jak osika, krew szumiała mi w uszach. Na ekranie jeden ze strażaków pośliznął się na gruzach; wpatrywałam się bez słowa w czarny worek o zbyt ludzkim kształcie, który podskoczył i przesunął się na noszach. – Willow! – Alex przykucnął przede mną i szarpnął mnie za ramię. – Przykro mi, ale jeśli natychmiast się stąd nie zabierzemy, to będziemy następni. No chodź! Udało mi się kiwnąć głową. Nie mogłam oddychać, zdruzgotana potwornym widokiem, jaki przed chwilą ujrzałam. Mama. Mama… Podniosłam się, wzięłam swoją fotografię z wierzbą, którą postawiłam przy łóżku, i wsunęłam ją do kieszonki dżinsów. Była wszystkim, co mi pozostało z dawnego życia. Alex, nie wyłączywszy telewizora, ostrożnie uchylił drzwi i wyjrzał na korytarz. – Droga wolna – wyszeptał, częściowo odwracając się do mnie i wyciągając rękę. – Nie pokazuj po sobie, że się spieszymy, ale bądź gotowa do ucieczki. „Nikt nie ocalał, nikt nie ocalał”. Te słowa tłukły się w mojej głowie, gdy trzymając się za ręce, zmierzaliśmy na parking. Jedynymi osobami w zasięgu wzroku była para wyjmująca bagaże z samochodu; żadne z nich nie spojrzało w naszą stronę. Gdy doszliśmy do motocykla, Alex podał mi kask i wrzucił reklamówkę do śmietnika. Pozbawionymi czucia palcami niezgrabnie manewrowałam przy zapięciu kasku. Ulicą nadjeżdżał wóz policyjny. Z rykiem silnika skoczyliśmy w przeciwnym kierunku. Przywarłam do pleców Aleksa; wciąż miałam przed oczami obraz worków z ciałami. Czy mama wydobyła się ze sfery marzeń na jawie, zanim to się stało? Czy wiedziała, co się w ogóle dzieje? Och, błagam, nie… Myśl o jej lęku i uwięzieniu w pułapce płomieni, z której nie potrafiła się wydostać, bolała tak mocno, że obawiałam się, iż mnie zabije. Kuliłam się za plecami Aleksa przed zimnym górskim powietrzem, zaciskając powieki i modląc się, by nie zwymiotować. Nie jestem pewna, ile czasu minęło; mogły to być minuty, ale równie dobrze godziny. W każdym razie później, kiedy przejechaliśmy granicę stanu Nowy Meksyk, Alex zjechał z autostrady do małego miasteczka. Zatrzymaliśmy się na stacji benzynowej, za budynkiem, z dala od ludzkich oczu. Kiedy zsiadłam, nogi miałam zesztywniałe i poruszałam się jak zombi, które właśnie wypełzło z grobu. Alex objął mnie i popatrzył mi w twarz ze współczuciem. – Chodź, musimy porozmawiać – powiedział. Skierowaliśmy się do toalet. „Porozmawiać”. Słowo to wydało mi się obce; przerabiałam je w umyśle, zastanawiając się nad jego możliwymi znaczeniami. Stanęłam, obejmując się ciasno ramionami, Alex starannie zamknął drzwi. Przeczuwałam, że strumień łez wzbiera we mnie niczym fala potopu. Jeśli się jej poddam, zmiecie mnie ze sobą z powierzchni ziemi, już na zawsze zatopi w otchłani. Wiatr zmierzwił Aleksowi włosy, ręce miał silne i ciepłe, gdy mnie uścisnął. – Willow, posłuchaj – rzekł z naciskiem. – Im dłużej się nad tym zastanawiam, tym bardziej wydaje mi się, że to nie ma sensu. To znaczy, owszem, Kościół Aniołów chciałby widzieć twoją matkę martwą, ale po co mieliby zabijać także ciotkę? Wszyscy w Pawntucket wiedzieli, że wy dwie niezbyt się lubiłyście, prawda? Pokiwałam w milczeniu głową, zbyt ogłuszona, by się domyślić, do czego zmierza. W każdym razie miał rację. To było nieduże miasteczko, a ciocia Jo nie należała do osób, które nigdy nie skarżą się publicznie. Każdy mieszkaniec Pawntucket wiedział, jakim obciążeniem

było dla niej to, że musi utrzymywać mnie i mamę, bo przecież pieniądze, jakie przynosiłam czasem za przepowiadanie przyszłości, prawie się nie liczyły. – Ponadto twoja ciotka wierzyła w powtarzane przez Kościół Aniołów brednie, że potajemnie uciekłaś ze swoim chłopakiem, więc po co mieliby ją zabijać? – mówił dalej Alex. – Woleliby, żeby dalej rozgłaszała korzystną z ich punktu widzenia wersję. A jeśli celem była twoja matka, to sensowniej byłoby umieścić ją w szpitalu gdzieś na odludziu, a potem dyskretnie się jej pozbyć. Nie likwiduje się ludzi, podpalając ich domy: zbyt duże ryzyko, że coś pójdzie nie tak. Czułam w skroniach pulsujący ból, ledwie pojmowałam sens jego słów. – Alex, co ty mówisz? Zawahał się, nie wypuszczając z uścisku moich dłoni. – To może zabrzmi dziwnie, ale czy mogłabyś spróbować wyczuć swoją mamę? Jego sugestia przetoczyła się przeze mnie z siłą gromu. – Ty… ty nie uważasz, że one zginęły… Po jego oczach poznałam, że zmaga się ze sobą. Nie chciał rozbudzić we mnie zbyt wielkiej nadziei. – Nie wiem – odparł. – Ale coś mi tu nie gra. Spalony doszczętnie dom wydaje się zanadto wygodnym rozwiązaniem. Przypomina coś, co się robi na pokaz. Przełknęłam głośno ślinę, nie śmiąc uczepić się tej myśli. – To mogła być rozpasana tłuszcza… Ludzie czasami podpalają czyjeś domy. A ofiary giną w płomieniach. – Tak, wiem. Posłuchaj, mogę się mylić. Ale spróbuj, okej? Postaraj się je wyczuć. Coś mnie przed tym powstrzymywało, nie chciałam pozwolić sobie na obudzenie nawet iskierki nadziei tylko po to, by przeżyć tym boleśniejsze rozczarowanie. Wzięłam głęboki, drżący oddech i usiłowałam oczyścić umysł, aby osiągnąć lepszą koncentrację. Mama. Wyobraziłam sobie jej miękkie jasne włosy, w tym samym odcieniu co mój naturalny kolor; zielone oczy, które rozjaśniały się na mój widok. Jej zapach będący mieszaniną aromatów szamponu i balsamu do ciała, z lekką domieszką swoistej, matczynej woni, którą tak uwielbiałam, że kiedy byłam mała, pragnęłam się nią otoczyć jak kokonem. Nawet później, gdy nie reagowała już na nikogo, nadal zwykłam siadać przy niej, pogrążonej w marzeniach na jawie, i wdychać ów zapach, żałując, że wszystko nie potoczyło się inaczej. Wkrótce mama wypełniła już moje myśli, bo nigdy zbytnio się z nich nie oddalała. Otworzyłam umysł, dryfując w jej poszukiwaniu. Czy była gdzieś tam? Gdziekolwiek? Mijały niekończące się minuty. Stałam oparta o zimną porcelanową umywalkę, mając zamknięte oczy i usiłując niczego nie przyspieszać, mimo iż serce waliło mi jak młotem. Wbrew sobie pozwoliłam, by wykiełkowało we mnie ziarenko bolesnej nadziei. Nie naciskaj, rozluźnij się… dryfuj… „Mamo, jesteś tam?”. Nic. Ciemność. Gardło miałam jak zasznurowane, gdy iskierka nadziei zapełgała i zgasła. Nagle wydało mi się, że uchwyciłam coś w głębi całkowitej pustki – najlżejszy ślad obecności. Sięgnęłam tam świadomością, badając go ostrożnie… i znienacka ogarnęło mnie nad wyraz silne wrażenie. Zapach mamy, jej głos, esencja. Była zadowolona. Była bezpieczna. – Alex, ona żyje i ma się dobrze! – wykrzyknęłam. – Czuję ją wyraźnie! Rzuciłam się na niego, tuląc go i obejmując. On także chwycił mnie w ramiona i zaśmiewając się ze szczęścia, podniósł na moment. Myślałam zrazu, że ja również się śmieję, ale potem uświadomiłam sobie, że zalewam się łzami – teraz, kiedy wszystko było już

w porządku, coś we mnie pękło jak guma rozciągnięta do granic możliwości i rozpłakałam się żałośnie, jakbym już nigdy nie miała przestać. – No, już dobrze – wyszeptał Alex, obejmując mnie mocniej i kołysząc się wraz ze mną w przód i w tył. – Ciii, już dobrze, już wszystko dobrze… Chciałam mu odpowiedzieć, lecz nie mogłam wydobyć głosu. Byłam pewna, że mama nie żyje. O Boże, naprawdę myślałam, że zginęła w pożarze. Jak przez sen poczułam, że Alex mnie podnosi i, nie wypuszczając z objęć, siada ze mną na popękanych kaflach podłogi. Nie odzywał się, tylko trzymał mnie w ramionach i pozwalał mi płakać, głaszcząc mnie po plecach i niekiedy cmokając tkliwie w czubek głowy. W końcu odzyskałam względny spokój. Odsunęłam się od niego, ocierając mokre policzki. – Skąd wiedziałeś? – spytałam drżącym głosem. – Skąd? Odgarnął mi włosy ze skroni. Widziałam, jak głęboką ulgę czuje w tej chwili. – Nie wiedziałem… Po prostu miałem wielką nadzieję, że się nie mylę. Czy ciocia Jo również ma się dobrze? Wstyd buchnął we mnie jak płomień z miotacza – kompletnie o niej zapomniałam. Szybko sprawdziłam; czuła się nieźle. Nawet lepiej niż nieźle, wydawała się znacznie szczęśliwsza niż dotychczas. Odetchnęłam z ulgą. Ciocia Jo i ja mieszkałyśmy przez lata w tym samym zniszczonym i zagraconym domu, traktując się dość obojętnie – był czas, przyznam szczerze, gdy wręcz jej nie cierpiałam – lecz na myśl, że uniknęła śmierci, znowu zachciało mi się płakać. Wstałam chwiejnie, czując się tak, jakbym przyjęła setki solidnych ciosów. Papierem toaletowym przetarłam mokrą twarz. – Czyli pożar był jedynie przykrywką? Komuś bardzo zależy na tym, żeby świat uwierzył, iż mama i ciocia Jo nie żyją. Alex przytaknął, oparty muskularnym ramieniem o ścianę. – Przypuszczam, że może to być robota CIA. – Podejrzewasz Sophie? – spytałam, patrząc na niego załzawionymi oczami. – Tak, kto wie? Nate powiedział ci, że teraz inny departament nadzoruje i ochrania projekt „Anioł”, odkąd anioły przeniknęły do służb specjalnych. Sophie mogła skorzystać z pomocy jego pracowników, którzy sfingowali pożar, wcześniej zabierając z domu twoją mamę i ciocię i przewożąc je w bezpieczne miejsce, by anioły nie mogły ich wykorzystać, żeby się do ciebie dobrać. Wyrzuciłam mokry papier do przepełnionego kosza na śmieci. Alex pracował wcześniej dla projektu „Anioł” w jednym z departamentów CIA, który potem został przejęty przez anioły. Sophie i Nate byli jedynymi lojalnymi agentami, którzy pozostali przy życiu. Teraz Nate – anioł renegat, który usiłował ratować ludzkość – był martwy, a choć zakładałam, że Sophie nadal żyje, to nie miałam pojęcia, gdzie się znajduje. Zostawiła mnie w katedrze Kościoła Aniołów, nie informując o sposobie nawiązania z nią kontaktu, zapewne w przekonaniu, że zginę w akcji tak samo jak Nate. I owszem, może i zgodziłam się na ten samobójczy plan, ale trudno było mi po czymś takim żywić do Sophie sympatię. Jeśli jednak Alex się nie mylił i to ona zapewniła mamie bezpieczne schronienie, to stała się teraz moją ulubienicą. Wtem zadrżałam pod wpływem okropnej myśli. – Chwileczkę… Jeśli mama i ciocia Jo są bezpieczne, to czyje ciała były w workach? – Dwóch kobiet w podobnym wieku? – poddał Alex, wzruszając ramionami. – Dla CIA znalezienie zwłok, po które nie zgłosili się krewni, to żadna trudność. W kostnicach Nowego

Jorku musi ich być pełno. Na moment przywołałam w pamięci obraz czarnego worka na noszach, który omal nie spadł na ziemię, gdy strażak się potknął. Dobry Boże… Kto w nim leżał? – Być może w workach byli żywi ludzie, a całość zaaranżowano dla potrzeb telewizji – nie przestawał snuć domysłów Alex. – Zależy, czyja to była robota: CIA czy kogoś innego. – Ta wersja bardziej mi się podoba – powiedziałam cicho. – Okej. W takim razie na niej się oprzemy. – Objął mnie, ja zaś przymknęłam powieki, napawając się zbawczym ciepłem jego ciała. Żadne słowa nie mogły oddać tego, co do niego czułam i jaka byłam wdzięczna losowi, że pomimo wszystkich okropieństw nadal mieliśmy siebie. W końcu odchrząknęłam i powiodłam opuszkiem palca po wilgotnym brzegu jego podkoszulka. – Zamoczyłam ci ubranie. – Nie przejmuj się, jestem wodoodporny. – Uścisnął mi rękę. – Chodź, trzeba się zbierać. Musimy przejechać przez cały Nowy Meksyk. – Nie, zaczekaj – odparłam. – Najpierw chcę jeszcze coś zrobić. – Wspięłam się na palce, otoczyłam ramionami jego szyję i tuląc się do niego, mocno pocałowałam go w usta. Poczułam, jak jego serce bije wraz z moim w jednym rytmie, i zamarłam, gdy wsunął dłonie do tylnych kieszeni moich dżinsów i mocniej przyciągnął mnie do siebie. Jego gorące usta, jedwabiste włosy, które przeczesywałam palcami… Nie chciałam, żeby to się kończyło. Ale wreszcie powoli, z ociąganiem, oderwaliśmy się od siebie. – Hej – wymruczał Alex, muskając pieszczotliwie nosem mój kark. – A to za co? – No cóż, po pierwsze, bo tego chciałam, a po drugie… – urwałam. – Po drugie, żeby ci podziękować. Nie wiem, czy po tym, co zobaczyłam w telewizji, przyszłoby mi w ogóle do głowy poszukać mojej mamy. Reszta życia upłynęłaby mi w przekonaniu, że ona umarła… – Ucisk w krtani sprawił, że nie mogłam nic więcej wykrztusić. Alex dotknął mojego policzka. Jego oczy miały barwę ciemniejszą niż zazwyczaj; szarość burzowej chmury roztopiła mi serce. – Jesteśmy drużyną – rzekł ze spokojem. – Zawsze, pamiętasz? – Wyszczerzył zęby w uśmiechu. – Czy powinienem teraz powiedzieć: „Nie ma za co”? Udało mi się obojętnie wzruszyć ramionami, choć serce zabiło żywiej na te słowa. – Wiesz, że tak właśnie uważam. Dobrze jest być uprzejmym. – Uprzejmy to moje drugie imię. – Objął mnie w pasie. – Myślałam, że James. – No tak, Uprzejmy James. Moi rodzice mieli specyficzne poczucie humoru. – Zbliżył usta do mojej twarzy, gdy nagle oboje podskoczyliśmy na odgłos szarpania za klamkę. – Hej! – zawołał męski głos. – Czy ktoś jest w środku? Stłumiłam śmiech, wcisnąwszy twarz w tors Aleksa. – Chwila, już wychodzę! – odkrzyknął. – Co facet pomyśli, gdy wyjdziemy oboje? – szepnęłam. – To, co wydaje się oczywiste. Dwoje napalonych nastolatków migdaliło się w toalecie. – Alex pocałował mnie po raz ostatni i wypuścił z objęć. Podeszłam do umywalki i pospiesznie opłukałam twarz zimną wodą. W lustrze moje krótkie włosy były rozczochrane od wiatru i płaczu. Wciąż wydawały się potwornie rude. Tłumiąc westchnienie, usiłowałam je przygładzić, żałując, że nie poprosiłam Aleksa o zakup szczotki do włosów. – Wiesz co? Wydaje mi się, że przy tym kolorze twoje oczy są jeszcze bardziej zielone –

rzekł nagle. Spojrzałam na niego zaskoczona. – Naprawdę? – Uhm – przytaknął, studiując moją twarz uważnie. – Wydają się żywsze… nie wiem, bardziej promienne. – Dotknął sterczącej kępki rudych włosów i delikatnie pogładził ją palcem. – Wyglądasz ślicznie, Willow. Mówił poważnie. Posłałam mu uśmiech. – Więc myślisz, że zdołasz się przyzwyczaić do rudzielca? – Hm, trudne pytanie… Tak, chyba mi się uda. – Alex cmoknął mnie w czubek nosa, a potem zamknął oczy. Poczułam lekkie drgnienie, gdy przesuwał świadomość przez punkty czakramów, aż w końcu zawisła nad jego głową. – Okej, teren parkingu jest wolny od aniołów – powiedział po chwili. – A ty wyczuwasz coś niepokojącego? Byłam już od minuty zajęta sprawdzaniem, relaksując umysł i wyobrażając sobie podjazd na stację benzynową. Nie wyczułam niczego szczególnego. – Chyba nic się nie dzieje. Wyszliśmy z toalety, trzymając się za ręce. Policzki mi płonęły. – Przepraszamy – powiedział Alex do czekającego mężczyzny. W jego głosie nie było jednak skruchy; usiłował powstrzymać wybuch śmiechu. Mężczyzna potrząsnął głową z kwaśną miną i nic nie odpowiedział. Trzasnąwszy drzwiami, zniknął w toalecie. – Uważa mnie za blacharę – bąknęłam, gdy ruszyliśmy do zaparkowanego motocykla. Zapadł zmierzch i przydrożne latarnie rzucały wzdłuż szosy ciepłe kręgi światła. Radość, że mama żyje, wciąż we mnie pulsowała, sprawiając, że krok miałam lekki i sprężysty. – Niewątpliwie – zgodził się ze mną Alex. – A mnie za szczęściarza. – Chciał jeszcze coś dodać, lecz urwał, wpatrzony w ulicę po przeciwnej stronie. Podążyłam za jego spojrzeniem i zobaczyłam podniszczony pawilon niedużego centrum handlowego. Na rogu znajdował się spory magazyn organizacji charytatywnej Goodwill. W środku paliły się światła i zrozumiałam, że Alex chętnie by do niego wszedł, gdyby tylko było bezpiecznie. Żadne z nas nie miało ubrań na zmianę ani innych pożytecznych drobiazgów. Pozwoliłam myślom popłynąć do magazynu i sprawdzić, jaka jest sytuacja. – W porządku – powiedziałam. – Jest prawie pusty. Pokiwał głową z namysłem. – Może powinniśmy zaryzykować – rzekł. – Jeśli mają używany sprzęt kempingowy, moglibyśmy unikać moteli, dopóki nie znajdziemy bezpiecznej kryjówki w Meksyku. Poza tym przydałby się drugi kask, żebyśmy oboje ukryli twarze. – Aha – bąknęłam. – Co? – Alex spojrzał na mnie zdziwiony. – Nic. Myślałam, że chodzi ci o ubrania. Ściągnął brwi w wyrazie szczerego rozbawienia. – Gonią nas, uciekamy, a ty myślisz, że ja się przejmuję ubraniem? – Alex, od trzech dni nie zmieniałam odzieży, zaczynam cuchnąć. Czemu nie moglibyśmy kupić czegoś na zmianę? – Tylko dziewczynom takie rzeczy przychodzą do głowy, prawda? – Niewykluczone – przyznałam. Magazyn był olbrzymi, ponieważ jednak zbliżała się godzina zamknięcia, nie było innych klientów poza nami. Starsza kobieta przy kasie czytała zajmującą powieść; nie podniosła nawet wzroku, gdy weszliśmy. Wybraliśmy dla siebie ubrania, Alex znalazł kask motocyklowy, a także

dwa stare śpiwory i dwuosobowy namiot. Nieśliśmy nasze zakupy do kasy, gdy je ujrzałam: niemal nową parę różowo-fioletowych trampek firmy Converse, akurat w moim rozmiarze. – Alex, spójrz tylko! – Rzuciłam się do butów i przymierzyłam je; pasowały idealnie. I kosztowały jedynie cztery dolary. – Super, biorę je. – Odłożyłam stare buty do biegania, które zamierzałam nabyć. – Hej, są fantastyczne – pochwalił Alex z uśmiechem. Przyjrzawszy się mojej rozpromienionej twarzy, dodał: – To znów wasze dziewczyńskie sprawy? Nigdy dotąd nie widziałem kogoś tak szczęśliwego z powodu pary butów. Nie mylił się, uśmiech nie schodził mi z ust. Może to było głupie, ale czułam się tak, jakbym odzyskała utraconą cząstkę siebie. Zaparkowaliśmy w cieniu za budynkiem. Gdy znaleźliśmy się z powrotem przy motocyklu, Alex ściągnął niebieski podkoszulek, który nosił od kilku dni, i sięgnął do torby z ciuchami. Zrobiło mi się ciepło na sercu na widok jego muskularnej klatki piersiowej i ramion. Przebywaliśmy ze sobą nieco ponad miesiąc, lecz miałam wrażenie, że znacznie dłużej. Nie wyobrażałam już sobie życia bez niego. – To właściwie nie fair, wiesz? – powiedziałam, opierając się o siodełko. – Ja nie mogę się ot tak sobie przebrać na środku ulicy jak ty. Tatuaż ZA na bicepsie poruszył się, gdy Alex wkładał przez głowę białą koszulkę termalną z długim rękawem. Na wierzch zarzucił spłowiałą kraciastą koszulę, nie zapinając guzików i nieco podwijając rękawy. – Śmiało. Mnie to nie przeszkadza. – Jasne, że nie – odparłam ze śmiechem. – Jestem tego pewna. – Włożyłam torbę z zakupami do sakwy i przycisnęłam, żeby zamknąć pokrywę. – Ile pieniędzy nam zostało? – zapytałam. Wszystko było naprawdę tanie, mimo to wydaliśmy ponad sto dolarów. Alex przymocował namiot pod tylnym siedzeniem. – Powiedzmy, że bardzo się cieszę, iż nie musimy wydawać więcej kasy na motele. Przygryzłam dolną wargę. A więc jest aż tak źle… Do Meksyku udawaliśmy się po części dlatego, że było tam taniej, choć fakt, że ścigano nas praktycznie w całych Stanach, również miał spore znaczenie. – Powinniśmy spróbować oszczędzić na jedzeniu – zaproponowałam. Alex przytroczył do motocykla śpiwory. – Jeśli będziemy kupować żywność w sklepach, zamiast jadać w barach szybkiej obsługi, to być może… – urwałam i gwałtownie wciągnęłam powietrze. Znad dachu centrum handlowego wychynęła kohorta lśniących perłowo aniołów; było ich piętnaście, a może dwadzieścia. Przeleciały nad ulicą z dala od nas, głaszcząc powietrze wielkimi skrzydłami. Na widok mojej miny Alex błyskawicznie się podniósł. Wyczułam, że przesunął energię przez punkty czakramów. Rysy mu stwardniały, gdy wyśledził anioły. – Cofnij się – polecił, nie odrywając od nich spojrzenia. Przywarliśmy do ściany budynku; Alex osłaniał mnie ciałem, usiłując ukryć moją aurę pod swoją. Wyjął z kabury broń i odbezpieczył z cichym kliknięciem. Anioły kontynuowały lot, nie zauważywszy naszej obecności. Ich wspaniałość niemal boleśnie kontrastowała z szarymi, nijakimi budynkami i zniszczonymi domami. Wpatrywałam się w nie zza pleców Aleksa, dręczona sprzecznymi emocjami. Śmiertelne piękno tych istot było częścią mnie. Nie byłam drapieżnikiem tak jak one, niemniej jednak w połowie byłam aniołem. Stado z wolna niknęło w oddali, migocąc jak gwiazdy na niebie, aż w końcu rozpłynęło się w mroku. Wyczułam, że Alex sprawdza okolicę i wyraźnie się rozluźnia.

– W porządku, teren jest czysty. Wyszliśmy z cienia i popatrzyliśmy na siebie. Nogi miałam jak z waty. Gdyby anioły nas wypatrzyły, bylibyśmy teraz martwi. Zwłaszcza ja, po tym, czego dokonałam, i jeśli nadal wierzyły, że moim przeznaczeniem jest zgładzić anielski ród. Wiem, że Alex myślał tak samo, ale żadne z nas nie powiedziało tego głośno. – To było naprawdę liczne stado – bąknęłam w końcu. – Tak… Nigdy jeszcze nie widziałem tylu naraz. – Schował broń do kabury, odsłaniając fragment płaskiego, wyrzeźbionego brzucha. – Podejrzewam, że należą do Drugiej Fali. Być może lecą do Albuquerque, gdzie zamierzają się osiedlić. Przełknęłam z trudem. W takim razie już się zaczęło. Druga Fala aniołów zasiedlała nasz świat obok pierwszej. Alex ukucnął i w milczeniu dokończył przymocowywanie naszych bagaży do motocykla. Kiedy się wyprostował, objął mnie i mocno przytulił. – Jesteś gotowa? – spytał. Skinęłam głową. Nagle nie mogłam się już doczekać, kiedy zabierzemy się wreszcie z tej zapadłej dziury. – Tak. Jedźmy. Jechaliśmy przez wiele godzin, kierując się bocznymi drogami na południe i zatrzymując tylko raz na pagórkowatym terenie na północ od Alamogordo, żeby kupić żywność w maleńkim sklepiku. Dalej rozciągała się pustynia: bezkresna i naga pod niebem usianym gwiazdami. W którymś momencie, gdy na horyzoncie pojawiło się miasteczko, ujrzałam perłowobiałego anioła w locie, wyraźnie odcinającego się na tle nocnego nieba. Na moich oczach wykonał obrót i zanurkował ostro w dół niczym śmiercionośna strzała. Odwróciłam z obrzydzeniem głowę, doskonale wiedząc, co się właśnie stało. Znów pojawiły się góry; zimny wicher chłostał mnie po twarzy i ramionach. Przyciśnięta do pleców Aleksa, trzęsłam się z chłodu i z radością przyjęłam to, że w końcu zjechał z drogi. Było już bardzo późno, chyba minęła północ. – Myślałam, że w Nowym Meksyku panuje upał – poskarżyłam się, gdy zsiedliśmy z motocykla w niecce wąskiego, zalesionego kanionu. Dojechaliśmy tu piaszczystą drogą wiodącą w głąb lasu. Księżyc rzucał bladą, srebrzystą poświatę, w powietrzu widziałam mgiełkę swego oddechu. – Owszem, ale nie w górach – wyjaśnił Alex, wyjmując namiot z pokrowca. Był to jego rodzinny stan, który zdawał się znać od podszewki. Zgrabiałymi palcami grzebałam w sakwach w poszukiwaniu ciepłego swetra, jaki kupiłam. Naciągnęłam go na ten, który włożyłam wcześniej. Przypomniałam sobie, że we wrześniu Alex nie potrzebował nawet mapy, poruszając się przez ponad sto mil bocznymi drogami Nowego Meksyku. – Znajdujemy się teraz niedaleko granicy, więc wkrótce znów pojawi się pustynia – tłumaczył mi dalej. Rzucił zrolowany namiot na zmarznięty grunt i zaczął rozwijać śpiwory. – Pomyślałem, że moglibyśmy się tu przespać kilka godzin, skoro jesteśmy dobrze ukryci, a przed świtem, gdy będzie nieco jaśniej, wyruszyć w dalszą drogę. Nie pamiętam, gdzie dokładnie przekracza się granicę, a nie chciałbym się zgubić po ciemku. Nie musiał nadmieniać, że nie zamierzaliśmy dostać się do Meksyku legalnym przejściem. Odsuwając od siebie obawy, co przyniesie następne kilka godzin, pomogłam mu rozstawić namiot. – Jeszcze nigdy nie spałam w namiocie – wyznałam, rozsupłując linki. Alex mocował się właśnie ze śledziem, który nie chciał się wbić w zmarznięty grunt. Znieruchomiał i spojrzał na mnie ze zdumieniem. W blasku księżyca jego twarz wyglądała jak

wyrzeźbiona w kamieniu. – Naprawdę? Mówisz serio? – No tak, mama nigdy mnie nie zabrała, a ciocia Jo… – Wzruszyłam ramionami. Opowiadałam Aleksowi już wcześniej, jaka była ciocia Jo; nie musiałam mu nic więcej wyjaśniać. Uśmiechnął się, wiedząc, co mam na myśli. – No cóż, mamy tutaj raczej podstawową wersję kempingową – powiedział, wbijając kolejnego śledzia. – Można oczywiście zabrać lodówkę turystyczną, kuchenkę i inny wypasiony sprzęt, ale dla mnie to nie jest wtedy wyjazd pod namiot. – Zresztą nic takiego nie zmieściłoby się na motorze – dodałam. Alex potrząsnął głową i syknął z udawaną dezaprobatą. – No jak to, nie wiozłabyś lodówki na kolanach, gdybyś musiała? To kompletny brak poświęcenia. – Tak, wiem. Przepraszam. Wpełzliśmy do wnętrza namiotu i spięliśmy razem śpiwory. Pod nylonową podłogą ziemia wydawała się lodowata. – Niepotrzebna mi lodówka, ale grzejnik z pewnością by się przydał – wymamrotałam, dzwoniąc zębami. Alex zabrał resztę naszych rzeczy z motocykla i wniósł je do środka, po czym dokładnie zapiął zamek błyskawiczny namiotu. – Chodź tu do mnie, maleńka, to cię ogrzeję. Uśmiechnęłam się; kiedy tak do mnie mówił, topniałam jak wosk. Przyciągnął mnie do siebie i objęci wtuliliśmy się w miękkie śpiwory. Oboje byliśmy całkowicie ubrani, zdjęliśmy jedynie buty. Było stanowczo zbyt zimno, żeby myśleć o zrzuceniu z siebie choćby jednej rzeczy. – Obiecaj mi, że w Meksyku będzie cieplej – szepnęłam, wtulając się w niego. Z wolna przestawałam się czuć jak sopel lodu, a zaczynałam dużo lepiej, bo bezpiecznie. – Obiecuję – wymruczał Alex. Leżał na plecach, obejmując mnie ramionami. Wsunął dłoń pod moją koszulkę i leniwie głaskał mnie po plecach. Wyczuwałam, jak bardzo jest zmęczony, kiedy mógł wreszcie przestać pędzić naprzód. Ja czułam się podobnie. Miałam wrażenie, że od nieudanej próby powstrzymania Drugiej Fali w katedrze Kościoła Aniołów w Denver upłynęło milion lat. A było to zaledwie dwa dni temu. – Alex? – wyszeptałam. – Tak? – Co zrobimy, gdy już się znajdziemy w Meksyku? Dokąd się udamy? – Wiedziałam, że bywał w tym kraju dziesiątki razy. Z tego, co mówił, on i inni ZA często nielegalnie przekraczali granicę. Ręka przesuwająca się w górę i w dół po moim kręgosłupie znieruchomiała. Przez chwilę myślałam, że zasnął, potem jednak w całkowitej ciemności rozległ się jego ściszony głos: – Sądzę, że powinniśmy pojechać do Sierra Madre. Z pewnością można tam znaleźć bezpieczne kryjówki, gdzie moglibyśmy się zatrzymać i zacząć rekrutować nowych ZA. Gdy wypowiadał te słowa, uchwyciłam przebłysk jego myśli: pasmo dzikich, wyniosłych gór, pełne głębokich wąwozów i nieprzebytych dróg. Można się tam ukrywać przez lata bez obawy, że ktoś wpadnie na trop. Było to najlepsze miejsce do przeprowadzenia naszych zamierzeń, a przy tym niemal całkowicie bezpieczne dla mnie, tego Alex był pewien. Mimo to pośród tych obrazów wychwyciłam odczucie lodowatego strachu. – Alex? Co się stało?

– Nic – odparł. Zawahałam się, niepewna, czy powinnam nalegać na wyjaśnienia. – Nie, coś jest nie tak. Jeśli nie chcesz mi o tym powiedzieć, to w porządku, ale czuję, że jest jakiś problem. Zapadło długie milczenie; na zewnątrz wiatr szeleścił w nagich konarach drzew. Wreszcie Alex zaśmiał się cicho. – Okej, jeszcze się nie przyzwyczaiłem do tego, że moja dziewczyna ma zdolność jasnowidzenia. Wszystko w porządku, tylko… – Westchnął głęboko. Nagle pojęłam, w czym rzecz, jakby jego obawy były moimi. – Niepokoisz się, że będziesz musiał wszystkim zarządzać – powiedziałam zaskoczona. Podniosłam się na łokciu, usiłując zajrzeć w ciemności w jego twarz. – O to chodzi, prawda? Strach znowu zadrżał niczym język węża, po czym zbladł, jakby Alex świadomie starał się go opanować. – To nic takiego – mruknął posępnie. – Po prostu dosyć się napatrzyłem, co to znaczy być przywódcą, gdy był nim mój ojciec. Wolałbym działać na własną rękę albo w zespole pod wodzą kogoś, komu ufam. Tyle że rozumiesz… – Wzruszył ramionami. – Nie ma teraz takiej możliwości. Musimy wyszkolić nowych Zabójców Aniołów, a tylko ja jeden wiem, jak to zrobić. Dlatego nie mam wyboru, muszę się z tym uporać. Odnosiłam wrażenie, że Alex nie powiedział mi wszystkiego, ale nie drążyłam tematu, gdyż najwyraźniej nie miał ochoty tego roztrząsać. I choć umiałam czytać w czyichś myślach, nigdy tego nie robiłam, jeśli wiedziałam, że ktoś sobie nie życzy mojej ingerencji. Odsunęłam od siebie myśli Aleksa, żeby nie odczytać którejś nawet przypadkiem. Byliśmy sobie tak bliscy, że zdarzało się to coraz częściej, zupełnie bezwiednie. – Na pewno sobie poradzisz – mruknęłam i pocałowałam go w szyję. – Ja zaś udzielę ci wszelkiej pomocy. Jestem twoją konsultantką jasnowidzem, pamiętasz? Usłyszałam, że stłumił śmiech. – A także moim osobistym mechanikiem. Jeśli honda zachowa się podobnie jak mustang… Honda shadow zaparkowana przed namiotem miała ponad dwadzieścia lat; wiedziałam, że Alex nie darzy tego motocykla zbytnim zaufaniem. – Hej, lepiej się odczep od mustanga – zagroziłam. – To był absolutny klasyk. Hondy shadow też nie są złe, wiesz, jak na tani motor to całkiem niezły eksponat. – Jak ja się domyśliłem, że powiesz właśnie coś takiego? – Śpiwór zaszeleścił, gdy Alex przysunął się do mnie. W namiocie było teraz znacznie cieplej, niemal przytulnie. – Nie wiem, być może dlatego… – urwałam. Alex wziął mnie za rękę i po kolei całował każdy palec. Jego wargi wydawały się naelektryzowane, drażniąc zakończenia nerwów, jakbym była pozbawionym osłonki przewodem. Poczułam, że robi mi się słabo, kiedy delikatnie ukąsił najmniejszy palec. Potem jego ciepłe usta zsunęły się do wnętrza mojej dłoni i zadrżałam na całym ciele. – Przestańmy na chwilę rozmawiać, dobrze? – zaproponował czułym szeptem. Tej nocy przyśnił mi się sen. Stałam na szczycie wysokiej wieży, spoglądając w dół na chyba największe miasto świata. Było wprost niezmierzone, jak w filmie science fiction. Na horyzoncie z każdej strony ciągnęły się niskie łańcuchy wzgórz. Miasto wpełzało na nie i wylewało się w dół, niknąc w mglistej nieskończoności. Skądś wiedziałam, że leżało ono w Meksyku i że tam właśnie mieliśmy się znaleźć razem z Aleksem. Serce ściskało mi się z napięcia, gdy patrzyłam na ocean budynków. Musieliśmy się tam udać. Bezwzględnie.

Pośrodku miasta rozciągała się rozległa kamienna przestrzeń: olbrzymi plac z katedrą po jednej stronie i długim biurowcem po drugiej. W pobliżu katedry rozstawiono scenę, z której dochodziły dźwięki muzyki rockowej; dudniła we mnie, gdy tańczyły tysiące stóp. Tuziny aniołów polatywały nad placem niczym jastrzębie polujące na ofiary. Spanikowana, cofnęłam się o krok. Spostrzegą moją aurę, dowiedzą się, kim jestem… Świat zawirował i zmienił położenie; obraz tańczących tłumów zniknął. Teraz nad miastem unosiło się dwanaście aniołów, bardziej olśniewających niż wszystkie, jakie widziałam kiedykolwiek przedtem – dwanaście gorejących słońc, lejących światło na betonowe budynki w dole. Ową dwunastkę łączyła starożytna bezlitosna moc. Zadrżałam, kiedy ją wyczułam. Anioły zaczęły jaśnieć jeszcze żywszym blaskiem, paląc mi oczy, tak że musiałam opuścić głowę. Gdy to zrobiłam, znikły w wyniku eksplozji, która była raczej wrażeniem niż dźwiękiem – falą uderzeniową, co przeleciała ze świstem, zwalając mnie z nóg. W następnej chwili przybrałam postać anioła i wyleciałam z wieży, ścigana wrzaskiem milionów aniołów. Ale moje skrzydła były zbyt ciężkie. Nie mogłam zostać w górze, spadałam… Musiałam mocniej uderzać skrzydłami, utrzymać się za wszelką cenę w powietrzu. Wylądowałam z mocnym łupnięciem. Cisza – tak nieruchoma i doskonała jak przecięta tafla szkła. Znajdowałam się w parku, z powrotem w ludzkiej postaci. Miękka zielona trawa, palmy w otoczeniu cyprysów i topoli. Dwanaście aniołów zniknęło… ale nie byłam sama. Obserwował mnie jakiś chłopiec. Był nieco starszy ode mnie, mniej więcej tego samego wzrostu co Alex, kasztanowe włosy opadały mu luźnymi splotami. Jednodniowy zarost, wysokie kości policzkowe i wyraziste rysy – przystojna twarz chłopaka, który doznał wprawdzie wiele bólu, mimo to zachował wrażliwość i humor. Poczułam ucisk w krtani. Wpatrywaliśmy się w siebie bez słowa. Nie miałam pojęcia, kim jest, lecz na myśl, że miałabym dalej żyć bez niego, ogarnęła mnie bezbrzeżna rozpacz. Nieoczekiwane uczucie pozbawiło mnie tchu i nie mogłam wydobyć głosu. – Kim jesteś? – udało mi się w końcu wyszeptać. W odpowiedzi chłopiec wyciągnął rękę. – Chodź, querida – odrzekł miękko. Jego oczy ponaglały, bym się zgodziła, a część mnie tak bardzo pragnęła spleść palce z jego dłonią, że poczułam dojmujący ból. „Nie, przecież kocham Aleksa” – pomyślałam. A po chwili: „Ale jak zdołam znieść rozłąkę z tobą?”. Obudziłam się z gwałtownym szarpnięciem. Nadal była noc, leżałam bezpieczna w namiocie, zagrzebana w śpiwór wraz ze śpiącym obok mnie Aleksem. Czego dotyczył mój sen? Z bijącym sercem przytuliłam się do nagiej piersi Aleksa. Poruszył się i przyciągnął mnie do siebie. Objęłam go z całej siły, dręczona niejasnym poczuciem winy. Jak mogłam żywić takie uczucia do kogokolwiek innego, nawet we śnie? A już zwłaszcza teraz. Na moje policzki wypłynął lekki rumieniec i uśmiechnęłam się do siebie. Oddech Aleksa łaskotał mnie w czubek głowy. Odkąd się spotkaliśmy, narzuciliśmy raczej wolne tempo, ale dziś wieczorem… No cóż, oboje żałowaliśmy, że Alex oprócz farby do włosów i nożyczek nie dokonał w drogerii jeszcze jednego zakupu. Udało się nam utrzymać zmysły na wodzy i nie iść na całość, ale i tak było cudownie. Niewiarygodnie pięknie. Pocałowałam go w ramię, czując na udzie ciepły ciężar jego nogi. „Okej, zapomnij o chłopaku ze snu – powiedziałam sobie. – To był tylko pozbawiony sensu majak”. Za to cała reszta… Zmarszczyłam brwi, odtwarzając w pamięci poszczególne obrazy: niekończące się miasto, olbrzymi plac pulsujący muzyką i tłumem ludzi. Dwanaście ognistych, eksplodujących aniołów, ciężar moich skrzydeł, wrzask milionów anielskich gardeł. Na to wspomnienie poczułam przypływ jeszcze silniejszego niepokoju – a także lodowatego

strachu, który zwinął się w moich trzewiach w zimny supeł. Byłam pewna, że mój sen coś znaczył, że stanowił przeczucie. Gdziekolwiek leżało to miasto, ja i Alex musieliśmy się do niego udać.

ROZDZIAŁ TRZECI Anioł to tracił, to znów odzyskiwał świadomość, wspomnienia mieszały się z teraźniejszością. Leżał w miękkim łożu w swojej komnacie. Niekiedy rozlegał się szum, gdy włączało się centralne ogrzewanie, potem zaś słabe kliknięcie, gdy się wyłączało. Raziel wciąż od nowa oglądał napastnika: ciemnowłosego chłopaka, który stał, celując do niego z broni i obejmując ramieniem odrażającego półanioła. Twarz dziewczyny była pobladła, zielone oczy rozszerzone ze zgrozy. Uświadomienie sobie, że jest ojcem tego potwora, wstrząsnęło nim. Nie było jednak co do tego cienia wątpliwości; wyczuł bezbłędnie echo własnej energii, gdy walczył z nią w jej anielskiej postaci. Poza tym wyglądała dokładnie jak Miranda, młoda studentka muzyki, z którą kiedyś się zabawiał, choć na szczęście nie przypominała go w żadnym calu. Raziel wydał głośny jęk, znów mając zabójcę przed oczami. Następnym razem zaatakuje szybciej. Następnym razem wydrze energię życiową z obojga i z rozkoszą będzie się przyglądał, jak padną bez życia na ziemię. – Ciii, ciii – szepnął czyjś głos. Była przy nim młoda kobieta. Głaskała go po ramieniu, on zaś nawet w swojej obecnej postaci uważał to za irytujące i pragnął, żeby przestała. Więcej głosów: – Czy już odzyskuje przytomność? – Nie, chyba nie. Nie wiem, jak mu pomóc, oni są tak inni od nas… Palec zabójcy naciska spust. Palące szarpnięcie, gdy kula uderza w aureolę. Bezradny, spazmatyczny łopot skrzydeł; jego ciało drży, zamyka się w proteście… a potem przeszywający gniew, gdy upadł na ziemię, a cały świat pociemniał. Oto przybywa Druga Fala, on zaś, zamiast ją witać, pokazując swoją pozycję w tym świecie, pada ofiarą tego samego zabójcy, którego życie tak głupio oszczędził dla własnych celów. Sądził, że zagrał wyjątkowo sprytnie, wykorzystując Kylara do eliminowania aniołów renegatów i pozwalając mu myśleć, że przestrzega przy tym standardowych procedur CIA. Kto by przypuszczał, że młody zabójca okaże się aż tak bystry? To był błąd, który Raziel wkrótce naprawi. O tak, będzie się rozkoszował każdą sekundą zemsty. Ale do prawdziwej szewskiej pasji doprowadzała go dziewczyna. Na myśl o niej bezwiednie zaciskał schowane pod kołdrą pięści. Powiedziano mu, że ona nie żyje, podczas gdy w rzeczywistości miała czelność podjąć próbę powstrzymania przybycia Drugiej Fali. – Ciii – zaszeleścił tuż przy jego uchu damski głos. Poczuł na czole dotyk chłodnego, wilgotnego materiału. Gdyby misja dziewczyny zakończyła się sukcesem, oznaczałoby to śmierć ich wszystkich, tak jak przewidział to Paschar. A chociaż poniosła porażkę, Raziel wciąż jeszcze płonął z upokorzenia – cała społeczność aniołów wiedziała, że Willow Fields jest półaniołem, którego on bezskutecznie poszukiwał od tygodni. Wszyscy zdawali sobie dokładnie sprawę z tego, co dziewczyna próbowała osiągnąć w katedrze; wiedzieli, że został oszukany i prawie pokonany. Fakt ten sprawiał, że pragnął zabijać swoją córkę bardzo powoli, z lubością wsłuchując się w jej rozpaczliwe krzyki. Wyczuwał ją teraz tak blisko, iż doprowadzało go to niemal do szału. Głowa Raziela obracała się niespokojnie na poduszce. Wyłapywał jej energię, mimo że znajdowała się setki mil stąd, skulona w śpiworze obok zabójcy. Ta wiedza wydawała się mętna, nie był pewien, skąd ją właściwie posiadł. Czemuż, ach czemuż nie udało mu się zabić obojga, kiedy miał do tego okazję?

– Czy nie możemy przynajmniej sprawić, żeby było mu wygodniej? – rzekła kobieta błagalnym tonem. – Zachowuje się tak niespokojnie. – Spróbujmy tego… To środek bardzo łagodny, ale może pomóc. Bolesne ukłucie w ramię. Lek oczywiście nie zadziałał; stymulanty ani środki uspokajające nie miały na anioły żadnego wpływu. Myśli Raziela mimo to zaczęły się rozpraszać, czuł ogromne znużenie i wyczerpanie. Wtem uświadomił sobie coś jeszcze, coś, o czym naprawdę wolałby nie wiedzieć. Anioły były osobnymi bytami, połączonymi zarazem ze sobą niewidzialną siecią; kiedy jeden z nich umierał, inne doskonale to czuły. Obecnie po przybyciu Drugiej Fali anielska energia w tym świecie co najmniej się podwoiła, wibrując nowym życiem. W jej jądrze dawało się wyczuć pulsowanie istnienia, które Raziel potrafił aż nazbyt dobrze rozpoznać. W swoim długim życiu doprawdy rzadko odczuwał strach, teraz jednak zmroziło go uczucie podobne do lęku – nagły dreszcz nieufności tak wielkiej, że na moment niemal przywrócił mu świadomość. Nikt mu tego nie powiedział. Nie wyobrażał sobie, żeby inne anioły w tym świecie o tym nie wiedziały, zatem wniosek był oczywisty: nie podzielono się z nim ową informacją. Niosło to ze sobą złowrogie konsekwencje. Raziel nie spodziewał się, że nastąpi to przed upływem co najmniej kilku lat. Był pewien, że Rada poczeka, aż wyruszy ostatnia Fala, możliwie jak najdłużej sprawując rządy w dawnym anielskim świecie. Ale nie, już tu byli, a to nie mogło dla niego oznaczać nic dobrego. Dwunastu przybyło na Ziemię. *** „Pościg za podejrzanymi o zamach terrorystyczny trwa” – głosił nagłówek. Zatrzymali się na niedużej, czynnej przez całą dobę stacji benzynowej opodal granicy z Meksykiem. Do świtu brakowało jeszcze godziny. Przejrzawszy pobieżnie treść artykułu, Alex ucieszył się z braku konkretnych szczegółów, a zwłaszcza z zamieszczenia fotografii Willow z długimi, spływającymi na plecy blond włosami, która uświadomiła mu, jak inaczej wygląda teraz jego dziewczyna. Spostrzegł, że zdjęcie Raziela również było stare. Odczuł ponurą satysfakcję na myśl, że prawdopodobnie jest on nadal unieruchomiony z powodu kuli, która uszkodziła jego aureolę. Alex stanowczo wolałby go wtedy zabić, ale wyłączenie anioła z działania na długi czas także miało swoją wagę. – Dystrybutor numer trzy – powiedział do mężczyzny za ladą. – I dwie kawy na wynos. – Postawił na blacie dwa styropianowe kubki. Willow czekała na niego przy motocyklu. Jej krótkie miedzianozłote włosy sterczały na wietrze. Miała na sobie spłowiałe dżinsy, które kupił jej wczoraj, i dopasowaną jasnoniebieską koszulę z długimi rękawami; wyglądała w niej uroczo. Nocne niebo zaczynało szarzeć, gwiazdy bladły już po wschodniej stronie. Alex uśmiechnął się, czując, jak krew żywiej krąży w jego żyłach na wspomnienie dotyku jej jedwabistej skóry, gdy w namiocie trzymał ją w objęciach. O poranku musiał naprawdę wziąć się w garść, żeby się zmusić do działania; najbardziej na świecie pragnął zostać jeszcze w śpiworze obok Willow, najchętniej do końca życia. Kiedy do niej podszedł, stała wpatrzona w dal, marszcząc brwi, jakby się nad czymś zastanawiała. Na jego widok wyraźnie próbowała się otrząsnąć z tych myśli. – O, dzięki – powiedziała, biorąc od niego kawę. – Proszę, weź to ode mnie. Nie cierpię tego dotykać. – Zerknąwszy w kierunku pustego podjazdu na stację, dyskretnie podała mu pistolet. Alex odczuwał skrupuły za każdym razem, gdy zostawiał Willow broń. Dawanie do ręki naładowanego pistoletu komuś, kto nie potrafił strzelać i nerwowo do tego podchodził, nie było

najlepszym pomysłem, mimo to milion razy lepszym niż puste ręce, w razie gdyby zdarzyło się coś niepokojącego. Odwrócił się tyłem do kamery przymocowanej na dachu budynku stacji i schował pistolet do kabury. – Muszę cię koniecznie nauczyć posługiwania się bronią – powiedział, głośno myśląc. Widział, że chciała zaprotestować, ale uciekła spojrzeniem i ostrożnie upiła łyk kawy. W jej szmaragdowych oczach malował się niepokój. – Tak, dobrze – zgodziła się cicho. – Naprawdę? – Alex uniósł brwi ze zdziwienia. – Myślałem, że jesteś wrogiem tego pomysłu. – Bo jestem – odrzekła Willow. – Ale nie mogę odmówić tylko dlatego, że mi się to nie podoba. To luksus, na który już teraz nie mogę sobie pozwolić. – Wzruszyła ramionami. – Wystarczy, żebym spojrzała w lustro, a natychmiast wiem, jak bardzo wszystko się zmieniło. Nie mogę polegać wyłącznie na twojej ochronie. – Ty również mnie chronisz – podkreślił Alex. Przypomniał sobie, jak anioł Willow latał nad nim, osłaniając go i narażając się przy tym na śmiertelne niebezpieczeństwo. W tamtym momencie zrozumiał, że ją kocha, choć był wówczas zbyt wielkim idiotą, żeby się do tego przyznać. Dopił kawę i wyrzucił pusty kubek do śmietnika. – No, dobrze – oznajmił. – Czy jesteś gotowa zostać nielegalną imigrantką? Willow potrząsnęła głową z uśmiechem i również wyrzuciła kubek po kawie. – Skoro zadaję się z chuliganem, to nic dziwnego, że przytrafia mi się coś takiego, co? Mam przejść przez zieloną granicę do obcego kraju… – Hej, to jednak co innego niż odpalanie samochodów bez kluczyków. – No tak, racja. Alex, pytam poważnie, czy jesteś pewien, że nikt do nas nie strzeli? – Nie martw się, jeżeli kogoś dostrzegę, to nie przejdziemy – odparł. Uważał, że pogranicznicy nie stanowili teraz największego zagrożenia, co nie znaczy, iż zamierzał niepotrzebnie ryzykować. Znowu znaleźli się na autostradzie. Wokół nich rozciągała się pustynia południowego Nowego Meksyku, srebrząc się w blasku przedświtu. Podobny do upiora kojot przez kilka sekund pędził równo z motocyklem, jakby się z nim ścigał, po czym gwałtownie skręcił i przepadł pośród nagich zarośli. Kilka mil dalej Alex z ulgą zauważył bitą drogę odchodzącą od autostrady w głąb pustyni. Skręcił na nią, przechylając motor, i poczuł, jak Willow mocniej ściska go w pasie, przesuwając swój ciężar na siodełku. Przed sobą mieli graniczny mur. Na niektórych odcinkach była to betonowa barykada z błyszczącymi w słońcu zwojami drutu kolczastego u góry, tu natomiast dwa kraje oddzielał zniszczony parkan z siatki, jakby były sąsiadującymi ze sobą ranczami. Parkan wcinał się w wyschnięte koryto rzeki. Na drugim brzegu mierzący kilka stóp fragment praktycznie nie istniał, zapadnięty w grunt z poprzewracanymi słupkami. W pobliżu nie było żywej duszy, nadal panowały ciemności. Alex zatrzymał motocykl i Willow pomogła mu przepchać go nad przewróconym ogrodzeniem. Byli w Meksyku. – Myślałam, że mur będzie bardziej podobny do… muru – bąknęła. – W niektórych miejscach tak jest – odrzekł Alex. – Za to w innych wygląda to właśnie tak. Popatrz. – Ruchem podbródka wskazał zardzewiałą metalową tablicę. Widniał na niej napis: „Należy korzystać z wyznaczonych przejść granicznych do Stanów Zjednoczonych. To nie jest wyznaczone przejście graniczne. Przekroczenie granicy w tym miejscu jest przestępstwem”. Willow patrzyła w milczeniu. – Przecież zreperowanie parkanu jest pewnie tańsze niż wykonanie tej tablicy –

powiedziała w końcu. – Odnoszę wrażenie, że wręcz zachęcają ludzi do przechodzenia tędy. – Bo tak jest – odrzekł Alex. Spod kół motocykla staczały się na dno wyschniętego koryta drobne kamyki. – A już z pewnością zależy na tym żyjącym w tej okolicy aniołom. Nielegalni imigranci to dostawa świeżej energii, i nie trzeba się za nią nachodzić. – Przypomniał sobie, jak Juan, jeden z ZA, po raz pierwszy pokazał mu to przejście. Pewnego razu Alex i jego starszy brat Jake spotkali tu pogranicznika, który uśmiechał się głupawo wskutek anielskiego poparzenia i rozprawiał o szczytnym zajęciu, jakim jest praca na rzecz aniołów. Wtedy była z nimi także Kara, egzotyczna piękność o nerwach ze stali, jedna z najlepszych ZA; Alex i Jake kochali się w niej na zabój. „Idiota” – powiedziała o pograniczniku i odjechała, gwałtownie, z gniewem zmieniając biegi. Siedząc na tylnym siedzeniu dżipa, Alex spoglądał na jej piękny profil. Mimo swobody, z jaką odnosili się do siebie Zabójcy Aniołów, nie przychodziło mu do głowy nic, co mógłby jej powiedzieć. Instynktownie pojmował mieszaninę furii i smutku, które wywołały jej wściekłość na pogranicznika, jakby ten z własnej winy doznał anielskiego poparzenia. Na twarzy Willow malowała się niepewność pomieszana z odrazą. Nie przyszło jej na myśl, że drapieżne anioły mogą tu poszukiwać łatwych ofiar. – Och – mruknęła. Widział, jak z trudem przełyka. – To… to naprawdę… – Wiem – odrzekł Alex, doskonale rozumiejąc uczucia Willow. Niestety, w Meksyku również roiło się od aniołów, wiele z nich przebywało tu jeszcze przed Inwazją. Alex wątpił, by istniało miejsce, gdzie Willow mogłaby się czuć naprawdę bezpieczna. Musiał jednak spróbować, choćby miało go to kosztować życie. W pobliżu widział jedynie biegnącą na wschód wyboistą drogę, którą zapamiętał. – Okej, ta droga w pewnym momencie łączy się z autostradą – powiedział, wskakując na siodełko. – Przynajmniej kiedyś tak było. – Miał nadzieję, że nie została rozmyta i nadal istnieje; tłuczenie się hondą po bezdrożach nie było wcale zabawne. Willow zaczęła wkładać kask, ale zawahała się, obracając w palcach troczki. – Alex, czy w Meksyku są naprawdę duże miasta? Rozumiesz, o co mi chodzi – olbrzymie. Spojrzał na nią zaskoczony i zauważył, że na czole Willow pojawiły się głębokie zmarszczki niepokoju. – No tak, Mexico City. To jedno z największych miast na świecie. Czemu pytasz? Nie odpowiedziała od razu. – Potem ci powiem – wydusiła wreszcie. – Może uda się nam niedługo znaleźć miejsce na postój, żebyśmy mogli porozmawiać. Ogarnęły go złe przeczucia. Nie wiedział, w czym rzecz, ale sam początek już mu się nie podobał, niemniej jednak dalsze pozostawanie o krok od granicy było niebezpieczne. Bliższe wyjaśnienia musiały poczekać. – W porządku – odparł z wahaniem i włożył kask. Bita droga ciągnęła się bez końca, lecz kiedy wzeszło słońce, nareszcie skręciła na południe, łącząc się z autostradą nr 45. Ta część Meksyku nie różniła się wcale od krajobrazu Nowego Meksyku, jaki pozostawili za sobą: twarda, wysuszona ziemia, z rzadka porośnięta krzakami jałowca i kępami kaktusów, z poszarpanymi łańcuchami gór na horyzoncie. Alex skrzywił się, gdy mijali billboard ze znajomym wizerunkiem anioła z rozpostartymi skrzydłami i ramionami. La Iglesia de los Ángeles – głosił napis. Obok nich przejeżdżały zakurzone półciężarówki kierowane przez czarnowłosych mężczyzn w białych kapeluszach kowbojskich. Chociaż nikt nie zwracał uwagi na Willow w kasku, Alex wiedział, że nie zazna spokoju, dopóki nie ukryją się w Sierra Madre, możliwie

jak najdalej od Kościoła Aniołów. W górach nie spotykało się prawie nikogo, była tam kompletna dzicz, zwana przez miejscowych el monte. Tam będzie mógł zacząć rekrutację i szkolenie nowych ludzi. Strach, jaki Willow wyczuła poprzedniego wieczoru, znów ścisnął go za gardło lepkimi, zimnymi paluchami. „Weź się w garść – pomyślał poirytowany. – Musisz to zrobić, tylko ty pozostałeś przy życiu”. Jeżeli nie uda mu się wyszkolić nowych ZA – nie założy obozu, a potem wielu innych, których sieć pokryje kontynent wzdłuż i wszerz – to za kilka lat ludzkość wyginie bezpowrotnie. Zacisnął dłonie na kierownicy hondy, słysząc świst wiatru w uszach. Nie szło o to, że nie chciał walczyć z aniołami; oprócz bycia z Willow była to jedyna rzecz, jakiej pragnął. Ochoczo oddałby życie w tej walce, zrobiłby to po wielekroć, gdyby mógł w ten sposób uwolnić świat od aniołów. Nie chciał jednak brać odpowiedzialności za resztę drużyny. Z drżeniem wspomniał śmierć brata. Tak, już kiedyś pokazał, jak świetnie potrafi osłaniać partnera, czyż nie? A jeśli jego decyzja miałaby kosztować kogoś życie… Alex odsunął od siebie tę myśl, mając nadzieję, że Willow nie orientuje się w jego rozważaniach. Nie było nikogo innego, kto mógłby pokierować zespołem, więc to on będzie musiał zmierzyć się z tym zadaniem. Koniec, kropka. Słońce wzniosło się wyżej i rozgoniło chmury, aż niebo stało się niesamowicie błękitne. Alex jechał niezmordowanie do dziesiątej rano, chcąc oddalić się jak najbardziej od granicy. Wreszcie na przedmieściach Chihuahua ujrzał przydrożny bar i zatrzymał się przy nim. Zgasił silnik i pospiesznie przepatrzył okolicę. Świetnie, w pobliżu żadnych aniołów. – Jak uważasz, możemy się tutaj zatrzymać? – spytał Willow, gdy oboje zsiedli z motocykla. Zdjęła kask, spod którego wyjrzały rozczochrane włosy. Przygładziła je, roztargniona, rozglądając się dookoła. – Chyba tak – powiedziała. – Coś tu jest, ale… – urwała, marszcząc brwi. Alex milczał, pozwalając jej się skoncentrować. Przymknęła oczy, on zaś, oparłszy się o motor, uśmiechał się niezauważalnie, napawając się widokiem jej szczupłej sylwetki, twarzy z lekko spiczastym podbródkiem i dużych oczu. Boże, była taka piękna. Nadal nie wiedział, jakiemu zrządzeniu losu przypisać to, że ją ma, ale był za to wdzięczny w każdej sekundzie życia. Dwa lata, które spędził samotnie, zanim ją spotkał, wydawały mu się teraz czarno-białym filmem, czasem zupełnie wyjałowionym z koloru. – Chyba wszystko w porządku – orzekła w końcu Willow z większą pewnością w głosie. Zrobiło się znacznie cieplej, więc zdjęła niebieską koszulę i schowała ją do sakwy, zostając w cienkim zielonym podkoszulku bez rękawów. – Przypominam, señor, że mieliśmy oszczędzać na jedzeniu, pamiętasz? Co zatem robimy w tym barze? – Nie przejmuj się, przydrożne bary są bardzo tanie – odparł, ruszając do stolika. Dawniej, kiedy miał jeszcze mniej pieniędzy niż teraz – jego ojcu nigdy nie przyszło do głowy, że być może synowie powinni dostawać pensję jak inni ZA – on i Jake żywili się wyłącznie w takich barach. Tacos, quesadillas, mulitas, tortas – głosił wyblakły szyld. Willow obrzuciła go pytającym spojrzeniem. – Hm, Toto, chyba opuściliśmy już Kansas. Wybierz coś dla mnie, dobrze? Alex zamówił dwie cole i kilka tacos z carnitas, czyli siekaną wieprzowiną. – Aha, uprzedziłem kelnerkę, że chcesz swoją porcję z dodatkowym chilli – powiedział do Willow z poważną miną. W rzeczywistości była przeznaczona dla niego; uwielbiał ostre potrawy.

Willow zmierzyła go ciężkim spojrzeniem. – Posłuchaj, koleś, jeśli znajdę choć ślad chilli w moim żarciu, to pożałujesz. Alex zapłacił dolarami, gdyż większość barów i sklepów w tej okolicy przyjmowała amerykańską walutę. Miał oczywiście świadomość, że będzie musiał wymienić ich skromne fundusze na pesos. Jedli zamówione potrawy przy jednym z wysłużonych stolików. W przyjaznym milczeniu pochłaniali pyszne tacos. Lekki wiatr podnosił z ziemi obłoczki kurzu. W końcu Willow westchnęła i otarła ręce. – Chyba powinniśmy porozmawiać. Resztki jedzenia pozostały nieruszone na papierowych tackach, gdy opowiadała Aleksowi swój sen. Słuchał z uwagą, czując mrowienie w karku, kiedy Willow opisała mu dwanaście jaśniejących aniołów i dźwięk przypominający wrzask milionów istot. – To wszystko było tak żywe… I jeszcze to niewiarygodne poczucie, że trzeba się spieszyć – zakończyła. Twarz miała ściągniętą niepokojem. – Tyle że nie wiem nawet, gdzie to jest. – Mexico City – wymamrotał Alex w zamyśleniu, przetrawiając usłyszane rewelacje. Był tam dwukrotnie na polowaniu z Juanem i kilkoma innymi ZA. – Na pewno? Nie mylisz się? – Żadne inne miasto nie jest aż tak wielkie. – Alex pokręcił głową. – A ten plac, który mi opisałaś, to musi być Zócalo: jeden z największych placów na świecie. – Potarł dłonią skronie, w których zaczynał czuć tępe pulsowanie bólu. Willow otworzyła usta, żeby odpowiedzieć, ale urwała, dotykając jego ramienia. – Czy dobrze się czujesz? Tak nagle zbladłeś… – Nic mi nie jest. – Opuścił rękę. – Posłuchaj, jeśli chcesz mi powiedzieć, że według ciebie powinniśmy się tam udać… – Musimy – przerwała mu rozgorączkowana. – To nie Sierra Madre jest celem naszej podróży, tylko Mexico City, jestem tego całkowicie pewna. Nie wiem jedynie, co się stanie, gdy już tam dotrzemy. Mój sen nie był szczególnie radosny, jeśli mam być szczera. No to pięknie. Odetchnął głęboko. – Willow… – Alex, posłuchaj mnie uważnie. To nie był zwykły sen, to była przepowiednia. Musimy się tam udać. – Zdajesz sobie sprawę z tego – głos Aleksa stwardniał – że Mexico City jest ostatnim miejscem na tej planecie, do którego chciałbym cię zabrać? Kościół Aniołów ma tam wielkie wpływy, a w mieście roiło się od nich na długo przed Inwazją. Którykolwiek anioł zobaczy twoją aurę, od razu będzie wiedział, kim jesteś. Już choćby siedząc tutaj, narażamy się na niebezpieczeństwo, ale przynajmniej mamy szansę przejrzeć okolicę. Natomiast w mieście o takiej wielkości? Odpada. – Wiem. – Willow nie zdjęła ręki z jego ramienia; czuł ciepło jej palców na skórze. – Ale jak często anioły sprawdzają aury, przybrawszy ludzką postać? Czy zazwyczaj nie czekają, aż powrócą do anielskiej, gotowe się pożywić? – Te, które wyśledziłem, tak właśnie czyniły – przyznał. – A wyśledziłeś ich setki – podkreśliła. – Musi to być zatem typowe zachowanie. Gdyby anioł dostrzegł moją aurę tuż przedtem, jak będzie się pożywiał, wówczas i my zdołalibyśmy go zapewne zobaczyć. Będziemy mieli szansę go dopaść. Kiedy szło o bezpieczeństwo Willow, określenia „zapewne” i „szansa” były dalece niewystarczające. Alex spuścił głowę, ujął Willow za rękę i bawił się jej szczupłymi palcami. – Jak silnie odczuwasz, że powinniśmy tam pojechać? – spytał wreszcie.

– Bardzo silnie – odrzekła bez wahania. – Ten spotęgowany wrzask milionów aniołów… – umilkła, patrząc w dal. – Alex – dodała po chwili – mam wrażenie, że w Mexico City zajdzie coś, co wyrządzi aniołom wielkie szkody. Dlatego musimy tam być, bo inaczej tak się nie stanie. Musimy – powtórzyła z naciskiem. Alex milczał. Przeczucia Willow jeszcze nigdy nie zwiodły ich na manowce, a jeśli jej sen miałby się ziścić choćby w części, to bez wątpienia miała rację – musieli się tam udać. Pomijając nawet ów sen, było jasne, że znacznie łatwiej będzie rekrutować ludzi w dużym mieście niż na pustkowiu el monte. Gdyby był sam, udałby się właśnie do Mexico City. Ponadto to tam znajdowali się odszczepieńcy: anioły, które uważały, że nie mają prawa niszczyć ludzkości. Nate wytłumaczył mu, że praktykują swoistą dywersję, umieszczając w ludzkiej aurze maleńką cząstkę mentalnego oporu, dzięki której staje się dla aniołów niesmaczna. Z pewnością duża ich grupa przemierzała ulice Mexico City; gdyby zdołał nawiązać z nimi kontakt, mogłoby to przechylić szalę niemal beznadziejnej walki na korzyść Zabójców Aniołów. Znowu pomasował skronie, czując pulsowanie bólu. Tak, podróż do Mexico City wydawała się całkowicie logicznym rozwiązaniem… Tyle że już raz omal nie stracił Willow. Śledziła ruchy jego palców na skroniach. Tym razem nie skomentowała tego, choć widział niepokój w jej oczach. – Musimy tam pojechać, Alex – powiedziała. – Jestem o tym przekonana. – Dobrze – zgodził się w końcu, z trudem przywołując uśmiech na twarz. – Skoro mam dziewczynę jasnowidza, to chyba powinienem jej słuchać, no nie? Uścisnęła mocno jego rękę; wiedział, że jest doskonale świadoma jego lęku, iż stanie się z nią coś złego. – Chyba tak – przytaknęła cicho. Chciała sięgnąć po kęs zimnego już tacos, lecz nagle zastygła, mrużąc oczy. – Chwileczkę… Czy to znaczy, że nie posłuchałbyś mnie, gdybym nie miała zdolności jasnowidzenia? Wyglądała tak słodko, że mimo obaw musiał się do niej uśmiechnąć. Uniósł brwi z udawanym zdziwieniem. – Czy to jakieś podchwytliwe pytanie? Oczywiście, że nie, przecież jesteś dziewczyną. Willow wydęła wargi, w jej zielonych oczach błyskały iskierki humoru. – O rany, ale sobie nagrabiłeś takim gadaniem. – Czyżby? – No pewnie! – Nachyliła się i pocałowała go przez stół. Alex przytrzymał przez moment jej głowę, smakując słodycz i miękkość jej warg. – Więc to według ciebie oznacza, że ktoś sobie nagrabił i ma problem? – spytał, gdy odsunęli się od siebie. – Obawiam się w takim razie, że nie do końca pojmujesz koncepcję odstraszania poprzez karę. Powinnaś sprawić, żebym więcej nie chciał tego zrobić, a jest dokładnie na odwrót. Willow śmiała się, ocierając usta wierzchem dłoni. – Ja z pewnością nie zamierzam powtarzać pocałunku. Śmierdzisz chilli… – Na jej twarzy pojawił się nagle wyraz przerażenia. – Alex, motor! – wykrzyknęła. Poderwał się z ławki, nie czekając na wyjaśnienia. Poobijana półciężarówka zaparkowała opodal baru, zasłaniając motocykl. Gdy Alex podbiegł bliżej, ujrzał żylastego czarnowłosego mężczyznę, który przykucnął obok hondy i rozwiązywał troki namiotu. Na ziemi przy jego nogach leżały już oba śpiwory i wypchany plecak. – Co ty, do cholery, robisz? – wrzasnął Alex po hiszpańsku. – Odwal się od mojego motoru! Porzuciwszy sprzęt kempingowy, facet porwał plecak i rzucił się do ucieczki, wzbijając

obcasami tumany kurzu. Bagażnik, do którego się włamał, ział pustką. Alex zaklął i puścił się biegiem za nim, łomocząc butami po twardej, zeschniętej ziemi. Facet był jednak równie szybki jak on: zwinnie niczym królik śmigał między pojemnikami na śmieci i wrakami samochodów, aż w końcu skręcił ostro w prawo, wspiął się na wysoki betonowy mur i przeskoczył na drugą stronę. Alex zaczął wdrapywać się za nim, ale zrezygnował, uświadomiwszy sobie, że zostawił Willow samą, a przecież któryś z członków Kościoła Aniołów mógł się zatrzymać przy barze i ją wypatrzeć. Nie przestając kląć na złodzieja, odwrócił się i truchtem pobiegł do motoru. Jezu, co za koszmarny pech! Drugi raz w ciągu tygodnia stracili cały swój dobytek. Zaniepokojona Willow czekała przy hondzie. Obok niej stała zdenerwowana kobieta z baru, paplając po hiszpańsku z prędkością karabinu maszynowego, czego Willow, jak Alex świetnie wiedział, nic a nic nie rozumiała. – Ukradł wasze rzeczy! – wykrzyknęła kobieta do zbliżającego się Aleksa. – Tak mi przykro, nie widziałam go, dopóki nie zaczęliście krzyczeć. Czy mogę wam jakoś pomóc? – Nie, ale dziękuję, señora – odparł Alex. Gdyby znajdowali się w Ameryce, kobieta już dawno wezwałaby policję. Na szczęście uciekanie się do pomocy stróżów prawa nie było pierwszą myślą, jaka przychodziła tutejszym ludziom do głowy, co było korzystne, gdyż meksykańska policja siedziała w kieszeni aniołów tak samo jak ta w Stanach. Kobieta posłała mu smutny uśmiech i wróciła do baru. Twarz Willow była ściągnięta ze zmartwienia. – Boże, przepraszam. Wiedziałam przecież, że coś jest nie w porządku! Skupiałam się wyłącznie na Kościele Aniołów, ale czułam, że nie o to chodzi, tyle że chyba się tym nie przejęłam i… – Hej, daj spokój, to wcale nie twoja wina – odrzekł, ściskając ją za ramię. Przykucnął obok motoru i pokręcił głową na widok rozerwanego zamka bagażnika. Złodziej musiał działać szybko, najwyraźniej był mistrzem w swoim fachu. – No cóż, przynajmniej się nie obłowił – orzekł, podnosząc się. – Na szczęście miałem portfel przy sobie. Możemy kupić inne ubrania, bazary w Meksyku są naprawdę tanie. – No tak – wyszeptała Willow, obejmując się ramionami. Wtedy do niego dotarło. Jej fotografia. Ta, na której jako dziecko stoi pod wierzbą, unosząc rozpromienioną twarzyczkę do cienkich, pokrytych listowiem gałązek. Zdjęcie zostało zrobione przez jej matkę i było jedynym przedmiotem, jaki Willow zdążyła zabrać z domu. Spoczywało w tylnej kieszeni drugiej pary dżinsów, w bagażniku motoru. Zaklął, zaciskając pięści, i spojrzał w kierunku muru, za którym zniknął złodziej. Na myśl, że oślizgły typ ukradł fotografię, wyrwał ją z ramki, żeby sprawdzić, czy nie ma pod spodem banknotów, po czym wyrzucił gdzieś do śmietnika… – Alex, nie przejmuj się! – odezwała się Willow, dotykając jego ramienia. – To przecież tylko fotografia… I tak go teraz nie złapiesz. Poza tym nie powinniśmy zwracać na siebie uwagi. Po prostu dajmy temu spokój. Pokręcił głową, miał do siebie pretensję. – Już prawie go miałem… – Nie przejmuj się – powtórzyła Willow. – Naprawdę. – Podeszła bliżej i objęła go w pasie. Trzymając ją w ramionach, Alex wiedział, że z pewnością nigdy sobie nie wybaczy, mimo że Willow już to zrobiła. – Kocham cię, wiesz o tym? – spytała. Udało mu się przywołać na twarz smutny uśmiech. – Tak? Za to, że pozwoliłem temu pacanowi ukraść twoje zdjęcie? Willow podniosła wzrok; jej oczy były jak las obmyty deszczem. Widział w nich szczęście, gdy na niego spoglądała.

– Nie, za to, że jesteś wszystkim, czego kiedykolwiek pragnęłam. – Ja też cię kocham – odrzekł miękko i ją pocałował. Wydał głębokie westchnienie. – Tak czy owak masz rację, już go teraz nie dorwę. Lepiej zabierzmy się stąd jak najprędzej. Przytroczył ponownie do motoru sprzęt kempingowy. Wsiadł na siodełko, a Willow umościła się za nim, gdy wtem od strony baru nadbiegła Meksykanka z pakunkiem w ręku. Unosił się z niego kuszący aromat pieczeni wieprzowej. – Proszę, weźcie to na później – poprosiła kobieta po hiszpańsku. – Przynajmniej tyle mogę dla was zrobić. – Gracias, señora. – Alex schował pakunek w bagażniku, wdzięczny, że mają jedzenie na obiad. Będą mogli zaoszczędzić trochę pieniędzy. – Gracias – powtórzyła Willow jak echo. – Muchas, muchas gracias. Po kilku minutach znowu pędzili autostradą, zostawiając za sobą Chihuahua w obłoku spalin. Mijane domostwa były małe, zakurzone, pomalowane na wyblakłe pastelowe kolory, z czarnymi zbiornikami na wodę, umieszczonymi na dachach. Alex spoglądał ponad domami w kierunku poszarpanego łańcucha Sierra Madre, który skręcał na południowy zachód. Z całego serca żałował, że Willow przyśnił się ten sen. W górskiej dziczy miałby sporą szansę zapewnić jej bezpieczeństwo. Mexico City stanowiło wielką niewiadomą. W każdym razie dokonali wyboru. Gnając pustą szosą przez pustynię, sięgnął do ręki Willow, która obejmowała go w pasie, i splótł z nią palce.

ROZDZIAŁ CZWARTY – Czy znajdę prawdziwą miłość? – zapytała kobieta. Miała dwadzieścia kilka lat i bardzo ładną twarz, na której malowały się szczerość i powaga. Siedzieli w kącie bazaru w Chihuahua. Seb zastanawiał się nad odpowiedzią, udając, że bada wnętrze jej dłoni, chociaż informacje, jakie uzyskiwał, nie miały nic wspólnego z linią jej życia, tylko z aurą. Wyczuwając jej energię, otrzymywał przebłyski wiedzy. – W twoim życiu jest pewien mężczyzna, ma na imię Carlos – powiedział. Zazwyczaj nie był zbyt dobry w odgadywaniu imion, lecz tym razem było inaczej: wyczuwał to bardzo wyraźnie. – Miałaś nadzieję, że ci się oświadczy. Señorita, nie widzę tego w twojej przyszłości. Kobieta posmutniała. – Ale… poprosił mnie wczoraj wieczorem o trochę więcej czasu do namysłu. Seb miał teraz pełną jasność. Carlos nie tylko zadawał się z dwiema innymi dziewczynami, lecz także był już żonaty. Kobieta nie miała o tym pojęcia, wierzyła we wszystko, co ten cabrón jej wmawiał. Nie było to wcale czymś wyjątkowym, wielu mężczyzn zdawało się nie znać pojęcia wierności – chyba że w odniesieniu do swoich dziewczyn i żon – lecz Seb, od lat przepowiadając przyszłość, wiedział aż nazbyt dobrze, jak kobiety przez to cierpiały. – Życie Carlosa jest dosyć skomplikowane – wyjawił, skutecznie skrywając irytację, jaką w nim budził ten facet. – Przykro mi, señorita, ale on ci się raczej nie oświadczy. Obawiam się, że nigdy to nie nastąpi. Na ogół nie był aż tak dosadny, lecz podejrzewał, że kobieta w głębi serca wie, iż jej związek nie ma przyszłości, wszak dlatego przystanęła przy nim i zadała pytanie. Teraz skrzywiła się i opuściła głowę. – Tak szczerze modliłam się do aniołów, żeby nam się udało – wyszeptała. – Pomyślałam nawet… że przybycie tak wielu nowych jest znakiem, iż mnie wysłuchały. – Anioły są bardzo łaskawe – odrzekł dyplomatycznie Seb. Widział, że pole energii kobiety nie jest uszkodzone, była po prostu jedną z tych, które kochały te istoty. Było ich wiele, a teraz, kiedy liczba aniołów znacznie wzrosła, zapewne powiększą się szeregi ich czcicieli. – Właśnie słyszę ich głosy – mówił dalej. – Mówią mi, że nie powinnaś dłużej czekać na oświadczyny Carlosa. Oczy kobiety się rozszerzyły. Okej, to sobie oczywiście wymyślił, ale musiał dać jej coś konkretnego, inaczej nie zerwie z tym łajdakiem. – Anioły pragną, żebyś była szczęśliwa – rzekł z mocą. – Od dawna brakowało ci szczęścia, señorita. Kobieta odeszła zamyślona; Seb wyczuł, że zakiełkowała w niej nadzieja. Oparł się o pień palmy, rozkoszując się mentalną ciszą. Po kilku godzinach przepowiadania przyszłości czuł się kompletnie pusty, jak opróżniona butelka. Czemu właściwie wkładał w to tyle energii, w zamian za marne sto pesos? Odkąd podjął decyzję o zerwaniu ze złodziejskim fachem, jasnowidzenie stało się sposobem na życie i zdobywanie pożywienia. Przedtem niespecjalnie się tym przejmował; układał byle jaką szczęśliwą przepowiednię na podstawie okruchów informacji, jakie uzyskiwał. Wraz z upływem lat zaczął się jednak znacznie bardziej przykładać. Westchnął na myśl o przybyciu Drugiej Fali. Dwa dni temu w kawiarni obejrzał fragment wiadomości telewizyjnych i przez chwilę z bijącym sercem rozważał, czy obecność tak wielu aniołów może mieć wpływ na odnalezienie przez niego dziewczyny półanioła. Nie dostrzegał

jednak, jakie to mogło mieć znaczenie, zatem dla niego świat się nie zmienił, bez względu na to, ile szczęścia dało innym ich przybycie. Ta myśl przygnębiła go na tyle, że później unikał oglądania serwisów. Potarł dłonią swój jednodniowy zarost – na dzisiaj miał dość. Gdy się podniósł, damski głos zawołał go po imieniu. Odwróciwszy się, ujrzał zmierzające ku niemu dwie starsze o rok albo dwa lata dziewczyny; kołysząc włosami związanymi w końskie ogony, posyłały mu promienne amerykańskie uśmiechy. – Hej, pamiętasz nas? – spytała po angielsku ruda, gdy się do niego zbliżyły. – Jak mógłbym zapomnieć? – odrzekł, zarzucając plecak na ramię. Lucy i jej koleżanka. A tak, Amanda. Należały do grupy amerykańskich studentów mieszkających w tym samym schronisku młodzieżowym co on. Wczorajszego wieczoru spędził z kilkoma z nich trochę czasu na piciu i rozmowie. Znajomość hiszpańskiego tych dziewczyn nie była tak dobra, jak im się wydawało, więc łatwiej było się porozumiewać po angielsku; Seb nauczył się tego języka, latami przepowiadając przyszłość turystom z Ameryki. Znał też trochę francuski, miał talent do nauki języków. Wiedział, że pomagają mu w tym jego zdolności jasnowidzenia. – Jak tam, skończyłeś „pracę”? – spytała rudowłosa Lucy, posyłając mu uwodzicielski uśmiech i kreśląc w powietrzu znak cudzysłowu. Obie uznały, że jego zajęcie jest wręcz fantastyczne. Nie wychylałby się z tym oczywiście, gdyby ktoś z ich grupy nie zobaczył go wcześniej na bazarze. – Bo jeśli tak – mówiła dalej – to może mógłbyś nas oprowadzić po mieście? Zawahał się. Obie dziewczyny były sympatyczne i ładne, ale, szczerze mówiąc, miał ochotę wrócić do schroniska i poczytać książkę, być może siedząc na zewnątrz z papierosem. Lucy jednak już się śmiała, ciągnąc go za ramię. – Nie przyjmujemy odmowy. Poza tym wczoraj nam obiecałeś. – Nic takiego nie pamiętam – odparł zgodnie z prawdą. – Praktycznie się zgodziłeś… No chodź, oprowadź nas po el mercado, chcemy zobaczyć typowy meksykański bazar. Zrezygnował z dalszego oporu. Właściwie czemu nie? Nie miał innych zajęć, skoro zaprzestał już poszukiwań. Na tę myśl skrzywił się boleśnie i szybko ją od siebie odpędził. – Zgoda – powiedział. Zaczesał włosy do tyłu; czuł łaskoczące go w czoło kosmyki, co go nad wyraz irytowało. – Najpierw jednak powinniśmy poszukać czegoś do jedzenia. – Ooo, świetny pomysł! – zawołała z uciechą Amanda. Miała ciemne włosy i łuk brwi zbyt doskonały, by mógł być naturalny. – Prowadź! Znaleźli się w samym środku bazarowego zgiełku. Przekupnie zachwalali swoje towary, w powietrzu unosił się zapach pikantnych potraw, między straganami przewalały się tłumy ludzi. Seb przebywał w Chihuahua od blisko dwóch tygodni. Podjąwszy ostateczną decyzję, po przeszukaniu sierocińca zatrzymał pierwszą napotkaną ciężarówkę i wsiadł do niej, nie pytając, dokąd zmierza, poczuł jednak, że powinien tu wysiąść, i to tak mocno, że omal nie nawrzeszczał na szofera, żeby go natychmiast wysadził. Obecnie nie widział w swoim działaniu większego sensu; miasto było tak brudne i zapuszczone, jak je zapamiętał. Mimo to uważał, że było równie dobrym miejscem jak inne, by zastanowić się, co począć z resztą życia. Problem polegał na tym, że nie miał pojęcia, wiedział jedynie, że odkąd zjawił się w Chihuahua, nie opuszczało go poczucie, iż powinien coś przedsięwziąć. Odbierał to jak uporczywe, okropnie drażniące brzęczenie muchy w głowie. Kupili tacos i włóczyli się bez celu pośród straganów. Lucy trzymała się blisko niego, często go dotykając, i obie z Amandą z ożywieniem rozprawiały o wycieczce pociągiem do

Miedzianego Kanionu, na którą ich grupa zamierzała się wybrać następnego ranka. Góry Sierra Madre były powszechnie znane z przepastnych kanionów. Dziewczyny były przekonane, że zobaczą „prawdziwy Meksyk”, co Seb przyjmował z rozbawieniem. Wyprawa do Miedzianego Kanionu, całkowicie bezpieczna i skrojona pod amerykańskich turystów, nie uchylała nawet rąbka tajemnicy tego dobrze mu znanego kraju. – Będzie na pewno ciekawie – skwitował ich zachwyty. – Tylko nie wypadnijcie przez okno, droga w dół jest okropnie długa. – A może pojedziesz z nami? – Lucy wyprzedziła go z podskokiem i szła teraz tyłem, patrząc mu z nadzieją w oczy. Była ubrana w obcisłe dżinsy i top na ramiączkach, ukazujący jej kremową skórę. – Zgódź się! Jestem pewna, że uda się nam zdobyć dla ciebie bilet. Będzie wspaniale! Amanda przewróciła oczami. – Hej, wyluzuj; musieliśmy zamawiać bilety z kilkumiesięcznym wyprzedzeniem, pamiętasz? Nie ma mowy, żeby się tak nagle załapał. – Nie ma sprawy, widziałem te kaniony – odrzekł Seb. Zgniótł woskowany papier, w który było owinięte tacos, i wrzucił go do pojemnika na śmieci. Był boleśnie świadomy, że nawet gawędząc z dziewczynami, skanował każdą mijaną aurę. Tak, doprawdy porzucił poszukiwania, wcale już o nich nie myślał – akurat. Lucy się nadąsała. – No tak… Ale zostaniesz tu jeszcze przez kilka dni? Będziesz dalej przepowiadał przyszłość? – Podkreśliła dwa ostatnie słowa, dając jasno do zrozumienia, że ani przez chwilę nie wierzyła w takie bzdury. – Być może, jeszcze nie zdecydowałem. – Podobnie jak o tym, co zrobić z resztą życia, jakie miał przed sobą. Nie chcąc tego roztrząsać, dodał: – Kto wie, może rzucę to wszystko i zostanę skrzypkiem? – Skrzypkiem? – Amanda szturchnęła go pod żebro. – No co ty? Wyglądasz jak prawdziwy gitarzysta rockowy. Wciąż się spodziewam, że wyjmiesz wiosło i zaczniesz wycinać solówkę ze Schodów do nieba. Seb stłumił uśmiech. Nigdy nie potrafił puścić płazem takiej wdzięcznej zaczepki. – Nie, nie, mój ojciec jest skrzypkiem klasycznym – powiedział z powagą. – Więc mam to we krwi, rozumiesz? – Naprawdę? – Zamrugała niepewnie. – No tak, wychowałem się na klasyce. Moja mama jest śpiewaczką operową. Oprócz tego gra na instrumencie. Konkretnie na fortepianie. Twierdzi, że pomaga jej to relaksować się, więc lubi go zabierać ze sobą na tournée. Zawsze są z tym problemy na lotnisku. Ponieważ to musi być jej własny instrument, żaden inny fortepian się nie nadaje. Piwne oczy Amandy były teraz okrągłe jak spodki. – O rany, mówisz poważnie? – Nie, nie mówi poważnie – przedrzeźniała przyjaciółkę Lucy. – Rusz mózgiem, Amanda. Ciemnowłosa dziewczyna posmutniała. – Okej, nabrałeś mnie, Seb. Czym naprawdę zajmują się twoi rodzice? – Naprawdę? Prowadzą szkółkę cyrkową. Lucy zachichotała złośliwie. – Nic z niego nie wyciągniesz! Nie pamiętasz, jak było wczoraj? Seb jest równie tajemniczy jak agent pod przykrywką. – Uścisnęła go za ramię, obdarzając uroczym uśmiechem. – Jestem pewna, że twoi rodzice to w rzeczywistości państwo Zwyczajni ze wsi Wielka Nuda

w Meksyku. Seb roześmiał się głośno – gdyby tylko wiedziała. – Tak, chyba masz rację – odpowiedział. Nachyliwszy się do niego, Lucy powiodła opuszkiem palca po cienkiej bliźnie na jego przedramieniu, która została mu po jednej z walk na noże, jakie toczył, kiedy był młodszy. – Niech zgadnę: pojedynek na miecze z piratami, prawda? – Kot mnie podrapał. Tyle że był wielki. Nawet gdyby nie widział rozbłysków różowego światła w jej aurze, to i tak zdawał sobie sprawę z tego, że Lucy go podrywa. Kiedy musnęła jego ramię, wiedział bez sprawdzania, iż zastanawia się, jakby to było całować się z nim, i planuje, jak dopaść go samego później w schronisku. Z przyzwyczajenia zaczął się delikatnie odsuwać, po czym zmienił zdanie. W ciągu ostatniego roku odczucie bliskości dziewczyny półanioła było coraz silniejsze, do tego stopnia, że Seb przestał się w ogóle zadawać ze zwykłymi dziewczynami, gdyż miał wrażenie, że ją zdradza. Ale ona nigdy nie była prawdziwa, musiał to sobie wreszcie wbić do głowy. Odkąd zrezygnował z poszukiwań, stał się jeszcze bardziej samotny niż przedtem; dojmująco świadom, że był jedynym przedstawicielem swojego gatunku. Amerykanka nie liczyła na trwały związek z nim, więc czemu nie? Wyraźnie jej się podobał, a już od tak dawna nie miał dziewczyny. Niejako w odpowiedzi na to odczuł znów obecność dziewczyny półanioła, jakby obok przepłynęła delikatna woń perfum. Mimo woli zacisnął szczęki. Dlaczego nie mogła zostawić go w spokoju, zamiast drwić z niego i kusić tym, czego nigdy nie będzie miał? Nie odsunął się. Już po chwili ręka Lucy odnalazła jego dłoń. – Może później przepowiesz mi przyszłość? – szepnęła, a jej słowa dodatkowo zagłuszył dźwięk zespołu mariachi, który właśnie zaczął grać. W oczach Lucy było jawne zaproszenie. Żadna zwykła dziewczyna nie mogła mu ofiarować prawdziwej bliskości, za jaką tęsknił; wiedział o tym doskonale. To, co tutaj na niego czekało, było wszystkim, na co mógł liczyć – i weźmie to, nie był bowiem świętym ani pustelnikiem, żeby spędzić resztę życia w samotności, pozbawiony ciepła dotyku drugiego człowieka. Walcząc z ogarniającym go rozżaleniem, wypchnął piękną zjawę z umysłu i splótł palce z palcami Lucy. – Jesteś pewna, że tego chcesz? – spytał. – Poznam wszystkie twoje sekrety. – Obiecujesz? – Uśmiechnęła się i zarzuciła końskim ogonem. Dodała coś jeszcze, ale nie usłyszał. W nagłym rozbłysku ujrzał nad głową oślepiająco białą postać. Nad zatłoczonym bazarem krążył anioł. Pierzaste skrzydła płonęły w popołudniowym blasku słońca, gdy zataczał kręgi, spozierając z góry na tłumy klientów. Seb instynktownie przybrał najbardziej mdłe kolory aury, jakie mu przyszły na myśl. Sprawił, że wydawała się zdeformowana, nieapetyczna. Dotąd tylko raz walczył z aniołem; nie pragnął nigdy więcej powtarzać tego doświadczenia. – Chodźcie, pójdziemy tędy – powiedział, ciągnąc Lucy za rękę. Amanda ociągała się przy straganie z biżuterią; zdecydowanym ruchem ujął ją za ramię. – Chodź, tu obok jest stoisko, które chcę wam pokazać. – Hej! – zaprotestowała głośno, gdy powlókł ją za sobą. – Zamierzałam to kupić! – No co ty, daj spokój – odrzekł. – Zapewniam cię, że to stoisko jest lepsze. Zerknął przez ramię i stwierdził, że anioł wybrał już ofiarę i wylądował, emanując tak rażącym blaskiem, że bazar przyblakł i prawie się rozpłynął. Mężczyzna z zadziwieniem wpatrywał się w niebiańską istotę, która wyciągnęła ku niemu ramiona. Z łagodnym uśmiechem

anioł wsunął błyszczące ręce w aurę człowieka i zaczął się nią karmić. Seb zaprowadził dziewczyny do innego straganu z biżuterią. Podczas gdy śmiejąc się wesoło, przymierzały kolczyki i wisiorki, jego spojrzenie pomknęło do anioła, który skończył się pożywiać i odleciał z łopotem skrzydeł. Choć Seb nie pragnął już być czystym aniołem, wciąż odczuwał dawną tęsknotę za anielską potęgą i mocą, które tak silnie przemawiały do niego, gdy miał trzynaście lat. W kwestii pożywiania się tych stworów nie zdecydował jeszcze, co myśleć. Anioły krzywdziły ludzi i wolałby, żeby tak nie było, zarazem jednak czyniły ich naprawdę szczęśliwymi. Przepowiadając przyszłość osobom dotkniętym anielskim poparzeniem, dostrzegał, że to szczęście było najprawdziwsze, nawet jeśli doznały uszczerbku na zdrowiu. Gdy ludzie krzywdzili innych ludzi, nie było w tym krztyny radości, a jedynie rozpacz i ból. Anioły przynajmniej dawały coś w zamian. Seb westchnął, zastanawiając się, jakich uszkodzeń doznał nieszczęsny mężczyzna. To nie była łatwa sprawa; jak dotąd nie udało mu się rozstrzygnąć dylematu. Dziewczyny przymierzyły naszyjniki i oglądały się w małym lusterku. – Podoba mi się ten z turkusami – orzekła ciemnowłosa Amanda. – Tak? – spytała z lekkim powątpiewaniem ruda Lucy, przechylając głowę. – Nie mogę się zdecydować; podoba mi się też ten z muszelek. Zaczekaj, czy są do niego kolczyki? Seb wolno przeszedł do następnego straganu. Sprzedawano tam mydło i powidło: ubrania, stare kieszonkowe wydania książek, płyty. Wyjął z plecaka paczkę papierosów i zapalił jednego, przyglądając się postrzępionym grzbietom ułożonych w chwiejne stosy egzemplarzy. Po raz pierwszy zaczął czytać dla przyjemności w skromnie zaopatrzonej bibliotece sierocińca, przedtem usiłując jedynie odnaleźć w książkach informacje o ludziach takich jak on. Oczywiście niczego takiego nie było, lecz kiedy natknął się na opowieść o chłopcu i koniu, stał się zapalonym czytelnikiem. Spostrzegł tytuł znanej książki popularnonaukowej, której jeszcze nie czytał, więc oparłszy się o półkę, otworzył ją na pierwszej stronie. Wkrótce pochłonęła go lektura. – Mam trochę towaru do spuszczenia – powiedział czyjś ochrypły głos. – Skupujesz ubrania i inne rzeczy, co nie? Seb nie podniósł głowy, przypuszczając, że właściciel straganu przegląda przyniesiony przez klienta towar. Obaj mężczyźni targowali się o ceny. – Człowieku, chyba kpisz, sama koszula jest warta z pięćdziesiąt pesos. Postanowiwszy kupić książkę, Seb ostatni raz zaciągnął się papierosem i rozgniótł niedopałek na ziemi. Spojrzał na klienta – był nim żylasty, kilka lat starszy od niego facet, trzymający w rękach jasnoniebieską koszulę z długimi rękawami. Seb zmarszczył brwi. Znowu ogarnęło go poczucie, że powinien coś zrobić, tym razem silniejsze niż kiedykolwiek przedtem. Mężczyźni w końcu się dogadali i właściciel straganu odłożył koszulę na bok. Z nieznanego sobie powodu Seb nie mógł się powstrzymać i sięgnął po ciuszek. Gdy jego palce dotknęły cienkiego materiału, mimo woli głośno zaczerpnął powietrza. Znał tę koszulę… Dlaczego wydawała mu się znajoma? Lucy podeszła tanecznym krokiem, patrząc na niego z ożywieniem. – Spójrz, czy nie wyglądam ładnie? – Szarpnęła go lekko za ramię, potrząsając nowymi kolczykami. Potem spuściła wzrok na koszulę i domyślnie uniosła brwi. – O, a cóż to takiego? Kupujesz mi prezent? – Ja… ee, nie – odparł Seb słabym głosem, nawet na nią nie spoglądając. Nadal ściskał koszulę w dłoniach; wątpił, by zdołał ją kiedyś jeszcze wypuścić. Przyglądał się z uwagą, jak straganiarz ogląda parę dziewczęcych dżinsów. Z tylnej kieszeni wyjął małą fotografię w ramce i obejrzał ją, mrużąc oczy.

– Ładna dziewczyna. Mogę sprzedać ramkę, ale zdjęcie na nic mi się nie przyda. Chcesz je z powrotem? Żylasty popatrzył na fotografię. – Nie. Ile dasz za ramkę? Sebowi zaschło w gardle. Nie wypuszczając koszuli z ręki, spytał sprzedawcę, czy może obejrzeć zdjęcie, i nie czekając na odpowiedź, zdecydowanym ruchem mu je zabrał. Fotografia przedstawiała małą dziewczynkę z długimi jasnymi włosami, która wyglądała zza nisko zwieszonych, pierzastych gałązek wierzby. Zabrakło mu tchu, gdy patrzył na jej uśmiechniętą buzię. Poczuł się tak, jakby otrzymał silny cios w żołądek. Lucy wpatrywała się w niego. Po drugiej stronie straganu pojawiła się Amanda i zaczęła przeglądać płyty. – Hej, co jest? – spytała Lucy. – Nie załapałam, w czym rzecz… – Wezmę to – wydusił z trudem Seb, zwracając się do straganiarza. – I jeszcze bluzkę; ile chcesz za te rzeczy? Mężczyzna wzruszył z rozbawieniem ramionami. – Razem sto pesos? To bardzo ładna ramka. Seb wygrzebał banknoty z kieszeni i podał je straganiarzowi. Koszulę i fotografię włożył do plecaka i starannie zasunął suwak. – Skąd masz te rzeczy? – zwrócił się do żylastego. Głos wyraźnie mu drżał. – Wiesz, kim jest ta dziewczyna? Mężczyzna miał rozbiegane oczy. – Nikim szczególnym… Dlaczego cię to interesuje? – Ponieważ muszę ją koniecznie odnaleźć – wycedził Seb przez zaciśnięte zęby, podkreślając każde słowo. – Ukradłeś te rzeczy? Gadaj! Skąd je masz? – Hej, nie jestem złodziejem! To leżało przy drodze. Jakby komuś wypadło. Facet kłamał – jego aura przybrała oszukańczą barwę musztardowej żółci. Muskuły Seba drżały; był bliski rzucenia się na gościa z pięściami. Przysunął się bliżej. – Nie okłamuj mnie, stary. Zapytam jeszcze raz: skąd masz te rzeczy? – Seb! – krzyknęła Lucy, ciągnąc go za rękaw. – Wyluzuj, co się właściwie dzieje? – Odtrącił ją, nie spuszczając wzroku ze złodzieja. Mężczyzna przełknął ślinę, był teraz wyraźnie zdenerwowany. – Posłuchajcie, nie chcę żadnych kłopotów – wtrącił się właściciel straganu. – Jak macie, chłopaki, jakiś problem, to załatwcie go gdzie indziej. – Gadaj – rozkazał Seb niskim głosem, ignorując go. Jego ton pochodził z dawnych ponurych czasów, kiedy miał trzynaście lat i uwielbiał się bić. Teraz już tego nie robił, ale wiedział, że jeśli trzeba, nie zawaha się ani przez moment. Czuł, że złodziej ma tego świadomość i podejmie właściwą decyzję. – Nie znajdziesz ich – bąknął z niechęcią. – To było wiele godzin temu. Już dawno odjechali, co nie? To byli gringos, zatrzymali się, żeby coś zjeść. Nic ci więcej nie powiem. Facet mówił prawdę. Seb wypuścił z płuc powietrze. Amanda stała teraz obok Lucy; obie gapiły się na niego, jakby postradał zmysły. Być może tak było. – Przepraszam – mruknął i spojrzał na Lucy, po czym się cofnął. Krew szumiała mu w uszach. – Muszę już iść. – Musisz iść? Ale wrócisz później do schroniska? – Nie… nie, muszę iść. – Nie czekając na odpowiedź, puścił się biegiem przez bazar, zostawiając z tyłu zaskoczoną dziewczynę. Musiał natychmiast znaleźć jakieś odludne miejsce, żeby w spokoju przejrzeć kupione rzeczy. Prawdopodobnie zwariował. To przecież nie mogła

być prawda… W schronisku będą tłumy gości. Skręcił na wschód i gnał ulicami do Plaza de Armas z małą fontanną pośrodku, otoczoną palmami i świerkami, gdzie stała katedra z białego kamienia, która w zachodzącym słońcu przybrała różowawy odcień. Naprzeciw niej znajdowała się estrada – elegancka budowla z kutego żelaza, pochodząca z innego stulecia. Seb spostrzegł, że jest pusta, i jednym skokiem pokonał cztery stopnie schodów. Dysząc jak parowóz, wyjął z plecaka fotografię, po czym zawahał się, ściskając ją w dłoniach i czując, jak ostra krawędź ramki wbija mu się w ciało. Marzył o tym, pragnął tego tak często, że w końcu oszalał. Otworzy dłoń i ujrzy twarz zwyczajnej dziewczyny, to wszystko – najzwyklejszej przedstawicielki ludzkiego gatunku. Przełykając z trudem, rozwarł wreszcie pięść i spojrzał na zdjęcie. Zapatrzył się na nie nieruchomym wzrokiem. Nie zauważył nawet, jak osunął się na zniszczone deski sceny, kurczowo ściskając fotografię. Odkąd pamiętał, potrafił widzieć aury – gniewną, popękaną czerwień energii faceta jego matki, który często go bił; wilgotny błękit jej samej, gdy zapłakana odwiozła go do sierocińca, skarżąc się, że to wina Seba, iż nie umie się dogadać z jej narzeczonym. Jego własna aura za każdym razem, gdy ją oglądał, była jedyną, jaką spotkał, składającą się głównie ze srebra poprzetykanego nasyconą zielenią lasu. Ta różnica ogromnie Seba niepokoiła; był przekonany, że to dziwność jego aury jest przyczyną częstego lania, jakie dostawał. To wtedy nabrał nawyku zmieniania jej kolorów i nauczył się je mieszać. Wówczas jeszcze nie wiedział, że pośród ludzi nie ma to żadnego znaczenia, ponieważ nikt oprócz niego nie umiał dostrzec świetlistych kształtów energii. Seb potrafił wszakże dostrzegać aurę nie tylko wtedy, gdy stawał z ludźmi twarzą w twarz; widział ją również na fotografiach. A teraz, wpatrzony w trzymane w dłoni zdjęcie, poczuł się tak, jakby cały świat nagle wstrzymał oddech. To była prawda. Nie pomylił się. Mała dziewczynka spoglądająca zza wiotkich wierzbowych gałązek miała taką aurę jak on: srebrzystą z rozbłyskami lawendy. Aura półanioła. To była ona. Serce Seba waliło jak młotem. Dobry Boże, musi ją koniecznie odnaleźć. Gdzie ona się podziewa? Kim w ogóle jest? „Oni” – powiedział tamten facet, zatem podróżowała w czyimś towarzystwie. Był raczej pewien, że nie ma ich już w Chihuahua, ale… Zamknął oczy i wysłał na poszukiwania swoją drugą postać, choć zazwyczaj w miastach trzymał swego anioła w ukryciu. Nauczyło go tego pamiętne spotkanie z potężnym stworem wiele lat temu. W tej chwili jednak nie dbał o nic. Przeniknął przez dach estrady, rozpostarł skrzydła i zataczał kręgi nad miastem, przeczesując wzrokiem ulice, parki i place oraz autostradę, która prowadziła jego środkiem. Oczywiście niczego nie znalazł. Niczego. Jego anioł wrócił. Seb otworzył oczy i niewidzącym wzrokiem wpatrywał się w jeden z ozdobnych żelaznych prętów. Na myśl o tym, że w końcu niemal mu się udało odnaleźć dziewczynę półanioła, a mimo to w niewytłumaczalny sposób się z nią rozminął, robiło mu się słabo. Spojrzenie Seba powędrowało do leżącego przy nogach plecaka. Nagle przypomniał sobie o niebieskiej koszuli dziewczyny i uczuciu, że skądś ją zna, które ogarnęło go na bazarze. Wyjął ją z plecaka; materiał był delikatny i miękki. Odetchnąwszy głęboko, Seb ponownie przymknął powieki. Natychmiast to poczuł. Wrażenie energii tak podobnej do jego własnej oszałamiało, więc zacisnął pięści, trzymając się miłego w dotyku materiału jak tonący liny, którą mu rzucono.

Dziewczyna półanioł, zjawa, którą ścigał przez kawał swojego życia, była realna, istniała naprawdę – nosiła tę koszulę. Wyczuwał ją niezwykle silnie, jej duch szeptał do niego poprzez tkaninę. To, co w niej od tak dawna kochał – dobroć, siła, poczucie humoru – to wszystko tu było, a nawet znacznie więcej. Serce Seba trzepotało w piersi jak schwytany w siatkę motyl. Gdy wreszcie zdołał na nowo się skupić, zrozumiał, że dziewczyna jest mniej więcej w jego wieku i niepokoi się pewnym snem. Do umysłu Seba zaczęły napływać obrazy. Zmarszczył brwi ze zdziwienia na widok znajomych ulic. El DF. Śniło jej się Mexico City, anioły i poczucie nagłej konieczności, które uderzało w nią regularnie niczym fale przypływu. Musieli tam pojechać, ona i jej chłopak, który był człowiekiem – nie mieli innego wyboru. Sebowi wirowały w głowie szczegóły jej snu, wyczuwał strach i niepokój dziewczyny. Ostatni obraz sprawił, że wzdrygnął się pod wpływem szoku. Chłopiec z jej snu stał, obserwując ją w parku. Wyciągnął do niej rękę, nazwał ją querida. Seb czuł, jak bardzo dziewczyna pragnie do niego podejść, jak wielka ogarnęła ją tęsknota, gdy ich oczy się spotkały. Twarz chłopca była tą, którą Seb widział zawsze, kiedy spoglądał w lustro. Sen się rozwiał. Seb opuścił koszulę na kolana, jego umysł wirował jak karuzela. Śniła o nim, tęskniła do niego tak samo jak on do niej. Osłabły z nagłego wzruszenia, przycisnął bluzkę do piersi i skulił się z głową w ramionach, walcząc z napływającymi do oczu łzami. O Boże, to prawda, niczego sobie nie uroił. Dziewczyna istniała naprawdę, nie był już sam. Zabrzmiały dzwony katedralne, bijąc na szóstą wieczór. Gdy ucichła ostatnia nuta, Seb podniósł się chwiejnie. Jeśli chłopak i dziewczyna podążali za wskazówkami z jej snu, to byli teraz w drodze do Mexico City. Nie miało znaczenia, jak bardzo nie cierpiał el DF; musiał się tam udać natychmiast, w tej sekundzie, żeby odnaleźć dziewczynę, nawet jeżeli miałby przeczesać każdy centymetr kwadratowy powierzchni. Złożył starannie koszulę i schował ją do plecaka. Jego palce rozstały się z tkaniną z wyraźnym ociąganiem. Przez chwilę studiował fotografię, napawając się subtelnością rysów dziewczynki, jej uśmiechem i jasnością zielonych oczu. Potrząsnął głową w zadziwieniu, muskając zwróconą ku górze twarzyczkę. A więc tak wyglądała; pragnął się tego dowiedzieć niemal przez całe życie. Była taka śliczna, nawet jako dziecko. Czy była ze swoim chłopakiem z tej samej przyczyny, z jakiej on czuł pokusę zbliżenia się do Lucy – tylko dlatego, że samotność doskwierała mu zbyt mocno i nie było nikogo innego? Może ona też zawsze czuła się samotna. Seb wsunął zdjęcie do kieszeni dżinsów, chcąc mieć je blisko przy sobie. W Mexico City mieszkało dwadzieścia milionów ludzi, ale jakoś ją znajdzie. Muszą się spotkać, muszą być już razem. Był tego pewien tak samo jak tego, że bije mu serce. Nie istniała żadna inna możliwość – tak właśnie miało być. Dziewczyna śniła o nim.

ROZDZIAŁ PIĄTY W Mexico City uderzył mnie przede wszystkim ruch uliczny. Samochody, taksówki, motocykle, skutery tworzyły niekończący się chaos i zgiełk. Wszechobecny ryk klaksonów, ignorowanie czerwonych świateł, niezwracanie uwagi na pasy wymalowane na jezdni. Jak tylko rzeka pojazdów zatrzymywała się choćby na sekundę, na ulicę wdzierali się rozwrzeszczani handlarze, proponując kupno papierosów i słodyczy. Kurczowo ściskałam Aleksa w pasie, gdy umiejętnie manewrował hondą, to przyspieszając, to wciskając hamulec, kiedy inni kierowcy zajeżdżali nam drogę. Drugą charakterystyczną cechą był zapach – oszałamiający koktajl ze spalin, ostro przyprawionych potraw z ulicznych straganów i pyłu z niezliczonych budów. A także dźwięki: młotów pneumatycznych, muzyki rockowej, pisku gwałtownie hamujących opon. Rozglądałam się na boki, chłonąc wszystko dokoła. Gdy zatłoczonymi ulicami przedzieraliśmy się w stronę centrum, obserwowałam średniowieczne budowle walczące o miejsce pośród nowoczesnych przeszklonych konstrukcji i eleganckich kamienic w stylu art déco z lat trzydziestych ubiegłego wieku. Niektóre budynki były opuszczone, a zabite deskami okna pomazane sprejem. Zamrugałam, gdy rzuciło mi się w oczy coś jeszcze – mnóstwo kamienic sprawiało wrażenie lekko przekrzywionych, jakby ktoś przyglądał im się po całej nocy pijaństwa. Ogólnie miasto wyglądało jak pobojowisko po gigantycznej imprezie. I, rzecz jasna, roiło się w nim od aniołów. Pierwszego zauważyłam wkrótce po wjeździe do Mexico City, jak krążył powoli nad dachami domów kilka przecznic dalej. W miarę posuwania się ku śródmieściu, tu i ówdzie dostrzegałam inne osobniki, zataczające kręgi w powietrzu i niekiedy nurkujące w dół w rozbłyskach światła. Jeden pożywiał się akurat na brudnym chodniku, gdy go mijaliśmy. Mróz przeszedł mi po kościach i nie mogłam oderwać oczu od tego wstrętnego widoku. Starzec, którego energią karmił się stwór, stał, uśmiechając się z oszołomieniem, anioł zaś był olśniewająco biały, mierzył prawie siedem stóp i miał skrzące się w słońcu skrzydła. Sytuacja była surrealistyczna, gdyż przechodnie przepychali się obok starca łokciami; nikt poza mną nie widział tego, czego byłam świadkiem. Światło zmieniło się na czerwone i przystanęliśmy. Alex obejrzał się przez ramię i podniósł osłonę kasku. – Powinniśmy zacząć się zastanawiać, dokąd jedziemy. Masz jakiś pomysł? Przełknęłam z trudem. Nawet on nie mógł widzieć tego co ja, chyba żeby przesunął świadomość przez punkty czakramów. Czując się nagle niesamowicie osamotniona, odwróciłam wzrok od pożywiającego się anioła, wdzięczna losowi, że stwór był zbyt pochłonięty swoją czynnością, by mnie spostrzec. – Nie mam – odparłam krótko. Gdy fala pojazdów z wolna ruszyła, przyszedł mi jednak do głowy pewien pomysł. – Albo wiesz co? – powiedziałam, podnosząc głos, żeby Alex mnie usłyszał w tym hałasie. – Może moglibyśmy pojechać na ten plac, który mi się przyśnił? – Chyba tak! – odkrzyknął Alex po chwili. Wiedziałam, że rozmyśla o polujących aniołach, które widziałam we śnie, i nieszczególnie zachwyca go mój pomysł, ale postanowił się ze mną nie spierać. Zbliżał się zachód słońca; na szarzejącym niebie rozmazane pasma czerwieni i różu

wirowały w zanieczyszczonym powietrzu jak olej na powierzchni wody. Domyśliłabym się, że w mieście roi się od aniołów, nawet jeśli nie umiałabym ich wypatrzeć. Na niemal każdym rogu ulicy na kamienicach niczym na gigantycznych billboardach wymalowano srebrzystobłękitne logo Kościoła Aniołów. Wiele osób było wyraźnie chorych. Kiedy Alex znów zatrzymał się przy skrzyżowaniu, zobaczyłam młodą kobietę, która przystanęła na chodniku i oparła się o latarnię. Naturalnie mógł to być czysty przypadek. Może zakręciło jej się w głowie czy coś w tym rodzaju. W rzeczywistości jednak powątpiewałam w takie wyjaśnienie. A jeśli obecnie sprawy miały się tak źle, to co będzie za kilka tygodni, gdy dadzą się odczuć skutki przybycia Drugiej Fali? Zmartwiona, przygryzłam wargę i pokręciłam głową. Z wolna spomiędzy otaczających ją gmachów wyjrzała masywna kamienna katedra. Zdobiły ją dwie bogato dekorowane wieże, stojące po obu stronach centralnej kopuły, na której przycupnął na jednej nodze złoty anioł, unosząc ku niebu girlandę. Wyczułam, że Alex napiął muskuły. Kiedy zatrzymaliśmy się na kolejnych światłach, odwrócił się do mnie gwałtownie. – Nie do wiary, to najsłynniejszy posąg anioła w Mexico City! Zawsze stał na szczycie kolumny na Paseo de la Reforma, a teraz nagle sterczy na czubku Catedral Metropolitana! – Na czubku czego? – Katedry metropolitalnej – przetłumaczył przez zaciśnięte zęby. – To najstarsza katedra w obu Amerykach, istnieje od czterystu lat. Niestety, podejrzewam, że teraz jest siedzibą Kościoła Aniołów. To musiało się stać całkiem niedawno. – Och – odrzekłam słabo. Nie wydawało mi się to dobrym znakiem. – Tak czy owak, katedra jest na Zócalo, a my jesteśmy tuż obok. I wiesz co? – dodał Alex, ruchem brody wskazując plakat w jaskrawych kolorach, przytwierdzony do latarni. – Tu jest napisane, że dziś wieczorem na placu odbędzie się koncert pod hasłem „Kochaj anioły”. Nasze spojrzenia się spotkały; oboje pamiętaliśmy roztańczony tłum z mojego snu. Ogarnęło mnie złowrogie przeczucie nieuchronności, déjà vu do setnej potęgi. Dokładnie jak wtedy, gdy zrozumiałam, że muszę pojechać do Kościoła Aniołów w Schenectady, żeby spróbować pomóc Beth. To porównanie nie niosło pociechy. Wówczas cała kongregacja pragnęła mnie zabić i ledwie uszłam z życiem. – Uważam – zaczął Alex, ruszając powoli wraz z innymi i podnosząc głos do krzyku – że powinniśmy tam pójść. – Wiedziałam, że myśli o swojej broni i stopniałym zapasie amunicji. Odchrząknęłam niepewnie. – Przypuszczam, że masz rację! – zawołałam w odpowiedzi. Minął nas, trąbiąc, kabriolet pełen ludzi z przypiętymi anielskimi skrzydłami. Skręciliśmy w tę samą arterię co oni, prowadzącą do ulicy sąsiadującej z placem Zócalo. Zagapiłam się na niego, gdy pojawił się przed naszymi oczami, wstrząśnięta konkretnością mojego snu. Zócalo był ogromny, a teraz zmierzał do niego kilkutysięczny tłum. Tak jak we śnie, po tej stronie placu, do której przylegała katedra, rozstawiono dużą scenę, skąpaną w blasku reflektorów. Wszędzie znajdowały się stoiska z jedzeniem, a wśród tłumu krążyli handlarze sprzedający anielskie skrzydła, trzymając je w białych pierzastych pękach jak puchate głowy olbrzymich mleczy. Parkowanie na przyległych ulicach było zabronione, ale nikt się tym nie przejmował. Alex także stanął w jednej z nich, ustawiając hondę równolegle do czyjegoś auta. Zsiedliśmy z motoru. Znajdowaliśmy się przed długim gmachem z mojego snu, który wyglądał na biurowiec; po prawej stronie mieliśmy wyniosłą budowlę katedry. Zdjęłam kask i natychmiast zesztywniałam – nad placem krążyły trzy anioły. Alex sprawdził pistolet, chowając go między sobą a zaparkowanym samochodem.

Wyczułam, że przesuwa świadomość przez punkty czakramów, więc kiedy się odwrócił, równie łatwo jak ja wypatrzył anioły. – Okej – wycedził, przyglądając im się z posępną miną. – Wiesz może, co powinniśmy dalej począć? Czy w twoim śnie były jakieś wskazówki? Jedynym szczegółem, o którym mu nie wspomniałam, był obcy chłopiec i moja reakcja na niego; wydawało mi się to po prostu zbyt głupie. Potrząsnęłam głową, obserwując polujące anioły. Wiedziałam, że gdyby Alex był tu sam, wmieszałby się w tłum, żeby zabić wszystkie trzy, zanim znajdą ofiary i zaczną się nimi karmić. – Nie chcę cię zatrzymywać – powiedziałam, patrząc mu w oczy. – Mówię serio. Wypuścił powietrze przez nos. Po jego szaroniebieskich oczach poznałam, że zmaga się ze sobą. Nie przestając obserwować placu, otoczył mnie ramieniem. – Nie, nie zostawię cię tu samej w obecności aniołów. – Alex, nie ma problemu. Potrafię o siebie zadbać. – Twój anioł to potrafi – zgodził się ze mną. – Zanim jednak nie nauczysz się strzelać, twoja ludzka postać jest do tego stopnia narażona na atak, że mam przez to koszmary. Willow, wystarczyłoby, żeby dwa anioły rzuciły się na ciebie jednocześnie, a udałoby im się wydrzeć z ciebie energię życiową. Otworzyłam usta, ale zaraz je zamknęłam. No tak, na takie stwierdzenie nie miałam dobrej odpowiedzi. Alex ścisnął mnie za rękę, po czym zerknął na dach zaparkowanego obok samochodu. – Chodź. Usiądziemy sobie tutaj, stąd będziemy mieli oko na wszystko. Przekonamy się, dlaczego twoja przepowiednia przywiodła nas na ten plac. Wspiął się zwinnie na maskę i dalej na dach, po czym pochylił się, żeby mi pomóc. Mnóstwo innych ludzi robiło to samo, choć zapewne oni włazili na własne auta. Niektórzy przytargali nawet ze sobą przenośne lodówki z piwem i przekąskami, jakby koncert miał być gigantycznym piknikiem z okazji Czwartego Lipca. Wieczór był dość ciepły, najwyraźniej tutejszej aurze bliżej było do wiosny. Usiłując ignorować obecność aniołów, patrzyłam na otaczające plac budynki, które w niczym nie przypominały budowli, jakie znałam ze Stanów. Zwłaszcza katedra bardzo się różniła. Były właściwie dwie: masywna główna z zadaszonymi dzwonnicami i kopułą zwieńczoną posągiem anioła oraz mniejsza, tuż przy niej, o szerokich drewnianych drzwiach z dekoracyjnymi ornamentami z kamienia. – Prezbiterium – wyjaśnił Alex, podążając za moim spojrzeniem. – Wydaje mi się, że zostało dobudowane później, ale nie wiem dokładnie dlaczego. Skinęłam powoli głową, chłonąc wspaniały widok: starodawną kamienną budowlę, setki samochodów, hałaśliwy tłum. W powietrzu unosił się niemilknący gwar, i to nie tylko tutaj; zauważyłam to od razu po przyjeździe do miasta. Łaskotał moje zmysły jak coś namacalnego. – Mexico City jest zdumiewające – orzekłam, siedząc po turecku na ciepłym dachu samochodu. Nie mieliśmy dotąd okazji kupić nowych ubrań, więc na podkoszulek zarzuciłam kraciastą koszulę Aleksa. – Nigdy czegoś podobnego nie widziałam. Alex wzruszył ramionami. Pamiętałam, że nie przepada za wielkomiejskim zgiełkiem. – Tak, przypomina trochę Nowy Jork, tylko ma więcej adrenaliny. Jake uwielbiał tu przyjeżdżać na polowania, niemal co wieczór wyciągał mnie do klubów. Przez jego twarz przemknął cień smutku, jak zawsze, kiedy wspominał o bracie. Przytuliłam się i objęłam go w pasie. Spojrzał na mnie z wymuszonym uśmiechem. – Nieważne, w każdym razie anioły również kochają to miasto, przyciąga je jego energia. – Skierował wzrok na katedrę i pokręcił głową. – Najpewniej sprawują tu teraz niczym

nieograniczoną władzę, a przecież Druga Fala jeszcze się nie zjawiła. Kiedy na scenie ukazał się zespół Los Ángeles Amigos – czterech facetów z anielskimi skrzydłami i wokalistka w nieco przekrzywionej aureoli – plac był już wypełniony po brzegi, a nad głowami ludzi krążyło blisko trzydzieści prawdziwych aniołów. Cała sytuacja była wręcz absurdalna: sławiąca anioły muzyka rockowa grzmiała w nocne niebo, one same zaś pikowały w dół, niespiesznie wybierając swoje ofiary. Co jakiś czas jeden z nich znikał z oczu w roztańczonym tłumie. Na dachu sąsiedniego samochodu objęci ramionami ludzie kołysali się, wtórując zespołowi. Alex i ja przypatrywaliśmy się w milczeniu, trzymając się za ręce. W końcu zespół przestał grać i na scenę wkroczyła kobieta w kusej czerwonej sukience, przejmując mikrofon. Wykrzyczała coś o los ángeles – aniołach – a jej wielokrotnie wzmocniony głos z hukiem przetoczył się nad placem. – Sí! – zaryczał tłum. – Niech zgadnę – powiedziałam do ucha Aleksa. – „Czy kochacie anioły?”. – Strzał w dziesiątkę – odrzekł z cierpkim uśmiechem. Kobieta wydała kolejny pytający okrzyk. – „Czy jesteście szczęśliwi, że one są z nami?” – przetłumaczył Alex, łaskocząc mnie przy tym w ucho. – SÍ! SÍ! – poniósł się echem wrzask tysięcy gardeł. Kobieta przykucnęła na wysokich obcasach, wymachując ręką i wykrzykując następne pytanie. Zapanował iście piekielny hałas, zbiegowisko wprost oszalało, wrzeszcząc i dziko podskakując. Alex zaczął mi tłumaczyć, po czym urwał i raptownie się wyprostował. Sapnęłam głośno, bo także to zobaczyłam. Jeden z aniołów zrobił unik w lewo, tnąc skrzydłami powietrze. Zamarł, wisząc w górze, jakby się rozglądał, po czym z szumem piór znowu rzucił się na bok. Po przeciwnej stronie placu inny anioł zniknął w chmurze drobinek światła, niczym fajerwerk eksplodujący nad głowami ludzi. Świetliste płatki opadły z wolna na ziemię. Gapiłam się tępo, gdy błyszczały w światłach reflektorów. Nie mogłam wydobyć głosu ze ściśniętej nagle krtani. – Czy… czy jest jeszcze coś, co może wywołać taki efekt? – Nie – przemówił po chwili Alex ochrypłym głosem. – Nie ma. Ktoś przed chwilą zastrzelił anioła. Spojrzeliśmy na siebie. Wyczuwałam pulsujące w Aleksie radosne podniecenie, gdyż czułam to samo. W tłumie krył się jeszcze jeden zabójca aniołów, ktoś, kto wiedział, jak się z nimi walczy. Co więcej, nie mógł być sam, bliżej sceny bowiem dwa anioły leciały ku temu, który się pierwszy uchylił, i nagle jeden z nich rzucił się gwałtownie w bok, jakby też chronił się przed pociskiem. W tej samej chwili pierwszy anioł rozprysnął się w świetlisty pióropusz. – Co najmniej trzech strzelców – mruknął Alex. Widziałam, że napiął mięśnie przedramienia. – Jezu, tam jest cała drużyna ZA. – Czy to możliwe? – wyjąkałam oszołomiona. – Myślałam, że jesteś jedyny! – Nie wiem, może CIA zmontowała tutaj inną grupę, nie informując nas o tym, a może ktoś zrozumiał, jak się z nimi walczy… – Alex urwał i obserwował scenę, postukując w dach samochodu. – Czemu pozwalacie im na przejście do ataku? – wymruczał do niewidzialnych ZA. – Przecież wiedzą, że tam jesteście, więc je pozabijajcie! Gdy to mówił, jeden z aniołów wykonał zgrabny korkociąg, łopocząc skrzydłami. Zrobiło mi się zimno, kiedy zrozumiałam, co się dzieje: zabójcy strzelali do stworów niemal bez ustanku, kanonada trwała nieprzerwanie. Ale nie trafiali.

Dowiedziałam się kiedyś od Aleksa, że każdy czasem pudłuje. Anielska aureola nie była łatwym celem, zwłaszcza gdy anioł znajdował się w ruchu. Natomiast celność miała zasadnicze znaczenie. Jeśli ktoś pudłował zbyt często, działo się to, co w tej chwili: anioły uświadamiały sobie obecność zabójcy i ruszały do morderczego ataku. Kątem oka dojrzałam, jak po przeciwnej stronie placu kolejny anioł rozpryskuje się w nicość, lecz nie mogłam oderwać spojrzenia od tragedii, która rozgrywała się blisko sceny. Trzy anioły utworzyły szyk bojowy, ja zaś łatwo poznałam, że wypatrzyły w dole strzelca: ich ruchy nabrały precyzji i stanowczości, a w sposobie, w jaki zanurkowały ku ziemi niczym jedno ciało, kryła się mordercza skuteczność. ZA najwidoczniej również to pojęli. W tłumie nastąpiło nagłe poruszenie, grupka ludzi zaczęła się gwałtownie przepychać wśród zgromadzonych, panika dodawała im siły. – Uciekajcie, szybko – wyszeptałam. Nieświadomie zacisnęłam pięści. Zabójcy wypadli z tłumu po drugiej stronie placu i pognali zatłoczoną ulicą. Skręcili w wąski zaułek; trzy anioły leciały ich śladem ze złowieszczym brakiem pośpiechu. Alex zaklął, zeskakując z dachu auta. – Co za idioci! Dlaczego chcą się schować na zamkniętej przestrzeni, gdzie można im odciąć drogę ucieczki? Niedługo może być po nich. – Pospiesznie zapiął kask. Ja także zsunęłam się z samochodu i włożyłam swój kask. – Czy uda nam się przedrzeć przez tłum? – spytałam bez tchu, zagłuszana muzyką kolejnego zespołu. Na ulicach roiło się od przechodniów tańczących w rytm melodii. Wiele osób miało przypięte skrzydła, które dziwnie wyglądały w świetle zmierzchu. – Musimy przejechać – odrzekł krótko. Wsiedliśmy na motor i Alex kilkakrotnie dodał gazu. Ryk silnika sprawił, że ludzie ustąpili nam z drogi. Alex jechał najszybciej, jak mógł, nieustannie trąbiąc i zwinnie manewrując w tłumie. W końcu znaleźliśmy się na głównej ulicy, gdzie natychmiast dodał gazu. Gdy popędziliśmy na południe, dojrzałam, że trójka aniołów oddala się nad dachami domów. Alex również to zobaczył i pognał za nimi to po jezdni, to po chodniku. Mordercze komando zniknęło nam z oczu, więc gwałtownie skręcił, a potem jeszcze raz i jeszcze. Aniołów nigdzie nie było widać. Znienacka wyczułam, dokąd powinniśmy się skierować; absolutna pewność przeszyła mnie jak rozżarzony drut. – Tamtędy! – wrzasnęłam, przekrzykując warkot silnika, i pokazałam przecznicę po prawej stronie. Alex skręcił w nią i już po chwili pędziliśmy długą ulicą, przy której stały głównie zniszczone biurowce i zakłady. Zza budynku, z którego ścian obłaziła jasnoróżowa farba, wychynęło skrzydło anioła, to ukazując się naszym oczom, to znów niknąc. Alex zahamował z piskiem opon. W nagłej ciszy usłyszeliśmy krzyki. Okna były zakratowane, za to kuta żelazna brama stała otworem, za nią zaś znajdował się szeroki podjazd. Nie paliło się żadne światło, nie licząc białej furgonetki, miejsce robiło wrażenie opuszczonego. Wyczułam, że Alex unosi energię, szybko przepatrując okolicę. – Wszystkie trzy są tam, z tyłu – mruknął, zdejmując kask. Popatrzyłam na budynek… i na moment czas się zatrzymał. Poczułam mrowienie w czaszce, gdy ciemność zakratowanych okien zdawała się mnie wciągać niczym czarna zimna otchłań. Coś się tutaj wydarzy – coś, co uczyni nas oboje nieszczęśliwymi. Odsunęłam od siebie tę myśl; musiała wynikać z napięcia nerwów czy czegoś w tym rodzaju. Mimo to wrażenie chłodu pozostało, a kiedy noc rozdarły krzyki przerażenia, wydawało mi się, że pochodzą z wnętrza mojej głowy i są wyrazem lęku przed tym, co nieuchronnie nastąpi.

Willow stała bez ruchu, wpatrując się szeroko otwartymi oczami w budynek. – Chodź! – zawołał Alex. Chwycił ją za rękę, a wówczas wzdrygnęła się gwałtownie, wracając do rzeczywistości. Pobiegli przez podjazd, a krzyki jeszcze się wzmogły. – Odczep się ode mnie! – wrzasnął ktoś po angielsku z amerykańskim akcentem. Opodal rozległ się głuchy odgłos wystrzału z rewolweru z tłumikiem. Podjazd się skończył. Alex przywarł do muru i zręcznie przykręcił tłumik do własnej broni, po czym ostrożnie wyjrzał zza węgła. Chaos kłębiących się ciał; trzy anioły zataczały kręgi jak gigantyczne ćmy ciągnące do płomienia. Pięcioro ZA – dwie dziewczyny i trzech chłopaków – krzyczało wniebogłosy, wymachując nieskładnie bronią. Alex spostrzegł z niechęcią, że anioły zabawiały się brutalnie ze swoimi ofiarami. Zaśmiewając się, podlatywały raptownie do przeciwników, po czym znów umykały, przekonane, że wyrwanie z nich życia jest tylko kwestią czasu. Wszystko to działo się na betonowym dziedzińcu. Nad tylnymi drzwiami świeciła lampa, rzucając krąg światła na upiorną scenerię. Pośrodku stał muskularny blondyn, wymachując dziko trzymaną oburącz bronią. – No, dalej, cabrona! – wrzasnął w kierunku anioła płci żeńskiej. – Chodź tu i mnie dostań! – Jego akcent wskazywał na czystej krwi Teksańczyka. Alex spostrzegł, że anioł miał już dość zabawy; wzniósł się wysoko i z przejmującym skrzekiem zanurkował prosto na blondyna. Wziął lecącego stwora na muszkę, celując w czysty, jasny błękit w środku aureoli. Nawet skoncentrowany, lekko potrząsał głową. Teksańczyk wymachiwał bronią tak zajadle, że zagrażał życiu swoich towarzyszy. – O Boże, tamten zaraz zaatakuje dziewczynę – wybuchła Willow. Gładkie drgnienie powietrza znamionowało pojawienie się jej anioła; ludzka postać dziewczyny nadal stała u boku Aleksa, przymknąwszy powieki w wyrazie najwyższej koncentracji. – Willow, nie – zaczął. – Poważnie, nie mieszaj się… Jej anioł jednak wzbił się już ze świstem w powietrze, kierując się ku ceglanemu murowi, który zamykał dziedziniec. Rozpostarłszy skrzydła, zaczął zataczać kręgi nad ciemnowłosą dziewczyną o ostrych rysach, broniąc do niej dostępu. Atakujący stwór wycofał się ze zdumionym sykiem; niedoszła ofiara skuliła się i patrzyła w górę z otwartymi ustami. – Nie mogłam pozwolić mu jej zabić! – odezwała się ludzka postać Willow u boku Aleksa. – Nic mi nie będzie. – Alex zazgrzytał zębami, usiłując się nie zamartwiać. Siła życia Willow tkwiła w jej ludzkim ciele, a nie anielskim, żadne z nich jednak nie wiedziało, co mogłoby się zdarzyć, gdyby jej anioł odniósł rany. Nurkujący napastnik nadal pruł w dół korkociągiem, błyskając skrzydłami. Alex ponownie wycelował i strzelił. Stwór musiał go wyczuć, bo w ostatnim momencie wykonał zgrabny unik. Alex strzelił po raz drugi, tym razem przewidując ruch anioła, który rozprysnął się na milion cząsteczek światła. Teksańczyk wrzasnął cienko, gdy fala uderzeniowa odrzuciła go do tyłu, zwalając z nóg. Jeden padł, zostały jeszcze dwa. Alex zerknął na skuloną pod murem dziewczynę. Nad nią niczym lśniący ptak krążył anioł Willow, odpędzając atakującego przeciwnika. Tamten potężnie łopotał skrzydłami, usiłując się przedrzeć do swojej ofiary. Anioł Willow był mniejszy od pozostałych, nieco tylko przewyższając wzrostem jej ludzką postać, za to niewiarygodnie zwinny w powietrzu, jak pustułka. – To ty! – usłyszał Alex syk anioła płci żeńskiej. – Półludzka kreatura… Drugi stwór miał właśnie zanurkować, usłyszawszy jednak te słowa, wzbił się wyżej, szukając wzrokiem ludzkiej postaci Willow. Alex uniósł lufę w tej samej chwili, gdy tamten wypatrzył ją na podjeździe. Runął w dół w rozbłysku światła; Alex strzelił, anioł zaś gwałtownie

skręcił i… odleciał, znikając za ceglanym murem. Puls Aleksa raptownie przyspieszył, kiedy przypomniał sobie dziesiątki aniołów nad placem. O nie, ten potwór poleciał po innych, za parę minut cała armia aniołów spadnie im na głowy, a wszystkie będą dyszeć żądzą uśmiercenia Willow. Wychynął z cienia i pobiegł przez dziedziniec, gdzie anioł Willow wciąż jeszcze walczył z anielicą. Najwyraźniej nikt nie był świadom obecności Aleksa, kiedy bowiem wspiął się na mur, kątem oka ujrzał zwracające się ku niemu zdumione twarze. Błyskawicznie rozejrzał się po okolicy i zeskoczył na ziemię. Przebiegł przez zaułek i wypadł na sąsiednią uliczkę. Anioł leciał szybko, coraz bardziej oddalając się od niego. – Hej! – krzyknął Alex, tupocząc butami po chodniku. – Hej, ty! Zaskoczony stwór okręcił się w miejscu, kiedy Alex strzelił. Z piękną twarzą wykrzywioną teraz wściekłością runął w dół jak olbrzymi ptak drapieżny. Był znacznie szybszy, niż Alex się spodziewał. Chłopak rzucił się na ziemię w chwili, gdy potwór z szumem przeleciał mu nad głową, wyciągając palce w kierunku jego aury. Przetoczył się zwinnie na plecy i w ułamku sekundy klęczał na jednym kolanie, gorzko żałując, że nie ma strzelby, która dziesięć razy lepiej sprawowała się w takich sytuacjach. Nie czas było jednak na podobne rozważania. Spokojnie wycelował w atakującego znów anioła – uosobienie świetlistej furii i piękna – pamiętając, by nie patrzeć mu w oczy, a skupić się jedynie na aureoli… Wystrzelił. Nie troszcząc się o błyszczące resztki stwora, polatujące łagodnie w powietrzu, pomknął z powrotem do zaułka. Całe zdarzenie zajęło mu ledwie minutę lub dwie; kiedy przeskoczył przez mur i znalazł się na dziedzińcu, ujrzał anioła Willow nadal trzymającego w szachu anielicę. Oba anioły atakowały się wzajemnie, czyniąc uniki, Alex zaś z łatwością poznał, że celem napastnika jest teraz bezbronna ludzka postać Willow. Dwoje ludzi obserwowało walkę z rozdziawionymi ustami, pozostali biegali w kółko, usiłując wziąć anioła na muszkę. Teksańczyk niemrawo podnosił się z ziemi. Alex wymierzył broń prosto w aureolę. – Mam go! – zawołał do Willow. Jej anioł natychmiast się wycofał i wrócił do niej, stapiając się z jej ludzką postacią. Stwór ruszył za nim, po czym się zawahał i obrócił do Aleksa, wyczuwając pułapkę. Dokładnie tyle czasu potrzebował doświadczony ZA. Rozległ się stłumiony huk wystrzału i ostatni anioł zniknął w fontannie światła. Alex odetchnął głęboko i odłożył pistolet. Spojrzał w kierunku podjazdu i zobaczył, że Willow podnosi się z kolan, trzymając się w cieniu. Ich oczy się spotkały. Wydawała się wstrząśnięta, mimo to posłała mu nikły uśmiech. Nic jej się nie stało, niebezpieczeństwo minęło. Alex poczuł, że odrobinę się rozluźnia, i też się do niej uśmiechnął. Przez sekundę istnieli tylko oni oboje. Dostrzegłszy kątem oka nieznaczny ruch, spojrzał w bok, niechętnie odwracając wzrok od Willow, i poczuł, jak krew ścina mu się w żyłach. Teksańczyk celował do niej z broni. – Nie! – Alex rzucił się naprzód i zwalił go z nóg w chwili, gdy tamten wystrzelił. Razem upadli na ziemię, a broń potoczyła się po dziedzińcu. – Co ty, do diabła, wyprawiasz?! – wrzasnął ochryple. – Ona jest po naszej stronie! Facet wił się pod jego ciężarem jak ryba wyrzucona na brzeg, usiłując się wyswobodzić. – Puść mnie! – krzyknął. – Ona nie jest człowiekiem, ma anielską aurę. – Ona jest po naszej stronie! – ryknął ponownie Alex. Teksańczyk wymachiwał pięściami i musiał go przytrzymać, by uniknąć ciosu. – Jezu, posłuchaj mnie, jak rany… Facet częściowo się uwolnił i na czworakach usiłował podpełznąć do pistoletu. Alex

rzucił się za nim i chwycił go w pasie. Teksańczyk odwrócił się i wziął potężny zamach, trafiając Aleksa w szczękę. Świat zniknął za czerwoną zasłoną; chłopak przygniótł przeciwnika całym ciężarem i wyciągnąwszy broń, przytknął mu ją do twarzy. Facet zaprzestał walki i zezując, gapił się na lufę. – Nie ruszaj się, do cholery – wycedził Alex przez zaciśnięte zęby. Powoli się podniósł, wciąż trzymając Teksańczyka na muszce. Uderzony policzek pulsował boleśnie, ale nie zwracał na to uwagi. Pozostali ZA stali opodal, nie śmiąc się poruszyć. – Połóżcie broń na ziemi – rozkazał, nie patrząc na nich. Cisza. – No już! – warknął. Musieli usłyszeć w jego głosie groźny ton, bo po sekundzie wahania bez szemrania wykonali polecenie. Rozległy się głuche uderzenia metalu o beton. – Willow, w porządku? – zawołał Alex, nie odrywając wzroku od muskularnego blondyna. Wyciągnął do niej rękę i poczuł niezmierną ulgę, gdy pojawiła się obok niego i wsunęła mu swoją pod ramię. – Tak – wyszeptała. – Alex, nic mi nie jest, nie trafił we mnie. Całe szczęście. – Stań za mną – mruknął, krótko ściskając ją za ramię. Broń Teksańczyka leżała tuż przy jego stopie; gdy Willow schowała się za nim, posłał ją mocnym kopniakiem daleko pod mur. – Ona nie jest człowiekiem! – odezwał się Teksańczyk z pełnym przekonaniem w głosie. – Jest jedną z nich. Ty pewnie też jesteś po ich stronie… – Jasne, i dlatego zastrzeliłem trzy anioły, a ona trzymała jednego z nich w szachu, zanim się do niego dobrałem – warknął w odpowiedzi Alex. Spojrzał na innych ZA. Cała czwórka wyglądała na zaszokowaną. – A ty co o tym myślisz? – zapytał dziewczynę o ostrych rysach. – To twoje życie właśnie uratowała. Czy ty też chciałabyś do niej strzelić? Wszyscy czworo popatrzyli po sobie, przestępując niepewnie z nogi na nogę. – Jej aura… i ten anioł, co miał jej twarz… – wyjąkała dziewczyna. – To wspaniale, że potraficie dostrzegać anioły – skwitował zimno Alex. – Warto jednak popracować trochę nad interpretacją. Jej anioł nie miał aureoli, a może nie zdążyliście tego zauważyć? – Pokazał pistoletem, że Teksańczyk ma wstać i dołączyć do grupy. – A teraz uważnie mnie posłuchajcie: ona jest po naszej stronie. Jeśli ktoś mi nie wierzy, niech lepiej weźmie broń i mnie zastrzeli, ponieważ zabiję bez gadania każdego, kto będzie próbował ją skrzywdzić. Jego słowa zawisły w powietrzu. Nikt się nie poruszył. W nagłej ciszy buchnął uliczny zgiełk zmieszany z trzepotem ciem uderzających o nagą żarówkę nad drzwiami. – No dobrze, rad jestem, że się dogadaliśmy – podsumował Alex. Przyjrzał się uważnie grupce ludzi, zastanawiając się, kim właściwie byli – sądząc po głosach, które dotąd usłyszał, pochodzili ze Stanów. Oni także na niego patrzyli. Poza Teksańczykiem i dziewczyną o ostrych rysach był tam jeszcze niski facet z mocno kręconymi, rudymi włosami, który zastygł jak posąg, krągła szatynka z twarzą ściągniętą niepokojem i czarnoskóry mężczyzna, który wpatrywał się posępnie w Aleksa, założywszy ramiona na piersi. – Kim właściwie jesteście? – Alex postawił głośno zadawane sobie w duchu pytanie. – To pewne jak słońce, że nie Zabójcami Aniołów. – Trafiłeś kulą w płot, koleś – wycedził Teksańczyk. – Czyżby? Więc to dlatego udało się wam sprzątnąć, niech policzę, zero aniołów, tak? Mierząc Aleksa ciężkim spojrzeniem, Teksańczyk napiął muskuły jak gracz futbolu przechwalający się przed kumplami w barze swoją posturą. Zanim jednak zdążył odpowiedzieć, głos zabrała szatynka. – My… – odchrząknęła i dodała nieco pewniej: – Byliśmy tropicielami aniołów.

