Shelly Laurenston - Pride 3 - The Mane Attraction - (Sissy Mae Smith Mitch Shaw).pdf

SAVE OFFLINE

~1~

Rozdział 1

Trudno myśleć o śmierci podczas ślubu. Jednak szło mu to całkiem nieźle. I to nie dlatego, że był znudzony, albo że panna młoda nie wyglądała pięknie, albo miejsce nie było wspaniałe. To przez ten cholerny telefon. Jeden telefon i jego umysł wypełnił się obrazami śmierci. Jego śmierci. Ale nie każdego dnia mężczyzna dowiaduje się, że za jego głowę wyznaczono dwa miliony dolarów nagrody. Wszystkie te pieniądze za jego dużą, lwią głowę. Powinien popaść w przygnębienie. Powinien dostać jeden ze swoich napadów panicznego strachu, podczas którego nie może oddychać, ani wyraźnie widzieć. Powinien zrobić to, co każdy normalny człowiek by zrobił – chociaż normalność była tutaj względna, skoro mógł zmienić się z człowieka w kota, w mniej niż trzydzieści sekund – kiedy dowiedziałby się, że ktoś bardzo chce zobaczyć go martwym. Ale nie mógł wpaść w depresję, nie mógł spanikować. Nie teraz. Nie z tym widokiem, jaki miał na wprost swojej twarzy. No dobrze. Może nie dokładnie na wprost twarzy, ale gdyby padł na kolana i podpełzł do tego… jego twarz znalazłaby się we właściwym miejscu. A to było coś wartego poczołgania się. Radosnego czołgania. - Znów gapisz się na mój tyłek, prawda? Normalnie, kiedy zostałby przyłapany na gapieniu się w ten sposób na kobietę, Mitchell Patrick Ryan O’Neill Shaw zacząłby wymyślać jakieś porządne kłamstwa. Znał kobiety na tyle dobrze, żeby wiedzieć, że czasami mężczyzna musiał skłamać, albo zaryzykować utratę ważnych części ciała. Ale raz na jakiś czas, jeśli mężczyzna miał szczęście, pojawiał się ktoś, kto nie zważał na całe te damsko-męskie flirtowanie. I tym kimś była Sissy Mae Smith.

~2~

Nie zaczynali, jako przyjaciele. Co nie było wcale dziwne, skoro ukradła mu cholerną kurtkę. Pożyczył ją jej nieodpowiednio ubranej przyjaciółce – a przynajmniej w tamtej chwili była nieodpowiednio ubrana – a Sissy zrobiła to, co robią padlinożerne wilki... zgarnęła ją dla siebie. Ale Mitch był kotem – królem dżungli i tak dalej – więc zabrał tę cholerna rzecz z powrotem. To sprowokowało Sissy do owinięcia się wokół Mitcha jak małpka, z okrzykiem. - Ciesz się smakiem nirwany, suko! Szczerze mówiąc, tak naprawdę nie wiedział, co z nią zrobić w tej sytuacji, ale Sissy miała zdolność wywoływania u ludzi poczucia, jakby znali się od dwudziestu lat. Weszłaby, na przykład, do biura ochrony, gdzie oboje pracowali dla jej brata – praca, która była bardzo zajmująca i trzymała go z dala od kłopotów, dopóki nie musiał wrócić do Philly, żeby zeznawać – i opadłaby na kolana Mitcha, jakby to było jej miejsce. A potem powiedziałaby coś w rodzaju: - Wiem, że moja uroda powala, ale myślisz, że mężczyźni widzą także moje wnętrze? – albo – Brałbyś mnie bardziej poważnie, gdybym nie była taka ładna? Ale to się stało, kiedy znalazła go wędrującego po hotelu jego brata, w środku nocy, i to wtedy zdał sobie sprawę, jak bardzo ją lubi. Nigdy nie zadałaby mu pytań w stylu: - Dlaczego pocisz się i podskakujesz za każdym razem, gdy usłyszysz coś podobnego do wystrzału? Bo zamiast tego, zaciągnęłaby go do jakiegoś nocnego baru na coś, co nazywała śniadanie i wyśmiewanie. I po jednym z tych śniadań, Mitch zdał sobie sprawę, że Sissy stała się jednym z jego najlepszych przyjaciół. - Tak, gapię się na twój tyłek – odpowiedział jej wprost, tak jak ona wprost go zapytała. – I nic nie mogę na to poradzić. Przynajmniej do mnie mówisz. Nie żartował. Bo sposób, w jaki ta głupia sukienka druhny leżała na niej, doprowadzał go do szaleństwa. Była tak obcisła w biodrach, że nie mógł zrobić nic innego, jak tylko się gapić. Jak większość żeńskich zmiennych z watahy Smith, Sissy była kimś więcej niż kobietą. Silna, mocna, dobrze zbudowana. Potrafiła zatrzymać przestępców nie gorzej, niż niektórzy obrońcy zdejmowali rozgrywających. Widział też, jak przyjęła uderzenie

~3~

w twarz, a potem skopała tyłek facetowi, który jej to zrobił. Słyszał także jej jęki, kiedy uderzyła się w palec u nogi. Sissy nigdy nie zostałaby super modelką, ale właśnie to Mitch w niej lubił. A jeśli wziąłbyś Sissy do łóżka, nie musiałbyś martwić się o to, że możesz ją złamać. Była także ładna. Co prawda, bardzo przypominała swojego starszego brata, ale jej rysy twarzy były bardziej miękkie, a blizny odniesione w bójkach mniej dramatyczne. Swoje ciemne włosy miała obcięte stopniowo, a cięcie to podkreślało jej świetliste, jasnobrązowe oczy i wyraźne kości policzkowe. Fryzura wyglądała na zwiewną i łatwą do utrzymania, ale Mitch dorastał w domu pełnym kobiet, a jego matka – pielęgniarka – była teraz właścicielką własnej sieci salonów fryzjerskich. Dlatego rozpoznawał cięcie za 300 dolarów, jak tylko je zobaczył. Ale modne buty, które miała na nogach, były jej pierwszą i jedyną parą. Podobnie jak sukienka. Sissy lubiła czuć się nieskrępowaną i na taką wyglądać, i nie bała się włożyć w to trochę pracy, by to osiągnąć. Taa, Mitch’owi podobało się to, że była chodzącą sprzecznością. Prostaczką z głębokiej prowincji, która zjeździła świat i rozumiała więcej społeczności, niż jakikolwiek doktor nauk. Kobietą, która ledwo ukończyła liceum, ale potrafiła zdobyć i utrzymać szacunek ludzi z licznymi tytułami naukowymi. Była osobą sprawiającą kłopoty, która żyła, by torturować każdego, kto był wystarczająco głupi, by dać się złapać w jej sieć. Ale która też umarłaby za swoją rodzinę i przyjaciół, żeby ich chronić. Sissy okazała się być tym wszystkim, czego oczekiwał, i kimś zupełnie innym niż myślał. Więc wydawało się nieuniknione, że skończą razem w łóżku, przynajmniej na jedną noc, ale któregoś dnia Sissy nagle spojrzała na niego i powiedziała na swój prosty sposób: - Wiesz, za bardzo cię lubię, żebyśmy kiedykolwiek mieli się pieprzyć. Sissy nie uznawała niejasnych eufemizmów. W jej świecie sypianie ze sobą oznaczało robienie czegoś złego. Seks był dla prostytutek. A uprawianie miłości było dla ludzi, którzy nigdy nie wyszli poza klasyczną pozycję. I w jakiś przedziwny sposób, szczere oświadczenie Sissy nabrało dla Mitcha sensu, z którym niespodziewanie się zgodził. Od tego czasu byli najlepszymi przyjaciółmi.

~4~

Oczywiście tak było zanim nie włożyła tej przeklętej sukienki. Teraz był cały rozproszony i napalony, a Sissy mogła obwiniać o to tylko samą siebie i swój wspaniały tyłek. - Czy właśnie powiedziałeś, że mój tyłek mówi do ciebie? - Tak. Przemawiał do niego przez całą ceremonię i teraz też, gdy zostali zmuszeni do ustawienia się do zdjęć pod palącym słońcem Long Island, w Nowym Jorku. Prosta czynność, jaką było pozowanie do zdjęć, zmieniła się dla Mitcha w trwającą dobrą godzinę okazję do gapienia się na jej tyłek. Cała uroczystość w końcu wymknęła się spod kontroli. Takie ogromne wesele dla dwóch osób, którzy chyba nie bardzo przejmowali się instytucją małżeństwa. Piętnaście osób po stronie pana młodego i piętnaście po stronie panny młodej, ciekawa zbieranina mężczyzn i kobiet – i ras. Koty i psy razem ze sobą. Może nie szczęśliwi, ale uprzejmi względem siebie. Sissy stała po stronie brata, a Mitch wylądował po stronie panny młodej. Był nieco zaskoczony, gdy został zaproszony przez pannę młodą. Dlaczego chciała, żeby był obecny na jej ślubie? Zapytał ją o to. W odpowiedzi uśmiechnęła się do niego, te ogromne, brązowe oczy dzikiego psa wywoływały w nim wszystkie instynkty opiekuńcze, a potem powiedziała. - Ponieważ chłopie, jesteś naszym królem karaoke, a my modlimy się przed twoim ołtarzem. Panna młoda była dziwną dziewczyną. Ale jednocześnie tak zachwycającą, jak tylko psy potrafią być. Ale prawdę mówiąc, na ile ślubów zmiennych został zaproszony? W przeciwieństwie do pełnych ludzi, jego rodzaj dotrzymywał zobowiązań, które składał, więc wydawanie pieniędzy na duże wesele, albo zawracanie sobie głowy formalnościami, które przy tej okazji się pojawiały, było kompletną stratą czasu. Oczywiście, przekonanie zmiennego – mężczyzny czy kobiety – do złożenia takiego zobowiązania było często jak wyrywanie zęba, ale raz złapani, pozostawali w nim na bardzo długi czas. Oczywiście, Bobby Ray Smith, Alfa Sfory Nowego Jorku i miejscowy prostak, nie żenił się z byle kim. Żenił się z Jessicą Ann Ward, Alfą Sfory Dzikich Psów Kuznetsov, i prawdziwą maniaczką komputerową. A ślub, taki jak ten, nie zdarzał się ~5~

każdego dnia… a nawet w milenium, jeśli o to chodzi. Więc bycie częścią tego wydarzenia było dla Mitcha rodzajem zaszczytu. Dodaj do tego fakt, że Sfora Jess była tak bogata jak Bill Gates, a otrzymasz wydarzenie godne Kennedych. Prawdę mówiąc, ślub miał miejsce w prawdziwym zamku. A Mitch nawet nie musiał za nic płacić. Jego smoking, buty, nawet próby strzyżenia – bo jego grzywa wracała do swojej normalnej długości w mniej niż dwadzieścia cztery godziny – wszystko zostało opłacone. Zostały również zarezerwowane pokoje w porażająco drogich hotelach. Wiedział, że jedzenie będzie wyśmienite, że nawet będzie Czekoladowy Pokój. Czekolada była tematem przewodnim całego wesela, a w tym pokoju można było dostać wszelkiego rodzaju desery. Był także Pokój Hazardowy, Pokój Gier i Pokój Zaśpiewaj z Głębi Serca dla fanów karaoke. Tak. Podobał mu się styl życia dzikich psów. Wiedziały jak korzystać z życia, i nie czuły wstydu, gdy były przyłapane na gonieniu własnych ogonów. Ale teraz musiał przebrnąć przez pozowanie do tych wszystkich zdjęć. Jedno za drugim, z głupkowatym uśmiechem na twarzy. Gdy państwo młodzi ustawili się do zdjęcia z rodzicami pana młodego, Sissy Mae odwróciła się twarzą do niego. - Czy właśnie powiedziałeś, że mój tyłek mówi do ciebie? - Znowu. Znowu do mnie przemówił. - Znowu. Rozumiem. Stając obok niego, Sissy oparła się swoim ramieniem o jego. W tych wysokich szpilkach – na które skarżyła się od kilku dni – była prawie tak wysoka, jak Mitch. - A co dokładnie mój tyłek mówi do ciebie? - Nie wiem. Mówi wieloma językami. Śmiech Sissy rozległ się po Long Island, okrążając zamek. Ale szybko ucichł, gdy znajomy głos za nimi powiedział. - Sissy Mae, spróbuj chociaż dzisiaj nie zawstydzać swojego brata. Jeśli oczywiście jesteś w stanie to zrobić. Tak pojawił się tik. Tak mały, w kąciku jej lewego oka, że większość ludzi prawdopodobnie nigdy by go nie zauważyła. Ale Mitch spędzał dużo czasu z Sissy i nauczył się mimiki jej twarzy, ponieważ najmniejsze drgnienie mogło być jedynym ~6~

ostrzeżeniem, jakie wysyłała, zanim zacznie rozrabiać. Ale ten tik był nowy i wydawał się pokazywać tylko w obecności jej matki. - Może zrobiłabyś coś pożytecznego – mówiła dalej jej matka, – i pomogła Jessie Ann zmienić suknię, gdy skończą ze zdjęciami? - Dlaczego? Straciła swoje własne ręce? Co było trochę przerażające w matce Sissy to, że nie histeryzowała, ani nie wściekała się jak większość matek, które walczyły ze swoimi córkami. Zamiast tego, na jej twarzy ukazywał się ten mały, przerażający uśmieszek, kiedy podchodziła bliżej, tak blisko, że tylko centymetry dzieliły ją od córki. Miękko powiedziała. - Rusz się i pomóż swojej bratowej, zanim spełnię twoje życzenie i zostawię cię w schronisku. Sissy westchnęła. - Gdyby tylko fakt nie bycia twoją córką był możliwy, miałabym powód do życia. - No cóż, Bóg jeden wie, że nie chciałabym dać ci tej iskierki nadziei. - Zaprowadzę ją. – Zgłosił się na ochotnika Mitch, chwycił dłoń Sissy i pociągnął ją w stronę drzwi, przez które przeszła reszta kobiet. Mitch wolał raczej z dystansu obserwować rodzinne konflikty. Ale wiedział, kiedy dwa zabójcze drapieżniki gotowały się do walki, i gdyby ktoś kazał mu postawić pieniądze na tę, która wygra, Sissy czy jej matkę… cóż, Mitch by nie wiedział. Sissy była młodsza i zaskakująco szybka, kiedy tylko chciała. Pracował z nią wystarczająco długo, by wiedzieć, jakie szkody mogła wyrządzić. Zwłaszcza, jeśli była wkurzona. Ale było coś w oczach jej matki. Coś twardego i niebezpiecznego, czego nie miała Sissy. Przynajmniej jeszcze nie. A odkąd Mitch został zaproszony na wieczór panieński, czuł pewną lojalność wobec Jess, by zatroszczyć się o to, by jej dzień był doskonały. Nie chciał jej martwić krwią na ścianach tego pięknego miejscu w dniu ślubu. - Wytłumacz mi jeszcze raz, dlaczego matkobójstwo jest nielegalne w niektórych stanach – warknęła za nim Sissy, gdy ciągnął ją w kierunku ogromnych schodów.

~7~

- We wszystkich stanach. Plus, jak myślę, są w związku z tym jakieś ograniczenia moralne. - To niesprawiedliwe. Najwyraźniej ustawodawcy nie spotkali mojej matki. - No nie wiem. Zresztą, to wszystko jest mi obce – wyjaśnił, gdy stanęli na najwyższym stopniu. – Moja matka mnie kocha i zrobiłaby dla mnie wszystko, więc nigdy nie odczuwałem chęci jej zabicia. Jasnobrązowe oczy nagle się zwęziły. - Rzuć mi to prosto w twarz jeszcze raz, a twoja słodka mama będzie pielęgnować twoje pokiereszowane ciało, dopóki nie wróci do zdrowia. - Słodka gaduła. Zbliżyli się do pomieszczeń, które zostały przeznaczone dla panny młodej i jej druhen. Mitch usłyszał chichot i poczuł się jak w domu. Został wychowany przez kobiety. Duma jego matki dobrze się nim opiekowała przez całe jego dzieciństwo. Sporo go nauczyły przez te lata, a jeśli nie mogły go czegoś nauczyć to zawsze w pobliżu domu kręcił się jakiś mężczyzna, albo dwóch, żeby pomóc. Aż do dnia po swoich osiemnastych urodzinach, kiedy to jedna z jego ciotek weszła do kuchni, gdzie stał oparty o blat, kończąc miskę płatków. Popatrzyła na niego, jakby nigdy wcześniej go nie widziała i ostrym głosem zapytała. - Wciąż tu jesteś? Wiedział, że nadszedł czas, żeby pójść dalej. Zawsze będzie mile widziany w domu swojej matki, ale to nigdy już nie będzie jego Duma. I Mitch nigdy już nie miał do czynienia ze sprawami Dumy. Był jedynym męskim potomkiem wychowanym w domu zatwardziałych Filadelfijskich kobiet, które wyrażały się całkiem swobodnie. Więc już w młodym wieku dowiedział się, co kobiety z Dumy myślały o mężczyznach, którzy jedzą ich żywność, a potem robią im dzieci, a Mitch tego nie chciał. Ale bycie nomadem miało swoje zalety, a on doceniał to, że jedynymi wrogami, jakich miał, byli ci, których sam sobie narobił. Przyłączenie się do grupy za bardzo przypominało mu mentalność gangu. Jak znosiła to Sfora psów, Mitch nie miał pojęcia. Wilki wydawały się więcej tolerować w życiu. A dzikie psy wydawały się to uwielbiać. Mitch stanął jak wryty, gdy Sissy odmówiła pójścia dalej. ~8~

- Nie możesz mnie zmusić, żebym tam weszła – powiedziała, gdy chichoty i śmiechy stały się głośniejsze i bardziej histeryczne. Odwrócił się do niej twarzą. - Chyba nie myślisz już o tym uderzeniu jej w głowę, prawda Sissy? - Nie. I przestań mi o tym przypominać. – Sissy i panna młoda miały za sobą wspólną, barwną przeszłość, a Mitch uwielbiał torturować nią Sissy. Podeszła bliżej i wyszeptała. - One wszystkie są takie… takie… - Dziewczęce? - Jak golden retrievery. Mitch roześmiał się i nadal ciągnął Sissy w stronę drzwi. - Teraz jesteście rodziną. A to oznacza, że musisz pomóc. Zatrzymali się przed otwartymi podwójnymi drzwiami i wpatrzyli się z zafascynowaniem w apartament pełen skandujących dzikich psów. - Jess! Jess! Jess! A Jess, w postaci dzikiego psa, goniła w kółko swój ogon. Mitch zerknął na Sissy, a ona nawet nie starała się ukryć swojego zakłopotania. - No cóż – popchnął ją, – właź tam. Wyciągnęła rękę. - Chyba gdzieś w pobliżu musi być jakiś bar. – Odeszła, a Mitch wrócił wzrokiem z powrotem na Jess. Przestała się kręcić, ale teraz obijała się po całym pokoju, ponieważ kręciło jej się w głowie. Usiadła ciężko, nogi się pod nią rozjechały, a inne dzikie psy dostrzegły Mitcha. - Mitch! – Ucieszyły się wszystkie i uśmiechnęły, gdy Mitch wszedł do pokoju. Sissy podeszła do swojej najlepszej przyjaciółki, zarzucając rękę na szyję Ronnie Lee Reed. - Sprawdziłaś teren? ~9~

- Tak. Dwa pełne bary z przodu sali balowej, dwa z tyłu, a trzy inne rozmieszczone w pobliżu pokoju gier i karaoke. - Karaoke? – Sissy aż się wzdrygnęła. – Nie gadaj. - Tak. A w pokoju gier jest stół do pokera i Black Jacka. - Dzięki Bogu za małe przyjemności. – Rozejrzała się wkoło. – Widziałaś te stare babsztyle? - Nie widziałam żadnej od jakiegoś czasu. Ale wiesz jak lubią osaczać swoje ofiary, czekać dopóki nie będziemy najsłabsze, a potem zaatakować. - Jestem w piekle, Ronnie Lee. W absolutnym piekle. Jej mama była w mieście od trzech tygodni... od trzech najdłuższych tygodni w całym życiu Sissy. Nie wiedziała, czym zawiniła swojej matce, ale ta kobieta jeździła na Sissy od dnia swojego przyjazdu do Nowego Jorku, więc cierpliwość Sissy była prawie na wyczerpaniu. - Przynajmniej twoja mama jasno wyraziła, jaki ma z tobą problem. Moja tylko wzdycha na mnie i kręci głową. - No nie wiem. Po ostatnich trzech tygodniach ciągłej paplaniny Janie Mea, nawet te rozczarowane westchnienia brzmią dość dobrze. A kiedy jest obiad? Robię się głodna. - Chyba za jakieś pół godziny. Może mogłabyś tam wrócić i łagodnie nakłonić pannę młodą, aby szybciej się przebrała. - Nie wrócę tam. Prosisz o zbyt wiele. Poza tym, tam jest Mitch. On sprawi, że się pospieszy.

***

Mitch trzymał jeden koniec liny, a dzikie psy drugi. Z jedną nogą założoną na drugiej, oparł lewy łokieć na kolanie i oglądał swoje paznokcie. - Ciągnij! – Tak zrobiły, ale Mitch nawet nie drgnął. - Panie, nie czujecie się tym nieco zażenowane? ~ 10 ~

- Nie! – Krzyknęły jednocześnie. Nie był zbytnio zaskoczony. Afrykańskie dzikie psy miały wysoki poziom odczuwania zażenowania. Jess, która nie uczestniczyła – tym razem – w przeciąganiu liny, usiadła obok Mitcha. Miała na sobie satynowy szlafrok i pewnie niewiele więcej. - Jak się masz, piękna? - Świetnie. Cieszę się, że ta część się skończyła. Spojrzał na jej płaski brzuch i zadał pytanie, które powtarzał cały dzień, od kiedy dowiedział się, że była w ciąży z ukochanym dzieckiem Smitty'iego. - A jak Mitch Junior? Jess potrząsnęła głową. - Musisz przestać ją tak nazywać. Smitty urwie ci głowę. - Ale ja uwielbiam patrzeć, jak jego twarz robi się czerwona. – Spojrzał na zegar na ścianie. – Lepiej się ubierz. Jeszcze cały dzień przed tobą. Przewróciła oczami. Z tego, co Mitch mógł stwierdzić, Jess nie miała zbyt wiele do roboty podczas przygotowań do ślubu, oprócz nalegań do urządzenia pokoju do karaoke, czy użyciu sztucznych kwiatów na uroczystości i w recepcji, ponieważ była absolutnym alergikiem. Począwszy od kwiatów na stołach po bukiet panny młodej, wszystkie kwiaty były sztuczne, ale tak wspaniale zrobione, że sam by się nie zorientował, gdyby ktoś mu o tym nie powiedział. - Nie widziałem tej drugiej sukni. Załóż ją, a zobaczę czy mogę dać jej aprobatę Mitcha. - Okej. – Spojrzała tęsknie na linę i samice nadal do niej przywiązane. - Nie, Jess. Nie możesz bawić się w przeciąganie liny. Wydała z siebie dźwięczne, ciche warknięcie, zanim skoczyła do przodu. - Mój dzień, moja zabawa!

***

~ 11 ~

- Wiedziałem, że tu wrócisz. Ukrywasz się. Sissy uśmiechnęła się do swojego ojca. Nie była zaskoczona, że znalazł ją na tyłach kuchni, ukrywającą się w pokoju, gdzie pracownicy robili sobie przerwy. Znał swoją córkę lepiej, niż większość ludzi zdawała sobie z tego sprawę. Ale przecież zawsze byli sobie bliscy. - Jesteś jedną z tych, którzy mnie nie wkurzają, Shug1. – Mówił jej te słowa, odkąd skończyła pięć lat. Bubba Ray Smith był wyjątkowym, typowym facetem z Południa, ale Sissy kochała ojca i zniszczyłaby każdego, kto by z nim zadarł. - Nie ukrywam się. Robię sobie tylko bardzo potrzebną mi przerwę. – Wstała i przytuliła ojca. – Cześć, tato. - Cześć, Cukiereczku. – Zawsze ją tak nazywał, kiedy byli sami. To było jego zdrobnienie dla niej. Zaczął nazywać ją Cukiereczkiem, odkąd skończyła cztery latka, lub coś koło tego, a że był leniwy, więc skrócił to do Shug. – Jak się trzymasz? - Staram sie, tato. Naprawdę. Ale ona na mnie naciska. – Jak zawsze. - Musisz przestać jej na to pozwalać. – Ojciec wyciągnął dla niej krzesło i Sissy opadła na nie, a ojciec usiadł obok niej. – Naciska na ciebie, ponieważ chce, żebyś była najlepsza. - Najlepsza, w czym? Matkobójstwie? - To nie jest śmieszne i dobrze o tym wiesz. To było zabawne. - Jesteś już dorosła, Cukiereczku. Nie możesz jej pozwalać, żeby nadal to robiła. Masz swoją własną sforę i tak naprawdę nie mieszkasz już w naszym domu. Chociaż nie będę cię powstrzymywał, gdybyś chciała wprowadzić się z powrotem. Usłyszała nadzieję w jego głosie. To łamało jej serce, a jednocześnie czuła się bardzo kochana. - Wiesz tato, że nie mogę wrócić. To nie życie. – Uśmiechnęła się. – Ale przynajmniej jestem w Stanach. - Tak. To prawda. I wiem, że tutaj moja dziewczynka jest bezpieczna. 1

Shug to skrócona forma słowa sugar, czyli cukier, więc można przyjąć, że mówi do niej Cukiereczku

~ 12 ~

Tak, jej ojciec nadal widział ją w ten sposób. Jego mała dziewczynka. Słodka i delikatna, jego księżniczka. Oczywiście, wszyscy inni wiedzieli lepiej. Większość kobiet byłaby zła, zastanawiając się, dlaczego ich ojcowie nie widzą ich, jako dorosłe osoby, którzy same mogą rządzić swoim życiem. Ale nie jej ojciec. Sissy nigdy nie czuła, żeby mniej o nią dbał. Ufał jej wiedząc, że poradzi sobie w większości spraw, chociaż inni nadal traktowali ją jak dziecko. Więc nie miało znaczenia gdzie poszła lub jak daleko była, wciąż była małą dziewczynką Bubby Smitha i zawsze nią będzie. Nie przeszkadzało jej to, ponieważ nie wątpiła w siebie, zarówno w kobietę, jak i w wilczycę. Nie wtedy, kiedy była Alfą. Nie mogła sobie na to pozwolić. - Byłem naprawdę zmartwiony, kiedy zatrzymałaś się w Azji, bo nie wiedziałem, co bym zrobił bez mojej małej dziewczynki. Ponieważ, broń Boże, żeby ten mężczyzna naprawdę miał opuścić kraj. - Co takiego, poza Ameryką, jest takie interesujące? – Marudził. Fakt, że wziął urlop, który zaczynał się od jutra, naprawdę ją zdziwił. Jej matka musiała porządnie się napracować, żeby to osiągnąć. - Zrób przysługę swojemu staruszkowi, Cukiereczku – powiedział, biorąc ją za rękę. - Co tylko chcesz, tato. - Nie daj się dzisiaj w nic wciągnąć twojej mamie. Obiecaj mi to. - Ale… - Obiecaj mi, Sissy Mae. W porządku. Użył pełnego imienia. Nie Cukiereczku, kochana dziewczynko czy jakiekolwiek innego przezwiska. Więc mówił poważnie. Ku zaskoczeniu Sissy – i zwłaszcza ku zaskoczeniu jej brata – to wesele dużo znaczyło dla taty, a ona go nie zrujnuje. Po prostu musi unikać tej krowy. Do diabła, robiła to od szkoły podstawowej, więc co znaczył jeszcze jeden dzień? - Obiecuję, tato. Pochylił się do przodu i pocałował ją w czoło. - Oto mój Cukiereczek.

~ 13 ~

*** - Cycki ci wypadną. Jess zamrugała na niego dużymi, brązowymi oczami psa. - O czym ty mówisz? – Spojrzała w dół na sukienkę bez rękawów w kolorze kości słoniowej, którą miała na sobie. Jej suknia ślubna kosztowała małą fortunę. Ta, przeznaczona na przyjęcie, kosztowała znacznie mniej. Tylko mini fortunę. - Widziałem jak tańczysz, Jess. Wypadną ci cycki. Jess cofnęła się krok w tył i wyciągnęła ramiona. - Kontrola sutków. Samice podeszły bliżej i przyjrzały się uważnie sukni. - Nic nie widzę. – Stwierdziła Sabina, jakby jej głos był jedynym, który się liczył. Sabina był Rosjanką, drugą po Jess w dowodzeniu, od niej również wzięła się nazwa sfory, i miała najseksowniejszy akcent jaki Mitch kiedykolwiek słyszał. - Mylisz się – powiedziała do Mitcha. - Nie mylę się. – Stanął za Jess, kładąc ręce na jej bokach. Podniósł ją i potrząsał przez kilka sekund. Tak jak się spodziewał, Jess zachichotała jak sześciolatka. Gdy postawił ją z powrotem na ziemi, dzikie psy spojrzały na nią ponownie. - Sutki, moje przyjaciółki. – Wykrzyknęła May. Maylin była drugim ulubionym dzikim psem Mitcha. Pochodziła gdzieś z Alabamy, była śliczna, była Azjatką i wciąż powtarzała, że jest kochanym złotkiem! Niestety obie kobiety były już sparowane. A na dowód tego miały już mnóstwo dzieci. Co one robiły z tak wieloma dziećmi? To nie tak, że mogłeś zmusić je, by pracowały w fabryce, żeby zarobić na swoje utrzymanie – niektórzy uznaliby to za złe. - Mamy sutki – dokończyła May. Mitch oparł brodę na ramieniu Jess i spojrzał w dół. - Jak źle to wygląda? Muszę przyjrzeć się temu bliżej. Wszystko w porządku, kochanie. Jestem gliną. Jess sięgnęła do tyłu i klepnęła go w twarz.

~ 14 ~

- Jesteś obrzydliwy. – Roześmiała się. Krawcowa, którą mieli na weselu do takich właśnie sytuacji – kto mógł sobie na to pozwolić? – została wezwana do apartamentu panny młodej. Mitch usiadł na krześle i obserwował jak dopasowują paski satyny do sukni, żeby się trzymała. Wciąż bez rękawów, ale znacznie bezpieczniej. - Lepiej? – zapytała Jess, stając przed nim. Pochylił się i ustawił twarz dokładnie na wysokości jej piersi. - Daj mi chwilę na zbadanie tego. - Albo… – bardzo wściekły głos warknął obok niego, – mogę rozerwać ci gardło w każdej chwili i będziemy mieć ślub i pogrzeb jednocześnie. Nie odsuwając się, Mitch tylko odwrócił głowę i spojrzał we wściekłe oczy wilka Bobby'iego Ray Smitha – dla przyjaciół Smitty. - Nie wściekaj się na mnie, staram się tylko pomóc. To dało Mitchowi błysk wilczych kłów, zanim Jess odepchnęła Smitty’ego. - Jeśli któryś z was zakrwawi moją sukienkę, cholernie mi za to zapłaci – powiedziała.

*** - Sissy Mae! Sissy odwróciła się od baru i stanęła naprzeciw swojej najbardziej ulubionej ciotki na świecie. Siostry swojej matki, ale nie miała jej tego za złe. Z piskiem, rzuciła się w jej ramiona, ciotka objęła ją i pokazała, że nie była całkowitym zerem, bez względu na to, co mówiła matka. - Spójrz na siebie, kochana. Jesteś śliczna jak z obrazka! – Wykrzyknęła jej ciotka Francine, najstarsza z sióstr Lewis. - Dziękuję. – Matka powiedziała, żeby zrzuciła kilka kilogramów. – Muszę przyznać, że obawiałam się tego, w co te dzikie psy cię ubiorą. Zwłaszcza, kiedy

~ 15 ~

zobaczyłam ślubną suknię Jessie Ann. – To nie było tak, że suknia panny młodej nie była piękna. Ale prawdopodobnie pasowałaby lepiej do 1066 roku. No, ale Jessie Ann zawsze lubiła dziwne rzeczy. Sissy odsunęła się od ciotki. - Chociaż podoba mi się ten kolor na tobie – powiedziała Francine. – Ale brązowy na ślub... - To nie jest brązowy – wyjaśniła Sissy, ponieważ słyszała to już z dziesięć tysięcy razy w ciągu ostatnich sześciu miesięcy. – To jest czekoladowy. Ciemnoczekoladowy. Siedemdziesiąt dwa procent… - Przestań. – Francine uniosła rękę. – Nie chcę tego słuchać. Sissy się roześmiała. - Zostawmy to Bobby’emu Ray, który dał się złapać Jessie Ann. - Przebaczyła ci? – zapytała Roberta, druga młodsza siostra. - Mówi, że tak, ale jej nie wierzę. Kiedy wchodzę w pokoju, ona zaraz znajduje powód, żeby wyjść. - Nie możesz winić nikogo oprócz siebie, Sissy Mae. – Francine nigdy nie pozwalała Sissy zapomnieć o czymkolwiek. – Zaciekle dręczyłaś tę biedaczkę. - Dręczenie to takie ostre słowo. Dokładne, – dodała – ale ostre. – Sissy uśmiechnęła się ciepło do ciotki Darli, najmłodszej z sióstr. - A jak mój wujek Eggie? Myślałam, że przyjedzie. - Och kochanie, powinnaś już wiedzieć. Mój mężczyzna nie lubi tłumów. – A Darla nie było dużo lepsza. - Pewnie jest gdzieś na wysypisku w Smithtown. - Lepiej, żeby nie. – Warknęła żartobliwie Darla. – Ostrzegłam go, żebym więcej nie znalazła go na którymś. - A Dee-Ann? – zapytała Sissy o swoją ulubioną kuzynkę, jedyne dziecko Darli i Eggiego. Darla otworzyła usta, a potem wzruszyła ramionami.

~ 16 ~

- Szczerze, kochanie. Twoje przypuszczenia są tak samo dobre jak moje. - Nie martwiłabym się, ciociu Darlo. Jestem pewna, że z Dee-Ann wszystko w porządku. – Przynajmniej Sissy miała taką nadzieję. Kochała swoja kuzynkę, ale Dee pracowała dla rządu i cokolwiek robiła, trzymało ją to z dala od rodziny i od kontaktu z nią, przynajmniej według oceny Sissy. - Więc – odezwała się ciotka Janette, a jej oczy rozbłysły. – Kiedy wracasz do domu, Sissy Mae? - A co? Tęsknicie za mną? - Pewnie… a niektóre kocie babsztyle potrzebują kolejnego sparingu. Typowe. - Nie. Absolutnie nie. - Och, daj spokój, Sissy… - Nie, ciociu Janette. – Sissy potrząsnęła stanowczo głową. - Mówiłam ci już wcześniej, że nigdy więcej, i mówiłam to serio. - Niewdzięczna. - Wcale taka nie jestem i przestań wzbudzać we mnie poczucie winy. - No dobrze – ucięła Francine. – To gdzie posadzimy naszą Sissy Mae? - Uch... Ale zanim panika mogła w pełni ujawnić się na to niewygodne pytanie, Mitch nagle chwycił ją od tyłu. - Przepraszam, panie. Ale muszę użyć Sissy, jako ludzkiej tarczy. Podniósł ją i, nie będąc zaskoczoną, nagle stanęła twarzą w twarz ze swoim bratem. Sissy westchnęła, gdy zobaczyła groźne spojrzenie brata. - Co on znowu zrobił? - Ten chłoptaś musi trzymać swoje ręce przy sobie. - Tak naprawdę, to moje ręce nie były w to zamieszane. Bobby Ray sięgnął za nią, próbując złapać Mitcha za gardło. ~ 17 ~

- Przestańcie w tej chwili! Bobby Ray, idź sobie. Wkrótce będzie kolacja i musisz odciągnąć swoją pannę młodą od innych Walczących Szczeniaków. - Przestań je tak nazywać. I zapamiętaj, co mówiłem, chłoptasiu. Kiedy jej brat odszedł, Sissy uderzyła Mitcha po rękach. - W tej chwili mnie postaw, Mitchellu Patricku O'Neill Shaw. - Uch-och. – Mruknął do jej ciotek, opuszczając ją na ziemię. – Użyła mojego pełnego imienia i nazwiska. To znaczy, że jestem w tarapatach. - Myślałam, że jasno ustaliliśmy zasady? – Sissy obróciła się do niego twarzą i ledwo powstrzymała swój grymas. Nie za to, co zrobił Mitch. Cholera, był nad wyraz oswojony. Nie, to dlatego, że Mitch wyglądał… nie umiała tego wyjaśnić. Pod oczami miał głębokie cienie, stracił na wadze. Był mniejszy od swojego przyrodniego brata Brendona, ale miała wrażenie, że nie o to chodziło. Mitch był jednym z bagiennych kotów. Były hodowane na wielkie i potężne. Ale zauważyła, że Mitch nie je zbyt wielki, a to tylko pogarszało sprawy. Starała się go nakłonić, żeby jadł więcej, ale ostatnio tylko dłubał w jedzeniu. Coś się z nim działo. Coś więcej niż zwykle, więc musiała dowiedzieć się co. Nie znała zbyt wielu facetów, których ceniła na tyle, by nazwać ich swoimi przyjaciółmi. Kobiety były jej przyjaciółkami; mężczyźni, których szanowała, byli zazwyczaj z rodziny lub cholernie blisko niej. Ale większość mężczyzn, według niej, nadawała się tylko do pieprzenia i do niczego więcej. Mitch był pierwszym, który zmienił to w świecie Sissy, a Sissy dbała o swoich przyjaciół. - Słuchaj Mitchell, jeśli ja nie mogę wszcząć bójki, ty też nie możesz tego zrobić. - Pomagałem tylko pannie młodej. - Spojrzał na jej ciotki. - Chciałem tylko się upewnić czy jej stanik dobrze leży. Francine zapytała. - I zgaduję, że musiałeś tam umieścić swoją ładną buźkę, żeby to sprawdzić, co? - Jeśli moja przyjaciółka prosi mnie, żebym to sprawdził, to – przepraszam za ordynarny język – cholera, tak. To właśnie robiłem. Sissy roześmiała się i zaczęła drapać się po głowie, a potem przypomniała sobie, że wciąż ma we włosach ten cholerny wianek ze sztucznych kwiatów. Zgodnie z prośbą panny młodej, ta rzecz była tak duża jak na Renesansowym Festiwalu... Sissy nadal miała problem z pogodzeniem się z tym, że zna ludzi, którzy otwarcie przyznają, że lubią takie rzeczy. ~ 18 ~

- Jesteś po prostu nieszczęśliwy, jeśli twoje życie nie jest zagrożone, prawda? Mitch wyszczerzył się. - Nie bądź zazdrosna o mnie i Jess. Wiesz, że sprawdzę twój stanik, kiedy tylko będziesz chciała. - Przestań już gadać. – Chwyciła go za ramię i przyciągnęła bliżej do swoich ciotek. – Mitchell, to są siostry mojej mamy. Francine, Darla, Roberta i Janette. Panie, to jest Mitchell Shaw, młodszy brat Brendona Shaw. Chociaż był zajęty potrząsaniem rąk każdej z ciotek, Mitch wciąż oglądał się na nią przez ramię. - Tylko w taki sposób potrafisz mnie przedstawić? Po prostu, jako młodszego brata Brendona Shawa? – Westchnął żałośnie, smutne, złote oczy patrzyły na jej ciotki. – Ona po prostu boi się powiedzieć, moje piękne panie, prawdę. A chce powiedzieć, oto Mitchell Shaw, mężczyzna, którego kocham i uwielbiam całym swoim butnym południowym sercem. - Żałosne, prawda? Mitch nagle się skulił. - Muszę iść. Chłopcy Reed na dziesiątej. - Co im zrobiłeś tym razem? - Długo by tłumaczyć, ale ma to coś wspólnego z telefonem do cudownej swatki z Long Island, która nazywa się Madge, a która wierzy, że chłopcy Reed szukają miłości. Cholera. – Mitch wziął nogi za pas, a bracia Ronnie Lee byli tuż za nim. Sissy potrząsnęła głową. - Czasami nie wiem, co robić z tym chłopakiem. – Skrzywiła się, gdy zdała sobie sprawę, że wszystkie ciotki uśmiechnęły się do niej kpiąco. – Co?

*** Kolacja przebiegła lepiej, niż Sissy myślała. Po pierwsze, i najważniejsze, starsi zmienni zostali posadzeni na długim podium z przodu sali. Zwykle, ta przestrzeń była

~ 19 ~

zarezerwowana dla panny i pana młodego, ale Jessie Ann wyskoczyła z jakimiś bzdurami na temat znaczenia starszyzny i rodziny, więc tata Sissy nadął się, kiedy Jessie uparła się, żeby on i Janie usiedli na samym środku. Innymi słowy, byli tu najważniejsi. Chociaż, być może, byli najważniejsi dla Jessie Ann. Sama straciła swoich rodziców, gdy miała zaledwie czternaście lat, a rodzice Sissy od razu ciepło przyjęli Jessie Ann. Co ważniejsze, rozsadzenie gości działało na korzyść Sissy. Zamiast uwięzienia obok mamy na godzinny posiłek, Sissy, na całe szczęście, siedziała przy stole młodej pary, która ograniczyła rozkoszne gruchanie do minimum. Mitch usiadł po jej prawej stronie, a Ronnie Lee usiadła po lewej ze swoim partnerem i przyrodnim bratem Mitcha, Brendonem. Desiree MacDermot-Llewellyn siedziała naprzeciw niej ze swoim partnerem i najlepszym przyjacielem Smitty'iego, Macem. Reszta stołu była zajęta przez przyjaciół Jessie Ann – Sabine, Phila, May i Danny’ego. Ogromna sala nie tylko pomieściła wystarczającą ilość stołów dla wszystkich gości, ale nawet na środku niej był parkiet do tańca. Chociaż Sissy wątpiła czy zdoła cokolwiek zatańczyć przy tak kiepskim zespole, czy nawet gorzej, nieudanym DJ-u. Ale jej stek był krwisty i smaczny, a towarzystwo do zniesienia. Sissy wiedziała, że to będzie naprawdę wielki ślub, ale nie zdawała sobie sprawy z tego, jacy ludzie się pojawią. Po jednej stronie parkietu siedziały najsłynniejsze nazwiska och-jaki-nudny wszechświat oprogramowania i komputerowych... rzeczy. Sissy wiedziała o tym tylko dlatego, że wspomniał o nich Brendon, co wprawiło go w onieśmielenie. A jako lew, nie był skłonny do okazywania podziwu. Ta nieświadoma niczego grupa pełnych ludzi była otoczona taką ilością Sfor i Dum i niezależnych kotów, jakiej Sissy nigdy nie widziała zgromadzoną w jednym miejscu. Niektórych z nich rozpoznała z pracy w Nowym Jorku. Innych nigdy wcześniej nie widziała, ale słyszała o nich. Przyjechali tutaj z całych Stanów, nawet z dalekiego Zachodniego Wybrzeża. Były też Sfory dzikich psów. Azjatyckie dzikie psy, dingo z Australii i więcej dzikich psów afrykańskich niż można zliczyć na jednej ręce. A ponieważ one nigdy się nie zamykały – Boże, te psy mogłyby gadać i gadać – Sissy z chęcią pogroziłaby im pięścią, tak dla porządku. Reszta to byli Smithowie. Albo spokrewnieni przez krew lub sparowanie. Przyjechali ze wszystkich stron, łącznie z Północną i Południową Karoliną, Alabamą,

~ 20 ~

Mississippi, Luizjaną, Virginią, Zachodnią Virginią i Teksasem. Jedynym, słabo reprezentowanym obszarem był jej cholerny dom, Smithtown. Sissy rozumiała, dlaczego Sammy nie mógł przyjechać na wesele. Miał dziesięć szczeniaków i bar, który on i jego żona prowadzili w centrum Smithtown. Wakacje dla nich prawie nie istniały. Ale Sammy skontaktował się zarówno z Sissy, jak i z Bobby Rayem, żeby ich o tym powiadomić i przesłać swoje przeprosiny. Bo tak powinno być to zrobione. To jednak nie tłumaczyło nieobecności Travisa, Donniego czy Jackiego. Ale jak jej własne rodzeństwo mogło tak potraktować swojego brata, Sissy nie miała pojęcia. Po prostu nie powinni tego robić, bez względu na uczucia do danej osoby. Krew była krwią, w rozumieniu Sissy, i nie było nic takiego, czego nie zrobiłaby dla swoich bliskich, bez względu na to jak bardzo ich nienawidziła i jak bardzo chciała dać im w pysk przy pierwszej okazji. Ale poradzi sobie z tym któregoś dnia. Tym bardziej, że cholernie jasno wyjaśniła Travisowi, co myśli na ten temat. I nie zawracała sobie głowy Jackiem i Donniem. Oni i tak robili tylko to, co kazał im Travis. Mitch odchylił się do tyłu na krześle, wyciągnął jedną długą nogę i położył ramię na oparciu jej krzesła. Mężczyzna dobrze wyglądał w smokingu. Oczywiście, bardziej wolała mężczyzn w dżinsach i T-shirtach, niż w staroświeckich garniturach czy smokingach. Ale jeszcze bardziej wolała ich nagich, ale społeczeństwo krzywiło się na tego typu rzeczy. Jego złote oczy przesunęły się po sali i wiedziała, że myśli o tym samym, co ona. - Zaczęłoby się jakąś rozróbę, – szepnęła do jego ucha, – ale nie ma na to zbyt wiele czasu, no nie? Uśmiechnął się. - To zbyt łatwe. Są jak owce na rzeź. Sissy pochyliła się bliżej, ciesząc się zapachem dużego kota. - To już prawie koniec, prawda? - Ale gdzie tam, słodziaku. Oczywiście miał rację, ale Sissy wciąż myślała, że najgorsze było już za nimi.

~ 21 ~

Dopóki nie zaczęła grać muzyka...

*** Mitch uwielbiał to. Dzikie psy były absolutnie najlepsze. Ledwie usłyszały pierwsze sześć taktów z piosenki George Clintona “Atomic Dog”, a już wykrzyknęły jednym głosem i ruszyły na parkiet. Nawet panna młoda zostawiła swojego nowego męża i ruszyła na parkiet, by szczekać i podskakiwać z resztą. Bogaci kolesie przyłączyli się do nich zupełnie nieświadomie. Jednak reszta ras wyglądała na całkowicie przerażonych. Koty były zdumione, ponieważ były przyzwyczajone do wilków, które były bardziej drapieżnikami niż głupkowatymi psami. Wilki były zakłopotane głupkowatym zachowaniem psów. Niedźwiedzie były jak zwykle znudzone. - Dlaczego się uśmiechasz? Mitch roześmiał się na pytanie Sissy. - Daj spokój! Czy to nie było fajne? To było tak, jakby pojawił się Zaklinacz Psów i zebrał je wszystkie na parkiecie! Lwy i Dez się roześmiali. Wilki... trochę mniej. - Nie odchodźcie wściekli – dodał, gdy chcieli to zrobić. – Całkowicie straciliście poczucie humoru. Sissy chwyciła brata za rękę i zaciągnęła go do kuchni, uśmiechając się i machając ręką do tych, którzy ją wołali. - Skąd znasz tych wszystkich ludzi? - Nigdy nie byłeś zbyt towarzyską osobą, Bobby Ray. Ci ludzie to były osoby, które pomogły Sissy, kiedy najbardziej tego potrzebowała. To byli ludzie, o których zawsze dbała, gdy wykonywali swoją pracę, albo dawali jej trochę niezwiązanej z pracą pomocy. Sissy zaprowadziła Bobbiego Raya do pokoju, gdzie siedziała z ojcem i zamknęła za nimi drzwi. - Chciałabym ci coś dać. ~ 22 ~

Brat skrzyżował ręce na swojej dużej piersi. - Następny wykład o zagrożeniach związanych z mieszanymi dziećmi? - Martwisz się tym? Przekonasz się o tym na własnej skórze, jak sądzę. – Chwyciła zawinięta paczkę, którą zostawiła na stole, i mu wręczyła. Wiedziała, że personel nie ruszy tego prezentu. Szef kuchni ją uwielbiał. – To dla ciebie. Bobby Ray spojrzał na paczkę w swojej ręce. - Za co? - Z okazji twojego ślubu. - Mówiłaś, że wzięcie ślubu jest głupie, a małżeństwo jest jeszcze głupsze. - I to się nie zmieniło. Ale skoro już się na to zdecydowałeś, chciałam ci coś dać. Otwórz! – Uniosła się do góry na palcach u stóp, gdy brat zaczął ściągać opakowanie. Otworzył pudełko i zamrugał. Potem zamknął oczy, a jego uśmiech stał się szeroki i ciepły. - Gdzie to znalazłaś? – zapytał w końcu. - Kiedy przetrząsałam twój pokój szukając papierosów. Jakiś miesiąc po tym, jak wstąpiłeś do Marynarki. - Jestem zaskoczony, że tego nie wyrzuciłaś. - Nigdy jej nie nienawidziłam, Bobby Ray. Nie byłam dla niej miła, ale nigdy jej nie nienawidziłam. A na tej podstawie, – wskazała na prezent, który mu dała, – domyśliłam się, że ją kochasz. Nawet wtedy. Nigdy wcześniej o tym nie wspominałam, bo myślałam, że to zgubiłam. Ale znalazłam to, kiedy ostatnim razem byłam w domu, schowane w moich ukrytych, starych numerach Playgirls. Bobby Ray uniósł bransoletkę indentyfikacyjną z pudełka wyłożonego aksamitem. Na wierzchu wyryte było imię Bobby Ray, a pod spodem napis, który powiedział wówczas szesnastoletniej Sissy, a co już podejrzewała wcześniej, więcej niż należało i kiedy doświadczała swoich pierwszych despotycznych odczuć: Dla mojej Jessie Ann. - Pomyślałam, że możesz jej to teraz dać, skoro sobie odpuściłeś, gdy miałeś osiemnaście lat. - Nie odpuściłem sobie, po prostu myślałem, że to nie był właściwy moment. Ty krytyczna babo.

~ 23 ~

- Kastrat. Sissy zawinęła ramiona wokół brata i mocno go przytuliła. - Masz szczęśliwe życie, Bobby Ray. - Tak. Naprawiłem to. Sissy się roześmiała.

*** Mitch objął ramieniem swoją starszą przyrodnią siostrę i uśmiechnął się, gdy stężała i zacisnęła dłonie w pięści. Marissa Shaw była bliźniaczką Brendona i starszą przyrodnią siostrą Mitcha. Na szczęście, nie była jego jedyną siostrą. Była jeszcze Gwenie. Pięć lat młodsza, słodka, niewinna Gwen, która nigdy nie była taka podła dla Mitcha. Uwielbiała go! Jednak Rissa wydawała się być przekonana, że Mitch nie był niczym więcej niż kanalią, która chciała ukraść im ich ogromną fortunę. A on był taki miły dla niej… - Te buty to interesujący wybór. Wyglądają, jak oficjalne buty klauna, więc czy musiałaś zadowolić się tanimi podróbkami? Marissa skrzywiła się na niego. - Nie jesteś gdzieś potrzebny? Jestem pewna, że Sissy nie będzie miała nic przeciwko, jeśli pogapisz się jeszcze trochę na jej wielki tyłek. - Nie bądź zazdrosna, skarbie. Jestem pewien, że ktoś chętnie popatrzyłby na twój wielki tyłek. Gwałtownie odsunęła się od niego. - Lepiej trzymaj się dzisiaj ode mnie z daleka. - Staram się, i dlatego trzymam się z dala od ciebie, każdego dnia. -Nie starasz się wystarczająco mocno. Mitch patrzył jak odchodzi. - Kocham cię, Rissa. ~ 24 ~

- Zamknij się. Śmiejąc się, Mitch wyciągnął wibrujący telefon z kieszeni. Ale jego śmiech zgasł, gdy rozpoznał numer.

***

Sissy widziała swoją matkę, jak staje na palcach, i rozgląda się za kimś po tłumie. Prawdopodobnie za nią. Spanikowana Sissy zrobiła kilka kroków w tył, ale te cholerne buty rozjeżdżały się pod nią. Kto do cholery płacił siedemset pięćdziesiąt dolarów za jakiekolwiek buty? W jakim świecie to było w porządku? Dajcie jej buciory i skórzaną kurtkę, a Sissy będzie szczęśliwszą dziewczyną za o wiele mniejsze pieniądze. Zdając sobie sprawę, że uderzyła o podłogę, Sissy zamknęła oczy i zacisnęła zęby. Poza tym uderzyła w coś twardego, co nie było podłogą. Powoli, otworzyła oczy i ponownie się uśmiechnęła. - Och. Cześć, Brendon. - Uch ... cześć. – Wyglądał na tak bajecznie przerażonego, siedząc na krześle z najlepszą przyjaciółką swojej partnerki na kolanach, że Sissy nie mogła się powstrzymać. Wszystkie zasady, jakie wbijał jej Bobby Ray przez ostatnie kilka tygodni, zniknęły, gdy popatrzyła na starszego brata Mitcha. - Myślę, że jest to trochę niezręczne, co? - No cóż... - Ale nie mogę dłużej już tego ukrywać. – Zarzuciła ramiona wokół jego szyi, całe jego ciało się spięło, a oczy rozejrzały się po sali, jakby błagały kogoś, by go uwolnił. – Ty i ja... doskonale pasujemy do siebie, Brendon. - Co? – Jego złote oczy się rozszerzyły. – Och... Sissy... nie tak szybko… - Poważnie. Już widzę nasze dzieci. Będziemy mieć piękne dzieci. - Co się dzieje? Biedny Brendon. Nie wiedział, czy ma odczuć ulgę, czy być śmiertelnie przerażonym, kiedy Ronnie Lee podeszła do nich. ~ 25 ~

- Wreszcie powiedziałam Brenowi, że jest mój, i że będziemy razem już na zawsze. Oczy Ronnie spojrzały na sufit, odgarnęła włosy ze swojej twarzy. - Myślałam, że najpierw to omówimy. Sissy poczuła, jak duże lwie ciało Brena się szarpnęło i musiała walczyć sama ze sobą, żeby się nie roześmiać. - Jestem samicą Alfa, kochanie. Nie muszę dyskutować o żadnych cholernych rzeczach ani z tobą, ani z kimkolwiek innym. Ronnie kiwnęła głową i odchrząknęła. - Ona ma rację. Przykro mi, Bren. – Podciągnęła nosem, jakby chciała powstrzymać nieistniejące łzy. Ronnie nigdy nie potrafiła dobrze udawać. – Mam nadzieję, że będziesz mnie czule wspominał. – A potem uciekła w tłum. Sissy zmarszczyła brwi. Jak Ronnie nauczyła się biegać w tych cholernych butach? - Ronnie, zaczekaj! – Brendon wstał i praktycznie zrzucił Sissy ze swoich kolan. – Przykro mi, ale… zapomnij. – Pobiegł za Ronnie, a Sissy zaczęła się śmiać, dopóki nie złapała zapachu matki. Odwróciła się i wybiegła przez duże szklane drzwi prowadzące do ogrodu. Rozważała czy się nie zatrzymywać, tylko biec całą drogę powrotną do miasta, ale zapach Mitcha przykuł jej uwagę. Poszła za nim i znalazła go przy jednej z marmurowych ławek, które znajdowały się w całej posiadłości. Jak większość mężczyzn na weselu, ściągnął marynarkę, zdjął krawat i rozpiął kołnierzyk swojej koszuli. Mitch również podwinął rękawy aż do łokci, więc Sissy mogła zobaczyć tatuaż na jego przedramieniu. Rozmawiał przez telefon, chodząc tam i z powrotem. Wyglądał na... spiętego. I nie wiedziała dlaczego. Powinna się tego dowiedzieć.

***

- Jesteś pewna? - Oczywiście, że jestem. – Warknęła Jen Chow. – Myślisz, że dzwoniłabym do ciebie, gdybym nie była pewna? ~ 26 ~

- Nie wiem, dlaczego tak się obruszasz. To za moją głowę wyznaczono nagrodę. - Naprawdę chciałabym, żebyś potraktował to poważnie, detektywie. - Wszystko biorę na poważnie. – Szczególnie swoje życie. – Ale wierz mi. Nikt, kto nie powinien, nie dostanie się na to wesele. Prawdopodobnie jestem tu bardziej bezpieczny, niż gdziekolwiek indziej. - Tak. Chyba masz rację. Ale chciałabym, żebyś wrócił tutaj do poniedziałku. Wyślę… - Przyjadę. - Detektywie… - Powiedziałem, że przyjadę. - Świetnie. – Warknęła ponownie. Jen Chow miała najbardziej wybuchowy na świecie charakter. I po tak długiej współpracy to było zdumiewające, że wciąż mówiła do niego detektywie. - Porozmawiamy później, Jen. - W poniedziałek, detektywie. Będziemy rozmawiać w poniedziałek. - Taa. – Mitch się rozłączył i potarł ręką szyję. Dzisiejszej nocy była pełnia, rozświetlająca wszystko wokół niego. Oczywiście, nie potrzebował tego, by wyraźnie widzieć. Nie z jego wzrokiem. Teraz już wiedział, co czuły lwy w Afryce, kiedy były tropione przez wielkich, białych myśliwych. Dwa miliony dolarów skuszą zabójców z najwyższej półki. Czy dotrwa jeszcze do następnego tygodnia? Wśród swojego rodzaju czuł się bezpieczny, ale kiedy raz już dostał się w tryby systemu nabrał, co do tego, poważnych wątpliwości. Kręcenie się wokół też nie było żadną opcją. Nie chciał być odpowiedzialny za to, że ktoś z jego rodziny czy przyjaciół, zostanie zraniony lub zabity. Każdy z nich zbyt wiele dla niego znaczył. Nie. Jutro wyjedzie. Ale dzisiaj… Mitch wsunął telefon do kieszeni spodni i odwrócił się, gotowy na powrót na przyjęcie. Nie spodziewał się tego, że znajdzie przyglądającą się mu Sissy Mae Smith wyciągniętą na marmurowej ławce. Chryste, wyglądała tak dobrze ze skrzyżowanymi

~ 27 ~

nogami w kostkach, ciałem podpartym na ramionach, z dłońmi płasko leżącymi na ławce. Sukienka, którą miała na sobie, została zrobiona z najbardziej miękkiego, lekkiego materiału, jaki Mitch kiedykolwiek widział. Ciemnobrązowy kolor znakomicie kontrastował z jej jasnobrązowymi oczami. Mógł powiedzieć, że nigdy nie widział jej tak seksownej, ale to byłoby kłamstwo. Widział tę kobietę w krótkich spodenkach – absolutnie nic innego nie było bardziej seksowne. - Hej. Sissy posłała mu mały porozumiewawczy uśmiech. - Hej. Mitch czekał, aż zapyta go, co się dzieje, ale nie zrobiła tego. - Byłam niedobra, Mitch – powiedziała zamiast tego. - Tak? – Mitch przykucnął obok niej, opierając łokcie na swoich kolanach. – No to mów. - Znowu torturowałam Brendona. - Czy to nie jest trochę zbyt łatwe, słodziaku? Uśmiechnęła się, mrugając ze zdziwieniem. - Nienawidzę tego przezwiska. - Wiem. A mimo to jakoś mnie to nie obchodzi. - Mów tak dalej, a wiatrak moich wściekłych rąk i nóg z furią zacznie uderzać i kopać. - Efektowna umiejętność w walce. - Tak myślę. - Więc torturowałaś mojego brata… - Wiem. To zbyt łatwe. Ale on daje się podejść za każdym razem. Potrzebuję czegoś innego, żeby zaspokoić swoje potrzeby. - Większe wyzwanie? - Dokładnie. ~ 28 ~

Wstał i wyciągnął rękę, żeby mogła się jej chwycić. Zrobiła to, jej palce ogrzały się o jego, i podciągnął ją na nogi. - Chodźmy. - Gdzie? - Mamy cały zamek zapełniony zmiennymi, alkoholem i ledwo powstrzymywanym instynktem drapieżników. - Obiecaliśmy coś Bobby’iemu Ray. Pochylając się oparł swoje czoło o jej. - Kiedy nadejdzie poniedziałek, możesz spokojnie za wszystko obwinić mnie. Mała zmarszczka pojawiła się między jej brwiami, nakryła prawą dłonią jego policzek. - Nie myśl, że tak nie zrobię. - Ale dzisiaj wieczorem, będziemy się świetnie bawić. Prawda, Sissy? Obie jej ręce znalazły się na jego policzkach, a Sissy odsunęła się trochę, chcąc spojrzeć mu w oczy. Przez najbardziej niesamowity ułamek sekundy, pomyślał, że chce go pocałować. Ale to byłoby zbyt idealne. W pięknym ogrodzie, w świetle księżyca, tylko oni dwoje... - Sissy Mae Smith! Oboje drgnęli i Sissy szybko się cofnęła, ale nie miała jak odejść, ponieważ za nią znajdowała się ławka. Usiadła na niej ciężko. Ale to było nic w porównaniu do twardego spojrzenia, jakie rzuciła Mitchowi. - Tak? Miss Janie podeszła bliżej. - Wznoszą toast. Czy nie powinnaś też tego zrobić? - No pewnie. – Sissy wstała i otrzepała tył swojej sukienki. - Myślisz, że będziesz umiała zachować się przyzwoicie i z szacunkiem? Nie wiedział, co Sissy chciała właśnie powiedzieć, ale Mitch miał przeczucie, że cisza w tym momencie będzie jej najlepszym przyjacielem. Zdecydowany ~ 29 ~

powstrzymać rozlew krwi, złapał Sissy za rękę i pociągnął w stronę sali balowej. Jej matka obserwowała ich, gdy odchodzili, a kiedy Mitch obejrzał się na nią przez ramię, jej uśmiech przypomniał mu ten Sissy. Chociaż powiedzenie tego Sissy, mogło poważnie zagrozić jego skórze. A on naprawdę chciałby uniknąć tego tak długo, jak to możliwe. Poza tym, całowanie teraz Sissy, albo do diabła, robienie z Sissy czegokolwiek w tej chwili, byłoby ogromnym błędem dla obojga. I oboje o tym wiedzieli.

Tłumaczenie: panda68

Beta: axses

~ 30 ~

Rozdział 2

Ronnie poklepała Sissy po plecach. - Świetny toast. - Dzięki. - Tylko jedna ledwie ukryta zniewaga wobec Jessie Ann. Myślę, że była pod wrażeniem. Sissy się skrzywiła. - Tak naprawdę to starałam się jej nie ubliżać. Pomyślałam, że powinnam wyjaśnić to Bobbiemu Ray, ponieważ to jest jego ślub i tak dalej. - Zrobiłaś to najlepiej, jak umiałaś. - O rany. Dzięki. Ronnie założyła ramię wokół barków Sissy i przyciągnęła przyjaciółkę bliżej. - Co ja słyszałam o tobie i Mitchu tam w ogrodzie. Sissy potarła czoło. - Chcesz mi powiedzieć, że moja własna matka rozsiewa o mnie plotki? - Nie. Słyszałam to od Mitcha. Powiedział, że zostaliście przez nią przyłapani. Sissy się poddała. Co za idiota. - Nic się nie stało. - Bo zostaliście przyłapani. On myśli, że jesteś w nim zakochana. Chcesz mieć z nim dzieci... i ubezpieczenie na życie. - To chyba chce, żebym go stałe biła.

~ 31 ~

Przyjaciółki milczały przez chwilę, a potem powiedziały razem. - Chociaż to możliwe. Sissy chwyciła kieliszek szampana od mijającego ją kelnera i wtedy zobaczyła, jak się w nią wpatruje. Był naprawdę uroczy, chociaż trochę dla niej za niski. Azjata, elegancki jak diabli... i naprawdę uroczy. Czy już o tym wspomniała? - Znam was – powiedział. Mogła stwierdzić, że angielski nie był jego rodzimym językiem, ale jego akcent był bez skazy, choć odkryła też trochę brytyjskiego zaśpiewu. Strzelił palcami. – Zabrałaś mojego Lotusa! Sissy zakrztusiła się szampanem, a Ronnie zaczęła rozglądać się za wyjściem, albo za przedstawicielami prawa z nakazem aresztowania. Boże, znowu jakaś przedawniona sprawa? Posyłając jej kpiący uśmiech, powiedział. - Niektórzy mogą powiedzieć, że wygrałaś go uczciwie, ale ja wciąż mam wątpliwości. Zdając sobie sprawę, że nie była oskarżana o kradzież – to była prawdziwa ulga – przyjrzała się bliżej stojącemu przed nią mężczyźnie. Był azjatyckim dzikim psem i był naprawdę uroczy. Chwila. Już o tym wspominała. - Teraz pamiętam. Na Filipinach. Prawda? - Prawda. Byłaś zadowolona z mojego samochodu? - Och... pewnie. – Dopóki go nie sprzedała. Ta mała dziecina sfinansowała następne sześć miesięcy ich pobytu w Azji. - Jestem Kenshin Inu, na wypadek, gdybyś nie pamiętała. - Sissy Mae Smith. Ronnie Lee Reed. - Jesteś spokrewniona ze Smittym? - Tak. - Interesujące. Wiesz, że pracuję z nim i Macem, by rozkręcili japoński oddział ich interesu?

~ 32 ~

- Naprawdę? – Bobby Ray nie powiedział jej o tym, prawdopodobnie dlatego, że wiedział, iż będzie go błagać, by pozwolił jej pojechać do Japonii na wstępne ustalenia. Będą musieli o tym podyskutować po jego powrocie z miesiąca miodowego. Myśl o powrocie do obiegu przyprawiła ją niemal o zawrót głowy. Bo nie będzie tak, jak wcześniej. Nie musiała uciekać przez lata, zmuszając się tylko na powrót w czasie wakacji i czując się winna podczas wizyt w Tennessee. Teraz mieszkała w mieście, które uwielbiała, i jako samica Alfa watahy Smith z Nowego Jorku miała powody, by wracać, ale zawsze czuła potrzebę podróżowania i Bobby Ray o tym wiedział. Poza tym, Ronnie Lee poradzi sobie z wilczycami, kiedy Sissy tu nie będzie. Jej umysł już zaczął pracować nad różnymi możliwościami. - Widzę, że panna młoda mnie woła. Panie wybaczą. – Uśmiechnął się i odszedł. - Zamierzasz czekać do końca miesiąca miodowego, czy zaczniesz już teraz torturować o to Bobby’ego Raya? - Po, oczywiście! Ale Mace usłyszy, co nieco, ode mnie w poniedziałek. Ronnie roześmiała się i pokręciła głową. Sissy nie wiedziała, co zrobi bez swojej stałej partnerki w podróżach. Razem, ona i Ronnie, zrobiły kilka poważnych szkód na całym świecie i nie miały z tego powodu pozwolenia na wjazd do kilku krajów. Czekaj, Tokio wciąż jest na liście? Ale Ronnie była teraz z Brendonem Shaw i była szaleńczo zakochana. Chociaż uwielbiała podróżować, nie miała tego samego pędu, co Sissy, aby to kontynuować. - Och. – Ronnie wskazała na ładną, szczupłą kobietę w piekielnie seksowej sukience. – Sądzę, że jeszcze się nie poznałyście. Gwen O'Neill, to jest Sissy Mae Smith. Sissy, to młodsza siostra Mitcha, Gwen. Boże święty! To była młodsza siostra Mitcha? Jego "niewinna" młodsza siostra? Jego "słodka, urocza" młodsza siostra? Może to była tylko wyobraźnia Sissy, ale kobieta była zbyt gorąca w swej czarnej sukience bez rękawów z głębokim dekoltem z przodu i jeszcze głębszym z tyłu, na dwunastocentymetrowych obcasach i z masą krótkich czarnych, kręconych włosów, które przeplatane były jasnozłotymi kosmykami, a oczy w kształcie migdałów nie dodawały jej niewinności.

~ 33 ~

Według Mitcha, była tylko w połowie lwem. Jej ojciec był tygrysem z Południowych Chin, co czyniło ją jedną z nielicznych tyglwów 2. A na dodatek wzięła to, co najlepsze po obojgu rodzicach. Piękno, elegancję i… - Oddałabym lewy cycek, żeby ktoś mnie przeleciał w ten weekend, ale nie sądzę, żeby to się stało. Teraz to Ronnie zachłysnęła się szampanem, którego właśnie piła, a Sissy wpatrzyła się w "niewinną" młodszą siostrę Mitcha. - Myślałam, że może tutaj kogoś znajdę, ale… – z rękami na biodrach rozejrzała się wkoło, – … nie widzę nikogo obiecującego. – Głos miała niski i ochrypły. Przez telefon, można by ją łatwo pomylić z mężczyzną. - Wiesz co, – mówiła dalej, – Mitch stale o tobie mówi. – Zerknęła na Sissy, zanim wróciła do przeczesywania tłumu. – Ja, jak zawsze, mówię "Koleś, jeśli tak bardzo ją lubisz, to cholera, ożeń się z nią". A on na to, "Zamknij się ". Sissy nie ośmieliła się spojrzeć na Ronnie. Nie. Jeśli na nią spojrzy, to zapomnij. - Uroczy ślub, prawda? Chociaż nie byłyśmy zaproszone. Ale Ma w końcu się zdecydowała. Postanowiła pójść, a ja pomyślałam, że lepiej pójdę z nią, żeby trzymać ją z dala od kłopotów, wiesz? Kilka margarit wlanych w moją mamę i rozpętuje się piekło. Ale Brendon wprowadził nas bez problemu i wszyscy są bardzo przyjaźni. Z wyjątkiem tej suki. – Parsknęła i spojrzała przez salę na siostrę bliźniaczkę Brendona Shaw. – Marissa Jestem darem Boga dla świata Shaw. Jest tak blisko, – Gwen pokazała kciukiem i palcem niewielką przestrzeń między nimi, – by chlusnąć jej kwasem w twarz. Nie sądzę, by zdawała sobie sprawę, że nikt nie opowiada bzdur o moim bracie. Nie obchodzi mnie, kim jesteście. Albo tak, jak w jej przypadku, kim myślicie, że jesteście. Sissy odwróciła się cała, żeby nie groziło jej nawet przelotne zerknięcie na twarz Ronnie, czy język jej ciała. Nie byłaby w stanie tego znieść. - I kocham to, jak ona udaje, że jej gówno nie śmierdzi. Jakbym nie wiedziała, kim była i skąd pochodzi. Ale wiem, bo pochodzę z tego samego miejsca, co ona. Wiesz, o czym mówię? Czekając chwilkę, Sissy zdała sobie sprawę, że tak, że Gwen oczekuje odpowiedzi. 2

Tyglew to krzyżówka lwicy i samca tygrysa

~ 34 ~

- Absolutnie. - Znam wiele takich suk, które zapominają o mężczyznach, jak tylko staną się wystarczająco dorosłe, żeby iść własną drogą. Ale nie ja i nie moja Ma. To o Mitchu mówię. Nikt się z nim nie pieprzy. – Ponownie, te ciemnozłote oczy zmierzyły Sissy. – Wiesz, jesteś ładniejsza niż myślałam. Jestem zaskoczona, że jeszcze cię nie wypieprzył. Ale on mówi, że wy dwoje jesteście przyjaciółmi, ale dlaczego ktoś chciałbym mieć mężczyznę za przyjaciela, tego kompletnie nie rozumiem. Może to jest jakaś wilcza rzecz, co? Ponieważ poza pieprzeniem, lub wyregulowaniem mojego samochodu, nie widzę dla nich przeznaczenia. Ale hej, to jestem ja. Mitch podszedł do nich i podał siostrze kieliszek szampana. - Wszystko tutaj w porządku? – I posłał Sissy ostrzegawcze spojrzenie, żeby nie zadzierała z jego siostrą. Nie, żeby musiał się o to martwić. Osobiście, Sissy wolała uniknąć kwasu chluśniętego w twarz. Nie była głupia w tych sprawach. - Wszystko w porządku – zapewniła go Gwen. – Przestań się o mnie martwić. – Wsunęła ramię wokół pasa Mitcha i oparła głowę na jego piersi. Biorąc pod uwagę jej pochodzenie, Sissy myślała, że Gwen będzie znacznie większa. Przynajmniej wyższa. Ale ona nie miała nawet stu osiemdziesięciu centymetrów wzrostu. Większość Smithów uważałoby ją za "malutką". Nic dziwnego, że założyła te buty, chociaż jak zdołała w nich chodzić, Sissy nie wiedziała. - Jestem twoim starszym bratem. Zawsze będę się o ciebie martwił. – Nagle wzrok Mitcha skupił się na czymś przy barze i warknął. - Co? - On patrzy na ciebie. Gwen przewróciła oczami, a Sissy nawet się nie obejrzała, by zobaczyć, o kim on mówi. - Zajmę się nim. – Mitch oderwał się od siostry i ruszył do baru. - No cóż, – Ronnie, która kochała to, co oczywiste, westchnęła, – teraz już wiesz, dlaczego nie będziesz pieprzyć się w ten weekend. Mitch wrócił do siostry, czując się dość zarozumiale po spłoszeniu tej pumy. ~ 35 ~

- Skończyłeś? - Tak. Tylko ochraniam moją mała siostrzyczkę. - O rany. Dzięki. Mitch rozejrzał się wkoło. - Gdzie poszła Sissy? - Wszystko, co powiedziała, to "Matka na szóstej". A potem uciekły razem z Ronnie. To było... interesujące. - Ty i Ma się dogadujecie. Nie wiesz jak ludzie, którzy nie dogadują się ze swoimi matkami, cierpią. - Lubię Ma. I ona martwi się o ciebie. - Jak zręcznie do tego nawiązałaś. - Ostrzegam cię tylko, że dziś wieczorem może cię wkurzyć. Podszedł kelner z dwoma butelkami Guinnessa. - Jesteś święta – westchnął radośnie Mitch łapiąc jedną butelkę. Po zdrowym łyku, powiedział do siostry. – Wiesz co jest zabawne w tym, że jesteś tutaj, ty i Ma? - Co? - Żadna z was, tak naprawdę, nie była zaproszona. Gwen wzruszyła ramionami. - Znasz Ma. Za diabła nie przepuściłaby widoku swojego jedynego syna w smokingu. Poza tym, ten ślub uważany jest za przyjęcie stulecia. Nie mogła tego przegapić. - Tak, ale macie stolik i tak dalej. - Brendon nam to załatwił – uśmiechnęła się Gwen. – Zawsze mówi, że jeśli będziemy czegoś potrzebować, mamy tylko do niego zadzwonić, więc Ma tak zrobiła. - Mówił to poważnie. Jeśli będziesz czegoś potrzebowała, zwróć się do Brena. Zawsze będzie was wspierał.

~ 36 ~

- Uh... okej. - Dlaczego tak się we mnie wpatrujesz? - Wyglądasz na zmęczonego. I schudłeś. Bardzo schudłeś. - Nic mi nie jest. Po prostu dużo się dzieje. - Czy to ma coś wspólnego z Sissy? - Znowu zaczynasz? - Wcześniej jej nie spotkałam. A teraz... nie jestem pewna, na co czekasz. Ona jest gorąca. I mocna. Wujek Joey zawsze mówi, że mężczyźni O'Neill potrzebują mocnych kobiet. - Jeśli zaczniesz cytować wujka Joego, to odchodzę. - Po prostu nie wiem, w czym jest problem. - Nie ma problemu. I chciałbym, żeby tak zostało. - Świetnie, ty duża kiciu. - Musisz wiedzieć, że to mnie w ogóle nie obraziło.

***

Sissy stukała stopą i patrzyła na przyjaciółkę. - Dez, musisz coś wybrać. Dez była prawdopodobnie jedynym w pełni człowiekiem, któremu Sissy, mogła to szczerze opowiedzieć, całkowicie ufała. Twardy glina, niesamowita matka i wspaniały przyjaciel, i Dez nie można było zlekceważyć. Była takim samym zabójczym drapieżnikiem, jak reszta z nich. Gdy poprosiła Sissy, by została matką chrzestną jej syna, konkretnie oświadczyła – Ponieważ wiem, że zabijesz każdego, kto będzie chciał go skrzywdzić. Bardziej prawdziwe słowa chyba nigdy nie zostały wypowiedziane, a fakt, że Dez zdawała sobie z tego sprawę i postąpiła właściwie był taki, że odsunęła się od jej słabszych w pełni ludzkich odpowiedników. ~ 37 ~

Jednak, gdy chodziło o czekoladę, Dez potrafiła być równie dużym wrzodem na tyłku, co Jessie Ann. - Nie mogę. Rozumiesz to, prawda? – Zaczęła od jednego końca stołu w kształcie litery U. – Tutaj są cukierki. Czekolada z orzechami. Z karmelem. Z owocami. - Dez… - Potem są świeże owoce i wodospad z gorzką czekoladą. Oczywiście to wszystko jest z gorzkiej czekolady. Co najmniej siedemdziesiąt dwa procent kakao. Tam jest czekoladowe fondue i dwanaście – tak dwanaście – różnych czekoladowych tortów. Tam są ciasteczka i ciasta… - Desiree! – Odchrząknęła Sissy. – Po prostu. Coś. Wybierz. Przykrywając dłońmi usta, oczy Dez błądziły z jednego końca stołu na drugi. - Ja... nie mogę! Jestem w czekoladowym przeciążeniu! Dobry Boże. - Kochana, przecież wiesz, że cię kocham, ale tam jest stół z niczego niepodejrzewającymi mężczyznami grających w Texas Hold’em3 i słyszę jak to mnie woła. - Nie możesz – powiedziała Dez bezceremonialnie sięgając po talerz. – Może wezmę wszystkiego po trochu... z wyjątkiem owoców. Wytrzymam bez owoców. Dlaczego mam psuć sobie smak czekolady owocami? - Dlaczego nie mogę? - Kiedy ostatnio tam byłam, była też tam twoja matka. - Ta kobieta jest wszędzie. - Powinnam też wspomnieć, że była w pokoju Karaoke głośno śpiewając… - Nie! - W takim razie w porządku.

3

Texas Hold’em( teksański klincz ) – najpopularniejsza na świecie odmiana pokera

~ 38 ~

Dez odeszła z talerzem zapełnionym kawałkami tego i owego z wystawionych czekoladowych specjałów. - Desiree. - Co? - Chcę, żebyś mnie kryła. Twoje upodobanie do czekolady jest niezdrowe. - A wciąż jeszcze czeka tort weselny. On jest zrobiony z gorzkiej czekolady. Chciałabym, żeby mój tort weselny był taki. - Twój tort był czekoladowy. - Ale nie z gorzkiej czekolady. Nie z takiej. - Nie mogę już prowadzić z tobą tej rozmowy. – Sissy odwróciła się, by odejść. - Jestem pewna, że prowadziłabyś tę rozmowę, gdybym była Mitchellem. I gdybyśmy byli w ogrodzie... w romantycznym świetle księżyca – ironizowała. Sissy zmrużyła oczy. - Jesteś uzbrojona, prawda? – Dez miała przy sobie służbową broń przez cały czas. Miała nawet mały pistolet na swoim własnym ślubie. Taa. Prawdziwy w pełni ludzki drapieżnik. - Każdego dnia – potwierdziła Dez. - Cholera. – Potencjalna bójka, w którą Sissy była gotowa się wdać, właśnie się ulotniła.

***

Mitch siedział samotnie przy wielkim stole i dłubał w swoim kawałku tortu. To nie tak, że tort nie był pyszny. Bo był. Tak naprawdę, ciasto nie było po prostu czekoladowe, było z gorzkiej czekolady z siedemdziesięciu dwu procentową zawartością kakao. Wiedział to, ponieważ panna młoda ogłosiła to przed pokrojeniem

~ 39 ~

tortu i przy zbiorowym "ochhhh" dzikich psów i Dez. Dla Mitcha, czekolada to była czekolada. Nie. Tu nie chodziło o ciasto. Tu chodziło o niego. Jego rodzina miała rację. Chudł. Po prostu ostatnio nie był głodny. To musiało być spowodowane tym odczuciem strachu przed śmiercią, które zmniejszało jego apetyt. To było to, prawda? Pięć lat temu, kiedy to użył swoich starych szkolnych znajomości, żeby wkręcić się do bandy O'Farrella, jego wydział kazał mu wyglądać, jak brudny glina, a jego przeszłość bycia gwiazdą futbolu w liceum pomogła wprawić koła w ruch. Ale po całej tej robocie i ryzyku, nie wszystko było gówno warte. Prawie wszystkie zarzuty przeciw bandzie O'Farrella zostały wycofane po tak wielu prawnych sporach, że wydawało się to możliwe. W rzeczywistości, cała ta sytuacja powinna być już przeszłością. Poza jednym zarzutem, który nie zniknie. Tym, który zdemaskował Mitcha i nie pozwolił mu powiedzieć o tym swojej rodzinie, i przez który nadal miał koszmary. Zarzutem morderstwa pierwszego stopnia dla Petey’a O'Farrella, szefa bandy O'Farrell. Mitch był jedynym świadkiem tego, co ten chory stary skurwiel zrobił – i Mitch był teraz jedyną przeszkodą między wolnością i życiem O'Farrella. Jeśli Mitch nie będzie zeznawał, sprawa się załamie. Jeśli Mitch będzie martwy, O'Farrell wyjdzie z więzienia szybciej, niż mógłby splunąć. Końcowy wynik... chciał, żeby Mitch był martwy. Nie bardzo pocieszająca myśl. Nic dziwnego, że Mitch nie miał apetytu. Sissy opadła na puste krzesło obok niego, zdejmując buty i skopując je z nóg. Zabawne, że sama jej obecność go uspokajała. Nigdy wcześniej tego nie zauważył. Obracając krzesło, Sissy położyła nogi na jego kolana, ignorując fakt, że wciąż jadł... albo w każdym razie próbował. - Wymasuj mi stopy. Mitch odłożył widelec na stół i spojrzał na jej stopy. - Czy nie potrzebuję licencji weterynarza, aby zająć się kopytami tej wielkości?

~ 40 ~

Uniosła nieco swoją stopę i opuściła z powrotem na jego krocze sprawiając, że jęknął. - Masuj je – rozkazała. Pragnąc zachować swoje jajka w dobrym stanie, zrobił to, co mu kazała. - Jak się trzymasz? - Jak na razie dobrze. Unikam jej. Ona jest po jednej stronie parkietu, ja upewniam się, że jestem po drugiej. Gdy zaczyna rozglądać się nad tłumem, jakby próbowała mnie znaleźć, uciekam, jakbym biegła po złoto na Olimpiadzie. - To twój plan na resztę wieczoru? Unikać matki? - Tak. To jest mój plan. A ponieważ upierasz się, że zabicie rodziców jest złe, naprawdę nie mam innego wyboru. - Prawda. Ale niedługo będzie już koniec. Jeszcze kilka godzin muzyki w stylu New Wave i fatalnego tańca psów, a to wszystko zostanie odległym wspomnieniem. Sissy popatrzyła na parkiet. - Boże, co za fatalny taniec. - Ale jaki entuzjastyczny. Pokręciła głową i odwróciła wzrok. - Muszę powiedzieć Sissy, że myślałem, iż masz więcej braci. – Sissy podążyła za jego wzrokiem na Smitty’ego, rozmawiającego z jednym z kuzynów, którzy raczyli się pojawić, a który pochodził ze Smithville czy Smithburga... albo z jednego z innych miejsc w Stanach, w którym mieszkali Smithowie. Wyglądało na to, że wielu członków rodziny z rodzinnego miasta Smitty’ego było żałośnie nieobecnych. - Niestety mam więcej braci, ale oni nie wiedzą, jak się zachowywać – westchnęła. – To nie jest uczciwe. Sammy ma dziesięć szczeniąt i bar, który prowadzą wspólnie ze swoją partnerką. Ale Travis Ray i Donnie Ray mogli zamknąć garaż na kilka dni. A z tego, co ostatnio słyszałam, doradcy podatkowi nie są dramatycznie poszukiwani w połowie czerwca, więc myślę, że Jackie Ray mógł zamknąć to swoje maleńkie gówniane biuro na weekend. - Więc dlaczego tego nie zrobili? ~ 41 ~

- Ponieważ są draniami. Ponieważ myślą, że to jest głupie. Bo kiedy nie ma ojca, Travis lubi myśleć, że to on rządzi. A co najważniejsze, jest teraz sezon futbolowy. Mitch zmarszczył brwi. Uwielbiał większość sportów, ale futbol to była jego prawdziwa pasja. - Teraz nie ma sezonu futbolowego. - Taa, cóż... - Taa, cóż, co? Wiem na pewno, że teraz nie ma sezonu futbolowego. Sissy potrząsnęła głową. - Nie chcę o tym rozmawiać. - Tak, ale… - Ja, – wtrąciła gwałtownie, – nie chcę o tym rozmawiać. - Okej. Okej. Nie ma potrzeby się tak unosić. - I przestań mówić ludziom, że mama przyłapała nas w ogrodzie. - Ale to zrobiła. - A to, że jestem w tobie zakochana? - Bo jesteś – drażnił się z nią, uwielbiając sposób, w jaki wywoływał jej śmiech z powodu najgłupszych rzeczy, których większość kobiet nie uznałaby za zabawne. – Po prostu jeszcze sobie togo nie uświadomiłaś. Ty seksowna kusicielko. - Wiesz co, wyglądasz jak futbolowa gwiazda z liceum… - Byłem nią. - … ale mówisz jak idiota. - To się nazywa być złożonym i dynamicznym. - To się nazywa być świrem. – Nagle jej ciało się napięło. – Czy to ona? Mitch się rozejrzał. - Nie widzę jej. Myślę, że na razie jesteś bezpieczna. ~ 42 ~

- Myślałam, że ja wyczułam. - Czy twoja matka jutro nie wyjeżdża? Całe ciało Sissy opadło, jej kończyny się zrelaksowały, więc wyglądała teraz, jakby straciła przytomność. - Tak! Ona, mój tata i rodzice Ronnie jutro wyjeżdżają. Ale to nie jest wystarczająco szybko. Został mi tylko jeden nienapięty nerw, Mitchell. Jeden. A ona gra na nim Dueling Banjos. 4 Mitch się roześmiał, a Sissy skinęła na jednego z kelnerów. - Kochany, – powiedziała do kelnera ze swoim najbardziej zmysłowym przeciąganiem, – mógłbyś przynieść mi kieliszeczek tequili. Gapiąc się na nią z otwartymi ustami, kelner kiwnął głową i chciał już odejść. Zanim to zrobił, Mitch złapał go za marynarkę i zagadnął. - A mnie nie zapytasz? - Och. Tak. Tak. Oczywiście. Co pan sobie życzy? - Piwo. - Mamy ponad siedemdziesiąt… - Buda. Kelner wyglądał na zdegustowanego na miłość Mitch do starego, dobrego amerykańskiego piwa. - Oczywiście, proszę pana. Naprawdę duża stopa pomachała mu przed twarzą, gdy kelner odszedł. - Helloł? Jeszcze nie skończyłeś. I tym razem zajmij się podbiciem. Mitch chwycił jej stopę i uniósł brew. - Och, zajmę się podbiciem.

4

Dueling Banjos – instrumentalny utwór z 1955r grany na bandżo

~ 43 ~

- Nie waż się… Zaczął łaskotać jej stopę, a Sissy śmiejąc się histerycznie, desperacko próbowała wyrwać swoje stopy. - Przestań, Mitch! Przestań! Och! Ta kobieta miała zdolność pojawiania się znikąd. W jednej sekundzie jej nie było, a w następnej, nagle panna Janie nie tylko tu była, ale również ciągnęła córkę za włosy. - Sissy Mae Smith – powiedziała stanowczo. – Zachowujesz się, jakbyś straciła rozum. Mitch zacieśnił swój chwyt na nogach Sissy, bojąc się, że jeśli wstanie, to dojdzie do bójki psów z matką. Janie Mae tak szybko jak wybuchła gniewem, tak szybko się uspokoiła. Pocałowała Mitcha w czoło. - Witam, piękny kotku. Dziwne, ale matka Sissy widziała Mitcha kilka razy w ciągu dnia, ale dopiero teraz pierwszy raz go przywitała... i zdecydowanie pierwszy raz go pocałowała. Miał nieodparte wrażenie, że został w jakiś sposób wykorzystany. Nie, żeby mu to przeszkadzało. Tak naprawdę to lubił tę szaloną wilczycę. Oczywiście, nie w ten sam sposób, co lubił jej córkę. - Cześć, Miss Janie. – Wszyscy nazywali ją Miss Janie, więc Mitch bał się zwracać do niej jakoś inaczej. Poklepała jego policzek po matczynemu i powiedziała. - Spotkałam twoją mamę. Wprost ją uwielbiam. Mitch zamrugał. - Naprawdę? – Nawet on musiał przyznać, że jego matka nie była łatwą kobietą w pożyciu. Była głośna, sprośna i niegrzeczna. Ale to nic nie znaczyło dla Mitcha, ponieważ ta kobieta zawsze go zaskakiwała. Jej marzeniem zawsze było posiadanie wysokiej klasy salonu, ale Duma nie chciała za to płacić. Zapłacili jednak za jej szkołę pielęgniarską. Skończyła z zawodem pielęgniarki kilka lat temu, odkładając pieniądze

~ 44 ~

i biorąc w wolnym czasie lekcje stylizacji. Zajęło jej to lata, ale w końcu otworzyła swój własny salon i teraz miała trzy inne na obszarze Filadelfii. Dzięki własnej wytrwałości i determinacji, pięła się w Dumie O'Neill do góry i, więcej niż raz, oferowała Mitchowi pomoc w osadzeniu jego tyłka we własnej Dumie. - Ona jest cudowna. Planuję wydać duże przyjęcie na pożegnanie lata w sierpniu, więc zaprosiłam ją i twoją uroczą młodszą siostrę. I chcę, żebyś ty też przyszedł. Okej? - Chcesz nas w Smithtown? - Och, nie. – Miss Janie potrząsnęła głową. – Zrobimy to gdzieś tutaj. Boże, synu, nigdy nie ściągnęłabym cię do Smithtown. – Chwyciła jego twarz jedną ręką, jej długie palce znalazły się po obu stronach jego twarzy, i ścisnęła ją, dopóki jego usta nie utworzyły dzióbka. Jego matka często robiła tak samo. Czy to był jakiś odruch macierzyński, podobny do karmienia piersią? – Ta twarz jest po prostu zbyt piękna, żeby niszczyć ją w ten sposób. Mitch się roześmiał, a ona poklepała jego policzek i odeszła. Gdy spojrzał na Sissy, wpatrywała się w niego, jakby w jakiś sposób ją zdradził. - Co? Jak ona to zrobiła? Sissy miała trzydzieści jeden lat, a jej matka zawsze znalazła sposób, żeby poczuła się jak dwunastolatka. Całe planowanie ślubu było całkiem zabawne, dopóki jej matka praktycznie nie przeprowadziła się do Nowego Jorku na ostatnie przygotowania. Przez miesiąc musiała codziennie tolerować tę kobietę. I każdego dnia, Bobby Ray musiał ją przekonywać, żeby nie brała pierwszego lepszego samolotu do Japonii czy Australii, albo gdziekolwiek indziej, gdzie nie było matki – i gdzie Sissy mogła legalnie wjechać. To nie było tak, że nie kochała swojej matki. Kochała. Ale czy musiała sprawiać, że Sissy wyglądała i czuła się taka mała? I czy musiała robić to przy Mitchu? To prawda, że robienie tego przed jakimkolwiek mężczyzną było podłe, ale przed Mitchem, to było szczególnie wredne, jeśli chodziło o Sissy. - No dobra, Shaw. – Próbując wyrzucić Mitcha z myśli, Sissy ruszyła w stronę ponad trzystuosobowego tłumu zebranego na weselu brata. – Chyba zapoluję na moją następną zdobycz. Widzisz kogoś z potencjałem?

