Marion Chesney (jako M. C. Beaton) - Hamish Macbeth 29 - Hamish Macbeth i śmierć policja.pdf

SAVE OFFLINE

SERIA KRYMINAŁÓW Hamish Macbeth TOM 29

Hamish Macbeth i śmierć policjanta M.C. Beaton

W SERII KRYMINAŁÓW Hamish Macbeth ukażą się: Tom 1. Hamish Macbeth i śmierć plotkary Tom 2. Hamish Macbeth i śmierć łajdaka Tom 3. Hamish Macbeth i śmierć obcego Tom 4. Hamish Macbeth i śmierć żony idealnej Tom 5. Hamish Macbeth i śmierć bezwstydnicy Tom 6. Hamish Macbeth i śmierć snobki Tom 7. Hamish Macbeth i śmierć żartownisia Tom 8. Hamish Macbeth i śmierć obżartucha Tom 9. Hamish Macbeth i śmierć wędrowca Tom 10. Hamish Macbeth i śmierć uwodziciela Tom 11. Hamish Macbeth i śmierć zrzędy Tom 12. Hamish Macbeth i śmierć macho Tom 13. Hamish Macbeth i śmierć dentysty Tom 14. Hamish Macbeth i śmierć scenarzysty Tom 15. Hamish Macbeth i śmierć nałogowca Tom 16. Hamish Macbeth i śmierć śmieciarza Tom 17. Hamish Macbeth i śmierć celebrytki Tom 18. Hamish Macbeth i śmierć osady Tom 19. Hamish Macbeth i śmierć oszczercy Tom 20. Hamish Macbeth i śmierć nudziarza Tom 21. Hamish Macbeth i śmierć marzycielki Tom 22. Hamish Macbeth i śmierć pokojówki Tom 23. Hamish Macbeth i śmierć milusińskiej Tom 24. Hamish Macbeth i śmierć czarownicy Tom 25. Hamish Macbeth i śmierć walentynki Tom 26. Hamish Macbeth i śmierć kominiarza Tom 27. Hamish Macbeth i śmierć zimorodka Tom 28. Hamish Macbeth i wczorajsza śmierć Tom 29. Hamish Macbeth i śmierć policjanta

Tytuł serii: Seria kryminałów Hamish Macbeth Tytuł tomu: Hamish Macbeth i śmierć policjanta Tytuł oryginalny tomu: Death of a Policeman, A Hamish Macbeth Mystery

Davidowi i Janis Weiromom z czułością

Rozdział pierwszy W pilnowanym garnku nigdy nie wrze. Przysłowie z połowy dziewiętnastego wieku Fakt, że wszystkie siły szkockiej policji miały zostać połączone w jedną wielką instytucję, wywołał przerażenie w komendzie głównej w Strathbane. Mówiło się, że w całej Szkocji zlikwidowanych zostanie ponad trzy tysiące miejsc pracy w oddziałach pomocniczych, co oznaczało więcej pracy dla zawodowych funkcjonariuszy. Potem zaczną pozbywać się policjantów. Tylko jeden człowiek ucieszył się z tych wieści - naczelny inspektor Blair. Z pewnością to mogła być sposobność, by pozbyć się sierżanta policji Hamisha Macbetha i wykurzyć go z wygodnego posterunku w Lochdubh. Nie mógł zrozumieć, w jaki sposób Hamish zdołał dotąd przetrwać, skoro zamykano lokalne posterunki policji w całej Szkocji. Gdy wspomniał o tym pomyśle swojemu szefowi, nadinspektorowi Daviotowi, przekonał się, że będą z tym trudności. - Sutherland to ogromne hrabstwo - powiedział Daviot. Z pewnością to będzie ekonomicznie opłacalne, aby Macbeth odpowiadał za cały ten teren. - Ale przez większość czasu on i jego pomagier, Fraser, po prostu snują się po okolicy i zbijają bąki - narzekał Blair. - Nie mamy na to żadnego dowodu - zauważył poważnie Daviot. - Powinieneś raczej martwić się o swoją posadę. - Co?! - Jestem pewien, że wkrótce zjawią się tu oficjele, którzy będą się wszędzie kręcić i patrzeć, gdzie mogą zrobić cięcia. Blair przeniósł się do pubu, żeby pochylić się nad podwójną whisky i spróbować opracować jakiś sensowny plan. Jeśli zdoła udowodnić, że Hamish Macbeth niewiele

robi, wtedy będzie mógł przesłać raport do nowych władz. Ale czy zdobędzie się na taką podłość, żeby szpiegować Macbetha? Po kolejnej podwójnej whisky zaczęło mu się rozjaśniać w głowie. Cyril Sessions był stosunkowo nowym posterunkowym o przezwisku Romeo z powodu swojego atrakcyjnego wyglądu. Krótko po jego przyjeździe z Perth, Blair odkrył, że Cyril korzystał od czasu do czasu z usług prostytutki, nie płacąc jej ani grosza. W końcu dziewczyna się złamała i doniosła na nieuczciwego klienta. Skarga dotarła do Blaira, który wezwał posterunkowego na rozmowę. Cyril prosił i błagał, obiecywał, że zrobi wszystko, jeśli tylko Blair puści tę skargę w niepamięć. Przebiegły Blair postanowił trzymać tego asa w rękawie do czasu, aż nadejdzie odpowiednia chwila, żeby nim zagrać, jeśli można tak powiedzieć. Zadzwonił do komendy głównej i poprosił, żeby przydzielono mu Sessionsa do dyspozycji. Jakaś kobieta wpatrywała się z zachwytem w Cyrila, gdy wszedł do pubu. Był średniego wzrostu, miał lśniące czarne włosy, niebieskie oczy, przystojną twarz z mocno zarysowaną szczęką i umięśnioną sylwetkę. - Siadaj, brachu - zaczął Blair. - Mam dla ciebie drobne zadanie. Potrzebuję dowodu, że Hamish Macbeth z Lochdubh gówno robi, jeśli chodzi o pilnowanie porządku. - Czy to nie ten, który cieszy się wspaniałą reputacją? Człowiek, który rozwiązuje sprawy morderstw? - To ja je rozwikłałem - parsknął Blair. - A ta obślizgła ropucha przypisała sobie zasługi. Jesteś mi winien przysługę, czy mam ci przypomnieć, że musiałem grozić tej lafiryndzie, żeby trzymała swoją wymalowaną buzię na kłódkę? - Lafiryndzie? - Skąd ty się urwałeś? Ta prostytutka, którą pukałeś. Lafirynda. Łapiesz?

- Och, tak. O nią chodzi. - Tak, o nią. Oto, co masz zrobić. Weź urlop, żeby połowić ryby w Lochdubh i zrób zdjęcia Macbetha, który obija się po okolicy. Jego policjant, Dick Fraser, często śpi na leżaku w ogrodzie. Pstryknij też i jemu porządną fotkę. Macbeth cię nie zna, więc możesz podejść naprawdę blisko. Pogadaj z miejscowymi. Podłap trochę plotek. - Ale ja nie wędkuję. - No to może wybierz się tam na wędrówkę lub coś takiego. Szkockie góry są pełne łajdaków o owłosionych nogach, którzy ganiają po pagórkach. - Kiedy mam zacząć? - Tak szybko, jak tylko możesz. Chcę to zamknąć, zanim ci idioci z nowych władz policji dobiorą się do nas. Cyril spojrzał na niego przenikliwie. - Próbowałeś tego już wcześniej? Blair wiercił się swoim tłustym tyłkiem na barowym stołku. Pamiętał, jak się starał i skończyło się to tym, że jego szpieg prawie zginął. Jednak nie miał zamiaru wspominać o tym Cyrilowi ani słowem. - Nie, jedynie o tym myślałem - skłamał. - Do dzieła, załatw sobie urlop. Hamish razem z Dickiem naprawdę pracowali. W tym okresie w Lairg odbywał się największy w Europie skup owiec. Ze względu na wielkość targów, Strathbane przysłało dodatkowo dwóch policjantów, którzy mieli ich wspierać w pilnowaniu porządku. Wagę dorocznego wydarzenia podkreślał strój gospodarzy, w skład którego wchodziły: czapki myśliwskie, długie kije pasterskie, kilty i futrzane torebki, będące częścią narodowego stroju szkockiego. Niektórzy błędnie sądzili, że ubiór galowy jest zarezerwowany dla turystów.