Działaliśmy w Stanach. – Co? – zdziwił się Alex, marszcząc czoło. – Pracowaliście przy projekcie „Anioł”? Szatynka skinęła głową. Miała szczerą twarz, niebieskie oczy i włosy ściągnięte w ciasny koński ogon. – Do niedawna, jeszcze kilka miesięcy temu. A potem… – Dziewczyna, której Willow uratowała życie, szturchnęła koleżankę pod żebro i przewierciła spojrzeniem. Szatynka zaczerwieniła się i umilkła. Tropiciele aniołów. Alex wolno pokiwał głową. Tak, to miało sens. Tropiciele również pracowali dla CIA, tak samo jak on. Ich zadaniem było lokalizowanie aniołów i wysyłanie do ZA esemesów z adresami. Byli szkoleni do wypatrywania stworów, lecz nie mieli zbyt wiele pojęcia o dalszej robocie. Powiódł wzrokiem po całej piątce. – Co się potem stało? Jak się odnaleźliście? Sądziłem, że wy także musieliście pracować osobno, podobnie jak… – urwał, wyczuwając, że stojąca obok Willow zesztywniała. W tej samej chwili z podjazdu dobiegł niski kobiecy głos: – Czy zechcesz mi wyjaśnić, dlaczego trzymasz moją grupę na muszce, cwaniaku? I lepiej, żeby się to trzymało kupy, bo inaczej odstrzelę ci ten twój pieprzony łeb. Alex okręcił się na pięcie, gotów do strzału. I zastygł z otwartymi ustami. Ciemnoskóra dziewczyna, która do niego celowała, była piękna, niemal dorównywała mu wzrostem, miała wysokie kości policzkowe i krótko ostrzyżone czarne włosy. Jej czekoladowe oczy raptownie się rozszerzyły na widok Aleksa. Miała na sobie czarne dżinsy i podkoszulek bez rękawów, ukazujący twarde mięśnie ramion i barków, tak wytrenowane, jakby codziennie przez pół godziny podciągała się na drążku. Na lewym bicepsie widniały czarne gotyckie litery tatuażu: ZA. Czas się zatrzymał. – Kara – szepnął Alex. Dziewczyna bezgłośnie otworzyła i zamknęła usta. – Jake? – wykrztusiła ochryple. – Nie – odparł. – Nie, jestem… – Alex – dokończyła za niego. – O Boże, Alex! – Zanim się obejrzał, wystrzeliła jak z katapulty i rzuciła mu się na szyję. Objęli się mocno, jakby tonęli. – Nie mogę uwierzyć! – wysapała Kara, bliska łez. – To naprawdę ty… Żywy i zdrowy, nic ci nie jest. – Myślałem, że nie żyjesz – wymamrotał wtulony w jej szyję. Kara. Gardło miał tak ściśnięte, że ledwo mógł mówić. – Myślałem, że wszyscy poza mną zginęli. Odsunęła się na odległość ramienia i z uśmiechem dotknęła jego twarzy. Szczupła ręka wydawała się pewna i silna. – Spójrzcie no tylko – wyszeptała z błyszczącymi oczami. – Jesteś taki podobny do Jake’a! Ależ wyrosłeś. Nagle oboje zaczęli się zaśmiewać. – Wyrosłem, podobnie jak ty – zakpił, odkładając pistolet. Kara była tylko o cztery lata starsza od niego, jednak wówczas, gdy był zakochanym w niej po uszy czternastolatkiem, ta różnica wydawała się sięgać czterech dekad. Napięcie na dziedzińcu wyraźnie zmalało, ZA obserwowali z rozbawieniem całą scenę. Willow postąpiła naprzód. Widział, że cieszy ją jego spotkanie z dawną przyjaciółką, której także udało się przeżyć, choć lekko ściągnięte wargi przypomniały mu wcześniejsze zetknięcie z Cullym w Nowym Meksyku. Willow martwiła się wtedy, że wszyscy ZA będą jej nienawidzić za to, kim jest. – Willow, to jest Kara Mendez – powiedział. – Mieszkaliśmy razem w obozie.

– Cześć – przywitała się, podając Karze rękę. W kraciastej koszuli, z ogromnymi zielonymi oczami wyróżniającymi się na tle jej twarzy, wyglądała niemal na zabiedzoną. – Jestem Willow Fields. Kara uniosła brwi w wyrazie zdumienia i ostrożnie uścisnęła jej dłoń. – Willow Fields… tak jak ta terrorystka, o której trąbią we wszystkich dziennikach? Willow wzruszyła ramionami i spróbowała się uśmiechnąć. – No tak, coś w tym stylu. Starałam się powstrzymać przybycie Drugiej Fali. – Ona nie jest człowiekiem – wtrącił ponuro Teksańczyk. – Sprawdź jej aurę, Kara… Jest dziwna. Do tego ten anioł z jej twarzą i… – Zamknij się, Sam. – Ze sposobu, w jaki Kara to powiedziała, można było wywnioskować, że często używa tego zwrotu. Ale kiedy spojrzała na Aleksa, na jej twarzy malowała się nieufność. – Czy zechcesz mi wyjaśnić, o czym on gada? Alex już otwierał usta, ale Willow go powstrzymała, kładąc mu dłoń na ramieniu. Unosząc lekko brodę, odpowiedziała pewnym głosem: – O tym, że jestem półaniołem. Kara ze świstem wciągnęła powietrze, pozostali wzdrygnęli się zaszokowani, wpatrując się w Willow. – Oho – wymruczał kędzierzawy, cofając się o krok. Teksańczyk, czyli Sam, miał na szerokiej twarzy minę mówiącą „a nie mówiłem?” z domieszką przerażenia. – Półaniołem? – wydusiła w końcu Kara. – To ponoć niemożliwe! – Wiem – odrzekła obojętnie Willow. – Ale to prawda. Mój ojciec… – zamilkła, a po jej twarzy przemknął ponury cień. – Mój ojciec był aniołem – dokończyła. – Nie znałam go. Do niedawna nie miałam pojęcia o niczym. Alex był świadom, że reakcja Kary była prawdopodobnie łagodniejsza niż jego własna, gdy się dowiedział o pochodzeniu Willow, ale i tak było mu przykro. Gapiła się na nią, jakby była ofiarą jakiegoś wynaturzonego eksperymentu. – Willow i ja jesteśmy parą. – Otoczył dziewczynę ramieniem i przyciągnął do siebie. – Omal nie zginęła w Denver, próbując zatrzymać Drugą Falę. Kara się nie poruszyła, lecz Alex odniósł wrażenie, że jest wstrząśnięta do głębi, a jego słowa zaszokowały ją bardziej niż wyjawienie prawdy o Willow. – Jesteście parą – powtórzyła głucho, mrużąc oczy o barwie czekolady. – Chcę wiedzieć, czy cię dobrze zrozumiałam: mówisz, że masz dziewczynę półanioła. – Tak – odrzekł Alex. – Zgadza się. Zderzyli się spojrzeniami; ujrzał, jak Kara wysuwa wojowniczo podbródek, i nagle przypomniał sobie, jaka potrafi być uparta. Między nią a Cullym doszło kiedyś do nieporozumienia podczas gry w pokera. Kłócili się zażarcie przez pół nocy, aż w końcu Kara zażądała, żeby Cully wyszedł z nią na dwór i tam załatwił sprawę. Wtedy uważał, że to zabawne; założył się nawet z bratem, kto pierwszy odpuści. Nie była to Kara. – Posłuchajcie – zaczęła Willow i odchrząknęła. – Nie chcę stwarzać żadnych problemów… – Nie stwarzasz – odparł Alex, nie odrywając oczu od Kary. – Prawda? Dziewczyna nie od razu odpowiedziała; Alex domyślał się, o czym myślała. Z namysłem odłożyła broń do kabury. – No cóż – odrzekła chłodno. – Chyba powinniśmy wejść do środka, co? Wydaje mi się, że mamy sporo do omówienia. Alex dopiero po sekundzie zrozumiał, o czym mówiła. Popatrzył na ciemny budynek.

– Do środka… to znaczy tutaj? To wasza baza? – Odwrócił się i spojrzał z niedowierzaniem na resztę ZA. – Mam rozumieć, że przyprowadziliście ich tutaj…? Do waszej bazy? Kara zmierzyła Sama ostrym spojrzeniem. – Kto kogo przyprowadził? – spytała. – Mieliście jakieś problemy? Alex nie mógł się opanować i wybuchnął głośnym śmiechem. – Tak, lepiej wejdźmy do środka – powiedział. – Masz rację, mamy sporo do omówienia.

ROZDZIAŁ SZÓSTY Kara wprowadziła ich tylnymi drzwiami i zapaliła światło. Alex dojrzał ustawione pod ścianą kartonowe pudła i wytarte płytki na posadzce z niebiesko-białymi motywami roślinnymi. W dekoracyjnej niszy, gdzie powinien stać wazon z kwiatami, leżały czyjeś drobne i latarka. – Co to za miejsce? – zapytał. Niósł sprzęt kempingowy i kaski, czyli wszystko, co posiadali. – Witamy w centrali Zabójców Aniołów – powiedziała Kara. Poprowadziła ich do niedużej kuchni. Pozostali ZA zatrzymali się w korytarzu, obserwując Willow z nieufnymi minami. Zwłaszcza Sam nie spuszczał jej z oka, jakby w każdej chwili mogła rozwinąć aureolę i rzucić się na niego ze skrzekiem, gotowa się pożywić. Alex położył ich rzeczy w kącie i pogłaskał Willow delikatnie po plecach. Nikły uśmiech, jakim go obdarzyła, nie sięgnął jej czujnych oczu. Kara przedstawiła wszystkich. Sama Alex zdążył już poznać lepiej, niżby chciał. Dziewczyna o ostrych rysach, z długimi czarnymi włosami i bladą cerą fanki gotyku, miała na imię Liz. Przestraszona, nie przestawała zerkać na Willow z ukosa – najwyraźniej uratowanie życia nie wystarczyło, aby zyskać jej zaufanie. Trish, piegowata szatynka, wydawała się równie zalękniona. Napięta atmosfera jawnie ją niepokoiła, co chwila spoglądała na nich zmartwionym wzrokiem. – Cześć – wymamrotali po kolei. Potem Brendan, niski gość z kręconymi włosami, wystąpił i niezgrabnie uścisnął dłoń Aleksa. Rzuciwszy Willow niepewne spojrzenie, pospiesznie się cofnął. Czarnoskóry mężczyzna miał na imię Wesley. Brwi wygięte w łuk i wykrzywione wargi powodowały, że wyglądałby na dowcipnisia, gdyby nie to, że zarazem sprawiał wrażenie gościa, który nigdy się nie uśmiecha. Ze złowrogą miną przestąpił z nogi na nogę. – Będziemy ci jeszcze potrzebni, Kara? – wymamrotał. – Nie, raczej nie – odparła. – Może przejdziecie do pokoju telewizyjnego albo gdziekolwiek indziej, żebyśmy mogli spokojnie pogadać? – Jesteś pewna? – spytał Sam, przeciągając sylaby. Zmrużonymi oczami zmierzył Willow. – Możesz potrzebować wsparcia. Alex parsknął. Z wysiłkiem powstrzymał się przed wyjaśnieniem, że wsparcie okazuje się znacznie lepsze, jeśli osoba udzielająca go umie obchodzić się z bronią. – Tak, Sam, jestem pewna. Idźcie już. Potem powiem wam wszystko, co powinniście wiedzieć. Gdy ZA, szurając nogami, jeden po drugim wyszli z kuchni, Kara nastawiła wodę w czajniku. Zaczęła wyjmować kubki z szafki, po czym zawahała się i zerknęła na Willow. – Czy ty… jesz i pijesz normalnie, tak jak my, czy może… Zimny gniew ścisnął trzewia Aleksa. – Kara, jak rany… – No co, skąd niby mam wiedzieć! – warknęła w odpowiedzi. – Nie mam pojęcia, co półanioł robi, a czego nie! – Przestań! Czy naprawdę sądzisz, że mógłbym z nią być, gdyby była taka jak one? Kara zaczęła coś mówić, lecz urwała; gorący rumieniec zabarwił jej policzki. W milczeniu zatrzasnęła szafkę, otworzyła inną i wyjęła z niej słoik rozpuszczalnej kawy.

Z hukiem postawiła go na stole. Willow odwróciła wzrok, obejmując się ciasno ramionami. Zbyt luźna kraciasta koszula zwisała smętnie na jej szczupłych biodrach. – Owszem, jem i piję jak wy – powiedziała cicho. – Ale niczego nie chcę. Pragnąc przytulić ją mocno, Alex objął ją ramieniem; wyczuł napięcie jej mięśni. Kara nalała wrzątku do kubków i dodała odrobinę mleka. – Dwie kostki cukru, prawda? – spytała, nie patrząc na niego. Podniósł na nią zdziwiony wzrok, czując, że ściska go w gardle. Była to ulubiona kawa Jake’a. – Nie, wystarczy mleko. Widział, że Kara uświadomiła sobie swój błąd, bo jej twarz wykrzywiła się na moment w wyrazie ciepienia. Setki razy zatrzymywali się podczas polowań przy 7-Eleven, skąd wychodziła z papierowym kubkiem dla każdego, kpiąc z upodobania Jake’a do cukru i twierdząc, że nie zna się na dobrej kawie. Alex był pewien, że wspomina teraz to samo co on – szeroki uśmiech jego brata, gdy mówił: „Chcesz w gruncie rzeczy powiedzieć, że jestem już wystarczająco słodki, co nie?”. Z flirtowania Jake’a z Karą nic nigdy nie wyszło, choć znając swego brata, Alex był przekonany, że ten na pewno próbował. Kara bez słowa podała mu kubek. Usiedli przy zniszczonym drewnianym stole, który zajmował połowę pomieszczenia. – Na pewno niczego nie chcesz? – zwróciła się sztywno do Willow. – Może trochę wody – odrzekła dziewczyna. – Naleję sobie – dodała, widząc, że Kara wstaje z krzesła. Alex i Kara siedzieli w milczeniu, podczas gdy Willow znalazła w szafce szklankę i napełniła ją wodą ze stojącej na blacie butelki. Kara pilnowała się, by nie patrzeć w jej stronę. Popijała kawę i bębniła palcami o wytarty blat stołu. Paznokcie miała krótkie, ale wypielęgnowane i pomalowane jaskraworóżowym lakierem. Gdy Alex to zauważył, obudziły się w nim wspomnienia. Niezbyt stosowne w tamtej obozowej rzeczywistości przejawy kobiecej natury Kary były przyczyną niejednej bezsennej nocy, kiedy spekulował bez końca – wówczas jako czternasto-, piętnastolatek – czy nosi ona koronkową bieliznę. Kara przypuszczalnie spuściłaby mu manto, gdyby o tym wiedziała. Nie, wcale nie „przypuszczalnie”. Willow usiadła na krześle obok Aleksa, unikając jego spojrzenia. Pogłaskał ją pocieszająco po udzie pod stołem, żałując, że nie są teraz sami; było mu przykro, że jest tak bardzo spięta. Westchnęła, zerkając na niego z wdzięcznością. – Jak udało ci się skontaktować z tropicielami aniołów? – zapytał. – A przede wszystkim, jak uniknęłaś śmierci? Cully powiedział… Czekoladowe oczy Kary rozszerzyły się ze zdumienia. – Widziałeś się z Cullym? – Tak, ponad miesiąc temu. – Alex spuścił wzrok, pocierając ucho od kubka. – Doznał anielskiego poparzenia. Nawet teraz myśl o tym sprawiała mu ból. W pewnym momencie Martin, ojciec Aleksa, zaczął tracić kontakt z rzeczywistością. Cully przejął wówczas dowodzenie w położonym w sercu pustyni obozie szkoleniowym ZA w Nowym Meksyku, gdzie Alex i Jake się wychowali. Uczynił to przy tym w tak niezwykle taktowny i dyskretny sposób, że Martin nie poczuł się obrażony. Cully był dla Aleksa jak ojciec, tyle że nosił inne nazwisko. Opisał Karze ich spotkanie – Cully sam mieszkał w ich dawnym obozie – jak próbował zabić Willow, ponieważ anioły kazały mu to zrobić. Na te wieści usta Kary zacisnęły się w wąską kreskę. Na jej twarzy pojawił się wyraz

namysłu, gdy obrzuciła spojrzeniem bladoróżową bliznę na ramieniu dziewczyny, w miejscu, gdzie drasnęła ją kula Cully’ego. – Zatem anioły pragną twojej śmierci, tak? – zapytała. Willow skrzywiła się lekko. – Owszem, można tak to ująć. – Właśnie dlatego trwa pościg za terrorystką – dodał Alex. Jednym haustem dopił kawę. – Anioły uważają, że ona im zagraża, bo posiada moc, która może je zniszczyć. Kara siedziała, uważnie obserwując Willow. Nawet kiedy przyjęła swobodną pozę, widać było zaznaczające się na jej szczupłym ramieniu mięśnie. – I co? To prawda? – Nikt mi dotąd nie wyjaśnił, jak miałabym tego dokonać – odparła Willow. Nastroszone miedzianozłote włosy rzucały cień na jej policzek, gdy spuściła głowę, postukując w szklankę. – Niestety, jestem półaniołem bez instrukcji obsługi. – Taa… to zrozumiałe – mruknęła Kara. – Ale moi ludzie zobaczyli w tobie coś, co ich przestraszyło. – Mojego anioła – wyjaśniła Willow. – Mam… nie jestem pewna, jak to ująć, dwoistą naturę. Postać anioła może się pojawiać jednocześnie z postacią ludzką. Mimo to obie należą do mnie. Mój anioł nie ma aureoli. Nie musi się… pożywiać ani nic takiego. Alex poznał po minie Kary, jak dziwaczne jej się to wydawało. – Ooo-kej – powiedziała. – Może chcesz mi pokazać? Willow obrzuciła ją twardym spojrzeniem. – Nie, raczej nie. Kara na sekundę zmrużyła powieki, po czym wzruszyła ramionami. – W porządku. Ale jak to w ogóle… Rozumiecie, myślałam, że anioły nie mogą się rozmnażać. – Nie mam pojęcia – odparła Willow. – Jestem jedyna, dla nich to także zagadka. – Uśmiechnęła się z trudem. – Pewnie można by mnie nazwać fuksem. Alex opowiedział w skrócie, jak się spotkali i jak Willow omal nie zginęła, usiłując powstrzymać przybycie Drugiej Fali. Nie wspomniał o końcowym fragmencie tej historii: jak trzymał martwe ciało Willow w ramionach i siłą woli przywrócił ją do życia. Wciąż jeszcze czuł bolesny skurcz w trzewiach na myśl, jak bliski był jej utraty. Kiedy skończył opowieść, Kara odchyliła się na krześle i ze ściągniętymi brwiami uważnie studiowała twarz Willow. – A więc naprawdę jesteś po naszej stronie – powiedziała. Willow wzruszyła ramionami. – Czy mój chłopak, trudniący się zabijaniem aniołów, chciałby być ze mną, gdyby było inaczej? – Kara nie odpowiedziała. Willow mówiła dalej spokojnym, ale stanowczym tonem, starannie dobierając słowa: – Ojciec zniszczył umysł mojej matki. Gdyby nie on, byłaby zupełnie normalna, a teraz nawet mnie nie poznaje. To jasne, że jestem po waszej stronie; nienawidzę tego, co anioły tutaj wyprawiają. Oparła zaciśniętą w pięść dłoń na stole. Alex przykrył ją swoją. – Okej. Rozumiem – powiedziała Kara po chwili milczenia. Nagle zmarszczyła brwi. – Chwileczkę, a co wy tu właściwie robicie? Jak udało wam się nas znaleźć? – Willow miała sen, że powinniśmy tutaj przyjechać – odrzekł Alex. – Ona ma zdolność jasnowidzenia, przeczuła, że coś się wydarzy na placu Zócalo. Kara siedziała nieruchomo. – Jasnowidz – bąknęła w końcu, a Alex dobrze wiedział, o czym myśli: taki dar posiadały

anioły. – Tak, zawsze miałam zdolności medialne – dodała Willow. – Jeszcze zanim się dowiedziałam… – Wzruszyła ramionami, a na jej twarzy odmalowało się nagle ogromne znużenie. – Jeszcze zanim się dowiedziałam – powtórzyła. Alex głaskał kciukiem grzbiet jej dłoni. – Czy odpowiesz teraz na nasze pytania? – zwrócił się do Kary. – Oczywiście, jeśli przesłuchanie zostało zakończone. Kara przewróciła oczami, słysząc o „przesłuchaniu”. Odsunęła krzesło i wstała. – Dobra, tylko najpierw ustalmy parę szczegółów. Jesteście głodni? Liz lubi gotować; zostało nam trochę spaghetti, które mogę podgrzać. – Tak, umieramy z głodu – powiedział Alex. Puścił rękę Willow i potarł policzek, pulsujący boleśnie w miejscu, gdzie trafił go cios Sama. Miał poczucie, że nie spał od wielu dni. – Liz? – spytała Willow. – Ta z czarnymi włosami – przypomniała jej Kara, otwierając lodówkę i wyjmując przykryte folią naczynie żaroodporne. – A tak, ona. Ta, której Willow uratowała życie – dodał Alex znacząco, obserwując z rozbawieniem zdumienie na twarzy Kary. – Kara, człowieku, twoja grupa potrzebuje porządnego szkolenia. Po co ich w ogóle wysyłasz na polowanie? Masz chęć się ich pozbyć czy jak? Kara oparła się rękoma o blat. Zamknąwszy oczy, zwiesiła na moment głowę, potrząsając nią bezradnie. – Musisz mi to dokładnie zrelacjonować i wiem, że nie spodoba mi się to, co usłyszę. Ale zanim do tego przejdziemy, najpierw odpowiem na twoje pytania. Włożyła naczynie do kuchenki mikrofalowej i wcisnęła kilka guzików; rozległo się stłumione buczenie. – Po pierwsze, musisz wiedzieć, że to nie moja baza; pierwotnie należała do Juana. Kupił ją specjalnie dla nas. – Juan? To on też żyje? – Alex wyprostował się na krześle, serce waliło mu jak młotem. Juan Escobido był jednym z najlepszych ZA w obozie. Często prowadził polowania, zwłaszcza po wypadku, który kosztował Cully’ego utratę ręki. Jeśli faktycznie żył, była to najwspanialsza wiadomość, jaką Alex usłyszał od miesięcy. – Nie – odparła ciężko Kara. Fluorescencyjne światło rzeźbiło egzotyczne rysy jej twarzy w ostry relief. – To on przywiózł nas wszystkich tutaj; biała furgonetka, która stoi na podjeździe, należała do niego. Został zabity następnego dnia po tym, jak skończyliśmy remontować ten budynek. Nie miał nawet szansy zacząć szkolenia drużyny. Alex znieruchomiał. Czuł na sobie współczujący wzrok Willow. – A sposób, w jaki to się stało – głos Kary stał się nagle ochrypły – był zwyczajnie głupi. Wyszliśmy oboje po zakupy i zapomnieliśmy sprawdzić okolicy. Przypadkowy anioł sięgnął do aury Juana, żeby się pożywić, jemu zaś udało się wyrwać i próbował go zabić… ale anioł zdążył mu wydrzeć siły witalne. Alex milczał jak głaz. – Wezwałam karetkę, choć przecież wiedziałam, że już po nim – mówiła dalej Kara. – A wiesz, co było najgorsze? Musiałam udawać, że go nie znam, że to po prostu jakiś facet, którego znalazłam nieprzytomnego na chodniku. Na szczęście udało mi się zabrać jego broń, a dokumentów i tak nigdy nie nosił… – urwała. – Dorwałam tego anioła – dodała po chwili beznamiętnym tonem. – Ale wtedy było już za późno. Niestety, Alex mógł sobie to wszystko aż nazbyt dobrze wyobrazić. Śmierć

Jake’a nastąpiła dlatego, że on sam zapomniał przeskanować okolicę. Jezu, czasem tak łatwo do tego dochodziło – tak głupio, tak karygodnie łatwo. Willow dotknęła jego ramienia; wiedział, że jest świadoma jego myśli. – Jak Juan was tu wszystkich przywiózł? – spytał w końcu. Kuchenka mikrofalowa wyłączyła się i Kara wyjęła z niej naczynie; zaczęła nakładać spaghetti na talerze. – Kiedy projekt „Anioł” został przejęty, anioły przystąpiły do wykańczania wszystkich ZA i tropicieli, o tym zresztą pewnie wiesz. Nasyłały na nas swoich sługusów, bo przypuszczam, że żaden z nich nie chciał się do nas zbliżać osobiście. A kiedy przyszła kolej na Juana… No cóż, ujmijmy to tak: na świecie jest teraz o jednego sługusa mniej. – To dobrze – skwitował Alex krótko. Willow siedziała bez słowa, słuchając ze skupieniem. Kara podała im talerze. Otworzyła szufladę i wyjęła z niej widelce i łyżki. Z cichym brzękiem położyła je na stole i usiadła. – Potem Juan odszukał samochód tego faceta i znalazł jego komórkę. W e-mailach był plik z nazwiskami i numerami kontaktowymi do wszystkich, którzy jeszcze nie zostali zlikwidowani. Ja i tych pięcioro. – Skinęła głową w kierunku sąsiedniego pomieszczenia. – Byliśmy następni na liście. Juan jako pierwszy zdołał się z nami skontaktować i przywiózł nas tutaj. – Dlaczego akurat Mexico City? – zaciekawił się Alex. Stracił apetyt, ale wiedział, że powinien zaspokoić głód. Włożył do ust trochę makaronu. – Juan nie pochodził stąd, prawda? Wydaje mi się, że przyjechał z Durango. Kara przytaknęła, postukując paznokciami w blat stołu. – Owszem. Znaleźliśmy się tutaj z powodu e-maila, jaki Juan znalazł w komórce tamtego gościa. Alex, wkrótce zdarzy się tu coś potężnego. Dlatego musimy tu być, musimy być na to gotowi. Willow posłała Aleksowi ukradkowe spojrzenie. – Co ma się zdarzyć? – spytała Karę. W jej głosie pobrzmiewał strach; Alex wiedział, że przypomniała sobie swój sen. – Najlepiej zacznę od początku – powiedziała dziewczyna. – Juan nie zatrzymał komórki, dzięki której się o wszystkim dowiedział, ale zapisał treść e-maila. Poczekajcie, zaraz wam pokażę. – Wstała i wyszła z kuchni, poruszając się niemal bezszelestnie. Willow spojrzała na Aleksa zmartwiona. – Twój biedny policzek – szepnęła, głaszcząc go delikatnie. – Czy bardzo cię boli? – Wytrzymam – mruknął, myśląc o słowach Kary. – Żałuję jedynie, że go nie walnąłem, gdy miałem ku temu okazję. – Spojrzał na Willow i ujął jej twarz w obie dłonie. – A ty jak się miewasz, przebywając tu z nimi? Leciutkie skrzywienie jej ust z trudem można było nazwać uśmiechem. – W porządku – powiedziała. Alex nie wiedział, co na to odrzec. Zdawał sobie sprawę z tego, że musi jej być ciężko w sytuacji, gdy inni ludzie nie mieli do niej za grosz zaufania, widząc w niej jedynie groźnego półanioła. A było wszak odwrotnie: to jej powinni byli bezgranicznie ufać. – Posłuchaj, przywykną do ciebie, jeśli tu zostaniemy – pocieszał ją. – Kara to dobra dziewczyna, po prostu… – Wiem – przerwała mu. – Alex, naprawdę wszystko w porządku. Nie mogę przecież oczekiwać, że od razu mnie zaakceptują. Była taka śliczna, siedząc tu w jego spłowiałej koszuli w kratę. Objął ją za szyję i nachylił

się, by pocałować. Jej wargi były ciepłe i miękkie; poczuł, jak schodzi z niej napięcie, gdy oddała mu pocałunek. Oboje wyczuli raczej, niż usłyszeli, że Kara wróciła. Alex cofnął się, nie odrywając spojrzenia od Willow. Znowu się do niej uśmiechnął. Po jej oczach poznał, że nieco się rozluźniła. – To ta wiadomość – powiedziała zwięźle Kara i usiadła z nieprzeniknioną miną. Alex nie był pewien, czy to z powodu treści e-maila, jaki przyniosła, czy raczej sceny, jakiej była mimowolnym świadkiem. Uznał, że chyba jednego i drugiego. Podsunęła mu kartkę papieru. – Adres mailowy Kościoła Aniołów, na który wysłano tę wiadomość, należy do głównego kapłana z tutejszej katedry metropolitalnej – wyjaśniła. – Być może zauważyłeś, że obecnie katedra jest własnością tego Kościoła. Pamiętasz przylegające do niej prezbiterium? Zostało przerobione na biura Kościoła Aniołów. Ten kapłan to tutaj szycha i, możesz mi wierzyć, do tego jest żarliwie pobożny; to prawdziwy fanatyk. Alex przysunął bliżej kartkę i oboje z Willow pochylili nad nią głowy. Na widok dobrze znanego, okrągłego pisma Juana poczuł ukłucie bólu. Zaczął czytać: – „Tak, potwierdzam, że przygotowania do planowanej w Mexico City wizyty Rady Serafinów są w toku. Rada ma tu do załatwienia kilka nadzwyczaj istotnych spraw. Jedną z nich jest wybór anielskiego zwierzchnika Kościoła Aniołów w Meksyku. Zgodnie z naszą rozmową zapewnienie Radzie najwyższego poziomu bezpieczeństwa w czasie wizyty jest priorytetem. Ogół wiernych nie powinien się dowiedzieć o jej obecności. Niemniej jednak możesz być pewien, że członkowie władz Kościoła będą mieli możliwość złożenia Radzie swojego uszanowania, podobnie jak kilku wybranych wiernych. Omówimy to podczas następnej rozmowy. Tymczasem przyślij szczegóły planu zapewnienia ochrony aniołom, jaki opracowałeś. Pamiętaj, że bezpieczeństwo Rady ma kluczowe znaczenie dla całego anielskiego rodu”. – Rada Serafinów? – powtórzyła Willow. Jej włosy załaskotały Aleksa w policzek. – Czy Nate nam o tym nie wspominał? – Tak, ale nigdy wcześniej o tym nie słyszałem. – Alex ponownie przebiegł wzrokiem treść e-maila. – W obozie wiedzieliśmy wszystko na temat zwyczajów aniołów, natomiast nic o ich polityce. Informacja, że Rada – kimkolwiek byli jej członkowie – planowała wyznaczenie zwierzchnika Kościoła Aniołów w Meksyku, była bardzo ciekawa. Alex dotychczas sądził, że Raziel, najwyższy kapłan Kościoła w Stanach, zagarnął całą władzę dla siebie. Czy zatem to oznaczało, że Rada Serafinów była nad ojcem Willow w anielskiej hierarchii władzy? Ale jeszcze bardziej zaintrygowało Aleksa coś innego. Wpatrywał się we frazę „bezpieczeństwo Rady ma kluczowe znaczenie dla całego anielskiego rodu”. Kara postukała palcem w te słowa. – Oto powód, dla którego się tu znaleźliśmy – powiedziała. – Odnieśliśmy wrażenie, że gdyby udało nam się zlikwidować członków tej Rady, byłby to potężny cios dla aniołów, nie mogliśmy jednak być tego pewni. Nie wiedzieliśmy ponadto, kiedy tu przybędą ani nawet gdzie dokładnie. – Używasz czasu przeszłego – zauważył Alex, patrząc na nią. – Czyli teraz już wiecie? – Częściowo – odrzekła Kara. – Kiedy tu przyjechaliśmy, katedra właśnie została otwarta na nowo, ja zaś zaczęłam często do niej chodzić, udając wierną. Po pewnym czasie zdołałam się zaprzyjaźnić z głównym asystentem kapłana, facetem o imieniu Luis. Alex uśmiechnął się cierpko; nie miał problemu z czytaniem między wierszami. Było dla niego jasne, że Luis nie powinien był rozprawiać o takich sprawach ze zwykłymi wiernymi, jak

i to, że Kara szybko rozkochała w sobie nieszczęśnika i wyciągnęła z niego tajemnicę. Dziewczyna oparła łokcie na stole. – Po pierwsze, to naprawdę wielka sprawa. Znacznie większa, niż początkowo sądziliśmy. – Odetchnęła głęboko. – Szychy w Kościele Aniołów tak bardzo przejmują się względami bezpieczeństwa z jednego, prostego powodu: Rada Serafinów jest jak bicie anielskiego serca. Jej członków nazywają Dwunastoma, a ich energia jest pierwotną energią aniołów. Ma to coś wspólnego z tym, że zostali „pierwsi stworzeni”. Anioły nie mogą bez nich żyć, i to w sensie dosłownym. Jeśli Dwunastu zginie… – …zginą wszystkie anioły – dokończyła Willow słabym głosem i przeniosła wzrok na Aleksa. Krew odpłynęła jej z twarzy. – Mój sen… dwanaście aniołów znika, rozlega się przeraźliwy wrzask milionów gardeł… Wszystko się zgadza. – Jezu – mruknął Alex, osuwając się na krześle. Serce zabiło mu mocniej, gdy popatrzył na Willow. Dostali drugą szansę zniszczenia aniołów. Mieli naprawdę drugą szansę. Gdyby udało im się zlikwidować członków Rady, ludzkość w końcu zaczęłaby się odradzać, a świat byłby bezpieczny. Pomyślał o swojej rodzinie, matce Willow. Tym razem muszą odnieść sukces, żeby nie powtórzyło się zło, które dotknęło ich bliskich, a także tylu innych, obcych im ludzi. – Czy znasz jeszcze jakieś szczegóły? – spytał Karę po długim milczeniu. – Wedle słów Luisa Rada ma przybyć na początku stycznia i na trzy tygodnie zamieszkać w hotelu Nikko – odrzekła. – To jeden z najbardziej ekskluzywnych hoteli w mieście. Zarezerwowano dla nich całe najwyższe piętro. Będą mieli ścisłą ochronę, ale ostatniego dnia pobytu zaplanowano duże przyjęcie, po którym członkowie Rady odbędą audiencje prywatne, tak aby wybrani wierni mogli ich wielbić w anielskiej postaci. Staram się przekonać Luisa, że ja i kilkoro moich przyjaciół powinniśmy się znaleźć na liście. – Na jej ustach pojawił się krzywy uśmiech. – Bo przecież jestem żarliwą wyznawczynią kultu aniołów, no nie? Alex pokiwał głową. Z pewnością nie będzie lepszej okazji do ataku, zważywszy na to, że Dwunastu ma zamiar pokazać się w anielskiej postaci, z widocznymi dla postronnych aureolami. – Mam nadzieję, że uda nam się tego dokonać przy możliwie jak najmniejszych stratach; naprawdę nie chcę, żeby to była misja samobójcza. – Kara oparła brodę na grzbiecie dłoni. Jej twarz była ściągnięta niepokojem. – Jednak wszystko zależy od tego, czy będziemy mieli zespół zdolny pokonać Radę, będzie to bowiem prawdopodobnie nasza jedyna szansa na atak. Jeżeli nam się nie uda… – Wzruszyła ramionami. – Bardzo wątpię, żeby pozwolili nam uciec i spróbować ponownie. – Myślę, że masz rację: to nasza jedyna szansa – stwierdziła Willow z przekonaniem. Opowiedziała Karze swój sen; Alex zauważył, że dziewczyna zesztywniała. – A zatem to nie przypadek, że się tu znaleźliście – mruknęła. – Na to wygląda – odrzekł Alex, bawiąc się widelcem. Jego umysł ciągle roztrząsał usłyszane od Kary rewelacje. Poleganie na asystencie Luisie, żeby dostać się na audiencję, wydawało mu się niezbyt przekonującym pomysłem. Ale nawet gdyby ów plan się powiódł, najtrudniejszą częścią zadania była ucieczka po zgładzeniu członków Rady, kiedy wierni zrozumieją, co się stało. Niemal na pewno będą ofiary w ludziach. Postukał widelcem o blat stołu, odsuwając na razie kwestie logistyczne. – No dobrze, przyjęcie jest planowane za blisko jedenaście tygodni. Jeśli chcesz, żeby twój zespół był jak najlepiej wyszkolony do tego zadania, to czemu wysyłasz ich teraz na polowania, skoro wyraźnie nie są jeszcze gotowi? Nie zależy ci chyba na ich przedwczesnej śmierci? – Wyjawił Karze, do czego doszło na Zócalo. Jak się trafnie domyślił, to ona była samotnym strzelcem, który zabijał anioły po drugiej stronie placu.

– Z tego wniosek, że reszta została razem – burknęła Kara. – Cholera, przecież kazałam im się rozproszyć! – Przede wszystkim nie powinnaś była ich tam w ogóle wysyłać! Żałuj, że nie widziałaś, co działo się tutaj, gdy zaatakowały ich trzy anioły – zapanował totalny chaos. Co ty sobie właściwie myślałaś? Ciemne oczy Kary błysnęły złowrogo. – Starałam się jak najlepiej kierować wszystkim po śmierci Juana, rozumiesz? Wydawało mi się, że sobie poradzą! Każde z nich miało ponaddziewięćdziesięcioprocentową skuteczność w trafianiu w środek tarczy, są wyszkoleni w wykrywaniu aniołów, ponadto… Alex roześmiał się z niedowierzaniem. – Daj spokój, Kara, doskonale wiesz, że trafianie do tarczy ma naprawdę niewiele wspólnego ze strzelaniem do prawdziwych aniołów! Pamiętam, że mój ojciec często ci to powtarzał. – Owszem, ale widocznie nie zapamiętałam – odgryzła się. – Jak się pewnie domyślasz, nie brałam pod uwagę, że Juan zginie, zanim będziemy gotowi do akcji, i to ja będę musiała przejąć szkolenie tej bandy… – urwała gwałtownie i z ciężkim westchnieniem przejechała dłonią po twarzy. Zapadło milczenie. – No dobra, schrzaniłam sprawę, przyznaję – mruknęła ze znużeniem. – Od tak dawna ćwiczyli strzelanie do tarczy, a ja właśnie się dowiedziałam o przybyciu Rady, że pomyślałam, iż to nasza jedyna szansa… Chyba się przestraszyłam. Wydawało mi się, że to będzie dla nich dobry sprawdzian, otrzaskanie się z realną sytuacją, bo przecież nie mogliśmy tylko siedzieć tu i się ukrywać, musieliśmy wyjść i działać. Alex westchnął; aż za dobrze pojmował ten rodzaj frustracji. – Tak, wiem… Nie miej do siebie zbytnich pretensji. – Spojrzał na swój talerz i bez przekonania wsunął do ust kęs jedzenia. – Nikt nie zastąpi Juana. Był jednym z najlepszych dowódców, z jakimi miałem do czynienia. Kara oparła się wygodniej i założyła nogę na nogę. Omiotła go uważnym, oceniającym spojrzeniem. – Jestem pewna, że ty umiałbyś go zastąpić – powiedziała w końcu. – Mógłbyś być nawet lepszy. Alex podświadomie napiął mięśnie. Czuł, że Willow go obserwuje i myśli tak samo jak Kara. Odezwał się znacznie ostrzejszym tonem, niż zamierzał. – Nie ma mowy. Ty tu rządzisz, Kara. Pomogę ci, na ile będę potrafił, ale nie zamierzam przejmować dowodzenia twoją ekipą. Dziewczyna przewróciła oczami. – A jeśli cię ładnie poproszę? – zapytała. – Alex, poważnie, ledwo sobie z tym radzę. Daj mi anioła do odstrzału, to rozumiem, ale coś takiego? – Potrząsnęła głową. – Nawet jako dzieciak byłeś świetnym ZA. Założę się, że byłbyś fantastyczny w układaniu strategii i planów, masz to we krwi; przez całe życie miałeś z tym do czynienia. Jezu, pamiętam, że to ty pokazałeś mi najskuteczniejszy sposób trafienia w aureolę, a miałeś wtedy zaledwie czternaście lat! Willow dotknęła jego dłoni i odezwała się pewnym głosem: – Świetnie sobie poradzisz. Wiem, że nie tego pragniesz, ale będziesz w tym znakomity. – Musisz się tego podjąć – poparła ją Kara. – Po prostu musisz. Inaczej nie będziemy mieli najmniejszych szans na pokonanie Rady. To, czego się tak obawiał, jawiło mu się teraz jako równie nieuchronne jak chłód lodu. Siniak na policzku pulsował bólem. Przeczuwał, że do tego dojdzie, już od chwili, gdy zobaczył wymachującego bronią Sama, który wrzeszczał, żeby anioł zbliżył się i go dopadł. Od przeznaczenia nie było ucieczki. Nie mógł odmówić, nawet jeśli pragnął tego bardziej niż

czegokolwiek na świecie, stawką bowiem było nie tylko bezpieczeństwo zespołu, ale i całej ludzkości. – Jeśli mam dowodzić, to sprawą kluczową jest zdobycie planów hotelu – rzekł w końcu. – Potrzebuję także więcej szczegółów na temat organizacji ochrony Rady. Znacznie więcej – podkreślił – więc dowiedz się wszystkiego, co tylko możliwe: ile osób będzie liczyła ochrona, co dokładnie będzie się działo na przyjęciu i potem na audiencji; jednym słowem, zdobądź jak najwięcej informacji. Kiedy tylko drużyna będzie gotowa, zaczniemy zabierać ich na bezpieczne polowania – najbezpieczniejsze, jakie zdołamy zorganizować, żeby mogli nabrać praktyki. Nie chcę, by ktokolwiek z nich zginął, jeśli tylko mogę temu zapobiec. – Wykrzywił usta. – Nawet ten szurnięty Teksańczyk. – Załatwione, szefie – odrzekła miękko Kara. „Szefie”. Alex powstrzymał się przed zrobieniem błazeńskiej miny. – Odpowiada ci ten plan? – zwrócił się do Willow. Skinęła głową. Miała zrezygnowaną minę, jakby ona także uznała to za nieuchronne. Jednocześnie z jej zielonych oczu wyzierała obawa i Alex wiedział, że Willow bardzo się martwi. – Oczywiście – potwierdziła. – To właśnie musimy zrobić. – Wobec tego dzisiaj wieczorem powiadomię ludzi – powiedziała Kara. Alex zabrał się do jedzenia, które zupełnie straciło dla niego smak. – Jutro – poprawił ją. – Pozwól mi się najpierw porządnie wyspać, okej? Kara przytaknęła. Choć Alex czuł się wyczerpany, nie był pewien, czy właśnie z tego powodu pragnął przełożyć oficjalne powiadomienie zespołu, czy raczej marzył o przełożeniu egzekucji i kilku godzinach wytchnienia, nim zmierzy się z nowym zadaniem. Zerknął na Willow, znowu żałując, że nie są teraz sami. Pragnął się dowiedzieć, co ona naprawdę myśli o tym, że zostaną w bazie, zważywszy na wrogie przyjęcie, jakie ją spotkało. Willow zdawała się domyślać, co go gnębi; jej palce na moment spoczęły na jego ramieniu, dając do zrozumienia, że wszystko w porządku. Odsunęła krzesło i wstała. – Czy mogę skorzystać z łazienki? – zwróciła się do Kary. Dziewczyna wskazała jej kierunek szczupłym brązowym ramieniem. – Tak, wyjdź tędy, a potem idź po schodach na górę, drugie drzwi po lewej. Gdy Willow znikła za drzwiami, Kara dodała: – Aha, więc to także musi… – Owszem, jak rany. – Alex nie podniósł głowy znad talerza. – Tak jak każdy normalny człowiek. Czy nie uważasz, że powinnaś już przestać się wygłupiać? Żeby mi sprawić przyjemność? – Wsunął do ust porcję spaghetti. – Jest bardzo ładna – odezwała się Kara po chwili. – Wiem. – Czy mogę ci zadać osobiste pytanie? Podniósł głowę i posłał jej ciężkie spojrzenie; jej śliczna twarz była pozbawiona wyrazu. – Tak, możesz – warknął. – Ale nie odpowiem, jeśli to nie jest twoja sprawa. – Czy słusznie przypuszczam – Kara postukała w blat różowymi paznokciami – że łączy was relacja intymna? Alex stłumił parsknięcie i nie przerwał jedzenia. Jeśli Kara sądziła, że będzie z nią omawiał swoje życie seksualne, to była w dużym błędzie. – Dobra, nie musisz odpowiadać – rzuciła. – Właściwie chciałam zapytać o coś innego: nie obawiasz się anielskiego poparzenia? Alex wydał głośny jęk i z brzękiem odłożył widelec. Zanim zdążył zaprotestować, Kara dodała tonem wyjaśnienia:

– Okej, rozumiem, że ona nie jest po stronie aniołów, ale to wcale nie oznacza, że zbliżenie z nią nie może ci zaszkodzić. Nie mówię, że mogłaby to zrobić celowo, niemniej jednak… – Posłuchaj mnie uważnie, powtórzę jeszcze raz – cedził powoli słowa Alex. – Willow nie jest taka jak one. Nie karmi się ludzką energią. Jakim cudem mógłbym przez nią doznać anielskiego poparzenia? Kara wzruszyła sceptycznie ramionami. – Nie wiem… Kto w ogóle wie cokolwiek o półaniele? Ona sama nie ma o tym pojęcia, więc co ty niby możesz wiedzieć? – Dobra, dzięki za troskę – warknął, sięgając po widelec. – Nic mi nie jest. – To świetnie – odrzekła. – Miło mi to słyszeć. – Wzięła do ręki kartkę zapisaną przez Juana i obracała ją w zamyśleniu. – Naturalnie nie zawsze o tym wiadomo, prawda? Niektóre nowotwory na przykład zaczynają się ujawniać po naprawdę długim czasie. Alex spiorunował ją wzrokiem; najchętniej rzuciłby w nią talerzem ze spaghetti. – Kara, mówię serio: zamknij się wreszcie, do cholery! Zapadło niezręczne milczenie. – Hej – odezwała się w końcu Kara, kładąc mu dłoń na ramieniu. – Nie wściekaj się na mnie, Al. Postaw się raczej na moim miejscu… Naprawdę mam nadzieję, że gdybym wparowała tutaj pod rękę z moim chłopakiem półaniołem, zadałbyś mi przynajmniej kilka pytań. Na dźwięk swojego starego przezwiska Aleksowi udało się przywołać uśmiech na twarz. Wiedział, że Kara ma rację. Gdyby był na jej miejscu, miałby te same wątpliwości. Potrząsnął głową. – Kara, nie znam osoby tak dobrej i zupełnie pozbawionej egoizmu jak Willow. Wolałaby umrzeć, niż mnie skrzywdzić. Mnie czy kogokolwiek innego. – Okej. – Kara podniosła rękę. Alex wiedział, że nie chciała powtarzać tego, o czym wspomniała wcześniej – działanie Willow mogło wcale nie być celowe. – Ale pamiętaj o tym, dobrze? To jedyna rzecz, o jaką cię proszę. – Zręcznie zmieniła temat. – Wiesz co, to naprawdę niesamowite, że jesteś taki podobny do Jake’a. Też kawał chłopa z ciebie… Parę lat robi wielką różnicę, co? Był rad, że napięcie między nimi zelżało. – Ty za to w ogóle się nie zmieniłaś – odparł, wodząc wzrokiem po jej twarzy. Kara była pół Murzynką, pół Meksykanką; za sprawą owej egzotycznej mieszanki miała ciemną cerę, wyraziste rysy i łabędzią szyję. W krótko ostrzyżonych włosach wyglądała po prostu przepięknie. Uśmiechnęła się i udała, że poprawia sobie fryzurę i makijaż. – Dzięki. Jak będziesz w moim wieku, to przekonasz się, że to fajny komplement. – Nagle spoważniała. Przyjrzała się swoim paznokciom; po wyrazie jej oczu poznał, o czym pomyślała. – A ty… wspominasz go równie często jak ja? Alex spuścił głowę. Nie mógł wydobyć głosu. Poczuł, że Kara wyciąga rękę i przyjaźnie ściska go za nadgarstek. – Przepraszam – bąknęła. – Głupie pytanie. – Codziennie – wykrztusił w końcu. – Codziennie mi go brakuje. Oboje wyprostowali się, gdy Willow wróciła do kuchni. Alex wiedział, że wyczuła ich nastrój. Stanęła przed nimi z wymuszonym uśmiechem i ramionami skrzyżowanymi na piersi. – Przepraszam, że nudzę, ale zaczynam być strasznie zmęczona – powiedziała. – Chętnie położyłabym się spać. – Ja również – przyznał Alex, przeciągając się. Wtem coś mu się przypomniało. – Kara, czy możemy pożyczyć od twoich ludzi ubrania? W Chihuahua jakiś pacan ukradł nam wszystkie

rzeczy. – Jasne, pożyczymy wam coś, nie ma problemu – odrzekła. Zaczęła sprzątać ze stołu; Willow podeszła, żeby jej pomóc. – Słuchaj, Willow, w sypialni dziewczyn mamy wolne łóżko, które możesz zająć. Ty, Alex, jeśli chcesz, możesz spać w dawnym pokoju Juana, obok sypialni chłopaków. Jest bardzo mały, mieści się w nim tylko pojedyncze łóżko… – urwała zmieszana i przeniosła wzrok z Aleksa na Willow. – Aha, chwileczkę… Pewnie wolelibyście… – Oboje zajmiemy dawny pokój Juana – zdecydował Alex. Spostrzegł, że Kara chciała zaprotestować, ale postanowiła zmilczeć, zaciskając wargi. – Co? – rzucił ostrym tonem. – Wszyscy wiedzą, że Willow i ja jesteśmy parą. Nie zamierzam nagle zacząć tego ukrywać. – Nie o to chodzi – odparła Kara, zgarniając resztki z talerzy do kosza. – Po prostu… Juan uważał, że będzie lepiej, jeśli ludzie nie będą się afiszować z tym, że są razem. To znaczy lepiej dla zespołu. Kiedy tu przyjechaliśmy, zaczął od ustalenia podstawowych zasad, w tym tej, o której teraz wspomniałam. Skoro jednak ty tu obecnie dowodzisz, to rób, jak uważasz za stosowne. Alex chciał odpowiedzieć, że tak właśnie zrobi, lecz zawahał się, przypomniawszy sobie, iż taką samą zasadę ustalił kiedyś jego ojciec. Martina nie interesowało, kto się z kim spotyka – potajemne schadzki w graciarni zupełnie mu nie przeszkadzały – mawiał natomiast, że zespół czuje się jednością, kiedy obowiązuje zasada, iż najpierw liczy się drużyna, a potem związek. W sytuacji bojowej mogła to być kwestia życia lub śmierci. – Alex, w porządku, pójdę do sypialni dziewczyn – powiedziała zajęta myciem sztućców Willow, nie patrząc na niego. Mógł sobie łatwo wyobrazić, jak będzie się tam czuła, wiedząc, co o niej myślą. Nagle zauważył napięcie w jej ruchach i to, że nadal unikała jego wzroku. Zmarszczył brwi, gdy naszło go pewne podejrzenie. – Czy mogłabyś zostawić nas na chwilę samych? – zwrócił się do Kary. Dziewczyna postawiła wypłukane naczynia na suszarce. – Jasne, pójdę poszukać dla was jakichś ubrań. Wrócę za dziesięć minut. Alex oparł się o blat przy zlewie i objąwszy Willow w pasie, delikatnie przyciągnął ją do siebie. – Przypadkiem usłyszałaś, co mówiła wcześniej Kara, prawda? Willow skinęła z ociąganiem głową. – Tylko ostatni fragment, gdy schodziłam na dół, ale… No tak, usłyszałam wystarczająco dużo, żeby się zorientować, w czym rzecz – przyznała. – W takim razie wiesz, że to czysta fantazja, tak? Nie wywołasz anielskiego poparzenia. Ani u mnie, ani u nikogo. Willow spuściła wzrok, ujęła w palce kryształową łezkę, którą jej podarował, i bawiła się lśniącym w blasku lampy wisiorkiem. – Uważam, że Kara ma rację: nie wiesz tego na pewno. – Jej głos lekko drżał. – Skąd możesz wiedzieć? Nikt nic nie wie na temat półaniołów. Nie sądzę, żebym kogokolwiek skrzywdziła, ale ty i ja jesteśmy ze sobą tak blisko, więc… – Willow – przerwał jej z naciskiem – przestań. Maleńka, proszę, posłuchaj mnie. – Uniósł jej podbródek; w oczach dziewczyny zalśniły łzy. – Oczywiście, że mnie nie skrzywdziłaś – powiedział. – Czy wyglądam na chorego? Nic mi nie jest. – Sam wygląd o niczym nie świadczy. A ten ból głowy, który miałeś w Chihuahua? Poprzedniej nocy prawie… – urwała, rumieniąc się nieznacznie. – Pamiętasz, byliśmy ze sobą tak blisko…? – Och tak, no przecież! – wykrzyknął z szerokim uśmiechem. – Teraz, kiedy o tym

wspomniałaś, dokładnie sobie przypominam. – Nachylił się i ją pocałował. Poczuł, że reaguje, lecz po chwili stanowczo się od niego odsunęła. – Alex, mówię poważnie! A jeśli to miało jednak coś wspólnego z… – Ciii – wyszeptał, ponownie ją całując. Przytrzymał jej biodra, a potem przesunął dłonie wyżej; miała zgrabne wcięcie w talii, jak wiolonczela. – Posłuchaj mnie uważnie. Nie masz aureoli. Nie żywisz się ludzką energią. Jedyny sposób, w jaki możesz mnie skrzywdzić, to przestać przytulać. To by mnie zabolało, i to straszliwie. Natomiast to… – wpił się znów w jej usta – sprawia mi wielką przyjemność. – Poczuł, że Willow się poddaje, przywiera do niego i obejmuje go mocno za szyję. Gładził jej plecy, napawając się ciepłem jej ciała. Myśl o zaśnięciu bez niej była nie do zniesienia. Gdy w końcu oderwali się od siebie, Willow położyła mu głowę na piersi. Oparł o nią policzek, nie przestając głaskać dziewczyny przez miękki materiał koszuli. – Przyrzeknij, że mi powiesz, jeśli kiedykolwiek nabierzesz podejrzeń, że robię ci krzywdę – wyszeptała po chwili milczenia. – Jeśli choćby zakaszlesz, a uznasz, że nie powinieneś, musisz mi o tym natychmiast powiedzieć, dobrze? Chciał obrócić jej słowa w żart, ale Willow podniosła głowę i z powagą spojrzała mu w oczy. – Przyrzekam – szepnął, muskając jej twarz opuszkami palców. Boże, mógłby zabić Karę za wzbudzenie w niej tych podejrzeń. – Ale pamiętaj, że to się nie zdarzy. Nie wyrządzasz mi krzywdy. To był zwykły ból głowy – wszyscy ludzie na świecie czasami go mają. Popatrzyła na niego z wahaniem. – Naprawdę mam nadzieję, że się nie mylisz. – Wiem, że nie. – Głaskał kciukiem jej aksamitny policzek. – Zapewniam cię, że nic mi nie jest. Willow odetchnęła głęboko. – Okej – powiedziała w końcu, kiwając głową. – Być może trochę przesadziłam. – Nakryła jego dłoń swoją. – Będę ci wierzyła, dopóki nie znajdę powodu, żeby przestać, dobrze? – Tak już lepiej – odrzekł i objął ją mocniej, szepcząc z ustami w jej włosach: – Skoro już to omówiliśmy, może powinniśmy pomyśleć o dokończeniu tego, co wtedy zaczęliśmy… Rzuciła mu szybkie spojrzenie; policzki jej się zaróżowiły, ale twarz promieniała uśmiechem. – Och, myślę o tym, bądź pewien. – Postukała palcem w jego szeroki tors. – Następnym razem jednak ktoś tu powinien być lepiej przygotowany. – Kupiłem to, co trzeba – szepnął Alex, głaszcząc jej szyję – po drodze, na stacji… – Tak? – Uhm. – Skubnął wargami płatek jej ucha, na co wyraźnie zadrżała. – Ojej – rzekła słabym głosem. – No to naprawdę szkoda, że będę musiała spać w sypialni dziewczyn. – Dlaczego? – Odsunął ją na długość ramienia. – Uważam, że tak będzie lepiej – odpowiedziała, wzdychając. – A ty nie? No, powiedz szczerze. Nie chcę stwarzać problemów, a to chyba tutaj żelazna zasada. – Wcale nie musi tak być. – Alex wykrzywił usta w drwiącym uśmiechu. – W końcu to ja teraz dowodzę… Zawsze mogę ci kazać sypiać w tym samym łóżku co ja. – Och, ależ to romantyczne. Alex zaśmiał się, a potem jęknął, położywszy głowę na ramieniu Willow. Zaczęła go głaskać po gęstej czuprynie. – Tak, masz rację – orzekł wreszcie. – Tata ustalił taką samą zasadę. Nie obchodziło go,

co ludzie robią, ale… – Podniósł głowę i uśmiechnął się smutno. – Może powinniśmy poszukać tutejszej graciarni. – Nie do wiary, nasza rozmowa staje się z minuty na minutę coraz bardziej romantyczna. – A więc graciarnia odpada… – Graciarnia odpada zdecydowanie. – Wiesz oczywiście, że żartuję, prawda? – spytał Alex z uśmiechem. Odnalazł jej dłoń i splótł z nią palce. – Willow, kiedy to się stanie, chcę, żeby było… niesamowicie, jak najwspanialej dla ciebie. Dla nas obojga. Absolutnie doskonale. – Wiem – odrzekła miękko. – Niedługo znajdziemy sposób. Najpierw przyzwyczajmy się do pobytu tutaj, okej? Potem możemy zacząć się wymykać na poszukiwanie graciarni. – Westchnęła. – Ale naprawdę będzie mi brakowało spania z tobą w jednym łóżku – wyznała. – Naszych rozmów przed snem, twoich objęć… Dobiegł ich stukot kroków Kary wracającej z ubraniami dla nich. – Tak, wiem – odrzekł, obdarzając ją ostatnim pocałunkiem. – Mnie też. Pomyślał cierpko, że chyba nigdy w życiu nie wyraził się aż tak powściągliwie.

ROZDZIAŁ SIÓDMY – Raziel! – Głos kobiety był niski, naglący. Dłoń lekko trzepnęła go w policzek z jednej, potem z drugiej strony. – Musisz się obudzić. Szybko, nie mamy dużo czasu! Dotyk był anielski, głos nie należał jednak do żadnej z osób, które podchodziły do łóżka, w którym leżał – od jak dawna? Dzień? Tydzień? Z przerażającą, nagłą jasnością dotarło do niego to, co przeczuwał, kiedy był nieprzytomny, i Raziel gwałtownie otworzył oczy. Ujrzawszy, kto przy nim stoi, podniósł się z wysiłkiem, czując mętlik w głowie. – Charmeine – rzekł słabo. Siedziała na brzegu łóżka, ubrana w szare spodnie i czarny sweter z angory, odkrywający jedno ramię. Długie platynowe włosy spływały na plecy lśniącą strugą. Raziel przyglądał jej się z mieszaniną przyjemności i dużego podejrzenia. On i Charmeine byli kiedyś blisko, obecnie zaś łączyło ich coś w rodzaju przyjaźni, choć Charmeine była zbyt do niego podobna, żeby mógł się przy niej czuć swobodnie. W ciągu ostatnich dwóch lat utrzymywali ze sobą sporadyczny kontakt, mimo to Raziel nie wiedział, że zaplanowała przybycie razem z Drugą Falą. Zważywszy na nagłe i nieoczekiwane pojawienie się Rady, obecność Charmeine przy jego łóżku napawała go dużym niepokojem. – Wiem, co ci chodzi po głowie, ale się mylisz; obiecuję, że możesz mi zaufać. – Charmeine ujęła go za rękę i poczuł, jak otwiera się przed nim, pokazując swoją szczerość. Było to oczywiście miłe, lecz niewiele znaczyło. Ot, standardowa procedura polegająca na tym, że dopuszczało się kogoś do swojego wnętrza i pokazywało dokładnie to, co powinien zobaczyć. – Dwunastu jest tutaj, Raziel. I… – Wiem – przerwał jej z goryczą, cofając rękę. Nadal kręciło mu się w głowie. – Trzy czy cztery lata wcześniej, niż zakładał plan, wyobraź to sobie. Dlaczego? Czy ktoś im o czymś doniósł? – Jak wiele aniołów, Raziel nieświadomie przejął pewne cechy niektórych swoich dawców energii; angielski akcent od lat był dla niego typowy. – Nie, mam na myśli tutaj, czyli na dole – poprawiła go spokojnie Charmeine. – W katedrze. Mam ci przekazać, że wzywają cię do siebie. Raziel nie był w stanie ukryć szoku, który wybuchnął w nim niczym płomień. – Wzywają mnie – wycedził powoli – w mojej własnej katedrze? – Tak – odrzekła Charmeine. – I owszem, przybyli tutaj, ponieważ otrzymali donos. Nie mam pojęcia od kogo, za to wiem, że znają wszystkie twoje poczynania, i to od wielu miesięcy. Mieli czas wszystko sobie zaplanować. – Niby co? – Strach ścisnął go za gardło. – Obawiam się – Charmeine pokręciła głową – że dowiesz się tego wcześniej, niżbyś chciał. Cała Charmeine – sugeruje, że ma informacje, ale niczego konkretnego nie wyjawia. Raziel nachmurzył się, nie chciało mu się jednak rozpoczynać poszukiwań. Przez tysiące lat anioły miały wystarczająco dużo czasu na doskonalenie sztuki manipulacji, więc mechanizmy obronne Charmeine były równie sprawne jak jego. – A co ty masz z tym wszystkim wspólnego? – zapytał w zamian. – Dlaczego wysłali do mnie właśnie ciebie? – Zostałam, by tak rzec, szalenie mocno zachęcona do przybycia tu wraz z Drugą Falą i służenia im – odrzekła Charmeine. – Rada uznała, że można zaufać wyłącznie rodzinie. Nawet

takiej czarnej owcy jak ja. Charmeine należała do „pierwszej rodziny”; była aniołem, który został stworzony w następnej kolejności po Dwunastu. Nie można było wprawdzie uznać jej za bezpośredniego potomka, ale za daleką kuzynkę – już tak. Natomiast jej podstawowa konstrukcja eteryczna czyniła ją bardziej podobną do Dwunastu niż inne anioły, co w teorii znaczyło, że było im łatwiej sprawować nad nią psychiczną kontrolę. Niewątpliwie stąd też wzięło się ich nagłe pragnienie posiadania przy sobie „rodziny”. – Zatem związali cię ze sobą – podsumował Raziel. – Jesteś teraz ich mentalną sługą i wiedzą o wszystkim, co robisz. Charmeine wzruszyła ramionami; to, które wystawało spod swetra, było szczupłe i blade. – Tak im się zdaje. Pewnie byliby zaskoczeni, wiedząc, jak silne są moje mechanizmy obronne. Rodzinna energia działa na oba sposoby, wiesz? Posiadam warstwy, których jeszcze nie zdołali przejrzeć. Raziel przyjrzał jej się z uwagą. Jeśli ta informacja była prawdziwa, to zarazem była szalenie interesująca. – Jak sądzisz, czy długo uda ci się to utrzymać? – Miejmy nadzieję, że wystarczająco długo. Rzuciła to lekkim i swobodnym tonem, ale Raziel wiedział, że nigdy w życiu nie powiedziała niczego mimochodem – jak większość aniołów, radowały ją insynuacje i podteksty. Odsunął kołdrę i wstał z łóżka. Miał na sobie jedwabną piżamę, którą rzadko wkładał; zapewne ubrał go w nią jeden z jego ludzkich asystentów. – Cudownie tajemnicza jak zawsze – powiedział. – Świetnie. Muszę wziąć prysznic i się ubrać. – Nie przeciągaj tego – ostrzegła Charmeine, zerkając w kierunku drzwi. – Spodziewają się, że zaraz zejdziesz na dół. – Zajmie mi to tyle czasu, ile zechcę – warknął w odpowiedzi. – To moja katedra, nie oni wydają tu rozkazy! Mimo pozorów brawury mył się z pośpiechem, co go rozwścieczyło. Gniew Raziela był podszyty tym samym lękiem, który odczuwał, będąc nieprzytomny. Nie leżało w jego interesie to, żeby Rada poznała już teraz prawdziwy zakres jego władzy w świecie ludzi. Od przybycia Pierwszej Fali wiedza Dwunastu o tym, co się tutaj działo, była ledwie fragmentaryczna; jedynie kilku Pierwszofalowców posiadało zdolność komunikowania się między wymiarami. Z biegiem czasu układy lojalnościowe ulegały zmianom. Wkrótce miejscowe anioły odczuwały większe pokrewieństwo dusz z Razielem i innymi pobratymcami będącymi koneserami ludzkiego świata niż ze starą gwardią w dawnej rzeczywistości, doceniając zarazem niezliczone możliwości sprawowania władzy, jakie się tu przed nimi otwierały. Jednego bowiem nikt nie zdołał przewidzieć – potęgi Kościoła Aniołów, najszybciej rozwijającej się religii w historii ludzkości. Choć został założony przez ludzi, anioły błyskawicznie przejęły nad nim kontrolę, a zwłaszcza Raziel, który zawsze kontestował automatyczne rządy Dwunastu, wynikające z ich statusu Pierwszych Stworzonych. W istocie istniały dwie możliwości: można było przez całą wieczność zabiegać o pozycję jako jeden z ich „aniołów na posyłki” albo starać się gdzie indziej wykuć swoją niszę. Masowa obecność aniołów w nowym świecie dała Razielowi szansę, o jakiej marzył przez tysiąclecia; rychło udało mu się przejąć kontrolę nad Kościołem i został jego zwierzchnikiem. Z nim u steru Kościół Aniołów stał się niebawem najbardziej wpływową instytucją religijną na świecie. Anioły były teraz tak silnie umocowane w świadomości społecznej, że ludzie, którzy nigdy żadnego nie spotkali, całym sercem przyjmowali swoich drapieżców.

W Mexico City historyczna Catedral Metropolitana została ostatnio przekształcona w katedrę Kościoła Aniołów, co było wręcz zdumiewającym wyczynem, tym większym, iż nie towarzyszyło mu nadmierne zainteresowanie prasy. Całą sprawę potraktowano jako naturalną kolej rzeczy. W stosownej chwili Raziel planował przejęcie osobistego zwierzchnictwa nad nowym przybytkiem kultu, dzieląc swój czas między Stany Zjednoczone a Meksyk. Była też mowa o podobnym przekształceniu katedry Świętego Pawła w Londynie i Notre Dame w Paryżu. Jak na razie kończyło się na mówieniu – w Europie obecność aniołów nie zaznaczyła się dotychczas zbyt silnie – Raziel nie wątpił jednak, iż po przybyciu Drugiej Fali owe plany zostaną szybko przekute w czyn. Spodziewał się wówczas zostać zwierzchnikiem struktur w obu Amerykach i wyobrażał sobie siebie na podobieństwo papieża, który by rządził przy pomocy kilku najbardziej zaufanych aniołów. Kiedy Rada przeniosłaby się ostatecznie do tego świata i zobaczyła, co się tu wyprawia, próba odebrania mu pełnej władzy oznaczałaby otwartą wojnę. Raziel miałby już jednak wtedy dostateczną liczbę sojuszników, by pokonać Dwunastu. Obecnie Kościół znajdował się w momencie przełomowym: był gotów przejąć władzę nad światem, a te anioły, które popierały Raziela, mogły mu w tym pomóc. Dlatego też wszystkie składane Radzie raporty umiejętnie bagatelizowały potęgę Kościoła Aniołów i stale rosnące wpływy Raziela. A przynajmniej tak dotychczas myślał. Kiedy zakręcił kurek prysznica, uderzyła go nagła myśl: Mexico City. Przebywała tam dziewczyna półanioł, która wiedziała o istnieniu Rady. Myśl ta była równie ulotna jak bańka mydlana i znikła tak samo szybko, jak się pojawiła. Raziel pozostał w lekkim oszołomieniu, z oczami zalanymi wodą, zastanawiając się, czy traci zmysły. „Zapomnij o półaniele” – pomyślał. Wciąż nie mógł znieść słowa „córka”. Miał teraz ważniejsze sprawy na głowie. Gdy wyszedł z łazienki, Charmeine nie było w sypialni, widocznie przeniosła się do salonu. Wciągnąwszy drogie szare spodnie, Raziel również tam przeszedł i znalazł ją skuloną jak kot w swoim ulubionym głębokim fotelu. Pamiętał, że kiedyś stanowili wyjątkową parę – ona z urodą delikatną jak poświata księżyca, on zaś typ kruczowłosego uduchowionego poety. Gdyby jeszcze do tego był sentymentalny, mogłoby go to skłonić do potraktowania jej z mniejszą podejrzliwością. Na szczęście było odwrotnie. – Co zamierzasz? – spytał, zapinając guziki ciemnoszafirowej koszuli. – Dlaczego mnie ostrzegasz, że jest jakiś problem? Charmeine wyglądała na rozbawioną. – Ze względu na dawne czasy? – podsunęła. – Cóż za cudowny altruizm – skwitował Raziel, wsuwając poły koszuli w spodnie. – Nie zapominaj, proszę, z kim rozmawiasz i jak dobrze cię znam. W co ty grasz, Charmeine? – W nic nie gram – obruszyła się. Z jej ślicznej twarzy chłopczycy nie dało się niczego wyczytać. Wstała i podeszła do niego, leniwie obrysowując paznokciem jeden z guzików koszuli. – Mam po prostu przeczucie, że niebawem będziesz potrzebował w tym świecie przyjaciela, to wszystko. Uważam ponadto, że moglibyśmy współpracować dla zaspokojenia naszych wspólnych potrzeb. Raziel spojrzał na nią z nieprzeniknioną miną. – Czy Rada wie o nas? – spytał ostro. Jej ręka powędrowała w górę i jęła bawić się włosami na karku Raziela. – Ależ oczywiście; wniknęli w mój umysł i dowiedzieli się wszystkiego, co chciałam im pokazać – odrzekła Charmeine. – Wiedzą zatem, jak strasznie cię nienawidzę i że zrobiłabym wszystko, by się na tobie zemścić. Raziel chciał odpowiedzieć, ale urwał, gdy oboje to poczuli – bezceremonialne szarpanie

ich umysłów, jakby byli parą ryb, wyciąganą z wody przez kołowrotek niewidzialnego wędkarza. – Pora na przedstawienie – wymamrotała Charmeine, opuszczając rękę. – Nawiasem mówiąc, twoja katedra wkrótce ma zostać wykorzystana do czegoś naprawdę nieprzyjemnego. Przypuszczam, że to konieczne, niemniej jednak… szalenie nieprzyjemne. Zagadki podwójnie go irytowały, gdy dotyczyły jego własnego terytorium. Raziel bez słowa przybrał anielską postać i odleciał z salonu, bezszelestnie przenikając przez ściany. Charmeine ruszyła w jego ślady. Gdy wlecieli do głównej nawy katedry, zwieńczonej wysoką kopułą, Raziel ujrzał w dole Dwunastu w ludzkiej postaci, zebranych obok pulpitu z białymi skrzydłami. Ale zabawa – sprowadzili sobie publiczność; w ławkach zasiadło około pięćdziesięciu aniołów. Eteryczne oczy Raziela zwęziły się niebezpiecznie na widok szkód, jakie poczyniła nieudana próba zniszczenia bramy przez półanioła: pozapadana posadzka, poodpadane ze sklepienia panele, metalowe rusztowanie pośrodku. Ogarnął go płomień furii na myśl, że półanioł się w ogóle na to odważył, a teraz owoce tego haniebnego czynu prezentują się w pełnej ohydzie oczom Rady i jej pomagierów. „Mexico City. Ona tam jest” – pomyślał ponownie. I choć na razie odsunął od siebie tę myśl, to miał wielką nadzieję, że to prawda. Gdyby wiedział, gdzie podziała się ta kreatura, oznaczałoby to, że zaledwie kilka kroków dzieli go od zniszczenia jej i zabójcy, który jej pomagał. Wylądował przed obliczem Rady i na powrót przybrał ludzką postać. Charmeine uczyniła to samo. Dwunastu nie wykazywało żadnego podobieństwa, mimo to mieli ze sobą coś wspólnego – jednakowe nieprzeniknione miny i pewien szczególny sposób, w jaki się trzymali. Sześć aniołów płci męskiej i sześć żeńskiej od tysięcy lat władało sprawami anielskiego rodu; od tak dawna, że początki zaginęły w pomroce dziejów. Z tego, co Raziel słyszał, darzyli się wzajemną niechęcią, choć byli zbyt blisko ze sobą powiązani, zarówno pod względem psychicznym, jak i politycznym, by się kiedykolwiek rozdzielić. – Witajcie w mojej katedrze – odezwał się Raziel, pochylając głowę. Udało mu się nie wypowiedzieć tego z ironią, wiedział wszakże, iż wyczuli ją podświadomie; nie zależało mu zresztą specjalnie, żeby to ukrywać. – Dziękujemy ci – powiedziała Isda, której często przypadała rola rzeczniczki Dwunastu. – Cała przyjemność po naszej stronie. – Była wysoka i postawna, zbudowana jak posąg; spojrzenie jej szarych oczu spoczęło na obliczu Raziela, nie zdradzając żadnych uczuć. – Czy najpierw załatwimy to, co nieprzyjemne? – Ależ oczywiście – odrzekł gładko Raziel. Za wszelką cenę starał się ukryć niepokój – o jakich to konkretnie nieprzyjemnościach mogła być mowa? Dopiero teraz spostrzegł, że oprócz spodziewanych zwolenników Rady w katedrze znajdowali się także wszyscy Pierwszofalowcy, którzy pozostawali z Dwunastoma w kontakcie mentalnym. Wyczuwał głębokie drżenie ich niepokoju; spodziewali się przecież, że gdy ich zdrada zostanie odkryta, Raziel będzie się już cieszył pełnią władzy. – To dobrze. Ty i Charmeine możecie zająć miejsca – oznajmiła łaskawie Isda, ruchem głowy wskazując najbliższą ławkę. Otrzymanie pozwolenia, żeby usiąść we własnej katedrze, rozdrażniło Raziela; zasiadł w ławce nadąsany. Charmeine przycupnęła obok niego ze wzrokiem utkwionym w ziemi. Isda i pozostałych Dwunastu stanęli w rzędzie plecami do ławek. Wysokie witrażowe okna przed nimi jarzyły się w słońcu. Dokładnie w tym miejscu ledwie przed kilkoma dniami pojawiła się Druga Fala. – Prosimy! – zawołała Isda swoim charakterystycznym niskim głosem. Podwójne drzwi z lewej strony otworzyły się i wprowadzono przez nie blisko stu aniołów

w ludzkiej postaci, z rękoma skutymi za plecami. Raziel wyprostował się w ławce, czując, jak puls bije mu żywiej, gdy rozpoznał pozostałych renegatów: anioły, jakie kazał zlikwidować zabójcy Kylarowi. Choć zdrajcy stanowili zróżnicowaną grupę, to każdy z nich wierzył, że anioły nie mają prawa wykorzystywać ludzi do własnych celów, i poświęcał się pomocy ludzkości nawet za cenę wyginięcia swojego gatunku. Raziel przypadkowo poznał ich imiona ponad rok temu, od łajdaka, którego udało mu się schwytać i który wydał innych, by ocalić siebie. Rzecz jasna, i tak rozkazał go zabić, jednakowoż tamto spotkanie było bardzo pożyteczne. Natura owych „nieprzyjemnych” spraw stała się teraz całkowicie jasna. Rada od samego początku znała tożsamość zdrajców; przekazanie tej informacji miało znaczenie polityczne. Dwunastu wiedziało również, że jedynie renegat – w tym przypadku Nate – mógł pomóc półaniołowi w prawie udanym ataku na bramę. W efekcie zdrajcy przestali stanowić problem, który można było załatwić po cichu, i zaczęli być sprawą publiczną. Rada bez trudu zdołała tu ściągnąć tych wszystkich łajdaków; jedną z najbardziej irytujących cech Dwunastu była umiejętność mentalnego szarpania umysłu tego, kogo pragnęli zawezwać do siebie, tak długo, że w końcu musiał ulec. Spoglądając na zdrajców, Raziel rozmyślał, dlaczego pozostawali uwięzieni w ludzkich postaciach, i to skuci kajdankami. Z niepokojem uświadomił sobie, że Rada musi mieć z tym coś wspólnego. Wcześniej nie spostrzegł, że Dwunastu subtelnie ze sobą współdziałało, utrzymując psychiczny areszt na schwytanych aniołach i nie dopuszczając, by przybrali prawdziwą postać. Zdrajcy stali bez ruchu przed Radą, oczekując na swe przeznaczenie. W katedrze cisza aż dzwoniła w uszach; obok niego Charmeine zamieniła się w słup soli. Dwunastu nie przemówiło, mimo to wokoło, iskrząc mocą, zbierała się ciężka energia. Raziel poczuł, że areszt mentalny na więźniach zamienia się teraz w coś przeciwnego – że są oni zmuszani przybrać bardziej bezbronną, anielską postać. Wiedząc, co to oznacza, więźniowie stawiali zaciekły opór, napinając mięśnie i krzywiąc twarze z wysiłku. Raziel zmrużył oczy. Nie miał nic przeciwko oglądaniu śmierci zdrajców, ale pokaz potęgi Rady odbierał mu pewność siebie. Ciemnowłosy anioł o imieniu Elijah poddał się jako pierwszy. Z szumem pojawiła się jego anielska postać i, łopocząc skrzydłami, uniosła się pod sklepienie, usiłując się salwować ucieczką. Szybka mentalna finta ze strony Rady i Elijah z drżeniem zawisł w powietrzu, poruszając niemrawo skrzydłami niczym owad przyszpilony do dykty. Jego aureola zaczęła się żarzyć coraz jaśniej i jaśniej – była zbyt rozjarzona wskutek nacisku Dwunastu – aż wreszcie eksplodowała na niezliczone kawałki. Wrzask rozdzieranego na strzępy Elijaha odbił się echem od ścian katedry, a potem znów zaległa cisza, gdy pozostałości jego eterycznej postaci opadały na ziemię. Raziel się skrzywił – odczuł śmierć Elijaha tak, jakby oderwano mu cząstkę ciała. Energia Dwunastu była teraz jeszcze silniejsza, pulsując w murach katedry niczym kolosalne tętno. Z przeraźliwym krzykiem kilka innych aniołów przegrało walkę i przyjęło niematerialną postać. Rada bez wysiłku poradziła sobie ze wszystkimi naraz. Gdy aureole – ich serca – eksplodowały jedna po drugiej, pozostali więźniowie podążyli za poprzednikami bezradnym strumieniem, wzbijając się w powietrze pośród lśniących szczątków, które spadały jak śnieg. Wrzaski niosły się echem, anielskie ciała wiły się w męce. Raziel zazgrzytał zębami, szarpany bólem kolejnych zgonów. Twarz siedzącej obok niego Charmeine była nieruchoma, lecz pobladła. Gdy ostatni stracony anioł zniknął z oczu zebranych, Rada porzuciła ludzką postać. Poruszając wolno skrzydłami, Dwunastu zawisło w powietrzu i zwróciło się w stronę widowni. Raziel ledwo się powstrzymał, by nie osłonić oczu. Eteryczne ciała Pierwszych Stworzonych były wprost boleśnie świetliste, ich postaci rozmyte w niebiesko-białej pożodze. Myśl zadudniła gromem, gdy dwanaście głosów przemówiło w umyśle jednocześnie: „Oto jak karzemy

zdrajców. Żywimy nadzieję, że to rozumiecie”. Raziel przełknął z trudem; gardło miał suche niczym wysypane piaskiem. Było to typowe dla Rady postępowanie – konieczna z jej punktu widzenia egzekucja posłużyła zarazem jako ważne memorandum. Nie musiał się odwracać, by wiedzieć, jak przerażone miny mają siedzący za nim Pierwszofalowcy, którzy byli jego sojusznikami. Rada trwała w górze przez blisko minutę, milcząco wyrażając swój pogląd. Na koniec Dwunastu spłynęło na ziemię i z powrotem przybrało ludzką postać. Choć żaden z członków Rady nie spojrzał na Raziela, poczuł się nagle wyróżniony i przyszpilony do ławki jak przedtem zdrajcy, którzy zawiśli w powietrzu. Dudniący wielotonowy głos, będący zarówno jednym, jak i dwunastoma, zahuczał w jego głowie: „Raziel, czy możemy porozmawiać na osobności?”. Spotkanie było krótkie i konkretne. Pół godziny później Raziel siedział samotnie w jednej z katedralnych sal konferencyjnych w podziemiach, gapiąc się na wypolerowany dębowy stół, wysmakowane dekoracje, srebrny puchar na wodę z uchem w kształcie wygiętego wdzięcznie anioła. On tego wszystkiego dokonał, on sprawił, że zaczęło działać, a teraz, jeśli będzie wyjątkowo ugodowy i będzie robił to, co mu kazano, być może pozwolą mu to zachować jeszcze przez pewien czas. Albo i nie. Bezsilny anioł zacisnął pięści. Nie. Nie pozwoli, żeby uszło im to na sucho – nie po tej całej ciężkiej pracy, jaką włożył, nie po tym wszystkim, co już uczynił w tym świecie i jeszcze zamierzał uczynić. Nie pozwoli na to. Nie pozwoli! – Raziel? – W progu stanęła Charmeine. – Czy nie powinnaś się zająć sprawami, jakie ci zlecono? – zapytał z goryczą. Odsunął krzesło i wstał, kierując się do drzwi. Charmeine zamknęła je z cichym trzaskiem i oparła się o framugę. – Jeżeli ktoś dokona mentalnego sprawdzenia, to właśnie ujrzy – odrzekła. – Dla twojej informacji, przeglądam obecnie na górze twoją skrzynkę mailową, podczas gdy Dwunastu przesłuchuje niektórych twoich kolegów z Pierwszej Fali. Raziel prychnął z pogardą. – Czyż nie jesteś szlachetna? Przecież przed chwilą zapewne też to robiłaś. Charmeine wzruszyła ramionami. – Dobrze mieć wizualne szczegóły w umyśle, kiedy się tworzy mentalne pozory. Niech zgadnę – mówiła dalej. – Powiedzieli ci o swoim planie uznawania władzy jedynie tych aniołów, których sami mianują. – Dobrze zgadujesz – warknął Raziel. – A z tymi, których nie uznają, rozprawią się jak ze zdrajcami. – Zaklął i z rozpaczą przeczesał rękoma gęstą czuprynę. – Dlaczego nie mogło do tego dojść za kilka lat? Miałbym wówczas dość siły, by ich zaatakować, powstrzymać w jakiś sposób ich działania… – urwał raptownie, świadom, że powiedział zbyt dużo. Ponownie wyczuł szczerość Charmeine, jej gniew na postępowanie Rady. – Naprawdę jestem po twojej stronie, Raz – rzekła miękko. – Możesz mi zaufać. Oparł się ciężko o stół i pukał palcami w udo, usiłując zebrać myśli. Wedle słów Charmeine Rada już od miesięcy wiedziała o jego planach. Został łaskawie poinformowany o mającej się niebawem odbyć oficjalnej wizycie Dwunastu w Mexico City, gdzie zamierzali mianować wybranego przez siebie anioła zwierzchnikiem tamtejszej katedry. Po powrocie mieli postanowić o jego dalszych losach. Wskazówka była przejrzysta: w tym czasie miał się dobrze zastanowić nad swoimi grzeszkami i podjąć decyzję, czy chce być pudlem Rady przez resztę wieczności, czy nie.

Zerknął na Charmeine, usiłując poznać, czy to ona na niego doniosła. Dostatecznie dużo wiedziała o jego planach i mogła się łatwo domyślić szczegółów, których jej nie zdradził. Mógł to jednak być też każdy z Pierwszofalowców; wielu z nich wykazywało ostatnio niezaspokojoną żądzę władzy i chciwość. Doszedł do wniosku, że powinien był podchodzić do nich z większą dyplomacją, grać z nimi dopóty, dopóki się ich nie pozbędzie. Ale kto mógł przypuszczać, że polecą z płaczem do Rady? – I co teraz? – spytała Charmeine. – Zamierzasz stanąć na baczność? Dość tych gierek. Raziel oderwał się od stołu, chwycił jej głowę w obie dłonie i złożył na ustach Charmeine szorstki pocałunek, przygniatając ją ciałem do ściany. „Otwórz się przede mną” – pomyślał. W odpowiedzi otoczyła ramionami jego szyję. Wykorzystując łączącą ich od dawna więź, zanurzył się głęboko w jej umysł, sondując ją brutalnie. Wyczuwał jej drżenie, gdy dopuszczała go do siebie, otwierając przed nim kolejne warstwy świadomości, aż wreszcie nie miał już czego badać. Po długiej chwili Raziel podniósł głowę i spojrzał na nią, marszcząc brwi. Czarny sweter nadal odsłaniał jedno ramię, lśniące platynowe włosy spływały na plecy. Zobaczył jedynie tyle, że za swoją pomoc oczekiwała podzielenia się z nią władzą w nowym świecie. Niczego innego się nie spodziewał. – I? – Charmeine była odrobinę bledsza niż zwykle, ale jej głos brzmiał pewnie. – W porządku – odrzekł, odsuwając się. – Być może to nie ty… może dla odmiany tym razem jesteś naprawdę szczera. – Oczywiście, że jestem – potwierdziła żarliwie. – Nienawidzę ich tak samo jak ty; zawsze tak czułam. Czy teraz zechcesz odpowiedzieć na moje pytanie? – Oparła się o ścianę, nie poprawiając na ramieniu swetra. Widział wypukłość jej pełnej piersi. – Nie – odparł, krzywiąc wzgardliwie usta. – Nie zamierzam stawać na baczność. – Przysiadł na stole i popchnął srebrny puchar, posyłając go ślizgiem po ciemnym wypolerowanym drewnie. – Na razie zagram w ich grę, ale to wszystko. – Tak właśnie myślałam – powiedziała Charmeine z zadowoleniem. Powiodła palcem po framudze, obserwując go w zamyśleniu. – Oni są zbyt pewni siebie, wiesz? Ty naprawdę zbadałeś mój umysł, do końca, a oni tylko myślą, że to zrobili. Nie przyszło im nawet do głowy, że ta jakże święta energia rodziny może nie tworzyć wystarczającej więzi, aby dostać wszystko, czego się zapragnie. Tymczasem mnie udało się wyciągnąć z nich kilka informacji. – Na przykład? – Raziel studiował z uwagą jej twarz. – Na przykład taką, że nie biorą pod uwagę tego, iż ktoś na serio chciałby im rzucić wyzwanie. – Ich oczy się spotkały; Charmeine się uśmiechnęła. – Przejmują się jedynie ryzykiem ataku ze strony niepobożnych ludzi, i tyle; w domu słyszeliśmy pogłoski o Zabójcach Aniołów, a teraz doszedł ten nieszczęsny epizod z bramą i półaniołem. Ale żeby inne anioły chciały ich zniszczyć, zważywszy na ewentualne konsekwencje dla nas wszystkich? Nie, nigdy w życiu. Niczego takiego nie podejrzewają. – Wzruszyła ramionami. – Ja widzę to w ten sposób: to jest nowy świat i potrzeba nam nowego początku. A on się nigdy nie zdarzy, jeśli Rada będzie się do tego mieszać. Myśli Raziela biegły tym samym torem. Ubranie ich w słowa i odczucie kryjącej się w nich pasji napełniło go mrocznym podnieceniem, uderzającym do głowy jak mocne czerwone wino. Gdyby Pierwsi Stworzeni umarli, zginęłyby wszystkie anioły – wbijano im to do głów od niepamiętnych czasów. A choć Raziel wzbraniał się to przyznać, w anielskim świecie było to niemal na pewno prawdą. Tutaj jednak sprawy inaczej się miały. Eter w tym świecie był rzadszy, dlatego też anioły musiały się żywić ludzką energią zamiast zwykłym pokarmem eterycznym.

Szczerze mówiąc, nikt nie mógł przewidzieć, co się stanie, jeśli Dwunastu zostanie zgładzonych tutaj, a nie w domu. Dominował pogląd, że rezultat będzie taki sam: bez energii Pierwszych Stworzonych wszystkie anioły zginą. Mimo to istniały także inne możliwości. Najbardziej ekscytująca była ta: gdyby egzekucja Rady dokonała się tutaj, zginęliby wyłącznie jej członkowie. Prawie nikt w to nie wierzył – postrzeganie nieodzowności Rady dla istnienia aniołów stało się ich drugą naturą – lecz Raziel spędził już tyle czasu w tym świecie, że możliwość owa wydawała mu się całkiem realna. Anioły były tu wprawdzie ze sobą związane, ale nie aż tak silnie jak we własnym świecie. Rzadkość eteru czyniła tę więź znacznie słabszą. Gdyby zgładzenie zdrajców odbyło się w ich domu, Raziel nadal wiłby się z bólu; tu wcale tego nie odczuwał. Wyciągnął z tego prosty wniosek: śmierć Dwunastu nie oznaczała jednoczesnej zagłady reszty aniołów. Wzruszył mentalnie ramionami, gdy przez myśl przemknęły mu inne możliwości. Żadną z nich szczególnie się nie przejmował. Nawet potencjalne ryzyko dla świata ludzi wydawało się warte podjęcia, skoro jedyną stałą wszystkich scenariuszy była śmierć Rady. Na nim samym wyrok zostałby zresztą wykonany znacznie wcześniej, nie zamierzał się bowiem ugiąć przed ich władzą. Gdyby więc ryzyko miało się opłacić, to naprawdę wysoko, jeśli zaś nie, to i tak nie on za to odpowie, bo go już dawno nie będzie. – Przypuszczam, że wiesz, co mówisz – odezwał się w końcu, przypatrując się uważnie Charmeine. – Tak, wiem. – W jej lśniących oczach było wyzwanie. – Czy lubisz hazard, Raz? Pytanie brzmiało: jak. Późnym wieczorem Raziel zasiadł przy biurku w czarnym jedwabnym szlafroku i sprawdził pocztę elektroniczną, rozważając jednocześnie zagadnienie. Kilka wiadomości zawierało linki do najnowszych informacji; dowiedział się w ten sposób niemal od razu po włączeniu komputera, że matka i ciotka półanioła zginęły w wyniku podpalenia. Bardzo dobrze – oszczędziło mu to kłopotu osobistego pozbycia się psychicznie chorej byłej kochanki. Wszak nie mógł pozwolić, by Miranda pozostała przy życiu, skoro znał teraz jej tożsamość i wiedział, iż jest ojcem jej dziecka. Na myśl, że jego głęboko skrywana tajemnica mogłaby ujrzeć światło dzienne, robiło mu się słabo. Obity drewnem gabinet był wyposażony bogato i gustownie. Szary pluszowy dywan, antyczne meble i księgi, w ciągu dnia zapierający dech w piersiach widok na Góry Skaliste. W przyległej sypialni spała Jenny, pobożna wyznawczyni, która nie odchodziła od jego łóżka, gdy był nieprzytomny. Raziel z wdzięcznością odkrył, jakże była atrakcyjna, gdy powróciła wraz z innymi wybrańcami po odjeździe Rady – rzuciła mu się wówczas na szyję i szlochała zmartwiona – i jak pysznie smakowała jej energia, zwłaszcza po wielu dniach postu, kiedy to nie był w stanie się pożywiać. Gdy został z nią sam na sam, zanurzył dłonie głęboko w turkusowym świetle jej aury i pił, pił, aż w końcu zachwiała się, nie przestając jednak patrzeć na niego w zadziwieniu szeroko otwartymi oczami. Okazało się później, że jej ciało było równie przepyszne; być może dzięki temu, że na spotkaniu Rada wyraziła otwartą dezaprobatę dla tego rodzaju poczynań. Teraz Raziel czuł się wreszcie znowu sobą; nabrał przekonania, że poradzi sobie z zaistniałym problemem. Niestety, łatwego rozwiązania nie było. Choć Dwunastu można było zabić jak każdego innego anioła, to moc ich psychicznej kontroli nad pobratymcami była znacznie większa, niż podejrzewał, co dobrze zilustrowała dzisiejsza masowa egzekucja. Armia aniołów – zakładając, że w ogóle udałoby mu się ją zebrać – nie poradziłaby sobie lepiej niż straceni zdrajcy. Nie, tu potrzeba było bardziej… konwencjonalnych środków. Mexico City.

Raziel zmarszczył brwi, przypomniawszy sobie nagły przebłysk świadomości, który odczuł, biorąc prysznic. Teraz nabrał pewności, że zdarzyło mu się to nie pierwszy raz. Wyczuł dziewczynę myślami, gdy leżał nieprzytomny – wiedział, że ona i Kylar przebywają razem w namiocie, w pobliżu meksykańskiej granicy. Co to miało znaczyć? Wcisnął kilka klawiszy i otworzył stronę internetową Kościoła Aniołów. Nadal widniała na niej fotografia dziewczyny: w zielonych oczach uśmiechniętej blondynki migotały wesołe iskierki. Jego córka. Wyobraziwszy sobie śpiącą w jego łóżku Jenny, wykrzywił usta. Gdyby choć przez sekundę pomyślał, że tak perwersyjny fuks jak Willow Fields mógłby się kiedykolwiek powtórzyć, bez zwłoki i słowa protestu poddałby się egzekucji Rady. Nie, winę za tamtą anomalię zdecydowanie ponosi Miranda, a nie on, choć nie sposób się teraz dowiedzieć, w czym rzecz. Warto natomiast się przekonać, skąd wiedział, gdzie przebywa dziewczyna. Rozparł się wygodnie w miękkim skórzanym fotelu, po czym zamknął oczy i udał się na poszukiwania, nie blokując przepływu żadnej myśli. Ujrzał obrazy z katedry, poprzedzające przybycie Drugiej Fali. Długi rząd nowicjuszek z całego kraju, klęczących z pochylonymi głowami przed bramą. Wrzask którejś z dziewczyn. Przestraszona twarz Willow, gdy pojęła, że została rozpoznana; szalony bieg do bramy z jej aniołem nad głową. On sam zatrzymujący osłaniającego ją anioła i czujący niewytłumaczalnie znajomą energię przy zetknięciu się z nim skrzydłami i aurą. W istocie nadal wyczuwał w swoim wnętrzu jej energię, nawet teraz. Wydawało się, że Willow pozostawiła w nim maleńką cząstkę siebie, na kształt pyłku zdmuchniętego z kwiatu. Raziel znieruchomiał, rozważając, co to może oznaczać. Zaczerpnął tchu i wyruszył jeszcze dalej, w głąb swego jestestwa. Gabinet, fotel, szum komputera rozpłynęły się w nicość. Wkrótce odnalazł iskrę energii córki: srebrzysto-lawendowy ognik. Krzywiąc się pod wpływem nienaturalnego odczucia obecności półanioła, Raziel badał go ostrożnie, muskając swoimi myślami. Ognik urósł w odpowiedzi, wydłużając się w bogaty, pulsujący strumień informacji, który popłynął do podobnej iskry jego własnej energii, przebywającej obecnie we wnętrzu Willow. Obie iskry się połączyły. Willow leżała w łóżku w Mexico City – ona i Kylar odnaleźli innych Zabójców Aniołów. Myśl, która przyszła Razielowi do głowy pod prysznicem, była prawidłowa: dziewczyna wiedziała o istnieniu Rady. Zarówno ona, jak i pozostali zabójcy mniemali, że zgładzenie Dwunastu unicestwi wszystkie anioły, nie brali chyba jednak pod uwagę innych możliwości. Nie mieli pojęcia, że ich plan mógłby się obrócić przeciwko nim, i to w zaiste straszny sposób. Raziel nieświadomie zakołysał się z fotelem na boki, czerpiąc kolejne informacje: Juan dowiaduje się o zmianach w Mexico City, pomoc Luisa, plany i zamierzenia zabójców. Na jego oblicze wypłynął z wolna szeroki uśmiech. Nie uwierzyłby w to wcześniej, lecz w rzeczywistości miał powód, by być wdzięcznym za to, że spłodził potomstwo niczym zwierzę niższego gatunku. Pokrewieństwo wytworzyło mentalną więź, która uaktywniła się dzięki nieumyślnej wymianie energii w katedrze. Willow nie miała o tym oczywiście pojęcia. Choć wiedział już wszystko, na czym mu zależało, nie spieszył się z wycofaniem. Energia Willow bez wątpienia pochodziła po części od niego; domyśliłby się, że jest jego córką, nawet gdyby w żadnym calu nie przypominała Mirandy. Pomyślał, że to dziwne; na jego czole wytworzyła się pionowa zmarszczka. Pozwolił obmyć się temu odczuciu – wcale nie było tak nieprzyjemne, jak mu się zrazu zdawało. Anioł Willow poruszył się – dziewczyna wyczuła przepływ energii między nimi, choć nie wiedziała, co się dzieje. Raziel błyskawicznie, a jednocześnie starannie, ukrył iskrę swojej energii, która przebywała w Willow, przysłaniając ją tak, żeby możliwie jak najbardziej przypominała jej własną esencję.

Kiedy ponownie otworzył oczy, był pewien, że dziewczyna nigdy się nie domyśli istnienia tej psychicznej więzi, wobec tego mógł bezpiecznie przeprowadzać dalsze badania. Iskra energii Willow, jaką miał w sobie, także go nie martwiła; skoro dotychczas niczego się od niego nie dowiedziała, to raczej już się to nie zmieni. Raziel był przekonany, że jego duże doświadczenie w mentalnej eksploracji działa zdecydowanie na jego korzyść. Umiejętności córki robiły wprawdzie wrażenie, lecz bezspornie nie mogły się równać z tymi anioła, który doskonalił je od tysiącleci. Na ekranie komputera już dawno pojawił się wygaszacz z logo Kościoła Aniołów. Raziel poruszył myszką i przywrócił fotografię Willow. „Może Paschar się jednak nie mylił” – pomyślał, złączając końce palców. Paschar, anioł zabity przez Kylara przed niespełna dwoma miesiącami, miał wizję, że Willow może zniszczyć cały anielski ród. Półanioł, zdolny być może do tego, by ich unicestwić – Raziel nie mógł powstrzymać błogiego uśmiechu. Tak, to mogła być odpowiednia kandydatka do wykonania zadania likwidacji Rady. Na razie najważniejsze było odwołanie pościgu za Willow i Kylarem. Co za ironia losu, że zapewnienie jej bezpieczeństwa stało się dla niego priorytetem. Jutro wykona kilka telefonów i stopniowo uspokoi media. Gdy opinia publiczna przestanie być bombardowana zdjęciami dziewczyny, powoli zapomni o wszystkim; ludzkość ma zdolność koncentracji mniej więcej taką jak wróbel. Inne anioły nie dadzą się, rzecz jasna, tak łatwo zwieść, lecz jeśli uda się uspokoić zwykłych wiernych Kościoła, to Willow ma spore szanse uniknięcia linczu. Spisek Zabójców Aniołów nie mógł się jednak powieść bez niewielkiej pomocy. Na szczęście Raziel chętnie udzieli odrobiny ojcowskiego wsparcia zza kulis. Niebawem Charmeine wraz z innymi sługami Rady wyruszy do Mexico City na mały rekonesans. Z dziecinną łatwością zaznajomi się tam z niejakim Luisem i okaże mu anielską pomocną dłoń. W stosownym momencie, gdy Willow, jej chłopak i grupka zabójców osiągną już swój cel i zlikwidują za niego członków Rady, zginą z jego ręki niespieszną śmiercią. Oczywiście przy założeniu, że wszyscy będą jeszcze wtedy przy życiu.

ROZDZIAŁ ÓSMY Sypialnia dziewczyn była dużym pokojem na pierwszym piętrze, z posadzką z terakoty, łukowym oknem i czterema pojedynczymi łóżkami. Choć ze znużenia czułam się wyżęta jak ścierka, to tej pierwszej nocy, w pożyczonej piżamie, godzinami przewracałam się w pościeli. Zwinięta w kłębek powtarzałam sobie, że uda się nam pokonać Radę i wszystko będzie dobrze, że to przeczucie żałoby i smutku, jakie uderzyło mnie na progu budynku, nie miało istotnego znaczenia. Podobnie jak uczucie strachu z mojego snu. Ale niełatwo było mi siebie przekonać, skoro polujące nad placem Zócalo stado aniołów wyglądało dokładnie tak jak w owym śnie. Przywoławszy w pamięci jego pozostałą część – obcego chłopca w parku – tknięta w ciemności nagłym niepokojem, zmarszczyłam z namysłem czoło. Jeśli na Zócalo naprawdę by się to wydarzyło… Potrząsnęłam głową, zirytowana na samą siebie. Nie było takiej możliwości. Pomysł, że mogłoby mi zależeć na innym chłopaku tak jak na Aleksie, był kompletnym wariactwem. Postanowiłam zapomnieć o tamtym śnie. Nie wszystko się w nim zgadzało, to przecież było jasne, a jak na razie rzeczywistość i tak przynosiła niemało problemów, gdy Kara i pozostali pilnie śledzili każdy mój ruch w obawie o swoje życie. „Przestaną tak myśleć, kiedy się przekonają, że jestem w zasadzie takim samym człowiekiem jak oni” – pomyślałam. Wyjrzałam przez okno; przez zasłony przesączało się światło ulicznej latarni. „Tylko wymaga to czasu”. Westchnęłam na wspomnienie atmosfery w sypialni, gdy Kara mnie tam zaprowadziła. No dobrze, poprawka: wymaga to bardzo długiego czasu. Liz i Trish nie były w ogóle do siebie podobne, lecz sądząc po sposobie, w jaki obserwowały mnie, przybrawszy identyczne pozy – z rękami skrzyżowanymi w obronnym geście na piersi – mogłyby być bliźniaczkami. Mina Liz wyrażała chłód, czarne włosy zakrywały jej połowę twarzy. Trish wyglądała na przejętą i wylęknioną, bezustannie zagryzając wargi, co dziwnie nie pasowało do piegów i wesoło zadartego noska. – Czyli ona zostaje? – burknęła Liz. – Na to wygląda – odrzekła krótko Kara. Zaczęła ścielić wolne łóżko w kącie pokoju, z dala od innych. Zdaje się, że wszystkie, łącznie ze mną, były z tego zadowolone. Podeszłam, żeby jej pomóc. – Tak, zostajemy – rzuciłam przez ramię do Liz i przyłapałam ją na szeptaniu do ucha Trish, która widząc mój wzrok, omal się nie rozpłakała i zaczęła gorączkowo uciszać koleżankę. – Słuchajcie – dodałam, prostując się. – Wiem, że to dla was dziwne… – urwałam. Obie zamarły, jakby łóżko nagle przemówiło. Cudownie. Nie chcąc ich bardziej straszyć, odwróciłam się i wzięłam piżamę Trish, którą dała mi Kara, niebieską w białe groszki. – Czy mogę skorzystać z prysznica? – zapytałam Karę. W łazience, do której mnie skierowała wcześniej, nie było kabiny, a bardzo zależało mi na zmyciu z siebie brudu po całodziennej podróży na motorze. – Tak, ale niestety mamy tylko jeden – odparła, kończąc ścielenie łóżka. Usiłowałam nie gapić się na nią takim wzrokiem, jakim mierzyły mnie Liz i Trish, lecz rzeźbione rysy jej twarzy były tak egzotycznie piękne. – Chłopcy zazwyczaj kąpią się wieczorem, my korzystamy z niego rano – mówiła dalej, nie patrząc na mnie. – Jeśli ci jednak zależy, w końcu to twoja pierwsza noc tutaj…

– Nie, zaczekam, nie ma problemu – powiedziałam, w duchu wzdychając rozdzierająco. Ruszyłam do łazienki, żeby się przebrać – ostatnią rzeczą, jakiej pragnęłam, było rozbieranie się w obecności Liz i Trish śledzących każdy mój ruch – po czym przystanęłam. Jeśli wyjdę z sypialni, Bóg jeden wie, co sobie zaczną wyobrażać: że mam skrzydła wyrastające z pleców czy coś w tym rodzaju. Zagryzłam więc zęby i przebrałam się w pokoju, odwrócona do nich plecami. Czułam, jak przewiercają mnie wzrokiem. – Nie musisz mi tego oddawać… w ogóle – wypaliła Trish, gdy wciągałam przez głowę bluzę w groszki. – Dzięki – powiedziałam, jakbym się wcale nie domyśliła, dlaczego tak naprawdę podarowuje mi swoją piżamę. Kiedy reszta dziewczyn zaczęła się szykować do snu, cisza w sypialni zapadła jak gruby koc, odcinając dopływ powietrza. Leżąc bezsennie w łóżku, zaczynałam szczerze żałować, że upierałam się przy spaniu razem z nimi. Mogłam być teraz z Aleksem i wtulona w jego ramiona, omawiać wydarzenia dnia. A potem… Policzki zapiekły mnie od rumieńca, gdy zapatrzyłam się na wysoki staroświecki sufit. W blasku latarni zajęłam się liczeniem widocznych na nim pęknięć, byle tylko oderwać myśli od przyspieszonego raptem rytmu serca. Tak, to był świetny pomysł, Willow, żeby nie dzielić z Aleksem łóżka. Wielkie brawa. Wtem cała zesztywniałam. Nie potrafiłam nawet opisać tego, co poczułam – jakby coś przepływało wartko obok mnie, jakbym stojąc na brzegu rzeki, wyczuwała jej rwący nurt, gotowy zbić mnie z nóg. Nie działo się to jednak obok, tylko we mnie, a było tak potężne, że obawiałam się, iż zmiecie mnie i porwie ze sobą, jeśli zanurzę choćby mały palec. Uczucie to trwało ledwie kilka sekund, po czym się rozwiało. Zamarłam i zamknąwszy oczy, zanurzyłam się mocno w głąb siebie, badając i szukając po omacku. Nic. Rozejrzałam się ponownie dla pewności, przeszukując każdy zakątek umysłu. Dziwna energia zniknęła, o ile w ogóle tam była; nie było po niej śladu. Potrząsnęłam z politowaniem głową; ot, usterka w przekazie mentalnym. Naraz uświadomiłam sobie obecność mojego anioła. Zazwyczaj czekał na wezwanie wewnątrz mnie, teraz jednak, zupełnie nieoczekiwanie, zjawił się w moim umyśle, obserwując mnie i delikatnie poruszając skrzydłami. Przyglądałam mu się uważnie, zastanawiając się, co się dzieje. Odkąd nawiązaliśmy ze sobą kontakt, jego obecność łączyła się zawsze z uczuciem miłości i spokoju. W tej chwili było zupełnie inaczej. Nieprzyjemnie. Promienna twarz anioła była moją własną, lecz owionął mnie chłód, gdy sobie uświadomiłam, że jego oczy kryły inne myśli niż moje. Myśli, których nie potrafiłam odczytać. Wrażenie strumienia mocy, jakby zostało obudzone to, co było dotąd w uśpieniu. Wstrząśnięta, wycofałam się i leżałam skulona pod kołdrą, słuchając szmeru oddechów śpiących dziewczyn i słabych odgłosów z ulicy. Nigdy dotąd nie wyczułam, by mój anioł miał własne myśli, by w ogóle myślał – zawsze był po prostu mną. Co się wobec tego stało? I co by się wydarzyło, gdybym złączyła z nim swoją świadomość – z tą świetlistą bliźniaczą istotą, która nagle wydała mi się obca? Na tę myśl zadrżałam z lęku i obawy, co bardzo mi nie odpowiadało. Ledwie zdążyłam przywyknąć do swojej drugiej natury, a teraz raptem wydała mi się taka… odmienna. Wypuściłam ze świstem powietrze. Czy naprawdę przed chwilą rozważałam, że przecież jestem takim samym człowiekiem jak inni? Ironia tego faktu jakoś mnie nie bawiła. Bardzo długo przewracałam się z boku na bok. A kiedy wreszcie usnęłam, nadal wyczuwałam w swym wnętrzu poruszenie mojego anioła.

– Okej, dzisiaj chcę sprawdzić, co każdy z was potrafi – powiedział Alex. Staliśmy na strzelnicy, czyli w długim pomieszczeniu na parterze, które powstało zapewne po wyburzeniu kilku ścian. Na dole również znajdowały się łukowe okna, od wewnątrz – czego nie zauważyłam od razu po przyjeździe – zabite deskami. Kara opowiedziała mi rano, że Juan nabył budynek, a także całe wyposażenie za gotówkę. Najwyraźniej ZA zarabiali całkiem sporo, co nie było dla mnie zaskoczeniem, zważywszy na porsche Aleksa, którym jeździł, kiedy go poznałam. Juan, podobnie jak on, nosił część pieniędzy przy sobie, tyle że znacznie większą sumę. – Zostawił nam dostatecznie dużo, żebyśmy mogli się przez jakiś czas utrzymać – powiedziała Kara, gdy się rano ubierałyśmy. Znów starałam się nie gapić na jej doskonałe ciało. Była szczupła i umięśniona, giętka jak pantera. Na lewym bicepsie miała tatuaż ZA tak jak Alex. Na widok tych gotyckich liter poczułam się dziwnie; zawsze kojarzyłam je wyłącznie z nim. Przyłapała mnie, jak się jej przyglądam, i szybko wciągnęła podkoszulek przez głowę. – Co jest? – Nic – odparłam. – Przepraszam. Jesteś naprawdę w świetnej formie, w przeciwieństwie do mnie. – Była to prawda. Bez wysiłku zachowywałam szczupłą sylwetkę, ale miałam tróje i dwóje z WF-u, bo wraz z moją najlepszą przyjaciółką Niną chowałyśmy się po kątach, żeby gadać. Na myśl o Ninie poczułam szarpnięcie; ciekawe, co się z nią teraz dzieje. – Aha – powiedziała Kara, mierząc mnie podejrzliwym wzrokiem; wcale nie uwierzyła w moje tłumaczenie. – No nic, zadbamy także o twoją formę – dodała ponuro. – A ona co niby zamierza robić? – spytał Sam, gdy wszyscy znaleźliśmy się na strzelnicy. – Słucham? – wycedził zimno Alex. Miał na sobie spłowiałe dżinsy i czarny podkoszulek, który od kogoś pożyczył. Nigdy jeszcze nie widziałam go w czerni; ciemne włosy wydawały mi się przy niej odrobinę jaśniejsze, a oczy – jasnoniebieskie. – Ona. Twoja przyjaciółka półanioł – powtórzył Sam z przeciągłym teksaskim akcentem, krzyżując muskularne ramiona. Krótko ostrzyżone jasne włosy sterczały sztywno od nadmiaru żelu. – Zakładam, że będzie częścią zespołu, tak? Informacja, że Alex przejmuje dowodzenie, została przyjęta z mieszaniną nieufności i czegoś w rodzaju ulgi. Wszyscy zdawali się szanować Karę, podziwiać ją za to, że bez wahania objęła przywództwo po śmierci Juana, ale nikt nie uważał, że powinna pozostać u władzy, skoro zjawił się Alex. Przypomniawszy sobie jego obawy, jakie wyczułam tamtej nocy w namiocie, obserwowałam go teraz troskliwie, próbując posyłać mu dobre wibracje. Chyba ich jednak nie potrzebował. Być może stojąc przed grupą, w głębi duszy czuł wahanie lub lęk, lecz na zewnątrz nie było po nim widać ani śladu zdenerwowania. – Okej, najpierw chciałbym wam wszystkim coś wyjaśnić – odezwał się ze spokojem, choć widziałam, że jest bardzo poirytowany. – Ona ma imię. Brzmi ono Willow. Tak, będzie częścią zespołu. To także jej walka. Pokonanie aniołów obchodzi ją równie mocno jak was. Usiłowałam się uśmiechać, gdy oczy wszystkich spojrzały na mnie z ukosa. Wyczuwałam w powietrzu podejrzliwość, jakby przez pomieszczenie przepełzł właśnie jadowity wąż. – Jeżeli akceptujecie mnie jako dowódcę, to musicie zaakceptować także Willow – mówił dalej Alex. – Ponieważ ufam jej tak bardzo, że powierzyłbym własne życie. Nie chcę więc, powtarzam: nie chcę słyszeć żadnych bzdur na jej temat. Tak, Willow jest półaniołem; nie, w żaden sposób nie zamierza was skrzywdzić. Mówię serio, ostatni raz prowadzę z wami taką rozmowę. Czy to dla wszystkich jasne? Niewyraźne potakiwania. Sam miał minę, jakby zamierzał coś dodać, ale zrezygnował. Moje policzki płonęły. Rozumiałam, dlaczego Alex musiał tak postąpić, ale część mnie pragnęła

się zapaść pod ziemię. – Świetnie – orzekł w końcu Alex. – No to do dzieła. Kara, czy możecie zacząć ćwiczyć strzelanie do tarczy? Willow nie potrafi jeszcze strzelać; muszę jej udzielić podstawowego szkolenia. Och. Zapomniałam, że obiecałam nauczyć się strzelać. Choć przez całe dotychczasowe życie nie cierpiałam broni, nauka obchodzenia się z nią była i tak tysiąc razy lepsza niż bezczynne sterczenie na strzelnicy, w której każdy unikał mojego wzroku. Alex zaprowadził mnie w kąt pomieszczenia, gdzie stał stół, przy którym mógł mi zaprezentować, jak się ładuje magazynek. – Świetnie ci idzie – szepnęłam mu na ucho. – Poważnie. Skrzywił się, nie odrywając wzroku od pistoletu, który trzymał w ręku. – Taa… przekonamy się, jak to będzie. – Z cichym trzaskiem wyjął magazynek, a z niego naboje, po czym zaczął je ponownie wkładać szybkimi, gładkimi ruchami. – Okej, spójrz, to naprawdę łatwe; obserwuj, jak ja to robię. Zawahałam się, próbując dociec, co go dręczy. Wiedziałam, że sprawa Rady martwi go jeszcze bardziej niż mnie, skoro to on odpowiada za wyszkolenie zespołu. Jednak to było coś innego. Alex zerknął na mnie; na jego twarzy pojawił się lekki uśmiech. – Powinnaś się raczej skupić, jeśli masz się czegoś nauczyć. Uważaj, zrobię to jeszcze raz. Tym razem z uwagą obserwowałam rytmiczny ruch kciuka, którym zręcznie wciskał naboje. Wokół nas rozlegały się stłumione odgłosy wystrzałów. Nie były wprawdzie głośne, lecz na tyle częste, że całe pomieszczenie od nich wibrowało. – To dość prosta sprawa. – Alex ponownie opróżnił magazynek z naboi i mi go podał. – Słuchaj, przepraszam za moje przemówienie do grupy – dodał ściszonym głosem. – Mam nadzieję, że nie wprawiłem cię w zbytnie zakłopotanie. – Nie, w porządku – odparłam. Pomyślałam, że to dziwne, iż stoimy tak daleko od siebie. Przywykłam dotykać Aleksa, kiedy tylko chciałam, było to dla mnie równie naturalne jak oddychanie. Wiedziałam, że on czuje to samo. Wczesnym rankiem dopadł mnie, gdy w pożyczonym szlafroku wyszłam z łazienki, i zaciągnął do jednego z magazynów, gdzie w półmroku przyparł mnie do ściany i całował długo, głaszcząc po wilgotnych włosach. – Tęskniłem wczoraj za tobą – wyszeptał między pocałunkami. – Ja też… ja też – wymruczałam. Jego ramiona wydawały się takie bezpieczne, że byłam wręcz pewna, iż gdybym ostatniej nocy spała w jego objęciach, nie miałabym żadnych osobliwych i niepokojących odczuć. Przełknęłam z trudem i skupiłam wzrok na magazynku, męcząc się z wsunięciem do niego naboju. Starałam się o tym nie pamiętać, ale wrażenie niepokoju mojego anioła pozostało. Byłam tak bardzo świadoma jego osobności, że miałam poczucie, iż anioł porusza się swobodnie wewnątrz mnie. Przypomniałam sobie, jak Piotruś Pan usiłował przyszyć swój cień. Boże, to okropne: nie wiedzieć, co dzieje się w mym własnym ciele. – Hej, co jest? – spytał Alex. Odsunęłam troski możliwie jak najdalej i zatrzasnęłam za nimi drzwi. W żadnym razie nie zamierzałam informować Aleksa o swoich nocnych doznaniach. Było to na tyle nie-ludzkie, że nie chciałam nawet o tym myśleć. – Nic. W porządku. Oparł się biodrem o stół, świdrując mnie wzrokiem.

– Te dziewczyny nie sprawiły ci czasem przykrości? – Nie. Może trochę. Nic wielkiego. – Wsunęłam kolejny nabój do komory. Nie było to wcale takie proste, jak się wydawało. – Jak udaje ci się to robić tak szybko? – To kwestia praktyki. – Spojrzał na moje ręce. – Co to znaczy „nic wielkiego”? Potrząsnęłam głową; gapienie się na mnie Liz i Trish, gdy wkładałam piżamę, było doprawdy drobiazgiem. – Poważnie, Alex, wszystko w porządku. Sama muszę sobie z nimi poradzić, dobrze? To niefajne, kiedy mój chłopak, dowódca ZA, co chwila przybiega i ochrzania każdego, kto krzywo na mnie spojrzy. Widziałam, że mnie rozumie, choć niezbyt mu się to podoba. – Dobrze – zgodził się w końcu. – Tylko pamiętaj, że muszę być pewien, iż wszystko w zespole działa gładko. Gdyby twoje stosunki z kolegami miały mieć na to negatywny wpływ, chcę się o tym dowiedzieć, okej? – Zgoda – odrzekłam miękko. Jego oczy wyrażały ciepło i troskę. Rytm wsuwanych do magazynka naboi zwolnił, gdy chłonęłam znajome wyraziste rysy twarzy i siniec na policzku, gdzie trafił go cios Teksańczyka. Zapragnęłam dotknąć bolącego miejsca, gładzić je opuszkami palców, muskać lekkimi jak motyle pocałunkami. Właściwie to pragnęłam go pocałować – kropka – tak bardzo, że aż czułam ból. Moje wezbrane miłością serce wykonało salto, gdy Alex pokazał nagle zęby w uśmiechu. – O rany, nie patrz tak na mnie, bo wywołamy skandal w bazie ZA. Przez chwilę poczułam się lepiej, mogąc stać tuż przy nim i widzieć jego uśmiech. – Jak niby mam na ciebie nie patrzeć? – spytałam niewinnie, kończąc ładować magazynek i odkładając go na blat stołu. – Już ty dobrze wiesz jak. Jakbyś myślała o wypadzie do graciarni, oto jak. – Dyskretnie nakrył moją dłoń swoją i lekko głaskał palce. Uśmiechaliśmy się do siebie, lecz po chwili Alex zerknął przez ramię i uśmiech spełzł mu z twarzy. Minę miał teraz poważną i skupioną. – Lepiej tam pójdę i zobaczę, jak sobie radzą. Może poćwiczysz wkładanie naboi? Niedługo wrócę i zacznę cię uczyć strzelania. Pokazał mi, jak opróżniać magazynek, po czym poszedł do innych. Mimo woli powiodłam za nim spojrzeniem, napawając się widokiem jego barczystych pleców, zmierzwionych ciemnych włosów, pewnością emanującą z każdego ruchu, czego nie był nawet świadomy, sposobem, w jaki kroczył, tak lekko i swobodnie. A potem zobaczyłam coś, czego nie umiałam zaklasyfikować. Kara patrzyła na niego takim samym wzrokiem. Z biegiem dni został ustalony pewien schemat działania. Nauczyłam się strzelać. Zaczęłam ćwiczyć z innymi strzelanie do tarczy. Podobnie jak wszyscy często oglądałam wiadomości, żeby wiedzieć, co się dzieje na świecie. I starałam się tak samo jak pozostali unikać wiecznego wpadania na siebie. Niby nie było nas w bazie tak dużo, a mimo to niemal wszędzie panował tłok – poza sypialniami do dyspozycji były tylko kuchnia, pokój telewizyjny, strzelnica i zastawione pudłami magazyny, do których ledwo można było wejść. W piwnicy znajdowała się jeszcze nieduża sala gimnastyczna, w której stało kilka urządzeń do ćwiczeń i sztangi. Każdy bez wyjątku ćwiczył. Ja także, bo od siedzenia w bazie dostawałam już świra – Alex nie pozwalał mi wychodzić, dopóki nie zyska pewności, że potrafię się skutecznie obronić. Nie starał się przy tym chronić wyłącznie swojej dziewczyny; ta sama zasada dotyczyła innych ZA, poza Karą. „Inni ZA”. Dziwnie było myśleć, że jestem teraz jedną z nich. Alex nie był bynajmniej zadowolony z przebiegu pierwszego treningu strzeleckiego. Po

jego zakończeniu oznajmił, że zespół zachowywał się stanowczo zbyt statycznie. Wszyscy świetnie trafiali w nieruchome cele, lecz na nieszczęście anioły miały taki dziwny zwyczaj, że nie tkwiły w miejscu, gdy zmierzał ku nim pocisk. Rozwiesił pod sufitem tarcze, które szaleńczo się miotały, i kazał ćwiczyć strzelanie do nich. Niemal od razu ściana za tarczami została poorana kulami, jakby w strzelnicy rozpętała się wojna. – Rany, człowieku, mam dosyć – poskarżył się Sam kilka dni później, zaczerwieniony z frustracji, gdy znowu nie trafił. Tarcza kołysała się na boki jak drwiące z nas wahadło. – Od tylu dni nie robimy nic innego! Kiedy wreszcie wyjdziemy i zapolujemy na prawdziwe anioły, żeby można było się przygotować do zaatakowania Rady? – Kiedy osiągniecie ponad dziewięćdziesiąt procent skuteczności w trafianiu do ruchomych celów – odrzekł krótko Alex. Wyjął Samowi pistolet z ręki, wycelował w kołyszącą się tarczę i strzelił – raz, drugi, trzeci. Za każdym razem trafiał w środek. Zaległa znamienna cisza. – O to mi chodzi – powiedział, oddając Samowi broń. – Dopóki nie będziecie umieli tego powtórzyć, nie ma mowy, żebyście się znaleźli w pobliżu żywego anioła, koniec dyskusji. Na nic mi się nie przydacie, jeśli nie będziecie potrafili go trafić. Nikt nie zaprotestował, gdy kazał wszystkim wrócić do pracy. Zapanował nastrój determinacji, jakby wszyscy nagle pojęli, o co chodzi. Alex nakazał ZA ćwiczyć strzelanie codziennie przez wiele godzin, a kiedy kończyli, zaganiał ich do sali gimnastycznej, gdzie pracowali nad kondycją fizyczną. Ponadto omawiał z zespołem strategię, wpajając mu podstawowe zasady, na przykład jak się zachować w razie bezpośredniego ataku, żeby nie ściągać wroga przed drzwi bazy. Alex był znakomitym nauczycielem – cierpliwym i umiejącym tłumaczyć – lecz wiedziałam, że nigdy nie zapomina, iż za niespełna jedenaście tygodni musi dysponować wyszkolonym zespołem zabójców, by odnieść sukces w walce, która była jedyną szansą ludzkości na pokonanie aniołów. Chociaż ani razu nie wspomniał o swej niechęci do dowodzenia, wiedziałam, jak bardzo ciąży mu odpowiedzialność. Było to widać w jego oczach i twarzy, przez co wyglądał znacznie poważniej niż na swoje osiemnaście lat. Na ten widok zawsze serce mi się ściskało. I choć nigdy nie poznałam jego ojca, byłam pewna, że Alex jest jego wierną kopią, gdy objaśniał przy stole w kuchni rozrysowane diagramy. Telewizja udowadniała, że świat już się zmienił. Przedtem można było przeżyć dzień lub dwa, nie słysząc ani słowa na temat aniołów. Obecnie nie było to możliwe. Przy każdej zmianie kanału trafialiśmy na talk-show, w którym omawiano zagadnienie los ángeles, dokument ukazujący z życia wzięte opowieści o aniołach albo teledysk, w którym ludzie z anielskimi skrzydłami szaleli pod sceną. W kablówce mieliśmy CNN i kilka innych amerykańskich kanałów, i to samo działo się w Stanach. W ramówce było mnóstwo nowych programów: Kim jest anioł?, Anielskie ścieżki, Anioły 1-2-3. Wszystkie sprawiały wrażenie dość głupawych i zmontowanych naprędce, lecz najwidoczniej cieszyły się dużym powodzeniem; wszyscy pragnęli się pławić w wizerunkach swoich prześladowców. W serwisach przypadkowe kadry z ulic zawsze pokazywały przechodniów w anielskich skrzydłach; ta, miejmy nadzieję, przejściowa moda oznaczała, że delikwent ujrzał anioła. Kamera często zdołała uchwycić osobę zapatrzoną w dal rozmarzonym wzrokiem, skąpaną w chwale jaśniejącej istoty, którą tylko ona mogła dostrzec. Wziąwszy to pod uwagę, nie dziwiłam się, że problem przepełnionych szpitali narastał. Przypomniałam sobie film dokumentalny, jaki widziałam jeszcze w Tennessee: łóżka ustawione wzdłuż ścian na korytarzach, nastolatka ze znużonymi oczyma, nosząca ślady anielskiego poparzenia. Było to zaledwie parę miesięcy temu, a obecnie takie obrazy stały się powszechne. Zarówno w Stanach, jak i w Meksyku pacjenci umierali na korytarzach szpitali. Czasami nie

można się było doczekać na karetkę pogotowia ani znaleźć lecznicy, która zgodziłaby się przyjąć chorego. Wszędzie wybuchały protesty, ludzie domagali się działań od rządów. W Mexico City sprawy miały się znacznie gorzej, ponieważ renowacja katedry, która stała się siedzibą Kościoła Aniołów, została opłacona z podatków obywateli. Większość społeczeństwa nie była temu przeciwna, ale grupa nazywająca siebie Bojownikami o Prawa Człowieka uważała za skandal fakt, iż fundusze te nie zostały spożytkowane na cele medyczne. Lokalne protesty przeradzały się niemal zawsze w zacięte spory między „bojownikami” a „wiernymi”, którzy regularnie obrzucali się stekiem wyzwisk. Pewnego dnia ujrzeliśmy w telewizji Raziela. W ludzkiej postaci przemierzał katedrę w Denver, najwyraźniej pokazując zniszczenia, chociaż komentarz był w języku hiszpańskim. Siedziałam sztywno na wygniecionej kanapie, niezdolna oderwać oczu, i czułam ogromną ulgę, że nikt poza Aleksem nie wie, iż to mój ojciec. – To ten palant – mruknęła Kara. Często wieczorami wychodziła z Luisem, starając się pozyskać nowe informacje, ale dziś akurat została w domu i skulona w głębokim fotelu, malowała sobie paznokcie. – Wiecie, że nienawidzę wszystkich aniołów, ale ten tutaj to zupełnie co innego. Jak tylko go widzę, mam ochotę walnąć czymś w ekran telewizora. – Taa, nie ty jedna – przyświadczył Alex, który siedział obok mnie na kanapie. Wziął mnie za rękę i uścisnął, gdy kamera prześlizgiwała się po wnętrzu katedry. Wszędzie stały rusztowania i dziesiątki robotników naprawiały zapadniętą posadzkę i popękane sklepienie. Wpatrywałam się w miejsce, w którym klęczałam przed niespełna dwoma tygodniami, czując, jak się spinam na wspomnienie poczucia, że umieram. Znów pojawił się Raziel. Kruczoczarne włosy, wrażliwa, wyrazista twarz. Długie szczupłe dłonie, które zanurzyły się głęboko w polu energetycznym mojej mamy, gdy była zaledwie dwudziestoletnią studentką nowojorskiego uniwersytetu. Kiedy Raziel przemówił, u dołu ekranu zaczęło się przesuwać hiszpańskie tłumaczenie. – Tak, remont jest już prawie na ukończeniu – powiedział. – Cieszymy się, że niebawem będziemy mogli wrócić do naszych zwykłych działań i zapomnieć o tym, co się tutaj wydarzyło. – Twierdzi pan, że jest aniołem, czy tak? Raziel posłał skromny, acz mądry uśmiech prosto w oko kamery. W jednym policzku pojawił się płytki dołeczek, brwi uniosły się w wyrazie rozbawienia. – To nie jest twierdzenie, lecz prosta prawda. Mój gatunek żyje obecnie wśród was, aby nieść nadzieję w tych trudnych czasach. Nienawiść skręciła mi trzewia. Z pewnością mojej matce nie przyniósł akurat nadziei. – Czy w świecie nastąpią teraz jakieś zmiany, gdy przybyło do nas więcej aniołów? – spytał reporter. – Czy na przykład Kościół Aniołów pozostanie tym, czym był dotychczas? Dobroduszna mina Raziela zniknęła, jego piwne oczy zwęziły się niebezpiecznie i niespodziewanie przybrał wygląd śmiertelnie groźnego anioła, jaki stanął naprzeciw Aleksa i mnie w katedrze w Denver. – Tak – oświadczył. – W Kościele Aniołów nie będzie żadnych zmian. – Uśmiech powrócił, równie sympatyczny jak przedtem, choć teraz czaiło się pod nim wyrachowanie. – Nie będzie żadnych zmian – powtórzył stanowczo. – To moja obietnica. Przeszedł mnie zimny dreszcz. Przez moment miałam wrażenie, że Raziel patrzy prosto na mnie, jak gdyby mógł przebić wzrokiem ekran telewizora. Jak zwykle wyczuwałam nieznaczne poruszenie mojego anioła i starałam się odpędzić to uczucie, nagle przerażająco świadoma, jak bardzo się różnię od ludzi, mając tę istotę w sobie i Raziela za ojca. Myślałam, że zdążyłam już do tego przywyknąć, ale boleśnie się myliłam. Przynajmniej pościg za nami zdawał się stopniowo wygasać, choć nasze zdjęcia od czasu

do czasu pojawiały się jeszcze w telewizji. Za każdym razem wpatrywałam się w moją fotografię, zadając sobie pytanie, kim jest ta jasnowłosa dziewczyna z radosnym uśmiechem. Kara nie pomijała okazji, żeby nabijać się z portretu pamięciowego Aleksa, na którym, według niej, wyglądał jak starzejący się gracz futbolu, on zaś, gdy tylko czuł się choć trochę rozluźniony, również z niej żartował, przytaczając zabawne historie z czasów wspólnego życia w obozie ZA. Widziałam łączącą ich więź, lecz był to całkowicie neutralny związek brata i siostry, więc uznałam, że tamtego dnia musiałam się pomylić, wyobraziwszy sobie, iż Kara patrzy za Aleksem roziskrzonym wzrokiem. Niestety, nie bardzo w to wierzyłam. Po przemowie Aleksa żaden z ZA nie robił mi więcej przykrości, co nie znaczy, że chętnie ze mną rozmawiali. A nie była to wszak grupa milczków. Niemal zawsze rozmawiali, spierali się, żartowali. Brendan pochodził z Portland i przypominał teriera z tą swoją sztywną rozczochraną czupryną i częstymi erupcjami energii. On i Sam zgadzali się wyłącznie co do jednego – trzeba jak najszybciej pozbyć się aniołów z naszego świata. Poza tym kłócili się o wszystko, a zwłaszcza o politykę. Brendan wczepiał wtedy palce we włosy i niemal wył z frustracji: „Stary, jak możesz w ogóle tak myśleć? Czy ty kiedykolwiek słuchasz swojego durnego gadania?”. W końcu do akcji wkraczała Trish, starając się załagodzić sprzeczkę. Wszyscy tak bardzo ją lubili, że Brendan się na chwilę uspokajał i siedział zamyślony, po czym gadatliwy Sam wypowiadał z przeciągłym akcentem kolejny komentarz i kłótnia rozpętywała się na nowo. Liz wtrącała niekiedy do rozmowy złośliwe uwagi, prowokując oponentów do jeszcze bardziej zaciętych sporów. Była także mianowaną przez samą siebie kucharką, która to funkcja mnie też odpowiadała, więc zaproponowałam, że mogłybyśmy gotować na zmianę. Zesztywniała na te słowa, jakby się obawiała, że zamierzam dodać do jedzenia trucizny. Porzuciłam zatem ten temat. Nie warto było o to walczyć. Do innych również odnosiła się z lekką złośliwością, choć obie z Trish wyraźnie się lubiły. Weszłam kiedyś do sypialni dziewczyn i znalazłam je pogrążone w szczerej rozmowie. „Wydaje mi się, że nie powinnaś się o to oskarżać – mówiła Trish. – Każda rodzina ma jakieś problemy”. Nagle mnie zobaczyły i gwałtownie urwały rozmowę. Liz zmierzyła mnie wrogim spojrzeniem, unosząc wojowniczo podbródek; Trish, jak zwykle w mojej obecności, wydawała się nieco spięta i przestraszona. Przeprosiłam, że im przeszkodziłam, ale żadna się nie odezwała. Tłumiąc westchnienie, wzięłam szampon i ręcznik i wyszłam z pokoju. Jak na ironię uważałam, że ja i Trish mogłybyśmy się naprawdę zaprzyjaźnić, gdyż ona była po prostu przemiłą osobą. Wyraźnie jednak się mnie obawiała i nie ufała mi ani trochę. Miała mi także za złe, że przeze mnie w grupie powstały przykre napięcia. Jedynym milczkiem był Wesley, wiecznie zgarbiony nad swoim laptopem. Ewidentnie wolał snuć ponure rozmyślania, niż rozmawiać. Sądziłam początkowo, że nikogo nie lubi, potem jednak zrozumiałam, że jest szalenie nieśmiały. Było w nim jednak też coś innego; pewnego razu wyczułam bijący od niego tak przejmujący smutek, że chciałam się doń odezwać. Jego mina pod tytułem „trzymaj się z daleka” odwiodła mnie od tego zamiaru. Głównie mnie unikał, podobnie jak reszta grupy, ja zaś starałam się ten fakt ignorować. Jak gdyby wcale nie było we mnie niczego, co kazało każdemu z nich zamierać z niezręczną miną, gdy przypadkiem zanadto się zbliżyłam. Kiedy zdarzało mi się tak myśleć, od razu wymierzałam sobie mentalnego klapsa. Nie cierpiałam tego uczucia; użalanie się nad sobą nigdy nie leżało w mojej naturze. Tyle że czułam się… naprawdę samotna. Brakowało mi Aleksa, mimo że przebywaliśmy w tym samym

budynku. Nie mieliśmy tak naprawdę miejsca, w którym mogliśmy być zupełnie sami. W obu sypialniach i kuchni wiecznie ktoś się kręcił, strzelnica i sala gimnastyczna nie nadawały się na samotnię. W pokoju telewizyjnym zawsze ktoś siedział, na przykład Brendan, który cierpiał na bezsenność i o trzeciej w nocy surfował po sieci. Maleńki pokoik Aleksa mógłby być rajem, gdyby nie to, że sąsiadował z sypialnią chłopaków i trzeba było przez nią przejść, aby się do niego dostać. Kiedy w sypialni toczyła się rozmowa, dochodziły do nas niezbyt wyraźne pomruki, co jednak oznaczało, że sami także byliśmy słyszani. Skoro Alex był dowódcą, nie wypadało nam powiedzieć innym, żeby sobie poszli. Uznaliby wówczas, że pragnie dla siebie przywilejów. Mogliśmy się zatem dotykać i całować, ale przy założeniu, że nie damy się ponieść naszym zmysłom. Nieustannie pamiętałam o pudełeczku, jakie Alex kupił na stacji benzynowej w drodze do Mexico City, wciąż nieotwartym w jego plecaku. On również o nim pamiętał (mało powiedziane), ale żadne z nas o tym nie wspominało. Oboje pragnęliśmy, żeby nasz pierwszy raz był doskonały, i nie chcieliśmy się przez cały czas pilnować z obawy, że ktoś mógłby nas usłyszeć. Z tych samych względów zakradanie się do przesiąkniętej zastarzałym potem sali gimnastycznej nie wchodziło w rachubę. Ten wymuszony post był dostatecznie przykry, ale brak możliwości nieskrępowanych rozmów, do jakich przywykliśmy, chyba jeszcze gorszy. Alex zauważył oczywiście, jak się sprawy mają. – Przykro mi – rzekł cichym głosem mniej więcej po tygodniu naszego pobytu w bazie. – Wiem, że nie jesteś tu zbytnio szczęśliwa. Skryliśmy się w jego pokoju na kilka minut przed kolacją. Z oddali dochodził stłumiony dźwięk włączonego telewizora. – Nic mi nie jest – wyszeptałam. – Nie przejmuj się mną, nie mamy innego wyjścia. Nawiasem mówiąc, ty też nie wyglądasz na zbyt szczęśliwego. Powiodłam opuszkiem palca wzdłuż łuku jego ciemnych brwi. W obliczu tego, czego mieliśmy dokonać dla świata, „bycie szczęśliwym” nie bardzo się liczyło. Żadne z nas nie wolałoby przebywać w innym miejscu, nawet gdyby to było możliwe. Mimo to napawał mnie smutkiem fakt, że tyle dni upłynęło, odkąd widziałam uśmiech na twarzy Aleksa – ten olśniewający, szelmowski uśmiech, który topił moje serce. – Właśnie że się tobą przejmuję – odrzekł, ignorując mój komentarz na temat jego szczęścia. – Posłuchaj, Willow, jeśli nasz zamiar się powiedzie – gdy w jakiś sposób uda nam się ich pokonać – przyrzekam ci, że nasze życie zupełnie się odmieni… Urwał, usłyszeliśmy bowiem, że ktoś wszedł do sypialni chłopców i zaczął się przebierać. Zamilkliśmy, pozwalając przemawiać za nas naszym wargom. Obecnie większość moich i Aleksa rozmów tak właśnie wyglądała: urywane zdania, dotknięcie tematu bez szansy na wniknięcie w szczegóły. Brakowało mi spania w tym samym łóżku co on. Tęskniłam za tym tak mocno, że często leżałam bezsennie długie godziny, marząc, by zakraść się do niego przez ciemne korytarze. Nie zdawałam sobie wcześniej sprawy z tego, ile czasu poświęcaliśmy na nocne rozmowy w łóżku i jak cenne były dla mnie te chwile. Myślałam częstokroć, że gdybym tylko mogła wtulić się w jego ramiona, wiedząc, że jesteśmy całkiem sami, tak jak dawniej, być może potrafiłabym mu wyznać, jak strasznie się boję. Od tamtej pierwszej nocy nie nawiązałam więcej kontaktu z moim aniołem, ale czułam bezustannie jego obecność. Z biegiem dni jego wzburzenie przybierało na sile, jakby anioł pragnął się wyrwać na wolność. Byłam ciągle spięta i zażenowana, starając się nie dać po sobie poznać, co się ze mną dzieje. Mimo to wydawało mi się, że i tak wszyscy to widzą, bo czasem

odczuwałam mrowienie w karku, jakby ukradkiem się na mnie gapili. Niekiedy to sprawdzałam i moje podejrzenia się potwierdzały, częściej jednak patrzyłam w pustkę. Cały czas czułam w środku ruchy mego anioła. Najbardziej przerażało mnie to, że utrzymywanie go tam zaczęło wymagać sporego wysiłku, niczym trzymanie w rękach szarpanego wiatrem latawca. Moje dawne życie w Pawntucket mogło równie dobrze mieć miejsce na innej planecie. To prawda, Willow Fields była być może nieco dziwna, bo umiała naprawiać samochody i przepowiadać przyszłość, lecz poza tym żyła sobie całkiem zwyczajnie i nudno. I z pewnością nie czuła się jak obcy we własnym ciele. Z trudem przychodziło mi wierzyć, że naprawdę istniał czas, kiedy czułam się po prostu… normalna. Jak zwykły człowiek.

