Robert Muchamore - Cherub 16 - Odwet.pdf

SAVE OFFLINE

ODWET Robert Muchamore Tłumaczenie Bartłomiej Ulatowski EGMONT Tytuł oryginalny serii: Cherub Tytuł oryginału: Lone Wolf Copyright © 2014 Robert Muchamore First published in Great Britain 2014 by Hodder Children’s Books www.cherubcampus.com © for the Polish edition by Egmont Polska Sp. z o.o., Warszawa 2014 Redakcja: Anna Sidorek Korekta: Rafał Sarna, Paulina Potrykus, Joanna Szulczewska Projekt typograficzny i łamanie: Mariusz Brusiewicz Produkcja: Jolanta Powierza Wydawca prowadzący: Agnieszka Betlejewska Wydanie pierwsze, Warszawa 2014 Wydawnictwo Egmont Polska Sp. z ul. Dzielna 60, 01-029 Warszawa teł. 22 838 41 00 www.egmont.pl/ksiazki ISBN 978-83-237-7029-9^ Druk: COLONEL, Kraków CZYM JEST CHERUB? CHERUB to supertajna komórka brytyjskiego wywiadu, zatrudniająca agentów w wieku od dziesięciu do siedemnastu lat. Cherubini są przeważnie sierotami, którym zaoferowano nową szansę zamiast życia w domu dziecka i których wyszkolono na profesjonalnych szpiegów. Mieszkają w kampusie CHERUBA, tajnym ośrodku ukrytym na angielskiej prowincji. JAKI POŻYTEK MA WYWIAD Z DZIECI? Całkiem spory. Ponieważ nikomu nie przychodzi do głowy, że dzieci mogą brać udział w tajnych operacjach szpiegowskich, nieletni agenci działają ze swobodą, na jaką nie mogą sobie pozwolić dorośli. Najważniejsze cechy, których wymaga się od rekruta, to wysoki poziom inteligencji, znakomita kondycja fizyczna oraz umiejętność sprawnego działania i samodzielnego myślenia w warunkach silnego stresu. Cherubini są werbowani do organizacji w wieku od sześciu do dwunastu lat, zaś prawo do samodzielnego wykonywania zadań wywiadowczych uzyskują najwcześniej w wieku dziesięciu lat, pod warunkiem przejścia studniowego szkolenia podstawowego. 5 KOD KOSZULKOWY Rangę cherubina można rozpoznać po kolorze koszulki, >* jaką nosi w kampusie. POMARAŃCZOWE są dla gości. CZERWONE noszą dzieci, które mieszkają i uczą się w kampusie, ale są jeszcze za małe, by zostać agentami. NIEBIESKIE są dla nieszczęśników przechodzących torturę studniowego szkolenia podstawowego. Koszulka SZARA oznacza agenta uprawnionego do udziału w operacjach, a GRANATOWA jest nagrodą za

wyjątkową skuteczność podczas akcji. Najwyższym wyróżnieniem jest koszulka CZARNA, przyznawana za profesjonalizm i znakomite wyniki osiągnięte podczas wielu operacji. Agenci, którzy zakończyli służbę, otrzymują koszulki BIAŁE, jakie nosi także część kadry. 1. FORSA Kentish Town, północny Londyn Chodnik był śliski od udeptanego, kilkudniowego śniegu, a wiatr kąsał chłodem tak zjadliwie, że Craig Willlow naciągnął sobie szalik Tottenham Hotspur na uszy. Był potężnym mężczyzną ze spłaszczonym nosem boksera, ale od czasu jego największych triumfów na ringu minęły już dwie dekady. Po obu stronach ulicy stały jednakowe wiktoriańskie domy, w większości odnowione przez snobistycznych bogaczy, ale ten pod numerem szesnastym był wyjątkowo obskurny. Garaż się walił, a zmętniałe szyby w podnoszonych oknach przez lata nabrały zielonkawego odcienia przypominającego coś, czym kaszlą chorzy na grypę. Craig sięgnął do kieszeni brudnych spodni od dresu i wyszperał klucz od frontowych drzwi. Jeszcze kilka lat temu dom wykorzystywano na kwatery studenckie. W przedpokoju, tuż za drzwiami, wciąż straszyły dystrybutory prądu i gazu na monety, skrzynka na listy z przegródkami oraz nieczynny od dawna automat telefoniczny. Ogrzewanie nie działało, ale w domu i tak było cieplej niż na zewnątrz. Craig ściągnął futrzane rękawice i zatarł dłonie, zanim załomotał pięścią w stalowe drzwi. Po drugiej stronie rozległ się tupot nóg na schodach, a potem ktoś zapytał z nerwowym walijskim akcentem: - To ty, Craig? 9 - Nie - zirytował się Craig. - Pieprzony Święty Mikołaj przyszedł o tydzień za wcześnie. Przecież widać mnie przez kamerkę, nie? - Hagar mówi, że macie podawać hasło. Bez tego nikt nie wejdzie ani nie wyjdzie. - Dobra, żeby cię... - Craig zaczerpnął haust powietrza i zacisnął pięści. - Hasło brzmi: „Otwieraj drzwi, ty wredny mały sukinsynu, albo rozklepię ci czaszkę na ścianie”. Po krótkiej chwili dało się słyszeć szczękanie rygli w ciężkich, wzmocnionych drzwiach. Kiedy wreszcie się otworzyły, Craig zrobił trzy kroki i szturchnął w bok chudego nastolatka, który czekał za progiem. - Hasło... - prychnął. - Normalnie prosisz się o manto, Jake. Jake nie potraktował groźby poważnie. - E tam, nie ruszyłbyś synka szefa - droczył się, gdy wchodzili po schodach przykrytych wystrzępionym chodnikiem. -Pewnego dnia będziesz musiał mówić do mnie „sir”. -Jesteś pasierbem Hagara, nie synem - poprawił go Craig. - Jak straci zainteresowanie twoją matką, wywali cię na zbity pysk.

Rozmowa ucichła, kiedy osiągnęli szczyt schodów i weszli do obszernego pokoju, którego wszystkie okna były zaciemnione światłoszczelnymi roletami. W jednym końcu pomieszczenia stały dwa długie stoły i elektroniczna li-czarka banknotów, w drugim urządzono kącik rekreacyjny z wysłużonymi kanapami i wielkim telewizorem, nastawionym na Sky Sports bez głosu. W pokoju czekali dwaj mężczyźni. Obaj zbliżali się do pięćdziesiątki i wyglądali na przerażonych bliskością potężnego przybysza, który zawisł nad nimi złowrogo. - Co się działo? - spytał Craig. - Trzysta szesnaście tysięcy - odpowiedział wyższy z mężczyzn, wskazując na duży sejf. - Zapakowane próż10 niowo w pliki po dziesięć patoli. W drugim sejfie jest dwieście dwanaście. A, i mamy osiemnaście kilo koki. O tam, w torbie. - Skinął głową w strofę dużej sportowej torby pod stołem. Brew Craiga wystrzeliła w górę, a mężczyzna cofnął się 0 krok z lękiem w oczach. -Jaja se ze mnie robicie? - parsknął gniewnie bokser. -Kto kazał przysłać tu dragi? Czego nikt do mnie nie zadzwonił? Odpowiedział Jake: -Jakiś dii poszedł nie tak. Awaryjna sytuacja znaczy. Hagar powiedział, że to kupa towaru i że tu będzie najbezpieczniej. Craig potrząsnął głową wzgardliwie. To była przecież fundamentalna zasada narkotykowej dilerki, obowiązująca wszystkich, od grubych ryb branży po szczyli rozprowadzających dziesięciofuntowe porcje po ulicach: pieniądze 1 towar trzyma się oddzielnie. Zawsze. -Jakieś odbiory ustawione? - Nic nie wiem. Macie z Jakiem pilnować stafu, aż coś się zmieni. - No dobra - westchnął Craig, tocząc wzrokiem po stołach. - Wynocha do żonek i żeby któremu nie przyszło do łba chwalić się, że mamy tu osiemnaście paczek proszku. - Kilka załóg ma zaległości - powiedział jeden z mężczyzn, wskazując na notatnik na stole. - Chłopaki z Arch-way, jak zwykle. Wszystko jest w rejestrze. - Parę machnięć baseballem zwykle rozluźnia im kieszenie - powiedział Craig, ciesząc się na myśl o odrobinie przemocy. Jake wykonał gest uderzania pałką jak w głupawej pantomimie, a dwaj mężczyźni zaczęli szykować się do wyjścia. Kiedy zniknęli za pancernymi drzwiami u stóp schodów, Craig, patrząc przez kamerę nadzoru, upewnił się, 11 że opuścili budynek, po czym poczłapał na dół i pozamykał zamki. Kiedy wrócił na górę, ponownie zirytował go widok sportowej torby wypchanej osiemnastoma kilogramami kokainy, tkwiącej pod jednym ze stołów. Jeśli nie liczyć kilku spraw o napad, Craig do tej pory unikał zatargów z prawem i nigdy nie siedział w więzieniu. Wpadka podczas pilnowania domu pełnego

nielegalnych pieniędzy oznaczałaby od trzech do pięciu lat za kratkami. Dom pełen pieniędzy i narkotyków podniósłby wyrok do dziesięciu lat i ta niepokojąca myśl kołatała mu się po głowie, kiedy rozbierał się i rzucał kurtkę na kanapę. Jake wyjrzał z kuchni. - Zaraz będzie mecz z City na Skaju. Chcesz coś do żarcia? Jest curry z mikrofali, hot dogi albo mogę usmażyć jajka na bekonie i frytki. Craig chrząknął niezdecydowanie. - Potem se zajrzę do lodówki. Idę na górę się wysrać. - Mógłbym już zacząć gotować - powiedział Jake. Craig cmoknął niecierpliwie. - Mamy tu siedzieć przez następne dwanaście godzin, dzieciaku. Co ci za różnica, czy wpierw postawię kloca? Zgarnął ze stolika egzemplarz „Sun” i poczłapał do łazienki na najwyższym piętrze. Za drzwiami uderzył go w nozdrza fetor moczu. Jedynym środkiem czyszczącym była tu pusta butelka po WC kaczce, więc cisnął ją ze złością do wanny. - Mam powyżej uszu brudnych łachmytów, co nie umieją nawet po sobie sprzątnąć! - ryknął, opuszczając spodnie od dresu i sadowiąc się na sedesie. - Mówiłeś coś, szefieodkrzyknął Jake. - Nic, kurde, takiego! - huknął Craig, a potem mruknął do siebie, potrząsając głową: - Dwanaście godzin z tym świszczypałą... Normalnie nie zdzierżę. 12 Łazienka była zupełnie zwyczajna, jeśli nie liczyć ciekłokrystalicznego ekranu na ścianiey wyświetlającego kolejno obrazy z ośmiu kamer nadzoru. Obserwowały wszystko, od pokoju z sejfem i schodów po niezamieszkane pokoje na parterze, ogródek za domem i ulicę przed nim. Obok ekranu był pulpit z manipulatorem pozwalającym na obracanie każdej kamery oraz powiększanie i zmniejszanie obrazu. Craig zainaugurował posiedzenie tubalnym pierdnięciem, a za chwilę zamarł, słysząc dziwny szelest za swoją głową. Sądząc, że to mysz albo insekt, zrolował gazetę z zamiarem zatłuczenia intruza, ale kiedy wziął zamach, rozległo się łupnięcie i pięść w rękawiczce przebiła gipsową ściankę za sedesem. Zanim osłupiały Craig zdążył wykonać następny ruch, ręka wbiła mu igłę w fałdę tłuszczu między łopatkami, wtłaczając w sadło pełną strzykawkę szybko działającego środka nasennego. Kiedy zwisł bezwładnie na sedesie, ze spodniami przy kostkach, kobieta w masce hokejowej zaczęła pośpiesznie, choć bez nadmiernego hałasu, wyłamywać ze ściany kawały gipsu. W ciągu minuty dziura po pięści stała się wystarczająco duża, by kobieta mogła się przez nią przecisnąć. Aby to zrobić, musiała zepchnąć bezwładne cielsko z sedesu. Kiedy Kirsten - tak miała na imię włamywaczka - przyklękła obok Craiga, aby przyciskając dwa palce do szyi, sprawdzić mu puls, przez otwór przedostała się jej trzynastoletnia siostrzenica Fay. - Będzie żył? - spytała.

Kirsten i jej siostrzenica były podobnego wzrostu i miały identyczne ubrania: maski hokejowe, czarne dżinsy, po-larowe bluzy z kapturem i czarne conversy Ali Star - teraz wszystko pokryte gipsowym pyłem. - Za parę godzin ocknie się z paskudnym bólem głowy i przykrą koniecznością wytłumaczenia się szefowi - odparła Kirsten ze śmiechem. - Nie zapomnij o torbach. Łazienka była zupełnie zwyczajna, jeśli nie liczyć ciekłokrystalicznego ekranu na ścianie, wyświetlającego kolejno obrazy z ośmiu kamer nadzoru. Obserwowały wszystko, od pokoju z sejfem i schodów po niezamieszkane pokoje na parterze, ogródek za domem i ulicę przed nim. Obok ekranu był pulpit z manipulatorem pozwalającym na obracanie każdej kamery oraz powiększanie i zmniejszanie obrazu. Craig zainaugurował posiedzenie tubalnym pierdnięciem, a za chwilę zamarł, słysząc dziwny szelest za swoją głową. Sądząc, że to mysz albo insekt, zrolował gazetę z zamiarem zatłuczenia intruza, ale kiedy wziął zamach, rozległo się łupnięcie i pięść w rękawiczce przebiła gipsową ściankę za sedesem. Zanim osłupiały Craig zdążył wykonać następny ruch, ręka wbiła mu igłę w fałdę tłuszczu między łopatkami, wtłaczając w sadło pełną strzykawkę szybko działającego środka nasennego. Kiedy zwisł bezwładnie na sedesie, ze spodniami przy kostkach, kobieta w masce hokejowej zaczęła pośpiesznie, choć bez nadmiernego hałasu, wyłamywać ze ściany kawały gipsu. W ciągu minuty dziura po pięści stała się wystarczająco duża, by kobieta mogła się przez nią przecisnąć. Aby to zrobić, musiała zepchnąć bezwładne cielsko z sedesu. Kiedy Kirsten - tak miała na imię włamywaczka - przyklękła obok Craiga, aby przyciskając dwa palce do szyi, sprawdzić mu puls, przez otwór przedostała się jej trzynastoletnia siostrzenica Fay. - Będzie żył? - spytała. Kirsten i jej siostrzenica były podobnego wzrostu i miały identyczne ubrania: maski hokejowe, czarne dżinsy, po-larowe bluzy z kapturem i czarne conversy Ali Star - teraz wszystko pokryte gipsowym pyłem. - Za parę godzin ocknie się z paskudnym bólem głowy i przykrą koniecznością wytłumaczenia się szefowi - odparła Kirsten ze śmiechem. - Nie zapomnij o torbach. 13 Fay przyklękła na desce klozetowej i sięgnęła przez dziurę do sąsiedniego domu. Tymczasem Kirsten wyszarpnęła zza pasa pistolet i odsunęła zasuwkę na drzwiach. - Jeśli cokolwiek pójdzie nie tak, wiej, jakby się paliło -pouczyła dziewczynę. Choć nie wydaje mi się, żeby Jake mógł przysporzyć nam jakichś poważniejszych problemów. Fay skinęła głową, a Kirsten otworzyła drzwi i zaczęła skradać się na dół. Stojąc na górnym podeście schodów, nastolatka patrzyła, jak jej ciotka w kuchni terroryzuje zaskoczonego Jake’a. - Na kolana albo odstrzelę ci łeb! - wrzasnęła Kirsten.

Fay wróciła po plecaki i zbiegła na dół, co zajęło jej tyle czasu, ile ciotka poświęciła na przeprowadzenie Jake’a pod lufą do pokoju z sejfem i zmuszenie go do uklęknięcia z dłońmi złożonymi z tyłu głowy. - Wyciągaj gacie - rzuciła do niej Kirsten, nie opuszczając pistoletu, który trzymała wycelowany w głowę chłopca. Przeniosła wzrok na Jake’a. - Umiesz otworzyć sejfy? - Są na zamku czasowym - wykrztusił Jake, zapamiętale potrząsając głową. Nie otworzę ich przed dziesiątą rano. Kirsten prychnęła drwiąco. - Tak? A to zabawne. - Uśmiechnęła się niewinnie. - Bo widzisz, wpięliśmy się w kable waszego podglądu wideo. Obserwuję was od dwóch tygodni i widziałam, jak otwierasz ten sejf na zawołanie. O każdej porze dnia i nocy. Na te słowa z Jake’a jakby uszło powietrze. Fay pomachała mu przyjaźnie sztuką dziwacznej gumowej bielizny, którą dopiero co wyciągnęła z plecaka. - Byłeś kiedyś w Teksasie? - spytała go Kirsten. - N-nie... - odpowiedział ostrożnie. - Chłopaki rosną tam po byku. - Kirsten pokiwała głową w zadumie. - Moja dziewczynka, o tam, trzyma w ręce oryginalne, zatwierdzone przez teksaski departament 14 więziennictwa, elektryczne majciochy. Zdalnie sterowane. Kiedy dostają tam takiego napi&wdę groźnego, stupięć-dziesięciokilowego gościa i muszą jakoś nad nim zapanować, zakładają mu takie gatki. Gdyby chciał fikać, wystarczy włączyć na parę cyknięć i majty przepuszczają przez niego tyle prądu, że zaczyna skamleć jak skopany szczeniak. - Za ile wchodzi poranna zmiana? - spytała Fay zgodnie ze scenariuszem, który ćwiczyła z ciotką. - Za jedenaście i pół godziny - oznajmiła Kirsten. - Te kostiumiki zrobione są tak, żeby jednym, góra dwoma strzałami łamać największych, najtwardszych bysiorów, jacy chodzą po ziemi. Teraz, młody człowieku, wstrzyknę ci coś na sen, potem obudzisz się w tej bieliźnie, a ja będę miała całą noc na ugotowanie ci tych twoich biednych, tycich jajeczek na twardo. No, chyba że okażesz się rozsądnym chłopcem i otworzysz sejfy już teraz. Jake skrzywił się i pokazał Kirsten środkowy palec. - Nie przestraszę się dwóch głupich lasek - prychnął. Fay zareagowała błyskawicznie, pierwszym ruchem rozkładając teleskopową pałkę, a drugim prawie łamiąc ją Jake’owi na karku. Kiedy padł twarzą na brudny dywan, dziewczyna przycisnęła go do podłogi piętą trampka wtłoczoną między łopatki, złapała za rękę i wprawnym ruchem wykręciła mu ją za plecami. -Jezu... nie! - wrzasnął Jake. - Jedenaście godzin - powiedziała Kirsten, a oczy w otworach jej maski zwęziły się w ciemne szparki. - Głupie laski też lubią się ostro zabawić. - Przestań... - sapnął Jake bez tchu.

- Otworzysz sejfy? - spytała Fay. - Jak tylko mnie puścisz. Fay puściła i patrzyła, jak Jake pełznie na czworakach w stronę dwóch sejfów. Kiedy uchyliły się drzwi pierwszego, 15 zaczęła ładować zapakowane próżniowo pliki banknotów do reklamówki. - Pięćset dwadzieścia osiem tysięcy w gotówce - powiedziała Kirsten. - Plus osiemnaście kilo kokainy, czyli kolejnych osiemset kafli. - Ponad milion trzysta tysięcy - podsumowała Fay i usta rozciągnęły się jej w szerokim uśmiechu. - Niezła dniówka. Kiedy towar i pieniądze były już spakowane, Kirsten zaaplikowała młodzieńcowi dość środka nasennego, by wyłączyć go na kilka godzin. Odjechały astrą Jake’a, którą porzuciły za stacją metra St Pancras. Pozbyły się czarnych przebrań, wsiadły do taksówki na pobliskim postoju i po krótkiej przejażdżce dotarły do mieszkania w St John’s Wood. t 2. APARTAMENT Fay wyglądała wspaniale, biegnąc po zewnętrznym kręgu Regent’s Park, wśród trawników wciąż skrzących się porannym przymrozkiem. Szczupła, ale nie chuda, miała orzechowe włosy i jasnozielone oczy. Poruszała się zwinnie w swoich sfatygowanych asicsach, którymi uklepywała tę trasę pewnie ze sto razy. Zamknąwszy drugie okrążenie, wcisnęła przycisk stopera i sprawdziła wynik. Był o minutę gorszy od jej rekordu, ale i tak niezły, jeśli wziąć pod uwagę stres poprzedniego wieczoru. St John’s Wood to jedna z najlepszych dzielnic centralnego Londynu. Luksusowe apartamentowce zajmują tu bankierzy i zamożni artyści, podczas gdy domy należą do multimilionerów i gwiazd kultury popularnej. W dzielnicy mieszka sporo cudzoziemców, dzięki czemu Fay mogła biegać wokół parku w dzień powszedni niezaczepiana przez nikogo, kto chciałby wiedzieć, dlaczego o tej porze nie jest w szkole. Fay wstąpiła do piekarni po croissanty i chleb z orzechami, a w chwilę później portier otworzył jej drzwi do eleganckiego westybulu apartamentowca, w którym mieszkała z ciotką już od kilku miesięcy. Ich przestronne mieszkanie typu open space mieściło się na dwunastym piętrze i miało wielkie okna, z których rozciągał się przepiękny widok na park. 17 Kirsten przywitała siostrzenicę uśmiechem, ale ton jej głosu był twardy: - Porozciągaj się. Tylko porządnie! A potem marsz pod prysznic. Fay rzuciła zakupy na blat kuchenny i zsunęła buty. - Zrobię ci gorącą czekoladę - powiedziała Kirsten. -A potem siadasz do matmy. Po serii ćwiczeń rozciągających Fay wrzuciła przepocone ubranie do kosza na pranie i weszła do kabiny prysznicowej. Policzki i palce wciąż miała zdrętwiałe

od biegania na zimnie. Jej ciało było jędrne i muskularne, ale szpeciło je kilka sińców - pozostałości po regularnych treningach kickboxingowych z ciotką. - Tylko nie siedź tam cały dzień - zawołała Kirsten. Fay wyjrzała zza zaparowanych drzwi kabiny i upewniwszy się, że zasuwka jest zamknięta, postanowiła zostać pod prysznicem, dopóki się jej nie znudzi. Wychodząc z łazienki w czystej koszulce i spodniach od dresu, Fay spodziewała się reprymendy. Zamiast tego znalazła chleb orzechowy, ser i pokrojone jabłko, czekające na stole obok gorącej czekolady, w której pływały cukrowe pianki. Obok piętrzył się stos wydruków, spiętych zszywaczami. - Co to jest, ciociu? - spytała, choć widziała, że to kopie stron internetowych rozmaitych szkół. - Miałyśmy szczęście, że obrobiłyśmy sejfy, kiedy były w nich pieniądze i dragi - powiedziała Kirsten. Fay w zamyśleniu pokiwała głową, nadziewając na widelec kostkę cheddara. - Hagar dostanie paranoi, że to wewnętrzna robota. Będzie szukał wtyczki, co powinno odwrócić jego uwagę od nas. - Miejmy nadzieję - zgodziła się Kirsten. - Forsę wypierzemy normalną drogą, a w Manchesterze mam kontakt, 18 #• . # który da nam przyzwoitą cenę na prochy. No i tym samym dotarłyśmy do mety. -Jakiej znowu mety? - Mam kilka robótek w fazie planowania, które chciałabym jeszcze pociągnąć, ale z nimi dam sobie radę sama -wyjaśniła Kirsten. Fay opadła szczęka. - Pracujemy razem, odkąd umarła mama. Kirsten postukała palcem w stertę wydruków. - To kilka z najlepszych prywatnych szkół w tym kraju. A przynajmniej najlepszych z tych, które przyjmą trzynastolatkę z historią szkolną pełną białych plam. - Dotąd uczyłaś mnie w domu i było dobrze - naburmuszyła się Fay. - Nie rozumiem, po co mi jakaś wypasiona prywatna szkoła. - Serdeńko... wiem, ile trzeba materiałów wybuchowych, żeby otworzyć sejf. Znam nawet ludzi, którzy sprzedadzą mi parę lasek dynamitu. Ale to nie znaczy, że znam się na chemii na tyle, żeby przygotować cię z niej do małej matury. Poza tym jest też kwestia towarzyska. Nie możesz spędzić całego życia ze swoją starszą o dwadzieścia trzy lata ciotką. Powinnaś zadawać się z ludźmi w swoim wieku. Fay na chybił trafił wybrała stronę z pliku i z niechęcią spojrzała na fotografię, na której uśmiechały się szeregi zadowolonych z siebie uczniaków. - Jak byłam mała, mama posłała mnie raz do szkoły -wymamrotała drętwo. Inne dzieci tylko mnie wpieniały.

Fay zaliczyła zaledwie kilka semestrów podstawówki, ale była zbyt harda, by przyznać, że perspektywa przebywania w jednym pomieszczeniu z całą bandą obcych dzieci zwyczajnie ją przerażała. -Jestem samotną wilczycą! - krzyknęła, strącając plik papierów ze stołu i podrywając się na nogi. - Kiedy mama umarła, przyrzekłaś, że będziesz się mną opiekować! 19 Kirsten nie dała się wyprowadzić z równowagi tym napadem gniewu i zaczęła spokojnie zbierać porozrzucane kartki z podłogi. -Właśnie się tobą opiekuję - powiedziała rzeczowo, układając z powrotem stertę wydruków przed Fay. - Twoja mama i ja poznałyśmy się jako nastolatki. Dorastałyśmy w domach dziecka i zaczynałyśmy od skubania ulicznych dilerów za dwie dychy od skoku. Potem wzięłyśmy się za grubsze ryby. Później zaczęłyśmy czyścić sortownie pieniędzy i duże transporty towaru. Dziś mamy dwa miliony w czystej gotówce, której żadna z nas nie zdoła wydać, jeżeli skończymy w więzieniu. - I co ty będziesz robić całymi dniami? - zadrwiła Fay. -Nie wyobrażam sobie ciebie siedzącej na tyłku przed telewizorem. Kirsten wzruszyła ramionami. - Myślałam o szkole kick boxingu. Mogłabym kupić jakąś kafejkę, podszkolić się w golfie, pograć na banjo... Fay parsknęła. - A co z dreszczem emocji, ucieczką, ryzykiem? - Prędzej czy później fart zawsze się kończy, Fay. Będziemy mogły mówić o szczęściu, jeśli złapią nas gliny i skończymy za kratkami, bo jak dorwie nas handlarz, czekają nas tortury i śmierć. - Aleś ty dziś melodramatyczna. - Fay wydęła usta z pogardą. - Twoja matka myślała, że będzie żyć wiecznie, ale Fła-gar w końcu ją dopadł. -Ja nie wiem... Dlaczego w ogóle mam iść do jakieś głupiej szkoły?! krzyknęła Fay, podnosząc jeden z wydruków. - Spójrz na nie: małe damulki w plisowanych spódniczkach i podkolanówkach. -Jeśli żadnej nie wyWerzesz, ja to zrobię - oświadczyła Kirsten. - Czy tego chcesz, czy nie, idziesz do szkoły. 20 - Obleję egzamin wstępny. - A wtedy ja wyślę cię do państwowego ogólniaka. To nie podlega dyskusji, Fay. Zarobiłyśmy więcej pieniędzy, niż potrzebujemy, i już czas, żebyś zaczęła normalne życie. * Dwa poranki później Fay leżała na swoim łóżku w różowym szlafroku. Odbębniła już codzienne dwa okrążenia wokół Regent’s Park, ale tym razem zakończyła je godzinnym treningiem kickboxingowym z ciotką. W jej pokoju było dość szaf na ubrania, ale ponieważ przeprowadzały się co kilka miesięcy,

Fay z przyzwyczajenia trzymała wszystko w dwóch walizkach na kółkach. Ich zawartość rozprzestrzeniała się wokół niczym wielobarwny grzyb podłogowy. Kirsten zastukała do drzwi i weszła, nie czekając na odpowiedź. - Manchester - rzuciła. - Ubieraj się. - Co? Teraz? - zdziwiła się Fay. - Kupcy już ustawieni. Szesnaście kilo po czterdzieści pięć tysięcy. Fay zmarszczyła brwi. - Myślałam, że ukradłyśmy osiemnaście. - Także ptaszki ćwierkają na ulicy, że Hagarowi rąbnięto osiemnaście. Dlatego teraz opchnę szesnaście, a dwa zachowam na deszczowe dni. Fay wyglądała na podekscytowaną. Podczas gdy gmera-ła wśród ciuchów na podłodze w poszukiwaniu dżinsów i koszulki, Kirsten z zadowoleniem zauważyła, że wydruki ze szkolnych serwisów internetowych noszą ślady intensywnego przeglądania. Fay upstrzyła marginesy komentarzami w stylu „obleśny mundurek” albo „straszne zadupie”. Kirsten zachichotała na widok fotografii chłopca ze słowem CIACHO wypisanym czerwonym długopisem na szkolnej bluzie. 21 - Cztery szkoły na wierzchu to moje faworytki - powiedziała Fay. Kirsten roześmiała się. - Wszystkie koedukacyjne, jak widzę. - Wiesz, skoro już mnie zmuszasz, żebym poszła do szkoły, to niech chociaż będą tam jacyś chłopcy. - Szkoły tylko dla dziewcząt są trochę straszne - przyznała Kirsten. - Ale cieszę się, że zaczynasz oswajać się z pomysłem. - To co teraz? - spytała Fay. - Teraz podzwonię do sekretariatów i zorientuję się w sytuacji - odpowiedziała Kirsten. - Jeżeli mają wolne miejsca, być może uda się wcisnąć cię zaraz po świętach. Fay przełknęła ślinę. - To już za trzy tygodnie. Myślałam, że mówimy o wrześniu, kiedy zaczyna się nowy rok szkolny. - Wolałabym, żebyś przywykła do szkolnego życia jeszcze przed małą maturą. Fay uśmiechnęła się szelmowsko. - Jak przyniosę dobrą cenzurkę, będziemy mogły skroić kogoś w wakacje? Kirsten parsknęła śmiechem. - Fay, przerażasz mnie! -Jak to? - Ja kroję dilerów dla pieniędzy - powiedziała Kirsten. -Ty za to jesteś taka sama jak twoja matka: chcesz to robić dla czystej frajdy. 3. KOMÓRKA Kirsten pojechała z Londynu do Manchesteru srebrnym mercedesem kombi, wynajętym za pomocą prawa jazdy i karty kredytowej wystawionych na nazwisko Tamary Cole. Fay spędziła podróż na tylnej kanapie, czytając książkę o

człowieku, który pożeglował dookoła świata. Wizja samotności w maleńkiej łupince zdanej na łaskę rozjuszonych fal przypadła jej do gustu. - Chcę iść na kurs żeglarski - oświadczyła, podczas gdy srebrny merc wyprzedzał leniwie autokar pełen emerytów. -Jeśli tylko dobrze się sprawisz w nowej szkole - powiedziała Kirsten. Fay wydawała się usatysfakcjonowana odpowiedzią i wróciła do lektury. Celem ich podróży był Belfont, jeden z najnowszych hoteli w Manchesterze o szpanerskim, wyłożonym czarnym marmurem westybulu, gdzie unosiła się delikatna woń jaśminu, zaś oświetlenie było tak nastrojowe, że z trudem dało się dostrzec własną dłoń przed twarzą. Szesnaście kilo kokainy podróżowało w aluminiowej skrzynce na kółkach i Kirsten musiała odpędzić odźwiernego w eleganckim cylindrze, który uparł się, że pomoże jej wnieść bagaże. W recepcji zapytała o salę konferencyjną o nazwie The Windermere i skierowano ją na dziewiąte piętro. Odwróciwszy się od kontuaru, Kirsten spojrzała na Fay i odezwała się szeptem: 23 - Dziecka nie wpuszczą na spotkanie, więc musisz poczekać tutaj. Będą chcieli sprawdzić czystość każdej cegły, co znaczy, że nie będzie mnie przez co najmniej czterdzieści minut. Nie odchodź daleko. Fay nie wyglądała na zadowoloną. - A mogę skoczyć do Starbucksa naprzeciwko na frap-puccino? Zielony rondel Starbucksa był widoczny po drugiej stronie ulicy. Kirsten kiwnęła głową. - Ale nie chodź nigdzie dalej. Kiedy załatwię sprawę, znajdziemy sobie jakieś fajne miejsce na późny lunch i zakupy, w porządku? Fay nie była entuzjastką zakupów, ale potrzebowała nowych butów do biegania i pomyślała, że mogłaby poszukać jakichś kolejnych książek o żeglarstwie. Podczas gdy Kirsten czekała na windę, Fay wyszła z westybulu przez obrotowe drzwi i przeszła przez ulicę. Na zewnątrz wciąż było chłodno, więc gdy przyszła na nią kolej przy kasie, zamówiła gorącą czekoladę z bitą śmietaną. Fotele w Starbucksie wydawały się wygodniejsze od tych w hotelowym westybulu. Fay rozsiadła się wygodnie obok lady, poszperała w płóciennej torbie na ramię i wyłowiła z niej książkę. Jej ciotka wydawała się pewna, że bez problemu uda się upłynnić towar skradziony Hagarowi, ale z tą załogą z Manchesteru robiły interesy po raz pierwszy, dlatego choć książka była wciągająca, Fay nie potrafiła się na niej skupić. Wciąż myślała o tym, że po drugiej stronie ulicy, w hotelu Belfont jej ciotka ubija narkotykowy interes za siedemset tysięcy funtów. Podniosła kubek do usf, kiedy przechodząca kobieta potknęła się o jej wyciągniętą nogę. Zamiast przeprosić, zgromiła Fay wzrokiem. - Możesz uważać, gdzie trzymasz nogi? - warknęła. 24

-A może pani zacznie uważać, jak chodzi? - odparła poirytowana Fay. Ale kobieta nie zwracała już na nią uwagi. Zgarnęła z kontuaru tekturową wytłoczkę z sześcioma kawami i ruszyła do wyjścia. Odprowadzając ją niechętnym spojrzeniem, Fay zwróciła uwagę na dziwnie szeroką talię kobiety i czarne buty, jakie często nosili gliniarze. Fay pociągnęła łyk czekolady i uznała, że wpada w paranoję. Wtedy uderzyło ją coś jeszcze: kobieta mówiła z londyńskim akcentem. A zatem babka z Londynu w gli-niarskich butach, z kamizelką rozdętą w pasie, jakby skrywała kajdanki i pistolet, kupowała sześć napojów, których przecież nie wypije sama... „Czy ja mam jakieś zwidy?” - pomyślała Fay. Człowiek pod wpływem emocji zaczyna czasem dostrzegać rzeczy, które w rzeczywistości wcale nie istnieją. Gdyby Fay nie miała żadnych wątpliwości, zadzwoniłaby do ciotki natychmiast, ale miała je, dlatego parząc sobie usta, opróżniła kubek, wrzuciła książkę do torby i ruszyła do wyjścia. Kobieta z sześcioma kawami przeszła przez ulicę i właśnie przeciskała się przez wejście do hotelu Belfont. Fay odprodzała ją wzrokiem, gdy dostrzegła charakterystyczny błysk kajdanków, niepokojąco wystających spod nylonowego bezrękawnika. Natychmiast wyjęła telefon i zadzwoniła do cioci. - No, odbieraj... - wyszeptała prawie bezgłośnie i wydychając białe obłoczki pary, ruszyła szybkim krokiem w stronę obrotowych drzwi hotelu. Nareszcie w słuchawce coś kliknęło. Witam. Dodzwoniłeś się do Tamary Cole. W tej chwili nie mogę odebrać telefonu. Jeśli chcesz zostawić mi wiadomość, poczekaj na sygnał. 25 Fay jęknęła z rozpaczy i nagrała wiadomość, przechodząc przez obrotowe drzwi. - Ciociu, w hotelu są gliny. Rzuć to wszystko i wynoś się stamtąd. Fay wytężyła wzrok w nastrojowym oświetleniu westybulu i dostrzegła policjantkę z napojami, znikającą za zamykającymi się drzwiami windy. Podbiegła do wind i wcisnęła guzik ze strzałką w górę. Czekając, nerwowo wystukała esemesa: Gliny wszędzie. Znikaj stąd!!!!! Weszła do windy owładnięta strasznym, mdlącym przeczuciem. Chciała pojechać na ósme i wejść po schodach piętro wyżej, ale rozpaczliwie pragnęła dać ciotce każdą możliwą szansę, więc zdecydowała się zaryzykować i pojechać prosto na dziewiąte. Winda otworzyła się na szeroki korytarz z szeregiem drzwi do sal konferencyjnych o szumnych nazwach. Fay wyszła z kabiny na krok i od razu dostrzegła zamieszanie. Sala The Windermere znajdowała się na końcu korytarza. Przez otwarte podwójne drzwi widać było grupę uzbrojonych policjantów stojących w kłębach dymu prochowego. Na dywanie leżało co najmniej trzech mężczyzn skutych kajdankami, a kolejny, rozpostarty na długim stole konferencyjnym, był właśnie poddawany rewizji.

Telefon Fay dźwięknął cichym ding-dong - nadeszła wiadomość od ciotki. NIE wjeżdżaj na górę! Policjant wyglądający na dowódcę pieklił się: -Jak mogliście pozwolić jej uciec?! Wszyscy mają szukać, jasne?! 26 Fay szybko wskoczyła z powrotem do windy, wcisnęła parter, a potem guzik zamykający drzwi. Miała wrażenie, że zasuwają się tydzień, ale w końcu kabina ruszyła w dół, a Fay szybko wystukała esemesa do cioci. Gdzie jesteś? W westybulu było spokojnie. Fay zaczerpnęła tchu i ruszyła żwawo do wyjścia, ale nie za szybko, żeby nie wzbudzać podejrzeń. Serce w niej zamarło, kiedy w obrotowych drzwiach mijała umundurowanego policjanta wchodzącego właśnie do hotelu. Fay nie znała okolicy i nie przychodziło jej do głowy nic, co mogłaby zrobić, aby pomóc cioci. Jedynym logicznym wyjściem wydawało się jak najszybsze powiększenie dystansu pomiędzy sobą a hotelem, a dopiero potem zajęcie się aranżowaniem spotkania z Kirsten - pod warunkiem, że wydostała się z kotła. Jeżeli się nie wydostała... Fay nie miała pojęcia, co wtedy zrobi. Przechodząc przez ulicę, uświadomiła sobie, że dygoce. W kieszeni zabrzęczała jej kolejna wiadomość od ciotki: Wyłącz komórkę. Gliny mogą ją namierzać. Fay zatrzymała się z zamiarem natychmiastowego odpisania, ale nagle ogarnął ją dziwny lęk, jakby instynktownie wyczuła zbliżające się niebezpieczeństwo, a kiedy obejrzała się za siebie, ujrzała dwóch tęgich gliniarzy. -Nie zrobiłaś nic złego - powiedział jeden z nich. -Chcemy tylko zadać ci kilka pytań o twoją ciocię. - Walcie się - rzuciła Fay i wystrzeliła sprintem przed siebie. Z rozpędu wpadła na starszego pana na elektrycznym skuterze. Odzyskawszy równowagę, przebiegła pięćdziesiąt 27 Fay szybko wskoczyła z powrotem do windy, wcisnęła parter, a potem guzik zamykający drzwi. Miała wrażenie, że zasuwają się tydzień, ale w końcu kabina ruszyła w dół, a Fay szybko wystukała esemesa do cioci. Gdzie jesteś? W westybulu było spokojnie. Fay zaczerpnęła tchu i ruszyła żwawo do wyjścia, ale nie za szybko, żeby nie wzbudzać podejrzeń. Serce w niej zamarło, kiedy w obrotowych drzwiach mijała umundurowanego policjanta wchodzącego właśnie do hotelu. Fay nie znała okolicy i nie przychodziło jej do głowy nic, co mogłaby zrobić, aby pomóc cioci. Jedynym logicznym wyjściem wydawało się jak najszybsze powiększenie dystansu pomiędzy sobą a hotelem, a dopiero potem zajęcie się aranżowaniem spotkania z Kirsten - pod warunkiem, że wydostała się z kotła. Jeżeli się nie wydostała... Fay nie miała pojęcia, co wtedy zrobi.

Przechodząc przez ulicę, uświadomiła sobie, że dygoce. W kieszeni zabrzęczała jej kolejna wiadomość od ciotki: Wyłącz komórkę. Gliny mogą ją namierzać. Fay zatrzymała się z zamiarem natychmiastowego odpisania, ale nagle ogarnął ją dziwny lęk, jakby instynktownie wyczuła zbliżające się niebezpieczeństwo, a kiedy obejrzała się za siebie, ujrzała dwóch tęgich gliniarzy. - Nie zrobiłaś nic złego - powiedział jeden z nich. -Chcemy tylko zadać ci kilka pytań o twoją ciocię. - Walcie się - rzuciła Fay i wystrzeliła sprintem przed siebie. Z rozpędu wpadła na starszego pana na elektrycznym skuterze. Odzyskawszy równowagę, przebiegła pięćdziesiąt 27 metrów od Starbucksa i skręciła w ruchliwą ulicę handlową. Na chodnikach kłębił się tłum przedgwiazdkowych za-kupowiczów, więc przeskoczyła na tory tramwajowe. Kilkaset metrów dalej odważyła się zerknąć za siebie i odkryła, że powiększyła dystans między sobą a jednym z policjantów do ponad siedemdziesięciu metrów, podczas gdy drugi całkowicie zrezygnował z pościgu. Największym problemem był tramwaj, skręcający właśnie na tor, którym biegła. Motorniczy dzwonił opętańczo, próbując przepłoszyć ją z drogi. Przeskakując z powrotem na chodnik, Fay źle postawiła stopę na szynie, poślizgnęła się i wpadła głową naprzód w tłum przechodniów. - Łapcie ją! - krzyknął policjant. Fay upadła na beton, raniąc sobie kolano i przy okazji powalając czarnoskórą kobietę obwieszoną firmowymi reklamówkami. - Przepraszam - sapnęła Fay. Kobieta była wściekła, ponieważ stłukło się jej kilka kubków. - Trzymać ją! - wrzasnął policjant, podczas gdy tłum rozstępował się, aby dać mu wolną drogę. Jakiś mężczyzna złapał Fay w pasie i próbował unieruchomić, ale uwolniła się, wbijając mu łokieć w żebra. Jakimś cudem zdołała znów poderwać się do biegu. Ulica była zatłoczona, więc Fay pognała na ukos przez zamknięty dla samochodów plac z wielką choinką na środku. Gliniarza udało się zgubić, ale Fay wciąż znajdowała się w obcym mieście, nie mając pojęcia, gdzie jest ani czy jej ciotka wpadła w ręce policji. Sprintem przebiegła na drugą stronę placu, gdzie yznała, że będzie mniej zwracać na siebie uwagę, jeżeli zwolni do szybkiego marszu. Idąc, sięgnęła do torby i spojrzała na wyświetlacz telefonu, ale nie było żadnych nowych wiadomości od Kirsten. 28 Skręciła w obskurną uliczkę, pełną salonów fryzjerskich, barów z kebabami i serwisów odblokowujących telefony. Jej dłoń wciąż tkwiła w torbie, kiedy na drugim końcu ulicy zmaterializowała się umundurowana policjantka. Fay

zawróciła na pięcie tylko po to, by ujrzeć zbliżającego się od tyłu gliniarza, który ścigał ją od hotelu. - Nie ruszaj się, to nic ci się nie stanie! - zawołała policjantka, wyciągając pałkę z kabury. Dłoń Fay gorączkowo szperała w torbie, dopóki nie natrafiła na rękojeść małego scyzoryka. Uznawszy, że większe szanse ma w starciu z kobietą, rozłożyła ostrze i ruszyła do szarży. Widząc przed sobą tylko szczupłą nastolatkę, funkcjonariuszka stanęła na szeroko rozstawionych nogach i niezdarnie zamachnęła się pałką. Robiąc użytek z kickboxin-gowych treningów, Fay szybkim obrotem uchyliła się przed ciosem i natychmiast zaatakowała kopnięciem w tył. Za sprawą kamizelki ochronnej cios okazał się mniej skuteczny, niż dziewczyna miała nadzieję, ale policjantka straciła równowagę i wpadła z łomotem na aluminiową roletę knajpki z daniami balti. W tym momencie biegnący policjant dogonił Fay i zamierzył się na nią pałką, celując w ramię, aby wytrącić jej broń z dłoni. Fay, widząc to, cofnęła się o krok i natychmiast cięła z dołu nożem, dokładnie w chwili, gdy mężczyzna z rozpędu poleciał do przodu. Czubek ostrza drasnął grdykę policjanta i w tym samym zamaszystym cięciu rozpłatał mu prawy policzek. Fay odskoczyła do tyłu, odsuwając się od rannego, który zatoczył się na nią, dławiąc się krwią. Jeśli cios był śmiertelny, miała przechlapane. Jeśli jej ciotkę aresztowano, miała przechlapane. Było prawie tak źle jak wtedy, kiedy znalazły jej mamę, związaną i skatowaną przez jednego z dilerów, których obrobiły. „Ale przynajmniej dobrze biegam” - pomyślała Fay. 29 4. PLAN Fay wciąż miała przed oczami ostrze i krew. Nie pamiętała, jak długo biegła, na wpół spodziewając się terkotu policyjnego śmigłowca nad głową i syren radiowozów, zaganiających ją w pułapkę. A jednak udało jej się oddalić o dwa kilometry od centrum, do dzielnicy zabudowanej niskimi, zaniedbanymi domami. Zanurkowała między ścianę budynku a przerośnięty żywopłot. Jej buty zachrzęściły na zmrożonych foliowych workach na śmieci, a po chwili przysiadła na krótkich schodkach przed zabitymi dyktą drzwiami wejściowymi. Wyjęła swojego samsunga i sprawdziła wiadomości. W skrzynce odbiorczej nie pojawiło się nic nowego. Wcześniej nie wyłączyła telefonu w nadziei na więcej informacji, ale teraz przytrzymała przycisk "on/off”, aż ekran powlekł się czernią. Fay miała sporo spraw do przemyślenia. Kto je wystawił? Czy Kirsten udało się uciec? Czy gliniarz przeżył? Dokąd teraz pójść? Fay uświadomiła sobie, że nie ma sensu tracić nerwów, głowiąc się nad ogólnym obrazem sytuacji. W tej chwili musiała skupić się na maksymalnym powiększeniu dystansu pomiędzy sobą a miejscem przestępstwa. Zaczęła układać plan, którego pierwszym punktem było wyjęcie chusteczki z kieszeni kurtki,

zwilżenie jej na mokrej poręczy schodków i użycie do wyczyszczenia zakrwawionego noża. 30 Kiedy pozbyła się zaplamionej ctyustki i rozruszała zmarznięte palce, Fay wyjęła z kieszeni dżinsów portfel zapinany na rzep. Miała dwadzieścia pięć funtów oraz kartę płatniczą, którą policja namierzyłaby w sekundę, gdyby odważyła się jej użyć. Uznała, że najlepszym wyjściem będzie powrót na własne śmieci w północnym Londynie. Policja mogła wiedzieć 0 apartamencie w St John’s Wood, ale Kirsten miała mieszkanie i kilka skrytek w mniej ekskluzywnych okolicach, a poza tym, jeśli udało jej się uciec glinom, z pewnością szukała schronienia właśnie tam. Kłopot polegał na tym, że policja dysponowała nagraniami z hotelowych kamer, które na pewno zarejestrowały, jak wygląda Fay i w co jest ubrana. Dworce kolejowe z całą pewnością obstawiono już gliniarzami. Latem Fay rozważyłaby opcję spędzenia kilku nocy w jakimś opuszczonym domu, dopóki kurz nie opadnie, ale był grudzień 1 zamarzłaby tam na śmierć. Fay postanowiła, że przede wszystkim musi postarać się o nowe ciuchy, pieniądze i - jeśli się uda - smartfon. Jej pierwsza myśl pobiegła ku napadowi, ale w ten sposób mogłaby zdobyć ubranie, tylko zdzierając je z ofiary, więc ostatecznie zdecydowała się na włamanie. Okolica wyglądała surowo, ale z zewnętrznego wyglądu domów można wywnioskować zaskakująco wiele. Koronkowe firanki i schludny ogródek od frontu oznacza starszych ludzi, którzy prawdopodobnie będą w domu i nie będą mieli odpowiednich ubrań ani smartfonu. Minivan na podjeździe to rodzina z dziećmi, a zakratowane okna sugerują, że zostali już kiedyś obrabowani. Fay prawie straciła nadzieję, kiedy natknęła się na dom ze staromodnymi podnoszonymi oknami i śmietnikiem pełnym pudełek po pizzy i puszek po tanim piwie z supermarketu. Tu musieli mieszkać studenci. Fay zajrzała do środka przez szczelinę na listy i zobaczyła rowery w przedpokoju. Potem przekradła się za dom, pod duże okno, które zaoferowało jej widok na zapuszczoną kuchnię, gdzie w zlewie i na blatach piętrzyły się brudne naczynia z co najmniej tygodnia. Poruszyła klamką tylnych drzwi w nadziei, że lokatorzy pozostawili je otwarte. Niestety, nie poszło jej aż tak łatwo, ale małe okienko obok wejścia było dość duże, by mogła włożyć w nie rękę. Rozejrzała się czujnie, cofnęła się 0 krok i kopnięciem wybiła szybę, po czym natychmiast przycupnęła pod ścianą. Upewniwszy się, że nikt nie usłyszał hałasu, ostrożnie wsunęła rękę pomiędzy ostre odłamki szyby i sięgnęła do zasuwki po wewnętrznej stronie drzwi. Gdy przestąpiła próg kuchni, szkło chrupnęło jej pod nogami. Ciepło wnętrza przyniosło jej ulgę, ale w powietrzu unosił się przykry zapach starego curry i zapleśniałych warzyw.

Napis na lodówce głosił: „Porzućcie wszelką nadzieję, wy, którzy tu wchodzicie”. Fay zignorowała ostrzeżenie 1 jej odwaga została nagrodzona przyjemną niespodzianką: butelką soku ze świeżych pomarańczy, którego data przydatności do spożycia wciąż należała do przyszłości. Popijając sok, wyszła do przedpokoju. U stóp schodów zaalarmowało ją ciche dudnienie. W miarę jak skradała się po kolejnych stopniach, linia basowa stawała się czymś z grubsza rozpoznawalnym. Minęła otwartą łazienkę, o której najlepiej było nie myśleć, oraz zamknięte drzwi, zza których dochodziła muzyka Fay zajrzała do pozostałych dwóch sypialni na piętrze. Pierwsza należała do chłopaka, który porzucił przepocony strój do rugby na podłodze i którego pomysłem na udekorowanie pokoju było wywieszenie w oknie jaskrawożółtej flagi Norwich City. Kolejna sypialnia wyglądała o wiele bardziej obiecująco. 32 Lokatorką była dziewczyna. Sącząc po porozrzucanych wszędzie ciuchach, była gotką z pogranicznym zaburzeniem osobowości, o wzroście i rozmiarze stopy zbliżonym do Fay, ale też znacznie tęższej. Fay przebrała się pośpiesznie, zamieniając poplamioną krwią kurtkę i dżinsy na czarną pikowaną katanę, czarne skórzane glany i legginsy w zielono-czarne pasy. Zgarnęła z biurka dziesięciofuntowy banknot i pięć funtów w drobnych. Nie mogła liczyć na to, że lokatorka, wychodząc, zostawiła telefon, ale na blacie leżał otwarty laptop. Kiedy Fay stuknęła w spację i komputer ożył, nie żądając hasła, mruknęła z zadowolenia. Ekran powitalny sugerował, że właścicielką laptopa jest niejaka Chloe. Fay uruchomiła przeglądarkę i wstukała w mapy Google nazwę ulicy, na której się znajdowała, aby zorientować się w swoim położeniu. Potem przejrzała połączenia kolejowe z Londynem. Podróż z Manchester Pic-cadilly w centrum miasta byłaby zbyt ryzykowna, ale odkryła, że z jednej z sąsiednich ulic może pojechać autobusem do Stockport i tam złapać pociąg do Londynu. Szkopuł tkwił w pieniądzach: Fay miała około czterdziestu funtów, zaś bilet do Londynu kosztował sześćdziesiąt pięć. Ubrana w za duże gockie ciuchy, dziewczyna weszła na drugie piętro. Był tam tylko jeden pokój zajmujący całe poddasze. Pokój wyglądał tak, jakby mieszkała w nim para. Fay zaczęła przetrząsać szuflady w poszukiwaniu pieniędzy. Znalazła kilka euro i martwą mysz, zesztywniałą między szafami. Studenci zwykle nie grzeszą nadmiarem pieniędzy, a jeśli jakieś mają, raczej noszą je przy sobie, kiedy wychodzą z domu. Fay schodziła już na dół, kiedy usłyszała odgłos spuszczanej wody, dobiegający z toalety na pierwszym piętrze. Natychmiast zawpflili gje chłopak, który słuchał muzyki w swoim pokoju, zatrzymał ją spojrzeniem, zanim dotarła do połowy schodów. - A ty kto? - spytał młodzieniec. Dom dzieliło wielu współlokatorów, więc w głosie chłopaka - o wyraźnym północno-zachodnim akcencie - pobrzmiewała raczej ciekawość niż niepokój.

- Przyjaźnię się z Chloe - powiedziała Fay lekkim tonem. - Dała mi klucz i powiedziała, żebym tu na nią zaczekała. Uczymy się razem. Fay uniosła brwi w grymasie absolutnej szczerości i wsparła swoje słowa gestem naśladującym pisanie. - Uczycie się? A czego dokładnie? - N-no, naszego... przedmiotu - zająknęła się Fay. - No to będzie wam ciężko. Chloe rzuciła studia i zasuwa na kasie w Tesco. A teraz gadaj, coś ty za jedna i czemu pałętasz się po naszym domu? Mówiąc to, chłopak wszedł na schody i wyciągnął rękę, próbując złapać Fay za ramię. Był dobrze zbudowany, więc Fay postawiła na element zaskoczenia. Pozwoliła, by zacisnął rękę na jej ramieniu, ale skontrowała ruch podstępnym ciosem nasadą dłoni w podbródek. Kiedy student zatoczył się do tyłu, Fay wbiła mu w żołądek jeden ze swoich świeżo zdobytych glanów, po czym zeskoczyła ze schodów i pozbawiła go przytomności, kopiąc kolanem w twarz. - To cię oduczy zadawania kłopotliwych pytań - wysyczała Fay, przykucając nad studentem, aby przeszukać mu kieszenie. Z kieszeni spodni wygrzebała tylko trochę drobnych, ale jej twarz rozjaśnił uśmiech, kiedy w pokoju chłopaka znalazła portfel zawierający ponad pięćdziesiąt funtów. Oznaczało to, że stać ją na bilet do Londynu i coś do jedzenia po drodze. W sypialni był też iPhone, który jednak po włączeniu poprosił o kod PIN, więc zostawiła go w spokoju. 5. EUSTON Fay spodziewała się glin za każdym razem, kiedy otwierały się drzwi wagonu, na każdym postoju, a także potem, kiedy przybyła na dworzec Euston w Londynie. Była ósma wieczór; panował przejmujący chłód i padał deszcz ze śniegiem. Przekąsiwszy coś szybko w Burger Kingu, Fay pojechała autobusem do Islington. Kawalerka Kirsten znajdowała się na samej górze sześciopiętrowego bloku. Winda była nieczynna, a Fay została nazwana chudą zdzirą przez bandę wyrostków, urzędujących na klatce schodowej. Kiedy nareszcie zamknęła się w mieszkaniu, przede wszystkim włączyła bojler. W szufladzie znalazła worki foliowe, oderwała jeden i wrzuciła doń nóż i wszystko, w co tego dnia była ubrana. Po kąpieli wytarła się i otworzyła szafę. Była pełna zapasowych ubrań, ale Fay urosła od czasu, kiedy je tu pozostawiły, więc ostatecznie wybrała sobie coś z ciuchów ciotki. Czysta i przebrana, wysunęła fotel z kąta, zrolowała część dywanu i uniosła deskę podłogi. Na widok skrytki poczuła się trochę bezpieczniej. Było tam dwadzieścia tysięcy funtów w gotówce, dwie nieduże kostki kokainy, telefony komórkowe, kamizelka kuloodporna i wybór broni, w tym dwa pistolety i pistolet maszynowy. Fay wyjęła ze skrytki nóż i kilkaset funtów. Jedynym meblem do spania była kanapa, więc rozłożyła ją i po krótkich 35

poszukiwaniach znalazła kołdrę i poduszki schowane w szafce w przedpokoju. Już w łóżku naszła ją ochota, aby włączyć telefon i sprawdzić, czy przyszły jakieś wiadomości od ciotki, ale powstrzymała się, bo wiedziała, że zdradziłaby w ten sposób swoje położenie. Zagrzebała się pod kołdrą, próbując wypchnąć ze świadomości wizję noża tnącego twarz policjanta. Miała nadzieję, że jej ciotka ma jakiś plan. * Fay obudziła się wcześnie, ale poza ukrywaniem się nie miała nic do roboty. Był ponury grudniowy poranek i doskwierała jej samotność, więc wystawiwszy stopę spod kołdry, przesunęła ją po obudowie prastarego przenośnego telewizorka i dużym palcem wcisnęła guzik włącznika. Sygnał rwał się nieznośnie, ale Fay siedziała przed ekranem jak zahipnotyzowana, oglądając ugrzeczniony wywiad z bandą młodzieży z jakiegoś nowego reality show, a potem występ pogodynki Carol. Kolejne wydanie wiadomości o siódmej było dla niej ciężkim szokiem. Manchesterska policja poszukuje trzynastolatki, która zraniła nożem jednego z funkcjonariuszy podczas ucieczki z miejsca nieudanej transakcji narkotykowej. Policjant w stanie krytycznym trafił do szpitala. Fay zobaczyła siebie na ekranie. Pierwszy obraz był ziarnistą stopklatką z kamery nadzoru w westybulu hotelu Belfont; drugi barwnym skanem wysokiej rozdzielczości z fotografii wykonanej podczas wyjazdu do Francji poprzedniego lata. Gliny 4nogły ją zdobyć, jedynie przeszukując apartament w St John’s Wood. Zdjęcie odjechało w róg ekranu, robiąc miejsce dla relacji z konferencji prasowej policji. 36 Po długiej i pracochłonnej inwigilacji policja z Manchesteru, we współpracy z policją stołeczną, przygotowała zasadzkę w celu udaremnienia dużej transakcji narkotykowej. Aresztowano kilku członków gangu z Manchesteru oraz kobietę zamieszkałą w Londynie. W wyniku operacji przejęto szesnaście kilogramów kokainy, jak również dużą ilość gotówki. Sądzimy, że jedna z zatrzymanych osób przyprowadziła ze sobą poszukiwaną nastolatkę. Podczas próby zatrzymania dziewczyna zaatakowała dwoje funkcjonariuszy, poważnie raniąc jednego z nich. Stan policjanta jest ciężki, ale stabilny. Nie ma najmniejszych wątpliwości, że nastolatka jest osobą skrajnie niebezpieczną, dlatego podkreślamy: jeżeli ktoś ją zobaczy, nie wolno próbować zatrzymać jej samodzielnie. W takim wypadku najlepiej natychmiast zawiadomić policję. Obraz zmienił się, ukazując reportera stojącego przed hotelem Belfont. W ciągu kilku ostatnich godzin wyszło na jaw, że dziewczyna pasująca do rysopisu policji obrabowała dom w dzielnicy Ardwick w Manchesterze. Wkrótce potem, jak sugerują zdjęcia z kamer nadzoru stacji kolejowej w Stockport, udała się pociągiem do Londynu.

Fay usiadła na łóżku, czując, jak żołądek podchodzi jej do gardła. Ciocię schwytano, gliniarz znajdował się w stanie krytycznym, a jej zdjęcie można było zobaczyć na ekranie każdego telewizora w kraju. - Fay... masz przerąbane - szepnęła do siebie. Na razie miała schronienie. Miała też pieniądze i broń, ale kiedy poczłapała do kuchni, odkryła pustą lodówkę. 37 Przypomniała sobie sklep całodobowy, który minęła poprzedniego wieczoru, i uznała, że na zakupy najlepiej będzie wybrać się od razu, póki ulice są jeszcze ciemne i puste. Winda wciąż nie działała, więc Fay ukryła głowę pod kapturem jednej z bluz ciotki, zbiegła sześć pięter po schodach i weszła do Dinesh’s Food & Wine po drugiej stronie ulicy. W pośpiechu napełniła koszyk owocami, batonami czekoladowymi, daniami z ryżem do podgrzania w mikrofalówce i wystarczającą ilością konserw, by nie zaznać głodu przez tydzień. Przy kasie ogarnęły ją mdłości na widok własnej twarzy gapiącej się na nią z połowy porannych dzienników. Pomyślała, że może powinna była przegłodować jeden dzień w domu w nadziei, że tymczasem jej temat zejdzie z pierwszych stron gazet. Po powrocie do mieszkania Fay zaczęła rozmyślać o swojej przyszłości. Miała pieniądze i broń. Wszystko, co potrafiła, to okradanie dilerów narkotykowych, więc uznała, że mogłaby się z tego utrzymać. Może po tygodniu lub dwóch sprawa przyschnie, a ona odzyska trochę swobody? Ale, myśląc realistycznie, czy naprawdę potrafiłaby żyć jako ścigana, czy tylko odsuwałaby w czasie nieuchronny moment, w którym powinie jej się noga i poniesie konsekwencje tego, co zrobiła? Fay potrzebowała czegoś, co odwróciłoby jej uwagę od problemów i dało odrobinę wytchnienia, ale mieszkanko nie oferowało zbyt wielu rozrywek. Zrobiła sobie tosty z fasolą z puszki, a potem położyła się na kanapie, by obsesyjnie śledzić rozwój wydarzeń na News 24. Co pół godziny głos z telewizorń powtarzał historię o gliniarzu w stanie krytycznym, zaś korespondent sprzed hotelu Bel-font, coraz bardziej przemarznięty, opowiadał mniej więcej to samo co poprzednio. 38 Co chwila Fay wracała myślą do cioci w więzieniu i zbierało się jej na płacz. Czasem martwiła się stanem policjanta, bo wiedziała, że jeśli umrze, konsekwencje będą o wiele poważniejsze. Tuż po dziesiątej rozpacz wzięła górę i Fay rozszlochała się na dobre. Podniosła telefon, na wpół pogodzona z myślą, że włączy go i zadzwoni na policję, aby po nią przyjechali. W tym właśnie momencie drzwi do mieszkania otworzyły się z hukiem. - Policja! Z korytarza buchnęła chmura gazu łzawiącego. Fay instynktownie skoczyła w stronę szklanych drzwi balkonowych. Otworzyła je szarpnięciem i zaciągnęła się mieszaniną świeżego powietrza i gazu, który palił jej płuca.

Wypadła na balkon i poczuła, jak jej skarpetki nasiąkają zimną wodą z na wpół zamarzniętej kałuży. Do mieszkania wsypali się policjanci w czarnych strojach szturmowych, z twarzami ukrytymi za maskami przeciwgazowymi. Fay spojrzała w górę, ale dach bloku był poza jej zasięgiem. Opuściła wzrok, by ocenić szansę śmierci na bruku sześć pięter poniżej. Pomysł skoku wydał się jej kuszący, ale wtedy jeden z gliniarzy sięgnął przez drzwi balkonowe i złapał ją za kaptur. Wciągnął ją do środka tak brutalnie, że coś strzeliło jej w szyi. Wnętrze kawalerki wypełniał gaz łzawiący. Fay za-krztusiła się i zgięła wpół w nagłym odruchu wymiotnym. Ręka na karku niby przypadkowo cisnęła ją na ścianę, po czym wielki bucior podciął jej nogi. Fay uderzyła głową o róg stolika z telewizorem, kiedy zwalisty gliniarz powalił ją na podłogę. Policjant gwałtownie wykręcił jej ręce za plecami i skrępował nadgarstki plastikową opaską. - Fay Hoyt, jesteś aresztowana pod zarzutem próby zabójstwa. Masz prawo zachować milczenie, a wszystko, co powiesz, może zostać zarejestrowane i wykorzystane jako dowód przeciwko tobie. Policjant poderwał na nogi załzawioną od gazu dziewczynę i pchnął w stronę wyjścia. - Nie lubimy takich, co podnoszą rękę na naszych kolegów - wycedził złowrogo. - Wdepnęłaś w wielkie gówno, mała. 6. POLIGON Kampus CHERUBA - Szlag by was, team Sharma! - pieklił się instruktor Speaks, wsuwając głowę do szatni pełnej śladów paintbal-lowych bitew. - Widziałem jednonogich emerytów ruszających się żwawiej od was. Jeżeli za dwie minuty nie zobaczę was ubranych, uzbrojonych i ustawionych na baczność do inspekcji, biegniecie pięć okrążeń wokół ośrodka szkoleniowego. Do ćwiczenia treningowego szykowały się dwie czteroosobowe drużyny. Piętnastoletni Ryan Sharma został wywleczony z łóżka półtorej godziny wcześniej. Dano mu dziesięć minut na ubranie się i zjedzenie śniadania, po czym kazano biec na kampusowy napowietrzny tor przeszkód. Po trzech wycieńczających rundach na siatkach wspinaczkowych, słupach i linach czarna koszulka CHERUBA, mokra od potu, przywarła mu do skóry. W drużynie Ryana byli jego trzej bracia: dwunastoletnie bliźniaki Leon i Daniel oraz dziewięcioletni Theo. - Ugotujemy się, jeśli każe nam latać w tym szajsie - jęknął Leon, zapinając watowany kombinezon na swoim stroju do biegania i biorąc się do wciągania glanów z powrotem na nogi. Podczas gdy Leon się skarżył, Theo dostał ataku histerii z powodu zaciętego zamka błyskawicznego w kombinezonie, z którym nie mógł sobie poradzić. 43 - Co za cholerne gówno! - ryknął, szarpiąc wściekle za uchwyt.