~ 45 ~

- Oczywiście. –Mitch się rozejrzał i wskazał na geparda po drugiej stronie pokoju. Na kobietę. – Może ona? - Co się z tobą dzieje? - Nie mów tym tonem. Czy w ogóle próbowałaś kiedyś tego? - Mitchellu… - Skąd możesz wiedzieć, czy to lubisz, czy nie, skoro nawet tego nie spróbowałaś... ze mną podglądającym... i filmującym? - Zapomnij, że pytałam. Sissy przesunęła palcem po jego tatuażu. Dziesięciocentymetrowej zielonej koniczynie. - Możesz być bardziej irlandzki? – roześmiała się. - Nie bardzo. – Złapał ją za rękę. – Chodź. Zatańczymy. - Taniec go-go? – Sissy dobrze tańczyła tylko dwa tańce i oba były do wolnych piosenek. To nie tak, że nie umiała tańczyć, ale proszę! Go-go? Czy te dzikie psy nie miały żadnej muzyki z XXI wieku? Lub nawet z lat dziewięćdziesiątych? - Damy czadu. – Zaciągnął ją na parkiet, zatrzymując się tylko, by mogła wypić kieliszek tequili, którą przyniósł kelner. Na parkiecie patrzyła z przerażeniem jak Mitch robi coś, co niektórzy ludzie – oczywiście nikt, kogo znała – nazywali tańcem. - Mitchell – jęknęła. – To jest po prostu żenujące. Mitch zatrzymał się, rozglądając się po wszystkich tańczących psach. Nawet panna młoda robiła pogo, jakby była na balu maturalnym w 1985 roku. - W porównaniu, do czego? Tragicznie miał rację.

***

~ 46 ~

Mitch podszedł od tyłu do brata i klepnął go w plecy. Brendon było takim typem, że Mitch nie musiał się powstrzymywać. Jego brat nie przeleci przez pokój, ani nie złamie się jak gałązka od jednego uderzenia. Bo Bren nawet się nie poruszył, tylko spojrzał na Mitcha przez ramię i zapytał. - Co jest? - Dobrze się bawisz? Z balkonu roztaczał się widok na parkiet. Bren spojrzał w dół tym swoim intensywnym spojrzeniem. Zawsze wyglądał, jakby porządkował światowe problemy. W końcu odpowiedział. - Tak. – Dwadzieścia minut, żeby udzielić prostej odpowiedzi... Mitch oparł się o poręcz. - Ty i Gwen się dogadujecie? –zapytał. - Oczywiście. Wiesz, że kocham Gwen. - A Marissa… - Jej zabiera to trochę więcej czasu, żeby otworzyć się na ludzi – wyjaśnił Brendon w sprawie swojej bliźniaczki. - Gwen myśli o przyjeździe tu w odwiedziny na kilka miesięcy. Może mogłaby… - Zamieszka w hotelu. Mitch otworzył usta, żeby coś powiedzieć, ale Bren wtrącił się, praktycznie warcząc. - I jeśli wspomnisz o zapłacie za pokój, zrzucę twoja dupę z balkonu. Mitch spojrzał przez poręcz i ocenił odległość. Nie zabiłby się, ale na pewno zranił, więc wolał lepiej nie przeginać. - Po prostu nie chcę, by niektóre osoby – nie wymieniając żadnych nazwisk – ale niektóre osoby, które wyglądają tak, jak ty, mają podobne DNA, i wyszli z tego samego łona dziesięć minut przed tobą, oskarżali mnie o wykorzystywanie. Teraz Bren się roześmiał.

~ 47 ~

- Chciałbym, żebyś przestał mówić o tym, co niektórzy ludzie, mówią ci prosto w twarz, o wartościach. Poza tym, hotele są tak samo twoje jak nasze, więc jeśli chcesz umieścić gości w jednym z najlepszych apartamentów na najwyższym piętrze, który kosztuje dziesięć kawałków za noc, to zrób to. – Bren łyknął piwa. W przeciwieństwie do Mitcha, pił jedno z tych mało znanych piw. – Poza tym Mitch, Gwen jest rodziną. - Nie jesteście spokrewnieni. - Twoja siostra jest moją siostrą, gówniarzu. Jeśli kiedykolwiek czegoś będzie potrzebowała, wszystko, co musi zrobić, to poprosić. Mitch skinął głową i poczuł spływającą po nim ulgę. Martwił się, kto będzie opiekował się Gwen, jeśli – kiedyś – coś mu się stanie. Wiedząc, że Brendon zrobi to dla niego, Mitch poczuł jeszcze większą ulgę, niż mógł wyrazić. - Dzięki, bracie. - Zamknij się, Mitch – warknął Brendon. I Mitch się uśmiechnął.

***

Sissy uniosła kieliszek tequili i Ronnie zrobiła to samo. - Za dobrych przyjaciół, za dobre czasy i za nadzieję, że nigdy nie będziemy musiały zrobić tego ponownie. Ronnie się roześmiała, gdy stuknęły się kieliszkami, a następnie wypiły zawartość jednym łykiem. Sissy się wstrząsnęła. Cholera, to była dobra tequila. Ale już wystarczy. Dość na dzisiejszy wieczór. Tak bardzo jak chciała się upić, żeby móc zagłuszyć niekończąca się krytykę od swojej matki, tak Sissy obiecała sobie… - Dlaczego to pijesz? – warknęła jej matka zza jej pleców. – Wiesz, że sobie z tym nie radzisz. - Mam nadzieję, że to mnie oślepi na to, że nadal tu jesteś. –Sissy skinęła na barmana po następny kieliszek i nawet nie musiała się rozglądać, by wiedzieć, że Ronnie podjęła desperacką ucieczkę. I nie mogła jej za to winić. Ronnie musiała ~ 48 ~

poradzić sobie ze swoją matką. – Nadal masz w planach jutrzejszy wyjazd, prawda mamo? Z lampką szampana w swojej dłoni, Janie Mae Lewis oparła się o bar. Jej matka nigdy nie musiała się starać, żeby wyglądać groźnie. Bo taka była. Chociaż jednocześnie miała sympatyczny wygląd. Nikt nigdy nie zarzucił Sissy, że jest sympatyczna... nigdy. Widocznie, odziedziczyła to po ojcu. Ciemne włosy, jasnobrązowe oczy – w przeciwieństwie do bursztynowych oczu matki– i kwadratowa szczęka. Inne siostry Lewis nie miały tak twardego wyglądu, ani nie działały Sissy na nerwy tak, jak jej matka. Głównie dlatego, że jej matka miała skłonność do mówienia podobnych rzeczy. - Wiesz, gdybyś spróbowała tak nie piorunować innych wzrokiem, mogłabyś wyglądać całkiem ładnie. Sissy wypuściła oddech na słowa matki, pamiętając obietnicę, jaką dała ojcu. Nie będzie walczyć z matką, bez względu na to jak bardzo chciała. - Jestem pewna, że gdzieś ukryłaś komplement. Więc dziękuję za niego. - Po prostu chcę, żebyś była szczęśliwa, SissyMae. – A Sissy poczuła się dumna, że powstrzymała swoje parsknięcie. – Ale nie będziesz szczęśliwa, jeśli będziesz odstraszać wszystkich mężczyzn, którzy staną na twojej drodze. Spójrz, jaki szczęśliwy jest twój brat. I Jessie Ann jest już w ciąży. Więc będą szczęśliwi z tabunem dzieci, a ty będziesz ulubioną ciocią ich szczeniąt. Będziesz odwiedzać ich podczas wakacji i może ich pies będzie spał w nocy w twoich nogach. Sissy odwróciła się, gotowa powiedzieć swojej matce, by się do cholery zamknęła, gdy ktoś wpadł na nią od tyłu. - Och, skarbie, bardzo przepraszam. – Lwica rozlała trochę szampana na suknię Sissy i zaczęła rozpaczliwie ją wycierać. – Tak mi przykro. Pomogę ci to wyczyścić. – Uśmiechnęła się do Janie Mae. – No mówię wam, jestem taka niezdarna, Janie. Pozwól, że ją wyczyszczę. Zaraz wrócimy. – A potem wyciągnęła Sissy z sali balowej i na zewnątrz, dopóki nie zatrzymała się przy marmurowej ławce. - Usiądź, dziecino. Usiądź.

~ 49 ~

Sissy usiadła i wtedy poczuła falę czystej wściekłość, która przez nią przepłynęła. Gdyby ta lwica jej nie wyciągnęła, Sissy złamałaby obietnicę daną ojcu – i prawdopodobnie skończyłoby się to pójściem do więzienia na noc – a ona nigdy by sobie tego nie wybaczyła. - Spokojnie. Po prostu oddychaj. O, tak. – Mocna ręka na jej plecach popchnęła ją w dół, dopóki jej głowa nie znalazła się między kolanami. – Oddychaj, dziecino. Oddychaj. Głęboki wdech i wydech, dopóki nie ucichną dzwonki. Skąd wiedziała, że dzwoniło jej w uszach? Bo faktycznie dzwoniło. Po dobrych dziesięciu minutach, Sissy wreszcie poczuła się na tyle silna, żeby usiąść. Lwica usiadła obok niej, paląc Marlboro Light i Sissy dobrze się jej przyjrzała. - Panna O'Neill? – Matka Mitcha. Sissy miała szansę tylko szybko się przywitać, gdy mijała się z nią w pokoju gier. Lwica ograła kilka wilków i Sissy zostawiła ją w spokoju. - Och kochanie, mów do mnie Roxanne. Albo Roxy. To nie jest moje prawdziwe imię, jak wiesz. Miła irlandzka dziewczyna dostała miłe irlandzkiej imię. Ale wiesz, ile pieprzonych Patricii Marie przychodzi w każdą niedzielę na mszę? Więc kiedy miałam dziewięć lat, zdecydowałam, że chcę mieć na imię Roxanne. – Uśmiechnęła się i, w tym momencie, wyglądała jak jej syn. – Jedna z moich ciotek była zapaloną czytelniczką, więc kiedy powiedziałam wszystkim przy niedzielnym obiedzie, że od teraz jestem Roxanne, zapytała mnie czy to z powodu książki, Cyrano coś tam. A ja jej odpowiedziałam –i księdzu, który był w naszym domu na obiedzie – że przybrałam imię prostytutki, która pracowała na narożniku obok lodziarni, gdzie ja i moje siostry wpadałyśmy po szkole. Sissy wybuchła śmiechem, a Roxy potrząsnęła głową. - Powiem ci, dziecino, że tej nocy nie spałam na plecach. Moja mama niemal zdarła mi tyłek. – Wzruszyła ramionami. – Ale wszyscy wciąż nazywają mnie Roxy. Sięgnęła do swojej małej torebki od Gucciego i wyciągnęła zużytą do połowy paczkę papierosów. - Proszę. Sissy potrząsnęła głową. - Rzuciłam. – Tak naprawdę, jakieś dwanaście lat temu. ~ 50 ~

- Chcesz przeżyć resztę nocy bez zabicia swojej matki? Zdając sobie sprawę, że miała rację, Sissy wyciągnęła papierosa z paczki i pozwoliła Roxy zapalić go złotą zapalniczką. Gdy Sissy odchyliła się do tyłu i paliła papierosa, przyjrzała się bliżej matce Mitcha. Jak wszystkie lwice, była w pewnym sensie cała złota. Ale jej włosy miały jaśniejsze blond pasemka i były uczesane tak, aby wyglądały na seksowną dziką grzywę. Miała na sobie obcisłą złotą sukienkę, która była trochę dla niej za młodzieżowa, i złote buty znanej marki, które prawdopodobnie kosztowały fortunę. Chociaż Sissy niewiele o tym wiedziała, ponieważ była chłopczycą. Obuwie robocze, kowbojki, buty na motocykl, nieważne. Jeśli to były buciory, Sissy je nosiła. Mama Mitcha była piękna, ale była w niej jakaś dzikość, która natychmiast ujęła Sissy. Nie była jedną z tych nadętych, gównianych lwic, które widziała w Dumie Llewellyn, czy w innej ze Wschodniego Wybrzeża, biorących udział w weselu. Ta kobieta nie miała klasy ani gustu, ale Sissy wiedziała w tym momencie, że ją uwielbia. - Muszę ci powiedzieć, dziecino, że mój syn stale o tobie mówi. Ale rozmowa jest zdecydowanie dziwna. – Odwróciła się nieco i spojrzała na Sissy. – Czy on naprawdę dał ci kuksańca tamtego dnia? Sissy się roześmiała, wspominając ich przepychankę podczas próbnej kolacji. Myślała, że jej mama dostanie wylewu, tak była zażenowana. - Och... tak. Ale w sumie na to zasłużyłam - Więc ty i mój syn… och... – Wygięła doskonale wypielęgnowane brwi i Sissy roześmiała się mocniej. - Boże, nie. Teraz lwica wyglądała na obrażoną. - Dlaczego nie, do diabła? Czy mój syn nie jest dla ciebie wystarczająco dobry? - Panno O'Neill… - Roxy.

~ 51 ~

- Roxy uwierz mi, kiedy ci powiem, że jest kilku Smithów, którzy wszystkich oskarżają o to, że nie są dla nich wystarczająco dobrzy. Ale my jesteśmy kumplami. Przyjaciółmi. - Powiem ci coś, dziecino. Mój Mitchy… Mitchy? - Kocham go bardziej, niż jakakolwiek kobieta, może kochać swojego syna. Ale ja i jego ojciec, no cóż... powiedzmy, że to był bardziej obowiązek w stosunku do Dumy, niż wielki romans. Jednak moja mała, śliczna Gwen... ja i jej ojciec... – Wtedy zamruczała. Tak, naprawdę. Zamruczała. – Powiedzmy, że nigdy nie odczuwałam tego w ten sposób, ani wcześniej, ani później. Gwenie jest moim dzieckiem miłości. A tego właśnie chcesz. Kogoś, kto sprawi, że poczujesz się w ten sposób. - Co się stało z ojcem Gwen? – Sissy przeczuwała, że coś musiało się z nim stać, ponieważ Roxy mówiła o nim w czasie przeszłym. Nie miała pojęcia, jak niby Mitch miał wywołać w niej to uczucie, ale Sissy się tym nie przejmowała. Nie było sensu tego analizować. To nigdy nie było w jej stylu. Roxy wzruszyła ramionami, które wyglądały na silne i mocne. Typowy koci ruch i pewnie dlatego Roxy wyglądała, jakby nikogo się nie bała. Dlaczego miałaby, skoro była zbudowana jak czołg? - Spieprzyłam to. On miał obowiązki wobec swojej rodziny w Hong Kongu, a ja byłam zbyt przestraszona, by opuścić moją Dumę albo Filadelfię. – Złote oczy skupiły się na niej. – Ty nie bałaś się opuścić swojej watahy, prawda? Mitch mówił, że byłaś prawie wszędzie. - W Smithtown było zbyt wiele Alf, ale nie dość terytorium. - Poza tym, nie chciałaś pozbywać się swojej matki, by przejąć dowództwo. - Jak mogłabym to zrobić. - Och, mogłabyś. I ona o tym wie. – Roxy przysunęła się trochę bliżej. – Przyjmij to od kogoś, kto zrobił to swojej własnej siostrze, dziecino. Zrobisz to, co musisz, żeby utrzymać swoją równowagę. - Ale ja nie mieszkam już w Smithtown.

~ 52 ~

- Dopóki się nie ustatkujesz, dopóki nie będziesz miała partnera, a twój partner będzie z innego miejsca niż Smithtown, zawsze będzie się martwić, że możesz wrócić. Na dobre. Kiedy spotkasz kogoś równie silnego, co ty, będziesz musiała znaleźć inny sposób, żeby zachować kontrolę. Kolejny raz zaciągnęła się papierosem, zanim beztrosko go wyrzuciła. Sissy swojego już spaliła, prawie opalając sobie palce. - Więc, kiedy jej powiesz, że nie chcesz mieć dzieci? Sissy zamarła. - Kto powiedział, że nie chcę mieć dzieci? - Słuchaj, gdy ktoś wspomina o dzieciach do kogoś, kto chce mieć dzieci, możesz zobaczyć wszelkiego rodzaju tęsknotę i te inne gówniane rzeczy w jego oczach. A wiesz, co zobaczyłam w twoich oczach, gdy twoja matka wspomniała o dzieciach? Niecierpliwość. Sissy roześmiała się tak mocno, że zaczęła kasłać, a Roxy kiwała głową. - Tak myślałam. Poklepała kolano Sissy i pochyliła się bliżej, szepcząc. - Tak dla twojej informacji, dziecino, Mitchy też nie chce mieć dzieci. - Przestań. – Sissy popchnęła granitowe ramię Roxy z chichotem. – Proszę cię przestań. A nie powinnaś spróbować zeswatać go z miłą samicą z Dumy, albo z w pełni człowiekiem? Myślałam, że większość kotów raczej wolałaby mieć swoje młode z ludzką kobieta, niż z psem. - Chcę, żeby mój Mitchy był szczęśliwy, a on nie będzie szczęśliwy w żadnej Dumie. I jest zbyt łagodny, by być w pobliżu innych kotów. – Wyjęła następnego papierosa, a jej twarz spoważniała. – Martwię się o niego. On nie sypia. Nie je wystarczająco. Widzę to. - To przez ten nadchodzący proces i tak dalej. A teraz jeszcze wyznaczono nagrodę za jego głowę. Krzyżując nogi i skupiając oczy na niebie, Roxy zacisnęła usta.

~ 53 ~

- Wyznaczono nagrodę za jego głowę. To dlatego przyjechał do Nowego Jorku, prawda? Kilka kawałków? - Sądzę, że ją podnieśli. Z tego, co słyszałam, jest bardzo duża. - Skąd to wiesz? - Byłam wścibska i podsłuchałam jego rozmowę. Roxy kiwnęła głową z aprobatą. - Dobra dziewczynka. Co jeszcze słyszałaś? - Jedzie w poniedziałek z powrotem do Filadelfii. - A ty będziesz za nim tęsknić. Sissy odpowiedziała szczerze. - On jest moim najlepszym przyjacielem, Roxy. Zaraz po Ronnie Lee. Więc oczywiste, że będę za nim tęsknić. - Próbowałam mu to wyperswadować, wiesz? Próbowałam go przekonać, żeby trzymał język za zębami i udawał, że nic nie widział. Pochodzę stąd. Wiem, co się dzieje się z kapusiami. - On nie jest kapusiem – warknęła Sissy, broniąc go automatycznie. – On jest gliną wykonującym swoją robotę. I wykonuje dobrą robotę. Ryzykuje swoim życiem, żeby zlikwidować takie szumowiny jak Petey O'Farrell, mając odwagę, której większość z nas nie ma. – Sissy odetchnęła, żeby się uspokoić. – Jesteś jego matką i szanuję to, – dokończyła, – ale uważaj, co mówisz. Nie chcę, żeby Mitch cierpiał, ponieważ ktoś jest nieostrożny. To złote spojrzenie wpatrywało się w Sissy przez długi czas, a kiedy Roxy się poruszyła, Sissy zebrała się w sobie, spodziewając się uderzenia. Zamiast tego, Roxy pocałowała ją w czoło. Niemal w to samo miejsce, gdzie całował ją ojciec. Co się dzisiaj dzieje z tymi ludźmi? Czy to przez ten ślub? Czy on wpływa na ludzi tak, jak pogrzeb? - Jesteś kochaną, wspaniałą dziewczyną i bardzo się cieszę, że jesteś Mitcha… – urwała na chwilę, ale głośno powiedziała, – … przyjaciółką.

~ 54 ~

Roxy wstała i poprawiła swoją sukienkę. Materiał otulał wszystkie jej zmysłowe krzywizny, a ta kobieta wiedziała jak nosić ubrania. - Chodź, dziecino. Na prawdziwego drinka. Wiem, że jeden i mnie by się przydał. - Lepiej nie. Wypiłam już dwa... albo trzy. - Czym jest jeden więcej? Nie martw się. – Uśmiechnęła się, a Sissy mogła przysiąc, że zobaczyła kły wystające z jej dziąseł. – Będę uważać na ciebie.

***

Mitch był absolutnie rozbawiony widokiem wujków i braci Ronnie Reed, którzy upijali się domowym bimbrem przywiezionym z Tennessee, gdy zobaczył Dez MacDermot wychodzącą z sali balowej. Lubił Dez. Była dobrym gliną. Trochę zwariowaną, ale trzeba było być takim do tej roboty. - W porządku, panowie. Idziemy. - Idziemy gdzie? – Rory Reed, najstarszy brat Ronnie, odezwał się zbyt głośno. Wilki... one po prostu nie powinny pić alkoholu. - Przed główne wejście. Państwo młodzi wychodzą, więc teraz zacznie się część związana z rzucaniem kwiatów i podwiązki. Więc chodźmy. - Kwiaty są sztuczne – przypomniał jej Mitch. - Teraz ze mną zaczynasz, kocie? Bo jestem zmęczona i nerwowa, a czekolada przestaje działać. - Teraz rozumiem, dlaczego Mace cię kocha. - Tak, tak, tak. Pieprz się. Mitch i chłopcy Reed się roześmiali, ale podążyli za Dez z powrotem do zamku. Tak naprawdę, mogłeś wyrwać dziewczynę z Bronksu, ale niekoniecznie Bronks z dziewczyny. Dez to udowadniała.

~ 55 ~

Kiedy ruszyli w stronę głównego wejścia, a tłum ludzi zablokował im przejście, Dez skinęła na Mitcha. - Mógłbyś zająć się Sissy, zanim zobaczy ją matka? - Gdzie ona jest? - Przy barze. – To go nie zmartwiło. Dopiero kolejne zdanie wywołało głęboką panikę. – Z twoją matką. Mitch zamarł i złapał ramię Dez. Gdyby nie wiedział lepiej, przysiągłby, że była o krok od wyciągnięcia spluwy, którą miała gdzieś schowaną. - Powtórz to? - Sissy jest z twoją matka. Roxy, prawda? - Co ona z nią robi? – Mitch wiedział, że zabrzmiało to histerycznie, ale czy Dez nie widziała, że to była gotowa recepta na katastrofę? - Pije, ostatnio… gdzie idziesz? Ale Mitch już biegł, przeciskając się między ludźmi i próbując udawać, że nic się nie stało. Zwłaszcza, gdy zobaczył Miss Janie. Jej oczy się zwęziły, a wzrok natychmiast przeczesał tłum, bez wątpienia szukając Sissy. Przechodząc obok Ronnie, Mitch pociągnął ją za włosy i wskazał na matkę Sissy. Zrozumienie zajęło jej sekundę, ale załapała i ruszyła się, stając przed kobietą, zanim ta zaczęła szukać swojej córki. Tak jak powiedziała Dez, Mitch znalazł Sissy i swoją matkę przy barze. Gdy go zobaczyła, Roxy wstała i się uśmiechnęła. - Oto mój syneczek! - Co jej zrobiłaś? – zapytał. Głowa Sissy opierała się o bar, a jej ciało dzieliły sekundy od zsunięcia się ze stołka. - Właśnie poznaję tę dziecinę. – Roxy chwyciła go za ramię. – Lubię ją, Mitchell. Jest bystra, zabawna i wytrzymała. Wiesz, co by powiedział twój wujek Joey? - Nie! Nie będziemy teraz dyskutować o wujku Joeyu.

~ 56 ~

Mitch chwycił Sissy za ramiona i przyciągnął do siebie. - Sissy? Słyszysz mnie? Jej oczy się otworzyły. - Mitchy! – zapiała, a on szybko zakrył jej usta dłonią. - Nie wiem, dlaczego jesteś taki zdenerwowany. – Jego matka wzruszyła ramionami. – Jeśli nie będziesz mógł sobie z nią poradzić, jestem pewna, że jej matka to zrobi. - Nawet o tym nie myśl. - Świetnie. – Roxy wzruszyła ramionami. – Hej, przynajmniej rozluźniłam ją dla ciebie. - Mamo! Roxy uniosła ręce. - Tylko żartowałam. O Boże! Gdzie podziało się twoje poczucie humoru? - To nie było zabawne. Oboje usłyszeli to w tym samym czasie. Głos Ronnie ponad hałasem życzeń składanych na zewnątrz. - Jestem pewna, że jest w łazience, Miss Janie. Naprawdę! - Dlaczego do diabła, krzyczysz, Ronnie Lee Reed? - Ruszaj się, syneczku. – Roxy dała mu znak, a Mitch natychmiast podniósł Sissy i przerzucił przez ramię. Miał tylko nadzieję, że nie zacznie wymiotować. – I nie zabieraj jej do jej pokoju hotelowego. To pierwsze miejsce, gdzie zajrzy jej matka. Mitch skinął głową i wymknął się przez tylne drzwi... ledwie uciekając przed Miss Janie. - Wiem, że tu była, Ronnie Lee Reed. Mogę ją wyczuć... i tequilę! Mitch szybko się poruszał, przecinając zamek i wychodząc na zewnątrz. Musiał zanieść pijany tyłek Sissy do hotelu. Oczywiście, co potem z nią zrobi, nie miał zielonego pojęcia. Zwłaszcza, gdy nagle palnęła. ~ 57 ~

- Masz wspaniały tyłek, Mitchellu Shaw! Chryste, to będzie długa noc.

Tłumaczenie: panda68

Beta: axses

~ 58 ~

Rozdział 3

Sissy Mae obróciła się i z powrotem schowała głowę w poduszkę, próbując najlepiej jak mogła, zablokować światło słoneczne. A ponieważ nigdy nie była rannym ptaszkiem, Sissy zawsze miała zasłonięte żaluzje w swoim pokoju w Kingston Arms Hotel. Dlaczego nie zrobiła tego ostatniej nocy, nie miała pojęcia. No cóż, to nie miało znaczenia. Była zbyt wyczerpana, żeby się tym przejmować. Wyczerpana i cierpiąca. Jej gardło było obolałe i zdarte, a głowa pulsowała. Czuła się tak, jakby jej mózg grzechotał w czaszce. To musiał być ten ostatni kieliszek tequili. Ten, przy którym wyraźnie pamiętała, jak mówi do siebie. - Cóż, nie powinien się zmarnować. Niestety, to była ostatnia rzecz, jaką tak naprawdę zapamiętała. Nie, nie będzie wstawać w najbliższym czasie, jeśli to coś pomoże. I żeby to udowodnić, ukryła twarz głębiej w poduszce. Gdy to zrobiła, poczuła się lepiej, więc uczyniła to jeszcze raz. W jakiś dziwny sposób, ten ruch pomógł jej na ból głowy – nigdy głośno nie nazwałaby tego kacem – więc zrobiła to po raz drugi. Potem potarła głową o poduszkę. To był ten zapach. Chciała mieć ten zapach na sobie. To był odruch znany tylko zmiennym i coś, czego nigdy nie byłaby w stanie wyjaśnić człowiekowi bez usłyszenia tego charakterystycznego fuuuuuj w odpowiedzi. Jak tylko jej mózg zaczął powoli uświadamiać sobie, czyj to mógł być zapach, poczuła jak łóżko się zapada i jakiś ciężar spoczywa przy jej boku. - Skarbie? – powiedział cudownie niski głos. – Obudziłaś się? Potrzebuje cię, skarbie. Oczy Sissy gwałtownie się otworzyły, ale natychmiast je zamknęła, gdy jasne słoneczne światło brutalnie przypaliło jej mózg wewnątrz czaszki. - Mitchell?

~ 59 ~

- Tak – wymruczał, trącając nosem jej brodę, ucho. – Gotowa na więcej mnie, skarbie? Bo jeszcze nie skończyliśmy. Nie dbając o to, jak bardzo raziło ją światło, Sissy przyłożyła ręce do torsu Mitcha i go odepchnęła, jednocześnie odsuwając się do tyłu, dopóki jej ramiona nie uderzyły o zagłówek. Używając obu rąk, podciągnęła prześcieradło pod samą brodę. - Co się do diabła dzieje? - Co się stało, skarbie? Wpatrywała się w niego z przerażeniem. - Mitchellu Shaw, powiedz mi, że tego nie zrobiłeś! - Nie zrobiłem czego? – Podczołgał się do niej po łóżku. – Nie przeleciałem cię w tę i z powrotem i nie obsłużyłem tak, jak jeszcze nigdy wcześniej nie zostałaś obsłużona? Ale jeśli poprosisz mnie, żebym był szczery, to chyba będę musiał powiedzieć… - Nie. – Wypuściła z jednej ręki mocno trzymane prześcieradło, żeby powstrzymać jego słowa. – Ani słowa więcej! - Nie bądź taka, skarbie. - I przestań mnie tak nazywać! Złapał za prześcieradło i zaczął je ściągać. - Nie wstydź się, skarbie. Teraz nie mamy już przed sobą żadnych tajemnic. To się nie dzieje! To się nie dzieje! Była przecież ubrana! Czekaj. Była ubrana. Sissy spojrzała w dół na czysty, biały T-shirt i białe spodnie. Wyraźnie czuła zapach Ronnie. To były ubrania Ronnie. Musiały być. Sissy nigdy nie nosiła białych rzeczy. Miała skłonność do upaćkania jedzeniem swoich ubrań w ciągu sekundy. I coś jej mówiło, że to Ronnie założyła na Sissy te cholerne ubrania. - Jesteś taka gorąca, skarbie. Powoli spojrzała na Mitcha i zmuszając się do przezwyciężenia swojego kaca, zauważyła, że on usilnie stara się nie roześmiać na głos. - Ty. Wielki. Kosmaty. Łajdaku! ~ 60 ~

Sissy rzuciła się na Mitcha, strącając go z łóżka na podłogę. Uderzała i waliła go pięściami po twarzy, ale on odpierał jej ciosy tymi częściami ciała, które nazywał ramionami. I nie pomagało też to, że cały czas histerycznie się śmiał. - Nienawidzę cię, Mitchellu Shaw! Nienawidzę! - Kochasz mnie, słodki tyłeczku! Przyznaj to! - Pewnego dnia, – powiedziała między uderzeniami, – spotkamy się w piekle! A wtedy skopię ten twój wielki, biały tyłek! - Ostatniej nocy powiedziałaś mi, że mam wspaniały tyłek! - Zamknij się! Chwycił ją za nadgarstki i odwrócił się, kładąc ją na plecy z nim między jej nogami. - Zamierzasz dalej ze mną walczyć, czy w końcu przyznasz, że jestem twoim panem i zbawcą? - Bluźnierca! - To właśnie mówią kapłani. - Powinnam powiedzieć mojemu tacie, żeby skopał ci tyłek. - Jest na wakacjach. Z twoja matką. Pamiętasz? I ot tak... opuściła ją cała ochota na walkę. - Wyjechała? Naprawdę? - Naprawdę. – Pochylił się i pocałował ją w nos. –Więc, będziesz dalej ze mną walczyć, czy idziemy na jakieś śniadanie? - Śniadanie, ty podstępny draniu. I nie zapomnę ci tego. Uśmiechając się, Mitch uwolnił jej nadgarstki i skoczył na nogi. Pochylił się i złapał Sissy za rękę, podciągając ją do góry. - Jesteś pewna, że dobrze się czujesz? – Wciąż trzymał ją za rękę. – Ja tylko mieszałem ci w głowie. - To było wredne. – I wzruszyła ramionami. – Oczywiście, gdy o tym pomyślę, to muszę docenić tę złośliwość. ~ 61 ~

Przysunął się bliżej. - Więc nie wkurzyłaś się na mnie? - Powinnam… – Sissy spojrzała na przystojną twarz Mitcha i słowa zamarły jej w gardle, kiedy zobaczyła na niej coś, czego nie widziała zbyt często – może dlatego, że nigdy tak naprawdę nie patrzyła. Zobaczyła pożądanie. Czyste i wyraźne. Było widoczne na jego twarzy i w sposobie, w jaki wpatrywał się w jej usta. Przełknęła i już miała oblizać swoje nagle wyschnięte wargi, ale szybko zdała sobie sprawę, że prawdopodobnie to będzie zły pomysł. Westchnął. - Musimy iść, prawda? - Tak. Musimy. – Prawda? Gdzieś we wszechświecie, zostałoby to uznane za właściwą decyzję. Tylko nie mogła sobie przypomnieć, dlaczego miałaby to być właściwa decyzja. - Masz rację. Wiem, że masz rację. – Potrząsnął lekko głową. – Jednak to naprawdę cholerna szkoda, nie? - Chyba tak. Chociaż z tego, co wiem, jesteś beznadziejny w łóżku. - Posłuchaj no, to było po prostu okrutne… i wyzywające. Śmiejąc się, Sissy żartobliwie zamachnęła się na Mitcha. Schylił się, jego ciało odsunęło się na bok, żeby uniknąć jej wyrzuconego ramienia, a potem... potem wszystko potoczyło się tak dziwne. Usłyszała cichy trzask i Mitch runął do przodu, uderzając w nią i przewracając obydwoje na podłogę. - Boże, Mitchell! Co ty… I wtedy to poczuła. Drapieżnik w niej to wyczuł – i zapragnął tego. Krew. Krew Mitcha. - Mitchell? Chwyciła jego ramiona i natychmiast poczuła, jak krew lepi się do jej prawej ręki. Przewróciła go na plecy, usiadła okrakiem w okolicy jego pasa i spojrzała na jego twarz.

~ 62 ~

- Mitchell? Otworzył oczy, patrząc na nią. - Uciekaj, Sissy – zdołał powiedzieć. – Uciekaj stąd w tej chwili. - Nie pozbędziesz się mnie tak łatwo, kochany. – Obejrzała całe jego ciało i natychmiast dostrzegła jego komórkę. Używał jej do prywatnych rozmów, ale była zarejestrowana na ich firmę. Użyła jej, jako krótkofalówki. - Tu Sissy. Zgłoście się. Jej brat był absolutnie nieufnym mężczyzną i zorganizował ochronę od momentu, jak goście zaczęli zjeżdżać się na Long Island, aż do momentu, gdy wszyscy wyjadą. Nigdy nie była tak wdzięczna. - Tu Té, Sissy. Co się dzieje, dziewczyno? - Té, chcę, żebyś natychmiast ściągnęła Mace’a i Brendona do pokoju Mitcha. Został postrzelony, krwawi z szyi i barku. Jej głos nie był już odprężony, gdy dwumetrowa niedźwiedzica odpowiedziała. - Poczekaj. Sissy ściągnęła prześcieradło z łóżka i rozerwała je swoimi pazurami. Zrobiła kilka pasków i przycisnęła je do jego szyi i barku. Bardziej martwiła się o szyję. - Mitch, kochany, musisz ze mną zostać. – Jej głos brzmiał rozkazująco, chociaż czuła się, jak spanikowana kupka nieszczęścia. – Po prostu patrz na mnie tymi swoimi niezwykłymi kocimi oczami. Zrobił tak, ale wiedziała, że było to dla niego wyzwaniem. Chciał spać. Té wróciła na linię. - Sissy, jesteś tam? - Jestem tutaj. Pospieszcie się. - Zaraz się zjawią. – To wszystko, co powiedziała, i wszystko, co Sissy chciała usłyszeć.

~ 63 ~

- Żadnego szpitala – odezwał się Mitch, jego złote oczy patrzyły na nią. A ona wiedziała, że ma rację. Nie mogła zabrać go do szpitala. Przynajmniej nie do zwykłego szpitala, gdzie możliwości chronienia go byłyby poważnie ograniczone. Więc powiedziała do telefonu. - Żadnego pogotowia, Té. Żadnej policji. - Rozumiem. - Muszę wrócić do domu, Sissy. W domu będę bezpieczny. – Chociaż w to wątpiła, nie chciała się z nim kłócić. - Zajmę się wszystkim, Mitch. Niczym się nie martw, kochany. - Musisz stąd uciekać. - Wiesz, że wilczyce robią tylko to, co chcą. Jesteśmy trudne w tej kwestii. Więc po prostu myśl tylko o trzymaniu się mnie kochany, i pozwól, że to ja będę martwiła się o resztę. Nie wiedziała, jak długo to trwało, może ze dwie minuty, ale czuła, jakby upłynęło trzydzieści godzin, zanim hotelowe drzwi zostały otwarte kopniakiem i do środka wpadł Mace. Za nim weszła Dez, mająca na sobie tylko długi T-shirt przyozdobiony napisem "Kocham moje Rottweilery". Sissy niemal się roześmiała, co wydawało się naprawdę niewłaściwe w tym momencie. Jak zwykle, Dez była dobrze uzbrojona w 45-tkę i powoli podeszła do okna, trzymając się blisko ściany i z dala od bezpośredniej linii ognia. Mace przykucnął przy niej i Mitchu. - Żadnego pogotowia – powiedział jeszcze raz Mitch. - Nie martw się, dzieciaku – odparł Mace. – Mamy wszystko pod kontrolą. Ale paski z prześcieradła, które zwinęła w kulkę i przycisnęła do jego ciała, już przesiąkły krwią, więc krew pokryła ręce Sissy, spłynęła po przedramionach i zbliżyła się cholernie blisko łokci. Dez podeszła do nich. Spojrzała na Mitcha, zanim ruszyła do drzwi. - Sprawdzę na zewnątrz. - Dez…– Ale Mace nie zdołał dokończyć, ponieważ już wyszła.

~ 64 ~

Nagle, zjawili się Brendon i Marissa, ale bez Ronnie, co wydawało się Sissy naprawdę dziwne. Mace przesunął się, żeby Brendon mógł się zbliżyć. Marissa nic nie mówiła, tylko oparła się plecami o ścianę, objęła się ramionami wokół brzucha i patrzyła. Sissy widziała przerażenie w jej oczach, na jej bladej twarzy. Panicznie bała się o swojego młodszego braciszka. I prawdopodobnie nigdy by się do tego nie przyznała. Bracia zwarli się spojrzeniem i Sissy wyczuła połączenie, które przepłynęło między nimi. Miała to sam z Bobby Rayem. Takie połączenie, które wykraczało poza proste więzy krwi i sięgało dużo głębiej. Brendon wziął rękę Mitcha w swoją i ścisnął mocno. - Musimy go stąd zabrać. - Żadnego pogotowia – powtórzył Mitch. – Żadnej policji. - Nie możemy go tutaj zostawić – powiedział spokojnie Brendon. –Znamy lokalnego lekarza? - Ja nie – odparł Mace. – Ale jestem pewien… W tym momencie wpadła Ronnie, a za nią matka Mitcha i Gwen. Roxy zbliżyła się do Brendona i przykucnęła obok Mitcha. Odsunęła kawałki prześcieradła i zbadała jego rany. - Potrzebuję wody. Gwen, idź do samochodu i przynieś apteczkę. Gwen poszła bez pytania, a Ronnie złapała wiaderko do lodu, zanim skierowała się do łazienki po wodę. Roxy chwyciła czyste paski podartego prześcieradła i przycisnęła do rany Mitcha. Przywołała Sissy skinieniem głowy. - Przytrzymaj je przy ranie dopóki ci nie powiem, żebyś przestała. Sissy skinęła głową i zrobiła tak, jak jej kazano. Nie minęło więcej niż dwie minuty, jak Gwen wróciła do pokoju z metalowym pudełkiem z czerwonym napisem ”Pierwsza Pomoc” na wierzchu. Odpięła klamry i wyciągnęła ogromną rolkę gazy. Rozerwała opakowanie i podała je matce. Do tego czasu, Roxy dostała wodę. Odsunęła ręce Sissy i starannie zmyła krew. Wydawało się, jakby wypłynęło jej więcej, ale wyraz jej twarzy w ogóle się nie ~ 65 ~

zmienił. Wyglądała na głęboko zainteresowaną i nic więcej. Nie pokazywała żadnych objawów paniki, strachu czy wściekłości. Po prostu czyściła ranę swojego syna i badała jej okolicę. - Widzę trzy rany wlotowe. Ta na szyi to tylko zadraśnięcie. Pozostałe dwie… – Sięgnęła pod ramię Mitcha, próbując zignorować sposób, w jaki się skrzywił, i zaczęła macać. – Tak. Przeszły na wylot. To dobrze. Nie trzeba będzie ich wyciągać. Chwyciła ramię Mitcha, a on na nią warknął. - Tak. Kula trafiła po drodze jakąś kość. Będzie bolało, jak cholera, gdy będzie się leczyć. Złapała więcej gazy i ponownie przycisnęła do rany. - Sissy.– Natychmiast zastąpiła ręce Roxy swoimi i mocno przycisnęła. - Gwen, co mamy w apteczce? - Do zamknięcia jego ran? – Gwen zajrzała do środka, nie czekając na odpowiedź matki. – Mamy twój pistolet do szwów. Na to Mitch znów warknął. Roxy poklepała go po głowie. - Ostatniej rzeczy, jakiej potrzebujemy to, żeby wrosły mu w ciało podczas leczenia. Cholernie ciężko je później wyjąć. Co jeszcze? - Plastry motylkowe. - Doskonale. Możemy ich użyć. - A dlaczego nie szwy? – zapytał Brendon, krążąc niespokojnie i obserwując. - Bo nie wiem, kiedy będzie trzeba je wyciągnąć. I nie chcę, żeby jego rany zagoiły się wokół nich. Gwen, zajmij miejsce Sissy. Pomożesz mi. Sissy wstała i zeszła Gwen z drogi. Spojrzała na swoje zakrwawione ręce i szybko uświadomiła sobie, że białe spodnie, które ma na sobie też są całe we krwi. Mace wziął ją za łokieć i wyprowadził przez drzwi sypialni. Ostatnią rzeczą, jaką zobaczyła Sissy, były łzy płynące po twarzy Marissy Shaw, zanim Mace wciągnął ją do małego salonu w apartamencie. - No mów. ~ 66 ~

Wzruszyła ramionami. Krew zasychała na jej dłoniach i ramionach. W tej chwili była lepka. Wkrótce wyschnie i… -Sissy. Powiedz mi, co się stało. - Staliśmy przy oknie i rozmawialiśmy. I wtedy usłyszałam cichy trzask, a on upadł. – Zamknęła oczy, gdy niedawne wspomnienia pojawiły się w jej myślach. – Poruszył się, Mace. W ostatniej chwili się poruszył, a gdyby tego nie… – Słowa się urwały, gdy wyobrażenie mózgu Mitcha rozpryśniętego na białym dresie Ronnie, niemal zadławiło Sissy na śmierć. - On jest jednym z nas, Sissy. – Mace pogładził jej plecy. – A Bóg wie, że on jest twardszy niż większość z nas. - Wiem. - A co ze Smittym? Sissy zamrugała i spojrzała na Mace’a. - Co z nim? - Musimy go powiadomić. - Już pewnie jest w samolocie. Wyruszyli przed wschodem słońca. Poza tym, co może zrobić oprócz zamartwiania się i doprowadzenia nas do szaleństwa? - Masz rację – mruknął Mace. - Nie. Nie wciągajmy go w to na razie. Ronnie pociągnęła ją za koszulkę. - Przyniosłam ci czyste ubrania. - Dzięki. –Sissy spojrzała na siebie. –Ale najpierw muszę się umyć. Jednak zanim zdążyła uciec do łazienki, Té pojawiła się w drzwiach. Niedźwiedzica prawie musiała schylić się, żeby wejść. - Zgubiliśmy go. Sissy zobaczyła jak na twarzy Mace’a pojawia się ten wyraz. To dlatego pracownicy woleli zwracać się do Bobbiego Raya, a nie do Mace’a. Mace miał bardzo niski próg tolerancji dla porażek. Nawet dla porażek, których nie można było uniknąć.

~ 67 ~

- Jakiekolwiek ślady, gdzie był? – Sissy wiedziała, że ten pokój na trzecim piętrze został specjalnie wybrany dla Mitcha ze względu na jego położenie i konieczność zapewnienia mu dodatkowego bezpieczeństwa. Bez drzew, tuż przy oknie, w których ktoś mógłby się ukryć, bez żadnych budynków wystarczająco blisko. I był otoczony przez zmiennych, więc nikt nie mógłby się zakraść. - Nie. Ale wciąż szukamy. – Té pochyliła się do przodu, próbując zajrzeć do sypialni. – Co z nim? - Żyje. Brązowe oczy Té dokładnie obejrzały ślady krwi na ubraniu Sissy. - Okej. - Więc, co teraz? – zapytał Mace. – Co jeszcze możemy dla niego zrobić? Brendon wszedł do pokoju – Sissy odniosła wrażenie, że Roxy go wyrzuciła – i powiedział. - Mogę zabrać go do Philly rodzinnym samolotem. - A my możemy zapewnić Ci ochronę tak długo, jak będziesz jej potrzebował. Sissy potrząsnęła głową. - Nie możesz zabrać go do Philly. - Dlaczego nie? - Wszyscy tam chcą jego śmierci. - Ale nie jesteśmy tam teraz. Jesteśmy na pieprzonej Long Island. I nie był tutaj bezpieczny. - Ona ma rację. – Weszła Roxy, ścierając hotelowym ręcznikiem krew ze swoich rąk. – Nie powinien wracać do Philly. Jeszcze nie teraz. Nie dopóki nie wróci do pełni swoich sił. - A więc gdzie? Mace oparł tyłek o oparcie kanapy. - Czy program ochrony świadków go obejmie? - Może. ~ 68 ~

- Zapomnij o tym. Nie chcę, żeby mój syn został uwięziony z jakimiś bezużytecznymi w pełni ludźmi, kiedy jest jeszcze zbyt słaby, by samemu się bronić. Nawet, jeśli są uzbrojeni. Zostanie ze swoją Dumą, jeśli już gdzieś musi wrócić. Ledwo trzymana pod kontrolą cierpliwość Brendona pękła, więc podszedł do Roxy, szokując Mace’a i Sissy, ale nie Roxy. - Posłuchaj, nie zostawię go bezbronnego w samym środku Philly z grupą nieczułych kobiet. - Nie zrobimy nic gorszego, niż ty i twój ojciec. Sissy wypuściła oddech. Nie była w nastroju na te rzeczy. A jej zwykła cierpliwość obecnie już nie istniała. - Przestańcie. Oboje. – Nie podniosła głosu, ani nawet nie wypowiedziała pospiesznie słów. W tej chwili, brzmiała bardziej jak Bobby Ray lub jej ojciec. Mimo to, oboje się cofnęli i spojrzeli na nią. – Ile czasu on potrzebuje, żeby mógł znowu podróżować? – zapytała Roxy. - Powstrzymałyśmy krwawienie i poradziłam sobie z jego ranami. Gwen teraz go myje. - Przygotuj go, zbierz jego rzeczy. Pojedzie ze mną. Brendon zmarszczył brwi. - Pojedzie z tobą gdzie? - Do domu. – Spojrzała na Ronnie, a oczy jej przyjaciółki otworzyły się szeroko, gdy zdała sobie sprawę, który dom Sissy ma na myśli. – Zabieram go do Smithtown.

***

Ostatnią rzeczą, jaką Mitch naprawdę zapamiętał było... leżenie na Sissy. Miał tylko ułamek sekundy, żeby pomyśleć. - Wow. To naprawdę miłe uczucie. – A potem wszystko się rozmyło.

~ 69 ~

Otworzył oczy, rozejrzał się wkoło i wtedy zobaczył Sissy siedzącą na podłodze naprzeciw miejsca, gdzie leżał. Miała opuszczoną głowę, jej nogi były uniesione, a łokcie opierały się na kolanach. - Sissy? Uniosła głowę i uśmiechnęła się, ale widział jak bardzo była zmęczona, patrząc tylko na jej twarz. Nawet wyczerpana. - Cześć – powiedziała i wyglądało, jakby poczuła ulgę. - Cześć – Mitch zamrugał i rozejrzał się jeszcze raz. Byli w samolocie. Samolocie jego brata, wnioskując po poziomie luksusu. O niebo lepszy, niż miejscówka w jednej z linii lotniczych. - Wracamy do domu, prawda? – zapytał Sissy, martwiąc się o nią. Nie powinna z nim jechać. I gdzie byli pozostali? Coś było nie tak, ale nie mógł się dostatecznie skupić, żeby to zrozumieć. - Tak, kochany. Wracamy do domu. A teraz śpij. - Z tobą wszystko w porządku? Jej uśmiech powiększył się, ale nie wiedział dlaczego. - Tak, Mitch. Nic mi nie jest. - Och. To dobrze. – Zaczął zapadać w sen, ale drgnął obudzony jeszcze raz. – Ale… - Ćśśśś. – I dobrze, że mu przerwała, ponieważ tak naprawdę nie pamiętał, co chciał powiedzieć. – Śpij. Wszystko jest w porządku. – Coś miękkiego otarło się o jego czoło i mógłby przysiąc, że Sissy właśnie go pocałowała. Uśmiechnął się, bo znów zaczął odpływać. - Podstępna wilczyca. Próbuje wykorzystać mnie w moim osłabionym stanie. Lekko się zaśmiała się i szepnęła. - Zakuta pała. - Impertynentka – wypalił. Usłyszał chichot Sissy, zanim kompletnie zapadł w sen. Ten dźwięk uspokoił go i sprawił, że Mitch poczuł się bezpieczniej, czego nie czuł od bardzo długiego czasu. ~ 70 ~

Rozdział 4

Mitch drgnął obudzony, gdy usłyszał trzaśnięcie drzwi i podniesione głosy. Rozejrzał się po pokoju, w którym był. W jasnym świetle poranka, wpadającym przez okno, wiedział, że nie poznaje tego otoczenia. Nie poznaje niczego. Ani zapachów, ani dźwięków – nic. Nie był martwy, bo gdyby ludzie O'Farrella go dopadli, to byłby martwy. Ludzie, tacy jak oni nie tracą czasu na zakładników, chyba że są im potrzebni. Poza tym, nie sądził, by którykolwiek z ludzi pracujących dla O'Farrella był wielkim fanem Marlona Brando z okresu filmu Tramwaj zwany pożądaniem. Prędzej z filmu Ojciec Chrzestny... Powoli Mitch odwrócił wzrok od plakatu Marlona wiszącego nad łóżkiem i rozejrzał się po pokoju. Plakaty NASCAR5 i zdjęcia podrasowanych sportowych samochodów wyrwane z czasopism praktycznie pokrywały wszystkie ściany. Autazabawki NASCAR ustawione na biurku, wyglądały na praktycznie nieużywane. Oprócz nich, leżało też kilka książek o naprawie i konstruowaniu samochodów. Stos magazynów motoryzacyjnych piętrzył się w jednym kącie pokoju, w drugim kącie było swoiste małe sanktuarium stworzone dla kierowcy wyścigowego NASCAR, Dale’a Ernhardta Seniora. Mitch nawet się uśmiechnął, mimo że był zirytowany. To musiał być pokój Sissy Mae. Chociaż nie wiedział, że była tak wielką fanką samochodów. Jednak nie wysłała go z powrotem do Philly tak, jak ją prosił. Jedna prosta rzecz, a ona i tak zrobiła po swojemu – jak zawsze. Spróbował odwrócić głowę, ale natychmiast tego pożałował. Bo bolało, jak diabli.

5

NASCAR– Narodowa Organizacja Wyścigów Samochodów Seryjnych – jest to największa organizacja wyścigowa w Stanach Zjednoczonych, patronuje 1500 wyścigom na 100 torach w 38 stanach, w Kanadzie i Meksyku

~ 71 ~

Nic dziwnego. Ponieważ czuł, jak wszystko leczy się samoistnie wewnątrz jego ciała. Kości zrastały się z powrotem bez żadnej pomocy, pomijając jego przyspieszony metabolizm i dar odziedziczony po pogańskich irlandzkich przodkach. Oczywiście, jeżeli nie zrobi nic głupiego, albo nie da się postrzelić jeszcze raz, powinien przeżyć. Jednak... jego rany będą bolały jak diabli przez kilka następnych dni. Jakoś na to nie czekał. Więc, prawdę mówiąc, powinien po prostu ponownie się odprężyć i pozwolić swojemu ciału się leczyć, zanim zacznie się martwić... Mitch znowu drgnął, pragnąc, żeby nie zrobić tego ponownie, gdy usłyszał kolejny huk i podniesione głosy. Martwiąc się o Sissy, Mitch powoli i ostrożnie uniósł się do pozycji siedzącej, używając tylko lewej ręki jako podpory. Potem z kolejnym jękiem, zsunął nogi z łóżka, wziął głęboki oddech i podniósł się na nogi. Natychmiast chwycił się zagłówka i zmusił swoje ciało do pozostania w pionie. Gdy przeszła fala bólu i mdłości, rozejrzał się i uśmiechnął się, gdy ujrzał swoją 45-tkę obok poduszki, na której leżała jego głowa. Chwycił broń, a potem powoli podszedł do drzwi sypialni, otworzył je i ruszył korytarzem. Cicho jęknął, gdy zobaczył długi rząd schodów prowadzących w dół, ale krzyki i trzaski stawały się coraz głośniejsze. Zdeterminowany, ruszył w dół po schodach. Oparł lewe ramię o ścianę i użył go, jako podpory dla swojej wagi. W lewej ręce trzymał także broń, ponieważ jego prawa była obecnie bezużyteczna. Nie najlepiej strzelał lewą ręką, ale mógł wyrządzić wystarczająco dużo szkody, żeby Sissy mogła z tego wyjść cało, gdyby potrzebowała. Zadowolony, że w końcu widzi podnóże schodów, ostrożnie pokonał tych kilka kolejnych stopni i zatrzymał się na ostatnim. Schody prowadziły do korytarza. Gdyby stąd skręcił w lewo, znalazłby się w czymś, co wyglądało na bawialnię. Gdyby skręcił w prawo, znalazłby się w salonie. Przypuszczał, że to był salon, ponieważ był absolutnie nienagannie czysty i nieużywany, a drugi pokój... już nie tak bardzo. A jeśli poszedłby prosto, wszedłby prosto do kuchni. I to tam była Sissy. Mitch nigdy nie widział jej tak wściekłej. Właśnie wygrażała palcem mężczyźnie, którego Mitch nie znał. Jedyną rzeczą, która powstrzymywała ich przed wbijaniem palców w siebie nawzajem, był drugi mężczyzna, który stał między nimi, próbując ich uspokoić.

~ 72 ~

Potrząsając głową i będąc niewiarygodnie wyczerpanym, Mitch usiadł ciężko na schodach. - Rodzina – powiedział sam do siebie. Wiedział z doświadczenia, że tylko rodzina mogła doprowadzić kogoś do szaleństwa. - Nawet przez sekundę nie myśl sobie, Jackie Ray Smith, że możesz przyjść tutaj ze swoim tłustym tyłkiem i mówić mi, co mogę, a czego nie mogę robić! – Wilk, jak na mężczyznę, miał dość szerokie biodra. - Jeśli dobrze pamiętam, Sissy, to nie jest już twoja wataha. Jesteś tutaj tylko gościem. - To nieprawda – odezwał się drugi mężczyzna, odpychając brata. Ten był bardzo podobny do Smitty’ego, co było trochę dziwne. – Sissy jest rodziną i zawsze będzie tu należeć. - Sissy jest dziwką, sprowadzając jakiegoś… – Nie zdołał dokończyć tego zdania, ponieważ ten podobny do Smitty’iego uderzył pięścią tego drugiego w twarz. Dobrze zrobił, inaczej Mitch sam musiałby to zrobić, ponieważ to, co powiedział było cholernie niegrzeczne. - Wynoś się – powiedział śmiertelnie spokojnie wilk do Jackiego. – Wynoś się stąd natychmiast. – Mitch wiedział, kto wygra walkę między nimi dwoma. I najwyraźniej Jackie też. - To jeszcze nie koniec – ostrzegł Jackie, kierując się do drzwi. - Zawsze mnie dziwiło, że ukończyłeś college. – Sissy machnęła na niego dłonią. – Idź. Idź i poskarż się Travisowi, jak wielki, gruby dzieciak, którym jesteś. Wymknął się chyłkiem. Gdybym miał ogon, niewątpliwie byłby podkulony między jego nogami. Jak tylko drzwi się zamknęły, wilk odwrócił się do siostry. - Wszystko w porządku, kochanie? - Tak. – Wzruszyła ramionami. – Tak, nic mi nie jest. Wielki wilk zawinął swoje ramiona wokół Sissy, chowając jej głowę na swojej piersi. - Jeśli ci to pomoże, to cieszę się, że jesteś w domu.

~ 73 ~

Roześmiała się. - To lepsze niż nic, jak sądzę. - Niestety będziesz musiała w końcu porozmawiać z Travisem. Kiedy ojca nie ma w mieście... - Tak, wiem. – Nagle głowa Sissy uniosła się z piersi wilka i wciągnęła powietrze. Spojrzała na Mitcha i zamrugała ze zdziwienia. – Mitch? Co ty, do diabła, robisz poza łóżkiem? Nie miał siły, żeby krzyknąć odpowiedź przez pokój, więc poczekał, dopóki Sissy nie stanęła przed nim z wielkim wilkiem za sobą. - Usłyszałem kłótnię – wyjaśnił. – Myślałem, że masz kłopoty. - I ty chciałeś pomoc? – Skrzyżowała ramiona na piersi. – Nie możesz nawet stać. - Przyniosłem broń. - Strzelasz prawą ręką. – Zabrała mu pistolet z ręki i wsunęła z tyłu za pasek swoich dżinsowych szortów. To były bardzo krótkie szorty i wyglądały rewelacyjnie na niej. - Powinieneś mnie zawołać – upomniała go. - Dlaczego? Bo chyba masz duży problemy ze zrobieniem tego, o co cię proszę? Głowa Sissy przechyliła się na bok, gdy wpatrzyła się w niego. - Co to ma znaczyć? - Prosiłem cię o zrobienie jednej rzeczy. Jednej. Żebyś zabrała mnie do Philly. - Nie, nie prosiłeś. - Sissy… - Powiedziałeś, żebym zabrała cię do domu. Więc tak zrobiłam. Mitch rozejrzał się jeszcze raz, spoglądając przez poręcz schodów do bawialni. To był mały dom, ale przytulny. Zużyte meble nosiły ślady wielu lat użytkowania, ale dobrze się trzymały, ponieważ były dobrej jakości, gdy zostały kupione, bądź zrobione. Dziesiątki zdjęć, niektóre z ludźmi i psami, niektóre tylko z psami. Ogromny telewizor zajmował dużą część przeciwległej ściany. Kuchnia też nie była duża. Stał tam stół z laminatu z ośmioma pasującymi krzesłami wokół niego. Nieużywany salon ~ 74 ~

był miły, ale zachował domową atmosferę. Potem pomyślał o pokoju Sissy– to nie był pokój dorosłej Sissy. Biorąc głęboki oddech, Mitch wyłapał dwa ważne zapachy... psów oraz świeżego powietrza i wszystko już było wiadomo. Jego oczy zwarły się z Sissy, kiedy warknął. - Jestem w Tennessee? - No cóż, a spodziewałeś się, że gdzie cię zabiorę? - Spodziewałem się, że wsadzisz mnie do samolotu Brendona i oczekiwałem, że kapitan zabierze mnie do Filadelfii. Nie jestem pewien, dlaczego tak trudno ci to zrozumieć! Szczęki Sissy się zacisnęły. - Przestań na mnie warczeć, Mitchellu Shaw. Zrobiłam to, co uważałam za najlepsze. - Jeśli to jest najlepsze, co mogłaś zrobić, to naprawdę nie chciałbym zobaczyć tego najgorszego. Dłonie zacisnęły się w pięści przy jej bokach, a sama Sissy się cofnęła. - Chcesz jechać do Philly, twardzielu? Tam są cholerne drzwi. – Wskazała na drzwi w salonie, ale każdy pokój miał drzwi prowadzące na zewnątrz. – Więc wynoś się. - Świetnie. Tak zrobię. - Świetnie! – Odwróciła się i ruszyła z powrotem do kuchni. Mitch podniósł się na nogi, stał przez chwilę, a potem całe jego ciało zwiotczało. Sammy Ray Smith spojrzał na jakieś sto dwadzieścia kilogramów nagiego kota, który zemdlał w jego ramionach. Mówiąc krótko, to była jedna z tych niesamowitych rzeczy, o których będzie musiał opowiedzieć swojej partnerce, gdy spotkają się później na kolacji, ponieważ to bardzo ją rozśmieszy. Spojrzał przez swoje ramię na młodszą siostrę. - Uh... Sissy? Ledwie rzuciła okiem na obu mężczyzn. ~ 75 ~

- Och, zostaw go tam. Niech gnije na tych schodach, bo mnie to nie obchodzi. O, Boże. Niczego bardziej nie cierpiał jak nadąsanej, nierozsądnej Sissy. Ta Sissy nie ukazywała się zbyt często, ale gdy tak się działo, potrafiła być największym wrzodem na tyłku. Jak tylko usłyszał, że Sissy wróciła do miasta, Sammy przyszedł prosto tutaj, unikając porannego szczytu w swoim barze. Ale wiedział też, że kiedy rodziców nie ma w mieście, Travis, Jackie i Donnie zaczną czepiać się Sissy. Młodsza siostra ich irytowała, ponieważ się nie poddawała. Jeśli chciałeś się bić, ona ci to dawała. Jeśli byłeś niegrzeczny, to ci o tym powiedziała i odpowiednio zareagowała. Nigdy nie odwracała wzroku; nigdy nikomu nie pozwalała się naciskać. W przeciwieństwie do Sammy’ego, który wiedział i akceptował to, że Sissy nigdy nie naginała się do niczyjej woli, tylko swojej. Była na wskroś Alfą. A to stanowiło problem dla Travisa, który chciał, żeby to jego partnerka była następną samicą Alfa, kiedy przejmie rządy po ich ojcu. Szkoda tylko, że Patty Rose nie była tak silna, jak Sissy. I w końcu wszystko do tego się sprowadzało. Nie tylko do czysto fizycznej siły, chociaż była pomocna, ale do siły woli. Sissy się nie wycofywała, dopóki nie dostała tego, czego chciała, bez względu na konsekwencje. - Może zaniosę tego dużego osła na górę, a ty zrobisz mu coś do jedzenia? Jestem pewien, że umiera z głodu. - Niech głoduje. Sammy potrząsnął głową i westchnął. - Sissy, po prostu zrób facetowi jakąś zupę. Proszę. Stała na środku kuchni, ze skrzyżowanymi na piersiach rękami, stukając jedną bosą stopą o podłogę z linoleum. Tak. Była wkurzona. - Czy masz jakiekolwiek pojęcie jak śmierdzą koty po śmierci? Cały dom będzie cuchnął, a wtedy będziesz musiała tłumaczyć się ojcu. Przewróciła oczami, chociaż jej usta drgnęły. - Będzie narzekał na koci smród. I nie będę za to brał winy na siebie. - Już dobrze, dobrze. – Machnęła ręką. –Zabierz tego dużego idiotę na górę, a ja zrobię mu zupę albo coś innego.

~ 76 ~

- Dziękuję, kochana. – Podźwignął mężczyznę na swoje ramię i zaniósł go z powrotem na drugie piętro. Sammy ruszył do pokoju Sissy, ale tak naprawdę nie podobał mu się pomysł obecności w nim jakiegokolwiek faceta. Przecież to była jego młodsza siostra. Więc poszedł kilka drzwi dalej do starego pokoju Bobby’iego Raya. Rzucił kota na łóżko i popatrzył na niego. Po kilku chwilach uderzył go w czoło. - Nie śpisz? – Gdy nie dostał odpowiedzi, uderzył go ponownie. Mocniej. - Hm? Co? – Złote oczy się otworzyły. – Smitty? - Nie obrażaj mnie, synu. – Skrzyżował ręce na swojej piersi i spojrzał na kota. – Nazywam się Sammy Ray Smith. Jestem starszym bratem Sissy. A teraz, ona zaopiekuje się tobą, dopóki nie poczujesz się lepiej. I wiem, jak wy koty zachowujecie się, gdy jesteście chore. Warczycie i burczycie i zasadniczo jesteście nieprzyjemni. Ale jeśli nie chcesz, żebym tutaj wrócił i zdarł z ciebie duży kawał skóry, podczas gdy będziesz krzyczał i wołał o pomoc, bądź dla niej miły. Będziesz traktował ją z szacunkiem i będziesz trzymał swoje brudne kocie łapy z dala od niej. Rozumiesz mnie, cwaniaczku? Złote oczy się zwęziły. - Jesteś pewien, że nie jesteś Smittym? To rozśmieszyło Sammy’ego. - Tak. Nie jestem Smittym. Ale nie byłbym zdziwiony, gdyby powiedział ci to samo, co ja. I prawdopodobnie tak zrobi. Za chwilkę przyjdzie tutaj Sissy z zupą dla ciebie. - Zupa? Kim jestem? Ośmiolatkiem z grypą? - Teraz widzisz, co miałem na myśli. To nie jest miłe i pełne szacunku. To było niegrzeczne i nieprzyjemne. Grzeczność i szacunek pomoże ci zachować skórę, którą dał ci Bóg, w przeciwieństwie do dawcy narządów. Zrozumiałeś mnie, koleżko? Wiedział, że kot znowu chce burczeć i warczeć, ale prawdopodobnie również wiedział, że nie jest dość silny, by poradzić sobie z najmłodszą córką Sammy’ego Raya, a tym bardziej z samym Sammym. - Tak – burknął w końcu.

~ 77 ~

- To dobrze. – Sammy ściągnął koc z końca łóżka i przykrył Mitcha od klatki piersiowej w dół. Ostatnią rzeczą, o jakiej chciał myśleć, to nagi kot biegający przed jego niewinną siostrzyczką. – Zapraszam na zupę. Sammy wyszedł i skierował się z powrotem do kuchni. Sissy stała przy kuchence, mieszając w garnku wypełnionym zupą z puszki i wodą. Głupi kot. Gdyby był milszy, to prawdopodobnie zrobiłaby temu wielkiemu osłowi zupę od podstaw. To było coś, czego jego durni bracia, oprócz Bobby’ego Raya, nigdy nie rozumieli. Sissy miała największe serce, jakie Sammy kiedykolwiek u kogokolwiek widział. I broniła swoich. Ale musiałeś dobrze ją traktować, a Travis, Donnie i Jackie nigdy tego nie robili. Pozwalali tym zazdrosnym dziewczynom mówić te wszystkie okropne rzeczy o Sissy i czasami się do tego przyłączali. To była jedyna rzecz, jakiej Sammy nie mógł tolerować. Od nikogo, a przede wszystkim od swojej własnej rodziny. Czy był Alfą, czy nie. - Rosół z makaronem – powiedział, wchodząc do małej kuchni – małej, jak dla siedmioosobowej rodziny. – Mój ulubiony. - Chcesz trochę? - Nie. – Pocałował ją w czoło. – Muszę wracać do baru. - Okej. Dzięki, że przyszedłeś. Podszedł do drzwi i otworzył je, gdy zatrzymał go głos Sissy. - Jak źle może to się potoczyć, Sammy? Z watahą. I nie słódź mi. - Tolerują cię, kochana, bo jesteś rodziną. Ale nie przyjechałaś sama i Travis będzie próbował wykorzystać to na swoją korzyść. - Świetnie. – Rzuciła łyżkę. – Pójdę do niego w tej chwili i… - Nie. Nie pójdziesz. – Ponownie przed nią stanął i położył rękę na jej ramieniu. – Niech on zrobi pierwszy ruch. - Dlaczego miałabym to zrobić? - Ponieważ, kiedy to wszystko wybuchnie, będziesz mogła powiedzieć tacie i Starszyźnie, że to Travis zaczął. Kiedy przyjdzie czas, to zadziała na twoją korzyść. – Włożył łyżkę z powrotem w jej dłoń. – A teraz, nakarm tego chłopaka zanim zacznie jęczeć.

~ 78 ~

Sissy stała w drzwiach swojego pokoju i zastanawiała się, gdzie do cholery był Mitch. Potem przypomniała sobie, że to Sammy kładł go do łóżka. Nie było mowy, żeby położył mężczyznę w jej łóżku. Uśmiechając się, poszła dalej korytarzem, sprawdzając po drodze pokoje. Znalazła Mitcha śpiącego w pokoju Bobby’ego Raya. Cóż, śpiącego lub nieprzytomnego. Naprawdę nie mogła tego stwierdzić w tej chwili. Tracił i odzyskiwał przytomność, od czasu, kiedy opatrzyła go matka. Roxy ostrzegła Sissy, że Mitch może, albo i nie, dostać gorączki, która pojawia się u większości zmiennych, gdy są chorzy lub ranni. To nie była łatwa rzecz do przejścia, ale ci, którzy przeżyli gorączkę, zwykle czuli się silniejsi i zdrowsi, niż byli przed zranieniem. Co ważniejsze, nigdy nie trwała dłużej niż dwadzieścia cztery godziny. Brak gorączki u Mitcha, oznaczało dłuższe zdrowienie, zanim nie powróci do pełni sił. - Hej. Gnojku. Nie śpisz? Krzywiąc się, Mitch otworzył oczy i spojrzał na nią. Gdyby go nie znała i sama nie była drapieżnikiem, Sissy prawdopodobnie nie chciałaby napotkać tego grymasu. - Patrz na mnie dalej w ten sposób, a położę poduszkę na twojej głowie i szybko to skończę. – Uniosła tacę z zupą i tostem. – Chcesz zjeść, czy dalej będziesz się tak na mnie patrzył? - Przepraszam – powiedział, biorąc ją z zaskoczenia. – Nie starałem się być dupkiem. Sissy z powodzeniem oparła się pokusie powiedzenia, A jednak udaje ci się to całkiem dobrze. Zamiast tego, powiedziała. - Jesteś po prostu obolały. Kiedy poczujesz się lepiej, będziesz bardziej miłym dupkiem. Położyła tacę na komodzie i pomogła Mitchowi usiąść. Gdy już siedział, położyła tacę na jego udach. - Potrafisz jeść lewą ręką? – zapytała, gdy Mitch tylko wpatrywał się w jedzenie. - Tak. Oczywiście. – Ale nadal nie sięgnął po łyżkę. Wyglądał na bardzo zmęczonego. Ciesząc się, że nikt nie może jej zobaczyć, Sissy usiadł na brzegu łóżka, chwyciła łyżkę i nabrała zupy. ~ 79 ~

- Proszę. Pomogę ci. Mitch spojrzał na łyżkę, a potem powiedział. - Nie będziesz wydawać dźwięków ciuchci, co? Parsknęła śmiechem. Nawet w najgorszych chwilach, ten facet nie tracił swojego poczucia humoru. - Otwórz usta, zanim dam ci powód do krzyku. Tak zrobił i Sissy nakarmiła go łyżką zupy. - Dobre? Mitch skinął głową, chociaż wyglądał jakby był gotowy z powrotem zasnąć. Sissy rzadko oglądała Mitcha bez ubrania, ale teraz zrozumiała, co jego siostra i matka zobaczyły. Był chudy. Zbyt chudy, jak na swój gatunek. Porównując go do człowieka, Mitch wciąż był ogromny, ale Sissy wiedziała lepiej. Widziała Brendona w jego pokoju hotelowym, w samych tylko dżinsach, i facet był dobrze zbudowany. Ale to Mitch, z tej dwójki był zawsze bardziej atletą. Powinien przynajmniej dorównywać swojemu bratu wielkością, jeśli nawet nie być trochę większy. Musiała nad tym popracować, dopóki tutaj był. Sprawić, by więcej jadł. Kilka jeleni, trochę dzików i powinien być zdrów jak ryba. Oczywiście, to wszystko później. W tej chwili, musiała się upewnić, że się wzmocni. Nigdy wcześniej nie widziała go tak słabego. Tak... kruchego. To po prostu nie było właściwe. Nie dla jej kota. - No dalej, następna łyżka. Wziął ją, przełknął i zapytał. - Gdzie są wszyscy? - To może poczekać. Sissy spróbowała nakarmić go ponownie, ale odwrócił głowę. - Odpowiedz mi, Sissy. - Wrócili do swoich domów. I powiem ci, że przekonanie ich, żeby nie jechali z nami, było jedną z najtrudniejszych rzeczy, jakie musiałam zrobić. I musiałam być bardzo przekonująca, co o czymś świadczy. - Jestem zaskoczony, że ci się udało.

~ 80 ~

Zachichotała, podtykając mu kolejną porcję. - Tak. Ja też. Powiedziałam Brendonowi, że musi zostać w Nowym Jorku. Ktokolwiek to zrobił, chcę, żeby myślał, że nadal tam jesteś i wracasz do zdrowia. Gdyby wyjechał, z pewnością by się dowiedzieli, że ciebie tam nie ma. Ale to twoją mamę najłatwiej udało mi się przekonać. Mitch potrząsnął głową. - Tylko dlatego, że coś knuje. - Tak. Też tak pomyślałam. Powiedziałam jej, żeby nic nie robiła. Powiedziałam jej, że to cię wkurzy. - Myślisz, że to podziała? - Nie. Ale nie możesz powiedzieć, że nie próbowałam. W każdym razie, wróciła do Filadelfii z Gwen. Nic im nie jest. Tak samo jak Brendonowi . - A co jeśli ci, którzy to zrobili, dowiedzą się, że tu jestem? - Nie zgłosiliśmy planu lotu samolotu i zostawiłam nasze telefony Ronnie. - Nie mamy telefonów? - Nie martw się. Tutaj też mamy telefony. Więc zmień ten wyraz na swojej twarzy. Niektóre z nich mają nawet przyciski. - Nic nie mówiłem. - Nie musiałeś. Twoja Jankeska twarz powiedziała mi wszystko. Więc nie będzie żadnych telefonów, ani do ciebie, ani do mnie. Nie chcę, żebyśmy zostali namierzeni. I żadnych maili. - A jeśli będziesz czegoś potrzebowała od Brena lub Ronnie? - Nie martw się. Istnieją inne sposoby, aby sobie z tym poradzić. - Tak? - Tak. Wiesz, gdy mój dziadek dowiedział się, że rząd może podsłuchiwać telefony, musieliśmy wymyśleć inny sposób na przekazywanie sobie informacji, tak żeby ci dranie nie wiedzieli, ani nie rozumieli, co mówimy. Mamy słownik kodów i procedury. To naprawdę skomplikowane. Tak więc, Brendon dowie się, że z tobą wszystko w porządku.

~ 81 ~

Sissy znowu uniosła łyżkę, ale Mitch nie otworzył ust. Tylko się w nią wpatrywał. - Co? - Dlaczego to miało znaczenie, że FBI może podsłuchiwać telefony? - Zadajesz dużo pytań jak na kogoś, kto ledwo może utrzymać otwarte oczy. No. Jeszcze jedna łyżka, a potem będziesz mógł się przespać. Pozwolił jej nakarmić się zupą, jednocześnie cały czas na nią patrząc. - Co z twoją watahą? – zapytał po przełknięciu. - Jest w Nowym Jorku. Będą pilnować Brena i Marissy, więc nie martw się o to. Mitch się uśmiechnął. - Czy Marissa o tym wie? - Oczywiście, że nie. - Myślę, że prawdopodobnie poradziłaby sobie sama. - Niestety się mylisz. To naprawdę… – Nie mogła pozbyć się z głowy widoku zapłakanej twarzy Marissy. – To nią wstrząsnęło, Mitch. - Wiesz, Sissy, gdy mnie okłamujesz, nadużywasz miłość i zaufanie, które zbudowaliśmy. - Nie musisz mi wierzyć. Ale wiem, co widziałam, i wiem, że Ronnie wyglądała na przerażoną, ponieważ musiała uspokoić Marissę. Ona płakała. Ale nie musisz mi wierzyć. - Nie wierzę. Chociaż doceniam to, że próbujesz. Odstawiła pustą miskę na tacę i pomogła Mitchowi wygodnie ułożyć się na łóżku. - Sissy... Skończyła poprawiać prześcieradło i spojrzała na Mitcha. - Co, kochany? - Wiem, że to nie było dla ciebie łatwe… przywiezienie mnie tutaj. Jak dużo będziesz miała kłopotów?

~ 82 ~

Sissy posłała mu swój najweselszy uśmiech. Ten, którego używała, gdy nie chciała, by ojciec dowiedział się, że właśnie wypchnęła przez okno swojej sypialni jakiegoś chłopaka, zanim wszedł do środka. Jej matka nigdy go nie kupowała, ale ojciec zazwyczaj tak. Nigdy wcześniej nie używała go na Mitchu. - Żadnych kłopotów, kochany. Nie martw się. – Podniosła tacę i ruszyła w stronę drzwi, zanim jej uśmiech znikł. Kiedy jedną ręką trzymała tacę, a drugą zamykała drzwi do sypialni, usłyszała mamrotanie Mitcha. - To chyba był najbardziej fałszywy uśmiech na ziemi, Sissy Mae.

Tłumaczenie: panda68

Beta: axses

~ 83 ~

Rozdział 5

Desiree MacDermot-Llewellyn przyglądała się, jak jej nowa partnerka obwąchuje drzewo. Jeśli podniesie nogę, odejdzie. Chwila. Była kotem. To oznaczało podniesienie ogona i... Dez zadrżała. Wciąż nie była pewna jak to wszystko się stało. Poszła do pracy tak, jak w każdy poniedziałkowy ranek, tylko po to, by odkryć, że wszystko się zmieniło. Absolutnie wszystko. Miała teraz nowego partnera i była częścią nowej... jednostki? Tak faktycznie, to ta jednostka już działała, bo jej większość stanowili policjanci, którzy byli Irlandczykami, i tak naprawdę patrolowali ulice, ponieważ nie mieli samochodów. Ale dla niej to była nowa jednostka. Wiedziała, że były rzeczy, o których Mace nie fatygował się jej powiedzieć. Nie dlatego, że coś ukrywał, ale dlatego, że o tym nie myślał. Niektóre rzeczy po prostu nie przychodziły do głowy jej mężowi. Poinformowanie jej, że NYPD miało swoją jednostkę zmiennych, nigdy nie przyszłoby temu facetowi do głowy. Mieli swoją bazę poza Brooklynem – i prawda, że nie miałaby nic przeciwko codziennemu przedzieraniu się na Manhattan – mieli własne piesze patrole, detektywów i jednostkę SWAT. Wszyscy byli policjantami w innych dzielnicach i około dziewięćdziesiąt pięć procent z nich było zmiennymi. Wszystkich ras. Ale pięć procent było takich, jak ona. W pełni ludźmi, którzy byli związani ze zmiennymi, co czyniło ich... bezpiecznymi. W przypadku Dez tym, co zapewniało jej bezpieczeństwo, był jej syn. Był dla niej zbyt cenny, zbyt ważny, by kiedykolwiek go narażać. Zwłaszcza, że miała już dość zmartwień, gdy chodziło o jej chłopca. Właśnie kilka dni temu, musieli wymienić jego łóżeczko, ponieważ przebił się przez drewniane listwy. Jak tylko to zrobił, złapał rozbite kawałki drewna i szarpał nimi do czasu, aż

~ 84 ~

nie zrobił sobie ładnej dziury. Gdyby psy nie zaczęły szczekać, jakby palił się dom, wypadłby z niego prosto na głowę. Ale ponieważ wiedzieli, jak ważny jest dla niej jej syn, zmienni czuli, że mogą jej zaufać i że będzie ich chronić. Kiedy zawołała Mace’a, jego głos brzmiał, jakby był jednocześnie dumny i zmartwiony. Sprawy, którymi zajmowała się ta jednostka, mogły być w niektórych przypadkach bardziej niebezpieczne, ale też bardziej bezpieczne od innych. Ale dostać się do niej, nawet dla zmiennego, to było coś wielkiego. To była ważna jednostka, a milczenie było obowiązkowe. A jej pierwszą sprawą było... usiłowanie zabójstwa Mitcha. Usiłowanie zabójstwa, o którym nikt inny w NYPD nie wiedział. - Nikogo tutaj nie było. Dez odwróciła się twarzą do swojej nowej partnerki. Nazywała się Ellie Souza i pracowała na posterunku w Bronksie. Była uderzająco piękna i niezwykle wysoka. Ale to jej jasnozłote oczy najbardziej rozbrajały Dez. Oczy Mace’a przypominały stopione złoto; u tej laski były świetlisto jasnozłote i sprawiały, że Dez nigdy nie chciałaby spotkać tej kobiety w ciemnej uliczce. Najwyraźniej była jaguarem, wynikiem związku w pełni-ludzkiej Zachodnio Indiańskiej matki i zmiennego ojca z Brazylii. Nie mówiła zbyt wiele, co Dez doceniała, ale miała skłonność do gapienia się. A to gapienie trochę wkurzało Dez. Dez ponownie oceniła odległość od tego drzewa do pokoju Mitcha. - To musiało być tutaj. Spójrz na odległość. Souza nic nie powiedziała, tylko się odwróciła i odeszła. Dez poszła za nią, zirytowana, bo czuła się przymuszona. Ale ta kobieta miała taki sposób bycia. Dez zastanawiała się jak inni w pełni ludzcy partnerzy Souzy radzili sobie z nią, zanim została przeniesiona do tej jednostki. Jednostki bez nazwy i bez oficjalnych zgłoszeń. Do diabła, przynajmniej Dez wiedziała, czym Souza była. Wiedziała, czego się spodziewać na podstawie jej pochodzenia. Życzyłaby sobie jednak, żeby raczej połączyli ją z wilkiem. Była absolutną psiarą. Nagle głowa Souzy obróciła się i zaciągnęła się powietrzem. Jej głowa poruszała się, dopóki nie złapała zapachu. To przypominało Dez chwile, gdy ukrywała kąski wokół domu i wysyłała psy, żeby je znalazły. Po kilkuset metrach, Souza się zatrzymała.

~ 85 ~

- Tutaj. Ona była tutaj. – Oparła się o drzewo i zaczęła węszyć. – Tak. Właśnie tutaj. - Ona? - Z pewnością. – Wspięła się na drzewo, bez wysiłku wślizgując się na górę, i na krótko ginąc w gałęziach i liściach. – Na pewno ona. Ma okres. Dez wyrzuciła ręce w górę. - Hej! Jest kilka rzeczy, których nie potrzebuję… - Lwica. Wstrząśnięta do głębi, Dez patrzyła jak Souza schodzi z drzewa. Zeskoczyła z łatwością i potrząsnęła głową. - Tak. Dobrze mnie słyszałaś. - To nie może być prawda. - Mam najlepszy nos w NYPD. To była lwica. To była kobieta. – Wpatrywała się w mały punkt będący hotelem, w którym zatrzymał się Mitch. Dez nie zdawała sobie sprawy jak daleko były, aż do tej chwili. – I jest naprawdę dobrym strzelcem. Nawet, jak na zmiennego. Souza spojrzała na Dez i posłała mały uśmieszek – wydawała się nie być fanką uśmiechu – i powiedziała. - A tak faktycznie, to kogo wkurzył twój przyjaciel, MacDermot?

***

Sissy patrzyła na Mitcha. Zaczynała się martwić. Tak długo spał. Przynajmniej udawała sama przed sobą, że śpi. To wyglądało bardziej na utratę przytomności. Był wtorkowy ranek i oprócz pomocy w dostaniu się do łazienki i karmienia go łyżką, nie poruszył nawet jednym mięśniem. Była przyzwyczajona do gorączki. Jej ojciec miał ją więcej niż raz, ale zwykle dochodził do siebie w dwadzieścia cztery godziny. Podczas gorączki ojciec zmieniał

~ 86 ~

się wiele razy z człowieka w zwierzę. Miał urojenia i stale dobierał się do Janie Mae i szamotał z nią. Ale Mitch był nieprzytomny od niedzieli, nie miał gorączki i niewiele się ruszał. To zaczęło ją tak bardzo martwić, że nawet zadzwoniła po miejscowego lekarza. Nie wyglądał na zbyt szczęśliwego, że ma do czynienia z kotem, ale zawsze lubił Sissy i chciał pomóc. Ale nawet on nie wiedział, co zrobić z nie-mającym-gorączki zmiennym. - Opiekuj się nim – powiedział do niej. – I miej nadzieję, że nie umrze we śnie. Co to było za podejście? Odetchnąwszy, Sissy próbowała nie spanikować. Czuła się taka samotna. Jak w pełni ludzie mogli tak żyć? Bez watahy. Bez nikogo, kto by cię wspierał, albo po prostu był tutaj, gdy kogoś potrzebowałeś. Oddałaby wszystko, żeby mieć przy sobie Ronnie. Kogoś, kto by jej powiedział: „Nie martw się. Mitchowi nic nie będzie. On jest zbyt szalony, żeby umrzeć”. Ale nadal byli w radiowej ciszy, jak to określał Bobby Ray. Westchnęła, kiedy pomyślała o bracie. Naprawdę za nim tęskniła. To on był tym racjonalnym umysłem w ich spółce, a ona była tą szaloną, która sprawiała, że wszyscy bali się z nimi zadzierać. I to kapitalnie sprawdzało się między nimi. Chciała, żeby tutaj był, ale nie będzie tą, która popsuje mu miesiąc miodowy. Miała przeczucie, że Jessie Ann pomyślałaby, że Sissy chce to wykorzystać, by zniweczyć jej czas z Bobby Rayem. Będą miały wiele lat, by zacząć działać sobie na nerwy; Sissy wolała nie zaczynać tego tak od razu. Więc zamiast być otoczona przez swoją watahę, czy nawet przez te irytujące psy, została uwięziona na wrogim terytorium z chorym kotem i swoim starszym bratem Travisem, przeszło sto pięćdziesiąt kilometrów od niej. Ona i Travis nigdy się nie dogadywali. On chciał, żeby wszyscy mu się podporządkowali, a ona nigdy tego nie robiła. Ani Bobby Ray. I dlatego nienawidził za to ich oboje. Dziwiło ją, że jeszcze nie przyszedł, ale wiedziała, że to zrobi. Że spróbuje ją naciskać – co do tego nie miała żadnych wątpliwości. Chociaż, czy uda jej się go powstrzymać, to była już zupełnie inna sprawa. Tym bardziej, że jej rodzice i rodzice

~ 87 ~

Ronnie Lee wyjechali z miasta, i nie miała wsparcia ze strony swojej watahy, która mogłaby ją obronić. I musiała się martwić nie tylko swoimi braćmi. Bez ochrony matki, musiała się również martwić o tych, którzy mieszkali na wzgórzu. Nikt o nich nie mówił. Nikt nie wypowiadał ich imion, dopóki to nie było absolutnie konieczne. Wyli do niej każdej nocy, odkąd przyjechała. A im bardziej ich ignorowała, tym bardziej stawało się to natarczywe. Po raz pierwszy, Sissy dowiedziała się jak to jest być kompletnie samą, i bardzo jej się to nie podobało. Okej. Myliła się. Nie była kompletnie sama. Jej ciotki wpadały na chwilę, aby zobaczyć co u niej. - Jeśli będziesz nas potrzebowała, po prostu zadzwoń – mówiła to każda z nich kierując się do drzwi. Ale nie powiedziała żadnej z nich o nawoływaniach ze wzgórza. Szczerze mówiąc, bała się tego, co jej ciotki mogły zrobić. Ci na wzgórzu nie dogadywali się zbyt dobrze z siostrami Lewis i Sissy nie chciała być odpowiedzialna za coś, co może stać się jej ciotkom. Zbyt mocno je kochała. I tak naprawdę nie chciała słyszeć wymówek, które usłyszałaby od swojej matki. Sissy zmarszczyła brwi, gdy zauważyła, że tablica korkowa wisząca nad głową Mitcha może w każdej chwili na niego spaść. To była ta część jej pokoju, którą urządziła mając dwanaście lat, i na której zawiesiła swoją bardzo ważną listę podróży. Do wszystkich miejsc, do których planowała pojechać, odkąd skończyła siedem czy osiem lat. Zostawiła tutaj tę tablicę, żeby przypominała jej, iż była już w większości z tych miejsc. To pomagało jej poradzić sobie z matką. I więcej niż raz, po wykładzie matki, patrzyła na tę listę, dzwoniła do Ronnie Lee i zadawała pytanie w stylu:. - Czy kiedykolwiek chciałaś pojechać do Sydney? – Gdyby nie znała jej lepiej, mogłaby przysiąc, że ta kobieta robiła to celowo. Nie. Lepiej ściągnie tę tablicę, albo Mitch obudzi się z większą ilością ran, niż jak poszedł spać.

***

~ 88 ~

Mitch otworzył oczy, zamknął je, a potem szeroko otworzył. - Na mojej twarzy są duże piersi – ogłosił każdemu, kto chciał słuchać. - Co… Och, przestań. Nie wiedział, dlaczego Sissy nad nim wisi, ale przebudzenie się w jej piersiach było zdecydowanie przyjemne. Wyciągnął lewą rękę, objął jedną pierś i dostał klapsa w narzucającą się kończynę. - Natychmiast przestań, Mitchellu Shaw. Uśmiechnął się. - Twoje sutki są twarde. Sissy usiadła, odkładając korkową tablicę na podłogę, i wtedy Mitch uświadomił sobie, że siedzi okrakiem na jego biodrach, nie mając na sobie nic więcej poza kusymi szortami i obciętą koszulką z zespołem AC/DC. A tak właściwie, co ona robiła? - Co się z tobą dzieje? – zapytała. - Doświadczyłem wrażenia bliskiej śmierci, Sissy... i jestem bardzo napalony. Hm... myślisz, że moglibyśmy… - Nie. Nie moglibyśmy. Bo nie tak dawno nawet sam nie mogłeś się nakarmić. - To wszystko przez ten rosół. On mnie wyleczył. - Tak. Jasne. I przestań mnie dotykać! – Ponownie trzepnęła go po ręce. - Och, daj spokój Sissy. Prawie umarłem. Nie możesz mi pomóc? - Raczej nie. I nie będę uprawiać z tobą seksu, dlatego że prawie umarłeś. - Świetnie. A może rączka? – Zapytał z nadzieją. - Nie. - Obciąganko? – Jezu, ale był napalony. Napalony, głodny i... bezpieczny. Już od dłuższego czasu tak się nie czuł, więc prawie nie rozpoznał tego uczucia. Ale to przebywanie tutaj razem z Sissy sprawiło, że tak się czuł. Bezpiecznie. - Mitchell!

~ 89 ~

- Przynajmniej pozwól mi zatopić twarz między twoimi piersiami. Tylko na pięć sekund. - Nie zmuszaj mnie, żebym zrobiła ci krzywdę. - Jeśli to zrobię, będę mógł nazywać cię kochanką? Zsunęła się z jego kolan i wpatrzyła się w namiot, który zostawiła po sobie. - Co się z tobą dzieje? Uśmiechnął się, stwierdzając z zadowoleniem, że wszystkie jego ważne części ciała działają jak należy. - Najwyraźniej nic. Uśmiechając się ironicznie, Sissy nagle złapała prześcieradło i je uniosła, rzucając okiem. - Hej! - No, no, no. Zobaczmy, co tam ukrywasz, panie Shaw. Pociągnął prześcieradło z powrotem. Odgrywanie drapieżnego mężczyzny w tym scenariuszu to jedno, ale Sissy obróciła to przeciwko niemu, tak jak robiła to z każdym innym. - Ręce przy sobie Smith. Nie pozwolę ci zmienić mnie w twoją seksualną zabawkę. Sissy się roześmiała. - Jeszcze nie teraz. Może i miała rację. - Jestem głodny – oznajmił. - Mam jeszcze trochę zupy… - Żadnej więcej zupy, bo zacznę ryczeć. Wiesz, jak tego nienawidzisz. - Czyżbyś sugerował, że chcesz jakieś mięso? - Nie. Ja ci mówię, że chcę jakieś mięso. Nakarm mnie. - Coś ci przyniosę.