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY Parada była dla Seba zaskoczeniem. Odkąd przybył autostopem do el DF, upłynęły ponad dwa tygodnie, które spędził bez wyjątku na poszukiwaniu dziewczyny z fotografii. Stracił rachubę czasu, nie był pewien, jaki jest dzień tygodnia. Wracając do schroniska młodzieżowego w pobliżu centro, zrozumiał, że dziś musi wypadać Dzień Rewolucji. Grał zespół mariachi; donośne głosy śpiewaków wibrowały w powietrzu, wspierane rytmicznymi dźwiękami rogów i gitar. Ulicami przechodziła parada dzieci w wieku szkolnym: przebrani za żołnierzy chłopcy w sombrerach i pasach na naboje, z wymalowanymi flamastrem wąsami, i dziewczynki w długich marszczonych spódnicach i śnieżnobiałych bluzkach, z włosami splecionymi w warkocze. Za nimi posuwała się grupa starszych dziewcząt w zielonych podkoszulkach, tańcząc i wymachując meksykańskimi flagami. Z plecakiem przewieszonym przez ramię – myśl, żeby go zostawić w pokoju, nawet mu nie zaświtała – Seb przedzierał się przez tłum widzów, z chodnika oglądających paradę. Musnęło go kilka anielskich skrzydeł. Gdziekolwiek się teraz udawał, napotykał noszących je ludzi. Wśród tłumu panował nastrój radości i podniecenia, aury wręcz wpadały na niego; nawet te, które nosiły ślady uszkodzenia przez anioła, połyskiwały radosnym oczekiwaniem. Miasto wydawało mu się znajome, a zarazem zupełnie inne niż zwykle. Anioły były wszędzie. Zauważył to, chociaż większość czasu spędził na wędrówce po Bosque de Chapultepec, szukając tej samej konfiguracji drzew, jaką widział we śnie dziewczyny. Zadanie sprawiało wrażenie niewykonalnego – Chapultepec był jednym z najrozleglejszych parków miejskich na świecie. Mimo to co pewien czas dostrzegał krążące mu nad głową anioły, białe orły zajęte polowaniem. Za każdym razem, gdy przecinał plac Zócalo, widział wiele z nich na niebie, inne pożywiały się na chodniku. Ciekawość zawiodła go na chwilę do przerobionej katedry. Nie mógł wyjść ze zdziwienia, jak zmieniła się ta dobrze mu znana świątynia. Tam także polowały anioły. Seb przywykł do utrzymywania przyblakłej i nieatrakcyjnej aury i czynił to automatycznie, bez zastanowienia. – Szpitale dla wszystkich! – krzyknął z zapałem jakiś głos. – Potrzeba nam więcej łóżek, więcej lekarzy! – Seb obejrzał się przez ramię, przebiegając przez jezdnię między tancerkami a wozem z kwiatami ciągniętym przez osła, i ujrzał zbliżającą się dużą grupę manifestantów z transparentami: EL DF ŻĄDA WIĘCEJ LEKARZY i ANIOŁY NIE POTRZEBUJĄ PIENIĘDZY – ODDAJCIE JE CHORYM! Nastrój tłumu raptownie uległ zmianie; aury wokół Seba zaiskrzyły z emocji. – Anioły by wam pomogły, gdybyście mieli wiarę! – wrzasnęła kobieta na wózku inwalidzkim. Miała zapadnięte policzki, oczy błyszczące od gorączki. Poparło ją kilkanaście głosów, buczeniem witając przechodzącą grupę demonstrantów. Seb był rad, że może zniknąć z hałaśliwej ulicy i skręcić w przecznicę, przy której znajdowało się schronisko. Choć nawet tutaj trwały przygotowania do mającej się później odbyć imprezy tanecznej; rozstawiano właśnie scenę, a z balkonów zwieszały się sznury zielono-biało-czerwonych chorągiewek. Niegdyś brązowe ściany schroniska były teraz poszarzałe z brudu. Seb wiedział, że ma szczęście, iż dostał w nim łóżko. Wzorem innych schronisk w mieście to również było pełne wyznawców Kościoła Aniołów z całego świata, którzy przybyli zobaczyć nową katedrę. Zmierzając do swojego pokoju, minął na korytarzu trzy ładne Francuzki z przypiętymi anielskimi skrzydłami, które spotykał wieczorami w holu.

– Bonsoir, Seb – pozdrowiła go z uwodzicielskim uśmiechem jedna z nich, Céline, gdy je mijał. – Ça va toi? – Przywołał uśmiech na twarz i odwzajemnił pozdrowienie, starając się nie przyglądać jej zniszczonej aurze. Obecność ludzi skrzywdzonych przez anioły okropnie go przygnębiała, więc wolał ich unikać. Na szczęście jego sala sypialna była pusta. Seb wyciągnął się na swym łóżku i leżał zapatrzony w sufit. Tydzień temu były jego urodziny; miał teraz osiemnaście lat. Dopiero wczoraj to sobie uświadomił. Nie potrafił oderwać myśli od dziewczyny półanioła – znajdowała się tak blisko, że niemal wyczuwał jej obecność, choć zarazem wydawała się w pewien sposób bardziej odległa niż kiedykolwiek. Pewność, że przebywała tutaj, w tym samym mieście, oddalona od niego najwyżej o kilka mil, a on nie wiedział, gdzie ma jej szukać, doprowadzała go na skraj rozpaczy. Fotografia w ramce tkwiła bezpiecznie schowana w kieszeni dżinsów. Nie musiał jej wcale wyjmować, by przypomnieć sobie wygląd dziewczyny; nauczył się go na pamięć. Jej duch przebywał z nim już od wielu lat, a od kiedy dotknął emanującego jej energią materiału koszuli, to uczucie stało się jeszcze silniejsze, jak rysunek ożywiony kolorami. Seb odgarnął włosy z czoła, przyglądając się brudnemu sufitowi. Boże, był zakochany w dziewczynie, z którą nie zamienił dotąd ani słowa. Mimo to znał ją tak dobrze jak siebie samego. Czy ona równie mocno wyczuwała jego obecność? Czy także była zakochana w cieniu? Z zewnątrz dobiegły pierwsze takty muzyki. Z westchnieniem irytacji Seb spuścił nogi z łóżka i podszedł do szerokich podwójnych drzwi balkonowych. Otworzył je ze skrzypieniem i wyszedł na nieduży balkon z balustradą z kutego żelaza. Na ulicy pod nim pierwsze pary wirowały już w tańcu. Odświętne papierowe latarnie rzucały kolorowe światła. Seb oparł się o balustradę i spoglądał w dół. W ciągu dnia myślał tylko o jednym. Najczęściej przeszukiwał Bosque de Chapultepec, bywał jednak także w innych parkach, skanując bez wytchnienia i ani na sekundę nie pozwalając sobie popaść w zwątpienie. To właśnie o takiej spokojniejszej porze opadały go wątpliwości. A jeśli błędnie odczytał znaczenie snu dziewczyny? Jeśli park, w którym rzekomo przebywali, nie znajdował się wcale w el DF, lecz zupełnie gdzie indziej? Była Amerykanką; ten teren mógł leżeć w jej kraju, który rozciągał się na tysiące mil i posiadał pewnie miliony parków. Gdyby tak było, prawdopodobnie nigdy by jej nie odnalazł. Wiedział, że istniała naprawdę, że nie była sennym złudzeniem, ale nie potrafił jej odszukać. Przełknął z trudem. Nie. Nie wolno mu tak myśleć. Musi wierzyć. Ktoś otworzył drzwi do sali. – O, hej Seb – przywitał się Mike. Amerykanin był jednym z nielicznych nieuszkodzonych przez anioły. – Cześć – odrzekł Seb z balkonu. Mike dołączył do niego. Miał dziewiętnaście lat, zmierzwione brązowe włosy i przyjazny uśmiech. – Co to za święto? – spytał, opierając przedramiona na balustradzie i przyglądając się tańcom. – Coś w stylu naszego Czwartego Lipca? Z wysiłkiem odsunąwszy od siebie złe myśli, Seb przypomniał sobie, co słyszał o tym ważnym dla Amerykanów dniu. – A na czym polega to święto? Odpalacie masę fajerwerków, tak? Jak większość Amerykanów, Mike okazał zdziwienie, że Seb nic nie wie o święcie Czwartego Lipca, choć sam nie miał przecież pojęcia, z czym wiąże się Dzień Rewolucji. – To dzień odzyskania niepodległości i koniec panowania Brytyjczyków – wyjaśnił. – No wiesz, bostońska herbatka Paul Revere. Owszem, jest wtedy mnóstwo fajerwerków. – To coś takiego jak tutaj – powiedział Seb, kiwając głową. – Święto na cześć dnia,

w którym rozpoczęliśmy walkę o wyzwolenie spod panowania dyktatora Porfiria Díaza. – Wykurzyliście dyktatora? Super! – zawołał radośnie Mike. – Tak czy owak, dobry pretekst do zabawy, no nie? Seb musiał się na to roześmiać, mimo przygnębienia. – No tak, my, Meksykanie, kochamy się bawić. – Stary, nie wy jedni. Powinieneś kiedyś odwiedzić Amerykę. Tam to ludzie kochają zabawę! Seb powiedział sobie w duchu, że pewnie tak zrobi, jeśli poszukiwania w el DF spalą na panewce. Ale jak mógłby wyjechać, skoro reszta snu dziewczyny najwyraźniej miała miejsce tutaj? Jasnoniebieska koszula spoczywała starannie złożona na dnie plecaka, lecz oparł się pokusie sięgnięcia po nią. Obrazy były bledsze za każdym razem, gdy dotykał miękkiego materiału, mieszając energię dziewczyny ze swoją. Z wolna zapadły wieczorne ciemności. Latarnie świeciły jasno, dokoła rozbrzmiewały dźwięki gitar i trąbek. Mike przyniósł ze sobą kilka zimnych piw i teraz częstował Seba. Stali na balkonie, popijając i obserwując rozbawionych tancerzy. – Zamierzam pojechać jutro do Tepito – powiedział Mike i oparł się o ścianę, wyciągając przed siebie długie nogi. – Nie mogę nic o nim znaleźć w przewodniku, ale to na północ stąd, prawda? Seb palił papierosa, znów rozmyślając o parku. Zastanawiał się, czy nie lepiej byłoby się skupić na trzeciej, bardziej dzikiej i zalesionej części niż na pierwszej i drugiej, popularniejszych i bardziej wypielęgnowanych. Na pytanie Mike’a wypuścił kłąb dymu i spojrzał na niego ze zdumieniem. – Co? Dlaczego? – Żeby to zobaczyć, stary. Chcę poznać całe miasto. – Nie jedź tam – powiedział Seb matowym głosem. – To kiepski pomysł. Mike zamrugał oczami. – Dlaczego nie? To tylko bazar, prawda? – To najgorszy barrio w mieście – odrzekł Seb. – Gringo z aparatem fotograficznym i komórką, który prawie nie zna hiszpańskiego? Będą myśleli, że Gwiazdka przyszła wcześniej w tym roku. Obrabują cię w parę minut, a do tego mogą jeszcze pobić. – Właśnie stamtąd pochodził. Mroczne uliczki Tepito z szeleszczącymi plastikowymi markizami straganów były mu równie dobrze znane jak liczne blizny na ciele, a życie tam tak samo przyjemne jak ciosy noża, po których mu zostały. Amerykanin patrzył na niego sceptycznie. – Nie może być chyba aż tak źle, co? – Może – odpowiedział Seb. – Uwierz mi, trzymaj się od tego miejsca z daleka. Odwiedź atrakcje wymienione w przewodniku. Z jakiegoś powodu Tepito w nim nie ma. – Uśmiechnął się i zaciągnął papierosem. – Przejażdżka łodzią po parku Chapultepec jest bardzo przyjemna. Mike zrobił smutną minę i otworzył usta, żeby odpowiedzieć, patrząc jednocześnie na ulicę. – Hej, popatrz no tylko! – zawołał ze śmiechem. – A to mała diablica. Seb rozgniótł niedopałek i powiódł wzrokiem we wskazanym kierunku. Mała żebraczka przemykała się w tłumie widzów obserwujących tancerzy; miała mniej więcej siedem lat i burzę brudnych, rozczochranych włosów. Z góry wyraźnie widać było rączkę, którą wsunęła do kieszeni marynarki jakiegoś mężczyzny, po czym ją szybko wyjęła i włożyła sobie za koszulę, odkładając tam swój łup. Seb uśmiechnął się pod nosem; aż za dobrze pamiętał to uczucie – szybkie poruszenie palcami, chwyt i pociągnięcie, przy czym należało zadbać, by nie dotknąć

boków kieszeni. Mike wrócił do rozmowy o Tepito, a oczy Seba pozostały wpatrzone w dziewczynkę, zwinnie przeciskającą się przez ludzką ciżbę. Była chudziutka, miała wielkie piwne oczy i brudną twarzyczkę. Seb był pewien, że mieszkała w jednym z tych opuszczonych budynków niedaleko centro, a może nawet w rynsztoku. To było ciężkie życie, Boże, jakie ciężkie, najeżone tyloma niebezpieczeństwami. Nawet teraz, po tylu latach, dziwił się czasami, jak zdołał przeżyć. Najgorsze jednak było miejsce, w którym wylądował potem. – No dobrze, a Lagunilla? – dopytywał się Mike. – Czy na ten rynek można się udać w miarę bezpiecznie? – Tak, nie jest taki zły – odrzekł Seb, myśląc o czymś innym. – Trzymaj się ulic w pobliżu Francisca Bocanegry i Comonfortu, tam jest większy spokój. – Okej, dzięki – powiedział Mike z uśmiechem. – Wiesz co, może wezmę ze sobą te trzy Francuzki, o ile zdołam je wyciągnąć z katedry. Może i ty byś z nami poszedł? Wydaje mi się, że ta Céline na ciebie leci. Seb chciał odpowiedzieć, gdy wtem kątem oka ujrzał krążącego w pobliżu anioła. Zamaskował aurę szaroburym odcieniem i zbliżył ją maksymalnie do ciała, by sprawiała wrażenie skurczonej. Aura stojącego obok Mike’a prezentowała się stanowczo zbyt zdrowo. Seb przysunął się do niego, próbując ją nieco przysłonić. Anioł przeleciał bezszelestnie prawie na wysokości balkonu. Seb usiłował przybrać obojętną minę, jakby go wcale nie zauważył, lecz było to trudne. Z dumnego, groźnego oblicza bił rażący blask, potężne skrzydła lśniły niebieskawo. – Podsłuchałem wczoraj jej rozmowę z kumpelami – mówił dalej Mike – a jeśli mój szkolny francuski mnie nie zawiódł, to powiedziała, że jesteś cholernie przystojny. Była ciekawa, czy jesteś wyznawcą kultu aniołów. – Wyszczerzył zęby w uśmiechu. – Chcesz mojej rady, stary? Udawaj pobożnisia. Powiedz jej, jak baaardzo kooochasz anioły… Seb słuchał tego jednym uchem. Anioł wybrał już swoją ofiarę i z szumem skrzydeł opadł na zatłoczoną ulicę. Wybrał małą złodziejkę. Seb znieruchomiał. Nigdy dotąd nie widział, by anioł zamierzał się pożywić energią dziecka. Dziewczynka patrzyła na niego z mieszaniną radości i lęku, jej energia miała bladoniebieską barwę. Drżała jak bańka mydlana, wyglądając tak młodo i bezbronnie. – Seb? – Mike ze śmiechem pociągnął go za rękaw. – Usnąłeś czy jak? Jezu, sam chciałbym mieć tłum tak pięknych wielbicielek jak ty. – Potarł podbródek z zamyśloną miną. – Może to ten zarost. Zawsze mogę się przestać golić… – Dzięki, ale nie dam rady. Mam jutro coś do załatwienia. – Seb usłyszał nagle własny głos. Brzmiał całkiem normalnie. W dole anioł zbliżał się do dziewczynki, z uśmiechem wyciągając ku niej lśniące dłonie. Seb bez namysłu przełączył świadomość do swej anielskiej jaźni i pospiesznie odleciał, nurkując tak ostro, że latarnie i tancerze zlali mu się w zamazaną smugę. Zawisł przed dziewczynką, szeroko rozkładając skrzydła. Anioł cofnął się z nieprzyjemnym sykiem. Na jego pięknym obliczu odmalowało się zdumienie, gdy ujrzał, że Seb nie posiada aureoli. – Ty… jak… – Nie ona – powiedział Seb. Nigdy jeszcze nie przemawiał w postaci anioła, lecz głos dobył się z jego krtani bez wahania, niski i stanowczy. Zarazem beształ się z rozpaczą za swoje impulsywne działanie. „Co ty wyprawiasz? Po raz pierwszy w życiu jesteś tak bliski tego, by ją odnaleźć, i ryzykujesz wszystko?”.

– Jeszcze jeden! – warknął anioł. – Półludzki mutant – w ogóle nie powinieneś istnieć! – Rzucił się z furią na anioła Seba, który walczył, bijąc skrzydłami. Wyczuwał, że napastnik przepatruje okolicę, szukając jego ludzkiej postaci. Seb umiał maskować wygląd swojej aury, lecz nie jej emanację. Wkrótce anioł wyczuje ludzką energię i zaatakuje. Krótki zaciekły atak, po czym Seb odfrunął i odwrócił się do dziewczynki. Rozszerzonymi z podziwu oczami patrzyła nie na niego, lecz przez niego. Zwyczajnie go nie widziała. Chciał jej powiedzieć, żeby uciekała, ale ona nie mogła go widzieć ani słyszeć; postrzegała jedynie swego prześladowcę, który złączył z nią swój umysł. Za plecami usłyszał triumfalny wrzask anioła. Odnalazł jego ludzką postać. Jeśli Sebowi nie uda się go wcześniej zniszczyć, anioł go zabije i prędzej czy później pożywi się energią małej żebraczki. „Nie” – pomyślał wpatrzony w jej okrągłą brudną buzię. Wiele rzeczy zdarzyło się w jego życiu, których nie mógł powstrzymać, ale teraz mu się uda. Na balkonie Mike uniósł brwi ze zdziwienia. – Naprawdę? A co takiego zamierzasz, że nie zależy ci na spotkaniu z trzema ślicznymi Francuzkami, które uważają cię za przystojniaka? Powiedz, bo sam w życiu się nie domyślę! Seb w ludzkiej postaci wyprostował się bez słowa i podawszy Mike’owi swoje piwo, rzucił się do ucieczki przed atakującym aniołem. Wypadł z sali sypialnej i popędził wąskim korytarzem, a potem schodami na parter. Wybiegłszy przed schronisko, był pewien, że upłynęły zaledwie sekundy. Rozejrzał się za napastnikiem, który zniknął z pola widzenia, zapewne przeszukując balkony. Musiał więc na moment zerwać więź z dziewczynką. Seb zahamował tuż przed nią i ukucnął, żeby spojrzeć jej w oczy. Nadal była oszołomiona, na jej ustach igrał rozanielony uśmiech. Seb chwycił ją za chude ramionka i mocno nią potrząsnął. – Uciekaj, niña! O nic nie pytaj – no już, leć! Popchnął ją, a wtedy mała wciągnęła haust powietrza i spojrzała nieco przytomniej. Przestraszona, rzuciła się do ucieczki i znikła w tłumie. Nad głową Seba polatywał jego anioł, patrząc w stronę, gdzie ponownie ukazał się drapieżca. Było już za późno na ucieczkę; anioł wiedział o jego obecności i nie zawaha się przed niczym, żeby go odszukać. Poza tym w schronisku został przecież plecak z koszulą dziewczyny. Nie mógł go tam zostawić. Jak przez mgłę widział na balkonie zagapionego w dół Mike’a i tancerzy wirujących w rytm żwawych dźwięków muzyki. Zza budynku wychynął anioł. Spostrzegł go natychmiast i jego piękną twarz wykrzywiła furia. Anioł Seba osłonił go swym ciałem i nad ulicą rozgorzała potworna walka. Seb poczuł mrowienie anielskiej energii, gdy ich skrzydła zetknęły się ze sobą. Aureola. Musi się do niej dostać; właśnie w ten sposób pokonał jedynego anioła, z którym dotąd walczył. Ale wielkie skrzydła przeciwnika trzymały go na dystans, gdy obaj wirowali w powietrzu. Anioł starał się dopaść ludzką postać Seba i wyrwać zeń życie, Seb natomiast próbował dosięgnąć pulsującego jądra jego aureoli. – Hej, co się dzieje, dobrze się czujesz? – Mike zszedł na ulicę i stanął przy nim z dwiema butelkami piwa w rękach. – Stary, masz minę, jakbyś zobaczył ducha, wiesz? Seb potrząsnął głową, nie mogąc oderwać oczu od toczącej się nad nimi niewidzialnej walki. Jego anioł był szybki i silny, lecz Seb wyczuwał jego rosnące znużenie. Napastnik natarł na niego i popychał go wielkimi skrzydłami. – Nic mi nie jest – rzekł z trudem. – Mike, wracaj do środka. Nie stój na ulicy. – O co ci chodzi? – Amerykanin zaśmiał się niepewnie. – Czy to równie niebezpieczne miejsce jak Tepito? No tak, te wszystkie groźne babcie i dziadkowie, którzy tu szaleją; diabli

wiedzą, co mogą nam zrobić. Seb zaczął coś mówić, lecz ze zgrozą pojął, że jest już za późno – anioł ujrzał stojącego przy nim Mike’a. Zmrużył świetliste oczy i zaatakował z jeszcze większą furią, usiłując się przedrzeć. Nie! Aniołowi Seba udało się jakoś odeprzeć atak. Przeciwnik zatoczył koło i nie próbując się łączyć z Mikiem, z impetem runął prosto na niego. Seb natychmiast przejrzał chytry plan stwora. Wiedział, że to pułapka, lecz nie mógł dopuścić do skrzywdzenia Mike’a, który starał się mu przecież pomóc. Jego anioł rzucił się, by osłonić chłopaka, tak jak przedtem osłaniał dziewczynkę. Rozpostarł skrzydła i nie dopuszczał atakującego drapieżcy. Mike nie przestawał trajkotać, nieświadomy rozgrywającego się w powietrzu dramatu. Ludzkie serce Seba waliło jak młotem. Włożył rękę do tylnej kieszeni dżinsów i wyjął z niej nóż sprężynowy. Tak jak przewidział, anioł ruszył prosto na niego, podczas gdy anielska postać Seba dalej osłaniała Mike’a. Seb bez namysłu zrobił unik przed jego rozczapierzonymi dłońmi i otworzywszy nóż, zamachnął się nim w kierunku aureoli, zanim potwór zdążył go uderzyć skrzydłem. Ostrze zalśniło bielą, przecinając świetliste jądro. Przez jedną okropną sekundę ramię Seba paliło go żywym ogniem. Potem nastąpiła eksplozja światła, która zwaliła go z nóg, i przenikliwy wrzask ginącego anioła. Koniec. Seb leżał na chodniku, oddychając z trudem, podczas gdy migotliwe resztki stwora unosiły się nad tańczącymi. Sprowadził z powrotem swojego anioła, radując się poczuciem, że jest w nim bezpieczny. Dokonał tego. W jakiś sposób udało mu się osiągnąć cel. Naraz pomyślał o dziewczynie półaniele, a pewność, że ona żyje i wciąż jest szansa na spotkanie z nią, była jak łyk chłodnej, krystalicznie czystej wody. – Ee… Seb? – Mike przykucnął przy nim. – Powiedz mi, że to był ludowy taniec meksykański, co? I że nie zacząłeś skakać, wymachując tą kosą bez żadnej sensownej przyczyny… Seb uśmiechnął się i usiadł z wysiłkiem. Wciąż jeszcze ściskał w ręku nóż sprężynowy; zamknął go teraz i wsunął do tylnej kieszeni. Wziął od Mike’a butelkę piwa i pociągnął bardzo długi łyk. – Tak, to był taniec – powiedział do wtóru zawodzących śpiewaków i brzęczenia gitar. – Nasz piękny taniec ludowy. Mike potrząsnął głową i usadowił się po turecku na chodniku obok Seba. – Wy, Meksykanie, jesteście nieźle porąbani. – Ale nas lubisz. – No tak… Pewnie też jestem porąbany. Seb patrzył na tancerzy, chłonąc drgające kolory ich aur, i wiedział, że niebawem będzie musiał starannie przemyśleć to, co właśnie zrobił. Zawsze sobie wmawiał, że anielski dotyk daje ludziom także coś pozytywnego, lecz jeśli naprawdę w to wierzył, to dlaczego starał się chronić przed nim każdego, kogo mógł ochronić? Dlaczego zaryzykował życie dla tej niñita, kiedy po raz pierwszy od urodzenia był bliski odnalezienia tego, na czym mu najbardziej zależało? Gdyby pozwolił stworowi pożywić się energią małej żebraczki, byłaby szczęśliwa na wieki, bez względu na to, jak bardzo zostałaby uszkodzona. Ale teraz przynajmniej dostała szansę. Być może zdoła odejść z ulicy i znajdzie trwalsze szczęście niż to, jakie mógł jej dać dotyk anioła. Seb potrząsnął głową ze zdumieniem, gdy uświadomił sobie prostą prawdę – jeśliby musiał, postąpiłby tak samo. – Ładny wieczór – zauważył Mike, poklepując się rytmicznie w udo. – Cała ulica tańczy

i jeszcze te latarnie… Bardzo przyjemnie. – Owszem – zgodził się Seb. Nie pojmował swojej motywacji, ale chyba nie miało to znaczenia. Ukradkiem sięgnął do kieszeni i dotknął fotografii, gładząc opuszkiem palca śliską ramkę. Wiedział, że jego dziewczyna półanioł go zrozumie, zapewne znacznie lepiej niż on samego siebie. Wyczuwał jej współczucie, zarówno dla niego, jak i dziewczynki; okiem umysłu widział ciepło w jej zielonych oczach. Odetchnął głęboko, napawając się poczuciem niezwykłej bliskości z nią. Potrzebował jej, odkąd sięgał pamięcią. I skądś wiedział, że ona także go potrzebuje. „Odnajdę cię” – pomyślał. Było to przyrzeczenie, jakie składał im obojgu. Na razie jednak wystarczyło przyglądać się tancerzom, pławiąc się w ich radości i szczęściu.

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY – No więc tak, przyjęcie odbędzie się tutaj – powiedziała Kara, pokazując odpowiednie miejsce na planie. Siedzieliśmy przy kuchennym stole z kubkami z kawą i wpatrywaliśmy się w laptop Brendana. Plany hotelu ściągnęliśmy z internetu. – Najpierw część prywatna, z udziałem władz Kościoła Aniołów, a dopiero potem wpuszczą nas, prostaczków. Alex i ja przebywaliśmy w bazie od ponad dwóch tygodni. Powoli zaczynał się wyłaniać konkretny plan działania. Luis, który z początku niechętnie zdradzał Karze poufne informacje, teraz stał się znacznie bardziej skory do współpracy. Nie tylko wyjawiał jej szczegóły ustaleń dotyczących zapewnienia aniołom bezpieczeństwa, lecz także załatwił zaproszenia na prywatną audiencję dla niej i grona jej „przyjaciół”. Przyjęliśmy to z olbrzymią ulgą, o ile to właściwe słowo w sytuacji napawającej nas wszystkich bezbrzeżną zgrozą. – O trzeciej wejdziemy głównym wejściem do hotelu – powiedział Alex, lekko dotykając ekranu. – Znajdziemy się w tłumie gości, a potem windą wjedziemy na górę do sali, w której odbędzie się przyjęcie. – Zerknął na wydruk, który Kara otrzymała od Luisa. – Czy już wiemy, gdzie będą miały miejsce prywatne audiencje? Kara potrząsnęła krótko ostrzyżoną głową. – Musi to być jedno z pomieszczeń na tym samym piętrze, no nie? Może to? – Pokazała salę konferencyjną przy końcu korytarza. Gdy tak rozmawiali, z namysłem ściągnęłam brwi, ponieważ nic do mnie nie docierało z tych hotelowych planów. Nie zawsze wyczuwam emanację obrazów, lecz zważywszy na okoliczności, spodziewałam się czegoś, jakiejś iskry emocji. Odnosiłam jednak wrażenie, że plany są pustym zbiorem pikseli na ekranie, nie zaś mapą lokalizacji najbardziej ważkiej operacji na świecie. – Na przyjęciu nie obowiązują chyba stroje wieczorowe, co? – spytała Liz, obgryzając paznokieć. Większość paznokci miała obgryzione. – Bo nie da się schować broni pod obcisłą wydekoltowaną suknią. – O rany, nawet o tym nie pomyślałam – mruknęła Trish, rumieniąc się ze zmartwienia. – Na szczęście nie – uspokoiła je Kara. – Luis powiedział, że przedstawiciele Mexico City, w tym także my, mogą mieć na sobie zwyczajne ubrania. Może trochę bardziej odświętne, takie, w jakich się idzie do kościoła. Nie przestawałam wpatrywać się w plany, usiłując wyczuć z nich cokolwiek, najdrobniejszą emocję. W końcu zrezygnowałam. Może byłam zwyczajnie zdenerwowana. – Jak przypuszczasz, czy anioły będą skanowały ludzkie aury? – spytałam Aleksa. – Niektóre tak, ponieważ zamierzają się pożywiać. – Spojrzał na mnie i po jego oczach poznałam, o czym pomyślał – anioły mogą mnie rozpoznać, zanim zespół będzie gotowy do akcji. Wiedziałam, że oddałby wszystko, żebym tylko nie musiała brać udziału w tym przedsięwzięciu i została w jakimś bezpiecznym miejscu. – Nic nie mów – wtrąciłam prędko. – Idę z wami. – Nie mogłam tu zostać i czekać na wieści, nie mając pojęcia o tym, czy żyją, czy zginęli. – Alex, muszę – dodałam, zanim odpowiedział. – Pamiętaj o wizji Paschara, że tylko ja mogę ich zniszczyć. – Wyczułam falę wątpliwości; reszta zespołu nie traktowała moich słów zbyt poważnie. Ostatnim razem niewiele zdziałałam, więc dlaczego niby teraz miało mi się udać? Alex westchnął i odgarnął włosy z czoła. Widziałam, jak bardzo był zmęczony, jak

wielkim obciążeniem była dla niego ta cała sytuacja. – Być może – odrzekł. Poszukał moich oczu i niemo poprosił, żebym nic więcej nie mówiła, dopóki nie zostaniemy sami. Z ociąganiem skinęłam głową. Naprzeciw mnie siedział Wesley, studiując plan z typowym dla siebie ponurym milczeniem. Obok niego rozwalił się na krześle Sam, obaj zaś stanowili znakomitą ilustrację terminów „zamknięta księga/otwarta księga”. – No dobra – rzucił przeciągle Sam, mrużąc oczy. – Czy Rada to takie zwykłe anioły, jakie uczymy się zabijać? A może zupełnie różne od nich, hę? Kara potrząsnęła głową. – Nie mam pojęcia, ale chyba można ich zabić, bo inaczej kwestia bezpieczeństwa Rady nie byłaby aż tak istotna. O ile wiem, też muszą się pożywiać, zatem słabym punktem jest ich aureola, tak jak u innych aniołów. Nie wiemy natomiast, czy jest jeszcze coś, czym powinniśmy się martwić. – Przewróciła oczami. – Cieszę się, że Luis się w końcu otwiera – dodała sucho. – Nie mogę przecież zadawać niekończących się pytań na temat ochrony, wydając jednocześnie okrzyki zachwytu: „och, jaki jesteś cudowny” i „ooo, zrób to jeszcze raz”. Zarumieniłam się. Kara tak otwarcie mówiła o swoim związku z Luisem. To znaczy, dla niej to było tylko zadanie, natomiast on sądził, że są parą. Przyjrzałam jej się ukradkiem, zastanawiając się, czy naprawdę wychwyciłam tamtego dnia jej zakochane spojrzenie, jakim obrzuciła Aleksa, czy też poniosła mnie wyobraźnia. Nie mogłam przestać o tym myśleć, wyraźnie to wyczuwałam. Właściwie się tym nie przejmowałam, bo za każdym razem, gdy Alex mnie dotykał, czułam głębię jego uczucia do mnie, ale nie było mi z tym przyjemnie. Kara była tak całkowicie, wspaniale ludzka. Brendan stukał w blat stołu; nawet kiedy siedział spokojnie, nie był wcale spokojny. – Hej, zaczekajcie! Czy Willow nie może nam pomóc? – odezwał się nagle. Spojrzałam na niego zaskoczona. – Ja… przepraszam, w czym pomóc? Chyba trochę odpłynęłam. „Do swojego szurniętego świata półanioła” – mówiły twarze niemal wszystkich wokół mnie. Brendan wydawał się zaniepokojony tym, że bezpośrednio się do mnie zwrócił. Dotychczas wymieniliśmy tylko niewyraźne „cześć”, gdy prawie wpadliśmy na siebie w korytarzu. Odchrząknął i zaczął się bawić łyżeczką. – No… pomóc nam sprawdzić, czy powinniśmy wiedzieć coś jeszcze na temat zlikwidowania Rady – wyjaśnił. – Posiadasz podobno zdolność jasnowidzenia, tak? Więc może mogłabyś mieć jakąś wizję dotyczącą ich czy coś w tym rodzaju. W kuchni zapadła cisza. – Czy ona mogłaby to zrobić? – zwróciła się Kara do Aleksa. – Lepiej zapytaj Willow – odrzekł szorstko, nie przestając studiować wydruków. Wszelkie próby ignorowania mnie ucinał w zarodku. – To niezupełnie tak działa – odezwałam się, zanim Kara zdążyła coś powiedzieć. – To znaczy, owszem, czasem widzę jakieś przebłyski, ale najczęściej, żeby dowiedzieć się czegoś konkretnego, muszę dotknąć tej osoby. Na przykład potrzymać ją za rękę. – Nikt tego nie skomentował. Czując się niezręcznie, powiodłam opuszkiem palca po wzorkach na moim kubku. – Dawniej, w rodzinnym mieście, często przepowiadałam przyszłość. Ludzie z mojego liceum zgłaszali się do mnie i prosili… – Chodziłaś do szkoły? – wypaliła Liz. Jej blade policzki zaróżowiły się, kiedy na nią spojrzałam. – Rozumiesz, to takie normalne… Normalne. Usiłowałam ignorować fakt, że nawet w tej chwili wyczuwałam w sobie ruchy

mojego anioła. – No jasne, że chodziłam. Nie miałam o niczym pojęcia, dopiero dwa miesiące temu się o tym dowiedziałam. Wcześniej wydawałam się sobie zwyczajna. – O rany – wymamrotał Sam. – Półanioły chodzą do szkoły, a my nawet o tym nie wiemy? To dosyć dziwne. Spostrzegłam, że Alex przygląda mu się z namysłem. Wzruszyłam ramionami. – Myślę, że stosowna jest raczej liczba pojedyncza: półanioł. O ile mi wiadomo, jestem jedyna na świecie. Po raz pierwszy ta myśl wydała mi się osobliwa i mocno mnie poruszyła. Do tej pory nie zdawałam sobie sprawy z tego, jak bardzo byłam osamotniona, będąc jedyną przedstawicielką swojego gatunku. Podjęłam wątek, nie chcąc się zagłębiać w te smutne rozważania. – Często opuszczałam lekcje, ponieważ moja przyjaciółka Nina wyciągała mnie na wagary. Łaziłyśmy po sklepach z ciuchami. Uwielbiam używane ubrania, więc jeździłyśmy do najfajniejszego ciucholandu w Schenectady i… – urwałam, dziwiąc się, po co im o tym mówię. Wszyscy gapili się na mnie z otwartymi ustami. Niemal słyszałam ich wspólną myśl: „To ty miałaś przyjaciółkę?”. Dziewczynom chodziło z pewnością po głowach jeszcze jedno: „Chwila, lubisz kupować ubrania?”. Z miny Sama wywnioskowałam, że łażenie półaniołów po sklepach uważa za jeszcze bardziej oburzające niż naukę w szkole. – No tak – burknął. – A wracając do jasnowidzenia czy jak to się tam… Czy ona, Willow, nie mogłaby wejść do katedry i potrzymać ludzi za ręce? Mam na myśli jakieś szychy czy coś? – To może wzbudzić podejrzenia – zaprotestowałam. – Zazwyczaj muszę się przez kilka minut skoncentrować, to nie jest tak, że wystarczy muśnięcie i już wiem wszystko, doznaję olśnienia. – Ale sama mówiłaś, że czasami masz pewne przeczucia – wtrąciła Kara, obserwując mnie z uwagą. – Gdybyś więc poszła do katedry, może udałoby ci się wychwycić jakąś przydatną informację. Alex siedział wpatrzony w wydruk, oparłszy głowę na ręce. – Nie wyślę tam Willow, jej aura zbytnio rzuca się w oczy. Jeśli tylko natknie się na nią jakiś anioł, natychmiast będzie wiedział, z kim ma do czynienia. Zaalarmuje innych i dojdzie do zamieszek. Każdy członek Kościoła chce ją widzieć martwą. – No tak, ale najpierw moglibyśmy przepatrzeć teren, prawda? – W głosie Brendana dało się wyczuć podniecenie, jak wtedy, gdy spierał się z Samem o politykę. – Upewnić się, że w pobliżu nie kręcą się żadne anioły. Kara pokiwała głową. – No jasne, a ja i Alex moglibyśmy wejść razem z nią, żeby ją ubezpieczać. Już miałam powiedzieć, że pomysł mi się podoba, bo naprawdę tak było – dotychczas odnosiłam przykre wrażenie, że na niewiele przydaję się zespołowi – ale mój chłopak zerknął na mnie i odezwał się z irytacją: – Kara, mówiłaś, że anioły niemal bez przerwy się tam kręcą. Wobec tego w czym może nam pomóc skanowanie terenu? – Alex – powiedziałam po chwili wahania – jeżeli się czegoś dowiem, będziemy mogli znacznie lepiej zaplanować całą akcję. Nie będę tam tkwiła zbyt długo, już po pięciu minutach zdołam się zorientować, czy uda mi się czegoś dowiedzieć. Alex zmierzył mnie ciężkim spojrzeniem. – Nie chodzi tylko o anioły. Twoje zdjęcie zostało umieszczone na stronach wszystkich Kościołów na świecie, pamiętasz? Ktoś mógłby cię przypadkowo rozpoznać.

– Nie z tymi włosami. – Odruchowo dotknęłam rudej czupryny. Prychnął z politowaniem. – Jasne, nikt się nie połapie, to takie mistrzowskie przebranie! – Ale jeśli ty i Kara będziecie mnie osłaniać, to… – Czy ty masz w ogóle pojęcie, co znaczy „osłaniać kogoś”? – spytał zimno. – To nie jest film akcji! Naprawdę chcesz, żebyśmy zaczęli strzelać do tłumu rozwrzeszczanych ludzi, aby cię stamtąd wyciągnąć, gdyby coś poszło nie tak? Co to znowu za argument? – Nie, oczywiście, że nie chcę – odparłam. Wszyscy ucichli i obserwowali nas w napięciu. Trish siedziała z przestraszoną miną; jej ręka z kubkiem zawisła w powietrzu. – Ale wiesz przecież, Alex, że zwykle potrafię wyczuć, czy jakieś miejsce jest dla mnie bezpieczne. Nie mam przy tym stuprocentowej pewności, jednak… – Willow. – Smagnął mnie moim imieniem jak batem. – Powiedziałem „nie”, czy to jasne? Więc koniec dyskusji. Poczułam się, jakby mnie spoliczkował. W dzwoniącej w uszach ciszy Alex rzucił papiery i gwałtownie odsunął krzesło. Bez słowa opuścił kuchnię. Policzki mi płonęły; byłam zbyt zaszokowana, żeby się poruszyć. Milczenie się przedłużało. W końcu Kara uniosła wypielęgnowaną brew. – Okej, widzę, że nadal potrafi się wkurzyć… Pójdę i pogadam z nim. – Zaczęła się podnosić z krzesła. – Nie – wyrzuciłam z siebie. – Ja to zrobię. Popatrzyła na mnie z lekkim rozbawieniem. – Jesteś pewna? Mam o wiele większe doświadczenie w radzeniu sobie z Kylarami, kiedy się tak zapalają. Miałam sporo czasu, żeby rozwinąć w sobie ten talent. Dotychczas nie byłam pewna, co właściwie myślę o Karze, nawet biorąc pod uwagę tamto zagadkowe spojrzenie. Teraz jednak pozbyłam się wątpliwości. Niespecjalnie lubiłam tę dziewczynę. – Dzięki, chyba sobie poradzę – oznajmiłam, wstając. – Pójdę do niego. Gdy ruszyłam korytarzem, cisza w kuchni pękła i rozległ się gwar pomieszanych głosów. Nie starałam się rozróżnić słów. Łatwo mogłam się ich domyślić. Byłam pewna, że zastanę Aleksa w pokoju. Drzwi były zamknięte, więc przystanęłam w lekko zalatującym potem bałaganie sypialni chłopaków. Nigdy ich nie zamykał, chyba że spał albo przebywał tam ze mną. Mimo pozorów pewności siebie, z jaką odpowiedziałam Karze, znalazłam się na nieznanym mi terytorium. Alex i ja nigdy się nie kłóciliśmy. Skrzywiłam się na wspomnienie, jak ostro mnie ofuknął. Trzeba było szybko załagodzić sprawę. Zastukałam. – Czy mogę wejść? Musimy porozmawiać. Przedłużająca się martwa cisza. – Tak – odrzekł wreszcie. Otworzyłam drzwi, zbierając myśli i zastanawiając się, co mam mu powiedzieć. Zapomniałam o tym, gdy tylko go ujrzałam. Alex siedział na łóżku ze zwieszonymi ramionami i łokciami opartymi na kolanach. Zamknąwszy oczy, masował sobie kciukami skronie. Pospiesznie zamknęłam drzwi i przysiadłam przy nim. – Dobrze się czujesz? – Tak. – Mówił głuchym głosem, a skronie naciskał do tego stopnia, że aż pobielały mu palce. Dotknęłam jego ramienia i przeszył mnie ból, tak ostry i gwałtowny, że stłumiłam jęk. – O Boże, nie! Twoja głowa…

– To tylko migrena. Nic mi nie jest. Jego wygląd całkowicie temu przeczył. Zerwałam się z miejsca, bełkocząc: – Przyniosę ci tabletki… Są w sypialni dziewczyn… Nie patrząc na mnie, Alex wyciągnął do mnie rękę. – Nie. Po prostu zostań ze mną. Proszę. Przygryzłam wargi, nie wiedząc, co począć. Opadłam na łóżko tuż przy nim i siedzieliśmy w milczeniu. Alex nie przestawał masować sobie skroni. Wreszcie odetchnął głęboko i opuścił ręce. Był bardzo blady, na jego czole perliły się kropelki potu. Rzucił mi smutne spojrzenie. – Hej, ty. – Hej – bąknęłam w odpowiedzi. Wyczuwałam jego napięcie, ból, który nadal go nękał. Objął mnie ramieniem. – Przepraszam – mruknął z ustami w moich włosach. – Zachowałem się jak palant. Nie powinienem był… – urwał z jękiem i znów chwycił się za czoło. – Alex, przyniosę ci tabletki. Przytrzymał mnie mocno ramieniem. – Nie trzeba, proszki mi nie pomogą. – Po chwili westchnął i zdjął rękę z czoła; przesunąwszy się na łóżku, położył się z głową na poduszce. Wyglądał okropnie. – Cholera. Myślałem, że już się ich pozbyłem. – Czego? – Położyłam się przy nim, podparta na łokciu, i delikatnie go głaskałam. – Jak przyjemnie – wyszeptał i znów zamknął oczy. Podsunęłam się wyżej i usiadłam, opierając się o ścianę. Położyłam sobie jego głowę na udach i dalej głaskałam, łagodząc ból. Jego oddech zwolnił i stał się cichszy. – Czego? – powtórzyłam miękko. – Migrenowych bólów głowy – odrzekł. – Miałem je po śmierci taty i po tym, jak umarł Jake. Po pewnym czasie minęły, od ponad roku nie czułem bólu. Ta migrena zaskoczyła mnie dzisiaj całkowicie. – Nigdy mi o tym nie mówiłeś – powiedziałam. – Nie. Wydawało mi się to żałosne. Serce mi się ścisnęło. Wątpiłam, by udało mi się pozostać przy zdrowych zmysłach, gdybym przeszła przez to co Alex. Prawie wszyscy, których kochał na tym świecie, umarli. Migreny wydawały się w tej sytuacji objawem całkowicie normalnym. Wtem zaschło mi w ustach. Ręka zatrzymała się w pół ruchu na jego czole. – Alex, nie wydaje ci się… – Co takiego? – spytał, otwierając powieki. Na widok mojej miny od razu zrozumiał, co chciałam powiedzieć. – Willow, nie, w ogóle o tym nie myśl. To nie ma z tobą nic wspólnego; moje migreny zaczęły się wiele lat temu. Przełknęłam ślinę. Akurat dzisiejszego ranka udało nam się ukryć na pół godziny w pokoju Aleksa; było tak przyjemnie, że niemal zapomnieliśmy o obecności innych. – Skoro jednak przydarzyło ci się to właśnie dzisiaj, a przez ponad rok miałeś spokój… – Przypuszczam raczej, że ma to związek z ciężarem odpowiedzialności za życie tylu ludzi. Pieszczoty z moją dziewczyną nie mają tu nic do rzeczy. – Wziął mnie za rękę. – Willow, nie robisz mi krzywdy. Zapewniam cię. To przypadek, że akurat dziś nastąpiła powtórka. – Jęknął i umilkł. Jednodniowy zarost wydawał się atramentowo czarny na tle bladości jego twarzy. – Ból jeszcze nie przeszedł? – Strach ściskał mi wnętrzności. – Nie, będzie trzymał przez wiele godzin. – Uścisnął mi lekko rękę i spróbował się

uśmiechnąć. – To, co przedtem robiłaś, było takie miłe. Znów zaczęłam go głaskać, usiłując niczego nie podejrzewać i wmawiając sobie, że to zwykły zbieg okoliczności. Po kilku minutach Alex obrócił głowę i pocałował mnie we wnętrze dłoni. – Przepraszam, że tak ostro się do ciebie odezwałem – wymamrotał. – Naprawdę. Żałuję swojego wybuchu. Miał takie śliczne oczy – burzowe niebo odbite w morskim błękicie. Gdy w nie patrzyłam, mój strach stopniowo mijał. „Panikujesz – powiedziałam sobie. – Miał już migreny w przeszłości, a teraz jest nieustannie narażony na stres. Ma rację. To nie ma nic wspólnego z tobą”. Przeczesałam palcami jego gęste włosy. – Nie zamierzałam się z tobą sprzeczać przy ludziach – wyszeptałam. – Tyle że dotychczas wspólnie decydowaliśmy o wszystkim. – Wiem. Nadal tak będzie; jesteś mi potrzebna, Willow. Tym razem jest jednak inaczej. Nie chcę, żebyś się zbliżała do katedry, chyba że nie będzie absolutnie innego wyjścia. To zbyt niebezpieczne. Nie chciałam nalegać, skoro tak źle się czuł, ale musiałam to powiedzieć: – Nawet gdybyśmy mogli dzięki temu uzyskać cenne informacje o Radzie? I mieć pewność, czego możemy się spodziewać? – Jak duże jest jednak prawdopodobieństwo, że ci się uda? Nie pamiętam, żebyś dowiedziała się czegoś konkretnego tylko na podstawie przebywania w jakimś miejscu. Najwyżej miałaś pewne odczucia. – Wiem, ale możemy mieć szansę, choć niewielką. Alex, gdyby nie chodziło o mnie… gdyby w zespole był inny półanioł… – Powiedziałbym to samo – przerwał mi stanowczo. – Serio, nie idzie tu o moje uczucia do ciebie. To po prostu zbyt ryzykowne, a niewiele zyskamy w zamian. W katedrze wprost roi się od aniołów. Jeśli się dowiedzą, że przebywasz w mieście, narazimy na szwank całą misję. Westchnęłam. Taka argumentacja do mnie przemawiała. Po chwili nachyliłam się i pocałowałam Aleksa. Z trudem oderwaliśmy się od siebie. – Okej – oświadczyłam. – Ty tu rządzisz. – Tak, kiepski los mi się trafił. – Uśmiechnął się, lecz jego oczy pozostały poważne. Pogłaskał mnie po głowie. – Nie odchodź, dobrze? – Ciii, nigdzie się nie wybieram. – Delikatnie wodziłam opuszkami palców po czole Aleksa. Z wolna rozluźnił napięte barki i przymknął powieki. Jego oddech stał się bardziej regularny. Zza drzwi dochodził dźwięk telewizora i szmer rozmów. Nic mnie to nie obchodziło. Siedziałam przy Aleksie jeszcze długo po tym, jak zasnął, muskając palcami skronie ukochanego i broniąc bólowi dostępu. Zabójcy Aniołów coraz lepiej radzili sobie ze strzelaniem do ruchomego celu, więc Alex wprowadził odmianę. Kazał im biec przez strzelnicę, paść, wykonać przewrotkę i dopiero wtedy strzelić. Od razu posypały się przeciętne wyniki, niemniej jednak tym razem nie trwało długo, jak znów zaczęły być przyzwoite. ZA byli coraz skuteczniejsi. Sam zdecydowanie przewyższał kolegów; najwyraźniej potraktował wcześniejszy pokaz umiejętności Aleksa jako osobiste wyzwanie. Z początku Wesley równie niezręcznie obchodził się z bronią jak z ludźmi wokół siebie, teraz jednak nie ustępował Samowi, a Trish była niemal tak samo dobra jak on. Udawało jej się wycelować i strzelić jednym płynnym ruchem, bez chwili namysłu. Nie wiem, czemu mnie to zaskoczyło; być może dlatego, że była tak sympatyczną dziewczyną i zupełnie nie kojarzyła

się z bronią. Brendan i Liz także nieźle sobie radzili; na tyle sprawnie, że można było na nich polegać. Pozostawałam jeszcze ja. Chociaż szło mi nie najgorzej w trafianiu do tarczy, nadal nie osiągnęłam dziewięćdziesięcioprocentowej skuteczności. Nie mogłam się za żadne skarby pozbyć odruchowego poruszenia ręką po naciśnięciu cyngla. Wątpiłam, by kiedykolwiek udało mi się przywyknąć do zimnego ciężaru broni i gryzącego zapachu prochu. Stojąc przed tarczą i mając w uszach stłumiony huk wystrzałów, nastawiłam się przy celowaniu na nieunikniony odrzut pistoletu, a tymczasem znów poczułam mrowienie u nasady karku. Mimo że wiedziałam, iż nikogo za mną nie będzie, jak zwykle musiałam się odwrócić, żeby to sprawdzić. Patrzyła na mnie tylko ślepa ściana strzelnicy. Westchnęłam, żałując, że nawet tutaj nie mogę się pozbyć tego dziwnego uczucia. Ćwicząc dalej strzelanie, zastanawiałam się, po co to w ogóle robię. Kiedy rozmawialiśmy z Aleksem o zaatakowaniu Rady, doszliśmy do wniosku, że mój udział w akcji nie jest dobrym pomysłem. Alex przekonał mnie, że istnieje duże zagrożenie, iż moja charakterystyczna aura niepotrzebnie przyciągnie uwagę, narażając zespół na jeszcze większe niebezpieczeństwo. Mimo to byłam szczerze rozżalona. To była także moja walka. Nie mogłam znieść myśli, że będę się kryła z tyłu, podczas gdy Alex i inni będą narażać życie; że nie będę w stanie im w żaden sposób pomóc. Wiedziałam jednak, że jego koncepcja jest słuszna. Nikt, łącznie ze mną, nie miał pojęcia, co mogła znaczyć wizja Paschara… a moja aura była jak wielka neonowa strzała skierowana prosto we mnie. Mieliśmy tylko tę jedną szansę. Moje rozżalenie, że nie będę częścią zespołu, zwyczajnie się nie liczyło. Z westchnieniem nacisnęłam cyngiel i poczułam przeszywający mnie prąd odrzutu. Na krawędzi środka tarczy pojawił się otwór. – No, to już znacznie lepiej – pochwalił mnie przechodzący obok Alex. Zerknąwszy na mnie, uśmiechnął się z rozbawieniem. – Nadal tego nie cierpisz, co? – Ja? Nie, jestem urodzonym rewolwerowcem. – Zacisnąwszy zęby, wycelowałam ponownie. Ostrożnie poprawił mój chwyt; miał takie ciepłe palce. Przez sekundę był dla mnie moim dawnym Aleksem. – I do tego ślicznym, wiesz? – powiedział półgłosem. – Potrzebujesz tylko garnituru gangstera z lat międzywojennych. – Ho, ho. W jego oczach ujrzałam pocałunek, którym mnie pragnął obdarzyć. Po chwili odszedł w kierunku Brendana. Stłumiłam uśmiech, patrząc za nim; jak zwykle żałowałam, że nie mamy więcej czasu na rozmowę. Spojrzałam na tarczę i ściągnęłam ramiona. Wewnątrz mnie mój anioł poruszył się niespokojnie. W jakiś przedziwny sposób już się do tego przyzwyczaiłam. Niewiele myśląc, mentalnie odsunęłam go na bok. Tym razem nie zadziałało. Anioł płynnie wydostał się na wolność i oddalił ode mnie. Stłumiwszy okrzyk przestrachu, stałam zagapiona, gdy wisiał nade mną w powietrzu. Ze zgrozą uświadomiłam sobie, że nie potrafię dłużej czuć tego samego co on. Boże, co się właściwie dzieje, kim jest to stworzenie z moim obliczem? Pospiesznie oderwałam od niego wzrok. Serce waliło mi jak młotem. Nie mogłam dopuścić do tego, by ktokolwiek zobaczył mnie zagapioną w sufit i domyślił się, co się dzieje. Zanim mój anioł zdołał cokolwiek przedsięwziąć, błyskawicznie przełączyłam świadomość. Teraz to ja unosiłam się w powietrzu, spoglądając na zniekształconą w perspektywie Willow, która jak gdyby nigdy nic celowała do tarczy. Mój anioł wiedział, co

zamierzam zrobić; nastąpiła nagle mentalna wrzawa, gdy jął zmagać się ze mną. Zgrzytając zębami, zignorowałam go i wróciłam do ludzkiego ciała. Protestował, łopocząc skrzydłami, wydawał niemy krzyk frustracji, gdy próbował się wyrwać, lecz teraz byłam silniejsza i zmusiłam go do posłuszeństwa. Cała akcja zajęła ledwie kilka sekund. Odetchnęłam głęboko, upewniając się, czy mam nad nim pełną kontrolę. Wyraźnie czułam jego frustrację i ów dziwny brak mocnej więzi… ale przynajmniej anioł ucichł. Drżąc na całym ciele, zabezpieczyłam broń i położyłam ją na podłodze. Alex spojrzał w moją stronę; posłałam mu uspokajający uśmiech. – Łazienka – powiedziałam bezgłośnie, na co skinął głową. Na górze obmyłam twarz zimną wodą. Moje oczy w lustrze były wielkie i przestraszone, twarz pobladła jak kreda. Okej. To nie było dobre. Nie, to było okropne. Musiałam powiedzieć o tym Aleksowi, ale co mógł mi poradzić? Nie wiedział, co się wyprawia, podobnie jak ja. Nie mogłam jednak już tego dłużej przed nim ukrywać; sprawy zaszły stanowczo za daleko. Krew krzepła mi w żyłach na myśl, że faktycznie mogę być przyczyną jego migreny, ta zaś objawem czegoś znacznie gorszego. Nagle wydało mi się to wielce prawdopodobnym wytłumaczeniem. Tak bardzo chciałam wierzyć, że to nieprawda, że mój dotyk nie jest dla niego zagrożeniem, lecz skąd mogłam to wiedzieć, mając w sobie stwora, którego właśnie przestałam rozumieć? Spojrzałam na odbicie kryształowej łezki w lustrze i zamarłam. Usłyszałam głos Aleksa: „Twój anioł jest tobą, jest częścią ciebie. A to oznacza, że jest wszystkim, co kocham”. Alex zawsze wierzył – zawsze – że mój anioł nie jest osobnym bytem, że jest po prostu innym aspektem mnie samej. Co sobie pomyśli, kiedy się dowie, że to nieprawda? Że mój anioł ma własne myśli, ja zaś nie potrafię go już dłużej kontrolować? Moje ręce były zimne jak lód. Oparłam się, skulona, o umywalkę, wyobrażając sobie jego minę, kiedy się dowie. Boże, bronił mnie przed całym zespołem, powtarzał, że mogą mi ufać, a teraz… Przełknęłam z trudem. Robiło mi się słabo na myśl, że jego piękne oczy będą patrzeć na mnie z lękiem albo podejrzliwie. Wiedziałam, jak bardzo mnie kocha, ale anioły zgładziły całą jego rodzinę. Poświęcił życie, żeby z nimi walczyć. Czy nadal będzie mnie darzył uczuciem, kiedy się dowie, że mój anioł stał się osobnym bytem? Musiałam mu to wyznać, nie miałam innego wyboru. Ale jak mam to zrobić?

ROZDZIAŁ JEDENASTY Jenny siedziała po drugiej stronie biurka z nogą założoną na nogę, promieniejąc ze szczęścia, choć zarazem odrobinę zmęczona i pozbawiona energii. – Czy chciałby pan zorganizować z nim spotkanie, sir? – zapytała. Postukując długopisem, Raziel zerknął na wydruk e-maila. Miasto Silver Trail leżało kilkadziesiąt mil stąd w Górach Skalistych; o tej porze roku pogoda mogła się okazać okropna. Mimo to propozycja była intrygująca. – A ty co o tym myślisz? – spytał, uśmiechając się do Jenny. Jej niezbyt skromny kostium przylegał do zgrabnej sylwetki. Raziel nie miał pojęcia, po co w ogóle tracił czas na asystenta mężczyznę, którego energia nie była za grosz atrakcyjna; musiał chyba postradać zmysły. – Uważam, że to cudowny pomysł, naprawdę wspaniały. – Dziewczyna zarumieniła się, oczy jej błyszczały. – Życie tylu ludzi mogłoby się zmienić na korzyść. W istocie, Raziel miał nawet parę pomysłów, jak wprowadzić owe zmiany w czyn. – Niewykluczone, że masz rację – odrzekł, oddając jej wydruk e-maila. – Zajmij się zorganizowaniem spotkania. Po wyjściu Jenny dobry nastrój Raziela chwilowo się ulotnił. Umawianie spotkań, jak gdyby nic nie zaszło, to jedno, a wariowanie z nerwów to zupełnie inna para kaloszy. „W Kościele Aniołów nie będzie żadnych zmian. To moja obietnica”. Oblicze Raziela pociemniało na wspomnienie wywiadu dla telewizji. Przez kilka dni była to ważna wiadomość, a jego zdjęcie uśmiechało się do niego z największych gazet o zasięgu krajowym. Przypuszczał, że nie było to zbyt mądre posunięcie. Kiedy jednak padło to pytanie, stał w tym samym miejscu katedry, w którym Rada zażądała od niego rozmowy na osobności, jakby był niegrzecznym uczniem wzywanym do gabinetu dyrektora. Na to wspomnienie zapłonął w nim gniew i słowa same wydostały się z jego ust, prosto do podsuniętego mu pod nos mikrofonu reportera. Wypowiedzenie ich sprawiło mu wtedy głęboką satysfakcję, potem jednak żałował, że nie był bardziej powściągliwy. Chociaż Rada nie miała wielkich złudzeń, że Raziel się podporządkuje, to po niefortunnym wywiadzie ostatecznie się ich pozbyła. Dwunastu nie zareagowało na to oświadczenie. Na razie. Przekonanie, że celowo siedzą cicho, pozwalając mu robić dokładnie to, co w tej chwili – wić się z niepokoju o to, jaka będzie ich odpowiedź – doprowadzało go do szału. Raziel zazgrzytał zębami. Nie mógł się już doczekać, kiedy wreszcie nadejdzie ich upadek. Nawet gdyby zgładzenie Rady oznaczało jego własną śmierć, pozostanie mu przynajmniej kojąca myśl, że ginąc, pociągnął ich za sobą. Plan został już ustalony w najdrobniejszych szczegółach, choć Charmeine dowiedziała się czegoś, co czyniło jego powodzenie nieco mniej prawdopodobnym, niż zakładali, i to w dość niepokojący sposób. Po krótkim wyjeździe do Mexico City Charmeine udało się wyrwać na jeden dzień spod kurateli Dwunastu i spędzić go z nim w katedrze, w jego prywatnych kwaterach. Raziel wydał Jenny polecenie, żeby mu pod żadnym pozorem nie przeszkadzano. Przeczuwał, że między nim a Charmeine dojdzie do szczególnie bliskiego pojednania, i jak się okazało, słusznie. Było to dla obojga równie przyjemne, jak wykalkulowane, gdyż jeszcze mocniej scementowało ich sojusz, ułatwiając wzajemne czytanie w myślach. – Bez trudu udało mi się odszukać Luisa – wyjawiła mu później. Raziel zdążył już co

nieco wyczytać z jej umysłu i ujrzeć obraz poważnego młodego człowieka o gęstych czarnych włosach i brązowych oczach, mimo to z zainteresowaniem słuchał relacji ze spotkania. – Zadurzył się po uszy w tej dziewczynie o imieniu Kara. Nie musiałam się zbytnio trudzić, żeby skłonić go do okazania jej całkowitego zaufania. – Pożywiłaś się nim – podsumował Raziel. Leżeli na luksusowej skórzanej sofie, Charmeine z długimi nogami przerzuconymi przez uda Raziela. – To oczywiste. I to kilkakrotnie, dla upewnienia się, że zrozumiał mój przekaz. – Stłumiła ziewnięcie. Miała na sobie czarny jedwabny szlafrok Raziela, z którym wyraźnie kontrastowały rozrzucone na plecach jasne włosy. – Przepraszam. W obecności Dwunastu muszę ciągle utrzymywać osłonę, i to tak, żeby nie zauważyli; to doprawdy szalenie męczące. – Mimo to trzymasz ich na dystans, prawda? – spytał ostro Raziel. – Tak, nie martw się. Nic mi nie jest. – Charmeine przewróciła oczami, szturchając szczupłą stopą udo swego towarzysza. – Przez chwilę się łudziłam, że to mną się przejmujesz – dodała z ironią. Raziel nie zaprzeczył; wiedział, że oboje czują to samo. Powiódł dłonią po jej zgrabnej nodze, pozwalając swoim myślom błądzić pośród jej myśli i radując się odczuciem otwieranych kolejno drzwi. Naturalnie nie wszystkie jego mentalne drzwi były otwarte przed nią, choć myślała, że tak właśnie jest. Stworzył wielowarstwowe fałszywe wspomnienie wyjawiające ze szczegółami, jak anonimowo nawiązał kontakt z Zabójcami Aniołów i zdobył ich zaufanie – za wszelką cenę pragnął utrzymać w tajemnicy fakt, że coś łączy go z półaniołem. Porządne fałszywe wspomnienie mogło być równie żywe jak prawdziwe; Raziel był dumny z poziomu, jaki osiągnął przy jego konstruowaniu. Charmeine mogła oczywiście wykonać podobną sztuczkę, ale nie sądził, żeby się do tego posunęła. Nienawiść do Rady sączyła się z niemal każdej jej myśli; czegoś takiego nie można udawać. Ukrywanie rozmiarów niechęci było możliwe, choć niełatwe. Nic dziwnego, że była zmęczona. Przez moment odniósł wrażenie, że napotyka na opór. Zmierzył Charmeine uważnym spojrzeniem. Leżała na miękkich poduchach sofy z przymkniętymi oczami i spokojnym obliczem, nieprzejęta jego badaniem. Mgliste odczucie szybko się rozwiało. Sondując dalej, Raziel uznał, że Charmeine niczego przed nim nie ukrywa. Wtem dłoń na jej udzie znieruchomiała, gdy znów się na coś natknął. Co takiego…? Sprawdził ponownie; nie pomylił się. Bez słowa popatrzył na Charmeine. – Byłam ciekawa, kiedy to wreszcie znajdziesz – odezwała się, nie otwierając oczu. – Powiedzieli nam o tym kilka dni temu. To dlatego spędzimy trzy tygodnie w Mexico City. Tak mi się właśnie wydawało, że to zbyt długo jak na mianowanie zwierzchnika Kościoła. Raziel potrząsnął głową, wciąż na wpół zatopiony w obrazach, jakie otrzymywał. – Co oni chcą przez to osiągnąć, co im to da? Chyba powariowali! Charmeine usiadła i zmierzyła go ironicznym spojrzeniem. – Powiedzmy, że nadzwyczaj zależy im na tym, by anioły pozostały aniołami. Sądzą, że pobyt w tym świecie zamienia nas wszystkich w zwykłe obżartuchy, które oddają się przyjemnościom, nie zaś obowiązkom. Nie chcą, żebyśmy zbyt często przestawali z ludźmi, jeśli nie jest to absolutnie konieczne. Nie była to żadna nowina. Raziel prychnął wzgardliwie na wspomnienie swojego spotkania z Dwunastoma w sali konferencyjnej na dole. Bębniąc palcami w skórzane obicie sofy, rozmyślał o konsekwencjach tego, co właśnie ujrzał. Chociaż dwa wymiary oderwały się od siebie wiele eonów temu, światy ludzi i aniołów były kiedyś jednością, co oznaczało, że Dwunastu, jako Pierwsi Stworzeni, posiadało więź z tutejszą energią. Sam w sobie ten fakt niezbyt go niepokoił. Możliwe skutki dla ludzi po zgładzeniu Rady postrzegał zawsze jako niskie

ryzyko – głównym problemem była wzajemna więź między aniołami. Teraz zaś dowiedział się o tym szalonym pomyśle: Dwunastu zamierzało wykorzystać pradawną więź z energią Ziemi, żeby sprawić, iż anioły na całym świecie nieporównanie chętniej stawią opór swym co bardziej prymitywnym instynktom. Jakże szlachetny zamiar. I jakiż… interesujący w kontekście implikacji, jakie niosła ze sobą śmierć Rady. Szeleszcząc jedwabnym szlafrokiem, Charmeine zdjęła nogi z jego ud i usiadła wyprostowana. – Nie zmieniłeś aby zdania, co? Bo ja z pewnością nie, mimo że obecnie jest to bardziej ryzykowne. Raziel posłał jej miażdżące spojrzenie. – Czy Dwunastu zamierza się wycofać, uznając moje przywództwo tutaj? Słucham – odpowiedź brzmi „nie”? W takim razie ja także nie zmieniłem zdania. Teraz, siedząc samotnie w gabinecie, przyznawał w duchu, że jego nieprzemyślane oświadczenie dla dziennikarzy znacznie zwiększyło ryzyko. Chcąc się upewnić, że wszystko nadal funkcjonuje poprawnie, nawiązał kontakt mentalny z Willow. Robił to często, pragnąc trzymać rękę na pulsie w kwestii postępów Zabójców Aniołów, choć musiał też przyznać, że dziewczyna go w pewien sposób intrygowała. Nie wspominając już o zdziwieniu, z jakim przyjął niepokój jej anioła, od kiedy po raz pierwszy wszedł do jej umysłu. Willow zdawała sobie do pewnego stopnia sprawę z tego, że coś jest nie w porządku. I choć niepokój córki nie interesował go na tyle, by pragnął go stłumić, uznał to za ciekawe. Jej parapsychiczne zdolności były silniejsze, niż sądził. Zanim zdążył się mocniej zagłębić, zadzwoniła jego komórka, przywołując go do rzeczywistości. Zerknąwszy na wyświetlacz, ujrzał imię Charmeine. Nieczęsto miała okazję dzwonić do niego z nowinami, więc szybko przesunął opuszkiem palca po dotykowym ekranie. – Tak? O co chodzi? – Coś się dzieje – powiedziała; w jej głosie było wyczuwalne napięcie. Raziel drgnął i skulił się mimo woli; właśnie na to czekał. – Niech zgadnę: obejrzeli w telewizji mój wywiad. Charmeine parsknęła śmiechem. – Razielu, cały świat widział już twój wywiad – rzuciła z przekąsem. – Tak, oczywiście, że go oglądali, i są bardziej rozzłoszczeni, niż ci się wydaje. Ale nie to miałam na myśli. Stało się coś innego… – Charmeine urwała raptownie; wyczuwał, że jest spięta, gdy słuchała czyichś wyjaśnień. – Muszę iść – powiedziała nieoczekiwanie. – Zadzwonię, kiedy tylko będę mogła. – Zaczekaj! Co się dzieje? Co…? Przerwała połączenie. Raziel zaklął, wiedząc, że nic z niej teraz nie wyciągnie, skoro bez wątpienia osłoniła się tarczą przed Dwunastoma. Odsunął fotel i wstał; oparty o parapet, spoglądał na góry w oddali. Z powodu gwałtownej ulewy ich szczyty ginęły w gęstej mgle, która przesuwała się w jego kierunku. – Zamierzam jutro w ramach ćwiczeń zabrać zespół na polowanie – powiedział Alex. Kara leżała w poprzek zniszczonego fotela. Odwróciła głowę, żeby na niego popatrzeć. – Według ciebie są już gotowi? W pokoju telewizyjnym byli tylko we dwoje; inni przebywali rozproszeni po całym budynku. Willow pomagała Liz w kuchni. Dziewczyna rozluźniła się na tyle, że pozwoliła jej pokroić warzywa na sałatkę czy coś w tym rodzaju. Alex nie słyszał, żeby wiele ze sobą rozmawiały, ale był to zawsze jakiś początek. – W tych warunkach bardziej gotowi nie będą – odparł, wzruszając ramionami. – Nie mamy przecież holograficznych obrazów aniołów. Muszą mieć praktykę na mieście. –

Mimowolnie się uśmiechnął. – Wyobrażasz sobie, co powiedziałby na to mój tata? „Zabierasz ludzi na polowanie, choć nie mieli rocznego szkolenia?”. Kara miała na sobie spodnie od dresu i kusą obcisłą koszulkę, spod której wyglądały wytrenowane mięśnie brzucha i ramion. Ona także się uśmiechnęła. – Jakbym tam była. Tyle że teraz są inne czasy, Al. Jestem pewna, że dokonujesz właściwego wyboru. Skrzywił się; też miał nadzieję, że nie popełnia błędu. Po raz kolejny przerabiał w głowie szczegóły polowania, zastanawiając się, jak najlepiej je przeprowadzić. Najsensowniejszym wyborem wydawał się Bosque de Chapultepec, rozległy park miejski przylegający do Paseo de la Reforma. Jego tereny były raczej odludne, zwłaszcza w ciągu tygodnia. Jeśli zespół napotkałby pożywiające się anioły, miałby dość przestrzeni na wykonanie manewru albo poszukanie kryjówki. Najważniejsze to zapewnić im wszystkim bezpieczeństwo. W wiadomościach pokazywano następną konfrontację pomiędzy „bojownikami” a „wiernymi”. Alex spojrzał na ekran, nieuważnie przyglądając się rozzłoszczonym obliczom. Spodziewał się, że dowodzenie zespołem będzie kosztować go zdrowie, nie przewidział jednak, że do tego stopnia będzie się nimi przejmował, nawet tymi, których nieszczególnie polubił. Nie miało to znaczenia. Szkolenie ich, ponoszenie odpowiedzialności za ich życie sprawiało, że poznawałeś człowieka w sposób, który wykraczał poza osobistą sympatię czy też jej brak. Sam, którego Alex z chęcią walnąłby w nos dziesięć razy dziennie, robił na nim wrażenie swoją strzelecką sprawnością. Przez ostatnie tygodnie tak bardzo przykładał się do treningów, że stał się naprawdę niezły. Liz radziła sobie znakomicie, choć często bywała okropnie złośliwa. Alex widział, jak ciężko pracowała, żeby nabrać umiejętności strzelania, i jak wielkie miała do siebie pretensje, gdy zawodziła. Nieustanne gadanie Brendana wkurzało go, ale wiedział, że gdyby chłopaka z nimi nie było, odczuwałby jego brak. A Trish ze swoją piegowatą buzią i niebieskimi oczami była jak klej, który ich wszystkich spajał: łagodząc sprzeczki, mediując pomiędzy nimi i ogólnie zachowując się jak kochana przez wszystkich mamuśka. Nie wspominając już o Wesleyu. Alex z początku nie zwracał na niego uwagi i niespecjalnie go doceniał, gdyż chłopak chował się za maską wiecznego ponuractwa. Pewnej nocy usłyszał hałas dochodzący ze strzelnicy i poszedł sprawdzić, co się dzieje. Była druga w nocy, a niezrażony tym Wesley ćwiczył w najlepsze strzelanie do ruchomego celu. – Hej, jeszcze za mało cię cisnę? – zażartował Alex. Ciemne policzki Wesleya pokryły się rumieńcem. Pospiesznie odłożył broń na miejsce; cel przed nim dalej podrygiwał na łańcuchu. – Nie mogłem usnąć – mruknął zmieszany. – Zaczekaj. – Aleksa nagle olśniło. – Pewnie często tak ćwiczysz, co? To dlatego tak się ostatnio poprawiłeś. Willow wspominała mu, że Wesley jest bardzo nieśmiały. Alex nie dowierzał temu aż do tej chwili. Wesley przybrał posępną minę, lecz jego oczy zdradzały, że był zdruzgotany. – Muszę się z tym uporać, jasne? Nikomu nie przeszkadzam ani nie zabraniam spać. – Tego nie powiedziałem. – Alex oparł się o ścianę. – Ale niewiele ci pomoże, jak nie będziesz spał całą noc. Żeby być w formie, trzeba się dobrze wysypiać. Jezu, gada jak własny ojciec. Przewracając w duchu oczami, zaczął coś jeszcze mówić, gdy wtem Wesley przerwał mu gwałtownie: – Ty nic nie rozumiesz! Muszę się tego nauczyć. To moja jedyna szansa, żeby odpłacić aniołom, nie mogę… – urwał. Rumieniec sięgnął nasady jego włosów; chłopak skrzyżował ramiona i odwrócił wzrok. Alex powoli oderwał się od ściany.

– Anielskie poparzenie? – zaryzykował. Wesley przełknął ślinę. – Moja… cała moja rodzina… Mama pracowała w CIA, to dlatego ja… – znowu zamilkł. W Aleksie zrodziło się bolesne zrozumienie, gdy uświadomił sobie, ile obaj mają ze sobą wspólnego. – Nie miałem o tym pojęcia – wydusił w końcu. Sądząc po minie, Wesley już pożałował, że o tym wspomniał. – Tylko nikomu nie mów, okej? Nie chcę o tym gadać, chcę nauczyć się strzelać. – Dobrze ci idzie – odrzekł spokojnie Alex. – Naprawdę nieźle. Posłuchaj, koniec z nocnymi ćwiczeniami, jasne? Jeśli chcesz, możesz przeznaczyć na to godzinę wcześnie rano, wtedy nikt nie będzie ci zadawał pytań. Potrzebuję cię w najlepszej formie, więc musisz się porządnie wysypiać. Ruchomy cel przestał się w końcu kołysać. Dokoła panowała przejmująca cisza. Po chwili Wesley pokiwał głową. – Tak, dobrze. Po tym zdarzeniu nie zaczął się bynajmniej inaczej zachowywać; nadal był zamknięty w sobie i niewiele mówił. Alex uświadomił sobie jednak, że ma wrażenie, jakby go wreszcie poznał. Znał ich wszystkich, był świadkiem, jak się zmieniają, rozwijają, stają się lepiej wyszkoleni, i wiedział, że zrobi wszystko, żeby zapewnić im bezpieczeństwo. – Czy Willow wybiera się z nami na to polowanie? – spytała Kara, zakładając ramię na oparcie fotela. – Nie wiem – przyznał Alex po chwili milczenia. Choć Willow tak nie uważała, szło jej znakomicie jak na osobę, która nigdy przedtem nie miała do czynienia z bronią, na razie jednak nie nadawała się do walki z aniołami. Pomijając lęk o jej bezpieczeństwo, Alex wiedział, że jej anielska postać znakomicie przydaje się w walce. Gdyby jednak jakiś anioł odkrył, kogo ma przed sobą, i zdołał im uciec… Skrzywił się na wspomnienie potyczki na dziedzińcu i odlatującego z szumem skrzydeł stwora. – Nie wiem – powtórzył, masując sobie mimowolnie skronie. Tym razem nie była to migrena, tylko zwykły ból głowy, który nękał go już od wielu godzin. Kara przyjrzała się pod światło swoim jaskrawoczerwonym paznokciom. – Czy mogę cię o coś zapytać? Obrzucił ją nieufnym spojrzeniem, tłumiąc krzywy uśmieszek. – Jeżeli znowu chodzi o moje życie erotyczne… – Nie, nie o to. Zastanawiałam się po prostu, dlaczego nie użyłeś jej anioła w trakcie szkolenia. Mogłoby nam to pomóc. – On nie ma aureoli. – Alex wzruszył ramionami. – I nie wiem, co by się stało, gdyby ktoś za bardzo się zapalił i do niego strzelił. Czy Willow zostałaby ranna, czy nie. – To się może stać na każdym polowaniu – zauważyła przytomnie Kara. – Owszem – zgodził się z nią. Był to jeszcze jeden powód, dla którego wahał się, czy zabierać ze sobą Willow. Gdyby Sam albo inny zabójca w ferworze walki trafił w powietrzu jej anioła… – Jeśli chcesz mojej rady, to uważam, że nie powinna iść z nami – powiedziała Kara po chwili milczenia. – Wiem, że wyraźnie oznajmiłeś nam, iż Willow jest częścią zespołu, ale… – …ale faktycznie tak nie jest – dokończył ostrym tonem. – Nie twierdzę, że to jej wina – dodała Kara. – Po prostu inni wciąż jeszcze jej nie ufają. Alex poczuł przypływ irytacji. – Najwyższy czas, żeby się z tym wreszcie uporali. Poza tym ufają jej znacznie bardziej

niż na początku. – Przywykli do obecności Willow w domu, ale to nie to samo – odrzekła Kara powoli, ostrożnie dobierając słowa. – Uważam, że zabranie jej na pierwsze polowanie nie byłoby dobre dla morale zespołu; wszyscy i tak będą okropnie zdenerwowani. Zresztą ona nie radzi sobie jeszcze z bronią na tyle dobrze, by… W sumie jest więcej minusów niż plusów tej akcji. Przemawiała tak rozsądnie, że Alex aż zazgrzytał zębami. – Okej, przekonałaś mnie – wycedził chłodno. – Nie zamierzasz jej zabrać? – Przeciwnie, zamierzam – odrzekł. – Ponieważ Willow jest częścią zespołu, a ty i cała reszta musicie się w końcu z tym pogodzić. Wystarczy, że nie weźmie udziału w ataku na Radę ani nie pójdzie do katedry. Natomiast na takim polowaniu nie grozi nam zbyt wielkie niebezpieczeństwo, bo będziemy na otwartej przestrzeni, mając duże pole manewru. Za żadne skarby nie powiem Willow, że nie może z nami pójść. Kara skinęła głową, najwyraźniej nieprzekonana. – Okej. To twoja decyzja. – Umilkła zapatrzona w ekran telewizora, w którym zaczęto nadawać reklamę. – Ty naprawdę bardzo ją kochasz, prawda? Spojrzał na nią, zaskoczony tonem żalu w jej głosie. – Tak, nad życie – przyznał. – Bardziej niż cokolwiek na świecie. Kara wykrzywiła wargi i spuściła głowę. – To widać. Jak miło… Kiedyś myślałam, że może ja i Jake… – urwała. Alex wyprostował się i popatrzył na nią uważniej, po czym uświadomił sobie, że wcale nie jest zaskoczony. Kara i Jake zawsze byli ze sobą blisko, choć Alex wiedział, że jego brat wyzbył się nadziei, iż zrodzi się między nimi prawdziwe uczucie. Jake powiedział mu kiedyś, że próbował z nią flirtować i został brutalnie odtrącony. Nagle zrobiło mu się żal. Jezu, Jake wprost szalał za Karą, nie miało to nic wspólnego z jego własnym dziecinnym zadurzeniem. Gdyby brat mógł się z nią związać, byłby niewiarygodnie szczęśliwy. – Więc dlaczego nic z tego nie wyszło? – odważył się zapytać. Kara z westchnieniem oparła brodę na rękach. – Och, sama nie wiem. Jake był wtedy jeszcze niedojrzały. Przede wszystkim nie chciałam chyba jednak psuć naszej przyjaźni. Ale życie jest zbyt krótkie, więc trzeba brać, co daje; nauczyła mnie tego śmierć Jake’a. – Umilkła, wodząc palcem po oparciu fotela. Po chwili odezwała się ściszonym głosem: – A skoro już o tym mowa… jesteś bardzo do niego podobny, wiesz? To znaczy, miałam nadzieję, że tak właśnie będzie wyglądał, jak dorośnie. Spojrzenie Aleksa pomknęło ku jej czekoladowym oczom. Patrzyła na niego z powagą, nie uciekając wzrokiem. Chryste, nie mogło jej przecież chodzić o to, co mu się wydawało? Odchrząknął, po części przekonany, że dziewczyna za moment wybuchnie śmiechem. – Posłuchaj, Kara… Przerwała mu stanowczym ruchem dłoni. – W porządku. Wiem, że kochasz Willow. Chciałam ci tylko o tym powiedzieć, nic więcej. – Wstała z fotela, podeszła do niego i złożyła mu na czole delikatny pocałunek. – Nie martw się, nigdy tego nie powtórzę. Nie chcę komplikować ci życia. Jesteś fajnym facetem, Al. Najlepszym. A gdyby kiedyś coś się zmieniło… – Wzruszyła ramionami i uśmiechnęła się lekko. – Kto to może wiedzieć? Zmieszany Alex patrzył za nią, kiedy wychodziła z pokoju. Kara? Gdyby wyznała mu to kilka lat – nie, kilka miesięcy temu, wykrzyknąłby w uniesieniu „tak”, zanim zdołałaby skończyć zdanie. Teraz jednak nic to dla niego nie znaczyło, czuł się tylko odrobinę nieswojo, choć przecież nie zawinił niczym ponad to, że akurat z nią siedział. Na wspomnienie swoich

miłosnych mąk nastolatka pomyślał gorzko, że szkoda, iż ta rozmowa nie odbyła się wówczas w obozie; byłby nią zachwycony. Ogarnęło go poczucie winy. Przeklinając w duchu zwierzenia Kary, poszedł poszukać Willow; znalazł ją w kuchni. Wyciskała do miski cytrynę, Liz tymczasem przekładała do brytfanny piersi kurczaka. Alex, niezauważony, przystanął w progu, śledząc wzrokiem szczupłą sylwetkę Willow w dżinsach i obcisłym podkoszulku. Krótko ostrzyżone włosy ukazywały wdzięczną linię jej karku. – Powinnaś kiedyś spróbować – mówiła Willow. – Estragon daje bardzo interesującą nutę. – No tak, to możliwe… – Liz urwała, spostrzegłszy stojącego w drzwiach Aleksa. Willow również podniosła głowę. – Cześć – powiedziała miękko. – Cześć – odrzekł z uśmiechem. Czubek nosa miała ubrudzony mąką. – Czy mogę z tobą porozmawiać? Skinęła głową z wahaniem. – Jasne. – Wytarła ręce w papierowy ręcznik. – Zaraz wracam – zwróciła się do Liz. Zaprowadził ją do jednego z magazynów i zamknął drzwi. W zastawionym pudłami pomieszczeniu panował półmrok. – To może zająć więcej czasu, niż się spodziewałaś – wymruczał, nachylając się do niej. Poczuł, że zesztywniała, i cofnął się zaskoczony. – Co się dzieje? Już otworzyła usta, żeby odpowiedzieć, ale tylko potrząsnęła głową. – Nic. Chyba się… przeziębiłam. Od ostatnich ćwiczeń na strzelnicy czuję się dziwnie. Lepiej, żebyś się do mnie nie zbliżał. W jej głosie wyczuwało się napięcie. Ujął ją pod brodę i popatrzył w oczy. – Nie martwisz się chyba znowu moją migreną? To było wiele dni temu. Willow wyraźnie drgnęła. – Może trochę. – Westchnęła, obejmując się ramionami. – Alex, ja… myślę, że jest coś… – O co chodzi? – Przez jeden straszny moment myślał, że powie mu, iż podsłuchała zwierzenia Kary. Potem przyjrzał się wyrazowi jej oczu i potworny lęk chwycił go za gardło. – Willow, co się stało? Powiedz mi, proszę! Z korytarza dobiegły podniesione głosy – Sam i Brendan wykłócali się o jakąś grę komputerową. Willow przygryzła wargi, zerkając na drzwi. W końcu potrząsnęła głową. – To nic. Przepraszam. Chyba wciąż jeszcze nie przywykłam do mieszkania tutaj. Nieprzekonany Alex ujął ją za rękę i uważnie wpatrywał się w jej twarz. – Sądziłem, że czujesz się tu coraz lepiej. Gdy wszedłem do kuchni, wymieniałyście się z Liz przepisami. Spodziewam się, że wkrótce nauczysz Sama naprawiać silniki. – Tak, możesz sobie pomarzyć – odrzekła Willow ze śmiechem. – Aż tak dobrze nie jest. Liz uznała chyba, że nie zamierzam zmielić szkła w młynku do pieprzu i dosypać wam go do jedzenia. Nie wiem. Nie przejmuj się mną. Po prostu czuję się dzisiaj jakoś dziwnie. Alex nie pojmował, co się dzieje, widział tylko, że Willow jest cała roztrzęsiona. Objął ją, a ona wtuliła twarz w jego szyję. – Kocham cię – powiedziała stłumionym głosem. – Naprawdę bardzo cię kocham. Wiesz o tym, prawda? Lęk mieszał się w nim z oszołomieniem; takie wyznania w jej ustach nie należały do częstych. Łagodnie skłonił ją, by na niego spojrzała. – Maleńka, przerażasz mnie. Jeżeli coś się dzieje, musisz mi koniecznie o tym powiedzieć.

– Wiem – odrzekła niemal szeptem. Znowu zaczęła coś mówić, po czym urwała niepewnie, szukając wzrokiem jego spojrzenia. Jej twarzyczka elfa była taka śliczna, że serce mu się krajało. Po chwili Willow westchnęła i spuściła wzrok, mnąc w palcach brzeg podkoszulka. – Martwię się tym, co nas czeka – wykrztusiła. – Co będzie, jak uda nam się pokonać Radę… albo jak poniesiemy porażkę. – Jesteś pewna, że tylko to cię dręczy? – spytał Alex, nie spuszczając z niej wzroku. Bezskutecznie próbowała się uśmiechnąć. – Czy to mało? – Nie – odparł. – Nie, to niemało. – Wzdychając, oparł się o stos pudeł. – Posłuchaj, zamierzam powiedzieć o tym przy kolacji… Jutro wyjdziemy na pierwsze prawdziwe polowanie. Willow zastygła jak posąg. – My? Czyli ja też? – Tak, my wszyscy – potwierdził. – Najwyższy czas. Zespół musi mieć szansę się sprawdzić, zanim dojdzie do akcji. – Dopiero teraz spostrzegł napięcie Willow. – Nie masz nic przeciwko temu, prawda? Wolałbym oczywiście, żebyś została, ale pomyślałem… – Nie przeszkadza mi to – odparła. – To znaczy, denerwuję się, ale… nie ma problemu. – Nie martw się, nie pozwolę, żeby komuś coś się stało – zapewnił Alex. Jezu, miał nadzieję, że tak właśnie będzie. Odsunął od siebie tę myśl; nie chciał się zastanawiać nad przebiegiem polowania, gdy miał kilka chwil sam na sam z Willow. Ponownie się do niej nachylił. Wyczuł, że się zawahała, zaczęła się odsuwać – i nagle zdecydowała się na pocałunek. Puls Aleksa przyspieszył, kiedy się do niego przytuliła. Wsunął jej ręce pod bluzkę i głaskał jedwabiście gładką, ciepłą skórę. Przez kilka niekończących się minut tylko oni oboje istnieli na świecie. Willow cofnęła się z pośpiechem, który go zaskoczył. – Przepraszam. Mam początki przeziębienia, pamiętasz? – Nie obchodzi mnie to – wymruczał, nachylając się do niej. – Zarazki są dobre. – Nie, naprawdę. Nie chcę, żebyś się ode mnie zaraził. – Postąpiła krok w tył i zarumieniona poprawiła bluzkę, unikając jego spojrzenia. Alex ściągnął brwi. Już miał powtórzyć pytanie, czy coś się jednak nie stało, gdy Willow posłała mu szybki, przepraszający uśmiech. – Zobaczymy się podczas kolacji, dobrze? Kocham cię. Nim zdążył odpowiedzieć, cmoknęła go w policzek i cicho zamknąwszy za sobą drzwi, wymknęła się z magazynu.

ROZDZIAŁ DWUNASTY Do Chapultepec pojechali metrem. Dawniej mogliby być jedynymi cudzoziemcami w wagonie, lecz obecnie, gdy w mieście roiło się od turystów, którzy chcieli obejrzeć przerobioną katedrę, ich grupka nie zwracała niczyjej uwagi. Jedynie Trish i Liz zdążyły zająć miejsca w zatłoczonym pociągu. Alex i reszta stali, trzymając się uchwytów nad głowami. Willow stanęła przy nim. Gdy metro ruszyło gwałtownie, Alex objął ją ramieniem i podtrzymał. Wyczuwał jej napięcie. Zresztą wszyscy byli podenerwowani. Sam postukiwał palcami wolnej ręki w udo, Wesley miał jeszcze bardziej ponurą minę niż zwykle, za to Brendan gadał, ile wlezie, piskliwym, zdyszanym głosem. Alex chciał mu powiedzieć, żeby przestał, ale Kara go wyręczyła; spiorunowała chłopaka wzrokiem i natychmiast umilkł. Dotrzymała danego mu słowa i zachowywała się po siostrzanemu, aż zaczął wątpić, czy ich rozmowa faktycznie miała miejsce. Wysiedli na stacji Constituyentes; opodal znajdowała się brama do parku. Chapultepec był właściwie rozległym lasem, w którym znajdowały się przeróżne atrakcje, łącznie z zabytkowym zamkiem i parkiem rozrywki, lecz w tej jego części było cicho i spokojnie. Alex rozejrzał się po ścieżkach, kępach drzew i wypielęgnowanych trawnikach. Gdy przecięli ulicę i weszli na teren parku, wielkomiejski gwar ucichł jak nożem uciął. Z milczenia Willow Alex wywnioskował, że w pobliżu nie kręcą się żadne anioły. Zgodnie z jego przewidywaniem w parku nie przebywało o tej porze zbyt wielu spacerowiczów, choć zarazem było ich tylu, by ściągnąć uwagę drapieżców. Co za ironia, że liczył na ich atak… Przymknąwszy oczy, przeniósł energię przez punkty czakramów. Wyczuł, że pozostali zrobili to samo. – Dobra, podzielimy się teraz na dwa zespoły – polecił. – Kara, ty poprowadzisz Wesleya, Liz i Brendana. Ze mną pójdą Sam, Trish i Willow. Kryjcie się, o ile to możliwe, ale miejcie oko na główne ścieżki, bo to na nich rozegra się przedstawienie. Kara skinęła głową. – Ile mamy czasu? – zapytała, spoglądając na wyświetlacz komórki. Alex również miał telefon. Kupił go sobie dziś rano na jednym z ulicznych straganów, podobnie jak odzież dla siebie i Willow. Wiedział, jak nie znosiła chodzić w pożyczonych rzeczach. – Godzinę, a potem spotkamy się tutaj – odrzekł, sprawdzając czas. Wsunął aparat z powrotem do kieszeni granatowej bluzy z kapturem. – Zadzwoń do mnie, jeśli będą kłopoty. I miłego polowania, ludzie; uważajcie na siebie. – Wypowiedział dobrze znane słowa bez namysłu; często słyszał je przed polowaniem od Cully’ego, potem zaś od Juana. Teraz przyszła kolej na niego. Z oczu Kary wyczytał, że pomyślała to samo. – Spoko – powiedziała i poprowadziła swoją grupę między drzewa. – Chodźcie, pójdziemy tędy – zwrócił się Alex do swojego zespołu. Odeszli w przeciwną stronę. – Zaczynamy skanować teren. Powiedzcie mi, co wyczuwacie. – On sam wyszukał już anielską energię o ćwierć mili od nich, ale chciał się przekonać, jak długo zajmie to innym. Tropiciele aniołów byli rzekomo nieźli, lecz nie wiedział, jak przebiegało ich szkolenie, gdyż wszystkich rekrutowała CIA. Nastąpiła chwila skupienia. – Tędy – powiedzieli niemal jednocześnie Sam i Trish, pokazując kierunek. – Niezbyt

daleko – dodała dziewczyna, patrząc na niego z powagą. – Przypuszczam, że jest ich więcej niż jeden. – Tak, ja również mam takie wrażenie – zgodził się z nią Alex. – Okej, zacznijmy się przedzierać przez gęstwinę. – Gdy ruszyli na nieduże wzniesienie, spojrzał na Willow, zastanawiając się, czy dobrze się czuje. Kroczyła w milczeniu, wpatrzona w fioletowe trampki. Przez cały dzień nie wypowiedziała ani słowa. Jak gdyby wyczuwając na sobie wzrok Aleksa, Willow podniosła oczy i zwolniła kroku, pozwalając Samowi i Trish się oddalić. Ku swemu przerażeniu spostrzegł, że była wyraźnie przestraszona. – Alex, posłuchaj, ja… ja nie mogę wziąć udziału w polowaniu – wypaliła nieoczekiwanie. – Wiem, że to nieodpowiednia pora, tak mi przykro… Powinnam ci była powiedzieć o tym wczoraj, ale… – jąkała. – Tam! – zawołał idący przodem Sam. – O kurczę, to całe cholerne przyjęcie! Alex podrzucił głowę. Przestał rozmyślać o słowach Willow, gdy tylko ujrzał ruszającego z impetem Sama, za którym puściła się biegiem Trish. Oboje w pędzie sięgnęli po broń. „Chryste – pomyślał – naprawdę nic lepszego nie przyszło im do łba po tylu godzinach spędzonych na ćwiczeniu strategii?”. – Sam! – zawołał tak głośno, jak pozwalała na to sytuacja. – Trish, zaczekajcie! – Dziewczyna od razu przystanęła, z przestrachem spoglądając na niego przez ramię. Sam nie zwolnił biegu, przeskakując między drzewami jak partyzant. Alex pognał za nim. Dogoniwszy chłopaka, chwycił go za ramię i gwałtownie zatrzymał. – Stój – wysyczał. – Czyś ty kompletnie zwariował? Nie możesz lecieć jak oparzony, musisz najpierw sprawdzić teren! Teraz i on dojrzał anioły u podnóża wzniesienia, za którym znikała ścieżka. Sam miał rację, to było „cholerne przyjęcie” – cztery anioły tłoczyły się przy czworgu spacerowiczach. Ich stykające się ze sobą skrzydła tworzyły lśniący pąk kwiatu, a aureole jaśniały, pulsując, gdy stwory się pożywiały. – Musimy się pospieszyć! – krzyknął Sam, wyrywając się Aleksowi. – Ci ludzie doznają krzywdy, właśnie w tej chwili… – Na ziemię – przerwał mu Alex, nie odrywając oczu od aniołów. Sam się nie ruszył. – Na ziemię! – warknął groźnie, przyciskając muskularne ramię Teksańczyka. Sam z posępną miną opadł przy nim na trawę i położył się płasko na brzuchu. Trish dołączyła do nich i zrobiła to samo. Jej zazwyczaj schludny koński ogon stracił kształt. Na widok rozgrywającej się przed nimi sceny wyraźnie pobladła. – Dobra, a teraz posłuchajcie – powiedział Alex. – Wiem, że trudno się temu biernie przypatrywać, ale one już się pożywiają; nie możemy ocalić tych ludzi. Możemy jedynie zaczekać na oddanie czystego strzału. – Musimy strzelać od razu! – Sam podniósł głos. Trish spojrzała na niego z niepokojem. – Nie możemy im pozwolić… – Mów ciszej – warknął Alex ze złością, ucinając protesty chłopaka. – Przyjrzyj się, jak stoją: ich aureole są zbyt blisko głów tych ludzi. Moglibyśmy któregoś z nich zabić. – I co z tego? Może to wcale nie takie złe wyjście! Już dostali anielskiego poparzenia; co dobrego… Alex zaklął, gdy jeden z aniołów podniósł wzrok. Na moment ich oczy się spotkały i Alex był już pewien, że anioł wie. Z wysiłkiem oderwał spojrzenie i wyciągnął pistolet. – Twoje życzenie się spełniło; zobaczyły nas. Świetny pomysł, idioto. Zostańcie na pozycji, oboje. Jeśli będziecie mogli, to strzelajcie, i za nic nie patrzcie im w oczy!

Nie było czasu na dalsze instrukcje; anioły rzuciły się w ich kierunku z szumem skrzydeł. Jeden z nich wzleciał wysoko, przygotowując się do zanurkowania. Alex na razie go zignorował i wymierzył w stwora przed sobą. Na sekundę słońce go oślepiło i przestał widzieć aureolę, ale potem znowu ją ujrzał i strzelił. Anioł rozpadł się na milion cząsteczek, on zaś poczuł znajome tchnienie energii. Obok niego rozległy się chaotyczne wystrzały i zaszeleściła trawa. – Ha! – krzyknął Sam, przetaczając się na bok, gdy jeden z aniołów zanurkował ze świstem powietrza, wyciągając palce w stronę siły żywotnej Teksańczyka. Alex wykonał zgrabną przewrotkę i usiadł, wiodąc lufą za zawracającym stworem. Broń Trish wypaliła; kątem oka ujrzał rozbłysk tysiąca świateł. „Tak jest! Dobry strzał!” – pomyślał i wypalił. Anioł rzucił się w bok, łopocząc skrzydłami. Alex wystrzelił ponownie i tym razem trafił. Gdy się obracał, przesuwając lufę w ślad za czwartym, ostatnim drapieżcą, Sam jeszcze raz oddał strzał. Cisza. Opadające na ziemię drobiny światła. – U… udało się nam! – wyjąkała Trish ze zdumieniem. – Naprawdę nam się udało! Alex odwrócił się i zmierzył Sama ciężkim spojrzeniem. Teksańczyk uciekł wzrokiem i czerwony jak burak odłożył broń. – Nigdy więcej tak nie rób – wycedził groźnie Alex. – Gdyby któreś z nas nie przeżyło, to tylko dlatego, że ściągnąłeś na nas uwagę aniołów. Sam przełknął z trudem. – No tak, ale… – Zamknij się! Nie chcę słuchać twoich usprawiedliwień. Nie wolno ci lecieć jak wariat, zanim nie ocenisz zagrożenia, i wrzeszczeć jak opętany, skoro kazałem ci być cicho. Czy to jasne? – Przepraszam – wyszeptała Trish. – Ja też pobiegłam. – Nic złego nie zrobiłaś – odrzekł Alex, nadal mierząc Sama ponurym wzrokiem. – Przynajmniej zatrzymałaś się, gdy ci poleciłem. – Zachowałem się głupio – przyznał w końcu Sam ze skruszoną miną. – Zdenerwowałem się… i przestałem myśleć. – Podniósł oczy na Aleksa. – Przepraszam. To się już więcej nie powtórzy. – Oczywiście – zgodził się z nim Alex. – Bo jeśli jeszcze raz tak zrobisz, to wyrzucę cię z grupy bez możliwości powrotu. Sam skinął głową, wargi miał pobielałe ze strachu. – Rozumiem. – W porządku – powiedział Alex, wstając. – Pomijając początek akcji, oboje możecie być z siebie dumni. – Objął Trish jednym ramieniem i klepnął Sama w plecy. – Poważnie, daliście sobie nieźle radę. Jest ciężko, jak już was wypatrzą. Dobra robota, naprawdę. Trish miała minę, jakby adrenalina nadal w niej pulsowała. Z wysiłkiem przywołała na twarz niepewny uśmiech. Sam skrzywił się i przejechał dłonią po krótkich jasnych włosach. – Taa… ale na początku kompletnie mnie zatkało. Kurde, nie potrafiłem nawet prosto strzelić… Przez głowę Aleksa przeleciało pewne stare wspomnienie z parku w Albuquerque i krtań ścisnęła mu się ze wzruszenia. „Czy żeś mnie nie słuchał? Ciężko jest, jak już cię wypatrzą. Poradziłeś sobie. Poradziłeś” – powiedział wówczas Cully. – Poradziłeś sobie – odrzekł cicho Alex. Naprawdę tak myślał. Chociaż pierwsze polowanie nie przebiegło bez zgrzytów, to miał świadomość, że oboje wykonali niezłą robotę, a przecież mogło być znacznie gorzej. Na treningi pozostało jeszcze ponad siedem tygodni. Przy

odrobinie szczęścia wystarczą. W dole ofiary doszły już raczej do siebie, bo ludzie ruszyli dalej, opowiadając sobie z euforią o los ángeles. Jedna z dziewcząt nie miała chyba jeszcze szesnastu lat; jej długie czarne włosy lśniły w słońcu. Gdy grupka doszła do zakrętu, dziewczyna się zachwiała i chwyciła ramienia najbliżej idącej kobiety. – To pewnie najcięższa sprawa, co? – spytała Trish, wzdychając. – Jeśli się nie zdąży na czas. – Tak – odrzekł Alex i odłożył broń do kabury. – Ale jeśli uda ci się ich ocalić, to czujesz, że było warto, możesz mi wierzyć. Mamy cztery martwe anioły, które nikogo więcej nie skrzywdzą. – Hej, gdzie jest Willow? – spytał nagle Sam. Alex zastygł, przypomniawszy sobie jej smutną, przestraszoną twarz. Co zamierzała mu powiedzieć? Czy coś się stało? Biegiem ruszył pod górę, ku wierzchołkowi niewielkiego wzniesienia, a za nim popędzili Sam i Trish. Strach sączył się w jego żyłach gorącą strugą; Willow nigdzie nie było widać. – Willow! – krzyknął, osłoniwszy usta zwiniętymi dłońmi. – Willow, gdzie jesteś? – Hej, zaczekaj, czy to czasem nie ona? – spytała zdyszana Trish. – O kurde – zaklął jednocześnie Sam i stanął wpatrzony w niebo. Alex okręcił się i spojrzał we wskazanym przez Trish kierunku, po czym skamieniał. W dole dziewczyna podobna do Willow biegła w stronę wschodniej bramy parku. Trzymała za rękę chłopaka o kręconych ciemnobrązowych włosach. Mgliście uświadomił sobie, że Sam szarpie go za rękaw. – Alex! Spójrz w górę. Alex z trudem oderwał spojrzenie od Willow i obcego chłopaka. Zadarłszy głowę, zobaczył, że wysoko nad nimi przecina nieboskłon długi, lśniący w słońcu strumień co najmniej stu aniołów. Kiedy Alex pobiegł za innymi, ruszyłam za nim, niezgrabnie macając palcami w poszukiwaniu broni. Moje ruchy wydawały się tak nienaturalne, jakbym przeistoczyła się nagle w bohaterkę komedii parodiującej filmy akcji. Wtem przyszła mi do głowy pewna myśl i poczułam się niczym oblana kubłem zimnej wody. Stanęłam jak wryta, patrząc, jak ciemne włosy i granatowa bluza Aleksa znikają pośród drzew. Co ja sobie właściwie myślałam? Przecież nie mogłam się zbliżyć do aniołów. Przedtem, nim nawiązałam z nim więź, mój anioł pojawiał się zawsze, kiedy inne atakowały, osłaniając mnie błyszczącymi białymi skrzydłami. Co stałoby się teraz, gdyby zjawił się znowu, ja zaś nie potrafiłabym go kontrolować? Gdyby uczynił coś, co zraniłoby któregoś z naszych? Jakby w odpowiedzi mój anioł przekręcił się złowieszczo w głębi mnie, usiłując się wyrwać na wolność. Nie! Walczyłam z nim mentalnie ze wszystkich sił i w końcu udało mi się go pokonać. Stałam, drżąc cała, ściskając dłońmi głowę i oddychając z trudem. Dobry Boże, jeśli tak miała wyglądać reszta mojego życia, to z pewnością zwariuję. Co to było – dlaczego się to ze mną działo? Osunęłam się na ziemię i, oparta plecami o gruby pień drzewa, zakryłam głowę rękami. Wyczuwałam raczej, aniżeli słyszałam, wystrzały nieopodal. Nigdy w życiu nie czułam się aż tak bezradna. Sięgnęłam myślami, szukając Aleksa – musiałam poczuć jego obecność. Odnalazłam jego energię, silną i napawającą otuchą, i uczepiłam się jej mocno, nieświadoma tego, co czynię. „Bądź bezpieczny, proszę, bądź bezpieczny. I błagam, nie zacznij mnie nienawidzić, kiedy ci wyznam, że mój anioł jest jednak dla mnie obcy, że nie jest integralną częścią dziewczyny, którą kochasz, i oboje fatalnie się co do tego pomyliliśmy”.

Ktoś zbliżał się do mnie powolnym, ostrożnym krokiem. Poderwałam głowę. O kilka stóp ode mnie stał, przyglądając mi się uważnie, chłopak w wypłowiałych dżinsach i szarym podkoszulku z długimi rękawami. Był mniej więcej wzrostu i budowy Aleksa; mimo kręconych, po kobiecemu miękkich włosów ciemnobrązowego koloru wydawał się bardzo męski. Szerokie bary, mocna szczęka ze śladami zarostu, wysokie kości policzkowe. Wbił we mnie spojrzenie rozszerzonych oczu. Gdy pojęłam, kim jest, mój mózg odmówił na chwilę dalszego działania. To był chłopiec z mojego snu. Podszedł i opadł przede mną na kolana, upuszczając na ziemię zniszczony plecak. Poruszył ustami, ale tylko przełknął ślinę. Spojrzał na moje ręce i dotknął ich – czułam, że drży. Powiódł opuszkami palców wzdłuż moich ramion, jakby się upewniał, że istnieję naprawdę. Potem wziął moje ręce w swoje dłonie – były szorstkie i ciepłe – i mocno je uścisnął, mówiąc coś po hiszpańsku. – Ja… – Dlaczego się nie wyrywałam? Jakby rzucił na mnie urok. – Nie mówię po hiszpańsku – wykrztusiłam. – No hablo español. – Wreszcie spróbowałam uwolnić dłonie, gdy nagle otoczyła mnie fala jego energii i zachłysnęłam się pod wpływem szoku, niezdolna się poruszyć. Zdawała się tak znajoma, jak najtajniejsza cząstka mej jaźni; dotychczas nic nie było dla mnie równie znajome. Chłopiec podniósł wzrok. Oczy miał zamglone – ciepły brąz, przetykany iskierkami zieleni. – Tak, przepraszam. Wiem o tym, po prostu zapomniałem. – Mówił bezbarwnym tonem, jakby nie myślał o wypowiadanych słowach. Potrząsnął głową, wpatrując się we mnie, jego twarz rozpromienił pełen podziwu uśmiech. – To naprawdę ty – wyszeptał. – Jeszcze nie mogę uwierzyć, że cię odnalazłem. – Puścił moją rękę i dotknął policzka. Promień słońca oświetlił jego twarz, złocąc jednodniowy zarost na podbródku. Wyrwałam mu się stanowczo; serce tłukło mi się w piersi jak oszalałe. – Kim jesteś? Zaczął coś mówić, ale urwał, gdy naszym oczom ukazał się okropny widok: nad parkiem przelatywało stado co najmniej stu aniołów, kierując się na wschód długim, migotliwym strumieniem. W samym środku znajdowała się niewielka grupa promieniująca znacznie silniejszym blaskiem niż pozostałe. Był tak jaskrawy, że raził w oczy, uniemożliwiając widzenie. Uświadomiwszy sobie, dlaczego widok ten wydał mi się dziwnie znajomy, omal nie zemdlałam. Wszystkie elementy mojego snu znalazły się nagle na swoich miejscach i przestałam rozumieć, co jest, a co nie jest prawdziwe. Najpierw ten chłopak, a teraz dwanaście aniołów – udało mi się je policzyć na tle nieba. Mój umysł odmawiał działania, usiłując nieskładnie pojąć wszystko naraz. Co robiły tu dzisiaj? Wszak miały się znaleźć w Mexico City dopiero za pięć tygodni! Wstałam zapatrzona w niebo; chłopak również się podniósł. – To Rada – szepnęłam. – O Boże, to była Rada z mojego snu! Musimy pobiec za nimi, przekonać się, dokąd lecą. Alex! – wrzasnęłam przez ramię. – Alex, szybciej! Rada przybywa! Na wzmiankę o śnie chłopak obrzucił mnie szybkim spojrzeniem. Chwycił plecak i zarzucił sobie na ramię. – Chodź, musimy się pospieszyć – powiedział. – Alex! – krzyknęłam ponownie, wiedząc, że mnie nie usłyszał. Cząstka mojego umysłu nadal była przy nim i wyczułam, że wszystko w porządku, Alex był zadowolony. Pokonali anioły i jeszcze nie dostrzegli nowego stada, pośrodku którego jaśniało Dwunastu. – Chodź! – ponaglił chłopak, łapiąc mnie za rękę i zerkając w niebo.

– Zaczekaj… puść mnie! Muszę powiedzieć mojemu… – Nie mamy czasu! – przerwał mi szorstko i rzucił się biegiem, ciągnąc mnie za sobą. Przestałam się opierać i także zaczęłam biec. Miał rację, nie było czasu do stracenia. A co więcej… A co więcej, jakoś nie potrafiłam mu odmówić. Pobiegliśmy między drzewami do ścieżki. Chłopak trzymał mnie mocno za rękę, rytmicznie pracując długimi nogami. Anioły to niknęły, to znów się pokazywały; chłopak kierował się w dół jedną, potem drugą ścieżką. Minęliśmy w pędzie stragany handlarzy, zbiegliśmy po schodach i okrążyliśmy staw. Przestraszone kaczki poderwały się do lotu z łopotem skrzydeł. Chciałam go poprosić, żeby zwolnił; zamiast tego zacisnęłam zęby i biegłam jeszcze szybciej. Mój towarzysz odwrócił się, nie zwalniając tempa, i na chwilę otoczył mnie ramieniem, pomagając biec. – Szybciej, querida! Czułe słowo, jakie rozpoznałam z mojego snu, wprawiło mnie w zdumienie, nagle jednak uświadomiłam sobie, że chłopak dostrzegł anioły równie łatwo jak ja, nie przenosząc świadomości przez punkty czakramów. Kim, na Boga, był ten człowiek? Anioły oddaliły się od nas, ale nadal znajdowały się w polu widzenia. Chłopak zatrzymał się przy moście, zwieńczonym parą lwów z czarnego kamienia na wysokich postumentach. Nie był szczególnie zdyszany. Przed nami widziałam szeroką bramę do parku. Staliśmy obok siebie, zapatrzeni w dal. Za parkiem widać było wyraźnie pojedynczą wieżę strzelającą w niebo ponad koronami drzew – zakrzywiony na szczycie półcylinder z zielonkawego szkła, w którym odbijały się chmury. Anioły skręciły gwałtownie w jej stronę, polatując dokoła jak ćmy wokół płomienia i jaśniejąc tak, że wieża zdawała się płonąć. Niejasno zdałam sobie sprawę z tego, że chłopiec znów otoczył mnie ramieniem i przyciągnął do siebie. Z nieznanych mi powodów wcale mnie to nie zdziwiło. – Co się dzieje? – wysapałam. – Czy to jest hotel Nikko? Potrząsnął głową, podobnie jak ja nie mogąc oderwać oczu od niezwykłego widoku. – Nie, to La Torre Mayor, czyli Wielka Wieża. W tym biurowcu mieszczą się różne firmy. Przeszła obok nas nieświadoma niczego kobieta pchająca wózek. Nad nami anioły zaczęły znikać wewnątrz przeszklonego gmachu. Dwanaście najjaśniejszych jako pierwsze skryło się w wieży, inne stopniowo szły w ich ślady, aż w końcu ostatni anioł przepadł w środku z łopotem lśniących skrzydeł. – Nigdy dotąd czegoś takiego nie widziałem – wymamrotał chłopak, delikatnie głaszcząc moje ramię. – Było ich tyle, a te dwanaście pośrodku tak oślepiająco jasne… – To Rada Serafinów – wyjaśniłam, nadal patrząc w górę. – Widziałam je… – Rada? – przerwał mi chłopak i spojrzał na mnie, marszcząc brwi. – Masz na myśli ich rząd? Skinęłam głową. – Przyśnił mi się o nich sen. Dwanaście aniołów i… – urwałam raptownie. Chłopak znieruchomiał i wbił we mnie wzrok, ja zaś wiedziałam, że nie myśli już o Radzie. Znienacka spostrzegłam, że stoję wtulona w niego, z głową nieomal na jego piersi. Boże, co ja wyczyniałam? Odsunęłam się zażenowana. – Słuchaj, kim ty właściwie jesteś? Bo to wszystko jest niesamowicie dziwne. Wciąż wpatrzony we mnie, oparł się ramieniem o postument. Był szczupły, a zarazem silny, z barami równie muskularnymi jak Alex.

– Mam na imię Seb. – Seb? – Sebastián – poprawił. W jego oczach malowało się niewiarygodne szczęście; chłonął mnie wzrokiem, jakby nie mógł się na mnie napatrzeć. – Sebastián Carrera. A ty? Dotąd nie przyszło mi na myśl, że może nie znać mojego imienia, skoro wydawał mi się tak znajomy. – Willow Fields – powiedziałam. – Willow – powtórzył niczym echo. Jego akcent sprawił, że słowo to zabrzmiało jak miękkie westchnienie: wii-lou. Uśmiechnął się z nieoczekiwaną nieśmiałością. – To nazwa drzewa, prawda? Wyraz twarzy Seba był dokładnie taki jak w moim śnie, a przyglądając mu się teraz, poznałam, że sen nie mijał się z prawdą: lekko kręcone ciemnobrązowe włosy, wysokie kości policzkowe, ładnie wykrojone usta. Jednodniowy zarost czynił go jeszcze bardziej atrakcyjnym. Boże, co to znaczyło, że chłopak ze snu istniał naprawdę? I był tutaj ze mną? Skrzyżowałam ramiona na piersi, czując się nagle dziwnie skrępowana. – Uhm. To nazwa drzewa. – Prześliczne imię. – Spojrzenie Seba zatrzymało się na moich włosach. – Są inne – powiedział po chwili. – Wcześniej byłaś blondynką. – Skąd możesz… – urwałam i odchrząknęłam. – Ufarbowałam je. Wtem jego twarz rozpromieniła się w szerokim uśmiechu; potrząsnął kilka razy głową. – To wprost nie do wiary. Nie mogę uwierzyć, że stoję tutaj i rozmawiam z tobą. Willow, jesteś taka piękna. – Jak gdyby nie mógł się powstrzymać, wyciągnął rękę i powiódł opuszkiem palca wzdłuż linii mojego policzka. Szarpnęłam głową, zaszokowana, że mój puls przyspieszył pod jego dotykiem. – Przestań to robić. Powiedz mi, co się dzieje? Co masz na myśli, mówiąc, że mnie odnalazłeś? Dlaczego mnie w ogóle szukałeś? Oczy mu się rozszerzyły; widziałam, że jest zaskoczony. – Ty nic nie wiesz – powiedział jakby do siebie. – Ale jak możesz nie wiedzieć? Przecież musisz dostrzegać… – urwał i omiótł wzrokiem moją postać. – Chwileczkę, dlaczego ty się nie zmieniasz? – Nie zmieniam się? Niby w co? – Ostrożnie cofnęłam się o krok, dziwiąc się samej sobie, że sterczę tu i rozmawiam z tym człowiekiem. Co powie Alex? Co on sobie, na Boga, pomyśli? Według niego znikłam bez słowa, rozwiałam się jak kamfora. Muszę natychmiast wracać; nie będzie nawet wiedział, gdzie mnie szukać. – Twoja… – Seb pokazał na siebie niecierpliwym gestem, rysując szybko wokół sylwetki koło. – Nie znam po angielsku tego słowa. Twoja energia. Twoje ja. – Aura – podpowiedziałam. – Tak, aura. Nie powinnaś pokazywać swojej prawdziwej aury na otwartej przestrzeni, anioły mogłyby cię łatwo wypatrzeć. Czas zwolnił bieg, gdy przypomniałam sobie, że on także widział anioły. Ta prawda trafiła we mnie jak cios i wszystko poza nami dwojgiem na moście przestało istnieć. Skoncentrowawszy się na Sebie, przywołałam jego aurę. Była bladozielona, poprzetykana rozbłyskami ciemniejszej zieleni. – Pokaż mi – wyszeptałam. Bez dalszych wyjaśnień pojął, co miałam na myśli. Gładkie drgnienie… i jego aura się zmieniła. Stała się srebrzysta, z przeświecającymi pasmami lśniącej butelkowej zieleni. Niczym we śnie wyciągnęłam rękę i powiodłam nią po delikatnie zmieniających się kolorach, jakbym

mogła je schwycić. Patrzyłam, jak igrają na mych palcach. Seb stał nieruchomo. Poczułam, że drży, i zrozumiałam, że odczuwa grę moich palców, jakbym go głaskała po skórze. Opuściłam rękę, lecz nie potrafiłam przestać obserwować przecudownych srebrzystych lśnień. Moje oczy były pełne łez, nie mogłam wydobyć słowa z krtani. – Jesteś półaniołem – wydusiłam wreszcie. – Myślałam… Myślałam, że jestem jedyna na świecie. Z piersi Seba wydobył się na poły szloch, na poły westchnienie. – Tak. Ja też… ja też. – Chciał jeszcze coś dodać, ale nie mógł mówić. Wziął mnie za rękę i mocno uścisnął. Staliśmy tak wpatrzeni w siebie, trzymając się za ręce. Pomyślałam, że powinnam zabrać dłoń… a zamiast tego ścisnęłam jeszcze mocniej jego palce. Znowu wyczułam energię Seba, ale teraz już wszystko rozumiałam. Wydawała mi się tak ciepła i znajoma, ponieważ po raz pierwszy w życiu dotykałam przedstawiciela swojego gatunku. Wrażenie było nieopisane, choć zapewne wszyscy ludzie na planecie uważali je za oczywiste. Ale nigdy tego nie doświadczyć, a potem nieoczekiwanie to znaleźć, po siedemnastu latach życia… Boże, to było jak zanurzenie się w ciepłej kąpieli, gdy przestaje się czuć, gdzie kończy się skóra, a zaczyna woda. Oczy Seba były pełne tak cudownego zadziwienia, że wyglądał na nieco przestraszonego, ja zaś wiedziałam, iż doświadcza takich samych jak ja uczuć. W mojej głowie wirowały krótkie ujęcia z jego dotychczasowej egzystencji: sierociniec, do którego został oddany, życie na ulicy, poprawczak dla młodocianych przestępców, gdzie było tak okropnie, że aż jęknęłam ze współczucia i zgrozy. Co więcej, wyczułam też charakterystyczne cechy jego osobowości. Wewnętrzną siłę. Szydercze poczucie humoru, do jakiego się czasem odwoływał, i urok osobisty, pod którym skrywał dokuczającą mu często samotność. Już we wczesnym dzieciństwie dowiedział się, że jest półaniołem, i przez większość życia był straszliwie wyobcowany. Tyle lat strawił na bezowocnych poszukiwaniach. Tyle długich lat… Pod tym wszystkim, stałe jak bicie serca, trwało uczucie tak intensywne, że zaparło mi dech. „Nie, z pewnością się pomyliłam” – pomyślałam skonfundowana. Nie mógł żywić do mnie takich uczuć – to zupełnie nie miało sensu. Przecież dopiero co się poznaliśmy. – Jak mnie odnalazłeś? – spytałam w końcu. Seb spuścił wzrok na nasze złączone dłonie i mocniej zaplótł palce. – Zobaczyłaś mnie we śnie – odrzekł ochryple. Zastygłam. Dobry Boże, skąd mógł o tym wiedzieć? – Przyśniło ci się, że byliśmy razem w parku w el DF, więc od razu tu przyjechałem. Od wielu tygodni przychodzę do Chapultepec – mówił dalej – próbując cię odnaleźć. – Ale… – Kupiłem twoją koszulę, zdjęcie. Zobaczyłem, że to na pewno ty, i wtedy… – Podniósł na mnie orzechowe oczy, a wówczas moje serce ścisnęło się na widok tego, co w nich ujrzałam, i dalsze pytania wydawały się nie mieć znaczenia. Przełknęłam z trudem; powolnym ruchem wyciągnął rękę i dotknął moich włosów, jakby były czymś kruchym i niezwykle cennym. – Willow, tak długo cię szukałem. Nie potrafię ci opisać, co poczułem, gdy po raz pierwszy ujrzałem twoją fotografię… Ile to dla mnie znaczyło. Ja… Na ścieżce za naszymi plecami rozległ się tupot szybkich kroków. – Willow! – zawołał Alex, ja zaś nagle uświadomiłam sobie wyraźnie, że oto stoję, trzymając dłoń nieznajomego chłopca i patrząc mu głęboko w oczy. Odsunęłam się od Seba, gdy nadbiegł Alex, lecz wiedziałam, że zdążył to zauważyć. Zatrzymał się przy nas, lekko zdyszany po biegu i ze zmierzwioną czupryną, i spojrzał na mnie zdziwiony. Wzrok, jakim obrzucił Seba, był dosyć podejrzliwy.

– Willow, co tu się dzieje? Kim jest ten człowiek? Widziałem, jak biegniesz z nim, i pomyślałem… Nic ci nie jest? – Nie, wszystko w porządku – zapewniłam, dotykając jego ramienia. Przepłynęła przeze mnie czysto ludzka energia; sekundę zajęło mi przystosowanie się do niej, a potem znowu był Alex: ciepły i dobrze mi znany. – W porządku – powtórzyłam. Zaczęłam mu coś wyjaśniać, gdy wtem sobie przypomniałam. – Alex, Rada przybyła! Była częścią tego stada, które niedawno przeleciało nad nami! Alex otworzył usta ze zdziwienia. – Rada? Jak to? Jesteś pewna? Przecież mieli przylecieć dopiero za pięć tygodni! – Tak, to bez wątpienia oni: dwanaście jaśniejących aniołów, tak jak w moim śnie. Wlecieli do tamtej wieży. – Wskazałam budynek, osłaniając oczy od słońca. – Torre Mayor – wymamrotał Alex, spoglądając na wieżę. – Co, u diabła, tam robią, zamiast być w Nikko? – Przypuszczam, że ich plany się zmieniły. – Zbędne, nieprzekonujące słowa. – A może do hotelu przemieszczą się później? Alex sapnął z napięcia, nie odrywając wzroku od lśniącej iglicy. – Boże, w tym cała nadzieja. Nic nie wiemy o tym miejscu, nie mamy planów budynku, niczego. A moi ludzie nie są jeszcze nawet w pełni wyszkoleni. – Przeczesał włosy obiema dłońmi; czułam, że jest naprawdę wstrząśnięty. Zapadło milczenie, po czym Alex spojrzał na mnie z góry i przeniósł wzrok na Seba. Znów przybrał zdezorientowaną minę. – No dobra… – zaczął z wahaniem – więc kim właściwie jest ten facet? Dlaczego ty… – urwał w pół słowa. „Trzymałaś go za rękę”. Rumieniec zabarwił mi policzki. Seb stał oparty o postument i słuchał. Wyczuwałam ogrom jego rozczarowania, że nam przerwano, i uderzyło mnie to, jak łatwo potrafię w nim czytać. Nigdy w życiu nie czułam z nikim tak silnej i natychmiastowej więzi jak z nim. – Alex, to jest Seb. On… – zamilkłam. – Seb, zgadzasz się, żebym mu powiedziała? – Co masz mi powiedzieć? – wtrącił Alex niecierpliwie, ściągnąwszy ciemne brwi. – Willow, co się właściwie dzieje? Zerknęłam na Seba, który wzruszył z rezygnacją ramionami. – On jest półaniołem – oznajmiłam. Alex byłby chyba bardziej zdumiony, gdybym przyłożyła mu w czaszkę maczugą. – Kim? – Spojrzał bystro na Seba i przeniósł świadomość przez punkty czakramów. – Jego aura jest zielona, a nie srebrzysta. Ale energia ma… – Oczy rozszerzyły mu się ze zdziwienia. – Jezu, to prawda. O co chodzi w takim razie z twoją aurą? Wiedziałam równie jasno, jak gdybym sama to pomyślała, że Sebowi bardzo nie spodobało się to, iż Alex poznał jego tajemnicę. Umiejętność zmieniania aury była jego głęboko skrywanym sekretem. Z mowy ciała Seba nie dało się natomiast nic wyczytać. Był wręcz uosobieniem swobody, gdy tak stał oparty o postument. – Widzisz aury – powiedział. – Większość ludzi tego nie potrafi. „Większość ludzi”. Wzdrygnęłam się na te słowa – Seb nie postrzegał siebie jako człowieka. Ja nadal tak o sobie myślałam, choć przecież najwyraźniej nie należałam do ludzkiego gatunku. – Przeszedłem szkolenie – odrzekł zwięźle Alex. – Odpowiedz na pytanie. Seb obrzucił go niechętnym spojrzeniem. Nie trzeba było być jasnowidzem, by dostrzec, że nie lubił, gdy wydawano mu polecenia.

– Zmieniłem ją – powiedział po chwili milczenia. – Przy tylu aniołach dookoła za bardzo rzucała się w oczy. – Chwila, to ty potrafisz zmieniać aurę? – powtórzył Alex, mrużąc oczy. – Wedle swego życzenia? Seb zmarszczył czoło. Alex rzucił szybko kilka słów po hiszpańsku, na co Seb skinął głową. – Tak, wedle życzenia. – Krzywy uśmieszek. – Mówisz bardzo dobrze po hiszpańsku, amigo. Na dźwięk tego określenia Alex posłał mu znaczące spojrzenie, ja zaś wiedziałam, że dobrze pamięta, jak Seb trzymał mnie za rękę. – Taa, dzięki – odrzekł. – A więc jest dużo półaniołów, czy też może… – Nie – odpowiedzieliśmy chórem ja i Seb. – Nie – powtórzyłam, odchrząkując niepewnie. – Seb nigdy żadnego nie spotkał. A szukał przez większość swojego życia. Spostrzegłam, że Seb dopiero teraz uświadomił sobie, ile wyczytałam z jego ręki. „Czy on również się czegoś dowiedział?” – zastanowiłam się nagle. Czy znał mnie równie dobrze jak ja jego? Zarumieniłam się, czując na sobie jego stalowy wzrok; nie byłam w stanie spojrzeć mu w oczy. Boże, co się ze mną działo? Dlaczego wytrącił mnie kompletnie z równowagi fakt, że chłopak półanioł trzymał mnie za rękę? Alex milczał od jakiegoś czasu. Niemal widziałam, jak przerabia w myślach usłyszane rewelacje. – Jeszcze jeden półanioł – wymamrotał. – Jezusie Nazareński. – Nie spuszczając czujnego wzroku z Seba, oparł się o balustradę i skrzyżował ręce na piersi. Podciągnięte rękawy granatowej bluzy ukazywały umięśnione przedramiona. – Jak udało ci się ją odnaleźć? – spytał w końcu. – Ktoś ukradł wasze rzeczy w Chihuahua – odpowiedział Seb, mówiąc raczej do mnie niż do niego. – Trochę ubrań i fotografię. Kupiłem je na bazarze, a kiedy ich dotknąłem, zobaczyłem… wszystko. „Kupiłem twoją koszulę, zdjęcie”. Nagle wszystko stało się jasne. Seb ujrzał mój sen, dotknąwszy koszuli; gdy ostatnim razem miałam ją na sobie, godzinami rozmyślałam o ukazanych w nim wizjach. – A później? – drążył Alex. – Skąd wiedziałeś, dokąd się udaliśmy? Seb spojrzał na mnie z ukosa. W ułamku sekundy uświadomiłam sobie swoją sytuację – nie powiedziałam Aleksowi o nieznajomym chłopcu ze snu, bo wydawało mi się to zbyt surrealistyczne. Uznałam wówczas moje odczucia za śmieszne, co jednak pomyśli Alex, gdy teraz mu o tym powiem, zważywszy na to, że wcześniej widział, jak nieznajomy trzymał mnie za rękę i dotykał włosów? Ku mojej bezbrzeżnej uldze Seb odpowiedział krótko: – Willow myślała, że powinniście pojechać do el DF. Gdy dotknąłem koszuli, to właśnie wyczułem, więc także tu przyjechałem. – El DF to duże miasto – zauważył cierpko Alex. – Owszem, ale czasem miewam przeczucia. Dziś czułem, że powinienem przyjść do Chapultepec. – Seb uśmiechnął się niewesoło. – Czy masz jeszcze jakieś pytania? Nadal oparty o balustradę Alex parsknął cichym śmiechem. – O, przepraszam, czyżbym wtykał nos w nie swoje sprawy? – Skrzyżował nogi w kostkach, nie odrywając wzroku od Seba. Z oddali dochodził uliczny zgiełk. – Robię się wścibski, kiedy spotykam obcego faceta, który lezie z łapami do mojej dziewczyny. Dziwne, no nie?

Seb uniósł pytająco jedną brew. – Alex, to nie było tak, naprawdę! – wypaliłam. Gdzieś w mojej głowie czaiła się absurdalna myśl, że tych dwóch wspaniałych chłopaków toczy o mnie coś w rodzaju pojedynku. Czułam się z tym okropnie. – To była tylko chwila, w której zrozumieliśmy, że… oboje jesteśmy półaniołami, to wszystko. Wciąż obserwując Seba, Alex zaczął coś mówić, ale umilkł. Wypuścił powietrze przez nos i potrząsnął głową. Spojrzał na mnie i wyciągnął rękę; mocno się objęliśmy. Wyczuwałam ogromny niepokój Seba, który na nas patrzył, i przez moment gryzło mnie poczucie winy. To było czyste wariactwo, przecież znałam go ledwie pół godziny. Ze złością starałam się wyrzucić z umysłu to niewygodne wyczulenie na wrażliwość Seba. Alex obejmował mnie ciepłymi ramionami. – Przepraszam – wyszeptałam z ustami na jego szyi. – Wiem, że to musiało wyglądać… Pocałował mnie, nie pozwalając dokończyć. – Hej, daj spokój, przecież wiesz, że ci ufam – szepnął. Przeczuwałam, że w żadnym razie nie dotyczy to Seba. Trudno mi było mieć to Aleksowi za złe. Wtem coś mi przyszło na myśl; rozejrzałam się niespokojnie. – Zaraz, a gdzie są Sam i Trish? – Spotkają się z nami w bazie, razem z Karą i resztą – odrzekł Alex. – Sam upierał się, żeby przybiec tu ze mną, pewien, że będę się bił z facetem, który cię porwał. – Ze spojrzenia, jakim obrzucił Seba, wywnioskowałam, że ten pomysł całkiem mu się podobał. Było jednak coś jeszcze; widziałam wyraźnie, że Alex bije się z myślami. – No dobrze – odezwał się w końcu, nie wypuszczając mnie z objęć. – Co teraz? W oczach Seba widniały dwa wielkie znaki zapytania. – Widzisz, mam fatalne przeczucie, że już się ciebie nie pozbędziemy – zwrócił się do niego Alex. – Możesz mnie uważać za wariata, ale nie sądzę, żebyś planował rychły powrót do Chihuahua, skoro właśnie spotkałeś innego półanioła. Spojrzenie Seba przeniosło się na mnie… i od razu pojęłam, że żadna siła nie zmusi go do wyjazdu. Teraz, kiedy mnie nareszcie odnalazł, prędzej umrze, niż pozwoli się nam znowu rozłączyć. Ku swemu przerażeniu stwierdziłam, że żywię podobne uczucia. Byłam tym wstrząśnięta, lecz sprawa nie podlegała dyskusji; powodowała mną jednak determinacja, nad którą nie sposób było zapanować. Seb mógł być jedynym półaniołem, jakiego w ogóle dane mi było spotkać. Za żadne skarby nie chciałam, by wrócił do Chihuahua. – Nie, nigdzie się nie wybieram – odparł. – Chyba że ty tego chcesz – dodał, patrząc mi w oczy. Każdą komórką ciała odczuwałam bliskość stojącego tuż przy mnie Aleksa, który Bóg jeden wie, co sobie właśnie myślał. – Nie, nie chcę, żebyś wyjeżdżał – przyznałam miękko. Alex spojrzał na mnie ze zdumieniem. Usiłowałam przekazać mu oczami, że nie ma to nic wspólnego z nim i ze mną, lecz z potrzebą poznania innego przedstawiciela mojego gatunku. Z ulgą spostrzegłam, że na jego twarzy maluje się zrozumienie. Nie miał wprawdzie zbytnio szczęśliwej miny, ale widziałam, że pojął mój zamysł. – Trzymałaś go za rękę – powiedział po chwili milczenia. – Czego się dowiedziałaś? Czy można mu zaufać? W świetle tego, co wówczas ujrzałam, pytanie zabrzmiało dość zabawnie. Seb przez lata trudnił się złodziejstwem, ukradł więcej portfeli, aparatów fotograficznych i damskich torebek, niż potrafił zliczyć. Mimo to byłam pewna, że mu ufam. Powierzyłabym mu wszystko, łącznie z własnym życiem.