Pod koniec dnia Hamish i Dick przespacerowali się do namiotu z piwem i odnaleźli tam swoich dwóch kolegów. - Myślicie, że wszyscy są wkurzeni na nowe władze szkockiej policji? - spytał Hamish, dołączając do nich. - Z ust mi to wyjąłeś - odezwał się jeden z nich. - Odejmij od tego wsparcie cywilne i pomyśl tylko o dodatkowej papierkowej robocie. - A jak się miewa mój drogi przyjaciel Blair? - spytał Hamish. Drugi policjant zachichotał. - Myślę, że się zakochał. - Kim jest ta szczęśliwa dama? - To facet. Nowy w naszej branży, Cyril Sessions. Naprawdę przystojny kawaler. Widzi się Blaira, jak pije z nim tu i tam. Wciąż nie ma dość jego towarzystwa. *** Gdy wyszli z namiotu, Dick stwierdził sentencjonalnie: - Wiesz, to się zdarza. - Co się zdarza? - spytał Hamish. - U facetów, gdy się lepiej poznają, czasem budzi się świadomość, że wolą innych gości od swoich żonek. - Ach, tak? Cóż, jedynym romansem Blaira jest ten z gorzałą. On chyba coś knuje. - Nie masz nic przeciwko, jeśli teraz zniknę? - spytał zaniepokojony Dick. - Powinienem być już w Strathbane. - Kolejny teleturniej? - Tak, a nagrodą jest nowe volvo prosto z salonu. - Zmykaj. Jest tu całkiem spokojnie. Tego wieczoru Hamish postanowił włączyć telewizor. Dick od dawna słynął z wygrywania teleturniejów. Sierżant dziwił się, że pozwalano mu jeszcze brać w nich udział. Pytania wydawały się być bardzo trudne. Z sześciu zawodników prędko ostało się tylko dwóch, Dick i jakiś

zaniedbany staruszek. I wtedy Dick przegrał na ostatnim pytaniu: w jakim czasie światło pokonuje drogę z Księżyca do Ziemię? Staruszek odpowiedział prędko: - W jedną i dwadzieścia sześć setnych sekundy. Rozległo się dudnienie bębnów i radosne okrzyki z widowni, gdy zaprowadzono go do lśniącego, nowego samochodu. Hamish zaczekał, aż zmęczony Dick wróci do domu. - To do ciebie niepodobne. Udało ci się przegrać powiedział Hamish. - To chyba po raz pierwszy. - Nie mogłem mu tego zrobić - odparł Dick. - Co? - Ten człowiek to stary farmer. Nigdy wcześniej nie występował w żadnym teleturnieju. W garderobie opowiedział mi o nieszczęściach, które mu się przytrafiły. To byłoby podłe, nie pozwolić tej biednej starej duszyczce wygrać. - Powiedz mi jeszcze raz, jak się nazywa? - Henry McQueen. Ma kawałek ziemi pod Bonar Bridge. - Ciekawe, czy w komputerowej bazie jest coś na jego temat - zastanawiał się Hamish. - Dlaczego? - To tylko intuicja. Mam przeczucie, że widziałem go na targach owiec. Dick ruszył za Hamishem do biura na posterunku. Hamish włączył komputer i poszukał nazwiska Henry'ego McQueena. - Było coś w zeszłorocznych „Czasach szkockich gór". Hamish otworzył plik. - Tu cię mamy. Tak myślałem, że już o nim słyszałem. Osiągnął najwyższą cenę za swoje owce dwa lata pod rząd. Zostałeś nabity w butelkę. O, jest tu jeszcze coś. Pięć lat temu wygrał Mastermin - da (Mastermind - brytyjski teleturniej wiedzy, słynący ze swoich podchwytliwych pytań, onieśmielającej scenerii i atmosfery powagi. Każdy z zawodników przechodzi dwie rundy, w pierwszej jest przepytywany z wiedzy ogólnej, a w drugiej z wybranej przez

siebie dziedziny wiedzy specjalistycznej.). Kategoria: Listy świętego Pawła. - Zamorduję tę starą mendę - wściekał się Dick. - Och, daj spokój. Jestem pewien, że jeszcze się pojawi uspokajał Hamish. - Wtedy z łatwością rozłożysz go na łopatki. Nazajutrz Cyril zameldował się w pensjonacie pani Mackenzie na wybrzeżu w Lochdubh. Wszedł do salonu, zrzucił chlebak i zastanawiał się, jak długo wytrzyma, udając wędrowca, szczególnie że przyjechał samochodem. Przekonał Blaira, że na pewno nie będzie mógł efektywnie śledzić Macbetha, chodząc pieszo. Pokój znajdował się na tyłach domu. Było w nim zimno. Na ścianie wisiał licznik z tabliczką informującą, że prąd pojawi się po wrzuceniu monety. Łóżko było wąskie, a na nim pod różową plecioną narzutą leżały szorstkie koce. Obrazek Jezusa karmiącego tłumy bochenkami chleba i rybami wisiał nad zatkanym kominkiem. Pod spodem napis głosił: „Ma wzgląd nawet na wróbla". Na chwiejnym nocnym stoliku leżała duża Biblia. W pokoju było mroczno. Cyril wrzucił monetę do licznika i włączył światło. Nad nim rozbłysła szklana kula, pełna zdechłych much. Powiesił swoje ubrania w zasłanianej wnęce, która służyła za szafę. Nie zauważył ani telefonu, ani telewizora. Pomyślał, że jedynym powodem, dla którego pani Mackenzie miała w ogóle jakichkolwiek gości jest to, że nie pobiera wysokich opłat. Postanowił przespacerować się po wiosce i wziąć się do pracy. Na ulicy było cieplej niż w jego pokoju. Blade październikowe słońce oświetlało rząd pobielanych wapnem domów, które stały nad jeziorem. Wyglądało to jak obrazek z pocztówki. Cyril przeszedł się do portu. Rozchmurzył się, gdy zobaczył pub. Zacznie od drinka. Może uda mu się dowiedzieć

czegoś od miejscowych. Gdy wszedł, natychmiast zapadła cisza. Zamówił wódkę z tonikiem. Niski mężczyzna w przyciasnym ubraniu zmaterializował się tuż obok i spytał: - Przyjechałeś tu na urlop? - Tak. Jestem Jamie Mackay z Perth. - Archie Maclean - przedstawił się mały człowieczek. - Pozwól, że postawię ci drinka - zaproponował Cyril. Może usiądziemy przy stoliku pod oknem. Chciałbym dowiedzieć się czegoś o wiosce. Archie zamówił podwójną whisky. Cyril zdał sobie sprawę, że Blair nie wspomniał nic o zapłacie za jego pracę. Rozmowa znów się nawiązała, gdy ruszyli do stolika. - Co więc tu porabiasz? - spytał Archie. - Wprawdzie przyjechałem samochodem, ale mam ochotę wybrać się na kilka pieszych wycieczek. Bystre niebieskie oczy Archiego osadzone w smagłej twarzy padły na wypolerowane na wysoki połysk czarne buty Cyrila. - Mam nadzieję, że wziąłeś ze sobą odpowiednie buty. W tych daleko nie zajdziesz. - Tak, tak, mam buty. Zastanawiał się, dlaczego ten mały człowieczek nosi tak obcisłe rzeczy. Nie wiedział, że żona Archiego wygotowywała wszystkie ubrania, na skutek czego się kurczyły. - Ciekawe, czy jest tu duża przestępczość? - spytał Cyril. - Nie, jest całkiem spokojnie. - Widziałem posterunek policji. Niewiele tu do roboty dla gliniarza. - Sierżantem policji jest Hamish Macbeth, teren jego patrolu obejmuje sporą część Sutherland. W związku z tym ma dużo pracy. Dzięki za drinka, kolego. Muszę już iść.

