Shelly Laurenston - The Gathering 1 - Hunting Season (całość).pdf

SAVE OFFLINE

Tłumaczenie nieoficjalne: Zuza N N N N A

Prolog "Znajdź ją!" Gonili ją aż do lasu. Ciemnowłosy przystojniak o ciemnych oczach. Haakon i jego ludzie mieli plany w stosunku do niej, ale jak tylko trafili na polanę to ona zniknęła. Uciszył swoich ludzi podniesieniem dłoni, pewnie ukryła się przed nimi. Haakon uśmiechnął się. Mógł już sobie wyobrazić jej smak, jej płacz i jej krzyki o litość. Był gotowy mieć tą małą kobietę, w ten czy inny sposób, chętną lub nie, a później jego ludzie też będą mogli się z nią zabawić. Nagle hałas za ich plecami zmusił całą grupę do obrotu. Haakon, zrelaksowany, z ręką na mieczu tylko zachichotał. "To tylko kruk, głupcy." "To jest wrona". Wszyscy odwrócili się na dźwięk głosu. Stała przed nimi dziewczyna w zużytym, podartym ubraniu i z brudnymi włosami. Brązowoskóra. Zakładał, że ona musi być jedną z tych, co najechali ich ziemie, przyciągniętych celami hodowlanymi. Jednakże, nic z tych rzeczy nie mogło odciągnąć go od jej urody. Może jednak powinien ją zatrzymać, może nie będzie musiał się nią dzielić. Nie, nie będzie musiał, nie z władzą, którą teraz posiadał. Wyciągnął do niej rękę, czując jednocześnie przypływ energii z broni, którą niedawno odkryli w ukrytej jaskini. Jej moc uczyniła go śmiałym i pewny siebie. Stał się silny. "Chodź do mnie, mała dziewczynko." Wpatrywała się w niego, ale nie widział w niej żadnego strachu przed nim. Prawdopodobnie pragnęła go, może zorientowała się jak dobrze mogą się razem zabawić. "Popatrz" szczeknął jeden z jego ludzi. Ale Haakon zignorował go, był zbyt skupiony na kobiecie. "Patrz!" Nalegał jego drugi dowódca.

Haakon, z westchnieniem podążył za jego wskazaniem... na drzewa. Było więcej ptaków. Wrony i kilka kruków obserwowały ich w milczeniu, ale on o to nie dbał. Wciąż wpatrując się w drzewa powiedział: „To tylko ptaki, głupcy. Weźcie się w garść". Usłyszał westchnienie mężczyzn i jego wzrok podążył do nich, a następnie wrócił do kobiety. Mimowolnie zrobił krok w tył, kiedy olbrzymie czarne skrzydła powoli zaczęły wyrastać z jej pleców, były prawie tak duże jak ona i wyglądały jak skrzydła kruka. Uśmiechnęła się. "Już mnie nie chcesz mnie, słodki Haakonie?" Dziewczyna wiedziała, jak się nazywa. Skąd znała jego imię? Nigdy wcześniej jej przecież nie widział. "Nie baw się ze swoja zdobyczą" Na dźwięk innego żeńskiego głosu, Haakon i jego ludzie natychmiast obrócili się i zobaczyli nieco starszą kobietę ze skrzydłami. "To jest ... nieprzyzwoite", skarciła. "Dlaczego mam grać fair?" Zapytała dziewczyna „Myślisz, że on byłby dobry dla mnie?" Nie, nie byłby, mógł ją o tym zapewnić. "Ach!" Warknęła kolejna, wychodząc z cienia drzew. "Nie tracić już czasu! Wieczorem przybywają wojownicy Odina, a ja mam w planach upić się, i zaciągnąć, co najmniej jednego z nich, aby rozgrzał moje łóżko, więc pospiesz się, żebyśmy mogły już pójść" "Oooh" zaczęły wiwatować inne. "Kruki przybywają, tak?" Kobiety zaczęły się śmiać "Mam na to swój sposób, aby przybyli", jeden z nich jej to obiecał. Stare kobiety z jego wioski ostrzegły go wiele razy w przeszłości. Kazały mu wrócić do jaskini z klejnotami, gdzie odnalazł ten sztylet i go oddać, ale on śmiał się z nich. Jak mogliby spodziewać się, że odda coś, co dało mu tyle siły i to tak szybko? Minęło zaledwie kilka dni, i to on rządził ich wioską, no i miał też plany, aby wziąć na własność również te w okolicy.

”Ale oni przyjdą po ciebie", szeptali do niego. "A gdy to zrobią, to nikt ci nie pomoże. Nikt nie wchodzi pomiędzy Wrony i ich gromadę. " Jak większość ludzi w jego wsi, nigdy nie wierzył w stare historie o boginiach – brutalnych wojownikach. Co prawda, krwiożercze walkirie były przerażające, ale według legendy to były córki bogów, zaś kobiety patrzące na niego z takim chłodem w oczach, były bardzo ludzkie. Te... kobiety, jeśli można je tak nazywać, były Gromadą. Skrzydlatymi wojownikami bogini Skuld. Wojownikami, którzy już zmarli, a których Skuld ożywiła, nadal byli ludźmi, ale trochę zmienionymi. Kiedy tak wpatrywał się w ich potężne skrzydła, ta mała, którą gonił, uderzyła go małą pięścią prosto w twarz, zaskakując go przy tym zupełnie. A gdy chwycił się za swój roztrzaskany nos, Haakon szybko zrozumiał, że jej mały rozmiar ukrył dość potężną siłę. Zanim zdążył się otrząsnąć rzuciła go na ziemię, a jej kopniaki i pięści miały o wiele większą siłę niż jakikolwiek mężczyzny, z którym walczył do tej pory. Krzyki jego umierających ludzi zaczęły wypełniać mu uszy, ale nie był już im w stanie pomóc. Nie można zatrzymać Gromady. Zniszczenie jego ludzi nie zabrało im dużo czasu. A przecież byli to twardzi mężczyźni, którzy brali udział w wielu wojnach przez wiele lat, niektórych z nich uważał nawet za przyjaciół. I teraz, te stosunkowo młode kobiety zabiły ich wszystkich raptem w parę sekund. Jego zaś zatrzymały na koniec. Ta, którą gonił trzymała swoją małą stopę na jego gardle. Wydawać by się mogło, że jego cierpienie nudzi je, przestały go nawet już bić. Jedna z nich wyciągnęła naładowany magią sztylet z pochwy u jego boku. Sztylet, który dał mu tyle siły i to tak szybko, jak ją teraz zabierał. "Tutaj". Kobieta fachowo odwróciła ostrze tak by dziewczyna mogła chwycić za rączkę sztyletu. "Zrób to szybko i czysto. A później Hella może się nim zająć a my spędzimy noc ucząc Kruki Odyna jak się prosi. " Dziewczyna skinęła głową. "Jak sobie życzysz.” Usiadła okrakiem na jego klatce piersiowej. Była ciepła i naga pod ubraniem. Czuł jej zapach i jej pożądanie, ale to nie było dla niego... to było dla zabójstwa. "Trzeba było posłuchać tych starych kobiet w Twojej wiosce, Haakonie” i zwróciła ostrze w jego stronę, „teraz trzeba zapłacić"

"Valhalla nie jest dla Ciebie", kolejna z nich zadrwiła. „Właśnie w kierunku twojej wioski podążają kruki, wojownicy Odyna.” Mówiła tak, jakby utrata miejsca przy stole Odyna w Asgard nic nie znaczyła dla wojownika takiego jak on. "Walkirie nie zabiorą cię do domu." Dziewczyna pokręciła głową ze smutkiem. "Nie, nie będziesz w Valhalli. " Potem podcięła mu gardło.

Rozdział pierwszy Tysiąc lat później... New Jersey

Szkło w oknie roztrzaskało się, kiedy rzucił się przez nie dorosły mężczyzna. Will Yager przymknął oczy i odwrócił głowę, aby uchronić się od drobnego szkła. Wiedział, że tak się dzieje, gdy człowiek rzuca się przez okno. "Możesz uciekać, David,” zadrwił kobiecy głos z mieszkania mężczyzny, gdy tylko David wylądował ciężko przy nogach Yagera. "Ale znajdziemy cię." "Nie zostawiaj nas, cukiereczku! Nie byłam gotowa” Dodał inny żeński głos. Człowiek u jego stóp - "Dawid" jak domyślił się Yager - usiłował odczołgać się. Jedynym powodem, dlaczego człowiek ten nie połamał się jak gałązka, kiedy wylądował było to, że spadł z czymś, co niedawno ukradł. Bo to był właśnie powód, dla którego Yager i jego zespół byli właśnie tutaj w tę sobotnią noc. Dlaczego ludzie okradali bogów, Yager nigdy się tego nie dowie. Chwycił Davida za szyję i podniósł go na nogi. "Gdzie dokładnie się czołgasz, mały człowieczku? " "Zaufaj mi", zaśmiał się za nimi Mike, protegowany Yagera. "Jesteśmy o wiele ładniejsi niż te kobiet, od których uciekłeś". To była prawda. Gromada nie ruszała w misje ratownicze czy też by pomagać potrzebującym lub mieszać się w politykę bogów. Gromada odpowiadała tylko jednemu bogowi - Fate zwanej Skuld, the Veiled One. Bogini, która kiedyś przemieszczała się razem z walkiriami, kiedy jej się nudziło. Skuld znała przyszłość, mogła wskrzesić umarłych do życia i wierzyła w mądrość. To ona stworzyła Gromadę ponad tysiąc lat temu, gdy ludzie Yagera wciąż najeżdżali dla sportu klasztory. Chciała mieć podobnie jak Odyn własnych wojowników, ale w przeciwieństwie do niego, Skuld nie wybrała z rasy nordyckiej. Wybierała z dziewcząt, które wikingowie, jego pobratymcy porwali. Dziewcząt, które były zarzucane na ramiona wojowników i wywożone do zagranicznych krajów, o których nic nie wiedziały. Mike prawdopodobnie przedstawił to najlepiej, "Kruki wyglądają jak z reklamy dla ‘Hitler jugend’ natomiast Wrony jak jedno z tych wielkich pudełek kredek. " Kiedy Skuld jechała z walkiriami, to ona wybierała wśród zabitych, którzy pójdą do Valhalla. Zresztą nadal to robiła, wybierała własnych wojowników, nic się nie zmieniło. Miała ona tylko jeden wymóg dla tych, którzy chcieli oddać swoje życie na

jej usługi... musieli nabrać ostatniego oddechu. "Daj spokój, mały człowieczku", Yager przemówił. Chwycił mocno garść włosów Dawida, przytrzymując go przed ucieczką. Yager nienawidził nikogo gonić. "I damy ci szybką śmierć. Możemy ci to obiecać. " David pokręcił głową, ale nic nie powiedział. "Nawet nie mam zamiaru pytać, dlaczego tu jesteś, Yager, „ stwierdził spokojnie kobiecy głos. David zapiszczał, kiedy silne kobiece ręce chwyciły go za ramiona i pociągnęły z dala od wątpliwego bezpieczeństwa, jakie dawały Kruki. Yager skrzywił się współczująco. David zdecydowanie stracił włosy wraz z kawałkami skóry przy tym przejęciu. "Ten jest nasz, Yager." Neecy Lawrence, zastępca we Szeregach Wron z Jersey i Lethal z ostrzem i szponami. Uparte, twarde, brutalnie szczere, a jednocześnie najgorętsze dupy na Wschodnim Wybrzeżu. "Nie powiedziałem, że nie jest Twój. Jesteśmy tu tylko po to, aby pomóc... i dostać runy Odyna, które, które, jak uważam, że są gdzieś w nim." Yager wyrwał Dawida z powrotem. "Spójrz, jest już za późno, "Neecy nalegała. Zespół bojowy Wron, zawsze ubrany był tak samo: czarne dżinsy, czarne buty ze stalowymi czubkami i białe koszule bez pleców tak by ich skrzydła nie były obciążone. Logo ich bogini widniało na kołnierzach ich koszul, które ze względu na połowę stycznia miały dodatkowo wełniane rękawy od dłoni aż po bicepsy. Ubrania Kruków były podobne z wyjątkiem rękawów. Wikingowie od zawsze mieli do czynienia z zimnem, nie potrzebowali, więc dodatkowej ochrony, inaczej starszyzna Kruków zaczęłyby nazywać ich cipami. "On już użył tych run i musi ponieść karę” kontynuowała Neecy. "A szczególnie jego język. Od czasu, kiedy to zrobił on należy do nas. Skuld dała mi rozkaz sprowadzenia tych run do niej, więc no cóż masz gówniane szczęście, co?" I szarpnęła człowieka z powrotem. "Tak właściwie, to ty masz, dziecino." Yager chwycił Dawida za kark i pociągnął go z powrotem. "Tak właściwie, to nie obchodzi mnie, czy on już wykorzystał te runy. Mam je zanieść do Odyna i już’”

"Odyn może iść do piekła, mam to gdzieś. I przestań nazywać mnie dzieciną". Neecy wzięła Dawida z powrotem, ignorując płaczliwe dźwięki, które ten zaczął wydawać. "Dlaczego zawsze musisz być taka trudna?" Naprawdę. Nie możemy, ot tak po prostu wziąć ślubu i pracować, a resztę załatwiać w łóżku? Neecy wykrzywiła usta w zgryźliwym uśmiechu i to mu powiedziało, że zaczyna tracić cierpliwość "Nie jestem trudna, ty nic nie wiesz o trudnościach, Yager, ale uwierz mi, jak chcesz, to to dopiero może być trudne" I nie była to czcza przechwałka czy bezpodstawna groźba, nie musiała uciekać się do takich rzeczy, jej reputacja była wystarczająca. Dołączyła do Skuld bardzo wcześnie. Miała tylko szesnaście lat, kiedy pewnego dnia obudziła się w Domu Ptaków - tak Wrony nazywały swój bezpieczny dom. Została obudzona tuż przed śmiercią, zaś ostatnią rzeczą, jaką prawdopodobnie pamiętała, był jej chłopak, dealer narkotyków, pociągający za spust. Sześć kul prosto w pierś, to było ostrzeżenie dla dwóch tajniaków. Piętnaście lat później, to ona rządziła Wronami z Jersey. Tylko jedna kobieta stała pomiędzy nią a boginią Skuld, Didi, która odpowiedzialna była za politykę, podczas gdy Neecy za wszystko inne. Zawsze była poważa i bardzo zdeterminowana. Neecy nie traktowała swojej przysięgi lekko i tego samego żądała od wszystkich Wron. Mogła być cwana, ale przede wszystkim była sprawiedliwa. Zrobił krok w jej stronę. "Neecy". "Odwal się, Yager." Jej skrzydła zalśniły na niebiesko-czarno w świetle latarni, rozrastając się niebezpiecznie daleko od jej ciała, nawet teraz, gdy ona pozostała bardzo spokojna. Uuuu człowieku, nigdy nie widział kobiety piękniejszej od Neecy. Miała króciutkie, proste, czarne włosy z tyłu, zaś z przodu tak długą grzywkę, że prawie zakryła jej wspaniałe czarne oczy. Miała brązową skórę, ale tak naprawdę nikt nie wiedział skąd ona była, nawet sama Neecy. Plotka głosiła, że ktoś znalazł ją w śmietniku, kiedy miała zaledwie dzień. Mogła być murzynką, Brazylijką, Kubańska, albo mixem czegoś innego. Tak właściwie to Yager nic to nie obchodziło, dla niego tylko jedna rzecz była ważna, jeżeli chodziło o Neecy Lawrence. Uczynić ją swoją. Wzdychając, powiedział: "Nie chcę z tobą walczyć." "Wiem, Yager, „ odpowiedziała cicho. "Wiem." A potem walnęła go w twarz.

Do cholery! Powinien był to przewidzieć. Co prawda nie dokonała wielu szkód, ale udało jej się odchylić jego głowę na bok, a to dało jej wystarczająco dużo czasu aby wykorzystać swoje skrzydła i podnieść swoje ciało w powietrze, tak, aby mogła również podciągnąć obie nogi i walnąć go z całej siły w pierś, wysyłając z powrotem do swoich ludzi. W wyniku tego zderzenia sama odbiła się w powietrze, po czym wylądowała cicho i pewnie na obu nogach. "Katie", zawołała. "Mam go". Katie Clark, złośliwy rudzielec, który zmarł, gdy próbował zatrzymać walkę na noże pomiędzy dwojgiem przyjaciół, chwycił mocno Dawida. Szpony wysunęły się z jej ręki, zgrabnie rozcinając jego bok jednym cięciem. Potem wsunęła rękę do rany, ignorując jego niezrozumiałe krzyki bólu. "Och, przestań jęczeć, takie duże dziecko. Sam sprowadziłeś to gówno na siebie. " Wyciągnęła rękę z jego ciała, runy, które były częścią jego ciała, znajdowały się teraz w jej okrwawionej, zaciśniętej pięści. Katie odrzuciła jego ciało na ziemię jak stare śmieci. Teraz, gdy już nie było run w jego ciele Yager wiedział, że ten czuł każdy ból i wszystko to teraz poczuł. "Zrobione!" wykrzyknęła Katie. "Dobrze" odpowiedziała Neecy. "Idziemy!" Katie rozłożyła swoje skrzydła i nogi oderwały się od ziemi. Ale Mike wyminął je i chwycił jej nogi, ściągając ją z powrotem na ziemię. Yager był zaskoczony, nie spodziewał się, że on może to zrobić. Właściwie, to nikt z Kruków się tego nie spodziewał. Patrzyli w milczeniu, jak Mike schylił się i zabrał runy z jej ręki, po czym wzruszył ramionami. "A czego się spodziewaliście?" Katie, szybko odzyskała równowagę i uderzyła nogą w jego kolano. Nie użyła swojego sześciocalowego metalowego kolca, więc Yager domyślił się, że nie chce, trwale go uszkodzić. Mike upadł na jedno kolano z gniewnym pomrukiem bólu. Katie odskoczyła z jego drogi, gdy szybko upadł u jej stóp. "Zaraz skopię twoją dupę, chłopczyku" warknęła. "Oooh. Groźby pisklaku? " szydził Mike wciąż klęcząc przed nią. "Kocham to." Oj, chłopiec nigdy nie wiedział, kiedy odpuścić.

Mike czekał na ruch Katie, i to był jego błąd. Nie widział, że Connie Vega, która zmarła, gdy pijany kierowca uderzył w jej rower, stoi tuż za nim. Kopnęła go między łopatki, przyciskając jego wielkie ciało do ziemi. Przyłożyła kolanem w plecy, by po chwili owinąć łańcuch wokół jego szyi i pociągnąć. Mike zacisnął zęby i rzucił runy do Yagera, który szybko je złapał i spojrzał na Neecy. Wyciągnęła rękę. "Oddaj, Yager." "Nie." "Bo powiem Connie, żeby się z nim pobawiła, jeśli zaraz mi ich nie oddasz." Przewrócił oczami. "Nie zrobi krzywdy Mikowi, oboje to wiemy." Możecie w to wierzyć albo nie, ale tak naprawdę to i Kruki i Wrony były po tej samej stronie. "I tutaj jesteś w błędzie, może i go nie zabije, ale pomyśl o bólu, który może mu sprawić." Nie mógł powstrzymać się od uśmiechu. Mike doprowadzał wszystkich do szaleństwa, ale Wrony nadal traktowały go jak ich małego, dwudziestosiedmioletniego braciszka. "Neecy, daj spokój ..." "Jak myślisz ile razy mam jeszcze przeprowadzać rozmowę z jedną z moich młodszych sióstr, tłumacząc jej, że powodem, dla którego Mike nie zadzwonił do niej, jest to, że już ją przeleciał?" Yager skrzywił się. No tak, cholernie napalony Mike. Tak w zasadzie to, powinien zostawić Mike Moliński Wronom. "Tak więc, uwierz mi, będę się świetnie bawiła patrząc jak on płacze... a teraz oddawaj runy." Wyciągnęła rękę i poruszyła palcami. Yager wzruszył ramionami. "Okay". Położył runy na jej dłoni, a gdy zaczęła zamknąć dłoń wokół nich, chwycił jej nadgarstek, i szybko ją odwrócił a potem przyciągnął ją do siebie, trzymając mocno ramionami. "Bierzcie Mika!" Warknął swojej drużynie.

Teraz Neecy już była wkurzona i zaczęła jawnie to pokazywać. Walczyła, aby wydostać się z jego ramion. "Ty sukinsynu! " "Ty nigdy nawet nie spotkałaś mojej matki." A teraz to już się wściekła. Wszystkie Wrony i Kruki jednocześnie rzuciły się na Mike'a i Connie, tworząc bardzo ciekawy "stos", gdy Neecy walczyła w ramionach Yagera. Poruszała się to w jedną, to w drugą stronę, gdy nagle oboje zamarli. Przez zaciśnięte zęby, wydusiła: "Yager, zabieraj swoje cholerne ręce z moich cyców!" "Przepraszam... Dotykałem twoich cycków? Ups, nawet tego nie zauważyłem. " Kłamca! Ale on po prostu nie mógł się oprzeć. Spokojnie, śliczna Neecy jest zła? Oj to taki rzadki moment, a on zamierza się nim delektować. Jak można jej nie kochać… jej obutej stopy, która właśnie uderzyła go w nogę, szarpiąc jednocześnie ramionami, i łokcia, który ciężko walnął go w podbródek. Głowa Yagera odskoczyła do tyłu, gdy odwróciła się twarzą do niego. Skrzydła Neecy uniosły ją trochę, a ona podniosła nogę by ponownie kopnąć go w klatkę piersiową, jednakże ten złapał ją za kolana, zanim mogła go dosięgnąć, obrócił ją na bok i rzucił na bruk. Yager usłyszał jej skowyt bólu, ale nie miał zamiaru pozwolić jej wstać. Kiedy nie mogła uwolnić nóg, spojrzała w niebo, ale on wiedział co planowała. Mężczyzna w nim znał ja bardzo dobrze, lepiej niż samego siebie. "Nawet się nie waż się, Neecy Lawrence!" "Chodźcie do mnie", ryknęła głosem, który odbił się od ścian alei. Obie strony zamarły w połowie ataku i od razu spojrzały w niebo. Cisza, teraz czekali na coś gorszego od nich wszystkich razem wziętych. "Cholera, Neecy!" "Nie krzycz na mnie, Yager. To ty zacząłeś to gówno ". Szarpnęła nogą i wstała. Jej zespół znów stanął za Neecy, a Kruki pomogły wstać Mikowi. Neecy założyła ręce na piersi. "Chyba będzie lepiej jak zabierzesz stąd swoich ludzi, Yager. Nie chce się nienawidzić za to, co się z nimi stanie."

"Dobrze", warknął. "Kruki... Idźcie." Patrzyli na niego. "Teraz!" Mikei, ściągnął łańcuch z gardła, podszedł do Yagera. "Bracie, chodźmy". Neecy uśmiechnęła się. "Słyszeliście, Yagera. Lepiej idźcie. " Ale on nie poszedł, tylko po prostu stał i patrzył na nią. Mike ponownie spojrzał w niebo. "Yager. Słyszę ich. Musimy iść. " Yager też słyszał, ale on nigdzie nie pójdzie. "Więc idź." "Bez Ciebie? Nie ma mowy. " "Powiedziałem, że masz iść." Wzdychając z irytacją i rezygnacją, Mike rozpostarł skrzydła i odleciał. Zostali tylko Yager, Wrony i biedny, umierający David. Neecy spojrzała znudzona, ale on wiedział lepiej. "Yager. Nie żartuję. Odejdź, oni nadchodzą" powiedziała. "Wiem", odpowiedział tylko. Jej szelmowski uśmiech trochę zbladł "Słuchaj, masz runy Odyna... więc odejdź." Patrzył na nią i założył ręce na piersi, naśladując jej stanowisko. "Yager, „ ostrzegła ponownie. Zrobił krok w jej stronę. "Powiedz to moja miła." Pozostałe Wrony popatrzyły na siebie zaskoczone, ale Neecy pokręciła głową. "Czy jesteś tego pewien?" Wzruszył ramionami i odsunął się. "Yager, nie jestem w stanie ich odwołać". Mimo to, nie ruszył się. Widział jak David próbuje odczołgać się od nich. On nie powinien już im przeszkadzać, on nie powinien zostać żywy. "Yager!"

Teraz i Yager też je słyszał. Trzepot skrzydeł. Wielu, wielu skrzydeł. "Neecy” mruknęła cicho Janelle MacKenna, kolejna śmierć w młodym wieku, wpatrując się w niebo. "Poważnie, Yager. Odejdź. To nie zrobi krzywdy moim dziewczynom, ale ty…" Neecy próbowała być spokojna, ale już jej to nie wychodziło. Yager też to wiedział. Coś czarnego przepłynęło koło niego i poczuł ból na swojej szyi. Wiedział, że będzie tam krew, ale nie dbał o to. Kolejny cień i poczuł łzę na policzku i kolejną krwawą linie, jaką zostawił. "Jezu, Yager” szepnęła Neecy. "Powiedz to moja miła, Neecy" rozkazał. "Powiedz albo zostanę tutaj, dopóki to się nie skończy." Przez zaciśnięte zęby: "Dobrze, niech będzie" Silne i jednocześnie kłopotliwe emocje przebiegły przez jej twarz. "Proszę", wypluła wręcz. Wreszcie uśmiechnął się, gdy Neecy Lawrence wpatrywała się w niego. "Wiedziałem, to" westchnął szczęśliwie. "Wiedziałam, że mnie lubisz." Potem rozwinął swoje skrzydła i odleciał, przelatując przez stado prawdziwych wron i kruków. Neecy ruszyła do Dawida, z którego nic już nie zostało, poza stertą jego ubrań. Zaś Yager ruszył z powrotem do bezpiecznego domu Kruków w Jersey, ale usłyszał jeszcze jak Neecy krzyczy do niego. "Nienawidzę cię, Willu Yagerze! I tych waszych długich łodzi, którymi przybyli twoi przodkowie też! "

Rozdział 2

Denise "Neecy" Lawrence wylądowała na dachu klubu. Gromada miała tutaj zarezerwowane miejsce na noc, wiedziała więc, że drzwi na dachu zostaną odblokowane, tak by miały poręczne wejście. "Zrób to jeszcze raz, Connie! Zrób to jeszcze raz! "Katie błagała. Neecy stłumiła jęk, gdy Connie spojrzała w niebo i pogroziła pięścią w powietrze. "Nienawidzę cię, Willu Yagerze. Nienawidzę cię! " Spowodowało to tylko wycie śmiechu reszty jej zespołu. I zaczęła się zastanawiać czy to było by złe jak by je wszystkie kopnęła w dupę, tak zbiorowo... chyba naprawdę złe. "Okay. Rozejść się. " Jeśli by im pokazała, jak bardzo jest zła, to nigdy nie dałyby jej spokoju. Yager zawsze z nią flirtował. Od zawsze okazywał jej pewne zainteresowanie, ale podczas ostatniego roku nagle stał się nieugięty. Mogła się tylko domyślać, że on zaczął się gubić w tym szambie. W przeciwieństwie do Yagera, Neecy nigdy nie miała ładnego i dobrego domu rodzinnego, głównie dlatego, że nigdy nie miała rodziny. Jakiś bezdomny znalazł ją w śmietniku na 118-tej ulicy. Chorowite brązowe dziecko, którego i tak w końcu nikt nie chciał. Do dziewiątego roku życia była w katolickim sierocińcu, a następnie zaczęła rundę po rodzinach zastępczych, eleganckich i spokojnych, ale nie zabawiała tam zbyt długo. Przyprawiała ich o paranoję. Wszyscy zaczynali myśleć, że ona spiskuje, i to głównie dlatego, tak właśnie robiła. Dorastając, Neecy zawsze wiedziała, że lepiej byłoby jej u nich, ale miała obsesję na punkcie znalezienia swojej własnej drogi. Kiedy skończyła piętnaście lat i już myślała, że ją odnalazła, stanął na niej dziewiętnastoletni diler na haju. Był on jednocześnie pod wielkim wrażeniem, jak dobrze udawało jej się ‘prostować’ dzieciaki, które przychodziły do niego. Jej brutalna szczerość i bezpośredniość sprawiły, że miał nawet dla niej pewnego rodzaju szacunek. W końcu, to była ta sama uczciwość, która sprawiła, że był nią zachwycony. Drań nawet nie mrugnął, kiedy pociągnął za spust. A ona nawet nie mrugnęła, kiedy zeznawała przeciwko niemu w sądzie. Najlepsze jednak było to, kiedy pierwszy raz zobaczył, że przeżyła. Myślał, że ją zabił, tego dnia miała na sobie maleńki top i nie widać było, że miała na sobie również kamizelkę, plus ta cała krew... A teraz tam była... pogrążając dowodami jego tyłek.

Naprawdę chciał ją wtedy widzieć martwą. Posłał swoich chłopców od Rikersa, by ją zabrali. Dowiedzieli się, że mieszkała w Jersey razem z paroma kobietami. Nie trudno było to odkryć, ponieważ odmówiła ochronny, wprawiając w zupełne oszołomienie policjantów. W noc poprzedzającą jej zeznania, pokazało się dwudziestu z jego ludzi, uzbrojonych po zęby. Tej nocy zadzwoniła po swoje wrony po raz pierwszy... ale tylko po to, aby pozbyły się zwłok. Jego krzyki w sądzie następnego dnia, jak podeszła do sędziego były jak muzyka dla jej uszu. Od tego dnia, wciąż przebywał na oddziale psychiatrycznym w małym więzieniu w Alabamie, do którego został przeniesiony. A ona od tamtej pory, bardzo ciężko pracowała, aby być lepszą, od tej osoby, którą kiedyś była. Pracowała, aby udowodnić Skuld, swoim siostrom, i samej sobie, że była lepsza od tego małego dilera narkotykowego, od zawsze celnego koszykarza, który zachwycał na wszystkich imprezach studenckich. I nigdy nie przestanie działać, aby to udowodnić. Więc Wilhelm Yager mógł uważać za swój cel, rozpraszanie jej uwagi, ale każdy z jej chłopaków z ‘drugiego życia’ mógłby powiedzieć to samo – nie wchodzić jej w drogę oraz to, że ona nigdy ich nie pokocha. Była tylko jedna rzecz, dla których naprawdę kochała te dni... i ludzie, ale musiała przyznać że te suki działają jej na nery. "Dlaczego nie możesz po prostu wyjść za niego i mieć to już za sobą?" spytała Janelle, kiedy skierowały się do wyjścia, ciemno brązowe loki podskakiwały wokół jej twarzy. A ten słodki dołeczek na twarzy i duże loki ukrywały jednego z najlepszych i najbardziej złośliwych bojowników. Janelle, tak jak i kruki, wolała używając gołych rąk dużo bardziej niż ostrzy, które wszystkie Wrony nauczone były wykorzystywać. Żaden Klan nie używał pistoletów, nie był to wybór Neecy, ale nakaz od ich bogów. "Gdy dowie się, jaka naprawdę nieprzyjemny jesteś, to na pewno zostawi cię w spokoju." "Nie będę kolejną randką Willego Yagera. Koniec tematu. I ja nie jestem nieprzyjemna. Ja po prostu nie jestem przebojowa i... „ "Nie zachowuję się jak dziewczyna?" "Tak. Dokładnie. " "No cóż to może być koniec tematu dla Ciebie, może... ale na pewno nie dla niego." Neecy pchnęła Janelle i otworzyła drzwi na dachu. "Nie chcę już o tym mówić. Odpuść lub zrobię tak, że odpuścisz " obiecała spokojnie.

Neecy nie krzyczała. W rzeczywistości, tylko jedna osoba, kiedykolwiek słyszała jej krzyk i gdyby mogła, to wyrwałaby skrzydła z jego pleców. Zespół skierował się w dół po schodach wiodących do głównej części klubu. Był to jeden z ulubionych klubów Gromady podczas imprez. Był własnością Shifters, istot, które mogły zmieniać się z człowieka w zwierzę w przeciągu uderzenia serca. Było to jedyne miejsce, do którego Wrony mogły przyjść i spokojnie rozwinąć skrzydła. Jednakże mimo to, nie przychodziły tutaj dopóki nie zaczęły wynajmować tego miejsca. Shifters nienawidzili ich. "Obrzydliwość. To działania przeciw bogom. Dziwacy "- to tylko niektóre z określeń, które słyszały przez swoją drogę od bardziej świętych niż one psów, kotów i wszystkich, którzy przemieszczali się w obrębie klubu. Shifters tolerowali kruki, ledwie, ale Wron to wprost nienawidzili. Nie dziwnego, bo wśród bezpośrednich potomków elitarnej straży Odyna, to Kruki urodziły się z ich skrzydłami. A wrony, dostawały skrzydła dopiero po przysiędze wierności do wikingowej bogini Skuld... no i umierały. Skuld tylko wybierała je spośród umierających. Muzyka cały czas dudniła, gdy zeszła na parter. Mogła już słyszeć Wrony nad sobą. Suki były głośne. Głośne, denerwujące, i były sukami, ale nie mogła sobie wyobrazić, życia bez nich. Ściągnęła wełniane rękawy i rzuciła je na stos przy drzwiach wyjściowych. Neecy minęła dwóch bramkarzy Shifters. Wilki prawdopodobnie, ale nie była pewna i miała to gdzie. Dla niej wszyscy oni wszyscy to były tylko nieznośne psy lub koty. Przechodząc koło nich poklepała ich po dużych klatach, kochając to jak się wzdrygnęli. Ale Janelle nie była taka jak ona, kolejny uliczny dzieciak jak ona. Janelle poczekała aż wejdzie pomiędzy tych dwóch dużych ochroniarzy i wówczas wyciągnęła swoje skrzydła na prawie sześć stóp, uderzając obu mężczyzn w twarz. Ich śmiech, teraz stał się histeryczny. Ludzie Shifters naprawdę nienawidzili, kiedy były gdzieś w ich okolicy. Neecy weszła do głównej i ta cała wybuchła okrzykami. Były tam nie tylko Wrony z Jersy, ale także i Wrony z Alabamy, które były przejazdem przez miasto, kierując się do Philly. No i dlatego teraz była impreza. Chociaż, tak właściwie to Wrony teraz nie miały powodu by imprezować, ale dla Wron z Alabamy, po prostu musiały. Raz nawet urządziły imprezę dla Neecy, kiedy ta dostała "B" z geometrii. Matematyka była jej zmorą, więc to wydawało się słuszne. "Dobrze, dobrze, dobrze. Kuzynki przybyły do miasta. "

Serena, lider Wron z Bamy, przytuliła ją od tyłu. Butelka tequili w jednej ręce i puszka z piwem w drugiej, Serena żyła imprezami i nie miała nic przeciwko piciu na imprezach. "Kochaniutka! Jak się masz? " Neecy odwróciła się, schyliła i objęła kobietę. Ponieważ Neecy przyszła sześćdziesiąta pierwsza to ona musiała dotrzeć do wszystkich by ich uściskać. "Serena. Cieszę się, że wpadłyście dziś wieczorem. "Nienawidziła przekrzykiwania muzyki, była najwyraźniej starej daty, bo pragnienie do imprezowania zmniejszało się z każdym dniem. "Wiesz, jaka jest jedyna rzecz, której nauczyłam się w swoim życiu, kochanie, to, to, aby nigdy nie przegapić imprez z Wronami z Jersey". "Tak, ale jest mi po prostu przykro, że nie możecie zostać dłużej. " Serena objęła ramiona Neecy i pociągnął ją w stronę baru. "Tak, ja też żałuję, ale dziewczyny z Philly już na nas czekają. A powiem ci, że te suki są nieznośne. " Pchając Neecy do baru, Serena zaczęła wymachiwać swoimi butelkami "Barman! Butelka rosyjskiej wódki dla tej małej praworządnej pani. " "Nie, nie, nie” Neecy pokręciła głową na barmana. "Butelka piwa. Tylko tego potrzebuje". "Co to jest za napój?" "Jedyny taki, który, miejmy nadzieję, utrzyma mnie z daleka od rynsztoka... w przeciwieństwie do ostatniego razu, gdy byłyście w mieście."

Yagera zazgrzytał zębami, gdy jedna z Walkirii, jakaś Shawna, delikatnie wmasowywała maść w jego zmasakrowane ciało. Cholerna kobieta i jej furia. Nie miała żadnych skrupułów, pakując go w to gówno i zwołując te swoje cholerne ptaki. Według legendy, Skuld obdarzyła wszystkie swoje wojowniczki w kilka rzeczy. Siłę, szybkość, skrzydła i szpony. Ale niektóre z nich otrzymały specjalne umiejętności, coś, co należało tylko do nich. Dla Neecy była to zdolność do przywoływania stada wron i kruków, by były na jej rozkazy. Obawiały się tego wszystkie nordyckie klany na całym obszarze Trójpaństwa, bo jej ptaki były bezlitosne, brutalne i wierne bardziej, niż wszystko, co Yager kiedykolwiek widział.

A one nie latały na południe dla tych ptaków. Znosiły chłód, by były blisko niej. Trochę jak sam Yager. "Czy to ja czy to ta kobieta, która naprawdę cię nienawidzi?" Spojrzał na Mike'a Molińskiego, który w jakiś sposób był dla niego jak młodszy brat, którego nigdy nie miał... i właśnie, zaczął sobie zdawać sprawę, że nigdy nie chciał. "Dlaczego prowadzimy tę rozmowę?" "Ponieważ sobie z nią nie radzisz. A mogę to zrobić za ciebie. " Nie ma mowy, żeby pozwolił by Mike był blisko niej. Po pierwsze... Bo Neecy naprawdę wbije tego idiotę w ziemię. Mike może i był wytrzymały, może i był silniejszy niż większość Wron, ale i Gromada i w szczególności Neecy wykraczała poza jego siły z przebiegłością i złem. No i drugi powód... taaak, nie chce nikogo innego dotykającego jej, a już najmniej kogoś z prawdziwym penisem. To nie byłby pierwszy raz, gdyby ktoś z Wron i Kruków był razem. Niektórzy robili to dla zabawy, tak na jedną noc, na stojaka lub na randkach a inni żenili się i mieli dzieci. To nie było nic wielkiego. W rzeczywistości, to nawet miało sens, obie grupy miały duże czarne skrzydła, obie grupy były wojownikami nordyckich bogowi. Co prawda, Odinowi nie bardzo się to podobało. Lubił, gdy jego wojownicy "nie rozcieńczalni krwi” Purpurowej Nordyckiej Krwi. Jego bóg może i był tak zły, jak sycylijska mafia. "Poradzę sobie z nią." "Nie, chyba, że naprawdę zaczniesz ją krzywdzić, a nie wierzę w to, że ona zada tobie jakieś ciosy, w przeciwieństwie do ciebie. " Zadał dużo ciosów. Nie mógł się powstrzymać. Poza tym, Gromada nie była ich wrogiem. Raz na jakiś może i kończyli po przeciwnych stronach, ale to było zależne od bogów. Jego agresja w stosunku do Neecy, mogła być odreagowana tylko w naturze. Oznaczało to, że wszystkie chwyty są dozwolone, i że byłaby to brzydka i brutalna walka, której jednak chciałby uniknąć. Zwłaszcza, gdy ta walka była ostatnią rzeczą, jaką miał na myśli, kiedy przychodził do niej. Trochę obijania może, ale nigdy nie walkę. Chichocząc do siebie, Yager odepchnął ręce kobiety od swojego żebra. "Jak ma na imię? Ręce kobiety skończyły opatrywanie jego ran i teraz po prostu na nim leżały. Ale nie obchodziło go to. Ostatnio, żadna kobieta go nie interesowała, poza Neecy Lawrence. Yager pamiętał, kiedy po raz pierwszy ją zobaczył. Oboje mieli po szesnaście lat, Skuld właśnie wezwała ją do Gromady. On zaś towarzyszył jednemu ze Starszych

Kruków do Ptasiego Domu by spotkać się z ich przywódcą. Nieznajoma, mała kobieta nazywała się Mitzy i gdy rozmowa dotknęła rzeczy, na które uważali, że Yager jest za młody, wysłali go na zwiedzanie domu. Natknął się Neecy na podwórku. Neecy nie urodziła się ze skrzydłami, nie miała o nich absolutnie żadnego pojęcia, nie wiedziała co z nimi zrobić. Obserwował ją jak podskakiwała w kółko, próbując się wznieść. Była coraz bardziej sfrustrowana niepowodzeniami, a potem kichnęła, jej skrzydła rozłożyły się, złapały wiatr, a następną rzeczą, którą zobaczył była ona uwięziona na dachu. Yager, był pewien, że na pewno będzie wdzięczna za pomoc... ale ona nie była. Popełnił błąd, gdy nagle "pojawił się" na dachu obok niej. Kruki mogą czasami poruszać się tak szybko, że ludzie często nawet nie są w stanie ich zobaczyć, dopóki nie są tuż przed nimi. I to wszystko, co się wówczas zdarzyło z Neecy. Powiedział tylko "cześć", gdy ona krzyknęła i kopnęła go w twarz. Złamała mu nos i zrzuciła z dachu. Wylądował przed Starszą, wśród swoich towarzyszy, krwawiąc i próbując nie płakać. Jeżeli naprawdę nie chciałeś cierpieć, to nigdy nie płakałeś przy Starszych. Od tamtej pory, nigdy tak naprawdę nie przestał o niej myśleć. Razem chodzili do Caltech i MIT, widział ją kilka razy w roku na wspólny Krukowo-Wronowych zajęciach z Walkiriami i szczerze mówiąc, ona nigdy nie wydawała się nim zbyt zainteresowana, ale był wtedy zbyt młody, by się tym przejmować. Dopiero w tym roku został szefem Kruków New York-New Jersey, gdy jego mentor i przywódca zmarł nagle. I to wszystko zmieniło no i jeszcze spadła na niego Neecy Lawrence, bogini sexu i jego mokrych snów. Przyjęcie berła dowodzenia nad Krukami oznaczało tatuaż Odyna na jego karku, przy widowni wypełnionej po brzegi Krukami z całego świata, walkiriami oraz Wronami. Wypalanie nie było przyjemne, ale Yager nie mógł wykazywać żadnych oznak bólu. Nie mógł nawet drgnąć, jeżeli miał poprowadzić Kruki. Musiał pokazać i Odinowi i im, że mógł znieść ból, że tak w rzeczywistości to było tylko przywitanie go, bo tak naprawdę to był typowy wikingowy zwyczaj, który nie zmienił się w ciągu ostatniego tysiąca lat. Kiedy zakończyło się znakowanie, jedna z pierwszych siedmiu prawdziwych i nieśmiertelnych Walkirii, która miała prawo nazywać Odina "tatą", zaprezentowała Yagera zgromadzonej publiczności, jako nowego przywódcę Kruków. Stanął przed przedstawicielami wszystkich trzech klanów wojowników i zaczął wygłaszać przemówienie, które kosztowało go wiele godzin układania, kunsztu, dopieszczania i prób, gdy nagle ją zobaczył. Stała sobie oparta o ścianę i patrzyła na tłum znudzonymi oczami. Nancy miała na sobie małą czarną sukienkę i trzy-calowe szpilki. Na ten widok, nagle w połowie przemówienia, przy wojownikach Odina, zaniemówił. Nie mógł oderwać od niej oczu. Trwało to tak długo, że Mike musiał

trzepnąć go w jego skrzydła, by ten się ponownie skupił i wygłosił resztę przemówienia. Ale nie mógł powstrzymać się od marzenia o niej, od wizji, która go oświeciła i była czystsza niż cokolwiek, co widział do tej pory. Wizja nagiej Neecy Lawrence zaplątanej w białe prześcieradła na łóżku, w pełni wypieprzonej i pięknej, szepczącej przez sen jego imię. Ta prosta wizja była, jak dotąd, najbardziej erotyczną rzeczą, jaką kiedykolwiek widział w swoim życiu i był bardzo zdeterminowany, aby to stało się rzeczywistością, jego i jej. Był tylko jeden problem. Neecy traktowali go jak jakiegoś białego i bogatego śmiecia, a jedyną rzeczą, której żałowała było to, że nie może uciec od niego dość szybko. To doprowadzało go do szaleństwa. Ona doprowadzała go do szaleństwa. Małe, białe dłonie zaczęły pieścić jego ramiona. Yager delikatnie odsunął je. "Dzięki... Egee... Shawna." Albo jakoś tak … "Kiedy tylko zechcesz". Dała z intrygującym uśmiechem i wyszła z pokoju. Mike pokręcił głową. "Co się z nią jest nie tak?" "Nic. Ona jest idealna. Znakomita. "Nic dziwnego. Odin, znany ze swoich rządz, nigdy nie brał brzydkich śmiertelnych Walkirii. Lubił jak jego kobiety były piękne i z dużymi cyckami. Jednak od pewnej strasznej nocy, gdy Odwin wziął paru z nich do lokalnego nocnego klubu ze striptizem, podczas odwiedzin Mountain Creek, zmieniło się to w ruski film Meyera. Yagera nadal obchodziły duże cycki Shaway, ale nie wtedy, kiedy mógł nadal czuć kształtne piersi Neecy w swoich dłoniach. Przypadek, który doprowadził go do ekstazy. Wstał, pozwalając by jego skrzydła rozwinęły się, rozciągnął je, potrząsnął nimi i złożył je z powrotem. Teraz były ukryte za jego plecami i mięśniami. Tylko mały znak zdradzał ze tam były, jak dwie długie blizny na plecach, wzdłuż kręgosłupa. "Idę do domu." Mike patrzył na niego, jak zakładał świeżą koszulkę. "Słuchaj, jeśli potrzebujesz odreagować to mogę pokazać ci kilka przychylnych dziewczyn z mojej starej dzielnicy. " Yager westchnął. "Nie zmuszaj mnie żebym ci przyłożył”. "Nie, ale jestem jedynym, który będzie z tobą szczery. Masz Walkirie próbujące dobrać się do ciebie, a ty interesujesz się jakąś Wroną. Toć to te same ptaszyska, które były w filmie "Omen".

"Tak właściwie to były kruki, idioto". Przedtem Yager mógł wyjść albo skręcać kark Mikea w precelka, ale teraz do pokoju wszedł jego drugi dowódca. "To wygląda na ciekawą rozmowę." Tye Ulrich był jego najlepszym przyjacielem i był małomówny, i to dlatego był najlepszym przyjacielem Yagera. Miał już dość gadania Mike'a. "Tak?" "Zostaliśmy zaproszeni do miasta na imprezę. " Yager wzruszył ramionami w skórzanej kurtce. "Nie jestem w nastroju... co to kurwa jest?" Wyciągnął prezerwatywy z kieszeni, a jego oczy natychmiast spoczęły na Miku. "No, co? Ja jestem dobrym przyjacielem i mam nadzieję że uda ci się kogoś przelecieć przed końcem następnego millennium ". Wzdychając Yager wepchnął prezerwatywy do kieszeni. Tye uniósł brew. "Jeśli je wrzucisz, to on umieścić ich więcej i to na widoku " Mike skinął głową. "On ma rację." "Jakkolwiek". Tye kontynuował: "Tak czy inaczej, wydaje mi się, że Wrony z Bamy są w naszym mieście i nasze dziewczyny urządziły im przyjęcie w jakimś klubie Shifter". Głowa Yager podskoczyła, a Mike wypuścił jęk irytacji. "No i myślałem," Tye kontynuował: "Tak naprawdę, to nie powinniśmy pozwolić, by nasze kuzynki z innego kraju nie zostały ładnie przywitane przez Kruki, gdy odwiedzają nasze miasto, prawda?". Wzruszając ramionami z ogromnym uśmiechem, Yager szybko się zgodził. "Byłoby to wręcz niegrzeczne." "Dokładnie".

Neecy siedziała przy barze i patrzyła na swoje dziewczęta. Jedna rzecz jest zawsze taka sama – Wrony nie mogły być na przeciętnej imprezie. Neecy zerknęła na dwie siedemnastoletnie Wrony i ich piwo. Głupi Shifter, drań nawet nie sprawdził ich dowodów. Uderzyła pięścią, powodując, że dwie dziewczyny podskoczyły. "Nawet o tym nie myślcie, moje panie." Przewróciły oczyma i zajęczały, po czym skierowały się z powrotem na parkiet. Skinęła na jedną ze starszych Wron, ruszającą w noc "Weź je do domu." Chichocząc odpowiedziała, "Masz to". Młode, które wchodziły do Gromady, od razu dowiadywały się, że będą trzymane przez Neecy mocno za krótką smycz aż skończą osiemnastkę, a picie to dopiero od dwudziestu jeden lat. I żadnych narkotyków, nigdy. Ponieważ nie można opuścić Wron, no wyjątkiem jest śmierć i nie ma innej alternatywy. A gdy młodzi wymknęli się spod kontroli to był taki jeden starszy, brutalny Kruk od bicia. Wrony nienawidziły nawet myśli o tym rodzaju happeningu i albo słuchały nakazów lub ukrywały swoje wybryki naprawdę dobrze. "Okay, Neecy. Powiedz mi coś”. Neecy odwróciła się i zobaczyła Janelle siedzącą obok niej. "Arri Chang. " "Co z nią?" "Wyjaśnij mi jeszcze raz, dlaczego marnuję swój czas i próbuje trenować tego Maluszka?" "Bo ci kazałam." Jeśli Janelle miałaby szczęście, to mogłaby zostać jej zastępcą w jeden dzień. Ale ona nigdy nie poprowadzi Wron. I to nie dlatego, że zadawała pytania, a ponieważ zadawała je, jak i tak znała odpowiedz. Skuld nienawidziła tego. "Daj mi spokój, Neecy. Ona się mnie boi, nie może ze mną walczyć, jedynym wyjściem jest założenie papierowej torby". "Ona nie boi się ciebie." "Ona ukryła się przede mną, a kiedy wyśledziłam ją i zabrałam do sali szkoleniowej, kuliła się. "Janelle westchnęła i jej blond loki zakryły jej twarz. "To zaczyna wpędzać mnie w kompleksy. Czuję się jak gigantyczny ogr ".

Janelle nie była tak wysoka jak Neecy, ale była szersza i silniejsza. Była dużą kobietą i Nancy wiedziała, że to wpłynęło na jej samoświadomość. „Nie jesteś olbrzymim ogrem. Ona jest po prostu nowa. " "Ona jest z nami od dwóch lat." Neecy skrzywiła się. Janelle była w porządku, a nie znała jeszcze całej historii. Było dużo dziwnych rzeczy związanych z Arri, ale to jednak nie było do dyskusji, podczas imprezy. "Słuchaj, nie będę o tym dzisiaj rozmawiała. A ty możesz tu siedzieć i świrować...” Neecy zsunęła się ze stołka. "Albo możesz spróbować z tym żyć w tym fantastycznym świecie wokół ciebie i zatańczyć mną." Janelle wstała powoli. "Wiem, że to nie wyzwanie bezpośrednio... do mnie, prawda?." "Dawaj, kochanie". Neecy mogła bawić się sama na parkiecie, ale Janelle tańczyła na ulicy dla pieniędzy, kiedy Skuld ją zabrała. W rzeczywistości, w niektórych starych rapowych i reggae wideoklipach, można było zobaczyć Janelle w tle. Czasami to była jedyna biała dziewczyna w całym nagraniu. Mimo to, to było wciąż zabawne i popieprzone robić to z nią. "Och, to jest to, Lawrence. Twoja dupa jest moja ". Katie zbliżyła się do nich z drinkiem z parasolką w ręce. "Co się dzieje?" "Neece właśnie mnie wyzwała." "Co?" Katie nagle wdrapała się na bar, ku głębokiej irytacji Shifters.. "Hej!" Jej donośny głos przeleciał przez pokój prosto do DJ’a. Muzyka natychmiast zamilkła. "Mamy wyzwanie, panie! " Neecy potrząsnęła głową, Wrony zaczęły wiwatować i zrobiły przestrzeń na parkiecie dla niej i Janelle. Tańcząc, Janelle odwróciła się i ruszyła do tyłu, a następnie wskazała obiema rękami na Neecy by ta podążała za nią. „Dalej, suko. Pieprzysz same głupoty. Zobaczmy, co tak naprawdę potrafisz. " Przewracając oczami, Neecy podążyła za nią. Szczerze mówiąc, zniesie to całe gówno, aby tylko odwrócić uwagę jej zespołu od potencjalnego koszmaru Arri Chang.

Derrick nienawidził imprez Wron. Te suki niepokoiły go. One przyprawiały o ciarki wszystkich Shifters. Te kobiety umarły, a bogini ożywiła je z powrotem. Ożywiła... zmienione. Shifters urodziły się na swój sposób. Kruki były świrnięte, chociaż nie mogły przemieniać się w gówno, bo posiadali te głupie skrzydła. Wrony, jednak obudziły się ze śmierci i nagle miały skrzydła. Nie były one nieśmiertelne lub nieumarłe, były po prostu zbieraniną ze skrzydłami, ze wzmocniona siłą i odpornością i naprawdę niezdrową żądzą krwi. Tak jak Shifters, Wrony wciąż były ludźmi... w pewnym sensie. Mogły rozmnażać się, starzeć i umierać. Ale nic z tego nie czyniło je lepszymi. Mimo tego, że to wszystko było prawdą to jednak na niektóre z nich, nie było złe patrzeć. Jedna z tych ładniejszych zamachała mu dwudziestką przed twarzą. "Jeszcze jedną." I podniosła butelkę drogiego, importowanego piwa. Derrick poszedł wziąć jedną z lodówki za barem, ale okazało się, że ten jest pusty. Mniej niż pięć minut temu, miał tam co najmniej trzydzieści butelek, ponieważ Wrony naprawdę je lubiły. Powąchał nosem powietrze, ale poczuł ludzi. Kolejny powód, dla którego Shifters nie lubili Wron i Kruków. Pachnieli jak normalni ludzie. Po prostu pachnęli jak ludzie, którzy spali na puchowych poduszkach. Spojrzał na parkiet, ale Wrony nadal stały rządkiem i obserwowały faworyta disco. Wtedy kątem oka zobaczył ruch i głowa Derrick odwróciła się. Dostrzegł ich na balkonie, który otaczał parkiet. Kruki, ich fioletowo-czarne skrzydła mieniące się w klubowych światłach stroboskopowych. Prawie wszyscy z nich mieli po jednym z zaginionych piw i w milczeniu obserwowali Wrony. Jak przeszli obok niego, nie miał pojęcia. I, szczerze mówiąc, nigdy nie chciał się tego dowiedzieć.

"Uwielbiam patrzeć jak kobiety tańczą." Yager i Tye spojrzeli z zaskoczeniem na Mike'a, który stał pomiędzy nimi. To było takie niewinne i czyste, a on nie mówił takich rzeczy. "To sprawia, że ich cycki podskakują". Przewracając oczyma, Yager i Tye ponownie spojrzeli na tańczące kobiety. Tak. Yager też lubił patrzeć jak Neecy tańczy. Uwielbiał też jej zachowanie, gdy była sama z Gromadą. Jak się śmiała, żartowała i dobrze bawiła ze swoimi siostrami.

Chciał częściej widzieć jak to robi, chciałby aby uśmiechała się tak samo do niego jak do swoich tak przyjaciół. "No, więc jak, idziemy tam zabawić się z nimi? Czy będziemy tak siedzieli i patrzyli banda maniaków? "zapytał Mike. Tye wzruszył ramionami. "Lubię na nie patrzeć." "Taaak. A to ma pewnie coś wspólnego z tą wielką dziewczyną " odgadł Mike. Yager uniósł brwi ze zdziwienia. "Chcesz zapytać, z którą dziewczyną?" Ponownie odezwał się Mike. "Mój łatwy do przewidzenia kolego, z Janelle." Yager postanowił mieć to w dupie, tak długo jak nie wciągali w to Nenccy. "Uważam ją... za interesującą." Tye nigdy nie mówił zbyt wiele, ale to co powiedział było już naprawdę bardzo niewinne, ale Yager znał już go wystarczająco długo, aby wiedzieć, że "interesująca" znaczy w jego przypadku "niezły kawałek dupy i nie mogę się już doczekać, by ją przelecieć. " "Rozumiem, i to zwłaszcza po obejrzeniu jej tańca, że ona jest naprawdę." "Tak. Taniec. Cokolwiek ". Mike westchnął. "Nie rozumiem was, są na tym świecie dużo lepsze i piękniejsze kobiety, a jeżeli nie, to na pewno mniej wymagające. Raz widziałem jak Janelle wyrwała człowiekowi serce... i ogóle się tym nie przejęła. " Mike objął rękami obu mężczyzn. "Moi panowie, uważam, że nasi chłopcy powinni spędzić ze mną trochę nocy, tak bym mógł im pokazać parę naprawdę gorących i bardzo uczynnych super modelek. " Mike był dużym facetem, ale wciąż, Yager i Tye nad nim górowali, tak jak nad wszystkimi wokoło. Spojrzeli na siebie, uśmiechnęli się i z całej siły walnęli mężczyznę, rozłożyli skrzydła i zrzucili go z balkonu. Wrony, tak jak i wszystkie inne zwierzęta, które posiadały skrzydła, wyczuły jego lecące ciało i szybko usunęły się z drogi. A gdy Mike uderzył o podłogę, kobiety spojrzały na niego a później przeniosły wzrok do góry, na nich. Przez kilka długich sekund, patrzyły po prostu na Kruki, ale po chwili je to znudziło i wróciły do tańca. Cóż, tak właściwie to wszyscy wrócili do tańca za wyjątkiem Neecy. Stała z rękami na biodrach i wpatrywała się w Yagera. Uśmiechnął się i puścił do niej oczko. Przewróciła oczami z irytacją i zeszła z parkietu. "Dobra, która z was, głupie suki, zaprosiła Kruki na imprezę? " Janelle, Connie i Katie spojrzały na siebie i wzruszyły ramionami. "Zadałam pytanie."

"My nikogo nie zapraszałyśmy." "Dobrze, to, komu powiedziałyście, żeby ich zaprosił?" Odpowiedział jej tylko uśmiech. Spokojnie, "I wiedziałyście, że to jest najlepsza droga żeby mnie wkurwić, tak?" Katie uniosła ręce do twarzy w udawanym przestrachu. "Rany, Neece, zapanuj nad gniewem! " Connie zaczęła się śmiać, a Janelle tylko wzruszyła ramionami. "Uuuu, więc Kruki są tutaj? Zawsze uważałam, że to idealne rozwiązanie, by Kruki były blisko i po naszej stronie. " "Nie jest to oczywiście łatwe, gdy próbujemy zabić ich przywódcę, „ mruknęła Connie. Katie zachichotała. "Nie mogłam uwierzyć, że wezwałaś te swoje cholerne ptaki." Neecy zostawiła te trzy kobiety, zanim naprawdę mogłaby stracić panowanie nad sobą. Poza tym, była już na tym przyjęciu od kilku godzin i miała za sobą dwa piwa i tequile. Nadszedł czas, by odejść. No i jeszcze musiała spotkać się z Didi i powiedzieć jej o porażce z runami. Wyszła zza rogu i uderzyła w solidną płytę betonu, znaną również, jako klatka piersiowa Yagera. "Hej, Neecy". Neecy spojrzała w górę na Yagera. Nie było zbyt wielu ludzi na tej plancie, przy których czuła się mała, ale niestety Yager był zdecydowanie jednym z nich. No i znowu ‘gapił się’ na nią. I to nie tak jak ludzie zwykle na nią patrzyli, nie tak jak jej ostatni chłopacy, z odrobiną strachu i respektem. Nie, on gapił się na nią jak na coś pięknego i tak niesamowitego, jak nic, co widział do tej pory. Nienawidziła tego spojrzenia, oszołamiało ja i czyniło mokrą. A Neecy Lawrence nie lubiła być podniecona. "Yager." Przesunęła się krok w bok, by go minąć i on też zrobił krok, mały krok, ale ten mężczyzna był tak ogromny, że teraz ją zablokował. "Więc, co robisz dziś wieczorem?" I czasami, ten mężczyzna zadawał jej najgłupsze pytania.

"Nic". Boże, Yager był wspaniały. Naprawdę, po prostu wspaniały. Miał jasnobrązowe włosy sięgające mu do ramion, wyglądały tak, jakby ich nigdy nikt nie czesał. Miał wnikliwe szare oczy, które teraz spoglądały na nią, poważne i napalone. W jego twarzy było widać cechy rasy nordyckiej, z dobrze wyrzeźbionymi kośćmi policzkowymi i boleśnie mocnymi szczekami, co jej pięści mogą potwierdzić. Jego bary całkowicie ją onieśmielały, ale musiały być takie wielkie, aby utrzymać jego duży kark. Całe jego ciało było jednym arkuszem czystych mięśni, falujących i napiętych. Tak, ten człowiek rzeczywiście był od niej większy. "Chcesz się napić?" Neecy zassała oddech, i już miała mu powiedzieć, że nie chce się napić i ma zabierać te swoje cholernie i przepiękne oczy z niej, gdy usłyszała chichot za sobą. Wiedziała, że to była jej drużyna. W bitwie, one podążały za nią, gotowe na każdy jej rozkaz i to bez żadnych pytań. Ale gdy miały czas wolny, to już inna sprawa, były jak jej najprawdziwsza rodzina... i zdała sobie sprawę, że nigdy nie chciała mieć rodzeństwa. Głównie, dlatego, że były jak cierń w tyłku. Przesunęła swoje kolano, tak, aby mieć łatwiejszy dostęp do kabury, którą miała na łydce. Odwróciła się i rzuciła jednym ze śmiercionośnych ostrzy. Kobiety uchyliły się mu z drogi i ostra stal wbiła się w ścianę, tuż za miejscem gdzie stały. Yager odchrząknął i powoli przeszedł koło niej. Wyciągnął nóż ze ściany i oddał go Neecy. "Czyżbyś była trochę nerwowa, Lawrence?" Złośliwie zapytał. "Zamknij się, Yager." I wsunęła ostrze z powrotem do kabury, ale głowę miała pochyloną, tak, aby nie zobaczył jej uśmiechu, niestety jednak nie była w stanie powstrzymać chichotu. "Naprawdę musisz iść?" Jezu i znowu ten głos! Miała mokre sny z tym głosem w roli głównej, zwłaszcza jeszcze, gdy miał tą chrypkę i cień tęsknoty. "Tak, muszę powiedzieć Didi, że masz coś, po co nas wysłała Skuld. A następnie Skuld wyzwie Odyna na potyczkę". Spojrzała na niego. "Ale oczywiście możesz mi to jeszcze oddać." Uśmiechnął się a jej zwinęły się palce u stóp. "Cholera. Gdybym tylko był takim typem faceta, który wykorzystuję wszystko i wszystkich dla swoich korzyści. " Tak, ale nie był. Yager był miły, prawy, dobry, prawdopodobnie jeden z ostatnich takich na świecie, wielki, głupi, wspaniały i miły facet.

Ale Neecy musiała być mądrzejsza, dla swojego własnego dobra. Kiedyś sprzedawała prochy i dostała sześć kul prosto w klatkę piersiową. Była ścierwem i draniem, takim samym jak ci, których teraz likwidowała z tego wszechświata. Ona nie była miła. Ona nie była dobra. I dostała dokładnie to, na co zasłużyła – śmierć. A teraz, codziennie dziękowała Skuld za drugą szansę i zrobi wszystko, aby być lepszą, nawet jeżeli miałoby by jej to zająć resztę życia. ‘Cóż, nie, nie jesteś, więc równie dobrze możesz się już do tego przyzwyczaić. I przestań się tak na mnie gapić. " Zmarszczył brwi w niezrozumieniu „To znaczy jak?" Neecy pokręciła głową. "Dobra, zapomnij o tym". Minęła go i skierowała się w stronę dachu i domu.

Rozdział 3

Wielu ludzi na świecie, miało to szczęście, i byli delikatnie budzeni w niedzielny poranek, przez słodki pocałunek w policzek albo mięciutki uścisk, ale nie Neecy, nie ta została wyrwana ze snu i wyrzucona z łóżka przez liderkę Gromady Jersey. "Obudź się i wstawaj, słoneczko”. Neecy wiedziała, że powinna wrócić do swojego mieszkania na noc, ale zamiast tego przyleciała do głównej siedziby Ptaków. Miała głupią nadzieję, że uda jej się złapać Didi, zanim ta pójdzie spać. Ale nie zdążyła i teraz musiała brać udział, w tym wspaniałym, niedzielnym przedpołudniu Gromady. A może zaspała? Pomyślała i spojrzała na zegar na stoliku nocnym. Była zaledwie dziesiąta ... w niedzielę! "Za co to było?" "Gdzie to jest?" Neecy spojrzała w twarz Didi Gowan. Była ona ponad dziesięć lat starsza od Neecy ale wciąż wyglądała świetnie. Ludzie, ledwie już zauważali poszarpaną bliznę na dole jej szyi, pamiątkę po brutalnych znajomych jej pierwszego męża i tym co przywiodło ją do Skuld. Nie, on jej nie pociął, ale mężczyźni, którzy chcieli zmusić go, aby spłacił swój hazardowy dług. Didi była pierwszym człowiekiem, którego zobaczyła Neecy, kiedy obudziła się po śmierci. A nie zdarza się zbyt często, aby po obudzeniu, koło twojego łóżka stała czarna kobieta ze skrzydłami wyrastającymi z jej pleców. „Witaj na naszym przyjęciu, dziecko," powiedziała wtedy z uśmiechem. I siedemnaście lat później, Didi nadal nazywa ją "dzieckiem." "Gdzie są runy?" Neecy usiadła i westchnęła odsuwając zbyt długą grzywkę z oczu. Naprawdę musiała ją ściąć, ale cały czas odwlekała to. Siedzenie w salonie kosmetycznym nie zajmowało zbyt wysokiego miejsca w jej rankingu spraw do załatwienia. "Yager je ma." "Znowu? Oj, straciłaś kopa, dziecko. " "Nie, nie straciłam". Traciła rozum, a przynajmniej tak było, i to za każdym razem, kiedy była koło niego - Wilhelma "Ciernia w dupie" Yagera. Didi podeszła do krzesła, odwróciła je prosto i usiadła. Miała na sobie wszystko co było wymagane, czarne dżinsy i T-shirt. Tak właściwie, to te rzeczy i jej drugi mąż, Harry, to były jedyne "New Yorkowe rzeczy" które ona akceptowała. Wszyscy

wiedzieli, że Didi nienawidziła wschodniego wybrzeża. Co prawda, Neecy urodziła się w jednym z tych stanów, ale tak właściwie to nigdy tam nie była, bo nie było tam wystarczająco dużo mniejszości, aby mogła czuć się komfortowo. A Didi przyjechała do Nowego Jorku tylko z powodu swojego pierwszego męża, a odkąd umarła była w Gromadzie z Jersey. Nie to, że Didi zmieniła swoje poglądy, to właśnie jej poglądy południowej i środkowozachodniej Wrony, były tym co ruszyło jej tyłek z miasta. No to czas na pogawędkę, pomyślała Neecy. "Okay. Powiedz mi, co się stało. " "A co tu mówić? Złapałyśmy go i pojawiły się Kruki. " "I co?" "Nie ma żadnego " i " ". Neecy podniosła się i oparła z powrotem na łóżko. "W jednej sekundzie miałam go a w drugiej już nie, koniec historii". "Pozwoliłaś aby Yager wszedł między ciebie a cel?" "Nie, nie pozwoliłam dostać się Yagerowi między mną a te głupie runy. Dorwałam cel". Neecy zawsze zdobywała to co zaplanowała. Zawsze. "Czy Yager powiedział ci, po co mu są potrzebne?" "Nie, powiedział tylko, że Odyn wysłał go po nie, ale to staje się coraz bardziej powszechne. " "Co masz na myśli?" "To znaczy, że Kruki coś ukrywają i nikt z nas nie wie, dlaczego i po co. Czasami przychodzą, po to co my przyszłyśmy, ale w większości są tam po prostu aby "pomóc". Zrobiła cytat w powietrzu przy tym słowie. "To już trwa od jakiegoś roku. " "Ciekawe". Didi zamilkła i Neecy pozwoliła sobie na zamkniecie oczu, i prawie zasnęła, kiedy przez następne słowa Didi omal nie wypadła z łóżka. "Myślę, że już nadszedł czas, abyś przeprowadziła z Yagerem rozmowę na ten temat." Neecy zmusiła się do spokoju na zewnątrz, ale jej wnętrzności były właśnie rozrywane. "Że co?" "Czy mam ci przeliterować? A może powiesz tak dokładniej, to której części zdania nie zrozumiałaś? " Od kiedy do ich związku, wdarł się sarkazm?

"Dlaczego to ja mam rozmawiać z Yagerem? Czy to nie jest raczej ktoś na twoim poziomie?" "Lawrence, to nawet było pomysłowe". Cóż, była przecież zdesperowana. "Chodzi mi o to, że on jest przywódcą Kruków, a ty jesteś liderem Wron, więc rozumiesz, to przywódcy powinni rozmawiać, a nie ja, prawda? " Didi patrzyła na nią przez dłuższą chwilę i Neecy nawet uwierzyła, że może jednak ją przekonała, ale zamiast tego ona tylko pokręciła głową. "Wypierdalaj w tej chwili z nim porozmawiać, Lawrence. Musisz zacząć się z nim dogadywać. " Sfrustrowana i już bez żadnych argumentów powiedziała: „Dobra, zaraz znajdę dokładny adres jego biura i wybiorę się tam jutro, po porannych zajęciach. " "On nie ma biura, chociaż nie, tak właściwie to ma, w swoim mieszkaniu." Neecy zachwiała się i gdyby Didi nie przytrzymała jej krzesła runęła by na ziemię, jak długa. "Mam iść do jego mieszkania? Oszalałaś? " Neecy nigdy nie krzyczy, więc nie będzie krzyczeć. Nie straci nad sobą panowania. Nie zrobi tego, nie będzie raniła czy niszczyła, nie... Ale kiedy ostatnim razem przyszła do Yagera, to skończyło się tym, że czuła coś, czego nie odczuwała już od bardzo dawna... tak, wściekłość. I przebiegła dupa Didi nie sprawi tego, że tak będzie znowu , choćby przez sekundkę. "Czyżby malutka Neecy była napięta?" Neecy odchrząknęła. "Mam na myśli to... Nie jestem pewna, czy aby na pewno jest to dobry pomysł, bym szła do jego mieszkania." "'A co słonko, będziesz się z nim pieprzyć w korytarzu, Lawrence?" "Nie!" Didi uśmiechnęła się do niej a ona opadła z powrotem na łóżko. "Musisz sobie z tym poradzić, potrzebujesz tego, żeby być znowu sobą, Neece ". Didi wyglądała ostatnio na dość zmęczoną i Neecy nie była już taka pewna, czy bycie jej zastępcą to aby na pewno taki dobry pomysł, i że nie ma nikogo innego. No może

jest jeszcze Serena, którą kochała przecież, ale przy niej najprawdopodobniej wpadłaby w alkoholizm. Neecy przytaknęła. "Dobra, niech będzie, jak tam sobie chcesz ". "Już, już, Lawrence, tylko nie skacz z radości." Zakpiła Didi.

****** "Wstawajcie, wstawajcie, moje słoneczka!" Yager wyrwany ze snu tylko zmrużył oczy i to tylko po to aby uświadomić sobie, że ciężar, który czuł na swojej twarzy, to stopa. A dokładniej mówiąc, stopa Tyea. Nie, nigdy więcej nie będzie pił z wronami z Bama. Te panie były zbyt harcowe. Odpychając wielką stopę Tyea, ze swojej twarzy, usiadł i spojrzał na podłogę w salonie Mountain Creek, ich bezpiecznego domu i własności Kruków Trójpaństwa. Trzydzieści skacowanych Kruków zalegało na podłodze, wszyscy z wyjątkiem Mike'a. Ojciec Molińskiego był zaciekłym alkoholikiem, więc Mike nigdy nie brał nawet kropli alkoholu do ust, ale miał jednak wielką frajdę, upewniając się, żeby przypomnieć tym, którzy pili jakie gówno robili. "Dzień dobry, bracia moi!" radośnie krzyczał Mike. "Zgadnijcie, co zrobiłem." Uh-oh. "Zrobiłem śniadanie! Jajka po benedyktyńsku, i boczkiem i cebulą, jajka sadzone ... różne, różniste rodzaje ... " Zanim zdążył dokończyć zdanie, trzy kruki wybiegły z pokoju kierując się do łazienki, paru innych zajęczało i przewróciła się drugi bok, zaś reszta przykryła głowy poduszkami. "Przestań, Mike" Yager nakazał cicho. "Ale kiedy ja po prostu próbuję nakarmić moich braci." "Jesteś dupkiem", mruknął Tye i odwrócił się. "Oj, mój bracie, to było naprawdę ostre!" Mike schylił się jak w jego stronę poleciały poduszki. Yager powoli pokręcił głowa. Tak, Mike jest idiotą. Oczywiście Mike nie pił na imprezie, a Yager? Cóż, Yager pili. Dużo. Ledwie pamiętał jak dotarł się do domu. Ale udało mu się to, prawda? Tak, w końcu, mu się to udało. No i zobaczył jak Neecy rusza tą swoją wspaniałą dupą w rytm muzyki i jak bawi się z przyjaciółmi. To byłaby

połowa sukcesu, jak mógłby dołączyć do nich, ale i tak już dość dużo wygrał. Jak Neecy uciekła, pięć wron zagoniło go w róg, poiło alkoholem, a następnie przeprowadziły z nim ‘rozmowę’. Mówiły o tym, jak niesamowita jest Neecy i jak uparta. Tak właściwie to Janelle najlepiej to przedstawiła: "Ona zamieni twoje życie w piekło, każdy jeden dzień... ale uwierz mi, w końcu... będzie warto. "Następnie dała mu swój numer telefonu i powiedziała aby go użył jakby miał jakieś problemy. Ale prawda była taka, że jak by go użył, to ONE by go zabiły, wiedział jakie są wrony, ich lojalność była legendarna wśród wszystkich Klanów. Kiedy usłyszał oświadczenie Janelle o Neecy, ile ta jest warta, uśmiechnął się, i to zjednało mu wszystkie Wrony. Były naprawdę pod ważnieniem. One też chciały wszystkiego co najlepsze dla Neecy i, na szczęście, tak jak i on, uważały że Yager jest najlepszy dla Neecy. Oczywiście, teraz miał, już tylko jeden problem, przekonać jeszcze Neecy o tym fakcie, a bardziej upartej niewiasty niż ona, to on nigdy nie spotkał w swoim życiu. Nawet jeżeli w jej rysach nie było widać krwi wikingów, to jednak ta tam była. Ta kobieta mogła rozdawać pionki na szachownicy, mogła być dowódcą na wojnie i... hmm, no cóż, była. Mike podszedł do wielkich okien i rozsunął zasłony, wpuszczając promienie słoneczne, na co odpowiedziały mu jęki i przekleństwa, uwzględniające również jego przodków i sposób jego śmierci. "No, chłopaki! Spójrzcie jaki mamy piękny dzień! Radujmy się nim! " Yager wstał z podłogi. "Bierzcie tego dżentelmena". Zasłaniając oczy przedramieniem, przed ostrym światłem uśmiechnął się złośliwie, kiedy Mike został przyciśnięty do podłogi. Sam miał wielką ochotę i był gotów zadać mu kilka, dość brutalnych kopów.

***** Janelle MacKenna patrzyła na swojego lidera przy stole śniadaniowym. "Czy ty oszalała?" Neecy dalej tylko patrzyła na nią, nauczyła się tego ‘spojrzenia’ od Didi i to bardzo dobrze, ale musiała, inaczej nic by z nimi nie wywojowała, prawda? "Neece, ty naprawdę nie możesz mówić poważne." "Mówię bardzo poważnie, tak poważnie jak poważny jest atak serca." "Ale to jest naprawdę zły pomysł."

"To nie była moja decyzja. A teraz jest to rozkaz do wykonania, więc bez dyskusji, zrobisz to i już. Następnym razem idąc na polowanie zabierasz Arri.” Arri była słodkim maleństwem, z dziwnymi kolorami na swojej głowie, które ciągle się zmieniały i z bardzo dziwacznymi poglądami, ale niestety nie mogła być już dłużej traktowana jak figurka z chińskiej porcelany, bo nie przeżyje w ich świecie. Naprawdę, ta dziewczyna była niezłą zagwozdką. "Czy Skuld próbuje nas zabić?" Neecy spojrzała na Janelle znad szklanki skoku pomarańczowego. Ona w przeciwieństwie do Janelle, nigdy nie zakwestionowała rozkazów Skuld, i to dlatego ona była liderką a Janelle nią nie była. Do kuchni weszła Katie. "Dzień dobry, moje panie." Janelle najbardziej podobało się to, że jak nie znało się Katie, to nikomu nie przyszło by nawet do głowy, że ta kobieta jest w związku z dwoma, dużymi gliniarzami, którzy byli na jej rozkazy. Była Dominą ale bardzo dobrze to ukrywała. Janelle, co prawda uważała, coś takiego za trochę przerażającego, ale ta trójka była ze sobą od ośmiu lat i ich związek był bardziej szczęśliwy, niż wszystkie razem jakie ona miała. Większość mężczyzn z którymi ona się umawiała nie umiała poradzić sobie z taką kobietą jak ona. Kobietą, która bez mrugnięcia mogła skręć ich karki. Dlatego właśnie umawiała się tylko z kryminalistami albo niegrzecznymi motocyklistami. Tak właściwie to kryminaliści byli obecni w jej życiu od zawsze. Jej ojciec był irlandzkim gangsterem. I to on, Westie i wybory których dokonywał, doprowadziły do tego, że cała jej rodzina została zastrzelona... włączając w to ją. I, choć bardzo brakowało jej rodziców i dwóch starszych braci, kiedy bogini po nią przyszłą, odeszła z nią nie oglądając się w przeszłość. "Słyszałaś to?" Katie wlała sobie kawy do kubka i podeszła do stołu. "Słyszałam, co?" Spytała odsuwając krzesło i siadając na nim z delikatnie i z gracją. Chociaż, samo słowo ‘delikatnie’ nie wydawało się właściwe w stosunku do Janelle. Jej ojciec nazywał ją swoją "małą ciężarówką." "Następne zadanie... Arri idzie z nami." Katie zamrugała i spojrzała dużymi niebieskimi oczyma na Neecy. "Oh!" "Tak, prawda, więc przyzwyczaj się. " "Czy Connie już wie?" "Tak. Powiedziałam jej dziś rano, zanim wyszła z Fran. "

No tak, następna wspaniała para, Conne i Fran były razem od szesnastu lat. Nawet lesbijki miał więcej szczęścia od niej. "Czy aby na pewno jest to rozsądne?" "ONA jest, a wszystkie jesteśmy tutaj z JEJ powodu i ONA wierzy w Arri. Więc dajemy jej szansę. " Katie westchnęła. "Słuchaj, nie zrozum nas źle. Wszystkie uważamy, że Arri jest na swój sposób bardzo słodziutka, ale dziewczyna nie umie walczyć. " Teraz Neecy zaczęła robić się zła. Janelle wiedziała, że nie chciała już na ten temat rozmawiać, ale nie mogła odpuścić. Arri była jak słodka śmietanka w porównaniu z większością z ich Gromady. I wszyscy o tym wiedzieli. Miała dwadzieścia pięć lat i nigdy nie była na polowaniu, ale jeżeli chodziło o poszukiwanie idealnej kawy do ciasta na niedzielny lunch, to była niezastąpiona. Dla porównania, Janelle była na swoim pierwszym polowaniu po sześciu miesiącach od przybycia, a Neecy po trzech. I żadna nie miała skończonych nawet siedemnastu lat. Janelle odsunęła pusty talerz. "Sama wiesz, że jak ona nie będzie walczyła, to my będziemy ją chronić, a to może osłabić naszą walkę." Ponieważ Wrony zawsze się chroniły. Neecy wzięła głęboki oddech. "Słuchaj, weźmiemy ją i zobaczymy jak jej pójdzie. To wszystko, co zrobimy. I to ja będę za nią odpowiedzialna." Janelle prawie powiedziała: „Tak jak zawsze", ale powstrzymała się. Neecy wzięła Arri pod swoje skrzydła, jak tylko ta się pojawiła. I choć dużo ćwiczyła z Janelle, to jednak Neecy, która była zaledwie o rok od niej starsza, najbardziej się o nią troszczyła. Tak, lider ich zespołu na pewno kochał słabszych. "W porządku?" Spojrzała uważnie na obie kobiety. „Mam już umowę z Connie, ale potrzebuję też ciebie. " Janelle i Katie spojrzały na siebie. Teoretycznie wiedziały, że mogłyby argumentować w nieskończoność, ale i tak nie ruszyłyby z miejsca, więc po co? Skuld była lojalna wobec swoich żołnierzy, a jak chciałaś się z nią kłócić, to na własne ryzyko. Ich bogini nie można było wkurzać, naprawdę, naprawdę nie można było. "Dobrze," westchnęła Janelle. "Wchodzę w to" Katie wzruszył ramionami. "Dobra, niech będzie." Neecy wstała od stołu.

"Świetnie, dzięki dziewczyny. A teraz muszę wracać do miasta, bo mam jeszcze parę spraw do załatwienia na jutro. Oh! I nie powiedziałam jeszcze nic Arri, a muszę jej to powiedzieć osobiście." Tak muszę to zrobić sama i to bardzo sprytnie, bo nigdy nie można przewidzieć, co zrobi lub odpowie na to Arri. To naprawdę była dziwna dziewczynka. Gdy zostały same, Janelle popatrzyła na Katie. "Więc ... co o tym myślisz?" Katie pokręciła głową. "Mamy przesrane."

*****

Karl Waldgrave poczuł jak moc bogini przepływa przez niego. Pieszczota była jak kochanka liżąca jego fiuta. Przyszła do niego rok temu i opanowała jego sny i marzenia. Wiedziała kim był i mówiła jego językiem. Językiem Myśliwych. Dała mu cel, dzięki temu mógłby być dumny i miał co przekazać swoim wnukom. Przyjął jej ofertę bez wahania, a jej tak się to spodobało, że dała mu wszystko czego tylko chciał. A jak miał już pieniądze to dała mu też uczniów, łowców takich samych jak on sam. Najlepszych z najlepszych. "Jesteś już gotowy," szepnęła mu uwodzicielsko mu do ucha. "Jestem z ciebie taka dumna." Poczuł ulotny dotyk jej dłoni na swoim kogucie, a gdy ścisnęła piłeczki, a on zasapał. "Nie zatrzymuj się, dopóki ich wszystkich nie zabijesz, ale jedną przynieś mi żywą. " "Tak będzie. Nie zatrzymam się. Nie będę. " Jej usta całowały jego szyję a jej ostre zęby szarpnęły ucho. "Jak najpierw zabijesz ich lidera, to wszystko będzie prostsze, pójdzie łatwiej. Zabij ją pierwszą. " Skinął głową, a jej ręka dalej gładziła jego fiuta, góra dół, góra dół... "Ale nie lekceważ ich. Są lojalne wobec siebie, ona dobrze je wybrała. Rozumiesz? " Skinął ponowni, znajdując się na krawędzi orgazmu. "Dobrze, spraw żebym była z ciebie naprawdę dumna. " Doszedł od samych jej słów, zawsze tak było. Parę sekund później, obudził się na ołtarzu, nadal pochylając się nad ofiarą. Jego ręka była zaciśnięta, na penisie tak mocno, że aż krew nie dopływała. Spojrzał na otaczających go uczniów.

"Nadszedł czas".

Rozdział 4

Yager podniósł słuchawkę, wiedział, że to portier, i nie czekając, by usłyszeć, co tamten miał do powiedzenia, warknął do słuchawki: "Przyślij go." Rzucił ją i wrócił do łazienki by wziąć ręcznik. Mike, normalnie nie był aż tak wcześnie i to zwłaszcza w poniedziałki, ale zawsze musi być ten pierwszy raz, prawda? Owinął ręcznik wokół pasa i dokończył golenie. Nagle zadzwonił dzwonek przy drzwiach, Yager zmarszczył brwi, przecież Mike miał klucz. No tak, ten idiota prawdopodobnie go zgubił... znowu. Wytarł resztę kremu do golenia i podszedł do drzwi. "Nie mogę uwierzyć, że znowu zgubiłeś ten cholerny klucz, Moliński. " Otworzył drzwi i zamarł. W jego drzwiach, stała kobieta ubrana w prążkowaną dżinsową kurtkę, spodnie i czarny T-shirt, a na plecach, zaś miała skórzany plecak. Kobieta, przez którą spędził ponad godzinę pod prysznicem, masturbując się. "Neecy?" Patrzyła na niego z otwartymi ustami. A potem jej oczy zaczęły zjeżdżać po jego ciele w dół, zatrzymując się na ręczniku, zawiniętym wokół jego bioder. "To ja wrócę później!" Zajęło mu dobre trzydzieści sekund, zanim zdał sobie sprawę, że nie miał halucynacji, i że to naprawdę Neecy Lawrence, stała w jego drzwiach. Pobiegł za nią, doganiając ją dopiero pod windą, gdzie rozpaczliwie waliła w przyciski. "Neecy, poczekaj." "Tak, zejdę lepiej po schodach." "Jesteśmy na trzydziestym piętrze." "Dobra, pójdę na dach i polecę." Nie ma kurwa mowy, nie ucieknie od niego tak łatwo. A ona właśnie znalazła drzwi ewakuacyjne, przez które usiłowała się wydostać, kiedy chwycił jej nadgarstek. "Wiesz, to tak samo dobrze jak ja, nie możesz latać w środku dnia w Nowym Jorku, bo postrzelą cię w dupę. " Ich bogowie, pozwalali im latać tylko pod przykryciem nocy. W ciągu dnia, nie było o tym mowy. Yager zaczął ciągnąć ją z powrotem do swojego mieszkania i odniósł wrażenie, że choć nie kopała i nie krzyczała, to jednak naprawdę nie potrzebowała już wiele, aby przekroczyć tę granicę.