– Tak, można mu zaufać – odrzekłam. Alex chyba podjął decyzję. – Okej, posłuchaj – zwrócił się do Seba. – Skoro idziesz z nami do bazy, to czy mógłbyś nauczyć Willow tej twojej sztuczki z aurą? – Nie wiesz, jak to się robi? – Seb był autentycznie zdziwiony. Potrząsnęłam głową, zaszokowana sugestią Aleksa, którą po namyśle uznałam jednak za całkowicie sensowną. Moja półanielska aura narażała mnie za każdym razem na śmiertelne niebezpieczeństwo i wiedziałam, że Alex się tym zamartwia. – Kiedy się skoncentruję, potrafię dostrzec aurę innych ludzi – wyjaśniłam. – Ale swojej nigdy nie widziałam, chyba że w anielskiej postaci. Nie przyszło mi nawet do głowy, że mogę ją zmieniać. Nie mam pojęcia, od czego miałabym zacząć. Orzechowe oczy Seba pałały przejęciem. – Jasne, że cię tego nauczę. Będziesz dzięki temu znacznie bardziej bezpieczna. Skinęłam głową, miotana tak sprzecznymi uczuciami, że aż kręciło mi się w głowie. Po części nie wyszłam jeszcze ze zdumienia, że Seb istnieje naprawdę, a co dopiero mówić o tym, że miał wrócić z nami do bazy. Alex natomiast nie wykazywał oznak zdezorientowania, choć wiedziałam, że nie jest jeszcze całkiem do Seba przekonany. – Świetnie – oznajmił takim tonem, jakby się zwracał do któregoś członka zespołu. – Orientujesz się, czym się zajmujemy, prawda? Seb nachylił się, żeby podnieść plecak. – Nie. Chętnie się dowiem. – Jesteśmy Zabójcami Aniołów – wyjaśnił Alex. – W skrócie ZA. Jeśli uda się nam zlikwidować tamte anioły, które zobaczyłeś – skinął w kierunku Torre Mayor – to pozbędziemy się wszystkich innych z tego świata. To jest nasz cel. Seb miał minę, jakby otrzymał silny cios w żołądek. Wyprostował się powoli, wpatrzony w Aleksa. – Chyba nie… To jakiś żart – wymamrotał. – Zamierzacie zabić wszystkie anioły? Naprawdę? – Żaden żart – odrzekł krótko Alex. – Jest nas cała grupa i taki mamy plan. Jeżeli masz z nami wrócić, to pod warunkiem, że pomożesz nam walczyć z aniołami, zgoda? Seb stał zapatrzony w wieżę. Raptem znikąd pojawił się w moim umyśle obraz małej dziewczynki z wielkimi oczami i brudną buzią. Seb poszedłby z nami bez względu na to, czym się zajmowaliśmy – o tym wiedziałam – lecz wspomnienie tego dziecka sprawiło, że ściągnął ramiona i spojrzał trochę śmielej. – Zgoda – odpowiedział. – Pomogę wam walczyć. Ruszyliśmy przez park; szłam między Aleksem a Sebem. Wyczuwałam, jak bardzo ten ostatni pragnął kontynuować naszą rozmowę, ale milczał, stawiając długie posuwiste kroki. Alex wziął mnie za rękę i splótłszy palce, pozwolił Sebowi iść przodem. – Powiedz mi, co się właściwie stało? – spytał przyciszonym głosem. Wyjaśniłam mu wszystko, najlepiej jak potrafiłam, od momentu, gdy znalazł mnie Seb, do chwili, gdy nas odszukał. Krępująca była dla mnie myśl, ile muszę przemilczeć, na przykład to, że Seb mnie objął, ja zaś nie protestowałam, gdyż wydawało mi się to takie naturalne. – Posłuchaj, Alex, czy jesteś pewien, że nie masz nic przeciwko temu? – zakończyłam pytaniem. – Rozumiesz, Seb wcale nie musi z nami wracać. – Mimo to wiedziałam, że gdyby rzeczywiście tak się stało, liczyłabym sekundy do ponownego spotkania z nim. Było tyle pytań, które koniecznie musiałam mu zadać, tyle spraw, o których chciałam się dowiedzieć.

Alex zerknął na Seba. Uchwyciłam ślad niechęci, która zbladła, gdy z wysiłkiem odsunął na bok swoje przeczucia. – Tak, jestem pewien – odrzekł cichym głosem. – Jeżeli on potrafi cię nauczyć, jak się zmienia aurę, żebyś wreszcie była bezpieczna, to nic innego się nie liczy, Willow. Zawahałam się, nieprzekonana, lecz nie zdążyłam wyrazić sprzeciwu, bo Alex spojrzał na mnie z góry. – Hej, co takiego chciałaś mi powiedzieć, zanim Sam i Trish odbiegli za aniołami? Byłaś wyraźnie zmartwiona, omal nie dostałem zawału, gdy wróciliśmy, a ciebie nie było. Mój anioł. Przełknęłam ślinę. Przed nami Seb stanął oparty o pień drzewa, czekając, aż się z nim zrównamy. „Seb, proszę cię, błagam, pomóż mi znaleźć odpowiedź – pomyślałam. – Naprawdę tego potrzebuję”. – Nic – odparłam. – Przepraszam cię, miałam nagły napad lęku w związku z polowaniem. Bałam się, że będę musiała strzelać. – Zmusiłam się do uśmiechu. – Chyba jednak nie urodziłam się rewolwerowcem. Szukał prawdy w moich oczach; poczułam mieszaninę ulgi i wstydu, gdy mi uwierzył. – Tak, wiem, jak bardzo tego nie lubisz – przyznał, ściskając mnie za rękę. – Przyrzeknij jedynie, że strzelisz, jeśli jakiś anioł bezpośrednio cię zaatakuje, dobrze? – Przyrzekam – powiedziałam. Co więcej, obiecałam sobie, że jeśli Seb nie będzie miał dla mnie jasnych odpowiedzi, bezzwłocznie wyznam Aleksowi całą prawdę. Dogoniliśmy Seba; oderwał się od pnia i ruszył z nami. Gdy doszliśmy do stacji metra i zaczęliśmy schodzić na peron, odważyłam się na niego zerknąć. Z opuszczoną głową zeskakiwał lekko po schodach, a plecak obijał mu się o ramię. Wyglądał tak normalnie, tak zwyczajnie ludzko. Zrozumiałam, dlaczego zespół nadal traktuje mnie nieufnie. Kiedy się patrzyło na Seba, nie sposób było poznać, że nie jest w pełni człowiekiem. W jego przypadku nawet aura stapiała się z innymi. Jego aura. Gdy podchodziliśmy do automatów biletowych, znienacka dotarło do mnie, co będzie oznaczać to, że nauczę się ukrywać własną aurę. Wiedziałam, że prosząc o naukę Seba, Alex miał na myśli wyłącznie moje bezpieczeństwo, i nic poza tym. Jeśli jednak zdołam odzyskać kontrolę nad swoim aniołem, a moja aura będzie przypominać ludzką, to stopię się z pozostałymi ZA, a wówczas… Przełknęłam z trudem, czując zawrót głowy. Będę mogła wziąć udział w ataku na Radę.

ROZDZIAŁ TRZYNASTY Alex nie wiedział, co wywołało większe zamieszanie w kwaterze ZA – wiadomość o wcześniejszym o pięć tygodni przybyciu Rady do Torre Mayor czy też to, że na świecie istniał jeszcze jeden półanioł i jakby tego było mało, przebywał teraz wśród nich. Najlepiej, jak umiał, wytłumaczył to wszystko zespołowi, mimo to efekt był taki, jakby znienacka zdetonował bombę. Wkrótce potem Kara dopadła go w kuchni. – Jeszcze jeden półanioł, genialnie, akurat tego nam teraz potrzeba – wycedziła, ujmując się pod boki. – Kim właściwie jest ten facet? Czy można mu zaufać? Alex robił sobie właśnie kawę rozpuszczalną. Bez pytania przygotował drugi kubek dla Kary; była równie uzależniona od kofeiny jak on. – Ja niezbyt mogę mu ufać, bo facet wyraźnie leci na Willow – odparł sucho. – Natomiast zespół nie powinien mieć żadnych obiekcji. Jeśli uda mu się ją nauczyć tej cwanej sztuczki z aurą, to warto go tu znosić. Kara oparła się obok niego o kuchenny blat i drobnymi łykami popijała kawę. Przewróciła oczami. – Wiesz co, to takie rozsądne, że aż mi się kręci w głowie. Alex mimowolnie dotknął czoła, czując początki nowego bólu głowy. – Właśnie: rozsądne. Będę się musiał pilnować, żeby go nie walnąć za każdym razem, kiedy go zobaczę. Gdybyś widziała, jak on na nią patrzył… – „I jak Willow patrzyła na niego – dodał w duchu. – Z podziwem malującym się w jej zielonych oczach”. Zirytowany sobą, odsunął te myśli i upił łyk mocnej kawy. – Tak czy siak, nawet gdybym groził mu bronią, on nie odejdzie; całe życie szukał drugiego półanioła. Więc chyba lepiej zostawić go tutaj i mieć na oku. – Trzymaj się blisko przyjaciół i jeszcze bliżej wrogów – mruknęła sentencjonalnie Kara. Potrząsnęła głową, zatopiona w niewesołych myślach. – Jezu, to się wydaje nierzeczywiste. Jeśli jest ich dwoje, być może są też inne półanioły, nie uważasz? Nie mogą być chyba jedyni… A może mogą? Na myśl o Sebie i Willow jako jedynych przedstawicielach ich gatunku Aleksa przeszedł zimny dreszcz. Brzmiało to jak opowieść o arce Noego i stworzeniach wchodzących na nią parami. – Pewnie, że musi ich być więcej – oznajmił stanowczo. – Choć nie zdarza się to chyba zbyt często, skoro same anioły sądziły, że Willow jest jedyna. – A jednak tych dwoje zdołało się odnaleźć – powiedziała Kara z rozmarzeniem. Alex obrzucił ją ponurym wzrokiem, na co wzruszyła ramionami. – Przepraszam. Ale przyznasz, że to takie… poetyckie. – Taa… Jak na to wpadłaś? Czuję wenę, by napisać o tym sonet. – Okej, okej. Powiedziałam, że przepraszam. – Kara westchnęła, burząc swoje krótkie włosy. – Dobra, pójdę teraz i pogadam z Luisem, może dowiem się czegoś na temat przybycia Rady. Alex skinął głową. – Bądź ostrożna. – Zawsze jestem ostrożna. – Podeszła do kuchennego stołu, na którym leżała jej skórzana torebka, i wyjąwszy z niej broń, szybko sprawdziła magazynek, po czym schowała ją z powrotem. – No to do zobaczenia później – powiedziała, zarzucając torebkę na ramię. – Wyślę

ci potem esemesa, żeby się dowiedzieć co i jak. Kiedy już sobie poszła, Alex dłuższą chwilę nie ruszał się z miejsca, czując pulsujący niepokój z powodu wcześniejszego przybycia Rady. Był przekonany, że ma jeszcze prawie dwa miesiące na treningi, jeśli jednak Dwunastu nie zmieniło pozostałych planów, ich wizyta w Mexico City potrwa tylko trzy tygodnie. Trzy tygodnie. A jego zespół nadal bezmyślnie rzucał się do akcji jak banda nieopierzonych amatorów. Przymknął oczy i palcami jednej ręki masował sobie skronie. „Nie wpadaj w panikę – powtarzał. – Masz wprawdzie mniej czasu, niż ci się wydawało, ale poradzisz sobie, w porę wyszkolisz ludzi. Być może Willow się pomyliła i wcale nie widziała Dwunastu”. To ostatnie przypuszczenie nie dawało wielkiej nadziei. Alex odetchnął głęboko. Cóż, nie ma sensu teraz się tym przejmować. Lepiej zaczekać, czego uda się dowiedzieć Karze. Dwa jedyne półanioły na świecie. Zmarszczył brwi, obracając w rękach kubek z kawą. To chyba nie może być prawda. Ale jeśli jest inaczej, to Jezu drogi… Trochę zbyt wiele przypadków jak na jeden raz. Seb jest w podobnym wieku jak Willow, natrafił na bazarze na jej skradzione rzeczy, miał „przeczucie”, że powinien pojechać do Chapultepec akurat tego jednego jedynego dnia w życiu Willow, gdy się tam znalazła. Czując zimny dreszcz na plecach, przypomniał sobie słowa Kary, że „jednak tych dwoje zdołało się odnaleźć”. Potrząsnął głową z irytacją; przecież nie wierzył w przeznaczenie. Seb, tak jak Willow, miał zdolności parapsychiczne, to wszystko. I z determinacją poszukiwał innego półanioła. A gdy już go odnalazł, to mocno się rozczarował, dowiedziawszy się, że dziewczyna ma ukochanego. Choć bowiem Alex nie wątpił, że dla Willow chwila, gdy ujrzał ich wpatrzonych w siebie, oznaczała niezwykłość spotkania z drugim półaniołem, to był prawie pewien, iż Seb odczuwał to inaczej. Żaden facet nie patrzy na dziewczynę takim wzrokiem, mając na myśli wyłącznie solidarność gatunkową. A teraz przebywał z nią w jednym domu… i będzie z nią często sam na sam, ucząc zmieniania aury. Alex odstawił kubek nieco gwałtowniej, niż zamierzał, i poszedł ich poszukać. Znalazł Willow i Seba na piętrze, gdzie mały balkon wychodził na betonowy dziedziniec. Seb stał, opierając się o framugę, z rękoma wbitymi w kieszenie dżinsów, Willow zaś była na balkonie, wsparta o balustradę. Najwyraźniej byli pochłonięci rozmową, lecz na widok Aleksa Willow się rozpromieniła. – Cześć – powiedziała, kładąc mu rękę na piersi i wspinając się na palce, żeby go pocałować. Alex widział, jak Seb z wysiłkiem przybiera obojętną minę, i upewnił się, że jego przypuszczenia były słuszne. „No i co, anioł, dobrze ci tak” – pomyślał, zanim zdołał stłumić brzydki impuls. – Pójdę sprawdzić, czy Liz nie potrzebuje pomocy w kuchni – rzuciła Willow lekkim tonem. – Pogadamy później, dobrze, Seb? – Tak, bardzo chętnie – odrzekł miękko chłopak. Obserwował, jak odchodziła, przyklejony wzrokiem do jej drobnej sylwetki. Alex oparł się o balustradę w miejscu, które opuściła Willow. – No dobra, lepiej sobie coś wyjaśnijmy – odezwał się po hiszpańsku. – Jeżeli sądzisz, że nie widzę, jak lecisz na moją dziewczynę, to masz źle w głowie. A gdybyś, mieszkając tutaj z nami, próbował z nią jakichś brudnych gierek, to mocno tego pożałujesz. Plecak Seba stał przy jego nogach. Chłopak schylił się, wyciągnął z niego wymiętą paczkę papierosów, pstryknięciem wyjął ostatniego i przypalił. Oparłszy się z powrotem

o framugę, obrzucił Aleksa taksującym, a zarazem lekko rozbawionym spojrzeniem. – Brudne gierki? – powtórzył. – Nie bój się, to nie w moim stylu. – W takim razie pozwól, że ujmę to inaczej – odrzekł zimno Alex. – Po prostu trzymaj łapy przy sobie, rozumiesz? Seb w milczeniu wydmuchał w niebo kłąb dymu. – Wiesz co, to nie jest twoja sprawa – odparł w końcu. – Willow sama zdecyduje, co dalej z nami będzie. Ty nie masz tu nic do gadania. Alex parsknął wzgardliwym śmiechem. – Nie moja sprawa? A niby czyja? Uświadom to sobie, stary: rozmawiamy o mojej dziewczynie. Chcę być pewien, że ty wiesz, iż wszystko zależy od niej. – W takim razie możesz się przestać nakręcać. – W głosie Seba, z pozoru łagodnym, pobrzmiewał stalowy ton. – Ponieważ nie zmuszam dziewczyn do niczego ani nie pogrywam z nimi, kiedy tego nie chcą. Jeśli Willow zechce, żebyśmy zostali przyjaciółmi, nie będę nalegał na nic więcej. Alex wolno pokiwał głową, uważnie go obserwując. – Okej – powiedział. – Gdybyś jednak w jakikolwiek sposób skrzywdził Willow – obraził ją albo zranił – zrobię wszystko, żebyś tego gorzko pożałował. Seb zaciągnął się mocno papierosem. – Jak sobie życzysz. A tak w ogóle, to naprawdę nie chce mi się z tobą o tym gadać. Wiedz jedno: prędzej umrę, niż zrobię coś przeciw Willow lub komukolwiek na to pozwolę. Koniec dyskusji, okej? Przyglądając się palącemu Sebowi, Alex mimo woli zastanawiał się, jakie to uczucie znaleźć kogoś z własnego gatunku po tylu latach bezowocnych poszukiwań. W głębi duszy wiedział, że na miejscu Seba nie byłby gotowy tak po prostu zostawić Willow. Uświadomienie sobie tego nie wzbudziło w nim większej sympatii do swego oponenta. – Nie, to nie jest jeszcze koniec dyskusji. – Zmienił pozycję i założył ręce na piersi. – Jak długo wiesz, że jesteś półaniołem? Seb uniósł brwi ze zdziwieniem. – A co cię to obchodzi? – Masz zamiar pokazać mojej dziewczynie, jak się zmienia aurę, prawda? Dlatego mnie to obchodzi. Seb mierzył go przez chwilę ciężkim wzrokiem. Na jego twarzy z wolna ukazał się wyraz lekkiego rozbawienia. – Strasznie się przejmujesz tym, że masz dziewczynę, co? – zauważył. – Stary, ona nie jest twoją własnością, wiesz? Alex musiał przyznać, że to trafny komentarz. Gdyby Willow uczestniczyła w tej wymianie zdań, wzięłaby stronę Seba. – Nie, nie jest – odparł po chwili milczenia. – Jednak jako dowódca zespołu muszę znać odpowiedź na to pytanie. Seb strząsnął popiół za balustradę. – Hm… Zastanawiam się, co ono ma do rzeczy, i jakoś nie dostrzegam związku. No dobra, jak sobie chcesz. Od piątego roku życia wiem, że jestem półaniołem. – Ile to już… prawie trzynaście lat? – Tak, niedawno skończyłem osiemnaście. – Okej. Ty wiesz o tym od trzynastu lat, Willow dopiero od trzech miesięcy. Kiedy się dowiedziała… – urwał, przypomniawszy sobie rozpacz Willow, jej walkę, by sobie z tym faktem jakoś poradzić. – To było dla niej naprawdę trudne – dokończył. – Zmierzam do tego, że…

przypuszczam, iż ona cię potrzebuje, rozumiesz? Potrzebny jest jej ktoś, kto pomoże się z tym uporać. Seb palił w milczeniu; w jego orzechowych oczach pojawił się namysł. – Rozumiem – odrzekł w końcu. – Zrobię, co tylko będę mógł. Z jakiegoś powodu Alex znów pomyślał o nich dwojgu, o ich rodzącej bliskość wyjątkowości. Krzywiąc się w duchu, odsunął od siebie tę myśl. – Chciałbym, żebyś od jutra zaczął ją szkolić – powiedział. – Im szybciej nauczy się ukrywać swoją aurę, tym lepiej. – Zgadzam się, to fatalnie, że jeszcze tego nie umie. – Seb studiował z uwagą jego twarz. – Serio, stary, jak możesz w ogóle usnąć, wiedząc, na co jest przez cały czas narażona? – Nie jest aż tak źle; ja również prędzej umrę, niż pozwolę ją skrzywdzić – odparł sucho Alex. – Ale, owszem, czasami nie jest lekko. – Wierzę ci – powiedział Seb. – Ja sam nie będę mógł spać, zanim Willow się tego nie nauczy. – Papieros był już niemal dopalony; Seb zaciągnął się ostatni raz z wyraźną przyjemnością. Było to dziecinne, ale Alex nie mógł się powstrzymać. – Aha, tak na marginesie: Willow nienawidzi dymu z papierosów. Seb spojrzał na niego z jawnym rozbawieniem. Wypuścił nosem ostatni kłąb dymu i rozgniótł niedopałek na metalowej balustradzie. – Wiesz co? Przeczuwałem, że tak jest. To dobrze, że właśnie rzuciłem, prawda? Alex widział, że Seb nie żartuje. – Kolejny dowód na to, że w ogóle ci na niej nie zależy, co? – rzucił kąśliwie. Seb wzruszył ramionami, opierając się z powrotem o framugę. – Rzuciłem, bo właśnie znalazłem dziewczynę, której przez całe życie szukałem, a ona nie cierpi palenia. Decyzja nie była zbyt trudna. „Znalazłem dziewczynę, której przez całe życie szukałem”. Alex stłumił chęć zrzucenia Seba z balkonu i przekonania się, czy facet potrafi latać. – Coś ci poradzę: możesz równie dobrze palić dalej. Trzy paczki, cztery, ile chcesz. Między tobą a Willow nic się nie wydarzy. A może jeszcze tego nie pojąłeś? Seb stał z rękoma w kieszeniach; lekki wietrzyk targał jego brązowe loki. Wzruszył ramionami. – Taa, to musi być jedyny powód, dla którego chcę tu zostać. Po prostu czekam, aż ona jutro rzuci mi się w ramiona. Właściwie to masz rację. Teraz, skoro spotkałem już drugiego półanioła, czemu sobie zwyczajnie stąd nie pójdę? Przecież Willow się tym nie przejmie. Ja zresztą też nie. Alex przeczuwał, że Willow przejęłaby się, i to bardzo. Boże, czemu w ogóle zaproponował, żeby facet z nimi został? Dobrze wiedział dlaczego, i tylko to się liczyło. – Nie oddalaj się stąd, zanim nie nauczysz Willow zmieniać aury – powiedział. – Potem sam pomogę ci się spakować. No dobra, wróćmy do konkretów. Czy chłopaki powiedzieli ci, gdzie masz spać? Seb nie wyglądał na zaskoczonego zmianą tematu. – Powiedzieli, że mogą mi rozłożyć w sypialni łóżko polowe. Tyle że nie ma tam zbyt wiele miejsca. Poza tym nie sądzę, żeby ktoś był zachwycony tym pomysłem, no nie? Alex z pewnością nie odczuwał zachwytu. Willow była dostatecznie spięta, przychodząc do jego pokoju; zamieszkanie Seba w przechodniej sypialni chłopaków tylko pogorszyłoby sprawę. – Możesz zająć jeden z magazynów – zdecydował. – Będzie ci tam ciasno, ale jeśli

ustawimy trochę pudeł pod ścianami, na pewno uda się wcisnąć polowe łóżko. – Brzmi nieźle. Ten pomysł bardziej mi się podoba – odrzekł Seb, wyraźnie uznając pogawędkę za zakończoną. Chwycił swój plecak i lekkim ruchem zarzucił go na ramię. Widok plecaka przypomniał Aleksowi o pewnej istotnej sprawie. – Hej, czy masz jeszcze fotografię Willow? – zapytał. – Tę, na której jako dziecko stoi pod wierzbą? Wydaje mi się, że chciałaby ją odzyskać. Ta pamiątka wiele dla niej znaczy. Seb spojrzał na niego. W jego oczach błyszczały iskierki śmiechu. – Nie martw się, przechowam ją bezpiecznie i niedługo oddam Willow. Ale na razie… – Uśmiechnął się i wzruszył ramionami. – Ty masz dziewczynę, a ja fotografię. To chyba sprawiedliwe, no nie? Gdy Seb odwrócił się do wyjścia, Alex miał ochotę szarpnąć za zniszczony pasek plecaka i siłą odebrać mu fotografię. Rozmyślając o tym, co odpowiedział wcześniej na pytanie Kary, był pewien, że się nie pomylił – zespół mógł obdarzyć Seba pełnym zaufaniem. Instynkt Willow nie pozostawiał co do tego wątpliwości. To, czy kiedykolwiek uda mu się polubić faceta, było zupełnie inną sprawą. Pomogłam Liz przygotować kolację, choć atmosfera między nami była dość napięta. Nie miałyśmy raczej szans stać się przyjaciółkami od serca, ale gotując wspólnie, zaczęłyśmy ze sobą choć trochę rozmawiać. Tym razem Liz zacisnęła usta w wąską kreskę i z zapałem mieszała sałatę, ja zaś bez pytania wiedziałam, że chodzi o Seba. Kiedy wróciliśmy z polowania, Alex opowiedział wszystkim, co zaszło, takim tonem, jakby to była najzwyklejsza rzecz na świecie, która zdarza się niemal codziennie. Mimo to zespół był, delikatnie mówiąc, zaskoczony, że ni stąd, ni zowąd pojawił się drugi półanioł. To plus wiadomość o wcześniejszym przybyciu Rady wprawiło ZA w wyjątkowo podły nastrój. W milczeniu nakryłam do stołu. Moje myśli pozostawały w zbytnim chaosie, bym przejmowała się zachowaniem Liz. Obie podniosłyśmy głowy, gdy drzwi otworzyły się z hukiem i do kuchni wparowała Kara. – Gdzie Alex? – zapytała, zrzucając kurtkę. Nie czekając na odpowiedź, zawołała w stronę sypialni chłopaków: – Alex! Alex, musimy natychmiast porozmawiać! – Co znowu się dzieje? – wymamrotała Liz, patrząc na nią szeroko otwartymi oczami. – Luis zniknął – odpowiedziała zdenerwowana Kara. Nie mogąc usiedzieć w miejscu, zaczęła przemierzać kuchnię. – Gdzieś przepadł; nie ma po nim śladu. Poszłam do jego mieszkania, jest ogołocone, jakby… – Alex wszedł do kuchni, na co Kara odwróciła się na pięcie, wołając: – Alex! Luis… – Słyszałem – przerwał jej napiętym głosem. Pozostali w pośpiechu schodzili się do kuchni. Kara zaczęła opowiadać od początku. – W tym tygodniu miał pojechać do swojej rodziny, ale powinien już dawno wrócić; byliśmy umówieni na randkę dziś wieczorem – mówiła tak szybko, że słowa zlewały się w jedno. – Pukałam do drzwi, nie odpowiadał, więc weszłam i… on po prostu zniknął. To znaczy walizka stoi, czyli wrócił normalnie do domu, ale nadal nierozpakowana. Na stole leżała niedojedzona kanapka, w kubku zimna kawa… – urwała niepewnie. Przygryzłam wargi, zerkając na Aleksa, który stał z rękoma na oparciu jednego z krzeseł. – Nie próbowałaś do niego dzwonić, co? – spytał ostrym tonem. Kara potrząsnęła głową. – Nie, i niczego w mieszkaniu nie dotykałam; zabrałam się stamtąd najszybciej, jak się dało. – Zaczerpnęła haust powietrza. – Oprócz tego wiem, że Rada nie przebywa w hotelu Nikko; poszłam tam i nie wyczułam ani śladu ich obecności. Potem udałam się do Torre Mayor, ale żeby

wejść do holu, trzeba włożyć specjalną przepustkę do czytnika. Nie wiem, czy anioły nadal tam są, czy nie; jeśli tak, to prawdopodobnie na samym szczycie. Nie wiem nic pewnego. Zapanowało ciężkie milczenie, gdy wszyscy trawili te wieści. – No tak… Wygląda na to, że Kościół Aniołów wyczuł pismo nosem, iż twój chłopak przekazuje ci poufne informacje na temat organizacji ochrony Rady – rzucił zgryźliwie Alex. – O rany, to kiepsko, to naprawdę fatalnie – mruknął Brendan, mierzwiąc sobie rudą czuprynę. Sam dla odmiany wcale się z nim nie spierał. Zresztą nikt nie miał ochoty zaprzeczać. Wesley patrzył spode łba jeszcze bardziej niż zwykle, Trish i Liz pobladły i wyglądały na wstrząśnięte tak samo jak ja. Przynajmniej Kara nie przekazała Luisowi żadnej informacji o nas… Zrobiło mi się przykro, że w ogóle dopuściłam taką możliwość. – Przypuszczam wobec tego, że nasze zaproszenia na przyjęcie straciły ważność – bąknęła nieśmiało Trish. – Oczywiście – oznajmił Alex. Wyczuwałam jego zdenerwowanie, choć je starannie ukrywał. – Zasadniczo nie mamy teraz żadnego planu, wróciliśmy do punktu zero. – Chwileczkę, co to ma niby znaczyć? – żachnął się Wesley. Z rzadka odzywał się w obecności większej liczby osób, teraz jednak wstał, zaciskając pięści. – Chcesz powiedzieć, że nie możemy przeprowadzić ataku? Bo nie mamy możliwości wejścia… – Jasne, że tego nie mówię – uciął Alex ściszonym głosem. – To nasza jedyna szansa zaatakowania Rady. Znajdziemy sposób, żeby się do nich dobrać, bez względu na wszystko. Przełknęłam z trudem, wiedząc, że Alex ma rację. ZA spojrzeli po sobie. Trzy tygodnie – tyle zostało nam czasu. – Bez obaw, dowiemy się, co się dzieje. – Głos Kary był spokojny i rzeczowy; zdołała się już opanować. – Co według ciebie mam zrobić? Czy mam iść jutro do katedry, zobaczyć, czy nie uda mi się zdobyć jakichś informacji? Zmiana przebiegu wizyty Rady musiała być przeprowadzona przez tamtejsze biuro; ono wszystko koordynuje. Alex skinął głową, zatopiony w myślach. – Tak, dobry pomysł, przyda się nam każdy szczegół. Tylko czy nie boisz się, że ktoś cię rozpozna? – Nie, nie sądzę. Zazwyczaj spotykałam się z Luisem u niego w mieszkaniu. Nie miał numeru mojej komórki ani adresu. – Udało jej się przywołać uśmiech na twarz. – Byłam kobietą pełną tajemnic. Alex omiótł ją zatroskanym spojrzeniem. – Masz może jakąś perukę, którą mogłabyś na wszelki wypadek włożyć? Jeśli dorwały go anioły, zobaczą cię w jego wspomnieniach. Nietrudno cię rozpoznać. Innym razem Kara zaczęłaby się z nim spierać, teraz jednak skinęła głową. – Zdobędę jutro. Postaram się też zmienić wygląd za pomocą makijażu. – Dobrze – odrzekł Alex. – Ja też się trochę rozejrzę. Poza tym będę dalej szkolił ludzi, może nawet zabiorę ich na jeszcze jedno polowanie w ramach ćwiczeń. Sam kręcił sceptycznie głową. – Tak, ale co z… Urwał, gdy do kuchni wszedł Seb, który chyba przed chwilą wziął prysznic, bo jego kasztanowe loki były wilgotne i sczesane do tyłu, jakby je przygładził palcami. Kiedy go ujrzałam, coś we mnie drgnęło, uświadomiłam sobie bowiem, że przez cały czas trwania dyskusji część mnie rozmyślała o Sebie, zastanawiając się, gdzie przepadł. W kuchni zapadła niemal namacalna cisza. Seb oczywiście to zauważył i wiedział, że jest jej powodem. Odnalazł mnie wzrokiem i lekko się uśmiechnął. Mimo skrępowania posłałam mu

w odpowiedzi smutny uśmiech; dobrze wiedziałam, jak musi się teraz czuć. Skamieniałe oblicza zespołu były dla mnie niezbyt przyjemnym déjà vu. Choć nie w pełni to sobie uświadamiałam, zdążyli trochę do mnie przywyknąć; obecność Seba sprawiła, że wróciła początkowa nieufność. Alex westchnął rozdzierająco. – Hej, Seb – powiedział, ja zaś zapragnęłam go uściskać, bo zabrzmiało to tak zwyczajnie. – Rozmawialiśmy o czymś, co wyniknęło niedawno; powiem ci o wszystkim po kolacji. Ogarnąłeś się już, wiesz, co, gdzie i jak? Seb uniósł brwi, słysząc o „czymś, co wyniknęło niedawno”, ale tego nie skomentował. – Tak, dzięki, wszystko w porządku. Gdy zaczęliśmy zajmować miejsca przy stole, usiadł obok mnie, tam, gdzie zawsze siadał Alex. Nie mógł, rzecz jasna, tego wiedzieć, lecz spostrzegłam, że wszyscy zerkali ukradkiem na Aleksa, by się przekonać, co zrobi. Jak gdyby trwał między nimi rodzaj współzawodnictwa. Zarumieniłam się jak piwonia i odchrząknęłam. – Yy, Seb, to… – W porządku – powiedział krótko Alex i usiadł obok mnie z drugiej strony, gdzie zazwyczaj zajmowała miejsce Trish. Teraz wcisnęła się obok Wesleya; postawiłam tam dodatkowe krzesło. Zobaczyłam, że Seb dopiero w tej chwili zrozumiał, w czym rzecz; miał minę, jakby starał się powstrzymać uśmiech. Nikt się nie odzywał. Brzęk sztućców o talerze brzmiał wprost ogłuszająco. Moje skrępowanie w obecności Seba dodatkowo pogarszało sprawę – jeśli mam być szczera – a czułam się przy nim doprawdy niezręcznie. Kiedy rozmawiałam z nim wcześniej na balkonie, było tyle do powiedzenia, że tylko zaczynaliśmy tematy, zgadzając się ze sobą bez słów co do tego, iż gdy tylko nadarzy się sposobność, usiądziemy i wreszcie się nagadamy. Pragnęłam tego wręcz desperacko. Tylu rzeczy musiałam się dowiedzieć. Chciałam spytać, czy moje zmagania z aniołem są normalne, porozmawiać o życiu Seba, porównać tysiące doświadczeń i przekonać się, jak on je odbierał. W czasie rozmowy czułam także mrowienie w całym ciele wskutek bliskości Seba, choć przecież stał o kilka kroków ode mnie. Nie chodziło bynajmniej o jego niezaprzeczalną urodę, lecz o niego samego… O jego energię, taką samą jak moja. O wspomnienie dotyku naszych rąk, tego, co wtedy czułam. Z olbrzymią ulgą przyjęłam zjawienie się Aleksa i możliwość ucieczki. „Przecież nawet go nie znasz” – powtarzałam sobie. Tyle że nie była to prawda. Znałam Seba. Może nie wszystkie szczegóły jego dotychczasowego życia, ale to, jaką był osobą. Teraz zaś czułam wyraźnie, że siedzi obok mnie. Odczuwałam nie tylko jego fizyczną obecność, lecz także energię. Siedzieliśmy na tyle blisko, że nasze aury się stykały; z Aleksem nigdy tego nie czułam, chyba że się na tym skupiłam, za to z Sebem było tak, jakbym została obdarzona dodatkowym zmysłem, który przepływał przeze mnie jak prąd elektryczny. Jego aura była tak pełna życia, tak się skrzyła. Wyczuwałam, że przenika przez moją i miesza się z nią, bada ją. Policzki mi płonęły. W pewnej chwili spróbowałam przywołać do siebie moją aurę, ale było to niewykonalne – siedzieliśmy zbyt blisko siebie. Poczułam, że Seb spostrzegł moje daremne wysiłki i starał się odciągnąć swoją, z podobnym rezultatem. Gdy nasze aury znów się zmieszały, odczułam coś w rodzaju delikatnych, lekko kpiących przeprosin i zagryzłam wargi. No to pięknie. Nieumyślnie z nim flirtowałam, dotykając go zalotnie aurą zamiast kolanem. Tymczasem cisza stała się, o ile to możliwe, jeszcze bardziej przyjmująca. – Hej, ludzie, to jest po prostu głupie – odezwał się w końcu Alex. – Seb jest członkiem naszej grupy. Możemy mu zaufać. Spróbujcie zachowywać się normalnie, okej? Proszę was, na miłość boską, zanim dostanę zawału.

Przez chwilę nikt się nie odzywał. W końcu Kara przerwała milczenie. – Willow, może powiesz nam coś więcej o tym, co zobaczyłaś, gdy nadleciały anioły i Rada. Z ulgą zaczęłam opowiadać, ale zanim dokończyłam pierwsze zdanie, Sam zerwał się na równe nogi. – Zaraz, chwila – warknął, rzucając z brzękiem widelec. – Alex, chcę wiedzieć, skąd masz pewność, że możemy ufać temu facetowi. Z Willow to inna sprawa; wszyscy widzieli, jak jej anioł bronił Liz. Ale on, kto to w ogóle jest? Zjawił się Bóg wie skąd i już jest członkiem zespołu? Seb spojrzał na niego przelotnie. – Nazywam się Sebastián Carrera – powiedział, odkrawając kawałek żeberka. – Nie zjawiłem się Bóg wie skąd, tylko stąd, z Mexico City. A skoro mówię, że pomogę wam walczyć, to właśnie tak zrobię. – Willow czytała mu z ręki – dodał Alex, gdy Sam chciał coś wtrącić. – Możemy mu zaufać. – Kapuję – wycedził Sam, obrzucając mnie niezbyt przyjaznym spojrzeniem. – To dlatego trzymała go za rękę, gdy zaczęli uciekać dzisiaj po południu, tak? W biegu czytała mu z rączki? Zaczerwieniłam się jak burak, kiedy wszyscy zwrócili na mnie spojrzenia. – O, to brzmi rozkosznie – mruknęła Liz. Trish wpatrywała się w swój talerz, wyraźnie zdegustowana napięciem. Wyczułam, że Alex i Seb się najeżyli. – To była moja wina – powiedział Seb ze spokojem, pod którym czaiło się wyzwanie. – Złapałem ją za rękę, żebyśmy mogli pobiec szybciej, bo nadlatywały anioły. Nie było czasu na truchtanie, rozumiecie? Sam prychnął pogardliwie. – Taa, faktycznie pogoniłaś – zwrócił się do mnie. – Strasznie ci się spieszyło, żeby uciec stamtąd z tym facetem, no nie? Chyba żeśmy cię nie usłyszeli, jak próbowałaś nas ostrzec przed tym, co się działo. – Ależ próbowałam! – Słowa Sama naprawdę mnie ubodły. – Wołałam do Aleksa, ale… – Dość tego, nie musisz się przed nikim tłumaczyć – wtrącił się Alex, ujmując mnie za rękę. – Daj spokój, Sam. Willow opowiedziała nam już, co się tam stało. Sam otworzył usta. – Daj spokój – powtórzył Alex z naciskiem. Znów zapadło ciężkie milczenie. Nie wiem, czy różniło się czymkolwiek od poprzedniego. Może było bardziej podszyte napięciem. – No cóż – skomentował Brendan. – Fajnie było się normalnie zachowywać. Wciąż jeszcze czułam, jak aura Seba miesza się z moją, zatroskana, pragnąca mnie pocieszyć. Z drugiej strony ręka Aleksa zdawała się taka ciepła i bezpieczna. Zapragnęłam znaleźć się z nim sam na sam, żebyśmy byli tylko we dwoje, tak jak kiedyś. Wszystko było wtedy takie proste, bo nie było wokół innych ludzi. Teraz sytuacja wydawała się bardzo daleka od prostoty. Po chwili Alex uścisnął moją dłoń i ją wypuścił. Ton, jakim zwrócił się do zespołu, był stanowczy. – Posłuchajcie mnie uważnie, zbliża się nieuchronna konfrontacja z Radą. O ile nie zmienili planów, będą przebywali tutaj tylko przez trzy tygodnie. Nie mamy więc czasu na spory. Seb mieszka z nami, i koniec dyskusji. Albo ufacie mojej ocenie sytuacji, albo nie. Decyzja

należy do was. – Ufamy ci – rzekła Kara ze spokojem. – Prawda? – Powiodła stalowym wzrokiem po zebranych przy stole. Kiwanie głowami, mamrotanie potwierdzeń. Sam miał chmurne oblicze, ale nic nie powiedział. Trish zerknęła na niego z niepokojem. – Sam? – spytał Alex, obserwując go uważnie. Teksańczyk wypuścił ze świstem powietrze. – Tak, w porządku – mruknął, odgarniając z czoła jasne włosy. – Dobrze. – Ku mojemu zaskoczeniu Alex przechylił się przeze mnie i podał Sebowi rękę. – No i proszę, zaakceptowali cię. Masz szczęście, stary. Seb uśmiechnął się kwaśno i wyciągnął prawicę. – Tak, czuję się zaszczycony. Gdy potrząsał dłonią Aleksa, dowiedziałam się dwóch rzeczy. Po pierwsze, mimo zaufania do dowódcy zespół nie był tym wcale uszczęśliwiony. A po drugie, chociaż nie chciałam o tym myśleć, rosło we mnie okropne podejrzenie graniczące z pewnością, że okrutny los uwięził mnie między tymi dwoma chłopakami na bardzo, bardzo długi czas.

ROZDZIAŁ CZTERNASTY Sala gimnastyczna była mała, zajmowała tylko kąt piwnicy. Stały tam dwie ruchome bieżnie, przyrząd do ćwiczeń siłowych, a oprócz tego walało się kilka hantli. Cuchnęło kurzem i potem. Kiedy niektórzy chłopcy trenowali na bieżniach, zwłaszcza Alex i Sam, pot lał się z nich strumieniami. Spostrzegłam, że Seb patrzy na podłogę; cement, a do tego niezbyt czysty, jak podejrzewałam. Było to też jedyne miejsce, gdzie mogliśmy usiąść. – Możemy pójść do mojego pokoju – zaproponował. „Pokój” Seba był maleńki, musielibyśmy siedzieć oboje na jego łóżku polowym. Wydawało mi się to stanowczo zbyt intymne, szczególnie po wczorajszym mieszaniu się naszych aur. Zarumieniłam się na samo wspomnienie. – Nie, tu jest lepiej – odparłam. – Mamy więcej miejsca. Wiesz co, poczekaj tu na mnie. – Pobiegłam na górę, chwyciłam kilka poduch z sofy przed telewizorem i zniosłam je na dół. – Proszę – powiedziałam, rozkładając na podłodze. – Tak będzie wygodniej. Nad naszymi głowami słychać było odgłosy strzelaniny. Zespół z zapałem ćwiczył trafianie do ruchomych celów. Kara w przebraniu poszła do katedry, żeby zasięgnąć języka. Wczoraj wieczorem udało się nam z Aleksem porozmawiać sam na sam, podczas gdy inni oglądali telewizję albo szykowali się do snu. Stojąc oparta o drzwi jednego z magazynów, byłam w pełni świadoma, że Seb towarzyszy moim myślom. Chociaż wiedziałam, że dzieje się tak, bo jest półaniołem, nie mogłam się wyzbyć poczucia winy. – To był szalony dzień, prawda? – napomknęłam niewyraźnie. – Mało powiedziane – zgodził się ze mną Alex. Mimo że się nie dotykaliśmy, wyczuwałam napięcie jego mięśni. – Jezu, półanioł i Dwunastu jednego popołudnia. Próbowałam się uśmiechnąć. – Hej, masz może coś przeciwko półaniołom? Skrzywił się, uświadomiwszy sobie, co właśnie powiedział, i pokręcił głową. – Nie przeciwko temu – szepnął i przyciągnął mnie do siebie. – Tego ogromnie lubię, wiesz? – Otoczył mnie ramionami i oparł policzek na czubku mojej głowy. – Posłuchaj, naprawdę jestem rad, że on tu jest. Chcę, żebyś była bezpieczna, Willow. Ja zaś pragnęłam jedynie tulić go w objęciach, najmocniej jak umiałam. Zawahałam się, wciąż niepokojąc się ewentualnością anielskiego poparzenia. Czasem, gdy go całowałam, wydawało mi się wprost idiotyczne, że w ogóle się tego obawiam; innym razem strach wypełniał mnie całą jak lodowaty ocean. Alex przytulił mnie jeszcze bardziej i wówczas się poddałam. Staliśmy objęci bardzo długo, a reszta świata zblakła i przestała istnieć. Nic się nie liczyło poza bezpiecznym kręgiem ramion Aleksa. Siedząc teraz w sali gimnastycznej z Sebem, rozpaczliwie pragnęłam uzyskać odpowiedź na pytanie, co się ostatnio dzieje z moim aniołem. Odkąd spotkałam Seba, akurat nieco się uspokoił, nadal jednak byłam mocno świadoma jego obecności w swym wnętrzu i zaniepokojona, że nie umiem nad nim zapanować. Usiadłam naprzeciwko Seba na kwadratowych poduchach. Miał na sobie spłowiałe dżinsy i niebieski podkoszulek z zamaszystym białym napisem po hiszpańsku. On także nosił ślady znoszenia. – Co jest napisane na twoim podkoszulku? – zaciekawiłam się. Spuścił głowę, jakby nie pamiętał.

– To na pamiątkę Cinco de Mayo, Piątego Maja; wyrzuciliśmy wtedy Francuzów z Meksyku. – Francuzi przebywali w Meksyku? – To było dawno temu. – Seb wzruszył ramionami. – Kupiłem go na bazarze. Skinęłam głową, uświadamiając sobie, jak niewiele wiem o tym kraju. Nie przerabialiśmy tego w szkole, co było dość dziwne, jak się nad tym zastanowić – Meksyk był w końcu naszym sąsiadem. Wpatrując się w Seba, dostrzegłam w nim zmianę. – Hej, ogoliłeś się – powiedziałam. Dziś nie wyglądał jak gwiazda rocka, lecz raczej jak aktor grający atrakcyjnego nowego chłopaka w szkole. Z zakłopotaną miną przejechał dłonią po szczęce. – Tak… była już na to pora. – Chyba wolałam twój poprzedni wygląd – oznajmiłam, przyglądając mu się, ale od razu tego pożałowałam. Miała to być zdawkowa uwaga, tymczasem orzechowe oczy zalśniły nagle radością. Wyszczerzył zęby w uśmiechu, ja zaś spłonęłam rumieńcem. – Nigdy więcej się nie ogolę – obiecał. Skrzywiłam się, czując, że twarz mnie pali. – Posłuchaj, Seb, wiesz, że Alex i ja jesteśmy parą, prawda? To znaczy lubię cię, ale… – Tak, wiem o tym – przerwał mi ze spokojem. – Nie ma problemu. – Wyczułam, że ukrywa jakieś uczucie, po czym uśmiechnął się i ponownie pogładził po szczęce. – Ale wiesz, jeśli uważasz, że niegolenie się może pomóc… Powiedzieć, że nie przywykłam, aby chłopcy okazywali mi tak jawnie zainteresowanie, nawet w żartach, to mało – byłoby to niedomówienie stulecia. Nigdy nie doświadczyłam jakichkolwiek objawów zainteresowania z ich strony, nie mówiąc już o chłopaku tak przystojnym jak Seb. W szkole w Pawntucket zostałam na zawsze obwołana dziwaczką i wyrzutkiem społecznym. Otworzyłam usta i znów je zamknęłam, nie wiedząc, co odpowiedzieć. Seb spostrzegł moje zażenowanie i kpiący wyraz zniknął z jego twarzy. – Willow, ja tylko żartowałem – powiedział. – To znaczy, owszem, chętnie byłbym dla ciebie kimś więcej niż przyjacielem, to absolutnie nie jest żart. Wiem jednak, że kochasz Aleksa. Jeżeli pragniesz tylko przyjaźni ze mną, to dobrze, naprawdę nie mam nic przeciwko temu. Poprawiłam się na poduszce. Moje policzki nadal płonęły, zwłaszcza gdy przypomniałam sobie, że poprzedniego dnia wydawało mi się, iż wyczuwam głębokie uczucie, jakim mnie darzył. Szczęśliwie teraz nie było po nim śladu, choć, szczerze mówiąc, nie szukałam zbyt starannie. W głębi ducha żywiłam nadzieję, że zwyczajnie się pomyliłam. – Jesteś pewien, że ci to nie przeszkadza? – wydusiłam z siebie. – Tak – odrzekł Seb. Kącik jego ładnie wykrojonych ust uniósł się w uśmiechu. – Przez całe życie poszukiwałem drugiego półanioła. Wierz mi, nie chcę teraz odejść tylko dlatego, że jeszcze nie zrozumiałaś, iż w gruncie rzeczy nie możesz mi się oprzeć. – Jeszcze? – spytałam z niepokojem. – To też był żart – zapewnił pospiesznie. – Zresztą nie, naprawdę mam nadzieję, że pewnego dnia to zrozumiesz, ale… – urwał, niby to się śmiejąc, i zakrył twarz rękoma, potrząsając głową. – Ech, caramba, kiepsko mi idzie, co? Musiałam się do niego uśmiechnąć. Seb opuścił ręce. – Okej, zacznijmy od początku – poprosił. – Willow, wystarczy mi, że mogę być tutaj z tobą jako przyjaciel, wierz mi. – Naprawdę jesteś tego pewien? – drążyłam. – Nawet jeśli nigdy nie będziemy dla siebie kimś więcej?

Oczy Seba były poważne, bez śladu rozbawienia. – Tak, jestem tego całkowicie pewien – oznajmił. – Będę twoim bratem, jak ci się to podoba? Mówił absolutnie serio. Odetchnęłam z ulgą, że zrozumiał – i że chciał ze mną zostać. – Brzmi naprawdę fantastycznie – odrzekłam. – Wobec tego masz brata – powiedział. – Na całe życie, jeśli tylko byś chciała. – Dzięki – szepnęłam miękko. A choć spotkaliśmy się tak niedawno, byłam pewna, że tego chcę, czułam bowiem z Sebem niezwykłą więź. Co więcej, wiedziałam, że potrzebna mi jego pomoc. Nieco wstrząśnięta, wsunęłam palce we włosy, a z moich ust wydobył się potok słów. – Seb, jest tyle rzeczy, o które chcę cię zapytać. Tak bardzo się martwię… Seb półleżał wsparty na łokciu. Słysząc to, natychmiast usiadł wyprostowany. – Co to znaczy? – Właściwie to się boję – przyznałam. – Czy potrafisz wyczuć w sobie swojego anioła? To, że przebywa w tobie, ale jest osobnym bytem? Nie myśli tak jak ty, jakby miał własny umysł. Zmarszczył brwi, przyglądając mi się z uwagą. – Nie przez dłuższy czas – odparł. – Ale kiedy byłem młodszy, tak właśnie czułem. – Co wtedy zaszło? – Przesunęłam się na skraj poduchy. Mowa ciała Seba świadczyła o jego rozluźnieniu, siedział w swobodnej pozycji. Wyczułam jednak płynący od niego strumień emocji i nagle uświadomiłam sobie, że jestem jedyną osobą na świecie, której chce się zwierzyć. – Być może zobaczyłaś coś z tego wczoraj, gdy się dotknęliśmy – zaczął. – Kiedy miałem jedenaście lat, zostałem aresztowany za kradzież. – Tak, wiem – przyznałam. – Umieścili cię w jakimś miejscu… – urwałam. – Tu, w Meksyku, to się nazywa reformatorio. – Seb skrzywił się z niechęcią. – Mówili nam, że powinniśmy być im wdzięczni za to, że możemy tam przebywać, ponieważ poprawimy swoje zachowanie. Poprawimy zachowanie – dość szczególne poczucie humoru. Ścisnęło mnie w gardle na wspomnienie obrazów z domu poprawczego dla nieletnich – woda bieżąca tylko przez dwie godziny dziennie, dotkliwe bicie, przywiązywanie w nocy do łóżek. Seb pocierał paznokciem szew dżinsów. – Napatrzyłem się tam na różne rzeczy – rzekł w końcu. – Według mnie znacznie gorsze niż kradzież portfela. – Uśmiechnął się posępnie. – Widziałem, jak jeden chłopak próbował uciec, ale go złapali. Przywiązali go do drzewa i zostawili na trzy dni, bez jedzenia i wody. Nie wolno nam było mu pomóc. Nieoczekiwanie ujrzałam tę scenę i natychmiast tego pożałowałam. Boże, oczy tego chłopaka. Jego znękana twarz. Z trudem wydobyłam głos ze ściśniętej krtani. – Co… co się z nim stało? Seb wzruszył ramionami. – Po tygodniu zniknął. Nikt z nas go potem nie widział. – Ale czy to w ogóle zgodne z prawem? Jak można coś takiego robić? Czy nie mogłeś po wyjściu stamtąd zawiadomić policji? – spytałam głosem piskliwym ze zgrozy. Seb spojrzał na mnie ze zdziwieniem i odrobiną politowania, że jestem tak naiwna, iż uważam to za rozwiązanie problemu. – Nikt by się tym nie przejął – odparł. – Byliśmy złodziejami i łobuziakami, ulicznikami bez domów i rodzin. Wstrząśnięta, objęłam ciasno kolana. Nad głową wciąż słyszałam głuche odgłosy

wystrzałów. Przyrządy do ćwiczeń wyglądały dziwnie zwyczajnie, jakby należały do zupełnie innego świata niż ten, w jakim obracał się kiedyś Seb. Przypuszczam, że tak właśnie było. – Jak się stamtąd wydostałeś? – zapytałam w końcu. – Od ramy mojego łóżka odstawał kawałek metalu – odrzekł, wzruszając ramionami. – Oderwałem go i ostrzyłem o mur, kiedy nikt mnie nie obserwował. Zajęło mi to kilka miesięcy, ale wreszcie był dostatecznie ostry. Sterroryzowałem nim strażnika i uciekłem. Biegłem najszybciej, jak umiałem – dodał, krzywiąc usta. – Pędziłem jak wiatr, mógłbym zdobyć medal na olimpiadzie. Wpatrywałam się w niego z podziwem, że mimo tak piekielnych przeżyć zdołał zachować na tyle zdrowe zmysły, iż potrafił z tego żartować. „Sterroryzowałem nim strażnika”. Te słowa wcale mnie nie zaskoczyły, choć przecież wiedziałam, że Seb był z gruntu dobrym człowiekiem, wręcz łagodnym. Co za kontrast z moim życiem, gdy byłam jedenastolatką. Owszem, miałam problemy, ale zarazem wielkie szczęście, a nic o tym nie wiedziałam. – Czy zraniłeś strażnika? – spytałam. – Nie – odparł, potrząsając głową. – Nie musiałem. Był okropnym tchórzem, a ja wyglądałem na zdecydowanego na wszystko. Nie miał wyjścia. – Na to wspomnienie lekko się uśmiechnął. – A byłbyś w stanie go zranić? – dociekałam. Uśmiech spełzł z jego twarzy. Gdy napotkałam wzrok Seba, upewniłam się, że nie skłamie – teraz ani nigdy. – Tak – odpowiedział spokojnie. – Zrobiłbym wszystko, byleby się stamtąd wydostać. Zresztą wtedy nienawidziłem ludzi. Za to, jacy byli dla siebie, za to, co mi zrobili. Powędrowałam wzrokiem do niewielkiej blizny na jego ramieniu, w miejscu, gdzie kończył się rękaw podkoszulka: okrągłego, wklęsłego dołeczka odcinającego się białawo od opalonej skóry. Wielkości i kształtu ogarka papierosa. Zrobiło mi się zimno. Dobry Boże, czy robili mu tam takie rzeczy? Seb zauważył moje przerażone spojrzenie i zerknął na bliznę. – Nie, to akurat prezent od narzeczonego mamusi, kiedy byłem jeszcze maluchem. – Wzruszył ramionami i delikatnie pomacał bliznę. – Moja matka nie miała szczęścia do facetów. W jego tonie nie było goryczy, choć wyczułam, jak szczerze nienawidził tamtego człowieka. Przelotnie pomyślałam o jego ojcu aniele, ale nie była to odpowiednia pora na tego rodzaju pytania. Ściskało mnie w gardle. – Seb… – Nie mogłam dokończyć zdania; brakowało mi słów. Na widok mojej zrozpaczonej miny natychmiast pożałował, że mnie zmartwił. Wyciągnął rękę i poklepał mnie lekko po ramieniu. – Querida, już w porządku – zapewnił. – Od lat nikt nie odważył się wyrządzić mi krzywdy. Gotowałam się na myśl, że w ogóle do tego doszło. Uścisnęłam go za rękę i szybko się wycofałam, mój zdradziecki puls bowiem od razu zgubił rytm. – Hej, ponoć masz być moim braciszkiem – rzuciłam, próbując żartować. – Bracia nie trzymają sióstr za rękę ani nie nazywają ich querida. Seb uśmiechnął się, jego orzechowe oczy rozpoczęły taniec. – Ależ przeciwnie! – zawołał. – To się zdarza nagminnie. – W Meksyku widocznie jest inaczej – oznajmiłam. – Bo w Ameryce to niepodobne, a ja jestem Amerykanką. – Ale teraz przebywasz w Meksyku – zauważył. – Racja. I chcesz mi powiedzieć, że tutejsi chłopcy trzymają swoje siostry za rękę

i mówią do nich „kochana”. – Oczywiście. My, Meksykanie, jesteśmy bardzo uczuciowi. Roześmiałam się na to, nie mogłam się powstrzymać. Seb także się rozpromienił. Wyczuwałam, że jest mu miło, gdy widzi uśmiech na mojej twarzy, i coś się we mnie poruszyło, jakieś uczucie, którego za nic nie chciałam analizować. Wiedziałam jedynie, że to wspaniałe, iż Seb pojawił się w moim życiu. Pomijając wszystko inne, cieszyłam się, mając jeszcze jednego oddanego mi przyjaciela, gdyż ostatnio poza Aleksem wszyscy okazywali mi wrogość, a w najlepszym razie – obojętność. – Jak to było z twoim aniołem? – ponowiłam pytanie. Na czoło Seba opadło kilka miękkich brązowych loków; odgarnął je niecierpliwie. – Po ucieczce z reformatorio wróciłem na ulicę. I przez trzy, może cztery miesiące… – Potrząsnął głową. – Byłem osobą, której nie chciałabyś znać. Nienawidziłem ludzi, pragnąłem ich krzywdzić. Chciałem być prawdziwym czystym aniołem, żeby nikt więcej nie odważył się mną pomiatać. Nieustannie wdawałem się w bójki, prowokowałem ludzi, aby krzywo na mnie patrzyli, rzucałem się na nich pod byle pretekstem. Rozbijałem szyby, podpalałem samochody, kradłem… – umilkł; w oczach miał smutek. – Nie był to dobry czas – podsumował w końcu. Po głowie tłukła mi się tylko jedna myśl – zanim wsadzili go do poprawczaka, najgorszym czynem, jaki popełnił, była kradzież portfela. – No więc mojemu aniołowi to się nie podobało – mówił dalej Seb. – Przedtem właściwie nie czułem jego obecności. Zawsze był po prostu mną. Zjawiał się, gdy był mi potrzebny, ale był mną. – Tak! – wykrzyknęłam. – Tak, u mnie najpierw było tak samo. Seb skinął głową. – Mój anioł spostrzegł, że zginę młodo, jeśli dalej będę tak żył. Więc zawsze robił coś takiego… – Seb zmarszczył brwi z namysłem, po czym wyciągnął rękę i kilka razy, z lekkim naciskiem, dotknął mojego ramienia. – Wewnątrz mnie, we dnie i w nocy. – Trącał cię – podpowiedziałam. – Tak. Właśnie tak jest teraz ze mną! – Siedziałam sztywno wyprostowana; powietrze wydawało się naładowane elektrycznością. – Ale powiedz mi, Seb, co to znaczy. Czy one są osobnymi bytami? Jednym słowem, czy jednak nie są nami? Zaczął kręcić głową, zanim skończyłam zdanie. – Nie, one są nami. Zdecydowanie tak. Przypuszczam, że to coś takiego jak… czasami przychodzą ci do głowy dwie myśli naraz, prawda? Możesz na przykład myśleć, że powinnaś coś zrobić, a w tym samym czasie myślisz, że jesteś głodna albo kogoś nie lubisz, ale dzieje się to jednocześnie. Rozumiesz, o co mi chodzi? Rozumiałam bardzo dobrze. – A więc czasem nasze anioły mają własne myśli? Albo nie zgadzają się w czymś z nami, mimo to nie przestają być częścią nas… Tak jak można mieć wobec czegoś mieszane uczucia? – Tak mi się zdaje – odrzekł Seb. – Ze mną tak właśnie jest. – Podciągnął kolano i objął je luźno ramionami. Opowiedziałam mu, jak mój anioł wyrwał się ze mnie podczas ćwiczeń w strzelaniu; Seb miał minę, jakby usilnie starał się zachować powagę. Oczywiście nie było w tym drwiny, więc się nie obraziłam. – Przypuszczam, że twój anioł chce za wszelką cenę zwrócić na siebie uwagę – orzekł. – W jakich sytuacjach cię trąca? – Nie wiem… – Starałam się sobie przypomnieć. – To się zaczęło kilka tygodni temu, kiedy poczułam coś w rodzaju… napływu energii. – Powiedziałam Sebowi, co się wtedy stało – o rzece przepływającej przeze mnie, która wkrótce zmieniła się w nicość, i o tym, jak daremnie

jej poszukiwałam. Czułam taką ulgę, mogąc wreszcie komuś o tym opowiedzieć, że słowa niemal zlewały się w jedno. Seb słuchał mnie z uwagą i skupieniem. – Nie mam pojęcia, co to mogło być – stwierdził, kiedy skończyłam. – Nigdy czegoś takiego nie czułem. – Aha. – Spuściłam wzrok, niezdolna ukryć rozczarowania. W głębi duszy wierzyłam, że powie: „Ach, to. Tak, zdarza mi się to nieustannie”. – Pamiętaj, querida… Willow – poprawił się z szerokim uśmiechem – że czymkolwiek to było, twój anioł odbiera to inaczej niż ty. Musisz go po prostu słuchać, to wszystko. Wypuściłam ze świstem powietrze. – Ostatnio mam wrażenie, że się ode mnie oddzielił – przyznałam. – To dość przerażające. Myślałam nawet… zresztą nie wiem, co właściwie myślałam. To coś, czymkolwiek było, jakoś go… przestawiło, nie wiem, uruchomiło, tak że teraz nie można mu ufać. Widziałam, że nieufność wobec anioła nigdy nie postała w głowie Seba. – Anioł jest częścią ciebie – powiedział z prostotą. – Nigdy nie zrobi niczego, co mogłoby ci zaszkodzić. Może się wydawać osobny i czasami cię trącać, kiedy go nie słuchasz, ale wyrządzić ci krzywdę? Nie. To absolutnie niemożliwe. Seb zdawał się sugerować, że mój anioł jest czystą intuicją albo sumieniem czy czymś takim, co w zasadzie miało znacznie więcej sensu niż złowrogie pomysły, którymi się zadręczałam. Poczułam przypływ bezmiernej ulgi, aż zakręciło mi się w głowie, mimo że nadal nie rozumiałam, co mój anioł chce mi przekazać. Dręczyło mnie przekonanie, że nie dałam mu szansy wyjaśnienia. Gdy tylko odczułam go jako osobny byt, natychmiast od siebie odsunęłam i otoczyłam murem. Nic dziwnego, że zaczął być niespokojny. – Daj mi chwilę – poprosiłam Seba. Zamknęłam oczy i osunęłam się w głąb swego jestestwa, nieśmiało poszukując anioła. Ukazał się w rozbłysku światła niczym kryształ albo promień słońca. Patrzyła na mnie moja własna twarz, skrzydła lśniły blado. Przypatrywaliśmy się sobie. Panował doskonały bezruch, nie licząc poruszeń włosów anioła, jakby igrał z nimi leciutki wietrzyk. „Przepraszam – pomyślałam, wyciągając mentalnie dłoń w kierunku anioła. – Czy możesz mi powiedzieć, co się dzieje?”. Dotknęliśmy się i napięcie natychmiast zelżało, ustępując poczuciu absolutnej jedności. Nasze myśli znowu splotły się i stopiły ze sobą. Wybaczenie, zrozumienie. Mimo to anioł był niesamowicie sfrustrowany, tak desperacko pragnął, bym go wysłuchała. Mroczna moc strumienia energii, jaką wtedy poczułam, poważnie go zaniepokoiła. Obecnie miał wrażenie, że nie wszystko jest w porządku. Nie wiedział, w czym rzecz; poszukiwał, niczego nie znajdując. Był to ciągły niepokój, którego nie umiał się pozbyć. W skupieniu jeszcze raz przeszukałam swój umysł, zaglądając we wszystkie zakamarki. Nie było tam niczego, czego nie powinno być – miałam całkowitą pewność, że się nie mylę. „Naprawdę uważam, że wszystko jest dobrze” – przekazałam aniołowi. Nie odpowiedział, najwyraźniej nieprzekonany. Opuściłam go na chwilę, żeby wyjaśnić Sebowi, co się stało. – Nie wiem, co o tym myśleć – zakończyłam. – Anioł jest nadal sceptyczny, ale ja nie potrafię znaleźć przyczyny. Seb wpatrywał się we mnie z namysłem. – Nie mam pojęcia, co to może być. – Usiadł po turecku i wyciągnął do mnie ręce. – Może mnie uda się coś wyczuć? Zawahałam się, patrząc na jego dłonie.

– Zrobię to po bratersku – zapewnił. Żartował ze mnie, ukrywając w ten sposób zaniepokojenie. Wiedziałam, jak bardzo pragnie mi pomóc. – Dobrze – powiedziałam w końcu. Przysunęłam się bliżej i podałam mu ręce. Znów poczułam wstrząs energetyczny przy dotyku przedstawiciela mojego gatunku. Dłonie miał ciepłe i mocne, dotyk tak dodający otuchy, jakby mógł wszystko naprawić. Zamknęłam oczy, wyraźnie świadoma zmieszania się ze sobą naszych aur, i zapragnęłam odciąć część swoich uczuć, zwłaszcza to, jak dobrze się teraz czułam, jak bezpiecznie. Odsunęłam czym prędzej tę myśl, jeszcze zanim się uformowała, i skarciłam się w duchu, że w ogóle się pojawiła. Dłonie Seba zacisnęły się mocniej na moich palcach; wyczuwałam głębię jego skupienia. Usiłowałam oswobodzić umysł i nie myśleć o niczym. Mimo to docierały do mnie fragmenty jego przeżyć, na przykład to, że niedawno rzucił palenie – podświadoma potrzeba zapalenia papierosa była równie głośna i wyrazista, jak gdyby krzyczał. Niektóre obrazy były zabawne, choćby historie, jakie wymyślał, gdy ktoś wypytywał go o przeszłość. Wątpiłam, żeby kiedykolwiek udzielił na ten temat prawdziwej odpowiedzi. Matka śpiewaczka operowa, która zabierała ze sobą wszędzie swój fortepian? Ze mną natomiast Seb był bezwarunkowo szczery. W końcu wypuścił moje dłonie, a wtedy otworzyłam oczy. Siedzieliśmy blisko siebie, z twarzami oddalonymi na długość przedramienia, i spostrzegłam, że zieleń jego oczu jest poprzetykana plamkami czystego złota. Odsunęłam się szybko od niego, nerwowo przesuwając poduchę. Seb udał, że tego nie zauważył. – Wyczułem ogromny niepokój twojego anioła – oznajmił, opierając się na łokciu. – Nie wyczułem natomiast niczego złego. Coś go martwi, zgoda, ale nie widzę, co to może być. Ja z kolei czułam pomieszanie mojego anioła, który przekonał się, że Seb ma całkowitą rację; on także nie wiedział, co go przedtem niepokoiło, jakby źródło owego niepokoju znikło. Istniała też druga możliwość – przyczyna niepokoju nie istniała. Anioł długo tkwił nieruchomo, ledwie wyczuwalnie poruszając skrzydłami. Wciąż jeszcze odbierałam jego konfuzję, która z wolna przeradzała się w ulgę. W końcu doszedł do wniosku, że się pomylił. Teraz bowiem wydawało się, że wszystko jest w najlepszym porządku, naprawdę bez zarzutu. Ulga anioła była niczym w porównaniu z tym, jak mnie ulżyło. Och, dzięki Bogu, wszystko znów wróci do normalnego stanu, na tyle, na ile „normalny” może być półanioł. – Jest dobrze – powiedziałam do Seba. – Anioł uważa, że wszystko jest teraz w porządku. Dziękuję ci, dziękuję z całego serca. Spojrzał na mnie ciepło. – Ja nic nie zrobiłem. Ale to dobrze. Jeśli anioł jest spokojny i zadowolony, to nie ma problemu. Podciągnęłam kolana i oparłam o nie brodę. – Ciekawi mnie, co to była za energia, którą wyczułam. Była niezwykle silna, a pojawiła się znikąd. Nigdy nie doświadczyłeś czegoś podobnego? – Nie, nigdy. Być może to było… ech, nie mogę sobie przypomnieć słowa. – Seb postukał się w brodę i powiedział coś po hiszpańsku, po czym sfrustrowany pokręcił głową. Uśmiechnęłam się pod nosem. – Czy chcesz, żebym poszła po Aleksa? Mógłby przetłumaczyć. Na tę sugestię Seb spojrzał na mnie z komicznym niedowierzaniem, jakby pytał: „Żartujesz czy jak?”. – Nie, nie możemy przerywać Aleksowi szkolenia zespołu – odparł z taką powagą, że

przez moment mu uwierzyłam. – To byłoby okropnie egoistyczne z naszej strony. Bardzo źle bym się z tym czuł. – Och. No tak, tego byśmy nie chcieli. – Za nic. Poczucie winy nie pozwoliłoby mi usnąć. – Seb się wyprostował. – To słowo, o które mi chodzi, to coś, co zdarza się tylko raz i nigdy nie powtarza. Takie zdarzenie jest wielkim zaskoczeniem, zupełną niespodzianką. Wiesz, o co mi chodzi? Jakie to słowo? – Szczęśliwy traf? Fuks? Przypadek? – Sí! – Seb rozpromienił się tak, jakby słońce wyjrzało zza chmur. – Może to był przypadek. Jedna z tych dziwnych rzeczy, jakie się czasem zdarzają. Sam nie wiem, może to dotyczy tylko dziewczyn półaniołów. Te słowa przypomniały mi nieoczekiwanie migreny Aleksa i moje kolejne zmartwienie z ostatnich dni. Splotłam kurczowo palce i odchrząknęłam. – Posłuchaj, a co z… krzywdzeniem innych ludzi? – zapytałam. Widząc, że Seb nie rozumie, chciałam wyjaśnić, lecz słowa uwięzły mi w krtani. – To znaczy, przez nas… Seb zmarszczył brwi. – Nie bardzo wiem, co masz na myśli. – Czy my… – Wzięłam głęboki oddech. – Czy dotykając ludzi, powodujemy u nich anielskie poparzenie? Na jego twarzy odmalowało się zaskoczenie. – Czy wywołujemy u nich choroby tak jak anioły? Nie, nie wydaje mi się. Dotykałem mnóstwa ludzi – trzymałem ich za ręce, przepowiadając im przyszłość – więc myślę, że bym to zauważył. – Wiem, ja też to często robiłam – odrzekłam. – Niepokoi mnie coś innego. Aniołom wystarczy dotknąć czyjejś aury przez kilka sekund, a w naszym przypadku być może jest to kwestia bliskości fizycznej. Rozumiesz, takiej bliskości, jak kiedy jest się z kimś w związku – jąkałam nieskładnie. Twarz paliła mnie żywym ogniem. Miałam ogromną nadzieję, że Seb zrozumiał, w czym rzecz, bo doprawdy nie chciałam mu tego bliżej wyjaśniać. – Aha. – Potarł sobie z namysłem kark. Tak, najwidoczniej zrozumiał. – Nie, nigdy tego nie zauważyłem. Nagle pojęłam, że miał w życiu znacznie więcej okazji niż ja, by to sprawdzić, i zaczerwieniłam się jeszcze mocniej. – Przepraszam, nie chciałam być wścibska. – Ależ nie jesteś – uspokoił mnie Seb, choć miał nieco zakłopotaną minę. – Powiem ci wszystko, co tylko chcesz wiedzieć. Próbowałam zignorować własne zakłopotanie i pomyśleć, od czego zacząć. I jak to ubrać w słowa. – Czy zauważyłeś, żeby któraś z twoich dziewczyn chorowała? W taki sposób, jak po kontakcie z aniołem? – Nie, nigdy – odparł stanowczo. – Nie dotknąłbym żadnej nawet jednym palcem, gdybym myślał, że ją przy tym krzywdzę. – A czy… było ich wiele? Skrzywił się i przeczesał włosy palcami. – Nie aż tak dużo, ale… No cóż, więcej, niżbym chciał się przed tobą przyznać – mruknął. Wyczułam, że wolałby udzielić innej odpowiedzi. – Tyle że zawsze były to przelotne związki – dodał. – Dlaczego? – spytałam bez namysłu. Seb był tak szalenie przystojny, że trudno było przypuszczać, iż nie mógł mieć każdej, którą by zechciał.

Zawahał się, taksując mnie wzrokiem. Znów odnosiłam wrażenie, że chowa coś bardzo głęboko w swym wnętrzu. – Nie wiem – odrzekł w końcu. – Zawsze trafiałem na nieodpowiednią dziewczynę, więc po pewnym czasie wolałem być sam, bo, o dziwo, czułem się wtedy mniej samotny. Przynajmniej unikałem kolejnego rozczarowania. Poczułam ukłucie bólu. Alex był moim jedynym chłopakiem, mimo to wydawało mi się, że ja i Seb mamy ze sobą wiele wspólnego. Przez większą część swojego życia ja też czułam się szalenie samotna. – Rozumiem – powiedziałam cicho. – Naprawdę cię rozumiem. Uśmiech Seba był melancholijny. – Żałuję, że nie połapałem się w tym wcześniej. Byłam świadoma, jak bardzo osobista jest nasza rozmowa, a przecież poznaliśmy się zaledwie przedwczoraj. Mimo to nie wydawało mi się to dziwne czy też niewłaściwe. Jeśli Seb miał liczne doświadczenia z dziewczynami, a jednak nigdy nie zauważył efektu, o który go zapytałam… Przyglądał mi się z uwagą. – Chodzi o ciebie i Aleksa, prawda? – spytał otwarcie. – Martwisz się o niego, czuję to wyraźnie. – Mniej więcej tydzień temu dostał migreny – wyznałam. – I często miewa bóle głowy. Tak się boję, że to przeze mnie, że krzywdzę go samą swoją obecnością. Seb przymknął powieki i potrząsał głową z politowaniem. Zaśmiał się niewesoło. – Ale ze mnie kretyn. Caramba! Udzieliłem niewłaściwej odpowiedzi. Czy mogę ją zmienić? A więc tak, stanowimy dla ludzi potworne zagrożenie. Powinnaś natychmiast zerwać z Aleksem, żeby go więcej nie krzywdzić. Czy chcesz, żebym poszedł z tobą na górę i pomógł ci wyznać mu tę okrutną prawdę? Jako twój brat z największą chęcią udzielę ci wsparcia. – Seb! – Niemal się roześmiałam, choć przecież nie byłam jeszcze do końca przekonana, że nie mam się czym martwić. – Więc… jesteś całkowicie pewien? Żadna z twoich dziewczyn nie chorowała, nie miała migreny ani uporczywych bólów głowy? Seb przybrał łagodną, współczującą minę. – Tak, jestem pewien. Willow, jesteśmy na wpół ludźmi; dlaczego nasza energia miałaby ich krzywdzić? – Delikatnie, pocieszająco dotknął mojej dłoni. – Proszę cię, nie zamartwiaj się tym dłużej, querida. Wszystko jest w porządku, nie mam żadnych wątpliwości. Ulga. Bezbrzeżna, cudowna ulga. – Och, Bogu dzięki – wyszeptałam. – Tak się bałam przez te kilka dni, że go krzywdzę, i nienawidziłam siebie za to, że nic mu nie mówię. Czułam, że jestem okropna. – Ty? – Seb wyszczerzył zęby w uśmiechu. – Nie, nie możesz być okropna, nawet gdybyś chciała. Jesteś na to zbyt miła. – Miła? – Zrobiłam śmieszną minę, choć wcale nie było mi do śmiechu. – No co ty! – O, tak. Od początku to w tobie widziałem. Lubisz pomagać ludziom, szczerze ci na nich zależy. Jesteś bardzo… – urwał i patrzył na mnie przez długą chwilę. – Szczególna – dokończył cicho. Nie podobał mi się wyraz jego oczu. – Seb… – Mówię to przecież jako brat – oznajmił z mocą. – Braciom wolno czasem mówić takie rzeczy. Uśmiechnęłam się mimo woli, kręcąc głową na ten marny podstęp. Najważniejsze, że nie stanowiłam zagrożenia dla Aleksa. Byłam tak rozradowana, że chciało mi się śpiewać.

– Nie skończyłeś mi opowiadać, co się stało z twoim aniołem – przypomniałam. – Czy trącał cię dotąd, aż go posłuchałeś? Zanim Seb odpowiedział, usłyszałam, że drzwi do piwnicy się otwierają. – Hej! – zawołał z góry Alex. – Zaraz wychodzimy. Podniosłam się z poduchy i ruszyłam do niego po schodach. Sprawdził magazynek i schował broń do kabury. – Jeszcze jedno polowanie? – spytałam, obserwując z niechęcią jego poczynania. Alex skinął głową. Miał na sobie białą koszulkę termalną, na którą narzucił czerwoną kraciastą koszulę. Wyglądał niesamowicie. – Tak, pomyślałem, że wezmę ich jeszcze raz na ćwiczenia, tym razem do innego parku, żeby anioły nie mogły przewidzieć, gdzie nas ewentualnie spotkają. Oparłam się plecami o ścianę, na wpół świadoma, że Seb siedzi na dole. – Bądź ostrożny – powiedziałam cicho. – Proszę. Z uśmiechem pogłaskał mnie po policzku. – Nie martw się, nic mi nie będzie. Zajmuję się tym od lat. Nowi ludzie muszą się z tym otrzaskać, i tyle. – Spochmurniał, ja zaś domyśliłam się, że myśli o Radzie, mając nadzieję, iż Kara zdoła się czegoś dowiedzieć, w przeciwnym razie ćwiczenia zespołu ZA nie na wiele się zdadzą. – A wam jak idzie? – spytał, kiwnąwszy w dół schodów. – Naprawdę dobrze – odrzekłam. – Wprawdzie nie zaczęliśmy jeszcze pracować nad aurą, ale… Alex, on mi bardzo pomaga. – Urwałam, zrozumiawszy, że nie mogę powiedzieć nic więcej, nie wikłając się w długie wyjaśnienia; wszak nie wspomniałam mu nawet o swoich podejrzeniach. – Świetnie – powiedział Alex. – Cieszę się. – Nie wątpiłam, że mówi szczerze, choć Seb z pewnością nie należał do jego ulubieńców. Uśmiechnął się do mnie i odgarnął mi włosy z czoła. – Najważniejsze, żeby facet zarobił chociaż na swoje utrzymanie. „Zarobił na swoje utrzymanie”. A czy ja na nie zarabiałam? Chciałam odpowiedzieć uśmiechem, ale nie było to łatwe. – Co? – spytał czujnie Alex. – Nic. Po prostu… siedzę sobie w domu z Sebem, podczas gdy ty i reszta wychodzicie na kolejne polowanie, być może ryzykując życie… – Przestań – powiedział stanowczo. Sięgnął po moją rękę i uścisnął ją pocieszająco. – Twoje zadanie jest równie ważne, Willow. – Zawahał się, wpatrzony w nasze splecione palce. – Właściwie to chciałem o tym z tobą porozmawiać. Odkąd Rada zjawiła się w mieście, byłoby chyba lepiej… – Wiem – przerwałam mu. – Nie obawiaj się, już postanowiłam. Nie wyjdę na żadne polowanie, dopóki nie nauczę się zmieniać aury. – Chociaż myśl o siedzeniu w domu, podczas gdy inni narażali się na niebezpieczeństwo, była dokuczliwa, to nie mogłam lekceważyć zagrożenia, jakie stanowiła moja półanielska energia, zwłaszcza gdy się okazało, że jednak można ją zmieniać. Alex skinął głową, na jego twarzy malowała się rozterka. Z jednej strony czuł ulgę, że na razie nie będę z nimi wychodziła, ale z drugiej martwiło go to, że zespół nie do końca mnie zaakceptował, a to pozorne ukrywanie się tylko utrudni ten proces. Z kuchni doszły odgłosy szurania stóp i rozmów. ZA byli gotowi do wyjścia. – Lepiej już idź – poradziłam. Nachylił się i mnie pocałował, a ja otoczyłam jego szyję ramionami, smakując ciepło warg. Wydawało mi się, że minęły lata, odkąd całowałam go bez obaw; ulga była tak przemożna, że aż zrobiło mi się słabo. Skoro dowiedziałam się, że wszystko jest w porządku, zapragnęłam

znaleźć się z nim sam na sam, i to możliwie jak najdłużej. – Do zobaczenia – powiedział, gdy już oderwaliśmy się od siebie. Spojrzenie niebieskoszarych oczu stopiło moje serce. Cmoknął mnie w czubek nosa. – Kocham cię. – Ja też cię kocham. Stojąc oparta o ścianę, patrzyłam, jak Alex przemierza strzelnicę i znika w kuchni. Gwar podekscytowanych głosów, otwarcie i zatrzaśnięcie drzwi. Moje rozradowanie przygasło i wzdychając, pomyślałam, że życzę im wszystkim powodzenia. Czułam się bardzo dziwnie – Alex udał się gdzieś beze mnie. To był chyba pierwszy raz, odkąd się spotkaliśmy. „Nic mu nie będzie – powiedziałam sobie w duchu. – Jeśli ktoś zna się na swojej robocie, to właśnie Alex”. Za plecami usłyszałam szelest; Seb podniósł się i podszedł do schodów. – Wyszli? – Tak, poszli na polowanie. – Zbiegłam na dół, otarłszy się o niego, i zaczęłam zbierać poduchy z podłogi. – Możemy teraz pójść do pokoju telewizyjnego, tam jest znacznie wygodniej. Seb odebrał ode mnie siedziska i włożył je sobie pod pachę. – To dobry pomysł. Ułożyliśmy poduchy na sofie i poszliśmy do kuchni po parę puszek coli. W bazie nigdy tego nie brakowało, połowę zapasów w magazynach stanowiły konserwy i napoje. W pozostałych pudłach znajdowała się amunicja i sprzęt do walki. Mogło się wydawać, że Juan przygotował się na długotrwałe oblężenie. Podałam Sebowi colę i przytrzymując drzwi lodówki, zajrzałam do środka. – Czy chcesz coś przekąsić? Otworzył z sykiem puszkę i skrzywił się lekko. – Wasze żarcie jest takie… amerykańskie – powiedział. – Co? – Spojrzałam na niego ze zdziwieniem. – Niby które? – Cheetos, doritos, tego rodzaju rzeczy – odrzekł, opierając się o blat. Ujrzałam muskuły, poruszające się pod obcisłym podkoszulkiem, i szybko odwróciłam wzrok. „Co się z tobą dzieje? – ofuknęłam się w duchu, poirytowana. – Przecież kochasz Aleksa, więc czemu w ogóle zauważasz Seba?”. – Doritos to chyba meksykańskie jedzenie, prawda? – Mój głos brzmiał na szczęście zwyczajnie. Seb roześmiał się i podniósł leżącą na blacie torebkę. – Willow, one są pomarańczowe – rzekł z naciskiem, szeleszcząc opakowaniem. – Podobnie jak wasze cheetos. Są bardzo wyraziście pomarańczowe. – Wzdrygnął się mimo woli. Właściwie miał całkowitą rację. Roześmiałam się, czując, jak opuszcza mnie napięcie. – Okej, przyznaję, że serowe doritos nie są prawdopodobnie typowo meksykańskim pomysłem – powiedziałam, dalej przepatrując lodówkę. Niewiele w niej było; chłopaki jedli jak konie, więc rzadko zostawały jakieś resztki. – Również te bez dodatków, które się jada z salsą. – Nie zaprzeczam. – Seb cisnął torebkę cheetos z powrotem na blat. Zamknęłam lodówkę i chwyciłam pudełko kruchych ciastek z chipsami czekoladowymi. – Proszę, wszyscy lubią te ciastka – oznajmiłam. – W tym także Meksykanie. Nie ma w nich nic pomarańczowego. – Nie nabierasz mnie czasem? – spytał z szerokim uśmiechem. – Ależ skąd. W pokoju telewizyjnym usiadłam na sofie. Miałam nadzieję, że Seb zajmie fotel, ale usiadł obok mnie, nieprzesadnie blisko, niemniej jednak byłam doskonale świadoma jego

obecności. Usiłując to zlekceważyć, zdjęłam buty i umościłam się w kącie sofy. Kiedy Seb pochylił się, żeby zdjąć trampki, spostrzegłam jeszcze jedną bliznę na jego przedramieniu. Ta była wąska i podłużna, jak od ciosu nożem. Czas zwolnił bieg, gdy wpatrywałam się w nią, przepełniona współczuciem. – Żałuję, że nie znaliśmy się jako dzieci – wypaliłam. Od razu zawstydziłam się tych słów, ale była to prawda. Pragnęłam cofnąć się w czasie i po prostu… być tam dla niego, żeby wiedział, że nie jest całkiem samotny na świecie. Kilka luźnych loków opadło Sebowi na czoło, gdy podniósł głowę, żeby na mnie popatrzeć. Nie wydawał się zaskoczony, raczej bardzo smutny. – Tak, ja również żałuję – odrzekł miękko. – Pragnąłem tego przez całe życie. – Uśmiechnął się ze szczerym żalem. – Myślę jednak, że byłoby lepiej, gdybym to ja dorastał w twojej okolicy. Nie chciałbym, żebyś musiała mieszkać tam gdzie ja. Przez sekundę marzyłam tylko o tym, by go przytulić. Odwróciłam wzrok i założyłam ramiona na piersi, ignorując zdradzieckie podszepty, że „przyjaciele mogą się obejmować”. – Może uda ci się wreszcie opowiedzieć mi, jak to było z twoim aniołem – zagadnęłam, pełna nadziei, że Seb nie odczytał moich uczuć. Jeżeli Alex tak właśnie się czuł, mając dziewczynę półanioła, to nie było mu czego zazdrościć. Jeśli nawet Seb wyczuł moje zmieszanie, nie dał tego po sobie poznać. – Tak. Myślę, że anioł mnie uratował. – Usiadł naprzeciw mnie w kącie sofy i wyciągnął przed siebie długie nogi, krzyżując je w kostkach. Mebel był na tyle długi, że nie dotykał mnie dużymi stopami w czystych białych skarpetkach. – Jak to było? – Spojrzałam na niego z nieskrywanym zaciekawieniem. Seb napił się coli, po czym odstawił puszkę na niski stolik. – Wdałem się w straszną bójkę i nieźle oberwałem. Miałem… – Zmarszczył brwi i dotknął głowy. – Jak to się nazywa? Wstrząs? – Tak, wstrząśnienie mózgu. – No właśnie. – Wzruszył ramionami. – Byłem kompletnym idiotą, biłem się wtedy z każdym. Dwa razy większy ode mnie facet powalił mnie na ziemię i kopnął w głowę. Raz, drugi, sam nie wiem, ile razy. Kiedy się ocknąłem, okropnie krwawiłem i nie wiedziałem, gdzie jestem. Leżałem tak bardzo długo i już myślałem, że umrę. Nie przejmowałem się tym zbytnio, ale byłem wściekły, że wykończył mnie zwykły człowiek. W domu panowała niczym niezmącona cisza. Widziałam to tak wyraźnie, jakbym przy tym była – gniewny młody półanioł skrzywdzony na tak wiele sposobów. Na twarzy Seba malowała się zaduma, ciało miał rozluźnione. Czułam, że rozumie tamtego trzynastolatka, ale więź między nimi została już niemal zerwana. – Wtedy przyszedł do mnie mój anioł – mówił dalej Seb. – Był smutny, ponieważ działałem tak głupio, że omal nie zginąłem. Pomógł mi wstać… – Jak to anioł pomógł ci wstać? – wykrzyknęłam z niedowierzaniem. – Czy one mogą to robić? Dotykać w taki sposób, żebyś je poczuł? – To zdarzyło się tylko tamten jeden raz – powiedział Seb. – Nie wiem, myślę, że on… – urwał i zastanowił się, po czym sfrustrowany pokręcił głową. – Nie. Nie potrafię tego wyrazić po angielsku. – Poczekaj, chyba wiem, co chcesz powiedzieć. – Przypomniałam sobie, że anioły z Drugiej Fali pragnęły być widziane przez tłum wiernych w chwili przybycia, choć przecież anioła może ujrzeć tylko ta osoba, którą on się pożywia. – Chodzi ci o to, że twój anioł… w pewnym sensie zmienił częstotliwość. Zwolnił niejako, dzięki czemu znalazł się bliżej ludzkiego poziomu i mógł cię dotknąć.

Seb plasnął ręką w oparcie sofy. – Tak! Myślałem dokładnie o tym. Czytasz w moim umyśle. – Wiesz co, przypuszczam, że oboje to potrafimy – odpowiedziałam, bawiąc się kółkiem otwierającym colę. Uśmiechnęliśmy się do siebie, mnie zaś ogarnęło dziwne ciepło i poczucie bezpieczeństwa. – Więc mój anioł pomógł mi się pozbierać i… – Seb znów urwał, przypominając sobie tamte wydarzenia. – Pokazał mi, co się może stać, jeżeli się nie zmienię. Serię obrazów w umyśle. Ostrzegł mnie, że zostanę zabity; ktoś pchnie mnie nożem w bójce albo zastrzeli, bo go okradłem. Największym jednak zagrożeniem był mój gniew. Po prostu zżerał mnie od środka. – Zobaczyłeś własną przyszłość? Mnie się to nigdy nie udało! – Ja także tego nie potrafię. To było tylko ostrzeżenie. – Seb umilkł, zapatrzony w głąb siebie. Po chwili otrząsnął się ze wspomnień i znowu napił coli. – Patrzyłem na możliwe warianty mojej śmierci i nagle zrozumiałem: najbardziej na świecie pragnąłem odszukać innego przedstawiciela mojego gatunku. Przez całe życie tylko tego chciałem. Kiedy jeszcze byłem małym ulicznikiem, zawsze szukałem, ale po ucieczce z reformatorio znienawidziłem świat tak bardzo, że zaniedbałem te poszukiwania. Więc wtedy pomyślałem: do diabła z ludźmi, mam ich gdzieś, nie czuję więcej gniewu, bo zwyczajnie mi na nich nie zależy. Bez względu na wszystko postaram się odnaleźć kogoś takiego jak ja. Objęłam ciasno jedną z rzuconych na sofę miękkich poduszek i wyobrażałam sobie to wszystko. Wiedziałam, co było potem, ponieważ ujrzałam to wczoraj we wspomnieniach Seba – lata poszukiwań wzdłuż i wszerz całego kraju. – Cieszę się, że mnie odnalazłeś – powiedziałam po chwili milczenia. – Seb, tak bardzo się cieszę. Ja też byłam bardzo samotna. – Wiem – odrzekł miękko, przyglądając mi się badawczo, jakby starał się zapamiętać każdy szczegół. – Czuję, jakbym cię znał od zawsze. Przez cały ten czas, kiedy cię szukałem, wiedziałem, jak bardzo jesteśmy sobie nawzajem potrzebni. Na te słowa łzy napłynęły mi do oczu. Zapragnęłam go mocno przytulić, pocieszyć jego i siebie. Odchrząknęłam niepewnie. – Seb, czy mogę… To znaczy, nie zrozum mnie źle, ale… Od razu się domyślił, o co mi chodzi. Wyciągnął do mnie ramiona. – Chodź tu – powiedział cicho. – Brat może chyba przytulić siostrę, nie? – Tak, może. – Otarłam oczy rękawem. – Naprawdę chciałabym tego. Przysunęłam się do niego i przez chwilę trzymaliśmy się mocno w objęciach. Było to takie przyjemne, czułam, że brakowało mi tego przez całe życie. Seb miał silne ramiona, wydzielał miłą woń mydła i jeszcze jakiś czysty, drzewny zapach. Przymknęłam oczy i przywarłam do niego, czując bicie naszych serc i lekkie drżenie mieszających się ze sobą aur. Seb odetchnął głęboko i położył mi głowę na ramieniu. – Willow, nie potrafię opisać, jakie to uczucie odnaleźć cię po tak długim czasie – wyszeptał. – Zaprzestałem już poszukiwań, powiedziałem sobie: „Nigdy nie odnajdziesz tej dziewczyny, ona po prostu nie istnieje”. Odsunęłam się na długość ramienia. – „Tej dziewczyny”? Ale przecież… Seb się zawahał. W jego orzechowych oczach zalśniły złotawe plamki. – Zawsze wiedziałem, że to ciebie właśnie szukam – odrzekł w końcu. – Miałem niezachwianą pewność, że na świecie istnieje oprócz mnie tylko jeden półanioł: dziewczyna w moim wieku. A potem ujrzałem twoje zdjęcie i sen i już wiedziałem, że się nie pomyliłem. Mój sen. Zakłopotana, spuściłam wzrok na sofę, na nasze prawie stykające się nogi. Nie

miałam pojęcia, jak rozumieć ów sen, a co dopiero wyjaśnić go Sebowi. Czy nieświadomie go nawoływałam? Jednego wszakże byłam pewna – byliśmy sobie w jakiś sposób przeznaczeni. – Dlaczego nie wspomniałeś Aleksowi o moim śnie? – spytałam nieoczekiwanie. Seb wydawał się zaskoczony pytaniem. – To było chyba zbyt osobiste. Coś, co dotyczy tylko nas obojga. Niestety, miał całkowitą rację. Westchnęłam. Jeśli przeczucie nie myliło Seba i faktycznie to mnie usiłował przez całe życie odnaleźć, cóż mogło to oznaczać? Skoro kochałam innego? – Przecież muszą istnieć jeszcze jakieś półanioły – mruknęłam po chwili. – Nie możemy być jedyni, prawda? – Nigdy nie widziałem innego półanioła – odparł Seb, wzruszając ramionami. – Nigdy. Przez moment zastanowiłam się, czy Raziel był kiedykolwiek w Meksyku, lecz wiedziałam, że fakt ten nie ma istotnego znaczenia. Byłam bowiem pewna, że Seb nie jest moim przyrodnim bratem ani też nie ma między nami innego pokrewieństwa. Nie, Seb i ja byliśmy parą półaniołów w żaden sposób ze sobą niezwiązanych – oprócz siły, która nas do siebie przyciągnęła. Widziałam, że on także jest o tym przekonany. Żadne z nas się nie odezwało. Patrzyłam na Seba i myślałam: „Mój Boże, a jeśli naprawdę jesteśmy jedynymi półaniołami na tym wielkim świecie?”. Przypomniałam sobie swój sen – sposób, w jaki Seb wyciągnął do mnie rękę, nazwał mnie queridą – i jak pragnęłam jedynie jego bliskości, a na samą myśl o rozłące przepełniała mnie bezbrzeżna rozpacz. I on wiedział, że to właśnie mi się przyśniło. Przyglądał mi się bez mrugnięcia powieką. Z pałającymi policzkami przypomniałam sobie, że poprzedniego dnia wydawało mi się, iż żywi do mnie głębokie uczucie. Mój sen nie mógł być prawdziwy, zwyczajnie i po prostu, jeśli zatem Seb myślał, że naszym przeznaczeniem jest wspólnota dusz czy coś w tym rodzaju, to się mylił. Bez względu na łączącą nas więź nadal kochałam Aleksa i pragnęłam z nim spędzić resztę życia. Odsunęłam się od Seba i chcąc czymś zająć ręce, porwałam ze stołu paczkę ciastek i zabrałam się do jej otwierania. Szelest folii wypełnił wiszącą w powietrzu ciszę. – Wiesz, mój sen nie był… Rozumiesz, nie sądzę, żeby miał jakieś głębsze znaczenie – wypaliłam. – A zresztą może i miał, ale takie, że ty i ja jesteśmy sobie bliscy jako naprawdę dobrzy przyjaciele. Bo to jest wszystko, co mógł oznaczać. – Willow, w porządku – odrzekł Seb ze spokojem. Czy byłam zakłopotana? To mało powiedziane; nie byłam w stanie spojrzeć mu w oczy. Odchrząknęłam niepewnie. – Posłuchaj, może powinniśmy się w końcu zająć nauką zmieniania aury. Bo jak na razie tylko gadamy. Seb od razu zrozumiał, że bardzo mi zależy na zmianie tematu. Skinął głową. – Tak, masz rację – powiedział. – Najpierw jednak chciałbym spróbować ciasteczek; jestem ciekaw, czy jest w nich smak pomarańczy. – Sięgnął po pudełko i poczęstował się kilkoma ciastkami. Odgryzł połowę jednego z nich i żuł w zamyśleniu. – I co? – nie wytrzymałam. – Chyba niezłe – rzucił z przesadną swobodą. – Muszę zjeść więcej, żeby się upewnić. – Schrupał kolejne ciastko. – Hm, naprawdę trudno ocenić. Odzyskałam nieco pewność siebie. – Aha, akurat, ty oszuście! – zawołałam. – Nie chcesz przyznać, że ci bardzo smakują. Popatrzył na mnie z namysłem.

– Musisz bardziej uważać, wiesz? – powiedział, patrząc na mnie łagodnie. Rzucił mi ostrzegawcze spojrzenie i zlizał okruch z kciuka. – Trzymając cię za rękę, dowiedziałem się, że masz niesamowite łaskotki. – No nie, to niesprawiedliwe. Ja nie wyczułam żadnych twoich słabości. Seb miał chytrą minę. – Być może kiedyś się o nich dowiesz. Wrzucił do ust ostatnie ciastko i posłał mi kpiące spojrzenie, dzięki czemu resztki mojego skrępowania się rozwiały. Uświadomiłam sobie, że stara się mnie przekonać, iż naprawdę nic się nie stało i nie będzie wywierał na mnie nacisku, teraz ani nigdy. Nieważne, jakie żywił nadzieje; tak czy owak, był moim przyjacielem. Zapewnił mnie o tym już wcześniej, i był absolutnie szczery. – Dzięki! – zawołałam, zanim zdążyłam się powstrzymać. Nie zapytał za co, bo dobrze wiedział. Uciszył mnie tylko syknięciem i potrząsnął głową. – Wątpię, żebyś mi dziękowała, kiedy się przekonasz, jaki ze mnie wymagający nauczyciel. – Naprawdę? – spytałam z uśmiechem. – Zaraz się dowiesz. Jestem bardzo surowy. – Seb usiadł i zatarł ręce. – Okej, zaczynamy. W nocy leżałam w łóżku, nasłuchując w ciemności posapywania śpiących dziewczyn. Mimo niepokoju związanego z przybyciem Rady już od dawna nie czułam się taka szczęśliwa. Znowu mogłam ufać mojemu aniołowi; był jak zwykle mną. A co najlepsze, późnym wieczorem udało nam się z Aleksem wymknąć na pół godzinki do jego pokoju i świat dokoła rozwiał się w nicość. Westchnęłam, obejmując się pod kołdrą ramionami, i zapragnęłam być teraz obok niego, wtulić się weń i przespać resztę nocy. Ale nawet krótkie chwile razem, bez tego skręcającego mi wnętrzności niepokoju, który zżerał mnie od środka, to było niewiele, ale i tak zdumiewająco dużo. Przewróciłam się na bok i spojrzałam na fotografię w ramce, na której jako mała dziewczynka wyglądam zza zwieszonych nisko wierzbowych gałązek. Delikatnie pogłaskałam ramkę. Po południu, po kilku godzinach bezowocnych prób zmiany aury, Seb wstał wreszcie z sofy i przeciągnął się. – Chodź, musisz trochę odpocząć – powiedział. – Dokąd mam pójść? – spytałam, również się podnosząc. Przerwa była dla mnie prawdziwą ulgą. Nie przypuszczałam, że nauka zmiany aury okaże się aż tak trudna. – Chciałbym ci coś oddać. Spojrzałam na niego zaskoczona, ale zaraz zrozumiałam. – Czy to jest to, o czym myślę? – zapytałam, gdy opuściliśmy pokój. Popatrzył na mnie z niewinnym zdziwieniem. – Skąd mam wiedzieć, o czym myślisz? Spodziewasz się, że jestem jasnowidzem czy jak? – Cha, cha, cha, bardzo śmieszne. Pokój Seba był zastawiony pudłami. Jego składane łóżko zajmowało niemal całą wolną przestrzeń, tak że musiał przewiesić się przez nie, żeby dosięgnąć plecaka. Obserwowałam go, stojąc w progu i mimowolnie rejestrując grę mięśni pleców i ramion. Seb rozsunął zamek błyskawiczny, a następnie podał mi moją koszulę i fotografię w ramce. Uczynił to z lekką niechęcią, lecz obdarzył mnie przy tym uśmiechem. – Proszę, należą do ciebie. Oczywiście skłamałem; wiedziałem, o czym myślałaś – dodał. – Miałaś rację. Moje oczy powędrowały prosto do ukochanej fotografii. Byłam przekonana, że już nigdy jej nie odzyskam.

– Dziękuję – szepnęłam. Przytuliłam ramkę do piersi i zaśmiałam się cicho. – Wiesz co, to naprawdę dziwne… To zdjęcie stale mi ginie, a potem w jakiś sposób odnajduje jednak drogę powrotną. Seb nie odpowiedział, ale wyczułam jego uczucia – fotografia upewniła go, że nie jest jedynym półaniołem na planecie. Patrząc na swoją buzię siedmiolatki, byłam bardzo szczęśliwa, że los czy może przypadek zaprowadził go tamtego dnia na bazar w Chihuahua. – Dziękuję – powtórzyłam i schowałam fotografię do kieszeni dżinsów. Potem przeniosłam wzrok na koszulę. – Chwileczkę, zapłaciłeś za te rzeczy, prawda? W takim razie powinnam ci zwrócić pieniądze. Na twarzy Seba pojawił się wyraz powagi. – No cóż, kosztowały majątek – powiedział, gładząc się z namysłem po brodzie. – Jednak jestem pewien, że uda nam się wypracować jakiś plan spłaty tego zadłużenia. Ustalimy, ile masz mi oddawać każdego miesiąca, chociaż trzeba by też uwzględnić odsetki, więc… Urwał z szerokim uśmiechem, a ja zachichotałam. – Dobrze, już dobrze! – zawołałam. – A nie wystarczy, jak powiem: „Bardzo ci dziękuję”? – Już to powiedziałaś – odrzekł miękko. – Doprawdy nie ma za co.

ROZDZIAŁ PIĘTNASTY Silver Trail w Kolorado było małym miasteczkiem górniczym, położonym wysoko w Górach Skalistych. Przeżywało ono niegdyś czasy świetności, chełpiąc się licznymi knajpami i domami publicznymi, obecnie jednak, po wyczerpaniu złóż srebrnego kruszcu, zamieszkiwali je głównie artyści i ludzie, którzy mieli dość cywilizacji. Raziel dowiedział się też, że istniało tu kilka dużych hodowli lam, ale na szczęście żadnej dotąd nie spotkał. Za to pole, które w tej chwili oglądał, było kiedyś pastwiskiem dla krów. Raziel stawiał ostrożne kroki, podejrzliwie sprawdzając co pewien czas podeszwy butów. – Tutaj moglibyśmy mieć szkołę, a nieopodal bibliotekę albo coś innego – powiedział mężczyzna, zataczając krąg ramieniem. Nazywał się Fred Fletcher, a z jego okrągłej rumianej twarzy biła szczerość. Raziel zamierzał zrezygnować z tego spotkania, ale uznał, że pomoże mu ono oderwać myśli od wiadomości o Radzie, które zaczerpnął przed dwoma dniami z umysłu Willow. Próżno nadmieniać, że Charmeine nie odezwała się do niego ani słowem. Ponadto zmagał się z iście hiobową wieścią, że na świecie jest jeszcze jeden półanioł; nie zaczął nawet rozważać możliwych konsekwencji tego faktu. Energia chłopaka, odbierana poprzez Willow, nie mówiła mu niczego szczególnego, choć nad wyraz chętnie by się dowiedział, kto jest jego ojcem. Ta wiedza mogłaby mu się przydać w przyszłości jako materiał do ewentualnego szantażu. Fred nie przestawał mówić, a Raziel znowu wyjął telefon. Ani znaku życia od Charmeine. Najwyraźniej to właśnie usiłowała mu przekazać – że Rada przybyła do Mexico City kilka tygodni wcześniej, niż zaplanowano, a do tego zatrzymała się w zupełnie innym miejscu. Raziel wyczuwał przynajmniej, że jego sojuszniczka nadal żyje, zatem ich porozumienie nie zostało na razie odkryte. Ale co właściwie się działo? – Na tym właśnie polega mój pomysł, panie Razielu – zakończył wreszcie Fred. – Ponieważ, jak pan wie, wiele osób wstępuje do Kościoła i przenosi się do jego ośrodków, aby w nich zamieszkać, lecz nie każdy może tak postąpić. Wielu z nas jest równie oddanych, tyle że mamy rodziny, prawda? – Tak, naturalnie – odburknął zatopiony w myślach Raziel. Założywszy ręce do tyłu, powiódł wzrokiem po zamarzniętych polach, lśniących w blasku popołudniowego słońca, nad którymi wznosił się szarofioletowy masyw Gór Skalistych. Zmuszając się do skupienia, spostrzegł, że Jenny miała rację. To wcale nie był zły pomysł. Obóz Aniołów – teren zamieszkany przez społeczność, gdzie całe rodziny mogłyby wyznawać anielski kult, ze szkołami, budynkiem Kościoła i biblioteką pobożnych dzieł, a wszystko w jednym miejscu. – Moglibyśmy je zakładać w całym kraju – powiedział, głośno myśląc. Twarz Freda rozpromieniła się radością. – Naprawdę? Więc aż tak spodobał się panu mój pomysł? – Jest w nim zdecydowany potencjał – zgodził się łaskawie Raziel. Od dramatycznych doniesień w telewizji o przybyciu Drugiej Fali skokowo wzrosło zapotrzebowanie na wszystko, co było związane z aniołami. Wieść o ogrodzonym terenie obozu, gdzie rodziny mogłyby kupować domy i zapisywać dzieci do szkół prowadzonych przez Kościół, rozprzestrzeni się jak pożar w buszu. Pomysł ten pozwalał także na realizację innej możliwości, jaką rozważał już od jakiegoś

czasu. Gdyby Rada się o niej dowiedziała, bez wątpienia zatwierdziłaby niezwłocznie szykowane dla niego plany. Możliwość ta niewiele miała wspólnego z wyznawaną przez Dwunastu ideą aniołów nieulegających bynajmniej swym niższym instynktom. – Tak, chciałbym zrealizować ten pomysł – postanowił Raziel. – Skontaktuję się wkrótce, żeby omówić projekt budynków. Choć obecnie przyszłość rysowała się mgliście, spowita welonem niepewności, to Raziel nie tracił nadziei, że już niedługo nie będzie musiał się przejmować żadną Radą. Powodowany nieco lekkomyślną potrzebą buntu, który kazał mu ujawnić zbyt wiele w wywiadzie dla telewizji, za nic nie chciał czekać z realizacją niektórych co bardziej ciekawych planów. Fred nie posiadał się z wdzięczności i podniecenia. W drodze powrotnej przez pola nieustannie jąkał nieskładne podziękowania. – Bądź pewien – oznajmił Raziel, podając mu dłoń, gdy już dotarli do czarnego bmw – że możesz liczyć na wdzięczność aniołów. A przynajmniej jednego z nich. Wsiadłszy do samochodu, z ponurą miną sprawdził wyświetlacz komórki. Wracając do Denver, dla rozrywki nawiązał więź parapsychiczną z Willow. Gdy oboje z Sebem, drugim półaniołem, wyruszyli na poszukiwanie okruchu energii Raziela – chociaż nie wiedzieli, że tego właśnie szukają – ukrył ją jeszcze staranniej, osłoniwszy tyloma tarczami i przebraniami, że nawet czysty anioł miałby kłopot z jej odnalezieniem. Obecnie anioł Willow wydawał się zwiedziony uśpieniem jej wcześniejszych obaw i lęków, więc Raziel mógł swobodnie wędrować po zakamarkach umysłu dziewczyny, nie wzbudzając najmniejszych podejrzeń. Okruch energii Willow w jego wnętrzu pozostał przez nią nieodkryty, co było doprawdy fortunne. Gdyby dowiedziała się o ryzyku, jakie przedstawiało dla ludzkości zgładzenie Rady, Zabójcy Aniołów niechybnie zrezygnowaliby z przeprowadzenia ataku. Willow rozmawiała w tej chwili z Sebem na temat tego, jak zmieniać kolory aury. Raziel nie miał pojęcia, że to było w ogóle możliwe. Chłopak wydawał się wyjątkowo utalentowany w tej dziedzinie, choć kto mógł wiedzieć, do czego były zdolne półanioły. Posuwając się naprzód krętymi górskimi drogami, Raziel uśmiechał się pod nosem, słuchając myśli i uczuć dziewczyny. Zrazu wmawiał sobie, że próbuje się jedynie dowiedzieć wszystkiego na temat poczynań Zabójców Aniołów, teraz jednak musiał szczerze przyznać, że procesy myślowe jego córki stały się dla niego silnie uzależniające, zupełnie jak reality show w telewizji, który ludzie tak uwielbiali. Nie spodziewał się, że jego potomstwo może być tak miłe. Ta idea była mu równie obca jak fakt posiadania córki. Raziel spędził wiele dni na próbach zrozumienia motywów jej działania. Nie znalazł niczego poza uczuciem do Kylara lub pragnieniem pomagania innym. Co nie znaczy, że była popychadłem. Dziewczyna wyróżniała się stalową siłą woli, która – tego był pewien – pochodziła od niego. Miranda była piękna, lecz stanowczo brakowało jej charakteru, przypominała przez to bezwolną kukłę. Krótko mówiąc, Willow była godną przeciwniczką, co go irracjonalnie radowało. Skoro już musiał posiadać coś tak wulgarnego jak córkę, to pragnął, by miała jakieś przymioty umysłu, zanim skaże ją na nieuchronną śmierć. Niemniej jednak Raziel był głęboko wdzięczny, że nikt nie domyślał się, iż jest jej ojcem. Wrócił myślami do dnia, w którym odzyskał przytomność, i do spotkania z Radą w sali konferencyjnej katedry. Oczyma wyobraźni ujrzał pozbawione wyrazu oblicza Dwunastu, które zdawały się niezdolne do uśmiechu czy grymasu niezadowolenia. Naturalnie podjęli temat półanioła, było to nawet pierwsze pytanie, jakie mu zadali. – My, Dwunastu, staraliśmy się odszukać ją mentalnie, ale bez rezultatu; jej energia została niegdyś odjęta od naszej. – Szare oczy Isdy były równie nieruchome jak wtedy, gdy

rozkazała przyprowadzić zdrajców. – Jak udało jej się przedostać do katedry, a potem uciec, Razielu? Czy macie tu w ogóle jakąś ochronę? Raziel zgrzytnął zębami, ale nie okazał zniecierpliwienia. Łagodnym tonem wyjaśnił rolę, jaką odegrał jego asystent zdrajca. Czuł, jak Dwunastu nachyla się do siebie umysłami; przez salę przepłynął strumień myśli, których nie potrafił odczytać. „To nie wystarczy” – orzekł ktoś. Słowa te nie zostały wypowiedziane głośno; spotkanie przeszło najwyraźniej na poziom parapsychiczny, co było zawsze złym znakiem. Gdyby Raziel nie uruchomił wcześniej swojej ochrony mentalnej, zrobiłby to teraz, spuszczając tarcze osłon niczym masywne kraty w twierdzy. Głos stał się wieloma, komunikującymi się z nim równocześnie. „Tego rodzaju zaniedbań nie można tolerować, Razielu. Dziewczyna powinna zostać zlikwidowana wiele tygodni temu. Kim jest jej ojciec? Jak to się w ogóle mogło zdarzyć?”. Razielowi udało się upozorować zatroskanie i chęć niesienia pomocy. Jego umysł jednak pracował na najwyższych obrotach. „Nie mam pojęcia – odparł. – Istnienie tej dziewczyny to fuks, czysty przypadek. Wierzcie mi, że martwię się tym tak samo jak wy”. „Z ulgą słyszymy, że podzielasz nasze zatroskanie – rzekł głos Isdy. Ona sama siedziała nieruchomo w swoim fotelu, nie ujawniając żadnych uczuć. Dostroiły się do niej inne głosy mentalne, gdy kontynuowała: – Ponieważ, jak dobrze wiesz, nigdy nie zezwoliliśmy na bliskie kontakty aniołów z ludźmi. To niedopuszczalne, żeby anioły upadlały się w taki sposób”. „Tak, znam wasze zapatrywania na tę sprawę – odrzekł gładko Raziel. – Powinniście wszakże zrozumieć, jako nowo przybyli do świata ludzi, że to obecnie praktyki dość zakorzenione, innymi słowy, tradycja”. Atmosfera w sali wyraźnie się ochłodziła. „Spędziłeś tu stanowczo zbyt dużo czasu, jeśli mniemasz, że to dopuszczalne – zaszemrał chór głosów w jego głowie. – Jesteśmy aniołami, nie wolno nam się tarzać w błocie jak, nie przymierzając, świnie”. Raziel wyczuł, że niektórzy zaczęli wysuwać mentalne czułki w poszukiwaniu czegokolwiek, co mogłoby ich zainteresować, więc szybko uruchomił dodatkowe osłony, kryjąc się w przepastnych głębinach umysłu. „Umiarkowanie jest kluczem do sukcesu, Razielu – szemrał dalej chór. Patrzyły na niego kamienne oblicza; był mgliście świadomy dziesiątek eksplodujących w powietrzu aniołów. – Lepiej o tym pamiętaj, jeśli chcesz zachować swoje stanowisko”. Skręciwszy na parking przy katedrze, znowu poczuł przypływ gorącego gniewu. Jak śmieli siedzieć i grozić mu w jego własnej świątyni? Krocząc do swojego biura, Raziel z triumfem popatrzył na Jenny, przypomniawszy sobie, że ich zbliżenie nastąpiło tego samego wieczoru, gdy Rada opuściła katedrę. Po kilkunastu tygodniach była prawie równie urocza jak na początku, choć ostatnio wydawała się bardziej zmęczona i dręczył ją uporczywy kaszel. Zasiadając za biurkiem, Raziel wzruszył obojętnie ramionami. Być może przyszła pora na zatrudnienie nowej asystentki. Nie zabraknie entuzjastycznie nastawionych kandydatek. Wciąż ani słowa od Charmeine. Spojrzawszy z irytacją na aparat, odłożył go na bok i zajął się e-mailami. Na widok jednego z nich na jego czole pojawiły się wyraźne zmarszczki. Nagłówek brzmiał: „Kilka informacji, które powinieneś poznać”. Przejrzał treść wiadomości i pogładził się z namysłem po brodzie. Tak, to było nadzwyczaj ciekawe. E-mail został przysłany przez ochroniarza, który pilnował tylnego wejścia do katedry podczas przybycia Drugiej Fali. Raziel jeszcze raz uważnie przeczytał list. „(…) W dniu ataku to ona była jedną z osób, które wprowadziły Willow Fields. Jestem pewien, że dziś ją widziałem, choć miała inną fryzurę. Pokazała mi odznakę i zaczęła wypytywać o terrorystę, który wtedy wbiegł do świątyni. Wyraźnie zależało jej na tym, żeby go odnaleźć.

Dała mi wizytówkę i poprosiła, żebym się z nią skontaktował o każdej porze dnia i nocy, jeśli przyjdzie mi do głowy pomysł, dokąd mógł się udać. Jeszcze nie powiadomiłem policji o tym zdarzeniu, wolałem przekazać tę informację aniołowi…”. Komórka, wibrując, zatańczyła na blacie biurka. Charmeine. Raziel rzucił się, żeby odebrać połączenie. – Co się dzieje? – spytał bez zbędnych wstępów. – U mnie wszystko w porządku, dzięki, że pytasz – odpowiedział zmęczony głos Charmeine. – Jestem w Mexico City. Nie wiem, czy dowiedziałeś się o tym od swoich kontaktów, czy nie, ale Rada przybyła przedwcześnie, właściwie bez uprzedzenia. Raziel nie skorygował jej założenia, że jego komunikacja z Zabójcami Aniołów odbywa się dwutorowo. – Wiem o tym od dwóch dni! – wycedził przez zaciśnięte zęby. – Dostaję szału, nie mogąc się z tobą skontaktować. Co się dzieje? Czyżby się dowiedzieli, że był przeciek? – Tak, nasz kochany Luis – odrzekła Charmeine, wzdychając. – Wygadał się przed pracownicą biura, że jego dziewczyna bardzo interesuje się Radą i że obiecał jej i kilkorgu jej przyjaciół prywatną audiencję. Raziel jęknął rozdzierająco; świetnie to sobie wyobrażał, pamiętając szczerą twarz, jaką widział w myślach Charmeine. Ostrzeżenie, żeby nikomu nie wspominać o Karze, musiało się zatrzeć w jego pamięci od czasu ostatniego spotkania z Charmeine. Albo facet był tak ogłupiały od anielskiego poparzenia, że zwyczajnie zapomniał, iż nie miał z nikim o tym rozmawiać. – No więc pracownica powiedziała o tym kapłanowi, który pognał prosto do Rady – mówiła dalej Charmeine. – Jak można było przewidzieć, zawsze istniał plan rezerwowy. Dla pewności go uruchomili. – Dwunastu nie zdążyło dopaść Luisa, co? – spytał nieufnie Raziel. – Nie, na szczęście nie. Czy naprawdę uważasz, że rozmawialibyśmy sobie teraz spokojnie, gdyby było inaczej? Wyjechał na weekend z wizytą do rodziny. Kiedy się połapali, zdążyłam już go usunąć. Raziel aż osłabł z ulgi. Gdyby Luis został przekazany Dwunastu, w ciągu kilku sekund poznaliby całą prawdę. – Co konkretnie z nim zrobiłaś? – A jak myślisz? – Prychnęła pogardliwie. – Nie zamierzałam się z nim cackać. Raziel pokiwał głową. Charmeine była czasami nieznośna, ale nigdy nie zaniedbywała tego, co najważniejsze. Coś w jej tonie go jednak zaniepokoiło. – Czy dobrze się czujesz? – zapytał nagle. Charmeine westchnęła. – Chyba tak. Po prostu… nie jest mi łatwo, Raz. Sondują mnie prawie codziennie, by się upewnić, że nadal można na mnie liczyć. To wycieńczające trzymać ich psychicznie na dystans i zachowywać się jak gdyby nigdy nic. Ale nie martw się, jakoś się trzymam. Zostało jeszcze tylko kilka tygodni. – A czy ja też mam kilka tygodni? – spytał bez ogródek. – Czy też zamierzają mnie wezwać i niezwłocznie wykonać egzekucję? Zapadło milczenie. – Nie wiem – odparła szczerze Charmeine. – Planują wkrótce odpowiedzieć w jakiś sposób na twój wywiad w telewizji, ale nie jestem pewna, w czym rzecz; chyba chcą, żebyś się powił jeszcze trochę. Wiem tylko, że woleliby się tobą zająć w twojej własnej katedrze; uważają, że tak będzie lepiej. Jeśli nie będziesz się wychylał, na razie dadzą ci spokój. Raziel skinął ponuro głową, żywiąc nadzieję, że Charmeine się nie myli. Zanim Rada

będzie miała szansę zająć się nim osobiście, karta się zdąży odwrócić. – Tak czy owak, są teraz dość zajęci własnymi planami – dodała Charmeine. Fotel Raziela zatrzeszczał, gdy anioł odchylił się i marszcząc brwi, przypomniał sobie ujrzane oczyma wyobraźni obrazy. – Nie zrezygnowali z tego? Charmeine zaśmiała się krótko. – Czy byłeś ostatnio w Mexico City? Tutejsze anioły nie są bynajmniej reklamą skromnego zachowania. Dwunastu jest bardziej przejętych kwestią naszych „prymitywnych instynktów” niż kiedykolwiek. Zamierzają się najpierw połączyć z miejscową energią, uspokoić ją odrobinę, a potem rozprzestrzenić na te wszystkie miejsca na świecie, w których sprawy rzekomo wymknęły się spod kontroli. Raziel zmrużył oczy, wpatrując się w malowidło na ścianie. Jeżeli energie Dwunastu połączą się z tamtejszą energią, a potem Dwunastu zginie… Wzruszył w duchu ramionami. No cóż, stolica Meksyku zdecydowanie dozna poważnych szkód, być może nawet zostanie zrównana z ziemią. Jeśli zaś chodzi o inne newralgiczne miejsca działalności aniołów, to kto wie? Skutki takiej długofalowej pracy z energią, jaką zaplanowała Rada, nie są natychmiastowe; być może nie starczy czasu na pełen efekt. Na szczęście ludzkość rozmnażała się na taką skalę, że ewentualne ograniczenie dostaw jej energii nie stanowiło realnego zagrożenia. Niemal słyszał, jak Charmeine doszła do takich samych wniosków; czuł identyczne mentalne wzruszenie ramionami. – Musimy w każdym razie dostarczyć nowych informacji twojej bandzie złoczyńców – powiedziała. – I nie może to być ktoś zbliżony do Rady tak jak Luis; ledwo udało mi się w porę interweniować. Czy mam im sama przekazać te wieści? – Pamiętaj, że potrafią dostrzegać aury – zauważył Raziel. – I co z tego? Będę udawała zdrajczynię. Przecież kumplowali się z Nate’em, prawda? Wystarczy, że przybiorę swoją świątobliwą minkę. Rozważając jej propozycję, Raziel w zamyśleniu pstrykał długopisem. Chociaż w anielskiej społeczności każdy wiedział o masowej egzekucji zdrajców, to Zabójcy Aniołów nie mieli o tym pojęcia. Z myśli Willow wyczytał, że Kylar miał kiedyś nadzieję na połączenie z nimi sił. Pamiętając wszakże, iż młody zabójca odmówił wypełnienia rozkazu i zabicia Willow, nie był do tego pomysłu przekonany. – Nie – zdecydował. – Kylar nabierze podejrzeń. Tylko tego brakowało, żeby zaczął węszyć. Musimy znaleźć taki sposób przekazania mu tej informacji, żeby pozbył się wątpliwości. – Przypomniawszy sobie czytany przed chwilą e-mail, wyświetlił go na ekranie. Na jego obliczu z wolna ukazał się uśmiech. – Chyba mam pewien pomysł – powiedział. – Zostaw to mnie. – Tylko nie przeciągaj sprawy – ostrzegła Charmeine. W jej głosie wyczuwało się napięcie. – Denerwuję się, że nie mamy nawet planu. Zadzwonię do ciebie, jak tylko zdołam się znowu wyrwać. Po odłożeniu komórki Raziel zabrał się do pisania e-maili; kilka z nich pochodziło z anonimowych kont. Na koniec, zadowolony z siebie, wcisnął „wyślij”. Był pewien, że zajmie to najwyżej tydzień lub dwa – nie wątpił, że rzucona przez niego przynęta odegra swoją rolę. Gdy już znajdzie się w Mexico City, będzie doskonałym wabikiem na Kylara, chociaż uważała, że cel jej pobytu jest zupełnie inny. I że nie da się spisać na straty, gdy już wykona zadanie. Kołysząc się w obrotowym fotelu, Raziel pozwolił sobie pomarzyć o tym, jak to będzie, kiedy podjęte ryzyko się opłaci, a zabójstwo będzie oznaczało jedynie zgładzenie Dwunastu. Rzecz w tym, że anioły to istoty konserwatywne. Gdy już otrząsną się z szoku po śmierci Rady, raczej nie będą się sprzeciwiać jego przywództwu, tylko błagać go o stanowisko w jego nowym

królestwie. Na tę myśl uśmiechnął się błogo. Miał tyle planów związanych z tym światem. Najnowszy z nich, Obóz Aniołów, był szczególnie ekscytujący. Raziel od dawna pragnął, żeby anioły mogły kosztować energii wszystkich ludzi, a nie tylko tych, którzy osiągnęli pewien poziom dojrzałości. Energia dziecięca była szczególnie smakowita, chociaż nadzwyczaj rzadko można było się nią pożywiać; karmienie się siłami witalnymi zbyt wielu dzieci w niedługim czasie sprowadziłoby zagładę na anielski ród. Za to całe rodziny, zamieszkałe na zamkniętych terenach obozów, stwarzały zupełnie nowe możliwości. Raziel mógłby śledzić, kto żywi się kim, a staranne planowanie umożliwiłoby wielu aniołom oddawanie się rozkoszom podniebienia bez względu na wiek ofiar. „Prawdziwa farma hodowlana” – pomyślał z satysfakcją. Wspomniawszy upomnienie, jakiego udzieliła mu Rada na temat zbawiennego znaczenia umiarkowania, wybuchnął gromkim śmiechem.

ROZDZIAŁ SZESNASTY Podsłuchując rozmowy w katedrze, Kara zdołała się dowiedzieć jedynie tego, że owszem, Dwunastu przybyło na okres trzech tygodni, ale wszystkie szczegóły związane z ich pobytem były ściśle tajne. W zasadzie nikt z pracowników biurowych Kościoła nie wiedział niczego więcej. Przejrzawszy odpowiednie strony w internecie, Alex umówił się na spotkanie w agencji ubezpieczeniowej mającej siedzibę na pięćdziesiątym czwartym – przedostatnim – piętrze Torre Mayor. Część drogi przebył metrem, resztę pokonał pieszo. Torre Mayor była najwyższą budowlą w Meksyku, górującą wyraźnie nad swoim otoczeniem. Zbliżając się do niej od strony Paseo de la Reforma, Alex spostrzegł, że półwalec z zielonego szkła tworzy jedynie fronton budynku, z tyłu natomiast jest on brązową prostokątną bryłą. Wejście – wdzięczny łuk o wysokości kilku pięter – naśladowało kształt półksiężyca z dachu wieży w otoczeniu wąskich szarych kolumn. Znalazłszy się w budynku, Alex stanął w obszernym holu ze spadzistym szklanym sufitem nad głową. Zgodnie ze słowami Kary w środku znajdowały się skanery; pracownicy przykładali do nich specjalne przepustki magnetyczne. – Richard Singer – przedstawił się recepcjonistce za biurkiem ze szklanym blatem. – Jestem umówiony w agencji Prima Life. Ani śladu podejrzliwości; kobieta zadzwoniła, żeby sprawdzić spotkanie, a potem poprosiła go o podpis w odpowiedniej rubryce. Alex wziął tymczasową przepustkę, jaką mu wręczyła, i przeszedł przez skanery. Czyniąc to, zauważył rozmieszczone strategicznie oczy kamer, które czujnie śledziły każdy jego ruch. Zespół ZA znalazł w sieci całkiem sporo informacji na temat Torre Mayor. Oprócz tego, że budynek był szczególnie chroniony, był też wyjątkowo – najbardziej na świecie – odporny na wstrząsy sejsmiczne; mógł przetrwać trzęsienie ziemi o sile dziewięciu stopni w skali Richtera. Nigdzie w sieci nie można było natomiast znaleźć jego planów. Wprawdzie nie było o tym wzmianki na oficjalnej stronie Torre Mayor, ale odkryli wpis na czyimś blogu, że na najwyższym piętrze – dokładnie pod spadzistym półksiężycem – znajdowały się pilnie strzeżone sale konferencyjne i apartamenty dla VIP-ów. W windzie zainstalowano kolejną kamerę, a windziarz dodatkowo pytał każdego o numer piętra. – Pięćdziesiąte piąte – powiedział Alex, żeby sprawdzić, co się stanie. Mężczyzna ściągnął brwi i uważnie sprawdził jego przepustkę. – Przykro mi, señor, do tego potrzebna panu specjalna przepustka. Alex udał zmieszanie i wyjął z kieszeni kartkę, na której nabazgrał szczegóły spotkania. – Przepraszam, chodzi o pięćdziesiąte czwarte – poprawił się ze skruszoną miną i schował kartkę z powrotem. Gdy winda wspinała się z cichym szumem, Alex przyjrzał się spod oka dziurce od klucza umieszczonej obok guzika z numerem najwyższego piętra. Okej, co się stanie, jeśli zespół obezwładni windziarza i przejmie klucz? Pamiętając, czego się na razie dowiedział, łatwo udzielił sobie odpowiedzi. Budynkiem zarządzały komputery, więc ochrona po prostu zatrzymałaby windę między piętrami. Wjechali na przedostatnie piętro i Alex wysiadł. Chcąc uniknąć kolejnych podejrzeń, naprawdę wziął udział w spotkaniu. Przez pół godziny omawiał z agentem swoje wymagania ubezpieczeniowe (a miał ich wyjątkowo dużo), mentalnie skanując najwyższe piętro.

Rzeczywiście przebywały tam anioły; więcej, niż potrafił zliczyć. Część ich energii była silniejsza od wszystkiego, z czym kiedykolwiek się zetknął. Odczuł ją jak fizyczne uderzenie. Przed wyjściem zapytał jeszcze o toaletę i powolnym krokiem udał się na jej poszukiwanie, utrzymując niewinny, nieco rozkojarzony wyraz twarzy. W odległym kącie znalazł drzwi na klatkę schodową i próbował je otworzyć. Powstrzymała go przypadkowa kobieta, która wyszła z jednego z pokoi. – Nie, nie, señor – błysnęła przepraszającym uśmiechem – tędy się nie wychodzi. Nie może pan wrócić na żadne piętro bez specjalnego kodu. Ciężkie przeciwpożarowe drzwi były już na wpół otwarte. Alex zerknął na nie i ujrzał cyfrowy zamek. – Przepraszam, pomyliłem drzwi – powiedział, uśmiechając się jak tępawy gringo, i z powrotem je zatrzasnął. – Czy może mi pani wskazać toaletę, señora? Obecnie Alex wraz z zespołem znajdowali się w strzelnicy. Wszyscy zebrali się wokół stołu, na którym leżały rozłożone plany. Na jednym z nich uwidoczniono najwyższe piętro Torre Mayor, tyle że przedstawione jako niemal pusty teren; VIP-owskie sale konferencyjne zostały zapewne dodane w późniejszym terminie. – Rada bez wątpienia nadal tam przebywa – oznajmił Alex, postukując w plan. – Tak właśnie myślałam – powiedziała cicho Willow, wpatrując się w blat stołu. Stali z Sebem blisko siebie. Alex próbował stłumić lekką irytację; choć Seb przebywał z nimi zaledwie od dwóch dni, on i Willow byli wręcz nierozłączni. Kiedy dziewczyna przemówiła, reszta zespołu poruszyła się nerwowo. Alex wiedział, że część kolegów sądziła, iż oba półanioły musiały znać się już wcześniej. Drażniło go to, lecz nie wiedział, jak ma walczyć z tym fałszywym przekonaniem. Nie mógł nikomu nakazać zaufania do Willow czy Seba. – To najwyższe piętro wydaje się takie… niebezpieczne – dodała Willow. Spojrzała przy tym na Seba, który skinął głową. – Wydaje się miejscem, gdzie coś się wydarzy – rzekł spokojnym tonem. Marszcząc lekko brwi, musnął opuszkiem palca symbol windy służbowej, po czym przesunął go do tego samego znaczka na drugim wydruku, który przedstawiał parter. – Podobnie jak tutaj. – Zakreślił znaczek kółkiem. Pomimo niechęci do Seba Alex był wdzięczny za potwierdzenie. Do windy służbowej można się było dostać od strony ramp, gdzie przyjmowano dostawy. Dla swoich celów oznaczył już to miejsce jako najbardziej prawdopodobną drogę do sforsowania budynku – jeżeli w ogóle istniał jakiś słaby punkt w ochronie, to z pewnością właśnie tutaj. Liz odsunęła z pobladłej twarzy kosmyk ciemnych włosów. – Jak udało ci się dostać te plany? Czy nie są tajne, skoro Rada przebywa w wieży? Alex studiował uważnie wejścia dla dostawców wychodzące na rampy. Płonął z niecierpliwości, żeby sprawdzić je osobiście. – Poszedłem do ratusza. Powiedziałem, że studiuję projektowanie wnętrz i jestem ciekaw, jak wykorzystano w budynku kształt półksiężyca. Owszem, plany powinny być tajne, ale urzędniczka uznała, że to jakaś pomyłka. – Miał niesłychane szczęście, chociaż wiedział, że nie chciałby się znaleźć w skórze nieszczęsnej kobiety, kiedy zostanie odkryty jej błąd. – Ja także dowiedziałam się czegoś ciekawego – wtrąciła Kara. Alex podniósł wzrok, wyczuwając jej podekscytowanie. – W porze lunchu śledziłam dwie sekretarki z biura Kościoła i zajęłam sąsiedni stolik w kafeterii. Plan przyjęcia po południu ostatniego dnia pobytu Rady w katedrze nie został zmieniony. Odbędzie się ono dziewiętnastego. Obie miały nadzieję, że się na nim znajdą.