Gdy Archie wszedł na posterunek przez kuchenne drzwi, Hamish siedział przy stole. - O co chodzi? - spytał Hamish. - Pamiętasz, jak ten łajdak Blair wysłał glinę, żeby siedział ci na ogonie i donosił? - Tak jakby to było wczoraj. Nasłał kolejnego? - To możliwe - odparł Archie, siadając obok. - Mogę poprosić o jedno espresso? Moja żona nie pozwala mi pić kawy. - To ekspres Dicka. Nie wiem, jak się go obsługuje. Zawołam go. Śpi w ogrodzie. Hamish podszedł do wejścia na posterunek policji w samą porę, żeby zobaczyć Cyrila robiącego zdjęcie Dickowi śpiącemu na leżaku. Wyskoczył na drogę i stanął przed Cyrilem. - Co jest tak fascynującego w człowieku na leżaku? spytał Hamish. - Jestem fotografem amatorem. Pomyślałem, że wyślę je na konkurs pod tytułem „Śpiący policjant". - Zwiedzasz okolicę? - Tak. To dobre miejsce na spacery. - Gdzie się zatrzymałeś? - spytał Hamish. - U pani Mackenzie. Będę się już zbierał. Cyril odszedł. Hamish odprowadził go wzrokiem. Potem wszedł do biura i zadzwonił do detektywa Jimmy'ego Andersona. - Jak się mają sprawy na włościach? - zapytał Jimmy. - Dziwnie. - Rzeczywiście jest tam trochę dziwacznie. - Zjawił się tu jakiś gość i zrobił zdjęcie Dickowi śpiącemu w ogrodzie. Przystojny facet z kręconymi włosami, wysoki, niebieskie oczy, blizna w kształcie półksiężyca nad prawym okiem, ale miał na nogach policyjne buty i czarne

skarpetki. Mówi, że będzie tu chadzał na spacery. Czy nie brakuje kogoś z komendy głównej, kto tak wygląda? - Jest taki jeden lizusowski łajdak, który przymila się Blairowi. Cyril Sessions. - Wiedziałem! - wykrzyknął Hamish. - Blair chce zdobyć dowody, że tutaj nic się nie dzieje. Jakoś muszę odzyskać to zdjęcie. Hamish obudził Dicka i wyjaśnił mu sytuację. Zakończył słowami: - Zobaczmy, czy uda nam się zgubić tego kochasia na godzinę. Najpierw zrób Archiemu filiżankę espresso. Piętnaście minut później ruszyli do portu, gdzie Archie Maclean siedział na słupku, skręcając papierosa. - Nie ma dziś turystów? - spytał Hamish. Limit na połów ryb się kurczył, więc Archie dorabiał sobie, zabierając turystów na wycieczki po jeziorze. - Mam dziś tylko kilku. Będą tu lada chwila. - Wyświadcz mi przysługę. Ten gość, którego spotkałeś w pubie, to jeden ze szpicli Blaira. Będzie się kręcił po okolicy. Zatrzymał się u pani Mackenzie. Zaproponuj mu darmowy rejs twoją łodzią. - Dobrze, w porządku. Chcesz, żebym wyrzucił go za burtę? - Nie, po prostu przytrzymaj go z daleka. Jeśli będzie miał ze sobą aparat fotograficzny, postaraj się zaaranżować wypadek ze sprzętem tak, by wyglądało, że to jego wina. Archie odszedł pospiesznie. Zastał Cyrila przed domem pani Mackenzie. Sessions z przyjemnością przyjął zaproszenie. Będzie miał szansę dowiedzieć się czegoś więcej o Macbecie. Hamish stał w oknie salonu, wyglądając, dopóki nie zobaczył łodzi rybackiej wypływającej na jezioro. Potem pobiegł do pensjonatu pani Mackenzie.

Zanim jeszcze tam dotarł, spotkał bliźniaczki Currie, Nessie i Jessie. Spacerowały po nabrzeżu. Chociaż dzień był słoneczny, w powietrzu czuć było chłód, więc siostry ponownie przywdziały płaszcze z wielbłądziej wełny, chustki na głowę oraz skórzane buty. - Piękny dzień - zagadnął Hamish. - Widziałyście nowego przybysza? - Tak, spotkałyśmy go - odparła Nessie. - Wygląda jak gwiazda filmowa. - Gwiazda filmowa - zawtórował grecki chór w postaci Jessie. - To pokrzepiające spotkać młodego człowieka, który tyle wie o Biblii - dodał Hamish. - Wypłynął z Archiem, ale gdy wróci, powinnyście zaprosić go na herbatę. Jest naprawdę pobożny. - Tak zrobimy - potwierdziła Nessie. - Miło będzie porozmawiać z przyzwoitym młodym człowiekiem, a nie z takim leniwym kobieciarzem jak ty. - Jak ty - powtórzyła jak echo jej siostra. Hamish podszedł i zapukał do drzwi pensjonatu. Pani Mackenzie była niską kobietą ubraną w kwiecisty fartuszek, włosy schowała pod chustką. Miała stale niezadowolony wyraz twarzy. - Czego? - niegrzecznie mruknęła. - Chciałbym zajrzeć do pokoju przybysza. Dostaliśmy wezwanie. - W takim razie może pakować manatki i się wynosić. - Nie, nie - uspokajał Hamish. - Proszę mu nie mówić, że wpadłem. To tylko rutynowa kontrola. Nie chcę, żeby straciła pani dochodowego klienta o tej porze roku. Rzucę tylko okiem na jego pokój. - No dobrze, w porządku. Na górę po schodach i po lewej. Drzwi nie są zamknięte na klucz. Właśnie tam posprzątałam.

Hamish pokonał schody i znalazł się w pokoju Cyrila. Na łóżku leżał komputer, ale on potrzebował aparatu. Nie było po nim śladu. Mógł jedynie mieć nadzieję, że Archie znajdzie sposób, by się go pozbyć. Archie powierzył ster swojemu koledze, Ally'emu Harrisowi, a sam wskazywał różne charakterystyczne punkty dwojgu turystom, małżeństwu, oraz Cyrilowi. Cyril stał przy burcie łodzi, a aparat miał zawieszony na szyi. Zachodząc go od tyłu, Archie wyjął ostry nóż i prawie przeciął pasek na karku Cyrila. Zagadnął: - Jeśli wyjrzy pan za burtę, to może zobaczy pan topielca. - Co to jest topielec? - spytała kobieta. - To taki stwór, który wygląda jak konik morski i czasem zamienia się w piękną syrenę - objaśnił Archie. - Goni za małymi dziećmi. Kiedy go pogłaszczą, przyklejają się do jego lepkiej skóry. Wciąga je do jeziora i zjada. Powinien gdzieś tu być. Wychylcie się za burtę, to może go zobaczycie. Cyril i inni turyści się pochylili. - Coś jest tam na dole - szepnął podekscytowany Cyril. Dostrzegł czarny kształt poruszający się w mętnych głębinach. Jego aparat kołysał się na pasku przewieszonym przez szyję. Gdy po niego sięgał, pasek przerwał się, a aparat wpadł do wody. Na powierzchnię wypłynęła foka i utkwiła w nich wzrok, Cyril jęknął z przerażenia. - Powinien pan używać takiego małego aparatu, który mieści się w kieszeni - powiedział Archie. - Od lat nie widziałem takiej kolubryny, jaką pan miał. Jeśli pójdzie pan do sklepu pana Patela, może pan tam nabyć tani aparat cyfrowy. - To był aparat mojego przyjaciela - mruknął Cyril. Przeklinał Blaira, który wyposażył go stary aparat

Rolleiflex (Rolleiflex - firma produkująca aparaty analogowe.), wypożyczony z magazynu komendy głównej. Twierdził, że będzie lepszy od nowoczesnego. Cyril miał w kurtce kieszonkowy aparat firmy Canon. Przynajmniej wygodniej będzie mu z niego korzystać. Archie zatelefonował do Hamisha, żeby powiedzieć, że aparat fotograficzny Cyrila znajduje się gdzieś na dnie jeziora. Hamish odetchnął z ulgą. Gdy wcześniej pojawiła się groźba likwidacji posterunku w Lochdubh, wspólnie z mieszkańcami zorganizowali falę przestępstw. Tego dnia Hamish był rozleniwiony, ciesząc się jak rzadko ładną jesienną pogodą. Cyril zapoznał się z materiałami dotyczącymi dochodzeń, w których brał udział Hamish. Dowiedział się, że kilka z wymienionych przestępstw wydarzyło się w mieście Braikie. Postanowił odwiedzić nazajutrz to miasteczko. Miał nadzieję, że tubylcy będą mieli mniej życzliwe zdanie na temat Hamisha niż mieszkańcy wioski. Tymczasem zajrzał do paru sklepów. W jednym z nich porozmawiał o pogodzie, spytał właściciela, pana Patela, co sądzi o miejscowym policjancie. Pan Patel uśmiechnął się i wygłosił pean na cześć Hamisha. Wieczorem Cyril udał się na kolację do włoskiej restauracji i wypytywał kelnera, Williego Lamonta. Serce mu zamarło, gdy okazało się, że Hamish jest ojcem chrzestnym dziecka Williego. Czy nikt nie zamierzał powiedzieć ani słowa krytyki na jego temat? W Braikie jego nadzieje jeszcze bardziej zmalały. Ludzie, z którymi rozmawiał, nie znali Hamisha osobiście, ale słyszeli o jego wspaniałej reputacji. Zdawali się być dumni, że mają takiego policjanta, który nad nimi czuwa. Mijając bibliotekę, zauważył na drzwiach ogłoszenie, że odbywa się tu sprzedaż książek. Postanowił kupić sobie jakąś