- Uspokój się - skarcił go Ryan. - Jak zamierzasz wytrzymać sto dni szkolenia podstawowego, skoro wyprowadza cię z równowagi głupi suwak? - Ale z ciebie miękisz, Theo - dodał niekonstruktywnie Leon. Ryan rzucił mu pogardliwe spojrzenie, po czym podszedł do Theo i położył dłoń na jego ramieniu. - Pokaż, ja spróbuję. - Nie da się ruszyć, patrz! - wypalił Theo, ciągnąc z całej siły. - Nic na siłę, bo urwiesz - powiedział spokojnie Ryan. Instruktor Speaks huknął przez drzwi: - Trzydzieści sekund. Ryan przykląkł na jedno kolano. Złapał za uchwyt długiego zamka, biegnącego pionowo z przodu kombinezonu brata, i kilkakrotnie poruszywszy nim w dół i w górę, gładko przesunął suwak pod samą brodę Theo. - Już - powiedział, a jego młodszy brat uśmiechnął się z wdzięcznością. Panikowanie nie zaprowadzi cię daleko, prawda? Ciepło słonecznego poranka spłynęło na czterech ciemnowłosych braci, kiedy wyszli z szatni, ubrani w identyczne zielone kombinezony koloru wojskowej zieleni, grube rękawice i czarne kaski paintballowe. - Aaach, nareszcie - powiedział instruktor Speaks, klasnąwszy w swe olbrzymie czarne dłonie. Drużyna rywali braci Sharma czekała już w gotowości na asfaltowym podjeździe prowadzącym na paintballowy poligon. Składała się z czworga przyjaciół Ryana: piętnastoletniej Fu Ning, jego dawnej dziewczyny Grace Vullia-my oraz jego dwóch najlepszych kumpli: Maksa Blacka i Alfiego DuBoissona. - Rozniesiemy was w drobny f?ył! - zaśpiewał Alfie. - Może jesteśmy młodsi i mniejsi, ale mamy to, co najważniejsze - krzyknął Daniel i poklepał się po głowie. -Głowy na karku! - Co to za drużyna: dwie grube laski i para durnych kołków? - prychnął Leon. Ning i Grace najeżyły się. - Powiedz mi to prosto w twarz i zobaczymy, gdzie skończysz! - krzyknęła Grace. Pan Speaks wypiął muskularną pierś, splótł palce i strzelił knykciami. - Taaa, uroczy z was kabarecik, panienki, ale ja mam trzymać te serduszka w ruchu, więc słuchajcie uważnie, bo nie zamierzam się powtarzać. Na poligonie znajdziecie osiem markerów, osiem butli ze sprężonym powietrzem oraz osiem magazynków zawierających po sto pięćdziesiąt kulek. Są także tarcze oraz inny sprzęt, który może zwiększyć wasze szanse na zdobycie wymienionych przedmiotów. -Jak w Igrzyskach śmierci - szepnął Theo do brata. - Celem gry jest odnalezienie i zmontowanie broni, a następnie wyeliminowanie za jej pomocą wszystkich członków drużyny przeciwnej. Każde trafienie oznacza śmierć i przymus natychmiastowego zejścia z poligonu. Jeśli w ciągu trzech godzin żadna z drużyn nie wygra, zostanie ogłoszony remis i w

nagrodę pobiegacie sobie wokół kampusu z workami z piaskiem na głowach. Obowiązują normalne zasady bezpieczeństwa. Żadnego walenia po oczach ani w krocze. Nie muszę dodawać, że na poligonie przez cały czas poruszacie się w kaskach i nie próbujecie zdjąć kasku przeciwnikowi. Wasze działania będą oceniane indywidualnie. Każdy, kto mnie wkurzy niedostatkiem inicjatywy lub ogólnym tumiwisizmem, zgłosi się do działu szkolenia na indywidualny trening kondycyjny sam na sam z niżej podpisanym. Jakieś pytania? 45 Max Black podniósł rękę i pan Speaks wycelował w niego palec. - Trzy okrążenia dookoła szkoleniówki po ćwiczeniu. Max wytrzeszczył oczy. -Co? - Wyjaśniłem wszystko, co było do wyjaśnienia! - ryknął pan Speaks. - Skoro masz pytania, znaczy, że nie słuchałeś. Max zaklął pod maską po cichu, ale wiedział, że próbując się wykłócać, zarobi tylko więcej okrążeń. -Jest jedenaście po dziewiątej - zawołał pan Speaks. -Czyli macie czas do jedenaście po dwunastej. Ruchy! Pan Speaks otworzył bramę i obie drużyny potruchtały na poligon. Około stu metrów dalej stał w trawie czarny foliowy wór na śmieci. Ryan dostrzegł go pierwszy i bez namysłu puścił się sprintem w jego stronę, lecz szybko odkrył, że Max i Alfie z drużyny przeciwnej depczą mu po piętach. Ryan złapał worek i natychmiast uświadomił sobie, że jest zbyt lekki, aby zawierał sprzęt do paintballu. Max zdołał chwycić bok pakunku i pociągnął go w swoją stronę, rozrywając folię. Na trawę wysypał się kolorowy kłąb lin i innego sprzętu wspinaczkowego. Ryan schylił się, by zagarnąć część skarbu dla siebie, ale w tej samej chwili został staranowany masywnym ciałem czternastoletniego Alfiego. - Oddawaj, królowo balu! - rozkazał Alfie, próbując wyrwać pęk lin, który Ryan przyciskał do piersi. Ryan nie był pewien, do czego ten sprzęt mógłby mu się przydać, ale postanowił zatrzymać przynajmniej część dla swojej drużyny. Obejrzał się przez ramię w nadziei, że jeden z bliźniaków przyjdzie mu z pomocą, ale wyglądało na to, że Grace i Ning poczuły się dotknięte nazwaniem ich grubymi i nie mogąc ocłfóżnić jednego bliźniaka od drugiego, postanowiły pogonić obu. Po krótkiej szamotaninie Ryan leżał na wznak, a Alfie siedział mu okrakiem na piersi. tyax stanął nad nim, trzymając kłąb lin. - A może go zwiążemy? - zaproponował. - Zostaną nam tylko trzy małe gnojki do załatwienia. - Żadnego wiązania - zaprotestował Ryan. -A kto mi zabroni? - Max uniósł brwi, przygotowując pętlę do skrępowania kostek przeciwnika. Alfie pokiwał głową.

- Był standardowy wykład o strzałach w krocze i głowę, ale nie przypominam sobie niczego o krępowaniu. Ryan szarpnął się rozpaczliwie. - Zabieraj ten swój tłusty zad, Alfie - stęknął. Alfie uśmiechnął się krzywo. - Morda w kubeł, bo postawię ci klocka na klacie. - Śmierć frajerom! - krzyknął Theo, który wystrzelił zza drzewa, wymachując przed sobą plastikowym wiekiem od śmietnika. Kilkoma susami dotarł do Alfiego, ominął go zgrabnym zwodem i staranował Maksa, który był znacznie lżejszej budowy. Theo ważył niecałe dwie trzecie tego co Max, ale wystarczyło mu impetu, aby powalić przeciwnika na ziemię. Alfie poderwał się w górę. Ryan, kiedy tylko odzyskał nieco swobody ruchów, gwałtownie podciągnął kolano. - Ouu! - stęknął Alfie i zgiął się wpół, łapiąc się za krocze. - Nie po jajach! Tymczasem Max, pchnięty przez Theo, zatoczył się w bok i potknąwszy się o wierzgającego Ryana, runął w trawę. Alfie spróbował złapać Theo w pasie, ale zdziałał tylko tyle, że oberwał pokrywą od śmietnika w głowę. Ryan zaczął uciekać na czworakach, ale szybko poderwał się na równe nogi. Max złapał go za but i zdołał rozwiązać sznurówkę, ale Ryan wyrwał się i pobiegł przed siebie. 47 m - Ocaliłeś mi tyłek - wysapał do młodszego brata, który biegł tuż za nim. Theo pękał z dumy. Alfie wciąż jęczał i trzymał się za krocze, a Max nie miał ochoty ścigać Ryana i Theo sam. Bracia bez przeszkód oddalili się od przeciwników i dwieście metrów dalej zniknęli w zagajniku. - Wiesz, co się stało z Leonem i Danielem? - spytał Ryan. - Widziałem, że dziewczyny za nimi poleciały. Ryan pokiwał głową. - Nie daję im wielkich szans, zwłaszcza z Ning. - To jest nie fair - poskarżył się Theo. - w drugiej drużynie są same piętnastolatki. To znaczy Alfie ma czternaście, ale on jest ogromny. - Zycie jest nie fair - odparł Ryan. - Tego starają się nas nauczyć. - No i co teraz? - spytał Theo. - Spróbujemy pomóc bliźniakom? Ryan potrząsnął głową. - Nawet jeśli ich dogonimy, mamy marne szanse. Moim zdaniem powinniśmy trzymać się razem i przeszukać jak największy teren. Przeciwnicy są więksi i silniejsi, więc naszą jedyną szansą jest dorwanie się do jakiejś broni i amunicji, zanim oni to zrobią. 7. PRALNIA Ośrodek Karno-Wychowawczy Idris

- To nie jest trudne - powiedziała Chloe Cohen, wtaczając się do pralni w koszulce reprezentacji Anglii w rugby, spodniach od dresu marki Adidas i plastikowych klapkach. Czternaście przeżytych przez Chloe lat było ciągiem udręk i katastrof, zwieńczonym zamknięciem jej w poprawczaku po tym, jak w desperacji naćpała się i podpaliła dom swojego ojczyma. Jej towarzyszka, Izzy, miała trzynaście lat, ale wyglądała na jedenaście. Odsiadywała wyrok za kradzież chemikaliów ze szkolnej pracowni i użycie ich do przyrządzenia trującej herbatki dla swoich rodziców i starszej siostry. Kiedy Izzy postawiła plastikowy kosz z praniem na podłodze, Chloe zanurzyła miarkę w ogromnym pudle z proszkiem. - Otwórz szufladkę z przodu. Izzy wysunęła szufladkę, a Chloe wsypała do niej proszek tak energicznie, że trochę wysypało się na podłogę. - Teraz ciuchy - zarządziła Chloe. - Zamknij drzwiczki i ustaw na trzydzieści stopni. Wciśnij start. Izzy wcisnęła guzik i nerwowo odsunęła się od pralki. Kiedy rozległ się szum napływającej wody, spojrzała na koleżankę i uśmiechnęła się z ulgą. - Pranie potrwa godzinę - powiedziała Chloe. - Jak się skończy, wrócę i pokażę ci, jak się nastawia suszarki. - Heloł, heloł! - zaśpiewała Fay Hoyt. Piętnastoletnia już Fay była ubrana w zszargane dżinsy i czarną koszulkę opinającą muskularne ramiona. Chloe cofnęła się pod jedną z pralek, a Izzy, wyczuwając jej lęk, zrobiła to samo. - To ta nowa dziewczyna? - spytała Fay, podchodząc do Izzy i patrząc na nią z góry. - Ta, co mówili w wiadomościach o szóstej? Powiedzieli, że próbowała otruć całą swoją rodzinę. Chloe rzuciła jej wrogie spojrzenie. - Wiesz, ty próbowałaś zabić glinę. - Próbowałam mu uciec - poprawiła ją Fay. - Gdybym naprawdę chciała zabić konstabla Dupogłowa, to byłby trupem. - Udajesz taką twardzielkę - parsknęła Chloe. - Ale ja się ciebie nie boję. Fay uśmiechnęła się i nagle zamarkowała cios. Pięść zatrzymała się spory kawałek przed policzkiem Chloe, ale ta odskoczyła w tył, co skłoniło Fay do szyderczego rechotu. - Gdzie tam, wcale a wcale nie masz pietra, co? Kiedy Fay zbliżyła się znowu, Chloe wzięła niezdarny zamach. Fay złapała nadlatującą pięść i wygięła jej palce, drugą ręką wymierzając dziewczynie mocny policzek. Chloe zatoczyła się w tył, wpadając na pralkę, ale Fay natychmiast przyciągnęła ją do siebie i cisnęła głową naprzód między suszarki. - Nie ruszaj się stamtąd albo wkopię ci twarz w czaszkę -ostrzegła i odwróciła się do Izzy.

Drobna trzynastolatka wycofała się w kąt zastawiony pudełkami z proszkiem do prania. Fay wskazała palcem na terakotową posadzkę przed sobą. - Chodź tutaj - warknęła. Izzy dygotała ze strachu. - Nie zmuszaj mnie, żebym po ciebie poszła. 50 - Zostaw ją w spokoju! - krzyknęła rozpaczliwie Chloe. -Jesteś dwa razy większa od niej. Izzy była zbyt przerażona, by ruszyć się z miejsca, więc Fay podeszła do niej, złapała za kark i brutalnie wgniotła jej głowę w blaszaną obudowę pralki. Potem owinęła sobie długie, rude włosy dziewczynki wokół pięści i pociągnęła je boleśnie mocno. - Co masz fajnego? - spytała. -Co? Fay uśmiechnęła się. -Jeśli pójdę do twojego pokoju i dasz mi coś fajnego, zostaniemy najlepszymi kumpelami i nie będę musiała robić ci krzywdy. - Ubrania? - zaproponowała Izzy. - Durna - prychnęła Fay. - Przecież nie wcisnę się w żaden z twoich ciuchów dla głupich karlic. Nie sądzisz, głupia karlico? - Nic jej nie dawaj! - krzyknęła Chloe. - To świruska! Nigdy ci nie da spokoju. - Chodźmy do ciebie i rozejrzyjmy się wspólnie - powiedziała Fay. Ruszyła do drzwi, ciągnąc Izzy za włosy. Wyszły na korytarz pomalowany na budyniowożółty kolor; po każdej jego stronie widniał szereg drzwi w więziennym stylu. Jeśli jakaś dziewczyna zobaczyła, co się dzieje, to wolała siedzieć cicho, widząc, jak Izzy jest wleczona do pokoju, który dzieliła z Chloe. - Lepiej, żeby to było coś naprawdę ekstra! - krzyknęła rozsierdzona Fay. Izzy rozglądała się desperacko po pokoju, by wreszcie wskazać na oryginalny budzik w kształcie dinozaura z Toy Story. Fay natychmiast strąciła zegar z szafki przy łóżku i kopnęła go, jednocześnie zacieśniając uchwyt na włosach dziewczynki. - Teraz ci daruję - warknęła. - Ale masz trzymać gębę na kłódkę i następnym razem, kiedy cię zobaczę, lepiej, żebyś miała dla mnie coś ładnego. Fay puściła włosy, a w tym samym momencie otworzyły się drzwi i do pokoju wparowały dwie postawne kobiety. - Nie, nie, nie! - krzyknęła jedna. - Nie tolerujemy takich zachowań, młoda damo. Fay rozejrzała się szybko i dostrzegła kilka podręczników na parapecie okna. - Wlazła do mojego pokoju i ukradła mi książki! - krzyknęła przytomnie. Kiedy tylko jej prześladowczyni została odciągnięta na bok, Izzy rozszlochała się żałośnie. Dwie strażniczki z wprawą złapały Fay pod ramiona i wykręcając jej ręce w unieruchamiającym chwycie, wyprowadziły z celi. Tuż za progiem stała obserwująca zajście Chloe; na jej ustach igrał pogardliwy uśmieszek. - Wiem, że mnie zakablowałaś! - krzyknęła Fay. - Poczekaj! Tylko poczekaj!

Chloe odważnie pożegnała Fay wzniesionym środkowym palcem i wbiegła do celi, żeby pocieszyć małą Izzy. - Flej, nie ma co płakać - powiedziała łagodnie. - Fay to wredna sucz, ale dobra wiadomość jest taka, że wykopują ją stąd z powrotem na ulicę. Już za dwa tygodnie. * Trzydzieści pięć minut po rozpoczęciu ćwiczenia Ryan i Theo znaleźli broń i amunicję, a także plecak zawierający lornetkę, wodę w butelkach i składaną saperkę. Theo stał w rozwidleniu konarów drzewa i przepatrywał okolicę przez lornetkę, podczas gdy Ryan rozglądał się z ziemi. - Widzę Grace - wyszeptał podekscytowany Theo. -Nie ma broni. Ryan uśmiechnął się. -Jesteś pewien? 52 - Niecałe pięćdziesiąt metrów od nas - odpowiedział Theo i cicho zeskoczył z drzewa. - Osłaniaj mnie. Spróbuję ją zdjĄć - powiedział Ryan. Theo przykucnął z markerem gotowym do strzału, a Ryan pobiegł spokojnym tempem, ostrożnie stawiając stopy, aby robić jak najmniej hałasu. Celność markerów paintballowych nie jest doskonała, dlatego skróciwszy dystans do dwudziestu metrów, padł na kolana i na czworakach posuwał się dalej. Kiedy był zaledwie dziesięć metrów od celu, Grace zerknęła na zegarek i ruszyła spokojnym krokiem. Ryan na sekundę wynurzył się z trawy i strzelił, ale jakimś cudem zdołał haniebnie chybić. Słysząc plaśnięcie kulki rozpryskującej się na pniu pobliskiego drzewa, Grace poderwała się do biegu. Ryan wiedział, że odsłaniając się w otwartym pościgu, ryzykuje, że wpadnie w zasadzkę przeciwnika, ale uznał, że nieuzbrojony cel stanowi zbyt dobrą okazję, aby ją przepuścić. Grace biegła w stronę otwartej polany z widokiem na główny budynek kampusu wznoszący się pół kilometra dalej. Przeskakując nad powalonym pniem, zaczepiła stopą o kikut gałęzi i runęła na twarz po drugiej stronie. Ryan szybko zbliżył się i strzelił do leżącej z odległości pięciu metrów. - Ryan mnie trafił! - krzyknęła Grace z nadzieją, że reszta drużyny usłyszy i zorientuje się w położeniu Ryana. Daleko za sobą Ryan usłyszał charakterystyczny mokry stukot paintballowych kulek. - Theo... - szepnął przerażony. Obrócił się na pięcie i ujrzał cienie w zaroślach, zmierzające w kierunku, z którego dopiero co przybył. Kiedy kulka świsnęła mu nad głową, skoczył w panice przed siebie, aby przycupnąć za najbliższym drzewem. Miał ochotę natychmiast ruszyć na pomoc bratu, ale wiedział, że byłoby 53 to samobójstwo, gdyby tam pobiegł. Nie miał nawet ogólnego pojęcia, skąd padają strzały.

Po dwudziestu sekundach kucania i nasłuchiwania Ryan ujrzał swojego przyjaciela Alfiego, który wyłonił się z trawy na polanie w kasku poplamionym farbą, unosząc ręce w geście kapitulacji. Ale klekot strzelaniny nie ucichł i Ryan zaczął ostrożnie przesuwać się w stronę źródła hałasu. Oceniał, że jest już jakieś dwadzieścia metrów od walczących, kiedy spomiędzy drzew wystrzelił Max. Ryan natychmiast złożył się do strzału i tym razem trafił za pierwszym pociągnięciem spustu. Max był dość wyluzowanym typem i przyjął przegraną z klasą. - Ładny strzał - pochwalił Ryana. - To może ja pójdę i zacznę już odbębniać te karne rundki. - Czy Theo wciąż żyje? - spytał Ryan. W tym momencie Theo wygramolił się z zarośli i udzielił odpowiedzi osobiście. - Naturalnie! - oznajmił z wyniosłym uśmiechem dzieciaka, któremu udało się pokonać starszego kolegę. - Wiecie coś o Leonie i Danielu? - spytał Ryan. Max roześmiał się. - Grace i Ning związały ich jak baleron, kiedy tylko znaleźliśmy pierwszą broń. - Tak czy owak została im przecież tylko Ning, co nie? - powiedział Theo, uśmiechając się szelmowsko do brata. -Dwóch przeciwko jednej. Mamy przewagę. 8. DRAPIEŻNIK Z ośrodka karno-wychowawczego dla młodzieży uciec jest równie trudno jak z więzienia dla dorosłych, ale pod względem większości pozostałych aspektów Idris był placówką o znacznie łagodniejszym rygorze. Osadzone zwracały się do strażniczek po imieniu. Wendy, kierowniczka skrzydła Fay, siedziała przy biurku, pod hasłem „Liczy się każde dziecko” wymalowanym na ścianie za jej plecami. - Dobrze, Fay... Co masz mi do powiedzenia? Fay siedziała po drugiej stronie biurka, naprzeciwko umundurowanej kobiety. Zaczerpnęła tchu i ściągnęła usta, jakby miała powiedzieć coś ważnego, ale wypuściła powietrze, nie odezwawszy się ani słowem. - Nowa dziewczyna, drobna i słaba fizycznie, która właśnie przechodzi trudny okres przystosowania. Ty wchodzisz do pralni. Napadasz na Chloe, a potem terroryzujesz Izzy i wleczesz ją do celi, grożąc i domagając się pieniędzy. Fay wzruszyła ramionami. - Skoro pani tak twierdzi... - Mogę zrozumieć, dlaczego niektóre dziewczyny tutaj sprawiają kłopoty. Mają problemy emocjonalne. Mają zaburzenia odżywiania, problemy z uzależnieniami, były wykorzystywane, bite. Wiele z nich ma poważne braki edukacyjne. Ale ty jesteś wyjątkowo bystrą młodą osobą. Powinnaś bez trudu poradzić sobie z małą maturą. Jesteś 55

wysportowana, sprawna. Mogłabyś spokojnie startować do każdej dobrej uczelni. Jeżeli nie skończysz na jakichś fajnych studiach, to będzie tylko i wyłącznie twoja wina. Fay odchrząknęła. - Kiedy miałam dziesięć lat, wróciłam ze sklepu i znalazłam mamę poćwiartowaną na kawałki przez dilera narkotyków. W zeszłym roku moja ciocia Kirsten została uduszona w więzieniu, gdy czekała na sprawę sądową. Zamordowana przez kolejnego dilera. To były jedyne dwie osoby na całym świecie, na których mi zależało. I jedyne dwie osoby, którym zależało na mnie. - Wszystkim nam tutaj zależy na tobie - odparła Wendy. Fay parsknęła. - Będzie pani przeszczęśliwa, kiedy stąd zniknę. - Fay, omawiałyśmy to na terapii grupowej, przynajmniej do czasu, kiedy odmówiłaś udziału w zajęciach. Dostałaś od nas narzędzia ułatwiające poradzenie sobie z przeszłością i zapanowanie nad swoimi najsilniejszymi emocjami. Czemu nie chcesz z nich korzystać? Fay roześmiała się. - Przestałam chodzić, bo terapia to jedna wielka ścierna. Moja ciocia Kirsten była jedyną osobą, która rozumiała. - Rozumiała co? - Ze mnie się to podoba. - Co ci się podoba? - Takie życie! - odpowiedziała Fay, po raz pierwszy podnosząc głos ponad monotonny ton bezgranicznego znudzenia. - Lubię ten dreszcz, który przechodzi po plecach, kiedy masz kogoś skroić. Strach na jego twarzy, kiedy przystawiasz mu nóż do gardła. Ucieczkę. Świadomość, że jesteś trupem, jeżeli nie będziesz dość szybka. Kiedy zasmakowało się już czegoś takiego, to raczej trudno przysiąść fałdów nad wypracowaniem z historii albo ekscytować się następnym zwrotem akcji w EastEndersach. 56 Wendy odkaszlnęła znacząco. - I odtwarzasz sobie ten dreszcz, terroryzując jakąś biedną dziewczynkę, jak Izzy, tak? Fay roześmiała się. - Po pierwsze ta biedna dziewczynka to pieprznięta szaj-buska, która próbowała otruć całą swoją rodzinę. A po drugie świat jest pełen baranów: milionów baranów przeżywających swoje nudne, bezsensowne życia. Wśród nich żyją wilki, a te od czasu do czasu muszą schrupać sobie parę owieczek. - A ty jesteś wilkiem? - Wilczycą - poprawiła Fay. - I nie ma znaczenia, że wilk krzywdzi owce? Fay prychnęła. - Nie. Nie dla wilka.

- Zatem kiedy już wyjdziesz stąd za dwa tygodnie, co zamierzasz ze sobą zrobić? Fay wzruszyła ramionami. - No, oczywiście niezwłocznie poukładam sobie życie. Zdam egzaminy, pójdę na studia. I wyjdę za faceta o imieniu Connor. Będziemy mieli labradoodle’a o imieniu Scotty. I trójkę dzieci. I forda C-MAX. I małą chatkę w Suffolk, gdzie będziemy jeździć na weekendy. Wendy potrząsnęła głową z rezygnacją i odezwała się stanowczym tonem: - Cóż, mam ogromną nadzieję, że jednak trochę się ustatkujesz, zanim zdążysz zniszczyć sobie życie. Tymczasem po dzisiejszym incydencie idziesz do separatki na pięć dni. A żeby ci się nie nudziło, dostaniesz do poczytania Kodeks zasad przeciwko przemocy, który obowiązuje w tej instytucji. Fay przewróciła oczami. - Jestem pewna, że to pasjonująca lektura. Poligon paintballowy w kampusie nie był gigantyczny, ale na tyle duży, aby dwie grupy walczących mogły poruszać się po nim przez dłuższy czas, nie natrafiając na siebie nawzajem. Przez prawie godzinę Ryan i Theo skradali się przez zarośla, wypatrując Ning, podczas gdy słońce pięło się po błękicie, a skóra pod ich maskami i kombinezonami swędziała od potu. Odkryli kilka miejsc, gdzie drużyna Ning znalazła worki ze sprzętem, ale sama Ning zniknęła bez śladu. - Założę się, że chowa się na jakimś drzewie czy coś w tym stylu - wysapał Theo. - Mam nadzieję, że nie - odparł posępnie Ryan. - Speaks powiedział, że w razie remisu ukarze wszystkich, a ja nie mam najmniejszej ochoty na dodatkowe bieganki w tym skwarze. - Może spróbujemy ją wywabić? - zaproponował Theo. -Ja wyjdę na otwartą przestrzeń jako przynęta, a kiedy Ning mnie zastrzeli, ty ją załatwisz i zostaniesz sam na polu walki. Ryan wzruszył ramionami. - Nie jest to genialny plan, ale w tej chwili nie mamy nic lepszego. Najoczywistszym miejscem była odsłonięta polana na wprost głównej bramy. Ryan poczuł ukłucie irytacji na widok Leona, Daniela, Alfiego i Grace siedzących na zewnątrz budynku szatni, uwolnionych od kombinezonów i z butelkami lodowatej wody w dłoniach - zupełnie jakby zostali nagrodzeni za to, że polegli pierwsi. Ale Ryan nie miał czasu na zgłębianie tej myśli, ponieważ kiedy tylko Theo wkroczył na polanę, niedaleko niego rozległ się trzask pękającej kulki z farbą. Pocisk nadleciał z dużej odległości i minął cel zaledwie o kilka metrów. 58 - Pudło, pudło! - zaśpiewał buńczucznie Theo i puścił się sprintem przez trawę, by skryć się w pobliskim rowie.

Ryan zląkł się, że jeśli Theo będzie poczynał sobie zbyt brawurowo, pozwoli się trafić, zanim on sam zdąży się zbliżyć do miejsca, skąd padły strzały. Na szczęście z pomocą przyszedł mu Leon. -Jest między tymi wielkimi dębami! Podpowiedz rozgniewała dwoje członków drużyny Ning, którzy natychmiast zaczęli na wyścigi wykrzykiwać informacje. - Ning! - zawołał Alfie. - Theo jest w pierwszym okopie od bramy. Ryan wszedł między drzewa i próbuje zajść cię od tyłu! - Dajcie spokój, po prostu wyjdźcie i urządźcie strzelaninę - powiedział Daniel z irytacją. - Speaks załatwi nas wszystkich, jeżeli nikt nie wygra. Podczas gdy Theo kucał w okopie, kuląc się przy każdym niecelnym strzale Ning, Ryan zanurkował między drzewa i zaczął się skradać, aby skrócić dystans do przeciwniczki. Po chwili znalazł się na tyle blisko dębów, by dostrzec miejsce, w którym się ukrywała. Padł na ziemię i zaczął się czołgać. Zza ogrodzenia dobiegały kolejne okrzyki. - Theo wyszedł z okopu! Ryan sprężył się do skoku, pewien, że przechytrzy Ning, gdy nagle zaskoczył go szelest liści gdzieś z tyłu. Natychmiast odwrócił się na plecy i strzelił na oślep. Ning zajęła pozycję za drzewem niecałe cztery metry od niego. Ryan podczołgał się w tamtą stronę, bacznie wypatrując każdego ruchu. Kiedy zbliżył się na dwa metry, Ning wyskoczyła z ukrycia i posłała mu dwa pociski. Ryan zdążył odtoczyć się na bok, odpowiadając ogniem równie niecelnie jak Ning. Usłyszał jednak, że Ning ucieka, i pamiętając o obietnicy kary dla wszystkich, w razie gdyby bitwa nie została 59 r rozstrzygnięta, uznał, że najlepszym wyjściem będzie pościg. Przebiegli kilkaset metrów, zasypując się nawzajem pociskami, z których kilka chybiło o zaledwie kilka centymetrów. Wreszcie Ning znalazła się w najniższej części poligonu, przeciętej wyschniętym korytem strumyka, który płynął tamtędy po dużych deszczach. Zanurkowała w płytkim zagłębieniu terenu i przyczaiła się, czekając na przeciwnika. Ale odgłosy pościgu ucichły. Po dwóch minutach nasłuchiwania w całkowitej ciszy zaczęła ostrożnie wspinać się z powrotem, posuwając się tropem rozbryzgów farby na liściach i gałęziach, znaczących drogę jej ucieczki. Nagle dostrzegła nogę leżącego człowieka, widoczną zza korzenia drzewa. W pierwszym odruchu strzeliła do niej, ale brak reakcji na trafienie zaniepokoił ją. - Ryan? Ning przykucnęła w trawie i obróciła Ryana na plecy. - Ryan, nic ci nie jest? Ryan uniósł dłoń do czoła. - Chyba walnąłem o coś głową, kiedy biegłem - wystę-kał powoli. Ning pochyliła się, aby pomóc mu wstać, a wtedy Theo wyskoczył z kryjówki kilka metrów dalej i strzelił jej prosto w przyłbicę, pokrywając ją warstwą farby.

- Trafiona, zatopiona! - wrzasnął radośnie. Ale Ning miała ważniejsze troski. - Ryan uderzył głową o gałąź. Może mieć wstrząśnienie mózgu. Ryan uśmiechnął się od ucha do ucha i wzruszył ramionami. - Głowę mam całą. Nie wiem, o czym ona gada. Ning zerwała się na równe nogi i z furią cisnęła marker na ziemię. - Ty... Ty cholerny... Ty wredny, kłamliwy... 60 Ale było coś zaraźliwego w zwycięskiej radości Theo i Ning zaczęła się śmiać. - Poczekajcie, jeszcze się wam zŁ to odwdzięczę - obiecała, unosząc ręce i odchodząc w stronę bramy poligonu. -Nie wiem jak ani kiedy, ale pewnego pięknego dnia, kiedy będziecie się tego najmniej spodziewać, dorwę was. Zobaczycie. 9. SEPARATKA Wendy otworzyła zakratowane przejście i wyciągnęła rękę do policjanta po drugiej stronie. - Posterunkowy śledczy Schaeffer - powiedziała, potrząsając dłonią gościa. Witamy w OKW Idris. Policjant był wysokim, postawnym mężczyzną o kręconych, brązowych włosach i bulwiastym nosie, ale jego najbardziej rzucającym się w oczy znakiem szczególnym była długa blizna na policzku, stanowiąca ślad po nożu Fay Hoyt. Przepuszczając go do swojego gabinetu kilka metrów dalej w głębi korytarza, Wendy zauważyła brązową torbę z McDonalda w dłoni policjanta. - Jeśli chodzi o pańskie rany zadane przez Fay, czy jest jeszcze coś poza blizną? - spytała. - Lekkie uszkodzenie nerwów - odpowiedział Schaeffer. - Często tracę czucie w policzku. Najgorzej jest, kiedy próbuję jeść i nagle zupa cieknie mi po brodzie. - Nie żywi pan do niej urazy? Schaeffer potrząsnął głową. - Przyznaję, nie jestem największym fanem Fay, ale na co dzień mam do czynienia z ludźmi o wiele bardziej nieprzyjemnymi. Wendy przesunęła po biurku zadrukowaną kartkę. - Ten dokument to nasza zgoda na przesłuchanie Fay. Jednakże ponieważ Fay jest nieletnia, a przy spotkaniu nie 62 będzie obecna żadna inna osoba dorosła, rozmowa nie może być rejestrowana i nic, co Fay powie, nie może być użyte jako dowód w sądzie, a pan musi opuścić pokój, jeżeli ona tego zażąda. - Znam zasady. - Policjant skinął głową. - Nie chodzi o to, co Fay zrobiła w przeszłości. Mam zamiar zaoferować jej sposób na odkupienie grzechów, a także, w pewnym sensie, na pomszczenie jej ciotki. Wendy uśmiechnęła się niepewnie, zsuwając z biurka kwestionariusz i potrząsając nim ponad blatem.

- Tak jak już ostrzegałam, kiedy zadzwonił pan z prośbą 0 spotkanie: Fay Hoyt nie należy do osób chętnych do współpracy. Od trzech dni przebywa w separatce w ramach kary za znęcanie się nad młodszą koleżanką. Każdy, kto dopuści się takiego wykroczenia, oprócz odbycia kary musi wypełnić szereg kwestionariuszy programu przeciwko przemocy. Oto przykład odpowiedzi Fay. Pytanie czwarte: „Jeśli staniesz się świadkiem aktu przemocy skierowanego przeciwko współosadzonej, co powinnaś zrobić?”. Odpowiedź Fay: „Zmielić trochę szkła i wsypać im do płatków przy śniadaniu”. Pytanie dziewiąte: „Jeśli twoja współlokatorka znęca się nad tobą w nocy, jaka będzie twoja najlepsza reakcja?”. Odpowiedź Fay: „Poczekać, aż zaśnie, a potem rozpłatać jej brzuch i z flaków upleść oryginalną skakankę”. - Ma dziewczyna wyobraźnię. - Schaeffer uśmiechnął się niewesoło. - Dobrze, formularz podpisany, wszystko załatwione. To jak, zaprowadzić pana do bestii? Wendy poprowadziła Schaeffera do separatki znajdującej się dokładnie naprzeciwko jej gabinetu. - Regulamin separacji jest surowy - wyjaśniła po drodze. -Osadzona dostaje jeden komplet ubrań, podręczniki 1 rzeczy niezbędne do higieny osobistej. Nie ma telewizora 63 ani radia, a na zewnątrz wychodzi się tylko raz dziennie, na godzinną gimnastykę, po tym, jak inne dziewczyny zostaną już zamknięte w celach na noc. Wendy skończyła mówić i zastukała do drzwi. - Fay? Przyszedł posterunkowy śledczy Schaeffer. - Ma coś dla mnie? - spytała Fay. - McFlurry - odpowiedział Schaeffer. - W takim razie niech wejdzie. W ciągu trzech dni pobytu w separatce Fay nie wykąpała się ani razu, za to chętnie zabijała czas regularnymi sesjami pompek, przysiadów i brzuszków. Ćwiczenia w połączeniu z upałem sprawiły, że celę wypełniał toksyczny odór skwaśniałego potu. - Fajna blizna. Skąd ją masz? - spytała Fay i zaniosła się nieprzyjemnym rechotem. - Trochę szacunku - warknęła Wendy. - Całkiem seksowna, moim zdaniem - ciągnęła Fay, ignorując strażniczkę. Wyrywasz na nią laski? Schaeffer wyciągnął przed siebie torbę, a Fay wyrwała mu ją z dłoni. - McFlurry! - ucieszyła się. - Wziąłeś z posypką z Crun-chie, jak kazałam? Jeśli to nie Crunchie, nie wyciśniesz ze mnie ani słowa. Fay zanurzyła plastikową łyżeczkę w lodach, nabrała solidną porcję i chrupiąc kawałki posypki, pokiwała głową, mrużąc oczy z zadowolenia. - Ale pycha! - zawołała i zapiszczała z infantylnej uciechy. - Co tak stoisz? Klapnij sobie. Schaeffer usiadł na końcu łóżka Fay.

- Tak sobie myślę... - powiedziała Fay z pełnymi ustami. -Musisz mieć co najmniej czterdziechę, ale wciąż jesteś posterunkowym śledczym Schaefferem. Czy to znaczy, że gówniany z ciebie gliniaiz? Schaeffer odchrząknął, zanim udzielił odpowiedzi. - Wielu funkcjonariuszy woli akcję od papierkowej roboty. Ci, którzy awansują, na ogół spędzają dużo czasu za biurkiem. - Ach, więc mamy tu ekszyn mena! - zadrwiła Fay, dłubiąc łyżeczką w swoim deserze. - Sorry, zwykle nie jestem taka hiperaktywna, ale od trzech dni nie miałam do kogo gęby otworzyć. To znaczy, jeśli nie liczyć tej nudnej krowy, która wyprowadza mnie na spacer podczas ciszy nocnej. - Dziewczynie o twoim potencjale musi być ciężko tkwić w małej celce zauważył Schaeffer. - Tak naprawdę to masz farta, że akurat kibluję w sepie i nie mam z kim pogadać - powiedziała Fay. - Myślałam sobie, że byłoby śmiesznie, gdybym cię tu zwabiła, kazała kupić deserek, a potem zafundowała jednostronny wywiad. Wendy uniosła brew i spojrzała na Schaeffera, wycofując się za drzwi. - Powodzenia. Gdybym była potrzebna, jestem tuż naprzeciwko. -Chciałby pan mnie puknąć, panie władzo? - spytała Fay, próbując, bezskutecznie zresztą, zaszokować doświadczonego policjanta. - Odrobina grzesznej rozkoszy z nieletnią? - Nie lubisz mnie, Fay, a ja nie lubię ciebie. - Schaeffer westchnął. - Ale tak się niestety złożyło, że mamy wspólnego wroga. - Ja nie mam wrogów. Kocham wszystkich ludzi na całym świecie. Schaeffer uniósł brwi. - Nawet Erasto Ali Anwara? - Pierwsze słyszę. - Fay wzruszyła ramionami. - Urodzony w Somalii około tysiąc dziewięćset osiemdziesiątego trzeciego. Mieszka w Kentish Town w północnym Londynie. Podejrzewany o prowadzenie rozległej siatki 65 handlarzy heroiną i kokainą w londyńskich dzielnicach Islington, Camden, Haringey i Hackney. Na ulicy znany po prostu jako Hagar. Fay pokiwała głową. Jej mina zdradzała zaciekawienie. - Nigdy nie poznałam jego prawdziwego nazwiska. - Uważamy, że Hagar i jego szajka są odpowiedzialni za torturowanie i egzekucję Melanie Hoyt, twojej matki, w dwa tysiące dziewiątym roku, oraz zamordowanie przebywającej w więzieniu Kirsten Hoyt, twojej ciotki. - Tyle to i ja wiem - powiedziała Fay. - Twoja matka i ciotka obrabowały Hagara kilkanaście razy, o innych londyńskich handlarzach nie wspominając. Aby móc dokonać tych kradzieży, musiały wiedzieć wszystko: jakie ma zwyczaje, gdzie bywa, jakie ma kobiety, kim są jego wspólnicy i podwładni, co lubi robić w wolnym czasie i tak dalej. Ty żyłaś w tym świecie i wiedziałaś o Ha-garze wszystko, co tylko możliwe. Fay powoli pokręciła głową.

- Wiedziałam - odparła. - Czas przeszły. Świat szybko się zmienia. - Gdybym wsadził cię w samochód i obwiózł po tamtych okolicach, założę się, że mogłabyś pokazać mi rzeczy i twarze, które wygenerowałyby masę tropów. - Hagar prowadzi ten cyrk od wielu lat - powiedziała Fay. - Jeśli chcecie go dorwać, po prostu go przymknijcie. - Hagar jest także superostrożny - wyjaśnił Schaeffer. -Rzadko zbliża się do pieniędzy albo narkotyków. Ma ludzi, którzy mają ludzi, którzy przerzucają te rzeczy dla niego i wymierzają kary nieposłusznym. Przyskrzyniliśmy z tuzin przybocznych Hagara, ale jemu samemu trudno przypiąć cokolwiek nielegalnego. Fay parsknęła drwiąco. - A do tego połowa gliniarzy w północnym Londynie bierze w łapę za przymykanie oczu na handel. 66 - Jakoś trudno mi w to uwierzyć - powiedział Schaeffer, zakładając, że Fay znów próbuje gś zaszokować. - Ale jeśli dysponujesz jakimikolwiek informacjami dotyczącymi skorumpowanych policjantów, bardzo chętnie je poznam. Zirytowana chłodnym spokojem Schaeffera, Fay szukała sposobu na wzbudzenie w nim złości. - Myślisz o mnie za każdym razem, kiedy przeglądasz się w lustrze? - spytała. Musisz mnie naprawdę nienawidzić. - Chcesz, żebym cię nienawidził? - spytał Schaeffer. - Nie obchodzi mnie to - odparła Fay. - A ja sądzę, że jednak cię obchodzi - powiedział Schaeffer. - Nie dlatego, że naprawdę jesteś twardą biczą, za jaką koniecznie chcesz uchodzić, ale ponieważ fakt, że 0 tobie myślę, oznacza, że kogoś na tym świecie obchodzisz. Twoja matka i ciotka nie żyją. Z nikim innym nie łączy cię żadna trwała więź, a zuchwała przemoc i zgrywanie świruski to jedyne znane ci sposoby na zwrócenie na siebie uwagi. Za parę tygodni zostaniesz zwolniona 1 pójdziesz do rodziny zastępczej albo do domu dziecka. Prawdopodobnie nie będzie tam zbyt miło, ale jeżeli postarasz się niczego nie spieprzyć, stopniowo znajdziesz sobie przyjaciół, zdasz egzaminy i zaczniesz żyć jak normalna nastolatka. - A kim ty jesteś, do cholery, że gadasz mi takie rzeczy?! -krzyknęła Fay, zrywając się na nogi i opierając dłonie na biodrach. - Myślisz, że mnie znasz? Ze wiesz o mnie wszystko? -Jesteś rozżalona z powodu tego, co stało się z twoją ciocią i mamą - ciągnął Schaeffer. - Ja zaś proponuję ci wycieczkę po twoich starych śmieciach, obejrzenie kilku fotografii z naszych rejestrów podejrzanych i przekazanie nam wszystkiego, co wiesz, na temat Hagara i jego szajki. A wtedy być może jakiś strzęp otrzymanych od ciebie 67 informacji pomoże nam wsadzić niektórych z nich, albo i wszystkich, za kratki.

- Nie chcę, żeby Hagar trafił do pierdla. Chcę, żeby zdechł - oświadczyła Fay z mocą. - Najlepiej w najbardziej bolesny sposób, jaki można sobie wyobrazić. Schaeffer wzruszył ramionami. - Obawiam się, że żyjemy w państwie prawa. Nie mogę oferować barbarzyńskich odwetów, ale mogę obiecać, że jeśli Hagar pójdzie do więzienia, spędzi tam bardzo dużo czasu. - Hagarem zajmę się sama - oświadczyła Fay, wyskrobując z kubka resztki lodów. - Och, daj spokój - powiedział policjant, uśmiechając się lekko. - Jesteś piętnastoletnią dziewczynką. - Ale na pewno nie jestem kapusiem. - Poważnie chcesz mi powiedzieć, że nie zamierzasz poświęcić kilku godzin, aby pomóc policji w aresztowaniu ludzi, którzy zabili twoją ciotkę i matkę? Fay rzuciła mu posępne spojrzenie. - Sama toczę swoje wojny - burknęła. - Twoja ciotka i matka były starsze i bardziej doświadczone od ciebie, a Hagar i tak w końcu je dopadł. Jego organizacja prawdopodobnie jest dziś o wiele silniejsza niż osiemnaście miesięcy temu, kiedy cię zamykali. Dlatego mam ogromną nadzieję, że nie jesteś na tyle głupia, aby z nimi zadzierać. Fay przymknęła oczy i potrząsnęła głową. - Idź już stąd. Schaeffer sięgnął do kieszeni kurtki i wyjął wizytówkę. Podał ją Fay, ale ona nawet na nią nie spojrzała. - Zostawię na parapecie - powiedział Schaeffer. - Zadzwoń, proszę, zanim spróbujesz zrobić coś głupiego. 10. KOORDYNATOR Po latach napraw i poprawek supernowoczesny budynek centrum planowania misji w kampusie CHERUBA nareszcie był wolny od tabliczek z napisem „Nieczynne” i wiaderek na cieknącą ze stropu deszczówkę. Ryan Shar-ma szedł żwirową alejką prowadzącą do głównego wejścia, gdy nagle usłyszał, że ktoś biegnie w jego stronę przez otaczający budynek trawnik. Na widok Ning natychmiast zrzucił plecak z ramienia i przyjął postawę obronną. - Robimy się nerwowi, co? - zadrwiła Ning i uniosła ręce w geście kapitulacji, zwalniając kroku i wchodząc na żwir. - Spokojnie. To jeszcze nie jest moment mojej zemsty. - Co powiesz na darmowy cios odwetowy? - zaproponował Ryan. Gdziekolwiek, byle nie w jaja ani w nos. Ning wyszczerzyła zęby w złośliwym uśmiechu. - Mowy nie ma. O wiele fajniej jest trzymać cię w niepewności. - Ale to nawet nie był mój pomysł - zaprotestował Ryan. - To Theo wymyślił, żebym udawał martwego. Ning roześmiała się. - Och, jak miło! Zwalasz wszystko na dziewięcioletniego braciszka, tak? Zresztą nie zrobię mu nic złego. Jest na to zbyt słodki!

69 - Słodki, ale skuteczny - burknął Ryan. - Niedługo zaczyna szkolenie podstawowe i moim zdaniem przejdzie przez nie jak burza. - Dostałam już maiła z działu szkolenia - powiedziała Ning. - Przeszłam ćwiczenie bez błędów, więc na razie mam spokój. Żadnych ekstra treningów. Ryan wyprostował się, zaniepokojony. - Kiedy przyszło? - Dopiero co wróciłam z francuskiego i wiadomość była w mojej skrzynce. Ryan niezwłocznie wyjął iPhone’a i otworzył skrzynkę odbiorczą. Znalazłszy nową wiadomość od pana Speaksa z działu szkolenia, zaczął czytać, mamrocząc nerwowo: - „Spisał się zadowalająco... Kondycja wystarczająca... Dobrze współpracuje z zespołem... Nie zachodzi potrzeba szkolenia wyrównawczego”. Aaach! Jezu, ale ulga! - Ładnie - pochwaliła Ning. - Gdzie idziesz? Wezwali cię do centrum? Ryan skinął głową. - Normalnie bym się podjarał, ale tym razem to tylko James Adams. - Ja też idę do Jamesa - powiedziała Ning, marszcząc brwi. - Ale czemu tak mówisz? Wydawał się w porządku, kiedy mieliśmy z nim ten kurs jazdy. - No tak. - Ryan przymrużył oko. - James jest nawet spoko, ale awansował na koordynatora praktycznie przed chwilą. Gdyby nas brali na jakąś naprawdę porządną misję, to posłałby po nas John Jones albo Ewart Asker, a nie ten świeżak. - Czyli raczej nie wyduszę z tego czarnej koszulki, tak? Trudno - westchnęła Ning, nie tracąc pogody ducha. - Ale przydałaby mi się jakaś misja. Gniję w kampusie od ponad czterech miesięcy. f Stanęli przed głównym wejściem do budynku planowania misji. Ning, która teraz szła przodem, przyłożyła oko 70 do skanera siatkówki. Drzwi zabrzęczały i otworzyły się, a mały ekran za nimi błysnął napisem „Proszę przejść do sali 7A”. Ryan zignorował skaner i po prostu wśliznął się do środka za Ning. -Wchodźcie, wchodźcie! - powiedział James, kiedy Ning zastukała w drzwi. James miał muskularne ciało, jasne włosy i od niedawna eksperymentował z nieco wystrzępioną brodą. Jego gabinet był całkiem spory, wyposażony w dużą skórzaną kanapę i przeszkloną od podłogi do sufitu ścianę, za którą roztaczał się widok na zalesioną część kampusu. Ning omiotła wzrokiem puste półki i biblioteczkę. - Dostałem biuro dopiero w zeszłym tygodniu - wyjaśnił James. - Myślę, że szybko nafaszeruję te półki stosami teczek i innych rzeczy. - Czyli jesteś teraz pełnoprawnym koordynatorem misji, tak? - spytał Ryan. James skinął głową.

- Tak, a ponieważ sam byłem agentem CHERUBA, wiem dokładnie, co sobie myślicie: jestem najnowszym koordynatorem misji, więc mam do zaoferowania wyłącznie nudziarskie, rutynowe misje. Ning i Ryan skwapliwie potrząsnęli głowami. - Nawet nie przyszło mi to do głowy - oświadczył Ryan, choć z trudem powstrzymywał się od śmiechu. - Zadanie, które skleciłem, może nie jest superważne, ale jeśli wypali, może przemienić się w coś całkiem soczystego - zaczął James. - Co wiecie o kokainie? - Świetna posypka na tosty - wypalił Ryan, ale Ning udzieliła poważniejszej odpowiedzi: - Narkotyk. Biały proszek. Ludzie wciągają to do nosa i daje im kopa. James pokiwał głową. 71 - Tak, lecz jeśli pójdziecie do baru czy klubu i kupicie towaru za pięćdziesiąt funtów, w tym, co dostaniecie, najprawdopodobniej nie będzie zbyt wiele kokainy. Większość będą stanowić bezwartościowe wypełniacze, które dodaje się do narkotyku, żeby zwiększyć zysk ze sprzedaży. Kokainę wytwarza się z liści rośliny zwanej koką, uprawianej niemal wyłącznie w Ameryce Południowej. Liście przetwarza się w wiejskich laboratoriach, gdzie otrzymuje się czysty biały proszek. Ten pakuje się próżniowo w kostki i przemyca do Wielkiej Brytanii w formie niemal stuprocentowo czystego narkotyku. Następnie rozrzedza się go, mieszając z innym białym proszkiem, najczęściej laktozą, proszkiem do pieczenia, lidokainą, a nawet pyłem kredowym. Nazywa się to chrzczeniem. Wszyscy chrzczą kokainę. Zanim narkotykowy mafioso zacznie rozprowadzać towar od międzynarodowego szmuglera, kokaina zostaje rozrobiona do około czterdziestu, pięćdziesięciu procent zawartości czystego narkotyku. Handlarz średniego poziomu rozrabia ją do trzydziestu procent, a uliczny diler dodaje jeszcze więcej gówna, tak że w końcu zwyczajny klient z ulicy kończy z gramem proszku zawierającym mniej niż dwadzieścia procent narkotyku. Bywa, że kokaina sprzedawana na ulicy jest tak marnej jakości, że kiedy policja nakryje dilerów, musi ich wypuścić, bo w ich towarze jest zbyt mało narkotyku, by uznać to za nielegalne. - Czy te dodatki, którymi chrzci się kokainę, są niebezpieczne? - spytała Ning. James skinął głową. - Nie jest zdrowo wciągać do nosa kredę i środki przeczyszczające dla niemowląt, ale jeszcze bardziej narażeni są ci, którzy wstrzykują kokainę. Niektórzy twierdzą, że wypełniacze powodują więcej problemów zdrowotnych niż same narkotyki. Ale do rzeczy. Kilka lat temu pewien sprytny policjant z Niemiec zaczął rozmyślać nad czysto72 ścią kokainy. Założył bazę danych, w której notował czystość narkotyków przejętych w każdym policyjnym nalocie w Niemczech. Potem zaczął badać obszary, gdzie kokaina była najczystsza. Domyślacie się może dlaczego? Ryan pokiwał głową.

- Kokainę chrzci się na każdym etapie, a to znaczy, że jeśli znajdzie się gdzieś narkotyk o wysokiej czystości, to prawdopodobnie jest się blisko grubych ryb, które sprowadzają towar do kraju. James uśmiechnął się. - Strzał w dziesiątkę. - Ale dlaczego po prostu nie rozrzedzą kokainy bardziej, skoro sprzedają ją na ulicy? - zdziwiła się Ning. - Na przykład od razu ze stu procent do dwudziestu? - Handlarze mogliby tak zacierać ślady i jestem pewien, że wielu tak robi powiedział James. - Ale dla nas ważne jest to, że wciąż są miejsca, gdzie wysokiej jakości kokainę sprzedaje się na ulicy. Doświadczenia z Niemiec i innych krajów pokazują, że tropy z obszarów, gdzie czystość towaru jest wysoka, często prowadzą do szmuglerów przerzucających narkotyki na wielką skalę. Ryan i Ning ożywili się na myśl o przymknięciu międzynarodowego przemytnika narkotyków. - No to gdzie sprzedaje się te dragi wysokiej jakości? -spytał Ryan. - Będziecie działać w Kentish Town w północnym Londynie - powiedział James. - Tamtejsza uliczna kokaina utrzymuje stałą czystość na poziomie dwudziestu pięciu procent. Ning zmarszczyła brwi. - Dwadzieścia pięć procent to dużo? James skinął głową. -Jeśli kupujesz na ulicy, to praktycznie najwyższa czystość, na jaką możesz liczyć. Poza tym koka z Kentish Town 73 jest zawsze wymieszana z dwiema częściami laktozy i jedną częścią lidokainy. Lidokaina to środek znieczulający. Daje efekt odrętwienia, stwarzając złudzenie, że środek kopie silniej niż w rzeczywistości. Fakt, że te same chemikalia zostały wykryte w narkotykach z tuzinów różnych nalotów, wskazuje, że kokaina pochodzi z jednego dużego centrum rozrabiającego towar. W tamtej części Londynu handlem kokainą i heroiną trzęsie niejaki Erasto Ali An-war, znany szerzej jako Hagar. Bazę ma w Kentish Town, ale ma też rozległą sieć dilerów, rozprowadzających narkotyki w dzielnicach Islington, Camden, Hackney i Haringey, jak również w klubach nocnych w centrum Londynu. Według wydziału narkotykowego organizacja Hagara chętnie wykorzystuje nastoletnich chłopców do sprzedaży ulicznej i przerzucania towaru. Wiele z tych dzieciaków należy do klubu młodzieżowego prowadzonego przez organizację dobroczynną o nazwie Schronisko. Ryan, jeżeli przyjmiesz tę misję, twoje zadanie będzie standardową robotą w stylu CHERUBA. Będziesz chodził do miejscowej szkoły i spędzał czas w klubie Schroniska. Liczę na to, że w ciągu kilku tygodni zdołasz wypracować sobie odpowiednią renomę i wzbudzić zainteresowanie ludzi Hagara. Kiedy przenikniesz do organizacji, będziesz zbierał wszelkie informacje, jakie tylko uda ci się zdobyć. Ryan podniósł rękę.

- Powiedziałeś, że Hagar handluje kokainą i heroiną. Czy jestem zainteresowany jednym i drugim? - Te same reguły czystości dotyczą heroiny, a policja używa tych samych metod do tropienia jej dilerów. Jednak analizy wykazują, że heroina sprzedawana przez gang Hagara jest bardzo licha, jest więc mało prawdopodobne, że mają bliski kontakt z importerem. -Jasne - powiedział Ryan. - To jak, bierzesz tę robotę? - zapytał James. 74 jest zawsze wymieszana z dwiema częściami laktozy i jedną częścią lidokainy. Lidokaina to środek znieczulający. Daje efekt odrętwienia, stwarzając złudzenie, że środek kopie silniej niż w rzeczywistości. Fakt, że te same chemikalia zostały wykryte w narkotykach z tuzinów różnych nalotów, wskazuje, że kokaina pochodzi z jednego dużego centrum rozrabiającego towar. W tamtej części Londynu handlem kokainą i heroiną trzęsie niejaki Erasto Ali An-war, znany szerzej jako Hagar. Bazę ma w Kentish Town, ale ma też rozległą sieć dilerów, rozprowadzających narkotyki w dzielnicach Islington, Camden, Hackney i Haringey, jak również w klubach nocnych w centrum Londynu. Według wydziału narkotykowego organizacja Hagara chętnie wykorzystuje nastoletnich chłopców do sprzedaży ulicznej i przerzucania towaru. Wiele z tych dzieciaków należy do klubu młodzieżowego prowadzonego przez organizację dobroczynną o nazwie Schronisko. Ryan, jeżeli przyjmiesz tę misję, twoje zadanie będzie standardową robotą w stylu CHERUBA. Będziesz chodził do miejscowej szkoły i spędzał czas w klubie Schroniska. Liczę na to, że w ciągu kilku tygodni zdołasz wypracować sobie odpowiednią renomę i wzbudzić zainteresowanie ludzi Hagara. Kiedy przenikniesz do organizacji, będziesz zbierał wszelkie informacje, jakie tylko uda ci się zdobyć. Ryan podniósł rękę. - Powiedziałeś, że Hagar handluje kokainą i heroiną. Czy jestem zainteresowany jednym i drugim? - Te same reguły czystości dotyczą heroiny, a policja używa tych samych metod do tropienia jej dilerów. Jednak analizy wykazują, że heroina sprzedawana przez gang Hagara jest bardzo licha( jest więc mało prawdopodobne, że mają bliski kontakt z importerem. - Jasne - powiedział Ryan. - To jak, bierzesz tę robotę? - zapytał James. 74 Ryan skinął głową. - Pewnie. Brzmi jak całkiem przyzwoita misja. -A co ze mną? - spytała Ning - Skoro Hagar werbuje tylko chłopaków, to gdzie tu miejsce dla mnie? - Dla ciebie przygotowałem coś innego - odpowiedział James, uśmiechając się kącikami ust. - Szanse nie są wielkie, ale jak to wypali, to być może uda się rozbić szajkę Hagara w drobny mak.

11. ŁlIŻKA Gdy Wendy otworzyła drzwi do celi, Fay spojrzała na nią spode łba z końca pryczy. - Gotowa zachowywać się jak należy? - spytała Wendy twardo. - Będziecie tęsknić, kiedy stąd wyjdę? - odpowiedziała pytaniem Fay. Wendy prychnęła, a Fay wzięła pod pachę podręczniki i skierowała się do wyjścia. Po krótkim spacerze dotarła do swojego pokoju, wystukała trzycyfrową kombinację na zamku szafki, wyjęła ręcznik i kosmetyki, po czym wyszła, aby wziąć pierwszy od pięciu dni prysznic. Kiedy wróciła owinięta w szlafrok, na łóżku po prawej stronie celi siedziała dziewczyna o azjatyckich rysach, zajęta odrabianiem lekcji. - Pomyliłaś cele - warknęła Fay. - Gdzie Amber? Ning wzruszyła ramionami. -Amber przenieśli do placówki o niższym rygorze. Czeka na zwolnienie. - Pogięło cię? - krzyknęła Fay. - Amber to moja współlokatorka! - Teraz ja jestem twoją współlokatorką - powiedziała Ning, a Fay wysunęła się ze szlafroka i wyjęła z szuflady stanik i koszulkę. Ning wróciła do lektury podręcznika. Fay zaczęła wkładać dżinsy, ale wtedy zauważyła, że na jej łóżku nie ma ani 76 jednej poduszki, podczas gdy Ning ma aż cztery, spiętrzone w stertę za plecami. - Kto ci pozwolił dotykać moich poduszek? - warknęła Fay. - Oddawaj! Ning uśmiechnęła się. - Używam ich. Fay nie przywykła do tak bezczelnego odszczekiwania ze strony koleżanek. - Że co? - Głucha jesteś? - Ning rozpromieniła się i krzyknęła: -MÓWIĘ, ŻE NIE MOGĘ ODDAĆ CI PODUSZEK, BO SĄ MI POTRZEBNE! Fay stanęła nad łóżkiem Ning z zaciśniętymi pięściami. - Oddawaj moje poduszki albo wbiję ci ten głupi łeb w ścianę - wycedziła złowrogo. Ning zacmokała, kręcąc głową. - Ty naprawdę jesteś źle wychowaną małą dziewczynką -powiedziała. Fay nie wytrzymała. Pochyliła się z ręką wzniesioną do ciosu, spodziewając się okrzyku strachu i natychmiastowego zwrotu poduszek, ale Ning zaskoczyła ją, łapiąc nadlatującą pięść, a potem wyrzucając w górę obie nogi, którymi trafiła Fay w brzuch. Fay zgięła się wpół, a Ning zeskoczyła z łóżka, próbując wykręcić jej rękę za plecami. Jednak Fay błyskawicznie wyprostowała się i machnęła pięścią na oślep, trafiając Ning w nerki. - Ach, czyli umiesz się bić - powiedziała Ning, postępując naprzód i zasypując przeciwniczkę gradem szybkich, precyzyjnie wymierzonych ciosów.

Zepchnięta do defensywy Fay cofnęła się o kilka kroków, aż poczuła za plecami dotyk zimnych metalowych szafek. Przyjęła jeszcze kilka mocnych ciosów, zanim wyrwała się z pułapki i ciężko dysząc, wytoczyła się na środek 77 celi. Ning odwróciła się, dostosowując do nowej pozycji przeciwniczki, a wtedy ta gwałtownym kopnięciem rzuciła ją na szafki. Ning wiedziała, że Fay trenowała kick boxing, ale nie spodziewała się, że okaże się aż tak dobra. Ignorując ból, Ning ruszyła do szarży. Fay była wysoka i miała większy zasięg ramion, ale przysadzista i szeroka w barach Ning parła naprzód niczym taran. Po dynamicznej wymianie kopnięć i uderzeń Ning złapała Fay za włosy i rzuciła na łóżko, po czym wskoczyła jej na grzbiet i boleśnie wbiła łokieć między łopatki. W tej samej chwili drzwi otworzyły się z hukiem i do celi wparo-wała zwabiona hałasami strażniczka imieniem Gladys. - Co tu się dzieje, do diabła?! - huknęła. Ning natychmiast zsunęła się z Fay. - Nic, proszę pani. Fay jęknęła, odwracając się na plecy, ale zdołała uśmiechnąć się do strażniczki. - Tak się tylko przekomarzamy - potwierdziła. Gladys wyciągnęła przed siebie oskarżycielsko palec. - Lepiej uważajcie. Będę was miała na oku - ostrzegła. Kiedy wyszła, Ning rozsiadła się na swoim łóżku. Po chwili podniosła dwie poduszki i rzuciła je przez celę na łóżko Fay. - Masz - powiedziała. - Gdzie się uczyłaś kick boxingu? Fay wstała, spulchniła i ułożyła poduszki, i dopiero potem odpowiedziała szorstkim tonem: - Ciocia mnie trenowała. A ty? Liczbę kłamstw do zapamiętania najlepiej ograniczyć do minimum, dlatego Ning obmyśliła sobie legendę możliwie jak najbardziej zbliżoną do prawdy. - Dorastałam w Chinach - odpowiedziała. - Wybrali mnie do akademii sport. Trenowałam boks, ale też inne sztuki walki. 78 -Jesteś tu pierwszą dziewczyną, której nie rozniosłam na strzępy. A tak w ogóle to jestem Fay. - Ning - kiwnęła głową Ning, po czym wyciągnęła rękę w stronę drugiego łóżka i z zakłopotaniem uśmiechnęła się do Fay. Dziewczęta stuknęły się pięściami. - No to opowiadaj, jak trafiłaś do Idris? - spytała Fay. - Z domu dziecka - skłamała Ning. - Wróciłam po ciszy nocnej, pijana. Napadłam na opiekuna, zdemolowałam mu gabinet, połamałam obie ręce. Fay roześmiała się. - Subtelnie! To ile ci wlepili?

- Trzydzieści dni - odpowiedziała Ning. - Ale większość odsiedziałam w obniżonym rygorze, dopóki nie pobiłam się z taką jedną. No więc posiedzę tu jeszcze siedem dni. A ty? - Osiemnaście miechów za pochlastanie gliniarza, ale został mi już tylko tydzień. - Gliniarza? - Ning uniosła brwi. - Imponujące. - Złamanie obu rąk też niczego sobie - zrewanżowała się Fay. - Szkoda mi tylko gościa, który będzie musiał podcierać facetowi dupę, dopóki nie zdejmą mu gipsu. Ning uznała, że to dobry moment na rzucenie przygotowanej kwestii, która miała potrząsnąć Fay. - Przynajmniej wrócisz do rodziny i w ogóle... Fay prychnęła gniewnie. - A co ty możesz wiedzieć?! - Och... sorki - wycofała się Ning. - Po prostu pomyślałam, że na pewno masz bliskich. Ja nie mam nikogo na zewnątrz. Ojciec siedzi w chińskim więzieniu, mama nie żyje. Wyjdę stąd prosto do kolejnego obskurnego domu dziecka w Islington. - Islington? - ożywiła się Fay. - Gdzie dokładnie? - W Tufnell Park. 79 - Mieszkałam w tamtej okolicy przez większość życia -powiedziała Fay. Jestem zupełnie jak ty: żadnej rodziny. Mama zginęła dawno temu, a teraz zadźgali mi ciotkę. - To słabo - orzekła Ning. Fay uśmiechnęła się, jakby przyszło jej na myśl coś zabawnego. - Wiesz co, Ning? Szkoda, że nie wsadzili cię tu parę miesięcy wcześniej. Gdybyśmy działały razem, to miejsce byłoby nasze! * Ręce Ryana zacisnęły się mocniej na talii Jamesa Adamsa, kiedy koordynator misji dodał gazu w wielkim trium-phie bonneville 865 i przejechał pod mostem, przekraczając na chwilę sto dziesięć kilometrów na godzinę. James wyprzedził czerwonego piętrusa i ostro hamując, przemknął przez przejście dla pieszych, by zaraz za nim skręcić w prawo, w boczną uliczkę, gdzie z marszu wcisnął się między minivana a krawężnik. Zamknąwszy gaz, James wykonał leniwy skręt w prawo i przetoczył się przez bramę przed ceglanym, trzypiętrowym blokiem komunalnym. Kiedy tylko motocykl zatrzymał się na małym wyasfaltowanym podwórku, Ryan zeskoczył na ziemię i z okrzykiem ulgi zerwał z głowy kask. - Fajnie było? - zapytał James promiennie, zerkając na zegarek. Dziewięćdziesiąt pięć minut z kampusu. Zdajesz sobie sprawę, że samochodem byłoby to niewykonalne? Ryan wciąż jeszcze dygotał ze strachu. -Jesteś wariatem! - krzyknął z wściekłością.

James wyszczerzył zęby w uśmiechu. - Cztery lata w siodle i żadnego wypadku, stary. „Wolniej, James! Niedobrze mi. James! Uwaga na babkę z dziećmi, James!”. Słowo daję, jesteś gorszy niż moja dziewczyna Kerry. Powiedziała, że w życiu nie wsiądzie już ze mną na motkę. 80 -Ja też więcej z tobą nie wsiądą- obiecał Ryan. James wzruszył ramionami. -Jak chcesz, ale droga powrotna do kampusu to autobus, trzy pociągi i taksówka. Dobra, zobaczmy, co zdziałał dla nas dział relokacji. Ryanowi wciąż trzęsły się ręce, kiedy wkładał klucz w drzwi wejściowe ich nowego lokum. Było to dwusypial-niowe mieszkanie na parterze bloku, na granicy osiedla Pemberton. Pokoje nie były duże, ale lokal został zmodernizowany i miał teraz przyzwoity standard. Ryan odszukał małą sypialnię i odkrył, że ekipa reloka-cyjna rozłożyła już jego ubrania w szafie, podczas gdy torba ze sprzętem technicznym czekała nierozpakowana na końcu łóżka. - Łał, zrobili nam zakupy w Waitrose - powiedział James, wkładając gotowe danie do kuchenki mikrofalowej i wciskając start. - Francja, elegancja. Zjesz coś? - Myślę, że minie z tydzień, zanim moje flaki dojdą do siebie po tej przejażdżce - powiedział ponuro Ryan. James potrząsnął głową z pogardą. Ryan podszedł do zlewu w kuchni i rozchylił listwy żaluzji, aby wyjrzeć przez okno. Za domem był niewielki, wybrukowany płytami ogródek, a dalej roztaczał się widok ze wzniesienia na kilka kolejnych niskich bloków otaczających podwórko. Na środku podwórka znajdował się wybetonowany plac zabaw oraz duży budynek z blachy falistej z wymalowanym na boku ogromnym, niebieskoczerwonym logo z napisem „Schronisko - ośrodek młodzieżowy”. 12. POWdDŹ Na śniadanie James usmażył omlety z bekonem i pieczarkami. Ryan pożarł swój, siedząc przy stole w samej bieliź-nie, po czym wrócił do swojego pokoju, aby założyć czar-no-żółty krawat i blezer Szkoły dla Chłopców imienia Świętego Tomasza. - Pamiętaj, o czym rozmawialiśmy na odprawie - powiedział James. - Jeśli masz zwrócić na siebie uwagę dilerów, musisz sprawiać wrażenie, że jesteś twardym buntownikiem, ale nie graj za ostro, żeby ludzie nie wzięli cię za szajbusa. - Wiem - mruknął Ryan. - A fotografie? - spytał James. James męczył go tym przez cały poprzedni dzień w kampusie i w głos Ryana wkradła się nutka irytacji. - Boże, James! Przestudiowałem wszystkie zdjęcia, które dostaliśmy od policji z Kentish Town. Wiem, z kim się zadawać, a z kim nie.