Alex poczuł, jak opuszcza go częściowo napięcie. Bez tej informacji niczego by nie wskórali. – Świetnie, wspaniale! – zawołał. – Czyli nadal to najlepszy dla nas moment, żeby tam wejść i przeprowadzić akcję, ponieważ wiemy, że podczas przyjęcia i późniejszej prywatnej audiencji członkowie Rady przybiorą postać aniołów. – Definitywnie odrzucasz możliwość ponownego zdobycia legalnych zaproszeń? – odważyła się spytać Trish. Alex od wielu dni łamał sobie głowę, jak to wykonać. – Nie mam pojęcia, jak moglibyśmy je zdobyć bez pomocy kogoś z biura Kościoła. Przecież teoretycznie nikt nie wie, że Rada tu jest. – Pomasował piekące oczy; ostatnio niewiele sypiał. Zespół umilkł, przetrawiając nowe wiadomości. Zerknąwszy na Willow, Alex ujrzał jej współczujące spojrzenie; odebrał to tak, jakby uścisnęła go za rękę. Tylko ona jedna rozumiała, jak bardzo się wszystkim przejmował. Przelotnie zastanowił się, jak, u diabła, radził sobie z tym całym bałaganem jego ojciec, dowodząc drużyną w pojedynkę, bez wsparcia życzliwej duszy. – Potrzebujemy wszystkich możliwych informacji – podsumował. – Na przykład takiej, czy scenariusz przyjęcia się nie zmienił; planów piętra dla VIP-ów, konkretnego miejsca, gdzie odbędą się prywatne audiencje, wszelkich szczegółów na temat organizacji ochrony; jednym słowem, wszystkiego, co tylko uda się nam zdobyć. Kara skinęła głową. – Jedynie władze Kościoła będą coś o tym wiedziały. Główny kapłan, może jeden czy dwóch jego pomocników. – Czy Willow mogłaby się czegoś dowiedzieć parapsychicznie? – zasugerował Brendan. Alex zrezygnował z automatycznego: „Sam ją zapytaj”, Brendan bowiem sam się połapał. – To znaczy… mogłabyś? – zwrócił się zakłopotany do Willow. – Gdybyśmy się dowiedzieli, kto ma te informacje, wystarczyłoby potrzymać go za rękę, prawda? Willow zmarszczyła czoło. – Być może, ale jak już wspomniałam wcześniej, to nie dzieje się natychmiastowo. Dobranie się do tak specyficznych szczegółów wymaga czasu. Co najmniej kilku minut prawdziwej koncentracji. – Tak, ze mną jest tak samo. – Seb pogłaskał się po nieogolonym podbródku. – A nawet wtedy nie zawsze odczytujemy to, czego szukamy. – Doprawdy? – Willow lekko się zdziwiła. – To znaczy, ja nie odczytuję – poprawił się, spoglądając na nią. – Widzę wiele obrazów, ale tylko to, o czym akurat myśli dana osoba. Czasami nie jest to zbyt szczegółowe. Rzadko poznaję nazwiska czy tego rodzaju detale. Alex widział, że Seb i Willow są poruszeni faktem, iż ich zdolności parapsychiczne tak się od siebie różnią. Gdyby byli teraz sami, z pewnością rozprawialiby o tym przez najbliższe kilka godzin. Kara skrzywiła się, słysząc, że „nie jest to zbyt szczegółowe”. – Alex, jak myślisz? Warto spróbować? Zastanowił się nad jej pytaniem. Konsekwencją przecieku informacji, jakiego dopuścił się Luis, było z pewnością zaostrzenie kryteriów tajności. Alex założyłby się o ostatnie peso w kieszeni, że jedynie zwierzchnik Kościoła znał potrzebne im szczegóły planu. Ponadto anioły na pewno wtajemniczyły go we wszystko na tyle, że wiedział, iż terrorystka Willow Fields ma zdolności parapsychiczne, z których korzysta, trzymając ludzi za rękę. Usiłowanie wmanewrowania duchownego w taki scenariusz, który umożliwiłby jej lub Sebowi chwycenie go

za dłoń i spokojne skoncentrowanie się przez kilka minut, prawdopodobnie wzbudziłoby w nim podejrzenia; wszystkie kościelne szychy zostały zapewne uprzedzone, że mają niezwłocznie meldować o nietypowych zdarzeniach. – Nie, nie możemy ryzykować, że się domyślą, co zamierzamy – oznajmił w końcu. Spojrzał na Seba i zadał mu pytanie, choć wiedział, że to raczej mało prawdopodobne: – Czy umiałbyś wyczuć cokolwiek, gdybyś wszedł do katedry? Willow nie może tam pójść ze względu na obecność aniołów, ale tobie nic się nie stanie, jeśli zmienisz aurę. Seb spojrzał mu prosto w oczy. – Pytasz, czy mógłbym się czegoś dowiedzieć poprzez samą obecność? – Potrząsnął głową. – Mogę spróbować, ale wątpię, żeby mi się udało. Myślę, że wyczuję jedynie, że to niebezpieczne miejsce. To akurat nie będzie żadną nowiną. Alex westchnął z lekką rezygnacją. – Okej, czyli na to nie możemy liczyć. Kara, jak łatwo jest się włamać do biura? – Wcale nie jest łatwo, ale mam wrażenie, że to nasza jedyna nadzieja. – Kara przybrała kwaśną minę na znak, że nie spodziewała się po półaniołach żadnego pożytku. Chwyciła ołówek i zaczęła szkicować na czystej kartce papieru. – Okej, tu jest katedra, a obok dobudowane prezbiterium. Jest tam też mała kaplica, z której można korzystać, a za nią nowe pomieszczenia biurowe. Wchodzi się do nich z wnętrza katedry, tymi drzwiami. – Pogrubiła linię ołówkiem. – Informacje powinny się znajdować w komputerze głównego kapłana albo w jego dokumentach. Niestety, cyfrowe zamki wydają się obecnie modne, właśnie założyli taki w drzwiach do biura. Jeśli więc mamy się tam dostać, muszę się w jakiś sposób dowiedzieć, jaki jest kod. – Może wykorzystać kamerę wideo? – zasugerował Wesley. Zarumienił się, gdy wszyscy na niego spojrzeli, i mówił dalej przesadnie szorstkim tonem: – Setki turystów codziennie kręcą tam filmy. Moglibyśmy użyć zoomu i sfilmować drzwi, kiedy ktoś będzie wstukiwał kod. – Tak, to dobry pomysł. – Alex skinął głową z entuzjazmem. – Świetnie, Wes. – Kara naniosła więcej szczegółów na planie katedry i pomieszczeń biurowych – korytarze, kilka innych wyjść. Alex oparł się dłońmi o blat i studiował domowej roboty mapę. – Na ile to jest dokładne? Czy możemy dostać prawdziwe plany biur, czy teraz one również są ściśle tajne? – Tajne łamane przez poufne, katedra jest przecież centralą Kościoła Aniołów w Meksyku – mruknęła Kara ponuro, odkładając ołówek. – Przypuszczam, że mapa jest raczej dokładna. Luis oprowadził mnie kiedyś po biurze. – Owszem, jest raczej dokładna. – Seb z uwagą studiował mapę. – Ale brakuje kilku ważnych szczegółów. Kara obrzuciła go chłodnym spojrzeniem. – Na przykład jakich? Seb wziął do ręki ołówek. – Drzwi są jeszcze tutaj i tutaj. – Pewną ręką narysował precyzyjne kreski. – Te są bardzo małe, łatwo ich nie zauważyć. Nie jestem pewien, czy to wyjście ewakuacyjne nadal tam jest, ale kiedyś było właśnie tutaj. Można było przez nie wyjść, ale nie wejść. Alex wyprostował się, nie odrywając wzroku od szkicu. – Jesteś tego pewien? Skąd o tym wiesz? Seb wzruszył ramionami i odłożył ołówek. – Catedral była zawsze dobrym terenem dla drobnych złodziejaszków. My, ulicznicy, znaliśmy tam każdy kąt. Alex nie okazał zaskoczenia; Willow opowiedziała mu trochę o przeszłości Seba, kiedy ją o to zapytał. Pozostawił tę wiedzę dla siebie, nie dzieląc się nią z innymi. Teraz Trish i Liz zagapiły się na Seba oniemiałe, a chłopcy popatrywali na siebie z miną: „Czy słyszałeś to samo

co ja?”. Kara posłała Aleksowi spojrzenie niepozostawiające wątpliwości, że osobiście go o to oskarża. – Chcesz nam powiedzieć, że byłeś kieszonkowcem? – wycedziła w stronę Seba. – A, tak – odrzekł niewinnie, odgarniając z czoła brązowe loki. – Przez wiele lat… zanim zacząłem się włamywać do domów. Alex odniósł wrażenie, że Seba bardzo bawi ich zmieszanie i podoba mu się niewymownie, iż wszyscy nabiorą wobec niego jeszcze większych podejrzeń. Z tego, co wspomniała mu Willow, wcale się tak często nie włamywał, zdarzyło mu się to parę razy, gdy miał trzynaście lat, a potem z tym zerwał. Naturalnie Seb nie pospieszył z żadnym wyjaśnieniem. – Złodziej – podsumował Sam, krzywiąc się z obrzydzenia. – Ciekawe, dlaczego mnie to wcale nie dziwi? Alex, wiedziałeś o tym? – Zamknij się, Sam. – Alex oparł się o stół i obserwował Seba. – Czy myślisz, że mógłbyś nam pomóc dostać się do pomieszczeń biurowych? – Nie wiem. – Seb wzruszył jednym ramieniem. – Moje metody nie należały do najbardziej… – Zerknął na Willow, która podpowiedziała mu brakujące słowo: – Subtelnych. – No właśnie. Stłuc szybę, złapać, co popadnie, i w nogi, rozumiecie? Brałem tyle, ile mogłem unieść. – Seb celowo mówił takim tonem, jakby opowiadał im o najnaturalniejszej rzeczy na świecie. Alex pokręcił głową z tłumioną irytacją. Tak, facet świetnie się bawił, nie było co do tego żadnych wątpliwości. Willow chyba też tak myślała; wydęła wargi, jakby starała się powstrzymać od śmiechu. – No tak, to nam niewiele pomoże, niestety – mruknęła sztywno Kara. – Alex, wierz mi, będziemy mieli jedną jedyną szansę, żeby się tam dostać, więc lepiej nie prowadzić żadnych eksperymentów. Większy plan Torre Mayor wciąż leżał rozłożony, błyszczący i profesjonalny w porównaniu z ręcznie naszkicowaną mapką Kary. Patrząc na niego, Alex myślał, że znajdzie sposób, żeby się tam dostać z zespołem, nawet gdyby to była ostatnia rzecz, jaką zrobi w życiu, niemniej jednak przy braku podstawowych informacji była to misja niemal samobójcza. – Okej – orzekł w końcu. – Będę dalej miał oko na Torre Mayor, a równolegle zajmę się szkoleniem zespołu. Kara, zacznij przeprowadzać rekonesans w katedrze. Ustal rozkład dnia i znajdź sposób dostania się do pomieszczeń biurowych; dostarczymy ci kamery wideo, tak jak sugerował Wesley. Musimy jednak wiedzieć, w co dokładnie się pakujemy. – Zrobi się – odrzekła. Zerknąwszy na Seba, wyraźnie się zawahała. Podobnie jak inni nie darzyła go szczególną sympatią, a usłyszane przed chwilą rewelacje tylko pogorszyły sprawę. – Seb, jeśli nie masz nic przeciwko temu, to może przejrzałbyś ze mną mój szkic i sprawdził, czy nie pominęłam jeszcze jakichś szczegółów? Sądząc po iskierkach rozbawienia w oczach Seba, chłopak świetnie zdawał sobie sprawę z tego, jak bardzo Kara nie ma ochoty z nim przestawać. – Jasne, nie ma problemu. Zespół zaczął się rozchodzić, parę osób ruszyło do kuchni, inni do pokoju telewizyjnego. Alex obrzucił Willow cierpkim spojrzeniem, gdy oboje skierowali się do wyjścia ze strzelnicy. – Facet nie lubi sobie ułatwiać życia, prawda? Willow obejrzała się na pochyloną nad stołem parę. – Po prostu jest taki, jaki jest… Alex słyszał w jej głosie niemożliwy do pomylenia ton sympatii. Mimo woli przypomniała mu się rozmowa, jaką odbył rano z Karą. Stała oparta o kuchenny blat,

skrzyżowawszy w kostkach długie szczupłe nogi. Dmuchnęła kilka razy w parującą kawę i spytała: – No tooo… co tam słychać? Zmrużył oczy, słysząc jej znaczący ton. – Niby z czym? – odpowiedział pytaniem na pytanie. Kara wzruszyła ramionami ze sztuczną swobodą. – Willow i Seb bardzo się do siebie zbliżyli, prawda? Ilekroć ich widzę, są pogrążeni w rozmowie. Alex przyznał w duchu, że ma takie samo wrażenie. – Przyjaźnią się, to wszystko – odrzekł zwięźle, wyjmując z szuflady łyżeczkę. – Sam powiedziałeś, że zależy mu na czymś więcej. Trzeba przyznać, że facet jest superprzystojny, no nie? Te jego oczy, ten seksowny zarost… Willow na pewno to zauważyła. Alex skrzywił się, zanim zdążył powstrzymać ten odruch. Wcześniej widział, jak Willow rumieni się na widok Seba wychodzącego z łazienki w samych dżinsach, z torsem lekko wilgotnym po kąpieli. A choć policzki Willow zaróżowiłyby się pewnie także i wtedy, gdyby natknęła się na Sama lub któregoś innego chłopaka, to Alex uznał, że byłoby lepiej, gdyby drugi półanioł był niski, a do tego pryszczaty. – Cieszę się, że Seb ci się podoba – rzucił chłodnym tonem, wkładając do opiekacza kromkę chleba. – A co konkretnie chciałaś mi powiedzieć? Posłała mu spokojne spojrzenie. – Po prostu bądź ostrożny, okej? Nie chcę, żeby cię spotkała jakaś przykrość. Szczera troska w jej głosie podziałała Aleksowi na nerwy. Nadal go to drażniło; odsunął teraz od siebie to wspomnienie. Dotarli z Willow do schodów, gdzie było względnie spokojnie. Dziewczyna wzięła go za rękę. – Posłuchaj, Alex, wiem, że ty i Seb nieszczególnie za sobą przepadacie, ale to dobry chłopak, wiesz? I jest moim przyjacielem. – Tak, ale… – Alex urwał, gdyż o mały włos nie powiedział: „Ale zdajesz sobie sprawę z tego, że facet się w tobie kocha?”. To było jasne jak słońce; Seb nie odrywał oczu od Willow. – Co takiego? – spytała. – Nic – odparł po chwili. Potrząsnął głową, poirytowany swoim zachowaniem. – Wybacz, cała ta sprawa z Radą strasznie mi ciąży. Tak, wiem, że jesteście przyjaciółmi. Nie przeszkadza mi to. Uśmiechnęła się mimo woli. – No co ty… naprawdę? On także się uśmiechnął. Miłość wyzierająca z jej oczu była tak oczywista, że przejmując się jakimś Sebem, poczuł się jak palant. – Uhm, naprawdę – odrzekł. – Cieszę się, że możesz szczerze porozmawiać z innym półaniołem. Aha, jak idzie trening zmiany aury? Zielone oczy Willow zalśniły niespodzianie. Stała na stopniu schodów, przez co była wyższa od niego; otoczyła jego szyję ramionami. – Powiem ci, jak mnie pocałujesz. Zaskoczony, uśmiechnął się szeroko i objął ją w pasie. – Sam nie wiem, to dość wysoka cena… No dobra, poddaję się. Kiedy się całowali, gładziła go po karku i ramionach. Alex zadrżał, przyciągając ją bliżej. – Może moglibyśmy się później wymknąć do twojego pokoju? – wyszeptała. – Albo lepiej, spędzić tam resztę życia i już nigdy stamtąd nie wychodzić – wymruczał w odpowiedzi. Cudowna propozycja. Muskał wargami jej szyję, napawając się ciepłem jej

gładkiej skóry. Przez cały czas się uśmiechał. – Nie zrozum mnie źle, bardzo mi się podoba twój pomysł, ale zawsze ci przeszkadzało, że nie mamy tam wystarczającej prywatności. – Nadal mi to przeszkadza – przyznała cicho. – Jednak bardziej mi zależy… – Odsunęła się nieco, żeby spojrzeć mu w oczy. Na jej twarzy malowało się głębokie zadowolenie. – Chcę być przy tobie. Najbliżej, jak się da… – pogłaskała go ze smutnym uśmiechem – z pełną sypialnią ludzi za ścianą. Nie był to ten rodzaj bliskości, na jakim im zależało, ale to lepsze niż nic. – O rany, to będzie prawdziwa randka – powiedział Alex, tuląc ją w ramionach. Nagle znieruchomiał, gdy ciężar odpowiedzialności zwalił się na niego jak kafar. Pozostały niespełna trzy tygodnie do akcji. Trzy tygodnie! Z wyrazem napięcia na twarzy spojrzał w kierunku strzelnicy. – Ale najpierw powinienem chyba pójść na wieczorną mszę do katedry i obejrzeć sobie to miejsce, a potem jeszcze raz przejrzeć plany wieży, sprawdzić, czy na pewno nie pominąłem czegoś ważnego… Willow przycisnęła mu palec do ust. – W porządku, rozumiem. – Wcale nie. – Pokręcił głową z niechęcią. – Zasługujesz… – Zasługuję na to, żeby być z tobą, i jestem. Zawsze. Alex, nie przejmuj się, masz ważne obowiązki. Sądzisz, że ja tego nie rozumiem? Ale w jej głosie słyszał frustrację i wiedział, jak bardzo było jej przykro, że nie mogła mu towarzyszyć do pełnej aniołów katedry, gdzie być może zdobyłaby jakieś przydatne informacje. Od chwili, gdy się poznali, stanowili zespół. Musiało jej mocno doskwierać to, że aura półanioła przeszkadza w działaniu. – Ależ wiem, że rozumiesz – zaprzeczył łagodnie. – Jeśli ktokolwiek na świecie pojmuje, jaka jest stawka, to właśnie ty. – Zmierzwił delikatnie jej krótkie rude włosy i uśmiechnął się do niej. – Czy zasłużyłem już na wyjaśnienie, jak ci idzie praca z aurą? Willow spoważniała i westchnęła. – Nie najlepiej – przyznała niechętnie. – Okazało się to znacznie trudniejsze, niż przypuszczałam. Na jej twarzy odmalowało się rozczarowanie. Alex uścisnął jej rękę i potrząsnął głową z żartobliwym niedowierzaniem. – Jak możesz? Dostałaś… chwileczkę – zaczął liczyć na palcach – jeden, dwa, trzy, cztery, pięć całusów i chcesz mi powiedzieć, że praca z aurą nie przebiega zbyt pomyślnie? Willow roześmiała się i przytuliła do niego. – Wytocz mi proces – szepnęła, całując go. *** Działania paranormalne przychodziły mi zawsze z taką łatwością, że byłam pewna, iż bez trudu poradzę sobie z ukrywaniem aury, kiedy tylko Seb udzieli mi niezbędnych wyjaśnień. Wcale tak jednak nie było, nawet ujrzenie aury wymagało wielu żmudnych ćwiczeń. Postrzeganie jej wydawało mi się szalenie nienaturalne, tak jak wyrwanie ze snu wskutek własnego chrapania. Po trzech dniach umiałam już swobodnie ukazywać aurę, ale próby zmieniania jej barw były dla mnie równie trudne jak dokonywanie skomplikowanych obliczeń dla ucznia drugiej klasy podstawówki. Dla Seba natomiast było to proste jak oddychanie – nie tylko widział swoją aurę, lecz także potrafił ją niejako pochwycić mentalnie i siłą woli nakazać jej zmianę koloru. – Musisz się z nią zaprzyjaźnić – poradził mi po raz enty. – Bądź simpático. Znów spędzaliśmy czas w sali gimnastycznej, gdzie Seb usiadł okrakiem na przyrządzie

do ćwiczeń siłowych. Jego kwadratową szczękę pokrywał lekki zarost; najwyraźniej przejął się tym, co powiedziałam o goleniu. Brakowało mu jedynie skórzanej kurtki i wianuszka piszczących fanek, choć było to tak kompletnie nie w jego stylu, że aż nierealne. Skinęłam głową, zdecydowana tym razem osiągnąć sukces. – Okej. Spróbuję jeszcze raz. Siedząc po turecku na podusze z sofy, przymknęłam powieki i wzięłam głęboki oddech. Okiem umysłu ujrzałam aurę. Tkwiłam nieruchomo, starając się zgłębić sposób, w jaki promieniuje z mojego ciała: żywa i sprężysta, gdy jestem szczęśliwa, skurczona, kiedy się złoszczę lub martwię. Obecnie była średniej wielkości, emanując podobnym do mojego skupieniem. Obserwowałam lawendowe błyski przenikające srebro, a potem mentalnie sięgnęłam ku niej, marszcząc brwi i starając się ją pochwycić. „Masz być teraz niebieska – nakazałam. – Błękitna jak czyste niebo”. Aura widziana okiem umysłu pozostała spokojna, intensywna… i srebrzysta. Jak zawsze. Otworzyłam oczy i popatrzyłam na nią ponuro. Przyrząd do ćwiczeń zaskrzypiał, gdy Seb się podniósł. – Może powinniśmy spróbować czegoś innego – zaproponował. Usiadł obok mnie, a poducha spłaszczyła się pod jego ciężarem. Jak zwykle poczułam przyjemne łaskotanie, gdy nasze aury się zmieszały. – Po prostu spróbuj wyczuć, co robię, okej? Gdy tak siedzieliśmy, poczułam lekką koncentrację Seba, jakże różną od mojego ponurego skupienia. Stan jego umysłu przypominał śnienie na jawie. Bardzo delikatnie trącił swoją aurę; wyczułam jej drżenie, gdy przepłynęły przez nią barwy, jakie sobie wyobraził. Zielona. Potem szarobura. Znów zielona. Srebrna. Żadne z nas się nie poruszyło, gdy Seb raz za razem zmieniał kolor aury. Prawie nie uświadamiając sobie tego, zaczęłam naśladować jego swobodne rozluźnienie, tak że po chwili praktycznie zagubiłam się we własnej aurze – strzępy srebra i lawendy muskały moją skórę, lśniąc od emocji. – Chyba już rozumiem – powiedziałam cicho. – Za bardzo się starałam, prawda? Seb skinął głową i odchylił się, opierając na ręce. Orzechowe oczy mierzyły mnie kpiącym spojrzeniem. – Może troszkę, querida. – Nie nazywaj mnie tak – poprosiłam automatycznie. – No dobrze, zobaczmy, czy uda mi się to powtórzyć. Zamknęłam oczy i z rozmarzeniem wtopiłam się na powrót w blask aury. „Nie wymuszaj niczego” – ostrzegłam się w duchu. Kiedy poczułam, że jestem gotowa, mentalnie pogładziłam błyszczące strugi światła, wyobrażając sobie, że zmieniają się na błękitne. Wstrzymałam oddech, gdy aura zafalowała lekko i zamigotała. Blisko, choć to jeszcze nie to. Serce zaczęło mi bić nieco szybciej. „Nie, nie ekscytuj się – pozostań obojętna”. Łatwiej powiedzieć, niż zrobić; kiedy spróbowałam ponownie, moja energia życiowa ani drgnęła. Podobnie zresztą jak podczas dwóch kolejnych prób. Wpatrywałam się z rozpaczą i irytacją w srebrzystą poświatę. Boże, musiałam tego dokonać. Jak inaczej miałabym się znaleźć w katedrze podczas ataku na Radę Serafinów? Dotarło do mnie drgnienie emocji od Seba. Kiedy otworzyłam oczy, obserwował mnie nieruchomym wzrokiem, bez śladu rozbawienia. Dzięki tajemniczemu porozumieniu, które coraz częściej udawało nam się nawiązywać, wiedziałam, że usłyszał moją myśl i że tak samo jak Alex jest zdecydowanie przeciwny mojemu udziałowi w ataku. Wystarczyło mu sobie wyobrazić, że mogę być ranna, a stawał się tak gniewny i zdolny do wszystkiego jak wtedy, gdy miał trzynaście lat. Za wszelką cenę pragnął mnie chronić.

Oboje znaliśmy swoje myśli. Wstrząśnięta głębią jego uczucia do mnie, zaczęłam coś mówić, ale urwałam. Nie było sensu się spierać. W porę nauczę się zmieniać swoją aurę i razem z Zabójcami Aniołów stawię czoło Dwunastu, to postanowione. Widziałam, że Seb to zrozumiał i na razie zamierzał odpuścić, choć widoczne w jego twarzy napięcie świadczyło o tym, że nie jest bynajmniej szczęśliwy. – Czy chcesz spróbować jeszcze raz? – zapytał w końcu. Żadne z nas nie powiedziało na ten temat nic więcej.

ROZDZIAŁ SIEDEMNASTY Zamieszkanie Seba w naszej bazie wszystko dla mnie zmieniło. Chociaż Alex zawsze stawał po mojej stronie, często był zbyt zalatany, żeby zauważać błahe problemy w moich relacjach z resztą grupy: ukośne spojrzenia, drobne przykrości. To wszystko było tak głupie, że wkurzało mnie, iż się tym przejmuję, i wcale nie miałam mu za złe, że tego nie widzi; wręcz wolałam, żeby tego nie dostrzegał. Ponieważ, bądźmy szczerzy, miał naprawdę sporo ważniejszych spraw na głowie. Seb natomiast zauważał wszystko. Nagle miałam kogoś, z kim mogłam wymienić zniecierpliwione spojrzenia, gdy Trish zamierała, jeśli za bardzo się do niej zbliżyłam, albo Brendan przybierał spłoszoną minę jelenia, pochwyconego przez światła reflektorów. Oczy Seba śmiały się wtedy do mnie, kiedy zerkaliśmy na siebie, a kącik ust unosił się ledwo dostrzegalnie. Jeżeli stał dostatecznie blisko, potrafiłam nawet usłyszeć jego myśli, najczęściej w rodzaju: „Madre mía, przecież wyglądasz tak niewinnie. Ukrywasz sztylet w rękawie czy co?”. Parę razy nie udało mi się stłumić śmiechu, przez co inni gapili się na mnie przestraszeni, a Seb stał sobie spokojnie z niewinną miną. Jego obecność była wręcz zbawienna dla mojej równowagi psychicznej. Pomagało mi także to, że miałam z kim porozmawiać. Tyle zdarzeń z mojego życia nabrało nagle sensu: dziwne emocje, które czasem mnie rozsadzały, lecz zanim poznałam Seba, nie wiedziałam nawet, że mogłabym się nad nimi zastanowić. Albo to, że zawsze wyczuwałam klimat jakiegoś miejsca, podczas gdy inni ludzie byli na to zupełnie niewrażliwi. Poczucie dwoistości, które towarzyszyło mi od początku, pewność, że jest we mnie ktoś więcej niż tylko ja, którą znam, choć wcześniej nie miałam przecież pojęcia, kto to może być. Jak się okazało, te i setki innych rzeczy składały się na bycie półaniołem, co potwierdził Seb, który również zawsze tak czuł. – Czy znałeś swojego ojca? – zapytałam. Siedzieliśmy w pokoju telewizyjnym, mniej więcej tydzień po tym, jak Seb się u nas pojawił. Pozostali ZA wyszli na polowanie, ja zaś jak zwykle byłam sfrustrowana, że nie mogę im towarzyszyć. Co pewien czas nawiązywałam kontakt mentalny z Aleksem, upewniając się, że jest bezpieczny. Obecnie każdy z nas posiadał komórkę, ale esemesy nie spełniały swojej funkcji. Za każdym razem, gdy odnalazłam jego energię, znajome uczucie było jak serdeczny uścisk. Tymczasem Seb zmusił mnie w końcu do zaprzestania treningu z aurą, co było słuszne, gdyż po wielogodzinnych próbach, które nie przynosiły rezultatu, czułam, że nie panuję nad umysłem. Swobodne rozluźnienie było z pozoru najprostszym stanem na świecie, lecz problem polegał na tym, że tak bardzo mi zależało. Gdy tylko moja aura zaczynała się zmieniać, puls mi gwałtownie przyspieszał, na co ona reagowała natychmiastowym powrotem do pierwotnego koloru. Wywoływało to we mnie złość. Jak miałam w takim razie wmówić sobie, że mi na tym nieszczególnie zależy? Usłyszawszy moje pytanie, Seb automatycznie otworzył przede mną swój umysł i pokręcił głową. – Nie, nigdy nie znałem ojca. Ale zawsze wiedziałem, że jest aniołem; nie mam pojęcia skąd. Być może powiedziała mi o tym matka. – Czy widziałeś go kiedyś w jej myślach, tak jak ja ujrzałam swojego w umyśle mojej mamy? – Opowiedziałam Sebowi o Razielu i Kościele Aniołów.

– Raczej nie. – Skrzywił się z niechęcią i wygodniej rozciągnął na sofie. – Nie miałem bliskiej więzi z matką, jeśli to odpowiednie słowo. Wyraźnie dotarło do mnie poczucie osamotnienia oraz przebłysk twarzy młodej, podobnej do Seba kobiety. Nie dziwiło mnie to, że nie był z matką blisko. We wszystkich fragmentach wspomnień, jakie udało mi się zobaczyć, albo płakała, gdy jej chłopak go bił, albo wrzeszczała, że to wina Seba. Z ulgą popatrzyłam teraz na niego – był zdrowy i rozluźniony. Zorientowałam się, że mu się przypatruję, i szybko odwróciłam wzrok. – Jak silne było anielskie poparzenie twojej matki? – spytałam. Seb zamyślił się z brodą podpartą na ręce. Mimo woli zwróciłam uwagę na jego umięśnione ramię. – Bardzo silne – odrzekł. – Tyle że inne niż w przypadku twojej mamy. Przypuszczam, że umysł mojej matki doznał uszkodzenia, ale nadal mogła mówić i robić różne rzeczy. – Seb wiedział, że kiedy byłam mała, musiałam ukrywać przed otoczeniem chorobę psychiczną mamy. Nie licząc Aleksa, był jedyną osobą, której się z tego zwierzyłam. – Główny problem polegał na tym – mówił dalej – że matka zachorowała na raka. To właśnie ją zabiło. Skinęłam głową. Seb powiedział mi wcześniej, że gdy miał dziewięć lat i mieszkał na ulicy, dowiedział się, że jego matka nie żyje. Oddawszy go do sierocińca, ani razu go nie odwiedziła przez wszystkie te lata, kiedy tam przebywał. Ściskało mnie w gardle za każdym razem, gdy o tym myślałam. Seb trącił mnie lekko w kostkę stopą obleczoną we frotową skarpetkę. – Willow, daj spokój. To nic takiego. Działo się tak ostatnio bardzo często, a nasze na wpół mentalne, na wpół prowadzone głośno rozmowy były – przyznam – dosyć osobliwe. Potrząsnęłam głową. – Przeciwnie. Wkurza mnie, że musiałeś tkwić w tak okropnym miejscu. – Reformatorio było znacznie gorsze – powiedział, wzruszając ramionami. – Właśnie w sierocińcu dowiedziałem się o moim aniele. Zamknęli mnie za karę w jednym z pokoi i wtedy po raz pierwszy do mnie przyszedł. Więc na pewno było warto. Seb pozornie był taki spokojny. Wyczułam u niego lekkie napięcie, drgnienie strachu. Zamknęli go w ciemnym, ciasnym pokoju i przez wiele dni trzymali tam jak więźnia. Och, Seb… – Poza tym, gdyby nie sierociniec, nigdy nie zacząłbym czytać książek – dodał. – Nigdy. Myślę, że czytanie było dla mnie tym, czym dla ciebie naprawa samochodów. Powoli pokręciłam głową. – Nigdy nie zdołasz mnie przekonać, że sierociniec był dla ciebie czymś pożytecznym. Widziałam to, pamiętasz? Dobrze wiem, przez co musiałeś przejść. – Tak – odrzekł cichym głosem i uśmiechnął się do mnie nieśmiało. – Jesteś jedyną osobą na świecie, która mnie zawsze znała. Nasze aury zmieszały się ze sobą w miejscu, w którym dotykał stopą mojej nogi. Nie sposób było poznać, gdzie kończy się jedna, a zaczyna druga. – Może to dlatego, że nigdy w życiu nie powiedziałeś nikomu prawdy. Gondolier? Czyżby? A do tego ukradłeś mu papierosy. Seb wyglądał na szczerze zdziwionego. – Ależ to prawda! Moi przodkowie byli Włochami. W latach czterdziestych dziewiętnastego wieku wybuchł w Wenecji strajk gondolierów; przybyli tu wtedy tysiącami. Oczy rozszerzyły mi się ze zdumienia. Już miałam wykrzyknąć: „Naprawdę? Strajk gondolierów?”, gdy nagle wyczułam emanującą z jego aury kpinę i parsknęłam śmiechem. – Dobry jesteś – pochwaliłam. – Absolutnie genialny. – Ty też – odrzekł Seb ze swobodą. – Spójrz tylko na swoją aurę.

Zaskoczona, ponownie ją przywołałam. Lawendowe błyski zmieniły się w leśną zieleń, upodabniając się tym samym do aury Seba. – Ojej! – wydałam stłumiony okrzyk i usiadłam wyprostowana. W tej samej chwili aura wróciła do koloru lawendy. Popatrzyłam na Seba. – Jak długo taka była? – Przez kilka minut – odrzekł z szerokim uśmiechem. – Jak widzisz, potrafisz jednak ją zmieniać. Wydałam ni to jęk, ni westchnienie. – No tak, cudownie. Udaje mi się to tylko wtedy, kiedy o tym nie wiem. Niemniej jednak ów skromny sukces mi pomógł, więc zaczęłam ćwiczyć z Sebem w każdej wolnej chwili, czasami nawet wieczorami, kiedy Alex i pozostali oglądali nagrania, jakie udało się zrobić Karze danego dnia podczas prób wyłapania kodu. Pomagałam przy tym, ilekroć mogłam, świadoma nieubłaganego upływu czasu. Musiałam się nauczyć zmieniać aurę. Nikt nie wydawał się zresztą specjalnie załamany tym, że zajmuję się czymś innym. Starałam się zachowywać normalnie, lecz wiedziałam, że cokolwiek zrobię, „normalne” w ich rozumieniu nie będzie. Obecność Seba łagodziła gorycz tej konstatacji. To mrowiące, niemiłe uczucie niezręczności w końcu przestało ciągle mi towarzyszyć. Była to prawdziwa ulga; drażniło mnie, że czuję się taka bezbronna i obserwowana. Seb niewiele mówił w obecności innych. Jeśli się w ogóle odzywał, to jego uwagi były z pozoru niewinne, dopiero po chwili osoba, do której się zwrócił, zastygała z miną mówiącą: „Zaraz, o co mu właściwie chodziło?”. Wiedziałam, że Seb zwyczajnie nie może się powstrzymać. Drażniła go ciągła podejrzliwość, skoro nie zrobił niczego złego. – Zabawa z ich umysłami raczej nie pomaga, wiesz? – Siedzieliśmy na dziedzińcu przy zniszczonym stole piknikowym. Obok tylnego wejścia parkowała honda. Wieczorami, gdy reszta zespołu przebywała w domu, my zazwyczaj wymykaliśmy się tutaj albo na balkon. – Nic na to nie poradzę, nie mogę się powstrzymać – odparł poważnie Seb. – Mówię różne rzeczy bez zastanowienia, przez cały czas, słowa po prostu wylatują mi z ust. To doprawdy niefortunne. Przypuszczam, że to jakaś choroba. – Czyżby? Może powinniśmy cię oddać w ręce naukowców, żeby mogli cię zbadać. Kąciki ust Seba drgnęły. Przysiadł na blacie stołu, ubrany w bluzkę z długim rękawem i narzucony na nią podkoszulek z napisem Cinco de Mayo. – Tak, być może. Ale to niemożliwe, bo jestem twoim nauczycielem. Dalej, querida, spróbuj jeszcze raz. Skinęłam głową, z trudem skrywając zniechęcenie. Potrafiłam już zmieniać kolor aury na kilka minut, ale tylko wtedy, gdy Seb był przy mnie, pomagając mi. Ilekroć próbowałam to robić na osobności, aura niemal natychmiast wracała do pierwotnego wyglądu, mimo że wydawało mi się, iż jestem całkowicie zrelaksowana. Stan marzenia na jawie był wymuszony, a ona zdawała się o tym wiedzieć. Westchnąwszy w duchu, zabrałam się do kolejnej próby. – Nie, stój! – zawołał nagle Seb. – Jesteś cała… – Roześmiał się, gdy na niego spojrzałam. – Taka – powiedział, garbiąc się i napinając ramiona. – To ma być zabawa, radość. Posłuchaj, dajmy sobie dziś wieczorem spokój ze zmianami aury. Spróbujmy lepiej czegoś takiego. Zeskoczył ze stołu i podszedł do tylnego wejścia. Zajrzał do domu i zgasił wiszącą nad drzwiami lampę. Dziedziniec zatonął w półmroku, oświetlany wprawdzie mdłym blaskiem ulicznych latarń, ale znacznie bardziej tajemniczy i spowity cieniem. – Okej, jesteś gotowa? – spytał Seb, odwracając się do mnie. Jego oczy podejrzanie błyszczały.

Potrząsnęłam głową z uśmiechem. – Niby na co? Czy to jakaś tajna półanielska sztuczka? – Tak. W pewnym sensie. No dobrze, a teraz wstań. – Pociągnął mnie w górę. – Przyjrzyj się mojej aurze. Seb ukazał ją w naturalnych dla siebie kolorach skrzącego się blaskiem srebra i głębokiej leśnej zieleni. – Patrz uważnie – polecił. Podniósł dłoń otuloną srebrzystą poświatą, a potem machnął nią gwałtownie w powietrzu. W ślad za ręką przesunęła się świetlista linia, migocząc jaskrawo. Machnął jeszcze raz, jakby trzaskał z bata, po czym zaczął wykonywać pętle i koła. Otworzyłam usta ze zdziwienia. – O raju, ja też chcę spróbować. Skoncentrowałam się na swojej aurze i już po chwili bawiłam się tak samo, wymachując dłonią i produkując wokół siebie świetliste linie, jak gdybym była gimnastyczką ćwiczącą z szarfami. Zaśmiałam się, gdy Seb wypisał w powietrzu swoje imię, potem zaś moje, które zadrżało i znikło w ułamku sekundy. Byliśmy jak dwoje dzieciaków z zapalonymi zimnymi ogniami. Nie mogłam przestać się uśmiechać, żałowałam, że nie znałam tej sztuczki, kiedy byłam mała. Czyż nie cudownie byłoby mieć nigdy niegasnący zimny ogień? – To fantastyczne – wydyszałam, gdy w końcu przysiedliśmy z powrotem na stole. Powiodłam dłonią nad głową, obserwując migotanie powietrza, w pełni świadoma, że to właśnie tego uczucia lekkości i swobody szukałam, usiłując zmieniać aurę. – Jak się o tym dowiedziałeś? – Kiedy byłem mały, eksperymentowałem z różnymi rzeczami. – Seb wyglądał, jakby cieszyła go moja radość. – W sierocińcu nie wolno nam było w nocy rozmawiać, więc leżąc w łóżku, bawiłem się w taki sposób. – Ściszył głos i dodał konfidencjonalnym szeptem: – Moi koledzy uważali, że jestem bardzo dziwny. Przemknął mi przez myśl obrazek z mojej podstawówki: szkolne boisko, grupka dziewcząt stoi w ciasnym kółku, szepcząc między sobą i posyłając mi niechętne spojrzenia. Pokiwałam głową ze smutkiem. – Witaj w klubie. Kiedy byłam mała, bardzo często straszyłam ludzi. Myślałam, że wszyscy mają takie zdolności, i nie pojmowałam, dlaczego się denerwują, gdy wyjawiam im przyszłość. – Zerknęłam z uśmiechem na Seba, bardziej niż kiedykolwiek żałując, że nie znaliśmy się jako dzieci. Gdybym miała go za przyjaciela, w ogóle nie przejmowałabym się boiskiem i koleżankami. Siadywalibyśmy w zaroślach obok sali gimnastycznej i wygłupiali się do woli. Seb spojrzał na mnie i wyraz jego twarzy złagodniał. Zaczął coś mówić, ale oboje podnieśliśmy głowy na dźwięk skrzypienia otwieranych tylnych drzwi, zza których wyjrzał Alex. Ucieszyłam się na jego widok, bo nie widziałam go przez cały dzień; pewnie skończył przeglądać najnowsze nagrania. Na twarzy Aleksa pojawił się cień rezygnacji, gdy znów ujrzał mnie z Sebem. Zmusił się do uśmiechu. – Hej – rzucił, podchodząc do nas z rękami w tylnych kieszeniach dżinsów. – Jak tam nagrania Kary? – zagadnęłam, kiedy usiadł obok mnie na stole. Wyczułam, że pragnął mnie objąć, ale się powstrzymał, nie chcąc wywołać wrażenia, że podkreśla, iż jestem jego dziewczyną. Jednocześnie wyraźnie poczułam, że Seb się zamyka, staje się uważny i zdystansowany. – Nieszczególnie – przyznał Alex, ściskając sobie czoło. – Ciągle filmuje jedną czy dwie cyfry, ale nie mamy całego kodu. Nie wiemy nawet, ile cyfr on liczy, bo ciągle zasłaniają go ręce albo palce różnych ludzi.

Tak było, widziałam mnóstwo tych nagrań. – Jesteś pewien, że nie mogę pomóc? – zapytałam, dotykając jego uda. – Mogłabym jeszcze raz przejrzeć wszystkie filmy. – Czy ja wiem? – Alex wiedział równie dobrze jak ja, że z nagrania nie potrafię niczego wyciągnąć: było dla mnie całkowicie zimne i pozbawione energii. Dotyczyło to również Seba; wprawdzie potrafił dostrzec na filmie aury, ale niewiele więcej. – Myślę, że trzeba dalej próbować to poskładać – dodał Alex. – Brendan ma sporządzić arkusz kalkulacyjny, który być może się przyda. Aha, Kara mi mówiła, że plan katedry jest teraz znacznie bardziej dokładny – zwrócił się do Seba. – Wielkie dzięki za to. – Nie ma za co. – Seb skinął uprzejmie głową. Zapanowało milczenie. Wysilałam mózgownicę, żeby powiedzieć coś stosownego w tej sytuacji, ale sprawa była przegrana. Rozmowy utykały, kiedy uczestniczyli w nich Alex i Seb. W końcu ten ostatni zeskoczył zwinnie ze stołu. – Może pójdę i trochę poczytam – powiedział. Spojrzał na mnie i dodał: – Pamiętaj, co ci mówiłem. Koniec z ćwiczeniami na dziś, okej? Skrzywiłam się. Chciałam poćwiczyć jeszcze w sypialni, kiedy dziewczyny zasną. – Seb, mam przeczucie, że teraz mogłoby mi się udać… – Nie, masz się zrelaksować – przerwał mi stanowczo. – Nowy dzień przyjdzie dostatecznie prędko. Było to dość frustrujące, lecz wiedziałam, że Seb ma rację – musiałam się przyzwyczaić do swobodnego, przyjaznego stosunku do mojej aury, nim zabiorę się do kolejnych prób jej zmieniania. – Dobrze – odrzekłam z cichym westchnieniem. – Do zobaczenia rano – powiedział, patrząc na mnie tkliwie. Wyczułam, że w ostatniej chwili ugryzł się w język i nie dodał „querida”. Przyjął to z humorem i ja także omal się nie zaśmiałam, lecz przecież nie byłoby to właściwe. – Dobranoc – zwrócił się do Aleksa. – Dobranoc – odrzekł Alex. Gdy tylko Seb zniknął za drzwiami, objął mnie i cmoknął w czubek głowy. – Hej, ty – wymruczał niewyraźnie z ustami w moich włosach. Wiedziałam, że jest rad, iż Seb sobie poszedł. Choć mnie też to właściwie odpowiadało, chciałam mu powiedzieć: „Wiesz co, ty i Seb moglibyście się świetnie dogadać, gdybyście tylko dali sobie szansę”. Nie miałam jednak, niestety, pewności, czy rzeczywiście tak było. Obaj byli tak silnymi osobowościami – Seb na swój flegmatyczny, Alex zaś bardziej bezpośredni sposób – i żaden nie lubił, gdy mu się cokolwiek dyktowało. Ofuknęłam się w duchu; czas spędzany z Aleksem sam na sam był zbyt cenny, żeby go poświęcać na myślenie o Sebie. Otoczyłam go ramionami i wsunąwszy mu rękę pod koszulkę, głaskałam jego ciepłą, gładką skórę. – Pamiętasz jeszcze naszą chatkę? – spytałam po chwili. – Jakie tam były wschody słońca? Kilkakrotnie w czasie naszego pobytu w górach zdarzało się nam przesiedzieć i przegadać całą noc, a potem owinięci śpiworami obserwowaliśmy wschodzące słońce – różanozłote palce wychylały się zza szczytów jak płomienie z trzewi gór. To wspomnienie napełniło mnie smutkiem. Już wtedy wiedziałam, jakie mamy szczęście, mogąc tam razem przebywać, nie podejrzewałam jednak, że wkrótce sytuacja diametralnie się zmieni i z rzadka tylko będziemy mieli szansę porozmawiać. – Jasne, że pamiętam. – Alex pocałował mnie w szyję. – Wrócimy tam kiedyś, Willow. Mówię serio. Kiedy pokonamy Radę…

Urwał. Wyczułam, że znów znalazł się w szponach niepokoju; ponure napięcie zawsze czaiło się gdzieś w pobliżu. Objęłam go bardzo mocno, rozpaczliwie pragnąc mu powiedzieć coś, co mogłoby pomóc. Pozostały nam niespełna dwa tygodnie i nawet jeśli nie uda się poznać dalszych szczegółów zabezpieczenia pobytu aniołów, będziemy musieli wejść do Torre Mayor i przeprowadzić akcję przeciwko Dwunastu. My. W duchu zawsze zaliczałam siebie do zabójców. Zdążę nauczyć się zmieniać aurę, nawet gdybym miała przez to zginąć. – O czym myślisz? – Alex odsunął się nieco i przyglądał mi się z lekkim niepokojem. – Masz taką minę, jakby kłębiło ci się tutaj milion myśli. – Postukał mnie palcem w czoło. – Milion to chyba za dużo – odrzekłam z lekkim uśmiechem. Nie zamierzałam niczego mu zdradzać. I tak się zamartwiał, nie było sensu o tym rozmawiać, dopóki swobodnie nie opanuję sztuki ukrywania prawdziwej aury. Cieszyłam się, że Alex nie jest jasnowidzem, bo w ciągu dwóch sekund poznałby moje plany, tak jak Seb. Przypomniałam sobie spojrzenie Seba, jakim mnie mierzył, gdy ćwiczyliśmy w piwnicy. Nie omawialiśmy jeszcze tego tematu, bo nie wydawało się to konieczne; oboje świetnie wiedzieliśmy, co czuje druga osoba. Bez żadnego wysiłku ujrzałam go w myślach. Leżał na łóżku i czytał – widziałam go tak wyraźnie, że mogłam odczytać hiszpański tytuł na okładce książki. Brązowe loki opadały mu na czoło, co, jak wiedziałam, doprowadzało go czasem do szału. Uśmiechnęłam się na ten widok. Sprawiał wrażenie bez reszty pochłoniętego czytaniem. Pospiesznie zamknęłam ten obraz. Nie pamiętam już, kiedy sobie uświadomiłam, że zawsze wiem, gdzie Seb się podziewa, kiedy nie ma go przy mnie. Wydawało mi się to całkowicie naturalne. Dlaczego znowu o nim myślałam? Z irytacją odsunęłam te myśli i przyglądałam się twarzy Aleksa, oświetlonej słabym blaskiem ulicznej latarni. Cmoknęłam go czule w czubek nosa. – Masz bardzo ładny nos, wiesz o tym? Roześmiał się głośno pierwszy raz od wielu dni. Zrobiło mi się ciepło na sercu, jakbym wypiła kubek gorącego kakao w mroźny zimowy wieczór. – Raczej nie. Mój nos jeszcze nigdy nie zasłużył sobie na komplement. – Biedny nosek… Zasługuje na mnóstwo komplementów. – Ponownie go pocałowałam. Alex potrząsnął głową z szerokim uśmiechem. – Obaj, ja i mój nos, bardzo ci dziękujemy. Dlaczego mi się wydaje, że próbujesz odwrócić moją uwagę? Nie odpowiedziałaś na pytanie, o czym myślisz. – Być może dlatego, że nie chciałam odpowiadać. Może mam mnóstwo tajemnic, głęboko skrywanych sekretów. – Hm, jesteś bardzo tajemnicza – przyznał Alex, przyciągając mnie do siebie. Wtem z wnętrza domu dobiegł jakiś dźwięk, jakby ktoś krzyczał. Zdumieni spojrzeliśmy po sobie; krzyk się powtórzył, tym razem nie było co do tego wątpliwości. To krzyczał Sam: – Ludzie! Hej, ludzie, chodźcie tutaj! Wszyscy, ale już! Na ekranie telewizora widniała twarz reportera wyrzucającego hiszpańskie słowa z szybkością karabinu maszynowego. Po chwili kamera pokazała za jego plecami szeroki stół konferencyjny, przy którym zasiadało dwanaście elegancko odzianych osób, choć nie dało się rozróżnić ich twarzy. Sam siedział zgarbiony na sofie, oparłszy łokcie na umięśnionych udach. – Mówią o el Consejo de los Ángeles – powiedział ochryple. – Chodzi o Radę, tak? – O rany – mruknęła Trish. Poza nimi nikt się nie odezwał. Na wołanie Sama przybiegli wszyscy, łącznie z Sebem,

który wciąż ściskał w ręku książkę. Przysiadłam na szerokim podłokietniku sofy, nie odrywając wzroku od telewizora. Alex przystanął obok mnie ze skupioną miną; czułam na ramieniu ciepło jego uda. Stojąca przy drzwiach Kara zaczęła tłumaczyć. – …zostałem tutaj przywieziony z zasłoniętymi oczami, aby nie narażać na niebezpieczeństwo grupy mieniącej się Radą Serafinów, czyli rządem niebiańskich istot przebywających tu, na Ziemi. Teraz przeprowadzę wywiad z ich rzeczniczką. Na ekranie pojawiła się kobieta o intensywnym spojrzeniu szarych oczu. Przeszedł mnie dreszcz. To była jedna z Dwunastu; jedna z tych, których mieliśmy nadzieję zabić. Co dziwne, szalenie trudno było uchwycić rysy jej twarzy, jakby co sekundę się je zapominało. Pomyślałam z prawdziwym oszołomieniem, że nie wiem, jak ona wygląda, mimo że patrzyłam prosto na nią. Anioł zdawał się mówić bezbłędnie po hiszpańsku, choć jego głos miał w sobie dziwny rezonans, jakby wiele osób przemawiało równocześnie. Zaschło mi w ustach. – Zwracamy się dzisiaj do ludzkości, ponieważ ostatnio padły publicznie pewne całkowicie fałszywe stwierdzenia, które należy zdementować – przetłumaczyła Kara. – Wygłoszę teraz nasze oficjalne oświadczenie. – O kurczę, ciarki chodzą człowiekowi po plecach – bąknął Brendan. Miny innych świadczyły o tym, że wyjął im te słowa z ust. Nie odrywając wzroku od ekranu, dotknęłam dłoni Aleksa. Uścisnął bez słowa moją rękę. – Jesteśmy anielskim organem zarządzającym. Pragniemy, żeby świat się dowiedział, iż niezależnie od krążących pogłosek i tego, co rzekomo zostało powiedziane, faktycznie wiele się zmieni. Przemawiamy w imieniu całego anielskiego rodu i jako jedyni mamy do tego pełne prawo. – Kobieta urwała, pozwalając, aby jej słowa zapadły wszystkim w pamięć. Nagle zrozumiałam, w czym rzecz. Chodziło o Raziela. Pokazał się w telewizji i obiecał, że nic się nie zmieni, jakby to leżało w jego gestii. Twarz reportera pobladła. – Jakich zmian możemy się spodziewać? Po raz pierwszy anioł spojrzał prosto w oko kamery. Jego wielogłosowy ton nieco przycichł, jakby anioł starannie ważył słowa. – Przede wszystkim nastąpią rychłe zmiany w sposobie administrowania Kościołem Aniołów. – Czy to oznacza… – zaczął reporter. Rzeczniczka mówiła dalej, jakby się wcale nie odezwał. – Na razie zachowamy tradycyjny model przewodzenia Kościołowi przez jednego z aniołów; wkrótce wyznaczymy tego, który będzie zwierzchnikiem Kościoła tu, w Meksyku. Imię jego nie zostanie jednakowoż ujawnione. Od tej pory anioły będą się starały znacznie bardziej trzymać w cieniu w waszym świecie. Każdy, którego imię jest wam znane, niedługo zniknie z obiegu publicznego. To jest nasze przyrzeczenie. Szare oczy płonęły, gdy anioł powtórzył słowa Raziela. Przełknęłam ślinę. W żadnym razie nie sympatyzowałam z Razielem, ale w tej chwili nie chciałabym być w jego skórze. Mogłam sobie wyobrazić jego bezsilną furię tak jasno, że przez ułamek sekundy czułam, jak ta emocja przepływa przeze mnie. Alex słuchał wypowiedzi rzeczniczki z wielką uwagą. Zastanawiał się oczywiście, czy te informacje mogą nam być przydatne. Seb stał ze zmarszczonymi brwiami. Miał mieszane, a do tego znacznie bardziej skomplikowane odczucia wobec aniołów niż ja – latami żywił podziw dla ich groźnego piękna i mocy – lecz wiedziałam, że był teraz poruszony. Rzeczniczka przypomniała sobie chyba o obecności reportera. Wykrzywiła twarz, co

wedle niej miało być pewnie uśmiechem, na co mężczyzna się skulił. – To jest wasz świat – rzekła z naciskiem. – My, anioły, pozwolimy wam w nim rządzić. Zarządzanie przez nas Kościołem jest jedynie odpowiedzią na waszą nieuniknioną potrzebę czczenia nas; oprócz tego nie mamy żadnego istotnego powodu, aby z wami przebywać. Kara przestała na moment tłumaczyć i wydała krótkie, pełne niedowierzania prychnięcie. – Jezu, nie przypuszczałam, że jakiś anioł będzie jeszcze bardziej wkurzający niż ten cholerny Raziel. – Wróciła do tłumaczenia, bo reporter odważył się wyjąkać: – Czy… czy to dlatego przybyliście do Mexico City? Żeby wyznaczyć zwierzchnika tutejszego Kościoła? Wzrok anioła zobojętniał. – Po części tak – odrzekł. – Obecnie załatwiamy tu także inną ważną sprawę, o zasadniczym znaczeniu dla rodu aniołów. Wy, ludzie w Meksyku oraz na całym świecie, zauważycie być może pewne skutki tego działania. Na tym wywiad zakończymy. – A to co znowu ma znaczyć? – krzyknął cienko Brendan. – Nie wiem… Jak dla mnie skutków ich działania jest już zdecydowanie za dużo – warknął Wesley. Wpatrywał się w ekran ciężkim wzrokiem; jego zazwyczaj kamienna twarz płonęła gniewem. Zważywszy na to, że w wyniku anielskiego poparzenia stracił całą rodzinę, nie miałam mu tego za złe. – Hej, przestańcie gadać – ofuknął ich Alex. Na ekranie ukazało się teraz Dwunastu w anielskiej postaci, emanując nieziemskim blaskiem. – My, chilangos, możemy być dumni, że Rada Serafinów wybrała Mexico City, aby stąd właśnie przekazać światu swoje przesłanie – oznajmił zza kadru reporter. – Na razie pozostaje nam jedynie czekać i podziwiać. – Jezu, powinniśmy się ich pozbyć możliwie jak najprędzej – wypaliła Liz, gdy na ekranie pojawiło się studio z dwojgiem podekscytowanych komentatorów. – Co to za gadanie o przysłudze dla świata?! – Przynajmniej nie wydają się fanami oślizgłego Raziela. – Kara nie ruszyła się od drzwi, krzywiąc się z obrzydzenia. – Z ich słów wynika, że chcą go pogonić z roboty w Kościele. – Tak, tylko jakie to ma znaczenie, jeżeli nie będziemy się mogli dostać do Torre Mayor – warknął Sam. – Alex, jak wygląda ta sprawa? Masz jakiś plan, no nie? Zerknęłam na Aleksa, ciekawa, co odpowie. Kiedy nie zabierał zespołu na polowanie, wystawał w pobliżu tylnego wejścia do wieży, obserwując rampy dla dostawców. Od wielu dni wyczuwałam, że w jego głowie powstaje konkretny plan, choć dotychczas nie był chyba skłonny do rozmowy o nim. Z pewnością nie zamierzał także roztrząsać tego teraz. – Pracuję nad czymś – odrzekł zwięźle. – Nie martw się, wejdziemy tam. Ale najpierw to, co najważniejsze, chłopaki. Musimy zebrać informacje na temat organizacji ochrony, bo inaczej, gdy już znajdziemy się w środku, będziemy działali na ślepo. Przez pokój popłynął spokojny głos Seba: – Ja chciałbym się dowiedzieć, co to za „sprawa o zasadniczym znaczeniu dla rodu aniołów”, którą muszą załatwić. – Nie mam pojęcia – odparł Alex. – Na razie interesuje mnie to tylko o tyle, o ile w jakiś sposób wpływa na nasze plany. – Wpatrywał się w ekran, emanując spokojem; tylko ja wiedziałam, że jest on pozorny. – Miejmy nadzieję, że tak nie jest – odezwałam się. Alex spojrzał na mnie i niemal widziałam, jak schodzi z niego napięcie. Przez moment

w zatłoczonym pokoju byliśmy tylko my dwoje. Z lekkim uśmiechem pogłaskał mnie krótko po plecach. – Tak, miejmy nadzieję – powiedział. *** W zespole zapanowało jeszcze większe napięcie i skupienie – teraz zobaczyliśmy, z kim staniemy do walki. Alex nadal zabierał wszystkich na codzienne polowania, przez co jeszcze bardziej przeklinałam swój brak umiejętności zmieniania aury. Nie cierpiałam zostawać w domu, gdy niebezpieczeństwo rosło z każdym dniem; anioły zorientowały się już bez wątpienia, że w mieście przebywają ZA. Nigdy nie potrafiłam się odprężyć, zanim wszyscy nie wrócili bezpiecznie do domu. Alex pilnował, żeby nie popaść w rutynę. Zabierał zespół w różne miejsca i o różnych porach, czasem nawet w nocy. Zabójcy zdobywali nowe i doskonalili stare umiejętności. Naprawdę byli coraz lepsi. Alex był pewien, że gdy zdobędziemy niezbędne informacje o systemie ochrony wieży, będziemy mieli realną szansę przeprowadzenia skutecznej akcji. Na pytania odpowiadał zawsze jednakowo – ma plan przedostania się do Torre Mayor i dopracowuje ostatnie szczegóły. – Naprawdę masz plan? – spytałam szeptem, gdy pewnego ranka znaleźliśmy się sami w jego pokoju. Wśliznęłam się tam, podczas gdy inni jedli śniadanie. Wiedziałam, że Alex, który bardzo wcześnie wstawał, zdążył już zjeść. Przy właściwej organizacji czasu udawało nam się wykroić dla siebie nawet pół godziny. Były to dla nas bardzo cenne minuty, przeznaczone nie tylko na poufne rozmowy. Leżąc w jego ramionach, pogładziłam ciepły tors. – Czy tylko próbujesz utrzymać odpowiednie morale? Alex westchnął i z nieobecną miną pogłaskał mnie po ramieniu. – Owszem, mam plan, ale nie bardzo mi się on podoba – przyznał. – Nie chcę wyjawiać szczegółów, dopóki nie zdobędziemy dokładniejszych informacji o zabezpieczeniu wizyty. Mam nadzieję, że pomoże to doprecyzować pewne elementy planu. Przygryzłam wargę. Było aż tak źle. Nie powiedziałam nic więcej; widziałam, że Alex nie zamierzał się wdawać w szczegóły. Po chwili ujął moją twarz w dłonie i leżeliśmy bez słowa, patrząc sobie głęboko w oczy. Czułam, jak tonę w szaroniebieskiej otchłani, ocienionej czarnymi rzęsami. Wychwyciłam falę jego emocji i ścisnęło mnie w krtani: bezbrzeżna tęsknota, tłumiony lęk, że nie czeka nas długie, szczęśliwe życie, jakiego oboje pragnęliśmy. Ogarnął mnie nagły strach. Alex pogładził mnie po głowie, po czym nachylił się i pocałował. Wyczułam, jak bardzo potrzebuje, żeby się we mnie zatracić; mnie także było to potrzebne. Gdy się całowaliśmy, tuliłam go mocno w ramionach, marząc, by nie było dookoła innych ludzi, byśmy mogli zrobić to, czego pragnęliśmy oboje. Starając się bowiem odsuwać od siebie ponure myśli, czasami nie mogłam nic poradzić na to, że ogarniał mnie lęk, czy przeżyjemy. A nie chciałam umierać, nie oddawszy się przedtem w pełni chłopcu, którego kochałam nad życie. – Alex, może… – wyszeptałam niepewnie. Czułam głuche uderzenia serca, żar i mrowienie w całym ciele. Uniósł się na łokciu i wodził wzrokiem po mojej twarzy. Zanim zdążył odpowiedzieć, do sypialni chłopaków wtarabanili się Sam i Brendan, wykłócając się o ligę koszykówki. Znajdowaliśmy się tysiące kilometrów od rozgrywek NBA, a oni się o to sprzeczali. Zacisnęłam powieki, czując, że się zaraz rozpłaczę. Alex westchnął i pocałował mnie w policzek. – Już niedługo – powiedział, a z determinacji w jego głosie wnosiłam, że nie zważając na trudności, zamierza sprawić, aby to się stało.

Kiedy z sześciocyfrowego kodu pozostała nam do odgadnięcia ostatnia cyfra, okazało się, że zmieniają go co tydzień, i znaleźliśmy się w punkcie wyjścia. Wszyscy byli zestresowani, a zwłaszcza Kara, która nie była w stanie przyspieszyć rozszyfrowania nowego kodu, choć wolelibyśmy, żeby było inaczej. Został nam teraz nieco ponad tydzień. Reszta grupy spędzała czas na ponurym ćwiczeniu kondycji w sali gimnastycznej lub na milczącym gapieniu się w telewizor. Powodzenie planu nie było moim jedynym zmartwieniem. Kilka razy wychwyciłam przebłyski tego samego potężnego uczucia, jakie wyczułam w Sebie tego dnia, gdy się spotkaliśmy – ciepłe, intensywne mgnienia, z których zrozumiałam, że nadal nie stracił nadziei, iż może nas łączyć coś więcej niż przyjaźń. Zazwyczaj jednak ukrywał to głęboko w sobie. Na swój samolubny sposób byłam z tego rada. Nie chciałam wiedzieć o jego uczuciu do mnie. Nie chciałam, żeby coś się między nami zmieniło, nigdy, Seb i ja bowiem zgadzaliśmy się ze sobą niemal pod każdym względem. Był dla mnie jak brat czy może bratnia dusza, która odnalazła mnie po tak długim czasie. „Błękitny”. Wyobraziłam sobie przejrzysty błękit, jak niebo w pogodny letni dzień. Siedzieliśmy na dziedzińcu, a ja skupiłam się wyłącznie na swojej aurze, delikatnie utrzymując wrażenie jedności i zabawy. Aura zafalowała i srebrzyste błyski posłusznie zamieniły się w kolor nieboskłonu. Udało mi się zachować obojętność, zignorować stłumione bicie serca. Akurat teraz energia Seba mi nie pomagała, chociaż czułam, że siedzi opodal, wspierając mnie przyjaznym milczeniem. Wtem zajęczał alarm samochodowy. Drgnęłam, a moja aura od razu stała się na powrót srebrzysta. Spróbowałam ponownie, świadoma, że całkiem straciłam beztroski nastrój i powinnam go odzyskać. Odkąd doszłam do tego etapu, Seb powtarzał mi, że muszę koniecznie oddzielić myślenie o aurze, trzymać je niejako w osobnej „przegródce” umysłu, tak żeby nic nie mogło zakłócić mojej koncentracji, lecz na razie nie umiałam tego zrobić. – Idzie ci dużo lepiej, wiesz? – pochwalił mnie. Znowu siedzieliśmy przy starym stole piknikowym: Seb na ustawionej odwrotnie ławce, a ja tuż przy nim na blacie. – Tak, ale… – urwałam, potrząsając głową z irytacją. – Jezu, dlaczego nie mogę się tego nauczyć, skoro tobie przychodzi to z taką łatwością? To gorsze niż nauka algebry! – Opanowałem tę sztuczkę, kiedy byłem mały, być może dlatego przyszło mi to łatwiej – powiedział łagodnie. – Uczyłaś się algebry? – spytał z szacunkiem w głosie. – Musiałam. – Wzruszyłam ramionami. – Nie był to bynajmniej mój wybór. – Dużo opowiadałam Sebowi o szkole; podobnie jak Alex widział ją tylko w telewizji. Podciągnęłam kolana i usiadłam po turecku. – Czy gdybyś miał wtedy możliwość, poszedłbyś do szkoły? Wyczułam jego zdziwienie i poznałam odpowiedź, zanim mi jej udzielił. – Tak, oczywiście. Nawet gdybym się tam czuł samotny, tak jak ty, to przecież dowiedziałbym się znacznie więcej, niż wiem. – Skrzywił się z lekką drwiną, jakby nie chciał traktować tego zbyt poważnie. – Może nauczyłbym się, jak nie dać się przyłapać na kradzieży. W rzeczywistości Seb przeczytał tyle książek, że wiedział o niektórych rzeczach znacznie więcej niż ja. Przyglądałam mu się badawczo, próbując go sobie wyobrazić w szkole. Gdyby chodził do liceum, podkochiwałyby się w nim wszystkie dziewczyny. Różniło ich to, że Aleksa można by najpewniej znaleźć na boisku do kosza, podczas gdy Seb zaszywałby się najchętniej w bibliotece. Seb pociągnął mnie lekko za nogę. – Wiem, że nie przepadałaś za szkołą, ale przecież musiało tam być coś, co cię cieszyło. „Cieszyło” – o mało nie dostałam kolki ze śmiechu. Krztusząc się, chciałam zaproponować, żeby postarał się sam odpowiedzieć sobie na to pytanie, gdy nagle

przypomniałam sobie zajęcia z plastyki. Zawsze uwielbiałam rozmaite prace ręczne. Kiedy wydarzyła się ta koszmarna sprawa z Kościołem Aniołów, pracowałam właśnie nad ruchomą rzeźbą, w której wykorzystałam fragmenty starych silników. Gdyby udało mi się wykonać wszystko prawidłowo i według planu, różne elementy powinny się samodzielnie poruszać. Opisałam Sebowi moją rzeźbę; słuchał z zainteresowaniem. – Tak, wyobrażam sobie, jak nad tym pracujesz. – Pogłaskał się w zamyśleniu po szorstkiej od zarostu brodzie. – Więc chyba jednak miałem rację. W szkole było coś, co cię cieszyło. – Chyba tak – przyznałam. Spojrzałam na niego z góry, kręcąc głową. – Skąd o tym wiedziałeś? Obrzucił mnie porozumiewawczym spojrzeniem. – Aaa, widzisz, znam cię lepiej niż ty samą siebie. Co ciekawe, czasami naprawdę tak było. W pewnym sensie Seb znał mnie lepiej niż ktokolwiek na świecie, wliczając w to Aleksa. Oparłam ręce na udach i siedziałam zamyślona, a w tle dźwięczał nigdy niemilknący hałas uliczny. – Czy mogę cię o coś zapytać? – zagadnęłam po chwili. – Przecież wiesz, że tak. Odchrząknęłam niepewnie. Umierałam z chęci zadania mu tego pytania od dnia, w którym go poznałam, a zarazem czułam się tym dziwnie skrępowana. – Jestem ciekawa… czy mogłabym zobaczyć twojego anioła. Uderzyła we mnie fala jego emocji. – Ja także chciałem cię o to zapytać – przyznał Seb. – I to bardzo. Oboje poczuliśmy wyraźne skrępowanie. Zarumieniłam się po nasadę włosów. Z zażenowania zmierzwiłam sobie czuprynę. – No to… jak mamy właściwie… – Zrobimy to równocześnie – zaproponował Seb, prostując się. Zsunęłam się na ławkę i usiadłam naprzeciw niego po turecku. – Dobrze, liczę do trzech. Skinął głową bez słowa. – Jeden… dwa… trzy. Na „trzy” przymknęłam na moment powieki, przywołując do siebie anioła w rozbłysku energii. Stopiłam się z nim i bardzo delikatnie posłałam go w górę, aby zawisł w powietrzu nad moją ludzką postacią. Z drżeniem otworzyłam oczy. Seb siedział obok mnie… a nad nim unosił się jego anioł. Patrzyłam na niego zarówno ludzkimi, jak i anielskimi oczyma. Anioł Seba wyglądał tak jak on – szczupły i mocny, z burzą loków i wysoko sklepionymi kośćmi policzkowymi – tyle że promieniał jaskrawym blaskiem. Rozpostarte skrzydła drżały lekko w wieczornym powietrzu. Ledwie mogłam oddychać w obliczu prawdziwego cudu, niezdolna nasycić się widokiem mojego pobratymca. Po minie Seba poznałam, że żywi dokładnie te same uczucia. Marzył o tej chwili przez długie lata. Anioł Seba miał na sobie dżinsy i podkoszulek, ja zaś uświadomiłam sobie nagle, że i mój może nosić wszystko, co tylko mi przyjdzie do głowy. Zamieniłam anielską szatę na sukienkę z lat sześćdziesiątych ubiegłego wieku, jaką zawsze lubiłam, i spostrzegłam, że Seb leciutko się uśmiecha. Zapragnęłam dotknąć w mej anielskiej postaci jego eterycznych dłoni, przekonać się, jakie to uczucie. Coś mnie jednak przed tym powstrzymało i z wysiłkiem opanowałam ten impuls. Seb nie spuszczał ze mnie wzroku. Jego oczy przytrzymały moje spojrzenie, a ja czułam

się niemal ogłuszona, że udało nam się siebie odnaleźć. Zaschło mi w ustach, gdy wyczułam głębię jego uczuć do mnie, ale nie potrafiłam odwrócić wzroku, nawet gdyby od tego zależało moje życie. Pragnęłam wysłać swojego anioła, by polatał z aniołem Seba, uniósł się wysoko do gwiazd, z dala od świateł miasta, lecz oboje wiedzieliśmy, że to zbyt niebezpieczne. Popatrzywszy na siebie po raz ostatni, nasze anioły z szumem lśniących skrzydeł wróciły do ludzkich postaci. Znowu byliśmy tylko ja i Seb na brudnym betonowym podwórku. Żadne z nas się nie poruszyło, wciąż jeszcze byliśmy złączeni spojrzeniami. Czułam… nie, nie potrafię opisać, co czułam. Ujrzeliśmy najskrytszą cząstkę siebie, dzieliliśmy tajemnicę naszych prawdziwych jaźni. Zobaczyłam, że Seb przełyka ślinę. Jego oczy błyszczały. Bez słowa ujął mnie za rękę w tej samej chwili, w której ja wyciągnęłam do niego swoją. Nasze palce spotkały się i mocno ze sobą splotły. Naprawdę nie mieliśmy wyboru. Seb i ja musieliśmy się dotknąć, aby w ten prosty sposób wyrazić to, czego doświadczyliśmy przed chwilą. Odetchnęłam z drżeniem i przytuliłam się do jego ramienia, nie przestając go ściskać za rękę. Siedzieliśmy tak bardzo długo, otuleni dochodzącym zza muru szumem wielkiego, pełnego życia miasta.

ROZDZIAŁ OSIEMNASTY – No więc jak się dostaniemy do Torre Mayor? – Sam po raz setny domagał się odpowiedzi na swoje pytanie. – Zaczynam myśleć, że powinniśmy dać sobie spokój ze złamaniem kodu, skoro Karze tyle czasu zajmuje jego ustalenie. Kurczę, wpadnijmy tam, zróbmy, co mamy do zrobienia, i w nogi! Wracali z kolejnego polowania, tym razem w rejonie parku Alameda Central. Metro było mniej zatłoczone niż zwykle, dzięki czemu grupa ZA mogła usiąść razem w niemal pustym wagonie. Alex z jękiem oparł głowę o szybę. – Sam, już to przegadaliśmy – powiedział. – Wytłumacz mi jeszcze raz, dlaczego uważasz, że to dobry pomysł, by wpaść tam jak burza, nie mając pojęcia, w co możemy wdepnąć? Ach tak, zapomniałem, gramy w filmie o Rambo. – Nie możemy, jak rany, czekać nie wiadomo jak długo, aż Kara wyczai ten przeklęty kod – mruknął Sam. Siedział rozwalony na ławce – potężny, wkurzony Teksańczyk. – Jak będziemy działali w tym tempie, to zanim go dostaniemy, Rada już dawno wyjedzie. Alex nie odpowiedział, w pełni świadomy, że jeżeli dojdzie do najgorszego, tak czy owak będzie trzeba spróbować przeprowadzić akcję. Westchnął, masując powieki. Anioły przebywające w mieście miały się teraz na baczności. Liczba pożywiających się osobników znacznie spadła w porównaniu z tą sprzed kilku tygodni, a do tego te, które to robiły, wykonywały swą czynność mimowolnie, wręcz automatycznie, zdecydowanie nie rozkoszując się swymi ofiarami. Mimo to zespołowi udało się zlikwidować dzisiaj cztery stwory, z czego w trzech przypadkach fala uderzeniowa trafiła prosto w niego. Alex zastanawiał się mgliście, jakie szkody wskutek tego odniósł. Jego ojciec czasami się tym dręczył. Liz i Trish, siedzące obok niego, podekscytowanymi głosami rozprawiały o polowaniu. Naprzeciw nich Brendan i Wesley od czasu do czasu włączali się do rozmowy. Zwłaszcza ten drugi wyglądał na wniebowziętego i prawie się uśmiechał, bo udało mu się dopaść dwa stwory. Zespół radził sobie naprawdę coraz lepiej, lecz do akcji pozostał tylko niespełna tydzień. – Nadal mi nie powiedziałeś, jaki masz plan – zauważył Sam, postukując palcami o udo. – Bez żartów – uciął krótko Alex. Nie zamierzał wtajemniczać w szczegóły ani jego, ani kogokolwiek innego, bo wtedy morale spadłoby na łeb, na szyję. Zgoda, być może nie u Sama. Za to zdecydowanie u pozostałych zdrowych na umyśle członków zespołu. Pod pretekstem grzebania w silniku hondy na parkingu Alex spędził wiele dni na obserwowaniu tylnego wejścia do wieży. Obecnie miał już dość konkretny plan przedostania się nim do windy dla dostawców. Biała furgonetka Juana nadawała się do tego wręcz znakomicie; połowa dostaw przyjeżdżała takimi furgonetkami. Chociaż w windzie towarowej z pewnością nie było guzika na najwyższe piętro, to mogli nią wjechać na przedostatnie, a potem posłużyć się schodami, przy założeniu, że uda mu się bezzwłocznie zestrzelić kamery przemysłowe. Pozbawione znienacka obrazu ekrany w biurze ochrony bez wątpienia ściągną kogoś na górę, ale ten czas wystarczy, żeby znaleźć się w środku; pokonanie jednego piętra i przestrzelenie zamka w drzwiach pistoletem z tłumikiem nie powinno zająć więcej niż kilkanaście sekund. Alex uważał, że jeśli uda im się błyskawicznie dopaść Radę, szanse przeżycia i wydostania się z budynku nie były zerowe. Najważniejsze, aby po akcji zbiec do głównej windy i wyjść drzwiami od frontu, zanim ktokolwiek spostrzeże, co zaszło, zwłaszcza przy zamieszaniu, jakie wybuchnie, gdy nagle znikną wszystkie anioły.

To z powodu słowa „błyskawicznie” źle sypiał po nocach i nie zdradzał nikomu szczegółów swojego planu. Jak na razie nikt nie wiedział bowiem, co się dzieje. Zabójcy nie mogli być pewni, że błyskawicznie dopadną Radę, skoro nie mieli pojęcia, czy poprzedni harmonogram jej poczynań nie uległ zmianie, w którym pokoju Dwunastu będzie przebywać i w jakiej konfiguracji. Alex miewał koszmarne wizje, że zespół plącze się po całym piętrze, zaglądając do kolejnych pomieszczeń, podczas gdy tłum ochroniarzy wypada na nich, uprzedziwszy zawczasu anioły, że w wieży znajdują się intruzi. Metro wjechało na stację Zócalo i Alex raptownie wstał. Reszta spojrzała na niego z zaskoczeniem – ich przystanek znajdował się kilka stacji dalej. – Wysiądziemy tutaj – powiedział Alex, wsuwając ręce do kieszeni bluzy z kapturem. – Chciałbym coś sprawdzić. Kiedy wyłonili się z podziemi na ulicę, usłyszeli krzyki dochodzące z chodnika. Trwała kolejna przepychanka między „bojownikami” a „wiernymi”. – Moja matka umiera! – wrzasnął jakiś mężczyzna. Twarz miał wykrzywioną furią i szaleństwem. – Nie ma dla niej łóżka, nie ma lekarzy! – Jeśli ma głęboką wiarę, anioły jej pomogą! – odkrzyknął jego oponent. Manifestujący wymachiwali transparentami i przepychali się wzajemnie. Alex i pozostali ZA przemykali między ludźmi. Wtem mężczyzna w ciemnym garniturze rzucił się do tyłu, po czym nabrawszy rozpędu, wbił się energicznie w rozgorączkowany tłum. Trish z zaniepokojoną miną oglądała się przez ramię, przebiegając obok zwaśnionych grup. Alex wyczuł, że chętnie przemówiłaby im do rozsądku i złagodziła napięcie, tak jak zwykle czyniła to w bazie. – Alex, mam wrażenie, że zaraz nastąpi wybuch… – zaczęła. – Wiem, ale nie zwracaj na nich uwagi – polecił, nie zwalniając tempa. – Nie możemy się w to mieszać. – Policja najczęściej ignorowała „bojowników”, chyba że dochodziło do aktów przemocy. Wówczas następowały aresztowania, a więźniów przekazywano aniołom. Trish przygryzła wargę, ale nie protestowała. Gdy grupa znalazła się naprzeciw masywnej budowli Catedral Metropolitana – nie, Catedral de los Ángeles, stale zapominał – Alex wygrzebał z kieszeni dżinsów komórkę. Szybko wystukał esemesa do Kary. „Jesteśmy przy Zócalo. A ty? Może razem wpadniemy do katedry?”. Po chwili przyszła odpowiedź: „Ja też. Za pięć minut przed wejściem”. Alex odpisał „OK” i schował komórkę. Świetnie, miał nadzieję, że ją tu jeszcze zastanie. Chociaż był tutaj już wiele razy, żeby przyjrzeć się rozkładowi wnętrza, nagle poczuł, że musi zobaczyć je ponownie, przekonać się, czy czegoś nie pominął. – Chodźcie, przyjrzymy się katedrze – powiedział. – Oho, alleluja, nareszcie robimy coś konkretnego – ucieszył się złośliwie Sam. Alex zmierzył go ciężkim spojrzeniem. – A tak, owszem. Wejdziemy tam i dobrze się rozejrzymy. Tylko żadnego strzelania. Kapujesz? Sam skrzywił się ledwo dostrzegalnie, ale skinął głową. – Kapuję, nie martw się o mnie. Do wtóru melodyjnego bicia bębnów azteckich tancerzy przecięli rozległy plac Zócalo. Alex pamiętał, że w grudniu władze Mexico City otwierały tu zazwyczaj gigantyczne lodowisko, ale w tym roku niczego takiego nie było. Albo el DF zabrakło funduszy, albo też miasto uznało, że nie należy odwracać uwagi od chwały przerobionej katedry. W mieście nie widziało się też niemal żadnych dekoracji świątecznych. Alex słyszał w wiadomościach, że dla wielu ludzi święta Bożego Narodzenia straciły dawne znaczenie. Mnóstwo osób celebrowało zamiast nich Dzień Przybycia – 31 października – jako główne święto, tyle że ku chwale aniołów. „No, pięknie” –

pomyślał zdegustowany. Przeszli przez kutą bramę katedry. Wyblakłe czerwono-czarne płyty, którymi kiedyś wyłożono dziedziniec, zastąpiły teraz niebiańskie barwy srebra i jasnego błękitu. Wesley podniósł wzrok na złotego anioła. – Wciąż nie mogę uwierzyć, że to zrobili – mruknął do Aleksa. – Ten anioł był najsłynniejszym posągiem w Mexico City. – Nadal jest – wtrąciła Liz, która usłyszała jego słowa. – I cieszy się jeszcze większą sławą. Za to pusta kolumna na Paseo de la Reforma wygląda głupio, jakby czekała na coś, co się wydarzy. Kara czekała obok masywnych dębowych drzwi do katedry. Mimo obaw i przygnębienia Alex uśmiechnął się pod nosem na widok pary różowych anielskich skrzydeł z satyny. – Świetnie ci pasują – ocenił, znalazłszy się przy niej. – A może dostałaś anielskiego poparzenia i powinienem cię zastrzelić? Kara przewróciła oczami. W peruce z długim, ciasno splecionym warkoczem wyglądała jak Kleopatra. – Skarbie, to się nazywa kamuflaż. Wy też powinniście sobie sprawić skrzydełka, żeby nasza grupa nie zwracała na siebie uwagi. To jest centrala Kościoła Aniołów, w której roi się od szurniętych fanatyków i obiektów ich głupawej czci. Sam aż się skulił. – Co, my mamy sobie przypiąć te skrzydła? Odpada! – Nie, to bardzo dobry pomysł. – Alex sięgnął po portfel i wyjął z niego kilkaset pesos, które wręczył Samowi. – Masz, idź i kup nam skrzydła, dobrze? – Chłopak otworzył usta, ale zanim zdążył coś powiedzieć, Alex dodał: – I żadnego marudzenia, Teksańczyku, albo każę ci przypiąć sobie różowe. – Rozległy się stłumione chichoty. Sam obrzucił go ponurym spojrzeniem i ciężkim krokiem ruszył do jednego ze sprzedawców skrzydeł, których kilku kręciło się po placu. – Słuchaj, właśnie miałam ci wysłać esemesa – powiedziała cicho Kara. – Dziś udało mi się wreszcie poznać kod, wszystkie sześć cyfr, za pierwszym strzałem. Jeżeli faktycznie zmieniają je raz na tydzień, to ten będzie prawidłowy jeszcze przez trzy dni. Alex poczuł przypływ emocji. – Naprawdę? Jesteś pewna? – Całkowicie. Nawet miałam pomysł, kiedy najlepiej byłoby zaatakować, ale wynikło coś nowego. – Co takiego? – Radość Aleksa zbladła. Mina Kary nie wróżyła niczego dobrego. Dziewczyna umilkła i zamyśliła się głęboko. – Zaczekaj, aż wejdziemy do środka – odrzekła w końcu. – Sam zobaczysz, co miałam na myśli. Sam wrócił z naręczem anielskich skrzydeł i wszyscy je przypięli, pomagając sobie nawzajem je wyprostować. – Doskonale, teraz wyglądacie na wiernych Kościoła – pochwaliła Kara. – Rozglądajcie się dookoła z podziwem, a nikt nie nabierze podejrzeń. Białe pierzaste skrzydła u ramion wydawały się idiotyczne, ale Alex z zadowoleniem uznał, że zespół prezentuje się dzielnie – czujny i w miarę swobodny. Była to ważna zmiana w porównaniu z pierwszym polowaniem, jakie odbyło się zaledwie dwa tygodnie temu. – Okej, wszyscy mają skanować teren i być przygotowani na wypadek ataku – oznajmił. – Trzymamy się razem, nikt nie odłącza się od grupy. Jeśli będziemy musieli się bronić, postarajcie się zadziałać dyskretnie. Wolałbym dziś uniknąć wywołania zamieszek.

– Zamieszki – nie, zrozumiałem – mruknął Brendan. Po wejściu do katedry owionął ich wilgotny chłód jaskini. Gdy Alex był tu wiele lat temu, na wprost szerokich drzwi znajdował się ołtarz. Teraz zniknął, podobnie jak organy za nim, a katedra zamieniła się w ogromną pustą przestrzeń. Rzędy białych kolumn maszerowały w milczeniu do wystawnego złocistego ołtarza w głębi, który sięgał aż do sufitu, lśniąc jak płynny kruszec. Główne miejsce zajmował złoty anioł z trąbką przy ustach w otoczeniu mniejszych aniołków. W powietrzu rozbrzmiewała niezbyt głośna muzyka grana na harfie. W środku znajdowały się setki ludzi, choć katedra była tak ogromna, że nie wydawała się zatłoczona. Wiele osób zasiadło w długich ławach, modląc się w skupieniu, inni krążyli z szacunkiem dookoła, fotografując i nagrywając filmy, jeszcze inni zapalali świece, wystawione na małych skrzydlatych postumentach. Alex wypatrzył dwie czy trzy rozpromienione osoby, którymi anioły się akurat pożywiały, zanurzywszy głęboko dłonie w ludzkiej sile życia. Ich aureole stawały się z każdą chwilą jaśniejsze. Sam również to zobaczył. Alex przeczuł, że Teksańczyk odruchowo sięgnie po broń. – Spokój – nakazał mu szeptem. ZA posuwali się środkowym przejściem między ławami. Ich kroki odbijały się echem od marmurowej posadzki. Kara spojrzała rozmarzonym wzrokiem na sklepienie w stylu rokoko ze świeżo wymalowanymi różowymi i białymi aniołami. Alex wiedział, że nie potrafi udawać rozmodlenia tak dobrze jak ona. Cały jego wysiłek był skierowany na to, żeby ukryć nienawiść. Po obu stronach znajdowały się kaplice niegdyś przeznaczone dla poszczególnych świętych. Obecnie były one poświęcone różnym aspektom anielskiej miłości. Udając, że chce pokazać kolegom „kaplicę miłości do naszej planety”, Kara zaprowadziła ich do malowidła, na którym trzy anioły trzymały między sobą ziemski glob. Uniosła rękę, jakby chciała zwrócić ich uwagę na pewien detal dzieła sztuki. – Nie patrzcie tam teraz, ale drzwi za mną prowadzą do pomieszczeń administracji – powiedziała. Alex widział je już wielokrotnie, mimo to nie mógł się powstrzymać, by nie zerknąć na ciemne łukowate wejście w rogu. – Tuż obok nich znajduje się klawiatura – mówiła dalej Kara. – Jak już wspomniałam Aleksowi, mamy cały kod, który nie powinien się zmienić aż do czwartku. Z tego, co udało mi się zaobserwować, jest w ciągu dnia kilka takich momentów, kiedy można by się tam wśliznąć niezauważonym. Głównie podczas wieczornej mszy; wszyscy wydają się wtedy dość rozkojarzeni. Niestety, wynikł jeszcze jeden problem. Alex stał zwrócony plecami do ściany z kamienia, udając, że ogląda katedrę, w rzeczywistości natomiast pilnując, czy nie zbliżają się anioły. Dwa, które się wcześniej pożywiały, zniknęły, przynajmniej w anielskiej postaci. Skanując teren, nie wyczuł ani jednego stwora w otwartej przestrzeni katedry, za to dreszcz przeszedł mu po plecach, gdy zorientował się, ile ich przebywa w pomieszczeniach biurowych. Nachylił się do Kary. – Chryste, ile ich tam jest? – wymamrotał. – To jest właśnie nasz nowy problem – powiedziała Kara. Ich oczy się spotkały. – Zaszła istotna zmiana, z którą musimy sobie jakoś poradzić, mam bowiem złe przeczucie; to się już nie odkręci. No dobra, obejrzymy teraz resztę katedry, a potem możemy usiąść i pogadać w jakiejś kafejce. Mam już dość tego miejsca na dziś. Opuścili katedrę mniej więcej dwadzieścia minut później. Po wydeptanych kamiennych schodach zeszli na plac w blasku popołudniowego słońca. Alex wyjął telefon i wysłał esemesa do Willow: „Niedługo wracamy. Wszystko OK. Kocham cię”. Odpowiedź przyszła od razu: „Pospiesz się, tęsknię!”. Następnego dnia po zjawieniu się Seba kupił wszystkim komórki, żeby być w stałym kontakcie. Wkrótce on i Willow nabrali zwyczaju przesyłania sobie w ciągu dnia kilku

wiadomości, paru miłych słów, dzięki którym mniej się przejmował, że Seb zostaje w domu z Willow. Mniej, co nie znaczy wcale. Alex potrząsnął głową, zdegustowany swoją zazdrością. Nigdy taki nie był, a poza tym bezgranicznie ufał Willow. Jednak świadomość, że całe dnie spędza w towarzystwie Seba, choćby tylko ćwicząc zmianę aury, uwierała go jak kamyk w bucie. Nie wspominając już o tym, ile razy natknął się na nich pogrążonych w jednej z tych swoich poufnych rozmów. Kilka wieczorów temu znalazł ich zagadanych na balkonie; Willow narzuciła na ramiona sweter Seba. I choć siedzieli metr od siebie, ów sweter zirytował Aleksa bardziej, niż chciał przyznać; z wysiłkiem powstrzymał się od kłótni z Sebem. Chociaż gdyby wyraził oburzenie i pretensję, osobiście obsadziłby się w roli palanta. Ale nawet za cenę życia nie zdołał zdławić słów, które od dwóch tygodni cisnęły mu się na usta, więc wybuchnął, gdy tylko Seb wrócił do domu, zostawiwszy sweter na ramionach Willow. – Chyba wiesz, że on się w tobie kocha, co? Siedział wraz z nią na betonowej podłodze, objąwszy ją ramieniem. Znieruchomiała i wbiła w niego nieprzeniknione spojrzenie. – Wiem, że bardzo mnie lubi – powiedziała w końcu. – Ale jesteśmy tylko przyjaciółmi, Alex. Powiedziałam mu to od razu pierwszego dnia. – Willow, dajże spokój, naprawdę nie zauważyłaś? To, jak on na ciebie patrzy… Poza tym musisz to chyba wyczuwać? W końcu oboje macie zdolność jasnowidzenia. Policzki Willow odrobinę się zaróżowiły. Obracała w palcach rękaw swetra Seba, najwyraźniej nieświadoma, że to robi. Alex z trudem się powstrzymał, żeby nie zerwać go z jej ramion. – Nie, właściwie nie – odparła miękkim głosem. – To znaczy raz, może dwa razy wychwyciłam jakiś przebłysk, ale… – urwała. Spostrzegłszy, że ugniata w ręku sweter, upuściła go i potarła dłoń o nogawkę dżinsów. – Jesteśmy przyjaciółmi – powtórzyła. – On wie, że nie ma niczego więcej. Alex wpatrywał się w nią z góry, przyglądając się jej krótkim włosom, które w przyćmionym świetle wydawały się niemal wiśniowe. Akurat w tej chwili ich barwa pokrywała się z głębokim rumieńcem na policzkach Willow. Gdy zapatrzyła się w dal, pożałował, że sam nie ma zdolności parapsychicznych. Jakże pragnął zajrzeć do jej głowy i zobaczyć, o czym myślała. Przemierzając teraz z innymi plac Zócalo, powtórzył sobie po raz setny, że zachowuje się śmiesznie – przecież wiedział, jak bardzo Willow go kocha. Gdy byli sami, nie siedzieli metr od siebie. Nie dalej jak tego ranka udało im się znaleźć chwilę samotności w jego pokoju: ciche słowa, ciało Willow przytulone do jego, jej wargi muskające jego szyję, tatuaż na ramieniu, tors. Zrobiło mu się gorąco na to wspomnienie… i próbował się nie przejmować tym, że gdyby aż tak często nie konferowała z Sebem, mieliby o wiele więcej takich intymnych chwil. Komórka Aleksa zapiszczała. Wyjął ją i zobaczył kolejny esemes od Willow. „Czy wspomniałam, jak bardzo cię kocham? Jeśli nie, to przepraszam”. Złość na Seba niemal zupełnie się rozwiała. „Jezu – pomyślał – naprawdę jestem ciężkim idiotą”. „Przeprosiny przyjęte – odpisał. – Czy mówiłem, że chcę się z tobą potem długo całować?”. „Ten plan jest super” – brzmiała odpowiedź. Alex z uśmiechem schował komórkę, czując jednocześnie ukłucie smutku. Chciał dzielić wszystko z Willow, a nigdy nie był tego świadomy bardziej niż w ciągu ostatnich tygodni, kiedy

to los ludzkości wisiał na włosku. Gdyby udało się pokonać anioły, nie pragnąłby w życiu niczego, jak tylko spędzić resztę swych dni z Willow. Ożenić się z nią, jeśliby tego chciała. Być z nią, już na zawsze. Na razie jednak mieli wyłącznie teraźniejszość, a obiecać mógł jej tylko jedno – że ją kocha. Rzeczywistość bowiem wyglądała tak, że żaden plan nie wróżył stuprocentowego powodzenia. Kiedy ZA rozpoczną atak, istniało poważne ryzyko, że wszyscy zginą. Alex nie pozwalał sobie rozmyślać o tym nazbyt często. Gdy tylko wyobraził sobie, że ktoś z zespołu mógłby zostać ranny, ogarniała go zgroza. Wsunął ręce do kieszeni, starając się odgonić niedobre myśli. Owszem, nie wiedział, co przyniesie zaatakowanie Rady, ale zespół był już na tyle dobrze wyszkolony, że mógł ich zostawić bez zbytnich obaw. W ten sposób on i Willow zyskają obiecane przezeń chwile dla siebie, jedną spokojną noc. Na tę myśl krew szybciej popłynęła mu w żyłach. Willow jeszcze o tym nie wiedziała; Alex chciał jej zrobić niespodziankę. Żadnego Seba, żadnych ludzi w pobliżu. Tylko oni dwoje, w swoich ramionach, naprawdę razem, tak jak marzyli od tygodni. Trąciłam łagodnie bladobłękitną aurę, obserwując, jak z lekkim drżeniem zamienia się w mocny róż. Falowała przede mną przez kilka minut, barwą naśladując wschód słońca. Okej, a może teraz zielony, zieleń jest taka ładna… I choć sądziłam, że jestem całkowicie pochłonięta aurą, moje myśli popłynęły do ataku na Radę. Alex. Jakie to ważne, żebym opanowała tę sztukę. Nastrój rozbawienia zniknął, rozpłynął się jak rozwiana przez wiatr mgła. Otworzyłam oczy i popatrzyłam na moją srebrzystą aurę. W domu panowała kompletna cisza. – Willow, przestań, naprawdę dobrze ci idzie – wtrącił się Seb, odebrawszy milczące połajanki, jakich udzielałam sobie w duchu. Był w tym samym szarym podkoszulku z długim rękawem, który miał na sobie, kiedy go poznałam, tyle że teraz lekko podciągnął rękawy. Owłosienie na opalonych przedramionach miał jaśniejsze niż na głowie, prawie złotawe, być może po latach spędzonych na wędrówkach w palącym słońcu. Odsunęłam od siebie te myśli i podciągnęłam nogi na sofę. – Nie odnoszę takiego wrażenia. Seb wzruszył ramionami. – Musisz oddzielić aurę od innych rzeczy, to wszystko. Możesz przecież jednocześnie chodzić i rozmawiać, tak? Nie myślisz o stawianiu kroków. To coś w tym stylu. Seb był nieskończenie cierpliwy, powtarzał mi te wskazówki niezliczoną ilość razy. Kiedy sięgał po ciastko z paczki, wyczułam w nim ten sam konflikt, który istniał od początku – chciał, żebym była bezpieczna w obecności aniołów, a zarazem jak najdalej od Torre Mayor, kiedy zabójcy ruszą do ataku. Westchnęłam. Wcale nie chciałam z nim o tym rozmawiać, ale słowa same wyfrunęły mi z ust. – Seb, muszę tam być, kiedy to się stanie. Z wielu powodów. Nie mogę przesiadywać w domu. Nasze oczy się spotkały. Nie zapytał, o czym właściwie mówię. – Jeśli w porę nauczysz się ukrywać aurę, to i ja się tam znajdę – powiedział. Zagryzłam wargi. Martwiałam na myśl, że coś złego mogłoby spotkać Seba, tak samo jak nie chciałam, żeby coś przytrafiło się Aleksowi. – Przecież jesteś częścią zespołu – zauważyłam. – Czy nie powinieneś iść bez względu na wszystko? Bez względu na to, czy ja pójdę, czy nie? – Nie. – Seb spuścił wzrok, obracając w palcach nienaruszone ciastko. Po chwili odłożył

je na stół. – Kiedy dojdzie do ataku, będę tam, gdzie ty, i zrobię wszystko, żeby cię ochronić. – Uśmiechnął się blado. – Nie zamierzam być w żadnym innym miejscu. Z jednej strony byłam wzruszona, i to ogromnie. Z drugiej natomiast poirytowana, że wątpił, iż potrafię się o siebie zatroszczyć. – Seb… – Querida, nie, to nie o to chodzi – powiedział, zanim zdążyłam coś dodać. – Wiesz, że tak nie myślę, jestem pewien, że umiesz o siebie zadbać. Jeżeli jednak dojdzie do ataku i zespół zawiedzie, to anioły dowiedzą się o wszystkim. W obliczu takiego niebezpieczeństwa nie mogę cię zostawić samej. – W jego oczach zamigotały nieoczekiwanie iskierki humoru. – Jeśli chcesz, możesz mnie namówić, żebym zmienił zdanie. Ale nie uda ci się. Raczej nie. Serce ścisnęło mi się boleśnie. To, co czułam, było zbyt głębokie, by móc to ubrać w słowa. Na szczęście przy Sebie nie musiałam dużo mówić. Ze świstem wypuściłam powietrze. – Nadal nazywasz mnie querida – wytknęłam mu w końcu. – Bracia tego nie robią. – Wybacz. Bywam strasznie zapominalski. – Wziął ciastko ze stołu i nadgryzł, wyciągając przed siebie długie nogi. Uśmiechnęłam się; wcale nie żałował ani szczerze nie prosił o wybaczenie. – Seb, wiesz, że jestem ci wdzięczna za to, co powiedziałeś, i to bardzo. Ale kiedy zaatakujemy Dwunastu, muszę tam być razem z Aleksem. Po prostu muszę. Więc nie ma innej możliwości; muszę się nauczyć ukrywać prawdziwą aurę. Seb ściągnął z namysłem brwi i dokończył ciastko. Wyczułam, że chowa głęboko swoje prawdziwe emocje. – Nauczysz się, ale nie wiem, jak mam ci to lepiej wytłumaczyć – powiedział. Zatarł ręce, usiadł wyprostowany i wyciągnął je do mnie. – Proszę, zobacz jeszcze raz, jak ja to robię. Nie byłam przekonana, że to coś przyniesie – próbowaliśmy tego już tyle razy. Mimo to, nie wdając się w zbędne dyskusje, przysunęłam się bliżej i przymknąwszy powieki, podałam mu dłonie. Energia półanioła wydawała mi się teraz doskonale znajoma, owijając mnie całą niczym miękki pled. Podobnie zresztą jak wrażenie zmiany aury, jakiej dokonał Seb, tym razem jednak uświadomiłam sobie, że wyczuwam też coś innego. Oszołomiona zrozumiałam: Seb i ja z każdym dniem stawaliśmy się sobie coraz bliżsi, byłam zatem zdolna wyczuwać, co robi, na każdym możliwym poziomie, jak gdybym była nim, co pozwoliło mi uchwycić szczegół, jakiego nie spostrzegłam wcześniej. Seb mówił mi o tym wiele razy, lecz teraz po raz pierwszy osobiście tego doświadczyłam – utrzymywał swoją aurę ukrytą w bezpiecznym miejscu, gdzie nic nie mogło zakłócić jej spokoju. Wyczuwałam, jak ściśle chroniona jest ta część jego umysłu, do której nic nie ma przystępu. Seb zbudował wokół niej niemal barierę, chociaż wiedziałam, że nie uczynił tego świadomie, ale instynktownie, kiedy był jeszcze dzieckiem. Naśladując go tak jak przed dwoma tygodniami, gdy ledwie zaczęliśmy nasze próby, starannie utworzyłam identyczną tarczę mentalną. Natychmiast ogarnął mnie wielki spokój, jakbym w głębi ducha wiedziała, że cokolwiek zrobię teraz z aurą, będzie to absolutnie bezpieczne. „Błękitna” – pomyślałam i wyczułam poruszenie. Seb od razu zrozumiał, co się stało i dlaczego. Mocniej ścisnął moje ręce. – Spójrz – szepnął. Otworzyłam oczy. Moja aura miała czysty kolor błękitnego nieba, poprzetykany głębszym odcieniem lawendy. Poruszyłam krtanią, spodziewając się, że zaraz wróci do barwy srebrzystej. Celowo pomyślałam o ataku na Radę i o tym, jak bardzo jestem tam potrzebna; obracałam w głowie wszystkie niepokojące myśli, jakie miałam pod ręką. Aura pozostawała błękitna.

W zadziwieniu wyciągnęłam ręce i patrzyłam, jak błękitne błyski migocą na moich palcach. Zalała mnie niewysłowiona radość. – Seb, już wiem! Wreszcie się nauczyłam! – Rzuciłam się naprzód, obejmując go mocno ramionami. Ze śmiechem oddał mi uścisk; wyczułam w nim głęboką ulgę, choć pomieszaną z resztkami rezerwy. Osunęłam się na sofę, wpatrzona w moją wciąż błękitną aurę. Postanowiłam na próbę zmienić ją w matową, nieciekawą szarość. Kolory przyblakły i jakby się skurczyły. Odniosłam wrażenie, że otacza mnie kałuża brudnej wody, pozostałej po zmywaniu naczyń. Wzdrygnęłam się z obrzydzenia. Podobnie zareagowałby anioł. Nie jestem pewna, ile czasu spędziłam na zabawie z aurą, nakazując jej w myśli zmianę barw. Seb obserwował mnie w milczeniu. Wreszcie spojrzeliśmy na siebie i moja radość przygasła. Zrodzona między nami bliskość, która pozwoliła mi w końcu opanować tę trudną sztukę, wydawała się mieczem obosiecznym, kiedy bowiem zespół zaatakuje Radę, Seb także tam będzie, ryzykując życie. Alex i ja nie mieliśmy wyboru, lecz jego sytuacja była inna. Pragnęłam, żeby był bezpieczny, równie mocno, jak on chciał chronić mnie. Potrząsnął głową, odpowiadając na moje niewypowiedziane słowa. – Madre mía, Willow – rzekł miękko. – Czy naprawdę sądzisz, że mógłbym się gdzieś bezpiecznie ukrywać, podczas gdy ty brałabyś udział w akcji? Poczułam ucisk w klatce piersiowej. – Seb, możesz zginąć. I to dla sprawy, która cię właściwie niewiele obchodzi. W chwili gdy wypowiedziałam te słowa, ujrzałam na mgnienie oka obraz małej przerażonej dziewczynki, tej samej, którą widziałam już wcześniej. „Uciekaj, niña!”. Z tłumionym okrzykiem strachu dziecko rzuciło się pędem w roztańczony, wirujący tłum. Gapiłam się na Seba. – Kto to jest? Ze wzrokiem utkwionym gdzieś w dal wzruszył ramionami. – Nie wiem. Mała żebraczka. – Opowiedział mi, co zaszło, jak uchronił dziecko przed atakiem anioła. Słuchałam zastygła ze zgrozy, wyobrażając sobie wszystko aż nadto dokładnie. Z ulgą przyjęłam zakończenie – Sebowi udało się zgładzić anioła tylko za pomocą noża. Umilkł i pokręcił głową z niezrozumiałą irytacją. – Przez cały czas myślałem: „Ty głupi cabrón, co ty właściwie wyrabiasz? Jesteś w końcu tak bliski odnalezienia jej i ryzykujesz wszystko dla czegoś takiego?”. Ale wiedziałem, że innym razem postąpiłbym tak samo. Że było warto. – Ponieważ ona mogła być tobą – wymamrotałam, obserwując go uważnie. Siedział z nisko opuszczoną głową, skubiąc brzeg mankietu podkoszulka. Twarz miał nieruchomą, jakby wykutą z kamienia. – Pomogłeś tamtej małej, kiedy tego potrzebowała, bo zawsze chciałeś, żeby ktoś pomógł tobie. – Tak, chyba tak – przyznał Seb. Spojrzał na mnie, ja zaś odniosłam wrażenie, że przewierca mnie wzrokiem na wylot. Na jego ustach pojawił się lekki uśmiech. – Nawet gdyby coś się wtedy stało, wiedziałem, że mnie zrozumiesz. Na moich policzkach wykwitł gorący rumieniec. Niewiele rozmawialiśmy o tym, że to właśnie mnie szukał przez całe życie, nie zaś pierwszej lepszej dziewczyny półanioła. Spuścił wzrok i podwinął rękawy do łokci. – Willow, w czasie akcji będę tam gdzie ty – powiedział. – Nie ma sensu się o to spierać, okej? – Okej. – W końcu to zrozumiałam. W jakiejś mierze obecność Seba podczas ataku wydawała się nieunikniona. Niemniej jednak była to dla mnie okropna świadomość – dwie

osoby, na których zależało mi najbardziej na świecie, będą jednocześnie narażać swoje życie na niebezpieczeństwo. Podczas rozmowy przestałam zwracać uwagę na aurę, teraz więc na powrót ją ukazałam. Nadal wyglądała tak, jak wyobraziłam ją sobie ostatnim razem: szara i nieatrakcyjna. „Fioletowa” – pomyślałam, obserwując, jak przybiera barwę dojrzałej śliwki. – Wydaje mi się, że nareszcie załapałam – oznajmiłam z uciechą. Seb także przyglądał się mojej aurze. – Chyba tak. Poćwiczymy jeszcze kilka dni, żeby się upewnić. Skinęłam głową, choć, jak sądzę, dla obojga z nas było jasne, iż faktycznie udało mi się opanować sztukę zmiany aury. Byłam jednak przekonana, że Alex będzie nalegał na kolejne ćwiczenia. Westchnęłam w przypływie nagłej tęsknoty. Jakże pragnęłam znaleźć się z nim w zupełnie innym miejscu. Najchętniej w naszej górskiej chatce, gdy wędrowaliśmy szlakami bez celu i wydawało nam się, że mamy przed sobą cudowną wspólną przyszłość. Jakby w odpowiedzi na moje myśli, pisnęła komórka. Na wyświetlaczu ukazał się esemes od Aleksa: „Niedługo wracamy. Wszystko OK. Kocham cię”. Uśmiechnęłam się i szybko wystukałam odpowiedź, po czym odłożyłam telefon do kieszeni dżinsów. – Niedługo wracają – poinformowałam Seba. Gdy na niego spojrzałam, zobaczyłam, z jak niezgłębionym uczuciem na mnie patrzy. Fala bijących od niego emocji cofnęła się nagle, jakby próbował ją stłumić, mimo to musiałam zaczerpnąć spory haust powietrza. Odwróciłam wzrok, udając, że niczego nie zauważyłam, choć serce tłukło mi się w piersi jak spłoszony ptak. – W takim razie – wykrztusiłam przez ściśnięte raptem gardło – mamy jeszcze trochę czasu, żebym mogła poćwiczyć. – Tak, jasne – zgodził się Seb skwapliwie. Usiadł wyprostowany i nie patrząc na mnie, sięgnął po ciastko. – Przekonamy się, jak szybko potrafisz zmieniać aurę. Przełknęłam ślinę na widok lekkiego rumieńca, który zabarwił mu policzki. – Wiesz co, zaraz wrócę, tylko… – wybąkałam, zrywając się z sofy. – Przynieść ci colę albo coś innego? Nie czekając na odpowiedź Seba, wybiegłam do kuchni i otworzywszy lodówkę, pozwoliłam zimnemu powietrzu ochłodzić moją rozpaloną twarz. Po dłuższej chwili wyjęłam dwie puszki coli i biodrem zatrzasnęłam drzwi chłodziarki. Następnie w niezrozumiałym dla mnie spontanicznym odruchu odstawiłam je na lodówkę, postanowiłam bowiem wysłać Aleksowi jeszcze jednego esemesa, w którym zapewniłam go o swoim uczuciu. Kiedy wróciłam do pokoju telewizyjnego, niezręczna atmosfera szczęśliwie się ulotniła i nie wątpiłam, że Seb znowu jest dla mnie tylko bratem.

ROZDZIAŁ DZIEWIĘTNASTY – Okej – powiedziała Kara, gdy ZA rozsiedli się wygodnie przy kawiarnianym stoliku z widokiem na ruiny azteckich budowli i wznoszącą się za nimi majestatyczną sylwetkę katedry, i w zamyśleniu podmuchała w filiżankę z kawą. – No więc banda aniołów pojawiła się w pomieszczeniach biurowych przed dwoma dniami. – Posłała Aleksowi przepraszające spojrzenie. – Zważywszy na ostatnie wydarzenia, chciałam uzyskać jak najwięcej informacji, zanim was o tym powiadomię. Alex skinął głową, nie winiąc jej za to opóźnienie, chociaż oczywiście wolałby się dowiedzieć o tym wcześniej. – I co dalej? Kara westchnęła ciężko. – Z tego, co udało mi się dowiedzieć, chodzi o anioła wybranego do zarządzania katedrą i wianuszek jego wielbicielek. Wątpię, żeby mieli teraz stąd wyjechać. Nie mam pojęcia, czy omawiają jakieś szczegóły, czy też robią co innego, ale głównie przebywają w sekretariacie, co oznacza, że każdy, kto wchodzi do pomieszczeń biurowych, musi przejść obok nich. – Czy wieczorami także tam siedzą? – chciała wiedzieć Trish. Wyraźnie zdenerwowana, obracała w palcach saszetkę cukru. – Nie wiem – odparła Kara. – To zresztą nie ma znaczenia, po wieczornej mszy wyrzucają wszystkich i zamykają katedrę na cztery spusty. Bezbłędnie zorganizowali ochronę. Popatrzcie. – Pokazała wszystkim serię zdjęć zrobionych z ukrycia telefonem: wymyślne czujniki ruchu, stalowe drzwi zainstalowane obok istniejących drewnianych, zapewne po to, aby opaść automatycznie, gdyby coś się stało w katedrze, i zamknąć potencjalnego zamachowca w środku. Alex widział te zdjęcia już wcześniej, mimo to nie potrafił ukryć grymasu irytacji, gdy znów przewijał je na ekranie. Niepomny swej nieufności wobec CIA, żałował, że nie ma sposobu nawiązania kontaktu z Sophie; naprawdę przydałoby im się parę urządzeń, którymi dysponowali agenci. Podał komórkę Samowi, który wyciągał szyję, żeby dostrzec coś zza jego pleców. – Czyli nawet znajomość kodu niespecjalnie poprawia naszą sytuację, co? – mruknął ponuro Teksańczyk. – Skoro w biurach aż się roi od aniołów. Wszyscy poodpinali już anielskie skrzydła, których pierzasty stos leżał obok stolika. Kara nadal miała na głowie perukę z długimi włosami; z nieobecną miną owijała sobie ich pasmo wokół palców. – Muszę przyznać, że, o dziwo, nie pożywiają się aż tak często, jak się spodziewałam, niemniej jednak przedarcie się przez ich tłum jest obarczone wysokim ryzykiem. Przypuszczam, że spróbowali już wszystkich w biurze. Rozglądając się dokoła, Alex ujrzał przestraszone twarze zespołu. Nie zdziwiło go to zbytnio. – Mimo to uważam, że jest pewien sposób – mówiła dalej Kara. – Wydaje mi się, że te anioły nie mają prawie żadnych kontaktów z ludźmi i nie wiedzą, jak jest zorganizowana praca biurowa. Podczas wieczornej mszy w biurze nie ma nikogo poza nimi. Gdyby więc ktoś wszedł tam pod pozorem, że jest pracownikiem administracji i ma jakąś pilną pracę do wykonania, to mam wrażenie, że nie zostałby zaczepiony. – Zgadza się, stałby się tylko pokarmem dla anioła – rzucił kąśliwie Brendan, wzdrygając się na całym ciele. – Według mnie to nie jest żaden sensowny plan.

Wtem Alex doznał olśnienia. Gwałtownie odchylił się na krześle. – Seb – powiedział. – I/albo Willow – zgodziła się z nim Kara. Jej ton był rzeczowy. Cokolwiek sądziła na temat półaniołów, nie zamierzała teraz tego ujawniać. Alex pokręcił głową, gorączkowo rozważając różne możliwości. – Nie, Willow nadal nie potrafi zmieniać aury. Za to Seb… Jezu, gdyby to się udało… – Był świadom niezręczności sytuacji – jak na ironię będzie musiał poprosić Seba o pomoc, a przecież prawie ze sobą nie rozmawiali, jeśli nie było to absolutnie konieczne. Mimo to Seb zgodził się udzielić im wsparcia, więc Alex nie mógł dopuścić do tego, żeby osobiste animozje zniweczyły świetny plan. Twarz Sama wykrzywiła się w wyrazie niesmaku. Siorbnął głośno haust piwa. – Czy ktoś zechciałby mi wyjaśnić, w czym rzecz? Dlaczego w ogóle gadamy o tym półaniele? – Ponieważ umie zmieniać swoją aurę, idioto, pamiętasz? – warknęła Liz, szturchając go pod żebro. – I tego uczy teraz Willow, pamiętasz? – powtórzyła. Sam spiorunował ją wzrokiem. – Jasne, że pamiętam! Po prostu myślałem, że robi to po to, żeby wyglądać normalnie – odrzekł, kładąc nacisk na ostatnie słowo. – Nie, facet potrafi zmienić aurę na dość nieatrakcyjną – wyjaśnił Alex. – Rozumiesz, na taką, której nie chciałby tknąć nawet głodny anioł. Willow twierdzi, że Seb to właśnie robi, kiedy wypatrzy stwora na polowaniu. Wesley z nawyku zmarszczył brwi, na jego twarzy ukazał się wyraz niepokoju. – A co z komputerami? Czy nie pozakładali tam haseł? – Obawiam się, że będziemy musieli reagować na bieżąco – odrzekła Kara, wzdychając. Alex również wydał ciche westchnienie. Wiedział, że włamanie się do biur Kościoła wcale nie było takie pewne, jak się z pozoru wydawało, lecz nie mieli innej możliwości. To była ich jedyna nadzieja. – Pogadam z Sebem, gdy tylko wrócimy do bazy – powiedział. Obracał w ręku do połowy opróżnioną szklankę piwa, zastanawiając się, jak mogliby udzielić Sebowi wsparcia w czasie akcji. Na razie nie przychodził mu do głowy żaden pomysł; w pomieszczeniach biurowych kręciło się zbyt dużo aniołów, a korytarze, według opisu Kary, były stanowczo za wąskie. Gdyby coś nie wypaliło, rozpętałaby się prawdziwa jatka. Najprawdopodobniej Seb będzie zmuszony poradzić sobie sam. – Rany boskie, to będzie szalone ryzyko – mruknął. Z ulgą pomyślał, jak to dobrze, że Willow nie opanowała dotychczas zmieniania aury. – Jest jeszcze jeden sposób, który moglibyśmy wypróbować, ale nie jestem pewna, jak to zadziała – oznajmiła Kara, cedząc słowa. – Za dwa dni ma się odbyć uroczysta msza wieczorna ku czci nowo mianowanego anielskiego zwierzchnika katedry. Główny kapłan będzie błogosławił wiernych w imieniu aniołów. Popatrzyli na siebie z Aleksem znacząco. Liz zamrugała niepewnie. – Tak? I co z tego? – Błogosławieństwo to bardzo poważna sprawa, nie każdy może o nie prosić – wytłumaczył Alex. – Przypuszczalnie nie pojawi się na tej mszy zbyt wiele osób. Za to tych, którzy się tam zjawią, kapłan będzie trzymał za ręce, może nawet dłużej niż minutę. Tak więc Seb mógłby spróbować przechwycić w ten sposób przydatne informacje. Chociaż Seb wyjawił, że nie zawsze dowiaduje się wtedy konkretów, zdecydowanie warto było podjąć próbę. Ona także była obarczona ryzykiem, bo anioły mogły jednak uznać, że

zechcą się pojawić, a wówczas bez trudu wyczułyby coś podejrzanego. Na szczęście w głównej części katedry zespół mógł zapewnić Sebowi wsparcie. – Czy uda nam się dostać do środka? – spytał Karę Alex. – Wszyscy wierni z miasta będą chcieli załapać się na tę mszę. – Obowiązują bilety. – Kara pokiwała głową. – Od jutra rozpoczyna się sprzedaż, pójdę tam z samego rana. – Posłuchajcie, czy jesteście całkowicie pewni, że możemy ufać temu facetowi? – wtrącił Sam, opierając się na potężnych przedramionach. – Co będzie, jeśli on tam wlezie i wszystko rozgada albo… czy ja wiem? – Nie zrobi tego – odparł Alex. Przynajmniej tego był pewien; Willow nigdy więcej nie odezwałaby się do Seba, gdyby ich zdradził. Dopił ciepławe piwo jednym haustem. – Chodźcie, wracamy do bazy; chciałbym z nim jak najszybciej porozmawiać. Wyszli z kawiarni i ruszyli do najbliższej stacji metra. Zaczynały się godziny szczytu, coraz więcej ludzi płynęło szerokim strumieniem w tym samym kierunku. Nad przeciwległym krańcem placu krążyła para aniołów. Chociaż ZA nie mogli ich zlikwidować w biały dzień w takim tłumie, to Alex widział, że niektórzy przypatrują im się z namysłem. Bardzo dobrze, przyzwyczaili się wreszcie skanować otoczenie bez wyraźnego rozkazu. Zostali z Karą nieco z tyłu. – Czy mógłbym cię prosić o przysługę? – zapytał Alex. Zerknęła na niego zaskoczona. – Oczywiście. Alex odchrząknął, zastanawiając się, jak ma to ująć. – No więc… chodzi o to, że rzadko mamy z Willow okazję przebywać na osobności. Pomyślałem sobie, że mógłbym z nią wyjechać w piątek. Przejęłabyś dowodzenie? Przenocowalibyśmy w tym hotelu na Alfredo Chavero; gdyby zaszło coś niespodziewanego, mógłbym wrócić do bazy w ciągu pięciu minut. Wiedział, że Kara z niechęcią podchodzi do jego związku z Willow, mimo to promiennie się uśmiechnęła. – Nie ma problemu, zaopiekuję się zespołem. – Przyjrzała mu się z namysłem. – Planujesz romantyczny wieczór, co? Alex czuł, że się czerwieni, zapiekły go uszy. Wbił ręce w tylne kieszenie dżinsów i zaczął zbiegać po schodach do metra. – No tak, coś w tym stylu. Zarezerwował jeden z najładniejszych pokoi w hotelu, zamówił kwiaty i czekoladki, a także wykwintną kolację do pokoju. Nadwerężyło to wprawdzie znacznie jego prywatne fundusze, ale pragnął, by ten pierwszy raz z Willow był absolutnie doskonały. – Brzmi nieźle – zauważyła Kara obojętnym tonem. – Mam nadzieję, że będziecie się naprawdę dobrze bawić. – Kupili bilety i skierowali się na peron. Alex był rad, że Kara zachowała resztę swoich przemyśleń dla siebie i że zgodziła się go zastąpić. Na myśl, że będzie sam na sam z Willow, i to przez całą noc, przeszedł go dreszcz ekscytacji. Na całej planecie nie istniało nic, czego pragnąłby bardziej niż właśnie tego. *** Kiedy dotarli do domu, zastali Willow i Seba w kuchni. Dziewczyna zaglądała do lodówki. – Cześć – powiedziała, prostując się, i uśmiechnęła się do Aleksa. W jej zielonych oczach migotały wesołe iskierki. Alex odwzajemnił uśmiech.

Świadomość, że za kilka dni znajdą się zupełnie sami w hotelowym pokoju, ułatwiła mu zniesienie widoku nieodłącznego Seba, który stał oparty o blat. Jak zwykle umilkł, chociaż Alex słyszał, że wcześniej oboje z Willow rozmawiali z niezwykłym ożywieniem. Odniósł wrażenie, że Willow chce mu coś powiedzieć, ale powiódłszy wzrokiem po reszcie grupy, postanowiła to odłożyć na później. – Zamierzałam się zabrać do kolacji – powiedziała. – Co powiecie na chilli? – Dzięki, ale mam już zamarynowanego kurczaka – oznajmiła Liz, wchodząc do kuchni. Jej ton był tak uprzejmy, że graniczył z obrazą. Willow westchnęła cicho i zamknęła lodówkę. – Okej, zawołaj mnie, gdybyś potrzebowała pomocy. Niewiele mówiąc, pozostali rozeszli się po pokojach. Wychodząc, Kara posłała Aleksowi znaczące spojrzenie – „powiedz mi, jak zareagował, kiedy tylko z nim porozmawiasz” – na co skinął porozumiewawczo. Liz zajęła miejsce Willow przy lodówce i wyciągnęła z niej przykryte folią naczynie. Lekko poirytowany jej zachowaniem Alex podszedł do Willow i pocałował ją, choć zazwyczaj nie czynił tego w obecności kolegów. Była zaskoczona, ale i uradowana; z trudem zwalczył chęć powtórzenia pocałunku. – Hej, czy mogłabyś coś dla mnie zrobić? – zapytał, głaszcząc ją po plecach. – Honda dziwnie się zachowuje, przyjrzysz się jej? Liz obrzuciła Willow zdziwionym spojrzeniem. – Co…? Umiesz naprawić motocykl? – wypaliła. – Owszem, podobnie jak przyrządzić kolację – odrzekła łagodnie Willow. Liz zarumieniła się i odwróciła wzrok. Kąciki ust wciąż opartego o blat Seba drgnęły. Alex wiedział, że nic z tej wymiany zdań nie uszło jego uwagi. – Co to znaczy „dziwnie”? Konkretnie jak? – spytała Willow. Miała na sobie dżinsy i zieloną bluzkę. Wisiorek, który jej podarował, zalśnił w świetle lampy. Alex opisał, jak to hondzie brakowało przyspieszenia, gdy ostatnio pojechał nią do Torre Mayor. Zapomniał wspomnieć o tym Willow od razu, z czego był bardzo zadowolony – mina Liz była wprost bezcenna. – Być może zapchał się filtr powietrza – powiedziała Willow z namysłem. – Albo chodzi o świece. Ale nie mam swojej skrzynki z narzędziami, więc… – W szafie na korytarzu widziałem taką skrzynkę. – Alex wyszedł z kuchni i po chwili wrócił z pudłem narzędzi. – Honda parkuje na podwórku. – Obawiam się, że jest już tam za ciemno – rzuciła Willow z ociąganiem. Alex stłumił uśmiech; widział, że dziewczyna aż się pali do pracy. – Czy dałoby się przestawić motor na przykład do strzelnicy? – Uśmiechnęła się rozradowana. – Mógłbyś mi pomagać. Poza tym jest coś, o czym chciałabym ci powiedzieć; możemy rozmawiać, gdy będę naprawiała hondę. Alex zapragnął chwycić Willow w ramiona, ale w porę się opanował i zamiast tego uścisnął jej rękę. – Dobra, za chwilę przyprowadzę motor do strzelnicy. – Zerknął na Seba. – Pomożesz mi? Seb uniósł brwi ze zdumienia, ale skinął głową. – Tak, jasne. Gdy wyszli na słabo oświetlone podwórko, Alex szybko wyjaśnił sytuację. Mówił po hiszpańsku. Angielszczyzna Seba była poprawna, ale chciał mieć pewność, że nie będzie żadnych nieporozumień. Ćmy obijały się o wiszącą nad drzwiami gołą żarówkę. Z jednej z pobliskich kamienic dochodził jazgot nastawionego na cały regulator telewizora. – Jak myślisz, będziesz mógł nam pomóc? – zakończył Alex.

Seb opierał się o hondę, skrzyżowawszy ramiona na piersi. Podłużna cienka blizna na przedramieniu połyskiwała w mroku. Usta chłopaka wykrzywił kwaśny uśmieszek. – Owszem, mogę wam pomóc, ale mam nadzieję, że uda mi się uzyskać informacje parapsychicznie, bo, szczerze mówiąc, nie bardzo mi się podoba wasz plan B. Przeszukiwać biuro w obecności dwudziestu kręcących się tam aniołów? Amigo, chyba sobie ze mnie żartujesz. – Nie, nie żartuję – zaprzeczył Alex. – Co nie znaczy, że jestem entuzjastą tego rozwiązania. Najbardziej zależy mi na informacji, o której godzinie odbędą się prywatne audiencje i gdzie dokładnie na pięćdziesiątym piątym piętrze, żebyśmy mogli uderzyć prosto na Radę, kiedy tylko wejdziemy do budynku. Jeżeli zdołasz się tego wywiedzieć od biskupa, to nie będzie się trzeba włamywać do biura. Jak myślisz, wystarczy ci czasu? – Miejmy nadzieję, że tak – odrzekł Seb w zamyśleniu. – Przypuszczam, że przy odrobinie szczęścia… Facet będzie pewnie o tym myślał. – Urwał raptownie. W jego oczach zalśnił niepokój. Milczał z pochyloną głową. – Co jest? – spytał ostro Alex. – Jasna cholera. – Seb podrapał się po zarośniętej szczęce. – Willow. – Co Willow? – Na pewno będzie chciała iść tam ze mną. Alex potrząsnął głową, wyobraziwszy sobie tłumy ludzi w bogato zdobionej katedrze, nad nimi zaś krążące i pożywiające się anioły. – Nie ma mowy, nie powinna się tam w ogóle zbliżać. Jej aura zbytnio się wyróżnia. – Wierz mi, jestem tego samego zdania. Opowiadała mi, że cabrones z Kościoła Aniołów pragną jej śmierci. Tyle że sytuacja z jej aurą się zmieniła. Dzisiaj Willow nauczyła się w końcu ją ukrywać. Alex znieruchomiał na te słowa. A więc to właśnie zamierzała mu wyjawić. – Naprawdę opanowała tę sztukę? – Przypuszczam, że jak raz się uda, to dalej już wiadomo co i jak. – Seb skrzywił się i kopnął okruch betonu. – Wiem, że powiedziałaby ci o tym, gdybym ja tego nie zrobił – dodał posępnie. – Jest lepsza ode mnie w wyciąganiu informacji od ludzi. Gdybyśmy oboje poszli do katedry, mielibyśmy znacznie większą szansę na zdobycie wiedzy, o którą ci chodzi, niestety. Alex czuł, że przynajmniej w tej jednej sprawie on i Seb byli ze sobą całkowicie zgodni – żaden z nich nie chciał narażać Willow na niepotrzebne niebezpieczeństwo. Szczypał się z irytacją w nos, żałując, że musi wtajemniczyć Willow w szczegóły planu. Nie mógł nawet wykorzystać argumentu, że ktoś może ją rozpoznać; Kara codziennie wkładała perukę i robiła intensywny makijaż, by móc się zakradać do katedry. Z mroku dobiegło cykanie świerszcza. – Być może się mylę i ona wcale nie zechce się tam ze mną udać – mruknął Seb, choć w jego głosie było słychać, że sam w to nie wierzy. – Przeciwnie, będzie się upierała, żeby tam pójść – odrzekł Alex. – Taa… wiem. – Seb odetchnął głęboko. – Kurczę, powinienem po prostu przeszukać biuro, wtedy nie mogłaby mi pomagać. Nie zna hiszpańskiego na tyle, żeby móc czytać dokumenty. Owszem, była to kusząca opcja. Ale Alex nie mógł pozwolić, żeby Seb podejmował niepotrzebne ryzyko, a poza tym chłopak miał rację – oboje z Willow mieli znacznie większe szanse zdobycia informacji. Choć szalenie mu na tym zależało, nie chciał przedkładać bezpieczeństwa swojej dziewczyny nad powodzenie całej misji, zwłaszcza przy całkiem rozsądnym założeniu, że nic złego jej się nie stanie. „Rozsądne założenie”. Przeszył go lęk, który natychmiast od siebie odsunął.

– Lepiej pójdźmy i pogadajmy z Willow – powiedział. – Chodź, wtaszczymy motocykl do środka. Seb oderwał się od hondy i kopniakiem podniósł podpórkę. – To przynajmniej nie jest dla niej tak niebezpieczne jak atak na Radę – mruknął, prowadząc motor do tylnego wejścia. – Kiedy dojdzie do tego… Alex zabierał się właśnie do przepchnięcia ciężkiego pojazdu przez próg. Słysząc słowa Seba, zatrzymał się w pół ruchu i wytrzeszczył na niego oczy. – Atak na Radę? Seb przyjrzał mu się ze zdziwieniem, po czym pokręcił głową z cichym parsknięciem. – Hombre, czy ty w ogóle znasz swoją dziewczynę? Wiem, że nie jesteś jasnowidzem, ale chyba wyczuwasz, przynajmniej czasem, co ona myśli? Alex nie wiedział, nagle jednak go oświeciło: Rada. Z aurą o ludzkim wyglądzie Willow mogłaby wziąć udział w ataku. Zaklął i osunął się bezwładnie po murze. – Chryste, ale ze mnie kretyn. – Potarł twarz dłonią. – Nie mogę pojąć, jak mogłem tego nie widzieć. Co za idiota ze mnie. – Przez grzeczność nie zaprzeczę – odparł Seb, manewrując kierownicą hondy. – Z drugiej strony nie miałeś wyboru, nie mogłeś zabronić jej, żeby nauczyła się ukrywać aurę – dodał ponuro. – Ona musi to umieć, żeby mieć szansę przeżycia. – Od jak dawna Willow to planuje? – chciał wiedzieć Alex. Zaczął masować skronie, czując, że w głębi czaszki rodzi się ból. Seb wzruszył ramionami. – Wychwyciłem to po kilku dniach od przybycia do was. Znając ją, podejrzewam, że zaczęła o tym myśleć, jak tylko usłyszała o tej możliwości. – Omiótł Aleksa taksującym spojrzeniem. – Postanowiła tam iść, możesz być tego pewien – powiedział. – Nie tylko dlatego, że chce pomóc zespołowi. Ona cię bardzo kocha. Te słowa powinny napełnić Aleksa dziką satysfakcją, a jedynie mocno zmartwiły. – Tak, ja też ją kocham – odrzekł. – Tak bardzo, że wolałbym, aby odeszła z tobą, zamiast brać udział w akcji zlikwidowania Rady. Usta Seba wykrzywił niewesoły uśmiech. – O to także nie będę się z tobą spierał. Powiedz tylko słowo, a porwę ją i wywiozę daleko stąd. – Lepiej mnie nie kuś. – Alex westchnął ciężko i przeczesał włosy palcami. – Posłuchaj, koniecznie potrzebujemy tych informacji na temat ochrony, jeśli chcemy mieć nadzieję na choćby cień sukcesu. Na razie skoncentrujmy się właśnie na tym. Wspólnymi siłami wtoczyli hondę do strzelnicy. Willow przykucnęła nad skrzynką z narzędziami i uważnie badała jej zawartość. – Już myślałam, że się gdzieś zgubiliście – zażartowała, podnosząc na nich uśmiechniętą twarz. Przyjrzawszy im się dokładniej, od razu spoważniała. – Hej, czy coś się stało? Alex ustawił motor na podpórce. – Jak słyszę, masz mi coś do powiedzenia – odrzekł, grając na zwłokę. – Wygadałeś się przed nim? – zwróciła się z pytaniem do Seba. – Tak, przepraszam – powiedział. – Powinienem był poczekać z tą rewelacją. – Alex był pod wrażeniem, jak swobodnie zachowywał się Seb. Nie sposób było po nim poznać, że się czymkolwiek martwi. Willow zmarszczyła czoło i powoli podniosła się znad skrzynki. – Coś się dzieje, czuję to – powiedziała do Seba. – Jesteś naprawdę zmartwiony. – Willow… – Uśmiech spełzł z jego twarzy.

– Chodzi o mnie, o moją obecność w katedrze. – Willow podeszła bliżej i zajrzała mu głęboko w oczy. – Seb, co się dzieje? Alex obserwował ją z mieszanymi uczuciami. Dlaczego tak silnie odbierała emocje Seba zamiast jego własne? Chłopak stał bez ruchu, patrząc z góry na delikatne rysy Willow. Na widok jego miny Alex bezwiednie zacisnął szczęki. Czy Willow nie rozumiała, że ostatnią rzeczą, jakiej pragnął Seb, była rola jej przyjaciela? Mijały sekundy, dziewczyna wpatrywała się w Seba z coraz większym skupieniem. Alex mógłby przysiąc, że porozumiewają się ze sobą w milczeniu. Wreszcie potrząsnęła głową i przelotnie musnęła ramię Seba. – Blokujesz mi dostęp. Wyczuwam to. – Lepiej powiedzmy jej wszystko. – Seb, wzdychając, odwrócił się do Aleksa. „Aha, dzięki, że mnie oświeciłeś” – pomyślał Alex z irytacją. Czuł dziwne mrowienie na skórze. Co, do cholery, znaczyły słowa: „Blokujesz mi dostęp”? Czy Willow tak bardzo przywykła już do wędrówki po umyśle Seba i dzielenia się z nim myślami i odczuciami? Kiedy dziewczyna spojrzała na niego, na jej twarzy malowało się napięcie. Uścisnęła go za rękę. – Alex? Co się dzieje? Jej dotyk był ciepły, uspokajał. Alex z wysiłkiem odgonił złe myśli. „Przestań się wygłupiać – nakazał sobie w duchu. – Owszem, są ze sobą blisko, w końcu oboje posiadają zdolność jasnowidzenia. To nie ma znaczenia, przynajmniej jeśli idzie o Willow”. – Może zaczniesz naprawiać motocykl, a w tym czasie porozmawiamy – zaproponował. – Ty także zostań – dodał ponuro, zwracając się do Seba. Najchętniej wykopałby rywala na księżyc, ale czekało go ważne zadanie, którego nie mógł wykonać bez wsparcia ich obojga. Willow zabrała się do pracy. Alex wyjaśnił jej pokrótce istotę sprawy, od czasu do czasu podając potrzebne narzędzie. Seb usiadł po turecku pod ścianą. Po niedługim czasie Willow odśrubowała fragment pokrywy, wyjęła dwie małe brudne części, które Alex uznał za świece zapłonowe, i pobieżnie im się przyjrzała. Był pod wrażeniem. Nigdy dotąd nie widział jej przy pracy mechanika, a silnik był dla niego czarną magią. – No więc tak się sprawy mają – podsumował. Willow odłożyła świece na bok. – Prosisz mnie, żebym tam poszła z Sebem i przekonała się, czy uda mi się czegoś dowiedzieć? – Tak – odrzekł po chwili milczenia. – Chyba tak. Widział, że była świadoma tego, ile go to kosztowało. – Oczywiście, chętnie pomogę – oznajmiła. – I nie martw się, wszystko będzie dobrze. – Wiem – odrzekł z mocą. Wziął do ręki klucz francuski i stuknął nim mocno o beton. – Bo zamierzam tam zabrać cały zespół, żeby was osłaniać. – „A zwłaszcza ciebie” – dodał w duchu, myśląc z ponurą wdzięcznością, jak to dobrze, że Willow nie umie odgadywać jego myśli równie łatwo jak Seba. Willow chwyciła śrubokręt i usunęła pokrywę filtra powietrza, a potem nachyliła się, żeby zajrzeć do środka. – Aha – mruknęła, wyciągając kawałek plastikowej torebki, który zaplątał się w filtrze. Następnie, jakby chcąc udowodnić, że Alex ma rację, przeniosła wzrok na Seba, który siedział nieporuszony. Na jej ustach pojawił się blady uśmiech. – Hej, to będzie dla mnie tak samo niebezpieczne jak dla ciebie, przecież wiesz. Seb nie zaprzeczył. Z westchnieniem odgarnął z czoła kasztanowe loki; znana Aleksowi blizna błysnęła na przedramieniu.

– Tak, prawdopodobnie masz rację, tyle że akurat niespecjalnie mi zależy na moim bezpieczeństwie – odparł. – Kiedy to będzie? – spytał Aleksa. „W przyszłym dziesięcioleciu” – pragnął odpowiedzieć Alex. Zamiast tego powiedział: – Pojutrze. Wtedy odbędzie się uroczysta msza. Zresztą i tak nie moglibyśmy dłużej zwlekać; być może będzie trzeba posłużyć się jednak kodem. – Spojrzał na Willow i dodał: – Masz przynajmniej trochę czasu na dalsze ćwiczenia. – Owszem, choć wydaje mi się, że już wiem, jak to się robi. – Posłała mu porozumiewawcze spojrzenie spod rzęs, obdarzając uśmiechem. – Jaki jest twój ulubiony kolor? – Błękitny. – On także się do niej uśmiechnął. – Okej, patrz uważnie. Alex skupił świadomość i po chwili ujrzał aurę Willow – czysty błękit poprzetykany błyskami lawendy. Zastygł z wyrazem niedowierzania. Spodziewał się tego, ale nie był przygotowany na tak silną reakcję. Aura Willow wyglądała całkiem inaczej, jakby była zwykłą dziewczyną, nie zaś tą, którą kochał; jakby nagle odeszła daleko, do miejsca, z którego nie było powrotu. Wpatrując się w niebieskawy poblask jej siły życia, był absurdalnie bliski łez. – Alex? – Położyła mu dłoń na udzie, po czym skrzywiła się i szybko ją zabrała, spoglądając na swoje ubrudzone palce. Wytarła ręce w szmatę i spojrzała na niego z niepokojem. – W porządku? – Jasne – wykrztusił. Czuł się niezręcznie w obecności Seba, który obserwował go ze zrozumieniem. Odchrząknął i klepnął się w udo. – Słuchaj, to naprawdę wspaniałe. A jak wygląda ta, od której anioły odwracają się z obrzydzeniem? Nie zdążył dopowiedzieć zdania, gdy przed oczami ukazała mu się ohydna zielonkawobrązowa aura. Skurczona i poszarzała, tkwiła nieruchomo blisko ciała Willow. – O rany. – Alex zamrugał z podziwem. – To dość niezwykłe. – Nagle pojął, że bez względu na wszystko już nigdy nie będzie musiał się przejmować aurą Willow. Przez resztę życia będzie mogła swobodnie chodzić ulicami, nie obawiając się ataku anioła. – Dziękuję – powiedział do Seba; usłyszał w swoim głosie prawdziwą ulgę. – Pewnego dnia to uratuje jej życie. – Nie ma za co – odrzekł Seb. – Nie nauczyłem jej tego ze względu na ciebie, rozumiesz. – Tak, wiem – powiedział Alex. Przez chwilę mierzyli się spojrzeniami, a potem jednocześnie przypomnieli sobie o obecności Willow. Alex pochwycił jej lekko poirytowany wzrok. Kręcąc głową, podniosła się z kolan i wzięła do ręki brudne świece. – Muszę znaleźć druciany zmywak i wyczyścić ten szmelc, to nie może tak zostać – oznajmiła. – Wrócę za chwilę. Wyszła ze strzelnicy. Jej krótkie miedzianozłote włosy zalśniły w świetle lampy. Alex patrzył za nią, napawając się widokiem jej szczupłych barków i gładkiej skóry. Gdy odwrócił głowę, ujrzał, że Seb śledzi Willow takim samym spojrzeniem. Spodziewał się tego, a jednak była to kropla, która przelała czarę goryczy. Kiedy kroki Willow ucichły na schodach, warknął po hiszpańsku: – Mógłbyś czasem odpuścić, wiesz? Nie musisz się ciągle na nią gapić. – Nie wiem – odparł łagodnie Seb. – Być może muszę. – Przymknął powieki i odchylił głowę, zakładając ręce na piersi. Alex postukiwał śrubokrętem o posadzkę. – Jak sobie radzisz ze swoją nieodwzajemnioną miłością? Willow jeszcze się nie połapała, że jesteście dla siebie stworzeni? Seb podniósł głowę i zmierzył go mrocznym spojrzeniem. – Stary, zapewniam cię, że nie chcesz teraz o tym gadać. Ja w każdym razie nie mam

najmniejszej ochoty na zwierzenia. – Przeciwnie, właśnie, że chcę. – Alex odrzucił śrubokręt. – Czy Willow wie, że grasz na zwłokę, udając, że jesteś jej przyjacielem? Seb przewiercał go zimnym wzrokiem. – Wcale nie gram na zwłokę. Naprawdę łączy nas przyjaźń. – Och, wybacz. Przypuszczam, iż nigdy nie zaświtało ci w głowie, że gdy będziesz tu dostatecznie długo przebywał, odgrywając rolę zaufanego kumpla, to dziewczyna w końcu zrozumie, co jest dla niej najlepsze, i zakocha się w tobie. Mam rację? Potrząsając głową z niesmakiem, Seb znów przymknął powieki i oparł się o ścianę. – Ty nic nie rozumiesz, hombre. Przypomniawszy sobie swoją rozmowę z Willow na balkonie, kiedy to zaróżowiona z zakłopotania usiłowała mu wyjaśnić naturę uczuć Seba, Alex poczuł szalony przymus dowiedzenia się od chłopaka, czy ona czuje do niego to samo. Na tę myśl poczuł się jednak jak idiota. Jezu, jak to dobrze, że Willow nie słucha jego bredzenia. – Skąd masz tę bliznę? – spytał po chwili, wskazując na przedramię Seba. – Dios mío. – Seb parsknął śmiechem. – Czy już ci kiedyś wspomniałem, jak kocham te nasze rozmowy? To skutek pojedynku na miecze. Albo bójki na noże, jak wolisz. Tamten facet wygrał, jeżeli cię to interesuje. – Nieszczególnie. Czy potrafisz się posługiwać bronią palną? W orzechowych oczach Seba zamigotały iskierki szczerego rozbawienia. – Czyżbyś chciał mnie wyzwać na pojedynek? Pistolety o świcie, zwycięzca bierze dziewczynę? – Akurat – warknął Alex. – Nie, zastanawiałem się nad waszą wyprawą do katedry. Nie wiem, czy powinienem dać ci broń. Będę przy Willow, kiedy oboje poprosicie o błogosławieństwo, ale gdyby coś mi się stało, to ty będziesz miał największą szansę, żeby ją chronić. Rzecz w tym, że Willow nieźle trafia do tarczy, lecz gdyby musiała strzelić do człowieka… – Niewykonalne – przerwał mu Seb. – Nie strzeli. Chyba żeby ktoś zagroził tobie albo ewentualnie mnie. Strzelanie jest całkowicie wbrew jej naturze. Wątpię nawet, czy strzeliłaby w obronie własnej; pewnie by się zawahała. Alex z niechęcią słuchał, jak dobrze Seb zna Willow. Uderzyło go też to, że chłopak miał czelność umieścić siebie na liście osób, które zdecydowałaby się chronić. Co gorsza, zapewne się nie mylił. – Wiem, i właśnie tego się obawiam – powiedział. – Więc jak, umiesz strzelać? – Zdarzyło mi się parę razy próbować – odrzekł Seb. – Trafiałem w beczki ustawione gdzieś na polu, tego rodzaju zabawy. Nie potrafię strzelać tak dobrze jak ty, ale umiałbym chyba załatwić kogoś, kto by mnie atakował. Mnie albo Willow – uściślił. Alex pokręcił głową. Słowa Seba zbytnio go nie przekonały. – Czy lepiej posługujesz się nożem? Zakładam, że masz nóż. – Na oba pytania odpowiedź brzmi: tak. – Seb podciągnął nogę i oparł łokieć na kolanie. Mierzył Aleksa niezbyt przychylnym spojrzeniem, w którym było jednak zrozumienie. – Słuchaj, naprawdę nie musisz się tym martwić – powiedział. – Jeżeli Willow będzie ze mną, zadbam o jej bezpieczeństwo. Nikt jej nie skrzywdzi, dopóki ja oddycham. – Tak, wiem – przyznał Alex. Naprawdę w to wierzył. Była to jedyna zaleta tego, że Seb kochał Willow równie mocno jak on. Umilkli, gdy Willow wróciła do strzelnicy. Obrzuciła ich znaczącym spojrzeniem, jakby się domyślała, że rozmawiali o niej, ale nie czyniła żadnych komentarzy.