lekką lekturę. Wszedł do mrocznego wiktoriańskiego budynku. Hetty Dunstable, bibliotekarka, zobaczyła rozglądającego się wokół przystojnego mężczyznę i pospieszyła ku niemu, chwiejąc się na wysokich obcasach. - W czym mogę pomóc? Cyril ujrzał niską, szczupłą kobietę po czterdziestce, ubraną w prawie przezroczystą białą bluzkę oraz obcisłą spódnicę. Miała drobną, mizerną twarz i wyłupiaste brązowe oczy. Przyszło mu na myśl, że Hetty wygląda jak królik z myksomatozą (Myksomatoza - zakaźna wirusowa choroba królików.). Jednak uśmiechnął się do niej uroczo i powiedział: - Widziałem, że macie książki na sprzedaż. - Tak, tam leżą - odparła, prowadząc go do drewnianej ławki. - Tu są te, które są zbyt zniszczone, żeby stały na półkach. Jest pan nowym mieszkańcem Braikie? - Przyjechałem tylko na urlop. Zatrzymałem się w Lochdubh. - Proszę się trzymać z daleka od posterunku policji. Hamish Macbeth to darmozjad. - Chciałbym usłyszeć więcej na ten temat. Lubię poplotkować ze śliczną dziewczyną. Kiedy kończysz? - Zamykamy za dziesięć minut. - Chodźmy na drinka. - Z przyjemnością - uśmiechnęła się Hetty. Hetty nie miała zamiaru wyjawiać prawdziwego powodu, dla którego nie lubiła sierżanta. Poznała go przy okazji pewnego śledztwa. Po zakończeniu dochodzenia zaprosiła Hamisha na przyjęcie. Nie był nią zainteresowany. Ale ona wypiła za dużo i rzuciła się na niego, zwracając się: „kochanie". Hamish delikatnie odepchnął ją i wyszedł z mieszkania. Przyjaciele Hetty dokuczali jej, więc się broniła,

twierdząc, że to Hamish ją zmylił. Tyle razy powtarzała im, że ją uwiódł, aż sama w to uwierzyła. Cyril przez kilka kolejnych dni był często widywany w towarzystwie Hetty. Nagle oświadczył, że jest zbyt zajęty, by się z nią spotkać. Hetty zaczęło trapić poczucie winy. Była pewna, że Cyril szpieguje Hamisha i zastanawiała się, czy nie jest przypadkiem przestępcą. Zmyśliła sporo złośliwych historyjek na temat lenistwa Hamisha. Jeśli cokolwiek przydarzy się Hamishowi, śledztwo zaprowadzi do niej. W końcu zadzwoniła do Hamisha i powiedziała, że jakiś Jamie Mackay wypytywał o niego. - Nie przejmuj się - odparł Hamish. - Wiem już o nim wszystko - trafnie domyślał się, że Jamie to Cyril. - Co z tym zrobisz? - spytała Hetty. - Wezmę strzelbę i go odstrzelę - zażartował Hamish i się rozłączył. - Podsuńmy Cyrilowi zajęcie na jutro - zwrócił się Hamish do Dicka. - Udamy się jutro na północ i damy gościowi coś, za czym będzie mógł się uganiać. Zwierzaki robią się grube. Potrzebują trochę ruchu. Zwierzaki Hamisha to żbik o imieniu Sonsie i pies wabiący się Lugs. - Przygotuję piknik - zaproponował Dick. Hamish poczuł falę irytacji. Wolałby, żeby Dick nie był taki, cóż, zadomowiony. Czuł, że Dick zajął miejsce jego ewentualnej żony, a Hamish często marzył o małżeństwie. Romans z prezenterką telewizyjną Elspeth Grant niedawno niestety się skończył. Swego czasu był zaręczony z Priscillą Halburton Smythe, córką emerytowanego pułkownika, właściciela hotelu na zamku Tommel, ale to też po prostu nie wyszło. W tym czasie Cyril siedział w salonie sióstr Currie, delektując się filiżanką herbaty. Miał nadzieję, że siostry podsuną mu jakieś plotki na temat Hamisha, jednak zdawały

się być zainteresowane tylko jego wiadomościami na temat Biblii w wersji króla Jakuba(Biblia Króla Jakuba protestanckie, angielskie tłumaczenie Biblii zamówione przez króla Jakuba I.). - Piękne słowa - powiedziała Nessie. - Jam głos wołającego na pustyni (Ewangelia św. Jana 1,23. Biblia Tysiąclecia.). - Zgadzam się w zupełności - odparł Cyril, ignorując powtarzającą ostatnie słowa Jessie. Pomyślał, że jeśli czym prędzej nie wydostanie się z tego cholernego miejsca, to oszaleje. - Mówiła pani coś na temat miejscowego policjanta. - Nie, nie mówiłam - zaprzeczyła Nessie. - Obibok z niego, prawda? - Nie lubimy plotek w naszej wiosce - podkreśliła Nessie z przekonaniem. - Podaj mi Biblię, Jessie, posłuchamy, jak ten miły młody człowiek nam czyta. To była ogromna wiktoriańska Biblia ilustrowana stalorytami. Czując się jak złapany w pułapkę, Cyril zaczął czytać. Tknęło go dziwaczne przeczucie nadchodzącej klęski. Nagle jego telefon komórkowy zadzwonił. Wyjął z kieszeni, odebrał i usłyszał Blaira, który dopytywał się niecierpliwie o postępy. - Nie mogę teraz rozmawiać, matko - powiedział Cyril. Zadzwonię do ciebie później. Rozłączył się. - Nie powinien pan kończyć w ten sposób rozmowy z matką - zganiła go Nessie. - Ma pani rację. Cyril wstał i odłożył Biblię. Filiżankę odstawił na stół. - Wrócę do siebie i zadzwonię do niej. - Do zobaczenia w kościele w najbliższą niedzielę żegnała się Nessie.

Jeśli dożyję i nie umrę do tego czasu z nudy - pomyślał Cyril, czmychając. - Gdzie jedziemy? - spytał Dick nazajutrz rano, gdy usiadł w land roverze obok Hamisha. - Wiesz, co to Sandybeach? - Nie, gdzie to jest? - To takie małe miejsce na północ od Scourie. Świetne na piknik. Włączę syrenę to Cyril popędzi za nami. - Jest dopiero siódma rano. - Dick spojrzał na zegarek. Myślisz, że już wstał? - Zapewne nie. Ale uprzedziłem Jimmy'ego. Blair jak zwykle rano spyta, czy było jakieś doniesienie o przestępstwie. Prosiłem, żeby mu powiedzieć, że było włamanie w Sandybeach. - Co zamierzasz zrobić, gdy ten łajdak nas dogoni? - Nie dogoni. Jest tam tak spokojnie, że słychać nadjeżdżający samochód w promieniu kilku mil. Odjedziemy w jakieś inne miejsce. Dźwięk syreny obudził Cyrila. Wygramolił się z łóżka, skoczył do okna, otworzył je i wyjrzał na zewnątrz. Zobaczył land rovera pędzącego przez garbaty most. Po omacku włożył ubranie i zadzwonił do Blaira, pytając, czy wie, dokąd Hamish pojechał. Był już około mili od Lochdubh, gdy oddzwonił Blair. - Było włamanie w Sandybeach. - Gdzie to jest? - Skąd mam wiedzieć? Sprawdź na mapie. Cyril zaprogramował swoją nawigację satelitarną i ruszył w pościg. Gnał jednopasmowymi drogami, ślepy na otaczające go piękno. Fioletowe wrzosy płonęły na zboczach piętrzących się gór. Jarzębiny lśniły krwistoczerwonymi koralami. Niebo w górze tworzyło błękitne pierzaste sklepienie. W pewnym momencie wydawało mu się, że słyszy za sobą jadący

samochód. Zatrzymał się nagle, zgasił silnik, opuścił szyby w oknach i nasłuchiwał. Jednak nie usłyszał nic więcej, prócz żałosnego świergotu kulika. Cyril pochylił się nad kierownicą i pojechał dalej. Sutherland, południowe ziemie wikingów, to najsłabiej zaludnione hrabstwo Wysp Brytyjskich. Zachodnie wybrzeże wyróżnia się najbardziej olśniewającymi krajobrazami. Jednak dla Cyrila były to dziwnie obce widoki, odległe i tak inne od zgiełku i tłumów Strathbane. W oddali dostrzegł znak wskazujący drogę do Sandybeach. - Koniec trasy - pomyślał, nie przeczuwając, że dla niego to był rzeczywiście koniec.