~ 90 ~

- Właściwie… – Mitch uniósł się trochę. – Może raczej wstanę. - Jesteś pewny? Kiwnął głową. - Okej. – Sissy przeszła przez pokój i chwyciła worek, który przywiózł ze sobą do hotelu. Musiała zabrać go ze sobą, gdy wyjeżdżali. – Chcesz spodnie? - Doskonale. Podeszła do łóżka i wyciągnęła spodnie i T-shirt. - Proszę. - Dzięki. Czekał, aż wyjdzie, ale ona po prostu stała. - Tak? - Nie potrzebujesz pomocy przy ubieraniu? - Nie. – Zrobił przeganiający ruch lewą ręką. Wiedział, że to śmieszne, ale nie chciał, żeby Sissy widziała go tak słabego i potrzebującego. - Możesz już ruszać swoją prawą ręką? - Dam radę. Odejdź. - Świetnie. Pocierp sobie. – Ruszyła do drzwi. – Daj znać, kiedy będziesz gotowy zejść na dół. Pomogę ci. - Poradzę sobie. - Świetnie – powiedziała jeszcze raz. – Ale jeśli się przewrócisz, zostawię cię tam, gdzie upadłeś, dopóki nie wyciągniesz wniosków. - Bardzo to miłe. - Zacznę przygotowywać jedzenie. To zajmie trochę czasu, więc się nie spiesz. Nie sądził, żeby mógł, nawet gdyby chciał.

*** ~ 91 ~

Do czasu, aż Mitch nie zszedł na dół, Sissy wyciągnęła z piekarnika makaron z serem, który przygotowała poprzedniej nocy. W ciągu ostatnich trzech dni przygotowała sporo posiłków w przerwach doglądania Mitcha. I tak nie mogła spokojnie spać, bo bała się zasnąć na dłuższy czas, żeby nic się nie stało. Więc Sissy robiła to, co zawsze robiła, gdy była zestresowana – gotowała. Odkryła, że to ją uspokaja i była w tym całkiem niezła. Więc zanim Mitch tak naprawę się obudził, zdążyła całkowicie zapełnić obie zamrażarki potencjalnymi obiadami. A to, co zostanie, kiedy ona i Mitch wyjadą, nakarmi jej rodziców na kilka miesięcy. Jego długie przygotowania dały jej czas na upieczenie jedzenia i przywołanie do porządku nieposłusznych sutków. Co one sobie myślały? Że stwardnieją i będą pulsować tylko dlatego, że Mitch Shaw, ze wszystkich mężczyzn, zatopił twarz między jej piersiami? Winiła je za to. Nie siebie. Cholerne sutki. - Ładnie pachnie. Sissy podskoczyła trochę, zanim odwróciła się i pomogła Mitchowi usiąść na jednym z krzeseł przy stole. Dotknęła jego czoła, tak jak robiła to wciąż przez ostatnie trzy cholerne dni. - Nic mi nie jest, mamo? - Nie bądź takim mądralą. - Tak. Nawet mówisz, jak moja matka. – Mitch westchnął. – Martwię się o nią. O moją matkę. - Nic jej nie jest. I wie, że z tobą też. - Naprawdę? - Tak. Zadzwoniłam do ciotki Janette, a ona zadzwoniła do mojej innej ciotki, jednej z sióstr ojca – a ma ich sześć – w Alabamie, ona zadzwoniła do mojego wujka – jednego z braci mojej mamy – w Północnej Carolinie, który zadzwonił… - Przestań. Proszę. Błagam cię. - Ja tylko próbowałam… - Wiem. I doceniam to. Uwielbiam cię za to. Ale... przestań mówić.

~ 92 ~

- Świetnie. Niech ci będzie. – Sissy podeszła do piecyka. – Co chcesz do picia? Mleko, sok czy słodką herbatę? - Herbatę. Sissy kiwnęła głową, jednocześnie nakładając porcję makaronu z serem na talerz i stawiając go przed Mitchem. Z lodówki wyjęła sałatkę, którą zrobiła, i dzban słodkiej herbaty. Kiedy się odwróciła, Mitch wciąż wpatrywał się w talerz z jedzeniem, który przed nim postawiła. Nie wydawał się być już zaniepokojony o swoją matkę, tylko po prostu zdegustowany. - Jakiś problem? - Tutaj jest szynka. - Tak. Więc? - Nienawidzę szynki w makaronie z serem. - Nawet tego nie spróbowałeś. - Nie muszę tego próbować, by wiedzieć, że nie będzie mi to smakować. Sissy przewróciła oczami. - Lubisz szynkę? - Tak. - Lubisz makaron z serem? - Tak. - Więc, w czym problem? - Nie lubię, kiedy są razem zmieszane. – Patrzył na swój talerz tak jak pięciolatek patrzy na różyczkę brokułów. Sissy podeszła do stołu i trzasnęła miską i dzbankiem o blat. - Spróbuj. - Nie chcę. - Mitchellu Shaw, próbuj w tej chwili. Jeśli nie będzie ci smakowało, to w porządku. Ale najpierw, do diabła, spróbuj.

~ 93 ~

Wyraźnie niezadowolony, Mitch podniósł widelec i przez chwilę grzebał nim w jedzeniu . - Mitchellu Shaw. - Okej. Okej. – Jego usta wykrzywiły się ze wstrętem, ale uniósł widelec z jedzeniem do ust. Zaczął żuć, a ona mu się przyglądała. I czekała. I tak, jak z większością rzeczy, nie była rozczarowana. - Wow – powiedział po przełknięciu. – To... to... - Jest naprawdę dobre? - Niesamowite. Uśmiechnęła się. - Wiem. To najlepszy makaron z serem, z szynką lub bez, jaki kiedykolwiek będziesz jadł. Więc delektuj się nim, bo nie gotuję zbyt często. A teraz jedz. I tak też zrobił. Podczas gdy Sissy patrzyła, Mitch uporał się z makaronem z serem – nawet tym, który zostawiła na piecu – sałatką i dzbanem słodkiej herbaty, jakby nie jadł od lat. Spoglądając na puste miski i naczynia przed sobą, Mitch zmarszczył brwi. - Masz coś jeszcze? Sissy zamrugała. - Coś jeszcze? - Wciąż jestem trochę głodny. - Czy to jest u ciebie normalne? - Nie, nie. – Mitch wyskrobał roztopiony ser z niemal pustego naczynia do pieczenia i wrzucił go do ust. – Zazwyczaj jem dużo więcej, ale niestety dopadł mnie stres. Ale jeszcze zobaczysz. Kiedy odzyskam mój apetyt. Sissy przeliczyła pieniądze, które wszyscy jej wręczyli zanim wyjechali, i te kilka dolarów, które miała w swoim portfelu. W zależności od tego, jak długo tu zostaną, może będzie musiała zacząć zdobywać jedzenie w staroświecki sposób... polując i kawałkując łup sama. ~ 94 ~

***

Travis zatrzasnął maskę dwudziestoletniego Forda, którego kuzyn podrzucił mu wczoraj wieczorem i spojrzał na, jak zwykle, wkurzonego Jackiego. Gdyby nie byli rodziną, Travis uderzyłby go dla zasady. Ale byli rodziną, a Travis nie mógł pozwolić, by przez jego słabość reszta również sprawiała wrażenie słabej. Więc trzymał Jackiego blisko siebie i wykorzystywał go do robienia rzeczy, których on i Donnie nie chcieli robić. Jak wysłanie go, by dowiedział się, co Sissy tu robiła. Chociaż i tak wiedział, co się stanie, zanim jeszcze wysłał tam Jackiego. Czasami był takim draniem. - A więc Sissy ci się postawiła - znowu. Co chcesz, żebym z tym zrobił? - Nie ona. To była prawda. Zatem to musiał być młodszy braciszek Sammy. Obok Bobbiego Raya i ich taty, Sammy był jedynym, który mógł utrzymać Sissy w ryzach. Mimo to, Sammy był przeciwny nazywaniu rzeczy po imieniu. Lub tak, jak w przypadku Sissy, gdy dziwka była dziwką. To była jedyna rzecz, która wyzwalała w nim rzadko ujawniający się temperament, nie tak jak u Donniego i Jackiego. Chociaż nigdy nie próbował tego robić z Travisem. Nie wtedy, jeśli chciał mieć dwie sprawne nogi. - Myślałem, że tam teraz pojedziesz – zajęczał Jackie. – Powiesz jej, żeby się wynosiła. - Czy to byłoby właściwe? –Travis chwycił z blatu terminarz rozgrywek drużyny i zaczął przewracać kartki. Dziś popołudniu mieli trening i chciał być na niego przygotowany. Nadchodząca gra była jedną z najważniejszych dla ich drużyny. - Ona ma kota – nalegał Jackie. - Chorego kota. Jak ją teraz wyrzucę, to będę wyglądał jak ostatni skurwysyn. Poczekamy, dopóki przynajmniej będzie mógł chodzić. - Gdyby było z nim naprawdę źle, Sissy zabrałaby go do szpitala w Waynesburgu – wyjaśnił Donnie, z łatwością wydostając się spod samochodu uniesionego nad jego głową. Travis i Donnie byli współwłaścicielami warsztatu samochodowego w Smithtown. To było dobre życie, a Donnie za bardzo nie wkurzał Travisa, co w nim doceniał.

~ 95 ~

- Musimy mądrze to rozegrać, chłopcy. – Travis przeskoczył spojrzeniem między swoimi braćmi. – Jest sama. Nie ma Smitty’iego, ani taty, ani tych jej suk. A Sammy nie jest prawdziwym zagrożeniem. Pozostaje tylko nasza mała Sissy i chory kot. Travis odsunął się od swoich braci i wyjrzał przez drzwi garażowe na czyste, ciche ulice swojego miasta. - To będzie czysta przyjemność sprowadzić te sukę na ziemię.

***

Mitch otworzył oczy, szybko uświadamiając sobie, że siedzi na kanapie w pokoju, który, jak dowiedział się od Sissy, było bawialnią. Sissy mu wtedy powiedziała. - Mama nie pozwala nikomu, oprócz specjalnych gości, korzystać z salonu. Ale mój ojciec nie lubi wielu ludzi, więc specjalni goście nigdy tu nie przychodzą. Więc tamten pokój nie jest używany. Dziwną rzeczą było to, że mógłby przysiąc, iż jeszcze kilka chwil temu, siedział w kuchni. Spojrzał na Sissy, a ona lekko wzruszyła ramionami. - Zasnąłeś w kuchni przy stole – wyjaśniła. - Och. Uh... przepraszam. - Nie musisz przepraszać. Cieszę się, że tym razem to był prawdziwy sen, a nie całkowita utrata przytomności. Chociaż trudno rozróżnić te dwie rzeczy. W obu przypadkach, po prostu padasz tam, gdzie jesteś. – Żeby to zademonstrować, jej ciało opadło łagodnie na kanapę, a oczy się zamknęły. – A potem się budzisz. –Otworzyła oczy i usiadła. – Potem nagle znowu padasz. – Ponownie opadła, co wywołało uśmiech u Mitcha. – Ale tym razem, – szepnęła nie otwierając oczu, – było chrapanie... i trochę się śliniłeś. Mitch się roześmiał i trącił swoją gołą stopą jej. - Ja się nie ślinię.

~ 96 ~

- Nie ma żadnego wstydu w ślinieniu się – powiedziała siadając. - Nie ślinię się. - W taki razie nie będziesz tutaj pasował. Smithowie są znani ze ślinienia się i powłóczenia nogami. - Taa, widziałem już wcześniej zadrapania na twoich kostkach. Sissy wystawiła język i zrobiła zeza, wywołując jeszcze mocniejszy śmiech u Mitcha. Uśmiechając się, Sissy pogłośniła dźwięk w telewizorze. Miała włączony kanał sportowy, żeby mogła złapać najnowsze wyniki z wyścigów samochodowych. - Wiesz, – powiedział po chwili, – chciałbym ci za wszystko podziękować, Sissy. - A więc makaron z serem był dobry, co? - Nie o tym mówię. – Chociaż chyba zobaczył Boga po pierwszym kęsie tego pysznego jedzenia. – Mówię o tym, że przywiozłaś mnie tutaj. Że troszczysz się o mnie. Dziękuję. Za wszystko. I przepraszam, że wcześniej byłem takim palantem. - Rozumiem i przyjmuję przeprosiny. Umilkli i to była ich pierwsza, jak dotąd, niezręczna cisza. Nie cierpiał takich sytuacji. - Chcesz obejrzeć jakiś film na DVD czy coś innego? – zapytała wreszcie Sissy, jej głos brzmiał desperacją. – Moi rodzice mają duży wybór. - Sissy, tak jest w porządku. Sissy zmarszczyła brwi. - Co jest w porządku? - Ty... szaleńczo we mnie zakochana. Jest okej. Wiem, jak kuszące musiało być to, że wyleguję się w twoim domu... nago. I że byłem rozkosznie bezradny. – Mitch uniósł swoje brwi. – Będąc w potrzebie, gdy leżałem w twoim łóżku. - Mitchell... - Nie, nie. Nie ma potrzeby zaprzeczać swoim uczuciom. Nie wtedy, gdy oboje znamy prawdę. - Skończyłeś?

~ 97 ~

- Na razie. – Uśmiechnął się szeroko. – Kokietka. W końcu, Sissy się roześmiała, a niezręczna chwila minęła. - Coś jest z tobą nie tak? - Moja matka ciągle mi pobłaża. - Najwidoczniej. DVD czy nie? - A co masz? - Prawdopodobnie wszystko. – Wstała i podeszła do półki pełnej płyt DVD i starych kaset VHS. Nie było tam zbyt wiele książek. Mitch wyczuł, że Smithowie nie byli fanami czytania. Sissy stanęła na palcach, aby zajrzeć na wyższe półki, a Mitch musiał powstrzymać się od warknięcia. Chryste, ta kobieta miała fantastyczne nogi. Takie nogi, które Mitch mógł łatwo sobie wyobrazić owinięte wokół jego szyi. - Uwolnienie? - To nie jest zabawne. Sissy zachichotała. - Ach, wy Jankesi. Wspomnieć Uwolnienie i wszyscy zaczynacie świrować. - I to z dobrego powodu. - Może Szklana Pułapka. - Idealnie. Dużo wybuchającego gówna i broni. - I gorący Niemiec dla mnie. – Wyciągnęła pudełko z filmem i podeszła do dość dużego telewizora naprzeciw kanapy. Nie był tak duży jak u Brena, ani nawet nie miał płaskiego ekranu, ale Mitch czuł się bardziej komfortowo w tym skromnym domku Smithów, niż w bogactwie swojego ojca. Kiedy włączyła film, Sissy usiadła na drugim końcu kanapy. Mitch odchrząknął i spojrzał na nią. - Co? - Chodź tutaj.

~ 98 ~

- Tu mi jest wygodnie. Mitch westchnął. - Czy naprawdę muszę poklepać kanapę i powiedzieć: „Do nogi piesku?” Naprawdę chcesz, żebym upadł tak nisko? - Ale jest mi wygodnie… - Jestem chory! – zawył, zmuszając tym Sissy, żeby szybko się przesunęła, by usiąść obok niego. Nie przestawał, dopóki tego nie zrobiła. - Zadowolony? Rozsiadł się, opierając się o jej bok. - Bardzo. Ledwie zaczął się film, gdy pukanie do drzwi zmusiło Sissy do wstania. Zaniepokoił go jednak fakt, że jedną rękę oparła na kolbie 45-tki, którą wcześniej mu zabrała, a która wciąż była zatknięta z tyłu za pasek jej szortów. I nawet ją odbezpieczyła. Powąchała pod drzwiami i zmarszczyła brwi, zerkając na niego. Nieznacznie otworzyła drzwi. - Tak? - Hej, Sissy Mae. – Kiedy nadal tylko patrzyła, dodał. – To ja. Frankie. Syn Dużego Joe. - Frankie? – Sissy otworzyła drzwi, by pokazać jakiegoś... wilka. – Nie mogę w to uwierzyć. Ku zaskoczeniu Mitcha, Sissy rzuciła się w ramiona wilka, a wilk też wyglądał na naprawdę szczęśliwego. Oczywiście, nie wzbudziło w nim zazdrości to, że miała na sobie niewiele więcej niż ten cholerny T-shirt i te nierozsądnie krótkie szorty. - Jak się miewasz? – zapytała w końcu Sissy odsuwając się do tyłu. - Całkiem dobrze. – W tym momencie wilk zagwizdał. Wilki gwiżdżą? – Ale spójrzmy na ciebie. Wyglądasz nadzwyczajnie. - Dziękuję. Oparł się o framugę drzwi i wpatrzył się w Sissy. ~ 99 ~

- A więc... uh... masz plany na wieczór? Sissy wyglądała na całkowicie oszołomioną. - Hm... - Pomyślałem, że moglibyśmy pójść na jakiś film, a potem na kolację. To było niegrzeczne. Siedział tutaj, a ten pies zachowywał się, jakby Mitch był niewidzialny. - To naprawdę słodkie, kochany. Ale mam gościa i już mamy plany. - Kogo? Sissy wskazał na Mitcha, chociaż wszyscy wiedzieli, że ten drań go widział. - Zostaniesz… z nim w domu? – Prychnął, najwyraźniej czując się bardzo pewnie, bo prawdopodobnie wiedział, że Mitch był wciąż jeszcze zbyt słaby, by podjąć walkę. Niedobrze dla niego, że lwy mają bardzo długą pamięć. – Jeszcze nie wyzdrowiał? - Ma się już dużo lepiej… i możesz to powiedzieć Travisowi. Wilk zmarszczył brwi. - Co twój brat ma z tym wspólnego? Przyjechałem tu, żeby zobaczyć się z tobą. Nie wiedziałem, że będziesz nim tak pochłonięta. - Bardzo miło mi to słyszeć, ale jestem całkowicie nim pochłonięta, więc… - Wiedziałem, że Ronnie poszła tą drogą, Sissy, ale ty też? Sissy uniosła ręce i opuściła w geście bezradności. - Cóż mogę powiedzieć, Frankie? – Położyła rękę na piersi wilka i delikatnie popchnęła go do tyłu, tak żeby nie blokował drzwi. – Ale czym jest dziewczyna bez swojej cipki? I gdyby to tak nie bolało, Mitch sturlałby się z kanapy od mocnego śmiechu.

***

~ 100 ~

- Sissy. – Zamruczał jej do ucha, pocierając ręką w górę i w dół jej kręgosłupa. – Sissy. Obudź się. Jakoś to zrobiła. Nawet nie była pewna, kiedy zasnęła. Albo jak długo był owinięta wokół Mitcha Shaw, kiedy zasnęła? Jej policzek spoczywał na jego piersi, tak że czuła bicie jego serca. Jej ręce opierały się na jego barkach, a resztę ciała umieściła między jego udami. Kiedy zdała sobie z tego sprawę, podskoczyła zaskoczona, ale jego ramiona zawinęły się wokół niej, przyciągając ją bliżej. - Wszystko w porządku. To ja – powiedział cichym głosem, prawie szeptem. Ale ona wiedziała, że to był on. I to był problem. - Która... Która godzina? - Już późno. – Przytulił ją mocniej i zdała sobie sprawę, że wszystkie światła były wyłączone, a na zewnątrz było ciemno. Boże, jak długo spała? – Słyszysz to? - Co słyszę? I wtedy to usłyszała. Sissy usłyszała to nieustanne, żądające wycie w ciemności. - Sissy... - Wszystko w porządku, Mitch. Kładąc ręce na jego piersi, odpychała się, dopóki nie usiadła. A ponieważ sterownik klimatyzacji się popsuł, kiedy utraciła ciepło bijące do ciała Mitcha, poczuła się tak, jakby zamarzała. - Co to jest? - Sprawy rodzinne. - Twoi bracia? Chciałaby. Oni nie byli trudni. Byli prości i głupi i nie miała problemu, by sobie z nimi poradzić, nawet gdy ją złościli. - Nie. To nie są moi bracia. Muszę iść. – Wstała, ale Mitch chwycił ją za rękę. - Mogę iść z tobą.

~ 101 ~

Jak mogła tego wcześniej nie zauważyć? Był taki słodki. Naprawdę. Po prostu... słodki. Nigdy nie znała wcześniej nikogo tak słodkiego. Chociaż w jej rodzinie, słodki znaczyło mięczak. - Nic mi nie będzie. – Ale gdyby poszedł z nią, to nie byłby bezpieczny. Były takie części tego miasta, gdzie koty nigdy nie powinny chodzić same. Nie, jeśli chciały oddychać. - Nie będę długo. - Okej.– Uśmiechnął się. – Będę tu, gdy wrócisz... głodny. Ramiona jej opadły. - Znowu? – Nakarmiła go już wcześniej... jedzenie, które powinno wystarczyć na kilka dni, szybko zniknęło w ciągu nocy. - Tak. Ponownie. Wiec nie bądź tam zbyt długo, okej? Niepokój, który pokazał, sprawił, że poczuła pewnego rodzaju ciepło wewnątrz siebie – albo dostawała wysypki. Dostawała ją, kiedy wracała z wizytą do domu. - Okej. Nawet spróbuję przynieść do domu coś krwistego. –Wręczyła mu 45-tkę, którą wcześniej mu zabrała. - Jeśli to będzie nadal się ruszać i będzie krwiste, to będzie wspaniale. Sissy opuściła dom i skierowała się do lasu otaczającego terytorium jej rodziców. Zmieniła się podczas marszu, zrzucając ubranie zanim zerwała się do biegu. Nigdy nie sądziła, że to pomyśli, ale tęskniła za rodzicami. Nie zdawała sobie sprawy, jak bardzo chronili ją przed rodzinnymi awanturami, samą swoją obecnością. Sissy wciąż biegła. Czuła się bezpieczna na terytorium swoich rodziców, chociaż gdyby pobiegła za daleko na zachód, przeszłaby ze Smithtown do Barronville. Kocie terytorium rządzone przez groźną, prowincjonalną Dumę Barron, której unikała nawet Sissy, chyba że miała ze sobą swoje wilczyce. Gdyby znalazła się zbyt daleko na południe, weszłaby na terytorium niedźwiedzi. Były o wiele bardziej przyjazne od kotów, ale Sissy miała tam taką reputację, która raczej nie czyniła z niej najmilej widzianego gościa w mieście. A idąc zbyt daleko na północ, przekraczała granicę terytorium, na które niewielu odważyło się wchodzić. Ani Duma, ani niedźwiedzie, ani nawet wilki. I znakomita

~ 102 ~

większość Smithów też tam nie chodziła. Żaden z nich. I to z bardzo ważnego powodu. Sissy wiedziała, w którym momencie weszła na to terytorium. Czuła to w kościach. W swojej duszy. Jego moc przesycała ziemię pod jej stopami. Miejsce mocy. Mocy, która nie była ani dobra, ani zła. Chociaż to, w jaki sposób tą siłą się posługiwano było problemem. Czekali na nią około półtora kilometra dalej. Sissy zatrzymała się trzy metry przed nimi. Nie zmieniła się, dopóki pierwszy z nich tego nie zrobił. - Gertie – powiedziała, kiedy się zmieniła. - Sissy Mae. Trzy następne samice również się zmieniły, ale żadna z nich nie podeszła bliżej. - A więc, czego chcesz? Gertie wzruszyła ramionami. - Chciałam cię tylko zobaczyć. Myślałam, że może wpadłabyś na słodka herbatę. – Wskazała za siebie. – Ona bardzo chciałaby się z tobą zobaczyć. - Zapomnij. Nie pójdę tam. - Sissy, wiesz, że cię nie skrzywdzi. – Nie to martwiło Sissy. Wszyscy nazywali ją Babcią Smith, ale dla Sissy była bardziej pra-praciotką. Nikt nie wiedział na pewno, ale mówiono, że była nastolatką w czasie wojny secesyjnej. Nie opowiadała się po żadnej ze stron, bo uważała, że to są sprawy w pełni ludzi, ale broń Boże, żeby jakikolwiek żołnierz, obojętnie z której ze stron, zaczął błąkać się po terytorium Smithów. Nawet ojciec Sissy się jej obawiał, a ten facet nie lękał się zbyt wielu osób. Tak stara jak te wzgórza, tak wredna jak wąż, Babcia Smith była potężną czarownicą i zmienną, która budziła strach. Nie lubiła też zbytnio mężczyzn, dlatego siłą zabierała kobiety Smithów od ich matek i sama je wychowywała. Sissy usłyszała kiedyś od swojej ciotki, że babcia Smith chciała Sissy i nawet zeszła ze swojego cennego wzgórza, żeby ją zabrać. Ale Janie Mae się przeciwstawiła. I tym jednym ruchem, zapewniła sobie miejsce Samicy Alfa, a jednocześnie odwiecznego wroga w postaci jednej zdziwaczałej starej suki, która mieszkała na wzgórzu. - Słuchaj, przyjechałam tu tylko na kilka dni. Potem znowu wyjadę. ~ 103 ~

- Wiemy, co twoja matka powiedziała ci o nas, ale ona wszystkiego nie wie. Jesteś kobietą z rodu Smith. Jedną z nas. Zawsze będziesz miała swoje miejsce tutaj... wśród nas. Sissy zmusiła swoje ciało, aby się nie poruszyło. Nie odbiegło. Nawet, gdy podeszły bliżej, nie cofnęła się. Jej głos pozostał spokojny. - Nigdy tu nie należałam. Przecież to wiesz. I ona to wie. - To punkt widzenia twojej matki, Sissy Mae. Ty wiesz lepiej. Wiesz, gdzie należysz. - Wiem, że skończyłam tę rozmowę. - Ta dziwka obróciła cię… Sissy nawet nie wiedziała, kiedy to zrobiła, dopóki jej pazury nie przecięły policzka Gertie. Krew trysnęła na pień drzewa, a pozostałe kobiety warknęły, pokazując kły. - Nazwij tak moją mamę jeszcze raz, Gertie, a będzie to ostatnia rzecz, jaką kiedykolwiek zrobisz. W następnej chwili, Gretie już była przy niej, przyciskając swoje czoło do czoła Sissy, obnażając kły. - Pamiętaj, kim jesteś, mała dziewczynko. Pamiętaj, skąd pochodzisz. Powstrzymując swoje kły i chowając pazury, Sissy powiedziała beznamiętnie. - Zejdź ze mnie. Widziała, jak Gertie zastanawia się, co ma zrobić, gdy niskie wycie ze wzgórza sprawiło, że cztery kobiety obejrzały się nerwowo przez swoje ramiona. Gertie cofnęła się. Popatrzyła na Sissy. - Jeszcze porozmawiamy. Odeszły od niej, ale ani na chwilę nie odwróciły się od niej plecami. Przynajmniej dopóki nie zniknęły z jej oczu.

***

~ 104 ~

Mitch wciągnął już większość płatków zbożowych Miss Janie, jakie miała w swoich szafkach, gdy zdał sobie sprawę, że Sissy jest już w domu. Znalazł ją siedzącą na huśtawce na ganku, z podwiniętymi pod siebie nogami i wzrokiem wbitym w ciemność. Usiadł obok niej, delikatnie wprawiając ją w ruch. Nigdy wcześniej nie siedział na huśtawce. Ale mu się to spodobało. - Wszystko w porządku? - Tak. - Sissy… – Mitch odetchnął głęboko. – Jestem już dużo silniejszy, więc jutro wyjadę. - Tu nie chodzi o ciebie, Mitch. – Spojrzała na niego. – Siedzę sobie tutaj i myślę. I nie chodzi o ciebie. Ale musisz mi coś obiecać. - Wszystko, co chcesz. - Nie chodź na to wzgórze. – Wskazała na dziwne wzgórze z okalającym go przerażającym lasem, do którego wcześniej pobiegła. – Nigdy tam nie chodź. A jeśli cokolwiek będzie cię wzywać, na przykład zmarły wujek, albo jeśli będziesz myślał, że widziałeś tam swojego psa, którego kochałeś, kiedy miałeś dziesięć lat, to... zignoruj to. - Będę o tym pamiętać. – Sissy nie miała się, czym martwić. Człowiek instynktownie wyczuwał miejsca, do których nie powinien chodzić. A to wzgórze było jednym z tych miejsc. Mitch podrapał się w brodę. - Więc możemy teraz wrócić do mnie? Sissy uśmiechnęła się, wdzięczna, że nie zadawał więcej pytań. - Tak, możemy teraz wrócić do ciebie. - Moja obecność tutaj nie pomaga ci w stosunkach z rodziną, prawda? - Pomijając twój przerażający apetyt... jesteś moim najmniejszym zmartwieniem, gdy wróciłam do domu. - Więc o co chodzi?

~ 105 ~

Kiedy tylko wzruszyła ramionami, Mitch poklepał ją po udzie. - Jestem bardzo dobrym słuchaczem. – Kiedy Sissy tylko wpatrzyła się w niego, dodał. – Mam bardzo uduchowione oczy. Kobiety kochają takie bzdury. - To naprawdę nic takiego –odparła w końcu. – To jest po prostu takie rozczarowujące, kiedy zdajesz sobie sprawę, że nic się nie zmieniło, ani nie zmieni. Jak mawiał mój dziadek.... to samo gówno, tylko inny dzień. - Nie możesz pozwolić, żeby twoja rodzina cię dołowała. - Łatwo powiedzieć. Twoja rodzina cię uwielbia. – I przewróciła na te słowa oczami. Mitch podrapał się po głowie. - O kim mówisz? - O tobie. Twoja matka cię uwielbia. Brendon chełpi się tobą przez cały czas. A twoje siostry ani razu nie próbowały cię zabić. - Poczekaj. – Mitch uniósł oba palce wskazujące i schował je z powrotem. – Przewińmy. Kto chełpi się mną przez cały czas? - Brendon. – Sissy odwróciła się twarzą do niego. – Przecież wiesz, że się tobą chełpi, prawda? Wszystko, co Mitch mógł zrobić to tylko pokręcić głową. Jego brat? Chełpi się? Nim? - Jak możesz tego nie wiedzieć? - Co powiedział? Teraz prawdziwie zła na Mitcha, zaczęła odliczać na palcach. - Tym, że byłeś gwiazdą futbolu w liceum. Tym, że ukończyłeś szkołę średnią i wyższą z wyróżnieniem. Tym, że zostałeś wyróżniony pochwałami, czy czymkolwiek tam, w twoim małym departamencie policji. – Tylko Sissy mogła zdegradować cały Departament Policji w Filadelfii do małego departamentu policji. Jezu, naprawdę ją lubił. - Jak bardzo jest z ciebie dumny. I to, że jesteś jego bratem. Bla-bla-bla. Jego pierś pręży się, kiedy mówi o tobie, a przecież i tak jest dużym facetem.

~ 106 ~

- Wow. - Naprawdę nie wiedziałeś? - Nie. – Opierając podbródek na swojej pięści, a łokieć na oparciu huśtawki, zapytał. – A Marissa? - Nie proś o nieosiągalne, cwaniaczku. - Racja. - Tak więc, podczas gdy twoje rodzeństwo biega wkoło i chwali się tobą, użalając się nad twoim prawie martwym ciałem, ja utknęłam z moją bandą. - Czy to źle? - Kiedyś powiedziałam Travisowi, że zastanawiam się nad złożeniem podania o pracę na stanowisko recepcjonistki w kancelarii prawnej, a on mi powiedział: „Czy oni zazwyczaj nie wybierają do tego ładnych dziewczyn?” Mitch zacisnął zęby. Chociaż nawet nie spotkał Travisa, ale już znienawidził tego faceta. - Na szczęście wiem, jaką jestem niesamowitą osobą, inaczej byłabym zdruzgotana. - A on jest po prostu zazdrosny. - Zazdrosny? O co? -Zazdrosny o ciebie. - Naprawdę? - Oczywiście! Ponieważ bez względu na to, co zrobi, kiedy założy twoje szorty i jeden z twoich biustonoszy, nigdy nie będzie wyglądał w nich tak ślicznie, jak ty. Utrzymanie jej śmiechu przez następną godzinę sprawiło, że Mitch czuł się niesamowicie.

Tłumaczenie: panda68

Beta: axses

~ 107 ~

Rozdział 6

Sissy obudziła się o około pierwszej po południu... sama. Z ganku poszli do bawialni i spędzili tam większą część nocy oglądając do późna telewizję i śmiejąc się. Ostatnią rzeczą, jaką Sissy zapamiętała, to oparcie głowy na ramieniu Mitcha, podczas gdy omawiali korzyści płynące ze zrobienia reklamówki dla firmy ochroniarskiej Mace’a i Bobbiego Raya i jacy zdegustowani byliby obaj byli żołnierze Navy SEAL, gdyby choć spróbowali im to zasugerować – co znaczyło, że to zrobią. A teraz, obudziła się na tej samej kanapie, ale bez Mitcha. Może wrócił z powrotem do łóżka. Taką miała nadzieję. Ten facet potrzebował snu. Prawdziwego snu, a nie zwykłej utraty przytomności z powodu utraty krwi. Siadając, przetarła twarz dłońmi i przeciągnęła się, dopóki nie usłyszała całego rodzaju różnych trzasków i strzyknięć, które to kazały jej się zastanowić nad ogólnym stanem zdrowia jej kości. Potem zaburczało jej w brzuchu, więc wszystko inne zeszło na drugi plan. Zrzucając koc, który miała na nogach, popędziła do kuchni. Otworzyła lodówkę, zdeterminowana dostać się do jedzenia, zanim Mitch będzie miał szansę ją wyczyścić, i zamarła. Nie zostało nic, oprócz kartonika zjełczałego chińskiego jedzenia, które zostawili jej rodzice. Podeszła do wiszących szafek i tam sprawdziła, ale wszystkie płatki zboże i Pop-Tarts 6, które jej rodzice trzymali dla swoich wnuków, też zniknęły. Co za samolubny kot! Wkurzona ponad miarę, Sissy tupiąc głośno ruszyła na górę, mając nadzieję obudzić jego wielki koci tyłek tym hałasem. Wzięła szybki prysznic i poszła do swojego pokoju się ubrać. Kiedy już założyła dżinsowe szorty, biustonosz i T-shirt, szurając głośno nogami skierowała się do pokoju Bobbiego Ray i otworzyła szeroko drzwi. Ale łóżko było puste. Sissy odwróciła się w stronę korytarza. 6

Pop-Tarts to prostokątne, wypiekane tosty produkowane przez Kellog Company. Coś w stylu chlebka Wasa

~ 108 ~

- Mitch? Nie było żadnej odpowiedzi, więc pobiegła korytarzem i schodami w dół, cały czas go wołając. Kiedy weszła z powrotem do kuchni, dopiero teraz, zauważyła na stole złożoną kartkę papieru. Umieram z głodu. Poszedłem do miasta po jedzenie. Potrzebujemy zaopatrzenia, kobieto! Nie dbasz o mnie jak należy. A dalej irytująca uśmiechnięta buźka. Drgnęła jej powieka. Poszedł do miasta? Sam? Co jest nie tak z tym facetem? Sissy wypadła na zewnątrz, biegnąc z pełną prędkością w stronę miasta, kompletnie zapominając o wynajętym samochodzie, ponieważ, kiedy tu przyjeżdżała, przeważnie chodziła na piechotę. Nigdy nie przyszłoby jej do głowy, że mógłby sam włóczyć się po mieście, ale powinna była pamiętać, że nigdy nie poszedłby na polowanie, gdyby nie musiał. Samce lwów w głębi serca były padlinożercami. Przyzwyczajeni do bycia obieganymi przez kobiety. A ponieważ Mitch nie miał własnej Dumy, która by go żywiła, spędzał większość czasu w restauracjach lub przy zamawianiu jedzenia. Sissy przecięła las po przeciwnej stronie tej części zalesionego terenu, po której włóczyła się ostatniej nocy. Przebiegła przez kilka podwórek swoich krewnych, machając do tych, którzy krzyczeli swoje pozdrowienia, ignorując małego jelenia, który wyskoczył jej na drogę. Zaburczało jej w brzuchu, ale biegła dalej, dopóki nie dotarła do głównej drogi prowadzącej do miasta. Oczywiście, wtedy wpadła prosto w boczne drzwi jasnoczerwonego Camaro, rocznik 78, a uderzenie odrzuciło ją z powrotem do lasu. W takich momentach, była wdzięczna, że jest zmienną. Usłyszała pisk opon, gdy kierowca dał po hamulcach. Kilka sekund później, otworzyły się drzwi i szorstki kobiecy głos zawołał. - Halo? Potem Sissy usłyszała węszenie, kiedy wilczyca próbowała ją wyczuć.

~ 109 ~

- Jestem tutaj – odpowiedziała Sissy, jednocześnie podnosząc się, dopóki nie znalazła się na klęczkach. Kroki się zbliżyły i wtedy usłyszała. - Hej. Przepraszam. Czy jesteś... czekaj. Sissy Mae? Sissy uniosła głowę, a jej wzrok podążył w górę po długim, silnym ciele ubranym w znoszone dżinsy, sprany T-shirt i niewiele więcej. Ale kiedy Sissy zobaczyła twarz, uśmiechnęła się. - Cholera jasna. Dee-Ann? - Zgadza się – westchnęła Dee-Ann. – Zabiłabym własną przeklętą kuzynkę. Mama dostałaby szału. Śmiejąc się, Sissy złapała rękę Dee i pozwoliła kuzynce postawić się na nogi. DeeAnn była jej podwójną kuzynką. Jej matka, Darla, była siostrą Janie Mae, a jej ojciec, cieszący się złą sławą wujek Eggie, był starszym bratem Bubby Smitha. Była trzy lata starsza od Sissy, ale nie raz razem się dobrze bawiły. - Cóż, żadnych głupich myśli. Nie figurujesz w moim testamencie. - Cholera. A już wszystko miałam zaplanowane. Dziewczyny się objęły, a Sissy odetchnęła z ulgą. - Dee, nie wiedziałam, że jesteś w domu. - Wróciłam tylko na kilka dni. Wyjechałam stąd na dobre, Sissy – dokończyła mrucząc. Sissy stłumiła pragnienie, żeby wypytać kuzynkę jak się czuje, i zamiast tego powiedziała. - No cóż, kochana, przegapiłaś ślub stulecia. - Tak słyszałam. Naprawdę mi przykro, że go przegapiłam. - Nie martw się. Bobby Ray to zrozumie. Razem wróciły do głównej drogi, a Sissy spojrzała na wciąż chodzące Camaro. - I masz czelność rozbijać się po mieście moim samochodem.

~ 110 ~

- Och, nie, nie, nie. – Dee potrząsnęła głową. – Nawet tego nie próbuj. Wygrałam ten samochód uczciwie. Poza tym, ja wyglądam w nim o wiele lepiej, niż ty. - Ale nadal uważam, że ten wyścig nie był uczciwy. - Mam cię gdzieś – stwierdziła stanowczo Dee. Oczywiście, większość rzeczy stwierdzała stanowczo. Sissy śmiejąc się, ponownie objęła kuzynkę. - Podwieź mnie do miasta, suko – powiedziała obchodząc samochód na stronę pasażera. - W porządku. Ale wisisz mi za to wgniecenie, które zostawił twój wielki, tępy łeb, w drzwiach od strony pasażera. - Może, gdybyś nie przekroczyła prędkości. Ręce trzasnęły o dach samochodu, a Dee wpatrzyła się w nią. - Nie powiedziałaś tego. Te słowa nie wyszły z twoich ust. Sissy posłała jej najbardziej niewinną minę. - Dlaczego, kuzynko, nie wiem, o co ci chodzi.

***

Kelnerka postawiła przed nim kolejnego hamburgera z frytkami i się cofnęła. - Coś jeszcze? Z ustami pełnymi jedzenia, Mitch podniósł swoją pustą szklankę. - Więcej mleka – powiedziała. – Rozumiem. – Zbierając kilka pustych talerzy, kelnerka lekko westchnęła i nieznacznie pokręciła głową zanim odeszła. Dlaczego wszyscy się na niego gapili, tego Mitch nie wiedział. Był głodny, do diabła, a to nie czyniło z niego dziwaka. Kiedy wgryzł się w siódmego wielgachnego hamburgera, specjalności tej restauracji w Smithtown, dudniący dźwięk zmodyfikowanego tłumika przykuł jego

~ 111 ~

uwagę, a słodki jasnoczerwony Camaro przemknął przed dużym oknem restauracji. Opony zapiszczały i samochód zawrócił, praktycznie wpasowując się w puste miejsce tuż przed frontem. Naprawdę nie powinien być zaskoczony, gdy śmiejąca się Sissy wyskoczyła z fotela pasażera, ani gdy kelnerka postawiła wypełnioną mlekiem szklankę i powiedziała. - O, Boże. Zbliżają się kłopoty. - A tu jesteś! – powiedziała Sissy, gdy weszła do restauracji, a druga kobieta tuż za nią. Mitch musiał przyznać, że lubił sposób, w jaki Sissy wchodziła do pomieszczenia. Każdy mężczyzna stawał się natychmiast świadomy jej obecności. Ale Sissy albo tego nie zauważała, albo znalazła sposób, by tego nie zauważać. Mitch nie wiedział, ale bawiło go to, jak wydawała się być tego nieświadoma, drażniąc wszystkich mężczyzn w promieniu dziecięciu metrów. Odsunęła krzesło i opadła na nie. - Następnym razem, gdy wyjdziesz z domu, dlaczego po prostu nie założysz sobie na piersi wielkiej tarczy strzelniczej? - O co ci chodzi? – zapytał z ustami wokół burgera. - Próbuję chronić twój głupi tyłek, a ty się włóczysz. - Nie spełniasz moich potrzeb – odparł po prostu. – A ja mam wielkie, wymagające potrzeby. - Jesteś żarłokiem – warknęła i wzięła frytkę z jego talerza. Warknął na nią, ale ona tylko prychnęła. – I sknerą. - Nie dzielę się. - Podejdź tutaj. – Biorąc więcej frytek - ryzykując przez to własną rękę - Sissy skinęła na kobietę, która weszła razem z nią, i która usiadła teraz na krześle naprzeciw Mitcha. – To jest moja kuzynka, Dee-Ann. Dee-Ann to Mitch Shaw. Jest kotem i moim osobistym wrzodem na dupie. - Hej – burknęła Dee-Ann rozglądając się po restauracji. Mitch od razu rozpoznał to spojrzenie. Kiedyś też miał takie, dopóki nie nauczył się być bardziej subtelny. To była ostrożna, nieufna kobieta. Po jednym spojrzeniu, prawdopodobnie mogłaby mu ~ 112 ~

powiedzieć o każdym wyjściu z tego pomieszczenia, kto, jej zdaniem, może sprawiać najwięcej kłopotów i jaki byłby jej plan ucieczki, gdyby ktoś, kto wszedł przez drzwi, ją wkurzył. Włosy Dee-Ann były ciemniejsze od Sissy i znacznie krótsze. Jej oczy były jasnożółte, a ciało sprawiało, że Sissy przy niej wyglądała na drobną. Była ewidentnie silna i nosiła blizny, które nie pochodziły od kłów i pazurów. - Właśnie wróciła z zagranicy – powiedziała mu Sissy, a jej spojrzenie wszystko wyjaśniało. Sissy okręciła się na krześle i zerknęła ponad ladą. - Sammy... Sammy Ray! Oczy Mitcha zamknęły się na jej krzyki, a kiedy spojrzał na jej kuzynkę, zobaczył, że Dee-Ann nawet nie zwróciła na to uwagi. - Co? – odkrzyknął Sammy Ray. Wyglądało na to, że w rodzinie Smithów był tylko jeden poziom głośności. - Chcę hamburgera delux. – Spojrzała na kuzynkę. – A ty, co chcesz? - To samo. Sissy kiwnęła głową i spojrzała nad ladą. - Zrób dwa! – krzyknęła. Odwróciła się i wzruszyła ramionami na Mitcha. – Co?

***

Ronnie nie spała dobrze tej nocy i przespała cały ranek aż do godzin popołudniowych, więc nie była zaskoczona, gdy się obudziła i nie znalazła swojego partnera. Nie była też zaskoczona, gdy znalazła go przemierzającego jego biuro. Shaw myślał, że potrafi ukryć przed nią swoje uczucia. Ale przecież byli partnerami. Czuła to, co on. Chociaż nie na jakimś zwariowanym metafizycznym poziomie. Po prostu w sposób, w jaki jeden kocha drugiego. A tylko Bóg wiedział, jak kochała Brendona Shaw. - Wydepczesz dziurę w dywanie, kochany. ~ 113 ~

Zatrzymał się i natychmiast spojrzał na nią. Potem zamknął oczy i powstrzymał gotującą się wściekłość. Rzadko widziała Shawa, tak wściekłego. Miał wspaniały charakter i sprawiał, że bycie z nim było łatwiejsze, niż to sobie wyobrażała. Ale jego miłość do brata była głęboka i trwała, zabarwiona poczuciem winy na sposób, w jaki ojciec Shawa wydawał się zapomnieć o istnieniu Mitcha przez czternaście lat. Shaw bardzo starał się chronić Mitcha, ale po tym, co powiedziała jej wczoraj Dez, będą musieli podjąć inne środki ostrożności, by ochronić Mitcha. Jednak Ronnie nadal trudno było pojąć to, o czym powiedziała jej Dez. Nawet wtedy, gdy wiedziała, że to prawda. - Przepraszam – powiedział. - Przestań przepraszać. Nie zrobiłeś nic złego. – Podeszła do niego, objęła go ramionami w pasie. – Nic z tego nie jest twoją winą. - Więc dlaczego czuję się tak, jakby było? - Ponieważ taki masz charakter. Ochranianie wszystkich wokół siebie to jest to, co robisz. - Musimy się upewnić, że Sissy wie, z czym ma teraz do czynienia. Jak wszystko się zmieniło. - Dowie się. - A potem musimy się upewnić, że… Ronnie położyła rękę na jego ustach. - Przestań. – Uniosła ramiona, zawijając je wokół szyi Shawa, i przyciągnęła go, dopóki jego twarz nie przycisnęła się do boku jej szyi, a jego ramiona nie oplotły ciasno jej pleców. Trzymał ją tak mocno, że drobniejsza kobieta miałaby połamane żebra. - Ufasz mi, Brendon? Kiwnął głową, a ona wiedziała, że nie może mówić w tym momencie. Tak było dobrze. Nie potrzebowała słów. - Więc zostaw to mnie, skarbie.

~ 114 ~

***

Wreszcie, Mitch wydawał się skończyć karmić ten swój tłusty pysk i odchylił się do tyłu na krześle z westchnieniem. - No, to było dobre. - I miejmy nadzieję, że zostawiłeś dość jedzenia dla reszty miasta – burknęła. - Ktoś jest drażliwy – odparł Mitch, demonstrując to sykiem i cięciem pazurami. – Spodeczek mleka na deser, kochanie? Wredny sukin… - Dziękuję – powiedział Mitch do kelnerki biorąc rachunek. Zerknął na niego i wręczył go Sissy. Przelotnie spojrzała na kawałek papieru w jego dłoni, a potem z powrotem na niego, unosząc jedną brew. - Dlaczego mi to dajesz? - Nie mam pieniędzy, słodki tyłeczku. Jej powieki drgnęły. Nienawidziła, kiedy tak ją nazywał. - No cóż, Mitchy… – Naprawdę ucieszyła się z tego spojrzenia, której posłał jej w zamian. – … kto, do cholery, pozwolił ci na opróżnienie połowy zapasów żywności u mojego brata? - Twój brat jest właścicielem tego miejsca? - Tak. Mitch prychnął, zmiął rachunek i rzucił go w Sissy, trafiając ją w głowę. - Obydwoje wiemy, że nie musisz płacić za jedzenie u swojego brata, jeśli ładnie go poprosisz. Więc idź i ładnie go poproś. Warcząc i rzucając mu piorunujące spojrzenia, Sissy sięgnęła po nóż, leżący na stole, ale Dee złapała go pierwsza. - Boże. – Dee chwyciła zmięty rachunek i wstała zanosząc go do lady.

~ 115 ~

- Zamierzasz pozwolić zapłacić za to twojej kuzynce? Nie. Sprawi, że to Mitch zapłaci. - Załatwione – powiedziała im Dee, gdy wróciła. – Widzisz? Nie potrzebna była operacja mózgu. Potrzebujesz podwózki, Sissy? – Sissy się uśmiechnęła, a Dee niespodziewanie zrobiła krok do tyłu. – Co? - Cóż... on – dosłownie – zjadł wszystko, co było w domu. Myślisz, że możesz podwieźć mnie do Mega Marketu? - Masz samochód. - Mam wynajęty samochód. Nie śliczne małe Camaro, które nieuczciwie wygrałaś. – Camaro nie było pierwszym samochodem Sissy, ale kochała je tak, jak pozostałe. – Dee, nie każ mi skamleć. Dee podniosła rękę. - Proszę, nie. Wiesz jak ten dźwięk mnie denerwuje. Sissy wyciągnęła rękę. - Kluczyki. - Nie będziesz prowadziła. - Do diabła, oczywiście, że tak. Dawaj. Dee westchnęła głęboko i wręczyła kluczyki Sissy. Z zadowolonym uśmieszkiem, Sissy wstała. - Chodźmy. - Zaklepuję – zawołał Mitch, a Dee potrząsnęła głową. - Nie jestem pewna, czy to taki… - Zaklepał – ucięła Sissy. – Miejsce z przodu jest dla kota.

***

~ 116 ~

Mitch wyszedł na chodnik i się rozejrzał. Smithtown było ładną, małą mieściną. Naprawdę przytulną i czystą. Takim rodzajem miejsca, gdzie ludzie zostawiają otwarte frontowe drzwi w ciągu dnia. Nawet z tymi wszystkimi lokalnymi psami wpatrującymi się w niego, nadal czuł się całkiem dobrze. Chociaż sprawdzał każdego burgera, by upewnić się, że nikt nie napluł mu do jedzenia. Otwierając drzwi od pasażera w Camaro, Mitch zaczekał aż Dee-Ann zajmie tylne siedzenie, a potem sam wsunął się do środka. Samochód był fachowo utrzymany i praktycznie Mitch zamruczał, kiedy osunął się na siedzenie. - Zapnij pasy – powiedziała do niego Sissy. Niemal znów prychnął. Co? Czyżby myślała, że może go wystraszyć jadąc osiemdziesiątką, lub czymś koło tego? Jednym z powodów, dla których został policjantem było to, że zaprzyjaźnił się z tymi, którzy regularnie zatrzymywali go na kontrole. W końcu jeden powiedział mu, że nie zatrzyma go za przekroczenie prędkości – ponowne – jeśli zajrzy na licealne targi pracy, odbywające się w tym tygodniu. Wydawało się to być najprostszym wyjściem przed nie dostaniem mandatu lub przed więzieniem, więc poszedł. I wkrótce po tym, jak Mitch skończył dwadzieścia lat, został policjantem. Aby ją zadowolić, Mitch zapiął się w siedzeniu, chichocząc do siebie, kiedy zdał sobie sprawę, że to była swego rodzaju uprząż, jaką stosowali w swoich samochodach ścigający się w NASCAR. - Zapięty? - Tak. – Uśmiechnął się do niej. – No to jazda. Sissy uśmiechnęła się do niego. - Skoro tak mówisz. Mitch nie był pewien, ale wydawało mu się, że usłyszał jak Dee-Ann coś mruknęła – kobieta nie była zbyt rozmowna – zanim Sissy Mae zapaliła silnik, a Mitch zapragnął zamruczeć jeszcze bardziej. Nic nie brzmiało bardziej słodko niż podrasowany silnik. Powoli, Sissy odjechała od krawężnika. Rozejrzała się po obu stronach ulicy i zawróciła. Stając na środku ulicy, z mruczącym silnikiem, Sissy popatrzyła na niego, a Mitch zerknął na nią. W końcu, gdy wpatrywanie się trwało dłużej niż to, co nawet zmienni ~ 117 ~

uważali za normalne, uśmiechnął się. Takim uśmiechem, którego używał, gdy naprawdę chciał ją rozdrażnić. Dużo rzeczy zwalało mu się na głowę, gdy używał tego uśmiechu. Jednak tym razem, Sissy tylko odwzajemniła uśmiech. Ale nawet Mitch musiał przyznać, że to był zabójczy uśmiech. Podobny do jej brata, ale uśmiech Sissy robił z nim takie rzeczy, jakich z pewnością nie robił Smittiego. - Trzymaj się – mruknęła, a on przez chwilę zastanawiał się, czy używa też tego szczególnego tonu w łóżku. Mitch prychnął, próbując powstrzymać kierunek swoich myśli – ponownie. - Tak, tak. Pokaż mi, co tam masz, słodki … Matko Boga Wszechmogącego! Sissy nigdy nie sądziła, że Mitch ma tak bogate słownictwo, dopóki nie wrzuciła biegu w swoim starym Camaro i nie wcisnęła gazu. Gdy brała te ciasne zakręty na Deer Road z prędkością 140 kilometrów, obrzucił ją wszystkimi rodzajami wyzwisk, za które jej ojciec trzepnąłby go po głowie. Kiedy zaczęła ścigać się ze swoimi kuzynami – była prawie pewna, że to byli jej kuzyni – jadącymi w furgonetce, zaparł się rękami o deskę rozdzielczą i zacisnął zęby. Kiedy jechała prawie dwieście dziesięć na Duckbill Drive, usłyszała nawet dość gwałtowny ryk i jeden lub dwa jęki. Ale kiedy docisnęła gaz do dwustu sześćdziesięciu i skręciła w Watermans Way, wiedziała, że będzie musiała wymienić Dee deskę rozdzielczą. Te ślady pazurów obniżą wartość pojazdu. Wzbijając żwir i kurz, skręciła na parking przed sklepem. Sklepem spożywczym, który zaspokajał potrzeby ich rodzaju był bezpiecznie ulokowany między terytoriami psów, kotów i hien. Nazwany po prostu Mega Marketem, był jedną z kilku lokalnych "bezpiecznych stref ", gdzie różne rasy mogły czuć się swobodnie. Sissy wyłączyła silnik i rzuciła kluczyki kuzynce, siedzącej spokojnie na tylnym siedzeniu. - O rany, to było wspaniałe. Tego rodzaju rzeczy nie możesz robić w Nowym Jorku. – Poklepała kolano Mitcha, rozkoszując się sposobem, w jaki całe jego ciało gwałtownie odskoczyło od niej. – Chodź, Mitchy. Zróbmy jakieś zapasy, żeby zaspokoić ten twój lwi głód. Zaciskając usta i ciesząc się życiem bardziej, niż naprawdę powinna, Sissy wyskoczyła z samochodu i skierowała się w stronę dużych szklanych drzwi sklepu.

~ 118 ~

Kiedy Dee-Ann Smith zdała sobie sprawę, że Mitch Shaw nie ruszy się w najbliższym czasie, przesunęła się na druga stronę siedzenia i wysiadła z samochodu od strony kierowcy. Pochylając sie, spojrzała na niego i skrzywiła lekko, gdy zobaczyła jak blady jest ten duży kot, od kiedy pierwszy raz go zobaczyła. Blady i trochę zielony. - Za ogródkiem sklepowym jest takie ciche miejsce. Gdybyś potrzebował kilku minut. Nie patrząc na nią, Mitch kiwnął głową. - Dziękuję. - Nie ma za co. – Wyprostowała się i zamknęła delikatnie drzwi samochodu tak, żeby nimi nie trzasnąć, bo naprawdę nie chciała, by ten facet pozbył się zjedzonych ciasteczek do wnętrza jej pojazdu. Dee-Ann złapała Sissy wewnątrz sklepu. Miała łzy w oczach i Dee wiedziała, że śmiała się z biednego Mitcha. - Jesteś wredna. - Prosił się o to! - W tej chwili, ten biedny chłopak zwraca ciasteczka za centrum ogrodowym, a ty… - Ooch! Daj mi swój telefon. Zrobię mu zdjęcie. – Chciała po niego sięgnąć, ale Dee złapała ją za rękę i odrzuciła. - Nie jestem w nastroju do bójki. - Nie wiesz jak się dobrze bawić. Dee nawet nie miała zamiaru się sprzeczać. Wiedziała, że jej kuzynka bywa zadziwiająco nieświadoma i bezmyślna w wielu rzeczach. Potrafiła być egoistyczna, nieco obsesyjna i bardzo wybuchowa. Ale ogólnie, Sissy była dobrym człowiekiem i Dee było naprawdę przykro, że jej kuzynka nie jest Samicą Alfa w Smithtown. Oczywiście, Dee nie wiedziała, że Sissy przeniosła się na dobre do Nowego Jorku, dopóki nie przyjechała do domu. Jej życie, w ciągu ostatnich pięciu lat, nie dawało zbyt wielu okazji do zdobycia bieżących informacji o swoich krewnych.

~ 119 ~

I Sissy miała rację. Dee nie wiedziała jak się dobrze bawić. Już nie. Jej życie w ostatnich latach nie było zabawne, a początki choroby wrzodowej to udowadniały. Ale wiedziała, że Sissy nieco się myliła, mówiąc Mitchowi, że Dee była za granicą. Dla Mitcha, to prawdopodobnie znaczyło, że Dee walczyła w Iraku, jak reszta Marines, z którymi trenowała. Ale to byłby błąd. Została przydzielona do innych rzeczy i nawet nigdy nie była w żadnym arabskim kraju, a tym bardziej w nim nie walczyła. Kiedy została honorowo zwolniona ze służby, zdała sobie sprawę, że powrót do Tennessee, będzie dla niej najlepszym rozwiązaniem. Ale z wyjątkiem odczucia radości na widok rodziców i terenów, na których uwielbiała biegać i polować, zaczynała mieć już dość. Ale Sissy umiała wydobyć rozrywkową stronę każdego, jeśli tylko chciała. Cytując Janie Mae, "Sissy wyszła z mojego łona z uniesionym środkowym palcem". Mitch podszedł do kobiet, jego spojrzenie skupione było na Sissy i tylko na Sissy. Nabrał już z powrotem kolorów i żuł gumę w ustach – taa, pozbył się zjedzonych ciasteczek za sklepem ogrodniczym, uświadomiła sobie z uśmiechem. Sissy uśmiechnęła się do niego kpiąco. - Jak leci, Mitchy? Złote oczy się zwęziły, a Sissy, co zszokowało Dee, spróbowała mu uciec. Ale Mitch ją złapał, obrócił wkoło i nagle jego ręce znalazły się na pasku spodenek Sissy. - Mitchell Shaw, nawet się nie.. ała! Ale było już za późno. Bo sięgnął już za pasek jej szortów i szarpnął za majtki, podciągając je mocno w górę i wciskając je między pośladki w sposób, jaki przebijał wszystkie inne. Pisk Sissy uderzył w wysokie tony, które Dee nigdy nie sądziła, że jej kuzynka jest zdolna wydobyć, i zirytował każdego zmiennego w budynku, zanim Mitch się cofnął, otrzepał energicznie swoje ręce i chwycił za wózek. - No dobrze, moje panie. Chodźmy zdobić dla mnie jakieś zapasy. Próbując zachować, choć odrobinę godności, Sissy odrzuciła włosy do tyłu i prostując swój kręgosłup ruszyła prosto do łazienki, żeby wyciągnął bieliznę ze swojego tyłka. I wtedy Dee zdała sobie sprawę, że nigdy nie spotkała mężczyzny na tyle odważnego, który zrobiłby Sissy Mae Smith majtkowanie. Pomimo śmieszności tej sytuacji, Dee uznała, że cała ta sprawa jest bardzo interesująca. ~ 120 ~

***

Mitch powoli pchał swój koszyk do alejki z mięsem. Uwielbiał sklepy przyjazne zmiennym. Nie tylko dlatego, że mógł tutaj znaleźć kawałki mięsa większe niż gdziekolwiek indziej, ale również bardziej interesujące. Mniam. Impala. Od wieków nie jadł impali. Złapał zamrożony kawał żeberek, wrzucił do swojego wózka i ruszył dalej. Oglądał nogi zebry, kiedy zdał sobie sprawę, że sam jest obserwowany, więc odwrócił się, by spostrzec trzy niezwykle gorące lwice stojące za nim. - Hej – powiedziały jednym głosem. Mitch uśmiechnął się szeroko. - Cześć. - Jestem Paula Jo Barron. A to moje siostry, Lucy i Karen Jane. - Cześć. Mitch Shaw. - Jesteś nowy w mieście? - Tak. - Jest jakaś szansa, że planujesz tu zostać? - No cóż… – Mitch widział, jak zmienia się wyraz ich twarzy, gdy popatrzyły na lewo od niego. Podążył za ich spojrzeniami i wpatrzył się w duże, głupie, psie oczy wilka. Kolejny samiec. Kim byli ci wszyscy mężczyźni? I ilu ich tutaj mają w tej okolicy? - Co? - Sissy jest z tobą? Mitch poczuł pragnienie obnażenia swoich kłów. - Dlaczego pytasz? - Chciałem się tylko przywitać.

~ 121 ~

Więc po prostu stał, nic nie mówiąc. Smitty czasami tak robił. I bracia Reed. Po prostu wpatrywali się bez jakiegokolwiek powodu. To było irytujące. - No cóż, nie ma jej tu w tej chwili. - Czy jak zwykle, zatrzymała się w domu swoich rodziców? - Jeśli w tej chwili odejdziesz, to cię nie skrzywdzę, ponieważ odejdziesz. Wilk skinął głową. - Nie ma sprawy. Powiedz jej, że Lou przekazuje pozdrowienia. Wilk odszedł powoli, a Mitch potrząsnął głową. Co to było za dziwne południowe gówno? Mitch usłyszał chrząkniecie i spojrzał na trzy pary, przyglądających się mu, złotych oczu. - Tak? Wszystkie złote oczy zamrugały ze zdziwienia, ale zanim Mitch mógł dowiedzieć się dlaczego, następny wózek uderzył w jego. - Jeśli myślisz, – warknęła Sissy Mae, cofając się i znów uderzając w jego wózek swoim, – choć przez jedną cholerną sekundę, że zapłacę za mięso zebry, to straciłeś swój cholerny koci rozum! - To jest impala. Jeszcze nie zdążyłem wziąć zebry. I za nią też zapłacisz. I kim do cholery jest Lou? - Kto? I dlaczego niby myślisz, że zapłacę za to gówno? - Ponieważ je chcę. - A ja chcę pokoju na świecie i nie mieć ciebie w pobliżu. Nie zawsze dostajemy to, czego chcemy. Przewrócił oczami. - Zwrócę ci, ty skamlący psie. - Możemy upolować jelenia tuż za domem – powiedziała mu zirytowana. - Polować? Ja? – Położył ręce na swoich biodrach. – To twoim zadaniem jest przynosić mi jedzenie. Dlaczego nie rozumiesz tego pojęcia? ~ 122 ~

- Mogę przynieść ci kanapkę z pięści. – I podetknęła mu swoją pięść pod nos. – To jest moja specjalność. Tylko po to, żeby obudzić w niej wstręt – i dlatego, że miał na to ochotę – Mitch przeciągnął językiem po jej kłykciach. - Fuj! – Szybko wytarła rękę o jego T-shirt. – Jesteś obrzydliwy! - Masz jedno zadanie, psie. Spełniać wszystkie moje potrzeby i pragnienia. – Spojrzał na lwice nadal namiętnie wpatrujące się w niego. – Powiedzcie jej, jaka jest jej rola. I jak powinna uwielbiać każdą minutę zaspokajania moich potrzeb i pragnień. Sissy spojrzała na lwice. - Paula Jo. - Sissy Mae. Dobrze się bawisz? - Nie! – Odwróciła się z powrotem do Mitcha, kładąc ręce na swoich biodrach, i naśladując jego postawę. – Niezbyt dobrze się bawię. Jak możecie z nimi wytrzymać? Lwice wzruszyły ramionami i przyznały. - To przez ich spermę. Wiele możemy znieść, żeby ją dostać. - A może po prostu wezwę specjalistę, który usunie jego spermę, i wyrzucę go z mojego domu, tak jak wy byście to zrobiły. Mitch pociągnął nosem i wytarł nieistniejące łzy. - To było okrutne. Głęboko mnie zraniłaś. - Nie. Głęboko cię nienawidzę. A to jest różnica. Poruszając się szybko, Mitch chwycił ją w talii i wrzucił jej tyłek prosto do jej wózka, a potem go popchnął, żeby odjechał daleko wzdłuż alejki. - A to za twoją małą przejażdżkę! – Krzyknął ze śmiechem nad jej piszczącym głosem wołającym jego imię. Uśmiechnął się i odwrócił do lwic, które tylko patrzyły na niego. - Jesteśmy przyjaciółmi – wyjaśnił.

~ 123 ~

***

Sissy chwyciła pudełko płatków zbożowych. Było to największe pudło, jakie mieli. To powinno wystarczyć. Wrzuciła pudło do wózka. - Równie dobrze możesz wziąć cztery więcej, jeśli chcesz, żeby wystarczyły do jutra. Sissy na chwilę zamknęła oczy. - Powiedz mi, że jesteś po prostu okrutna, bo nienawidzimy się nawzajem. Paula Jo potrząsnęła głową. - Chciałabym, wiesz, ponieważ naprawdę cię nienawidzę. Ale to prawda. Oczywiście, – powoli rozciągnęła usta w uśmiechu, – możesz przysłać go do nas. Ja i moje siostry wiemy jak dbać o samce lwów, więc przejmiemy go z twoich rąk. I będziesz mogła wrócić do tego, co robisz. Lizania dupy. Gonienia za ogonem. Sissy prawie nie słuchała tych starych obelg. Nawet ich nie rejestrowała. Była zbyt zajęta uzmysłowieniem sobie, że Paula Jo mówiła poważnie. Chciała Mitcha. Dla siebie i swojej Dumy. A Sissy prędzej wezmą diabli, niż to się stanie. - Przepraszam. Ale obiecałam, że zatrzymam go przy sobie. - Tak, ale wyjadł ci wszystko z domu. I nadal będzie to robił. Obie wiemy, że teraz są trudne czasy, więc dlaczego nie chcesz mi go dać? Sissy przycisnęła swoją dłoń do piersi. Co to było za niezwykłe uczucie, jakie poczuła? To było coś... dziwnego. A ona nigdy wcześniej nie poczuła czegoś takiego do mężczyzny. Ale poczuła coś takiego wcześniej z powodu Pauli Jo. Kiedy lwica zabrała jej pierwszego, upolowanego samodzielnie przez Sissy, jelenia. Był bardzo mały i chory, ale był Sissy. Wtedy Paula i jej siostra, Karen Jane, wyszły z lasu i przegoniły Sissy i Ronnie Lee. Kiedy Sissy obserwowała jak jedzą jej nagrodę, była tak wściekła, że nie mogła jasno myśleć. Święty Boże... była zazdrosna! - Przykro mi, Paula Jo. W przeciwieństwie do was, gdy wilki podejmują jakieś zobowiązanie – nawet w stosunku do kota – to go dotrzymują. ~ 124 ~

W typowy dla siebie sposób, w tym właśnie momencie, Mitch wyjechał zza półek na końcu alejki. Naprawdę. Wyjechał. Ponieważ nogi postawił na wózku i jechał tak wcześniej się odepchnąwszy. - Czy on… – Paula Jo zmarszczyła brwi. – Tańczy balet? Wnioskując z ułożenia jego rąk... - Sądzę, że tak. Sissy przetarła oczy pięściami i zastanowiła się, ile wstydu przyniesie nazwisku Smith, jeśli w tej chwili ucieknie od Pauli Jo. Lwica powoli się odsunęła. - Ciekawe.

***

Mitch wsunął swoje ramię aż do końca półki z chipsami, zgiął ją w kształt litery U, a potem przesunął do przodu. Duże torby chipsów spadły prosto z półki do jego wózka. To samo zrobił z paczkami precli. Jego nos wciągnął powietrze i zerknął przez ramię. - Cześć, Dee. - Hej. - Robię zapasy. - No tak. Obeszła go i zajrzała do jego wózka. Kiedy jej wzrok napotkał jego, nie powiedziała ani słowa. - Co? - Nic. Mitch pchnął wózek do przodu, a Dee dostosowała krok do jego. ~ 125 ~

- Dee, mogę ci zadać pytanie? Wzruszyła ramionami. - Nie widzę przeszkód. To wydawało się być dziwną odpowiedzią, ale… nieważne. - Kim jest Lou? - Lou? Znam wielu o imieniu Lou. Musisz być bardziej precyzyjny. - To wilk i pytał o Sissy jakieś dziesięć minut temu. - Och. Ten Lou. Tak. Znam go. On jest z Smithtown. - Czego on chce od Sissy? - Tego, czego każdy mężczyzna w Smithtown, chce od Sissy. – Dee zatrzymała się przy słodyczach i złapała batonik Hersheya. Nic nadzwyczajnego. Bez migdałów czy karmelu. Tylko zwykła mleczna czekolada. Odniósł wrażenie, że to bardzo wiele wyjaśnia o Dee. - A czego chce? - Wypieprzyć ją. Mitch nagle się rozejrzał. Nie spodziewał się takiej... szczerej odpowiedzi. Nawet od Sissy. I ani trochę nie podobała mu się ta szczera odpowiedź. - To wszytko? Wgryzła się w czekoladkę i zaczęła ją przeżuwać. Miał nadzieję, że ma zamiar za nią zapłacić. Jak na razie, nadal był policjantem. - I oznaczyć ją. - Tak po prostu? - To jest Sissy Mae. Urodzona Alfa. Pochodząca bezpośrednio z krwi Smithów. A poza tym słyszałam, że w łóżku jest niesamowita. - Okej. Przestań. – Mitch uniósł ręce w górę. – Po prostu... przestań. - Pytałeś. - Tak. Ponieważ jestem idiotą. Dzięki za przypomnienie. ~ 126 ~

Po raz pierwszy, Dee się uśmiechnęła. Nie stała się przez to ładniejsza, ale zniknęło to wieczne gniewne spojrzenie. - Proszę bardzo.

***

- Ile? – wykrzyknęła Sissy, gdy kasjerka podała jej końcowy rachunek. Mitch trącił jej ramię. - Zapłać jej. Robię się głodny. Czując się niedobrze, Sissy spojrzała na niego. - Znowu? Jadłeś jakąś godzinę temu. – W tym tempie, ten facet zużyje wszystkie zapasy żywności w Smithtown. I wyśle ją prosto do przytułku. - Jest prawie druga. I nie będziesz prowadziła tym razem. Oddaj kluczyki DeeAnn. - Nie mów mi, co mam… - Natychmiast. Albo nadejdzie czas na atomowe majtkowanie. – Wiedziała, że nie żartuje. Warcząc, podała kasjerce kartę kredytową swojej matki – będzie winna tej kobiecie fortunę, kiedy wróci do miasta, ale Sissy nie mogła ryzykować używania swojej własnej karty – a Dee-Ann kluczyki do samochodu. - Nienawidzę cię. - Jak możesz nienawidzić tej twarzy? - Z łatwością. - Ale jestem taki uroczy. - Raczej bardziej psychotyczny. Czując się chora na widok kwoty widniejącej na paragonie, Sissy podpisała pokwitowanie, gdy tymczasem Dee patrzyła jak dwóch pracowników sklepu pakuje

~ 127 ~

całe to jedzenie do toreb. - Nie zmieścimy tego wszystkiego w Camaro. Sissy nie była zbytnio zaskoczona. Napakowali żywnością, którą kupili, trzy duże wózki. Nie była też do końca pewna, gdzie zmieści to wszystko w domu swojej mamy. Mieli tylko dwie zamrażarki. - Sissy może iść do domu na piechotę, a ty podwieziesz mnie i jedzonko. - Albo, – odparła Sissy, – mogę wypatroszyć cię tu na miejscu, a twoje gnijące truchło przyciągnie hieny, gdy to my pojedziemy do domu i będziemy cieszyć się miłym, spokojnym posiłkiem w domu moich rodziców. Mitch myślał nad tym przez chwilę, ale w końcu pokręcił głową. - To naprawdę nie dla mnie. - Więc się zamknij. Zajęło to trochę pracy, ale w końcu, zdołali zapakować całą żywność i ich trójkę do samochodu, chociaż to Sissy skończyła, jako kierowca, ponieważ Mitch nie mieścił się na tylnym siedzeniu z tymi wszystkimi torbami, a ona odmówiła zajęcia tylnego siedzenia, żeby nie wyglądać na słabą. To naprawdę nie było łatwe być wilkiem Alfa. Mitch zasugerował, że to on może prowadzić, ale Sissy i Dee tylko go wyśmiały. Ale jak tylko Sissy przekraczała dziewięćdziesiątkę, Mitch zaczynał ryczeć, co szybko się nudziło... i nie działało na jej wrażliwe uszy. Jak tylko wrócili do domu jej rodziców, ona i Dee spędziły następną godzinę na obmyśleniu, gdzie schować całą żywność. Oczywiście, Mitch nie był za bardzo pomocny. - Jestem zbyt głodny, żeby myśleć – stwierdził i skończył siadając na kanapie rodziców, jedząc dużą miskę lukrowanych płatków z mlekiem. - Okej. Na moje... jeden, dwa... trzy! – Kuzynki zatrzasnęły drzwi zamrażarki i w jakiś sposób ją zamykając. Sissy odetchnęła. - Dobrze. Wszystko zmieściłyśmy. - Wiesz, że za dwa dni będziesz musiała kupić dla niego więcej jedzenia.

~ 128 ~

- Nie chcę o tym rozmawiać. Weszły z powrotem do kuchni. - Chcesz zostać na chwilę? - Nie mogę. Obiecałam mamie, że będę w domu na obiad. - Wpadnij jutro, jeśli chcesz. - Okej. – Dee ruszyła do drzwi. – I pamiętaj, uważaj na siebie. - Czyż nie zawsze tak robię? - Uważaj bardziej – powiedziała jej Dee zanim zamknęły się za nią drzwi. Sissy potrząsnęła głową. - Jak zawsze z tą dziewczyną... wszystko jest jasne jak słońce.

***

Mitch wyczyścił swoją 45-tkę i sprawdził magazynek. - Zabrałaś trochę więcej amunicji? Sissy wyszła z kuchni, wycierając ręce w kuchenny ręcznik. Nie wiedział, co do diabła, tam gotowała, ale Chryste Wszechmogący, to pachniało fantastycznie. - Co? Podniósł magazynek do góry. - Więcej amunicji? Czy to wszystko? - To wszystko, co przywiozłam z Nowego Jorku. Skrzywił się. - Niezbyt dużo. - Wiem. Wpatrywali się w siebie przez kilka sekund. W końcu, Mitch powiedział.

~ 129 ~

- Dzięki za to, że tak bardzo się przejęłaś. - Nie tak bardzo, jak ty marudzisz. - Nie marudzę, tylko martwię sie o nasze bezpieczeństwo. Sissy wetknęła narożnik ręcznika za pasek swoich szortów i przeszła przez pokój. Odsunęła na bok drewniana półkę, na której ustawione były różnego rodzaju precjoza i inne rzeczy. Rzeczy, które Mitch mógłby przypadkowo rozbić, więc nigdy nie miał takich rzeczy w swoim domu. Sissy nie zdjęła półki przymocowanej do ściany, tylko po prostu ją pociągnęła. I wtedy Mitch zauważył za nią fałszywą ścianę. Odsunęła ją na bok, odsłaniając pokaźny sejf. Znał tę markę. To był jeden z najlepszych. Sissy wybiła kod i przekręciła klamkę. Otworzyła drzwi i Mitch wydał z siebie zduszony oddech. - Jasna cholera. - To są rzeczy mamy – powiedziała Sissy, cofając się, żeby miał lepszy widok na arsenał w ścianie. – Możesz korzystać ze wszystkiego, co tutaj jest, oprócz jej noży. Nie popsuj jej noży. Gdy miałam dwanaście lat, wyszczerbiłam jeden i sprała mi przez to tyłek. A ponieważ zdaje się, że ciebie lubi, ja będę tą, która ucierpi. Kiedy Mitch nadal tylko siedział i patrzył, machnęła na niego ręką. - Podejdź tutaj. Pokażę ci, co ona tu ma. A potem pokażę ci arsenał taty na górze. Mitch wstał powoli. - Czy macie to wszystko legalnie? - Polowanie jest tutaj sposobem na życie. Mitch sięgnął na ósmą półkę w sejfie i wyjął półautomat. - A na co dokładnie polujesz tym, panno Smith? - Na to, – odparła po prostu, – co nie powinno znaleźć się na naszym terytorium. I Mitch wiedział, że nie mówiła o żadnym cholernym jeleniu.

Tłumaczenie: panda68

Beta: axses

~ 130 ~

Rozdział 7

Sissy nie wiedziała, że karmienie Mitcha będzie tak przyjemne – oczywiście z wyjątkiem wydatków. Prawie jęczał i mruczał przez cały posiłek. Wszystko, co przed nim postawiła, wywoływało jego uśmiech, a potem wcinał, jakby nie jadł od wielu dni. To podnosiło jej ego i rozpraszało czarne myśli na temat pieniędzy, jakie wcześniej wydała. Ostatnio tak rzadko gotowała, że prawie zapomniała jak to jest mieć kogoś, kto docenia jej wysiłki. Oczywiście, zmusiła go, żeby pozmywał naczynia, gdy ona będzie brała prysznic. Próbował się o to kłócić, ale kiedy obiecała mu gulasz z zebry następnego dnia, zamknął się i wziął się do pracy. Gdy weszła do kuchni godzinę później, błyszczała jak za dotknięciem aniołów. Teraz, z piwem w ręce, usiadła na huśtawce na ganku, ubrana w swoją ulubioną starą koszulkę bejsbolową, i rozkoszowała się nocą późnego lata. To było to, czego jej brakowało, kiedy mieszkała w Smithtown. Takich nocy. W Nowym Jorku nigdy nie było tak cicho, chociaż uwielbiała jego energię, ale było coś niezwykłego w możliwości słuchania świerszczy i ptaków kochających noc. Gdy czesała swoje mokre włosy, zaczęło się wycie. W najdalszej części Smithtown, zaczynał jeden wilk, a potem to się rozprzestrzeniało, dopóki całe Smithtown nie ożywało dźwiękiem. Uśmiechając się, Sissy odchyliła głowę do tyłu i zawyła razem z nimi. Po prostu uwielbiała ten dźwięk. Uwielbiana jego znaczenie. Moc… - Zamknij się! Próbuję zasnąć! Sissy przewróciła oczami, kiedy wycie niespodziewanie ucichło. Boże, usłyszałaby to, nawet gdyby była w grobie. Z westchnieniem poszła do swojego pokoju i zamknęła drzwi. Gdy skończyła czesać swoje włosy, zaczęła przeglądać stary magazyn motoryzacyjny, który znalazła upchnięty w jednej z szuflad w biurku. Uśmiechnęła się na widok wszystkich tych ~ 131 ~

przypisków, jakie ona i Ronnie Lee napisały, wybierając samochody swoich marzeń i zaznaczając wszystkie niezbędne części, które planowały kupić pewnego dnia. Wtedy, wybierały swoje samochody w taki sam sposób, w jaki wybierały swoich mężczyzn. Dużych, silnych, wrednych. Oczywiście, Mitch nie był wredny. Nigdy celowo, w każdym razie. Chwila. Skąd się wzięła ta myśl? Dlaczego myśli o Mitchu i o tym, co lubi u mężczyzn, w tym samym cholernym czasie? Co z nią jest nie tak? I od kiedy zaczęła zadawać sobie tyle pytań? I dlaczego nie mogła przestać? Nagłe pukanie przywróciło Sissy do rzeczywistości i wpatrzyła się w swoje biedne, bezbronne drzwi. - Czego, Mitchell? Mitch otworzył drzwi i stał tam wyglądając nazbyt dobrze, jeśli chciała uczciwie przyznać. Miał na sobie nową parę spodni dresowych i... nic więcej. Wisiały nisko na jego biodrach, drażniąc ją okrutnie. Nie była świętą, do cholery! - Seksownie, seksownie – warknęła na niego, zanim zdążyła się powstrzymać. - Traktujesz mnie jak dziwkę. - Jesteś dziwką. Uśmiechnął się. - To prawda. Zapatrzyła się na niego. - Nie możesz spać, prawda? - Próbowałem. - Przez wycie? - Nie. Chociaż to było naprawdę denerwujące. - Tutaj tak jest, co noc, więc przyzwyczaj się do tego. - Świetnie. Sissy podciągnęła nogi i zawinęła ramiona wokół nich. - Masz koszmary? ~ 132 ~

- Nie takie jak zazwyczaj. Przeważnie dlatego, że po prostu nie mogę spać. Sądzę, że na pewno poczuję się lepiej, kiedy, jak mi się wydaje, wrócę do moich starych nawyków. - Twój apetyt jest już OK., jak widzę. - Jest, prawda? Wszedł do jej pokoju, spoglądając na wszystkie zdjęcia i samochodziki. - Spałeś ostatniej nocy? - Hm... tak. Spałem. – Spojrzał na nią przez niedorzecznie długie ciemnozłote rzęsy, których wcześniej tak naprawdę nie zauważyła. Boże, dopomóż mi. – Myślę, że sam jesteś sobie winny. - Ja? – Nie wyciągaj pochopnych wniosków. Nie wyciągaj pochopnych wniosków. - Tak. Myślę, że to przez twoje chrapanie. To było dość kojące, a całe to ślinienie przypominało mi wodospad. No nie! Sissy chwyciła jedną z poduszek i rzuciła nią w jego głowę. - Łajdak. Mitch się roześmiał. Doceniała fakt, że chociaż ten facet przeszedł przez piekło i został zmuszony do pobytu w obcym mieście, gdzie wszyscy znienawidzili go tak z zasady, wciąż uwielbiał się śmiać. - A więc, masz jakiś pamiętnik, żebym mógł go przeczytać? – zapytał złośliwie. – Byłaby to pikantna opowieść o młodej, silnej Sissy Mae odkrywającej swoją namiętną seksualność. - Pisać pamiętnik? Przy mojej matce? Myślałam, że masz więcej rozumu. Mój ojciec nie na darmo nazywa ją Świetnym Detektywem. Gdyby ta kobieta wysiliła swój mózg, prawdopodobnie znalazłaby D.B. Coopera i Hoffę 7. Więc posiadanie pamiętnika ze wszystkimi moimi najgłębszymi i najciemniejszymi sekretami byłoby jedną z najgłupszych rzeczy, jakich staram się nie robić. Sięgnęła pod łóżko i wyciągnęła album ze zdjęciami.

7

D.B.Cooper i Jimmy Hoffa to dwaj najbardziej znani przestępcy w USA

~ 133 ~

- Ale mam zdjęcia, na których ja i Ronnie Lee jesteśmy w bikini. – Usiadła z powrotem na łóżku i poklepała materac. Mitch najpierw odłożył swojego Glock’a, a potem skoczył na łóżko, jak dziesięciolatek. Kiedy ułożył się już wygodnie, opierając się plecami o wezgłowie i wyciągając swoje zbyt długie, jak na to łóżko, nogi, Sissy położyła album na jego kolanach. Otworzyła okładkę i przewróciła kilka stron, ale Mitch ją powstrzymał. Popatrzył na nią, gdy miała osiem lat, a Bobby Ray dziesięć. - Wow. Jess miała rację, Sissy. Jego głowa była ogromna. Sissy zmarszczyła nos. - Wiem. Zajęło mu trochę czasu, żeby dorosnąć do tej rzeczy. A Marynarka mu w tym naprawdę pomogła. Jego głowa nigdy się nie zmniejszyła, ale na szczęście, jego ciało znacznie się powiększyło. Mitch zaczął sam przewracać strony. Uśmiechnął się na widok zdjęcia, na którym miała jakieś jedenaście lat. Miała na sobie górę od bikini i dżinsowe spodenki, a środkowy palec uniesiony do aparatu. - Te zrobiła Dee. W szkole była w klubie fotograficznym. - Czy twoja matka widziała to zdjęcie? Roześmiała się. - O, tak. Darła je z sześć czy siedem razy – ale Dee miała negatyw i ciemnię. Po kilku kolejnych stronach, Mitch zatrzymał się na zdjęciu jej, Ronnie Lee i jej kuzynki Katie z Północnej Karoliny. Wszystkie trzy były w bikini i można było zobaczyć w tle trzy obserwujące je tygrysy. - Ile tu miałaś lat? - Szesnaście. - O rany, już wtedy. - Co już wtedy? Nie odpowiedział, tylko zapytał. - Kim były te dachowce? ~ 134 ~

- Jacyś chłopcy, których spotkałyśmy, gdy byłam na wakacjach w Smithville. Czy byłeś tam kiedyś? - Nie. Chociaż o nim słyszałem. Przypuszczam, że było zabawnie. - Jeśli lubisz bić się z niedźwiedziami, tygrysami i hienami o swój obiad z zebry, to jest to świetna zabawa. Uwielbiam tam jeździć, ale nie byłam tam od jakiegoś czasu. - Czy to prawda, że mają tam foki? Sissy wzruszyła ramionami. - Tak. – Obniżyła głos. – Chociaż tylko w zimie. Są dla niedźwiedzi polarnych. One po prostu siedzą przy słonym jeziorze i czekają, aż foki podejdą wystarczająco blisko. - Masz z tym problem moralny, prawda? - Przynajmniej moja kolacja może szybko uciekać. Mitch przewrócił kilka następnych stron. - Och... Sissy? - Hhhmm? - Dlaczego brakuje w tej części większości zdjęć? - Och, tak. To. Mitch uśmiechnął się. - Były chłopak? - Taa. Mój pierwszy chłopak. Właściwie... mój jedyny chłopak. Mężczyzni, z którymi byłam od tego czasu, nigdy nie nazwałabym chłopakami. - Przykre rozstanie? - Coś w tym stylu. – Potarła swoje czoło i ziewnęła. – A co z tobą? Miałeś jakąś dziewczynę, gdy miałeś szesnaście lat? - Tak. Wilczyca. Widzisz... Jestem z Narodów Zjednoczonych świata wszystkich zmiennych. Chętny do przyjęcia wszystkich chętnych. - Wilczyca, co? Czy ja ci ją przypominam?

~ 135 ~

- Nie. – Mitch przerzucił kilka następnych stron. – Ona była naprawdę miła. Sissy uderzyła go pięścią w lewe ramię. – Ał! Za co to było? - Chcesz mi powiedzieć, że ja nie jestem miła? Mitch zachichotał. - Nie to miałem na myśli. Nie, nie przypominasz mi jej, i ona była naprawdę miła. I nie chodzi o to, że nie przypominasz mi jej, bo była naprawdę miła. - Lepiej, żebyś to właśnie miał na myśli. – Sissy oparła brodę na uniesionych kolanach. – Co się z nią stało? - Rzuciła mnie dla tygrysa z Mustangiem. - Ja mogę powiedzieć, że nigdy nie rzuciłam faceta dla samochodu. Chociaż mam fioła na punkcie samochodów. - To jakoś mnie nie dziwi. – Rozejrzał się po jej pokoju. – Masz jakieś ciągotki do podrasowanych samochodów, Sissy. - Tak, mam. Ja i Ronnie Lee zwykle je przebudowywałyśmy. Nie robiłyśmy tego od wieków. - Byłyście dobre? - Tak. – Wpatrywała się w niego przez chwilę, krótko debatując sama ze sobą. Ech. Co do diabła? – Mogę cię jutro zabrać, żebyś zobaczył jeden. Jest za domem mojego brata. Domem Sammy’ego. – Nie zaufałaby nikomu innemu, żeby trzymał coś tak ważnego dla niej. - Z przyjemnością. Nigdy nie nudzę się samochodami. - Dobrze. Pójdziemy tam, zaraz po porannym polowaniu. - To znaczy, jak ty pójdziesz na poranne polowanie. - Idziesz ze mną. Upolujemy dzika na śniadanie. Będzie zabawnie. - To nie będzie zabawne. To wygląda na to, jakbym musiał zapracować na swój posiłek. Czy to jest uczciwe? – Dotknął swojego rannego ramienia i spojrzał na nią wielkimi kocimi oczami. Wyglądał jak jeden z tych aksamitnych obrazów 8. – Boleśne. 8

Aksamitny obraz – vel vet painting – to obraz wybity na czarnym aksamicie

~ 136 ~

- To będzie bardziej bolesne, jeśli nie zaczniesz nabierać wagi, ważniaku. Poza tym, musisz ćwiczyć, żeby odzyskać swoją siłę. - Nie dbasz o mnie zbyt dobrze. - Czy nie podłożyłam ci poduszki pod głowę, kiedy spałeś? - Och... nie. - Czy rzuciłam w ciebie czymś ciężkim i śmiertelnym? - Nie. - W takim razie dbam o ciebie. - To miło. – Przerzucił kilka kolejnych stron, ale widziała jak walczy, żeby nie zasnąć. To dobrze. Im więcej będzie spał, tym lepiej będzie się czuł. – Mogę ci zadać dziwne pytanie? - Nie, nie będę uprawiać z tobą seksu w moim łóżku z dzieciństwa. Mitch zachichotał. - To nie problem. W każdym razie, bardziej jestem typem faceta, który weźmie cię przy ścianie. – Prawie połknęła swój język. – Ale to nie jest moje pytanie. - Wiec pytaj. - Dlaczego ten dom ma tak dużo drzwi? Jedne są w bawialni, drugie w kuchni, potem w salonie i za schodami. - Skarbówka – odparła po prostu. Mitch się skrzywił. - Skarbówka? - Tak. Tak nazwał ich mój dziadek. On zbudował ten dom, a chciał zapewnić sobie możliwość ucieczki, gdyby musiał. Bobby Ray nigdy ci o tym nie opowiadał? - Opowiadał, o czym? - Kochany, imperium Smith’ow… - Imperium?

~ 137 ~

- … jest zbudowane na pieniądzach z bimbru. Wiele drzwi oznacza wiele wyjść. A dziadek lubił swoje wyjścia. Gdy kogoś nie lubił – to znaczy, że mogłeś być nawet królową Anglii – ten człowiek po prostu wstawał i wychodził. Mitch popatrzył jeszcze raz na ściany. - To wyjaśnia obsesję na punkcie samochodów. - Tak. W tej rodzinie rodzisz się wiedząc dwie rzeczy. Jak przebudować gaźnik i jak prześcignąć skarbówkę. - Wbudowane w kod DNA, co? - Tak. Nazywają to Bimbrowym Kodem. – Sissy wyciągnęła album z jego rąk. – Resztę obejrzymy jutro. - Jakieś nagie zdjęcia? Może ty i Ronnie w jakimś oleju? - Możesz sobie pomarzyć. - Mężczyzna może mieć nadzieję, Sissy Mae. Kiedy tylko to mu zostaje. Sissy roześmiała się z teatralnego zachowania Mitcha i zastanowiła się, czy on zdaje sobie sprawę z tego, że leży rozłożony w jej łóżku, przekręcony na bok, z ręką pod swoim policzkiem? Spojrzała na swoje ogromne łóżko. Dla niej było idealne, gdy spała w nim sama, ale dzielenie go z mężczyzną, wielkości lwa, nie wydawało się być zbyt komfortowe. Pogodzona z tym, że będzie musiała spać w pokoju gościnnym lub w pokoju Smittiego, zaczęła wstawać z łóżka. Ale Mitch złapał ją za rękę. - Nie odchodź – wymamrotał, już zasypiając. - Mitch, Mitch, Mitch. Jeśli zostanę, to zakochasz się we mnie szaleńczo tak, jak wielu mężczyzn przed tobą. - To o ciebie musimy się martwić – westchnął. – Już zostałaś złapana w moją erotyczną sieć pożądania. Więc równie dobrze możesz poddać się kotu. Uśmiechając się, Sissy wyciągnęła się obok Mitcha, przerzucając ramię przez jego talię. - Marz sobie dalej, kotku. - No pewnie. Mam też konie w tym śnie. ~ 138 ~

Sissy się roześmiała, a Mitch zaczął chrapać. Nie takim przerażającym, irytującym chrapaniem, tylko chrapaniem, które powiedziało jej, że już odpłynął. Podczas snu, chwycił ją za ramię i przyciągnął do siebie. Nawet gdyby chciała iść gdzieś indziej, nie wyglądało na to, żeby było to możliwe. Jednak nie miała nic przeciwko temu. Sissy z pewnością wiedziała, że były gorsze sposoby na spędzenie nocy.