Gdy udało mu się już mieć ją w środku, zamknął drzwi i zakluczył, choć przez chwilkę miał wizję, jej jak wykręca śruby z okien. Zacisnął uchwyt na jej dłoni i pociągnął ją do kuchni. "Jaką chcesz kawę?" "Nie, ja nie piję kawy ". "No to może woda butelkowanej? Cola? Pepsi? " Zaproponowałby jej wódkę? Tequile? Całą roślinność z ogrodu? Wszystko, tylko żeby się zrelaksowała. Wszystko, tylko, aby została. "Nie dziękuję, nic nie chcę. I proszę, puścić mnie. " Yager zatrzymał się na środku kuchni i wziął głęboki oddech. Odwrócił się, ale nie uwolnił jej. "Nie mogę pozwolić ci odejść." Wpatrywała się w niego przez chwilę, a potem znów próbowała się wyrwać, by uciec od niego. "Muszę iść" „Nie przyszłaś przecież tutaj i to, aż z Jersey, aby powiedz mi, że musisz iść, prawda? Westchnęła i przestała na chwilkę walczyć. "Nie, tak właściwie, to przyszłam dowiedzieć się, kiedy skończymy być po przeciwnych stronach. " "Uuuu, nie wiedziałem, że kiedykolwiek byliśmy." Znowu próbowała wyszarpać swoją rękę. "Jesteśmy, i to za każdym razem, gdy stajesz między mną a moją ofiarą, wtedy właśnie do cholery jesteśmy po przeciwnych stronach. A teraz puszczaj! " Zrobił to, i to akurat w chwili, gdy ponownie się szarpnęła, no i jej własna, uwolniona ręka uderzyła ją w twarz. Yager skrzywił. "Przykro mi." Potarła lekko ranne oko i znowu westchnęła.

"Wiem, że faceci, tacy jak ty uważają, że polowanie nie są dla nas, czy coś w tym rodzaju... " "Hmmm, mylisz się." Jasnoczarne oczy zwęziły się. "Co?" "Chyba powinniśmy wyjaśnić sobie kilka rzeczy, Lawrence". Tak, pewnie, czy mogłaby go zabić? I czy udałoby jej się z tego wywinąć? Nie, nie udałoby się, portier spisał ją z dowodu. "Tak? Co na przykład?" "To co czuję do ciebie nie ma nic wspólnego z Odynem lub Skuld czy w ogóle z kimkolwiek poza tobą i mną, rozumiesz?" „Tobą i mną?" Co u diabła się dzieje? "Oszalałeś?" Zrobił krok w jej stronę, ale ona się nie ruszyła. Oj nie, nie będzie uciekała przed problemem, nigdy tego nie robiła i on też jej do tego nie zmusi. "Lubię cię, Neecy. Bardzo. " Lubił ją? Że co? Czy ona wygląda na gimnazjalistkę? Pewnie następny facet zaprosi ją na szkolny bal. "Tak? To bardzo dobrze, cieszę się, ale wciąż nie wiem, co to ma wspólnego ze mną." Yager westchnął. "Jesteś taką skomplikowaną kobietą." "Nie, może tylko trochę zmieszaną, ale ja naprawdę ciebie nie rozumiem, Yager. " "Tak, wiem, zauważyłem. " Zignorowała to, starając się nie dać zbić, z głównego toru rozmowy. "To znaczy ja, naprawdę nie rozumiem, dlaczego jeden z wybrańców Odyna miałby chcieć zadawać się z córką Skuld. " "Czy to boli?"

Zamrugała w zmieszaniu. "Czy co boli?" Nawet we własnych uszach słyszała ton zdenerwowania. A Neecy przecież się nigdy nie denerwowała. Pieprzyć go! Zawsze wywoływał w niej takie emocje, a ona cholernie tego nie cierpiała. "To na twoim gardle." Instynktownie palcami dotknęła znaku na lewej stronie szyi. Dostała go, gdy zgodziła się dołączyć do Skuld, bo ta właśnie w ten sposób zaznaczała przynależność do Gromady. Z daleka, przypominało to tatuaż, ale z bliska, można zobaczyć runę Naudhiz. Pięciocalowy, smolisto czarny wypalony znak, przypominający nieco krzywy krzyż, umieszczony na jej ciele przez boga. "Tak. Bolało. Tak samo jak i twój. " Pamiętała ten dzień bardzo dobrze, lepiej niż jakikolwiek inny. Yager stał przed widownią, duży i prawie goły, niesamowicie gorący… Hmmm, trochę tak jak teraz. Neecy widziała każdy ruch Walkirii, krok po kroku śledziła ceremonie, jednocześnie mając nadzieję, że gdy Starsi ją skończą, Yager zajmie się czymś ważnym i przestanie spieprzać jej mózg do końca. Podczas Neecy robiła zakłady sama z sobą, którą z tych zdzirowatych Walkirii Yager przeleci jako pierwszą, Starsza z Kruków, wyglądająca jak sam diabeł, wyciągnęła długi ruszt z ognia ruszt, przekręciła jego głowę, popychając ją lekko w dół i brutalnie przyłożyła ruszt do jego karku. Neecy czekała na to... na okrzyk bólu, na szloch czystej tortury, na coś… Ale Yager nic takiego nie zrobił, w ogóle nic nie zrobił, nawet nie drgnął, nie krzyknął, nie zacisnął pięści, nie zadrżały mu kolana. On po prostu stał w miejscu i przyjmował ten znak, sukinsyn nawet nie mrugnął. I nagle nie była już na ceremonii, oglądając znakowanie Yagera, jak zwierzęcia, zamiast tego widziała siebie, jak budziła się w jego łóżku, z nim leżącym na brzuchu u jej boku. I te jego cholernie, niesforne włosy opadające na jego twarz. Białe prześcieradło owinięte wokół jego wąskich bioder i… ślady jej mały zębów znaczące jego ramiona i szyję, i długie zadrapania wzdłuż jego pleców. Gdy tak parzyła na niego, ten otworzył oczy, uśmiechnął się i z westchnieniem wyszeptał jej imię. Wtedy, Neecy została brutalnie wyrwana ze swojego marzenia i powróciła na Uroczystość z mokrymi majtkami, jej sutki były twarde jak skała a serce biło jak jej tak mocno, jakby właśnie przebiegła pięćdziesiąt mil w trzydzieści sekund. A Wilhelm Yager gapił się na nią. Przez chwilę myślała, że rozpadnie się na kawałeczki, podczas reszty jego nudnego przemówienia, jeżeli on będzie się tak dalej na nią gapił, ale Mike Moliński szturchnął go i Yager odwrócił się

od niej, kontynuując swoje przemówienie. Uświadomiła sobie, że tak jak i ona odpłynął, gdzieś w myślach, ale szczerze mówiąc, nie była aż tak odważna, żeby zastanawiać się, o czym myślał. Nigdy przedtem, ani już nigdy później, nic tak nie wytrąciło jej z równowagi, nigdy już nie była tak zamyślona, ani nic jej tak nie przeraziło. I teraz, Neecy patrzyła, jak ręka Yagera ją dotyka, jak jego wielkie palce przesuwają się po jej szczęce, jak głaszczą jej policzek, a jego kciuk muska jej dolną wargę. Robił to tak od niechcenia, i tak zwyczajnie, jak gdyby byli kochankami od wielu lat. "Chryste, co z tobą?" Od razu pożałowała, że nie włożyła w to stwierdzenie więcej siły i jej głos zadrżał. Spojrzała w jego stalowo-szare oczy, na jego potężne ramiona i złotobrązowe włosy, które znowu opadły na jego twarz, gdy się nad nią pochylił. Tak właściwie, to zawsze chciała uczesać te włosy grzebieniem i nigdy nie rozumie, dlaczego Yager tego nie robił, tym bardziej, że jego włosy były naprawdę szalone i nie poddawały się żadnej kontroli. Tak, i jeszcze widziała, że ma twarde sutki. Ale dalej wpatrywała się, zahipnotyzowana, w pyszniutkie usta Yagera, które zbliżały się wreszcie do jej ust. Całe jej ciało pragnęło tego kontaktu. Całowała się, w swoim życiu, ze sporą ilością facetów, ale nikt nigdy nie pocałował jej w ten sposób, tak pewnie, tak powoli, jakby miał na to cały, nieskończenie długi dzień. Język Yagera przetoczył się po jej górnej wardze, a następnie dolnej, ledwie je dotykając, i niedbale zatrzymał się po środku, Neecy otworzyła usta, a on jak prawdziwy wiking przejął kontrolę, wsuwając się głębiej, zdobywając. Patrzyła prosto przed siebie, zastanawiała się i spekulowała, ile mogły kosztować szafki w jego kuchni, a końcówka języka Yagera przesuwała się powoli po jej podniebieniu. Naprawdę nie miała pojęcia, co zrobić z tym człowiekiem. Kiedy przyszła tutaj dzisiaj, miała wszystko zaplanowane. Przecież była psychicznie przygotowana, że będzie miała z nim do czynienia, i wiedziała jak sobie z nim i z każdym z Kruków poradzić. Planowała, że będzie odpowiedzialna, pewna siebie i bardzo zdecydowana, że nie pozwoli mu wyprowadzić się z równowagi, że nie pozwoli, samej sobie, zachowywać się jak "dziecko" i nie pozwoli przesunąć tego spotkania na inny, cholerny dzień. Ale na miłość boską nie była gotowa na takie ‘coś’ i na te jego cholerne bzdury, no i zupełnie nie spodziewała się zobaczyć go w nazbyt małym, białym ręczniczku. Całego mokrego i pysznego, prosto spod prysznica.

Cholera. Cholera. Cholera. Obie jego ręce, obejmujące jej szczękę, odchyliły jej głowę na drugą stronę, a jego usta powoli brały ją coraz mocniej, lekko podnosząc. Trzymała swój język bez ruchu, ale jego to zupełnie nie obchodziło. Wręcz przeciwnie, używał tego, jako pretekstu by zagłębiać się dalej. Wiedziała, że mogłaby odsunąć się, ba wiedziała nawet, że powinna, nie powstrzymałby jej. Nie, ten głupi, milutki chłoptaś i jego poczucie honoru. Kurde, ale ten człowiek wiedział, jak się całuje. Jego język zawinął się wokół jej, zmuszając go do przyłączenia się. I to właśnie wszystko zmieniło. Oboje jęknęli na ten kontakt, jej oczy zasnuły się mgłą a jego ręce zaczęły przyciągać ją jeszcze bliżej. Część niej wiedziała, że powinna uciec od tego człowieka jak najdalej, choćby do piekła, ale nie, musiała zostać i zgrywać się dalej, zastanawiając się, ile kosztują tak dobre naczynia i patelnie firmy Calaphon. Nie, zamiast uciekać, jedną ręką złapała go za ramiona, a drugą owinęła wokół jego bioder. To dopiero było uczucie, te wszystkie twarde mięśnie i gładka skóra. Przesunęła rękę na jego żebra i wyczuła bliznę, po swoim szponie, który wyrwał mu kawałek ciała w trakcie walki. To był kompletny przypadek, ale teraz, choć nic nie mogła na to zaradzić, to dzięki temu, czuła, że Yager jakoś należy do niej.] Wzdrygnął się od dotyku jej palców na starej ranie ale przyciągnął ją jeszcze mocniej. Miała to powstrzymać, on musiał ją puścić. Ona musiała go puścić. Ale do cholery, przecież nie była z kamienia. Jej ostatni chłopak zakończył ich związek, prawie cztery miesiące temu, i to w jeden dzień. Zapytał tylko: "Ty nie kochasz mnie w ogóle, prawda?" Potrząsnęła głową i odpowiedziała: "Nie" To oczywiście, nie była duża strata. Bądź co bądź, Gromada nazywała go Panem Malutkim Penisem, nie bez powodu. Yager, jednak... Yager, był jednym z najlepszych wojowników Odyna. Każda Walkiria, w obszarze Trójpaństwa, oddałaby swój lewy cycek, za tego człowieka w swoim łóżku. On był prawdziwym wojownikiem, Neecy nieraz już widziała jak ścierał swoich wrogów na proch, a ratował i bronił tych, co nie potrafią się bronić sami. No i teraz stała w jego bardzo przytulnej kuchni, pozwalając by ten ją całował. I o mój boże, co to było za całowanie!

Yager pochylił się w jeszcze bardziej w jej stronę i mocniej zassał jej język w swoich ustach. Gdy tylko ją zobaczył, w swoich drzwiach, jego fiut zrobił się twardy i teraz nie mógł dłużej już nad nim zapanować. Nie z tym miękkim i giętki ciałem w jego ramionach.

Jej język zatańczył wokół czubka jego języka, a następnie przeciągnął pod nim od dołu, a on pomyślał o tym, jak to samo robi jego fiutowi i prawie eksplodował. Odsunął swoje usta od jej, ale wciąż trzymał ręce na jej twarzy. Chryste, nigdy nie pozwoli odejść tej kobiecie. "Zostań ze mną, Neecy". "Co? Kiedy? " Uśmiechnął się. Neecy Lawrence była lodowato zabójcza i jeszcze czasami taka głupiutka. "Teraz, kobieto." "Nie mogę". "Dlaczego?" Spojrzała na niego. "Ponieważ nie mogę. Mam gówniano dużo roboty” "Oooh, naprawdę? A co, oprócz mnie, masz jeszcze do zrobienia? " Neecy odwróciła głowę, ale nie wystarczająco szybko, by ukryć uśmiech. "Nienawidzę cię, Yager." "Kłamiesz". Przesunął rękami w dół jej szyi, a następnie wzdłuż jej ciała, aż do bioder. Pochylił się i jeszcze raz pocałował ją w szyję, w to samo miejsce, co przed chwilą. Jęknęła i jego kogut jeszcze bardziej stwardniał na ten dźwięk. "Zostań, Neecy. Zostań ze mną. " "Nigdy w życiu, Yager." Pocierając nosem o jej szyję, zapytał: "Dlaczego?" "Wiesz dlaczego. Ponieważ to będzie bardzo kłopotliwe i skomplikowane. A ja nie robię bałaganu i nic nie komplikuję. Mam priorytety i one ciebie nie obejmują. " Tak, teraz już był pewnie, nigdy nie spotkał kobiety bardziej od niej brutalnie szczerej. A gdy wygłaszała, to swoje małe przemówienie, jej biodra lekko ocierały się o jego. Tak. Neecy Lawrence była trudną kobietą, ale on takiej właśnie chciał. I żeby ją

zdobyć, musiał to dobrze rozegrać, i to zupełnie inaczej niż to robił w przeszłości, ponieważ wiedział, że tego właśnie chciał. A może, tego zawsze pragnął. Prostując się, warknął się, "Dwadzieścia cztery godziny". Zmarszczyła brwi i zapytała: "Dwadzieścia cztery godziny...na co?" "Chcę, mieć ciebie na dwadzieścia cztery godziny." Wycisnął swoje biodra jeszcze mocniej w jej, i zaczął nimi poruszać. "Chcę mieć to urocze ciało pode mną, nade mną, obok, z dołu, z góry i w jakikolwiek sposób tylko można wymyśleć, przez następne dwadzieścia cztery godziny. Tylko ty i ja. I wszystko co tylko zechcę i wymyślę. " Być może, ale tylko może, uda mu się w ciągu tych najbliższych kilku godzin, przeprowadzić tych zaledwie, kilka tysięcy rzeczy, które od tak długiego czasu już planował. A teraz, żeby wygrać, musiał się skupić na czymś innym, niż te przepyszne cycki i soczyste usta. Musiał dowiedzieć się, jak utrzymać tę kobietę blisko i żeby ani jego głowa, ani fiut nie eksplodowały przy tym. Chciała odsunąć się od niego, ale on trzymał ją mocno. Nie chciał, żeby ponownie uciekła... tym bardziej, że nie był pewien, czy zamknął okno w sypialni. "I tylko tego chcesz, co? Jakie to słodkie, "powiedziała szyderczo. "A co ja będę z tego miała?" "Wszystko, co tylko zechcesz. Wszyściutko ". Odwróciła wzrok, a wyraz intensywnego myślenia zagościł na jej twarzy. Nagle uderzyła go myśl, że ona faktycznie zaczęła to rozważać. Zapracował ciężko nad swoim ciałem, aby nie zobaczyła jaka to dla niego była niespodzianka. Aby jej nie przerywać, nie chciał niczego mówić w tym momencie. Czekał... i modlił się. Wreszcie spojrzała na niego, jej oczy były jasne... i zdeterminowane. "Dwadzieścia cztery godziny, aby pozbyć się tego z naszych umysłów, tak? I nic więcej. A potem idę. " O kurwa! Cholera! Ja pierdole! Okay. Oddychaj, Yager. Oddychaj! Yager wyciągnął rękę, aby przypieczętować umowę. "Zgoda". Wpatrywała się w jego dłoń i Yager, zaczął się obawiać, że może mogła zmienić zdanie, ale nie, na szczęście, zamiast tego chwyciła i potrząsnęła jego dłonią, jednoznacznie potwierdzając umowę.

"Zgoda". Puściła jego dłoń i ciągnęła. "Tak więc, jak to się skończy, to nie będziemy o tym kiedykolwiek jeszcze rozmawiać ponownie. I nigdy więcej nie będziesz już na mnie patrzył, tak jak teraz. To skończy się tu i teraz, rozumiemy się? " To nie było już częścią umowy, więc tylko potrząsną głową. Nie zamierzał psuć tej chwili w taką ilością szczegółów. Wzruszył ramionami, mając nadzieję, że nie będzie naciskać na słowne przyrzeczenie, bo nie zamierzał jej go dać. Nigdy nie da jej takiego słowa, że to będzie koniec, oj nie. To był dopiero początek.

Rozdział 5

Chryste, co ona wyprawia? Kompletnie postradała rozum, żeby robić jakieś układy, i to z samym diabłem. Tak właściwie, zawsze, uważała Yagera za słodkiego i nieco głupkowatego, tak jak zresztą każdego z tych wielkich Wikingów, ale teraz te szare oczy patrzące na nią, wcale nie były oczami idioty, nie, to były najbardziej przebiegłe i wyrachowane oczy jakie kiedykolwiek widziała. Ale teraz nie miało to znaczenia. Teraz miała zamiar robić, to co tak naprawdę zawsze chciała zrobić, a nigdy sobie na to nie pozwalała. Wykopała ze swojego życia kilku bogatych kolesi z olbrzymimi funduszami powierniczych, ale zawsze była miła i nigdy nie pozwalała sobie na zbyt wiele, żeby nie działy się złe rzeczy. A teraz… Teraz zamierzała to wszystko zrobić, wszystko to mogła zrobić Yagerowi. Jednak najfajniejsze było to, że mogła się nie martwić tym związkiem, bo to nie był związek, żadne długoterminowe zobowiązanie no i żadnych skutków i wpływów na Gromadę! Nie musiała się niczym martwić. Dwadzieścia cztery godzin i koniec! Wówczas, będzie mogła wykopać Willa Yagera, ze swojego życia, na dobre. Uśmiechnęła się na tę myśl, i Yager jęknął. "Za każdym razem, jak widzę ten uśmiech, jestem twój, Neecy". Zaskoczona Neecy podniosła spojrzenie na niego. Przyglądał się jej z taką intensywnością, że aż zadrżała z gorąca i zdenerwowania. Rany, była w tarapatach. Nagle zadzwonił telefon, wprawiając ją z panikę, ale jego, nic nie było w stanie zdekoncentrować i nadal na nią patrzył. "Nie ruszaj się". Chwycił telefon z podstawki. "Tak?" Palcami wolnej ręki pieścił jej szyję i podbródek, i dalej na nią patrzył. "Nie, nie wysyłaj go. Powiedz panu Molińskiemu, że nie czuję się dziś dobrze. Powiedz mu, żeby przyszedł jutro o tej porze. Dobra ... dzięki.” Odłożył słuchawkę i przeniósł całą swoją uwagę z powrotem na Neecy. Ta wzruszyła ramionami, rozejrzała się po jego dużej kuchni, i powiedziała: "Więc… co teraz?" Boże, dobrze że chociaż jej głos brzmiał pewnie i na niemal znudzony. Zawarła z nim układ i teraz będzie musiała ponieść tego konsekwencje, chociaż to był "milutki chłoptaś" Yager, to jednak nie był dla niej.

"Chcę cię nago. Teraz ". O matko. "Ale jak? Tutaj?" Nie odpowiedział jej, zamiast tego zaczął ściągać jej kurtkę z ramion i to razem z plecakiem. "Poczekaj, Yager, może powinniśmy ..." Pocałował ją, a ona zdała sobie sprawę, że zupełnie zapomniała, co miała zamiar powiedzieć. No bo jak mogła myśleć, z jego językiem w jej ustach a rękami na piersiach? Yager, w rekordowym tempie, podwinął jej koszulkę i zdjął stanik. Od razu, jego duże ręce chwyciły jej piersi, a ona przepadła i to prawdopodobnie na dobre. W jego działaniach widać było jakaś rozpacz i determinację, ale nie miała pojęcia dlaczego. Widziała przecież tego mężczyznę w walce, Yager nigdy nie działał ja desperat, więc teraz, jeżeli teraz taki był, to tylko z jej powodu. Jednakże cokolwiek by nie czuł, zmuszał ją, by podążała za nim, a ona chciała go wewnątrz siebie i to już, w tej chwili, natychmiast. Yager wiedział, że powinien zwolnić, ale nie mógł. Nie, nie teraz kiedy w końcu ją miał. Jej skóra była taka niesamowita w dotyku. A gdy zaczął gładzić jej piersi i mocno ściskać sutki, zaczęła cichutko jęczeć i wzdychać, chociaż nie miał pojęcia, czy o tym wiedziała. Chciał ją mieć, jej nagie ciało, tak szybko jak to jest tylko możliwe, i był bardzo zdeterminowany, aby to uzyskać. Yager uklęknął przed nią, rozpiął jej dżinsy i ściągnął w dół razem z majtkami. Klęcząc oparł głowę na jej brzuchu i manewrował z butami i dżinsami u jej stóp. Mógł już poczuć zapach jej podniecenia i to sprawiło, że prawie padł na podłogę. Musiał być tak szybko w niej, jak to tylko możliwe, i już zupełnie nie obchodziło go co robi. Rozejrzał się po kuchni i zdał sobie sprawę, że stał tuż przy blacie do krojenia do mięsa. Podniósł ją dość łatwo i posadził na zimnym marmurze. "Yager! Yager... czekaj! " Zamknął oczy. Cholera, przerwie to. "Zdejmij ze mnie, tą pieprzoną koszulkę, zanim udusi mnie na śmierć. " Yager raptownie otworzył i oczy i przyjrzał się jej dokładnie. Jej bluzeczka była kilka razy skręcona i ciasno przylegała do jej piersi. Pochylił się nad nią i lekko ją podnosząc odwinął koszulkę i ściągnął. Gdy tylko to zrobił poczuł jej usta na swojej szyi. Najpierw lekko go ugryzła, zostawiając ślad, by za chwilkę pocałować miękko to

miejsce. Jej ręce rozpaczliwie ściskały jego ramiona, zaś nogi były owinięte wokół jego klatki piersiowej, trzymając go tak mocno, że nie był w stanie się ruszyć. I wtedy Yager poczuł, że wszystko jest tak jak być powinno, że te wszystkie miesiące czekania, nie poszły na próżno, że wizja, która wstrząsnęła całym jego światem, właśnie się realizowała. Neecy Lawrence pragnęła go. Taaak, kochał te krótkie paznokcie, wbijające się w jego ramiona. Warcząc, odsunął się od niej, po czym zanurzył twarz w nektarze pomiędzy jej nogami. Tyle samotnych nocy o tym marzył, o delektowaniu się tym. Co prawda, w jego snach była jeszcze satynowa pościel i pokój w hotelu Ritz-Carlton, ale do diabła, ten marmurowy blat, też nie był taki zły. Yager wsunął język do jej gorącej cipki. Była już taka mokra. Przez chwilę pomyślał zszokowany, że utonie, jeżeli szybko tego wszystkiego nie wyliże. A gdy tylko dotknął jej ustami, jej dłonie zacisnęły się na jego głowie, poczuł jej wszystkie, dziesięć palców wbijających się w jego czaszkę. Oblizał wargi jej cipki, drażnił je koniuszkiem języka. A gdy wsunął język głębiej i zassał łechtaczkę, podskoczyła tak mocno, że przez chwilkę miał wrażenie, że marmur popęka. Wielu z Kruków zawsze miało Neecy za zimną i obojętną sukę. Obstawiali nawet zakłady, jaka jest w łóżku, czy podczas sexu tylko czeka, aż facet skończy, by być ponad to, czy też bierze w tym udział, biorąc, co chce od faceta, by jak już się zaspokoi, spokojnie zasnąć. Nie miał zamiaru wyprowadzać ich z błędu. Ponieważ teraz to wszystko, co robiła, należało do niego. I nikomu tego nie odda. Ta kobieta, której słodką cipkę miał na twarzy, jęcząca przeciągle przy każdym ruchu jego języka, już zawsze będzie należeć do niego. Przesunął się trochę i popchnął swój język głęboko do jej wnętrza, znowu zajęczała, przeciągle, chrapliwie i nisko, przyprawiając go o kolejny dreszcz. Czy ona w ogóle wiedziała, co z nim robi? I czy w ogóle ją to obchodziło? "Boże, Yager." Nie, nie, to był dopiero początek, odsunął się, zamieniając język na palec. "Powiedz, Will." "Co...” Zdołała tylko zachrząkać, bo do pierwszego palca w jej wnętrzu właśnie dołączył drugi, zamknęła oczy odrzucając głowę. Po chwili podniosła ją ponownie: "Co?" "Nazywam się Will, „ powiedział nie przerywając poruszania palcami. "Ludzie, z którymi pracuję nazywają mnie Yager. A przez najbliższe dwadzieścia cztery godziny, chcę byś nazywała mnie Will. " Wyrzuciła swoje biodra do przodu, gdy on zwiększył tempo pieprzenia jej palcami. "Dobra, wszystko jedno" zdołała tylko zadyszeć.

"Nie, nie wszystko jedno. " Palcami drugiej ręki chwycił jej łechtaczkę pomiędzy kciuk a palec wskazujący.

"Will. To masz powiedzieć. " Neecy zacisnęła palce na jego włosach, nie chcąc go wypuścić. "Will, dobrze, nich będzie, Will. Tylko nie waż się zatrzymać. Boże, proszę, nie przestawaj! " Nie, nie zrobił tego. Zrobił coś lepszego, zastąpił palce jednej ręki językiem, nie przerywając pompowania w nią palców drugiej ręki i zassał jej łechtaczkę. Jej jęki stały się głośne, głośniejsze, by w końcu przejść w przeciągły krzyk, a jej ciało zaczęło się trząść. Kiedy był już pewien, że była blisko orgazmu, zaczął rytmicznie ssać jej twardą łechtaczkę. Jej głośny krzyk stał się ochrypły i mógł wyczuć jak w jej ciele napiął się każdy mięsień. Oderwał się od Neecy, i z prędkością błyskawicy, dotarł do kieszeni marynarki przerzuconej przez jedno z krzeseł w kuchni, by wyciągnąć z niej pudełko z prezerwatywami. Neecy skupia na nich wzrok, a potem spojrzała ‘przesłuchująco’ na Yagera. Ten wzruszył ramionami powiedział tylko "Mike". "Oooh." Dla bardzo wielu osób to było wystarczające wyjaśnienie i żadne inne, nie było już potrzebne. W ciągu kilku sekund, założył prezerwatywę i pociągnął Neecy na skraj blatu. Przez chwilę pomyślał, że niedokładnie tak zaplanował ich pierwszy raz, ale te miesiące oczekiwania zabrały całą jego cierpliwość. Jedyne, co mężczyzna Wiking w nim, wiedział, to, to że była mokra, chętna i jęcząca. Tak właściwie, to do tego momentu, Neecy tak naprawdę nie miała szansy nawet spojrzeć na fiuta Yagera. Miał na sobie ręcznik, a gruba bawełna zniekształcała rzeczywiste wymiary, więc teraz, gdy go odrzucił... Zapomniała o wszystkim, na tym cholernym świecie, łącznie z jego językiem, i nie mogła już skupić się na niczym innym. Ale Yager nie dał jej szansy, na dalsze ‘oglądanie’, po prostu, szybko ściągnął ją w dół, od razu wpychając swojego koguta w jej wnętrze. Booooooże, ten facet był ogromny!

Neecy krzyknęła, kiedy wszedł cały. Była naprawdę mokra, i to cholernie, ale on wciąż ją rozciągał. Przez myśl przebiegł jej ostatni chłopak... Pan Mały Penis. Booooże!

Yager ponownie pchnął, był dużo bardziej wytrzymały, niż te przybite do deski, i drogie noże, ze stali nierdzewnej. "Wszystko w porządku?", zasapał rozpaczliwie do jej ucha. Neecy dopiero po chwili, zdała sobie sprawę, że Yager się nie ruszał i chyba czegoś od niech chciał. A tak… czekał na odpowiedź, chciał się upewnić, że wszystko było z nią w porządku. Wiedziała, że go za to zabije. Widziała, że każdy mięsień w jego ciele był napięty, a pot kapał ze wszystkich porów, a mimo tego bólu, on chciał wiedzieć, czy jej nie krzywdzi. Neecy objęła szyję Yagera, podczas gdy jej jedna noga, owinęła się wokół jego bioder a druga wokół jego łydki. Przytuliła się do niego i warknęła mu do ucha: "Pieprz mnie, Will. Pieprz. Mnie. JUŻ ". Skrzywiła się, gdy jego dłonie zacisnęły się na jej ciele, a jego wielkie palce wbiły w plecy. Przycisnął ją mocno do blatu i zaczął pieprzyć, jak wyposzczony, świeżo wypuszczony po bardzo długim wyroku więzień. Trzymał ją mocno i bezlitośnie pieprzył. Nawet gdyby, chciała to i tak nie mogłaby się ruszyć. Nie czuła nawet śladu bólu, a mocny uścisk Willa Yagera sprawiał tylko dodatkową przyjemność, przy pieprzeniu. Nigdy nie powie tego głośno, ale Jezu Chryste, to było najlepsze, co kurwa, kiedykolwiek w swoim życiu miała. Każde kolejne prychnięcie, przesuwało ją coraz bliżej krawędzi. Każde chrapliwe sapnięcie, każdy mocniejszy uścisk, gdy mocno się w nią wsuwał. Wyszeptał jej imię, i to nie jak krzyczy się na taksówkę, żeby ją zatrzymać, ale jak modlitwę w kościele, i wtedy spadła z tej krawędzi, pociągając go za sobą.

Minęły długie minuty zanim Yager faktycznie mógł się skupić, otworzył oczy i starał się przypomnieć sobie swoje nazwisko, ale jedno wiedział przez cały ten czas, nigdy nie pozwoli odejść Neecy. Ani odsunąć się od niego. Jak mu się udało ją do tego namówić, nie miał pojęcia. Nie myślał o niczym innym, tylko o tym jak ją pieprzyć. Jego umysł całkowicie się wyłączył a kontrole przejął fiut. Był trochę tym zakłopotany, zawsze uważał, że ma więcej samokontroli, no przynajmniej z innymi miał, ale nie z Neecy. Yager powoli się z niej wysunął, pozwalając jej nogą opaść na podłogę, a ona prawie zsunęła się z blatu i upadła, więc przytrzymał ją. "Boże, nic ci nie jest?" "Nie." Uśmiechnęła się. "Jestem tylko trochę roztrzęsiona.”

"Zostań tutaj". Chwycił ją w talii i położył z powrotem na blacie kuchennym. "Poczekaj tutaj. Zaraz wracam ". Yager szybko poszedł do łazienki w przedpokoju i zdjął zużytą prezerwatywę, odkręcił kran i oblał twarz zimną wodą, starając się uspokoić. Dobrze, prawda była taka, Neecy Lawrence siedziała w jego kuchni. Naga Neecy Lawrence, leżała w jego kuchni, po najbardziej, niesamowitym seksie jaki kiedykolwiek miał w całym swoim pieprzonym życiu. A on miał teraz dwadzieścia cztery godziny pełne jej uwagi, mógł ją mieć w kółko i w kółko, i od nowa i od nowa. Ale nie pieprzenie jej było nagrodą, nagrodą było to, aby sprawić by już nie odeszła.

Neecy spojrzała na zegarek. Cholera. To nie było jeszcze nawet jedenastej, a ona przyszła tutaj przecież po ósmej. Chciała tylko powiedzieć Yagerowi, że ma się od niej odczepić i że go nie chce. Ale, tak jakoś, jednak skończyła naga na jego marmurowym blacie. Biorąc głęboki wdech, Neecy rozejrzała się po kuchni Yagera. Oczywiście ten człowiek miał pieniądze. Nie miałeś mieszkania, takiego jak to na to, na Manhattanie, jeżeli nie miałeś kilku milionów na koncie. I miał wszystko ze stali i marmuru, no przynajmniej w kuchni. Neecy przyjrzała się sobie. Miała dwie, japońskie opaski, jedną na swoim prawym przedramieniu a drugą na bicepsie. Nosiła je, aby ukryć swoje tatuaże, pamiątkę po przynależności do gangu. Wciąż też miała blizny od strzałów na piersi, bo Skuld lubiła zostawiać małe przypomnienie, skąd pochodzą, na ich ciałach. No i wciąż miała siniaki, wynik brutalnej walki, którą miała kilka dni wcześniej, z pewnym idiotą, który chciał poświęcić własną siostrę, żeby aktywować jeden z mieczy Odyna. Chryste, co ja tutaj, do cholery, robię? "Chcesz się czegoś napić?" Jej głowa natychmiast się podniosła, i zobaczyła że Yager stoi tuż przed nią. Nawet, nie usłyszała jak wszedł do pokoju. Był przecież za dużym człowiekiem, żeby poruszać się tak cicho. "Trochę". "Może być woda mineralna?" "Idealnie." Powinna mu powiedzieć, że chce już iść. Powinna mu powiedzieć, że to była pomyłka. Ale zanim miała szansę, Yager wsunął jedno ze swoich wielkich ramion pod jej talię i lekko podniósł z blatu. Trzymając ją blisko swojego ciała, powiedział: „Owiń nogi wokół mojej talii." Zrobiła to. "Ręce na szyję, Lawrence." Zrobiła i to, nawet szybko.

Podszedł do lodówki z nierdzewnej stali i otworzył drzwi. "Możesz sięgnąć po wodę?” Mogła i sięgnęła, chwytając za szyjki, dwie butelki wody między palce jednej ręki. Gdy już trzymała je pewnie, Yager zamknął drzwi lodówki i wyszedł z kuchni. "Dokąd idziemy?" "Do sypialni. Nie możemy zostać w kuchni na najbliższe dwadzieścia cztery godziny. No chyba, że byś chciała? " "Dwadzieścia trzy godziny." "Co?" "Przez następne dwadzieścia trzy godziny i dziesięć minut, jeżeli chodzi o szczegóły." "Wy Wrony jesteście takie pedantyczne." "Tak jesteśmy, ale ty już powinieneś to dobrze wiedzieć do tej pory."

Yager przeszedł przez bardzo długi korytarz, swojego bardzo dużego mieszkania, aż dotarł do sypialni Pana. Jak reszta, tego mieszkania, ona też była ogromna. Musiała być, chociażby po to... aby pomieścić to... gigantyczne łóżko. Powoli położył ją na nim i chwycił jedną z butelek, które wyciągnęła z lodówki. Otworzyli butelki i pili w ciszy. Neecy, nagle, poczuła się trochę niepewnie, rozglądając się po tym pokoju. Na szczęście nie było tutaj nic ze stali nierdzewnej, no może za wyjątkiem ramy łóżka. Zamiast tego, było dużo męskich, drewnianych mebli. Mahoń. Miał też, kilka miękkich, skórzanych foteli, porozstawianych po całym pokoju, a jeden z nich zawalony był rzeczami Yagera, które ten zdjął idąc pod prysznic. Miał też laptopa na komodzie, a na ekranie zatrzymaną… grę? Miał kilka zdjęć ze swoimi kumplami Krukami i swoim mentorem, nie miał żadnych zdjęć rodzinnych albo z dziewczynami. Miał pięć, oprawionych plakatów powieszonych na ścianach ... trzy z pierwszych ‘Gwiezdnych Wojen’ jeden z filmu ‘War Games’, a jeden z oryginalnego filmu ‘Heavy Metal’. Tak właściwie, to nie wiedziała, co spodziewała się znaleźć w mieszkaniu Yagera, ale na pewno nie plakatów. Wyglądały tak... no, tak, mądrze. A ona nigdy nie myślała o Yagerze, jako o mądrym. Jeszcze kilka godzin temu, miała go po prostu za kompletnego idiotę, ale teraz, szybko uzmysłowiła sobie, że Yager nie był głupi, nigdy. "Spojrzysz na mnie, dziecino?"

Neecy westchnęła. "Naprawdę, musisz przestać mnie tak nazywać." Przyniosła butelkę do warg i wzięła zdrowy łyk odwracając się z powrotem do niego. Złe posunięcie, bardzo złe, prawie zakrztusiła się. Yager stał przed nią. Zupełnie nagi i całkowicie idealny. Nie miał ręcznika, zaobserwowała, tak właściwie to nic nie miał, nie było nic między nimi. I ku jej ogromnemu, zdziwieniu znowu był twardy. Poważnie, ta rzecz, na dole była wyprostowana i naprężona. Dla jej ostatnich chłopaków, maksimum szczęścia było wtedy, gdy udało im się ją przelecieć dwa razy w ciągu tej samej nocy, a i to zazwyczaj tylko po alkoholu i obejrzeniu kilkunastu filmów porno. Słyszała, że Odin obdarzał swoje kruki seksualną odpornością, ale do tej pory myślała, że to mit. Odsunęła butelkę od twarzy i powoli oblizała wargi. "Uh ... Lawrence? Moje oczy są tutaj, trochę wyżej. " "Tak? I co z tego?" Yager roześmiał. "Boże, jak ja kocham twoją szczerość." A po miałaby kłamać? Kiedy mężczyzna miał takiego koguta, dużego, wręcz przeogromnego i to wszystko było jej na następne dwadzieścia trzy godziny, to po co marnować czas z jakimś gównem? Wyciągnąwszy rękę, chwyciła fiuta Yagera. Oj, jaki był napięty. Yager wziął krótki wdech, gdy ona delikatnie go pogłaskała i pociągnęła. "Jak zdjąłeś prezerwatywę, to umyłeś się trochę?" Usłyszała jak głośno przełknął, zanim odpowiedział. "Tak." "Dobrze, nienawidzę smaku spermy". Schyliła się, owinęła usta wokół niego i zaczęła ssać. Gdy jej usta, zaczęły się szybko przesuwać po jego kogucie, Yager zdał sobie sprawę, jak daleko z nią już zaszedł. I tak właściwie, to mógłby spędzić resztę swojego życia, ze swoim fiutem uwięzionym w ustach tej kobiety. Boże, to naprawdę było dobre, ale ona zabierała mu jego czas. Powoli jej jeszcze kilka sekund to robić, i co robiła naprawdę bardzo dobrze. Wydawało się, że i jej się podobało, prowadziła językiem po każdej żyle, każdym wybrzuszeniu. Poznawała go. Smakowała go. I testowania go. Tak, testowała ile mógł znieść. Niezbyt wiele. A jak tylko czubkiem języka zatańczyła na szczycie jego fiuta... odleciał. Odsunął ją, zanim strzeliłby rzeką ciężkiej spermy w dół jej grała. "Co jest?"

Wow, ona brzmiała na zirytowaną, że ją zatrzymał. Czy to rzeczywiście możliwe, że znalazł kobietę, marzenie każdego faceta? Kobieta, która lubiła obciągać? Wziął głęboki oddech i skupił myśli na hokeju na lodzie. "Jeszcze nie, kochanie". Obiecał sobie, że to, zostawi na sam koniec, na ostatnią rundę. Yager pchnął ją z powrotem na łóżko i szybko wyciągnął się obok niej. "Zaufaj mi, kiedy to mówię, dojdziemy i do tego, ale teraz chcę ... " Podparł się na jednym ramieniu, a drugą ręką zaczął wolno przesuwać po jej brzuchu, kreśląc małe kółeczka wokół piersi. "... Smakować." Zmarszczyła brwi, "Smakować... co?" "Ciebie Neecy". "Po co?" "Bo uważam, że to jest tak niesamowite, że nawet nie powinnaś o to pytać.". "Jesteśmy tutaj w konkretnym celu, mamy plan, Yager." I walnęła go po ‘ruszającej się’ ręce, kilkanaście razy, tak aby podkreślić swój punkt widzenia. "Więc nie zaczynaj tego gówna z " smakować ", bo to nie ma sensu. Nie mamy na to czasu. " Yager zaczął śmiać się tak mocno i głośno, że prawie spadł z łóżka. Po około dwóch minutach, usłyszał jak Neecy zaczęła warczeć. Chwycił ją za rękę, zanim zdążyła oddalić się od łóżka na dwa kroki, i szarpnął ją z powrotem na dół. Przekręcił się i przygniótł swoim ciężarem. "Nawet o tym nie myśl, Lawrence". "Cóż, wydawało się, że świetnie się bawisz beze mnie", warknęła. "I naprawdę drażni mnie, to pieprzenie o czasie, wiesz? "

"Ale to nie zmienia faktu, że on jest a ty naprawdę go marnujesz." "To nie wydaje ci się w porządku, tak?" Lekko uszczypną ją pod brodą. „I naprawdę, uważasz, że nie powinienem tego robić, tak?"

Zaczął lizać jej skórę pomiędzy piersiami jednocześnie bokiem i czubkiem nosa głaszcząc ich boki. Jej oddech gwałtownie się zmienił, był szybki i głęboki. Jej ciało zadrżało lekko, gdy czubkiem języka, zaczął drażnić jej sutki. Jej długie palce wbiły się w jego włosy a nogi owinęły ciasno wokół niego. Wyciągnął się trochę, i zaczął szeptać do jej ucha. "Ale nie zapominaj Neecy Lawrence ..." Pchnął powoli swoimi biodrami tak, że jego twardy kutas otarł się o jej cipkę i usłyszał jej jęk. "Do jutra, jesteś moja. A to oznacza, że mogę się tobą delektować, pieścić, trochę popsuć albo pobawić się tym ciałem, i to jak tylko zechcę, aż nasz czas się skończy. " Popchnął ponownie i Neecy jęknęła. "A ty mi na to pozwolisz mi, prawda, dziecino?" I pchnął raz jeszcze, ale tym razem mocniej, upewniając się ze trafi przy tym, w jej łechtaczkę. "Pozwolisz, prawda?" "Tak", syknęła i chwyciła go jeszcze mocniej, chowając twarz w jego szyi. "Boże, tak." Yager uśmiechnął się, czując, jak jeden z prawdziwych, triumfujących Wikingów, których był potomkiem. "Dobrze, kochanie. A teraz połóż się wygodnie i ciesz się jazdą. "

Rozdział 6

Yager, odsunął włosy z jej twarzy, ale ona nie otworzyła oczu. "Wszystko w porządku, dziecino?" Szarpnęła kołdrę na głowę. "Idź sobie!" Biedactwo. Pieprzył ja bardzo mocno przez większość dnia. Gdy poszła po trochę wody do kuchni, on pieprzył ją przy drzwiach lodówki. Gdy poszła do łazienki, on przyszpilił ją do zlewu. Gdy szyła korytarzem, on pieprzył ją na podłodze tegoż korytarza. Taaak, no i jeszcze nie wliczył w to tego wszystkiego, co robił z nią w łóżku... znowu i znowu i znowu. Powinien czuć się zmęczony... ale nie był. Nie mógł, nie wtedy, kiedy czuł się tak cholernie dobrze. I nie wtedy, kiedy miał jeszcze kilka pomysłów. Nie, jeszcze nie. Nigdy. "Czy jesteś głodna, dziecino?" "To jest jedno z tych, podchwytliwych pytań, prawda?" Uśmiechnął się i zaczął z nią walczyć, aby ściągnąć z niej kołdrę. Uwielbiał się z nią bawić. "Nie bądź śmieszna." Wyrwał ją w końcu z jej dłoni. "Poza tym, co jeszcze mogę mieć na myśli, gdy pytam: "Lubisz proteiny w swojej diecie?" "Myślałam, że z reguły, rozmowa o diecie dotyczy jedzenia mięsa." Śmiejąc się, wsunął ręce pod jej szyję i nogi, podniósł ją łatwo z łóżka. "Tak, to pytanie obejmowało i to... w pewien sposób. " Zaniósł ją do swojego salonu, gdzie miał już jedzenie ułożone na podłodze, napalił nawet dla niej w kominku. Kominek... to było coś romantycznego, prawda? Położył ją na flanelowych kocach. "Chińszczyzna." Uśmiechnęła się. "Jesteś bardzo kreatywny." "A jak myślisz, jest coś lepszego, aby powstrzymać napaleńca seksualnego, niż chińskie jedzenie na wynos?"

Położyła się na brzuchu i wyciągnęła, wzięła pałeczki, której jej zaofiarował. "Racja". Wyciągnął się obok niej. "Nie wiedziałem, co lubisz jeść, więc zamówiłem wszystkiego po trochu." "Nie jestem zbyt wybredna, jeżeli chodzi o jedzenie." Złapała kawałek wieprzowiny barbeque i włożyła go do ust. "Zwłaszcza, gdy już mam szansę coś zjeść." "Nie patrz tak na mnie. Przecież dałem ci czas na lunch. " "Taaak, pewnie, pozwoliłeś mi jeść zupę, podczas gdy ty wszędzie mnie lizałeś. To nie sprzyjało cieszeniu się posiłkiem." "Ale to był makaron z kurczakiem i miał wszystko, co niezbędne, aby powrócić do seksu. " Potrząsnęła głową i pociągnęła łyk czerwonego wina. "Mam nadzieję, że wino jest w porządku. Mam jeszcze gazowaną wodę, jak chcesz mogę dać ci coś innego. " "Nie, nie trzeba tak jest ok. " Jedli w milczeniu dobre dziesięć minut, a Yagerowi naprawdę podobało się to, że ona nie czuje potrzeby gadać w czasie posiłku, że po prostu jadła. Kiedy jadł, to chciał jeść, uważał, że na rozmowę jest czas przed albo po posiłku, nigdy w trakcie. Lubił też, to, że nie krępowała się siedzieć z nim nago w salonie. Tak, mógłby spędzić resztę życia z nagą Neecy w jego salonie. Kiedy pochłonęli większość żywności, zdecydował, że nadszedł czas, żeby wyciągnąć z niej trochę informacji. Wydawała się taka zrelaksowana, a on chciał tyle się o niej dowiedzieć, tym bardziej, że teraz miał na to realną szansę, bo wydawała się taka otwarta i pozwalała mu, żeby był dla niej miły. „Czy mogę zadać ci pytanie? " Neecy ukradła kawałeczek bambusa z jego miski i szybko włożyła w swoje usta. "Jak umarłam, prawda?" Yager pokręcił głową, nie musiał pytać o jej śmierć, to już wiedział. Tak właściwie, to było pierwsze pytanie, jakie zadał Krukom, gdy tylko przeniesiono go bliżej Gromady Wron. "Więc, bracie, jak Skuld kupiła tą? Tak, to wiedział już.

"Właściwie, to miałem zamiar zapytać o twoje tatuaże." "Och". Spojrzała w dół, na swoje tatuaże, obejmujące zarówno jej biceps jak i przedramię. Były niesamowicie wykonanie i coś w nich, wydawało się idealnie pasować do Neecy. "Zrobiła mi je, jedna z Wron z Okinawy. Ona jest również artystką tatuażu i była tutaj z wizytą na kilka tygodni. Didi wiedziała, że chciałabym ukryć moje stare tatuaże, więc poprosiła tę kobietę, aby się ze mną spotkała. Chociaż, ja i tak nie byłabym w stanie sobie pozwolić na nią. To znaczy, ona jest znana na całym świecie, ale na szczęście te dla mnie zrobiła za darmo. " "Dlaczego?" Yager nie wiedział zbyt wiele o tatuażach. Przeszedł przez całe swoje życie, unikając igieł jak to tylko było możliwe. Jego lekarka płakała i jęczała, za każdym razem, kiedy on uświadamiał sobie, że musi wziąć coś w zastrzyku. Yager wiedział też, że tatuaże mogą być bardzo drogie, Mike powiedział mu nawet, ze im lepszy artysta, tym droższy tatuaż. Neecy uśmiechnęła się do niego nieśmiało. Przyszła do mnie na pogawędkę pierwszej nocy, kiedy tutaj przybyła. A kiedy miała już wracać do swojego hotelu, powiedziała, że wie jak je zatuszować i że potrzebuje paru dni, aby to dopracować." "Tak po prostu?" "Myślę, że zrobiło jej się mnie żal, wiedziała, że chciałam pozbyć się wszystkich znaków z gangu". "Zrobiło jej się ciebie żal, czy może jednak podziwiała cię? Jest jednak różnica." Poprowadził palcem po jednym z jej tatuaży, obrysowując palcem czarnego kruka w skomplikowanej pozie. "To nie jest tatuaż, kogoś godnego współczucia. Ten tatuaż świadczy o mocy i sile. " Dokończyła swoje wino i wzruszyła ramionami. "Tak. Chyba. Może masz rację." Neecy chciała jak najszybciej zejść ze swojego tematu. Nigdy nie czuła się zbyt dobrze przy tym. "Czy ja też mogę cię o coś zapytać?" "O wszystko".

Zamrugała na to, ale nie zatrzymała się. "A kiedy Odin przyszedł po ciebie?" "Kiedy miałem trzynaście lat." "Wow. Byłeś młody. " "To standardowy wiek dla Kruków". "Wrony nie mają standardowego wieku." Wiedział o tym. Stawały się wronami, gdy przychodziła po nie śmierć. "W jaki sposób on to robi?" "Co masz na myśli?" "W jaki sposób Odin przyszedł po Ciebie? Mam na myśli, że u nas Skuld czeka, aż będziesz na tym ostatnim oddechu zanim sprawia, że wracasz. A potem oferuje ci owoce, choć nikt z nas, jeszcze nie zorientował się, dlaczego. W każdym razie, zastanawiałam się, jak Odin to załatwia." Yager ścisnął swoją rękę w pięść i lekko zaczął stukać Neecy w czoło. "Puk. Puk. Pani Yager, jesteśmy Starszyzną Kruków i chcemy zabrać pani syna." Neecy zmarszczyła brwi. "Ot tak, po prostu?" "Tak. Tak po prostu, ale Odyna, to poznałem dopiero trzy lata później, przez przypadek. Gdy wziąłem ferrari jednego ze Starszych Kruków. Wtedy też dowiedziałem się, że prowadzenie po pijanemu... to bardzo zła rzecz." Neecy opuściła głowę w dół, ale całe jej ciało zadrżało od śmiechu. "Tak, pewnie, śmiej się. Ale pozwól, że ci powiem... jak na boga, był strasznym dupkiem" Opanowując śmiech, Neecy kontynuowała pytania. "A twoi rodzice nie świrowali od tego wszystkiego? " "Nie, wcale. Pochodzę z bardzo długiej linii Wikingów i już wcześniej, kilku z naszej rodziny zostało powołanych przez Odyna." "Tak po prostu... ich oddali? Do jakiś obcych ludzi? " "Tak. Tak trzeba postąpić." "A ciebie?"

"Mnie?" Wzruszył ramionami. "Jestem dobry w tym, co robię." Neecy przytaknęła. "Tak. Ja też. " Oboje patrzyli na trzaskający ogień w kominku. Oboje podążali tą ścieżką już od tak dawna. I nie mogli już powiedzieć, czy jeśli coś w ich życiu poszłoby inaczej, to było by to dla nich lepsze. Tak właściwie, to Yager był cholernie wdzięczny Skuld. Jeśli ona nie wzięłaby Neecy, to nie było by jej tutaj, teraz, razem z nim. Dokładnie tutaj, gdzie być powinna, jeżeli chodziło o Yagera przynajmniej. Jej miękkie wargi musnęły jego gardło i zamknął oczy, ciesząc się uczuciem jej ust na swoim ciele. Podczas tego dnia, w miarę upływu czasu, Neecy stawała się coraz bardziej czuła, a on kochał każdą minutę tego. Zaczęła pocałunkami wędrować w górę, podczas gdy jej ramię dotykało jego, a gdy doszła do ucha, lekko w nie westchnęła: "Pieprz mnie, Will. Robisz to tak dobrze. " Roztopił się do jej słów i przekręcił głowę, by ją pocałować. Ta kobieta nie miała nawet pojęcia, co z nim robiła, że właśnie zainspirowała go do tego, aby zaczął szukać łańcuchów, by przypiąć ją do swojego łóżka, tak, żeby nie mogła go nigdy opuścić. Nie miała pojęcia, kiedy rozwinął swoje skrzydła, ale nigdy nie czuła czegoś tak wspaniałego, gdy te skrzydła zaczęły lekko muskać jej nagie plecy. Sapnęła z zaskoczeniem. "O, mój Boże!" Obróciła trochę swoje ciało, tak by mogła swobodnie patrzeć, jak te pióra suną wzdłuż jej skóry. "To niesamowite uczucie." "Nigdy nie zrobiłaś tego wcześniej?" Złośliwy uśmiech rozprzestrzenił się na jego twarzy, "Nawet, z innymi Wronami? " Uśmiechnęła się, "Macie dużo takich lesbijskich fantazji, tam ta tej swojej górze, Ridge, Mountain Creek, Cock Mountain... czy jak to się tam nazywa, co? ". "Tak, kilka. No wiesz, te wszystkie kobiety same, silne,... noszące te skórzane wdzianka. Musicie przecież, co jakiś czas urządzać jakieś zapasy, przepychanki, i na pewno jest też trochę oliwki, prawda? " Walnęła go w ramię. "Uważam, że to oświadczenie, jest takie smutne i żałosne, wręcz typowo męskie." "Nawet Wojownicy Odyna mają te swoje smutne, żałosne i męskie chwile."

Pozwoliła, by czubek jego skrzydła, ponownie zaczął pieścić jej ciało. Najbardziej uwielbiała ten moment, gdy dotykały jej blizn, które kryły jej własne skrzydła, były one takie wrażliwe, a ten dotyk tak niewiarygodny. Kto to wiedział, że ona naprawdę będzie się cieszyła spędzając czas z Wilhelmem Yagerem? Do tej pory, po prostu myślała, że jest on kolejnym głupim, bogatym facetem, który szuka rozrywki, bawiąc się z biedną Wroną ze slumsów. Jednak szybko okazało się, że nie był głupi i teraz po spędzeniu z nim całego dnia, nawet przez sekundę nie poczuła się jak ktoś biedny, z innej klasy społecznej, czy w ogóle jak ktoś mniej warty. Tak w rzeczywistości to czuła się... cóż, trochę jak ktoś bardzo, bardzo specjalny. Całe ciało Neecy, aż podskoczyło, gdy Yager wsunął między jej nogi swoje skrzydło. Po krótkiej chwili, poderwała swoją głowę i założyła ramiona na piersiach. "Co robisz?" "Bawię się." Jego skrzydło zaczęło, teraz gładzić wargi jej cipki. "Mam do tego prawo przez dwadzieścia cztery godziny. Pamiętasz? " Jak do cholery miała o tym zapomnieć? Była wręcz przerażona, że to już prawie koniec. Ale to się skończy, w końcu nic nie mogło trwać wiecznie... prawda? "Rozsuń nogi, dziecino." Spojrzała na jego uśmiechniętą twarz, przez swoja splątaną i zbyt długą grzywkę. Naprawdę musiała pójść do fryzjera. "Musisz mnie tak nazywać?" "Podoba mi się, to. A teraz rozsuń je! " Zrobiła to, a on przesunął czubkiem skrzydła przed jej łechtaczkę, pozostawiając na niej puch z jego skrzydła. Ciało Neecy szarpnęło się ponownie. Słyszała o złośliwości puchu, ale to było zabawne i świetne jednocześnie. "Żartujesz, prawda?" Nie ma mowy, nie pozwoli, by pieprzył ją, swoim skrzydłem... ale jego nic nie było w stanie powstrzymać. I to było zbyt dobre, czuła się tak wspaniale. "Fajnie, prawda?" Skinęła głową i jęknęła, ale nie podniosła głowy, bo ciągle z jakiegoś powodu, czuła duże zakłopotanie, że ten facet może ją mieć, kiedy i jak tylko zechce, że przez cały dzień była jego. Nie zajęło dużo czasu, aby Wilhelm Yager, przejął całą kontrolę i to zarówno w łóżku jak i poza nim. "Chcesz mnie powstrzymać?"

Potrząsnęła głową. "Czyżbyś mnie unika, dziecino?" Skinęła głową. "Dlaczego?" "Jestem zażenowana swoją słabością." "Dlaczego? Bo mogę doprowadzić ciebie do orgazmu, kiedy tylko zechcę? " Jej głowa podskoczyła do góry, i spojrzała na jego piękną twarz z gniewnym spojrzeniem. Ale zanim mogła rozpocząć wyrywanie jego piór ze skrzydeł, on znowu prześlizgnął nimi po jej łechtaczce. Jej ciało usztywniło się, oczy zamknęły, a później zadrżało i doszła szybko i mocno. Ale on nie zwalniał, dalej podtrzymywał to ciśnienie, ciesząc się patrzeniem na nią, jak uroczo się wiła. Po kilku minutach, wydawało jej się już, że więcej nie zniesie. "Zatrzymaj się, starczy, stop!" Wyciągnęła ręce przed siebie i dysząc ciężko przewróciła się na bok. "Jezu, to pieprzenie było niesamowite." "Dziękuję." Przewróciła się na plecy i spojrzała na niego. "Czy mogę cię, jeszcze o coś zapytać?" "Jaką część z ‘pytaj o wszystko’ tym razem nie zrozumiałaś?" Przewróciła oczami, zaś jej policzki lekko poczerwieniały. Zajmowało mu sekundy, doprowadzanie jej do wstydu, czasami nawet nie potrzebował nic mówić, wystarczyło, że spojrzał. "Nie mogę uwierzyć, że o to pytam, ale...”, wzięła ogromny oddech," możesz mi powiedzieć, wiesz, tamtej nocy, gdy chwyciłeś moje cycki, to był przypadek czy nie?” Prychnął. "Oczywiście, że wiedziałem, co robię." Musnął policzkiem jej czoło, dziwiąc się jednocześnie, że chce pokazać Neecy, siebie takiego, jakiego jeszcze nikomu nie pokazał. "I, cytując ciebie, to uczucie było kurewsko ‘niesamowite’". Uderzyła go lekko w pierś, zaczęła się drażnić.

"A wiesz, że to jest molestowanie seksualne w pracy i mógłbym o tym poinformować Odyna, prawda? " "Odin jest ‘za’ molestowaniem seksualnym w miejscu pracy." "Zauważyłam, zwłaszcza po ostatnich ‘zbiorach’ Walkirii". Patrzyła, jak Yager złożył skrzydła i wyciągnął się obok niej na podłodze, po czym popatrzył w sufit. "Cóż, nie spotkałem aż tak dużo starszych Walkirii, ale te, które miałem okazję poznać są wyjątkowo dobre. Dobre, do skopania tyłka. Brutalne. Ale odkąd kilka lat temu Odin ‘zabrał’ striptizerkę, to niestety jest coraz gorzej". Wiedziała to, bo Neecy była tą, która nakopała ich przywódczyni, Clarissie. Albo jak lubiły nazywać ją wszystkie Wrony z Jersey ‘Tą Walkilirową suką Clarissą." Było tak od pewnego, dość niesławnego spotkania Walkirie-Wrony w barze w Yonkers. Ale każda sekunda, którą później spędziła w więzieniu... była całkowicie tego warta. Uśmiechnęli się do siebie i Yager, nagle chwycił ją za rękę i splótł ich palce razem. Część jej, chciała natychmiast wyrwać rękę z powrotem. Nie to, że nie czuła się z tym dobrze. To było świetne, ale trochę zbyt intymne jak na nią. Nawet bardziej intymne, niż te dwa ostanie pieprzenia. „Okay. Kolejne pytanie, " powiedział Yager nadal patrząc w sufit. "Jeśli, gdybyś nie... hmmm... " Wiedziała, co chciał powiedzieć. "Umarła? Gdybym nie umarła?" "Dobrze sobie radzicie ze swoją śmiercią." Uśmiechnęła się. "Cóż, tak jesteśmy zrobione z twardych części." "Tak, to prawda. Okay, więc jeśli byś nie umarła, to nadal zajmowałabyś się narkotykami?" "Och, nie. Nie, nie, na pewno nie. " "Naprawdę?" "Oooh, tak. Planowałam rozwijać się dalej i rozprowadzać broń. Nienawidziłam mieć do czynienia z narkomanami i tymi dupkami, którzy zmuszali mnie do rozprowadzania coraz twardszego gówna, by mieć coraz więcej klientów. Tak, myślałam o... broni maszynowej. Moje cele były bardzo proste... „ "Pieniądze?" Potrząsnęła głową.

"Studia. Nie obchodziło mnie, co mam zrobić, aby dostać się na studia. Kiedyś, gdy oglądałam telewizję, zobaczyłam tych wszystkich ludzi, z ich ‘dobrym życiem’ i oni wszyscy byli wykształceni." W końcu, udało jej się uwolnić swoją rękę, i na wszelki wypadek, by znowu jej nie przyciągnął, położyła je obie pod głowę i przeciągnęła się. "Gromada, była dla mnie idealna. Nie obchodziło ich, jeśli polowałam, co noc, przez całą noc, przez dziesięć tygodni z rzędu, ale moje stopnie, musiały być najlepsze, zawsze najwyższe. Musiałam być wśród pierwszego tysiąca na uczelni. A jeżeli coś poszło nie tak, wówczas, robiły to samo, co u was robi starszyzna, różnego rodzaju tortury i zawsze brutalne bicie." Yager się skrzywił i powiedział: "To bardzo brutalne." "Tak, ale dzięki temu nasze oceny zawsze były wysokie, inna opcja była po prostu zbyt przerażająca. No i jeszcze dostawałyśmy pieniądze, za każdy kolejny stopień naukowy, za prace doktorską, więc to wszystko się równoważyło." "Wyszłaś z tego stosunkowo, dość obronną ręką." "Bo ja jestem bardzo, bardzo mądra." Roześmiał się a ona postanowiła zmienić temat, mając nadzieję na przejście na bezpieczniejsze tematy i może wrócą jeszcze do pieprzenia. "A ty... co dokładnie robisz?" "To znaczy? Oprócz uratowania świata od zła?" "Gówno prawda. To ja robię, a nie ty. Co jeszcze robisz, czym się zajmujesz, poza tym? " "Nie, nie powiem ci." "Och, daj spokój. Przyznaj się. Kruki nie muszą pracować, prawda? " "Skąd ten pomysł?" "Skąd? Wy zawsze albo się wylegujecie, albo szpanujecie, tymi swoimi super wypasionymi samochodami. Wiesz, wszyscy posiadamy biura, ale wy tylko w nich przebywacie, a nie faktycznie pracujecie." "Pracujemy, i to wszyscy." "Więc, co ty robisz?" Westchnął. "Ja, Tye i Mike tworzymy oprogramowanie do gier."

"Nie, ja pytałam poważnie. " "Ja jestem poważny." Parsknęła śmiechem. "Mój Boże. Jesteś maniakiem komputerowym! " "Zamknij się." "Duży, olbrzymi maniak," Roześmiała się jeszcze mocniej, a on nagle znalazł się miedzy jej nogami. Ten mężczyzna był ogromny, a ona zdała sobie sprawę, że może nie być zbyt łaskawy dla jej żartowania z niego. Większość facetów nie lubiła tego, a już na pewno nie jej chłopak, diler. "Wiesz, ja traktuję to dość poważnie, dla mnie to jest sztuka." "... Sztuka?" Parsknęła nową falą świeżego śmiechu, i naprawdę miała nadzieję, że ten facet miał poczucie humoru, bo teraz to już wpadła w kompletną histerię. No i była naga, z tym olbrzymim gigantem siedzącym na niej. "Czy ty się ze mnie śmiejesz, Neecy?" "No, tak. Chodzi mi o to, no daj spokój! Gry komputerowe? Ile ty masz lat? Dwanaście? " "A jak myślisz, czym bym zapłacił za to mieszkanie? I mój dom na wyspie? I lamborghini Tya? I tych wszystkich prawników dla Mike, za te wszystkie sprawy o ojcostwo? Więc, nie, nie jesteśmy żadnymi maniakami". Neecy zakrztusiła się śmiechem. "Dobrze, więc... gdzie chodziłeś do szkoły?" "MIT i Caltech." Oparła się na łokciach i spojrzała mu prosto w oczy. "Dziwak. Dziwak. Dziwak. Z bandą takich samych frajerów." Yager pochylił się, i zatrzymał swoją twarz o parę centymetrów od jej. "Tak, ale to ten maniak sprawił, że krzyczałaś jego imię. CAŁY. PIEPRZONY. DZIEŃ." Miał cholerną rację, a ona cieszyła się każdą, cholerną minutą. "Eeee łut szczęścia", uśmiechnęła się.

"I założę się, że nie mógłbyś, zrobić tego jeszcze raz." "Neecy Lawrence, wiesz że Kruków się nie prowokuje i nie wyzywa, prawda?" "Naprawdę?" Zapytała z udawaną niewinnością. "Nigdy wcześniej o tym nie słyszałem. To pewnie musi być ta wikingowa rzecz, którą mój malutki, kobiecy mózg nie jest w stanie ogarnąć." "Wiesz, Lawrence,” zaczął, kiedy usadowił się wygodnie na jej biodrach, jego nagi tyłek oparł się o jej miednicę a wielkie ręce chwyciły jej twarz. Jak na tak dużego faceta, wiedział, jak wykorzystywać swoją wielkość i nią manewrować. I nie było, chyba nic smaczniejszego niż to twarde ciało Yagera, unieszkodliwiające ją. "Ty naprawdę gadasz jakieś gówno." "Oooh!" "Tak. I myślę, że nadszedł czas, abyśmy lepiej wykorzystali te usta... " Rachel straciła z oczu, cel swojego polowania, jak tylko ten, przeszedł przez płot. Rozłożyła swoje skrzydła i spostrzegła, jak coś przemknęło przy niej, uderzając w jej skrzydła i szarpiąc nią i przybijając do ściany. Wydała pisk wściekłości, gdy spojrzała na metalową włócznię, wystającą z jej ciała. Pokryta był ona nordyckimi runami i posiadała potężną magię, no i to przyszpilała ją do czerwonej cegły, tak, że jej stopy nawet nie dotykały ziemi. Znów krzyknęła z bólu i wściekłości. Sięgała do włóczni, gdy z cienia wyszli ludzie. Mężczyźni. Myśliwi. Byli ubrani, tak jak podczas polowania na jelenie w górach. Nie rozumiała, jak do cholery mogli ją zobaczyć? Przecież ciemność maskowała ją wystarczająco. I nikt nie widział jej skrzydeł o tej porze, poza celem, na który polowała, no może niektórymi z nordyckich potomków Shiftersów, no i oczywiście innych Klanów, ale to byli ludzie i patrzyli prosto na nią. "Idioci" splunęła w języku rosyjskim, a używała języka swojego ojca, tylko, kiedy była naprawdę wkurzona "Ja już zostałam zabita i to przez lepszych od was." "Czy to ona?" "Nie, zabijcie ją." Jeden z mężczyzn podniósł strzelbę i wycelował w nią. Był tak skupiony na niej, że nie zauważył, jak nadchodzą jej siostry. Wrony nigdy nie walczyły same. A jej siostry podążyły do niej, jak tylko usłyszały pierwszy jej krzyk. Lider ich zespołu, Delia, wylądowała, tuż za tym, który celował do niej z pistoletu. Gdy odwrócił do niej głowę, ona przeciągnęła ostrzem po jego gardle. W tym czasie, inna z jej sióstr, wyrwała broń z jego rąk, zanim mógł strzelić. Umarł tak szybko, że nawet nie zdążył zajęczeć.

Łowcy, spostrzegli, że kobiety zaczynają ich otaczać, więc wszyscy chwycili za broń, ale nie byli wystarczająco szybcy, nie, nie dla Wron. Rachel zacisnęła zęby i wyszarpnęła włócznię ze swojego skrzydła. Upadła na ziemię i wypatroszyła pierwszego z Łowców, który wszedł jej w drogę. Polubiła tę włócznię, planowała ją zachować i wykorzystywać w przyszłości, na polowaniach. "Będziesz tam stać i krwawić czy jednak skopiemy parę tyłków, Rach? " Rachel spojrzała na swego lidera, i uśmiechnęła się.

Karl Waldgrave obserwował jak zespół kobiet rozrywa jego ludzi. Wiedział, że nikt z nich nie wróci żywy, już wtedy, kiedy ich wysyłał. Ale to poświęcenie było niezbędne, aby pokazać mu i innym Łowcą jak te kobiety walczą. I nawet Waldgrave musiał przyznać, że jako legendarny Łowca, którym był, został przez boginię obdarzony prawdziwym wyzwaniem. Ofiarował jej bezgłośną modlitwę dziękczynną i zaczął planować następny ruch.

Rozdział 7

Neecy podniosła zmięte dżinsy z podłogi i wyjęła swój telefon komórkowy z tylnej kieszeni. Otworzyła klapkę. "Tak?". I aż skuliła się słysząc rechot po drugiej stronie, znała ten śmiech. "Czyżbym w czymś przeszkodziła?" "Co jest, Didi?" "Rusz dupę z powrotem do domu. Ale masz czas, aby wziąć prysznic, aż tak nam się nie spieszy." I rozłączyła się. Neecy zamknęła z trzaskiem telefon i wsunęła go z powrotem do dżinsów. Potrząsnęła głową, starając się oczyścić swój mózg. Nie mogła sobie przypomnieć, kiedy ostatni raz była, aż tak wyczerpana. Całe ciało miała obolałe i lepkie. Duża dłoń chwyciła jej dżinsy i wyciągnęła z jej rąk, upuszczając na podłogę. "Yager, muszę już iść." "Mamy jeszcze godzinę." Pocałował ją w szyję, a następnie jego usta zjechały aż do piersi. "Didi chce żebym wróciła do domu i muszę wrócić, przebrać się, wziąć... Ah! " Zassał jej sutek mocno w usta i Neecy nic nie mogła poradzić na to, że skręciła się w odpowiedzi. Jak ten człowiek może to jej robić? Cholera go! Musiała się stąd wydostać teraz, albo nigdy już stąd nie wyjdzie. "Prysznic weźmiesz tutaj, i dam ci jedną z moich bluz. " "Bluzę? A co się stało z moją... " "Pobrudziła się podczas zabawy na blacie." "Tak, ale...” "Żadnych, ale. To jest mój czas. I Didi możne, do kurwy poczekać, no chyba, że powiedziała, że to jest nagły wypadek. " Co prawda, mogła go okłamać, ale Neecy nigdy nie kłamała, no i Didi nie powiedziała jej, że to jest nagły wypadek, bo w takim razie kazałaby jej dupie natychmiast wrócić do domu.

"Rozumiem, że twoje milczenie oznacza, że to nie jest aż tak ważne." Yager podciągnął się na wyprostowanych ramionach po obu stronach jej głowy. "Mamy, zatem jeszcze jedną godzinę. Co oznacza, że ten słodki tyłeczek, należy do mnie. " Jej ciało może w tej chwili należeć do niego, ale kiedy wyjdzie z tego mieszkania, to już zupełnie inna sprawa. Może więc, pozwolić sobie na rozgrzeszenie tym razem ale nigdy więcej. Przynajmniej nie z Yagerem, bo w tym człowieku, naprawdę łatwo było się zagubić, i to stanowczo zbyt łatwo. Ale, do diabła, jeden raz? Ona i Yager przecież mieli umowę. Neecy spojrzała na jego piękną twarz i uśmiechnęła się. "Tik-tak, tik-tak, Kruku”. Yager popchnął ją na ścianę i wpił się w nią ustami. Zabrał jej dłoń, którą trzymała na klamce i przytrzymał nad jej głową, po chwili dołączając drugą. Odsunęła się do jego ust. "Muszę iść" szepnęła. Przylgnął do niej. "Zostań". "Ja nie mogę... nie, nie, nie! Nie w szyję! Nie w szyję! " Ale on tylko silniej zaczął zaciskać zęby na jej gardle, dość mocno kalecząc skórę. A gdy już zadowolił się ilością znaków na jej szyi, odwrócił ją, i zrobił to, co przez całą noc.

Oczywiście, że nie przeszkadzało mu, że krzyczała na niego za te znaki, on po prostu nie pozwalał jej przejrzeć się z żadnym lusterku. Zaprowadził ją pod prysznic, gdzie oczywiście znowu ją miał, a później ubrał w swój sweter, na szczęście z golfem. "Puszczaj! Puszczaj! Puszczaj!" Zaczęła znowu wyrywać swoje nadgarstki z jego dłoni, a gdy jej się to w końcu udało, walnęła nimi w jego pierś. "Mieliśmy umowę na dwadzieścia cztery godziny. Minęły. I teraz, to jest już przeszłość" Co prawda ta ‘umowa’... poszerzyła się o jakieś dwie godziny, od czasu telefonu od Didi.

"Kiedy znowu cię zobaczę?" "Nigdy... no poza tymi ohydnymi miejscami, do których wzywają nas Walkirie, albo skopie twój tyłek, rozumiesz?" Odsunęła się od niego i prawie wyrywając drzwi i potykając się, wyszła na korytarz. Obejrzała się i spojrzał na niego. "Pamiętaj o naszej umowie, Yager." "Pamiętam. Dwadzieścia cztery godziny i wychodzisz. Taka była nasza umowa. " "I mamy więcej na ten temat nie rozmawiać, nie spotykamy się ponownie i miałeś przestać patrzeć na mnie w ten ’swój’ sposób... tak jak teraz to robisz! " "Nie zgadzałem się na nic takiego." Neecy spojrzała na niego. "Tak, właśnie, że tak, zgadzałeś się." "Nie. Podaliśmy sobie ręce, po uzgodnieniu dwudziestu cztery godziny. A te wszystkie bzdurne zasady, wymyśliłaś już po tym uścisku. A ja tylko wzruszałem ramionami. Na nic się nie zgadzałem. To nie moja wina, że nie sprawdziłaś, czy się zgadzam, na te dodatkowe warunki naszego porozumienia. " Nie był pewien, ale wyglądało to jak, jakby głowa Neecy właśnie oddzieliła się od jej ciała a z uszu poleciał dym. Człowieku, udało mu się ją wkurzyć, i to dobrze, prawda? Ale nawet teraz, ta kobieta, taka wkurwiona i cholernie zdenerwowana była słodziutka. "Ty popierdolony złotousty skurwysynu!" wysyczała przez zaciśnięte zęby. Tak, wiedział, że będą wyzwiska i na wszelki wypadek jednak chciał się rozejrzeć po korytarzu czy kogoś słucha, kiedy zadzwonił jego telefon. "To musi być Moliński. Muszę odebrać." Spojrzał, jeszcze ostatni raz na ładna twarz Neecy. "Zadzwonię do ciebie dziś wieczorem, dziecinko." "Nie! Nie dzwoń do mnie! " Yager zamknął drzwi i nie mógł, przestać się uśmiechać. Tak, teraz ta kobieta nie miała absolutnie żadnego pojęcia, co ma dalej zrobić.

Neecy wpatrywała się w zamknięte drzwi. Ty kurewski, pierdolony pachołku Odina, draniu! Jeśli myślał, że może się z nią tak obchodzić, to naprawdę był szalony. Neecy waliła pięścią w drzwi. "Otwórz, ty kłamliwy kutasie!" To nie był koniec.

Mike Moliński usłyszał wrzaski, zanim jeszcze drzwi windy zdążyły się otworzyć. Jednakże mimo, to był naprawdę zaskoczony, jak zobaczył czyje to wrzaski. "Otwórz te drzwi, ty kupo gówna!" Milutkie usteczka. Mike pokręcił głową i ruszył, nie spiesząc się, korytarzem. Znał dziewczyny, takie jak Wrony w swojej starej dzielnicy. Dziewczyny, które nigdy nie wiedziały, kiedy powinny odwrócić się i odejść. I chociaż Neecy Lawrence wydawała się znacznie bardziej niebezpieczne niż one, to jednak, nie była najgorsza. Te ciche były zawsze najgorsze. Bo, podczas, gdy te wrzeszczały i ogłaszały swoje plany, to jednocześnie dawały czas na ucieczkę ‘zagrożonej’ osobie. Ale Neecy nie była cicho, chociaż wiedziała wszystko o takim ‘cichym’ ataku. Ona była jak pit bulle, których właścicielami byli handlarze narkotyków. Umiała i szczekać i atakować. Gdy dotarł w końcu do drzwi, Neecy właśnie w nie kopnęła, odwróciła się i zaczęła odchodzić. Przyglądał jej się jak idzie, zafascynowany, gdy ta dorosła kobieta mruczała do siebie jak pacjent oddziału psychiatrycznego. Nawet nie był pewien, czy w ogóle go widziała, dopóki nie była tuż obok niego. Następnie jej czarne oczy przybiły go jednym spojrzeniem. "A ty, na co się kurwa, gapisz?" Mike już dawno temu dowiedział się, żeby nigdy nie odpowiadać na takie pytanie. Zamiast tego udał się do drzwi Yagera, wyjął klucz i przekręcił go w zamku. Gdy je otwierał, zobaczył jeszcze jak Neecy Lawrence wchodzi do windy. A gdy je zamykał, mógł zobaczyć jak kopie w ściany tej windy. Wchodząc do mieszkania Yagera, krzyknął: "Hej, Yager. Gdzie jesteś? " "Łazienka". Mike wszedł do głównej łazienki Yagera, i zobaczył swojego mentora, jak moczy się w parującej wannie z hydromasażem. "Lepiej się już czujesz?" "O dużo lepiej". Mężczyzna nie wyglądał lepiej. Na spokojniejszego, tak. Na w pewien rodzaj szczęśliwego, tak. A przecież Yager, tak naprawdę to nigdy nie wyglądał na szczęśliwego, tylko na uprzejmego, przyjacielskiego, a kiedy był zmotywowany, to nawet na uroczego. Ale nigdy nie na szczęśliwego. Aż do teraz. I zdecydowanie był zadowolony. "Widziałem, że wkurzyłeś Neecy Lawrence."

Yager, oparł tył głowy na obramowaniu ogromnej wanny i wzruszył masywnymi ramionami. "Prawdopodobnie". "Jesteś bardzo odważny wkurwiając, tak zimną kobietę jak ona." Mike podrapał się po karku i odwrócił do drzwi. "Wiesz, tak właśnie myślałem, zanim zauważyłem, że miała na sobie sweter, który dałem tobie na święta dwa lata temu. Pieprzyłeś ją, i to od wczoraj, prawda? " Nie troszcząc się o odpowiedź, ruszył w stronę kuchni, po szklankę soku pomarańczowego, słysząc jak Yager gniewnie poddawał w wątpliwość stan małżeński pana i pani Moliński, kiedy Mike urodził.

Rozdział 8

Neecy zdjęła kask i ruszyła w kierunku domu. Zazwyczaj jeździła na swoim sportowym rowerze, tylko w okresie letnim, ale dzisiaj… nie zaczął jeszcze padać śnieg, a ona naprawdę potrzebowała by zimne, styczniowe powietrze przywróciło jej kontrolę, nad niemal przytłaczającą ją wściekłością. Oszukał ją... ale dlaczego? Czego od niej jeszcze chciał? Powtórki z ostatniej nocy? Nie ma mowy! Oczywiście, tak jak szybko, pomyślała, "nie ma mowy", przypomniała sobie dotyk jego ust na swojej cipce i całe jej ciało zacisnęło się z potrzeby. Cholera by go wzięła! Nigdy mu nie wybaczy, że jej to zrobił. Sięgnęła, aby otworzyć drzwi, ale ktoś szarpnął je od wewnątrz. Neecy spojrzała na słodką, ale kompletnie nieprzewidywalną, twarz Arri Chang, jednej z najbardziej nerwowych Wron, jakie Neecy kiedykolwiek poznała. Arri już raz umarła, więc co mogło ją teraz bardziej zaniepokoić?” "Hej, Arri." "Gdzie byłaś?" W niebie. "W piekle. A bo co? " "Cieszę się, że już jesteś", westchnęła. Biedna Arri. Bez względu na to, jak bardzo się starała i co robiła, nie miała łatwego życia, od samego początku swojego pobytu tutaj. Co prawda, Neecy starała się sprawić by poczuła się jak w domu, ale już reszta nie była dla Arri taka dobra i dziewczyna przeszła, naprawdę ciężką walkę. Oczywiście, może trochę by pomogło, gdyby jej włosy nie były w kolorze fuksji, bo ona naprawdę farbowała, ten bałagan powyżej ramion, na najdziwniejsze kolory. "Lawrence" Didi zawołała z salonu. "Czy to ty?" "Tak." "Rusz swój duży tyłek tutaj." Duży tyłek? Suka. Neecy spojrzała na Arri. "Kiedy skończyliśmy to tutaj, to chcę z tobą porozmawiać przez kilka minut."

"Dlaczego? Co ja zrobiłam? " Potarła ramię Arri, a ta zachichotała. "Nic. Nie denerwuj się." Arri posłała jej nieśmiały uśmiech, gdy Neecy położyła rękę na jej ramionach i poszła, jak z dzieckiem do salonu. Wszystkie Wrony były już na miejscu i to już w trakcie spotkania, zorganizowanego przez Didi. Gee, nigdy nie czekała na swojego zastępcę. "Więc, jak oni wyglądali?" zapytała Didi. Neecy położyła swój plecak na podłodze i zdjęła kurtkę z ramion. Grupa Deli popatrzyła po sobie. "Oni byli biali," opisywała Delia. "Po prostu przeciętni, biali faceci ". "Uważasz, że to jest przydatny opis? Jak to ma nam pomóc?" Neecy rozejrzała się i dopiero teraz, zauważyła, że Rachel ma ciasno zabandażowane ramię, a jej, choć piękna twarz jest bardzo blada. Poza ręką, bandażami pokryte były również jej plecy, a to oznaczało tylko jedną rzecz. Ktoś lub coś zraniło jej skrzydło. Jedynym sposobem, aby uzdrowić skrzydło u Wron albo Kruków, było utrzymywanie ich złożonych, przez kilka dni. Zazwyczaj dodatkowo, bandaże wzmacniano kilkoma runami i zaklęciami, w zależności od tego, jak potężne były rany. "Co się dzieje?" Didi skinęła głową w stronę Rachel. "Łowcy". W tym momencie, Neecy pouczyła surową, niemal przytłaczającą nienawiść. "Chyba, kurwa, żartujesz", wypluła przez zaciśnięte zęby. "Łowcy?" pisnęła się Arri. Didi spojrzała na Arri. Spośród wszystkich Wron, z jakiegoś nieznanego nikomu powodu, Didi miała bardzo mało cierpliwości dla tej malutkiej dziewczyny. „Co kilka lat jakieś dupki, zwani Łowcami, dowiadują się o naszym istnieniu i zaczynają polować na nas. Zazwyczaj są to bardzo bogaci i bardzo dobrze wyposażeni ludzie, którzy szukają nowych i bardziej ekscytujących zdobyczy ".