Rozdział drugi Dobry Boże, czymże jest człowiek! Mimo że wygląda tak prosto, Staraj się mu dopomóc za cenę wszelką, W jego głębi i pustce, dobru i złu, Bo w końcu to problem, który ćwieka zadawać musi diabłu. Robert Burns - Nie zjeżdżamy do Sandybeach? - spytał Dick, gdy Hamish przejechał skręt. - Pojedziemy kawałek dalej. Nie chcę, żeby ten człowiek kręcił się po okolicy. Niedaleko jest ładna plaża. Blair prawdopodobnie powiedział mu, dokąd jedziemy. Niech zmarnuje ten dzień. Policyjny land rover podskakiwał na wybojach porośniętej wrzosami ścieżki i wziął wiraż na białym piasku plaży osłoniętej wysokimi klifami. Hamish wypuścił zwierzęta, a Dick zajął się urządzaniem pikniku. Wyciągnął pachnące udko kurczaka. - Spróbuj tego. Naprawdę pochodzi z wolnego chowu. - To nie jedna z moich kur, mam nadzieję - zainteresował się Hamish, który pozwalał swoim kurom dożyć starości. - Nie. Gość z leśnictwa również hoduje wspaniałe kury. Najedzeni, zadowoleni, obserwowali ciemnoniebieskie fale, rozbijające się o brzeg. Mewy skrzeczały i szybowały nad głowami, czyniąc hałaśliwą kakofonię. Hamish w końcu nasunął sobie czapkę na oczy i zasnął. Po godzinie niespodziewanie obudził się, usiadł i się rozejrzał. - Pakujmy się, Dicku. Chyba możemy już wracać. Cyril zapewne zdążył już sobie odpuścić.

Wyjechali niespiesznie znad zatoki. Hamish niespodziewanie stanął i opuścił szybę w oknie. - Wydawało mi się, że coś słyszałem. Wyłowił uchem dźwięki klaksonu samochodowego w oddali. Zdawało się, że sygnalizuje SOS. Cyril wcześnie przyjechał do Sandybeach. Zobaczył jedynie ruiny trzech budynków. Jak ktokolwiek mógł zgłosić włamanie, skoro nikogo tu nie ma? Ogarnęło go przeczucie, że Hamish celowo przegonił go bez celu po okolicy i że doskonale wie, kim jest Cyril. Wyjął komórkę, żeby zadzwonić do Blaira, ale okazało się, że nie ma zasięgu. Wysiadł z samochodu i przeszedł się po plaży. Dzień był wyjątkowo ciepły, mewy skrzeczały w locie, a masywne fale uderzały o brzeg. Wtem usłyszał zbliżający się pojazd. To musi być Macbeth - pomyślał. Mógł tylko udawać, że nic się nie stało. Powie, że śledził sierżanta, ponieważ myślał, że to będzie ekscytujące, być świadkiem policyjnego dochodzenia. Miał nadzieję, że Hamish mu uwierzy. Odprężył się, gdy zobaczył motocyklistę podskakującego na kępach trawy i słońce odbijające się w jego czarnym kasku. Cyril postanowił wsiąść z powrotem do samochodu i odjechać. Dotarł do wozu i zdał sobie sprawę, że ktoś za nim stoi. Odwrócił się. Strzał z obrzyna trafił go prosto w klatkę piersiową. Dwie mewy zerwały się z brzegu i wzleciały ze skrzekiem w niebo, wyżej i wyżej, tak jakby unosząc ze sobą duszę Cyrila. Motocyklista wprowadził swój motor z powrotem na ścieżkę. Następnie wrócił ze szczotką, pochylił się i zatarł wszelkie ślady stóp i opon, po czym wsiadł na motor i odjechał z rykiem silnika.

Na plaży znów zapadła cisza. Krew wyciekała z rany w klatce piersiowej Cyrila i barwiła biały piasek. Dziesięć minut później na drogę powyżej plaży wjechał lśniący mercedes. Kierowca, Terence Hardy, przedsiębiorca budowlany z Essex, podróżował razem z żoną Kylie i nastoletnim synem Waynem. Zatrzymał się nad plażą i krzyknął: - Spójrz na to! Będziesz mógł tu popływać, Wayne. - Nie chcę pływać - wymamrotał syn, bawiąc się swoim iPadem. - Będziesz pływał, jeśli ci każę - podniósł głos. - Zostawię tu samochód i zejdziemy na dół. Kylie stłumiła westchnienie. Dlaczego nie mogli pojechać do Marbelli jak zwykle? Leżałaby teraz nad basenem z zimnym drinkiem, zamiast tkwić w tej zapomnianej przez Boga części Wysp Brytyjskich, o której żadna z jej przyjaciółek nie słyszała. Wayne zbiegł ścieżką na plażę. Może uda mu się znaleźć sklep, gdzie będzie mógł kupić puszkę Red Bulla. Stanął jak wryty na widok Cyrila. Rozejrzał się oszalałym wzrokiem dookoła, żeby sprawdzić, czy są gdzieś jakieś kamery. Słyszał matkę i ojca, jak zażarcie się kłócą. - Chcę jechać do domu - krzyczała jego matka. - Tu jest naprawdę pięknie - wrzeszczał jej mąż. Powinnaś być zadowolona. Co...? Spojrzał na swojego bladego jak ściana syna. - Tato, tam na plaży jest martwy człowiek. - Niech no spojrzę. Jeśli kłamiesz, to zdejmę pas. Tęgi Terence, w błyszczących białych tenisówkach, dżinsach z odznaczającymi się ostro zakładkami i T - shircie z napisem „sex z Essex" zszedł na plażę.

Podszedł do ciała Cyrila. Zaczęły mu drżeć kolana. Terence, potykając się, wrócił do samochodu. - Wezwę policję On został zamordowany. Niestety, nie było zasięgu. Przerażona Kylie krzyczała niczym banshee (Banshee - w mitologii zjawa w kobiecej postaci, najczęściej zwiastująca śmierć w rodzinie.). W akcie desperacji Terence zaczął trąbić SOS samochodowym klaksonem. - Tato, uciekajmy stąd! - krzyczał Wayne. - Morderca wciąż może być w okolicy. - Wsiadaj do samochodu - huknął Terence, blednąc na twarzy, podobnie jak syn. W tym momencie z rykiem silnika podjechał do nich Hamish. Wyskoczył i chwycił Kylie. Rzuciła mu się w ramiona, bełkocząc coś o morderstwie. Delikatnie odepchnął ją na bok. - Gdzie jest ciało? - spytał Terence'a. - Na plaży. - Zaczekajcie tu. Posterunkowy Fraser spisze wasze zeznania. Hamish pobiegł na dół. Przystanął na chwilę i popatrzył smutno na zwłoki Cyrila. Zbadał puls z nikłą nadzieja, że może tli się w nim jeszcze życie, lecz nic nie wyczuł. Próbował zadzwonić ze swojego telefonu komórkowego, ale bez skutku. Wrócił do land rovera i przez radio wezwał pomoc. Potem podszedł do rodziny Hardych. - Obawiam się, że będziecie musieli zaczekać. Detektywi i ekipa z kryminalistyki wkrótce tu będą. - Mam ich zeznania - powiedział Dick. - Zatrzymają się w hotelu na zamku Tommel. - Muszę się przebrać - szepnęła Kylie. - Posikałam się ze strachu.