Tłumaczenie: panda68

Beta: axses

~ 139 ~

Rozdział 8

Mitch obudził się czując się lepiej, niż kiedykolwiek od bardzo długiego czasu. Jego siły szybko się regenerowały, a codzienna panika, z którą się budził, nie pojawiła się dzisiejszego ranka. Oczywiście, to mogło mieć wiele wspólnego z faktem, że jego twarz była zatopiona między dwie duże i idealne piersi. Otwierając jedno oko, Mitch szybko sobie uświadomił, że był kompletnie splątany z Sissy Mae Smith. Już przedtem marzył o czymś takim, ale wtedy oboje byliby nadzy i pokryci zadrapaniami. Ale nawet to już mógł uznać za doskonałą, poranną pobudkę. Mitch nie mógł uwierzyć, jak dobrze mu się spało. Uświadomił sobie nagle, że tak naprawdę to pogodziłby się ze swoją ewentualną śmiercią, gdyby tylko mógł ponownie zasnąć. Prawdziwym snem. Głębokim, obojętnym, bez martwienia się o cokolwiek. Ale nie musiał umierać, by zasnąć takim snem. Zamiast tego, po prostu musiał powierzyć się Sissy. To nie było tak straszne jak brzmiało, ponieważ wiedział, że go obroni. Gdyby wiedziała, że istnieje niebezpieczeństwo, obudziłaby go i była gotowa do walki w ciągu kilku sekund, a on zrobiłby to samo dla niej. Ten rodzaj partnerstwa oznaczał dla niego więcej niż dobranie się do jej tyłka, ponieważ ten rodzaj partnerstwa sprawiał, że oddychał. Sissy nagle jęknęła przez sen, zacisnęła wokół niego ramiona i zanurzyła dłonie w jego włosach. Och. To nie było dobre. Nie, to nie tak. To było dobre. Bardzo dobre. Niesamowite, mieć Sissy owiniętą wokół siebie w ten sposób. Ale to byłoby nie w porządku wykorzystać ją, kiedy była nieprzytomna. Prawda... prawda?

~ 140 ~

- O, Boże – jęknęła, a noga, którą miała zarzuconą wokół jego talii zacisnęła się. Ciało Mitcha natychmiast zareagowało, jego poranny wzwód przybrał gigantyczne rozmiary. – Tak – szepnęła. – Och, tak. - Nie jestem święty – mruknął. – Prosisz mnie o zbyt wiele. Musiał ją odepchnąć. Musiał ją odsunąć i musiał wskoczyć pod prysznic i zająć się sam sobą. I musiał to zrobić teraz. - Clyde. Mitch zamarł. Clyde? Kim do cholery był Clyde? I dlaczego, kurwa, Sissy jęczy o nim we śnie? Czy to był ten były chłopak, o którym wspominała wczorajszej nocy? I czy nadal czuje coś do tego faceta? A co ważniejsze, dlaczego do cholery nagle to obchodzi Mitcha? Zachichotała. - Clyde. Tego było już za wiele. - Hej. – Potrząsnął nią. – Hej! Powieki Sissy zatrzepotały i się otworzyły, a Mitch zmusił się do zignorowania tego, jak pięknie wyglądały te jasnobrązowe oczy tego poranka. - No co? - Kim do cholery jest Clyde? - Clyde? – Sissy zmarszczyła brwi. – Co takiego? - Clyde. Jęczałaś imię Clyde we śnie. Kim do cholery jest Clyde? - Och. Tak. – Odwróciła oczy. – Clyde. Czekaj. Co to ma znaczyć? Co to był za wyraz na jej twarzy? Czego mu nie powiedziała? - Tak. Clyde. Więc kim on jest? Sissy pokręciła głową i nadal nie chciała spojrzeć mu w oczy. - Nikim.

~ 141 ~

- Sissy… - Daj spokój. Obiecałeś mi, że pójdziemy na polowanie. – Wysunęła się z jego ramion i wygramoliła z łóżka. – Idę umyć zęby, a potem pójdziemy. - Odpowiedz na moje pytanie, kobieto! – Ale ona już wyskoczyła z pokoju. Naprawdę. Wyskoczyła. Po nakazaniu swojemu fiutowi, żeby się kontrolował, Mitch zrzucił kołdrę i wkroczył do łazienki. Sissy stała przy zlewie szczotkując zęby. Uśmiechnęła się wokół szczoteczki, pokazując usta pełne pasty, zanim wręczyła mu jego szczoteczkę. - A ta rozmowa o Clydzie nie jest skończona – powiedział do niej, zanim zaczął myć zęby. Ona tylko prychnęła, wypluła pastę i wypłukała usta. A potem wyskoczyła z łazienki. Był już zmęczony tym wyskakiwaniem. Pięć sekund później wróciła na czterech łapach, machając ogonem. Kiedy nadal mył zęby, warknęła na niego. - Dwie minuty! – Burknął z ustami pełnymi pasty i wrócił do szczotkowania. Czy ona nie wie, że dentyści zalecają co najmniej dwu minutowe szczotkowanie zębów dwa razy dziennie? Sissy usiadła i podrapała się w ucho tylną łapą. Kiedy się zmieniła, wyglądała tak, jak wszystkie wilki z rodu Smith. Ciemnobrązowe, prawie czarne futro z rzuconymi, gdzie niegdzie, bardzo małymi białymi i złotymi łatkami. W przeciwieństwie do jego oczu, czy nawet Bobbiego Raya, oczy Sissy zmieniały się z jasnobrązowych w żółte, tylko wtedy, gdy była wilkiem. I na szczęście, przestała linieć. Chociaż to byłoby zabawne, gdyby wszedł do jej pokoju hotelowego i znalazł ją ocierającą się o doniczkową roślinę albo meble, starającą się pozbyć kępek futra. Mitch skończył myć zęby, wypluł, a Sissy uderzyła go w bok łapami. Niecierpliwa kobieta. A potem jeszcze zaczęła na niego szczekać – i nie przestawała. Zirytowany – i rozbawiony – Mitch zmienił się i ryknął na nią. Sissy cofnęła się do tyłu, pomachała ogonem, i ruszyła biegiem. Mitch był tuż za nią.

~ 142 ~

***

Zajęło to trochę czasu, i mówiąc otwarcie, Mitch nie był najlepszym myśliwym, z jakim kiedykolwiek pracowała – tak naprawdę, to jego starsza siostra, Marissa, była dziesięć razy lepsza – ale w końcu wytropili dzika i go osaczyli. Dzik był starym, złośliwym samcem, ale był wielki. Kiedy zdał sobie sprawę, że został osaczony, opuścił łeb i ruszył do ataku. Cholera. Sissy odskoczyła na bok, gdy dzik ruszył na nią, a kiedy przebiegł bokiem, złapała go za nogę i pociągnęła. Mitch chwycił dzika po swojej stronie, starając się ustawić go w pozycji, w której mógłby złamać mu kręgosłup. Ale dzik zaczął wierzgać, więc jego racica uderzyła Sissy w szczękę. Nie chcąc mieć w najbliższym czasie złamanej szczęki, puściła go, a dzik wyrwał się Mitchowi. Ruszył w dół niewielkiego wzgórza w kierunku jeziora. Para pobiegła za nim i Mitchowi udało się ponownie złapać dzika, zanim Sissy do nich dotarła. Mitch pociągnął dzika do tyłu tak, żeby Sissy mogła go chwycić. Ale zanim zdążyła to zrobić, woda z jeziora nagle wybuchła na i wokół niej i musiała się cofnąć. Ralph. Zupełnie zapomniała o Ralphie! Jak, do diabła, mogła zapomnieć o Ralphie? Kto zapomina o ponad trzymetrowym krokodylu żyjącym w jeziorze jej rodziców? Może dlatego, że od tak dawna był częścią tego jeziora. To była wina jej niezmiernie głupiego kuzyna, który dostał go, jako malutkiego, słodkiego krokodylka, ale kiedy w końcu przerósł pudełko na buty trzymanym pod łóżkiem, ten idiota wrzucił to biedactwo do jeziora. A kiedy Ralph osiągnął zdrowe dwa metry, rodzina zaczęła dyskutować nad pozbyciem się Ralpha, jednak był takim małym stworzeniem, że nikt nie miał do tego serca. Wtedy ojciec wymyślił, że zatrzyma każdego, kto go zdenerwuje, z dala od jeziora. To był prawdziwie słodki sentyment – dopóki Ralph nie urósł do trzech

~ 143 ~

metrów. A wtedy jezioro i duża część otaczającego go terenu stało się terytorium Ralpha. Oczywiście, to znaczyło, że wszyscy trzymali się z dala od Ralpha. Jeśli Ralph łapał ich zdobycz, znajdowali sobie inną. Tak robiły logiczne, rozsądne drapieżniki. Najwyraźniej Mitchell Shaw nie należał do tej kategorii. Kiedy Sissy pozbyła się wody z oczu, obserwowała jak Mitch siłuje się z przeklętym krokodylem. Zaszczekała na niego, ale wydawał się być zdeterminowany nie oddawać tego cholernego dzika. Sissy zaszczekała więcej razy i pacnęła Mitcha łapą po jego boku. Ale on tylko wbił swoje ogromne łapy w miękką ziemię otaczającą jezioro i zaparł się, a Ralph wydawał się być bardziej niż chętny, mogąc się w to zaangażować. Czy ten facet był szalony? Czy praca tajniaka doprowadziła go do krawędzi? I dlaczego prowadzi kolejną rozmowę sama ze sobą? - Sissy Mae. Sissy się obejrzała i zobaczyła Dee-Ann stojącą jakieś trzy metry od niej i trzymającą w ręku jej ubrania. - Musisz się... – Wzrok Dee powędrował do Mitcha i Ralpha. – Jasna cholera. Kierując się w stronę swojej kuzynki, Sissy cały czas szczekała. Kiedy się zmieniła i zaczęła zakładać na siebie ubrania, które przyniosła jej kuzynka, jej szczekanie przemieniło się w pomstowanie. - Czy można mu wierzyć? Myślę, że chłopak stracił swój cholerny rozum. Kto do diabła bawi się w ten sposób z krokodylem? Nikt przy zdrowych zmysłach. Nikt! – Wciągnęła dżinsowe szorty zanim założyła T-shirt. – Ryzykuję wszystkim, żeby uratować jego głupi tyłek, a teraz będę musiała wrócić do jego starszego brata i powiedzieć mu, że to nie snajper go dostał – tylko krokodyl. Jak ja mam to niby wytłumaczyć?I dlaczego, do cholery, się tutaj znalazłaś? Dee nie odpowiedziała, jej wzrok utkwiony był w Mitchu i Ralphie. - Dee-Ann!

~ 144 ~

- Nie krzycz. – Kuzynka odwróciła się do niej. – Wysłano mnie tu po ciebie. – Westchnęła. – Chcą się z tobą zobaczyć w miasteczku. Sissy odetchnęła gniewnie. Teraz? Jej brat chciał ją widzieć teraz? Wtem zamilkła na chwilę, żeby o tym pomyśleć. Łajdak. To był idealny moment. Wykopie ją, gdy Mitch nie był jeszcze w stanie chodzić, a miasto zwróci się ku niemu za bycie ważnym fiutem. Poczeka, aż kot skończy szarpaninę z krokodylem, a potem całe miasto będzie obnosić się z tym, że ich wypędzili. Łajdak! - I masz kilku gości w domu. Sissy oderwała rozdrażniony wzrok od Mitcha i spojrzała na kuzynkę. - Co takiego?

***

Mitch dobrze trzymał dzik – który, bez wątpienia, zdechł już jakiś czas temu od utraty krwi i wewnętrznych obrażeń – ale ten cholerny krokodyl nie chciał się poddać. I czy to był miejscowy krokodyl w tej części? Oglądał filmy dokumentalne o krokodylach i nigdy nie słyszał o żadnej populacji w dziczy Tennessee. Ale dalsze śledztwo w tej sprawie będzie musiało poczekać, ponieważ ten cholerny stwór nie chciał odpuścić! Jego szczęka już traciła siły, więc Mitch poprawił swój chwyt, ale krokodyl skorzystał z okazji i rzucił się do tyłu. Mitch próbował go chwycić, ale przeklęty krokodyl zniknął już w jeziorze. Mitch ryknął... a potem ryknął jeszcze raz. Teraz był głodny, zmęczony i pokryty krwią dzika. Nienawidził polować na swoje własne jedzenie! Warcząc, odwrócił się i poszedł do domu Sissy. Nie miał pojęcia, gdzie zniknęła, ale lepiej, żeby zrobiła jakiś posiłek, który będzie już na niego czekał, albo stanie się trochę bardziej niż wkurzony.

~ 145 ~

Ale Mitch poczuł, jak jego gniew przenosi się na nowy poziom, kiedy zbliżył się do domu i ich zobaczył. Było ich około ośmiu i wszyscy trzymali kwiaty lub pudełka z czekoladkami. Co jest do cholery? Nawet się nie zmienił. Zamiast tego, szedł dalej, dopóki nie osiągnął linii – pieprzonej linii! – która prowadziła od domu do schodów na ganek. A czy Sissy przeganiała te napalone wilki? Nie! Wyglądała tak słodko, i była cała mokra od wody z jeziora, w tych króciutkich szortach i zbyt obcisłym T-shircie – czy ona nie miała żadnych innych ubrań? – i przyjmowała od nich kwiaty i czekoladki z uśmiechem na ustach. Czy ona nie rozumie, że dopóki on nie wyjedzie, jej uwaga powinna być skupiona wyłącznie na nim? To prawda, tylko się przyjaźnili, i prawdopodobnie tak już zostanie, ale dopóki nie ruszy z powrotem do Philly, spodziewał się, że skupi się wyłącznie na nim. I wiedział, że był nierozsądny... niech to cholera. Stając za Sissy – i mając zachwycający widok na ten wspaniały tyłek – wpatrzył się w wilki, które przyszły pogadać. Oni wpatrzyli się w niego, ale żaden z nich nie wykonał ruchu, żeby odejść. Więc... ryknął. Kilku podskoczyło, inni nadal się wpatrywali. Sissy spojrzała na niego. - Och? – odezwała się. – Skończyliśmy już szarpać się z Ralphem? Teraz wilki wyglądały na trochę zaniepokojone. Ale Mitch nie miał pojęcia, kim był Ralph. Aby to wyjaśnić, przechylił głowę na bok, a Sissy potrząsnęła głową w oczywistym oburzeniu. - Ralph. Krokodyl, któremu nie chciałeś oddać tego cholernego dzika. Prychnął na nią, a Dee potrząsnęła głową. - Ale to był widok – mruknęła. Mitch szybko nauczył się nie oczekiwać zbyt dużo od Dee, oprócz okazjonalnego zdania rzuconego do niego, by wyprowadzić go z równowagi. - No cóż, jak widzisz, jestem zajęta. Więc, – Sissy machnęła na niego ręką, – sio! ~ 146 ~

Przeganiała go? Nie te psy? Czy to było właściwe zachowanie? Nie chcąc być zbytym na oczach kilku owczarków niemieckich niosących kwiaty, Mitch złapał z tyłu za pasek szortów Sissy i pociągnął ją w stronę schodów. - Hej! Czyś ty oszalał? Zignorował ją i nadal ciągnął. - Czy mogę powiedzieć, że to było niegrzeczne? Że ty jesteś niegrzeczny! Mitcha to nie obchodziło. Sissy pozwoliła mu zaciągnąć się do domu, ponieważ wiedziała, że gdyby usiłowała się wyrwać, jej szorty mogłyby się rozedrzeć, a ona nie była w nastroju do tego. Poza tym, to było całkiem zabawne. Chociaż, co wstąpiło w tego faceta, nie miała pojęcia. Dee weszła za nimi i zamknęła drzwi, a Sissy tak długo biła Mitcha po pysku aż jej nie puścił. Wskazując na mężczyzn stojących na zewnątrz, Dee powiedziała. - Dobre posunięcie po wspomnieniu o Ralphie To był manewr taktyczny. Nie chciała martwić się o to, że ktoś mógłby zaczepić Mitcha, gdy była poza domem. Przynajmniej dopóki nie wróci do pełni sił. - Ale naprawdę musisz iść do miasta, Sissy. - Tak. Tak. Ale mam na sobie krew dzika, więc lepiej wezmę prysznic. – Już postawiła nogę na pierwszym stopniu, gdy jedna wielka ręka uderzyła o ścianę, a duże ramię zablokowało jej wejście na górę. Spojrzała na teraz ludzkiego, zakrwawionego i naprawdę nagiego Mitcha. O rany. – Tak? - Co z moim śniadaniem? - Więc straciłeś swoje śniadanie na rzecz Ralpha, co? - Nazywacie go Ralph?

~ 147 ~

- A jak myślałeś, że go nazwiemy? Crocky McCrockenson?9 - Jestem głodny – powiedział jeszcze raz. - Dee, kochana, możesz zrobić temu królowi dżungli coś na śniadanie, bo wydaje się, że on sam nie potrafi? - Mogę. Mitch pochylił się niżej, a jego usta znalazły się przy jej uchu. - Czy ona gotuje tak dobrze jak ty? - Nie – odszepnęła Sissy. – Ale przynajmniej nie muszę się martwić, że zastąpisz mnie inną. A teraz... jeśli łaska, zabierz tego końskiego fiuta z mojej drogi. Zabrał rękę, a Sissy wbiegła po schodach. - Czekaj no – zawołał za nią .– Czy to była obelga? Sissy miała rację – Dee nie była tak dobrą kucharką jak ona. Nie była zła, ale Sissy naprawdę miała zdolności do patelni. Świeżo umyta i ubrana w dżinsy, T-shirt i trampki, Sissy zbiegła ze schodów. Złapała bekon prosto z jego talerza, a on prawie urwał jej rękę. Dee podała Sissy papierowy ręcznik. - Chcesz, żebym poszła z tobą? - Nie. Dam sobie radę. - Jesteś pewna? Wiem, jak się sprawy mają między tobą, a Travis’em. - O co chodzi? – zapytał Mitch, nawet nie przestając jeść. - Nic, o co musi się martwić twoja duża kocia głowa. - Sissy… - Pa. Niedługo wrócę. – Wyszła tylnymi drzwiami bez dalszych słów. - Nienawidzę, kiedy tak robi.

9

CrockyMcCrockenson – zostawiłam oryginalną nazwę, ale po polsku mniej więcej można to przetłumaczyć Krokodyl Krokodylowaty

~ 148 ~

Dee zachichotała czy prychnęła – Mitch nie mógł tego określić – i włożyła brudne naczynia do zlewu. Zanim odkręciła wodę, szybko zapytał. - Mamy więcej jajek? Dee zerknęła na niego przez ramię. - Zrobiłam ci jajecznicę z jednego kartonu jajek. - Czy to jest odpowiedź twierdząca, czy przecząca na moje pytanie?

Tłumaczenie: panda68

Beta: axses

~ 149 ~

Rozdział 9

Sissy weszła do swojego starego liceum i zalały ją wspomnienia, niektóre z nich wspaniałe. Jak ona i Ronnie Lee drażniły każdego chłopaka w promieniu trzech metrów. Albo jak Sissy i jej dziewczyny rządziły tymi korytarzami od dziewiątej do dwunastej klasy. Oczywiście, to także na tych korytarzach, nauczyciel angielskiego Sissy powiedział jej, że może powinna zastanowić się nad przyjęciem takiej pracy, która nie będzie wymagała od niej zbytniego myślenia. Albo wtedy, gdy dyrektor wezwał do szkoły mamę Sissy, ponieważ Sissy zapędziła Jessie Ann Ward do otworu klimatyzacyjnego, w którym utkwiło jej chude ciało. O rany, ale matka była wkurzona tego dnia. Nie, to na pewno nie były wspomnienia, które chciałaby przeżyć na nowo w najbliższym czasie. Liceum było również miejscem, w którym spotykała się Rada Starszych. W niektórych miastach, rada składa się z wielu ras. Psów, kotów, niedźwiedzi, nawet hien. Ale nie w Smithtown. Ponieważ w granicach Smithtown, były tylko psy i kilka aspołecznych niedźwiedzi, które mieszkały w domach niedaleko jaskiń. Niedźwiedzie, które mieszkały w Smithtown, były po prostu zbyt duże i wredne, by z nimi zadzierać, zwłaszcza te polarne, więc wilki zostawiły je w spokoju. Jednak polityka miasta spadła na wilki i to im musiała dzisiaj stawić czoła. Swojej rodzinie. Jej jedynym problemem w tej chwili było to, że jej ojca i matki nie było w pobliżu, co pozostawiało tę kwestię w gestii najsilniejszego. Sissy weszła do sali muzycznej – przychodziła tu tylko po to, żeby się obściskiwać – gdzie czekała już Starszyzna. Ale nie tylko Starszyzna. Również jej bracia, ich partnerki, sporo jej kuzynów i kilka wilczyc, które zdecydowały się nie pojechać za nią do Nowego Jorku. Wszyscy, jak się wydawało, z wyjątkiem Sammy’ego i jego partnerki – byli zainteresowani. Zastanawiała się, czy Sammy chociaż wiedział o tym spotkaniu.

~ 150 ~

- Miło widzieć cię w domu, Sissy Mae – odezwał się wuj Sirras. - Miło jest być w domu. – Poza chwilami, takimi jak ta. - Szkoda, że nie wróciłaś do domu sama – powiedział miękko Travis Ray. Jak zawsze, przemówił miękko i uniósł wielką tłustą łapę – i głowę. W przeciwieństwie do Bobbiego Raya, Travis nigdy nie dorósł do swojej głowy. Partnerka Travisa, Patty Rose, podeszła i przytuliła Sissy. - Jak się masz, kochana? – zapytała swoim najbardziej jestem taka szczera głosem. –Dobrze sobie radzisz? - Świetnie, Patty Rose – odpowiedziała Sissy swoim najlepszym jesteś taką cholerną kłamczuchą, ale będę udawać, że nie głosem. – Dziękuję bardzo, że pytasz. - Więc, co zamierzasz zrobić, Sissy Mae? Skupiła się ponownie na Travisie. - Z czym? - On musi odejść. – Travis rzadko owijał coś w bawełnę. Był bezpośrednim mężczyzną, który oczekiwał bezpośrednich odpowiedzi. - Nie mogę tego zrobić. Obiecałam jego rodzinie, że będzie tu bezpieczny. - A on nie ma swojej własnej rodziny? – wykrzyknął Jackie Ray, jego głos brzmiał jak zwykle paniką. – Swojej własnej Dumy? A co z tym jego bogatym bratem? Czy on nie może go chronić? Ignorując Jackiego, tak jak zawsze, Sissy podeszła do Travisa. - Mnie też mogli zabić, Travis. Byłam tuż obok. - To może powinnaś lepiej sobie dobierać przyjaciół, z którymi spędzasz czas, siostrzyczko. - Spokojnie, Travis Ray. – Łagodnie skarciła go Patty – jakby myślała, że Sissy uwierzy w to choćby na dwie sekundy. Wilczyca jej nienawidziła. Zawsze tak było i zawsze tak będzie. – Zachowujmy się w miarę przyjaźnie. - A więc chcesz, żebyśmy odeszli? – warknęła Sissy, ignorując Patty. – Czy to właśnie chcesz powiedzieć?

~ 151 ~

- Ty nie musisz odchodzić. To jest twój dom. I zawsze będzie. - Okej. - Ale to nie jest dom tego kota. Więc on musi odejść. Dłonie Sissy zwinęły się w pięści po bokach. - Jeśli on odejdzie, pójdę razem z nim. – A jej brat wiedział, że to zrobi. Wiedział, że nigdy nie zostawi Mitcha samego sobie. - Świetnie – odparł Travis. – Więc idź. - Ty draniu. Wyrzucasz mnie z mojego własnego domu? - Och, nie. – Travis zrobił krok do przodu, ale nie za blisko. – To ty wyjeżdżasz na swoje własne życzenie. Ja tylko wyrzucam kota. I to dokładnie powiem ojcu, kiedy wróci do domu ze swoich wielkich wakacji. Zła, zirytowana i gotowa zabić, Sissy wyrzuciła ręce w górę i odwróciła się, żeby odejść. - Świetnie, ty wielkogłowy draniu! Wyjeżdżamy. - Pa. Tylko nie przytrzaśnij sobie drzwiami swojego tłustego tyłka. Sissy gwałtownie się zatrzymała i mogła wyczuć, jak każdy w sali, że Travis ostrożnie zrobił krok w tył. To prawdopodobnie było mądre posunięcie. Normalnie, taki docinek wywołałby bójkę, ale nie teraz. Nie wtedy, gdy Sissy musiała uważać na przejadającą się bestię dochodzącą do siebie w domu jej ojca. Ale to, co zatrzymało Sissy w pół kroku, to kalendarz przyczepiony na ścianie sali muzycznej, a konkretnie zaznaczona na nim data. Nagle, ta data zaczęła znaczyć dla niej więcej, niż kiedykolwiek przedtem. - Chyba, że…– zaczęła Sissy. - Chyba, że co? – Przerwa była długa i dramatyczna, dopóki Travis nie zapytał ponownie. – Chyba, że co, Sissy Mae? - Chyba, że dojdziemy do porozumienia. - Pieniądze gówno dla mnie znaczą, Sissy, i dobrze o tym wiesz.

~ 152 ~

- Och, wiem. – Odwróciła się i spojrzała na niego. – Ale jest coś, co wiele dla ciebie znaczy. I Mitch może ci w tym pomóc. Oczywiście, kiedy trochę bardziej się uleczy. Travis od razu wiedział, co ma na myśli. - Chyba żartujesz. - Jest dobry. - Gówno prawda. Poszliśmy w tym kierunku razem z jego bratem, i widziałaś jak dobrze nam wyszło. - Mitch jest lepszy. - Taa. Jasne. - Przysięgam. Sprawdź w Internecie, jeśli mi nie wierzysz. - Okej. Więc powiedzmy, że to prawda... co wtedy? - Wtedy masz szansę na to, czego chcesz. Na to, na co czekałeś od lat. Jackie pokręcił głową. - Ona kłamie, Travis. Ona… Złapała tamburyn leżący na biurku i rzuciła nim tak szybko, że Jackie nie miał szans się uchylić zanim nie uderzył go prosto w czoło. Zapiszczał, jak ranna hiena, i jak zwykle, wszyscy go zignorowali. Szczerze mówiąc, mogło go nawet nie być w pomieszczeniu, bo i tak nikt nie popatrzył na niego. - I co...? – naciskała Sissy. - Jeśli to prawda… - To jest prawda. - Jeśli to prawda, to w takim razie jest to interes, w który jestem skłonny się zaangażować. Ale lepiej, żeby to była prawda, Sissy. I lepiej, żeby on też w to wszedł. Uśmiechnęła się. - Mitch zawsze na wszystko jest gotowy. Kobiety zachichotały, ale Travis patrzył tylko na nią.

~ 153 ~

- Ale jeśli kłamiesz, SissyMae, lepiej zabierz tego kota z miasta, zanim pokażemy mu jak zazwyczaj wyglądały sobotnie wieczory za czasów Babci Smith. Oczy Sissy zwęziły się na wspomnienie imienia tej starej wiedźmy i wszyscy, oprócz Travisa, zrobili kolejny krok do tyłu. - To nie jest zabawne, Travis. - Nie staram się być zabawny, skoro jestem znany z braku poczucia humoru. A teraz, jeśli nie masz nic przeciwko, muszę spotkać się z watahą – której, jak ostatnio słyszałem, nie jesteś już częścią. Sissy uśmiechnęła się kpiąco. - Och, to prawda. Bo gdybym była, to już dawno bym cię zabiła i nosiła twoją gigantyczną głowę, jak czapkę, jako ostrzeżenie na każde wyzwanie. Odwróciła się i ponownie ruszyła w stronę drzwi. Ale zanim jeszcze wsiadła do swojego wynajętego samochodu, jej umysł już desperacko pracował nad tym, jak zdoła przekonać Mitcha, żeby to zrobił.

***

Mitch był w połowie niewiarygodnie pysznego gulaszu z zebry, który zrobiła dla niego Sissy, kiedy zdał sobie sprawę, że ona wciąż na niego patrzy. Każdy inny, jak przypuszczał, mógłby pomyśleć, że się w nim zakochała. Ale Sissy była takim typem dziewczyny, która się nie zakochiwała, a kiedy kogoś chciała, naprawdę do tego dążyła. Bez wątpliwości, bez obsesji. W pewnym sensie, była trochę jak facet. Więc dlaczego, do diabła, tak się w niego wpatrywała? - Co? – zapytał, gdy skończył już jeść. Teraz, kiedy odzyskał apetyt, naprawdę trzeba było czegoś więcej niż ciekawości, by odciągnąć go od posiłku. - Skończyłeś? - Tak, skończyłem. Więc teraz powiedz mi, dlaczego tak się we mnie wpatrujesz? - Porozmawiajmy w drugim pokoju.

~ 154 ~

Mitch patrzył jak wstaje. Była przemiła, co automatycznie wywołało w nim ostrożność. Poszedł za nią do bawialni i usiadł na kanapie. Chodziła przed nim przez kilka minut, dopóki nie mógł już tego znieść. - Chcą, żebym odszedł, prawda? - No cóż... - Nie przejmuj się. I tak powinienem już wrócić do Philly i nie chcę, żebyś przeze mnie wpadła w kłopoty. - Czekaj. Pozwól mi skończyć. – Wykręciła przed sobą ręce, a potem zaczęła ponownie chodzić w tę i z powrotem. – Znalazłam sposób, żebyś mógł tu zostać, za pewna cenę. – Przestała wykręcać ręce, by mogła potrzeć skronie. Ale chodzenie nie ustało. – Boże, to jest takie krępujące. Mitch się skrzywił. - Nie musisz poślubić swojego kuzyna czy coś podobnego, prawda? Sissy gwałtownie się zatrzymała i odwróciła z zabójczym grymasem. - Myślisz, że możemy odłożyć na bok stereotypy kulturowe, dopóki nie skończymy tej rozmowy? - Przepraszam. Z rękami na biodrach, Sissy głęboko odetchnęła. - Możesz zostać, ale... musisz... coś zrobić. - Będę musiał poślubić twoja kuzynkę? - Mitch! Zachichotał. - Przepraszam. Nie mogłem się powstrzymać. Więc może w końcu wyplujesz to z siebie? - Bo widzisz... chodzi o niedźwiedzie. Z Collinstown. Ponieważ nie miał pojęcia, gdzie leżało Collinstown, nic z tego nie miało sensu. - Okej.

~ 155 ~

- No cóż, rywalizujemy z nimi od lat i... cóż, zrozum... – Sissy znów zaczęła chodzić i znowu gwałtownie się zatrzymała. – Najważniejsze jest to, iż chcą, żebyś zagrał. - Zagrał? – Mitch nie miał pojęcia, o czym ona mówi. – Zagrał, w co? Sissy nagle zafascynowało pękniecie w podłodze i Mitch musiał przyznać, że był rozbawiony. Nigdy wcześniej nie widziałam jej tak ewidentnie speszonej. - Uh... w futbol. - Futbol? Tę grę? - Oczywiście, że w grę. - Hej, przepraszam za to, że jestem zdziwiony, iż moje życie lub śmierć, zależy od moich zdolność bycia Joe Namath’em. 10 - Posłuchaj. – Usiadła na kanapie obok niego. – Wiem, że to jest dziwne żądanie. Ale musiałam coś wymyśleć. Bez moich rodziców, jestem zdana na wolę tego dupka Travisa i jeśli zajdę za daleko i go zabiję, tak jak próbowałam w wieku ośmiu lat, ojciec dobierze mi się do tyłka. - Ale dlaczego futbol? To znaczy, nie oszukujmy się, zawsze możemy poprosić Brena o pieniądze albo… - Mogę powiedzieć z całą szczerością, Travisowi nie zależy na pieniądzach. Zależy mu tylko na dwóch rzeczach… zostaniu samcem Alfa… - I futbolu. - I futbolu – potwierdziła. - A więc potrzebuje mnie, żebym zagrał mały meczyk przeciw kilku niedźwiedziom? - To wcale nie jest takie proste. – Obróciła do niego twarz, podciągając nogi na kanapę i opierając się na piętach. – Jak wiesz, każde miasto zmiennych różni się od siebie. I każdy region jest inny. Ale jedyną wspólną rzeczą, jaką mają południowi i środkowo-zachodni zmienni, jest miłość do futbolu. Mamy oficjalne wyjazdowe zespoły, a niektóre z bogatszych miast mają prawdziwe stadiony, specjalnie dla tych gier. 10

Joe Namath słynny amerykański rozgrywający, zaliczony do setki najlepszych graczy w futbol

~ 156 ~

- Żartujesz sobie? - Ani trochę. Od dzieciństwa, miałam wpychany futbol do gardła. Mój tata i jego bracia grali, kiedy byli młodzi, ich ojcowie grali, gdy jeszcze używano tych skórzanych kasków i niewiele ochraniaczy. Oni po prostu kochają te grę. - Oczywiście, że tak. To jak skomplikowana gra przynieś… – ała! Mitch potarł głowę w miejscu, gdzie szarpnęła go za włosy. - Jeśli myślisz, że to jest dla mnie łatwe, to wiedz, że nie jest! A te twoje psie żarty po prostu mnie wkurzają. I dla twojej informacji, każda rasa w południowych stanach gra. - Ale niedźwiedzie są nie do pokonania. - W zasadzie tak. To znaczy, jako ludzie mogą osiągać dwa i pół metra wysokości i sto osiemdziesiąt kilogramów. Bóg jeden wie, że nigdy nie mogliby legalnie grać w NFL. To byłoby zabójcze. - I myślisz, że mogę pomóc? - Pamiętasz, co ci powiedziałam ubiegłej nocy? Brendon ciągle się tobą przechwala, szczególnie tym, jak niesamowity byłeś w futbolu. Był, ale też "tragicznie" zakończył swoją karierę na ostatnim roku college’u, zanim mógł zostać zatrudniony przez jakiś profesjonalny zespół. Ale pomiędzy tymi badaniami krwi, które wydawały się być każdego roku coraz bardziej dokładne, a jego niechęcią do wycofania się, skoro chciał wygrywać z profesjonalistami, to po prostu było zbyt duże ryzyko dla niego i jego rodzaju. I złamało mu też serce. Mitch nadal rozgrywał mecze z przyjaciółmi ze swojej starej dzielnicy, raz na jakiś czas, ale znowu, zawsze musiał się powstrzymywać, ponieważ oni byli w pełni ludźmi. Myśl o tym, że będzie mógł naprawdę zagrać w sposób, w jaki zawsze chciał, sprawiła, że niemal podskoczył. Sissy dotknęła jego nogi. - Wiem, że proszę cię o wiele, i oczywiście będziemy czekać, aż w pełni będziesz sprawny, ale miejmy nadzieję, że będzie to przed najbliższą sobotą, ponieważ jest to dzień wielkiego meczu, ale naprawdę zrozumiem, jeśli powiesz nie, bo ja i tak będę walczyć, żebyś tu został. Travis jest wielkim dupkiem, ale dla Ciebie, Mitch, będę z nim walczyć. Przysięgam.

~ 157 ~

Jej głos brzmiał tak szczerze, był tak zdenerwowany, tak bardzo traumatyczny, że Mitch nie mógł zrobić nic innego, jak ją trochę potorturować. - Czy ty wiesz, co robisz? – Zepchnął jej rękę ze swojej nogi, a Sissy zaskoczona aż się cofnęła. - Co? - Słyszałaś. Myślisz, że nie wiem, co robisz? - A co robię? - Próbujesz mnie wykorzystać. Aby zachęcić mnie do gry w twojej drużynie. - Mitch, oczywiście, że nie… - Nie jestem dziwką! Sissy przewróciła oczami. - Mitchell... - Wiem, jak to działa. - Jak działa co? Odsunął się jeszcze bardziej, posyłając jej swoje najbardziej naiwne spojrzenie. - Po pierwsze, siedzisz obok mnie – trochę za blisko – ubrana w te seksowne, obcisłe szorty i ten błagający-o-rozerwanie podkoszulek. Potem kilka niewinnych dotknięć we wszystkich moich ulubionych niegrzecznych obszarach, których mam wiele. Sissy uderzyła rękami o swoje uda. - Mitchellu Shaw! - I zanim się zorientuję, będę leżał już na plecach, a ty będziesz zabawiać się ze mną w nieprzyzwoity, obrzydliwy sposób. Tylko po to, żebym zagrał dla twojej drużyny. Spojrzała na sufit, jakby prosząc o wskazówki. - Dlaczego nasze rozmowy są takie dziwne? - A ponieważ jestem słaby... a twoje piersi są takie duże i pełne…

~ 158 ~

- Dobry Boże. - … ulegnę twoim wilczym podstępom i zgodzę się zagrać w tę twoją cholerną grę. - Albo mogłeś po prostu przestać gadać bzdury i zgodzić się zagrać. - Mogłem. Ale pomyślałem, że to będzie lepszy sposób na uzyskanie twojej zgody, byś pozwoliła mi zajrzeć pod twoja koszulkę. - Mitchell! Śmiejąc się podniósł ręce do góry. - Okej. Okej. Już zagram. - Tylko wtedy, jeśli tego chcesz. Tylko, jeśli… - Pod jednym warunkiem. - Nie pozwolę ci zajrzeć pod koszulkę. - Oboje wiemy, że w końcu pozwolisz, słodki tyłeczku. - Przestań mnie tak nazywać. - Ale zanim założę ochraniacze lub podniosę piłkę... - Tak? - Chcę wiedzieć, kim do cholery jest Clyde. Sissy opadła na kanapę z uniesionymi kolanami, jej bose stopy zakopały się pod poduszki. Zawsze wyglądała tak seksownie w tej pozycji. - Chyba nie mówisz poważnie. - Powiedz mi, albo będę grał dla niedźwiedzi. Wzruszyła ramionami. Westchnęła. - Nie jestem pewna, czy jesteś na to gotowy. Clyde... wiele dla mnie znaczył. Wiedział, jak dotykać wszystkie moje ulubione – jak je nazwałeś? – niegrzeczne miejsca. - Niedźwiedzie – warknął. - No dobrze – odpowiedziała ze stoickim spokojem. – Skoro nalegasz.

~ 159 ~

- Nalegam. - Więc chodźmy. Mamy trochę czasu przed dzisiejszym treningiem, na którym z pewnością Travis będzie chciał cię widzieć. Ale naprawdę mam nadzieję, że jesteś na to gotowy. Nie podobało mu się brzmienie jej głosu.

Tłumaczenie: panda68

Beta: axses

~ 160 ~

Rozdział 10

Mitch wysiadł z wynajętego samochodu i rozejrzał się wkoło. Sissy zaparkowała obok małego, ale ładnego domu, który stał w samym środku innych nieruchomości. Dorastając w Philly, Mitch był przyzwyczajony do małego podwórka z tyłu domu, jakie miała Duma jego matki. Wszystkie te posiadłości oszałamiały go. Wiele drzew z małymi rzekami i dużymi jeziorami. Teraz Mich zrozumiał, dlaczego Bren nie miał problemu z przyjeżdżaniem tutaj, żeby odwiedzić rodzinę Ronnie Lee. Wszystko, co Mitch musiał zrobić, to usiąść na zewnątrz, na ganku domu Sissy, popijając kawę, i wtedy mógł zobaczyć przechodzące jelenie i łosie. Oczywiście, to trzymało go w stanie ciągłego głodu. - To jest dom Clyde'a? - Nie. To jest dom mojego brata. Mitch się uśmiechnął. - Którego? Musisz być bardziej precyzyjna. - Ha-ha. - Ciocia Sissy! – Zapiszczały młode głosy i w następnej chwili Sissy była już oblegana przez piątkę dzieci, między którymi może był z rok różnicy. Które jego mama nazwałabym katolickimi bliźniakami. Sissy podniosła najmniejsze i okręciła się z nim, podczas gdy inne ją otaczały. - Jak się miewają moi ulubieni mali terroryści? – zapytała. - Świetnie – powiedzieli jednym głosem zanim zalali swoją ciotkę... cóż, kto to wiedział. Mitch nie mógł ich zrozumieć, ponieważ przekrzykiwali się nawzajem. Dzieci były brudne, jak diabli, ale to było do przewidzenia, ponieważ Mitch wątpił, żeby spędzały więcej niż dziesięć minut w domu przez cały dzień. A dzieci zmiennych bawiły się instynktownie dość szorstko. Sposób, w jaki dzisiaj się bawią, będzie sposobem, w jaki upolują jutro swój obiad.

~ 161 ~

- Gdzie jest wasza mama? – W końcu zapytała Sissy, po tym jak zadziwiła Mitcha sposobem, w jaki była w stanie zrozumieć, co mówi każde dziecko i skomentować to tak, żeby żadne nie czuło się pominięte. - W domu – odparli wszyscy... albo wykrzyknęli, w zależności od punktu widzenia. - Powiedzcie jej, żeby spotkała się z nami w stodole. Okej? Postawiła najmniejsze dziecko na nogi i piątka dzieci pobiegła do domu. - Sammy na jeszcze pięcioro dzieci, które biegają gdzieś tutaj. - Wow. Sissy posłała mu uśmieszek. - Naprawdę uwielbiam dzieci – powiedziała zanim ruszyła na tyły domu i do stodoły. Ale usłyszał jeszcze coś, co powiedziała całkiem wyraźnie. – Tak długo, jak nie są moje. Szli w kierunku stodoły, kiedy Mitch zapytał. - Czy Clyde jest krową? - Nie. Wiesz, nie możemy mieć krów. Łatwo wpadają w panikę. Sissy złapała za uchwyty na drzwiach stodoły i popchnęła je w przeciwnych kierunkach. - To jest Clyde – powiedziała z prawdziwą dumą. Ale Mitch ledwie ją słyszał. Był zbyt zajęty zastanawianiem się, czy mężczyzna może dojść bez konieczności wytrysku. Ponieważ nic, absolutnie nic, nigdy wcześniej nie było tak piękne. Tak seksowne. Tak... tak ... Tak cholernie gorące! - Hej, Sissy Mae. – Podeszła do nich śliczna wilczyca z jasnoniebieskimi oczyma. – Nie widziałam Cię od wieków. - Hej, Violet. To Mitch Shaw. Posłała mu przyjazne kiwnięcie głową. - Hej. – Mitch zdołał niedbale machnąć ręką.

~ 162 ~

- Gdzie jest mój brat? - A gdzie może być? W barze. Musi się upewnić, że zdołamy nakarmić tę sforę wściekłych psów. Sissy wyciągnęła rękę. - Dawaj. Violet potrząsnęła głową i się roześmiała. - Ty się nigdy nie zmienisz, Sissy Mae Smith. - Nie, chyba, że z nakazem sądowym. Violet rzuciła kluczyki na rękę Sissy i odeszła, zostawiając ich samych. - Skąd to masz? – W końcu zapytał Mitch, obchodząc powoli ślicznotkę stojącą przed nim. - Zbudowałyśmy – odparła, a Mitch tylko wpatrywał się w nią zszokowany. - To jest to? To o tym samochodzie mówiłaś, że go przebudowałyście? - No. – Podeszła do Chevroleta Chevelle Malibu z 197111 i przejechała pieszczotliwie ręką w dół maski. – Kiedy ja i Ronnie Lee miałyśmy około piętnastu lat, nasi ojcowie dali nam dość pieniędzy, żebyśmy mogły kupić swoje własne samochody. A powiem ci, że to nie było zbyt dużo pieniędzy. Ale byli już naprawdę zmęczeni kradzieżami ich samochodów, a w międzyczasie szeryf ostrzegł nas, że jeśli złapie nas na odpalaniu kolejnego samochodu na krótko, to w końcu wsadzi nas do więzienia. W każdym razie, myśleli, że kupimy sobie jakiś gówniany samochód, który będzie woził nas po mieście. No wiesz, coś takiego, czym jeździłaby twoja babcia. Zamiast tego poszłyśmy na złomowisko i znalazłyśmy ten zniszczony wrak Malibu i drugi Plymoutha Barracudy'7112. Ronnie chciała właśnie ten, ponieważ zawsze uwielbiała tę piosenkę zespołu Heart. Z pieniędzy, które nam zostały, zaczęłyśmy kupować części. Gdy zabrakło nam pieniędzy, zaczęłyśmy pracować w mieście. A mówimy tutaj o takich gównianych pracach, dopóki nie znalazłyśmy czegoś stałego na stacji benzynowej Travis’a. On nauczył nas wiele na temat samochodów i silników. A potem złożyłyśmy jeszcze kilka innych, jak Camaro Dee-Ann. 11

http://auto.howstuffworks.com/chevrolet-malibu8.htm

12

http://www.get-in2.com/musclecars/1971plymouth_cuda340.jpg

~ 163 ~

Samymi tylko czubkami palców przesunęła wzdłuż dachu. - Przeszło dwa lata zajęło nam zbudowanie tego, ale do diabła, czy nie było warto. - Dlaczego on stoi tutaj? - Kiedy wyjechałyśmy z kraju, zostawiłyśmy samochody w miejscu, w którym jak przypuszczałyśmy, będą bezpieczne. Ja zostawiłam swój u Sammy’iego Raya, ponieważ tak jak Smittemu, wiedziałam, że mogę mu zaufać, i że go nie sprzeda lub coś z nim nie zrobi. Ronnie zostawiła swój u matki, bo wiedziała, że ta kobieta nikomu nie pozwoli zbliżyć się do tego auta. Nigdy nie przyznała się do tego, ale była naprawdę dumna z Ronnie Lee, że zrobiła tak dobrą robotę. - Powinni być dumni z was obu. To jest niesamowite. Sissy się uśmiechnęła. - To jest Clyde. Nie jeździłam nim od wieków, ale często o tym marzyłam. Mitch się roześmiał. - To dlatego jęczysz jego imię? - Mniej więcej. Ale czy możesz mieć o to winić? - Ani trochę. – Teraz on jęknął. - No, Mitchell. Zróbmy sobie przejażdżkę. Mitch potrząsnął głową. - Zapomnij, Smith. Nie jestem gotowy na siwe włosy w mojej jasnobrązowej grzywie, więc dziękuję bardzo. - Cytując mojego tatę, nie bądź taką cipą. - Ale ja jestem kicią. 13 Złożyła ręce, jak do modlitwy. - A jeśli ci obiecam, że nie przekroczę limitu prędkości? Obwiozę cię trochę po mieście. – Pochyliła się do przodu, a te piękne oczy błysnęły szelmowsko. – No chodź, śliczny kotku. Przecież tego chcesz. 13

Tu należy się krótkie wyjaśnienie. W obu zdaniach występuje słowo pussy, co w angielskim znaczy zarówno cipka, jak i kicia / kiciuś.

~ 164 ~

Chryste, bardzo chciał. - No dobrze. Ale obiecałaś. Sissy pisnęła i otworzyła drzwi. Fakt, że samochód nie był zamknięty, nawet w tej stodole, był świadectwem na to, jak bezpieczne było to miasteczko. Przecież było rządzone przez drapieżniki. Kradłeś na swoje własne ryzyko. Silnik został uruchomiony i, jak dobrze odżywiona puma, zamruczał do życia. Mitch pokręcił się trochę na fotelu. - Cokolwiek tam robisz... przestań. - Nic nie mogę na to poradzić. – Mitch sięgnął do radia, które Sissy zainstalowała. Miało odtwarzacz kasetowy i Mitch uśmiechnął się przypominając sobie swoje. – Zobaczmy, jakich melodii słuchała nasza piękna Sissy w tamtych dniach. – Włączył go i po kilku taktach spojrzał na nią. – Sissy... doprawdy! - Co? To jest moja "wydostań się z miasta" melodia. - Led Zeppelin Ramble On? - I Lynyrd Skynyrd Free Bird i Golden Earring Radar Love. Jeśli był to długi wyjazd, miałam to nagrane na kasecie. Więc usiądź i ciesz się przeżyciami Sissy. - Jest tyle rzeczy, z których mogę kpić, że po prostu dam sobie spokój. Powoli wycofała się ze stodoły, a dzieci Sammy’ego Raya wraz ze swoją matką stały na ganku i wołały w kółko. - Clyde, Clyde, Clyde. - Pamiętaj, co mi obiecałaś, Sissy Mae Smith. Westchnęła. - Pamiętam, ty duży mięczaku. Na sposób, w jaki prowadziła? Cholera miał prawo być mięczakiem.

***

~ 165 ~

Francine Lewis spojrzała znad dokumentów księgowych, gdy jej młodsza siostra weszła pospiesznie przez drzwi jej biura. Nie miała zbyt wiele czasu w ciągu dnia na zajęcie się finansową stroną ich interesu, więc każda przerwa ją denerwowała. Kiedy zamknęły swój sklep z ciastami na koniec dnia, Francine nie chciała się już martwić o nic innego. Zamiast tego, chciała iść do domu do swojego partnera i odprężyć się, może też coś upolować. - O co chodzi, Janette? - Ta stara kobieta była znowu u Sissy. Ręka Francine zatrzymała się nad maszynką do liczenia. - Kiedy? - Dwie noce temu. - I? - Znasz, Sissy. Spławiła je, ale to mi się nie podoba. – Janette opadła na krzesło za biurkiem siostry. – Jak Janie wróci i dowie się, że… - Okej. Przestań. Mówimy tu o Sissy. Ona nie jest głupia i, nie oszukujmy się, opiekuje się tym dużym kotem. - Ona zaoferuje im całą władzę Smith’ów. A Sissy lubi władzę. - W tym jest bardzo podobna do swojej matki. Ale Sissy lubi władzę, którą może w pełni kontrolować. – Francine odsunęła włosy z twarzy, które denerwująco wchodziły jej do oczu. – Nie, nie sądzę, żebyśmy musiały się martwic. Ona wie, żeby trzymać się od nich z daleka. - Mam nadzieję, że masz rację. Tak samo Francine. Nie mogli sobie pozwolić na utratę Sissy na rzecz tej suki ze wzgórza. Nigdy by jej nie odzyskali, gdyby tak się stało. I nikt, tak naprawdę nie wiedział, jak daleko posunie się ta kobieta, żeby dostać i zatrzymać jej siłę. A posunęłaby się dalej niż większość. - Ufam, Sissy. Jest szalona, ale nie zrobi nic, co spowodowałoby, że zostałaby tutaj na zawsze. Janette parsknęła śmiechem. - W tym masz rację. ~ 166 ~

Rozdział 11

Sissy obwoziła Mitch’a po mieście przez dobre dwie godziny, pokazując mu swoje liceum, gdzie ona i jej ekipa młodszych wilczyc zazwyczaj spędzały czas, gdy nie czepiały się słabszych Omeg. Nawet, gdzie została po raz pierwszy aresztowana. - A widzisz tamto drzewo? – powiedziała, wskazując na olbrzymi dąb przy głównej drodze. - No. - Pieprzyłam się pod tym drzewem. – Pokiwała głową na to wspomnienie. – Było miło. - No, dzięki za tę wizualizację. Jednak Mitch nie wiedział, że nie mogła sobie przypomnieć, kiedy ostatnio tak dobrze bawiła się z mężczyzna, gdy w grę nie wchodził seks. Większość facetów szybko ją nudziło i, przy więcej niż jednej okazji, patrzyła na Ronnie i mówiła. - Myślę, że te lwice mają dobry pomysł. Tylko pieprzenie i ochrona. Nie jestem pewna, do czego jeszcze są potrzebni. A potem wracała do czepiania się innych wraz ze swoimi wilczycami, które pomimo tego, że cholernie ją drażniły, uważała za bardzo zabawne. Ale ona po prostu lubiła mieć Mitcha koło siebie. Sprawiał, że się śmiała... i nie tylko z niego. - Nie wiem, dlaczego zawracam sobie głowę pytaniem, ale... jesteś głodny? - Myślałem, że nigdy już nie zapytasz. Umieram z głodu. - Wstrząsające. – Myślała przez chwilę. – Na skraju miasta jest steak house. Mają tam mieszaną klientelę, ale jedzenie jest naprawdę dobre. - Brzmi nieźle.

~ 167 ~

- Od kiedy twój rodzaj przyjeżdża tam, od czasu do czasu, – powiedziała, zatrzymując się na światłach, – powinni mieć wystarczająco dużo jedzenia, by nakarmić bezdenną otchłań twojego żołądka. Stojąc na światłach i z powodu dźwięku zwiększonych obrotów silnika, Sissy musiała pochylić się nad Mitchem, żeby spojrzeć przez okno. I natychmiast się uśmiechnęła. - Otwórz okno. Mitch nic nie zrobił tylko otworzył usta w szoku. - Co wy tu robicie? Myślałam, że poczekacie… - Uwierz mi. Musieliśmy przyjechać. Ale możemy spotkać się później. – Ronnie Lee uśmiechnęła się ze swojej żółtej Barracudy '71, spoglądając na światło i z powrotem na Sissy. Sissy też się uśmiechnęła, gdy obie popatrzyły na siebie. - Nawet o tym nie myśl – ostrzegł swoją partnerkę Brendon Shaw. – Mówię poważnie, Ronnie Lee. Głowa Mitcha odwróciła się gwałtownie i spojrzał na Sissy. - Obiecałaś mi! Sissy odwróciła się twarzą do przodu, gdy światło zmieniło się na zielone. - Skłamałam – powiedziała po prostu zanim wcisnęła gaz.

***

Mitch chwycił się deski rozdzielczej. Gdyby jego miłość do samochodów niemal nie graniczyła z religią, rozerwałby tę deskę rozdzielczą na kawałki. Ale po prostu nie mógł. Nie mógł tego zrobić tej ślicznotce. Więc zamiast tego, trzymał się ze wszystkich sił i modlił się do wszystkich dostępnych sił wyższych o pomoc. A kiedy starał się nie posikać ze strachu w spodnie, musiał po cichu podziwiać sposób, w jaki te dwie kobiety radziły sobie z samochodami. Ronnie mocno wzięła

~ 168 ~

ciasny zakręt, a Sissy była tuż za nią. Nawet nie drgnęła; nawet nie wyglądała na zestresowaną. W pewnym momencie, nawet powiedziała. - Widziałeś to? - Widziałem, co? – I nawet nie mógł powstrzymać swojego głosu przed zdrżeniem, gdy zapiszczały opony. - Wyprzedaż butów w Marlands. Na pewno wrócimy tam później. Jak ona mogła to zobaczyć, nie miał pojęcia. Nie mógł zrobić nic innego, jak tylko wpatrywać się nieprzytomnie w zbliżającą się drogę, modląc się, żeby nic nagle się nie pojawiło. Szybko wyjechali z centrum na peryferie miasta. Teraz Mitch zrozumiał, dlaczego drogi były takie szerokie. Żeby dwa samochody mogły ścigać się obok siebie. Z tego, co mógł powiedzieć, to całe miasto – nie tylko rodzina Smith – było wypełnione potomkami przemytników, którzy, gdy nie byli ścigani przez lokalne władze, ścigali się dla zabawy. Ronnie minęła Sissy, i Sissy przeklęła, ale nie po angielsku. - To był niemiecki? - Przeklinanie po niemiecku brzmi znacznie fajniej, nie sądzisz? Nie miał czasu na odpowiedź, ponieważ Sissy przemknęła obok Ronnie, a jej diabelski chichot sprawił, że jego już przewrażliwiony żołądek przyprawił go ponownie o mdłości. Mitch mocniej uchwycił się deski rozdzielczej, gdy Ronnie się z nimi zrównała, ale obie pędziły z prędkością, która z pewnością była niezgodna z prawem w żadnym kraju na świecie. - Modlisz się? – zapytała. - Zostałem wychowany na dobrego irlandzkiego katolika. Więc kiedy wiesz, że umrzesz, to się modlisz. - Och, daj spokój… cholera! Głowa Mitcha podskoczyła do góry, więc jeszcze zdążył spostrzec zaparkowany w poprzek drogi samochód szeryfa ze Smithtown, całkowicie blokujący szosę. Szeryf stał oparty o drzwi, swoje ręce miał skrzyżowane na piersi – i czekał na nich. - Sissy...

~ 169 ~

Nie odpowiedziała, zbyt zajęta naciskaniem hamulców i skręceniem samochodem w lewo, podczas gdy Ronnie skręciła swoim na prawo, tak żeby nie zderzyć się ze sobą i próbując jednocześnie nie uderzyć w szeryfa. Kiedy rozległy się zgrzyty, piski i tarcia hamulców, Mitch zdał sobie sprawę, że bok samochodu, po tej stronie gdzie siedział, przemknął piętnaście centymetrów od ogromnego drzewa. Wizje jego i samochodu owiniętego wokół pnia tego drzewa, nie wpłynęły zbyt dobrze na jego obecny brak równowagi. Ściskając kurczowo kierownicę auta, z zamkniętymi oczami Sissy nie przestawała wciąż mruczeć pod nosem, Cholera, cholera, cholera. Mitch jednak nie sądził, żeby jej monotonne słowa miały coś wspólnego z bliskim ominięciem przez nich drzewa. Nabrał, co do tego całkowitej pewności, kiedy odezwał się megafon. - Sissy. Mae. Smith. Wyciągaj. Swój. Tyłek. Z. Samochodu.Natychmiast!!! Sissy nawet się skuliła, gdy sięgnęła do klamki. Ledwie je otworzyła, gdy pojawiła się duża ręka, chwyciła ją za ucho i wyciągnęła na zewnątrz. - Ałaaa! - Ledwie wróciłaś dwa dni temu, a już łapię cię na łamaniu wszelkich możliwych przepisów zapisanych w tym cholernym kodeksie. - Nic nie zrobiliśmy. – Zaoponowała głosem brzmiącym zupełnie jak u dziesięciolatki. - Zamknij się, Sissy Mae. Ronnie Lee Reed, chodź tu natychmiast! Mitch musiał wysiąść z samochodu, ale drzwi od strony pasażera były zbyt blisko drzewa. Więc musiał zrobić kilka dziwnych skrętów, by wydobyć swoje wielkie ciało z samochodu od strony kierowcy. Jego brat chwycił go pod ramiona i pomógł mu przy ostatnich kilkunastu centymetrach. Gdy tylko stanął, bracia popatrzyli na siebie, a potem rzucili się sobie w ramiona, szlochając. Byli po prostu bardzo zadowoleni z tego, że żyją. Kiedy Ronnie Lee dźgnęła ją lekko w żebra, Sissy nigdy by się nie spodziewała, że zobaczy Mitcha i jego brata przytulających się do siebie, jakby właśnie zostali uratowani z Titanica. Kiedy spojrzenie Sissy wróciło do Ronnie, obie przewróciły oczami na nieograniczony dramat, jaki te dwa koty stworzyły. - Słuchasz mnie?!

~ 170 ~

Ciało Sissy drgnęło na te grzmiące słowa i szybko się odwróciła. - Tak, sir. - Kiedy wraca twój ojciec? Wzruszając ramionami, Sissy odparła. - Złapałeś mnie. - Nie wiesz?! Kuląc się od krzyku, Sissy potrząsnęła głową. - Jak przypuszczam twoi rodzice są razem z nimi, Ronnie Lee. - Tak, sir. - A wy dwie sobie myślicie, że możecie tu tak po prostu przyjechać i zacząć w tym miejscu, w którym skończyłyście dwanaście lat temu? - Nic nie zrobiłyśmy – powiedziała Sissy jeszcze raz. - Cisza! – Szeryf podszedł do Ronnie Lee i stanął przed nią. – Co ci zawsze mówiłem? Że ona jest diabelskim nasieniem i powinnaś się trzymać od niej z daleka. - Wujku Jeb, to nie fair. - I dlaczego zawsze musisz obwiniać mnie? – Nagle palec znalazł się przed twarzą Sissy. Sissy zawsze nazywała to ”palcem policjanta”. Policjanci byli jedynym gatunkiem, jaki znała, którzy mogli wskazać na ciebie tym palcem, a ty natychmiast się zamykałeś. Do diabła, Dez robiła tak cały czas. - Namierzyłem was, jak jechałyście dwieście osiemdziesiąt na godzinę. - Jezu Chryste! Co ty masz nasz pod tą maską? – Kiedy wszyscy spojrzeli na niego, Mitch po prostu wzruszył ramionami. – Jestem ciekawy. - A teraz obie mnie posłuchajcie, a słuchajcie dobrze. Wpakujecie się w jeszcze jedne tarapaty, a spadnę na was jak sam Archanioł Gabriel. Rozumiecie? - Tak, sir – odparła Ronnie. Ale Sissy nic nie powiedziała, więc wujek Ronnie stanął przed nią, czekając na odpowiedź. Wpatrywali się w siebie, ale Sissy nie ustępowała. Nigdy tego nie robiła. I tak naprawdę nie wiedziała dlaczego. ~ 171 ~

- Sissy też obiecuje – powiedziała Ronnie, popychając swojego wujka w stronę samochodu. Z warknięciem, szeryf odszedł, ale zdążył jeszcze rzucić przez ramię. - Zupełnie jak matka. Wiedziała, że powiedział to celowo. To był cios poniżej pasa, ale prawie już miała zacisnąć ręce wokół jego gardła, kiedy silne ramię chwyciło ją w pasie i pociągnęło z powrotem. Zamachała dziko rękami rozkazując szeryfowi. - Wycofaj to, ty łajdaku! Ale on tylko zaśmiał się z niej i odjechał. Mitch owinął swoje ramiona wokół jej drżącego z wściekłości ciała i pocałował w czubek głowy. - Uspokój się. - On wini mnie o wszystko. Nigdy mu nic nie zrobiłam, a on mnie nienawidzi. - Nie nienawidzi cię – skorygowała ją Ronnie. – Po prostu cię nie lubi. - Dzięki. - Daj spokój. – Ronnie się uśmiechnęła. – Chodźmy stąd. Myślę, że nam obu przyda się piwo. - Jestem głodny. – Stwierdzili jednocześnie obaj bracia Shaw. - W takim razie sądzę, że lepiej będzie jak pójdziemy do baru Sammy’iego Raya – westchnęła Sissy. – Z całą pewnością nie mam dość jedzenia dla was obu, a do steak house trzeba zrobić rezerwację dwadzieścia cztery godziny wcześniej, gdy przyjeżdża się tam z więcej niż jednym samcem lwa.

***

- Ktoś z ich rodzaju próbował zabić Mitch’a? - Tak. – Ronnie położyła na swoich kolanach papierową serwetkę zanim ponownie spojrzała na Sissy. – Możesz w to uwierzyć? A gdzie lojalność? ~ 172 ~

- Nie wiem. Wygląda na to, jakby Mitchy wkurzył jakąś Dumę, a oni chcieli się zemścić. - Przestań mnie tak nazywać. Tylko moja matka może tak do mnie mówić, bo rodziła mnie przez osiemnaście godzin. I żadna Duma nie zadarłaby ze mną, ponieważ nikt nie chce zadzierać z moją matką. - To prawda – potwierdził Brendon jednocześnie podkradając jedzenie z talerza Ronnie, wyraźnie ją tym drażniąc. – Duma O'Neill może nie jest równa Dumie Llewellyn, ale są zdecydowanie groźni i zapłodnili dużo samic. Osobiście, zgadzam się z Dez. Jakiś kot zapłacił kupę pieniędzy, żeby zabić Mitch’a. - Byłbym zaskoczony, gdyby O'Farrell zatrudnił kobietę. Nie zaufałby im w niczym innym, poza gotowaniem i… – zamilkł, kiedy zauważył, że Sissy i Ronnie wpatrują się w niego. - Zapomnij. - Może i jej nie zatrudnił. Ale za twoją dużą głowę jest wyznaczona nagroda - Mógłbyś przez cały czas być lwem. – Teraz wszyscy popatrzyli na Ronnie. - Dlaczego? – musiała zapytać Sissy. - Jestem pewna, że O'Farrell będzie chciał dostać dowód śmierci Mitcha, zanim zapłaci. A ta lwica będzie wiedziała, że jeśli zabije go w postaci kota, to kotem pozostanie. I nie będzie w stanie tego udowodnić temu kutasowi. - Wow. – Mitch kiwnął głową z aprobatą. – To nie jest wcale takie głupie, jak się wydaje. - Dzięki. - Ale nie mogę być kotem. – Mitch gwizdnął bułkę z talerza Sissy, a ona zastanowiła się nad odrąbaniem mu rąk. - Dlaczego nie? - Nie będę mógł zagrać, gdy będę kotem przez cały czas. - Zagrać? – Spojrzenie Brendona przesunęło się pomiędzy nimi. – Zagrać, w co? Sissy spojrzała na zegar na ścianie baru brata. - Boże, Mitchell, lepiej się ruszmy, jeśli chcemy zdążyć na czas na trening.

~ 173 ~

- Na trening? – Brendon zmrużył oczy. –Trening czego? Mitch westchnął dramatyczne. - Nigdy w to nie uwierzysz, brachu, ale żeby móc tu zostać, muszę zagrać w futbol. Sissy zobaczyła grymas na twarzy Ronnie, sekundę przed tym jak Brendon uderzył w stół. - Jak on dostał się do tej gry? - No, kochanie – Ronnie potarła jego przedramię. – Nie ma sensu tak się denerwować. - To nie fair. Jestem równie dobry, co on. - Czy to dlatego nazywają cię Pan Dziurawe Łapy? Sissy ledwie zrobiła unik, gdy bułka przyleciała nad jej głową dzięki uprzejmości Ronnie Lee. - No co? To było tylko pytanie.

Tłumaczenie: panda68

Beta: axses

~ 174 ~

Rozdział 12

Sammy Ray wpadł jak burza do sklepu swojego brata, w momencie, gdy ten duży łajdak szykował się do wyjścia na trening. - Zmuszasz go, żeby grał w fubol? Travis ledwie spojrzał na niego. - Nie rozumiem, co cię to obchodzi, Sammy Ray. - Ona jest twoją siostrą. - To nie ona gra. - Wiesz, co mam na myśli. - Słuchaj, nie kazałem jej wyjeżdżać. Ale z nim nie jest tu bezpiecznie. - Ale pozwoliłeś mu zostać, jeśli zagra w fubol? – To miało sens tylko w świecie Travisa. - Jestem gotów podjąć ryzyko, jeśli jest tak dobry, jak obiecała. Donnie wyszedł z biura i stanął. Wpatrzył się w Sammy’iego, a Sammy wpatrzył się w niego, dopóki Donnie nie odwrócił wzroku. - Spotkamy się na zewnątrz. – A potem Donnie zniknął. Boże, Bobby Ray i Sissy mieli dobry pomysł. Opuścić to miasto i jego zwariowany styl życia. Ponieważ tak naprawdę, Sammy nie wiedział, jak długo jeszcze, będzie mógł znosić swojego starszego brata. - Powiem to jeszcze raz, Travis. Ona jest twoją siostrą. I skoro potrzebuje pomocy, to tylko powinno mieć znaczenie. Nie obchodzi mnie, kogo przywiezie ze sobą do domu. - Spójrzmy prawdzie w oczy, braciszku, Sissy Mae jest…

~ 175 ~

Sammy podniósł rękę, uciszając Travisa. Kochał swoja młodszą siostrę i nikomu nie pozwoli tak jej nazywać. Przynajmniej nie prosto w jej twarz. Lub jego. - Musimy sobie coś wyjaśnić, Travis. Nazwij ją tak, jak zwykle ją nazywasz, a to będzie czarny dzień dla nas obu. Rozumiesz? Travis pokręcił głową. - Jak zawsze ją chronisz. - Tylko przed tobą. Bo zarówno ona, jak i ten kot, nie powinni zrobić żadnej cholernej rzeczy, żeby tu zostać, i dobrze o tym wiesz. - Ale zrobi. – Travis zebrał wszystkie swoje rzeczy potrzebne na boisko i przeszedł obok brata. – A jeśli masz z tym problem, braciszku, to nie widzę przeszkód, żebyś coś z tym zrobił. Kiedy Sammy nie odpowiedział, ani nic nie zrobił, Travis prychnął i wyszedł.

***

- Nie mogę uwierzyć, że jestem tu ponownie. – Sissy rozejrzała się po ogromnym boisku do fubolu. Miasto miało ich kilka. Jeden dla maluchów, jeden dla dzieciaków ze szkoły podstawowej i średniej, i to, które było zarezerwowane dla rozgrywek między miastami. Każdą sobotę lata, kiedy to dorastała w Smithtown, spędzała właśnie tutaj. Kiedy ona i Ronnie Lee wyjechały, przysięgła sobie, że nigdy nie wróci na to cholerne boisko. Ale była tutaj. A boisko w Smithtown nie było takim zwykłym, starym boiskiem z jakimiś oznaczeniami wyznaczającymi granice. To był niskiej klasy odkryty stadion, z którego każda półprofesjonalna drużyna byłaby dumna. Chociaż mecz gospodarzy z niedźwiedziami miał odbyć się dopiero w przyszłą sobotę, wciąż sprzedawano zwykłe hot dogi i hamburgery podczas wszystkich treningów dla tych, którzy przyszli popatrzeć. Ale Sissy i Ronnie odpuściły sobie to dla kilku gorących kaw ze Starbucks po drugiej stronie ulicy. Kiedy szły w stronę zabezpieczonych trybun, Sissy obejrzała się i zobaczyła, jak Mitch złapał doskonałe podanie. Wiedziała, że nadal jest trochę obolały, ale nie

~ 176 ~

pokazywał tego. Zamiast tego, złapał piłkę i wyglądał na wręcz znudzonego rzucaniem. Uśmiechnęła się. - A więc, co się dzieje między tobą a Mitch’em? Zaskoczona, Sissy spojrzał na swoją przyjaciółkę. - Nic. Dlaczego? I wtedy jej najlepsza, od ponad dwudziestu pięciu lat, przyjaciółka uderzyła ją w tył głowy. - Ała! – Sissy się zatrzymała i spojrzała na Ronnie. – Za co to było? - Za to, że jesteś idiotką, Sissy Mae Smith. Sissy czasami nie rozumiała Ronnie. - O czym ty mówisz? - Mówię o... gówno.14 Sissy natychmiast sprawdziła swoje bose stopy. - Gdzie? Nic nie czuję. – Ale kiedy Sissy spojrzała na nią, Ronnie nie patrzyła na ziemię, ale za Sissy. Odwróciła się i spojrzała w oczy, dla których zrobiłaby wszystko... gdy miała szesnaście lat. - Gil. – Jej były. Uśmiechnął się. - Cześć, kochanie.

***

14

W oryginale jest słowo shit znaczące zarówno gówno, jak i cholera. Więc chociaż trochę nie pasuje, to współgra z resztą kontekstu. 

~ 177 ~

Mitch z łatwością złapał piłkę i z wyrazu twarzy wilka wywnioskował, że ten naprawdę myślał, iż rzuci tę piłkę prosto w niego. Ach te psy. Musisz po prostu je kochać. Z początku traktowali go ulgowo, ponieważ wiedzieli, że nadal się uzdrawiał. Ale to nie trwało zbyt długo, gdy nic, co robili, wydawało się go nie zdumiewać. - Może spróbujesz kilku podań? – zapytał Travis. Kiedy Mitch w końcu poznał brata Sissy, wiedział już z całą pewnością, że nie polubi tego faceta. Tam gdzie Smitty miał serce, Travis nie miał nic tylko pustą dziurę. Mitch pokręcił swoim ramieniem. Bolało, ale jeśli wymoczy je dziś wieczorem, rano ból będzie do zniesienia. - Taa. Pewnie. Travis skinął na jednego z chłopaków, a Mitch rzucił piłkę. Wilk ją złapał, ale cofnął się kilka metrów. Zaskoczony spojrzał na Travisa. - Nieźle. - Wiem. - Sądzę, że moja siostra przekazała ci wymagania dotyczące twojego pobytu. Mitch się uśmiechnął. - Spójrzmy prawdzie w oczy, Smith. Ty potrzebujesz mnie bardziej, niż ja ciebie. Zwłaszcza, jeśli chcesz wygrać z niedźwiedziami. Zgadza się? - Tak. I co? - Zagram. - Ale czego chcesz? Bo wiem, że czegoś chcesz. - Brata w drużynie. Szczęka Travisa opadła i, na krótką chwilę, stracił ten swój irytująco zimny wyraz twarzy, który zdawał się nosić przez cały czas. - Dziurawe Łapy? Zapomnij. - Postaw go na linii ataku. Nie będzie musiał dotykać piłki. I albo on wejdzie… albo ja rezygnuję. ~ 178 ~

Travis spojrzał przez ramię na Brena siedzącego na ławce... no cóż, to było coś więcej niż dąsy na ławce. - I powiedz to tak, jakbyś tego chciał. Wypuszczając westchnienie, które Mitch często słyszał u Sissy, Travis zawołał. - Hej, Shaw, chcesz wejść? Bren się wyprostował. - Ja? Pewnie! Wbiegł na boisko, jakby został wezwany, by odebrać złoty medal olimpijski. - Lepiej, żeby to się udało – warknął Travis na Mitcha. - Zostaw go mnie. – Mitch rozejrzał się za Ronnie, aby móc dać jej znać. Ale zamiast tego spostrzegł jakiegoś faceta rozmawiającego z Sissy. Chwytając Travisa za rękę, zanim mógł odejść, zapytał. - Kto to jest? Travis spojrzał w stronę Sissy. - Ach. On. To Gil Warren. - Pochodzi z watahy? - Dzisiaj. Przychodzi i odchodzi. - Dlaczego rozmawia z Sissy? Travis powoli odwrócił się, by spojrzeć na Mitcha. - Jakby to powiedzieć? – Pogładził swoją brodę. – Można powiedzieć, że Gil był Sissy... pierwszym. A dziewczyna nigdy nie zapomina swojego pierwszego, prawda? Jeden z wilków rzucił piłkę do Mitcha. - Zróbmy jeszcze kilka podań. Mitch kiwnął głową. - Jasne.

~ 179 ~

Przez chwilę ważył piłkę w ręce, a potem odgiął ramię do tyłu i pozwolił piłce polecieć...

***

Sissy nie mogła w to uwierzyć. Gil? Gil cholernik Warren? Z powrotem w Smithtown po tych wszystkich latach i zachowujący się tak, jakby nie kopnął jej w tyłek. A może myślał, że jest jedną z tych kobiet, które puszczają wszystko płazem. Wybaczają i zapominają. Znajdują spokój przez przebaczenie. Cóż, to pewne jak diabli, że to nie była Sissy. Niczego nie wybaczała, ani nie zapominała. - Wspaniale znowu cię widzieć, Sissy. - Taa. Dzięki. - Jak długo tu zostaniesz? - Nie wiem. - Widzę, że jest też twoja siostra, Gil. – Ronnie zerknęła na kobietę, która powiedziała Gil’owi, że mógłby wybrać lepiej niż sukowatą siostrę Bobbiego Raya. Ronnie zawsze nienawidziła Tiny, ale nie tak bardzo jak nienawidziła Gila. To dlatego Ronnie była najlepsza przyjaciółką Sissy. Nienawidziła wszystkich właściwych ludzi. - Wróciliśmy na dobre. - To świetnie. – Sissy szukała wyjścia z tej rozmowy, na przykład przez kopnięcie tego faceta w jego orzeszki. Co było czymś, co chciała zrobić od lat. - Może byśmy poszli dzisiaj razem na kolację? Sissy zamrugała i spojrzała na Ronnie. - Chyba sobie żartujesz – powiedziała do niego. Uśmiechnął się. Kiedyś kochała ten uśmiech. Teraz wyglądał dość obłudnie. - Ani trochę, kochanie. Zjemy kolację, nadrobimy zaległości. Będzie świetnie. ~ 180 ~

- Nie. - Daj spokój, Sissy Mae. Nadszedł czas, żeby pozwolić odejść przeszłości. - Nie, nie jest. Ale miło, że próbowałeś. Ronnie się roześmiała, ale śmiech zamienił się w pisk, gdy piłka uderzyła w tył głowy Gila, rzucając wilka do przodu. Sissy i Ronnie zrobiły krok w tył i patrzyły, jak Gil pada na ziemię. - Przepraszam – zawołał Mitch z boiska. – Moja wina. Sissy stała tam, oszołomiona na kilka sekund, dopóki Ronnie nie chwyciła ją za ramię i nie zabrała na trybuny, przechodząc koło drgającego ciała Gila. - Gdybym cię zapytała, dlaczego Mitch miałby to zrobić, uderzyłabyś mnie w tył głowy jeszcze raz? – zapytała Sissy, gdy usiadły już wygodnie na swoich miejscach. Ronnie kiwnęła głową. - No. Z pewnością. - Okej. Tylko sprawdzam.

Tłumaczenie: panda68

Beta: axses

~ 181 ~

Rozdział 13

Mace Llewellyn wszedł do swojego domu na Brooklynie późnym wieczorem. To był ciężki dzień bez Smitty’ego, Sissy Mae i Mitcha. Wciąż zastanawiał się nad skontaktowaniem się ze Smittym, ale wydawało się, że ze wszystkim sobie poradzą. Czy warto rujnować facetowi miesiąc miodowy dla sytuacji, której i tak by nie naprawił? A Mace znał Smitty’ego na tyle dobrze, żeby wiedzieć, iż jego kumpel będzie chciał to naprawić. - Już jestem – zawołał. - Jestem w kuchni. Mace zamknął drzwi i odwrócił się, by stanąć naprzeciw psów Dez. Warknął, a oba samce uciekły. Ale szczeniak się nie poruszył. Wydała się nie zwracać uwagi na warknięcia i ryki Mace’a. Gdy był w domu, chodziła za nim krok w krok. Szczerze mówiąc, Mace nie miał pojęcia, co z nią zrobić. Już urosła trzy razy bardziej niż jej oryginalny rozmiar i, najwyraźniej jeszcze nie skończyła, jeśli wielkość jej łap była tu jakąś wskazówką. Do tego, wpatrywała się w niego tymi, dużymi kochającymi oczami. Po prostu nie miał serca, by być dla niej tak wrednym, jak do tych dwóch. Rozejrzawszy się najpierw, by upewnić się, że nikogo nie ma w pobliżu, Mace przykucnął obok niej i pogłaskał jej głowę i pod brodą tak jak lubiła. Zamknęła oczy, a całe jej ciało jakby się zachwiało, gdy podrapał ją nieco mocniej po szyi. - Mace? Słysząc głos Dez, Mace zerwał się na nogi i szybko wytarł ręce w dżinsy. - Idę. Mace rzucił kurtkę na kanapę i przeszedł przez dom do ogromnej kuchni. Dez siedziała przy kuchennym stole pracując na swoim nowym laptopie. To była jedna z zalet jej nowej pracy. Była naprawdę nieszczęśliwa, gdy dowidziała się, że została przeniesiona do nowego oddziału i że dostała nowego partnera. Nadal nie rozumiała, w

~ 182 ~

jaki sposób ta praca była wielkim krokiem naprzód i jak mogła zmienić jej karierę na lepsze. Robiąc kilka kroków do środka, Mace zatrzymał się i spojrzał na podłogę. - Co ten kundel robi z moim dzieckiem? Dez spojrzała na Marcusa i wzruszyła ramionami. - Bawią się. Mace nie uważał kręcenia w kółko swojego syna, za pomocą pyska, przez siedemdziesięciokilogramowego psa za zabawę. - To nie może być bezpieczne. - Marcus jest szczęśliwy. Co prawda, jego syn chichotał, ale był małym szkrabem. Szkrabem śmiejącym się z wszelkiego rodzaju bzdur, dopóki nie popłynie krew. Mrucząc pod nosem, Mace schylił się i złapał syna. Będąc mami synkiem, w którego się zmienił, Marcus ciął twarz swojego ojca nieistniejącymi pazurami i piszczał tak długo, dopóki Mace nie postawił go z powrotem na podłodze obok psa. A pies z radością powrócił do kręcenia bachora w kółko. - Mówiłam ci – wymamrotała Dez, jej wzrok był skoncentrowany na ekranie komputera. - Czy on nie powinien już być o tej godzinie w łóżku? - To nocny marek, gdybyś zapomniał. Mace warknął do siebie i postanowił nie wdawać się w kłótnię z Dez. Szczerze mówiąc, był napalony jak diabli, a ona wyglądała tak dobrze w tej koszulce. - Jakieś jedzenie? - W lodówce. Mace otworzył drzwi lodówki i wyciągnął trzy olbrzymie kanapki, które zrobiła niania zanim wyszła. - Jak w pracy? - Świetnie. ~ 183 ~

- Ty i twój partner dogadujecie się? - Tak myślę. Jeszcze nie próbowałam jej zastrzelić. - To dobrze, kochanie. – Usiadł przy stole. - Okej. Mam kilka pytań. Cholera. Nawet jeszcze nie zjadł. - Nie, Desiree. Nie ma żadnego spisku. - O tak, jest. Ale nie o to mi chodzi. Ty i Smitty byliście w SEALs, ale w jednostce specjalnej, prawda? Tylko sami zmienni? - Tak. - Były tam jakieś kobiety? - Nie. - A były jakieś inne jednostki, takie jak wasza, ale z kobietami? Mace skinął głową, mając już zjedzoną połowę pierwszej kanapki. - Tak – powiedział po przełknięciu. – Myślę, że armia ma jeszcze jakieś. Nie wiem czy nie ma czasem w lotnictwie. Ale w marynarce na pewno. Dez się skrzywiła, a Mace potrząsnął głową. - Nie. Ma. Spisku. - Świetnie. Ale przez te wszystkie lata, kiedy byłam w armii, nigdy nie słyszałam o żadnych jednostkach specjalnych ze zmiennymi. - I to nie bez powodu, skarbie. - Tak. To mi powiedz. - Trzymaliśmy to w tajemnicy dla dobra naszego rodzaju. - Tak, ale mi o tym powiedziałeś. - Bo ci ufałem. – Uśmiechnął się. – I wiedziałem, że jeśli to rozpowiesz, nikt o zdrowych zmysłach ci nie uwierzy. Musisz być bystra i wiedzieć, kiedy złamać zasady. Chronimy nie tylko siebie; chronimy także nasze następne pokolenie.

~ 184 ~

Dez przeczesała ręką swoje włosy, odsłaniając swoja frustrację. - Więc myślisz, że ktokolwiek strzelał do Mitcha, był wojskowym? - Tak. Zwłaszcza biorąc pod uwagę odległość, gdzie ona była, Mace... zapomnij o tym, że jesteś w pełni człowiekiem. Nie widzę ciebie lub Smittiego oddającego taki strzał. Mace pamiętał, co powiedziała Sissy, gdy była jeszcze pokryta krwią Mitcha – Gdyby się nie poruszył... - Teraz musimy się dowiedzieć, kim ona jest. - Zaczynając od Marines. Bóg wie, że wy chłopcy kochacie swoich snajperów. Wreszcie, Dez nieznacznie się uśmiechnęła i rozsiadła na krześle, krzyżując nogi w kostkach. - Równie dobrze możesz ją podnieść, Mace. Na razie tylko skomli. Mace próbował zignorować łapę, która trącała go w nogę, mając nadzieję, że Dez nie zauważy. Ale ta kobieta, chociaż nie była zmienną, to jej policyjne zmysły był na swoim miejscu. Mrucząc pod nosem, pochylił się i podniósł szczeniaka, umieszczając go na swoich kolanach. - A ty możesz zetrzeć ten uśmiech ze swojej twarzy. - Nic nie powiedziałam. – Odsunęła się z krzesłem i wyciągnęła ręce, żeby zgarnąć ich syna. – Zanieśmy cię na górę do łóżka, chłopczyku, żeby tata mógł spędzić trochę czasu ze swoja dziewczyną. Dez pocałowała czoło Mace’a. - Nie zwlekaj. Jestem napalona. – I z tym oświadczeniem, wyszła z kuchni, a jej dwie bestie podążyły za nią. Mace dał szczeniakowi kawałek salami ze swojej kanapki. - Wcale mi nie pomagasz zachować nasze wzajemne stosunki w tajemnicy.

***

~ 185 ~

Sissy nie wiedziała, kiedy jej ulubiony bar w Smithtown wszedł w posiadanie maszyny do karaoke, ale nigdy nie myślała, że dożyje dnia, w którym para samców lwa stanie na scenie i zacznie śpiewać piosenki Bon Jovi. To był pomysł Dee, żeby spotkać się w barze, a Sissy na to przystała. Od chwili, kiedy Mitch uderzył Gila Warrena w głowę, Sissy czuła się naprawdę... dziwnie. Mitch nadal był głupkiem... prawda? Nadal był jej kumplem. Nadal jej przyjacielem. I tylko przyjacielem. Prawda? Więc dlaczego ciągle gapiła się na niego? Nie, nie. Za dużo o tym myślała. Prawdopodobnie czuła się tak tylko dlatego, że Mitch omal nie został zabity w jej obecności. To musiało być to. Ponieważ, jak mogła czuć cokolwiek innego do mężczyzny, który śpiewał całym sercem Livin 'on a Prayer? - Nigdy nie słyszałam jak Brendon śpiewa – skomentowała Ronnie, popijając piwo. – I myślę, że lepiej będzie jak już nigdy go nie usłyszę. - W takim razie nie zadawaj się z dzikimi psami. Najwyraźniej Mitch jest ich gwiazdą, w co miesięcznych wieczorach karaoke. - Psy śpiewają. – Dee wykrzywiła lekko usta ze wstrętem. Ronnie starła skroploną wodę ze swojej butelki. - A więc... Gil Warren. Sissy złapała swoje piwo. - Nie chcę tego słuchać. - Nie mogę uwierzyć, że miał odwagę tutaj wrócić – mruknęła Dee. - I zabrał ze sobą siostrę. – Ronnie uśmiechnęła się ironicznie. – Nienawidzę jej. I słyszałam, że ma nadzieję zrobić z Gila Alfę. Sissy prychnęła. - Na jakiej planecie miałoby się to stać? - Posiadanie silnej kobiety u swego boku na pewno by mu w tym pomogło.

~ 186 ~

Najbardziej obraźliwy dla Sissy był sposób, w jaki patrzyły na nią, jakby oczekiwały, że się załamie albo coś. - Naprawdę myślicie, że jestem taka żałosna? Gdy nie odpowiedziały, odstawiła z hukiem butelkę. - Idę do łazienki. - Sissy, poczekaj. Nie twierdzimy… Ale ona odeszła zanim Ronnie mogła skończyć to, co do diabła chciała powiedzieć. Zatrzymała się w łazience, żeby zrobić to, co miała do zrobienia, ale nie chciała jeszcze wracać do stolika, dopóki nadal miała ochotę uderzyć kogoś w twarz. Zamiast tego, wyszła tylnymi drzwiami na alejkę. Jak tylko drzwi się zamknęły, Sissy usłyszała hałasy dobiegający z kontenera na śmieci. Obeszła go i zatrzymała się, wpatrując się w wilka do połowy w nim zanurzonego. - Wujek Eggie! Jej wujek wychylił się z kontenera, a jego bursztynowe oczy były szeroko otwarte. - Wiesz, że nie powinieneś grzebać w śmieciach. – Gdyby nie ciotka i Dee-Ann, wujek prawdopodobnie mieszkałby gdzieś na ulicy. – Pędź do domu, – zamachała na niego rękami, żeby odszedł, – zanim ktoś tu przyjdzie i cię zobaczy. Jego spojrzenie na chwilę przesunęło się z powrotem na kontener – kto wiedział, co tam zobaczył i czego chciał – zanim uciekł do lasu. Ciotka powinna być wdzięczna. Sissy właśnie ocaliła ją od posiadania jeszcze jednej rzeczy przyniesionej do jej domu, z której Eggie obiecywał, że coś zrobi, ale nigdy tego nie robił. Sissy nie wiedziała, jak kobiety z jej rodziny wytrzymywały ze swoimi mężczyznami. Wydawało się, że wkładają w to dużo pracy w zamian otrzymując niewielką nagrodę. Podeszła do kontenera i zajrzała do środka. Radio. To musiało być radio. Wujek prawdopodobnie myślał, że je naprawi, a potem sprzeda w Internecie. - Myślisz o rzuceniu się do środka? Sissy krzyknęła na głos Mitcha. - Nie skradaj się tak.

~ 187 ~

- Przyszedłem, żeby sprawdzić, czy wszystko z tobą w porządku. Patrzyłaś tak tęsknie w ten kosz. - Wcale nie, ja po prostu – och! Zapomnij. – Odwróciła się i stanęła przed nim. – A tak poza tym, czego chcesz? - Chcesz zatańczyć? Sissy zmarszczyła brwi. - W alejce? Pstryknął palcem w jej czoło. - Ała. - Nie tutaj, głupolu. - Głupolu? - W środku. - Grają prawdziwą muzykę czy więcej tego bzdurnego karaoke? - Dlaczego nie przyznasz, że zostałem okradziony z mojej muzycznej kariery, ponieważ społeczeństwo nie może poradzić sobie z moją wrodzoną seksualnością? - Albo mogę przyznać, że jesteś wariatem. Ale to byłoby zbędne. – Skierowała się do drzwi, a Mitch za nią. - Spójrz na siebie, używasz wielkich słów, takich jak zbędne. Otwierając drzwi jedna ręką, drugą zamachnęła się na Mitcha. Złapał ją i się roześmiał. - Brak poczucia humoru. - Niektórzy tak twierdzą. Była prawie na korytarzu, gdy Mitch zapytał. - A tak poza tym, kim był ten facet? Sissy zatrzymała się i odwróciła. Od razu wiedziała, kogo miał na myśli. - To był Gil Warren.