Ta część Londynu nie słynęła z dobrych szkół, a ta była najgorszą z najgorszych. Placówka mieściła się w starym wiktoriańskim budynku szkolnym, w którego holu głównym czuć było smród dobywający się z toalet dla uczniów. Kobieta w sekretariacie skierowała Ryana do gabinetu na drugim piętrze. Opiekunem dziesiątego roku był tyczkowaty nauczyciel informatyki, pan Kite. 82 - Witamy w Świętym Tomaszu - powiedział, mocno potrząsając ręką Ryana. A teraz, żeby nie zepsuć pierwszego wrażenia, może zaczniesz od włożenia tej koszuli w spodnie, hmm? Ryan z ociąganiem wepchnął dół koszuli za pasek, po czym cierpliwie przeczekał monotonny wykład o trudnościach, jakie będzie miał z nadrobieniem materiału przed małą maturą, oraz o tym, jak to szkoła pielęgnuje wartości rodzinne i nie toleruje przemocy ani rasizmu. Zanim nauczyciel zakończył swoją przemowę, dzwonek na pierwszą lekcję stał się gasnącym wspomnieniem i Ryan dotarł na zajęcia z przyrody spóźniony o dwadzieścia minut. Z hałasem wparował do klasy i bez słowa zasiadł na wolnym miejscu w jednej z ostatnich ławek. - Można wiedzieć, co ty tu robisz, młodzieńcze? - zainteresował się brodaty nauczyciel. Ryan spojrzał między swoje stopy i podniósł głowę. - Siedzę na krześle - odpowiedział, wzruszając ramionami, co wywołało kilka stłumionych parsknięć. - Cóż, na mojej lekcji nie wchodzi się dwadzieścia minut po dzwonku i nie siada bez słowa, zwłaszcza kiedy nie mam pojęcia, coś ty za jeden. Cała klasa odprowadzała wzrokiem nowego ucznia, który potoczył się kołyszącym krokiem do nauczycielskiego biurka i położył na nim swój plan zajęć. Przesuwając wzrokiem po twarzach, Ryan rozpoznał dwóch chłopaków ze zdjęć z akt policyjnych. Nauczyciel pochylił się nad planem i położył palec na nazwisku. - Przyroda, panna Dingwall. Czy ja wyglądam jak panna Dingwall? Ryan uśmiechnął się szeroko. - Nie wiem, w życiu jej nie spotkałem. Nauczyciel pogłaskał się po brodzie. - Niektóre kobiety są dość włochate - wzruszył ramionami Ryan, a klasa zareagowała radosnym rechotem. Nauczyciel postanowił zignorować żarcik i wyciągnął palec w prawo. - Dwie sale dalej. - Dobra, dobra - burknął kwaśno Ryan, ruszając do wyjścia. - Nie ma się o co pluć. - Nie podoba mi się twoja postawa! - zagrzmiał brodacz. -Masz szczęście, że nie chce mi się zgłaszać tego opiekunowi rocznika. Ryan nieśpiesznie opuścił salę, przeszedł wzdłuż korytarza i wtarabanił się hałaśliwie do klasy panny Dingwall.

- Och, musisz być naszym nowym uczniem! - Głos nauczycielki nosił ślady arystokratycznego akcentu. - Troszkę się spóźniłeś, a my właśnie rozpoczynamy doświadczenie, okej? Gdybyś więc mógł szybciutko przerysować schemat z tablicy, a potem podejdę i pomogę ci przygotować eksperyment, tjak? - Tjak! - odpowiedział dziarsko Ryan. Ryan natychmiast rozpoznał trzech chłopców z policyjnych fotografii, ale tylko jeden z nich miał obok siebie pustą ławkę. Był to pulchny pół Somalijczyk, pół Anglik o imieniu Abdi. - Pszepani, ja nie mam ćwiczeń - oznajmił Ryan głośno. Ale panna Dingwall spodziewała się nowego ucznia i już sunęła ku niemu z drugiego końca sali, niosąc zeszyt ćwiczeń, podręcznik i kilka wydruków z tabelami do wypełnienia. Podczas gdy nauczycielka pracowała z Ryanem, pomagając mu przygotować sprzęt do doświadczenia, pozostali uczniowie tak się rozkrzyczeli, że musiała wrócić do biurka i wrzasnąć na klasę, by ją uspokoić. Ryan spojrzał w bok na Abdiego. - Cześć, jestem Ryan - przedstawił się. 84 Abdi odwrócił głowę i z ponurą miną spojrzał Ryanowi w oczy. - Powiedz to komuś, kogo to obchodzi. * Fay i Ning przez cały wieczór gadały o wszystkim, od małych rzeczy, jak ulubione filmy i muzyka, po duże, jak na przykład to, co planują zrobić, kiedy już wyjdą z Idris. - Wszyscy mi powtarzają, że jestem tylko dzieckiem - poskarżyła się Fay. - Ale nie mam zamiaru pozwolić, żeby ludziom, którzy zabili moją mamę i ciocię, uszło to na sucho. - Podziwiam twoją determinację - powiedziała Ning. -Ale porwałabyś się na całą organizację. Może jednak powinnaś pogadać z tym gliną, o którym mówiłaś... Fay cmoknęła niecierpliwie. - Nie jestem kapusiem. Minęła trzecia rano, nim dziewczęta wreszcie zmorzył sen. W rezultacie obie były zaspane i rozdrażnione, kiedy strażniczka o imieniu Sara obudziła je przed porannymi lekcjami. W OKW nauka była obowiązkowa, ale każdy nauczyciel musiał zmagać się z piętnaściorgiem uczniów, którzy ogromnie różnili się wiekiem, wiedzą i zdolnościami i których pierwszym językiem często nie był wcale angielski. Nauczyciel Fay i Ning zdawał się nie mieć nic przeciwko temu, aby zdrzemnęły się na poduszkach z tyłu klasy. Po lekcjach, o drugiej po południu, dziewczęta ruszyły do bloku kwater. - Na służbie jest teraz tylko Wendy i jeszcze jedna strażniczka - powiedziała Fay. - Chcesz się zabawić?

Ning była zaintrygowana, ale w jej głosie pobrzmiewała ostrożność. - Ale nic, co mogłoby mi przedłużyć odsiadkę. - Zgoda - powiedziała Fay. - Separatka jest tylko jedna i założę się o piątaka, że dostanę się tam przed tobą. 85 Ning uśmiechnęła się krzywo i wsparła dłonie na biodrach. - Myślisz, że gorszy z ciebie zakapior niż ze mnie, co? Fay uśmiechnęła się szeroko. - Nie myślę. Ja wiem, że gorszy ze mnie zakapior niż z ciebie. Większość dziewczyn wychodzących z bloku szkolnego skierowała się prosto do swoich pokojów, a garstka przebrała się w stroje gimnastyczne, aby dołączyć do meczu netballu na podwórzu. Fay skręciła do pralni i wskoczyła brzuchem na środkową pralkę. Próbowała sięgnąć ręką za maszynę, ale miała za krótkie ramiona. Spojrzała z wyrzutem na Ning. - No co tak stoisz? Pomogłabyś - powiedziała, próbując odciągnąć pralkę od ściany. Wspólnymi siłami odsunęły pralkę o pół metra. Fay wskoczyła za nią i jednym szarpnięciem zerwała gumowy wąż z króćca z tyłu urządzenia. Trysnęła woda. Fay odwróciła się i wyrwała węże z sąsiednich pralek. - Wywalamy proszek - rzuciła do Ning. Dwa wielkie pudła były otwarte i dziewczęta zaczęły sypać proszkiem na wszystkie strony, podczas gdy na podłodze rosły wirujące kałuże wody. -Anarchia! - wrzasnęła Fay, odrzucając puste pudło i wybiegając z pralni. Dziewczęta pobiegły do swojej celi. Usiadły na łóżkach i czekały, aż ktoś doniesie strażniczkom o akcie sabotażu. Zdawało im się, że czekają całe wieki, ale w końcu płynący korytarzem potok został zauważony przez małą Izzy. Dziewczynka w te pędy poleciała do gabinetu Wendy. - Proszę pani, woda zalała pralnię! Fay i Ning wyjrzały pstrożnie z celi, by ujrzeć Wendy, która w panice nawoływała drugą strażniczkę, Sarę. Kiedy Sara pojawiła się wreszcie na korytarzu, brodząc w potęż86 niejącym nurcie wody, Wendy posłała Izzy po kogoś z personelu technicznego. - Powiedz, że nie wiem, jak zakręcić wodę - krzyknęła za nią. - Gdzieś musi być główny zawór. Kiedy tylko Fay nabrała pewności, że obie strażniczki są w pralni, poprowadziła Ning korytarzem do gabinetu Wendy. Tam natychmiast otworzyła szafkę z aktami, a następnie zaczęła wyciągać z niej teczki i rzucać je na podłogę. Ning uświadomiła sobie, że powinna się przyłączyć, więc wyrwała z biurka szufladę, by rozsypać jej zawartość. Za drzwiami zaczęły gromadzić się dziewczyny, które wyszły z pokojów, aby popatrzeć na płynącą wodę. Dwie przyłączyły się do demolki, zgarniając teczki i

dokumenty z biurka Wendy i wyrzucając je na zalany korytarz. Fay i Ning śmiały się głośno, starając się ukryć fakt, że były też trochę przestraszone. Ning uznała, że osiągnęły swój cel, ale Fay jeszcze nie skończyła. Wypadła na korytarz i rozchlapując wodę stopami, pobiegła w stronę pokoju Izzy i Chloe. Izzy nie było, ale Chloe stała w drzwiach i rolowała ręcznik, aby zatamować nim potok wlewający się przez próg do celi. - Kablarska lama! - krzyknęła Fay, obiema rękami wpychając koleżankę w głąb celi. Chloe krzyknęła, kiedy Fay kopnęła ją mocno w udo, by zaraz potem poczęstować ciosem w nos, po którym dziewczyna upadła plecami na łóżko. Pierwszy odruch nakazywał Ning ruszyć na odsiecz Chloe, ale jej zadaniem było zbliżenie się do Fay i musiała znaleźć sposób na przerwanie bójki bez narażania ich wciąż nieokrzepłej przyjaźni. - Tak kończą ci, którzy na mnie donoszą! - krzyknęła Fay i uniosła pięść do kolejnego uderzenia. Chloe skuliła się, szykując na przyjęcie kolejnego ciosu, ale Ning złapała Fay za rękę. 87 - Zostaw, udupią cię za to na amen! - wrzasnęła, przekrzykując hałas. Krówsko nie jest tego warte. Fay zmełła w ustach przekleństwo i wyszarpnęła rękę z uścisku. Argument trafił jej do przekonania. - Masz szczęście! - huknęła i splunęła Chloe w twarz. - Wracajmy do celi - powiedziała Ning. Kiedy tylko wyszły na korytarz, ujrzały cztery barczyste, ubrane na czarno postacie nadbiegające od strony pralni. Izzy usiłowała powiedzieć coś do jednego z mężczyzn, ale ten brutalnie rzucił ją na ścianę, a potem omal nie zwalił z nóg mocarnym pchnięciem. - Alarm! Jazda do swoich cel! - wrzeszczeli przybysze. Dały się słyszeć okrzyki dziewcząt, które mężczyźni w hełmach, nie patyczkując się, popychali w stronę cel. Jedna z nich potknęła się i upadła, a wtedy ochroniarz kopnął ją w brzuch podkutym glanem, a potem złapał za koszulkę i bezceremonialnie poderwał w górę. - Co ja mówiłem?! - ryknął jej prosto w twarz. Fay i Ning pognały do swojej celi, wyprzedzając szturm ochrony. Ning martwiła się na myśl o tym, co dzieje się z innymi dziewczynami, ale Fay po prostu rzuciła się na wznak na łóżko i zaczęła oglądać swoją usmarowaną krwią pięść. - I to jest życie! - krzyknęła, a potem zaczęła się śmiać. 13. PARK Ryan czuł aromat bekonu, smażonego w kuchni przez Jamesa, ale zapach przyprawiał go o mdłości, podobnie jak myśl o tym, że musi wstać i wyszykować się przed swoim trzecim dniem w szkole Świętego Tomasza.

- Szykuję ci śniadanie - powiedział James, kiedy kilka minut później wpadł do sypialni Ryana. - Mógłbyś okazać trochę przyzwoitości i chociaż wstać i zjeść. Ryan wygrzebał się spod kołdry. Oczy miał suche, ale James od razu poznał, że coś go dręczy. - Co się dzieje? James wydawał się równym facetem, ale Ryan nie był pewien, czy jest typem osoby, z którą naprawdę można by pogadać, więc tylko wzruszył ramionami. -Nic. - Przecież widzę, że coś się dzieje - powiedział James, siadając na brzegu łóżka. - Jeżeli nie chcesz gadać ze mną, mogę zorganizować rozmowę telefoniczną z jednym z doradców w kampusie. - Nie! - sapnął Ryan, przestraszony myślą, że telefon do kampusu zostałby uwieczniony w aktach jego misji. - Ja po prostu... Po chwili milczącego oczekiwania James uśmiechnął się. -Jasna cholera, Ryan, ja nie gryzę! -Ja po prostu... Ja kompletnie nie umiem zaprzyjaźniać się z ludźmi. 89 James zmarszczył brwi. - Masz czarną koszulkę, czyli musiałeś zrobić coś dobrze. - Dostałem czarną koszulkę po jednej dużej operacji -odparł Ryan. - Na samym początku misji musiałem zbliżyć się do takiego jednego chłopka, Ethana. Wszystko tak spaprałem, że biedny dzieciak omal nie zginął. Teraz dostałem tę misję i nadal jestem do bani. James zastanawiał się przez kilka sekund. - Próbujemy odnaleźć tu źródło kokainy o wysokiej czystości. Nikt nie oczekuje natychmiastowych wyników. - Nic nie rozumiesz - jęknął Ryan. - Agenci tacy jak Ning mają to we krwi. Walą między ludzi jak w dym i po trzech sekundach kumplują się już ze wszystkimi. A ja zawsze daję ciała. -Ja byłem raczej dobry w te klocki - wyznał James. -Głównie chodzi o to, żeby być na luzie, nie starać się zbyt mocno, żeby nie przedobrzyć, no i przydaje się odrobina szczęścia. Ryan złapał się za głowę. -Ale ze mnie jest taka dupa, że... Próbowałem zagadać do tego Abdiego, który jest ze mną w klasie, ale on mnie zlewa. Próbowałem zaczepić paru innych kolesi z naszej listy celów, ale nikt nie chce mieć ze mną nic wspólnego. - Jak jesteś spięty, to pewnie starasz się zbyt mocno -podsumował James. - Ale być może uda mi się zorganizować jakąś pomoc. - Niby jak? - Jest jakieś miejsce, gdzie chłopaki z listy celów lubią spędzać wolny czas? - W klubie Schroniska - odpowiedział Ryan. James potrząsnął głową. - Chodzi mi o coś bliżej szkoły, gdzie chodzą na dużej przerwie albo po lekcjach.

90 Ryan uniósł wzrok. -Jest taki mały płac zabaw z huśtawkami. Sporo naszych celów łazi tam na przerwie obiadowej. - Okej... - powiedział przeciągle James, gładząc się po brodzie w zamyśleniu. Muszę pokombinować. Miej dzisiaj włączony telefon, bo pewnie będę chciał z tobą pogadać. * Fay dostała kolejne trzy dni separatki za pobicie Chloe, ale wyszła z niej radosna, bo jej wyrok kończył się za niecały tydzień. -Ningi! - zawołała promiennie, wpadając do celi. -Ningi-ning, ninigi-ningo, bingo! Ning uniosła brew i uśmiechnęła się z przekąsem. -Jasne. A poza tym wszyscy zdrowi? Dziewczęta uścisnęły się jak stare przyjaciółki, piszcząc z radości. - Przyszły nasze papiery do zwolnienia w sobotę - powiedziała Ning. Położyłam twoje przy oknie. Fay uśmiechnęła się, sięgając po kopertę. Wyjęła papier, przebiegła wzrokiem kilka linijek tekstu i nagle zrzedła jej mina. - Posyłają mnie do rodziny zastępczej w Elstree! - wrzasnęła. - Gdzie, do diabła, jest Elstree? - Gdzieś na północy chyba. - Ning się zamyśliła. - Koło Barnet czy gdzieś... - Kto dał im prawo posyłać mnie do Elstree? Przecież powinni dać mnie tam, skąd pochodzę, co nie? Niech ich... Fay wybiegła na korytarz i wparowała do gabinetu Wendy bez pukania. - Elstree?! - krzyknęła wściakła. - Co ja mam wspólnego z Elstree? Myślałam, że zwolnionych oddaje się pod opiekę władz rejonu, w którym byli aresztowani. Wendy usiadła za biurkiem, witając zapowiedź kolejnej awantury westchnieniem rezygnacji. - Aresztowano cię w Camden - zaczęła spokojnie. - Ale Camden ma sieć rodzin zastępczych także w innych dzielnicach, a biorąc pod uwagę, że twoja ciotka została zamordowana przez gang z Camden, postanowiono, że będzie lepiej, jeżeli zamieszkasz z dala od niebezpiecznych rejonów. Fay cmoknęła z irytacją. - Gdyby Hagar chciał mnie zabić, już dawno by to zrobił. Jestem tylko dzieckiem. Nie uważa mnie za niebezpieczną. - Elstree to doskonałe miejsce - powiedziała Wendy. -Poza tym nie masz w Camden rodziny ani przyjaciół. - Nikt się nawet ze mną nie porozumiał, jak zwykle -fuknęła Fay. - Być może miałabyś czas na wnioskowanie o zmiany, gdybyś nie trafiała co chwila do separatki - powiedziała sztywno Wendy. - Zawsze moja wina! - krzyknęła Fay i odmaszerowała do swojej celi. - Możesz wpadać do mnie - zasugerowała Ning łagodnym tonem. - A tobie co dali?

- Północne Islington. Dom dziecka, Nebraska House czy jakoś tak. * Ryan wciąż był zdołowany. Kolejny poranek w szkole minął bez postępów, Ryan nie zdołał nawiązać z nikim bliższego kontaktu. Na dużej przerwie poszedł do pobliskiej budy z fast foodem. Wystał w kolejce kiełbaskę z frytkami i powlókł się z jedzeniem na plac zabaw. Chłopcy powiązani z gangiem Hagara tworzyli zgraną paczkę uczniów dziewiątej i dziesiątej klasy. Gromadzili się na tyłach parku, przy rampie skateboardowej, podczas gdy młodsi dokazywali na huśtawkach i karuzelach. 92 Ryan odebrał esemesa od Jamesa. Jak sytuacja? Odpowiadając, upaćkał keczupem ekran iPhone’a. Możecie zaczynać. Dwie minuty później do parku wtoczyło się sześciu groźnie wyglądających chłopaków w ciemnych blezerach pobliskiej szkoły Dartmouth Park. W rzeczywistości nikt z sekstetu nigdy nawet nie stał w pobliżu Dartmouth Park wszyscy byli agentami CHERUBA. W grupie znaleźli się przyjaciele Ryana, Max i Alfie, a także dzieciak o imieniu Jimmy, który wyglądał, jakby głową mógł kruszyć kamienie. - Hej, tomaszki! - krzyknął Jimmy, podchodząc do uczniów przy rampie. Dlaczego macie ten park? Jest bliżej naszej budy niż waszej. Przynętę chwycił jeden z celów Ryana, niejaki Ali. - Przecież macie ten wielki park ze stawem tuż obok szkoły. Jimmy zarechotał nieprzyjemnie. -Jest nasz, ale teraz zajmujemy i ten. Ryan wsunął do ust ostatnie frytki, patrząc, jak ośmiu chłopców z jego listy celów wychodzi naprzeciw sześciu agentom CHERUBA. - Dobra, ale jak właściwie chcecie to zrobić? - zainteresował się cel o imieniu Andre, podchodząc z boku, zza rampy skateboardowej. - Będziecie mieli szczęście, mośki, jeśli wyjdziecie stąd na dwóch nogach. Andre zbliżył się dość lekkomyślnie i agent Alfie DuBo-isson przywitał go, wbijając mu pięść w twarz. - Nasz park! - krzyknął. 93 Chłopcy od Świętego Tomasza ruszyli hurmą na intruzów. Z obu stron posypały się ciosy, ale wynik tego starcia był łatwy do przewidzenia. Wyszkoleni agenci CHERUBA z miejsca uziemili trzech przeciwników. Jeden z uczniów od Świętego Tomasza ruszył do ataku z kawałkiem deski, ale został błyskawicznie rozbrojony przez Maksa, który wetknął mu drewno za blezer na plecach. Podczas gdy czternasto- i piętnastolatki tłukły się przy rampie, młodsze dzieci czmychnęły z placu zabaw przez bramę. Uciekając, minęły Ryana, który wstał, zmiął w kulkę torebkę po frytkach i ruszył do akcji.

- Macie się za twardzieli? - powiedział zaczepnie, wkraczając na placyk z dumnie wypiętą piersią. Pierwszym przeciwnikiem, przed którym stanął, był jego kumpel Alfie. Ryan kilka razy walczył z nim w dojo i zawsze zbierał baty, ałe tym razem, kiedy wyprowadził pierwsze kopnięcie z półobrotu, Alfie stęknął i teatralnie zatoczył się w tył, przyciskając dłonie do klatki piersiowej. Jimmy trzymał pod pachą głowę Somalijczyka Youssefa i metodycznie okładał go pięścią, dopóki Ryan nie przyskoczył do niego i ciosem karate w szyję nie zmusił do zwolnienia uścisku, po czym wyłączył z walki dźgnięciem dwoma palcami w oczy, całkowicie bezkontaktowym, choć z daleka wyglądającym groźnie. Kiedy Jimmy odbiegł, wyjąc i kryjąc twarz w dłoniach, kolejny agent CHERUBA ruszył do ataku, by skończyć z twarzą wgniecioną w beton. - Ktoś jeszcze? - wrzasnął Ryan. Chłopcy od Świętego Tomasza, pokonani w pierwszym starciu, w większości wciąż jęczeli na ziemi, podczas gdy czterej agenci CHERUBA z trudem podnosili się na nogi. Na środku pobojowiska stał Ryan. - Załatwiłem czterech z was - krzyknął wyzywająco. -I co? Gdzie teraz wasza odwaga? 94 Alfie pierwszy podniósł się z zielni, ale kiedy Ryan zrobił krok w jego stronę, odwrócił się i pogalopował przed siebie. W ciągu kilku następnych sekund wszyscy pozostali cherubini czmychnęli jak niepyszni. - Dartmouth Park - prychnął szyderczo Ryan. - Dart-mouth smark chyba. W tym momencie większość uczniów od Świętego Tomasza stała już na nogach i otrzepywała się z kurzu. Abdi, który konsekwentnie olewał Ryana na lekcjach przyrody, teraz podszedł do niego i uraczył przyjacielskim klepnięciem w plecy. - Widzieliście, jak dziobnął w oczy tego dużego? - huknął radośnie. - To musiało nieźle zaboleć! - Gdzie się nauczyłeś tak bić? - spytał Andre. Ryan uśmiechnął się z wyższością. - Ciągle przerzucają mnie ze szkoły do szkoły i wszędzie jest ktoś, kto tylko czeka, żeby dać popalić nowemu. - Takie życie - stwierdził filozoficznie inny dzieciak, wysuwając pięść do żółwika. - Dzięki, choć w końcu sami byśmy ich roznieśli. Po prostu wzięli nas przez zaskoczenie. - Zaskoczenie, no właśnie - przytaknął Abdi. - A ty skąd jesteś? - zapytał Andre. Ryan potoczył wokół siebie wyciągniętym palcem. - Zewsząd - oznajmił. - Moi rodzice nie żyją, więc mieszkam ze starszym bratem, Jamesem. Właśnie dostał pracę w warsztacie jako mechanik, więc mam nadzieję, że pobę-dziemy tu trochę dłużej.

- Czy ja mogłem cię widzieć wchodzącego do domu na Pemberton? zainteresował się Abdi. Ryan skinął głową. - To by się zgadzało. - Powinieneś wpaść do Schroniska - powiedział Abdi. -Blisko masz. Pewnie praktycznie widzisz je z okna. 95 Alfie pierwszy podniósł się z zielni, ale kiedy Ryan zrobił krok w jego stronę, odwrócił się i pogalopował przed siebie. W ciągu kilku następnych sekund wszyscy pozostali cherubini czmychnęli jak niepyszni. - Dartmouth Park - prychnął szyderczo Ryan. - Dart-mouth smark chyba. W tym momencie większość uczniów od Świętego Tomasza stała już na nogach i otrzepywała się z kurzu. Abdi, który konsekwentnie olewał Ryana na lekcjach przyrody, teraz podszedł do niego i uraczył przyjacielskim klepnięciem w plecy. - Widzieliście, jak dziobnął w oczy tego dużego? - huknął radośnie. - To musiało nieźle zaboleć! - Gdzie się nauczyłeś tak bić? - spytał Andre. Ryan uśmiechnął się z wyższością. - Ciągle przerzucają mnie ze szkoły do szkoły i wszędzie jest ktoś, kto tylko czeka, żeby dać popalić nowemu. - Takie życie - stwierdził filozoficznie inny dzieciak, wysuwając pięść do żółwika. - Dzięki, choć w końcu sami byśmy ich roznieśli. Po prostu wzięli nas przez zaskoczenie. - Zaskoczenie, no właśnie - przytaknął Abdi. - A ty skąd jesteś? - zapytał Andre. Ryan potoczył wokół siebie wyciągniętym palcem. - Zewsząd - oznajmił. - Moi rodzice nie żyją, więc mieszkam ze starszym bratem, Jamesem. Właśnie dostał pracę w warsztacie jako mechanik, więc mam nadzieję, że pobę-dziemy tu trochę dłużej. - Czy ja mogłem cię widzieć wchodzącego do domu na Pemberton? zainteresował się Abdi. Ryan skinął głową. - To by się zgadzało. - Powinieneś wpaść do Schroniska - powiedział Abdi. -Blisko masz. Pewnie praktycznie widzisz je z okna. - Wiem, gdzie to jest - odrzekł Ryan. - Nawet się zastanawiałem, czy się nie wybrać, ale nie byłem pewien, czy tam jest w porzo. Poza tym nikogo tu nie znam. - Może dziś wieczorem - zaproponował Abdi. - Jest bilard, ping-pong, dziewczyny... - Nie, żeby któraś chciała się do ciebie zbliżyć, Abdi -zaśmiał się ktoś rubasznie.

Ryan starał się zachowywać nonszalancko, choć w duchu aż kipiał z podniecenia. - Dobra, pomyślę, może wpadnę - powiedział swobodnym tonem. 14. SCHRONISKO Ryan wrócił ze szkoły tuż przed piątą. - No i? - spytał James. Ryan rzucił plecak na podłogę w przedpokoju i uśmiechnął się. - Twój plan zadziałał - powiedział. - Po dużej przerwie miałem dwie matmy, więc usiadłem z Abdim, Youssefem i takim jednym Warrenem. Narobiliśmy takiego bydła, że przywalili nam kozę po lekcjach. - No to jak, jestem genialny czy raczej jestem genialny? -James wyszczerzył zęby. - Fakt, nie ma jak wyreżyserowana uliczna rozróba, jeśli chce się zdobyć nowych przyjaciół - powiedział Ryan. -Za jakąś godzinę mam spotkać się z chłopakami w Schronisku, więc może pójdę wziąć prysznic i w coś się przebrać. Jest coś szybkiego do żarcia, żebym mógł sobie przy-grzać w mikrofali? - Innego żarcia nie kupuję - oświadczył James. Po kąpieli Ryan z niepokojem przystąpił do wybierania ubrania na wieczór. Nie chciał wyglądać niechlujnie, ale mógł też zostać wyśmiany, gdyby za bardzo się odstawił. Ostatecznie założył T-shirt w biało-niebieskie pasy, krótkie bojówki i wsuwane vansy. Z zewnątrz blaszana, pokryta graffiti szopa klubu fundacji Schronisko wyglądała jak każdy młodzieżowy klub na londyńskim osiedlu. Główne wejście było otwarte na 97 oścież z powodu upału i Ryan wkroczył do przestronnej sali ze stołami do bilardu i tenisa stołowego, szeregiem automatów z napojami i przekąskami, jak również całym mnóstwem mocno sponiewieranych gąbkowych foteli. W pomieszczeniu było około dwudziestu pięciu chłopaków i w chwili, gdy Ryan przekroczył próg, wszystkie oczy zwróciły się ku niemu. Zdążył wykonać cztery kroki po lepkich od brudu płytkach podłogi, zanim zawołał go Youssef. - Ryan! Tutaj! Youssef stał w środku grupy około dziesięciu kolegów, których większość Ryan znał ze swojej listy celów. W takim skwarze nikomu nie chciało się męczyć ping-pongiem, ale wszystkie stoły bilardowe były zajęte, z boku zaś grupa chłopców rżnęła w pokera. Pomimo obietnicy towarzystwa dziewcząt w zasięgu wzroku nie było ani jednej, a najbardziej tajemnicze wydawało się to, że tuż za drzwiami biura zasiadały trzy złowrogo wyglądające draby. - Grasz w bilard? - spytał Youssef, witając się z Ryanem stuknięciem pięści. Chłopaki, to jest Ryan. Dziś w szkole dał czadu i ocalił nasze tyłki przed szmatami z Dartmouth Park. Abdiemu nie spodobał się ten opis. - Pomógł nam, nie ocalił. Youssef wzruszył ramionami.

- Wszystko jedno. - Te kmioty mają szczęście, że mnie tam nie było - odezwał się barczysty Somalijczyk o imieniu Sadad. - Byłaby miazga. - Chętnie poszedłbym do Dartmouth Park, poszukał tych gnojków i spuścił im manto - powiedział Abdi. - Dowalili nam tylko dlatego, że udało im się nas zaskoczyć. Ryan zapamiętał wydarzenie nieco inaczej, ale skwapliwie przyłączył się do kiwającej głowami grupy. Z jego 98 punktu widzenia mogli sobie pamiętać tę bijatykę, jak tylko chcieli, dopóki wciąż byli jego kumplami. - To co tu trzeba zrobić, żeby zagrać w bilard? - zainteresował się po chwili. - Ja jestem następny - wyjaśnił Sadad. - Ty możesz zagrać ze zwycięzcą. Z gabinetu wyłonił się brodaty mężczyzna w kamizelce, podszedł do Ryana i podał mu dłoń. - Hej - powiedział, kiedy Ryan uścisnął ją niepewnie. -Jestem Barry, z fundacji. Witam w naszym klubie. - Cześć - przywitał się Ryan, podczas gdy kilku innych chłopaków przedrzeźniało Barry’ego, naśladując jego nieco afektowany ton głosu. - Jesteś tu bardzo mile widziany - oznajmił Barry. - Ale powinieneś się zarejestrować, no i mamy dwa funty wpisowego. Gdybyś mógł wstąpić ze mną do biura... Ryan popatrzył niepewnie na swoich nowych kolegów. - Nie idź - powiedział Sadad. - Jak tylko zamknie za tobą drzwi, będzie próbował cię obmacywać. Żarcik wywołał erupcję gromkiego śmiechu, ale Barry wydawał się przyzwyczajony do docinków. Poprowadził Ryana obok trzech przerażających osiłków i wpuścił do znakomicie urządzonego gabinetu, wyposażonego w fotokopiarkę, dwa komputery i dwa szumiące klimatyzatory. - Fajny tu chłodek - zauważył Ryan, bo nie wiedział, co powiedzieć. Barry usiadł za biurkiem i wyłowił z szuflady mały niebieski formularz. - Wpisz tylko swoje imię i nazwisko, adres i numer telefonu. Wpisowe kosztuje dwa funty, ale nie szkodzi, jeżeli akurat nie masz przy sobie. - Akurat chyba mam - powiedział Ryan, gmerając w kieszeni spodni. - Gdybyś mógł spojrzeć w górę... 99 Barry obrócił kamerkę internetową i zrobił Ryanowi zdjęcie do karty członkowskiej. - Maszyna laminująca potrzebuje paru minut na rozgrzanie - powiedział takim tonem, jakby się tłumaczył, po czym sięgnął za siebie i podał Ryanowi broszurę. Była wydrukowana w kolorze i opatrzona tytułem: Schronisko - zawsze dla ciebie. - Przeczytaj to bardzo uważnie - poradził Barry. -Schronisko jest organizacją charytatywną, utrzymującą się wyłącznie z darowizn. Działamy w sześciu

dzielnicach Londynu, organizując w klubach dla młodzieży, takich jak ten, wycieczki, zajęcia sportowe i rozmaite usługi pomocowe. Teraz, skoro już jesteś naszym członkiem, możesz brać udział we wszystkich naszych akcjach albo skorzystać z naszych poufnych usług psychologicznych i doradczych. Zatrzymaj tę broszurkę i dokładnie przeczytaj, kiedy wrócisz do domu. - Dzięki - powiedział Ryan. Kilka następnych minut spędził na przerzucaniu stron, czekając, aż maszyna do laminowania rozgrzeje się na tyle, by umożliwić wyrobienie karty. Kiedy karta była gotowa, Barry wsunął mu w dłoń ciepły plastikowy prostokąt i wypchnął z powrotem do sali. Sadad krzyknął: - Mam nadzieję, że trzymałeś łapska przy sobie, Barry! Barry zignorował zaczepkę, ale jeden z trzech drabów dźwignął się z krzesła. - Sadad, do mnie! - rozkazał, a potem wskazał na Ryana. - A ty stój i słuchaj. Strzelając nerwowo oczami, Sadad podszedł do mężczyzny. Koledzy patrzyli rA niego w milczeniu. - Trochę szacunku dla pana Barry’ego! - Drab huknął na Sadada z góry. - Łap wiadro i mop, migiem. Umyjesz dokładnie całą podłogę. 100 Mężczyzna spojrzał na Ryana. - Traktowałeś pana Barry’ego z szacunkiem? - Oczywiście - odpowiedział Ryan, skwapliwie kiwając głową. - Dobra, wracaj do kolegów. Sadad podskoczył dziarsko do szafki sprzątacza, nie śmiąc okazać nawet śladu niezadowolenia, a Ryan wrócił do swoich nowych kolegów. Odczekawszy kilka chwil i upewniwszy się, że żaden z osiłków już na niego nie patrzy, przysunął się do Abdiego i odezwał się szeptem: - Co to za trzy karki? - Pracują dla Hagara. Ryan odegrał zdumienie. -Jakiego znowu Hagara? Pytanie wzbudziło ogólną wesołość. - Co was tak śmieszy? - Ryan wzruszył ramionami. -Jak można nie wiedzieć, kim jest Hagar? - zapiał Youssef. -Wprowadziłem się niecały tydzień temu - odparł Ryan. - Skąd mam wiedzieć, kto jest kim? Abdi uśmiechnął się. - Hagar jest największym dilerem narkotyków w tej części miasta. Ryan obejrzał się dyskretnie. - To który z nich to Hagar? Towarzystwo znowu zarechotało.

- Hagar jest capo di tutti capi - powiedział Abdi, parskając śmiechem. - Nie ma w zwyczaju przesiadywać całymi dniami w obskurnych klubach dla młodzieży. Ci ludzie to jego porucznicy. Organizują uliczną dilerkę, a czasem sypią okruchy takim dzieciakom jak my. -Jakie okruchy? - spytał Ryan. -Jak ktoś im się spodoba, dają mu robotę - wyjaśnił Abdi. - Nawet i dwie dychy za dostarczenie czegoś z punktu 101 A do B albo za skoczenie do Starbucksa po kawę. Kiedy zaczną ci naprawdę ufać, mogą dać ci pakiet. Wtedy zaczynasz sprzedawać dragi na własną rękę. -Ja cię sunę! - podekscytował się Ryan. - Dużo na tym można zarobić? Abdi pokiwał głową. - Niektórzy kolesie w naszym wieku wyciągają po siedem stówek tygodniowo, po prostu sprzedając przez parę godzin dziennie po szkole. Ale tu już trzeba bardzo uważać, bo jak coś spieprzysz, chłopaki Hagara rozjadą cię czołgiem. - Mogą nawet zabić - dodał Youssef z poważną miną, kiedy czarna bila zagrzechotała w łuzie najbliższego stołu bilardowego. Chłopak, który przegrał, wręczył Ryanowi poobijany kij, podczas gdy zwycięzca układał bile przed następną rozgrywką. - No dobra - powiedział Ryan, ustawiając się do rozbicia. - Pograjmy w ten bilard. 15. NEBRASKA Fay i Ning opuściły OKW Idris w piątek w środku dnia. Służbowy minibus ośrodka przez półtorej godziny toczył się drogami wiodącymi na południe, by w końcu porzucić Fay przed domem bliźniaczej zabudowy na przedmieściu Elstree. Jej nowi rodzice zastępczy byli parą czterdziesto-parolatków, którzy mieli dwoje młodszych dzieci pod opieką oraz dom wypełniony porcelanowymi lalkami i falba-niastymi zasłonkami. Ning dotarła do Nebraska House tuż przed piątą, ale bałagan w dokumentach sprawił, że dochodziła siódma, gdy została nareszcie ulokowana w jednym z obskurnych, jednołóżkowych pokoików domu dziecka. Kolacja była podła i Ning posłała Fay ememesa ze zdjęciem curry z ryżem, opatrzonym słowem „BŁEEE!”. Fay odpisała kilka minut później: Mam wielkie podwójne łóżko, zastępcza mama zrobiła biszkoptowy torcik, normalnie obłędny. Rozgościwszy się w swoim pokoju, Ning zadzwoniła do koordynatora misji, żeby potwierdzić, że wszystko jest w porządku. -Jak będziesz miała chwilę, wskocz do szesnastki i zobacz, czy na ścianie wciąż jest napis „James Choke” - powiedział James. 103 - Kto to jest James Choke? - Moje przedcherubowe nazwisko - wyjaśnił James. -Siedziałem przez chwilę w Nebrasce, kiedy umarła moja mama.

- Pokoje wyglądają, jakby niedawno je odmalowano -powiedziała Ning. - A jak sobie radzi Ryan? * Piątkowy wieczór przyciągnął do schroniska ponad pół setki nastolatków, wśród których znalazła się nawet garstka dziewcząt. Oficjalnie była to dyskoteka, ale choć Barry poskładał stoły do ping-ponga, żeby zrobić miejsce, nikt nie wydawał się zainteresowany tańcem. Ryan usiadł z tyłu sali z Abdim, który przemycił do klubu butelkę po wodzie mineralnej wypełnioną wódką. - Gdzie reszta chłopaków? - zapytał Ryan. Abdi dyskretnie wskazał na samotnego osiłka, siedzącego przed drzwiami biura. - W piątki i soboty jest duży ruch - wyjaśnił. - Youssef dostarcza towar dla jednego dilera, a Sadad dostał robotę na czujce. Trzy dychy za wieczór, czujesz? Ryan uśmiechnął się. - Myślisz, że i ja mógłbym coś zarobić? Abdi pokiwał głową. - Nie od razu, ale znajdą coś i dla ciebie, jak już przywykną do twojej gęby. - A jakbym po prostu podszedł i poprosił? -Jak będziesz miał farta, tylko cię obśmieją. Jak nie, spuszczą ci łomot. Tak czy owak nadgorliwością nic a nic sobie nie pomożesz. - A ty dlaczego nie pracujesz? - zainteresował się Ryan. Abdi westchnął i wbif wzrok w podłogę między swoimi stopami. Wyglądał na zawstydzonego. -Jeszcze jakieś dwa miesiące temu dorabiałem sobie trochę, opylając herę i kokę w alejce za salonem fryzjer104 skim mojej mamy. Dwa zbiry napadły mnie i skroiły z towaru za dwie setki. No i teraz muszę to odpracowywać przez trzydzieści sześć tygodni po dziesięć funtów tygodniowo. - To razem trzysta sześćdziesiąt. - Odsetki - wyjaśnił Abdi. - Nie wdeptali mnie w bruk tylko dlatego, że kupa lasek chłopaków Hagara robi sobie włosy u mojej mamy. - Przecież to nie twoja wina, że cię napadli - powiedział Ryan. - Zasady to zasady, Ryan. Jeżeli człowiek uważa, że jest dość twardy, aby wziąć towar i go sprzedawać, to powinien też być dość twardy, aby umieć o ten towar zadbać. Ryan postanowił zmienić temat. - Pykniemy w bilard? - zaproponował. - W kolejce jest ze dwadzieścia osób - odparł Abdi i pociągnął solidny łyk z butelki po wodzie. - No, chyba że pójdziesz i ich wszystkich porozwalasz. No, wiesz, jak wczoraj. Ryan ruchem głowy wskazał ponętną blondynkę, która siedziała kilka metrów dalej.

-Jak oceniasz moje szanse u niej? Abdi przechylił głowę i przymrużył oko. -Jakieś dwa procent - orzekł, po czym wyciągnął do Ryana rękę z butelką. Masz. Dla kurażu. Ryan wstał i potrząsnął głową. - Smród wódy nie pomoże - powiedział. - Dobra, życz mi szczęścia. Ale zanim zdążył zrobić choć dwa kroki, wyrósł przed nimi wielgachny Somalijczyk o nieprzyjemnej twarzy. Abdi poderwał się gorliwie. - Co mogę dla ciebie zrobić, szefie? - Gdzie są wszyscy? - rzucił olbrzym z góry. - Zajęci - odpowiedział Abdi. - Ja jestem wolny. 105 - Ty nie istniejesz, dopóki nie spłacisz długu - powiedział mężczyzna, po czym wycelował palec w Ryana. - Ty! Idziesz ze mną. Głośniki zagrzmiały kawałkiem Flo Ridy, akurat kiedy Ryan ruszył za opryszkiem w stronę wyjścia. Za drzwiami było ciszej. - Chcesz zarobić szybką dyszkę? - Jasne - powiedział Ryan. - Znasz Dirtyburgera? Ryan skinął głową. - Nigdy nic tam nie jadłem, ale mijam go w drodze do szkoły. - Dobra. Mam jedną głodną załogę na osiedlu Pardew. Trzeba ich nakarmić, jasne? -Jasne - powtórzył Ryan. - Pięć burgerów, pięć porcji frytek, pięć coli, zapamiętasz? Żarcie zaniesiesz pod numer pięćdziesiąt sześć. Nie zapomnij zapytać Clive’a, jak leci, a potem wrócisz i powtórzysz mi, co ci odpowiedział. Zrozumiano? - Zrozumiano. - Ryan kiwnął głową, podczas gdy mężczyzna odklejał dwudziestofuntówki z pokaźnego zwitka banknotów. - Tylko nie zawal sprawy, a jak zawalisz, to żebym cię tu więcej nie widział, jasne? * Fay poszła spać wcześnie, uprzednio nastawiwszy budzik w komórce na piątą rano. Jej pokój był wygodny i urządzony w neutralnym stylu, by czuł się w nim dobrze każdy tymczasowo przygarnięty dzieciak, od trzyletniej dziewczynki po szesnastoletniego wyrostka. Po przebudzeniu się i wizycie w toalecie Fay zeszła po cichu na parter i przeszukała szafę przy frontowych drzwiach. Znalazła tylko buty i kurtki, więc przeszła do kuchni. Zajrzała do każdej szafki w poszukiwaniu czego106 kolwiek, co miałoby jakąś wartość, i potrząsnęła każdą puszką w nadziei na odkrycie tajnej skarbonki.

Skoro poszukiwania na parterze nie przyniosły efektów, Fay wróciła na piętro, by zakraść łię do sypialni swoich zastępczych rodziców. Jak najciszej otworzyła drzwi i odczekała pełne pół minuty, patrząc, czy się poruszą. Na ścianie pod oknem wisiał długi kaloryfer w blaszanej obudowie, na którym leżały klucze i portfel zastępczego ojca. Deska podłogi skrzypnęła głośno, kiedy Fay ruszyła na palcach przez pokój. Bacznie obserwując oddechy śpiących, zabrała z grzejnika portfel, klucze i kartę miejską, po czym śpiesznie przemknęła z powrotem do drzwi. Kiedy wróciła do swojego pokoju, westchnęła z ulgą i z zadowoleniem odkryła, że udało jej się ukraść kartę Oyster, która umożliwiała jej korzystanie z każdego środka komunikacji miejskiej w Londynie. Z kart kredytowych nie miała żadnego pożytku, skoro nie znała PIN-u, więc je zostawiła, a z portfela wzięła tylko rozczarowująco skromny łup w postaci czterdziestu pięciu funtów. Do ucieczki przygotowała się poprzedniego wieczoru. Spakowała do małego plecaka dwie zmiany bielizny i zestaw przyborów toaletowych oraz wydrukowała sobie z Google’a mapę z naniesioną trasą piętnastominutowej przechadzki z domu na stację Elstree. W drodze do wyjścia Fay zajrzała do kuchni, gdzie napiła się soku pomarańczowego i poczęstowała kawałkiem biszkoptowego tortu. Wypchała sobie usta ciastem, otworzyła tylne drzwi i przemaszerowała przez dwadzieścia metrów ogrodu. Za pomocą skradzionych kluczy otworzyła drzwi szopy na narzędzia i wetknęła głowę do środka, zaciągając się mieszanką zapachu kurzu i smoły. Narzędzia były pod tylną ścianą. Fay wzięła szpadel, dwa śrubokręty i kilka innych małych narzędzi, które uznała za potencjalnie użyteczne. 107 Pierwszy pociąg na południe odjeżdżał za siedem szósta, a Fay chciała być jak najdalej od Elstree, kiedy jej zastępczy rodzice obudzą się i zauważą jej zniknięcie. Idąc żwawym krokiem w stronę stacji, z plecakiem na grzbiecie i szpadlem opartym na ramieniu, wolną ręką wyjęła telefon i wybrała z kontaktów numer komórki Ning. - Taaa... - ziewnęła Ning. - Spałaś? - Jest pięć po wpół do szóstej - mruknęła Ning. - Czego się spodziewałaś? - Sprawdziłam na Google’u - powiedziała Fay. - Najbliższa stacja metra przy Nebraska House to Tufnell Park. Musisz pojechać na północ do Totteridge and Whetstone. Spotkamy się przy wejściu za dwie godziny. - Co jest przy Totteridge? - spytała Ning. - Po prostu tam bądź, okej? - powiedziała Fay twardo. -Zabawimy się. 16. PRZYTUŁEK Totteridge jest dość zamożną podmiejską dzielnicą leżącą niecałe trzynaście kilometrów od centrum Londynu. Ning wysiadła na stacji kilka minut przed wpół do ósmej, kupiła butelkę wody mineralnej w kiosku z gazetami, a potem stała, wpatrując się w szeregi bliźniaczych domów tak długo, że w końcu zaczęła się

zastanawiać, czy Fay w ogóle zamierza przyjść. Już miała wysłać esemesa w rodzaju „gdziejesteśdojasnejcholery”, kiedy Fay nareszcie nadeszła. - Fajna łopata - powiedziała Ning z przekąsem. -Oszczędzi glinom czasu, jak postanowią odszukać cię na zdjęciach z miejskich kamer. - Fakt, nie pomyślałam - przyznała Fay. - Ale oystera zastępczego tatusia wyrzuciłam na King’s Cross, bo mogą ich używać do śledzenia ludzi. Dawno tu nie byłam, ale chyba powinnyśmy złapać autobus dwieście pięćdziesiąt jeden z przystanku na tamtym wzgórzu. Na przystanku odczekały dwanaście minut, po czym jed-nopokładowy autobus powiózł je pomiędzy polami golfowymi i wielkimi rezydencjami aż na skraj chronionego „zielonego pasa” Londynu. - Straszne zadupie - orzekła Ning, kiedy po dwudziestu minutach jazdy wysiadły na asfaltowej drodze bez oznaczeń; po obu jej stronach rosły żywopłoty, które sięgały im ponad głowy. - Co to za miejsce? 109 - Nic ci nie powiem - zaśpiewała z uśmiechem Fay, przechodząc na drugą stronę jezdni. - W sumie to nie mogę wykluczyć, że planujesz zaciągnąć mnie w jakieś krzaki i zatłuc łopatą na śmierć. Fay obejrzała się, unosząc brwi. - Szlag! Przejrzałaś mnie. Kilkaset metrów dalej dziewczęta dotarły do drewnianej bramy z niechlujnie namalowanym napisem „Ogródki Działkowe Greenacre - prosimy zamykać bramę”. Gruntowa droga za bramą była poorana koleinami wyżłobionymi przez samochody. Idąc nią, Fay i Ning minęły rozpadający się kramik obok dwóch paskudnie cuchnących stert nawozu, wystawionych na sprzedaż po trzy funty za worek. Dalej droga rozgałęziała się po obu stronach w sieć alejek, prowadzących do prostokątów poszczególnych działek. Niektóre ogródki były przepięknie utrzymane, z ładnie pomalowanymi domkami, schludnymi grządkami warzyw i szklarniami pełnymi kwiatów. Kilka zaniedbanych i zarośniętych chwastami wyglądało na nieodwiedzane od lat, ale większość plasowała się gdzieś pomiędzy tymi dwiema skrajnościami. Choć było jeszcze wcześnie, w alejkach stało już kilka samochodów, a na działkach kręcili się ludzie, którzy zbierali owoce albo podlewali grządki. - Śmiać mi się chce z was, Brytoli - powiedziała Ning, rozglądając się ciekawie. - W Chinach rodziny robią wszystko, co się da, żeby wypruć ze wsi i urządzić się w mieście. Tutaj ludzie tyrają cały tydzień, żeby potem przyjechać w takie miejsce i dłubać w ziemi, jakby to była jakaś wielka frajda. - Spadaj, nie znasz się. - Fay machnęła ręką. - Moja mama hodowała najlepsze pomidory. A jej cukinie i truskawki były po prostu obłędne. Dwa zakręty dalej ścieżka zaprowadziła je do działki numer sześćdziesiąt cztery. Kwadratowy spłachetek ziemi, 110

osiemnaście metrów na osiemnaście, był przepołowiony nierówną, wybrukowaną kamieniami ścieżką. Na drugim końcu stały dwie duże szopy. - Wygląda na zadbaną - stwierdziła Ning, tocząc wzrokiem po grządkach z fasolką szparagową i rzędach malin. -Kto się nią zajmował? - Wolno mieć tylko jedną działkę, ale wiele osób chciałoby mieć dwie odpowiedziała Fay. - Babka spod sześćdziesiątki trójki powiedziała, że z przyjemnością zaopiekuje się naszą, kiedy ciocię wsadzili do więzienia. Fay uniosła brzeg siatki chroniącej krzewy przed ptakami i zerwała dwie maliny. Jedną wrzuciła sobie do ust, drugą podała Ning. - Dobre. - Ning kiwnęła z uznaniem głową, kiedy owoc wybuchł jej smakiem w ustach. - Przypomina mi wieś, gdzie mieszkałam, kiedy byłam mała. Tylko że tam wszędzie łaziły jeszcze kaczki i kury. Fay poprowadziła Ning brukowaną ścieżką i przyklękła nad wypukłą czerwonawą skorupą, która wyglądała na odłamek ceramicznej nasady kominowej. Była solidnie wdeptana w ziemię i Fay musiała kopać palcami obu rąk, nim wreszcie zdołała podważyć jej brzeg. Uniesiona skorupa odsłoniła pół tuzina stonóg oraz - co ważniejsze walcowatą blaszaną puszkę. Fay nie mogła odkręcić zardzewiałej pokrywki. - Daj to - zniecierpliwiła się Ning. Ale Ning także nie dała rady puszce, więc Fay przyklękła na jedno kolano i spróbowała podważyć wieczko śrubokrętem. Kiedy nareszcie odskoczyło, wytrząsnęła sobie na dłoń kółko z kluczami, ukryte w woreczku z grubej folii, aby nie zamokły i nie zardzewiały. Jeden z kluczy otworzył kłódkę na drzwiach mniejszej z szop. Z zewnątrz wyglądała obskurnie, ale przekroczywszy próg, Fay i Ning znalazły się w całkiem przytulnym, 111 niewielkim pomieszczeniu mieszkalnym. Brudne okna w dachu i drzwiach wpuszczały do środka światło. Było tam łóżko polowe, mała kuchenka kempingowa zasilana gazem z kartuszy oraz metalowy zlew pod pojedynczym kranem z zimną wodą. Fay otworzyła szafkę i znalazła pudełko z kilkoma torebkami herbaty. - Rok i dwa miesiące po dacie przydatności! Chyba będę musiała skoczyć do Asdy i uzupełnić zapasy. - To znaczy, że zamierzasz tu zamieszkać? - zdumiała się Ning. Fay skinęła głową. - Nie ma ogrzewania ani ciepłej wody, ale o tej porze roku powinnam sobie jakoś poradzić. - A co zrobisz, kiedy przyjdzie jesień? Zanim Ning doczekała się odpowiedzi, Fay przekręciła kurek nad zlewem. Rozległ się głośny warkot, po czym kran parsknął brązową cieczą. Fay odskoczyła w tył. Po kilku sekundach rura przestała dygotać, zaś płynąca z kranu strużka pojaśniała, nabierając przejrzystości.

- Kiedy przyjdzie jesień...? - powtórzyła Fay w zamyśleniu. - Cóż, myślę, że do jesieni albo będę już trupem, albo zdążę zabić Hagara i oskubać dość dilerów, aby było mnie stać na lepszy przytułek. - Jak zawsze planujemy z wyprzedzeniem, co? - zażartowała Ning, choć w rzeczywistości nie było jej do śmiechu. Zaczynała lubić tę dziewczynę i przerażała ją myśl, że Fay naprawdę może skończyć w piachu. - Czyli będę musiała wybrać się do supermarketu po coś do jedzenia i trochę ciuchów, a potem przydałoby się tu porządne szorowanie. W sklepiku przy bramie powinni mieć kartusze do kucheriid. - Przytargałaś tu łopatę - powiedziała Ning. - Myślałam, że przyszłaś tutaj, bo zamierzasz coś wykopać. 112 Fay uświadomiła sobie, że zupełnie o tym zapomniała, i z zapałem pokiwała głową. y - A tak! W drugim domku. Druga szopa była większa, ale nie miała żadnych udogodnień mieszkalnych. Pozbawione okien wnętrze, rozjaśnione jedynie światłem, które wpadało przez otwarte drzwi, wypełniał chaotyczny bałagan narzędzi ogrodowych, wiader, siatek oraz worków z nawozem i kompostem. - Łopaty - zauważyła Ning ze śmiechem, grzechocząc trzonkami opartych o ścianę szpadli. - No, ale na pewno nie są tak fajne jak ta, którą przywiozłaś aż z Elstree. Fay naburmuszyła się. - Niby skąd miałam wiedzieć, jakie narzędzia tu znajdę? Gdybym nie wzięła śrubokręta, w życiu nie wydostałabym tych kluczy do domków. - Przecież żartuję - powiedziała Ning swobodnym tonem. - Nie wkurzaj się tak. Fay wzięła głęboki oddech i uniosła dłonie. - Wiem, mam temperament. Ale pokładam w tobie dużo wiary, Ning. -Jak to? - Przecież spokojnie mogłabyś wrócić i mnie podkablo-wać - wyjaśniła Fay. Pytanie brzmi: czy naprawdę mogę ci zaufać? No bo jak długo się znamy? Tydzień. - Mniej więcej - przyznała Ning. - Ale przypominam, że to ty zadzwoniłaś do mnie o piątej rano z pytaniem, czy nie chciałabym przyjechać i trochę się zabawić. - Słuszna uwaga - przytaknęła Fay. - Dobra, pomóż mi wywalić część tego złomu na zewnątrz i podnieść podłogę. Minęło dziesięć minut, nim dziewczęta wyniosły z szopy narzędzia i worki. Kiedy podłoga była już oczyszczona, Fay kazała Ning stanąć pod tylną ścianą. -Ja podważę podłogę szpadlem, a ty złap ją i spróbuj postawić. 113 Dopiero przy trzeciej próbie Fay udało się wcisnąć szpadel między deski i unieść spory fragment drewnianej podłogi. Ning nie była w stanie go unieść, więc

Fay rzuciła łopatę i po kilku chwilach natężania się i stękania dziewczęta zdołały oprzeć klapę o boczną ścianę szopy. - Idź po drugą łopatę - poleciła Fay. Nie czekając, aż Ning wróci z narzędziem, Fay zaczęła kopać. Już po kilku sztychach czubek jej szpadla stuknął 0 coś twardego - wieko metalowej skrzyni. Ning włączyła się do kopania i dziewczęta zaczęły stopniowo odsłaniać skrzynkę amunicyjną z demobilu, mierzącą półtora metra długości i pół metra szerokości. Fay wykopała mały dołek przy jej wąskim końcu, żeby móc sięgnąć do uchwytu, 1 stękając z wysiłku, naprężyła się, próbując wyciągnąć skrzynię z ziemi. - No, weź pomóż... Ning złapała rączkę po drugiej stronie i wspólnymi siłami dźwignęły skrzynię w górę. -Jezu, jakie to ciężkie! - sapnęła Ning, kiedy skrzynia z hukiem poleciała na deski. - Co jest w środku? - Dokładnie nie wiem - przyznała Fay, szukając dłońmi klamer zamykających aluminiowe wieko. Na widok zawartości pudła Ning poczuła lęk pomieszany z podziwem. Zobaczyła cały arsenał noży, ale jej uwagę przyciągnęły małe zwitki dwudziestofuntowych banknotów, ciasno owiniętych folią samoprzylegającą dla ochrony przed wilgocią. -Jest tu trochę tego - powiedziała Ning. - Będzie ze dwa tysiące funtów. - Wystarczy, żeby nakręcać mi zegarek przez parę tygodni - odpowiedziała Fay, badając zawartość drugiego końca skrzyni, skąd wyciągnęła kompletną policyjną zbroję oraz nylonowy worek pełen groźnie wyglądających noży. - Ceramiczne ostrza. Nierdzewne - wyjaśniła z dumą. 114 Pod kuloodporną zbroją, na samym dnie skrzyni leżało kilka tekturowych pudeł, każde zapakowane próżniowo w przezroczystą folię. Fay wysunęła ostrze nożyka do tapet i otworzyła jedno z pudełek, a Ning odruchowo cofnęła się na widok zawartości. - To jest... prawdziwe? - wyjąkała. Fay pokiwała głową, wyjmując z pudełka pistolet. - Miałam nadzieję, że to właśnie tu znajdę. Dwa policyjne glocki 17 i dwieście sztuk amunicji. Nagle wymierzyła owiniętą w folię broń w Ning i krzyknęła wesoło: - Bang, bang! 17. BEKON Ryan rozpoczął dzień pełen zadowolenia z siebie. Wkręcił się we właściwe towarzystwo i dostał nawet drobne zlecenie od jednego z osiłków ze Schroniska. W kuchni zastał Jamesa, który siedział na krześle ze stopą opartą na stole i obcinał sobie paznokcie. - Łał, co za widok - skomentował. - A co się stało z przepysznym śniadankiem, które zwykle dostaję?

James uśmiechnął się. - Śniadanie przysługuje ci w dzień szkolny. W weekendy obowiązuje samoobsługa. Jeszcze nie skończył mówić, kiedy kliknął obcążkami i wielki kawałek paznokcia pofrunął łukiem w stronę Ryana. - Uważaj, wybijesz komuś oko - powiedział Ryan, podchodząc do lodówki. Otworzył drzwi i po krótkim przeglądzie zawartości wydobył dużą paczkę bekonu. - Kanapkę z bekonem? - zaproponował. James strzelił kolejnym paznokciem. - Wchodzę - powiedział, zdejmując nogę ze stołu i biorąc się do zakładania skarpety. Ryan postawił patelnię na palniku i skropił ją olejem. - Opowiedz mi o tym swoim zleceniu - poprosił James. - W sumie nie wiem, czy jest o czym opowiadać - powiedział Ryan. - Ten wielki Somalijczyk dał mi trochę gotówki... . 116 - Nazwisko? - przerwał mu James. - Nie przedstawił się, ale Abdi afbo któryś z chłopaków będzie wiedział. No więc Somalijczyk dał mi pięćdziesiąt funtów, posłał po hamburgery i kazał zanieść w jedno miejsce. Ryan przerwał na chwilę, aby ułożyć plastry bekonu na patelni, po czym szybko umył ręce i podszedł do szafki, skąd wyjął paczkę białego chleba tostowego. - Co się tam działo, kiedy wszedłeś z jedzeniem? - Pokerek - odpowiedział Ryan. - Nie wszedłem dalej niż do przedpokoju, ale poznałem po hałasach. Strasznie się darli. - To nawet trzyma się kupy - mruknął James. - Nie poślą niesprawdzonego dzieciaka do miejsca, gdzie liczą forsę czy coś. Niemniej to bardzo dobry znak. -Jak to? - Są tobą zainteresowani - wyjaśnił James. - Z tego, co wiemy, gang Hagara ma pół setki chłopaków, którzy tylko czekają, aż skapnie im jakaś fucha, więc mogłeś czekać tygodniami, zanim do czegoś cię dopuszczą, jeśli w ogóle zdołałbyś się przebić. Ten koleś, Somalijczyk, wziął może twój numer? Ryan skinął głową. - Kiedy wróciłem do klubu, zapytałem o jego numer, ale tylko się roześmiał. - A jak tam dziewczyny? - spytał James. Ryan wyłożył na blat cztery kromki chleba i uniósł zdumiony wzrok na swojego koordynatora. -Jakie znowu dziewczyny? James się roześmiał. - To była dyskoteka, nie? Zakładam, że były tam jakieś laski? - Aaa, o to ci chodzi - odetchnął Ryan. - No tak, było parę całkiem fajnych, ale nie miałem okazji zagadać.

117 - Miej oczy i uszy wyczulone na byłą kogoś, kto mógłby wiedzieć ważne rzeczy - poradził James. - Wciąż masz do-ła po sprawie z tą Natalką, którą poznałeś w Kirgistanie? Przez sekundę Ryan zastanawiał się, skąd James może o tym wiedzieć, ale zaraz sobie uświadomił, że jako koordynator misji musiał czytać akta z poprzednich przydziałów swojego agenta. - Minął już rok, odkąd nasze drogi musiały się rozejść -odpowiedział Ryan. Ale wciąż o niej myślę. James pokiwał głową. -Ja też parę razy zakochałem się na misji. - W tej Kerry Chang? - zainteresował się Ryan. James się roześmiał. - Gdzie tam. Zwykle właśnie zdradzałem Kerry. - Czy Kerry nadal jest twoją dziewczyną? James skinął głową. - Ale studiuje w Kalifornii, więc nie widujemy się zbyt często. - Kiepsko - stwierdził Ryan. Przewracając skwierczące plastry bekonu, Ryan poczuł łaskotanie wibrującego mu w kieszeni iPhone’a. Odsunął się od hałaśliwej patelni, aby lepiej słyszeć, i odebrał połączenie. -Halo? - Tu Ali - oznajmił tubalny męski głos. - Jaki znowu Ali? - Wczoraj leciałeś dla mnie po burgery. - Och, przepraszam! - powiedział Ryan. - Nie poznałem pana, a nie wiedziałem, jak się pan nazywa. Mówiąc to, Ryan wskazał placem patelnię i gestem poprosił Jamesa, żeby przejął opiekę nad bekonem. - Zajęty dzionek, synku? - Gdzie tam - powiecjział Ryan. - Dopiero co się wprowadziłem w te okolice. Szczerze mówiąc, nie mam pojęcia, co ze sobą zrobić. 118 - Wiesz, mógłbyś na przykład zarobić dwadzieścia pięć funtów za parę godzin roboty. - Czemu nie. - Ryan wzruszył ramionami. - Prześlę ci esemesa z miejscem. Youssef będzie na ciebie czekał. * Fay i Ning wróciły autobusem do Totteridge, gdzie rozpoczęły półgodzinną podróż metrem do Kentish Town. Pogodny poranek rozwinął się w piękny dzień. Ich wagon był pusty, jeśli nie liczyć kobiety z wózkiem. Fay nie schodził z twarzy promienny uśmiech, co bardzo niepokoiło Ning. - Coś taka zadowolona? - spytała. - Nie boisz się? Fay wzruszyła ramionami.

- Marzyłam o dorwaniu Hagara, odkąd zamordowali moją ciocię. - Twoja mama i ciocia były sprytne i znały się na rzeczy, a Hagar i tak je załatwił. - Terapeuta w Idris powiedział, że jestem patologicznym poszukiwaczem przygód - powiedziała Fay. - Osobą uzależnioną od niebezpieczeństwa. - Od czego zaczniemy? - spytała Ning. - Przypuszczam, że nie zapytamy po prostu o drogę do domu Hagara, a potem go zastrzelimy, co? Fay roześmiała się. - Po pierwsze jest mało prawdopodobne, żeby Hagar w ogóle mieszkał w takiej dziurze jak Kentish Town. Po drugie ja nie tylko chcę go zabić. Zamierzam najpierw zaleźć mu za skórę i porządnie wkurzyć. Wyjechawszy windą ze stacji Kentish Town, dziewczęta zaczęły oddalać się od strefy sklepów i restauracji, zmierzając w stronę osiedla Pemberton. - To jest klub młodzieżowy fundacji Schronisko - powiedziała Fay, wskazując palcem blaszany budynek. 119 Kiedyś mieli tu bazę ludzie Hagara. Załatwiali stąd dużo pomniejszych interesów. - Na przykład jakich? - Głównie dotyczących ulicznej dilerki - wyjaśniła Fay. -Rekrutują miejscowe dzieciaki na koników do zadań, jakimi nikt inny nie chce się zajmować. -Wchodzimy do środka? - Nie ma sensu. Fay poprowadziła Ning obok zrujnowanych podziemnych garaży, potem przez park, który wyglądał niebezpiecznie nawet w piękny, słoneczny dzień, i wreszcie na teren handlowo-przemysłowy, gdzie natknęły się na mężczyznę śpiącego na wznak na ziemi. - Zaczniemy od niego - powiedziała Fay. Mężczyzna był brudny, ubrany w dżinsową kurtkę, piłkarskie szorty i mocno zszargane trampki. Nogi miał tak chude, że przez skórę widać mu było każdą kość i ścięgno, a całe ciało pokrywały mu konstelacje strupów. - Czy to narkoman? - spytała Ning, udając wstrząśniętą. - A jak? - odpowiedziała Fay. - Jak chcesz wiedzieć, co się dzieje w narkotykowym biznesie, zapytaj narkomana. Fay przykucnęła przy obszarpańcu i uszczypnęła go w policzek. - Hej, Rupert. Mężczyzna powoli otworzył jedno oko nabiegłe krwią, po czym skulił się i zaczął gorączkowo drapać się po ramionach, jakby miał pchły. - Odpieprzcie się i zostawcie mnie w spokoju - zażądał i wymamrotał pod nosem: - Cholerni, kuźwa, dobroczyńcy. - Nie jestem żadnym dobroczyńcą - powiedziała stanowczo Fay. - Gdzie twoi kumple? Gdzie Bob i Tony? Ta demonstracja wiedzy zaintrygowała mężczyznę, który uniósł się na łokciu i zmrużył oczy od słońca.

- Bob dostał kosę i nie przeżył. Tony gnije w pierdlu. - A to dół - powiedziała Fay. - Szkoda, niezła była z was trzech załoga. - Bez obrazy, ale coś ty, kuźwa, za jedna? - Kiedyś przyjaźniłeś się z moją ciotką, Kirsten. - Kirsten! Ach, dama z klasą - rozmarzył się Rupert. -Zawsze mnie ustawiała, jak byłem w potrzebie. Towar, że mucha nie siada. Fay wyjęła dwudziestofuntowy banknot, a Rupert natychmiast wyciągnął po niego rękę. - O, nie, nie... - Fay pokręciła głową, cofając banknot, zanim Rupert zdążył go dotknąć. - Ty jesteś ta smarkula, co Kirsten czasem się z nią pokazywała, tak? Co u ciotuni? - Nie żyje - odpowiedziała sucho Fay. - No, jak się kroi dilerów... - Rupert smutno pokiwał głową. - Prędzej czy później każdego to zaprowadzi do piachu. - Mam tutaj dwadzieścia funtów - przypomniała Fay. -Zabiorę cię do baru pod wiaduktem kolejowym i kupię coś do jedzenia, a ty opowiesz mi o wszystkich najlepszych miejscach, gdzie można kupić kokę i herę. Umowa stoi, Rupert? Uśmiech Ruperta ujawnił brak przednich zębów. - Daj spokój z żarciem - powiedział. - Kopsnij trzy dychy na dwie następne działki, to powiem ci wszystko, co chcesz wiedzieć o Hagarze i Elim. - Elim? - zdziwiła się Fay. - Kto to, do diabła, jest Eli? 18. TELEFON - Cześć, Youssef - powiedział Ryan. - Co robimy? Youssef był otyły, a jego ciemnoskórą twarz szpecił rzadki zarost. - Spóźniłeś się - stwierdził chłodnym tonem, podnosząc się z drewnianej ławki i ruszając w stronę wejścia do stacji Kentish Town. - Tylko pięć minut - odparł Ryan. - Jestem tu nowy. Źle skręciłem i zabłądziłem. Youssef zbył to usprawiedliwienie wzruszeniem ramion. - Ali i jego załoga dają czasem grubo zarobić, ale musisz być punktualny i szybki, jasne? Podążając za kolegą, Ryan otworzył sobie bramkę metra kartą Oyster i wszedł na ruchome schody prowadzące na perony. - Wysiadamy na Tottenham Court Road - poinformował go Youssef, jednocześnie dyskretnie wsuwając mu w dłoń zwitek banknotów. - Masz tu trzy stówki. Kiedy wysiądziemy, pójdziemy wzdłuż Oxford Street. Ma prawie pięć kilometrów długości i jest przy niej prawie trzydzieści sklepów sprzedających komórki. Nasze zadanie to wejść do każdego sklepu po drodze i w każdym kupić jeden, najtańszy telefon. - Dlaczego nie kupić wszystkich w jednym sklepie? -zdziwił się Ryan. , 122 Chłopcy zeszli ze schodów i skręcili na peron, z którego odjeżdżały pociągi na południe.