- Proszę się schować za policyjnym land roverem podpowiadał Hamish, skrzętnie rozwijając taśmę zabezpieczającą miejsce zbrodni. - Trzeba ogrodzić ten teren. Ubranie, które pani zdejmie, proszę oddać posterunkowemu Fraserowi, on je zapakuje do worka. - Po co? - Takie są procedury - rozłożył ręce Hamish. Wiedział, że jeśli Blair przyjedzie na miejsce, natychmiast będzie uważał członków tej rodziny za podejrzanych. Kylie w końcu zjawiła się, ubrana w czerwoną sukienkę z głębokim dekoltem i buty na bardzo wysokich obcasach. - Po co się tak wypindrzyłaś? - zżymał się Terence. - Prasa i telewizja wkrótce się tu zjawią. - Nie zdążą tu przyjechać - powątpiewał Terence. Dowiedzą się o tym dopiero jutro. Niewzruszona Kylie powiedziała: - Zadzwonię do mediów, jak tylko się stąd wydostaniemy. Była gwiazdą lokalnego kółka teatralnego i dostrzegła w tym doskonałą okazję, żeby dostać się do magicznego świata celebrytów. Tak marzyła o sławie, że zapomniała o horrorze morderstwa. Ale jej mąż i syn wciąż byli bladzi i wstrząśnięci. Po półgodzinie, gdy Dick spisał już zeznania rodziny Hardych, Hamish usłyszał w górze hałas nadlatującego helikoptera. Martwił się, że policyjny helikopter ma zamiar wylądować na plaży, a wówczas zniszczy wszystkie ślady, które zabójca mógł pozostawić. Maszyna wylądowała na kawałku płaskiego wrzosowiska za plażą. Pierwszy wysiadł Blair, za nim wyskoczyli Jimmy Anderson, policjant i policjantka oraz krępy mężczyzna, którego Hamish nie rozpoznał. - To policyjny chirurg, pan Carrick - przedstawił Blair. - Gdzie jest ciało? - Na plaży.

Blair odszedł, stąpając ciężko, a za nim podążał chirurg. Hamish chwycił Jimmy'ego za ramię i szepnął: - Cyril ma telefon komórkowy. Nie pozwól, żeby Blair go zabrał. Potrzebuję dowodu, że to Blair go na mnie nasłał. Zanim dotarł do samochodu Cyrila, Blair niespodziewanie odwrócił się i krzyknął do Hamisha: - Ty! Wracaj tu. Jeśli to ci ludzie go znaleźli, to spisz ich zeznania. - Już to zrobiłem - odparł Hamish. - Upewnij się tylko, że nie uciekną! Blair desperacko chciał przeszukać zwłoki Cyrila i upewnić się, że nie ma przy sobie nic, co wykaże, że to on nasłał Cyrila, żeby śledził Hamisha. Już miał otworzyć drzwi do samochodu, gdy pan Carrick zdecydowanie odciągnął go na bok. - Człowieku, co ty wyprawiasz? Nie możemy nic zrobić, dopóki nie zjawi się tu ekipa z kryminalistyki. Nie powinniśmy byli nawet wchodzić na teren miejsca zbrodni. Blair wrócił do zasypywania rodziny Hardych gradem pytań. W końcu Terence krzyknął, że wynajmie adwokata i pozwie Blaira za nękanie przez policję. Blair przelał swój gniew na Hamisha. - Co ty tu w ogóle robisz? - Dostałem wezwanie do włamania. - Ale tu nic nie ma! - ryknął Blair. - Rozglądałem się z helikoptera i nie widziałem ani jednego domu. - Słabo było słychać głos, więc pomyślałem, że to może być turysta, któremu ukradziono coś z samochodu - wyjaśnił Hamish. Czas ciągnął się niemiłosiernie. Przyjechała ekipa z kryminalistyki i usunięto ciało z plaży z dala od przybierającego przypływu.

- Idź tam - szeptał Hamish ponaglająco do Jimmy'ego. Zgarnij wszystkie rzeczy, które Carrick znajdzie w jego kieszeniach, i zabierz je Blairowi sprzed nosa. Dicku, masz jakiś alkohol? - Mam butelkę whisky, którą noszę przy sobie. Pomaga rozluźnić się ludziom, z którymi być może będziemy musieli porozmawiać. - Daj ją Blairowi. - Oszalałeś? On wszystko wypije. - O to właśnie chodzi. Blair przyjął whisky i szklankę, chrząkając z zadowolenia. Czuł, że desperacko potrzebuje czegoś, co stłumi jego obawy. Przerażony, że ktoś inny też może mieć na to ochotę, wrócił na płaski kamień i zaczął zaglądać do butelki. Uspokojony za sprawą whisky oraz rozluźniony szmerem fal, Blair zasnął na plaży. Ciężka głowa opadła mu na klatkę piersiową. Rodzinie Hardych pozwolono odjechać. Pierwszą rzeczą, którą Kylie zrobiła, gdy odzyskała zasięg w telefonie, było powiadomienie dziennikarzy. Chciała nawet wrócić, żeby mogli ją sfotografować na miejscu zbrodni, ale mąż zdecydowanie odmówił. Blair nagle obudził się, zamrugał i rozejrzał się dookoła. Jimmy Anderson właśnie szedł z plaży, niosąc ze sobą worek z dowodami. - Był jednym z nas - powiedział Jimmy. - To Cyril Sessions. Światła kamery telewizyjnej niespodziewanie oświetliły miejsce zbrodni. - Zajmę się tym - bąknął Blair, wstając chwiejnie na nogi. - Tak - komentował głośno Jimmy. - Zamordowany człowiek był policjantem, nazywał się Cyril Sessions. Mam tu

jego telefon komórkowy i aparat fotograficzny, żebyśmy mogli dowiedzieć się, z kim się kontaktował. - Wynoście się stąd! - ryknął Blair. Potykając się, rzucił się na ekipę telewizyjną, wygrażając pięściami. Serce mu zamarło, gdy długi lśniący samochód zatrzymał się, a z niego wysiadł nadinspektor Peter Daviot. - Czy znamy tożsamość denata? - spytał. - To policjant Cyril Sessions - powiedział Jimmy prędko. - Mam tu jego telefon razem z pozostałymi przedmiotami. Musimy wszystko sprawdzić. Może przed śmiercią kontaktował się z mordercą. Miał na rękach lateksowe rękawiczki. Wyłowił z worka telefon. - Zostaw to! - jęknął Blair. - Możemy go sprawdzić w komendzie głównej. - Daj go mnie - zarządził Daviot. Wyjął parę lateksowych rękawiczek i je założył. Włączył telefon i przejrzał numery, pod które dzwonił Cyril. - Są tu rozmowy z komendą główną policji, poza tym rozpoznaję ten numer. Panie Blair, to pański numer domowy. - Szkoliłem go - wymamrotał Blair. - Kazałem mu być ze mną w kontakcie. - Jakieś SMS - y? - spytał Hamish. - Zaraz zobaczę. Tak, jest jeden. Wielkie nieba! Jest od pana, panie Blair, i jest w nim napisane: „Dowiedziałeś się czegoś, co pomoże przyszpilić tego łajdaka Macbetha?". Panie Blair, proszę ze mną do komendy głównej. Anderson, przejmujesz dowodzenie. *** Na próżno Blair protestował, że przecież w interesie policji leżało, by upewnić się, że Macbeth sumiennie wykonuje swoją pracę. Powiedziano mu, że zostaje

zawieszony w swoich obowiązkach i czeka go szczegółowe policyjne dochodzenie. Hetty Dunstable przeczytała w porannej gazecie o śmierci Cyrila i wybuchnęła płaczem. Była teraz przekonana, że Cyril ją kochał. Wtem przypomniała sobie Hamisha grożącego, że go zastrzeli. Nazajutrz rano Hamish zostawił Dicka, by pełnił służbę na posterunku policji i opiekował się psem i kotem, a sam wrócił na drogę do Sandybeach. Żałował, że wczoraj wyłączył syrenę zaraz po wyjechaniu z wioski. Gdyby tego nie zrobił, być może więcej ludzi wyszłoby ze swoich domów, żeby zobaczyć, co się dzieje. Cyril śledził ich, ale ktoś śledził też Cyrila. Hamish zatrzymywał się po drodze przy domach, żeby zapytać, czy ktoś może widział przejeżdżające samochody. Dwie osoby potwierdziły, że zauważyły land rovera, ale nikt nie spostrzegł podążającego za nim samochodu Cyrila. Miał świadomość, że oddział policji przetrząsał całą okolicę wokół plaży, poszukując śladów. Zatrzymał się na poboczu, żeby jeszcze raz wszystko przeanalizować. Spojrzał na torfiaste wrzosowisko rozciągające się po obu stronach jednopasmowej drogi, która dalej skręcała w dół i biegła wzdłuż wybrzeża. Być może morderca skorzystał z motoru lub gazika, żeby przedostać się przez wrzosowiska. Z góry, z wrzosowisk, rozciągał się dobry widok na drogę. Hamish nagle stanął jak wryty, przepełniony strachem. Rzadkie czarne chmury przesuwały się po niebie z zachodu, zwiastując załamanie pogody. Ze swojego punktu obserwacyjnego na górze wrzosowisk widział gigantyczne fale rozbijające się o plażę. Gdy miał zacząć poszukiwania, niespodziewanie zobaczył małego, zdezelowanego forda Dicka. Właśnie wjechał na drogę poniżej i zatrzymał się obok land rovera. Pospieszył mu na spotkanie.