~ 188 ~

- Były chłopak? Sissy wycofała się z powrotem do alejki, pozwalając drzwiom zamknąć się za nimi. - Tak. Były chłopak. - Nie powiedziałaś mi, że nadal tu mieszka. - Nie wiedziałam. Twierdzi, że wrócił i planuje zostać. – Sissy wsunęła lewą rękę do kieszeni swoich szortów, ponieważ Mitch nadal trzymał jej prawą. – Dlaczego uderzyłeś go piłką? Mitch oglądał jej rękę, pocierają kciukiem jej knykcie. - Wyglądałaś na rozdrażnioną, jakby wam przeszkadzał. – Wzruszył ramionami, jego spojrzenie nie opuszczało jej ręki. – I nie podobało mi się, że z tobą rozmawiał. Nie chciałem też, żeby patrzył na ciebie. Zasadniczo, od razu go znienawidziłem. Sissy przełknęła. - Ja... hm... rozumiem. W końcu przeniósł wzrok na jej twarz. - Jesteś wściekła? - Ani trochę. – I wtedy Sissy zrobiła to, co chciała zrobić już od bardzo długiego czasu. Wspięła się na palce i pocałowała Mitchella Shaw. Nic dramatycznego lub godnego filmu. Nie wpakowała mu języka głęboko do gardła, ani nie wskoczyła mu w ramiona. Po prostu przycisnęła swoje usta do jego. Prawdopodobnie to był najsłodszy, najniewinniejszy pocałunek, jaki dała jakiemukolwiek, niespokrewnionemu z nią, mężczyźnie. Ale gdyby nie wiedziała lepiej, pomyślałaby, że złapała męskiego penisa w odpowiedzi, jaką dostała. Nagle, ręce Mitcha zanurzyły się w jej włosach, jego gorące usta napierały na jej, gdy pchnął ją na drzwi. Jego język wsunął się do jej ust, wirując wokół jej. Smakując, badając. I Sissy czuła jak jej ciało roztapia się tak, jak nigdy wcześniej. Och, to było takie wspaniałe. Tak. Takie przyjemne, obłapiać Sissy w alejce na tyłach baru. Ale nigdy nie spodziewał się, że ona go pocałuje. A już z całą pewnością nie spodziewał się, że poczuje taki wybuch, który pochodził z tego, co było niczym ~ 189 ~

więcej niż słodkim, miękkim pocałunkiem. Prawdopodobnie niczym więcej niż prostym "dziękuję" za załatwienie sprawy z jej byłym. A on wyolbrzymił to w zupełnie nieproporcjonalny sposób. Ale smakowała tak cholernie dobrze, a pachniała jeszcze lepiej. To nie było, tak naprawdę, w porządku. Ale był tylko w pewnym sensie człowiekiem! Wycofaj się. Musisz się wycofać. Za minutkę. Zdecydowanie wycofa się za minutę. Tak sobie obiecał. Ale wtedy Sissy zarzuciła ramiona na jego szyję, przyciągając go bliżej. Jej prawa noga owinęła się wokół jego, a goła stopa zaczęła przesuwać się w górę i w dół jego łydki. Jej język splątał się z jego, palce zanurzyły głęboko w jego włosach przytrzymując go, odwracając rolę i biorąc jego usta z większą pasja, niż mógłby doświadczyć, z kim innym. Kiedy nagle odsunęła usta, Mitch nie wiedział, co robić. Błagaj. Nie był tak silny, by nie żebrać. Zwłaszcza, gdy jego fiut niemal kazał mu błagać. Błagaj, do cholery! Błagaj! Sissy odsunęła swoje ciało, ale złapała go za koszulę. - Chodź. – Cofnęła się, otworzyła drzwi i weszła z powrotem do klubu ciągnąc Mitcha za sobą. Zatrzymała się przy stoliku, przy którym Ronnie siedziała na kolanach Brena, a Dee nigdzie nie było widać. Sissy złapała kluczyki od samochodu i wyszła, nadal ciągnąc za sobą Mitcha. Do dnia swojej śmierci, Mitch nigdy nie zapomni wyrazu twarzy swojego brata. Bren wyglądał na oszołomionego i trochę spanikowanego, widząc jak Sissy ciągnie Mitcha za sobą. To było jak z klasyka. Ronnie ziewnęła. Jak już wyszli na zewnątrz, Sissy wepchnęła go do samochodu. - Wsiadaj. Wiedział, że pozwalając jej prowadzić, tak naprawdę ryzykuje życie i zdrowie, ale nikt nie dowiezie ich szybciej do domu, a on musiał być w środku Sissy. Musiał poczuć, jak to jest, zatopić się w niej i pieprzyć ją tak długo, dopóki oboje nie przestaną widzieć wyraźnie. Potrzebował tego bardziej niż czegokolwiek innego.

~ 190 ~

***

Pete O'Farrell Jr. wyszedł z drogiej francuskiej restauracji i podszedł do swojego samochodu, zaparkowanego w tylnej alejce. Zawsze tak robił na wypadek, gdyby miał powód do szybkiej ewakuacji. Jeden z jego ludzi, wolno myślący wielkolud, zwany Meat, powinien na niego czekać. Jak tylko zorientował się, że Meat’a nigdzie nie widać, Pete ruszył z powrotem do restauracji. Ale ona już stała przed drzwiami. Słyszał o niej. Nie mogłeś dorastać w jego sąsiedztwie i nie słyszeć o niej. Roxy O'Neill. Była dziwna, jak mówiono. Dziwna, seksowna i niebezpieczna. Ale nikt nie wiedział dlaczego. Ale po prostu wiedzieli, żeby uniknąć jej i jej sióstr. I wiedział, dlaczego tu była. Żeby walczyć o życie swojego syna. Wbrew powszechnemu przekonaniu, Pete nie zlecił zabójstwa tego gliniarza. Do diabła, ten dzieciak zrobił coś, czego nikt nie był w stanie zrobić... pozbył się jego staruszka. Co prawda, przez pewien czas wydawało sie, jakby ten gliniarz był w stanie zdjąć większość najważniejszych facetów w bandzie, ale dobry prawnik – jakim był – mógł znaleźć wszelkiego rodzaju powody, żeby odeprzeć zarzuty. Jedne po drugich, odrzucał te zarzuty w ciągu kilku ostatnich lat. Prawie czuł się źle z powodu tego dzieciaka. Ale problem z zarzutami na Peteya był taki, że policjant sam był świadkiem. Bo Mitch Shaw znalazł się w niewłaściwym miejscu o właściwej porze i złapał Peteya O'Farrella na podcinaniu gardła jakiejś małej dziwce, która zrobiła błąd grożąc mu tym, że pójdzie do trzeciej żony Petey’a i powie o ich romansie. Był to typowy, głupi ruch Peteya O'Farrella, a gliniarz akurat to zobaczył. Może gdyby to nie była kobieta, gliniarz dalej działałby pod przykrywką, dopóki nie zebrałby więcej dowodów. Ale nie wytrzymał i omal nie zabił staruszka. Chłopaki powiedzieli Pete’owi, że to było dziwne jak Shaw stał się... inny. Zawsze był taki łagodny i beztroski, kiedykolwiek Pete z nim rozmawiał, więc nikt się tego nie spodziewał. Ale gliniarz jakoś zdołał się uspokoić i przymknął staruszka, demaskując się na dobre. A dla Pete'a Jr.... życie stało się piękne. - Witam, Peter. - Miss O'Neill.

~ 191 ~

- Mam nadzieję, że masz kilka minut na rozmowę ze mną. Uśmiechnął się. Wzruszył ramionami. - Nie wiem, co ci powiedzieć. Policja już była w mojej firmie i powiedziałem im to, co miałem do powiedzenia... zlecenie na twojego syna nie jest moje. - A ja w to wierzę. Jednak wiem, że zrobił to twój ojciec. - Nie mogę ci tego powiedzieć. - Szzz. – Machnęła ręką. – Nie o tym mówię. Chcę się dowiedzieć, co ty o tym myślisz. Potrząsnął głową. - Nie rozumiem. - Gdyby zamach się udał, co byś zrobił? - Pytasz mnie, czy chcę, żeby twój syn zginął? - Pytam cię, czy wiesz, czym ryzykujesz widząc go martwego. Jego uśmiech powrócił. - Miss O'Neill… Głośne uderzenie ucięło jego słowa, więc się odwrócił. Rzucili Meata na dach jego samochodu, a potem... coś wylądowało na nim. To było wielkie, złote i... zakrwawione. - Chcę, żebyś odpowiedział na moje pytanie, chłopczyku. Bo widzisz… A kiedy Pete się odwrócił, kolejne coś stało obok Roxy O'Neill, przysuwając się do niej, a potem Pete usłyszał to dziwne... burczenie i zobaczył kolejne dwa na końcu alei. I dwóch samców u wylotu alei. Wiedział, że to były samce, ponieważ mieli te duże grzywy. Mógł zacząć krzyczeć o pomoc, ale coś mu mówiło, że nie daliby mu tej szansy. Miał broń, ale wiedział, że nie zdąży jej wyciągnąć, bo szybciej go rozerwą. Było późno... i nikogo na zewnątrz. I kto by w to uwierzył? - ... chcę wiedzieć, czy twój ojciec jest moim jedyny problem... czy ty też? ~ 192 ~

Potrząsając głową, gdy samce zbliżyły się do niego, Pete wyjąkał. - Nie, ma’am. Nie jestem. - To dobrze, chłopczyku. To dobrze. – A potem jej ręka chwyciła go za gardło, a te długie, jaskrawoczerwone paznokcie nagle stały się jakieś inne – grubsze, twardsze, bardziej ostre – i wbiły się w jego skórę. Bez wysiłku z jej strony, popchnęła go do tyłu, dopóki nie uderzył w samochód. Głowa Meata była dokładnie przy Peterze. Jeśli facet jeszcze oddychał, to już niedługo. Ten stojący na Meat’cie pochylił się, a krew i ślina skapnęła na czoło Pete'a. - Znasz mnie – powiedziała Roxy. – Jeśli jeszcze nie, wiem, że słyszałeś o mnie. A mój chłopiec znaczy dla mnie więcej, niż mogłabym powiedzieć. Zajmę się twoim ojcem – a ty nie powinieneś przejmować się żadnymi problemami – tylko upewnij się, gdy przyjdzie odpowiedni czas, żeby wszyscy odczepili się od mojego chłopca. Rozumiesz? Pete przełknął i skinął głową. - Dobrze. Ponieważ bez względu na to, co będziesz próbował zrobić mnie... mojemu chłopcu... to wiedz, że jest nas więcej. I może się zdarzyć, że to ciebie będą szukać. Rozumiesz to, prawda? Skinął głową. - Chcę usłyszeć te słowa. - Tak. Rozumiem. - Dobrze. – Odsunęła się od niego i cała reszta również, wślizgując się w ciemność, jakby nigdy ich tu nie było. – Doceniam to, że nawzajem się zrozumieliśmy. – Jej ręka zsunęła się z jego gardła, a on zamrugał, ponieważ mógłby przysiąc, że widział pazury albo... albo... coś podobnego zanim te duże, jaskrawoczerwone paznokcie wróciły. A potem dumnie ruszyła alejką, prosta złota torebka zwisała z jej ręki. - Powodzenia w przejęciu biznesu, Pete. Myślę, że będziesz świetny. Jesteś o wiele bystrzejszy, niż kiedykolwiek był twój staruszek. Potem zniknęła. A całe to ciężkie francuskie jedzenie podeszło mu do góry.

~ 193 ~

***

Sissy cisnęła swój samochód do granic możliwości, gdy przedzierała się przez Smithtown, próbując dostać się do domu, by mieć Mitcha w łóżku... albo na podłodze... albo gdziekolwiek, gdzie będzie mogła go mieć. Kiedy już raz podejmowała decyzję, to Sissy się nie wahała. Nie zadręczała się swoją decyzją. Ani nie roztrząsała czy dobrze robi. Kto miał na to czas? Do tego, jej ciało wysyłało żądania, które musiała spełnić, albo umrze próbując. Zahamowała gwałtownie przed domem rodziców. Mitch uwolnił swój uścisk z deski rozdzielczej i zrelaksował się w fotelu. Sissy nie wiedziała, jak długo tak siedzieli, ale w końcu odwróciła się na siedzeniu do niego. - Czy istnieje jakiś powód, dla którego wciąż tu siedzimy? - Och... nie chciałem cię poganiać. Sissy popchnęła jego ramię obiema rękami. - Wysiadaj! Natychmiast! Śmiejąc się, Mitch wysiadł ze swojej strony, a Sissy wyrwała kluczyk ze stacyjki i szybko otworzyła drzwi od strony kierowcy. Razem skierowali się do schodów na ganku. Ale kiedy Sissy stanęła na najwyższym stopniu, ból przeszył jej stopę, a ona zawyła, natychmiast skacząc na jednej nodze, jednocześnie chwytając się za zranioną stopę. - Co się stało? - Drzazgi! Mitch położył ręce na biodrach. - Jaja sobie ze mnie robisz, prawda? Sissy oparła się plecami o poręcz ganku i podniosła nogę do jego twarzy. - Drzazgi! – krzyknęła ponownie. - Cholera. To są drzazgi. – Mitch spojrzał jej w twarz. – No pewnie, skoro upierasz się chodzić boso… ~ 194 ~

- Nikt w Smithtown nie nosi butów w lecie. - Czy to jakieś prawo? Sissy warknęła i podskakując skierowała się do domu, ale Mitch chwycił ją pod kolanami i podniósł. Przytrzymał ją tylko za nogi, a jej głowa niebezpiecznie zawisła nad ziemią. Pisnęła, a Mitch nią potrzasnął. - Przestań skamleć. Musisz by twarda. Bez wysunięcia kłów, Sissy ugryzła tył jego nogi. - Zrób to jeszcze raz, – ostrzegał żartobliwie, – a puszczę cię na głowę. A teraz się uspokój. Mitch zabrał ją do bawialni i rzucił na kanapę przed telewizorem. Sissy chciała usiąść, ale Mitch popchnął ją z powrotem kładąc rękę na jej czole. Zaczęła machać na niego rękami, a on bił ją po nich, jednocześnie odwracając od niej twarz. Kiedy się tym znudził, powiedział. - Połóż się i bądź cicho. Pan Kiciuś sprawi, że poczujesz się lepiej. Sissy przestała walczyć. - To brzmi dziwnie – i niewłaściwie. Mitch złapał koc z drugiego krzesła i zaczął przykrywać całe jej ciało. - Na zewnątrz jest ponad trzydzieści stopni. Nie musisz… Gdy koc zakrył jej twarz Sissy warknęła. Potem wcisnął szczelnie koc pod poduszki kanapy, więc Sissy została tymczasowo uwięziona. Kopała i walczyła, żeby wydostać się spod tego cholernego koca, ale do tego czasu, Mitch wrócił z apteczką, którą przyniósł z łazienki na pierwszym piętrze. Sięgnęła po swoją stopę. - Mogę to zrobić… - Nie. – Odsunął jej ręce i podniósł jej nogi, żeby mógł usiąść na kanapie. A potem opuścił jej nogi z powrotem na swoje kolana. – Okej. Zobaczmy, co my tu mamy. – Podniósł jej stopę i dodał. – No cóż, to co tutaj mamy to jakiś pieprzony kajak. - Naprawdę? – Uderzyła go piętą w twarz, a jego głowa odskoczyła w bok. – Jak duża jest teraz, Mitch? ~ 195 ~

Potarł uderzony bok twarzy. - Drobna elfia stópka? - Dokładnie. Sissy przygryzła wnętrze swoich ust, żeby powstrzymać się od śmiechu. Nie wiedziała, co było w nim takiego, ale chłopak miał sposób. Nigdy tak naprawdę nie myślała, że koty są głupie, ale Mitch zdecydowanie był głupkowaty. - Czy amputujemy tutaj? Bo chyba nie chcemy, żeby wdało się zakażenie. - Mitchell... - Okej. Okej. Nie ma potrzeby robić się drażliwą. To była tylko jedna z wielu opcji. – Wyciągnął z apteczki pęsetę i ponownie podniósł jej nogę, oglądając ją uważnie. – Weszła dość głęboko, więc prawdopodobnie nie będzie to zbyt przyjemne. - Spotkałeś moją matkę? – zapytała Sissy. – Wyciągnęłam kiedyś rękę przez okno, a ta kobieta po prostu szarpnęła… ałaaaaa! - Gotowe. – Mitch uniósł trzy drzazgi. Piorunując go wzrokiem, Sissy sięgnęła do swojej stopy, a on ponownie odsunął jej ręce. - Te ręce nie są czyste. - Myłam je w klubie. I czy jodyna jest naprawdę konieczna? – zaprotestowała, kiedy wylał trochę na wacik. – Czy nie ma tam czegoś przeciwbólowego? - Jestem pewny, że tak. – Przycisnął nasączony jodyną wacik do jej stopy. – Ale wolę to – powiedział ponad jej skowytem. Po oczyszczeniu i owinięciu małym bandażem, Mitch położył jej stopę z powrotem na swoich kolanach. - Proszę. Zrobione. Nie było tak źle, prawda? - Nie, jeśli jesteś doktorem Mengele 15 – mruknęła. - Znowu słyszę to skomlenie. 15

Joseph Mengele - niemiecki lekarz w czasie II W.Ś., doktor medycyny i antropologii, zwany Aniołem Śmierci.

~ 196 ~

Sissy cicho warknęła zanim para zamilkła, a wszystko nagle stało się bardzo niezręczne. Mitch lekko wzruszył ramionami. - Domyślam się, że po tym wszystkim, nastrój trochę się zepsuł, co? - Mówisz to, ponieważ straciłeś swoją erekcję, czy dlatego, że znowu nie chcesz mnie ponaglać? Oboje spojrzeli na jego krocze. - A więc martwisz się o ponaglanie mnie. - Po prostu chcę, żebyś była pewna. Sfrustrowana, Sissy wyprostowała się i szybko usiadła okrakiem na jego talii. Złapała w garście jego T-shirt i przyciągnęła do siebie, dopóki ich twarze nie dzieliły centymetry. - Wiesz, czego chcę, Mitchell? – I zanim zdążył odpowiedzieć dodała. – Dać się przelecieć. Najchętniej przez ciebie. Gdybym nie była pewna, nie byłoby nas tutaj. Nie siedziałabym na twoich kolanach z mokrą, niespełnioną cipką, a ty nie miałbyś tej zdrowej długości fujary w swoich spodniach. Więc przestań kpić, wyskakuj ze spodni i poddaj się temu, zanim stanę się drażliwa. Mitch spojrzał na jej twarz. - Jestem już bardzo podkręcony. Sissy uśmiechnęła się lubieżnie do kota, jej tyłek otarł się o ukrytego pod dżinsem fiuta. - W takim razie, wszystko w porządku. Myślał, że po tych słowach, Sissy skoczy na niego. Ale nie. Zamiast tego, zaczęła głaskać jego policzki, szyję, cały czas obserwując jego twarz. Mitch naprawdę lubił Sissy. Podobało mu się to, że nie wstydziła się nikogo i niczego. Wiedziała, czego chce, i sięgała po to. Chrystus wiedział, że lubił to w tej kobiecie. Siedząc na jego kolanach, Sissy patrzyła na niego. Odsunęła włosy z jego twarzy i powiedziała. - Boże, ale masz włosów.

~ 197 ~

- Hej, – poprawił, – to nie są tylko włosy. To jest moja wielka jasnobrązowa grzywa. To znak mojej nieodpartej męskości. - Chyba bardziej twoich druzgocących bzdur. Uśmiechnął się. - To też. Sissy pochyliła się ku niemu. - Podnieś się trochę. Zrobił tak, a Sissy chwyciła dół jego koszulki i uniosła nad jego głową. Rzuciła niebieski T-shirt za siebie i przebiegła rękami po jego klatce piersiowej. - Boże, Mitch. Wypełniłeś się w bardzo przyjemny sposób, odkąd zjadasz całe moje - i miasta - jedzenie. Mitch przeciągnął dłonią po policzku Sissy. - To twoja wina. Nikt ci nie kazał tak dobrze gotować. - Po prostu cieszę się, że coś wyszło z tego karmienia ciebie. – Dłońmi pieściła jego ramiona, szyję, a potem wsunęła je w jego włosy. Zacisnęła w nich pięści, odchylając jego głowę do tyłu i pochylając się, żeby mogła spojrzeć mu w oczy. – Nie mogę się już doczekać, kiedy będziesz we mnie. Cholera. Naprawdę, po prostu... cholera. Mitch pocałował Sissy, jego język wsunął się do wnętrza jej ust, rozkoszując się jej wspaniałym smakiem. Zsunął ręce w dół jej pleców, by móc chwycić ją za pośladki, przytrzymać ją mocno, dopóki potrzeba ujrzenia jej nagiej nie przejęła całkowitej kontroli. Chwytając jej koszulkę, Mitch przeciągnął ją przez jej głowę i rzucił na podłogę za nią. Pod koszulką miała czarne kąpielowe bikini, paseczki zwisały z jej ramion. Owinął oba zwisające końce wokół każdego palca wskazującego i pociągnął, aż się rozluźniły i rozdzieliły na jej karku. Opuścił ręce, paseczki nadal były owinięte na jego palcach, i patrzył jak góra opada. Sissy, nie czując się nieśmiała ani niepewna, trzymała ręce przy swoich bokach, podczas gdy on patrzył do syta. Jej piersi były pełne, ale nie ogromne, jej jasnobrązowe sutki już były twarde i spragnione. Miała kilka bladych blizn na piersi i

~ 198 ~

bardziej świeżą tuż przy obojczyku. Mitch przesunął palcem po bliznach, natychmiast zauważając zdezorientowany wyraz na twarzy Sissy, gdy nie sięgnął bezpośrednio do jej piersi. - Co? Sissy pochwyciła jego ręce i przycisnęła do swoich piersi. - Bierz się do roboty, cwaniaczku. Nie mam całego dnia. Mitch wyrwał ręce. - Nie popędzaj mnie. Dopóki nie skończę, to są moje piersi i będę się nimi bawił. Ty masz po prostu siedzieć i grzać się w promieniach mojego słońca. Sissy już miała powiedzieć Mitch’owi, co może zrobić z tym swoim grzaniem się, ale wtedy pochylił się do przodu i owinął usta wokół jej lewej piersi. Sapnęła, zszokowana rozmiarem przyjemności, która przepłynęła przez jej ciało. Jego usta były gorące, a jego język... utalentowany. Zawijając ręce wokół jego głowy, jej oczy odruchowo się zamknęły, przyciągnęła go bliżej do siebie. Ssał mocno, a cipka Sissy zaciskała się w rytm pociągnięć. Jęknęła cicho. - Nie mogę już dłużej czekać – szepnęła. Odsunął się i zepchnął ją ze swoich kolan. - Ściągnij z siebie resztę ubrań – zarządził, zanim się zerwał i nie wybiegł z pokoju, by wspiąć się po schodach. Zakładając, że wróci, Sissy ściągnęła szorty i rzuciła je przez pokój, a potem rozwiązała z tyłu bikini, by mogła je zdjąć. W momencie, gdy upuściła je na podłogę, Mitch zbiegł już po schodach, potykając się i prześlizgując się przez wejście do bawialni, by znaleźć się tam z powrotem. Ślizgiem zatrzymał się tuż przed nią, rzucając przez ramię na kanapę garść prezerwatyw. - Skąd je masz? - Twoim rodzice ukryli… Sissy uniosła rękę.

~ 199 ~

- Ani słowa więcej. - Nadal nie jesteś naga – powiedział do niej. - Nie jesteś konsekwentny. Albo jestem zbyt wolna albo za szybka. - Nieważne. – Mitch popchnął ją trochę do tyłu i opadł przed nią na kolana. Złapał dół bikini i szarpnął je w dół jej nóg. – Zrób krok. – Wyszła z nich, a on rzucił je przez swoje ramię. - Wracam za minutkę – powiedział zanim zanurzył twarz w jej cipce. Roześmiała się i ponownie sapnęła, gdy językiem zawirował na jej wilgotnej już szparce, a dłońmi rozchylał jej uda, by móc dostać się bliżej. Legendarny język lwa. Używany w sposób, do jakiego stworzył go Bóg, mógł oddzielić ciało od kości. Używany w inny sposób, powodował, że Sissy wiła się i nie była pewna, czy będzie w stanie utrzymać się na nogach. Wbiła palce we włosy Mitcha, przyciągając go bliżej, szerzej rozkładając nogi. Dłońmi Mitch przesunął po tylnej stronie jej nóg, dopóki nie chwycił jej tyłka, ugniatając go i ściskając, podczas gdy językiem kontynuował pracę w jej cipce. Zamykając oczy, Sissy poczuła, jak obmywają ją doznania. Minęło sporo czasu, odkąd czuła coś tak wspaniałego, coś, co potrafiło wywołać w niej uczucie odprężenia i pozwolenia robienia mu cokolwiek chce... Sissy gwałtownie otworzyła oczy i wyszarpnęła się z ramion Mitcha. Co ona robi? Znała swoje zasady... granice. Zawsze musiały być granice. Ale gdy spojrzał na nią z niepokojem, gdy zobaczyła swoje soki na tej pięknej twarzy, poczuła jak ta odrobina paniki zaczęła znikać, a jej granice zaczęły się zacierać. Nie chcąc pozwolić temu odejść, Sissy zrobiła to, co zawsze robiła tak dobrze. Przejęła kontrolę. - Wstań – rozkazała, chwytając Mitcha za włosy i podnosząc go. Poszedł z nią i pozwolił jej popchnąć się z powrotem na kanapę. Opadając przed nim na kolana, sięgnęła do rozporka jego spodni. Kiedy je rozpięła, chwyciła znoszone dżinsy i miękkie bawełniane bokserki i pociągnęła, chrząkając na niego, by uniósł swoje biodra. Uniósł je, a ona pociągnęła dżinsy w dół i je zdjęła.

~ 200 ~

Mając go kompletnie nagiego, Sissy dała sobie chwilę, by popatrzeć na doskonałość przed sobą. Cała ta siła zapakowana w jeden złoty pakiet z fiutem, który mógłby udławić nosorożca. Kładąc ręce na jego nogach, Sissy zaczęła od kolan i przesunęła dłońmi po twardym, muskularnym ciele. Podnosząc się trochę, pochyliła się i wargami otarła się o wewnętrzną stronę jego uda, podążając za nimi językiem. Sięgnęła po jego fiuta, który zrobił się rozkosznie cięższy i grubszy w ciągu ostatnich sekund. Delikatnie pogładziła językiem każdą żyłę i krawędź, okrążając główkę zanim skierowała się w dół. Warknął cicho, więc wiedziała, że podrażniła kota. Ale nie dbała o to. W tej chwili, miała pełną kontrolę nad nim i jego kutasem – nic nie mogło być słodsze. Sissy zawinęła usta wokół główki jego kutasa, językiem zlizała przedwytrysk, gdy go zassała. Mitch syknął przez zęby, a Sissy chwyciła jego jądra, ściskając je w tym samym momencie, kiedy połknęła go całego. Jasnacholerajasnacholerajasnacholerajasnacholerajasnacholera. Poza tym, Mitch zachował tylko podstawowe myśli. Sissy całkowicie wyczyściła mu umysł. Jego zdolność rozumowania, planowania, czy pogrywania z ludzkim życiem zostało chwilowo rozproszone przez jej niesamowite usta. Ponieważ minął już jakiś czas, odkąd zaufał kobiecie na tyle, żeby wpuścić ją do swojego łóżka, nie trzeba było zbyt wiele, żeby wybuchnął. Ale to nie była jakaś kobieta. To była nikczemny uśmiech Sissy. Nie zdawał sobie sprawy, aż do tej chwili, jak długo walczył ze swoim pociągiem do niej. Jak bardzo jej pragnął. A teraz ją miał – a ona wysysała jego komórki mózgowe prosto z głowy. Jęcząc, Mitch wbił ręce we włosy Sissy i przyciągnął ją bliżej. Przytrzymał ją mocniej przy sobie i pozwolił sile długiego, od dawna potrzebnego, orgazmu przepłynąć przez siebie prosto w jej usta. Sissy chwyciła jego uda, zamykając mocno usta wokół jego fiuta, połykając i ssąc spełnienie wypływające z jego ciała. Zadrżał trzy razy, zanim skończył dochodzić i westchnął z ulgą i zachwytem. Dysząc, opadł na kanapę. Puścił włosy Sissy, a ona puściła jego fiuta. Rozluźniła się, opadając tyłkiem na pięty, kciukiem ocierając kąciki ust.

~ 201 ~

Jeśli była wkurzona, że doszedł bez ostrzeżenia w jej ustach, nie pokazywała tego. Tak naprawdę, to Sissy Mae w tej chwili wyglądała na cholernie pewną siebie. Nie chodziło o to, że nie miała prawa być, ale o coś zupełnie innego. O coś, co Mitch nie bardzo potrafił określić. Zaczęła mówić, ale Mitch uniósł palec. - Daj mi chwilę – powiedział, przerywając jej. Wzruszyła ramionami i usiadła po indiańsku na podłodze. Mitch przeciągnął rękami przez swoje włosy, pot błyszczał na jego twarzy, i wciąż wpatrywał się w Sissy przez na wpół przymknięte powieki. Zajęło mu dobrą minutę uświadomienie sobie, co za wyraz miała na swojej twarzy – kontrolę. Myślała, że ją ma. Widział ten sam wyraz na twarzach alfonsów, kiedy nie mieli absolutnie żadnych dowodów, lub u podejrzanych o zabójstwo, którzy wierzyli, że udało im się gdzieś ukryć ciało. To prawda, że poziom obciągania, który właśnie otrzymał, prawdopodobnie z większości mężczyzn uczyniłby jej niewolnikami, dopóki by się nimi nie znudziła. Ale znał też jej logikę. Jeśli utrzyma nad nim kontrolę, będzie zdolna utrzymać kontrolę nad sobą. Będzie na tyle dzika w łóżku, żeby było interesująco i sprawi, że wróci po więcej, ale jej serce, tak naprawdę, nigdy nie będzie zaangażowane. Ona nigdy prawdziwie nie będzie zaangażowana. I dlaczego, do diabła, miałby tego chcieć? Mógł dostać sensowne pieprzenie od każdej. A już z całą pewnością mógł dostać to od kobiet, które były cholernie mniej niebezpieczne dla jego zdrowia psychicznego, niż Sissy Mae Smith. Nie, nie. To mu się nie podobało. Nawet, jeśli to miało trwać tylko do wschodu słońca, chciał jej całej na te kilka godzin. I będzie ją miał. Mitch usiadł, oparł łokcie na kolanach, a potem po prostu wpatrzył się w nią. Wpatrywał się w nią, dopóki jej zadowolony z siebie uśmiech nie zniknął i nie zaczęła wyglądać na trochę zdenerwowaną. Ahh. Cudowne korzyści płynące z bycia policjantem. - O co chodzi? – zapytała w końcu, podnosząc nogi, aż do złączenia się kolan, i owijając ramiona wokół łydek. Tym jednym ruchem, całkowicie odcięła się od niego.

~ 202 ~

- Jesteś wilgotna? Sissy prychnęła. - Przez większość czasu. Chryste, co za para. Musieli być dwojgiem najbardziej napalonych ludzi na planecie. Kiedy był zmotywowany, Mitch mógł dosłownie wytrzymać całą noc. Ale nieważne, jakie bzdury kobiety mówiły swoim przyjaciółkom, nie zawsze były z tego zadowolone. Jednak miał wyraźne odczucie, że Sissy była jedną z tych kobiet, która faktycznie mogła za nim nadążyć. Ale nie chciał, żeby traciła czas na próbach dowiedzenia się, jak go kontrolować. Mogła kontrolować te psy, które węszyły wokół niej, ale on nie był jakimś tam psem. Mitch wstał i skinął na nią ręką. - Wstań. Uśmiechając się, powoli wstała. Znów czuła się pewna siebie, pełna kontroli, ponieważ on znów był twardy i wiedziała bez wątpienia, że jej pragnął. Zobaczył to na jej twarzy, w sposobie jej poruszania. - Co? – zapytała cicho z wysokości swoich stu osiemdziesięciu centymetrów. Używając tylko czubków palców, pogładził jej twarz i policzki. Oczy Sissy zaczęły się zamykać, ale potrząsnęła głową i zrobiła krok w tył, żeby odsunąć się od niego. Mitch wsunął jedną rękę za jej szyję, przytrzymując ją w miejscu w luźnym uścisku, jednocześnie przysuwając się bliżej, dopóki nie poczuł jej skóry przy swojej. Jak drapieżniki, którymi byli, Mitch i Sissy wpatrywali się w siebie, próbując dowiedzieć się, kto z nich był silniejszy, bardziej wpływowy. A potem oboje się uśmiechnęli, ponieważ w tej chwili, nic już nie miało znaczenia. Pocałował ją mocno, jedną ręką trzymając jej kark, a drugą owijając wokół talii, by następnie zsunąć ją w dół i chwycić jej tyłek. Naprawdę miał fizia na punkcie jej tyłka. Przyciągnął ją bliżej i Sissy mogła poczuć, jak jego twardy penis wbija się w jej brzuch, i już nie mogła dłużej czekać.

~ 203 ~

Sissy zawinęła ramiona wokół szyi Mitcha i owinęła nogi wokół jego bioder. Rozkosznie dużymi dłońmi chwycił jej tyłek, ściskając i puszczając go, podczas plądrowania jej ust. Mitch, który zawsze wydawał się być taki zdystansowany do wszystkiego – prawdziwy lew koczownik bez Dumy – wywoływał w niej uczucie, jakby był tu tylko dla niej. Nie mogła uwierzyć, jaki to był afrodyzjak. I najwyraźniej, dla obu nich. Siadając na kanapie z Sissy wciąż w swoich ramionach, Mitch przytrzymał ją mocno jedną ręką, a drugą po omacku szukał na kanapie prezerwatywy. Sissy głaskała jego ramiona, plecy. Ich pocałunek się nie kończył, dopóki Mitch się nie odwrócił, nie popchnął ją na kanapę i nie przykucnął przed nią. Chwycił jej biodra, uniósł do góry i przyciągnął do krawędzi kanapy. Sissy oparła płasko ręce, opierając się o poduszkę za sobą. Patrzyła, jak Mitch zakłada prezerwatywę, zanim ustawił swojego fiuta naprzeciw jej wilgotnej szparki. A potem się nie poruszył. Mokra, napalona i zaniepokojona, Sissy straciła swoją cierpliwość już jakiś czas temu. Więc zdeterminowana, chwyciła Mitcha za włosy i szarpnęła mocno. Uśmiech, który jej posłał był zabójczy, a potem jednocześnie przyciągnął ją i wysunął biodra do przodu, wbijając się w nią swoim kutasem jednym niesamowitym pchnięciem. Głowa opadła do tyłu, a Sissy westchnęła z czystej przyjemności. Jeszcze lepsze było to, jak Mitch znieruchomiał na dobrą minutę, a jego fiut pulsował wewnątrz niej. Był duży, wypełniał ją całkowicie, a nawet trochę więcej. Był ból... ale bardzo jej się to podobało. - Spójrz na mnie. Sissy uniosła głowę na ten rozkaz. Jego kły były wysunięte, oczy jak u dużego kota. Potem zorientowała się, że jej kły również były wysunięte, a oczy prawdopodobnie zmieniły się na wilcze. Nawet więcej, uwolniła swoje pazury i w tej chwili rozdzierała ulubiona kanapę swojej mamy. Nie obchodziło jej to. Kupi tej suce nowa kanapę. Później. Dużo później.

~ 204 ~

Jeden kącik ust Mitcha się uniósł, a Sissy podziwiała ogromny rozmiar jego kłów. Co prawda, widziała już wcześniej te kły, ale nie wtedy, gdy byli nadzy i się pieprzyli. Powinna być przerażona. Ale nie była. Była tak nakręcona, że ledwie mogła myśleć. - Pieprz mnie – rozkazała, niezdolna wytrzymać jeszcze jednej sekundy. – Pieprz mnie. Jej głos opadł o kilka oktaw. Mitch odpowiedział na to, opierając kolana o kanapę i prostując się. Wycofał biodra, wyciągając z niej swojego penisa, przytrzymując jej oczy swoim spojrzeniem, i wbił się w nią z powrotem. Sissy warknęła jeszcze raz, całkowicie uwalniając swoją wewnętrzną wilczycę w absolutnej radości, podczas gdy Mitch mocno ją pieprzył. Nie powstrzymywał się; i ona tego nie chciała. Ich oczy były wpatrzone w siebie, Sissy nadal niszczyła kanapę matki, a Mitch trzymał ją, jakby od tego zależało jego życie. Kiedy całe jej ciało zaczęło się trząść, Sissy zaczęła się martwić. Jej orgazmy zawsze były proste i zwykłe. Kiedy się w nią wbijano, sapała kilka razy, skręcała się, wzdychała i uśmiechała. Była szczęśliwa, facet był szczęśliwy i wszystko było dobrze na tym świecie. Ale to... to zmieniło się w coś poza kontrolą i było niebezpieczne. Jej ciało stało w ogniu, pot się z niej wylewał, jej jęki zamieniły się w krótkie okrzyki i nie mogła powstrzymać tych cholernych dreszczy. I przez cały ten czas, Mitch tylko patrzył na nią. To też na nią działało. Ten wyraz jego twarzy, głód w jego oczach. Wbił się w nią o jeden raz za dużo i Sissy przekroczyła tę krawędź, jej całe ciało zamknęło się, gdy ona... gdy ona... Krzyk, który z niej wyrwał, nie był na pewno ludzki, więc była wdzięczna, że nikt nie mieszka wystarczająco blisko jej domu, bo inaczej wezwano by szeryfa, a to byłoby, co najmniej żenujące. Mitch odpowiedział na jej krzyk swoim własnym rykiem. Ryknął, wstrząsnął się i doszedł. Kiedy skończył, wymruczał jakieś przekleństwa zanim upadł na nią, wciskając ją w kanapę. Ich zlane potem ciała pozostały złączone, dopóki ich ciężkie oddechy się nie uspokoiły, a tętno nie wróciło do normy.

~ 205 ~

W końcu, Mitch podźwignął się z niej i zsunął na podłogę, plecami opierając się o kanapę. Czując się niewygodnie na podartych poduszkach, Sissy usiadła obok niego. Przez kilka długich minut, nic nie mówili. Zamiast tego, Sissy patrzyła przez pokój, a Mitch zdjął prezerwatywę i wytarł się używając do tego chusteczki wyciągniętej z pudełka na stoliku obok, a potem wrzucając wszystko do kosza przy kanapie. Sissy wiedziała, że koniecznie będzie musiała wyrzucić śmieci zanim wyjadą i zanim wrócą jej rodzice, albo będzie musiała wysłuchiwać o tym do końca życia. W końcu, po tym, co zrobili czuli się, jakby minęły godziny, ale tak naprawdę było to tylko jakieś dziesięć minut, a Mitch przemówił. - To twoja wina – powiedział.

Tłumaczenie: panda68

Beta: axses

~ 206 ~

Rozdział 14

Sissy pochyliła się do przodu, opierając ramiona na uniesionych kolanach, i spojrzała na niego. - Moja wina? Jak to może być moja wina? Mitch odgarnął mokre włosy ze swojej twarzy, nie będąc pewnym czy kiedykolwiek dojdzie do siebie po takim orgazmie. - No tak, i oboje to wiemy. Odetchnąwszy głęboko, Sissy kiwnęła głową. - Rozumiem. – Pogłaskała jednym palcem czarny Celtycki tatuaż obejmujący jego lewy biceps. – Podoba mi się. - Dzięki – mruknął z roztargnieniem, zastanawiając się, co ma robić dalej. - To zostało zrobione tak precyzyjnie. – Aż nagle, ta zwodniczo mała pięść uderzyła w miejsce, gdzie miał tatuaż. - Ała! Do diabła, za co to było? - Czy myślisz, że jestem z tego powodu szczęśliwa? – krzyknęła, zrywając się na nogi. – I to jest twoja wina. Twoja! Mitch wstał. - A dlaczego moja? To nie ja mam cipkę, która wysysa z mężczyzny życie! - A ja nie jestem facetem, u którego wisi niczym u dobrze obdarzonego osła! Podnosząc rękę do góry, Mitch zapytał. - Czekaj… o co właściwie się kłócimy? Przez chwilę była cicho, a potem pstryknęła palcami. - Uczuciowa pułapka.

~ 207 ~

- Naprawdę? Nie wiem. Twoje cholerne piersi mnie hipnotyzują – dokończył mrucząc. - Nie mogę uwierzyć, że znowu jesteś twardy – westchnęła tonem, w którym brzmiał podziw. - To lwia sprawa. Zanim będę całkowicie wykończony, mogę tak godzinami. Dysząc, ręka Sissy spoczęła na jej brzuchu, a potem nagle ruszyła do niego. Automatycznie, instynktownie ruszył do niej. Byli już prawie w swoich ramionach, gdy oboje zatrzymali się, a potem odwrócili. - Musimy ustalić jakieś zasady – powiedziała, wypowiadając to, co było w jego umyśle. - Zasady. Tak, lubię zasady. - Cóż, jesteś policjantem. - Masz zamiar teraz to poruszać? - Nie bądź taki opryskliwy. – Cofnęła się od niego. – Jasne linie. Granice. Jestem całkowicie za granicami. – I by pokazać mu jak bardzo lubiła granice, narysowała w powietrzu palcami wskazującymi mały kwadrat. - No tak. Granice. - Nie będzie żadnych rozmów o miłości. - To znaczy, takich nieprzyzwoitych? Na przykład, kiedy powiem, gdzie masz położyć swoje usta albo jak chcę wcisnąć moje palce… - Nie – łypnęła na niego. – Ale przeczuwam, że nie będę musiała martwić się o miłosne rozmówki. Mitch wzruszył ramionami, nadal nie bardzo rozumiejąc, o co jej chodzi. - Coś jeszcze? Pocierając ręce jedna o drugą, Sissy kontynuowała chodzenie, ale za każdym razem jak odchodziła, Mitch nie mógł się powstrzymać od patrzenia na jej tyłek. Ta cholerna rzecz znów do niego przemówiła!

~ 208 ~

- Poza pieprzeniem, nie będzie żadnych oznak uczucia, jak na przykład niepotrzebne, niezwiązane z pieprzeniem dotykanie. I nie będziemy chodzić na randki. Nie przynosisz mi kwiatów. - Ani czekoladek? - Nie bądźmy nierozsądni. – Podeszła do drzwi i wróciła. – To ma być proste i nieskomplikowane. Nieważne, jak niesamowity będzie seks, nigdy nie będzie niczego więcej. – Stając teraz przed nim, położyła ręce na biodrach. – A wiesz dlaczego, Mitchell? - Dlaczego, co? Z westchnieniem i dramatycznym przewróceniem oczami, warknęła. - Dlaczego to ma być proste i nieskomplikowane? - Jestem pewien, że wiem, ale w tej chwili, jestem tak napalony, że ledwie zdołałem wypowiedzieć to zdanie. Sissy chwyciła jego twarz w swoje ręce. - Ponieważ ty, Mitchellu, potrzebujesz prostej nieskomplikowanej kobiety. Najlepiej w pełni ludzkiej. A ja potrzebuję mężczyzny, którego będę mogła kontrolować, żeby nie wchodził mi w drogę. Więc, niezależnie od tego, co się stanie, nie możemy pozwolić, by to się nam wymknęło z rąk. Rozumiesz? I tu miała rację. Sissy była takim typem kobiety, która mogłaby go całkowicie omotać, a on nigdy by się nie wyplątał. Była seksowna, wymagająca, nieprzewidywalna i poważnie niestabilna. Jeśli to nie ona wszczynała bójki, to z pewnością była w środku nich. Była piękna i niebezpieczna. Drapieżnik drapieżników. Ale co gorsze, jeszcze bardziej druzgocące, było to, że on odejdzie. Nie chodziło o to, że po prostu wyjdzie ze Smithtown, ale o to, że zostawi wszystkich, których zna i na których mu zależy, w tym również Sissy. Gdy będzie zeznawał, całe jego życie ulegnie zmianie, i Sissy zostanie niczym więcej, jak słodkim, dziwnym wspomnieniem. Więc musiał przestrzegać jej zasad i trzymać się tych granic. Jednak Mitch był na tyle bystry, iż wiedział, że nic z tej logiki nie będzie się liczyć. Bo jeśli naprawdę nie będzie ostrożny, to straci serce dla tej kobiety i prawdopodobnie będzie tego żałował do końca życia. - Nie pozwolimy, żeby to się nam wymknęło z rąk – powtórzył za nią.

~ 209 ~

- Zgadzasz się? - Tak. - To dobrze. – Znowu odeszła. Po kilku chwilach powiedziała. – Gapisz się na mój tyłek, prawda? Mitch wyrzucił ręce do góry. - Przemówiła! Odwróciła się twarzą do niego, kładąc ręce na biodra. - To nie będzie działać, jeśli nie będziesz się kontrolował, Mitchellu Shaw. - Mnie tego nie mów. – Wskazał swojego fiuta. – Powiedz to jemu. Sissy potrząsnęła głową. - Jeśli zacznę mówić do niego... to będzie w moich ustach. - Widzisz? Nie pomagasz! Podniosła ręce do góry. - Przepraszam. Przepraszam. Odchrząkając, Sissy podeszła do niego. Ręce trzymała przy swoich bokach, a jej oczy skupiły się na jego jabłku Adama. - Chcesz wziąć udział w stosunku płciowym jeszcze raz? Mitch zmarszczył brwi. - Co ty do diabła robisz? Tupnęła nogą. - Staram się zachować to bez emocji, głupi ośle. Więc współpracuj ze mną. - Okej. Okej. – Teraz on odchrząknął. – Tak. Byłbym bardzo zadowolony z udziału w stosunku płciowym z tobą... jeszcze raz. Sissy kiwnęła głową i zrobiła krok bliżej. Piersiami musnęła jego tors i Mitch walczył z dreszczem czystej przyjemność. Pochylając się, pocałował ją w usta. Oddała mu pocałunek z zamkniętymi ustami i otwartymi oczami. To wydawało się być

~ 210 ~

wystarczająco bezpieczne. Więc Mitch przesunął rękę w dół jej pleców i położył na jej tyłku. Nie ścisnął go, ani nic takiego, nieważne jak bardzo tego chciał. Jej tyłek był stworzony do ściskania. A wtedy nagle, Sissy warknęła. - Łajdak. – I wbiła swoje ręce w jego włosy, a jej usta znalazły się na jego. Uniosła do góry nogi, dopóki nie owinęła ich wokół jego talii. Mitch złapał następną prezerwatywę z kanapy. Planował ruszyć w stronę schodów, ale tak naprawdę było mu wszystko jedno, więc przycisnął Sissy do ściany. Skoncentrował się na jej szyi, gdzie ustami zassał miękką skórę, jednocześnie nasuwając na siebie prezerwatywę. Sissy dyszała i wiła się przy nim. - Pieprz mnie, Mitch. Boże, pieprz mnie. Wbił się w nią tak mocno, że głowa Sissy uderzyła o ścianę. - Przepraszam – mruknął. - Tak, tak – warknęła, opierając czoło o jego ramię. – Nieważne. Po prostu pieprz mnie. Mitch wysunął się i uderzył ponownie, odgłosy stęknięć i skowytu Sissy rozlegały się przy jego uchu. Zwiększył tempo, a Sissy zachęcała go jeszcze bardziej wbijając pięty w jego kręgosłup, zaciskając palce na jego ramionach. - Mocniej – błagała. Właściwie, to był bardziej rozkaz. Ale Mitcha to nie obchodziło. Były takie chwile w życiu mężczyzny, kiedy po prostu musiał zrobić to, co mu kazano. Zwłaszcza, gdy mówiąca to kobieta, doiła go do cna i brała na przejażdżkę życia. Ale kiedy Sissy doszła i jej pazury się wysunęły, orając mu plecy, a Mitch ryknął jej imię, wiedział, że znaleźli się w największych kłopotach swojego życia.

Tłumaczenie: panda68

Beta: axses

~ 211 ~

Rozdział 15

Nawet nie wyszli z salonu. Próbowali. Kilka razy. Ale zawsze kończyli robiąc to na meblach, na schodach lub na podłodze. O rany, będzie miała dużo do sprzątania zanim jej rodzice wrócą do domu. Jej ojciec prawdopodobnie nie zauważy, ale matka... cholera. Sissy usiłowała się przekręcić, ponieważ ramię Mitcha leżało na jej plecach i było cholernie ciężkie. Jak się przewracała na plecy, spojrzała w górę i zobaczyła Ronnie i Dee po drugiej stronie okienka w drzwiach. Ronnie była zajęta pisaniem palcem po szybie słowa "dziwka" zanim obie wybuchły mocniejszym śmiechem. Idiotki. Sissy spróbowała odrzucić ramię Mitcha, ale ta się nie poruszyła. - Hej. – Nic. – Hej! Głowa Mitcha podskoczyła. - Hm? Co? - Rusz się. Zamrugał na nią tymi swoimi złotymi oczami, a ona poczuła odpowiadające temu szarpnięcie w swojej cipce. No widzicie? To się nigdy nie uda! - Nie dostanę żadnego porannego bzykanka? – zapytał. - Nie. Rusz się. - Ale jesteś marudna – poskarżył się zabierając ramię, a potem wsunął rękę pod policzek i zamknął oczy. Miał rację, co jeszcze bardziej ją zdenerwowało. Normalnie rano nie była marudna, chyba że poprzedniej nocy przesadziła z piciem. Więc wymamrotała. - Przepraszam. – I wstała.

~ 212 ~

Łapiąc z podłogi koc i owijając go wokół ciała, podeszła do frontowych drzwi i wyszła na ganek. - O co chodzi? - Chcesz iść nad Jezioro Parson? – Jezioro Parson nie było połączone z jeziorem, w którym żył Ralph, wiec stało się popularnym miejscem w lecie w Smithtown. - Tak. Pewnie. Dajcie mi dziesięć minut. Ronnie zerknęła do środka i uniosła brwi. - Może dwadzieścia byłoby lepiej? - Nie zaczynaj. Spojrzenie Dee na Mitchu było nieruchome, ale w końcu powiedziała. - Boże, ma wielkiego jak u ogiera. Śmiejąc się, Ronnie poszła do samochodu, Dee za nią, a Sissy zatrzasnęła drzwi. Mitch się uśmiechnął. - Jak u ogiera, co? - Nie zaczynaj – powtórzyła i ruszyła na górę. Gdy była już w łazience, odkręciła prysznic i zrzuciła koc. Spojrzała na siebie i skrzywiła się nieco. Miała siniaki na plecach, biodrach, tyłku i ramionach. A barki? Potem przypomniała sobie, że Mitch trzymał ją za kostki i... nieważne. Jeśli zacznie o tym myśleć, nigdy stąd nie wyjdzie. - Jesteś na mnie wkurzona, czy co? Mitch stał w drzwiach, pocierając pięścią lewe oko i patrząc na nią prawym. - Nie – odpowiedziała szczerze. – Nie jestem na ciebie wkurzona. Mam tylko nadzieje, że nie zrobiliśmy niczego głupiego. - Co masz na myśli? Na przykład to, kiedy trzymałem cię za kostki, i… - Nie – przerwała mu rozpaczliwie. – Nie tylko to. Wszystko. - Mamy ustalone granice, prawda? – I palcami narysował mały kwadrat. – Pamiętasz? Kazałaś mi przysiąc.

~ 213 ~

Tak, kazała. Ale teraz nie wiedziała, czy sama będzie mogła dotrzymać tej obietnicy. A nawet, czy będzie chciała. A to tylko sprawiało, że czuła się śmiesznie słaba. - Prawda. Pamiętam. Mitch podszedł do niej i objął ją w pasie ramionami, nosem pocierając bok jej szyi. - Nie martwmy się niczym na razie, dobrze? Cieszmy się po prostu tym, co mamy w tej chwili. - Taa. Okej. Jego usta musnęły jej szyję, a oczy Sissy się zamknęły. - Mitch, muszę iść. - Poszły po jakieś jedzenie i picie. Ronnie mówiła, że mam co najmniej pół godziny, zanim wrócą z powrotem. I oboje musimy wziąć prysznic. Bez dalszych zbędnych słów, Mitch podniósł ją i zaniósł pod prysznic, zdając się cieszyć – i ignorować – pisk protestu Sissy.

***

Mitch rzucił poduszkę na twarz śpiącego brata, a potem przycisnął ją używając ciężaru swojego ciała. Ramiona Brena zamachały dziko, a Mitch śmiał się jak chory psychicznie pacjent, dopóki jego brat nie przytknął dłoni do torsu Mitcha i nie odepchnął. Lądując na krześle, w połowie pokoju, Mitch miał tylko sekundę na złapanie oddechu zanim jego starszy brat wyskoczył z łóżka i ruszył na niego. - Cholera. – Mitch zerwał się z krzesła, zbiegł ze schodów i ruszył korytarzem. Ale nie udało mu się dopaść frontowych drzwi, bo brat złapał go za włosy, pociągnął z powrotem, a potem cisnął nim o ścianę. Gdy w końcu przestało dzwonić mu w uszach, Brendon przyszpilił go do podłogi, a jego duża, groźna twarz zawisła nad Mitchem. Mitch słyszał jak jego brat robi ten charakterystyczny dźwięk. ~ 214 ~

- Nie waż się pluć – ty skurwysynu!

***

Ronnie Lee usiadła, zsuwając okulary słoneczne na czubek nosa. - Proszę, powiedz mi, że nie strzeliłaś mu tej gadki o granicach. - Oczywiście, że tak. - I zrobiłaś rękami ten głupi kwadrat? – mruknęła Dee, przeszukując lodówkę za Bóg wie czym. - Wizualizacja pomaga. Przecież wiecie, że mężczyźni, bardziej niż kobiety, są wzrokowcami. Ronnie z powrotem popchnęła okulary na nos i ponownie wyciągnęła się na leżaku. - Dlaczego się z tobą męczę? - Ponieważ jestem jedną z niewielu osób, które tolerują twoje bzdury. - Masz rację. – Ronnie poprawiła dół swojego bikini. Nigdy nie wiedziała, jak po prostu usiąść i się zrelaksować. Ciągle się wierciła. To czasami doprowadzało Sissy do szału. – Przypuszczam, że się zgodził. - Oczywiście, że tak. Dee, która dość łatwo spalała się na słońcu, nałożyła więcej kremu przeciwsłonecznego. - Co masz na myśli mówiąc oczywiście? - Ponieważ wie, że trochę mnie jest lepsze niż nic. - Nie jesteś trochę zbyt niepewną siebie dziewczyną, co Sissy Mae? Sissy pomyślała przez chwilę zanim potrzasnęła głową. - Nie.

~ 215 ~

- Czy to tylko moja wyobraźnia, – wtrąciła się Ronnie, – czy Mitch naprawdę robi się coraz większy? – Kiedy Sissy uniosła brew a Dee jedynie się patrzyła, Ronnie szybko potrząsnęła głową. – Nie to miałam na myśli! Mam na myśli ogólnie. - Szybkość, w jakiej pochłania jedzenie, powinna sprawić, że powinien byćwiększy. Dee pociągnęła w dół swoja czapeczkę bejsbolowa, żeby ochronić twarz. - On utrzyma Gila z dala. Oko Sissy drgnęło. - Znowu do tego wracamy? - A kto zapomina swojego pierwszego? Sissy westchnęła na tęskny ton Ronnie. Odkąd zakochała się w Brendonie Shaw, Ronnie Lee pokazywała dziewczęcą stronę swojej osobowości, którą Sissy nie bardzo lubiła. - Ty – odparowała. - Nie zapominałam o nim. To był Greg. Dee potrząsnęła głową. - Nie, nieprawda. - Ależ tak. Sissy usiadła, poprawiając stanik bikini. - Nie. Greg "O Boże, proszę doprowadź mnie "Tremble był twoim pierwszym orgazmem. To Larry Crenshaw był twoim pierwszym facetem. On jednak cię nie doprowadził. Tym samym, został szybko zapomniany. - Ja pamiętam mojego pierwszego – dodała Dee bez wyraźnego powodu. – Zwymiotowałam na niego i jego tylne siedzenie. - A ja pamiętam swojego pierwszego, ponieważ wy krowy, nie pozwalacie mi o nim zapomnieć. - Wiesz, co naprawdę mnie martwi? – Ronnie żuła swoją wargę przez chwilę. Martwię się o to, co on zamierza zrobić. Nie wydajesz się rozumieć swojej prawdziwej wartość w przypadku żądnego władzy wilka. ~ 216 ~

- O czym ty mówisz? - Pamiętasz te wszystkie pogłoski o parowaniu się twojej mamy i taty? - Tak. Ale to wszystko to bzdury. - Ale Gil jest zbyt głupi, żeby to wiedzieć. - Myślisz, że będzie chciał siłą zmusić mnie do sparowania? - Z nim nigdy nic nie wiadomo. Oczywiście, nigdy mu nie ufałam ani go nie lubiłam. Sissy nie pomyślała o tym. Wymuszone parowanie było rzadkością u większości wilków, ale Smithowie byli znani z tego, że robili to od czasu do czasu. Tak naprawdę, były jakieś opowieści o wilkach Smithów, którzy zginęli próbując wymusić parowanie na silnej kobiecie. Większość wilków nie spróbowałaby tego z Sissy, ale jeśli Gil był wystarczająco zdesperowany... - Będę się pilnować. - Dobrze. To wszystko, czego chcę – powiedziała Ronnie, wyciągając piwo z lodówki. – To nie było takie trudne, prawda?

***

- Ty i Sissy jakoś wczoraj wieczorem szybko zniknęliście z baru. Wszystko... w porządku? - Pytasz, czy pieprzyliśmy się wczorajszej nocy jak napalone gnu? - Proste wszystko idzie dobrze w zupełności by wystarczyło, wiesz. - Tak, ale nie byłoby takie zabawne, brachu. Bracia stali obok siebie, wpatrując się w otwartą lodówkę. - Jak sobie radzisz z gotowaniem? – zapytał Mitch. - Nie bardzo. A ty? - W ogóle.

~ 217 ~

- Płatki – powiedzieli razem i przeszli do następnej szafki, wyciągając wszystkie pudełka i kładąc je na stole. Brendon wyjął miski i łyżki, a Mitch przyniósł mleko. Przez trzydzieści minut, zjedli wszystkie płatki, jakie Reedowie mieli w swoich szafkach i wykończyli całe mleko, jakie mieli w swoich dwóch lodówkach. - Więc, jak przypuszczam, miło spędziliście czas. - Tak. Ale mamy określone granice. – I Mitch narysował palcami mały kwadrat. Bren zamrugał. - Co to, do diabła, było? - Jej granice. Lubi wizualizacje. Brendon wzruszył ramionami. - Nieważne. A co z tobą? Mitch się skrzywił. - No cóż, Sissy jest naprawdę dobrym przyjacielem, ale muszę być szczery, – przysunął się bliżej, a jego brat zrobił to samo, – ta kobieta prawie mnie oślepiła, tak mnie wypieprzyła. - Cieszę się, że podzieliłeś się tą informacją. - Dupek. - Myślisz, że możesz potraktować ją poważnie? Co wydaje mi się niepokojące i dziwaczne w tym samym czasie. - Nie wiem. To nie może być coś trwałego, Bren. Nawet gdybym chciał, żeby tak było. - Nie sądzisz, że Sissy przeprowadziłaby się dla ciebie do Ohio? - Nawet, gdyby mogła, nigdy bym jej o to nie poprosił. Ta kobieta jest zwierzęciem stadnym. Naprawdę się cieszę, że jest tutaj Ronnie, bo Sissy nie radzi sobie zbyt dobrze. - Więc nigdy nie zabrałbyś jej z watahy. - A ty Ronnie? ~ 218 ~

Bren potrząsnął głową. - Nie, nie zabrałbym. Nieważne, ile razy znajduję ich czających się w naszym mieszkaniu lub budzących nas z samego rana, żeby dowiedzieć się czy jest coś dobrego w naszej lodówce. - Widzisz? Rozumiesz to. Muszę przestrzegać granic Sissy, nieważne jak będzie ciężko. – A będzie bardzo ciężko. Już się o tym przekonał. Mitch wpatrzył się w puste pudełka i kartony po mleku zaśmiecające stół. - Bracie... nadal jestem głodny. - Ja umieram z głodu. - Świeże czy gotowane? - Chcesz spróbować świeżego? Mitch wstał i wyszedł z kuchni na ganek. Kilka jeleni pasło się nie dalej niż piętnaście metrów od nich. Uśmiechając się, Mitch krzyknął. - Bracie... rodzinny posiłek na dwunastej!

***

- Sissy Mae Smith, jak Bozie kocham. Sissy popatrzyła na większa kobietę, z celowo pustą twarzą. - Och... cześć... hm... Brenda! - Bertha – syknęła Ronnie mając kanapkę z indyka w ustach. - Prawda. Bertha. Przepraszam. Bertha oparła ręce na biodrach. - Widziałaś mnie w poprzednie Święto Dziękczynienia. Sissy posłała jej szeroki, pełen energii uśmiech.

~ 219 ~

- Okej. - I kiedyś kręciłam się koło ciebie, każdego dnia, w liceum, gimnazjum i szkole podstawowej. - Aha. Bertha błysnęła kłami. - Nie masz pojęcia, kim do diabła jestem, prawda? - Oczywiście, że tak! Jesteś Brenda… - Bertha! – syknęła ponownie Ronnie. - Nieważne. Wilczyca warknęła i pomaszerowała z powrotem do swoich znajomych. - Jesteś niewiarygodna. Sissy musiała trzymać pochyloną głowę, żeby nie zobaczyły, że się śmieje. - Robię to za każdym razem. Ona chyba musi być najgłupszym psem na świecie. - Musisz zostawić ją w spokoju. - Ale ze względu na starą przyjaźń, czy nie powinnam jej powiedzieć o ślubie Bobbiego Raya? Relacje pełne nienawiści między Berthą a Jessie Ann Ward-Smith był legendarne.I długo po tym, jak Sissy straciła zainteresowanie torturowaniem małego dzikiego psa, Bertha po prostu się nie wycofała. I z tego powodu, tylko z tego jednego powodu – że Bertha czuła coś do Bobbiego Raya. - Sissy Mae... - Jak pięknie wyglądała panna młoda? - Przestań. - Jak szczęśliwy był pan młody? - Nigdy nie odpuścisz, prawda? - Myślisz o tym, kiedy ta frajerka uderzyła mnie w ósmej klasie? To jest śmieszne.

~ 220 ~

Zanim mogły ją powstrzymać, Sissy skoczyła na nogi i skierowała się do Berthy i jej przyjaciół. - Pójdziesz do piekła – przypomniała jej Ronnie po raz setny.

***

Travis wszedł do domu swoich rodziców i zaciągnął się powietrzem. Nikogo nie było, ale cały cholerny dom śmierdział kotem i seksem. Cholera. Ta dziewczyna po prostu nie potrafiła trzymać nóg razem. A ten kot miał przydatność, jakiej nie mieli inni jego rodzaju. Przydatność, za którą Travisa prędzej szlag trafi, niż pozwoli Sissy, by ją zniszczyła, mieszając w głowie faceta tak, jak to robiłaz każdym samcem w promieniu pięciuset kilometrów od Smithtown, od dnia, kiedy mogła chodzić. Nie nienawidził swojej siostry. Nie tak jak myślała. Ale Travis jej nie lubił. Nigdy nie uzna go za najsilniejszego z braci, a robiła tak, bo wiedziała, że to wkurzy Travisa. Lubiła go wkurzać. Lubiła prowokować bójki. Żyła dla tego. A jeśli wyjedzie z miasta i nigdy już nie wróci, Travis nie uroni nawet łzy. Miał córki i kuzynki, więc nie widział zbyt wielkiego pożytku z siostry. Będzie musiał lepiej jej się przyjrzeć. Mogła użyć kota na swoją korzyść, a Travis nie pozwoli jej na osiągnięcie żadnych korzyści w tym mieście. Nie mógł na to pozwolić. Travis zostawił notatnik z rozgrywkami na stole w kuchni rodziców z notatką dla Mitcha, by przejrzał go w związku z nocnymi treningami. Gdy wyszedł na zewnątrz, z lasu wybiegł Donnie i zaczął na niego machać. - Musisz to zobaczyć. Z westchnieniem irytacji – tak naprawdę, to prawie wszystko go drażniło – Travis podążył za swoim bratem. Jak tylko wyszli z lasu nad jezioro, znajdujące się na terenie ich rodziców, Travis momentalnie się zatrzymał. - Jasna cholera. - No właśnie.

~ 221 ~

Patrzyli jak bracia Shaw bawili się w przeciąganie z krokodylem, tym, co jak Travis przypuszczał było jeleniem-dziesiątakiem 16. Jeleń jeszcze kopał, ale to nie powstrzymało ani braci, ani krokodyla. - Wyczuwam tu geny szaleństwa, bracie – wymamrotał Donnie. - Tak myślisz? Powoli, bracia Smith wycofali się do lasu. Poruszali się po cichu, mając nadzieję, że ani krokodyl, ani lwy ich nie zauważą. Gdy wrócili do ich samochodu, nie powiedzieli ani jednego słowa, dopóki nie znaleźli się z powrotem w garażu.

***

Szlochanie było z tego wszystkiego najlepsze. Nie Berthy. Ona nie płakała, kiedy Sissy opowiadała o pięknym ślubie między rodzinami Smith-Ward. Jak zawsze, Bertha powstrzymała swój ból siłą. Ale tej biednej Omegi, którą złapała, a która tylko przechodziła w pobliżu. Potem, siostra tej Omegi pobiegła za Berthą, co doprowadziło do fascynującej walki na pięści. A Sissy po prostu nie widziała równie dobrej walki w ostatnich dniach. Ale szlochanie... no cóż, nastąpiło, gdy jakiś mężczyzna próbował to zakończyć i dostał pięścią w twarz za swoją interwencję. To było najlepsze. Jednak, wszystko usunęło się na drugi plan, gdy nadbiegły dwa pokryte krwią lwy. Jeden z nich miał w pysku pół jelenia, a drugi próbował mu to odebrać. - Założę się, że znowu walczyli z Ralphem. Ronnie spojrzała na nią. - Dlaczego tak mówisz? - Bo inaczej nie walczyliby o połówkę jelenia. Mitch miałby jedną połowę, Bren drugą. I obaj byliby szczęśliwi. - Rozumiem. – Ronnie się uśmiechnęła. – Co zrobisz, gdy odkryjesz, że jednak zakochałaś się w Mitchu? 16

Jeleń-dziesiątak to zwierzę mające dziewięć odrostków poroża na jednym pniu

~ 222 ~

- Strzelę ci w pysk. Z kiwnięciem głowy odparła. - Dobrze wiedzieć. Brendon trzymał jelenia, a Mitch rzucił się na niego – para walczyła o tę tuszę jak dwa pitbulle o piłkę tenisową. Reszta wilków wygrzewała się na słońcu, obserwując to w ciszy, a Sissy i Ronnie omawiały plany na kolację po treningu futbolu. Kiedy bracia stanęli na swoich tylnych łapach i zaczęli szarpać się za swoje grzywy pokrywające ich szyje, Ronnie zapytała Sissy. - Gdzie poszła Dee? - Znasz, Dee. Ona jest jak duch. Znika, kiedy ma na to ochotę. Jest dobra. Nawet ja nie zauważyłam. Bracia musieli wykończyć się nawzajem, ponieważ obaj padli przy bokach Sissy i Ronnie, dysząc, cali we krwi i najwyraźniej bardzo szczęśliwi. - Wiesz, z wyjątkiem tego, że Mitch omal nie został sprzątnięty, to były najmilsze krótkie wakacje. – Kiedy wszyscy wpatrzyli się w nią, Ronnie powtórzyła. Powiedziałam, z wyjątkiem tego, że Mitch omal nie został sprzątnięty. - Racja. Dokładnie tak powiedziała. Mitch potarł swoją grzywą nogę Sissy, a ona popatrzyła na niego z obrzydzeniem. - Ubrudzisz mnie krwią. A wtedy on wprawił w ruch całą swoją twarz. Sissy westchnęła. - Dlaczego się tym przejmuję?

***

Wydawało się, że trening futbolu idzie bardzo dobrze, oprócz tego, że wszyscy gracze wpatrywali się w niego i Brendona, a Mitch nie miał pojęcia dlaczego. Co prawda, był fascynującym wzorem męskiej doskonałości, ale zaczynało go to już dziwić. ~ 223 ~

Mitch zszedł z boiska i podszedł do Sissy. Wyciągnęła w jego stronę butelkę z wodą, a on z wdzięcznością napił się z niej. To był mglisty, parny dzień, a on cały pokryty był potem. Mimo to, podobał mu się sposób, w jaki Sissy go obserwowała. - Twoi bracia ciągle gapią się na mnie i Brena. Myślisz, że przez noc stali się gejami? - Mogę tylko pomarzyć. Staliby się bardziej interesujący. Ale przypuszczam, że widzieli jak szamotałeś się z Ralphem. - To nie była szamotanina. On nie chciał oddać jelenia, a to Bren i ja go upolowaliśmy. On był nasz. - Kochany, myślę, że stale zapominasz, że powinieneś być mądrzejszy od krokodyla, mimo że jesteś lwem tylko na pół etatu. - Nie wiem, co masz na myśli. - Oczywiście, że nie. – Sissy wstała, a Mitch się uśmiechnął się, kiedy zauważył, że założyła inne szorty. Nawet lepiej, bo miała na sobie tylko górę od bikini i szorty na majtkach od bikini. To było seksowne jak diabli. Zabrała mu pustą butelkę i ściszonym głosem, powiedziała. - Spotkamy się w łazience dla odwiedzających za trzy minuty. A potem, kręcąc biodrami, odeszła. Mitch odchrząknął i się rozejrzał. Drużyna zrobiła sobie właśnie przerwę, kierując się do lodówek z napojami i wodą, stojących przy liniach bocznych. - Idź za trybunami i dookoła – powiedziała Ronnie, nie odrywając wzroku od boiska. Podniosła rękę i pomachała Brendonowi. - Domyślam sie, że nie po raz pierwszy wy dwie robicie coś takiego, prawda? Ronnie spojrzała i mrugnęła do niego. - Jesteś taki słodki, Mitchu Shaw. Zachichotał i ruszył w stronę trybun, a potem na sam koniec boiska. Mitch wszedł do damskiej łazienki i zajrzał pod kabiny szukając sporych stóp w klapkach. Najwyraźniej łazienka była jednym z miejsc, do których Sissy nie chciała

~ 224 ~

lub nie mogła wejść bez czegoś na nogach. Stwierdził, że w pewnym sensie jest za to jej wdzięczny. - Sissy? - Znowu czaisz się w damskiej łazience, co? Odwrócił się, a ona zamknęła drzwi, blokując je. - Patrzyłem tylko, gdzie jesteś. - Naprawdę? Na pewno nie miałeś nadziei znaleźć mnie z majtkami wokół moich kostek... całą słabą i bezbronną? – Mitch się roześmiał. Sissy nie była bezbronna ani przez jeden dzień w swoim życiu. - A gdybym miał? – Podszedł do niej, uśmiechając się. – Co byś wtedy zrobiła? Sissy oparła się o drzwi. - Nic. – Uniosła ręce, dłońmi do góry. – Byłabym bezradna. Mógłbyś mnie wtedy całkowicie wykorzystać. - Mógłbym. – Dzieliły ich zaledwie centymetry, więc Mitch przykrył dłonią jej policzek, przytrzymując ją w miejscu. – I tak zrobię. - Wiedziałam – wyszeptała, jej oczy skupiły się na jego ustach. – Masz wpisanego w siebie nieprzyzwoitego, złego chłopca. Uścisk Mitcha się zacieśnił i jęknąwszy wziął jej usta swoimi. Zanurzył język do środka, biorąc to, czego chciał. Ręce Sissy zacisnęły się na jego spodniach, starając się usunąć je z drogi. Mitch cofnął się i szybko rozwiązał sznurek przytrzymujący spodnie. Patrząc na niego, Sissy zsunęła w dół szorty i majtki od bikini. Zdążyła jeszcze wyciągnąć prezerwatywę z kieszeni szortów i włożyć między wargi, zanim spodenki spadły na podłogę. Potem rozerwała opakowanie i jak tylko spodnie Mitcha opadły, nasunęła prezerwatywę na jego fiuta. Był już tak twardy, że aż bolał, więc Mitch natychmiast po nią sięgnął. Podniósł ją, plecami przyciskając do drzwi, a potem założył sobie jej jedną nogę wokół talii. Jednym szybkim ruchem, wbił się w nią, przypierając ją mocno do drzwi. Sissy krzyknęła, ale jej chwyt zacisnął się na jego ramieniu i głowie, ponaglając go. Mitch dał sobie kilka chwil na proste rozkoszowanie się byciem w niej, na odczucie jej cipki zaciskającej się wokół jego penisa, wyciskającej z niego życie.

~ 225 ~

Pięty Sissy wbiły się w dolną części jego pleców, jednocześnie przygryzając skórę na jego szyi. Ta kobieta miała sposób na dokładne pokazanie mu, czego chce, bez jednego słowa. Mitch cofnął biodra do tyłu i uderzył w przód. Raz za razem, wbijał się w nią, zatrzymując się, by otrzeć się biodrami o jej, dopóki Sissy nie zaczęła jęczeć i dyszeć przy jego uchu, a jej palce wbijać w jego ciało. Kiedy doprowadził ją do szaleństwa, pchnął w górę, ujeżdżając ją mocno, aż nie doszła, chowając twarz w jego szyi i drżąc od szczytowania. Wtedy sobie odpuścił, wybuchając w niej, jego ręce chwyciły jej klatkę piersiową tak mocno, że obawiał się, iż może ją zmiażdżyć. Trzymali się jeden drugiego, dopóki ich szybkie oddechy nie zmieniły się w dyszenie. I wtedy usłyszeli pukanie do drzwi. - Hm... Sissy? – To była Ronnie. Sissy uniosła twarz, jasnobrązowe oczy zamrugały. - Tak? - Skończyła się przerwa i szukają Mitcha. - Zaraz przyjdzie. - Okej. Mitch wiedział, że Ronnie odeszła, chociaż nie usłyszał żadnego dźwięku. - Wszystko w porządku? – zapytał, kiedy Sissy zamknęła oczy i oparła głowę o drzwi. Uśmiechnęła się. Jednym z tych szelmowskich uśmiechów. - Kochany, jak najbardziej. – Westchnęła z satysfakcją, a Mitch urósł z dumy, że był tym jedynym, który sprawił, że się tak odprężyła. – Ale lepiej już idź. Zanim mój brat zacznie jęczeć jak wielkogłowe dziecko, którym jest. Sissy opuściła nogi i odepchnęła Mitcha. Sekundę zabrało mu zrozumienie, że nie chciał się cofnąć. Czuł się cholernie dobrze ze swoim penisem wciąż zanurzonym w jej wnętrzu i ramionami owiniętymi wokół niej. - Przysięgam, – powiedziała, gdy skierowała się do kabin, – że nie mogę się już doczekać, by zabrać cię do domu. Mam zamiar ostro cię wypieprzyć. - Nie ułatwisz mi skupienia się, gdy mówisz coś takiego. ~ 226 ~

- Tak – zachichotała zanim zamknęła drzwi od kabiny. – Wiem.

***

Kiedy Sissy wyszła z łazienki, jej ubranie było już na miejscu. Nie mogła tylko nic zrobić ze swoimi zmierzwionymi włosami. Z tego, co słyszała od lat, jej fryzura zawsze wyglądała, jakby właśnie dała się przelecieć. Ronnie czekała na nią, opierając się plecami o ceglaną ścianę, z uniesioną jedną nogą i opartą o mur. - Boże, wy dwoje. Sissy się uśmiechnęła. - Cóż mogę powiedzieć? Chłopak na mnie działa. - Tak, mogę to potwierdzić. Przyjaciółki wróciły na trybuny, obchodząc dookoła boisko, ponieważ wznowiono trening. - Będę musiała pozbierać kawałki jego złamanego serca, kiedy to się skończy? - Wątpię. - Tak mówisz, ale nie wiem... Obie spojrzały na Mitcha stojącego na środku boiska. Wydawało się, jakby wyczuł, że Sissy patrzy na niego, więc jego wzrok odnalazł jej. Uśmiechnął się – i akurat wtedy piłka uderzyła go w bok głowy. Patrzyły jak traci równowagę i pada na ziemię. Sissy się skrzywiła. - Ups. - Rozpraszasz go. I na pewno o tym usłyszysz. Jakby na zawołanie, Travis podbiegł do nich. - Co zrobiłaś temu kotu?

~ 227 ~

Sissy otworzyła usta, żeby odpowiedzieć, ale wtrąciła się Ronnie zanim słowa mogły wyjść z jej ust. - Sissy Mae. Sissy zamknęła usta. - Obiecałaś, że będzie grał. – Niepotrzebnie przypomniał jejTravis. - No i gra. - Grał, Sissy Mae. Dziesięć minut z tobą i on... Obejrzeli się, by zobaczyć, jak Mitch zostaje zaskoczony przez jednego z wolniejszych graczy w drużynie. Sissy odrzuciła włosy do tyłu i skierowała się w stronę trybun. - Twoja sugestia została przyjęta.

Tłumaczenie: panda68

Beta: axses

~ 228 ~

Rozdział 16

Mitch wysunął się z Sissy i uniósł się na kolana. Przewrócił ją na brzuch i przyciągnął z powrotem za biodra, wjeżdżając w nią z taką siłą, że aż krzyknęła i zaśmiała się w tym samym czasie. Chwyciła się zagłówka łóżka, odpychając się do tyłu, gdy ją pieprzył, domagając się, by dał jej więcej. Ta kobieta była demonem w łóżku. Żeby być szczerym, pieprzyła się jak facet. Brała to, co chciała, i jeśli byłeś w stanie nadążyć, to świetnie. Jeśli nie, zostawiała twój tyłek w jednej sekundzie. Na szczęście dla Mitcha, z łatwością dotrzymywał jej kroku. Nie zdawał sobie sprawy, aż do tej chwili, że od lat szukał takiej kochanki jak Sissy. Kogoś, kto dopasuje się do niego w każdy sposób. Po treningu, razem z Ronnie i Brenem, poszli na kolację. Było zaskakująco zabawnie, a miedzy nim a Brenem układało się lepiej niż kiedykolwiek wcześniej. Ale raz na jakiś czas, Mitch przyłapywał Sissy, jak patrzyła na niego, i wiedział, że myśli o tym samym, co on... Gdy zaciągnę twój tyłek w domu... Jeszcze dobrze nie wysiedli z samochodu, a już zaczęli dobierać się do siebie. Jak tylko wydostali się z samochodu i weszli do domu, nie udało im się minąć bawialni – tej biednej bawialni, która widziała, w ciągu ostatnich kilku dni, tak dużo pieprzenia. Tym razem, Mitch rzucił Sissy na podłogę i tam ją wziął. Nie mógł się powstrzymać. Była taką małą złośliwą, drażniącą jego fiuta flirciarą – ale uwielbiał to. To było cztery godziny temu, i za wyjątkiem krótkich przerwy między rundami, żadne z nich nie wydawało się być gotowe do pójścia spać tej nocy. Mitch pochylił się nad Sissy, ich ciała były śliskie od potu, chwycił ją za włosy. Odchylił jej głowę w bok i pocałował jej szyję, ramię. Potem odciągnął jej głowę do tyłu i pocałował w usta, ich języki walczyły ze sobą i droczyły. Nigdy nie spotkał kobiety, która lubiłaby tak ostrą jazdę jak Sissy. Przynajmniej nie taką, która nie potrzebowała dużej ilości skóry i lateksu. Mitch nigdy nie miał ~ 229 ~

cierpliwości do węzłów i skomplikowanych scenariuszy z udziałem łańcuchów. Nie miał nic przeciwko wyciągnięciu kajdanek, ale był prostym chłopakiem z Philly. I to, co lubił, to było mocne, spocone, nagie pieprzenie. I Sissy też. Ale ona tak po prostu tego nie przyjmowała. Jego groźna wilczyca wiedziała jak brać. Nawet teraz, wyciągnęła do tylu swoja prawa rękę i chwyciła Mitcha za włosy. Szarpnęła za nie mocno i zażądała. - Spraw, żebym doszła. Mitch uśmiechnął się i kładąc płasko rękę na jej plecach, popchnął ją w dół. Oparła policzek o poduszkę i chwyciła się krawędzi materaca obiema rękami. Prostując się, Mitch pompował w nią mocno. Kiedy wiedział, że nie spodziewa się niczego innego, jak tylko pomocnej dłoni między swoimi udami, cofnął rękę i uderzył ją mocno w tyłek. - Ałłł! Ty łaj… Znowu uderzył ją w tyłek. - Nie rób tego! I jeszcze raz. Wtedy Sissy krzyknęła w poduszkę, dochodząc mocno, jej drżące ciało bryknęło w tył prosto na niego. - O, Boże; o Boże; o Boże; o, Boże. – Uderzyła w nią kolejna fala, a jej kły wbiły się w poduszkę, rozrywając ją na strzępy. Mitch nie mógł już dłużej wytrzymać. Odpuścił sobie, jego głowa opadła do tyłu, gdy doszedł, a siła orgazmu pozbawiła go resztek sił. Mrucząc, wylądował na plecach Sissy, a ona upadła na materac. Dobrze wymierzone uderzenie łokciem w żebra, zmusiło Mitcha do przewrócenia się na plecy, i Sissy obróciła się, zwijając się przy nim w kłębek. Wsunął rękę pod jej barki i przyciągnął bliżej, palcami gładząc jej szyję. Pomyślał, że któreś z nich powinno coś powiedzieć, ale żadne tego nie zrobiło. Może, choć raz, nie było nic do powiedzenia.

*** ~ 230 ~

- Jesteś zatwardziałym fanem Led Zeppelin? Sissy się roześmiała, gdy postawiła duży talerz makaronu na stole. - To ojca. Jest ich fanem na wieki, zawsze tak mówi. Nagi Mitch opadł na jedno z kuchennych krzeseł. O rany, będzie miała bardzo dużo sprzątania, zanim wrócą jej rodzice. - Ma płyty winylowe, kasety i płyty CD. Te winylowe są prawdopodobnie coś warte. - Nigdy ich nie sprzeda. Jest zbyt lojalny wobec Jimmy’ego Page’a.17 – Sissy postawiła miskę przed Mitchem i, za pomocą szczypców, nałożyła tyle makaronu, ile mogła. – Dorastałam słuchając Zeppelin’ów. - A teraz ich nienawidzisz? - Zaskakujące, ale nie. – Choć była wdzięczna, że Mitch włożył Erica Claptona do odtwarzacza CD. – Ale moja mama ma słabość do Johnny’ego Casha18, i nie zmusisz mnie, nawet pod groźbą broni, żebym go słuchała. Mitch wpatrzył się w miskę. - Co tutaj wymieszałaś? - Dlaczego ciągle przez to przechodzimy? Wiesz przecież, że uwielbiasz wszystko, co zrobię. - Tak, ale… - Jedz i przestań się zachowywać jak pięciolatek. - Świetnie. Ale jeśli nie będzie mi to smakować, wypluję to i będę wydawał z siebie dramatyczne, wymiotne odgłosy. Sissy napełniła swoja miskę do połowy i nie była zbytnio zaskoczona, kiedy usłyszała jęk Mitcha. - To jest bardzo dobre. - Mówiłam ci. I nie wiem dlaczego ciągle to kwestionujesz. 17

Jimmy Page - gitarzysta rockowy, współtwórca zespołu Led Zeppelin

18

Johnny Cash - amerykański muzyk country, piosenkarz i aktor

~ 231 ~

- Czy wyczuwam zebrę? - To, co zostało. - A tak przy okazji, Brendon przywiózł ze sobą gotówkę, więc mam w brud kasy. Sissy patrzyła na niego przez chwilę. - Jesteś pewien, że ma jej wystarczająco dużo, żeby cię nakarmić? - Posłuchaj kobieto, jestem dorastającym, jurnym, młodym mężczyzną. Muszę jeść. - Nadal uważam, ze powinieneś się zbadać na obecność tasiemca. Albo w twoim przypadku, tasiemcowego-węża. W mniej niż piętnaście minut, Mitch opróżnił całą swoją miskę makaronu i to, co pozostało w głównej misce, a teraz spoglądał na to, co jeszcze jadła ona. - Zostaw mnie w spokoju. - Daj spokój. To da mi dodatkową porcję energii na resztę nocy. - Z tego, co jestem w stanie stwierdzić, ostatnią rzeczą, jakiej potrzebujesz jest dodatkowa porcja energii. - Świetnie. Zagłodź mnie. Sissy potrząsnęła głową i jadła dalej. Powoli, nie spiesząc się. Dwie minuty później, palce Mitcha zaczęły niecierpliwie bębnić o stół z laminatu. - Długo zamierzasz tak się grzebać? – zapytał złośliwie. Sissy mogła się tylko roześmiać. - Nie popędzaj mnie. Mitch odsunął się z krzesłem, a potem skrzyżował ręce na piersi. - Moja biedna, gderliwa dziecina. To wywołało u niej tylko syk i Sissy wróciła do jedzenia. - Twój brat… – Sissy zerknęła na niego, a Mitch dodał. – Travis. - Co z nim?

~ 232 ~

- Zawsze odnosicie się do siebie w ten sposób? Sissy wytarła usta w papierową serwetkę. - To jest chyba najmilszy sposób, w jaki ktoś przedstawił mój stosunek do tego idioty. - Przypuszczam, że mogę wziąć to za tak. - Mama powiedziała mi, że kiedy byłam jeszcze w kołysce, Travis podszedł do niej i powiedział: Nie lubię jej. Gapi się na mnie. - A robiłaś to? - Nie była pewna, czy ma mu uwierzyć, więc przez jakiś czas uważała na mnie. Ojciec mógł podejść, a wtedy ja chichotałam i machałam rękami i nogami. Sammy i Bobby Ray mogli podejść, a ja wyciągałam do nich ręce. Jackie i Donnie... znów zaczynałam chichotać, ale mama mówiła, że już wtedy to było kpiąco. Ale kiedy podchodził Travis, natychmiast przestawałam robić to, co robiłam i po prostu gapiłam się na niego. I gapiłam się, dopóki nie wyszedł z pokoju. I nie zasypiałam, kiedy on był w pokoju, chyba że byłam na rękach mamy lub taty. - Imponujące instynkty. - Czasami nie masz wyboru, jeśli chcesz przetrwać. - Czy to z jego powodu wyjechałaś? - To znaczy przyjechałam do Nowego Jorku? - Nie. Kiedy miałaś osiemnaście lat. Z Ronnie. - Ronnie miała osiemnaście, ja właśnie skończyłam dziewiętnaście. A wyjechałam, ponieważ nikt z tego cholernego miasta nigdy nie wyjeżdżał. To znaczy, wyjeżdżają do innych miast zarządzanych przez Smithów na wakacje. Smithburg. Smithville. SmithCounty. Ale nikt nigdy nie chciał zobaczyć, co było poza nimi. Już kiedy skończyłam pięć lat wiedziałam, że chcę podróżować. Że chcę zobaczyć świat. Smithtown nie jest pępkiem świata, ale spróbuj powiedzieć to mojemu tacie. - Nigdy nie podróżowałem. – Mitch oparł łokieć na stole, a potem brodę na pięści. – Ale zawsze chciałem. Sissy odsunęła pustą miskę. Uwielbiała rozmawiać o podróżach. - Gdzie chciałbyś pojechać? ~ 233 ~

Mitch wzruszył ramionami. - Nie wiem. Gdziekolwiek, jak sądzę. - Gdzie byłeś? - Nigdy nie wyjechałem dalej, jak poza Wschodnie Wybrzeże. Sissy odchyliła się do tyłu. - Żartujesz sobie? - Nie. I to było najdalsze południe, gdzie pojechałem, oczywiście z wyjątkiem Disney World na Florydzie, gdzie, jak myślę, powinna pojechać każda rodzina. Wierzę, że to jest zapisane w Konstytucji. Sissy się roześmiała - No cóż, kochany, w takim razie musimy cię gdzieś wywieźć. - Gdzie zabierzesz mnie najpierw? Mrużąc oczy, Sissy myślała o tym przez chwilę. - Zaczęłabym od czegoś łatwego. Zabrałabym cię do Irlandii. Mówią tam głównie po angielsku i mógłbyś poszukać swojej rodziny. A tamtejsze lwy są naprawdę miłe. - Czy to jest jedno z miejsc, do którego możesz wjechać? - O tak. Bobby Ray pomógł mi spłacić tę grzywnę lata temu. Zabrałabym cię także do Azji. Do głównych miast, na początek. Tokio, Pekin, Hong Kong. Tego typu rzeczy. - A co z Koreą? - Taa. – Sissy odrobinę zmarszczyła nos. – Może nie teraz. Za następne dziesięć, albo coś koło tego, lat, no wiesz, mogę ewentualnie... zapytać. - Czekaj. Mówisz o Północnej czy Południowej Korei? - No cóż... obu. - Szkoda. – Mitch pochylił się trochę i spojrzał w jej w pusta miskę. – Sądzę, że będziemy musieli znaleźć coś innego do roboty, ponieważ Korea Północna i Południowa nie wchodzą w grę, a ty w końcu skończyłaś jeść. Sissy zsunęła się z krzesła i cofnęła. ~ 234 ~

- Powinniśmy się przespać – zachichotała. - Później. – Obszedł stół i pchnął ją w stronę lodówki. Czuła, jak magnesy, które jej matka lubiła zbierać, wbijają się w jej plecy. Jedną rękę oparł nad jej głową, a drugą zsunął w dół po jej szyi do piersi. Przykrył ręką jej jedną pierś, palcami drażniąc sutek. Sissy jęknęła i sięgnęła po niego. - Poza tym, – mruknął, powoli opadając na kolana, – nie powiedziałem, że skończyłem jeść.

Tłumaczenie: panda68

Beta: axses

~ 235 ~

Rozdział 17

Jen Lim Chow, zastępca prokuratora okręgowego w Filadelfii, samotna matka trójki dzieci, absolwentka Prawa na Harvardzie i lampart, podjechała wynajętym samochodem do krawężnika obok biura szeryfa Departamentu i wysiadła wkraczając w upał Tennessee. Chryste, co ona tutaj robi w cholerną sobotę? Do diabła, wiedziała co tutaj robi. Starała się uratować swoją sprawę. Największą sprawę w swojej karierze i najbardziej niebezpieczną. Taką, która niezbyt łatwo pozwoli wywinąć się szefowi zbrodniczego syndykatu. Od morderstwa pierwszego stopnia świadczonego przez gliniarza pod przykrywką. Wszystko powinno toczyć się idealnie, ale jej główny świadek, od którego zależała cała sprawa, ukrywał się teraz w jedynym miejscu, gdzie był bezpieczny przed w pełni ludźmi, ale w ciągłym zagrożeniu ze strony dupo-obwąchujących się psowatych. Dorastała słuchając o watahach Smith i o tych wszystkich miastach rządzonych przez Smithów. Mogła policzyć na palcach jednej dłoni liczbę tych miast, które były otwarte dla wszystkich ras. Pozostałe były w większości zamieszkałe przez psowate, a Smithtown było jednym z nich. Rządzone przez Bubbę Ray Smitha. Choć był nieznany dla większości wszechświata, cieszył się złą sławą wśród zmiennych, ponieważ o wilku trudno było powiedzieć, że jest zdrowy psychicznie. Oczywiście, nie było zbyt wielu Smith’ów, o których można było powiedzieć, że są zdrowi psychicznie. Obchodząc samochód i wchodząc na czysty chodniku, Jen zastanawiała się, jak ludzie mogą tak żyć. Potrzebowała miasta, gdzie nigdy nie było nudno. A życie tutaj mogłoby doprowadzić ją do szaleństwa. Był środek dnia, a tylko kilka osób chodziło po ulicach. I było tak cholernie cicho. Czy to jest normalne? Jen pchnęła drzwi biura i westchnęła z przyjemnością na cudowne zimno, które w nią uderzyło. Będąc w drodze bała się, że Smithtown może nie mieć powszechnych udogodnień: klimatyzacji, telefonów komórkowych, wewnętrznych toalet... ~ 236 ~

- Halo? – zawołała. Gdy nie dostała odpowiedzi, wciągnęła powietrze. Ale to nie pomogło. Wszystko, co czuła to były psy, psy i jeszcze raz psy. Będąc brutalnie szczerą, nie mogła odróżnić tych cholernych psów od siebie i raczej nie chciała próbować. – Czy jest tu ktoś? - Mogę ci w czymś pomóc? Jen musiała się powstrzymać od zrobienia dzikiego skoku i wbicia pazurów w sufit, jak przestraszony domowy kot. Nie miała pojęcia, skąd pojawiła się ta wilczyca, ale zdecydowanie zrobiła to ukradkiem. - Tak. Cześć. – Stanęła twarzą do kobiety z jednym ze swoich oczywistych wymuszonych uśmiechów. – Jestem z Biura Prokuratora Okręgowego z Filadelfii. - Rozumiem. Utrzymując ten miłym uśmiech dodała. - I próbuję znaleźć Mitcha Shaw. Wilczyca wpatrywała się w nią swoimi żółtymi oczami psa, a Jen wpatrywała się w nią z jej bardziej normalnymi, złotymi. Nic dziwnego, że Smith’owie musieli żyć tylko w swoich miastach, biorąc pod uwagę oczy i wielkość tych ludzi. Chryste, ta kobieta miała lekko z metr osiemdziesiąt, jeżeli nie więcej, i – Jen spojrzała na stopy wilczycy – o rany! Największe stopy, jakie kiedykolwiek widziała u kobiety. W przeciwieństwie do kotowatych, siła wilczyc zależała najwidoczniej od wielkości ich ciała. Mogły prawdopodobnie grać na pozycji wspomagającego w drużynie Philadelphia Eagles. - Próbujesz? - Tak. Wiem, że jest tutaj, ale nie wiem konkretnie gdzie. Miałam nadzieję, że ty albo ktoś z biura może mi pomóc. Wilczyca wolno do niej podeszła, a kiedy stanęła obok Jen, obwąchała ją i Jen mogłaby postawić kasę na to, że gdyby jej pozwoliła, obwąchałaby też jej tyłek. Samica chrząknęła i podeszła do jednego z biurek. Opadła na krzesło i umieściła te gigantyczne kajaki, które nazywała stopami, na zużytym drewnie zanim sięgnęła po telefon komórkowy. Wybrała czyjś numer i patrzyła na Jen, gdy z kimś rozmawiała. - Hej. To ja. Ktoś chce się zobaczyć z Mitchem… Tak. – Potem się rozłączyła, położyła telefon na biurku i nadal wpatrywała się w Jen.