-Jeszcze trzy minuty - powiedział Youssef, patrząc w górę, na tablicę z rozkładem jazdy. Na pytanie Ryana odpowiedział dopiero, gdy przeszli na wyludniony koniec peronu. - Telefony komórkowe to wygodna rzecz, ale też najgorszy koszmar dilera. Nie dość, że gliny mogą nagrywać każdą rozmowę, to jeszcze telefon można bez problemu namierzyć, co oznacza, że zawsze mogą cię znaleźć. Zeby być bezpiecznym, trzeba wciąż być o krok przed glinami, a na to jest jeden sposób: nie używać komórki dłużej niż przez trzy, cztery dni. Ryan, rzecz jasna, był świadom tego wszystkiego, ale chciał się przekonać, jak głęboko sięga wiedza Youssefa. - Ale po co? Nie wystarczy zmienić SIM? Youssef potrząsnął głową. - Każdy telefon ma wbudowany na stałe numer identyfikacyjny, tak zwany IMEI. Nawet jak zmienisz kartę SIM, policja może namierzyć telefon albo zablokować go w razie kradzieży. - To jak często Hagarowie tego świata muszą zmieniać numery? - Słyszałem, że Hagar w ogóle nie nosi przy sobie komórki - odpowiedział Youssef. - Jak chce, żeby coś się zadziało, wystarczy, że szepnie słówko któremuś ze swoich przybocznych. Podejrzewam, że taki przyboczny musi zmieniać komórkę co jakieś dwa, trzy dni. -1 dlatego mamy kupować najtańsze. - Ryan udał, że nagle spłynęło nań olśnienie. - Uczysz się. - Youssef pokiwał głową. - A jak kiedyś zobaczysz gostka wysiadającego z fury za sześćdziesiąt kafli z nokią za dwanaście dziewięćdziesiąt pięć przy uchu, to gwarantuję ci, że to bandzior. mr * Nakłonienie Ruperta do wizyty w tanim barze za osiedlem Pemberton wymagało odrobiny delikatnej perswazji. Rupert zamówił tradycyjne angielskie śniadanie i dużą herbatę, Ning poprosiła o tost z fasolą, Fay zaś zdecydowała się na kanapkę z jajkiem sadzonym na bekonie. - Opowiedz mi o Elim - powiedziała Fay. Rupert wzruszył ramionami. - W sumie sam nie wiem zbyt wiele - oznajmił. - Na pewno chłopaki rywalizują ze sobą. Ta część miasta zawsze i bezdyskusyjnie była rewirem Hagara. Ale od paru miesięcy wciska mu się ten Eli ze swoim towarem. - To znaczy, że mają wojnę? - spytała Fay. - Jeśli tak, to jest to bardzo cicha wojna - powiedział Rupert. - Ale przynajmniej można powiedzieć, że zdrowa konkurencja podniosła jakość produktu. Działka za dwie dychy dziarga teraz znacznie mocniej niż, powiedzmy, na początku roku. Przerwali rozmowę i obserwowali, jak kelnerka stawia przed nimi trzy kubki z herbatą oraz talerze z jedzeniem, które wciąż skwierczało i ociekało tłuszczem.

Rupert natychmiast wbił widelec w kiełbaskę. Ning natomiast poczuła, że traci cały apetyt, patrząc na niedomyte naczynia i czując kwaśny zapach niemytego od wieków ciała ich towarzysza. - No to powiedz mi, gdzie teraz chodzi się po herę? - spytała Fay. - Eli ma porządny staf, nie ma co gadać. Można go dostać w parku nad jeziorkiem albo pod Archway Tower. - A Hagar? - spytała Fay. - Ten to ma z tuzin różnych miejsc, ale ja zwykle chodzę na Pemberton. - To samo dotyczy kokainy? - spytała Ning, czym ściągnęła na siebie zdziwione spojrzenie koleżanki. 124 - W większości miejsc kupicie jedno i drugie - powiedział Rupert, po czym wytrzeszczył oczy i zaniósł się gwałtownym kaszlem. Fay pokiwała głową i wgryzła się łapczywie w swoją kanapkę. - Osiedle Pemberton - zwróciła się do Ning. - Oto nasz następny przystanek. * W upalne sobotnie popołudnie na osiedlu roiło się od dzieci ganiających się na rowerach, kopiących piłkę i ostrze-liwujących się nawzajem z pistoletów na wodę. Wśród tego całego rozgardiaszu Fay dostrzegła trzyosobową ekipę, która dyskretnie handlowała narkotykami, wydając towar w ustronnym, cienistym zakątku za zsypem przy jednej z klatek. - Trzech chłopaków - powiedziała Ning. - Jak byś ich skroiła? Fay potrząsnęła głową. - Coś ty, nie warto rzucać się na uliczną ekipę. Po pierwsze muszą uważać na gliny i zawsze są cholernie płochliwi, a po drugie miałabyś szczęście, gdybyś wyrwała dwie stówy w towarze i gotówce. Żeby akcja była warta ryzyka, trzeba celować w dostawy hurtowe. - No to dlaczego sprawdzamy dilerów z ulicy? - Rupert podpowiedział nam, gdzie szukać dilerów -tłumaczyła cierpliwie Fay. - Teraz musimy nakłonić jednego z nich, żeby zaczął pracować dla nas. - Informator wewnątrz gangu? - domyśliła się Ning. Fay skinęła głową. - To najtrudniejszy etap każdej akcji, ale ciocia nauczyła mnie kilku sztuczek. -Jak udawanie, że się na nich leci? - spytała Ning. - Tylko w ostateczności - odpowiedziała Fay, wzdrygnąwszy się lekko. 125 Po dokładnym zwiedzeniu całego osiedla dziewczęta usadowiły się na ławce z dobrym widokiem na Schronisko. Oficjalnie klub nie był jeszcze otwarty, ale w pobliżu wejścia kręciło się kilku nastoletnich chłopców, a od czasu do czasu jeden z nich znikał w środku. - Czego właściwie szukamy? - spytała Ning. Fay wzruszyła ramionami. - Jak zobaczę, będę wiedziała. - Myślisz, że wszyscy ci chłopcy pracują dla Hagara?

-Jako czujki lub kurierzy, słowem: koniki - odpowiedziała Fay. Po półgodzinie siedzenia na ławce Ning była kompletnie znudzona, ale Fay wyglądała na zafascynowaną wszystkim, co się dzieje. Ning ożywiła się dopiero na widok Ryana i Youssefa, którzy wtoczyli się do klubu, dźwigając wypchane plecaki. - Przynieśli dragi? Fay parsknęła śmiechem. - Co? W biały dzień? Na środku osiedla? Rany, musisz się jeszcze wiele nauczyć, Ning. - No to co oni tu robią, twoim zdaniem? - Cóż, jeżeli wyjdą z pustymi plecakami, to będzie znaczyło, że coś dostarczyli. - Coś, czyli co? - Cokolwiek, czego mogą potrzebować handlarze narkotyków: mleko w proszku do rozcieńczania towaru, foliowe torebki, komórki - wyjaśniła Fay. I rzeczywiście: kilka minut później Ryan i Youssef opuścili klub bez plecaków, za to z minami ludzi zadowolonych z siebie. Ryan poświęcił kilka chwil na pogawędkę z grupą pałętającą się przy Schronisku, po czym poszedł do domu, od którego dzieliło go dwieście metrów. Kilka minut po odejściu Ryana w grupie pod klubem pojawił się nowy chłopąk. Na pierwszy rzut oka nie wyróż126 niał się niczym szczególnym i Ning nie zwróciła na niego uwagi, ale Fay miała oczy szeroko otwarte. - Patrz na pana Kędzierzawego - powiedziała, wskazując go ruchem głowy. Ning ściągnęła brwi, lekko skonsternowana. - Co z nim? - Język ciała - powiedziała Fay. - Patrz, wszystkie gnojki chcą z nim przybić żółwika. Jest też ciut lepiej ubrany. Słowem, wygląda jak ktoś, komu brzęczy w kieszeniach. Na szkoleniach CHERUBA Ning uczyła się zauważać takie oznaki i zrobiło się jej głupio, że sama ich nie wyłapała. - Może po prostu ma zamożniejszych starych. - Wzruszyła ramionami. - Gdyby miał, nie kręciłby się w tej okolicy. - To co robimy? - Idziemy za nim - odpowiedziała Fay. - Chcę się dowiedzieć, gdzie mieszka. 19. WARREN Fay i Ning podążały za swoim celem przez całe osiedle, a potem niepostrzeżenie wślizgnęły się za nim do autobusu. Po krótkiej przejażdżce chłopak wysiadł przy obskurnym budynku niedaleko parku Hampstead Heath. Tuż po siódmej wieczorem wyszedł z domu z rowerem i dziewczęta musiały odpuścić sobie dalsze śledzenie. Tuż przed dziesiątą, kiedy zrobiło się ciemno, Fay pod-kradła się pod dom i zajrzała do środka przez okna na parterze.

- Wygląda na to, że w domu jest tylko jego mama -oznajmiła, kiedy wróciła do Ning. - Żadnego śladu ojca ani rodzeństwa, przynajmniej z tego, co widziałam. - Jestem zmęczona - jęknęła Ning. - Ktoś w końcu nas zauważy, jak będziemy się tu kręcić pół nocy. Fay się zirytowała. - Wiesz co? Jak chcesz, to idź. - Nie możesz siedzieć tu do białego rana - powiedziała Ning. - Czasem trzeba też spać. Była za kwadrans dwunasta, kiedy ich cel wrócił i wtoczył rower do przedpokoju. Po kilku chwilach włączył światło w sypialni na piętrze i otworzył okno, żeby nałapać trochę nocnego chłodu. - No, teraz to chyba pójdzie spać - powiedziała Fay, zerkając na zegarek. 128 - Na ostatni pociąg do Totteridge już na pewno nie zdążymy - westchnęła Ning. - Ale myślę, że mogłabym przemycić cię do mojego pokoju w Nebraska House. Ning wysłuchała łagodnej połajanki od dyżurnego opiekuna za powrót po godzinie zamknięcia, po czym wprowadziła Fay do środka przez kuchnię. Łóżko w jej pokoju było zbyt wąskie, by mogły spać na nim razem, więc Fay wymościła sobie legowisko na podłodze, wykorzystując kłąb ubrań jako poduszkę. Obie spały dobrze, a rano nikt nawet nie uniósł brwi, kiedy Fay wzięła prysznic i zjadła śniadanie wraz z innymi mieszkańcami domu dziecka Nebraska House. - To co, jaki plan na dziś? - spytała Ning. - Wracamy pod dom naszego celu - odpowiedziała Fay. - Na jak długo? - wycedziła ostrożnie Ning. - Na tak długo, jak będzie trzeba - usłyszała w odpowiedzi. - To moja wojna. Jeśli nie jesteś zainteresowana, sama sobie poradzę. Jako agentka CHERUBA Ning wiedziała, że nie ma wyboru i musi trzymać się Fay, ale nie uśmiechała się jej perspektywa kolejnego skwarnego i nudnego dnia spędzonego na łażeniu za ludźmi. Wymknęła się do toalety dla zdania Jamesowi telefonicznej relacji z postępów misji, a potem pojechała z Fay do domu chłopaka z kręconymi włosami. Było wpół do jedenastej, kiedy jego matka wyszła z domu ubrana w jasnożółty kostium i dopasowany do niego kapelusz, jakby wybierała się do kościoła. - Mamy farta - powiedziała Fay. - Idziemy. - Masz w ogóle jakiś plan? - prychnęła Ning. Fay rzuciła jej chustkę. - Zasłoń sobie tym twarz i chodź za mną. Dziewczęta przewiązały sobie twarze chustami i wspięły się na schodki prowadzące do domu. Fay nacisnęła guzik dzwonka i wysunęła glocka zza paska dżinsów. Czekały dość długo, by Ning zdążyła się zniecierpliwić. - Może znowu gdzieś polazł?

Ale po drugim dzwonku i pełnej minucie za matowym szkłem drzwi zamajaczyła niewyraźna postać. Otworzył chłopak, którego śledziły: piętnastoletni, w szmatławych spodniach od dresu, z muskularnym torsem lśniącym od potu. Jego pierwszą reakcją na widok zamaskowanych dziewczyn było lekkie rozbawienie. - W czym mogę pomóc? Fay wtargnęła do domu, taranując drzwi barkiem, a potem zdecydowanym ruchem uniosła broń, celując młodzieńcowi między oczy. - Cofnij się, ręce wysoko - rozkazała. Chłopak zrobił, co mu kazano, i cofnął się w głąb przedpokoju ozdobionego tapetą w kwiaty. - Kto jeszcze jest w domu? - Nikt. Fay spojrzała na Ning. - Weź sprawdź. Ning nie miała broni i nie cieszyła jej perspektywa sprawdzania wszystkich pokojów, ale wykonała polecenie. Najpierw zajrzała do kuchni i salonu, po czym pobiegła na górę, by zajrzeć do sypialni i łazienki. Tymczasem Fay prowadziła chłopaka pod lufą z powrotem do jego pokoju. -Jak się nazywasz? - warknęła. - Warren - odpowiedział młodzieniec. Ning dołączyła do Fay i Warrena w maleńkiej sypialni chłopaka. - Chryste, ale tu cuchnie - skrzywiła się Fay, przestępu-jąc nad stertami wymiętych ubrań i bielizny, które walały się po całej podłodze. Ning rozpoznała plecak, z którym Warren wyszedł z domu poprzedniego wieczoru. Otworzyła go i zobaczy130 '* ła w środku około trzydziestu foliowych woreczków z kokainą. - Po ile to sprzedajesz? Po dwie dychy? - spytała. Warren kiwnął głową. - Siadaj na łóżku, ręce za głowę - rozkazała Fay. Ning rozsypała zawartość plecaka na podłodze. - Co z tobą będzie, jeśli ci to zwiniemy? Warren obserwował czujnie pistolet Fay. - Spuszczą mi łomot i będę musiał odpracować stratę. Fay skinęła głową. - A kiedy rozejdzie się wieść, że okradły cię dwie nastoletnie laski? Tym razem Warren tylko potrząsnął głową. - Chcecie zabrać mój towar, to bierzcie, suki. -Spróbuj jeszcze raz mnie tak nazwać! - wysyczała Fay, podchodząc do Warrena z wycelowanym pistoletem. -Sześć stów w towarze to dla mnie wielkie gówno. Nie mamy zamia...

Zanim zdążyła skończyć, Warren skoczył naprzód i złapał lufę pistoletu. Fay zatoczyła się w przód, za wszelką cenę starając się nie wypuścić broni z ręki. Pierwszą reakcją Ning było zejście z linii strzału, na wypadek gdyby broń wypaliła podczas szamotaniny, ale kiedy tylko zyskała pewność, że lufa nie jest skierowana na nią, rzuciła się w stronę łóżka i z wyskoku kopnęła chłopaka w głowę. Potężne uderzenie na chwilę oszołomiło Warrena i umożliwiło Fay wyrwanie mu broni. Ning upewniła się, że chłopak zrozumiał przekaz, wbijając mu pięść w nerki, a Fay poprawiła kolbą pistoletu, brutalnym ciosem rozcinając mu łuk brwiowy. -1 to właśnie spotyka tych, którzy się nam stawiają! -wrzasnęła, podczas gdy Warren przewrócił się bokiem na łóżko, wydając przeciągły jęk. - A teraz siadaj prosto, zanim podciągnę cię w górę za włosy. 131 - Ręce za głową - dodała Ning. Kaszląc i stękając, Warren dźwignął się i usiadł. Fay podniosła z podłogi jedną z paczuszek z kokainą i z pogardliwym prychnięciem rzuciła ją chłopcu na brzuch. - Nie interesuje mnie twój gówniany zapasik za marne sześćset funtów. Chcę informacji - zaczęła stanowczym tonem. - Skoro dilujesz dla załogi Hagara, musisz wiedzieć sporo ciekawych rzeczy. - Nie jestem kapusiem - wycedził Warren. Fay zaśmiała się. - Wyobraź sobie minę swojej mamusi, kiedy wróci z kościoła i znajdzie twój mózg rozpryśnięty na tej prześlicznej szafie z IKEI. Jeśli powiesz mi wszystko, co chcę wiedzieć, to nie musi się stać. Nawet nie ukradnę ci towaru. Warren zwiesił głowę. - A co chcesz wiedzieć? - spytał ponuro. - Wszystko o tej akcji z Hagarem i Elim. - Znaczy co konkretnie? -Jak się zaczęło? - Nie znam szczegółów - westchnął Warren - ale wcześniej była taka jakby niepisana umowa. Eli handlował ziołem, Hagar kokainą i heroiną. Ale potem, jakieś pół roku temu, Hagar nagle zaczął sprzedawać marihuanę, no więc Eli się wpienił i wszedł w kokę. - Czyli jest wojna? - dopytywała się Fay. - Eli i Hagar nienawidzą się jak pies z listonoszem. Było parę pobić, kilka ustawek o terytorium, ale generalnie chłopaki chodzą wkoło siebie na paluszkach. - Równe siły? - podpowiedziała Fay. Warren skinął głową. - Chodzą plotki, że Hagar ma zacząć jakąś grubszą akcję przeciwko załodze Elego, ale ja nie widziałem niczego, co by to potwierdzało... - Meldujesz się Hagarowi? - spytała Fay. 132

Warren zaczął się śmiać. - Ta, jasne. Widziałem Hagara, bo ja wiem, może ze dwa razy. Towar dostaję od gościa, o którym wiem tyle, że nazywa się Steve. - Steve... - powtórzyła Fay z namysłem. - Czy Steve jest blisko Hagara? - Przecież mówię, że nie wiem. Pewnie tak blisko jak każdy. Fay uśmiechnęła się. - Ile zarabiasz na sprzedawaniu drągów? Warren wzruszył ramionami. - Drobna płotka ze mnie. Stówkę, może dwie, jak mam naprawdę dobry tydzień. Fay kiwnęła głową. - A chciałbyś zarobić stówkę tygodniowo ekstra? - Za co? - Za przekazywanie mi wszystkiego, czego dowiesz się o zatargu Hagara z Elim, oraz wszystkiego, czego dowiesz się o jego biznesie. Warrenowi wyraźnie spodobała się perspektywa zarobku, ale wciąż się wahał. - Pracujecie dla załogi Elego? - Pracujemy tylko dla siebie - odpowiedziała Fay nieco przyjaźniejszym tonem i opuściła lufę. Rozejrzała się za ołówkiem i na leżącym na biurku podręczniku zapisała numer swojej komórki. - Dzwoń o dowolnej porze - powiedziała. - Obiecuję, że ci się opłaci. 20. DOLA Za sobotnią popołudniową akcję kupowania telefonów Ryan zarobił dwadzieścia funtów, a co ważniejsze, został zauważony przez Craiga Willowa, opryszka, który zdaniem Youssefa był głównym gorylem Hagara. Przez następne trzy popołudnia Ryan wałęsał się w pobliżu klubu w nadziei na kolejne zlecenia, ale nikt nie zwrócił się do niego z żadną propozycją zarobku. Trzeciego wieczoru był już tak zdesperowany, że zaczął poważnie myśleć o bezpośrednim zwróceniu się do jednego z ludzi Hagara, kiedy niespodziewanie pojawił się Craig, który skierował się prosto do niego. - Sio - powiedział, niedbałym gestem odpędzając Ab-diego i Youssefa. - Ryan, co nie? Ryan kiwnął głową. - Mówią, że jesteś kozak w zadymie. Ryan wzruszył ramionami, jakby mówili o czymś oczywistym. - Nikt mi nie będzie wcierał gówna w czoło. - Dobre motto - pochwalił Craig, a Ryan zauważył wielkiego koguta Tottenham Hotspurs wytatuowanego na jego masywnym przedramieniu. - Chętny na przebieżkę po terytorium wroga? - Za ile? - spytał Ryan. - Dwadzieścia pięć funtów. Ryan bardzo powoli, z namysłem, skinął głową. - Co mam zrobić?

- Naszym chłopcom z Elthorne ostatnio nie układa się najlepiej z załogą Elego, więc potrzebuję nieznanej mordy, żeby poszła tam z zaopatrzeniem. - Z dragami? Craig uśmiechnął się. -A co myślałeś? Idź i czekaj przed blokiem siedemdziesiąt dwa. Ktoś wyjdzie i da ci paczkę. Zaniesiesz ją prosto na Elthorne, blok siedem, mieszkanie F3. Był ciepły, letni wieczór, kiedy Ryan wyruszył spod klubu pod blok siedemdziesiąt dwa. Czekał dwadzieścia minut, zanim facet, którego widział pierwszy raz w życiu, zjawił się znikąd, wręczył mu plecak i nieco złowrogo powiedział: - Powodzenia. Plecak był wypchany ładunkiem, ale niezbyt ciężkim. Wyruszając w drogę, Ryan pomyślał, że musi nieść co najmniej dwieście jednogramowych paczek narkotyku, co przy cenie najmarniej dwudziestu pięciu funtów za gram kokainy oznaczało, że dźwiga jakieś pięć tysięcy funtów w towarze. Osiedle Elthorne znajdowało się w dzielnicy Highgate, dwadzieścia minut marszu na północ od Pemberton. Wieczorne niebo zdążyło nabrać ciemnofioletowego koloru, zanim Ryan stanął przed upstrzoną graffiti gablotą z mapą pokazującą rozkład osiedlowych budynków: w większości zdewastowanych bloków mieszkalnych z długimi zewnętrznymi galeriami prowadzącymi do mieszkań. Pierwsza część dalszej drogi Ryana prowadziła przez trawiasty teren między blokami, za którym musiał skręcić w ulicę rozdzielającą dwa szeregi budynków. Z cieni za stertą pudeł wystrzelił kot, napędzając Ryanowi strachu, akurat kiedy chłopak skręcał w kierunku klatki schodowej. Ignorując windę, Ryan ruszył po 135 betonowych schodach na trzecie piętro. Na pierwszym minął dwóch krzepko wyglądających mężczyzn, z których jeden palił papierosa. Dochodził już do drugiego piętra, gdy usłyszał, że mężczyźni nagle zawrócili i ruszyli za nim. Ryan przyśpieszył, ale kiedy spróbował postawić stopę na kolejnym biegu schodów, drogę zagrodziła mu zwalista postać. - Przepraszam pana - powiedział Ryan. Mężczyzna nie poruszył się. Był istnym potworem o zapadniętych, czarnych oczach i ramionach jak podkłady kolejowe. Tamci dwaj nadchodzili już z dołu, co zmusiło Ryana do skorzystania z jedynej drogi ucieczki i puszczenia się biegiem wzdłuż galerii drugiego piętra. Przebiegł siedemdziesiąt metrów, mijając obite blachą drzwi mieszkań i zakratowane okna. Na końcu galerii natknął się na niebieskie drzwi opatrzone znakiem wyjścia ewakuacyjnego. Ryan pchnął stalową poręcz, aby odblokować wyjście, i z przerażeniem odkrył, że drzwi się zacięły. Od ścigających go mężczyzn dzieliło go dwadzieścia metrów. Ryan wychylił się przez poręcz galerii - był zbyt wysoko, by móc zeskoczyć na ziemię, ale uznał, że zdoła stanąć na barierce i podciągnąć się na wyższe piętro.

Jego ciało zakołysało się niebezpiecznie, ale zdołał podciągnąć się na poręczy i zarzucić nogę na betonową krawędź. Szybko przelazł przez barierkę i już po chwili stał na galerii trzeciego piętra, rozglądając się gorączkowo za mieszkaniem numer F3. Oceniał, że ma jakieś pół minuty, zanim jego przeciwnicy zawrócą i dotrą do niego po schodach. Solidnie wzmocnione drzwi mieszkania, którego szukał, znajdowały się tylko kijka metrów dalej. Okno obok nich było zabite dyktą, a powyżej wisiała kamera nadzoru wideo, wycelowana wzdłuż galerii. Ryan nacisnął dzwonek, a potem załomotał pięścią w drzwi. - Halo, jest tam kto?! - zawołał, po czym dodał z desperacją: - Hej, otwórzcie te drzwi! Odpowiedziała mu głucha cisza. Mieszkanie wydawało się opuszczone. Facet z olbrzymimi bicepsami nadchodził od strony schodów. Dwaj pozostali prześladowcy przedostali się jakimś sposobem przez wyjście ewakuacyjne, którego Ryan nie zdołał sforsować, i zbliżali się z drugiej strony. - Dawaj plecak - powiedział Wielkie Łapska. - Chodź i sobie weź - zachęcił Ryan, przekonany że jest wystarczająco szybki, aby uchylić się przed ciosami ociężałego olbrzyma. Wtedy usłyszał metaliczne kliknięcie za plecami i zmartwiał, kiedy w polu widzenia mignął mu pistolet. - Dawaj plecak, dzieciaku. Wstrząśnięty widokiem broni, Ryan odruchowo cofnął się pod drzwi mieszkania. Jeden z napastników położył dłoń na jego plecaku i Ryan nie oponował, kiedy zsunięto mu paski z ramion. Gdy tylko mężczyzna przejął plecak, Wielkie Łapska płynnym ruchem wsunął się przed kolegę i wbił Ryanowi pięść w brzuch. Chłopak zgiął się wpół, a wtedy trzeci mężczyzna uderzył go jeszcze dwa razy. Pamiętając o wycelowanej weń broni, Ryan nie śmiał stawiać oporu. Następny cios trafił go w usta, a po brutalnym kopnięciu w łydki oszołomiony chłopak osunął się na beton. Natychmiast skulił się i osłonił rękami w obawie przed kolejnymi uderzeniami. Czyjaś dłoń wsunęła mu się do kieszeni szortów, by wydobyć stamtąd komórkę, a potem kopniak w głowę wtrącił go w ciemność. * Fay zakradła się do domu swoich zastępczych rodziców w Elstree, żeby zabrać więcej swoich rzeczy, ale wciąż 137 groziło jej zgłoszenie się do tamtejszej szkoły, więc większą część dnia spędziła w okolicy Kentish Town, zbierając wszelkie dostępne informacje o działalności Hagara. - Chcesz znowu przewaletować u mnie w Nebrasce? -spytała Ning. Dziewczęta siedziały na ławce w parku, podziwiając fantastyczny zachód słońca. Fay skinęła głową.

-Jak dotąd nikt nie zwrócił na mnie uwagi, a ten materac, który mi znalazłaś, jest całkiem wygodny. Kiedy Ning wstała, Fay poczuła w kieszeni wibrowanie telefonu. Głos na drugim końcu linii wydał się jej znajomy, ale potrzebowała dłuższej chwili, aby przypisać go do konkretnej osoby. - Warren - powiedziała wreszcie. - Kojarzysz, co mówiłaś o informacjach? - spytał Warren. - Co będę z tego miał? - Mogę ci dać pięćdziesiąt funtów za każde przyzwoite info. Warren zaśmiał się nieprzyjemnie. - Nie sprzedam mojej załogi za marne pięć dych. Chcę swoją dolę. Procent. Fay namyślała się przez chwilę. - Procent czego? Warren przyciszył głos, jakby bał się, że ktoś go usłyszy. - Hagar ma dom przy Tufnell Park Road, a w nim za-bunkrowany towar. Taką rezerwę. Nawet gdyby ktoś podwędził mu wszystko, co ma w bieżącym obrocie, mógłby utrzymać się w biznesie, wykorzystując zapas, który trzyma w tym domu. Fay była zaintrygowana. - A jakim cudem ty viesz o tym miejscu? - Mój kuzyn jest stolarzem i Hagar zleca mu czasem różne fuchy instalatorskie i takie tam. Zakładał w tamtym do138 mu kamery telewizji przemysłowej. Pracował tam trzy dni. Wiem o tym tylko dlatego, że to niedaleko mojej babci i w czasie pracy facet ciągle przyłaził żebrać o kanapki i herbatę. - Czyli dom ma dobrą ochronę? - spytała Fay. - Na pewno jakąś ma - odpowiedział Warren. - Ale nie ma tam żadnych strażników. Tylko Clay, brat Fłagara. Fay ożywiła się, wyczuwając okazję na dotarcie do kogoś, kto jest blisko Hagara. - Okej, no więc gdzie to jest? - spytała. Warren zaśmiał się sucho. - Chcę jedną trzecią wszystkiego, co na tym zarobisz. Fay żachnęła się. - A jakie ty ponosisz ryzyko? Znaleźne nigdy nie przekracza dziesięciu procent. - Dwadzieścia pięć - powiedział Warren. - Dwadzieścia. W słuchawce zapadła cisza. - Dobra - powiedział Warren po chwili. - Prześlę ci adres esemesem. Kiedy Warren się rozłączył, Fay wyjaśniła sytuację koleżance. Ning miała wątpliwości. - A jeśli Warrenowi nie spodobał się nasz nalot na jego chatę i chłopak planuje odwet?

- W sumie nie można tego wykluczyć - mruknęła Fay. -1 na pewno, jeżeli jest tam coś cennego, będzie schowane w sejfie. - Zapewne - zgodziła się Fay. - Takie akcje zawsze wymagają planowania, co nie znaczy, że nie dam sobie z tym rady. 21. WARGA - Nic ci nie jest, synku? Ryan otworzył jedno oko i ujrzał niewyraźną postać kobiecą, pochylającą się nad nim z troską. Usta miał pełne krwi, a mięśnie brzucha eksplodowały bólem, kiedy spróbował dźwignąć się z betonu. W pierwszym odruchu chciał zadzwonić do Jamesa, ale kiedy sięgnął po telefon, jego dłoń natrafiła na pustą kieszeń. Kobieta w średnim wieku wyciągnęła do niego dłoń. Ryan ujął ją i podciągając się drugą ręką na barierce galerii, stanął na nogach. Przez krew w ustach nie mógł nic powiedzieć i nie miał innego wyjścia, jak tylko ją wypluć. Zbadał językiem wnętrze ust, obawiając się, że stracił ząb. Odetchnął z ulgą, gdy stwierdził, że ma tylko paskudnie rozciętą dolną wargę. - Wezwałam policję - oznajmiła kobieta. Ryanowi nie uśmiechała się konieczność wyjaśnienia zajścia gliniarzom. - Muszę już lecieć - wybełkotał. Spróbował odejść, ale kolana ugięły się pod nim. Kiedy mąż kobiety, który właśnie nadszedł, podsunął mu krzesło ogrodowe, Ryan z wdzięcznością opadł na plastikowy mebel. Ryan sądził, że utrata towaru oznacza koniec jego współpracy z gangiem Hagaa, i zastanawiał się, co powinien powiedzieć policji, ale chwilowo, gdy tak siedział na chy140 botliwym krześle, jego największą troską był potok krwi szybko wypełniający mu usta. Kilka minut później na galerii pojawili się dwaj policjanci. - Dwaj faceci napadli na mnie, zabrali mi plecak i telefon i uciekli - zeznał Ryan. - Możesz ich opisać? Ryan wymyślił kompletnie nijakich opryszków. - Na klatce jest kamera - powiedział jeden z policjantów. - Spróbujemy zdobyć nagranie. Ryan wątpił, by gliniarze włożyli jakikolwiek poważny wysiłek w rozwiązanie sprawy okradzionego dzieciaka. Zapytali go, gdzie mieszka, ale nie mógł mówić, nie zalewając się cieknącą z ust krwią, więc policjanci postanowili zabrać go do szpitala. Większy z funkcjonariuszy pozwolił, by Ryan objął go ramieniem, i razem powoli ruszyli w stronę windy. * James był w kuchni, kiedy w matową szybę frontowych drzwi zastukała Ning. - Ach, wejdź, wejdź - ucieszył się James. Ning usadowiła się na krześle za stołem w kuchni i westchnęła.

- Praca z Fay to normalnie masakra. Dziewczyna ma ostrą jazdę na Hagara. Chodzi nakręcona przez dwadzieścia cztery na siedem. - Chcesz herbaty? - zaproponował James. - Może coś zimnego? - Puszka coli byłaby super, albo coś w tym rodzaju, jak masz - odpowiedziała Ning. - Nakręcona, mówisz. Czego próbuje się dowiedzieć? -spytał James. - Wszystkiego, co się da, o ludziach Hagara. Kim są, gdzie działają, co sprzedają, kto jest ważny... - Działa dyskretnie? Ning potrząsnęła głową. - Fay jest sprytna, ale wszędzie jej pełno i zadaje mnóstwo pytań na temat Hagara. Prędzej czy później ktoś, kto się liczy, ją zauważy. James pokiwał głową, stawiając na stole dwie puszki z dietetyczną colą, po czym usiadł naprzeciwko Ning. - Można by pomyśleć, że po tym, jak zabili jej matkę i ciotkę, dziewczyna będzie ultraostrożna. - Ona ma mentalność adrenalinowego ćpuna - powiedziała Ning, walcząc z języczkiem swojej puszki. James zmarszczył brwi, jakby się nad czymś zastanawiał. - Czyli mamy tu amatorkę mocnych wrażeń biegającą po ulicach z naładowanym glockiem w kieszeni. Będziemy musieli rozegrać to bardzo ostrożnie. - To znaczy właściwie jak? - spytała Ning. - Powiem tak: moja kariera koordynatora misji będzie bardzo krótkotrwała, jeśli ty i Fay dacie się wciągnąć w krwawą strzelaninę. - Zrobię, co w mojej mocy, żeby uniknąć tej ewentualności - oświadczyła Ning z uśmiechem, świadoma jednak, że strzelanina to scenariusz całkiem realistyczny. - Ale jeśli mam utrzymać się blisko Fay, muszę zacząć wnosić coś od siebie. - Co masz na myśli? - zdziwił się James. - Kiedy jestem w szkole, Fay mnóstwo rzeczy robi na własną rękę. Dostaje też informacje od Warrena. W tej chwili jedyne, co sama mam jej do zaoferowania, to wale-towanie na podłodze mojej sypialni w Nebraska House. James powoli pokręcił głową. - Nie wydaje mi się, żebyś miała rację. Myślałem, że jesteście przyjaciółkami. - Lubimy się, dogadujemy i tak dalej, ale Fay jest zafik-sowana na swoim celu jak promień lasera. Jeżeli mam 142 utrzymać bliski kontakt z Fay i ?ostęp do jej informacji 0 gangu Hagara, to sama też muszę rzucić coś na stół. - Co ci chodzi po głowie? - spytał James. - Fay wierzy, że będzie miała większe szanse na dopad-nięcie Hagara, jeżeli wejdzie w sojusz z gangiem Elego. Kłopot w tym, że choć gadała już z paroma dilerami z ulicy, to w kwestii ustalania, kto jest kim, ciągle jest w lesie. James skinął głową ze zrozumieniem.

- Czyli jeśli podrzucę ci nazwisko i namiary na któregoś z przybocznych Elego, staniesz się dla niej o wiele cenniejszą sojuszniczką. - Właśnie - potwierdziła Ning. - Skontaktuję się z miejscowym wydziałem narkotykowym - obiecał James. Jak wytłumaczysz Fay, skąd wzięłaś info? - Wcisnę jej jakiś kit, że dowiedziałam się od kogoś ze szkoły, czy coś. James chwycił swoją colę, żeby się napić, ale odstawił ją, czując w kieszeni wibrowanie telefonu. Spojrzał na ekran, ale nie rozpoznał numeru. - To ja - powiedział głos, lekko bełkotliwy, ale niewątpliwie należący do Ryana. - Jestem na ostrym dyżurze. * Ryan leżał na szpitalnym łóżku, bez koszulki, z głową odchyloną do tyłu dla powstrzymania krwawienia. - Słuchaj, ja naprawdę... strasznie przepraszam - powiedział na widok swojego koordynatora misji. -A za co ty mnie przepraszasz? - James wzruszył ramionami. - Spaprałem tę misję - powiedział Ryan. - Dałem ciała 1 już nigdy nie odzyskam przychylności Craiga. - Tego nie możesz wiedzieć - zauważył James. -Jak się teraz pokażę w Schronisku? Pewnie przejadą się po mnie czołgiem. 143 - Musieli znać ryzyko. Podczas gdy James to mówił, do ich oddzielonej parawanami przegródki zajrzała młoda lekarka. - Będzie żył, pani doktor? - zażartował promiennie James. - Przeżyje, ale zebrał porządne cięgi. Przez dwa, trzy dni ma leżeć; niech te spuchnięte żebra trochę odpoczną. - Żadnych złamań? Lekarka pokręciła przecząco głową, a potem pochyliła się nad Ryanem i postukała go w policzek. - Zdrętwiało już? - Tak. - Skinął głową chłopak. Lekarka położyła sterylny pakiet na stoliku obok łóżka. Potem pomogła Ryanowi usiąść prosto i rozerwawszy torebkę, wyjęła igłę z nawleczoną już sterylną nicią. - Niestety twoja warga będzie wymagała pięciu albo sześciu szwów. Ryan poczuł mdłości i cofnął się odruchowo na widok zbliżającego się do twarzy stalowego szpikulca. - Im bardziej będziesz się rzucał, tym dłużej będzie to trwało - ostrzegła lekarka. I choć znieczulenie odebrało mu czucie w twarzy, Ryan miał wrażenie, że za chwilę zwymiotuje, kiedy igła przebiła jego spuchniętą wargę na wylot. f 22. WEJŚCIA

Dwa dni później Aklimatyzacja w nowej szkole to dla agenta CHERUBA jedno z najcięższych wyzwań. Ning nie nawiązała z nikim bliższej więzi i czuła się samotna, gdy dołączała do potoku dzieci wylewającego się przez bramę szkoły. - Ning! Ning rozpoznała głos Fay dobiegający z drugiej strony ulicy. - Kolejny przyjemny dzień w biurze? - Fay miała ochotę się podroczyć. Ning przewróciła oczami. - Po cholerę posyłać mnie do szkoły na trzy tygodnie przed wakacjami?! jęknęła. - Olej budę - poradziła Fay. - Jak ja. - Jeszcze trochę i to zrobię - zagroziła Ning. - Tylko że uziemiliby mnie, gdyby się dowiedzieli o tym w Nebrasce. - Dobra. Zapytaj mnie, co zrobiłam. - Co? - spytała Ning. -Wreszcie dorwałam tego Shawna, który pracuje dla Elego. - Po co? - Chciałam wiedzieć, czy Eli jest zainteresowany zakupem taniego towaru. -No i? - Jest chętny. -A skąd zamierzasz wziąć ten tani towar? - dopytywała się cierpliwie Ning. - Obserwowałam ten tajny magazyn Hagara. Warren ma rację: to miejsce dojrzało do skoszenia. - Skąd ta pewność? - W domu mieszka tylko jeden kolo - wyjaśniła Fay. -Co jakiś czas odwiedza go dziewczyna. Raz albo dwa razy w tygodniu facet wchodzi albo wychodzi z wielką torbą. A ponieważ nigdy nie ma tam nikogo innego, musi mieć dostęp do sejfu czy czegokolwiek, w czym trzymają tam dragi i pieniądze. - No to jaki masz plan? - spytała Ning. - Nic wyrafinowanego. - Fay wzruszyła ramionami. -Zakładamy maski i kominiarki, czekamy do mniej więcej jedenastej w nocy, a potem pukamy do drzwi i wtykamy frajerowi lufę w oko. - Co z zabezpieczeniami? - Wiem, że mają tam kamery, ale zajrzałam przez okno, kiedy nikogo nie było, i nie widziałam żadnych dodatkowych bajerów. - To kiedy to zrobimy? Fay wyszczerzyła zęby w uśmiechu. - Po co czekać? Jeżeli nie pękasz, ruszamy jeszcze dziś, zaraz po zmroku. * Ryan miał guza na czole, zszytą dolną wargę i fioletową plamę pod prawym okiem. Od czasu pobicia nie chodził do szkoły, więc siedział przy stole w kuchni ubrany w krótkie bojówki i polo od Jacka Willsa.

-Jesteś pewien, że chcesz to zrobić? - spytał James, stojąc przy blacie kuchennym i ustawiając radiostację, która miała zapewnić mu łączność z miniaturowym urządzeniem nadawczo-odbiorczym umieszczonym w uchu Ryana. W głosie Ryana pobrzmiewała już nutka irytacji. 146 - Mówiłem, nic mi nie będzie. -Ja tylko postępuję zgodnie z regulaminem - powiedział James. - Zebrałeś solidne baty. Agent CHERUBA ma prawo w każdej chwili zrezygnować z misji... - Bla, bla, bla - przerwał mu Ryan i uśmiechnął się złośliwie. -Dobra - powiedział James, pstrykając włącznikiem małego aparatu na blacie. Próba fonii, raz, dwa, trzy. Ryan usłyszał głos Jamesa powtórzony przez urządzenie wewnątrz ucha, po czym podwójnym stuknięciem w małżowinę włączył nadawanie i radiostacja Jamesa powtórzyła jego własne odliczanie. - Będę czekał na ławce na zewnątrz. Jeśli zrobi się groźnie, powiedz „buldog”, to wkroczę i wyciągnę cię stamtąd - powiedział James. Ryan zgrzytnął krzesłem, wstając. Ostre słońce zmusiło go do zmrużenia oczu, kiedy szedł wydeptaną w trawniku ścieżką, prowadzącą od jego domu do Schroniska. Podczas gdy kluczył między psimi kupami i potłuczonym szkłem, James wyszedł za nim na zewnątrz, rozsiadł się na drewnianej ławce z widokiem na przypominający barak budynek klubu i otworzył egzemplarz „Nowin Motocyklowych”. W Schronisku kłębił się co najmniej tuzin nastolatków. Nikt nie zauważył Ryana, ponieważ przy stole bilardowym wybuchła właśnie jakaś awantura i dzieciak o śródziemnomorskiej urodzie szamotał się z głową unieruchomioną pod pachą otyłego łobuza prawie dwa razy odeń większego. - Weź go puść! - krzyknął Youssef, dołączając do chóru śpiewającego na podobną nutę. - Umoczyłeś uczciwie i nic na to nie poradzisz! Twarz ofiary nabierała intensywnie buraczkowej barwy. Youssef podszedł do Ryana. Uśmiechał się, ale ton jego głosu zdradzał podenerwowanie. 147 - Ty, stary, to masz chyba nasrane, że odważyłeś się tu pokazać - powiedział, zerkając lękliwie na boki. - Dostałeś moją wiadomość o tym, co zaszło? - spytał Ryan. Youssef zrobił dziwną minę. - Bez obrazy, ale w tej chwili nie jest bezpiecznie być kojarzonym z tobą. Nadstawiam karku, bo cię lubię, ale mówię ci, lepiej płyń stąd, zanim zobaczy cię któryś z chłopaków Hagara. Przy bilardzie młody opryszek w końcu puścił głowę swojej ofiary i podduszony chłopak osunął się na stół, łapiąc powietrze jak ryba wyjęta z wody. - Przestawił czarną! - poskarżył się grubas. Obrzucany ze wszystkich stron niechętnymi spojrzeniami, gniewnym ruchem porwał z podłogi swój szkolny plecak i blezer i ruszył w stronę wyjścia. Tymczasem Youssef przywołał na twarz wyraz śmiertelnej powagi.

- Bez żartów, Ryan, Craig tu jest. On łamie ludziom ręce i nogi kijem baseballowym. Ryan specjalnie czekał z wizytą w klubie, dopóki nie zyskał pewności, że Craig jest w budynku, ale udał zaskoczenie. - Rozumiem, ale słuchaj, przecież mieszkam dwieście metrów stąd powiedział. - Gdyby chcieli mnie dorwać, nie mieliby z tym żadnego problemu. Wiem, że nikt nie pogłaszcze mnie po główce, ale może przynajmniej wzbudzę trochę szacunku, jeśli okażę dość klasy, żeby przyjść i przeprosić za to, co się stało. Youssef był innego zdania. - Odczekaj jeszcze z tydzień, a potem pogadaj z którymś z młodszych chłopaków. Wchodzenie tu, kiedy na miejscu jest Craig, nie jest rozsądne. Ryan starał się wyglądać na pewnego siebie. 148 - Nie jestem tchórzem. Idę tam, wsadzić głowę do paszczy lwa. Zycz mi szczęścia. - Znam tych ludzi dłużej niż ty - powiedział Youssef ostrzegawczo. Ale Ryan był zdeterminowany. Na tyłach klubu znajdowały się dwa biura. Jedno należało do Barry’ego, kierownika placówki, z drugiego korzystali głównie ludzie Haga-ra. Ryan zmierzył niespokojnym wzrokiem cienie dwóch mężczyzn, kładące się na matowej szybie drzwi, zebrał się na odwagę i zastukał. Głosy ucichły. Craig wysunął głowę na korytarz i wycelował palec w twarz Ryana. -Czekaj! - rozkazał, wskazując na plastikowe krzesło pod ścianą, po czym wycofał się do biura i zatrzasnął za sobą drzwi. Konwersacja pomiędzy Craigiem a patykowatym chłopakiem o azjatyckich rysach trwała wystarczająco długo, by żołądek Ryana ze strachu zaczął fikać koziołki. Potem Azjata wybiegł z jakimś zadaniem, zostawiając drzwi biura otwarte. - No to posłuchajmy, co masz do powiedzenia - powiedział Craig, gestem zapraszając Ryana do środka. Gabinet był mały. Blat niewielkiego biurka pokrywała warstwa skórek od mandarynek. Mimo otwartego okna i szumiącego jednostajnie wentylatora w pomieszczeniu dominował zapach wody po goleniu Craiga. - Masz chłopie jajca, że tu przylazłeś - stwierdził z uznaniem Craig. - Pomyślałem, że powinienem wyjaśnić... - Czemu dopiero po trzech dniach? - Wypuścili mnie ze szpitala dopiero wczoraj wieczorem - powiedział Ryan. - Mogłeś zadzwonić. - Nie dał mi pan numeru. 149 Craig prychnął. - Tacy jak ty nie dostają mojego numeru. Mogłeś zadzwonić do któregoś ze swoich ziomów: Abdiego, Youssefa, wszystko jedno.

- Skroili mnie z komórki - przypomniał Ryan. - Miałem na niej wszystkie moje numery. - To jaką wymyśliłeś bajeczkę? Craig przysunął się złowrogo o krok, a Ryan nerwowo potrząsnął głową. -Nie kłamię, przysięgam! Słowo honoru! Ktoś musiał dać im cynk. Czekali na mnie na klatce, jakby wiedzieli, że idę, normalnie... - Bardzo zabawne - powiedział Craig i zrobił dramatyczną pauzę. - Co? - burknął Ryan. - Wysyłam młodych z dostawami w to miejsce od dziesięciu lat. Niektórzy robili tę trasę ze sto razy i wiesz co? Jeszcze żaden nie posiał towaru. - No to ja nie wiem, co mam powiedzieć - wypalił Ryan. - Czekali na mnie na schodach, a w mieszkaniu F3 nikogo nie było. - Moja łajba jest szczelna! - warknął Craig, uderzając się pięścią w pierś i przysuwając tak blisko Ryana, że prawie go dotykał. - Jeżeli na ciebie czekali, to znaczy, że ty musiałeś rozpuścić gdzieś gębę. -A w życiu! - zaprotestował Ryan. - Z nikim nie rozmawiałem, ani twarzą w twarz, ani przez telefon. -A masz dla mnie kasę? Myślę, że jakieś trzy sześćset powinno wystarczyć na pokrycie strat. -Jak mógłbym ją zdobyć? - Mieszkasz ze starszym bratem? Ryan czujnie skinął głową. - Widziano go na niezłym moto - powiedział Craig. -Gdyby go sprzedał, mógłby nas spłacić. - Ta sprawa nie dotyczy mojego brata. Craig powoli rozciągnął usta w złowrogi uśmiech. - Widzisz, na mojej planecie ta sprawa dotyczy każdego, kto nie chce widzieć cię z potrzaskanymi nogami. - Proszę posłuchać - zaczął Ryan, przybierając swoją najbardziej błagalną minę. - Jestem cwany. Umiem się naparzać i przysięgam na wszystko, że nie próbuję pana wy-rolować. Na pewno ma pan jakieś prace, które mógłbym wziąć, żeby odpracować swój dług. Zrobię, co tylko pan zechce. Mogę dostarczać paczki, biegać po zakupy. Mogę czyścić kible, jak trzeba. Craig odezwał się po krótkim namyśle. - A znasz się na myciu samochodów? Ryan uśmiechnął się. - Pewnie! Znaczy... jeszcze nigdy nie myłem żadnej fury, ale szybko się uczę. - Niedaleko stacji King’s Cross jest kompleks usługowy: żółty billboard, myjnia Kalifornia. Na pewno nie przegapisz. Masz tam przychodzić w weekendy i w każdy dzień powszedni po szkole. Jak będziesz dobrze pracował, to może kiedyś znajdę w sobie jakiś ślad woli, żeby ci przebaczyć. -Jak długo? - spytał Ryan, a widząc niezrozumienie na twarzy Craiga, rozwinął pytanie: - To znaczy, ile godzin muszę przepracować, żeby spłacić dług? Craig ułożył usta w szyderczy uśmieszek.

- Będziesz pracował, dopóki nie powiem, że możesz przestać. 23. SEJF Fay nie zapomniała nic z tego, czego nauczyły ją matka i ciotka. Kazała Ning upiąć długie włosy pod baseballów-ką oraz włożyć obcisły, spłaszczający piersi T-shirt i obszerną bluzę z kapturem. Tanie wsuwane buty, za duże o dwa numery, dopełniały wyglądu, dzięki któremu dziewczęta mogły uchodzić za parę młodych mężczyzn przed każdym, kto nie przyglądał się im zbyt uważnie. - Odzywaj się tylko, gdy będziesz musiała, i staraj się obniżać głos powiedziała Fay. - Jak Hagar się dowie, że okradły go dwie laski, pewnie będę pierwszą osobą, o której pomyśli. Jak to w lipcu, dopiero o dziesiątej zrobiło się dość ciemno, by można było wymknąć się z Nebraska House. Godzina zamknięcia ośrodka już minęła, więc dziewczęta zabrały dziecięcy jeździk w kształcie wozu strażackiego porzucony na placu zabaw i używszy go jako schodka, przelazły przez ogrodzenie na tyłach domu dziecka. - Czuję się jak w łapciach klauna - poskarżyła się Ning, maszerując szybko za Fay. - Gdyby nie było tak gorąco, założyłabym drugie skarpetki. Dziewczęta przybyły na miejsce zlane potem. W świetle księżyca, który świecił jaśniej, niż sobie życzyły, Ning przyjrzała się pierwszemu domowi z rzędu szeregowców. Jedyną oznaką, że wewnątrz może kryć się coś cennego, były kraty na wąskim frontowym okienku sutereny. 152 - Pootwierane okna na pierwszym piętrze - stwierdziła Fay. - Migocze światło. - Telewizor? - podsunęła Ning. Fay skinęła głową. - Kiedy nie jest ze swoją dziewczyną, chodzi wcześnie spać. Tak to przynajmniej wygląda. Musiałam uważać na obczajce, bo siada przy oknie, kiedy pali. - Którędy wejdziemy do środka? - spytała Ning. - To zostaw mnie - powiedziała Fay. - Jak tam nerwy? Włamanie do domu zamieszkanego przez jedną osobę było drobnostką w porównaniu z wieloma sytuacjami, w których znajdowała się Ning zarówno przed wstąpieniem do CHERUBA, jak i potem, jednak Fay nie mogła 0 tym wiedzieć, dlatego Ning odegrała stosowne zdenerwowanie. - No więc... zakładam, że wiesz, co robisz. - No pewnie, że wiem. - Fay poklepała uspokajająco koleżankę po ramieniu, po czym ruszyła w stronę domu. Furtka skrzypiała, więc Fay przelazła przez niski murek 1 ruszyła w dół po nierównych schodkach. Ning szła dwa kroki za nią. Dziewczęta osłoniły twarze kominiarkami w kolorze wojskowej zieleni, po czym Fay wyjęła z kieszeni pistolet do forsowania zamków i podeszła do drzwi sutereny.

Taki pistolet bardzo ułatwia otwarcie zamka w porównaniu ze zwyczajnymi wytrychami, ale jego obsługa i tak wymaga znacznych umiejętności. Ning była pod wrażeniem wprawy, z jaką Fay zdołała otworzyć skomplikowany zamek antywłamaniowy. Następnie dziewczyna zmieniła końcówkę na większą i bez widocznego trudu uporała się z główną zasuwą. Nieotwierane od długiego czasu drzwi nie chciały ustąpić i Fay musiała w końcu staranować je barkiem, wzniecając tumany kurzu i starych pajęczyn. Ale uchyliwszy się na dwadzieścia centymetrów, drzwi zatrzymały się gwałtownie, przytrzymane grubym łańcuchem. - Szlag - mruknęła Fay. Ning przyszło do głowy, że Fay powinna się cieszyć, że drzwi w ogóle się poruszyły. Równie dobrze mogły być zamknięte na zasuwy otwierane tylko od wewnątrz. - Otwórz mój plecak - poleciła Fay. Ning uniosła klapę plecaka koleżanki i wydobyła z niego małe nożyce do prętów. Ponieważ była silniejsza, sama przecięła łańcuch i pierwsza weszła do dusznej sutereny z zapleśniałą wykładziną na podłodze i ścianami pokrytymi pęcherzami odpadającego tynku. Nikt nie mieszkał tutaj od lat, ale ta odrobina księżycowego blasku, która wpadała do środka przez zakratowane okienko, oświetlała pokój dzienny, zapełniony krzesłami o wysokich oparciach i rodzinnymi fotografiami z lat siedemdziesiątych i osiemdziesiątych. Parter urządzony był zdecydowanie nowocześniej, ale lokator musiał być okropnym niechlujem. Dziewczęta ujrzały sterty brudnych męskich ubrań, przepełniony kosz na śmieci, ledwie widoczny spod stosu pudełek po jedzeniu na wynos, oraz zlew zastawiony stosami brudnych naczyń. - Flejtuszek z niego - skomentowała szeptem Fay. Wszystkie drzwi były uchylone z powodu upału, a ciszę burzyło jedynie mamrotanie telewizora, dobiegające z sypialni na piętrze. Fay wyjęła zza paska pistolet i zaczęła skradać się po schodach w stronę wejścia migoczącego poświatą bijącą z ekranu. Kiedy zdejmowała stopę z ostatniego stopnia, ten skrzypnął przeraźliwie. Fay znieruchomiała, ale z sypialni nie dobiegł żaden nowy odgłos. Z bronią wzniesioną przed twarzą ostrożnie wysunęła głowę za framugę i doznała lekkiego wstrząsu, stwierdziwszy, że w środku nikogo nie ma. 154 Szybko zajrzała pod łóżko, przyslibczyła do szafy, otworzyła ją gwałtownie, to samo zrobiła z drugą, i wreszcie wyjrzała przez okno, lecz błyskawicznie doszła do wniosku, że Clay nie wyskoczyłby z tak wysoka. - Szlag! - zaklęła pod nosem. Tymczasem Ning stanęła na podeście schodów, zajrzała za dwoje zamkniętych drzwi i wspięła się po opuszczanej drabince, by wytknąć głowę przez klapę poddasza, którą miała dokładnie nad głową.

Fay podskoczyła ze strachu, słysząc ćwierkający odgłos. To leżący na łóżku smartfon HTC odezwał się sygnałem odebranej wiadomości tekstowej. Na ekran wypłynęło imię: Imelda. - Musiało mu się spieszyć, skoro zostawił telefon - powiedziała Ning, kiedy Fay wyszła z sypialni na schody. Wprawdzie Clay prawdopodobnie nie miał przy sobie telefonu, ale Ning wystraszyła się nie na żarty, ponieważ istniało ryzyko, że usłyszawszy odgłosy włamania, pobiegł po broń, i gdyby tylko strzelił przez któreś z zamkniętych drzwi, na sto procent oberwałaby kulkę. Bez namysłu przypadła plecami do ściany i nerwowo sięgnęła do najbliższej klamki. Za drzwiami znajdowała się kolejna sypialnia, pod której tylną ścianą stał równiutki szereg tuzina par nieskazitelnych najków. Fay ruszyła do drugich drzwi, ale te otworzyły się, zanim zdążyła ich dotknąć. Muskularna ręka złapała ją za nadgarstek i wciągnęła za próg. Fay próbowała złożyć się do strzału, ale szarpnięcie pozbawiło ją równowagi i dziewczyna wpadła do niedużej łazienki, bezładnie wymachując bronią. Zatrzymała się na ścianie, nadziewając boleśnie grzbietem na wieszak do ręczników. Na szkoleniach CHERUBA uczono agentów, że w takich sytuacjach powinni robić wszystko, aby jak najbardziej powiększyć dystans pomiędzy sobą a naładowaną bronią, ale Ning bała się o Fay i zadziałała instynktownie, wpadając do łazienki, akurat kiedy Clay wykręcał jej gloc-ka z dłoni. Pistolet wylądował na cytrynowym dywaniku łazienkowym, podczas gdy Fay i Clay szamotali się nad krawędzią wanny, zaplątując się coraz bardziej w foliową zasłonkę, która kleiła im się do skóry. Clay uderzył Fay kolanem, odrzucając ją na umywalkę, i szybko schylił się po broń, ale Ning dosięgła jej pierwsza, nadeptując pistolet swoim za dużym butem i pociągając go ku sobie. Glock, wirując, przemknął między jej nogami, by zatrzymać się dopiero na wykładzinie za progiem. Fay skoczyła na Claya, ale ten odepchnął ją bez trudu, wrzucając do wanny wraz z pomiętą zasłonką. Natychmiast odwrócił się, aby zaatakować Ning, lecz w tym samym momencie oberwał od niej kolbą pistoletu w głowę. Oszołomiony ciosem, Clay padł na kolana przed umywalką, brocząc krwią z rozcięcia. Podczas gdy Fay gramoliła się w wannie, próbując usiąść, Ning postąpiła pół kroku do przodu i podetknęła Clayowi lufę pod nos, nim zdążył choćby pomyśleć o następnym ruchu. - Za młody jesteś, żeby umierać - powiedziała twardym tonem. - Połóż ręce na głowie. Z twarzy Claya nie zniknął wyraz gniewu, ale pod złowróżbnym spojrzeniem Ning młodzieniec z ociąganiem położył dłonie na ogolonej głowie. Ning zwróciła się do Fay, mówiąc sztucznie obniżonym głosem, aby brzmiał bardziej męsko, choć miała wrażenie, że tylko wychodzi na idiotkę: -Jest tu gdzieś inny telefon? Dzwonił do kogoś?

Dziewczyny rozejrzały się po łazience w poszukiwaniu telefonu. Nie znalazły go, ale Ning wypatrzyła puszkę z gazem pieprzowym, stojącą między wybielaczem a szczotką klozetową. 156 - Po to tutaj przyszedłeś? - spytała, przebiegając wzrokiem etykietę, po czym pstryknięciem odchyliła wieczko. Clay cofnął się przestraszony, kiedy wycelowała mu dyszę w oczy, ale Ning tylko się zaśmiała i oddała puszkę Fay, która wychodziła z wanny, trzymając się za żebra, obolałe po zderzeniu z poręczą na ścianie. Wyglądała na lekko oszołomioną. - Myślałby kto, że Hagar załatwi młodszemu braciszkowi jakąś giwerę zadrwiła Fay. - Nic tutaj dla was nie ma, dziewczyny - powiedział Clay. Ning westchnęła w duchu: i to by było na tyle w kwestii udawania facetów. Fay, która po szamotaninie szybko doszła do siebie, stanęła tuż za Clayem, celując weń puszką. - Obserwowałam to miejsce przez dłuższy czas -oświadczyła. - Spory ruch tu masz, muszę powiedzieć. Ciągle ktoś wchodzi i wychodzi. A teraz, mój drogi, pokażesz nam sejf. - Tu nie ma żadnego sejfu - odparł Clay. - A ja myślę, że jednak jest - w głosie Fay pojawiła się nutka sarkazmu. - No, chyba że wszyscy ci goście wpadali na herbatkę z pączusiem. Clay podniósł głowę. - A widzisz tu jakiś sejf? Ning i Fay nie miały żadnych wątpliwości, że w domu jest sejf. Warren wyraźnie powiedział, że jego kuzyn pomagał w instalacji. Niestety chłopak nie wiedział, gdzie dokładnie ów sejf może się znajdować, a Fay nie była w stanie tego ustalić na podstawie samej obserwacji domu z zewnątrz. - Najpierw powiesz nam, gdzie jest sejf, a potem go dla nas otworzysz powiedziała Fay. Clay wciągnął powietrze przez zęby i potrząsnął głową. 157 - Tu nie ma sejfu. Naćpałaś się. Choć Ning spisała się rewelacyjnie podczas potyczki, Fay wciąż uważała ją za podwładną i uparła się, że sama będzie trzymać pistolet. Mierząc Clayowi w plecy, sprowadziła go na dół. Ning rozpoczęła poszukiwania, podczas gdy Clay siedział na kanapie, pilnowany przez Fay. Fakt, że kuzyn Warrena był stolarzem, stanowił ważną wskazówkę. Ning zaczęła od zajrzenia za dwa obrazy na ścianie pokoju dziennego, po czym przeszła do kuchni i obejrzała wnętrza wszystkich szafek. Już miała zejść do sutereny, kiedy zauważyła wąską szczelinę biegnącą wzdłuż ściany przy kaloryferze w przedpokoju. Postukała w ścianę i usłyszała pusty odgłos, a kiedy wsunęła w szczelinę ostrze scyzoryka, kaloryfer drgnął.

- Bingo! - krzyknęła Ning, łapiąc za grzejnik, który okazał się niepodłączony do układu centralnego ogrzewania. Za ciężkim panelem ukryta była głęboka na pół metra wnęka oraz szereg zielonych diod, świecących na płycie czołowej wbudowanego w podłogę sejfu. - Ma klawiaturę - stwierdziła Ning, wchodząc do pokoju dziennego. Potrzebny nam numer, nie klucz. - No więc słucham - powiedziała Fay, świdrując wzrokiem swojego jeńca. - Ma zamek czasowy - mruknął Clay. - Nawet gdybym chciał go otworzyć, nie dałbym rady bez kodu autoryzacyjnego, o który musiałbym poprosić brata. Podczas gdy wypowiadał te słowa, Ning już zaczęła wstukiwać nazwę modelu sejfu w wyszukiwarkę na swoim smartfonie. - Łże jak pies - oznajmiła, powoli przewijając palcem stronę. - Tecumax 416R, otwierany kombinacją czterech do sześciu cyfr. Nie widzę żadnej wzmianki o mechanizmach czasowych. Fay kiwnęła głową. - Widziałam, jak ludzie wchodzą tu i wychodzą o każdej porze dnia i nocy, więc oszczędź mi głupot o tym zamku czasowym, dobra? Nawet z lufą przyłożoną do skroni Clay wcale nie tracił rezonu. - Mój brat załatwi was za to na cacy - parsknął gniewnie. - Najpierw da się zabawić wszystkim chłopakom, którzy będą was chcieli, a jak zostaną z was już tylko pokrwawione, skatowane truchła, poderżnie wam gardła. Fay towarzyszyła matce i ciotce w wystarczającej liczbie skoków, aby wiedzieć, że większość mężczyzn zwyczajnie nie jest w stanie uwierzyć, że kobieta może być dość twarda, by zrobić im krzywdę, nawet jeśli owa kobieta właśnie przystawia im do łba odbezpieczony pistolet. Nauczyła się, że najlepszym sposobem na zmianę takiego nastawienia jest zrobienie facetowi czegoś nadspodziewanie brutalnego. Obserwując Claya jednym okiem i celując doń z glocka, Fay sięgnęła do swojego plecaka i wyjęła jednorazowy skalpel. Zerwała zębami sterylne opakowanie i kciukiem podważyła plastikową osłonkę ostrza. Następnie bez ostrzeżenia machnęła narzędziem, pozostawiając głęboką, krwawą bruzdę na policzku więźnia. Clay jęknął z bólu, a Fay rozpoczęła przemowę, której nauczyła się od ciotki: - Ciało człowieka zawiera około dziewięciu litrów krwi. Rana, którą właśnie ci zafundowałam, powinna zasklepić się i zagoić, zanim się wykrwawisz, ale jeżeli w ciągu następnej minuty nie zdradzisz mi kombinacji do sejfu, zatnę cię jeszcze raz. A po kolejnej minucie jeszcze raz, jeśli, rzecz prosta, nie zdradzisz mi tej kombinacji. Trzy rany zwiększą twoje szanse na śmierć z powodu utraty krwi do ponad pięćdziesięciu procent. - Zostanie mi blizna, ty głupia suko! - krzyknął Clay, łapiąc się za policzek, wciąż najwyraźniej niezdolny uwierzyć, że Fay mówi poważnie. - Szkoda by było upaprać tak piękny dywan - powiedziała Fay, przysuwając skrwawione ostrze do drugiego policzka Claya. - i proszę, nie nazywaj nas

głupimi sukami. To seksistowskie i co najmniej tak obraźliwe, jak dla ciebie byłoby nazwanie cię durnym mułem. - Powaliło was?! - krzyknął Clay. Fay przytknęła mu ostrze do skóry. - Kombinacja! - zażądała. - Dwa, cztery, jeden, trzy, zero - burknął Clay. Fay spojrzała na Ning. - Idź, wstukaj. Ning przeszła do przedpokoju, przykucnęła przy wnęce i wystukała kombinację na klawiaturze sejfu w podłodze. Błysnęły diody, stuknęły elektromagnesy odciągające rygle i wieko odskoczyło na dwa centymetry w górę. - Otwarte! - zawołała Ning. Kiedy uniosła ciężkie drzwi, wewnątrz sejfu zapaliło się światło. Ning ujrzała dziewięć zapakowanych próżniowo jednokilogramowych kostek kokainy oraz trzy zawiązane reklamówki, wypełnione setkami mniejszych torebek z jednogramowymi porcjami narkotyku. Było tam też kilka dużych słojów zawierających tajemniczy biały proszek. Ning domyślała się, że ludzie Hagara używają go do rozrzedzania kokainy, zanim trafi na ulicę. - Dziesięć do dwunastu kilo - powiedziała podekscytowana, kiedy wróciła do salonu. Clay siedział na kanapie; miał mętny wzrok i kołnierzyk koszuli na wskroś przesiąknięty krwią. - Spakuj szybko cały towar do plecaków - rozkazała Fay. - A potem wróć tirfaj. Dopilnujesz, żeby nie próbował żadnych zabawnych sztuczek, kiedy będę go wiązać. 24. KALIFORNIA Dwa dni później Myjnia Kalifornia Kar Kleen mieściła się na terenie opuszczonej stacji benzynowej za stacją kolejową King’s Cross. Osiem funtów wystarczało, aby samochód został umyty przez drużynę burkliwych przybyszy z Europy Wschodniej w przemoczonych niebieskich kombinezonach. Za dwadzieścia pięć wóz był dodatkowo sprzątany wewnątrz, za pięćdziesiąt zaś kupowało się pełny pakiet usług z praniem tapicerki i czyszczeniem plastików. W Kar Kleen nie przyjmowano płatności kartą ani czekiem, co czyniło zakład doskonałą przykrywką, służącą jej właścicielowi - Hagarowi - do prania pieniędzy zarabianych na handlu narkotykami. Ryan nie wyróżniał się wzrostem wśród swoich rówieśników, ale był drobniejszy od dorosłych, z którymi przyszło mu pracować, dlatego przydzielono mu niezbyt wdzięczne zajęcie w postaci czyszczenia samochodowych wnętrz. Odkurzanie nie było jeszcze najgorsze, ale klienci, którzy wybulili pięćdziesiąt funtów na pełny pakiet, oczekiwali doskonałości i dla nich musiał wręcz pełzać po ciasnych kabinach z arsenałem sprejów, szmatek i szczotek, zaczepionych na pasie narzędziowym.