"Prawdopodobnie, pociąga ich myśl o Wronich skrzydłach nad kominkiem, dzięki temu im staje" dodała Janelle. "Tak". Katie uśmiechnęła się "No i nigdy nie spodziewają się, że możemy im się za to odwdzięczyć, tak samo" "Słyszałam, że kilka wieków temu, Wrony zniszczyły całe wsie i zamki, aby udowodnić, że nie będą się z nimi pieprzyły" zakończyła Didi. "Pięknie" stwierdziła Janelle i ugryzła jabłko, które trzymała w dłoni. Wydawało się, że tylko Arri wyczuła gniew Neecy, który zaczął z niej wprost promieniować. Neecy nic nie mówiła, bo tak naprawdę nie wiedziała co, nie widziała tego wszystkiego. Czuła się jak psie gówno. Spędziła, kurwa, godziny z Yagerem, podczas gdy jedna z jej własnej drużyny została prawie zabita. Nie. Była gorsza od psiego... Cholera kociego. Tak, była kocim gównem. A ona nie była z tych, którzy pozwalali by ich siostra cierpiała, i musiała jej to wynagrodzić. Neecy spojrzała na Rachel. "Wszystko w porządku?" "Tak. Jedna ze starszych Walkirii połatała mnie." Kiedyś, dla prawdziwej siódemki Walkirii, coś takiego jak uzdrawianie, było ostatnią rzeczą, jaką sobie zaprzątali głowę. To byli brutalni wojownicy, kierujący się swoim własnym prawem. Ale teraz, po wiekach wykonywania obowiązków dla ich ojca, ten zaczął wybierać śmiertelne kobiety do wykonywania roli Walkirii. To oczywiście nie był problemem, z wyjątkiem tego, że te obecne, mogły zostać ranne i umrzeć. Walkirie zatem, ponownie uczyły się jak leczyć, a kiedy na scenę weszły Kruki i Wrony, pomagali i im, gdy tylko potrafili. Ostatnio, nawet mogło odnieść się wrażenie, że starsze Walkirie, zrobiły sztukę z rzeczywistego uzdrowienia. Podczas, gdy najnowsze nabytki ledwo potrafiły zawinąć bandaż, a niektóre to wręcz traciły przytomność na widok krwi. Frajerzy. "Czy oni coś mówili Rach?" przesłuchiwała dalej Didi. "Tak. Jeden z nich zapytał: "Czy to jest ta?" Wrony spojrzały po siebie, a Didi zmarszczyła brwi i spojrzała na Neecy. "Czy jesteś pewna, że to właśnie powiedział?" Didi była wyraźnie wstrząśnięta.

"Tak. To właśnie, na pewno powiedział. " "Dobrze" Didi przejęła uwagę wszystkich osób w pomieszczeniu, nie wkładając w to żadnego wysiłku. "Od teraz, aż dowiemy się, co się kurwa dzieje, nikt nie idzie na polowanie sam. Upewnijcie się, że wszystkie macie swoje komórki i że są włączone." Niektóre kobiety wyglądały na lekko zażenowane wiedząc, że Didi mówił bezpośrednio do nich. "Kurwa, macie mieć oczy wokół głowy, moje panie. Z jakiegoś nieznanego powodu oni mogą nas zobaczyć. Może inni bogowie są w to zaangażowani. Nie wiem. Ale wyraźnie, to nie był przypadkowy atak. Dopóki, więc nie będziemy wiedzieć dokładnie, co się dzieje, chcę abyście wszystkie wykazały się mądrością i sprytem, i były bezpieczne. Czy wyrażam się jasno? " Uśmiechnięty i chórem odpowiedziały: "Tak, panno Didi". Jej brew uniosła się. "Bystre osły".

Yager uderzył Mikiem o drzwi garażowe w sali treningowej. "Wiesz, co naprawdę mnie wkurza?" Mike ledwo uchylił głowę, gdy Tye zamachnął się na niego. "Co?" "To, że po prostu odeszła, i to po takiej wspaniałej nocy." Mike próbował uciec od ciosów, ale Yager chwycił go za gardło i przytrzymał. "Mam na myśli to... że ona jest najbardziej skomplikowaną kobietą, z jaką kiedykolwiek miałem do czynienia." Uderzając kolanem w brzuch Mikea, Tye mruknął: "Ona jest Wroną. Czego innego, można było się spodziewać? " "Spodziewam się, że przyzna, że szaleje za mną i że możemy zacząć być ze sobą, mieszkać i pieprzyć się.” "Żyć razem? Z Wroną " Przerzucając Mikem przez swój bark Tye ponownie uderzył nim o ścianę a później pchnął go na ziemię. "Myślę, że to może się udać."

"To na pewno się uda i zadziała. Ja po prostu nie mogę czekać przez następne dwadzieścia lat, na jakiś znak od niej." Mocna stopa Yagera spoczęła na gardle Mike'a, i Yager spojrzał na grupę dziesięcioletnich i czternastoletnich chłopców bacznie obserwujących ich walkę, i zwrócił się do nich: "Tak właśnie wygada ‘dopaść kogoś w ciemnej ulicy’ i porządnie pokonać to gówno. Hmmm. Jakieś pytania? "Kiedy nikt nie odpowiedział, dodał " Świetnie. Przerwa. W następnej części szkolenia zajmiemy się białą bronią." Młodzi chłopcy zaczęli wiwatować, a Tye odwrócił się do Yagera. "Słuchaj, wiedziałeś jaka jest Neecy, że jest...no wiesz... „ "Zimna i nieprzyjemna?" Zapytał Mike spod wielkiej stopy Yagera. W odpowiedzi, Tye i Yager kopnęli go. "Zamknij się!" "I właśnie o to chodzi, Tye" kontynuował Yager, ignorując skowyt bólu Mike. "Ona wcale nie jest zimna i nieprzyjemna. W ogóle. Ona jest po prostu ostrożna. " "Trzeba, zatem obejść to a później będzie inaczej." "Tak, ale jak długo, ona będzie spokojna przy tych podchodach?" "Myślę, że już straciła cierpliwość, bra...cię!" Mike chwyci swój krwawiący nos w ręce i spojrzał na Tya. "Ty skurwysynu!" Ignorując go, Tye powiedział: "Zaufaj mi. Jeszcze nie straciła, jest ok. Bo jakby tak nie było, to miałbyś wszystkie Wrony, będące w obrębie stu mil, na swojej głowie." "One mnie lubią." "I możesz to wykorzystać na swoją korzyść. Możesz je użyć. One, też nas wykorzystują, a my im na to pozwalamy." Yager zachichotał. "Pozwalamy, aby nas wykorzystywały?" Tye wzruszył ramionami. "Tak, pozwalamy. Ale one wszystkie są takie cholernie śliczne, więc nie możemy nic na to zaradzić, nie możemy sobie pomóc." Mike uderzył Yagera w ramię. "Przepraszam, że przeszkadzam, ale nie macie jaj panowie i czy teraz mogę już coś dodać?" "Nie!" Szczeknęli razem Yager z Tyajem, a potem spojrzeli na siebie i uśmiechnęli się szeroko.

Didi siedziała za biurkiem i patrzyła na swojego zastępcę. "Więc, co dokładnie ustaliłaś z Yagerem? " "Yagerem? Oooh, tak... my... " Didi przewróciła oczami. Dobra Bogini, ona się z nim pieprzyła. Rumieniec na policzkach, jąkanie się, że nie wspomnę o malikach... nie musiała być detektywem Colombo, aby domyślić się, że ta dziewczyna spędziła większość nocy na nabijaniu kolczyka w pewne uszko. "Powiedział, że nic nie wie, ale znasz Kruki... oni tylko wykonują rozkazy ". "Powiedział, to przed, czy po tym jak pierwszy raz cię przeleciał?" "Och, to było przed...” Neecy pokręciła głową, a później spojrzała na Didi. Lawrence, ty dupo wołowa. "Nie będę o tym rozmawiała, nie po to tu jesteśmy." "Ależ tak, po to. A teraz, Lawrence, gadaj.". "Nie mam nic do powiedzenia." Och, naprawdę? "A wiesz, że ten golf, wcale nie ukrywa malinek, prawda?". Neecy szeroko otworzyła oczy, a Didi domyśliła się, że naprawdę o tym nie wiedziała. Didi otworzyła szufladę i ją skarciła: "Przysięgam, Neecy, nie wiem, jak mogłaś nie zauważyć, tego gówna". Sięgnęła ręką do szuflady i wyciągnęła z niej lusterko, po czym popchnęła je po blacie biurka w stronę Neecy. A gdy ta w nie spojrzała, otworzyła oczy w przerażeniu. Yager ugryzł ją tak wysoko, że golf w żaden sposób nie był w stanie tego ukryć. Tak, te cholerne suki, teraz będą widziały każdy, cholerny znak. I Didi mogła się założyć, że Yager dokładnie wiedział, co robi. Najwyraźniej Neecy, też się tego domyśliła. "Zabiję go! To pierdolony, sukinsyn... " Didi, dała swojemu zastępcy czas, aby skończyła tą tyradę. Nie mogła sobie przypomnieć, kiedy ostatni raz Neecy pozwoliła sobie na coś takiego, ale to było dla niej dobre. Zdrowe. "Nienawidzę go! Absolutnie nienawidzę go! " I te straszne, czarne oczy zatrzymały się na Didi. "I ciebie też za to winię! " "Mnie? Jak ja mogę być winna? Posyłam cię tam, abyś uzyskała informacje, a nie pieprzyła się z nim jak byście byli na Titanicu ". „Nie, to nie tak!"

"Ale wiesz, że jak bym sprawdziła, to znajdę twoje czerwone i oszorowane od dywanu kolana, prawda?" Sam fakt, ze Neecy musiała przez chwilkę pomyśleć, dał Didi czas na odpowiedź. "Jezu, Neecy!" "No, co?" Didi postanowiła trochę odwrócić jej uwagę: "No i jak ja teraz, mogę się spodziewać, że zajmiesz się tym całym politycznym gównem, kiedy ja będę na wakacjach? Przelecisz Odina? " Neecy odwróciła się, od razu była opanowana. "To nie jest śmieszne. To nie było tak." Didi pokręciła głową. Biedna Neecy. Zawsze taka poważna. "Wiem, głupi ośle. Po prostu nie rozumiem, dlaczego jesteś taka zdenerwowana. Jesteśmy Wronami. Nie zakonnicami. Nie ma absolutnie nic złego w zdrowym seksualnym apetycie. I gdyby mnie to spotkało, weszłabym, przez drzwi tańcząc rumbę". "Nie sądzisz, że Harry by się trochę zdenerwował, jakby się dowiedział, że spałaś z Yagerem?" "Po pierwsze, nigdy nie zdradziłam męża... zwłaszcza, że umarłam dość wcześnie, z powodu jego problemów z hazardem". "Tak, to dopiero rekomendacja." "A po drugie, jesteś spięta jak jałówka, i ostatnią rzeczą, którą chciałabym robić z Wilhelmem Yagerem jest spanie. A teraz opowiadaj. Chcę znać szczegóły... im więcej szczegółów, tym lepiej." "Nic ci nie powiem." Didi odchyliła się w fotelu. "Założę się, że ssałaś jego piłeczki i węża.” "Och, to było piękne." Didi po prostu nie mogła się powstrzymać. Dręczenie i poddawanie Neecy takim torturom, było dużo zabawniejsze niż wszystkim innym Wronom. Zawsze była taka poważna. Zawsze taka zdeterminowana, aby wykonywać wszystkie obowiązki. Ta dziewczyna nigdy się dobrze nie bawiła, co wydawało się niesprawiedliwe. Neecy przeszła już bardzo wiele złego w przeszłości i powinna dostać szansę, aby odpoczęła i zaczęła się dobrze bawić, tak jak i reszta z nich. Nawet, jeśli oznaczało to, że trzeba w to włączyć przyjaciół, aby spędziła trochę czasu z jednym, pięknym kawałkiem mięska, skrzydlatym mężczyzną... no, do cholery, tak właśnie musi być. Neecy zmrużyła oczy. "Dlaczego tak mi się przyglądasz?"

"Jak?" "Jak byś coś planowała". "Nie bądź śmieszna. Co do cholery mogę planować? " Neecy odepchnęła krzesło od biurka. "Dobra, wchodzę w to, muszę się dowiedzieć, kto rozpoczął to piekło z polowaniem na nas." "Posadź dupę na krzesło, panienko". Wzdychając Neecy usiadła. "Nie jestem w nastroju, Didi". "Wyjaśnijmy sobie kilka rzeczy, nie będziesz się wplątywała, w żaden sposób do sprawy z Łowcami, rozumiesz?". "Dlaczego nie, do cholery?" "Bo tak powiedziałam." Didi odchyliła się w skórzanym fotelu, i położyła nagie nogi na wysokim, drewnianym blacie swojego biurka. "Teraz", westchnęła, kładąc ręce za głowę. "Chcę znać szczegóły, rozpocznij od pierwszego pocałunku przez całą drogę do ostatniego skurczu." "Nie będę o tym z tobą rozmawiała. Więc odpuść sobie. " Pukanie do drzwi biura, sprawiło, że Neecy o mało nie wyrwała klamki w drzwiach, tak szybko starała się je otworzyć. "Dzięki Bogu... wchodź!" Arri wetknęła głowę do biura i spojrzała na Neecy. "Mówiłaś, że chcesz się ze mną zobaczyć." "Tak. Wchodź, kochanie. " Arri spojrzała na Didi zanim weszła do pomieszczenia. Neecy dała znak Didi i po prostu powiedziała: "Bądź miła dla Arri, albo skopię ci tyłek." Tak naprawdę to Didi zafundowała każdej z nich trudny początek, ale najgorzej było tym, które nie mogły nadążyć. A według niej, biedna Arri, nadal nie mogła nadążyć. "Siadaj".

Arri usiadła na krześle obok Neecy, i spoglądała raz na nią a raz na Didi, po czym opuściła głowę i dobrowolnie ogłosiła. „Wyrzucacie mnie, prawda?" Neecy zamrugała. "Co? Nie! No pewnie, że nie." "Nie, chociaż przeszło mi to przez myśl." Nie odrywając oczu od Arri, Neecy złapała pudełko chusteczek z biurka i rzuciła w Didi. "Kotku, to nie działa w ten sposób." "Ale ja, nie jestem do niczego przydatna, jestem tutaj już dwa lata i wciąż nie wiem, dlaczego... nikt nie wie.." "Tak, ale teraz to się zmieni." "Jak?" "Jak?" krzyknęła też Didi. "Skuld chce, abym zabrała ciebie na kolejne polowanie". Brwi Arri zmarszczyły się tak głęboko, że wyglądało to na bolesne, a jeżeli dodało się do tego zagryzioną dolną wargę, to wręcz można było wyczuć jak ogarnia ją panika. Didi, jednak nie była tak cicha, i była dużo mniej wybredna w słowach. "Czy ona straciła rozum, do cholery?" W przeciwieństwie do większości bogiń, Skuld nie ma problemu z kwestionowaniem jej zdania przez swoje córki. Była boginią mądrości, między innymi, i wydawała się bardzo szczęśliwa, gdy zadawano pytania. Niemniej jednak, nie lubiła niedoceniania jej i chamstwa. Ale, z jakiegoś powodu, Didi była jedną z niewielu istot, które mogły to robić bezkarnie. Skuld lubiła Didi, chociaż nikt nie był pewien, dlaczego. Niektórzy twierdzili, że to przez wrodzony, naturalny i uroczy urok Didi, ale tak z drugiej strony to przecież Skuld nienawidziła tych ‘uroczych’. Przecież niewiele z kobiet, które wybrała do swojej armii można było nazwać ‘uroczymi’. Neecy wstała. "Arri, wychodzimy." Didi z hukiem spuściła swoje nogi z biurka. "Chwileczkę. Jeszcze nie skończyliśmy. " "Tak, skończyliśmy." Neecy pchnęła Arri w kierunku drzwi. "Wyjdź i poczekaj na mnie na zewnątrz, zaraz skończę."

"Ok". Chryste, dziewczyna brzmiała na przerażoną. Po wyjściu Arri, Neecy odwróciła się do Didi. "Mógłbyś przynajmniej spróbować być dla niej miła!" "Ale, kiedy ja jestem dla niej miła. Po prostu nie rozumiem, dlaczego tutaj jest. I naprawdę nie wiem, po co bierzesz ją na polowanie". Tak szczerze, to Neecy też nie wiedziała. Ale Skuld wyraziła się jasno. "Skuld poprosiła mnie o to... więc to zrobię. I teraz zamknij się i pozwól mi... „ "Zabić się, chroniąc ją?" Wtrąciła szybko Didi. Neecy wzdychając ruszyła w stronę drzwi, nie miała teraz ochoty na rozmowę z Didi. "A co z Yagerem?" Krzyknęła Didi, gdy Neecy pociągnęła za klamkę. Neecy spojrzała na nią, stojąc już w drzwiach. "To był tylko seks Didi, i chyba, ze wszystkich ludzi na ziemi, najbardziej powinnaś rozumieć znaczenie tego słowa." Odpowiedział jej wrzask, gdy już zamykała drzwi. "Tylko seks, akurat, pocałuj mnie w dupę, Lawrence!"

Było źle. Naprawdę, naprawdę źle. I co teraz ma zrobić? Wszyscy, od zawsze wiedzieli, że była kłopotem. A teraz mogła doprowadzić do tego, że Neecy zostanie zabita, a ona tego nie przeżyje, i nigdy już nie będzie sobą. Neecy zawsze o nią dbała, więc na pewno poświęci się, żeby ją obronić. Arri wytarła spocone dłonie, gdy Neecy stanęła obok niej, w ogrodzie. "Nie panikuj, kochanie. Wszystko będzie dobrze." "Widzę aury". Neecy nic nie powiedziała. Zamiast tego, przeczesała włosy i popatrzyła na ogromne podwórko. Tylko niewielka część z wielu hektarów należących do Gromady leżała w obszarze Trójpaństwa. "Ty, co robisz?"

"Widzę aury". Neecy chrząknęła. "No... i?" Arri uśmiechnęła się. Właśnie, dlatego tak kochała Neecy. Zawsze zmierzała prosto do celu, no i jeszcze za to, że pomalowała na ściany swojej sypialni na odjechany, fioletowy kolor. "Nie drwię z ciebie, Arri," dodała. "Wiem. Tylko myślę, że to dlatego Skuld mnie tu przywiodła. " "A dlaczego miałoby to znaczenie? To, że widzisz aury. Co?" Arri trzymała to w sobie tak długo, ale wydawało się to słuszne, aby powiedzieć Neecy jako pierwszej. I tak też zaczęła to robić, trochę w pośpiechu. "Mogę powiedzieć, czy ktoś jest chory, czy nie. Wiem, jeśli umierasz, jeśli kłamiesz, jeśli chcesz zabić, jeśli już zabiłaś. Mogę zobaczyć, czy ktoś planuje spisek w celu przejęcia Kremla. Mogę powiedzieć, że Didi mnie nie lubi, chociaż akurat do tego, to nie trzeba widzieć aur. Wiedziałam, kilka miesięcy temu, że Misty potrzebuje lekarza, więc przekonałam ją, że złapała infekcję, zanim było z nią naprawdę źle. I wiedziałam, że Olivia była w ciąży i to w dzień poczęcia". Neecy zrobiła krok w tył, ale Arri wiedziała, że to nie, dlatego że się wystraszyła, tylko po to, żeby się uspokoić. "Ty mówisz poważnie." "Bardzo". "Dlaczego nic nie powiedziałaś wcześniej?" Arri zeszła z patio na twardą ziemię pokrytą lodem. Latem był tutaj piękny trawnik. "To jest we mnie od zawsze. To właśnie, dlatego mój ojciec...” Urwała, nienawidząc nawet najmniejszego wspomnienia o tym człowieku. Neecy wzięła głęboki oddech. "To powód, dla którego cię zabił." Jego rodzina adoptowała ja i zabrała z jej ojczyzny, gdy miała zaledwie trzy lata. Wystarczająco dziwne było to, że była jedynym koreańskim dzieckiem wśród angielskich, ale to wszystko jeszcze dodatkowo było potęgowane, przez jej ojca, który był religijnym fanatykiem. Ileż to razy dzieci w szkole nazywały ją "Carrie"? Cholera, ile razy czuła się dokładnie tak jak ona? Kiedy jej ojciec dowiedział się o jej zdolnościach, dosypał narkotyków do jej śniadania, a później umieścił ją w swoim samochodzie, włączył silnik i zamknął garaż. Dostał piętnaście lat za usiłowanie zabójstwa. Ale najzabawniejsze było to,... że on ją zabił. Nie usiłował ale naprawdę zabił, więc gdy przyszła po nią Skuld i

wzięła ją za rękę, to z radością z nią poszła. A najlepsze, co kiedykolwiek dostała, to było jego spojrzenie, gdy policjanci przyszli do jego domu kilka dni później, by go aresztować a ona była razem z nimi. Żywa, zdrowa i oznaczona przez boginię. "Tak. Powiedział, że jestem zła, że wszystko we mnie jest złe i bezbożne. " "On był religijnym fanatykiem, Arri. On nie ma już żadnego znaczenia. Teraz my jesteśmy twoimi siostrami, twoją rodziną. " Arii przypomniała sobie, jak poznała Neecy. W jednej sekundzie trzymała za rękę Skuld i w następnej obudziła się i zobaczyła Neecy, pochylającą się nad nią. "Witaj na naszej imprezie, dziecko," powiedziała z szerokim uśmiechem. A jej kolory były takie uczciwe, takie czyste, że Arri poczuła z nią natychmiastowe pokrewieństwo. "Jesteś jedyną, która mnie zaakceptowała." "To nie prawda... i Didi się nie liczy." "Liczy. Ona jest przywódcą Wron i to co czuje, wpływa na resztę z nich. " Neecy stanęła przed nią. "No to trzeba im udowodnić, że jesteś tego warta, aby być tutaj. Skuld, nigdy by po ciebie nie przyszła, jeżeliby ciebie nie potrzebowała. Ona nigdy nie traciłaby ani swojego czasu ani naszego. Obie dobrze to wiemy. " Jak zawsze, Neecy miała rację. I to było tak kojące i uspokajające. Ona zawsze mogła sprawić, że Arri czuła się tak jakby mogła zrobić wszystko. "Idziesz, więc na polowanie razem ze mną i zespołem. Tylko ten jeden raz, a jeśli to nie zadziała, to już nigdy więcej tego nie powtórzymy i osobiście powiadomię o tym Skuld." Arri przygryzła wargę, bardzo zły nawyk, i Neecy od razu to zauważyła. Uśmiechnęła się i zaczęła ją drażnić. "Masz zamiar mi powiedzieć, że mnie pojebało czy dalej, tak po prostu będziesz żuć swoją wargę?" Neecy była jedyną, która traktowała ją jak rodzinę. Zażartowała z nią, dokuczała jej i to czasami nieubłaganie ale sprawiała, że Arri kochała każdą tego minutę. Arri zachichotała. "Okay. Jesteś diabelską krową. " "Diabelska krowa, co?" Neecy roześmiała się. "Oooh, ale to były wściekle agresywne słowa, Arri."

Neecy przytuliła ją i Arri poczuła jak jej ciepło i opiekuńczość płynęły wokół niej, a później opadły na nią, jak miękki deszcz. Poza Gromadą, wszyscy myśleli, że Neecy jest zimna i niedostępna, ale mylili się. Ona na pewno nie była ani zimna ani niedostępna. "Pokażę ci coś. Spójrz w górę. " Arri oderwała wzrok od swojego mentora i spojrzała na nagie drzewa, górujące nad nimi. Były tutaj, zawsze tam gdzie Neecy, były ich setki, i ciągle czekały, zawsze gotowe dla Neecy. "Nie zamierzają zanurkować i nas zaatakować, czy coś prawda?" "Nie bądź głupia." Neecy skinęła na jednego ze swoich ptaków i ogromny kruk poszybował w dół z drzewa, lądując na jej ramieniu. Ptak potarł głową o policzek Neecy i wysoka kobieta uśmiechnęła się. "Oni są moimi przyjaciółmi. Nigdy nie skrzywdziliby kogoś, na kim mi zależy." Arri ukryła uśmiech. Nie chciała, żeby Neecy wiedziała, ile dla niej znaczyło to, co właśnie powiedziała. "Ona jest piękna". "Tak." "Kiedy się dowiedziałaś?" "Czego dowiedziałam?" "Że możesz przywoływać ptaki?" "Po około tygodniu, od przybycia tutaj". Neecy uśmiechnęła się na to wspomnienie. "Byłam tutaj i nagle, przypadkowo spojrzałam w górę i zobaczyłam te wszystkie ptaki na drzewach. W telewizji, bodajże na kanale dziewiątym, czy coś takiego, leciał maraton filmów Alfreda Hitchcocka, była noc, więc rozumiesz, przestraszyłam się. Nagle te wszystkie ptaki z piskiem, jak zjawa, rzuciły się na mnie. Miałam tylko szesnaście lat, więc wtedy nie przyszło mi do głowy że trzeba uciekać. Przykryłam tylko głowę rękami i zaczęłam krzyczeć "stop". A one to zrobiły. " "I wtedy już wiedziałaś?" "Niezupełnie". "To jest bardzo fajne, ten twój dar. " "Tak jak i twój."

Zdolność Arri do czytania aury, to nie był prezent od Skuld, miała to od urodzenia. A problem było to... że nie miała pojęcia, co dostała od Skuld, czy ta w ogóle dała jej jakiś dar. Jednakże nie zamierzała tego mówić Neecy. Zamiast tego Arri wychodziła na polowanie, jej koreański tyłek szedł polować. I jej jedynym zmartwieniem było to, aby nikt przy tym nie zginął i jak już to jej się uda, to będzie cholernie szczęśliwą osobą. "To dziwne", przyznała Arri. " Wiedząc tak dużo o ludziach nie czuję się komfortowo. Prawdopodobnie, dokładnie tak samo czuje się Kerri, widząc cały czas przebłyski przyszłości. To czasami jest przytłaczające. " "Rozumiem". Neecy objęła ramieniem Arri. "Ale to jest fajne. I musisz być z tego dumna, i zacząć używać tego na własną korzyść. " Arri skinęła głową i ponownie spojrzała na drzewa. Przy tylu ptakach dookoła, pomyślała, wszędzie powinny być ptasie odchody. Ale ani ich samochody, ani podwórko, ani okna... nie miały nawet małego śladu. Podobnie, jak wszystkie ptaki na świecie, również i te wiedziały kim one były i szanowały je. "Więc... ty i Yager?" Neecy usztywniła się obok niej. "Jak się...” "Za każdym razem, kiedy on jest w pobliżu, to twoja aura ma wielkie, wręcz olbrzymie kłęby różowego dymu. O, tak jak w tej chwili. To naprawdę jest urocze, takie kłębowisko różowej mgły". "To bzdura, Arrianna, i obie o tym wiemy. " Uśmiechnęła się: "On wariuje za tobą." "Zamknij dziób." "A wiesz, kolory jego aury też się zmieniają, jak tylko cię zobaczy." "Zamknij. Się." "Tak i to mocno się zmieniają, on też ma grube kłęby różowiutkiego dymu, gdy tylko wie, że jesteś gdzieś w pobliżu. " Warcząc, Neecy zdjęła rękę z ramion Arri, a jej mały przyjaciel wrócił, w bezpieczną osłonę drzew. "Nie martw się", krzyknęła Arri do pleców wycofującej się kobiety. "To są naprawdę śliczne kolory, różowiutkie!"

Didi wręczyła Deli Kim piwo, kiedy ta usiadła obok niej na kanapie. "Dzięki. To, co się dzieje? " "Chcę, żebyś wytropiła Łowców, a później ich śledziła, tak żebyśmy wiedziały co planują." Delia otworzyła butelkę piwa o róg stolika. "Nie ma problemu. Zacznę dziś wieczorem. " "Świetnie". "No i jest jeszcze jeden problem, pomimo, że cały czas próbuje się dowiedzieć, jednak wciąż nie wiem jakim cudem nas zobaczyli. Czy może Skuld powiedziała coś na ten temat? " "Ostatnio nie." Didi westchnęła. "Mogę ją zapytać... i może w ciągu następnych dwudziestu lat otrzymamy jakąś odpowiedź." "Nordyccy bogowie bywają trudni." "Tak, trudni, żeby nie powiedzieć jędzowaci." Delia spojrzała na butelkę piwa. "A wiesz..." Didi łyknęła spory łyk piwa. "Strzelaj". "Czy tym nie powinna zająć się Neecy? Ona żyje dla takich spraw." "Tak, wiem. I to jest właśnie problem, bo ta kobieta nie ma innego życia ". "Nooo, to trochę żałosne, prawda? A jest jeszcze gorzej, odkąd Pan Mały Penis ją rzucił, cztery miesiące temu. " "Tak właściwie to sześć miesięcy temu. I wiedziałam, że nic z tego nie będzie, nawet ona nazywała go Małym Penisem." Didi pociągnęła kolejny łyk piwa i pokręciła głową. "Teraz chcę, żeby skoncentrowała się na ważniejszej rzeczy. " Delia uśmiechnęła się. "Takiej jak Wilhelm Yager?" "Taaak, dokładnie". "Jak na białego chłopca, on nie jest taki zły."

"Biały, czarny, brązowy czy żółty, on jest idealny dla Neecy i tylko to się liczy." "Może... ale Neecy twierdzi coś innego. I jeśli nie chodzi o Gromadę lub szkole, to on dla niej nie istnieje." Didi chwyciła pilota i włączyła telewizor. "Zaufaj mi. Mam stu procentową pewność, że Yager potrafi sprawić, że ona nie zapomni o jego istnieniu."

Neecy stała po środku wypożyczalni filmów i wpatrywała się tępo w półkę z horrorami. Trzymała w rękach już trzy płyty DVD, ale całkowicie o nich nie pamiętała, nie miała pojęcia, co tutaj w ogóle robi. Chryste, zapomniała, i co teraz ma zrobić? Jak w ogóle... Co ona do kurwy zrobiła? Jak mogła zaangażować się, i to nawet na jeden dzień, z Yagerem? To był taki głupi ruch z jej strony. Ruch, który tak właściwie, zaczął się pięć czy sześć lat temu. No, ale ostatnio żyła w takim niepokoju, ciągle spięta, czekając na coś, ale nie miała pojęcia na co i dlaczego. Czekała... potrzebowała czegoś więcej... solidnego walnięcia w tył głowy, tak jak robiły to zakonnice w szkole. Ale to wszystko sprawiało, że czuła się jeszcze gorzej... bo nadal go pragnęła. Śliczniutkiego Yagera. Nie miała pojęcia, co zrobić z tym milutkim facetem. Ona przecież nie była miłą osobą. Daleko jej do bycia miłym. I to nie tylko ze względu, na jej pierwsze życie, Wrony po prostu z natury nie były miłe. Nie można być milutkim, kiedy walczy się w armii boga. To ostatnia rzecz, na jaką można sobie pozwolić. Nauczyła się tego, już na samym początku, od swojej mentorki Lotaryngii. Wciąż miała bliznę od jej świętego sztyletu, którym popchnęła ją w plecy, o włos tylko mijając jej nerkę. Jej mentorka, nie spodziewał się tego, ale nie mogła się zatrzymać, wiedziała, że musi dać nauczkę Neecy. I to była lekcja, której ta nigdy nie zapomniała. Za bycie miłym dostaje się kopa w dupę. Więc, teraz chroniła samą siebie i ufała swojej bogini, że ta zapewni jej udany dzień. Ale Yager... Yager wprowadzał haos, i ten bałagan trwał już od roku. A to, że spędziła z nim dzień wcale w niczym nie pomagało. Przez ten cały czas, traktował ją najlepiej jak tylko mógł, lepiej niż kiedykolwiek, ktokolwiek w jej całym życiu i nigdy nie zostawił jej samej, nawet nie opuścił mieszkania. "Będziesz tam tak stać, czy co?" Neecy spojrzała na Janelle. "Zamknij się." "Uuuu, Neece." Janelle szarpnęła jej golfem, który wciąż pachniał Yagerem. "Czy to są malinki? Wow! "

Janelle chwyciła się za swój nos, w który Neecy trzepnęła trzymanymi w ręku płytami DVD. "Za co to kurwa było? " "Za zadawanie zbyt wielu cholernych pytań." Neecy zatrzymała się. Całe jej ciało spięło się. Ktoś je obserwował. Odwróciła się i jej oczy zaczęły przetrząsać każdy zaułek w tym małym sklepie. "Czujesz to, J?" "Tak." Janelle odwróciła się i spojrzała na tylnie wejście. Ale Neecy zobaczyła coś w rogu, na przedzie sklepu. Człowiek, mniejszy od niej, szare włosy z ogromną górą mięśni. Ale gdy ponownie spojrzała w jego kierunku, gdzie wiedziała że stał, już go tam nie było. Mimo to, nie odwracała się i ciągle wpatrywała w to samo miejsce, aż w końcu naprawdę zrozumiała, że on odszedł, ale jednak, cały czas się obawiała, że zaraz znowu go zobaczy. „Odszedł. " "On?" "Myślę, że go zobaczyłam, przez chwilkę, ale nie jestem pewna. " "Co robimy?" Wzruszyła ramionami. "Wypożyczamy te filmy, a po powrocie do domu opowiemy o tym Didi". Janelle spojrzała na wybrane przez Neecy filmy, które ta wciąż trzymała w swojej dłoni. "Nie ma mowy, Neece. Nie ma mowy! Nie będziemy znowu oglądać tego cholernego „Martwego zła" jeszcze raz! " "Oooh, nie pierdol."

Yager zatopił się głęboko w poduszki i uśmiechnął. Będąc w półśnie i pół będąc na jawie, myślał o wywrotowej Neecy Lawrence, o jej diabelskim tyłku, który miał całą noc. Marzył o niej. Myślał o niej. Wspominał jak jej nagie ciało dociskało się do jego, o jej twardych sutkach i brązowych krzywiznach piersi. O tym leciutkim westchnieniu, które wydawała za każdym razem, gdy w nią wchodził. Chciał Neecy i to na resztę życia i to w każdy możliwy sposób.

"Masz słodkie sny, Laleczko?" Głęboki męski głos przedarł się do świadomości Yagera i ten wyskoczył z łóżka, zacisnął pięści gotowe już do walki i plecami uderzył w ścianę. "Jezus, Odin! Nienawidzę, kiedy robisz to gówno! " Odin, ojciec wszystkich nordyckich bogów, zaśmiał się i patrzył na jednego z swoich przywódców Kruków. Oparł plecy o wezgłowie łóżka, wyprostował swoje długie nogi, które sięgały aż do końca ogromnego łóżka i założył swoje wielkie ręce na brzuchu. Chryste, jest człowiek miał na sobie Armaniego? "Przepraszam. Czy mogę przerwać tobie te namiętne marzenia o Pani Lawrence? " Yager zmrużył swoje oczy, wyciszył się i skrzyżował swoje ramiona na piersi. "Czego chcesz? " "Czy, aby na pewno tak wita się swojego boga i przywódcę?" "Nic lepszego nie dostaniesz o trzeciej nad ranem i to jeszcze wypominając mi Neecy." "Wiesz, mogłeś to zrobić...” "Jeśli chcesz powiedzieć, że mogłem to rozegrać lepiej, to chyba zwariuję." "Myślę, że już oszalałeś." Odin uśmiechnął się pobłażliwie, tak jak do wszystkich głupich ludzi. "Głupi chłopak. Wron nie można lekceważyć. One się chronią. A jeśli choć przez chwilę pomyślą, że po prostu, zabawiłeś się z jedną z ich dziewczyn... " "Świetnie wiesz, że to nie tak. To, dlatego tu jesteś. Obawiasz się, że zanieczyszczę idealną pulę genową, błotem dna naszych dzieci. " Jedno jasnoniebieskie oko popatrzyło w jego stronę. Odin oddała to drugie, wiele wieków temu... za mądrość. Yager znalazł na ten temat, wiele bardzo pochlebnych zapisków. "Nie mam nic przeciwko Wronom, tak samym w sobie". "Ale...?” "Ale, one nie są takie jak my. One nie są Wikingami. Są kundlami. Skuld ze swoim, cholernym poczuciem humoru ". "Mają w sobie więcej z Wikingów, niż te wszystkie twoje walkirie, które przyprowadziłeś tutaj w przeciągu ostatnich pięciu lat. A właśnie, skoro już o tym mówimy... Morgan mówi, że stara się, już od dłuższego czasu, nawiązać z tobą kontakt. Mówi, że ją unikasz."

Morgan była jedyną ze starszych Walkirii. Była z bardzo starej szkoły i była bardzo droga Yagerowi. Tak właściwie, to była dla niego jak matka, od czasu, gdy starszyzna Kruków zabrała go z jego własnej rodziny, której tak właściwie nigdy nie miał. To nie tak, że jego rodzina się od niego odcięła, ale Yager nie mógł poradzić sobie ze strachem w ich oczach. Posiadanie syna ze skrzydłami musiało być dla nich trochę przytłaczające, no i to, że on cały czas rósł, aż do skończenia dwudziestu jeden lat. "Ona cały czas narzeka i marudzi." "Lepiej zacznij się modlić, aby nie wezwała oryginalnej siódemki". Yager uśmiechnął się. "Wiesz, że może zamienić ci życie w piekło." "Ból ojcostwa, trzeba to przetrwać." Odin łatwo podciągnął się z łóżka i stanął obok Yagera. Było niewielu ludzi we wszechświecie, którzy byli wyższości od Yagera. I tych kilku, można było spotkać albo w wesołym miasteczku, jako ‘ciekawostki’ albo w ośrodku szkoleniowym NBA. Ale i oni, jak i Yager, czuli się wręcz malutcy przy Odinie. "Chcę utrzymać was wszystkich żywych. Ale nie zapominaj, kim jesteś i co reprezentujesz. " "Nie zapomniałem tego. I Neecy Lawrence jest moja, więc równie dobrze, powinieneś już zacząć sobie z tym radzić i przyzwyczajać się. " Yager uśmiechnął się. "I, gdybym był tobą... wiesz, nie pokazywałbym się przy naszym łóżku, jak już się tutaj wprowadzi, ona nienawidzi takich rzeczy." Odin warknął. "Skuld jest za to odpowiedzialna,” mruknął i ruszył w kierunku drzwi, a kiedy mijał Yagera zrobił to, co zawsze, żartobliwie uderzył go w ramię, jego własną ręką. Cios i rezultat, też były takie jak zawsze. Ramię Yagera wypadło z przegubu, ale uderzając nim w ścianę szybko ustawił je na powrót, we właściwym miejscu. Yager wiedział, że pewnego dnia, jego słabe kość barku rozbiją się na milion kawałków. "Nawiasem mówiąc, słyszałem plotki, że ponownie rozpoczął się sezon polowań. Pojawili się nowi Łowcy." Yager obejrzał się na Odina, ale ten oglądał swoje paznokcie. "Co? Nic o tym nie słyszałem od chłopaków ". "Nie tylko wy jedyni macie skrzydła..." Wściekłość. Czysta, prosta i furia wezbrała w nim. Nie ruszał się. On po prostu patrzył na Odyna. Odin pokręcił głową. "Tak, pewnie, spróbuj jak to jest, gdy chroni się Wrony. One cię zadręczą. A mówię ci o tym polowaniu, bo kiedyś już tego próbowali, z Wronami, a później przeszli by do

Kurków... czy może raczej, jeśli udałoby im się minąć Wrony, i to naprawdę duże ‘jeśli’. Yager nie odpowiedział. Właściwie, to nie był w stanie odpowiedzieć, miał zaciśnięte zbyt mocno szczęki. "Głupi chłopak," Odin mruknął ponownie. "Nigdy nie wchodź między Wrony i ich polowanie. Mam nadzieję, że wiesz co robisz, Yager. Czasami naprawdę jesteś zbyt miły.” I bóg, który mógł po prostu wyjść z pokoju przez samą myśl, postanowił jednak skorzystać z drzwi, a gdy je otworzył, przystanął i powiedział: "Neecy Lawrence nie jest taka jak się wydaje, że jest."

Rozdział 9

Doktor Lawrence Denise przysunęła się do biurka i rozejrzała po swojej małej grupie studentów podyplomowych. Rada obiecała jej, że nie będzie już więcej dawała jej żadnych pierwszoroczniaków, którzy tylko starali się zaliczyć, i to od prawie siedmiu lat, wciąż ten sam przedmiot. I chociaż jej profesor otrzymywał zawsze, bardzo wysokie oceny od najlepszych studentów, to jednak cała reszta całkowicie ją nienawidziła. Więc, uniwersytet, pod naciskiem jednego z ich najważniejszych członków zarządu – kogoś, kto jakimś dziwnym trafem był jednym ze starszyzny Kruków – zaczęli przekazywać jej tylko absolwentów i studentów starszych lat. I zapomnieli o problemie. "Nie chcę więcej dyskutować o Wielkiej Karcie Swobód, nigdy więcej." Jej uczniowie zaśmiali się, a Pat Johnson, dalej próbował wyjaśniać swój punkt. "Ale ja mówię poważnie, naprawdę. " "Nie będę już więcej dyskutować o królu Janie, Patricku. Nie znowu. Pozwólmy mu odejść." Patrick był taki słodki. Podobnie jak większość jej studentów płci męskiej, lubił z nią flirtować, a ona pozwalała mu na to przekomarzanie się, tak długo, jak długo nie miało to miejsca w klasie lub w jej biurze w godzinach pracy. I zawsze starała się i wymagała, żeby żaden student nigdy o tym nie zapomniał, więc trzymała ich ostro za pyski. Usłyszała, jak otwierają się drzwi do auli i przygotowała się na wygłoszenie reprymendy Jasonowi Bensonowi. Mały skurwiel zawsze się spóźniał na jej zajęcia i musiała coś z tym zrobić. Ale kiedy podniosła wzrok, przestała oddychać. Will Yager schodził po kilku schodkach, w dół audytorium. Następnie ten koleś, ze wspaniałym ciałem, usadowił się na jednym z malutkich pustych krzesełek na sali. Audytorium było zbyt duże dla jej małej grupy studentów, ale jej to nie przeszkadzało, po prostu kazała im wszystkim siadać z przodu, blisko niej. Teraz jednak, ta sala wydawała się zbyt mała. Spojrzał na nią i uśmiechnął się, a ona poczuła się jakby jakiś frajer ją walnął. Po dłuższej chwili, wreszcie, przypomniała sobie, że nie są sami i rozejrzała się po swojej klasie. Dziewczyny nadal wpatrywały się w Yagera, podczas gdy wszyscy chłopcy patrzyli na nią. Pat wyglądał na szczególnie złego. "Więc... um...”

"Karta Swobód" przypomniał Pat usłużnie. I Neecy, po prostu, warknęła na niego. "Nie omawialiśmy Karty Swobód, panie Johnson ". Wzruszył ramionami. "Nie można winić faceta za to, że próbuje". "Ależ tak, można." Skrzyżowała swoje nogi na kostkach i popchnęła okulary na nosie. Nagle poczuła się głupio. Yager nigdy nie widział jej takiej. Dzisiaj miała na sobie, swoją ulubioną, bordową spódnicę w szkocką kratę i gruby ciemnoczerwony golf, ponieważ wciąż miała te cholerne malinki. Do tego czarne, skórzane kozaczki do kolan i ciemne, wyłaniane pończochy, ale to z powodu zimna. Plus, użyła jeszcze w wskaźnika, do utrzymania swojej długiej grzywki z daleka od twarzy. No i wiedziała na pewno, że Yager nigdy nie widział jej w okularach. Nosiła je tylko, gdy czytała lub podczas wykładów, gdy często musiała odnosić się do notatek, lub cytować informacje bezpośrednio z książek. A kiedy musiała popatrzeć na swoich uczniów, pochylała głowę i patrzyła na nich z poza ramek. Straszny, ale skuteczny sposób. "To co staram się wam przekazać, jest inne od tego, co możecie znaleźć w książkach." Odsunęła się od biurka i podeszła do Cindy Barone. "Nie chcę, omawiać tego, co jest oczywiste. Nie chcę więcej Karty Swobód, króla Jana, albo debatować o tym, czy Robin Hood naprawdę istniał. " Neecy postukała palcem w biurko Cindy i dziewczyna podniosła głowę, porzucając oczywiste adorowanie Yagera. "Pani Barone, czy ja panią nudzę? " "Nie, panno... uh... dr Lawrence ". "To dobrze, bo naprawdę się staram, aby swoim prostym życiem dostarczyć pani rozrywki." Odwróciła się na pięcie i wróciła do biurka. "Tak więc, do następnej środy daję wam czas abyście wymyślili tematy, które chcecie omówić. A kiedy już je zatwierdzę, zaczniemy je omawiać od przyszłego tygodnia. I mam nadzieję, że mnie nie zawiedziecie. Przynajmniej częściowo. A jak usłyszę o Karcie Swobód”, spojrzała na Pata, " to tylko na własne ryzyko". Studenci ponownie zachichotali, a ona gestem nakazała spokój.

"Koniec zajęć, do zobaczenia w piątek. " Wyszła zza biurka i zaczęła pakować swoje książki. Nie chciała patrzeć mu prosto w oczy, ale widziała gdzie jest Yager. I widziała jak wszyscy jej uczniowie patrzą na niego, gdy zaczęli opuszczać salę. Dziewczyny wyglądały jakby miały zamiar mdleć, gdy tylko by na nie raczył spojrzeć, a chłopcy wyglądali na naprawdę przerażonych... i zazdrosnych. Gdy ostatni z nich wyszedł, Yager zszedł do niej po schodach. "Czy omawiałaś już temat Wikingów z tą klasą? " "Nie. Mam oddzielne zajęcia z ‘Wikingów’. To taki szeroki temat.." "Wiesz, gdyby któraś z moich nauczycielek wyglądała tak dobrze jak ty, to zrobiłbym doktorat". Neecy zatrzasnęła ostatnią książkę i położyła ją na wierzchu stosu. "Po co tutaj przyszedłeś, Yager?" "Żeby ciebie zobaczyć. Próbowałem się do ciebie dodzwonić w nocy, ale cały czas zgłaszała się poczta głosowa." "Tak, nie bez powodu." Chwyciła stos książek i podniosła je. "Nie chcę z tobą rozmawiać ". Zanim zdążyła zrobić krok, Yager wziął od niej książki. "Hej!" "Trzymam je, idź a ja pójdę za tobą.” Chryste, będzie tak blisko niej jak jej cień. Nie miał pojęcia, że ta kobieta nosiła okulary. Niby nic nadzwyczajnego, ot proste kwadratowe, ciemnoczerwone ramki, ale tak idealne pasowały do jej twarzy. Chciał pieprzyć ją, gdy będzie miała na nosie te okulary. Właściwie, to chciał ją pieprzyć w całym tym jej stroju, na biurku. No i naprawdę, poczuł się oszukany, wręcz obrażony, kiedy je zdjęła po opuszczeniu sali. Cholera, może następnym razem. Odyn miał rację. W Neecy Lawrence nie było nic takiego, jakby się wydawało. Kto w ogóle wiedział, że taka Neecy istnieje? On nie, a przecież wiedział o niej dużo więcej niż o jakiejkolwiek z Wron. Wiedział, że wykłada na uczelni, ale doktor? Profesor historii? I ta książka na szczycie stosu, który niósł... napisana przez nią i wydana już w czwartej edycji. Było tak wiele niewiadomych w tej kobiecie, że umrze wciąż się ich ucząc. Patrzył na nią jak szła w kierunku swojego biura i prawie oślinił te jej książki. Co za tyłek. Najlepsza jej część, wiedział o tym po ich "pracy nocnej." Wiedział, też, że Neecy jest drapieżnikiem. Ta kobieta, mogłaby skręcić mężczyźnie kark, i to tylko przy użyciu dłoni. Naprawdę, znał ją dużo lepiej niż inne Wrony, no bo czy one wiedziały, że ona lubi jak się przygryza jej łechtaczkę. Szedł za nią w dół, długim korytarzem aż do jej alkowy. Jej biuro było na samym końcu. Otworzyła drzwi,

pchnęła je i zostawiła otwarte. Rozejrzał się, to był mały pokój z książkami w każdym rogu, jej półki aż uginały się pod dużymi tomami, poukładanymi w parę rzędów. Zawalały całą podłogę, biurko... były absolutnie wszędzie. "Potrzebujesz większego biura." "Tak? No, to idź powiedzieć to dziekanowi." Podeszła do biurka i rzuciła klucze na stos książek. Yager kopnął w drzwi, by się za nim zamknęły się i dyskretnie przekręcił blokadę. Nie chciał żadnych irytujących studentów spacerujący teraz po jej biurze. "Gdzie je mam położyć?" "Na tamtym stole.” Zrobił jak mu kazała. "Dlaczego tu przyszedłeś, Yager?" Yager odwrócił się i popatrzył jak chwyciła butelkę wody z półki za biurkiem. Wzięła długi haust i czekała, aż on zacznie wreszcie mówić. "Tak jak już mówiłem, chciałem się z tobą zobaczyć." Marudząc, podeszła do niego i wręczyła mu zamkniętą butelkę z wodą. Uśmiechnął się do niej nieświadomy, że to zrobił, gdy stanęła przy stosie książek, które przyniósł. "Słuchaj, jestem pewna, że te pustogłowe Walkirie, uwielbiają myśleć, że dominujący samiec to najwspanialsza i najlepsza rzecz, ale mnie to naprawdę wkurza, więc odpieprz się." I zaczęła, ze złością upychać książki na półce z tyłu stołu. Yager, pijąc wodę, spokojnie dalej rozglądał się po jej biurze, gdy ona dalej starała się go oświecić. Zastanawiał się, czy rzeczywiście przeczytała te wszystkie książki. Zastanawiał się, jak doszła tak daleko. Znał Neecy Lawrence, ale to było absolutnie niesamowite. Pewnie, że była gorąca i świetna w bzykaniu, ale jak doszła od dealera narkotyków do wojownika i do doktora. Tylko Skuld wydawała się widzieć potencjał w tych wszystkich kobietach. Nie marnowała swojego czasu z idiotami. Głupie dziewczyny nie były zapraszane do Gromady. "Czy ty w ogóle mnie słuchasz?" Wzdychając Yager podszedł do jej krzesła i usiadł. Położył nogi na biurku i spojrzał na nią. "Tak. Słucham ". Oparła ręce na biodrach.

"Oooh, naprawdę? Więc co ja według ciebie powiedziałam?" On musiał żartować. Naprawdę. Kiedy położył swoje nogi na jej biurku... wiedziała, że miał to być żart. Ale nie był, on naprawdę był aż tak zarozumiały. "Dokładnie twoje słowa? "To nie było częścią umowy. I jeśli uważasz, że pozwolę na to gówno choćby jeszcze przez dwie sekundy, jesteś niestety w błędzie. Czy ty w ogóle mnie słuchasz? "To, jest dokładnie to, co pani powiedziała." Drań, tak to było dokładnie to, co powiedziała. Ok, zdecydowane nie chciał z nią współpracować, ale koniec końców, to miałaby dla niego jeszcze kilka zajęć. Warknęła na siebie. Dlatego, właśnie nie powinno się pieprzyć ze współpracownikami! Wzdychając, powiedziała: "Spójrz, Yager, jestem pewna, że... że... co ty robisz?" Po raz kolejny, miała wrażenie, że przestał jej słuchać, zamiast tego zaczął bawić się jej niezwykle drogim, zakupionym przez nią samą, ergonomicznym fotelem. Patrzyła, jak wcisnął przycisk i upuścił podłokietnik przy siedzeniu. "Przepraszam, ale nie to krzesło nie było dość wygodne." Spojrzał na nią i zastanawiała się, dlaczego on po prostu nie może uczesać swoich włosów, i są potargane, tak jakby dopiero co wyszedł z łóżka, po niesamowitym pieprzeniu. Przecież ją to zabijało. "Zrobię to." Rozejrzał się po jej biurze i zastanawiała się, co on do cholery chciał... i dlaczego, nie może zostawić jej w spokoju? Przecież już ją przeleciał... więc, co jeszcze chciał? "Tak, więc, Neecy... żadnych problemów naszej nocnej pracy?" Neecy zmarszczyła brwi. "Co?" "A może jest coś, co Kruki powinny wiedzieć?" Aw, cholera. "Nie ma nic, czym ta twoja duża głowa, powinna się martwić." "Sezon polowań, to nie jest według ciebie, powód do zmartwienia? To coś nowego. " "Jeśli to wciąż jest sezon polowań, a nie już po. I Wrony nie potrzebują twojej pomocy, ale dziękuję ci O Wielki i Wspaniały, za próbę przyjścia nam z pomocą.” Yager uśmiechnął się, a ona o mało po prostu nie rzuciła się na niego, gdy on tak się uśmiechał. Ale z niej dziwaczka. "Chodź tu, Neecy".

Nie, ona nie lubiła żadnego dźwięku, jaki wydawał. Coś powiedział, ale te wszystkie niskie zgłoski spowodowały, że jej sutki natychmiast stwardniały i dumnie się podniosły tak, że było je ładnie widać przez jej sportowy biustonosz i bordowy sweterek. "Uh... nie." Usiadł prosto, spuszczając duże stopy na podłogę, ściągnął skórzaną kurtkę i upuścił ją na podłogę obok krzesła. "Chodź tutaj". "Nie sądzę, że...” "Nie chcę krzyczeć u ciebie w biurze. Uśmiechnął się do niej. "Więc chodź tutaj". Wiedziała, że to zły pomysł, ale nie mogła się powstrzymać. Przynajmniej, jej ciało nie mogło. Jej umysł jeszcze próbował. Kazał jej nogom przestać chodzić, powiedział żeby poszły gdzie indziej, z dala od niego, ale jej ciało całkowicie ignorowało rozum. Przeszła, więc na drugą stronę pokoju i stanęła przed Yagerem. "Co, Yager?" Wziął głęboki oddech i oczami zaczął prześlizgiwać po jej ciele. Teraz, poza twardymi sutkami miała jeszcze mokrą cipkę, no i ledwie mogła oddychać. A to było trochę przerażające, ponieważ oddychanie to taka ważna rzecz, ma znaczenie. "Tęskniłaś za mną w nocy?" Spytał cicho. "Nie" I to tylko, dlatego, że spędziła noc imprezując razem z Wronami. Podobno otwarcie Sezonu Polowań przez nieznanych mężczyzn, to kolejny świetny, powód dla Wron, by wydać przyjęcie. A kiedy impreza się skończyła, miała tylko czas na powrót do domu i prysznic, by dostać się szkoły na ósmą, bo zaczynała zajęcia. Dobrą rzeczą było to, że Wrony nie potrzebowały dużo snu. Jego duża dłoń delikatnie chwyciła rąbek jej swetra i pociągnęła. "Nawet trochę?" "Yager, nie mogę...” Ale zanim zdążyła dokończyć, on pociągnął ją między swoje nogi, owinął ramiona wokół jej tali i oparł policzek na jej brzuchu. A potem ją przytulił. Neecy nie wiedziała, co teraz ma zrobić. Nigdy, żaden mężczyzna tak ją nie trzymał, nie obejmował, nie przytulał i nie pomagało to, że czuła się przy tym, tak wyśmienicie. Potrząsnęła głową. Nie, ona nie może sobie pozwolić na takie myśli. "Yager...”

"Pachniesz tak dobrze." Do cholery! "Myślałem o tym zapachu, odkąd mnie wczoraj rano opuściłaś." Yager odwrócił głowę a jej oczy zamknęły się w desperacji, kiedy pocałował ją w brzuch przez sweter. "Minęły ledwo dwadzieścia cztery godziny od czasu, kiedy ostatnio cię widziałem i nie mogę przestać o tobie myśleć." "Yager...” szepnęła, nie będąc w stanie kontrolować swojego głosu. Odsunął jej sweter z drogi, i pocałował jej nagie ciało. "My... nie możemy." On po prostu warknął w odpowiedzi. Następnie zsunął ręce z jej talii i ud, aż do pięt i zaczął jechać do góry, wsuwając je pod jej spódniczkę i podwijając ją. Wypuściła długi oddech, tak jak i on. "Neecy... masz najwspanialsze uda". "Ja... nienawidzę rajstop." Nosiła pończochy, ponieważ były wygodne, a właściwie to bardzo wygodne, zwłaszcza, gdy jechała na rowerze do szkoły. Dla kogoś jej wzrostu i budowy, były sprzedawane tylko w kilku miejscach. Ale dopiero w tej chwili, była bardziej wdzięczna niż kiedykolwiek wcześniej za wytropienie tych sklepów i kupienie dużego ich stosu. Yager powoli podciągał spódnicę, obserwując swoje własne ręce przesuwające się pod kraciastym materiałem. "Tak... to jest najseksowniejsza rzecz, jaką kiedykolwiek widziałem." On musiał żartować, przecież codziennie widywał Walkirie. I wiedziała o tym, że co najmniej jedna z nich była kiedyś w magazynie ‘Penthouse Pet’. Więc co dokładnie było tą najseksowniejszą rzeczą, nie miała pojęcia. Chyba, że go po prostu podniecały dziewczyny, które, przy każdej okazji, rzucały nożem w jego głowę. Nie, ona tego nie zrobi. Musieli się zatrzymać. Teraz. Drugie teraz. No w tym momencie... Głowa Neecy opadła z powrotem, gdy ręce Yagera przebiegły po wnętrzu jej ud. Pocałował jej nagie ciało nad zakończeniem pończoch, a ona wbiła ręce w jego włosy, kiedy delikatnie rozsunął jej nogi i przesunął je tak, że stała teraz okrakiem nad jego wielkimi udami. Wówczas pociągnął ją w dół, aż usiadła na nim. Teraz wiedziała, dlaczego opuścił podłokietniki.

"Spójrz na mnie, Neecy". Neecy powoli otworzyła oczy, i natychmiast je zamknęła ponownie. Nikt nie powinien tak na nią patrzeć. Nikt. Jak mogła myśleć, kiedy taki przystojniak jak Yager, tak na nią patrzył? "Pocałuj mnie, Neecy". "Obiecałeś...” "Nie, ja tylko obiecałem ci wszystko, co chcesz przez dwadzieścia cztery godziny, a jeżeli chcesz więcej niż to... to musisz renegocjować naszą umowę. " Cholerny biznesmen. Po ich byciu razem, Neecy była trochę wścibska, i odkryła, że ten człowiek miał MBA i magistra informatyki, ale wiedziała, że w temacie Karty Swobód i królu Janie, to przewyższała go wiedzą, i to pomogło jej się zrelaksować... w pewien sposób. "Pocałuj mnie," warknął ponownie. Neecy nie mogła się powstrzymać, ten mężczyzna miał najbardziej niesamowite usta, a ona już wiedziała, co one potrafiły i jak są świetne. Nienawidziła tej swojej słabości, ale co może zrobić dziewczyna w takiej sytuacji. Poza tym, nadal go chciała. Pieprzenie go przez dwadzieścia cztery godziny, bez przerwy, w żaden sposób nie zmniejszyło jej pragnienia. A jeśli już w ogóle coś się stało, to ta cała ‘sprawa’ miała się jeszcze gorzej, bo teraz to dokładnie już wiedziała, czego jej brakowało. Pochyliła się do przodu, delikatnie dotknęła swoimi ustami, ust Yagera. Jęknął cicho i jego ręce zacisnęły się na jej tyłku. Przechylił głowę na bok i wsunął język do jej ust, a jak tylko jego język dotknął jej, ona była zgubiona. Yager chwycił Neecy i przyciągnął ją do swojego ciała. Chryste, dlaczego ona tego nie widzi? Dlaczego nie widzi, że do niego należała? Że to właśnie tutaj powinna być. Z nim. Jej palce wbijały się boleśnie w jego głowie, gdy przyciągała go jeszcze bliżej. Jej pocałunek był zdesperowany, wymagający. A gdy ona badała jego usta, on wsunął rękę między jej uda i delikatnie dotknął gładziutkiego krocza. Jęknęła, ale nie odciągnęła jego ręki, więc odsunął pasek jej majtek na bok i zobaczył cel, który już trochę znał po dwudziestu czterech godzinach zajęć praktycznych. Pchnął dwa palce w jej cipkę, a ona wypuściła miękki pisk, i oderwała swoje usta od jego. "Yager, czekaj...” Wyciągnął palce i wepchnął je z powrotem, upewniając się, że przesunął nimi trochę w prawo, nie mógł uwierzyć, jak była już mokra. Mokra dla niego. Ona może mieć te

swoje, różnego rodzaju nieracjonalne powody, dlaczego nie powinni być razem, ale najwyraźniej jej ciało nie kupowało tych bzdur. Chwyciła go za włosy i mocniej wtuliła twarz w jego szyję. Następnie jej cipka zacisnęła się mocno na jego palcach, a on zrozumiała ze zaraz wybuchnie. Chryste, była tak gorąca. Nie mógł już dłużej czekać. Nie dla niej. Trzymał palce, wciąż pieprząc ją jedną ręką, podczas gdy on uwalniał swojego koguta drugą. Dzięki Bogu za guziki przy dżinsach, gdyby miał zamek, to pewnie by wyrwał to gówno, żeby dostać się do fiuta. I chociaż było mu tak ciężko, to jego kogut czuł jakby był wykonany z tytanu. Wolną ręką sięgnął do tylnej kieszeni i wyciągnął prezerwatywę. Rozerwał opakowanie zębami i wyjął lateks z foli. W ciągu kilku sekund, założył ją na swojego koguta, zerwał jej majtki i schował się w nią cały. Był przekonany, że zajedzie ją na śmierć. Wypuściła zaskoczony okrzyk i owinęła nogi wokół niego i oparcia krzesła. "Nienawidzę cię, Yager," wymamrotała w jego szyję. "Dlaczego?" W końcu odsunęła się trochę od niego i patrząc mu w oczy, powiedziała: "Bo nie grasz fair i świetnie o tym wiesz." Tak. Wiedział o tym. A on nie miał zamiaru grać fair. Nie, jeśli znaczyło to, że nie będzie miał jej w swoim łóżku na zawsze. "Znasz mnie, Neecy. Nie robię głupot." Mocno chwycił ją w pasie obiema rękami. "Chcę cię, Neecy. Nie dla bezmyślnego pieprzenia. Nie tylko na dwadzieścia cztery godziny. Chcę ciebie. A jeśli myślisz, że pozwolę, tobie tak po prostu odejść bez walki, to jesteś szalona." Tak jak przewidział, teraz próbowała się od niego odsunąć, ale przyciągnął ją ciężko z powrotem i powoli opuścił w dół, na swojego fiuta. Jęknęła w klęsce, kiedy był już w niej.

"Pieprz mnie, Neecy. Teraz ". Nie mogła mu się oprzeć. Nie ważne jak bardzo tego próbowała, nie wtedy, gdy jego wielki kogut był w jej wnętrzu tak głęboko, a całe jej ciało krzyczało dochodząc.

„Pieprz mnie", nakazał ponownie. Nienawidząc się za to, że jest tak słaba, kołysała biodrami do tyłu i do przodu. Yager zadrżał. "Cholera, Neecy". Tak. Myślała dokładnie to samo. Nic nie wiedziała, tylko czuła się tak dobrze. Jechała na nim, rękami ściskając jego ramiona, podczas gdy on patrzył na jej twarz. Ręce, które trzymał na jej tali, teraz wsunął pod jej sweter i podciągnął go powyżej piersi. Uśmiechnął się, gdy zobaczył jej sportowy stanik i przewróciła oczami. To nie jest tak, że coś planowała w swoim biurze, więc czego on oczekiwał? Odsunął miękką bawełnę z piersi i pochylił się, aby mógł wziąć jeden z jej sutków między wargi. Króciutki, ledwo słyszalny okrzyk wyrwał się z jej ust, wyjęła się i jeszcze bliżej przysunęła do niego a ręce owinęła wokół jego szyi i głowy. Teraz już nic nie mówił. Nie mógł, mając usta pełne jej piersi. A ona naprawdę nie mogła o niczym myśleć, gdy jego kogut pchał w jej cipkę. No, może poza tym, że ściany jej biura były bardzo cienkie, i otoczone przez biura innych profesorów, ale nawet, gdyby ktoś zapukał do jej drzwi to i tak by nie usłyszała, zbyt zajęta trzymaniem go. Dociskaniem się do niego, przy każdym jego pchnięciu. Czuła się jak nakrętka na śrubie. "Hej, Neecy. To ja, Delia. Jesteś tam? " Kto? Kim jest ta osoba? "Jestem zajęta" jęknęła. "Ok, ale to Didi mnie do ciebie wysłała. Próbuje się do ciebie dodzwonić od rana, i teraz już myśli, że ją ignorujesz." To się nie dzieje naprawdę… Dobrze, ale i tak nie miała zamiaru przestać. Nic jej teraz nie powstrzyma. Świat mógł rozbić się wokół niej. Nie było sposobu, żeby to zatrzymać. Nie ma kurwa mowy. "Powiedziała mi, żebym ci powiedziała, że chce, omówić jakąś sprawę z Arri. Myślę, że ona ma nadzieję, że rozmową zmusi ciebie, żebyś zmieniła zdanie, więc chce żebyś przyszła do domu dziś wieczorem. " Ręce Yagera zsunęły się na jej tyłek, zmuszając ją, aby jeszcze mocniej przyjęła jego koguta. Całe jej ciało szarpnęło się a on zachichotał w jej szyję. Warknęła. "Chytry sukinsyn!"

"Hej," warknęła Delia. "Nie przeklinaj mnie. Masz jakiś problem, to porozmawiaj z Didi. Jestem tu tylko dlatego, że byłam jedyną idiotką, która zgodziła się przyjechać dzisiaj do miasta. I uwierz mi, że nie chciałabyś, aby ona przyszła tutaj zamiast mnie. Ona była naprawdę wściekła. A teraz, chcę tylko, abyś mi powiedziała, że przyjdziesz wieczorem, by pogadać." Yager przeniósł swoje usta do jej drugiej piersi, i dalej ssał jej ciężki sutek. Jego ruchy stały się silniejsze. Głośniejsze. Czuła każdy centymetr jego wielkiego i twardego koguta. Rozciągał ją, by otworzyła się jeszcze bardziej, zmuszając ją, aby pomieściła jego całego. Taaak, podobnie jak jego właściciel, był cholernie wymagającym draniem. "Cholera", wybuchła, gdy jego wielkie palce wcisnęły się głęboko w jej pośladki, powodując przyjemny przebłysk bólu. Delia westchnęła. "Suko jak tam sobie chcesz, ale Neecy, wiesz, Didi powiedziała mi, aby nie wracała dopóki nie przysięgniesz, że przyjdziesz." "Tak! Boże, tak! " "Nie wciskaj mi kitu, Neecy Lawrence. Idziesz czy nie?" "Idę! Idę! " I doszła, czuła jak trzaskają nią kolejne fale orgazmu. „Świetnie. Powiem Didi i do zobaczenia dziś wieczorem. " Tak szybko, jak jej mięśnie zaczęły się zaciskać wokół niego, on doszedł. Tak mocno, że był zaskoczony, że nie przebił jej na wylot. Zamiast tego trzymał ją bardzo mocno, a jego kogut tryskał cały czas. Po zakończeniu dojenia przez jej cipkę, gdy był już zupełnie suchy, Yager odchylił się w fotelu i pomyślał, dwa dni i pieprzenie, co kilka minut, wspaniała rzecz. Obawiał się, że ona natychmiast się od niego odsunie, ale nie zrobiła tego. Tylko po prostu oparła głowę na jego szyi a on zrobił to samo. Miał wrażenie, że to była najwygodniejsza pozycja, w jakiej kiedykolwiek, był z kobietą. "Czy ktoś pukał wcześniej", mruknęła do jego szyi. Wzruszył ramionami. "Nie mam pojęcia". "Okay. Prawdopodobnie nie było to nic ważnego. "

Siedzieli, tak w ciszy przez kilka minut, a następnie, na koniec ona odsunęła się. "Chryste", mruknęła cicho. "Mam następne zajęcia."

Sięgnął, by ściągnąć jej stanik z powrotem w dół, ale ona chwyciła jego nadgarstki. Patrzyli na siebie. "Naprawdę zaczynasz mnie wkurzać, Yager." "Jeśli to jest twoja wściekłość, to nie mogę się doczekać, aby zobaczyć, jaka jesteś, kiedy cię uszczęśliwię." Puściła jego ręce, wyciągnęła swój stanik i poprawiła sweter. "To jest gówno, i oboje o tym wiemy. " "Naprawdę? Czy to jest na pewno to, co oboje wiemy? " Wstała, a on zacisnął zęby czując stratę jej ciepła na swoim fiucie. Patrzył, jak ściąga w dół spódnicę. "Idź już." Pozbył się prezerwatywy i opakowania, wrzucając je do kosza przy jej biurku. Założył bokserki i zapiął dżinsy. "Nie wyrzucaj mnie, Neecy". "Wyrzucać cię?" Sięgnęła do szafki i wyjęła torbę. "Nigdy nie było cię w środku" Neecy rozpięła torbę z zapasowymi ubraniami i przekopywała się przez nią. Chryste, musiała mieć, gdzieś tutaj parę majtek. Trzymała tę torbę w biurze, na nagłe wypadki, gdyby nie mogła wrócić do domu, po jednym z jej długie nocnych polowań. "Jak chcesz, to możemy to rozegrać w ten sposób... w porządku." "Tak. Chcę w ten sposób. To był tylko seks, Yager. Nie rób z tego czegoś więcej, czegoś, czym w rzeczywistości nie jest." Znalazła inną parę, wyszarpnęła ją z torby, szybko je założyła i obciągnęła spódniczkę. I jak tylko to zrobiła, uświadomiła sobie, jaką suką była. Nie było żadnego powodu, aby jechać po nim jak walcem, po tak cudownym balu jaki jej zafundował, i to tylko, dlatego, że nie chciała mieć z nim żadnego związku.

Zwłaszcza, gdy on ciągle traktował ją w taki wspaniały sposób. Jeśli miałaby być szczera, to nie miałaby zupełnie nic przeciwko stosunkom seksualnym z Yagerem. Regularne bonga bonga. Dzwoniliby do siebie, kiedy oboje mieliby swędzenie i to było by dobre od samego początku. Nie mogła dać mu nic więcej. Jej życie należało do Gromady. Zawsze tak będzie. "Zrozum, Yager. Nie chcę ranić twoich uczuć czy coś. " "Wiem. Jesteś po prostu przerażona." Neecy powoli odwróciła się. "Słucham?" "Chcesz, żebym to przeliterował dla ciebie? A może wolisz, bym napisał to w jakimś starożytnym języku? Może wtedy, to nie będzie aż takie groźne. " "Nie boję się ciebie. Ja tylko nie chcę związku z tobą... w ogóle z kimkolwiek. " "Świetnie". Sięgnął po swoją kurtkę i chwycił ją. "Zatem wojna." Kurwa. Nie mogła sobie pozwolić na to gówno. Didi przepuści jej tyłek przez sito, jeśli zaczęłaby jakieś gówniane podchody pomiędzy Wronami i Krukami. "Jaka wojna?" Podszedł do drzwi, spoglądając na nią z uśmiechem. "Wojna o serce... i tą sprawę, której nie chcesz stracić." Po raz pierwszy Neecy nie mogła się ruszyć. Wojna o jej serce? Czy on żartuje? Patrzyła na drzwi do swojego biura. Nagle przebiegła przez pokój i szarpnęła drzwiami, prawie je wyrywając. Yager odchodził korytarzem jej uczelni, ot tak, po prostu, lekko, jakby właśnie się z kimś przespał. "Wiesz," krzyczała za nim, "tylko biali ludzie gadają tego rodzaju banalne bzdury!" Odwrócił się, dmuchnął jej buziaka i odszedł. Neecy warknęła i odwróciła głowę. Jeden z profesorów stał w otwartych drzwiach. Skinęła mu głową.

"Witaj Eggert". Starszy mężczyzna, który rok temu zarekomendował ją na swoje stare stanowisko,

skinął jej głową "Dr Lawrence ". Bez słowa wróciła do swojego gabinetu i zatrzasnęła drzwi tak mocno, że kilka książek spadło na podłogę. Trzy z nich napisała sama. Jezus, Maryja i Józefie święty! W co ja się do kurwy wpakowałam teraz?

Rozdział 10

Arri spotkała się z zespołem na podwórku i od razu pojawił się u niej poważny atak paniki, nawet jeżeli nie zdradzał jej ani krok ani zdrętwiałe ręce, to jednak cała dygotała. Miała na sobie standardowy Wroni strój do walki, biało-czarny top, czarne dżinsy, czarne buty ze stalowymi noskami i wełniane rękawy na ramionach oraz minimalną ilość broni. Długie ostrza ze stali miała upchnięte w kaburze, owiniętej wokół prawej nogi. Ale Arri, jak to Arri, musiała być sobą, więc ten strój dopełniony był przez zabarwione na ciemnoniebieski kolor włosy, idealny do tej okazji. To był dla niej dobry kolor, ale wciąż nie mógł ukryć tego, jak trzęsą jej się ręce i drży całe ciało. Neecy objęła dziewczynę ramieniem. "Wszystko będzie w porządku, Arri. Pamiętaj tylko, abyś trzymała się blisko mnie, a jeśli zrobi się naprawdę źle... to znajdź jakiś schronienie i schowaj się tam." Przez dwie godziny Didi debatowała z Neecy na ten temat. Didi nie chciała, by mała Arri, była częścią ich zespołu. Próbowała nawet wezwać Skuld do siebie, tak jakby to było kiedykolwiek dobrym pomysłem. Ale na szczęście było już na to za późno, Neecy otrzymała rozkaz na kolejne polowanie i chwilę później, siedziała na swoim rowerze, starając się zapomnieć o Yagerze i jednocześnie starając sobie przypomnieć, kto przyszedł to jej biura wcześniej, w ciągu dnia… wiedziała, że już czas. To było jasne dla wszystkich liderów zespołów. Skuld po prostu, przesyłała im potrzebne informacje i spodziewała się, że teraz one się o to zatroszczą. I tak jak przystało na dobrego pracownika, ona była bardzo przedsiębiorcza. Arri wzięła głęboki, drżący oddech. "Ok". Neecy skrzywiła się słysząc ten pisk. Nienawidziła siebie za to, że zmusza do tego Arri. Naprawdę nienawidziła. Gdyby miała coś do powiedzenia, to pozwoliłaby Arri pozostać ich asystentką i sekretarką, żeby robiła te wszystkie admiracyjne rzeczy dla Gromady, na które Neecy nigdy nie miała czasu, a którymi Didi, nigdy nie chciała się zajmować. Jednak z jakiegoś, nikomu nie znanego powodu, Skuld wydała rozkaz Neecy. I ta musiała umieść ten biedny, bezbronny i przerażony tyłek tej dziewczynki w samym środku polowania. Janelle podeszła do nich i skrzyżowała swoje wytatuowane ramiona na piersiach. Spojrzała w dół, na Arri i Neecy zastanawiała się, czy znowu się zacznie się skarżyć, bo jeżeli tak, to naprawdę to się źle skończy.

Jednak ta, zamiast tego powiedziała: "Pilnuj się mnie i Neecy. Ok? Wszystko będzie w porządku. " Arri przytaknęła. "Tak, ja tak zrobię." Neecy z ulgą usłyszała, że Arri w końcu powiedziała coś innego niż drżące "w porządku." "Więc chodźmy, moje panie." Neecy spojrzała na swój zespół. "Im szybciej z tym skończymy, tym szybciej będziemy mogły coś zjeść. " Katie i Connie poleciały razem, zaś Janelle poleciała na prawo, trochę za nimi. Odwróciła się do Arri. "Nie obsikasz się ze strachu, prawda?" Arri parsknęła śmiechem. "Co?" "Chciałam się tylko upewnić ... wiesz, żebym nie leciała za tobą lub pod tobą." "Ej, to jest obrzydliwe, Neecy!" Ale zaczęła się śmiać. "Obrzydliwe, może ... ale czyż nie prawdopodobnie?" "Nie! Ewwww! "Uderzyła w ramie Neecy. "Nic mi nie będzie. Fuj ". Arri rozpostarła swoje skrzydła i poleciała, a Neecy wypuściła powietrze z ulgą. Szczerze mówiąc, naprawdę była w pewien sposób zaniepokojona, bo ta dziewczyna nie umiała nawet dobrze latać.

Yager otarł krew z policzka. Ten mały dupek zranił go w twarz. Chwycił go za gardło i podniósł podłogi. "Uwielbiam, kiedy mi to ułatwiacie." To było właśnie to, co Kruki robiły najlepiej. Przerwały jakiś dziwne rytuały religijne, najczęściej z poświęceniem jakiegoś biednego niechluja. Przy czym ‘poświęcenie’ i ‘zarządzanie’ dotyczyło zawsze wszystkich innych. Lubił mówić ‘zarządzanie", bo to brzmiało dużo lepiej, niż "zabić". To nie była jego ulubiona część pracy, ale czasami było to bardzo satysfakcjonujące.

Yager nie wiedział, kim byli ci ludzie. Może satanistami, ale raczej w to wątpił. Oni załatwiali te rzeczy bardzo cicho i obchodziło to tylko chrześcijan. Ale wszystko co dotyczyło bogów nordyckich, to było już sprawą Kurków, a jak została przekroczona niewidzialna granica, wówczas dodatkowo wzywane były Wrony, żeby posprzątały i wprowadziły porządki. Yager zacieśnił uścisk wokół schwytanego człowieka i cisnął nim o ścianę, musiał to zrobić aż trzy razy, żeby tamten przestał się wiercić. Puścił go, odwrócił się i zobaczył, że reszta jego zespołu "zarządziła" resztą ludzi. Tye przysunął się do niego. "Możemy mieć inny problem." Yager odwrócił się i zobaczył, że jego przyjaciel trzyma w swojej wielkiej dłoni jedną z ‘ofiar’. "Co?" Tye potrząsnął człowiekiem. "Powiedz mu." "Zapłacili nam żebyśmy odprawili ten obrzęd," człowiek wykrztusił rozpaczliwie. "Zapłacili i upewnili się, że wiemy co robić." "Tak, to będzie problem," warknął Tye. Wśród Klanów, wszyscy dobrze wiedzieli, że Tye miał kilka umiejętności... przeklętych możliwości dotarcia do sedna spraw. Mógł on dowiedzieć się rzeczy, które nikt, nigdy, kiedykolwiek i jakkolwiek nie mógł się dowiedzieć normalnie, bez mistycznej pomocy. "Więc co to dla nas oznacza?" "Jeśli to jest jakiś maniak," trzasnął szyją człowieka w swoich dłoniach i pozwolił by jego ciało ześlizgnęło się na ziemię. "To już otworzył bramę, gdzie indziej." Cholera. "Musimy znaleźć tę bramę." "Założę się, i to o duże pieniądze, że już je znaleziono."

Zatrzaskując drzwi do sklepu mięsnego w Hoboken, Janelle pchnęła Neecy na przeciwko siebie i desperacko na nią spojrzała. "Portal do piekła! Mamy portal do piekła! "

Neecy rzuciła motocyklistę na przeciwległą ścianę. "Jak bardzo jest źle?" Starała się przekrzyczeć odgłosy walki i nieludzkie krzyki, pochodzące z drugiej strony drzwi, przed którymi stanęła Janelle. "Uh ... prosto do samych czeluści piekła. Mamy tu problem, moje panie. " Jak tylko Janelle skończyła to oświadczenie, jakieś ciężkie ciało rzuciło się do drzwi po drugiej stronie, mocno naciskając na nie. Janelle sapnęła: "Jeśli masz jakiś pomysł to zrób to... zrób to szybko!" Neecy umiała zamykać mistyczne bramy prowadzące do alternatywnych wymiarów, ale portale do piekła... to było coś zupełnie innego niż wszystko co do tej pory robiła, razem wzięte. Daleko poza jej poziomem umiejętności. Tak, to wyrywało się już poważnie się spod kontroli. "Co teraz zrobisz, dziewczynko?" Drań, Lewis, warknął na nią z uśmiechem. W odpowiedzi, Neecy przecięła go swoimi szponami. Głowa Lewisa opadła na bok, ale gdy ponownie się do niej odwrócił, rany zdążyły się uzdrowić. O kurwa. Tak, zdążył już aktywować naszyjnik. Nic dziwnego, że Skuld chciała go z powrotem. To bardzo źle. Oczywiście, naszyjnik to było to po co pierwotnie przyszły. To powinno być łatwe, bułka z masłem. Ale troszkę przeszkodziły im te ludzkie ofiary, w barze w Hoboken, nie było ich przecież w menu. I jeszcze ten idiota otworzył portal do piekła? Jakby to byłby kiedykolwiek dobry pomysł. Kumple Lewisa, motocykliści, przyszli za nim, też chętni by dostać Wrony. Pięciu facetów przeciwko nim. Łatwizna. Nawet z Arri. Ale portal do piekła? To było trochę deprymujące, zwłaszcza, gdy jej najsilniejszy wojownik właśnie przechodził przez piekło, próbując cały czas utrzymywać zamknięte drzwi. I jeżeli teraz, jeszcze do tego dodać dziewięciu lub dziesięciu słodkich Harleyowców, ciągnących się do walki z nimi, to Neecy była już teraz trochę mniej pewna swojego zespołu w obecnej sytuacji. Wiedząc, że Lewis może odczuwać ból i poważny dyskomfort, Neecy sięgnęła do

tyłu swoich dżinsów i wyjęła paralizator. Przycisnęła go do szyi Lewisa i przesłała przez niego sto tysięcy V. Wtedy reszta motocyklistów przeniosła się na nią. "Wrony! Przygotujcie się! " One nie mogły odpuścić, dopóki nie dostały tego po co przyszły no i nie zamknęły tych cholernych drzwi. Przede wszystkim musiały zamknąć te drzwi. Neecy usłyszała pisk i odkryła Arri w ciemnym kącie sklepu, hodującą jakąś kanalię w ślepy zaułek a następnie policzkującą go. Kto by się domyślał, ze sucze spoliczkowanie może być takie skuteczne? A potem, jak piorun, nagle uderzyła ją myśl. "Arri! Portal! Zamknij to! " "Ja? Oszalałaś? " Neecy już miała jej powiedzieć, aby żeby ruszyła dupę i zaczęła działać albo ją zabije, gdy Lewis zaczął się podnosić na tych swoich wielkich stopach i stała się bardzo zajęta, bardzo szybko, bardzo zajęta. Arri nie miała dużego wyboru, ale wiedziała, że może zamknąć ten portal. Moc mrowiła jej ręce. To był dar od Skuld. Jedynym problem w tym momencie... był strach, paraliżujący jej umysł, zabraniający kończynom wykonać choćby jeden ruch, głowa wręcz jej od tego eksplodowała. Ale dla Neecy musiała coś zrobić, i to już w tej chwili, zwłaszcza, gdy jej mentorka miała ręce pełne roboty. Nie, ona nie mogła pozwolić, by Neecy się coś stało. Nie Neecy. Arii poruszała się szybko, podbiegła do drzwi, przed którymi stała Janelle i opadła na kolana. "Zrób coś, Arri, dziewczynko, albo mamy przejebane ". Poprosiła Janelle, rozpaczliwie próbując utrzymać drzwi zamknięte.

Arri uniosła ręce i zaczęła śpiewać, aby magią uszczelnić drzwi, gdy nagle Janelle została silnie pchnięta do tyłu, przez siłę ciosu po drugiej stronie drzwi. I choć szybko wróciła na swoje miejsce, to jednak było już wiadomo, że nie da rady ich jeszcze zbyt długo utrzymać, przed tym czymś z drugiej strony. Następne, co Arri, zobaczyła to czarną chmurę spadającą z nieba. Kruki, ludzie Yagera. Kłamliwy Mike, jak lubiła go nazywać, wylądował na ziemi tuż obok niej, i szybko podszedł do Janelle. "Ruszaj stąd swoją słodką buzię."

I ze swoją zwykłą arogancją, chwycił Janelle za ramię i odepchnął od drzwi, szybko ją tam zastępując. "Zabij to coś, ja będę trzymał drzwi. " Janelle spojrzała na niego z obrzydzeniem, a następnie uchyliła się przed nadlatującym łańcuchem, jednego z motocyklistów, który próbował zawinąć go dookoła jej szyi. Arri spojrzała na Mika, który stał na rozstawionych nogach nad nią. "Wiesz, jak już tam jesteś..." Uniósł brew, uśmiechnął się i mrugnął znacząco. Starając opanować się chęć, plunięcia mu w twarz, Arri szybko wzięła się do pracy, wykorzystując dar otrzymany od Skuld i innych bogiń.

Neecy i Lewis wyprostowali się i poruszając wokół siebie jak dwójka zapaśników. Warczeli i czuć było napiętą atmosferę, ale zanim miała okazję kopnąć go dwoma stopami, pojawił się przed nią jakiś mur. "Witaj, dziecino." Ledwo udało jej się schować swoje ostrza z powrotem na czas. Jeszcze kilka centymetrów i wypatroszyłaby Yagera. "Co robisz?" Spytała spokojnie. Jeśli Yager próbował przejąć od niej Lewisa, to ona rozerwie go na strzępy, zanim ten się zorientuje. "Przyszedłem pomóc." "Co?" Pomaganie to jedno, ale Yager stał przed nią, on ją chronił.

Obeszła Yagera, gdy ten rzucił kolejnym motocyklistą o ścianę i zorientowała się, że cała jego drużyna jest tutaj razem z nim. Mike, Tye i Danny Terleski a także kilku innych Kruków. "Yager, nie musisz mnie chronić." Cóż, przynajmniej to było prawdą. On naprawdę nie musiał jej chronić, ale ‘pomaganie’ to już zupełnie inna sprawa, na to mogła się zgodzić. "Wiem, ale te dupki wysłały nas na jakieś, podpuszczone polowanie. Nienawidzę tego. Za tobą, dziecino. "

Neecy obróciła się na pięcie, przykucnęła i wypatroszyła kanalię za nią. Po czym ponownie szybko, odwróciła się na powrót do Yagera.

"Dzięki". I wskazała na umierającego mężczyznę u jej stóp. "Nie ma problemu. Ale twój drań się oddala. " Neecy znowu się odwróciła, i znalazła Lewisa próbującego ominąć Tye. "Cholera!" Poleciała na niego, w locie wyciągając swoje szpony.