~ 237 ~

Po mniej więcej trzech minutach, Jen nie mogła już tego dłużej znieść. - No cóż...? - Będzie tu, jeśli nie wyleci mu z głowy, że ma tutaj być. Jen nie wiedziała, jak ma rozumieć to zdanie, chociaż ukończyła Summa Cum Laude w Princeton19. - Czy nie mogę po prostu się z nim zobaczyć? Mam wynajęty… - Nie. Jej potrzeba wysunięcia kłów niemal ją udusiła, ale Jen zdołała utrzymać je w ryzach – ledwie. - Równie dobrze możesz usiąść – powiedziała do niej wilczyca, zanim pilotem włączyła mały, kolorowy telewizor stojący na biurku naprzeciw niej. Wyścigi samochodowe... oczywiście. – Trochę czasu zajmie mu dostanie się tutaj. - Dlaczego? Wilczyca zaszczyciła ją jednym spojrzeniem, zanim odwróciła się z powrotem do telewizora i w zasadzie tym uciszyła Jen. Zaczerpnąwszy głęboko powietrza, Jen odwróciła się i podeszła do linii plastikowych krzeseł pod ścianą. Usiadła na jednym, skrzyżowała nogi i czekała.

***

Mitch nie wiedział, że są tak blisko krawędzi łóżka, dopóki nie uderzył o podłogę z Sissy na górze. Był wewnątrz niej, a Sissy ani na chwilę nie rozluźniła uścisku, kiedy spadli. Ta kobieta musiała chyba ćwiczyć albo coś, ponieważ mogła pozbawić mężczyznę kutasa tą swoją niesamowitą cipką. Jej dłonie wbiły się w jego włosy i pocałowała go, jednocześnie ostro go ujeżdżając. Jej jęki i warczenia doprowadzały go do szaleństwa, więc chwycił jej biodra w desperacji, poruszając nią mocniej i szybciej na sobie. 19

Summa Cum Laude to najwyższy stopień ukończenia Uniwersytetu w Princeton w USA

~ 238 ~

Nie spali. Nie zawracali sobie tym głowy. Nie co dzień spotykasz swoją drugą połówkę w sypialni. A Mitch spotkał. Teraz już to wiedział. Zawsze odnosił wrażenie, że on i Sissy mają podobne upodobania seksualne, ale nigdy nie wiedział, w jakim stopniu. Lwice były dość blisko jego upodobań, ale gdy już wypieprzyły faceta zazwyczaj dawały mu znać, szarpiąc nim tak długo, żeby się ubrał i wyszedł. Ale Sissy jeszcze nie była zmęczona, a przerwy na jedzenie, między poszczególnymi wybuchami namiętności, wydawały się utrzymywać ich witalność. Sapiąc, Sissy odsunęła się od niego, zacisnęła ręce na jego ramionach, wygięła plecy i odchyliła do tyłu głowę. Cipką pochłonęła jego kutasa, osiadając na jego biodrach, i wiedział już, że tylko chwila dzieli ją od dojścia. Teraz, gdy siedziała, Mitch chwycił jej piersi i przytrzymał mocno jej sutki między kciukami a palcem wskazującym. Ścisnął je i skręcił, a Sissy chwyciła jego nadgarstki na sekundę przedtem zanim doszła. Jej ciało jeszcze nie przestało drżeć od spełnienia, gdy Mitch przekręcił ich oboje tak, że teraz to on był na górze. Złapał jej ręce i przesunął nad jej głowę, jednocześnie wbijając się w nią raz za razem. - Tak, tak – wydyszała sekundę wcześniej zanim ponownie doszła, a Mitch tym razem doszedł razem z nią. Kiedy już całkowicie się opróżnił, opadł na nią jak worek cegieł, prawie ignorując jej sapnięcie z niewygody, które tym spowodował. Nie chodziło o to, że planował leżeć tak na zawsze... tylko do czasu, dopóki jego wzrok się nie wyklaruje i nie ustanie dzwonienie w uszach. Wypuszczając jeszcze jedno zadowolone westchnienie, Mitch zsunął się z Sissy i uśmiechnął, gdy usłyszał jej wydech. - Musisz przestać to robić. Nie jestem kanapą, na którą możesz opadać. - To nie moja wina. – Bo nie była. Ona mu to robiła. Robiła to, co żadna inna kobieta nigdy nie była w stanie zrobić – wyczerpała go. - Muszę coś zjeść – powiedział. - Nic już nie ma. - Nie macie dostaw do domu w tym grodzie? - Mamy, ale…

~ 239 ~

Głos z zewnątrz przerwał jej. - Sissy! - Cholera. – Powoli, Sissy przekręciła się na bok i uniosła górną połowę swojego ciała. Skrzywiła się, a Mitch przesunął dłonią po jej plecach. - Nic ci nie jest? - Nie. – Sissy potykając się podeszła do okna, otworzyła je i wychyliła. – Co? Mitch w sekundę rozpoznał głos Dee-Ann. - Jakaś kobieta w mieście chce zobaczyć się z Mitchem. Jest z biura prokuratora okręgowego w Filadelfii. - Sprawdziłaś ją? - Samochód, który wynajęła został zarejestrowany na niejaką Kelly Chun, ale nie możemy znaleźć nikogo o tym nazwisku w biurze… - Znam ją – wtrącił się Mitch. Kelly Chun to było nazwisko, pod którym podróżowała Jen Chow, kiedy nie chciała, żeby ktokolwiek wiedział, gdzie jest. Mitch się uśmiechnął. Chow musiała naprawdę się o niego martwić, nie tylko dlatego, że zostawiała metropolię dla małego miasteczka na głębokim Południu, ale także dlatego, że nigdy nie była fanem "psowatych", jak zwykle ich nazywała. Więc przyjazd do Smithtown było podwójną przykrością. - Muszę się z nią zobaczyć – powiedział do Sissy wstając. Sissy wpatrywała się w niego przez chwilę, zanim znowu wyjrzała przez okno. - Niedługo zjawi się w mieście. - Okej. Dam im znać. Ona jest na biurze szeryfa. – Z kiwnięciem głową, Sissy zamknęła okno. Patrząc na niego, powiedziała. - Może weźmiesz prysznic zanim pójdziesz. - Taki mam zamiar. – Czuł Sissy na całym sobie - i podobało mu się to. Mitch wziął ją za rękę. – Chodź.

~ 240 ~

- Gdzie? - Idziesz ze mną. Zdobędziemy jedzenie, jak tylko zobaczę się z Jen. I potrzebujesz prysznica równie mocno, co ja. – Stojąc za nią, Mitch owinął swoje ramiona wokół Sissy i pocałował czubek jej głowy. – Sądzę, że nadal masz trochę mojego miłosnego nektaru we włosach. - Po pierwsze, przestań to tak nazywać. A po drugie, jeśli kiedykolwiek zrobisz mi to jeszcze raz… - Powiedziałem ci, że to było niechcący. – Ale nadal musiał przygryźć wewnętrzną stronę policzka, żeby powstrzymać się od śmiechu. - Niechcący to może być w tyłek – narzekała, odsuwając się od niego i kierując się do łazienki. – Jest kilka rzeczy, które nigdy nie dzieją się przypadkowo, Mitchellu Shaw, i to jest z pewnością jedna z nich. W ocenie Sissy, tylko jedna rzecz była gorsza od bogatej, snobistycznej, wszystkowiedzącej krowy, która myślała, że jest lepsza niż ktokolwiek inny... To była bogata, snobistyczna, wszystkowiedząca kocica, który myślała, że jest lepsza niż ktokolwiek inny.

***

Jak tylko weszli do biura szeryfa, Jen Chow wstała, jakby została zmuszona do zadawania się z innymi więźniami w tureckim więzieniu. - No nareszcie jesteś! – powiedziała. – Myślałam, że nigdy tu nie dotrzesz. - Przepraszam. Wynikło opóźnienie. Tak. Opóźnienie z powodu szybkiego prysznica, który zamienił się w jeden długi, gdy Mitch wsunął głowę między uda Sissy. Boże, ten facet był nienasycony, ale Sissy w ogóle to nie przeszkadzało. Przy więcej niż jednej okazji, była oskarżana o bycie trudną do zadowolenia. I to głównie dlatego, że mężczyźni, z którymi była męczyli się dużo wcześniej niż ona. Zanim Sissy skończyła dwadzieścia lat, całkowicie wyrzekła się ludzkich mężczyzn,

~ 241 ~

ponieważ nie mieli szans na dotrzymanie jej kroku. Wilki były lepsze, ale nawet wtedy zwrot – Pójdziesz wreszcie spać?, było rzucane w nią częściej, niż jeden raz. Mitch był pierwszym, który potrafił dotrzymać jej kroku. Albo raczej pchnięcie za pchnięcie. Oczywiście, Sissy teraz zdała sobie sprawę, że postawienie tych granic było w jej jak najlepszym interesie. Z łatwością mogłaby zostać zraniona przez takiego faceta jak Mitch. Całkowicie nieposkromionego mężczyzny. A lwy były w tym absolutnie najgorsze. Mężczyźni żyli po to, aby im dogadzać, i nie przejmowali się żadną krytyką, nawet ze strony lwic. Byli mili tylko wtedy, gdy chcieli być, i wręcz opryskliwi z każdego dobrego powodu, kiedy mieli na to ochotę. Byli potrzebujący, wymagający i spodziewali się, że świat będzie im dogadzał. A ponieważ Sissy dogadzała tylko sobie, taka postawa z pewnością stanowiłaby dla niej problem. Ale była mądra. Postawiła swoje granice i wiedziała, że Mitch będzie ich przestrzegał. Głównie dlatego, że chciał dokładnie tego, czego chciała ona. Naprawdę dobrego seksu. Świetnego seksu. Jednak, kiedy Sissy obserwowała Jen Chow rozmawiającą z Mitchem, a jej dłoń leżała na jego ramieniu, Sissy doznała znowu tego uczucia. Tego uczucia zazdrości. I to denerwowało ją jak diabli. Chow wskazała jeden z dwóch pokoi do przesłuchań. - Porozmawiajmy. Na osobności – dodała, zerkając na Sissy. - Oczywiście – Mitch ruszył za Chow, ledwie spoglądając przez ramię na Sissy i mówiąc. – Zaraz wracam. Skinęła głową, udała uśmiech i opadła na jedno z krzeseł, żeby poczekać.

***

- Ta nowojorska pani detektyw... Mick coś tam? Mitch przywołał swoja cierpliwość. Zapomniał jak bardzo jej potrzebował, gdy rozmawiał z Jen. ~ 242 ~

- Masz na myśli, Dez MacDermot? - Tak. Ją. Ona uważa, że lwica przeszła szkolenie wojskowe. - To ma sens. Zajrzała do swojej teczki. - Wyciągnęliśmy kilka nazwisk i zaczęliśmy sprawdzać te, które nie są jeszcze martwe lub nadal są na służbie... i zostały nam te cztery. – Położyła na stole cztery zdjęcia. – Rozpoznajesz którąś? Mitch potrząsnął głową. - Nie. Chociaż ta jest ładna. - Detektywie – westchnęła. – Skup się. - Tylko stwierdzam. – Uśmiechnął się, a Jen przyglądała mu się przez chwilę. - Wyglądasz zdrowiej. - Lepiej jem. I ćwiczę. - Czy tak to tutaj nazywają? - Jestem w drużynie futbolowej. - Do… – Jen odsunęła się od stołu i szybko wstała. – Czy nie rozumiesz, że cała moja sprawa zależy od ciebie? - Wciąż oddycham. Więc nie wiem, dlaczego narzekasz. - To nie są wakacje, na których możesz spędzasz czas bawiąc się z psami, detektywie. Mitch wolno wstał. - Prawie umarłem. I gdyby nie byłoby tam tego psa, zginąłbym. Więc uważaj na to, co mówisz o tych ludziach. Nie chciałbym, żeby moja pamięć zaczęła zanikać, pani adwokat. Jen uniosła ręce i odsunęła się od niego. Dotarła tak daleko i tak szybko w swojej karierze, bo wiedziała, kiedy nacisnąć, a kiedy się wycofać. - Przepraszam, jeśli Cię uraziłam. I myślę, że to dobry pomysł, jeśli zostaniesz tutaj na jakiś czas. – Obeszła stół, żeby wziąć swoją teczkę, ale Mitch wiedział, że w ~ 243 ~

ten sposób tworzy pewien dystans pomiędzy sobą, a niezrównoważonym, kochającym psa samcem lwa, z którym była tutaj uwięziona. – Byli za mną od chwili, jak tylko przekroczyłam znak powitalny miasta. Jestem pewna, że nie robią nawet tyle dla każdego kota, który wjeżdża do tego miasta.

***

Mniej więcej po pół godzinie, Sissy zdała sobie sprawę, że to "Zaraz wracam" może być względne, więc odsunęła się od biurka i wymaszerowała z budynku. To był typowy letni dzień w Tennessee – gorący i zamglony. Spacerując Main Street zaglądała do sklepów i patrzyła, czy nie ma czegoś, co chciałaby sobie kupić. Oczywiście, większa część jej budżetu szła na karmienie jednego wyrośniętego kota, więc naprawdę nie miała zbyt wiele gotówki, którą mogłaby wydać, dopóki nie otrzyma następnej wypłaty. Ale uwielbiała oglądać i jeśli będzie czuła się wyjątkowo źle, zawsze przecież może obciążyć konto swojej mamy. Nic bardziej jej nie cieszyło, niż te wczesno poranne rozmowy z jej mamą, krzyczącą o tym, że nie ma pieniędzy. Kiedy Sissy przechodziła obok alejki, usłyszała hałas. Przypuszczała, że to jej wujek Eggie ponownie nurkuje w kontenerze. Ale kiedy obeszła śmietnik, znalazła swoją starą ciotkę Ju-ju chowającą się za nim. - Ciocia Ju-ju! – Przykucnęła obok niej. – Kochana, co ty tutaj robisz? Biedna Ciotka Ju-ju. Oszalała już dawno temu, ale Sissy nigdy nie spotkała jej włóczącej się samej po ulicach. Ktoś z rodziny zawsze ją pilnował. Ponieważ w jej rodzinie zdrowie psychiczne zawsze było pod znakiem zapytania, każdy po prostu założył, że u ciotki Ju-ju nastąpiło gwałtownie to, co u innych Smith’ów, rozwijało się przez lata. Ale Sissy słyszała również plotki o tym, że ciotka Ju-ju wcale nie straciła rozumu, dopóki nie stanęła przeciwko babci Smith, wyzywając ją wiele lat przed tym, zanim urodziła się Sissy lub jej bracia. Może właśnie dlatego Sissy czuła więź z ciocią Ju-ju, chociaż nie sądziła, by ta kobieta mogła odróżnić Sissy od jej innych siostrzenic. - Chodźmy do domu, kochana. Sięgnęła po ciotkę, ale ręce, silniejsze niż się spodziewała, chwyciły ją za ramiona, a oczy, które rzadko zmieniały się już z wilczych, skupiły się na niej. ~ 244 ~

- Chciałam znaleźć Sissy. Muszę się z nią zobaczyć. - Jestem tutaj, kochana. Ja jestem Sissy. – Ale wiedziała, że ciotka nigdy nie rozpozna jej przez swoje szaleństwo. - Musisz jej powiedzieć, by uważała na siebie. Ta stara suka na wzgórzu chce ją. Chce ją, ponieważ bardzo się jej boi. Słyszę jak ja wołają. Sissy wątpiła, żeby babcia Smith, albo ciotki Smith, w ogóle się jej bały. Ale nie widziała sensu w sprzeczaniu się z ciotką Ju-ju na tyłach alejki. Pomagając cioci wstać, Sissy jej obiecała. - Powiem jej. Obiecuję. - Ta suka nienawidzi tej małej dziewczynki tak samo, jak nienawidzi matki tej dziewczynki. Nienawidzi ich tak samo. W tych słowach była absolutna prawda, ale Sissy nic nie mogła na to poradzić. Zamiast tego, wyprowadziła ciotkę z alejki. Kiedy wyszły na chodnik, Sissy rozejrzała się za kimś, kto popilnowałby ciotki, gdy ona wróciłaby do biura szeryfa i dała im znać, gdzie będzie, by mogli przekazać to Mitchowi. Kiedy spojrzała na ulicę, ujrzała Patty Rose wychodzącą z małego sklepu z pamiątkami na rogu. - Hej, Patty Rose! Partnerka brata zamarła, a jej całe ciało zesztywniało. Powoli odwróciła się do Sissy, na ustach błyszczał jej uśmiech. - Sissy Mae? Co ty tu robisz? - Czekam na Mitcha. Słuchaj, możesz popilnować ciotki Ju-ju przez sekundę. Chcę pobiec i powiedzieć Mitchowi, dokąd idę, zanim zabiorę ją do domu. - Och, zajmę się nią. – Chwyciła ciotkę Ju-ju. - Jesteś pewna? To nie będzie dla ciebie problem? - Nie, nie. Naprawdę, w porządku. Nie ma sprawy. Skoro jest taka chętna...

~ 245 ~

- W porządku. – Sissy uśmiechnęła się do ciotki. W tym momencie, była tak samo wysoka i silna, jak wszystkie kobiety z rodziny Smith. Ale cokolwiek zjadało jej umysł wydawało się robić to samo z jej ciałem. – Dbaj o siebie, ciociu Ju-ju. – Sissy odrobinę się pochyliła i pocałowała ciotkę w czoło. Ju-ju zazwyczaj nie lubiła, jak ktoś ją dotykał, reagowała wtedy impulsywny ruchem, ale tym razem ciotka stała spokojnie. Zamiast odepchnąć Sissy, tak jak przeważnie robiła to z każdym, kto próbował się do niej zbliżyć, ciotka Ju-Ju zamrugała, a jej oczy zmieniły się z wilczych w ludzkie. - Słodka dziewczyna – powiedziała, klepiąc ramię Sissy. – Słodka, słodka dziewczyna. Nic dziwnego, że się boją. Korzystasz z tego daru, Sissy, kiedy potrzebujesz. To może być jedyna rzecz, która uratuje twoje serce. Odeszła, a Patty Rose podążyła za nią. Kiedy Patty próbowała ponownie objąć Juju, stara wilczyca ją odepchnęła. Sissy otrząsnęła się z tej nienormalnej chwili i odwracając się wpadła prosto na niego. - Hej, Sissy. Sissy westchnęła. I tak już była rozkojarzona, a ten drań stanął od zawietrznej. Zakradł się tuż za nią. - Gil. – Spojrzała na niego. Nie musiała patrzeć tak wysoko jak na Mitcha, co nagle sprawiło, że Gil wydał jej się tak naprawdę mały. – Dlaczego zawsze czaisz się gdzieś w pobliżu? Nie masz czegoś do zrobienia? Nie masz pracy? - Pewnie, że mam. Teraz mam własny interes. Warsztat niedaleko stąd. Zakładając ramiona na piersi, Sissy warknęła. - Warsztat? Taki sam, jaki ma mój brat? - Nie denerwuj się tak. Jestem na drugim końcu miasta. Nawet nie w pobliżu warsztatu twojego brata. Gdyby Smithtown miało tysiąc kilometrów długości, być może ta informacja by ją uspokoiła. Ale Smithtown było małe i to o jej rodzinie rozmawiali. Nawet, jeśli to był ten dupek Travis. - Naprawdę myślisz, że ci się to uda, co?

~ 246 ~

- Uda co? - Przejąć Smithtown. Zostać samcem Alfa. - To jest… - Nie kłam, Gilu Warrenie. Gil zbliżył się do niej, jego oczy skupiły się na jej twarzy. - A co, jeśli to jest to, czego chcę, Sissy Mae? Wyobraź sobie, co możemy razem zrobić. Prychnęła. A potem się zaciągnęła. Jej oczy się zwęziły. - Czy właśnie rozmawiałeś z Patty Rose? - Zobaczyłem ją w sklepie z pamiątkami. - Och. Naprawdę? A co takiego robiłeś w sklepie z pamiątkami, bo o ile sobie przypominam, to nie jesteś zwolennikiem dawania prezentów, ty skąpy draniu. - Ja po prostu… – Słowa Gila zostały brutalnie przerwane, gdy został pchnięty twarzą prosto w ceglany mur obok nich. Najgorsze nie było to, że Mitch był tym, który go popchnął, ale Sissy doznała takiego wrażenia, jakby Mitch naprawdę nie zauważył Gila. Zamiast tego, po prostu usunął Gila ze swojej drogi, chwytając go za kark, i uderzając twarzą w cegły. - Jesteś gotowa? – zapytał Mitch od niechcenia. Sissy się rozejrzała, nie do końca zdziwiona, że przyciągnęli ogólną uwagę. Prawdopodobnie czekali na to, że Sissy wytrze Gilem podłogę, ale chociaż raz nie musiała tego robić. - Tak, jestem gotowa. A ty skończyłeś? - Tak. Ale mógłbym iść na kanapkę... lub dwie. - Nie możesz być głodny. - Ciągle to powtarzasz, jakbyś się spodziewała, że moja odpowiedź się zmieni. Chwyciła go za rękę i ruszyła ulicą. Nie miała pojęcia, co stało się z Gilem, po tym jak odeszli, i szczerze mówiąc, już o nim zapomniała.

~ 247 ~

Rozdział 18

Kawa była gorąca i smaczna, a kanapki dobre i obfite. Ale to towarzystwo wywoływało u Mitcha uśmiech. Sissy zdążyła już zjeść swoją jedną kanapkę – jak ona mogła przeżyć tylko na jednej? – i teraz położyła nogi na pluszowym fotelu i popijała kawę z mocnego papierowego kubka. - I zanim zapytasz, oni nadal nie wiedzą, kim ona jest. – Mitch wgryzł się w swoją kanapkę. – To jest tajemnicze. - Dzięki za ten piękny widok twojej sałatki z kurczaka. - Przepraszam, dziecino. Zamrugała, a te brązowe oczy wpatrzyły się w niego. - Kiedy zacząłeś mnie tak nazywać? - Hm... w tej sekundzie? - Nie jestem twoją dzieciną. – Zrobiła mały kwadrat palcami i powiedziała bezgłośnie. – Granice. - Sissy… Nad drzwiami zabrzęczał dzwonek i znajoma wilczyca weszła do środka. - Miss Janette. – Po wytarciu ust serwetką, Mitch wstał i pocałował ją w policzek. – Jak dobrze cię znowu widzieć. - Dobrze jest widzieć cię w ogóle, kochany. – Wskazała Mitchowi, by usiadł z powrotem na krześle, zanim uśmiechnęła się do swojej siostrzenicy. – Sissy Mae. - Ciocia Janette. Chcesz czegoś? - Dlaczego myślisz, że czegoś chcę? - Ciociu Janette!

~ 248 ~

- Sh-sh-sh – wskazała na prawą połowę ciała Mitcha. – Mogę spojrzeć? Mitch wzruszył ramionami, gdy odsunęła T-shirt, by zobaczyć jego rany. Długie palce przycisnęły się do jego skóry, a potem skinęła głową. - Goi się doskonale. Twoja mama zrobiła dobra robotę. – Usiadła przy stole, a kelner postawił przed nią duży kubek kawy. – Oczywiście, te miłosne ugryzienia sprawiają, że trochę trudno je zobaczyć. Właśnie ugryzł swoją kanapkę, ale na szczęście jeszcze jej nie przełknął. W przeciwnym razie, by się udławił. Ciotka i siostrzenica uśmiechnęły się do siebie. - Wiedziałam, że coś zobaczyłam, kiedy obserwowałam was oboje na ślubie. Te oczy niczego nie przegapią. Mam oczy... hm... wilka. Mitch i tak skończył dławiąc się swoim jedzeniem, ale tym razem, ze śmiechu. Sissy się uśmiechnęła. - Nadal jesteśmy tylko przyjaciółmi. I to wszystko. Janette spojrzała na Mitcha. - Wygłosiła ci mowę na temat granic, prawda? - Uzupełnioną wizualizacją – roześmiał się Mitch. - Mężczyźni potrzebują wizualizacji – warknęła Sissy. – I spróbuj przeżuwać z zamkniętą buzią. - Masz zamiar poskromić naszą małą Sissy, Mitchellu? Sissy zirytowana potarła twarz, a Mitch odpowiedział szczerze. - Tak naprawdę to jestem zbyt leniwy, by próbować kogoś poskromić. Gdyby to ode mnie zależało, spędzałbym całe dnie śpiąc pod drzewem, może przekręcał od czasu do czasu, by wygrzać brzuch na słońcu, a potem oczekiwać, że ktoś przyniesie mi jedzenie. Mógłbym żyć tak już wiecznie. Janette odrzuciła głowę do tyłu i się roześmiała. - Lubię cię, Mitchellu Shaw. Jesteś zabawny.

~ 249 ~

Wspaniałomyślnie zaproponował jej trochę swoich frytek, których mądrze odmówiła. - Jedliście już deser? - Zapomnij – stwierdziła Sissy bardziej gwałtownie, niż wydawało się to konieczne. - Och, daj spokój, Sissy Mae. On jest tak cholernie słodki. – Wyciągnęła rękę i uszczypnęła Mitcha w policzek. – Chciałbyś kawałek ciasta, Mitchellu Shaw? - Nie. Nie chciałby. - Jakiego ciasta? – Mitch zorientował się, że Sissy nie chce iść do domu ciotki – i nie winił jej za to. Czasami utknięcie z krewnymi było absolutnie najgorszą rzeczą. - Jakiego tylko chcesz. Sissy ci nie powiedziała o naszym sklepie z ciastami? Mitch zamarł. - Sklep z ciastami? Macie sklep z ciastami? - Z najlepszymi ciastami, jakie znajdziesz po tej stronie Mason-Dixon, kochany. - Jak mogłaś mi nie powiedzieć, że mają tu sklep z ciastami? Sissy potrząsnęła głową. - Będziesz tego żałować, ciociu Janette. Naprawdę, Mitch Shaw nie miał absolutnie wstydu. Sissy uświadomiła to sobie, jak tylko wszedł do sklepu z ciastami sióstr Lewis i opadł na kolana przed ladą chłodniczą. Jego ręce oparły się na szybie i patrzył na każde ciasto, tak jak patrzy małe dziecko. - Ja... ja nie mogę się zdecydować – jęknął. Tak, jakby Mitch musiał podejmować jakieś decyzje. Mógł wszystko wykończyć z tej lady, a za mniej więcej godzinę od teraz, znów będzie głodny. - Wszystkie tego pożałujecie – powtórzyła swoim ciotkom, kiedy się śmiały. - Skąd powinienem zacząć? – zapytał w końcu Mitch. Spojrzał na Sissy. – Jakie jest twoje ulubione? Boże, to było trudne pytanie. Bo jeśli było coś, co potrafiły robić jej ciotki, to właśnie piec ciasta. Nawet ciasta, których nie zjadłaby u nikogo innego, zje od swoich ~ 250 ~

ciotek. Ich ciasta stały się tak lokalnie popularne, że w końcu musiały otworzyć następny sklep w neutralnej części regionu, żeby także inne rasy i w pełni ludzie mogli przyjść do nich bez wszczynania tych brzydkich bójek z udziałem wszystkich w mieście. - Wiśniowe. - Wiśniowe? - Zaufaj mi. - Ufam ci – odparł po prostu, a ona zobaczyła, jak ciotki wymieniają spojrzenia. Nienawidziła, kiedy tak robiły – to znaczyło, że coś sobie obmyślały. Nienawidziła, kiedy zaczynały całe to cholerne myślenie. To prowadziło do kłopotów. - Kawałek wiśniowego, poproszę. Sissy stanęła obok Mitcha, który w końcu podniósł się na nogi. - Jaki uprzejmy. - Zawsze jestem uprzejmy dla tych, którzy na to zasługują. - Mitch, kochany, usiądź sobie, a my przyniesiemy Ci kawałek i mleko. Może być? - Będzie doskonale. – Spojrzał na Sissy. – Widzisz, co można osiągnąć uprzejmością? - A więc, Sissy? – Jej ciotka Darla oparła łokcie na ladzie tuż przed Sissy, pochylając swoje ciało do siostrzenicy. - Tak, ciociu Darlo? - Słyszałam, że jeździłaś po mieście Clydem. - Mitch chciał go sprawdzić. - Tęsknisz za tym, prawda? Jechać tak szybko, jak tylko możesz, i nie mieć nikogo, kto by cię zatrzymał. Uśmiech Sissy zbladł, bo zdała sobie sprawę, że jej ciotki nie chciały się z nią zobaczyć tylko dlatego, że ją kochają. Złapały ją w pułapkę! - Nie. - Co nie? ~ 251 ~

- Nie udawaj przede mną niewiniątka. Wiem, czego wszystkie chcecie, ale możecie o tym zapomnieć. Francine pchnęła przez ladę, w stronę Sissy, kawałek cytrynowej bezy. - Nie, kochana… - Nie kochaniuj mi tu. Nie zrobię tego. Zapomnij. Prosisz mnie, żebym to zrobiła po tych wszystkich latach, ponieważ nie ma tu mamy, która by ci powiedziała, żebyś się odczepiła. - Ponieważ twoja mama nie wierzy w twoje umiejętności. Nie tak, jak my. Sissy potrząsnęła głową. - Teraz, to było po prostu bezczelne. Francine trzasnęła rękami o blat. - Och, daj spokój Sissy Mae! Zrób to dla nas. - Nie. – Sissy wzięła swój kawałek ciasta i szklankę mleka, którą podała jej Roberta. - No, Sissy. Zrób to dla miasta. - Czy już wam nie wystarczy, że biedny Mitch gra przeciwko niedźwiedziom? Wszyscy spojrzeli na "biednego” Mitcha, który wydawał się przeżywać coś podobnego do orgazmu, jedząc kawałek ciasta wiśniowego. - Mitchowi to nie przeszkadza. On rozumie lojalność. Sissy spojrzała na Francine. - To jest po prostu wredne. Nie mogę tego zrobić, chyba że Ronnie… - Ona już się zgodziła. Tak jak Dee. Sissy postawiła jedzenie na stole i usiadła. Do czasu, gdy jej tyłek znalazł się na krześle, pojawił się przed nią pusty talerz z resztkami wiśniowego ciasta i pusta szklanka po mleku. - To było moje – warknęła. Mitch chrząknął i jadł dalej.

~ 252 ~

- Cóż, jeśli macie Ronnie i Dee, to tak naprawdę już mnie nie potrzebujecie. - Wiesz, że tak. – Francine usiadła naprzeciw Sissy. – Bo nie tylko prędkości potrzebujemy w starciu z Dumą Barron. Sissy trąciła ramię Mitcha. - Czy obchodzi cię to, że one zmuszają mnie do wystąpienia przeciwko jednej z twoich cennych Dum? Mitch zatrzymał widelczyk z ciastem centymetry od swoich ust. - Czy jakieś Dumy w okolicy robią takie ciasta, jak te? Francine się uśmiechnęła. - Ależ skąd. - W takim razie, nie, nie obchodzi mnie. A teraz mi nie przeszkadzaj. Darla podeszła i postawiła trzy kawałki ciasta przed Mitchem. - To jest nasze ciasto śmietankowo-czekoladowe, kremowe Bostońskie i orzechowe. I jeśli będziesz jeszcze coś chciał spróbować, albo będziesz chciał zabrać jedno lub dwa ciasta do domu, to po prostu powiedz. Roberta postawiła przed nim pięciolitrową butlę mleka. - Żebyśmy nie musiały biegać w tę i z powrotem. Mitch spojrzał na Sissy. - Zrób to, co te śliczne boginie każą ci zrobić, a na pewno będziesz cholernie z tego zadowolona! Sissy potarła oczy, tylko z tego powodu, aby zasłonić zadowolone uśmiechy jej ciotek. Przekupne babsztyle.

***

~ 253 ~

- Następnym razem nie zgadzaj się na nic, zanim nie porozmawiasz ze mną – warknęła Sissy następnego dnia wcześnie rano, brnąc przez podwórko Travisa do jednej z jego dwóch ogromnych stodół, które miał na swojej posiadłości. Ponieważ żaden Smith nie mógł posiadać zwierząt bez doprowadzania ich do paniki za każdym razem, gdy jedno z nich przechodziło w pobliżu, był tylko jeden powód, dla którego w okolicy było tak dużo stodół. Żeby coś ukryć. Tylko kilku z nich robiło teraz bimber, bo większość z nich ugrzęzła w legalnej pracy... tak, większość z nich. Ale nadal mieli swoje stodoły, ponieważ, cytując Bubbę Smitha: „Nigdy nic nie wiadomo, prawda?” - To nie moja wina. Tylko Shawa. Przekupiły go ciastem! - Muszą być najsłabszym rodzeństwem – mruknęła Sissy. Spojrzała na Dee. – A ty, jakie masz usprawiedliwienie? Wzruszyła ramionami. - Mama mnie poprosiła. Sissy wypuściła długie, anielsko cierpliwe westchnienie i otworzyła duże drzwi stodoły Travisa. Nadal tu były. Trzy samochody wyścigowe, na widok których, każdy kierowca NASCAR, by się poślinił. I najwyraźniej, jej brat dbał o nie, a nawet je udoskonalił. Wręcz błyszczały, a kiedy Sissy podniosła maski każdego z nich, silniki wyglądały idealnie. - Myślisz, że powinnyśmy je trochę wzmocnić? – zapytała Ronnie, jej ręka przesunęła się po dachu. - Nie zaszkodzi. – Sissy z całą pewnością nie miała nic przeciwko majstrowaniu przy samochodach. Nie miała teraz na to zbyt dużo okazji, bo mieszkała w Nowym Jorku, a Bobby Ray nie pozwalał jej zbliżyć się do swojej ciężarówki. Nie dlatego, że jej nie ufał i nie byłaby zdolna jej naprawić, ale wpadał w prawdziwa panikę, jak tylko wspominała o wzięciu jej na jazdę próbną. Sissy zerknęła na zegarek, zanim związała włosy w koński ogon. - Mamy trzy dni na to, aby sprawić, żeby te dziecinki śpiewały. Więc bierzmy się do roboty.

~ 254 ~

***

Mitch się obudził, kiedy jakiś ciężar opadło na łóżko obok niego. Odwrócił się i uśmiechnął na widok Sissy. Spojrzał na zegarek na nocnym stoliku. Była prawie druga w nocy. Nie widział jej przez cały dzień, i tęsknił za nią – bardzo. - Hej, dzie… - Dotknij mnie, a wyrwę ci ramię. – Zajęło mu chwilę zdanie sobie sprawy, że nawet nie zmieniła ubrania, ani nie wzięła prysznica. I zanim zdążył dowiedzieć się, co się stało, już chrapała. Marszcząc brwi, Mitch spojrzał na erekcję, która czekała godzinami na jej powrót do domu. - Nie patrz na mnie. To nie moja wina. To te złe kobiety i ich ciasta. – Wtedy sobie przypomniał o ciastach, które schowały dla niego w lodówce. Cóż, jeśli nie mógł się pieprzyć...

Tłumaczenie: panda68

Beta: axses

~ 255 ~

Rozdział 19

Brendon spojrzał na brata, gdy czekali na rozpoczęcie treningu. Mitch wyglądał naprawdę dobrze w tych dniach. Był zdrowszy. Silniejszy. Szczęśliwszy... z wyjątkiem tej chwili. Wyglądał na wyjątkowo wkurzonego. - Co się z tobą dzieje? - Nic. – Mitch przekręcił szyję. – Ale powiem ci, jedzenie nie zastępuje seksu. Przynajmniej nie dobrego seksu. Achhhh. Teraz Brendon zrozumiał. - Taa, wiem, co masz na myśli. Ronnie była bardzo wyczerpana, kiedy wróciła do domu ostatniej nocy. Miała energię tylko na jedna rundkę. Mitch powoli odwrócił się do brata, a Brendon zrobił krok w tył. - Ale to był ledwie jeden raz. To znaczy, zanim skończyliśmy, ona już odleciała i... hm... lepiej przestanę już mówić. Travis podbiegł do nich z piłką w ręku. - Panowie, jesteście gotowi? - Czy nie wyglądam na gotowego? – Mitch wyrwał piłkę Travisowi. – Lepiej zacznijmy ten pieprzony trening. Zszokowany Travis – Brendon nigdy nie widział, żeby ten facet pokazywał cokolwiek innego poza chłodną obojętność – patrzył, jak Mitch oddala się wkurzony. -Wszystko w porządku? – zapytał. - Taa. Wszystko w porządku. – Brendon wzruszył ramionami. – Ale wiesz, co byłoby dobrym pomysłem? Gra w ubezpieczeniu. Ochraniacze, kaski... i tak dalej. Po prostu żeby… hm… być bezpiecznym.

~ 256 ~

Odwrócili się i zobaczyli, jak Mitch podaje piłkę do jednego z kolegów z drużyny. Uderzyła go dokładnie w pierś, a Brendon aż się skrzywił, bo z pewnością usłyszał łamanie się kości. Travis kiwnął głową. - Prawdopodobnie to będzie dobry pomysł.

***

Sissy machnęła ręką na opony, których nie chciała. - Te są dobre. – Złapała te, które sama wybrała. – Weźmiemy te i chcemy osiem zestawów w dzień wyścigu. Sprzedający kiwnął głową i odszedł. Sissy chwyciła jedną z opon i poturlała ją do swojego samochodu. Bolały ją ramiona. Była zmęczona. I do cholery, była napalona jak królik na hormonach. Ale jak większość psowatych, gdy Sissy już do czegoś się zobowiązała, to się z tego wywiązywała. Poza tym, najwyraźniej lwy prowadziły w puli zakładów wśród trzech miast. Co prawda minęły lata, od kiedy Sissy brała udział w takich wyścigach, ale nie straciła swoich umiejętności. Ani też swojego niemal zażartego pragnienia zwycięstwa. Obwiniała o to swoją matkę. Za wszystko. Ta szczególna rywalizacja zaczęła się już zanim Sissy się urodziła i została przekazana przez kobiety rodziny Lewis ich córkom. Ostatnim razem, gdy Sissy się ścigała złamała obojczyk, ale wygrała Ronnie, i Duma Barron musiała odpuścić. Mogły żywić urazę, tak jak mogły siostry Lewis. Mimo to, Sissy wiedziała, że jej matka nie pozwoliłaby swojej córce na wyścig, gdyby tu była. Nie po tym, jak musiała pielęgnować jęcząca i nieszczęśliwą Sissy, dopóki nie wróciła do zdrowia. Więcej niż raz, Janie Mae mówiła każdemu, kto chciał słuchać. - To były najdłuższe trzy dni mojego życia, kiedy czekałam na wyleczenie się tego cholernego obojczyka.

~ 257 ~

Sissy prawie nienawidziła swojej rodziny za to, że zmuszała ją do robienia rzeczy, której przysięgała nigdy już nie robić... potrzebowała swojej matki. - Załóżmy te opony – burknęła, odzywając się tonem podobnym do jej ojca. Dee, która wydawała się być całkowicie w swoim żywiole, praktycznie skakała wokół samochodu. Sissy skrzywiła się na swoja kuzynkę, podpierając się rękami w pasie. - Jeśli nie zmniejszysz tego swojego radosnego zapału, to wybiję ci te bzdury z głowy. Dee odchrząknęła i chwyciła oponę. - W porządku.

***

Travis zdjął kask i skinął na Donniego, który utykał. - O co chodzi? – zapytał Travis swojego brata, gdy ten przykuśtykał wystarczająco blisko. - Cóż, tak szczerze... nie odpuści nikomu. Travis patrzył, jak Mitch zdejmuje atakującego liniowego. Cała drużyna się skrzywiła, gdy usłyszeli jak biedny Bart uderza o ziemię. Mitch był jednym z tych graczy, którzy mogli grać na każdej pozycji w drużynie. Gdziekolwiek go potrzebowałeś, on tam pasował, a potem był niepokonany. Im więcej obserwował grę chłopaka, tym bardziej Travis zdawał sobie sprawę, że potrzebuje tego dzieciaka. Nie tylko w tym konkretnym meczu – bo prawdopodobnie będzie najlepszy w tej grze – ale także w innych poważnych rozgrywkach, które będą mieli w ciągu najbliższych kilku lat. Problemem była Sissy. Miała być kluczem do powrotu Mitcha do miasta, kiedy będą go potrzebować. Ale Sissy nie trzymała się żadnego faceta zbyt długo. Drugą stroną problemu było to, że kiedy Sissy się rżnęła, to doprowadzała chłopaka do takiego stanu wyczerpania, że był prawie bezużyteczny.

~ 258 ~

To ci zagadka, jak powiedziałby jego ojciec. - Kiedy wyścig? - W środę. Wszyscy tam będą. Oczywiście, że wszyscy tam będą. Nie ma to jak mała rywalizacja między kobietami. Pełni ludzie mogli trzymać się swoich błotnych zapasów i konkursów mokrego podkoszulka. Travis z radością zrezygnowałby z tego, by zobaczyć ostateczną rozgrywkę między kobietami, które odrywają ciało od kości, gdy są rozdrażnione. - No dobra. Zakończmy ten trening. Pójdziemy pomóc Sissy. Donnie aż przechylił głowę ze zdziwienia. - No dobra.

***

Sissy nadal wybijała wgniecenia z przodu auta, gdy zobaczyła obok siebie stojące buty. Powoli spojrzała w górę ze swojej przykucniętej pozycji i uśmiechnęła się kpiąco. - Czego chcesz? Travis Ray się uśmiechnął, a Sissy obnażyła kły. Podniósł ręce do góry, dłońmi na zewnątrz. - Przyszedłem pomóc. - Ty? Pomóc mnie? – Sissy wstała. – Dlaczego? - Czy brat już nie może tak po prostu pomóc swojej… - Spróbuj jeszcze raz. - Nasza lojalność jest… - Jeszcze raz. Travis wzruszył ramionami. ~ 259 ~

- Pięć do jednego na korzyść lwów. Ale jeśli wygracie, mogę posprzątać. Sissy kiwnęła głową. - Tak. Teraz brzmi jak należy. – Wręczyła mu młotek. – Więc lepiej zabieraj się do roboty, cwaniaczku.

***

Mitch otworzył drzwi do bawialni i wszedł do środka. Jak tylko wkroczył do środka, zapach gotującego się jedzenia uderzył go prosto między oczy. Rzucił sprzęt futbolowy, który dała mu drużyna, i ruszył prosto do kuchni. Sissy siedziała na blacie, uderzając nogami o drzwi szafki pod nią, z otwartym magazynem o wyścigach na kolanach. Uniosła głowę i się uśmiechnęła. - Hej. Kolacja powinna być gotowa za – och! Mitch podniósł ją i zaczął nieść w stronę schodów. Szybko jednak zdecydował, że to było za daleko, więc opuścił ją na kuchenny stół. - Mitchell… Zakrył jej usta dłonią. - Nie czas na rozmowy. Po prostu zdejmij te szorty i majtki. Natychmiast. - Tak, ale… - Znowu jakaś rozmowa? - Wyłącz tylko ogień pod gulaszem. Odwrócił się i szybko wyłączył płomień podgrzewający ich obiad. Kiedy się odwrócił, dopiero co ściągnęła szorty. - Za. Wolno. – Złapał za szorty i pociągnął w dół jej nóg zanim sięgnął do jej majtek i po prostu je z niej zerwał. Już miał własne spodnie w połowie swojego tyłka, kiedy Sissy potrząsnęła głową. – Co teraz? - Prezerwatywy. I nie warcz na mnie. ~ 260 ~

Odwrócił się i sięgnął do najdalszej szafki, przesuwając kilka rzeczy, by w końcu wyciągając duże pudełko prezerwatyw. Kiedy się odwrócił, Sissy wyglądała na totalnie oburzoną. - Czyś ty zwariował? Włożyłeś je tam? A co by było, gdyby moi rodzice wrócili do domu, a my… - One już tam były. Sissy zamrugała. - Co? - Pudełko już tam było. Przypuszczam, że twoi rodzice mieli je… Pisnęła i zeskoczyła ze stołu. - Gdzie do diabła idziesz? - Moi rodzice – wskazała na stół – robili to na tym stole. - Tak. Prawdopodobnie. A teraz my to zrobimy. Dawaj tu swój tyłek. Zapiszczała ponownie, brzmiąc niemal jak dziewczynka. - Nie będę tego robiła tam... gdzie moi rodzice... to… to robili. - Został wyczyszczony. - Nie o to chodzi! - Jesteś śmieszna. Twoi rodzice mają poukrywane prezerwatywy po całym domu. Jestem pewien… Wtedy pisnęła i uciekła. - Pójdziemy do hotelu! – krzyczała biegnąc na górę. – Albo... albo zamieszkamy w samochodzie! Wszędzie byle nie tutaj! Mitch chwycił prezerwatywy z pudełka, skopał spodnie, buty i skarpetki, i pobiegł na górę po schodach za Sissy. Znalazł ją w jej pokoju, wpychającą ubrania do torby podróżnej, którą mieli ze sobą. - Nieprzyzwoici, obrzydliwi, nie mający kontroli starzy ludzie – pomstowała pod nosem. – Jeśli już mieliby uprawiać seks, to powinno się to odbywać w ich własnym łóżku, pod kołdrą, przy zamkniętych i zakluczonych drzwiach. – Wyprostowała się i ~ 261 ~

obróciła do niego. – Co by było, gdyby ich wnuki przyszły ich odwiedzić i znalazłby ich robiących to na stole, jak para... para... - Wilków? - Zamknij się. – Wyrzuciła ręce. – Nie możemy tu zostać. To proste. - Nie – powiedział Mitch, wyszarpując ubrania, które miała zaciśnięte w pięściach i rzucił je przez pokój. – Proste jest to, że mam swoje potrzeby. Potrzeby, które muszą być spełnione. Teraz. Położyła ręce na nagich biodrach. - Nie jestem dziwką, Mitchellu Shaw. Jeśli masz jakieś potrzeby, to musisz się nimi zająć, więc idź sobie do jednego z tych w pełni ludzkich miast i znajdź sobie dziwkę. Mitch chwycił ją za koszulkę i przyciągnął do siebie. - Hej! - Czy myślisz, że ktokolwiek inny może mi pomóc w tej chwili? Nie chcę nikogo innego, Sissy Mae. Chce ciebie. Chcę ciebie teraz. Nagą, wilgotną i gotową. Wiem, że mogę sobie wziąć dziwkę. Mogłem wziąć jedną poprzedniej nocy. Ale nie chciałem. Chcę ciebie, na tym łóżku, z szeroko rozłożonymi nogami... a teraz ruszaj się! Czy powinna się martwić, że to była najmilsza, najbardziej romantyczna rzecz, jaką powiedział jej jakikolwiek mężczyzna? Prawdopodobnie. Taka była. Gdyby była taką rozpływającą się dziewczyną, to teraz byłaby kałużą czekolady u jego stóp. Zamiast tego, uniosła wysoko głowę i podeszła do łóżka. Zdjęła koszulkę i rzuciła ją przez ramię. Powoli wpełzła na brzegu łóżka, upewniając się, że daje mu najlepszy widok na jej kołyszący się tyłek. Gdy usłyszała jego ryk, odwróciła się i położyła na plecach. Rozłożyła nogi, zgięła kolana i pokiwała na niego zgiętym palcem. Mitch zdjął koszulkę przez głowę i podszedł do niej. Ukląkł na skraju łóżka, kładąc prezerwatywy na poduszkę. Patrząc na nią, wsunął ręce pod jej kolana, podniósł je i pociągnął nieco w dół łóżka. Pochylił głowę i zanurzył twarz między jej udami. Kiedy jego język wsunął się do jej cipki, Sissy stęknęła, dziko machając ramionami. To nie chodziło tylko o jego język, ale o sposób, w jaki Mitch, go używał. Lizał każdą fałdkę, każde wgłębienie, wszystko, gdzie tylko mógł dotrzeć... i tylko

~ 262 ~

Bóg wiedział, że nie zostało zbyt wiele miejsc, do których nie mógł dotrzeć swoim językiem. Sissy spróbowała uchwycić się czegoś, co przytrzymałoby ją na miejscu. Ale była rozciągnięta na łóżku, a zagłówek i podnóżek był zbyt daleko, żeby do nich dosięgła. A Mitch nie przestawał. Zajadał się nią, jak przymierający głodem mężczyzna, doprowadzając ją niemal na krawędź, by wycofać się, zanim mogła dojść. Znienawidziłaby go, gdyby się w nim nie… Nie. Nie, nie, nie, nie. Cholera! Musiała pamiętać o swoich własnych granicach. Nie mogła pozwolić, by te najbardziej niesamowite usta, jakich kiedykolwiek doświadczyła – absolutnie kiedykolwiek – spowodowały zmianę jej własnych zasad. Jej zasady, w porównaniu do zasad panujących w niektórych krajach, które odwiedziła, nie były po to, by je łamać. Nawet przez nią. W końcu, Sissy wyciągnęła rękę i zanurzyła palce we włosach Mitcha. Jego usta zamknęły się na jej łechtaczce i zassały ją, posyłając jej krzyki do orgazmu, który mógłby oślepić słabszą kobietę. Kiedy jej ciało zadrżało, Mitch się odsunął. Ale tylko na chwilę. Potem wrócił, wbijając w nią swojego fiuta obleczonego w prezerwatywę. Sissy wygięła się i ponownie krzyknęła. Mitch chwycił jej ręce i przyszpilił do łóżka nad jej głową, jednocześnie ją pieprząc. Popatrzył na jej twarz i się uśmiechnął. -Chryste, tęskniłem za tobą. Obawiając się, żeby nie powiedzieć czegoś głupiego, Sissy uniosła się tyle, ile mogła, i pocałowała Mitcha. Nadal mogła poczuć swój smak na jego ustach i języku, a on czerpał perwersyjną przyjemność z ocierania się swoją mokrą twarzą o jej. Śmiali się, pieprzyli i doszli, a Sissy nie mogła pozbyć się wrażenia, że coś ważnego właśnie zmieniło się w jej życiu.

Tłumaczenie: panda68

Beta: axses

~ 263 ~

Rozdział 20

Myślał, że pójdą na jakieś pole na neutralnym terenie i tam będą się ścigać. Po raz kolejny, Mitch poważnie się pomylił. Podobnie jak "pole" w środku Smithtown, tak "tor" w środku terytorium niedźwiedzi w Collinstown, mógłby odebrać Daytonie jej popularność. A jeszcze bardziej interesujące było to, że wyścig ten, z udziałem 6 kobiet, przyciągnął taki tłum. Trybuny były wypełnione lokalnymi zmiennymi i wszystkimi ich ludzkimi partnerami, jakich mieli. Sprzedawano zwykłe piwo i hot-dogi, ale również wysokiej klasy gadżety, jak Tshirty, bluzy i kurtki, które miały nazwy miast. To było nawet słodkie w jakiś taki obsesyjny sposób. W mieście, było po prostu zbyt wielu w pełni ludzi, żeby takie wydarzenie uszło na sucho, i żeby nikt niczego nie zauważył. Ale tutaj, mogli po prostu cieszyć się byciem sobą, jako pozbawieni kontroli zmienni, jakimi byli. Mitch musiał przyznać, że bardzo mu się to podobało. Nie mógł wyobrazić sobie życia tutaj przez cały czas, ale jakaś jego część, część, której nie chciał zbadać zbyt blisko, pokazywała mu, od czasu do czasu, jego i Sissy tu mieszkających. Jedzących ciasto, grających w piłkę, szalejących i mających tak udane życie seksualne, jak wciąż mieli jej rodzice. Taa, z coraz większą łatwością przychodziło mu wyobrażanie sobie tego. Ale to również przypominało mu, że Sissy była czymś, czego nigdy nie będzie mógł mieć tak do końca. Bo jak tylko wróci do Philly, to wszystko się skończy. Opierając nogi o poręcz, Mitch zapytał. - Czy ty i Ronnie jesteście szczęśliwi? Brendon wzruszył ramionami. - Tak sądzę. To znaczy, ja jestem szczęśliwy. I myślę, że ona też jest szczęśliwa. Kiedy nie jest, zazwyczaj nie ma problemu, by mi o tym powiedzieć. Mitch się uśmiechnął. - Ze szczegółami.

~ 264 ~

- Pewnego razu wyciągnęła plansze z wykresami. – Brendon napił się piwa. – A co z tobą i Sissy? - Co z nami? - No, brachu. Nie jestem ślepy. Wy dwoje macie się ku sobie. - To nie może trwać. - Tak mówisz, ale to nie powstrzyma żadnego z was przed… - Tak, tak, tak, wiem. - Więc, co do cholery robisz? - Czy wyglądam na takiego, który by to wiedział? Ciotki Sissy wsunęły się na siedzenia za nimi, i zarówno Mitch, jak i Bren już zaczęli wstawać. - Usiądźcie z powrotem. – Miss Francine, machnięciem ręki, wskazała im, żeby usiedli. – Nie przejmujcie się nami. Mitch się obejrzał i zmarszczył brwi. - Nie ma z wami mężczyzn Smith? - Och, kochanie, oni wszyscy są z Sissy i pozostałymi, przygotowują samochody. Mitch zachichotał. - Naprawdę? Wszyscy? Miss Francine potrząsnęła głową. - Tak wiem. Moje biedactwa.

***

Gdyby wuj nie stanął pomiędzy nią a Jackiem, Sissy walnęłaby to duże dziecko w łeb. Wuj kiwnięciem głowy dał znać Jackiemu, żeby odszedł.

~ 265 ~

- Jesteś pewna, że nie masz temperamentu swojego ojca? – powiedział z ciepłym uśmiechem. - To on zaczął, wujku Bud. - Wiem. Wiem. Ale musisz skoncentrować się na swojej obecnej sytuacji. Bóg jeden wie, że możesz pokonać tego idiotę, kiedy tylko będziesz chciała. - Masz rację. - A zgadnij, kto przywlókł się z lasu, by cię zobaczyć? – Bud odsunął się na bok, a oczy Sissy się rozszerzyły. - Wujek Eggie! – Wskoczyła w ramiona starszego wilka. To wiele dla niej znaczyło. Wszyscy wiedzieli, że nie było takiej rzeczy, która mogłyby zmusić Eggiego do zmiany w człowieka, założenia ubrania i bycia tu ze wszystkimi, jako człowiek, oprócz jego partnerki i córki. - Hej, dziewczyneczko. – Jego głos był bardzo ochrypły. Bardziej czuło się jego słowa, niż faktycznie się je słyszało. – Zajmij się tymi kotami dla wujka Eggiego. - Zajmę się. – Pocałowała go w policzek, a Dee owinęła od tyłu swoimi rękami ramiona ojca. - Cześć, tato. - Cześć, Słodki Robaczku, chcę, żebyście wszystkie tam na siebie uważały. Pamiętajcie – koty nie grają uczciwie. Sissy strzeliła palcami i spojrzała na Paulę Jo Barron i jej siostry. - Żaden problem – mruknęła.

***

Wszystko, co zrobił Mitch, to zadał proste pytanie. - Ile będzie okrążeń? To skłoniło Brendona do sięgnięcia do swojej wiedzy o znajomości przepisów NASCAR, które w tym momencie tak naprawdę niewiele obchodziły Mitcha.

~ 266 ~

- A chcesz poznać różnicę między torem wyścigowym, a… - Nie. – Mitch spojrzał przez ramię na ciotki. – Ile będzie okrążeń? - Zazwyczaj około dwudziestu. Mitch i Brendon spojrzeli na siebie, a potem z powrotem na ciotki. - Och... to nie brzmi zbyt zachęcająco. Wszystkie się uśmiechnęły, co nie przyczyniło się do poprawy samopoczucia Mitcha. Przez głośniki został odegrany hymn narodowy, więc wszyscy wstali z wyjątkiem Mitcha i Brendona, którzy tak naprawdę o tym nie pomyśleli, dopóki Francine nie strzeliła ich obu w tył ich głów. Po tym, jak spełnili swój narodowy obowiązek, usiedli z powrotem, i Mitch patrzył jak samochody wjeżdżają na tor. Sześć. Było tylko sześć samochodów. Jeszcze raz zerknął przez ramię. - Tylko sześć aut się ściga? - Tak – powiedziała Francine, częstując go wiśniowym dropsem, którego wziął, bo robił się już trochę głodny. Mitch i Brendon wymienili kolejne spojrzenie. - Coś jest nie tak. – Mitch odwrócił się teraz całą górną połową ciała, by móc patrzeć bezpośrednio na kobiety siedzące za nim. – Co się dzieje? Czego nam nie powiedziałyście? - To naprawdę nie ma znaczenia, czego wam nie powiedziałyśmy, no nie? Ponieważ żaden z was już nic z tym nie może zrobić. - A co to za odpowiedź? - Cholera. Powiedział cicho Bren, bardziej sam do siebie, żeby nikogo nie straszyć, ale Mitch go usłyszał. Natychmiast odwrócił się, żeby spojrzeć na tor i zdał sobie sprawę, że samochody już zdzierały asfalt. Z początku wyglądało to na normalny wyścig tylko, że na torze było sześć samochodów, a trzy z nich były w różnych odcieniach złota. Wtedy ~ 267 ~

ten najjaśniejsze złote auto, oznaczone bocznym numerem 48, rąbnęło w bok wiśniowego auta Ronnie Lee. To nie było stuknięcie, tylko mocne walnięcie, które niemal posłało ją na mur. - Cholera. Mitch pochylił się do przodu, i tak jak przypuszczał, Sissy w swoim czarnym samochodzie się zatrzymała. Najpierw staranowała 48 od tyłu, obróciła się i walnęła w niego z boku. Złoty samochód staranował ścianę i Mitch pomyślał, że się wycofa. Ale lwica tego nie zrobiła. Wróciła na tor. Co było bardziej zdumiewające, to nie było żadnej karnej flagi za oba ruchy, ani też żaden samochód nie zwolnił. Mitch nie był zbytnim fanem wyścigów, ale znał kilka zasad, kiedy sam uczestniczył w wyścigach NASCAR w swoje wolne niedziele. Najwyraźniej tu nie stosowano żadnych zasad. - To jest jak samochodowe Roller Derby20. - Zabiję ją – warknął Bren. – Jeśli to przeżyje, to ją kurwa zabiję. A Mitch rozumiał dokładnie, co czuje jego brat, i ani trochę mu się to nie podobało.

***

Sissy uderzyła po hamulcach i niewiele brakowało, by została rozwalona przez Paulę Jo. Podobnie jak Sissy, celem Pauli Jo, nie było zrobienie ostatniego okrążenia w najlepszym czasie. To zadanie przypadło jej siostrze Lucy i Ronnie Lee. Rolą Sissy, Dee, Pauli Jo i środkowej siostry Pauli Jo, Karen Jane, było sprawienie, by ani Ronnie Lee, ani Lucy, w ogóle nie skończyły ostatniego okrążenia. Zdecydowanie nie powinny przekroczyć linii mety, jeśli w ogóle to możliwe. Miały dokładnie dwadzieścia okrążeń, by zatrzymać drugi zespół, albo ochronić własne koleżanki z drużyny. To była brutalna gra zrodzona z drobnych wypadków, które nagle zmieniły się w to, co normalni, praworządni ludzie w dzisiejszych czasach nazywają agresją drogową. I tylko kobiety mogły ze sobą rywalizować, ponieważ

20

Roller Derby – drużynowy sport wrotkarski, rozgrywany na owalnym torze

~ 268 ~

mężczyźni po prostu nie byli tak szaleni, jak wyjaśnił to tak pewnego dnia dziadek Sissy. Sissy obróciła się i ruszyła w stronę Pauli Jo. Już miała w nią uderzyć, gdy to Paula Jo w nią walnęła, wprawiając auto Sissy w korkociąg, który niemal całkowicie ją wyeliminował. A potem Paula Jo ruszyła za Ronnie Lee. - Co za suka. No teraz, Sissy się wkurzyła.

***

Mitch odetchnął. - Okej. Teraz jest wkurzona. Oczy Brena nie opuszczały toru. - Skąd wiesz? - Wiem. I jakby to udowodniając, Sissy wdarła się na środek toru między 48 i 52. Gdy już była pomiędzy nimi, najpierw rąbnęła w ten lewy, wbijając 48 w trawę na środku toru, a potem szybko się cofnęła, i wbiła 52 w mur. - Wow. Mitch wzruszył ramionami. - A nie mówiłem. Tłum szalał, wszyscy wstali. Nawet ciotki za nimi krzyczały. -Rozwal te suki, Sissy! Brendon pochylił się zbliżając usta do ucha Mitcha. - Pewnego dnia, gdy znajdziemy się tylko ty i ja w dźwiękoszczelnym pomieszczeniu z kilkoma piwami, omówimy to jak jesteśmy teraz przerażeni.

~ 269 ~

- Załatwione, brachu. – Aby przypieczętować ich pakt, bracia uderzyli się zaciśniętymi pięściami zanim spojrzeli z powrotem na tor. Oczywiście, to, czego byli świadkami, jeszcze bardziej ich przeraziło.

***

Sissy krzyknęła. Nie. Nie tym histerycznym krzykiem, jak kilka nocy temu, kiedy to odkryła, że jej rodzice używają całego domu jej dzieciństwa, jako pewnego rodzaju seks-klubu –a cała ta sprawa będzie wywoływać u niej dreszcz obrzydzenia na lata – ale takim z gatunku Jestem gotowa zabić każdego! Nie używała go często, ale gdy już to robiła, mądrzy ludzie uciekali jej z drogi. Oczywiście, to chodziło o to, że Paula Jo nie była mądra. Ona po prostu nikomu nie schodziła z drogi z żadnego powodu. Gdyby nie były śmiertelnymi wrogami, Sissy prawdopodobnie polubiłaby tą sukę. Zobaczyła flagę i wiedziała już, że wchodzą w ostatnie okrążenie. To była jedyna flaga, jakiej używali w tych wyścigach. Sissy wcisnęła gaz do dechy i wystrzeliła obok lwic, by jechać przy lewym boku Ronnie Lee. Ronnie była daleko z przodu i mogła wygrać, chociaż koty starały się jak mogły ją sprzątnąć, a Lucy bardzo starała się ją dogonić, ale po prostu nie mogła nabrać takiej prędkości, jaką miała Ronnie. Dee-Ann podjechała do prawego boku Ronnie. Jej samochód miał ogromne wgniecenia na błotnikach i po bokach, ale Sissy wiedziała, że jej samochód wygląda gorzej. Oczywiście, miała też gorsze usposobienie niż Dee. Lwicom zostało jeszcze tylko jedno okrążenie, by zatrzymać Ronnie lub przegrać. Poszły na całość, stosując ruch, którego Sissy nigdy wcześniej u nich nie widziała – więc musiał być nowy. Karen Jane przejechała obok Sissy i odcięła ją za przodu. A potem uderzyła po hamulcach. Sissy miała sekundy na ruch, uderzając we własne hamulce i obracając koła; a wtedy Paula Jo rąbnęła ją z tyłu, wyrzucając Sissy z toru prosto na trawiasty teren na środku.

~ 270 ~

Lucy wepchnęła się między Ronnie i Dee, i sprzątnęła Dee jednym dobrze wycelowanym uderzeniem w lewą stronę. Kuzynka Sissy obróciła się i uderzyła w mur. Okej. Wcześniej Sissy była wściekła, ale teraz... Sissy wyrwała się ze środka toru. W normalnym wyścigu, całkowicie legalnym i czasami fizycznie niemożliwym, wszystko zależało od toru. Ale w tej grze były tylko dwie zasady – nie możesz celowo uderzyć w samochód, który został wyeliminowany, i z całą pewnością nie wolno było celowo uderzyć w kierowcę, który wysiadł ze swojego samochodu. Oba naruszenia gwarantowały ci odsiadkę, albo w więzieniu w Smithtown albo w Hrabstwie Barron. Sissy trafiła na asfalt, ale trochę nią zarzuciło, gdy tylne opony dotknęły drogi. Jednak znalazła się tam, gdzie chciała. Wykalkulowała to tak, że kiedy Ronnie Lee właśnie przejeżdżała obok niej, wdarła się na tor. Przecięła autem w poprzek toru, spychając Paulę Jo i Karen Jane do tyłu. Lucy przemknęła się, ale Ronnie Lee zawsze była szybsza od tej małej dziewczynki. Dla Sissy większym problemem były jej starsze siostry. Zaciskając zęby, dziko zakręciła i obróciła, a tył jej auta zderzył się z przodem Pauli Jo. Bezwład pchnął Paulę Jo do tyłu, prosto w samochód jej siostry. To obróciło Karen Jane wprost na Sissy. Siła uderzenia wypchnęła Sissy i nagle... Sissy Mae znalazła się w powietrzu.

***

Kiedy samochód Sissy wyskoczył do góry i zaczął się obracać, Mitch zerwał się na nogi, a serce wyrwało dziurę w jego klatce piersiowej. Jej samochód nie chciał się zatrzymać. Wciąż koziołkował, rzucając ją z powrotem na trawiasty teren, z którego przedtem zrobiła nielegalnie ten szalony ruch. Stracił rachubę, ile razy koziołkowała. Ale kiedy w końcu wylądowała, Ronnie Lee zrobiła ostatnie okrążenie i uniosła się flaga w czarno-białą szachownicę. Jeszcze raz, publiczność oszalała, a Mitchowi przypomniały się na chwilę zamieszki piłkarskie w Europie, zanim przeskoczył przez barierkę i rzucił się biegiem przez tor w stronę samochodu Sissy.

~ 271 ~

Dotarł tam przed jej braćmi i niewiele myśląc, wyrwał rozbite boczne drzwi od samochodu, rzucając je za siebie. Mógł nimi kogoś uderzyć, ale miał to gdzieś. - Sissy? Przykucnął przy niej, z ulgą widząc, że przynajmniej miała na sobie cały właściwy osprzęt, zaczynając od uprzęży pasów bezpieczeństwa po kask, który pasował do jej całego czarnego ognioodpornego kombinezonu wyścigowego i usztywniacza na szyi. Bóg chyba wiedział, że będzie potrzebowała tego cholernego usztywniacza. - Sissy! Jej oczy się otworzyły, zamrugały, a potem się rozejrzała. Gdy w końcu spojrzała na niego, zapytała tylko o jedno... - Wygrałyśmy?

Tłumaczenie: panda68

Beta: Axses

~ 272 ~

Rozdział 21

Musieli wyciągać ją z samochodu, ponieważ jej fotel – i ona – utkwiły w zgniecionym metalu, uniemożliwiając jej wyjście o własnych siłach. Mitch pomagał, wyciągając ją tak, jak kazali mu jej wujowie. Kiedy już to zrobił, zapytał ją. - Ile ci pokazuję palców? To było łatwe. - Osiemdziesiąt pięć tysięcy! - Wspaniale. Sissy wstała, chociaż miała przeczucie, że Mitch chciałby wyciągnąć ją na ziemi, albo jeszcze lepiej, wsadzić do karetki. Ramiona miała zarzucone wokół jego barków, tak żeby mógł ją trzymać. Rzuciła okiem na ziemię i na bezwładną postać swojego brata. - Co się stało Travisowi? Mitch skrzywił się. - Uderzyłem go drzwiami, po tym jak je wyrwałem. To był absolutny wypadek. - Ożeń się ze mną – powiedziała, zanim mogła się powstrzymać. Ale Mitch tylko się uśmiechnął i powiedział. - Mówisz tak teraz, kiedy nie jesteś w pełni władz umysłowych. A potem będziesz na mnie krzyczeć, że cię wykorzystałem. Sissy zaczęła się śmiać, ale ktoś uderzył ją w tył głowy. Gdyby Mitch nie trzymał jej w ramionach, walnęłaby głową prosto w samochód. - Ty oszukańcza suko! Sissy prychnęła.

~ 273 ~

- Nie oszukiwałam ty niewidoma suko. Chociaż mogłam. A ponieważ jestem taka cudowna, to nie muszę oszukiwać, żeby wygrać z taką leniwą kocią dupą! Paula Jo wyciągnęła ręce do Sissy, ale Dee wcisnęła się przed nią, zrzuciła kask z głowy, a potem walnęła Paulę w prawy policzek. I wtedy wszystko obróciło się na gorsze – ponieważ wtrąciły się ciotki. Naprawdę, nie można było robić niczego innego, jak przyglądać się, gdy kobiety w średnim wieku ruszyły do ataku. Sissy próbowała odciągnąć swoje ciotki, ale to pociągało za sobą długie wymiany razów. Do tego musiała zająć się Paulą Jo i jej siostrami zabierającymi się za Dee i Ronnie. I nie pomagało również to, że wciąż widziała wszystko przynajmniej potrójnie. Jednak za każdym razem, jak się potknęła, za każdym razem, jak czuła, że zaraz upadnie, dwie silne ręce przytrzymywały ją stanowczo za ramiona. I Mitch nie odstępował jej na krok. W końcu, niedźwiedzie się znudziły i zastępcy szeryfa zakończyli tę burdę, odsyłając każdego z nich na ich właściwe terytoria. Mitch zarzucił ją sobie na ramię i zaniósł do samochodu. Wrzucił ją na tylne siedzenie. - Szpital? Sissy się roześmiała. -Nie w tym życiu. Mamy iść na przyjęcie, kochany. Mitch westchnął i usiadł na miejscu kierowcy. - Jakoś wyczułem, że to powiesz.

***

Ronnie Lee zatańczyła wokół Sissy z butelką meksykańskiego piwa w jednej ręce i z gipsem na drugiej. Taa, rozwaliła sobie nadgarstek tym ostatnim uderzeniem w samochód Pauli Jo, ale to tylko sprawiło, że zwycięstwo było jeszcze fajniejsze, ponieważ zrobiła to ze złamanym nadgarstkiem! - Ale jestem fajna, prawda? Oczywiście, Shaw był wciąż na nią wkurzony. ~ 274 ~

- Powinnaś mi powiedzieć – warknął. – Mam prawo wiedzieć, kiedy jesteś taką idiotką. To było słodkie, takie w stylu człowieka pierwotnego. Ale nie było mowy, żeby opuściła ten wyścig. Poza tym, uwielbiała ścigać się z Sissy i Dee. Razem wszystkim kopały tyłki. Sissy zdołała ustrzec się przed złamaniem czegokolwiek, ale jej twarz została mocno posiniaczona, gdy samochód koziołkował. Jednak wydawała się o to nie dbać, ponieważ tańczyła przy muzyce AC/DC wraz z resztą watahy Smith w lokalnym barze w Smithtown. Ale to, co naprawdę martwiło Ronnie to Mitch. Nie dlatego, że Mitch powiedział, czy zrobił coś, co ją zaniepokoiło. Ale dlatego, że właśnie nic nie powiedział, ani nie zrobił. Nawet teraz, siedział przy stole z Brendonem, z jedną nogą na stole i butelką piwa w ręce. Nic nie mówił tylko bacznie obserwował Sissy. I Ronnie nie przypuszczała, żeby Sissy miała o tym pojęcie. Ona tego nie widziała, prawda? Mitch był już właściwie zakochany w Sissy. Facet nie ma takiego spojrzenia na swojej twarzy, dopóki to nie uderzy nagle w niego z jednej albo dwóch luf. Co prawda, zmienni byli zdumiewająco silni i mogli dojść do siebie po chorobie i uszkodzeniu organów, czego inni nie mogli zrobić, ale nie byli niezniszczalni. Oczywiście to sprawiało, że wyścig był jeszcze bardziej zabawny. Ale to uderzyło w niego, prawda? Uderzyło w niego, ale jeden zły ruch z jego strony, i mógł stracić Sissy na zawsze. A ta głupia suka Sissy, była całkowicie tego nieświadoma! - Może powinnaś zabrać Mitcha do domu. Sissy się roześmiała. - Dlaczego? Jego mama będzie się martwić, jeśli nie wróci do domu przed godziną policyjną? Ronnie obnażyła kły, a Sissy się uśmiechnęła, kiedy muzyka z AC/DC przeszła na rytmy Charliego Danielsa, co wywołało wśród tłumu okrzyk radości. - Po prostu mówię ci, że on nie wygląda na takiego, który dobrze się bawi. – Pochyliła się bliżej. – Sądzę, że on się o ciebie martwi. ~ 275 ~

- Nie powinien się martwić. - Czemu nie? - Ponieważ ludzie z wyznaczonymi granicami nie martwią się o siebie. – Sissy obniżyła w tańcu swój tyłek do ziemi, a potem uniosła się z powrotem w górę. – Jego jedynym zmartwieniem powinno być to, czy będziemy uprawiać seks dziś wieczorem… i przestań tak na mnie patrzeć. - Jak? Sissy uniosła brwi, a Ronnie machnęła na nią ręką. - Okej. Okej. – Kiedy Sissy się odwróciła, wyrzucając ramiona w powietrze, Ronnie dodała. – Ale jesteś idiotką. Odwracając się, Sissy szczerze zapytała. - Co mówiłaś? Ronnie wzruszyła ramionami. - Nic. Przyjęcie z okazji wygranej było świetne, jedzenie spektakularne, muzyka i piwo bajeczne. Będąc szczerym, to było jedno z lepszych przyjęć, jakie Sissy zaliczyła od dłuższego czasu, a najbardziej zdumiewało ją to, że ani razu, ona i jej bracia się nie posprzeczali. Chociaż mięśnie zaczęły ją boleć w drodze do domu, Sissy zdała sobie sprawę, że może już nigdy więcej nie uczestniczyć w wyścigach. To był przeszły czas młodości. Do diabła, zaczęła, gdy miała szesnaście lat – dlaczego jej bratanice i bratankowie mieliby być inni? Ponadto, ku jej przerażeniu, po prostu starzała się do tego rodzaju głupot. Jak tylko weszli do domu, Mitch złapał ją za rękę i zaprowadził na górę. - Gdzie idziemy? - Pod prysznic. Cuchniesz tanim alkoholem i innymi kotami. To mnie wkurza. Sissy nie stawiała oporu, a zamiast tego cieszyła się, że Mitch o nią zadba. Wszedł razem z nią pod prysznic, umył jej włosy i odpowiednio nałożył odżywkę, a Sissy mogła tylko przypuszczać, że tej umiejętności nauczył się od swojej matki. Jak tylko oboje się spłukali, Mitch ją wytarł i zaprowadził do sypialni. Niewiele mówił przez ten cały czas, a ona nie wiedziała dlaczego. Ale Sissy nie zamierzała się tym martwić. ~ 276 ~

Zadawanie pytań prowadziło tylko do poważnej rozmowy, której Sissy próbowała za wszelką cenę uniknąć. Wytarła ręcznikiem do sucha swoje włosy, wciągnęła jeden ze swoich starych podkoszulków i nic więcej, domyślając się, że nie będzie potrzebowała niczego więcej, zauważając erekcję Mitcha, która pojawiła się jak tylko weszli razem pod prysznic. Sczesał włosy z twarzy i złapał czystą parę spodni z kupki, którą Sissy rzuciła na krzesło. - Idę na dół – powiedział do niej, zadziwiając ją tym jak cholera. – Porozmawiam z tobą później. - Nie zostajesz tutaj? - Nie. Nie dzisiejszej nocy. Patrzyła, jak Mitch otwiera drzwi od sypialni, a potem zapytała. - Dlaczego? Całe ciało Sissy podskoczyło, gdy Mitch trzasnął drzwiami tak mocno, że odniosła wrażenie, iż uszkodził ścianę. - Pytasz się mnie dlaczego? – Mitch się odwrócił, a Sissy zobaczyła prawdziwy gniew w jego oczach. Żeby być szczerym, nigdy wcześniej nie widziała go takim. Widziała go rozdrażnionego i zniecierpliwionego. Ale nigdy prawdziwie… wściekłego. Nie Mitcha. - Och… tak. - I ty masz odwagę, pytać mnie o to, po tym, przez co właśnie przeszedłem? Teraz Sissy była całkowicie zdezorientowana. - Przez co przeszedłeś? - Przez co… ty… nie możesz… – Wow, Mitch nie mógł skończyć zdania. To niedobrze. Nagle, złapał ją za ramiona, jego palce wbiły się w jej mięśnie. - Czy naprawdę myślisz, że podobało mi się to, że prawie dzisiaj zginęłaś? - Nie powiedziałabym…

~ 277 ~

- Zamknij się! Sissy była tak zaskoczona, że zrobiła dokładnie to, co powiedział. - Po pierwsze, nie miałem pojęcia, że jesteście takimi cholernymi wariatkami. Gdybym wiedział, natychmiast bym to przerwał. - Miałbyś… - Zamknij się! Po drugie, czy masz jakiekolwiek pojęcie, jakie to było uczucie, patrzeć jak twój samochód koziołkuje w ten sposób? Wiedzieć, że jesteś uwięziona w środku i nie mogę nic z tym zrobić? A ponieważ nie wydawał się, tak naprawdę, oczekiwać odpowiedzi na którekolwiek z tych pytań, Sissy nic nie odpowiedziała. - I za co to? Za nic. Nadstawiałaś swój kark za absolutne nic. Więc odpowiadając na twoje głupie pytanie, nie zostanę tu dzisiejszej nocy, ponieważ jestem wkurzony! – Puścił ją, szarpnął drzwi i otworzył je, po to tylko, żeby trzasnąć nimi jeszcze raz, kiedy wyszedł. Sissy nie miała pojęcia, jak długo tak stała, gapiąc się na zamknięte drzwi. To mogły być minuty albo godziny. Po raz pierwszy w swoim życiu, Sissy nie wiedziała, co powiedzieć. Dopiero dźwięk kamyków rzucanych w jej okno wytrąciło ją z jej tymczasowego odrętwienia. Otworzyła okno i zobaczyła Ronnie Lee i Dee stojące pod, jak zwykła je nazywać, ucieczkowym drzewem. Wciągnąwszy majtki i szorty, Sissy wyszła przez okno i znalazła się prosto na drzewie. Zeszła łatwo w dół, lądując pewnie przed swoją kuzynką i przyjaciółką. - Napadniemy na sklep twoich ciotek. Potrzebujemy ciasta – powiedziała Ronnie, a Sissy kiwnęła głową, rozpoznając ten wyraz na twarzy Ronnie. Najwyraźniej, też niczego nie dostała od Brendona. Więc tak, potrzebowały ciasta.

***

Brendon nie był zbytnio zaskoczony znalezieniem Mitcha, siedzącego nad jeziorem o trzeciej nad ranem, wpatrującego się w spokojną wodę. Oczywiście ~ 278 ~

wolałby, żeby tak nie siedział, kiedy krokodyl był tuż obok niego. Jedną sprawą była uciecha z zabawy drapieżników w szarpanie się z nim, ale już zupełnie inną traktowanie go, jak ulubionego psa. - Hej. – Bren usiadł obok Mitcha z Ralphem po drugiej stronie. – On jest naprawdę tu potrzebny? - Dotrzymuje mi towarzystwa. – Siedząc po indiańsku, z łokciem opartym na kolanie i brodą spoczywającą na uniesionej pięści, Mitch westchnął. Wyglądał jak czternastoletnie dziecko, które Brendon spotkał wtedy przed laty, kiedy jego ojciec w końcu przyznał się, że ma drugiego syna. - Nie wspomniałem o tym wcześniej? – zapytał ojciec, wyglądając jak zwykle na absolutnie niezainteresowanego. - Sissy zniknęła – powiedział Mitch z westchnieniem. – I nie winię jej za to. Straciłem to. - Nie czuj się źle. Ja chyba doprowadziłem Ronnie do łez. Mitch rzucił na niego okiem. - Doprowadziłeś moją Ronnie do łez? - Nie zaczynaj. Czuję się wystarczająco źle, żebyś jeszcze ty mi dokładał. – Bren wyrzucił ręce w górę. – Ale ta kobieta napędziła mi cholernego stracha! - Tak, chociaż wyczuwam, że one tego nie pojmują. Przez cały czas Sissy tylko gapiła się na mnie, jakbym mówił po Gaelicku. - Oni tutaj na prowincji, ostro się zabawiają. Przynajmniej tak mi powiedziano. - Ostrą zabawę rozumiem. Ale przypinanie się do pojazdu, który może wybuchnąć, albo rozpaść się na tysiąc kawałków, a potem taranowanie innych będących w tej samej sytuacji, nie mieści się w moim pojęciu bezpiecznej strefy. Brendon popatrzył, jak jego brat głaszcze głowę Ralpha. - Mówiący o strefach bezpieczeństwa… musisz to robić? - Nie bardzo – odparł Mitch, nadal ręką pieszcząc Ralpha. – Ale obawiam się, że jak przestanę to urwie mi nogę. Nie mogę sobie przypomnieć, kiedy ostatnio jadł. Wiesz, że ten krokodyl je co trzy dni lub jakoś tak? Potrząsając głową, Brendon powiedział. ~ 279 ~

- Mitchell… - Co? - Musisz jej powiedzieć, bracie. - Nie sądzę, żeby krokodyl był dla Sissy interesujący. - Nie to, ty idioto! Że jesteś w niej zakochany. - Ach. To. – Mitch westchnął jeszcze raz. – To już wolę głaskać Ralpha. - Myślisz, że ucieknie? – Ronnie Lee uciekła, kiedy odkryła, że Brendon ją kocha. Uciekła jak Flo Jo21. - Nie. Nie ucieknie. Sissy nigdy nie ucieka. Ona po prostu zignoruje wszystko, co jej powiem. Ignoruje to, co znaczyliśmy dla siebie przez ten rok, więc zapomni też o tych ostatnich kilku dniach. Ostatecznie, całkowicie mnie zignoruje. - Nie może cię ignorować. Mitch prychnął. - Co ty powiesz? - Bracie… siedzisz tutaj głaszcząc krokodyla i opowiadasz mi o jego sposobie żywienia. Do diabła, nie możesz pozwolić jej uniknąć odpowiedzialności za to, że cię ignoruje? - Masz rację. Ale nie mogę jej kochać, bracie. - Już ją kochasz. - Wiem. Ale nie mogę. - Czasami mam ochotę cię uderzyć. - To nic nie zmieni, Bren. Wciąż zeznaję. Wciąż jestem w programie ochrony świadków. Nie mogę zaproponować jej niczego, oprócz ucieczki i nowego nazwiska. Więc nie mogę jej kochać. Rozumiesz? Brendon nie zdawał sobie sprawy, aż do tej chwili, jakim bezinteresownym małym kutasem był Mitch Shaw. 21

FloJo czyli Florence Griffith-Joyner – amerykańska lekkoatletka, sprinterka i mistrzyni olimpijska

~ 280 ~

Niech go diabli! Mitch zerknął na Ralpha, a potem z powrotem na Brendona. - Myślę, że on chrapie. - Albo to burczenie z głodu. - Łajdak.

***

Dez wyrecytowała litanię spraw, które skończyli w sprawie Shawa, przez ostatnie dwa tygodnie. Niestety, jej przełożona nie była pod wrażeniem. Wyglądała na wręcz rozdrażnioną, gdy kazała Dez zejść jej z oczu. Opierając łokcie na biurku, Dez przeczesała rękami swoje włosy. Była sfrustrowana tak samo jak wszyscy inni, ale ta kobieta była jak duch. Żadnych odcisków, żadnych włosów, żadnych włókien, a siły zbrojne były nawet mniej niż pomocne. Nawet wśród zmiennych, trwała zwykła polityczna walka. - Może wyjechała z kraju. – Profesjonalistka taka jak ona pewnie miała mnóstwo paszportów, dowodów osobistych i kontaktów. - Nie. – Souza wyciągnęła swoje stopy na biurku. – Nie wyjechała z kraju. Jeszcze nie. - A skąd to możesz wiedzieć? - Nie wyjedzie, dopóki nie dostanie tego, czego chce. A to, co chce, to pieniądze. Nagroda za głowę twojego chłopca jest pokaźna. Gdybym nie była po stronie prawa, sama bym go zabiła za taką kasę. - To miłe, Souza. Dziękuję. - Po prostu mówię ci, jak to jest. Spróbuje jeszcze raz. Dez ogarnęło przemożne pragnienie, by oznaczyć swoje biurko. Było tak nieskazitelne i doskonałe, że doprowadzało ją to do szału. Tak naprawdę, całe biuro było takie. Ekskluzywne i nowoczesne.

~ 281 ~

Przesunęła palcem po biurku i pożałowała, że nie ma swojego noża sprężynowego. - Oni chcą, żeby rozprawa ruszyła do przodu. Więc przypuszczam, że czeka, aż nie pojawi się z powrotem w Philly. Gdy Souza nie odpowiedziała, Dez popatrzyła na nią znad swojego biurka. - Co? - W Philly będą inni. W pełni ludzie, którzy będą próbowali go dostać i wejdą jej w drogę. Ona chce go całego dla siebie – i zanim będzie miał okazję zeznawać. Dez odchyliła się do tyłu. - Myślisz, że go znajdzie, prawda? - W pełni ludzie nie mają takich kontaktów jak ona. – Souza uniosła brew. – A myślałaś o wybraniu się do Tennessee, Desiree? - To znaczy celowo, czy z bronią przystawioną do mojej głowy?

***

Po zepchnięciu Ralpha ostrożnie do jeziora, Mitch wysłał Brena do domu, żeby pogodził się z Ronnie. I nie chodziło o to, że ich kłótnie trwały zbyt długo. Mitch ruszył z powrotem do domu Sissy i był nawet zaskoczony, widząc ją siedzącą wzdłuż górnego stopnia schodów ganku, opartą plecami o ich jedną stronę i nogą o drugą. Chryste, ale była seksowna. Wariował od tego. - Hej – powiedziała, uśmiechając się. - Hej. – Usiadł na drugim do góry schodku, naśladując jej pozę, ale siadając twarzą do niej i uginając kolana. – Przepraszam, że wcześniej nakrzyczałem na ciebie. - Przepraszam, że wystraszyłam cię na śmierć. – Roześmiała się. – Wciąż zapominam, że tutaj jesteśmy inni. Co dla nas jest normalne, przez wszystkich innych jest uważane za całkowicie szalone. - Nie całkowicie szalone. Wszystko było dobrze, dopóki nie zaczęłyście wjeżdżać w siebie nawzajem. Wciąż czekałem na cholerną flagę i kary.

~ 282 ~

- Nie stosujemy kar. - Teraz to wiem. - Cóż… to naprawdę wiele dla mnie znaczy, że tak ci na mnie zależy, że aż irracjonalnie na mnie krzyczysz. Jak sfrustrowana mała dziewczynka. - A wiele dla mnie znaczy to, że ryzykujesz trwały uraz kręgosłupa i chcesz być pielęgnowana dwadzieścia cztery godziny na dobę, przez następne dwadzieścia lat, przez swoją matkę, tylko po to, by dać miastu, z którego uciekłaś przed laty, dobre widowisko. I to jeszcze bez wygranej. Oczy Sissy zawęziły się odrobinę. - Touché, Monsieur Pussy. Touché. Mitch wyciągnął rękę i chwycił dłoń Sissy. - Chcesz iść na górę i dowiedzieć się, jakie jeszcze inne francuskie rzeczy możemy zrobić? - Później. – Sissy podciągnęła nogi i wstała, jej ręka wciąż była w ucisku Mitcha. – Chodź. Pójdziemy na Cougar Hill i popatrzmy na wschód słońca. - Pumie Wzgórze? Nazwałaś wzgórze na cześć kota? - No cóż, to tam mój pra, pra, pradziadek zrzucił tę pumę, nazywaną starym Jedem, ze zbocza wzgórza, kiedy nie mógł wyjechać ze Smithtown, po tym jak wygonili wszystkie inne koty. A mój pra, pra, pradziadek tylko się śmiał i śmiał. Myślał, że to było tak cholernie zabawne, że nazwał wzgórze… Cougar Hill. Mitch pozwolił Sissy zaprowadzić się na te niesławne wzgórze, a jej ręka była ciepła i solidna w jego własnej. - Och Sissy, to nie było w porządku.

Tłumaczenie: panda68

Beta: axses

~ 283 ~

Rozdział 22

Smitty spacerował tam i z powrotem po białych piaskach na ekskluzywnej tropikalnej plaży, gdzie razem z Jessie Ann spędzali miesiąc miodowy. Cała wyspa należała tylko do nich dwojga na więcej niż dwa tygodnie. Nigdy nie był wielkim entuzjastą krajobrazów, ale nawet Smitty musiał przyznać, że miejsce to było absolutnie piękne. Mieli wspaniały personel na każde zawołanie, który spełniał wszystkie ich potrzeby – otrzymywali wyśmienite posiłki, nurkowali z akwalungiem, albo po prostu przebywali wyłącznie w swoim towarzystwie. To był raj. I przez ostatnie czterdzieści pięć minut, Smitty chodził po plaży tego raju, a jego pies, Zakała, biegł tuż przy nim, dopóki Jessie do niego nie dołączyła. Ubrana była tylko w jeden z jego ogromnych T-shirtów, wyglądając niechlujnie i na dobrze wypieprzoną. Smitty wiedział, że nigdy nie będzie kochać nikogo w sposób, w jaki kochał ją. Zaczekała, aż się nie zatrzymał, stanęła za nim i owinęła ramiona wokół jego pasa. - Co jest? - Nie wiem. Ale nie mogę pozbyć się wrażenia, że tam rozpętało się piekło. - Jeżeli naprawdę tak czujesz, w takim razie prawdopodobnie masz rację. Dzwoniłeś do domu? - Tak. I powiedzieli mi, że wszystko jest w porządku – warknął Smitty. – Ale oni kłamią. - Rozmawiałeś z Sissy? - Nie. Dowiedziałem się, że pojechała do Tennessee, ale nie odbiera swojego telefonu. - No i?

~ 284 ~

- Sissy nie jeździ do domu, chyba że są jakieś ważne święta, a nawet tylko wtedy, gdy jadę razem z nią, bo jestem jedynym, który może powstrzymywać ją przed próbą zamordowania Travisa we śnie. - Jeśli masz być tak zmartwiony, to powinniśmy wracać. Smitty zamknął oczy i chwycił małe ręce zawinięte wokół jego pasa. Boże, kochał tę kobietę. Swoją partnerkę. Swoją żonę. - Nie chcę popsuć naszego miesiąca miodowego. - Wiem. Ale to jest dużo ważniejsze. A co jeśli Sissy jest w śmiertelnym niebezpieczeństwie… albo… albo… sama nie wiem? Smitty wolno obrócił się do swojej panny młodej. Spojrzała na niego z tym doskonale obojętnym wyrazem na jej pięknej twarzy, który powiedział mu, że kłamie. - Jesteś już znudzona… prawda? Dobre dziesięć sekund trwało zanim nagle wybuchła. - Boże, tak! – Uniosła ręce w górę i wyjaśniła. – Seks… jest zdumiewający. Znudzona tobą? Nigdy. Ale pomiędzy seksem… – Wyrzuciła ręce w górę. – Nuda! Teraz Jessie zaczęła chodzić. - Nie mam sfory; nie wiem, co te cholerne dzieciaki tam wymyślą; kto wie, co wydarzyło się w tym czasie w moim biurze; i nie mam żadnych gier, które by mnie rozerwały. – Żeby to zilustrować, zrobiła tę dziwną rzecz ze swoimi rękami, tak jakby coś trzymywała, a jej kciuki poruszały się tam i z powrotem. Smitty nie rozumiał tego, ale dawno temu już się nauczył, że jeśli chodzi o Jessie Ann, to najlepiej było po prostu to akceptować. – A ty nawet nie brałeś uwagę zagrania ze mną w Dungeons & Dragons. – Zatrzymała się i stanęła naprzeciw niego. – Jeśli jeszcze trochę się wynudzę, Bobby Ray Smith, to chyba się podpalę! - Mogłaś coś powiedzieć. Teraz, kiedy zrzuciła to z piersi, Jessie zarumieniła się i wpatrzyła się w swoje bose stopy. - Nie chciałam wszystkiego popsuć. To jest wymarzony miesiąc miodowy dla większości ludzi.