- Musisz jechać prosto do komendy głównej - wysapał Dick. - Daviot naprawdę wpadł w szał. - Zapewne chodzi o tę sprawę z Blairem, który próbował namówić Cyrila, żeby mnie śledził. Dick spojrzał na niego z niepokojem. - Wydaje się, że jest wściekły na ciebie. Chcesz, żebym pojechał tam z tobą? - Gdzie są Sonsie i Lugs? - W land roverze. - Zaopiekuj się nimi. Ja prawdopodobnie będę musiał spisać raport. Fakt, że sekretarka Daviota, Helen, przywitała go z serdecznym uśmiechem, wprawił Hamisha w zaniepokojenie. Starała się być miła jedynie wtedy, gdy był w tarapatach. Po piętnastu minutach poproszono go do środka. - To straszne - jęknął Daviot. - Pan Blair już wcześniej tak robił. To znaczy, nasyłał kogoś, żeby na mnie donosił. - Zajęliśmy się już tą sprawą. Jeszcze gorsza jest inna rzecz. Otrzymaliśmy telefon, w którym ktoś przekazał nam, że znałeś tożsamość Sessionsa i groziłeś, że odstrzelisz mu głowę. - To pewnie ta bibliotekarka, Hetty Dunstable. Zadzwoniła do mnie z informacją, że podejrzewa Sessionsa o szpiegowanie. Twierdziła, że wciąż ją o mnie wypytywał. - Powiedziała, że zdawało się jej, że znasz jego tożsamość. - Proszę pana, byłem jedynie lekko poirytowany, to wszystko. - Wysyłam swoich ludzi na posterunek, żeby zabrali twoją broń do analizy. Chcę, żebyś spisał dokładny raport na ten temat.

Hamish stracił panowanie nad sobą, a jego twarz zaczerwieniła się i przybrała barwę jego włosów. - Ciężko pracuję jako funkcjonariusz policji - wybuchł. Nigdy nikogo nie skrzywdziłem. Jeśli Sessions dalej by mnie irytował, po prostu wysłałbym raport na jego temat. - W takim razie spisz swój raport teraz - warknął Daviot. Jesteś zawieszony w swoich obowiązkach, aż do czasu dalszego postępowania. Hamish zszedł po schodach do pokoju detektywów, gdzie Jimmy Anderson krzywił się przed ekranem komputera. - Słyszałem wieści - detektyw nie odrywał wzroku od monitora. - Kim jest ta kobieta, która sprawia te wszystkie problemy? - Hetty Dunstable. Jest bibliotekarką w Braikie. W zeszłym roku zaprosiła mnie na przyjęcie i zaczęła się przystawiać do mnie. Kiepsko to zniosła, gdy stwierdziłem, że nie jestem zainteresowany. To przez złośliwość. A ja zostałem zawieszony w obowiązkach. Teraz muszę spisać raport. - Jedź na posterunek policji. Raport prześlesz mailem. - Martwi mnie - stwierdził Hamish - że ten odgrywający się Blair będzie pokrętnie tłumaczył swoje zachowanie. Będzie próbował uzasadnić zamknięcie posterunku policji, mówiąc, że usiłuje zaoszczędzić policyjne pieniądze. Jedyna rzecz, która do tej pory mnie ratowała, to fakt, że nikt inny nie chce patrolować Sutherland. Czy ktoś przeszukał rzeczy Cyrila? - Jeszcze nie. Jego jedyną żyjącą krewną jest matka. Już jest w drodze z Perth. Właśnie miałem tam jechać. - Chciałbym przejrzeć jego rzeczy. - Nie możesz. Zostałeś zawieszony w obowiązkach. - Rzucę tylko okiem. - Ruszaj szybko. Ale jeśli ktokolwiek na ciebie doniesie, utrzymuj, że zrobiłeś to, zanim zostałeś zawieszony.

Dzień był równie szary, jak nastrój Hamisha. Sierżant zaparkował land rovera przed posterunkiem policji, a sam przespacerował się do pani Mackenzie. Zaczął siąpić drobny deszcz, zasłaniając góry, które już niewyraźnie rysowały się nad wioską. Pani Mackenzie wpuściła Hamisha do domu, żądając informacji, kiedy znów będzie mogła wynająć pokój. - Och, to jeszcze potrwa, zanim detektywi się tu dokładnie rozejrzą. Narzekając pod nosem, pani Mackenzie otworzyła drzwi do pokoju Cyrila. Hamish wszedł i zatrzasnął jej drzwi przed nosem. Wyjął lateksowe rękawiczki i ruszył prosto do plecaka leżącego w kącie. Był zamknięty na malutką kłódkę. Wyjął scyzoryk, wybrał najcieńsze ostrze i otworzył zamek. Przeszukał górę skarpetek, bielizny i swetrów. Zdawało się, że nie ma tam nic ciekawego. Żadnego notesu ani fotografii. Odsłonił zasłoniętą wnękę, która służyła za szafę. Wisiały tam dwie marynarki, dwie pary spodni i płaszcz. Przeszukał kieszenie, ale nie znalazł tam nawet paragonu. Dwie pary adidasów oraz para czarnych butów stały na podłodze. W jednym znalazł kawałek papieru. Nabazgrano na nim numer telefonu do Strathbane. Nie było śladu ani aparatu fotograficznego, ani komputera. Hamish przesunął czapkę na tył głowy i podrapał się po swoich płomiennie rudych włosach. Musi być coś w życiorysie Cyrila, co sprowokowało to morderstwo. Hamish wyjrzał przez okno. Jimmy właśnie wysiadał z samochodu razem z innym detektywem. Dwaj policjanci zatrzymali się w aucie za nimi. Hamish wsunął sobie skrawek papieru do kieszeni i wyszedł z pokoju. Przebiegł przez korytarz, otworzył drzwi przeciwpożarowe na jego końcu i szybko dostał się do ogrodu

na tyłach budynku. Przeskoczył ogrodzenie i przez pola pognał na posterunek policji. W kuchni stał Dick, mieszając coś w misce drewnianą łyżką, a pies i kot wpatrywały się w niego z nadzieją. - Słyszałem, że zostałeś zawieszony - zagadnął Dick. - Kto ci powiedział? - Mój przyjaciel gliniarz. - Co robisz? - Próbuję swoich sił z bułeczkami. Siostry Currie dały mi przepis. Hamish przymknął oczy. Powinna tu krzątać się piękna kobieta, a nie jakiś pucułowaty policjant. - Zostaw to. Jest pewna bibliotekarka w Braikie, Hetty Dunstable. To ona wpakowała mnie w ten bałagan. Zadzwoniła do komendy głównej i poinformowała, że groziłem, iż zastrzelę Cyrila. Sądzę, że żywi do mnie urazę, ponieważ odrzuciłem jej zaloty. Dick uśmiechnął się od ucha do ucha. - To dość staroświeckie określenie. Po prostu porzuciłeś ją jak znoszoną rękawiczkę? - Może i tak. Posłuchaj, nikt nie wspomniał, że ty jesteś zawieszony, więc jedź tam. Spróbuj ją oczarować i spraw, by naprawiła wyrządzone szkody. - Co z moimi bułeczkami? Poirytowany Hamish powiedział mu ordynarnie, gdzie może sobie wsadzić te bułeczki, a Dick odstawił miskę z hukiem i wyszedł naburmuszony. Po skończeniu spisywania raportu Hamish wyjął skrawek papieru, który znalazł w bucie Cyrila. Powinien zostawić karteczkę tam, gdzie była, żeby Jimmy ją znalazł. Ale był wściekły, że został zawieszony. Chciał pokazać Strathbane, że Hamish Macbeth jest zbyt wartościowym policjantem, by trzymano go z dala od tej sprawy.