Ryan miał za sobą cały dzień w szkole, a teraz rozpoczynał trzecią godzinę pracy w myjni. Zaczynał szczerze nienawidzić morrisy mini, gdyż było ich zatrzęsienie, a nie 161 istniał żaden wygodny sposób na to, aby człowiek normalnych gabarytów mógł wyczyścić tył kabiny tego małego, dwudrzwiowego autka. Mini, w którym tkwił w tej chwili, szczególnie dało mu się we znaki, ponieważ właściciel woził w nim dzieci i tylna kanapa była upstrzona śladami po oranżadzie, rozgniecionych kredkach i wymiocinach. Ryan wtarł trochę pianki do czyszczenia w paskudny kleks na siedzeniu, po czym przetarł oparcia i zagłówki, by w końcu ponownie zaatakować plamę plastikową skrobaczką i szczoteczką do paznokci. Od szorowania w niewygodnej pozycji rozbolały go szyja i ramię, ale plama tylko rozmyła się nieco przy brzegach. Westchnął w duchu, spodziewając się kolejnej poła-janki od swojego kierownika Miłosza - człowieka, którego niewiara w istnienie zabrudzeń niemożliwych do usunięcia dorównywała jedynie niechęci do zakasania rękawów i zmierzenia się z plamą osobiście. Ryan ostatecznie skapitulował i porzuciwszy nieusuwalną plamę, zanurkował w złoża okruchów i brudu pod przednim fotelem. Właśnie odklejał od wykładziny dziecięcą skarpetkę wraz z rozmiękłym herbatnikiem, kiedy przestraszyło go łomotanie w tylną szybę. Ryan obrócił się na plecy, uderzając głową o tapicerkę drzwi. Z góry patrzył nań Craig, który gestem nakazywał mu wyjście z samochodu. Chlupocząc butelkami dyndającymi u pasa, Ryan przeszedł za Craigiem przez zalany mydlinami placyk do obszernego pomieszczenia biurowego. Dawniej było tu biuro warsztatu. Biurko kasjera wciąż tkwiło na swoim miejscu, a na stojaku przy drzwiach żółkły prastare gazety i czasopisma. - Kierownik mówi, ie jesteś w porządku - powiedział Craig burkliwie. - Zdałeś egzamin. 162 Ryan był tak zaskoczony, że uśrrjiechnął się mimo woli. Od Miłosza nie spodziewał się niczego prócz obelg. - Odpracujesz swój dług po dziesięć funtów za godzinę, zaczynając od jutra oznajmił Craig. - i lepiej, żebyś przykładał się do roboty. Masz tu być codziennie po szkole i w soboty od ósmej do siódmej. Jak nie przyjdziesz z powodu choroby, to lepiej, żebyś był umierający. Jeśli czymkolwiek mnie wkurzysz, osobiście dopilnuję, żebyś tego pożałował. Zrozumiano? Ryan miał mieszane uczucia. Z jednej strony otworzył sobie drogę do wkupienia się w łaski Craiga, z drugiej perspektywa harowania codziennie po szkole i przez całe soboty nie budziła w nim entuzjazmu. - Kiedy będę odrabiał lekcje i takie tam? - spytał. - Nie mój problem - odparł sucho Craig. - Gówno mnie obchodzisz ty i twoje życie. Chcę tylko odzyskać kasę, którą mi wisisz. - Jasne - mruknął Ryan.

Zabrzmiało to bardziej zgryźliwie, niż zamierzał, i to wprawiło Craiga w furię. - Jeszcze trochę takiego nastawienia, a tak ci dowalę, że się zeszczasz. Jazda do roboty! Kiedy Ryan wychodził z biura, na plac zajechał mercedes klasy E. Wyglądał na nówkę, ale pozbawioną rzucających się w oczy bajerów, jeśli nie liczyć czarnych lustrzanych szyb, które nadawały samochodowi nieco złowrogi charakter. Kiedy z miejsca kierowcy podniósł się wysoki Mulat, Miłosz podbiegł do niego i zgiął się w czymś w rodzaju nerwowego japońskiego ukłonu. - Każę go natychmiast wymyć, sir - płaszczył się kierownik. - Nie będzie pan czekał ani chwili. Ryan znał kierowcę z tuzinów fotografii, które oglądał w ramach przygotowań do zadania, ale gniew Craiga zbił go z pantałyku, więc minęło dobrych kilka sekund, nim 163 uświadomił sobie, że właśnie minął go Hagar, który skierował się do biura, aby spotkać się z Craigiem. - Ty i ty! - Miłosz wskazał na dwóch pracowników i kazał im zabrać się do mycia samochodu przybysza. Ryan był ciekaw wnętrza fury narkotykowego bossa. -Trzeba pomóc, szefie? - spytał. Miłosz, który właśnie przypinał pas z akcesoriami, rzucił mu spojrzenie pełne najwyższej grozy. - Idź, dokończ mini - odpowiedział. - Samochód pana Hagara wymaga ręki eksperta. * Fay po raz pierwszy zobaczyła Shawna, prawą rękę Ele-go, po drugiej stronie strefy restauracyjnej galerii Wood Green Shopping City. Miał kozią bródkę, żółtą kamizelkę Lakersów, lśniące zielone spodnie od dresu i nogi tak długie, że wyglądał, jakby chodził na szczudłach. Shawn położył torbę na podłodze, zasiadł na plastikowym krześle i przemówił tonem znacznie bardziej wyszukanym, niż mógłby sugerować jego gangsterski wygląd. - Miło mi poznać dwie tak seksowne istoty. Fay i Ning posilały się frytkami z Burger Kinga i colą. Plecaki wypchane kokainą Hagara trzymały między nogami na podłodze. Fay nie była pewna, czy może zaufać Shawnowi. Umówiła się z nim w miejscu publicznym, ale było już późno i centrum handlowe powoli pustoszało. Ponadto Shawn przyprowadził ze sobą ochronę w postaci dwóch drabów, stojących przy zasłoniętym roletą stoisku Donut Magie. - Jesteś Shawn? - spytała Fay z nietypową dla siebie nerwowością. - A któż by inny? - odpowiedział pytaniem Shawn. Wydawał się nienaturalnie zrelaksowany i Ning podejrzewała, że upalił się trawką. - Nie sądziłam, że przyprowadzisz kolegów - powiedziała Fay, odciągając połę kurtki, żeby pokazać glocka, po

164 * czym skinęła głową w stronę mężczyzn po drugiej stronie sali. - Nie chcę żadnych dziwnych akcji. Shawn nie przejął się bronią ani trochę. Uśmiechnął się pobłażliwie i zakołysał na tylnych nogach krzesła. - Wyluzuj - powiedział powoli. - Oto, jak się to odbędzie. Wezmę kilka próbek z waszych cegieł i przekażę mojemu chemikowi, o tam. Chemik uda się do wucetu ze swoim sprzętem i zbada towar, aby się upewnić, że nie próbujecie nas wykiwać. Kiedy tylko da znać, że wszystko jest w porządku, wyciągam kasę i możemy jechać z tym koksem. Fay skinęła głową i wskazała na Ning. - Skoro twój chłopak ma sprawdzać towar, moja dziewczyna sprawdzi kasę. - Brzmi uczciwie - powiedział Shawn i wyjął z kieszeni swojego dresu małą stalową rurkę z rękojeścią w kształcie litery T. Był to próbnik gruntowy, narzędzie dla rolników i geologów, przeznaczone do pobierania próbek gleby. W branży kokainowej służyło do zagłębiania się w kostki narkotyku dla zbadania, czy jego czystość nie jest zaledwie powierzchowna. Fay kopnęła swój plecak pod stołem w stronę Shawna, który rozejrzał się, sprawdzając, czy nikt nie patrzy, po czym ukradkiem pobrał losowe próbki z trzech z dziewięciu kostek kokainy. Wytrząsnąwszy je do plastikowych fiołek, zajął się plecakiem Ning. Przedziurawił jeszcze dwie cegły, a potem pobrał kilka następnych próbek z jednogra-mowych paczuszek. Fay wyglądała na spiętą. - Już ci mówiłam: cegły mają osiemdziesiąt pięć procent czystości, koka w torbach między dwadzieścia a dwadzieścia pięć. Shawn wzruszył ramionami. 165 L2? -Wcale nie twierdzę, że mnie wkręcasz, ale nie znam was, moje panie, a to mój zad zapłonie, jeśli wydam hajs na lipny towar. Wytatuowany chemik podszedł, klucząc między stolikami, zabrał fiolki z próbkami i zamknął się w nieczynnej toalecie za ruchomymi schodami. Shawn kopnął swoją torbę w stronę dziewczyn. Ning otworzyła ją i ujrzała pliki banknotów pięćdziesięcio- i dwudziestofuntowych, na oko liczące po pięć tysięcy funtów, wszystkie przewiązane gumkami. Pieniądze wyglądały na prawdziwe. Pełną napięcia ciszę przerwał Shawn. - Odważnie sobie poczynacie. Dwie siksy robią magazyn Hagara, no, no... Słyszałem, że dostał piany i kazał wszystkim was szukać. Fay wzruszyła ramionami. - To dopiero początek. Będę dysponowała większą ilością jego towaru, jeśli jesteś zainteresowany.

- Zawsze! - roześmiał się Shawn. - Ale gdybym to ja hulał w waszych przepoconych najkach, wziąłbym to, co udało się wyczesać z tego skoku, i wyjechał daleko, na wczasy. Hagar ma całą armię ludzi, a wam wystarczy, że pośliźnie-cie się raz. Fay uśmiechnęła się. - Będę uważać. Shawn nie odpowiedział, bo właśnie odczytywał eseme-sa od chemika. - Cegły osiemdziesiąt cztery i sześć dziesiątych, jedno-gramówki trzydzieści trzy - powiedział po chwili. - Mówiłam - powiedziała Fay. - Dam wam sześć tysięcy za kilogram w cegłach, trzy tysiące za jednogramówki. Fay zawarczała. - Ustaliliśmy już: siedem i cztery, razem siedemdziesiąt pięć tysięcy. Bierz albo spadaj. f 166 Shawn roześmiał się. y - Macie tu tonę towaru i jednego z największych londyńskich gangsterów na karku. Naprawdę chcecie biegać z tym po mieście i szukać lepszej opcji? Fay nie podobało się, że Shawn próbuje ją wykiwać, ale starała się zachować zimną krew. - Mam kontakty w miejscach, gdzie nikt nawet nie słyszał o Hagarze powiedziała lodowatym tonem. - Manchester, Glasgow, Belfast. Osiemdziesiąt pięć procent czystości po siedem kafli za kilo. Będą zabijać się o ten towar. - Skoro tak twierdzisz... - Shawn rozłożył ręce i pokazawszy swoim gorylom opuszczony kciuk, zgrzytnął odsuwanym krzesłem, jakby zbierał się do wyjścia. Ning drgnęła niespokojnie, ale Fay tylko się uśmiechnęła. - Pieprzysz jak potłuczony - rzuciła do Shawna. Gangster uniósł jedną brew. - Że co? Fay uśmiechnęła się z politowaniem, kiedy Shawn znów oparł łokcie na stole. - Po pierwsze siedem kafli za kilo koki to wręcz idiotycznie tanio - zaczęła. Eli odbije sobie cały swój wkład wyłącznie ze sprzedaży jednogramówek na ulicy. Próbujesz zbić cenę tylko dlatego, że Eli ma ci odpalić coś z tego, co uda ci się zestrugać z dilu. - Fay westchnęła ciężko i podjęła przemowę. - Rozmawiałam z wieloma ludźmi na ulicy i wiem, że Eli i Hagar nienawidzą się jak wściekłe psy. Założę się o ostatnią dychę, że kiedy tylko Eli położy łapę na tym towarze, pierwsze, co zrobi, to każe komuś zrobić sobie z nim zdjęcie i posłać Hagarowi, po prostu po to, żeby go wkurzyć. Shawn powoli pokręcił głową. - Odrobiłaś lekcje, co? Mucha nie siada - powiedział i wyszczerzył zęby w złym uśmiechu, wskazując palcem na torbę z pieniędzmi. - Bierz kasę. Masz swój dii.

167 Ning lekko skinęła głową na znak, że ilość pieniędzy w torbie jest właściwa. - Odezwę się, jak tylko skołuję więcej towaru - powiedziała Fay. Shawn prychnął. Zgarnął z podłogi plecaki z kokainą i wstał. - Lepiej uważajcie, dziewczyny - ostrzegł je na odchodnym. - Wyglądacie na cwane laski, ale to nie znaczy, że nie popełniacie błędów. 25. RANDKA Następnego ranka Warren otworzył drzwi ubrany w dżinsy Diesla i koszulkę polo Lacoste. Bił od niego intensywny zapach wody po goleniu. - Uuu, randeczka? Ktoś tu się wypachnił - zaśpiewała Ning zaczepnie, stojąc na progu w kompletnie przemoczonej bluzie z kapturem. - Wyglądasz, jakbyś ducha zobaczył - dorzuciła Fay. -No rusz się. Mamy tak stać na deszczu? Warren usunął się na bok, wpuścił dziewczęta za próg i z miną winowajcy wyjrzał na ulicę, zanim zamknął za nimi drzwi. - Mama w domu? - spytała Fay, ruszając za Warrenem do kuchni. - W soboty sprząta biura. Wróci dopiero na lunch. Fay i Ning rzuciły mokre parasolki na linoleum, a Warren nerwowym ruchem otworzył lodówkę. - Chcecie coś do picia? - spytał. - Colę? Sok? Może zaparzyć coś gorącego? - Nie trzeba - powiedziała Fay. - Siadaj przy stole. No co się tak denerwujesz? Warren stanął przy małym stole kuchennym i zacisnął palce na oparciu krzesła, patrząc na dziewczyny, które rozsiadły się naprzeciwko. - Czemu się denerwuję? - spytał takim tonem, jakby właśnie zadano mu najgłupsze pytanie świata. - Powiem wam 169 czemu. Bo wy dwie nie powinnyście tu przychodzić. Bo Eli przysłał Hagarowi wiadomość „Dzięki za dragi!” i Hagaro-wi odstrzeliło skalp. Plotki rozłażą się po mieście jak wysypka. Słyszałem przeróżne paskudne historie o tym, co Ha-gar zrobi, kiedy dorwie was i tego, kto podrzucił wam cynk. Twarz Fay nie zmieniła wyrazu. - Nie jesteś głupi. Wiedziałeś, że Hagar nie będzie szczęśliwy, kiedy godziłeś się na współpracę z nami. Warren potrząsnął głową. - Nie przypuszczałem, że okażecie się na tyle durne, żeby od razu opchnąć staf jego największemu rywalowi. - Wiem, co robię - powiedziała zimno Fay. - Ma wasze nazwiska i wszystko - parsknął Warren gniewnie. - Twoja matka z ciotką okradały go. Chcesz się zemścić, rozumiem, ale ja się na to nie pisałem. - Zgadza się, pisałeś się na to - odparła Fay, wyciągając z kieszeni przemoczonej kurtki plik banknotów i popychając go przez stół. - Na wała mi to będzie, jak Hagar poderżnie mi gardło -burknął Warren. Fay położyła dłoń na pieniądzach.

- Dostaliśmy za kokę pięćdziesiąt kawałków - skłamała. - Twoja dola to dziesięć, ale jeśli nie chcesz... Warren niechętnym gestem zgarnął pieniądze ze stołu, ale ich dotyk zrobił na nim wrażenie i chłopak uśmiechnął się mimowolnie, wachlując plikiem banknotów. - Uważaj, jak je wydajesz - ostrzegła Ning. - Ludzie będą zadawać pytania, jeśli zaczniesz szastać kasą na prawo i lewo. - Odłożę na studia, jeśli będzie mi dane ich dożyć - odpowiedział Warren. - No a co z tym drugim miejscem, w którym pracował twój kuzyn? - spytała Fay. - Z cieplarnią? Warren gwałtownie potrząsnął głową. 170 - Wal się. Hagar wszedł na wojenną ścieżkę, a ja zamierzam trzymać się tak nisko, że mrówki będą patrzeć na mnie z góry. - Dopiero teraz strach cię obleciał? - zdziwiła się Fay. -Jeśli skręcimy kolejną robotę, to co takiego mógłby wtedy zrobić ci Hagar, czego nie zrobiłby dzisiaj? - Po co w ogóle tu przylazłyście?! - wybuchł Warren. -Mogłyście zadzwonić. Mogliśmy umówić się gdzieś, gdzie nikt nie mógłby was zobaczyć! Ning także uważała, że Fay postępuje nierozważnie, ale odgrywała rolę naiwnej koleżanki, więc nie mogła pouczać jej otwarcie. - Następnym razem zadzwonię - obiecała Fay. Zachowywała się tak, jakby to wszystko było jednym wielkim żartem. - Opowiedz mi o cieplarni, a ja zrobię cię pełnoprawnym wspólnikiem. Równy podział na trzy. Warren w końcu uspokoił się na tyle, by usiąść przy stole. Fay świdrowała go wyczekującym wzrokiem, ale on tylko wpatrywał się w stos pieniędzy, jakby spodziewał się, że ten udzieli mu dobrej rady. - Muszę zrobić kolejny skok - powiedziała wreszcie Fay. -Gadaj, Warren. - Mowy nie ma. - Hagar nie obetnie ci jajec dwa razy. Warren grzmotnął pięścią w stół. - Odczep się od moich jaj! To nie jest zabawa, wiesz? Fay zmieniła taktykę. -Jeśli teraz spękasz, ktoś z ludzi Hagara może przypadkiem usłyszeć plotkę o stolarzu, który nie umie trzymać języka za zębami, i jego małym kuzynie. Warren zerwał się z krzesła. - Teraz mnie szantażujesz?! - krzyknął. Fay także wstała i tym razem wyglądała na autentycznie zdenerwowaną. \ 171 - Hagar zabił moją mamę, a potem ciocię. Naprawdę miły z ciebie facet, Warren, ale jestem gotowa zrobić wszystko, żeby się zemścić. - Czemu po prostu go nie zastrzelisz? - spytał Warren. -Masz broń. Fay potrząsnęła głową.

-Nie chcę po prostu go zabić. Kiedy będzie umierał, chcę, aby wiedział, że nie uszło mu na sucho zamordowanie cioci Kirsten i mamy. Po jej policzku spłynęła samotna łza. Ning nie była w stanie stwierdzić, czy Fay odgrywa melodramatyczną scenkę, ale nawet jeśli tak było, to znakomicie jej szło. Warren obszedł stół dookoła i niepewnie położył dłoń na ramieniu Fay. - Zdaję sobie sprawę, że bardzo cię skrzywdził; musisz naprawdę go nienawidzić. Ale czy nie sądzisz, że twoja mama i ciocia nie chciałyby, żebyś tak się narażała? Fay zaszlochała i zgrzytnęła zębami. - Nie będę mogła normalnie żyć, dopóki Hagar nie zapłaci za to, co zrobił. Warren przeczesał dłonią włosy i westchnął. - Powiem ci, co wiem, ale od razu mówię: nie znam żadnych konkretów. Nie licz na szczegółowe info jak przy tamtym magazynie. - Dziękuję - powiedziała Fay. Osuszyła oko rogiem chusteczki, a potem ton jej głosu odzyskał zwykłą zadziorność. - A ty co, jesteś gejem, czy jak? Warren cofnął się urażony. - Nie jestem żadnym gejem. Skąd ci to w ogóle przyszło do głowy? Fay uśmiechnęła się. - Zawsze tak ładnie się ubierasz i pachniesz. Jeśli chcesz, któregoś dnia możesz zabrać mnie na randkę. Ning wzdrygnęła się wewnętrznie, patrząc na mękę na twarzy Warrena. Fay mu się podobała, ale z drugiej strony ta rozchwiana emocjonalnie szajbuska była osobą nieobliczalną i zdecydowanie niebezpieczną. - Któregoś wieczoru w przyszłym tygodniu? - zaproponował niepewnie Warren. - Zabierasz mnie dzisiaj - oświadczyła Fay i wybuchła śmiechem. - Masz taką słodką minkę, kiedy się boisz! * Ryan nauczył się kochać brzydką pogodę, ponieważ ludzie nie płacą za mycie samochodów, wiedząc, że brudny deszcz szybko zrujnuje połysk karoserii. Zaczął o wpół do dziewiątej, pomógł przy dwóch zleceniach dla pobliskiego salonu Volkswagena, potem posłano go do McDonal-da po śniadania, ale o jedenastej był bezrobotny już od pełnej godziny. Prognoza zapowiadała cały dzień opadów, więc Miłosz odesłał część załogi do domu. Pięciu pracowników, którzy zostali, siedziało pod przekrzywionym zadaszeniem nieczynnej stacji benzynowej, czytając gazety i wymieniając się opowiastkami. - Muszę do klopa - oznajmił Ryan, chowając telefon do kieszeni i wstając. - Postaw kloca i za mnie, skoro już idziesz - zażartował jeden z kolegów. Toaleta była cuchnącą potwornością, która mieściła się w budce za dawnym warsztatem, ale dziesięć minut wcześniej Ryan zauważył, że z biura wyszło

dwóch mężczyzn, którzy odjechali dokądś samochodem, i to właśnie biuro było rzeczywistym celem jego wycieczki. Od czasu rozpoczęcia pracy w Kar Kleen Ryan regularnie widywał Hagara, Craiga i kilku wyżej postawionych członków gangu, spotykających się w biurze na tajemniczych naradach. James uznał, że Ryan powinien spróbować dostać się do środka i zainstalować tam kilka miniaturowych kamer. Zamykając myjnię na noc, Miłosz albo kierownik zmiany zabezpieczał drzwi biura grubym łańcuchem z kłódką, jednak za dnia zamykano je na jeden zwykły zamek. Zamiast ryzykować, nosząc przy sobie pistolet do otwierania zamków, Ryan sprawdził markę i model zamka, po czym z kampusu przysłano mu klucz uniwersalny. Wydział zabezpieczeń CHERUBA znał się na rzeczy, ale Ryan i tak odetchnął z ulgą, kiedy klucz obrócił się, a rygiel przesunął w głąb drzwi. Biuro miało duże okna na dwóch ścianach, więc wszedł do środka, pochylając się jak najniżej. Rozpiąwszy kombinezon z wielkim napisem „Kar Kleen” na plecach, wyjął z kieszeni trzy gumowe krążki wielkości monety. Dwa z nich miały takie same rozmiary i zawierały mikrokamery. Ryan już wcześniej wybrał najlepsze miejsca do ich umieszczenia i szybko położył jeden na wypukłym lustrze sklepowym, a drugi na zepsutej gaśnicy. Kamery skonstruowano tak, aby automatycznie kierowały się w stronę źródła dźwięku, zaś dla każdego, kto przypadkiem by je znalazł, wyglądały jak kawałki, które odpadły od czegoś większego. Trzecie urządzenie było jeszcze mniejsze: superczuły, wąskopasmowy mikrofon służący do rejestrowania odgłosów klawiatury komputerowej. Ten nowy nabytek w szpiegowskim arsenale CHERUBA był używany w połączeniu z wyspecjalizowanym oprogramowaniem, które najpierw wykrywało najdrobniejsze zmiany w sygnaturze akustycznej każdego klawisza, po czym, za pomocą skomplikowanych algorytmów statystycznych, przypisywało dźwięki do konkretnych znaków. Jeden mikrofon umożliwiał rejestrowanie tekstów wpisywanych na wielu komputerach naraz. t 174 Przykleiwszy mikrofon pod blatem biurka, mniej więcej w połowie odległości między dwóina laptopami, Ryan wyszedł z powrotem w mżawkę, prosto na Craiga, który gniewnie maszerował w jego stronę. - Co ty tu, kuźwa, robisz?! - ryknął Craig. Jak każdy dobry agent CHERUBA Ryan miał przygotowaną wymówkę. - Właśnie pana szukałem - wyjaśnił spokojnie. - Chciałem zapytać, ile jeszcze godzin mam przepracować, zanim spłacę dług. - Jak się dostałeś do biura? Ryan udał niewiniątko. - Myślałem, że jest pan w środku. Drzwi nie były zamknięte... Craig spojrzał na otwarte drzwi i najwyraźniej kupił wyjaśnienie Ryana. - Kto tu wchodził ostatni?

- Taki blondyn - powiedział Ryan, zatajając fakt, że znał jego nazwisko z materiałów wprowadzających do misji -i ten gruby facio, co zawsze nosi pulower. - Wiem, który - sapnął Craig. - Dostaną po ostrej petardzie w dupsko za zostawianie niezamkniętego biura. -Jasne - bąknął słabo Ryan. - No więc tak sobie myślałem o tych godzinach. Miłosz mówi, że nic nie notuje, a pan jest tutaj tylko od czasu do czasu, więc sobie pomyślałem, że powinienem założyć jakiś dziennik czy coś... Craig był myślami gdzie indziej. - Dobra, zrób tak. Tylko żebym cię nie złapał na kantowaniu. - Nie odważyłbym się - zapewnił Ryan. Ryan poszedł załatwić się za warsztatem, ale oblał się zimnym potem, kiedy wyszedłszy z toalety, znów natknął się na Craiga, który najwyraźniej nie odpuścił jeszcze jego sprawy. Gangster unieruchomił go rozkazującym gestem, 175 jednocześnie trajkocząc do taniej nokii, którą trzymał przy uchu: -No nie wiem... Nie... Nie, nie. Powiedz mu, żeby nie ruszał się z miejsca; ja zorganizuję odbiór. Ryan zastanawiał się gorączkowo, czy nie zostawił w biurze czegoś, co mogłoby go zdradzić, ale oprócz pluskiew, które wyglądały całkiem niewinnie, nic nie przychodziło mu do głowy. Ktokolwiek był na drugim końcu linii, rozmowa zaczynała wyprowadzać Craiga z równowagi. - Powiedziałem Lukowi, gdzie i kiedy! - ryknął do aparatu. - To nie jest operacja mózgu, co nie? I mam głęboko w dupie, czy jest chory. Jak Lukę jest chory, dzwoni i ktoś inny załatwia sprawę za niego. Ale jak znam tę leniwą małpę, pewnie balował całą noc i teraz nie może, biedaczysko, zdjąć głowy z poduszki. Po kilku następnych zdaniach okraszonych garścią przekleństw Craig zakończył połączenie i rzucił Ryanowi ponure spojrzenie. - Mam pilną robotę. Znasz Kentish Town? - Tylko z grubsza. Ale mam mapy w telefonie. Craig kiwnął głową. - Chcę, żebyś pojechał na Kentish Town Road i zabrał paczkę od człowieka, który czeka przed Icelandem. Potem zawieziesz ją w inne miejsce. Ryan był zaintrygowany, ale udał niezdecydowanie. -Jeszcze nie spłaciłem poprzedniego długu. Wolałbym nie ryzykować, że znów mnie napadną. Craigowi stężała twarz. - To nie było pytanie, tylko rozkaz - warknął. - Nie znam jeszcze adresu, ale ktoś wyśle ci go esemesem. Mówiąc to, Craig wydobył z kieszeni dżinsów zwitek dwu-dziestofuntówek, odkleił trzy banknoty i wręczył zaskoczonemu Ryanowi. t 176

- Na taksówkę, gdybyś potrzebował. - Jasne - Ryan karnie kiwnął głową, rozpinając kombinezon i biorąc się do zsuwania trampek. - Co ty, do diabła, wyprawiasz? - wycedził gniewnie Craig. - N-no... zakładałem, że raczej nie powinienem paradować po Londynie z towarem i nazwą myjni na plecach. Craig skinął głową z uznaniem, zdobywając się nawet na szczątkowy uśmiech. - Dobrze kombinujesz - pochwalił. - Głowa na karku robi się w tej organizacji towarem deficytowym. Może i jest dla ciebie cień nadziei, dzieciaku... 26. ŁOWY Warren z ociąganiem odkrył przed Fay i Ning kolejny sekret Hagara. - Dawno temu, jeszcze zanim Craig dał mi pakiet i zacząłem zarabiać poważną kasę, dorabiałem sobie w soboty w warsztacie kuzyna. Tego stolarza. W któryś weekend wchodzę, a tam ruch jak w piekarni. Kuzyn i dwaj goście, którzy dla niego pracują, robili jakieś drewniane stelaże. Był też elektryk, który podłączał kable do rzędów lamp na płytach wiórowych do powieszenia na suficie. - Brzmi jak cieplarnia - orzekła Fay. - Znasz adres? Warren uśmiechnął się z zakłopotaniem. -1 tu sprawa trochę się komplikuje. Znaczy, ja i kuzyn dobrze wiedzieliśmy, po co to wszystko, ale ludzie Hagara nie puszczali pary z ust na temat miejsca. Taki jeden starszy facet przyjeżdżał furgonetką i zabierał gotowe rzeczy. Nie wiem, dokąd je woził, ale jest kilka dobrych wskazówek. -Warren przerwał na chwilę dla dramatycznego efektu, co przywołało na twarz Fay wyraz irytacji. - Po pierwsze samochód był nietypowy: biały transit z dwoma granatowymi pasami, idącymi pionowo przez burtę, przez dach i przechodzącymi na drugi bok. Musiał kiedyś należeć do jakiejś firmy, bo widać było ślady po zamalowanej nazwie. Fay potrząsnęła głową. - Czyli zwykła biała furgonetka. Ludzie Hagara już dawno ją sprzedali albo gdzieś porzucili. 178 m - Najprawdopodobniej - zgodził się Warren. - Ale jak nie przestaniesz mi przerywać, to nigdy nie dojdę do sedna. Furgonetka kursowała tam i i powrotem, zabierając sprzęty i zawożąc je do cieplarni. Ale kilka razy zdarzyło mu się obrócić w dziesięć minut. - Pięć minut tam, pięć minut z powrotem - powiedziała Fay z namysłem. - Przy pięćdziesięciu kilometrach na godzinę to daje promień czterech kilometrów od warsztatu twojego kuzyna. Ning chrząknęła znacząco. - Niezupełnie - wtrąciła. - Gdzie w Londynie możesz jechać pięćdziesiąt na godzinę dłużej niż przez kilka chwil? Jeśli wziąć pod uwagę skrzyżowania i przejścia dla pieszych, wyjdzie ci niewiele więcej niż półtora kilometra na pięć minut. - Możesz mieć rację - powiedziała Fay.

- Pamiętaj też, że furgonetka jeździła załadowana po dach -dodał Warren. Wtaszczenie do niej całego tego drewna za każdym razem zajmowało co najmniej dziesięć minut. Rozładunek pewnie trwał krócej, ale nawet gdyby szofer zasuwał jak wariat, a po drugiej stronie miał całą ekipę do rozładunku, moim zdaniem mógł jechać najwyżej dwie minuty. Ning ożywiła telefon i włączyła kalkulator. - No dobra... - mruknęła, stukając palcami w wyświetlacz. - Dwie minuty jazdy przy średniej, powiedzmy, dwadzieścia pięć na godzinę... To daje trochę ponad osiemset metrów od warsztatu kuzyna. Fay przeniosła wzrok na Warrena. - Włącz mapy Google’a na laptopie. Warren, który najwyraźniej oswoił się już z obecnością dziewcząt w jego domu, przeprowadził gości z kuchni do swojej sypialni. - Uuu, no klasa! - zawołała Fay z podziwem, podczas gdy Ning zrobiła pełny obrót, chłonąc widok schludnego 179 pokoiku z wielkim telewizorem LCD na ścianie i ozdobionego oprawionymi w ramki fotografiami olbrzymich drewnianych kolejek górskich. - Ciekawy dobór zdjęć - zauważyła i skomentowała z przekąsem Ning. Warren wyglądał na ciut zawstydzonego. - Bo ja jestem takim trochę rollercoasterowym maniakiem. Znaczy wchodzę na strony, gdzie ludzie gadają 0 największych i najszybszych kolejkach, no i należałem do takiego klubu... Ale teraz już prawie nie mam na to czasu - dodał z żalem. Fay nie słuchała. Podeszła do laptopa na biurku i uniosła ekran. - Gdzie jest ten warsztat twojego kuzyna? Kiedy zlokalizowali miejsce na mapie, Fay wydrukowała stronę, a Warren wygrzebał cyrkiel ze swojego szkolnego plecaka, przeliczył skalę i wykreślił wokół warsztatu osiemsetmetrowy okrąg. - Sporo tych ulic. - Fay westchnęła z rozczarowaniem. -Przeszukanie wszystkich zajmie całe dnie, a trudno się spodziewać, że cieplarnia będzie miała wielki neon ze strzałką 1 napisem „Tu rośnie ziele”. Ning była nastawiona bardziej optymistycznie. - Wiemy, że budynek musi być duży - powiedziała i zwróciła się do Warrena. Ile miejsca, twoim zdaniem, mogłyby zająć te stelaże? - Więcej, niż zmieściłoby się w normalnym domu - odpowiedział Warren. - A do tego zrobiliśmy czterdzieści osiem rzędów lamp. Ning pokiwała głową. - Musimy szukać budynku przemysłowego: nieczynnego zakładu, hali magazynowej, czegoś w tym guście. - Przełączę na satelitę i zobaczę, co tam stoi - powiedziała Fay. t 180

- Wozili to wszystko normalnie, za dnia - zauważył Warren. - Myślę, że musieli mieć możliwość zaparkowania samochodu na osłoniętym podjeździe albo wjechania do jakiegoś garażu. Fay przełączyła mapę na widok satelitarny i powiększyła rejon po prawej, górnej stronie okręgu Warrena. Obraz wyostrzył się, ukazując rzędy dachów mieszkalnych szeregowców. Fay przeciągnęła mapę w górę, zatrzymując się na skrzyżowaniu w kształcie litery T. - Zaznaczę ulice na wydruku - powiedziała Ning, biorąc wydrukowaną mapę, po czym zgarnęła długopis z biurka Warrena i zębami ściągnęła skuwkę. Przez następne dwie godziny Warren, Fay i Ning tłoczyli się nad ekranem laptopa. Kiedy udało im się znaleźć duży budynek, przełączali mapę na widok ulicy. Natrafiali na kościoły, szkoły, warsztaty i posterunki policji, ale wśród tych mało prawdopodobnych lokalizacji uprawy marihuany znaleźli szesnaście miejsc, które wydawały się odpowiednio duże i miały osłonięty wjazd. Sobotni wieczór był czasem wzmożonego ruchu w branży narkotykowej i Warren oznajmił, że wychodzi trochę pohandlować. Fay i Ning wykreśliły na mapie krętą trasę i postanowiły także ruszyć w miasto, aby sprawdzić po osiem możliwych lokalizacji na głowę. * Pierwszy kurs Ryana zaprowadził go na wschód, do Ca-nary Wharf, gdzie dostarczył pięćdziesiąt gramów kokainy atrakcyjnej Rosjance, która mieszkała w penthousie na trzydziestym czwartym piętrze. Grubo się pomylił, sądząc, że na tym koniec. W ciągu następnych pięciu godzin tandetny alcatel z najniższej półki, wręczony mu przez Craiga, dzwonił co najmniej dwa razy na godzinę i nieznane głosy mówiły mu, dokąd ma pojechać z kolejnym zleceniem. Ryan odebrał cały zestaw paczek od nieznajomej kobiety w Chinatown i zawiózł je do biura firmy ochraniającej nocne kluby niedaleko Leicester Square. Potem podrzucił trochę kokainy do Soho i wielką kostkę trawki do furgonetki na podziemnym parkingu. Kiedy pieniądze przestały mieścić mu się w kieszeniach, zaczął upychać je w plecaku. Tuż po piątej powiedziano mu, że ma czekać na dalsze instrukcje. Przysiadł na ulicznej ławce i wgryzł się w kawałek pizzy pepperoni, kiedy nadeszła wiadomość, że wszystko gra i że ma przynieść pieniądze do bazy taksówek za dworcem autobusowym koło Finsbury Park. Idąc w stronę parterowego baraku za dworcem autobusowym, Ryan zauważył tłustego faceta, stojącego z dłońmi wspartymi na biodrach na terenie myjni po drugiej stronie ulicy. Ryan był zmęczony i zrazu uznał, że wzrok płata mu figle, ale im dłużej przyglądał się mężczyźnie, tym bardziej był pewny, że patrzy na jednego z trzech opryszków, którzy okradli go i pobili kilka dni wcześniej. Nagle podekscytowany zboczył z drogi i dołączył do kolejki tłoczącej się przy autobusie. Ukryty między pasażerami, obserwował mężczyznę w myjni. Bandyta krzątał się po zakładzie, wydając polecenia pracownikom, którzy nosili niebieskie kombinezony, takie same jak ubranie robocze Ryana z King’s Cross.

Ryan nie był pewien, jak zachować się w tej sytuacji, więc wyjął telefon i zadzwonił do Jamesa. - Cześć - powiedział nagrany głos Jamesa. - Skoro to słyszysz, to moja komórka musi być poza zasięgiem i nie mogę odebrać telefonu. Aby połączyć się z centrum koordynacji misji w kampusie, wciśnij pięć. Ryan już miał wcisnąć piątkę, kiedy wielki mężczyzna pomachał komuś na do widzenia i zaczął oddalać się od dworca. Ryan pospiesznie schował komórkę do kieszeni i ruszył za nim. Facet miał na sobie za ciasną koszulkę polo i krótkie bojówki, które opadły mu nisko, odsłaniając pryszczate pośladki. Wykorzystując lukę w strumieniu samochodów, Ryan przebiegł na drugą stronę głównej ulicy, podczas gdy jego cel skręcił w boczną alejkę, wyciągając z kieszeni szortów kluczyki do samochodu. Straciwszy mężczyznę z oczu, Ryan przyśpieszył, a kiedy po chwili wyjrzał za róg, jego cel stał na chodniku i otwierał drzwi dużego rodzinnego peugeota. Obcisłe ubranie oznaczało, że nie mógł mieć przy sobie żadnej broni, zaś wobec niemożności spytania o radę Jamesa, Ryan uznał, że mógłby zarobić dużego plusa u Craiga, gdyby dopadł człowieka, który ukradł jego towar. Wielkolud siedział już na fotelu kierowcy, kiedy Ryan poderwał się do biegu i staranował drzwi, przytrzaskując wystającą na zewnątrz nogę. Szybko okrążył drzwi, otworzył je szeroko i kolanem rąbnął mężczyznę w twarz. - Okradnij mnie teraz, jajcarzu - krzyknął, wyprowadzając dwa szybkie ciosy. Jednym z nich rozkwasił napadniętemu nos. Krew ciekła też z rozbitych kolanem ust. Mężczyzna był w szoku i nie opierał się, kiedy Ryan mocował się z jego cielskiem, wyrzucając go z samochodu. Bandyta gruchnął ciężko na chodnik, a Ryan szybko wyciągnął portfel wypychający mu tylną kieszeń szortów i rozejrzał się. Na głównej ulicy stara kobieta z wózkiem na zakupy przypatrywała mu się wstrząśnięta, podczas gdy muskularny mężczyzna w poplamionych tynkiem dżinsach i okutych butach roboczych ruszył w jego stronę, wołając: - Hej, ty! Ryan wolał nie ryzykować i rzucił się do ucieczki, gdy tylko się upewnił, że w portfelu jest dowód osobisty. Tynkarz miał niezłą kondycję i zdołał zbliżyć się do ściganego na dwa metry, kiedy Ryan nagle skręcił w lewo, w wysadzaną drzewami uliczkę z szeregową zabudową. Program kondycyjny CHERUBA przynosił efekty. Sadząc wielkimi susami w górę stromego zbocza, Ryan powiększył dystans do dwudziestu metrów. Kiedy dotarł do grzbietu wzniesienia, zobaczył, że tynkarz ostatecznie zrezygnował z pościgu i, oparty o latarnię, próbuje odzyskać oddech. Ryan nie znał Finsbury Park. Rozejrzawszy się wokół, wybrał kierunek na chybił trafił i pobiegł asfaltową alejką między dwoma niskimi blokami. Po chwili wypadł ponownie na główną ulicę, około kilometra od miejsca, w którym zobaczył bandytę. Zwolnił do szybkiego marszu, przeszedł przez ulicę i wszedł do Tesco.

W sklepie otworzył skradziony portfel i przyjrzał się dowodowi osobistemu. Następnie wyjął z kieszeni małego al-catela, otworzył listę odebranych połączeń i wybrał numer człowieka, który zlecił mu kurs do firmy taksówkarskiej. - Hej, mówi Ryan - rzucił do mikrofonu, wciąż trochę zdyszany. Odpowiedział mu głęboki męski głos. -Kto? - Kazał mi pan podrzucić kasę do biura wynajmu taksówek, ale coś się stało. W głosie pojawiła się nutka podejrzliwości. - Coś, czyli co? - Parę dni temu skroiło mnie trzech gości. Jednego zobaczyłem w myjni naprzeciwko taksówkami. Udało mi się spuścić mu manto i zwinąć dokumenty. Człowiek na drugim końcu linii był wstrząśnięty. - To ty załatwiłeś Grubego Tony’ego? Ja cię sunę, co ci strzeliło do łba?! Reakcja rozmówcy zbiła Ryana z tropu. - Nie wiem, kim jest Uruby Tony, ale wiem, że był w tej trójce, która spuściła mi łomot na Pardew. 184 - Gruby Tony prowadzi naszą myjnię. Pracuje dla Ha-gara jak wszyscy inni. Lepiej bierz ?ad w troki i zasuwaj tu do nas, do biura. Masz sporo do wytłumaczenia. - Ale ja... - zająknął się Ryan. - Sekundę, dobrze? Zaraz zadzwonię. Ryan schował telefon do kieszeni. Nie potrafił zrozumieć, co się dzieje, a w głowie miał mętlik. Skoro Gruby Tony był jednym z ludzi Hagara, toby znaczyło, że musiał pracować też dla drugiej strony. Ryan dźwigał w plecaku ponad dwadzieścia tysięcy funtów należących do Hagara, ale nie miał najmniejszego zamiaru zanosić ich do firmy taksówkarskiej i tłumaczyć się gangsterom. Byłoby to jego słowo przeciwko słowu Grubego Tony’ego, a jakie były szanse, że uwierzą dzieciakowi, którego widzą pierwszy raz w życiu? Schowawszy alcatela, Ryan wyjął komórkę przydzieloną mu przez CHERUBA i zadzwonił do Jamesa. - Trzeba było zadzwonić, zanim załatwiłeś Grubego To-ny’ego - powiedział James, kiedy tylko zrozumiał cokolwiek z szybkostrzelnej paplaniny swojego agenta. - Facet wsiadał do samochodu. Ty byłeś poza zasięgiem i musiałem podjąć decyzję. -W porządku, rozumiem - powiedział James. - Idź w stronę Crouch End. Przyjadę po ciebie na motocyklu. - Dzięki - westchnął Ryan. - Da zobaczenia za dziesięć minut - powiedział James. -Piętnaście maks. - Słuchaj, ogarniasz coś z tego w ogóle? James zastanawiał się przez kilka sekund. - Tak - powiedział wreszcie. - Wydaje mi się, że mam całkiem niezły obraz tego, co się tu dzieje. 27. PLANTACJA

Spośród ośmiu iksów na mapie Ning jeden był jej niekwestionowanym faworytem. Oznaczał lokalizację blaszanego baraku, aż nadto dużego, aby zmieściły się w nim wszystkie stelaże wraz z czterdziestoma ośmioma panelami oświetleniowymi. Tuż obok znajdował się dobrze ukryty parking z mleczami wyrastającymi ze szczelin w betonie. Poza przestudiowaniem map Google’a Ning przeprowadziła dodatkowe poszukiwania w archiwach gazet i na stronach rady gminy Camden dotyczących zagospodarowania przestrzennego. Dowiedziała się z nich, że kręglarze sprzedali klub i zbudowali nowy na tańszych gruntach na północy, ale plany dewelopera, zamierzającego zbudować w tym miejscu luksusowy apartamentowiec, nie uzyskały akceptacji rady. Jeszcze ciekawszy okazał się wpis w rejestrze gruntów i budynków, z którego wynikało, że mniej więcej w tym samym czasie, kiedy kuzyn Warrena pracował dla Hagara, prawo własności obiektów klubu przeniesiono z dewelopera na anonimową spółkę krzak z Jersey. Nie sposób było potwierdzić, że to Hagar jest właścicielem fasadowej firmy, ale był to dokładnie taki wybieg, jakiego użyłby handlarz narkotyków, gdyby chciał uchronić swoje zasoby przed wytropieniem przez policję i urząd skarbowy. Ning posłuchała przeczucia i najpierw udała się do kręgielni. Dobrze było nareszcie działać samodzielnie, pracof 186 wać nad rozbiciem narkotykowego imperium bez nieustającej konieczności odgrywania roli przybocznej Fay. Zbliżała się do budynku ostrożnie, osłaniając twarz daszkiem baseballówki. Jeśli naprawdę była to cieplarnia, musiała być obwieszona kamerami, a po skoku na rezerwowy skład towaru cały gang Hagara szukał osoby o wyglądzie pasującym do rysopisu Ning. Ze wzrokiem wbitym w żwir pod nogami Ning weszła na parking, trzymając butelkę piwa i chwiejąc się tak, aby wyglądać na lekko zawianą. Na pierwszy rzut oka barak wydawał się opuszczony. Parking był pusty, z wnętrza budynku nie dobiegały żadne odgłosy, nigdzie nie widać było kamer, a pozbawione okien ściany nie dawały żadnych wskazówek, co ani czy w ogóle cokolwiek dzieje się w środku. Wejście do budynku znajdowało się na końcu alejki przechodzącej pod kutą żelazną furtką z wymalowanym łuszczącą się złotą farbą napisem „Klub Kręglarski Marston rok zał. 1852”. Przez szklane drzwi Ning nie dostrzegła światła, ale zauważyła, że na furtce nie było kłódki, zaś kraty i elektroniczny zamek wydawały się całkiem niedawnym dodatkiem. Ning była pewna, że przeczucie ją nie zwiodło, ale pomyślała, że potrzebuje czegoś więcej, jeżeli ma przekonać przyjaciółkę. Wciąż udając pijaną, przeszła przez furtkę i skręciła w zarośniętą ścieżkę, wydeptaną pomiędzy ścianą kręgielni a murem z pustaków, oddzielającym teren klubu od ulicy. Niektóre chwasty sięgały jej do kolan, pod stopami chrzęściły śmieci i potłuczone szkło. Zataczając się i mamrocząc do siebie, zwróciła uwagę na

otwory wentylacyjne wycięte w równych odstępach w metalowej ścianie: każdy z nich był zasłonięty arkuszem dykty. Błyszczące łby wkrętów sugerowały, że osłony przykręcono całkiem niedawno, 187 prawdopodobnie po to, by zatrzymywać światło, które mogło być widoczne z ulicy. Im dalej szła, tym wyraźniej słyszała ciche buczenie urządzeń elektrycznych za ścianą. Nie miała już żadnych wątpliwości, że trafiła w dziesiątkę, ale choć nie zdołała wypatrzyć kamer, uznała za bardzo prawdopodobne, że jest obserwowana. Dla uśpienia czujności obserwatorów i umocnienia w nich przekonania, że zawędrowała tu w pijanym widzie, Ning cisnęła przed siebie pustą butelkę, ściągnęła dżinsowe szorty do samych kostek i przykucnęła. Okropnie było pomyśleć, że jakiś facet siedzi przed monitorem i patrzy na nią, jak sika, ale nie wpadła na lepszy sposób uzasadnienia faktu, że weszła z ulicy na teren klubu i myszkowała za budynkiem. Wyprodukowawszy strumyk uryny, który popłynął w stronę kratki ściekowej, Ning chwiejnie wymaszerowała na parking, a potem na ulicę, przy której stały schludnie utrzymane domy typu bliźniak. Kiedy tylko oddaliła się od klubu na tyle, by nie mogła być stamtąd obserwowana, wyjęła telefon, żeby zadzwonić do Fay. Rozmyśliła się jednak. Nie chcąc, by Fay pomyślała, że jest zbyt bystra, postanowiła wrócić do Nebraska House na jakieś dwie godziny, wziąć prysznic, złożyć raport Jamesowi, a do Fay odezwać się później. * James zajechał przed pralnię samoobsługową z Ryanem na plecaku. - Tu jest przyjemnie i pusto - powiedział. - Lepiej trzymać się z dala od mieszkania, dopóki nie załatwisz sprawy. Craig raczej nie jest zachwycony, że trzymasz łapę na jego dwudziestu kawałkach, i na pewno kazał któremuś z chłopaków ze Schroniska pilnować naszych drzwi. Ryan zsiadł z motocykla i wyjął alcatela, wchodząc za Jamesem do pralni, wciąż był nieco oszołomiony brawurową jazdą swojego koordynatora,'Ile ożywił się na widok komunikatu o czterech nieodebranych połączeniach. - Widzę, że bardzo pragną mojego towarzystwa - powiedział. Ryan i James usiedli na drewnianej ławie, z dala od strefy rozświetlonej wieczornym słońcem. Ryan położył kask obok siebie. - Myślę, że Craig po prostu pogrywa sobie z tobą - powiedział James. Ryan zmarszczył brwi. - Co masz na myśli? - Ile dzieciaków chce pracować dla gangu Hagara? - Masa - odpowiedział Ryan. - Tacy jak Warren, którzy dostali pakiet, koszą po parę stów tygodniowo. W towarzystwie mówi się o „dostaniu pakietu” tak, jakby to była wygrana na loterii. James skinął głową.

- Organizacja Hagara musi mieć sposób na odsianie twardzieli, którzy będą pracować wiernie i z poświęceniem, od słabiaków, których po prostu znęciła forsa. Jak to zrobić? Ryan przymrużył oko. - Urządzić jakąś próbę? James przytaknął. - No więc posyłają dzieciaka w środku nocy do jakiejś lipnej narkomeliny z torbą czegoś, co wygląda jak kokaina, ale najprawdopodobniej jest zwykłym mlekiem w proszku albo czymś w tym rodzaju. Craig ustawia całą akcję. Na miejscu trzej jego ludzie robią z chłopaka miazgę i zabierają mu towar. To, jak zareaguje na manto, pokazuje jego prawdziwy charakter. Niektórzy - większość, jak przypuszczam - tracą grunt pod nogami i panikują. Garstka - ci dobrzy wraca, żeby przeprosić, a potem przepracowuje jakiś czas, szorując auta czy coś w tym stylu. Tylko ci, 189 którzy przebrnęli przez to wszystko, ciężko harując i pokazując determinację, żeby jednak wejść do załogi, to kandydaci, którzy mają dla Craiga jakąś wartość i których rekrutacją może być zainteresowany. - To ma sens - przyznał Ryan. - A to, że wpadłem na tego kolesia w myjni, to czysty przypadek? - Raczej fuszerka ze strony Craiga. - James się uśmiechnął. - Posłanie cię z kasą w miejsce, gdzie pracuje jeden z facetów, którzy cię napadli, było ciut nierozważne, nie sądzisz? - Czyli to jeszcze jedna myjnia Hagara? James skinął głową. - Założę się, że połowa myjni samochodowych w północnym Londynie to fasady, za którymi Hagar pierze pieniądze z handlu dragami. Każda myje może pięćdziesiąt fur dziennie, ale gdybyś zajrzał w księgi, zobaczyłbyś, że przez kasę przepływa forsa za sto zleceń albo i więcej. Biura taksówek na telefon to kolejny klasyczny sposób na pranie brudnych pieniędzy, bo wszyscy płacą gotówką, a połowa kierowców to nielegalni imigranci. - No dobra, ale pobiłem Grubego Tony’ego. Na pewno się wściekną. - Cóż, Gruby Tony nie będzie zachwycony, że spuściłeś mu manto, ale moim zdaniem w oczach Craiga wyjdziesz na kogoś, kogo warto mieć w swoich szeregach. Na razie jednak Craig robi w gacie, bo trzymasz łapę na dwudziestu tysiącach funtów Hagara i nie odbierasz jego telefonów. - Mimo to nie uśmiecha mi się tam wracać - powiedział Ryan. - A ja doskonale cię rozumiem - odrzekł James. - Moim zdaniem powinieneś do nich zadzwonić. Niech wiedzą, że nie chcesz ich wyrolować, ale powiedz, że spotkasz się z Craigiem osobiście i oddasz pieniądze tylko jemu. Ryan nie był przekonany. 190 - Humorzasty sukinsyn z tego Cjraiga. Raz skopał brata Youssefa, za to, że ubrudził czekoladą jego ulubiony fotel w Schronisku.

- Craig to prawa ręka Hagara - powiedział James z namysłem. - w tej robocie trzeba mieć głowę na karku, ale i reputację kogoś, z kim nie opłaca się zadzierać. Nie spodziewałbym się, że Hagar przypnie ci medal, ale dopóki nie będziesz za bardzo pyskował, powinieneś przeżyć. - A co, jeśli się mylisz? - zastanawiał się Ryan. - To znaczy, w razie czego umiem sobie radzić, ale to twardy skurwiel i na pewno będzie miał wsparcie. - Wziąłem z domu twój komunikator - odpowiedział James. - Gdziekolwiek Craig postanowi się z tobą spotkać, będę tuż obok i jak tylko zrobi się gorąco, wpadam tam, waląc ze wszystkich luf, okej? - Jakoś damy radę - westchnął Ryan i sięgnął do kieszeni po alcatela. - Im dłużej nie daję znaku życia, tym bardziej Craig jest wściekły. Lepiej załatwmy to od razu. 28. WYMIANA Wsłuchany w łomot własnego serca, Ryan patrzył, jak czarne dyrektorskie audi zatrzymuje się przy krawężniku, rozchlapując kałużę. Craig uparł się, że osobiście przyje-dzie po niego samochodem. Ryan miał nadajnik lokalizacyjny ukryty pod slipami, aby James mógł podążać za nim na motocyklu, utrzymując bezpieczną odległość, ale spotkanie podczas jazdy oznaczało, że w razie wpadki upłynie znacznie więcej czasu, zanim James będzie mógł interweniować. Tylne drzwi audi otworzyły się automatycznie, odsłaniając wielki skórzany podłokietnik i Craiga po jego drugiej stronie. - Wsiadaj - rozkazał gangster. Ryan wsiadł do limuzyny, kładąc plecak na podłokietni-ku i mierząc ukradkowym spojrzeniem osiłka za kierownicą. Był to rasowy bandzior, z łańcuchem wytatuowanym na byczym karku. Ryan znał go z policyjnych zdjęć, które oglądał przed misją, i był prawie pewien, że facet ma na imię Paul. -Jazda - rzucił Craig, odwracając się, żeby wyjrzeć przez tylną szybę. Zapiszczały opony i przyśpieszenie wdusiło Ryana w oparcie luksusowej kanapy. Nozdrza wypełniła mu odurzająca mieszanka zapachu mokrej skóry i dymu z papierosa Craiga. f 192 I - No dobra - powiedział Craig, prezentując przed Ryanem swoją najlepszą wersję granitowej twarzy. - Odważny jesteś, że zmuszasz mnie do przyjechania po kasę osobiście, bo nikomu innemu jej nie oddasz. Co masz mi do powiedzenia? Ryan wpiął klamrę pasa bezpieczeństwa w zamek, a potem odezwał się, usiłując mówić swobodnym tonem. -Ja widzę to tak: albo Gruby Tony robi panu koło pióra, albo posłaliście mnie wtedy na tamto osiedle z torbą mleka w proszku prosto w kocioł, który już tam na mnie czekał. Kierowca obejrzał się przez ramię z uśmiechem na twarzy, ale zaraz się zmitygował i odwrócił głowę z powrotem. Roześmiał się znowu dopiero wtedy, kiedy i Craig zarechotał donośnie.

- Co ci bardziej leży? - spytał Craig. - Sprawdzian - odpowiedział Ryan bez namysłu. - Każdy dzieciak chce się załapać na trochę akcji, a wy musicie mieć sposób na sprawdzenie, kto naprawdę nadaje się do tej roboty. Craig zerknął na niego podejrzliwie i położył rękę na plecaku. - Pieniądze są wszystkie - zapewnił Ryan. - Nie wątpię - powiedział Craig, kładąc plecak na podłodze, między swoimi stopami. - Widzę, że zmyślny z ciebie chłopaczek. Komplement przydał Ryanowi pewności siebie. - Jestem bystry i umiem pracować. -Jeśli chodzi o sprawdzian, to masz trzymać gębę na kłódkę - rozkazał Craig. Ryan skinął głową. - To mogę już nie chodzić do myjni? Craig pozwolił, aby pytanie Ryana zawisło w powietrzu. Samochód zakołysał się, pokonując kolejny zakręt. Nagłe Craig wyciągnął rękę, złapał Ryana za skórę na policzku i ścisnął mocno, do granicy bólu. - Jestem wielkim entuzjastą zdrowego rozsądku - oznajmił Craig, złowrogo cedząc słowa i przyciągając Ryana za policzek do siebie. - Odwaga i lojalność są cholernie ważne. Ale przez te wszystkie lata miałem więcej problemów z kolesiami, którzy uważali się za cwaniaków, niż z kimkolwiek innym. Domyślasz się dlaczego? - Dlaczego? - bąknął Ryan, sepleniąc, bo palce gangstera zgniatały mu usta. - Żeby nie było, ja wiem, że łebscy kolesie mogą być pożyteczni - zaczął Craig, puszczając policzek i poprawiając się na siedzeniu. - Problem w tym, że zwykle wydaje im się, że wszystko wiedzą najlepiej i szybko robi im się niewygodnie na ich miejscu w kolejce dziobania. Krótko mówiąc, prędzej czy później cwaniak zawsze spróbuje cię wycyckać. -Ja chcę tylko zarabiać kasę na ładne rzeczy. I może odłożyć trochę na studia zapewnił Ryan. Craig parsknął śmiechem. - Teraz tak gadasz. - Przecież żaden ze mnie Einstein - przekonywał Ryan. -To czysty przypadek, że posłał mnie pan do firmy taksówkarskiej tuż przy myjni Grubego Tony’ego. - Ciut skaszaniłem - przyznał Craig. - Ale większość dzieciaków i tak nie skleiłaby, że to była próba. - Czyli jak, jestem za mądry, żeby dla was pracować? -naburmuszył się Ryan. - Nie wkładaj mi w gębę tego, czego nie powiedziałem -ostrzegł Craig. - Ale pamiętaj jedno: siedzę w tej branży już dwadzieścia lat. Widziałem każdy spisek i przekręt, jaki można sobie wyobrazić, i przetrzymałem gości o wiele twardszych i sprytniejszych od ciebie. Ryan forsował swoją sprawę: - To jak będzie z tą myjnią? 194

-Jesteś wolny - powiedział Craig. - Ale Gruby Tony miał nagrane robótki na jutro, a skoro byłeś taki kozak, że go załatwiłeś, to myślę, że teraz bez problemu go zastąpisz. - W czym? - spytał Ryan. - W załatwianiu spraw, które wymagają załatwienia -odpowiedział Craig. Wysadzę cię przy metrze na końcu ulicy. Komórkę wrzuć do publicznego śmietnika; miała już ze dwa dni, kiedy ją dostałeś. Wieczorem ktoś wepchnie ci pod drzwi nową, a rano spodziewaj się telefonu od mojego dobrego przyjaciela Clarka. * Fay miała w domku na działce kilka urządzeń szpiegowskich, ale lata przeleżane w wilgoci uśmierciły elektronikę i żadna siła nie była w stanie przywrócić ich do życia. W związku z tym w niedzielny poranek Fay i Ning wybrały się autobusem na giełdę, gdzie nabyły bezprzewodowy zestaw do monitoringu wideo oraz dwie tanie, ale poręczne lornetki. Ning nie była zachwycona stosowaną przez Fay metodą otwartego zadawania pytań o organizację Hagara ani nonszalancją, z jaką potraktowała skok na jego magazyn rezerw, dlatego postanowiła interweniować, jeszcze zanim znalazły się w pobliżu kręgielni. - Nie widziałam tam żadnych kamer, ale wyglądałoby to podejrzanie, gdyby obwiesili budynek sprzętem do monitoringu - powiedziała. Dziewczęta siedziały na przystanku, czekając na autobus, który miał zawieźć je z powrotem do centrum. - Czytałam sobie o prowadzeniu rozpoznania w inter-necie. Podobno jak gliniarze chcą obczaić obiekt, robią to powoli i cierpliwie. Na przykład przez pierwszy dzień tylko obserwują bramę. Potem podsyłają kogoś ciut bliżej. Potem wycofują się na parę dni... Fay machnęła lekceważąco ręką. - Kirsten i moja mama nigdy nie bawiły się w te bzdety. - No i widzisz, gdzie skończyły - powiedziała brutalnie Ning. Fay się najeżyła. - Nie waż się kpić z mojej rodziny, jasne? Ale Ning postanowiła być twarda. -Nie kpię z niczyjej rodziny, tylko nie mogę przestać myśleć o tym skoku na rezerwy Hagara. A gdyby w drzwiach od sutereny była zasuwka zamiast łańcucha? Dałybyśmy ciała na całego. A nawet gdybyśmy dostały się do środka, trwałoby to tak długo i narobiłybyśmy takiego hałasu, że Clay skumałby, co się dzieje. Gdyby miał broń, rozwaliłby nas jak nic! - Nalot poszedł dobrze - odparła Fay sucho. - Towar opchnięty, kasa nasza. Ktoś, kto chce się bawić w te klocki, musi wiedzieć, że nie ma czegoś takiego jak robota bez ryzyka. - Tak, tylko nie jestem pewna, czy robimy dosyć, żeby zminimalizować to ryzyko - powiedziała Ning. - A co ty tam wiesz - syknęła Fay z irytacją.

- Słuchaj, mnie chodzi tylko o to, że nie rozumiem, skąd ten megapośpiech powiedziała Ning, tym razem łagodniej. - Na ostatniej robocie zarobiłyśmy więcej, niż jesteśmy w stanie wydać, więc czemu trochę nie przyhamować? Poczekać, aż gang Hagara trochę opuści gardę... - On zabił moją mamę - powiedziała Fay. - Skoro się peniasz, wracaj do domu dziecka na telewizję. Nie potrzebuję cię. - Warren miał rację, Fay. Żądza zemsty zaburza ci zdolność oceny sytuacji. Idź i daj się zabić, skoro tak ci na tym zależy, ale ja się na to nie piszę. Fay nie odpowiedziała. Dla Ning była to trudna chwila. Musiała być blisko Fay, aby móc zbierać informacje o ort 196 ganizacji Hagara i pchać naprzód swoją misję, ale dalsza jazda bez trzymanki była zbyt ryzykowna i Ning postanowiła sprawdzić blef koleżanki. - Masz - powiedziała, kładąc przed Fay siatkę z nowymi lornetkami. - Bierz sprzęt. Ja wysiadam. - O matko, coś ty taka zasadnicza? - Fay przewróciła oczami. - Daj spokój, Ning. Ning wskazała ręką ulicę. -Jestem głodna - oznajmiła. - Ten bar sushi, który mijałyśmy, wyglądał kusząco. Idę sprawdzić, co mają dobrego, a po lunchu... Nie wiem, może wybiorę się do kina w centrum albo wrócę do Nebraski, pobyczyć się w swoim pokoju. Jak chcesz, to mogę pójść pod kręgielnię, kiedy zrobi się ciemno, i możemy zacząć obczajać sytuację, patrząc z końca ulicy, kto wchodzi i wychodzi przez drzwi. Ale przyłażenie tam w biały dzień i gapienie się przez lornetkę, gdy wciąż nie wiemy, ile osób jest w środku ani gdzie są kamery, jest czystą głupotą i nie mam zamiaru brać w tym udziału. - Nagle zrobiła się z ciebie ekspertka, tak? - prychnęła kpiąco Fay. - Nie trzeba być ekspertem, żeby widzieć, że suniesz po bandzie. Po tych słowach Ning zdecydowanym krokiem ruszyła ulicą. Korciło ją, żeby się obejrzeć i zobaczyć reakcję Fay. Westchnęła z ulgą, kiedy usłyszała za sobą: - Dobra już, dobra. Stój! Ning odwróciła się i oparła dłonie na biodrach. - Co dobra? - Może faktycznie nie jestem zbyt rozsądna - przyznała Fay z ociąganiem. Chyba Kirsten ani mama nie chciałyby, żebym dała się zabić. Ning zrobiła dwa kroki w stronę przystanku, a Fay ruszyła za nią. - Lunch i kino? - spytała Ning. Fay skinęła głową, a potem odłożyła zakupy i dziewczęta padły sobie w objęcia. - Mówiłaś, że czytałaś coś ciekawego o prowadzeniu rozpoznania powiedziała Fay. - Zrobiłam kilka zakładek. Możemy przejrzeć, jak wrócimy do mnie, do Nebraski.