Jak na tak dużego faceta, ruszał się bardzo szybko, i jego backhand dosięgnął ją jak tylko znalazła się w polu rażenia jego ręki. To było naprawdę silne i Neecy przewróciła się na prawo od ściany. Okay. Teraz się wkurzyła.

Okay. Tak, teraz Neecy była wkurzona. Widział to na jej twarzy. Człowieku, już samo patrzenie na to jak ten dureń rzucił nią o ścianę, było bolesne. Odczuł to prawie tak samo, jak to on by poleciał na tą ściankę. Kim w ogóle był ten facet, co? Cóż, i tak będzie musiał umrzeć. Dotknął ją. Nikt nie dotykał Neecy. Nikt poza nim. Yager, zawarczał i ruszył na motocyklistę. Ale Neecy była szybsza, ruszała się naprawdę sprawnie jak była wkurzona. Dotarła do tego idioty wcześniej, ręce zacisnęła na jego gardle i pchnęła na przeciwległą ścianę. Dodatkowo zawinęła nogi wokół jego bioder i przytrzymała go blisko ściany. Jej skrzydła trzepotały niebezpiecznie, gotowe do podtrzymania jej w powietrzu, przy jakichkolwiek kłopotach. Niemal się uśmiechnął. Ona mogła sobie wziąć tego idiotę, ale Yager nie mógł już czekać. "Neecy!" Katie krzyknęła. "To Arri!" Neecy, wpiła swoje szpony w gardło Lewisa, by utrzymać go na miejscu i spojrzała na Arri. Stała ona otoczona fioletowym światłem, takim bogatym i żywym. Neecy nigdy czegoś takiego nie widziała. Ale po chwili spostrzegła także jak dwóch motocyklistów, szybko rusza w jej stronę. Mike nie mógł jej pomóc, bo był jedyną osobą, utrzymującą zamknięte drzwi, i to co było po ich drugiej stronie. Widziała Mike na tyle dobrze, by zauważyć, że on też o tym myśli i wie że jeżeli nie zostawi swojego

posterunku przy drzwiach, to kobiecie stanie się krzywda. Zrozumiała też, że jeżeli ma jej pomóc to musi ruszyć już teraz.

"Yager! Pomóż Arri! "

Yager nie tracił na odpowiedź, tylko ruszył, z Tye u swojego boku. Ale czterech motocyklistów, akurat w tym momencie musiało im stanąć na drodze. Neecy zrozumiała, że będzie musiała zostawić Lewisa, by chronić Arri. Nie mogła pozwolić by ją zranili. Cholera, czy mogło być w ogóle gorzej? Jak tylko zdała sobie to pytanie, straszliwy ryk, spowodował, że głowa Neecy odskoczyła do tyłu a ona zdała sobie sprawę, że coś się dzieje z Lewisem. On się zmieniał. Przeistaczał. Jego oczy stały się żółte, jak u psa. Boże, on był pierdolonym Shifterem. Oooh, po prostu świetne! Teraz podszedł do niej i swoim pazurem chwycił ją za szyję. Potem usłyszała pisk Arri i gniewny pomruk Mikea. Próbowała jeszcze odsunąć się od Shifter, ale on wciąż mocno trzymał ją za gardło i nie puszczał. Następnie, co Neecy zaobserwowała, to był jej własny lot, tak właściwie to oni wszyscy lecieli. Zdążyła jeszcze pomyśleć ‘a to co znowu do cholery’, kiedy uderzyła w mur i wszystko wokół pociemniało.

W jednej chwili Tye był zajęty, owijając łańcuchy wokół szyj tych idiotów, motocyklistów a w następnej był w powietrzu, a chwilę później uderzył w słup, na szczęście plecami a nie głową. Zobaczył, jak obok niego, z prawej, przelatuje jeszcze jeden wojownik Wron i to z bardzo dużą szybkością. "Cholera!" Złapał ją i szybko przyciągnął do siebie. Od razu zanurkował z nią, schodząc z drogi przyczepie rolniczej, toczącej się na nich z olbrzymi rozpędem, po czym wylądował na niej. I spojrzał na bardzo ładną twarz obok siebie. Ostre kości policzkowe, śliczny, zadarty nos i pełne usta. Zatrzepotała powiekami i otworzyła te swoje niesamowite orzechowe oczy i popatrzyła na Tye. Whoa. Tak. Miał rację. Janelle była poważnie, oślepiająco gorąca. Ta popatrzyła na niego i zmarszczyła brwi w lekkim grymasie. "Um ... co robisz? Uśmiechnął się. "Śnię na jawie". "Co?"

Kiedy zaczęło padać? Śnieg, to jeszcze by zrozumiała, ale był przecież styczeń. I teraz deszcz? O tej porze nie ma deszczu. "O Boże, Neecy! Proszę, nie umieraj! Boże, proszę! " Neecy zmusiła się by otworzyć swoje oczy, gdy usłyszała kojący głos Yagera: "Wszystko jest dobrze, z nią też jest wszystko w porządku, ona jest tylko trochę zamroczona ." Popatrzyła jak Yager obejmuje swoim ramieniem, histerycznie płaczącą w jego szyję Arri. I to był pierwszy raz, kiedy Neecy chciała podciąć gardło jednej ze swoich Wron, no oczywiście poza Didi. Och, mój Boże! Jestem zazdrosna. Zabijcie mnie teraz. Yager wykorzystując swoją wolną rękę, przesunął nią po policzku Neecy i uśmiechnął się, gdy zobaczył, że jej oczy są otwarte. "Hej, dziecino." "Przestań mnie tak nazywać." Neecy powoli podciągnęła się na łokciach. "Co się stało?" Yager skinął na płaczącą dziewczynę w swoich ramionach. "Lepiej ją zapytaj." I wtedy Neecy zrozumiała. Arri to zrobiła. Wydawało się, że w jakiś sposób, zdmuchnęła wszystko w odległości dwóch mil od niej. Neecy z trudem podniosła się do pozycji siedzącej. "Wszyscy żyją?" "Tak. Myślę, że tak. " "Tak mi przykro", zawodziła Arri i rzuciła się w ramiona Neecy, przewracając ją z powrotem na tyłek. Biedna Arri, jak ona się za to jutro znienawidzi. I nie chodzi o to, co zrobiła, ale o ten płacz. Zużycie takiej ilości magii i to tak nagle, zawsze doprowadzało do skrajnych emocji. Niektóre z nich stawały się osłabione, inne gwałtowne, kochające, słodkie ... a niektóre stawały się emocjonalnymi wrakami. Jak Arri. "Sprawdź każdego, dobra Yager?" "Tak, ok. " Neecy uściskała Arri, gdy Yager wstał. "Wszystko jest w porządku, dziecko. Naprawdę, " zaczęła ją uspokajać. "Myślałam, że was zabiłam." "Tak między tobą a mną ... uratowałaś nasze dupy, dziewczyno. Ten z którym walczyłam był Shifterem. Co oznaczało, że wszyscy jego przyjaciele też byli od nich.

A to znaczy tylko tyle, że skończyli by z nami bardzo, bardzo szybko i bardzo, bardzo brzydko." A propos ... gdzie są ci cholerni dranie? "Kochanie, co się stało z tą bandą motocyklistów?" Arri krzyknęła głośniej i przytuliła się do Neecy jeszcze silniej. Neecy zerknęła ponad płaczącą dziewczyną i spojrzała na Janelle. Kobieta pokręciła głową i zrobił gestem ruch cięcia na gardle. O kurwa. Arri usunęła ich wszystkich. I to naprawdę wszystkich, bo żadna z Wron ani żaden z Kruków nie wykazywali paniki, ani gotowości do walki. "Um ... wracamy do domu." Neecy z trudem podniosła się na nogi, trzymając wciąż w ramionach Arii. Teraz wszystkim potrzeba było odpoczynku i snu, tak żeby odzyskały energię. Chociaż ona osobiście to czuła się już dużo lepiej, ale niezręcznie było się do tego przyznawać zwłaszcza, że to zasługa dzisiejszego poranka. "Neece, musimy się stąd wydostać." Katie stanęła obok Janelle. Jedna strona jej twarzy była dość mocno opuchnięta, rezultat ciosu pięścią. "Tak." Mieli, już i tak dość dużo szczęścia, że policjanci jeszcze się nie pokazali, ale to kwestia minut, aż przybędą. A wówczas i Skuld i Odin dali by im nieźle za to popalić. Wskazała na Janelle, "Sprawdź drzwi." "Oszalałaś?" Janelle zmarszczyła brwi. To coś tam, prawie ją usmażyło, gdy pierwszy raz otworzyła te drzwi. "Wolałbym tego nie robić." Po czym ledwie skinieniem głowy wskazała na Mikea. Neecy wzruszyła ramionami. A właściwie, to dlaczego nie? "Mike. Możesz sprawdzić, te drzwi dla nas? " "Oczywiście!" Nagle wyraz paniki zarysował się na twarzy Yagera. "Mike! Czekaj! " Ale było już za późno. Mike otworzył drzwi i zajrzał do środka. "To jest sklep mięsny ... chociaż nie chciałbym jeść tutaj. To miejsce, nie jest już niebezpieczne." Yager z ulgą wypuścił powietrze. "Nigdy nie rób tego więcej," mruknął do niej. Neecy bardzo starała się, by nie wybuchnąć głośnym śmiechem, więc tylko przytuliła wciąż płaczącą Arri. "Wezmę ją." I Janelle objęła ramionami talię Arri, a potem zniknęła.

Neecy skinęła głową na Katie i Connie i kobiety zrobiły to samo co Janelle. Neecy szybko rozejrzała się dookoła, ale nigdzie nie było żadnych ciał, zostały tylko Kruki i Wrony, po zakończeniu akcji Arri. Dziwne, co jak co, bo ciała powinny jednak zostać. No cóż, a zatem i ona i jej ptaki muszą znaleźć inne miejsce na dzisiejszą kolacje. "Tutaj jest, po to przyszłaś najpierw. " Neecy spojrzała na wyciągniętą ręką Yagera i zobaczyła co trzyma. Chryste, jakie on miał wielkie ręce. Neecy podeszła do niego i zabrała zaczarowany, złoty naszyjnik Ren z jego dłoni. "Dzięki". "Nie ma problemu, Neecy". Spojrzała w górę na jego twarz. Jaki on był wspaniały i od razu, rozpaliła się pod żarem w tego jego spojrzenia. Yager, zawsze tak na nią patrzył, a jej od razu twardniały sutki, już teraz były twarde i duże jak włoskie orzechy, a to sprawiało, że całe jej ciało, było wręcz zdesperowane, by znowu poczuć go całego. Zauważyła krew na jego policzku. "Yager ... twarz." Skrzywił się i dotknął rany. "Oooh. To, to nic." "Gówno prawda". Wyrwała swoją rękę z jego dłoni i przykazała sobie, by nie zachowywać się jak dziesięciolatka. "Trzeba to zdezynfekować, żeby nie wdało się zakażenie." Uśmiechnął się do niej i znowu chwycił ją za rękę, nie pozwalając jej odejść. Neecy słyszała już wycie syren radiowozów, ale nie mogła się ruszyć. Nie mogła się uwolnić, gdy on tak na nią patrzył. A jeszcze teraz, zaczął się uśmiechać i to znowu w ten ‘sposób’. To był taki słodki uśmiech, ona już nie umiała sobie pomóc, no i skończyło się na tym że odwzajemniła ten uśmiech. "Yager, człowieku, naprawdę musimy iść. " Po kolejnej chwili, Yager wreszcie odwrócił się i puścił jej rękę. "Tak. Masz rację." I znowu na nią spojrzał "Do zobaczenia, Neecy". "Tak. Pewnie. " obawiała się że jeszcze może powiedzieć, albo zrobić coś głupiego, więc szybko zamknęła oczy, rozwinęła swoje skrzydła i wzbiła się w powietrze.

Rozdział 11

Neecy wylądowała na podwórku i od razu zobaczyła, czekającą na nią Didi. "Wszystko w porządku, dziecko?" Neecy złożyła swoje skrzydła i wzięła od Didi bluzę, którą ta jej przyniosła. "Tak. Jest ok, a gdzie Arri? " "Janelle zabrał ją do jej pokoju." "Okay". Neecy pchnęła przesuwne, tylne drzwi i weszła do domu. Tutaj było przynajmniej ciepło i chyba nigdy nie była za to bardziej wdzięczna, niż teraz. "Najpierw sprawdzę co z nią, a jak zejdę to pogadamy". Didi odprowadziła ją, aż do schodów. "Dobra". "To były Shifters, Didi". Wzdychając Didi pokręciła głową. "Okay. Nie martw się o to. " Neecy zawsze dbała o dziewczyny, a Didi miała do czynienia z tym całym politycznym syfem. Pochodami i walkami pomiędzy frakcjami. A Shifters spędzali właśnie na tym większość swojego czasu. Walki były w większości prowadzone wewnątrz ich szeregów, zaś na zewnątrz dość ostro bronili się nawzajem. No i uważali Wrony za zagrożenie, które powinni zlikwidować. Neecy wbiegła po schodach, witając się ze swoimi siostrami, gdy je mijała. Weszła na trzecie piętro i ruszyła korytarzem. Katie i Connie czekały pod pokojem Arri, najprawdopodobniej na Janelle. One też już dążyły zamienić ubrania na cieplejsze, a Katie trzymała woreczek z lodem przy twarzy. Dobrze, że miały zamrażarkę w piwnicy i mogły zapewnić sobie świeże dostawy tego cennego kruszcu. Kręcąc głową podeszła w stronę drzwi sypialni, "Co z nią?" "Janelle kładzie ją do łóżka." Powiedziała Connie prawie szeptem, starając się by jej głos był niski i spokojny. "A z wami jak?"

Connie skinęła głową, a dziewczyna Connie, Fran, dotknęła lekko ramienia Neecy i podała Katie i Connie po kubku gorącej kawy, po czym usiadła na podłodze obok Connie, kładąc głowę na ramieniu swojej dziewczyny. "Moja twarz cholernie mnie boli i moi chłopcy mają dzisiaj nocna zmianę i dużo roboty." Katie miała czelność jeszcze się dąsać. "Przykro mi, że twoi niewolnicy są zajęci, ale wiesz oni są policjantami i muszą pomagać innym, w tym czasie, gdy ty masz ochotę na pachnącą kąpiel albo masaż stóp, albo drżąc ze strachu czy pozwolisz im spełnić jakieś kolejne, swoje głupie zachcianki. " Connie i Fran wypchnęły śmiechem a Katie spojrzała na nią. "Zazdrosna suka". Neecy mrugnęła do niej i ruszyła do drzwi. Delikatnie je otworzyła i cicho weszła do środka. Janelle właśnie wciągała kołdrę na Arri. "Co z nią? " Neecy szepnęła. "Nie musisz szeptać, zasnęła bardzo mocno." "To dobrze, ona naprawdę potrzebuje snu. " Janelle obeszła łóżko wokół. "Cóż, teraz już wiemy dlaczego Skuld tak bardzo chciała aby ona tam była." "Ale jak do cholery to się stało? Nie zostało żadne ciało. " "Naprawdę chcesz wiedzieć, co się stało?" Janelle zaśmiała się krótko, ale bez humoru. "Nasza mała Arri zerwała się i otworzyła drzwi, odepchnęła wszystkie Wrony i Kruki w przeciwną stronę, a za drzwi wrzuciła wszystkich motocyklistów. Potem zakleiła wszystkie dziury i zamknęła bramę do piekła. I była przy tym tak cholernie piękna." Neecy spojrzała na Arri, była taka malutka wśród tych wszystkich poduszek. I z powrotem spojrzała na J. "Co?" "Słyszałeś. Nigdy nie widziałam czegoś podobnego, Neece. Nigdy. " Po chwili czystego szoku Neecy uśmiechnęła się, nie mogła się powstrzymać. "I co nadal martwi cię, że ona teraz będzie z polowała z nami? " Janelle prychnęła i poszła w kierunku drzwi. "Co? Twoje na wierzchu, tak? I, tak chcę powiedzieć, że masz się teraz upewnić, że ona będzie chodziła z nami, i to do czasu, aż wszystkie przejdziemy na emeryturę. " Neecy, podeszła do łózka, by uważnie przyjrzeć się Arri. Miała wciąż świeże łzy na swoich długich czarnych rzęsach i naprawdę spała. Neecy poczuła przemożną tkliwość dla przyjaciółki. Ona była już z nimi tyle lat, a inne Wrony, nigdy jej tak

naprawdę nie przyjęły. Może teraz to się zmieni, albo przynajmniej będą się jej obawiały na tyle, że okażą jej więcej szacunku. Pochyliła się nad nią i pocałowała w czoło. A jeśli nie będą okazywały jej szacunku, to ona już wkopie im to gówno do dupy.

Neecy upadła twarzą na swoje łóżko. Tak naprawdę to chciała wrócić do swojego mieszkania, ale musiała być tutaj, kiedy Arri się obudzi. A już na pewno chciała dotrzeć do niej przed Didi. Kto wie, co ona mogła jej powiedzieć? Neecy bardzo szybko nauczyła się, że Didi nie ma cierpliwości. Kompletnie jej tego brakowało. Była piękną kobietą, pełną pięknych południowych wartości, ale czasami było lepiej trzymać się od niej z daleka, albo ona mogła wykopać twoją dupę do Nowego Jorku w ciągu minuty. A ponieważ miała wiele do zrobienia, zanim Arri będzie naprawdę skuteczną częścią ich zespołu, musiała powstrzymać Didi przed jej przestraszeniem. I gdy już naga, leżała zastanawiając się, nad tym czy warto było wstać aby zgasić światło, zadzwonił jej telefon. Przewróciła oczami, nie miała wątpliwości, kto do cholery był na drugim końcu tej linii. Pytanie tylko czy ona mu odpowie? Warcząc, sięgnęła w dół i wyciągnęła telefon z dżinsów. Otworzyła go i spytała: "Tak?" "Chciałem tylko, upewnić się, że jesteś już w domu i wszystko jest w porządku." Chryste, znowu ten głos! "Tak, Yager. Wróciłam do domu i wszystko jest w porządku. " Zaśmiał się nisko. "Uuuu, dziecko, ale jesteś zgryźliwa dziś wieczorem." "Nie jestem zgryźliwa, jestem tylko trochę zdenerwowana ". "Dlaczego?" "Słuchaj, nie wiem, co ty myślisz że zrobimy, ale to nie jest to, co myślisz, że jest." Zapadła cisza, a ona wręcz mogła sobie go wyobrazić, jak teraz myśli ze zmarszczonym czołem i z dezaprobatą, o tym co przed chwilą powiedziała, próbując znaleźć jakiś sens. To było urocze, ale mylące, bo jak mu wytłumaczyć, że pierwotnie była z nim wierząc, że Yager był nikim innym, jak tylko wielkim, głupim Vikingiem. Była po prostu głupia. "Czy mógłbym poprosić aby pani profesor powtórzyła, bo chyba straciłem wątek. " "Mówię że, nie musisz do mnie dzwonić, żebym zdała ci sprawdzenie gdzie jestem, czy aby upewnić się, że wróciłam do domu. To jest zarezerwowane dla chłopaków i

mężów, a ty nie jesteś ani jednym ani drugim". "A co, jeśli chciałbym być?" "Wtedy powiedziałabym ci, że musisz wyjść z domu i znaleźć sobie jakąś miłą dziewczynę. Słyszałam ostatnio, że randki online są bardzo popularne. " "Neecy, przecież już byłaś w poważnych związkach wcześniej." "Jasne, że byłam. Przecież skądś mam tą bliznę na piersi, prawda? " Yager westchnął z frustracją. "Nie porównuj mnie do tego gówna. Miałeś również inne relacje od tamtego czasu i one nie skończyły się strzelaniną. " "Tak. No i co? " "Dlaczego tak to przedstawiasz, cały czas? Dlaczego tak ostentacyjnie mnie odrzucasz, co Lawrence? " Bo to by było bardziej skomplikowane, niż wszystko co przeżyła do tej pory. Jak mogła mu powiedzieć, że był jedynym człowiekiem, który mógł faktycznie się do niej dostać? Uczynić ją wrażliwą. Pewnie, że była dobra, wręcz idealna dla swoich chłopaków. Zawsze pamiętała o rocznicach i urodzinach, wiedziała dokładnie jak to wszystko zrobić bez żadnego większego wysiłku, bo ona nigdy nie kochała żadnego z nich, nie zależało jej. A kiedy ich relacje zmierzały do nieuchronnego końca, tylko wzruszała ramionami i ruszała dalej, bez niczego brzydkiego lub skomplikowanego. ‘Chłopak na moment’ odchodził by znaleźć sobie ładną dziewczynę, która naprawdę go pokocha. A Neecy znajdywała dobrego, kolejnego ‘chłopaka na chwilkę’. I wszystko było idealne. Neecy nigdy nikogo nie okłamywała i nie chciała też, teraz okłamywać samej siebie. Yager byłby kłopotliwy i skomplikowany. Przy nim nie byłoby walki i dyskusji na temat pieniędzy i czy chcieliby zobaczyć Jonesem w sobotni wieczór. Ona zakochiwała się w Wilhelmie Yagerze, co oznaczało, że będzie zagrożona. A przecież kiedy ten dupek pociągnął za spust, to przysięgła sobie, że nigdy nie będzie przechodziła przez to ponownie. Kiedy Neecy nie odpowiedziała na jego pytanie, Yager warknął. "Czego chcesz, Neecy?" Marszcząc brwi, Neecy przewróciła się na plecy i spojrzała w sufit. "Chcę tego, czego ty, nigdy nie będziesz w stanie mi dać. "

"Co to jest?" "Seksualna relacja, bez żadnych dramatów i emocji, i tych wszystkich bzdur. Tylko dwoje ludzi pierzących się od czasu do czasu ". Cisza, która zapadła po wygłoszeniu przez nią tej deklaracji trwała tak długo, że myślała, że może rozłączyła się albo coś przerwało połączenie. Spojrzała nawet na telefon, kilka razy, aby upewnić się czy wszystko jest ok, i czy on tam wciąż jest. Wreszcie usłyszała, "Czy jesteś naga?" Neecy zacisnęła powieki. Mowa trawa, ten człowiek nie usłyszał ani jednego jej słowa. "Nie słyszałeś tego co powiedziałam, prawda?" "Ależ tak, słyszałem. Czy jesteś naga? " Westchnęła. "Tak, Yager. Jestem naga, właśnie wyszłam spod prysznica. " "Hmmm. Kocham jak pachniesz, kiedy jesteś po prysznicu. " Neecy złączyła kolana razem. "Yager, zrozum, muszę ..." "Włóż rękę między nogi." Nagle nie była, już tak śmiertelnie zmęczona, jak myślała. "Nie, Yager." "Dlaczego?" "Ponieważ nie jestem sama, jestem w domu pełnym kobiet i kilka z nich nie ma nawet osiemnastu lat. Nie będę tego, tutaj robiła. " "Cholera". Brzmiał na przygnębionego. "I nie idziesz dzisiaj do siebie, prawda?" Neecy zmusiła się, by się nie roześmiać. "Nie muszę zostać, ze względu na Arri. " "Jak ona się czuje?" "Śpi, ale wszystko z nią w porządku." "To dobrze. Nie będzie dzisiaj seksu przez telefon? " "Nie" „Cholera". Wzięła głęboki oddech i ponownie starała się zachować powagę. "Yager, zrozum, nie jestem dziewczyną dla ciebie. Szukasz czegoś więcej, kogoś lepszego ... " "Tak ja ty, tak?"

"Nie" "Tak." Stwierdził to, ot tak po prostu, jakby była jakąś jego, głupią kuzynką czy kimś takim. "Dlaczego masz obsesję, na moim punkcie? Co cię tak pociąga?" Może, gdyby się tego dowiedziała, to użyłaby właściwych argumentów, które by do niego dotarły i przekonały go. "To znaczy, coś poza tym, że uważam ciebie za gorącą i seksowną? Wręcz niesamowitą?" Potarła oczy wolną ręką. "Tak", westchnęła. "Coś innego." "Sprawiasz, że jestem szczęśliwy." Poczuła się tak, jakby ktoś kopnął ją w żołądek. Nie miała czym oddychać, nie umiała tego robić, leżała wpatrując się w sufit. Ona, Denise Lawrence, niosąca śmierć wszystkim, teraz przynosiła komuś radość? Szczęście? Jak to było w ogóle możliwe? Jedyną radość jaką kiedykolwiek komuś przyniosła, to tylko w swoim pierwszym życiu, kiedy wręczała torebkę z białym proszkiem. "Ja ... Ja to robię... Jak..." "Za każdym razem, gdy rozprawiasz się z jakąś szumowiną. Za każdym razem, gdy starasz się aby Arii wszędzie dobrze się czuła. Za to że powstrzymujesz Janelle i Mika przed bijatyką. No i za to że nie pokazujesz Tyeowi, kiedy naprawdę cię wkurza. Za każdy twój uśmiech. Tym właśnie, Neecy Lawrence, sprawiasz mi radość." Neecy zamrugała, kilka razy. "Yager ..." "Chcę się z tobą jutro zobaczyć." "Nie, nie będzie żadnej randki, żadnego związku. " "W porządku, tylko seks ". "Zapomnij, Yager. Nigdy nie powinniśmy byli tego robić i oboje to wiemy. " "Nie masz nawet zamiaru dać mi szansy?" "Nie mam." Nie mogła sobie na to pozwolić. "Łamiesz mi serce." Neecy przewróciła oczami. "Nie, nie łamię”. "Neecy ..." "Żegnaj, Yager."

Przerwała połączenie i wyłączyła telefon.

Delia kopnęła nogą Janelle. "Au!" "Och, przestań jęczeć, nie jesteś dzieckiem, przechodzimy przez to za każdym razem. Najpierw nalegasz żeby zapleść ci włosy, a gdy to robię, to jęczysz, skomlisz i narzekasz przez cały czas. " "Bo robisz to cholernie mocno. Wyrywasz mi włoscy, skalpujesz dosłownie i dobrze o tym wiesz! " "Jeśli nie zrobię tego dość mocno, to nie wytrzymają nawet dwóch dni, a tak to może nawet kilka tygodni." Janelle wróciła do splatania ciemnobrązowych włosów Deli, natomiast Katie zwinęła się na jednym z ulubionych krzeseł Janelle i spokojnie czytała książkę o sznurach i rodzajach węzłów. Janelle nie zamierzała nawet jej o to pytać, gdy nagle zadzwonił telefon, powodując, że zarówno Katie i Delia uśmiechnęły się. "J. ty naprawdę ustawiłaś melodyjkę " Danny Boy " jako dzwonek telefonu?" Zachichotała Delia. "Lubię tę piosenkę." Puściła włosy Deli i wzięła swój telefon komórkowy. Zmarszczyła brwi, gdy przyjrzała się numerowi dzwoniącego i spojrzał na Katie. "To Yager." "Oooh. Neecy stwarza problemy." Usiadła prosto na krześle i zupełnie zapomniała o swojej książce. "Odpowiedź, odpowiedź, odpowiedź! " Chichocząc, Janelle odebrała połączenie. "Tu Janelle". "Hej, Janelle. To ja, Yager. " Starając się nie roześmiać, zakryła słuchawkę telefonu. "Och, mój Boże, on brzmi tak jakby miał depresję. " "To ta suka. Prawdopodobnie go prześladuje. " Katie skinęła na telefon. "Dowiedz się co mu zrobiła." Odchrząknęła i odezwała się do telefonu. "Hej, Yager. Co się dzieje? " "Pamiętasz, na imprezie powiedziałaś, że mi pomożesz, jeśli będę tego potrzebował."

Naprawdę? Cholera by wzięła te Wrony z Alabamy. Nigdy więcej nie tknie alkoholu, ani grama. "Um ... pewnie." Wzruszyła ramionami Katie. "Co mogę zrobić?" "Ona łamie mi serce i w ogóle jej to nie obchodzi." "Oczywiście, że ją to obchodzi, właśnie dlatego to robi. " "Ona mówi, że nie chce związku." Janelle zmarszczył brwi. "To czego chce?" "Seksu, ale bez związku." Janelle prychnęła. "Ona chyba sobie jaja robi, prawda? To znaczy ... Neece nie chce seksu bez związku. " Chociaż słyszały tylko jedną stronę rozmowy, Delia i Katie miały przyciśnięte ręce do ust, by nie było słychać ich histerycznych chichotów. Janelle machnęła na nie dłonią, bo wciąż mogła usłyszeć, jak Katie chichocze przez ręce. "Cóż, ona zawsze mówi to co chce." Przewracając oczami, odpowiedziała mu. "Po prostu powiedz jej to co ty zrobisz, i już." "Próbowałem, ale ją to nie obchodzi. " "Chryste, oboje jesteście żałośni." Katie spojrzała na nią przez pokój i szepnęła: "Bądź miła! Bo znowu słychać ten twój gówniany akcent, który z ciebie zawsze wychodzi wtedy, gdy stajesz się zgryźliwa". Przykładając ponownie rękę do słuchawki, Janelle warknęła: "Och, popatrz kto to mówi! Pani od sznurów i węzłów! " "Wiem, że jesteśmy" kontynuował Yager, nieświadomy drugiej rozmowy prowadzonej przez Janelle. "Ale ona nie chce mi na nic pozwolić, może masz jakiś pomysł, jak to obejść? " Z westchnieniem powiedziała: "Poczekaj sekundkę." I znowu zakryła telefon: "Ona go blokuje, a on chce pomysły co ma teraz z tym zrobić. " Katie podniosła ręce do góry. "W tym tempie, to ona umrze jako zgorzkniała stara panna. Tak jak ty. " Janelle potakiwała jej głową, a potem nagle zamarła. "Co?" Delia, siedząca na podłodze w sypialni Janelle, z jej nogami po obu stronach, aż poczuła jak zamrowiły ją jej włoski na nogach. "Zapytaj go, czy wybiera się na przyjęcie Walkirii jutro." "Yager. Idziesz jutro do Walkirii? "

"Wolałbym raczej wyciąć sobie powieki i wydłubać oczy. Wysyłam Mike ". Janelle roześmiała. "Okay". Przykryła telefon. "Wolałby wydłubać sobie oczy." Katie uśmiechnęła się. "Ja go coraz bardziej lubię." "Powiedz mu że ma iść." Delia odwróciła głowę, aby spojrzeć przez ramię na Janelle. "Na pewno? My tego nie nienawidzimy bez powodu. " "Zaufaj mi i wy suki też idziecie. " "Jesteś na haju?" zajęczała Katie. "Wolę już zjeść szkło." "Hej!" warknęła Delia. "Mój zespół razem z Didi, musi chodzić do tych cholernych Walkirii każdego roku, od czterech lat, ponieważ wy cipy nie chciałyście, więc teraz kurwa idziecie i już! " "Hej, zwrot cipy jest trochę szorstki, wiesz." "Tam będą przemówienia, kochanie. Siedzimy tam i słuchamy przemówień Walkirii, a Odin złapał mnie za cycki ostatniego roku. Więc zamknij się, masz po prostu szczęście, że nie podkradłam się w nocy i przecięłam twojego gardła we śnie! " "Chryste, zachowujesz się jak królowa dramatu." Janelle wróciła do telefonu. "Yager. Idziesz na to przejęcie". "Naprawdę?" "Zaufaj mi. My też tam będziemy i zaciągniemy jej tyłek razem z nami, nawet jeżeli będzie do tego potrzeba worka na śmieci". Nastąpiła długa pauza, po czym powiedział, "Ona będzie jeszcze żyła, prawda, J? Jeśli tak, to możesz to zrobić. " "Oczywiście, że będzie!" Janelle zazgrzytała zębami. "Nie doprowadzaj mnie do szału, Yager!" "Okay. W porządku. "Zachichotał. "Wielkie dzięki, Janelle." Wzięła głęboki oddech i uśmiechnęła się. "Nie ma problemu, ale chcę być druhną na twoim przeklętym ślubie. " "Dobra, masz to. A jeśli ona będzie walczyła ze mną, to staniesz po mojej stronie i to razem z Tye i Mikem. I masz więcej nie przytrzymywać Mika za kark". "Oboje wiemy, że ten mały drań zawsze na to zasługuje," zażartowała nawet. Ale czuła jak przechodzą przez nią dreszcze. Nie chodziło tutaj o Mike'a, on był jak rodzeństwo, torturowali siebie nawzajem już całe lata. Nie, to ta wzmianka o Tye, że

razem. Mogła wręcz poczuć ciało Tye na sobie, zobaczyć jego błyszczące czarne włosy i te piękne jasno niebieskie oczy... Potrząsnęła głową. "Dobra. Muszę iść. Do zobaczenia jutro ". I odłożyła wyłączony telefon. "Dobra, więc jaki jest plan, Dee?" "Jest obłędny i obejmuje Didi ". Katie zachichotała w najbardziej bezbożny sposób, po czym chwyciła swoją książkę o węzłach z podłogi i ponownie usadowiła się wygodnie w fotelu Janelle. "Och, to będzie zabawne."

Rozdział 12

"Te kruki stają się problemem." Waldgrave westchnął, wpatrując się w swój ogród. Założył swoje wielkie ramiona na swoją wielką klatkę piersiową. "Ile czasu im to zajęło?" "Aby załatwić tych maniaków i dostać się do Wron? Mniej niż godzinę. " Wziął głęboki oddech, aby zmniejszyć przemożne pragnienie, by kogoś zabić i spojrzał na swojego ucznia, stojącego obok niego. "Myślę, że nie powinniśmy być zaskoczeni, czyż nie?" "Nie sądziliśmy przecież, że ona nam to ułatwi, prawda sir?" Wreszcie zachichotał. "Masz rację." Kruki nadal były poważnym problemem. I, w przeciwieństwie do Wron, ich bóg nadal ich chronił. Nie można ich było wyśledzić, więc nie miał pojęcia, gdzie do cholery każdy z nich mieszka. No i dodatkowo, mogli coś o nim wiedzieć, a Waldgrave by się o tym nie dowiedział dopóki by nie zacisnęli rąk wokół jego szyi. Poza tym, że nie był pewien, czy chce walczyć z Odynem, jeżeli ten pieprzył się ze swoimi zwierzątkami. „Sir?" "Zapomnij o nich teraz. Naszym celem jest Gromada. Skupimy się na nich. Musimy pozbyć się tych kobiet i to szybko. Rozumiesz? " "Tak, proszę pana." Waldgrave skinieniem głowy oddalił swojego ucznia, zostając sam ze swoimi myślami i planami. Nie chciał Jej zawieść. On nigdy Jej nie zawiedzie.

Neecy otworzyła drzwi do sypialni Arri i zobaczyła, że jej łóżko jest puste i zasłane. Dziewczyna nawet zagięła wszystkie rogi z idealną precyzją. Obsesje kompulsywne były takie dziwne. Szybko zbiegła w dół, po schodach i zaczęła rozpaczliwie szukać swojego przyjaciela. Wstała dużo później niż planowała i teraz jeszcze musiała dostać się do miasta, ale przed wyjściem chciała porozmawiać z Arri i pomóc jej przezwyciężyć swoje przerażenie, spróbować ułatwić jej to jakoś. Neecy chciała jej pomóc jak tylko mogła. Znalazła swój plecak i sprawdziła salon, pomieszczenie do

nauki, bibliotekę i szybko ruszyła w stronę kuchni. Neecy pchnęła drzwi wahadłowe i zamarła w nich. "Okay, okay. Powiedz. Powiedz." Katie wręczyła Arri filiżankę kawy. Arri, siedząca na kuchennym blacie, wzięła go i potrząsnęła głową. "Cóż ... jesteś ciemna, ciemno czerwona. Namiętna". Wszystkie Wrony w kuchni roześmiały się, zaś Katie stanęła w zwycięskiej pozie. "To prawda. Jestem namiętna! Teraz płać! Mówiłam ci suko, że jestem czerwona! " Chichocząc, Arri spojrzała ponad kobietami i zobaczyła stojącą Neecy. Szeroko się do niej uśmiechnęła. Neecy nie musiała czytać jej aury, aby wiedzieć, że z jej małą przyjaciółką już wszystko będzie w porządku. Neecy ‘powiedziała’ samymi ustami: "Muszę iść. Pogadamy później. " Arri skinęła jej głową, zaś Connie po raz kolejny, zaczęła opowiadać historię polowania z poprzedniej nocy. "W ciągu jednej sekundy stałyśmy i dostawałyśmy kopa w dupę, a w następnej zostałyśmy zdmuchnięte ... dosłownie! " Neecy wyszła z kuchni i ruszyła w kierunku drzwi. Teraz była już naprawdę spóźniona, na szczęście jeszcze nie spadł śnieg, więc mogła pojechać do miasta na rowerze. Pędziła już do drzwi, kiedy nagle Didi wyszła ze swojego biura zawołała za nią, "Nie zapomnij o dzisiejszej nocy!" "Tak. Pewnie ". Tak właściwie to Neecy nie wiedziała, co to znaczyło, co Didi powiedziała, ale musiała się bardzo spieszyć, no i tak na prawdę to miała to w dupie.

Neecy patrzyła na pięć kobiet stojących w drzwiach jej pokoju. Wszystkie miały na sobie przepiękne, czarne sukienki koktajlowe. Miały ślicznie upięte włosy i pomalowane paznokcie, podczas gdy jej włosy były jeszcze mokre po niedawnym prysznicu. Neecy z trudem zdobyła się na spokój. "Nie idę na żadną imprezę z Walkiriami ". Kiedy Neecy dzisiaj rano dotarła do miasta, natychmiast udała się na uniwersytet, żeby zająć się doktorantami i studentami, a później od razu miała zajęcia. Po całym dniu pracy, zdążyła jeszcze zrobić małe zakupy, trochę jedzenia i od razu wróciła do domu żeby obejrzeć powtórki ‘Prawa i porządku’ i w spokoju zjeść swój makaron. Naprawdę, jeżeli o nią chodzi, to był idealny plan i nie zamierzała go zmieniać, czy z niego rezygnować.

"Ależ, tak. Idziesz. "Didi zrobiła krok w jej stronę a Neecy skrzyżowała ręce na piersiach i stanęła w lekkim rozkroku. "Zapomnij o tym. To nie jest ważne i nie dotyczy wykonywania obowiązków względem Skuld. Poza tym myślałam, że Delia i jej zespół są odpowiedzialne za tego rodzaju imprezy." "Ona jest zajęta teraz Łowcami". "Tak, słyszałam" zaszydziła Neecy ale nie mogła nic na to poradzić. To ona powinna dostać tę sprawę. Nie to, że Delia nie wykonywała dobrej roboty ale to Neecy przecież była zastępcą. Nie Delia. Zatem polowanie na tych idiotów, a później używanie ich głów jako piłeczek golfowych powinno należeć do Neecy. Didi pstryknęła palcami. "Pokażcie ją." Janelle sięgnął do worka, który trzymała Macy i wyciągnęła z niego czarną, koktajlową sukienkę bez rękawów. "Co to jest?" "Ubierz to." Neecy pokręciła głową. "Zapomnij o tym, nawet mowy nie ma. Nie założę jej, nie jest dla mnie odpowiednia. I wy suki możecie się już stąd wynosić. " Arri pochyliła głowę i wycofała się, gdy pozostałe kobiety podeszły bliżej Neecy. Zawsze tak robiła, gdy Janelle zaciskała pięści tak, aż jej kostki zbielały i widziała, jak Neecy zrobiła się poważnie zaniepokojona.

Skellan, starszy z Kruków, patrzył sobie spokojnie, jak mała grupa kobiet wyciąga, związaną i zakneblowaną kobietę z limuzyny. Tak właściwie, to on wyszedł tylko na małego papierosa przed uroczystą kolacją. Nigdy by się nie spodziewał, że zobaczy takie rozrywkowe przedstawienie. Pięć kobiet, wspólnie wyciągnęło kobietę z samochodu i postawiło przy krawężniku. Gdy ta zaczęła się natychmiast szamotać, duża blondyna, założyła jej ramię na szyję od tyłu i mocno trzymała, w czasie gdy mała ruda uwalniała ją z lin. Był w młodości skautem... więc rozpoznał dobre węzły. Zostawiły knebel w ustach kobiety i nadal trzymając ją w mocnym uścisku ruszyły w stronę wejścia do hotelu. Ładna, czarna kobieta spojrzała na niego i pomachała mu. "Cześć, Skellan!" Poznał ją od razu: "Hej, Didi. Wszystko ... uh ... w porządku? "

"O tak, wszystko ok!" "Co tam u Harrego?" "Och, wspaniale. Pogadamy w środku, kochanie. " "Pewnie, do zobaczenia. " Tak, nikt nigdy nie wiedział co się stanie, gdy na imprezę Walkirii, zapraszane były Wrony. Zgasił szybko niewypalonego papierosa i szybko skierował się do wejścia. Nie ma mowy, żeby przegapił chociaż sekundkę z tego przedstawienia.

"Przestań marszczyć brwi, Neecy". Szalone suki w końcu ją puściły i Neecy wyszarpnęła knebel ze swoich ust. "Twoja matka ..." "Nawet się nie waż się, Neecy Lawrence" zawarczała Didi. "Zacznij się przyzwyczajać, bo i tak zostaniesz tutaj na noc." "Ja nie chcę tutaj być." "Nie interesuje mnie to." Kobiety oddały swoje płaszcze w szatni, a gdy Neecy odmówiła przejścia dalej, Janelle ponownie ją chwyciła. "Odwdzięczę ci się za to," warknęła na Janelle. "Bla. Bla. Bla " Janelle odpowiedziała jej z uśmiechem. Była w otoczeniu Wron i wykonywała rozkazy, więc nic nie mogła jej zrobić. No i jeszcze zaczęła sobie spokojnie oglądać swoje paznokcie. Ale Neecy coś wymyśli, będzie musiała, chociażby miało jej to zająć całe życie... ona już coś wymyśli, żeby jej się za to odpłacić! "Dobrze, Panie. Słuchajcie. " Neecy zacisnęła swoje powieki, podczas gdy pozostałe pięć Wron, zwróciło się w stronę Didi. "Pamiętajcie, co powiedziałam, panie. Nie plujcie. Nie szarpcie i nie zranicie nikogo. Nie ma kopania. I nikomu nie mówimy, że poderżniemy jego gardło, w czasie snu." "Hej!" Neecy zajęczała. "To było tylko jeden raz!" Didi nawet nie raczyła na nią spojrzeć.

"Jesteśmy tu, moje drogie, aby reprezentować Gromadę i naszą boginię." Wyprostowała się i spojrzała z góry na pięć kobiet, po czym jej zimny wzrok zatrzymał się na Neecy i zaśmiała się wrednie. "Więc ... nie spierdolić mi dzisiejszego wieczoru. Rozumiemy się? " Wszystkie skinęły głowami z wyjątkiem Neecy, która tylko na nią się patrzyła. Została przyprowadzona tutaj, jak paczka od zabójców, a teraz te kobiety spokojne szły do Sali Balowej. Janelle ustawiła się za Neecy i poszturchiwała ją przez całą drogę. Walkirie wynajęły cały hotel na tę noc, a to musiało kosztować całkiem dużo grosza i była pewna, że miały nad Wronami poważną liczebną przewagę. No i ich mała grupa, była jedyną, która naprawdę podejmowała olbrzymi wysiłek by w tym uczestniczyć. Gdy dotarły do drzwi, Didi się zatrzymała. Objęła Neecy ramionami i ta już wiedziała co się szykuje. Był środek zimy, ale one wszystkie miały sukienki na ramiączkach, idealne do tego co planowały. Laleczki ze skrzydłami. "Panie," Didi uśmiechnęła się. "Rozłożyć je".

Głowa Mike poleciała do tyłu a on chwycił się za nos . "Co ja powiedziałem?" Yager nie odpowiedział mu. Po prostu wziął swoją whisky i pociągnął kolejny łyk. Kiedyś już złamał nos temu chłopcu ale to było bardzo, bardzo dawno temu. Ale i wtedy i teraz odczuł taką samą, olbrzymią przyjemność, gdy ta mała chrząstka się przesuwała. "Co jest nie tak w pytaniu, czy ona połyka?". Yager szarpnął się tylko trochę, a Mike szybko odskoczył od niego. Wziął kolejny łyk by ukryć uśmiech. "Yager, tak się cieszę się, że przyszedłeś. " Yager popatrzył na Cassie Bennet, kiedyś znaną pod pseudonimem Cassie Blue. Musiał się przyznać, że ta kobieta naprawdę miała talent ale niestety tylko do striptizu, a gdy przyszło do bycia Walkirią... to już zupełnie inna sprawa. Spoglądając na nią zauważył, że Cassie ma na sobie nieprzyzwoicie krótką, srebrną sukienkę, która ledwie ją okrywała i idealnie opinała tyłek. Widział, że miała na sobie tylko stringi i nic więcej. Błyszczała jak srebrny neon ‘pieprz mnie’, no i Cassie naprawdę wiedziała co to jest gorący, kurewsko dobry seks. Wiedział, że mógłby pójść z nią do

łazienki i poczuć te jej srebrne paznokcie na sobie. Gdyby miał piętnaście lat, to pewien by dostał wysypkę ze zniecierpliwienia. Ale w wieku trzydziestu trzech lat, tylko jedna kobieta była w stanie tak zdominować jego myśli. I to na pewno nie była to Cassie Bennet. Nagle, coś co brzmiało jak wystrzał sprawiło, że wszyscy zamarli w pokoju. Ale Yager, jak każdy Kruk, dobrze wiedział co to dokładnie było ... dźwięk rozkładanych skrzydeł. Skrzydła Wron. Odwrócił się powoli od baru i spojrzał na drzwi. Didi wpłynęła jako pierwsza, wyglądała tak jak zawsze, szykowna w bezpretensjonalny sposób. Ale znał Didi od wielu już lat. Może i miała wielką klasę, ale kiedy jakiś facet ją oszukał, kilka lat temu, to wsadziła go całego w obręcz od kosza do koszykówki. To było straszne... i na pewno nie eleganckie. Niewielka grupa Wron wpłynęła do sali. Zauważył, że Arri wyglądała dużo lepiej niż zeszłej nocy, podobnie zresztą jak i Janelle, Katie i Connie. No i teraz wszyscy na sali, patrząc na nie, zaczęli się poważnie denerwować ... "Cholera, on jest piękna." Zajęło mu dobre dziesięć sekund, zanim zdał sobie sprawę że powiedział to głośno. Cassie spojrzała na niego zaskoczona, natomiast Mike tylko parsknął śmiechem. Prawdopodobnie, to było jedyne co mógł, bo dalej trzymał się za nos. Nie potrzebował tego gówna teraz, więc tylko wzruszył ramionami. "No ... przecież jest." Neecy zatrzymała się po środku pokoju i od razu spojrzała na lewo. On tam był. Opierał się o bar i patrzył na nią. Patrzył na nią znowu na ten swój sposób, w jaki mu powiedziała, żeby więcej się na nią nie ważył patrzeć. A u jego boku, oczywiście, stała Cassie "moja cipka miała już tyle fiutów, że ma rozmiar Stadionu Narodowego” Bennet. Dziwne, że nie miał już założonej jej smyczy na szyi. "To", ugryzła się w język i zacisnęła mocno zęby, "to jest powód, dla którego mnie tutaj suki przyprowadziłyście, tak?" Didi wzruszyła ramionami. "Nie wiem o czym mówisz." Czując że traci panowanie nad sobą, Neecy odeszła. Jeszcze jedna sekunda, patrzenia na zadowoloną twarz Didi a dała by jej w pysk, aż echo by się rozeszło po całej sali. Chwilkę jej zajęło by zrozumieć, że to Arri szła obok niej. "One nie są wredne, wiesz." "Arri, nie chcę o tym rozmawiać." "Tylko to chciałam powiedzieć." Neecy zatrzymała się i odwróciła do swojej przyjaciółki. "Wiem. Wiem. To jest po prostu ... to jest skomplikowane. A ja nienawidzę komplikacji ".

Arri otworzyła usta by jej odpowiedzieć, ale zatrzymała się i odwróciła mrużąc oczy, tak jakby patrzyła na słońce. Następnie, padł na nie duży cień. Neecy przez chwilkę myślała, że to może Yager, przecież był wielki, ale jakoś wiedziała, że to nie on, a cień dalej rósł. Czy ta noc mogłaby już się skończyć? Wzdychając, powiedziała "Hello, Odin". Neecy odwróciła się i zobaczyła że boże oko, patrzy na jej dekolt, natychmiast tracąc zainteresowanie wszystkim innym. "Denise". Zaskoczyło ją to, że znał jej imię. Zawsze myślała, że pewnie to po prostu dlatego, że jej piersi nie są wystarczająco duże, by go zainteresować. Ale teraz ... wydawał się zainteresowany. I to nie w taki dobry sposób. "Czy mogę w czymś pomóc?" Neecy wiedziała, że powinna zwracać się do niego tym samym tonem co Didi, pieszczotliwie i w ogóle ładnie z szacunkiem, ale nie mogła się powstrzymać. Wkurzał ją. "Po prostu zastanawiam się, czy jesteś zadowolona będąc w mieście?" Właściwie, to gdzieś na śródmieściu w tej chwili. "To znaczy?" "Ty i Yager. Musisz przyznać, że to dość duży krok jak na dealera narkotyków. " Neecy zassała powietrze i już miała napluć w twarz Odyna. Ale zanim miała na to szansę, Arri chwyciła ją od tyłu za suknię i odciągnęła. "Oho, to takie ekscytujące" mruknęła Arri, gdy odciągnęła Neecy w bezpieczny kąt, za olbrzymią doniczką. "Zawsze zastanawiałam się, jak to jest uczestniczyć w konfrontacji jeden na jednego z którymś z bogów". "Och, przestań narzekać. To nie tak, on by mnie przecież nie wgniótł w ziemię czy coś takiego. "

Z dźwiękami czystego obrzydzenia, Cassie opuściła ich, zaś Mike patrzył na nią jak szła. "Tak przeleciałem ją, wiem. " Oczywiście, że tak. "Dobra była?" Mike wzruszył ramionami. "Striptiz i sex".

"Sex ze striptizem to nie taka zła rzecz." Zwłaszcza, gdy masz tylko dwadzieścia siedem lat. "Nie. To było nawet zabawne. Lubię seks ze striptizerkami. " "Dobrze, bo to taka fascynująca rozmowa." Yager spojrzał na Didi. "Hej, piękna." Pochylił się i dał się jej przytulić. "Czyż to nie jest mój ulubiony obłędny Wiking". Sięgnęła i chwyciła jego policzki w swoje dłonie. "Jesteś milutki, przystojniacho, jesteś obłędnym Wikingiem! " Yager roześmiał się, a ona poklepała go po ramieniu i zwróciła swoje brązowe oczy na jego przyjaciela. "Jak leci, Michael? " "Świetnie, ale teraz ty tu jesteś." Didi przewróciła oczami. "Nie masz żadnego wstydu." "Żadnego." Odwróciła się i oparła się na blacie baru, tuż obok Yagera. "Tak więc, Yager. Co jest grane między tobą a moim zastępcą? " "W tej chwili? Nic. Ale, "uśmiechnął się," daj mi trochę czasu ". "I właśnie za to cię kocham, mój wielki Wikingu. Pomyśleć, że niektórzy z Kruków, uważają, że jesteś zbyt miły do tego zadania. " "Miły? Nie jestem miły, prawda? " Didi wzruszyła ramionami ale zanim zdążyła odpowiedzieć, Yager przerwał jej. "Czy ona myśli, że jestem miły?" Czuł wręcz niewygodną panikę na samą myśl, że ona uważa go za miłego. Kobiety nigdy nie zadawały się z miłymi facetami. Chciały motocyklistów, którzy byli niegrzeczni, albo kryminalistów ze złotym sercem. A on nigdy nie zrobił nic złego, no może poza tym incydentem z gumą do żucia, ale miał wtedy tylko sześć lat. Nigdy nie jechał motocyklem ale lubił swoją czaszkę i wolał jak była w jednym kawałku. Ale gdyby Neecy Lawrence chciałaby polecieć do Vegas, to zrobił by to w mgnieniu oka. Tak, gdyby nagle podeszła i powiedziała: "Zróbmy to! " On już by leciał. Cholera. Bycie miłym nie było dobre. "Jeśli ona uważa, że jestem miły, to też myśli, że jestem ..." "Nudny?" Podpowiedział Mike usłużnie. "Zamknij się", warknęli razem Yager i Didi.

Didi dotknęła jego ramienia. "Ona nie myśli, że jesteś miły ale to nie ma znaczenia dla Neece. Raczej denerwuje ją fakt, że pochodzisz z bogatej rodziny... " "Nie pochodzę z bogatej rodziny." Każdy cent, który miał Yager zdobył własną, ciężką pracą. I był z tego cholernie dumny. "Jesteś z Long Island". "Z Levittown, a to nie jest najbogatsza dzielnica na świecie". "No cóż ... w porównaniu do tej części Brooklynu i Harlemu, czy gdzie ona tam się wychowała w tym piekle... ty jesteś jak chłopaki z Hamptons. " "Więc co według ciebie mam zrobić?" Didi odsunęła się od baru i stanęła przed nim. "To, co Wikingowie potrafią robić najlepiej." "Przeprowadzić inwazję w naszych łodziach i porwać wszystkie kobiety?" Yager i Didi spojrzeli na Mikea. "No co? To jest przecież to, co Wikingowie umieją robić najlepiej. " Didi uśmiechnęła się i odsunęła od Yagera. "Wiesz, co mam na myśli Yager. Wytrwałość jest kluczem do kogoś takiego jak Neecy Lawrence ". Zrobiła kolejny krok do tyłu i uderzyła w siedem stóp i osiem cali twardego ciała. Spojrzała za siebie i uśmiechnęła się. "Odin". "Kochana." Prychnęła i odeszła. Odyn skinął głową Yagerowi i Molińskiemu, a następnie podążył za dwiema, dwudziestoletnimi Walkiriami, które chichotały obok niego. Mike pokręcił głową. "Wiesz, obok tego człowieka czuję się jak jakiś święty." "Bracie, obok tego człowieka, to jesteś jak pieprzony papież."

"Wiesz, że nie możesz się tutaj ukrywać przez całą noc, prawda?" Arri wręczyła Neecy piwo, o które ta prosiła. "Dlaczego nie?" "Bo to jest doniczka, a ty przecież jesteś potężną Córką Skuld ... i musisz mieć trochę godności. "

"Wiesz, że od kiedy odkryłaś swoje umiejętności, to stałaś się strasznie pyskata". Arri uśmiechnęła się zaskoczona. "Ja? Ja jestem pyskata? Bajka! Nikt nigdy wcześniej nie nazwał mnie pyskatą. " "Twoja pewność siebie też mnie irytuje." "Oho. Przepraszam ". Arri patrzył na swoją szklankę. "Wiesz ... nie sądziłam, że one będą miłe, gdy poznają prawdę o mnie ... Myślałam, że to będzie inaczej. " "Inaczej? Czyli jak?" "Wiesz, że to będzie jakaś piecząca rzecz albo coś z tego pakietu rzeczy." Neecy roześmiała się. "Nie pochlebiaj sobie, głupolu". Arri znowu się uśmiechnęła i dalej sączyła swoją dietetyczną colę. Opierając się o ścianę obserwowała ludzi. A Neecy dziwiła się jak porządna była Arri. Żadnych narkotyków. Nie piła. I dla takiej dziewczyny z Long Island, jak ona, to nawet nie przeklinała zbyt wiele, biorąc oczywiście pod uwagę, to że wszystkie Wrony przeklinały. "O, mój Boże! A wiesz, że Walkirie nie mają na sobie bielizny? ". Neecy zaczęła się śmiać i nie mogła przestać. "Do licha, nie, to są string. Oho, muszę z nią porozmawiać. Jej nie może być wygodne w tej rzeczy. Zaraz wracam. " I Arri zsunęła się z krzesła i popędziła. Neecy roześmiała się jeszcze mocniej. Naprawdę się cieszyła z tej "swobodniejszej" Arri. Była nieźle szurnięta. "Lubię cię w tej sukience, kochanie." Zmuszając się, by nie zakręcić się wokół siebie lub spontanicznie nie rzucić się na niego, przez te dźwięki w jego głosie, zapytała tylko: "Jak do cholery się tutaj dostałeś? "Spojrzała przez ramię na Yagera i obniżyła nieco skrzydło tak, żeby widzieć jego twarz. "No? Jak?" Odepchnęła go. Przecież była tutaj nieźle ukryta, w tym małym kąciku, schowanym za ogromną donicą z jeszcze większym kwiatem. Kącik ten odcinał ją od każdego spojrzenia i nikt się tutaj nie pchał, bo zwisające pnącza rośliny maskowały wejście. Znaczy nikt, poza Yagerem. "Ale jesteś dzisiaj drażliwa. Dlaczego jesteś taka rozdrażniona dziecino? " Odetchnęła głęboko.: "Nie jestem rozdrażniona." Odwróciła się do niego. "Ja po prostu nie chcę tutaj być, ale nikt nie dał mi wyboru i teraz muszę tutaj być."

"Czemu tak na mnie patrzysz?" "Nie wiem, co ty i te suki kombinujecie, ale zostawcie mnie, do cholery w spokoju." Odwróciła się, by odejść ale Yager wsunął rękę i objął jej talię, przyciągając ją mocno do swego ciała. "Dlaczego ty zawsze ode mnie uciekasz, Lawrence?" "Wrony nie uciekają. Od nikogo. " "Za wyjątkiem mnie. Uciekasz ode mnie. " "Och, weź się w garść, Yager." Powinna była przemieszczać się szybciej, przecież normalnie zawsze tak robiła. Ale Yager rzucił się na nią, odwrócił i popychał w ciemny kąt, za tą gigantyczną rośliną a ona nie zdążyła go nawet zadrasnąć swoim pazurem. "Yager" Nie krzyczała i niestety zabrzmiało to jak rozpaczliwy szept. Piwo w jej ręce przechyliło się i upadło w doniczkę, gdy szepnął: "Tęskniłem za tobą." "Przecież rozmawiałam z tobą ostatniej nocy." I nie chciała wspominać, jeszcze dodatkowo tego czasu w jej biurze, bo i tak budziła się przez całą noc myśląc o tym i ciągle mając ręce między nogami. Neecy słabo pokręciła ramionami, starając się zignorować ciepło pulsujące pomiędzy jej udami. "To nie wystarcza, Lawrence". "Puść mnie!" Nie zrobił tego. Zamiast tego mocno ją przytulił i oparł głowę na krzywiźnie jej szyi. "Nie bądź na mnie zła, Neecy. Chciałem tylko ciebie zobaczyć, czy to aż takie złe?." Chryste, jak mogła się na niego gniewać, kiedy brzmiał tak szczerze? Zwłaszcza, gdy jego ciepły oddech przesuwał się po jej szyi, wysyłając pulsujące strzały pożądania prosto do jej cipki. "Nie jestem zła na ciebie, Yager. Ale moja drużyna... " "Nie złość się na nie." Jego ręka delikatnie przesunęła się do przodu jej sukni. „Czy już mówiłem, jak bardzo mi się podoba ta sukienka na tobie, kochanie. Nie żartuję. " "Ta sukienka bardziej by mi się podobała, gdyby mnie w nią siłą nie wciśnięto." "Siłą?"

"Tak. Janelle trzymała mnie, żebym stała w miejscu, podczas gdy reszta z nich ją na mnie zakładała. " Yager wyprostował się, zaś jego oczy patrzyły na nią ślepo. "Mój Boże, kobieto. Wizualizuję to. Widzę to. Czy może jeszcze w tle leciała jakaś muzyka porno?" Czując jak jej gniew odchodzi, Neecy uderzyła go w ramię. "Nie!" "Nie, było żadnego dotykania?" "Nie!" Zachichotała jak znowu ją przyciągnął i pocałował, najpierw w szyję a później w nagie ramie. "To jest takie rozczarowujące." "Jesteś zboczeńcem, Yager." "Nie. Tylko typowym mężczyzną ". "Oczywiście." "Czy to naprawdę ci przeszkadza?" Dosłownie wcisnął Neecy w swoje ciało, a jego ogromna erekcja ocierała jej uda. Czuła się przy tym tak dobrze. Boże, mogła naprawdę się do tego przyzwyczaić. Neecy chwyciła rękoma za ramiona Yagera. Musiała odzyskać panowanie nad sobą albo będzie w naprawdę niezłych tarapatach. "Wyglądasz dzisiaj tak ślicznie, Neecy." Spojrzała w te jego stalowo szare oczy i zobaczyła takie ciepło i opiekuńczość. Co do cholery? Jak miała to zatrzymać, gdy on tak na nią patrzył, tak jakby tylko chciał o nią dbać? Widzisz? Nigdy nie można ufać ludziom, że zrobią to co trzeba, co powinni zrobić. Jego usta zaczęły zbliżać się do jej, a ona zaczęła wpadać w panikę, musiała wymyślić coś co odciągnie jego myśli od sexu. I to była pierwsza rzecz, która przyszła jej do głowy. "Co ty robisz z tymi swoimi włosami?" Yager, zatrzymał się nagle i spojrzał na nią. "Co?" "Twoje włosy ... czy kiedykolwiek widziały grzebień?" Tak, pewnie, świetnie. Wszystko czego potrzebowała to zobaczyć, ten jego uśmieszek, który mówił jej, że powinna to wszystko zostawić, a ona od razu była wilgotna i gotowa na niego. Boże, jak tak dalej pójdzie to zacznie go nazywać chodzącym i mówiącym wibratorem. Ale on tylko na niż spojrzał na nią trochę zakłopotany. "Ciągle zapominam." "Co?" Wzruszył ramionami. "Ciągle o tym zapominam. Z reguły jak idę pod prysznic, to pamiętam o grzebieniu a później coś mnie rozprasza. Ot tak jak dzisiaj na przykład...

zacząłem się zastanawiać nad programem, nad którym pracujemy i postanowiłem spróbować naprawić to przed przyjazdem tutaj. " Skrzywił się. "Czy to naprawdę wygląda aż tak źle?" Nie, nie, nie! To nie było fair! Przecież on nie mógł być tak słodki i uroczy. Był naprawdę ciemny i taki zachwycający. Cholera by go wzięła. Cholera i to na samo dno nordyckiego piekła! Neecy chwyciła jego włosy w swoje ręce i zaczęła przyciągać jego głowę, aż ich usta się spotkały, wówczas oboje jęknęli, a ich języki się podłączył i zaczęły bawić. Yager pociągnął ją jeszcze bliżej siebie, tak blisko, że jego twardy kutas praktycznie wypalał dziurę w jej sukni. Odsuwając się nieco, Yager wychrypiał w jej usta, "Chodźmy stąd, Neecy. Teraz ". "Nie" "Dlaczego? Wiesz, będziemy się świetnie bawić, dużo lepiej niż w pojedynkę. " "Zapomnij o tym. Nie ma mowy i pamiętaj, co powiedziałam, nie będzie żadnego związku ... " Ale zanim zdążyła dokończyć on ją znowu pocałował. Mocniej, tym razem. Bardziej wymagająco. Poczuła, że nagle zrobiło się ciemno i zastanawiała się, dlaczego. Dopiero po dłuższej chwili zdała sobie sprawę, że to jej skrzydła były rozłożone wokół nich, osłaniając ich od wszystkich innych. Chryste, nawet jej własne skrzydła ją zdradzały. Odsunął się od niej a ona wy buchnęła rozpaczliwym szeptem, "Zapomnij o tym!" "Jesteś cholernie trudną kobietą," mruknął i zaczął całować jej szyję. "Nie jestem ... i zabieraj te zęby, które czuję ze mnie, proszę szanownego pana! Jeszcze jedna malinka i skopię twoją dupę". Była tak rozproszona przez jego zęby, że nie zauważył kiedy ręka Yagera wsunęła się pod jej sukienkę a palce zanurzyły się wewnątrz jej majtek. "Boże, Yager. Zatrzymaj się! "Zawołała rozpaczliwym szeptem. Zrobił to, ale nadal czuła jego rękę. Zaczęła oddychać ciężko i spojrzała na jego przystojną twarz. "Yager ..." "A niech cię Neecy." Dał jej najcieplejszy uśmiech jaki kiedykolwiek widziała, aż jej serce się szarpnęło. "Kocham, patrzeć kiedy dochodzisz ". "Nie mogę. Nie tutaj. "Jego kciuk dotknął jej łechtaczki a ona aż podskoczyła i tylko szarpnęła. "Yager!" Po czym walnęła go w ramię.

"Chcę się z tobą zobaczyć dzisiaj wieczorem." Potrząsnęła głową. "Nie mogę. "Ona nie może. Kłopoty, kłopoty, kłopoty. To właśnie sączyło się z każdego cholernego pora, jego jakże pięknej skóry. Jego palce zaczęły drażnić jej łechtaczkę, zamknęła oczy ciężko pracując nad tym by zachować kontrolę, by nie odlecieć. Pragnęła go. Znowu. Czy w ogóle mogłaby być jeszcze łatwiejszą kobietą? "Chcę się z tobą zobaczyć dzisiaj wieczorem, Neecy" drążył dalej. "Chcę cię przelecieć. Chcę wchodzić w ciebie i czuć jak twoja napięta cipka mnie obejmuje." O kurwa. "Muszę cię mieć, spróbować ponownie. Na moich palcach. Na moim języku. Muszę usłyszeć jak szepczesz moje imię, gdy jestem w tobie, jak je krzyczysz, gdy dochodzisz i gdy ja dochodzę”. "Ja ... ja ..." Rozpaczliwie próbowała coś powiedzieć, jakoś zmusić go żeby przestał, żeby się wycofał, żeby poszedł do diabła... ale nie mogła. Nie z tymi jego wielkimi palcami głaszczącymi ją tak po prostu. Pochylił się i pocałował ją w czoło. Tak słodko, tak niewinnie. Okrutny drań! Dlaczego on musiał być taki dla niej? "Yager ..." "Chodź do mnie, kochanie", wyszeptał jej do ucha a jego palce znowu krążyły po jej łechtaczce. "Chcę poczuć jak dochodzisz". Pocałował ją, wręcz brutalnie, mocno, a to było takie dobre… no i doszła. Doszła na jego pieprzącej ją dłoni. Dobrze, że chociaż dla postronnych ludzi nie byli widoczni, że jedyną rzeczą którą mogliby zaobserwować zaglądając do ich kącika, były ich usta splecione razem. Wreszcie, po tym jak opadła na niego, odsunął się od jej ust i wysunął rękę z pomiędzy jej ud. "Boże, jesteś niesamowita, Neecy". Nie wiedziała dlaczego ale stwierdziła, że to oświadczenie jest zabawne. Zaczęła chichotać, kiedy przytulił ją do swojego wielgaśnego ciała, ale pozwoliła się dalej trzymać. "Dzięki, Yager." "Co cię tak rozbawiło?" "Nie mam pojęcia ... czy ty właśnie, ssiesz swoje palce?" Powiedziała, bo gdy spojrzała w górę to znalazła Yagera z dwoma palcami w ustach. Wzruszył ramionami. "Nie możesz mi pomóc. "Uśmiechnął się. "No i smakujesz tak dobrze."

Neecy roześmiała się jeszcze głośniej. Oho, gdyby tylko chciała mieć za faceta taką mieszaninę dziwaka, maniaka i samca alfa. Pocałował ją w policzek. "Chodź ze mną do domu dziś wieczorem." Odsunęła się od Yagera. "No, nie wiem." "Przynajmniej zaczęłaś o tym myśleć." Naprawdę zaczęła to rozważać? O tym myśleć? Ten mężczyzna dał jej orgazm stulecia, w środku jakiegoś nudnego przyjęcia Walkirii, więc co ona jeszcze dokładnie miała przemyśleć? "Dobra, to się da zrobić." Jego uśmiech był ogromny i zaraźliwy. "Świetnie". "Teraz, odejdź". "Nie możesz mnie tak łatwo oddalić. Czuję się jak gigolo ". "Idź". "Tak, wiem." Yager chwycił ją od tyłu w pasie, szybko przytulił i złożył całusa na jej szyi. "Do zobaczenia później, dziecino." "Tak. Później. "Biorąc głęboki i drżący oddech, Neecy odwróciła się w stronę Yagera ale jego już nie było. "Kurwa, jak on to robi?" "Oho, Neecy!" Przebierając nogami w miejscu Neecy spojrzała na Arri, która stała za nią i osłaniała oczy. "Co?" "Możesz nie być tak różowa?" Tak właściwie, to Neecy nie była tak do końca różowa. Może bardziej czerwona a tak właściwie to brązowo różowa. Cholerne czytanie aur i cholerna wścibska Wrona! "Och, zamknij się wreszcie!"

Delia przykucnęła naprzeciwko człowieka, trzymając jego broń w swojej ręce. "Ładna broń". Odwrócił twarz, ale ona chwyciła go za podbródek i zmusiła by na nią spojrzał. Był unieruchomiony na obrotowym krześle w warsztacie samochodowym, ręce miał skute przy pomocy kajdanek z kolekcji Deli. "Jest wiele sposobów, na jakie możemy to przeprowadzić ." Zacisnęła uściska na jego twarzy a on skulił się w reakcji. "Ale na końcu każdego z nich i tak dasz mi to, co chcę." Użyły jednej z mniejszych Wron jako przynęty, tak to zawsze działało z facetami. Byli tacy łatwowierni, tak głupi. No i jeśli nie lubiła by tak bardzo ich skórzanych kurek i dużych muskularnych tyłków, to naprawdę mogłaby być lesbijką i to bez wysiłku. Ale, podobnie jak jej matka i matka jej matki, została przeklęta miłością do penisa. "Czy to długo potrwa? Jestem głodna. " "Nie możesz poczekać pięciu minut, Sherri?" "Nie, wtedy kiedy jestem głodna". Delia przewróciła oczami. "Czy ktoś ma może jakiś batonik dla Pani Niecierpliwej?" "Ja mam", zaoferowała jedna z ich koleżanek. Delia wróciła do zdobyczy. "Gdzie to byliśmy? Ach, tak. Miałeś mi opowiedzieć wszystko co wiesz , czy ... " I tutaj Delia spojrzała dość sugestywnie na pozostałych Łowców u jej stóp. Jej dziewczyny nie opuściły żadnego, a to co pozostało... było naprawdę cholernie przekonujące. A kiedy skończy z nim, wówczas otworzą mistyczne drzwi i tam wpakowują ich szczątki. Wysunęła ostrze z pochwy przywiązanej do swojej łydki i przyłożyła je tuż pod jego jabłkiem Adama. "Albo zaczniesz gadać teraz... albo czekają cię godziny bólu". Łowca patrzył na nią przez dłuższą chwilę, po czym zamknął oczy i opuścił głowę tak daleko jak tylko pozwalały mu na to węzły. Nie było to daleko, ale wystarczyło, aby przebić szyję ostrzem. Delia zamrugała, gdy krew myśliwego zaczęła kapać na jej dłoni. "Nie jest dobrze."

Sherri przykucnęła obok niej, miała już zjedzone pół czekolady. "Ej, no, nienawidzę fanatyków. "

Yager wpatrywał się w sufit. To było to, nie cierpiał tutaj przychodzić dla tych głupich rzeczy. Bardziej znudzony to byłby chyba tylko, gdyby uwięziono go samego, w pokoju bez telewizora i bez mebli. Była tylko jedna rzecz, która trzymała go przy życiu... Jego wzrok prześlizgnął się po Neecy. Siedziała przy stole razem ze wszystkimi Wronami. Początkowo ich stolik był w pobliżu kuchni. Typowe zagranie Cassie ale powinna wiedzieć lepiej. Didi, jak tylko zobaczyła ten gówniany stolik, zrozumiała o co chodzi, więc wzięła swoja Gromadę i ruszyła do stolika zajmowanego przez Walkirie z Kalifornii. "Won stąd... albo wysuniemy szpony." I zrobiły krok w ich stronę, a ponieważ nikt z nich nie był na tyle głupi aby walczyć z Wronami… Był bardzo zadowolony, że się przeniosły. Miał teraz ładny widok na Neecy ze swojego miejsca. Yager zawsze wiedział, że może zakochać się w Neecy Lawrence. Było to wtedy, kiedy po prostu nie zdawał sobie sprawy, że już się w niej zakochał. Całym sercem i duszą, nie wyobrażał już sobie swojego życia bez niej, nigdy więcej, bo jest w niej zakochany. Oczywiście, ona ciągle z nim walczyła. Tak właściwie to było to co Neecy robiła ze wszystkimi, którzy zbliżali się do niej zbyt blisko, oczywiście poza Wronami. To nie było nic dziwnego, naprawdę. Ona robiła to już wiele razy, zresztą tak jak i inne z Wron, w ten czy inny sposób. Uważał je za tak niesamowite, każdą z nich. Wszystkie były radosne w tym życiu, naprawdę je podziwiał. Ale Neecy ... Neecy zdumiewała go najbardziej. Miała w sobie wszystko, czego kiedykolwiek chciał i pragnął u kobiety i teraz musiał tylko dowiedzieć się jak ją zdobyć. I nie chodziło tylko o seks. Chciał wrócić do domu w nocy i znaleźć ją tam. Chciałby wiedzieć jakie ma plany na weekend, zanim sam by coś zaplanował, ponieważ chciał wiedzieć czy ona już coś dla nich zaplanowała. Chciał być wkurzony, bo ona rozkładałaby po domu te swoje dziewczęce rzeczy, zmieniając jego mieszkanie. To jest to, co chciał, i to już od tak dawna tego nie miał. Wpatrując się dalej w Neecy, zaczął myśleć o niej nagiej. Nagiej i mokrej dla niego. "Jeśli spojrzysz na nią jeszcze bardziej gorąco..." Yager uśmiechnął się i obrócił się do starszej kobiety, obok niego. "Nie wiem, o czym mówisz." Morgan zaśmiała się. Była starszą Walkirią, pięćdziesięcioczteroletnią kobietą, która

praktycznie wychowała Yagera i jego pokolenie Kruków. Nauczyła im wszystkiego co ważne. Jak dobrze komuś przywalić, jak coś spalić dyskretnie, no i jak podniecać dziewczyny. I Morgan uświadamiała mu też, jak bardzo obecna sytuacja z Walkiriami ją irytuje. Walkirie zawsze były znane ze swojego zacietrzewienia. Tak właściwie to ich seksapil szedł ramie w ramię z zaciekłością. Stanowiło to coś na kształt filozofii Wikingów. Oryginalna Siódemka Walkirii nigdy nie grała w żadne gry czy podchody, nigdy nie próbowały być słodkie czy gadać w jakieś bzdury. Szczególnie dla Odyna. "Gorgeous, prawda?" "Czyżby ktoś skradł serce mojego małego Willa?" "Tak, jakiś złodziej w nocy". "Cóż, wszystko, co mam do powiedzenia to, że dziękuję bogom, że to Wrona. Gdyby to była jedna z tych suk Walkirii, to naprawdę bym się wkurzyła ". Piękna Morgan ... ona nigdy nie potrafiła siedzieć cicho, zawsze mówiła to co myślała. Typowa kobieta z Jersey Shore, chociaż obecnie ona i jej rodzina mieszkali w pobliżu jego domu na Long Island. Yager nie musiał się rozglądać, żeby wiedzieć, że każda młoda Walkiria starannie ukrywała się przed wzrokiem Morgan. I Morgan, też to wiedziała ale jej to po prostu nie obchodziło. "Wiesz, że lubię Wrony. Miałam kiedyś trochę pracy z Didi, ona jest silna. " Morgan spojrzała na stół przy którym siedziały Wrony i Yager wiedział dokładnie, co ta kobieta planuje zrobić, zanim naprawdę to zrobiła. "Hej, Didi! Didi! To ja! Morgan! " Yager spojrzał na swój talerz by ukryć uśmiech. Wykwintny, luksusowy obiad i Morgan krzycząca przez pokój. "Bardzo ładnie, Morgan". Morgan potrząsnęła swoja szklaneczką ze szkocką i skinęła na kelnera. "Nie byłam subtelna?" Yager roześmiał a ona poklepała jego rękę. "Będziesz na Wyspie w ten weekend?" "Może, zamierzam spędzić trochę czasu z Neecy" "Ach, to coś jak miłość ptaszków."

"Wy Walkirie jesteście zawsze takie zazdrosne. Jedyną rzeczą, która kręci się wokół ciebie są twoje konie ". Morgan uśmiechnęła się i wzięła szkocką, którą podał jej kelner. "Mądrala. Co zamierzasz osiągnąć z takim stosunkiem? " "Ciebie". "Ach, tak." Zachichotała. "Tak więc, czy ona dochodzi?" Yager uśmiechnął się a Morgan przewróciła oczami w odpowiedzi. "Czy ona przyjdzie na Long Island, prostaku ". "Nie myślałem o tym, ale mogę ją o to zapytać. " Morgan spojrzała na niego. "Znowu zapomniałeś uczesać swoje włosy, prawda?" Yager skrzywił się. "Tak." Uśmiechnęła się do niego w taki sposób jak matka tylko by mogła. "Zawsze o tym zapominasz. " "Tak, ale myślę, że to nie przeszkadza Neecy ". Dławiąc się śmiechem, Morgan odstawiła nietkniętą szkocką na stół. "Tak. To jest to. Ona tego nienawidzi. " "Co to znaczy?" "Nic. Nic. "Spojrzała ponownie na stół Wron. "Jak myślisz, o czym one gadają? O mężczyznach, ciuchach czy butach? " "Wrony? Jestem pewien, że o czymś... przerażającym. "

"Istnieje wyraźna i dość specyficzna różnica pomiędzy psychopatą i socjopatą, Connie." "Tak, Katie, ale my teraz mówimy o narcyzach, a dla mnie oni są tacy sami jak socjopaci ". "Mylisz się. Istnieją konkretne różnice między nimi ". Neecy zerknęła na Arri, która właśnie przecierała oczy i tłumiła ziewnięcie. Była taka śliczniutka... chociaż może powinna to jeszcze przemyśleć, bo te jej zgniło zielone włosy, po prostu nie pasowały do wizerunku ślicznej. Neecy podniosła szklankę z

drinkiem Long Island Ice Tea do ust, gdy Janelle wpatrująca się w pokój cicho powiedziała: "Gdybym nie była, aż tak znudzona to podłożyłabym tutaj ogień." Neecy wybuchnęła takim śmiechem, że aż wypluła swojego drinka. Pozostałe Wrony, ruszyły jej na pomoc, wycierając co tylko się dało. Janelle zaś chichotała. "Przykro mi, kochanie. Nic ci się nie stało? " Neecy skinęła głową, gdy kelner zabrał jej pusty kieliszek i wyczyścił wszystko wokoło. "Nie, czuję się dobrze. " "On znowu na ciebie patrzy." Neecy nawet nie udawała, że nie wie o czym Kate mówi. Yager. Neecy wiedziała o każdej sekundzie, gdy oczy Yagera na nią patrzyły. Czuła to jak fizyczny dotyk. A mimo to, bardzo chciała to sprawdzić, zobaczyć to jego niesamowite spojrzenie, gdy patrzył na nią jakby była najpiękniejszą kobietą na świecie. Ale wiedziała, że by to zrobić, musiałaby się odwrócić, a on mógłby patrzeć już w inną stronę, a wówczas byłoby to zwyczajnie żenujące. Janelle pokręciła głową. "Czcigodna pani, on jest zły". "To nie mój problem." "Ale ja też i nie widzę problemu." "Oczywiście, że nie. Bo to nie jest twój problem. " "Zapomnij, Janelle." Powiedziała Katie, siadając do nich bokiem, odchyliła się w fotelu, zaś jej ręka swobodnie wisiała pomiędzy nimi. "Dopóki ona nie zapomni o swojej przeszłości, nie będzie w stanie tego zrozumieć i zaakceptować." Neecy nie była pewna co ją bardziej wkurzyło, fakt, że Katie mówiła o niej, tak jakby nie było jej w tym pokoju, czy też, to że miała na tyle jaj, żeby przywoływać jej przeszłość. "Co to do cholery ma znaczyć?" "To znaczy, że dopóki nie uwolnisz się do swojej przeszłości, od tego co robiłaś jako dzieciak by przetrwać, tak długo będziesz myślała, że nie zasługujesz na wszystko, co dostałaś od Skuld. " "Coś jeszcze?" "Nie" Katie poprawiła gorset swojej lateksowej sukni, bo kawałek tatuażu, zaczął spod niej wystawać. Byli jeszcze dwaj policjanci, pracujący na ulicach tego miasta tej nocy, którzy mieli na sobie ten sam tatuaż. "Yager reprezentuje sobą, wszystko to co ty uważasz za miłe, czyste i zdrowe. "

Neecy roześmiała się nagle, ale nie mogła się powstrzymać. Ona pieprzyła tego człowieka. I zdrowe, to nie było słowo, którym można opisać Wilhelma Yagera. Katie przerwała tylko na chwilę, po czym kontynuowała. "Zbyt miły dla dziewczyny, która z dumą nosiła tatuaże gangu. Zbyt zdrowy dla dziewczyny, która kiedyś rozprowadzała narkotyki wśród dzieci. Zbyt czysty dla dziewczyny, która zwykła kraść samochody i często musiała spać na ulicy. " "No cóż, a kto nie musiał?" Janelle zapytała wpatrując się w swoją margarite. "Nawet nie zaczynaj, gadać o sobie, J. Bo twój kark, skończy błagając o kołnierz ortopedyczny". Janelle pokiwała głową, po czym nagle się zatrzymała. "Co?" Neecy była naprawdę wkurzona, bo Katie była tak blisko prawdy. Dużo bliżej niż kiedykolwiek na to pozwalała, nawet swoim siostrom. "Odpierdol się, Katie". "Co się stało, Neece? Uderzyłam w czułe miejsce, byłam zbyt blisko? " "Jeszcze sekunda a zaraz poczujesz moje uderzenie." Katie uniosła ręce. "W porządku. Ale pamiętaj, Yager nie jest typem faceta, który będzie spokojnie siedzieć i czekać, aż zapanujesz nad tym gównem. " "Didi! Didi "Wszystkie wrony odwróciły się i spojrzały na stolik, gdzie jedna ze starszych Walkirii, machała do Didi. "Twoja przyjaciółeczka, szefie?" "Nie zaczynaj, J. Morgan to dobra kobieta, Walkiria ze starej szkoły. " "Masz na myśli z prawdziwych Walkirii?" "Prawie". Arri pochyliła się, dotykając ramienia Neecy. "Jak długo to jeszcze będzie trwało?" Szepnęła. Ciesząc się, że może porozmawiać o czymś innym niż jej przeszłości lub Yager, Neecy pochyliła się w jej stronę i szepnęła: "Będą jeszcze przemawiać, tak myślę." "Jeszcze przemawiać?" Arri spojrzała zszokowana. Splendor i wykwintności tego przyjęcia nie przemawiały do niej, tak samo jak i do reszty z nich, były gotowe do wyjścia. "Tak, wiem. Są bardzo nudne. "

W jej oczach ponownie pojawiły się łzy, ale tym razem z nudów, Arri wstała. "Zaraz wracam, idę do damskiej toalety." I wyszła z sali. Czy ktoś w ogóle mówił w dzisiejszych czasach w ten sposób, że "idzie do damskiej toalety", znaczy oprócz Arri? "Gdzie ona poszła?" Zapytała Didi popijając martini. "Poszła do damskiej toalety." A kiedy Didi po prostu dalej się na nią patrzyła, dodała: "Poszła walnąć się w łeb". "Oooh! Dlaczego nie mogłaś tak od razu powiedzieć? " Neecy potrząsnęła głową, zaś Katie i Janelle podążyły za Arri do łazienki. Kiedy Didi wstała, aby porozmawiać z Walkirią, która wcześniej do niej krzyczała, Neecy odwróciła się i popatrzyła za siebie, na stolik przy którym siedział Yager, mając nadzieję, że go zobaczyć, ale jego już nie było. Cholera ... musiał też pewnie pójść walnąć się w łeb. Katie szybko wróciła do sali, zmierzając prosto do ich stolika i przykucnęła przy Neecy. "Chodź szybko," szepnęła, spoglądając na Didi. "Co? Co się stało? "Odszepnęła. "Myślę, że Arri ma atak paniki." Oczywiście Katie nie chciała by Didi o tym usłyszała. Wszyscy wiedzieli, że nadal nie była gotowa dać Arri swoje błogosławieństwo. A taki wyskok doprowadził by ją do ataku szaleństwa. "Cholera". Neecy odsunęła krzesło. "Um ... Zaraz wracam, Didi. Muszę coś załatwić". Didi lekceważąco skinęła jej głową i dalej prowadziła rozmowę. Neecy poszła za Katie do głównej recepcji a wtedy Katie chwyciła ja za jedną rękę a Janelle złapała za drugą. "Hej!" Obie kobiety ciągnęły ją przez recepcję aż do zewnętrznych drzwi, a potem wrzuciły na tylnie siedzenie limuzyny, tak że wylądowała twarzą na kolanach Yagera. Arri pochylił się w drzwiach i wrzuciła jej kurtkę na nią. "Baw się!" Potem zatrzasnęła drzwi i kazała ruszać limuzynie. Neecy podciągnęła się i spojrzała na Yagera. "Wiesz," powiedział z wielkim uśmiechem, "możesz zostawić głowę na moich kolanach."