~ 285 ~

- Dla ludzi, którzy nie są częścią sfory. Nie umiemy bez nich funkcjonować, kochanie. - Jak ludzie mogą żyć bez sfory? To jest ponad moje możliwości. – Była tak poważna na ten swój psi sposób, że wszystko, co Smitty mógł zrobić, to się uśmiechnąć. - Oni mogą. Ale my nie musimy. – Podszedł do niej i zawinął ramiona wokół jej talii, przyciągając bliżej. – Co powiesz na taki pomysł? Wrócimy do domu tak szybko, jak ta łódź może nas stąd zabrać, wsiądziemy w samolot, upewnimy się, czy wszystko jest w porządku z naszymi sforami, i wyprostujemy każde gówno, które ktokolwiek z nich zaczęło. Potem, ty i ja, zameldujemy się w najdroższym, najbardziej snobistycznym i nieprzyzwoitym hotelu w Nowym Jorku i będziemy pieprzyć się tak mocno i tak głośno, że w końcu będą zmuszeni nas wyrzucić. W tej sposób będziemy mieć nasz wymarzony miesiąc miodowy i nasze sfory na wyciągnięcie ręki. I co powiesz na ten plan, Jessie Ann? - Nie mogę tego wytłumaczyć, ale – Jess potrząsnęła głową – to brzmi niesamowicie… cudownie. - Prawda?

***

Obudził ją miękkimi pocałunkami i łagodnie nakłonił do wzięcia prysznica. Gdy wyszła z łazienki, już zrobił jej śniadanie. Gofry i bekon – śniadanie zmiennych, jak się wydawało. Zajęła krzesło, które jej wysunął, a potem zaczekała, aż ją obsłuży. Wpatrywał się w nią tęsknie przez cały posiłek, a potem nalegał, że sprzątnie, a ona nic nie musi robić, tylko odpoczywać. Przynajmniej tak miało się dziać w świecie fantazji Sissy, w którym miała pełną kontrolę. Prawdą było to, że Mitch rozbudził ją pieprzeniem, dopóki nie zaczęła krzyczeć. Potem trzepnął ją w tyłek i powiedział „nie pogardziłbym goframi i bekonem” i ruszył do łazienki wziąć prysznic. Kiedy poszła za nim do łazienki i krzyczała do niego, przez zasłonę kabiny prysznicowej, żeby zrobił sobie sam te cholerne gofry i bekon, ~ 286 ~

wychylił się i wciągnął ją do środka. Nie mieli ochoty wychodzić po prezerwatywy, więc zrobili dobrze jeden drugiemu swoimi rękami i ustami. Gdy wyszli spod prysznica, okazało się, że mają tylko jeden ręcznik, i spędzili pięć minut na kłóceniu się o niego, dopóki Mitch nie powiesił ją do góry nogami za kostki. I nie puścił jej aż nie nazwała go Wspaniały Boski Mitchell. Gdy w końcu postawił ją na nogi, zaczęli bitwę na klepnięcia o całą tę Wspaniałą Boskość, podczas której Sissy chwyciła ręcznik i uciekła. Prawie dobiegła do swojego pokoju, ale złapał ją w drzwiach zanim mogła je zatrzasnąć. Mitch uparł się, że wytrze ją ręcznikiem, ale stale nią potrząsał i trzymał ręcznik nad jej głową, dopóki w końcu nie pisnęła i go nie kopnęła. Gdy wreszcie się ubrali, był niemal czas lunchu, więc zdecydowali się pojechać do miasta, do baru jej brata, żeby coś zjeść, ponieważ tam serwowano śniadania przez cały dzień, a Mitch naprawdę uwielbiał gofry. Mitch złapał kluczyki do samochodu i trzymał je nad głową, żeby Sissy nie mogła się do nich dorwać. Z kolei ona złapała jego jajka i ściskała je tak długo, aż w końcu oddał jej te cholerne kluczyki. Na szczęście to była dość krótka jazda do miasta, chociaż składała się z wielu ryków i krzyków zwolnij do cholery!, które Sissy, jak zawsze, zignorowała. Ale teraz, kiedy już rozlokowali się bezpiecznie w boksie, z buzią pełną jedzenia, Mitch nie mógł powstrzymać się przed pytaniem. - Co z tobą, do cholery? Warczeli na siebie nad talerzem Sissy pełnym frytek, gdy dosiedli się do nich Brendon i Ronnie. Gips Ronnie został już usunięty i teraz miała tylko bandaż. Pojutrze jej zwichnięty nadgarstek będzie już tylko mglistym wspomnieniem. Gdy Sissy zerknęła na Brendona, zdała sobie sprawę, że coś go martwi. - Co jest? – Sissy poczuła, jak kły przesunęły się po skórze jej ręki. Nie przecięły jej, ale przesłanie było jasne. Z szeroko otwartymi oczami, popatrzyła spod łba na Mitcha. – Oszalałeś, do cholery? - Uważaj na słowa, Sissy Mae. – Sammy udzielił jej ostrej nagany zza lady. - No właśnie – powtórzył Mitch zza stołu. – Uważaj na słowa. - Nie zmuszaj mnie, żebym podeszła do ciebie i wyrwała ci tę tandetną grzywę. - Płową. Moją płową grzywę. - Dez tutaj przyjeżdża – wtrącił się Brendon.

~ 287 ~

Sissyi Mitch spojrzeli na Brendona i z powrotem na siebie. A potem zaczęli się śmiać i nie mogli przestać. - Nie widzę w tym nic śmiesznego. Chwilę zabrało Sissy opanowanie śmiechu. - Dez. W Tennessee. To jest śmieszne. - Nie interesuje was, dlaczego tu przyjeżdża? - Nie. Ale jestem pewny, że nie możesz się doczekać, żeby nam o tym powiedzieć. - Przyjeżdża tu, ponieważ sądzi, że ten, kto próbował zabić Mitcha, przyjedzie tu, żeby dokończyć robotę. - No cóż, życzę jej szczęścia w dostaniu się do miasta skoro nikogo tu nie zna. – Sissy potrząsnęła głową. – To się nigdy nie stanie. Brendon zignorował Sissy i powiedział do Mitcha. - Myślę, że powinieneś w tej chwili wejść do Programu Ochrony Świadków. Nie czekać do czasu rozprawy. Całe ciało Sissy się zmroziło, a potem oblało gorącem. Nie myślała w ogóle o tym, że Mitch miał znaleźć się w Programie Ochrony Świadków. Przez ostatnie dni byli zbyt zajęci uprawieniem seksu. Ale myśl o tym, że już nigdy go nie zobaczy, sprawiła, że poczuła się niemal fizycznie chora. Ale chciała też, żeby był bezpieczny. - Nie mogę – odpowiedział Mitch, kończąc resztę frytek, których już nie chciała. – Muszę zagrać. Brendon piorunował wzrokiem swojego brata przez dłuższą chwilę, a potem warknął. - Kurwa, żartujesz sobie ze mnie? - Nie, nie żartuję. Obiecałem. Nie wyjadę, aż nie skończy się mecz. Poza tym, myślę, że mamy duże szanse przeciwko tym niedźwiedziom. Wysuwając się z boksu, Brendon wstał. - Możemy porozmawiać na zewnątrz? - Nie, jeśli zamierzasz na mnie krzyczeć.

~ 288 ~

Brendon z Mitchem wpatrzyli się w siebie nawzajem, dopóki nie odezwała się Sissy. - Idź z nim zanim rozwali ten boks. Z westchnieniem, Mitch podążył za swoim bratem. - Dobrze się czujesz? – zapytała Ronnie, odchylając się trochę, gdy kelnerka postawiła przed nią podwójny koktajl czekoladowy. - Tak. Dlaczego? - Ponieważ na twojej twarzy pojawił się dziwny wyraz, gdy Shaw wspomniał o Programie Ochrony Świadków. - Taa. Zupełnie o tym zapomniałam. - Shaw jest rozdarty pomiędzy pragnieniem zapewnienia bezpieczeństwa swojemu bratu, a przerażeniem, że już nigdy go nie zobaczy. – Ronnie zassała koktajl przez słomkę. Gdy przestała, powiedziała. – I możesz o tym zapomnieć. - O czym zapomnieć? - O tym, co planujesz zrobić O'Farrellowi. Zapomnij o tym. - A kto powiedział, że o tym myślę… – Sissy zamilkła, gdy odrobina bitej śmietany uderzyła ją między oczy. – To było naprawdę konieczne? - Tak, ponieważ wiem, jak pracuje twój umysł. Wyłóżmy karty na stół, dobrze? Nie możesz zadzwonić do swojego wuja Eustica i dowidzieć się, czy może zająć się sprawą tam, gdzie jest. Ani nie możesz zmienić więzienia, żeby spróbował dobrać się do O'Farrella. – Cholera. Ta kobieta dobrze ją znała. – I jeżeli czegoś dowiedziałam się o Mitchellu Shaw, to tego, że jeśli zabijesz człowieka, nawet żeby go chronić, nic tym nie wygrasz. – Wzruszyła ramionami. – Ma awersję do kanalii. Robi to, rezygnuje z całego swego życia, ponieważ wie, że postępuje właściwie. Sissy westchnęła wiedząc, że Ronnie ma rację. - W takich chwilach, chciałabym, żeby był kimś więcej niż moją rodziną.

***

~ 289 ~

Oparty o ścianę w alejce – nigdy nie widział takich czystych alejek – Mitch odpowiedział prostu z mostu. - Nie. - Ale… - Mówię kategorycznie nie, Bren. - Jestem pewny, że ojciec… - Nie obchodzi mnie ani to, co zrobiłby ojciec, ani to, co zrobiłby sam Jezus. Odpowiedź wciąż będzie brzmieć nie. - No tak, ale… jeśli się tym zajmiemy… wtedy jakoś… - Bracie, nie mów już ani jednego słowa. Bo zrobienie tego nie będzie ani trochę łatwiejsze. Ramiona Brena trochę opadły. - Nie chcę cię stracić. Byłoby mu o wiele łatwiej, gdyby nienawidził swojego brata i siostry, wierząc, że oboje mają całą miłość ich ojca, i gdyby dostawał tylko sporadyczne kartki urodzinowe. Byłoby mu o wiele łatwiej, gdyby wierzył, że śmieją się z biednego dzieciaka z zachodniej Philly albo po prostu udawali, że w ogóle nie istnieje. Ale wiedział, że jest inaczej. Wiedział, że mu się poszczęściło, gdy został z matką i jej Dumą. Zdał sobie sprawę, że Brendon i Marissa nie mieli łatwiejszego dzieciństwa niż on. Wszyscy kochali swojego ojca, ale on był powściągliwy i kapryśny, podobny do większości samców ze starej szkoły wychowania. Podczas gdy ojciec budował swoje imperium, bliźnięta nigdy nie miały niedzielnych przyjęć z głośnymi, apodyktycznymi kobietami, które przeklinały jak marynarze, ani nie mieli niemal dwudziestu pięciu krewnych, którzy przychodzili na każdy jego mecz i dopingowali go, jakby to był finał rozgrywek futbolowych. Zasadniczą kwestią było to, że Mitch także nie chciał stracić kontaktu ani z Brenem ani… z Marissą… ani nikim innym. Ale musiał zrobić to, co uważał za właściwe – musiał zeznawać. Gdyby teraz nie przyszpilił O'Farrella, odniósłby wrażenie, że już nikt tego nie zrobi. I gdy w końcu tak się stanie, ile mniej piętnastoletnich prostytutek uratuje przed podcięciem gardła, zanim ten stary łajdak umrze.

~ 290 ~

- Może wszystko samo się rozwiąże – skłamał, jednocześnie modląc się, by to okazało się prawdą. – Może go oświeci. – Mitch się uśmiechnął. – Albo możesz mnie spotkać w East Booney w pieprzonym Ohio, albo gdzieś, gdzie mnie wyślą. - Ty? Na Środkowym Zachodzie? Drżę na tę myśl. - Całkiem dobrze radzę sobie na Południu. Oni mnie tam kochają. - Tylko dlatego, że umiesz grać w piłkę. - I gram dobrze. - A mówiąc o tym, – Bren zerknął na swój zegarek, – mamy trening za kilka godzin, a ja potrzebuję drzemki. Razem wyszli z alejki i znaleźli Sissy i Ronnie Lee stojące na zewnątrz restauracji. Mitch zmarszczył brwi, gdy zobaczył wyraz twarzy Sissy. Wyglądała na zmartwioną, ale gdy go zobaczyła, natychmiast spróbowała to ukryć. Nie chciał, by cokolwiek przed nim ukrywała. - Co się dzieje? - Nic. – Ronnie Lee obeszła Brendona i wyciągnęła mu z kieszeni portfel. – Idziemy na zakupy. – Wyjęła kartę kredytową i wsunęła portfel z powrotem do jego kieszeni. - Zobaczymy się na treningu. – Sissy odwróciła się, żeby odejść. - Zaczekaj. – Poczekał, dopóki Sissy na niego nie spojrzała. – Chodź tutaj. Podeszła do niego. - Bliżej. Uśmiechnęła się – tak naprawdę – i zrobiła krok bliżej. - A teraz mnie pocałuj. - Tutaj? Na oczach wszystkich? - Tak. Tutaj. Na oczach wszystkich. - No cóż, kiedy jesteś taki wymagający i nerwowy, jak mogę ci się sprzeciwić? – Uniosła się na palcach i zarzuciła mu ramiona na szyję. Pocałowała go wolno i spokojnie. Mitch zagubił się w tym pocałunku, jego ramiona owinęły się wokół jej

~ 291 ~

pasa i przyciągnął jej mocniej do swojego ciała. Nie miał pojęcia jak długo tak stali, ale nagle Ronnie złapała Sissy za ramię i ją pociągnęła. - Dobry Boże. Wynajmijcie sobie pokój, jeśli chcecie się tak całować. - Nie mogłam zrobić tego zbyt dobrze, bo mnie odciągnęłaś! – Sissy spojrzała przez ramię na Mitcha i puściła do niego oko. Kiedy obie ruszyły ulicą, śmiejąc się i popychając nawzajem, jak rozbrykane szczenięta – Ronnie w maleńkich spodenkach do biegania i obciętym T-shircie oraz Sissy w dżinsowych szortach i ciasnej koszulce bez rękawków – Mitch i Bren obserwowali je. I obaj braci warknęli.

Tłumaczenie: panda68

Beta: axses

~ 292 ~

Rozdział 23

Ponieważ jego brat drzemał, a Sissy była na zakupach, Mitchowi zostały dwie godziny do treningu, ale to było po prostu zbyt dużo czasu, by siedzieć bezczynnie i myśleć. Więc ruszył na poszukiwanie jedzenia. Kiedy wszedł do piekarni, został zaskoczony tym, jak przyjaźnie powitały go ciotki. Potraktowały go niemal tak, jakby był z rodziny, a jemu to się spodobało. - Usiądź tutaj, chłopczyku. – Francine wyciągnęła krzesło i poklepała je ręką. Uśmiechnął się i usiadł przy stole. - Moja mama czasami mnie tak nazywa. - Poznałam ją na ślubie, prawda? – Gdy Mitch kiwnął głową, Francine się uśmiechnęła. – Polubiłam ją. Mój typ kobiety. Nie jest taka przemądrzała jak niektóre z waszego rodzaju. A teraz, powiedz mi, jakie dzisiaj chcesz ciasto, kochany? - Cytrynowa beza była bardzo dobra. - Cytrynowa beza to jest to. To Janette przyniosła mu ciasto. I nie jakiś kawałek. Tylko ogromny kawał, kładąc przed nim nóż, widelec i talerz. Odkroiła mu pierwszy plaster, a Darla nalała mu szklankę mleka z dzbanka, który postawiła na stole. Gdy zaczął jeść, trzy siostry usiadły i patrzyły na niego. Było popołudnie i sklep już opustoszał. Ale nie był jeszcze zamknięty. Najbardziej zajęte były na końcu dnia, kiedy to ludzie odbierali desery do swoich posiłków. - Więc, co się dzieje, kochany? – zapytała Francine, opierając łokieć o stół, a brodę na dłoni. Patrzyła na niego swoimi ciepłymi, przyjaznymi oczami. - Nic. Mam tylko dużo rzeczy do przemyślenia. - Czy któreś z nich ma coś wspólnego z naszą Sissy? Mitch nie widział potrzeby, żeby kłamać.

~ 293 ~

- Taa. Ma. - Zakochałeś się w niej? Opuszczając głowę, Mitch skupił się na jedzeniu. - Można tak powiedzieć. - A ona zakochała się w tobie? - Boże, – wymamrotał Mitch, sięgając do ciasta, żeby ukroić sobie kolejny kawałek, – mam nadzieję, że nie. I w ten sposób, ciasto zniknęło. - Co masz na myśli mówiąc, mam nadzieję, że nie? Próbujesz nam powiedzieć, że nasza Sissy nie jest wystarczająco dobra dla ciebie? Mitch westchnął rozdrażniony. - Oczywiście, że nie. Gdyby to ode mnie zależało, dałbym Sissy wszystko, co tylko zapragnie. Naprawdę myślicie, że chcę się z nią rozstać? Jest wiele rzeczy, które chcę zrobić razem z nią, ale po prostu to nie jest możliwe. - Gdybyś mógł zrobić coś z Sissy, – zapytała Janette, – co by to było? I mów szczerze. Mitch się uśmiechnął. - Cokolwiek? Zabrałbym ją na randkę. Nigdy nie byliśmy na randce. - Mitchell, kochany, nie rozumiem, w czym jest problem. –Francine sapnęła lekko. – Ta cała sprawa z tobą i tymi… jak ich nazwałeś któregoś dnia? - Kanalie. - Tak. Te kanalie. To nie może ciągnąć się bez końca. Złapią tego, kto próbuje cię skrzywdzić. - To nic nie zmieni, Miss Francine. Kiedy to wszystko się skończy – gdy stąd wyjadę – zostanę objęty Programem Ochrony Świadków. Francine się wyprostowała. - Czym zostaniesz objęty?

~ 294 ~

- Myślałem, że o tym wiecie. Myślałem, że wam powiedziałem. – Mitch oparł łokcie na stole. – A może nie. Już sam nie wiem. Tak dużo się teraz dzieje. Ktoś próbuje mnie zabić, jestem zakochany w waszej bratanicy, zbliża się mecz… Kolejny duży kawał ciasta został przed nim postawiony, z kolejną szklanką mleka. Francine wyciągnęła rękę i pogłaskała jego policzek. - Opowiedz nam wszystko, kochany.

***

Sissy zignorowała śmiech Dee, kiedy pochwaliła się swoją nową skórzaną kurtką. - No patrzcie, kobiety, frędzle nigdy nie wychodzą z mody. Wyrwała jej kurtkę, bezceremonialnie wepchnęła do torby i wyszarpnęła piwo z ręki Ronnie. Dee rzuciła okiem na Sissy, kiedy ta usiadła obok niej na trybunie. - Pogłoska głosi, – wymruczała obok niej kuzynka, – że ten, kto próbował zabić Mitcha, może tu przyjechać. - Może i tak. Nikt na pewno tego nie wie. Ale departament szeryfa i Starszyzna są w pogotowiu. – Sissy spojrzała na kuzynkę i zamrugała. - Co? Sissy zastanowiła się przez chwilę, a potem zdała sobie sprawę, że nie zaszkodzi zapytać. - Wiesz, mówią, że zrobiła to lwica. - Tak? I? - Dez myśli, że ona jest z wojska. Spojrzenie De przesunęło się po boisku zanim zapytała. - Naprawdę? I co sprawia, że ona tak myśli?

~ 295 ~

- Strzał, który ta kobieta wykonała, wyłapując Mitcha tam, gdzie była… dowodzi, że musiała być dobrze wytrenowana. Ale poza swoim zapachem, nic nie zostawiła. Żadnych włosów, żadnych włókien - nic, co zazwyczaj nasz rodzaj może znaleźć, kiedy nikt inny nie może. Sissy wiedziała, że dotyka drażliwego tematu. Nie pytała swojej kuzynki, co robiła dla wojska, ponieważ dowiedziała się tego i owego od Bobbiego Raya. Jednostka Dee załatwiła w pełni ludzi, którzy dowiedzieli się o ich rodzaju i polowali na nich dla sportu. Zazwyczaj byli bogaci, ukryci i niezwykle niebezpieczni. Nie tylko dla tych, na których polowali, ale dla rodzaju Sissy w ogóle. I De zapolowała na tych polujących. Była bardzo dobra w tym, co robiła, ale kiedy ostatnim razem Sissy ją widziała, mogła powiedzieć, że wszystkie przeżycia jej kuzynki widoczne były jak na dłoni. Tak naprawdę… trwało to tak długo, jak ciało mogło wytrzymać w tej robocie, a umysł zachował zdrowie psychiczne. Dee kiwnęła głową. - Zadzwonię do kilku starych znajomych. - Dzięki. Jej kuzynka mruknęła, kiedy Travis ogłosił przerwę i pozwolił zejść z boiska. Mitch przyszedł prosto do niej, ale zanim Sissy wstała i zaciągnęła go do upatrzonego miejsca, przykucnął przed nią i ściągnął kask. - Hej. - Hej. – Uśmiechnęła się. – Słuchaj, znalazłam miejsce… - Pomyślałem sobie, że powinniśmy iść dzisiaj wieczorem na randkę. Sissy przestała nagle mówić, a słowa uwięzły w gardle. - Och… co? - Randka. Ty i ja. Będzie miło. - Miło? – Sissy nie mogła powstrzymać obrzydzenia w swoim głosie. – Nie lubię miłych. - Zabije cię to, jeśli spróbujesz? - Być może.

~ 296 ~

Mitch uśmiechnął się kpiąco. - Przyjadę po ciebie do domu twoich rodziców. Idziemy na kolację, więc ubierz się ładnie. - Nie ubieram się ładnie. - To zacznij. – Pocałował ją w policzek, a potem wrócił do reszty graczy i Gatorade. - Czy on zaprosił mnie na randkę? Ronnie kiwnęła głową. - Tak to zabrzmiało. - Cholera, co się dzieje? - Nie pytaj mnie o to? Byłam z tobą aż do rozpoczęcia treningu. - Dee Ann? – Ale Dee chyba robiła już jakieś swoje sprawy, bo zniknęła jak duch, i nigdzie jej nie było widać. Sissy musiała się dowiedzieć, jak ona to robiła. - Zamierzasz iść? – zapytała Ronnie, biorąc od Sissy piwo i wypijając połowę. - Chyba tak. To znaczy… randka? Ja? - Lepiej chodźmy stąd. Kto wie, co będziemy musiały zestawić razem, żeby właściwie cię ubrać.

***

Mitch napił się wody mineralnej, którą podał mu brat. - Gdzie idą Sissy i Ronnie? – zapytał Bren, marszcząc brwi. - Do domu, jak sądzę. Zabieram Sissy na randkę. To było tak, jakby zatrzymał się świat. Wszyscy gracze wpatrzyli się w niego. Nawet bracia Sissy. Co wydawało się być dziwne, bo przecież każdy w tym mieście wiedział, że on i Sissy się pieprzą. - Co? ~ 297 ~

- Zabierasz Sissy na randkę? -Tak. – Mitch wzruszył ramionami na pytanie Travisa. – I co z tego? - Szczerze mówiąc, nie sądzę, żeby ona kiedykolwiek była na randce. - A to, że poczęstujesz ją winem i podejmiesz kolacją, nie oznacza, że dostaniesz to, czego chcesz – powiedział Jackie śmiejąc się… dopóki Mitch nie trzasnął kaskiem w twarz Jackiego. Jackie przewrócił się z płaczem, trzymając się za nos. - Czy ktoś jeszcze ma coś do powiedzenia? – zapytał lekko Mitch. Zespół pokręcił głowami. – W takim razie w porządku. Zatem wracajmy do treningu, bo potem muszę przygotować się do mojej randki.

***

Sissy wyszła spod prysznica i zawinęła wokół siebie ręcznik. Szybko rozczesała włosy i wyszła na korytarz. - Okej, Ronnie, zaczy… – Spojrzała przez długość korytarza. Na drugim końcu stały jej ciotki i czekały… na nią. - Co… co wy tu robicie? Gdzie Ronnie? - Ten miły, młody mężczyzna chce zabrać cię na smaczny posiłek – wyjaśniła spokojnie Francine. – A my chcemy się upewnić, że nie wyjdziesz stąd wyglądając jak lokalny obdartus. Sissy zamrugała. A potem spróbowała rzucić się do ucieczki.

***

Mitch wysiadł z samochodu Ronnie i poruszył szyją, jego spojrzenie zatrzymało się na domu. To wszystko nieco go dziwiło. Siedział w ciastkarni, jadł i rozmawiał z ciotkami Sissy, mówiąc im rzeczy, których nigdy nikomu by nie powiedział – nawet Sissy. I winił za to ciasta. Im więcej karmiły go tymi pysznymi wypiekami, tym więcej

~ 298 ~

mówił. Ale były takie słodkie i wyrozumiałe. To naprawdę sprawiło, że poczuł się lepiej. A kiedy się z nim żegnały, powiedziały mu. - Musisz zaprosić Sissy na randkę. Ona na to zasługuje. – Miały rację. Mitch sięgnął do samochodu i wyciągnął bukiet czerwonych róż. Wiedział, że to rozbije zakreślone przez Sissy granice, ale musiała przez to przejść. Po prostu nie można przyjechać po kobietę, na pierwszą randkę z pustymi rękami. Jego matka kopnęłaby go w tyłek. Biorąc głęboki wdech, Mitch wszedł po schodach na ganek i ruszył do frontowych drzwi. Podniósł rękę, by zapukać, ale usłyszał rozbijające się szkło i przekleństwo. - Sissy? – powiedział przez drzwi. I w ten sposób, wszystkie hałasy dobiegające z wnętrza domu ucichły. - Sissy? – odezwał się Mitch jeszcze raz i sięgnął do klamki. - Chwileczkę. – To był głos jednej z jej ciotek. Chyba Darli? Pochylając się do drzwi, Mitch usłyszał szepty i coś, co brzmiało jak przepychanka. A potem usłyszał, jak Sissy mówi. - Nie, nie, nie! Mitch odsunął się, żeby wyważyć drzwi, gdy te nagle się otworzyły i ciotki Sissy wypchnęły ją na zewnątrz, na ganek. Sissy obróciła się błyskawicznie, żeby wrócić do środka, ale zatrzasnęły jej drzwi przed nosem i zakluczyły. Cofając się jeszcze jeden krok i oglądając Sissy, Mitch powiedział. - Sissy? – Powoli się odwróciła, a on się uśmiechnął. – Boże, to ty. - Ani jednego słowa, Mitchellu Shaw. Ani. Jednego. Słowa. - Wyglądasz… - Jak? Jak wyglądam? Mitch wzruszył ramionami. - Zachwycająco. ~ 299 ~

Oczy Sissy się zwęziły. - Ty łajdaku – syknęła zanim ruszyła jak błyskawica, w kierunku samochodu. - Czekaj. - Nie! Chwycił jej rękę na drzwiach samochodu zanim mogła je otworzyć. - Posłuchaj, nie wściekaj się. Ja po prostu nigdy wcześniej nie widziałem cię – Mitch obrzucił ją spojrzeniem od głowy do stóp, – w sukience na ramiączkach. W białej letniej sukience na ramiączkach, w małe niebieskie kropeczki, w niebieskich sandałkach z paseczkami na dziewięciocentymetrowych obcasach, oraz – zabójczej – pasującej do stroju niebieskiej opasce przytrzymującej jej włosy. I różniła się tak bardzo od Sissy Mae Smith, jaką znał, jak tylko to było możliwe. - Nigdy nie widziałeś wcześniej i nigdy więcej już nie zobaczysz. A teraz, zabierz mnie stad zanim zacznę zabijać… Sissy odwróciła się do niego, ale jej ciało znieruchomiało, gdy spostrzegła kwiaty w jego ręce. - Co to jest? - Kwiaty. Dla ciebie. Sissy głośno tupnęła nogą i znowu zrobiła ten cholerny zarys kwadratu palcami. - Granice – wysyczała. Naśladując zarys kwadratu swoimi palcami, Mitch odwarknął. - Randka. A teraz pakuj się do tego cholernego samochodu. Chwyciła kwiaty z jego ręki i wsiadła do samochodu na miejscu pasażera. Chichocząc, Mitch obszedł pojazd i zajął miejsce kierowcy. Kiedy był już w środku, uśmiechnął się i powiedział. - Muszę przyznać, że wyglądasz całkiem seksownie w tym Jestemtrzydziestoletnią-dziewicą stroju. - Zamknij się.

~ 300 ~

- Ale wszystko, co chcę zrobić, to ubrudzić cię moim miłosnym nektarem. Sissy w końcu się uśmiechnęła. - Przestań tak to nazywać! Sissy nie wiedziała, co było bardziej niewygodne. Buty, które były tragicznie mniejsze o rozmiar? Letnia sukienka z wąziutkimi wiązaniami, które można było rozwiązać za jednym pociągnięciem? Czy ta pierdolona opaska? Albo ta przeklęta rozmowa? Przez trzydzieści minut, siedzieli i próbowali znaleźć temat do rozmowy. Sissy nie mogła w to uwierzyć. To był Mitch? Mitch, z którym prowadziła ośmiogodzinne konwersacje podczas nocnego oglądania kablówki, tylko po to, by zdać sobie sprawę, że nastał świt, i pojechać do miejscowego baru na śniadanie i gadać przez następne dwie godziny. Bo ten Mitch nagle nie miał nic do powiedzenia. I on nie miał się wcale lepiej. Cały czas stukał w stół swoimi palcami, a ona przez chwilę rozważała, czy ich nie odgryźć. Ale wiedziała, że to będzie zły pomysł. Było do bani. - Co? Twój koktajl z krewetek? Cholera. Sissy nie zdawała sobie sprawy, że powiedziała to głośno, i teraz te złote oczy patrzyły na nią. - Nie. To. – Upuściła krewetkę, którą trzymała przez ostatnie dziesięć minut, z powrotem na talerz. – Nie mamy sobie nic do powiedzenia, a biorąc pod uwagę fakt, że oboje jesteśmy najbardziej gadatliwymi ludzi, to dużo mówi. Mitch westchnął. - Wiem. Czuję się niezręcznie. Nigdy nie czułem się niezręcznie. – Na chwilę zmarszczył brwi, a potem dodał. – To ja sprawiam, że inni ludzie czują się niezręcznie. Sissy sięgnęła nad stołem i poklepała jego rękę. - I jesteś w tym naprawdę dobry. Odepchnął od siebie talerz. - Okej. Więc, w czym problem? ~ 301 ~

- W nas. Nie jesteśmy sobą. To znaczy, ja wyglądam jak pieprzona Gidget22, a ty zachowujesz się jak… jak… - Jak kto? - Jak Brendon. Mitch skrzywił się. - Eh. - Chodzi mi o to, czy czujesz się swobodnie w tej marynarce? - A wyglądam, jakby się czuł? Jest cholerne trzydzieści osiem stopni na zewnątrz, a on zmusił mnie do włożenie tego pieprzonej rzeczy. Próbował zmusić mnie do założenia garnituru. - Dlaczego? – zapytała sucho Sissy. – Planujesz po naszej randce iść na pogrzeb? W końcu, Mitch się uśmiechnął. - Nie, chyba że to będzie mój własny. - Zdejmij to, Mitchell. - Okej. – Mówiąc to już ściągał marynarkę ze swoich szerokich ramion. – A ty zdejmij sukienkę. Ręce Sissy już sięgały do wiązań, ale zatrzymała się i uśmiechnęła się kpiąco do niego. - Chciałbyś. Jego uśmiech się rozszerzył. - Nie możesz winić kota za to, że próbował. - Łajdak. – Ale tym razem, nie była wściekła. - Dobra. Nie zdejmuj sukienki, ale ta opaska… Sissy zerwała ją zanim skończył i potrząsnęła włosami. 22

Gidget to fikcyjna postać dziewczyny w filmie F. Kohnera, nazywana Małą Dziewczynką z Wielkimi Ideałami

~ 302 ~

- Lepiej? - O, tak. A Sissy lubiła, kiedy tak mówił. Jakby zawładnęło nim pożądanie. Opierając łokcie na stole, przechyliła się przez stół i spróbowała zerknąć na jego spodnie. - Nosisz tam jakąś rurę, ważniaku? - W tej chwili, mógłbym założyć swoją własną spółkę kanalizacyjną. Sissy się roześmiała, chociaż wiedziała, że wpatrują się w nią przemądrzałe koty i niedźwiedzie, ale nie dbała o to. Wyjechali ze Smithtown i byli teraz w Taylor County. Głównie mieszkali tu nieświadomi niczego ludzie, a ten teren uznawany był za neutralny dla ras. Oczywiście, ten ekstrawagancki lokal funkcjonował głownie dzięki miejscowym kotom, psom i niedźwiedziom. Mieli tu naprawdę dobre befsztyki i podawali dość duże porcje. - W porządku – powiedział Mitch, kiedy kelner zabrał jego talerz z na wpół zjedzonymi przystawkami. – A teraz powiedz mi, jak twoje ciotki zdołały wcisnąć cię w tę sukienkę. - Założyły mi ją na siłę. Francine o mało nie złamała mi ramienia… co robisz? Mitch odchylił głowę do tyłu i zamknął oczy. - Zastąpiłem twoimi ciotkami – chociaż są bardzo kochane – Ronnie i Dee Ann. – Spojrzał na nią, a potem skinął, żeby kontynuowała. – Mów dalej. Mam cały zestaw scenariuszy. To jest jak jeden z tych filmów o kobietach z więzienia z lat siedemdziesiątych. - Tam są olejki, prawda? - Dziecino, olejki zawsze występują. Buty w końcu zostały zrzucone i leżały teraz niedbale pod stołem, więc Sissy mogła podwinąć nogi pod siebie, a potem zaproponowała Mitchowi kawałek swojego befsztyka. Tak jak on, lubiła średnio wysmażony. - Wyjaśnij mi, jak znaleźliśmy się w tym miejscu dzisiaj wieczorem. Ciotki za diabła nie chciały mi nic powiedzieć. - Chciałem pójść z tobą na randkę. ~ 303 ~

- I to wszystko? - To wszystko. Przepraszam, że nie byłem trochę bardziej interesujący. - Nie jest nieinteresująco. Ale nie jestem zazwyczaj pierwszą dziewczyną, o jakiej pomyślą faceci, gdy chcą pójść na wymyślny obiad. - Dla mnie jesteś. Lubię cię, Sissy. I jeśli jeszcze raz narysujesz ten cholerny kwadrat swoimi palcami, to je połamię. Szybko opuściła wzrok na swoje jedzenie, ale miał przeczucie, że się uśmiecha. - Świetnie. Niech tak będzie. Ja tylko próbuję powstrzymywać nas przed wpakowaniem się w kłopoty. - Trochę na to za późno. - Wiem. Mitch odłożył nóż i widelec. - No dobra, przypatrzmy się kilku twardym, gołym faktom. Cała ta sprawa z granicami nie działa dla dwóch osób, które całe swoje życie spędzają na pieprzeniu granic innych ludzi. - O, mój Boże. – Sissy zaczęła się śmiać. – Masz rację. - A więc zajmijmy się realiami. Muszę wrócić do Philly w przyszłym tygodniu. Będę zeznawał, a potem zniknę. Na dobre. Sisy spojrzała na niego i kiwnęła głową. - Wiem. - W takim razie naprawdę spędźmy przyjemnie czas, który mam pozostał. Sissy położyła rękę na jego, a jego kutas natychmiast stwardniał od tego niewinnego ruchu. - Ale rozumiesz, że nigdy mnie nie zapomnisz, prawda? Każda kobieta, z którą będziesz od tej chwili, będziesz porównywał do mnie i stwierdzisz, że czegoś im brakuje.

~ 304 ~

Żartowała, ale miał wyraźne przeczucie, że miała całkowitą rację. Ale Mitch był korzystaj-z-przyjemności-jak-tylko-możesz typem faceta. Nie będzie Mister Hero23 i nie skróci ich wspólnego czasu. Zamiast tego, będzie cieszył się każdą chwilą, każdą sekundą. - A ty nigdy nie znajdziesz faceta, który będzie to robił w takim sposób, jak ja. Będziesz niezaspokojona w łóżku, chyba że będziesz o mnie fantazjować. Mam nadzieję, że jesteś na to gotowa. - Sądzę, że z tego powodu będę musiała cierpieć. - Oj, będziesz. – Mitch pochylił się nad stołem. – Ale jeszcze nie teraz. Sissy się uśmiechnęła. - Ja, hm, włożyłam ci coś do kieszeni, gdy weszliśmy do restauracji. - Naprawdę? – Mitch zazwyczaj całkiem dobrze wyczuwał, kiedy ktoś wkładał lub wyjmował coś z jego kieszeni. Jedna z jego ulubionych ciotek była notorycznym kieszonkowcem i nauczyła go kilku rzeczy. Ale Sissy byłaby jej dumą. Kiedy chwycił marynarkę, którą rzucił na siedzenie obok siebie, i pogrzebał w kieszeniach, znalazł czarne koronkowe stringi schowane w jednej z nich. - Kiedy je zdjęłaś? - Kiedy ciotki sprzeczały się o buty. Mitch schował z powrotem stringi do kieszeni i zaczął wysuwać się z kabiny. - Czas iść. - Nie, nie, Mitchellu Shaw. – Uśmiech Sissy był jednocześnie okrutny i szelmowski. – Obiecałeś mi randkę i chcę tę randkę mieć. - Och, daj spokój! Wskazała tę część boksu, gdzie siedział. - Posadź tam swój tyłek, cwaniaczku. Żebyśmy mogli skończyć naszą randkę, jak należy.

23

Mister Hero to postać z komiksu. Bohater, napędzany parą, początkowo służył siłom zła, potem stał się szlachetny

~ 305 ~

Z płynącym z głębi serca westchnieniem, Mitch wsunął się z powrotem naprzeciw niej. - Mogę przynajmniej powąchać twoje stringi? - Dopiero, gdy będziesz w łazience. Chyba nie chcesz, żeby wszyscy pomyśleli, że to jest w złym guście, prawda? Sissy odchyliła się do tyłu w uroczej pozie, kładąc pod stołem stopy na kolanach Mitcha. Chociaż skończyli posiłek już dawno temu, to wciąż rozmawiali, a Mitch pocierał jej stopy, zwracając szczególną uwagę na podbicie. - No dobra, więc jaka byłaś, gdy miałaś czternaście lat? Sissy się roześmiała. - Czternaście? Dlaczego akurat rzuciłeś taką liczbę, do diabła? - Ponieważ to jest jedyny wiek, o którym nigdy nie mówisz. Mówiliśmy o tym, jak skończyłaś trzynaście i, jak powiedziałaś, obudziłaś się któregoś dnia i bum, były piersi. O tym, jak w wieku piętnastu zaczęłaś budować samochody. Więc, co pomijasz? Jaka była Sissy Mae Smithw wieku czternastu lat? - Byłam wredna, Mitch. Naprawdę wredna. - Mówisz tak, jakbyś tego żałowała. - Nie. – I zdała sobie sprawę, że nie kłamie. – Nie żałuję. Żałuję niektórych rzeczy, które zrobiłam, ale nie mogę powiedzieć, że nie zrobiłabym ich jeszcze raz, gdyby wymagała tego sytuacja. - Słowa prawdziwej Alfy. - Tak. Tak sądzę. Ale trudno było dorastać, jako Smith, i nie być trochę… - Niezrównoważonym? Sissy się skrzywiła. - Miałam zamiar powiedzieć trochę wrednym. - Tak, ale Smitty nie jest wredny. - Bobby Ray ma wybiórczą pamięć. Będzie miły, gdy mu tak wygodnie, ale Boże dopomóż, jeśli przeciwstawisz się temu chłopakowi.

~ 306 ~

- Nie będę próbował. Potrzebuję pracy zanim zacznę zeznawać. - Pamiętam, jak kiedyś byliśmy w centrum handlowym, a jakiś niedźwiedź, duży stary pacan, złapał Jessie Ann za tyłek. Wtedy nie trzymałyśmy się razem, ale byliśmy w księgarni i oglądaliśmy magazyny samochodowe, a Jessie Ann była w tym samym czasie w części komputerowej… - A to było na drugim końcu księgarni, jak przypuszczam. - Oczywiście. W każdym razie, zrobiła jeden z tych swoich nieskutecznych dzikich machnięć, ale zaskoczyło mnie to, że Bobby Ray nic nie powiedział. Do tej chwili, zawsze ją chronił. Okazało się jednak, że on i bracia Reed czekali na tego niedźwiedzia przed kręgielnią tydzień później. I spuścili mu łomot. Był duży, więc myślę, że zaatakowali go od razu we czwórkę, ale nie wiem tego na pewno. - Wiedziałaś już wtedy, prawda? - Wiedziałam co? - Że Smitty i Jessie Ann byli… - Dla siebie stworzeni? Tak, wiedziałam. Ale byłam zaskoczona, kiedy poszedł bez niej do Marynarki. Do diabła, byłam zaskoczona, że do tego czasu nie zrobił jej dziecka. A trzeba powiedzieć, że będą mieli słodkie dzieciaki. Będą szalonymi hybrydami z dużymi głowami, ale będą słodkie. To rozśmieszyło Mitcha. - A ty? – zapytała. – Jaki byłeś, gdy miałeś czternaście lat? Mitch pomyślał o tym przez minutę, a potem szczerze odpowiedział. - Napalony. - Napalony jesteś teraz. - Wtedy byłem bardziej napalony. - To jest naprawdę przerażające. - Dzięki Bogu, jako dziecko, byłem jedynym samcem w domu. Miałem własny pokój. I ciągle się onanizowałem. Sissy się roześmiała. - Dzięki za ten mały szczegół. ~ 307 ~

- Sama pytałaś. Próbuję być szczery tak bardzo, jak to możliwe. - Uczestniczyłeś w wielu bójkach? Prychnął. - Miałem metr osiemdziesiąt w wieku trzynastu lat. Tylko starsi próbowali mnie wykiwać, ale przestali, gdy poznali Brendona. – Uśmiechnął się. – Kiedy pierwszy raz mnie zobaczył, miałem podbite oko, a on się wściekł. Powiedziałem mu, kto to zrobił, ponieważ tak naprawdę myślałem, że mu na mnie nie zależy. A on złoił skórę temu facetowi. W Philly to oznaka prawdziwej troski. - Więc dlaczego mu nie zaufałeś? Dlaczego traktowałeś go tak oschle? - Ponieważ miałem czternaście lat. I z powodu Marissy. Była bardzo podła. - Ale teraz już wiesz, prawda? Jak bardzo cię kochają? - Nie odpuścisz tego, co? - Nie, ponieważ musisz to wiedzieć. Słuchaj, wiem, że Travisa nie obchodzi czy żyję, czy umarłam. Tak samo Jackiego. Donnie zareaguje tak samo. Ale świadomość, że Bobby Ray i Sammy mnie kochają i bronią, rekompensuje mi zachowanie pozostałych. Musisz wiedzieć, jak bardzo cię kochają. Więc coś ci powiem, przyjazd tutaj nie był dla Brendona łatwą rzeczą. - Naprawdę? – Mitch wyglądał teraz na naprawdę zmieszanego. – Ponieważ mnie bardzo się tutaj podoba. - Tak? - Tak. Jest miło. Cicho. Sissy chciała coś powiedzieć, ale przerwała jej kelnerka, która do nich podeszła. Gdy stanęła i nic nie zrobiła, Sissy spiorunowała ją wzrokiem, a wtedy ta cofnęła się do tyłu. - Chcesz czegoś, kochana? - Um… – Mały w pełni człowiek przełknął. – Już zamykamy… to znaczy zamknęliśmy… Nieważne. Ale bardzo proszę zostać! – Wykrztusiła pośpiesznie zanim uciekła. Mitch się rozejrzał.

~ 308 ~

- Do diabła. Jesteśmy jedynymi klientami. Sissy roześmiała się jeszcze raz. - W takim razie może nadszedł czas, żeby pójść do domu. Powoli, Mitch spojrzał na nią, a to jego złote spojrzenie rozbierało ją do naga. - Myślę, że to bardzo dobry pomysł – mruknął. Pochylając się nad stołem, Sissy warknęła. - Więc lepiej rusz swój tyłek, cwaniaczku. Zaczynam odczuwać potrzebę.

Tłumaczenie: panda68

Beta: axses

~ 309 ~

Rozdział 24

Nawet nie zdołali wysiąść z samochodu. W jednej sekundzie, Mitch wyłączał zapłon, a w następnej miał już na swoich kolanach nieustępliwą i zdeterminowaną Sissy Mae. Z niezwykłą szybkością, sięgnęła pod siedzenie i opuściła je na płasko – Mitch nawet nie wiedział, że siedzenia w Barakudzie odchylały się do tyłu. Chociaż odniósł nieodparte wrażenie, że nawet gdyby tego nie robiły, to byłaby pierwsza rzecz, jaką Sissy i Ronnie Lee by sprostowały. Nawet mając oba boczne okna otwarte, zdołali zaparować tylne, a Mitch już ściągnął górną część sukienki Sissy aż do jej pasa. Szczerze mówiąc, nigdy przedtem tak się nie cieszył z uprawiania miłości w samochodzie, jak teraz. Mitch przechylił głowę Sissy na bok i zaczął całować jej szyję i ramiona – i wtedy je zobaczył. - Aaah! Sissy podskoczyła. - Co? Co się… – Jej oczy się zwęziły, a wtedy zobaczył, jak jej kły się wysuwają, kiedy zerknęła przez boczne okno od strony kierowcy. – Co, do diabła, wy stare suki, tu robicie? - Sissy Mae – wyjaśniła sztywno Francine, chociaż wyglądała bardziej na rozbawioną, – tylko dziwki sypiają z facetem na pierwszej randce. - Naprawdę zacznę was nienawidzić. Janette pochyliła się trochę i rozejrzała po samochodzie. - To miło. Ale Ronnie Lee skopie ci tyłek, jeśli zniszczycie jej samochód. - Odejdźcie. Darla wyglądała na zamyśloną, kiedy wpatrywała się w Sissy.

~ 310 ~

- Masz cycki jak twoja mama. - Dość tego! – Sissy się wyprostowała i natychmiast rąbnęła głową w dach. – Cholera jasna! - I słownictwo ma także po swojej matce – roześmiała się Francine. Skinęła na swoje siostry. – Zostawmy te zakochane szczeniaki ich sprawom. Zostawiłyśmy wam dzieci deser. Dobrej zabawy. Sissy pomasowała tył głowy i spojrzała na Mitcha. - Czy to naprawdę byłoby takie okropne być sierotą? Mówię poważnie, naprawdę? Mitch wzruszył ramionami. - Lubię je. - Świetnie. W takim razie niech one zostaną twoimi ciotkami. – Oparła się o jego tors, więc odepchnął jej rękę i sam zaczął masować tył jej głowy. - One wtrącają się tylko dlatego, że lubią cię tak bardzo, jak kochają. To jest komplement. - Nieważne. – Oparła się o jego pierś trochę mocniej. - Sissy? - Hhhmm? - One zostawiły nam deser. Jej głowa uniosła się z jego klatki piersiowej, jakby w zwolnionym tempie, a te jasnobrązowe oczy wpatrzyły się w niego zza opuszczonych powiek. - I? – zapytała, rzucając mu wyzwanie, żeby powiedział tylko słowo. - Nic. Absolutnie nic. Deser będzie dobry na później. Dużo później. Prychnęła, tak arogancko jak każda lwica, i oparła się z powrotem na jego piersi. Skoro nastrój został zmącony przez jej cholerne ciotki, Sissy ruszyła do domu, spodziewając się ogromnej ilości ciast i tortów, które prawdopodobnie im zostawiły. Gdy jednak odwróciła się, by zapytać Mitcha, czy chce kawę, zorientowała się, że patrzy w nią, jak na ranną impalę.

~ 311 ~

- Co? – Spojrzała po sobie i… nic. Wszystko było w porządku. Podciągnęła górę sukienki zanim wysiadła z samochodu, ponieważ nie chciała, aby więcej jej krewnych widziało jej nagi biust. - Chodź tutaj. – Zrobiła krok, ale Mitch uniósł rękę do górę, zatrzymując ją. – Zdejmij sukienkę. Ależ proszę bardzo. Nie cierpiała tej cholernej rzeczy. W mniemaniu Sissy, sukienki wymyślono po to, żeby spowalniać kobiety, gdy musiały uciekać. Wiązania na ramionach były już rozwiązane, więc szarpnęła w dół ciasny stanik i obnażyła piersi. Zsunęła sukienkę wzdłuż bioder aż spadła na podłogę. Zachichotał. - A gdzie masz buty, dziecino? - Och… pod stołem w restauracji. – Sissy położyła ręce na biodrach. – Myślisz, że dasz radę bez butów? - Tak myślę. Ale nie sądzisz, że one cudownie podkreślają łydki? Zaczęło się od małego prychnięcia, a potem Sissy aż złożyła się na kanapie od śmiechu. Mitch wiedział, jak to robić. W jednej sekundzie ją podniecał, a w następnej sprawiał, że śmiała się histerycznie. Kiedy robił obie te rzeczy w tym samym czasie, po prostu odpadała. Gdy Mitch obrócił ją plecy, już był nagi. Podniósł ją, wziął w ramiona i wniósł po schodach na górę. Zabrał ją do jej sypialni i rzucił na łóżko. Gdy przestała się śmiać, popatrzyła na niego. - Jesteś na mnie gotowa, Sissy Mae? Prychnęła jeszcze raz. - Musisz przestać. Mitch położył ręce na biodrach, uniósł brwi, i powiedział. - Gotowa uczestniczyć w tym poziomie doskonałości? - Błagam cię, przestań. Odwrócił głowę, unosząc do góry brodę.

~ 312 ~

- Z tym prawdziwym symbolem wszystkiego tego, co jest dobre i właściwe w mężczyznach? I wtedy Sissy ponownie nie wytrzymała, zaczęła przetaczać się z boku na bok na łóżku, a łzy spływały w dół je jtwarzy. Łóżko się ugięło i Mitch złapał Sissy za kostki, rozkładając jej nogi zanim przyciągnął ją do siebie. Zawinął jej nogi wokół swojego pasa i opadł do przodu, podpierając się na rękami. Zawahał się nad nią, jego oczy wpatrzyły się w nią. - Chryste, uwielbiam cię rozśmieszać. A powiedział to z takim uczuciem, że Sissy oblała się gorącem i zwilgotniała, podparła się na łokciach i przywarła do ust Mitcha. Jęknął i odprężył się nad nią, przyciskając ją swoim ciężarem do łóżka. Przedramiona Mitcha były oparte po obu stronach głowy Sissy, więc ich pocałunek stał się głębszy, bardziej intensywny. Kiedy wśliznął się w nią, Sissy uniosła kolana, próbując wciągnąć go dalej. Wyciągnęła ręce i chwyciła jego tyłek, ściskając i wbijając palce w naprężone ciało. Coś się zmieniło, ale Sissy nie była pewna co. I nawet nie mogła skupić się wystarczająco długo, żeby się tego dowiedzieć. Pchnięcia Mitcha były powolne, głębokie i silne. Bojąc się, że straci kontrolę i wysunie pazury albo – co ważniejsze – kły, Sissy zawinęła jedno ramię wokół jego szyi, przyciągając Mitcha bliżej. Drugą rękę wyciągnęła do tyłu i złapała się wezgłowia. Czuła się tak, jakby w tym momencie to była jedyna rzecz, która trzyma ją na tym świecie. Niech ją diabli, jeśli w chwilach takich jak ta, nie podąży za facetem, jak szczeniak za piłeczką tenisową. Kiedy całkowicie owinął się wokół niej, Sissy powinna czuć się jak w potrzasku. Powinna walczyć, aby się wydostać spod niego, być na wierzchu, przejąć kontrolę. Zawsze przejmowała kontrolę. Ale kochała to, co jej robił, i nie chciała z tym walczyć. Więc nie walczyła. Nie walczyła z Mitchem, ani z sobą. Tylko trzymała się go i wezgłowia, i pozwoliła zabrać mu się tam, gdzie chciał. Coś się zmieniło. Było inaczej… i… i tak cholernie cudownie. Mitch nie wiedział, co ze sobą zrobić. Sissy była ciepła i otwarta pod nim, jej oddech był jak ciche sapanie w jego uchu. Wziął jej twarz w swoje dłonie i zaczął całować jej szczękę, policzki, szyję. Kiedy pocałował jej usta, jej chwyt na nim zacisnął się, a jej ciało zaczęło pod nim drżeć.

~ 313 ~

Mitch położył płasko dłonie na materacu po obu stronach Sissy i uniósł się nad nią. Brał ją wolniej, ale mocniej, patrząc na jej twarz, by zobaczyć, co każde jego pchnięcie jej robi. Patrzył, by zobaczyć, czy czuła coś bliskiego temu, co czuł on. Jej powieki zatrzepotały i otworzyły się, a spojrzenie złapało jego. Wyciągnęła ramiona w górę, zatopiła długie palce w jego włosach i masowała skórę jego głowy tak długo, aż nie wymruczał jej imienia. Wtedy oczy Sissy się zamgliły, a oddech zamarł w gardle. Mitch powstrzymał swoje uwolnienie, postanawiając popatrzeć na spełnienie Sissy. Doszła tak wspaniale, wyginając się w łuk i odrzucając głowę do tyłu. Przygryzła wargę i odwróciła spojrzenie. Ale nadal ją pieprzył, dopóki nie usłyszał jej szlochu, gdy doszła jeszcze raz. Nie ukrywała tym razem niczego. Po prostu pociągnęła go za sobą, ukrywając swoją twarz w jego szyi, a krótkie, ciężkie sapnięcia dotykały jego skóry. I wtedy Mitch doszedł. Zagłębiając się w nią mocno, przyciskając ją do siebie. Nie spędzili razem dużo czasu, ale Mitch wiedział, że nigdy nie zapomni tego czasu, który spędzili razem.

Tłumaczenie: panda68

Beta: axses

~ 314 ~

Rozdział 25

Paula Jo Barron, pierwsza lwica Dumy Barron, czytała gazetę i piła piwo. Ostatnio była bardzo znudzona. Dzisiaj też. Było zbyt gorąco i parno na zewnątrz, żeby robić coś więcej oprócz siedzenia i pocenia się. I chociaż w jej pokoju było przyjemnie i chłodno od klimatyzacji, nie miała zbyt dużo do roboty. Zrobiła już listę płac i nie miała ochoty zbić jednej ze swoich sióstr przy basenie. A mecz futbolowy w Smithtown zaczynał się dopiero jutro o trzeciej. Do diabła, żeby zobaczyć jak niedźwiedzie, kolejny rok z rzędu, skopią tyłki sforze Smith Paula Jo zaryzykuje życie i kończyny, przekraczając terytorialne granice. Ale tak naprawdę, to dni takie jak te, skłaniały Paulę Jo do myślenia o wyjeździe. Jak by to było zostawić za sobą jej małe miasto i znaleźć nowe miejsce? Przeprowadzić się do dużego miasta, na przykład do Nashville, albo do zupełnie innego stanu, jak Teksas? Jak by to było nie mieszkać tutaj na zawsze? Ale tak szybko jak te myśli pojawiły się w jej głowie, tak szybko zniknęły. Jak mogłaby wyjechać? Nie powierzyłaby prowadzenia Dumy żadnej ze swoich sióstr. A już z całą pewnością nie ufała swoim szalonym ciotkom. Obecna para samców, którą miały, prawdopodobnie nie zostanie tu już zbyt długo, i Paula Jo wiedziała, że Karen Jane wybierze zastępców kierując się tylko tym, co karze wybrać jej krocze, a Lucy da się przelecieć pierwszej przystojnej twarzy ze słodką gadką, jaka się tylko pojawi. Poza tym, gdyby wyjechała, jak by się utrzymała? Duma Barron nie była bogata i prawdopodobnie nigdy nie będzie. Co prawda, nie były rażąco biedne, ale w zeszłym miesiącu, gdy niemal zawalił się dach, musiały ubiegać się o pożyczkę, żeby go naprawić. Nie miały leżących na kupce pieniędzy, żeby wydać je na to, na co potrzebowały. Musi być świetnie, pomyślała z trochę mniejszą goryczą niż zwykle. I wtedy weszła ona. Z pewnością była lwicą. Poznała to nie tylko po jej zapachu, ale także po sposobie, w jaki się poruszała. Po sposobie, w jaki jej złote oczy zmierzyły wzrokiem cały pokój. I chociaż miała krótko obcięte włosy, nie mogła się mylić, że to była złota ~ 315 ~

grzywa. Co prawda, nigdy nie będzie taka, jak grzywy samców, ale w ocenie Pauli, każda kobieta-drapieżnik miała w sobie trochę babochłopa. Problemem w tej chwili jednak było to, że ona nie była lwicą z Dumy Pauli Jo. Była outsiderką, a Paula Jo unikała outsiderów. Oczy kobiety w końcu ją spostrzegły, ale zamiast rzucić się do ucieczki, podeszła bliżej, a plecak zsunął się z jej ramienia. Była ubrana w luźne spodnie khaki z mnóstwem kieszeni i w ciasny biały T-shirt. Paula Jo wyczuła również dochodzący od niej smar do broni. Ta kobieta była uzbrojona. Paula Jo rzuciła okiem na Lucy, więc jej młodsza siostra wymknęła się przez tylne drzwi, żeby sprowadzić mężczyzn. Oprócz rozmnażania, jedynym pożytkiem z tych dużych łajdaków było zapewnienie im ochrony. W tej chwili jednak, ich leniwe dupy spały pod jednym z drzew na zewnątrz domu, po tym jak Karen Jane ich nakarmiła. Gdyby tylko dostali dobrą pracę, Pauli Jo nie przeszkadzałby ich pobyt, ale co leniwe to leniwe. A Paula Jo nie miała do tego cierpliwości. Kobieta zatrzymała się przed nią. - Ty rządzisz tym miejscem? – zapytała. I nie mówiła tylko o domu. Ani nie mówiła, jak prawdziwy Południowiec. Była Jankeską. Ehh. - Tak. Co mogę dla ciebie zrobić … zanim wyjdziesz? - Chcesz zarobić parę groszy? Paula Jo powoli się wyprostowała, opuszczając nogi na podłogę, a wtedy do domu weszła Lucy z mężczyznami, tuż za nią, którzy ziewali i pocierali oczy. No tak, znowu spali. Leniwe dranie! Głuchy odgłos na stole zmusił Paulę Jo na ponowne spojrzenie na kobietę, a potem w dół na stół. Na stare drewno rzuciła plik gotówki, wystarczająco duży, by udusić nim bizona. - To jest pierwsza połowa. Pomóż mi, a będzie druga. Karen Jane, zawsze dobra w liczeniu po swoim etapie bycia striptizerką, złapała plik i szybko go przerzuciła. - Tu jest przynajmniej dziesięć tysięcy – powiedziała do Pauli Jo.

~ 316 ~

Boże, kogo mamy zabić za dwadzieścia tysięcy? - Czego chcesz? - Wszystko, czego od ciebie chcę, to – lwica się uśmiechnęła, pokazując kły – zakłócenie spokoju.

***

- Odejdź stąd! Zaskoczona Sissy spojrzała Travisowi w twarz. Stał tuż przed nią, nie patrząc nawet na stadko kobiet, którymi była otoczona, a które przyszły tu, by dopingować Drużynę Smithtown, w tym także Mitcha. - Dlaczego? - Rozpraszasz go, a to jest nasz ostatni trening przed jutrzejszą grą. Więc idź sobie. - Upuszczał piłkę kilka razy, ale jak to może być moja wina? - Obchodzi się z tą piłką równie źle, jak jego brat. - Hej! – krzyknęła Ronnie, obrażając się za swojego partnera. - Nie możesz tu być. Sissy naprawdę nie miała problemu z wyjściem, ale to nie znaczyło, że nie potorturuje trochę swojego brata. - Ale gdzie mam pójść? Co mam robić, gdy on jest tutaj? - Próbujesz mnie wkurzyć? Taki jest twój cel? Sissy się uśmiechnęła. - Może. Travis zmarszczył brwi, ale zanim Sissy na dobre go wpieniła, wtrąciła się Patty Rose. Zawsze tak robiła. Możliwość skopania tyłka Travisowi przez Sissy, tuż przy boisku, była zbyt realna i zbyt ryzykowna dla ich przejęcia władzy, jak nazywała to Ronnie.

~ 317 ~

- No już, przestańcie. Rodzeństwo nie powinno zachowywać się w ten sposób. Sissy wpatrzyła się w partnerkę swojego brata. - Jesteś nowa w sąsiedztwie? Travis warknął. - Sissy Mae! Patty Rose sięgnęła do swojej torebki i wyciągnęła portfel. - Może pójdziesz do baru wuja i wypijesz kilka drinków za mnie i Travisa? Wiem, że kilka z tych pań, – wskazała na kobiety, które stały wokół Sissy, – z przyjemnością spędzą trochę czasu na poznaniu nas wszystkich. - Zwłaszcza, jeśli drinki będą już zapłacone – wymamrotała Ronnie pod nosem. - Przysięgam – mówiła dalej Patty Rose, ignorując Ronnie, tak jak zawsze, – że jak tylko Mitch skończy, natychmiast go przyślemy. Prawda, kochanie? - Nieważne. – Travis wrócił z powrotem na boisko. Kiedy jej brat zniknął… - Patty Rose, nie musisz płacić za nasze drinki. - Och, nie szkodzi. – Wetknęła niewielki plik pieniędzy w rękę Sissy. – Idźcie już, a ja dam Mitchowi znać, gdzie może was znaleźć. Sissy wzruszyła ramionami. - Okej. Dzięki. Z Dee, Ronnie Lee i grupką młodych wilczyc, skierowały się do baru. Mitch ściągnął swój kask i patrzył jak Travis wraca na boisko. - Co się dzieje? - Ona wróci. Poszła do baru z Ronnie i Dee. - Dlaczego? - Ponieważ cię rozprasza, a to mnie wkurza.

~ 318 ~

Mitch pragnął szczerze powiedzieć Travisowi, że jest w błędzie, ale dzisiaj faktycznie nie grał najlepiej. Nie z tymi wspomnieniami z wczorajszej nocy ciągle zalewającymi jego mózg. Chryste, kochał ją. Bez wątpienia. To nie było coś, co spotykało go w jeden dzień. Kochał Sissy Mae i absolutnie nikt nigdy nie wywołał w nim nic podobnego. Ale zawsze wracał do tego samego: nie mógł jej stąd zabrać. Nie mógł rozdzielić jej z rodziną, czy watahą. Oczywiście, gdyby jej jedynym bratem był Travis, poprosiłby ją w jednej sekundzie, by pojechała z nim. Ale miała Bobbiego Raya, a tych dwoje liczyło na siebie w taki sposób, jak Marissa i Bren. Świadomość, że będzie musiał niedługo ją zostawić, łamało mu serce. Myślenie o niej, przez następne lata od teraz, że będzie z jakimś wilkiem, jako partnerem, wywoływało w nim mordercze instynkty. - Hej, złoty chłopcze. – Mitch zacisnął zęby. Nie cierpiał, gdy Travis tak go nazywał. – Ona wróci. Jak myślisz, możesz poświęcić drużynie kilka minut swojego cennego kociego czasu? Już chciał coś powiedzieć, gdy Bren złapał Mitcha za ramię i go przytrzymał. - No pewnie – odparł zanim Mitch mógł rozpętać wilczo-lwią wojnę światową.

***

Sissy nie bawiła się dobrze. I nie tylko dlatego, że tęskniła za Mitchem, bo tak było. Albo dlatego, że uderzyło w nią, w sposób nie budzący wątpliwości, iż zakochała się w tym wielkim głupku, a ona nie miała pojęcia jak sobie z tym poradzić. Albo jak sobie poradzi, gdy straci go na zawsze przez sprawy administracyjne. To prawda, że wszystkie te sprawy ją martwiły, ale nie tak, jak dręczyło ją to niewygodne swędzenie. Coś było nie tak, ale Sissy nie potrafiła określić co. Było jakieś napięcie w grupie młodych wilczyc, które nurtowało ją przy piwie. Dee zadowoliła się colą, a Ronnie Lee nic nie zamówiła. Fakt, że Dee nie zniknęła, już jej dużo powiedziało. Dee łatwo się nudziła i po prostu wstawała i odchodziła, ale tym razem tego nie zrobiła. Została. I obserwowała.

~ 319 ~

Co tak martwiło trzy przyjaciółki? Dziewczyny. Dlaczego poszły za nimi do baru, Sissy nie miała pojęcia, ale była gotowa na wszystko. Ich trójka wolałaby raczej pójść do ciastkarni jej ciotek, niż siedzieć tu z dziewczynami, którym nie ufała. Sissy zerknęła na Ronnie i Dee, dając im nieznaczne skinienie głowy, by zasygnalizować, że jest więcej niż gotowa do wyjścia. Ronnie kiwnęła głową i pochyliła się, żeby rzucić jakieś gówniane usprawiedliwienie na to, dlaczego wychodzą, kiedy jedna z dziewczyn – Shayla… czy jakoś tak – uderzyła ręką o stół. - Dlaczego nie jesteś tutaj Alfą? – zapytała drwiąco, czego Sissy nie za bardzo rozumiała. - Ponieważ moja mama jest Alfą. - Ale ona nie będzie żyć wiecznie. Myślisz, że wtedy tu wrócisz? - Nie. - Założę się, że się boisz. Wystraszona nie będziesz wystarczająco silna. Sissy wzruszyła ramionami. - Masz rację. Boję się. Boję się tutaj zostać Alfą. – Skinęła na Ronnie i kuzynkę, i wszystkie trzy wstały. Sissy sięgnęła do kieszeni, żeby wyciągnąć kilka dwudziestek na pokrycie ich drinków, i rzuciła je na stół. - Panie wybaczą – powiedziała i okrążyła stolik, by wyjść. I Sissy ledwie zdążyła się cofnąć zanim butelka tequili wybuchła u jej stóp. Jej bosych stóp. Sissy wzięła głęboki wdech i obróciła głowę w stronę tej, która rzuciła butelką. - Straciłaś rozum, dziewczynko? - Mówią, że jesteś strasznie nieustępliwa. Ja mówię, że to bzdury. - Możesz mówić, co ci się podoba, ale ja stąd wychodzę, a ty odpuszczasz. W odpowiedzi, dziewczyna trzasnęła następną butelką tequili o podłogę, tym razem pod nogi Ronnie. Zbyt blisko w mniemaniu Sissy. Sissy odepchnęła swoją przyjaciółkę i ruszyła w stronę dziewczyny. Dziewczyna, jak idiotka, ruszyła do przodu… prosto w ręce Sissy. Sissy złapała ją za gardło i spojrzała w jej oczy.

~ 320 ~

- Wyjdźcie stąd, Sissy Mae – zarządził barman. Ponieważ ten bar należał do jej wujów, kiwnęła głową i wyciągnęła dziewczynę przez tylne wyjście. Wilczyce całą grupą wyszły na zewnątrz, a Sissy cisnęła dziewczynę na ziemię. Kładąc stopę na jej karku, Sissy przycisnęła ją lekko, by przytrzymać w miejscu, ale żeby niczego nie złamać. Nie chciała zrobić jej żadnych trwałych uszkodzeń; chciała tylko nauczyć tego szczeniaka, że wpadła w duże kłopoty. Ale dziewczyna drapała w ziemię i rozpaczliwie błagała. - Zdejmijcie ją ze mnie. Proszę! Zdejmijcie ją ze mnie! – Zadziwiająco szybko opuściła ją odwaga. Sissy spojrzała przez ramię na Ronnie i Dee. Cztery wilczyce trzymały Ronnie, a dwóch samców Dee. Popatrzyła na kuzynkę i Sissy wiedziała, że Dee dzieli tylko chwila od rozpoczęcia zabijania wszystkich i wszystkiego, co było w tej alei. Co tu się do diabła działo? I wtedy Sissy go usłyszała. - Hej, dziecino – powiedział łagodnie Gil, a jego siostra i dwie kuzynki stały za nim. – Nie sądziłem, że mała Shayla zdoła doprowadzić tu twój słodki tyłek. Ronnie zaczęła się zmieniać, ale Sissy uniosła rękę, powstrzymując ją. Sissy była Alfą, więc Ronnie musiała jej posłuchać. Sissy zdjęła stopę z karku młodej wilczycy, usuwając ją ze swojej drogi. - Co to ma znaczyć, Gil? Czego chcesz? - Będę pierwszym, który się przyzna, że wszystko schrzaniłem. Wiem, że to zrobiłem. Ale wciąż myślę, że możemy stworzyć parę prosto z piekła. Sissy obejrzała się na Ronnie i Dee, i nawet w tej sytuacji stwierdziła, że mają ochotę się roześmiać. - Wiesz co, – odezwała się Sissy, wciąż chichocząc, – moja mama zawsze mówiła, że nie jesteś zbyt bystry. I powinnam była jej słuchać. - Twoja mama mnie uwielbia. - Właściwie, – Sissy zmarszczyła nos – to nie. Tak naprawdę, to ostrzegała mnie, że jeśli jesteś taki jak twój tatuś, to zostałeś przeklęty małymi jajami Warrenów. - Odpuść sobie, Sissy. Uwierz mi, nie chcesz mnie rozgniewać. ~ 321 ~

- Uwierz mi, kochany, mogę cię rozgniewać. O ile dobrze pamiętam, wystarczyło samo Nie, nie chcę, żebyś zamierzył się na mnie. - To było dawno temu. I minęło. Teraz jestem innym człowiekiem. Sissy rozejrzała się po grupie. - To nazywasz zmianą? Kiedy próbujesz wymusić na mnie parowanie? – Uśmiechnęła się szyderczo. – Bo to właśnie planujesz, prawda? Wymuszone parowanie? - To zadziałało u twoich rodziców. - Boże, ale jesteś głupi. Mój ojciec do niczego nie zmuszał mojej mamy. Nigdy nie musiał, bo sama go chciała. Niestety, twój ojciec nie może powiedzieć tego samego. I jeśli dobrze pamiętam, mama zostawiła go płaczącego i skamlącego tuż przed Smithville, lata temu, zanim wyruszyła do Smithtown. Masz teraz nadzieję powtórzyć to doświadczenie u siebie? Wtedy gniew Gila, zawsze krucha rzecz szybko dochodząca do głosu, sprawił, że zrobił agresywny krok do przodu – który Sissy prawdopodobnie wiedziała, że zrobi. Cofając się o krok i unosząc ramiona, Sissy uderzyła Gila pięścią w twarz. Zrobiła to dokładnie w sposób, w jaki nauczyła się, kiedy ona i Ronnie skończyły w Irlandii tylko z kacem i pięcioma funtami w kieszeni. Louis McCanohan zaopiekował się nimi, gdy znalazł je zmienione i zabijające kilka ludzkich szumowin, za jego ulubionym pubem. Sześćdziesięcioletni wilk nauczył je walczyć jak należy, żeby zawsze mogły zadbać o siebie w jakiejkolwiek sytuacji. Rękami przykrył swój krwawiący nos i spiorunował ją wzrokiem. - Złamałaś mi nos. Nic sobie z tego nie robiąc, Sissy kiwnęła głową. - Tak, złamałam. Więc jeśli chcesz to zrobić, synu, bierzmy się do roboty. Gil zaatakował ją jeszcze raz, z obnażonymi kłami, a Sissy odsunęła się w lewo i rąbnęła go pięścią w brzuch. Kiedy się złożył, uniosła kolano. Celowała w szczękę, próbując ją złamać, ale odchylił się na czas i uderzyła jeszcze raz w jego złamany już nos. Ponownie rzucił się na nią, ale Sissy uciekła mu z drogi, tylko po to, by okręcić się i uderzyć go dwa razy w prawą nerkę. Przyklęknął na jedno kolano, ale ból

~ 322 ~

prawdopodobnie nie był tak mocny jak zażenowanie, że daje sobie skopać tyłek przez kobietę w ludzkiej postaci. Najwyraźniej, nie chciał tego dłużej kontynuować, bo Gil się zmienił i okręcił, a potem ruszył na Sissy. Rzucił się na nią, ale Sissy wyciągnęła ręce i chwyciła jego przednie łapy. Przewrócili się, ale zanim opadli, Sissy zmieniła się już w wilka. Wysunęła się spod niego, z obnażonymi kłami i gotowym ciałem. Ronnie nie czekała już ani chwili. Zmieniła się i spróbowała wyśliznąć się z ramion tych, którzy ją trzymali. Ale oni również się zmienili i powalili ją na ziemię, przygważdżając na miejscu. Zawyła, mając nadzieję zawołać rodzinę Sissy, ale samice usiadły na jej szyi, powstrzymując od robienia czegoś więcej, niż tylko warczenia. Dwaj kolejni mężczyzn przyłączyli się do próby obezwładnienia Dee, ale poważnie ich zraniła. Nie na tyle jednak, żeby się wyrwać i pomóc Sissy. Sissy nie czekała aż Gil ponownie ją zaatakuje. Ruszyła na niego z otwartym pyskiem i dążąc do chwycenia go za gardło. Ale siostra Gila i jej kuzynki powaliły ją na ziemię, tak jak inni zrobili to z Ronnie i przyszpiliły ją do ziemi, przytrzymując w miejscu dla Gila. Na ten widok, Ronnie zaczęła mocniej walczyć, wiedząc, co planowali, i będąc wstrząśnięta tym, co widziała. To było bardziej barbarzyńskie, niż kiedykolwiek byli Smithowie. Mężczyzna z rodziny Smith był w stanie poradzić sobie ze swoją kobietą na swój własny sposób. Jeśli nie, w takim razie na nią nie zasługiwał. Jedyny facet, który mógł sobie poradzić z Sissy Mae Smith, wrócił na boisko, łapiąc piłki i robiąc wrażenie na braciach Sissy. Mitch ją kochał, i w końcu Sissy będzie musiała przyznać, że też go kocha. Wszyscy w mieście to wiedzieli. Pogłoski się rozeszły i każdy się zastanawiał, jak Bubba Smith poradzi sobie ze swoim kolejnym szczeniakiem, który sparował się poza watahą i rasą. Szczególnie z kotem. Gil musiał słyszeć te pogłoski i dlatego zdecydował się zrobić ten rozpaczliwy ruch. Albo, być może, jeden z braci Sissy namówił go do tego. Ronnie nie wiedziała. Wiedziała tylko, że musi wydostać z tego swoją przyjaciółkę. Musiała wydostać ją w tej chwili.

***

~ 323 ~

Travis był naprawdę szczęśliwy z tego, jak dobrze poszedł trening, kiedy jego siostra zniknęła. Rozpraszała jego najważniejszego gracza, i żeby być cholernie uczciwym, nie mógł tego znieść! Zastanawiał się, czy jest jakiś sposób, by ściągać tego chłopaka, co roku na mecz, ale musiałby wtedy zostawić Sissy, gdziekolwiek do diabła by była, na ten czas. Musi to rozważyć. Czy kilkanaście dni temu nie chciał ich zabić? Ogłosił przerwę i podbiegł do skrzynki z lodem. Jego partnerka czekała na niego z napojem sportowym w ręce. Patty Rose nie była może najładniejsza, ale była nieustępliwa, była dobrą samicą i jeszcze lepiej się pieprzyła. Z pewnością mógł trafić gorzej. Poza tym, jej ambicje dorównały jego własnym. Z kobietą, taką jak ona przy swoim boku, z pewnością przejmie schedę po swoim ojcu, kiedy ten stary łajdak odejdzie. - Dzięki – mruknął. Uśmiechnęła się do niego, a on uniósł brwi. – Co jesteś taka z siebie zadowolona? Podeszła bliżej. - Chyba rozwiązałam nasz mały problem. - Masz na myśli szopę? Myślałem, że mieliśmy zaczekać, by ją naprawić. - Nie. – Przewróciła oczami. Travis wiedział, że ona myśli, że jest głupi przez większość dni, ale to mu nie przeszkadzało. Czasami, gdy był znudzony, traktował ją jak dziwkę. To nawet dobrze im robiło. - W takim razie, o co chodzi? Następny krok bliżej. - Chodzi o Gila Warrena i Sissy. Travis wzruszył ramionami, zanudzony już tą rozmową – i swoją partnerką. - I co z nimi? - Pozwoliłam mu ją mieć. - Pozwoliłaś mu ją mieć? – Nie rozumiał, co miała na myśli. Uniosła się na czubkach palców i szepnęła mu do ucha.

~ 324 ~

- Wymusi parowanie, tak jak rozmawialiśmy. Cofając się, Travis zagapił się w swoją partnerkę. - Co takiego? - Słyszałeś mnie. – Uśmiechnęła się i rzuciła okiem na Sammy’iego i Mitcha, upewniając się, że nie słuchają. – Planowaliśmy to od dawna. Jego ręka chwyciła ją za gardło, podnosząc do góry, zanim mogła mrugnąć. - Co zrobiłaś?

***

Sissy walczyła, by uwolnić się spod tych suk wilczyc, które ją przytrzymywały, ale nie chciały jej puścić, a Gil już do niej podchodził. Jeśli Gil Warren myślał, że naprawdę uczyni ją swoją w ten sposób, to bardzo się mylił. Wymuszone parowanie na samicy z rodziny Smith było szybkim sposobem na twój koniec z podciętym gardłem podczas snu. Ale dla Sissy, to byłoby upokorzenie. Zawsze już nosiłaby znak Gila, nieważne, co by się stało. I z tego powodu, zawsze byłaby uważana za słabą. Niewartą bycia samicą Alfa. Travis i jego partnerka wiedzieli o tym, ale Gil tego nie rozumiał. Myślał, że to wymuszone parowanie zapewni mu szybką jazdę na szczyt. Ale on tylko skazywał ich na trwały status Bety. Może nawet Omegi. A ta myśl sprawiła, że poczuła się chora. Nie. Nie ma mowy! Nigdy na to nie pozwoli. Nigdy, dopóki w jej żyłach płynie krew. Z warknięciem, które wstrząsnęło samicami, które ją trzymały, Sissy przekręciła się, podskoczyła i wysunęła się spod wilczyc. Próbowały ponownie ją złapać, ale zakręciła się i kłapnęła zębami, przy okazji wbijając zęby w czyjś pysk, sprawiając, że się od niej odsunęły. Warcząc, odwróciła się i stanęła naprzeciw Gila. Obnażyła kły i skinęła na niego, żeby podszedł do niej. Ruszył szybkim krokiem, a Sissy napięła swoje ciało na nadchodzącą walkę. Nagle jakieś wielkie ciało skoczyło tuż przed nią, aż się cofnęła i zeszła na bok. ~ 325 ~

Gil cofnął się w szoku, ponieważ stanął twarzą w twarz z czymś, czego obawiał się bardziej niż samicy Smith – samca Smith. Bobby Ray obnażył swoje kły i obniżył swoje ciało, kiedy okrążał Gila. Reszta watahy Smith z Nowego Jorku otoczyła ich, z łatwością przepędzając wilczyce siedzące na Ronnie. Ale bracia Reed pobiegli za mężczyznami, trzymającymi Dee, bo prawdopodobnie nie chcieli rozerwać tych dziewczynek, które przyszpilały ich siostrę. Sissy nie wiedziała, dlaczego Bobby Ray tak szybko wrócił ze swojego miesiąca miodowego, ale skopie tego, kto do diaska powiedział mu, żeby wracał do domu. Jednak zrobi to później. W tej chwili, była po prostu cholernie zadowolona widząc go. Gil spróbował wymknąć się Bobbiemy, ale Sissy obeszła go z boku, blokując, by nie uciekł w niewielkie skupisko drzew na końcu alei. Teraz, kiedy złapali go w pułapkę, rodzeństwo popatrzyło na siebie nad nagle drżącym ciałem Gila. Czekali. Jeden. Dwa. Trzy bicia serca – a potem rzucili się na niego. Futro, krew i ciało poleciały w powietrze, a Gil zawył z bólu. Jak zawsze, Bobby Ray i Sissy poruszali się jak zsynchronizowana para. I to właśnie czyniło z nich tak dobre Alfy. Nie przestali sprawiać bólu Gilowi, dopóki Bobby Ray nie miał go na plecach ze swoim pyskiem zaciśniętym wokół gardła Gila. Ugryzł, a ciało Gila zwiotczało, z łapami w górę i spuszczonymi oczami. Gil Warren już nigdy z tego nie wyzdrowieje. Nigdy nie będzie Alfą w jakimkolwiek mieście rządzonym przez Smithów. Wiedząc to, Sissy odrzuciła głowę do tyłu i zawyła, a wataha dołączyła do niej. Ale natychmiast przestała, jak tylko mignęła jej niewyraźna strzała złota. Sissy cofnęła się, kiedy Mitch złapał Gila w swój pysk i zaczął nim potrząsać, w tę i w tamtą stronę, jak szmacianą lalką. Trzasnął ciałem Gila o ścianę, a następnie rzucił je do Brendona. Teraz nadeszła kolej Brendona na potrząsanie Gilem i walenie nim kilka razy o ścianę. Gil został odrzucony z powrotem do Mitcha, a Mitch chwycił go za kark i spojrzał na Sissy. Kusiło ją – Boże, jak ją kusiło – żeby pozwolić Mitchowi wykończyć Gila. Ale to nie będzie dzisiaj. Potrząsnęła głową, a Mitch kiwnął. Rzucił głową, grzywa zatańczyła w powietrzu, a Gil poleciał przez aleję, uderzając w ścianę i lądując na ziemi.

~ 326 ~

Wszyscy to usłyszeli. Ten dźwięk kręgosłupa łamiącego się na pół. Oczywiście, Mitch mógł zrobić coś gorszego. Ale za jakiś czas – lata tak naprawdę – kręgosłup Gila prawdopodobnie się uleczy i będzie mógł ponownie chodzić. Ale teraz… No cóż. To nie był problem Sissy. Mitch podszedł do Sissy, a jego złote oczy patrzyły na nią. Chciał wiedzieć, że wszystko z nią w porządku. Sissy kiwnęła głową, a wtedy Mitch otarł się swoim czołem o jej, potarł swoją grzywą o jej szyję i pysk. Oznaczył ją, przynajmniej na chwilę, a potem odszedł, Brendon szedł tuż za nim, tak samo jak cała drużyna, w tym Travis. Bobby Ray spojrzał na siostrę, a Sissy, nie będąca w nastroju na drobiazgową rozmowę, odwróciła się i pokłusowała do domu swoich rodziców i do bananowego ciasta swoich ciotek – które schowała przed Mitchem dziś rano – a Ronnie, Dee, i wilczyce z watahy Smith z Nowego Jorku podążyły za nią.

Tłumaczenie: panda68

Beta: axses

~ 327 ~

Rozdział 26

- No cóż, zawsze wiedziałam, że ten chłopak nie ma rozumu. – Francine postawiła przed Sissy talerz z kawałkiem ciasta. – Ale nigdy bym nie pomyślała, że jest tak głupi. Sissy skinęła twierdząco głową i zabrała się za ciasto, bardziej skupiona na jedzeniu niż na rozmowie o Gilu Warrenie. Dee poszła prosto do swoich rodziców i powiedziała wszystko swojej matce. To doprowadziło do telefonu do jej sióstr, a potem wszystkie zjechały się tutaj. Zanim Sissy odkryła, że Mitch wytropił ukryte ciasto i je pożarł, zjawiły się pozostałe ciotki. Każda z ciastem w swojej ręce. - Zdawało mu się, że Sissy w końcu to zaakceptuje. – Ronnie podciągnęła nogi, opierając bose stopy o krzesło, i owijając ramiona wokół łydek. – Miał czelność przywoływać historię jej ojca i Miss Janie. Francine otworzyła kolejne kartonowe pudełko i wyciągnęła jedno ze swoich czekoladowych ciast z kremem. - To wszystko wina Bubby. Pozwolił rozszerzyć się tej pogłosce, ponieważ on i jego cholerni bracia są bardzo ambitni. Sposób, w jaki to opisują, to jakby byli wikingami najeżdżającymi Smithville, by wziąć kobiety Lewis siłą. Sissy i Ronnie śmiały się tak długo, dopóki Francine nie postawiła talerza z ciastem czekoladowym przed pustym krzesłem i widelca obok niego. Spojrzały po sobie, a potem się rozejrzały. Jak tylko przyjechali do domu, najpierw zmyły ze swoich twarzy i ramion krew i brud, podczas gdy inne wilczyce z wrzawą zajmowały krzesła, kanapy, czy podłogę w salonie. Żeby być szczerym, nawet nie sprawdzili domu, by zobaczyć, czy ktoś jeszcze w nim jest. Poza Mitchem i Brendonen, którzy zagarnęliby całe ciasto dla siebie… - Czy to dla mnie? – Jessie Ann zbiegła po schodach, jak nadpobudliwy szczeniak, i rzuciła się na krzesło, tam gdzie stało ciasto. Popatrzyła na Francine z nieukrywanym uwielbieniem. – Tak mi brakowało twojego czekoladowego ciasta z kremem, Miss Francine.

~ 328 ~

- W takim razie zabieraj się za nie, kochana. Nie możemy zagłodzić twojego dziecka na śmierć, prawda? Sissy napiła się mleka ze swojej szklanki zanim przemówiła do Jessie. - Bardzo mi przykro z powodu waszego miesiąca miodowego, Jessie. - Nie trzeba – powiedziała pogodnie, a widelec zawisł przed jej ustami. – Kocham twojego brata, ale zaczynałam już chodzić po ścianach. Poza tym, – wskazała na ucztę przed sobą, – ciasto. Bez dalszych słów, wsunęła pierwszy kęs ciasta do ust. Oczy Jessie przetoczyły się w tył jej głowy i oparła się o krzesło. Po raz pierwszy od kilku godzin, Sissy się uśmiechnęła. Ta dziewczyna miała coś w sobie. Jakąś głupkowatość wpisaną w ten swój rodzaj. I jak można było się spodziewać, nosiła bransoletkę z ID, tę którą Sissy dała Bobbiemu Ray na ślubie. Ale wiedziała też, że Jessie Ann ma brylantową bransoletkę, która prawdopodobnie kosztowała Bobbiego Raya małą fortunę. Ale to ta platerowana srebrem bransoletka ID, kupiona lata temu przez nastoletniego Bobbiego Raya, znaczyła dla niej o wiele więcej. I to czyniło z Jessie Ann fajniejszą niż większość ludzi, których Sissy znała – chociaż nigdy głośno się do tego nie przyzna. Po kilku następnych kęsach i entuzjastycznych reakcjach, Jessie zapytała. - Hej, a myślałyście o otwarciu sklepu na Manhattanie? Francine potrząsnęła głową. - Nie bardzo. Myślisz, że miałybyśmy tam popyt? - Jestem stuprocentowo pewna, że dzikie psy utrzymają was w interesie do końca świata. - To jest naprawdę słodkie, kochana… - Naprawdę, Miss Francine, nie jestem tylko słodka. Nasza Sfora zawsze szuka nowych inwestycji, a ty i twoje siostry mogłybyście otworzyć sieć ciastkarni. Coś podobnego do restauracji Van Holtzów, tylko nie tak snobistycznych. – Wataha Van Holtz była najbogatszą Watahą w Stanach i Europie, których fortuna przechodziła z pokolenia na pokolenie, tak samo jak restauracje. - Naprawdę tak myślisz? – Ale tym razem Francine powiedziała to bardziej zaintrygowana niż rozbawiona. ~ 329 ~

- Absolutnie. Oczywiście, wasz flagowy sklep będzie musiał być obok domu naszej Sfory. Na chwilę zapominając, że Jess nie była jedną z jej wilczyc, Sissy automatycznie zakpiła. - Dobrze, że mój brat lubi kobiety przy kości, bo wtedy twój tyłek stanie się gruby. Jak tylko wypowiedziała te słowa, tak natychmiast chciała je cofnąć. Ale nie obrażając się, Jessie wypaliła. - Świetnie. Bo teraz będę mogła zacząć nosić twoje dżinsy. Chociaż myślałam, że stanie się tak dopiero w ostatnim okresie ciąży. Mleko, które Ronnie właśnie wypiła, rozprysło się przez stół, a Sissy omal nie udusiła się kawałkiem cista, które połknęła. Francine syknęła z dezaprobatą i uprzątnęła bałagan, a Sissy i Ronnie zawyły ze śmiechu, na co Jessie uśmiechnęła się znad swojego ciasta.