- Nie zaszkodzi rzucić okiem - zgodziła się Fay. -A w kinie nie byłam chyba od stu lat. 29. KENT Clark zawdzięczał swoją ksywkę czarnym włosom i okularom w plastikowych oprawkach, które upodabniały go w pewnym stopniu do alter ego Supermana, Clarka Kenta. Był postawnym mężczyzną, dobiegającym trzydziestki, o osobliwym wyrazie twarzy, oszpeconej spłaszczonym bokserskim nosem i wydatną dolną wargą. -Cześć, wszystko w porząsiu? - zagadnął głosem, w którym dźwięczał północny akcent. Mrużąc oczy od słońca, Ryan ześlizgnął się z niskiego murku, na którym siedział, i przyjął krzepki uścisk dłoni przybysza. - Craig mówi, że zaradne z ciebie chłopię. Ryan postawił na skromność. - Miło, że tak uważa. - Będzie ci potrzebna kamizelka nożoodporna - powiedział Clark. - Chodźmy do mnie, dobierzemy coś. Clark mieszkał na tym samym osiedlu co Ryan, lecz na jego drugim końcu. W jego mieszkaniu było kilka starych mebli, a każdy wolny kawałek ścian zajmowały haki, na których wisiała broń: od kastetów w rozmiarze dziecięcym po kałasznikowy. -Jezu, to wszystko prawdziwe? - spytał Ryan, przesuwając palcem po zakurzonej lufie strzelby. - W stu procentach - odpowiedział Clark, przetrząsając kolejne szuflady komody. 199 W mieszkaniu było wystarczająco dużo broni, by zapewnić właścicielowi dożywocie, ale Clark zdawał się tym wcale nie przejmować. Po minucie poszukiwań chrząknął z zadowoleniem, wydobył z szuflady kamizelkę i rzucił ją gościowi. - Masz. Powinna pasować - powiedział i popstrykał paznokciem w coś twardego pod swoją bluzą od dresu. - Ja bez swojej nie wychodzę z domu. Kamizelki nie dało się ukryć pod koszulką, więc Ryan wyciągnął z plecaka bluzę z kapturem. - Ugotuję się w tym upale - jęknął, zapinając suwak. - Lepsze to niż wyprute flaki - odrzekł Clark, wracając z kuchni z dwiema butelkami wody mineralnej. - Masz, zimna - powiedział i podał jedną Ryanowi. Przyda ci się. Ryan wrzucił butelkę do plecaka, a wówczas Clark skoczył na niego znienacka, próbując złapać w pasie i powalić. Ryan zdążył się uchylić, ale kiedy odskakiwał w tył, potknął się o przewód lampy i runął plecami na kolekcję pałek baseballowych wiszącą na ścianie. - Prawie! - sapnął Clark z uśmiechem i zaatakował ponownie. i

Tym razem spodziewał się szybkiej reakcji przeciwnika i zdołał go podciąć kopnięciem w kostki. Ryan usiadł ciężko na dywanie i panicznie przebierając nogami, odepchnął się w tył, pod kanapę, aby uciec przed zbliżającym się Clarkiem. Sposób ataku oraz uśmiech na twarzy przeciwnika dały mu pewność, że to tylko niegroźna zabawa i sprawdzian jego umiejętności. Kiedy Clark zbliżył się na odległość wyciągniętych ramion i pochylił, aby złapać Ryana za bluzę, ten zanurkował głową naprzód między jego nogi, objął ramionami za łydki i na kolanach dźwignął się w górę, odrywając stopy wielkiego mężczyzny od ziemi. Clark runął na twarz, ale nie stała mu się żadna krzywda, ponieważ wylądował na kanapie. Natychmiast przetoczył się na plecy, wyjąc ze śmiechu. - Śliski sukinkot - powiedział i uniósł dłonie w górę na znak, że potyczka jest zakończona. - Całkiem nieźle, muszę przyznać. Ryan nie mógł zdecydować, jak się z tym wszystkim czuje. Clark wydawał się przyjazny, ale dziwnie było mocować się z facetem, którego poznało się zaledwie pół godziny wcześniej. - Weź jeszcze to - dodał Clark, zdejmując ze ściany jedną z pałek. Metalowa rurka miała dwadzieścia centymetrów długości, ale kiedy Clark przekręcił pierścień na dolnym końcu, ze środka wystrzelił teleskopowy drążek, potrajając jej długość. Ryan machnął nią kilka razy dla wprawy, a potem walnął w leżącą na kanapie poduszkę moro. - Będziesz moimi oczami i uszami - powiedział Clark. -Ja zajmuję się klientami, ty stoisz na czujce. Przyjechał po nich prius, taksówka z firmy będącej prawdopodobnie jedną z pralni pieniędzy Hagara. Po tygodniach życia w stresie Ryan był zadowolony, że nareszcie zaczął zbliżać się do Hagara. Kto wie, może wkrótce dowie się czegoś użytecznego, czym ucieszy swojego koordynatora misji. Clark i kierowca gawędzili ze sobą w sposób, który nie pozostawiał wątpliwości, że często pracowali razem. Po dwudziestu minutach prius zajechał przed prywatny gabinet stomatologiczny w Edgware. Przychodnia była elegancka. Miała sterylnie białe ściany, ogromny ekran wyświetlający program telewizyjny i pełną pacjentów poczekalnię, wyposażoną w wygodne, skórzane fotele i obwieszoną kolorowymi plakatami z propozycją nie do odrzucenia: „Wybiel swój uśmiech za jedyne 149 funtów”. 201 *0> Clark pochylił się nad kontuarem recepcji i z trudem wykrzesał z siebie tę odrobinę wdzięku, którą jeszcze posiadał. - Mój syn ma wizytę u pana Lladro o jedenastej trzydzieści. - Proszę usiąść, wezwiemy panów. Clark wybrał sobie fotel ustawiony najdalej od recepcji. Rozsiadłszy się, pochylił się do Ryana i odezwał głosem tylko odrobinę głośniejszym od szeptu:

- Pan Lladro rozkręcił ten biznesik jakieś cztery lata temu. Zdolność kredytową miał gównianą, więc żaden bank nie chciał z nim gadać. W końcu jedna z firm Hagara wyłożyła większość kasy, ale teraz kurdupel jeden spóźnia się ze spłatą. Ryan rozejrzał się, zaczepiając wzrokiem o trzy recepcjonistki, rozmawiającą z nimi asystentkę stomatologa i drugą, która właśnie przechodziła przez drzwi. - Z tego, co widzę, interes idzie jak złoto - powiedział. Clark pokiwał głową. - Dopóki ludzie mają zęby, dentyści nie będą chodzić głodni. Ale półtora roku temu zmarła żona Lladry i od tamtej pory facet jedzie po bandzie. Karty, kokaina, dziwki. Wisi kasę połowie lichwiarzy w Londynie i stał się, że tak powiem, człowiekiem trudno uchwytnym. Ryan skinął głową. - Więc umówił pan wizytę. Punktualnie o wpół do dwunastej wyrosła przed nimi jedna z asystentek. Jej białe kroksy popiskiwały cicho na lśniących płytkach posadzki, gdy prowadziła ich do gabinetu - kabiny z matowego szkła, umieszczonej pod wielkim świetlikiem i wypełnionej supernowoczesnym sprzętem stomatologicznym. Clark przestąpił próg i w tej samej chwili zrzedła mu mina. - Gdzie Lladro? - spytał ponuro. 202 Smukły młody dentysta uśmiechnął się uprzejmie, naciągając na dłoń niebieską nitrylową rękawiczkę. - Dzień dobry, nazywam się Greenwin. Pan Lladro jest niedysponowany, więc dziś jego pacjentami zajmę się ja. -Niedysponowany? Gdzie? - Obawiam się, że to jego osobista sprawa. Clark uśmiechnął się. - Ach, czyli wiesz, gdzie on jest. - Nie mogę ujawniać osobistych informacji na temat personelu kliniki. Dziś ja zajmuję się pacjentami doktora Lladro i mogę pana zapewnić... Zanim Greenwin zdążył dokończyć zdanie, Clark odwrócił się do Ryana i szybko rozkazał: - Blokuj drzwi. Następnie porwał sondę dentystyczną z miseczki obok fotela, jednym wprawnym ruchem rzucił Greenwina na szklaną ścianę i przycisnął mu do gardła ostry czubek narzędzia. Asystentka krzyknęła ze strachu i skoczyła ku drzwiom, ale Ryan zastąpił jej drogę, a Clark oznajmił ze złowrogim spokojem: - Jeszcze jeden krok, laska, a ten kolec oszpeci mu buźkę. Kobieta skamieniała w pół kroku od Ryana i drzwi. Clark zabrał się do maglowania Greenwina. -Jak dobrze znasz Lladrę? - Niezbyt dobrze - odpowiedział Greenwin drżącym głosem. - Co prawda pracuję u niego czwarty rok, ale nie przyjaźnimy się. - Gdzie on jest teraz?

- Naprawdę nie wiem. - Wcześniej nie mówiłeś, że nie wiesz. Mówiłeś, że jest niedysponowany. Greenwin odchrząknął nerwowo i pokręcił głową. - Nie wiem, co robi, kiedy nie ma go w firmie. - Kiedy wróci? 203 - Nie przyjął pacjenta od ponad dwóch tygodni. - A gdybyś musiał zgadywać, gdzie jest? - Dużo gra w golfa. Podczas gdy między Greenwinem i Clarkiem trwała nerwowa wymiana zdań, Ryan czujnie przypatrywał się kobiecie. Był pewien, że poradzi sobie z nią, jeśli spróbuje uciec, ale od pozostałych gabinetów dzieliła ich tylko szklana tafla i gdyby wybuchła szamotanina, ludzie usłyszeliby hałas. - W którym klubie gra Lladro? - Chyba w Highgate. -Nie odbiera moich telefonów - powiedział Craig. -Ma nowy numer? Greenwin wzruszył ramionami. - Pewnie tak. Nie wiem. - Ale to ty obsługujesz jego pacjentów. Od czasu do czasu musisz z nim rozmawiać. - Zachowanie pana Lladro jest dość nieprzewidywalne, odkąd zmarła jego żona. Clark parsknął. - Twój szef wisi kupę kasy mojemu szefowi i paru innym typom spod ciemnej gwiazdy. Moje zadanie to dopilnować, żeby spłacił dług, zanim skończy mu się forsa. Któraś z dziewczyn w recepcji musi znać jego nowy numer. Mam iść i wytrzepać go z nich pięścią? Ryan zauważył, że ręka asystentki wędruje do kieszeni kitla. - Hej! - krzyknął ostrzegawczo, ale ręka poruszała się dalej, ostrożnie wydobywając z kieszeni iPhone’a. - Pracuję z panem Lladro od bardzo dawna - powiedziała kobieta rzeczowym tonem, próbując rozładować tę napiętą atmosferę, -f Dam wam jego nowy numer, ale obiecajcie, że natychmiast stąd wyjdziecie. Słyszałam, że przeprowadził się do hotelu, ale nie wiem, do którego. W poniedziałki zwykle gra w golfa i jada późny lunch w siedzibie klubu. Myślę, że tam go znajdziecie. Clark wyglądał na zadowolonego, odsuwając ostry szpikulec od gardła Greenwina. - No i co, nie było to takie trudne, hę? - To nie jest wina pana Lladro - rzekła kobieta, podnosząc głos o pół oktawy. Przechodzi piekło, odkąd umarła mu żona. - To duży chłopak - powiedział Clark. - A teraz pójdziemy sobie, a gdyby komuś przyszło do głowy, że trzeba zadzwonić na policję albo ostrzec Lladrę, to pamiętajcie o jednym: mój szef ma pożyczkę zabezpieczoną na tej klinice, więc

jeśli nie zdarzy się cud, już wkrótce będziecie pracować dla niego. Wasze adresy i inne dane będą tutaj, w waszych teczkach, a założę się, że nie chcielibyście, żebym zastukał kiedyś do waszych drzwi z gromadką wkurzonych kumpli... Dla mocniejszego efektu Clark pstryknięciem przewrócił ramkę z fotografią dzieci Greenwina. Dentysta był wściekły, ale zacisnął zęby i nie odezwał się ani słowem. Clark i Ryan wycofali się z gabinetu. Recepcjonistka przy wyjściu spodziewała się zapłaty. - Przepraszam bardzo! - zawołała gniewnie za wychodzącymi. Ryan i Clark zignorowali ją i wsiedli do brudnego priusa. - Dobra - powiedział Clark, patrząc na zegarek. - Trochę to potrwa, zanim Złotojajcy skończy swoją partyjkę golfa, więc można by wrzucić coś na ruszt. Kto ma smaka na fryty? 30. CIEPLARNIA Ning dyskretnie umieściła jedną z bezprzewodowych kamer w żywopłocie w taki sposób, aby pokazywała wjazd na parking dawnej kręgielni, po czym dziewczęta rozbiły obóz na małym placu zabaw w parku kilkaset metrów dalej. Resztki wątpliwości co do tego, czy rzeczywiście obserwują cieplarnię Hagara, rozwiały się, kiedy z parkingu wytoczył się biały transit z dwoma granatowymi pasami na boku. Tuż przed północą zjawił się dozorca parku, który wyprosił dziewczyny i zamknął bramę, ale ogrodzenie sięgało im tylko do ramienia, więc kiedy sobie poszedł, Fay i Ning bez trudu przedostały się z powrotem. Podczas niedzielnego wieczoru i poniedziałkowego ranka zaobserwowały, że co osiem godzin dwaj mężczyźni -zapewne strażnicy - wchodzili do budynku byłego klubu, a niedługo później dwaj inni wychodzili. Między dziewiątą a dziesiątą rano do kręgielni przybyła dodatkowa ekipa złożona z trzech osób. Jedna z nich przyszła pieszo, druga przyjechała pasiastą furgonetką, a trzecia pokiereszowanym hatchbackiem wyglądającym na hondę. Od czasu do czasu ktoś z tej trójki wychodził na zewnątrz albo głównymi drzwiami, albo wyjściem ewakuacyjnym na tyłach budynku. Beczki z płynnym nawozem wtaczały się pełne, a wybaczały puste; do furgonetki ładowano wypchane worki na śmieci. Zmiana trójki trwała do popołudnia i kierowca furgonetki wyszedł pierwszy, niosąc jeszcze dwa worki foliowe. Facet, który przyjechał hondą, zabrał ze sobą tego, który przeszedł na piechotę. Poza nimi jedynymi gośćmi byli listonoszka oraz dostawcy z pobliskich knajpek, przywożący na skuterach pizzę albo curry. Dochodziła pierwsza po południu, kiedy Fay pojawiła się na placu zabaw z Warrnenem. Ning była zaskoczona, widząc, że trzymają się za ręce. Oboje przysiedli się do Ning na ławce na krawędzi strefy z miękką nawierzchnią. -No i? - spytała obcesowo Fay, podczas gdy Warren otoczył ją ramieniem i lekko pocałował w policzek. - Wszystko po staremu. - Ning wzruszyła ramionami. -Brygada ogrodników i dwaj strażnicy są teraz w budynku. Odczekałam pięć minut po dostawie jedzenia, a potem wślizgnęłam się tam od tyłu, żeby ukryć drugą kamerę.

Warren nie załapał. - Pięć minut po dostawie? Jakie to ma znaczenie? - Kiedy zaczynają wcinać gorącą pizzę, mniej koncentrują się na ekranach wyjaśniła Fay. Ning zaprezentowała efekty swoich wysiłków, unosząc mały monitor, który pokazywał obraz z drugiej kamery, skierowanej na wyjście ewakuacyjne z kręgielni. - Następnym razem, kiedy otworzą drzwi, powinniśmy móc zajrzeć do środka. Fay kiwnęła głową, odklejając od siebie Warrena. - Dobra robota. - Widzę, że nagle zaczęliście się całkiem nieźle dogadywać - zauważyła z przekąsem Ning. Zastanawiała się, czy Fay naprawdę poczuła miętę do Warrena, czy też wszystkie te czułostki i karesy były tylko sposobem na utrzymanie cennego źródła informacji przy boku. 207 !0 - Kochany z niego chłopak - powiedziała Fay żartobliwie, masując Warrenowi kolano. - Co z ich kamerami? Wiemy coś? - zapytał Warren. Ning spojrzała na Fay i uniosła brwi. -To twój kochaś jest teraz pełnoprawnym wspólnikiem? - w jej głosie dało się słyszeć lekką irytację. Potwierdzenie nadeszło w formie uśmiechu pełnego skruchy. - A gdzie byśmy były bez niego? - To musiała być ognista randka w sobotę wieczorem -skomentowała kwaśno Ning, po czym odpowiedziała Warrenowi. - Strażnicy cieplarni muszą mieć monitoring, ale nie wypatrzyłam żadnych kamer. -Jak długo jeszcze, twoim zdaniem, powinnyśmy ich obserwować? - spytała Fay. - Myślę, że jeden dzień, chyba że zdarzy się coś nieoczekiwanego odpowiedziała Ning. - Ten dozorca już dziwnie na mnie patrzy. -Najlepiej będzie poczekać, aż tamci trzej otworzą tylne wejście i wtedy ich dopaść - powiedziała Fay. Ning potrząsnęła głową. - Jeśli ci dwaj strażnicy traktują swoją pracę poważnie, będą bardzo uważać za każdym razem, kiedy drzwi będą otwarte. A jeśli to miejsce nie jest kompletną podpuchą, na pewno mają pod ręką broń. Przylecą i wystrzelają nas, zanim zdążymy załatwić ogrodników. - Masz łeb do takich rzeczy - powiedziała Fay z uznaniem. - To jak, lepiej będzie w nocy, kiedy w budynku są tylko strażnicy? - Musimy wymyślić, jak wejść do środka, żeby się nie skapowali - powiedział Warren. - Ich kamery na pewno mają gdzieś ślepe pole, ale musielibyśmy wiedzieć, gdzie one są.

- A może tam w ogóle nie ma kamer - powiedziała Fay. 208 Ning potrząsnęła głową. -Te tanie bezprzewodowe kamerki, które kupiłyśmy wczoraj, są całkiem małe. Kogoś tak kasiastego jak Hagar stać na kamery tak mikroskopijne, że moglibyśmy je znaleźć, tylko wspinając się po ścianie budynku. - No to kiszka - mruknął Warren. Fay i Ning zwiesiły głowy. Pierwsza odezwała się Fay, która powiedziała niemal dokładnie to, co myślała Ning: - Skoro nie możemy wejść do środka tak, żeby strażnicy nas nie zobaczyli, to musimy w jakiś sposób wywabić ich z budynku i załatwić na zewnątrz. * Clark wypatrzył jaguara doktora Lladro na parkingu klubu golfowego. Okrążyli parking i zaparkowali priusa na ulicy, naprzeciwko wejścia do klubu, w miejscu, skąd mogli łatwo obserwować osoby wchodzące i wychodzące z budynku. Ryan grał w gry na swojej komórce, dopóki nie zaniepokoił go niski stan baterii. Clark pierdnął przeciągle i uznał za wielce zabawne zaproponowanie towarzyszom, żeby wąchali bez zaciągania. Kierowca rozłożył sobie gazetę na kierownicy i od czasu do czasu odczytywał na głos hasła z krzyżówki. Minęły trzy godziny, zanim Clark uniósł głowę i uśmiechnął się szeroko. -Jest mały łajdus! Lladro był otyłym, niskim mężczyzną. Przy wzroście metr pięćdziesiąt dwa robił wrażenie niewiele większego od swojej torby z kijami golfowymi. Kiedy Clark i Ryan zbliżyli się do niego, odezwał się piskliwym, afektowanym głosem, w którym pobrzmiewał ton wyniosłości. - Czego sobie życzycie, panowie? Złowrogie milczenie Clarka złamało odporność pulchnego dentysty. Lladro odwrócił się, by wziąć nogi za pas, 209 ale Ryan szybko okrążył go, zastępując mu drogę, a Clark chwycił za kołnierz jego koszulki polo. - Czego sobie życzę? - powiedział, udając głęboki namysł, po czym rzucił dentystę na kufer jego jaguara. - Na przykład trzystu osiemdziesięciu trzech tysięcy funtów, co ty na to? - Proszę posłuchać... - zaczął Lladro, z trudem siląc się na opanowany ton, podczas gdy Clark nieoczekiwanie wepchnął dłoń do kieszeni jego spodni. - Już rozmawiałem z ludźmi od was. Czek jest już wypisany i leży na biurku u mnie w domu. - Stara płyta. - Clark pokręcił głową. - Posłuchajmy raz innej. Rąbnął dentystę w brzuch, a kiedy ten złamał się wpół, rzucił kluczyki do jaguara Ryanowi. - Otwieraj furę.

Ryan obejrzał z dwóch stron plastikowy breloczek i eksperymentalnie dźgnął palcem przycisk z symbolem otwartej kłódki. Kierunkowskazy błysnęły oranżem i rozległo się podwójne szczęknięcie zamków drzwi. - Kufer, baranie! - krzyknął Clark. Lladro zapłakał żałośnie, kiedy gangster uderzył go jeszcze raz, znowu w brzuch. Ryan nacisnął drugi guzik breloczka i klapa bagażnika odskoczyła w górę, lekko uderzając dentystę w twarz. - Czas na przejażdżkę, łysy - powiedział Clark. Ryan patrzył wstrząśnięty, jak Clark dźwiga Lladrę w górę, trzymając go za pasek spodni. Krótkie, pulchne nóżki dentysty wierzgnęły komicznie w powietrzu, kiedy Clark uniósł go wysoko i wepchnął do bagażnika jego własnego auta. - Kluczyki - rozkazał Clark, nadstawiając jedną dłoń, a drugą zatrzaskując klapę. - Wrzuć do środka jego kije. Na pewno są coś warte. f 210 Przy akompaniamencie stłumionych krzyków i łomotów dochodzących z bagażnika Clark usadowił się za kierownicą, a Ryan wrzucił torbę z kijami na tylną kanapę jaguara. Kiedy tylko usiadł na miejscu pasażera, Clark brawurowo wycofał wóz z miejsca parkingowego, o centymetry mijając range-rovera stojącego w następnym rzędzie. Clark zakręcił kierownicą otwartą dłonią i przyśpieszył tak gwałtownie, że zaświeciła się lampka układu kontroli trakcji. Ostry skręt w prawo wyprowadził ich z parkingu klubu i Ryan zobaczył w bocznym lusterku, że prius wytacza się na ulicę w ślad za nimi. Ryan rozważył możliwość, że Clark zamierza zabić Lla-drę. Gdyby do tego doszło, musiałby podjąć próbę ocalenia dentysty, co z kolei oznaczałoby koniec jego roli w tej misji. - Co jest? Wyglądasz, jakbyś ducha zobaczył - powiedział Clark. Kije golfowe przejechały z grzechotem przez tylną kanapę, kiedy wóz zbyt gwałtownie wszedł w zakręt. - Nic, tylko wszystko stało się tak szybko... - wytłumaczył Ryan. - No i ta kamizelka chyba mnie wykończy. Jestem cały mokry. Clark zdjął lewą dłoń z kierownicy i przyjaźnie stuknął go pięścią w ramię. - Nie przejmuj się - powiedział serdecznie. - Trudną część mamy już za sobą. Teraz się zabawimy. 31. POŻYCZKI Popołudniowe słońce przemieniło jaguara w piekarnik i Lladro był półżywy, kiedy Clark nareszcie otworzył bagażnik. - Hej, baryłeczko, jak zdrówko? - Chcę porozmawiać z waszymi przełożonymi - wykrztusił Lladro, starając się ukryć strach. - Tylko że oni nie chcą już z tobą gadać. - Clark uśmiechnął się, łapiąc dentystę za pasek.

- Kategorycznie żądam... Lladro nie dokończył, bo właśnie w tej chwili pięść Clarka wbiła mu się w twarz. - Nic nie żądasz, tylko grzecznie słuchasz - wytłumaczył Clark, po czym poderwał dentystę w górę za pasek i kołnierz, a następnie zwolnił chwyt. Lladro gruchnął ciężko na ziemię. Był otępiały po przejażdżce w rozpalonym bagażniku i wciąż dwoiło mu się w oczach po ciosie, ale widział dość, by się zorientować, że jest na podziemnym parkingu. Reflektory priusa świeciły mu prosto w oczy. - Oto, co mam ci do przekazania od moich przełożonych - powiedział Clark i z rozmachem kopnął Lladrę w brzuch. Po kilku coraz brutafniejszych kopniakach postawił stopę na podbrzuszu dentysty i odwrócił się do Ryana. 212 - Zasuniesz parę strzałów naszemu małemu tłuściosz-kowi? Ryan czuł się podle, ale wiedział, że z nim czy bez niego Clark i tak zrobi swoje. Starał się ukryć przed gangsterem wahanie, ale zdradziła go niepewność kroków. - No co jest? Strach cię obleciał? - zadrwił Clark. Ryan zamachnął się nogą. Lladro zwinął się w kłębek, więc kopnął go w plecy, ale nie bardzo mocno. Clark nie wyglądał na usatysfakcjonowanego, więc Ryan z ociąganiem wyprowadził drugie, mocniejsze kopnięcie. - No, już lepiej - burknął Clark z zadowoleniem, wsłuchując się w jęki dentysty. - Masz tu jeszcze na deser, doktorku. Clark zasypał nieszczęśnika kolejną serią kopnięć, z których ostatnie obróciło na wznak bezwładne, zalane krwią ciało. Lladro był bliski utraty przytomności. - Dawaj kanister - rozkazał Clark. Ryan wytrzeszczył oczy, nie rozumiejąc. - Z priusa! Kierowca otworzył bagażnik toyoty, odsłaniając kolekcję broni i dziecięcy, plastikowy zestaw do krykieta. Ryan wyciągnął spomiędzy gratów pordzewiały kanister, zastanawiając się, jak mógłby pomóc dentyście w ucieczce. Lladro nie był w stanie biec, co oznaczało, że Ryan musiałby obezwładnić Clarka, a potem jakimś cudem załatwić kierowcę. Clark wyrwał mu z dłoni kanister. Zgrzytnęła zardzewiała nakrętka, syknęły uwolnione opary i Lladro krzyknął, kiedy gangster chlusnął mu benzyną w oczy. - Tłuściutki z ciebie prosiaczek. - Clark uśmiechnął się, wyciągając z kieszeni zapalniczkę. - Będziesz ładnie skwierczał. -Myślisz, że chcę żyć?! - krzyknął gniewnie Lladro. -Znów mogę być z żoną! 213 - Aj, wzruszające. - Clark zacmokał kpiąco. - Przyznaj się, ile wydałeś na dziwki, odkąd twoja stara kopnęła w kalendarz?

Ryan wsunął rękę do kieszeni, namacał teleskopową pałkę i stanął za gangsterem w taki sposób, by w razie potrzeby móc szybko zdzielić go w głowę. Uznał, że jest w stanie ogłuszyć Clarka jednym ciosem, a potem dopaść kierowcę, zanim ten zdąży zareagować. Chyba że taksówkarz miał w schowku pistolet, a w takim wypadku pozostało mu mieć nadzieję, że kamizelka nożoodporna chroni też w pewnym stopniu przed kulami... Clark wybuchł gromkim rechotem, po czym schował zapalniczkę i przykucnął przy dentyście. - Nie, nie wykpisz się tak łatwo, grubciu - powiedział. -Konfiskujemy brykę i kije do golfa. Hagar daje ci dwa tygodnie. Albo zapłacisz trzysta osiemdziesiąt kawałków, które mu wisisz, albo zasuwaj biegusiem do prawnika i podpisuj papiery przekazujące Hagarowi pełną własność kliniki dentystycznej. Ryan odetchnął z ulgą, kiedy Clark odstąpił od leżącego. Lladro usiadł z widocznym wysiłkiem i drżącymi dłońmi przetarł piekące oczy. Pomimo okropnego stanu, w jakim się znajdował, w jego głosie wciąż utrzymywał się protekcjonalny ton. - Gdybym tylko mógł porozmawiać z Hagarem osobiście. Jestem pewien, że byłby bardziej skłonny do kompromisu, gdyby poznał wszystkie fakty. Clark obejrzał się na Ryana z miną mówiącą „możesz w to uwierzyć?”, po czym pogardliwie kopnął prawie pusty kanister w stronę swojej ofiary. -1 jeszcze jedno, Lladro - powiedział, zatrzymując się przy jaguarze z jedną ręką wspartą na otwartych drzwiach. - Na wypadek, gdyby kusiło cię, żeby podciąć sobie żyły albo zwiać: mały ptaszek wyćwierkał mi, że twoja córa f 214 studiuje historię i politologię w Portsmouth. Trafalgar Halls, pokój trzysta dziewięć. Jeżeli znikniesz, dziewczyna wskoczy na pierwsze miejsce mojej listy wizyt. Ryan był wstrząśnięty tym, w czym właśnie wziął udział, ale świadomość, że Lladro został tylko pobity i zastraszony, przynosiła mu nieco ulgi. Z nieodłącznym priusem na ogonie jaguar wspiął się na podjazd i wyjechał z podziemnego parkingu na ulicę. - Zabił pan kiedyś człowieka? - spytał obcesowo Ryan. Clark uśmiechnął się szeroko i potrząsnął głową. - Hagar by nie pozwolił. - Czemu nie? - zdziwił się Ryan. - A widziałeś kiedyś, żeby trupy płaciły rachunki? * Clark lubił smażeninę, zabrał więc Ryana na dziesięcio-minutowy spacer w słońcu do ulubionej knajpki. Odrywając róg tosta z bekonem, rzucił Ryanowi komplement: - Dobry z ciebie chłopak - powiedział. - Wczoraj rozmawiałem o tobie z Craigiem. Co byś powiedział na małą robótkę solo? Ryan przełknął frytkę, zanim odpowiedział.

-Jaką robótkę? - Metoda nie powinna być ci obca. - Clark się uśmiechnął. - Jest taki jeden dzieciak, mniej więcej w twoim wieku. Dajemy mu paczkę drągów... znaczy cukru pudru, którym ma opiekować się przez parę dni, no i miejsce, gdzie ma towar odstawić. Ryan uśmiechnął się i pokiwał głową. - A ja mam zadbać, żeby towar się zgubił. - Otóż to - powiedział Clark. - Spraw się, jak należy, to dostaniesz sześć dych. Dzieciak chodzi do twojej szkoły, więc znajdziesz go bez problemu. Nie mam przy sobie szczegółów, ale wyślę ci esa, jak tylko wrócę na chatę. * 215 Skuter sunął powoli w górę wznoszącej się stromo ulicy. Skrzynkę na bagażniku zdobił napis „Top Pizza, mistrz szybkiej dostawy”. Kierowca w kasku wypatrywał domu numer szesnaście. Osiemnastka kryła się za schludnie przystrzyżonym żywopłotem, ale sąsiedni dom miał front obstawiony rusztowaniem z przymocowaną do niego tablicą informacyjną firmy budowlanej. Skuter zatrzymał się chwiejnie i trampek dostawcy pla-snął w błoto wyniesione z placu budowy przez opony samochodów. Lipne dostawy były nieodłączną częścią tej pracy, ale kierowca postanowił zadzwonić i jeszcze raz sprawdzić adres, zanim zawróci do bazy. Podczas gdy nastolatek rozpinał ocieplaną kurtkę, aby wyciągnąć telefon, z alejki między domami wybiegły w jego stronę dwie dziewczyny. Jedna z nich gorączkowo wymachiwała rękami. - Przywiozłeś nam pizzę? - spytała Fay. - Szynka i ananas? Skrzydełka z rusztu? Kierowca odetchnął z ulgą. Jego szef zawsze zachowywał się tak, jakby to była wina dostawcy, że musiał wrócić do firmy z nieodebranym zamówieniem i wyrzucić pizzę do śmietnika na zapleczu. Każda dostawa oznaczała także szansę na napiwek. - Już myślałem, że to wkręt - powiedział chłopak, podnosząc szybkę kasku i zsiadając ze skutera, żeby wyjąć torbę z pizzami z izolowanej skrzynki na bagażniku. - Robimy sobie biwak na polu za domami - wyjaśniła Fay. - Ile jesteśmy winne? Kierowca wyjął tekturowe pudełka z torby i spojrzał na paragon, przyklejony taśmą na górze. - Dwanaście dwadzieścia osiem - oznajmił beznamiętnie. Podczas gdy chłopak patrzył na Fay, grzebiącą w kieszeni spodni, Ning podeszła do niego z boku, jakby chciała przejąć pudełka. t 216 - Dużo roboty? - zagaiła Fay. y Chłopak wzruszył ramionami. - W poniedziałki zwykle jest spokój.

Nagle dostawca poczuł, że grunt usuwa mu się spod nóg. Ning powaliła go zamaszystym kopnięciem pod kolana. Fay skoczyła naprzód i uratowała spadające pizze, a Ning wprawnie przetoczyła chłopaka na brzuch, usiadła na nim okrakiem i wykręciła mu rękę za plecami. - Nie rzucaj się, bo ci ją złamię - warknęła ostrzegawczo. Fay przyklękła w błocie obok Ning i zaczęła rozpinać kask dostawcy. Kiedy został zdjęty i odrzucony pod krawężnik, Ning wykręciła swojej ofierze drugą rękę i spętała nadgarstki kawałkiem grubej linki ogrodowej, po czym złapała chłopaka za podbródek i uniosła mu głowę. - Powiedz: aaa. Dostawca zignorował polecenie, więc Ning ścisnęła mu nozdrza palcami. Kiedy podduszony wreszcie zaczerpnął tchu, Fay szybko wcisnęła w otwarte usta gumową piłeczkę. Pomagając sobie nawzajem, dziewczęta założyły chłopcu na usta pas transportowy, który ściągnęły ciasno za głową, aby przytrzymywał knebel. - Dobrze ci idzie, stary - powiedziała Ning, nieco zakłopotana satysfakcją, jaką przyniosła jej sprawnie przeprowadzona akcja, po czym wstała i skrępowała kostki jeńca plastikową opaską. Skoro kończyny i usta ofiary były już wyłączone z akcji, dziewczyny chwyciły dostawcę pod pachy i jęczącego zawlokły w wąskie przejście między domami. - Bez paniki - uspokajała go Ning. - Zawiadomimy kogoś, gdzie jesteś, kiedy tylko skończymy ze skuterem. Wróciwszy na ulicę, Ning podniosła kask i założyła go na głowę. -Jesteś pewna, że potrafisz tym jeździć? - zaniepokoiła się Fay. Ning skinęła głową. - W Chinach wszyscy mają takie. Jeździłam tym milion razy. Fay włożyła pizze z powrotem do izolowanej skrzynki, wsiadła na skuter, założyła zapasowy kask, który przyniosły ze sobą i przysunęła się do koleżanki. - Trzymaj się - powiedziała Ning, wciskając guzik rozrusznika przy pokrętle gazu. Palce, które z niepokojem wbiły się jej w brzuch, kazały Ning przypuszczać, że Fay nie ma wielkiego zaufania do jej umiejętności. Ale po ostrożnym starcie i kilku metrach chwiejnego slalomu skuter nabrał prędkości i przeraźliwie brzęcząc, pomknął w mrok. 32. ŻNIWA Do północy brakowało dziesięciu minut, kiedy skuter zatrzymał się na ulicy przed dawnym klubem kręglarskim. Fay zeskoczyła na ziemię i uniósłszy szybkę kasku, zajrzała na parking. -Jest furgonetka - powiedziała. - Gadkę na pewno masz opanowaną? Ning skinęła głową. - Trochę wiary, dziewczyno. Ze skuterem dałam radę, co nie? - No to powodzenia. Ning zsiadła ze skutera, wyjęła ledwie ciepłą pizzę z kufra i balansując nią na jednej ręce, ruszyła w stronę żelaznej furtki. Kasku nie zdjęła w nadziei, że dzięki

temu strażnicy nie skojarzą jej z dziewczyną, która kilka dni wcześniej wysikała się za budynkiem. Szklane drzwi przesłaniała światłoszczelna roleta, ale przy jej krawędzi przesączało się ze środka dość światła, by można było odczytać cyfry na przyciskach domofonu. Ning wdusiła duży guzik na samym dole, uruchamiając donośny brzęczyk wewnątrz budynku. Po dwudziestu sekundach głośnik domofonu odezwał się burkliwym męskim głosem: - Czego? - Pizza! - oznajmiła pogodnie Ning. Głos odpowiedział, tym razem lekko zdziwiony: 219 - Nikt tu nie zamawiał pizzy. Zakładając, że jest obserwowana przez ukrytą kamerę, Ning udała, że odczytuje adres z przyklejonego do pudełka paragonu. - Klub kręglarski Marston - powiedziała powoli. - To chyba tutaj, co nie? - Miejsce się zgadza, ale nie zamawialiśmy pizzy. - A może w budynku jest jeszcze ktoś, kto mógł zamówić... Głos zirytował się. - Mówię ci, nikt stąd nie zamawiał żadnej cholernej pizzy. Ile razy mam ci powtarzać? - No tak - bąknęła słabo Ning. - To pewnie pomyłka. Zadzwonię do dyspozytora. Ning odwróciła się od drzwi, wyjęła telefon i udała, że dzwoni. Nie miała pojęcia, czy strażnicy w kręgielni mogą ją słyszeć, ale na wszelki wypadek odegrała swoją scenkę rzetelnie. -Halo...? To ostatnie zamówienie, co nie? Mówią, że nie zamawiali... Tak... No tak, jasne... No nie wiem, facet brzmiał, jakby nie chciał, żeby mu przeszkadzać... Dobra, powiem. No to do zobaczenia jutro. Pa. Ning wróciła do domofonu i udając nerwowe niezdecydowanie, jeszcze raz wcisnęła guzik. - Halo? Tym razem głos był już porządnie zniecierpliwiony. - Na miłość boską, co znowu? - No bo tak... - zaczęła słabo Ning. - Ja naprawdę przepraszam. Zamykamy o północy, no i... Mój szef mówi, że okropnie mu przykro, że panom przeszkadzamy, ale pomylił zamówienie innego stałego klienta. Jesteście dobrymi klientami i w ogóle, więc żeby nie wyrzucać dobrej pizzy na śmietnik, mówi, że to na koszt firmy, jeśli panowie chcą. f 220 - Zaczekaj moment - powiedział głos, a potem odezwał się ciszej, jakby mówiący odwróołł się od mikrofonu. -Hej, chcesz pizzę...? Dobra. Halo? - Jestem - powiedziała Ning.

-Jaka to pizza? Ning gorączkowo myślała: „Jaką pizzę lubi większość ludzi?”. Po chwili wpadła na pomysł, jak zwiększyć swoje szanse. - Jest dzielona: pół szynka z ananasem, pół pepperoni. Człowiek na drugim końcu linii powtórzył to i Ning usłyszała, jak głos w tle oświadcza: - W sumie nie obraziłbym się na kawałek pepperoni. Jej rozmówca odezwał się znów do domofonu. - Kumpel nigdy nie odmawia darmowej szamy. Już toczy do ciebie swój wielki zad. - Pocałuj mnie w dupę - dodał głos w tle. Serce Ning biło jak oszalałe. Dwaj strażnicy nie mogli być dalej niż dziesięć kroków od drzwi, ponieważ niemal natychmiast zobaczyła cienie wokół rolety. Dwie sekundy później szczęknęła obracana klamka, zabrzęczał elektryczny zamek i drzwi odchyliły się, odsłaniając uśmiechniętego mężczyznę. - Bryczór - powiedział pogodnie strażnik. Mierzył grubo ponad metr osiemdziesiąt wzrostu i był raczej krępy niż gruby. Z wnętrza kręgielni buchnęło wilgotne powietrze, w którym Ning wyczuła ślad zapachu konopi. - Najlepsza pizza to darmowa pizza - oznajmił mężczyzna, uśmiechając się jeszcze szerzej. Ning wyciągnęła rękę z tekturowym pudełkiem, ale strażnik, zamiast wziąć je od razu, sięgnął do przedniej kieszeni spodni i po chwili gmerania wyłowił z niej pieniążek. - Masz tu dwójeczkę za fatygę - powiedział, wyciągając rękę z monetą. 221 W tej samej chwili Ning przesunęła pudełko z pizzą w lewo, dzięki czemu strażnik nie mógł zobaczyć, jak wyjmuje z kieszeni krótki paralizator, wytwarzający napięcie siedemdziesięciu pięciu tysięcy woltów. Elektrody na niebezpiecznym końcu zatrzeszczały sucho, rażąc mężczyznę w udo. Ning pisnęła w udawanym przestrachu, uskakując przed strażnikiem, który z rykiem bólu runął naprzód, wytrącając jej pizzę z dłoni. Dzięki szybkości, z jaką Ning posłużyła się paralizatorem, nawet porażony mężczyzna nie zorientował się, że został zaatakowany. - O mój Boże! - wrzasnęła panicznie. Domofon zaskrzeczał nerwowym głosem drugiego wartownika: - Co to było? Co się tam dzieje? Ning zaczęła mówić szybko piskliwym głosem. -On cały się trzęsie! Chyba ma jakiś atak serca czy coś... Sięgnęła po telefon. - Dzwonię po karetkę. Strażnikowi w budynku nie spodobała się wizja ekipy medycznej kręcącej się pod progiem plantacji marihuany. - Zaczekaj, nic nie rób. Idę tam.

Po chwili plamę światła przed wejściem do budynku zgasił cień olbrzymiego mężczyzny. - Poczułem taki straszny skurcz - wystękał facet na ziemi, ściskając się za zdrętwiałą nogę. Przybyły wielkolud przyklęknął na jedno kolano, złapał kolegę za rękę i zaczął szukać tętna na nadgarstku. Pochłonięty tą czynnością nie zauważył, że Ning stanęła za nim i uniosła paralizator. Poraziła go w szyję, a kiedy runął spazmatycznie do przodu, poprawiła strzałem w łydkę. Strażnik powalony wcześniej pojął nareszcie, co się dzieje, ale nie mógł zarea222 gować, ponieważ jego olbrzymi kolega przygniótł go do ziemi. Od strony ulicy już biegła ku nim Fay, wciąż w kasku na głowie. Zanim postękujący mężczyźni zdołali odto-czyć się od siebie, dziewczęta stanęły nad nimi z pistoletami w dłoniach. - Do środka! - rozkazała Fay. Pierwszy strażnik usiłował wstać, ale Ning nie pozwoliła na to. - Na ziemię! - ryknęła. - Czołgać się! Ruszyła za pełznącymi strażnikami w głąb krótkiego korytarza. W nozdrza uderzyła ją ciepła fala wilgotnego powietrza i mdlącego zapachu marihuany. Przez otwarte drzwi pomieszczenia po jednej stronie widać było długie biurko obstawione monitorami ukazującymi obrazy z wnętrza i najbliższej okolicy budynku. Koniec korytarza przesłaniała gruba czarna kurtyna. Ning weszła za nią i skrzywiła się, oślepiona blaskiem setek lamp, zalewających białym światłem halę upraw. Podłogę pokrywała sprężysta zielona wykładzina - pozostałość z czasów kręgielni. W długich plastikowych rynnach rosły krzewy konopi indyjskich. Dawną salę kręgielni podzielono przepierzeniami ze sklejki. Fay zajrzała do sąsiedniego przedziału i zrozumiała, że każde pomieszczenie zawiera rośliny na innym etapie kultywacji. -A ty dokąd? - zaniepokoiła się Ning. - Musimy ich związać. Podczas gdy Fay trzymała strażników na muszce, Ning szybko spętała im ręce i nogi, po czym dwoma skórzanymi paskami przywiązała obu do betonowego filaru. - Siedźcie cicho, albo was zaknebluję - ostrzegła na koniec. Podczas gdy dziewczyny kończyły krępowanie więźniów, nadszedł Warren, który do tej pory ukrywał się na 223 placu zabaw. Jego wzrok przyciągnęła dawna klubowa loża. Pięć pecetów stało na tradycyjnym mahoniowym barze, za którym piętrzyła się bateria elektronicznie sterowanych pomp, połączonych z plantacją gąszczem przezroczystych plastikowych rurek. W głosie, który wydobył się zza kominiarki Warrena, brzmiał niekłamany podziw.

- O ja cię, ale kosmos! - Uprawa hydroponiczna - wyjaśniła Fay. - Woda i nawozy mają bezpośredni kontakt z korzeniem, więc roślina rośnie znacznie szybciej niż w normalnej glebie. Wygląda na to, że w różnych salach mają trawkę na różnych etapach produkcji, od rozsad, przez rośliny w różnych fazach wzrostu, aż po gotowy towar w suszarni na końcu. Komputery sterują ilością światła, wody i substancji nawożących, jakie dostarczane są roślinom na kolejnych etapach. To produkcja taśmowa. W ten sposób Hagar zapewnia sobie stały dopływ świeżego ziela. Warren przytaknął skinieniem głowy. - Eli stracił masę stałych klientów, bo szajs Hagara jest znacznie lepszej jakości. Teraz wiemy dlaczego. Fay sięgnęła do plecaka. Wyciągnęła dwie rolki wzmocnionych worków na śmieci i rzuciła jeden Ning. - Szukajcie towaru - powiedziała, kiedy Warren złapał drugą rolkę. - Interesuje nas susz, dorosłe krzewy, nasiona. W tej kolejności. - A co jest nie tak z tymi małymi roślinami? - zdumiał się Warren. - Są bez wartości, za słabe. Nie da się ich jarać, dopóki nie zakwitną, ale nie zakwitną, bo uschną, zanim ktokolwiek zdąży je przesadzić. - Co ty robisz? - Ning zmarszczyła brwi, kiedy Fay złapała stołek barowy. Fay uśmiechnęła się. 224 - Wszystkie te pompy i komputery musiały kosztować Hagara fortunę. Jak rozwalę to wszystko w drzazgi, młodsze rośliny pousychają i będzie musiał zaczynać uprawę od zera. Światło, tropikalny mikroklimat oraz zieleń roślin tworzyły rajską atmosferę. Idąc pomiędzy rzędami rynien obsadzonych młodymi krzewami, Ning prawie zapomniała, że jest w trakcie grabieży. Senne ciurkanie wody przepływającej przez sieć rurek i rynienek przerywał od czasu do czasu subtelny syk elektrycznej pompy. Trzecie pomieszczenie, do którego weszła, wypełniał gąszcz znacznie większych roślin, ale trzymanych w całkowitej ciemności. Ning nie miała latarki, więc oświetliła sobie drogę ekranem telefonu. Po chwili stanęła przed ścianą i uświadomiwszy sobie, że dotarła do końca budynku, skręciła w lewo, w stronę uszczelnionych gumą drzwi, które przy otwieraniu wydały z siebie ciche cmoknięcie. Znów znalazła się w oświetlonym pokoju. Było tu chłodniej i ciemniej niż w salach upraw i w przeciwieństwie do panującej w nich tropikalnej atmosfery, tutaj suche powietrze zdawało się wysysać wilgoć z płuc. Aromat roślin był tak intensywny, że Ning niemal czuła, jak osadza się jej tłustą warstwą na podniebieniu i w gardle. Zamiast skrzynek z roślinami stały tu wysokie drewniane stelaże z kolumnami płaskich szuflad ze sztywnej drucianej siatki. Każdą szufladę wypełniała dwucentymetrowa warstwa liści marihuany, od zielonych, świeżo zerwanych, po zbrązowiałe i poskręcane, kruszące się pod dotykiem.

Ning nie była specjalistką, ale uznała, że najlepiej będzie nie mieszać liści na różnych etapach procesu suszenia. Wyglądało na to, że ogrodnicy także używali foliowych toreb na śmieci, ponieważ do ściany przykręcona była druciana obręcz, ułatwiająca pakowanie. Ning oderwała czarny 225 worek ze swojej rolki, rozpięła na obręczy i zaczęła przesypywać do niego zawartość szuflad. Po kilku minutach miała obok siebie stertę pustych szuflad, sięgającą jej do ramienia, oraz czarny worek pełen najsuchszych liści. Wycisnęła z niego tyle powietrza, ile zdołała, zawiązała go, a potem wsunęła dłoń pod kask, aby podwójnym stuknięciem uruchomić komunikator. Ning posługiwała się komunikatorem na wszystkich swoich misjach, ale wciąż dostawała gęsiej skórki, słysząc głos koordynatora dobiegający z wnętrza własnej głowy. - Wszystko w porządku? - spytał James. -W jak najlepszym - wyszeptała Ning. - Pomyślałam tylko, że się zamelduję. - No to świetnie - odpowiedział James. - W razie kłopotów jestem dwie minuty od ciebie. Ning już miała się pożegnać, ale w tym momencie gumowa uszczelka drzwi wydała z siebie dźwięk oddzierane-go plastra. Ning obejrzała się gwałtownie i odetchnęła z ulgą na widok Fay. - O, znalazłaś suszarnię - ucieszyła się Fay. - Warren ma do skoszenia dwie sale pełne kwitnących krzaków. Słabo tylko, że nigdzie nie ma śladu gotowego produktu. - Chwilę to zajmie - powiedziała Ning, machnięciem ręki wskazując regały z grubo ponad setką szuflad. - Luz - odparła Fay, podnosząc do oczu zegarek. - Następna zmiana przyjedzie dopiero rano. * Cztery godziny po przybyciu do kręgielni Ning zdjęła kluczyki z haczyka w pokoju ochrony, wsiadła do pasiastego transita i podstawiła go tyłem pod wyjście ewakuacyjne. Podczas gdy Fay i Warren biegali tam i z powrotem, znosząc pod drzwi worki z wysuszonymi konopiami i dorosłymi roślinami, Ning otworzyła drzwi ładunkowe furgonetki, po czym wywlokła ze środka wielką torbę pełną 226 narzędzi ogrodniczych oraz pół tuzina pustych beczek po nawozie. Zwolniwszy w ten sposój? miejsce na nowy ładunek, podniosła dwa worki wysuszonych liści i zdumiała się, kiedy wrzucając je do samochodu, poczuła, że coś mokrego chlapnęło jej na łydkę. - Hej, dlaczego to jest mokre? - zawołała. - Pocięłam kupę rurek, rozwaliłam komputery i zostawiłam włączone pompy wyjaśniła Fay. - Tu i tam zaczyna trochę podciekać. - Tylko pilnujcie, żeby nie stawiać mokrych worków na suchych liściach przestrzegła Ning.

Trójka rabusiów załadowała furgonetkę w ciągu kilku minut, a ponieważ był środek lata, kiedy wyjeżdżali z parkingu, niebo nad domami na wschodzie jaśniało już pierwszym światłem dnia. Półtora kilometra od kręgielni Ning zatrzymała samochód przed ciągiem sklepów. Dziewczęta zdjęły z głów kaski po raz pierwszy od blisko pięciu godzin. Warren ściągnął kominiarkę i roześmiał się na widok przepoconych, potarganych włosów koleżanek. - Pięknie to ty dziś nie wyglądasz - zażartował, przysuwając się do Fay, żeby pocałować ją w policzek. - Ale nalot był, kurde, przekozacki! Zażyłość Warrena i Fay budziła w Ning irytację, która przemieniła się w otwartą wrogość, kiedy czułe zaczepki przerodziły się w namiętny pocałunek. -Hej, przystopujcie trochę, dobrze? - jęknęła, gniewnym ruchem włączając pierwszy bieg. - Nie wiem, czy zdajecie sobie sprawę, ale wciąż jesteśmy na terenie Hagara, a jak gliniarze zobaczą troje nastolatków w furgonetce o czwartej rano, zgarną nas na sto procent. - Mama ma rację. - Fay uśmiechnęła się lekko, odpychając Warrena od siebie. Wysłużona furgonetka nie należała do cywilizowanych pojazdów i protestowała głośnymi zgrzytami za każdym 227 narzędzi ogrodniczych oraz pół tuzina pustych beczek po nawozie. Zwolniwszy w ten sposób miejsce na nowy ładunek, podniosła dwa worki wysuszonych liści i zdumiała się, kiedy wrzucając je do samochodu, poczuła, że coś mokrego chlapnęło jej na łydkę. - Hej, dlaczego to jest mokre? - zawołała. - Pocięłam kupę rurek, rozwaliłam komputery i zostawiłam włączone pompy wyjaśniła Fay. - Tu i tam zaczyna trochę podciekać. - Tylko pilnujcie, żeby nie stawiać mokrych worków na suchych liściach przestrzegła Ning. Trójka rabusiów załadowała furgonetkę w ciągu kilku minut, a ponieważ był środek lata, kiedy wyjeżdżali z parkingu, niebo nad domami na wschodzie jaśniało już pierwszym światłem dnia. Półtora kilometra od kręgielni Ning zatrzymała samochód przed ciągiem sklepów. Dziewczęta zdjęły z głów kaski po raz pierwszy od blisko pięciu godzin. Warren ściągnął kominiarkę i roześmiał się na widok przepoconych, potarganych włosów koleżanek. - Pięknie to ty dziś nie wyglądasz - zażartował, przysuwając się do Fay, żeby pocałować ją w policzek. - Ale nalot był, kurde, przekozacki! Zażyłość Warrena i Fay budziła w Ning irytację, która przemieniła się w otwartą wrogość, kiedy czułe zaczepki przerodziły się w namiętny pocałunek. - Hej, przystopujcie trochę, dobrze? - jęknęła, gniewnym ruchem włączając pierwszy bieg. - Nie wiem, czy zdajecie sobie sprawę, ale wciąż jesteśmy na terenie Hagara, a jak gliniarze zobaczą troje nastolatków w furgonetce o czwartej rano, zgarną nas na sto procent. - Mama ma rację. - Fay uśmiechnęła się lekko, odpychając Warrena od siebie.

Wysłużona furgonetka nie należała do cywilizowanych pojazdów i protestowała głośnymi zgrzytami za każdym 227 razem, kiedy Ning mocowała się z dźwignią zmiany biegów. - Lepiej dryndnę do Shawna i powiem, że mamy trochę towaru dla jego szefa powiedziała Fay. Shawn musiał zmienić telefon, bo numer, który miała Fay, nie odpowiadał. Ostatecznie dodzwoniła się do jednego z ulicznych dilerów Elego, a ten, po długich nagabywaniach, zdradził jej aktualny numer. Z miejsca kierowcy Ning słyszała tylko połowę konwersacji, lecz przyboczny Elego wyraźnie nie był zachwycony telefonem o czwartej rano. - Tak, wiem, która godzina - oznajmiła Fay promiennie. - Ale mam dla ciebie nowinę. Dobrą nowinę! Właśnie w tej chwili jadę sobie furgonetką Hagara, wyładowaną po dach całym jego zapasem maryśki. Liczę na szybkie upłynnienie towaru, a zdemolowanie cieplarni Hagara możecie potraktować jako bonus. Fay zamilkła, słuchając, co mówi Shawn. Nagle mina jej zrzedła, a następne słowa brzmiały zdecydowanie mniej pewnie. - Dobrze, jak chcesz... Masz mój numer. Zaczekam na telefon. -Jakiś problem? - spytała Ning. Fay schowała telefon do kieszeni i wzruszyła ramionami. - Nie, tylko spodziewałam się większego entuzjazmu. Ma oddzwonić, jak tylko porozmawia o tym z Elim. - Kto tryska entuzjazmem o czwartej rano? - powiedział Warren. - To dokąd mam jechać? - spytała Ning. - Nie zostawimy wozu w mieście, to zbyt ryzykowne -zdecydowała Fay. Warren chce, żeby podrzucić go do domu, a potem możeufiy pojechać na działkę. 33. TELEFONY Dwa dni po nalocie na cieplarnię Hagara Ning obudziła się na materacu w domku na działce Fay. Usiadła, obserwując wielką błękitną muchę wspinającą się po wewnętrznej stronie brudnej szyby okna, by po chwili przenieść wzrok na pasiastą furgonetkę zaparkowaną przy pryzmie kompostu. Kolano Ning strzeliło głośno, kiedy dźwignęła się na nogi. Rozważyła pomysł przyrządzenia sobie czegoś ciepłego do picia na kuchence gazowej Fay, ale ostatecznie poprzestała na małej butelce napoju pomarańczowego, którą wyciągnęła z emaliowanej miednicy z wodą, zastępującej dziewczętom lodówkę. Narastała w niej wielka potrzeba udania się do toalety, co oznaczało konieczność przejścia kilkuset metrów po żwirze i błocie do cuchnącej wygódki, gdzie słychać było plusk własnych odchodów, wpadających do głębokiego dołu z szambem. Założywszy legginsy, kalosze i koszulkę w paski, Ning poczłapała do wygódki. W drodze powrotnej spotkała Fay, która z marsową miną maszerowała w tę samą stronę. - Dobry - mruknęła Ning.

- Na działkach strasznie rwie mi sygnał, więc poszłam na drogę, poszukać lepszego zasięgu - oznajmiła Fay bur-kliwie. - Shawn wciąż nie dał znaku życia, a jego telefon jest głuchy, kiedy dzwonię. - Pewnie znów zmienił numer - powiedziała Ning. 229 - Minęły całe dwa dni! - zaperzyła się Fay. - W co on pogrywa? - Wyluzuj - poradziła jej Ning. - Ty sprzedajesz, on kupuje. Prawdopodobnie chce ci pokazać, że wcale mu tak bardzo nie zależy. Założę się, że będzie marudził, że ma już tonę ziela, i spróbuje przekręcić nas na cenie. - I zagadała do mnie staruszka z dwunastki. Ta, co dała nam te dobre truskawki. Dziwiła się, że widzi mnie tu za każdym razem, kiedy przyjedzie. Pewnie domyśla się, że tu mieszkam. Ning pokiwała głową. - No właśnie. Nie możesz siedzieć tu przez cały czas. Przemycę cię do Nebraski; i tak muszę wrócić na porządną kąpiel i wziąć trochę czystych ciuchów. - Wolałabym nie zostawiać wozu - powiedziała Fay. - Powinnaś się odprężyć i zająć głowę czymś innym -orzekła Ning. - Chodźmy do kina czy gdzieś... Twarz Fay wykrzywił gniew. - Czekam na sygnał od Shawna. Mam siedzieć w pieprzonym kinie z wyłączoną komórką? - wycedziła, wskazując palcem furgonetkę. - Chciałam tylko powiedzieć, że denerwując się, i tak niczego nie zmienisz. - Twoje powtarzanie cholernych oczywistości co cholerne pięć minut też niewiele pomaga - odgryzła się Fay. Ning potrząsnęła głową. - Czy to takie ważne, czy gang Elego kupi ten staf? Ha-gar i tak musi być wściekły, że ktoś znalazł i rozwalił jego cieplarnię. -A pieniądze? - przypomniała Fay. - Na poprzednim nalocie zarobiłyśmy więcej, niż możemy wydać. - Cały mój plan polega na doprowadzeniu Hagara do takiej wściekłości, że w Lońcu zrobi coś głupiego. A nic nie 230 rozjuszy go bardziej niż wiedza, że to ja go okradam i sprzedaję jego towar za bezcen jego największemu rywalowi. -Skąd ta pewność, że zrobi coś głupiego? - spytała Ning. - Hagar jest superostrożny. Warren w życiu nie widział go na oczy i mówi, że oprócz Craiga jego przyboczni też spotykają się z nim tylko od wielkiego dzwonu. - Znam Hagara - powiedziała stanowczo Fay. - Mama i Kirsten okradły go z tuzin razy. Wiem, nie dochrapałby się swojej pozycji w narkobiznesie, gdyby nie był sprytny, ale wybuchowy temperament to jego słabość. Dopóki wszystko idzie po jego myśli, facet jest ostrożny i metodyczny, ale kiedy coś zalezie mu za skórę, bum! Czerwona mgła. Zaczekam, aż straci panowanie nad sobą, odsłoni się, a wtedy wyskoczę i odstrzelę mu ten jego mały, wredny łeb.

Fay mierzyła Ning gniewnym wzrokiem. Znów przypominała dawną siebie, dopóki nie nadszedł nowy esemes. - Shawn? - spytała Ning. Fay spochmurniała i potrząsnęła głową. - Warren pisze ze szkoły. Pyta, czy spotkam się z nim po południu. * Młodsze dzieci siadały na podłodze sali gimnastycznej, podczas gdy potok starszych wsączał się między szeregi metalowych krzeseł. Kończył się rok szkolny i wizja bliskiej wolności uderzała uczniom do głowy. Nastoletni chłopcy rozpętali istne piekło: rzucali mąką i jajkami, wymachiwali koszulkami i urządzili ceremonie palenia szkolnych krawatów. - Cisza! - ryknął zastępca dyrektora. - Co za dzicz! Hej, do was mówię! Ale chłopcy zgodnie pokazali zastępcy, gdzie może sobie wsadzić swoje rozkazy, po czym rozległ się rozpaczliwy skowyt i jakaś dziewczyna zaczęła biegać w kółko, próbując pozbyć się loda, którego ktoś wrzucił jej za koszulkę. 231 Ryan zdążył zaprzyjaźnić się z kilkoma osobami ze szkoły, ale wchodząc do sali, zignorował swoich kolegów. Klucząc między rzędami krzeseł, skierował się wprost do części zaludnionej przez uczniów klas jedenastych i dwunastych. Grupa najstarszych dziewcząt zaintonowała sprośną piosenkę o swoim nauczycielu wuefu, ale słowa szybko utonęły w eksplozji nieopanowanych chichotów. Jeden z nauczycieli przedarł się przez hałaśliwą ciżbę i złapał za ucho malucha, który gwizdał na palcach. - Tottenham to ten cham! Tottenham to ten cham! -porykiwała grupa fanów Arsenału. Pośród całego tego chaosu Ryan usiadł na wolnym krześle dokładnie za przysadzistym chłopakiem o imieniu Ash Regus. Ash był typowym rekrutem Hagara: dzieciakiem ciut bystrzejszym niż większość jego kolegów, który chciał odłożyć trochę pieniędzy, sprzedając dragi na imprezach, żeby ułatwić sobie drogę przez studia. Ash był potężny, ostrzyżony na jeża, a całą szyję miał upstrzoną konstelacjami ognistych pryszczy. Między jego nogami na wypolerowanym parkiecie stał czarny plecak Eastpack, a Ryan właśnie dostał wiadomość potwierdzającą, że na przerwie obiadowej Ash odebrał przesyłkę od Craiga. - Ja mam czas, mogę tak czekać cały dzień - naburmuszył się dyrektor, choć większość ciała pedagogicznego wyglądała, jakby marzyła wyłącznie o leżaku i koktajlu z palemką. Nauczyciel przyrody podjął symboliczną próbę powstrzymania grupy chłopców przed wyjściem, ale byli to uczniowie, którzy nie wracali po wakacjach na dwunasty rok nauki i szkoła nie miała już nad nimi władzy. Wraz z chłopcami do wyjścia ruszyły dwie dziewczyny, wyglądające na nieco zakłopotane. 232 - Paalaant! - zaśpiewał ostatni z uczniów, wdając się w przelotną przepychankę z nauczycielem, po czym wybiegł z sali. y

Zgiełk nieco przycichł, gdy ktoś przygasił światła. Kiedy dyrektor rozpoczął swoją przemowę, do sali wtoczyła się rozbawiona grupa najstarszych uczniów, którzy wyglądali na lekko podpitych. Któryś z nauczycieli syknął, próbując ich uciszyć, a wtedy nowo przybyli zaczęli syczeć na siebie nawzajem, chichocząc i zgrzytając krzesłami, na których się sadowili. Dyrektor mówił dalej: - ...i tak dobrnęliśmy do końca kolejnego roku szkolnego. Niektórzy z was spędzili z nami swój pierwszy rok w gimnazjum i dopiero oswajają się z nową szkolną rzeczywistością. Absolwenci są na drugim końcu tej drogi i życzymy im wszystkim wszystkiego najlepszego w dorosłym życiu, które właśnie rozpoczynają... Podczas gdy dyrektor buczał monotonnym głosem, którym uśpiłby słuchaczy, nawet gdyby opowiadał o gołym Jezusie jeżdżącym na monocyklu po szkolnych korytarzach, Ryan koncentrował się na czarnym eastpacku. Ash najwyraźniej uważał jego zawartość za cenną, bo jeden pasek zaczepił sobie za kostkę, a drugi owinął wokół pięści. Akurat kiedy Ryan uznał, że jego szanse na wydobycie paczki z plecaka Asha są równe zeru, jeden z siedzących za nim dwunastoklasistów kopnął oparcie jego krzesła. Ryan obejrzał się gwałtownie. - Turlaj się do maluchów, smutasie - powiedział patykowaty chłopak. - Bo co? - warknął Ryan. Odpowiedzią był kolejny kopniak w plecy. - Płyń - zażądał chudzielec. Awantura przyciągnęła spojrzenia wszystkich dookoła, łącznie z Ashem. Ryan zirytował się, ponieważ zwrócenie 233 na siebie uwagi Asha było ostatnią rzeczą, jakiej sobie życzył. Spróbował zignorować zaczepkę, ale kopnięto go po raz trzeci. - No, jazda! Wściekły, że jego plan dyskretnego szpiegowania Asha spalił na panewce, Ryan wstał z krzesła. Kolejne kręgi uczniów odwracały głowy, żeby zobaczyć, co się dzieje, a nauczyciele popatrywali na niego z miną mówiącą: „Po diabła wstajesz z miejsca, baranie?”. Kiedy zaczął przeciskać się w stronę grupy uczniów w swoim wieku, inny chłopak kopnął mu pod nogi puste krzesło w taki sposób, że Ryan zahaczył o nie i omal się nie przewrócił. - Uważaj, jak leziesz - wycedził chudzielec, który trzy razy kopnął go w plecy, a jego kumple zarechotali pogardliwie. Pod ciężarem tak wielu spojrzeń i pod wpływem śmiechu coś w nim pękło. Ryan odwrócił się gwałtownie, odtrącił na bok krzesło, które stało mu na drodze, i rzucił się na swojego prześladowcę. Otoczywszy ramieniem szyję chudzielca, powalił go na parkiet. Ignorując ryk radosnej ekscytacji, wymierzył mu kilka mocnych ciosów w tułów, kończąc fangą w usta. Kiedy koledzy zorientowali się, że ich kumpel przegrywa, przyskoczyli do Ryana, aby go odciągnąć.

Wyrwał im się kosztem rozdartego rękawa koszuli, po czym zamachnął się na jednego z chłopaków, którzy zaszli go od tyłu, i rąbnął go prosto w skroń. Ogłuszony chłopak runął jak kłoda, a Ryan uchylił się przed ciosem jego kolegi. Dwaj nauczyciele wuefu przedzierali się między krzesłami z zamiarem przerwania bójki, ale zanim dotarli na miejsce, nieopodal wybuchła kolejna rozróba pomiędzy kibicami Ryana a starszymi chłopakami sympatyzującymi z chudzielcem. 234 Podczas gdy Ryan wycofywał się w stronę krzesła Asha i oceniał szkody, jakie spowodował - wliczając w nie trzech poobijanych przeciwników i jednego nieprzytomnego -około dwudziestu innych chłopaków szykowało się do bitwy, w której duża grupa uczniów dziesiątej klasy stanęła naprzeciw fizycznie większych, ale mniej licznych dwuna-stoklasistów. - Wszyscy natychmiast na swoje miejsca! - wydzierał się dyrektor. Ryan obejrzał się i zobaczył, że młodsi uczniowie zaczęli już wstawać, chcąc dojrzeć, co się dzieje za nimi. Jeden z nauczycieli złapał Ryana za ramię, ale ten był zbyt wzburzony, żeby się podporządkować. - Łapy przy sobie, pajacu! Nauczyciel nie przyjął dobrze takiej reakcji i zaczął wygłaszać przemowę z gatunku „jak śmiesz, gnoju”, a tymczasem przepychanka pomiędzy klasami dziesiątą a dwunastą przybierała na ostrości. Banda rozemocjonowanych dzieciaków pchnęła dwóch chuderlawych uczniów między szeregi plastikowych krzeseł. - To jest niedopuszczalne! - grzmiał dyrektor. Utarczki zdawały się nie słabnąć, mimo iż do ich uśmierzania zabrało się już kilkunastu nauczycieli. Uczniowie przeważnie ograniczali się do przepychanek i obrzucania się obelgami, ale padło też kilka ciosów i przynajmniej jeden plecak przeleciał przez salę, trafiając kogoś w głowę. Właśnie w tej chwili pijana dziewczyna w jaskraworóżo-wej peruce uruchomiła alarm pożarowy przy głównym wejściu. Uczniowie ruszyli hurmą do drzwi i zaczęli wysypywać się z sali. Ryan zdołał wymknąć się wuefiście, który raczył go połajanką. Dyrektor krzyczał rozpaczliwie, domagając się, aby wszyscy pozostali na swoich miejscach, ale potem, po krótkiej naradzie z zastępcą, zmienił taktykę 235 i oznajmił, że wszyscy mają zastosować się do regulaminu przeciwpożarowego i udać do punktów zbornych na boisku. Ryan robił wszystko, żeby nie stracić z oczu Asha, ale ten wymknął się z sali zaraz po tym, jak rozdźwięczały się dzwonki alarmu. Jego głowa pojawiła się jeszcze na chwilę przy wyjściu ewakuacyjnym, ale zanim Ryan zdążył wydostać się na zewnątrz, Ash rozpłynął się w gwarnym tłumie, w którym młodsi uczniowie, maszerujący posłusznie na boisko, mieszali się ze starszymi, którzy kierowali się prosto do bramy.

-Młody człowieku! - krzyknął wuefista i złapał za ramię Ryana, który desperacko rozglądał się za swoim celem. - Jeszcze nie skończyłem z tobą rozmawiać! Ryan wciąż był roztrzęsiony po publicznym upokorzeniu i zły na siebie, ponieważ zgubił Asha. Mało brakowało, a wyrżnąłby nauczyciela w twarz, ale pohamował się w ostatniej chwili. Nie powinien odcinać sobie drogi powrotu do szkoły na wypadek, gdyby operacja miała przeciągnąć się o kolejnych sześć tygodni i choć pobicie nauczyciela uczyniłoby go legendą wśród kolegów, których poznał na tej misji, poważnie wątpił, by mógł w ten sposób zaimponować kierownictwu CHERUBA. - Do gabinetu dyrektora! Już! - ryknął wuefista. Ryan z ociąganiem pozwolił, by nauczyciel wziął go pod rękę i poprowadził w stronę szkoły. Mijani uczniowie droczyli się z nim, sycząc i wyśpiewując teksty w stylu: „ktoś ma przerąbane” albo „wylatujesz z budy”. Tymczasem Ash z paczką fałszywych narkotyków zniknął bez śladu. 34. PORAŻKI Zaraz po powrocie do Nebraska House Ning dostała się pod ostrzał dyżurnego opiekuna za „oddalenie się bez oficjalnej zgody” na całe dwa dni. Gdyby za karę ją uziemiono, miałaby poważny kłopot, ale na szczęście wstrzymano jej tylko kieszonkowe na tydzień i zakazano wyjazdu na wycieczkę nad morze, na którą i tak się nie wybierała. Przemycenie Fay do domu dziecka okazało się łatwiejsze niż wytłumaczenie jej obecności w sali prysznicowej wścib-skiej dziesięciolatce. Dziewczęta poczuły się znacznie lepiej po wykąpaniu się, przebraniu w czyste rzeczy i posileniu paczką maltesersów. Potem zaległy przed telewizorem i po raz pierwszy od dwóch dni Fay odprężyła się na tyle, by zaniechać sprawdzania co dwie minuty skrzynki odbiorczej w telefonie. Relaks trwał do czwartej po południu, kiedy telefon Fay nareszcie zadzwonił, a na ekranie wyświetlił się numer Shawna. Dziewczyny usiadły na łóżku blisko siebie, aby Ning mogła słyszeć całą rozmowę. - Sorki, że to tak długo trwało - powiedział Shawn. -Musiałem odbyć masę rozmów z szefem o całej tej sprawie. Rzecz w tym, że akurat w tej chwili mamy aż za dużo towaru. Fay i Ning już wcześniej podejrzewały, że Shawn będzie w ten sposób próbował zbić cenę. 237 - Nie żądam fortuny - powiedziała Fay. - Na pewno jest jakaś cena, jaką moglibyście zapłacić. - Obawiam się, że nie - powiedział twardo Shawn. -Dopiero co zapłaciliśmy wam kupę kasy za kokainę, a nasza płynność finansowa nie jest zachwycająca, odkąd Ha-gar zaczął wygryzać nas z interesu. Sprytne z was dziewczyny. Na waszym miejscu pozbyłbym się tej trawy albo opylił waszym kumplom na północy, jeżeli oni w ogóle istnieją. Nie brudźcie sobie nosków i życzę miłego życia z forsą, którą już zainkasowałyście.