– Teraz powinno być dobrze, świece były zupełnie czarne – oznajmiła, zabierając się do ich przykręcania. – To plus plastik dławiący przepływ powietrza do gaźnika wystarczyło, żeby biedna honda zachowywała się dziwnie… Przecież nie mogła oddychać. Alex uśmiechnął się, choć po rozmowie z Sebem czuł się trochę niezręcznie. Willow z pewnością nie pochwaliłaby tej wymiany zdań. Z kuchni dobiegł ostry zapach przypraw. Słychać było, jak Liz trzaska naczyniami. Seb wstał i przeciągnął się w milczeniu. Spod uniesionego podkoszulka wyjrzała kolejna blizna, tym razem na płaskim brzuchu. Wyglądała nieładnie, niczym glizda zwinięta na gładkiej opalonej skórze. Gdy opuścił ramiona, Willow posłała mu kpiące spojrzenie. – Nie cieszysz się, że rzuciłeś palenie? – zapytała niewinnie. Seb potrząsnął leciutko głową. – Przed tobą nic się nie ukryje – mruknął. Willow zręcznie przytwierdziła osłonę filtra powietrza. – To wcale nie jest trudne. Potrzeba nikotyny wylewa się z ciebie wszystkimi porami, stary. – Na jej policzku widniała smuga brudu. Z krótkimi włosami wyglądała jak mały łobuziak. Alex zapragnął przytulić ją do serca. W oczach Seba było to samo ciepłe uczucie. Westchnął z udawaną rezygnacją. – Dzięki za współczucie, to wielka pociecha. Wezmę prysznic przed kolacją. Bo chyba skończyliśmy? – zwrócił się do Aleksa. Alex przytaknął. Kiedy Seb się oddalił, był zdolny myśleć tylko o jednym: skoro Willow bez trudu wyczuła jego głód nikotynowy, jakim cudem nie rozumiała, iż jest w niej zakochany po uszy? Było to przecież całkowicie jasne dla niego, Aleksa, który w końcu nie był żadnym jasnowidzem. „Niemożliwe – ocenił w duchu, przyglądając jej się ukradkiem. – Po prostu z jakiegoś powodu nie chce przyjąć tego do wiadomości”. Ale dlaczego? Czy w ten sposób się broni? Może gdyby pozwoliła sobie dostrzec głębię uczuć Seba, musiałaby się też przyznać do swojej miłości do niego. Ta myśl zjawiła się nieproszona, wpełzając mu do żołądka jak oślizgły wąż. Ale nie; wiedział, że to nieprawda. Z drugiej strony jej zaróżowione policzki wtedy, na balkonie… Dłoń spoczywająca na ramieniu Seba… „Blokujesz mi dostęp. Wyczuwam to”. Nachylona nad motocyklem Willow zerknęła na niego z ukosa. – O czym rozmawialiście przed chwilą? – Nie potrafisz tego wyczuć u Seba? – odpowiedział bez chwili namysłu. Na moment przymknęła oczy, a potem spojrzała na niego ze spokojem. – Nie próbowałam. Nie czerpiemy całej wiedzy na swój temat za pomocą naszych zdolności parapsychicznych. Czasem tylko jakieś przebłyski, zazwyczaj podczas rozmowy. – Rozumiem. – Czuł się tak, jakby w jego klatce piersiowej zagnieździło się coś twardego i zimnego. Bezwiednym ruchem podniósł z posadzki śrubokręt i obracał go w palcach. – Wydawało mi się jednak, że to coś więcej niż przebłysk. To, jak patrzyliście sobie wcześniej w oczy… – Alex. – Willow dotknęła jego ramienia. – On jest tylko moim przyjacielem, uwierz. Przecież wiesz, że tak jest. „W jakim wszechświecie ten facet zadowoli się wyłącznie twoją przyjaźnią?”. Nie powiedział tego głośno. – Tak, wiem – bąknął. – Tyle że to bardzo gorąca przyjaźń, nie uważasz? – Tak sądzisz? – spytała sztywno Willow. Wzruszył ramionami i odłożył narzędzie.

– Zaglądacie w swoje umysły. Bez przerwy ze sobą gadacie. – Nieprawda, wcale nie bez przerwy. Ale zgadzam się, rzeczywiście dużo ze sobą rozmawiamy. – Willow cofnęła rękę z jego ramienia. – Chodzi po prostu o przyjemność przebywania z drugim półaniołem i osobą ze zdolnością jasnowidzenia. Przypuszczam, że istnieje między nami więź, której sobie nawet nie uświadamiamy. – Naprawdę ci na nim zależy. Patrzyła na niego spokojnie. – Oczywiście. – Chodzi mi o to, że nie tylko dlatego, iż on jest półaniołem. Zależy ci po prostu na Sebie. – Boże, dlaczego tak się zachowywał? Czy nie mógł, do cholery, zwyczajnie się zamknąć? – Alex, czy naprawdę… – urwała z nieszczęśliwą miną. – No dobrze. Tak, bardzo mi zależy na Sebie. Byłoby tak również wtedy, gdyby nie był półaniołem, ale ponieważ jest, nasza więź staje się przez to głębsza. Natomiast wcale nie chcę… – Wbiła znowu śrubokręt w osłonę i obracała nim z zaciekłością. – Nie chcę, żebyś czuł się odsunięty albo ignorowany. Kocham cię. Moja przyjaźń z Sebem nie ma nic wspólnego z nami. – Zgadzam się, tyle że czasami mam wrażenie, iż w tym związku jest nas troje. – Ta myśl niepokoiła go od wielu tygodni; wypowiedział ją na głos niemal z ulgą. – Alex! – No cóż, przykro mi, ale tak właśnie czuję. Czy zdajesz sobie sprawę z tego, że prawie nie mamy czasu dla siebie? Już wcześniej było nam trudno, a teraz jest jeszcze gorzej. I nawet kiedy uda nam się skraść chwilę dla siebie… Oczy Willow rozszerzyły się ze zdziwienia. – To co? – ponagliła. – To ty zawsze myślisz o nim. – Ja… – urwała gwałtownie i oblała się rumieńcem. Zmieszana spuściła wzrok. Alex widział, jak kilkakrotnie przełyka ślinę. Nie odrywał od niej oczu. Zastanawiał się nad tym, choć na razie jeszcze nie wierzył. Oczekiwał, że Willow go wyśmieje. – Tak jest, prawda? – powiedział powoli. – Kiedy jesteśmy wreszcie sami, ty nadal o nim myślisz. Czy także wtedy, gdy… – Nie! – wybuchła. – Boże, co też ci przychodzi do głowy?! Jak możesz w ogóle o to pytać? – Po prostu już nie wiem, co myśleć! Może spróbujesz mi pomóc? W jakim sensie myślisz o Sebie, kiedy jesteśmy sami? – Nie myślę! Istnieje między nami rodzaj więzi, to wszystko. Na przykład widzę, co robi albo gdzie akurat przebywa, w którym pokoju… – umilkła, spłoszona wyrazem jego twarzy. – Czy mogłabyś powtórzyć? – spytał, siląc się na spokój. Był tak poruszony, że aż dzwoniło mu w uszach. – Masz z nim rodzaj więzi? Okiem umysłu widzisz, co facet robi? – Nie przez cały czas! – zaprzeczyła sfrustrowana. – Coś mi czasem mignie, i tyle. – Wtedy, kiedy o nim myślisz – dokończył zjadliwie i ujrzał, jak rumieniec wypełza na jej policzki. – W takim razie co z nim? Czy on też ma z tobą stałe łącze? Może obserwować, co w danej chwili robisz? – Alex, rozumiesz to zupełnie na opak, powinieneś… – Odpowiedz mi na pytanie! – Skąd mam wiedzieć?! – krzyknęła. – Nie pytałam go o to. – Może spróbuj zgadnąć – wycedził przez zaciśnięte wargi. – Tak czy nie: czy on też potrafi to robić?

Do przykręcenia pozostała jeszcze ostatnia śruba. Willow zabrała się do tego drżącymi rękami, gniewnie zaciskając usta. – Nie chcę teraz z tobą o tym rozmawiać. Jesteś za bardzo zdenerwowany. – O, kochana, ty mnie jeszcze nie znasz, nie wiesz, jak to jest, kiedy się naprawdę zdenerwuję. Zatem odpowiedź brzmi: tak? Chcesz mi powiedzieć, że wystarczy, że facet o tobie pomyśli, i od razu może cię zobaczyć, bez względu na to, czym się akurat zajmujesz? Willow była bliska łez, a jednocześnie gotowała się z gniewu. Alex nigdy nie widział jej w takim stanie. – To tak nie działa! W twoich ustach to brzmi ohydnie, jak jakieś podglądactwo! – Och, przepraszam, przecież to tylko zwykła przyjaźń, prawda? A gdybyś teraz pomyślała o Sebie, jak stoi pod gorącym prysznicem… Willow wrzuciła narzędzia do skrzynki i zerwała się na równe nogi. – Przestań – warknęła ze złością. – Zachowujesz się jak kretyn. Jesteśmy tylko przyjaciółmi – powtórzyła wolno, z naciskiem. – Którego słowa nie rozumiesz? Alex także się podniósł, czując, jak krew pulsuje mu w skroniach. – No tak, problemem jest najwyraźniej moja ograniczona zdolność pojmowania. Nie potrafię skumać prostej rzeczy, tak? Wiesz co? A może rozumiem znacznie więcej, niżbym chciał! Willow pobielała na twarzy. – A to co znowu ma znaczyć? – wykrztusiła. – To znaczy, że on się w tobie kocha jak wariat – powiedział dobitnie, chwytając ją za ramiona. – A ty mi mówisz, że myślisz o nim nawet wtedy, gdy jesteś ze mną sama, i was dwoje łączy niezwykła psychiczna więź, dzięki której on może sobie wyobrazić, co robisz, kiedy tylko zechce… I ja mam być tym zachwycony? Chcesz, żebym zawołał: „No jasne, przecież to normalne, jak się ma dziewczynę półanioła!”. Willow walczyła z napływającymi do oczu łzami. – Alex… – Nie była w stanie mówić. Wzięła głęboki oddech. – Alex, posłuchaj, proszę cię, porozmawiajmy o tym później, kiedy oboje choć trochę ochłoniemy. Zapewniam cię, że to nie jest tak, jak myślisz. Alex wpatrywał się w nią przez chwilę, po czym zaklął i ruszył do wyjścia ze strzelnicy. Willow dogoniła go i złapała za ramię. – Zaczekaj, dokąd idziesz? Wyrwał się z jej uścisku. – A jak sądzisz, do cholery? Chcę go wywalić z bazy. – Nie! Alex, przestań. – Słucham? Chcesz powiedzieć, że nie powinienem go wyrzucać? – Oczywiście, że nie powinieneś! Alex nigdy nie był tak wściekły jak w tej chwili. Płomień gniewu ogarnął go całego, doprowadzając do wrzenia i pozbawiając resztek zdrowego rozsądku. W pobliżu znajdowały się rzadko używane drzwi od frontu. Alex chwycił Willow za rękę i pociągnął za sobą przed dom, zatrzaskując je potężnym kopniakiem. – Podsumujmy – wycedził niskim głosem w nagle schłodzonym wieczornym powietrzu. – Nie chcesz, żeby Seb nas opuścił. Przed momentem mi powiedziałaś, że on potrafi przywołać cię myślami, ale to ci wcale nie przeszkadza i chcesz, żeby nadal się tu kręcił. Willow objęła się ciasno ramionami. Jej głos był cienki, ale brzmiał pewnie. – Przywiązujesz do tego zbyt dużą wagę – oznajmiła. – To są tylko przebłyski. Przypuszczam zresztą, że nasze anioły zapobiegłyby temu, aby nie stało się to za bardzo…

poufałe, gdyby żadne z nas tego nie chciało. Alex był zanadto rozgniewany, żeby odczuć ulgę. – On jednak tego właśnie chce. Czy słyszałaś, co ci powiedziałem na temat jego uczucia do ciebie? – Owszem, słyszałam. – Na policzkach Willow pojawił się lekki rumieniec. – Posłuchaj, wiem, że Seb chciałby być dla mnie kimś więcej niż tylko przyjacielem. Ale przyjaźń mu wystarczy. Już pierwszego dnia mu wyjaśniłam, że musi się tym zadowolić. Alex wpatrywał się w nią milcząco. Jak mogła w ogóle w to wierzyć? Ona i Seb byli jedynymi znanymi sobie półaniołami; jakim cudem facet miałby się na zawsze zadowolić przyjaźnią? Po niespełna trzech tygodniach byli już sobie niesamowicie bliscy. Co się stanie, kiedy Seb wykona w końcu konkretny ruch? Będą wtedy spleceni tak ciasno sercami i umysłami – jak Willow zdoła się obronić przed uczuciem? Oparł się o futrynę, czując nadciągającą migrenę. – Nie podoba mi się to – oznajmił wreszcie. – Nie mam nic przeciwko temu, żebyś przyjaźniła się z chłopakami, naprawdę, ale to jest coś zupełnie innego. Zaglądacie sobie w umysły. Macie taką… intensywną potrzebę kontaktu ze sobą; nie wiem, jak to nazwać. Willow znieruchomiała jak posąg. – Co właściwie przez to rozumiesz? – Chcę, żeby się to urwało – rzekł bez owijania w bawełnę. – Nauczyłaś się już zmieniać aurę, więc nie musisz dłużej przebywać z nim sam na sam. A kiedy to wszystko się skończy, chcę, żeby od nas odszedł. Willow zaczęła coś mówić, ale urwała. Z twarzą ściągniętą bólem zapatrzyła się na ciemniejącą ulicę. – Alex, to nie w porządku. Seb jest moim przyjacielem. – A ja jestem twoim chłopakiem. Co jest dla ciebie ważniejsze? Parsknęła śmiechem, przyglądając mu się z niedowierzaniem. – Nie mówisz tego poważnie! Mam wybierać między tobą a nim? To po prostu śmieszne! – Chwyciła go za rękę i uścisnęła. – Proszę cię, błagam, wysłuchaj mnie: kocham cię. Jesteś mi droższy niż cokolwiek na świecie. Pragnę się z tobą zestarzeć. Seb jest tylko moim przyjacielem. Miała takie ciepłe dłonie. Przez moment Alex pragnął jedynie trzymać ją w ramionach, ale się odsunął. – Aha, i chcesz, żeby się koło ciebie kręcił, kiedy będziesz już stara. – Ależ to co innego! – Być może, ale chcesz tego, prawda? Chcesz utrzymywać z nim kontakt. Willow odetchnęła głęboko. – Jeżeli on też będzie tego chciał, to tak – odrzekła w końcu. – O ile pogodziłby się z tym, że nie będzie nas łączyło nic poza przyjaźnią. Ale gdyby chciał być ze mną… – Otarła załzawione oczy grzbietem dłoni. – Masz rację, Seb jest mi potrzebny. To jedyny półanioł, jakiego znam. Potrzebuję kogoś, kto rozumie, jak to jest. Przedtem czułam się tutaj taka samotna. Nikt… – urwała i objęła się ciaśniej ramionami. Alex nie pozwolił, by ogarnęła go tkliwość. Zwalczył chęć przytulenia dziewczyny. – Nie chodzi tylko o to, że on jest półaniołem, i dobrze o tym wiesz – rzucił oskarżycielskim tonem. – Przykro mi, że czułaś się samotna, potrafię to zrozumieć. Ale nie poradzę sobie z tym. Kiedyś wystarczało ci, że jesteśmy razem, ale skoro to się teraz zmieniło… – Głos mu się załamał. – To co? – wyszeptała. Alex nie wierzył, że wypowiada te słowa, mimo to nie potrafił ich powstrzymać.

– Musisz dokonać wyboru. Albo twoja niezwykła przyjaźń, albo ja. Nie możesz mieć wszystkiego. Willow zastygła wpatrzona w jego twarz. – Czy ty mi w ogóle nie ufasz? – zapytała ochrypłym głosem. Alex miał ochotę huknąć pięścią w drzwi. – No nie, tylko nie używaj tego zgranego argumentu! Po tym wszystkim, co mi właśnie powiedziałaś? Nie możesz przestać o nim myśleć! On cię pociąga, sądzisz, że tego nie zauważyłem? W jej oczach zapłonął gniew. – Być może tak jest – warknęła. – Tak samo jak ciebie pociąga Kara. – Co? – Alex gapił się na nią ze zdumieniem. A to co znowu za gadanie? Willow zmierzyła go chłodnym spojrzeniem. – Seb jest atrakcyjny, podobnie jak Kara. Musiałbyś być ślepy, żeby nie dostrzec jej urody, tak samo jak ja musiałabym być ślepa, żeby nie zauważyć jego. To wcale nie oznacza, że ci nie ufam, gdy przebywasz z nią sam na sam, a przecież jej zależy także na czymś więcej niż tylko na przyjaźni. A może ci się wydaje, że tego nie zauważyłam? Piekielny ból rozłupywał mu czaszkę. – Jezu, co to ma być? Najlepszą obroną jest atak? Nie zrobiłem nic złego. – Ja. Też. Nie – odparła, cedząc słowa. – Przykro mi, że nie zasługuję na twoje zaufanie. Zrobiłabym wszystko, żeby ci pokazać, iż możesz mi ufać. Ale nie pozwolę, żebyś mi dyktował, z kim mam się przyjaźnić, a z kim nie. – Chwileczkę, a gdybyś nie była związana ze mną? – wysyczał gniewnie Alex. – Czy wtedy także zadowoliłabyś się tylko przyjaźnią? Willow otworzyła usta, żeby odpowiedzieć, po czym raptownie je zamknęła. – To nie fair tak stawiać sprawę – powiedziała po chwili. W głębi serca wiedział, że miała rację, że gdyby jemu postawiono to pytanie w związku z Karą, zareagowałby takim samym oburzeniem. Było to jednak w tej chwili bez znaczenia. – Być może, ale i tak mi odpowiedziałaś – warknął. – Powtarzam: musisz dokonać wyboru. Nie chcę, żeby ten facet się koło mnie pętał. Willow wyprostowała się dumnie, w jej oczach ujrzał furię. – Nie zamierzam wybierać, jesteś zwyczajnie niesprawiedliwy. Seb jest jedynym półaniołem, jakiego znam. Nie wyrzeknę się tej znajomości tylko dlatego, że zachowujesz się jak zazdrosny palant! – Kiedy patrzył na nią bez słowa, zmierzwiła sobie włosy i zawołała z rozpaczą: – Boże, przepraszam… Czy możemy o tym wszystkim zapomnieć i wrócić do tej rozmowy jutro? Oboje jesteśmy zdenerwowani, w gniewie wypowiadamy niepotrzebne słowa, które nas ranią. W nagłej ciszy zgiełk miasta zadudnił wokół nich jak zwielokrotnione echem bicie serca. – Wcale nie – odparł głucho Alex. – Ja mówię dokładnie to, co chcę powiedzieć. Otworzył drzwi, żeby wejść do środka, i obejrzał się przez ramię na Willow. Stojąc na tle ciemniejących sylwetek kamienic, wydała mu się nieskończenie piękna. Serce ścisnęło mu się boleśnie. – Ciesz się przyjaźnią z Sebem, Willow – powiedział cichym głosem.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY Nie mam pojęcia, jak po takiej kłótni można wrócić do normalnego życia. Tamtego wieczoru nie jadłam kolacji, nie byłam w stanie przełknąć ani kęsa. Na samą myśl o jedzeniu dostawałam mdłości. Powlokłam się do sypialni dziewczyn i leżąc na łóżku, przerabiałam w głowie wciąż to samo pytanie: „Czy ja i Alex właśnie ze sobą zerwaliśmy?”. Poczułam zimny dreszcz, gdy przypomniałam sobie przeczucie, jakie ogarnęło mnie, kiedy po raz pierwszy ujrzałam budynek bazy ZA; wiedziałam, że spotka mnie tu nieszczęście. Czasem szczerze nie cierpiałam swojego jasnowidztwa. Leżałam skulona na spłowiałej niebieskiej narzucie, nasłuchując odgłosów ulicy i dobiegających z oddali dźwięków rockowej melodii. Żałowałam, że w ogóle poznałam Seba. Po chwili z westchnieniem pokręciłam głową. Nie, to nieprawda. Nie mogłam tego żałować, i nigdy nie będę. Czy Alex i ja naprawdę ze sobą zerwaliśmy? To pytanie wracało jak zdarta płyta. To niemożliwe, prawda? Przecież Alex nadal mnie kochał – wiedziałam, że tak jest – a moja miłość do niego była tak głęboka, że na samą myśl o rozstaniu brakowało mi tchu. Alex był mi niezbędny jak powietrze. Z pewnością do jutra ochłonie i zrozumie, jak bardzo był niesprawiedliwy. Tak właśnie będzie. Zejdę na dół, nasze oczy się spotkają i wyczytam w nich przeprosiny, a potem wymkniemy się gdzieś razem choć na chwilę i Alex weźmie mnie w ramiona, mówiąc: „Tak bardzo mi przykro, oczywiście, że ci ufam, zapomnij o wszystkim, co mówiłem wczoraj”. Wpatrywałam się tępo w nierówno położony tynk na suficie, wodząc wzrokiem po występach i zagłębieniach. Była to przyjemna fantazja, ale obawiałam się, że miała niewiele wspólnego z rzeczywistością. Nigdy dotąd nie widziałam Aleksa tak rozgniewanego. I nawet go rozumiałam. Wiedziałam, że nie byłabym uradowana na wiadomość, iż jego i Karę łączy mentalna więź. Mało powiedziane. Ta myśl dręczyłaby mnie pewnie po nocach, a przecież jako jasnowidz umiałam wyczuć, czy dzieje się coś naprawdę złego. Alex tego nie potrafił, nic dziwnego zatem, że był tak wzburzony. Nie mogłam go o to oskarżać. Zawinił natomiast brakiem zaufania do mnie. Wyraźnie podejrzewał, że zadurzyłam się w Sebie i tylko fakt, że nie jestem wolna, powstrzymuje mnie przed oddaleniem się z nim w stronę zachodzącego słońca. Seb. Poruszyłam się niespokojnie. Gdzieś z tyłu głowy kołatała mi natrętna myśl, żeby odszukać go mentalnie. Musiał przecież wyczuć, że pokłóciłam się z Aleksem, i na pewno się tym martwi; będzie też chciał wiedzieć, jak się czuję. Nie uświadamiając sobie tego do końca, zaczęłam sięgać do Seba… i otrząsnęłam się gwałtownie, rumieniąc się aż po nasadę włosów, gdy usłyszałam echo słów Aleksa: „A gdybyś teraz pomyślała o Sebie, jak stoi pod gorącym prysznicem…?”. O Boże. Coś, co dotąd wydawało mi się najnaturalniejszą rzeczą na świecie, stało się nagle krępujące. A przecież, z tego, co wiedziałam, było to naturalne dla półaniołów, jako zwykłe rozszerzenie naszej przyjaźni. Czując się bardzo samotna, wcisnęłam zarumienioną twarz w poduszkę. Rozległo się ciche stukanie do drzwi. Usiadłam wyprostowana, z bijącym sercem. Od razu wiedziałam, że to Seb, i było mi przykro, iż poczułam przypływ aż tak wielkiej ulgi, bo zdawało się to potwierdzać rzucane przez Aleksa oskarżenia. Ale nic nie mogłam na to poradzić, naprawdę potrzebowałam czyjejś życzliwej obecności; Seb to po prostu wyczuł i zjawił się natychmiast. Nic nie mogło go przed

tym powstrzymać. Nie zauważyłam wcześniej, że płaczę, ale policzki miałam mokre od łez. Otarłam twarz i zeskoczyłam z łóżka. Ruszyłam do drzwi, przygładzając po drodze włosy sterczące we wszystkie strony jak wiązka płonących zapałek. Kiedy je otworzyłam, ujrzałam na korytarzu Seba. Stał z rękoma wbitymi w kieszenie dżinsów, kasztanowe loki jak zwykle opadały mu na czoło. Omiótł mnie zatroskanym spojrzeniem. – Czy mogę wejść? „O Boże, tak się cieszę, że cię widzę. Proszę, przytul mnie i pozwól mi się wypłakać na twoim silnym ramieniu”. Z pewnym wysiłkiem udało mi się tego nie wybełkotać na głos. Skinęłam głową i szerzej otworzyłam drzwi. Gdy wszedł, zawahałam się na moment, po czym je zamknęłam. Nie obchodziło mnie, co ktoś sobie pomyśli; w tej chwili potrzebowałam prywatności. Nieporozumienia między mną a Aleksem były wyłącznie naszą sprawą. Przysiedliśmy na moim łóżku. Oparłam się plecami o ścianę i podciągnęłam kolana. Przez kilka minut żadne z nas się nie odzywało, co odebrałam z ogromną ulgą. Przebywałam z człowiekiem, który rozumiał mnie doskonale bez słów. – Wszystko się pochrzaniło – mruknęłam w końcu. Seb skrzywił się, jakby połknął cytrynę. – To przeze mnie się pokłóciliście, prawda? Nie musisz odpowiadać – dodał sucho. – Wszyscy was słyszeli. Połowa z nich nie mogła się już doczekać, żeby mi o tym powiedzieć. No pięknie. Objęłam kolana ramionami. – Nie mam mu za złe, że się wkurzył – oznajmiłam. – Właśnie się dowiedział, że… – urwałam. Nigdy nie wspomniałam Sebowi, że potrafię go wyczuwać nawet wtedy, gdy jest daleko ode mnie. Zrobiło mi się gorąco. – Och – domyślił się od razu Seb – to… No tak, przypuszczam, że nie jest mu z tym łatwo. – Jego ton był raczej obojętny, wiedziałam, że nie przepada za Aleksem, zresztą z wzajemnością. – Czy z tobą jest tak samo? – zaciekawiłam się po chwili. Nagle poczułam się dziwnie skrępowana. – To znaczy, jeśli chodzi o mnie… Seb pokiwał wolno głową. Siedział na łóżku z jedną nogą zgiętą w kolanie, a drugą opuszczoną na podłogę. – Nawet gdy o tobie nie myślę, mam cię zawsze w głowie. – Wzruszył lekko ramieniem. – Gdyby dotyczyło to kogoś innego, byłoby pewnie nie do zniesienia. Ale z tobą wydaje się to po prostu… naturalne. Czułam tak samo. Boże, coraz lepiej rozumiałam wzburzenie i gniew Aleksa. A gdyby taka więź łączyła go z Karą? – Nie wiem, czy to dlatego, że oboje jesteśmy półaniołami, czy może… – Seb potrząsnął głową. – Zapewne jest wiele przyczyn – powiedział. Choć nie dokończył zdania, wiedziałam, co miał na myśli. Byliśmy sobie bardzo bliscy niezależnie od tego, że mieliśmy zdolności parapsychiczne i byliśmy półaniołami. – Jak się skończyła wymiana zdań między tobą a Aleksem? – Seb zadał wreszcie bezpośrednie pytanie. – Co powiedział na koniec? Zaśmiałam się krótko, ocierając oczy wierzchem dłoni. Znów popłynęły z nich obfite łzy. – Mnóstwo słów, które, mam nadzieję, zostały wypowiedziane w gniewie, bez zastanowienia. – Przecież Alex nie mógł na serio wymagać ode mnie, żebym zrezygnowała z towarzystwa Seba, jedynego półanioła, jakiego znałam? Seb siedział w milczeniu, badając mnie wzrokiem.

– Willow, czy byłoby ci łatwiej, gdybym stąd odszedł? Znieruchomiałam. „Nie, proszę, błagam, nie”. – Odszedł? – powtórzyłam jak echo. – Mój pobyt w waszej bazie utrudnia wszystko, prawda? – Z niewiarygodną delikatnością otarł opuszkiem palca łzę z mojego policzka. – Nie chcę, żebyś przeze mnie płakała, querida, wiesz? Mimo zamętu w głowie wyczułam jego mieszane emocje. Cierpiał, widząc, że jestem strapiona, zarazem jednak rosła jego nadzieja na bliższy związek ze mną. Serce ścisnęło mi się boleśnie. Nie chciałam, żeby Seb się we mnie kochał. Nie chciałam, żeby był przeze mnie nieszczęśliwy, nigdy, ani z żadnego innego powodu. – Nieważne, co byłoby dla mnie łatwiejsze – powiedziałam zduszonym głosem. – Liczy się tylko to… Nie chcę być w stosunku do ciebie nie fair. Nie mogę cię prosić, żebyś został tylko dlatego, że twoja obecność jest mi potrzebna. Nie w sytuacji, gdy nie mogę… – umilkłam. Po raz pierwszy przyznałam, choć niebezpośrednio, że wiem, co Seb do mnie czuje. W zasadzie pierwszy raz przyznałam się też sama przed sobą. Seb wiedział, co chciałam powiedzieć. Jak zawsze. – Nie jesteś wobec mnie nie fair – rzekł ze spokojem. – Byłaś ze mną szczera od początku. Wiem, że kochasz Aleksa. A ja… – Musnął moje włosy i przełknął ślinę. – Kocham cię na wszystkie sposoby, na jakie tylko można darzyć miłością drugiego człowieka – oznajmił z powagą. – To znaczy, że także jak przyjaciółkę i siostrę. Jeśli chcesz, żebym został, to zostanę. Po prostu nie chcę ci niczego utrudniać. – Ja też cię kocham – szepnęłam. – Jako przyjaciela… Ja… – nie mogłam dokończyć zdania. Wszystko wydało mi się nagle beznadziejne: uczucie Seba, którego nie byłam w stanie odwzajemnić, idiotyczna kłótnia z Aleksem. Co będzie, jeśli nasze zerwanie okaże się faktem? Przygarbiłam ramiona i spuściłam głowę. Seb natychmiast przysunął się i objął mnie tkliwie. Z wdzięcznością położyłam mu głowę na ramieniu. – Nie powinnam… Nie powinnam ci na to pozwalać – wykrztusiłam z płaczem. – Nie mogę oczekiwać, że będziesz mnie pocieszał, gdy pokłócę się z ukochanym, tak nie można. – Nic nie mów i pozwól mi się obejmować – odparł stanowczo. Bardzo długo siedzieliśmy w milczeniu. Ja szlochałam, a Seb głaskał mnie po plecach, z policzkiem wtulonym w moje włosy. Skupiałam się wyłącznie na doznaniach zewnętrznych: kojącym cieple jego ciała, lekko drapiącym zaroście na brodzie, czystym drzewnym zapachu. Z całej siły starałam się nie myśleć o niczym innym. Na koniec pogładził mnie po włosach i powiedział: – Dziewczyny przyjdą niedługo na górę… Poradzisz sobie? Skinęłam głową i usiadłam wyprostowana, ocierając załzawione oczy. – Tak, już w porządku. Przyglądał mi się badawczo, wiedząc, że to tylko puste słowa. – Chciałbym móc z tobą zostać dziś wieczorem. – Wiem. Nic mi nie będzie. Seb ułożył wargi w coś na kształt uśmiechu. Nie zdejmując ręki z moich pleców, nachylił się i pocałował mnie lekko w czubek głowy. Czułam, jak bardzo się mną przejmował, jak czule się do mnie odnosił. Coś zatrzepotało w mej piersi, ale odsunęłam od siebie to wrażenie i poddałam się pocieszającym zabiegom Seba. – Do zobaczenia jutro – wyszeptał. – Tak – odszepnęłam. – I dziękuję ci. Wstał, przewracając oczami.

– Musiałabyś zabić drzwi deskami, żeby powstrzymać mnie przed wtargnięciem tutaj, querida. Objęłam ciasno kolana, obserwując, jak Seb zmierza do drzwi, równie silny i gibki jak Alex, zarazem jednak tak od niego różny. Sięgnął do klamki, a wówczas drzwi gwałtownie się otworzyły. Stała w nich Kara. Uniosła wysoko brwi na widok Seba, mnie i pustej sypialni. Nie odezwała się, podobnie jak on. Widziałam, że rozchylił usta, po czym chyba uznał, że to bezcelowe; Kary nie interesowały żadne jego wyjaśnienia. Obejrzał się na mnie przez ramię. Domyśliłam się, że oczami chce powtórzyć „do zobaczenia jutro”, i skinęłam głową bez uśmiechu. Kiedy wyszedł, Kara weszła do pokoju i zamknęła za sobą drzwi. Oparła się o nie plecami, krzyżując nogi w kostkach. – Ho, ho – powiedziała. – To wyglądało ciekawie. – Nie przeczę – odrzekłam zwięźle. Zwlokłam się z łóżka i wyjęłam z mojej szuflady w komodzie piżamę. – Więc jak, jesteś teraz z Sebem? Zesztywniałam i odwróciłam się, żeby na nią popatrzeć. Przyglądała mi się wzrokiem bez wyrazu, z jej egzotycznych rysów nie sposób było czegokolwiek wyczytać. Miała na sobie obcisłe czarne dżinsy i kusą różową bluzeczkę, podkreślającą jej zgrabne kształty. Na szczupłym bicepsie widniały takie same jak u Aleksa gotyckie litery ZA. Nieoczekiwanie mnie to rozzłościło. – Nie – odparłam. – Seb jest jedynie moim przyjacielem. – „Jedynie” przyjacielem, choć przecież oprócz Aleksa był najważniejszą osobą w moim życiu. Język potrafi czasem straszliwie kłamać. – Rozumiem. – Kara wpatrywała się w swoje lśniące paznokcie. – Tak się tylko zastanawiałam… Bo Alex chyba tak myśli. Zresztą rozumiesz, Seb siedział tu z tobą przez ponad godzinę, byliście zupełnie sami. Nietrudno dojść do fałszywych wniosków. Usiłowałam nie przejmować się tym, co powiedziała o Aleksie, choć cała zlodowaciałam w środku. – Być może trudno ci w to uwierzyć, ale przyjaciele mogą przebywać ze sobą sam na sam i niekoniecznie dzieje się wówczas coś zdrożnego – oświadczyłam z godnością. Kara zbyła tę wypowiedź demonstracyjnym wzruszeniem ramion. – Posłuchaj, nie obchodzi mnie, co robisz. Ale powiem ci jedno: Alex na pewno nie potrzebuje teraz dodatkowego stresu. Więc byłoby znakomicie, gdybyś zechciała się zdecydować, na którym z nich ci właściwie zależy. – Jestem zdecydowana – warknęłam. Ze złością ściągnęłam bluzkę, po dziecinnemu zadowolona, że dzięki ćwiczeniom w siłowni poprawiłam trochę muskulaturę. – Myślisz, że nie wiem, że podkochujesz się w Aleksie? Zauważyłam to od razu pierwszego dnia! Obserwując mnie badawczo, Kara wolno pokiwała głową. – A czy ty wiesz, że on podkochuje się we mnie? Na ułamek sekundy krew zakrzepła mi w żyłach, ale otrząsnęłam się i parsknęłam głośnym śmiechem. – To wierutne kłamstwo! Jestem jasnowidzem, zapomniałaś? – Ach tak, więc pewnie wiesz wszystko o jego pierwszym zadurzeniu? Albo pierwszym prawdziwym pocałunku? Stałam nieruchomo w staniku i dżinsach, gapiąc się na nią jak krowa na pociąg. – Alex podkochiwał się we mnie latami – wyjaśniła, cedząc słowa, jakby miała do

czynienia z tępaczką. – Wiele razy przyłapywałam na sobie jego spojrzenie, a on się wtedy rumienił, to było takie słodkie… Teraz wydoroślał, jest o kilka lat starszy, więc wszystko wygląda zupełnie inaczej. – Oderwała się od drzwi, wysoka i sprężysta jak dziki kocur. – Nigdy nie mieszałabym się do jego związku, gdybym wiedziała, że jest mu dobrze. Ale teraz, tutaj, z tobą? Nie, nie. – Potrząsnęła energicznie głową. – Unieszczęśliwiasz go, Willow. Pogrywasz sobie z nim w różne gierki – ty i ten drugi półanioł. Jezu, odfruńcie stąd razem i zostawcie Aleksa w spokoju, okej? Chłopak ma już wystarczająco dużo problemów na głowie. Mój umysł szalał, niezdolny do logicznego myślenia. – Nie pogrywam w żadne gierki – powiedziałam cicho, o dziwo pewnym głosem. – Kocham Aleksa, a nie Seba. Czy naprawdę tak trudno to zrozumieć? Kara odwróciła się ode mnie ze wzgardliwym prychnięciem. – Chyba trudno – wycedziła zimno. – Ponieważ wątpię, że nad tym panujesz. Kiedy obudziłam się następnego dnia wcześnie rano, Aleksa już nie było. Chciałam wyczekać momentu, kiedy będzie sam, żebyśmy mogli jeszcze raz wszystko omówić, tym razem spokojnie. Ale gdy tylko zeszłam na dół, wiedziałam, że nie ma go w bazie; odczułam przejmującą pustkę, mimo że dom był pełen ludzi. Przygotowałam wstrętną rozpuszczalną kawę i popijałam ją powoli w kuchni, próbując zmierzyć się z faktem, że Alex wyszedł, nie mówiąc mi o tym. Wydawało się to jeszcze bardziej ostateczne niż słowa, które rzucił mi na odchodnym po naszej kłótni: „Ciesz się przyjaźnią z Sebem”. Do kuchni weszła Trish, z włosami wilgotnymi po porannym prysznicu. Na mój widok wyraźnie zesztywniała. – Gdzie jest Alex? – zapytałam. Czułam się okropnie głupio, pytając o niego innych. – Poszedł się rozejrzeć w katedrze. – Przeszła obok mnie do blatu, na którym leżał chleb tostowy, i włożyła dwa kawałki do opiekacza. Zerknęła na mnie z ukosa. – Zerwaliście ze sobą czy jak? – Nie – odparłam krótko i opuściłam kuchnię. Chciałam odszukać Seba, ale obawiałam się, jak to zostanie odebrane, gdy zespół zobaczy nas razem. Chociaż nie, wyglądało na to, że nikt nie byłby tym specjalnie zdziwiony. W końcu udałam się do pokoju telewizyjnego. Wszyscy inni już tam byli, poza Sebem. Po sekundzie pojęłam, że jest to stwierdzenie fałszywe – brakowało Kary. No jasne, poszła do katedry razem z Aleksem. Zrobiło mi się nieprzyjemnie na myśl, że wybrali się oboje; wolałam sobie nie wyobrażać, co Kara mu teraz opowiada. Kiedy weszłam, w pokoju zaległa martwa cisza. Sam spiorunował mnie wzrokiem, inni mieli równie nieprzyjazne miny. Próbowałam to ignorować i przysiadłam na stołku, popijając kawę. Telewizor był włączony. Nie rozumiałam słów, ale łatwo się było domyślić, że mowa jest znowu o „bojownikach” i „wiernych”. Na ekranie widać było wielotysięczny tłum, transparenty kołysały się na wietrze, ludzie wykrzykiwali coś w podnieceniu po hiszpańsku. – Czy nie powinnaś być teraz z Sebem? – spytała znacząco Liz. Podniosłam na nią wzrok. Obserwowała mnie z wyraźną niechęcią. – Myślałam, że macie ćwiczenia z aurą. – Dzisiaj ćwiczymy na zewnątrz – powiedział Seb, zjawiając się w progu jak duch. Miał na sobie spłowiałe dżinsy, a spod kołnierza niebieskiego swetra wyłaniał się brzeg białego podkoszulka. Kiwnął na mnie głową. – Jesteś gotowa? Co za ulga. Nie rozmawialiśmy o ćwiczeniu na zewnątrz, ale brzmiało to wprost bajecznie; gdybym miała przez cały dzień siedzieć w domu, zadławiłaby mnie panująca w nim ciężka atmosfera. Odstawiłam kubek i zerwałam się ze stołka. – Tak. Wezmę tylko bluzę. Wyciągnął rękę, w której ją trzymał, ja zaś miałam ochotę go za to wyściskać.

– O której wróci Alex? – spytał Seb pozostałych, gdy znalazłam się przy nim. Siedzący nieruchomo Brendan, który z kamienną twarzą gapił się na ekran, pierwszy udzielił odpowiedzi: – Powiedział, że około trzeciej. – Dzięki temu macie mnóstwo czasu dla siebie – rzucił przeciągle Sam. Leżał rozwalony na sofie i mierzył nas spode łba nieprzychylnym spojrzeniem. – Nie musicie się kryć po kątach. Zamarłam na te słowa, postanawiając jednak je zignorować. – Widzę wszystkie twoje tajemnice, wiesz? – powiedział łagodnie Seb, gdy odwróciliśmy się, by odejść. I choć nie było mi wcale do śmiechu, to widok podszytego poczuciem winy zatrwożenia na twarzy Sama był wręcz bezcenny. Dzień był słoneczny, ale nie upalny, wiał chłodny wietrzyk. Zmieniłam kolor aury na brzydką niezdrową szarość i naciągnęłam kaptur bluzy na głowę. Zanim ruszyliśmy, wyjęłam komórkę i szybko, bez zastanowienia, wystukałam treść esemesa do Aleksa: „Przykro mi, że się pokłóciliśmy. Koniecznie musimy porozmawiać. Kocham cię”. Nie otrzymałam odpowiedzi. Minęliśmy wiele przecznic. Zrujnowane magazyny ustąpiły miejsca domom towarowym i salonom z pięknego starego kamienia o wielkich oknach wystawowych i jaskrawych szyldach. Na chodnikach zaroiło się od przechodniów. Satynowe anielskie skrzydła, skórzane aktówki, torby z porannymi zakupami. Ściskałam komórkę w ręku, zerkając na nią co pięć sekund, podczas gdy moje serce powoli zamierało. W końcu Seb delikatnie wyjął mi z ręki telefon i schował do kieszeni dżinsów. – Powiem ci, kiedy zabrzęczy – obiecał. – Jesteś głodna? Chodź, zjemy śniadanie. Nigdy w życiu nie czułam mniejszego głodu. – Nie, dziękuję – wymamrotałam zamyślona. Mimo to poprowadził mnie w kierunku ulicznego straganu, na którym sprzedawano gorące tamales. Z wielkiego gara unosiła się para. – Nie jadłaś wczoraj kolacji – powiedział. – Zresztą ja jestem głodny, nawet jeśli ty straciłaś apetyt. Więc możesz mi dotrzymać towarzystwa? A potem oprowadzę cię po el DF. Jesteś tu już tak długo, a jeszcze nie widziałaś miasta. Udało mi się przywołać słaby uśmiech na twarz. – Przecież nie cierpisz Mexico City. Czekaliśmy przy straganie na zamówioną potrawę. Seb wzruszył ramionami. – Niektóre miejsca są fajne. Obowiązuje tylko jedna zasada: nie wolno ci pytać, czy dostałaś esemesa, dobrze? Jak przyjdzie, to od razu ci powiem, obiecuję. Na razie przestań o tym myśleć. Dzięki Sebowi udało mi się jakoś przetrwać ten dzień. Gdyby nie on, wyczekując na odpowiedź Aleksa, dostałabym z pewnością pomieszania zmysłów. Seb pokazał mi miejsca, które, według niego, mogły mi się spodobać, więc choć dławiący niepokój nie opuścił mnie ani na chwilę, to mogłam w miarę normalnie funkcjonować. Muzeum sztuki z niebotycznie wysokimi sklepieniami i bogatym barokowym zdobieniem ze złota. Plac, na którym azteckie ruiny sąsiadowały ze średniowiecznym kościołem i nowoczesnym budynkiem biurowym ze szkła i stali. Inny kościół, mała budowla z kamienia tak mocno przechylona, że w środku zakręciło mi się w głowie. – Tak właśnie się dzieje, gdy buduje się miasto na podłożu z gliny – skwitował Seb z uśmiechem moją minę. Poszliśmy do parku po przeciwnej stronie ulicy i siedzieliśmy na stopniach pomnika, pijąc colę. Ktoś grał na gitarze, z pobliskich straganów dochodził ostry zapach mąki

kukurydzianej i przypraw. Po południu zrobiło się cieplej, więc Seb zdjął sweter i zawiązał wokół bioder; ja zrobiłam to samo ze swoją bluzą. Z ulgą stwierdziłam, że nie widać zbyt wielu pożywiających się aniołów. Gwarne na ogół miasto zrobiło na mnie wrażenie znacznie spokojniejszego. Żałowałam, że nie mogę tego powiedzieć o stanie swojego umysłu. – Myślę, że uratowałeś mi dzisiaj życie – powiedziałam. – Wobec tego uratowałem i swoje – odrzekł ze swobodą. – Czyli jestem potwornym egoistą. Siedział z wyciągniętymi przed siebie nogami, opierając się o białe kamienne schody. Spostrzegłam dziewczynę mniej więcej w naszym wieku, która zerkała na niego z upodobaniem, i nagle uświadomiłam sobie ponownie, jakim Seb jest atrakcyjnym chłopakiem z tym swoim szczupłym mocnym ciałem, regularnymi rysami twarzy i wijącymi się włosami. „Gdybyś nie była związana ze mną, czy wtedy także zadowoliłabyś się tylko przyjaźnią?”. Zarumieniłam się i odwróciłam spojrzenie, wodząc palcem po pęknięciu na zniszczonym stopniu schodów. Nie znałam odpowiedzi zarówno teraz, jak i wówczas, gdy Alex zadał mi to pytanie. Wiedziałam jedynie, że od chwili, gdy dotknęłam dłoni Seba i poczułam tak silnie jego energię, niesamowicie mnie pociągał, a z każdym dniem poczucie bliskości z nim rosło. Obecnie stanowił zasadniczą część mojego życia; nie wyobrażałam sobie istnienia bez niego. Przeszedł mnie zimny dreszcz, gdy przypomniałam sobie swój sen, a także trzepot w trzewiach, który odczułam wczoraj. Chryste, chyba nie zakochiwałam się w Sebie? Resztką woli otrząsnęłam się z tych urojeń. Nie, nie miałam powodu do obaw. Byłam dziewczyną Aleksa i tylko to się liczyło. Kochałam Seba jak przyjaciela, nic więcej. Powtarzałam to sobie, a jednak gryzło mnie sumienie. – Która godzina? – zapytałam, modląc się, żeby Seb nie wychwycił tej burzy emocji. Wyjął moją komórkę i sprawdził na wyświetlaczu. – Minęła druga. Nadal nie było esemesa. Nasze oczy się spotkały. Wyczułam jego zatroskanie, lecz poza tym nie byłam w stanie stwierdzić, o czym myśli. Ucieszyło mnie to, zważywszy na kierunek, jaki obrały moje rozmyślania. Za niespełna godzinę zobaczę się z Aleksem. Oczekiwanie mieszało się z lękiem. Pusty ekran mojego telefonu krzyczał głośniej niż my w trakcie kłótni. Wkrótce potem Seb i ja przeszliśmy przez park do metra. Siedząc na twardej plastikowej ławce w zatłoczonym wagonie, wpatrywałam się bezmyślnie w hiszpańskie napisy. Wracaliśmy do domu, bo jak inaczej nazwać naszą bazę, a jednak słowo to wcale nie wydawało się właściwe. – Okej, więc taki jest plan – powiedział Alex. Zebraliśmy się wszyscy w strzelnicy wokół stołu, na którym leżała naszkicowana przez Karę mapka katedry. Alex opierał się jedną ręką o blat; ciemne włosy opadły mu na czoło. Postukał palcem w miejsce, gdzie na mapce zaznaczono ołtarz. – Mniej więcej w połowie mszy kapłan zapyta, czy ktoś chce zostać pobłogosławiony przez anioły. Powinno się zgłosić nie więcej niż kilkanaście osób. Willow, nie chcę, żebyście z Sebem podnieśli się pierwsi ani ostatni. Odczekajcie chwilę, najlepiej bądźcie w środku. Mówiąc to, spojrzał na mnie, jego ton był zwyczajny, profesjonalny. Głęboko w jego niebieskoszarych oczach zalśniło coś jeszcze, ale starał się mnie traktować jak zwykłego członka zespołu, któremu udzielał instrukcji. Skinęłam głową, usiłując się skupić na tym, co mówił, a nie na swoich napiętych mięśniach. Każde słowo, każde działanie Aleksa potwierdzało koszmarną prawdę: nie wyłączył komórki, a mój esemes nie utknął gdzieś w eterze.

– Będę siedział obok ciebie i Seba; kiedy wstaniecie, ja także wstanę – mówił dalej Alex. – Willow, będę obok ciebie, gdy będziesz otrzymywała błogosławieństwo, gotów osłaniać was oboje, gdyby zaszła taka potrzeba. Seb, dam ci broń, ale chcę, żebyś dzisiaj i jutro poćwiczył na strzelnicy. – Dobrze, oczywiście – odrzekł Seb rzeczowym tonem. Chociaż nie staliśmy blisko siebie, brzegi naszych aur stykały się ze sobą. Wyczuwałam jego gniew na Aleksa niby pełgający płomień. – To ci w niczym nie przeszkadza, prawda, Willow? – Alex kontynuował odprawę. – Potrafisz sama ćwiczyć z aurą, jeśli dobrze zrozumiałem? W pytaniu krył się wyraźny podtekst, ale ton był całkowicie neutralny. Odchrząknęłam nerwowo. – Tak, chyba już wiem, w czym rzecz. Być może ja też powinnam poćwiczyć strzelanie. – Uszy zapiekły mnie na myśl, że reszta zespołu uważnie słucha i obserwuje to wszystko. Nie wątpiłam, że po naszym wyjściu rano rozpoczęła się gorąca dyskusja. Kara omiotła mnie obojętnym spojrzeniem brązowych oczu. Z jej nieruchomej twarzy nie dało się niczego wyczytać. – Dobrze, skoro uważasz, że jest ci to potrzebne – zgodził się Alex. – Ale nie zaniedbuj ćwiczenia z aurą, najlepiej znajdź czas na oba zadania. – Z powrotem pochylił się nad mapą i zaczął pokazywać kolejne punkty. – Sam, ty i Trish ustawicie się tutaj, mniej więcej pięć rzędów za nami. Jeżeli wam się uda, zajmijcie miejsca w ławkach. Kara, ty będziesz w pierwszym rzędzie, tak jak ustaliliśmy, a przynajmniej tak blisko, jak to tylko możliwe. Wesley, Brendan i Liz… Wyłączyłam się, nie odrywając wzroku od mapki. Gdy wraz z Sebem wróciliśmy do bazy, Alex już tam był. Siedział razem z innymi w pokoju telewizyjnym i oglądał wiadomości. Nadawano wydanie specjalne poświęcone „bojownikom”, którzy planowali demonstracje w różnych punktach miasta, aby zakłócić uroczystą mszę w katedrze. Odniosłam jednak wrażenie, że nikt nie przysłuchuje się zbyt uważnie transmisji. W pokoju panowała atmosfera napiętego oczekiwania na nasze przybycie, a co gorsza, Alex wcale nie był zaskoczony, że ponad pół dnia spędziłam w towarzystwie Seba. Przywitał się ze mną chłodno, nie podnosząc się z sofy, na której siedział z Karą i Samem. Pod ostrzałem wrogich spojrzeń nie ośmieliłam się go poprosić, żeby poświęcił mi kilka minut na osobności. Przyglądając mu się, poczułam ukłucie gniewu. Czy naprawdę tak łatwo chciał odrzucić to wszystko, co nas dotąd łączyło? Dlaczego dwoje bardzo kochających się ludzi nie potrafiło się ze sobą w żaden sposób porozumieć? Mimo tego, że jedno z nich posiadało zdolność jasnowidzenia? – To tyle, jeśli chodzi o plan naszej akcji – podsumował Alex, obracając w palcach ołówek. – Jest jeszcze coś, o czym chciałbym was poinformować. – Potoczył wzrokiem po zebranych wokół stołu. – Wielu z was słyszało wczoraj moją kłótnię z Willow o Seba. Zupełnie się tego nie spodziewałam. Zaschło mi w gardle. Wszyscy znieruchomieli z napiętymi twarzami. Wyczułam, że Seb przysuwa swoją aurę, chcąc mnie pocieszyć. – To sprawa osobista, dotyczy wyłącznie nas dwojga – oznajmił Alex. – Powód naszej kłótni nie ma żadnego wpływu na działania zespołu. Willow i Seb spróbują zdobyć dla nas informacje na temat organizacji ochrony, co oznacza, że nasze życie jest w ich rękach. Nie zdecydowałbym się na to, gdybym nie miał do nich bezwzględnego zaufania. Zapomnijcie więc o tym, co niechcący usłyszeliście; to nie ma najmniejszego związku z naszą akcją. Odpowiedziała mu martwa cisza. Z miny Kary można było wywnioskować, że zapomnienie nie będzie wcale łatwe, mimo to skinęła posłusznie głową.

– Zrozumieliśmy. Była tak niesamowicie piękna, że przez chwilę mogłam myśleć wyłącznie o pierwszym pocałunku Aleksa. Czy to możliwe, że całował się kiedyś z Karą? Nigdy mi nawet nie wspomniał, że się w niej durzył. Wyczułam, że słowa Aleksa nieznacznie rozluźniły napiętą atmosferę w zespole. Nieznacznie, bynajmniej nie do końca. Dużo wody w rzece upłynie, zanim wszyscy naprawdę zapomną o naszej kłótni. – To wszystko – powiedział Alex. – Teraz ćwiczenia na strzelnicy dla tych, którzy tego potrzebują. Reszta ma wolny dzień, spróbujcie się zrelaksować i odpocząć. Jeżeli ktoś chce wyjść na miasto, to nie ma przeszkód, tylko idźcie parami i osłaniajcie się nawzajem. Kiedy ZA zaczęli się z wolna rozchodzić, okrążyłam stół, żeby podejść do niego, ale on długim krokiem ruszył do drzwi. – Alex! – zawołałam, rzucając się biegiem, żeby go dogonić. – Alex, zaczekaj. Zatrzymał się i spojrzał na mnie. Dotknęłam jego ramienia. – Nie teraz – powiedział. – Przeciwnie, musimy porozmawiać właśnie teraz. Czy nie moglibyśmy pójść do twojego pokoju i spokojnie wszystko omówić? Nie możemy przecież… – Nie teraz – powtórzył przez zaciśnięte zęby i przymknął oczy, masując sobie skronie. Przeraziła mnie zaciętość w jego głosie. Wyszedł ze strzelnicy, nie czekając na moją odpowiedź. Usłyszałam, że idzie na górę. O nie. Tak to się nie skończy, przecież nie rozmawialiśmy ze sobą od prawie dwudziestu czterech godzin. Alex nie pozbędzie się mnie tak łatwo. Seb stał przy stole, ładując magazynek. Gdy na niego zerknęłam, z dziwnym wyrazem twarzy spoglądał w ślad za odchodzącym Aleksem. Potrząsnął lekko głową, jakby chciał sobie w niej rozjaśnić. Nasze oczy się spotkały i choć wiedziałam, że nie leży to w interesie Seba, niemal niedostrzegalnie pokazał mi, żebym poszła za moim chłopakiem. Na piętrze było cicho, panował lekki półmrok; wszyscy wyszli albo siedzieli na dole. Znalazłszy się na podeście, pomyślałam, że Alex musiał się schować w magazynie, więc ruszyłam w tamtą stronę. Przeszedł mnie zimny dreszcz, gdy nagle go usłyszałam. Nie, nie był w magazynie, tylko w łazience. Wymiotował. Stałam przed drzwiami z sercem ściśniętym nagłym niepokojem. Chciałam zapukać, ale położyłam jedynie dłoń na zniszczonych drewnianych drzwiach i przełknęłam z trudem. – Alex? – zawołałam niezbyt głośno. Żadnej odpowiedzi. Przykre odgłosy z łazienki były nadal słyszalne; ledwie się powstrzymałam, żeby tam nie wparować. W końcu zapadła cisza, a potem rozległ się szum spuszczonej wody. Po chwili zachlupała w umywalce. Drzwi się otworzyły i stanął w nich Alex. Ciemne włosy na tle potwornej bladości jego twarzy wydawały się czarne. Skórę miał wilgotną, jakby opłukał się zimną wodą. – Czego chcesz? – mruknął, masując sobie głowę. – Znowu dostałeś migreny – powiedziałam cicho. Wspominał mi, że czasem ból jest tak okropny i nieoczekiwany, iż doprowadza do torsji. Wyczuwałam go teraz, jak dźgał czaszkę Aleksa niczym sztylet. – Jak się czujesz? Parsknął śmiechem i opuścił ręce. – Och, znakomicie. Willow, poważnie, czego ode mnie chcesz? Czy odtąd będę potrzebowała konkretnego powodu, żeby móc z nim porozmawiać? Zawahałam się, obserwując go uważnie. – Nie odpisałeś na mojego esemesa.

Cisza aż dzwoniła mi w uszach. – Nie wiedziałem, co odpowiedzieć – powiedział w końcu. „Na przykład, że też mnie kochasz i przepraszasz”. Nie wypowiedziałam tych słów. – Może moglibyśmy… Sypialnia dziewczyn jest pusta, może wejdziemy tam i pogadamy? Mięsień w policzku Aleksa drgnął. – Myślałem, że to miejsce jest zarezerwowane dla Seba. Poczułam się tak, jakby mnie uderzył. A przecież wiedziałam, że Kara mu o tym powie. – To źle myślałeś – odrzekłam ze spokojem. – Był tam wczoraj ze mną, bo byłam smutna i zdenerwowana. Chyba nie podejrzewasz, że chodziło o coś więcej? – Smutna i zdenerwowana – powtórzył. – Czyli tak naprawdę to moja wina, że tam z tobą siedział. Już rozumiem. – Nie ma mowy o żadnej winie, nic się nie stało! – zawołałam z rozpaczą. – Alex, błagam. Nie zachowuj się tak. – Niewiele myśląc, objęłam go w pasie i przytuliłam się do niego. – Proszę cię. Kocham cię i wiem, że ty też mnie kochasz. Marzyłam, żeby odwzajemnił mój uścisk. Ale jego ramiona pozostały zwieszone wzdłuż boków, a on sam stał nieruchomo, czułam jedynie bicie jego serca. – Oczywiście, że cię kocham – powiedział tak drewnianym głosem, jakby mówił coś zupełnie przeciwnego. – Ale nie zmieniłem zdania. Nie mogę tego zrobić. I odkąd ci o tym powiedziałem, spędziłaś każdą wolną chwilę w towarzystwie Seba. Zatem najwyraźniej dokonałaś wyboru, o który cię prosiłem. Odsunęłam się od niego z niedowierzaniem. Alex nie żartował. Z całą powagą wymagał ode mnie tego, żebym już nigdy nie odezwała się do Seba. Zaśmiałam się niewesoło. – Według ciebie miałam wykonać twój rozkaz, chociaż uważam, że jesteś w całkowitym błędzie? Alex, rozumiem, co czujesz, naprawdę. Ale Seb jest tylko… – Tak, wiem, twoim przyjacielem – przerwał mi. – Powtarzasz to cały czas. Zamknąwszy oczy, znów pomasował sobie skronie. Wyczuwałam dręczący go ból fizyczny i pragnęłam jedynie trzymać jego głowę na kolanach, głaskaniem przynosząc mu ulgę w cierpieniu. Przypomniał mi się dzień sprzed kilku tygodni, gdy właśnie to robiłam w pokoju Aleksa. To śmieszne. Wtedy wydawało mi się, że wszystko jest mocno skomplikowane, podczas gdy w istocie było bardzo proste. – Posłuchaj, nie możemy z tym teraz nic zrobić – mruknął Alex. – Musimy się skoncentrować na jutrzejszej akcji. Jeżeli potem będzie jeszcze coś do omówienia, to wtedy się tym zajmiemy. Miałam przed sobą jego kochaną twarz, którą tak dobrze znałam. Przypomniałam sobie cudowne chwile spędzone z nim w namiocie w Nowym Meksyku i poczułam, że wszystko we mnie umiera. Mimo to odezwałam się pewnym tonem: – Nie będzie czego omawiać. Seb jest moim przyjacielem i zawsze nim będzie. Zbliża się atak na Radę… – urwałam, przypomniawszy sobie, że Seb nalegał, aby być tam ze mną. – Wszyscy możemy zginąć – powiedziałam. – Nie chcę przeżyć być może ostatnich dni mojego życia, ignorując osobę, na której mi zależy. Alex mierzył mnie zimnym spojrzeniem szarych oczu. – Nie, wolisz ignorować tego, którego rzekomo kochasz. – To twój wybór, nie mój. Parsknął ponurym śmiechem. – Skoro tak mówisz. – Obrzucił mnie twardym spojrzeniem, po czym wzruszył ramionami. – W takim razie to chyba tyle – podsumował.

– Chyba tak. Tym razem nie miałam żadnych wątpliwości: Alex i ja właśnie ze sobą zerwaliśmy.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY PIERWSZY – Ona tu jest, kontakt z nią został już kilkakrotnie nawiązany – powiedział głos Charmeine w telefonie. Raziel znajdował się na parkingu za budynkiem katedry. Kiedy zadzwoniła Charmeine, miał właśnie wyruszyć z powrotem do Silver Trail, żeby przejrzeć plany zorganizowania pierwszego Obozu Aniołów. – Doskonale – odrzekł z zadowoleniem, opierając ręce na dachu swojego czarnego bmw. – To oznacza, że ci wierzy. W głosie Charmeine można było wyczuć ogromne znużenie. Zaśmiała się ochryple; ten dźwięk połaskotał go w ucho. – O tak, z pewnością. Bez trudu udało mi się ją złowić w sieć. A przecież, zdaje się, wspominałeś, że to wyszkolona agentka CIA. Dzień był zimny, niebo zaciągnięte burymi chmurami. Zmarznięty Raziel wsunął się do samochodu na wygodny fotel z miękkiej skóry. – No, no, nie oceniaj jej aż tak źle – zachichotał. – Prawie nikt nie wie, że Nate z nią pracował. Musiała to przyjąć za ostateczny dowód, że ty także należysz do zdrajców. Zatem przekazałaś jej stosowne informacje? – Z tego, co udało mu się wywiedzieć od Willow, Kylar radził sobie całkiem nieźle, mimo to, w ocenie Raziela, nadal brakowało mu kilku podstawowych danych. – Tak, wszystko, czego będą potrzebowali – zapewniła go Charmeine. – A ponadto jeden lub dwa drobne szczegóły, które po zakończeniu akcji uwiężą twoich Zabójców Aniołów w budynku, żebyśmy mogli skutecznie się nimi zająć. – Znakomicie. Ale, jak rozumiem, ona nie nawiązała jeszcze kontaktu z Kylarem, prawda? – Raziel był tego całkowicie pewien; myśli Willow były ostatnio zajęte wyłącznie planem zdobycia informacji od władz Kościoła. Oraz, oczywiście, jej życiem uczuciowym, co było w jakiś chory sposób fascynujące. – Jeszcze nie – potwierdziła Charmeine. – Uważam, że byłoby najlepiej, gdyby udało jej się osobiście go odszukać, bo wtedy nie wyglądałabym na osobę podejrzanie wszystkowiedzącą. Na szczęście na placu Zócalo ma się odbyć masowa demonstracja mniej więcej w porze uroczystej mszy w katedrze, na którą, według ciebie, chcą się udać ZA. Ona uznała, że Kylar prawdopodobnie tam będzie, zważywszy na równie masową obecność aniołów. Zatem przy odrobinie szczęścia oboje natkną się na siebie. Jeżeli tak się nie stanie, będę jej musiała powiedzieć, że moje anielskie moce wyjawiły mi, gdzie znajduje się ich baza. Raziel się zasępił. – Tylko trzymaj się z daleka od tej grupy zabójców – ostrzegł. – Moja… Półanioł ma wybitne zdolności parapsychiczne. W znużonym głosie Charmeine pojawiły się nuty irytacji. – Raziel, ile ona ma lat, siedemnaście? Jestem teraz codziennie narażona na atak mentalny i to mnie osłabia, ale to jeszcze nie znaczy, że nie potrafię przechytrzyć kompletnej nowicjuszki. Zagłębiony w fotelu Raziel nadal z niezadowoleniem kręcił głową; o mały włos wymknęłoby mu się niewłaściwe słowo. – Nie ma sensu niepotrzebnie ryzykować, to wszystko. – W porządku, i tak nie zamierzałam się do nich zbliżać. Nieswojo się czuję

w towarzystwie ludzi, którzy potrafią rozwalać kulami aureole. Aha, to mi przypomina, że byłoby dobrze, gdybyś mógł im w jakiś sposób przekazać, żeby trochę zwolnili tempo. W ciągu dwóch tygodni zginęło ponad dwadzieścia aniołów, a przecież pożywianie się ludzką energią zostało znacznie zastopowane. Nowe zwyczaje, jakie wprowadziło Dwunastu, zaczynają wydawać owoce. – Ach tak? – spytał Raziel niepewnie. – Czy zamierzają coś z tym zrobić? – Nie sądzę. Tutejsze anioły mają się na baczności, ale niewiele można przedsięwziąć, skoro nie sposób przewidzieć, gdzie i kiedy uderzą zabójcy. Raziel nie był tym wcale zaskoczony. Kylar był znany ze swoich talentów strategicznych. – Dobrze, zrobię, co będę mógł, żeby ich trochę okiełznać – odrzekł. – Ale nie będzie to łatwe, bo wykazują mnóstwo zapału. Charmeine parsknęła niewesołym śmiechem. – Dzięki, to miło z twojej strony – powiedziała kpiąco. – Zresztą za kilka dni problem może się sam rozwiązać. – Jak ci się wiedzie? – Raziela martwiło znużenie w jej głosie. Można było odnieść wrażenie, że wyczerpuje ją codzienna walka o przetrwanie. Był pewien, że wykrzywiła się na to pytanie. – Da się wytrzymać. Ale cieszę się, że to już niedługo. Liczę godziny do chwili, kiedy nie będę musiała dłużej utrzymywać mentalnej tarczy ochronnej. – Coraz trudniej przychodzi ci trzymanie ich na dystans, co? – Raziel poczuł ukłucie niepokoju. – Nie martw się – odpowiedziała oschłym tonem. – Potrafię wytrzymać do końca, obiecuję. À propos, mam nadzieję, że słyszałeś już o Tyrelu. – Owszem, słyszałem – odrzekł krótko Raziel. Najnowsze wieści w anielskiej społeczności mówiły o mianowaniu Tyrela, który od niepamiętnych czasów należał do najzagorzalszych przeciwników Raziela, głową Kościoła Aniołów w Meksyku. Ich obopólna niechęć zaważyła bez wątpienia na takiej właśnie decyzji Dwunastu. – No cóż, to my będziemy się śmiali ostatni – powiedziała Charmeine. – Przybędziesz tu do nas na imprezę, prawda? Raziel spojrzał na górski masyw w oddali, odcinający się ostro od błękitnego nieba. Bez względu na inne prawdopodobne konsekwencje rychłego ataku na Radę Dwunastu wkrótce zginie, a jeśli ich śmierć miałaby oznaczać także jego zgon, to Raziel pragnął, aby ostatnim widokiem, jaki ujrzą jego oczy, była kaskada świetlistych cząstek ich aureoli. Na wspomnienie udzielonego przez nich wywiadu w telewizji, w którym wydali na niego słabo zawoalowany wyrok śmierci – „to jest nasze przyrzeczenie” – uśmiechnął się jadowicie. – Nie odmówiłbym sobie tej przyjemności – odpowiedział. – Dziś wieczorem zarezerwuję lot. – To dobrze. Bo wyobraź sobie, że uważam, iż jednak mamy szansę. W tym świecie jest jakoś inaczej, nie sądzisz? Naprawdę może nam się udać i przetrwamy. Po zakończeniu rozmowy z Charmeine Raziel wyjął z aktówki laptop. Włączył go i otworzył plik projektu „Anioł”, działającego pod przykrywką wydziału CIA, który finansował i nadzorował Zabójców Aniołów. Udało mu się go przejąć już wiele miesięcy temu. Obecnie wszyscy agenci specjalni mieli anielskie poparzenie albo nie żyli. Poza jednym. Po kilku kliknięciach na ekranie ukazała się fotografia skupionej twarzy młodej kobiety z kasztanowymi włosami do ramion. Sophie Kinney, młodsza agentka, która po inwazji aniołów szybko awansowała w wydziale i podjęła bliską współpracę ze zdrajcą Nate’em. Przeszukując

myśli Willow, Raziel dowiedział się, jaką rolę odegrała Sophie w dniu przybycia Drugiej Fali. Wraz z Nate’em przywieźli dziewczynę helikopterem do katedry. Nate towarzyszył jej podczas próby ataku na bramę i, jak się okazało, zginął; to wspomnienie napełniło Raziela głęboką satysfakcją. Sophie natomiast udało się uciec i ukryć w bezpiecznym miejscu. Sprytna dziewczyna. Została jednak dostrzeżona przez strażnika przy tylnym wejściu. Tego samego, którego wypytywała później w przebraniu, chcąc się dowiedzieć, co się stało z Kylarem. Wedle jej informacji był jedynym pozostałym przy życiu Zabójcą Aniołów na świecie. W odpowiedzi na pełen niepokoju e-mail strażnika Raziel pochwalił go za oddanie dla aniołów i poprosił o utrzymanie spotkania z Sophie w tajemnicy. „Prześlij mi szczegóły kontaktowe, jakie otrzymałeś, a anioły zajmą się dalej tą sprawą” – zakończył. I tak się stało. Swój e-mail do Sophie Raziel bez fałszywej skromności uznał za arcydzieło. „Podobno poszukujesz Aleksa Kylara. Ja także. Przyjaźniłem się z twoim byłym kolegą Nathanielem i podzielam jego poglądy. Łączył nas wspólny cel. W Mexico City jest nas kilkunastu. Być może doszły cię słuchy o ostatnich licznych zabójstwach aniołów w tym mieście. Uważamy, że Alex Kylar przebywa właśnie tutaj i że utworzył nową grupę ZA. Dodatkowych szczegółów nie mogę ujawnić za pośrednictwem maila, w każdym razie jesteśmy przekonani, iż jest sprawą niezwykle pilną, aby nasza grupa, ty i jego ludzie połączyli siły w walce przeciwko wiadomemu zagrożeniu dla ludzkości”. Tak jak się spodziewał, Sophie nie odpowiedziała od razu. Uśmiechnął się, wyobrażając sobie, że musiała gorączkowo sprawdzać podane informacje, zanim wreszcie mu odpisała – ostrożnie, z rezerwą. W końcu jednak połknęła haczyk, on zaś zręcznie złowił ją na wędkę. Obecnie przebywała w Mexico City i była w kontakcie z Charmeine, przyjazną ludziom zdrajczynią anielskiego rodu. Niewątpliwie nie mogła się już doczekać, kiedy wspólnie z Kylarem wyswobodzą świat spod jarzma aniołów. Raziel spojrzał na zdjęcie Sophie na ekranie komputera i się uśmiechnął. „Nie trzeba mi dziękować – pomyślał. – Naprawdę. Z radością pomogę ci go odszukać”. Ponieważ Kylar znał Sophie. Mógł jej nie darzyć sympatią, ale ją znał. Będzie wierzył w otrzymane od niej informacje. Zatrzaskując klapę laptopa, Raziel doszedł do wniosku, że to jedyny sposób pobicia Kylara jego własną bronią. Seb nie mógł uwierzyć, że chłopak Willow może być aż tak głupi. Gdy grupa ZA wsiadła do metra jadącego na plac Zócalo, Seb stanął obok Willow. Otaczały ich dziesiątki anielskich skrzydeł, pogiętych i poszarpanych w ścisku. Zespół rozproszył się po całym wagonie; Alex wraz z Wesleyem i Karą stali blisko środkowego wejścia. Od oficjalnego zerwania nie zamienili właściwie ze sobą ani jednego słowa. Kiedy sytuacja tego wymagała, odnosili się do siebie chłodno i profesjonalnie. Willow stała nieruchomo z twarzą bez wyrazu, podczas gdy metro z hukiem pędziło ku katedrze. Kryształowy wisiorek, który zawsze nosiła na szyi, zniknął. Chociaż postawiła sprawę jasno – nie chciała rozmawiać o tym, co zaszło – Seb wyczuwał jej gniew i ogromne cierpienie. Pociąg szarpnął. Willow instynktownie złapała go za ramię, żeby utrzymać równowagę, po czym posłała mu przepraszający uśmiech. W panującym hałasie rozmowa nie była możliwa. Willow zrobiła sobie makijaż, co było u niej wyjątkowe. Wyglądała przez to dojrzalej, choć równie ślicznie jak zawsze. Seb uśmiechnął się do niej w odpowiedzi, żałując, że nie ma prawa zwyczajnie jej przytulić, tak bez powodu, i poczuć jej ciało przy swoim. Pomyślał też, że z radością udusiłby Aleksa, który choć miał takie prawo, najwyraźniej nie cenił go za bardzo, skoro z małostkowych powodów zerwał z ukochaną. Seb w duchu potrząsnął głową

z niedowierzaniem. Jezu, gdyby Willow należała do niego, gdyby mógł być z nią tak, jak o tym marzył – zamknąć się z nią w pokoju i wyrazić swoje uczucia słowami, pocałunkami, usłyszeć, jak ona odpowiada tym samym, wsuwając mu przy tym palce we włosy – wówczas kompletnie by go nie obchodziło, z kim się, do cholery, przyjaźni. Nikt przy zdrowych zmysłach nie zawracałby sobie tym głowy! Mimo że Willow bardzo go lubiła, nigdy w życiu nie zdradziłaby Aleksa, nigdy – czy ten cabrón o tym nie wiedział? Seb zdążył już nabrać wprawy w starannym ukrywaniu takich myśli. Zabawiając się fantazjowaniem, jak to odciągnąłby Aleksa na stronę i szczegółowo mu wyjaśnił, czemu uważa go za idiotę – przydałyby się też być może jeden czy dwa niezbyt mocne ciosy dla podkreślenia argumentacji – nie przestawał zarazem skupiać się na otoczeniu i pasażerach metra. Willow mogłaby wyczuć jego myśli, gdyby się postarała, ale wiedział, że tego nie zrobi. Od początku zawarli milczące porozumienie: Seb będzie się starał nie ujawniać swojej miłości do niej, ona natomiast będzie udawała, że nic o niej nie wie. Pociąg z łoskotem przemierzał ciemny tunel. Seb pomyślał, że powinien się cieszyć, iż Willow i Alex zerwali ze sobą. Nie ulegało jednak wątpliwości, że nadal byli w sobie bardzo zakochani. Nawet w zatłoczonym wagonie metra dało się wyczuć ich emocjonalną więź. Seb był pewien, że niedługo uda im się wszystko naprawić. Na razie cierpiał z powodu nieszczęścia Willow, i to tak bardzo, że chętnie walnąłby Aleksa, aby facet przejrzał w końcu na oczy i pogodził się z nią. Na ustach Seba pojawił się cierpki uśmieszek. To nie do wiary, ale pragnął szczęścia Willow bardziej niż własnego. Z drugiej strony nie był wcale święty; czasami z trudem się powstrzymywał, żeby nie porwać Willow w ramiona i nie zacząć jej całować. Modlił się też z całej duszy, aby dziewczyna szybko pogodziła się z rozstaniem, zobojętniała wobec Aleksa i zobaczyła to, co było dla niego oczywiste. Wspominając bowiem jej sen i całą sekwencję zdarzeń, które, wplecione w jego życie, wreszcie go do niej doprowadziły, Seb nie był w stanie uwierzyć, że los zetknął ich ze sobą tylko po to, aby zostali przyjaciółmi. Było dla niego jasne, że on i Willow są sobie przeznaczeni, nie tylko dlatego, że są półaniołami, lecz także ze względu na pokrewieństwo dusz, które tęskniły do siebie od chwili urodzenia. Seb był pewien, że jakoś sobie poradzi, jeśli okaże się, że Willow nie podziela jego gorących uczuć. Wolał być z nią jako brat niż nie być wcale. Mimo to z każdym dniem było mu coraz trudniej wytrwać w tym postanowieniu. Kiedyś nie wyobrażał sobie, że mógłby jeszcze bardziej pokochać swoją dziewczynę półanioła. Ale obcowanie z nią, naturalna siła łączącej ich więzi były czymś niesamowitym, a przecież mogło być jeszcze lepiej: czekał na nich cały świat niezwykłych doznań, gdyby tylko Willow otworzyła oczy i również to dostrzegła. Odetchnął głęboko, gdy pociąg zwolnił. Nie był pewien, czy to lepiej, czy gorzej, że niekiedy udawało mu się wyczuć u Willow przebłyski uczucia, myśli tak ulotne, jak gdyby nie miała nad nimi żadnej kontroli. Chyba nie było to korzystne, zważywszy na jej miłość do Aleksa. Bez wątpienia jemu było trudniej odnosić się do niej jak brat. „A jednak tak właśnie będziesz się do niej odnosił, chłopie – nakazał sobie surowo. – Dopóki Willow nie powie ci, że pragnie czegoś więcej, będziesz dla niej tylko oddanym braciszkiem”. Zerknął ukradkiem na jej twarz, na miedzianozłote włosy. Przyszło mu do głowy, że Willow przejrzy jednak kiedyś na oczy. Będzie musiała. To po prostu nieuniknione. Pociąg wjechał na stację Zócalo. Drzwi rozsunęły się z pneumatycznym sykiem. – To chyba tutaj – mruknęła Willow z miną wyrażającą obawę. – To tutaj – zgodził się z nią Seb, odsuwając od siebie niespokojne myśli. Tłum pasażerów wysypał się z wagonu. Całe miasto zmierzało chyba na Zócalo. Alex

i pozostali wyszli innymi drzwiami; cała grupa zebrała się u podnóża ruchomych schodów. Wyjeżdżając na górę, słyszeli skandujące głosy: „El DF umiera! Fundusze na lekarzy, a nie na anioły! El DF umiera! Fundusze na lekarzy, a nie na anioły!”. Seb uświadomił sobie, że trwa demonstracja „bojowników”. Gdy ZA znaleźli się na placu, ujrzeli wielotysięczny, wygrażający pięściami tłum, otaczający Pałac Narodowy. Krwawoczerwone aury zgromadzonych demonstrantów stapiały się ze sobą i drżąc, unosiły w niebo, gdy wykrzykiwali hasła, przez co ludzka masa przypominała jednego rozgniewanego stwora. Seb zastygł w pół kroku, czując mrowienie w karku. Widział już kiedyś takie aury, zazwyczaj u członków ulicznych gangów tuż przed walką. Nigdy dotąd nie miał do czynienia z tysiącami naraz. W pobliżu zebrały się setki ludzi z przypiętymi anielskimi skrzydłami, którzy wrzeszczeli z taką samą furią: „Anioły dostarczą wszystkiego! Miejcie prawdziwą wiarę, a wtedy anioły dostarczą wszystkiego!”. Ich aury, choć głównie uszkodzone, również miały wściekle czerwoną barwę, wychylając się w kierunku „bojowników”. Dziesiątki ochroniarzy o ponurym wyglądzie patrolowały obrzeża tłumu, podczas gdy nad głowami ludzi krążyły liczne anioły o świetlistych skrzydłach. Willow zerknęła na Seba. Jej zielone, podkreślone makijażem oczy wydawały się większe niż zwykle. – To nie wygląda dobrze – szepnęła, Seb zaś od razu pojął, że ma na myśli kłębiące się, kipiące złością aury, a nie polujące anioły. Podobnie jak on musiała wyczuwać złe wibracje ze strony demonstrantów, otaczającą ich skondensowaną furię. – Wszystko będzie dobrze – mruknął w odpowiedzi. – Czy wiedzieliśmy o tej demonstracji? – spytał zaskoczony Sam. Seb przewrócił oczami. Sam razem z innymi oglądał zapowiedź demonstracji w wiadomościach, gdy on i Willow wrócili z miasta do domu. – Tak, wiedzieliśmy – odrzekł Alex, zmierzając w kierunku katedry. – To nie ma wpływu na akcję. Niestety się mylił. Kiedy zbliżyli się do Catedral de los Ángeles, ujrzeli kolejki ciągnące się od wejścia aż do dobudówki z pomieszczeniami biurowymi. – Coś mi tu nie gra, drzwi powinny być już dawno otwarte – zaniepokoiła się Kara. – Alex, pójdę sprawdzić, co się tam dzieje. – Zanim zdążył odpowiedzieć, pobiegła do głównego wejścia, w peruce z warkoczami obijającymi się o jej szczupłe plecy. Alex zmarszczył brwi i popatrzył w stronę katedry. – Podejdźcie tu do mnie – powiedział do grupy. Miał ze sobą dużą plastikową torbę, do której teraz sięgnął i zaczął rozdawać anielskie skrzydła. Podając parę Sebowi, spojrzał mu prosto w oczy. Seb wyczuł jego niechęć. W pełni ją odwzajemniał. Unikając spojrzenia Willow, Alex wręczył jej lawendowe skrzydła. Dziewczyna przyjęła je ze spuszczonym wzrokiem, w milczeniu. Była ubrana w krótką czarną spódniczkę i bluzkę pożyczoną od Liz, na którą narzuciła dżinsową kurtkę. Na stopach miała sandałki na wysokich obcasach, w których jej nogi wydawały się dłuższe. Seb włożył szare spodnie i wykrochmaloną białą koszulę, którą pożyczył mu Wesley. Inni ubrali się podobnie, w skromne, acz odświętne ubrania. Alex chciał, żeby wtopili się w tłum wiernych. Seb musiał przyznać, że jego rywal był dobrym dowódcą, choć niełatwo przychodziło mu słuchać jego rozkazów. On sam nie umiałby tak wprawnie pokierować ludźmi. – Czy przypięłam je prosto? – spytała go półgłosem Willow. Odwróciła się do niego plecami, do których przytwierdziła lawendowe skrzydła. Były

przekrzywione, więc Seb poprawił skręcony na jej ramieniu elastyczny pasek, usiłując ignorować wystające spod kusej spódniczki zgrabne nogi. Kątem oka spostrzegł, że Alex im się przypatruje, i z trudem stłumił parsknięcie. Jeśli chłopak był zazdrosny, to na własną kretyńską prośbę. W normalnej sytuacji Willow nie poprosiłaby o pomoc jego, tylko Aleksa. – Teraz są prosto – powiedział. Udało mu się nie dodać: „Ślicznie wyglądasz”. Był jednak tak bliski wypowiedzenia tych słów, że Willow łatwo je wyłapała i zaczerwieniła się jak piwonia. – Dzięki – bąknęła; wiedział, że miała na myśli także jego niemy komplement. – Twoje są okej – dodała, patrząc na jego białe skrzydła. Pędem wróciła do nich Kara. – Alex, kiepsko to wygląda – wysapała. – Ogłoszono alarm dla ochrony; boją się zamachu ze strony demonstrujących „bojowników”. Zainstalowali wykrywacz metalu. – Co? – Alex gwałtownie podniósł głowę i spojrzał na wejście do katedry. Zaklął pod nosem. Seb znieruchomiał na myśl o ukrytym w kieszeni nożu sprężynowym. Miał przy sobie także broń – nadal nie przyzwyczaił się do ucisku kabury pod paskiem – ale wiedział, że w razie zagrożenia użyłby raczej właśnie noża. – I co z tego wynika? – zapytała w końcu Liz. – Że odkładamy giwery i wchodzimy z pustymi rękami, prawda? – podsunął Brendan. Frustracja Aleksa była wręcz namacalna. – Co niby mamy dzięki temu osiągnąć? Jeśli coś pójdzie nie tak, musimy być zdolni do oddania strzałów. Jasna cholera. – Z rozpaczą przeczesał włosy palcami. – Nie możemy tego odłożyć – wymamrotał do siebie, wpatrując się w wijącą się kolejkę wiernych. – Jutro zmienią kod dostępu… – Być może kod nie będzie nam potrzebny – zauważyła chłodno Willow. – A być może będzie – warknął Alex. – Nie możemy ryzykować, Rada opuszcza miasto już za cztery dni. – Westchnął ciężko. – No dobra – powiedział w końcu. – Musimy zaczekać na was przed drzwiami. Oddajcie Karze broń, oboje. Willow, daj mi swoją komórkę. Willow ukradkiem przekazała Karze pistolet, a potem, zacisnąwszy wargi, wygrzebała z kieszeni kurtki telefon. Seb nie musiał na nią patrzeć, by wiedzieć, że irytują ją te wywarkiwane rozkazy. On sam odwrócił się plecami do tłumu i dyskretnie pozbył się broni i noża. Kara bez słowa schowała oba przedmioty w obszernej torbie. Miała o nim wyraźnie tak marne zdanie, że nie mógł się powstrzymać, by nie zapytać z uśmiechem: – Ale nie ukradniesz mi noża, co? Obdarzyła go lodowatym spojrzeniem. – Nie martw się. Ja nie mam zwyczaju kraść. Skandowanie haseł przez demonstrantów przybrało na sile. Alex ustawiał coś w komórce Willow, naciskając kolejne klawisze. Seb zerknął na niego obojętnie i nagle zamarł. Chociaż mógł widzieć aury bez potrzeby szczególnego skupiania się na tej czynności, to na ogół tego nie robił, uznając, że byłby to nadmiar niepotrzebnych informacji. Jednak wczoraj, kiedy Alex wyszedł ze strzelnicy i udał się na piętro, Sebowi wydało się, że błękitnozłote barwy jego aury wyglądają nieco dziwnie. Uznał, że przyczyną tego jest gra światła i cienia, ale teraz, w pełnym słońcu późnego popołudnia, zobaczył to znowu. Aura Aleksa była uszkodzona.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY DRUGI Seb wpatrywał się w barwy siły życiowej Aleksa. Nigdy dotąd nie widział czegoś podobnego. W swoim życiu spotkał tysiące aur ludzi z anielskim poparzeniem, ponadto dobrze wiedział, jak wyglądają – szarawe i chorowite, z prześwitującymi spod nich gdzieniegdzie naturalnymi kolorami. Ta aura wyglądała podobnie, a jednak inaczej: jej kolory robiły wrażenie spłowiałych. Niebieski, który przedtem – czego Seb był pewien – przypominał głęboki błękit morza, wyglądał matowo i poszarzale; złoty był dziwnie wytarty, poznaczony czarnymi plamkami. Uszkodzenia mogły być dziełem aniołów… a jednak wyglądały inaczej. Zadźwięczało mu w głowie pytanie Willow: „Czy powodujemy u ludzi anielskie poparzenie?”. Seb nigdy tego nie zauważył, żadna z dziewczyn, z którymi się zadawał, nie miała takich symptomów. Nagle zachwiał się ogłuszony. Przecież te znajomości nie trwały długo, prawda? To były przelotne przygody: jedno, najwyżej dwa spotkania. Willow była z Aleksem od wielu miesięcy. Upłynęło zaledwie kilkanaście sekund. Alex oddał Willow komórkę. – Umieściłem swój numer pod klawiszem szybkiego wybierania. Miej ją w kieszeni. Kiedy zacznie się msza, będziemy tuż przed wejściem. Gdyby coś się stało, wystarczy, że wciśniesz „połącz”, a spróbujemy się dostać do środka. Seb z trudem oderwał od niego wzrok. W głowie wirowała mu karuzela niespokojnych myśli. Przypomniał sobie nękające Aleksa migreny, powtarzające się często bóle głowy, które mogły być złowieszczą oznaką czegoś, czego jeszcze nie umiał – a może bał się – nazwać. Przede wszystkim jednak martwił się o Willow. Jeżeli sytuacja przedstawiała się tak, jak przypuszczał, to był pewien, że na wieść, iż wyrządzała krzywdę ukochanemu, dziewczyna dozna okropnego cierpienia. Uświadomił sobie ze zgrozą, że ta wiedza może ją nawet zabić. Willow z lekkim ociąganiem wzięła telefon, szukając w twarzy Aleksa oznak pojednania. Niczego takiego nie znalazła; jego mina pozostała nieprzenikniona. Wsunęła komórkę do kieszeni. Jej mocno umalowane oczy zasnuły się chłodem. – Dobrze, rozumiem – powiedziała. Spuściła wzrok i zapięła kurtkę. Wtedy Seb ujrzał to, na co wcześniej czekała: rysy Aleksa na moment złagodniały, wyglądał bardzo młodo i bezbronnie, a Seb domyślił się, że chłopak cierpi tak samo jak Willow, lecz jest zbyt uparty, by się do tego przyznać. Willow odchrząknęła nerwowo. – Chyba powinniśmy zająć miejsce w kolejce – powiedziała. Pozostali ZA stali niedaleko, rozmawiając przyciszonymi głosami. Seb wyczuł silne rozczarowanie Sama, że nie uda im się wejść do środka. Twarz Aleksa znów nie zdradzała żadnych uczuć. – Tak, jasne. Nie możemy z wami czekać, bo wyglądałoby to podejrzanie, gdybyśmy opuścili kolejkę na widok wykrywaczy metali. Uważajcie na siebie, okej? Będziemy tuż przy wejściu. – W jego głosie była szczera troska, zarazem jednak mówił tak jak do każdego innego członka zespołu. Seb żałował, że nie może go walnąć w łeb i kazać głupkowi przeprosić Willow. Tyle że teraz nie miało to już żadnego znaczenia. Przyjrzawszy się uważnie aurze Aleksa, Seb pozbył się resztek wątpliwości. Pierwsze wrażenie go nie zmyliło. Gardło miał tak suche,

jakby najadł się piasku. Jak miał poinformować o wszystkim Willow? Dziewczyna sztywno skinęła głową. Seb wyczuł, jak bardzo było jej przykro, że Alex nie wycofał się ze swych oskarżeń nawet w takiej chwili. – Seb, idziemy, jesteś gotowy? – Odwróciła się do niego i znieruchomiała zaskoczona, wyłapawszy jego niepokój. – Tak, jasne – odrzekł, usiłując jak najstaranniej ukryć przed nią swe myśli. Napotkał spojrzenie Aleksa. Niebieskoszare oczy nakazywały mu zaopiekować się Willow, ochronić dziewczynę, gdyby jakiś wyjątkowo czujny członek Kościoła rozpoznał ją i wszczął alarm. Seb pomyślał, że Alex naprawdę nie musi mu tego mówić, choćby i wzrokiem. – Dobra, czyli macie bilety… i znacie kod, na wypadek gdyby był wam potrzebny, tak? – spytał głośno Alex. Seb przytaknął; oboje z Willow wykuli sześciocyfrowy kod na pamięć. – Nie martw się, wszystko pod kontrolą – odrzekł z pozornym spokojem. W myśli dodał: „Wierz mi, hombre, nie zamierzam jej chronić dla ciebie, ale w razie czego jestem gotów oddać za nią życie”. Ruszyli z Willow powoli przez zatłoczony plac. Na wysokich obcasach dziewczyna była niewiele niższa od niego. Zerknęła na niego zaniepokojona. – Seb, co się dzieje? – Później ci powiem – odrzekł. – Ale… – Proszę cię, querida. – Seb wyraźnie słyszał napięcie w swoim głosie. – Przyrzekam, że powiem ci o wszystkim po akcji. Willow wpatrywała się w niego z przestrachem. Wreszcie skinęła głową bez słowa. Kolejka posuwała się bardzo wolno, ale nikt nie narzekał ani się nie złościł. Ludzie radośnie rozprawiali o aniołach i szczęściu, jakie ich spotkało, że mogą wziąć udział w tak uroczystej i ważnej mszy. Seb i Willow z przypiętymi skrzydłami wtapiali się w podekscytowany tłum wiernych. Po pewnym czasie mieli już w zasięgu wzroku stopnie schodów wiodących do wejścia do katedry. U ich podnóża stał prostokątny wykrywacz metali. – Cieszę się, że wreszcie możemy coś zrobić, wiesz? – powiedziała Willow ściszonym głosem. Nie odrywała spojrzenia od wykrywacza i stojących po obu jego stronach strażników, między którymi przesuwał się sznur ludzi pokazujących swoje bilety. – Miałam już dosyć siedzenia w domu, podczas gdy inni się narażali. Aura dziewczyny, podobnie jak jego własna, wydawała się poszarzała i apatyczna. Seb nie był zdziwiony tym, że Willow nie spostrzegła zmiany, jaka zaszła u Aleksa. Rzadko skupiała się na obserwowaniu aur innych ludzi, chyba że istniał ku temu konkretny powód. Po co miałaby sprawdzać jego siłę życiową? Wszak Seb osobiście ją zapewnił, że nie czyni ukochanemu żadnej krzywdy. – Tak – odrzekł ochryple i musiał odchrząknąć. – Wiem, że nie znosisz przesiadywać w bazie. Jego pozornie swobodny ton sprawił, że Willow się uśmiechnęła. – Niech zgadnę, wolałbyś, żebym tam została. Serio, jesteś tak samo okropny jak… – urwała i skrzywiła się mimo woli. W jej oczach mignął cień bólu. Seb nie mógł się powstrzymać, żeby jej nie objąć i przycisnąć czule do siebie. „Wszystko będzie dobrze, mi amorcito” – chciał jej powiedzieć. Nie widział jednak dobrego wyjścia z zaistniałej sytuacji. Jezu, to ją wykończy, zabije. A jaki będzie miało wpływ na jego głęboko skrywane nadzieje? To prawda, że Willow zapewne nie wróci już nigdy do Aleksa, lecz przecież nie przestała go kochać. Gdy się dowie, że jej dotyk i bliskość mu zaszkodziły, już nigdy o nim

nie zapomni. Nigdy. Willow obserwowała go z rosnącym niepokojem. – Znowu myślisz o tym, o czym mi nie chcesz powiedzieć – zauważyła cicho. Przełknęła z trudem ślinę. – To ma związek z Aleksem i ze mną, prawda? Odpowiedź została mu na razie oszczędzona. Gdy dotarli do szczytu schodów, rozległy się piski i szum anielskich skrzydeł. Podbiegły do nich trzy ładne dziewczyny. – Seb! Bonsoir! – zawołała czarnowłosa. Zanim zorientował się, co się dzieje, rzuciła mu się na szyję i wycałowała go w oba policzki; automatycznie oddał pocałunek. Dwie pozostałe dziewczyny poszły w ślady koleżanki. Willow zamrugała, zaskoczona tym ciepłym powitaniem. – Uciekłeś przed nami ze schroniska! – powiedziała czarnowłosa po francusku, śmiejąc się z lekką kpiną. Przypomniał sobie, że ma na imię Céline. – Żadna z nas nie wiedziała, gdzie się podziewasz, pewnego dnia po prostu zniknąłeś! – Przeniosła spojrzenie na Willow i przyglądała jej się z ciekawością. Seb uświadomił sobie natychmiast, że trzy dziewczyny były wiernymi członkiniami Kościoła i niemal na pewno widziały fotografię Willow w gazetach, wiadomościach telewizyjnych albo na stronie internetowej Kościoła Aniołów. – Oui, poznałem swoją dziewczynę – odrzekł, nie przestając obejmować Willow. – To Maria. – Było to pierwsze lepsze imię, jakie mu przyszło do głowy. Po angielsku dodał: – Maria, to jest Céline i, przepraszam – spojrzał ze skruchą na blondynkę – masz na imię Nicole? Dziewczyna syknęła i potrząsnęła głową. Była blada i chorobliwie szczupła. – No proszę, całkiem o nas zapomniał, odkąd ma ciebie – zażartowała, spoglądając na Willow. – Maria, to jest Nicole – wskazała trzecią dziewczynę, wysoką i rudowłosą – a ja mam na imię Adéle. – Cześć – powiedziała Willow, podając wszystkim rękę. Ku irytacji stojących za nimi ludzi trójka dziewczyn wcale nie zamierzała odchodzić. Céline nie przestawała przyglądać się Willow. – Wydaje mi się, że już cię gdzieś widziałam – powiedziała nagle. – Czy jesteś może aktorką? Seb mimo woli napiął mięśnie. Willow próbowała się do niej uśmiechnąć. – Nie, ale wszyscy mi to mówią – odparła. – Chyba faktycznie kogoś przypominam. – Ach, więc tutaj uciekłyście, a już myślałem, żeście mnie porzuciły! – zawołał rozradowany głos z amerykańskim akcentem i z tłumu wyłonił się chłopak z rozczochranymi kasztanowymi włosami. Mike. Na widok Seba cały się rozpromienił i zaczął go klepać po plecach. – Seb! Jezu, człowieku, gdzie ty się podziewałeś? – Seb ma teraz dziewczynę – rzuciła Céline z lekkim dąsem i ujęła Mike’a pod ramię. – Bardzo mnie to zasmuciło. Będziesz mnie musiał później pocieszyć. – Ojej, to rzeczywiście przykre – odrzekł z powagą Mike. – Jak wrócimy, zajmę się tobą i spróbuję ci jakoś pomóc, moja miła. U podnóża schodów trzy dziewczyny i Amerykanin wyprzedzili Seba i Willow. Uśmiechając się szeroko, Mike odwrócił się do kumpla i pokazał mu uniesione w górę kciuki. Dziewczyny zaczęły przechodzić obok wykrywacza. Willow była wyraźnie oszołomiona. – To twoi znajomi? Seb wzruszył ramionami. Co za przypadek, że natknął się tutaj na nich wszystkich. – Poznałem ich w schronisku młodzieżowym, w którym nocowałem. Torebka Céline uruchomiła alarm wykrywacza. Strażnik przeszukiwał ją uważnie, podczas gdy Mike i pozostałe dziewczyny otoczyli koleżankę. Drugi strażnik pokazał gestem, że

Seb i Willow mają czekać. Willow przyglądała się, jak roześmiana Céline odrzuca do tyłu długie ciemne włosy. – Bardzo ładne dziewczyny, prawda? – rzuciła obojętnie. – Ta Céline chyba naprawdę cię lubi. Seb spojrzał na nią z góry. Czy dawał się ponieść wyobraźni, czy też faktycznie w jej głosie usłyszał ton zazdrości? Willow potrząsnęła głową i wrażenie znikło. Strażnik machnięciem dłoni nakazał jej, żeby przechodziła. Podała mu bilet i stukając obcasami na marmurowej posadzce, ruszyła naprzód. Znaleźli się w wypełnionej wiernymi głównej części katedry. Seb wiedział już po wcześniejszych rekonesansach, że od czasów jego dzieciństwa sporo się tu zmieniło. Naprzeciw wejścia wznosił się sięgający sklepienia bogato udekorowany ołtarz ze złotymi posągami aniołów. Nieco mniejsze figury dzierżyły lichtarze ze świecami przy końcu każdego rzędu ławek. Znajdowało się tam także kilka prawdziwych aniołów, unoszących się pod wysoko sklepioną kopułą. Ich skrzydła błyskały niczym brylanty. Skanując teren umysłem, Seb wyczuł również obecność aniołów w niedostępnych dla ludzi pomieszczeniach biurowych. Było ich co najmniej tuzin. – Patrz, tu są wolne miejsca! – powiedziała Céline, ciągnąc go za rękaw. – Zmieścimy się wszyscy, jeśli się trochę ściśniemy. – Dzięki, ale Maria i ja chcielibyśmy… Céline zignorowała go i chwyciła Willow za rękę, ciągnąc ją za sobą ze śmiechem do ławki. – Chodź, chodź! Nie widziałyśmy Seba od tygodni, chcemy koniecznie poznać jego dziewczynę! Za nimi zebrała się już spora grupa ludzi czekających na przejście. Mike dobrodusznie popchnął Seba na ławkę obok Willow. – Ładne skrzydełka, stary – pochwalił szeptem. – Posłuchałeś, jak widzę, mojej rady i powiedziałeś jej, że jesteś pobożnym wyznawcą kultu aniołów, hę? Oczy Seba i Willow się spotkały. Oboje uświadomili sobie, że nie mają wyjścia: albo zostaną tu z Mikiem i dziewczynami, albo się uprą i wywołają scenę, zwracając na siebie niepotrzebnie uwagę. – Powinno się udać – mruknęła Willow, gdy siadali. – Msza zaraz się zacznie. – Zabawmy się w zgadywanie – oznajmiła Céline. – Do jakiej aktorki jest podobna Maria? Muszę się tego dowiedzieć, inaczej dostanę szału. Jej twarz wydaje mi się taka znajoma! Seb, kogo ci ona przypomina? Wzruszył ramionami z udawaną obojętnością. Serce tłukło mu się niespokojnie w piersi. – Nie wiem – odparł, rozglądając się po przebudowanej katedrze, pozornie niezainteresowany tematem. – Według mnie jest ładniejsza od wszystkich aktorek. Trzy Francuzki zapiszczały na to uradowane. Mike pokiwał głową. – Absolutnie się z tobą zgadzam. – Podał rękę Willow. – Przy okazji, jestem Mike. Przyjechałem z Sacramento, a ty? Chyba się nie mylę, że mówisz z amerykańskim akcentem, co? – Ja jestem z Maine – powiedziała Willow, potrząsając jego dłonią. Seb czuł jej zaniepokojenie. – Z Bangor. – Tak? A co cię tu sprowadza? Lawendowe skrzydła drgnęły, gdy wzruszyła ramionami. – Chyba to samo co innych. – A jak się poznaliście? – zaciekawiła się Nicole, nachylając się do nich. Miała wyraźnie podkrążone oczy. Z aprobatą spojrzała na anielskie skrzydła Willow. – Czy to anioły zetknęły

was ze sobą? – Ee… – Willow zawahała się i poszukała spojrzenia Seba. – Tak, w pewnym sensie. Zaciskała złożone na kolanach dłonie. Wziął ją za rękę i mocno splótł z nią palce. – To naprawdę długa historia – powiedział. – Ale jak chcecie, to ją wam opowiem. Jest bardzo romantyczna. – W myślach planował już, że rozsnuje przydługą opowieść, czyniąc ją przy tym tak nudną, że wszyscy raz na zawsze stracą zainteresowanie Willow. – Zaraz, chwileczkę, ja znam tę aktorkę! – wykrzyknęła Céline, podskakując w ławce. – To ta dziewczyna z długimi jasnymi włosami, jak też ona się nazywa? Grała w tylu świetnych filmach! Seb zamarł. Długie jasne włosy. Madre mía, za chwilę dziewczyna się połapie. – Ludzie zazwyczaj porównują mnie do Keiry Knightley – wtrąciła szybko Willow. – Albo… do Katie Holmes. – Keira Knightley? – Céline ściągnęła brwi z wyrazem zaskoczenia. – Nie… no, może odrobinę… Ku olbrzymiej uldze Seba rozpoczęła się msza. W świątyni rozbrzmiała muzyka harf i rozmowy ucichły. Trzy Francuzki spojrzały przed siebie, lśniącymi oczyma obserwując duchownego, który po wąskich spiralnych schodkach wspiął się na ambonę ozdobioną anielskimi skrzydłami. Willow odetchnęła z ulgą. Seb uścisnął jej rękę, zadowolony ze swojego pomysłu, aby udawać jej chłopaka. Ciemnowłosy, uśmiechnięty duchowny wyglądał młodziej, niż Seb się spodziewał. Wzniósłszy dłonie do nieba, przemówił z powagą do mikrofonu: – Bienvenido a la Catedral de los Ángeles. Potem nastąpiło niekończące się kazanie na temat anielskiej miłości i niebywałego szczęścia Meksyku, który posiadał obecnie swego osobistego anioła. Oprócz tego wielokrotne wstawanie, odśpiewywanie podniosłych psalmów i ponowne siadanie w ławkach. Céline i pozostałe dziewczyny znały psalmy na pamięć, choć śpiewano je przecież po hiszpańsku. Willow przysunęła się do Seba, z którym dzieliła śpiewnik, i nisko schyliła głowę. W końcu nadeszła chwila, w której duchowny spytał, czy ktoś chciałby być pobłogosławiony w imieniu aniołów. Zszedł z ambony i stanął przy balustradzie oddzielającej ołtarz, a jego głos odbił się zwielokrotnionym echem od murów katedry. Na szczęście anioły, które krążyły pod kopułą, gdy wierni weszli do środka, już odleciały, zapewne zaspokoiwszy głód. Seb sprawdził, że dołączyły do innych w pomieszczeniach biurowych. Kilka osób z wahaniem wystąpiło naprzód, stukając obcasami po marmurowej posadzce. Willow znacząco uścisnęła dłoń Seba i cofnęła swoją. Chłopak skinął głową bez słowa. – Przepuść nas – szepnął do Mike’a. Amerykanin wzdrygnął się zaskoczony. Seb słyszał niemal jego nieme pytanie: „Co? Naprawdę?”. Jednak Mike powstrzymał się od komentarza i przepuścił Seba i Willow. Żadne z nich nie przemówiło, kierując się głównym przejściem w stronę ołtarza. Oboje wiedzieli, że w każdej chwili mogą pojawić się nowe anioły, które z bliska mogłyby wyczuć energię Seba i Willow. Dziewczyna kroczyła ze wzrokiem utkwionym w balustradzie, przed którą klęczeli wierni. Duchowny udzielał właśnie błogosławieństwa drugiemu aplikantowi, trzymając go za rękę i mamrocząc słowa modlitwy. Kobieta, którą pobłogosławił wcześniej, nadal klęczała pochylona. Przez głowę Seba przemknęła nieoczekiwanie myśl, jak cudownie byłoby pewnego dnia kroczyć tak do ołtarza z Willow u boku. Gdyby podzielała jego uczucia, mógłby to zrobić nawet w tej chwili, nie bacząc na młody wiek ich obojga. Ponieważ wiedział, że ta dziewczyna – ta młoda kobieta – jest jedyną, jaką kiedykolwiek kochał. Skradła mu serce niemal od początku

jego życia; ich losy były ze sobą nieodwracalnie splecione. Doszli do balustrady, za którą pysznił się złocony ołtarz, i uklękli obok siebie na granatowych aksamitnych poduszkach. Willow schyliła głowę; Seb wyczuł jej całkowite skupienie na czekającym ją zadaniu. Odsunąwszy na bok swe szalone myśli, oczyścił umysł i wprowadził się w stan relaksu, w jakim zwykł przepowiadać przyszłość. Udzielanie błogosławieństw trwało chyba całą wieczność. W końcu duchowny doszedł do Seba i spojrzał na niego łagodnymi oczami. – Czy chciałbyś otrzymać błogosławieństwo aniołów, mój synu? – Tak, ojcze. – Seb wyciągnął rękę, duchowny ją ujął. Kaskada wrażeń, obrazów, informacji. Seb poczuł straszliwe rozczarowanie. To wcale nie był zwierzchnik katedry, główny kapłan; tamten zachorował. Ów mężczyzna przybył z innego stanu zaledwie kilka godzin temu, a choć myśl o rychłym spotkaniu z Radą Serafinów napawała go szczerą radością, nie wiedział nic istotnego ponad to. Nie zdążył z nikim porozmawiać, zanim został poproszony o celebrowanie uroczystej wieczornej mszy. Seb sondował go głęboko, z każdą chwilą tracąc ducha. Nie mógł się niczego dowiedzieć, bo duchowny nie poznał jeszcze żadnych konkretnych planów. Ksiądz dotknął lekko schylonej głowy Seba i przesunął się do Willow. Seb pozostał na miejscu. Po chwili wyraźnie wyczuł rozczarowanie dziewczyny i upewnił się, że dowiedziała się tyle co on, czyli nic. Duchowny przeszedł dalej, do mężczyzny w eleganckim szarym garniturze. Seb oparł czoło na złożonych jak do modlitwy dłoniach i zerknął z ukosa na Willow. Gdy ich oczy się spotkały, przygryzła wargi i przeniosła wzrok na ukryte w półmroku łukowate drzwi wiodące do pomieszczeń biurowych. – Musimy tam wejść – wyszeptała niemo. Skinął niechętnie głową i także spojrzał na drzwi. Może mógłby zostawić Willow w korytarzu, a sam spróbować obejść tłum aniołów? Mrugnęła do niego ledwo dostrzegalnie. – Wymyśl coś innego – mruknęła. W polu widzenia Seba znalazła się kobieta, która jako pierwsza otrzymała błogosławieństwo kapłana, nadal klęcząca z czołem opartym na złożonych dłoniach. Oczy Seba rozszerzyły się ze zdumienia na widok jej aury. Siły życia innych wiernych były albo szarawe i chorowite, albo też w pastelowych odcieniach pobożności, jej natomiast była brzydka, musztardowożółta, poprzetykana czerwonymi żyłkami gniewu. Na oczach Seba kobieta zdjęła dłonie z balustrady, nacisnęła coś pod nią, po czym podniosła się z klęczek i szybko odeszła. Ramiona chłopaka pokryły się gęsią skórką w przypływie nagłego lęku. Odwróciwszy się, ujrzał co najmniej dziesięć osób o podobnych aurach, które teraz spieszyły do jednego z bocznych wejść. Kobieta zaczęła biec. Mężczyzna, który pierwszy znalazł się przy drzwiach, okręcił się na pięcie i wrzasnął: – El DF umiera! Fundusze na lekarzy, a nie na anioły! Gdy katedrą wstrząsnęła pierwsza eksplozja, Seb rzucił się do Willow i upadł wraz z nią na ziemię, osłaniając ją swoim ciałem. Usłyszał jej przeraźliwy krzyk i mocno zacisnął powieki, gdy nastąpił kolejny wybuch, a potem jeszcze jeden. Wokół nich spadały różne przedmioty; coś małego i twardego uderzyło go w plecy. Rozszedł się ostry smród dymu, ciało Willow drżało pod nim w niekontrolowany sposób. Przenikliwe okrzyki bólu i strachu mieszały się z hukiem eksplozji. W końcu wybuchy ustały. Wrzaski przerażonych ludzi, którzy na oślep runęli do wyjścia, odbijały się echem od

ścian. Seb odważył się unieść nieco głowę i ujrzał poprzewracane ławki i poskręcane ciała, odłamki cegieł i drewna dokoła, osmalony złocisty ołtarz. Mężczyzna w szarym garniturze, cały we krwi, osunął się na popękaną balustradę. Młody duchowny leżał nieruchomo; stracił chyba połowę czaszki. Seb ledwie zdołał to wszystko ogarnąć, gdy naraz z pomieszczeń biurowych wyleciało stado aniołów z wykrzywionymi od gniewu obliczami. Wykonały jedno okrążenie w zadymionym powietrzu, po czym wzbiły się pod sklepienie i przeniknąwszy przez nie, wyfrunęły z katedry. Seb pomyślał, że trzeba się stąd natychmiast wydostać. Z trudem dźwignął się z podłogi i pomógł wstać Willow. Drżała i była blada jak kreda. Seb odwrócił się w stronę wejścia i przypadkowo zobaczył rozciągniętego w zniszczonej ławce Mike’a. Chłopak najpewniej nie żył. Mike. Seb wpatrywał się w niego ogłuszony, zastanawiając się, co z dziewczynami. Nie umiał ocenić, czy ocalały. Wszędzie dokoła przepychał się tłum przerażonych, rozhisteryzowanych ludzi, usiłując jak najszybciej wydostać się z katedry. Wtem witrażowe okno świątyni roztrzaskało się, obsypując wiernych kolorowymi odłamkami szkła. Przez powstały otwór dobiegły okrzyki rozwścieczonych demonstrantów: – El DF umiera! Niech i anioły zginą! Willow stała wpatrzona w martwego księdza, po jej brudnych od sadzy policzkach spływały obfite łzy, żłobiąc białawe kanaliki. Seb złapał ją za rękę i pociągnął za sobą do tylnego wyjścia z katedry, o którym kiedyś wspomniał Karze. Zapłakana dziewczyna zmusiła go, żeby się zatrzymał. – Seb, nie! Musimy się dostać do biura, to nasza jedyna szansa! „Do diabła z ratowaniem świata, zależy mi jedynie na uratowaniu ciebie!” – chciał zawołać, ale Willow miała rację. Zmełł w ustach przekleństwo. Nie wypuszczając jej ręki, skręcił i skierował się do półmrocznego kąta, gdzie było wejście do pomieszczeń administracji. Dławiący dym sprawiał, że oboje kasłali. Gdy przebiegali obok zniszczonego ołtarza, Willow pobladła, ale zaraz wzięła się w garść. Seb wyczuwał jej determinację, żeby wykonać zadanie. Znalazłszy się przy wejściu do biura, bez wahania wstukał sześciocyfrowy kod. Zamigotało zielone światełko. Seb gwałtownie pchnął drzwi i pobiegli z Willow wąskim korytarzem, zawieszonym portretami aniołów. Kiedy drzwi zamknęły się za nimi, krzyki natychmiast ucichły i zapanowała niesamowita cisza. Za rogiem znajdowały się nowe pomieszczenia biurowe i obszerna recepcja z wygodnymi fotelami i sofami. Najbliższe drzwi stały otworem; Seb słyszał cichy szum włączonego komputera. Gdy wbiegli do środka, ujrzeli po prawej stronie jeszcze jedne drzwi. W gabinecie stało masywne mahoniowe biurko, a na nim komputer, również włączony. Seb usiadł w skórzanym obrotowym fotelu i kliknął myszką. Ukazało się okno z prośbą o hasło. Chłopak zaklął ze złością. Zerknął na mysz i nakrył ją dłonią. Zazwyczaj niewiele mógł odczytać, dotykając przedmiotów, ale teraz nie potrzebował szczegółów, tylko prostej wskazówki, najmniejszej podpowiedzi. Przez głowę przeleciały mu pomieszane obrazy aniołów. Wpisał: ángeles. Błędne hasło. laiglesiadelosángeles. Nadal nic. Willow podeszła do szafy na dokumenty i bezowocnie szarpała za klamkę. Podbiegła do Seba. – Czy są tu jakieś klucze? Seb przypadkowo spojrzał na stojącą obok monitora wyrzeźbioną w drewnie figurkę anioła. Wiedział, że powinien po nią sięgnąć – pod spodem leżały małe srebrne kluczyki. Podał je Willow. – Spróbuj z myszą, potrzebne nam hasło – rzekł z napięciem. – Ojej, nie jestem w tym dobra… – Dotknęła myszki i zastygła nieruchomo. – Chyba coś

z anielską chwałą… – Podbiegła z powrotem do szafy. – Jak jest po hiszpańsku „Rada Serafinów”? I „ochrona”? Seb powiedział jej, pospiesznie wpisując hasło lagloriadelosángeles. Zadziałało, on zaś ledwie zdążył wydać westchnienie ulgi i otworzyć pocztę, gdy lampy w biurze zamigotały i zgasły. Ekran komputera zrobił się czarny. Seb gapił się na niego otępiały. Zajęta przy szafie Willow wydała okrzyk zaskoczenia; nad nią ukazał się jej anioł, oświetlając poszczególne segregatory z dokumentami. Z zewnątrz dobiegło rytmiczne walenie. Seb podniósł wzrok, czując mrowienie w karku. Postanowił wysłać swojego anioła na przeszpiegi. Niemal wszyscy wierni zdążyli już opuścić katedrę, a ich miejsce zajęli demonstranci, demolując wnętrze. Kilkunastu z nich waliło w zamknięte drzwi do pomieszczeń biurowych taranem, za który posłużył im posąg anioła. Aury przeklinających ludzi płonęły krwawą czerwienią. Seb w postaci anioła ujrzał, jak drzwi zaczynają się wybrzuszać. Do nacierających mężczyzn podskoczył jakiś człowiek, krzycząc, żeby się odsunęli. Wyjął pistolet i zaczął strzelać prosto w zamek. Anioł Seba wrócił do niego z szumem skrzydeł. Chłopak rzucił się natychmiast w kierunku szafy. – Willow, musimy uciekać! Potrząsnęła głową z niepokojem. – Zaczekaj, tu chyba coś jest… Ta teczka wydaje mi się ważna… Ich uszu dobiegły nagle głośniejsze wrzaski, a potem trzask staranowanych drzwi w końcu korytarza. – Biegiem! – Nie namyślając się dłużej, szarpnięciem oderwał Willow od szafy. Udało jej się porwać ze sobą teczkę z dokumentami i po chwili byli już w wąskim korytarzu. Zza rogu dochodziły takie odgłosy, jakby uczestnicy zamieszek zrywali ze ścian obrazy i rozbijali je w drobny mak. Po chwili rozległ się tupot stóp zmierzających w ich stronę. Seb i Willow popędzili w przeciwnym kierunku. Jej anioł leciał przed nimi, oświetlając im drogę przez pozbawiony okien korytarz. Za kolejnym rogiem ujrzeli wyjście ewakuacyjne. Seb rzucił się całym ciałem na drzwi i już po chwili wybiegli w chłodny zmierzch ulicy na tyłach katedry, przy której ciasno parkowały rzędy samochodów. Nie było czasu na ulgę czy radość, bo znaleźli się w środku następnej bitwy. Setki doprowadzonych do ostateczności „bojowników” i „wiernych” walczyły ze sobą na pięści i kije od transparentów. Gniewne anioły unosiły się nad tłumem, nurkując co pewien czas, aby rozedrzeć na strzępy siłę życia jakiegoś „bojownika”. Na ich oczach pewien mężczyzna krzyknął, chwycił się za klatkę piersiową i bezwładnie osunął na ziemię. Bezpardonowa walka toczyła się dalej nad jego zwłokami. Seb i Willow biegli wzdłuż bocznej ściany katedry. Anioł dziewczyny wrócił do niej i zapanował mrok. Naraz Seb zatrzymał się gwałtownie, wyczuwając zarówno pulsowanie strachu Willow, jak i podmuch wiatru w tunelu: prosto na nich leciało duże stado aniołów. Jezu, ich półanielska energia, jeśli anioły ją wyczują, to… Nie mógł ryzykować. Nie siląc się na delikatność, rzucił Willow na szorstki mur świątyni i przykrył ją własnym ciałem, obejmując myślami obie aury. Walczył, by sprowadzić je tak blisko ich ciał, żeby nie można ich było zobaczyć, a on i Willow byli jedynie cieniami w gęstniejącej ciemności. Aury zdawały się krzyczeć w proteście. Mentalne muskuły Seba napięły się od wysiłku utrzymywania ich w tej nienaturalnej pozycji. Jego zmysły odebrały wstrząs energii, gdy ponad pięćdziesiąt aniołów przeleciało kilka metrów nad ich głowami i znikło za kopułą katedry.

Szum przycichł. Zapadła mentalna cisza, słychać było jedynie odgłosy zaciętej walki. Seb uświadomił sobie nagle, że czuje tuż przy sobie ciepłe ciało Willow. Wypuścił obie aury, drżąc z osłabienia. Willow patrzyła na niego rozszerzonymi oczami. Przełknęła ślinę. – Nie wiedziałam, że to potrafisz – powiedziała. Z oddali dobiegło zawodzenie syren. – Ja też tego nie wiedziałem – wykrztusił Seb. Na placu przed katedrą trwały zamieszki. Ludzie bili się ze sobą czym popadnie. Anioły, które wcześniej włączały się do walki, teraz znikły, najpewniej przyłączywszy się do większego stada. W pobliżu rozległ się brzęk tłuczonego szkła; grupa mężczyzn rzuciła się do ucieczki. Jakiś samochód płonął. Willow wydała nagle stłumiony okrzyk. – O mój Boże, Alex! Kompletnie zapomniałam. – Zaczęła grzebać w kieszeni kurtki w poszukiwaniu telefonu, potem sprawdziła drugą kieszeń. Na jej twarzy odmalowała się panika. – Nie mam komórki! Musiała mi wypaść w katedrze. Seb poklepał się po kieszeniach spodni, choć już się domyślił, że on także nie miał telefonu. Nie przywykł do noszenia go przy sobie i zawsze o nim zapominał. Spojrzał na płonący samochód i komórka wywietrzała mu z głowy. Nie odpowiadając Willow, złączył się ze swoją anielską postacią i wzleciał wysoko w nocne niebo, po czym zaczął zataczać kręgi nad katedrą, przepatrując najbliższą okolicę. Centro stało w ogniu. A przynajmniej tak to wyglądało na pierwszy rzut oka. Wszędzie trwały zamieszki, ludzie przebiegali ulicami, podpalali, co im wpadło w ręce, wybijali szyby restauracji i sklepów. Z oddali dobiegał huk wystrzałów i przeraźliwe wycie syren. Plac Zócalo jawił się niczym zbita, rozkołysana ludzka masa, nie widać było nawet wejścia do metra. Sytuacja wyglądała tak samo we wszystkich kierunkach. Baza Zabójców Aniołów znajdowała się na południe od placu; żeby się do niej przedostać, należało się najpierw przebić przez Zócalo. Próba dotarcia tam teraz była czystym szaleństwem. Anioł Willow dołączył do niego w powietrzu i krążył niespokojnie nad placem. Na ziemi Willow wpatrywała się w niego z przestrachem. – Gdzie jest Alex i reszta zespołu? – spytała napiętym szeptem. – Nigdzie ich nie widzę! Czy sądzisz, że… – urwała niepewnie. Seb chwycił ją za rękę. – Czy możesz ich wyczuć? – Miał na myśli pytanie: „Czy możesz wyczuć Aleksa?”. On sam nie był na tyle blisko z kimkolwiek z zespołu, by zawracać sobie głowę daremnymi próbami nawiązania kontaktu. Jedyną osobą, którą potrafił wyczuć mentalnie, była Willow. Kiedy oba anioły powróciły do ich ludzkich postaci, Willow zacisnęła mocno powieki. Po dłuższej chwili skinęła leciutko głową. – Żyją – powiedziała. – Wydaje mi się, że nic im się nie stało. Niewiele mogę powiedzieć, bo jestem zanadto wzburzona, żeby się porządnie skoncentrować. – Na jej twarzy malował się ból. Seb wiedział bez pytania, że myśli o Aleksie, i poczuł szarpnięcie strachu na myśl o tym, co będzie musiał jej wkrótce wyjawić. W pobliżu krzyki i nawoływania stały się intensywniejsze. Coraz więcej ludzi przyłączało się do walczącego tłumu. Trudno było stwierdzić, czy wciąż trwa bitwa między „bojownikami” a „wiernymi”, czy też wmieszała się w to bezmyślna tłuszcza, niszcząca wszystko na swej drodze. Ze zgrozą uświadomił sobie, że oboje z Willow nadal mają na sobie anielskie skrzydła. – Lepiej się tego pozbądźmy – powiedział, zrywając z pleców elastyczne paski. Po chwili pierzaste skrzydła leżały na ziemi obok katedry.

– I co teraz? – spytała Willow niepewnie. Wciąż przyciskała teczkę z dokumentami do piersi i Seb widział, że z trudem zachowuje spokój. Odchrząknęła i dodała drżącym głosem: – Wątpię, żeby udało nam się szybko wrócić do bazy. – Nie, to niebezpieczne – zgodził się z nią Seb. Tragiczna śmierć wielu niewinnych ludzi, jakiej byli świadkami, wstrząsnęła nim do głębi. Chciał objąć dziewczynę i pocieszyć, ale nie było na to czasu. Potrzebowali bezpiecznego schronienia, w którym mogliby przeczekać zamieszki, a zważywszy na to, że Céline omal nie rozpoznała Willow, żaden pensjonat czy hotel, w którym zatrzymali się członkowie Kościoła, nie wchodził w grę. W miarę spokojnie było jedynie od północnej strony placu. Seb uśmiechnął się ponuro, gdy nagle zrozumiał, dokąd muszą się udać. Powinien był przewidzieć, że nie uniknie tamtego miejsca, a nieubłagany los skieruje go tam jak pies zaganiający owce na pastwisko. Skoro centro stanęło w ogniu, okolica, w której spędził dzieciństwo, wydała mu się nagle bezpieczną przystanią. Na tyle bezpieczną, że postanowił zabrać tam ukochaną dziewczynę. – Seb, o co chodzi? – Willow dotknęła jego ramienia. – Widzę, że wymyśliłeś dla nas kryjówkę. – Pójdziemy do Tepito – oznajmił. Wziął ją za rękę i z ledwością powstrzymał się, by jej nie pocałować. – Chodź, znam miejsce, w którym możemy się schronić.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY TRZECI Alex stał nieruchomo i patrzył za odchodzącymi w stronę katedry Willow i Sebem. Dziewczyna wyglądała niezwykle atrakcyjnie w krótkiej spódniczce, lecz nawet gdyby miała na sobie zwykłe dżinsy i trampki, i tak nie mógłby oderwać od niej wzroku. Obserwował, jak kroczy żwawo przez plac na wysokich obcasach, stopniowo niknąc mu z oczu. Nie odwróciła się, żeby na niego popatrzeć, zresztą nie oczekiwał tego. Gdy wtopiła się w tłum czekający na wejście do katedry, powoli wypuścił powietrze z płuc. – W porządku? – zagadnęła go Kara. – Tak – odrzekł krótko. Przez ułamek sekundy miał ochotę pobiec za nimi, odciągnąć Willow na bok i… I co? Powiedziała mu jasno, że nie mają już o czym rozmawiać, bo bardziej zależy jej na przyjaźni z Sebem niż na związku z nim. W głębi serca wiedział, że to wszystko nie jest takie proste, że oprócz czerni i bieli, które pozbawiły go snu przez ostatnie dwie noce, każąc wpatrywać się w ciemność, istnieją także odcienie szarości. Nie potrafił tego wszystkiego ogarnąć. Widział jedynie zaróżowione policzki Willow, gdy zarzucił jej, że ciągle myśli o Sebie, wyraz jej twarzy, gdy tamtej nocy dotknęła rękawa jego swetra. Kochał ją nadal tak bardzo, że czuł dojmujący ból, ale rozsądek mówił mu, że częściowo już ją utracił. Musi o tym zapomnieć. Miał dość swoich głupich myśli. – Chodźcie – zwrócił się do zespołu. – Ruszamy. Pół godziny później ZA stali przed wejściem do katedry, słuchając dochodzących z niej dźwięków anielskich psalmów. Za nimi ktoś wrzeszczał przez megafon o bezczelności władz miasta, które finansują anioły zamiast szpitali. Kiedy tłum zawył z aprobatą, rozległy się głośne protesty „wiernych”, którzy usiłowali się przebić przez łańcuch strażników. Tych ostatnich było teraz żałośnie mało; próbowali wydawać rozkazy „wiernym” i „bojownikom”, ale ich słowa ginęły w panującym zgiełku. – O rany, oni zaraz przegrają tę walkę – mruknęła Kara, obserwując zmagania strażników. – A wtedy sytuacja wymknie się spod kontroli. Alex skinął głową; nie miał wątpliwości, że przewidywania Kary były słuszne. Zespół ZA nie mógł wybrać gorszego momentu na swoją akcję, nawet gdyby się starał. Wyjął komórkę i po raz kolejny sprawdził wyświetlacz. Telefonu od Willow nie było. – Chwila, co się dzieje? – Brendan wyciągał szyję, żeby coś zobaczyć. – Śpiewy ucichły. Alex nie rozumiał słów kapłana, ale wydawało mu się, że za moment przyjdzie pora na błogosławieństwa. „Bądź ostrożna, maleńka, proszę cię, bądź ostrożna”. Nie był w stanie przestać powtarzać tego zaklęcia. Wbił ręce w kieszenie i stał oparty o boczną ścianę katedry, walcząc z chęcią ponownego sprawdzenia telefonu. Wzdrygnął się cały, gdy usłyszał huk eksplozji. Jej siła była tak duża, że ziemia zadrżała pod jego stopami. – Co jest, kurde… – zaczął Sam, rozglądając się z przerażeniem. Jego dalsze słowa zginęły w huku kolejnych wybuchów. Boże, naprawdę doszło do zamachu, a Willow była w świątyni… Alex rzucił się biegiem do wejścia, przeskakując po kilka stopni naraz, podczas gdy huk eksplozji nie milknął. Naprzeciw miał tłum spanikowanych ludzi, którzy wrzeszcząc piskliwie i rozpychając się łokciami, walczyli o wydostanie się na plac. Wykrywacz metalu runął na ziemię i znikł przykryty

ciałami. Rozkrzyczana ludzka horda niosła Aleksa ze sobą na górę, nie pozwalając przedostać się do wnętrza katedry. – Przepuśćcie mnie! – ryknął po hiszpańsku. Wymachując rękoma, wbił się w rozhisteryzowaną ciżbę. – Dajcie mi przejść! Trzy zapłakane dziewczyny przepychały się, wykrzykując coś po francusku. Alex rzucił się naprzód i chwycił za ramię jakiegoś rozgorączkowanego mężczyznę. Wyjąc i klnąc jak szewc, człowiek ten zadał mu mocny cios w szczękę, po którym Alex ledwo ustał na nogach. Bez namysłu odpowiedział celnym prawym sierpowym i dalej walczył z napierającym tłumem. Willow była w świątyni, Willow… Inni ludzie również walczyli o wejście do katedry. Grupa „bojowników” przeciskała się jak taran, krzycząc: „Zabić anioły! Zabić anioły!”. Ciemnowłosa kobieta z dzieckiem na ręku stała, płacząc ze strachu, popychana ze wszystkich stron. Alex musiał jej pomóc, inaczej za chwilę zostałaby stratowana. Zgrzytając zębami, przecisnął się do kobiety i otoczył ją ramieniem. Osłaniając ją w ten sposób, przedarł się z nią bliżej muru katedry. Kobieta cała się trzęsła, wyglądała na całkiem oszołomioną. – Już dobrze, wszystko będzie dobrze – powtarzał Alex po hiszpańsku, myśląc jednocześnie o Willow. „Boże, proszę, nie pozwól jej zginąć” – błagał w duchu. W końcu tłum się przerzedził i Alex ujrzał szansę przebicia się do świątyni. – Nic już pani nie grozi, señora – zapewnił kobietę. Rzuciła mu się na szyję i pocałowała w oba policzki. – Gracias, señor, gracias. – Odwróciła się i pobiegła najszybciej, jak mogła, tuląc dziecko do piersi. Alex wpadł do zadymionej katedry. Wiele ławek trzeszczało w płomieniach, ludzkie zwłoki leżały porozrzucane jak niepotrzebne zabawki, dokoła walały się śmieci i nadpalone śpiewniki. Uczestnicy zamieszek demolowali wnętrze, rozbijając posągi, depcząc obrazy i strzelając do rzędów masywnych kolumn. Z wrzaskiem radości kilku mężczyzn wyrzuciło ławkę przez witrażowe okno. Na posadzkę spadł deszcz kolorowych odłamków. Alex wyciągnął broń i, kaszląc, posuwał się naprzód; sprawdzał martwe ciała. Przerażenie, że w każdej chwili może się natknąć na puste, niewidzące oczy Willow, ściskało go za gardło. „Boże, Willow, przepraszam, wcale tak nie myślałem, błagam, tylko bądź żywa, a wszystko się ułoży, przyrzekam”. Przed ołtarzem, w pobliżu połamanej i nadpalonej balustrady, znalazł na podłodze komórkę Willow z pękniętym wyświetlaczem. Podniósł ją i rozglądał się dokoła dzikim wzrokiem. Czy zgubiła telefon w czasie ucieczki? A może znajdowała się tak blisko źródła eksplozji, że nic z niej nie zostało? Odsunął od siebie tę myśl. Biura, może poszli przeszukać biura – pognał tam, przeskakując nad rozciągniętymi na posadzce zwłokami. Drzwi prowadzące do pomieszczeń biurowych miały przestrzelony zamek. Alex znalazł się raptem w zadymionym tunelu. Rzucił się naprzód, osłaniając twarz przedramieniem, a z oczu ciekł mu nieprzerwany strumień łez. – Willow! – krzyknął zduszonym głosem. – Willow, jesteś tu? W połowie korytarza płonęło ognisko z powykręcanych od gorąca obrazów w ramach. Alex wziął rozbieg i z trudem je przeskoczył, omal się nie przewracając. Pobiegł dalej, a kiedy dotarł do jednego z pokoi, wydobywał się z niego gęsty dym. Recepcja i pomieszczenia biurowe płonęły, meble paliły się zwalone na stos, wszędzie leżały porozrzucane papiery. – Willow! – krzyknął ochryple Alex. Przykucnął i macał dokoła w poszukiwaniu zwłok. Żar nacierał na niego niczym ściana, dym dławił go w nosie i krtani, spowijając jego mózg gęstą mgłą i nie pozwalając jasno myśleć. Biurko załamało się z przenikliwym trzaskiem. W powietrze

wzleciał snop iskier, z sykiem parząc mu dłonie i twarz. – Alex! – Kara wpadła do środka, trzymając przy twarzy czyjąś kurtkę, i szarpnęła go mocno za ramię. Jej oczy przypominały żarzące się węgle. – Musimy stąd natychmiast wyjść! – krzyknęła przez materiał. – Nie! – wykrztusił. – Willow… – Nie ma jej tu! Chcesz zginąć, ty cholerny kretynie? Alex opierał się, ale zaduch go osłabił. Kara bez szczególnego wysiłku wyciągnęła go z pokoju. W korytarzu dym chyba jeszcze zgęstniał, choć ognisko z obrazów powoli dopalało się na kamiennej posadzce. Przedostali się z niejakim trudem do głównej części katedry, gdzie powietrze było już znacznie czystsze. Przybyła policja bezpardonowo rozprawiała się z uczestnikami zamieszek. Na oczach Aleksa zdzielony pałką w głowę mężczyzna osunął się bezwładnie na ziemię. – Z nami też nie będą się cackać – wydyszała Kara. – Musimy się dostać do bocznego wyjścia, o którym mówił nam Seb. Alex zgiął się wpół w gwałtownym ataku kaszlu. Potrząsając głową, grzbietem dłoni ocierał załzawione oczy. – Nie, muszę jej dalej szukać… Ona może gdzieś tu być. Kara chwyciła go za ramię, dźgając długimi paznokciami. – Posłuchaj mnie! – wysyczała. – W mieście trwa wojna z aniołami, a twoi ludzie zostali bez dowódcy! Jeżeli ona i Seb żyją, to dadzą sobie radę. Jeżeli nie, to i tak jest już za późno, więc chodźże wreszcie ze mną, do jasnej cholery! Trzymała go tak mocno, że jej szpony mogły rozorać mu skórę nawet przez materiał koszuli. Ból trochę go otrzeźwił. Dziewczyna miała rację. Nie w smak było mu to przyznać, ale nie miał wyjścia. Po raz ostatni powiódł wzrokiem po leżących dokoła nieruchomych ciałach i skinął głową. Mimo to, opuszczając katedrę, czuł się zupełnie pusty w środku, jakby wydarto mu z piersi serce i duszę. Wymknęli się bocznymi drzwiami. Alex dopiero wtedy pomyślał o skanowaniu terenu. Sklął się w duchu, że nie uczynił tego wcześniej. W biegu wzniósł świadomość poprzez punkty czakramów i gorączkowo przeszukiwał plac. Wszędzie rozwrzeszczane bandy chuliganów tłukły szyby i latarnie, rabowały sklepy, przewracały i podpalały samochody. Nigdzie nie wyczuwał charakterystycznej półanielskiej energii Willow. Zatem albo udało jej się uciec i znajdowała się gdzieś na ulicy, albo faktycznie nie żyła. Alex zacisnął zęby. Nigdy w to nie uwierzy. To niemożliwe. „Opiekuj się nią, Seb – pomyślał, gdy oboje z Karą znaleźli się w głębi Zócalo. – Stary, błagam cię, opiekuj się nią”. Nie było czasu na dalsze rozmyślania. Zamieszki rozlały się po placu i odchodzących od niego ulicach. „Bojownicy” i „wierni” walczyli na śmierć i życie; policja robiła, co mogła, ale chuliganów było więcej. Nad placem unosiło się stado aniołów – niczym groźnych i pięknych ptaków. Scena ta w osobliwy sposób przypomniała mu koncert, jakiego byli z Willow świadkami pierwszego dnia pobytu w mieście. – Gdzie są wszyscy? – spytał Alex, nie mogąc nigdzie dostrzec kolegów. Kara rozglądała się nerwowo po placu. Jej piękna twarz była brudna od sadzy, gotowy do strzału pistolet ukryła pod torebką. – Nie wiem! Kiedy pobiegłam za tobą do katedry, zostali w pobliżu wejścia, ale… Urwała, gdy przelatujący nad Pałacem Narodowym anioł rozprysnął się nagle na milion cząstek. – Tam! – zawołał Alex. Wyjął broń i puścił się biegiem, zręcznie omijając ludzi. Kara

deptała mu po piętach. Śmierć pobratymca zwróciła uwagę aniołów, które skierowały się w tę samą stronę co oni. Były ich dziesiątki, a od reszty zespołu dzieliła Aleksa wciąż jeszcze spora odległość. Jak zdoła pomóc kolegom? „Błagam, tylko nie sterczcie tam wszyscy razem” – modlił się, nie zwalniając tempa. Jedyną szansą była taktyka partyzantki i ukrycie się w tłumie, skąd można było pojedynczo likwidować stwory. Inne metody oznaczały krwawą masakrę. Nie zdążył dokończyć myśli, gdy ujrzał szerokie bary i jasne włosy Sama. Chwycił Karę za ramię i oboje zanurkowali w tłumie. Gdy go dopadli, Sam wpatrywał się w niebo, mrużąc oczy. – Gdzie pozostali? – spytał Alex, przekrzykując hałas. Sam nachylił się do niego i krzyknął mu do ucha: – Nie martw się! Porozstawiałem ich po całym placu. Nastawiliśmy komórki na wibracje, żebyś mógł do nas w razie czego zadzwonić. Umówiliśmy się potem obok pałacu, przy głównym wejściu. – Dobra robota! – odkrzyknął Alex, niemal osłabły z ulgi. – Naprawdę, Sam, spisałeś się na medal. Chłopak zmrużył oczy i znów wpatrzył się w niebo. – No wiesz, ten dupek, mój dowódca, którego muszę słuchać, chyba mnie czegoś jednak nauczył – mruknął. Alex klepnął go w plecy i zwrócił się do Kary: – Chodź, przyłączymy się do zabawy! Skinęła głową. Gdy ich oczy się spotkały, ujrzał w nich tę samą obawę, która dręczyła i jego: nie udało się zdobyć ważnych informacji na temat ochrony, co oznaczało, że ich misja mogła być skazana na porażkę, lecz przynajmniej mogli pomóc w toczącej się na placu walce. Alex zacisnął szczęki. Była jeszcze jedna korzyść z podjęcia teraz działania – być może uda mu się nie zwariować z rozpaczy i niepokoju. Wmieszany w tłum, starannie wybierał odpowiednie momenty i oddawał strzały tylko wtedy, gdy były absolutnie pewne. Wkrótce miał już na koncie trzy anioły i celował w czwartego. On także rozprysnął się w fontannę świetlistych cząstek. „Ładny strzał” – pochwalił samego siebie. – Alex! – zawołał damski głos. Czyżby to Willow? Z bijącym sercem obrócił się wokół własnej osi. Kobieta, która torowała sobie drogę do niego, miała mniej więcej trzydzieści lat i brązowe włosy do ramion. Przez chwilę Alex nie potrafił jej umiejscowić w pamięci, ale raptownie zesztywniał. Jezu, nigdy by nie pomyślał, że znowu zobaczy Sophie Kinney; zresztą wolałby już jej nie oglądać, zważywszy na to, z jakim wyrachowaniem zostawiła Willow na pewną śmierć w Denver. Co ona tu właściwie robi? Wtem anioł zanurkował do swej ofiary gdzieś za plecami kobiety. Alex błyskawicznie wycelował i z ponurym rozbawieniem stwierdził, że Sophie zamarła z wyrazem przerażenia w oczach, najwyraźniej przekonana, że zaraz odstrzeli jej głowę. Pociągnął za spust i stwór rozpadł się na świetliste cząsteczki. Sophie krzyknęła ze strachu, gdy tuż obok niej przeszła fala uderzeniowa po zabójstwie. Początkowo człowiek się tym przejmuje. Potem się przyzwyczaja i przestaje to zauważać. – Anioł – wyjaśnił krótko Alex, podchodząc do niej. Sophie przełknęła z trudem i skinęła głową. – No tak, oczywiście. – Popatrywała nerwowo na kłębiący się dokoła tłum. – Alex, muszę z tobą porozmawiać.