***

Zdecydowano, podczas siedzenia i picia piwa przez mężczyzn na ganku, że Gil Warren i jego malutka Wataha, zostaną wypchnięci z miasta, tak szybko jak tylko Gil zdoła się podnieść. Było oczywiste, że powody tej decyzji różniły się między braćmi. Smitty i Sammy Ray stwierdzili, że Gil przekroczył granice z ich siostrą, i nie ma dla niego żadnego powrotu. Nigdy nie należał do terytorium Smithów, koniec historii. Dla Travisa Ray, Jackiego Ray i… hm… kolejnego Raya – Mitch nigdy nie mógł zapamiętać imienia tego faceta – rozumowanie było dużo bardziej wilcze. Gil Warren udowodnił, że jest słaby, a jego ród, którego nie chcieli, zanieczyszczony genami z miasta. Fakt, że ich siostra prawie została zmuszona do sparowania, którego nie chciała, w ogóle nie wydawał się ich peszyć, a Mitch szybko zdał sobie sprawę, dlaczego Sissy trzymała się Smittego. Skończył wcześniej swój miodowy miesiąc i przyjechał z Nowego Jorku do Tennessee, by ją sprawdzić. Kiedy zdał sobie sprawę, że ma kłopoty, ruszył jej z pomocą, w taki sam sposób, w jaki zrobiłby to Mitch, gdyby to dotyczyło którejś z jego sióstr. Travis przyszedł Sissy na pomoc, ponieważ nie chciał wkurzyć Mitcha przed jutrzejszym meczem. ~ 330 ~

- Zajmiemy się tym wszystkim po meczu. – Travis popatrzył na Smittiego. – Zagrasz jutro? - Ponieważ, choć raz, faktycznie przyszedłeś swojej siostrze na pomoc, to tak, zagram. - Świetnie. – Travis nie powiedział niczego więcej, na przykład Gratulacje z okazji ślubu, czy Przepraszam, że opuściłem twój ślub, bracie, tylko wrócił do domu, a stado wilków za nim. - Przykro mi z powodu twojego miesiąca miodowego, Smitty. Smitty machnął ręką na przeprosiny Mitcha. - Nie przejmuj się, synu. Sissy dobrze zrobiła. Przyprowadziła was oboje do jedynego bezpiecznego miejsca. - Tak. – Mitch uśmiechnął się na myśl o Sissy. – Z początku nie byłem z tego zbyt zadowolony, ale teraz cieszę się, że mnie tu zabrała. - No pewnie, że jesteś. – A potem Smitty uderzył go. Mocno. Mitch cofnął się do tyłu, próbując nie stracić przytomności. - Moja siostra? Moja mała siostra? Brendon wszedł między Mitcha, a Smittiego. - Hej! - To nie jest tak, jak myślisz – powiedział Mitch, potrząsając głową i próbując odpędzić mroczki sprzed oczu. - Naprawdę? Więc, o co chodzi? Mitch natychmiast nie odpowiedział, więc Smitty warknął. - Ufałem ci, chłopcze. A teraz zjawiam się tu i dowiaduję, że wykorzystałeś… - Kocham ją. – Chociaż Mitch powiedział to szeptem, równie dobrze mógł to wykrzyczeć, bo nagle zrobiło się cicho. Nawet nocne zwierzęta wstrzymały oddech. Smitty skrzyżował ramiona na swojej piersi, jego nagła wściekłość zniknęła tak szybko, jak się pojawiła. - Czy to prawda? ~ 331 ~

- Tak, to prawda. Kocham twoją siostrę. Smitty patrzył na Mitcha przez kilka sekund, a potem wyprowadził pięść jeszcze raz. Bren spróbował go zablokować, ale Mitch, jakby czekał na ten cios. - Pozwoliłbyś, żebym znowu cię uderzył, prawda? Mitch wzruszył ramionami. - Zależy jej na tobie, więc wolę nie zaczynać z tobą walki na śmierć i życie, jeśli to możliwe. – Uniósł w górę ręce. – Przecież wiesz, jak potężne są moje pięści w furii. Smitty zmierzył go spojrzeniem jeszcze raz, a Mitch mógł zobaczyć, jak próbował się nie roześmiać. - Lepiej spraw, żeby była szczęśliwa, kocie, albo pozwolę Sabinie użyć jej noży, by obcięła ci jajka. – Mężczyźni się skrzywili. Głównie dlatego, że wszyscy wiedzieli, iż Sabiny nie trzeba długo namawiać do użycia noży na kimkolwiek. Ze sfory dzikich psów Jessie, ona była najbardziej… zaciekła. - Nie wrócę tutaj po rozprawie. – I nagle, jeszcze raz, zwrócił na siebie uwagę całej watahy z Nowego Jorku. - Wrócić tu? Odchrząknął, a Bren wpatrzył się w niego, jakby stracił rozum. Ale on nie chciał, żeby Smitty myślał, że go okłamuje. - Po rozprawie wejdę do Programu Ochrony Świadków. Nie wrócę po Sissy. I nie wrócę tutaj. – A to go zabijało. Ale zanim Smitty mógł coś powiedzieć, Travis wypadł z powrotem na ganek. - O czym ty, do diabła, mówisz? - Myślałem, że o tym wiecie. - A co z moją siostrą? – warknął Smitty. - A co z meczem w przyszłym roku? – burknął Travis. Smitty spojrzał na swojego brata. - Mecz? Gadasz o przeklętym meczu, kiedy tu chodzi o przyszłość Sissy?

~ 332 ~

- Bądźmy realistami, Bobby Ray. Nie chodzi o to, że Sissy wskoczy na następnego wierzchowca, jaki się pojawi. Ale ten chłopak to tylko kolejny przystanek. - Hej! –Wykrzyknęli jednocześnie bracia Shaw. - Bez urazy, kolego, ale naprawdę nie myśl sobie, że moja siostra może żywić jakieś poważne uczucia do ciebie, czy jakiegokolwiek innego mężczyzny. - Chcesz mi coś powiedzieć, Travis? Byli tak pochłonięci rozmową, że żaden z nich nie zauważył, że wszystkie wilczyce z watahy Smith z Nowego Jorku stoją przed domem. Mężczyźni spojrzeli na nie z ganku. Jessie Ann, słodka dziecina, stała pośrodku, machając ręką do Smittiego. Wyglądała na zagubioną w całej tej masie znacznie wyższych i większych złych wilczyc. - No? – powtórzyła Sissy, wchodząc po schodach z Ronnie tuż za sobą. – Powiedz to, co masz do powiedzenia, Travis. Prosto w twarz. Travis rzucił okiem na Mitcha i potrząsnął głową. - Nie. Wszystko w porządku. Może innym razem. - Nie martw się. Mitch zagra. I zagra dobrze. Dopilnuję tego. Więc powiedz to. - Nie chcesz, żebym to tutaj zrobił, Sissy Mae. - Nie – wtrącił się Sammy. – Nie chcę, żebyś to tutaj robił. - W porządku, Sammy. Naprawdę. Chciałabym usłyszeć to, co ma do powiedzenia. Więc dalej, Travis. Powiedz to. - Świetnie. Wszyscy wiemy, że wcale nie zależy ci na tym chłopaku, tylko na pieprzeniu, które ci daje w tej chwili. Kiedy wyjedzie, będzie następny i następny i następny. Tak jak zawsze. Nic się nie zmieni. Chociaż modliłem się, że zatrzymasz tego jednego na kilka lat, bo potrafi nieźle grać w piłkę. Ale jesteś taką samą dziwką… Wydawało się, że to słowo dziwka, wytrąciło go z równowagi, kiedy jego pięść walnęła Travisa prosto w twarz, powalając większego mężczyznę na ziemię. I kiedy tak stali, oszołomieni, Sammy złapał swojego starszego brata za koszulkę, podniósł go i uderzył Travisa jeszcze raz pięścią w twarz … i jeszcze raz… i jeszcze parę razy na dokładkę.

~ 333 ~

W końcu, Bobby Ray i Sissy musieli go złapać i powstrzymać. Sissy zarzuciła ramiona wokół jego barków i wciąż powtarzała. - Już w porządku. Już w porządku. Ale dobroduszny Sammy najwyraźniej miał swoje własne granice, a Travis właśnie je przekroczył. - Ostrzegałem cię, co zrobię, jeśli jeszcze raz ją tak nazwiesz! Ostrzegałem cię! Travis usiadł, opierając się plecami o balustradę ganku. Krew pokrywała większą część jego twarzy, spływając z rozbitego nosa. - Zachowujesz się tak, jakby nigdy wcześniej nie była tak nazywana – warknął Travis, próbując zachować jeszcze swoją godność. Sammy ruszył na niego jeszcze raz, ale Bobby Ray go powstrzymał, chociaż Mitch odniósł wrażenie, że sam chciał skopać tyłek Travisowi. Travis posłał mały, szyderczy uśmiech. - I na Boga, zostanie nazwana tak znowu. Coś mignęło w jej oczach, co Mitch zdołał wyłapać. Coś, co w ułamku sekundy, pozwoliło furii osiągnąć szczyt. Sięgnął po nią, ale zdołała złapać kask futbolowy, który jeden z graczy rzucił przy frontowych drzwiach. Nałożyła go na głowę, przyklękła na jedno kolano, i wtedy Sissy pochyliła się w dół. Kask połączył się z kolanem Travisa, a wszyscy aż podskoczyli i skrzywili się w tym samym czasie, gdy usłyszeli trzask kości. Następnie wilk zawył z czystej męki. Dysząc, z gniewem schodzącym z niej falami, Sissy wstała. - Obiecałam, że Mitch jutro dla ciebie zagra. Ale nigdy nie mówiłeś, że ty też masz grać. Całe szczęście, że jest tu Bobby Ray by pomóc. – Rzuciła kask do Donniego, który go złapał, ale mądrze zachowywał dystans. Sissy, zanim odeszła, musnęła ręką ramię Mitcha, a jej wilczyce podążyły za nią. Brendon spojrzał w dół na płaczącego, krzyczącego wilka u swoich stóp. - Lepiej zabierzmy go do szpitala. Będą musieli to ustawić. – Spojrzał na Smittiego. – Ale najpierw zdejmijmy twoją żonę z tego drzewa.

~ 334 ~

- Z… – Smitty spojrzał na duże drzewo, stojące najbliżej ogrodzenia. – Jessica Ann! - Nie krzycz na mnie – warknęła. – To było instynktowne! – Wychyliła się trochę, więc mogli zobaczyć tylko jej głowę, reszta jej wciąż schowana była na drzewie. – Wściekła Sissy oznacza, że uciekam na wzgórza, ale nie byłam w odpowiednim nastroju na ucieczkę. Zrobiłam kolejną najlepszą rzecz. Mitch się uśmiechnął. - Jestem pod wrażeniem, że pies może wspinać się na drzewa. Tym, oczywiście, zarobił na gniewne spojrzenie od Smittiego. - Tak mi pomagasz? Nie sądzę, żebyś tak mi pomagał.

Tłumaczenie: panda68

Beta: axses

~ 335 ~

Rozdział 27

O trzeciej po południu, Mitch zadzwonił do Sissy, żeby jej powiedzieć, że ich grupa, w tym Brendon i Bobby Ray, zabrali Travisa do szpitala, by nastawić mu nogę. Złamanie najwidoczniej było tak poważne, iż uzdrowienie się zajmie mu, co najmniej tydzień. Sissy czułaby się okropnie, gdyby Mitch nie mówił z taką dumą przez telefon. W pewnej chwili nawet jej powiedział: - Pomyślałem sobie, że muszę z nim pójść, skoro moja dziewczyna była tą, która skopała mu tyłek. To był pierwszy raz, gdy ktokolwiek tak ją nazwał, więc nie odpowiedziała automatycznie: „O kim ty, do cholery, mówisz?” Zamiast tego, zwinęła się na kanapie, Ronnie wraz z innymi wilczycami spała na podłodze, i powiedziała. - Wkurzył mnie. - Mnie też wkurzył. Ale cieszę się, że to ty byłaś tą, która mu dokopała. Rozmawiali niemal godzinę, dopóki Mitch nie powiedział. - Wygląda na to, że zabieramy go do domu. Dziś wieczorem zostanę z watahą Smittiego. Zobaczymy się przed meczem? - Oczywiście. Tak naprawdę, myślałam, że… hm… gdy wrócisz do Philly, mogę pojechać z tobą. Dopóki nie będziesz zeznawał – pośpieszyła z wyjaśnieniem. Milczał przez dłuższą chwilę, aż w końcu zapytał. - Dlaczego? - Ponieważ nie chcę, żebyś był sam. - Sissy… to dużo dla mnie znaczy. Będziesz moim seksownym ochroniarzem. Roześmiała się. ~ 336 ~

- No cóż, ktoś musi pilnować twoich tyłów. - Muszę iść. Porozmawiamy za kilka godzin. - Okej. – Słowa, które tak naprawdę chciała powiedzieć, już tam były. Prawie na końcu jej języka. Ale nigdy nikomu ich nie powiedziała, kto nie był jej krewnym albo jej najlepszymi przyjaciółkami. – Hm… - Sissy? - Tak? - Kocham cię. Sissy wypuściła oddech i chwyciła mocniej telefon. - Ja też. To znaczy… Ja też cię kocham. - To nie było trudne, prawda? Przewróciła oczami i uśmiechnęła się na wesołość w jego głosie. - Zamknij się. - Pogadamy później, dziecino. - Tak. – Rozłączyła się. Sissy była zakochana, a to wcale nie było tak przerażające, jak myślała, że będzie. - Kocham cię, Mitchy! - I ja cię kocham, Sissy! A potem Ronnie i jedna z kuzynek Sissy zaczęły wydawać odgłosy całowania, podczas gdy reszta wilczyc padała ze śmiechu. - Do diabła z wami wszystkimi!

***

Mitch spał tylko kilka godzin, gdy poczuł jak kanapa, na której był wyciągnięty, ugięła się i ktoś trzepnął go w potylicę.

~ 337 ~

Warcząc, spojrzał przez ramię i spiorunował tego kogoś wzrokiem. - Desiree? - Mitchell. – Uśmiechnęła się. – Cieszę się widząc cię wciąż oddychającego. - Spałem. - Tak. Ale chciałam się upewnić, że z tobą wszystko okej. - Gram w piłkę za kilka godzin, więc… – Ruchem ręki machnął na nią odpędzająco. - O, jak miło. Pojechałam do Hicksville, by wytropić twojego mordercę, a ty mnie odganiasz. - Nie dajesz mi spać, no nie? Jej uśmiech się rozszerzył. - Tak naprawdę, to Smitty wysłał mnie tu po ciebie. Powiedział, że powinnam cię obudzić moim melodyjnym głosem. Melodyjnym głosem? Ta kobieta miała głos jak papier ścierny. I Smitty to wiedział. - Dzięki. – Ziewając i przecierając oczy, podniósł się.– Jakieś ślady? Dez wzruszyła ramionami. - Jesteśmy całkiem pewni, że skierowała się w tę stronę. Twoja głowa jest bardzo dużo warta w tej chwili. Może powieszą ją sobie na ścianie. - Zamknij się. - Albo wypchają całe twoje ciało i dołączysz do czyjejś kolekcji wypchanych pancerników, lub będziesz jak ta tygrysia skóra przed kominkiem. - Nienawidzę cię. Roześmiała się. - Wiem. Mace też nie cierpi, jak budzę go w ten sposób. Chociaż, bardziej nie cierpi budzenia, gdy robią to psy. - Nie wiem, jak zdołałaś go namówić, by żył z tymi psami.

~ 338 ~

- Kocha mnie… kocha moje psy. - Masz samochód? – zapytał ją nagle Mitch. - Tak. Śliczny beżowy i wypożyczony. - Podwieziesz mnie, gdy się ubiorę? - Pewnie – odparła tak po prostu, a wtedy Brendon przeszedł obok w drodze do łazienki. Zatrzymał się i wpatrzył się w Dez i Mitcha. - Dez… co ty masz do kotów?

***

Przespały się tylko kilka godzin i nie mogły znaleźć niczego do jedzenia w całym domu. Cholerne koty. Wilczyce z watahy Smith skończyły jeść śniadanie na obiad i wyszły ponownie na ulice, na których dorastały, a które zostawiły na rzecz szybkiego miejskiego życia w Nowym Jorku. Ronnie rzuciła okiem na stopy Sissy. - Może powinnaś zrobić te twoje kopyta w salonie kosmetycznym. Trochę polerki by im nie zaszkodziło. - Ostatnio, jak sprawdzałam, to wciąż mogę nosić twoje buty. Więc uważaj na to, co mówisz. Dwie przyjaciółki uśmiechnęły się do siebie, ale zatrzymały się, gdy nagle uderzył w nie ten zapach. Tak naprawdę, to uderzył w nie wszystkie. I jak bezwstydnice, którymi były Paula Jo i jej Duma zatrzymały się w jej odkrytym Jeepie. - Hej, Sissy Mae. Sissy zrobiła krok do przodu. - Co ty tutaj robisz? Oszalałaś?

~ 339 ~

- Musiałam podjąć decyzję. – Uniosła swoją prawą rękę, dłonią do góry. – Mój rodzaj, – i podniosła lewą dłoń, – twój rodzaj. – Mówiła dalej Paula Jo, potrząsając głową. – Ale w końcu, to i tak sprowadza się do podjęcia najważniejszej decyzji. Ponownie, podniosła prawą rękę, dłonią do góry. - Południowcy – i znowu lewa – Jankesi. Sissy wreszcie przewróciła oczami. - O czym ty mówisz? - Zostałyśmy zatrudnione po to, żeby odwrócić twoją uwagę. Jakaś Jankeska lwica zamachała nam dziesięcioma tysiącami z obietnicą dwudziestu. Postanowiłyśmy, że zabawimy się za te dziesięć, a te drugie może sobie wsadzić prosto w swoją Jankeską dupę. – Paula Jo spojrzało prosto w oczy Sissy. – Przyjechała tu po twojego faceta, Sissy Mae. I ta szalona suka nie odpuści, dopóki go nie dostanie.

***

- Hallo? – Dee przeszła przez dom i znalazł notatkę na stoliku w salonie.

Poszłyśmy do baru na śniadanie. Spotkaj się tam z nami, albo na boisku. Sissy

Typowe. Te krowy nawet na nią nie poczekały. Co prawda nagle zniknęła z ich grupy, ale znała Sissy na tyle, by wiedziec, że nie ma nic przeciwko temu. Dlatego to czyniło z niej tak świetną Alfę – Sissy nie nalegała na Dee, żeby ta spędzała z nią każdą chwilę, jak robiło to większość Alf. Sissy rozumiała swoją watahę i stosownie działała. Ale Dee słyszała, co zaszło między Sissy, a Travisem, i nie mogła przeboleć faktu, że nie było jej tam dla swojej kuzynki.

~ 340 ~

Według Dee, Travis zasłużył na to, co dostał. To on sprawiał, że była zadowolona, iż nie ma braci ani sióstr. Oczywiście, można było dostać takich braci jak Bobby Ray, czy Sammy, ale równie dobrze można było trafić na takich jak Travis, czy Jackie. Uznając, że nie zdąży już do baru, Dee zdecydowała się wrócić do domu, dopóki nie nadejdzie czas meczu. Ruszyła do kuchni, ale jak tylko tam wkroczyła, pochwyciła zapach, a jej wzrok podniósł się automatycznie w tym samym czasie, co 45-tka na nią. Bez namysłu, co było wynikiem wielu lat szkolenia, Dee zahaczyła stopą o kuchenne krzesło, stojące najbliżej niej, i podrzuciła je do góry ciskając krzesło w poprzek pomieszczenia. Krzesło uderzyło w lwicę, a broń wypadła z jej dłoni. Lwica popatrzyła na swoją broń, a potem z powrotem na Dee. Po chwili, jej oczy się powiększyły, kiedy przyszło olśnienie. - Proszę, proszę, jak daleko żeśmy zaszły. Głowa Dee przekrzywiła się na bok. - Myślałam, że nie żyjesz, Mary. Powiedzieli nam, że nie żyjesz. I to dlatego, Dee nigdy nawet nie pomyślała, że to Mary może być tym strzelcem – rozejrzała się już wśród kilku swoich starych towarzyszy, ale oni z całą pewnością oddychali i mieli alibi. - Skoro chcą tak uważać… to jestem martwa. Bóg jeden wie, że nie zarobiłyśmy wystarczająco dobrze w tej robocie, zważając na to, co musieliśmy robić. – Poruszyła ręką, w której miała broń, prawdopodobnie próbując pozbyć się bólu po uderzeniu przez krzesło. – Więc zdecydowałam się działać na własną rękę. Zarabiać duże pieniądze. Ale nie myśl sobie, że wejdziesz między mnie, a moją nagrodę, mały szczeniaku. Nigdy nie byłaś aż tak dobra. Dee nie miała ze sobą żadnej ze swoich broni, a spluwa lwicy zniknęła pod lodówką. Szybko przesuwając spojrzenie po czystym blacie, Dee zobaczyła stojak na noże i młotek wiszący obok kilku śrubokrętów. Wybrała młotek. Noże były koszmarem podczas walki. Chociaż mogła ich użyć – do diabła, była w tym szkolona, ale została także nauczona, że to najprostszy sposób, żeby zarobić cięcie w główną tętnicę. Zanim jednak dostała się do młotka, Mary rzuciła się na Dee z nożem myśliwskim w swojej ręce. Dee okręciła swoje ciało, przez co Mary rąbnęła się w bok. Uderzając ręką kobiety o kuchenny stół, Dee roztrzaskała ją młotkiem.

~ 341 ~

Mary wydała z siebie ryk i odepchnęła Dee w stronę blatu. Nie mając już noża, lwica chwyciła Dee za nadgarstki. Dee trzasnęła swoją stopą o podbicie Mary i uderzyła głową w jej twarz. Wyrywając się, Mary jeszcze raz popchnęła Dee, tym razem na kuchenny stół, a potem rzuciła się do drzwi. Instynktownie, Dee wiedziała, że ona ma więcej broni na zewnątrz i ruszyła za nią. Mary zdążyła dotrzeć do drzwi, gdy Dee natarła na nią od tyłu, a pęd jej ataku wyrzucił je przez drzwi prosto na ganek.

***

- No dobra, więc co się dzieje? Mitch rzucił okiem na Dez i zmarszczył brwi. - Co się dzieje, z czym? - Z tobą i Sissy? Boże, człowieku, Smitty jest wkurzony. Nazwał cię wykorzystującym sytuację łajdakiem. Dlaczego? Wzdychając, Mitch zapatrzył się w okno. - Dlaczego nie zapytasz o to Sissy? Ja jestem facetem. - Lepiej sobie radzę z facetami. -W takim razie dowiedz się tego od Smittiego. - Wybiegł jak oparzony, a Jess poszła za nim. No dalej! – Tak naprawdę to podskakiwała w miejscu. – Powiedz mi! Jestem twoją koleżanką policjantką. Musisz mi powiedzieć. - Nie mogę uwierzyć, że rzuciłaś tym we mnie. - Wszystkie chwyty dozwolone. Mitch obrócił się i spiorunował ją wzrokiem. - To nie jest właściwe podejście. - Powiedz mi!

~ 342 ~

- Nie. Pocierp sobie. I się poskręcaj. -Dobra. Zapytam Ronnie Lee. - Świetnie. Zrób to. - I coś ci powiem, ta cała sprawa bez dostępu do telefonu doprowadziła mnie do szaleństwa. Wiedziałam, że coś się dzieje, ale nikt nie chciał mi nic powiedzieć. - Nie powinnaś się skupić na odnalezieniu mojego zabójcy? - Jeszcze nie umarłeś. Więc się bujaj. Dlaczego lubił tę kobietę? Może dlatego, że była dziwnie fascynująca. Może budzenie się przy takim głosie każdego ranka… dawało siłę Mace’owi.

***

- Dom jest tam. Zawróciła i podjechała krótki kawałek po szutrowej uliczce. - Słyszę bandżo. - Przestań. Albo powiem Sissy, że to powiedziałeś. - Szczur. Stanęli przed domem. Mitch wyjrzał przez przednią szybę. - Nie sądziłem, że one tu są. – Co naprawdę go rozczarowało, ponieważ zaplanował sobie szybki numerek z Sissy w sypialni albo łazience. Cokolwiek będzie najlepsze dla nich w tej chwili. Hałas wewnątrz domu rozlegał się ponad radiem i odgłosem klimatyzatora. Ale coś tu było nie w porządku. Wymienił szybkie spojrzenie z Dez i, równocześnie, otworzyli swoje drzwi. Mitch okrążał właśnie maskę, gdy jakaś kobieta i Dee-Ann wyleciała przez drzwi. Opadły na deski, a kobieta, lwica jak przypuszczał, sięgnęła po plecak, który leżał przy poręczy ganku. Wyrwała z niego broń, a Dez krzyknęła.

~ 343 ~

- Broń! Mitch zaczął iść w tamtym kierunku, ale kiedy lwica ich zobaczyła, wymierzyła w Dez i Mitcha i zaczęła strzelać ze swojej automatycznej spluwy. Jak, do diabła, to wszystko poszło tak szybko? W jednej sekundzie, nabijała się z Mitcha Shaw, co uważała za zadziwiająco zabawne. W następnej, jakaś szalona blond suka otworzyła do nich ogień. Dez użyła drzwi wypożyczonego samochodu, jako tarczy, i czekała, podczas gdy blondynka masakrowała jej pojazd. Kiedy na chwilę przestała, Dez przykucnęła i pochyliła się pod drzwiami, z 45-tką w swojej ręce. Wystrzeliła trzy razy zanim suka wypaliła w odpowiedzi. Ale wtedy druga kobieta, brunetka w koszulce i szortach, skoczyła na nią z nożem myśliwski w ręce. Brunetka nie uniosła ramienia w dużym zamachu, tylko rozcięła kobiecie twarz. Blondynka zaryczała i odmachnęła się na brunetkę, wysyłając ją z powrotem do domu. A potem blondynka wstała i jeszcze raz otworzyła ogień. Dez dała nura za samochód i usłyszała jak kobieta schodzi ze schodków, zasypując ich gradem kul z przerwą na przeładowanie. Dez wychyliła się ponownie, wciąż przykucnięta, i też otworzyła ogień. Trafiła kota w ramię, ale nieszczęściem u zmiennych było to, że nie poddawali się tak łatwo. Zamiast tego, Dez zdołała tylko jeszcze bardziej wkurzyć tę sukę. Zamierzyła się na Dez. Ale zanim zaczęła kolejną kanonadę, brunetka wypadła z domu i zdjęła blondynkę jednym dobrze wymierzonym strzałem. Blondynka upadła na twarz, ale wolną ręką – tą, którą trzymała się za zranione ramię – sięgnęła w dół i włożyła do kieszeni swoich spodni khaki. Wyciągnęła kolejny nóż, mniejszy, i trafiła prosto w biodro brunetki. Dez wyrzuciła zużyty magazynek i sięgnęła do tylnej kieszeni po następny. Brunetka warknęła z bólu od uderzenia ostrzem, a blondynka wykorzystała ten moment, by się wyprostować, czym zaskoczyła brunetkę. Stanęła i obróciła się, mierząc bronią w głowę brunetki. Dez wepchnęła magazynek, odciągnęła prowadnicę i wystrzeliła. Nie miała czasu dobrze wymierzyć, ale zdołała rozproszyć blondynkę. I wtedy usłyszała ryk. Wszyscy usłyszeli.

~ 344 ~

- Mitch! Nie! Ale było już za późno. Już się zmienił i stał na skraju jakiś przerażająco wyglądających drzew. Odczekał wystarczająco długo, by blondynka go zauważyła, a potem wbiegł do tego lasu. I wszyscy wiedzieli, że ona podąży za nim. I tak zrobiła. Ale najpierw odwróciła się, by jeszcze raz obsypać kulami wypożyczony samochód Dez. Dez dała nura na przednie siedzenie, zarzucając ręce na głowę, dopóki strzelanina się nie skończyła. Kiedy już upewniła się, że blondynka zniknęła, wygramoliła się z samochodu, żeby pomóc brunetce, która sama próbowała podnieść się z ziemi. - Wszystko z tobą w porządku? - Tak. Dez wyciągnęła rękę, ale brunetka wpatrywała się w nią przez chwilę, zanim ją chwyciła i pozwoliła Dez podciągnąć się w górę. Krew wciąż sączyła się z rany na jej biodrze, ale Dez nie martwiła się o nią za bardzo. Podobnie jak Sissy, wyglądała na silną jak wół. - Nic ci nie będzie? Muszę podjąć pościg… - Nie. Nie możesz. Oni pobiegli w te drzewa. Nie możesz iść za nimi. Dez nie wiedziała, co brunetka miała na myśli mówiąc te drzewa. W przeciwieństwie, do czego? Do tamtych drzew? Zanim mogła zapytać, tuż za nimi zatrzymały się samochody. Naprawdę śliczne samochody, których silniki brzmiały, jak dudniące czołgi. Sissy wysiadła z pierwszego. - Gdzie on jest? - Wprowadził sukę do lasu – powiedziała jej brunetka. Sissy momentalnie ruszyła biegiem, zmieniając się w międzyczasie. To był niesamowity widok. Jej kończyny płynnie zmieniły się z ludzkich w wilcze, ciemne futro wyrosło z jej skóry. - Musimy iść za nią. Ronnie, która stała obok niej, złapała Dez za ramię, a jej chwyt był niczym imadło.

~ 345 ~

- Nie możemy. - O czym ty mówisz? – Zawsze myślała, że Ronnie podąży za Sissy Mae, gdziekolwiek ta pójdzie, nawet do piekła, ale teraz się nie ruszała. Żadne z nich. - Nikt nie chodzi do tego lasu, Dez. Nikt.

***

Sissy biegła niemal na oślep, podążając za zapachem Mitcha. Ostrzegała go, żeby nigdy nie wchodził między te drzewa. I ostrzegła go nie bez ważnej przyczyny. Bo właścicielką tego lasu była Babcia Smith. Była właścicielką całego wzgórza. Natchnęła ziemię mocą. Mocą, która innym wyrwała dusze i kości. Pochodzenie Mitcha, z tego irlandzkiego, pogańskiego rodzaju, z którego się wywodził, było jak błyszcząca latarnia dla tej starej kobiety. Moc była tym, co tej kobiecie służyło. Była tym, co utrzymywało ją tak długo przy życiu. A teraz, kiedy Sissy wdarła się na to znienawidzone wzgórze i coraz bardziej zagłębiała się w ten las, musiała sięgnąć głęboko w siebie i znaleźć swoją własną moc. Moc, którą przepowiadała jej Ciotka Ju-ju, a której prawdopodobnie bała się babcia Smith. Ale Ciotka Ju-ju mogła mieć rację… to mogła być jedyna rzecz, która uratuje jej serce.

***

Mitch wdarł się na wzgórza, na które Sissy ostrzegała go, żeby nigdy nie wchodził. Biegł tak szybko i tak daleko, jak tylko mógł. Ale lwica była szybsza. Nawet, jako człowiek. Nie zmieni się, ponieważ bez kciuków, nie mogła użyć swojej broni. Jeden na jednego, jako kot, nigdy by z nim nie wygrała.

~ 346 ~

Zanim Mitch zbliżył się do rozpadających się domów i ten zapach zwrócił jego uwagę, wśliznęła się przed niego, zastępując mu drogę. Popatrzyła na niego zimnymi, złotymi oczami i wiedział, że się namyśla, czy warto go zabić teraz, czy też zmusić go do zmiany. Gdyby pozostał bestią, nie miałaby jakiegokolwiek prawdziwego dowodu zabójstwa. A Mitch nie miał zamiaru jej pomagać – i ona to wiedziała. Wzruszyła ramionami. - Muszę tylko dopilnować, żebyś nie pokazał się na procesie. Podniosła broń i wymierzyła w niego. Zagłębił łapy w ziemi, przygotowując się do skoku. Jednak zdał sobie sprawę, że nie może się ruszyć. Nie ze strachu. Po prostu nie mógł się ruszyć. W ogóle. I kiedy zaczęła ogarniać go panika, krew bryznęła w jego twarz, prawie go oślepiając. Ramiona lwicy się rozpostarły, a broń wypadła jej z ręki. Wpatrywali się w siebie przez dłuższą chwilę, zanim oboje skierowali wzrok na jej brzuch – wystawały z niego na wylot zęby wideł. Otworzyła usta, żeby coś powiedzieć, ale Mitch nigdy nie dowiedział się co, ponieważ widły zostały wepchnięte mocniej i brutalnie przekręcone. Głowa kobiety opadła do przodu, a z niej samej zaczęła wylewać się krew. Wisiała na tych widłach, dopóki nie została strząśnięta, jak przejechany na drodze zwierzak. Mitch przełknął, spoglądając w żółte psie oczy, który patrzyły na niego. Była stara. Starsza niż wydawało się to prawdziwe. I cokolwiek robiła, tu na górze… to ją zmieniło. Niektóre części jej ciała były wilcze, w tym futro, pazury, struktura kości, a niektóre wciąż ludzkie. Zrzucając ciężar z wideł, kulejąc podeszła do Mitcha. Kulejąc, ponieważ tylko jedna noga była ludzka w stosunku do reszty łap. Nie był w stanie oderwać od niej swoich oczu i była mniej niż metr, czy dwa, przed nim, gdy podniosła te widły jeszcze raz. A on nadal nie mógł się ruszyć. Chociaż próbował. Chryste, jak próbował. Więc Mitch czekał na śmierć. Tak, jak czekał na śmierć, przez niemal trzy lata. Ale nie był pogodzony ze śmiercią. Nie teraz. Nie teraz, gdy spędził najlepsze chwile swojego życia z gorącą, małą wilczycą. Sissy była dla niego wszystkim, a to uderzyło w niego, w tę jego część, która wciąż miała nadzieję, że to wszystko się uda. Że w

~ 347 ~

jakiś sposób będą mogli być razem już na zawsze. Dwoje największych wichrzycieli, którzy stworzą związek, który wprawi ich krewnych – i każdego, kto ma mózg – w panikę. Ale nie opuści tego lasu żywy – a ta świadomość go wkurzała. Narzędzie rolnicze opadło w dół, a stara kobieta nagle się zatrzymała. - Proszę, proszę – powiedziała głosem, który był tak w pełni ludzki, jak jej reszta. – Wściekłość aż z ciebie bucha, kocie. Jej nos drgnął i podeszła trochę bliżej, wąchając go. - Śmierdzisz Sissy Mae. Jesteś jej mężczyzną? – Gdy Mitch tylko się w nią wpatrywał, zażądała. – Odpowiedz mi, chłopcze. Mitch kiwnął głową. - I nie jest przypadkiem wyznaczona za ciebie duża kasa? – prychnęła stara kobieta. Co miało być chyba śmiechem. – Tak jej matka… nieprzyzwoita mała dziwka. Poruszył się, zaskakując ich oboje. Ale podniosła łapę w górę, a jego nogi ponownie znieruchomiały. Poczuł się przyszpilony do miejsca. - Był taki czas, chłopcze, gdy twój rodzaj był dobry tylko do jednego - żeby dobrze zabawić się w sobotnią noc. – Roześmiała się ze swojego chorego żartu zanim jeszcze raz uniosła widły. – Ale obecnie wykorzystam cię w inny sposób. Podniosła wyżej widły. - Taak, kawałki ciebie dobrze mi zrobią. Widły zatoczyły łuk w dół, a Mitch tylko patrzył. Nie mógł odwrócić wzroku, nie mógł zamknąć oczu. Stał ze swoją śmiercią twarzą w twarz. I wtedy Sissy wybiegła spomiędzy drzew prosto w jego stronę, jej mniejsze wilcze ciało wskoczyło między niego, a jej szaloną krewniaczkę. Warknęła i kłapnęła, a kobieta się cofnęła. - On jest mój – wysyczała stara suka. – Jest na moim terenie, Sissy Mae. On jest mój!

~ 348 ~

Sissy obnażyła kły, jej ciało naprężyło się do ataku. Ale nie byli sami. Inne wilki, cztery, wszystkie samice, zebrały się za starą kobietą. I stara kobieta się uśmiechnęła. - Tylko ty, Sissy. On nie może złamać zaklęcia. Nie tak jak ty. I inne wilczyce… one nigdy tu nie przyjdą. Jesteś sama. Więc zejdź ze wzgórza, albo popatrz sobie na to, co mu zrobię. Sisy zrobiła krok do tyłu. I kolejny. Cofała się, dopóki nie stanęła przy nim. Wtedy otarła się głową o jego bok, przycisnęła swoje ciało do jego i przesunęła tak, żeby ich głowy były jedna przy drugiej. Potarła pyskiem o jego grzywę. Niewidoczne łańcuchy zostały zerwane i nagle Mitch mógł się poruszyć, jego ciało znów należało do niego. Czarownica patrzyła na to oszołomiona. Do diabła, wyglądała na przerażoną. - Jak… jak to… ? Inne wilczyce się odsunęły. Mitch zrobił krok do przodu. Następny. I następny. A potem zaryczał. Wilczyce uciekły, a stara kobieta spiorunowała go wzrokiem, ale moc, którą miała, została złamana. Złamana przez Sissy. A ona nigdy tego Sissy nie wybaczy. - Zabierz go w takim razie. I módl się o to, żeby dał ci ciepło, gdy stracisz swoją rodzinę, swoją watahę za zdradzenie swojego własnego rodzaju. Zrobiła jej wolną drogę do ciała lwicy. - Możecie zejść z tego wzgórza. Ale nigdy tu nie wracaj, Sissy Mae. Nigdy już nie będziesz tu mile widziana. Nie tutaj. Łapiąc lwicę za kostkę, dodała. - I zabierz swojego kota ze sobą. – Spojrzała na nich przez ramię. – Ja zabiorę ze sobą mojego. Już wiem, jak wykorzystać jej kości. Nie mówiąc nic więcej, ruszyła do swojego rozpadającego się domu, ciągnąc lwicę za sobą. Mitch spojrzał na Sissy. Chciał jej powiedzieć, że powinni odzyskać ciało samicy. Gliniarz w nim chciał spróbować. Lew, szczerze mówiąc, miał to gdzieś.

~ 349 ~

Sissy potrząsnęła głową i odeszła. Mitch, rzucając wokół ostatnie badawcze spojrzenie, podążył za nią.

Tłumaczenie: panda68

Beta: axses

~ 350 ~

Rozdział 28

Ronnie zobaczyła ich pierwsza, prawdopodobnie dlatego, że nie odrywała oczu od tych drzew, odkąd usłyszała ryk Mitcha. Kiedy jej przyjaciółka wyszła, a za nią Mitch, podbiegła do Sissy. Zanim owinęła ramiona wokół niej, Sissy zdążyła się zmienić. Ronnie trzymała ją i walczyła z łzami. Naprawdę bała się, że nigdy już nie zobaczy Sissy. Tak było z tymi, którzy poszli na wzgórze bez zaproszenia, bez pozwolenia, i albo znikali, albo wracali… skrzywdzeni. Moc, którą ta stara kobieta dzierżyła, była niezrównana, a do tego wszystkich nienawidziła. - Już w porządku. Nic nam nie jest. Ronnie się odsunęła. - Puściła cię? - Nie miała dużego wyboru. To było proste zdanie, ale wstrząsnęło wilczycami. Zrozumiały bowiem jego prawdziwe znaczenie. Moc Sissy nigdy już nie będzie kwestionowana. I jedynie najdzielniejsze, kiedykolwiek wyzwą ją na pojedynek o pozycję Alfy. Ronnie się uśmiechnęła. Z dumą. Sissy przeszła długą drogę od tej drobnej trzylatki, która powiedziała jej pewnego dnia, „Będziemy przyjaciółkami. Chociaż nie jesteś tak ładna, jak ja”. - Cieszę się, że jesteś cała, Sissy. - Tak. Ja też. Nagi, idący pospiesznie do nich Mitch, złapał rękę Sissy i pociągnął w stronę samochodów. - Chodź. Musimy iść. - Iść? Gdzie iść? ~ 351 ~

- Na mecz! Sissy zamarła – wszyscy tak zrobili – i gapili się na niego. - Chyba nie mówisz poważnie – warknęła Sissy. Mitch stanął naprzeciw niej. - Kochanie, jestem skrzydłowym. Cała drużyna na mnie liczy. Ronnie stanęła za Sissy i powiedziała to, o czym wszyscy pomyśleli. - Och, mój Boże. On jest teraz jednym z nich.

***

- Gdzie, do cholery, byłaś? – wykrzyknął Travis. Cała jego prawa noga była w gipsie, a jego partnerka pomagała mu usiąść w wózku inwalidzkim. Sissy trudno było powstrzymać chichot. - Będzie gotowy na piątą. – Ona i Dee pospieszyły, żeby naciągnąć mu sweter na ramiona. - Lepiej, żeby był. I zaczął grę. - Wiem. Wiem.

***

Jak tylko był gotowy, Sissy podała mu kask. Niestety, to nie był ten, którego użyła na swoim bracie. Z pewnością byłoby fajniej, gdyby dzisiaj go mógł nosić. - Jesteś gotowy, skarbie? – wymruczała. - Urodziłem się gotowy, dziecino. - Czy wy dwoje możecie przestać?! – warknął Travis.

~ 352 ~

- O co ci chodzi, Travis? – zapytała Sissy, a jej wargi wydęły się w udawanym współczuciu. – Ból daje ci się we znaki? - Złaź z boiska, Sissy. - Już idę. – Uniosła się na palcach i pocałowała Mitcha. Za nią, odezwał się Bobby Ray. - Przestań krytykować moją siostrę. Sissy się roześmiała i już ruszyła w stronę bocznej linii boiska, z Ronnie i Dee za sobą, gdy trener zespołu niedźwiedzi, prawie dwustu czterdziesto centymetrowy bibliotekarz z Collintown, zbliżył się do nich. - Oni nie grają. Travis spojrzał na Mitcha i Brendona. - Nie ma nic w zasadach, co mówiłoby, że koty nie mogą dla nas grać. - Nie mówię o nich. Powiedzieliśmy ci już wcześniej, Smith, że nie będziemy grać, jeśli ona, – tu wskazał na Sissy, – albo ona, – wycelował w Ronnie,– będą grały. Mitch popatrzył na nią. - Uch… Sissy? Sissy natarła na trenera. - Nie mogę uwierzyć, że nadal nam to wypominasz. To było lata temu! - Leżał na wyciągu przez trzy miesiące. Zmienny! Na wyciągu! - Stał mi na drodze! Travis wskazał Sissy trybuny. - Idź. – Spojrzał na trenera. – Nie będą grały. Będą tylko patrzyły. - Niech lepiej to będzie prawda. Jeśli znajdą się na boisku, o jakimkolwiek czasie, ty tracisz. - A więc – odezwał się Mitch, najwyraźniej ciesząc się wysokim poziomem irytacji Sissy – nie cierpisz meczów, nie dlatego, że jest nudno albo głupio, jak zawsze twierdziłaś. Ale dlatego, że duzi chłopcy nie pozwalają ci grać.

~ 353 ~

- Duzi chłopcy? Bardziej duże dzieciaki. Brendon obserwował, jak niedźwiedzie patrzyły na Sissy i Ronnie. - Co dokładnie zrobiłyście? Sissy już zaczęła odpowiadać, gdy Bobby Ray potrząsnął głową. - Pamiętaj, co obiecałaś, jako część porozumienia procesu? - Porozumienia? - Oj, zapomnij! – Obróciła się na pięcie i poszła w stronę trybun. Kiedy nikt ich już nie słyszał, Dee żartobliwie przypomniała Sissy. - Mówiłam, że te niedźwiedzie nigdy ci nie odpuszczą.

***

Niedźwiedź uderzył go tak mocno, że Mitch przewrócił się w końcowej strefie, z piłką w swoich ramionach. Poznał po ryku – i wyciu – tłumu, że zdobył zwycięski punkt. Duża dłoń wyciągnęła się do niego, więc ją złapał. Brendon podniósł go na nogi i trzasnął dłonią o jego bark. W niektórych kulturach, to nawet mogło być uznane za wyraz serdeczności, w innej, to była po prostu napaść. - Świetnie, młodszy bracie. - Nie widzę dobrze. Ale jest w porządku. - Ten niedźwiedź miał cię na oku. - A ty gdzie byłeś w tym czasie, do cholery? - Zdejmowałem inne niedźwiedzie, które również miały cię na oku. – Uśmiechnął się Brendon. – Wiedziałem, że mam jakąś umiejętność. - Pod warunkiem, że trzymamy piłkę z dala od twoich rąk. - Zjedz…

~ 354 ~

Brendon nie mógł dokończyć swojej zniewagi, ponieważ podbiegła Sissy i rzuciła się na Mitcha. Ramiona zawinęła wokół jego szyi, nogi wokół pasa, i całowała kask, dopóki go nie zdjął. - Byłeś wspaniały! Z jednym ramieniem pod tyłkiem Sissy, Mitch użył drugiego, by ściągnąć z głowy kask. - Pocałuj mnie, dziecino. Pocałowała go, a cały ból, dolegliwości i wyczerpanie, jakie czuł od paru ostatnich godzin, odpłynęły. Zatopiła dłonie w jego włosach i przycisnęła się do niego całym ciałem. - Możecie to zrobić później? – odezwał się ktoś marudnym głosem, ale Mitch nie wiedział kto, ani o to nie dbał. Sissy odchyliła się trochę i uśmiechnęła do niego. - Muszę cię mieć w łóżku. - Kto potrzebuje łóżka? - Chyba zwymiotuję. – Smitty przecisnął się obok nich. – I powiem wszystko ojcu! Zanim Mitch mógł potorturować Smittiego jeszcze bardziej, dostrzegł Dez rozmawiającą przez swój telefon i przeczesującą dłonią włosy. Wydawała się być zirytowana i zmartwiona. Gdy jej spojrzenie spoczęło na nim, a potem szybko odwróciła wzrok, Mitch już wiedział, że chcą, by wrócił zeznawać. Wiedział, że Sissy to rozumie, gdy szepnęła mu do ucha. - Już czas, prawda? - Tak, dziecino. Wzięła głęboki wdech, a jej ramiona i nogi zacisnęły się mocniej wokół niego. - Ale mamy dzisiejszy wieczór. I cały jutrzejszy dzień. - Mamy dzisiejszą noc. I jutro. Opierając czoło o jego, westchnęła. - Cały jutrzejszy dzień… ~ 355 ~

Rozdział 29

- Wstawaj! Mitch próbował się obudzić, ale zdecydował, że tego nie zrobi, i się odwrócił. - Wstawaj! - Co? - Musisz wstać… natychmiast! Ubranie uderzyło go w twarz. - Ubieraj się i znikaj. - Czy tak traktujesz wszystkich swoich mężczyzn, Sissy? Ronnie pojawiła się w drzwiach. - Dlaczego on wciąż tu jest? - Ponieważ nie chce się ruszyć! Mitch usiadł. - Do diabła, co tu się dzieje? - Tatuś. Zmarszczył brwi. - Nie nazywaj mnie tak, Sissy. Nie jestem jednym z tych facetów, którzy uważają to za podniecające. - Nie ty, idioto. Mój tatuś. - Co z nim?

~ 356 ~

- Wracają do domu. – Ronnie pozbierała ubranie, które Sissy w niego rzuciła i rzuciła mu na głowę jeszcze raz. – Nasi rodzice będą w domu za godzinę. Więc podnoś swoją dupę. -Brendon i ty posprzątacie dom Ronnie. My posprzątamy ten. - Panie… nie jesteście na to trochę za stare? Obie wilczyce natarły na niego, więc uniósł ręce zanim mogły się na niego zamierzyć. - Już dobrze. Dobrze. Idę.

***

Wszystkie meble zostały postawione na ich właściwe miejsce, a wszystko, co zostało uszkodzone podczas walki między lwicą, a Dee, zostało naprawione albo schowane. Prześcieradła zmieniono, niemal każdą dostępną powierzchnię wyszorowano, żeby usunąć jakikolwiek ślad kociego DNA. Sissy właśnie układała poduszki na kanapie, by ukryć rozdarcia od pazurów, gdy usłyszała podjeżdżający samochód. - Już są! – Ronnie zbiegła ze schodów, Dee za nią. – Już są! - Wiem! Wiem! – Sissy docisnęła poduszki i dopasowała, żeby wyglądały idealnie. Drzwi od samochodu się zamknęły i usłyszała niski głos ojca, który na coś narzekał, a potem głos matki odpowiadający mu śmiechem. Jak tylko ich kroki rozległy się na ganku, Sissy zerwała się na nogi, jej oczy przesunęły się po całym pokoju, szukając czegoś, co mogłoby ostrzec jej mamę. Drzwi salonu się otworzyły, a Ronnie i Dee ustawiły się obok niej. Jej mama weszła do środka i zatrzymała się, gdy zobaczyła stojącą na środku córkę. Jej oczy się zwęziły i natychmiast jej oskarżycielskie spojrzenie omiotło pokój. - Rusz się, kobieto. Jestem wyczerpany. – Bubba Smith wszedł do pokoju, ale zatrzymał się, jak tylko zobaczył swoją córkę. – Sissy Mae? - Cześć, Tatku. – Szybko ruszyła w jego stronę i zarzuciła ramiona na jego barki. – Dobrze się bawiliście? ~ 357 ~

Bubba chrząknął. - Wolałbym zostać w domu. - Możesz przestać to mówić, skoro już jesteśmy w domu. – Jej matka rzuciła torebkę na stół. – Ronnie Lee, twoi rodzice wrócili do swojego domu… tam powinnaś być. - Uh… cóż… Janie zamrugała. - Dobry Boże? Dee-Ann? - Cześć, Ciociu Janie. - Boże, dziewczyno! Chodź tutaj! – Dee wpadła w ramiona swojej ciotki. – Cieszę się, że jesteś w domu. - Ja też. Janie się odsunęła. - Co się stało z twoją twarzą? I dlaczego kulejesz? – Jej wargi się zacisnęły. – W co tym razem wciągnęła cię Sissy? - Wystarczy. Wychodzę. Bubba chwycił córkę za ramię zanim mogła wybiec. - Przestańcie natychmiast. – Postawił Sissy przed sobą i pogłaskał pod brodą, jego oczy były ciepłe. – Może powiesz mi, co tu się dzieje, cukiereczku?

***

Mitch przyjął słodką herbatę od matki Ronnie. Posłał jej uśmiech, którego nie odwzajemniła. Chwyciła swoją szklankę i usiadła na kanapie naprzeciw niego i Brena. - Gdzie ona jest? - U Sissy. Kobieta wydała długie westchnienie. ~ 358 ~

- Typowe. U Sissy, a nie tu, żeby się zobaczyć ze mną. Albo zobaczyć z ojcem. Mitch otworzył usta, by obronić Ronnie, ale Bren lekko puknął swoim kolanem o kolano brata. - Jesteście głodni? – Bren kiwnął głową, a Miss Tala wydała kolejne westchnienie. – Świetnie. To znaczy, że będę musiała coś ugotować, skoro mojej córki tu nie ma, by zaopiekować się swoim mężczyzną. Ponownie, Mitch chciał jej powiedzieć, że nic nie musi robić, ale łokieć Brena wbił się w jego bok. Podnosząc się, spojrzała na dwa koty. - Stek będzie dobry? Bracia kiwnęli głową. - Chłopcy są za domem z ojcem. Więc prawdopodobnie muszę zrobić tyle, żeby i dla nich starczyło. – Potrząsnęła głową i wyszła z pokoju. - Bren… - Nic nie mów, Mitch. Nic nie mów.

***

Bubba odprowadził swoją dziewczynkę do wynajętego samochodu. Powiedziała mu wszystko… no cóż, powiedziała mu dość. Dość, by wiedzieć, że mógł ją stracić. Dość, by wiedzieć, że była do szaleństwa zakochana w cholernym kocie. Nie powiedziała mu tego, ale Bubba potrafił rozpoznać znaki. Nie winił kota – to tylko znaczyło, że kot ma dobry gust. Ale zawsze miał nadzieję, że Sissy znajdzie sobie jakiegoś miłego wilka, z którym się zwiąże. Chociaż na dłuższą metę, wszystko, na czym mu zależało to, żeby jego dziewczynka była szczęśliwa. I ponieważ była bardzo podobna do swojej mamy, nie byle kto mógł ją uszczęśliwić. - A więc, on jutro zeznaje? - Są poczynione jakieś przygotowania, ale całkiem możliwe. ~ 359 ~

- Będziesz tam z nim? - Tak. - A potem? - Tatku… nie wiem. Kocham go. - Wiem. – Bubba pocałował ją w czoło. – Ale nie zapomnij, Sissy Mae, że twoja wataha cię potrzebuje. Ale ty potrzebujesz ich bardziej. Zawinęła ramiona wokół niego i dała mu jeden ze swoich ciepłych uścisków. - Wiem, Tatku. - Kocham cię – przypomniał jej szorstko i cofnął się. – A teraz lepiej już idź. Masz długi lot przed sobą. Bubba stał na ganku i patrzył jak jego dziecko odjeżdża, podczas gdy Dee-Ann pomachała im i skierowała się do lasu, by dostać się do domu Eggiego. - Wszystko będzie dobrze, kochany. – Janie zarzuciła ramię wokół jego szyi. – Nie martw się już. Bubba otarł się głową o policzek Janie. Wciąż miała miękką skórę. - Idę do środka i dobrze się rozejrzę – powiedziała. – Ta twoja córeczka coś ukrywa. - Wiesz co, – odparł, po tym jak pocałował jej policzek i przyglądał się, jak odchodzi, – coś zauważyłem, gdy Sissy opowiadała nam o tym, co tu się działo. - Och? – zapytała Janie, otwierając tylne drzwi. – Co? - Zauważyłem, że to, co nam powiedziała, wyglądało tak, jakbyś już o tym wiedziała. Dostałaś kilka telefonów od swoich sióstr w ciągu ostatnich dni. Jego partnerka zatrzymała się przed drzwiami, uśmiechnęła, a potem weszła do domu. Chichocząc, Bubba położył ręce na biodrach i rozejrzał się po swoim terenie. Był bardzo zadowolony, że wrócił do domu. Mogłeś zatrzymać sobie te łodzie, wycieczki i rejsy wycieczkowe – w jego mniemaniu to było marnowanie czasu. Jego bracia wyszli spomiędzy drzew, już zmienieni i czekający na dobre polowanie. Uśmiechając się, Bubba ściągnął swojej ubranie i zaczął się zmieniać. ~ 360 ~

- Szlag by to trafił! – Usłyszał krzyk Janie z salonu. – Co, do diabła, stało się z poduszkami mojej kanapy? Wypadła na ganek jak burza, z poduszką w ręce, jednak gdy zobaczyła Bubbę kłusującego w dół schodów, w stronę jego rodziny, warknęła. - I lepiej, żebym się nie dowiedziała, że znowu szarpaliście się z tym cholernym krokodylem!

Tłumaczenie: panda68

Beta: axses

~ 361 ~

Rozdział 30

- Jesteś gotowy? Mitch kiwnął głową. - Tak, jestem gotowy. Wrócili do Philly trzy dni temu, a jego zeznanie przesunięto na dziś rano. Tak jak obiecała, Sissy przyjechała z nim. Pociągnął znowu za krawat, a Sissy żartobliwie trzepnęła go po ręce. - W końcu się udusisz. - Nie cierpię nosić takich rzeczy. - A ja nie cierpię ciebie w nich. Ale masz wyglądać przyzwoicie. Spojrzał przez szybę SUV-a, którym policja go tu przywiozła. Wczoraj wieczorem zaczęło padać i nie wyglądało na to, żeby zamierzało niedługo przestać. - Chcesz po prostu mieć to już za sobą? - Tak. Więc chodźmy. Zapukał w okno i jeden z policyjnej eskorty otworzył drzwi po jego stronie. Obszedł pojazd, a Sissy już sama wysiadała z samochodu, zanim ktokolwiek otworzył jej drzwi. Wzięła jego rękę w swoją i razem weszli do gmachu sądu. Sissy wiedziała, że coś jest na rzeczy, jak tylko ten zbzikowany kot do nich się zbliżył. - Muszę porozmawiać z tobą i z nią. – Odeszła, a Sissy i Mitch podążyli za nią. Weszła do pokoju i poczekała, dopóki nie znaleźli się w środku, a potem zatrzasnęła drzwi. - Kto? Kto to był? ~ 362 ~

Mitch zerknął na Sissy zanim posłał kobiecie bezradne wzruszenie ramion. - Nie wiem o czym mówisz, Jen. Rzuciła akta na ogromny stół, który zajmował większą część pokoju. Teczka się otworzyła, a zdjęcia rozsypały po blacie. Mitch pochylił się, obracając zdjęcia czubkami palców. - To jest O'Farrell. - Spójrz na lewo od niego – warknęła Jen. Po kilku sekundach, Mitch zamrugał i się wyprostował. - Czekaj. Chyba nie myślisz, że miałem coś z tym wspólnego? - Detektywie, wszyscy znają twoją matkę. - Moją matkę? Obwiniasz moją matkę? - A teraz jeszcze ta twoja nowa dziewczyna - Huckleberry Hound! - Uważaj, – zadrwiła Sissy, – albo przyjdzie czas wyciągnięcia pazurków. - Ma wuja w więzieniu – omało nie warknęła kobieta. - W Tennessee. I on nie przyjaźni się z Jankesami. Mitch uniósł rękę. - Przestańcie. – Spojrzał na Jen. – I co teraz? - Co masz na myśli mówiąc co teraz? Teraz nie ma już nic. To koniec. - Naprawdę? – Mitch zerknął na Sissy i wzruszył ramionami. – To swego rodzaju rozczarowanie. - Wiesz, co uważam za naprawdę fascynujące? – Jen oparła się o stół, krzyżując ramiona na piersiach. Wydawało się, jakby nagle się uspokoiła, nawet miała uśmiech na twarzy, ale Sissy nie kupił tego ani przez sekundę. Kobieta była wkurzona. – Fakt, że nagroda za twoją głowę już nie jest tak pociągająca. - Tak, ale z O'Farrellem… - I poszła plotka, że jesteś nietykalny.

~ 363 ~

Mitch wyglądał tak, jakby znowu chciał rozluźnić krawat. - Przepraszam? - Tak naprawdę, poszła plotka - i, jeśli pozwolisz, powtarzam tylko to, co usłyszałam - ale usłyszałam, że rzekomo, jeżeli zostaniesz zabity, albo zraniony, albo nawet tknięty w jakikolwiek sposób, ten, kto to zrobi, zostanie zabity w odwecie. - Jen… - Nie. Czekaj. Jest coś lepszego. Najwyraźniej, to wszystko wyszło od Pete’a O'Farrella. Nie Petey’a. On nie żyje. Od jego syna, który można by pomyśleć, pragnie twojej śmierci, tak po prostu dla zasady. Ale nie,wydaje się, że on chce, żebyś był cały i zdrowy na nadchodzące lata. - Och… - A, i ludzie w twojej starej dzielnicy boją się przechodzenia obok domu twojej matki. - Jen, ja naprawdę… - Nie, nie. Nie mówmy już o tym. – Rozgniewany kot odepchnął się od stołu i obszedł go, zbierając akta i wkładając zdjęcia z powrotem do skoroszytu. – To zabawne. Jak ktoś może być tak blisko swojego celu, po to, żeby mu to odebrano. – Wrzuciła akta do teczki. – Cała praca. Cały wysiłek. Wszystko na nic. – Zacisnęła obie dłonie na rączce teczki, stając przed Mitchem i patrząc na niego. – Więc proszę powiedzieć mi, detektywie, planujesz zostać w policji? Mitch odchrząknął. - Nie. Zamierzałem zrezygnować po zakończeniu rozprawy. - Och… a więc, czy to nie szczęście? Teraz możesz iść i zrobić to dzisiaj. Wszystko ułożyło się dla ciebie wspaniale. Twoje życie teraz zmieni się na lepsze. – Niemal wypluła ostatnią część tego zdania spomiędzy zębów zanim wyszła z pokoju. Mitch spojrzał na Sissy. - Nerwowa dziewczyna. - Czy ona tu wróci? - Jakoś w to wątpię.

~ 364 ~

Po kilku minutach krępującej ciszy, Sissy zapytała. - Co chcesz teraz robić? - No cóż… – Mitch potrząsnął głową. – Zapomnij. - No powiedz. - To tylko cię zdenerwuje. - Powiedz to, Mitch. - Okej. Jestem głodny. - Mitchell. - No co, pytałaś. Jestem głodny. – Jego uśmiech był szeroki i uroczy. – Nakarm mnie.

***

Mitch podniósł wzrok na swoją matkę. - Jeśli się dowiem, że mnie okłamałaś – och! Gulasz. Wbił widelec w miskę z gulaszem, którą Gwen przed nim postawiła. - Nie kłamię. Nie miałam nic wspólnego z przekupieniem O'Farrella. Mitch odetchnął. - Okej. Dobra. - Widzisz, zamierzałam poczekać, dopóki nie zaczniesz zeznawać… ale w takim razie już teraz go zabiję. Więc możesz się czuć, jakby coś osiągnął. Wtedy Wuj Joey… Mitch uniósł rękę. - Proszę, nie mów już nic więcej. - Tak, ale… - Nie. Dość. I nigdy już nie będziemy o tym dyskutować, nigdy więcej. Dobrze, Ma? ~ 365 ~

- Skoro tak chcesz – świetnie. Chciałabyś coś zjeść, kochana? Sissy zamrugała na gwałtowną zmianę tematu w rozmowie jego matki. - Nie dzięki, Miss O'Neill. - Roxy, kochana. Roxy. - Rób to, co ci mówię, Ma. Okej? – Mitch rozejrzał się po stole, a potem spojrzał na siostrę. – Chleb? Sissy wyrzuciła ręce. - Jadłeś dwie godziny temu. - Dlaczego za każdym razem upierasz się prowadzić tę dyskusję? - Ponieważ wciąż mam nadzieję, że coś się zmieni… zwłaszcza ty. - Ja się nie zmienię. Lubię siebie takim, jaki jestem. Jestem doskonały. - Masz złudzenia w tym, czym jesteś. - Hej, wy dwoje! – Jego matka złapała jego policzki w swoją lewą dłoń, a w prawą Sissy, a potem ścisnęła je, dopóki ich wargi nie utworzyły dzióbka, aż w pewnym sensie zabolało. – Jesteście cholernie słodcy! - Mamo!

***

Janie Mae szyła swój kawałek kołdry, podczas gdy jej trzy siostry pracowały nad swoimi. Czwarta siostra, Darla, rozmawiała przez telefon w sali głównej ich sklepu. - To będzie piękne, jak skończymy, Janie Mae. – Francine podziwiała niemal skończoną kołdrę. Pracowały nad nią parę razy w miesiącu, przez kilka ostatnich miesięcy. Janie przeczuwała, że będzie dla Sissy i Mitcha. Wiedziała to dużo wcześniej, niż Sissy i Mitch. Bo oboje byli ślepi jak krety.

~ 366 ~

- Tak myślę. Uwielbiam te kolory. Ale to jedna z was będzie musiała dać ją Sissy. Bo jeśli ja jej dam, to ona z miejsca ją znienawidzi. Roberta potrząsnęła głową. - Wy dwie jesteście żałosne. - To nie ja wszczęłam bójkę z Mamą na pogrzebie wuja Wayne'a. - To ona zaczęła! Darla wróciła do nich, usiadła na krześle i chwyciła tę część, którą szyła. - Wszystko załatwione. - To dobrze. A jak Eustice? - Ma się świetnie. Więzienie mu odpowiada. - Zawsze tak myślałam – wymamrotała Francine. - Oni myślą, że w jakiś sposób kilka ulicznych psów dostało się do więzienia, więc jesteśmy kryte. Janette potarła swoje oczy. - Jak oni mogą wierzyć, że uliczne psy dostały się do więzienia? - Ponieważ nikt nie chce znać prawdy – wyjaśniłaDarla. – Wolą raczej wierzyć w wałęsającą się sforę pitbuli, która podkradła się do więzienia i zaatakowała, oczywiście przypadkowo, członka gangu, niż w to, że ludzie mogli zmienić się w wilki i rozerwać go, gdy był pod prysznicem. - To jest żałosne. W pełni ludzie są żałośni. - A jak Travis? – zapytała Roberta, już zapominając, co zrobiły, by ochronić dwumetrowego króla dżungli. - Och, ma się świetnie. – Janie krótko machnęła ręką zanim wróciła do szycia. – Narzeka jak duże dziecko. Ale z tego co słyszałam, zasłużył na to, co dostał. To, co powiedział o swojej młodszej siostrze było wstrętne. Ale Sammy załatwił to raz dwa. Będzie dobrym Alfą. Bubba widzi to już teraz. - Mówiłam ci, że ten chłopak pewnego dnia zostanie Alfą tego miasta. Jest bystry, spokojny, i bardziej lubię tę jego partnerkę.

~ 367 ~

- I zamierzasz powiedzieć Sissy, że to, co zrobił Travis, było złe, prawda Janie? Janie uśmiechnęła się kpiąco na pytanie Francine. - Tak naprawdę, to jej powiedziałam, że jest niewdzięczna, i powinna zostawić starszego brata w spokoju. Trzy z jej sióstr się roześmiały, ale Francine spojrzała na nią ze wstrętem. - Co jest z tobą nie tak? - Nie ułatwię niczego tej dziewczynie. Nie chcę mieć jednej z tych córek, które siedzą bezczynnie i ciągle gadają o tym, jak to było wspaniale, gdy miała szesnaście lat. Cały szeroki świat tam na nią czeka, a ja oczekuję, że ona tam pójdzie i weźmie to, co chce. Nic nie zatrzyma mojej córki. – Uśmiechnęła się z dumą, myśląc jak daleko Sissy już zaszła i jak daleko jeszcze ten dzieciak zajdzie. – Nawet ja.

***

- Mitch. Obudź się, kochany. O, tak. Z całą pewnością mógł budzić się przy tym głosie każdego ranka. Uśmiechając się, z wciąż zamkniętymi oczami, sięgnął po nią, ale Sissy się roześmiała się i odepchnęła jego ręce. - Musisz wstać. - Dlaczego? Nie mogę pospać jeszcze kilku godzin? Nawet nie jest jasno na zewnątrz. - Ponieważ jest siódma wieczorem. Mitch zmusił się do otwarcia jednego oka. - W takim razie, dlaczego mnie budzisz, skoro zrobiłem sobie drzemkę godzinę temu? - Ponieważ, tak naprawdę, zrobiłeś sobie drzemkę czterdzieści osiem godzin temu. Natychmiast oczy Mitcha otworzyły się szeroko.

~ 368 ~

- Co? - Nie musisz krzyczeć. Widocznie potrzebowałeś tyle snu. - Jesteś pewna? Sissy się uśmiechnęła. - Czy jestem pewna, że spałeś czterdzieści osiem godzin? Tak, jestem pewna. Oprócz tego, że chodziłeś kilka razy do łazienki, byłeś nieprzytomny. Na szczęście, tym razem, to nie było spowodowane utratą krwi. Poklepała jego nogę. - No już. Czas wstawać. Twoja mama zrobiła ci obiad. - Już wstaję. – Wskazał na namiot, który utworzył się z prześcieradła. – Czas na ciebie, żebyś wzięła się do pracy. - Czarujące. - Nigdy nie obiecywałem, że będę czarujący. – Oczywiście, teraz, kiedy o tym myślał, Mitch niczego nie obiecał Sissy. Nie mógł tego zrobić. Ale teraz, już nic nie stało na przeszkodzie. O'Farrellnie żył, a nagroda za jego głowę w cudowny sposób zniknęła – chociaż o to nie prosił. Niektóre pytania powinny zostać bez odpowiedzi. Ale wciąż musiał być ostrożny. Oczywiście, zawsze był ostrożny. Ale w tej chwili, absolutnie nic już nie stało między nim a Sissy, żeby doprowadzić całą sprawę do wieczności. Gdy już nie panikował, nie próbował przed tym uciec, ani nie wymiotował, spojrzał na Sissy. - Ojej. Dlaczego tak na mnie patrzysz? - Musimy porozmawiać. - To nie może poczekać? Może później, dziś wieczorem? – zapytała z nadzieją. - Nie. Chcę porozmawiać teraz. Sissy zerknęła w stronę drzwi, westchnęła i usiadła na łóżku. - Okej. Mów. - To będzie o nas i o tym, gdzie chcemy, żeby ta rzecz nas zaprowadziła… ~ 369 ~

I wtedy Sissy wysunęła swoje palce wskazujące i zatoczyła nimi koła. Czyżby w ten sposób, chciała powiedzieć mu, żeby się pospieszył? - Jeśli tego nie chcesz, tylko mi powiedz, Sissy, żebyśmy mogli to skończyć. – Ale jak tylko te słowa wyszły z jego ust, tak natychmiast pożałował, że je powiedział. Nie chciał z tym skończyć. Kochał ją. Bardziej niż kiedykolwiek zdawał sobie sprawę. Sissy uderzyła dłońmi o swoje kolana i wstała. - Nie chcę niczego kończyć między nami – warknęła. – Ale muszę przyspieszyć tempo! - A po co, do diabła? Pochyliła się nad nim i przekręciła jeden z jego sutków, co bolało jak cholera. - Ała! - Na dole jest salon pełen ludzi, którzy czekają na twoją głupią dupę, żeby raczyła zejść tymi schodami, i by mogli wszyscy wykrzyknąć Niespodzianka!, ponieważ to jest do jasnej cholery przyjęcie-niespodzianka! - Przyjęcie? - Tak. Przyjęcie. Dla ciebie! Jest jedzenie - dość nawet dla ciebie - ciasto i, ku mojej zgrozie, maszyna do karaoke. I żeby pokazać, jak bardzo kocham twoją Jankeską dupę, zamierzam razem z Ronnie Lee wykonać własną interpretację The Runaways „Cherry Bomb” na udawanej gitarze. Ale nie mogę zrobić żadnej cholernej rzecz, dopóki nie podniesiesz twego kociego tyłka z łóżka, nie pójdziesz pod prysznic i nie zejdziesz na dół w ciągu dziesięciu minut! Mitch wpatrywał się w nią spokojnie. - Gdybyś powiedziała to w pierwszej kolejności… Kiedy jej oczy się zmieniły i dostrzegł błysk kłów, Mitch się roześmiał, złapał ją za rękę i pociągnął na łóżko obok siebie. - Przepraszam. Przepraszam, przepraszam, przepraszam. - Powinieneś. A kiedy zejdziesz na dół, lepiej wyglądaj na zaskoczonego, proszę pana. - Tak jest. – Pocałował ją w nos. – Obiecuję. Całkowity szok i podziw.

~ 370 ~

- Nie przesadzaj. Tylko wyglądaj na zaskoczonego.

***

To był pomysł jego matki i Sissy nie była pewna, czy wszystko wypali. Ale jak do tej pory, było doskonale. Przyjęcie dla Mitcha, na którym była jej wataha, prawie cała sfora Jessie Ann, Duma Roxy i bliźniaki Shaw, stłoczyli się w tym miejscu całkiem dobrze, od podłogi aż do krokwi. To było miłe. I zabawne. Używając rękawiczek kuchennych, Sissy wyciągnęła duży garnek makaronu z serem z piekarnika i postawiła na stole. Chcąc pozwolić daniu trochę ostygnąć, ściągnęła rękawiczki i obróciła się z powrotem. - Och. – Cofnęła się krok do tyłu. – Bobby Ray. - Siostrzyczko. - Wszystko w porządku? - Tak. - Czasami trudno z tobą rozmawiać. – Zamknęła drzwiczki piekarnika i przykręciła nagrzewanie. – A więc, chcesz czegoś? - Rozmawiałem dzisiaj z Dee-Ann. - I? – naciskała Sissy, gdy brat przestał mówić i tylko stał. - Pomyśli o tym. - Dlaczego pomyśli, a nie zrobi? Widocznie byłeś mało przekonywujący. - Co masz na myśli? - Co ja bym… – westchnęła. – Powiedziałeś jej, że cieszylibyśmy się z tego, gdyby się tutaj przeprowadziła i dołączyła do naszej watahy? Powiedziałeś jej, że cieszylibyśmy się, gdyby została częścią naszej rodziny? Powiedziałeś jej, że cieszylibyśmy się, gdyby zaczęła z nami pracować?

~ 371 ~

- Kuszenie pracą? Masz na myśli pracować dla mnie, prawda? Pracować dla Mace’a. - Powiedziałeś jej to wszystko? Bobby Ray wzruszył ramionami. - Napomknąłem o tym. Sissy wyrzuciła ręce i odwróciła się od niego. - Świetnie. Widzę, że sama muszę zadzwonić. Uwierz mi, Bobby Ray, masz tyle rozumu, co Bóg dał królikowi. - Mam dla ciebie propozycję – powiedział, sprytnie ucinając jedną z jej potencjalnych tyrad. Nawet ona wiedziała, że jak już ruszy, to naprawdę może popłynąć. - Dla mnie? – Stanęła naprzeciw niego. – Będę musiała oddać nerkę? - Nie. - Stać się lepszą osobą? - Nie. - Osiągnąć pokój na świecie? - Sissy Mae. Roześmiała się. - Przepraszam. Jaką masz propozycję? - Pracujemy z tym azjatyckim dzikim psem… - Z którym? - Z Jessie Ann… – jej brat cicho warknął – przyjacielem. - Oh. Kenshin Inu. Jemu naprawdę musi na niej zależeć. Wpatrywał się w nią z taką tęsknotą na ślubie. Bobby Ray spróbował odejść, ale Sissy złapała go za ramię. - Żartuję. Przysięgam, tylko żartuję. – Wciąż się śmiejąc, powstrzymała go.

~ 372 ~

- To nie jest śmieszne. - Więc, jaką masz propozycję? - Nie mogę poprosić Mace’a, żeby zostawił Dez i Marcusa, na co najmniej trzy do sześciu miesięcy. A ponieważ Jessie Ann jest w ciąży… - Chcesz, żebym pojechała do Japonii? - Do pracy, Sissy. DO. PRACY. Nie, żeby wszczynać burdy. Nie, żeby się ścigać. Nie, żeby uprawiać hazard. I z pewnością, nie po to, żeby zostać aresztowaną albo zwrócić całą Japonię przeciwko sobie. Pamiętaj, nie będę stał tuż za rogiem, jak poprzednio. – Wbił ręce w przednie kieszenie swoich dżinsów. – Zainteresowana? Zapiszczała na otwierającą się przed nią okazję i rzuciła się w ramiona brata. Złapał ją i przytulił. - Będziesz pracować bezpośrednio z Kenshin’em i jego ludźmi. To są dzikie psy – odsunął Sissy na odległość ramienia – więc bądź miła. - Kochany, urodziłam się miła. Ludzie mnie kochają. I Mitch jedzie. – Zapiszczała ponownie i przytuliła brata. Tym razem, jednak jej nie przytulił. - Nie zgodziłem się na to. Sissy się cofnęła. - Ale się zgodzisz, Bobby Ray. Bobby Ray skrzyżował ramiona na piersi, rozstawiając nogi. - Bo co? Sissy spapugowała jego pozę. - Albo Mitch jedzie ze mną… albo przyzwyczaj się do tego, że będziesz ściągał swoją żonę z drzew. - To jest podłe. - Jestem Smith. Czego się spodziewałeś? - No racja. Rodzeństwo wpatrywało się w siebie przez długie minuty, dopóki Bobby Ray nie warknął. ~ 373 ~

- Świetnie. Może jechać. Sissy zapiszczała i jeszcze raz rzuciła się w ramiona brata. - Boże, Sissy. Przestań wydawać te dźwięki!

***

Mitch podkradł się od tyłu do swojej starszej siostry, Marissy. Pochylił się i szepnął jej do ucha. - Słyszałem, że płakałaś za mną. Całe jej ciało zesztywniało, ale nie spojrzała na niego. Kiedy zobaczył ją po raz pierwszy tego wieczoru, tylko mu powiedziała, Cieszę się, że żyjesz, bo Bren prawdopodobnie nie przestałby jęczeć za tobą. Więc szczerze mówiąc, sama się prosiła o tortury. - Było… wcześnie rano. A ja jestem stosunkowo pewna, że nadal byłam pijana. - Albo – okrążył ją, żeby stanąć z nią oko w oko, – kochasz swojego małego brata i byłaś przerażona, że nigdy już mu nie powiesz jak bardzo. - Arrggh! – Przecisnęła się obok niego. – Dupek! Zaczął się śmiać, a wtedy Marissa wróciła. Chwyciła jego twarz i pocałowała w policzek – a potem go trzepnęła. Mocno. To było bardzo w stylu Marissy. Bez jednego słowa – czy klepnięcia – zostawiła go. Brendon potrząsnął głową. - Nigdy nie wiesz, kiedy się wycofać, co? - Nie. Ani trochę. – Mitch uniósł swoją pustą butelkę po piwie. – Następne? - Tak. Pewnie. Mitch wziął pustą butelkę od brata i poszedł do kuchni. Kobiety szykowały więcej jedzenia, ale wyczuł zapach makaronu z serem Sissy ponad wszystkim. Już ruszył w tamtą stronę, gotowy dobrać się do potrawy, gdy usłyszał pukanie do tylnych drzwi.

~ 374 ~

Wrzucił butelki do śmieci – jego matka zrobiła się zadziwiająco zielona – i skierował się do drzwi. Gdy jednak je otworzył, mógł tylko się wpatrywać. - Zaprosisz mnie? - Tak. Pewnie. – Mitch cofnął się, wpuszczając starszego mężczyznę. - Usłyszałem, że miałeś jakieś kłopoty. Mitch się roześmiał. - Można tak powiedzieć. - Cieszę się, widząc cię całym i zdrowym. - Dzięki. Brendon wszedł do kuchni. - Hej, Ronnie chce… – Zatrzymał się… i rozdziawił usta. – Tata? - Brendon. - Co ty tu robisz? Alden Shaw niezgrabnie poprawił plecak, który miał zarzucony na plecach. - Dostałem wiadomość od twojej siostry. Trochę trwało zanim do mnie doszła. Byłem w rezerwacie dzikich zwierząt w Afryce. Mitch podziwiał za to swojego ojca. Uwielbiał biegać z wielkimi kotami, kiedy tylko mógł, i ciągle podróżował od Afryki, po Indie do Syberii. Mitch nawet nie wiedział, kiedy jego ojciec ostatnio był w Nowym Jorku, a tym bardziej w Filadelfii. - Chciałem zobaczyć, czy z moją rodziną wszystko w porządku. – Przesuwał wzrokiem z jednego syna na drugiego. – Dobrze wyglądacie. Mitch musiał powstrzymać się od śmiechu, więc zapytał. - Chciałbyś zostać przez chwilę? - Jeśli twoja matka nie będzie miała nic przeciwko temu. - To moje przyjęcie. I chcę, żebyś został. A ona uwielbia swojego syna. Alden się uśmiechnął.

~ 375 ~

- No cóż, skoro tak mówisz. – Chwycił za paski swojego plecaka i zaczął zsuwać go ze swoich ramion. Obrócił się, więc Brendon pomógł mu zdjąć plecak. I kiedy obaj byli nim zajęci, do kuchni weszła Sissy. Puściła oko do Mitcha i podeszła do makaronu z serem. Kiwnął energicznie głową i, ze śmiechem, Sissy nałożyła danie na talerz. Kiedy już usunięto plecak, jego ojciec odwrócił się z powrotem. - Jesteś głodny? - Umieram z głodu. Mitch wskazał na stół zapełniony jedzeniem. - Mamy jedzenie tutaj i w jadalni, więc… - Janie Mae? Sissy zamarła w środku nakładania jedzenia na talerz Mitcha i, z uniesioną łyżką, wolno się obróciła. - Jak mnie nazwałeś? - Przepraszam. Gdy zobaczyłem cię od tyłu, pomyślałem, że wyglądasz jak… - Moja matka? Alden uniósł ręce, dłońmi na zewnątrz, tak jak często to robił Mitch. - Twoją matkę, gdy miała dziewiętnaście lat… jeśli to pomoże. - Prawdopodobnie nie – wymamrotał Brendon do Mitcha. Z wciąż uniesioną łyżką – chociaż Mitch dziękował Bogu, że to nie był nóż – Sissy zapytała. - Znałeś moją matkę? - To było bardzo dawno temu, ale tak. – A potem się uśmiechnął. Mitch znał ten uśmiech. Mógłby się założyć, że miał taki sam po tych kilku tygodniach z Sissy. Oczy Sissy na chwilę zamknęły się z przerażenia. - Nie mogę w to uwierzyć. - To nie było prawdziwe. – Alden uśmiechnął się jeszcze raz. – Tylko weekend.

~ 376 ~

Cholera. Minęło co najmniej czterdzieści lub więcej lat, a ten staruszek wciąż to pamiętał, jakby to było wczoraj. I z tym wyrazem na swojej twarzy – co to było za wczoraj. - Ty i moja matka? Alden, próbując pomóc, ale niespecjalnie udanie, dodał. - To nie było nic poważnego. Po prostu wykorzystała mnie do wzbudzenia zazdrości u jakiegoś wilka, który ją ignorował. Chociaż byłem więcej niż szczęśliwy, by móc jej w tym pomóc. Mitch popchnął ojca w stronę korytarza. - Tato, może pójdziesz zobaczyć się z Mamą? - Muszę? Sissy odetchnęła. - Gdziekolwiek nie pójdę, ta kobieta mnie prześladuje! Mitch wyjął łyżkę z ręki Sissy, próbując zignorować kawałki sera, szynki i makaronu, które się do niej przykleiły, wołając jego imię. - Nie znasz pełnego obrazu sytuacji. - Naprawdę? - Twoja matka. Mój ojciec. - Nie pomagasz. - I ten wilk, w którym próbowała wzbudzić zazdrość. Wyobraź sobie, że właśnie pojawia się podczas, powiedzmy, obiadu z okazji Święta Dziękczynienia? Albo na Wielkanoc. Albo chrzest. A może, gdy miejscowy kaznodzieja… Sissy,wyobraź sobie te możliwości. - Mitchell, to jest okropny, ohydny pomysł. – Sissy złapała Mitcha za jego T-shirt, przyciągając go bliżej. – I mogę powiedzieć z całą szczerością, już nigdy więcej cię nie chcę. Sissy wyszła na tylną werandę i usiadła na stopniu między Dez a Ronnie Lee. - Co się dzieje? – Wyciągnęła ręce i wzięła swojego chrześniaka z ramion Ronnie. Zachichotał i zasyczał. ~ 377 ~

- Dez ciężko jest się przyzwyczaić do nowego życia. - Trochę na to za późno, skoro zdecydowała się rozmnażać z kotem. - Nie o to chodzi. Mój problem polega na tych waszych całych wywrotowych zaświatach, jakie macie. - Zaświatach? – Sissy cicho zapytała Ronnie. - Daj spokój. - Nie chodzi o to, że istnieją zmienni. Z tym mogę sobie poradzić. Ale macie swoją własną policję, wojsko, agencje rządowe. Swoje własne sklepy, gdzie możecie kupić te olbrzymie buty, jakich potrzebujecie. - Hej. - Daj spokój – powiedziała Ronnie jeszcze raz. - Zastanawiam się, o czym jeszcze nie zdaję sobie sprawy? Co jeszcze nie zostało mi powiedziane? - Desiree, – westchnęła Ronnie, – nie możesz wszystkiego wiedzieć. Takie po prostu jest życie. - Ale ja chcę wiedzieć. Jedynym sposobem na przygotowanie się na najgorsze jest wiedzieć wszystko. - Chcesz wiedzieć wszystko? – Sissy połaskotała Marcusa w ucho. - Tak! Chcę wiedzieć wszystko. - W porządku. Właśnie się dowiedziałam, że ojciec Mitcha i Brendona, Alden, wypieprzył moją matkę czterdzieści lat temu. Proszę. Teraz wiesz absolutnie wszystko. Ronnie położyła rękę na swojej piersi, a usta otworzyły się z szoku. Nawet trochę sapała. - Nie wierzę. - Wygrałaś. – Dez poklepała ramię Sissy. – Są rzeczy, których nigdy nie chcesz dowiedzieć.

~ 378 ~

***

- Więc chcesz, żebym pojechał do Japonii? - Nie. Mitch czekał, ale Smitty jedynie się w niego wpatrywał. - Ale i tak mnie wyślesz? - Tak. - Z Sissy? Wtedy górna warga Smittiego uniosła się trochę, pokazując kieł. - Posłuchaj, Smitty… - Moja siostra – warknął. – Moja mała siostrzyczka. - Co mogę powiedzieć? Jak dla mnie, ona jest… fascynująca. - Fascynująca? A ty jesteś zafascynowany? - Obydwoje jesteśmy. I zahipnotyzowani. To jest nasz dar… i nasze przekleństwo. - I oboje jesteście równie denerwujący. - Już to słyszałem. – Wzruszył ramionami. – Wolałbyś Gila? - To wcale nie jest zabawne. - Jeśli to pomoże, to ja naprawdę ją kocham. Smitty uśmiechnął się lekko kpiąco, zanim strzelił palcami. - No dobra – powiedział w końcu. - Dzięki. - Więc, co planujesz? - Co masz na myśli? - Zostajesz tu? Zamierzasz nadal być gliną? Czy będziesz się nas trzymał i zarabiał cholernie duże pieniądze?

~ 379 ~

Mitch wypuścił szorstki śmiech, mając nadzieję, że nie brzmiał tak gorzko dla Smittiego, jak dla niego. - Myślę, że pozostanę gliną. Obojętnie, czy wyjadę do Japonii, czy nie, mam nadzieję, że nadal będę się trzymał ciebie i Mace’a. Świetne godziny, niewielka szansa na niebezpieczeństwo, wysoka płaca i gorąca siostrzyczka. Smitty prychnął śmiechem i odszedł, rzucając przez ramię. - Mam tylko nadzieję, że wiesz, w co się pakujesz, brachu. Mitch nie wiedział, ale nie mógł się doczekać tego dowiedzieć.

***

Sissy odstawiła ostatni talerz i, pomogła Roxy i siostrom, z powrotem poprzestawiać meble na ich miejsce w domu. - Świetne przyjęcie, Roxy. - Dziękuję, malutka. – Odchrząknęła. – I przepraszam za Aldena. - Nie martw się tym. My po prostu nigdy już o tym nie będziemy rozmawiać. Roxy się zaśmiała i poklepała jej ramię. - Dobry pomysł, malutka. Z ziewnięciem i życzeniem dobrej nocy wszystkim krewnym Mitcha, Sissy skierowała się na górę. Otworzyła drzwi pokoju, który dzieliła z Mitchem, i zatrzymała się w drzwiach. - Co ty robisz? - Obnażyłem się dla twojej przyjemności. Leżał wyciągnięty na olbrzymim łóżku, całkowicie nagi, z rękami założonymi za głową. Ale to ten uśmiech zawsze ją podniecał. Kochała ten uśmiech. - A jakby tak weszła twoja mama? - Nie rujnujmy erekcji, dziecino

~ 380 ~

Zachichotała i zamknęła drzwi. - Przepraszam. - A teraz chodź tutaj. Już czas na przejażdżkę na mobilnym Mitchu. - Myślałam, że chcesz jeszcze pogadać – powiedziała, praktycznie zrywając z siebie T-shirt i dżinsy, i wspinając się na łóżko. - Jakieś pięćdziesiąt godzin temu, to byłaby prawda. – Mitch jęknął, gdy Sissy przeciągnęła językiem po wewnętrznej stronie jego uda. – Ale wiem, jaka potrafisz być napalona. - Ja? – Sissy wysunęła palec wskazujący i stuknęła w twardego kutasa Mitcha. Zakołysał się z boku na bok. – To może dotrzymać rytmu metronomu. - Świetnie. Zbyt długo obywałem się bez tego rytmu. – Wsunął ręce w jej włosy i szorstko przyciągnął ją bliżej, tak, że jej usta były tuż nad jego. – I nadszedł dla ciebie czas, żebyś spełniła moje potrzeby. Sissy podciągnęła kolana, a następnie je rozchyliła, żeby usiąść okrakiem na piersi Mitcha. Chwyciła się mocno rękami jego bicepsów i otarła o niego mokrą cipką. - Och, skarbie. Kiedy przedstawiasz to w ten sposób, jak miła dziewczyna z Południa, możne ci się oprzeć?

Tłumaczenie: panda68

Beta: axses

~ 381 ~

Rozdział 31

Chwilę zabrało Sissy uświadomienie sobie, że Mitch trąca ją łapą. Chociaż nie trącał jej tak, żeby ją faktycznie zranić, co prawdopodobnie by się jej nie spodobało. Ale leżała w poprzek łóżka Mitcha z dzieciństwa, naga ze stopami opartymi na ścianie i głową zwieszoną z materaca, a Mitch leżał na podłodze, tuż pod nią,i trącał rękami jej włosy. - Może chciałbyś jakiś sznurek, cwaniaczku? - Nie, dziękuję. Twoje włosy są wystarczająco włókniste. - Gdybym nie była tak zrelaksowana, byłabym wirem śmiertelnych ciosów. – Westchnęła rozleniwiona. – Więc masz cholerne szczęście. Wczesnoporanne promienie słońca świeciły przez okno wprost na łóżko, i Sissy nabrała nagle tego intensywnego pragnienia, by być w drodze. Nie uciekać, jak to wcześniej bywało, ale dokądś zmierzać. Podróżować. Boże, paliła się do tego. - Wiem – zamruczał Mitch, jego ręce wciąż bawiły się jej włosami. – Mam ci za to podziękować? - Oczywiście, że tak. - Nie. Nie dla ratowania mojego życia. Poza tym, to jest w twoim psim DNA. Jak u bernardyna. - Wir śmiertelnych ciosów – przypomniała. Roześmiał się, zawinął swoje duże ramiona wokół niej i ściągnął z łóżka. Nie spali całą noc. Zamiast tego, cieszyli się łóżkiem Mitcha i sobą nawzajem. Śmiejąc się, ponieważ trudno im było zachowywać się cicho. Nieważne gdzie kończyli, zawsze spędzali ze sobą najlepsze chwile. Jak tylko znalazła się na podłodze obok niego, Mitch usiadł opierając się o ramę łóżka. Posadził sobie Sissy między swoje długie nogi i wrócił z powrotem do bawienia

~ 382 ~

się jej włosami, przebiegając palcami od szczytu jej głowy aż po kark. Nie było zbyt wiele chwil, w których Sissy chciałaby mruczeć, ale z pewnością to była jedna z nich. - Minął już kawał czasu, odkąd czułem, że to jest… takie właściwe – ciągnął, – a tym bardziej do ciebie. Dziękuję. - Nie ma za co. – Te cudowne ramiona zawinięte wokół niej, Mitch przytulający ją mocno, jego twarz schowana w jej szyi. Tak, to było właściwe. Doskonałe. - Muszę iść. – I Sissy poczuła, jak ciało Mitcha stężało. Kilka dni… była taka niedobra. - Iść? – Mitch uniósł głowę znad cudownie pachnącej szyi Sissy. – Iść gdzie? - Myślę, że na Zachodnie Wybrzeże. Muszę być w drodze. Zamierzała odejść? Tak po prostu? Po tym wszystkim, przez co razem przeszli? Cholerne wilczyce i ich geny podróżowania! A co z tym, co znaczyli dla siebie? Co było ważniejsze od niego? Kto będzie mu robił makaron z serem i tą cholerną szynką? Kto go obudzi gwiazdorskim obciąganiem? - Smitty wspomniał coś o Japonii. – Pomyślał, że może to ją uszczęśliwi, że tak znowu będzie w drodze, bo zaplanował być tam razem z nią. W każdy sposób. Nie zostawiony za plecami. Czy ona nie zdawała sobie sprawy, jak ważny był dla niej? Czy zdawała sobie sprawę, jak ważna ona była dla niego? Był więcej niż gotowy, by spędzić z nią resztę swojego życia, a ona zamierzała tak po prostu odejść i pojechać na Zachodnie Wybrzeże? I będzie dostępna dla tych wszystkich gorących facetów z Zachodniego Wybrzeża? Jak takie coś ma być w porządku? - Tak, ale to nie będzie za miesiąc. Może za dwa. Wiesz, jak układają się interesy. BobbyRay nas tam nie wyśle, dopóki wszystko nie będzie załatwione. - Więc kiedy wyjeżdżasz? - Dzisiaj. Najpóźniej jutro. – Spojrzała na niego nad swoim ramieniem. – Nie zatrzymuję się zbyt długo w jednym miejscu. Ale zawsze wracam do domu. Powinieneś to wiedzieć.

~ 383 ~

- Tak, przypuszczam, że powinienem. – Przycisnął ją mocniej. Nie mógł się powstrzymać. – Ale dlaczego Zachodnie Wybrzeże? Myślałem, że pojedziesz do Europy albo Azji. - Nie. Bo nie masz jeszcze paszportu. To zajmie kilka tygodni. Jego paszport. Podstępna mała wilczyca! Mitch ścisnął ją jeszcze mocniej, dopóki Sissy nie zapiszczała i nie zaczęła kopać nogami i machać rękami. - Jesteś podła, SissyMae! - Łajdak! – zaśmiała się. – Nie łaskocz! – Uderzyła go po rękach. – I, – mówiła dalej, – pomyślałam o Zachodnim Wybrzeżu, ponieważ mówiłeś, że nigdy tam nie byłeś. Myślę, że naprawdę ci się tam spodoba. Tam jest pięknie. Jeśli wiesz, gdzie pójść. Zaczął całować jej szyję, ramię. - Nie mogę się doczekać. – Pocałował ją w ucho. – Kocham cię, Sissy Mae. Uśmiechnęła się do niego i też pocałowała. - A ja nie mogę się doczekać, żeby pokazać ci świat, Mitchellu Shaw. Mitch przytulił Sissy bliżej do siebie. - Mam całe życie na to, żeby się tym cieszyć. Trąciła nosem jego brodę zanim posłała mu ten nikczemny uśmiech Sissy. - W takim razie, kochany, chodźmy się zabawić.

Tłumaczenie: panda68

Beta: axses

~ 384 ~

~ 385 ~