Głos Fay stał się napięty. - Shawn, to jest pierwszorzędna, hydroponiczna trawa o wysokiej zawartości THC. To właśnie dzięki jakości tego stafu Hagar zdołał odebrać wam najlepszych klientów. Ja oferuję wam szansę na odwrócenie ról. Wasza załoga będzie sprzedawać najlepszy szajs w mieście, podczas gdy Hagar nie będzie miał nic, oprócz zrujnowanej cieplarni pełnej gnijących siewek. Shawn zaśmiał się nerwowo. -Jak myślisz, co się stanie, kiedy rzucimy ten staf na ulicę? Wystarczy jeden niuch i Hagar zorientuje się, że to jego towar. Już jest wkurzony z powodu skradzionych zapasów koki. Jak jeszcze zaczniemy sprzedawać jego własną trawę jego własnym klientom, rozpęta się wojna. Fay prychnęła pogardliwie. - Nie wiedziałam, że Eli robi w portki - powiedziała, a potem dodała poważnym tonem: - Hagar to wilk. Jeśli nie staniecie do walki, będzie podgryzał wasz biznes kawałek po kawałku, aż nic z niego nie zostanie. Shawn westchnął ciężko i Fay doznała nieprzyjemnego uczucia, że rozmówca nie traktuje jej poważnie. - Hagar i Eli są biznesmenami. Lubią czasem poprztykać się nawzajem po nosach, ale wojna gangów kosztuje życie, pieniądze i ściąga na kark przedstawicieli prawa. 238 Hagar i Eli już nie raz za sobą pertraktowali. Uczestniczyłem w takich spotkaniach jako ochroniarz i wiesz, o czym oni rozmawiają? Wcale nie o zemstach, ulicznych strzelaninach ani wojnach gangsterów. Gadają o willach na Ibizie, zegarkach wysadzanych brylantami i o tym, czy nowe porsche mojego szefa jest szybsze od nowego ferrari Hagara. - Przecież Hagar wyrwał Elemu wielki kawał interesu... Shawn cmoknął ze zniecierpliwieniem. - Fay, dzieciak z ciebie. Myślisz, że jesteś cwana, bo słuchasz, co gada się na ulicy. Ale zrozum, twoje źródła gówno wiedzą o tym, jak to naprawdę działa na samej górze. Twoje szanse na rozpętanie wojny między Elim a Hagarem są takie same jak na napuszczenie Kanady na wojnę z USA. Fay otworzyła usta, żeby powiedzieć coś obraźliwego, ale powstrzymała się. Miała tylko piętnaście lat i Shawn zasiał jej w głowie wątpliwości. -Jest może ktoś inny, z kim mógłbyś mnie skontaktować? Kto byłby zainteresowany kupnem? - spytała słabym głosem. -Słuchaj, pomógłbym ci, gdybym mógł - oznajmił Shawn. - Ale Eli nie zmieni zdania. Nie chce mieć z wami absolutnie nic wspólnego. Dziewczyny, mnie się podoba wasz styl, ale Eli rozważał nawet, czy nie ustawić lipnego dilu i nie dać cynku załodze Hagara, żeby dopadli was pierwsi. -Jezu... - powiedziała Fay, odsuwając telefon od twarzy, wstrząśnięta tym, co usłyszała. - Lepiej trzymajcie się z dala od kłopotów - powiedział Shawn i nagle zakończył połączenie.

- Szlag! - syknęła Fay. Zamachnęła się, żeby rzucić telefonem, ale Ning złapała ją za nadgarstek. Następnych kilka minut Fay spędziła, wpatrując się uporczywie we własne kolana, podczas gdy 239 Ning szukała słów, którymi mogłaby ją pocieszyć. Zgodnie z wytycznymi misji, powinna podsycać zaangażowanie swojej koleżanki w sprawę Hagara, aby móc gromadzić informacje o jego działalności, ale Fay potrafiła być lekkomyślna w stopniu zagrażającym życiu ich obu, a ponadto Ning odnajdywała w sobie dużo współczucia dla dziewczyny, która podobnie jak ona straciła całą rodzinę. - Może Shawn ma rację - powiedziała łagodnie. Po krótkiej chwili Fay zaczęła powoli kręcić głową. - Nie, to wszystko nie tak. Shawn pewnie wie, jak myśli Eli, ale Hagara nie zna. - A ty nie widziałaś nigdy żadnego z nich - zauważyła Ning. - Zgadza się - przyznała Fay, kiwając głową. - Ale o Ha-garze krąży mnóstwo historii. Kiedy się wkurzy, traci głowę i to jest moja szansa. Dorwę go. - Może poszukajmy kogoś, kto chciałby kupić towar z transita - zaproponowała Ning. - Możesz sobie wziąć moją dolę. Spokojnie wystarczy ci na parę lat wygodnego życia. Zbolała mina Fay przeistoczyła się w wyraz determinacji. - Nie zrezygnuję tylko dlatego, że Eli nie ma jaj. - Nie powalczymy z Hagarem bez jego żołnierzy - powiedziała Ning. Fay pokiwała głową potakująco. - Tak, ale w rzeczywistości do rozpętania wojny z Hagarem wcale nie potrzebujemy Elego, prawda? Wystarczy, aby Hagar myślał, że Eli ruszył na wojnę. Ning uśmiechnęła się. - Dobra, tylko jak chcesz do tego doprowadzić? * James wszedł głównym wejściem do szkoły Ryana i zaciągnął się zapachem wspólnym dla wszystkich szkół, które kiedykolwiek odwiedził. Budynek był wyludniony, 240 sekretariat pusty, ale w końcu odnalazł sprzątacza łażącego niemrawo za froterką do podłóg. - Zadzwonili po mnie - powiedział James. - Mam zgłosić się do dyrektora w sprawie młodszego brata. Sprzątacz udzielił stosownych jyskazówek i James już bez żadnych kłopotów trafił do małej poczekalni przed gabinetem dyrektora szkoły. Ryan siedział na tapicerowanym krześle obok dwóch innych uczniów, którzy odegrali istotną rolę w zakłóceniu uroczystości zakończenia roku szkolnego. Przy jednym z chłopców siedziała zdenerwowana mama. - Co się stało? - spytał James.

Przy świadkach Ryan nie mógł mówić otwarcie o misji. - Przywaliłem takiemu jednemu, co ciągle kopał mi w krzesło, no i zrobiła się z tego mała bijatyka. - Imponujące - powiedział James, uśmiechając się szelmowsko, ale zaraz pożałował swojej reakcji. James należał teraz do kadry CHERUBA, ale miał dopiero dwadzieścia dwa lata i często odkrywał, że sympatyzuje z młodymi agentami i czuje się trochę jak oszust podszywający się pod postać odpowiedzialnego dorosłego. Zdziwił się, że akurat Ryan dał się sprowokować, ale była to sytuacja dokładnie z gatunku tych, w jakich sam potrafił napytać sobie biedy, kiedy był jeszcze agentem. - Czy w gabinecie ktoś jest? - spytał, wskazując na drzwi z napisem „Dyrektor”. Kobieta siedząca obok swojego syna odezwała się cichym głosem: - Pan dyrektor już jest, ale powiedział, że musi wykonać kilka telefonów, zanim się nami zajmie. - Ach tak? - James poruszył brwiami. Nauczyciele w rzeczywistości mają mocno ograniczone możliwości karania uczniów, dlatego lubią zmuszać ich do czekania w strachu i niepewności. 241 Mama zachłysnęła się z oburzenia, kiedy James zapukał do drzwi gabinetu i otworzył je, nie czekając na wezwanie. Dyrektor garbił się nad laptopem i przeglądał oferty sprzedaży używanych samochodów. - Zawołam, kiedy będę gotowy - oznajmił sucho. James spojrzał znacząco na logo „Autotrader.com” i zacmokał. - Spieszę się do pracy. Czas to pieniądz. - Jest pan zapewne bratem Ryana - powiedział dyrektor z ledwie wyczuwalną nutką dezaprobaty. - Jego prawnym opiekunem, jak mniemam? James kiwnął głową. Wezwano Ryana. Nerwowa mama wyglądała na zagniewaną, ponieważ czekała już od ponad pół godziny. Dyrektor wygłosił długą mowę opisującą, co się stało. Ryan powiedział, że został sprowokowany, ale zgodził się, że powinien był zawiadomić nauczyciela albo odejść, a nie tracić panowanie nad sobą i wszczynać bójkę. Jak dotąd w sprawę nie zaangażowano policji, ale mogło do tego dojść, gdyby któryś z rodziców złożył skargę. Dyrektor powiedział, że liczy na poprawę Ryana po wakacjach i jedyną karą, jaką mu wymierzył, było napisanie tysiącwyrazowego wypracowania o Gandhim i innych postaciach historycznych, które walczyły o swoją sprawę drogą pokojowych protestów. - Przepraszam, że się wepchnęliśmy - powiedział James do nerwowej mamy, kiedy wychodzili z gabinetu. - Przepraszam - powiedział Ryan, idąc za Jamesem przez szkolny dziedziniec i przeskakując jajka i mąkę, rozsypane wcześniej przez uczniów. - Czy znajdzie się to w moim raporcie z misji?

James był rozdarty. Sercem był z Ryanem i nie chciał gasić jego entuzjazmu do pracy. Z drugiej strony było to jego pierwsze zadanie po objęciu stanowiska koordynatora i zależało mu, żeby wszystko odbyło się zgodnie z regulaminem. 242 - Cóż, to zależy - odpowiedział po chwili namysłu. W oczekiwaniu na reakcję Ryana pozwolił, by niedopowiedzenie zawisło między nimi. f - Od czego? - Wiesz co? Okropnie nie lubię prania, wystawiania naczyń ze zmywarki, odkurzania zresztą też. Mógłbym pomyśleć o zastosowaniu jakiejś taryfy ulgowej, gdyby ktoś zdjął mi te rzeczy z głowy. Ryan uśmiechnął się i skinął głową. - Dobra. I tak mam teraz wakacje. - I może masaż stóp raz na jakiś czas - dodał James, ale był to tak oczywisty żart, że Ryan nie silił się na odpowiedź. - Dzięki - powiedział. - A co z paczką Asha? - spytał James. - Kiedy ma ją dostarczyć? - W poniedziałek rano. -Jaki masz plan? Ryan wzruszył ramionami. - Nie mam jeszcze planu. Ale dali mi jego adres i myślę, że można śmiało założyć, że Ash będzie trzymał towar w domu, dopóki nie nadejdzie czas dostawy. 35. TOWAR Dziewczęta obejrzały Wiecznie żywego na macBooku Ning i zgasiły światło tuż po jedenastej. Godzinę później Fay wciąż czuwała, leżąc na wyłożonej poduszkami podłodze. Nie było jej szczególnie wygodnie, lecz przynajmniej nie słyszała harcujących szczurów, jak w domku na działce. Ning leżała na łóżku z nogą wywieszoną za krawędź i leciutko pogwizdywała przy każdym oddechu. Obserwując ją jednym okiem, Fay usiadła i w półmroku zaczęła zbierać swoje rzeczy. Po cichu włożyła koszulkę i dżinsy, ale nie mogła znaleźć drugiej skarpetki, więc skapitulowała i naciągnęła swoje conversy na bose stopy. Upewniwszy się, że ma w kieszeni portfel i kluczyki, odłączyła telefon od ładowarki i zaczęła skradać się do wyjścia. Ze względu na upał drzwi pokoju były uchylone, ale poruszone i tak skrzypnęły zawiasem. Fay znieruchomiała, by po chwili odetchnąć z ulgą na dźwięk znajomego pogwizdywania Ning. O tak późnej porze drzwi do Nebraska Fłouse były już zamknięte na klucz i można je było otworzyć, tylko naciskając guzik w dyżurce. Fay przeszła przez korytarz do pokoju, o którym wiedziała, że jest pusty, i otworzyła okno. Choć był to parter, pod tą częścią budynku grunt przebiegał nieco niżej i zeskoczywszy z parapetu, Fay spadła z wysokości półtora metra na miękką stertę drewnianych wiórów. Otoczenie domu dziecka obserwowały kamery, ale 244

Fay wiedziała, że przy monitorach nikt nie czuwa przecież przez całą noc bez przerwy. Przebiegła przez podwórko, wskoczyła na niski murek i przerzuciła nogi nad siatkowym ogrodzeniem. y Ekscytacja mieszała się w niej z wątpliwościami i sennością, gdy szła szybkim krokiem w stronę stacji metra Ken-tish Town. Dotarła tam po dwunastu minutach marszu, by natknąć się na metalowe kraty w wejściu oraz wiszącą za nimi tablicę świetlną, informującą, że ostatni pociąg już odjechał. Nieco zażenowana własną bezmyślnością Fay podeszła do przystanku, aby sprawdzić, czy któryś z nocnych autobusów zawiezie ją do Totteridge. Plan miasta w gablotce obejmował tylko najbliższą okolicę, więc wyjęła telefon, uruchomiła przeglądarkę internetową i wyszukała połączenie z jedną przesiadką, którym mogła przedostać się na północ, pod ogródki działkowe. * Ryan spędził piątkowy wieczór, leżąc na brzuchu na płaskim dachu budynku przedszkola. Wybrał to miejsce ze względu na dobry widok na mieszkanie na parterze, które Ash zajmował z mamą i bratem. Ash miał gościa: atrakcyjną dziewczynę z jedenastej klasy, i Ryan walczył z zawiścią przez całą godzinę, którą para spędziła za zaciągniętymi zasłonkami. Dziewczyna wyszła o dziewiątej. Dwadzieścia minut później leciwe bmw coupe podjechało pod dom i zatrąbiło klaksonem. Ash i jego dziesięcioletni brat wyszli z domu z torbami podróżnymi i wsiedli do samochodu, a Ryan domyślił się, że kierowca jest tatą rodzeństwa. Kiedy odjechali, Ryan skupił uwagę na wnętrzu salonu. Mama chłopców siedziała w wielkim fotelu przed włączonym telewizorem i surfowała na iPadzie. Okna były szeroko otwarte i firanki wydymały się w lekkim przeciągu. 245 Ryan modlił się, by kobieta wreszcie poszła spać, ale nic się nie zmieniło przez następne trzy godziny, podczas których szorstka papa poraniła mu skórę i dwa razy musiał wpełznąć za klimatyzator, żeby się załatwić. Było już wpół do pierwszej, kiedy mama Asha wyłączyła telewizor i zamknęła okno. Ryan nie widział okien po drugiej stronie budynku, więc odczekał jeszcze czterdzieści minut, zanim uznał, że prawie na pewno zasnęła. Oczywiście wolałby pusty dom, ale w ogólnym rozrachunku wyjazd Asha i jego brata na noc do taty należało zaliczyć do szczęśliwych zbiegów okoliczności. Ryan stłumił ziewnięcie i przeszedł przez ulicę. Po chwili natknął się na dwie pijane pary, więc skręcił w przecznicę i okrążywszy kwartał, zbliżył się do mieszkania Asha, kiedy na ulicy zrobiło się pusto. Jego pierwotny plan zakładał przedostanie się do mieszkania frontowymi drzwiami, ale rozczarował go widok solidnego wpuszczanego w drzwi zamka oraz krat, które uniemożliwiały mu wejście do środka, nawet gdyby wybił szybę. Matowy lufcik łazienki był uchylony, ale Ryan musiałby być znacznie chudszy, żeby się przezeń prześlizgnąć. Pozostała mu jedna droga: okno w salonie. Ryan założył mocne ogrodnicze rękawice i z całej siły szarpnął w górę białą plastikową ramę. Solidny zaczep nie

puścił. Ryan delikatnie postukał w szybę, i słysząc metaliczny podźwięk, nabrał graniczącego z pewnością przekonania, że szkło nie jest hartowane. Po ukradkowym rozejrzeniu się na boki wydobył z plecaka rolkę taśmy samoprzylepnej. W ciemności niełatwo było odrywać paski powłoki ochronnej, a klej był bardzo mocny i gdyby Ryan musiał poprawić pozycję już przymocowanych odcinków, miałby z tym poważny problem. Wykleiwszy na szybie niewielki kwadrat, wyjął dziwaczny przyrząd, składający &ę z przyssawki o średnicy dużego 246 kubka, połączonej rurką z czymś, p przypominało miniaturową pompkę rowerową. Przycisnął instrument do szkła i zaczął szybko poruszać rękojeścią pompki. Przyssawka miała wewnątrz przegrodę z ostrzem, dzielącą ją na dwie połowy. Pompka wysysała z niej powietrze, dociskając szkło do ostrza, a kiedy nacisk wzrósł odpowiednio, szyba pękała równo wzdłuż przegrody. Rozległo się satysfakcjonujące kliknięcie, sygnalizujące pęknięcie szkła. Ryan uchylił zawór, żeby nieco zmniejszyć ssanie, i przesunąwszy przyssawkę w górę, powtórzył operację, aby przedłużyć linię pęknięcia. Pracując w ten sposób, wyrysował równiutki kwadrat, którego krawędź przebiegała dokładnie w połowie szerokości taśmy, po czym przesunął przyssawkę na środek. Plastikowa taśma była zbyt mocna, aby mógł ją po prostu rozerwać, dlatego rozciął ją, przesuwając wzdłuż pęknięcia nożyk do tapet, a jednocześnie lewą ręką przytrzymywał przyssawkę. Przeciął dolną, górną i boczną krawędź, a wtedy wycięty fragment szyby odchylił się niczym nierówne drzwi, lecz nie spadł na ziemię dzięki pozostawionemu paskowi taśmy, który zadziałał jak zawiasy. Nic nie zakłóciło ciszy. - Całkiem nie najgorzej - wymamrotał Ryan z zadowoleniem. Przyssawka była kosztownym elementem wyposażenia, więc schował ją z powrotem do plecaka i dopiero potem wsunął rękę przez powstały otwór, by zwolnić zaczep i dźwignąć okno w górę. Podczas gdy gramolił się do środka, stopa zaplątała mu się w firankę i grzmotnął na podłogę salonu z jedną nogą wklinowaną pomiędzy lustrzany stolik a przepełniony stojak na czasopisma. Podniósł się szybko i ruszył do drzwi, przez które ostrożnie wyjrzał na korytarz. Zarówno drzwi, jak i przedpokój były niestandardowo szerokie i Ryan 247 domyślił się, że mieszkanie zbudowano z myślą o niepełnosprawnym lokatorze. Rozkład mieszkania był mylący, ale Ryan słyszał spokojne pochrapywanie dobiegające z otwartych drzwi sypialni. W pobliżu były wejścia do trzech pomieszczeń, lecz nos Ryana poprowadził go przez inne, bardziej oddalone drzwi do pokoju, którego zapach przypominał mu sypialnie niektórych mniej przywiązanych do higieny kolegów z kampusu. W pokoju stało piętrowe łóżko i jeśli sądzić po plakatach z superbohaterami na górze i rozkładówkach z FHM poniżej, Ash spał na dole. Ryan wyjął z kieszeni

latarkę. Pierwszą rzeczą, którą odsłonił snop światła, był szereg złożonych zestawów Lego pod ścianą. Ryan rozpoznał szkolny blezer Asha i jego strój gimnastyczny, zwinięty w cuchnącą kulę w foliowej reklamówce. Ash uczcił koniec roku, ciskając do śmietnika naręcze podręczników wraz z garścią poobgryzanych długopisów, ale nigdzie w pokoju nie było widać jego plecaka. Ryan podjął metodyczne poszukiwania. Nie znalazłszy niczego na biurku i krzesłach, ukląkł i zaczął świecić latarką pod meble. Szkolny plecak Asha odnalazł się pod łóżkiem, wśród butów i papierków po słodyczach. Jednak kiedy Ryan przyciągnął go do siebie, okazał się dziwnie lekki - całą jego zawartość stanowiły dwa podręczniki i zestaw do geometrii. Ryan pochylił się jeszcze raz, odepchnął na bok parę trampków i zobaczył to, czego szukał. Paczka, owinięta samoprzylegającą folią, była wepchnięta głęboko pod łóżko. Ryan wsunął tam rękę, ale choć wetknął ją tak głęboko, że oparł się policzkiem o metalową ramę, ledwie mógł musnąć pakunek czubkami palców. Ryan wstał i wziął z biurka dwie linijki. Używając ich jak orientalnych pałeczek do jedzenia, zdołał w końcu odsunąć paczkę od ściany i podsunąć bliżej siebie. Już miał ją w zasięgu ręki, kiedy zauważył zmjanę światła. - Mamo! - krzyknął ostrzegawczo dziewczęcy głos. Łapiąc paczkę jedną ręką, Ryan wypchnął się spod łóżka, by ujrzeć szprychy wózka inwalidzkiego toczącego się w jego stronę. - Złodziej w pokoju chłopaków! - krzyknęła dziewczynka. Ryan był wściekły na siebie. Obserwował mieszkanie przez cały dzień. Jak mógł się nie zorientować, że Ash ma siostrę poruszającą się na wózku? Podczas gdy gorączkowo wyplątywał się z kołdry, przednie kółka wózka uderzyły go w nogi i przygwoździły je do szafki przy łóżku. Ryan szarpnął się, próbując wstać, a wtedy dziewczyna zamierzyła się kulą inwalidzką i wbiła mu ogumowany koniec w brzuch. Ryan jęknął z bólu, ale zdołał obrócić się na tyle, żeby zobaczyć swoją przeciwniczkę. Miała najwyżej dwanaście lat, ale choć jej nogi kończyły się przy kolanach, górną połowę ciała miała solidnie umięśnioną od uprawiania sportów. Ryan zaparł się stopami o szafkę i przyjął kolejny cios kulą. Spróbował odepchnąć wózek, ale zaciągnięty hamulec stawiał opór, więc uwolnił się, zaczepiając stopę we wnętrzu szafki i przewracając ją rozpaczliwym kopnięciem. Kiedy do pokoju wbiegła mama Asha, Ryan miał już wszystkie kończyny wolne, ale wózek wciąż nie pozwalał mu wstać. - Sophia, uważaj, on może mieć nóż - ostrzegła mama Asha. Ale Ryan spotkał się z niewłaściwym końcem kuli jeszcze dwa razy, zanim kobieta odtoczyła waleczną córkę na bok. - Leć, zadzwoń po policję, słonko. Ja się nim zajmę. 249 Mama Asha wzięła od córki kulę i wzniosła ją nad Ryanem, który usiadł pod ścianą przy łóżku.

- Spróbuj się ruszyć, a porachuję ci wszystkie kości - zagroziła. W przedpokoju Sophia rozmawiała z operatorem telefonu alarmowego. Jej matka była dość pulchną kobietą i Ryan miał nadzieję, że tusza spowolni jej ruchy, kiedy poderwał się nagle i szybko wspiął na górną pryczę. Tak jak się spodziewał, kula spadła na łóżko, a nie na niego. Metalowa rama zadźwięczała donośnie. Ryan przepełzł na drugi koniec łóżka, z góry cisnął w kobietę dwiema poduszkami, po czym, jedną ręką przyciskając do piersi pakunek, ześliznął się na podłogę i wypadł do przedpokoju. Natychmiast pobiegł do wyjścia, ale szarpanie klamki nie przyniosło spodziewanego efektu, ponieważ drzwi były zamknięte na klucz. Sofia odłożyła na kolana telefon bezprzewodowy i z determinacją na twarzy potoczyła się w stronę intruza, aby go staranować. Podnóżki wózka otarły mu skórę na kostkach, ale bezbronna dwunastolatka była znacznie mniej groźną przeciwniczką, niż kiedy wymachiwała kulą, i Ryan zdołał się jej wymknąć. Biegnąc do salonu, znów natknął się na mamę Asha. Schylił się, przepuszczając świst kuli ponad głową, ale kolejne uderzenie trafiło go w kostkę, wytrącając z równowagi. Ryan zatoczył się i padł na kanapę. Dostrzegł kątem oka, że wielka kobieta bierze kolejny zamach, błyskawicznie przeturlał się więc na bok i kula łupnęła w miękkie siedzisko z taką siłą, że w razie trafienia niechybnie straciłby przytomność. - Policja będzie za dwie minuty! - zawołała Sophia z przedpokoju. Ryan rzucił się do ucieczki i choć obolała noga ugięła się pod nim już przy pierwszym kroku, zdołał jakimś cudem wyskoczyć przez okno i opuścić mieszkanie drogą, którą f przybył. Uświadamiając sobie ze zdumieniem, że nadal ściska w dłoni paczkę Asha, przeciął małe podwórko i przesadziwszy susem niski murek, wypadł na ulicę. W tym samym momencie Sophia otworzyła frontowe drzwi i silnymi pociągnięciami rąk wytoczyła się śpiesznie za furtkę. Ryan kulał i choć starał się biec najszybciej, jak potrafił, dziewczyna szybko go doganiała. Poczuł głęboką ulgę, kiedy usłyszał głos jej mamy, wołającej od progu: - Słonko, daj spokój, nie warto ryzykować. Wracaj do domu. Natychmiast! Sophia wyglądała na rozczarowaną. Przestała kręcić kołami i pozwoliła, by wózek stopniowo wytracił prędkość. Radość Ryana trwała jednak zaledwie dziesięć sekund, bo kiedy tylko zwolnił do mniej wyczerpującego truchtu, w uszy wpadło mu coraz bliższe zawodzenie policyjnych syren. 3G. JUDA Fay była pojętną dziewczyną. Podpatrywała Ning i obejrzała na YouTube garść filmów o prowadzeniu samochodu, ale wyczucie jednoczesnych ruchów pedałów sprzęgła i gazu okazało się znacznie trudniejsze, niż sobie wyobrażała. Frustracja z wolna rozpalała w niej furię, aż nareszcie udało jej się nacisnąć gaz dostatecznie mocno i puścić sprzęgło dość delikatnie, by nie zadławić silnika.

Furgonetka skoczyła do przodu i potoczyła się, niebezpiecznie przyśpieszając, żwirową alejką między działkami. Fay wdusiła sprzęgło, zapominając o zdjęciu nogi z gazu, i przy wyciu udręczonego silnika zaczęła szukać dwójki. Obsługa rozklekotanej skrzyni biegów wymagała pewnej wprawy i zanim Fay zdołała włączyć odpowiednie przełożenie, wybój wyrwał jej kierownicę z dłoni i wóz gwałtownie skręcił w stronę szklarni. Kopnęła hamulec, ale żaden z filmów w internecie nie powiedział jej, że silnik zgaśnie, jeżeli przed zatrzymaniem auta kierowca nie wciśnie sprzęgła. Furgonetka zatrzymała się ze zgrzytem, przednim kołem żłobiąc głęboką bruzdę w grządce kalafiorów. - Szlag! - zaklęła Fay. Godzinę później szło jej już o wiele lepiej. Słuchając chrzęstu żwiru pod oponami, sprawnie zmieniła bieg z drugiego na trzeci i lekkim ruchem kierownicy skorygowała kierunek, kiedy nięrówność drogi zepchnęła ją z kursu. 252 Główne alejki ogródków działkowych układały się w koślawy prostokąt. Fay zwolniła przed kolejnym zakrętem, wcisnęła sprzęgło, zredukowała do dwójki i wyszła z łuku z wciśniętym gazem. Wybój, którego wcześniej nie napotkała, trochę ją zaskoczył, ale uśmiechnęła się tylko i po przekroczeniu trzydziestu kilometrów na godzinę nonszalanckim ruchem włączyła trójkę. Po dwóch godzinach intensywnej koncentracji czuła się otępiała i senna. Zaparkowała na swojej działce, przetrząsnęła domek w poszukiwaniu puszki Red Bulla i wysączyła napój, kucając na materacu i bawiąc się aplikacją z mapami na swoim smartfonie. Sześć i pół kilometra dzieliło jej działkę od adresu w Finchley. Hagar starał się trzymać swój adres w tajemnicy, ale uliczne śledztwo doprowadziło Fay do narkomanki, która twierdziła, że zajmowała się kiedyś synami Hagara, pracując u niego jako niania. Fay zapłaciła za adres trzysta funtów i była pewna, że jej nie oszukano, ponieważ na Google Street View zobaczyła zaparkowanego przed domem czarnego mercedesa, takiego samego, w jakim widywała Craiga. Fay nie chciała, by ktokolwiek widział, jak ćwiczy prowadzenie furgonetki, dlatego włączyła światła po raz pierwszy, dopiero kiedy zatrzymała się przed główną bramą ogródków, dokładnie naprzeciwko wielkiej sterty nawozu po trzy funty za worek. Miała klucz do bramy, ale był paskudnie zardzewiały od leżenia w szopie i Fay musiała dobrze się namęczyć, nim wreszcie otworzyła zamek. Wyprowadziwszy samochód na zewnątrz, zamknęła bramę i zielona ze zdenerwowania zasiadła za kierownicą. Wyjechała na drogę. Drugi bieg wrzuciła bez kłopotów, ale potem zamiast trójki niechcący włączyła jedynkę

i furgonetka zawyła na wysokich obrotach, gwałtownie przyhamowując. Kierowca zbliżającego się z tyłu bmw ryknął klaksonem i skręcił gwałtownie na przeciwległy pas ruchu. Kojący głos nawigacji oznajmił: Za trzysta metrów proszę opuścić rondo drugim zjazdem. Fay skrzywiła się na myśl o rondzie. Zatrzymała się na czerwonym świetle tuż za bmw, które wyprzedziło ją minutę wcześniej. Z tyłu podjechały jeszcze dwa samochody i Fay zdrętwiała ze strachu, kiedy zdjąwszy nogę z hamulca, poczuła, że furgonetka zaczyna toczyć się do tyłu. Zatrwożony kierowca za nią wdusił klakson. Fay gwałtownie zahamowała, zatrzymując silnik, i kiedy w końcu udało jej się ruszyć, światło z powrotem zmieniło się na czerwone. Nie uśmiechało się jej znów ruszać pod górę, więc wjechała na rondo na czerwonym i zahaczywszy kołem o wysepkę na środku, wyjechała drugim zjazdem. Dalsza podróż była podobną mieszanką nerwowej jazdy i groźnych sytuacji, ale jakimś cudem Fay zdołała pokonać te sześć i pół kilometra, nie powodując wypadku i nie ściągając na siebie uwagi policji. Ulica Hagara biegła stromo w dół i Fay musiała mocno wciskać hamulec, podczas gdy furgonetka sunęła w dół, śmigając niecałe trzydzieści centymetrów od zaparkowanych po obu stronach aut. Osiągnąłeś cel. Fay westchnęła z wielką ulgą, zatrzymując furgonetkę przed numerem pięćdziesiąt siedem. Fłagar mieszkał w okazałym edwardiańskim dworku, zbudowanym z miodowego piaskowca z Bath i wyposażonym w ogromne 254 podnoszone okna. Po lewej stronie dom miał nowoczesną przybudówkę w postaci dwupiętrowego prostopadłościanu z lustrzanego szkła, a stromy zjńzd prowadził do przestronnego garażu pod budynkiem. Nie sposób było sprawdzić, czy ktoś jest w domu, ale należało założyć, że Hagar zatrudnia stałą ochronę, dlatego Fay musiała działać szybko. Wyłączyła światła, wysiadła z szoferki i otworzyła przesuwne drzwi z boku samochodu. Wciągając w nozdrza duszący aromat dobywający się z worków z marihuaną, Fay wskoczyła do środka i złapała metalowy kanister z benzyną. Odkręciła korek i tak długo rozchlapywała zawartość wokół siebie, aż zmoczyła wszystkie worki. Dusząc się od trujących oparów, wyszła z powrotem na ulicę i łapczywie zaczerpnęła powietrza. Pozostawiwszy przesuwne drzwi otwarte, usiadła za kierownicą przed ostatnią przejażdżką. Zabrała z fotela pasażera telefon, którego używała jako nawigacji, poklepała się po kieszeniach, aby zlokalizować list i zapalniczkę, po czym uruchomiła silnik i zwolniła hamulec ręczny. Dzięki pochyłości drogi furgonetka sama toczyła się na luzie, Fay skręciła na podjazd Hagara i wycelowała samochód w wylot zjazdu, kończącego się parą szerokich wrót garażu. Nie wyłączając silnika i nie zaciągając hamulca, Fay wyskoczyła z szoferki i zapaliła szmatkę, którą wetknęła w wypełnioną benzyną butelkę po coli.

Fay obiegła dookoła rozpędzający się powoli samochód. Kiedy znalazła się po drugiej stronie, odsunęła się na kilka metrów, cisnęła swój koktajl Mołotowa do środka przez otwarte boczne drzwi i odruchowo przypadła do ziemi. Po kilku ciągnących się w nieskończoność sekundach we wnętrzu furgonetki wybuchła kula ognia, dostatecznie potężna, by otworzyć na oścież tylne drzwi. podnoszone okna. Po lewej stronie dom miał nowoczesną przybudówkę w postaci dwupiętrowego prostopadłościanu z lustrzanego szkła, a stromy zfazd prowadził do przestronnego garażu pod budynkiem. Nie sposób było sprawdzić, czy ktoś jest w domu, ale należało założyć, że Hagar zatrudnia stałą ochronę, dlatego Fay musiała działać szybko. Wyłączyła światła, wysiadła z szoferki i otworzyła przesuwne drzwi z boku samochodu. Wciągając w nozdrza duszący aromat dobywający się z worków z marihuaną, Fay wskoczyła do środka i złapała metalowy kanister z benzyną. Odkręciła korek i tak długo rozchlapywała zawartość wokół siebie, aż zmoczyła wszystkie worki. Dusząc się od trujących oparów, wyszła z powrotem na ulicę i łapczywie zaczerpnęła powietrza. Pozostawiwszy przesuwne drzwi otwarte, usiadła za kierownicą przed ostatnią przejażdżką. Zabrała z fotela pasażera telefon, którego używała jako nawigacji, poklepała się po kieszeniach, aby zlokalizować list i zapalniczkę, po czym uruchomiła silnik i zwolniła hamulec ręczny. Dzięki pochyłości drogi furgonetka sama toczyła się na luzie, Fay skręciła na podjazd Hagara i wycelowała samochód w wylot zjazdu, kończącego się parą szerokich wrót garażu. Nie wyłączając silnika i nie zaciągając hamulca, Fay wyskoczyła z szoferki i zapaliła szmatkę, którą wetknęła w wypełnioną benzyną butelkę po coli. Fay obiegła dookoła rozpędzający się powoli samochód. Kiedy znalazła się po drugiej stronie, odsunęła się na kilka metrów, cisnęła swój koktajl Mołotowa do środka przez otwarte boczne drzwi i odruchowo przypadła do ziemi. Po kilku ciągnących się w nieskończoność sekundach we wnętrzu furgonetki wybuchła kula ognia, dostatecznie potężna, by otworzyć na oścież tylne drzwi. 255 Fay nie była zadowolona, że samochód zboczył nieco z kursu, ale nie mogła już nic na to poradzić. Podczas gdy staczający się w dół pojazd nabierał prędkości, trzymając się blisko ziemi, podbiegła do drzwi domu i wsunęła pod nie list. Zawierał jedną kartkę papieru zapisaną trzema zdaniami: Odpuść sobie handel marihuaną. Zamach na twoje samochody to ostatnie ostrzeżenie. Następne będą twoje dzieci. Fay żwawym krokiem zaczęła oddalać się od podjazdu, ale nie zdołała oprzeć się pokusie spojrzenia za siebie, żeby zobaczyć, jak samochód uderza w garaż. Zboczył z kierunku bardziej, niż przewidywała, ale choć trafił w ceglany słup pomiędzy wrotami garażu - zamiast uderzyć centralnie w blaszane drzwi, jak planowała - wystarczyło mu impetu, aby przebić się przez mur. Drzwi garażu wygięły się ze zgrzytem, ustępując przed płonącą furgonetką. Płomienie rozświetliły wnętrze garażu i Fay mignęła przelotnie sylwetka

sportowej fury wyglądającej na dość kosztowną. Powyżej, w domu, rozszczekały się psy, a w jednym z okien zapłonęło światło. Fay uśmiechnęła się krzywo, obróciła na pięcie i puściła biegiem w dół ulicy. * Policja dotarła do domu Asha trzy minuty po panicznej ewakuacji Ryana przez okno. Na szczęście zdążył dokuśty-kać do osiedla wypełnionego labiryntem ulic i kładek dla pieszych, a gliniarze nie mieli ochoty na jego tropienie. Brzuch bolał go w miejscu, w które oberwał kulą, a pięta jego prawej skarpetki była teraz przesiąknięta krwią. Wrócił do domu nocnym'autobusem. James rozważał plan posłania go do szpitala dla sprawdzenia, czy nie ma połamanych żeber, ale ostatecznie uznał, że ślady są położone zbyt nisko. Po kąpieli Ryan poszedł do łóżka z obandażowaną raną na brzuchu i grubym opatrunkiem wokół kostki. Świadomość, że nie musi już myśleć o odebraniu paczki Ashowi, przynosiła mu ulgę, ale noc była nieprzyjemnie gorąca, zaś zranione miejsca bolały, przez co praktycznie nie zmrużył oka, jeśli nie liczyć kilku krótkich drzemek pomiędzy kolejnymi rundami walki z kołdrą i poduszką. Wczesnym rankiem Ryan sięgnął po szklankę i odkrył, że jest pusta. Z torsem lśniącym od potu poczłapał po do-lewkę wody i dorzucił sobie dwie kostki lodu. Już miał znów przyłożyć głowę do poduszki, kiedy jego uwagę przykuła błyskająca dioda małej nokii, którą dostał od Craiga. Ryan podniósł telefon i odkrył, że przespał nadejście wiadomości od nieznanego numeru. Napisany wielkimi literami tekst głosił: „WSZYSTKIE RĘCE NA POKŁAD. MIGIEM DO SCHRONISKA”. Ryan wyskoczył z łóżka jak oparzony. Z okna w przedpokoju miał widok na Schronisko. Z klubu właśnie wybiegł facet w bezrękawniku, a na trawniku za budynkiem stało kilka nieprzepisowo zaparkowanych aut. -James! - wrzasnął Ryan. James nawet nie drgnął, dopóki Ryan nie dźgnął go palcem w ramię. - Kerry, jestem zmęczony - jęknął James, przetaczając się na plecy. - Hej, kochasiu! - powiedział Ryan ostrym tonem. - Tso jest? - wyseplenił półprzytomny James, siadając i przecierając oczy. Ryan podsunął mu nokię pod nos. - Przyszła wiadomość. Jakąś godzinę temu. Do klubu zjechała się kupa ludzi. 257 f - Po co? - wymamrotał James. - A skąd mam wiedzieć? - Rozmawiałeś z Ning? Może ona coś wie. Ryan potrząsnął głową. - Chciałem najpierw pogadać z tobą. Myślisz, że powinienem tam iść? - Pewnie tak - odpowiedział James. - Musimy się dowiedzieć, co się dzieje. Idź, załóż coś na siebie. Ja zadzwonię do Ning. Podczas gdy Ryan pośpiesznie wciągał dżinsy i bluzę, w Nebraska House Ning obudziła się i zdjęła telefon ze stacji ładowania.

- Nie mam pojęcia, co się mogło stać - powiedziała, rozglądając się po pokoju, kiedy James objaśnił jej sytuację. Włączyła lampkę i odkryła, że na rozłożonych na podłodze poduszkach nikogo nie ma. - Fay dała nogę. Zabrała buty i telefon. Bóg jeden wie, co ona znów wymyśliła, ale założę się, że jej zniknięcie ma z tym wiele wspólnego. 37. SZEF Ryan ubrał się jak na wojnę: włożył czarne glany, kamizelkę nożoodporną i przypiął do pasa rozkładaną pałkę. Szedł przez podwórko w stronę klubu Schroniska, starannie omijając psie kupy i słuchając głosu, który dobiegał doń przez miniaturowy komunikator w uchu. - Zalogowałem się do londyńskiej dyspozytorni telefonu alarmowego - mówił James. - Niecałe dwie godziny temu w Finchley zgłoszono poważny incydent. Ktoś celowo wbił płonącą furgonetkę w garaż przy Hartwood Road pięćdziesiąt siedem. To dom Hagara. - To ta furgonetka, którą ukradły dziewczyny? - spytał Ryan szeptem. - O tym nic nie było, ale na pewno tak - odpowiedział James. - Pięć samochodów zniszczonych. Pożar opanowany, znaczne zniszczenia w przybudówce domu. Żadnych ofiar śmiertelnych, jedno dziecko hospitalizowane, na wszelki wypadek, bo nawdychało się dymu. Hartwood Road pozostaje zamknięta dla ruchu. - Hagar dostanie piany - zauważył Ryan. - Lepiej na razie się zamknę. Wchodzę do środka. Ryan był przyzwyczajony do widoku klubu wypełnionego tłumem jego rówieśników, ale teraz roiło się w nim od ludzi w wieku około dwudziestu lat. Rozpoznał Warrena i Craiga. Z tyłu kręciło się kilku najbardziej zaufanych 259 przybocznych Hagara i Ryana przeszył dreszcz podniecenia, kiedy zobaczył wśród zgromadzonych samego szefa. - A ty dokąd, młody? - warknął wielki rudowłosy osiłek z przepaską na oku, zastępując mu drogę. - Dostałem wezwanie od Craiga - powiedział Ryan. Rudzielec zmierzył go podejrzliwym spojrzeniem, ale odsunął się dopiero, kiedy człowiek, którego Ryan widywał w myjni, krzyknął: - Ryan jest swój. Chodź tutaj, chłopaku. Ryan podszedł do mężczyzny, o którym wiedział, że ma na imię Max. - Co się dzieje? - spytał. - Wielkie gówno rąbnęło w wielki wiatrak - pokiwał głową Max. - Chłopcy od Elego poszli na dom Hagara. Hagara nie było na miejscu, ale jego dzieciak jest na ostrym dyżurze. -Ja cię... - sapnął Ryan. Po drugiej stronie sali, pomiędzy stołami bilardowymi, stali Hagar i Craig. Ten ostatni był większy od szefa i trzymał dłoń na jego ramieniu.

- Nie śpieszmy się z tym - mówił uspokajającym tonem. -Wiemy, że to dziewuchy zasunęły nam tę furę. - Mój chłopak leży w szpitalu! - krzyknął Hagar z furią. - Dmuchają na zimne. Zaciągnął się trochę dymem i tyle. Judy mówi, że lata po szpitalu wesolutki jak szczypiorek na wiosnę. - Wiemy, że Eli kupił towar z naszej rezerwy od Fay Hoyt - powiedział Hagar. - Musi mieć wtyczkę. Znalazł naszą cieplarnię i wynajął te dziewczyny, żeby ją wybebeszyły. Craig potrząsnął głową; jego ton stał się drażliwy. - Nie wiemy tego na pewno. W ogóle niczego nie wiemy. - Chcesz powiedzieć, że moja ochrona jest tak nędzna, że byle piętnastoletnia siksa może znaleźć moją cieplarnię 260 i mój dom bez pomocy z zewnątrz? Kto jest moim szefem bezpieczeństwa ? - Ja - przyznał Craig. i Ryan wiedział, że to Warren pomógł dziewczynom w odnalezieniu cieplarni, i zerknął ukradkiem na jego śmiertelnie wystraszoną twarz. - Masa ludzi nie przepada za tobą, Hagar - powiedział Craig. - Mamy informatorów. Mówię tylko, że powinniśmy się zorientować, co naprawdę zaszło, zanim zrobimy coś drastycznego. Hagar cofnął się o krok. - Podjąłem już decyzję, Craig. Jesteś ze mną czy przeciw mnie? Hagar wskazał palcem drzwi, dając Craigowi do zrozumienia, co go czeka, jeśli nie stanie na baczność. Craig skłonił głowę w geście uległości. - Ty jesteś szefem - powiedział, choć z lekkim wahaniem. - Dobra, ludzie. Chodźcie tu bliżej i słuchajcie - zawołał Hagar. Wszyscy obecni, którzy grzecznie czekali przy ścianach, podczas gdy Hagar spierał się z Craigiem, zaczęli napływać na środek sali i sadzać tyłki na brzegach stołów bilardowych. - Zaatakowano nas - krzyknął Hagar. - Mój dom i moja rodzina to dla mnie nieprzekraczalna granica. Eli sprowokował nas, więc spodziewa się, że wyjdziemy na ulicę i zaczniemy rozwalać jego dilerów. Ale ten alfons nie ma monopolu na szpiegów. Mam całą listę innych zasobów Elego. Uderzymy na niego z całą siłą, ale nie w miejscach, w których się nas spodziewa. W zgromadzeniu opryszków rozległo się kilka nerwowych śmiechów i dwa niemrawe wiwaty. - Po czterech do pięciu na furę - zakomenderował Hagar. - W sali przedszkolnej nie brakuje narzędzi i sprzętu. Każda grupa dostanie trzy cele i nie chcę potem słyszeć żadnych tłumaczeń, dlaczego nie zdjęliście wszystkich. * Ning bardzo chciała poznać szczegóły akcji Fay, ale nie mogła zdradzić się z niczym, czego dowiedziała się od Jamesa.

- Co się dzieje? - spytała, kiedy Fay nareszcie odebrała telefon. - Wszystko w porządku? Fay wydawała się niezwykle zadowolona z siebie. - Gorąco tam u ciebie na podłodze; pociłam się tylko i nie mogłam zasnąć powiedziała swobodnym tonem. -No więc pojechałam nocnym na działkę, a potem zajęłam się furgonetką i załatwiłam jedną sprawę. -Jaką sprawę? - naciskała Ning. - Miałaś rację - powiedziała Fay. - Walka z Hagarem to moja broszka. Wciąganie w to ciebie i Warrena nie było fair. - Co zrobiłaś, Fay? Gdzie samochód? - Nie mogę dłużej gadać. Przyczaiłam się przy Schronisku i właśnie wychodzi z niego masa ludzi. - W środku nocy? - udała zdumienie Ning. - Kto tam jest? - Zdaje się, że miałam rację, twierdząc, że temperament Hagara to jego słaby punkt. - Gadasz bez sensu - powiedziała Ning. - Myślałam, że jesteśmy wspólniczkami. Co się dzieje, Fay? Dlaczego czaisz się przy Schronisku? Fay zachichotała. -Właśnie rozpętałam wojnę! A teraz muszę brać zadek w troki, zanim ktoś mnie tu przyuważy. Nie idziesz jutro do szkoły, co nie? - Wczoraj był koniec roku - przypomniała Ning. - Przyjedź rano na działkę. Jej oddech stał się szybszy, jakby zaczęła iść. 262 - Wszystko ci wyjaśnię, ale daj mi czas do wpół do jedenastej. Muszę odespać zaległości. - Dlaczego nie powiesz mi od razu? - spytała zirytowana Ning, ale Fay przerwała połączenie. * Przysadzista sprzedawczyni o imieniu Bijał siedziała na stołku za kontuarem całodobowego sklepu Rapid 24. Było wpół do piątej rano. Sklep świecił pustkami, ale sprzedawczyni oderwała wzrok od telewizora i powtórki Przyjaciół, kiedy na dziedzińcu zatrzymał się poobijany minivan marki Volkswagen. Wszystkie drzwi auta otworzyły się jednocześnie. Z wozu wysiadł chudy kierowca, trzej dobrze zbudowani mężczyźni - wśród nich Hagar - oraz dwaj nastoletni chłopcy: Warren i Ryan. Niewiele sklepów było otwartych przez dwadzieścia cztery godziny na dobę i Bijał była przyzwyczajona do samochodów pełnych pijanych ludzi, którzy po wizycie w klubie nocnym uzupełniali zapas alkoholu i papierosów. Jednak tym razem żołądek podszedł jej do gardła na widok zamaskowanych twarzy, kijów baseballowych, pałek oraz przerażająco wyglądającego faceta z przepaską na oku i burzą ognistopomarańczowych włosów na głowie. Zaledwie dwa metry dzieliły drzwi od telewizora. Bijał rzuciła się na drugi koniec lady, gdzie był ukryty przycisk do błyskawicznego blokowania drzwi. Jej

dłoń klepnęła grzybek przycisku, a w tej samej chwili Hagar pchnął drzwi. Rygle elektrycznego zamka wystrzeliły na zewnątrz, ale intruz był już o pół kroku za progiem. - To nie było bardzo gościnne, panienko - zaśmiał się dobrodusznie Hagar, podchodząc do lady. Jeden z jego ludzi przeskoczył za kontuar i pchnął sprzedawczynię na gablotę z papierosami. - Chciałaś włączyć alarm?! - ryknął. 263 Podczas gdy Ryan wchodził do sklepu, opryszek uderzył Bijał dwa razy, po czym powalił ją na ziemię i nadepnął na brzuch. - Kasa jest otwarta! - krzyknęła kobieta. - Weźcie pieniądze. Bijał bywała już okradana, ale nigdy przez tak liczną ekipę. Spodziewała się, że napastnik otworzy kasę i zacznie wygarniać pieniądze, ale ten dźwignął całe urządzenie w górę, wyrywając wtyczkę ze ściany, i cisnął nim w telewizor. Telewizor runął na podłogę i w całym sklepie zamigotały światła. Hagar pochylił się nad ladą i wymachując kijem baseballowym, zaczął strącać z półek butelki z winem i wódką. Ryan poszedł za Warrenem na tył sklepu, gdzie razem zaatakowali lodówkę z nabiałem. Sufit był niski i Ryan obsypał się gorącymi odłamkami szkła, potrąciwszy kijem halogenową żarówkę. W następnej chwili opryskała go eksplodująca śmietanka. W nozdrza wdarł mu się zapach wina i rumu, którego strużka ciekła po podłodze w stronę jego najków. Sklep nie był duży i pięcioosobowa grupa potrzebowała zaledwie minuty na zniszczenie całego towaru na półkach. - Spadamy - zdecydował Hagar. - Dawaj sukę na ulicę. Podczas gdy Ryan pomagał wywlekać wrzeszczącą sprzedawczynię przed sklep, Warren wskoczył na tył minivana, a kierowca przegazował silnik. Hagar wymierzył Bijał jeszcze dwa brutalne kopniaki. - Powiedz swojemu szefowi, Elemu, żeby wynosił się z miasta. Jest skończony, słyszysz? - Kto to jest Eli? - zaszlochała Bijał, osłaniając dłońmi twarz. Ryana nie zaskoczyło to pytanie. Handlarze narkotyków raczej nie mieli w Zwyczaju przedstawiać się pracownikom ich legalnych interesów. Kiedy Ryan wślizgnął się do samochodu obok Warrena, ze sklepu wyszedł ostatni z bandytów - świr z przepaską na oku - niosąc paczkę papieru toaletowego i zapaloną zapalniczkę. Pierwsza płonąca wstęgą doleciała aż do tylnej ściany sklepu i zgasła, ale druga rolka wylądowała między potrzaskanymi butelkami whisky. Po podłodze rozbiegły się języki błękitnych płomieni. - Ale fajnie! - krzyknął Hagar, niezdarnie wskakując na tylną kanapę samochodu i przy okazji miażdżąc Ryanowi stopę. - Jak za dawnych czasów! Świr w przepasce wsiadł ostatni i volkswagen zapiszczał przednimi kołami, przyśpieszając z wciąż szeroko otwartymi przednimi drzwiami po stronie

pasażera. Z tyłu Ryan wygramolił się spod Hagara, który nagle uświadomił sobie, że trzyma w dłoniach kasetkę kasjerską. - Dłuto! - krzyknął. - Dajcie mi jakieś dłuto czy coś. Mężczyzna skulony na skierowanym do tyłu trzecim rzędzie siedzeń podał Hagarowi duży płaski śrubokręt. Samochód pokonał kolejny kilometr, biorąc kilka ostrych zakrętów, zanim kasetka wydała satysfakcjonujące brzęk-nięcie i odchylane wieczko odskoczyło na sprężynie. Hagar uśmiechnął się i wygarnął ze środka garść dziesięcio-i dwudziestofuntówek. - Podzielcie się, dzieciaki - powiedział, rzucając pieniądze Warrenowi i Ryanowi. - Prezent od wujka Hagara. 38.WtiZEK Kiedy Ryan po raz pierwszy usłyszał o Hagarze w kampusie kilka miesięcy wcześniej, wyobraził sobie osobę zawziętą i złowrogą, tyrana wydającego rozkazy, który brudną robotę pozostawia swoim żołnierzom, takim jak Craig. Nie mógł pomylić się bardziej. Hagar podskakiwał na tylnej kanapie minivana, dokazując jak wielki dzieciak, sypiąc dowcipami i anegdotkami związanymi z miejscami, które mijali: zabitym deskami kinem, w którym po raz pierwszy pocałował dziewczynę; sklepem, w którym w dzieciństwie razem z Craigiem kradli fajerwerki; mieszkaniem, które kupił i gdzie zawalił się strop dwa tygodnie po przeprowadzce. - Administratorka zaczęła bredzić o wszystkich tych punktach w umowie, że znałem stan techniczny i w ogóle, no więc wzięliśmy ją z Craigiem za kostki i wywiesiliśmy za okno. Miła pani w mgnieniu oka wypisała mi czek na nowy strop! Ryan nigdy nie rozmawiał z Fay Hoyt, ale James informował go na bieżąco o postępach misji Ning, a im dłużej przebywał w towarzystwie Hagara, tym bardziej był przekonany, że Fay trafnie oceniła jego osobowość. Niewiele lokali mogło być otwartych o tej porze w środku tygodnia, ale w końcu znaleźli bar z kurczakami. Hagar postawił wszystkim frytki i zalał swoją porcję pięcioma saszetkami majonezu, f 266 - Mówię wam, chłopaki, ja to po prostu kocham - powiedział, zwracając się do Ryana i Warrena i wypychając sobie usta frytkami. - Im wyżej się wdrapywałem, tym mniej cieszyłem się życiem. Ryan uśmiechnął się. -Ja jestem tak nisko, że niżej się nie da. Chce się pan zamienić? Hagar zaniósł się głośnym śmiechem, podczas gdy wielki volkswagen wjechał do tunelu. Chwilę później zarechotał znowu, kiedy gangster na przednim siedzeniu otworzył butelkę pepsi, która eksplodowała mu rękach niczym wulkan. Oddalali się coraz bardziej od terenu Hagara. Tunel wyprowadził ich do wschodniego Londynu, gdzie drapacze chmur Canary Wharf wznosiły się rozświetlonymi wieżami za dzielnicami nowiutkich apartamentowców. Drugi

wyładowany gangsterami minivan - renault - czekał na nich w strefie odbioru odpadków przy eleganckim, czter-nastopiętrowym bloku. - Chawira Elego - wyjaśnił Hagar, wskazując palcem błyskające czerwone światło na szczycie budynku. Ryan i Warren uścisnęli kilka dłoni, podczas gdy Hagar przybijał piątki z mężczyznami wysiadającymi z renaulta. Kiedy wszyscy osłonili twarze kominiarkami, dwaj chłopcy ruszyli na końcu dziesięcioosobowego orszaku, przechodząc przez niezamkniętą metalową bramę, obok szeregu pojemników na śmieci, a potem po schodkach do wyjścia ewakuacyjnego. Facet w przepasce na oku musiał dokonać wcześniej rozpoznania budynku Elego. Miał dokładnie dopasowane narzędzie, które wsunął w szczelinę między skrzydłami drzwi, by poruszając nim, nacisnąć metalową poprzeczkę otwierającą drzwi od wewnątrz. Ryan wszedł do środka i natychmiast uderzył go w twarz gorący podmuch wentylatorów. W powietrzu unosił się zapach chloru. Kolejne drzwi przepuściły ich na tyły nastrojowo oświetlonego basenu. Pomarszczona kobieta pływała z gracją, dopóki nie ujrzała dziesięciu zamaskowanych drabów, uzbrojonych w kije baseballowe i maczety, maszerujących dziarskim krokiem po lśniących płytkach posadzki. Po pokrytych miękką wykładziną schodach wspięli się na wyższe piętro, do westybulu. Za granitowym kontuarem przysypiał siwowłosy konsjerż. - Pobudeczka! - zawołał Hagar, podczas gdy dwaj gangsterzy wbiegli za kontuar, aby powstrzymać konsjerża, gdyby próbował włączyć alarm. - Masz klucze do wind, co nie? Jedziemy do penthouse’u na czternastym. - Mnie nie wolno - bąknął mężczyzna. Hagar szerokim gestem wskazał na swoich ludzi, a jeden z nich strącił z kontuaru dużą misę z pomarańczami i li-monkami. - Znaczy, będziesz stawiał opór? - uśmiechnął się szeroko Hagar. Konsjerż podszedł sztywnym krokiem do wind o przeszklonych drzwiach. Tabliczka na jednej z nich głosiła, że dźwig jest czynny od szóstej rano do północy. Upłynęło kilka sekund, nim przybyła działająca kabina i Hagar wcisnął się do środka wraz z konsjerżem i pięcioma oprysz-kami. - Wy lecicie na piechtę, chłopaki. I tak wyglądacie, jakby przydało się wam trochę gimnastyki - powiedział do reszty. - Do zobaczenia na górze. I nie marudzić. Hagar zachowywał się jak wielki dzieciak, ale Ryan zauważył, że Warren i trzej krzepcy mężczyźni przyjęli polecenie wejścia na czternaste piętro po schodach bez śladu skargi ani wahania. Każdy poziom dzieliły od następnego dwa biegi schodów i na szóstym piętrze wszystkim kręciło się w głowach f 268 od powtarzanej w nieskończoność sekwencji jedenastu kroków i zwrotu o sto osiemdziesiąt stopni. Ryan wszedł na schody jako ostatni, ale choć wciąż bolała

go kostka -pamiątka po niefortunnym włamaniu - wkrótce wyprzedził wszystkich i jako jedyny dotarł na samą górę bez zatrzymywania się dla złapania oddechu. Na czternastym piętrze znajdował się jeden penthouse. Konsjerż już wcześniej otworzył wysokie, bogato rzeźbione drzwi przed Hagarem i jego kompanami i Ryan wszedł do środka razem z nimi. -No co tak długo? - zaćwierkał rozanielony Hagar. -Witamy chez Eli. Gdzie reszta? - Idą - sapnął Ryan, dysząc i rozglądając się po luksusowym wnętrzu. Za marmurową sienią apartament otwierał się w ogromną, wysoką salę, otoczoną z trzech stron ścianami ze szkła, z imponującym widokiem na barki sunące nieśpiesznie po Tamizie. Szklane schody prowadziły do sypialni i na balkon umieszczony piętro wyżej. Starszawego konsjerża posadzono na skórzanej kanapie i kazano czekać z rękami na głowie, po czym Hagar rozpoczął swój występ, łapiąc wysoki wazon, ozdobiony wzorem z tabloidowych nagłówków i rysunkowych podobizn pomniejszych celebrytów. - Eli uważa, że jest taki wyrafinowany - prychnął Hagar, omiatając wzrokiem dzieła malarstwa współczesnego zdobiące jedyną nieoszkloną ścianę. - Czy to psie gówno wygląda wam na sztukę? A on płaci za to dziesiątki tysięcy! Hagar wypuścił z ręki wazon, pozwalając, by rozbił się u jego stóp. - A wy co tak stoicie? - krzyknął. - Rozwalmy tę norę! Akurat gdy Warren i pozostali wpadli do apartamentu dyszącą spoconą hordą, reszta grupy Hagara ruszyła do akcji, aby zdzierać ze ścian obrazy, rozwalać meble, zapychać umywalki i odkręcać wszystkie krany. Ryan złapał drewnianą rzeźbę i posługując się nią jak kopią, wybił dużą dziurę w obrazie Damiena Hirsta. Potem dołączył do Warrena na balkonie, by ciskać doniczki z roślinami do małego basenu na zewnątrz. Demolowanie było przyjemnym zajęciem i chłopcy nie mogli powstrzymać się od idiotycznego chichotu, kiedy wrócili do środka w kompletnie przemoczonych ubraniach. Facet z opaską na oku próbował roztrzaskać szklany stół za pomocą nabijanego gwoździami kija do krykieta. - Kto chce roleksa? - zaśpiewał Hagar, który wyłonił się z jednej z sypialni na górze, trzymając trzy wysadzane brylantami zegarki oraz damską szkatułkę na biżuterię. Rzucił jeden z zegarków na dół i dwaj gangsterzy omal nie zderzyli się głowami, kiedy skoczyli po łup. Ktoś uruchomił spryskiwacz przeciwpożarowy płonącym egzemplarzem „Wired”, a Warren wcisnął sobie pod pachę elegancki laptop Sony. W ogłuszającym hałasie tylko Ryan usłyszał zgrzyt metalu na zewnątrz budynku. Wyszedł na balkon i wychyliwszy się daleko za barierkę, ujrzał volks-wagena, którym przyjechał, z wbitym w bok bmw coupé. Obok stały jeszcze dwa obce samochody. Do westybulu wbiegał co najmniej tuzin zamaskowanych mężczyzn, a dwaj inni wywlekli na zewnątrz czekającego w aucie kierowcę renaulta i zaczęli go katować.

- Chłopaki! - krzyknął Ryan w stronę apartamentu. -Zjechała załoga Elego! - Co? - ryknął Hagar, wybiegając na balkon w towarzystwie Warrena i dwóch innych mężczyzn. - Szlag! Mają Curtisa. Joe, dzwoń po wsparcie. Reszta za mną na dół i zróbmy miazgę z tych palantów! Część ekipy Hagara zareagowała entuzjazmem, ale Ryan nie palił się do bitki, a Warren wyglądał wręcz na śmier270 teinie przerażonego, kiedy odprowadzał wzrokiem wybiegających z apartamentu bandytów. Kolejny spryskiwacz włączył się przy akompaniamencie wrzaskliwego alarmu, aby pomóc pierwszemu w ugaszeniu płonącego stojaka na czasopisma i zasłon. Ryan uświadomił sobie, że w apartamencie pozostali jedynie on i Warren -stary konsjerż właśnie wybiegł na zewnątrz, trzymając przy uchu telefon. - Zadzwoni po gliny - przestraszył się Warren i ruszył za nim. Ryan pociągnął chłopaka do siebie i wzruszył ramionami. -No i co z tego? W tak wielkim budynku system przeciwpożarowy już dawno musiał zawiadomić straż, podobnie zresztą jak połowa sąsiadów. - Słusznie - zgodził się Warren i rozejrzał się wokół przestraszony. Chłopaków Elego jest więcej niż nas. Jak nas znajdą, wyprują nam flaki. Niektórzy z jego załogi podobno lubią wypalać ludziom twarze kwasem. Ryan też się bał, ale nie chciał przyznać się Warrenowi. - Nie mam zamiaru stawać do nierównej walki. Zejdźmy parę pięter w dół. Schowamy się gdzieś, dopóki sytuacja się nie uspokoi. Może nawet uda się włamać do jakiegoś pustego mieszkania. Warren ruszył za Ryanem, ściskając pod pachą laptop. - Hagar się wkurzy, jak się dowie, że daliśmy nogę - powiedział drżącym głosem. - To idź tam i bij się z nimi, jak chcesz - odparł Ryan, otwierając drzwi klatki schodowej i nadstawiając ucha. -Na pewno wymyślę jakąś wymówkę... Dobra, chyba nikogo nie ma. Ryan pobiegł na dół. Trzy piętra niżej zatrzymał się i omal nie upadł na twarz, kiedy Warren wpadł na niego od tyłu. 271 - Ćśś... Ryan musnął palcem usta i zaczął skradać się w dół, z kijem baseballowym gotowym do zadania ciosu. Nie potrafił rozszyfrować głosów, które dobiegały z bliska, ale były mocno przytłumione. - Co to? - szepnął zdumiony Warren. - Na schodach chyba ich nie ma. Ryan przekradł się jeszcze jedno piętro w dół. Przypomniał sobie, że klatka schodowa biegnie obok szybu windy, i przyłożył ucho do ściany. Nagle wszystko stało się jasne. - Utknęli w windzie - powiedział i grzmotnął pięścią w ścianę. - Ktoś musiał ją wyłączyć, kiedy jechali. Warren uśmiechnął się niepewnie.

- Kto tam jest? Nasi czy tamci? - Nie wiem, nie obchodzi mnie to. - Ryan machnął ręką. Na ósmym piętrze usłyszeli tupot, jakby od dołu wspinała się ku nim duża grupa ludzi. Ryan uznał, że czas ewakuować się z klatki schodowej. Wprowadził Warrena przez dwustronne drzwi na wyłożony wykładziną korytarz z wejściami do mieszkań po obu stronach. Zaraz za drzwiami przykucnęli nisko, aby nie było ich widać przez nietłukącą szybę. Ryan nie wyjrzał, żeby sprawdzić, ile osób wbiegało na górę, ale sądził, że było ich trzy lub cztery. Kiedy tupot ucichł, Warren sięgnął do drzwi, ale Ryan potrząsnął głową. - Na dole pewnie trwa wojna. Przeczekajmy ją tutaj. Ale nie minęła minuta, nim sprytny plan Ryana został pokrzyżowany. Odkąd zadziałał pierwszy spryskiwacz, w całym budynku powtarzały się łagodne ostrzeżenia „Proszę przygotować się do ewakuacji”. Teraz coś musiało porządnie zająć się ogniem, bo alarm przeciwpożarowy nagle włączył się na cały regulator. Z mieszkań zaczęli wyłaniać się ludzie, niektórzy w kapciach i szlafrokach, inni ubierając się w pośpiechu. Ryan 272 natychmiast zerwał z głowy kominiarkę, a Warren poszedł za jego przykładem. Wśród mieszkańców panowała d'osé swobodna atmosfera. Pewien mężczyzna, prowadzący za rękę sennego sześciolatka, żartował z sąsiadem, że pewnie ktoś przypalił grzankę jak ostatnim razem. - Żaden z ludzi Elego nas nie widział - powiedział Ryan, przysuwając usta do ucha Warrena, aby ten mógł go usłyszeć mimo wycia alarmu. - To nasza szansa na ucieczkę. Dwaj zwyczajni chłopcy. Spokojny strumień ludzi sunął w dół w tempie narzucanym przez parę staruszków pół piętra niżej. - Pomóc pani? - spytał Ryan, widząc za sobą kobietę trzymającą niemowlę na jednej ręce, a drugą walczącą z rozwrzeszczanym malcem. Ponieważ to starszy chłopiec wymagał uwagi, Ryan zszedł siedem pięter w dół, tuląc w ramionach maleńką śpiącą dziewczynkę. Stanowiła doskonały kamuflaż, a jej ciepły, mleczny zapach napełniał Ryana dziwnym spokojem i przypominał czas, kiedy urodził się jego najmłodszy brat, Theo. Po dotarciu na parter Ryan rozejrzał się niespokojnie, kołysząc dziecko w ramionach. System przeciwpożarowy automatycznie opuścił na dół wszystkie windy, ale ktokolwiek był w środku, nie było po nim śladu. W westybulu mieszkańcy zachowywali się spokojnie, ale wstrząsnął nim widok pobojowiska obok budynku. Samochód Hagara został staranowany; jego kierowca leżał nieprzytomny na ziemi, opatrywany przez jednego ze strażaków. Volkswagena podpalono i z jego przepastnego wnętrza wyciekała piana gaśnicza.