Zanim zdążył odpowiedzieć, rozległy się przestraszone okrzyki, sponad których wybijał się syczący, pulsujący odgłos. Ludzie wokoło rzucili się do ucieczki, przemoczeni do suchej nitki. Alex chwycił Sophie za łokieć i pociągnął za sobą śladem pierzchających uczestników zamieszek. Wezwane przez policję posiłki z armatkami wodnymi brutalnie siekły tłum, zwalając ludzi z nóg. Niektórzy w popłochu umykali na czworakach. W ciągu kilku minut każdy, kto nie zdoła uciec, zostanie aresztowany i najpewniej przekazany aniołom. Biegnąc truchtem, Alex skręcił w kierunku Pałacu Narodowego. Tłum rozproszył się już na tyle, że dojrzał przy wejściu Brendana i Trish. Nie zwalniając kroku, wyjął komórkę i wcisnął kilka klawiszy, wzywając resztę grupy na miejsce zbiórki. – Wynajęłam duży samochód terenowy z napędem na cztery koła, stoi zaparkowany niedaleko stąd – wydyszała Sophie. Alex przywołał jej aurę i uważnie ją przeskanował. Żadnych śladów anielskiego poparzenia. – Dobra – rzucił krótko. – Będzie nam potrzebny, żeby się przedostać przez miasto. – Mówił, działał, a mimo to nie przestawał powtarzać w myślach jak mantrę: „Willow, błagam, niech nic ci się nie stanie, proszę, błagam”. Kiedy zebrała się już cała grupa, Alex zmarszczył brwi na widok Wesleya, który trzymał się za lewe przedramię. – Co się stało? Jesteś ranny? Twarz chłopaka była szara jak popiół. – Anioł sięgał po moją siłę życia. Zastrzeliłem go, ale chyba oderwał mi kawałek z ramienia czy coś. Alex zerknął ze smutkiem na Karę. Oboje wiedzieli, że lekarze nie zdadzą się na nic. Wesley albo odzyska władzę w ręku, gdy jego aura spróbuje się naprawić, albo nie. Tak właśnie Cully stracił rękę. Alex starał się zagłuszyć wyrzuty sumienia. Wewnętrzny głos oskarżał, że to jego wina, ponieważ zostawił nie do końca wyszkolony zespół własnemu losowi. Rysy obserwującego go Wesleya stwardniały. – O co chodzi? – zapytał. – Do ataku zostało jeszcze trochę czasu, zdąży się zagoić, no nie? – Jak będziemy mieli szczęście – powiedział Alex. Przypomniał sobie nocną pogawędkę z Wesleyem i kryjąc powątpiewanie, klepnął go mocno w zdrowe ramię. – Serio, może nie będzie tak źle, tylko trzeba cię szybko położyć do łóżka, żebyś odpoczął. – Alex, ja muszę wziąć udział w ataku… Nie dokończył, bo podeszła do niego Trish z zatroskaną miną. – Wes, dobrze się czujesz? Wesley skinął głową i spróbował się do niej uśmiechnąć. – Tak, nic mi nie jest. – Podobnie jak inni bardzo lubił Trish. Alex nie zdziwiłby się wcale, gdyby i jej opowiedział o tragedii, jaka spotkała jego rodzinę w wyniku anielskiego poparzenia. Nieprzekonana Trish delikatnie dotknęła jego ramienia. – Stary, ale to musi boleć – skrzywił się Sam. Nagle zauważył Sophie i popatrzył na nią spode łba. – A to kto? Alex się obejrzał. Po przybyciu posiłków policja na serio zabrała się do oczyszczania placu. – CIA – odrzekł. – W porządku, możemy jej zaufać. Chodźcie, zmywamy się stąd. Sophie odzyskała już pewność siebie i zachowywała się teraz równie profesjonalnie, jak zapamiętał z ich pierwszego spotkania. – Mój samochód terenowy stoi tu niedaleko, chodźmy. – Pospieszyła przodem,

zdecydowanym krokiem przemierzając plac. Gdy grupa ruszyła za nią, Liz rozejrzała się dookoła. – Zaraz, a gdzie Willow i Seb? – Nie wiem – warknął Alex, nie zwalniając kroku. – Mam nadzieję, że żyją. Liz zaczęła coś mówić, ale umilkła zaszokowana. Kara przysunęła się do Aleksa. – Hej, czy panna z CIA to ta sama osoba, o której mi mówiłeś? – spytała, wyraźnie chcąc zmienić temat. Alex opowiedział jej kiedyś, co zaszło w dniu przybycia Drugiej Fali, kiedy to Sophie zostawiła Willow w katedrze bez planu ucieczki. – Taa, to właśnie ona – odrzekł ponuro. Sam nie przestawał jej się podejrzliwie przyglądać. Gdy dotarli do odchodzącej od placu ulicy, odciągnął Aleksa na bok. – Niby kto to jest? Chyba nie jeszcze jeden półanioł, co? Mimo zdenerwowania Alex miał ochotę parsknąć śmiechem. – Nie, Sam. Ona nie jest półaniołem, co to, to nie. Wędrówka bocznymi ulicami do Tepito zajęła nam ponad pół godziny. Sandałki obcierały mi stopy. Zignorowałam to i szłam jeszcze szybciej. Zerkając przez ramię, widziałam czerwonawą łunę nad centro i słyszałam niemilknące zawodzenie syren. W pewnej chwili rozległ się stłumiony huk eksplozji; być może wybuchł bak w płonącym samochodzie. Zabrakło mi nagle tchu i zrobiło się słabo, bo oczyma duszy znowu zobaczyłam zwłoki ofiar w katedrze. Seb spojrzał na mnie z niepokojem i mocniej ścisnął mi rękę. Odkąd ruszyliśmy do Tepito, nie przestaliśmy się trzymać za ręce. Mgliście pomyślałam, że powinnam cofnąć swoją, ale chwilowo nie mogłam sobie tego nawet wyobrazić. Gdyby nie ciepło dotyku Seba, niechybnie bym oszalała. Przełykając z trudem, kolejny raz poszukałam mentalnie Aleksa. Z początku bez rezultatu, potem jednak, słabe i niepewne, pojawiło się znajome odczucie jego energii. Przypominało wprawdzie szum towarzyszący wybieraniu stacji radiowej, ale bezspornie tam było. Alex żył. To było w zasadzie wszystko, co mogłam w tej chwili powiedzieć, i na swój sposób mi to wystarczało, choć na wspomnienie chłodu w jego oczach, gdy wraz z Sebem odchodziłam do katedry, zachciało mi się płakać. „Przestań – nakazałam sobie surowo. – I tak ze sobą zerwaliście. Jeżeli miałaś jeszcze co do tego jakieś złudzenia, to powinnaś się ich jak najszybciej pozbyć. Gdyby Alex nadal cię kochał, nie puściłby cię na niebezpieczną misję, nie powiedziawszy ci tego. Nie ma mowy”. Myśli o zerwaniu, o tym, że Alex przestał mnie kochać, były tak bolesne, że nie chciałam się nad nimi rozwodzić. Zabraną z katedry teczkę z dokumentami włożyłam pod dżinsową kurtkę, którą zapięłam. Sztywny karton uwierał mnie teraz w żebra i uznałam, że na tym powinnam się skoncentrować, a nie na Aleksie. A już z pewnością nie wolno mi roztrząsać, co się stało w katedrze. Uwierająca teczka, obcierające sandałki. Ręka Seba. Muszę się skupić na uścisku jego ręki, jej ciepłym dotyku. Nie na rozciągniętych na posadzce zakrwawionych ciałach, nie na młodym kapłanie, który stracił połowę czaszki i jednym martwym okiem patrzył na fresk pod kopułą. Zdecydowanie nie wolno mi o tym myśleć. Chodniki stały się zaśmiecone i bardziej zatłoczone, budynki po obu stronach ulicy zdewastowane i brudne. Seb zwolnił kroku i wyczułam, że dotarliśmy prawie na miejsce, choć zachowywał się ze zwykłą swobodą. Puścił moją rękę i objął mnie ciasno ramieniem. – Znowu będziesz moją dziewczyną, dobrze? Nie rozglądaj się za bardzo, bez względu na to, co zobaczysz. Tutaj nie lubią obcych. Uważają ich za swój łup.

Skinęłam głową, czując suchość w gardle. Ledwie mogłam wydobyć głos. – Bez względu na to, co zobaczę? – powtórzyłam. Wyszliśmy zza rogu i naszym oczom ukazał się bazar: długa ciemna ulica zastawiona oświetlonymi straganami. Sprzedawano na nich odzież, biżuterię, telefony komórkowe. Kupcy wykrzykiwali po hiszpańsku słowa zachęty, wykłócając się z klientami. Na twarzy Seba odmalowała się tak głęboka gorycz, jakiej nigdy u niego nie widziałam. – Na tym bazarze można kupić różne ciekawe rzeczy – wyjaśnił. – Narkotyki, broń. Koniec czyjegoś życia. Najlepiej nie zwracaj na nic uwagi. Wejście do Tepito było jak zapuszczenie się do długiego szeleszczącego tunelu, jaki tworzyły plastikowe markizy straganów. Wydawały się nas otaczać, podobnie jak dobiegający zewsząd łomot muzyki rockowej. Przy niektórych kramach można było kupić figury aniołów, breloczki z nimi, podkoszulki z nadrukiem anioła, popularne filmy na DVD, z których wiele miało błędnie zapisane tytuły. Na metalowych wieszakach wisiały stosy „markowych” ubrań z równie błędnie opisanymi metkami. Z boku spostrzegłam dwóch mężczyzn; jeden z nich schował coś szybko do wewnętrznej kieszeni marynarki i podał drugiemu zwitek banknotów. Uśmiechy, błysk białych zębów. Oderwałam od nich spojrzenie i próbowałam udawać, że jestem z powrotem w Pawntucket, przeczesując wieszaki w jedynym w mieście sklepie JC Penney, tak znudzona, że ślizgam się tylko po nich wzrokiem. Mimo to nie mogłam się powstrzymać od gapienia, gdy mijaliśmy wejście do przybytku wyglądającego jak nieduża kaplica. W środku na tronie siedział kościotrup w tiarze i białej sukni ślubnej z falbanami. Przed nim leżały kwiaty i paliły się świece. Był tam także kieliszek wina, gdyby postanowił się jednak napić. – Santa Muerte – wyjaśnił Seb w odpowiedzi na moje niewypowiedziane pytanie. – Święta Śmierć. Wielu tutejszych mieszkańców oddaje jej cześć. – Prychnął cicho. – Przynajmniej na razie nie nosi anielskich skrzydeł. Wyczuwałam, z jakim trudem przyszło Sebowi znaleźć się znów w tym miejscu. Odbierałam przebłyski jego wspomnień, pod wpływem których aż się kuliłam. Ale on posuwał się naprzód ze spokojem i być może pozorną obojętnością, jakby był stąd i nadal miał w kieszeni swój nóż sprężynowy. Obejmujące mnie ramię było rozluźnione. Kilka osób przyjrzało nam się z namysłem, po czym na widok swobody Seba odwróciło wzrok. Jego bliskość wywierała na mnie wrażenie. Na wspomnienie przypływu zazdrości, kiedy Céline go pocałowała – ja zaś szczerze nie cierpiałam jej wtedy za ów przejaw uczucia do niego – skarciłam się w duchu. Boże, co się ze mną dzieje? Ból po zerwaniu z Aleksem przygniatał moje serce jak głaz. Nie mogłam tego dłużej roztrząsać; byłam już dostatecznie rozchwiana emocjonalnie. Nie zwalniając kroku, Seb poprowadził mnie przez prześwit między dwoma straganami, którego wcześniej nie zauważyłam. Zaszeleścił plastik i znaleźliśmy się na innej ulicy, równie zatłoczonej i przypominającej tunel jak poprzednia. Nic dziwnego, że miejscowi tak łatwo rozpoznawali przyjezdnych; tylko ktoś, kto wychował się w Tepito, mógł poruszać się po nim bez śladu obawy czy lęku. Seb milczał, gdy przedzieraliśmy się między rzędami straganów. Wiedziałam, że obrazy przemocy i śmierci, jakie oglądaliśmy w katedrze, jeszcze mocniej przypominają mu dawne okropne czasy. Szperanie z głodu po śmietnikach, chowanie się pod kramami w nadziei, że brutalny narzeczony matki go nie odszuka. Przełknęłam ślinę. Tego rodzaju wspomnienia widywałam u niego już wcześniej, ale nigdy nie były aż tak naładowane emocjami. Raptem poczułam mrowienie w karku, jakbym była obserwowana. Kiedy się odwróciłam, napotkałam natarczywe spojrzenie żylastego młodego mężczyzny, który gapił się na moją krótką

spódniczkę. Ledwie powstrzymałam dreszcz obrzydzenia. Facet wodził po mnie wzrokiem jak lepkimi łapami. Uświadomiwszy sobie, że spojrzałam mu w oczy, gwałtownie odwróciłam głowę, ale było już za późno – podszedł wolnym krokiem i zastawił nam drogę. Chociaż niższy od Seba, był szerszy w barach i bardziej umięśniony. Posyłając mi jedwabisty uśmiech, odezwał się po hiszpańsku. Seb odpowiedział krótko, usiłując go wyminąć. Facet wyszczerzył zęby w uśmiechu i znów zaszedł nam drogę. Cuchnął zastarzałym potem i nadmiarem ohydnej wody kolońskiej, aż poczułam mdłości. Zatrzymał wzrok na moich piersiach, po czym ze znaczącym uśmieszkiem musnął mnie dłonią po policzku, mówiąc coś, co zabrzmiało obleśnie, nawet jeśli nie zrozumiałam, co znaczyło. Szarpnęłam się do tyłu, ale Seb był szybszy. Chwycił faceta za koszulę i odepchnął ode mnie, plując potokiem pełnych furii hiszpańskich słów. Mężczyzna popchnął go jeszcze gwałtowniej, sprawiając, że Seb się zachwiał. Stali naprzeciw siebie na chodniku, mierząc się morderczymi spojrzeniami. – Seb, nic się nie stało! – Złapałam go za ramię. Bezwiednie naprężając mięśnie, wbijał wzrok w przeciwnika; wyczuwałam jego twardy biceps. – Daj spokój, proszę, to nieważne, co ten człowiek powiedział. Mężczyzna uśmiechnął się drwiąco i rzucił szybko kilka słów. Nie trzeba było znać hiszpańskiego, żeby pojąć ich sens: „Posłuchaj lepiej swojej ślicznotki, koleś. Już ona wie, że rozniósłbym cię w bójce na strzępy”. Nie zwracając na niego uwagi, wzięłam Seba za rękę. – Daj spokój – powtórzyłam – chodźmy stąd. – Próbując się roześmiać, dodałam: – Słuchaj, ja nawet nie wiem, co on powiedział. Naprawdę, zostawmy to. Wszystko w porządku. Seb ściskał mnie tak mocno, jakby moja dłoń była liną ratunkową. W końcu odetchnął głęboko. – Tak, masz rację – rzekł miękko. Bez słowa objął mnie ramieniem i odeszliśmy. Zgiełk bazaru nie umilkł ani na chwilę, nikt nie zwrócił uwagi na tę scenę. Mężczyzna zawołał coś za nami, śmiejąc się szyderczo. Seb nadal zaciskał szczęki. Widziałam, że przeszłość wróciła do niego, najpierw po zamachu w katedrze, a teraz tutaj. Pod wpływem impulsu objęłam go w pasie i przytuliłam się do niego. Przeszedł mnie dreszcz. W tej chwili nic nie miało sensu, a zwłaszcza moje uczucia – wiedziałam jedynie, że za wszelką cenę pragnę nas oboje pocieszyć. Posłał mi przelotne spojrzenie. Żadne z nas się nie odezwało. Niewiele dochodziło do mnie od Seba, ponieważ moje emocje były w stanie chaosu. Wszystko wydawało mi się surrealistyczne, jakbym śniła i miała się za chwilę obudzić: otaczające nas żółte i niebieskie stragany, martwi ludzie na kamiennych płytach katedry, kłótnia z Aleksem. Alex. Mój umysł szarpnął się raptownie, jakbym dotknęła rany. „Nie zapuszczaj się tam – pomyślałam, gdy podążaliśmy szeleszczącymi tunelami Tepito. – Nie rób tego więcej”. Sophie z trudem przedzierała się przez centro wynajętą terenówką z napędem na cztery koła. Wszędzie trwały zamieszki, płonęły samochody, leciały kamienie. W czasie jazdy Alex nieprzerwanie skanował teren, poszukując energii Willow. Nigdzie nie napotkał ani śladu dziewczyny. W końcu znaleźli się na względnie spokojnej ulicy, nie licząc jednego dopalającego się auta. Sophie zaparkowała przy krawężniku i zgasiła silnik. – Co ty wyprawiasz? – sprzeciwił się Alex. – Musimy zawieźć Wesleya do domu. – Nie, nie chcę wiedzieć, gdzie mieszkacie – odparła. – Tak jest bezpieczniej, na wypadek

gdyby mnie złapali. – Nic mi nie jest – odezwał się Wesley z tylnego siedzenia. Tkwił sztywno w fotelu, w jego głosie wyczuwało się napięcie. – Właściwie nic mnie nie boli. Ramię jest po prostu odrętwiałe. – Chodź ze mną – powiedziała Sophie do Aleksa, otwierając drzwi auta. – To, co powiem, jest przeznaczone wyłącznie dla twoich uszu. Chłopak zaczął protestować, ale agentka już wysiadła i odeszła kilka kroków ciemną ulicą. Zaklął pod nosem i ruszył za nią, trzasnąwszy ze złością drzwiami. Czekała na niego przy wejściu na najbliższą klatkę schodową. Zapaliła papierosa, który żarzył się teraz w ciemności. – Co się dzieje? – spytał Alex bez zbędnego wstępu. – Jak nas odnalazłaś? – Od przybycia Drugiej Fali próbowałam was zlokalizować. – Sophie zaciągnęła się głęboko. – Pewien anioł zdrajca dowiedział się o moich poszukiwaniach i się ze mną skontaktował. Alex oparł się o ścianę i obserwował ją uważnie. – Anioł zdrajca? Nie widziałem w tym mieście ani śladu takich aniołów. Sophie potrząsnęła głową. – Nie, większość z nich została zabita przez swoich pobratymców, ponoć po przybyciu Drugiej Fali miała miejsce masowa egzekucja. Został jednak co najmniej jeden, o którym nie wiedzą. Ona potajemnie współpracuje z Radą Serafinów. Nabrała podejrzeń, że możesz działać na tym terenie ze swoim nowym zespołem, zważywszy na zwiększoną ostatnimi czasy liczbę zgonów wśród aniołów. – Posłała mu sztywny uśmiech. – Dobra robota. – Daj spokój – zbył ją Alex. – Dlaczego anioł zdrajca nie skontaktował się najpierw ze mną? – Jak dotąd nie udało jej się ciebie odnaleźć. Niełatwo jej się wyrwać, nie wzbudzając podejrzeń. Miałam przeczucie, że możesz się dzisiaj pojawić na placu Zócalo, skoro miała się tu odbyć demonstracja. Alex chciał sprostować, że to nie był powód obecności jego grupy w tym miejscu, ale Sophie mówiła dalej z naleganiem w głosie: – Posłuchaj, zlikwidowanie Rady Serafinów ma zasadnicze znaczenie. Jeżeli Rada… – Czy naprawdę pokonałaś tysiące mil, żeby mi o tym powiedzieć? – przerwał jej zniecierpliwiony. – Dowiedzieliśmy się o wszystkim: o Radzie, uroczystym przyjęciu i paru innych rzeczach. Właśnie dlatego przebywamy w Mexico City. – Świetnie – odrzekła niezrażona Sophie. – To nam ułatwi sprawę. – Rozsunęła zamek błyskawiczny torebki i wyjęła z niej kopertę. – Masz – powiedziała, wręczając mu ją. – Tutaj jest karta pamięci z danymi, których możecie potrzebować. Dostajecie także dziesięć VIP-owskich przepustek na przyjęcie; dzięki nim wjedziecie na najwyższe piętro Torre Mayor. Alex powoli wyciągnął rękę i przyjął kopertę. W środku wyczuł plastikowe karty wielkości portfela. – Skąd to wszystko masz? – Od mojego kontaktu. Ma na imię Charmeine. Kiedyś znała Nate’a, pracowała z nim w Stanach, dopóki nie wstąpił do CIA. Chce wam pomóc we wszystkim, w czym tylko będzie mogła. – Ruchem brody wskazała kopertę. – Jak już wspomniałam, masz tu wszelkie potrzebne informacje. Wszelkie potrzebne informacje. To ciekawe… Uderzając kopertą w grzbiet dłoni, Alex zmarszczył brwi. – Z tego wniosek, że ta Charmeine była całkiem pewna, iż uda ci się w porę nas odszukać – rzucił. – Czy był jakiś plan awaryjny?

– Możesz mi wierzyć, nikt nie był pewien niczego – odparła Sophie. – Plan awaryjny nie istnieje. Wszystkie anioły zdrajcy, poza nią, zostały zgładzone. Gdyby spróbowała zadziałać na własną rękę, zostałaby zabita, zanim zdążyłaby kiwnąć palcem. Wyszkolony zespół Zabójców Aniołów jest naszą jedyną szansą. Alex prychnął wzgardliwie. „Naszą” – tak jakby Sophie pomagała im we wszystkim od samego początku. – Jaki masz dowód na to, że Charmeine jest na pewno po naszej stronie i że to nie jest pułapka? – spytał. – Jestem pewna, że to czysta sprawa – zapewniła Sophie, zaciągając się głęboko. Strużka dymu wiła się w ciemności jak duch. – Ona zna szczegóły projektu „Anioł”, które mógł jej zdradzić tylko Nate. – Anioły są jasnowidzami – zauważył sucho Alex. – Ale nie do tego stopnia, żeby mogły się obyć bez dotykania aury. Posłuchaj, ja także nie uwierzyłam w to wszystko od razu, ale teraz jestem przekonana, że Charmeine przyjaźniła się z Nate’em. Zna wszystkie tajne informacje na temat naszego ataku na bramę podczas przybycia Drugiej Fali. Plany, szczegóły, wszystko. Nikt poza Nate’em nie mógł jej w to wtajemniczyć. Przecież gdyby nie była po naszej stronie, to spróbowaliby powstrzymać nas wcześniej. – No dobrze – orzekł w końcu Alex, wsuwając kopertę do kieszeni. – Sprawdzimy to, porównamy z tym, co już mamy. – Nie było tego wiele, ale przynajmniej dysponowali tajnymi wydrukami, więc będzie można zweryfikować wszystko podwójnie. – Tak zróbcie – zgodziła się Sophie. – Przekonasz się, że wszystko się zgadza. Alex skinął głową bez dalszych komentarzy. Jezu, jeśli te informacje się zgadzały, to była to odpowiedź na ich żarliwe modlitwy. Znaczyło to również, że jeśli Willow zginęła, jej śmierć była nadaremna. Odsunął od siebie tę myśl, nie chcąc się poddać rozpaczy. – Ja też tam będę w niedzielę – dodała Sophie. Zdusiła niedopałek o ścianę. – Spotkam się z wami w holu Torre Mayor, zanim wjedziecie na górę, i zrobię, co tylko będę mogła, żeby wam pomóc. – O, naprawdę? To znaczy, że tym razem nie zamierzasz czmychnąć do bezpiecznej kryjówki? Sophie nawet nie mrugnęła. – Nie, tym razem nie. Weź. – Kluczyki od terenówki zabrzęczały cicho, gdy wyjmowała je z torebki. – Mój hotel znajduje się kilka przecznic stąd, możesz mnie tam podrzucić i wrócić z grupą do domu. Zatrzymaj auto, oddasz mi po akcji; wynajęłam je na wypadek, gdyby udało mi się odnaleźć was wszystkich. Alex przyjął kluczyki. Raptem przyszło mu do głowy ważne pytanie. – Gdzie przebywa matka Willow? Czy zabrałaś ją w jakieś bezpieczne miejsce? Sophie uniosła brwi w wyrazie zdumienia. – Co takiego? Alex, nie oglądałeś wiadomości w telewizji? Matka i ciotka Willow zginęły w zamachu w dniu przybycia Drugiej Fali. – Ależ sądziłem… – Wpatrywał się w nią z niedowierzaniem. – Więc to nie było ukartowane? – Nie przeze mnie – odparła, zamykając torebkę. – Od przybycia Drugiej Fali praktycznie nie mam żadnego wsparcia, pracuję sama. Zaaranżowanie takiego numeru zdecydowanie przekracza moje możliwości. – Zerknęła na niego z ukosa. – Dlaczego pytasz? Czy jest jakiś powód, aby przypuszczać, że to się nie stało naprawdę? – Nie, chyba nie – odparł Alex po chwili milczenia. Nie miał pojęcia, o co w tym wszystkim chodziło, ale na pewno nie zamierzał wtajemniczać Sophie w szczegóły. Pamiętał, że

Willow wyczuła, iż jej matka ma się dobrze, gdziekolwiek aktualnie przebywała. W drodze do hotelu nie rozmawiali. Alex przejął kierownicę wynajętego auta. Zespół siedział w ciszy; twarze obserwowane we wstecznym lusterku nie wyrażały żadnych uczuć, choć Alex był pewien, że wszyscy umierają z chęci usłyszenia, o czym rozmawiał z agentką CIA. Gdy zaparkował przed hotelem, Sophie odchrząknęła. – Dodałam coś jeszcze do karty pamięci – powiedziała. – Pewną propozycję dla ciebie. Miejmy nadzieję, że po udanym ataku nie będzie nam to potrzebne, ale nad tym właśnie pracowałam od przybycia Drugiej Fali. Przyjrzyj się temu i zastanów. – Dobrze – odrzekł Alex niezobowiązującym tonem. – Zatem do zobaczenia w niedzielę. – Tak, do zobaczenia. – Sophie ociągała się, ściskając torebkę obiema dłońmi. Alex widział, że żałuje, iż nie rozmawiają na osobności. – Alex, posłuchaj… Wiem, że były między nami pewne nieporozumienia, ale jesteś najlepszym ZA, jakiego w życiu spotkałam, nie masz sobie równych. Będę zaszczycona, mogąc udzielić ci jakiejkolwiek pomocy. – Tak, tak – wymruczał zakłopotany. Komplementy Sophie nie zmieniały bynajmniej jego stosunku do niej. Mogła sobie mówić, co jej się żywnie podobało, a on i tak nie był w stanie jej polubić. Kiedy Sophie zniknęła w wejściu do hotelu, Alex także wysiadł, zostawiając auto na biegu. – Odwieź ich do bazy, okej? – poprosił Karę. – I zacznijcie to sprawdzać. – Gdy przesiadła się na fotel kierowcy, podał jej kopertę. – Co to jest? – spytała zaintrygowana. – Przepustki dla VIP-ów i wszystkie informacje, potrzebne do przeprowadzenia akcji. Na razie nie pytaj mnie o nic – uprzedził. – Powiem ci, co wiem, jak wrócę do bazy. – Zasłonięty drzwiami terenówki, sprawdził broń. – Możesz mi pożyczyć trochę naboi? Zapas mi się kurczy. Kara wyjęła pistolet i wysunęła z niego magazynek. Wręczając mu naboje, obrzuciła go zaniepokojonym spojrzeniem. – Dokąd się wybierasz? Włożył pociski do własnego magazynka, zręcznie operując kciukiem. – Postaram się odszukać Willow – rzucił krótko. Wsunął pistolet do kabury. – Gdyby ona i Seb byli w bazie, zadzwoń do mnie, dobrze? Jak tylko się tam znajdziesz. – Dobrze, ale… Alex, zamieszki nadal trwają, więc policja… – Weź to. – Oddał jej pusty magazynek. – Odwieź Wesleya do domu. – Nie ma sensu przemawiać ci do rozumu, co? – spytała z bólem. Alex milczał, więc nachyliła się i pocałowała go w policzek. – No dobra. Uważaj na siebie. Skinął głową. Gdy Kara wrzuciła bieg, odwrócił się i pobiegł ciemną ulicą w kierunku centro, gdzie niebo nadal lizały pomarańczowe języki ognia. Nieprzerwanie skanował okolicę, szukając energii Willow i modląc się gorąco, aby było mu dane ją wyczuć. Ich kłótnia wydawała mu się teraz niepojęta, jakby zdarzyła się w innym życiu. Okej, może i Seb był jej bliski, może jej się nawet podobał. I co z tego? To jego kochała, o czym doskonale wiedział. Jak mógł być aż tak zazdrosny, aż tak głupi? Płomienie i krzyki zamieniały miasto w miejsce z horroru. Nieopodal rozległo się wycie syren i brzęk tłuczonego szkła. „Boże, Willow, proszę, bądź żywa” – modlił się nieustannie Alex, zmierzając ku chaosowi i przemocy. Jeśli Willow umarła, jego serce także przestanie bić. Chociaż wiedział, że nadal będzie się starał ocalić świat przed inwazją aniołów – dla swojej i Willow rodziny i dla każdego, kto tylko doznał od nich uszczerbku – dla niego i tak będzie już za późno. Jego świat się zawali.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY CZWARTY W końcu plastikowe tunele bazaru zostały za nami i wyszliśmy na ciemną ulicę, przy której znajdowały się magazyny i baraki zabite deskami. Wyczułam, że Seb skanuje okolicę i uznaje, że jest bezpieczna. – To tutaj – powiedział, kierując się w stronę jednego z magazynów. Stąpałam za nim ostrożnie, niewiele widząc w mdłym blasku pobliskich latarni. Z chaszczy opodal dobiegł cichy szelest. Może to kot. Wzdłuż ściany magazynu ciągnął się wysoki parkan z siatki, zakończony zwojami drutu kolczastego. Seb podszedł do pogrążonego w cieniu kąta, gdzie drut był spłaszczony. – Dasz radę przez to przejść? – spytał. Przyjrzałam się parkanowi. – Lepiej idź pierwszy – odrzekłam. – Gdybym spadła, to wyląduję na tobie. – Niezupełnie żartowałam – wysokie obcasy niezbyt się nadawały do takich wyczynów. Seb skinął głową i chwycił się siatki, która zabrzęczała, gdy wspiął się na nią i zwinnie przerzucił nogi na drugą stronę. Zeskoczył na ziemię sponad połowy wysokości i zgrabnie wylądował na popękanym betonie. Wyjęłam spod kurtki teczkę z dokumentami i przesunęłam ją pod ogrodzeniem. Następnie poszłam w ślady Seba, wczepiając w oka siatki stopy obute w sandałki. Przedostając się na drugą stronę, klęłam w duchu moją krótką i ciasną spódnicę. Wreszcie dotknęłam stopami betonu. W mroku Seb był ledwo widoczny. Jedynie jego biała koszula i fragment profilu lśniły w słabym świetle ulicy. – Tutaj – powiedział. Zaprowadził mnie na tyły magazynu, gdzie pod pogiętą blaszaną ścianą ujrzałam stos rupieci: starą kanapę, kilka połamanych krzeseł biurowych, kawałki dykty. Seb zerknął na mnie spod oka. – Przykro mi, będziemy musieli się czołgać. Zaraz za tymi gratami jest obluzowany kawałek ściany, przez który można przejść. Pamiętałam o niepokojących szelestach w krzakach, mimo to skinęłam głową. – Nie ma problemu. Jak udało ci się znaleźć to miejsce? Seb opadł już na czworaki i przesuwał się za kanapą. Stała pod kątem w stosunku do ściany, tworząc rodzaj wejścia. – Włóczyłem się tu i tam, kiedy uciekłem z sierocińca – wyjaśnił stłumionym głosem. – Miałem wtedy mnóstwo różnych kryjówek, porozrzucanych po całym mieście. Obecnie jednak większość tych budynków jest już zburzona. Rozległ się metaliczny zgrzyt, a potem zapanowała przedłużająca się cisza. – Seb? – zawołałam, przyciskając teczkę do piersi. Trzask zapalanej zapałki. – Jestem, wszystko w porządku! – odkrzyknął. – Chodź! Ponownie umieściłam teczkę bezpiecznie pod kurtką, po czym opadłam na kolana i zaczęłam pełznąć. Stara welwetowa kanapa cuchnęła pleśnią, żwir wbijał mi się boleśnie w kolana i dłonie. Ze szpary, gdzie pordzewiała i powyginana ściana z blachy nie przylegała ściśle do podłoża, przezierał promyk światła. Seb przytrzymał dla mnie obluzowany fragment ściany. Przecisnęłam się do środka, ocierając się o jego ramię. Wstałam i otrzepałam ubranie, rozglądając się z podziwem dokoła. Światła dostarczało kilka zapalonych świec, ustawionych wprost na podłodze. Obok nich leżał

śpiwór oraz sterta zniszczonych książek dla dzieci w wydaniu kieszonkowym. Wzięłam pierwszą z nich do ręki i zdziwiłam się, rozpoznawszy tytuł – Niezwykła podróż. Nauczycielka czytała nam ją na głos w czwartej klasie. Odłożyłam książkę ostrożnie, układając ją równo z innymi. Seb obserwował mnie z rękami w kieszeniach i zakłopotaną miną. – Kiedy byłem mały, często tu nocowałem – wyjaśnił, wzruszając ramionami. – Ukradłem te wszystkie książki – dodał szczerze. – W porządku, złodzieje książek są na specjalnych prawach. Z tego, co słyszałam, miłośnicy czytania okazują im zrozumienie. – Miałam wrażenie, że oboje pływamy w miejscu, próbując utrzymać się na powierzchni i unikając wszelkich tematów, które mogłyby nas pogrążyć. Wyjęłam spod kurtki teczkę i rzuciłam ją na śpiwór. – Co to w ogóle za miejsce? – Rozejrzałam się po mrocznym wnętrzu, rozświetlonym jedynie blaskiem świec. – Czy jest porzucone? – Nie, ktoś jest jego właścicielem – odparł Seb. Schylił się i oderwał jedną ze świec od podłoża. Wyglądała jak maleńkie drzewo z rozczapierzonymi korzonkami z wosku. – Chodź, oprowadzę cię. Nasze kroki odbijały się echem od betonowej podłogi. Wydałam stłumiony okrzyk, gdy z półmroku wychynęła pierwsza twarz. W magazynie znajdowało się mnóstwo posągów, stojących w rozproszeniu jak na dziwacznym milczącym koktajl party. Pod ścianami ustawiono kilkanaście olbrzymich witrażowych okien. Płomień świecy migotał, odbijając się w ich szybkach i rozsiewając wokoło tęczowe błyski. – Czy te przedmioty pochodzą z kościoła? – Musnęłam zimne kamienne oblicze najbliższego posągu – mężczyzny w luźnej szacie, o dobrotliwym wyrazie twarzy – jakby zachęcając go do przemówienia i wytłumaczenia tych niepojętych zagadek. Seb stanął obok mnie z wysoko uniesioną świecą. Skinął głową. – Jeszcze zanim Kościół Aniołów zadomowił się u nas na dobre, ich czciciele przejęli kilka mniejszych obiektów sakralnych. Podejrzewam, że wtedy ktoś ukrył tutaj te posągi i inne przedmioty, być może dla bezpieczeństwa. Teraz jednak wyraźnie o nich zapomniano. – Wzruszył ramieniem. – Może ten człowiek umarł albo doznał anielskiego poparzenia. Naprzeciwko znajdowały się drzwi do jakiegoś pomieszczenia. – Co tam jest? – zapytałam. – Zwykłe biuro – odrzekł Seb. – Jest też łazienka – dodał. – Miałem tu kiedyś bieżącą wodę, może nadal jest. – Naprawdę? – Słyszałam ulgę w swoim głosie. – Czy mogę pożyczyć świecę? Czarne cienie w łazience skurczyły się i pierzchły, gdy weszłam tam z nią. Chyba za sprawą cudu woda nadal leciała z kranu, a na rezerwuarze leżała niepełna rolka papieru toaletowego. Kilka minut zajęło mi opłukanie twarzy nad małą umywalką i pozbycie się resztek rozmazanego makijażu. Przeszedł mnie zimny dreszcz, gdy spojrzałam na podświetloną płomieniem świecy swoją twarz w zmatowiałym lustrze. Przypominałam ducha. Odpędziłam tę nieprzyjemną myśl i najlepiej, jak mogłam, wytarłam ręce o kurtkę. Gdy wróciłam z łazienki, Seb oglądał dokumenty w świetle świec. Postawiłam obok nich swoją, zrzuciłam sandałki i podwinąwszy nogi, usiadłam obok niego na śpiworze. Czytany przez Seba dokument w języku hiszpańskim przypominał wydruk e-maila. – Czy te papiery mają jakąś wartość? – zapytałam. – O tak. – Skinął głową, głaszcząc się po zarośniętej brodzie. – Mamy to, czego chciał Alex, a poza tym plany pięter i informacje na temat przyjęcia. Jest nawet kod do drzwi na klatkę schodową. – Zamknął teczkę i odłożył ją na bok. – Instynkt cię nie zawiódł, querida. Wzdrygnęłam się na wspomnienie biur w katedrze i regularnego łomotu, który całkowicie

zignorowałam. – Podobnie jak ciebie. W porę nas stamtąd wyprowadziłeś. Seb spuścił wzrok; wiedziałam, że nie ma ochoty wspominać wydarzeń z katedry. W pełni podzielałam jego niechęć. Zacisnął pięść i uderzał nią w śpiwór. – Willow, przepraszam cię – powiedział po chwili. – Kiedy spotkaliśmy tamtego faceta na bazarze… – urwał. Wyczuwałam jego wzburzenie. – Od bardzo dawna nie dopuściłem nikogo tak blisko do siebie. Powinienem był jak najszybciej nas stamtąd wyprowadzić. – Seb, przestań się tym zadręczać – przerwałam mu, dotykając jego ramienia. – Wiem, jak ci ciężko, że musiałeś tu wrócić. Czuję to, nie musisz nic mówić. – To nie ma znaczenia – odparł krótko. – Powinienem lepiej nad sobą panować. Prawie wdałem się w bójkę z jakimś cabrón, który się w ogóle nie liczy. To niewybaczalne, zwłaszcza że prowadziłem cię przez Tepito. – Powiedz mi, co on mówił? – spytałam, obserwując go uważnie. Seb umilkł. Płomień jednej ze świec gwałtownie zamigotał. – Zapytał, czy chciałbym się tobą podzielić – bąknął wreszcie Seb. – I tak na ciebie patrzył… Miałem ochotę go zabić, poważnie. – Cieszę się, że tego nie zrobiłeś – odrzekłam miękko. Nie zależało mi, rzecz jasna, na losie obleśnego chama, ale na Sebie. Przełknęłam ślinę. – Niepotrzebnie się zresztą oskarżasz. Oboje byliśmy wzburzeni. Po tym, co zaszło… Urwałam, bo przez głowę przeleciały mi znowu wszystkie makabryczne detale. Nie mogłam dłużej dusić tego w sobie. Wydałam drżące westchnienie, ni to szloch, ni śmiech. – Boże, Seb… przecież oni chcą rzekomo pomagać ludziom. Bez słowa wziął mnie w ramiona. Ukryłam twarz na jego piersi i przywarłam do niego, żałując, że nie umiem wymazać z naszej pamięci tych strasznych obrazów, jakie mieliśmy nieszczęście oglądać. Wiedziałam, że pozostaną ze mną już na zawsze, i to w najdrobniejszych szczegółach. Oczyma wyobraźni ujrzałam martwego kapłana, wpatrzonego jednym okiem w sklepienie, i zdziwiłam się tępo, dlaczego nie płaczę. – Większość „bojowników” nie mogła o tym wiedzieć – odrzekł ochrypłym głosem. – Musiała to zaplanować jakaś mniejsza grupa, działająca na własną rękę. Wiedziałam, że Seb ma rację, ale niewiele mi to pomogło. – Co nam z naszej zdolności jasnowidzenia, skoro nie możemy powstrzymać takich aktów przemocy? – Mój głos brzmiał dziwnie obco, jakby dochodził z oddali. – Wiem – szepnął Seb z ustami w moich włosach. Czułam jego ból i bezradność. – Ale to tak nie działa, dobrze o tym wiesz. W głębi mnie mój anioł wyrywał się do anioła Seba. Uwolniłam go i pozwoliłam mu ulecieć w powietrze; anioł Seba, potężny i świetlisty, natychmiast znalazł się w górze. Jego prześliczną twarz powlekał nasz wspólny smutek. Światło bijące z naszych eterycznych ciał oświetlało łagodnym blaskiem brudne wnętrze magazynu. Unosiliśmy się nad ziemią, zwróceni do siebie twarzami. Widok anioła Seba podziałał jak balsam na moją skołataną duszę. Nie odrywając ode mnie spojrzenia, wyciągnął do mnie rękę. Tym razem się nie wahałam – ja także podałam mu swoją anielską dłoń. Nasze palce zetknęły się w rozbłysku światła. Łowiłam ustami powietrze, przyglądając się w zadziwieniu, jak stapiają się w niebiesko-białą poświatę. Ponure obrazy z katedry ustąpiły w końcu i byliśmy tylko my dwoje; nasze energie stały się jednością. Zbyt późno pomyślałam, że to bardzo intymne doznanie. Ale za nic na świecie nie cofnęłabym teraz ręki. Przyglądaliśmy się sobie w naszych anielskich postaciach, po czym anioł

Seba bardzo powoli powiódł dłonią po moim ramieniu, ja zaś uczyniłam to samo. Zadrżałam pod wpływem tej cudownej pieszczoty, jaką było dotykanie jego energii. Obserwując to z dołu, Seb i ja znieruchomieliśmy. Odsunął się nieco ode mnie i utkwił wzrok w mojej twarzy. W blasku świec wyraźnie widziałam złotawe plamki w jego orzechowych oczach. Drżałam na całym ciele. Wyczuwałam głębię jego miłości do mnie i tęsknotę, by mnie obejmować, bynajmniej nie jak brat. Gdzieś daleko stąd został ból z powodu Aleksa, ale tu i teraz był jedynie Seb, mój przyjaciel, którego lubiłam tak bardzo, że było to niemal bolesne, i którego anielskie dłonie obdarzały mnie najrozkoszniejszą z pieszczot. W tej chwili nie umiałabym orzec, czy kocham go jedynie jak przyjaciela, czy też trochę bardziej; wiedziałam natomiast jedno – za nic nie chcę, aby przestał mnie dotykać. Nie jestem pewna, które z nas poruszyło się pierwsze. Ujrzałam, że Seb przełyka ślinę; on, ja, a może oboje zbliżyliśmy się do siebie… i już po chwili zatopiłam palce w kasztanowych lokach, czując jego usta na swoich, tak czułe i ciepłe, że omal nie zemdlałam. Czas się zatrzymał, gdy nasze wargi złączyły się w lekkim pocałunku, skubiąc się i pieszcząc z niesłychaną delikatnością. Włosy Seba były tak miękkie, jak to sobie zawsze wyobrażałam, szorstki zarost wokół ust drażnił mi lekko skórę, ręce, którymi mnie obejmował, były silne i stanowcze. Wymruczał moje imię i przyciągnął mnie do siebie. Równocześnie pogłębiliśmy pocałunek, świadomi żaru naszych ust. Przywarłam do niego tak silnie, że czułam nasze serca bijące wspólnym rytmem; gdybym mogła, chętnie stopiłabym się z nim w jedno ciało. Nasze anioły nad nami wciąż jeszcze stykały się dłońmi i na świecie nie istniało nic oprócz tego pocałunku, który był najcudowniejszą rzeczą, jaka mi się w życiu przytrafiła. Minuty płynęły. Opadliśmy na śpiwór, nadal głodni swych ust. Szepcząc czułe słowa po hiszpańsku, Seb muskał wargami moją szyję, potem znowu usta, wodząc rękoma po mych plecach. Pragnęłam, by to się nie skończyło, ale z wolna rosła we mnie niepewność. Usta Seba nie były tymi, do których przywykłam, przytulone do mnie ciało wydawało się inne. Odsunęłam od siebie tę myśl, nie chciałam teraz wspominać Aleksa. Zresztą nie chciałam myśleć o niczym, a jedynie zatracić się w tym cudownym cieple i słodyczy – ale stopniowo, powoli pocałunek się skończył. Seb uniósł głowę i spojrzał na mnie z góry. Nagle poczułam się tak okropnie, że zachciało mi się płakać. Przygniótł mnie ciężar tego, co zrobiłam. Usiadłam chwiejnie, a anioły natychmiast powróciły do nas. – Seb, ja… Boże, tak bardzo mi przykro. On także usiadł wyprostowany. Wargi miał nabrzmiałe od pocałunków. – Dlaczego jest ci przykro? – zapytał, choć w jego oczach widziałam odpowiedź. Było mi przykro, że wypowiadam te słowa; miały ohydny smak żółci. – Nie kocham cię. Nie powinnam była tego robić, popełniłam błąd. Seb się zawahał, a potem powolnym, płynnym ruchem dotknął moich włosów, tak jak uczynił to w dniu, w którym po raz pierwszy się spotkaliśmy. – Ależ kochasz mnie, troszkę – rzekł miękko. – Czuję to. Potrząsnęłam głową, nieświadoma, że to robię. – Nie. Kocham cię jak przyjaciela. To wszystko. – Moje słowa brzmiały spokojnie i pewnie. Pocałunek z Sebem pomógł mi pozbyć się wszelkich wątpliwości i rozjaśnił umysł. Wszystko było teraz klarowne i na swoim miejscu. Ciepły blask świec rzucał na ściany migotliwe błyski. Seb przełknął. – Może to nastąpiło za wcześnie… Może kiedyś odbierzesz to inaczej. – Wziął mnie za rękę i mocno uścisnął, nie ukrywając targających nim uczuć. – Kocham cię od tak dawna,

Willow. Przez całe życie liczyłaś się dla mnie tylko ty. Serce pękało mi na kawałki. Tak bardzo pragnęłam pokochać Seba, obiecać mu, że pewnego dnia stanie się to możliwe. Ale tak nie było. To jakaś magia, że człowiek zakochuje się w jednej osobie, a w innej nie. W naszym przypadku to nie zadziałało. Być może wychwytywałam jego uczucie, biorąc je mylnie za własne, teraz jednak nie miałam już żadnych wątpliwości. Delikatnie cofnęłam dłoń i odchrząknęłam. – Mój sen nie kłamał, wiesz – powiedziałam. – Nienawidzę myśli o rozstaniu z tobą. Jesteś jedną z najważniejszych osób w moim życiu, Seb. I zasługujesz na wspaniałą dziewczynę, która… pokocha cię całym sercem. Ja jednak tego nie czuję. Przepraszam. Spowiła nas dzwoniąca w uszach cisza. Wreszcie przerwał ją Seb. – Nie musisz przepraszać – powiedział. – Nigdy i za nic. Zmierzwiłam z rozpaczą włosy; rude kolce sterczały na wszystkie strony. – Właśnie, że muszę! Nie powinnam była się z tobą całować, skoro nie byłam pewna… – Ale to było bardzo przyjemne – odrzekł, próbując się uśmiechnąć. – Myślę, że będę ci mógł wybaczyć. Może i tak, ale ja sobie nigdy nie wybaczę. Boże, dlaczego wszystko musi być tak okropnie poplątane? Instynktownie dotknęłam szyi, która wydała mi się dziwnie naga bez zwisającego na cienkim łańcuszku kryształowego wisiorka, który podarował mi Alex. Przypomniawszy sobie chłód w jego oczach, kiedy wraz z Sebem odchodziłam do katedry, objęłam kolana i położyłam na nich rozpalony policzek, bardzo żałując, że nie zobaczyłam w nich najmniejszego potwierdzenia, iż Alex wciąż darzy mnie uczuciem. – Tak, on nadal cię kocha – powiedział cicho Seb. Moje serce przyspieszyło w przypływie nagłej nadziei. Seb siedział ze spuszczoną głową. Gdy poczuł na sobie mój wzrok, spojrzał na mnie i wzruszył ramionami. – Patrzyłem na niego, kiedy się odwróciłaś. Wyraz jego oczu… – Wykrzywił wargi w niewesołym uśmiechu. – On nadal cię kocha, ale jest zbyt uparty, żeby cofnąć wypowiedziane w gniewie słowa. Powinnam poczuć ulgę, lecz zamiast tego na widok miny Seba zaczęło we mnie rosnąć przerażenie, jak mroczna splątana winorośl. – Jest jeszcze coś, prawda? – wyjąkałam. – Powiedziałeś w katedrze, że powiesz mi o tym później. Seb westchnął ciężko. Oparty o pordzewiałą blaszaną ścianę, ukrył twarz w dłoniach. Jego wahanie dławiło mnie w krtani jak knebel. – Seb? – wyszeptałam ledwo dosłyszalnie. – Uwierz mi, querida – rzekł głucho. – To jest ostatnia rzecz na świecie, jaką chciałbym ci wyjawić.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY PIĄTY Długo, długo później leżałam na śpiworze, wpatrując się w cienie na suficie. Seb nie ruszył się spod ściany. Migotliwe światło padało teraz węższym kręgiem, bo świece wypaliły się bardziej niż do połowy. Jedna z nich zgasła z cichym sykiem. Wciąż nie mogłam wyczuć energii Aleksa, mimo że próbowałam ze wszystkich sił. Szukałam go i szukałam, czując, że żyje, ale nie potrafiąc wychwycić niczego na temat jego uczuć. Ciepła, dobrze mi znana energia, którą tak kochałam, była tam, więc spowiłam ją swymi myślami, ciekawa, co Alex myśli i czy nadal jest na mnie zły. Po tym, co wyjawił mi Seb, miałam nadzieję, że tak właśnie jest. I że Alex już nigdy nie wyzbędzie się tego gniewu. – Przepraszam – mruknął Seb po raz już chyba dziesiąty. – Naprawdę nie wiedziałem. Kiedy mnie o to spytałaś, byłem pewien, że nie czynimy nic złego, ale… – urwał i zwiesił głowę. – Nie przejmuj się – szepnęłam. Nie umiałam sobie nawet wyobrazić, jak zareagowałby Alex, gdybym próbowała ostatecznie z nim zerwać z powodu tego, że Seb powiedział mi, iż wywołujemy u ludzi anielskie poparzenie; być może chciałby go zabić. A przecież bezsprzecznie tak właśnie było. Wszystko stawało się jasne – jego częste bóle głowy, ataki migreny. Najgorsze przychodziły kilka godzin po tym, jak byliśmy ze sobą blisko. Na wspomnienie chwil, w których leżałam w jego ramionach, zacisnęłam powieki, czując piekącą gorycz łez. Otarłam policzki wierzchem dłoni i spróbowałam uporządkować myśli. – Atak na Radę jest najważniejszy, i to dla nas wszystkich – powiedziałam. – Więc kiedy wrócimy do bazy, nie będzie mi wolno nawet dotknąć Aleksa, muszę się trzymać od niego z daleka. Gdyby w czasie akcji dostał migreny… – nie dokończyłam; to było zbyt straszne, żeby się nad tym zastanawiać. Seb siedział nieporuszony. – A jeśli będzie się starał naprawić wasze stosunki? Jak mu wytłumaczysz, że nie chcesz mieć z nim do czynienia? – Nie mam pojęcia – odparłam cicho. Alex zawsze zdecydowanie odrzucał pomysł, że mogłabym wywoływać anielskie poparzenie. Bez względu na to, jak wyglądała teraz jego aura, prawdopodobnie nie zmieni swojego nastawienia. Choćby sprawdził i przekonał się o jej uszkodzeniu, wiedziałam, że będzie się upierał, iż to nie moja wina. – Nie mam pojęcia – powtórzyłam, wiedząc wszakże, że wyjście jest tylko jedno. Mój umysł nie kwapił się do jego zaakceptowania. – Mam nadzieję, że Alex nadal będzie na mnie obrażony, więc nie będę mu musiała niczego tłumaczyć. Będziemy się po prostu dalej unikać. A po ataku – jeśli jakimś cudem odniesiemy sukces i nastąpi jeszcze jakieś „potem” – nigdy więcej nie będę się mogła zbliżyć do Aleksa. Modliłam się, żeby spowodowane przeze mnie uszkodzenia z czasem się naprawiły, żeby nie były trwałe. Wpatrując się w ciemność, drżałam z chłodu mimo dżinsowej kurtki. Co za ironia losu. Przed chwilą oznajmiłam Sebowi, że nie możemy być razem, lecz jeśli krzywdzimy ludzi naszym dotykiem, to jesteśmy niejako na siebie skazani; nie ma dla nas nikogo innego na świecie, prawda? Dosłownie nikogo, bez żadnej przenośni. Zatem być może pewnego dnia będziemy jednak ze sobą – za wiele lat, kiedy mój ból choć trochę osłabnie – lecz wiedziałam, że nigdy nie będzie to uczucie, jakie łączyło mnie z Aleksem. Nic mi tego nie zastąpi. Nie było na to szans.

– Nie – oznajmił gniewnie Seb. Zerknęłam na niego z ukosa. Patrzył na mnie ze złością, uderzając się zwiniętą w pięść dłonią po udzie. – Miałaś rację: to, co między nami zaszło, było błędem – mruknął. – A gdyby miało się kiedyś powtórzyć, to nie dlatego, że jesteśmy jedynymi półaniołami na świecie. Stanie się tak, bo będziesz mnie kochała równie mocno, jak teraz kochasz Aleksa. Chcę być z tobą tylko pod tym warunkiem. Jeśli to niemożliwe, wolę do końca życia grać rolę twojego brata. – Seb… – Nie wiedziałam, co powiedzieć. Rany boskie, niechcący zraniłam go, jakby mało było jeszcze problemów. Potrząsnął głową ze smutkiem. – Nie pora teraz na to, Willow – powiedział. – Ale uwierz mi, wiem, jak mogłoby nam być dobrze razem. Chcę tego albo niczego. – Seb, przepraszam. To była tylko przypadkowa, głupia myśl. Nieprzeznaczona dla ciebie. – Nie miałam Sebowi za złe jego uczuć, ale jednocześnie wiedziałam, że w takim razie do niczego między nami nie dojdzie, nawet za wiele dziesiątków lat. Ukryłam twarz w dłoniach, czując się nagle niesamowicie znużona, zdruzgotana ostatnimi wydarzeniami. – Czy moglibyśmy już o tym nie rozmawiać? – spytałam ledwo dosłyszalnie. Wyczułam raczej, niż dojrzałam, jego chłodne wzruszenie ramion. – Skoro tego właśnie chcesz, to nigdy już do tego nie wrócimy. Nie odpowiedziałam. Jeśli nawet Seb był na mnie obrażony, to i tak nie byłam w stanie teraz o tym myśleć. Bardzo długo siedzieliśmy w milczeniu. Zgasł płomień kolejnej świecy, pogrążając nas w jeszcze głębszym mroku, co wydawało się złowieszczo symboliczne. Wyczuwałam leciutkie poruszenia mojego anioła i raptem poczułam doń tak ogromną nienawiść, że aż doznałam bolesnego skurczu żołądka. Czy kiedykolwiek wybaczę sobie skrzywdzenie Aleksa? Jak mogłam dalej żyć, wiedząc, że mój dotyk jest zabójczy dla każdego, do kogo się zbliżę? Dla każdego, do kogo się zbliżę… Ta myśl zmroziła mnie tak, że ledwie mogłam oddychać. Usiadłam, łowiąc ustami powietrze. Nie… Nie! – Willow? – Seb poderwał się spod ściany. Śpiwór zaszeleścił cicho, gdy ukląkł przy mnie. – Mama – wyszeptałam. – Seb, a jeśli… jeśli przez te wszystkie lata jej stan pogarszał się przeze mnie? Zakryłam twarz dłońmi i zaczęłam się trząść, przypomniawszy sobie jej rozmarzony uśmiech, gdy siadywała w swoim ulubionym fotelu. Ile godzin przesiedziałam przy niej, trzymając ją za rękę, głaszcząc po ramieniu. Każde takie wspomnienie było jak brutalny kopniak w brzuch. Nie mogłam z tym żyć, po prostu nie mogłam; jeśli to była prawda, to przestało mi zależeć na życiu. – Przestań, querida, przestań… – Wyczułam, że Seb zamierza mnie objąć. Po tym, co zaszło, nie byłam w stanie go dotykać, choć paradoksalnie był jedyną osobą, której mój dotyk akurat nie szkodził. Odsunęłam się od niego gwałtownie. – Nie! Nie rób tego! Nie wolno ci mnie więcej obejmować. – Willow! – Ujął moją twarz w dłonie i delikatnie skłonił mnie, żebym na niego spojrzała. – Posłuchaj mnie uważnie. Dzisiejszy wieczór się nie wydarzył, ja zaś nadal jestem twoim bratem. Proszę cię, pozwól sobie pomóc. Objęłam się ciasno ramionami, ze wszystkich sił próbując się opanować. – Nic mi nie pomoże – wydusiłam przez ściśnięte gardło. Mój głos brzmiał martwo i obco. – Nikt i nic nie może mi pomóc.

Wyczuwałam współczucie Seba i jego tkliwość tak olbrzymią, że coś we mnie pękło. Gdy mnie objął, rozszlochałam się na dobre, a wówczas przytulił mnie jeszcze mocniej. Nie miałam siły ani nie chciałam się bronić. Pozwoliłam mu się obejmować i płakałam jak bóbr, a na ścianach wokół tańczyły niespokojne cienie. W końcu, wyczerpana, musiałam chyba zasnąć. Kiedy się ocknęłam, oboje z Sebem leżeliśmy na śpiworze. Spuchnięte od płaczu oczy piekły mnie nieprzyjemnie. Łzy niewiele pomogły – w mojej głowie kłębiły się ponure myśli. Paliła się jeszcze tylko jedna świeca, której płomyk pełgał, nie dając zbyt wiele światła. Seb nie wypuścił mnie z objęć. W przyćmionym świetle wpatrywałam się w jego uśpioną twarz – usta, które tak namiętnie całowałam – uświadamiając sobie z rosnącą rozpaczą, że się jednak mylił. Dzisiejszy wieczór się zdarzył. I przez to popsuła się najcenniejsza przyjaźń, jaką miałam w życiu. Seb nie mógł być dalej moim bratem. Nie miałam teraz ani ukochanego chłopaka, ani przyjaciela. *** Rano, kiedy wraz z Sebem wyszliśmy ze stacji metra, zmierzając do bazy, zewsząd dochodził brzęk zamiatanego szkła. Właściciele sklepów zabijali dyktą wybite szyby wystawowe, spalone samochody przypominały dziwne, wynaturzone rzeźby. Ale na chodnikach roiło się jak zwykle od przechodniów, ulicami przemieszczały się auta i taksówki. Życie wracało do stanu uznawanego tu, w Mexico City, za normalny po przybyciu Drugiej Fali. Choć po obudzeniu się próbowaliśmy rozmawiać ze sobą tak jak zwykle, wkradło się między nas skrępowanie i zawisło niczym gęsta mgła, która nie chciała się podnieść. Kiedy skręciliśmy w ulicę, przy której znajdowała się baza, Seb zatrzymał się nagle i pociągnął mnie lekko za ramię. – Willow, proszę cię, czy nie możemy o wszystkim zapomnieć i zachowywać się tak jak dawniej? – Jego orzechowe oczy przypominały bezdenne studnie smutku i zmartwienia. – Pocałowaliśmy się, to wszystko. To nie musi niczego między nami zmieniać, chyba że na to pozwolimy. Zadrżałam, nie patrząc na niego. Mogłam myśleć wyłącznie o Aleksie. Nienawidziłam swoich rąk, wiedząc, że go nimi krzywdziłam. Ale przecież winne były nie tylko ręce, prawda? Nie, to całe moje ciało było zatrute, jakby w moich żyłach płynął śmiercionośny jad. Za każdym razem, gdy głaskałam albo całowałam Aleksa, wyrządzałam mu nieodwracalną krzywdę. – Spróbuję – wymamrotałam. – Querida… – Nie… – urwałam i przymknęłam oczy pod wpływem bólu szarpiącego mi serce. – Nie nazywaj mnie tak – poprosiłam. – Dobrze – odrzekł miękko Seb. Wiedziałam, że tym razem nie żartuje, a swoboda, z jaką się do siebie odnosiliśmy, znikła. Choć poczułam się z tym dziesięć razy gorzej niż przedtem, to uznałam też, że na nic innego nie zasłużyłam. Seb westchnął i wbił pięści w kieszenie. – Nie oskarżaj się – poprosił znużonym tonem. – Jesteś najlepszą osobą, jaką znam; nie tknęłabyś go, gdybyś tylko wiedziała. Nawet teraz bez trudu czytał w moich myślach. „I co z tego? – pragnęłam zapytać. – Tak czy owak, wyrządziłam straszną krzywdę ukochanemu chłopakowi”. Nie zawracałam sobie głowy wypowiadaniem tych słów na głos. Jeśli chodzi o mamę, to nie byłam w stanie o tym myśleć. Jeszcze nie teraz. Zbliżyliśmy się do budynku bazy; wyglądał jak zwykle na opuszczony. Przystanęłam na

chwilę przed wejściem. Rześki wietrzyk rozwiewał mi włosy. Dotknęłam teczki z dokumentami, którą znowu niosłam pod kurtką. Nie mogłam się już doczekać, kiedy zobaczę Aleksa, a jednocześnie bałam się tego najbardziej na świecie. „Błagam, bądź na mnie nadal zły – myślałam. – Proszę, to nam tylko ułatwi sprawę”. Bo jeśli złość przeszła już Aleksowi i chciał się ze mną pogodzić, to nie wyobrażałam sobie, jak zdołam znieść to, co będę musiała zrobić. – Seb, czy pomożesz mi, jeśli będę tego potrzebowała? – spytałam w końcu cicho i niepewnie. – Tak, pomogę. – Wyglądał na zasmuconego. Czułam, że jest mu niemal tak samo przykro jak mnie. Kiedy weszliśmy do środka, Kara siedziała w kuchni z brodą opartą na ręce i nietkniętym kubkiem kawy przed sobą. Na nasz widok wzdrygnęła się gwałtownie. – Cześć – bąknęłam. – Mieliśmy trochę kłopotów z dotarciem… – Ciekawe określenie na to wszystko, co nam się wczoraj przydarzyło. Kara powoli kręciła głową, wpatrując się w nas z niedowierzaniem. – Rany boskie, naprawdę nic wam się nie stało – wymamrotała. Ku mojemu zaskoczeniu jej twarz rozpromieniła się w szerokim uśmiechu. – Wiesz co – zwróciła się do mnie – znam kogoś, kto się bardzo ucieszy, jak cię znowu zobaczy! – Zerwała się z krzesła tak raptownie, że przewróciło się na podłogę. – Alex! – wrzasnęła w kierunku sypialni chłopaków. – Alex, Willow wróciła! Przepełniała mnie obawa pomieszana z tęsknotą. Przełknęłam ślinę i wyjęłam spod kurtki teczkę z dokumentami, którą położyłam na stole. Wyczuwałam niepokój Seba, mimo że stał z dala ode mnie. Kara popatrzyła na mnie z ulgą. – Przez całą noc szukał cię po mieście. Wrócił zaledwie przed godziną. Wyglądał koszmarnie, gorzej niż po śmierci Jake’a. Był przekonany, że zostałaś zabita w zamachu… – Willow! – Alex wpadł do kuchni jak burza. Jego przystojna twarz była poparzona i posiniaczona, miał ciemne kręgi pod oczami, a aura wyglądała dokładnie tak, jak opisał ją Seb. Serce ścisnęło mi się boleśnie na widok jej zmatowiałych kolorów, po czym Alex chwycił mnie w ramiona, zanim zdążyłam go przed tym powstrzymać. – Jezu, ty naprawdę żyjesz… – Trząsł się cały, tuląc mnie, ja zaś przywarłam do niego na krótką chwilę i położyłam mu głowę na ramieniu. Mój Alex. – Willow, przepraszam cię, tak strasznie mi przykro… – Ujął moją twarz w dłonie i pokrywał pocałunkami powieki, policzki, usta. – Byłem takim idiotą. Wybacz mi, proszę. Kara taktownie się usunęła. Seb nadal stał obok stołu z twarzą bez wyrazu; uświadomiłam sobie z niechęcią, że jego pomoc będzie niezbędna, inaczej Alex nigdy mi nie uwierzy. Z najwyższym trudem wysunęłam się z jego objęć i cofnęłam o krok. – Nie, Alex. Zastygł, jakbym wymierzyła mu siarczysty policzek. Poruszał konwulsyjnie krtanią. – Willow, wiem, że zachowałem się jak palant. Masz prawo być na mnie zła. Jeśli nie zechcesz mi wybaczyć, to przyznam, że w pełni na to zasługuję. Ale… – Zerknął z ukosa na Seba i delikatnie położył mi dłoń na ramieniu. – Chodź, pójdziemy w jakieś ustronne miejsce, gdzie będziemy mogli spokojnie porozmawiać… – Umilkł, gdy strząsnęłam stanowczo jego rękę. – Nie dotykaj mnie. Dzięki za propozycję, ale nie mamy o czym rozmawiać. – Jak to? – spytał głucho, utkwiwszy we mnie znękane spojrzenie. – Zwyczajnie. – Starałam się mówić normalnym tonem, jakbym wcale nie umierała w środku. – Alex, naprawdę mi przykro, ale… Przeniósł wzrok ze mnie na Seba i z powrotem. Oczy mu się rozszerzyły.

– Nie – jęknął. – To niemożliwe. – Przykro mi – powiedziałam. – Po prostu tak się zdarzyło. – Ponieważ faktycznie coś się zdarzyło, zarumieniłam się aż po nasadę włosów. Wykorzystałam to i dodałam, zanim zdążyłam porzucić zamiar: – Wczoraj wieczorem musieliśmy poszukać schronienia i… tak jakoś zaczęliśmy się całować. No i od słowa do słowa… – urwałam, nie będąc w stanie dokończyć zdania. Twarz Aleksa zastygła w wyrazie tak bolesnego niedowierzania, tak rozpaczliwego zdumienia, że serce mi krwawiło. – No i od słowa do słowa – powtórzył drewnianym głosem. – No właśnie – wykrztusiłam. – Wciąż mi na tobie zależy, ale… nie mogę zaprzeczać temu, co czuję do Seba. Przepraszam. Potrząsał wolno głową jak ogłuszone zwierzę. – Co ty w ogóle mówisz? Chcesz mi powiedzieć, że ty i on… – Błyskawicznie doskoczył do Seba i rzucił nim o ścianę z takim hukiem, że aż echo poniosło się po kuchni. Mamrotał przy tym wściekle po hiszpańsku, napierając na niego całym ciężarem. Seb nawet nie drgnął, w ogóle nie starał się bronić. – Alex, nie! – Na próżno szarpałam go za ramię. – Przestań, proszę cię, ja po prostu tak czuję, nic na to nie poradzę! Twarze obu chłopaków znajdowały się kilka centymetrów od siebie. Niemal słyszałam, jak Alex zgrzyta zębami ze złości. Wreszcie ostatni raz wściekle popchnął Seba i odszedł na bok. – Chciałbym to dobrze zrozumieć – warknął. – Podczas gdy ja, nie bacząc na zamieszki, przez całą noc szukałem cię po mieście, wariując z niepokoju, że może leżysz martwa gdzieś na ulicy, ty i Seb… – Nie był w stanie dokończyć. Odwrócił się ode mnie i złapał rękami za głowę. Oddychał głośno, urywanie. Gdy znowu się odezwał, jego głos był matowy. – Okej, rozumiem. Dobrze wiedzieć. Dzięki, że przyszliście tu, żeby mi uświadomić, jakim byłem głupcem. – Alex… – Byłam bliska łez. Seb musiał wyczuć, że zachwiałam się w swoim postanowieniu. Stanął za mną i otoczył mnie ramionami. Oparłam się o niego, chcąc ukryć drżenie. – Już dobrze, chiquita – powiedział, całując mnie w czubek głowy. – Przykro mi, stary – dodał, zwracając się do Aleksa. – Takie rzeczy się zdarzają, no nie? Chiquita. Maleńka. Tak zawsze nazywał mnie Alex. Zesztywniał cały i nozdrza mu się rozszerzyły jak u rozwścieczonego byka. Przez moment obawiałam się, że nie zważając na mnie, walnie Seba w nos. – Nie – powiedział nagle. – Nie będę tu stał i… Chwycił mnie za ramiona i mocno pociągnął, odrywając od Seba. Potrząsnął mną jak szmacianą lalką. – Willow, spójrz mi w oczy – zażądał. – Popatrz mi w oczy i powtórz, że naprawdę nie kochasz mnie już tak mocno jak ja ciebie. Nie wierzę w to, nie obchodzi mnie, co z nim robiłaś, zwyczajnie nie wierzę… Kochałam go tak bezgranicznie, że musiałam to mieć wypisane na twarzy, miłość wprost ze mnie buchała, promienna i gorąca jak słońce. Jeszcze chwila, a wygadam mu całą prawdę. Alex będzie mi się sprzeciwiał, udowadniał jak najlogiczniej, że jego uszkodzona aura nie ma ze mną nic wspólnego, a migreny to czysty przypadek, jakich w życiu wiele. Drugi raz nie zdołam mu się oprzeć. Zwinę się w kłębek w jego ramionach i pozostanę tak już przez resztę życia. Mgnienie oka dzieliło mnie od postąpienia w taki sposób. A wtedy my wszyscy, i cały nasz świat, prawdopodobnie zginiemy. Znalazłam w sobie pokłady siły, o których istnieniu nie miałam pojęcia, i wypowiedziałam słowa, po których Alex prawdopodobnie znienawidzi mnie już na zawsze.

– Ale to prawda. Nigdy ci tego nie mówiłam, ale w tym śnie, który miałam o Radzie Serafinów, widziałam także Seba. Śniłam o nim, zanim go jeszcze spotkałam. Dlatego właśnie pragnęłam tu przyjechać, wiedziałam bowiem, że on tutaj będzie. Ręka Aleksa opadła powoli z mojego ramienia. – Co…? – Śnił mi się Seb – powtórzyłam obojętnym tonem. – Dlatego nas odnalazł, ujrzał ten sen, kiedy dotknął mojej koszuli. Nie chciałam od ciebie odchodzić, ale zarazem wiedziałam, że nie mogę dłużej żyć bez Seba. Ponieważ to jego naprawdę kocham. – Pomijając ostatnie wyznanie, wszystko, co powiedziałam, było prawdą, i Alex słyszał to w moim głosie. Wpatrywał się we mnie oniemiały. Czułam suchość w gardle, jakbym nałykała się piasku. – Zależy mi na tobie – oznajmiłam. – Nie żałuję niczego, co się nam przydarzyło. Ale Seb i ja jesteśmy półaniołami i… nie mogę dłużej z tym walczyć. Seb otoczył mnie ramieniem. – Przykro mi, stary – powtórzył. – Ona nie chciała cię zranić, po prostu los tak chciał, rozumiesz? – Choć wiedziałam, że nie jest zachwycony swoją rolą, poczułam do niego niechęć za to, że tak znakomicie wychodzi mu jej odgrywanie. Na widok miny Aleksa natomiast poczułam się tak, jakby ktoś rozdzierał mnie na strzępy. Aby powstrzymać przemożny impuls rzucenia mu się w ramiona i odwołania wszystkiego, co powiedziałam, kurczowo ścisnęłam Seba za rękę. – Udało nam się znaleźć informacje na temat przebiegu wizyty Rady – wyjąkałam. – Są w tej teczce. – Skinęłam głową w stronę stołu. Nie patrząc tam, Alex zakrył twarz dłońmi i pocierał kciukami skronie. – Wynoście się stąd, oboje – warknął wreszcie. Oblizałam suche wargi. – Ale co z atakiem na Radę? Chcemy wam pomóc, będziecie potrzebowali jak najwięcej ludzi… Alex opuścił ręce. Skuliłam się, smagnięta jego nienawistnym spojrzeniem. – Ty chyba sobie żartujesz – wysyczał ze złością. – Naprawdę myślisz, że dalej będziesz mieszkała w tym domu i będziesz częścią zespołu? No to ci coś powiem: grupa nie ufa ani tobie, ani jemu. I wiesz co? Ja także przestałem wam ufać. Powtarzam: wynoście się stąd, ale już! Zabierzcie swoje rzeczy i idźcie do wszystkich diabłów. Nie chcę cię więcej oglądać, Willow. – Przeniósł spojrzenie na Seba. – A jeśli jeszcze kiedyś zobaczę ciebie, to przysięgam, że zatłukę cię gołymi rękami! Odwrócił się i wyszedł z kuchni. Stałam bez ruchu, napawając się po raz ostatni widokiem jego szerokich barów, kocią sprężystością ruchów. Alex. Mój Alex. Seb potrząsnął mną delikatnie, acz stanowczo. – Weź się w garść – polecił. – Przyniosę nasze rzeczy. Ogłuszona, pokręciłam głową. Zupełnie się tego nie spodziewałam. – Ależ Seb, nie możemy stąd odejść – powiedziałam cicho. – Co będzie z atakiem na Radę? – Znamy wszystkie niezbędne informacje – odrzekł. – Możemy tam pójść, żeby im pomóc. Ale na razie… – Wykrzywił wargi w ponurym uśmiechu, patrząc w kierunku, w którym odszedł Alex. – Jestem pewien, że on nie żartuje. Szumiało mi w uszach, wciąż jeszcze byłam ogłuszona. – Dobrze – wymamrotałam po chwili. – Sama pójdę po swoje rzeczy. W sypialni dziewczyn nie było nikogo, co przyjęłam z ulgą. Zdjęłam pożyczone od Liz

ubranie i pantofle i zostawiłam porządnie złożone na krześle przy jej łóżku. Pewnie je spali albo wyrzuci, kiedy się dowie, co zaszło. Włożyłam swoje stare dżinsy, podkoszulek i bluzę z kapturem. Stopy wsunęłam w wygodne fioletowe conversy. Pamiętałam dzień, kiedy kupowałam je razem z Aleksem; jak uśmiechnął się szeroko i rzucił: „To znów wasze dziewczyńskie sprawy, co?”. Nie. Nie wolno mi o tym myśleć. Nie miałam torebki, ale w szafie znalazłam torbę sportową, która, nieużywana, tkwiła tam od wieków. Wrzuciłam do niej resztę swoich rzeczy. Na dnie mojej szuflady leżał kryształowy wisiorek, który dostałam od Aleksa. Zawahałam się, po czym go wyjęłam i wsunęłam do kieszonki dżinsów. Łańcuszek ziębił mi palce. Gdy wróciłam do kuchni, Seb już na mnie czekał, z plecakiem zarzuconym na ramię. Miał na sobie dżinsy i szary podkoszulek z długim rękawem. W domu było tak cicho, że aż dzwoniło mi w uszach. Byłam pewna, że wszyscy już wiedzą; czułam, że siedzą w pokoju telewizyjnym, rozmawiając stłumionym szeptem. Alex był w swoim pokoju; nie musiałam nawet tego sprawdzać. Przekonany, że to Seba kocham ponad życie. I że wczorajszej nocy my… Musiałam przełknąć ślinę. Nie byłam w stanie dokończyć myśli. Nagle zapragnęłam jedynie wyjść z tego domu, całkiem sama, i nie musieć już z nikim przebywać, nawet z Sebem. Poprawka – zwłaszcza z Sebem. Na myśl, że będę z nim razem, mając świadomość, w co wierzy Alex – i pamiętając o naszym pocałunku – ogarnęły mnie mdłości. Myślenie o tym zajęło mi zaledwie kilka sekund, ale Seb zdążył to wychwycić. Na jego poważnej twarzy odmalował się wyraz szczerego bólu. Odpowiadając na moje niewypowiedziane słowa, rzekł ze spokojem: – Nie zostawię cię teraz samej. Nawet jeśli nie byłoby tu aniołów, el DF to bardzo niebezpieczne miejsce dla białej dziewczyny, która nie mówi po hiszpańsku. Kiedy to wszystko się skończy, odejdę, jeśli taka będzie twoja wola. Nigdy więcej nie będziesz mnie musiała oglądać. Ale nie zostawię cię samej w tym mieście. Było mi zimno, nie potrafiłam zebrać myśli. – Dobrze, masz rację – wymamrotałam. – Wcale nie jest tak, że nie chcę cię więcej oglądać. Po prostu… wszystko stało się teraz okropnie skomplikowane. – Owszem, między tobą i Aleksem. Jeśli chodzi o nas, wszystko zależy od ciebie, nie musisz niczego komplikować – odpowiedział krótko. Wziął ode mnie torbę i wcisnął ją do swojego plecaka. Z trudem go zapiął; był teraz bardzo wypchany. Z twarzą bez wyrazu zarzucił go sobie na ramię. – Gotowa? Otworzyłam usta, by zapytać, dokąd idziemy, po czym uświadomiłam sobie, że to bez znaczenia. Powoli sięgnęłam do kieszonki dżinsów i wyjęłam wisiorek. Ścisnęłam go w ręku, czując jego szlif na skórze dłoni. Jak dobrze pamiętałam rozkochane oczy Aleksa, gdy mi go dawał. Położyłam wisiorek na stole obok teczki. Kryształ w kształcie łezki przetoczył się na bok, lśniąc niczym diament. – Gotowa – odrzekłam cicho.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY SZÓSTY Alex nie był do końca pewien, jak zdołał przeżyć ten dzień. Po wyjściu Seba i Willow przejrzał szczegółowo plany na karcie pamięci, przeprowadził z zespołem trening strzelecki, zjadł posiłek, który smakował jak trociny. Z wymuszonej konwersacji i rzucanych nań z ukosa zatroskanych spojrzeń wynikało, że wszyscy już wiedzą, iż Willow spędziła upojną noc z Sebem, podczas gdy on jak kompletny idiota ryzykował życie, szukając jej po całym mieście, w którym trwały zacięte walki z policją. Przypuszczał, że to Kara poinformowała grupę o sytuacji – natknął się na nią, zmierzając do swojego pokoju, i opowiedział jej, co zaszło. Widok zaszokowanej twarzy dziewczyny sprawił mu odrobinę satysfakcji. – O rany, Alex – wyjąkała. – Tak mi przykro. – Nie ma powodu – odparł sucho. – Tak jest lepiej. Kara bezwiednie zacisnęła pięści; nigdy dotąd nie widział jej tak rozgniewanej. – Jezu, nie mogę w to uwierzyć! Siedziałam tam i uśmiechałam się do niej! Nie wytrzymam, muszę… – Spokojnie, nic nie rób, niech sobie idą – przerwał jej zimno. – Chcę, żeby się stąd wynieśli do wszystkich diabłów, jasne? Willow i Seb odeszli więc bez przeszkód, chociaż wisiorek na stole, który Alex znalazł później, był dla niego dodatkowym ciosem prosto w serce. Kara była akurat w kuchni; jej spłoszony wzrok pomknął do niego. – Alex… – zaczęła. – Daj spokój. – Wziął do ręki lśniącą łezkę z kryształu, która zawsze przypominała mu anielską postać Willow z błyszczącymi w słońcu skrzydłami, i włożył do kieszeni, zastanawiając się, czemu właściwie nie wyrzucił jej do kosza. – Dobra – powiedział. – Jeszcze raz przejrzyjmy plany. Przez kilka godzin udało mu się skupić wyłącznie na tym, choć jego wewnętrzny głos, nie przestawał bełkotać: „Nie wierzę, Willow by tego nie zrobiła. Nie umiałaby tak podle postąpić”. Gdy tylko to sobie uświadamiał, dławił ów cichy głos tak długo, aż milkł. Nadal miał bowiem przed oczami Willow w krótkiej czarnej spódniczce, ujmującą rękę Seba; słyszał spokój w jej głosie, z jakim go zawiadamiała, że wprawdzie zapomniała mu o tym wcześniej powiedzieć, ale w jej śnie od początku istniał Seb, jemu zaś, Aleksowi, najwidoczniej przypadła rola szofera, który przywiózł ją do Mexico City. Jezu, nic dziwnego, że wydawała się taka uradowana, gdy go po raz pierwszy ujrzała; jej zielone oczy lśniły z podziwu… Od tamtej pory towarzyszyła jej pewnie tylko jedna myśl: jak szybko uda jej się porzucić Aleksa i związać z wyśnionym półaniołem. Ta ostatnia myśl pojawiła się w jego głowie późno w nocy; z ledwością się powstrzymał, żeby nie walnąć pięścią w ścianę. Nie mógł bezczynnie siedzieć w pokoju, bo bał się, że oszaleje. Wciągnął spodnie dresowe i podkoszulek i wyszedł. Sam, Wesley i Brendan siedzieli w sypialni, grając w karty. Na widok Aleksa podnieśli głowy. Ramię Wesleya było umocowane na temblaku; od wypadku jego stan znacznie się poprawił. – Hej, stary, jak leci? – zagadnął ze sztuczną swobodą Sam. – W porządku – odrzekł zwięźle Alex. Otworzył szafę z ręcznikami i wyjął jeden z nich. – Idziesz potrenować? Chcesz, żebym poszedł z tobą? – Nie, dzięki.

W sali gimnastycznej przez prawie godzinę wykonywał intensywne ćwiczenia na różnych przyrządach, a potem przebiegł jeszcze wiele kilometrów na bieżni. W końcu pot zaczął się z niego lać strumieniami i mięśnie zwiotczały jak u starca. Zdyszany, wreszcie się zatrzymał. Podczas biegu ściągnął podkoszulek, którym teraz wytarł sobie twarz i klatkę piersiową. W domu panowała cisza, musiało być już dobrze po północy. Forsowne ćwiczenia niewiele pomogły. Nie zdołały nawet zagłuszyć dręczącej go myśli, że właśnie dzisiaj zamierzał przenocować z Willow w hotelu, aby mieć wreszcie trochę prywatności, której oboje łaknęli. Zdążył już zamówić do pokoju czekoladki i kwiaty, którymi teraz opycha się sprzątaczka lub ktoś z personelu. Pragnął przecież, żeby ten wieczór był szczególny, zwłaszcza dla Willow. Zamiast tego poszła sobie z Sebem. Jezu, chłopie, nie wolno ci o tym myśleć. Zwinął podkoszulek w kulę i cisnął nim w przeciwległy kąt sali. Rozdrażniony, poszedł do pokoju telewizyjnego, gdzie rzucił się na sofę i, otworzywszy laptop Brendana, znowu zaczął przeglądać plany. Kiedy ujrzał je po raz pierwszy, ogarnęła go nieopisana wręcz ulga. Dokładnie tego potrzebowali: kontaktu w łonie organizacji, który załatwi im przepustki dla gości. Atak miał teraz realne szanse powodzenia, bo niejaka Charmeine, anioł zdrajca, pomyślała o każdym najdrobniejszym szczególe. Wszelkie wątpliwości Aleksa co do autentyczności informacji rozwiały się po przeczytaniu notatek. Owa Charmeine najwyraźniej pragnęła śmierci Dwunastu równie mocno jak on i jego ludzie. Przepustki dla VIP-ów oznaczały, że mogli spokojnie wejść głównym wejściem, niezatrzymywani przez nikogo. Były tam także plany pomieszczeń wyznaczonych dla VIP-ów, terminarz popołudniowych wydarzeń, zapiski na temat czasu i miejsca poszczególnych prywatnych audiencji. Ale najlepsza ze wszystkich była informacja o odrębnej audiencji dla zespołu ZA. „Pierwsza prywatna audiencja zostanie udzielona Uniwersytetowi z Mexico City. Chodzi tu o was – głosiła notatka. – Utrzymujcie spokój i pustkę w umysłach i zaczekajcie z otwarciem ognia, aż Rada przemówi; w ten sposób zdołacie ich zaskoczyć. Nie wahajcie się. Dwunastu posiada niezwykle silne zdolności parapsychiczne, choć nie wiemy, czy rozciągają się one także na ludzi. Zasadniczą kwestią jest szybkie zlikwidowanie ich i niedopuszczenie, żeby przejęli inicjatywę, wówczas bowiem wasz zespół poniesie śmierć, co do jednego, a ludzkość zostanie pozbawiona możliwości przetrwania”. Czytając, Alex postukiwał kciukiem w zęby, marszcząc brwi i wyobrażając sobie całą scenę. Jeśli Wesley nie zdąży wykurować ramienia, będzie ich szóstka przeciwko potędze Dwunastu. Ćwiczenia strzeleckie, jakie wykonywali, skupiały się właśnie na takiej sytuacji: zespół ZA stoi w jednej linii i każdemu przypadają dwa cele. Zabójcy byli już na tyle dobrze wyszkoleni – ich celność przekraczała obecnie dziewięćdziesiąt procent – że ewentualna drobna zmiana planu nie powinna wpłynąć na skuteczność przeprowadzenia akcji. Zresztą trzeba mieć nadzieję, że Wesley wydobrzeje, przydałby się stojący z boku rezerwowy strzelec, który mógłby dobijać nietrafione przez kolegów anioły. Gdyby jednak nadal nie był w pełni sprawny, wówczas Alex będzie musiał przejąć jego obowiązki. Błyskawicznie wykończy swoje cele, a potem zajmie się innymi, jeśli zajdzie taka potrzeba. Wcześniej przyniósł także teczkę z dokumentami, jaką dała mu Willow, więc teraz otworzył ją i zaczął przeglądać. Ani on, ani Kara nie czytali tak dobrze po hiszpańsku, jak mówili, niemniej jednak Alex był w stanie sprawdzić, że większość szczegółów zgadzała się z treścią karty pamięci. Jedyna istotna różnica dotyczyła jednego z korytarzy. Wedle pliku z karty powinni uciec właśnie tą drogą, aby jak najszybciej dostać się do wind. W dokumentach z teczki natomiast widniała informacja, że z powodu trwającego remontu drzwi prowadzące z tego

korytarza na klatkę schodową będą zamknięte. Ponieważ plik z karty pamięci był wyraźnie nowszy, prace musiały już pewnie zostać ukończone. Spojrzawszy na ekran laptopa, Alex przypomniał sobie, że Sophie mówiła o jakiejś propozycji dla niego. W menu głównym znalazł plik, którego wcześniej nie zauważył, zatytułowany Nevada. Otworzył go i zobaczył plany tajnego, znajdującego się pod ziemią obozu na pustyni – olbrzymiego i szalenie nowocześnie wyposażonego bunkra. Dowiedział się, że bunkier ów był niegdyś wykorzystywany do celów szkoleniowych przez wojsko, a obecnie znalazł się w rękach CIA, która rozważała przeniesienie do niego obozu założonego przez jego ojca. „Jest w pełni zaopatrzony w broń i sprzęt niezbędny do przetrwania. Po dodaniu holografów treningowych byłaby to doskonała baza dla grupy ZA – pisała Sophie. – W czasie trwania projektu «Anioł» wiedza na temat tego obiektu była tajna. Mam wszelkie powody, by sądzić, że te informacje, wliczając w to zawarte tu kody dostępu, znajdują się wyłącznie w moim posiadaniu”. Alex uznał, że „wszelkie powody, by tak sądzić” to marna gwarancja. Poza tym on już miał swoją bazę. Odsunął komputer i rozważał sprawę. Baza operacyjna byłaby potrzebna tylko wtedy, gdyby atak na Radę zakończył się porażką. A jeśli tak właśnie by się stało, szanse na pozostanie przy życiu któregoś ZA były niemal zerowe. Za kilka dni Alex mógł być już martwy. Półleżąc na kanapie, zapatrzył się w sufit. Wychowywany od dziecka na Zabójcę Aniołów, w głębi duszy zawsze spodziewał się, że zginie młodo. Pogodziłby się z tym zresztą z łatwością, gdyby miało to oznaczać uwolnienie świata od anielskiego jarzma. Jedyny okres w jego życiu, kiedy buntował się przeciwko swojemu przeznaczeniu, miał miejsce wtedy, gdy poznał Willow i był z nią przez kilka miesięcy. Zapragnął wówczas długiego życia, które mógłby spędzić u jej boku, co dzień rano napawając się słodkim widokiem cudownie łagodnej twarzy dziewczyny, dźwiękiem jej śmiechu po przebudzeniu. Odkąd pokochał Willow, walka z aniołami nabrała dla niego jeszcze głębszego sensu. Nawet teraz jego miłość do niej była bezwarunkowa, tak że czuł ulgę i radość, iż Willow nie będzie uczestniczyła w ataku na Radę. Bez względu na to, co się wtedy stanie, jego ukochana będzie bezpieczna. Rany, co za sentymentalny bałwan z niego – dziewczyna wybrała przecież Seba, z którym teraz była. Zamknął oczy, czując szarpnięcie bólu. – Hej – szepnął miękki głos. Poducha kanapy ugięła się pod czyimś ciężarem. Alex gwałtownie zamrugał. Siedziała przy nim Kara ubrana w nocny strój, szorty i podkoszulek. – Zeszłam do kuchni i zobaczyłam światło – wyjaśniła, podciągając długie nogi na sofę. – Jak tam, w porządku? – Uhm. – Alex nie zmienił pozycji i znów przymknął oczy. Mgliście uświadomił sobie, że jest mu chłodno, a zimne powietrze szczypie go w odsłonięty tors. – Lepiej być nie może. Kara długo milczała. Bez mocnego makijażu rzeźbione rysy jej twarzy wydawały się łagodniejsze, ona sama zaś bardziej bezbronna. – Wiem, co czujesz – odezwała się w końcu. – Poważnie, Alex. Nigdy ci o tym nie mówiłam, ale pamiętasz może Davida? Początkowo Alex nie mógł go skojarzyć. W ciągu tych wszystkich lat przez obóz w Nowym Meksyku przewinęły się setki potencjalnych ZA. Wielu nie miało jednak wymaganych cech i musiało ostatecznie opuścić teren pod eskortą, nie dowiedziawszy się, gdzie dokładnie jest położony. Takie środki ostrożności były niezbędne na wypadek, gdyby któryś z nich doznał kiedyś anielskiego poparzenia i próbował wyznać wszystko swoim nowym

„przyjaciołom”. Potem jednak przypomniał sobie przystojniaka, barczystego i rudowłosego jak wiking. – Czy facet nie grał czasem w futbol w college’u? – spytał Alex. – Owszem – odrzekła Kara z niewesołym uśmiechem. – Typowy Amerykanin. Flirtowaliśmy trochę przez pewien czas, a potem… No cóż, zakochałam się w nim po uszy. Wpadłam jak śliwka w kompot, byłam totalnie zauroczona. Wydawało mi się, że on też mnie kocha. Alex milczał. Zaczynały napływać wspomnienia. David nieoczekiwanie opuścił obóz z jedną z ZA, mężatką o imieniu Susie. Przez wiele dni wśród mieszkańców huczało od plotek. – Czy wiedziałaś, że on się zadaje z Susie? – spytał po chwili. – A skąd! Nie miałam o tym pojęcia. Dopiero później się dowiedziałam, zresztą ponoć wcale nie była jedyna. Poczułam się jak kompletna… – ucichła, po czym odchrząknęła. – I wiesz, co jest w tym wszystkim najbardziej idiotyczne? Że w głębi serca nadal go kocham. Oczywiście naplułabym mu w twarz, gdybym go jeszcze spotkała, ale i tak wciąż go kocham. Prawie tak mocno, jak drania nienawidzę. – Taa… – mruknął Alex. Słowa Kary stanowiły dość dobre podsumowanie. Oddałby życie dla Willow, nawet teraz, co nie znaczy, że nie mówił poważnie, iż nie chce jej więcej oglądać. Kara dalej siedziała na sofie z podciągniętymi nogami. – Po tym wszystkim Jake zachował się wspaniale – mruknęła. – Tyle razy pozwolił mi się wypłakać na swoim ramieniu. Właśnie wtedy zaczęłam myśleć, że być może pewnego dnia… – Spuściła wzrok. – Twój brat był naprawdę dobrym człowiekiem – powiedziała w końcu. – Bardzo mi go brakuje. – Wiem – odrzekł Alex. – Mnie również. – Ciekawe, co Jake powiedziałby na temat Willow. Przeczuwał, że kiedy brat skończyłby go kopać w tyłek za to, że w ogóle związał się z półaniołem, zabrałby go pewnie nieraz na porządnego drinka. Zaprosiłby też do ich stolika mnóstwo ładnych dziewczyn, jakby można było zastąpić Willow kimkolwiek, kto posiada dwa chromosomy X. Uświadomił sobie, że w całym domu panuje absolutna cisza. Odwrócił głowę i spojrzał na Karę. Siedziała tuż przy nim, z utkwionymi w niego brązowymi oczami. Wyczuwał delikatny zapach jej mydła. Zawahała się, po czym powoli wyciągnęła rękę i pogłaskała jego nagie ramię. Dotarłszy do tatuażu, powiodła po wymyślnym zarysie liter, jakby ich nigdy przedtem nie widziała. Jej gorące palce niemal parzyły chłodną skórę Aleksa. – Pamiętasz tamto gwiazdkowe przyjęcie? – spytała cicho. Od razu wiedział, o które przyjęcie jej chodzi; odbyło się zaledwie kilka miesięcy po przybyciu Kary do obozu. Ubrana w czapkę mikołaja, z gałązką jemioły w dłoni, podbiegała do każdego, rozdając delikatne żartobliwe całusy. Dla niego był to pierwszy pocałunek w życiu. Inni ZA się śmiali, uznając to za świetną zabawę, Alex natomiast zapragnął jej wyrwać jemiołę i powtórzyć cały proces od początku. Kara nie odrywała dłoni od jego ramienia, wodząc opuszkami palców po tatuażu. – Tak, pamiętam. – Głos Aleksa brzmiał, nie wiedzieć czemu, ochryple. – Posłuchaj mnie, Al – powiedziała cicho. – Wiem, że nie przestałeś jej kochać. Ale ty i ja naprawdę bardzo się lubimy, a za kilka dni możemy być martwi. Może moglibyśmy… okazać sobie trochę ciepła, choćby przez ten czas. Ból zmieszany z nagłą tęsknotą sprawił, że jego serce zaczęło szybciej bić. Odkąd Alex skończył czternaście lat, zdarzało mu się zastanawiać, jakby to było z Karą. Więc właściwie

dlaczego nie, skoro ukochana dziewczyna leżała teraz w ramionach innego? Dlaczego nie, do cholery? Mimo to z pozoru naturalna odpowiedź: „Tak, to świetny pomysł”, nie chciała popłynąć z jego ust. Pod wpływem napięcia atmosfera wyczuwalnie zgęstniała, jak powietrze przed burzą. Nie patrząc na Aleksa, Kara wolno przesunęła dłoń z jego ramienia na tors. Powiodła nią wzdłuż linii jego muskułów, wywołując dreszcz. W końcu jej ręka dotarła do drugiego ramienia i tam się zatrzymała. Kara utkwiła w nim wzrok i bardzo długo trwała nieruchomo… a potem nachyliła się i go pocałowała. Alex siedział nieporuszony. Jej usta były miękkie i tak delikatne; to była Kara, ta sama Kara, o której śnił i rozmyślał podczas bezsennych nocy. Powiedział sobie, że jest mu naprawdę przyjemnie – prześliczna dziewczyna, w której durzył się przez wiele lat, właśnie się z nim całuje. No jasne, że jest mu przyjemnie. Znikąd pojawił się wyrazisty obraz: Willow siedząca przy stole piknikowym w Chihuahua. Aksamitna gładkość jej karku pod jego dłonią, gdy ją całował; jej perlisty śmiech, kiedy się skarżyła, że jego wargi są piekące od przypraw. Odsunął się niemal szorstko od Kary. Dziewczyna usiadła wyprostowana; w jej szeroko otwartych oczach malowało się zaskoczenie. – Przepraszam – mruknął. Gardło miał tak ściśnięte, że z trudem wypowiadał słowa. – Nie mogę. Po prostu nie mogę. Leżąc później w łóżku, Alex wpatrywał się niewidzącym wzrokiem w ciemność, roztrząsając ważki problem, dlaczego nie potrafi czerpać przyjemności z pocałunku z inną dziewczyną. Tak jakby uważał, że w ten sposób zdradza Willow czy coś w tym rodzaju, a przecież ona rzuciła go z wyjątkową bezwzględnością. Jak sama powiedziała, wykorzystywała go od tygodni, żeby tylko nawiązać kontakt z Sebem. Nie mógł w to uwierzyć. Nadal nie był w stanie uwierzyć w jej wyjaśnienia. „Obudź się, przecież to się zdarzyło naprawdę” – ofuknął się surowo. A tam, do diabła z tym. Dowodził zespołem. Musiał się całkowicie skupić na swoim zadaniu, bo tylko to się liczyło. Na myśl o zbliżającym się ataku poczuł ten sam strach, który Willow wyczuła w nim tamtego pamiętnego wieczoru w Nowym Meksyku. Nic się nikomu nie stanie, już on tego dopilnuje. Sam mógł zginąć, trudno, ale nie jego ludzie, za których wziął odpowiedzialność. Zrobi wszystko, co w jego mocy, aby zapewnić im bezpieczeństwo. A jeśli przeżyje tę akcję, to zapomni o Willow i zacznie nowe życie. Oczami wyobraźni ujrzał ją nagle leżącą w jego objęciach; obraz był tak żywy, że Alex czuł niemal zapach jej szamponu i jedwabistą gładkość jej skóry. Tak, jasne, całkowicie zapomni o Willow. Nic z tego. Kogo właściwie chciał oszukać? Jedynym sposobem pozbycia się myśli o niej był przeszczep mózgu, ale nawet wtedy – jak całkiem poważnie obawiał się Alex – pozostałby z nią spleciony sercem i duszą.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY SIÓDMY Z okna hotelu Raziela rozpościerał się widok na Torre Mayor. Zakrzywiona zielona wieża chwytała promienie słońca niczym obietnicę. W pokoju znajdował się minibar. Raziel nalał sobie koniaku i wyglądał przez okno, obracając bursztynowy płyn w szklaneczce z rżniętego kryształu. Anioły nie mogły się oczywiście upijać, ale smak starego, kosztownego trunku był nader przyjemny. Upił łyczek, ze znawstwem obracając go w ustach. Wpatrzony w wieżę zmrużył oczy, przypominając sobie chwile, gdy Rada groziła mu w jego własnej katedrze. Od momentu przybycia Dwunastu nie przestawano go obrzucać podłymi oszczerstwami. Plac Zócalo z katedrą zamienioną w siedzibę anielskiego kultu był także widoczny. Zewnętrzne ściany budowli wydawały się nienaruszone po ataku terrorystycznym sprzed kilku dni. Raziel przyglądał się starodawnej potędze świątyni, rozmyślając o tym, że Dwunastu wyznaczyło Tyrela na zwierzchnika Kościoła w Meksyku tylko po to, aby jego, Raziela, upokorzyć. Nie wspominając już o wyrażonej za pośrednictwem telewizji „obietnicy” o jego rychłym odejściu z życia publicznego. Och, doprawdy nie mógł się już doczekać dzisiejszego popołudnia. Bez względu na to, co się stanie, wyczekiwał go z niezwykłą niecierpliwością. Szczęśliwym zrządzeniem losu chaos spowodowany atakiem terrorystów nie zniweczył planu spotkania się tej Kinney z Kylarem. Co za ulga, że informacje znajdowały się już w rękach Zabójców Aniołów. Sophie przyjęła jednak ze sporym zaskoczeniem oświadczenie, że jej rola w operacji na tym się kończy. Raziel poinformował ją o tym osobiście przedwczoraj, kilka godzin po przylocie do Mexico City. Gdy w swej anielskiej postaci stanął przed nią w jej hotelowym pokoju, skulona w głębokim fotelu oglądała z uwagą wiadomości. Bez najmniejszego trudu podłączył się do jej umysłu. – Witaj, moja droga, nareszcie się spotykamy – powiedział, zbliżając się do niej. Od razu się zorientowała, z kim ma do czynienia, ale nie miała siły zareagować, nie licząc gapienia się na niego z otwartymi ustami. – Ty… ale jak… – wyjąkała, wpatrzona w jego olśniewającą postać. – Tak, to ja – odrzekł łagodnie, sięgając do jej aury. – Mam swoje sposoby. W końcu jestem aniołem. Ku jego irytacji okazało się, że Nate uczynił jej energię tak niesmaczną, iż Raziel zdołał się pożywić jedynie odrobiną, a potem musiał z obrzydzeniem przerwać kontakt. Wobec tego uciekł się do zwykłej likwidacji – sposób okrutny, niemniej jednak skuteczny. Zostawił Sophie w fotelu, z obliczem znacznie bardziej spokojnym, niż kiedy ją znalazł. Atak serca. Jaka szkoda, była przecież jeszcze taka młoda. No cóż, palacze często padają ofiarami zawałów. Raziel oparł się w swobodnej pozie o parapet, z jedną ręką wsuniętą do kieszeni spodni. Upił łyk wybornego trunku. ZA najpewniej czynią ostatnie przygotowania; atak miał się zacząć za niespełna dwie godziny. To denerwujące, że teraz niczego nie mógł być pewien, skoro Willow odłączyła się od grupy. Wraz z drugim półaniołem wróciła do jego kryjówki w Tepito; na swój sposób chłopak był równie sprytny jak Kylar. Od tamtej pory Raziel rzadko łączył się z umysłem córki. Przypadek jej złamanego serca był dla niego okropnie nużący. Mimo to na myśl o rychłej śmierci Willow odczuwał niemal ukłucie żalu. Po przeprowadzeniu ataku, jeśli jego ryzykowna rozgrywka przebiegnie tak, jak to zaplanował, zostanie mu jedynie gładkie pozbycie się Zabójców Aniołów, uwięzionych jak szczury w zamkniętym na głucho korytarzu. Śmierć Kylara dostarczy mu bez wątpienia prawie tak

przyjemnych wrażeń jak zgon Rady, niemniej jednak czuł, że będzie mu brakować Willow. Przywykł już do wizyt w jej bystrym umyśle. Był spokojny o obecność dziewczyny podczas ataku, bez względu na jej zerwanie z Kylarem. Chciała uczestniczyć w nim za wszelką cenę, a jeśli podchodziła do czegoś z determinacją, to zwykła doprowadzać swój zamiar do finału, podobnie zresztą jak on sam. Bezwiednie zagłębił się w jej myślach, po czym szybko się wycofał. Wydawało się to podłe w sytuacji, gdy wiedział, że jego córka długo nie pożyje. Nie mógł jednak zaprzeczyć, że wyczekuje ponownego spotkania z nią twarzą w twarz, w końcu zdążył ją już całkiem nieźle poznać. Szkoda. Ale to nieważne. Wpatrzony w eleganckie linie Torre Mayor, Raziel dopił koniak i odstawił pustą szklaneczkę na parapet. Trafił na jego kant i kryształ rozbił mu się w dłoni. Raziel syknął, gdy ostry odłamek wbił się głęboko w miękką tkankę. Klnąc, poszedł do łazienki i wyjął go ostrożnie. Zranione ciało pulsowało boleśnie, obficie krwawiąc. W ludzkiej postaci był zdolny do odczuwania przyjemności, co zarazem wiązało się z przykrością doświadczania bólu. Przynajmniej wiedział, że krwawienie szybko ustanie. Kiedy przyjdzie pora, żeby udać się do Torre Mayor, po niemiłym incydencie nie będzie już śladu. Seb i ja znajdowaliśmy się w wagonie metra, kiedy to się stało. Pociąg trząsł się i grzechotał w ciemnym tunelu, my zaś siedzieliśmy na ławce, niewiele rozmawiając. Ostatnio zdarzało się to coraz częściej. Niekiedy z najwyższym trudem zmuszałam się do rozmowy z Sebem, a przecież wcześniej doba wydawała nam się za krótka i nigdy nie mogliśmy się dość nagadać. Wyczuwałam głębię smutku Seba, który się tym martwił, i wiedziałam, że zrobiłby wszystko, co w jego mocy, aby nasza dawna przyjaźń wróciła. Nie mogłam mu w tym pomóc. Tak, to ja się zmieniłam, ale czułam się zbyt poobijana w środku, żeby starać się zrozumieć, skąd ta zmiana albo jak mogę wszystko naprawić. Nieustannie miałam w oczach widok bolesnego zdumienia, z jakim patrzył na mnie Alex. Przez to moje serce wydawało się maleńkim zranionym stworzeniem, które jęcząc, cicho kuliło się w kącie. Do ataku pozostały niespełna dwie godziny. Wcześniej udaliśmy się na zakupy, wydając prawie wszystkie pieniądze na nowe ubrania, dzięki którym mogliśmy liczyć na wtopienie się w tłum podczas uroczystej audiencji. Powiodłam wzrokiem po swoim stroju: czarnych spodniach i turkusowej bluzce. Niezbyt przyjemnie kojarzył mi się z ubraniem, jakie miała na sobie Beth Hartley całą wieczność temu w Pawntucket, kiedy to przepowiadając jej przyszłość, ujrzałam anioła, którego blask odbijał się jaskrawo w wartkim nurcie strumienia. Od tego się wszystko zaczęło, więc mój prawie identyczny ubiór dobrze dopełniał sytuacji. Nasz plan był prosty: jechaliśmy do bazy, żeby dołączyć do zespołu i wziąć udział w akcji. Nie miałam pojęcia, jak Alex zareaguje na nasz widok. Ale przecież mimo koszmaru rozstania ze mną musiał chyba wiedzieć, że potrzebuje każdej zdolnej do działania osoby, która może pomóc w ataku na Radę; było to oczywiste dla dobrego przywódcy, którym niewątpliwie był. Na myśl, że mam go zobaczyć, krew ścinała mi się w żyłach. Jeśli jego oczy nadal pałały tak żywą nienawiścią, to obawiałam się, że tego nie przeżyję. Usiłując nie wyprzedzać wydarzeń, wpatrzyłam się w brudną mapkę sieci metra na ścianie wagonu. Od opuszczenia bazy ZA ja i Seb spędzaliśmy dużo czasu na mostku w parku Chapultepec, obserwując Torre Mayor. Nie wiem, czy spodziewaliśmy się coś przez to osiągnąć; prawdopodobnie chcieliśmy robić cokolwiek, co mogłoby się przydać. Trzeba przyznać, że to, co się tam działo, było zaskakujące. Zresztą tak jak i całe miasto. Zauważyłam to już przed kilkoma dniami – jego energia wydawała się inna, znacznie

spokojniejsza, teraz bardziej niż kiedykolwiek. Podobieństwo do Nowego Jorku, tylko ze znacznie większą dawką adrenaliny, gdzieś się ulotniło. Kiedy patrzyłam na Torre Mayor, za każdym razem otrzymywałam dziwny obraz mentalny: spływające z niej w dół poskręcane korzenie; grube lśniące sploty energii, które wrastały głęboko w ziemię, rozprzestrzeniając się następnie pod całym miastem. W oddali wyczuwałam cieńsze odrosty korzeni, pełzające tu i ówdzie, we wszystkich kierunkach. – Jak myślisz, czym one są? – spytałam niepewnie Seba, gdy po raz pierwszy je zauważyliśmy. Przerwałam milczenie po prawie godzinie, wcześniej właściwie nie rozmawialiśmy. Staliśmy w tym samym miejscu, w którym znalazł nas Alex, kiedy trzymaliśmy się za ręce. Odsunęłam od siebie tę bolesną myśl. Seb miał wzrok utkwiony w wieży. Potrząsnął uniesioną głową. – Nie wiem – odparł wreszcie. – Sprawiają wrażenie… żywych. Żadne z nas nie dodało wtedy nic więcej, ale przeszedł mnie dreszcz, bo słowo to dobrze oddawało stan rzeczy. Teraz poruszyłam się na twardym plastikowym siedzeniu, kolejny raz próbując zrozumieć, co zamierzało Dwunastu. Korzenie, które wypuścili z wieży, zdawały się pulsować życiem, a ich pozytywna energia była częścią ziemskiej. Co ciekawe, wydawało się, że tak było zawsze – energia Rady była częścią Ziemi. Przez wagon przeszedł muzyk mariachi, szarpiąc struny gitary. Jego donośny wibrujący głos rozbrzmiewał w mojej głowie jak w złym śnie. Siedzący obok mnie Seb miał w plecaku cały nasz dobytek. Nie chcieliśmy go zostawić, gdyż byłoby to jak przyznanie, że możemy nie przeżyć. W kieszeni spodni znowu trzymał nóż sprężynowy. Kara zostawiła mu go na łóżku w bazie ZA; znalazł go, gdy poszedł spakować swoje rzeczy. Wyczuwałam, że o nim myśli; zapewne wiedział, że wkrótce przyjdzie mu go użyć. Zerknęłam z ukosa na profil Seba, boleśnie świadoma panującego między nami milczenia. Było mi przykro, bo przecież mogliśmy dzisiaj zginąć, ale nie przychodziło mi do głowy nic, co chciałabym mu powiedzieć. Rozdzielał nas mur, przez który nie potrafiłam się przebić, mimo że sama go zbudowałam. Nabrałam powietrza w płuca, chcąc się jednak odezwać, mruknąć cokolwiek. Zanim jednak zdążyłam to zrobić, wydałam stłumiony okrzyk i chwyciłam się za rękę. Szarpiący ból – skaleczyłam się bardzo mocno. Ostry odłamek szkła, okienny parapet. Ogłuszona wpatrywałam się w swoją dłoń, spodziewając się, że zobaczę krew. – Willow? – zagadnął Seb, obserwując mnie z niepokojem. Potrząsnęłam głową, wodząc opuszkami palców po nieuszkodzonej skórze, mimo to niemal pewna, że natrafię na sterczące szkło. Czułam wyraźnie, że tam jest… Nie, zostało wyciągnięte. Zacisnęłam zęby, czując przecinaną tkankę, a potem strumyk ciepłej krwi. Biała, niezwykle piękna umywalka. Różowa woda spływająca do otworu. „Dobrze, że krew zaraz przestanie płynąć – nieskazitelny wygląd w momencie śmierci Rady to kwestia zasadnicza, czyż nie? Wszak mogą to być moje pierwsze chwile w roli nowego zwierzchnika Rady Serafinów”. Obrazy i głos wewnętrzny przyblakły i się rozwiały, zostawiając mnie w stanie kompletnego otępienia. Raziel. – Willow, co się dzieje? Co zobaczyłaś? – nalegał Seb, przekrzykując hałas pociągu. Chciał dotknąć mojego ramienia, ale zrezygnował. – Zaczekaj – wymamrotałam. – Muszę tylko… Przez mój skołatany mózg przelatywały chaotycznie obrazy: strumień energii podczas mojej pierwszej nocy w Mexico City, tak pulsujący i silny, że bałam się, iż mnie pochłonie, ale on w ciągu kilku sekund wysechł. Wrażenie, że jestem obserwowana. Niepokój mojego anioła, który rozwiał się momentalnie, gdy tylko Seb i ja udaliśmy się na poszukiwanie jego przyczyny.

Wagon metra, pasażerowie – wszystko nagle wydało się nierealne. Zamknęłam oczy i poszukałam gorączkowo jeszcze raz, czując, jak z każdą chwilą rośnie moja frustracja. Niczego nie było! Ale przecież wyczułam Raziela, widziałam, co robi, słyszałam, co myśli. Musiał być we mnie, po prostu musiał. Nagle zrozumiałam. Skoro nie potrafię go wykryć w swoim wnętrzu, to być może ja sama przebywam w nim. Przestawiłam świadomość i starałam się wyczuć własną energię w ten sam sposób, w jaki poszukiwałam energii Aleksa – unosząc się swobodnie, macając niby-czułkami. Po chwili odczułam srebrzysto-lawendowy trzepot. Przyglądałam się jego delikatnemu blaskowi, ciekawa, czy przeczucie mnie nie myliło. Instynktownie wiedziałam, że muszę zachować maksymalną ostrożność. Niemal niedostrzegalnie potrąciłam ziarenko energii myślami… i znalazłam się w umyśle Raziela. Świat pełen wysokich wież i istot w powłóczystych szatach, amfiteatr, gdzie odbywały się udzielane mentalnie wykłady, a wszystko to tak szalenie, tak okropnie nudne. Ściana oddzielająca dwa światy, przez którą przemykał się tysiące razy, by czerpać uciechę wśród ludzi. Wiedza napełniała mnie tak, jak woda szklankę. Zachłysnęłam się zaszokowana, czując, jak przeszywa mnie zimny dreszcz. Boże, oprócz cząstki mnie samej, która rezydowała w Razielu, istniała też iskra jego jestestwa we mnie… Poczułam, że ogarniają mnie mdłości, gdy uświadomiłam sobie z przerażającą wyrazistością, iż Raziel przez cały czas mnie szpiegował – poznał moje ukryte myśli, uczucia. A także wszystkie nasze plany. Widziałam to jak na dłoni. Sophie, karta pamięci. Fałszywe wskazówki na temat drogi ucieczki po akcji. Kręciło mi się w głowie, gdy poznawałam coraz więcej szczegółów. W końcu wysnułam nieubłagany wniosek – zastawiono na nas pułapkę. Zgładzenie Rady nie musiało wcale oznaczać zgonu wszystkich aniołów; była to tylko jedna z możliwości. Wraz z pojawieniem się innych krew zastygła mi w żyłach. Na przykład ziemia zadrży w posadach, a wszystkie większe miasta świata runą w chmurze pyłu. Siedziałam ogłuszona, niezdolna uwierzyć w to, co mi się objawiło. To nie może, po prostu nie może być prawda. Tylu ludzi czeka niechybna śmierć. Raziela to wcale nie obchodziło. Gdyby do tego doszło, uważał, że anioły, które przeżyją, wciąż jeszcze będą miały mnóstwo „pożywienia”, zwłaszcza że „ludzkie stworzenia”, jak je określał, mnożą się w niekontrolowany sposób. Tak czy owak, Mexico City zostanie zmiecione z powierzchni ziemi wraz ze śmiercią Rady – przyczynią się do tego korzenie energii Dwunastu, którymi opletli ciasno podziemia miasta. Mój żołądek wykonał salto. W momencie, gdy dowiedziałam się już wszystkiego, umknęłam z umysłu Raziela i wróciłam do siebie. Musiałam bezwzględnie i jak najszybciej pozbyć się iskry jego energii ze swojego wnętrza. Ukrył ją wręcz doskonale, zagrzebał głęboko w warstwach mojej świadomości. Nawet za milion lat nie domyśliłabym się jej obecności. Żywe srebro z odcieniem fioletu. Wyłowiłam ją z jego kryjówki, brzydząc się znajomym dotykiem. Z gwałtownym trzepotem skrzydeł ukazał się mój anioł. W jego błyszczących dłoniach iskra na ułamek sekundy rozbłysła, a potem znikła. Raziel nie mógł już dłużej mnie szpiegować, choć przyszło to stanowczo zbyt późno. Raptownie otworzyłam oczy. Z gardłem ściśniętym paniką wodziłam niewidzącym spojrzeniem po zatłoczonym wagonie metra, po którym nadal spacerował muzyk mariachi. Seb siedział zwrócony do mnie przodem, trzymając mnie mocno za ręce. Nie wiem, jak długo je ściskał, ale sądząc po jego przerażonej minie, wystarczająco długo. Był równie blady i spocony jak ja.

Nie mogąc wykrztusić słowa, poruszałam niemo ustami. – Seb… – wyjąkałam w końcu. – Widziałeś… – Tak, widziałem – przerwał mi ponuro, akurat gdy pociąg wjechał na stację. Chwycił stojący przy jego nodze plecak i zarzucił sobie na ramię. – El DF na pewno, być może również inne. – Musimy koniecznie zdążyć do bazy! Musimy ich powstrzymać. – Zerwałam się z miejsca i łokciami zaczęłam przepychać się do drzwi; Seb poszedł w moje ślady. Wyskoczyliśmy na peron i pognaliśmy schodami na ulicę. Każda mijana osoba, każdy samochód wydawały mi się nagle kruche i bezbronne jak skorupka jaja. Biegliśmy tak szybko, że aż brakowało mi tchu w piekącym gardle. Podobnie było pierwszego dnia, gdy się poznaliśmy; wtedy gnaliśmy na złamanie karku za stadem aniołów. Jeżeli nie zdołamy powstrzymać ataku, Alex i pozostali zginą… a wraz z nimi miliony niewinnych ludzkich istnień. – Dobra, to chyba wszystko – powiedział Alex. Umieścił torbę Kary z tyłu białej furgonetki Juana, obok reszty bagaży. Wyłonił się z auta i spojrzał na barak, który był dotąd ich domem, zastanawiając się, czy czegoś nie zapomnieli. Dzisiejszego ranka przyszło mu raptem do głowy, że po akcji nie ma żadnego powodu, by wracać do bazy. Albo atak na Radę się powiedzie, a wówczas cała grupa będzie mogła wrócić do kraju, albo nie, co będzie oznaczało, że muszą ratować życie i jak najszybciej zniknąć z Mexico City. Istniała również trzecia możliwość, którą na razie zignorował. – Super. Czyli jesteśmy już prawie gotowi – odezwała się Kara. Znowu miała purpurowy lakier na paznokciach, z maleńkimi kropkami błyszczącymi niczym diamenty. Kolor paznokci pasował do jaskrawoczerwonej bluzki. Na szczęście po niezbyt miłym incydencie pamiętnego wieczoru po odejściu Willow i Seba nie wkradło się między nich skrępowanie, choć Alex odnosił wrażenie, że dziewczyna uznała go za idiotę, skoro nie zechciał przyjąć tego, co szczodrze mu ofiarowała, i nie wykorzystał okazji. Właściwie podzielał jej opinię. Zjawił się Sam z kartonowym pudłem na ramieniu. – Znajdzie się na to miejsce? – A co to takiego? – zaciekawił się Alex. – Trochę żarcia. Przekąski na drogę. Zespół przyjął decyzję o spakowaniu rzeczy z wyraźną ulgą. Chociaż Alex nie spodziewał się, że jego pomysł przyczyni się do podniesienia morale, to tak właśnie się stało. Popołudniowy atak i wszystko, co było z nim związane, ZA zaczęli traktować w kategoriach „kiedy” odniesiemy sukces, a nie „jeżeli”. – Tak, chyba mamy jeszcze trochę miejsca. Kara przeszła obok niego i wskoczyła do wnętrza furgonetki, przesuwając namiot Aleksa i układając na nim śpiwory. Alex odwrócił wzrok, przypomniawszy sobie od razu, jak leżał w nim z Willow. Jeżeli przeżyje dzisiejszą akcję, wkrótce zaczną ich dzielić setki mil, on zaś nie będzie miał pojęcia, gdzie Willow się podziewa. Szczerze mówiąc, był to jeden z powodów wyprowadzki. Alex pragnął się znaleźć możliwie jak najdalej od związanych z nią wspomnień. – Nadal uważam, że powinniśmy rąbnąć terenówkę – oznajmił Sam, podając pudło Karze. – Stary, podróżowałem tym gruchotem. – Walnął otwartą dłonią w bok furgonetki. – Wytrzęsie z ciebie wszystkie bebechy. – Nic nam nie będzie – odparł Alex. Kluczyki od terenówki miał w kieszeni. Zamierzał pojechać nią za furgonem do Torre Mayor i zwrócić je Sophie. Reszta grupy zebrała się na dziedzińcu. Nadszedł długo oczekiwany dzień; niecierpliwość i podniecenie mieszały się ze zwykłym lękiem. Wszyscy byli nadzwyczaj porządnie ubrani,

jakby wybierali się na rozmowę w sprawie pracy. Dziewczyny miały na sobie spodnie zamiast sukienek; potrzeba swobodnego dostępu do broni przeważyła nad nakazami mody. Alex włożył eleganckie szare spodnie i granatową koszulę. Zastanawiał się nad krawatem, ale zrezygnował – nigdy dotąd nie wystąpił w krawacie i nie zamierzał zmieniać przyzwyczajeń akurat dzisiaj, być może w ostatnim dniu życia. Wesley poruszał ramieniem we wszystkie strony. – Jesteś pewien, że wszystko gra? – spytał dyskretnie Alex. Choć Wesley twierdził, że kontuzja się zaleczyła, Alex nie był o tym przekonany. – Tak, w porządku – odrzekł chłopak. Zerknął na Aleksa spod oka i uniósł brew z lekkim uśmiechem. – Więc przestań mnie już nękać, okej? Alex był boleśnie świadomy, że Wesley jest jednym z najlepszych strzelców, jakimi dysponuje, jeśli jednak nie odzyskał pełnej sprawności w ręce, to nie zamierzał go wysyłać na akcję. – Wes, jak nie masz pewności, to powiedz mi o tym teraz. Chłopak zamrugał gwałtownie. – Hej, posłuchaj mnie uważnie: jestem pewien – rzekł z naciskiem. – Nie rób mi tego, człowieku. Przecież wiesz, dlaczego muszę tam być. Rozumiesz to lepiej niż ktokolwiek inny, prawda? – Tak, rozumiem – odpowiedział Alex ze spokojem. Podzielał uczucia Wesleya; smutny los jego własnej rodziny był po części przyczyną, dla której stał się Zabójcą Aniołów. – Gdybyś jednak nie mógł porządnie celować… – To być może zginę – dokończył Wesley. Mówił cicho, lecz z wielką stanowczością. – I być może wcale się tym nie przejmuję, bo wolałbym umrzeć, próbując się zemścić, niż prowadzić dalej tę beznadziejną egzystencję, wiesz? Alex odetchnął głęboko. Nie mógł zabronić uczestniczenia w akcji komuś, kto zgłaszał się na ochotnika. Nawet nie do końca sprawny Wesley był dla zespołu olbrzymim atutem. Szczerze mówiąc, Alex nie sądził, żeby miał prawo decydować za człowieka, który był świadom ryzyka i pragnął pomścić rodzinę. – Dobra, jasne – powiedział. Na twarzy Wesleya odmalowała się ulga; skinął głową bez słowa. Trish odchrząknęła niepewnie. Stała nieco z boku. Z jej zbolałej miny Alex wyczytał, że była mimowolnym świadkiem ich rozmowy. – To co, jesteśmy gotowi? Alex sprawdził godzinę na wyświetlaczu komórki. – Prawie. Przejdę się jeszcze na wszelki wypadek po domu i zobaczę, czy na pewno wszystko zabraliśmy. – Jestem pewna, że nic nie zostało – powiedziała Kara, wyskakując z furgonetki. Mimo to Alex skierował się do baraku. Wędrując po opustoszałych pokojach, odnosił nieprzyjemne, wręcz lekko upiorne wrażenie, że wszystko, co się tutaj wydarzyło, miało miejsce bardzo dawno temu i dotyczyło innych ludzi. Kuchenny stół, nad którym snuli plany, rozmawiali, a czasem nawet się śmiali. Strzelnica, w której wydał swoje pierwsze rozkazy i godzinami szkolił zespół, aż wreszcie nauczyli się fachu i z uzbrojonej grupy zwykłych tropicieli aniołów stali się prawdziwymi ZA. „Mogę być z tego dumny – pomyślał, przypatrując się wiszącym nieruchomo celom. – Bez względu na wszystko akurat z tego mogę być naprawdę dumny”. Jego sypialnia. Alex stanął nieruchomo na progu i rozejrzał się dookoła. Wszystko tutaj przypominało mu Willow. Pewnego ranka zakradła się do jego pokoju i wślizgnęła do łóżka; jej zapach, gdy

wodził ustami po gładkiej szyi dziewczyny. Skrzywił się, odganiając niepotrzebne wspomnienie. Okej, to nie był dobry pomysł. Oderwał się od framugi, po czym zastygł ze wzrokiem wbitym w półkę. Leżał tam nadal wisiorek Willow, rzucony po tym, jak znalazł go na kuchennym stole. Celowo nie zapakował go dziś do bagażu. Z ponurą pewnością uświadomił sobie, że właśnie po to wrócił. Nie był w stanie go tu zostawić. Czując się jak kompletny idiota, wsunął go do kieszeni, przeklinając związane z nim wspomnienia. Ogromne uczucie, jakim darzył Willow, wydawało mu się teraz chorobą. Nigdy więcej nie chciał już tak mocno kochać – miłość nie była tego warta. Mimo to łańcuszek z kryształową łezką pozostał w jego kieszeni. Zamknął drzwi i wyszedł na dziedziniec. – Możemy jechać – rzucił krótko. Kara skinęła głową i sięgnęła po kluczyki. To ona miała kierować furgonetką. Pozostali już zamierzali zająć miejsca, gdy Alex odchrząknął znacząco. – Zaraz, zaczekajcie chwilę, chciałbym wam coś powiedzieć. Bez względu na to, co się dzisiaj stanie, jestem z was dumny. W ciągu tych kilku tygodni niesamowicie przykładaliście się do szkolenia. Wszyscy jesteście teraz dobrymi ZA, naprawdę świetnymi. Akcja się powiedzie, bo każdy z was ma to, co jest do tego potrzebne. Po pierwszych jego słowach grupa ucichła i znieruchomiała. Teraz zaś twarze Zabójców Aniołów jaśniały nieskrywaną dumą. Siedząca za kierownicą Kara utkwiła w Aleksie spojrzenie czekoladowych oczu. Odniósł nagle wrażenie, że pomyślała o jego ojcu, i zrobiło mu się ciepło na sercu. – No dobra, dość tych komplementów, bo się jeszcze rozpłaczę – przerwał milczenie Sam. – My też cię kochamy, ty palancie. Ale ruszmy stąd wreszcie tyłki i ustrzelmy parę aniołów! – Wszystkie anioły – poprawiła go stanowczo Liz. – Jasne, co do jednego! Juu-huu! – wykrzyknął Sam, spoglądając w niebo. Nastrój zdecydowanie się zmienił. Raptem wszyscy zaczęli się śmiać i żartować. Alex wiedział, że ta wesołość nie potrwa długo, ale na razie był zadowolony; właśnie to było im potrzebne. Z szerokim uśmiechem ruszył do terenówki. – No to do zobaczenia – rzucił przez ramię. – Wszyscy mają przepustki, tak? Spotkamy się w holu, gdyby czasem… – urwał i zesztywniał pod wpływem szoku. Willow i Seb w szaleńczym pędzie wypadli z bramy na podjazd. – O rany, a to co znowu? – mruknęła Kara, wyskakując z furgonetki. Sam stanął na rozstawionych nogach i patrzył na nich spode łba. Reszta grupy znieruchomiała, obserwując nieufnie, jak Willow i Seb zwalniają kroku i przystają ciężko zdyszani. Dziewczyna natychmiast spojrzała na Aleksa, jakby stał na dziedzińcu zupełnie sam. – Alex, atak musi zostać odwołany – wydyszała. – To pułapka… pułapka! – Co? – Mierzył ją nieufnym wzrokiem, zarazem boleśnie świadom, że serce podskoczyło mu radośnie na jej widok. – To Raziel, on cię wykorzystuje! Wykorzystywał nas wszystkich do swoich celów. Zależy mu na śmierci Rady, ale… – zachłysnęła się i zakasłała, nie mogąc złapać tchu. – To prawda – wtrącił Seb. Stał obok Willow, ale jej nie dotykał. – Musicie jej wysłuchać. – Raziel? Anioł będący zwierzchnikiem Kościoła w Stanach? – spytała z niedowierzaniem Kara, mrużąc oczy. – Bądź łaskawa wyjaśnić, dlaczego miałby pragnąć śmierci Rady, skoro oznacza to zagładę wszystkich aniołów, w tym także i jego. Willow pokręciła niecierpliwie głową.

– Bo wcale tak nie jest! To wprawdzie możliwe, ale nie ma żadnej pewności, że tak właśnie się stanie! Rada zamierza odebrać mu przywództwo w Kościele, więc on woli zaryzykować, niż… – Skąd o tym wiesz? – wtrącił Alex. – Właśnie, ja też chętnie bym się tego dowiedział – dodał Sam, jak zwykle przeciągając słowa. Oparty o furgonetkę, skrzyżował ramiona na piersi. – Ja… – Willow powiodła wzrokiem po zgromadzonych, jakby po raz pierwszy uświadomiła sobie ich obecność. Przełknęła ślinę. – Ponieważ udało mi się odczytać myśli Raziela – powiedziała w końcu cichym głosem. – On jest moim ojcem – dodała, zanim Kara zdążyła zadać kolejne pytanie. Seb zbliżył się do Willow, lecz nadal jej nie dotykał. Zapadło pełne zdumienia milczenie; twarze wszystkich obróciły się w jej stronę. – Chyba sobie ze mnie żartujesz – wyjąkała Kara. – Alex, czy ty… – urwała na widok jego miny. – Rany boskie, wiedziałeś o tym! Wiedziałeś o wszystkim! – Nie wydawało mi się to ważne – rzekł krótko. – Nie wydawało ci się to ważne? – powtórzyła Kara podniesionym głosem. – Tatuś twojej dziewczyny jest, czy ja wiem, Głównym Złym Aniołem, a ty uważasz, że to nieistotne, i nikomu o tym nie wspominasz? – Ona nie jest już moją dziewczyną – warknął Alex. Odwrócił się do Willow. – Słuchaj no, co to ma niby znaczyć, że udało ci się odczytać jego myśli? Co się właściwie dzieje? Willow znów powiodła wzrokiem dookoła. Jej twarz była napięta, ale zdecydowana. – Czy ty i ja moglibyśmy wejść do domu, żebym ci wszystko wyjaśniła? Alex odetchnął głęboko. Pragnął odpowiedzieć, że jeśli ma mu coś do powiedzenia, może to zrobić tutaj, przy wszystkich, lecz widząc jej błagalny wzrok, wycedził: – Dobra. – Alex… – żachnęła się Kara. – To zajmie tylko chwilę. – Odwrócił się i ruszył do drzwi. Willow i Seb poszli w jego ślady. „Ty i ja” oznaczało teraz najwidoczniej „oraz Seb”. – Daję wam naprawdę tylko chwilę – wycedził przez zaciśnięte zęby, gdy cała trójka znalazła się w środku. – Musimy się zbierać. – Wiem, jechaliśmy tu, żeby wam pomóc – zaczęła Willow. Znajdowali się w strzelnicy; stała oparta o ścianę obok drzwi prowadzących do piwnicy. – Nagle w metrze… – zawahała się, wyraźnie wstrząśnięta. Alex zignorował współczucie i zaniepokojenie; nie musiał się dłużej przejmować emocjami Willow. Dziewczyna wzięła się w garść i podjęła wątek: – W metrze zorientowałam się, że jestem w jakiś sposób połączona z Razielem. Na te słowa Alex momentalnie się najeżył. – Doprawdy? Czy to taki sam rodzaj więzi jak z Sebem? Seb zmierzył go kosym spojrzeniem. Uszy Willow poczerwieniały, ale ton pozostał rzeczowy. – Nie, niezupełnie – odparła. – Kiedy walczyłam z Razielem w Denver, prawdopodobnie wymieniliśmy cząsteczki naszych sił życiowych, przynajmniej tak to sobie tłumaczę. Iskra jego energii utkwiła we mnie, a mojej w nim. Nic o tym nie wiedziałam aż do dzisiaj, ale mam pewność, że wykorzystywał to, żeby nas szpiegować. Alex, cały plan akcji zasadza się na jego manipulacji. – Jakiej znów manipulacji? – warknął Alex. – Raziel to wszystko wymyślił! To dlatego Luis nagle zaczął ufać Karze, dlatego zjawiła się Sophie i wręczyła ci szczegółowy plan ochrony Rady oraz przepustki dla VIP-ów…

Aleksa przeszedł zimny dreszcz. – Skąd możesz o tym wiedzieć? – Przecież właśnie ci powiedziałam! Byłam w głowie Raziela! – W podniesionym głosie Willow zabrzmiały nuty frustracji. – W naszym świecie jest trochę inaczej niż w świecie aniołów. Wcale nie jest przesądzone, że wszystkie zginą, gdy zlikwidujesz Radę; to tylko jedna z kilku możliwości. Raziel ma nadzieję, że śmierć poniesie jedynie Dwunastu, on sam zaś przeżyje i przejmie zwierzchnictwo nad Kościołem, ale… istnieją też inne opcje… – urwała niepewnie. – El DF zostanie zniszczone, to prawie pewne – wtrącił Seb. – Rada zapuściła tutaj korzenie energii; jeśli Dwunastu zginie, to pociągnie za sobą miasto. – Ale nie tylko Mexico City! – zawołała Willow z przestrachem. – Alex, oni zrobili to samo na całym świecie, wszędzie tam, gdzie uważali, że sprawy wymknęły się spod kontroli. Mnóstwo dużych miast jest teraz zagrożonych: będą trzęsienia ziemi, ogólny rozpad, śmierć milionów ludzkich istnień. Aleks patrzył na nią z przerażeniem. – Przecież to nie ma sensu – powiedział cicho. – Jeżeli anioły zniszczą połowę ludzkości, to jak będą dalej żyły? – To nie jest pomysł aniołów, tylko Raziela! – krzyknęła Willow z rozpaczą. – On wie, że Dwunastu postanowiło go zabić, więc dużo nie ryzykuje! Gdyby się okazało, że wygrał, wszyscy ZA zginą; informacje, jakie przekazała wam Sophie, są częściowo sfałszowane. Na planie jest zaznaczony korytarz, który w rzeczywistości jest zamknięty… W każdym razie nie możecie nim uciec. Na te słowa Aleksa przeszył lodowaty strach. Żołądek skręcił mu się tak boleśnie, że aż poczuł mdłości. Jezus Maria, a jeśli to wszystko prawda? – Błagam cię, uwierz mi – wyszeptała Willow, utkwiwszy w nim przenikliwe spojrzenie. Wykonała ruch, jakby chciała go wziąć za rękę, ale zrezygnowała. – Bez względu na to, co między nami zaszło, wiesz dobrze, że nie okłamałabym cię w tak ważnej sprawie. Alex, atak nie może się odbyć. Po prostu nie może. – Okej, dosyć tego! – wysyczała Kara za plecami Aleksa. – Nie wiem, co ona ci nagadała, ale mam nadzieję, że jej nie uwierzyłeś. Alex odwrócił się gwałtownie. Kara i Sam wyłonili się z kuchni. Seb wyprostował się na ich widok, uważnie obserwując dziewczynę, która podeszła do nich, stukając mocno obcasami. – Ja się tym zajmę, Kara – powiedział krótko Alex. – Alex, błagam – szepnęła Willow, ignorując wszystkich poza nim. Zwieszone wzdłuż boków dłonie zacisnęła w pięści. – Proszę… – Przecież to córka Raziela! – wrzasnęła Kara. – Nic dziwnego, że usiłuje cię przekonać do odwołania akcji. Stara się ocalić anioły! Alex powoli pokręcił głową, nie spuszczając wzroku z Willow. Przypomniał sobie, jak szlochała z ulgi w jego ramionach, kiedy się dowiedziała, że jej matka żyje. – Ona go nienawidzi, zawsze tak było – powiedział. W głowie kołatały mu jej słowa: „miliony ludzkich istnień”. Jeśli była choćby najmniejsza obawa, że do tego dojdzie, nie wolno im było podejmować takiego ryzyka. Na twarzy przypatrującego mu się Sama pojawił się wyraz kompletnego oszołomienia. – Alex, chłopie, chyba jej nie posłuchasz, co? Przecież mamy uratować świat, stary! Musimy przeprowadzić akcję, nie mamy wyboru! – Właśnie, chcę usłyszeć, że nie dajesz jej wiary – włączyła się Kara, mierząc go zimnym spojrzeniem. – Okłamała cię, już nie pamiętasz?