Odsunęła się do pozycji siedzącej. "Teraz wciągnąłeś kogoś tak słodkiego i niewinnego jak Arri w te swoje bzdury? " "Co mogę powiedzieć? Lubi mnie. " Neecy odgarnęła swoją grzywkę z oczu, pomyślała że naprawdę potrzebuje fryzjera, po czym spojrzała przez okno i nie mogąc ukryć frustracji, warknęła: "Dlaczego jedziemy do centrum? " "Chcę zobaczyć twoje mieszkanie." "Dlaczego?" "Bo chcę zobaczyć twoje łóżko." Yager nawet nie przysunął się a i tak chwycił ją za rękę. "Zostań tam, gdzie jesteś, Yager." "Nic jeszcze nie zrobiłem." "Tak. Ale znowu się na mnie gapisz, a ja nie zamierzam niczego robić w tej pieprzonej limuzynie ". Uśmiechnięty Yager rozparł się na siedzeniu. "Nie umiesz się dobrze bawić." I zaczęli się na siebie patrzeć, ze swoich narożników. Wreszcie, Yager zapytał: "Masz prezerwatywy, prawda? " "Gdzie?" Westchnął. "W swoim mieszkaniu." „Oooh ... uh ... Hmmm". On naprawdę nie powinien się cieszyć tym, że nie mogła sobie przypomnieć, czy miała prezerwatywy czy nie, ale cieszył się. Znając Neecy nie miał wątpliwości, że jedynym powodem, że nie miała prezerwatyw w swoim mieszkaniu było to, że nie miała partnera w tym czasie. Świetnie. Dlaczego miał być jedynym, który cierpiał, ponieważ miał te oszałamiające wizje? Yager uderzył w interkom. "Hej, Chuck. Proszę zrób mi przysługę i zatrzymaj się przy aptece zanim dojedziemy do mieszkanie doktor Lawrence ". "Oczywiście." Spojrzał na Neecy, a ta zakryła twarz w dłoniach. "Co się stało?" "Dlaczego do diabła, tak mnie zawstydzasz?" "Daj spokój, Neecy. Wszyscy jesteśmy dorośli. Poza tym, wolałabyś żeby myślał, że będziemy to robić na oklep? Bez prezerwatyw? "

"Kto powiedział, że będziemy ... że ... Och!" Odwróciła się i spojrzała przez okno. Ale nic już nie odpowiedziała, no i nie kazała zatrzymać limuzyny. Dzięki Bogu. Yager kochał to co się teraz działo, to było takie szalone. W niemal każdej sekundzie swojego drugiego życia, Neecy rządziła żelazną pięścią. Zawsze wszystko miała pod kontrolą, wszystko było kompletne i uporządkowane. Jednak z jakiegoś powodu, on sprawiał, że się rozklejała. "Jesteś już dla mnie mokra, Lawrence?" Głowa Neecy aż podskoczyła do góry i warknęła, zaś jej oczy błądziły po interkomie. "Nie martw się, kochanie. To nie jest włączone. " Spojrzał jej w oczy. "Nie zrobiłbym tobie czegoś takiego. Nigdy. Wiesz o tym, prawda? " Patrzyła na niego tak długo, że niemal już słyszał jak zaraz powie: "Czy ty kurwa, jaja sobie ze mnie robisz? "Ale zamiast tego, po prostu skinęła głową i odwróciła się do okna, mrucząc cichutko:" Tak, Yager. Wiem ". Patrzył, jak wyciągnęła swój palec w stronę okna i chwyciła małą gwiazdę pary na oknie. Postanowił pozostawić ją na razie w spokoju, aż dotrą na miejsce, przecież nie chciał, żeby wyskoczyła z pędzącej limuzyny, tylko po to by od niego uciec. Ale następna rzecz, którą powiedziała sprawiła że jego fiut wyprostował się tak mocno, że ledwo udało się go utrzymać w ryzach i w spodniach, i to po całym dniu obfitującym w takie zmagania. "Tak, jestem cała mokra dla Ciebie."

Klucze spadły na podłogę, robiąc straszliwy hałas. Szybko przykucnęła by je podnieść ale Yager już ją uprzedził i zabrał je. "Który?" Wskazała klucz. „ Ten." Oboje wstali jednocześnie i Yager jedną ręką umieścił klucz w zamku, zaś drugą owinął wokół jej tali i ustami musnął bok jej szyi. Oparła się o niego, ciesząc bliskością jego twardej klatki piersiowej na swoich plecach. Jakoś udawało mu się jednocześnie całować jej szyję i otworzyć drzwi, po czym mocno ją trzymając w tali, przekroczyli jednocześnie próg jej mieszkania. Od razu zamknął drzwi i zaryglował je, po czym stanął jak w ryty i rozglądał się. "Chciałem cię zapytać gdzie jest sypialnia, ale ... "

Uśmiechnęła się i weszła głębiej swojego loftu na poddaszu. "Chryste, kobieto. Czy to jest boisko? " "To tylko połowa." Wzięła go za rękę i zaprowadziła głębiej ogromnej sali. "Zanim zaczniesz się zastanawiać, czy kupiłam to z pieniędzy z handlu narkotykami... jedna ze starszych Wron, wynajęła mi to. Wszystkie mieszkania w budynku wynajmuje i bardzo konkretnie sprawdza osoby, które chcą tu zamieszkać. Płacę tylko trzy i pół na miesiąc. " Yager znowu zatrzymał się i spojrzał ale tym razem na nią. "Na ile wynajęłaś to miejsce? I nigdy bym nie pomyślał, że to za pieniądze z narkotyków ".Po czym zachichotał. Neecy zawsze kochała to mieszkanie. Może to było, idiotyczne, ale kochała tą pieprzoną ogromną przestrzeń. Kiedyś był to stary magazyn, wykorzystywany przez Wrony, ale to było dawno temu. Zostało sprzedane i odnowione. I od tego czasu, mieszkały, wynajmowały lub były właścicielami tego budynku tylko Wrony. Obecnym właścicielem była stara i zgryźliwa Wrona, więc ona i Neecy świetnie się dogadywały. "Wiesz, co jest najbardziej niesamowite?" Neecy zdjęła kurtkę i rzucił ją obok łóżka na fotel wypełniony przez tygodniowy stos brudnych ubrań i od razu wskoczyła na swoje duże łóżko, odbijając się tam kilka razy, zanim przestało sprężynować. "Nie, co? " "Fakt, że masz tutaj tyle miejsca, od tego motocykla tutaj, aż tam, to jest pół kortu..." Wskazał na półkę tuż za nim ", a wciąż masz te swoje książki wepchnięte w jeden róg." Neecy skrzywiła się. "W ten sposób mam łatwy dostęp do nich. Upychając wszystko ocalam świat." Parskając śmiechem i odpowiedział jej: "Daj spokój. Wszystko co powinniśmy robić to tylko utrzymywać równowagę. To jest to. A ratowanie świata pozostawmy chrześcijanom i Greenpeace. " Położyła się na łóżku i zaczęła skopywać swoje buty z nóg. "Potrzebujesz pomocy z suknią?" Przez ułamek sekundy, Neecy prawie powiedziała: "Po co, do cholery?" Potem zaś jej durna dupa dogoniła myśli. Wzięła głęboki oddech, chciała walki. Przynajmniej dzisiaj. Chciała pieprzyć Yagera. Chciała go ostro pieprzyć.

"Tak. To byłoby wspaniałe. " Yager zdjął swój kaszmirowy płaszcz, położył go na kuchennym krześle, po czym podszedł powoli do łózka. Stanął przed nią. "Wstań". Zsunęła się z łóżka i stanęła przed Yagerem. Chwycił ją delikatnie za ramiona i odwrócił tyłem do siebie. Jego ręce sunęły po jej nagich ramionach, pieszcząc skórę. Neecy zamknęła oczy, czując ten dotyk szorstkich palców Yagera na swoim ciele. "Naprawdę lubię cię w tej sukience". Usiłowała zapanować nad sobą, by się nie obrócić. "Dzięki. Czułam się w niej trochę śmieszne. Nie jest w moim stylu." Neecy poczuła usta Yagera na swoim karku, w tym samym momencie, w którym zamek jej sukienki zaczął sunąć w dół. "Nie masz na sobie stanika." Starała się zachować spokój, być opanowana"," ale nie miała do tego zbyt wielu powodów. "Nie" "Tak więc tylko majtki, tak?" "Tak, oprócz butów i podwiązek, to tak." Yager ukrył twarz w jej karku i jęknął. "Proszę, nic więcej nie mów, Lawrence. Zabijasz mnie." "Naprawdę? Więc pewnie też nie powinnam mówić, o tym jak wiłam się i bawiłam na tym fotelu przez całą noc? Lub jak marzyłam o tobie, nagim, pomiędzy moimi udami... " Ręka Yagera zacisnęła się na jej ustach. "Naprawdę powinnaś przestać mówić." Przyciągnął ją blisko do siebie. "Przynajmniej do czasu, aż pozbędziemy się tej pierwszej przeszkody z drogi." Neecy przeciągnęła palcami po twarzy, podczas, gdy on pozbawił ją sukienki "Od czego zaczynamy?" A następne co zobaczyła to to, że skierował ją w stronę kuchennego stołu. Rozdarta pomiędzy śmiechem a zażenowaniem świeceniem, swoim gołym tyłkiem, wydała niekontrolowany jęk. I zdała sobie sprawę, że nigdy z nikim, w całym swoim życiu, nie czuła się tak dobrze, tak komfortowo. Każdego, kto tak położyłby ją na plecach na stole, uznałaby za królewskiego błazna i świra. A zamiast tego, ona ciągle się śmiała, próbując wykręcić i zobaczyć co planuje Yager. Ale on położył na niej płasko swoją wielką rękę i utrzymywał ją w miejscu. Neecy usłyszała tylko dźwięk opadających spodni i rozrywanego opakowania z prezerwatywami.

Udało jej się trochę uciec i Yager warknął. "Nie ruszaj się. Leż spokojnie. Ja się ledwo trzymam, dziecino. " Nie wiedziała, co się z nią dzieje, ale po prostu nie mogła się powstrzymać. Tak dobrze się bawiła drażniąc go. Rozsunął jej nogi, spojrzała przez ramię i tylko powiedziała: "Więc lepiej rusz tą swoją dupą i mnie wypieprz... ". "Ty," zajęczał "jesteś wrednym bachorem." Yager kopnął jej nogi dalej od siebie, jedną ręką wciąż przyszpilał do stołu, zaś drugą zsunął na jej tyłek i dalej w dół między jej nogami. Jęknęła, gdy pchnął w nią dwa palce. "Wiesz, jakie ja mam plany na dzisiejszy wieczór, względem twojego ciała, Lawrence? Na jak wiele, różnych sposobów, będziesz krzyczała moje imię? " Dyszała coraz ciężej, gdy jego palce weszły w nią jeszcze głębiej. "Cholera, Neecy. Jesteś całkiem przemoczona. Czy to wszystko jest tylko dla mnie? " "Nie, jeśli każesz mi jeszcze trochę czekać." Yager pochylił się nad nią, a jego język zaczął lizać ją po jej szyi. "Mamy całą noc, dziecino." „Masz czas do świtu". Przerwał, a jego ciało napięło się. "A co, jeśli chcę cię też pieprzyć i rano?" "To nie jest częścią umowy." "Jakiej umowy?" "Tej obecnej." Zapadła długa chwila milczenia po tym oświadczeniu i Neecy zmartwiła się, że może odejść. Zwłaszcza, gdy wyciągnął swoje palce z jej ciała. Nie chciała, żeby odszedł, ale też nie mogła dopuść do tego by ten milutki chłopiec, miał jakieś fałszywe nadzieje albo co. Obudzenie się w jego ramionach byłoby wielkim błędem i oboje o tym wiedzieli. Silne ręce chwyciły ją za biodra i mocno przyciągnęły do siebie. Jego fiut w prezerwatywie uderzył w nią, wymuszając drogę dla swoich napiętych mięśni. Skrzywiła się, ale tylko na mgnienie oka, gdy jej ciało dopasowywało się do jego wielkości, a to było takie przyjemne wypełnienie. "Więc myślę, że nie należy tracić ani sekundy, co, Lawrence?" Zażądał Yager, a jego ręka prześlizgnęła się na przód jej ciała i wsunęła między jej uda.

"Nie," wydyszała, gdy jego palce zaczęły pieścić jej łechtaczkę. "Lepiej nie". I to była prawie ostatnia rzecz, jaką powiedziała na kilka godzin ...

Waldgrave wziął swój karabin. Kochał to monotonne i skrupulatne czyszczenie broni. Pozwalało to, na skupienie jego umysłu na najbardziej istotnej sprawie. Polowaniu. Jego zgromadzenie Łowców wiedziało, że muszą się przygotować, ale nie mieli pojęcia na co. Chociaż, to nic dziwnego, bowiem jak często człowiek stawiany jest przed prawdziwym testem dla swoich umiejętności? Jak często, tak naprawdę ryzykuje się swoje życie podczas polowania? Jak często bogini staje na twojej drodze? Czcił Ją nie tylko z powodu jej piękna i mocy ale ponieważ miała okrutny charakter, który przemawiał do niego. Ona go rozumiała jak nikt inny, ani jego ex-żony ani jego dzieci tak nie potrafiły. A kiedy w końcu dała mu zadanie, to było coś tak wspaniałego, jak to. Polowanie, prawdziwe polowanie dla najlepszych myśliwych. "Co mamy zrobić z jego ciałem?" Waldgrave nie przejmował się trupem, jednego ze swoich wiernych uczniów. One go złapały ale on spełnił swój obowiązek. Wiedział, że chłopak nic im nie wyjawił przed śmiercią. Gdyby było inaczej, Wrony już by zaatakowały ich dom. To nie były kobiety, które czekały na cokolwiek. Jeśli Wrony wiedziałyby gdzie przebywali, to już czuli by ich oddechy na swoich gardłach. Nie. Nadal mieli czasu. "Przygotuj stos dla niego. Oddamy jego ciało płomieniom a jego duszę oddamy Jej.”

"Nie, zatrzymuj się! " Kogut Yager wysunął się z jej ust, a ona spojrzała na niego. "Co znowu?" "Nie możesz tak się zachowywać, za każdym razem, gdy staram się z tobą porozmawiać." Chcesz się założyć? Neecy oblizała usta i ponownie owinęła je usta wokół jego twardego kutasa. "Cholera, Neecy." Lubiła jak tak jęczał. Czuła się taka potężna.

Głęboko zassała jego kuleczki i polizała kutasa. Teraz, już na pewno będzie chciał ją pieprzyć w usta. A jak będzie pieprzył, to na pewno nie będzie miał ochoty na rozmowę. Ale on, zamiast tego jednak, chwycił ją za ramiona i podciągnął do siebie. Następne, co widziała, to to jak obrócił ją na plecy i przytulił do swojego ciała. "Chcę porozmawiać." "To znajdź księdza ... albo terapeutę." To co powiedziała, może i wydawało się paskudne ale on tylko uśmiechnął się do niej. Dlaczego nie mogła mieć normalnego zboczeńca jak wszyscy? "Nie możesz zawsze ze mną walczyć, Neecy". "Naprawdę?" "Tak. Naprawdę. " Usiadł, podnosząc ją ze sobą. "Teraz, poczujemy się bardziej komfortowo." Ona już się czuła bardziej komfortowo, z jego kogutem w swoich ustach. Ale nie, to nie było dość komfortowe, dla Will "musimy porozmawiać" Yagera. Yager pociągnął ją, aż jej plecy dotknęły zagłówka, potem chwycił prześcieradło i okrył ją. Siedząc blisko niej, Yager ustawił prześcieradło tak, że zakryło i jego biodra i wspaniałego fiuta. To było bardzo rozczarowujące. Gdy już ułożył wszystko co chciał i jak chciał odwrócił się do niej. "Więc, powiedz mi coś o sobie." "Nie" "Dlaczego nie?" "Mówiąc nie, mam na myśli to, że to nie było częścią umowy. " "Właściwie, to my nie mamy żadnej umowy. Wszystko, co powiedziałaś przez telefon, to tylko to, że nie chcesz randek ani żadnego związku. I to jest to, co w tej chwili, mamy. " Neecy odwróciła się w jego stronę, by mogła spojrzeć Yagerowi w oczy. "Co masz na myśli mówiąc ‘w tej chwili’ "? "Oj, przestań Neecy. Wiesz, że nie poddam się tak łatwo. " Naprawdę żałowała, że wyglądał tak słodziutko, kiedy to mówił. "Naprawdę? A jeżeli będziesz wywoływał u mnie taką presję, to dlaczego mam tego nie skończyć? Dlaczego nie powinnam wykopać stąd twojej dupy w ciągu sekundy? "

Nie odpowiedział jej. Nie werbalnie. Zamiast tego, wyciągnął rękę i delikatnie chwycił jej sutek przez prześcieradło. Jeden gest i już ją miał. Oboje to wiedzieli. Nie mogła nawet oddychać, gdy on bawił się z jej sutkiem, więził go pomiędzy kciukiem a palcem wskazującym. "Powiedz mi, że mam odejść a odejdę". On musiał żartować. Potrafił ją załatwić jedną ręką, bez żadnego wysiłku. "Powiedz że mam odejść, Neecy". Yager wiedział, że tego nie zrobi. Ona też to widziała, gdy patrzyła na jego twarz. Nie teraz. Pochylił się do przodu a ona spróbowała go pocałować, ale cofnął się. Chociaż wciąż trzymał rękę na jej piersi. "Nie. Chcę najpierw porozmawiać. " "O czym?" Cholera, ona zaczynała mieć powód do narzekania. Co było z tym człowiekiem nie tak? Wywoływał w niej emocje na które sobie nigdy nie pozwalała, nawet w zupełnie ustronnych miejscach. "O tobie. Chcę się czegoś dowiedzieć o tobie. " A ten znowu swoje? "Umarłam, kiedy mój chłopak ..." "Nie o tym. Po tym ". "Po tym? Byłeś tam 'po tym’. " Dlaczego mam przechodzić przez to jeszcze raz?" "Nie było mnie, Neecy. Żyłem swoim życiem wśród Kruków a ty swoim. Ja nawet nie wiedziałem, że jesteś profesorem historii, że masz doktorat. Teraz więc chcę szczegółów. " Nie rozumiała tego faceta, w ogóle. Dlaczego go to obchodziło? "Już wiem. Zróbmy z tego system nagród. " Neecy zmrużyła oczy, chociaż jej ciało dalej wiło się pod jego ręką. "Co to znaczy?" Zostawił jej piersi, chwycił ją w pasie i przyciągnął do swojego, przykrytego prześcieradłem ciała. Usadowił jej nogi okrakiem na swoich biodrach, zaś ona objęła go za szyję. "A teraz, gdzie chodziłaś na studia?" Neecy westchnęła z irytacją. "Dlaczego to cię obchodzi gdzie ja ... oho ... oho ... kurwa!" On znowu zajął się jej piersiami i teraz szczęśliwy ssał jej sutek. Chwyciła palcami za jego głowę i przyciągnęła go mocniej do siebie. Lecz on nagle zatrzymał się.

Zacisnęła zęby w czystej wściekłości i zrozumiała. "Muszę gadać, żebyś szedł dalej, tak?” "Dlatego właśnie kocham Wrony," zażartował w jej piersi. "Jesteście takie mądre." "Nie mówisz poważnie." "Ależ tak, mówię. Myślę, że jesteście genialne. " "Nie o to mi chodziło!" Cholera! Emocje. Neecy Lawrence nigdy nie dawała się ponieść emocjom. "Nie przerywaj, kochanie. Powiedz mi, to co chcę wiedzieć. " Wzdychając: "Dobrze. Byłam w Stanford. "Jak tylko" byłam " wydobyło się z jej ust, zaczął ssać jej sutek ponownie, upewniając się, że wariowała, gdy jego język robił te swoje wygibasy, dokładnie tak jak to lubiła. "Tak trzymać", i dalej bawił się wokół jej piersi. Zagryzając wargi, Neecy zmusiła się, aby się opanować. "Mają tam naprawdę dobry program historii ..." i zakrztusiła się przy ostatnim słowie, bo jego ssanie stało się jeszcze silniejsze. Ale jak tylko się zatrzymała, to on także. Zacisnęła mocno oczy. Z niewielkim wysiłkiem, mogłaby przejść nad tym do porządku dziennego, że on ssał jej cycki, ale nie, on musiał ją jeszcze torturować. Drań jeden. Nie uwalniając ją, zapytał: "Jaka była następna szkoła?" Neecy desperacko zamrugała, próbując skupić się na jego pytaniu i swojej odpowiedzi, ale to nie było łatwe, kiedy całe jej ciało było w tej chwili tak napięte, że jeżeli tylko odrobinę by się rozprężyło to uwolniło by reakcję jądrową, która zniszczyła całe Trójpaństwo. "Poszłam do NYU dla tamtejszych profesorów. Kolumbia i dla mojego ... mojego ... Hmmm..." "Nie przerywaj", ostrzegł ponownie. Boże czy ona naprawdę szlochała? To była ona? Nie wiedziała. Ale nic nie mogła na to poradzić, była już gdzie indziej. I w tym momencie chwyciła go tak mocno, że nie była pewna, czy go nie zabije. "Na moje ... moje ... doktorat!" Krzyczała gdy doszła obok niego. Trzymał ją mocno pochłaniając skurcze, które ja trawiły. Gdy w końcu zaczęła normalnie oddychać opuścił ją na łóżko. "To nie było takie trudne, prawda?" Nie otwierając oczu, warknęła na niego, ale odpowiedział jej tylko jego chichot.

Powoli pocałował ją w piersi a później pojechał w dół aż do żołądka. Gdy pocałował wnętrze jej uda, Neecy zmuszała się by mieć oczy otwarte. Z dziwną, ale bardzo milutką miną, patrzył prosto na nią, w głąb jej duszy. Poczuła się trochę obco przez to. Ale, gdy znowu na nią spojrzał, uśmiechnął się szeroko. "Teraz ..." dał jej jeszcze kilka wrażliwych całusów, po czym zaczął lizać jej łechtaczkę, zmuszając ją by zacisnęła dłonie na prześcieradle, próbując się opanować i ocalić przed zsunięciem się z łóżka. "Powiedz mi, kim był twój prowadzący podczas doktoratu. I chcę szczegółów. Wiele, wiele bardzo szczegółowych informacji. " Naprawdę? Czy ona szlochała?

Yager przeciągnął się i cieszył otaczającym go zapachem Neecy. Cóż, to było niesamowite. Jedna z najbardziej niesamowitych nocy jakie miał w ostatnim czasie, jeżeli nie w całym swoim życiu. Wiedział, że teraz nie było już sposobu, by mogła od niego odejść, nie tym razem. Nie ma, do diabła, nawet mowy. Przewracając się na bok, Yager sięgnął po nią ale jego ręka dotknęła tylko papieru. Zmusił swoje oczy by się otworzyły i podniósł kartkę leżącą na poduszce obok niego. Przeczytał. Zamknął oczy. Przetarł je. Następnie znowu ją przeczytał. Słowa się nie zmieniły. "Jest sok pomarańczowy i płatki. Jak będziesz wychodził, musisz zatrzasnąć drzwi, by się zablokowały. Dzięki za ostatnią noc. Do zobaczenia. Neecy ". Yager usiadł i chrząknął ale zignorował swój ból, jego ciało było dobrze wykorzystane po ostatniej nocy i teraz czyniło protesty. Ale się o to nie troszczył, nic go nie obchodziły jakiekolwiek bóle czy dolegliwości. "Do zobaczenia!" Czy ona kurwa jaja sobie robiła?

Rozdział 13

Damon Lewis nadal nie mógł w to uwierzyć. Jego brat, Darryl zaginął razem z połową swojej paczki. I teraz te... kobiety za nim, te dziwadła. Tak długo jak długo chodziło demony albo nieumarłych, to nie miał problemów. Ale jedną rzeczą było gdy bogini przywracała kogoś do życia, a inną było to, że jakoś to je zmieniało. No cóż, to było coś zupełnie innego. Coś złego i obrzydliwego. Czarna kobieta siedząca za biurkiem tłumaczyła jego ojcu, że Darryl sam ściągnął to wszystko na siebie. Użył jakiegoś starożytnego artefaktu, by stać się niezniszczalnym. Tak właściwie, to Damon nie chciał w to wierzyć, ale wiedział, że to prawda. Wiedział, że jego brat tropił i sięgał po rzeczy, których nigdy nie powinien mieć, bo najzwyczajniej w świecie nie był wystarczająco inteligentny, aby je kontrolować. I to z tego właśnie powodu Darryl zapłacił za to życiem. Damon przyglądał się tej kobiecie. Była prawdziwym politykiem, idealnym, ale on nie mógł przestać się gapić na te jej cholerne skrzydła. One ... trzepotały, czy coś takiego i to było cholernie niepokojące. Chociaż nie aż tak niepokojące jak ta wielka i przerażająca kobieta stojąca przy drzwiach, blokująca jedyną drogę ucieczki. Spojrzał na nią kątem oka. Musiała mieć co najmniej sześć stóp wzrostu. Co najmniej. Krótkie czarne włosy, zimne, czarne jak węgiel oczy. Nie miał pojęcia, czy jej czarna skóra, to efekt krwi Kubańskiej czy czegoś takiego. Stała z boku, z rękami skrzyżowanymi na piersi, zaś nogi miała usztywnione. No i ten brutalnie zimny wyraz twarzy. Była duża dziewczynką. Nie grubą. Właściwie, to nie sądził, aby w jej ciele był chociaż gram tłuszczu. Wszędzie miała mięśnie, a jej ramiona wyglądały, jak by mogły naprawdę wiele dźwignąć. Gdy jej wzrok spoczął na nim, od razu wbił swoje oczy w podłogę. Była jak wilczyca w ludzkim opakowaniu i nie była ani słaba ani dziewczęca. Te kobiety z ich strasznymi skrzydłami i ciągle czujną postawą, były czymś wręcz bezbożnym .Chciał już stąd iść. Najlepiej teraz, zaraz. Damon wiedział, że nie będzie wojny, po tym co się przydarzyło jego bratu. Wilki nigdy nie traciły czasu na takie bzdury, tym bardziej że jego brat sam się o to prosił. Nie było ciała do przejęcia od tych dziwaków, a wilk wiedziały że zrobił źle. Jego ojciec skinieniem głowy pożegnał się z kobietą, a następnie wstał i ruszył ku wyjściu. Wysoka kobieta otworzyła im drzwi, pozwalając im odejść. Ale gdy Damon i jego ojciec stanęli w drzwiach, zamarli, zbyt przerażeni by się ruszyć. One były wszędzie. Siedziały na poręczy i na schodach, na szczytach mebli w korytarzu. A jeśli gdzieś nie było miejsca czy grzędy to po prostu stały. Stały i

patrzyły. Damon nie miał pojęcia, jak długo tutaj czekały na nich. Ale czuł, że były tutaj podczas całego ich spotkania, czyli około dwóch godzin. Ojciec Damona otrząsnął się pierwszy, chwycił swojego młodszego syna za rękę i ruszył w dół korytarza do wyjścia. Otworzył ciężkie dębowe drzwi i wyszli na zewnątrz. Tutaj było ich jeszcze więcej, tutaj też czekały na nich. Tym razem jego ojciec zignorował je i kontynuował schodzenie po schodach domu do ich samochodu ... całkowicie zanieczyszczonego odchodami, żeby nie powiedzieć zwyczajnie ‘obsranego’ samochodu. Jedyną rzeczą, która nie ucierpiała, to było okno po stronie kierowcy, tak by mogli odjechać. Damon spojrzał w górę i zobaczył setki prawdziwych wron na drzewie. Nie wydawały żadnego dźwięku, nic tylko ich obserwowały. W tym momencie jego ojciec wręcz wyrzucił go do samochodu i wsiadł zaraz po nim. Bez czekania, starszy mężczyzna wystartował z piskiem opon z podjazdu. To była bardzo krótka wojna pomiędzy nimi a Wronami i Damon nie miał wątpliwości, że nigdy więcej tutaj nie przyjadą.

Neecy weszła do domu ostatnia i cicho zamknęła drzwi. Powoli odwróciła się i spojrzała swoje siostry. Po czym zaklaskała w dłonie i zawołała: "Dobre pieski! Kto jest dobrym psem? No kto?" Wrony wybuchnęły śmiechem. I śmiały się jak osły przez następne pół godziny.

Yager nie odrywał swoich oczu od ekranu komputera do czasu, gdy Tye pojawił się za nim. "Co jest?" Yager już dawno temu nauczył się, że aby coś zrobić, trzeba robić jedna rzecz na raz. To był jedyny sposób... Jedyna metoda na zarządzanie Krukami i swoim życiem, więc podczas, gdy Tye mówił do tyłu jego głowy on dalej pracował. „Jest telefon do ciebie." "Jestem zajęty. Niech zostawią wiadomość. " Usiłował pracować nad programem ale tylko bezmyślne gapił się w ekran i starał się skupić na swoim największym problemie. Lubił Neecy. Szaloną, irytującą i sadystyczną Neecy. Chryste, jestem w niej zakochany. "To Didi".

Yager obrócił swoje krzesło i spojrzał na twarz swojego przyjaciela w niemym pytaniu. Przywódca Wron nie zadzwonił do Przywódcy Kruków bez powodu, no chyba, że coś było nie tak. "Co jest? Co się dzieje? " "Nie martw się. Nic się nie stało. Ona po prostu chce się z tobą spotkać. Dziś wieczorem. " I nie umawiają się na spotkanie, chyba, że coś się dzieje. "Czego ona chce?" "Nic nie chciała powiedzieć. Tylko zapytała, czy możesz dzisiaj przyjść do Domu Ptaków... więc powiedziałem jej, że pewnie nie będziesz miał nic przeciwko." Tye uśmiechnął się. "Ale, dam jej znać jak pogadam z tobą." Yager odwrócił się na krześle. "Powiedz jej, że tam będę." "Wow, niesamowite. Przewidziałem to."

Waldgrave szedł przez swój dom. Był to stary dwór Westchester, w Connecticut, i był w jego rodzinie od pokoleń. Jego Łowcy, jej uczniowie, obecnie mieszkali razem z nim i z jego kolekcją trofeów. Kolekcją, która wkrótce miała być bardzo wzbogacona. Minął przebudowany salon, obecnie przekształcony w centrum łączności. Szpiegowali Wrony już od wielu miesięcy. Co nie było to zbyt trudne, bo one nigdy nie zmieniały swoich telefonów komórkowych. Głupie, głupie kobiety. Zatrzymał się przed wypełnionym podsłuchową elektroniką pokojem i skinął na łowcę, odpowiedzialnego za kolejny etap tego polowania. "Jak leci?" "Świetnie. Myślę, że mamy już prawie wszystko, czego nam potrzeba. To może być nawet zbyt proste. " Potrząsnął głową. "Nie bądź zarozumiały, bo to może cię zabić szybciej niż wszystko inne. " I odszedł, kierując się do swojego biura. Jeśli byli już tak blisko, to on miał jeszcze dużo pracy do wykonania. Zniszczenie tak dużej grupy dziwadeł, było znacznie bardziej czasochłonne niż Waldgrave sobie na początku wyobrażał.

Arri zapiszczała po czym uchyliła się. "Oj przestań! Nawet cię jeszcze nie dotknęłam! " Arri wyjrzała zza swoich wielkich rękawic bokserskich i popatrzyła na Janelle. "Po prostu przewidziałam co się stanie." Janelle wzięła głęboki oddech i odwróciła się do Neecy. "Skończyłam Neece. Ona doprowadza mnie do szału. " "Czekaj!" Arri chwyciła ją za ramię w swoich rękawicach. "Przykro mi. Ja po prostu..." Neecy nawet nie spojrzała w ich stronę, miała sparing z Katie. "Ćwiczcie dalej." I zablokowała pięść Katie. "Mamy w planie poważne polowanie i dziewczynka potrzebuje szkolenia." Wzdychając Janelle wróciła do Arri. Dziewczyna opanowała ucieczkę do perfekcji. Widziała już w swoim życiu bardzo bite psy, które wyglądały na mniej przerażone. "Okay, Arri. Zrobimy to bardzo powoli. "Janelle zmusiła się do uśmiechu, ale to wydawało się ją jeszcze bardziej przerażać, więc się zatrzymała. "Dobra, teraz unieś swoje pięści ponownie i pochyl się lekko, nogi pół ugięte. Tak jest ok. " Janelle powoli podniosła swoje własne pięści w górę. "Teraz powoli zadam cios, ale bardzo powoli. Dobrze? Będziesz wiedziała kiedy nadchodzi. I wszystko co teraz musisz zrobić, to po prostu odbić moją rękę z tej drogi. Rozumiesz?" "Ok". "Świetnie". Przeprowadziła całą akcję, jak w filmie na zwolnionych obrotach, klatka po klatce. A gdy Janelle zamachnęła się pięścią w przód, Arri oderwała swoje oczy od niej. Gdy pieść była już około pięciu centymetrów od niej, zapiszczała i upadła na ziemię zasłaniając głowę rękawicami. "Znowu!" "Uspokój się, Janelle." Neecy i Katie wciąż walczyły. Katie próbowała dostać się do niej i przełamać obronę Neece, ale lider ich zespołu miał świetne ruchy i poruszała się zaskakująco szybko. Nie można było łatwo się do niej dostać. "Musisz dać jej trochę czasu." "Akurat czasu to my nie mamy." "Przykro mi", zaczęła Arri ze swego miejsca na ziemi. "Ale gdy tak stoję i patrzę jak twoja pięść zmierza w moją stronę… to jest takie straszne. Może, gdybym mogła ćwiczyć z kimś mojego rozmiaru... lub po prostu mniejszym od ciebie? "

Janelle zacisnęła zęby. Nie muszę być małą panienką, "mogę nosić bezrękawnik i małe dżinsy" komentowała swój wygląd. Powinna olewać, to co mówili. "Nie jestem pewna, czy możemy znaleźć coś równie małego i tchórzliwego, ale może znajdziemy to podążając żółtą drogą do czarnoksiężnika z Krainy Oz, co?” odgryzła się Janelle. "Hej! Nie jestem taka! " "Ej, wy dwie, cisza. Zróbcie sobie przerwę. " "Świetnie". Janelle schyliła się i szarpnęła Arri na nogi. Przez kilka chwil, po cichu, oglądały sparing Neecy i Katie. W Janelle wszystko wrzało. Jak to się stało, że to ona musi trenować Arri? Dziewczyna była nią absurdalnie przerażona a Janelle była tym już cholernie zmęczona. Ta mała Minny Mouse naprawę nie musiała z niej robić kupelki zielonego Hulka, Jolly Giant Green. Katie właśnie spróbowała kolejnego ataku i Neecy całkowicie ją zablokowana. Szkoda. Katie nie miała szans, Neecy była za dobra. A tego ranka, miała jeszcze do tego sportowe nastawienie. To musiało być za sprawą miłości Yagera, ale Janelle nie mogła jej winić. Ten mężczyzna był w porządku, i pozwalał jej poczuć się małą i delikatną. Lubiła, to w facetach. Natomiast pytaniem było, jak daleko Neecy pozwoli tej ‘rzeczy’ zajść. Znała Neecy już od dłuższego czasu i Katie miała rację, Neecy wciąż próbowała nadrobić coś co robiła wiele lat temu. I jeżeli dalej tak będzie robić, to nie uwierzy, że to jest chłopak dla niej. Tylko czy Yager był wystarczająco cierpliwy aby przeczekać te jej wszystkie emocjonalne bzdury, oto było pytanie. Neecy łatwo zablokowała kolejne ciosy Katie, spychając jej pięści z drogi. Katie miała dobre tempo i spróbowała jeszcze dołączyć do ciosów pięściami, kopnięcia. Jednak Neecy widziała kiedy one nadchodziły i była przygotowana by je zablokować. W tym momencie Delia otworzyła drzwi do sali treningowej. "Hej, Neece. Czy wiesz, że Yager tutaj jest? " Głowa Neecy z cichym warknięciem obróciła się wokół. W tym czasie nieświadoma Katie wyprowadziła swoją pięść w prawą stronę jej głowy, spodziewając się najprawdopodobniej, że i ten cios Neecy zablokuje. Dodatkowo więc włożyła w niego dużo więcej siły i z głośnym "Oooh" uderzyła, a lider ich zespołu upadł jak tona cegieł bezwładnie na podłogę.

Didi spojrzała na mężczyznę po drugiej stronie biurka. Yager, podobnie tak jak i Neecy, był od niej o jakieś dziesięć lat młodszy, lodowaty, zimy lis. Nie wiedziała, co za problem miała Neecy, ale naprawdę musiała przesadzać. A jak poczeka jeszcze trochę to jakaś młoda klacz, po porostu przyjdzie i porwie jej Wikingowego ogiera. Yager pokręcił głową. "Nie mogę w to uwierzyć."

"To prawda. Skończyłam z tym i już wszystko jest załatwione. " "Nie sądziłem, że dożyję takiego czasu, kiedy ty przejdziesz na emeryturę." "Teraz jest dobry czas, Yager. Nie mogę robić tego wiecznie." Podniósł jedną ze swoich wielkich, muskularnych nóg i założył stopę na drugim udzie. "Powiedziałaś już o tym Neecy?" "Nie. Zaczęłam od poinformowania wszystkich przywódców. No i oczywiście Skuld też już wie. A mój mąż jest prawdziwie podekscytowany. " Yager zmarszczył brwi a ona podniosła ręce do góry. "Tak! Jestem mężatką! Dlaczego nikt o tym nie pamięta? " "Pewnie dlatego, że nigdy GO nie widzieliśmy ... a ty go kiedykolwiek widziałaś?" "Nie bądź mądralą, ośle jeden." Yager uśmiechnął się. "Dobra, dobra ". Jednocześnie zaczął stukać palcami po podłokietniku krzesła. "Tak więc, jakie masz pomysły, kto to przejmie? " Wiedziała, że go to niepokoiło. Didi nie nękała swoich dziewczyn i nie martwiła się o nie podczas polowania. Dla niej to nie było problemem, ale niektórzy z przywódców już tacy spokojni nie byli. A Yager chciał się tylko upewnić, że przez to zamieszanie, nie straci nic ze swego cennego czasu z Neecy. Ale Didi nie pozwoliłaby na to. Najważniejszym dla niej było, by jej zastępca był szczęśliwy, zanim ona odejdzie. Dzięki temu byłaby mniej spiętym liderem. I wiedziała, że Yager był do tego właśnie kluczem. Tak właściwie, to wszystkie Wrony z Jersey o tym wiedziały, tylko Neecy nalegała na tę swoją zabawę "to tylko seks". A to była kompletna bzdura. Dziewczyna przyleciała dzisiaj wcześnie do domu, ten człowiek naprawę miał przejebane z taką zołzą jak ona. "Jeżeli mam być szczera, Yager, to chcę aby Neecy to przejęła. Ale ostateczna decyzja należy do Skuld. Zastępca nie zostaje automatycznie liderem. Wszystko, co mogłam zrobić, to tylko ją polecić na to stanowisko. " Yager odchylił się w fotelu i Didi była zadowolona, że lubiła dobre, solidne i drewniane meble, bo inaczej on zniszczyłby to w cholerę. "Więc to teraz będzie?" "Tak właściwie, to nie ma to znaczenia, kogo wybiorą, a samo przejście zajmie kilka miesięcy. A potem, oczywiście, impreza. " "A kiedy wy nie robicie imprez, co?"

"Teraz, teraz. Nie bądź zgryźliwy Yager. Spójrzmy prawdzie w oczy, Wrony są "gromadą", podczas gdy grupa Kruków słynie z nieuprzejmości". Yager odchylił głowę do tyłu i roześmiał się. "Uuuu, rozumiem. Próbujesz znaleźć moje dobry strony, tak? " "Jestem czarująca, prawda?" "Ale zdajesz się zapominać o waszej pewnej cesze - " morderstwa Wron ". "Ale to dobra cech bez tego byłybyśmy zbędne." Nagle pukanie do drzwi przerwało ich rozmowę. "Tak?" Delia wetknęła głowę przez drzwi. "Uh ..." Jej oczy błądziły po Yagerze. "Co jest, Delia?" Delia wiedziała, że Di nie ma cierpliwości na jakiekolwiek przeszkadzanie w rozmowie czy też na zacinanie się przy zdawaniu raportów, wręcz nienawidziła tego. "Co się stało?" Gdy Delia zaczęła chichocząc, już nie mogła się powstrzymać. "Uh ... Neecy ... um". "Co z nią?" Delia odchrząknęła. "Um ... muszę wziąć to pudełko z rzeczami, co się je umieszcza na skaleczeniach i zadrapaniach. Ona ma...trochę ... Hmmm ... "Spojrzała na podłogę i wciąż starając się opanować. Zakłopotana Didi spojrzała na Yagera. Nigdy nie widziała, by kruki chichotały w obecności przełożonego. "Delia?" Ta potrząsając głową tylko wskazała na korytarz. "Panie, dlaczego ja muszę znosić to gówno." Didi odsunęła się od biurka i wstała. Wyszła ze swojego biura, wiedząc, że Yager przykleił się do jej pleców. W chwili gdy tylko usłyszał imię Neecy, facet cały się aż napiął. Didi usłyszała krzyki zanim jeszcze otworzyła drzwi kuchni. Śmiech. Wrzask. Pieprzone suki, zero spokoju. Pchnęła z rozmachem drzwi i zamarła. Neecy trzymała ręce w górze i wrzeszczała: „Nawet się do mnie nie zbliżaj". "Co do cholery ci się stało w twarz?"

"Katie przywaliła jej kopnięciem z półobrotu" powiedziała Janelle ze swojego miejsca na szczycie pochłaniacza w kuchni. Dziewczyna nigdy nie używała krzesła jeżeli tylko miała jakieś inne wyjście. "Bam! I leżała. " "Straciła przytomność?" "Na chwilkę. Nic wielkiego się nie stało. Mam na myśli to, że to tylko zadrapanie. " I wskazała na swój krwawy policzek. "Nic takiego się nie stało a to powstało gdy upadłam." "Ten soczysty guz, z boku twojej głowy ma rozmiar maleńkich stóp Katie. " Neecy spojrzała na Janelle. "Wiesz, mogłabyś cieszyć się tym trochę mniej." Janelle uśmiechnęła . "Masz rację. Mogłabym. " Neecy rozejrzała się po kuchni za czymś, czym mogłaby rzucić w Janelle. I wtedy go zobaczyła. Opierał się o futrynę i patrzył na nią. Ich oczy się spotkały i Neecy, wręcz poczuła jak Yager sprawdza całe jej ciało. Sposób w jaki badał ją wzrokiem, jej twarz, wręcz mogła poczuć jak jego duże palce głaszczą zadrapania na jej policzku, jak sprawdzają rozmiar guza na jej głowie. Była tak zajęta obserwacją Yagera, że zajęło jej dobrą chwilę by zrozumieć, że Wrony były kompletnie cicho, patrzyły tylko na nią i na Yagera. "Mam zamiar iść i ... Hmmm ..." Chryste, kiedy ona przestanie otwierać tą swoją japę i pakować się w kłopoty? Przecież była profesorem. Codziennie przemawiała w audytorium do dużej grupy ludzi, a teraz nie potrafiła sklecić jednego zdania... a obwiniała o to wszystko Yagera. Wskazała na sufit. "Idę pod prysznic." Odwróciła się i wyszła przez drugie drzwi z kuchni, które prowadziły bezpośrednio na korytarz. Neecy nie chciała ponownie patrzeć na Yagera, wzięła swoje rzeczy z sali treningowej i poszła do swojego pokoju. Zamknęła za sobą drzwi i oparła się o nie. Stała tak przez dobre dwie minuty zastanawiając się, co ona do diabła robi. Nie zachowywała się tak jak zawsze. Kiedy tylko zobaczyła Yagera, wszystko co chciała zrobić, to tylko podejść do niego, żeby ją objął. Chciała, żeby zajął się tym zadrapaniem na jej twarzy i by pocałował, szybko rosnący guz na jej głowie. Chciała, żeby pocałował ją w czoło i powiedział jej, że teraz już wszystko będzie dobrze, że on sprawi, że ona poczuje się lepiej. Chryste, kiedy ja się stałam taką łajzą? Teraz była wkurzona na samą siebie. Rozebrała się i poszła do łazienki. Weszła pod prysznic i dostosowała temperaturę. A jak woda zaczęła płynąc, walnęła pięścią o zimne płytki i oparła na nich głowę, by woda wymyła myśli z jej umysłu. Zamknęła oczy i próbowała sobie przypomnieć, że nie potrzebowała takich uczuć, nie chciała niczego od nikogo, że nie potrzebuje nikogo oprócz swoich sióstr. I, do diabła, że one potrzebują ją bardziej niż wszyscy inni wokół.

Biorąc głębokie oddechy, kojące, Neecy zaczęła się relaksować, kiedy trzasnęły drzwi od kabiny prysznica. Odwróciła się, gotowa do zadania ciosu, ale jej pięść została zatrzymana przez wielką dłoń. "Cholera, Yager" Odsunęła mokre włosy z twarzy. "Jak się tu dostałeś?" "Nie zamknęłaś drzwi. Poza tym, Didi powiedziała: "Nie stój tak ... idź za nią" Więc przyszedłem. " Tak, teraz była pewna, zabije tę kobietę. "Cóż, wynoś się! Widzisz, że jestem trochę niedysponowana w tej chwili. " Yager, jak zawsze, ją po prostu zignorował. Zamiast tego sięgnął pod prysznic i przesunął ręką na tył jej głowy, po czym pochylił ją do przodu i patrzył długo i ciężko na jej siniejący policzek. "Jesteś pewna, że wszystko jest w porządku, kochanie? Janelle powiedziała, że dostałaś naprawdę niezłego kopa ". "Jestem ..." Odchrząknęła, żeby jej głos się nie załamał. "Czuję się dobrze, Yager. Dzięki. " Nadal łagodnie ale stanowczo głaskał jej głowę i szepnął: "Chodź ze mną do domu." "Po co?" "Bo powiedziałaś, że nie będziesz robiła tutaj nic seksualnego, więc chodź ze mną do domu. " Pochylił się pod prysznicem, całkowicie ignorując fakt, że stał się przez to cały mokry i musnął jej policzek. Tak delikatnie, ledwo odczuwalne ... ale ona czuła to bardzo mocno "Obiecuję, sprawię, że poczujesz się lepiej " wyszeptał jej do ucha. Przez całe jej ciało przeszedł dreszcz. "Yager ..." "Chodź ze mną do domu, Neecy." Jego usta ledwo ją dotknęły ... kurde dotknęły za słabo. Chryste, nie powinna tego robić. Wiedziała, że Yager chciał więcej niż tylko sexu i gdyby miała być szczera, sama ze sobą, ona też zaczynała tak to odbierać, a nie chciała. To było niebezpieczne. On był niebezpieczny. Jej uczucia do niego były niebezpieczne. "Yager, jeżeli teraz z tobą pójdę, to i tak odejdę gdy wzejdzie słońce." Mruknął i wzruszył ramionami, a potem pocałował ją a ona przestała się o cokolwiek troszczyć.

Yager spojrzał na kobietę rozpartą obok niego. Neecy Lawrence przejmowała władzę nad jego łóżkiem, kiedy spała, ale jemu to się podobało. Miała jedną ze swoich nóg wyciągniętą w poprzek jego nóg, jedna jej ręka leżała na jego biodrach, a głowa spoczywała na jego piersi. Jej oddech łaskotał jego sutek. Naprawdę nie wiedział, co z nią ma dalej robić. Neecy sprawiała, że to wszystko było takie trudne. Odsunął jej czarne włosy z twarzy i skrzywił się widząc siniak na jej policzku. Nienawidził patrzeć jak cierpi. Czuł to prawie tak samo, jakby to jego ktoś kopnął w głowę, ale nie mógł powiedzieć o tym Neecy. Za każdym razem kiedy próbował się zbliżyć, ona cofała się. Za każdym razem, gdy starał się wyrazić coś więcej niż sex, ona uciekała. Westchnął. Nie chciał tego ciągnąć tak dalej. Prawda, że nadal chciał Neecy, ale chciał ją cała i na wciąż, na cały czas. Chciał, móc pójść spać nie martwiąc się, że ona zniknie gdy się obudzi. Cholera, chciał randek, wyjść do kina czy na kolację. Czegoś prostego i zabawnego, co kończyło by się na szalonym, zwariowanym pieprzeniu. To przecież było takie proste do niego, ale nie, Neecy zadbała aby nic nie było proste. Ona nie mogła się powstrzymać przez stwarzaniem problemów. Już dawno chciał, to wszystko z nią omówić, ale jak tylko budziły się pierwsze promienie słońca ona odchodziła. Nie, Yager nie będzie już robić, nic więcej na jej sposób. Nigdy więcej. Nie będzie grał w tę jej grę i słuchał wymyślanych przez nią bzdurnych zasad. Nie będzie dawał jej przestrzeni, mając nadzieję, że może to przemówi do jej rozumu. Nie, był gotowy by wyciągnąć rękę po to co jest jego, a ona po prostu będzie musiała nauczyć się z tym żyć. Neecy czuła jak wstaje słońce ... dosłownie. Odgadła że jest gdzieś piąta trzydzieści lub coś koło tego. Czas się stąd wynosić, zanim Yager się obudzi i będzie próbował ją znowu kokietować, jak jakąś samice która nie potrafi bez niego żyć. Taaak. Teraz czas na niedzielny lunch w Domu Ptaków, to wspaniały pomysł po tym całym seksie. Wykorzystując swoje umiejętności, zdobyte przez wieloletnie szkolenie, cichutko ześlizgnęła się z łóżka. Yager był nieprzytomny i nawet chrapał. Dobrze, dzięki temu nie był aż tak idealny, ale uśmiechnęła się i tak. Chwytając swoją bluzę i trampki, Neecy skradała się w kierunku drzwi, patrząc cały czas na zamknięte oczy Yagera. Nawet chrapiąc jak wielki niedźwiedź był wspaniałym mężczyzną. Westchnęła cicho i gotowa odejść odwróciła się w stronę drzwi sypialni. Nagle zamarła. Yager stanął przed nią. Plecami oparty o drzwi, ramiona miał skrzyżowane na swojej masywnej jak skrzynia klatce piersiowej. Wyglądał tak, jakby stał tam już od godziny, czekając na nią.

"Wybierasz się gdzieś, dziecino?" "Jak ty ..." Spojrzała na puste teraz łóżko. "Gdzie Ty ..." warknęła. "Jak ty to do cholery robisz?" "Jestem naprawdę szybki." Przechylił głowę na bok, a jego włosy opadły na twarz. "Gdzie TY się WYBIERSZ?'" Zapytał ją słodko spychając Neecy do defensywy. "Do domu". "Chcę, żebyś została." Zrobił krok w jej stronę, a ona po raz pierwszy w swoim życiu, wycofała się. Nie dlatego, że ja przestraszył ale właśnie dlatego, że tego nie zrobił. "To jest zły pomysł." "Mi tam się podoba." Neecy pokręciła głową. Zdeterminowany drań, prawda? "Jestem pewna, że tak, ale ..." "Ale co?" Yager teraz stał tuż przed nią. "To się robi coraz bardziej skomplikowane". "Skomplikowane? Dla mnie to w ogóle nie jest skomplikowane. " Zaczął iść w stronę łóżka zmuszając tym samym Neecy, aby ta z każdym jego krokiem się robiła krok do tyłu. "Może jesteś zbyt skomplikowana?," kontynuował. "Nie jestem. Staram się utrzymywać to tak prostym i nieskomplikowanym, jak to jest tylko możliwe. " Zabrał ubrania z jej ręki i rzucił je na ziemię. "To nie wykonujesz dobrze swojej pracy." powiedział smutno. Neecy zmrużyła oczy. "Nie robię tego dobrze, z twojego powodu!" Warknęła. "Teraz będziesz mnie za to obwiniała? To nie fair. " Piętami uderzyła o materac i zatrzymała się. Ale jedno dobre pchnięcie Yagera i padła na łóżko jak długa. "Wiesz, Lawrence, uważam, że to bardzo smutne ale muszę ci w końcu pokazać, jakie to może być proste." "W końcu? Pokazać?" Naprawdę jej się to nie podobało. W ogóle. Wcale.

Owinął ręce wokół jej talii i pociągnął ją do pozycji siedzącej, opierając plecami o ramę łóżka. "Tak. Musiałem to pożyczyć od Tye... a on ma bardzo niepokojącą kolekcję ‘rzeczy’." Pochylił się nad nią i zanim mogła zobaczyć, co miał w dłoniach, chwycił ją za nadgarstek. Poczuła zimno metalu i usłyszała trzask zamka. Och, co za dupek! "Yager." Przeciągnął drugą obręcz przez metalowe pręty ramy łóżka i zamknął na jej drugim nadgarstku. Spokojnie, "Wilhelmie Yagerze, to jest gówniane zachowanie i ty o tym dobrze wiesz. Teraz pozwól mi odejść." Powinna była odczuwać strach. Panikę. Ale wiedziała, i to tak dobrze jak znała samą siebie, że Yager nie zrobi jej krzywdy. Nigdy jej nie wykorzysta. Znała go, jego całą duszę i... i przerażało ją to. "Nie" "Co to znaczy, nie?" Jak mogła być taka spokojna? Przecież nie była zainteresowana żadnymi cholernymi tego typu zabawami, ale nie bała się, nie martwiła i nie wpadała w panikę. Nie czuła nic, co normalnie powinna była czuć. Mimo to, musiała przyznać sama przed sobą, że trochę jej się to podobało, że była zainteresowana. No, tak właściwie to była naprawdę i mocno zainteresowana. "Mam na myśli nie. Musimy porozmawiać. I będziemy rozmawiać ". Wyciągnęła ręce ale skute nadgarstki powstrzymały ten gest. To nie były typowe kajdanki, to było coś jeszcze. Coś co można było kupić w sex shopie. Tye, pozornie spokojny Tye, był jakimś szalonym maniakiem w tej grupie Kruków. "Możemy to zrobić bez trzymania mnie w kajdankach, idioto". "Nie, nie możemy. I nie przezywaj mnie." Podszedł do komody. "Gdy staram się z tobą porozmawiać ty zawsze uciekasz, walczysz, albo robisz równie dziwne rzeczy. „Złapał swojego laptopa. "Jestem już tym zmęczony, Lawrence, więc teraz odbędziemy tę rozmowę jak dwójka normalnych dorosłych ". "My nie jesteśmy normalni, Yager." Patrzyła jak wraca do łóżka. "Mamy skrzydła i zostaliśmy zaproszeni na imprezę bogów, więc weź te kajdanki i idź do jakiegoś klubu ze striptizem." "Tak właściwie to był to pomysł Mika," warknął przez zaciśnięte zęby. "I to jest ostatni raz kiedy posłuchałem tę jego głupią dupę". "Yager, to ... nie waż się nawet!"

Ale on wziął już prześcieradło, które wcześniej w nocy zrzucił na ziemię i zarzucił jej na głowę. "To nie jest śmieszne!" Zachichotał, gdy ona potrząsała swoją głową, próbując je zrzucić. Gdy jej się to już udało, zobaczyła, że koleś siedzi już spokojnie na krześle przy łóżku. Oparł swoje duże stopy na materacu obok niej i położył notebooka na kolanach. Skrzywił się, gdy poczuł jak jego rosnący kogut uderzył o klawiaturę, poprawił lapa i dalej ją i jego ignorował. Szarpnęła swoimi nadgarstkami ale nie mogła się ich pozbyć. Nie bez zrobienia sobie poważnej krzywdy. Cholerni perwersyjne ludzie z ich cholernymi perwersyjnymi zabawkami. "Puść mnie, Yager." Ale on nawet nie podniósł wzroku znad komputera. "Nie, dopóki nie porozmawiamy." Zaciskając zęby, zaczęła się wiercić na łóżku. Przesunęła nogi pod siebie, starając się usiąść po turecku. W tym czasie prześcieradło lekko opadło i osłaniało ją teraz tylko od pasa w dół. "O czym?" "O następnym weekendzie." Neecy zmarszczyła brwi. „ A co jest w następny weekend?" "Chcę, żebyś poszła ze mną do mojego domu na Long Island." "Po co?" Yager powoli podniósł wzrok a ona aż się skuliła. "Więc chodzi o... randkę?" "Podoba mi się, jak wymawiasz to słowo. Tak jakbym ci proponowała wycieczkę do domu, aby odprawiać jakieś rytuały satanistyczne ". Równie dobrze mógłby to właśnie proponować. Ale on już był ... zaangażowany. A oni przecież nie mieli się angażować. Ona też siedziała już w tym zbyt głęboko. Weekend bez normalnych, miastowych rozrywek do wyboru... nie był dobrą rzeczą. "Zapomnij, o tym Yager." Wzruszył ramionami. "Ok." Ale zamiast pozwolić jej odejść, wrócił do swojego komputera. "Nie zamierzasz mnie puścić?" "Nie" "A co jak będę chciała siusiu?" "Mam wiadro".

Neecy odwróciła głowę do okna, więc nie mógł zobaczyć jej uśmiechu. Był naprawdę śmiesznym, wielkim palantem. Odchrząknęła. "Jesteś śmieszny, Yager. Po prostu pozwól mi odejść. " Dopiero po kilku chwilach spojrzał ponad swoim komputerem, ale nie na jej twarz. Zamiast tego jego oczy koncentrowały się na jej nagich piersiach. "Twoje sutki są twarde." Cholera. Miała nadzieję, że nie zauważy tego. Ale to wszystko przez to wiązanie, pozostawanie w jego mocy, do jego dyspozycji. Doprowadzało ją to do szaleństwa z pożądania. "Tak?" "Czy twoja cipka też jest mokra?" Uniósł brwi. "Założę się, że jest." Leżała tutaj jak jakaś rzecz... niby mebel w pokoju. Ale zamiast mu odpowiedzieć, wydała tylko zirytowane westchnienie i spojrzała na niego. Uśmiechał się do niej łagodnie, po czym położył swój komputer na podłodze przy krześle, spuścił nogi z łóżka i podszedł do niej. Neecy starała się kontrolować jej nagle przyspieszony oddech ale to nie było to łatwe, gdy ten jego wielki kogut tak się cieszył i praktycznie krzyczał jej imię. "Yager." "Neecy". "Cokolwiek planujesz ... ani się waż i zapomnij o tym." "Zapomnij o czym, Lawrence?" Usiadł na łóżku obok niej. "O tym?" Jego palce prawej ręki okrążył jej twardy lewy sutek. "Albo o tym?" Przeniósł swoją rękę do jej drugiej brodawki i zrobił to samo. "A może masz na myśli to?". Opuścił głowę i zacisnął usta wokół jej lewego sutka, ssąc go mocno. Neecy opadła na plecy i wyciągnęła się, zaś jej ręce chwyciły metalowe pręty za jej głową. Ten mężczyzna nie grał fair. To nie było fair. Nie ma mowy. "Cholera, Yager!" Puścił jej sutek i pochylił się, by polizać skórę na jej obojczyku. "Przyjedź do mnie do domu, Neecy. Obiecuję, że będziesz się dobrze bawić. Ty i ja w takim wielkim domu z tak wieloma miejscami, by je wypróbować. " "To nie jest fair." "Nie." "To jest szantaż."

„Jop, dokładnie. " Odsunął się od niej i Neecy wypuściła drżący oddech. Wiedziała, że on coś planował ale nie miała pojęcia czego się spodziewać. Z jakiegoś nieznanego powodu, ten człowiek, który do niej podszedł był teraz taki bezwzględny. Nie znała wielu tak nieugiętych lichwiarzy. Zagryzła wargi, gdy Yager powoli zaczął zsuwać prześcieradło z jej kolan. "Boże, jesteś piękna". Tak pewnie, z tymi wszystkimi tatuażami i bliznami postrzałowymi. Pociągnęła się, próbując ponownie się okryć. "Zapomnij, Lawrence. Nigdzie nie idziesz. Nie, dopóki ci na to nie pozwolę i nie wypuszczę cię. Mam nadzieję, że będę pamiętał, gdzie schowałem ten klucz. " Wzruszył ramionami. "Więc, w każdym razie, równie dobrze możesz się teraz zrelaksować." Przesunął się na łóżku. Patrzyła, jak wyciągnął się obok niej, z głową podpartą z jednej strony, zwrócony do niej, jak by planował coś zrobić.... coś... Coś. Patrzył tak na nią przez dłuższy czas a potem powiedział: "Jesteś uwięziona tutaj, Lawrence. Związana. Jesteś taka bezradna i wszystko, co możesz zrobić, to tylko liczyć na mnie i mój dobry charakter, no i na to co ja mogę z tobą zrobić przez te następne kilka godzin? " Jak do cholery, ten człowiek, potrafił ją samymi słowami doprowadzić do eksplozji jak wulkan? Nigdy nie wiedziała co planował i czemu się zatrzymywał, ale on ciągle wchodził głębiej w najmroczniejsze ścieżki jej pragnienia. Nienawidziła go za to, bo to sprawiło, że czuła się tak... dobrze. No przynajmniej z nim. "Teraz jesteś tylko moja i mogę zrobić co tylko chcę. Twoje ciało należy do mnie." Jego palce zaczęły pieść jej piersi, brzuch i szyję ale nie zszedł niżej. Chciała mu się wykręcić, nie chciała dać mu tej satysfakcji, że ma taki łatwy dostęp do niej. "Pojedź, ze mną na następny weekend, Neecy". "To jest ... to jest." Przeszedł ją dreszcz w dół kręgosłupa, gdy jego palce ponownie ścisnęły jej sutek. "... Naprawdę zły pomysł, wiesz o tym. " Bo co, jeśli nigdy już nie będzie chciała odejść? Co zrobi, jeśli zostanie tutaj na zawsze pozwalając Willowi Yagerowi, by się nią opiekował i pieprzył do nieświadomości? Przecież ona nigdy nie była jedną z tych, "proszę dbaj o mnie" kobiet i teraz też nie planowała taką zostać. Usiadł. "To nie jest odpowiedź którą chcę usłyszeć, Lawrence." Powiedział, podczas gdy bawił się palcami jedną jej piersią zaś na drugą opuścił swoje usta. Ciało Neecy znowu zadrgało pod tym zmysłowym atakiem.

"Szkoda, bo tylko taką dostaniesz. " Poczuła jak jego usta wykrzywiły się w uśmiechu, podczas całowania jej gorącego ciała. Teraz ruszył na wycieczkę i zaczął wycałowywać drogę w dół jej klatki piersiowej i brzucha. Zaciskając zęby, Neecy obserwowała, jak Yager powoli zaczął rozsuwać jej nogi, by następnie wciągać je na swoje ramiona. Oparł się o jej uda i nosem potarł cipkę. Spojrzał na nią a ona krótko potrząsnęła głową. "Nie" Z doświadczenia już wiedziała, co ten facet mógł zrobić mając do dyspozycji nieograniczony czas, swój język i jej otwartą cipkę. W takiej sytuacji mógł ją łatwo zobowiązać do małżeństwa i ślubu w ogrodzie. Nie, musiała go teraz zatrzymać. Wcześniej przy sexie rzadko mówiła bo... po prostu była zbyt zajęta, powstrzymywaniem się. Opuścił swoje usta na jej cipkę i całe ciało Neecy aż zdrętwiało. "Czekaj!" Yager zatrzymał się i spojrzał na nią. "Ok, Yager. Pójdę. Pójdę. Ale tylko na weekend. Dobra? ". "Dobrze. To nie było takie trudne, prawda? " Następnie sukinsyn pochylił się do przodu i wbił ten swój niesamowity język do wewnętrza jej cipki. Neecy praktycznie wyrwała ramę łóżka, podczas gdy całe jej ciało wcisnęło się w materac. Yager polizał kilka razy jej łechtaczkę, po czym zaczął bawić się językiem pomiędzy jej wargami. Neecy zacisnęła swoje nogi wokół jego karku zaś jej ciało zaczęło się rozpaczliwie wić, gdy on nagle się odsunął. "Przepraszam za to, po prostu nie mogłem inaczej. " Neecy otworzyła oczy i patrzyła jak Yager przesunął się na kolana, z jej nogami wciąż na swoich ramionach. A wszystko to, zdawał się robić bez żadnego pośpiechu. Nie wykonał żadnego ruchu by zdjąć jej nogi z ramion, dobrze, że był taki elastyczny. Chwycił prezerwatywę ze stolika i szybko ją założył. "Związana czy rozwiązać?" Neecy odwróciła wzrok od Yager ale tylko na chwilę. Ufała mu, jej ciało zawsze będzie mu ufać. "Związana". Jego kogut, jeszcze bardziej napęczniał i z drżącym oddechem powiedział: "Dobrze, dziecino." Prześlizgnął ręce pod jej tyłek, podniósł ją nieco do swojego fiuta, po czym zamarł przed wejściem w nią. Patrzyła zafascynowana, na tego najpiękniejszego koguta i to nawet teraz, gdy pokryty był lateksem.

"Spójrz na mnie, Neecy". Niechętnie, oderwała oczy od swojej nagrody i popatrzyła na jego twarz. A on wtedy właśnie wszedł do jej domku. Oboje zadyszeli, gdy Yager pociągnął ją jeszcze bliżej i oparł twarz na jej szyi. "Cholera, Neecy, jesteś całkowicie przemoczona". "Twoja wina", jęknęła. Yager zaśmiał się krótko i pocałował ją w szyję. "Powiedz mi dziecino, to co chcę usłyszeć." "Rusz się, Yager. Pieprz mnie ". Ugryzł ją w szyję, a ona aż skomlała. "Wiesz, to magiczne słowo, dziecino. Powiedz to, a ja wtedy cię wypierzę, mocno wypieprzę ". Oblizała usta i zacisnęła nogi na jego ramionach. "Will. Pieprz mnie, Will ". Roześmiał się nisko zaś palce zacisnął głęboko na jej biodrach i tyłku. "Grzeczna dziewczynka", warknął i wbił się w nią, zanurzając się w niej cały. Brutalnie, bezwzględnie... wspaniale. I kontrolował to wszystko, robił to dla niej. A ona ufała mu tak bardzo, że doprowadzało ją to do szaleństwa. Całe jej ciało drżało i było podniecone. Jej cipka wytwarzała dla niego takie ilości smaru, że miał idealną przyczepność. Wszystko to doprowadzało ją na krawędź. Ona zatracała się z Yagerem wewnątrz niej. Znowu. Jego język zatańczył wokół jej ucha a potem w nim. "Będąc w tobie, Neecy," wyszeptał rozpaczliwie, "Czuję się, kurwa, tak niesamowicie." I ona, tak po prostu, doszła. Jej całe ciało zacisnęło się wokół niego. Jej cipka przytrzymała fiuta Yagera, jak w imadle. Yager jęknął ale kontynuował. "Nie dojdziesz beze mnie, nie tak łatwo, Lawrence. Mamy cały dzień, aby się pieprzyć. To jest ... jest niedziela! " Wiwatował. Jeśli, już by nie doszła, to teraz na pewno by to zrobiła. A on się roześmiał.

Didi zatrzymała się przed pokojem Neecy i odkryła, że ta nie wróciła ale to nie przeszkadzało jej oczywiście, wrzeszczeć wołając ją. Wiedziała, że dziewczyna prawdopodobnie pieprzyła się z Yagerem i to mocno. To było dobre dla niej! I tak długo na to czekała. Didi skierowała się w stronę schodów. Planując wybrać się na zakupy, zanim spadnie śnieg. W wiadomościach przez cały czas straszyli ich przewidywanymi zamieciami, śnieżycami i bóg wie jeszcze jakim cholerstwem, które miało nawiedzić ich część kraju lada dzień. Oczywiście, gadali o tym już od początku stycznia.

Planując jutro wybrać się na zakupy, Didi ledwo zauważyła, że drzwi do jej pokoju były otwarte. Zatrzymała się na szczycie schodów, nasłuchując przez chwilę. Po czym odwróciła się i weszła do swojego pokoju przez uchylone drzwi. "Banana?" Krzyżując ramiona na piersi, powiedziała "Dlaczego zawsze starasz mi się dać jakiś owoc?" "Uważam, że jest to miły gest, przełamujący lody". Wchodząc do swojego pokoju, Didi niechcenie kopnęła w drzwi stopą, by zamknęły się. Nie pamiętała już, ile razy znajdywała boga leżącego na swoim łóżku i czytającego ‘Penthouse Forum’? "Wygodnie?" Podczas, gdy Skuld przekazała liderom zespołów jedynie krótkie i przypadkowe informacje, to nalegała na fizycznie wizyty u przywódców Gromady. I Didi po prostu, nigdy nie wiedziała, kiedy i jak spotka ją ten zaszczyt. "Nie bardzo. Musisz kupić sobie lepsze łóżko. " "Mazgaj". Czapeczka baseballowa drużyny New York Yankees zasłaniała twarz Skuld, ale Didi wiedziała, że ta uśmiechnęła się, za tą zasłoną. Najwyraźniej była już zmęczona swoimi prawdziwymi strojami i teraz przerzuciła się na czapki, bluzy z kapturem i różne takie dziwne rzeczy. Kilka dni temu wyglądała jak Unabomber. "Zakładam, że jest jakiś powód dla którego tutaj jesteś." "Tak." Skuld oparła się plecami o wezgłowie łóżka Didi i skrzyżowała swoje długie nogi w kostkach. Wzdychając Didi podeszłą bliżej łóżka. "I jestem niemal pewna, że powiesz mi to, zanim przekroczę pięćdziesiątkę, tak?". "To jest niedługo, czyż nie?" Dobra, teraz już Didi była oficjalnie wkurzona. Spojrzała na boginię. "Nie, nie jest!" Wciąż miała do tego piekielnego wydarzenia jeszcze sześć lat. "Co to jest? Dlaczego tu jesteś? Poza pragnieniem przejrzenia mojej kolekcji porno. " "Masz bardzo bogaty zbiór.". "Skuld." Bogini roześmiała się. "Dobra, dobra. Jestem tutaj, ponieważ tego chciałaś. "

"Ja?" "A nie?" Didi wzruszyła ramionami. "Myślałam o zadzwonieniu do Ciebie, ale pomyślałam, że mnie zignorujesz... przecież to nie byłby pierwszy raz, kiedy moje prośby pozostałyby bez odpowiedzi. " "To prawda ale tym razem jest inaczej, prawda?" "Rozmawiałam już ze wszystkimi przywódcami klanów. Wiedzą o mojej emeryturze. " "Ale?" "Ale oni mnie pytają, kto mnie zastąpi. Chciałbym być w stanie udzielić im jakiejś odpowiedzi. " "Dobrze, że pytają moja córko." Didi westchnęła z irytacją. "Czy masz jakiś problem z Neecy?" "To nie jej wina, ze mnie nudzi." "Dlaczego? Bo martwi się tym co robiła w przeszłości? Bo o to chodzi prawda?" Didi pokręciła głową. "Nie rozumiem cię. W ogóle. Nigdy nie znajdziesz nikogo bardziej lojalnego w stosunku do Ciebie. Ona traktuje zobowiązanie wobec Ciebie dużo poważnej niż ja to kiedykolwiek robiłam. " Bogini przekrzywiła czapeczkę baseballową z powrotem na tył głowy, pozwalając Didi aby ta zobaczyła jej twarz. Wow. Była śliczna. Didi często o tym zapomniała. "Wiem. Ale ja nie potrzebuję niewolnika. Muszę mieć lidera, szefa, który umie walczyć i wygrywać bitwy, prawdziwe wojny. " "Neecy to najlepszy wojownik jakiego masz i oboje to wiemy. Ona jest w stanie poświęcić wszystko aby służyć tobie i Gromadzie ". "Wiem. Wiem. Ale wciąż ... Muszę zobaczyć co ona może zrobić. Musi mi to udowodnić. " Ciało Didi napięło się, gdy sobie coś uświadomiła. "To ty wysłałaś Łowców po nas." "Oczywiście, że nie!" "Ale nas nie ochronisz, prawda?" Skuld ześlizgnęła się z łóżka Didi. Była wysoką i stanowczą kobietą. Przecież Skuld jeździła kiedyś na polowania z pierwsza siódemką Walkirii. Co ją podkusiło, żeby rozpoczynać jakieś gówno z tą boginią, Didi nie miała pojęcia. "Nie, nie ochronię."

"Musisz poddawać Neecy takiemu ryzyku?" "Nie musisz już zachowywać się jak polityk Didi. Chociaż jesteś kimś takim z natury. Jesteś w tym cholernie dobra, ale to się sprawdza w czasie pokoju. Teraz potrzebujemy kogoś innego. Pomyślę o tym, kto ma prowadzić Wrony z Jersey, ale wszystko się zmieni. Gromada, też musi się zmienić. Muszę wiedzieć, że ona będzie w stanie nadążyć. Muszę wiedzieć, że ona pomoże moim córkom przetrwać. " Didi zrobiła się tak zła i wściekła, że ledwie widziała cokolwiek, zacisnęła ręce w pięści. Skuld podeszła do niej i pochyliła się nad nią aż ich twarze były zaledwie o kilka centymetrów od siebie. "Powiedz jej, co się dzieje, Didi ... a sprawię, że naprawdę tego pożałujesz. " "Ale ..." "Nie. Masz trzymać język za zębami. To jest czas próby dla Neecy. I chociaż cię kocham, to nie przeszkodzi mi rozgnieść ciebie jak komara. Rozumiesz? " Didi zmrużyła oczy ale zanim zdążyła coś odpowiedzieć, Skuld owinęła swoją rękę wokół jej gardła i podniosła ją z podłogi. Bogini wyprostowała się, co oznaczało upadek Didi na podłogę z niezłej wysokości. "Rozumiesz?" Zapytała ponownie. Zaciskając zęby przed jej gniewem, Didi wypluła, "Tak." "Dobrze". Skuld upuściła ją na ziemię. Didi zatoczyła się do tyłu, tyłkiem prawie uderzając o podłogę. Nie chciała dać tej wywrotnej suce i bogini satysfakcji, żeby zobaczyła ją rozpostartą na twardym drewnie. "Teraz", Skuld powiedziała z uśmiechem. "Wychodzę". Uniosła ‘Forum Penthouse’ "Mogę to wziąć? "

Rozdział 14

Ten pieprzony tydzień się kończył. A z każdym dniem który mijał, żołądek Neecy zaciskał się w coraz większą kulę. Nie widziała Yagera od ich cało niedzielnego maratonu. A dokładniej mówiąc, od czasu gdy jak ją już dokładnie wypieprzył to wsadził do taksówki i wysłał do domu, ze słowami: "Masz jutro zajęcia, a ja nie pozwoliłbym ci się wyspać." Taktowny sukinsyn. Do tej pory myślała, że mili faceci byli nudni, przewidywalni ... zwyczajni. Ale w Yagerze nie było nic nudnego, przewidywalnego czy też zwykłego. A mimo to, był zdecydowanie najmilszym facetem jakiego kiedykolwiek spotkała. W ciągu zaledwie kilku godzin, dotrze kolejką w pewne miejsce, zwane Westbury, gdzie ma się spotkać z Yagerem, który następnie zabierze ją do domu w OldWestbury coś tam takiego! Nienawidziła wyjazdów z miasta ale jeśli chciała pieprzenia, to nie miała wyboru. Neecy patrzyła na wszystkie dokumenty, prace do sprawdzenia i pozostałe papierzyska piętrzące się na jej biurku, po czym wsadziła je do szuflady i zamknęła to w cholerę. Nie spotkała Yagera od tej pamiętnej niedzieli i teraz mówiąc, że była napalona jak szalona, to naprawdę było za mało. Każda komórka jej ciała żądała jego uwagi. Przez ten cały tydzień chodziła na uczelnie, dzień w dzień, zaś w nocy polowała. I nigdzie nie widziała Yagera. Jeśli już jakiekolwiek z Kruków minął ją, jeżeli już kogoś z nich widziała kontem oka, to nigdy nie był to Yager, a nawet jak wiedziała gdzieś ich cała grupę, to też nigdy nie było z nimi Yagera. Nigdy. Ale za to każdej nocy, jak już padała zmęczona na łóżko to dzwonił. Dzwonił! "Wszystko w porządku?" Jego głęboki głos był tak pełny troski, że zrobiłaby wszystko o co by ją poprosił. "Tak", zwykle mu odpowiadała. "Tęsknię za tobą. Nie mogę się doczekać, aby znowu zanurzyć się w tobie." Neecy leżąc z zamkniętymi oczyma, czuła jak całe jej ciało rozpaczliwie pulsuje. "Pogadamy później, kochanie."

A potem się rozłączał się. Nie było żadnego sexu przez telefon, żadnego droczenia się. Niczego co pomogłoby zmniejszyć, ten niemal bolesny skurcz pomiędzy jej nogami. Ale wiedziała co on robił... zapewniał sobie jej towarzystwo na weekend. A teraz ta suka w niej... upewni się, że jej tyłek będzie wieczorem w pociągu. Jak w ogóle mogła do tego dopuścić? Jak ten człowiek mógł tak zaleźć jej za skórę? Ale mogła za to winić tylko siebie. No i było coś co mogła powiedzieć z dumą, duży plus całej tej sytuacji. W walce przynajmniej nie straciła przewagi, była jeszcze cholerniejszą suczą wojowniczką. Najwyraźniej abstynencja seksualna doskonaliła umiejętność walki. Ale tak szczerze mówiąc, nie mogła tak dalej żyć. Jej drużyna zaczęła ją mijać coraz większym łukiem. Szczególnie Arri. Ona i to jej cholernie czytanie aury. I tak na przykład dzisiaj rano Arri tylko rzuciła na nią okiem i uciekła. Neecy, tak właściwie to do dzisiejszego poranka, nie wiedziała, że ona potrafi poruszać się tak szybko. No cóż, ale poprzednia noc była wyjątkowo ciężka, spędziła ją całą marząc o Yagerze, i nie mogąc sobie ulżyć w żaden sposób. Ale w ten weekend... ona i Yager wyjaśnią sobie parę rzeczy... najpierw wypieprzy go porządnie. A gdy to już zrobi, wówczas ... wyjaśnią sobie te sprawy pomiędzy nimi. Yager musi zaakceptować fakt, że ona nie jest tym czego on pragnie, bez względu na to, jak wiele byłaby gotowa za to oddać. Wzdychając Neecy wstała i chwyciła swoją kurtkę. Telefon na jej biurku zadzwonił więc odebrała go. "Doktor Lawrence". "Hej, doktor Lawrence". Nienawidziła tego swojego uśmiechu, który rozprzestrzenił się na jej twarzy, jak tylko usłyszała dźwięk jego głosu. "Cześć." Chryste, nawet jej głos się zmienił się, gdy tylko zdała sobie sprawę, że to on. Był niższy i zalotny. Taki jak jego. "Ruszasz już?” "Tak. Najpierw do domu by upewnić się, że wszyscy tam są, że robią to co powinni robić i nie robią tego, czego nie powinni robić. A potem wrócę do siebie, żeby się spakować i ruszam." "Nie przejmuj się tym. Nie potrzeba ci wiele rzeczy." Czubkiem buta postukała w nogę biurka. "Taaak?" "Tak. Tylko dżinsy, sweter, może kilka par majtek... jeśli musisz oczywiście. Nie przejmuj się też stanikiem, lubię wiedzieć, że mogę włożyć rękę pod twój sweter w dowolnym momencie i pobawić się swobodnie twoimi piersiami. " "Uuuu, jakie to szykowne i z klasą".

"Tak, to cały ja". Zachichotała. "Coś jeszcze?" "Nie spóźnij się, bo naprawdę, naprawdę muszę cię zobaczyć. A potem muszę cię porządnie wypieprzyć ". Neecy oparła się o biurko, dobrze że tu stało, bo było jedyną rzeczą, która zapobiegła jej spektakularnemu upadkowi na ziemię, a wtedy naprawdę straciłaby kontrolę, a tego to nienawidziła. "Tęskniłeś za mną, prawda?" "Tak, dziecino. Tęskniłem za tobą i to bardziej niż kiedykolwiek mógłbym to powiedzieć. " Przeczesała ręką swoje krótkie włosy i zabłagała. "Wystarczy Yager." "Nie. Już nigdy nie przestanę, nie z tobą dziecino. Zobaczymy się dzisiaj wieczorem." A potem odłożył słuchawkę, zaś Neecy upuściła telefon na podłogę.

"To była ona?" Will, z nogami na stoliku i z rękami pod głową po prostu się uśmiechnął. Morgan usiadła przy jednym ze swoich wielu "synów". Chociaż, tak potajemnie, sama przed sobą przyznawała, że Will był jej ulubieńcem. "Nie zobaczę cię przez cały weekend, tak?" Jego uśmiech jeszcze bardziej się poszerzył i Morgan dźgnęła go łokciem. "Opanuj się, chłopcze." "O co chcesz się założyć, że będzie chciała, aby odbyć tą jedną z jej "rozmów"? Will pozwolił sobie na kpinę, zakładając ręce z tyłu za głowę. "Biedactwo nie ma pojęcia, że już z tobą przegrała, prawda?" "Nie, nie ma pojęcia". Morgan była Walkirią od odkąd skończyła osiemnaście lat. I dużo przez ten czas dowiedziała się o Krukach. Trzydzieści lat. Wszyscy oni mieli jedną cechę wspólną... byli najbardziej upartymi sukinsynami na naszej planecie. Prawdziwi, silni i lojalni wojownicy alfa. Z reguły zajmowało im to trochę czasu, aby znaleźć tą swoją "Jedyną", ale gdy ją już znaleźli... Chryste, nie poddawali się, dopóki nie dostali jej. Jej mąż już od dwudziestu siedmiu lat należał do starszyzny Kruków... I nawet jej oklapły tyłek i cycki, garbienie się i paski siwizny wplecione w jej jasno brązowe włosy brązowe, nie mogły powstrzymać tego człowieka od trzymania tych jego cholernych łap z daleka od niej. Zawsze będzie za to wdzięczna.

Przez jakiś czas miała nadzieję, że Yager znajdzie sobie jakąś miłą Walkirie, że się w niej zakocha ale teraz już zrozumiała, dlaczego wybrał Wronę. Oboje mieli skrzydła i byli równie dzikimi wojownikami. No i oczywiście to, że Walkirie po prostu nie były już takie jak kiedyś. Nie umiały walczyć, nie mogły trenować chłopaków do walki. W rzeczywistości, były gromadą dorodnych kobiet, doprowadzających do szaleństwa nastoletnich chłopców. Właściwie to one robiły z nich chodzący testosteron. Morgan miała już pięćdziesiąt cztery lata, i może powinna poważniej rozważyć możliwość przejścia na emeryturę. Tyle tylko, że żadna z tych nowych suk nie nauczyła się jakiejkolwiek umiejętności lecznicza, no może poza bandażowaniem ran i nastawianiem lekkich zwichnięć lub gipsowania skręconych kostek czy nadgarstków. Nic imponującego. Była już bliska walnięcia Odynem o ścianę i rzuceniem tych wszystkich jego bzdur w kąt, ale teraz mieli za sobą długą i szczerą rozmowę. Morgan była już całkiem pewna, że znalazł następny ‘rzut’ Walkirii, który może przywrócić ich z powrotem do dawnej świetności. Ale teraz, wszystko po kolei. Najpierw należy uczynić Willa Yagera szczęśliwym i pozwolić mu na trochę zabawy z tą jego Wroną. Nie wiedziała zbyt wiele o Denise Lawrence ale Didi szanowała ją, a ona szanowała Didi. No i to czyniło, Morgan szczęśliwszą. A co się stanie, jak jakaś nic nie warta idiotka złamie i zniewoli jego serduszko? Eeee, po prostu potknie nożem tej suce twarz, zanim w ogóle będzie miała na to szanse. "Uuuu, jestem tutaj Will. Pewnie mogłabym zaświecić swoim gołym tyłkiem, a ty byś tego nie zauważył." Will spojrzał na nią tępo. "Co?" Och, on naprawdę się zatracił. Ta dziewczynka nawet nie będzie wiedziała, co ją uderzyło.

Arri była już w połowie podjazdu, mając nadzieję, że w domu nikogo nie ma i nie zobaczą jej wyjścia. Gdy nagle głos Janelle zatrzymał ją w miejscu. "Gdzie ty do cholery myślisz, że idziesz, Arri, dziewczynko? Co? I to sama? " Zastraszona, Arri odwróciła się do większej kobiety. Janelle nie była tak wysoka jak Neecy, ale kto w ogóle był? No i była bardziej krępa. I zdecydowanie bardziej władcza. Och, jak ona kochała takie ciała jakie miała Janelle. Wszędzie była bujna i kobieca. W przeciwieństwie do Arri, która codziennie zastanawiała się, jak to jest mieć cycki, do których faktycznie potrzebny jest stanik. Zaraz za Janelle wylądowała Katie. Cholera jasna. Po prostu idealne. "Idę na przystanek, by pojechać do miasta." Janelle wyglądała na naprawdę zdumioną, podczas gdy Katie jedynie uśmiechnęła się.