Obok dwóch wozów strażackich stał motocykl sanitariusza, który klęczał nieopodal, zajmując się ciężko pobitym gangsterem. Na miejsce właśnie dotarły dwa radiowozy, 273 a od dramatycznie wyglądającej kałuży krwi ciągnął się szlak mokrych odcisków butów, skręcający za róg budynku. Ryan i Warren dołączyli do tłumu mieszkańców próbujących zrozumieć, co łączy krew, wraki samochodów i pióropusz dymu unoszący się z otwartego balkonu na ostatnim piętrze. Ryan przekazał dziecko matce i zwrócił się do Warrena. - Dozorca może rozpoznać nasze ciuchy - powiedział. -Musimy spadać. Chłopcy okrążyli budynek i ruszyli ulicą oddzielającą wieżowiec od identycznego gmachu naprzeciwko. Po drodze minęli dwóch barczystych facetów, zmierzających w przeciwnym kierunku. Jeden miał zakrwawiony nos. Musieli należeć do ekipy Elego, ale skrywali twarze, jakby ich jedyną troską było uniknięcie aresztowania. Na tyłach wieżowca zastęp strażaków szykował sprzęt do oddychania. Ryan poprowadził Warrena drogą serwisową, idąc śpiesznie, ale nie za szybko, aby nie wzbudzać podejrzeń. Kilkaset metrów dalej natknęli się na ślady potyczki: jeden but koszykarski rozmiar dwanaście, kilka rozrzuconych monet i rozbity iPhone. -To but Joego - powiedział Warren, nie mogąc powstrzymać się od zgarnięcia z ziemi dwufuntówki. - Który to Joe? - spytał Ryan. - Taki rudy. Z opaską na oku. Pięćdziesiąt metrów dalej leżała jego maczeta, teraz splamiona krwią. -Ja cię... Oporowa akcja - szepnął Warren. Ryan zeskoczył z krawężnika i skręcił na parking supermarketu dla majsterkowiczów. Na ruchliwej ulicy za sklepem śmigały światła samochodów i Ryan uznał, że kiedy przedostaną się przez gęsty ruch na drugą stronę, będą w zasadzie bezpieczni. Parking był pusty, jeśli nie liczyć 274 * trzech firmowych ciężarówek dostawczych pod ścianą sklepu. Chłopcy wychodzili już ngf podjazd sklepu, kiedy okrzyk zza pleców omal nie przyprawił ich o zawał. - Warren! Obaj zatrzymali się i jednocześnie odwrócili. Ryan na-macał dłonią pałkę, przykucnął i zajrzał pod ciężarówkę. - Hagar? - powiedział, rozpoznając sylwetkę szefa oraz wielkiego mężczyznę, leżącego na wznak tuż za nim i jęczącego cicho. -Jesteście ranni, chłopaki? - spytał Hagar. - Nic nam nie jest - odpowiedział Ryan, a skradzione roleksy na obu rękach gangstera błysnęły refleksem nadjeżdżających drogą świateł.

- Mam rozcięte udo, ale to nic takiego. Frank bardzo krwawi. Eli wziął ze sobą tego szajbniętego Chińczyka z mieczem samurajskim. Ryan wsunął się pod ciężarówkę. Mimo słabego światła zobaczył krew, sączącą się z tyłu głowy Franka. Hagar dał mu swoją koszulkę, którą Frank dociskał sobie do rany, ale Ryan wyrwał mu ją z ręki. - Co ty robisz? - spytał Hagar. - Byłem na kursie pierwszej pomocy - wyjaśnił Ryan, oglądając długie rozcięcie na głowie mężczyzny. Na szczęście Frank miał dość długie włosy i Ryan dobrze wiedział, co zrobić. Frank zaskamlał, kiedy chłopak palcem odszukał koniec rany. - Trochę zaboli, ale zatrzyma krwawienie - powiedział Ryan, po czym zwrócił się do Warrena. - Tam w krzakach leży wózek sklepowy. Przechodziliśmy obok niego, pamiętasz? Wyciągnij go i sprawdź, czy się toczy. Kiedy Warren się oddalił, Ryan skręcił w palcach dwie wiązki włosów, po jednej z każdej strony rany, po czym związał je w ciasny supeł, zaciskając brzegi rozcięcia. Operację powtórzył kilkakrotnie w dwucentymetrowych odstępach. Jego pacjent kulił się z bólu przy każdym zaciśnięciu węzełka. - W życiu bym nie pomyślał, żeby tak zrobić - powiedział Hagar z podziwem. Ryan pokiwał głową. - To mocniejsze niż szwy. Wiesz, jak trudno jest wyrwać z głowy garść włosów? Zanim Ryan skończył zamykać ranę, Warren wydobył z zarośli wózek i właśnie pędził z nim z powrotem przez parking. - Głośniej, kurde, jeszcze cię wszyscy nie usłyszeli -krzyknął Hagar z furią. - Jedzie? - spytał Ryan. - Przednie kółka trochę latają, ale da się pchać. - Zamknąłem ranę najlepiej, jak potrafiłem - powiedział Ryan. - Ale stracił kupę krwi i może nie przeżyć, jeżeli nie trafi pod opiekę lekarzy. Hagar skinął głową. - We trzech powinniśmy dać radę wrzucić go do wózka. Jeden z was, chłopcy, będzie musiał dopchnąć go tam z powrotem i przekazać ekipie z karetki. Warren milczał i Ryan westchnął w końcu: - No to zdaje się, że zostałem ja. Hagar klepnął go po przyjacielsku w ramię. - Dobry chłopak. Jak zgarną cię gliny, trzymaj gębę na kłódkę, a moi prawnicy wyciągną cię, zanim się obejrzysz. 39. OSTRY DYŻUR Ekipy z dwóch karetek pracowały przy co najmniej czterech rannych. W ogólnym zamieszaniu nikt nie zadawał żadnych pytań i Ryan pojechał na ostry dyżur z tyłu ambulansu, uspokajając Franka, podczas gdy zawodowcy zajmowali się nieprzytomnym kierowcą renaulta. Ryan nie był specjalnie wrażliwy na widok krwi, ale kierowca miał dosłownie strzaskane ramię i twarz rozoraną czymś ostrym, co pozostawiło mu makabryczną ranę wokół oczodołu.

Sam przejazd obok szpitala zawsze przypominał Ryano-wi o jego zmarłej na raka mamie. Wejście do środka, znajome znaki wskazujące drogę do gabinetów prześwietleń i chemioterapii oraz pielęgniarskie uniformy obudziły moc nieprzyjemnych wspomnień. Podczas gdy kierowcę pośpiesznie odwieziono na oddział intensywnej opieki medycznej, Ryan wszedł za wózkiem Franka do jego boksu. Po kilku przeczekanych bezczynnie minutach pielęgniarka zasugerowała mu przejście do poczekalni. Tam, przy automatach z napojami, ujrzał trzech opryszków Hagara oraz Craiga mówiącego coś z ożywieniem do komórki. - Hej - powiedział Ryan. Craig dokończył rozmowę, po czym natychmiast zaczął zarządzać. 277 m - Przywieźli co najmniej dwóch pokiereszowanych ko-lesi od Elego i kręci się tu trochę jego ludzi. Idę załatwić jedną sprawę. Ty masz zostać i pilnować, żeby nie napadli naszych rannych. Walcząc z sennością, Ryan przesiedział ponad dwie godziny na plastikowym krześle. Napięcie wzrosło tylko raz, kiedy dwaj chłopcy Elego podeszli do automatu po luco-zade, ale wyglądali na równie wycieńczonych jak Ryan i ostatecznie skończyło się na pojedynku spojrzeń. Ryan wpatrywał się tępo w gumę do żucia wdeptaną w podłogę, kiedy podszedł doń Craig i trzepnął go dziarsko w kolano. - Pobudka, chłopie! - zawołał, podczas gdy Ryan przecierał prawe oko. Przejdźmy się. Craig poprowadził Ryana przez kilkaset metrów szpitalnych korytarzy do oddziału urazów lekkich. W jednym z boksów siedział tam na wózku Hagar, z jedną nogą owiniętą bandażem oraz kulą, którą położył sobie na kolanach. - Zgadnij, kto do mnie zadzwonił? - spytał. Craig odpowiedział bez wahania: -Eli. Hagar zmarszczył brwi. - A ty skąd wiesz? Gadałeś z nim wcześniej? - Wiem, jak on działa - powiedział Craig. - Co miał do powiedzenia? - Mówi, że nie wszczynał żadnej wojny i nie chce, żeby to się dalej nakręcało. Powiedział, że to Fay z tą drugą dziewuchą rozpieprzyły mi garaż i że jak nie wierzę, to powinienem obejrzeć sobie taśmy z monitoringu. - Obejrzałeś te taśmy? - Rejestrator jest w szafce na tyłach garażu. Nawet jeśli nie rozpuścił się od ognia, to woda z węży strażackich raczej mu się nie przysłużyła. f 278 - Technik mógłby coś z niego wycisnąć, na przykład przekładając dysk do innego - zasugerował Craig. Hagar wzruszył ramionami.

- Eli gówno wie o moim monitoringu, ale to nie mógł być nikt z jego ludzi, skoro tak powiedział. Możliwe, że napuścił na mnie dziewczyny, ale po co miałby palić skradziony towar, skoro mógł zarobić grubą kasę, wypuszczając go na ulicę? Craig przytaknął, kiwając głową. - W tym, co się dziś zdarzyło, nie ma za grosz biznesowej logiki. Domy taranuje ktoś, kto chce zaleźć ci za skórę na poziomie osobistym. - Fay Hoyt, upiorna nastolatka - powiedział Hagar teatralnym tonem. Powinienem był się domyślić, że to ona. Dobrze wie, że mam za krótki lont, a to wszystko to dokładnie taki numer, jaki wykręciłaby jej ciotka albo matka. Craig wyglądał na zafrasowanego. -No to jak będzie z tobą i Elim? Musi być nieźle wkurzony, że puściłeś mu chatę z dymem, a zrobić nalot na ostry dyżur to żaden problem. Hagar uśmiechnął się. - Eli mówi, że odpuści mi swój rachunek od dekoratora wnętrz, jeżeli zapomnę, że kupił kradzioną kokainę od Fay. Craig odetchnął z ulgą. - Na szybko nie policzę, ale to chyba uczciwy układ. Wojna będzie kosztowała dziesięć razy więcej, a prawo spadnie na nas jak tona cegieł, gdy tylko zaczną się rozróby. - Umówiłem się z Elim na piątek - powiedział Hagar. -Wypłaczemy się sobie w klaty, a tymczasem obiecał, że zrobi wszystko, co w jego mocy, żeby znaleźć Fay Hoyt. -Jakieś tropy? Hagar wzruszył ramionami. - Musimy szybko znaleźć te dziewuchy. Rozpuść wieści, że jest nagroda za ich głowy. Dziesięć kawałków za Fay, trzy za jej pomocnicę. - Fay zawsze węszy za informacjami na ulicy. Przy dziesięciu patolach nagrody, gdzie nie wystawi głowy, wetknie ją prosto w stryczek - powiedział Craig. Ryan uświadomił sobie, że miał szczęście, mogąc usłyszeć tę rozmowę. Chciał jak najszybciej oddalić się i ostrzec Ning. - Po co przyprowadziłeś dzieciaka? - spytał Hagar. - Mówiłeś, że jest w porządku, a nasz stały chłopak leży na OIOM-ie z wydłubanym okiem - wyjaśnił Craig. - Aaa, przerzut - przypomniał sobie Hagar. Craig roześmiał się. - Biznes nie przestaje się kręcić tylko dlatego, że strzeliłeś focha i postanowiłeś trochę powojować. Choć Craig był jego podwładnym, Hagar w najmniejszym stopniu nie dał po sobie poznać, że uraziła go jego obcesowość. - Gotowy na wycieczkę, chłopcze? - rzucił, zwracając się do Ryana. - Czy o tej porze powinieneś już spać? *

Wystawiając twarz do porannego słońca, Ning przeszła przez ogródki działkowe z papierową torbą z McDonalda w ręku. - McMuffin jajko i bekon oraz sok pomarańczowy -powiedziała do Fay, wchodząc do domku i podając jej śniadanie. Fay zajrzała do torby i uśmiechnęła się z zadowoleniem. - Dla ciebie nic? - Wtrąbiłam po drodze - odpowiedziała Ning. - No to gadaj, co się stało wczoraj? Dlaczego zwiałaś? Ning wiedziała już wszystko od Jamesa i Ryana, ale zdradzenie się z tym oznaczałoby dekonspirację. Fay opowie280 f działa jej o akcji z furgonetką i o tym, jak obserwowała grupę szturmową wyruszającą ze Schroniska. - Co się stało potem? Fay wzruszyła ramionami. - Wsiedli do samochodów i odjechali. Nie miałam jak ich śledzić, ale na pewno ruszyli na Elego. -A wymknęłaś się po kryjomu, bo...? - spytała Ning nieco ostrzejszym tonem. - Przepraszam - powiedziała Fay. - Ty i Warren nie byliście przekonani do moich planów, więc postanowiłam działać sama. - Wszyscy troje pracowaliśmy razem nad skokiem na cieplarnię - powiedziała Ning surowo. - Kto dał ci prawo do zabrania i spalenia całego łupu? - Mam gdzieś pieniądze - powiedziała Fay. - Możecie z Warrenem podzielić się moją dolą z tego, co zarobiliśmy na kokainie. Ning potrząsnęła głową. - Nie chodzi o pieniądze. Chodzi o nas, o drużynę. - Daj spokój, żadna z nas drużyna - powiedziała Fay, nagle smutniejąc. - Robię to wszystko, bo to moją mamę i moją ciocię zabił Hagar. Ning nie odezwała się, ale pokiwała głową ze zrozumieniem i usiadła na składanym krzesełku. Fay rozłożyła McMuffina i zabrała się do wyjedzenia bekonu ze środka bułki. - No i co teraz? - spytała Ning. - Przez jakiś czas trzeba będzie posiedzieć w cieniu -odpowiedziała Fay. Miejmy nadzieję, że Fłagar i Eli po-skaczą sobie do gardeł. Może Eh nawet oszczędzi mi kłopotu i sam stuknie Hagara. Ning przeczytała wcześniej wiadomość od Ryana i wiedziała, że wojna się skończyła, ale nie mogła powiedzieć tego Fay. 281 _ - Skąd masz pewność, że zaczną się wyrzynać? - spytała ostrożnie. - Nie mam - przyznała Fay. - Ale moja mama i ciocia mówiły, że Hagar jest nieprzewidywalny, że jedyną rzeczą, na jakiej można polegać, jest jego temperament.

Ning kusiło, aby przypomnieć Fay, że zarówno jej mama, jak i ciocia ostatecznie przegrały swoją wojnę z Haga-rem, ale powstrzymała się, bo wiedziała, że to tylko zdenerwowałoby Fay, skłaniając ją do zamknięcia się w sobie. Spróbowała z innej strony. - Gadałaś z Warrenem? - Był w grupie, która wyszła ze Schroniska. Wysłałam mu parę esów, ale nie odpowiedział. - Szkoła się skończyła, mamy forsę - powiedziała Ning. -Moim zdaniem najwyższy czas oddalić się trochę od tej okolicy, dopóki nie opadnie piana. Fay skinęła głową. - Nikt specjalnie się nie przejął, że dałam nogę z domu zastępczego. Zadzwoniłam do mojego kuratora ze dwa razy, aby nie myśleli, że zginęłam, i nie wszczęli wielkiego śledztwa. No a ty też nie trafisz raczej na pierwsze strony gazet, jeżeli nagle znikniesz. - Wrócę do Nebraska Fłouse po rzeczy. Spotkajmy się za dwie godziny na King’s Cross. Wsiądziemy do pierwszego pociągu na północ. Fay potrząsnęła głową. - Nie wyjeżdżam z miasta. Warren nie może z nami jechać. Ma mamę i młodszego brata; nie może tak po prostu zniknąć. - A dlaczego Warren miałby chcieć z nami jechać? - zdumiała się Ning. - Broń Boże, aby ludziom Hagara choćby przez myśl przeszło, że chłopak działał z nami. Był w grupie szturmowej, na miłość boską! Fay uśmiechnęła się z zawstydzoną miną. 282 - To nie Warren by chciał, tylko ja. Nie chcę się od niego oddalać. Ning opadła szczęka. y - Znaczy... ty naprawdę na niego lecisz? Ning parsknęła śmiechem i zasłoniła dłonią usta. - Tak, oczywiście, że mi się podoba. A myślałaś, że co? Ning wpadła w lekkie zakłopotanie. - Warren to nasze najlepsze źródło informacji. Miły z niego facet, ale myślałam, że to raczej układ typu przyjaźń z bonusem. Fay wyglądała na rozczarowaną. - Tak to postrzegałaś? Chyba było widać, że na serio coś między nami zaiskrzyło. - No tak, może i tak... - bąknęła Ning, gubiąc się w natłoku myśli. - Teraz, jak o tym myślę... Sama nie wiem. - Myślisz, że mu się podobam? - spytała Fay z niepokojem w głosie. - Wiesz, nie znam się specjalnie na facetach, ale wydawał się autentycznie zainteresowany. Dziewczęta uśmiechnęły się do siebie i Fay odgarnęła kosmyk włosów z twarzy oblanej lekkim rumieńcem. - Skoro masz zostać w mieście, nie wolno ci się wychylać - ostrzegła Ning. Fay skinęła głową.

- Będą szukać nas obu, jako pary - powiedziała. - Raczej nie powinnyśmy pokazywać się razem. Ning poczuła ukłucie niepokoju, ponieważ jej zadaniem było trzymanie się blisko Fay. - Myślę, że jakoś damy radę - odparła po chwili. - Ale spotykajmy się w centrum, nie tutaj. - Słusznie - zgodziła się Fay. - w Londynie mieszka z dziesięć milionów ludzi. Musimy tylko trzymać się z dala od terytorium Hagara. 40. CHATHAM Ryan przybył na dworzec St Pancras kwadrans po szóstej i wsiadł do pierwszego pociągu do Chatham, położonego pięćdziesiąt kilometrów na wschód od Londynu. Bojąc się, że zaśnie i przegapi stację, sprawdził czas przyjazdu w internetowym rozkładzie jazdy i nastawił budzik w telefonie. W Chatham przeszedł kładką na peron po drugiej stronie torów, gdzie kłębił się tłum ludzi wybierających się do pracy, po czym odszukał Clarka, czekającego nań w hali biletowej. -Jak zdrówko? - zainteresował się gangster. -Jestem wykończony - wyznał Ryan, ruszając za Clarkiem przez parking pod stacją w stronę ciężarówki z wymalowanym logo firmy przeprowadzkowej i napisem „Żadne zlecenie nie jest zbyt duże ani zbyt małe. Zadzwoń po wycenę”. - Masz. Postawi cię na nogi - powiedział Clark, wręczając mu powgniatany stalowy termos, kiedy obaj usadowili się w szoferce. Ryan odkręcił korek i poczuł zapach mocnej czarnej kawy. Napełnił nią dwa brudne plastikowe kubki, które Clark postawił pod przednią szybą. - Ożeż... ale landryna - skrzywił się Ryan, kiedy mocno posłodzona kawa rozpłynęła mu się po języku. Nie smakowała mu, ale nie spał przez całą noc i miał nadzieję, że kofeina i cukier odgonią precz senność. 284 Clark opróżnił swój kubek dwoma łykami, po czym z wprawą wycofał ciężarówkę spomiędzy stłoczonych na parkingu aut. - Zdaje się, że przegapiłem niezłą zabawę w mieście wczoraj wieczorem zagadnął, skręcając na ulicę. Jechali na wpół wiejską drogą, której przeciwległy pas ruchu był zakorkowany samochodami zmierzającymi ku stacji. Ziewając raz po raz, Ryan zdał Clarkowi relację z wydarzeń minionej nocy. Musiał przy tym uważać, aby nie zdradzić się z wiedzą, którą posiadł za pośrednictwem Jamesa i Ning. - Hagar i jego temperament. - Clark zaśmiał się i pokręcił głową. - Kiedyś się na tym wyłoży, furiat jeden. - Skoro jest taki wybuchowy, to jakim cudem wdrapał się na szczyt? - zapytał Ryan. Clark zastanawiał się przez kilka sekund.

- Hagar jest wybuchowy i dzięki temu wzbudza strach -powiedział wreszcie. Jednak inaczej niż większość bossów facet nie cierpi na przerost ego. Ma zgraną załogę i na ogół słucha, co chłopaki mają mu do powiedzenia. - To co dziś robimy? - spytał Ryan. - Sprzątamy szajs - Clark zdradził tylko tyle. - w biały, kuźwa, dzień. - To gdzie mieliśmy wczoraj przerzucić dragi? Clark parsknął i potrząsnął głową. - Dragi, hę? Gangster sięgnął do centralnej konsoli i włączył radio. Ryan otworzył usta, żeby zadać kolejne pytanie, ale Clark uciszył go gestem. - Zaraz będzie raport drogowy. Ryan był zły, że sam wygadał wszystkie najnowsze plotki, a nie dostał od Clarka nic w zamian. Dwadzieścia minut po opuszczeniu stacji ciężarówka zjechała na polną drogę. Wszystko w szoferce rozgrzechotało 285 się wściekle, gdy podskakując na wybojach, sunęli w stronę dużego blaszanego baraku. Budynek wyglądał na zaniedbany, ale Ryan zauważył świeże łaty na dachu. Clark zawrócił wóz w stronę szosy i podjechał tyłem do głównych wrót baraku. - Śmierdzi tu wiochą - poskarżył się, otwierając drzwi szoferki. Ryan miał na nogach swoje najlepsze trampki i ruszając w stronę budynku, był wdzięczny letniej spiekocie za grunt wysuszony na kamień. Clark otworzył wrota. Ryan wszedł do środka i potoczył zaciekawionym wzrokiem po metalowych boksach połączonych sparciałymi gumowymi wężami, a potem po zaschniętych resztkach krowiego łajna. - To do dojenia? - spytał. Clark wzruszył ramionami. - Nie wydojono tu krowy od co najmniej dekady. W głębi budynku stanowiska dojenia zostały zdemontowane, choć z sufitu wciąż zwisały strzępy gumowych węży. Gryząca woń spalonego plastiku wdarła im się w nozdrza, posadzkę pokrywały kleksy sadzy. Przy ścianach po obu stronach piętrzyły się sterty czarnych, wypchanych czymś worków. - Oczy mi łzawią - jęknął Ryan. - Lepiej nie nawdychaj się tego za bardzo - ostrzegł go Clark i wskazał na worki. - Cały ten towar idzie na pakę. Pierwszy worek okazał się ciężki i kiedy Ryan dźwignął go w górę, spód rozerwał się, a zawartość wysypała na beton. Ryan zdumiał się na widok setek poskręcanych kawałków białej, plastikowej izolacji, pociętej na odcinki o długości od metra do dwóch, z podłużnym rozcięciem po wyrwanym ze środka drucie. - Bardzo ułatwiliby mi życie, gdyby kupili trochę porządnych worków powiedział Clark. - Musisz brać je od spodu, bo inaczej zawsze będą pękać.

( 286 Clark zademonstrował Ryanowi sposób chwytania, zdejmując ze stosu trzy worki, które objął przed sobą ramionami i poniósł kołyszącym krokiem do ciężarówki. Ryan miał krótsze ręce, dlatego zdołał wziąć tylko dwa, i pożałował, że nie ma na sobie nic poia koszulką, kiedy ostre plastikowe końce zaczęły ranić mu skórę na rękach. Kursując między stosami worków a ciężarówką, Ryan usiłował zrozumieć, z czym ma do czynienia. Żaden z worków nie był zawiązany, więc za każdym razem, kiedy Clark nie patrzył, Ryan zaglądał do środka w nadziei na nowy ślad. Ale wszędzie znajdował jedynie plastikową izolację. Ryan domyślał się, że izolowany przewód był importowany hurtowo, ale niektóre szpule zawierały zamiast drutu otulony plastikiem narkotyk. Przypalenia na podłodze i wyczuwalny zapach musiały być pozostałościami po roztapianiu izolacji w celu wydobycia z niej kontrabandy i metalu. Zanim sterta pod pierwszą ścianą zmniejszyła się do połowy, Ryanowi zaczęły krwawić ręce. W pewnej chwili dostrzegł na jednym z worków pylisty odcisk dłoni. Po ostrożnym sprawdzeniu, czy Clark wciąż jest przy samochodzie, wydarł fragment folii z odciskiem i wepchnął go sobie do kieszeni. Był to najbardziej emocjonujący moment operacji, podczas której Ryan wykonał ponad pięćdziesiąt kursów, walcząc ze smrodem oraz bólem pokaleczonych rąk i zranionej kostki. Kiedy przenieśli około dwustu worków, Clark wspiął się na skrzynię ładunkową ciężarówki i zaczął układać worki, które wrzucili ostatnio. Za ostatnimi workami piętrzyły się w stertach kartonowe szpule, na które przedtem musiał być nawinięty przewód. Były tam dwa rodzaje szpul: z czerwoną etykietą i napisem „Sonata X kabel głośnikowy” oraz z błękitną, podpisaną „Sonata Supreme kabel”. Zgodnie z mniejszymi napisami na dole etykiety oba produkty pochodziły z Chin. 287 Ryan zaczął sobie uświadamiać, że ma do zapamiętania sporo rzeczy, takich jak lokalizacja baraku, napisy na szpulach, numer rejestracyjny ciężarówki, jak również kilka zdań, które wygłosił Clark. Clark nigdy nie odchodził dalej niż na dwadzieścia metrów i Ryan nie odważył się na zrobienie zdjęcia. Jednak jego telefon miał zainstalowany dyktafon sterowany głosem, więc uruchomił go i nagrał dla pamięci kilka notatek. Minęła dziewiąta, kiedy przenieśli ostatnie worki i triumfalnie wrzucili je na wyładowaną po brzegi ciężarówkę. Dżinsy i koszulka Ryana kleiły się od potu, a ręce miał upstrzone konstelacjami drobnych skaleczeń i otarć. Zauważywszy kran pod ścianą budynku, podszedł tam i ochlapał się chłodną, lekko przebarwioną wodą. Clark zniknął w dojarni, by dokonać ostatniej inspekcji, i wyszedł po chwili, kręcąc głową z dezaprobatą.

- Czyściej już nie będzie - powiedział. - Ale żeby tak zjarać podłogę dla metalu wartego góra parę stówek... W drodze powrotnej zatrzymali się obok przyczepy z jedzeniem na bułki z kiełbasą i jajkiem, które popili lurowa-tą herbatą w styropianowych kubeczkach. Potem pojechali do zakładu przetwórstwa odpadów. W powietrzu wisiała tam złowrogo cuchnąca mgła, a wrzaskliwe stada mew po-latywały nad śmieciarkami, które wyrzucały swój ładunek u stóp wielkiej góry śmieci. Ładunek Clarka był zdecydowanie nieoficjalny, dlatego gangster wjechał do zakładu przez parking dla personelu i wręczył dwieście funtów w gotówce mężczyźnie, który otworzył mu bramę przy składowisku odpadów. - Niebezpiecznie jest przyjeżdżać tu o tej porze dnia -marudził strażnik. - Za dużo oczu się tu kręci. Clark wzruszył ramionami, jakby chciał powiedzieć: „I co ja ci poradzę”, po czym wjechał na plac. 288 W przeciwieństwie do kierowców wywrotek, którzy po prostu wysypywali swój ładunek, Clark i Ryan musieli otworzyć burtę ciężarówki i ręcziye wyrzucić worki z izolacją na zewnątrz. Za każdym razem, kiedy sterta urosła do około pięćdziesięciu worków, nadjeżdżał spychacz, który zgarniał stos, by wprasować go w zbocze góry odpadów. Ryan pracował z nieprzyjemną świadomością, że w jego najlepszych butach chlupią soki wyciekłe z tysiąca worków ze śmieciami, a żeby dopełnić miary upokorzeń, Clark ryknął śmiechem, kiedy wielki placek ptasiego łajna plasnął chłopcu na tył głowy. - Dobry z ciebie chłopak - powiedział Clark do Ryana, wysadzając go na stacji w Chatham. - Powiem Craigowi, że jesteś wart tego, co ci płaci. Czekając na pociąg do domu, Ryan uświadomił sobie, że nikt nie zaoferował mu żadnej zapłaty. Było już dawno po godzinie szczytu, kiedy opadł na siedzenie w wagonie, koszmarnie zmęczony, śmierdzący spalonym plastikiem, potem i śmieciami. Wytarł poczerniałą dłoń o nogawkę i wyjął smartfon, którego bateria była już bliska rozładowania. - Nie potrafię połączyć jeszcze wszystkich faktów - powiedział do Jamesa - ale myślę, że jesteśmy blisko odkrycia, jak Hagar przemyca narkotyki do kraju. 41. CREWDSON Rano w dni powszednie działki były zwykle wyludnione. Fay i Ning siedziały na składanych krzesełkach, wystawiając twarze do słońca i słuchając pociągów pośpiesznych, które od czasu do czasu przetaczały się z łoskotem po torach za ogródkami. - Może pójdziemy do kina? - zaproponowała Ning. - Muszę kupić sobie krem z filtrem - oznajmiła Fay. -Mam bardzo delikatną skórę. Zamieniam się w homara. - Nie chcesz iść do kina? - Możemy spotkać się z Warrenem i pójść dokądś wieczorem - zasugerowała Fay.

Warren był w porządku, ale zauroczenie Fay oznaczało dla Ning ryzyko wypchnięcia poza nawias. Głowiąc się nad sposobami zmuszenia pary do zerwania, Ning odebrała wiadomość od Jamesa, który przekazywał jej nowiny od Ryana. Fay miała zamknięte oczy, a Ning właśnie wystukiwała odpowiedź, kiedy kątem oka dostrzegła dwóch młodych mężczyzn idących w ich stronę. Świecące z boku słońce utrudniało rozpoznanie szczegółów, ale Ning natychmiast tknęło złe przeczucie, ponieważ uprawa działek była raczej rozrywką ludzi w średnim wieku i staruszków. - Mamy towarzystwo - powiedziała do Fay, ściskając ją za kolano. Fay usiadła prosto, a Ning rozpoznała w jednym z nadchodzących Shawna, prawą rękę Elego. Szybko upewniła się, że ma plecak w zasięgu ręki. Sytuacja była superkłopot-liwa, ponieważ Ning wiedziała, że Eli dogadał się z Haga-rem, ale nie mogła powiedzieć o tym Fay, nie dekonspiru-jąc swojej misji. - Dzień dobry paniom - powiedział Shawn, zatrzymując się dwa metry przed dziewczętami. Fay zmrużyła oczy, osłaniając je dłonią od słońca. -Jak nas znalazłeś? - spytała. Shawn roześmiał się. - Lubię wiedzieć jak najwięcej o ludziach, z którymi robię interesy - wyjaśnił. Przyczepiłem wam ogon po naszym pierwszym spotkaniu. - Nie wiem, po co tu przylazłeś - powiedziała Fay lekceważącym tonem. - Nie chciałeś szajsu Hagara, więc się go pozbyłam. Shawn znów parsknął śmiechem. - O tak, i to w spektakularny sposób. - To co cię sprowadza? Shawn uśmiechnął się i rozłożył ręce. - Hagar wyznaczył nagrodę za wasze śliczne główki, dziewczęta - wyjaśnił. Choć spodziewam się, że mój szef zrzeknie się jej w geście dobrej woli. Ning zauważyła trzech kolejnych mężczyzn, zbliżających się od tyłu. Bez wątpienia wpadły w tarapaty. Stuknęła się dwa razy za uchem, uruchamiając komunikator, i wysłała Jamesowi wiadomość, którą pisała, wraz z dodatkowym tekstem: „SHAWN TU JEST KŁOPOTY!!!”. - A co, jeśli nie zechcę z tobą pójść? - spytała Fay, rozglądając się nerwowo. - Spodziewałem się tego, więc przyprowadziłem przyjaciół - powiedział wyważonym tonem Shawn. - Możemy to załatwić w sposób cywilizowany albo możesz sobie po-wrzeszczeć i powierzgać. Tak czy owak pójdziesz - dodał z satysfakcją. 291 Fay i Ning porozumiały się wzrokiem. Nie padło ani jedno słowo, ale było oczywiste, że żadna z nich nie zamierza poddać się bez walki.

Pierwszy ruch wykonała Fay, przewracając krzesło, z którego się poderwała. Ning wbiła prawą dłoń w grządkę obok siebie i cisnęła wielką garść ziemi w stronę Shaw-na i jego kumpla. Jako wytrawna biegaczka Fay wystartowała jak gazela, zwinnie nurkując pod nadlatującą pięścią pomocnika Shawna i przeskakując nad grządką truskawek na sąsiednią działkę. Ning była powolniejsza, ale silna. Kiedy Shawn osłonił twarz przed ziemią, ruszyła do ataku, łapiąc swoje krzesło i wykorzystując je jako taran. Shawn zgiął się z bólu, trafiony plastikową nogą w genitalia. Podczas gdy Fay zniknęła wśród krzewów, pędząc w stronę bramy ogródków, Ning puściła się biegiem w przeciwnym kierunku. Ogorzały dziadek krzyknął za nią: „Nie po brokułach!” i „Co się tu, do diabła, dzieje?”, kiedy potykając się, przebiegła przez jego działkę. Ning obejrzała się i zaklęła pod nosem. Shawn wciąż leżał na ziemi, ale trzej faceci, którzy zaszli dziewczęta od tyłu, biegli teraz ile sił w nogach za nią, najwyraźniej zniechęceni do pościgu za pędzącą z nieprawdopodobną szybkością Fay. Jeden ze ścigających biegł szybciej niż pozostali i zbliżał się nieubłaganie. Widząc, że nie umknie pogoni, Ning zatrzymała się, wyrwała tyczkę z ziemi i złamała ją, żeby uzyskać ostry czubek. Rozstawiła szeroko nogi i czekała. - No chodź, spróbuj! - rzuciła wyzywająco. Ale sprinter był szybki nie tylko w nogach. Kiedy Ning zamachnęła się kijem, przykucnął i z tej pozycji skoczył naprzód. Byłby powalił Ning na ziemię, ale zdążyła uskoczyć w bok. Rzucając się do ucieczki, poczuła, że ręka napastnika ciągnie ją za plecak. Uwolniła się więc, pozwalając, f 292 aby plecak zsunął się jej z ramienia. W uchu zabrzmiał jej niespokojny głos Jamesa. - Mów do mnie. Co się dzieje? Ning nie zdążyła odpowiedzieć, bo w następnej chwili, gdy przecinała kolejną działkę, stopa utknęła jej w rowku między grządkami. Runęła do przodu, utrzymując się na nogach jeszcze przez dwa kroki, ale straciła równowagę, kiedy wpadła na bambusową kratkę podtrzymującą pnącza fasoli. Przeorała sobą metr świeżo skopanej ziemi i stęknęła, kiedy sprinter wylądował na niej całym ciężarem ciała. Zdołała jeszcze trafić go w nos zgrabnym ciosem łokciem, ale mężczyzna miał potężne ramiona i gigantyczny biceps, którym wycisnął jej powietrze z płuc. Ning wciąż szamotała się rozpaczliwie, kiedy nadszedł Shawn, stąpając chwiejnie po miękkim gruncie, by z odległości niecałego metra wycelować w nią pistolet. - Spokój, panienko! - krzyknął, wyraźnie skwaszony po oberwaniu krzesłem w jądra. - Złam jej rękę. - Ning, nic ci nie jest? - spytał James przez komunikator. - Mam twój namiar. Wskakuję na motor i wzywam wsparcie.

-Łam tę cholerną rękę! - powtórzył Shawn, podczas gdy krew z rozbitego nosa opryszka kapała Ning na koszulkę. Umiała walczyć i radziła sobie już w wielu groźnych sytuacjach, ale ten facet był dwa razy cięższy od niej i składał się z samych mięśni. Ning jęknęła i szarpnęła się, kiedy ścisnął jej nadgarstek, wykręcając rękę za plecami, stopniowo zwiększając nacisk. - Nie! - jęknęła, a potem krzyknęła żałośnie: - Pomocy! - To za to, że przywaliłaś mi w jaja! - ryknął Shawn, stawiając but na jej głowie. Kość pękła z upiornym chrupnięciem. * 293 -James? - zawołał Ryan, zdejmując przesiąknięte śmietnikowym smrodem trampki, zanim wszedł do kuchni. James nie miał czasu wysłać wiadomości, ale niedoje-dzona grzanka z marmoladą i otwarty laptop na stole kuchennym podpowiedziały Ryanowi, że jego koordynator wyszedł w pośpiechu. Ryan był rozdarty. Z jednej strony marzył o tym, żeby położyć się do łóżka i przespać co najmniej kilka godzin, z drugiej był podekscytowany odkryciami, jakich dokonał w Chatham, i chciał kontynuować śledztwo. Na cokolwiek miał się ostatecznie zdecydować, przede wszystkim potrzebował kąpieli. Zrobił striptiz przed pralką, całe ubranie, razem z butami, wcisnął do bębna i nastawił gorące pranie z solidną dolewką odkażającego dettolu. Na jego ciele czarne strefy sąsiadowały z białymi - tam, gdzie ubranie osłoniło go przed brudem. Woda nabierała szarej barwy, kiedy wypłukiwał z włosów grudy brudu i sadzy. Chłodny prysznic orzeźwił go. Rozkoszując się uczuciem czystości, Ryan przysiadł na brzegu łóżka, by natrzeć ranki na rękach środkiem odkażającym. Przykleił kilka plastrów na co większe skaleczenia i zmienił sobie opatrunek na zranionej kostce. Ludzie szybko zapominają, dlatego agentom wpaja się nawyk notowania wszystkich nowych informacji, kiedy tylko znajdą się w wystarczająco bezpiecznej sytuacji, aby móc to zrobić. Ryan uruchomił laptopa i otworzył standardowy formularz. Wystukał kilka akapitów, opisując wydarzenia, których był świadkiem w nocy, po czym odtworzył notatki głosowe na swoim telefonie, aby upewnić się, że o niczym nie zapomniał. Kiedy już zapisał notatkę i wysłał kopię do działu koordynacji misji w kampusie, wyszukał w pokoju Jamesa skrzynkę z wyposażeniem specjalnym i wyjął z niej zestaw 294 do wykrywania narkotyków. Za pomocą pęsety zebrał szczyptę białego pyłu ze strzępka folii z odciskiem dłoni i wrzucił ją do bladozielonego roztworu. Potrząsnąwszy probówką i odczekawszy pół minuty na zakończenie reakcji, Ryan zanurzył w roztworze papierek wskaźnikowy. Jasna zieleń wskazywałaby

na obecność kokainy, ale papierek przybrał kolor szpinaku, zatem próbka była narkotykiem o blisko stuprocentowej czystości. Uzyskawszy pewność, że jest na tropie źródła czystej kokainy, którego znalezienie było celem jego misji, Ryan wrócił do komputera i wstukał w Google hasło „Sonata kabel głośnikowy”. Wyszukiwarka podsunęła mu odnośnik do amerykańskiej strony producenta, na której wyczytał, że firma produkuje „referencyjnej jakości kable głośnikowe w konkurencyjnych cenach”. Ryan nigdy nie podejrzewał, że kosztowne okablowanie może poprawić jakość dźwięku dobywającego się z układu nagłaśniającego, i kompletnie osłupiał, widząc, że najdroższy w ofercie przewód Sonata Carbon X sprzedawany jest po sto dolarów za metr. Kolejne kliknięcie odkryło przed nim listę zagranicznych dystrybutorów Sonaty. Przedstawicielem na Wielką Brytanię była firma o nazwie AV Master zarejestrowana w Rochester. Ryan nawet nie słyszał o Rochester do tego ranka, kiedy jego pociąg zatrzymał się tam na pięć minut przed spotkaniem z Clarkiem w Chatham. Przed następnym krokiem Ryan musiał zalogować się w bezpiecznej przeglądarce. Ziewając przeciągle, wklepał długie hasło i przytknął lewy kciuk do czytnika linii papilarnych w laptopie. Był teraz w systemie CHERUBA, poprzez który miał dostęp do rozmaitych baz danych prowadzonych przez brytyjskie służby wywiadowcze oraz inne agencje rządowe, między innymi do ewidencji kierowców i pojazdów, danych przedsiębiorstw i rejestrów urzędu po-datkowocelnego. 295 Niektóre z baz danych zdawały się potrzebować stuleci na odpowiedź, ale po kwadransie Ryan miał wydrukowany spis dyrektorów AV Master oraz dane rejestracyjne ciężarówki, którą wraz z Clarkiem wywoził worki z izolacją. Wynikało z nich, że firma przeprowadzkowa sprzedała samochód na licytacji kilka lat wcześniej i pojazd najwyraźniej został kupiony na fałszywe nazwisko. Ryan nie uzyskał dostępu do żadnych rejestrów prowadzonych przez firmy prywatne, takie jak banki, dostawcy internetu i operatorzy sieci komórkowych. Był zmęczony i uznał, że najwyższy czas się zdrzemnąć i pozostawić dalsze śledztwo Jamesowi. Zaczął zamykać kolejno karty przeglądarki, kiedy na ekranie mignęła mu znajoma twarz. Był to dyrektor firmy importującej kable, AV Master. Ryan wiedział, że wpadł na trop czegoś wyjątkowo ważnego, i spędził długie pół minuty, łamiąc sobie głowę, nim nareszcie przypomniał sobie, skąd zna tego człowieka. Fotografię wykonano przed co najmniej dziesięcioma laty i facet miał na niej inną fryzurę, ale z całą pewnością był to ten sam mężczyzna, który wydał Ryanowi kartę członkowską, kiedy ten po raz pierwszy odwiedził klub fundacji Schronisko. Wizyta na stronie internetowej fundacji potwierdziła tożsamość mężczyzny. Barry Crewdson - bo tak brzmiało jego pełne nazwisko - był kierownikiem ośrodka dla młodzieży w Kentish Town i wiceprezesem londyńskiego oddziału Schroniska. Do tej pory Ryan sądził, że klub Schroniska jest zwyczajnym domem

kultury opanowanym przez narkotykowych dilerów, ale zaczął zmieniać zdanie w miarę studiowania zawartości witryny i sprawdzania rządowych akt kolejnych członków zarządu i wysokich rangą pracowników fundacji. Według notki na stronie internetowej fundację założyła w tysiąc dziewięćset osiemdziesiątym ósmym roku niejaka 296 Marie Crewdson, która w dwa tysiące czwartym otrzymała od królowej tytuł szlachecki. Schronisko było fundacją charytatywną, prowadzącą sieć trzydziestu klubów dla młodzieży w Anglii i Walii oraz ośrodki dla osieroconych dzieci w Iranie i Pakistanie. Lady Crewdson była prezeską organizacji, której zarząd składał się w większości z członków jej rodziny. Fakt, że Crewdsonowie prowadzili Schronisko, nie był żadną tajemnicą. Ryan szybko odnalazł garść gazetowych wywiadów z rozmaitymi członkami rodziny, traktujących głównie o ciężkim losie nieletnich i działalności, jaką ich ośrodki prowadziły wśród upośledzonych społecznie dzieci. Na towarzyszących artykułom fotografiach Crewdsonowie prezentowali się jako rozległa, radosna familia, złożona z osobników chodzących w sztruksach i ręcznie dzierganych swetrach. Wszyscy mieli mnóstwo dzieci, wszyscy niestrudzenie pracowali dla fundacji, a ze zdjęć wynikało, że żaden nie pokazywał się publicznie bez labradora albo przynajmniej oklapłego owczarka. Ustaliwszy związek pomiędzy Barrym a firmą importującą wypełnione narkotykiem przewody, Ryan zaczął przeglądać rejestry rządowe i wyniki wyszukiwań w Google dla innych członków rodziny Crewdsonów. Sama lady Crewdson wydawała się raczej czysta, choć Ryan uznał za podejrzane, że ta świątobliwa wspomoży-cielka biednych zapłaciła sześć i pół miliona funtów za willę przy Regent’s Park. Oprócz pakietu udziałów w AV Master Barry Crewdson posiadał udziały w transeuropejskiej firmie przewozowej oraz firmie importującej walizki. Jego brat i dwie siostry mieli kolejne firmy, w tym sieć złomowisk, ajencje bukmacherskie, kasyna, sklepy jubilerskie oraz pół tuzina spółek deweloperskich. Wszystkie elementy pasowały do siebie. Crewdsonowie byli ostatnimi ludźmi, jakich można było podejrzewać. 297 Wielka, przykładna rodzina, która jakimś sposobem dorobiła się majątku wartego dziesiątki milionów funtów, prowadząc firmy przypadkiem doskonale nadające się do przerzutu narkotyków i prania brudnych pieniędzy. Ostatnie wątpliwości Ryana rozpłynęły się bez śladu, kiedy zakończywszy lekturę entuzjastycznych artykułów w prasie ogólnokrajowej, zaczął odkrywać bardziej podejrzane rewelacje na mało znanych blogach i stronach internetowych gazet lokalnych. Ośrodek Schroniska w północnej Walii został nazwany „centrum narkotykowego biznesu” przez miejscowego radnego. Podczas nalotu na klub fundacji w Manchesterze policja przejęła pewną ilość kokainy. Działacz fundacji z East Sussex został zwolniony za kaucją po zatrzymaniu przez wydział narkotykowy policji, a sama lady Crewdson zagroziła procesem sądowym

dziennikarzowi, który twierdził, że nowy ośrodek schroniska w Cardiff ufundowano z darowizn otrzymanych od miejscowego barona narkotykowego. Im dłużej Ryan klikał przyciskiem myszki i stukał w klawiaturę, tym bardziej śliska wydawała mu się rodzina Crewdsonów. Wybuchł szyderczym rechotem, kiedy odkrył, że dawna kręgielnia, w której Hagar uprawiał marihuanę, należała do firmy Pegasus Properties, będącej z kolei własnością spółki z Jersey, która wypłacała rocznie trzysta tysięcy funtów dywidendy trzem wnuczkom lady Crewdson. Ryan zdawał sobie sprawę, że natrafił na wielką sprawę, ale po godzinie surfowania w internecie miał już dość czekania na powrót Jamesa. Wysłał do kampusu maila z wszystkimi swoimi odkryciami i rzucił się na łóżko w nadziei, że wreszcie trochę się wyśpi. 42. POŚCIG Ning słaniała się na nogach, podczas gdy Shawn prowadził ją po stromych schodach za tureckim klubem towarzyskim. Dawniej lokal służył za gabinet stomatologiczny i w zastałym powietrzu wciąż utrzymywała się kliniczna nutka. Pchnięto ją na chybotliwe krzesło w dawnej poczekalni. W samochodzie sprinter siedział za nią i dopiero teraz, kiedy rozsiadł się naprzeciwko, miała okazję przyjrzeć mu się dokładniej: ciemnoskóry, przystojny, nie więcej niż dwadzieścia lat. Koszulka opinała mu masywny tors i ramiona. W innych okolicznościach Ning uznałaby go za ciacho. - Goldfarb chirurgia dentystyczna - powiedziała Ning bełkotliwie, jakby była na granicy utraty przytomności, wiedząc - a przynajmniej mając wielką nadzieję że James słyszy ją przez komunikator. - Turecki klub towarzyski. Po coś mnie tu przywlókł? To Eli jest Turkiem? - Zamknij japę - burknął Shawn, wyjmując telefon. Podczas gdy Shawn dzwonił, dwóch drabów z jego obstawy stanęło przy wejściu. Trzeci nie oparł się pokusie wejścia do gabinetu na drugim końcu poczekalni, żeby pobawić się fotelem dentystycznym. Ning walczyła z mdłościami za każdym razem, kiedy spojrzała na swoje ramię, gdzie w miejscu złamania powstała wielka gula boleśnie 299 opuchniętego ciała, rosnąca coraz bardziej od wewnętrznego krwawienia. Zamknęła oczy w nadziei, że zemdleje i ocknie się w lepszym miejscu, ale głos Jamesa przywrócił ją do rzeczywistości. Wydawał się głośny, bo maleńka słuchawka tkwiła głęboko w jej uchu, na szczęście nikt poza nią nie mógł go usłyszeć. - Znalazłem wreszcie to miejsce - powiedział James. W tle słychać było warkot jego motocykla. - Zaraz tam podjadę i się rozejrzę. Tłumaczący się przez telefon Shawn kojarzył się z komediowym fajtłapą, zbierającym cięgi za nieudolność. Zakończywszy rozmowę z Elim, przybrał nonszalancką pozę, jakby nic się nie stało, i zaczął wyładowywać frustrację na swoich siepaczach.

- Po jaką cholerę polecieliście za nią wszyscy? - krzyknął, wskazując na Ning. - Eli chce mieć obie dziewczyny i nie życzy sobie wymówek! - Tamta druga zasuwała, jakby miała rakietę w dupie -poskarżył się jeden z osiłków. Drugi pokiwał głową i dodał: - Normalnie Usain Bolt, czy jak? - A zdawało się, że we czterech dacie sobie radę ze złapaniem nastolatki. Jeden z osiłków przy drzwiach poczuł się urażony tonem Shawna i ośmielił się postawić. - Może sam byś ją złapał, gdybyś nie dał się złoić piętnastoletniej szczylówie. Shawn podszedł do mężczyzny i spojrzał mu głęboko w oczy. - Wydaje ci się, że jesteś teraz kimś, chłopcze? Pracowałem dla Elego, kiedy ty jeździłeś jeszcze na trójkołowym rowerku. Hardy gangster ani nfyślał ustąpić mu pola. 300 - Wiem dokładnie, kim jesteś - powiedział szyderczym tonem. - Nadętym sługusem, popychadłem wodza, który nie ma jaj. Powinniśmy być teraz na ulicy i wypruwać flaki chłopakom Hagara, a nie rotfić w galoty z powodu dwóch małolat. Ning ożywiła się, słysząc kłótnię pomiędzy swoimi oprawcami, i nie powstrzymała się od wtrącenia trzech groszy. - On ma trochę racji, wiesz, Shawn? Shawn obrócił się na pięcie i posłał Ning mordercze spojrzenie. - Mam ci złamać drugą rękę? Ning wzruszyła ramionami. - Po prostu nie do wiary, że wszyscy zostaliście ze mną -powiedziała, starając się, by jej głos brzmiał tak rześko, jakby wcale nie odczuwała bólu. - Fay na pewno widziała, że odeszliście ze mną, i wróciła na działkę po nasze rzeczy. Gdyby jeden z was przyczaił się tam, mielibyście szansę, a tak... W tej chwili jest już pewnie w pociągu jadącym gdzieś bardzo, bardzo daleko. - Pytałem cię o zdanie? - syknął Shawn. - Tylko że ona ma rację - wtrącił sprinter, bawiąc się zakrwawionym zwitkiem z chusteczki higienicznej, który tkwił w jego nosie. -Jezu! - wrzasnął Shawn, odwracając się i z furią ciskając telefon przed siebie. - Czemu ja zawsze muszę pracować z debilami! Rozkładany Samsung odbił się od ściany, gubiąc baterię, po czym stuknął o podłogę, obrócił się i zatrzymał u stóp pojmanej. Ning podniosła go zdrową ręką i odezwała się najbardziej beznamiętnym głosem, na jaki było ją stać: - Chyba jest zepsuty. Twarz Shawna nabrała buraczkowej barwy, a jego oczy wyglądały, jakby za chwilę miały wystrzelić z oczodołów. 301 - Ty! - powiedział, celując palcem w sprintera. - Zostaniesz tutaj i nie spuszczaj z niej oka. Reszta, ruszyć głową. Jazda na ulicę i szukać mi Fay Hoyt.

- Tylko gdzie, szefie? - spytał ten, który zabawiał się fotelem dentystycznym. Ning znów usłyszała głos Jamesa: - Namierzyliśmy klub. Jesteśmy dwie minuty od ciebie. Uwadze Ning nie uszło użycie liczby mnogiej i zadała sobie pytanie, czy wsparciem Jamesa może być Ryan. - Wracajcie na działki - rozkazał Shawn. - Szukajcie śladów: listów od krewnych, starych biletów kolejowych i tak dalej. Fay mieszkała w tej szopie przez dłuższy czas. Tam muszą być jakieś wskazówki, kogo zna albo dokąd mogła się wybrać. Trzej potężni mężczyźni, nadąsani jak małe dzieci, które właśnie posłano do kąta, z ociąganiem ruszyli do wyjścia. - Pięć sekund - powiedział James w uchu Ning. - Granat błyskowo-hukowy. Ning zerknęła na okno, usłyszawszy stuknięcie aluminiowej drabiny opieranej o ścianę. Człowiek, który wyrósł nad parapetem, miał na głowie czarny hełm policyjnego oddziału szturmowego. Dłoń w grubej rękawicy wybiła szybę i wrzuciła do pokoju szarą puszkę. Podczas gdy Shawn i jego ludzie dopiero obracali się w stronę źródła hałasu, Ning skoczyła pomiędzy krzesła poczekalni, zdrową ręką osłaniając oczy i otwierając usta, żeby fala uderzeniowa nie rozerwała jej bębenków. Pokój na chwilę zniknął w oślepiającym błękitnym błysku. Krótki, ostry huk obsypał tynk ze ścian. W następnej chwili coś przebiło się przez drzwi klubu na parterze. - Policja! Wszyscy na ziemię, już, już, już! Czterej policjanci w ubiorach szturmowych zatupali po schodach. Człowiek na drabinie przepchnął się przez szybę tuż przed Jamesem, który poruszał się ostrożniej, po302 nieważ ubrany był tylko w dżinsy, koszulkę z krótkim rękawem i kask motocyklowy. y - Na ziemię! - krzyczeli policjanci. - Ręce na głowę! Ning uśmiechnęła się mimowolnie, kiedy wielki szturmowiec brutalnie rozpłaszczył Shawna na ścianie. - Porwanie? - ryknął glina. - To dziesięć lat, koleś. James syknął z wrażenia, kiedy dym rozwiał się nieco, odsłaniając Ning i jej złamane ramię. - Nic ci nie jest? - zawołał. - Tylko ręka - odpowiedziała Ning. - Nie będziemy czekać na karetkę. Załatwię, żeby zawieźli cię do szpitala radiowozem. Pojadę za tobą na motocyklu. Hałas opadł do poziomu sporadycznych stęknięć i jęków zakuwanych w kajdanki bandytów. Policjanci zabrali się za odczytywanie im ich praw. Muskularny sprinter bronił się najdłużej i trzeba było połączonych wysiłków aż trzech funkcjonariuszy, żeby w końcu wykręcić mu ręce do pozycji umożliwiającej ich skucie.

Zdyszani policjanci odstąpili w końcu od swoich jeńców, i wtedy właśnie Ning zauważyła broń w kaburze przy pasku Jamesa. - Czy ja nie mam rozciętych pleców? - spytała szybko. -Zdaje się, że czuję krew. Gdy James pochylił się nad nią, żeby obejrzeć rzekomą ranę, Ning wyrwała mu z kabury taser. Działając w napadzie furii, wycelowała go w plecy sprintera z odległości niecałego metra i wcisnęła spust. Stalowe kolce na cienkich drucikach wystrzeliły w stronę gangstera, przebijając materiał koszulki i rażąc go pięćdziesięcioma tysiącami woltów między łopatkami. James odwrócił się gwałtownie, a Ning wcisnęła spust jeszcze raz, krzycząc: -To za złamanie mi ręki, sukinsynu! 303 - Hola! - krzyknął James. James pokazał policjantom swoją legitymację służb wywiadowczych, ale o CHERUBIE nie mieli pojęcia i musiał wkroczyć do akcji, żeby powstrzymać ich przed aresztowaniem także Ning. - Ona jest z nami! - krzyknął, a potem zwrócił się ciszej do Ning, wyrywając jej taser z dłoni i gestem nakazując policjantom, żeby się cofnęli. - To nie było mądre. Ale choć James bardzo chciał sprawdzić się w roli koordynatora misji, wciąż znajdował w sobie dużo zrozumienia dla tego, przez co musieli przechodzić młodzi agenci, i nie mógł nie dostrzec zabawnej strony tego, co zrobiła Ning. - Masz szczęście, że jest tu tyle glin! - krzyknęła Ning. -Inaczej smażyłabym cię do wyczerpania baterii. 43. MASAŻ Trzy miesiące później - Tak, przytulnie tu u ciebie - powiedział Ryan, kiedy wszedł do mieszkania Jamesa w kampusie CHERUBA, przestępując nad stertami brudnych ubrań i omal nie strącając z kuchennej szafki sterty porządnie zaczytanych czasopism motocyklowych i kubka po kawie. - Poznałeś już Kerry? - spytał James i zerknął w stronę atrakcyjnej Azjatki siedzącej na kanapie. - Widywałem cię tu i tam - powiedział Ryan, wyciągając rękę, aby uścisnąć dziewczynie dłoń. - Kiedy byliśmy na misji, James ciągle o tobie gadał. - Dobre rzeczy, mam nadzieję - powiedziała Kerry. - Gdzie tam. Jeździł po tobie jak po łysej kobyle - zażartował Ryan. - Na długo przyjechałaś ze Stanów? - Na dwa tygodnie. Biorę udział w konferencji naukowej na Cambridge. - Super - ucieszył się Ryan, podczas gdy James wszedł za kanapę i pocałował Kerry w policzek. - Mam nadzieję, że się nie spóźniłam - powiedziała Ning, przestępując próg. Po drodze z fizjoterapii utknęłam w korku. Przyniosłam popcorn: czekolada albo karmel na słono... O, Kerry, cześć! -Jak tam ręka? - spytał James.

- Słaba i blada - odpowiedziała Ning, demonstrując zwiotczały nadgarstek. Podobno musi minąć co najmniej 305 pół roku, zanim wróci do formy. Ale mam nadzieję, że dadzą mi parę misji w tym czasie. Ning potknęła się o brudny strój sportowy Jamesa, a Kerry wstała, żeby ucałować ją w policzek. - Gratuluję wam! - rozpromieniła się Ning. - Pokaż pierścionek. Ryan zdębiał. - Pierścionek? - Skąd wiedziałaś? - spytała Kerry, wyjmując pierścionek zaręczynowy. - To miała być tajemnica. Ning wzruszyła ramionami. - Wiesz, jak to jest z plotkami w kampusie. Myślę, że wszyscy już wiedzą. - Wiedzą co? - zirytował się Ryan. -James się oświadczył - wyjaśniła Ning. - Jak mogłeś tego nie wiedzieć? Ryan wzruszył ramionami. - Plotki to babska rzecz. To kiedy poród? - Och, aleś ty zabawny, Ryan. - James pokręcił głową. -Może łaskawie posadzisz tyłek na mojej kanapie, zanim ci go skopię? - Posadziłbym, gdyby nie była zawalona pornosami i śmierdzącymi ciuchami odgryzł się Ryan. - Fakt, będzie musiał popracować nad swoim stylem życia, jeśli chce się ze mną ożenić - powiedziała Kerry. - Ustaliliście już datę? - spytała Ning, sadowiąc się na kanapie obok Kerry. - Nie, musimy jeszcze poczekać - odpowiedziała Kerry. - Na razie ciągle jeszcze mieszkamy za daleko od siebie -wyjaśnił James. - Ja pracuję tutaj, Kerry studiuje w Ameryce... - Schodzimy się i rozchodzimy, odkąd skończyłam dwanaście lat - powiedziała Kerry i uśmiechnęła się do Jamesa. - Powiedział, że już czas, żebyśmy się zaangażowali na poważnie. Dalekodystansowe związki są trudne, ale akurat o ten warto powalczyć. - Dobra... Gdzie jest ta cholerna płyta? - mruknął pod nosem James, rozglądając się. . - Nie wiem, jak możesz mieszkać w tym syfie. - Kerry pokręciła głową. Założę się, że tracisz pół dnia na szukanie rzeczy. - Wiem, gdzie wszystko jest, dopóki nikt niczego nie rusza - odburknął James. Dwie minuty później Jamesowi udało się ustalić, że płyta DVD, której szukał, przez cały czas tkwiła w odtwarzaczu. Wcisnął przycisk Play. To pokazowa kopia nowego odcinka „Panoramy” BBC, który pójdzie w następny wtorek - powiedział James tytułem wprowadzenia. - Jest o Crewdsonach, Schronisku i całym tym skandalu.

- Który został odkryty dzięki mojemu geniuszowi - zauważył nieskromnie Ryan, podczas gdy James, wobec braku miejsca na kanapie, przytoczył sobie krzesło spod biurka. - Napompuj się dumą jeszcze trochę, to nie zmieścisz się w drzwiach, Ryan powiedziała Ning kwaśno. - Ty i Ning zdecydowanie powinniście ze sobą chodzić -oznajmił James. Kerry przytaknęła, kiwając głową. - Zdecydowanie. Chemia między wami aż syczy. Ning skrzywiła się z obrzydzeniem. - On ma już dziewczynę, tę swoją świrniętą Grace, a ja z kolei mam olej w głowie. - Czy w programie będzie też coś o Hagarze? - spytał Ryan, żeby zmienić temat. James pokręcił głową. - Hagar wydawał się grubą rybą, ale w ostatecznym rozrachunku okazał się tylko jednym z pięćdziesięciu ulicznych 307 gangsterów, którzy rozprowadzali towar dla Crewdsonów. Fay i Ning rozwaliły Hagarowi cieplarnię, a jego zapasy koki i heroiny poszły się paść. Jeden z gliniarzy powiedział mi, że Eli, choć biednie, wciąż jakoś tam ciągnie, ale Hagar zniknął bez śladu. - No tak, na życie mu nie zabraknie. Na pewno odłożył coś na czarną godzinę powiedziała Ning. - Wciąż nie mogę uwierzyć, że to ten Barry był narkotykowym magnatem. Ryan pokręcił głową. - Buty z Clarksa, ruda broda, wyglądał raczej jak nauczyciel matematyki czy inny tuman. - Czy nie dlatego właśnie Crewdsonom tak długo uchodziło wszystko na sucho? - spytała Kerry. - Dobra, włączyło się - powiedział James i sięgnął za kanapę po garść popcornu. - Wszyscy zamknąć japy. * Fay Hoyt puściła pas Warrena, kiedy ich rower zatrzymał się pod olbrzymim dębem. Wyjęła z sakwy cztery schludnie złożone ręczniki, przełożyła je sobie przez rękę i pożegnała Warrena długim pocałunkiem w usta. - Całkiem seksowny ten pielęgniarski uniform - zauważył chłopak, podziwiając piersi wtłoczone pod śnieżnobiałą koszulkę poło. Granatowe spodnie i nowiutkie białe czółenka dopełniały stroju dziewczyny. - Zboczuch - powiedziała Fay żartobliwie, kładąc dłoń na jego karku. Przyciągnęła go do siebie i wyszeptała prosto do ucha: - Kocham cię. - To wskakuj z powrotem na rower - rzekł Warren. -Pojedziemy, gdzie nas oczy poniosą. - Nie. - Fay cofnęła się o krok, uśmiechając się lekko. -Zajmie mi to góra piętnaście minut.

Kilka metrów dalej Fay obejrzała się jeszcze, posłała Warrenowi całusa i weszła na ścieżkę biegnącą między wysokimi drzewami. Spodziewała się, że będzie bardziej 308 spięta, ale przeświecające przez gęstwinę gałęzi jesienne słońce i złote liście, które szeleściły jej pod stopami, napełniały ją błogim spokojem. Uzdrowisko Alessandro’s zbudowano głęboko w lesie. Była to ogromna, dwupiętrowa chata, wyłożona jodłowym drewnem, z buchającymi parą wannami na balkonach gości i parkingiem wypełnionym do ostatniego miejsca bardzo kosztownym metalem. Fay przeciągnęła magnetyczny klucz przez czytnik przy bocznych drzwiach. Goście bulący osiemset funtów za noc stąpali po marmurze i puszystych dywanach, ale Fay znalazła się na korytarzu technicznym o ścianach z pustaków, obwieszonych kablami elektrycznymi i odsłoniętymi rurami wodociągowymi. Poruszała się żwawo. Technik z pękiem kluczy wielkości futbolówki nawet nie mrugnął powieką, kiedy przemaszerowała obok niego. Ostatecznie każdy detal się zgadzał -od logo firmy, wyhaftowanego na kieszeni jej spodni, po ultramiękkie ręczniki na przedramieniu. Kolejny czytnik przepuścił Fay do spa. Powietrze przesycone było tu zapachem wanilii, a z głośników sączyła się cicha muzyka jazzowa. Ociekająca wodą klientka przeszła po marmurowych płytkach, znacząc drogę mokrymi śladami, które w mgnieniu oka zostały dyskretnie wytarte przez sprzątaczkę. Korytarz rozgałęział się. Fay zerknęła przelotnie na grupę ludzi w strojach gimnastycznych, popijających mocktaile, po czym skręciła w lewo, przy strzałce z napisem „Sale zabiegowe 11-19”. Zapukała do drzwi opatrzonych numerem siedemnaście i nie czekając na zaproszenie, weszła do środka. Mężczyzna leżący na stole do masażu był nieco zbyt masywnym Mulatem tuż po czterdziestce. Masażystka miała za gruby makijaż i potężne bary zawodowej tenisistki. 309 Na dźwięk otwieranych drzwi odwróciła się gwałtownie i warknęła na widok uniformu niższego personelu Alessandro’s. -Nie widzisz, że pokój zajęty? Wróć posprzątać później. Fay odezwała się lekko wystraszonym tonem, naśladując akcent wschodnioeuropejski. - Pani Magdalena? -Tak. - Telefon do pani. W recepcji. Sprawa osobista. Kazali mi powiedzieć, żeby przyszła pani szybko, bo pilne. Masażystka uniosła brwi. - Chodzi o mamę? Dlaczego nie przełączyli rozmowy tutaj? Fay wzruszyła ramionami. - Nie wiem. To mój pierwszy dzień.

Magdalena przeprosiła swojego klienta i wytarłszy dłonie z olejku, wybiegła z pokoju. Sale do masażu oświetlano migoczącymi diodowymi świecami i panowała w nich duszna atmosfera. Fay podeszła do stołu, czując, jak po karku ścieka jej kropla potu. - Erasto, prawda? - zapytała, porzucając wschodni akcent. Mężczyzna leżał na brzuchu i patrzył w podłogę przez otwór w stole. - Czy my się znamy? - spytał, unosząc się na łokciu i rozglądając wokół. - Kiedyś wolałeś, żeby mówić do ciebie Hagar - powiedziała Fay, wpatrując się badawczo w długą różową bliznę nad sercem mężczyzny. - Słyszałam o twojej przygodzie i małej zdrowotnej obsesji. Ale to miejsce chyba się sprawdza, nie? Wyglądasz, jakbyś był w formie. Hagar zrozumiał, z kim dzieli pokój, i usiadł gwałtownie. Fay strąciła dwa ze swoich czterech ręczników na podłogę, odsłaniając pistolet z tłumikiem. 310 - Obawiam się, że twoja ciężka praca nad kondycją pójdzie, niestety, na marne, Erasto. - Mam pieniądze - powiedział Hagar błagalnym tonem. -Będziesz bogata... Hagar uniósł ręce, kiedy Fay wycelowała w niego broń. - Mama nauczyła mnie strzelać - powiedziała i dodała, skandując śpiewnie: Jeden w serce, drugi w łeb. Wtedy wiesz, że palant zdechł. Fay nacisnęła spust dwa razy. Tłumik był dobrej jakości; strzałów prawie nie było słychać. Fay włożyła dymiącą broń z powrotem między cztery ręczniki i czując przez materiał gorąco lufy, wyszła z pokoju, otworzywszy drzwi kopnięciem, aby nie zostawiać odcisków palców ani śladów DNA. Szybkim krokiem wróciła do Warrena, czekającego przy rowerze. Cofnął się gwałtownie, kiedy pochyliła się do pocałunku, odrzucony tyleż widokiem maleńkich plamek krwi na jej policzku, co zimną bezwzględnością, z jaką uczyniła go wspólnikiem morderstwa. Ale kiedy wsiadła na rower i położyła Warrenowi rękę na sercu, obłędnie dobrze było czuć jej ciepło, podczas gdy pedałował w dal. - Wiesz co? Ty i ja zestarzejemy się razem - powiedziała łagodnie Fay.