– Owszem, pamiętam. – Alex nadal nie odrywał oczu od Willow. Mgliście uświadamiał sobie, że jej bliskość rozszarpuje mu serce na tysiące kawałków. Tak, okłamała go, ale teraz nie mógł wątpić w jej słowa. Odetchnął głęboko. – Słuchajcie, uważam, że… Kara wykonała ruch tak błyskawicznie, że niemal niezauważalnie. Nim ktokolwiek się zorientował, przyskoczyła do Willow i obezwładniła ją od tyłu, jedną ręką przytrzymując mocno za gardło, a drugą, uzbrojoną w pistolet, celując jej prosto w głowę. Willow wydała zduszony okrzyk. Puls Aleksa szaleńczo przyspieszył, gdy rzucił się naprzód. Kątem oka dostrzegł rozmazany obraz Seba, który także skoczył na ratunek Willow, i Sama zwalającego go z nóg chwytem pod kolana. Obaj upadli ciężko na podłogę i zaczęli się po niej tarzać jak zapaśnicy. Kara z głośnym trzaskiem odbezpieczyła pistolet, na co Alex zamarł. – Lepiej się zastanów – poradziła. Napięte muskuły przedramienia na gardle Willow nie pozostawiały wątpliwości, że Kara miała ją w swej mocy. – Nie pozwolę ci przekreślić naszej misji, Alex. Rzuć broń. No już! – Alex, nie rób tego – wystękała Willow, wbijając palce w ramię Kary. – Ja się nie liczę, pomyśl o innych ludziach. – Nie wiesz nawet, co mi powiedziała! – wybuchnął jednocześnie Alex. – Kara, musisz mnie wysłuchać! To wszystko prawda, atak nie może się odbyć… – Nie dosłyszałeś? – warknęła dziewczyna w odpowiedzi. – Rzuć broń, bo jeśli nie, to przysięgam, że odstrzelę jej połowę głowy! Alex kątem oka dostrzegł, że Seb walczy jak lew, lecz Teksańczyk był cięższy od niego o co najmniej dwadzieścia parę kilogramów. Pięść uderzyła głucho w ciało i Seb padł jak długi, przeklinając długo i kwieciście po hiszpańsku. Sam miał szczęście, że nie rozumiał jego gróźb. Alex nie spuszczał oczu z Kary, starając się nie zerkać na szafkę na broń, która stała pod ścianą za jej plecami. Większość uzbrojenia zapakowali do samochodu, ale zostało w niej jeszcze kilka mniejszych pistoletów, tanich dwudziestekpiątek, jakich nikt z nich nie lubił używać. Jeśli teraz spełni żądanie dziewczyny, być może uda mu się w sposobnej chwili dopaść broni. Powoli sięgnął do kabury i rzucił pistolet na ziemię. Kara nie spuściła z niego wzroku ani na chwilę. Nadal trzymając Willow, przełożyła swoją broń do drugiej ręki, wtykając lufę pod brodę dziewczyny. Jednym płynnym ruchem nachyliła się i porwała pistolet Aleksa, po czym wsunęła go sobie za pasek. – Bardzo dobrze – powiedziała, prostując się; Willow krztusiła się z braku powietrza. – A teraz twoja przepustka i kluczyki od terenówki. Alex napiął mięśnie, obserwując ją czujnie. Od szafki dzieliły go mniej więcej trzy metry. Gdyby Kara odwróciła wzrok choćby na ułamek sekundy, podjąłby ryzyko i skoczył. Wetknął rękę do kieszeni spodni. Namacał przepustkę i kluczyki. Po chwili wahania wyjął oba przedmioty. – Kara, popełniasz błąd – powiedział. – Raziel chce śmierci Rady, a jeśli tak się stanie, zginą też być może miliony ludzi. – Czy to właśnie ci powiedziała? – warknęła Kara ze wzgardą. – Jezu, ty nadal kochasz tę małą kłamczuchę, i to tak bardzo, że zaćmiło ci umysł! – Bez ostrzeżenia brutalnie wepchnęła Willow do piwnicy; Alex usłyszał jej rozpaczliwy krzyk. Jednym skokiem dopadł szafki na broń. Zamknięta na klucz. Chryste, czy ktokolwiek ją kiedyś zamykał? Podbiegł do drzwi piwnicy, niewyraźnie rejestrując odgłosy zaciętej walki za plecami i wrzaski Seba. Ze schodów prowadzących w dół wyłoniła się nagle Kara i pchnęła go mocno w pierś. Usiłował wyrwać jej pistolet, lecz w tej samej chwili z impetem wpadł na niego Seb i obaj runęli na dół.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY ÓSMY Alex zerwał się na nogi i przeskakując po dwa stopnie, pognał schodami na górę, ale nie zdążył; drzwi zatrzasnęły się z hukiem, zazgrzytała masywna zasuwa. Mimo to naparł ramieniem na drewno. – Popełniasz duży błąd! – ryknął i walnął pięścią w drzwi. – Kara! Wycofaj się z akcji, słyszysz?! – Przykro mi, Alex! – odkrzyknęła, a jej głos cichnął w oddali. – Możesz być pewien, że kiedyś mi za to podziękujesz. – Do piwnicy przeniknął trzask zamykanych drzwi od frontu. Alex wydał nieartykułowany okrzyk wściekłości i frustracji i ponownie naparł ramieniem na przeszkodę. Drzwi zatrzęsły się, ale nie puściły. – Nie wydaje mi się, żeby udało nam się je szybko rozwalić – oznajmił suchy głos. Seb dołączył do Aleksa ze spuchniętą i posiniaczoną twarzą. Sięgnąwszy do kieszeni spodni, wyciągnął nóż sprężynowy. – Jak to, przez cały czas miałeś przy sobie nóż? – wykrzyknął Alex. Seb otworzył sprężynowiec kciukiem i wsunął ostrze w szparę między drzwiami a ścianą, sondując rygiel i starając się go przesunąć. – Ty miałeś broń i nikt cię nie atakował – zauważył Seb. – Mnie udało się przynajmniej zachować nóż. Nie tracąc czasu na dalsze dyskusje, ze zgrzytem i drapaniem zabrał się do rygla. Alex spojrzał w dół, gdzie u podnóża schodów stała Willow, trzymając się poręczy. Skrzywiła się lekko, kiedy poruszyła nogą. Ich spojrzenia się spotkały. – Nic ci się nie stało? – wymamrotał Alex po chwili. Skinęła głową i spróbowała postawić stopę na ziemi. – Nie, nic. Po prostu mocno mnie popchnęła. Miał ochotę podejść do niej i wziąć ją w ramiona. Ale miejsce u jej boku było teraz zajęte – należało do Seba. Odwrócił wzrok. Minuty płynęły powoli. Seb zaklął pod nosem, gdy ostrze ze zgrzytem zsunęło się z rygla. W końcu dał za wygraną i zajął się zawiasami, zręcznie manewrując czubkiem ostrza przy odkręcaniu śrub. – O rany, to zajmie całą wieczność – mruknął Alex, odgarniając włosy z czoła. Do rozpoczęcia uroczystości nie pozostało zbyt wiele czasu, a ich prywatna audiencja miała się odbyć w pierwszej kolejności. Brakowało do niej co najwyżej godziny. – Jestem gotów wysłuchać twoich lepszych pomysłów – zaproponował z jadowitą uprzejmością Seb, nie patrząc na niego. Jedna ze śrub puściła; odrzucił ją na bok z cichym brzękiem. Po upływie, jak się Aleksowi wydawało, chyba tysiąca lat, wszystkie śruby zostały odkręcone. Pomógł Sebowi wyjąć ciężkie drzwi z zawiasów i obaj wyskoczyli do strzelnicy. Alex podbiegł do szafki na broń. Pod najbliższą ścianą stało ciężkie drewniane krzesło. Podniósł je i cisnął nim w szafkę. Drzwi puściły z trzaskiem. W środku, tak jak zapamiętał, znajdowało się kilka rewolwerów kaliber dwadzieścia pięć. Wsunął jeden z nich do kabury i spojrzał na Willow i Seba, którzy do niego podeszli. – Daj go jej – powiedział Seb, wskazując na dziewczynę. – Ja wolę nóż. Alex bez słowa podał broń Willow. Podziękowała mu drewnianym głosem. Wyjęła z szafki kaburę, po czym przypięła ją odwrócona tyłem do nich. „Po co te ceregiele?” – pomyślał

z goryczą. Zarówno on, jak i Seb widzieli ją bez ubrania. Po drodze zajrzał do pokoju telewizyjnego. Dokumenty nadal leżały na niskim stoliku; prędko odszukał kartkę z kodem na najwyższe piętro Torre Mayor. – Chodźcie, idziemy – powiedział, odrywając potrzebny kawałek kartki i wsuwając go do kieszeni. Choć nie zostało powiedziane, dokąd się wybierają, wszyscy i tak wiedzieli. Alex pomyślał, że los, z właściwym sobie poczuciem humoru, połączył go sojuszem z Willow i Sebem i kazał mu wystąpić przeciwko grupie, za której bezpieczeństwo był przedtem gotów oddać życie. – Jak się tam dostaniemy? – spytała cicho Willow. – Metrem to zajmie… – Mam samochód – odrzekł krótko i pierwszy wyszedł przed dom. Dziewczyna zamrugała niepewnie. – Przecież oddałeś kluczyki Karze… – Nie, dałem jej klucze od hondy. – Znalazłszy się na dziedzińcu, Alex zobaczył, że ktoś przed odjazdem wyrzucił z furgonetki cały jego dobytek. „Dziękuję wam, koledzy” – pomyślał cierpko. Chwycił swoją torbę i włożył dłoń do kieszeni. Wyjmując kluczyki od auta, przelotnie musnął palcami kryształowy wisiorek Willow. Seb usadowił się z tyłu, rzuciwszy obok wypchany plecak. Willow, z twarzą ściągniętą z napięcia, usiadła obok Aleksa. Pozostało im niespełna pół godziny. Alex gwałtownie obrócił kierownicą i z piskiem opon wyjechał na ulicę. Wkrótce pędzili już przez centro. Na ulicach było względnie pusto, mimo to Alex jechał jak wariat, wyprzedzając to z lewej, to z prawej, na co kierowcy reagowali wściekłym trąbieniem. Co Kara powiedziała grupie? Jej nagły bunt musiał ich oszołomić. Na tę myśl jeszcze mocniej wcisnął pedał gazu. Wyszkolenie i umiejętności zespołu nie zdadzą się na nic; jeśli Alex nie zdoła w porę powstrzymać niefortunnej akcji, prawdopodobnie wszyscy zginą. Zacisnął dłonie na kierownicy. Nie. Nie dopuści do tego. – Powiedz mi wszystko – polecił. Willow opowiedziała mu szczegółowo, co się wydarzyło w metrze. Z każdą chwilą Alex nabierał przekonania, że to wszystko prawda. Jezu, to jasne, że Raziel ich szpiegował; od niego właśnie Charmeine dowiedziała się o ich poprzednim ataku na anioły. Choć nie było to dla niego zbyt wielkie zaskoczenie, to z przykrością przyjął wiadomość o śmierci Luisa i Sophie. Jedno z nich było wyznawcą kultu aniołów, drugie z nimi walczyło. Teraz przestało to mieć jakiekolwiek znaczenie – oboje weszli im w drogę, więc zostali zabici i wyrzuceni jak popsute zabawki. – No dobrze, czy wiemy na pewno, że zgładzenie Dwunastu zniszczy nasz świat? – zapytał, wjeżdżając na Paseo de la Reforma. W oddali widać było cokół, na którym od dziesiątek lat stał do niedawna anioł z Mexico City, teraz pusty niczym samotny strażnik. Po obu jego stronach przesuwał się nieprzerwany sznur pojazdów. – Z pewnością oznacza to zagładę Mexico City – odrzekła Willow. – Co ponadto, tego nie wiemy. Być może zabicie Rady faktycznie pozbawi życia wszystkie anioły. Takiego zdania jest większość z nich. Istnieje także możliwość, że zginą tylko niektóre i że reszta świata przetrwa bez uszczerbku. Ale… – urwała z pobladłą twarzą. – Osobiście w to wątpię – wyszeptała po chwili. – Dwunastu zapuściło korzenie energii pod dziesiątkami innych wielkich miast. Jest oczywiście możliwe, że za wcześnie na wystąpienie pełnego efektu, ale wyczuwam, iż energia Rady jest już tak ściśle spleciona z naszym światem, że nie wyobrażam sobie, aby ich śmierć nie miała dla nas bardzo poważnych konsekwencji. Do rozpoczęcia uroczystości pozostało dziesięć minut. Zbliżali się do Torre Mayor. Smukła wieża z zielonego szkła wyrastała ponad inne budynki, jej zwieńczenie w kształcie

półksiężyca lśniło w promieniach słońca. Skręciwszy na Rio Atoyac, Alex zaklął niespodziewanie. – O co chodzi? – zainteresował się Seb. Okazało się, że pierwotny plan dostania się zespołu do budynku od tyłu, od strony rampy dostawczej, zakładał, iż przybędą tam białą furgonetką, nieróżniącą się od innych pojazdów firm kurierskich. Alex zgłosiłby wówczas przywiezienie przesyłki dla jednej z firm, której jak zwykle zajęłoby mnóstwo czasu wysłanie na dół pracownika, który wpuściłby kuriera do windy. – Ponadto zamierzałem zgrać to w czasie z popołudniowym dowozem przesyłek przez FedEx – zakończył ponuro. – Plan był taki, żeby dostać się do windy dostawczej razem z ich kurierem. Postukując nerwowo w kierownicę, starał się coś wymyślić. Będą musieli zaskoczyć strażnika i wejść przy użyciu siły, ale jak to zrobić? Na jednym z pięter ochrona czujnie śledziła na monitorach obraz przesyłany z kamer wideo; gdy tylko ktoś spostrzeże najmniejsze zamieszanie czy, co gorsza, wymachiwanie bronią, windy służbowe zostaną bezzwłocznie zablokowane. Willow obrzuciła go zaniepokojonym spojrzeniem. Przez moment wydawało się, że wszystko jest między nimi jak dawniej. – Podjedź do szlabanu i powiedz strażnikowi, że przywiozłeś przesyłkę – odezwała się nagle. – Mam pewien pomysł. Seb chyba wyczuł, co się święci, bo Alex ujrzał w lusterku wstecznym jego zaskoczoną minę. – Willow, nie jestem pewien, czy to w ogóle możliwe! A poza tym nigdy jeszcze tego nie robiłaś! – wybuchnął. – No to najwyższy czas zacząć – mruknęła, przeczesując miedzianozłotą czuprynę. – A skoro raz ci się to przydarzyło, nie powinno być niemożliwe wtedy, kiedy nam na tym zależy, prawda? Przynajmniej teoretycznie. Ta wymiana zdań, prowadzona jakimś tajemniczym szyfrem, bynajmniej Aleksa nie uspokoiła. Nie mieli jednak zbyt wiele do stracenia. Znaleźli się już prawie przy wjeździe służbowym, z wieżą wznoszącą się tuż przed nimi. Alex podjechał pod zamknięty szlaban i zatrzymał się przy budce strażnika. Przywołując na twarz swobodny uśmiech, zagadnął: – Buenos días, señor. Mam przesyłkę dla Ortega Graphics. Strażnik ze zmarszczonymi brwiami przyglądał się masywnej niebieskiej terenówce z napędem na cztery koła. Tuż za szlabanem z asfaltu wyrastała blokada: olbrzymi metalowy klin nie do sforsowania. Ta solidna przeszkoda pozostanie wysunięta dopóty, dopóki strażnik nie wciśnie odpowiedniego guzika. – Tak? – spytał mężczyzna. – A z jakiej firmy? Alex wymienił firmę kurierską, która często dostarczała przesyłki dla Ortega Graphics. Białą furgonetką, której jego pojazd nie przypominał nawet z daleka. Nie wspominając już o tym, że nie był w stroju kuriera. Ubrał się przecież do kościoła, jak stróż w Boże Ciało. Wyczuł, że siedząca obok niego Willow mocno się koncentruje. Przeniósł świadomość przez punkty czakramów i ujrzał, jak jej anioł wzniósł się nad dach terenówki i, niewidzialny dla strażnika, zawisł nad jego budką. Mężczyzna miał coraz bardziej podejrzliwą minę. – Un momento, muszę to potwierdzić. – Bardzo rzadko potwierdzał przesyłki dla firmy Ortega; najczęściej przepuszczał kuriera i dzwonkiem dawał znać o jego przybyciu. Alex czuł wysiłek i skupienie Willow. Wtem, bardzo powoli, jej anioł począł się zmieniać, aż stał się bardziej… namacalny. Nie sposób było nazwać tego inaczej. Nie był już eteryczną świetlistą istotą, lecz bytem niemal solidnym, jak gdyby można było wyciągnąć rękę

i pogłaskać jego lśniące skrzydła. Oszołomiony uświadomił sobie, że to właśnie czyniły anioły z Drugiej Fali: spowalniały swoją częstotliwość, aby można było je widzieć. Z ręką wyciągniętą w kierunku słuchawki telefonu strażnik zamarł bez ruchu, zapatrzony w nieziemską istotę, która objawiła mu się tak niespodziewanie, emanując dobrocią i spokojem. Przekaz mentalny wysyłany doń przez anioła Willow był tak silny, że Alex też go wychwycił: „Przepuść ich. Wszystko w porządku. Przepuść ich”. Alex widział w swoim życiu setki ludzi, którzy ujrzeli anioła. Oniemiały z czci i podziwu strażnik z błogim wyrazem twarzy powoli przycisnął guzik. Szlaban się podniósł, blokada bez szmeru zniknęła w asfalcie. – Gracias – rzucił pospiesznie Alex i ruszył, zanim mężczyzna zdążył dojść do siebie. Zadaszony dziedziniec na tyłach budynku był słabo oświetlony. Zaparkowali z piskiem opon i wąską betonową rampą pobiegli do wind służbowych. Anioł Willow nadal unosił się nad ich głowami. Drzwi jednej z wind otworzyły się z sykiem i jakiś mężczyzna wytoczył z nich pusty wózek dostawczy. Wszyscy troje wskoczyli do kabiny. Tkwili w napiętym milczeniu, gdy winda z cichym szumem wjeżdżała na pięćdziesiąte czwarte piętro. Alex z wysiłkiem odwracał wzrok od kamery. Zerknął z ukosa na Willow, wyraźnie wyczerpaną sztuczką z ukazaniem anioła, i poczuł ukłucie gniewu na Seba, który wprawdzie spojrzał na nią z niepokojem, ale potem stał jak słup soli, nie podtrzymując jej ramieniem. Willow wyglądała na zdenerwowaną, mimo to hardo unosiła podbródek. „Ona chce być tutaj z tobą. Bardzo cię kocha, dobrze o tym wiesz”. Przypomniawszy sobie te słowa, Alex znieruchomiał. Uświadomił sobie, że się wpatruje w dziewczynę, i spojrzał w bok. Pomyślał z irytacją, że musi się opanować. Nie interesowało go, dlaczego Willow tu jest, skoro kochała Seba. – Czy mamy jakiś plan? – zapytał Seb, gdy winda zbliżała się do najwyższych pięter. Wydawał się wręcz rozluźniony, w jego oczach czaiła się chłodna determinacja. Alex potrząsnął głową. Zmartwiał, sprawdziwszy czas na wyświetlaczu komórki. Ich prywatna audiencja miała się rozpocząć za niecałą minutę. – Chciałbym… Po prostu idźcie za mną najszybciej, jak zdołacie; wiem, dokąd skieruje się zespół Kary. Musimy ich dopaść, zanim wejdą do środka. Winda stanęła z lekkim szarpnięciem i drzwi rozchyliły się niemal bezszelestnie. Wyskoczyli na klatkę schodową i pognali betonowymi schodami na górę. Czas zwolnił. Alex postrzegał wszystko z jaskrawą wyrazistością: biegnącą przed nim co sił w nogach Willow, bliznę na przedramieniu Seba, pobłyskującą we fluorescencyjnym świetle lamp, pulsowanie adrenaliny w żyłach. Dopadli drzwi na najwyższym piętrze. Alex gorączkowo wstukał kod, a kiedy zabłysło zielone światełko, pchnął je ramieniem na oścież. Wysoki szklany sufit, przebłysk obłoków na błękitnym niebie – i już pędzili wyłożonym dywanami korytarzem w kierunku sali, gdzie odbywało się uroczyste przyjęcie. Punktualnie pięć po trzeciej Raziel gładkim ruchem przeniósł się do postaci anioła i rozpostarłszy skrzydła, wyfrunął w łagodne popołudnie Mexico City. Metropolia zamieszkana przez ponad dwadzieścia milionów ludzi rozciągała się we wszystkich kierunkach aż po horyzont, na którym rysowało się pasmo niewysokich fioletowych wzgórz. Raziel wyczuwał nienaturalny spokój, jaki zapanował tu od przybycia Rady, jakby wszystko zostało otulone miękkim pledem. Drażniło go to do tego stopnia, że był niemal zadowolony, iż przeklęte miasto zostanie zrównane z ziemią. Mimo to szkoda mu było katedry. Okrążył ją pewnego razu w locie do Torre Mayor,

napawając się jej starodawną, bogato dekorowaną bryłą i złotym aniołem, który od pewnego czasu ozdabiał jej kopułę. Po naprawieniu wszystkich szkód, wyrządzonych przez protestujących podczas niedawnych zamieszek, byłoby to zaiste godne miejsce kultu. Szkoda, ale pewną pociechę stanowiła myśl, że sprzątnie Tyrelowi tak atrakcyjny kąsek sprzed nosa. „Ależ Razielu, zachowujesz się doprawdy jak pies ogrodnika” – napomniał się z udawaną surowością i parsknąwszy śmiechem, poleciał dalej do Torre Mayor. Wieża królowała nad dachami miasta, a w jej zielonych szklanych ścianach odbijały się puchate obłoki. Dokładnie kwadrans po trzeciej Raziel wylądował z gracją pośrodku znajdującego się na dachu wieży lądowiska dla helikopterów. Widok stąd był równie fascynujący jak podczas lotu, ale przyjemnie było przyjąć ludzką postać i, założywszy ręce do tyłu, przyglądać się miastu, poddając się pieszczocie wiatru muskającego jego włosy i marynarkę. Dłuższą chwilę zastanawiał się nad doborem stroju. Pragnął prezentować się jak najlepiej, zwłaszcza jeśli ubranie to miało być ostatnim, jakie na siebie włoży, albo też tym, w którym przejmie zwierzchnictwo nad anielskim rodem. W końcu zdecydował się na ciemnoszary, prawie czarny garnitur i ciemnofioletową koszulę bez krawata. Kiedy otrzymał wreszcie mentalne wezwanie od Charmeine, już dawno zdążył się znudzić panoramą miasta i jął się przechadzać po lądowisku. Przystanął gwałtownie, czując, jak puls mu przyspiesza, gdy wyczuł niemożliwe do pomylenia dotknięcie jej energii. – Najwyższy czas – wymruczał. Przybrał postać anioła i przeniknął przez szklaną ścianę do wnętrza wieży. Według planu on i Charmeine podczas strzelaniny mieli się znajdować w przyległym pomieszczeniu, aby móc w pełni napawać się wspaniałością tej sceny. Odczucie śmierci Dwunastu będzie najpewniej bolesne, jeśli uda mu się przeżyć, mimo to Raziel wyczekiwał tego z mroczną niecierpliwością. Każdy śmiertelny ból będzie dowodem na zgon kolejnego anioła z Rady. Zatoczył koło nad piętrem dla VIP-ów, oglądając wystawne popołudniowe przyjęcie. Kelnerzy krążyli bezszelestnie ze srebrnymi tacami w rękach pośród tłumu podekscytowanych ludzi. Niektóre anioły z orszaku Dwunastu także tam były, pożywiając się energią oniemiałych ofiar, na co Raziel uśmiechnął się pod nosem. „Nie miej takiej wesołej miny, bo ściągniesz sobie kłopoty na głowę”. Podążając za tym mentalnym napomnieniem, przeniknął przez wysoką białą ścianę. Uderzenie energii, związanie, jakby narzucono na niego kilkanaście niewidzialnych sieci naraz. Natychmiast poczuł się jak kot z kreskówki, gorączkowo pedałujący w powietrzu do tyłu. Albowiem Charmeine nie była sama w pokoju; za długim stołem konferencyjnym siedziała Rada w komplecie. – Razielu – zaszemrała łagodnym głosem Isda. – Jak to miło, że zechciałeś się do nas przyłączyć. Spodziewaliśmy się spotkania z tobą w twojej katedrze, lecz nadarzyła się jeszcze lepsza sposobność. Raziel miotał się, próbując się uwolnić, ale każde machnięcie skrzydeł zacieśniało jedynie mentalne więzy. Nisko w dole, w krótkiej czarnej sukience, podpierała ścianę jawnie załamana Charmeine; twarz miała mokrą od łez. Dwunastu siedziało w rzędzie po jednej stronie stołu, na przemian anioły płci męskiej i żeńskiej. Isda zajmowała miejsce pośrodku. Wszyscy przyglądali się Razielowi z doskonałą obojętnością, jakby nie zasługiwał na większe zainteresowanie niż ćma złapana w pułapkę. Gdy ich energia z wolna go wciągnęła, przemówił Baglis, jeden z Dwunastu, a jego wibrujący głos odbił się echem od wysokich ścian pomieszczenia. – Z ogromnym zaskoczeniem przyjęliśmy twoje plany wobec nas, Razielu. Niestety, twoja przyjaciółka Charmeine nie wydaje się pewna niektórych szczegółów. Być może ty

potrafisz nam pomóc. Utrzymywali go tuż nad podłogą, każąc mu się unosić, chociaż każde poruszenie skrzydeł wiązało się teraz ze straszliwym bólem. Raziel poszukał oczu Charmeine. Niemal niedostrzegalnie pokręciła głową. Zatem Rada wiedziała o spisku, ale to, na czym miał polegać, być może stanowiło jeszcze dla niej tajemnicę. – Nie wiem, o czym mówisz – rzekł głośno Raziel, po czym wrzasnął, gdy tuzin mentalnych pejczy smagnęło jego umysł. – O, jednak myślimy, że wiesz – odezwała się Isda. – Charmeine, jak się okazuje, znakomicie potrafi dochowywać sekretów, ale ty, jak mniemam, nie stawisz aż takiego oporu. Rozległo się delikatne pukanie do drzwi. Kiedy uchyliły się odrobinę, w szparze ukazała się głowa ludzkiej asystentki Rady. – Przepraszam, señora Isda, czas na prywatne audiencje. Czy mam wprowadzić pierwszą grupę? To studenci z Uniwersytetu Mexico City. – Oczywiście nawet nie spojrzała na Raziela; w anielskiej postaci był dla niej równie niewidzialny jak powietrze. Wiedząc, że pierwszą grupę stanowią Zabójcy Aniołów, Raziel czym prędzej odsunął od siebie tę myśl. – Daj nam jeszcze kilka minut, a potem ich wprowadź – poleciła Isda. Gdy asystentka dyskretnie się wycofała, Isda wyprostowała się na krześle, utkwiwszy spojrzenie w spętanym mentalnie Razielu, wiszącym przed Radą w powietrzu. Oblicza Dwunastu były nieprzeniknione. „Wydaje nam się, że nie wziąłeś sobie do serca naszych ostrzeżeń o umiarkowaniu i anielskiej godności, Razielu – powiedziała mentalnie. – To wielka szkoda”. Raziel ponownie wrzasnął, gdy poczuł, że został zmuszony do przybrania ludzkiego ciała. Uczucie to było nad wyraz nieprzyjemne. „Spiskowanie w celu zamordowania nas to zdrada stanu – mówiła dalej Isda zwielokrotnionym teraz głosem. – Nie łudź się, przed egzekucją wydobędziemy od ciebie wszystkie szczegóły. A na razie patrz i ucz się, gdy ci pokażemy, że istnieje możliwość pożywiania się bez oddawania się prymitywnemu obżarstwu”. Uwięziony w ludzkiej postaci Raziel czuł na sobie jeszcze mocniej wężowe sploty ich energii, jakby został związany od stóp do głów niczym mumia. Osłabiony stał pod ścianą, walcząc o utrzymanie pozorów możliwie neutralnego stanu umysłu. W głębi ducha gotował się z wściekłości. Przynajmniej zyskał najdogodniejsze miejsce do obserwacji tego, co zaraz nastąpi; nie mógł się wprost doczekać tego przedstawienia. Dyskretnie zerkał na drzwi, wdzięczny za to, że nie znajduje się bezpośrednio w polu widzenia Rady. Modlił się tylko o jedno – żeby ani Willow, ani Kylar przedwcześnie go nie wypatrzyli. Dwunastu przybrało swe anielskie postaci i wzniosło się groźnie płonącym rzędem, emanując jeszcze jaśniejszym blaskiem, aby mogli ich zobaczyć ludzie. Myśl Charmeine wpełzła ostrożnie do umysłu Raziela niczym cienki, pełen skruchy czułek: „Przepraszam, Raz. Wniknęli w mój umysł, kiedy zupełnie się tego nie spodziewałam. Nie byłam w stanie ich dłużej oszukiwać”. Raziel wykonał mentalne wzruszenie ramion. Było już za późno, żeby cokolwiek naprawić. Drzwi się otworzyły i do sali wkroczyła grupka młodych ludzi – trzy kobiety i trzech mężczyzn. „Gdzie jest Kylar?” – Raziel z trudem powstrzymał się od zadania tego pytania na głos. Czy to grupa zabójców, czy nie? Błyskawicznie sięgnął po mentalną więź z Willow i osłupiał. Została zerwana. A więc wiedziała o wszystkim. Puls przyspieszył mu tak gwałtownie, że Isda zmierzyła go przenikliwym spojrzeniem. Skulił się pod wpływem bólu wywołanego jej mentalną sondą

i w ułamku sekundy pojął, że tym razem nie udało mu się ukryć tożsamości sześciorga ludzi. Świadomość ich prawdziwych intencji przeszyła Dwunastu złowieszczym dreszczem, choć ich oblicza pozostały nieruchome. Wyraźnie zdenerwowany zespół zabójców stanął przed Radą, mrugając niepewnie, na wpół oślepiony bijącym od aniołów blaskiem. Wysoka ciemnoskóra kobieta o wyjątkowej urodzie, z twarzą okoloną mnóstwem cieniutkich warkoczyków, skinęła im głową. – Dzień dobry – odezwała się po hiszpańsku. – Jesteśmy delegacją z Uniwersytetu Mexico City. To dla nas zaszczyt… Urwała przestraszona, gdy Dwunastu płynnym ruchem rzuciło się naprzód. – Teraz! – wrzasnęła, cofając się w półprzysiadzie. Kilku Zabójców Aniołów zaczęło niezgrabnie grzebać w kaburach w poszukiwaniu broni; inni płynnym ruchem wycelowali pistolety i zaczęli strzelać. Sala eksplodowała blaskiem i łopotem skrzydeł, gdy pierwsze kule trafiły w swoje cele. Raziel wyczuwał okraszoną zdumieniem furię Rady, że jej atak nie w pełni zaskoczył zespół ZA i że ludzie, takie zwykłe stworzenia, potrafili zgładzić anioły. Znajdował się tak blisko, że ból rozrywał mu trzewia niczym seria z karabinu maszynowego, gdy wyciszone przez tłumiki wystrzały trafiały w Dwunastu. Ale bardziej niż ciało cierpiał jego umysł. Raziel zawsze zakładał, że zasadnicze znaczenie ma więź fizyczna z Pierwszymi Stworzonymi, teraz jednak pojął swój błąd. Gdy członkowie Rady, jeden po drugim, rozpadali się w nicość, a jego umysł zaczynał niebezpiecznie się odkształcać, już wiedział, że jego zgubą stanie się więź mentalna. Dwunastu odchodziło ze świata. To wprost nie do wiary! Anioły będą bez nich zagubione, i to na wieczność. Upłynęło zaledwie kilkanaście sekund. Siedmiu z Rady przestało istnieć. Stłumione odgłosy strzałów nie milkły. Ogłuszony tępą rozpaczą Raziel osunął się na podłogę, mając przed oczami unoszące się dokoła odłamki blasku. Co on uczynił? Wyczuwał obecność innych aniołów w budynku, w ich eterycznej postaci, oszołomionych i powalonych bólem, ginących od straszliwego szoku. „Wstań i walcz! – nakazał sobie. – To tylko złudzenie, chwilowy przejaw słabości. Kiedy Dwunastu zginie, zdobędziesz wreszcie to, na czym ci zawsze najbardziej zależało!”. Zacisnął zęby, skupiając się wyłącznie na tym przekazie. Jakimś cudem udało mu się uwolnić umysł, choć ciało miał nadal spętane. Nad jego głową pozostała piątka Pierwszych Stworzonych zwarła szeregi i jednocześnie zaatakowała swoich przeciwników. A gdy sięgnęli mentalnie po ich siły życia, Raziel uświadomił sobie w przypływie mrocznej radości, że ich moc musiała już doznać poważnego uszczerbku, albowiem trzymające go więzy osłabły. *** Alex pędził korytarzem, a Willow i Seb deptali mu po piętach. Przed sobą miał obszerną salę, w której odbywało się przyjęcie. Słychać było delikatne dźwięki muzyki w wykonaniu kwartetu smyczkowego, zagłuszanej przez podekscytowany gwar rozmów. Alex spostrzegł także kilka pożywiających się aniołów, które tkwiły jednak w dziwnym bezruchu. Ich ofiary wpatrywały się w nich z uwielbieniem. Grupy ZA nie było nigdzie widać, co oznaczało, że ich prywatna audiencja musiała się już najpewniej rozpocząć. Alex w biegu wyjął pistolet i z impetem otworzył drzwi. Pięć aniołów, jaśniejących mocniej niż te, które dotąd widział, toczyło zaciętą walkę z jego zespołem. Rozmazane kolumny białego ognia atakowały z upiornym świstem przeciwników. Jedynie czworo ZA nadal strzelało. Alex zastygł ze zgrozy na widok mokrej od łez twarzy Trish. Dziewczyna szarpała gorączkowo za ramię usiłującego ją odepchnąć Wesleya. – Nie strzelaj! – błagała go z płaczem. – Nie wolno nam tego robić, nie możemy

krzywdzić aniołów! Boże, nie. Biedna Trish. Kara i inni wyglądali na oszołomionych, ale się nie poddawali. Trzymając broń w ręku, Alex zorientował się nagle, że nie ma do kogo strzelać, chyba że do grupy zabójców. Tego nie mógł zrobić, nawet za cenę ocalenia świata. Chociaż instynkt podpowiadał mu, że powinien wziąć na cel wraże anioły, nie posłuchał, tylko rzucił się na Karę i wyrwał jej pistolet z dłoni. – Zatrzymaj atak! – wrzasnął. – Macie natychmiast wstrzymać ogień! – Nie! Twarz Kary wykrzywiła desperacka furia, gdy zaczęła się z nim szarpać. Anioły Seba i Willow krążyły po całej sali, zarówno blokując strzały ZA, jak i chroniąc zespół przed atakami Rady. Na oczach Aleksa anioł Willow osłonił Liz, rozpościerając przed nią swe skrzydła. Po przeciwnej stronie sali kolejny z Dwunastu eksplodował w rozbłysku światła. Alex nie umiał powiedzieć, z czyjej ręki zginął. Willow przywarła do ściany obok Seba. Wyjęła swoją broń, lecz najwyraźniej zorientowała się, podobnie jak Alex, że nie ma sensu jej użyć. Wesley nie przestawał się szarpać z zapłakaną Trish. Kiedy udało mu się wystrzelić, anioł Seba drgnął w powietrzu, a sam Seb się zachwiał. Alex kątem oka dostrzegł jasnowłosą kobietę, która z trudem wstała z podłogi. Potoczyła wzrokiem po sali z nikłym uśmiechem satysfakcji i wymknęła się na korytarz. W tej samej chwili trafił go jeden z ciosów wymierzonych przez Karę i poczynania zagadkowej kobiety wywietrzały mu z głowy. Mocnym chwytem unieruchomił ramiona dziewczyny. Bliska łez, łowiła ustami powietrze. – Alex, ona rzuciła na ciebie urok! Nie rób tego! – Wstrzymać ogień! – powtórzył rozkaz, ignorując jej słowa. – Właśnie na tym zależy Razielowi, śmierć Rady może zniszczyć nasz świat! Zespół ogarnęła panika, w ferworze walki nikt nie zwracał uwagi na krzyki Aleksa. Kolejny anioł zanurkował prosto na Sama, który zastygł z szeroko otwartymi oczami, lecz po chwili zdołał się otrząsnąć z osłupienia, z bojowym rykiem wycelował broń i wystrzelił. Anioł Willow rzucił się naprzód. Kula przeszła przez niego, a jeden z Dwunastu wykonał zgrabny unik i odleciał. Alex usłyszał, jak Willow krzyknęła z bólu, i z trudem pohamował się, by do niej nie podbiec. Mocno odepchnął Karę i rzucił się na Teksańczyka, który oddał jeszcze jeden strzał. Obaj z hukiem zwalili się na podłogę. Samowi udało się uwolnić i dalej strzelał. Jeszcze jeden anioł z Rady zamienił się w kaskadę świetlistych cząsteczek. Pozostały jedynie trzy. Jaśniały teraz jak słońca, oślepiając boleśnie pulsującym blaskiem. Brendan biegał w kółko, uchylając się przed aniołem Willow. Ona sama siedziała pod ścianą z przymkniętymi oczami i pobladłą twarzą. Seb miał w ręku nóż, ale nie wydawał się zdolny do jego użycia. Następny pocisk trafił jego anioła, na co Seb zachwiał się i oparł o ścianę. – Przestańcie! Nie możemy tego robić! – krzyczała Trish, znowu szarpiąc Wesleya za zranione ramię. Chłopak krzyknął z bólu i osłonił je, wypuszczając z ręki broń. – Wes, uważaj! – ostrzegł go Alex. Anioł z Rady leciał już jednak prosto na niego. Wesley zamarł wpatrzony w jego przeszywające oczy. Po sekundzie znalazł się w mocy stwora. – Nie, nie możemy krzywdzić aniołów, co wy robicie? – zawołał słabym głosem. Bez namysłu rzucił się na Brendana i powalił go na ziemię. – Przestań! Nie rób im krzywdy! Sam wycelował w przeciwnika. Alex zdążył jednak uderzyć go w ramię i kula trafiła w ścianę. Wtem spostrzegł skulonego pod nią mężczyznę w ciemnym garniturze. Rany boskie, to niemożliwe. Raziel.

Ojciec Willow potrząsnął gwałtownie głową, jakby pozbywał się kajdan. Omiótł wzrokiem otoczenie, a jego piękne i dumne rysy stwardniały. Upuszczony pistolet Wesleya leżał opodal na dywanie. Sięgnął po niego i zacisnął palce na rękojeści broni. Alex wycelował i zaczął strzelać, choć wiedział, że nie zda się to na nic; nie można zabić anioła w ludzkiej postaci. Sycząc jak rozzłoszczony wąż, Raziel skulił się, gdy uderzył w niego grad pocisków, po czym niezrażony wymierzył własny pistolet w anioła z Rady, który atakował Liz. Sam również go zobaczył. Raptownie stracił chęć do walki i wbił ogłupiały wzrok w Aleksa. – Przestańcie! – ryknął. – Słyszycie, przestańcie natychmiast! On ma rację! Wszystko trwało zaledwie kilka sekund: Brendan odepchnął Wesleya i strzelił w tej samej chwili co Raziel. Członek Rady zamienił się w fontannę iskier. Inny anioł rzucił się na Brendana, rozrywając jego energię życia. Chłopak zachwiał się z krzykiem i upadł, kurczowo trzymając się za nogę. Jednocześnie Kara chwyciła upuszczoną broń i zmagając się z zapłakaną, histeryzującą Trish, oddała celny strzał, trafiając anioła, który był sprawcą anielskiego poparzenia Wesleya. Stwór rozpadł się na tysiąc połyskliwych kawałków. A potem Kara spostrzegła Raziela. Oczy jej się rozszerzyły, posłała Aleksowi przestraszone spojrzenie. Zataczając się w locie, anioły Seba i Willow ruszyły w kierunku jej ojca, który stał z bronią wycelowaną w ostatniego z Dwunastu. Nie! Aleksowi wróciła nagle wyostrzona świadomość. W zwolnionym tempie on i Sam poderwali się z podłogi i razem ruszyli pędem przez salę. Kątem oka Alex widział rozciągniętego na podłodze Wesleya i Trish szarpiącą się z Karą. Raziel zacisnął szczęki i zmrużył oczy, celując. Jego rany lekko krwawiły, plamiąc kosztowny garnitur. Alex miał niejasne wrażenie, że ostatni anioł z Rady próbuje się bronić poprzez mentalne zawładnięcie Razielem. Chociaż płonął teraz blaskiem tysiąca słońc, jego moc chyba nie odnosiła skutku. Raziel wykrzywił wargi w szyderczym uśmiechu. – Mój świat, moje prawa, Isdo – rzekł cichym głosem. Anioł Willow, który wyprzedzał nieco anioła Seba, rzucił się gwałtownie naprzód, osłaniając ostatniego członka Rady przed kulą Raziela. W tej samej chwili Alex i Sam runęli na niego i z hukiem zwalili na podłogę. Ale było już za późno. Alex spojrzał przez ramię i zobaczył, że pocisk przeszył anioła Willow na wylot i sięgnął swego celu – miotany drgawkami członek Rady bezradnie łopotał błyszczącymi skrzydłami. Towarzysząca śmierci ostatniego z Pierwszych Stworzonych eksplozja była bezgłośna, ale Alex odczuł ją każdą tkanką ciała. Błyskawicznie schylił głowę, chcąc uniknąć trafienia falą uderzeniową. Przemknęła z rykiem obok niego, jej potężny wir zdawał się szarpać jego skórę i włosy, skręcając zarazem trzewia. Wydawało się, że cały świat zadrżał gwałtownie, po czym zaległa cisza. Kiedy Alex podniósł w końcu wzrok, ujrzał jedynie deszcz migoczących drobinek światła, unoszących się w powietrzu jak chmara świetlików w parną letnią noc. Leżał, z trudem oddychając, świadom, że reszta zespołu również została rzucona na podłogę. Nie mógł uwierzyć, że od wejścia do sali upłynęło zaledwie kilka minut. W nagłej ciszy rozległa się muzyka kwartetu smyczkowego, grającego Mozarta. Co z Willow, czy przeżyła? Z wysiłkiem podniósł się z podłogi. Pod ścianą siedział Seb z niewyraźną miną, ściskając jej ręce i przemawiając do niej cichym głosem. Willow zatrzepotała powiekami. Alex zwiesił ramiona. Jego ulga była równie bezmierna jak pragnienie, by do niej podbiec. Sam także się podniósł; miał spuchniętą i posiniaczoną twarz. – Alex, popatrz no tylko – bąknął, wpatrując się w ziemię.

Raziel znieruchomiał. Serce Aleksa zabiło tak mocno, że aż boleśnie, gdy patrzył na rozciągnięte na podłodze ciało Raziela. Na jego fioletowej koszuli wykwitła mokra ciemna plama, szorstkie czarne włosy były zwichrzone. Przypomniały mu się słowa Willow o tym, że zagłada Rady może faktycznie oznaczać śmierć wszystkich aniołów i że większość z nich jest właśnie tego zdania. – Tak sobie myślę – wyszeptał Sam zdławionym głosem – że może nam się udało. Może naprawdę nam się udało… Kara gramoliła się z podłogi, wyraźnie ogłuszona. Nagle Alex rozejrzał się po sali, zaalarmowany, czując mrowienie w karku. Chwileczkę, gdzie podziali się Wesley i Trish? Nie, nie miał omamów – oboje gdzieś zniknęli. W momencie, gdy sobie to uświadomił, z przyległego pomieszczenia dobiegły ich rozhisteryzowane krzyki: – Przed chwilą zabili Radę! Zabili wszystkie anioły! O Jezu! Alex i Kara jednocześnie doskoczyli do drzwi i zamknęli je z trzaskiem. Z sali było jeszcze jedno wyjście; miał nadzieję, że zdążą z niego skorzystać. Sam znalazł się przy nich. – Łap stół! – polecił Alex. Przesunęli ciężki drewniany mebel i zastawili nim drzwi akurat w chwili, gdy gniewne wrzaski zaczęły się do nich zbliżać. Potem dorzucili jeszcze kilka krzeseł. Barykada powinna im dać parę minut cennego czasu. Budynkiem wstrząsnął słaby huk. Trwał ledwie sekundę. Kara z sykiem wciągnęła powietrze; Alex domyślił się, że odniosła podobne wrażenie co on – w świecie zostały właśnie uwolnione moce niewiadomego pochodzenia. – Rany boskie – wyszeptała, patrząc na niego przestraszonym wzrokiem. – Jednak miałeś rację, prawda? Nie było chwili do stracenia. Brendan z trudem zbierał się z podłogi, krzywiąc się z bólu z powodu zranionej nogi. Liz stała nieruchomo, oszołomiona. Seb wstał chwiejnie, podtrzymując przelewającą mu się przez ręce Willow. – Okej, słuchajcie, zabieramy się stąd! – warknął Alex do wtóru walenia pięściami w drzwi. – Wyjdziemy tędy, ale nie skręcamy w lewo, bo korytarz jest nieczynny. Nie korzystamy z windy, zbiegniemy po schodach. Kara, pomożesz Brendanowi; Sam, ty zajmiesz się Liz, ale najpierw sprawdź, czy nie doznała anielskiego poparzenia. Jeśli się przypadkowo rozdzielimy, nie czekajcie, tylko uciekajcie stąd jak najprędzej. No już, biegiem! Zespół skoczył przed siebie, Alex zaś podbiegł do Seba i Willow. – Co z nią? – spytał nerwowo. Seb wziął półprzytomną Willow na ręce. Blada jak kreda, oparła bezwładnie głowę na jego ramieniu i otoczyła rękoma szyję. – Chyba zemdlała, ale powoli dochodzi do siebie – odrzekł Seb. Jego pobladła twarz wyrażała znużenie. Poprawił na rękach Willow i wyraźnie się przy tym zachwiał. – Daj mi ją, ledwo się trzymasz na nogach – powiedział Alex. Stoły barykadujące wejście zatrzęsły się pod wpływem energicznego walenia napierającego, rozwrzeszczanego tłumu. Reszta ZA zniknęła, co znaczyło, że Liz dobrze się czuła. – Nic mi nie jest – odparł Seb z widocznym wysiłkiem. Potknął się lekko, ruszając do drzwi. – Nie gadaj bzdur – ofuknął go Alex. – Chcesz, żeby straciła życie? – Odebrał Sebowi Willow chwilę przed tym, jak pod chłopakiem ugięły się kolana. Willow przywarła do niego z cichym jękiem, najwyraźniej nie zdając sobie sprawy z tego, że to on, Alex. Trzymając ją mocno, drugim ramieniem podtrzymywał Seba, który wyglądał, jakby miał zaraz stracić przytomność. – Chodź, szybko…

– Och, czy naprawdę musicie już iść? – zapytał niski jedwabisty głos. Alex okręcił się na pięcie. Przed nim stał Raziel, blady wprawdzie i wymizerowany, ale jak najbardziej żywy, i mierzył do niego z pistoletu. – Wiesz, sprawi mi to doprawdy ogromną przyjemność – wyznał konfidencjonalnie. – Czyż to nie cudowne, że sytuacja się całkowicie odwróciła? Zaskoczony Alex wpatrywał się w niego, słuchając jednocześnie coraz głośniejszych pokrzykiwań za drzwiami. „Być może zginie tylko Dwunastu”. Nie. Nie! Wrażenie déjà vu z katedry w Denver było tak potężne, że się zachwiał. Wiedząc, że na nic się to nie zda, mimo wszystko błyskawicznie wycelował i strzelił do Raziela. Tym razem anioł nawet nie drgnął. Z drwiącym uśmiechem na ustach pociągnął za spust, celując w głowę Aleksa. Rozległ się suchy trzask iglicy w pustej komorze. Anioł spojrzał na pistolet z gniewnym niedowierzaniem, po czym przybrał swą eteryczną postać i z szumem skrzydeł wyleciał z sali. Alex zaklął, ale nie miał szans na oddanie strzału. Przyciskając Willow do piersi i podtrzymując słaniającego się Seba, ruszył do drzwi. Wrzaski były tutaj głośniejsze; zapewne część rozwścieczonego tłumu nadciągała właśnie tędy. – Rusz się – wysapał do Seba, wlokąc go za sobą korytarzem. – Nie zamierzam zdechnąć przez ciebie. Tobie też nie wolno umrzeć, przyrzekłem, że cię zabiję, pamiętasz? No chodź! Seb parł chwiejnie naprzód siłą woli. – Uhm, pamiętam – wymamrotał. Uwolnił się z jego uchwytu i zaczął nieco szybciej przebierać nogami. Willow słabo obejmowała Aleksa za szyję. Jej włosy pachniały tak, jak pamiętał. „Wyprowadzę cię stąd, maleńka, nie pozwolę, żeby coś ci się stało” – myślał, gnając ile sił w nogach przez korytarz. Za plecami słyszał rozgorączkowane nawoływania i trzask otwieranych drzwi, gdy goniący ich ludzie sprawdzali kolejno pomieszczenia. Z przeciwnej strony nadbiegli Sam i Liz. – Odcięli nam drogę ucieczki, klatka schodowa jest zablokowana – wysapała Liz. – Czekają tam na nas, jest ich masa. – Gdzie są Kara i Brendan? – chciał wiedzieć Alex. – Nie wiem, byli przed nami! Pewnie zdążyli się przebić. – Sam nerwowo przeczesał jasną czuprynę. – Windy też są zablokowane. Jezu, co teraz zrobimy? Będziemy się przebijać, ostrzeliwując tłum, czy jak? Po lewej stronie znajdowały się drzwi. Alex gorączkowo przeszukiwał umysł, ale nie mógł sobie przypomnieć, dokąd prowadzą. Rozległ się kolejny huk, tym razem nad ich głowami. Lampy na moment przygasły. – Tutaj! – krzyknął, rzucając się do drzwi. Schody prowadzące na górę. „Na górę? – zdziwił się w duchu, gdy całą czwórką, dudniąc stopami, zaczęli przeskakiwać po dwa stopnie naraz. – Przecież jesteśmy już na najwyższym piętrze”. U szczytu schodów czekały na nich następne drzwi, zamknięte na klucz. – Cofnijcie się – polecił Sam, celując z broni, i wystrzelił. Pocisk z jękiem wbił się w metal i zamek puścił. Rzucili się biegiem. Otwarte niebo. Porywisty wiatr szarpiący ich ubrania. – Jezus Maria – wychrypiał Alex, tuląc Willow do serca. – No, to właściwe podsumowanie sprawy – warknął Sam. Liz rozglądała się bezradnie dokoła, to otwierając, to zamykając usta. Seb zaklął po hiszpańsku, zerkając na schody za plecami, skąd dochodziły teraz coraz głośniejsze wrzaski. Myśliwi dopadli swoją zwierzynę. Ucieczka skończona – znajdowali się na lądowisku dla helikopterów.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY DZIEWIĄTY Alex i ja zastanawialiśmy się często, co by się stało, gdyby mój anioł został kiedyś ranny. Okazało się, że to mniej więcej tak, jakby dostać młotkiem po głowie. Każda kula trafiająca w niego waliła w sensie przenośnym w moją czaszkę, aż wreszcie zaczęłam się bać, że mi pęknie. Podczas ataku siedziałam skulona pod ścianą, zaciskając pięści i walcząc o utrzymanie przytomności. Jak mogłam, skupiałam uwagę na mojej anielskiej postaci. Dwunastu spostrzegło oczywiście, kim jestem, byli jednak zbyt pochłonięci walką, żeby podjąć konkretne działania przeciwko mnie albo Sebowi. Wyczuwałam ich zaszokowanie z powodu tego, co się stało; cały ogrom ich bezsilnej wściekłości. Przez ponad trzy tysiąclecia nikt nie ośmielił się rzucić im wyzwania. Raziel również tam był. To naturalne – gdzie indziej miałby się znajdować? Nadeszła godzina jego triumfu. Nie zawahał się ani przez moment, gdy mój anioł osłonił swym ciałem ostatniego członka Rady. Z nieprzeniknionym wyrazem twarzy spojrzał na niego i wycelował. Impet uderzenia pocisku sprawił, że niemal straciłam świadomość i ledwie zdołałam wrócić do ludzkiej postaci. Osłabłam, przed oczami miałam ciemną zasłonę. Seb chwycił mnie w ramiona. „Przepraszam – pomyślałam. – Chcę, żeby było między nami tak jak dawniej”. Nie miałam siły wypowiedzieć tych słów na głos. Przywarłam do niego, gdy świat zakołysał się i odpłynął. Potem wydawało mi się, że to Alex wziął mnie na ręce. Wrażenie jego uścisku było tak namacalne, że pragnęłam zostać tak już na zawsze. Kiedy doszłam do siebie, wpatrywałam się w niebo nad głową. Z oddali dochodziły czyjeś krzyki i odgłos skrobania. Usiadłam, wciąż jeszcze oszołomiona, i ujrzałam obraz z mojego snu. Miałam przed sobą Mexico City rozpościerające się we wszystkie strony aż po horyzont. W powietrzu dało się wyczuć dziwny bezruch, jakby cały świat wstrzymał oddech. Poczułam mrowienie na karku. Zapuszczone przez Radę korzenie zdawały się teraz uwolnione i niebezpieczne, niczym ciała bezgłowych węży, wijących się niespokojnie pod powierzchnią ziemi. Z trudem się podniosłam – znajdowałam się na lądowisku dla helikopterów. Opodal były drzwi. Alex, Seb, Sam i Liz przyciągnęli właśnie przed nie ciężkie żelazne pachołki i metalowy przedmiot o niewiadomym przeznaczeniu. Drzwi trzęsły się rytmicznie do wtóru energicznych wrzasków napierających na nie ludzi. – Trzymajcie mocno, wszyscy! – krzyknął Alex i natarł całym ciałem na prowizoryczną barykadę. Nadal kręciło mi się w głowie, lecz niewiele myśląc, podbiegłam, żeby pomóc kolegom. Metalowy kloc wyglądał jak część gigantycznego klimatyzatora. Naparłam na niego ramieniem i pchałam z całej siły. Obok mnie Seb zapierał się stopami o beton, ze schyloną głową i rękoma wczepionymi w zaporę. – W porządku? – sapnął, zerkając na mnie z ukosa. – Chyba tak – wyszeptałam. Alex spojrzał na mnie i z jego oczu wyczytałam głęboką wdzięczność. Bez słowa naparł ramieniem na barykadę, kiedy metal zazgrzytał o beton. Drzwi uchyliły się odrobinę, po czym zatrzasnęły z hukiem, gdy wszyscy razem stawiliśmy opór atakującym nas ludziom. Rozległy się ich wściekłe okrzyki. – Boże, zaraz tutaj wtargną! – jęknęła czerwona z wysiłku Liz. – Alex, co zrobimy? Na

dachu nie ma się gdzie schować! – Jak tu wlezą, zaczniemy do nich strzelać, dorwiemy tych sukinsynów jednego po drugim – stęknął Sam, nie zwalniając nacisku na zaporę. Jego potężne muskuły napięły się do granic możliwości. – Jasne, to nam da góra dwie minuty! – wykrzyknął Seb z jawną drwiną. Drzwi trzęsły się i postukiwały. – Ile naboi ci zostało, stary? – Wystarczająco dużo, żeby zdążyli gorzko pożałować, że się tu za nami wepchali – warknął Sam ponuro. – Zginę, walcząc, to jedno wiem na pewno. – Wszyscy zginiemy – jęknęła Liz z przerażeniem. – Jest ich po prostu zbyt wielu! Do tego Trish i Wesley… – urwała i zaszlochała. Ja także byłam bliska łez. Trish, którą wszyscy bez wyjątku lubili; Wesley, który chciał tylko pomścić swoją rodzinę. Mielibyśmy teraz do nich strzelać? Wrzaski przybrały na sile, gdy drzwi nagle się uchyliły. Z najwyższym trudem udało nam się je zatrzasnąć. – Dobra, tylko bez paniki – powiedział Alex. – Kiedy tu wpadną, wykorzystamy element zaskoczenia. Odsuniemy się od barykady i ustawimy po bokach. Jak tłum wybiegnie na dach, zaczniemy strzelać. Oddajcie najpierw kilka strzałów ostrzegawczych, ale nie marnujcie naboi, jeśli ich to nie odstraszy. Mówił rzeczowym tonem, ale wiedziałam, ile go to kosztowało. Myśl o strzelaniu do ludzi napawała go szczerą odrazą. Nie był w tym odosobniony. Wyobraziłam sobie, że naciskam spust i widzę padającego przede mną człowieka w agonii. Zaschło mi w gardle. Wątpiłam, żebym była do tego zdolna. – Oddaj mi broń i schowaj się za mną, kiedy puścimy zaporę – zwrócił się do mnie Seb. – Seb, nie… – wyjąkałam przez ściśnięte gardło. – Nie pozwolę, żebyś mnie osłaniał. – Nie dyskutuj teraz ze mną, tylko to zrób – odparł napiętym tonem. – Nie wyobrażasz sobie, żebyś mogła strzelić, ja natomiast nie mam żadnych oporów. – Seb ma rację – powiedział krótko Alex. – Masz się schować za nami oboma. Nasze oczy znów się spotkały i rozpoznałam w jego spojrzeniu tę samą obawę, jaką wcześniej wyraziła Liz. Przewaga napastników była tak duża, że nie mieliśmy szans. Sądząc po zaciekłości dochodzących do nas wrzasków, strzały ostrzegawcze nie przyniosą pożądanego rezultatu. Jeżeli czegoś nie wymyślimy, i to szybko, niechybnie wszyscy zginiemy. – Dobra, liczę do trzech – powiedział głośno Alex, przekrzykując hałas. Krzyki były teraz wręcz ogłuszające, drzwi to uchylały się, to zatrzaskiwały z łomotem jak bijące serce. – Jeden. Rozejrzałam się dokoła dzikim wzrokiem, gorączkowo usiłując znaleźć jakieś wyjście, cokolwiek, co być może uszło uwadze innych. Na przykład winda – jak fajnie byłoby teraz odkryć windę. Powiodłam spojrzeniem do krawędzi wieży i tam je zatrzymałam. Wpatrywałam się w dal; w mojej głowie kłębiły się dziesiątki myśli. Barykada omal nie runęła, odsunięta coraz bardziej przez tłum. – Dwa – wycedził zimno Alex. Mój sen. Wieża, z której odleciałam; moje skrzydła, które zdawały się nagle tak potwornie ociężałe. Seb odwrócił głowę i spojrzał na mnie, wychwyciwszy moje myśli. Było to tak całkowicie szalone, że nagle nabrałam pewności, iż to nasza jedyna szansa. – T… – Nie, poczekaj! – wykrzyknęłam. – Mam inny pomysł! Pełną grozy minutę zajęło Sebowi i mnie przygotowanie się do akcji. Przez ten krótki czas usiłowałam nie patrzeć na ślizgającą się po betonie barykadę i powiększającą się systematycznie szparę w drzwiach. Koncentrując się, słyszałam jak przez mgłę postękiwania

kolegów, walczących, by nie dać się od nich odepchnąć. Stojący przy mnie Seb był równie skupiony jak ja. Jemu także nie przychodziło to łatwo. Nad naszymi głowami unosiły się oba nasze anioły. Wreszcie podniosłam rękę i dotknęłam stopy mojego anioła, który patrzył na mnie z góry spokojnym wzrokiem. Miał moją twarz, pobielałą teraz jak marmur, i delikatnie poruszał skrzydłami. Stopa wydawała się zimna i solidna. Wrażenie dotykania innej siebie było co najmniej osobliwe. Spojrzałam na Seba; jego anioł wyglądał tak samo solidnie. Kiwnął głową. – Jesteśmy gotowi – powiedziałam, podnosząc głos. Udało mi się nie okazać strachu. Jeżeli się pomyliłam, czekała nas wszystkich pewna śmierć. Pot wystąpił na czoło mocującego się z drzwiami Aleksa. – Jeszcze raz liczę do trzech; pchamy tak mocno, jak się da, a potem biegiem! Raz – dwa – trzy! Z nowym impetem naparliśmy na barykadę. Odrzuceni do tyłu atakujący zaryczeli z wściekłości. Następnie pognaliśmy do krawędzi lądowiska, a oba anioły leciały tuż nad nami. Rozległ się przeraźliwy zgrzyt, gdy tłum odepchnął zaporę, a potem tupot dziesiątek stóp. Już wcześniej ustaliliśmy, kto z kim poleci. Seb był silniejszy ode mnie, więc musiał zabrać dwie osoby. Nie mógłby jednak utrzymać Aleksa i Sama, ja zaś nie poradziłabym sobie z udźwignięciem potężnie zbudowanego Teksańczyka. Wniosek był więc jasny – musiałam polecieć z Aleksem. Serce waliło mi jak młotem, gdy dobiegliśmy do skraju wieży. Alex spojrzał na mnie tymi swoimi niebieskoszarymi oczami i natychmiast zabrakło mi tchu. Gdybym miała pewność, że zaraz zginiemy, wyznałabym mu teraz wszystko. Mniej więcej stuosobowy tłum naszych prześladowców ujrzał nasze anioły i zatrzymał się niepewnie. Niektórzy ludzie mieli ze sobą prowizoryczną broń w postaci kawałków drewna, które wyglądały jak odłupane od ram obrazów. W tłumie pojawił się Raziel w ludzkiej postaci, ze swoją uduchowioną twarzą poety wykrzywioną obecnie wściekłością. Ryczał po hiszpańsku do otaczających go ludzi. Nie musiałam znać języka, żeby zrozumieć, co wrzeszczy: „Widzicie chyba, że nie mają aureoli! To nie są prawdziwe anioły, tylko zwykła sztuczka! To oni zabili Radę, nie możecie pozwolić im uciec!”. Na dach wypadli Wesley i Trish. – To Zabójcy Aniołów! Zatrzymajcie ich! – Czując nagłe mdłości, oderwałam wzrok od znajomych twarzy. Nie pora teraz o nich myśleć. – Okej, do roboty – powiedział Alex posępnie. Objęliśmy się w pasie, czując przyspieszone bicie swoich serc. Sam wziął Liz na ręce, a stojący za nim Seb objął ich oboje. Spojrzałam na niego i ledwo dostrzegalnie skinęłam. Wyczułam skupienie aniołów gotujących się do trudnego lotu. Motłoch rzucił się na nas. Na czele biegli Wesley i Trish, wrzeszcząc jak opętani. Wyprzedził ich jednak Raziel, poruszając się tak szybko, że łopotały poły jego marynarki. Zerknęłam na niego i na sekundę znalazłam się znów w jego głowie, wystrzelona jak z katapulty. Zachłysnęłam się, zaszokowana tym, co tam znalazłam, i mocniej uścisnęłam Aleksa. Połowa aniołów była już martwa. Nie było co do tego żadnych wątpliwości. Przyjęłam to z ulgą i oszołomieniem, po czym zesztywniałam – Raziel był mną zaintrygowany i żałował, że muszę zginąć. Podobało mu się spacerowanie po moich myślach. Wtem odniosłam wrażenie, że brama zatrzasnęła się na głucho, przecinając więź między nami.

– Chyba nie sądzisz, że uda ci się uciec? – krzyknął mój ojciec, nie zwalniając biegu. Zadrżałam, wpatrzona w niego. To ohydne, że wdarł się w mój umysł; gdybym mogła go zanurzyć w wybielaczu, z chęcią bym to uczyniła. – Jest tylko jeden sposób, żeby się o tym przekonać – odrzekłam cicho. Mój anioł otoczył nas ramionami, a wówczas ja i Alex postąpiliśmy krok ku otchłani. Świst wiatru w uszach, rozmazane gniewne gęby patrzące na nas z góry. Ulica pod nami zawirowała i się przybliżyła. W taflach zielonego szkła widziałam nasze odbicia. Mój anioł gorączkowo łopotał skrzydłami, nienawykły do takiego ciężaru. Niedaleko mnie Seb zmagał się z tym samym problemem, mając do uniesienia jeszcze większy ładunek. Nie mogę pozwolić, żebyśmy się rozbili. Jakimś cudem udało mi się wyrównać lot. Wrażenie było takie, jakby otworzył się nam nad głowami spadochron, i przestaliśmy spadać niczym kamienie. Spostrzegłam, że Seb także odzyskał kontrolę nad lotem. – Jak tam, w porządku? – spytał Alex, przekrzykując szum wiatru. – Tak – wydusiłam ciasno przytulona do niego. Czułam znajome ciepło jego zapachu. Byliśmy złączeni jak wiele razy przedtem; zapragnęłam unieść twarz i go pocałować. Odwróciłam wzrok, ale wcześniej ujrzałam jeszcze, jak Alex otwiera usta. – Willow… – zaczął, po czym urwał raptownie, gdy rozległ się dźwięk przypominający uderzenie gromu. Znów odczułam tę złowieszczą obecność zapuszczonych przez Radę korzeni, które żyły teraz własnym życiem. Zagłada Dwunastu wytrąciła wszystko z równowagi, niczym głaz staczający się z impetem ze stromego zbocza. – Niedobrze, co? – spytał Alex, przyglądając mi się z niepokojem. Zanim zdążyłam mu odpowiedzieć, mój anioł wzdrygnął się zaalarmowany. W świetlistej poświacie na niebie ukazał się Raziel w postaci anioła, oślepiająco odbijając się w szklanych ścianach Torre Mayor. – Pomyślałem sobie, że twój scenariusz byłby znacznie ciekawszy, gdyby zawierał więcej spadania – rzucił szyderczym tonem i smagnął skrzydłami mojego anioła, wytrącając go z toru lotu. Moje ludzkie dłonie zlodowaciały, gdy zaczęliśmy dużo szybciej lecieć w dół. Do pokonania zostało nam jeszcze około trzydziestu pięter. – Trzymaj się! – wrzasnął mi prosto w ucho Alex i sięgnął po broń. Raziel dostrzegł ten ruch. Z wykrzywionym obliczem rzucił się do niego, wyciągając długie palce ku jego energii życia. Nie! Mój anioł ze znieruchomiałymi skrzydłami runął ze świstem w dół jak kamień. Oboje z Aleksem zaczęliśmy wirować, przed oczami migały nam ziemia, niebo i skrzydła. W pewnej chwili omal nie zwolniłam uchwytu, lecz Alex mnie przytrzymał. – Nie pozwolę ci spaść, nigdy cię nie zawiodę – wymamrotał, ale wiedziałam, że nie był świadom, iż głośno wypowiedział te słowa. Wiatr z groźnym rykiem szarpał mnie za włosy i ubranie, mój anioł ledwie mógł unieść anielskie ramiona. Nie ma mowy, nie zginiemy w ten sposób. Dysząc ciężko, skupiłam się i zatrzepotałam skrzydłami. Wyrównałam lot akurat w chwili, gdy znowu pojawił się Raziel i zanurkował prosto na Aleksa. – Alex! – krzyknęłam przerażona. Odwrócił się natychmiast, lecz skrzydła mojego anioła, zbyt wyczerpanego, aby móc zręcznie lawirować, zasłoniły cel. Alex zaklął, gdy Raziel znalazł się bliżej. Mój puls tętnił jak oszalały. Nie, nie dopuszczę, żeby to się stało. Odetchnęłam głęboko, wyjęłam broń i wycelowałam. – Och, nie sądzę, żeby ci się udało – zadrwił Raziel, nie próbując nawet zrobić uniku. – Poznałem cię bardzo dobrze, moja córko. Bez słowa pociągnęłam za spust.

Chybiłam, ale to wystarczyło, żeby go przestraszyć. Szarpnął się do tyłu, gwałtownie machając skrzydłami. Nad nami widziałam Seba z Samem i Liz i wyczuwałam jego smutek, że nie może mi pomóc. Za to Sam strzelał do Raziela, który spostrzegł to i sycząc gniewnie, rzucił się do ucieczki. Alex także zyskał w końcu czystą pozycję do oddania strzału i wycelował broń, trzymając mnie mocno drugim ramieniem. – No, tym razem wreszcie będzie martwy – mruknął z zaciętością w głosie. Z impetem wylądowaliśmy na niezbyt szerokim trawniku obok parkingu. Mój anioł spowolnił lot na tyle, na ile zdołał, ale i tak wrażenie było takie, jakbyśmy uderzyli w ceglany mur. Krzyknęłam, gdy razem z Aleksem potoczyliśmy się bezwładnie. Obok nas ktoś inny wydał okrzyk bólu po wylądowaniu anioła Seba. Mój bezzwłocznie stopił się ze mną, bardzo wyczerpany. Odczułam jego ulgę, że sprowadził nas bezpiecznie na ziemię. Przez chwilę leżałam na trawie, trzęsąc się ze zdenerwowania. Czułam dotyk ramienia Aleksa. – Jesteś cała? – szepnął. Przymknęłam oczy, napawając się jego bliskością. – Owszem. – Mój głos brzmiał pewnie; nie zdradzał targających mną uczuć. Wyswobodziłam się z objęć Aleksa i usiadłam wyprostowana, czując, jak mocno bije mi serce. A potem spojrzałam w niebo. Raziel unosił się wysoko nad nami, całkowicie poza zasięgiem naszych kul. Nie był sam. Nadlatywała ku niemu Charmeine, anielica, którą widziałam w jego myślach; jej długie włosy łopotały na wietrze. Za nią leciało kilkadziesiąt innych aniołów. – Oto zdrajca, który dokonał zamachu na Dwunastu! – zakrzyknęła spiżowym głosem. – Nie pozwólcie mu uciec! „No, oczywiście” – pomyślałam oszołomiona, przypomniawszy sobie, czego dowiedziałam się o niej z umysłu Raziela. Charmeine płonęła żądzą władzy. Raziel się łudził, że ją kontroluje; zwiodła zarówno jego, jak i Radę. Jej ryzykowna gra przyniosła owoce. Raziel pomógł jej zgładzić Dwunastu, a teraz przestał już być potrzebny. Anielskie skrzydła zalśniły jak ostrza sztyletów, gdy kohorta zniżyła lot. Przypuszczałam, że to pozostała przy życiu reszta orszaku Rady. Z rykiem gniewu Raziel wystrzelił prosto w górę, unikając zderzenia z przeciwnikami. Obserwowałam powietrzną walkę z niezdrową fascynacją. Byłam pewna, że wkrótce będę niemym świadkiem śmierci mojego ojca. Krzyknęłam przestraszona, gdy ziemia wierzgnęła nagle niczym żywe stworzenie. Z oddali dobiegł dźwięk tłuczonego szkła. Zawyły alarmy samochodów. Ziemia zatrzęsła się ponownie… i znienacka wytrysnął z niej gęsty strumień energii. Wił się i miotał dziko w powietrzu na wszystkie strony, prawie niewidzialny; można go było raczej wyczuć, niż zobaczyć. W pewnej chwili przeciął na ukos stado walczących aniołów, rozpraszając je w różnych kierunkach, po czym siekł jeszcze raz i jeszcze; niektóre z nich wybuchły fontanną blasku. Przeszedł mnie zimny dreszcz. Nie umiałam określić, kto jest kim – co tu się w ogóle działo? Alex z posępną miną śledził nieoczekiwany rozwój wydarzeń. – Chodź, wynośmy się stąd jak najdalej – powiedział, podnosząc się z trawy. Wyciągnął do mnie rękę. Podałam mu swoją, po czym natychmiast cofnęłam, przypomniawszy sobie w porę, że przecież nie mogę go dotknąć, i to pod żadnym pozorem. – Przepraszam – wymamrotałam, wstając niezgrabnie. Na twarzy Aleksa mignęła uraza; zacisnął szczęki. Spojrzał tam, gdzie stali Seb i pozostali. Wyglądało na to, że Sam skręcił nogę w kostce. Krzywiąc się, wstał z trudem podtrzymywany przez Seba i oparł się ciężko o niego.

– Weź – powiedział Alex, podając mi kluczyki. – Idź po samochód, dojdziemy do ciebie najszybciej, jak zdołamy. Skinęłam głową, żałując, że nie mogę mu niczego wyjaśnić. Odwróciłam się i szybko pobiegłam. Wieża Torre Mayor znajdowała się teraz z boku. Reszta aniołów nad naszymi głowami wydawała się rozbłyskami rozmytego światła. Usłyszałam tupot za plecami i po chwili zrównała się ze mną Liz. – Niedobrze to wygląda – wysapała, gdy kolejny głuchy wstrząs poruszył ziemię. Opodal zabrzęczały pojemniki na śmieci. Nie miałam siły odpowiedzieć; nagle mój wewnętrzny głos zaczął mnie ponaglać do jeszcze szybszego biegu, jakby od tego zależało teraz wszystko. Skręciłyśmy za rogiem w Rio Atoyac. Strażnik opuścił swoją budkę, więc zgięte wpół przecisnęłyśmy się pod szlabanem i wdrapałyśmy na metalową blokadę wjazdu, zsuwając się z niej jak na zjeżdżalni. Zaparkowana przy rampie dostawczej terenówka stała tam, gdzie ją zostawiliśmy przed akcją; wyglądała zupełnie zwyczajnie. Liz wskoczyła na siedzenie pasażera, a ja zapaliłam silnik. Obracając gwałtownie kierownicą, wycofałam z piskiem opon i popatrzyłam na metalowy klin blokujący wyjazd z parkingu. Z tej odległości wydawał się stromą rampą, skierowaną prosto w kosmos. Jeszcze jeden głuchy wstrząs. Niewiele myśląc, posłałam mojego anioła do budki strażnika. Żeby wcisnąć guzik opuszczający blokadę, należało najpierw użyć kluczyka, którego nigdzie nie było widać. Płynęły cenne sekundy. – Co ty… co właściwie zamierzasz? – spytała niepewnie Liz, gdy mój anioł powrócił z szumem skrzydeł. Przez myśl przeleciał mi ponury obraz z serialu Diukowie Hazzardu. – Dobrze będzie zapiąć pasy – powiedziałam, sięgając po swój. Zaschło mi w ustach; blokada z każdą chwilą wydawała się bardziej stroma. Utkwiwszy w niej wzrok, chwyciłam mocniej kierownicę i wzięłam głęboki oddech. Liz zapięła swój pas trzęsącymi się rękami. Zerknęła na mnie niespokojnie, biała na twarzy jak kreda. – Willow, nie zamierzasz chyba… – Trzymaj się – poradziłam i wdepnęłam gaz do dechy. Uderzyłyśmy w blokadę z prędkością około pięćdziesięciu kilometrów na godzinę i przez jedną przerażającą sekundę katapultowałyśmy się, unosząc ponad szlabanem. Grzmotnęłyśmy twardo w ziemię, najpierw przednimi kołami; terenówka zakołysała się jak wierzgający ogier, rzucając nas do przodu, a potem do tyłu. Jakimś cudem udało mi się nad nią zapanować i dodawszy gazu, wyskoczyłam na ulicę, a potem cofnęłam do miejsca, w którym wylądowałyśmy. – Rany boskie, naprawdę nam się udało! – wysapała Liz. Odetchnęłam, przyznając w duchu, że sama byłam tym zaskoczona. Alex i inni byli w połowie przecznicy. Kiedy zaparkowałam przy nich, otworzył tylne drzwi i razem z Sebem pomogli wsiąść Samowi. – Jezu, jestem pewien, że złamałem nogę w kostce – wymamrotał Teksańczyk, opuszczając bezwładnie głowę na siedzenie. Był bardzo blady. Po chwili wszyscy siedzieli już w aucie. – Mam nadzieję, że tylko skręciłeś. I tak miałeś szczęście, no nie? Zresztą tak jak my wszyscy – powiedział Alex. Bez trudu wyczuwałam ogromny niepokój Seba i wiedziałam, że myśli to samo co ja: gigantyczne korzenie energii wymknęły się spod wszelkiej kontroli, smagając tę nieszczęsną

ziemię. Musieliśmy natychmiast opuścić miasto. Ruszając z rykiem silnika, spostrzegłam, że nad nami walczą jeszcze tylko dwa anioły. Dwa… Czy to znaczy, że Raziel nadal żyje? Jezdnia zadrżała, ja zaś instynktownie przyspieszyłam, usiłując wyprzedzić to drżenie. Kolejne smagnięcie energii ze świstem przecięło powietrze. Musiało trafić w walczące anioły, bo nagle buchnął oślepiający blask, jakby słońce w zenicie oświetliło powierzchnię wody. A potem wszystko się uspokoiło. Serce omal nie wyskoczyło mi z piersi. Czy Raziel naprawdę zginął? Moje oczy napotkały wzrok Aleksa we wstecznym lusterku. On także tego nie wiedział, choć byłam pewna, że miał taką nadzieję. Skręciłam ostro w Paseo de la Reforma i zostawiliśmy za sobą miejsce, gdzie przed chwilą walczyły anioły. Wymijałam pojazdy z prawej i z lewej strony, całkowicie ignorując wściekłe trąbienie ich kierowców. Po pewnym czasie ruch się nieco zmniejszył, ponieważ ludzie zjeżdżali na pobocze w obawie przed kolejnymi wstrząsami. W Mexico City trzęsienia ziemi zdarzają się dość często. Gdybyśmy teraz mieli z tym do czynienia, zaniechanie jazdy byłoby mądrym posunięciem. Ja jednak nie zamierzałam się do tego uciekać, wyczuwając niepokojąco groźną energię tego miejsca. Ciężarówka zastawiła mi drogę. Sam zawył z bólu, gdy skręciłam gwałtownie na rozdzielający jezdnie pas trawy; po chwili terenówka, telepiąc się, wróciła z powrotem na szosę. Posuwaliśmy się dalej na północ Paseo de la Reforma. Z rosnącą grozą uświadamiałam sobie, że postąpiłam słusznie, chcąc jak najszybciej wydostać się z miasta. Daleko przed nami widniała pusta kolumna, na której stał niegdyś anioł z Mexico City, unosząc w niebo złocistą girlandę. Chwiała się teraz na boki jak zbyt wysoka wieża Jenga. – Dios mío – usłyszałam szept Seba za sobą. Nie było jak jej objechać, więc zacisnęłam zęby i popędziłam ku niej z szaloną prędkością. Kiedy zaczęła się chylić w poprzek jezdni, Liz krzyknęła, wbijając się w fotel, a potem wystrzeliliśmy pod nią i znaleźliśmy się bezpiecznie po drugiej stronie. – O rany – roześmiał się słabo Sam. – Czy mógłbym cię zgłosić do nagrody Kierowca Roku? Tak mocno ściskałam dłońmi kierownicę, że wydawały się do niej przyspawane. – Lepiej nie kuś losu – odparłam, nie odrywając wzroku od drgającej drogi. – Może powinieneś zaczekać, aż wydostaniemy się z miasta w jednym kawałku. – Uda ci się – powiedział Alex z mocą. – Na pewno ci się uda. Faktycznie mi się udało. O zachodzie słońca posuwaliśmy się naprzód krętą drogą wśród gór. Trzęsienie ziemi nie narobiło tutaj zbyt wielu szkód, chociaż czasem musieliśmy objeżdżać zwalone pnie drzew. Mimo to dokoła wyczuwało się duży spokój – wyniosłe szczyty gór strzelały w niebo jak przed wiekami. Spokój był dobry. Był wręcz nieoceniony. Alex przejął ode mnie kierownicę. Siedziałam teraz z tyłu obok Seba. Tkwił milczący, zapatrzony gdzieś w dal, ja zaś mimo woli odczuwałam jego ból na wspomnienie koszmarnego losu jego rodzinnego miasta. Albowiem gdy dotarliśmy w końcu do przedmieść, w lusterku wstecznym ujrzałam widok, który na chwilę pozbawił mnie tchu: ziemia w centro podniosła się i dosłownie zaczęła toczyć. Budynki trzęsły się i rozpadały pod uderzeniem betonowej fali, samochody wpadały w ziejące szczeliny. Zjechałam na pobocze, bo ręce drżały mi tak silnie, że nie byłam w stanie prowadzić. W milczeniu obserwowaliśmy niewyobrażalnie straszliwą scenę. Po długim czasie, wraz z ostatnim wstrząsem, fala zamarła. Potem zapadła najbardziej przeraźliwa cisza, jakiej kiedykolwiek doświadczyłam, jedynie wielka chmura pyłu unosiła się

w powietrzu. Właśnie wtedy Alex przejął kierownicę. Wysiadł i otworzył drzwi od strony szofera. – Przejdź do tyłu, dość już prowadziłaś – powiedział z twarzą zastygłą jak kamień. Nie próbowałam się z nim spierać. Po tym zdarzeniu bardzo długo nikt się nie odzywał. Milczenie trwało nawet teraz, po wielu godzinach jazdy. Na widok zbolałej miny Seba ściskało mi się serce. Zawsze twierdził, że nie cierpi Mexico City ze względu na wszystkie złe rzeczy, które go tutaj spotkały, ale ujrzeć niemal całkiem zburzone miasto… Przełknęłam z trudem, czując bolesne pulsowanie w skroniach. Chociaż bardzo pragnęłam objąć go i przytulić, nie byłam w stanie pokonać panującego między nami skrępowania, mimo że mi na tym zależało. Wreszcie siedząca z przodu Liz odchrząknęła. – Ciekawe, czy z Karą i Brendanem wszystko w porządku – powiedziała cichym głosem. Nie napomknęła o Wesleyu i Trish. Nie miałam jej tego za złe. Nawet myślenie o nich było zbyt bolesne. – Mam nadzieję – odrzekł krótko Alex, zmieniając bieg. Wcześniej próbowaliśmy do nich dzwonić, ale ich komórki nie działały. Niewypowiedziane przeczucie wisiało w powietrzu: prawdopodobnie rozwścieczony tłum zaatakował ich w drodze do wyjścia, zwłaszcza że z powodu zranionej nogi Brendana nie mogli się zbyt szybko posuwać. Przycisnąwszy rozpalone czoło do chłodnej szyby, obserwowałam mijane drzewa. Wyjawiłam wszystkim to, czego dowiedziałam się z umysłu Raziela – że połowa aniołów w naszym świecie zginęła. Powinniśmy to chyba uznać za zwycięstwo, ale w tej chwili trudno było o tym myśleć w takich kategoriach. Kiedy wyjechaliśmy zza zakrętu, naszym oczom ukazał się widok umierającego miasta w blednących promieniach zachodzącego słońca. Alex stanął i wszyscy wysiedliśmy, nawet Sam, który oparł się na jego ramieniu. W milczeniu spoglądaliśmy na zniszczone Mexico City. Dowodząc niezbicie, że naprawdę jest najbardziej odpornym na trzęsienia budynkiem na świecie, wieża Torre Mayor nadal stała, odcinając się zielonkawo na tle ciemniejącego nieba. Poza nią przetrwało niewiele. Wokół wieży w promieniu kilkunastu mil miasto zostało zmiecione z powierzchni ziemi. Ocalały jedynie kikuty kilku budynków, reszta stanowiła teraz stertę gruzów. Choć potrafiłam wypatrzeć płaski prostokąt placu Zócalo, nie było widać katedry. – Czy myślicie, że tak się stało na całym świecie? – spytała szeptem Liz. Zadrżała mimo woli i objęła się ciasno ramionami. – Czy tylko tutaj? Nikt z nas nie umiał jej odpowiedzieć. W końcu Alex odetchnął głęboko. – No dobra, chodźcie już. Musimy znaleźć jakieś miejsce na nocleg. Seb stał nieruchomo, wciąż wpatrując się w ruiny Mexico City, podczas gdy pozostali ruszyli do samochodu. Podniosłam wzrok i ujrzałam łzy na jego policzkach. Wtedy coś we mnie pękło i zarzuciłam mu ręce na szyję, łkając żałośnie. Objął mnie mocno i przytulił; staliśmy cali drżący, obejmując się, jakbyśmy mieli utonąć. Boże, jaka byłam głupia, jak kompletnie otumaniona żalem po rozstaniu z Aleksem. Seb miał rację. Pocałowaliśmy się, to wszystko. To wcale nie musiało nic między nami zmieniać, chyba żebyśmy świadomie do tego dopuścili. – Przepraszam – szepnęłam z ustami przy jego szyi. – Seb, tak bardzo mi przykro. Chcę, żeby wszystko było między nami jak dawniej. – Ja też tego chcę – odrzekł urywanie. – Pragnę tego bardziej niż czegokolwiek na świecie. Przymknęłam oczy i przywarłam do niego jeszcze mocniej. Czułam, jak jego zarost leciutko drapie mnie w głowę, czułam bezpieczną moc jego ramion. Nic się nie zmieniło,

a zarazem zmieniło się wszystko. Odzyskałam przyjaciela. Wiedziałam, że Seb nadal mnie kocha, on zaś zdawał sobie sprawę z tego, że ja nie darzę go miłością, ale teraz to nie miało już znaczenia, ani dla mnie, ani dla niego, i tak bowiem byliśmy sobie przeznaczeni. Każde z nas było częścią życia drugiego. Pewność, że nasza przyjaźń przetrwała nienaruszona po tym wszystkim, co niedawno przeszliśmy, była wprost nieoceniona. Po długiej chwili odsunęłam się od niego i pocałowałam go w policzek. – Chodźmy – powiedziałam. – Czy mój drogi brat odprowadzi mnie do samochodu? – Zawsze, querida – odrzekł Seb z leciutkim uśmiechem. Otoczył mnie ramieniem i powoli ruszyliśmy z powrotem. Księżyc właśnie wschodził, kiedy zatrzymali się na nocleg w południowym paśmie Sierra Madre. Wysoko w górach, pośród gęstego lasu i z rozgwieżdżonym niebem nad głowami, można było ulec złudzeniu, że nic się nie wydarzyło. Spokój otoczenia przynosił prawdziwą ulgę. Alex uznał, że dopóki żyje, nie zapomni widoku betonowej fali pochłaniającej wielkie połacie miasta. Jego zespół znalazł się w rozsypce. Z wysiłkiem udało mu się odsunąć od siebie gorzkie rozmyślania i zrobić wszystko, co było konieczne, aby zapewnić bezpieczeństwo pozostałym. Seb wyjął z kieszeni dżinsów zapalniczkę i wspólnie rozniecili ognisko. Alex rozbił namiot dla Willow i Liz. Chłopcy mogli się przespać w terenówce. Podarł jedną ze swoich koszul na długie pasy i fachowo zabandażował Samowi kostkę. Gdy skończył, na pyzatej twarzy Teksańczyka odmalowała się wdzięczność i ulga. Alex nieco się uspokoił, można było bowiem przypuszczać, że kostka nie jest jednak złamana. Całe szczęście, bo przecież Bóg jeden wie, ile czasu zajęłoby im znalezienie lekarza, zwłaszcza jeśli inne miasta na świecie wyglądały podobnie jak Mexico City. Nie był w stanie rozważać tak katastroficznej możliwości, tak samo jak nie starał się sobie wyobrazić, co znajduje się poza granicami kosmosu. Zamiast jałowych rozmyślań zajął się przyziemnym problemem jedzenia. W swoim plecaku znalazł kilka batonów energetycznych. Ta skromna kolacja musiała im wystarczyć. W samochodzie było jeszcze kilka butelek wody, a ponadto niedaleko płynął strumień. Sam pociągnął spory łyk mineralnej i skrzywił się okropnie. – Szczerze żałuję, że nie jest to coś mocniejszego – mruknął ponuro, gdy wszyscy obsiedli ognisko. – Kilka miarek dobrego Jasia Wędrowniczka z pewnością dobrze by mi teraz zrobiło. Nikt nie odpowiedział, ale twarze dokoła wyrażały tę samą myśl: „Witaj w klubie”. Liz wpatrywała się w ogień, Willow i Seb siedzieli blisko siebie, choć się nie dotykali. Alex wrzucił w płomienie suchą gałązkę. Po dzisiejszym dniu ostatnią rzeczą, na jakiej mu zależało, było dalsze dowodzenie zespołem, ale wiedział, że nie ma wyboru. – Okej, słuchajcie, zrobimy tak – rzekł w końcu. – Nie pozwolimy, żeby nas to zniszczyło. Wszyscy postąpiliśmy tak, jak uważaliśmy za słuszne, a gdybyśmy mieli to zrobić jeszcze raz, działalibyśmy dokładnie tak samo. Więc nie ma powodu do jęczenia. Najważniejsze, że połowa aniołów zginęła. Nie wybralibyśmy takiej metody ich zgładzenia, niemniej jednak jest to zwycięstwo, więc się nim cieszmy. Wszyscy obserwowali go z uwagą. Sam skinął lekko głową. Willow popatrzyła na niego z tkliwością, po czym spuściła wzrok, bawiąc się mankietem koszuli. – I co teraz? – Liz zadała w końcu najistotniejsze pytanie. Alex wzruszył ramionami. – Osobiście planuję dalszą walkę. – Opowiedział im o bazie w Nevadzie, o której wspomniała mu Sophie. Karta pamięci ze wszystkimi ważnymi informacjami spoczywała bezpiecznie w jego plecaku. – Mamy miejsce, do którego możemy się udać – zakończył relację. –

Jest w pełni wyposażone i zaopatrzone, a ja dysponuję kodem dostępu. – My? – zapytała Willow. Jej oświetlona blaskiem ognia twarz wydawała się nieruchoma. – Tak. – Alex kiwnął energicznie głową. – Jeśli chcecie, wszyscy możecie się do mnie przyłączyć. Powiedział to neutralnym tonem. Przez krótką chwilę, tuż po ataku, mogło się wydawać, że jego stosunki z Willow wróciły do normy. Złudzenie to rozwiało się jednak szybko, gdy nie przyjęła ofiarowanej jej pomocnej dłoni. Przebywanie z nią i Sebem będzie bardziej bolesne, niż chciał to sobie wyobrażać. Niemniej jednak potrzebował teraz każdego, kto zechciałby mu pomóc, a poza tym oboje należeli przecież do zespołu. Nawet Seb. Co dziwne, coś się dzisiaj między nimi dwoma zmieniło; Alex miał wrażenie, że byłby w stanie współpracować z Sebem, nie pragnąc go zabić. Willow miała zatroskaną minę, gdy oboje z Sebem wymienili spojrzenia. Chłopak starał się chyba wyczytać z jej oczu odpowiedź. – Niech nikt mi od razu nie odpowiada – powiedział Alex. – I nie czujcie się zobowiązani, żeby tam ze mną pojechać. – Przetarł twarz dłonią, usiłując z niej zetrzeć obraz walącego się miasta. A także Wesleya i Trish, gdy puścili się za nimi w pogoń na czele tłumu, wrzeszcząc jak opętani przez złe duchy. Czuł w kościach ogromne znużenie. – Dzisiaj było… najgorzej – mruknął. – Co nie znaczy, że czekają nas już tylko same przyjemności. Więc przemyślcie wszystko starannie. Zastanówcie się, co to właściwie znaczy dalej wykonywać tę robotę… Nie będę miał nikomu za złe, jeśli zechce raczej zaszyć się gdzieś w górach i spróbować na nowo poukładać sobie życie. – Kto, do cholery, chciałby coś takiego zrobić? – Sam prychnął pogardliwie. – Wchodzę w to z tobą, nie muszę się długo zastanawiać. – Siedział oparty o zwalony pień. Poprawił się, utrzymując skręconą nogę w pozycji wyprostowanej. – Po tym, co dzisiaj zaszło, na pewno nie będę się ukrywał i siedział z założonymi rękami, co to, to nie! – Ja też – odezwała się cicho Liz. Willow odchrząknęła, unikając spojrzenia Aleksa. – Zastanowimy się nad tym, dobrze? I jutro ci odpowiemy. My. Alex starał się zignorować bolesne ukłucie zazdrości. – Jasne – odrzekł obojętnie i wrzucił jeszcze jeden patyk do ognia. – Powrót do Stanów i tak zajmie nam co najmniej kilka dni. O ile się tam wybieracie – dodał. Seb znów skierował wzrok na Willow, przyglądając jej się z lekko zmarszczonymi brwiami. – Tego chyba jeszcze nie wiemy – odparł w końcu. Po tych słowach zapadło przedłużające się milczenie. Chociaż ogień trochę przygasł, i tak dawał sporo ciepła, odganiając nocny chłód. Sam skrzyżował ramiona na piersi i przymknął oczy. Wydawało się, że zapadł w drzemkę tam, gdzie siedział. Wreszcie Liz wstała, żeby przynieść butelkę wody z samochodu. Ponieważ długo nie wracała, Alex poszedł za nią i znalazł ją skuloną na przednim siedzeniu, z twarzą ściągniętą ze zmęczenia. Już chciał ją obudzić i powiedzieć, żeby przeszła do namiotu, kiedy uznał jednak, że da jej spokój, niech się dziewczyna wyśpi. Nic jej się tu nie stanie, a on i Sam mogą się przespać z tyłu. Myśl o Sebie i Willow w namiocie, który kiedyś dzielili oboje, była jak potężny kopniak w żołądek, ale uznał, że to przeżyje. Po dzisiejszym dniu był w stanie przeżyć chyba wszystko. Kiedy wrócił do ogniska, chrapanie Sama niosło się echem w nocnej ciszy. Willow i Seb siedzieli zatopieni w rozmowie. Przerwali ją na jego widok; napięcie widoczne na twarzy Willow sprawiło, że poczuł się jak intruz. Zapragnął ją objąć i trzymać w ramionach już na zawsze – bezsprzecznie nie potrzebował teraz tego rodzaju emocji.

– Przyniosę więcej chrustu – oznajmił krótko i odszedł, nie czekając na odpowiedź. Nieopodal znajdowała się polana, skąpana w blasku księżyca. Alex usiadł oparty o skałę i zapatrzył się w nocne niebo. Wszystkie dobrze mu znane konstelacje nadal tam były – te same co po śmierci jego ojca, a potem brata. Rysunek gwiazd na niemal czarnym nieboskłonie był zawsze do przewidzenia, bez względu na to, jak silnego wstrząsu doznał właśnie świat. W niektórych okresach życia uważał to za pocieszające, w innych zaś doprowadzało go to do szewskiej pasji. Teraz był dziwnie znieczulony, zimny jak blade światło gwiazd. Wesley i Trish, zainfekowani anielskim poparzeniem. Jezu, wiedział przecież, że Wesley jeszcze nie wydobrzał po wypadku; nie powinien był mu pozwolić na udział w akcji. Niby żadne z nich nie straciło życia, lecz anielskie poparzenie zawsze wydawało się Aleksowi gorsze niż śmierć, gdyż odbierało człowiekowi wolną wolę. Gdyby tylko lepiej wykonał zadanie – szybciej znalazł się na miejscu, powstrzymał nieszczęsny atak – być może by do tego nie doszło. Poza tym nie wiedział nawet, czy Kara i Brendan jeszcze żyją. Jeśli nawet udało im się jakimś sposobem opuścić Torre Mayor, to jaką mieli szansę wydostania się w porę z walącego się w gruzy miasta? Czy stara furgonetka Juana zdołała się przebić przez miotane wstrząsami ulice? Rozmyślając o tym wszystkim, Alex szczypał się boleśnie w nos. Nie znał żadnej odpowiedzi. Na ani jedno pytanie. Teraz świat już nigdy nie będzie taki jak przedtem, a on musi być nadal dowódcą, choćby tylko dlatego, że nie było nikogo innego, kto mógłby przejąć tę funkcję. – Hej – zagadnął cichy głos. Alex podniósł wzrok. W blasku księżyca stała przed nim Willow. – Hej – odrzekł po chwili. Dziewczyna przełknęła nerwowo. – Czy mogłabym… posiedzieć tu z tobą chwilę? Chyba powinniśmy porozmawiać. Srebrzyste światło wydobywało całe jej piękno. Była tak śliczna, że aż skręcało go w trzewiach. Wzruszył ramionami, czując się nagle okropnie znużony. – Jak chcesz. Willow usiadła obok niego, zachowując ostrożny dystans. Odchrząknęła, obracając w palcach cienką gałązkę. – Alex, chciałam ci tylko powiedzieć, że naprawdę mi przykro, iż cię zraniłam. Westchnął ciężko. Tak, miał teraz olbrzymią ochotę na taką właśnie rozmowę. – Czy nie moglibyśmy pogadać kiedy indziej? – zapytał, masując sobie skronie. – Poważnie, wolałbym nie mówić teraz o tym. Nie chcę słyszeć, jak bardzo jest ci przykro. Siedziała, obserwując z niepokojem ruch jego palców. Po chwili zdała sobie z tego sprawę i szybko odwróciła wzrok. – Dobrze. – W jej głosie wyczuł napięcie. – Posłuchaj, Alex, nie sądzę, żebyśmy pojechali z tobą do Nevady, ja i Seb. Nie uważam, żeby to był dobry pomysł… dla mnie, przebywać tak blisko ciebie. – Willow mówiła dość nieskładnie, co jej się rzadko zdarzało. – Więc nie wiem, czy się jeszcze kiedyś zobaczymy, i dlatego chciałam ci powiedzieć… – urwała, bo głos jej się załamał. Alex zastygł, widząc, że jest bliska łez. – …że nadal cię kocham – wykrztusiła. – Naprawdę, Alex, i… i przepraszam cię za wszystko. Ocierając oczy, zerwała się na równe nogi. Alex także się podniósł; bolesne oszołomienie ściskało go w krtani. – Willow, zaczekaj! Co… – Dotknął jej ręki, ale odskoczyła i objęła się ciasno ramionami. – Proszę, nie rób tego – bąknęła. Wyglądała na nieszczęśliwą i przestraszoną. Alex wpatrywał się w nią ze zdumieniem.

– Czego mam nie robić? Mam cię nie dotykać? Willow zaczęła coś mówić, ale zrezygnowała i tylko potrząsała głową. – Lepiej już sobie pójdę. – Odwróciła się, żeby odejść. – Nie, zaczekaj! – Zastąpił jej drogę. Zakiełkowało w nim nagle pewne straszne podejrzenie i rosło z każdą chwilą. – Willow, dlaczego nie mogę dotknąć twojej ręki? Dlaczego nie chciałaś, żebym pomógł ci podnieść się z trawy? Przestąpiła z nogi na nogę, wciąż unikając jego spojrzenia. – Po prostu nie chciałam, i tyle. Przepraszam. Nie chciałam cię tym urazić. Zupełnie nie umiała kłamać. Co gorsza, Alex rozpoznał ten sam matowy ton, jakim przemawiała wtedy w kuchni, kiedy przyszła rano z Sebem, a nawet wcześniej, przed pierwszym wypadem na polowanie, w magazynie, gdy zapytał ją, czy coś się stało. Miała wówczas taką samą zbolałą minę, kiedy zaczęła mu coś wyjaśniać, po czym jednak się rozmyśliła. Rany boskie… Prawda uderzyła w niego z siłą ciosu. Instynktownie wyciągnął do niej ręce, ale natychmiast się cofnęła. – Nie! Nie dotykaj mnie! – Boisz się, że powodujesz u mnie anielskie poparzenie. – Alex postanowił mówić bez ogródek. – O to chodzi, prawda? To dlatego ze mną zerwałaś. – Nie odezwała się, bo odpowiedź nie była potrzebna. Zakryła twarz dłońmi, ramiona trzęsły jej się od tłumionego szlochu. Krew pulsowała Aleksowi w żyłach tak gwałtownie, że ledwo słyszał własne słowa. – Czy naprawdę kochasz Seba? Czy wy dwoje rzeczywiście… – Nie – przerwała mu stanowczo. – Całowaliśmy się, to wszystko. Wydawało mi się to nie w porządku i właśnie wtedy zrozumiałam, że… jak bardzo… – Nie mogła dalej mówić i rozszlochała się tak żałośnie, że Alex bez słowa otoczył ją ramionami i kołysał się wraz z nią, czując, jak serce wypełnia mu nieśmiała nadzieja. – Powtórz, że nie jesteś zakochana w Sebie – wyszeptał, wtulając usta w jej włosy. – Proszę, powiedz mi to jeszcze raz. Potrząsnęła głową, nie wyswobadzając się tym razem z jego objęć, i powiedziała głosem stłumionym od łez: – Nie jestem zakochana w Sebie i nigdy nie byłam. Kocham go, ale inaczej, jak brata. Alex, nie powinnam cię dotykać. Nie posłuchał jej. – A ten twój sen? – To wszystko prawda, poza stwierdzeniem, że jestem w nim zakochana. – Podniosła na niego załzawione oczy. – Nie wspomniałam ci o tym wtedy, ponieważ w ogóle w to nie uwierzyłam. Nie pojmowałam, jak mogłabym żywić tak głębokie uczucie do chłopaka, który nie jest tobą. Teraz jednak widzę, że jest to możliwe, tyle że chodzi wyłącznie o przyjaźń. Seb jest dla mnie jak brat. Alex, nie mogę cię dotykać! Puść mnie, wyrządzam ci krzywdę… – To nieprawda! Willow… – Oderwał się od niej i ujął mocno jej ręce. – Ja nadal cię kocham – wyznał żarliwie. – Kocham cię bardziej niż kogokolwiek na świecie. Czy twoje uczucie do mnie się nie zmieniło? Willow znieruchomiała. Łagodny blask księżyca srebrzył jej śliczną twarzyczkę. Przez ułamek sekundy w oczach dziewczyny malowała się bezmierna ulga, po czym znów zastąpił ją upór. – Oczywiście, że nie – wyszeptała. Delikatnie uwolniła dłonie z jego uścisku. – Właśnie dlatego nie mogę już być z tobą. Wiedziałam, że tak postąpisz, że będziesz zaprzeczał, i dlatego nie powiedziałam ci o tym wcześniej. Wydaje ci się, że wcale cię nie krzywdzę, ale tak nie jest.

Widzę to w twojej aurze, nawet teraz. – W mojej aurze? – Tak! Wygląda… – Głos jej się załamał. Opanowała się z widocznym trudem. – Wygląda niezdrowo – powiedziała. – Wiem, że to przeze mnie. To skutek kontaktu z moją energią, z tym, że jestem półaniołem. Efekt się kumuluje, nie występuje od razu, ale to ma miejsce, bez wątpienia. – Jaki efekt? Willow, o czym ty w ogóle mówisz? Jej sterczące włosy wydawały się ciemniejsze w świetle księżyca. Twarz o urodzie elfa była ściągnięta smutkiem. – Przeze mnie masz migreny – wyjaśniła. – Wiem, że kiedyś także je miałeś, ale z mojego powodu twój stan się pogorszył. Alex, twoja aura wygląda… – Powiodła spojrzeniem po całej jego sylwetce. – Matowo – dokończyła. – Niezdrowo. Są na niej ciemne plamy… – zamilkła, kręcąc głową z rozpaczą. – Przecież… – Wpatrywał się w nią, a w głowie pojawiały mu się pomieszane obrazy: jego ojciec w obozie, Cully po wyjątkowo długim polowaniu, on sam w metrze, zastanawiający się, ile uszkodzeń przyjął ostatnio na siebie. – Willow, ty naprawdę myślałaś, że to przez ciebie? Ależ maleńka… – Znów chciał ją objąć, lecz cofnęła się zdecydowanie. – Naturalnie, że tak myślałam! A co niby miałam myśleć? – To wszystko przez to, że jestem Zabójcą Aniołów! Tak właśnie się dzieje, gdy ktoś wystawia się często na falę uderzeniową po zabiciu anioła; aura zostaje uszkodzona. Willow, z moim tatą było tak samo! Na twarzy dziewczyny odmalowała się walka wątpliwości z ogromnym pragnieniem uwierzenia w jego słowa. – Jak wytłumaczysz, że nie było tak, gdy się poznaliśmy? – Ponieważ aura zazwyczaj się odbudowuje! Wtedy tydzień wcześniej zabiłem jednego anioła. A teraz od wielu tygodni codziennie wychodzę na polowanie! Zresztą sprawdź aurę Sama, na pewno wygląda podobnie jak moja! – Mówił tak szybko, że słowa się zlewały, desperacko pragnąc ją przekonać. Zaśmiała się niewesoło, ocierając mokre od łez oczy. – Aura Sama wcale nie wygląda podobnie. Wręcz przeciwnie, wygląda bardzo zdrowo. Sfrustrowany, zmierzwił sobie włosy palcami. – Okej, może czegoś nie wiem, może faktycznie efekt się kumuluje. Zajmuję się tym od lat. Ale uwierz mi, Willow, nie jesteś niczemu winna. Przysięgam, że jak kiedyś sprawdziłem aurę mojego taty, wyglądała tak samo. A przecież w obozie nie było żadnych półaniołów, prawda? Nadszedł moment podjęcia decyzji. Willow milczała przez chwilę, a potem powoli pokręciła głową. – Mimo to mogę mieć z tym coś wspólnego. Nie wiesz na pewno, czy nie wyrządzam ci krzywdy, ani ja tego nie wiem. Ale zauważyłeś może, że wszystkie migreny, jakie miałeś ostatnio, zdarzały się w niecały dzień po tym, jak… jak byliśmy ze sobą blisko fizycznie? – No dobrze, a co powiesz na to, że niezliczoną ilość razy bywaliśmy ze sobą blisko fizycznie i nic się nie działo, poza tym, że było nam bardzo przyjemnie? Willow, czy to zwykły przypadek? Przybrała taki sam wyraz twarzy jak wtedy, gdy mu powiedziała, że zamierza podjąć próbę powstrzymania Drugiej Fali. Była smutna, ale zdeterminowana, niepodatna na żadne argumenty, jakie wysuwał. – Nie możemy tego wiedzieć na pewno, a ja nie zamierzam ryzykować – oznajmiła. – Nie

będę wyrządzała ci krzywdy. Stanowczo odmawiam. Wpatrywał się w nią z niedowierzaniem. Te słowa były tak niedorzeczne, że parsknął krótkim, pełnym goryczy śmiechem. – Czy naprawdę sądzisz, że zerwanie ze mną nie wyrządziło mi krzywdy? Przez ostatnie kilka dni byłem w piekle. Przeżywałem prawdziwe męczarnie! – Ja też – wyznała z bólem. – Ale… – A jeśli nawet mi to robisz, jeśli sprawiasz, że będę kiedyś okropnie chorował, to co z tego? Rany, Willow, mogę przecież zginąć choćby jutro! W moim fachu rzadko kto spodziewa się długiego życia. Jednego jestem pewien: dni, które mi jeszcze zostały, chcę spędzić właśnie z tobą. – Chwycił jej ręce, podniósł do ust i ucałował. – Proszę cię – wyszeptał. – Musisz mi na to pozwolić. Oczy jej zwilgotniały, twarz osnuła tęsknota. Przez sekundę był pewien, że się podda, ale łagodnie wysunęła dłonie z jego uścisku. – A jeśli związek ze mną jeszcze bardziej skróci ci życie? – zapytała. – Jeżeli umrzesz o rok wcześniej, niżbyś umarł, a ten rok okaże się kluczowy dla walki z aniołami? – No dobrze, a jeśli twoja bliskość uczyni mnie tak szczęśliwym, że zyskam kilka dodatkowych lat, ponieważ będę miał kogoś, dla kogo warto żyć? – spytał z żarliwością w głosie. – Tego nie wiemy! Nie możesz teraz o tym decydować, i to za nas oboje! – Czy nie widzisz, że nie chodzi tutaj tylko o nas? – Jej oczy pociemniały z rozpaczy. – Na razie muszę jakoś żyć z tym, że odegrałam określoną rolę w tym, co się dzisiaj stało. Całe miasto… ci wszyscy ludzie… – urwała bezradnie i potrząsnęła głową. – Czy wyobrażasz sobie, że mogłabym zrobić cokolwiek, wszystko jedno, co takiego, przez co świat cierpiałby jeszcze bardziej? – To nie była przecież twoja wina – szepnął Alex. – To Raziel, on cię wykorzystał, podobnie jak nas wszystkich. Nie uważasz chyba, że ja nie jestem tym przerażony? Dwoje ludzi z mojego zespołu doznało anielskiego poparzenia, dwoje innych zaginęło, a ja nic nie mogłem na to poradzić! Nie potrafiłem temu zapobiec! Ale muszę z tym żyć i działać dalej, tak samo jak ty. Nie pozwól mu nas rozdzielić, i bez tego jest nam już ciężko. Westchnienie Willow przypominało raczej szloch. Obejmując się ramionami, wpatrywała się w pobliskie drzewo, jakby chciała zapamiętać każdy osrebrzony księżycowym blaskiem szczegół. – Alex, po prostu nie mogę. Codziennie będę się zamartwiała, że wyrządzam ci krzywdę. Za każdym razem, kiedy mnie dotkniesz, będę o tym myślała ze strachem. Myśl, że tylko to może ich rozdzielić, była prawdziwą torturą. – Willow, nie czynisz mi niczego złego. A jeśli zerwiesz ze mną z tego powodu, chociaż kochasz mnie równie mocno jak ja ciebie, to popełnisz największy błąd w swoim życiu. – Chwycił jej dłonie i ściskał tak mocno, jakby tonął. – Jak mam cię przekonać, że się mylisz? Chryste, co mam ci powiedzieć, co zrobić? Błagam cię, pomóż mi. Stała bez ruchu, a po chwili głęboko odetchnęła. – Nic nie możesz powiedzieć ani zrobić. Ponieważ żadne z nas nie może mieć pewności. A ja nie zamierzam ryzykować. – Spojrzała na ich złączone dłonie, leciutko uścisnęła jego palce i delikatnie się uwolniła. Jej głos był stłumiony od powstrzymywanego płaczu. – Przykro mi, Alex. Proszę, żebyś mnie już więcej nie dotykał. Nie. Nie! Nie mógł jej na to pozwolić, musiał sprawić, żeby jakimś cudem dostrzegła wreszcie prawdę. Co za ironia losu, że była jasnowidzem! Gdyby chodziło o kogokolwiek innego, wystarczyłoby przecież, że wzięłaby go za rękę, i już wiedziałaby wszystko. Jeśli jednak szło o niego, to jej emocje były tak splątane, że nic by nie zobaczyła, zbyt dobrze o tym wiedział.

Wtem objawiło mu się wyjście z koszmarnej sytuacji. Przypływ nadziei omal nie zwalił go z nóg. – Zaczekaj! – krzyknął, gdy zbierała się do odejścia. – Willow, a jeśli Seb odczyta moją przyszłość? Jeśli zobaczy wypisane na mojej dłoni, że nic mi nie będzie, to co wtedy? Na jej twarzy odmalowało się zaskoczenie. Zastygła jak posąg, skąpana w zimnym księżycowym świetle. Jej krtań poruszyła się lekko, gdy przełykała ślinę. – Byłaby to najcudowniejsza wiadomość na świecie – powiedziała cicho. *** Gdy wrócili do obozowiska, zastali Seba przy ognisku. Rozpalił je na nowo i siedział zapatrzony w płomienie. Sam półleżał oparty o pień, pochrapując lekko. Usiedli obok Seba i Alex zwięźle przedstawił mu swoją prośbę. – Jak myślisz, mógłbyś nam pomóc? – zakończył. Czuł napięcie w całym ciele; nagle uświadomił sobie, jaki prezent ofiarowuje rywalowi na srebrnej tacy. Wystarczy, że Seb potwierdzi obawy Willow, zapewni ją, iż istotnie powoduje u niego anielskie poparzenie, a będzie to koniec nadziei na dalszy związek. Podczas gdy wyjaśniał, w czym rzecz, Seb milczał, nie wypowiadając żadnego komentarza. Teraz potrząsnął głową; jednodniowy zarost zalśnił w blasku ognia. – Powiadasz, że Willow nie może nic wyczytać, bo przeszkadzają w tym jej uczucia. Czy aby nie uważasz, że ze mną jest dokładnie tak samo? – podkreślił sucho. – Niezupełnie, to jednak co innego – sprzeciwiła się Willow. Dotknęła jego ramienia. – Proszę cię, Seb, chociaż spróbuj. Muszę poznać prawdę. Seb zerknął na Aleksa. W końcu poddał się ze wzruszeniem ramion. – No dobrze, spróbuję. – Przymknął powieki i wziął kilka głębokich oddechów, wyraźnie się koncentrując. Potem otworzył oczy i wyciągnął rękę, obrzucając Aleksa beznamiętnym spojrzeniem. Alex podał mu dłoń. Ręka Seba była ciepła i sucha, odrobinę szorstka. Przelotnie pomyślał, że to trochę dziwne tak siedzieć i trzymać za rękę innego faceta. Nikt się nie odzywał, jedynymi dźwiękami były ciche trzaskanie płomieni i regularne pochrapywanie Sama. Alex uważnie obserwował twarz Seba, mając nadzieję, że zdoła z niej coś wyczytać, zawczasu pozna odpowiedź. W końcu Seb wypuścił jego rękę. Zmierzył Aleksa badawczym spojrzeniem, jakby się zastanawiał, jak dobrać słowa, na co serce podeszło Aleksowi do gardła. – I… co zobaczyłeś? – Twój ojciec także miewał migreny – zaczął Seb, opierając dłoń na ugiętym kolanie. – A przed nim twój dziadek. Wszyscy mężczyźni w twojej rodzinie byli przywódcami i bardzo się wszystkim przejmowali, przez co żyli w zbytnim napięciu. Dopiero teraz Alex sobie przypomniał, że ojciec wspominał mu kiedyś o nękających dziadka bólach głowy. – No dobrze, ale… – Próbowałem wejrzeć w twoją przyszłość i zobaczyć, co może ci się przytrafić – kontynuował Seb. – Jednak niewiele ujrzałem, ponieważ, jak sądzę, dotyczy ona także mnie. – Puls Aleksa przyspieszył. Jego przyszłość nie byłaby chyba związana z Sebem, gdyby wcześniej stracił Willow? Zerknął z ukosa na dziewczynę. Siedziała spięta i niespokojna, wpatrzona z uwagą w Seba. Chłopak mówił dalej: – Udało mi się w każdym razie zobaczyć, że twoja aura znów wygląda zdrowo, a potem choruje po kolejnym polowaniu. Poza tym nadal nachodzą cię migreny. Powinieneś lepiej zadbać o siebie – dodał z sympatią. – Poszukać sposobów łagodzenia

napięcia. Medytacja, długie spacery; to ci powinno pomóc. Terapeutyczne podejście Seba zaczynało Aleksa denerwować. Z trudem zwalczył chęć, by nim potrząsnąć. Zanim zdążył się odezwać, Willow odchrząknęła i zapytała: – Co to wszystko konkretnie znaczy? Seb spojrzał na nią z czułością. – Nie sądzę, żeby jego migreny miały jakikolwiek związek z tobą, querida. Owszem, jego aura wygląda źle, ale aura jego ojca często wyglądała jeszcze gorzej. A potem się poprawiała, i tak samo będzie z nim. Nie wydaje mi się, żebyś powodowała u niego anielskie poparzenie. „Nie wydaje mi się”. Alex się skrzywił; wiedział, że Willow nie będzie przekonana. Jakby na potwierdzenie tej myśli dziewczyna przygryzła wargi i popatrzyła na Seba. – Czyli nie wiesz tego na pewno? Seb wziął ją za rękę i mocno uścisnął. – Mam dziewięćdziesiąt dziewięć procent pewności – odrzekł. – Gdybym zdołał się czegoś więcej dowiedzieć, to myślę, że miałbym stuprocentową pewność. Ten jeden procent się nie liczy. Uważam, że powinnaś zaryzykować i być z nim szczęśliwa. – Uniósł ramię i wykrzywił wargi w lekkim uśmiechu. – Gdybyś była jedną z moich klientek, to właśnie byś ode mnie usłyszała. Ogień trzaskał cicho, a Willow siedziała nieruchomo, jakby nie pojęła znaczenia tych słów. Nagle rzuciła się Sebowi na szyję. – Dziękuję – wyszeptała. – Och, tak bardzo ci dziękuję. – Cieszę się, że się pomyliłem – wymruczał w odpowiedzi. Alex poczuł nieopisaną ulgę. Odetchnął głęboko i zwiesił ramiona. Willow oderwała się od Seba i spojrzała na ukochanego. W jej wzroku była zaduma, a także lekkie zawstydzenie. Powolnym ruchem wyciągnęła dłoń i odgarnęła mu z czoła kosmyk włosów. Zadrżał pod wpływem jej dotyku. – W takim razie… jak sądzę… Alex nie pozwolił jej dokończyć. Ujął jej twarz w obie dłonie i pocałował z prawdziwym żarem, po czym porwał ją w ramiona i tulił najmocniej, jak zdołał. Willow, ukochana Willow. Poczuł, że dziewczyna drży, i uświadomił sobie, że płacze. Wtulił twarz w jej szyję, napawając się jej słodkim zapachem, za którym tak tęsknił. Jak cudownie było znowu trzymać ją w ramionach. Niejasno zdawał sobie sprawę z tego, że Seb dyskretnie się ulotnił. – Chodź ze mną do namiotu – wyszeptał. – Chcę przez całą noc trzymać cię w objęciach, chcę czuć, że mam cię przy sobie. Willow skinęła z zapałem. Wysunęła się z jego ramion, aby otrzeć zapłakaną twarz, po czym przez chwilę patrzyła mu prosto w oczy. W końcu przełknęła ślinę. – Nawet sobie nie wyobrażasz, jaka to cudowna propozycja. Poszła do terenówki zabrać swoje rzeczy. Plecak Aleksa leżał obok niego przy ognisku; przyniósł go tam, kiedy rozdawał wszystkim batony na kolację. Rozglądając się dokoła, spostrzegł Seba, który stał na polanie z rękami wbitymi w kieszenie i patrzył w rozgwieżdżone niebo. Alex zawahał się przez moment, a potem podszedł do niego. Przez kilka sekund żaden się nie odzywał, zajęty studiowaniem układu gwiazdozbiorów. – Dlaczego to zrobiłeś? – Alex przerwał w końcu milczenie, zwracając się do Seba w jego ojczystym języku. Zerknął na niego, studiując uważnie profil chłopaka. – Nie musiałeś przecież wyjawiać jej prawdy. Być może teraz wydaje jej się, że kocha cię wyłącznie jak brata, ale to się mogło zmienić, gdybyś powiedział Willow co innego. Seb obrzucił go krzywym spojrzeniem.

– Oboje posiadamy zdolność jasnowidzenia, amigo. Nie mogę jej okłamać. – Była przecież prawie przekonana, że ma rację. – Alex potrząsnął głową. – Nie, założę się, że gdybyś tylko chciał, mógłbyś jej spokojnie nakłamać. Seb początkowo nie odpowiedział, a potem wzruszył ramionami. – Chcę, żeby była szczęśliwa – rzekł z prostotą. W blasku księżyca lśniły lekko jego wydatne kości policzkowe. – Ty dajesz jej szczęście. To nie była trudna decyzja. Alex poczuł ściskanie w gardle i pomyślał, że to doprawdy śmieszne. Po tym wszystkim, co się dzisiaj stało – zniszczone umysły przyjaciół i członków zespołu, widok zrujnowanego miasta – nieoczekiwanie przyzwoite zachowanie Seba wzruszyło go niemal do łez. – Dziękuję ci – wykrztusił. – Nie ma za co. – Seb wykrzywił wargi w drwiącym uśmiechu. – Nie zrobiłem tego przecież dla ciebie. – Tak, wiem. – Mierzyli się twardym wzrokiem. Alex był wręcz boleśnie świadomy, jak bardzo nie docenił tego faceta. – Pojedziesz z nami do Nevady, prawda? Seb pocierał zarośniętą szczękę grzbietem palca. – Chciałbym – przyznał w końcu. – Nigdy dotąd nie miałem okazji walczyć z aniołami, ba, nie odczuwałem chyba nawet takiej potrzeby. Ale teraz, po tym, co się stało z moim miastem… – Jego rysy stwardniały. – Tak, chciałbym pojechać z wami. I tak bym pojechał, nawet gdyby nie chodziło o Willow. – Super – ucieszył się Alex. W odpowiedzi Seb uniósł jedną brew. – Jesteś pewien, że naprawdę tego chcesz? Bo ja nadal ją kocham, hombre. Jeśli tylko nadarzy się okazja, żeby ci ją odebrać, to ochoczo z niej skorzystam. Alex odchylił głowę. Niebo było usiane tak niewiarygodnie jasnymi gwiazdami, nawet bardziej jasnymi niż w Nowym Meksyku. – Jeśli nie będę potrafił dać jej prawdziwego szczęścia, to właśnie na to zasłużę – odrzekł. – Tak, chcę, żebyś pojechał z nami. Należysz przecież do mojego zespołu. Wnętrze namiotu oświetlał czerwonawy blask ogniska. Bardzo długo leżeliśmy objęci w śpiworach, nasłuchując bicia naszych serc i trzaskania płomieni. Zamknęłam oczy i powiodłam palcami po klatce piersiowej Aleksa, czując, jak on głaszcze moje plecy i składa delikatne pocałunki na szyi. Wiedziałam, że obraz zrównanego z ziemią miasta nigdy nas nie opuści i będzie nawiedzał w sennych koszmarach jeszcze przez wiele lat, teraz jednak odzyskana bliskość zdawała się powrotem do normalności. Błogosławionej, uleczającej normalności. Początkowo żadne z nas nie przerywało milczenia. Nie było takiej potrzeby. Później oczywiście mieliśmy dużo rozmawiać. W ciągu następnych dni rozmawialiśmy o wszystkim – o tym, jak Alex od pierwszej chwili czuł głęboki lęk, że coś złego spotka jego zespół, ja zaś byłam przerażona działaniami mojego anioła, lecz nie zdobyłam się na to, żeby wyjawić moje obawy Aleksowi. O tym, że to ostatecznie nie Sophie ocaliła moją matkę, co przyprawiło mnie o atak paniki, więc musiałam natychmiast sprawdzić jej energię, a potem jeszcze raz i jeszcze, aby upewnić się, że wszystko z nią w porządku, i rzeczywiście tak było, chociaż nie miałam pojęcia, gdzie i z kim aktualnie przebywała. O dawnym zadurzeniu Aleksa, którego obiektem była Kara, i ich pocałunku w bazie ZA; o moim pocałunku z Sebem. O mojej przyjaźni z nim, która była wieczna i nigdy nie przeminie, a teraz na szczęście przestała Aleksowi przeszkadzać. Okazało się zresztą, że było tak już od dnia zamachu terrorystycznego w katedrze, kiedy to Alex myślał, że zginęłam, i szukał mnie przez całą noc po mieście. Jak się sam wyraził, „spojrzał wtedy na wszystko z innego punktu widzenia”.

O tych sprawach mieliśmy porozmawiać później, rozwiązać zadawnione spory, omówić je pod różnymi kątami i wreszcie wyjaśnić… ale teraz liczyło się tylko to, że byliśmy razem w namiocie. I jeszcze przytulna miękkość śpiworów i ciepło naszych ciał. W końcu ognisko niemal całkiem przygasło, pogrążając wnętrze namiotu w głębokim cieniu. Już dużo wcześniej słyszeliśmy odgłosy świadczące o tym, że Seb pomógł Samowi przenieść się na noc do terenówki i także się położył. Alex przetoczył się na bok i podparty na łokciu, patrzył na mnie z góry w niemal zupełnej ciemności. Miał tę samą powagę w oczach jak wtedy, gdy po raz pierwszy wyznał mi, że mnie kocha. Wziął mnie za rękę i pocałował jej wnętrze, przyciskając mocno usta, a mój puls przyspieszył. Wiedziałam, zanim zdążył powiedzieć to na głos. – Posłuchaj, Willow – pogładził mnie po policzku. – Wiem, że obiecaliśmy sobie poczekać, aż okazja będzie doskonała, ale… – Tu jest doskonale – przerwałam mu, ściskając go za rękę. – Jesteśmy razem, sami. Nic więcej nam nie trzeba. Alex nie odpowiedział, ale wychwyciłam potężną falę jego emocji, gdy pocałował mnie namiętnie. Po chwili oderwał się ode mnie i wyciągnął rękę w bok. Uniosłam się na łokciu, podziwiając jego atrakcyjną sylwetkę, gdy sięgał do plecaka i coś z niego wyjmował. Wrócił do mnie i położył obok śpiwora mały kwadratowy przedmiocik. Wyraz jego oczu sprawił, że serce mi się ścisnęło. Alex, och Alex… Objęłam go za szyję i przyciągnęłam do siebie. Serce waliło mu jak młotem. – Nie, zaczekaj – wymamrotał nieoczekiwanie. Wyciągnął się jak struna, sięgając przeze mnie do bezładnego stosu naszych ubrań. Pogmerał w kieszeni swoich szarych spodni. – Czy możesz na chwilę usiąść? – spytał cicho. Podniosłam się, szeleszcząc śliskim śpiworem. Coś błysnęło srebrzyście w dłoni Aleksa i oczy rozszerzyły mi się ze zdziwienia. – Zachowałeś go – wyszeptałam. Dotknęłam opuszkami palców chłodnych krawędzi wisiorka, który Alex zapiął mi na szyi, po czym przycisnęłam go do ust. – Myślałam, że może go wyrzuciłeś albo… – Próbowałem. Ale nie mogłem go tak po prostu zostawić. – Zatrzymał na chwilę dłonie na mojej szyi i przyglądał mi się z czołem opartym o moje. – Willow, teraz wszystko wydaje się bardziej niepewne niż kiedykolwiek przedtem – powiedział. – Ale kocham cię. I będę cię kochał dopóty, dopóki starczy mi życia; czy to przez pięćdziesiąt lat, czy przez tydzień. Słowa z trudem dobywały się z mojej krtani. – Ja też cię kocham – powiedziałam cicho i go pocałowałam; nasze usta długo pozostały złączone. Przełknęłam ślinę i pogładziłam Aleksa po włosach, czując, że chłodny kryształ nagrzał się już od mojej rozpalonej skóry. – I… przestańmy na razie rozmawiać, dobrze? Kiedy się obudziłam, wydawało mi się, że jest wcześnie rano. W półmroku majaczyły niebieskie nylonowe ściany namiotu. Leżałam w ramionach Aleksa, spleciona z nim nagimi kończynami. Przez kilka minut tkwiłam nieruchomo, obserwując unoszącą się i opadającą jego klatkę piersiową, rysunek ciemnych brwi. Musnęłam ustami tatuaż na bicepsie, ciesząc się dotykiem jego ciepłej skóry. Ból z powodu zrujnowanego miasta nadal kładł się na moim sercu wielkim ciężarem, lecz teraz była tam jeszcze nowa radość. Wczorajsza noc była… no cóż, warto było na nią czekać. Bez wątpienia. I wszystko wskazywało na to, że może być jeszcze wspanialej. Sięgnęłam po swoje ubranie i włożyłam je, starając się nie obudzić Aleksa. Na próżno; otworzył zaspane oczy i pogłaskał mnie po ramieniu. – Dokąd to się wybierasz? – Muszę na moment wyjść. – Cmoknęłam go w policzek. – Zaraz wracam.

Wypełzłam z namiotu i zasunęłam za sobą poły. Poranne powietrze uderzyło we mnie chłodem. Terenówka stała nieco z boku; wyglądało na to, że nikt poza mną się jeszcze nie obudził. Ruszyłam w dół do strumienia, ale ujrzawszy przecinkę wśród drzew, raptownie się zatrzymałam. Chociaż wczoraj tego nie zauważyłam, można stąd było zobaczyć Mexico City. Podeszłam bliżej, przyciągana przerażającym widokiem, i bardzo długo patrzyłam na ruiny miasta. Wtem przeszedł mnie zimny dreszcz. Nie latały nad nim żadne helikoptery, nie było widać jakichkolwiek oznak prowadzenia akcji ratunkowej. Co to mogło oznaczać? Jeśli nawet władze Meksyku nie były w stanie udzielić pomocy, to co się działo w Stanach, skoro one też nie wysłały swoich służb ratunkowych po tak potwornej katastrofie? Jedyne odpowiedzi, jakie mi przychodziły na myśl, były zbyt okropne, żebym chciała się nad nimi zastanawiać. Wydawało mi się jednak, że dostrzegam kilka krążących nad zgliszczami aniołów – jaskrawe, poruszające się błyski, które nie były zwyczajną grą światła, tego byłam pewna. Przyglądając się im, zadrżałam mimo woli. W trawie zaszeleściły kroki i podszedł do mnie Alex w dżinsach i podkoszulku, z czupryną zmierzwioną od snu. Bez słowa stanął za mną i objął mnie w pasie. Oboje w milczeniu oglądaliśmy największe niegdyś miasto na świecie. Po drgnieniu jego mięśni poznałam, że on także spostrzegł brak helikopterów, ale tego nie skomentował. Czułam wewnętrzną pustkę, obserwując unoszące się nad ruinami maleńkie sylwetki aniołów. Mój smutek był zbyt wielki, by domagać się łez, zbyt głęboki, by dało się go wyrazić słowami. – Okej, wystarczy. – Alex przerwał milczenie. Obrócił się wraz ze mną, tak że patrzyliśmy teraz na pasmo gór na północy. – Lepiej spójrz w tamtą stronę – rzekł z mocą. – Tam się udajemy. Widoczność była znakomita. Poczułam nagły spokój. Panorama skąpanych w blasku wschodzącego słońca gór, odcinających się wyraźnie na tle czystego nieba, sprawiła, że znów swobodnie oddychałam. Nie mogliśmy żyć dalej zapatrzeni w przeszłość. Bez względu na wszystko musieliśmy iść do przodu i przyjąć to, co jeszcze na nas czekało. Alex i ja, Seb, Sam, Liz i ci, których uda się nam zwerbować – my wszyscy musieliśmy dążyć naprzód, bo inaczej będziemy zgubieni. Odchrząknęłam po bardzo długim milczeniu. – Wiesz co, kiedy znajdziemy się już w Nevadzie, wydaje mi się, że powinieneś jednak przemyśleć obozową zasadę twojego taty. Alex spojrzał na mnie z uśmiechem, takim prawdziwym, jakiego nie widziałam na jego twarzy już od dawna. – Wyobraź sobie, że już ją przemyślałem i postanowiłem odrzucić – odrzekł. Przytulił mnie mocniej i staliśmy tak zapatrzeni na góry, oświetlone od wschodu jasnymi promieniami słońca.

PODZIĘKOWANIA Anioł. Ogień to książka, przy której czasem ogarniało mnie zwątpienie i przestawałam wierzyć, że kiedykolwiek ją napiszę. Podczas pracy nad pierwszą częścią trylogii – Aniołem – wymyślony przeze mnie świat rozrastał się i zmieniał, podobnie zresztą jak moja wizja bohaterów. I chociaż części druga i trzecia zostały już dość szczegółowo zaplanowane, w momencie, gdy dotarłam do końca Anioła, uświadomiłam sobie, że wiele pomysłów dotyczących dalszych losów postaci kompletnie się zdezaktualizowało. Tak więc, choć jest to postać fikcyjna, moje najszczersze podziękowania należą się Sebowi. Kiedy się nieoczekiwanie pojawił – wychowanek sierocińca, ulicznik i drobny złodziejaszek, nieprzytomnie zakochany w Willow i nieprzypadkowo będący półaniołem – wiedziałam, że odkryłam iskrę, która napędzi nie tylko tę, ale i kolejną część powieści. Niebywałą ulgę, jaką wtedy poczułam, bez trudu pojmie każdy pisarz. Dziękuję ci, querido. Podziękowania należą się także: Lindzie Chapman i Julie Sykes, za e-maile, kawę, wspólne wizyty w spa oraz za to, że były pierwszymi osobami na planecie, które przeczytały i skomentowały książkę, nie wspominając już o cierpliwości, z jaką przez prawie rok wysłuchiwały mojej ciągłej gadaniny o niej! Serdeczności i wdzięczność dla Was obu. Mojej wspaniałej agentce Caroline Sheldon jak zwykle za to, że daje mi niezachwiane wsparcie. Mojej byłej redaktorce Megan Larkin, której niezawodny instynkt tak bardzo się przydał na wstępnym etapie pisania. Moim brytyjskim redaktorkom Rebece Hill i Stephanie King, dzięki którym zmiana redakcji przebiegła bezboleśnie, a entuzjazm, z jakim przyjęły gotowy tekst, jest marzeniem każdego autora. Wielkie dzięki Wam obu za wszystkie cenne sugestie. (Szczególne podziękowania należą się Stephanie, która za swoje grzechy jest skazana na częste kontakty telefoniczne ze mną i nieodmiennie jest głosem spokoju i rozsądku!). Mojej amerykańskiej redaktorce Deborah Wayshak, która w tym samym czasie otrzymała tekst i której entuzjazm i ciekawe uwagi były wszystkim, czego mogłabym sobie życzyć – ona, Rebecca i Stephanie stanowią wymarzony zespół redaktorek. Amy Dobson i Annie Howard z działu reklamy i sprzedaży Wydawnictwa Usborne, które znakomicie wypromowały serię. Dziękuję im także za znakomitą ścieżkę dźwiękową do Anioła (www.angelfever.com), której wysłuchałam już niezliczoną ilość razy. Mojemu bratu Chuckowi Bensonowi i siostrze Susan Lawrence za radość z kariery ich młodszej siostrzyczki. Kocham Was oboje! Wszystkim przemiłym i skorym do pomocy ludziom, których mój mąż i ja spotkaliśmy w Mexico City, kiedy udaliśmy się tam, aby zebrać dokumentację, a zwłaszcza naszemu kierowcy Fernandowi (przepraszam, że nie zapamiętałam nazwiska!), który radośnie odpowiadał na moje wścibskie pytania o życie w niewiarygodnej stolicy Meksyku. Neilowi Chowneyowi za cenne wskazówki na temat naprawy motocykli – jeżeli coś źle zrozumiałam, to z pewnością nie z winy Neila! Helen Corner, która oznajmiła mi pewnego wieczoru w londyńskim pubie, że Willow pod żadnym pozorem NIE POWINNA nosić kasztanowych włosów do ramion i że muszę ją obdarzyć krótką, zadziorną czuprynką w zdumiewającym kolorze. Miałaś całkowitą rację, skarbie. Mojej cudownej przyjaciółce Julie Cohen za jej wyczucie opowieści i wszystkie głupawe dowcipy. Kompozytorowi Bearowi McCreary’emu, którego muzyka towarzyszyła mi codziennie podczas pisania książki. Wszystkim kapitalnym bloggerom, którzy poświęcili czas na zrecenzowanie Anioła; dziękuję Wam, to właśnie tacy

entuzjastyczni czytelnicy sprawiają, że warto się trudzić! Wszystkim, którzy zamieszczają komentarze na fanpage’u Anioła na Facebooku po obu stronach Atlantyku (www.facebook.com/angel.trilogy i www.facebook.com/AngelBookTrilogy) – uwielbiam czytać Wasze wpisy oraz oglądać zdjęcia proponowanych przez Was aktorów, którzy powinni wystąpić w filmowej wersji Anioła. (Niektórzy potencjalni odtwórcy roli Aleksa są niesamowicie seksowni; nie mogę się już doczekać, kogo wybierzecie do roli Seba!). Wielkie dzięki dla moich fanów na Twitterze, którzy niecierpliwie czekali na drugi tom serii. Nie potrafię powiedzieć, ile razy Wasze wpisy wywołały uśmiech na mojej twarzy. Szczególne podziękowania należą się @MarDixon, @DarkReaders i @EmpireofBooks. A skoro już mowa o Twitterze (nawiasem mówiąc, moje uzależnienie od niego powstało z winy @Usborne!), to dziękuję koleżankom pisarkom i Twitter-holiczkom Zoë Marriott i Cat Clarke, które nieświadomie ratowały moje zdrowe zmysły, tweetując ze mną po kilka razy dziennie. Na koniec wszystkim moim czytelnikom, którzy pokochali moją opowieść i czekają na więcej – dziękuję Wam z całego serca, nie potrafię wyrazić jak bardzo. Ostatnie, ale nie mniej ważne podziękowania należą się mojemu mężowi Peterowi, któremu naprawdę nie można by mieć za złe, gdyby żałował, że ożenił się z pisarką, a który w rzeczywistości jest nieskończonym źródłem wsparcia, zachęty i miłości. Dziękuję ci, Pete. Kocham cię. x