"Zwariowałaś?" jęknęła Janelle. "To nie jest bezpieczny czas i to dla każdej z nas, a już w szczególności dla ciebie. " "Dlaczego w szczególności dla mnie?" "Arri, spójrz prawdziwe w oczy. Ktoś próbuje dostać się do Wron, a ty jesteś najlepszym kandydatem do tego. Nie umiesz walczyć z tym gównem. Twoje magiczne umiejętności dopiero raczkują i jeszcze te aury... " Arri otworzyła usta, by się z nią sprzeczać ale uświadomiła sobie, że nie może. Wszystko, co Janelle powiedziała, było prawdą. "Jestem kłopotem. Wiem ". "Nic takiego nie powiedziałam. Nie o to mi chodziło. Miałam na myśli to, że jesteś silna ale dopóki nie nauczymy cię jak to kontrolować, to jesteś bezbronna. " "Ale ja naprawdę muszę iść." Janelle zmarszczyła brwi. "Gdzie?" "Do księgarni z komiksami". "Arri, daj spokój! Tutaj też jest mnóstwo komiksów w księgarniach. " "Ale tam na mnie czekają." Janelle dramatycznie wciągnęła powietrze. "Dlaczego oni czekają na ciebie?" Arri podrapała się w głowę i kopnęła żwir u swoich stóp. "Um ... oni na mnie czekają, żebym... podpisywała je." Mrugając z zaskoczenia J powiedziała: "Ty? Ty rysujesz komiksy? " "Uh ... Tak". "Pod jakim pseudonimem? Bo na pewno nie jako Arri Chang.” Po tym jak pomogła skazać swojego ojczyma za usiłowanie zabójstwa, zmieniła nazwisko z powrotem na to jakie widniało na jej koreańskim akcie urodzenia. Ale nie zmieniła swojego imienia, za bardzo je pokochała. "Piszę jako Arrianna Days". Janelle cofnęła się, a Katie odwróciła, by na nią spojrzeć. "Ty jesteś Arrianna Days?" Katie zażądała odpowiedzi. "Ta która pisze o walecznych i wiecznych Wikingach? Ta Arrianna Days? " Arri nie spodziewała się, że Janelle i Katie będą coś o tym wiedziały. Oczywiście wiele Wron było fanami anime czy mang, ale amerykańskich komiksów, to już nie za bardzo. Nie było w nich tych ‘wronich rzeczy’. Dlatego Arri nigdy nie przeszkadzało wspominać o tym na jej oficjalnej stronie internetowej... no i głównie pewnie dlatego, że żadna z nich nie wydawała się wiedzieć, że to ona za tym stoi, i to od samego początku odkąd do nich przybyła. Po prostu to właśnie robiła, gdy przebywała w

swoim pokoju. Pracowała i w dzień i w nocy, nad swoją książką, a Wrony nawet za nią nie tęskniły w tym czasie, więc nic nie było problemem. Skinęła głową. "Tak. To ja ". "O boże przenajświętszy, cholera jasna! Muszę lecieć, by to powiedzieć Rachel i Sophie ... "Arri chwyciła za ramię Janelle, zanim ta zdążyła ruszyć biegiem. "Nie!" "Dlaczego?" Arri ponownie wbiła wzrok w ziemię. "Chryste, Arri. Naprawdę trzeba popracować nad tą twoją nieśmiałością... jesteś na to za stara." "Staram się." Kiedy ani Janelle ani Katie nie powiedziały nic więcej, spojrzała na nie ponownie. "Proszę, nie mówcie nikomu. " "Ok. W porządku. "Janelle zaczęła przekopywać swoja dżinsową torebkę w poszukiwaniu kluczy i telefonu komórkowego. Gdy znalazła telefon, rzuciła go Katie. "Musimy im powiedzieć, gdzie idziemy." "Co? Czekajcie. Jak to ‘idziemy’? " zapytała zdezorientowana Arri. "Na to twoje podpisywanie. Nie możesz tego odpuścić, a my nie pozwolimy ci jechać tam na własną rękę. " "A i jeszcze jedno", dodała Katie wciskając na telefonie przycisk szybkiego wybierania, "lepiej, żebyśmy dostały komiks z limitowanej kolekcji... i to z własnoręcznym podpisem. " Arri uśmiechnęła się i poszła za Janelle i Katie do samochodu.

Neecy wychyliła się przez okno swojego mieszkania. Rękami chwyciła ramę okienną i prawie cała się przechyliła, po czym postukała niespokojnie palcami w metalową ramę. Gdzie, do cholery była ta taksówka? Jeżeli spóźni się na ten pociąg, to zrobi piekielną awanturę. Wibracja telefonu komórkowego, na jej biodrze, przerwała jej rozmyślania. To prawdopodobnie Yager. Będzie musiała wyjść stąd w ostatniej chwili. Boże to ten brak sexu przez cały tydzień. Muszą tylko sobie wyjaśnić kilka rzeczy, to nie była przecież podróż do Afryki. To tylko Long Island... a ona czuła się jakby miała do pokonania milion mil. Wyciągnęła telefon i skrzywiła się, gdy zobaczyła numer dzwoniącego, ale odebrała.

"Delia?" "Neece ..." głos Delia był daleki, jakieś szumy i szmery, słyszała tylko hałas przez który ledwie się przebijał jej głos. Ale te słyszane urywki pozwoliły jej wychwycić, to co najważniejsze i to uderzyło w nią jak piorun. "Zespół" i "problem". Neecy wyprostowała się, myśli o dzikim weekendzie pełnym sexu, opuściły ją w przeciągu kilku sekund. "Co? Co za problem? "Arri ... kłopoty. Janelle ... " "Gdzie jesteście Dee?" "Village. Sharky w Comics ". Neecy nie miała pojęcia, dlaczego Arri i to w dodatku z Janelle, była w komiksowej księgarni, ale nie obchodziło jej to. Wiedziała, gdzie jest Sharky i to było wszystko, co musiała wiedzieć, gdy tylko usłyszała imię Arri. Zatrzasnęła telefon, wepchnęła go z powrotem do kieszeni, zdjęła kurtkę i sweter, pozostawiając tylko w niezbędniku Wron, czyli topie, dżinsach i butach. Po czym wyszła przez otwarte okno, rozpostarła skrzydła i zbiła się w powietrze.

Janelle i Katie spojrzały na siebie i tak samo szybko odwróciły się. Musiały albo wybuchnęły by bardzo głośnym śmiechem. Janelle nigdy nie widziała czegoś podobnego. Bardzo duża grupa młodych chłopców i mężczyzn przeciskała się przez drzwi do tego wielkiego sklepu. I wszyscy oni przybyli tutaj tylko po to, aby zobaczyć i porozmawiać z Arri. Boleśnie nieśmiałą i boleśnie dziwną Arri. A Arri podpisywała wszystko co położyli przed nią, no za wyjątkiem części ciała. A kiedy to, jeden z nich wyłamał się z kolejki i ruszył w ich stronę, Janelle ruszyła do niego tak szybko, że facet nie wiadomo kiedy, był poza księgarnią. Po tym incydencie, reszta z nich obserwowała ją bardzo uważnie. Nagle stała się ochroniarzem Arrianny Days. Typowe. Każdy zawsze oczekuje, że "duża dziewczyna" jest tylko, po to aby chronić drobną kobietę. Nikt nigdy nie próbował chronić jej. Ale musiała to zrobić dla Arri. Uświadomiła sobie, że lubi tego dzieciaka, dużo bardziej niż myślała. Może i była księżniczka z Long Island ale nadal była też dobrym człowiekiem. I choć Janelle próbowała, to naprawdę nie mogła się powstrzymać, aby nie porównywać ich pierwszych żyć. Mimo tego, że jej rodzina mieszkała w "złej" dzielnicy i walczyła, aby jakoś powiązać koniec z końcem, to jednak wciąż kochali się na swój sposób. I choć przeszłość jej ojca złapała w końcu ich wszystkich i zabiła, to nie dlatego odszedł, zrobił to dopiero na prośbę swojej żony. Janelle wiedziała, że wielu z tych bogatych dzieciaków, nigdy nie miało takiej szansy, by zaznać takiego ciepła rodzinnego jak ona.

Katie skinęła na nią. "Jak długo jeszcze?" A ona, tylko bezradnie na nią spojrzała, wzruszyła ramionami i spojrzała na ogromny tłum szarżujący drzwi i westchnęła. Tak, wyglądało na to, że będą ochroniarzami trochę dłużej.

Neecy brutalnym kopniakiem zniszczyła rzepkę jednego napastnika podczas, gdy swoim szponem, podcięła gardło człowieka za nią. Kiedy wylądowała za sklepem Sharky, nie zauważyła nigdzie ani Arri ani Janelle lub w ogóle jakiejkolwiek z Wron. I zanim zdążyła nawet pomyśleć, dlaczego Delia wysłała ją tutaj bez powodu, zobaczyła ich wychodzących z cienia. Myśliwi. Łowcy. Wielcy, biali faceci którzy zaczęli ją okrążać jak rannego lwa na afrykańskiej równinie. Pułapka. I to naprawdę dobra pułapka. Musieli i to od miesięcy nagrywać ich rozmowy telefoniczne. Musieli mieć też jakieś urządzenie do sklonowania numeru telefonu, by oszukać i obejść jakoś ID numeru dzwoniącego. Mogła się założyć o ostatnie pieniądze, że Janelle i Arri były gdzieś w pobliżu, tak na wypadek gdyby chciała sprawdzić ich szalony ale i genialny plan. A biorąc pod uwagę swoją przeszłość jako dealera narkotyków, powinna była to właśnie zrobić, przewidzieć to i wiedzieć lepiej. Było ich zbyt wielu. Piętnastka, jak dobrze policzyła. Dużo, nawet jak na nią, ale była też wkurzona. Miała plany na ten weekend, od teraz aż do ósmej rano w poniedziałek w jej grafiku było miejsce tylko dla Wilhelma Yagera. A teraz te dupki stanęły między nią a jej fiutem, i ta myśl cholernie ją rozwścieczała. Nawet nie odwracając się, złapała tego który zbliżał się do jej pleców. Nawet gdy nie krzyczał, odgadłaby, że to jej szpony przeszły przez jego gardło, jak nóż przez masło. Zaczęła walczyć, uzbrojona w nóż w jednej ręce, zaś w drugiej miała tylko swoje szpony. Cięła tych ludzi jak papier, rozrywając ich od pachwin po szyję. Jeden z nich miał włócznię, ale odebrała mu ją dość łatwo, po czym go nią przebiła. To było nawet fajne, ale była zbyt wkurzona by naprawdę się tym cieszyć. Teraz, przecięła gardło człowieka z rozbitym na początku kolanem i zostało ich już tylko dwóch. Planowała się ich pozbyć jak najszybciej się da, po czym złapać pierwszy pociąg jaki będzie jechał w stronę Long Island i dostać się do Yagera. Znała go. Wiedziała co pomyśli, że go wystawiła, że zmieniła zdanie. Z tą myślą wzięła się w garść i chwyciła jednego z dwóch pozostałych jeszcze przy życiu, po czym walnęła jego głową w ścianę, a ta odbiła się od niej pozostawiając krwawy bałagan. Kiedy zdała sobie sprawę, że nie może już mu zrobić więcej krzywdy, zwróciła się do ostatniego człowieka. Cofnął się. Widziała strach w jego oczach, ale to nie mogło jej powstrzymać. Nic już nie mogło jej powstrzymać. Rozłożyła swoje skrzydła i już chciała polecieć do niego, gdy jakieś ręce, nie wiadomo skąd mocno chwyciły jej skrzydła i rzuciły nią w poprzek alei.

No tak, był jeszcze jeden, ukryty aż do tej pory. Czekający na właściwy moment, by kopnąć ją w dupę. Żałowała, że nie ma węchu jak Shiftersi, bo wówczas nigdy by na to nie pozwoliła, by on podkradł się tak blisko niej. Neecy uderzyła bardzo mocno w brudny beton. Jęknęła , gdy jej ciało uderzyło w ziemię, zawarczała, po czym wstała, ale z tyłu za jej plecami, coś pociągnęło ją w dół. Walczyła próbując pozbyć się tego dużego ciężaru na swoich plecach, jednocześnie widząc jak w tym czasie zmierza w jej stronę ostrze siekiery. "Nie!" Ale było już za późno. Silne i świecące potężne runy, uderzyły w tę część jej skrzydła, gdzie połączone były one z jej plecami, prawie oddzielając je całkowicie. Ogromy ból tego rozcięcia spowodował, że jej ciało się skręciło, zaś z rozerwanych tętnic zaczęła płynąć krew. Neecy wiedziała, miała tylko minuty życia... jeżeli w ogóle miała jakiś czas. Mężczyzna podniósł siekierę i spojrzała mu w twarz. Chryste, to był jakiś przeciętny skurwiel. Przeciętniacha wyeliminował Neecy Lawrence. Cóż, nigdy nie usłyszy tej pieśni w Wahali. Uśmiechając się mężczyzna podniósł siekierę, zamierzając przedzielić jej kręgosłup na dwie części. I wtedy zaatakowali. Nie wzywała ich tym razem. Nawet nie pomyślała o tym, by je wezwać, zbyt oszołomiona nagłym obrotem wydarzeń. Ale one przybyły, wylądowały na jej napastniku i z zaciętością, której nigdy wcześniej u nich nie widziała zaatakowały go. Zajęło im zaledwie, kilka sekund, by roznieść go na strzępy i ruszyć na tego drugiego, skradającego się do wyjścia z zaułka. Gdy krew zaczęła wypełniać jej usta, ptaki otaczały ją, by eskortować ją do Wahali. A Neecy, zaczęła żałować tylko jednej rzeczy w swoim życiu... że Yager, tak długo dopóki sam nie dotrze do Walhalli, będzie myślał, że ona go wystawiła.

Rozdział 15

"Ona cię wystawiła i olała." Tye chwycił ramiona Yagera, zanim ten mógł zabić tego idiotę. "Ona mnie nie wystawiła," warknął przez zaciśnięte zęby. "Czyli była na peronie?" Yager spojrzał na Mike'a, stojącego na środku jego salonu i zaczął się zastanawiać, co by się stało, gdyby zaczął walczyć z tym bękartem i zatłukł go na śmierć. I tak właściwie to dlaczego, do cholery, ci dwaj w ogóle tutaj byli. Na Long Island? Chociaż znając Mika, to prawdopodobnie założył się z Tyem, że Neecy się nie pokaże i wyglądało na to, że wygrał zakład. "Olała cię, bracie i czas się z tym pogodzić. Trzeba się z tym zmierzyć. " Tye stanął między nimi. "Odwal się, Mike." "Neecy taka nie jest." Mike przewrócił oczami. "Daj spokój, koleś!" Tye westchnął. "Ona jest Wroną, może musiała pracować. " "Nie pomagasz! Pozwalasz mu żyć złudzeniami! " Yager prawie zacisnął rękę na gardle tego dzieciaka, gdy Tye znowu go odepchnął. "Czekaj. Poczekaj! "Tye krzyknął, patrząc gdzieś nad nimi "Co to za hałas?" Yager wykonał morderczą pracę, próbując opanować swój oddech i pragnienie by wykopać gówno, zwane Molińskim z tej dzielnicy, ale... też usłyszał ten hałas. "To brzmi jak ... skrzydła." Yager odepchnął Tye, i podbiegł do francuskich drzwi prowadzących na podwórko. Ale gdy już chciał je pchnąć, Mike złapał go za ramię. "Zapomnij o tym, Yager. Pewnie te cholerne ptaki zostały wysłane, aby naigrywać się z ciebie." Ale tylko go odepchnął i popatrzył. Na jego podwórku było coś co wyglądało jak czarne tornado, skrzydlate i wirujące w poświacie księżyca. "Cholera", Tye ledwo oddychał. Kolumna ptaków podniosła się i opuściła Neecy. "Jezu!" Yager otrząsnął się pierwszy i ruszył do niej. "Neecy?"

Tye przytrzymał palce przy jej gardle. "Jest puls, ale słaby. " Yager odgarnął jej włosy z twarzy. "Zadzwoń do Morgan. Jest pod trójką na szybkim wybieraniu." Tye pobiegł do domu, zaś Mike opadł na tyłek, tuż przy nich. "Boże, Yager. Jej skrzydło. To wygląda tak jakby ktoś po prostu je odrąbał." Ale Yager teraz nie chciał nawet o tym słyszeć. Nie obchodziło go jej skrzydło. Wszystko czego tylko chciał to utrzymać ją przy życiu. "Neecy? Czy słyszysz mnie, dziecinko? " Wymamrotała coś, czego nie mógł w żaden sposób zrozumieć ale jej palce lekko się przesunęły, a to dało mu nadzieję. Ona wciąż walczyła, jak tylko mogła. I to mu na razie wystarczyło. "Wnieśmy ją do środka." Spojrzał na Mike'a. "Następnie musisz wezwać Wrony."

Didi oderwała wzrok od telewizora gdy Arri, Janelle i Katie weszły do salonu. To była taka spokojna noc. Żadnej pracy od ich bogini, więc wszyscy postanowili oglądać filmy. No i jak zwykle skończyły oglądając "Obcego" ... znowu. Po prostu nie mogły się nacieszyć Vasquezem. Każda laska, którą on klepnął w tyłek stawała się od razu honorową Wroną. "Gdzie wy suki byłyście?" zażądała Didi. Katie rzuciła się na jeden z foteli. "Oooh, to było takie miłe powitanie." "Ja tylko próbuję oddać ducha New Jersey". Janelle usiadła na brzegu kanapy. "Katie, powiedziała Deli, że jedziemy do księgarni z komiksami." "No cóż, nikt nic mi nigdy nie mówi, jak zwykle, normalka". "Masz to dla mnie?" zapytała Rachel. Jej ramie, chociaż wciąż obandażowane, już prawie wróciło do normy. Janelle rzuciła jej papierową torbę. Ta chwyciła ją oburącz i wyciągnęła jakiś komiks. "Tak!" wiwatowała Rachel. Po czym pomachała komiksem na Sherri. "Mam Walecznego Wikinga", zaśpiewała jej. A potem pokazała jej język. W odpowiedzi, Sherri dała jej swój wyprostowany środkowy palec. Didi była lekko zdumiona, że większość kobiet w Gromadzie Trójpaństwa, to w rzeczywistości były dziesięciolatki. Tak, miały mentalność dziesięciolatek i ich sposób działania.

Chichocząc, Rachel spojrzała na komiks. "O, mój Boże!" wykrzyknęła nagle. Po czym spojrzała na Janelle. "Jak, kurwa, udało ci się zdobyć podpis?" Didi ledwo się uchyliła, gdy Sherri przeskoczyła przez nią, aby dostać się do jakiegoś głupiego podpisu. Janelle wzruszyła ramionami. "Tam leżało kilka takich." Didi zaobserwowała, jak Arri zaczęła się kręcić, czerwona jak burak. Zastanawiała się, co do cholery jest z nią znowu nie tak, kiedy nagle zadzwonił telefon. Delia, która niedawno zaangażowała się w związek ze strażakiem, rzuciła wszystko co trzymała w dłoniach i ruszyła, by jak najszybciej dostać się do telefonu, po czym potknęła się i jak długa wyłożyła na podłogę. Wrony popatrzyły na nią przez chwilę a potem wróciły do obecnej rozmowy. "Dlaczego nasza słodka Arri wygląda tak, jakby coś się stało?" zapytała Didi. Arri zamrugała zdziwiona. "Ja? Co? Nie! " Janelle przewróciła oczami. "Świetnie, Arri. Bardzo gładko. " Didi usadowiła się na kanapie, gotowa torturować tego malutkiego słodziaka, kiedy Delia wstała i przyłożyła słuchawkę do ucha. Jedno spojrzenie na jej twarz wystarczyło by olbrzymia śruba strachu wbiła się w kręgosłup Didi. "Co jest Dee?" "To Tye." Didi zmarszczyła brwi. Delia spojrzała na nią tak jakby miała zacząć płakać, a przecież ona nigdy nie płakała. Nawet wtedy kiedy jej ręka utknęła w toalecie na bardzo długi czas. "Czego on chce?" Przełknęła ślinę. "To Neece, Didi".

Mike patrzył, jak Morgan kończyła mocować skrzydła Neecy. Miała czarną nitkę i otoczyła łóżko potężnymi runami, przy pomocy trzech innych Walkirii ze starszyzny. Wszystkie cztery dotarły do domu Yagera w rekordowym tempie i to było dobre, bo gdyby nie to, że było tak zimno, to prawdopodobnie Neecy nie wytrzymałaby tak długo. Gdy Morgan nadal pracowała nad skrzydłem Neecy, pozostałe trzy Walkirie intonowały pieśń w starym języku. Mike Cały czas obserwował Yagera, jego kamienną twarz, całkowicie pozbawioną jakiegokolwiek wyrazu. Mike nigdy nie widział go w takim stanie. Nawet w walce. I modlił się, by nigdy już nie widzieć go takiego ponownie.

Morgan odcięła czarną nić, używaną do mocowania skrzydła Neecy i zawiązała węzeł. "Dobrze, chłopcy," zawarczała na nich. "Teraz będzie trudniej. Muszę złożyć jej skrzydła z powrotem. To zajmie trochę czasu, by się uzdrowiły, więc najlepiej by były wewnątrz jej ciała. "Spojrzała na Yagera. "Ona jest Wroną, będzie walczyć jak wszyscy diabli, kiedy tylko poczuje ból, więc będę cię potrzebowała, byś ją przytrzymał nieruchomo." Mike podszedł do niej. "Ja to zrobię." "Nie" Yager pokręcił głową. "Zrobię to sam." "Będę potrzebowała was obu, by to się udało." Yager pochylił się nad łóżkiem i chwycił Neecy za ramiona. Spojrzał na Morgan i skinął głową. "Zaczynaj". Starsza kobieta zawisła okrakiem nad ciałem Neecy. "Trzymaj nogi, Mike". Pragnąc być wszędzie, byle nie tutaj, Mike chwycił nogi Neecy w kostkach, wręcz wpychając je w twardy materac. "Okay". Morgan wzięła głęboki oddech. "Zaczynamy." Podniosła skrzydło i pochyliła się, po czym przycisnęła skrzydło do ciała Neecy. Jak tylko to zrobiła, Neecy aż podniosła się na łóżku i krzyknęła rozpaczliwie próbując wydostać się z uścisku Yagera. Mike odwrócił się i spojrzał w skupioną twarz Yagera. Była pełna bólu. Nie fizycznego ale psychicznego, uszkodzona wręcz tym bólem. "Trzymaj ją mocno! Już prawie skończyłam. " Nagle, chyba musiało ją zaboleć jeszcze mocniej, bo zaczęła walczyć jeszcze ostrzej. Morgan naprawdę nie żartowała mówiąc, że Wrona będzie walczyła i to nawet jak była na wpół martwa i ledwo przytomna. Mike nie wiedział też, jak długo Yager da radę to wytrzymać, wiedząc jaki ból sprawia Neecy. "Jeszcze chwileczka..." Na koniec starożytny tyłek Morgan prawie spadł z łóżka, ale gdy krzyknęła: "Mamy to!", Mike odetchnął z wielką ulgą. Teraz, gdy Morgan skupiła się na scalaniu rany i skóry Neecy, przy złożonym skrzydle, ta przestała walczyć. Tak w rzeczywistości to całkowicie zamarła i leżała bez ruchu. Morgan odsunęła swoje szarobrązowe włosy z twarzy. "Dobrze. Muszę teraz tylko zeszyć jeszcze rany w pobliżu jej skrzydła i obandażować ją." Zsunęła się z Neecy i wskazała na swoje siostry Walkirie, by te również się odsunęły.

„Coś więcej, będę mogła powiedzieć dopiero jak się obudzi." Yager puścił ramiona Neecy i wstał. "To znaczy, jeśli się obudzi". Morgan westchnęła i spojrzała przez chwilkę na Mika, po czym wróciła spojrzeniem do Yagera. "Nie bądź ckliwy, Will. Ta walka, należy do tej Wrony i musisz się z tym pogodzić... ona obudzi się. Ja po prostu nie wiem kiedy. No i te jej skrzydła ... no cóż… musimy po prostu zaczekać i zobaczyć. Wiem, jak bardzo wy jesteście uzależnieni od tych swoich skrzydeł, więc miejmy nadzieję, że wszystko będzie dobrze." Przekręciła swoim karkiem, a on aż strzelił w proteście. "Jak skończę bandażowanie jej, będę musiała zrobić sobie przerwę ..." "Zostanę przy niej." Yager chwycił krzesło i przysunął je do łóżka. "Zostanę z nią, aż się obudzi ". "To może zająć długie godziny." Usiadł. "Nie obchodzi mnie to." "Czy ..." "Zapomnij, Morgan." Mike pokręcił głową. "Mówisz w próżnię, on nie posłucha twoich argumentów." Morgan wzruszyła ramionami. "Jak chcesz". I skierowała się do łazienki. Mike potarł kciukiem metalowa ramę łóżka. "Yager, ja..." "Zapomnij o tym, Mike". "Słuchaj, przykro mi. O to co powiedziałem wcześniej. " Yager pochylił się. Łokcie oparł na kolanach, zaś palce splótł ze sobą, a jego oczy spoczęły na nieprzytomnej kobiecie w jego łóżku. "Nie przejmuj się tym Mike. Wrony wkrótce tutaj dotrą. Lepiej idź pomóż Tyeowi. Nie chcę ich wszystkich tutaj w tym samym momencie." "Masz to." Mike posłał mu kolejne spojrzenie, ale jego przyjaciel już się odwrócił się, więc zostawił go samego, wpatrującego się w jej twarz.

Yager pomógł Morgan oczyścić Neecy z krwi i przytrzymał ją, gdy Morgan zakładała bandaże i zszywała głębokie cięcia na jej plecach. Pomógł też przywiązać jej lewą rękę do piersi, aby wspomóc gojenie jej skrzydła. Po czym położył ją na łóżku i przykrył, zaś Morgan poszła umyć ręce z krwi. Odgarnął czarne włosy z jej twarzy i po prostu patrzył na kobietę, która zajmowała całe jego serce. Nie pozwoli jej umrzeć. Czekał na nią już zbyt długo. Ona była jego. Była jego żona, jego przyjacielem, partnerem i jego przyszłością.

Pochylił się nad nią i pocałował ją w ucho. "Teraz odpoczywaj, kochanie", wyszeptał. "A następnie ruszaj tyłkiem, bo mieliśmy plany i czas je urzeczywistnić. Wiesz, myślę o jakimś ciepłym miejscu na miesiąc miodowy, żebyś mogła być w bikini... może Karaiby". Uśmiechnął się i pocałował ją w policzek. Z Neecy Lawrence wszystko będzie w porządku, nic jej nie będzie, nie może być, w ogóle nie przyjemnie niczego innego do wiadomości.

Didi wylądowała w tym samym czasie, co inne Wrony. Nawet nie spojrzała na okazały dom Yagera i wielki ogród, gdy szła w stronę domu. Tye pchnął francuskie drzwi i wpuścił Didi, wraz z innymi Wronami, do środka. "Gdzie ona jest?" "Na górze. Drugie piętro. Trzecie drzwi po prawej. Wystarczy tylko przejść przez salon i schodami w korytarzu do góry. " Gdy szli w stronę korytarza, Mike Moliński zatrzymał ich, a Didi przez chwilę zastanawiała się, czy będzie musiała pobić tego dzieciaka "Morgan dopiero z nią skończyła. Nadal jest nieprzytomna. A Yager nie chce, żeby takie mnóstwo ludzi przebywało u niej w tym samym momencie.” Didi rozzłościła się, ale słysząc furkot skrzydeł za nią zrozumiała, że Yager ma rację. "Ok. Ja idę. I ty też". Złapała za rękę Arri i pociągnęła ją w stronę schodów. "Ty idziesz ze mną." Maszerując już po schodach kazała reszcie Wron, "Rozgrzejcie się, zaraz wracam." Gdy zbliżały się do wskazanego przez Tye pokoju, Didi uświadomiła dokładnie Arri, dlaczego akurat ją zabrała ze sobie. "Powiedz mi, jak bardzo jest z nią źle. Chcę wiedzieć. Rozumiesz? " "Tak." Nie obchodziło jej to, czy straszyła tą dziewczynę. Nic jej nie obchodziło, nic poza Neecy. Didi podeszła do drzwi i zatrzymała się. Yager siedział przy łóżku Neecy z łokciami opartymi na kolanach i palcami splecionymi razem, głowę miał opuszczoną. Arii stanęła za nią, wydała ciche westchnienie, po czym wycofała się z pokoju. Marszcząc brwi, Didi popatrzyła za nią, dziewczyna oparła się o ścianę i zsunęła po niej z zamkniętymi oczami. "Och, mój Boże ... jest tak źle?" spytała szeptem. "Czy ona umiera?" Arri pokręciła głową. "Nie wiem ... Didi, jest tam tak wiele bólu ... nie mogę zobaczyć nic więcej." "Neecy?"

Arii spojrzała na Didi, miała zaczerwienione oczy, jakby zaraz miała zacząć płakać. "Yagera." Wreszcie Didi zobaczyła zdolność Arri w prawdziwym świetle, nie jako zgrabny trik na zabawy salonowe z Wronami z Bamy. To było prawdziwe, ta dziewczyna mogła naprawdę zobaczyć nie tylko to co było w środku innych ludzi, ona też wyraźnie to czuła. Myśli o przejściu na emeryturę znów zaatakowały Didi. Teraz wyraźnie widziała, dlaczego musi to zrobić. Widziała też coś jeszcze, stała się jednym z tych przywódców których sama zawsze nienawidziła, zimnym, nieosiągalnym, a przede wszystkim złym. Ale to jeszcze nie był czas, aby odejść, zrobi to, gdy z Neecy będzie lepiej. Dopiero wówczas, gdy jej zastępca będzie znowu gotowy do ochrony jej "dziewcząt", walczącej z jej żądzą do Yagera i w ogóle kontrolującą te wszystkie szalone Wrony, by były gotowe na każde skinienie ich bogini. Dopóki nie będzie miała Neecy z powrotem, nic nie będzie w porządku. Przykucnęła obok Arri. "Zostań tu, kochanie. Sama sprawdzę co z nią. " Arri prostu skinęła jej głową. Ręce miała owinięte wokół swoich kolan, zaś całe jej ciało drżało. Biorąc głęboki oddech, Didi wstała i wróciła do pokoju Yagera. Podeszła z drugiej strony do łóżka i spojrzała na przyjaciółkę. Neecy leżała na brzuchu, miała jedną ręką podciągniętą pod siebie i mocno obandażowaną, by była blisko jej ciała. Jej nagie plecy pokryte były bandażami, zaś głowę miała obróconą na bok. Nie spała, w ogóle się nie poruszała. Didi nie była nawet pewna, czy ona oddycha. Pochyliła się nad nią i pocałowała ją w czubek głowy. "Twój tyłek ma wyzdrowieć i to szybko Neecy Lawrence, "szepnęła. "Albo będziesz musiała drogo za to zapłacić. Obiecuję ci to. " Spoglądając na Yagera, Didi wyprostowała się. "Yager, chciałbym aby została tutaj, z tobą, dopóki wszystko nie będzie w porządku. Wiem, że tutaj będzie bezpieczna. " Yager w końcu na nią spojrzał. Nie trzeba było czytać aury, aby zobaczyć, że ten człowiek cierpi. "Absolutnie. Ona może zostać tutaj tak długo, jak będzie trzeba. " Wiedziała, że miał na myśli to, że Neecy Lawrence mogła tutaj zostać na zawsze.

Yager nie zdawał sobie sprawy, że od czasu, gdy Didi wyszła z pokoju minęły już co najmniej dwie godziny. Do pokoju weszła Morgan, aby sprawdzić stan Neecy. Po kilku minutach, podeszła do krzesła na którym siedział i jej ręce pogłaskały go po włosach. "Will, kochanie, ty też musisz się wyspać." "Naprawdę nie jestem zmęczony." Nie opuści Neecy. Nigdy jej nie zostawi. „Dobrze, ale jak poczujesz, że jednak jesteś, to połóż się obok niej. " Po czym pocałowała go w czubek głowy. "Niech wie, że tutaj jesteś. " A potem wyszła, cicho zamykając za sobą drzwi. Yager znowu stracił rachubę czasu. Siedział tak w słabo oświetlonym pokoju, wpatrując się w ciało Neecy i jej piękną twarz. Ostatecznie jednak, jego ciało wiedziało lepiej od niego. I poczuł się zmęczony. Wziął więc rady Morgan do serca. Wyciągnął się na łóżku tuż obok niej, na boku z twarzą zwróconą w jej stronę. Zaczął głaskać jej twarz i robił to tak długo, aż zmorzył go sen.

Rozdział 16

Nawet z zamkniętymi oczami, czuła, że światło ją zabija. Chryste, dlaczego ktoś tak świecił jej jakimś pierzonym światłem prosto po oczach? Neecy zmusiła się by otworzyć oczy i uświadomiła sobie, że nikt nie świecił jej po oczach. To było wczesne popołudniowe słońce, które tak ją irytowało. Następnie zdała sobie sprawę, że była w łóżku z Willem Yagerem. I nie tylko to, miała wrażenie, że ten popapraniec znowu ją związał i nie mogła w ogóle ruszać lewą ręką. Jezu, i ten piekący ból... skąd to się wzięło? Skupiła się na studiowaniu twarzy Yagera. Miał mocno zmarszczone brwi i to nawet we śnie, ale nadal wyglądała tak sexy jak nigdy dotąd. Wyciągnęła swoją wolną, prawą ręką i zaczęła powoli sunąć palcem od zmarszczonych brwi w dół, aż do nosa. Uśmiechnęła się. On naprawdę jest śliczniutki. I wtedy jego oczy powoli się otworzyły. Patrzyli na siebie przez kilka długich chwil, a następnie Yager uśmiechnął się. Dużym, szerokim i pełnym ulgi uśmiechem, który całkowicie zamieniał jej wnętrzności w papkę. Chryste, zmieniała się w słodką głupiutką idiotkę w obecności tego faceta. "Hej, kochanie." Jego głos był niski, szorstki i lekko jeszcze senny. Nawet z bólem jaki czuła w plecach, jej sutki stwardniały i ładnie powiedziały mu ‘hello’. "Hej". "Jak długo już nie śpisz?" "Chwilkę". "Jak się czujesz?" "Plecy mnie bolą." "Tak… tak będzie przez jakiś czas." "Dlaczego? I spadłam skądś znowu, czy coś takiego, prawda? " Do jego uśmiechu wróciło ciepło. "Nie, kochanie. Nie spadłaś, nie pamiętasz? " "Pamiętam, co?" Jego palce pogłaskały jej policzek i zsunęły się na szyję. "Walczyłaś." "Walczyłam?" Nie pamięta walki. Pamiętała, że czekała na taksówkę. Taksówka miała zabrać ją na peron, na peronie miał być pociąg, a pociąg miał ją zabrać do Yagera. "Jestem w twoim domu?" "To długa historia, kochanie. Nie martw się o to teraz. Masz tylko wypoczywać. "

Jezu, naprawdę nienawidziła, kiedy dostawała wymijające odpowiedzi, ale teraz nie była w nastroju do walki o to. Na razie i tylko w tym momencie. "Muszę siusiu". "Ok". Szybki jak kot, Yager wyskoczył z łóżka i podszedł do niego od jej strony. "Zaniosę cię, kochanie. " "Mogę to zrobić sama." "Nie zaczynaj się ze mną kłócić, Neecy Lawrence". Zanim mogła jeszcze zacząć na dobre awanturę, Yager odsunął przykrywające ją prześcieradło, objął jej nagie ciało i powoli obrócił i uniósł ją w ramionach. Aż zassała, i to trzykrotnie powietrze między zębami, czując tak olbrzymi ból w plecach. Yager natychmiast stanął . "Wszystko w porządku?" Zaciskając zęby z bólu odpowiedziała: "Jest ok. Naprawdę." Nie bardzo było, ale musiała siusiu i żaden ból nie mógł jej w tym przeszkodzić. Oczywiście, że on w to nie uwierzył, ale był na tyle miły, aby na razie na nią nie naciskać. I tak z nią schowaną w jego wielkich ramionach, Yager łatwo przeniósł ją do ogromnej łazienki, po czym ostrożnie posadził ją na toalecie. Cofnął się i spojrzał na nią. "No... już". Jej szczęka opadła w szoku, ale szybko odzyskała rezon. "Straciłeś rozum? Mam to robić przy tobie?" "Daj spokój, Neecy. Nie jesteś za stara na takie bzdury? " I właśnie jest samokontrola pękła. Wrzasnęła: "Won!" Chichocząc, odpowiedział: "Ok. Ok. Idę ". Podszedł do drzwi. "I wiesz, możesz zrobić tutaj to co musisz, nie tylko sikać." "Yager!" Zaśmiał się trochę głośniej i wyszedł, zamykając za sobą drzwi.

Arri postukała lekko w ramię Didi, a ta otworzyła swoje brązowe, zaspane oczy i spojrzała na nią. "Ja ... Przyniosłam ci kawę." Ciężki wyraz twarzy zniknął. "Dziękuję, kochanie."

Arii jakoś awansowała z "dziewczyno" na "kochanie" w bardzo krótkim czasie. Co prawda nie rozmawiały ze sobą zbyt wiele, ale mogła odczytać wyraźną zmianę w jej zachowaniu w stosunku do niej. Widziała to w jej barwach. Didi wzięła kawę z rąk Arri i rozejrzała się po salonie Yagera. Gromada całkowicie przejęła dom tego biedaka. Całkowicie i zupełnie. Dodać należy też, że przybyła tutaj również większość z Kruków z New Jersey i teraz ten pokój był wypełniony czekającymi, skrzydlatymi ludźmi. Wszyscy rozmawiali bardzo cicho i każdy hałas powodował wręcz zamieszanie. Jedynymi, których brakowało to były nastolatki lub starsi z rodzinami pod swoją opieką. Część ze starszyzny zabrała grupę nastolatków w odwiedziny do Wron z Philly, do czasu aż tutaj będzie bezpiecznie. Reszta z nich, zaś zatrzymała się tutaj na resztę nocy, grali w karty, oglądali telewizję do późnej nocy, lub po prostu patrzyli przed siebie. Dużo patrzyli. O świcie wszyscy padli, za wyjątkiem tych, którzy byli na czuwaniu. Widocznie właśnie po to przybyły Kruki, no i do ochrony Neecy. Wszyscy czuli się za nią odpowiedzialni. Tye wszedł do salonu z podwórka, gdy zadzwonił jego telefon, używany w tej chwili do porozumiewania się, takie walkie-talkie. "Ok. Ok. Dobra. " Didi popiła łyk kawy, po czym spojrzała na Tye. "Co jest?" Uśmiechnął się. "Obudziła się. I już zdążyła go opieprzyć dwa razu." Jak jedna, wszystkie Wrony skoczyły na nogi. Śmiały się, wiwatowały i przytulały do siebie. Arri aż zamknęła oczy, przed tym nagłym wybuchem światła, które prawie ją oślepiło. Ale i jej własne poczucie ulgi było tak silne, że aż nie mogła oddychać. Nie chciała nawet myśleć o życiu wśród Gromady, bez swojej przyjaciółki. Neecy stała się jej rodziną i nie była gotowa aby to stracić. Nigdy nie będzie gotowa aby to stracić.

Yager opierał się o drzwi i to od zewnątrz, niestety. Gdy tylko Morgan przyszła, aby sprawdzić stan Neecy, ona wyrzuciła go z pokoju i teraz nic nie słyszał. Nie podobał mi się ten pomysł, że jest tak daleko od niej, a przynajmniej dopóki nie dowie się, że Neecy może zadbać sama o siebie. A ona wciąż wyglądała na chorą. Jego kobieta wyglądała na małą i słabą... no dobrze, na tak małą i słabą, jak tylko kobieta o jej wzroście i posturze mogła wyglądać. Nawet posiniaczona, poobijana, zakrwawiona i zrzędliwa Neecy Lawrence wciąż była najpiękniejszą kobietą jaką widział. I naprawdę czuł się jak ostatnie gówno, bo chciał ją tylko dla siebie. Chciał jej na stałe w swoich ramionach i czuć ją, pod sobą, jęczącą jego imię, gdy dochodziła. Był to jeden z niewielu sposobów aby pokazać Neecy jak bardzo mu na niej zależało.

Ale to miało się już wkrótce zmienić. Będzie się nią opiekował, a ona może sobie robić co tylko chce, ale on nie będzie więcej słuchał, żadnego jej gównianego tłumaczenia na temat ich związku. "Auuuu!" Yager usłyszał ochrypły okrzyk bólu. Oj nie, nie pozwoli Morgan na wyłączenie go z tego, ani chwili dłużej. Otworzył z rozmachem drzwi swojej sypialni, a obie kobiety spojrzały na niego. Morgan trzymała dłoń Neecy i wydawało się, że sprawdza puls. Yager ciężko pracował nad sobą, aby nie myśleć zbyt intensywnie o tym, że Neecy wyglądała cholernie uroczo w jego koszulce bez rękawów, której używał do gry w kosza. Jeszcze lepiej to wyglądała tylko nago. "Co się stało?" Neecy przewróciła oczami. "Och, to tylko stara rana." "Słyszałem jak płakałaś z bólu." "Musiałam wybić palec podczas walki, to wszystko. A Morgan teraz tylko to sprawdzała, aby zobaczyć jak jest źle. " Wizja Neecy walczącej samotnie z jakąś nieznaną wrogą siłą, ścinała krew w jego żyłach, jak tylko o tym pomyślał. Chociaż mając na uwadze to, jak się cały czas zachowywał, to nie było już niczym niezwykłym. "Teraz możesz już wyjść." "Zapomnij, Lawrence, nigdzie się nie wybieram. " "Willu Yagerze" Morgan poklepała uspokajająco rękę Neecy." Wiem, że wychowałam cię lepiej!" "Nie, nie wyjdę." Uśmiechając się złośliwie, Morgan odwróciła się do Neecy. "Można zapomnieć, kochanie. Wiem, co znaczy taki wygląd jego szarych oczu." "Tak. Ja też, " mruknęła Neecy łagodnie, po czym oparła się z powrotem na zagłówku łóżka. Morgan podniosła prześcieradło leżące koło łóżka. "Twój palec nie jest złamany, tylko lekko zwichnięty, ale myślę, że może nawet nie to. Po prostu odpoczywaj i spróbuj nie machać nim za bardzo. No i oczywiście przyłóż lód, jak zacznie naprawdę boleć." Podciągnęła na nią prześcieradło. "Wiem, że nie powinnam cię zmuszać, prawda? Jako Wrona, uzdrawiasz się szybciej niż ktokolwiek inny na tej planecie, ale nadal chciałabym, abyś była siedziała cicho i spokojnie przez następne kilka dni. " "Tak, ale ..."

"Nie ma żadnego ’ale’ Neecy Lawrence! Nie będę tego w ogóle słuchać. Didi i reszta Wron, może się zająć wszystkimi pilnymi sprawami. Nie musisz walczyć w każdej bitwie. " "Więc co? Mam tak po prostu tutaj siedzieć? Nic nie robić? " "Wow. Zrozumiałaś mnie ". Morgan ruszyła w stronę drzwi. "Ale jestem pewna, że ten człowiek po mojej prawej, o tutaj", poklepała po ramieniu Yagera, gdy przechodziła obok niego", będzie bardziej niż szczęśliwi, dostarczając ci zajęcia. Prawda, Will? " Po czym Morgan wyszła, trzaskając drzwiami za sobą. Gdy Yager spojrzał na Neecy, znalazł ją patrzącą na niego ze zmrużonymi oczami. "No przecież nie kazałem jej tego powiedzieć, więc nie patrz tak na mnie." "Czy jest jeszcze ktoś, kto nie wie że się pieprzymy?" "Czy to jest to, co według ciebie robimy Lawrence? Po prostu, pieprzymy się? " Próbowała złożyć ręce na piersiach, ale szybko przypomniała sobie, że ma lewą rękę mocno przywiązaną do swojego ciała z palcami blisko szyi i tylko warknęła z frustracją. "To doprowadza mnie do szaleństwa!" Nigdy wcześnie nie widział by Neecy, tak otwarcie szalała i musiał przyznać, że trochę mu się to podobało. "Zostaw tę rękę w spokoju". Podszedł do łóżka. "To jest po to, aby twoje skrzydło szybciej się wyleczyło." Neecy odwróciła od niego wzrok tak szybko, że prawie przegapiłby to uczucie w jej oczach. Panika? "Co się stało, dziecino?" "Przestań mnie tak nazywać!" Chrząkając z irytacją, Yager usadowił się na łóżku, tuż obok niej. " "No cóż widzę, że musimy wyjaśnić sobie parę rzeczy, dobrze? Będę się tak do ciebie zwracał dziecino, bo to lubię i ty też to lubisz, więc przestań to wszystko utrudniać. " Obróciła głową, aby spojrzeć na niego. "A skąd, kurwa wiesz co mi się podoba?" "Bo kiedy jestem w tobie i nazywam ciebie kochaniem albo dzieciną, twoja cipka zamienia się w rzekę. Stąd to wiem. " Neecy patrzyła na niego przez kilka sekund, po czym potrząsnęła głową. "Jezu, Yager. Ktoś walną mnie siekierą i prawie nią 6porąbał. Wyglądam jak kupa gówna. Jestem cała pokryta paskudnymi siniakami, krwiakami, zadrapaniami, a z niektórych ran wciąż sączy się krew. A ty nadal ... "

"Pragnę cię? Tak, kochanie. Nadal ciebie chcę. Dlatego też chcę, żebyś się lepiej poczuła." Podniósł dłoń do jej opuchniętego podbródek, zmuszając ją by nie odwróciła głowy i nadal na niego patrzyła. "Jesteś całym moim światem, pani doktor Lawrence. A ja prawie cię straciłem. " "Yager ..." Przytrzymał jej podbródek jeszcze mocniej, gdy próbowała się odwrócić. "Nie pozwolę ci tego unikać, Neecy. Unikać nas. Już i tak, bardzo długo, tobie na to pozwalałem, ale nigdy więcej. Życie jest zbyt krótkie, dziecino, więc koniec z tym gównem. " Otworzyła usta, by prawdopodobnie zacząć na niego krzyczeć i powiedzieć mu, żeby się od niej odpieprzył. Ale zanim miała szansę zacząć, pocałował ją. Chciał to zrobić odkąd tylko się obudziła, ale wiedział, że na więcej będą musieli jeszcze trochę poczekać, ale widział, że ona potrzebuje trochę przypomnienia, czym dla siebie byli. Co znaczyli dla siebie od zawsze... że oboje wariowali na swoim punkcie. Jego język panoszący się w jej ustach zaskoczył ją tak, że aż jęknęła, ale od razu przechyliła głowę na bok tak, by ich usta pasowały do siebie lepiej. Jej wolna ręka, która leżała na jego piersi, zaczęła gładzić jego mięsnie przez koszulkę. Ich pocałunek przeszedł ze słodkiego i ciepłego w gorący i mokry w ciągu jednej sekundy, a jego wewnętrzny głos krzyczał, by się zatrzymał. Ona jeszcze nie była zdrowa, wciąż się leczyła. Nie była gotowa na to, by rzucić ją na łóżko i pieprzyć, tak długo aż zgodzi się go poślubić. Jego całe ciało, jednak nie słuchało go, a już na pewno nie posłuchałoby jej protestów.

Tye i Didi weszli do pokoju Yagera... ale zatrzymali się. A potem Didi krzyknęła "Świetnie Panie Yager! I to tyle, jeżeli chodzi o czekanie, aż ona przemyśli tą swoją idiotyczną listę problemów. Lepiej przeleć ją jak dziwkę! " Jak to się stało, że ona dopuściła do tego, aby ten facet mógł z nią robić to co tylko chciał? Jak to możliwe, że niby zwyczajny pocałunek mógł sprawić, że cała była mokra i spragniona? Przecież to było haniebne. Szarpnęła się, starając się uwolnić, ale momentalnie wywołało to szok bólu, który prześlizgnął się wzdłuż jej kręgosłupa. Ale nie zamierzała tego okazywać, bo wówczas i Yager i Didi nie dali by jej spokoju. "Cóż, wydaje się być z tobą już wszystko dobrze, Neecy". Neecy spojrzała na Tye i nie troszcząc się by ukryć sarkazm, powiedziała: "Znacznie lepiej, dzięki za troskę Tye." Gdy odpowiedział jej, jego niski chichot, miała ochotę przyłożyć mu w twarz. Chryste, co się z nią dzieje? Przecież ona lubiła Tye... zazwyczaj. "Czego chcecie?"

"Jesteś najgorszym pacjentem pod słońcem." Didi usiadła na jej łóżku. "Zamierzasz cały czas taka być?" "Tak. Jeszcze jakieś pytania? " "Oj, dziecko. Masz przechlapane, Yager. Na pewno nie chcesz, żebym zabrała jej rozpuszczony i zepsuty tłusty tyłek ... " "Uważaj". "... Z powrotem do nas?" Nagły strach, że może faktycznie wyślą ją do Jersey, napełnił jej system nerwowy i od razu znienawidziła siebie za to. Przecież ona nie mogła tutaj zostać, żeby ten człowiek się nią zajmował. To była zwykła rzecz, że Gromada by się nią opiekowała, zawsze robiły takie rzeczy dla siebie. Ona też była pielęgniarką, zajmowała się prostymi przypadkami jak przeziębienia latem, aż do bardziej złożonych, jak otwarte rany po walkach na noże, ale teraz.. nie chciała wracać. No i nie mogła się też zatrzymać tutaj i wykorzystywać jego gościnności tak długo ... "Nie ma mowy, Didi. Ona zostaje tutaj. " Głowa Neecy aż obróciła się wokół, jak to usłyszała. Głos Yagera brzmiał na tak nieugięty, jak gdyby był gotów walczyć o to z Didi. Oj, Didi nie miała ostatnio dobrego okresu, już kila osób z nią walczyło w ciągu ostatnich kilku dni. "Dobra. Dobra. Uspokój się. Chciałam tylko zostawić tobie jakąś furtkę do ucieczki. Wiem, jaka ona potrafi być trudna i złośliwa." "Podoba mi się ta jej trudność i złośliwość". "Wiecie, że tutaj jestem? " warknęła. Oboje spojrzeli na nią, a potem powrócili spojrzeniami do siebie. "Yager, jak chcesz, aby ta wredna krowa była twoim gościem, to proszę bardzo" żartowała Didi. Gdyby była troszkę bliżej, to Neecy owinęła by zdrową rękę, wokół jej gardła i mocno zacisnęła. Nie obchodziło jej to, że ich przywódca żartował. Nazywając ją "krową" i opowiadanie o jej tłustym tyłku Yagerowi, jednak nie było ani fajne ani miłe, ani właściwe! "Ok. Zatrzymam ją... To znaczy, nie potrzebujesz jej teraz, czy coś takiego, prawda?" "Nie, zatrzymaj ją. " Tak, teraz była pewna otaczały ją piranie. Gryzące piranie. "Mam nadzieję, że to nie będzie ci przeszkadzało, Yager, ale Gromada rozgości się u ciebie w domu i trochę tu pobędzie, no przynajmniej do czasu, aż Neecy dojdzie trochę do siebie. Później też planujemy trzymać się blisko. Mam nadzieję, że to też nie będzie ci przeszkadzało?” "Oczywiście. Zawsze jesteście tutaj mile widziane. "

"Chodź, Tye. Zostawmy ich dwoje samych. " "Jesteś pewien, że tak chcesz? To znaczy... wiesz, ona musi odzyskać siły, nie może robić nic ciężkiego dopóki nie wyzdrowieje do końca, pamiętaj o tym." Neecy poczuła prawdziwe zakłopotanie, gdy Tye i Didi wyszli. "Nienawidzę ich". "On ma rację. Muszę zostawić cię w spokoju, aż poczujesz się lepiej. " Nie podobało jej się to co powiedział, nawet mimo tego że miał rację. "Dobra niech będzie". Ziewnęła i przetarła oczy. Yager schylił się i podciągnął kołdrę w górę, okrywając ich oboje. "Przytul się, kochanie." Zawahała się przez chwilę, ale te ostatnie czterdzieści pięć minut, strasznie ją zmęczyło. Morgan ostrzegała ją, że będzie się szybko męczyła, przynajmniej przez jakiś czas, więc zdecydowała się z tym nie walczyć. Zsunęła się po łóżku i odwróciła na prawy bok. Yager zaś przysunął się do niej jeszcze bliżej. "Powiedz mi, jak będzie ciebie bolało". Potem wtulił się w nią, jak łyżeczka w pudełku. Objął ramieniem jej talię, nogi przysunął do tyłu jej ud, a nosem wtulił się w tył jej szyi. I ostatnią rzeczą, jaką w tej chwili czuła, był ból, więc nic już nie powiedziała tylko zamknęła oczy. Poczuła się taka bezpieczna i ... kochana.

Waldgrave wziął siekierę z dłoni swojego ucznia, ten nawet nie oponował. "Walczył dobrze. Oni wszyscy walczyli dobrze. " "Czy to wszystko, co po nich pozostało?" "Tak. Te ptaki nadleciały... one rozerwały wszystkich na strzępy w przeciągu kilku sekund. " Szkoda, oznaczało to że nie będzie pochowany z odpowiednimi honorami. "Co z nią?" "Nie żyje, odrąbali jej skrzydła." "Co z ciałem?" "Ptaki ją zabrały." Pewnie z powrotem do tych jej cholernych samic. Świetnie. Widok jej poszarpanego ciała, musiał doprowadzić je do szaleństwa, czyli teraz wszystko będzie łatwiejsze.

Mike rozejrzał się po drzewach, ledwie zauważając Tye, który do niego podszedł i szturchnął jego ramię a następnie wręczył mu filiżankę kawy. "Czy tylko ja jestem wystraszony ich obecnością?" Tye też popatrzył wokoło. "Tak długo, jak będziemy o nią dbali, myślę, że wszystko będzie w porządku." Mike nie był tego taki pewien. Te setki wron i kruków cały czas im się przyglądały, a to było trochę niepokojące. Zwłaszcza, gdy jedyna kobieta, która potrafiła je kontrolować, była nieprzytomna. Morgan powiedziała, że teraz będzie dużo spała. A co jeśli one postanowią zaszaleć podczas gdy ona śpi? "Nie jest dobrze." "Nie zachowuj się jak cipa, Morliński." Oczywiście Tye się nie bał, ale Tye, miał wśród nich wielu przyjaciół i był dużo mniej ludzki. O cholera! Ptaki nagle wzbiły się w powietrze i skierowały prosto do sypialni Yagera. "Oooh, bracie" Teraz Tye zmarszczył brwi. "Hmmm ... może lepiej to sprawdźmy." Przeszli obok kobiet i Kruków, którzy jedli, rozmawiali lub po prostu spali. Mike’owi podobał się fakt, że Gromada nie wydawała się nim zainteresowana, że ich nie rozpraszał. Lubił dobre wyzwania, a szczerze mówiąc Walkirie były po prostu już zbyt łatwe. Samo dostanie się do pokoju Yagera było proste ale wejście tam... to już zupełnie inna sprawa. "Powinniśmy zapukać?" zapytał Mike. Tye wzruszył ramionami. "Nie wiem. Nie chcę nikogo zaskoczyć... no wiesz co mam na myśli. " Tak, dokładnie wiedział, co Tye miał na myśli, więc Mike cichutko uchylił drzwi sypialni Yagera, a potem stanął i patrzył. Tak jak Tye. One były wszędzie i tylko siedziały. Yager spał w swoim łóżku a Neecy siedziała na parapecie okna. Jeden ogromny kruk przysiadł na jej ramieniu i pocierał swoją głową o policzek Neecy. Drugi olbrzymi kruk siedział na jej kolanie. Neecy sięgnęła i pogłaskała palcem główkę ptaka. Mike i Tye spojrzeli na siebie, by po chwili wrócić spojrzeniem do Yagera. Czekali, a on warknął przez sen i obudził się. Wiedzieli, że Yager poczuł ich obecność. To była część ich szkolenia. Gdy tylko Yager otworzył oczy, natychmiast całą swoją uwagę skupił na nich, a dopiero kilka sekund później na ptakach, które najechały jego pokój. Jego oczy rozszerzyły się, gdy powoli siadając, przeczesywał wzrokiem swój pokój. "Uh ... kochanie? Czy wszystko w porządku? "

Skinęła głową nie patrząc na niego. "Oczywiście. Myślałam właśnie, że chciałabym je zobaczyć... by im podziękować. I przyszli. "Uśmiechnęła się. "Zawsze tak robią." "To wspaniale, kochanie". Yager zsunął się z łóżka, bardzo ostrożnie i powoli zaczął iść. "Neecy, zaraz wracam, za sekundkę." Skinęła głową, a kruk chwycił jej palec między swoje szpony. Yager bardzo ostrożnie i powoli przeszedł przez swoją sypialnię i wyszedł razem z Mikem i Tyem na korytarz. Zamknął za sobą drzwi a następnie wszyscy trzej mężczyźni wzięli ogromne wdechy i ze świstem wypuścili powietrze. "To się nie wydarzyło, a my nigdy nie będziemy o tym rozmawiać. " "Bardzo dobry plan," wykrztusił Mike.

"Co tak masz, księżniczko?" Arri, klęcząc na podłodze w salonie, aż podskoczyła z zaskoczenia, gdy Kłamliwy Mike Moliński wyrwał jej z rąk telefon komórkowy Neecy. Wyciągnęła go z podartych i zakrwawionych dżinsów Neecy i właśnie miała sprawdzić listę przechodzących i wychodzących połączeń, gdy Morliński go jej zabrał. Wdrapał się na kanapę Yagera, i tymi swoimi nieludzko dużymi stopami podskakiwał po cienkiej skórze. Warcząc, Arri sięgnęła i próbowała chwycić telefon z powrotem, ale bez większego wysiłku Morliński trzymał go z daleka od jej rąk. Dokładniej mówiąc trzymał go nad swoją głową i przerzucał nim z ręki do ręki. "Chodź, słodziutka, powiedz mi co się stało, co byś chciała? " "Oddawaj to!" Ku jej zupełnemu przerażeniu Moliński trzymając telefon w jednej ręce, nadal poza jej zasięgiem, drugą rękę oparł na jej czole, by przytrzymać ja w miejscu. Nagle poczuła się jakby znowu miała osiem lat i szkolny łobuz, po raz kolejny wyróżnił ją swoją uwagą. "Powiedz mi, co robisz a ci go oddam." "Nie muszę ci niczego mówić!" Próbowała odepchnąć dłoń Molińskiego ze swojej głowy, ale to był próżny trud. Nic dziwnego, on był naprawdę silnym facetem. Była już o kilka sekund, przed wybuchnięciem potokiem sfrustrowanych łez, gdy nagle inna ręka sięgnęła nad nią i wyrwała telefon z uścisku Molińskiego. Arri zobaczyła, jak pięść Janelle ląduje na środku brzucha Morlińskiego, znaczy sześć razy ląduje. A potem odsuwa się nagle, po czym zadaje jeszcze dodatkowy cios w jego krocze. "Ałła! Ty dziwko! " po czym zgięty odwrócił się od kobiet i z pochyloną głową i plecami, wpadł w poduszki na kanapie. "Łap". Janelle rzuciła telefon i Arri złapała go, no prawie złapała, upuściła, złapała i ostatecznie upuściłam, po czym patrzyła jak pokulał się po podłodze. Nawet nie

musiała patrzeć na Janelle, by wiedzieć, że kobieta prawdopodobnie znowu nagrodziła ją, jednym z tych swoich już opatentowanych potrząśnień głową. Wydawało się wręcz, że było to zarezerwowane wyłącznie dla Arri. Kiedy wreszcie chwyciła w swoje ręce telefon, zobaczyła, że klęczy przed Delią. "Co robisz?" Arri wzięła głęboki oddech, pracując bardzo ciężko na tym, aby przełknąć te łzy frustracji, tam gdzie było ich miejsce. Płakała już wystarczająco dużo razy przed tymi kobietami. "Znalazłam telefon Neecy między jej ubraniami, no i chciałam sprawdzić wiadomości przychodzące i wychodzące z piątkowej nocy, może to nam powie coś więcej o tym, co się stało. " Delia spojrzała na nią ze zdziwieniem. "Dobry ruch, Arri-dziewczynko, znalazłaś coś?" "Tak. Dzwoniłaś do niej ". Delia zamrugała zdziwiona i spojrzał na Arri i Janelle. "Tej nocy? To nie ja." Janelle wzruszyła ramionami. "Byłam zajęta czekaniem na mojego strażaka, by do kogokolwiek dzwonić." Janelle pokręciła głową. "Ty i ta twoja słabość do strażaków." "No co? Są gorący! " Arri włączyła telefon, i znalazła ostanie połącznie, no i numer z którego wykonano to połącznie, po czym wręczyła telefon Delii. "Czy to nie jest twój numer?" Delia spojrzała na niego. "Nie rozumiem tego. Nie dzwoniłam do niej. Naprawdę. " Janelle podeszła do Arri, chwyciła ją pod ramiona i łatwo podniosła na nogi. "Więc dlaczego tutaj, na jej telefonie, wyświetla się twój numer?" "Skąd, do cholery, mam to wiedzieć?" Arri miała pomysł, skąd to się wzięło, ale zanim zdążyła coś powiedzieć, Moliński, dalej skulony na kanapie, jęknął: „Oni sklonowano go, idiotki!" "Zamknij się!" Janelle wrzasnęła tak głośno, że aż jej głos, przy tym wzniósł się o kilka oktaw, wywołując w Arri natychmiastową chęć do ucieczki z pokoju. Ale kiedy odwróciła się przodem do Janelle, ta miała najładniejszy i najsłodszy uśmiech na swojej twarzy. "Musieli sklonowano go, Dee".

Delia odpowiedziała jej uśmiechem, obie dokładnie wykorzystywały momenty, gdy mogły torturować Molińskiego. "Masz rację, Janelle. Jesteś taka mądra. " "Suki" Moliński mruknął z kanapy. Janelle poczochrała czule Arri po głowie, zanim odsunęła się od niej. "A jeśli mogli sklonować twój numer ... " "Oni nas podsłuchają od miesięcy...i to co najmniej," zakończyła Delia. Tak, zrozumienie tego co się stało, dość mocno w nie uderzyło, ich uśmiechy zbladły, a głowa Janelle aż opadła ze zmartwienia. "O cholera jasna!" Delia zamknęła telefon z gniewnym trzaskiem. "Jesteśmy takie głupie krowy". Arri założyła ręce na piersiach. "Nie jestem pewna." "Czego?" Do pokoju wszedł Tye i Arri patrzyła z fascynacja, na aurę Janelle, intensywne kolory bardzo szybko zaczęły się przesuwać i zmieniać, jak tylko zobaczyła Tye. Oczywiście, jego kolory też stały się mocniejsze i intensywne, gdy tylko zdał sobie sprawę, że Janelle tutaj była. Ich kolory wirowały blisko siebie i wokół nich, nadal się testując i w przeciwieństwie do Neecy i Yagera, jeszcze nie płynąc wspólnie, ale Arri wiedziała, że to tylko kwestia czasu. Delia, nieświadoma narastającego napięcia między Tyem i Janelle, popatrzyła na telefon Neecy. "Łowcy ... uważamy, że monitorowali nasze rozmowy i potrafią sklonować nasze numery. " Tye wzruszył ogromnymi ramionami. "To ma sens, ale nie martw się o to. Ja, wiesz... no ... ktoś... możemy załatwić dla was nowe telefony i nowe numery do wieczora. Muszę tylko mieć listę ". Kiwając głową, Delia rzuciła telefon Neecy z powrotem do Arii. A ona prawie go złapała, ale wymknął się z jej rąk, przeleciał przez pokój i skręcając lekko na prawo, po czym walnął Molińskiego w czoło tak, że ten aż przysiadł z bólu. "Au!" Jak zawsze, Arri natychmiast pospieszyła z przeprosinami, ale gigantyczne ręka Tyea, delikatnie zakryła jej usta. "Wiesz, założę się, że w jakiś sposób zasłużył na to, prawda?" Mruknął cicho. Arri spojrzała na niego i skinęła głową.

"Nie chcę więcej zupy. A jeśli nie wykonasz zaraz jakiegoś ruchu, to zamierzam posiekać wszystkie twoje pionki na kawałki. "

Yager podniósł wzrok znad szachownicy leżącej pomiędzy nimi na łóżku. "Nie poganiaj mnie. Kiedy gram w szachy to potrzebuję czasu. Zamierzam cieszyć się tą grą. " Aż zawarczała. "Znowu będziesz się delektował? Co jest z tobą nie tak? " Yagera tylko przewrócił tymi swoimi wspaniałymi stalowo-szarymi oczami i powrócił spojrzeniem do szachownicy ... i dalej się na nią patrzył. Spojrzała na czubek jego głowy. Już od ostatnich piętnastu minut wpatrywała się w to samo miejsce – czubek jego głowy. No i jeśli dalej będzie się tak w niego wpatrywała to zajmie się tymi jego włosami. Naprawdę podobały jej się jego włosy. Aby oderwać się od tego pomysłu, Neecy pozwoliła sobie na spacer oczami po sypialni Yagera. Dotychczas tylko tę część domu tak naprawdę widziała. Yager nie pozwolił jej nigdzie chodzić. Sam przynosił jej jedzenie, wodę, czasopisma i książki. Upewniał się, że miała wszystko cokolwiek tylko chciała. A jeżeli chodzi o odwiedziny, to pozwalał na tylko w obecności Morgan lub Didi, i tylko kilka Wron z nimi na jeden raz. Nalegał też na karmienie jej zupą, wlewając ją prosto do jej gardła. Traktował to wręcz jak jakiś złoty środek leczniczy. Sypialnia Yagera, była tak samo piękna jak ta w jego domu, w mieście. Tak jak tam, miał jedno wielkie łoże, z ramą ze stali nierdzewnej, wręcz idealne do pieprzenia się w nim. Ale nie, Yager nie dotykał jej, no chyba, że w czasie snu. Początkowo myślała, że może stracił zainteresowanie nią, jak zobaczył to jej ciało przypominające jeden wielki, krwawy siniak. Ale potem uświadomił sobie, że często znikał w łazience, by wziąć prysznic. Wiele, wiele pryszniców. Teraz musiał być najczystszym człowiekiem na tej planecie. Miała nieodparte wrażenie, że te prysznice były też bardzo, bardzo zimne. Gdy Yager kontemplował szachownicę, jak byłby to co najmniej kamień z Rozety, Neecy spojrzała na drzwi sypialni, drzwi do wolności. I wtedy to zobaczyła. Mike Moliński cichutko przebiegł korytarzem, trzymając w ręku mokry ręcznik. Kilka sekund za nim przebiegła jego śladem, mokra Janelle. Mokra i bardzo naga Janelle. Ręka Yagera ruszyła ku szachownicy, ale on pokręcił głową i opuścił ją ponownie. Mike przeszedł ponownie, po teraz już mokrym korytarzu, wciąż wywijając ręcznikiem nad głową. Yager cmoknął a jego język wysunął się przed zęby, ale nie podniósł głowy. Janelle przeskoczyła obok drzwi. A kilka sekund później, ona i Mike ponownie się w nich pojawili. Teraz trzymała Mike w mocnym uścisku, jej ramię było zawinięte wokół jego szyi, ale on wciąż nie oddawał jej ręcznika. Oboje byli zupełnie cicho, nawet po tym, jak Janelle wielokrotnie i brutalnie uderzyła Molińskiego w twarz. Tak właściwie, gdyby Neecy nie słyszała dziwacznego dźwięku "myślenia" Yagera, to by pomyślałaby, że ogłuchła. Para zmagała się ze sobą, po czym potknęła się i wyszła z zasięgu wzroku Neecy.

"Podpuszczasz mnie, dr Lawrence." Yager błysnął przepięknym uśmiechem. "Ale ja się nie dam." Jego głowa ponownie opadła w dół, zaś Janelle wróciła w jej obszar widzenia. Trzymała ona jeden koniec ręcznika i rozpaczliwie próbowała wyszarpać resztę od Mikea, który trzymał jego drugi koniec. Tak właściwie, to ona ciągała go po korytarzu, ale wciąż nie pozwalał jej go zabrać. I Neecy wiedziała, że jego uśmiech sprawiał, że włosy Janelle stawały dęba. "Aha! Wiem! " Yager wykonał kilka ruchów ręką ale Neecy zupełnie straciła zainteresowanie grą, bo teraz na korytarzu pojawił się nagle Tye. Podniósł on Mike zniknął razem z nim. I wiedziała co z nim zrobił, gdy stłumione dźwięki, jakby ktoś został zrzucony w dół po schodach, dotarły do sypialni. Z ręcznikiem w ręku, Tye podszedł do drżącej i widocznie wściekłej Janelle. Wyciągnął ręcznik do niej a ona wyszarpnęła go z jego rąk, odwróciła więc i uciekła, pozbawiona godności, zawijając panicznie ręcznik wokół siebie. Tye obserwował cały ten jej szybki spacer. Właściwie, to wyglądał na bardzo uległego, gdy tak stał i chłonął każdy szczegół i detalik tyłka Janelle, podczas jej spaceru z powrotem korytarzem, zakończonego głośnym trzaśnięciem jednych z wielu drzwi od łazienki. Tye błysnął Neecy słodkim uśmiechem, wzruszył ramionami i poruszył brwiami, po czym odszedł. Yager odchylił się i położył dłonie płasko na materacu, podpierając się na nich. "No to mat, kochanie ". A gdy ona wybuchnęła śmiechem ale nie mogła przestać, nawet gdy zaczął wyglądać tak, jakby go obraziła.

Yager z wdzięcznością przyjął kubek kawy, który podała mu Delia i podszedł do szklanych drzwi, prowadzący z kuchni na podwórko. Cicho stanął obok Tye. "Wszystko z nią w porządku?" zapytał w końcu Tye. "Tak, do tej pory tak. " "A jak nastrój, lepiej?" "Hej, zredukowałem jej tylko trochę luzu. Chciałbym zobaczyć jaki ty byś był, gdyby ktoś wbił ci siekierę w plecy. " "Nie mam z tym problemu. Nie jestem po prostu przyzwyczajony do oglądania Neecy Lawrence wyrażającej, tak prawdziwie... " "Swoje emocje?" "Tak. Dokładnie. "

"Ona jest zbyt wyczerpana i osłabiona, by ponownie ogrodzić się tymi swoimi murami. " "A ty nie pomagasz jej w tym, ani trochę." "Nie. Nie za bardzo. " Delia stanęła za Yagerem. "Zrobię jej kanapkę z grilla ... bo obawiam się, że jeśli ponownie przyniesiesz jej zupę, to może cię poważnie skrzywdzić. " Patrząc na Mike, przechodzącego przez podwórko, Yager powiedział: "Zupa jest dla niej dobra." "Ok, ok. Dam jej oba, dobrze? Grillowaną kanapkę z serem i zupę pomidorową. Teraz będziesz szczęśliwy? "Bardzo". Wszyscy troje zamilkli, gdy jedna z wron należących do Neecy nagle podleciała i zanurkowała, po czym zaczęła bombardować i atakować Mike. "Ula la!" Delia podeszła bliżej szyby, patrząc jak Mike macha rękoma, aby odgonić ptaka od siebie. "Yager, mówiłeś chyba, że Neecy śpi?" "Ona spała, była nieprzytomna, kiedy wychodziłem od niej. " Kolejne dwie wrony zanurkowały na Mike'a, strasząc biednego dzieciaka. A chwilkę później następne sześć. "A co ..." Tye popijał spokojnie kawę, gdy Mike robił wszystko, aby utrzymać ptaki z dala od siebie. "To nie Neecy" rzucił od niechcenia. "To, wina karmy dla ptaków, która jest w jego kieszeni." Delia aż zakryła usta ze zdziwienia, ale i tak nie mogła stłumić śmiechu. Yager pokręcił tylko głową. "Za co?" Patrzyli, jak Mike pobiegł do drzwi, próbując dostać się do środka, ale, zdaje się, że Tye wcześniej zdążył je zamknąć i teraz wydawał się w ogóle nie spieszyć, aby je odblokować. "Już on świetnie wie, za co." Mike walił pięścią w grubego szkło i wskazywał na Tye, zaś rosnąca liczba ptaków stale atakowała jego kurtkę a tym samym i jego samego. "Ty skurwysynu!" "Widzisz?" Tye wziął kolejny łyk kawy. "Mówiłem ci, że będzie wiedział za co."

Neecy patrzyła przez okno sypialni Yagera, na wrony i kruki wirujące po jego podwórku. Nawet nie wiedziała, kto tym razem był z nią w pokoju, do czasu, aż poczuła małą dłoń na swoim ramieniu. Uśmiechnęła się do zatroskanej twarzy Arri. "Cześć, dzieciaku." "W porządku, Neece?" Wiedziała, że Arri czytała kolory jej aury i już wiedziała, że coś nie jest w porządku. Neecy wzruszyła swoim zdrowym ramieniem. "Oddycham". "Ale, czy wszystko jest w porządku?" "Lepiej niż mogłabym mieć nadzieję." "Martwisz się o swoje skrzydła." To nie było pytanie. "To brzmi dość głupio, gdy wypowiada się to nagłos." "Dlaczego? Te skrzydła, i to już od lat, są częścią ciebie." "Tak. Ale wydaje się, że jestem strasznie małostkowa martwiąc się swoimi skrzydłami, a przynajmniej nie wtedy kiedy mogłabym teraz dyskutować o tym z Odinem w Walhalli.” "Ale nie jesteś tam. Jesteś tutaj. I nadal jesteś Wroną, Neecy. Zawsze będziesz Wroną". "Tak. Ułomną i bezużyteczną Wroną". "Neece ..." Zanim Arri mogła dokończyć, do pokoju wszedł Yager niosąc stos książek i płyt DVD dla Neecy. Spojrzał na obie kobiety i od razu zmarszczył brwi. "Co się stało?" Neecy nie kłamała, ale to nie znaczyło, że nie pozwalała innym kłamać za nią. Spojrzała sugestywnie na Arri i ta natychmiast powiedziała, "Oooh, ja tylko narzekam na Mike, bo to taki... " "Dupek?" "Idiota?" "Pojeb?" "Jest tak uciążliwy, jak zespół drażliwego jelita, co?" Arri zachichotała ale odwróciła twarz. Była nieśmiała nawet wtedy, gdy się śmiała. "Tak. Wszystko to razem", odparła praktycznie szeptem. Yager upuścił stos rzeczy na łóżko. "Cóż, nie przejmuj się, Arri. Myślę, że będzie nieszkodliwy przez co najmniej kilka godzin. " Neecy zmrużyła oczy. "Ok, co wy mu zrobiliście? " Yager zamrugał niewinnie. "Kochanie, nic nie zrobiliśmy Mikowi".

"Masz zostawić go w spokoju, Wilhelmie Yagerze." Teraz zarówno Arri jak i Yager spojrzeli na nią. "No co? Lubię Mike. On jest zabawny. " Zdegustowana Arri wyszła z pokoju, podczas gdy Yager nadal na nią patrzył. "No co?"

Po czterech dniach wypełnionych leżeniem w łóżku, Neecy stwierdziła, że dłużej tego po prostu nie zniesie. Była znudzona tym wszystkim, zmęczona tym całym siedzeniem i leżeniem. Tak więc, gdy tylko Yager wyszedł, aby przynieść jej coś do picia, zsunęła się z łóżka i powoli ruszyła na dół. Szła bardzo dokładnie i powoli, wolną rękę trzymając się ściany, aby zachować równowagę, i podziwiała resztę domu Yagera. Jego mieszkanie było luksusowe, nawet z tym wszystkim stalowymi dodatkami. Dom był po prostu zdumiewający. Gustowny, wygodny i przytulny. Mogła sobie łatwo wyobrazić siebie jak spędza tutaj czas. Cholera, wiedziała, że do tego dojdzie. Bała się tego komfortu, bała się tego co się stanie, jak pozwoli Yagerowi być blisko. Ale do cholery, już to zrobiła. I teraz on ledwo pozwalał jej samej chodzić do łazienki i jeszcze cały czas marudził. Gdy tylko się poruszyła, od razu był przy niej, pytając ją o to czego potrzebowała. Westchnęła i potarła kark. Po czym zdrowo beknęła. To od tej całej cholernej zupy. Zachichotała. Jego sposoby leczenia, powinny ją drażnić, powinny być piekłem na ziemi dla niej. Ale nie były. Tak właściwie jej się to podobało. Bardzo. To sprawiało, że prawie zapominała o tym, co tak naprawdę ją przerażało. Neecy dotarła na dół, po schodach, bez pomocy Yagera podtrzymującego ją ale jak już była na ostatnim schodku, z za rogu korytarza wyszedł Mike. Spojrzał na nią z jedną podniesioną brwią. "Czemu nie jesteś w łóżku, młoda damo?" "Nie zaczynaj Moliński. Nie mogłam już tego dłużej znieść. Więc robię sobie przerwę od tego. A co się stało z twoją twarzą? Coś cię podziobało? " "Nie chcę o tym rozmawiać." Jego urocze, niebieskie oczy błądziły po jej ręce, kurczowo zaciśniętej na poręczy. Tak, dotarcie do salonu nie będzie to łatwe ale była gotowa by zrobić to kroczek po kroczku, bardzo powoli. Mike podszedł do niej blisko. "Przysięgam, Lawrence. Jesteś rozpuszczonym bachorem." "Tak. Tego właśnie uczą w katolickich sierocińcach, jak sprowadzić zagładę na dzieci. "

Uśmiechnął się, sięgnął w dół, owinął ręce wokół jej talii i podniósł ją starannie unikając dotykania jej poważnych rany i nie trącając jej obandażowanego ramienia. "Cóż, jesteś bardzo szarmanckim chłopcem pod tą swoją ‘maską’ ", zażartowała z ulgą, że jednak nie będzie musiała sama przejść tego spaceru do salonu. "Nie zmuszaj mnie, żebym cię upuścił, kochanie." Para weszła do salonu i stanęła oko w oko z Yagerem. W ręku trzymał kartonik soku o który prosiła, zaś na twarzy miał najgłębsze zmarszczenie brwi, jakie kiedykolwiek u niego widziała. I bardzo gniewny wzrok, kiedy patrzył na nich oboje. Mike nie wahał się. "Weź ją." Po czym praktycznie rzucił Neecy w ramiona Yagera, potem chwycił kartonik soku i uciekł. "Nie patrz tak na mnie. Nie mogłam znieść kolejnej sekundy uwięziona w tym pokoju." "Świetnie". Yager odprowadził ją do kanapy i pomógł usiąść. Popchnął w jej stronę pilota do telewizora i położył na jej kolanach biografię o życiu hakerów komputerowych. "Zadowolona?" Uśmiechnęła się do niego, wiedząc, że naprawdę go wkurzyła. "Przeszczęśliwa". Z pomrukiem, ruszył z powrotem do kuchni. Wrócił kilka minut później i podał jej kolejny kartonik z sokiem. Po czym wyciągnął się na kanapie, położył głowę na jej kolanach, odrzucił przeszkadzającą mu książkę i zasnął.

Yager obudził się, gdy było już ciemno. Jego głowa spoczywała na łonie Neecy, a pokój wypełniony był teraz przez Wrony. Nie ptaki. Na szczęście to były kobiety. Rozmawiały i śmiały się, a wszystko to robiły szeptem, by jak zdał sobie po chwili sprawę, nie obudzić go. Ziewnął i odwrócił się na plecy, po czym spojrzał w poobijaną, ale piękna twarz jego Neecy. "Hej". "Hej. Wyspałeś się? " "Tak. Miałem twój słodki zapach, aby otulał mnie w czasie snu." "Ach!" wszystkie Wrony westchnęły. "Zamknijcie się, albo wezwę swoje ptaki!" Zawarczała Neecy. "Ktoś tutaj jest zgryźliwy." Po czym zaśmiały się i pogłośniły dźwięk telewizora, a część z nich po prostu zaczęła głośno rozmawiać miedzy sobą.

Rozejrzał się i zorientował, że tak, one faktycznie oglądały powtórki "Buffy postrach wampirów". Wolna ręka Neecy przesunęła się po jego włosach. Zamknął oczy i westchnął. Boże, mogłaby tak robić już zawsze. Ona doskonale pasowała do jego świata. Nawet ranna i posiniaczona jak wszyscy diabli. Tak idealnie mieściła się w jego ramionach kiedy spała. I jeszcze ten sposób w jaki mu groziła, plując na niego zupą, czy kiedy sprawdzał jej bandaże, albo kiedy uśmiechała się do niego, gdy złapała go na wpatrywaniu się w nią. Wszystko w Neecy było idealne. Nooo... idealne dla niego. Chciał żeby była zdrowa i wszystko już między nimi było dobrze i mieszka z nim na zawsze. "Zamawiamy chińszczyznę. Chcesz coś? " "Tak. Umieram z głodu. " Janelle właśnie weszła z podwórka. "Jeszcze raz dotkniesz mnie Morliński, swoją łapą a obetnę ci te twoje malutkie kulki swoim pazurem ". Yager skrzywił, gdy Janelle wpadła do pokoju, zostawiając za sobą szeroko otwarte drzwi. Cholera, znowu Mike. Oczywiście, jedno spojrzenie na twarz dużej blondynki, powiedziało Yagerowi, że świetnie sobie poradzi, z tym dotykaniem bez pozwolenia. Zwłaszcza, że przecież chodziło Wronę. "Będziemy potrzebowały karty kredytowej, "oznajmiła ludziom w pokoju. "Kruki zamówiły połowę jedzenia z menu. Można by pomyśleć, że nigdy nie jedli wcześniej." "Didi dostała kartę," podpowiedziała jej Katie i dalej leniuchowała w jednym z jego foteli masujących. Miała go włączone na pełną moc i wydawała się tym bardzo cieszyć. "Więc gdzie do cholery jest Didi?" Kiedy nikt jej nie odpowiedział, wrzasnęła "Didi!" Teraz Neecy się skrzywiła. "Cisza! Janelle! Możesz chyba zachowywać się z trochę większą klasą? " "Mogłabym." Po czym Janelle, przedrzeźniając ton Neecy, dodała: "A ty możesz się odpieprzyć?" Neecy spojrzała na Yagera a on nagle uświadomił sobie, że ona się zwyczajnie wstydzi. Nie wiedział, dlaczego. Zwłaszcza, gdy chwilę później Mike wbiegł tyłem przez drzwi, przez które przed chwilą po prostu weszła do pokoju Janelle. Yager usłyszał jeszcze jak Tye krzyczy "Dalej, bracie! Leć dalej! " I wtedy piłka uderzyła Mika prosto w jego pierś. Złapał ją ale siła uderzenia, odrzuciła do na kanapę, zaś jego głowa uderzyła w stolik do kawy Yagera za dwa tyś. dolarów. "Powaliło cię, wiesz skąd ten stół pochodzi? " Teraz on był zakłopotany. Czy działania Mike naprawdę nigdy nie mają żadnego sensu? Głupie pytanie. Oczywiście, że nie mają.

Didi wpadł do pokoju, trzymając w dłoni National Enquirer. "Wiecie, za co kocham was wszystkich najbardziej? Za brak możliwość wysrania się w spokoju w moim cholernym życiu! Neecy przetarła oczy. "Och, mój Boże. To jest kompromitacja, "mruknęła cichutko, więc tylko on mógł to usłyszeć. Yager odwrócił głowę na bok naprzeciwko jej i szepnął: "Teraz, kiedy z tobą jest coraz lepiej, one czują się bardziej swobodnie. " "Boże, przepraszam, Yager." "Za co?" Rozejrzała się po pokoju. Wszystkie Wrony gadały jednocześnie, jedna przez drugą. To było tylko kilka głośnych i hałaśliwych ptaków. "Za tę ich, kurwa, ‘swobodę’ ”. "Nie ma za co przepraszać". Skinął na Mike'a. "Naprawdę. Nie ma za co." Neecy spojrzała w tym samym kierunku i oboje patrzyli, jak Mike odzyskuje równowagę i tanecznym krokiem obchodzi stolik. Po czym stanął przy sofie i położył jedno ze swoich ramion na czubku głowy Arri. Złapał ja na tym, jak sobie spokojnie siedziała i zastanawiała się na wyborem jedzenia. Yager poznał to po menu spoczywającym w jej dłoni. Boleśnie nieśmiała, pewnie nienawidziła, że Mike za to, że ten stawiał ja w centrum uwagi. "Hej! Złaź ze mnie! "Uderzyła go po jego rękach. "Och, daj spokój. Tak jakbyś nigdy wcześniej nie była używana jako podnóżek." Dysząc z oburzeniem, Arri odskoczyła od niego. "Ty ... ty ..." "Powiedz to, Arri!" Nalegała Janelle. Prawdopodobnie to była kropla goryczy, która przelała kielich i zmusiła Arri do działania. "Ty jesteś chodzącym kłopotem!" W pokoju ucichło. Każdy patrzył na Arri. "No co?" Zapytała w końcu. Janelle westchnęła. "Katie". Nie opuszczając swojego krzesła a zatem i nie przerywając swojego masażu, ta powiedziała: "Miku Moliński, jeżeli jeszcze raz umieścisz swoje pierdolone ręce na mnie, to obetnę ci sutki i zrobię z nich modne kolczyki". Janelle przytaknęła. "To jest właśnie to, co masz powiedzieć." Potrząsając głową Arri wyjąkała: "Ja... nie mogę tego powiedzieć." "Co się stało, księżniczko?" Mike naciskał na nią, chociaż Yager nie miał pojęcia dlaczego to robi. "Będziesz płakała ... znowu? "

Ciemnobrązowe oczy przyszpiliły Mike jak dwa lasery. Jej oczy zjechały z jego głowy na nogi i powrotem. Potem powiedziała najdziwniejszą rzecz. "Twoje kolory są smutne, samotne i zdesperowane. Mam nadzieję, że się w nich utopisz. " Po czym podała kartę menu Tyeowi, który właśnie wszedł do pokoju. "Dla mnie weź krewetki. " A potem wybiegła z pokoju. Janelle pokręciła głową. "Cholera. To było zimna wersja, naszej małej Arri. " "Co, ona do cholery, miała na myśli?" Katie uśmiechnęła się, zamknęła oczy i dalej cieszyła się masażem. "Oznacza to, że powinieneś przyzwyczajać się do idei bycia samotnym i zgorzkniałym starcem, Moliński. Coś na kształt tego jakim jesteś samotnym i zgorzkniałym młodym mężczyzną teraz. "

Czy to naprawdę zabiło by jej siostry, gdyby nie zachowywały się tak jakby były w lokalnym barze? I dotyczyło to większości Wron, które panoszyły się w pięknym domu w Yagera. Normalnie, Neecy też by nie narzekała, ale nie podobał jej się pomysł by wykorzystywać Yagera. On przecież nie musiał tego robić. Czy one naprawdę nie zdawały sobie z tego sprawy? Pozwolił im tutaj być z tej swojej gigantycznej życzliwości jaką miał w tym swoim oślim sercu. A ona nie pozwoli nikomu tego nadużywać. Nawet Gromadzie. "Wiesz," zaczął Mike od niechcenia. "Zaczyna mi brakować normalnego jedzenia. Może, te piękne panie, mogłyby zrobić małe zakupy, jak już tutaj są. " Yager ułożył swoją głowę jeszcze bardziej komfortowo na kolana Neecy i patrzył jak Janelle skrzyżowała swoje ramiona na piesiach. Uuuu. Była to postawa "olewam cię" i wszystko to co mówisz. To nie mogło się dobrze skończyć. "Dlaczego, do kurwy, nie masz jedzenia?" "Czy ty też nie chciałbyś dobrego jedzenia ... gotowanego posiłku ..." Mike uśmiechnął się. "Wypranych i wyprasowanych ubrań? " To już brzmiało tak, jak by ten dzieciak miał życzenie śmierci, czy coś takiego. "Dlaczego my miałybyśmy to robić, gdy jasno widać, że jesteś o wiele bardziej dziwkarską suką niż reszta z nas. " Mike otworzył usta, żeby coś jej odpowiedzieć, ale Tye uderzył go w tył głowy. "Powstrzymaj się." Podszedł do kanapy i wspiął się na nią tak, że jego plecy spoczywały na oparciu, zaś nogi były na siedzeniu. Yager nie wydawał się już nawet zbytnio tym zirytowany, że ogromne stopy jego kumpla spoczywają na jego drogiej skórzanej kanapie.

"I ty jeż jedziesz. Jestem pewien, że panie mogą wykorzystać takiego dużego i silnego Wikinga jak ty, do noszenia ciężkich toreb albo płacenia za to." "Tak, ale ..." "Idź do kuchni i sprawdź co jest nam potrzebne," rozkazał Tye. Wyglądając jak dziecko, którym zawsze myślał, że jest, Mike skierował się do kuchni. Janelle uśmiechnęła się, by powiedzieć coś, co była pewna że wkurwi Mike. "Przestań Janelle" ostrzegła ją Neecy. Janelle nie przeszkodziło to pokazać swojego uśmiechu, gdy mrugnęła się do Neecy. Co za idiotka. Jestem otoczona przez idiotki. Tye trzymał menu pomiędzy swoimi dwoma dużymi palcami. "Więc, co my robimy, tak dokładniej?" Janelle opadła na jedno kolano i zawiązała swoje tenisówki. "Zamawiamy obiad i chyba teraz jeszcze artykuły spożywcze". Patrząc prosto na Janelle, Tye uśmiechnął się. Neecy widziała ten sam uśmiech na twarzy Yagera, i to więcej niż jeden raz. Zazwyczaj pojawiał się tuż przed tym, gdy wkładał język do jej cipki. "Innymi słowy pytasz mnie, co chciałbym zjeść dziś wieczorem?" Neecy spojrzała na Yagera, a potem oboje odwrócili się, zanim zaczęliby się śmiać, co prawda Neecy wydała z siebie małe prychnięcie. "Tak". Janelle wstała, całkowicie nieświadoma ich zachowania. "To właśnie dlatego trzymasz w ręku menu." Po czym z zakłopotanym wyrazem twarzy, ruszyła do kuchni. Tye spojrzał na Neecy. A ta wzruszyła tylko ramionami. "Naprawdę, nie jesteś zbyt subtelny.” "Tak, zaczynam to widzieć."

Yager przycisnął płasko żołądek do swojego łóżka, ściskał poduszkę i otarł kciukiem łzy, podczas gdy Neecy śmiała się histerycznie pod kołdrą. "To był najdziwniejszy obiad, w jakim kiedykolwiek brałam udział." Rozmawiali przyciszonym szeptem, ponieważ nie wiedzieli, kto może być pod drzwiami ale to nie było łatwe. "A", Neecy zakrztusiła się pod przykryciem, „i to, po prostu, cały czas się pogarszało w miarę upływu nocy." Yager wciąż był zszokowany, że nikt nie przeszedł do rękoczynów. Mimo że wszystko na tej kolacji do tego prowadziło.

Wszystko zaczęło się już w sklepie spożywczym. Najwyraźniej Mike i Janelle spierali się o to co kupić, ponieważ szło to z rachunku Yagera. A zatem to powodowało, że Wrony były złe i robiło się coraz gorzej, aż w końcu Mike nazwał Janelle "Wielką Stopą”. A to skłoniło go, aby zapytać o jej rzeczywistą wielkości stopy. A to było już uderzeniem w czuły punkt Janelle, która chwyciła Mika ramieniem za kark i kilkakrotnie walnęła nim w szklane drzwi zamrażarki. Katie rozdzieliła ich, chwytając ich głowy od tyłu prawie je wyrywając z karków. Dostarczenie chińskiego jedzenie obyło się bez większych incydentów. Wrony i Kruki pracowali razem, aby ustawić stoły i rozłożyć jedzenie. No i wszystko szło dobrze ... dopóki nie zaczęli jeść. Mike zdecydował się uderzyć do jednej z dziewczyn. Normalne zachowanie jak na Mika. On nigdy nie szedł za kobietami zbyt trudnymi, bo tak naprawdę to nie musiał. Ale Mike nie był przyzwyczajony do słuchania maleńkiej azjatyckiej dziewczyny, która nieustannie krzyczała przez całą długość stołu: "On kłamie, wiesz. Jesteś takim kłamcą. " I to był pierwszy raz, kiedy Mike nie miał pojęcia, jak sobie z tym poradzić. Naprawdę. On przecież zawsze kłamał. Ale to była kompletna nowość dla Mike'a. Okłamywał kobiety przez cały czas, wręcz się tym szczycił. Jedynymi ludźmi, którym tego nie robił to byli jego bracia Kruki. Oczywiście, to zwykle znaczyło, że zmuszeni oni byli słuchać wielu szczegółów z jego podbojów, wiele więcej niźli oni by chcieli. Ale Yager o tym widział, i to nawet wtedy, gdy ktoś do niego zadzwonił, tylko po to by już po trzydziestu sekundach marudzić na Mika. No i jeszcze teraz to, że Wrony wydawały się, wierzyć Arri, to naprawdę nie pomagało. Potem był jeszcze problem z Tyem, który postanowił gapić się na Janelle i uważał to za bardzo dobry pomysł. Yager, zawsze uważał Tye za ‘strażnika’ i ‘obserwatora’. On nigdy nie mówił za dużo i spędzał większość czasu oglądając to, co robili wszyscy inni. Zwykle to nie było problem, ale Janelle pochodziła z miejsca, gdzie gapienie się było bardzo, bardzo złe. Tye może i myślał, że jego intencje są jasne, gdy się tak na nią patrzył, jak na kawałek żeberka, czy świeży stek z grilla, ale Janelle czuła się przez to zagrożona. I nie wiadomo kiedy, rzuciła w niego jednym z jej pałeczek do ryżu, celując w jego prawe oko. Każda inna dziewczyna, nie uznałaby tego ‘gapienia się’ za coś wielkiego. Ale Wrony słynęły z tego, że czyniły ze wszystkiego wokół siebie broń. Na szczęście, Kruki słynęły z tego że potrafili się obronić przed każdą bronią. Więc, Tye prostu złapał jej pałeczkę w powietrzu i ku straszliwej irytacji Janelle, uśmiechnął się. Wszystko to, chociaż... działo się na głównej scenie, niestety nie było jedynym incydentem. Wszyscy wokół nich, brali udział w przepychankach pomiędzy Krukami i Wronami. Yager tylko czekał na noże, które trzeba będzie wyciągnąć, albo przynajmniej, że zobaczy kilka szponów. Ale większość z nich ograniczała się tylko do pyskówek. Było dużo wrzasków, przekleństw, gróźb i sporo szarpania się za włosy.

Było tak, jakby miał dom pełen dziesięcioletnich kuzynów. I żeby być szczerym, Yagerowi nawet się to podobało. Kruki może były trochę zbyt stoickie czasami. Tye używał w stosunku do nich słowa ‘podstarzali’. Wrony, jednak wiedziały, jak się bawić, nawet jeśli były wkurzone. Didi miała rację. One naprawdę były "gromadą". "Myślisz, że powinniśmy ich zostawić samych?" Neecy wyjrzała z pod przykrycia. "Może dojść do rozlewu krwi. " "Nie. Didi jest tam na dole, z nimi. " Lider Wron milczał przez cały obiad, ale kiedy rozpoczęła się dyskusja, podczas deseru w salonie, mogła usłyszeć jej cytaty z ulubionego filmu "Obcy". Przez to, tylko zacisnęła mocno dłoń na ręku Yagera. Yager wiele nauczył się o niej w ciągu tych ostatnich kilku dni, kiedy była w pobliżu. "Ok". Neecy z powrotem wciągnęła kołdrę na głowę. "Uuuu ... kochanie? Co się stało? " "Nic..." "Wyłaź, Lawrence. W czym jest problem? " "Nie mogę ci powiedzieć." "Gadaj, albo ja przyprowadzę tutaj Didi, by cię przepytała." Jej przykrycie podniosło się na tyle, że mógł wyraźnie zobaczyć dwoje pięknych czarnych oczu, błyszczących jak odblaski i wpatrujących się twardo w niego. "No..." zaczął, gdy nadal tylko patrzyła na niego. Wzięła głęboki wdech i powiedziała cicho: "Jestem odjechana." Yager zmarszczył brwi. "To znaczy, tak muzycznie?" "Nie, idioto!" Warknęła. "Mam na myśli ... nie kąpałam się już od kilku dni, przez te szwy i ... " Yager już wygrzebał się z łóżka. "Chodź, zrobię ci kąpiel." "Nie!" "Dlaczego nie?" "Potrafię o siebie zadbać." "Wiesz, Neecy, gdyby ta sytuacja była permanentna, to naprawdę zacznę się czuć tak jak bym brał udział w przedstawieniu teatralnym. Zrozum dojdziesz do siebie, do tej niebezpiecznie i cichej siebie w ciągu kilku dni, więc dlaczego nie możesz ot tak po prostu odpocząć i cieszyć się co nieco moją uwagą, co? " Neecy przyciągnęła kołdrę jeszcze mocniej wokół swojego ciała. "Nie." Przecież ona nie może być taka uparta i to w tak dziwnej sprawie. Obracając się na pięcie, Yager podszedł więc do łazienki by przygotować dla niej kąpiel.

Nie napełnił wanny w całości, ponieważ nie miał zamiaru zamoczyć jej szwów. Po czym, gdy już był zadowolony z efektu, Yager wrócił do sypialni i zamarł. Ptaki wróciły. Neecy siedziała na łóżku, obejmowała się, nadal była owinięta kołdrą. "Neecy?" "Przysięgam, że ich nie wezwałam...to po prostu, coś w rodzaju ..." Rozejrzała się po pokoju. "Myśli czy instynktownego wezwania". Głupi Yager! Musiał zostawić uchylone jedno z okien w sypialni. Dobrze, już nigdy więcej tego nie zrobi. Na szczęście nadpływały teraz centralne masy powietrza, i noce były ciepłe. Yager zrobił krok do przodu i ogromny kruk zatrzepotał przed nim skrzydłami. One były tutaj po to by zapewnić jej ochronę. "Neecy, musisz przestać się mnie obawiać. Bo one właśnie za to są odpowiedzialne." "Nie jestem przerażona ..." "Neecy". "Ok. Ok. Przepraszam ". Myślała przez chwilę. "Wiem, musisz powiedzieć mi coś, przez co poczuję się... spokojniejsza ". "Nic co kiedykolwiek powiedziałem, nie sprawiło, że poczułaś się spokojniejsza". "To lepiej coś wymyśl i to szybko". Kruk na jej nogach podszedł bliżej niego, tak samo jak i kruki po jej obu stronach. Uuuu. Myśl o całym jego życiu przebiegła mu przed oczami. Nie jest dobrze. Po czym, zdesperowany, chwycił się pierwszej rzeczy, która przyszła mu do głowy. "Pewnej nocy, ja, Tye i Mike, dodam tylko że byliśmy naprawdę pijani, nazwaliśmy nasze fiuty". Mrugając, Neecy spojrzała na niego. "Że co?" "Ponadawaliśmy im imiona, ale byliśmy bardzo pijani". Widział szarpnięcie uśmiechu w rogu jej ust. "A jak, dokładnie, je nazwaliście?" Cóż, to było trochę dziwne. "Mike był ‘Panem Kochasiem’. "Oczywiście." "Tye był ‘Niebezpiecznym Danem’". "Nie mam nawet zamiaru pytać, dlaczego. A ty? " Podrapał się w tył głowy. "Pamiętaj, że byliśmy bardzo pijani ". "Wyduś to z siebie, Yager." Wzruszając ramionami powiedział: "Pan i władca".

A potem ona zaczęła się tak śmiać, że aż się zachłysnęła i zasapała przy tym, zaś ptaki wyleciały przez okno.

Neecy pochyliła się z jedną rękę owiniętą wokół swoich kolan, zaś drugą trzymając blisko swoich piersi a Yager dokładnie mył jej plecy i rozmawiał z Morgan przez telefon. "Nie krzycz na mnie. Nie, nie obudziłem jej. Nie, nie jestem jakimś "napaleńcem." I przestań mnie tak nazywać . To mnie przeraża. Zrozum, chciała się wykąpać. Tak, uważam na jej szwy. Jak wyglądają? " Yager pochylił się i studiował jej szwy, podczas gdy Neecy patrzyła prosto przed siebie i starała się nie myśleć zbyt wiele o jego ręce przesuwającej się po całym jej ciele, ale faktem było, że czuła się przy tym naprawdę, naprawdę świetnie, a to wcale nie pomogło. Neecy spędziła większość czasu, podczas swojego pobytu tutaj, na siedzeniu i martwieniu się o swoje skrzydła. Czuła się dziwnie na myśl, że może już nigdy nie polecieć ponownie. Bo jeśli nie będzie mogła latać, nie będzie też mogła być dłużej zastępcą. Skończy przy biurku i będzie musiała zająć się pracą administracyjną. Ta myśl przerażała ją najbardziej, czuła się jakby wypiła butelkę kwasu i na pusty żołądek. Była głupia, że do tej pory uważała swoje skrzydła za pewnik. I dobrze, że teraz, chociaż na kilka minut, Yager pomógł jej zapomnieć o tych jej obawach, rozpraszając ją tymi swoimi niesamowitymi rękami. One były po prostu wielkie i widziała ile mógł nimi wyrządzić szkód, ale kiedy jej dotykał, to był niesamowicie delikatny i przepełniony uczuciami. To było tak jakby ... pełne czci, gdy tak jego ręce głaskały jej ciało. "Tak. Szwy wyglądają dobrze. Chcesz, żebym co zrobił? Nie! Zapomnij. Tak, ta rana wygląda na całkowicie wyleczoną ale nie zrobię tego. Hmmm. Hmmm. Dobrze. " Opuścił ją tylko na chwilkę, aby wyłączyć i odłożyć swój telefon bezprzewodowy i jego ręce były z powrotem na niej, głaszcząc ją i dbając o nią. "Morgan przyjdzie jutro." "Mam nadzieję, że to oznacza, że będę mogła pozbyć się temblaku". Yager nalegał, aby cały czas z nim chodziła, nie pozwalał go ruszać czy zdjąć nawet na moment. Nie chciał ryzykować procesu jej leczenia, mimo, że ona czuła, że nie było już nadziei. W pierwszym dniu, było tak wiele bólu, i to przy każdym, nawet najmniejszym ruchu ciała w tym obszarze, gdzie było jej skrzydło. Ale teraz nie było nic. I już wiedziała, co Morgan będzie musiała zrobić z jej skrzydłem, by ją uleczyć do końca. "To jest moja nadzieja." Nalał na dłoń dużą ilość drogiego szamponu i zaczął wmasowywać w jej włosy.

Ten miły facet kupował go w prawdziwym SPA, podczas gdy ona zwykle używała takiego z lokalnej apteki i jeszcze najlepiej jak była jej ulubiona promocja, czyli dwa w cenie jednego. "Chciała, żebym wyjął tobie te szwy. Powiedziałem jej, że nie ma mowy. " "Dlaczego?" "Wiesz, ty nie jesteś Mikiem, rozumiesz. Naprawdę martwiłbym się tym, że mógłbym coś spieprzyć." Neecy uśmiechnęła się. "To jest bardzo słodkie, takie w nordyckim stylu." Zamknęła oczy, gdy ręce Yagera masowały jej głowę. Boże, co to było za uczucie. "Wiem, gdzie są moje granice. Nie robię żadnych medyczny rzeczy. Zostawiam to profesjonalistom. " Nie chciała nazwać Morgan "profesjonalistką", ona była raczej super uzdrowicielką. Przecież, do cholery, nadal oddychała, prawda? "To jest tak," kontynuował, "nienawidzę niczego co ma jakikolwiek związek z medycyną." Yager spłukał jej włosy, a następnie naniósł na nie jeszcze więcej szamponu. "Zachowujesz się jak wielka cipa, jak idziesz do lekarza, prawda?" "Nie, ja po prostu nie lubię igieł. I żadna rozsądna osoba też nie powinna ich lubić. " "A co ze szczepieniami i tego rodzaju rzeczami?" Yager wzruszył ramionami. "Mój lekarz należy do starszyzny. Kiedy wie, że ma mi dać coś w zastrzyku, to wzywa Mike i Tye, by mnie przytrzymali." Neecy histerycznie się roześmiała, a Yager ponownie spłukał jej włosy. "Nie mogę uwierzyć," ledwie wydusiła z siebie, „że mi się to tego przyznałeś." Teraz położył drogą odżywkę na jej włosy i zaczął je palcami rozczesywać. Cóż ... właśnie odkryła następny sposób na orgazm. "Uważam, że powinnaś wiedzieć o wszystkich moich najważniejszych wadach od samego początku." "Dlaczego?" Yager usiadł na podłodze obok wanny. "Musimy to zostawić teraz na około trzy minuty. A co miałaś na myśli pytając dlaczego? " "Pytałam, dlaczego muszę wiedzieć o twoich wadach?" Potrząsnął głową. "Nie będziemy o tym teraz rozmawiać. Poczekamy, aż poczujesz się lepiej." "O czym będzie ta rozmowa?"

"Rozmowa będzie o tym, o czym planowałem porozmawiać z tobą podczas ostatniego weekendu, kiedy do mnie przyszłaś. Po tym jak dokładnie cię przeleciałem, oczywiście. " "Och, oczywiście." Neecy spojrzała na Yagera, gdy ten dalej uparcie się w nią wpatrywał. "No co?" "Czy masz w ogóle jakiś pojęcie, jakie to było trudne ..." Pokręcił głową. "Dobra, zapomnij o tym". "Jakie co było trudne?" Wziął głęboki wdech, "Trzymanie rąk z daleka od ciebie." "Och". "Ale to teraz nie jest priorytetem, nie w tej chwili." "Nie jest?" "Nie, nie jest. Najpierw musisz się poczuć lepiej. Później będziemy się pieprzyli bez opamiętania. A następnie wyśledzimy tych skurwysynów, którzy ci to zrobił i zmieciemy ich z powierzchni ziemi. To jest mój plan. " I z tymi słowy, Yager wstał i przystąpił do spłukiwania odżywki z włosów Neecy. Boże jak mogła zapomnieć, że ten człowiek był Wikingiem, nigdy tego nie zrozumie. "To jest ... świetny plan, Yager. I jestem jak najbardziej za nim, ale tylko do pewnego momentu. Do tego zmiatania z powierzchni ziemi... to należy do wron. I nie musimy angażować w to Kruków." "Nie każda Wrona jest Krukiem, ale każdy Kruk jest Wroną ". Neecy wpatrywała się w Yagera. "Co to znaczy?" "Oznacza to, że wszyscy jesteśmy częścią ... tego samego ... tej samej ..." "Rodziny ptaków?" "Dokładnie. Wszystko, czego brakuje to sroki, sójki i ... "Wzruszył ramionami. "Coś tam jeszcze, ale oprócz nas, naprawdę nie znam nazw ptaków." "Wiesz, Yager. Jesteś ... wyjątkowym człowiekiem. " Pochylił się nad nią z powrotem. "Czy to jest twój sposób na powiedzenie mi, że jestem dziwakiem?" "Nie, nie jesteś dziwny. Jesteś wyjątkowy. A to jest różnica. " "Czy myślisz, że jestem nudny?" Parsknęła. "Nie, dlaczego? " "Bo jestem miły." "Nie jesteś miły." "Nie jestem?"

"Yager, jeśli byłbyś naprawdę miłym... bardzo miłym, to byłabym przerażona na sam twój widok. No i jeszcze to "ścieranie z powierzchni ziemi" i tego rodzaju rzeczy... wiesz, naprawdę mili ludzie nie mówią i nie mają takich rzeczy na myśli." "Ach, to w porządku. " Wstał i chwycił ogromny ręcznik. "Chociaż dla mnie jesteś miły". "Lubię być miły dla ciebie." "Wiem". Spojrzała w dół na swoje kolana. "Tak, naprawdę, to zaczynam się do tego przyzwyczajać." "Zauważyłem." Pochylił się i podniósł ją z wanny. "Mam nadzieję, że kiedyś już zupełnie się do tego przyzwyczaisz." Gdy już stała, zaczął osuszać ją ręcznikiem. "To tylko ..." "I nie zamierzam przestać być dla ciebie miły, Neecy. To nawet nie wchodzi w grę. " Patrzyła na niego, gdy tak ją wycierał. Nie rozumiała go. Ale naprawdę podobał jej się sposób w jaki ją traktował. Myślała, że rozkoszowanie się tym, uczyni ją słabą, ale nie, zamiast tego z każdym dniem pod jego opieką, czuła się silniejsza. Gdy Yager zakończył wycieranie jej, owinął wokół niej ręcznik. Pocałował ją w czoło, a następnie w czubek jej nosa. Tak właściwie, to nie pocałował jej od czasu gdy Morgan wróciła do siebie. Tęskniła za tym, i to dużo bardziej niż za czymkolwiek wcześniej w swoim życiu. "Czy mogę cię o coś zapytać?" Neecy przytaknęła. "Jasne". "Wiem, że nie pamiętasz zbyt wiele z tego, co stało się tej nocy ... tej nocy, kiedy zostałaś zaatakowana, ale ..." Wziął głęboki oddech. "Wciąż nie wiem dlaczego, twoje ptaki cię tu przywiodły, byłoby znacznie szybciej, gdyby poleciały do waszej bazy, lub do starszyzny, która żyła w centrum miasta ale nie, przyniosły ciebie tutaj." Cholera jasna. Miała nadzieję, że nie zada jej tego pytania, bo nie była pewna, czy chce mu wyznać prawdę. Ale przecież Neecy nigdy nie kłamała. "Pamiętam, że się martwiłam, że uznasz, że cię wystawiłam. To była moja ostatnia myśl, zanim zemdlałam, a one zabrały mnie tutaj." Yager pochylił się nieco i przytulił swoje czoło do czoła Neecy. "Podoba mi się, ta odpowiedź, Lawrence ". Zamykając oczy i czując jak jej policzki pokrywają się rumieńcem zakłopotania, odpowiedziała "Tak właśnie pomyślałam." Wsunął rękę za jej kark, bojąc się, że ona może uciec. "Nie musisz się mnie bać Neecy. Nie mnie. " "Nie boję się”.

"Nas, też nie musisz się bać". "Jestem ..." W tym momencie z hukiem otworzyły się drzwi do pokoju, ucinając dalsze słowa Neecy. Był tak nią pochłonięty, że nie usłyszał tego całego jazgotu tuż za drzwiami jego sypialni. Do pokoju wpadła najpierw Janelle, a tuż za nią Mike. Popychając siebie nawzajem udali się do łazienki. Byli jak młodsze rodzeństwo, naprawdę denerwujący. "On ..." zaczęła Janelle. "To ona zaczęła” zawarczał Mike, wskazując na nią palcem. Yager spokojnie zawinął mocniej ręcznik wokół Neecy, upewniając się, że cała była szczelnie zakryta. Po czym spokojnie podszedł do Mike'a i Janelle. Równie spokojnym ruchem złapał Mika za włosy i bardzo spokojnie ruszył w kierunku drzwi. Oooh! Nadal trzymając włosy Mika jedną ręką, podniósł Janelle drugą i ją również pociągnął w kierunku drzwi sypialni, po czym oboje wyrzucił na korytarz. "Przysięgam na wszystko, co święte, że jeżeli z dołu przyjdzie ktoś jeszcze, to rano będzie czyścił ściany ze swojej krwi!" Yager zatrzasnął z hukiem drzwi i wrócił do łazienki. Wziął Neecy w swoje ramiona i ruszył z nią delikatnie i ostrożnie w stronę łóżka. Uśmiechnęła się do niego. "Co?" Wzruszyła ramionami, podczas gdy on odwinął z niej mokry ręcznik i odrzucił go na bok. "Wciąż śmieje się z tego twojego stwierdzenia ‘że jesteś zbyt miły’, strach o tym w ogóle myśleć." Yager sprawdził temblak przy jej ręce, czy jest suchy i mocno się trzyma. "Nie chcę, żeby ktokolwiek cię denerwował. Musisz odpoczywać, tak długo aż poczujesz się lepiej. " Yager naprawdę ciężko walczył ze sobą, by nie zwracać uwagi na jej piesi i twarde sutki. "Musisz być zdrowsza, Lawrence ". Wyciągnął jej przez głowę bluzę MIT. "Czuję się teraz lepiej, Yager." Jej ręka zsunęła się po jego piersi, ale złapał ją, zanim mogła przesunąć się choć trochę niżej. Zamknął oczy, starając się zachować kontrolę, o którą z każdym kolejnym dniem było mu coraz trudniej. "Nie, dopóki Morgan nie powie mi, że z tobą jest wszystko ok." "Ale ..."

"Nie" Yager wyciągnął kołdrę na ciało Neecy. "Nie zaryzykuje zranienia cię. " "Tak, ale ..." "Nie" „Ale Yager ..." "Nie" Po czym, ponownie ruszył w stronę łazienki. "Gdzie idziesz?" "Wziąć zimny prysznic. Bardzo zimny prysznic. " "A dopiero co mówiliśmy o tym, ze to ja tutaj cuchnę." Yager spojrzał na kobietę swoich marzeń i snów, leżącą w jego łóżku, ubraną w jego rzeczy i warknął: "To teraz jest nas dwoje, kochanie." Potem zamknął drzwi od łazienki i udał się pod prysznic, bardzo, bardzo zimny i bardzo, bardzo samotny prysznic.

Rozdział 17

Katie podleciała trochę wyżej nad starym dębem, po czym przysiadła na najbardziej wytrzymałej gałęzi jaką mogła znaleźć. Przyjrzała się ponownie. Tak. To były Wilki. Trzydzieści sztuk, jak oszacowała. Skinęła na Kruka, który przysiadł na drzewie obok, a on poleciał z powrotem na ziemię, aby ostrzec innych. Nie miała pojęcia, dlaczego Shifterssi byli tutaj, ale mogła się założyć, że nie umówili się na partię ‘chińczyka’.

Wilhelm Yager był w złym nastroju. Naprawdę, naprawdę w bardzo, bardzo złym nastroju. Na tyle złym, że mógł rozpocząć patroszenie bandy psów o nic nie pytając, bo żeby być szczerym, ten Wiking w nim, naprawdę miał nadzieję na dobrą i ostrą walkę. Był gotowy do zadawania bólu. I potrzebował do tego, tylko teraz naprawę dobrego powodu. Chciał coś zrobić, a niestety nie mógł, chociaż miał na to wielką chęć, żeby tak chociaż wpakować głowę Molińskiego do kibla w łazience albo polać Tye benzyną i podpalić albo zabrać któremuś z Kruków jego kolekcję Playboy ‘a i ją pociąć. A to wszystko to tylko dlatego, że chciał przelecieć Neecy Lawrence. Był już tak zły, że nie mógł jasno myśleć. Przez tyle dni czekał, żeby Morgana, przywykła swój tyłek do jego domu i powiedziała mu, że stan Neecy jest już dobry, i może zacząć sprowadzać ją na złą drogę. Ale nie, Morgan musiała dbać w pierwszej kolejności o swoją działalność w mieście. A to oznaczało, że on przez cały dzień, będzie musiał unikać Neecy. Po prostu będzie musiał., bo zaczynał już przestawać dbać o te jej cholerny temblak, ranne skrzydła i szwy na plecach. Co oznaczało, że naprawdę, naprawdę musiał trzymać się od niej z daleka, bo nie mógł jej obiecać, że będzie łagodny dla niej. Tak w rzeczywistości to mógł jej obiecać, że na pewno nie będzie. A teraz miał tych dziwacznych Shiftersów na swoim trenie. Oni nawet nie przyszli do niego jako ludzie, ale jako wilki, tak jakby to było coś normalnego. Szli powoli w kierunku jego domu, gdy nagle wszystko rozjaśniło mocne światło reflektorów. Nikt nie wykonał żadnego gwałtownego ruchu, wszyscy zamarli. Wrony i Kruki rozważy poziom zagrożenia. Yager pozostał nieco z tyłu za Didi, gdy ta podeszła do przywódcy wilków, zaś pozostałe Wrony i Kruki siedziały na drzewach i na dachu domu, obserwując w milczeniu.

Yager wysłał Tye i Mike, aby mieli oko na Neecy, ale postanowił jej o tym nie mówić. Didi się z nim zgodziła w tej kwestii, bo nie było mowy, żeby ona usiedziała na miejscu, gdyby się dowiedziała, że Shiftersi tutaj byli. I nawet bez jednego ramienia i z bezużytecznymi skrzydłami ruszyłaby im z pomocą, przez tą swoją nadmierną odpowiedzialność. Didi podeszła do srebrno-czarnego wilka. Stanęła w lekkim rozkroku i skrzyżowała ramiona na piersi. "Więc ... czego chcesz?" Wilk spojrzał na Didi i Yager zastanawiał się, co trzeba będzie zrobić, aby wyciągnąć to gówno z niego. Może powinien chwycić ten jego skundlony ogon i dać mu małego klapsa. Boże, naprawdę był w gównianym nastroju. Po chwili wahania, wilk się przemienił. Tuż przed oczami Yagera z wilka stał się człowiekiem. U la la, wielkim i nagim człowiekiem. Didi, zaskoczona, spojrzała na Yagera. Miał nadzieję, że ona nie zacznie się śmiać. Jak widać nagość nie stanowiła wielkiej sprawy dla Shiftersów, ale nadal... była trochę zbyt rozpraszająca dla reszty ludzi. "Jestem Danny Lewis ... spotkałaś się z moim ojcem w sprawie mojego młodszego brata, kilka tygodni temu." Didi skinęła głową, próbując uniknąć patrzenia na tego gołego człowieka, co nie było jednak łatwe i nawet Yager musiał przyznać, że ten facet nie miał się czego wstydzić. Był ‘dorodny’ tam na dole. "I mój brat zniknął z powierzchni ziemi." Świetnie. Walka!

Neecy nie mogła uwierzyć, że płacze. Ale tak właśnie było. I to podczas oglądania wiadomości biznesowych na CNN. Nie mogła przestać płakać, odkąd obudziła się z tego snu w którym ktoś wyrywał jej skrzydła. Kiedy była mała, czasami miewała koszmary, że jej wszystkie włosy wypadły albo wszystkie zęby zostały wybite. To były straszne i przerażające sny, ale ten był dużo gorszy... Właściwie to obudziła się już płacząc i nie była w stanie tego powstrzymać przez cały dzień. Na szczęście, Yager zajęty był unikaniem jej. Nic dziwnego, skoro w nocy wstawał kilka razy by wziąć zimny prysznic. I to tylko z powodu jej szwów, jakby nie było innych możliwości. Tak więc, zasnęła marząc. Najpierw to były jej typowe mokre sny o Yagerze, ale potem stały się mroczniejsze. Neecy nadal nie wiedziała dlaczego ten sen tak ją zdenerwował. No i przecież nie spała już od kilku godzin, dlaczego zatem nie odzyskała panowania nad sobą?

Dlaczego wciąż płakała? Przecież była tutaj sama, dobrze ukryta i najbezpieczniejsza na świecie w tej jaskini Yagera. W ciągu dnia używała przenośnych dysków oraz jego czterech monitorów do sprawdzenia poczty oraz postępów w pracach jej uczniów, nawet pograła w parę gier komputerowych. I gdy w końcu uznała, że miała już pełną kontrolę nad sobą, poszła do salonu. Na szczęście był pusty, a w telewizji akurat leciała reklama jakiejś marki samochodu i wykorzystali tam orła bielika lecącego na tle błękitnego nieba, no i zaczęła płakać od nowa. Słysząc kroki na korytarzu, Neecy szybko otarła oczy i starała się stłumić te żałosne panieńskie zawodzenie, jak lubiła to ostatnio nazywać. Kroki zatrzymał się przed wejściem do salonu, a gdy spojrzała w górę, zobaczyła Tye i Mikea, którzy przyglądali jej się z za drzwi. Zmusiła się do uśmiechu i szybko wróciła do fascynującego biznesowego świata akcji i obligacji. Była pewna, że oni teraz odejdą. Ale nie, zamiast tego, Tye usiadł na kanapie obok niej a Mike po jej drugiej stronie. Zapadła chwila niezręcznej ciszy, a potem Mike powiedział: "A więc jesteś profesorem." Zmuszając swój głos, by zachował spokój, Neecy odpowiedziała: "Tak. Z historii. " "Świetnie". Tak. Racja. Nie widziała, że Mike "Jestem dumny z bycia kłamcą" Moliński jest, zainteresowany historią i to jakiegokolwiek rodzaju. "Gra, nad którą teraz pracujemy, rozgrywa się w średniowieczu. Może mogłabyś spojrzeć na nią od strony graficznej? Wiesz, chcielibyśmy się upewnić, że zbroje i broń są właściwe dla tego okresu." Neecy wzruszyła ramionami, nie odrywając oczu od telewizora. "Dobra". "Byłbyś zaskoczona, jak ci maniacy od gier, morderczo sprawdzają ich dokładność i wiarygodność. „Dodał Tye. "Naprawdę?" "O, tak. Zwłaszcza w grach RTS. " "RTS?" "To są prawdziwe gry strategiczne. Wiesz, gdzie można stworzyć sobie królestwo, wojsko, wrogów i wszystko cokolwiek tylko chcesz. Możesz stworzyć swój cały świat." Neecy przytaknęła. "To rzeczywiście brzmi fajne." "Tak, to chyba jest nawet zabawne, tak sądzę, bo to jednak domena Yagera. Najbardziej je lubi. Ja wolę RPG a Mike gry walki i całe to gówno. " "Jestem w tym naprawdę dobry."

Wreszcie Neecy uśmiechnęła się. "Uuuu, to takie szokujące". "Tak ..." Mike wyciągnął ramię na oparciu kanapy, tuż za jej plecami. "Jako profesor, zastanawiam się właśnie... " Neecy spojrzała na rękę za nią i z powrotem na Mika. "Zastanawiasz się? Nad czym?" "Wyobraźmy sobie, że jestem jednym z twoich uczniów i byłem bardzo niegrzeczny...” Uśmiechnął się i Neecy natychmiast zrozumiała dlaczego tak wiele kobiet, traciło dla tego przystojnego blondyna i z uroczymi dołeczkami na policzkach głowę. „ Jak byś mnie za to ukarała?" Śmiejąc się, Neecy spojrzała na Tye, który przewrócił oczami i odwrócił się do telewizora. "Wiesz, mam na myśli jakie kary cielesne chciałabyś zastosować, aby mnie ukarać, pani profesor Lawrence? Bo wiesz, ja byłem straszliwie niegrzeczny ostatnio. " Po raz pierwszy w przeciągu tego całego dnia, Neecy całkowicie zapomniała o dręczącym ją koszmarze.

Didi otworzyła kopertę, którą jeden z wilków upuścił u jej stóp. Wyjęła z niej gruby plik dokumentów i zdjęć. "Mój brat był wmieszany w wile rzeczy, ale nigdy nie był wystarczająco inteligentny, aby skutecznie wykorzystać to, co miał. No i teraz, kiedy usłyszałem o tym, co się stało twojemu zastępcy, wiedziałem, że coś jest nie tak, że to się jakoś łączy. Rozmawiałem z innymi ze Shiftersów i okazało się, że Waldgrave znowu jest aktywny ... i teraz wydaje mu, że dowodzi swoimi uczniami." "Waldgrave? Masz na myśli tego człowieka? "Didi wskazała na zdjęcie starszego mężczyzny z blond szarymi włosami. "Tak, to jest Karl Waldgrave, on jest bardzo bogaty i bardzo niebezpieczny. Lubi polować ... Powiedzmy, lubi trudne gry. " "Och, to miłe." "Ale to, co naprawdę mnie wkurzyło, to było to, że wykorzystał mojego brata, aby się do was dostać." "I co teraz? Ot tak po prostu nam to oddajesz?" "Mieliśmy debatę w naszej grupie zmiennych, czy powinniśmy to zrobić sami. Ale jesteśmy wilkami. My po prostu byśmy ich zabili. " Lewis uśmiechnął się, jeśli to tak można było nazwać. "Ale wrony i kruki są znacznie bardziej... pomysłowe w tego typu rzeczach. " "Och, czyżby?"

"Powiedzmy, że twoje dziewczyny, naprawdę umieją się cieszyć z pracy. Ale, oczywiście jeśli się mylimy, to dajcie nam znać. " I ręka Lewisa sięgnęła po dokumenty które trzymała Didi, ale te szybko zabrała swoją rękę. "Zrobimy to." "Świetnie". Lewis skinął ruchem głowy na swoje wilki i powoli zaczęli się wycofywać. „Upewnisz się, że będzie cierpiał, prawda?" Didi spojrzała na tego człowieka, swoimi zimnymi brązowymi oczami. Nie. Nie było w nich litości. "Och, tak. Będą cierpieć. " Jego szczeka, przemieściła się, a uśmiech się poszerzył i widać było kły poruszające się w jego dziąsłach. "Świetnie". Odsunął się od niej i ruszył za swoją grupą. Jak tylko wszedł między drzewa, już przemieniał się w wilka i już go nie było. Didi pchnęła papiery w stronę Deli. "Znajdź wszystko, co tylko można na tego faceta." "Rozumiem". Z tym słowami Didi chwyciła za ramię Yagera i pociągnęła go z powrotem do domu. Gdy byli w korytarzu, zatrzymała się i rozejrzała, a gdy już była pewna, że zostali sami, Didi pochyliła się w jego stronę i szepnęła: "Nie możesz sam iść po Waldgrave." "Dlaczego nie?" Już rozpoczął w swojej głowie, składać zespół na to zadanie. Zamierzał ich zetrzeć z powierzchni ziemi i to jeszcze tego samego wieczoru, by spędzić resztę swojego czasu w łóżku z Neecy, oczywiście jeśli Morgan da mu zielone światło. "Ponieważ ich śmierć nie należy do ciebie. Należy do Neecy ". "Należy do Neecy? A dlaczego?" Didi nie odpowiedziała i Yager poczuł zimną rękę strachu zaciskającą się dookoła jego gardła. Odsunął się od niej. "Tak? To jest rodzaj testu dla niej, tak? " Wszystkie Wrony i Kruki przechodziły przez coś w tym rodzaju. Bogowie Wikingów kochali dobry i stary test ducha i siły. Ale ten wydawał się szczególnie brutalny. Nawet jak na Skuld. "Muszę ją ostrzec." "Nie!" Didi chwyciła jego ramię. "Nie możesz jej powiedzieć... zaufaj mi. Ona musi przejść przez to sama. Zwłaszcza teraz. Zwłaszcza, po tym jak ją zranili. " „Ale ..." "Yager, jeśli ją kochasz, a wiem, że tak jest, to musisz się wycofać. Nie zadzieraj ze Skuld, zwłaszcza w tej sprawie."

Nigdy wcześniej nie widział, by Didi tak bardzo się o cokolwiek martwiła. A już na pewno nigdy nie widział by o coś błagała, bo to dokładnie, zobaczył w jej oczach. Nawet jeśli jej słowa brzmiały jak rozkaz. Nie miał pojęcia, co Skuld powiedziała Didi, ale to wystarczyło by ja przekonać, że bezpieczniej będzie nie mówić Neecy prawdy. "Okay. Będę milczał. ". Didi wzięła głęboki oddech. "Dziękuję, ale zaufaj mi, Yager. Nie pozwolę, żeby Neecy została przy tym zdaniu zupełnie sama. Musimy to tylko rozegrać trochę inaczej. " Usłyszawszy to Yager uspokoił się trochę. "Ok. Dobrze. " "Przepraszam". Yager i Didi spojrzeli na Connie. "O co chodzi?" "Zamawiamy pizzę na kolację. Chcecie? " "Tak. Może być." Powiedział Yager, gdy Didi tylko skinęła głową na znak zgody. "Świetnie. Hmmm ... i zastanawiałam się… ponieważ każdy z nas, zaczyna się już trochę niecierpliwić, czy mogłabym skonfigurować mój sprzęt i ... " "Connie" ostrzegła ją Didi. "O co chodzi?" "Chcą wydać przyjęcie," wyjaśniła Didi. "I jeżeli byłabym na twoim miejscu Yager, powiedziałabym kategoryczne nie." "Ja, tak właściwie, to nie mam nic przeciwko temu." Connie miała rację. Wszyscy byli już trochę zniecierpliwieni. Tak właściwie, to byli coraz bardziej sfrustrowani. I może mała prywatka będzie najbezpieczniejszym sposobem by upuścić trochę pary. "Jesteś tego pewien?" "Tak, pewnie. Moi najbliżsi sąsiedzi oddaleni są ode mnie o jakieś sześć mil i jeszcze nigdy nie urządzałem tutaj imprezy." "Tak!" Connie odwróciła się i szybko ruszyła z powrotem do kuchni, gdzie ostatnio i Wrony i Kruki, zbierały się dość regularnie. Didi zaczekała, aż Connie odejdzie i dodała: "Mam nadzieję, że wiesz co robisz." Jedno wiedział na pewno jeżeli chodziło o Wrony, nigdy nie zaprosiłyby do jego domu żadnych hałaśliwy outsiderów. Wrony bawiły się tylko z innymi Wronami albo z przyjaciółmi Wron, bo tak naprawdę ta impreza była tylko dla tych, którzy mogli na nią przylecieć. Zapominając o tym wszystkim dość szybko, Yager udał się na poszukiwanie Neecy. Musiał ją zobaczyć, chciał być pewnym, że wszystko z nią było w porządku.

Zrobi tak jak obiecał Didi, nic jej nie będzie mówił o planach Skuld w stosunku do niej, ale nadal czuł ogromną potrzebę by ją zobaczyć. Oczywiście, nie spodziewał się ją znaleźć, całą we łzach od histerycznego śmiechu, z Mikem Molińskim przerzuconym przez jej kolana i tyłkiem w powietrzu. Na szczęście ten mały drań nie był nagi. "Wszystko, o co prosiłem, pani profesor, to tylko trochę demonstracji." Uśmiechnięty Tye, pierwszy zauważył Yagera. Odchrząknął, po czym wyciągnął rękę i uderzył Mike w głowę. "Co jest?" Skinął na Yagera i Mike odwrócił głowę. "Uuuu, Hmmm ... cześć, bracie". Yager potrząsnął głową, zmarszczył brwi, po czym odwrócił się i odszedł.

Neecy wkroczyła zaraz za Yagerem do jego sypialni. "Jesteś śmieszny." "Ja jestem śmieszny? Masz twarz tego osła Michaela Molińskiego, na swoich kolanach i to ja jestem śmieszny?" "Nie bądź zły na niego." "Ach, więc teraz jeszcze go bronisz?" Szare oczy Yagera patrzyły na nią przez całą długość pokoju. "Nie krzycz na mnie! On po prostu starał się, abym poczuła się lepiej. " "Poczuła się lepiej, dlaczego?" "Zapomnij o tym". Neecy ruszyła w stronę drzwi, ale Yager stał już przed nimi, mało że stał, on już nawet zdążył je zamknąć. Nie słyszała jak je zamykał. Chryste, w jaki sposób ten człowiek to robił?! "Dlaczego masz się poczuć lepiej, co Neecy?" "Nie chcę teraz o tym rozmawiać. Zejdź mi z drogi." "Gadaj, albo będę tak stał. Nie ruszysz się dopóki mi nie powiesz, co się dzieje. " Wydając z siebie krótki krzyk frustracji Neecy odsunęła się od drzwi. Przyjrzała się oknom i zdała sobie sprawę, że nie ma już możliwość ucieczki, więc całą swoją wściekłość i strach postanowiła odreagować na Wilhelmie Yagerze. Odwróciła się. "Chcesz wiedzieć co się stało?" Nie poruszył się, gdy ona zaczęła go atakować . "To!" Wskazała na swoje obandażowane ramię. "To jest bzdura!" "Co ty do cholery mówisz?"

"Wszystko co miałam przepadło, nic już nie mam! I oboje to wiemy! "Nienawidziła krzyczeć, ale nie mogła już się powstrzymać. Zupełnie się zagubiła. Panika, w mgnieniu oka doprowadziła ją do pełnej wściekłości. "Neecy ..." "Nie jestem już wojownikiem! Nie jestem Wroną! Jestem cholernym inwalidą! Nic już nie jest ważne." I kolejne słowa uszły z jej ust, zanim zdążyła pomyśleć o tym, by się powstrzymać. "Dlaczego nie możesz mnie zostawić w spokoju? Dlaczego nie pozwolisz mi... tylko ... " "Co?" Odkrzyknął. "Mam pozwolić ci umrzeć?" To było dokładnie to, co miała powiedzieć i myśl o tym jak to jest grupie, przecięła ją jak ostrze. Chryste, jak żałosna się stała? I ta myśl sprawiła, że poczuła się jeszcze gorzej. Była taka słaba i wrażliwa. I znowu wybuchnęła płaczem. Nawet nie mogła sięgnąć po Yagera... ale on już był przy niej. Jego wielkie ramiona owinęły się wokół niej, trzymając ją blisko jego ciepłego ciała. Zacisnęła swoje wolne ramię wokół jego talii i trzymała go mocno, gdy jej łzy i obawy z ostatnich pięciu dni wypływały z niej straszliwym i niepohamowanym potokiem. Powinien był się tego spodziewać. Powinien był to wiedzieć, że ona czuje się w ten sposób ... powinien to, do cholery jasnej, przewidzieć. Usiadł na podłodze, wyciągnął na swoje kolana Neecy i pozwolił by się wypłakała. Neecy zawsze sobie radziła z bólem fizycznym. Była dziewczyną, która mogła spokojnie przetrwać cios pięścią w twarz lub nożem w żołądek. Ale z jakiegoś nieznanego powodu, czuła się tak jakby to Gromada ją definiowała i sprawiała, że czuła się godna tego wszystkiego co miała. Ale wszystko, co tak naprawdę Skuld jej dała, to była tylko druga szansa, ale Neecy była w stanie wszystko dla tego zaryzykować. Wszystko. I to właśnie, czyniło z niej kobietę w której był szaleńczo zakochany. Po dziesięciu minutach, łzy zamieniły się katar, ale dopiero po kolejnych dziesięciu minutach, zaczęła się od niego odsuwać… wiedział, że tak będzie. Wycierając oczy, próbowała zejść z jego kolanach, ale Yager nie pozwolili jej na to. "Przepraszam, Yager. Hmmm... " Potrząsnęła głową. "Nie ma żadnego usprawiedliwienia dla tego mojego małego przedstawienia." "Siekiera w plecach może wiele z zrobić z człowiekiem." Zachichotała w odpowiedzi na to. "Tak. Prawda ". Znowu próbowała uciec z jego kolan, i znowu Yager przyciągnął ją z powrotem. Uśmiechając się nieśmiało, powiedziała: "Wiesz, możesz mnie już puścić, Yager." "Ale ja nie chcę. Lubię mieć cię tutaj, na moich kolanach. Chociaż to wszystko, trochę daje mi w kość. " Przeciągnął ręką w dół jej policzka. "Kogo ja do cholery próbuję oszukać? Mam za sobą najtrudniejsze pięć dni w całym moim życiu”.

Korzystając z rękawa jego gigantycznie wielkie bluzy, Neecy wytarła resztę swoich łez. "Jesteś takim słodkim paplą. " "Masz szczęście, że w ogóle jestem w stanie mówić." "A co? Myślisz, że to były dla mnie łatwe dni? " "Dziewczyny mają łatwiej." "Chyba oszalałeś." Powiedziała, po czym pomachała mu przed oczami swoja zdrową ręką. "Zaczynam już dostać ‘cieśnienia nadgarstka’ przez ciebie". Yager ukrył twarz w jej szyi. "Nie mów tak, ja to wszystko od razu widzę oczami wyobraźni". "A co ze mną? I to za każdym razem kiedy ty szedłeś sobie pod prysznic ... " warknęła. "Właśnie tym się zajmowałam". Jego ramiona zacisnęły się wokół jej talii. "Nie mów tego, Lawrence". "Chodź, Yager. Zabijasz mnie już tymi swoimi postanowieniami . Poza tym, wiesz, potrzebuję trochę dopieszczenia... no przecież płakałam. " Dla podkreślenia efektu, dość mocno pociągnęła nosem. I to dwukrotnie. "Przestań teraz, Lawrence. Nawet o tym nie myśl." On i tak już ledwo trzymał swoją samokontrolę w ryzach, i był już tylko o włos od jej całkowitej utraty. O bardzo cienki włos. Potarła policzkiem po czubku jego głowy. "Yager," wyszeptała cicho. "Will". Rozpuszczony bachor! Oto czym była. Wiedziała, że jej się nie oprze i wiedziała jak dostać od niego to co chciała. Miała rację. "Pieprz mnie Will. Teraz." Chryste, czy on mógł z tym walczyć? Nie mógł. Zamiast tego, chwycił od tyłu jej kark i pocałował ją. Głęboko, długo i bardzo mocno. Dokładnie tak, jak chciał to zrobić przez cały dzień. Uspokoiła go, nie okazując mu żadnego oporu. Mógł to zrobić. Mógł to zrobić. A musiał by bardzo uważać ... i być bardzo delikatny ... i ... "Otwórz drzwi, Will! " Morgan zaczęła się dobijać z drugiej strony, całkowicie nieczuła na to, że może przeszkadzać. Jęcząc para rozdzieliła się. "Nie, nie, nie, nie. To nie możliwe! To się nie dzieje naprawdę! " Praktycznie wyjęczał to. Spojrzał na twarz Neecy i zobaczył odzwierciedlenie wszystkich swoich uczuć. „Wilhelmie Yagerze Czwarty, otwórz te drzwi! Natychmiast!" Neecy uśmiechnęła się. "Czwarty?" "Cicho".

Wstał z Neecy wciąż w spoczywającą w jego ramionach. Delikatnie postawił ją z powrotem na nogi. Pocałował w czoło, po czym odwrócił się i szarpnął drzwi jednym silnym ruchem. "Nie patrz tak na mnie." Morgan wmaszerowała do pokoju, podczas gdy Neecy, starała się palcami, odgarnąć swoje włosy z twarzy. Potrząsając głową powiedziała. "Przysięgam. Wy dwoje, jesteście siebie warci." Morgan skinęła na Neecy, by ta poszła do łazienki. "Ty, idziemy. Zobaczymy, co udało nam się zrobić dla ciebie." Neecy szybko zamknęła oczy, ale Yager wiedział, że tak naprawdę, to oboje czuli dokładnie to samo. Ciepło ich tęsknoty wręcz paliło wszystko wokół nich. I już niewiele brakowało, by zaczęli zabijać ludzi wokół nich. "Idziemy, Wrono!" I wyglądało na to, że Neecy może rozpocząć to od Morgan.

Mike spojrzał na swojego przyjaciela wpatrującego się w ekran komputera. On nic nie robił, nie wpisywał żadnych poleceń, ani nic takiego, tylko gapił się w ekran. Connie, czy tak jak on lubił ją nazywać "ta lesbijka", bo to było na pewno, jedno z jego ulubionych słów, znowu przyniosła w swoich ramionach masę sprzętu. I właśnie ruszała po następną partię. Przez ostatnie dwadzieścia minut obserwował ją, jak nosi ten cały sprzęt nagłaśniający dla DJ-ów. Tak właściwie, to mógłby jej pomógł to rozładować i przynieść, ale wtedy nie były w stanie oglądać jej sprężystego tyłka, gdy chodziła tak spacerkiem w te i na zad. Lubił lesbijki. Teraz do pokoju weszło jeszcze więcej Wron, chwyciły piwo z lodówki i frytki ze spiżarni. Nosiły te swoje białe bezrękawniki i dżinsy, z wyjątkiem Didi, która nosiła czarny bezrękawnik. Tak właściwie, to nigdy nie widział, aż tylu dziewczyn ze skrzydłami w jednym miejscu, ale pokochał to. Mike musiał przyznać, że one były naprawdę zabawne. Wrony były różne, każda inna ale lubiły się bawić. One nigdy nie były spięte czy skryte, w ogóle nie wydawały się działać z jakiś ukrytych pobudek. Wszystkie lubiły się śmiać. No i były dość nachalne w tym swoim "walka albo walka", bo nigdy nie wydawało się, że może przyjść im do głowy nawet myśl o ucieczce. No chyba, że akurat faktycznie gdzieś leciały. Tylko jednej z nich nie potrafił rozgryźć. Tej Azjatki. Annie? Ashley? Czy jak tam miała na imię. Patrzyła na niego tak, jakby pieprzył jej matkę. Mała bogata suka z Island Bitch. Pewnie myślała, że jest od niego lepsza. To właśnie dlatego, lubił Neecy albo ten duży tyłek Janelle, no i te wszystkie łatwe dziewczyny, bo one rozumiały go. A ta królewna, jak teraz zwykł nazywać jej irytujący tyłek, nigdy by go nie zrozumiała. Ona nigdy nie chciałaby się związać z kimś takim jak on. Ta wiedza sprawiała, że od razu stał się tak wściekły, że aż rozbolały go wszystkie zęby, od zazgrzytania nimi ze

złości. Chryste. Co znowu było z nim nie tak? Dlaczego on domagał się uwagi od takiej przeciętnej osoby jak ona? Nawet Neecy tylko okazjonalnie zajmowała jego myśli, a już dawno przecież odkrył, że była ona bardzo fajną kobietą z wolą jak z żelaza. Szczerze podziwiał to u niej. I ku jego wielkiemu zaskoczeniu, Neecy umiała być zabawna. A to maleństwo nie wiedziałby tego, nawet gdyby ubrać je w strój klauna. "Czyli teraz będziesz tak po prostu tu siedział i użalał się nad sobą?" Nawet nie podnosząc wzroku znad swojego laptopa, Yager warknął: "Mike, mam za sobą dziewięć nie przespanych nocy... czy ty naprawdę chcesz mnie teraz wkurwić?" Yager przechodził przez piekło, bo już od dłuższego czasu musiał obywać się bez seksu. Tak naprawdę, to jego zdanie powinno było brzmieć "nie pieprzyłem się z Neecy Lawrence od dziewięciu dni ... " To byłoby dużo bardziej precyzyjne i prawdziwe. "Nie staram się ciebie wkurzyć czy coś takiego. Ja tylko próbuje pomóc ci się zrelaksować. Zobacz, to miejsce, aż roi się od kobiet, może powinieneś się tym bardziej zainteresować?" "A może ty powinieneś się zamknąć?" Drzwi od kuchni otworzyły się i Neecy wmaszerowała do pokoju. Ledwo spojrzała na Mikea. Natychmiast podeszła do miejsca, gdzie siedzieli z Yagerem i oparła się o stół. "Zobaczyłeś jakąś różnicę?" Yager spojrzał na nią, a następnie wrócił do swojego komputera. "Nie." Z westchnieniem uniosła swoje obie ręce i zamachnęła nimi wokoło. "A teraz widzisz coś innego?" Yager znowu popatrzył na nią przez chwilę, po czym podniósł swoje ręce i powoli nimi zamachał, w geście uspokojenia. „Nie, nie widzę żadnych zmian, nic się nie dzieje." Mrucząc słowa, za które powinna być natychmiast wysłana do spowiedzi, Neecy podeszła do lodówki i wyjęła z niej piwo, po czym oparła się o ladę, tuż obok Mikea. "Ale ty widzisz zmianę, prawda?" "Tak. Ale czego można wymagać od niego? Przecież ten człowiek nawet nie widzi, że zapomniał się uczesać. Nie można od niego za dużo wymagać. " Chichocząc, przyznała "Dobry strzał." "No hej, ja tutaj jestem." Morgan zajrzała przez drzwi do kuchni. "Ok. Wychodzę." Spojrzała na Neecy. "Zadzwoń do mnie, jeśli będziesz miała jakiekolwiek problemy. " "Dobra".

"Świetnie”. Po czym odwróciła swoje jasnoniebieskie oczy do Yagera. "Chodź ze mną". Przewracając oczyma, z hukiem położył swojego laptopa na stole w kuchni. "Czy ktoś jeszcze ma jakiś rozkazy dla mnie? " A potem ruszył za Morgan i wyszedł z kuchni. "Zobacz, co zrobiłaś z tym człowiekiem." Tak, już prawie go miała i już myślała, że może on da jej to czego potrzebowała. Neecy spojrzała na niego tym spojrzeniem z serii "ja tu rządzę." Było to spojrzenie, po zobaczeniu którego nie traci się czasu na patrzenie z zaskoczeniem. Neecy powoli obejrzała się i jeszcze raz na niego spojrzała. „Przykro mi, coś się stało?” Mike może i był lekkomyślny, ale nie był głupi. Wiedział już tyle o tych Wronachdziewczynach, że potrafił rozpoznać kiedy mu się oberwie. I tak naprawdę, to jej „Przykro mi, coś się stało?" to po prostu był inny sposób by powiedzieć ”A tak dokładniej, to na ile sposobów mam cię kopnąć w dupę?” Uśmiechając się, Mike pokręcił głową. "Nie, nic".

„Och, to jest dokładnie to, o czym ona cały mówi. " Morgan pokręciła głową. Jak wszystkie Kruki, Will był genialny, ale czasami wciąż zachowywał się jak kompletny idiota. "Tak. Zdjęłam jej bandaże. Wszystko wygląda dobrze ale dopóki ona nie rozwinie skrzydeł, nie będę tego wiedziała na pewno. " "Dlaczego ona tego od razu nie zrobiła?" "Nie wiem tego, naprawdę. Być może po prostu się boi. " Tak właściwie, to Morgan wiedziała, że dziewczyna się boi. Boi się tego, że może już nigdy nie będzie w stanie latać, że teraz będzie bezbronna. A przecie to nie była kobieta, która lubiła czuć się bezbronną. Trzymając jej wielki płaszcz, żeby mogła go swobodnie założyć, Will zapytał jeszcze: "I co mam teraz zrobić?" "Możesz albo czekać, lub .." Stanęła do niego tyłem, by pomógł jej założyć ten płaszcz. "Albo?" Uśmiechnęła się. "Zmuś ją do tego by poszybowała." Yager zmarszczył brwi, "Zmusić ją..." Yager zamrugał. "Och". Potrząsnął głową i delikatnie popchnął ją w stronę drzwi. "Musisz już iść."

"Daj jej wszystko co tylko będzie chciała aby rozwinęła te swoje skrzydełka." "Przestań". "Och, daj spokój. Znamy siebie już na tyle długo, aby ... " "Nigdy nie będziemy znali się na tyle długo, by prowadzić taką rozmowę, Morgan. I oboje o tym wiemy". Roześmiała się, a Will pchnął ją przez drzwi i szybko zamknął je za nią.

Yager szybko przeszedł przez swój salon. Neecy miała rację. Wrony całkowicie przejęły jego dom, ale i Wrony zrobiły z tego miejsca dom. No i fakt, że to przeszkadzało Neecy, ogrzewał jego serce. Nawet jeżeli ona nie zdawała sobie sprawy z tego, że chciała go ochraniać przed Gromadą. Minął Connie i zobaczył, że już rozłożyła cały swój sprzęt. Czuł się w pewien rodzaj tym wręcz uhonorowany. Connie była znanym DJ-em. Pracowała w niektórych z najgorętszych klubów w mieście, kiedy oczywiście nie była zajęta zabijaniem jakiegoś głupka. I teraz to, że ona przygotowywała się w jego domu do tego, był bardzo fajny. Ten dzieciak w nim był pod należytym wrażeniem. Przechodząc przez drzwi do kuchni, Yager zamarł w progu. Dlaczego, do diabła, Neecy była otoczona przez sześciu Kruków? Nie podobało mu się to. Nie podobała mu się ani jedna sekunda czegoś takiego. Poruszając się bardzo powoli, podszedł do nich. Do wyspy na środku jego kuchni. Neecy spojrzała na niego i zmarszczyła brwi. A teraz, o co do cholery znowu chodziło? "Yager, jesteś tego pewien?" "Czego?" "Żeby Connie była tutaj DJ-em? Mam na myśli to... że jak ona zaczynie tutaj grać to znaczy, że będzie niezła impreza. Czy chcesz tego, czy nie. " Tye uśmiechnął się. "Wy Wrony kochacie dobre imprezy, czyż nie?" Mike wyciągnął ręce i przebiegł nimi po swoich włosach. "Byłem w kilku klubach w których grała Connie. Ona jest niezła. " "Wow, Mike. Wiesz, że to było, cos na kształt... komplementu? " Mike uśmiechnął i szturchnął Neecy w bok. "Mam swoje dobre chwile, wiesz." "Tak. Jasne, że masz." Neecy wzięła łyk piwa a Tye sięgnął do jej miseczki z precelkami. Usłyszeli pierwsze bity z muzyką i Yager od razu usłyszał jak wszystkie Wrony w salonie zaczęły wiwatować. Neecy pokręciła głową. "Moje dziewczyny." "Jak długo ona jest już DJ-em?" Zapytał Mike, sięgając po kolejne piwo z lodówki.

"Zaczęła, gdy miała jakieś siedemnaście lat. Tak myślę." "Czy to jest dla niej trudne?" „Zaskakująco nie. A co bardziej zabawne , to tak właściwie ją to zupełnie nie obchodzi. Ona robi to tylko dlatego, że uwielbia patrzeć, jak jej dziewczyna tańczy." Wszystkie Kruki zamarły, z piwem wzniesionym do połowy ust, albo z preclami zaciśniętymi w ich dużych pięściach i otwartymi ustami. Mike odchrząknął. "Ona ma na imię, Fran, prawda? To jest ta z tymi długimi nogami?" "Tak. One są razem, i to już od jakiś piętnastu lub szesnastu lat. Są najsłodsza i najgorętszą parą, jaką znam". Tye spojrzał na Neecy kątem oka. "Czy ona nadal tańczy, gdy Connie jest DJ-em?" "Och, tak. Jeśli Connie jest DJ-em, Fran od razu tańczy ". Yager wyciągnął rękę i odciągnął Neecy z drogi, zaś sześciu mężczyzn jak szalonych ruszyło w kierunku jego salonu i imprezy. Neecy roześmiała się, gdy on nadal trzymał ją za rękę. "Co to kurwa było?" "Mówisz sześciu napalonym facetom, że w moim salonie tańczą gorące lesbijki... więc czego się na miłość boską spodziewałaś? " "Boże, jesteście tacy żałośni.” "Możesz to bardziej opisać?" Neecy potrząsnęła głową i chciała odejść ale Yager złapał ją wokół jej talii i przyciągnął do swojego ciała. "Gdzie idziesz?" Zamiast wyrywać się, jak zwykle to robiła, Neecy owinęła swoje ręce wokół jego bioder, wsuwając swoje dłonie pod pasek jego luźnych dżinsów. "A co, masz dla mnie jakiś pomysł, Yager?" Spytała, po czym chwyciła go za jego tyłek i ścisnęła. "Być może pytanie powinno zabrzmieć, o czym chciałabyś abym myślał?" "Ty. Ja. Twoja sypialnia. I zamknięte drzwi, za którymi ty szalejesz. " Uśmiechnął się i przyciągnął ją jeszcze bliżej. "Podoba mi się ten pomysł, Lawrence." Pochyliła swoją twarz, w jego stronę, chcąc go pocałować. No i teraz, kiedy Morgan dała pozytywną opinię odnośnie jej zdrowia, Neecy i jej niesamowite ciało były jego. Yager pochylił się, i z zamkniętymi oczami zaczął zdobywać jej usta, gdy nagle poderwał się. "Uh-oh". "Uh-oh, co?" "Cholera. Musimy się stąd wydostać. "

Nie musiała mu tego powtarzać dwa razy, ale tym i tak byłby zbyt powolny w tym tłumie, więc tylko złapał ją za rękę, i ruszył do wyjścia z domu, by podlecieć z nią do okna ich sypialni, bo tak będzie najszybciej, niż przez salon z imprezą. Nagle otworzyły się obrotowe drzwi do kuchni i wpadł roztańczony wąż złożony z Wron. "C'mon N 'Ride It", to była jedna z jego ulubionych piosenek z młodzieńczych lat dziewięćdziesiątych, a teraz w jej rytm poruszał się barwny korowód złożony z tańczących i śpiewających Wrony. Widocznie chciały, aby wszyscy ‘jeździli’ tym cholerny pociągiem, więc chwyciły i szarpnęły Neecy, po czym zabrały ją z dala od niego. Były tak szczęśliwe widząc, że Neecy jest już zdrowa, że były całkowicie nieświadome tego, co tutaj tak po prostu przerwały. Albo też świetnie wiedziały, co robią. Z Wronami, nigdy nic nie wiadomo. Neecy próbowała uciec z tego ‘węża’, ale akurat za nią stała jedna z młodszych i cholernie silnych Wron. Dziewczyna mocno ją trzymała i zaczęła nią sterować, czuła się jak by miała na sobie jeźdźca z rodeo. Tańczyły więc po całym domu Yagera, po czym wróciły z powrotem do salonu. Wówczas Connie zmieniła muzykę na jakieś ciężkie techno, a to znaczyło, że parkiet taneczny został przejęty przez Fran i Janelle. I Neecy znowu próbowała się wymknąć, ale tym razem kilka starszych Wron ją zatrzymało i odciągnęło, sama nawet nie wiedziała kiedy ją przechwyciły i zaczęły przytulać i mówić jej, jak bardzo są szczęśliwe wiedząc, że teraz już wszystko z nią w porządku. I to właśnie wtedy Neecy uświadomiła sobie, że to przyjęcie ma za cel nie tylko upuści trochę pary ale to było dla niej. Aby uczcić jej powrót do zdrowia. No i jak tylko sobie z tego zdała sprawę, zrozumiała coś jeszcze, nie mogła odejść stąd tak szybko. Z małym westchnieniem rezygnacji, Neecy wzięła piwo, które wręczyła jej Arri i zajęła się liczeniem minut, do czasu aż będzie mogła uciec i wrócić do Yagera.

Rozdział 18

To był dokładnie piąty raz kiedy to znowu zrobiły. Za każdym razem, kiedy Yager starał się podejść do Neecy, a jedna lub kilka naraz, tych cholernych Wron, stawały przed nim i chciały z nim "rozmawiać". W ciągu ostatnich dwóch godzin, zdążył już omówić, stan gospodarki światowej, przyszłość lasów deszczowych, czy gaz jest naprawdę niezbędny dla przetrwania ludzkości, a także różnice pomiędzy osobowościami narcystycznymi a socjopatycznymi. Tak, rozmowy schodziły na coraz bardziej niepokojące tory. No i teraz stanęła przed nim Arri, z nietypowo, jak na nią, słonecznym uśmiechem, na swojej ładnej twarzy. "Zastanawiałam się, Yager, jaka jest twoja opinia na temat długu publicznego i jego wpływ na USA, oraz pozostałe światowe potęgi? " Yager spojrzał na nią. "Eeee, Arri?" Jej uśmiech, chociaż to było wręcz niemożliwe, stał się jeszcze szerszy. "Jezu, nie wiem, o czym ty mówisz."

Tye obserwował każdy ruch tyłka Janelle na tym prowizorycznym parkiecie. To nie był mały tyłek, był dokładnie taki jakie on uwielbiał. Duży. A jeszcze jak to połączyć z jej tańcem... Tye czuł się po prostu wspaniale patrząc na to. Tak właściwie, chociaż przyszedł tutaj by oglądać gorący taniec lesbijek, to jednak przestał to robić w momencie, w którym Janelle go popchnęła. Nie była zła czy coś takiego, ot po prostu w tańcu, wszędzie było jej pełno. Była jak promyczek słońca, coś jak ‘zajączek’ odbijany na ścianach, była wszędzie. I gdy tak patrzył na ten jej taniec, to nie mógł się powstrzymać od wyobrażania sobie tego jej wspaniałego tyłka nago. I chociaż dzisiaj, prawie dosłownie, wykopał Mike do samego piekła, żeby mu przypomnieć, że Wrony nie były jego małymi siostrzyczkami, by je dręczyć. To jednak, choć nie chciał się do tego głośno przyznawać, kochał tego człowieka za danie mu możliwości oglądania nagiej Janelle. To było naprawdę, naprawdę, bardzo, bardzo piękny widok. Connie właśnie puściła jedną, ze starych piosenek z lat sześćdziesiątych. To prawda uwielbiał, gdy ta dziewczyna grała te dziwniejsze, eklektyczne rzeczy. To jednak przy tej muzyce Janelle i Neecy, zaczynały te swoje zabawne układy taneczne, w których wszyscy powtarzali ruchy, podskakując i wirując w powietrzu. Dokładnie tak jak teraz, gdy wszyscy zaczęli śpiewać "Rockin 'Robin".

Wiedział gdzie to wszystko zmierza. Gdy w piosence dojdzie do słów, gdzie wspominano o Wronach i Krukach... będzie dużo krzyku i wrzasków. Ale Tyeowi się to bardzo podobało. Nienawidził sposobu w jaki Neecy tutaj przybyła, zraniona i ciężko ranna, ale kochał to, jak to się skończyło. Wrony i Kruki pracujące razem, jako jeden zespół. Jedna rodzina, jak denerwujące się nawzajem rodzeństwo. Głośni, zaborczy i wymagający Wikingowie zawsze szukali sposobu na dobrą walkę lub dobre pieprzenie. I tym właśnie była dla niego Janelle McKenna, córka Westiego, przez którego została zastrzelona. Ale to już nie miało znaczenia, bo teraz była jedną z córek Skuld, a przy Neecy, stała się również jednym z jej najlepszych wojowników. Zabawne, jak często zapominał, że Janelle była w jego wieku. Wyglądała bardziej jak dwudziestolatka. Ale znała każde słowo z piosenek Depeche Mode czy też Adam and the Ants i tych wszystkich piosenek, które grała Connie... znała słowa nawet tych seksownych lesbijsko-latynoskich piosenek, których ta też grała dość sporo. Janelle i Neecy stały teraz do siebie tyłem i śpiewały lub może raczej wrzeszczały, słowa do piosenki „Rockin 'Robin". Przy czym, dziewczyny cały czas się śmiały, zwłaszcza, gdy dołączyła do nich reszta Wron. I jeszcze te ich wygibasy, to wszystko sprawiało, że Wrony cały czas się śmiały. Co rusz znajdywały coraz więcej powodów, aby wybuchnąć jeszcze głośniejszym i krzykliwszym śmiechem. Tye i jego naukowy mózg, stwierdzili, że współczesna nauka i medycyna nie są w stanie nic na to już zaradzić. I to było bardzo fascynujące, bo wydawało się, że nie trzeba było im wiele, aby dobrze się bawić i śmiać, a wszystko to było takie prawdziwe. Yager przeszedł, wręcz przebił się przez tłum i podszedł do niego. Tye myślał, że może przyszedł z nim pogadać ale nie. Yager po prostu go odepchnął a potem przechylił się przez ladę baru i sięgnął po czterdziestoletnią butelkę szkockiej, nalał sobie trochę do szklanki i wypił jednym tchem, jak tequile na konkursie w Meksyku. "Wszystko w porządku, bracie?" Yager skrzywił się, gdy szkocka spłynęła mu przez gardło i pokręcił głową. "Nie bardzo, ale staram się nie tracić kontroli. " Nalał sobie trochę więcej i schował szkocką z powrotem do barku. "Pilnuj tylko, żeby żaden z facetów nie zrobił nic głupiego." Ach, tak, to była zakodowana wiadomość "trzymaj Mike, do kurwy, z daleka ode mnie." "Jestem w takim nastroju, że on mógłby zacząć mocno wyć." "Nie martw się. Będę miał na niego oko. " Oczywiście, kiedy Janelle nie będzie w jego polu widzenia. Tak, oczywiście. "Chociaż on wydaje się dzisiaj wieczorem, dużo bardziej zajęty."

Yager pokręcił głową, w końcu zmuszony do uśmiechu. "Może zapomnieć. Mam wrażenie, że każda z Wron ma już jego numer. I wszystkie nazywają go Kłamliwym Mikem. Jak by to było jego imię. " Tye roześmiał się. "Świetnie. Może ten mały skurwiel w końcu się nauczy, że nie wszystko jest takie łatwe." Yager obserwował jak Neecy chwyciła małą Arri i wyciągnęła ją na parkiet, gdy muzyka przeszła do jakiegoś starego przeboju disco. Jego spojrzenie było tak gorące, że Tye był zdziwiony, że Neecy się pod nim nie spaliła. "Wiesz, Yager, jeśli chciałbyś stąd uciec na trochę, to mogę tutaj przypilnować tego towarzystwa. No wiesz, na ten czas, byś mógł wziąć ją na górę. " "Zapomnij o tym." Wziął kolejny łyk szkockiej. "One mi na to nie pozwalają." "Kto ci nie pozwala?" "Wrony. Cały czas trzymają nas osobno." "Co?" Tye rozejrzał się po pokoju. "Żartujesz, prawda?" "Nie. Za każdym razem, gdy próbuję się do niej dostać, to one znajdują sposób, aby nas rozdzielić. To już trwa od dwóch godziny. A ja zaczynam czuć się cholernie zdesperowany. I w pewnym momencie, wiesz, co będę robił... znowu ... no wiesz ... to co robię kiedy jestem cholernie sfrustrowany. " "Masz na myśli, kiedy na każde jedno twoje zdanie, wypadają tylko dwa normalne wyrazy? A reszta to głównie przekleństwa? " "Tak. To." "Dlaczego one stają między wami?" Wrony przecież kochały Yagera i to w szczególności za to, że on kochał Neecy. Yager uśmiechnął się krótko i boleśnie. "Przypuszczam, że one myślą, że to jest zabawne." Mógł mieć rację. Wrony kochały torturowanie siebie nawzajem i każdego innego, kogo uważały za rodzinę. "Rodzina". Najwyraźniej wciągnęły na tą listę również i Yagera. Niestety ten, był zbyt napalony aby tą adopcje nawet zauważyć. "Potrzebujesz małego rozproszenia." "Czego?" Tye położył rękę na ramieniu Yagera, podczas gdy drugą sięgnął do tylnej kieszeni dżinsów i wyjął z nich swój telefon komórkowy. "Zaufaj mi, bracie. Zaraz to załatwię."

Neecy nawet nie wiedziała, że Walkirie pokazały się na imprezie, dopóki Cassie nie pchnęła jej od tyłu. "Och, przepraszam, Lawrence. Nie zauważyłam cię." Znudzona, napalona, trochę podpita, i nadal bez skrzydeł Neecy była ostatnią osobą, którą Cassie "Moje Kolana Mają Na Stałe Otarcia od Uprawiania Seksu Na Szorstkiej Podłodze" Bennet powinna teraz wkurwiać. "Co ty tutaj robisz?" "Słyszałam, że jest impreza. A ja kocham imprezy. " Janelle zmaterializowała się obok Neecy. "Tak, ale nie mamy tutaj jeszcze rury do tańczenia, więc nie bardzo rozumiem jak będziesz się bawiła bez niej? " Cassie zmrużyła oczy. "O, zobaczcie, dziewczyny. Góra przemówiła. " Neecy poczuła jak Janelle napięła się i wiedziała, że zaraz ktoś zostanie ranny. Nikt nie będzie ranił jej dziewczyn. Nikt. Neecy pchnęła swoimi obiema dłońmi w górną części klatki piersiowej Cassie. Suka aż poleciała w grupę Walkirii, które przyprowadziła ze sobą. One szybko pomogły jej się wyprostować i Cassie natychmiast uderzyła Neecy w twarz. "Chodź, suko! Chcesz ze mną walczyć? " Neecy mogła wiele powiedzieć o Cassie Blue... ona była dziewczęcą dziewczynką, ale nigdy nie uciekała przed walką, chociaż może powinna to zrobić, ze względu na obecność Wron. Natychmiast Neecy podeszła do Cassie, a jej dziewczyny stanęły za nią. "Czekajcie". Yager stanął między nimi. Przewróciła oczami. Musiał przecież wiedzieć, że lepiej nie wchodzić pomiędzy nią a jej zdobycz ... zwłaszcza, że tą zdobyczą miała być Walkiria. Yager chwycił ją mocno za ramię. "Bardzo mi przykro, że przeszkadzam. Ale my idziemy się pieprzyć, więc muszę ją teraz zabrać. Walczcie z kimś innym. " I z tymi słowami, zaczął się oddalać, przeciągając Neecy za sobą. Cassie patrzyła za nimi, ze zdumieniem i zazdrością wypisaną na jej ładnej twarzy. Ok. Nawet Neecy musiała przyznać, że to było bardzo fajne. Ale nadal... TO miało miejsce w samym środku bójki Wrony-Walkirie. Yager nie powinien tego przerywać. "Straciłeś rozum?"

"Jestem napalony. Muszę cię pieprzyć. Teraz ". Yager odwrócił się i owinął wielkie dłonie wokół jej talii, a następne co widziała to jego tyłek, gdy zwisała przerzucona przez jego ramię. On musiał żartować. "Wilhelmie Yagerze, natychmiast postaw mnie na ziemi!" Zatrzymał się. "Pieprzymy się tutaj?" "Co? Nie! Oczywiście, że nie. " Ruszył ponownie, kierując się w stronę schodów. "Więc zamknij się". Neecy podniosła swoją głowę, czując jak policzki pieką ją z zażenowania, spodziewając się zobaczyć wszystkich gapiących się na nią. I pewnie by tak było, gdyby nie to, że akurat w tym momencie Janelle walnęła Cassie, a ta poleciała jak wczorajsze śmieci wyrzucane przez okno. "I tak powiedziała góra!" zadrwiła przy tym Janelle, a sekundę później Walkirie skoczyły na nią. Neecy wiedziała, że nie zobaczy walki stulecia. Z pierścieniem Kruków stojących w kółeczku wokół nich, ale nie wtrącających się i nie pomagających, tylko bardzo mocno modlących się, by jakieś ubrania zostały zerwane lub chociaż podarte albo rozdarte. Teraz jednak, zaczęła czuć, jak jej ciało reaguje na pożądanie Yagera. Jak jej sutki napięły się tak mocno, że to aż bolało. Jak jej łechtaczka, aż drgała domagając się uwagi jego języka albo chociaż palca. Ale Yager nie odzywał się, gdy niósł ją na górę, do swoje sypialni. Kopnął w drzwi i wszedł do środka, trzaskając nimi i od razu je klucząc. Potem delikatnie opuścił ja w dół, ale nawet nie spojrzał na nią do czasu, gdy jej stopy dotknęły grubego dywanu. "Jak twoje plecy, kochanie?" Po czym tak ją zostawił i podniósł proste krzesło z oparciem z podłogi. "Świetnie". "Czy coś cię boli? Czy w ogóle odczuwasz jakikolwiek ból? " Zapytał i zaczął wsuwać oparcie krzesła pod klamkę, sprawiając, że tylko naprawdę mocny kopniak mógł teraz otworzyć te drzwi. Neecy była nadal wciekła, napalona i trochę podpita, a teraz jeszcze dodatkowo sfrustrowana tym, że nie udało jej się skopać tyłka striptizerce. Westchnęła z irytacją. "Nie, Yager. Nie odczuwam żadnego bólu. W ogóle. Zadowolony? " "Świetnie".

Po czym w przeciągu jednej sekundy stała na środku sypialni tego faceta, z jego rękami na swoich biodrach, rozdrażniona ponad wszelką miarę. Tym bardziej, że on po prostu popchnął ją na ścianę, tuż obok drzwi sypialni. Jego usta natarły na jej, a ręce chwyciły jej piersi i ścisnęły mocno, po czym jego palce wsunęły się pod top, który nosiła. Jęknęła w jego usta, zupełnie zapominając o wszystkich i wszystkim, co się działo na zewnątrz tego pomieszczenia w tej chwili. Yager cofnął się ale tylko po to, by odpiąć i opuścić swoje spodnie, jednocześnie szarpiąc i jej spodniami. "Powiedz mi, że jesteś już dla mnie mokra, kochanie. Powiedz mi, że nie trzeba już na nic czekać. " "Tracisz cenne sekundy tym swoim gadaniem, Yager." Tylko czekała, aby skończył ściągając jej dresy, i od razu sięgnęła w dół i pociągnęła jego koszulkę, rozrywając ją nad jego głową. "Prezerwatywy?" "Tylna kieszeń". Od razu sięgnęła wokół niego i zaczęła szukać w jego dżinsach, podczas gdy jego wielkie i łagodne dłonie pieściły jej twarz. Starała się jak najszybciej znaleźć i rozedrzeć opakowanie. "Dżinsy. Zdejmuj, już! " W tym czasie udało jej się w końcu rozerwać folię i miała prezerwatywę w ręce. Yager zaś stał pięknie nagi przed nią. Jego fiut był twardy i bardzo zdesperowany, wskazywał na sufit. Neecy szybko założyła prezerwatywę na jego fiuta, a przez jej umysł przepłynęła myśl o długim lizaniu tego twardego wału. Ale to musiało jeszcze poczekać. Teraz chciała go wewnątrz jej cipki i to mocno. Cofając się, Neecy ściągnęła jeszcze bluzę z MIT z siebie i rzuciła nią przez ramię, a ta wylądowała na łóżku. Yager wsunął ręce pod jej ramiona, podnosząc ją z podłogi bez żadnego wysiłku podczas, gdy ona owinęła jego szyję rękoma, zaś nogi wokół jego pasa. Pchnął ją, całym swoim ciałem z powrotem do ściany, a czubek jego koguta, zaczął drażnić jej łechtaczkę. "Nie myśl nawet o tym, żeby mi tutaj czekać, popaprańcu jeden". Yager jęknął przy tym jej szorstkim rozkazie, a jego fiut wbił się w nią tak mocno, że jakby jej nie trzymał tak mocno, to mogłaby, od siły tego uderzenia przebić głową sufit, znajdujący się jakieś dziesięć stóp nad nimi.

Yager zaczął warczeć, gdy jego biodra pompowały w nią nieustannie. Jego fiut wciąż i wciąż przebywał swoją drogę w niej, do środka i na zewnątrz. I przez ten cały czas, że nie oderwali wzroku od siebie. Nawet na sekundkę. Nawet wtedy, kiedy Neecy czuła nadchodzący orgazm, który zaczął rozrywać jej kręgosłup, przedzierając się przez nerwy aż do kończyn, ale Yager nie zwalniał i nie pozwalał jej dojść. Ale ona musiała. I doszła. Mocno. Brutalnie. Dyszała i jęczała, ale wciąż wpatrywała się w jego piękne oczy. Oczy, które chciały widzieć jak dochodzi. Oczy które chciały by i ona patrzyła jak on dochodzi. By czuła jak i jego ciało rozpada się w jej ramionach. Tak, teraz dopiero mógł dojść. Doszedł. Jego gładkie pompowanie stało się jeszcze ostrzejsze i głośniejsze. Całe jego ciało zaczęło się gorączkowo trząść, zaś w jej wnętrzu jego fiut jeszcze przechodził dodatkowe końcowe skurcze razem z jej cipką. Yager wydał z siebie drżący oddech, pochylając swoje czoło do jej w odpoczynku. "O kurwa." "Tak." Uśmiechnęła się, wciąż spazmatyczne łapiąc powietrze. "Dokładnie to myślę."

Rozdział 19

Neecy obudziła się rozciągnięta na Yagerze, jak dobrze karmiona i szczęśliwa puma. Ten mężczyzna miał ogromne łóżko, a jednak ona nie mogła się trzymać wolnej strony. Co się z nią działo? Kogo ona próbowała oszukać? Wiedziała, co się działo. Było jej wygodnie. Zbyt wygodnie. Była tutaj dopiero od kilku dni, ale Yager traktował ją tak jakby, od zawsze należała do tego miejsca. Wpatrywała się w jego twarz, gdy tak spokojnie spał. Jego ramię było mocno zaciśnięte wokół jej tali. W pewnym momencie, w nocy, musiała z powrotem włożyć jego bluzę. A on powiedział jej, że lubi widzieć ją w swoich ubraniach. A ona przecież, tak lubiła jego zapach na sobie, więc nie oponowała przeciwko temu. Jakoś wyczuwając jej napięte spojrzenie, Yager powoli otworzył oczy i od razu na nią spojrzał. "Co jest?" Była co prawda dopiero czwarta rano, ale to była wręcz idealna pora, by mogli zjeść spokojnie i komfortowo śniadanie, zanim pokój wypełni się skacowanymi Wronami i Krukami. "Teraz, jak już czuję się lepiej... powinnam wyjechać." "Tak. Chcesz już wrócić do pracy, prawda? " Cóż, przyjął to dużo lepiej niż myślała. "Tak. Nie ma urlopu dla sług wiklinowych bogów". Przeciągnął się. Boże jego ciepłe ciało było takie niesamowite, gdy się o nią ocierało. "Jak się już wszyscy rano obudzą, to wrócimy do miasta. " "Dobra". Wow. To poszło naprawdę łatwo. I to... musiała przyznać, w pewien sposób zraniło jej uczucia. Czy on naprawdę mógł tak łatwo się jej pozbyć? Pozwolić jej odejść? I to po tym, jak najpierw przyszpilił ją do ściany i oszorował jej plecy, by po chwili zacząć wszystko od początku w łóżku, ale tym razem nieco wolniej? To było niesamowite pieprzenie. Widziała to na jego twarzy, w sposobie w jaki na nią patrzył, gdy był wewnątrz niej, w sposobie w jaki wyszeptał jej imię, kiedy dochodził. Przecież był taki opiekuńczy w stosunku do niej.

Nie, nie. Nie podchodziła do tego we właściwy sposób. On ją puszczał tak łatwo bo ... bo był dobrym człowiekiem, a to przecież było to, czego ona chciała. "Możemy wtedy też przenieść od razu twoje rzeczy do mojego mieszkania." Do cholery! Powinna była wiedzieć lepiej. "Yager, nie przeprowadzę się do ciebie." Wyraz jego twarzy nie zmienił się. "Dlaczego?" "Bo... po prostu... nie mogę." I dalej tylko patrzył na nią. Czekała na jakiś wybuch gniewu. Jakieś argumenty, ale zamiast tego jego ręce, zaczęły pieścić jej ciało. Zmarszczyła brwi w zniecierpliwieniu, ale on tylko delikatnie przewrócił ją na plecy. Jego ręce były cały czas w ruchu, głaszcząc i pieszcząc całe jej ciało, co wywoływało w niej tylko mrowienie i wielkie pragnienie. Pocałował ją, jej szyję, podbródek, jej policzki. Ale to wszystko nie było tym czego chciała, aż do czasu, gdy pocałował jej usta. Długo, powoli i głęboko, teraz to było dopiero to, czego chciała. Próbowała powiedzieć nie. Próbowała odsunąć go. Ale była taką słabą kobietą i czuła się tak dobrze. Ale to było złe. Nie powinni tego robić. Nigdy nie powinni tego robić, ale nadal pozwalała mu to robić. Całować i dotykać ją. W pewnym momencie, nawet nie wiedziała kiedy, on już miał założoną prezerwatywę i od razu był w niej, a ona niemal się rozpłakała. Zaczęła więc tylko krzyczeć z ulgi, bo jej ciało tak ją bolało z pragnienia, tak chciało go mieć w sobie i to najlepiej przez cały czas. Teraz zaczęła zawodzić z gniewu. Złoszcząc się, już sama na siebie, że na to wszystko pozwalała. Neecy przerwała jego pocałunek, nawet gdy jej ciało było zachwycone tym jego powolnym i równym tempem pchnięć. "Yager ..." "Wiesz, co o tobie myślę, Neecy." Przerwał jej, dysząc ciężko. "Nie, nie ". Chciała go błagać żeby przestał, nie chciała żeby dalej to mówił. "Jesteś dla mnie wszystkim." "Nie" "Kocham cię, Neecy. Zawsze będę cię kochał. " "Nie!" Teraz już zaczęła płakać jak bóbr, ale to nie przeszkodziło jej by go objąć jeszcze mocniej. „Boże, Yager. Proszę po prostu ... " "Jeśli powiesz mi, że mnie nie kochasz, ja się zatrzymam. Nie będę już do ciebie więcej przychodził by się kochać z tobą, nigdy więcej takich niedzielnych

dwudziestoczterogodzinnych maratonów z seksem. Ale musisz mi powiedzieć, że mnie nie kochasz. " Ale ona nie mogła. Neecy nigdy przecież nie kłamała. Mogła wygadywać bzdury i wygłupiać się, ale nigdy nie kłamała. No i była już zdecydowana. Tak, zdecydowanie, to była jej najbardziej irytująca cecha. Gdyby była dobrym kłamcą, mogłaby teraz to zatrzymać, a potem wrócić do domu jutro... i spędzić resztę swojego życia, dalej cierpiąc za coś, za co zapłaciła już dwadzieścia lat temu. Ale nie była kłamcą. Nigdy tego nie robiła. Już zapłaciła za swoją przeszłość. Tak. Była kiedyś dilerem narkotykowym. Dobrym dilerem. Ale zapłaciła za to wszystko, gdy jej chłopak pociągnął za spust. A teraz? Teraz zasługiwała już na szczęście. Albo przynajmniej, żeby spróbować. "Nie mogę", zaszlochała w jego szyję. "Nie mogę tego powiedzieć." Ramiona Yagera zacisnęły się jeszcze mocniej wokół jej ciała, gdy on nadal powoli się w nią wbijał. Odwrócił tylko lekko jej głowę, zmuszając ją by na niego spojrzała. Uśmiechnął się i pocałował łzę toczącą się po jej policzku. A później zaczął całować jej oczy, nos i usta, wszystkie te miejsca gdzie płynęły jej łzy. "Kocham cię, Neecy. Równie dobrze możesz już się do tego przyzwyczaić. Bo ja nigdzie nie pójdę, kochanie. A przynajmniej nie bez ciebie przy mnie. " Neecy obawiała się, przez chwile, że zaleje ją nowa fala łez, ale na szczęście w tym momencie spadała z krawędzi, prosto w otchłań kolejnego orgazmu. Chwyciła mocno Yagera, pozwalając mu, żeby wziął ją dokładnie tam, gdzie chciała być wzięta. Yager trzymał ją tak mocno, że aż bał się, że połamie jej kości. Zwłaszcza, gdy doszedł i chwilowo stracił zdolność mówienia i myślenia. Wiedział, że to może ją przestraszyć, ale to było ryzyko, które musiał podjąć. Musiał przecież coś zrobić. To spojrzenie jej oczu, gdy się obudziła, powiedziało mu wszystko. Jak nadejdzie poranek, ona go zostawi... znowu. A on nie mógł by temu sprostać. Nie mógłby się z tym zmierzyć, z kolejnym porankiem bez Neecy u jego boku. Nie wtedy, kiedy miał ją przy sobie przez tak wile dni. Musiał jej to powiedzieć. Musiał jej to pokazać. Jeżeli chciałby być uczciwym, musiał się też przyznać, że nie wierzył w to że ona mu odpowie. Był przerażony, że go odepchnie albo powie mu żeby przestał. Gdyby powiedziała mu stop, to by go pewnie zabiło na miejscu. Scałował resztę jej łez, po czym delikatnie wyciągnął się obok niej. Rzucił prezerwatywę do kosza przez łóżko i odwrócił się do niej, obejmując ją ramionami i przyciągając do swojej piersi. Jej ciepły oddech połaskotał uspokajająco skórę jego szyi, tak jak kiedyś jego ręce, ukoiły jej drgawki.

"Nigdy nie pozwolę ci odejść, Neecy Lawrence. Chociażby nie wiem co. Rozumiesz?" Skinęła głową, ale nic nie powiedziała. "Teraz już wszystko między nami jest jasne, kochanie." A kiedy był już tego pewien, w końcu mógł spokojnie zasnąć. Zamknął oczy i dołączył do niej.

Neecy zmarszczyła brwi na dźwięk trzepotu skrzydeł ptaków. To nie były jej Wrony. To były ptaki, które nie brzmiały przerażająco. Yager był tuż za nią, wtulony w nią jak łyżeczka w pudełku. Jego wielkie ramiona były owinięte wokół jej talii, tak jakby się obawiał, że ona odleci. Zaswędziała ją jej naga skóra i zdała sobie sprawę, że to ze względu na trawę. Neecy od razu otworzyła oczy. Trawa? Dała sobie na chwilę na zastanowienie się i odkryła, że byli pod ogromnym drzewem, którego skręcone gałęzie prowadziły ku gwiazdom podczas gdy jego korzenie do wnętrza ziemi. Zajęło jej dobre trzydzieści sekund, aby zadać sobie dokładnie sprawę z tego, gdzie była. Yggdrasil, Drzewo Strasznego, czyli Drzewo Odyna, stacja pomiędzy światami bogów nordyckich, Asgaardem, Helheim, Aesiras, jak również kilkoma innymi światami, których nazw Neecy nie pamiętała. W salach Asgardu, jak dobrze pamiętała, znajdowała się Valhalla. Jako, że było to blisko jej ostatecznego miejsca spoczynku, do czasu, gdy pojawił się Ragnarok, wiewiórka przenosząca wiadomości. "Chcesz trochę winogron?" Neecy spojrzała na kobietę z czapeczce Boston Red Sox, czarnym kombinezonie i zwykłym białym t-shirtcie. "Co jest z tobą i tymi owocami?" Skuld uśmiechnęła się i usiadła pod drzewem. "Uważam, że to wspaniały początek rozmowy, przełamuje lody.” Po czym wrzuciła sobie kilka winogron do buzi. "Czy wiesz, dlaczego tutaj jesteś, Denise?" Spytała podczas żucia. Chryste, to było tak jak by znowu miała do czynienia z siostrami zakonnymi z sierocińca. One były jedynymi, które nazwały ją Denise.

"Nie, nie wiem, a już na pewno nie wiem, dlaczego on tutaj jest ". Skinęła na wciąż śpiącego Yagera, który, nawet we śnie, trzymał ją tak, jakby zależało od tego jego życie. "No cóż, zacznijmy od niego, bo jest łatwe. Odmówił pozwolenia twojego odejścia. " "Co?" "Starałam się zabrać cię z dala od niego, aby przyprowadzić ciebie tutaj, ale ten człowiek mi na to nie pozwolił, więc musiałam wziąć was oboje. A ponieważ on jest liderem Kruków, nie byłam tym zbytnio zaniepokojona, aby był tutaj podczas naszej rozmowy. Co prawda jego siła jest porażająca, ale to nic dziwnego, skoro jest ulubieńcem Odyna. Bądź co bądź, on faktycznie ma na tyle jaj, by zabrać tego dużego idiotę z klubu ze striptizem. " Neecy przypomniała sobie, co powiedział jej wczoraj Yager. "Nigdy nie pozwolę ci odejść, Neecy Lawrence, chociażby nie wiem co." Najwyraźniej nie żartował. "Więc... jest sprawa ... Didi chce przejść na emeryturę." Neecy usiadła gwałtownie, strząsając ramie Yagera z siebie. "Co? Nie można jej na to pozwolić. " "Nie mam wyboru." "Od kiedy?" "Odkąd na Wrony ktoś zaczął polować. W pewnym sensie, jeśli ty przetrwasz, ona będzie musiała przejść na emeryturę. " Neecy zmrużyła oczy. "A co to ma wspólnego ze mną?" "Uwielbiam ten dźwięk drżenia w twoim głosie ... wiesz dokładnie co to oznacza." "Chcesz żebym to ja poprowadziła Gromadę z Jersey?" "Dlaczego mówisz to tak jakbyś była tym zaskoczona?" "Nie wiem. Chyba nigdy o tym nie myślałam. " "No cóż, zatem nikt nigdy nie oskarży cię o głód władzy". "Głód władzy? Mam za dużo innego gówna do robienia. " Skuld roześmiała się i to był wręcz zaskakująco kojący dźwięk. "Rozumiem, dlaczego Didi cię lubi. Jesteś dziwna. " "Postaram się, przyjąć to jako komplement." Neecy zerknęła przez ramię, gdy Yager się podnosił się i siadał. Jego usta otworzyły się w szerokim ziewnięciu, po czym skinął głową bogini. "Skuld."

"Wilhelmie". "Dlaczego tu jesteśmy?" "Nadszedł już czas". Yager pociągnął ręką po nagim ramieniu Neecy. Był to bardzo uspokajający ruch, który sprawił, że od razu poczuła się lepiej. "Czas na co?" "Dla ciebie Denise, byś udowodniła swoją wartość." "Nie zrobiłam tego już do tej pory?" "Jako żołnierz, jesteś wręcz wzorcowa. Ale potrzebuję, byś wykazała się jako lider w czasie wojny’" "Czasie wojny?" "Ten atak Łowców, Denise, to dopiero początek. Chcę, żebyś to ty, poprowadziła Wrony. Jako ich przywódca". Skuld zjadła kolejnych kilka winogron, po czym odwróciła głowę w prawo i wrzasnęła: "Powiedziałam ci, że mam spotkanie! Tak więc, spieprzaj stąd suko jedna i to razem z tą cholerną wodą! " To była pewnie jedna z Fates, siostra Skuld, może Urd, ale Neecy nie była pewna i na pewno nie miała zamiaru nawet pytać o to tego, kto właśnie wyszedł zza ogromnego drzewa i rzucił konewką. "Woda i podlewanie to twoje cholerne zadanie! " Skuld ledwie ukryła swoją twarz, gdy ta stała się przerażająca. Nic dziwnego, że wielu uważało ją za najmniej przystępnego z bogów. "Suka". Skuld wstała. Była naprawdę wysoka. Dużo wyższa niż Neecy. Neecy szybko podniosła się na nogi, gdy tylko Skuld odwróciła się do niej plecami. Za nią stanął Yager, goły jak nowonarodzony, w przeciwieństwie do Neecy, która miała na sobie bluzę MIT, która sięgała jej do połowy uda. Kiedy Skuld odwróciła się do niej z powrotem, w ręce trzymała siekierę. Świetnie, jeszcze więcej siekier. Neecy nigdy nie była ich wielkim fanem, zwłaszcza gdy chodziło o broń. A teraz jeszcze dodatkowo, to uczucie było wzmocnione, przez tę siekierę w jej plecach. Zrobiła by wszystko by tego uniknąć, ale niestety, to nie wydawało się możliwe w tej chwili. Wiedziała, że Skuld daje jej to tylko dlatego, że ona będzie jej naprawdę potrzebowała.

"To jest bardzo potężna broń. Jedna z najpotężniejszych." Skuld przebiegła kciukiem wzdłuż jej krawędzi. "Będzie ci potrzebna, podczas twojego testu." I w tym momencie, chociaż nie chciała tego topora, to jednak zrozumiała, że każda broń była lepsza niż jej brak, więc kiedy Skuld go jej podała, wzięła go z wdzięcznością. "Jakieś dodatkowe wskazówki?" "A gdzie wówczas byłaby zabawa?” Neecy westchnęła. "No tak, oczywiście." "Ale jeśli ci się uda, staniesz się przywódcą Gromady z Jersey". Trzymając broń w ręku, Neecy poczuła jej ciężar. To był naprawdę mocny i wypełniony potężną magią topór, aż czuła jak ta wsiąka w jej palce. "A jeśli się nie uda?" "Dopilnujemy, aby miała piękny pogrzeb... z różami. Słyszałam, że to twoje ulubione.” Yager ledwo zdusił swój ryk. "To nie jest śmieszne." Skuld zachichotała. "A właśnie, że jest." Neecy wzięła kilka próbnych zamachów jej nową siekierą. Było tak, jakby urodziła się z nią w ręku. "Więc co jest moim sprawdzianem?" "Zniszcz Łowców. Szczególnie ich lidera, Waldgrave. Chcę ich wszystkich, Denise. Chcę by wszyscy płakali zanim nadejdzie świt. " Yager nie miał pojęcia, w jaki sposób znalazł się tutaj razem z Neecy, ale będzie za to dozgonnie wdzięczny. I teraz kiedy już wiedział co się święci, nie pozwoli by Neecy była przy tym sama. Jeden lub dwóch Łowców ...to może, jeszcze. Ale wszyscy? I to teraz, kiedy jej skrzydła nie były sprawne i nie odzyskała jeszcze sił po swojej ostatniej walce? Nie ma mowy, by jego kobieta była przy tym sama. Plany zaczęły wypełniać już jego głowę. Sposoby ataku, taktyka, sam atak. Kto powinien być w drużynie z grupy Kruków i Wron, by wspólnie upewnić się, że ona przejdzie ten test. Neecy zamachnęła się ponownie siekierą a jej mięśnie aż zafalowały pod jego bluzą. Potężne runy pokryły ostrze siekiery i jej czarny uchwyt. "Nie będzie Valhalla dla nich, prawda?" Zapytała.

"Dla podstępnych drani, którzy z ukrycia mordują moich wojowników? Nie, nie będzie Valhalla dla nich. Walkirie nie zaprowadzą ich do domu. " Neecy skinęła głową, a jej palec przesunął się po runach na toporze. "Czy mogę cię jeszcze o coś zapytać?" "Możesz mnie pytać o cokolwiek tylko chcesz, dopóki nie jest to związane z twoją śmiercią ... która może nadejść już dzisiaj" powiedziała z wielkim uśmiechem. O boże, a on się wściekał na Odyna każdego dnia, podczas, gdy ta bogini to była dopiero prawdziwa suka! Neecy, jednak wydawała się tym niewzruszona i pytała dalej. "Co było próbą dla Didi?" Wzruszając ramionami, Skuld podniosła konewkę i zaczęła podlewać korzenie drzewa. "Miała dostarczyć mi pióro jednego z kruków Odyna. Wiesz, jego rzeczywistych ptaków, siedzących na jego ramieniu, Huginna albo Muninna. Ale ja nie bardzo to sprecyzowałam... więc ona pojechała do Mountain Creek i spotkała się z jednym z mędrców ze starszyzny. Grzecznie poprosiła o jedno z jego piór, a biorąc pod uwagę, że on nie widział w przeszłości zbyt wielu kobiecych piersi, dał jej to szczęśliwy razem z propozycją randki. " Skuld uśmiechnęła się. "Bystra dziewucha". Tak, to brzmiało jak Didi. "Już nadchodzi twój czas, Denise. Czy przyjmujesz wyzwanie? " Neecy wzruszyła ramionami, zaś Yager owinął ramię wokół jej talii. "Tak. Jasne. Dlaczego nie? " Skuld już nie patrzyła na nich ale skupiła się na podlewaniu drzewa. "Potrzebuję jasnego, bezpośredniego i wyraźnego " tak ", Denise. Dokładnie, tak jak wtedy, gdy chwyciłaś moją rękę po raz pierwszy. " "Dobrze ... tak. Akceptuję ".

Didi podniosła białego giermka i już chciała go przesunąć i ostatecznie zniszczyć Tyea, ale kiedy podniosła głowę, znalazła nagiego Yagera stojącego po środku salonu. "Nie no, człowieku." Mike skrzywił się z kanapy. "Włóż na siebie jakieś ubrania." Yager zignorował go, i tylko nerwowo obracał się w kółko. Didi nie wiedziała za dużo o postępach w związku Yagera i Neecy, ale czuła jak panika ogarnia tego człowieka.

"Gdzie ona jest?" Didi wstała, podczas gdy inne Wrony i Kruki zaczęły wchodzić do salonu. Byli ubrani i gotowi do walki już od godziny. Wiedziała, że Yager nie zdawał sobie sprawy z tego, że Neecy już zaczęła swoje zadanie. Didi wiedziała to, gdy poszła do Asgardu by się przygotować. Nagle poważny, Mike podniósł się z kanapy. "Gdzie jest kto?" Zimna wściekłość zdążyła zalać już twarz Yagera i tylko wydusił przez zaciśnięte zęby: "Neecy. Gdzie jest kurwa Neecy? "

Neecy wylądowała ciężko w pochylonej pozycji. Jedno kolano miała oparte na ziemi, i jedną dłoń płasko rozłożoną na jakiejś lodowatej powierzchni, w drugiej, zaś wciąż ściskała broń, którą dała jej Skuld. Wyglądała jak biegacz ustawiony na linii, tuż przed startem. Dała sobie chwilę na oddech, a potem rozejrzała się. Wszędzie byli Łowcy, otaczali zakrwawiony ołtarz. Ołtarz, na którym ona właśnie wylądowała. O, cholera.

Rozdział 20

Waldgrave wpatrywał się w kobietę. Tak długo jak żył, jeszcze czegoś takiego nie widział. Ubrana była tylko w ogromną bluzę jakiegoś uniwersytetu. Wyglądała na zaskoczoną, wręcz ogłuszoną, tak jak i oni, tym swoim nagłym pojawieniem się podczas ich obrzędów religijnych. Mieli właśnie przywoływać swoją boginie prosząc ją o moc, potrzebną do ostatniej wali z Wronami. No i przecież oni nawet jeszcze nie złożyli ofiary. I teraz tak stał i jej się przyglądał. Uznał, że ta Wrona jest zaskakująco atrakcyjna jak na zwykłą chorą lesbijkę. On oczywiście wolał, by jego kobiety były giętkie i strachliwe. Ta kobieta zaś wygląda jakby niczego nigdy się nie obawiała, dokładnie tak samo jak wtedy w tym sklepie, gdzie ją obserwował. Poszedł tam, bo chciał zobaczyć kobietę, którą jego bogini chciała widzieć martwą. Wystarczyło mu jedno spojrzenie na tą jej zimną twarz i potężne ciało, by wiedzieć, że musi uciec, bo ona zrobi wszystko, aby chronić swoje koleżanki wojowniczki. Wszystko, aby trzymać jego boginię z daleka od tego czego chciała. A teraz jeszcze dodatkowo się upewnił, że słusznie się jej obawiał. To nie będzie łatwe morderstwo. Zobaczył, że odbiła się tymi swoimi dużymi stopami od ołtarza i przyjęła klasyczną postawę do walki. Oburącz trzymałą ogromny i niezwykły topór. Na jego grocie nie było żadnych zadrapań czy śladów po walkach i Waldgrave mógłby postawić duże pieniądze, że nigdy nie walczyła nim wcześniej. Tak. Świetnie. Uśmiechnięty, podniósł swój topór. Topór, który dała mu jego bogini. Po czym potężnym ruchem swoich ramion, odwrócił topór nad głową i uderzył nim w kamienny ołtarz. Eksplozja huku wypełnia całe pomieszczenie, zaś połowa ołtarza rozsypała się na małe kawałki, w następstwie tego uderzenia. "O kurwa!" Warknęła gdy odłamek ołtarza upadł u jej stóp z taką siłą, że tylko zniknął w chmurze pyłu.

Nie chcąc dać jej czasu na odzyskanie panowania, Waldgrave ponownie zamachnął się siekierą, w miejsce, gdzie powinna być głowa tej kobiety, albo raczej gdzie jeszcze chwilę temu była. Topór opadł w idealnym łuku, a on już poczuł w swoim sercu jej porażkę. Ale brzęk metalu i bolesny ból w nadgarstku, pokazało mu, że ona nie podda się tak łatwo.

Gdy opadł pył z ołtarza, zobaczył że kobieta mocniej chwyciła swoją własną siekierę i zablokowała jego uderzenie. To nie powinno się zdarzyć, jego broń powinna ją też rozsypać w drobny mak, tak jak ten ołtarz przed chwilką. Ale teraz, gdy ona go użyła, widział świecące runy po obu stronach ostrza i na czarnym uchwycie. Suka miała protektorat i to w jakiejś bogini o wielkiej mocy, która dała jej tą unikalną broń. I chociaż zdenerwowało go to, to przecież, tak właściwie to nie było istotne. Ta kobieta była jego nagrodą. A jej topór, to ot po prostu, mała przeszkoda na drodze po nagrodę. Musiał ją mieć, więc zaczął pełen zsynchronizowany atak na nią. Musiał ją wyeliminować, bo bez niej, reszta się rozpierzchnie, bez niej będą zgubione. Bez niej, nigdy już nie będą w stanie się chronić, a to było tym czego chciała jego bogini. Z warczeniem, Neecy ruszyła naprzód i udało jej się odrzucić Waldgrave od niej. Zerwała się na nogi i obróciła swoją siekierą, raz a potem drugi. Jeden z jego Łowców stracił głowę, a drugi został przedzielony od biodra w górę, na dwie części. Pozostali Łowcy, odsunęli się od niej, okrążając ją i Waldgrave. Jej oczy błądziły po dużej sali balowej. Sprawdziła okna a następnie drzwi. "Zamierzasz uciec, dziewczynko?" Grała tak, jakby go nie usłyszała. Jej ciało odwróciło się od niego, tak aby zobaczyć wszystkie wyjścia, a potem usłyszał jej wymruczaną odpowiedź. "Wrony nie uciekają." Ledwo zdążył podnieść swój topór w czasie, gdy ta szalona suka odwróciła się i zaczęła obracać swoją bronią, przyjmując za cel jego głowę.

Bobby Anders uniósł w swoich ramionach M-16 i westchnął. Cholera, był zimny. Ale jaki miał być, gdy tak jak i on był tutaj już tak długo? Odkąd jego współbracia zabili jedną z Wron, Waldgrave dbał, by mieć strażników na służbie o każdej porze dnia i nocy. Początkowo Bobby widział w tym sen, ale teraz, tydzień później, wciąż nic się nie działo i to już nie wydawało się takie sensowne. Przecież nic się nie działo. A on miał tylko prawie odmrożone palce u rąk i nóg i coraz mocniejsze, przenoszone już przeziębienie. Jednak teraz, coś się zaczęło dziać. Gdy usłyszeli okrzyk bojowy z wewnątrz domu, połowa z wartowników ruszyła do domu, ale Bobby nie opuści swojego stanowiska. Był tutaj, po to by nikt z zewnątrz ich nie zaatakował. I to było dokładnie to, co teraz robił.

Ale, pomyślał, nie ważne jak bardzo był gotowy, i jak szybka była jego broń. Nigdy nie był gotowy na to co właśnie nadchodziło. Coś ogromnego, zwłaszcza z tymi, dużymi, czarnymi, wręcz złowieszczymi skrzydłami wystającymi z pleców. Nikt nie powinien poruszać się tak szybko, ale ten mężczyzna poruszał się jak błyskawica. W jednej sekundzie Bobby stał samotnie, a w następnej ten duży mężczyzna, był tuż obok niego. Z łatwością wyrwał broń z jego uścisku, podczas gdy inne ręce zarzuciły mu łańcuch na szyi ... to były kobiece ręce. Usłyszał tylko głos przy swoim uchu. "Powiedz dobranoc, słoneczko." Tye uśmiechnął się, gdy Janelle zwolniła łańcuch i pozwoliła Łowcy opaść bezwładnie u jej stóp, jak worek śmieci. Ona skręcała ludziom szyję, w ten sam sposób w jaki niektórzy ludzie łamali batonika na połowy. I robiła to tak silnie, że Tye aż poczuł fizyczny ból. Niestety, nie miał zbyt wiele czasu, aby skupić się na swojej małej i bardzo już pożądanej muffince. Reszta Wron i Kruków właśnie cicho opadała z nieba, eliminując straże szybko i cicho. Podobnie jak i same ptaki, Wrony i Kruki były bardzo przebiegłe. No bo po co mieli krzyczeć, wszem i wobec ogłaszając swoją obecność, kiedy mogli wkraść się cichutko i sprawnie wszystkich zabić? To przecież było logiczne. A Tye, świrował na punkcie logiki. Mały wylądował tuż za Janelle, prawie przewracając ją na tyłek, gdy jego stopy dotknęły ziemi. Tye aż się skulił. Och człowieku, to było takie niezdarne maleństwo. Ale uważał to nawet za zabawne, bo przecież J tak bardzo nienawidziła Mika. To było, coś jak oglądanie ligowego wrestlingu. Chociaż osobiście, położyłby wszystkie swoje pieniądze na to jego chucherko. Yager wylądował tuż obok Tyea. Było wiele rzeczy, we wszechświecie, które się Tyeowi nie bardzo podobały. A obecny wyraz twarzy Yagera zajmował absolutny szczyt tej listy. Tak jak i jego lider, pokręcił głową. Tak, po tym ataku Wron i Kruków, nic i nikt nie wyjdzie stąd żywy.

Jaka bogini przy zdrowych zmysłach mogłaby pomyśleć, że sprowadzenie tych psychopatów na jej tyłek, będzie sprawiedliwym testem? Chyba nigdy się tego nie dowie. I jedyne co teraz Neecy tak naprawdę wiedziała, to kto za tym stoi. Kto, tak naprawdę chciał ją zabić, i to było o wiele bardziej niepokojące niż wszystko inne. Widziała runy na ołtarzu, więc teraz wiedziała, do kogo należeli Łowcy. Skuld miała rację, zbliżała się wojna pomiędzy bogami, a ich wojownicy byli tylko pionkami. Ale w tym momencie, Neecy nie dbała o żadną z tych rzeczy. Przemyśli to wszystko sobie później. Jej jedynym celem w tym momencie było zabicie Waldgrave i doprowadzenie do tego by jej dziewczęta były bezpieczne.

Czuła, że bez swojego lidera, reszta Łowców będzie łatwo przechwycona i wybita przez Wrony i Kruki. Wiedziała, że te dwa Klany już nadchodziły. Wiedziała, że Yager już tutaj był. Czuła jego obecność wręcz jak fizyczny dotyk. Neecy studiowała Waldgrave. Widziała już tego człowieka. W sklepie wideo. I mimo, że widziała go tylko przez krótką sekundę, dane jej się było przyjrzeć mu dokładnie. Był dużym i bardzo umięśnionym człowiekiem. Tak właściwie, to Waldgrave składał się prawie z samych mięśni. Wyglądał jak kulturysta, wszystkie one były na wierzchu, a jego ubrania wręcz pękały pod nimi. Na szczęście była nieco wyższa od niego i wiedziała, że na pewno jest szybsza. Odwróciła topór i ponownie zamachnęła się na jego głowę. Przez chwilę Waldgrave, wyglądał na zaskoczonego, ale szybko odzyskał panowanie. Zablokował jej ruchy i wykręcił topór, pozbawiając ją równowagi. Neecy przeleciała obok niego i spadła po jego drugiej stronie, ale nadal miała siekierę w swojej ręce. Podskoczyła na nogi i natychmiast obróciła się ponownie w jego stronę, gotowa do zadania ciosu. I znowu Waldgrave zablokował ją, ale Neecy była już na tyle blisko by walnąć go nogą w krocze. Skrzywił się i choć nie pochylił się z bólu, tak jak większość mężczyzn na jego miejscu by zrobiła, Waldgrave utracił trochę ze swojego szybkiego tempa. Pozwoliło to, by Neecy ponownie podniosła swoją siekierą i zadała płynny cios. Niestety, broń wysunęła się z jej mokrych dłoni i uderzyła go zaledwie tępym końcem. A ponieważ włożyła w to całą swoją siłę, wybiło to go, chociaż z równowagi. Waldgrave wylądował twarzą w dół na zimnej podłodze. Neecy jak najszybciej podeszła do niego i zamachnęła się na jego głowę, a nogę szybko położyła na jego plecach, chcąc go przytrzymać w miejscu. Podniosła swój topór nad głowę ale zanim zdążyła podzielić jego czaszkę na dwie równiutkie połówki, Waldgrave wypluł z siebie zaklęcie, które rzuciło nią z powrotem na drugi koniec pokoju, prosto w grupę kilku Łowców. Waldgrave, zaś płynnie wstał. "Czy ty naprawdę myślałaś, że moja bogini zamierza pozwolić by jakaś ohyda Skuld mnie zatrzymała? " Neecy szybko wyprostowała się, a jej oczy przykleiły się do na mężczyzny zmierzającego ku niej. "Ona chce, żebyś odeszła i to jest moje zadanie. Sprawię, że zginiesz." Ściskając mocno rączkę swojej siekiery, Neecy poczuła jak przepływa przez nią moc. Widziała te runy migocące na niej. Wiedziała, co mogła zrobić. Co tak naprawdę musiała zrobić.

Jednak, zanim mogła ruszyć, przez jedno z wielkich okien wpadło do pomieszczenia, ciało myśliwego. Ogromne okno było rozbite na drobne kawałeczki, zaś z jego pozostałości uśmiechała się do niej śliczna twarz Janelle... i jeszcze do niej pomachała. Szalone popierdzielone kobiety. Yager wszedł zaraz za nią, przez to okno, a jego piękna twarz była aż sztywna z gniewu. Tak teraz była już zupełnie pewna, ani Wrony ani Kruki nie pozwolą by ktoś uszedł stąd z życiem. "Idealnie". Waldgrave spojrzał na nią chytrze, gdy Wrony i Kruki wchodziły do pokoju. "Wszyscy gracze w jednym miejscu. " Odwrócił się do swoich ludzi. "Zabijcie ich wszystkich, ale dziewczynę zostawcie. " Neecy nie czekała na jego atak. Wrony nigdy nie dawały komuś innemu "szansy na walkę" lub "szansy na rozpoczęcie walki ." One były Wronami, bystrymi i brutalnymi i to one zaczynały i nigdy nie uciekały. Uniosła swoją siekierę i zamachnęła się nią, a jej mięśnie aż zaczęły krzyczeć z tak wielkiego wysiłku. Waldgrave obrócił się w tym samym czasie, by spojrzeć na ostrze lecące w jego stronę. Podniósł swoją siekierę, ale nie był wystarczająco szybki. Nie był wystarczająco szybki, by zatrzymać Wronę. I Neecy rozłupała jego czaszkę na dwie części, nie wydając przy tym żadnego nawet dźwięku.

Yager obserwował jak Neecy Lawrence, ubrana tylko w jego bluzę, cała pokryta brudem i krwią, roztrzaskuje swoją siekierą głowę Karola Waldgrave. Jakiś Łowca zaczął biec w ich stronę, ale Yager nawet nie odwracając się twarzą w jego stronę, owinął swoją rękę wokół jego gardła i zmiażdżył kości tchawicy tego idioty. Po czym odrzucił jego ciało i spojrzał na pozostałych Łowców. Nie wiedział, co zobaczyli w jego twarzy ... ale uciekli. Neecy szła w jego stronę. Jej oczy nawet na sekundę nie opuściły jego oczu. Nawet gdy przemówiła cicho, do obu klanów wojowników. "Żaden z nich nie może opuścić tego domu żywy. Żaden. " "Tak!" To Janelle razem z Mike wiwatowali jednocześnie. Następnie obie grupy ruszyły zatracając się w wirze zniszczenia. Stojąc już teraz przed Yagerem, Neecy dalej tylko patrzyła na niego. Miała świeże rany i siniaki, na swoich rękach i nogach. I choć nie wiedział od czego, to jednak tym razem o to nie dbał.

"Jak wam się udało dotrzeć tutaj tak szybko?" "Szybko? To nam zajęło ponad godzinę. Wiatr był przeciwko nam. " Uśmiechnęła się i podeszła jeszcze bliżej do niego. "Skuld wam pomagała?" "Albo Odin. Wiesz, jak z nimi jest. " Rozejrzała się. "Gdzie jest Arri?" Delikatnie odsunął grzywkę z jej twarzy. "Na zewnątrz, razem z Tyem. Wyświadcza mi małą przysługę. " Czoło Neecy, aż podjechało na czubek głowy. "Przysługę?"

Rozdział 21

Wszyscy stanęli za Arri, gdy ta intonowała swoją pieśń zagłady. Klęczała, zaś oczy miała zamknięte. Neecy było już bardzo zimno i to nawet mimo koca który ktoś, wspaniałomyślnie owinął wokół jej ramion. Chciała już wrócić do domu, do jakiegoś ciepłego miejsca, ogrzać swoje stopy, i to zanim złapie przeziębienie lub grypę. Ale Arri nie spieszyła się, a kiedy, ta dziewczyna pracowała potężna magia, zaczęła przepływać przez rodzinną rezydencję Karla Waldgrave. Dom Waldgrave wydawał jej się obrzydliwie lodowaty. Następnie bez innego dźwięku nagle dom złożył się w sobie, zasysany przez wielkie drzwi, które tylko Arri miała prawo otworzyć. Z domu poszybowały ciała Łowców zarówno tych nieżywych jak i tych, którzy mogli jeszcze żyć, ale byli skutecznie schowani przez oboma klanami. Zajęło to mniej niż trzydzieści sekund, a z domu i z terenu, gdzie stał, nie było nikogo, ani żywego i ani umarłego. Łowcy zniknęli w stworzonych przez Arri drzwiach i to razem z domem, cegła po cegle, aż w końcu zniknęło wszystko, pozostawiając po sobie tylko wypaloną trawę, w miejscu gdzie kiedyś stał dom. A potem mała Arri Chang wybuchnęła płaczem. Mike odwrócił zdesperowaną twarz na Yagera. "Yager, człowieku. Ona, kurwa, znowu płacze! Znowu! " Neecy skinęła na Katie i Connie. "Zabierzcie ją. I to szybko. Zanim zamarznę tutaj na śmierć." Jakby dla podkreślenia tych słów, Neecy odchyliła się do tyłu, a następnie do przodu, w ogromnym kichnięciu, które prawie ją rozerwało. I ot tak po prostu ... była w powietrzu. Jej skrzydła rozłożyły się, a ona poleciała dwadzieścia stóp, po czym z trzaskiem walnęła w pień starego drzewa. Connie pociągnęła Arri na nogi, a Katie tylko roześmiała się. "Cóż," Didi odparowała sucho, "ona ma swoje skrzydła z powrotem." Neecy wstała na nogi. "To jest to. Teraz już, jestem oficjalnie, przemielona i doszczętnie zdruzgotana przez tę noc. "

Odwróciła się do swoich wojowników. "Idziemy stąd. Jestem zmarznięta i wyczerpana. I moja wyobraźnia, właśnie wzięła górę nad logiką... " Spojrzała na swoje, teraz ogromne, czarno fioletowe skrzydła. "Czy, aby na pewno moje skrzydła są teraz tak nieproporcjonalnie duże? " "One są jeszcze większe." Katie obeszła dookoła niej. "Mogę się mylić, ale myślę, że Morgan dała ci skrzydła Kruka. " Neecy wypuściła ogromne westchnienie. "To typowe dla niej". "Są teraz większe niż Yagera ," dodała Janelle. Katie spojrzała na Yagera. "Czy teraz czujesz się malutki?" "Katie" Neecy szturchnęła kobietę w ramię, po czym skinęła na resztę Gromady. "Zaraz będzie świtać, Wrony. Wynosimy się stąd. " Chwileczkę. Ona go zostawia... Zostawia! Yager chwycił ją za ramię. "Neecy?" Neecy odwróciła się do niego i wynagrodziła go ciepłym uśmiechem. Stanęła na palcach i pocałował go. "Później". Pocałowała go ponownie. "Obiecuję". Gromada wystartowała, a ptaki Neecy zajęły się pozostałościami po Łowcach. Niszcząc wszelkie ślady ich istnienia. "Jesteś gotowy, bracie?" Tye stanął obok niego. "Jak powiedziała, niedługo świt." Yager pokręcił głową. "Nie rozumiem jej, Tye. Kompletnie jej nie rozumiem . " Jego przyjaciel uśmiechnął się i poklepał go po plecach. "I nawet nie próbuj. Ona jest przecież Wroną ". Tye miał rację. Yager nie będzie więcej próbował dostać Neecy Lawrence. Koniec. Nie będzie trzymał się od niej z daleka. Czas teraz zagrać z nią w tę grę, na jego warunkach. Koniec z tymi jej bzdurami.

"Nie ruszaj się." "Au! Boli!" Katie odsunęła się od Neecy. "Nawet cię jeszcze nie dotknęłam." "Miałam wizję przyszłości." Arri z oczami jeszcze czerwonymi od płaczu, zwróciła się do Janelle. "Widzisz przyszłość?" Zdegustowana, Janelle podeszła do blatu kuchennego, po drugiej stronie pokoju. Usiadła na nim i wzięła filiżankę kawy, którą wręczyła jej Delia. "Więc co teraz?" Zapytała popijając kawę. Neecy wzruszyła ramionami i odchyliła się od Katie i jej medykamentów. "Masz mnie." "Didi mówi, że teraz stąd odejdzie." Katie westchnęła i pochyliła się z powrotem nad zadrapaniami Neecy. "Czy możesz przestać zachowywać się jak dziecko, tak żebym mogła przemyć te cholerne ranki? " "Więc teraz będziesz szefem, Neece? Znaczy przeżyłaś i teraz to wszystko jest twoje." Neecy rozejrzała się po kuchni w ich domu. Kuchni wypełnionej wojownikami, gotowymi nazywają ją, swoim przywódcą. Wydawało się naprawdę bardzo dziwne, biorąc pod uwagę, to jak była ubrana. Miała na sobie bieliznę termiczna od Aqua Blue, spodnie od piżamy Fran ze Snoopym, różową bluzę ‘Helo Kitty’ od Katie, rozczłapane zielone kapcie z króliczkami od Janelle i fioletową, robioną na drutach czapkę narciarską od Arri. Czapka ta, z nieznanych jej powodów miała, pełno przyszytych, wciąż opadających bąbelków z dzianiny, które cały czas łaskotały ją w nos. Nie wygląda, jak lider. Wyglądała jak wariatka z jej starej dzielnicy, którą wykorzystywał Moses, by w jej wannę przechowywać narkotyki. "Nie wiem. To znaczy... myślę. Trudno powiedzieć czego tak właściwie chce Skuld. I jakoś wątpię, że ona się tutaj pojawi i powie mi coś na ten temat, czy jakoś tak. " "No cóż, cokolwiek zrobisz upewnij się, że masz duży zapas gazet porno pod ręką." Neecy spojrzała na Delię. "Co?" "Forum Penthouse to jej jest ulubiony magazyn".

"Nie, nie, ona woli ‘Penthouse Variations’”. "Cokolwiek. Jest po prostu fanem Penthouse. Wystarczy tylko o tym pamiętać. " "Więc mówisz mi, że ta potężna bogini, którą czcimy i której służymy lubi jakiś dziwaczny seks?" Katie potrząsnęła głową, gdy w końcu udało jej się do końca oczyścić lekką ranę na szyi Neecy. "Nie. Ona lubi bonage i niewolnictwo ". "No i kocha zabawy tyłkiem." Delia zachichotała. "Nie ma nic tak jak dobry świętobliwy napletek malutkiej dziurce." "Ok. Skończyłam ". Neecy, po usłyszeniu tego, od razu odepchnęła Katie dala od siebie, podczas gdy ta dalej chichotała razem, ze swoimi siostrami idiotkami. "Idę do łóżka. Jestem wyczerpana i wciąż cholernie przemarznięta ". Janelle odłożyła kubek kawy. "A co z Yagerem, Neece?" Wzruszyła ramionami. "Kocham go". "Tak, to już wiemy, ale co teraz masz zamiar zrobić? " "Potrzebuję trochę czasu. W ostatnich tygodniach było naprawdę dużo zmian w moim życiu. " Delia, pracowicie cięła jabłka i ser, ale rzuciła jeszcze przez ramię. "On nie będzie na ciebie wiecznie czekać. " Neecy po raz kolejny odsunęła swoją grzywkę i puchate kuleczki z czoła. "Nigdy bym go o to prosiła." "Wasze kolory łączą razem i tak pięknie to wygląda," powiedziała Arri, po czym wybuchnął świeżym potokiem łez. "On jest tak w tobie zakochany!" zakończyła lamentując. Głowa Janelle opadła. "O, mój Boże! Jak długo będziemy jeszcze musieli znosić ten szloch?" Arri odwróciła się tak szybko na swoim krześle, że aż zaskoczyła wszystkich wokoło. Po czym wskazała swoim malutkim paluszkiem na Janelle. "Hej! Może ty spróbujesz otworzyć portal do Helheim i zobaczysz, co się wówczas dzieje! " I dodatkowo zaakcentowała to wybuchem kolejnej rundy łez. Przewracając oczami, Neecy wstała i delikatnie pociągnęła Arri, by i ta wstała ze swojego krzesła. "Ok. To jest to, ‘Łzawa Wyrwo’. Chodźmy do łóżka, żebyś mogła się trochę wyspać, bo w przeciwnym razie, możesz nas wszystkich utopić. "

Płacząc zbyt histerycznie, by coś na to odpowiedzieć, Arri po prostu skinęła jej głową i pozwoliła Neecy kierować ją do drzwi kuchni. Ale zanim zdążyły przez nie przejść, głos Connie zatrzymał je. "Zrozum, Neece. Mówię ci to, jako jedyna kobieta, która nie dbała o te pieprzone fiuty, czy są we mnie czy nie... " Neecy odwróciła się do Connie. "Uh ... w porządku. No i?" "Ale musisz zaakceptować ten fakt." "Znaczy co?" "Gromada, nigdy w całym twoim życiu, nie będzie dla ciebie tak miła i dobra, jak Wilhelm Yager. Tak w rzeczywistości, to zamienimy twoje życie w piekło, ponieważ to jest dokładnie tym, jakie jesteśmy, więc gdybym była na miejscu twojej, głupiej dupy, to chwyciłabym to co dostałam obiema rękami i nigdy już nie wypuściła." Neecy wzięła bardzo głęboki oddech i spokojnie, bez żaden emocji, a przecież już tęskniła za mieszkaniem z Yagerem, odpowiedziała im: "Coś jeszcze?" Connie rozejrzała się po pokoju i twarzach innych Wron, po czym przytaknęła. "Tak. To wszystko." "Świetnie. A teraz słuchajcie mnie. To co mam zamiar zrobić z Yagerem, to jest moim własnym zakichanym interesem, a nie waszym. I wy małe cipy, jeżeli jeszcze raz będziecie się w to wtrącać, to powybijam was jak muchy. Rozumiemy się?” Zakończyła ciepłym uśmiechem. "Tak". Janelle lekko zaskoczona zachichotała. "Wszystko jasne." "Świetnie, a teraz dobranoc. "

Rozdział 22

Jej pierwszy dzień, po powrocie do szkoły minął zaskakująco spokojnie. Ale co, tak w gruncie rzeczy, mogłoby się równać z tym, że prawie porąbano ją siekierą, a później otworzono portal do piekła? Spora część jej uczniów faktycznie, wyglądała tak, jakby za nią tęskniła i było im miło zobaczyć ją z powrotem. Miała też bardzo dużo zadań, jak nie prowadziła zajęć, to spotykała się ze swoimi doktorantami i przyszłymi magistrami. Na noc, też nie miała możliwości powrotu do swojego mieszkania, bo miała mieć całą noc wypełnioną pracą dla bogini. Wróciła zatem do głównej siedziby, by się tylko przebrać w swoje bojowe ubrania i zaraz ruszyła ze swoją drużyną. Miały mnóstwo idiotów do wyłapania, w tę zimną i mroźną styczniową noc. Pierwsze trzy ścierwa, które miała na swojej liście okazały się zwykłymi idiotami. Nie zdążyli jeszcze użyć artefaktów, więc ich krew, dla zmycia grzechów, nie była potrzebna. Ale Wrony, dla zabawy oczywiście, ‘lekko’ ich wystraszyły, że aż posikali się ze strachu. Jednak ostatnie zadanie nie było już takie proste. Gdy tylko znalazły kolejny cel, ci kretyni, już zdążyli złożyć jakiegoś ćpuna w ofierze, co znacznie zwiększyło ich siłę. No i teraz, przykładali się do walki. Cholernie dobrze walczyli. Ale Kruki nie pokazały się by im "pomóc". I Neecy, przekonywała samą siebie, że nie byli potrzebni. Upierała się przy tym, nawet wtedy, kiedy jakiś idiota wrzucił ją do ulicznego śmietnika. Jednak wciąż, nie mogła otrząsnąć się z rozczarowania nie widząc Yagera. Zaraz po tym jak wykopała się z kontenera, zaczęła dziesiątkować mężczyzn razem z pomocą swoich Wron, a po ich akcji, nie zostało zbyt wiele, do wrzucenia przez drzwi, które otworzyła Arri. Po wykonaniu już wszystkich zaplanowanych zadań, jej zespół stanął dookoła niej. "Idziesz z nami?" Spytała Janelle, gdy wsuwała swoje ostrza z powrotem do jej butów i w skrytki w dżinsach. "Byłyśmy umówione na piwo, dzisiaj wieczorem, i może wpadniemy od jednego lub dwóch klubów. Wiesz, chcemy zdążyć zanim znowu się rozpada."

Dopiero teraz Neecy przyjrzała się kupom śniegu zakrywającym całą drogę i pobocze. Przypomniała sobie, że fatycznie od kilku już kilku godzin padał regularny śnieg. A to znaczyło żadnej szkoły jutro! "Nie. Jestem wyczerpana. Zbyt długo wylegiwałam się w łóżku Yagera i brakuje mi kondycji. To mnie osłabiło. " Connie uśmiechnęła się. "Wiesz, prawdopodobnie Kruki, też będą w jednym z tych klubów. Tye mi o tym coś gadał." "Jeżeli tak, to na pewno nie idę. Mam wiele do przemyślenia dzisiejszej nocy. I nie potrzebuję żadnych rozrywek. " Zwłaszcza tych Yagerowych rozrywek. Boże, nie widziała go tylko jeden dzień, a tak jej go brakowało, jakby upłynęły już całe miesiące. No ale, dzisiaj musi podjąć ostateczną decyzję i będzie się jej trzymać. A jutro, pogada z Yagerem. Potem zaś, zamieszka z nim. "Ok". Connie rozłożyła swoje skrzydła. "Do zobaczenia później". Wzbiła się w powietrze z Katie ruszyła tuż za nią. Arri uroczo podskoczyła i pognała za nimi. Dzisiejsze otworzenie drzwi, nie wymagało dużo siły i Arri nawet nie pociągała nosem, kiedy już to wszystko zrobiła. Janelle uściskała Neecy ramieniem. "Do zobaczenia, Wielko Skrzydła". "Przestań mnie tak nazywać." I zanim ta mogła wystartować, Neecy chwyciła jej ramię. "I uważaj na nią. " "Na kogo? Na Arri? " "Tak." "Myślisz, że ona tego potrzebuje?" "Dziewczyna ma dużo więcej energii, niż może to w sposób humanitarny spożytkować. I ona nawet nie ma pojęcia, jak jej tak na prawdę używać. A przynajmniej nie w pełni. Musimy więc na nią uważać. Pamiętaj, że to nie mnie oni chcą, J. " "Wiesz, kto na nas polował Neece?" Skinęła głową. "Widziałem runy na ołtarzu, zanim Waldgrave go zniszczył." "Kto?" "To była Hella."

Janelle gwizdnęła . "Królowa piekła?" Roześmiała się tak głośno, że aż Neecy ostro na nią spojrzała, więc tylko odchrząknęła, "Uh ... przepraszam, więc, dlaczego ona wykorzystywała Waldgrave? " "Jej wojownicy mogą być tylko przez kilka godzin w naszym świecie... oni przecież już nie żyją." "I w proch się obrócisz!" "Tak, dokładnie, obracają się w proch. Potrzebowała więc kogoś, kto mógłby ‘pracować’ dla niej przez cały czas. " "Masz zamiar powiedzieć o tym innym?" Neecy wzruszył ramionami. "Ostatecznie, tak". "I myślisz, że Hella chce naszą małą Arri?" "Być może". Neecy wzruszyła ramionami. "Tak naprawdę, to nie wiem. Wiem tylko, że Arri jest najsłabszą z nas i najbardziej wrażliwą. A przynajmniej, do czasu, aż będzie lepiej wyszkolona. Ale tak szczerze mówiąc, nie chcę ryzykować życia żadnej z was. " Janelle uśmiechnęła się. "Dobra z ciebie mamusia." Neecy figlarnie pogłaskała Janelle po jej ramieniu. "Sprytny masz tyłek, głupolu." "A co, wolałabyś żebym miała głupi tyłek?" "Czasami... tak." Janelle zaśmiała się i ruszyła za odlatującymi dziewczynami. Z głębokim westchnieniem, bardzo już zmęczona, Neecy rozwinęła swoje nowe, zbyt duże skrzydła i ruszyła do swojego domu.

Wiejący wiatr cały czas utrudniał jej drogę, i zajęło jej aż dziesięć minut, by dostać się do centrum. Otworzyła okno i weszła do swojego ciemnego mieszkania. Jakoś udało się jej dotrzeć w ciemności do łazienki, nie wpadając przy tym na nic. Ledwo trzymając oczy otwarte, postanowiła zrezygnować z prysznica i po prostu zrobić tylko bardzo krótką toaletę, ale i to dopiero po chwili przerwy. Musi tylko usiąść na chwilkę. Jak tylko to postanowiła, ruszyła z powrotem w stronę łózka, a raczej miejsca gdzie powinno być, nie widząc go w kompletnych ciemnościach. Odwróciła się i chciała usiąść na nim ale spadła, więc trochę się pociągnęła i przesunęła się bliżej niego, czy raczej miejsca gdzie powinno być i znowu... uderzyła w podłogę.

"Co ..." Neecy usiadła i starała się coś zobaczyć w ciemnościach. Nie nic nie widziała, więc wstała i ruszyła do wejścia do pokoju. Uderzyła ręką w włącznik światła i obróciła się…. Zamarła…Jej mieszkanie było całkowicie puste. "On ... on tego nie zrobił." Ale wiedziała, że zrobił. Podeszła do szafy, była pusta. Tak jak i szafki w łazience, wszystkie półki były puste. W kącie stał tylko jeszcze jej rower jeszcze i kask. "Zabiję go!" Krzyknęła, a jej wyczerpanie od razu zniknęło, zamieniając się w surową wściekłość. Wyszła z mieszkania w ten sam sposób w jaki się tutaj dostała. I ruszyła pełna wciekłości i gotowa do walki w stronę mieszkania Yagera. Nawet przy tak dużym wietrze, dostała się tam w rekordowym czasie. Była zbyt wkurzona, by cokolwiek stanęło jej na tej cholernej drodze. Wylądowała w jego ogródku i szarpnęła szklanymi drzwiami, prowadzącymi do jego mieszkania. Były odblokowane i wiedziała, że odblokował je dla niej. Z hukiem wpadła do mieszkania, ale znalazła tylko osuszony salon. Warcząc i mamrocząc pod nosem zaczęła go szukać po jego domu, aż w końcu wyśledziła jego sprężysty tyłek w kuchni. Stał sobie spokojnie przy blacie w kuchni, plecami do niej. Miał na sobie tylko parę bokserek i jadł ogromną kanapkę, przeglądając gazetę. Odwrócił się i spojrzał na nią tym swoim cholernie wspaniałym spojrzeniem. Widząc go, serce o mało nie wyskoczyło jej z piersi, z dzikiej radości. Czy naprawdę, nie widziała go tylko przez jeden dzień? Boże, zawsze się tak czuła na jego widok. I wszystko, co teraz tylko chciała zrobić, to lizać jego kręgosłup od jednego końca aż po drugi. Potrząsnęła głową. Była wkurzona ... musi o tym pamiętać! A nie planować jak zagospodaruje swój pobyt tutaj! A przynajmniej nie, do czasu, aż sobie, kurwa, nie wyjaśnią tego całego gówna. Otworzyła usta, żeby coś powiedzieć, ale przerwał jej. "Zastanawiałem się, kiedy w końcu tutaj przyjdziesz." Yager przyjrzał jej się dokładniej i zamarł. "Chryste, kochanie, co ci się stało?" "Jakiś idiota wrzucił mnie do śmietnika", odgryzła się. "To jest obrzydliwe, Neecy". "Yager, zrozum. Ty i ja, musimy w końcu porozmawiać ". "Nooo". Podszedł do niej, ale zatrzymał się gwałtownie. "Dziecino ... ty śmierdzisz. Chodź wezmę cię pod prysznic ". "Czekaj. Musimy najpierw porozmawiać. "

Yager wziął ją za rękę: "Dobrze". I ruszył w stronę swojego pokoju, ciągnąc ją za sobą. "Mówię poważnie, Yager." "Wiem, wiem. Mów sobie". Warknęła ponownie, ten mężczyzna wystawiał jej cierpliwość na ciężką próbę. "Po pierwsze, co zrobiłeś z moimi rzeczami?" "Mówisz to tak, jak bym je oddał bezdomnym". "Nie wiem, co z nimi zrobiłeś." "A jak myślisz, co mogłem z nimi zrobić?" Tak, wiedziała dokładnie, co z nimi zrobił. Jej ubrania były w jego szafie, tuż obok jego. Jej książki były na półkach, pomieszane razem z jego. Wszystkie jej tampony i mydła były gdzieś pochowane w jego szafkach łazienkowych. Dureń. "Zrozum Yager, to nie jest fair." Zatrzymał się na środku sypialni i zdjął jej wełniane rękawy z ramion, po czym odrzucił jej na bok, ściągnął jej top przez głową, zmuszając ją do podniesienia ramion. "To znaczy?" "Mówimy o poważnych zmianach w moim życiu. Potrzebuję czasu do namysłu. Muszę mieć plan. I to dobry. Trzeba to wszystko razem jakoś połączyć, nie można się z tym spieszyć." Jej czarne dżinsy opadły na podłogę, a ona rozpaczliwie starała się ignorować fakt, że mężczyzna, którego kochała, teraz właśnie klęczał u jej stóp i zdejmował jej buty by zsunąć spodnie. "Wszystko to są same bzdury i to już trwa zbyt długo." "To nie są bzdury, to nie zależy tylko od ciebie." "Nie, nie tylko. Ja już nie mam cierpliwości. Jestem już zmęczony ciągłymi kłótniami.” Odrzucił jej brudne rzeczy na bok, by mu nie przeszkadzały. Puścił do niej oczko, po czym chwycił ją za rękę i zaciągnął do łazienki. Zostawił ją tylko na czas, by odkręcić i ustawić temperaturę wody pod prysznicem. Neecy objęła się ramionami. Była zmrażania, ale to, tak w gruncie rzeczy, nie było niczym dziwnym. Zawsze była zmarznięta po polowaniu w zimie. "Nie obchodzi mnie to, że jesteś już zmęczony kłótniami. Ja też nie chcę się kłócić. Chciałabym tylko to przedyskutować. "

Odwrócił się i zmarszczył brwi widząc jej dreszcze. Szybko ją przytulił i potarł rozgrzewająco ramiona. "Słuchaj, to naprawdę nie jest dla mnie łatwe. Ja potrzebuję czasu. " Cholera. Kiedy on zdążył zdjęć z niej stanik i majtki? Przecież ona nawet tego nie zauważyła! Cholera jasna by go wzięła! "Naprawdę nie jestem w nastroju, by dawać ci jakikolwiek jeszcze czas.” "Ty nie jesteś ..." Niestety, zanim mogła go zdrowo walnąć prosto w twarz, Yager zdążył ją chwycić w tali, podnieść i delikatnie umieść ją pod prysznicem. Przez czas, próbowała się odsunąć, ale jej mokra grzywka zasłaniała wszystko. Kiedy ją w końcu odsunęła, zobaczyła Yagera, który już zdążył zdjąć swoje bokserki i teraz stał za nią kompletnie nagi. "To nie jest dawanie mi czasu." Wylał trochę, tego swojego obrzydliwe drogiego szamponu na jej włosy i zaczął je spokojnie masować. A ona miała prawie orgazm. "No tak, prawda, nie jest. Ale ostrzegłem cię, że nie będę grać fair, prawda?" "To nie jest...Hmmm... Och… Czuję się dobrze", westchnęła. Nic jej na to nie odpowiedział, tylko po prostu popchnął ją głębiej pod prysznic i stanął bliziutko niej, tuląc ją mocno do siebie. Czuła jak twarde kurki od wody wbijają jej się w plecy. Jak jego czułe dłonie dotykają jej głowy. No i to całe jego wspaniałe ciało, ocierające się o nią, takie mokre i szalone. Do cholery! To właśnie dlatego, potrzebowała tego czasu bez niego, żeby zachować spokój! A ten człowiek mógł ją rozpraszać, nawet się o to nie starając. Spłukał jej włosy, i teraz przeczesywał je palcami z tą swoją, też ohydnie drogą odżywką. A gdy już to skończył, jego dłonie zaczęły się, niespiesznie, bawić jej ciałem, nie opuszczając żadnego z jej "gorących punktów".

W tym momencie, ona nawet nie mogłaby się z nim kłócić. Głównie oczywiście dlatego, że ledwie mogła teraz mówić. Więc po prostu wzięła mydło i zaczęła go myć. Yager zamknął oczy i pozwolić jej robić, ze sobą co tylko chciała, ale i tak widziała jak na jego ustach, cały czas, gra malutki uśmiech. Gdy już wyszorowała całe jego ciało, była gotowa, aby umyć mu włosy. Spojrzała na niego. "Nigdy nie myślałam, że kiedykolwiek to powiem, i to do mężczyzny, który nie gra zawodowo w NBA, ale jesteś zbyt wysoki dla mnie, bym mogła umyć ci włosy. "

Czekała na to by się pochylił, chociaż troszeczkę, tak żeby mogła zrobić jego głowie tak samo dobrze, jak on jej, ale Yager, zamiast tego opadł przed nią na kolana. Jezu, była kompletnie nie przygotowana na to, że ten idealny Wiking, będzie bosko wyglądał klęczący u jej stóp. Trzęsącymi się dłońmi zaczęła więc mycie jego włosów. Neecy jeszcze nigdy nie pracowała, tak ciężko, aby skoncentrować się na tak prostej czynności jak mycie włosów, ale bardzo się starała, by były czyściutkie od nasady aż po same końce. Yager, w tym czasie przesunął swoje ręce na tył jej nóg. Po czym jego duże palce prześlizgnęły się po jej wilgotnej skórze, wywołując w niej tak intensywne uczucia, jakich nigdy, nikt inny w całym jej życiu, nie potrafił. I tak, gdy ona masowała skórę jego głowy, jego ręce chwyciły ją za tyłek i pociągnęły bliżej siebie. "Rozsuń nogi, Neecy". Odchrząkując, Neecy próbowała odzyskać kontrolę nad swoimi rozszalałymi emocjami. To nie była lekka praca, ale wciąż próbowała. Najciszej jak tylko mogła, lekko rozsunęła swoje nogi, zaś swoje palce zacisnęła na jego włosach. Yager pochylił się nieco i ukrył twarz między jej nogami. Jego język lekko przesunął się po warach jej cipki, podczas gdy jego ręce ściskały i masowały jej pośladki. Tak, teraz Neecy pozwoliła sobie na wszystko, co jej Yager dawał. Nic się nie liczyło. Pozwoliła swojemu tyłkowi świetnie się bawić, pozwoliła swoim zbyt dużym skrzydłom, na przejęcie kontroli i hałaśliwe trzepotanie. Tak pozwalała sobie być prawdziwą suką. Pozwoliła by każdy fragment jej ciała, na który Yager miał ochotę, świetnie się bawił. Jutro. Jutro będzie się martwiła dopiero tymi wszystkim bzdurami. Jak tylko o tym pomyślała, tak od razu odpłynął od niej cały ten stres ostatniego dnia i wszystkie zmartwienia. Teraz najważniejszy był język Yagera i jego ciekawski wskazujący palec, razem doprowadzające ją na krawędź. Jej głowa opadła, a ona mogła już tylko dyszeć, pod ogromem rozprzestrzeniającego się orgazmu. Nawet jej palce nie chciały się ruszyć, wciąż głęboko schowane we wspaniałych włosach Yagera.

Gdy już największa fala przeszła i tylko delikatne jeszcze drżenie przechodziło przez jej ciało, Yager wstał, szybko płucząc jej włosy a potem uniósł ją w ramionach. "Boże, kochanie, ty jesteś kompletnie wyczerpana. " "Jestem. Ale mogę jeszcze sama chodzić. " "Wiem. Ale tak jest dużo bardziej zabawnie. "

Posadził ją bardzo ostrożnie na blacie umywali w łazience, po czym chwycił ręcznik i osuszył ją. Gdy tylko uznał, że jest już dość sucha, szybko wytarł i siebie, po czym ponownie wziął ją w ramiona i zaniósł z powrotem do sypialni, gdzie delikatnie położył ją na miękkim łóżku. Jeszcze tylko szybko wyłączył światło i już z powrotem mocno ją tulił. Owinął swoje ręce ciasno wokół niej a twarz schował zagłębieniu jej karku. Jezu, znowu, jak łyżeczki w pudełku, to naprawdę wydawało się być jego ulubioną pozycją. Gdy Neecy czuła to wielkie ciało Yagera, tak ją otaczające, było jej tak bezpiecznie i spokojnie, jak w domu. Przy tym ostatnim, jeszcze się uśmiechnęła i od razu zasnęła.

Gdy Yager się obudził, znalazł Neecy wpatrującą się w niego. Jej ramiona owinięte były wokół jej nóg a kolana podciągnięte pod brodę. Przeciągnął się i uśmiechnął. "Hej, kochanie." "Yager". Uniosła swoje ramię, a metalowa obroża zaciśnięta wokół jej nadgarstka i przymocowana łańcuchem do ramy łóżka, lekko zadźwięczała. "Co to jest?" "Chciałem się tylko upewnić, że będziesz tutaj, gdy się obudzę." Zamrugała. "Jesteś trochę świrnięty, prawda?" Wzruszył ramionami. "Może czasami”. Wzdychając, spojrzała przez okno. "Wczoraj spadło bardzo dużo śniegu. Była prawdziwa śnieżyca. I teraz nadal pada. " Dobrze, to wyjaśniało dlaczego było tak jasno wy tym pieprzonym pokoju. Uśmiechając się, Yager tylko powiedział "Świetnie! Sanki!” Roześmiała się. "Boże, Yager jesteś idiotą." "Tak." Yager usiadł na łóżku i pochylił się w jej stronę a jego oczy skupiły się na jej piersiach. Nie mógł się doczekać, żeby mieć te sutki w ustach. Nie mógł się doczekać, aby schować swojego fiuta, aż po jądra, bardzo głęboko w niej. Ale jedna, brązowa, płasko położona na jego piersi dłoń, trochę mu utrudniała te marzenia. "Stój, nie tak szybko." Warknął. "Co?"

"Czy ty właśnie na mnie warknąłeś? Aż zazgrzytała zębami z wrażenia. "Musimy porozmawiać" "Nie chcę mówić. Chcę się pieprzyć". "W porządku. To ja będę mówić. " "Czy to nie może poczekać?" "Nie" Yager wydał z siebie bardzo głębokie i bardzo bolesne westchnienie. Po czym podciągnął się na łóżku i z rozmachem oparł o wezgłowie, krzywiąc się z bólu, gdy jego głowa uderzyła w twardą stal. Neecy odchrząknęła, by powstrzymać się od śmiechu. Podniosła swoje przykute ramię i wskazała na łańcuch "Hello?" "Zdejmę to, kiedy skończysz." Może i na zewnątrz szalała zamieć, ale on nie zmierzał lekceważyć Neecy Lawrence, nadal mogła próbować odkręcić śrubki. Tak więc Neecy, przewracając oczami, ponownie objęła swoje nogi ramionami, co skutecznie zablokowało mu widok na jej śliczne cycki. Cholera by to wzięła. "Więc Yager, jest taka sprawa. Albo wchodzę w to albo odchodzę. Jeśli zostanę... " "Jeśli?" "Jeśli zostanę, to już nigdy cię nie opuszczę. To znaczy, że na zawsze będziemy razem. Na zawsze i to razem z tym całym gównem. Nie zamierzam ciebie sprawdzać czy też śledzić i sama też nie będę cię nigdy oszukiwała. Więc, jeśli chcesz żebym została, to lepiej bądź przygotowanym, że to będzie jedyna cipka, jaką będziesz miał i to do czasu, aż Ragnarok po nas przyjdzie. Jeśli to dla Ciebie jest problem, to od razu najlepiej zadzwonić do firmy zajmującej się przeprowadzkami, by zabrała całe to moje gówno z powrotem. " "Nie korzystałem z firmy. Wrony przyniosły twoje rzeczy tutaj. " "One... Nie ..." Po czym wzięła głęboki oddech. "Zajmę się tym później. Gdzie to ja skończyłam? " Usłużny Yager wskazał na jej kolana. "To będzie jedyna cipka jaką będę znał."

„Och, tak. Dobra. Musisz się zdecydować już teraz. Oczywiście zamierzam dalej uczyć. No i będę przywódcą Wron, dopóki Skuld nie zadecyduje inaczej. Nie jestem pewna czy chce mieć dzieci, czy też nie. Nie wiem, ale to zdecydowanie nie jest priorytetem. Tak więc, jeśli to jest problemem dla ciebie, to lepiej powiedz to teraz."

Wzięła kolejny głęboki oddech i kontynuowała. "Jestem naprawdę zgryźliwa i kompletnie nieprzytomna rano. Kawa na to nie pomaga, więc jej nie pijam. Boże Narodzenie to moja ulubiona pora roku i bawimy się z Wronami w ‘Secret Santa’, czyli losujemy numerki i przygotowujemy prezenty dla numerka a nie osoby, ot kompletna niespodzianka, ponieważ nie ma nas zbyt dużo więc to nie problem. Mimo tego, oczywiście, daję zawsze coś specjalnego mojemu zespołowi. Chciałabym uniknąć chodzenia na ranki... gdyż to może prowadzić, do okaleczania się. No i ja po prostu nie przepadam za wychodzeniem z domu, no oczywiście za wyjątkiem imprez z Wronami. Chociaż dla mnie najlepsza zabawa, to odcinek ‘Prawa i porządku’, jakiś makaron i masturbacja. Ale teraz będę mogła zamienić masturbację na seks... Tak to jest bardzo dobry pomysł." Yager, właśnie stoczył bardzo ciężką i trudną walkę, by się nie roześmiać. "Coś jeszcze?" "Tylko jedna sprawa. Podoba mi się to, że jesteś dla mnie miły, choć nadal uważam, że to trochę dziwaczne. Ale jeśli nadal taki będziesz, to solennie obiecuję, że nie będę tego powstrzymywała i będę bardzo ciężko pracować nad sobą, aby nie dostawać ataków paniki, na to twoje spojrzenie, kiedy chcesz zrobić coś szczególnie słodkiego ". Yager nie mógł już walczyć ze śmiechem. No bo jakże by mógł? Ona była wspaniała. "To będzie ciężka i mozolna praca." Patrzyli na siebie dopóki Neecy, nie wskazała na niego i pstryknęła palcami. "Twoja kolej". "Muszę przez to przechodzić?" "Tak." "Ok. Hmmm... Dobra, chcę tylko twojej cipki, i tak już jest dla mnie tą jedyną jaką chcę, więc niczym się już nie martw". Po czym dodał z uśmiechem. "Jest taka smakowita!" "Yager ..." Wyciągnął swoje ręce uspokajająco w górę. "Dobra. Dobra. Um ... Tak naprawdę nie mam ulubionych świąt, ale zrobię wszystko co tylko sprawi, że ty będziesz szczęśliwa. Jedyną rzeczą, która może to trochę komplikować, to jest to, że Mike będzie przychodzić do nas na Kolację Dziękczynienia. Jego jedyną opcją jest jego ojciec i nie mogę mu tego zrobić. Oczywiście, sądząc z twojej dotychczasowej postawy, to chyba jednak, nie będziesz miała nic przeciwko temu. Oczywiście pamiętasz ten jego tyłek przy swojej twarzy?" Spojrzał na nią sugestywnie, przed kontynuowaniem.

"Mimo, że nie mam ulubionych świąt, to jednak kocham lato. Hmmm…Spędzam też całe godziny przed komputerem. Wiele godzin. I to nie tylko po to, by pracować, ale dlatego, że naprawdę to kocham. Ale wiesz, mam laptopa, więc nie będę spędzać całego swojego czasu w biurze. Nic nie uczyni mnie przecież szczęśliwszym, niż myśl, że siedzę obok ciebie na kanapie z moim laptopem na kolanach, podczas, gdy ty sobie oglądasz to swoje ‘Prawo i porządek’”. Uśmiechnęła się ciepło na jego słowa. "Zwłaszcza jak wiem, że mogę się tylko trochę do ciebie obrócić, by przelecieć się małym palcem." Neecy aż zakaszlała z zaskoczenia. "Mam nadzieję, że nie jesteś fanką zwierząt, bo naprawdę nie chcę zwierzaka. Nie dbam też o posiadanie dzieci. No i w kilku, oczywiście bardzo rzadkich przypadkach, Odin może wpaść... w nasze łóżko ... no wiesz, z nami. " "Co?" "Ja już powiedziałem mu, że nie powinien tego już robić regularnie. Wiesz ... ale to go może zranić. Nie jestem zbyt zrzędliwy rano, ale kocham się pieprzyć, kiedy się budzę. I to było jednym z powodów, które mnie tak zirytowały, kiedy uciekałaś ode mnie rano." Spojrzał na nią ponownie, ale ona tylko zachichotała. "Tak więc, zrzędliwa lub nie... po prostu bądź przygotowana na regularne dawki mojego fiuta o poranku... nie umiem tego lepiej nazwać. I dobrze, że nie chcesz randek, ale mam szczery zamiar poślubić cię i chcę pełnego miesiąca miodowego. Minimum dwa tygodnie na Karaibach. Bez telefonu. Żadnych bogów. Bez pracy. " "Tylko ja w bikini!" Neecy aż skuliła się w sobie, zaskoczona. "Kto to, do diabła, powiedział?" Yager wzruszył ramionami. "Nie mam pojęcia". Podejrzliwie zmrużyła oczy i spojrzała na niego, ale postanowiła tego nie ciągnąć. "Coś jeszcze?" "Jeszcze tylko jedna rzecz.". "Co to znowu jest? Bo jeżeli to, żeby nazywać ciebie Willem, to zapomnij. Lubię mówić do ciebie Yager." "Nie, to nie to" "Jakaś lepsza rzecz?" "Nie" "Czy to dotyczy tej jednej cipki, którą teraz tylko możesz mieć?" "Nie"

"No to co to jest?" "Powiedz, że mnie kochasz, Neecy". Zamrugała, a wyraz czystego przerażenia rozprzestrzenił się na jej twarzy. "Ja ... ja już tego nie zrobiłam? Czy ja tego nie powiedziałam, już? " "Nie , nie powiedziałaś." Neecy płynnie usiadła tak, że teraz opierała się na kolanach. "O Boże, Yager, jestem tak ..." Urwała próbując się przysunąć bliżej niego, ale łańcuch dość skutecznie ją przytrzymał na miejscu. Zawarczała, trzymając swoją rękę w górze. Leciutki uśmiech zawitał na twarzy Yagera i złapał klucz ze stolika przy łóżku. "Przepraszam," zachichotał uwalniają ją. "Skąd masz tę rzecz? Wygląda jak jakiś pieprzony 'średniowieczny " przyrząd to tortur.” „To od Tyea." Neecy patrzyła na niego przez dłuższą chwilę. "Dobra. Masz go trzymać z dala od moich dziewczyn, a w szczególności od Janelle ". I teraz już wolna od wszystkich niewyjaśnionych spraw, Neecy wpełzła na kolana Yagera. Położyła swoje ręce po obu stronach jego twarzy, gładziła jego szczękę patrząc mu głęboko w oczy. A Yager od razu wziął jej lekko kołyszące się sutki w swoje palce. Kiedy westchnęła z zachwytu, jej skrzydła od razu się rozwinęły, czarne i potężne. Nigdy nie widział czegoś piękniejszego niż Neecy leżąca na nim. „Kocham cię, Yager." Pochyliła się i pocałowała go delikatnie. Wiedział, że miała na myśli dokładnie to co powiedziała, że to nie były tylko puste słowa. Wiedział, że nie tylko powiedziała to, bo on ją o to prosił, powiedziała to co rozumiała i czuła. "Kocham cię", wyszeptała, już w jego ustach. Owinął ręce wokół jej talii. "Kocham cię, dziecino. Zawsze będę cię kochać. " W odpowiedzi na to dała mu wręcz nietypowy, jak na nią, bardzo nieśmiały uśmiech, i pochyliła się w jego stronę. "Więc, co teraz zrobimy?" "To proste." Yager przyciągnął ją mocno do siebie, jej skrzydła zawinęły się wokół nich, a ramiona zarzuciła mu na szyję. "Mamy zamiar spędzić nasz dzień na byciu bardzo miłym dla siebie, Neecy Lawrence. Będę miły w kółko i w kółka i tak od nowa i od nowa... aż jedno z nas w końcu omdleje z wycieńczenia albo umrze."

Neecy uśmiechnęła się i oparła swoje czoło o jego. "To była najmilsza rzecz, jaką ktoś kiedykolwiek mi powiedział."

Epilog

Arri zmusiła się by otworzyć oczy, po czym wpatrywała się w inkrustowane śniegiem okna. Uśmiechnęła się. Kochała gdy padał śnieg. Zima była jej ulubioną porą roku. A jeśli będzie wystarczająco dużo śniegu, to ona będzie mogła robić anioły w śniegu. Próbowała wstać i zaciągną ten swój żałosny tyłek do łazienki, zanim reszta Wron to zrobi, i zepchnie ją na koniec kolejki. Jej pokój oczywiście nie miał własnej łazienki, nie tak, jak pokoje Didi i Neecy. Musiało się należeć do ‘starszych’ by dostać taki pokój, albo własny apartament. Ale to, tak właściwie to nie miało znaczenia. No i nadal nie mogła wstać. Nie z tym wielkim ramieniem przerzuconym przez jej talię. Oczy Arri o mało nie wyszły z orbit, gdy przyjrzała się obejmującemu ją ciału. Patrzyła z przerażeniem na blond czuprynę opierającą się o jej plecy. "Co ..." Nie wiedziała, co robić, więc po prostu odkopnęła ramię i nogę z powrotem, bliżej tego ciała za nią. Ciało chrząknęło i przewróciło się. Przeciągnęło i ziewnęło. I wtedy dopiero na nią spojrzało, niemal z takim samym wyrazem, z jakim ona przypatrywała mu się przed chwilą. „Arri?" "Dlaczego ty jesteś w moim łóżku?" Zamrugał. "Nie mam pojęcia". "A zatem. WYNOŚ SIĘ!". Moliński patrzył na nią tępo i nie ruszał się. Więc Arri odwróciła się na drugą stronę i zaczęła go kopać. Była tak zacietrzewiona w tym kopaniu, że skończyła dopiero gdy zrzuciła go z łóżka. "Wynoś się stąd! I to już! " Zerwał się z podłogi. "Uspokój się! I przestań krzyczeć! " Po czym nagle zamarł w pół kroku i tylko na nią patrzył. " O mój boże, kobieto. Co ty masz na sobie? Czy to jest kostium Wonder Women? Ile tal masz lat? Dziesięć? " Arri spojrzała na swoja ulubioną parę czerwonych majtek ze stroju Wonder Woman z pasującym do tego topem… i oszalała z wciekłości. Chwyciła papierowe wydanie książki ‘Wojna i pokój’ ze stoika przy łóżku i rzuciła w Mika.

"Wynocha! Wynocha! " Chwytała w swoje ręce następne rzeczy, i właściwie wszystkim co jej wpadło w ręce desperacko rzucała w Mika, by jak najszybciej wygonić go ze swojego życia i sypialni. Mike chwycił swoje dżinsy, buty i sweter, i zaczął się cofać w stronę drzwi. "Wiesz, jesteś śmieszna, tak się zachowując!" Arri krzyknęła z frustracji, gdy rozglądała się za następną porcją rzeczy, którymi by mogła w niego rzucać. Jego kolory wirowały wokół niej, a ona nie mogła znieść ich widoku tak blisko niej. Nagle, drzwi do jej sypialni otworzyły się, i to zanim Mike zdążył chwycić klamkę. Stanęła w nich Janelle w tej swojej gigantycznej bluzie hokejowej NFL Jersey i ponadgabarytowych spodniach. "Co tutaj się, do cholery, dzieje?" Spojrzała na niego. "A co ty tutaj, kurwa, robisz?" Uśmiechnął się. "Nie mam pojęcia". Skurwysyn śmieje się ze mnie. Arri była pewna, że jej głowa zaraz eksploduje. Zabiję go! Jej skrzydła rozłożyły się na pełną szerokość za jej plecami, a palce przedłużyły się w szpony. I już miała tymi szponami niemal dosięgnąć twarzy Mika, kiedy Janelle złapała ją w powietrzu. "Arri, nie!" "Jesteś obrzydliwy, a twoje kolory mają obrzydliwy kolor, śmieciowaty!" Mike wciągnął już dżinsy i teraz walczył z butami, ale cały czas na nią patrzył. "Nie mam absolutnie, żadnego pojęcia, co to oznacza, no może poza jedną sprawą, księżniczko. Jeśli do czegoś by doszło między nami, na pewno nie miałabyś na sobie tej swojej uroczej bielizny". O boże, a to co cholery ma znaczyć? Teraz naprawdę musiała go zabić, ale Janelle nie pozwoliła jej ruszyć się nawet na krok. Dobra, świetnie. Miała przecież jeszcze inne umiejętności do swojej dyspozycji. Ale gdy tylko zaczęła śpiewać, Janelle zakryła jej usta dłonią. „Wynoś się stąd, Mike! W tej chwili! " "Już mnie nie ma." Kłamliwy Mike Moliński spojrzał jeszcze na nią ukosa. "Do zobaczenia, księżniczko. A wiesz, że to nawet jest zabawne. "

Walczyła ostro z Janelle próbując jednak dostać się do Mike, ale ten ignorując Wrony na korytarzu, bezczelnie stojące i słuchające, wymknął się z jej sypialni. Miała na dzieję, że także z jej życia. I to na zawsze. Ale, skądś wiedziała, że tak nie będzie. Janelle w końcu uwolniła ją. "Jezu, dzieciaku! Dobrze się czujesz? Nigdy nie widziałam ciebie w takim stanie. " "Ja go nienawidzę!" Janelle odsunęła się o krok od niej. "Zrobię ci herbaty i upewnię się, że już go nie ma. Zaraz wracam." Gdy była już na korytarzu, Janelle od razu pogoniła inne Wrony do swoich pokoi. A nagle kompletnie wyczerpana, Arri usiadła na swoim łóżku. Schowała swoje skrzydła i szpony, i skrzywiła się mocno, czując ogień wypalania w swojej lewej dłoni. Ogarnęło ją przerażenie i straszliwy strach, horror, zimny i brutalny, gdy tak wpatrywała się w te świeże runy na swoim ciele. To nie były znaki Skuld. Ta runa, to był Hagalaz i należała do innego boga. Do Hella z Helheim. Do bogini świata umarłych. Arri nie miał pojęcia, skąd to się wzięło, ani jak, ani dlaczego, ale wiedziała, że za tym stał Moliński. Musiał. A ona już wyciągnie z niego prawdę, nawet gdyby musiała walczyć o to z Helheim... albo co prawdopodobniejsze, poprosi o to Janelle, by ona to zrobiła. Ktoś będzie musiał wygonić Kłamliwego Mika Molińskiego z dala od jej życia, a ona to zrobi, nawet gdyby miała w tym celu pójść do piekła. I to była ostatnia myśl która zawirowała jeszcze w jej skołatanym mózgu, a potem malutka Arri Chang wybuchnęła płaczem.

To już niestety koniec tej historii i chociaż widać wstęp do następnej części, tej niestety nie ma. Na oficjalnej stronie autorki, jest pytanie odnośnie tej serii i serii Magnus Pack, ale niestety odpowiedz nie jest dobra, no przynajmniej na razie.

Will you continue the Magnus Pack or The Gathering series?

Not at this time. Although I do hope to continue these two series in the future, I have no idea when in the future that will be.

A zatem w bardzo wolnym już tłumaczeniu.  Czy zamierzasz kontynuować serie Magnus Pack i The Gathering? Na razie nie. Ale mam nadzieję na to w przyszłości. Tylko nie wiem kiedy ta przyszłość nastąpi.

A zatem, cóż nam pozostaje, po prostu poczekać 

Pozdrawiamy! Zuza N N N N A