Potem doszedł do wniosku, że jeśli ten numer telefonu do czegoś go doprowadzi, będzie musiał się wytłumaczyć, skąd go ma. Mógł zawsze powiedzieć, że znalazł go przed posterunkiem policji w czasie, gdy Cyril robił tamto zdjęcie. Ale padało, a papier był suchy. Jego oblicze rozjaśniło się. Archie Maclean mógł zawsze powiedzieć, że znalazł go w swojej łódce i przekazał Hamishowi. Przeczytał raport i zaczął odczuwać niepokój. A jeśli sprawdzili rozmowy prowadzone z telefonu na posterunku policji. Będą chcieli upewnić się, że naprawdę został wezwany do Sandybeach, a nie zwabił Cyrila w ustronne miejsce i go sprzątnął. Włożył pustą kasetę do automatycznej sekretarki. Zmieniając głos i mówiąc po gaelicku, nagrał wezwanie, podając wczorajszą datę i godzinę dziesięć po dziewiątej. Przekaże kasetę Jimmy emu z nadzieją, że jego telefon nie będzie sprawdzany. Następnie zadzwonił do informacji telefonicznej, przedstawił się i podał numer telefonu ze skrawka papieru, pytając o nazwisko i adres właściciela. Telefonistka odpowiedziała, że oddzwoni do niego ze względów bezpieczeństwa, by upewnić się, że naprawdę jest tym, za kogo się podaje. Hamish czekał cierpliwie. Gdy telefon zadzwonił, chwycił słuchawkę. - Numer należy do M. Bentleya, Sheep Street numer piętnaście w Strathbane. Hamish podziękował i wyjął plan miasta. Sheep Street znajdowała się w starszej dzielnicy, w samym środku wąskich uliczek, obok głównej alei handlowej. Tak naprawdę powinien przekazać tę informację Jimmy'emu, ale jego ciekawość rodem ze szkockich gór domagała się, by sam to sprawdził.

Przebrał się w cywilne ubranie i ruszył do Archiego Macleana. Rybak zgodził się powiedzieć, że papier znaleziono na jego łodzi. Ponieważ Hamish wysłał Dicka do Braikie policyjnym land roverem, sam wsiadł do starego samochodu należącego do posterunkowego i wyruszył do Strathbane. Sonsie i Lugs zostały w domu. *** Dick zaparkował przed biblioteką i wszedł do środka. Śliczna dziewczyna robiła porządki na półkach. Dick podszedł do niej. - Panna Dunstable? - To nie ja. Jestem tylko asystentką. Hetty ma dziś wolne. Jest bardzo zmartwiona, bo jej chłopak został zamordowany. - Będę musiał zamienić z nią słówko. Proszę mi podać jej adres. - Mieszka w małym domku przy drodze na wybrzeżu. Nazywa się Widok na Atlantyk. Kupiła go tanio, ponieważ nikt nie chce tam mieszkać. - Dlaczego? Kiedyś okolica była zalewana, ale teraz mają tam nową opaskę brzegową. - Tak, ale z każdym rokiem fale stają się coraz wyższe i ludzie twierdzą, że mur nie jest dostatecznie wysoki. Zeszłej zimy fale przelały się dwa razy. - Jak się nazywasz? - spytał Dick. - Shona Macdonald. - Dobrze się dogadujesz z panną Dunstable? - Tak. Ona naprawdę kocha książki. Gdy jest spokojnie, cały czas czyta. - Co czyta? Shona miała duże niebieskie oczy osadzone w drobnej, trójkątnej twarzyczce. Szkoda, że jestem taki stary - pomyślał Dick z żalem.

- Lubi romanse, ale te w staromodnym stylu. Kwiatki i serduszka. Żadne „Pięćdziesiąt twarzy Greya". Uważa, że ta książka jest odrażająca i usiłowała zakazać jej wypożyczania. Jednak nie udało się tego zrobić, ponieważ sporo ludzi o ten romans pytało. Gdy żona burmistrza poprosiła o egzemplarz, myślałam, że Hetty wybuchnie płaczem. - Zaraz z nią pogadam. Oczy Shony były tak bardzo niebieskie, niczym jezioro w Lochdubh w letni dzień. - Czy to nie nudna praca dla tak pięknej dziewczyny jak ty? - spytał. - Och, nie. Dużo czytam i lubię rozmawiać z ludźmi. Zwykle nie jest tu tak spokojnie. Spojrzała na zegarek. - Chyba będę już zamykać. Przyszła pora na lunch. - Też jestem trochę głodny. Może razem coś przegryziemy? - W porządku. Zwykle chodzę do kawiarni u Jean tuż obok. Ma dobre paszteciki z baraniną, nie takie, które kupuje się w sklepie. - Brzmi zachęcająco. Powtarzał sobie, że wykonuje jedynie swoją pracę. Im więcej zdoła dowiedzieć się o Hetty, zanim ją pozna, tym lepiej. Shona wzięła płaszcz i torebkę i zamknęła bibliotekę. Wyszło słońce i rozświetliło jej lśniące czarne loki. A on mimo swoich pięćdziesięciu jeden lat nagle znów poczuł się młody.

Rozdział trzeci O nie, nie ma sztuki, Zdolnej na twarzy tajnie myśli czytać. William Szekspir (przeł. Leon Ulrich) Sheep Street była akurat w trakcie modernizacji. Piekarnia na rogu sprzedawała croissanty. Rogaliki te zawsze pojawiają się tuż przed przybyciem pracowników budowlanych stwierdził Hamish. Czasem nawet ludzie mawiali, że ich osiedle jest „croissantowe". To była mała uliczka z willami z piaskowca po obu jej stronach. Budowlańcy pracowali przy podjazdach do kilku z nich. Przy drzwiach wejściowych niektórych domów zauważył po kilka dzwonków. Wskazywało to, że wille zostały podzielone na małe mieszkania. Hamish był zaskoczony, że finansowo pogrążone Strathbane stać jest na ich renowację. Odszukał adres zapisany na kartce. Willa została niedawno odrestaurowana. Przy błyszczących, pomalowanych na czarno drzwiach ozdobionych dużą mosiężną kołatką w kształcie lwiej głowy był tylko jeden przycisk dzwonka. Drzwi otworzyła wysoka kobieta z długimi, prostymi, brązowymi włosami, wyraźnymi kośćmi policzkowymi i oczami tak szarymi jak Morze Północne. - Czy zna pani policjanta Cyrila Sessionsa? - spytał Hamish. - Kim pan jest? Miała szkocki akcent. Z powodu jej wyglądu Hamish spodziewał się, że będzie miała akcent wywodzący się z Europy Wschodniej. Wyjął odznakę policyjną, którą Daviot zapomniał mu skonfiskować.

- Jestem policjantem z Lochdubh. Prowadzę śledztwo w sprawie morderstwa Cyrila Sessionsa. Miał zanotowany pani numer telefonu. - Dlaczego nie jest pan w mundurze? - Czasem wymagają tego działania operacyjne - odparł Hamish, żałując, że nie przekazał swoich informacji Jimmy'emu. - A pani kim jest? - Nazywam się Anna Eskdale. Pracuję dla pana Bentleya. - Mogę porozmawiać z panem Bentleyem? - Proszę tu zaczekać. Zobaczę, czy ma wolną chwilę. Zamknęła drzwi. Hamish czekał cierpliwie. Blade promienie słońca muskały bruk, zewsząd dochodziły odgłosy radia, którego słuchali robotnicy, i hałas szlifierek. Mewa wylądowała na ziemi obok Hamisha i wpatrywała się w niego przez chwilę. - Idź sobie. Nie mam nic dla ciebie - mruknął Hamish. - Zwykle rozmawiasz z ptakami? Hamish odwrócił się. Anna stała w drzwiach. - Pan Bentley chce się z panem zobaczyć. Podążał za nią wąskim korytarzem do gabinetu na tyłach domu. Krępy mężczyzna w średnim wieku siedział za zabytkowym biurkiem. Rzednące włosy miał równiutko zaczesane na łysinie, a małe bladoniebieskie oczy ledwie były widoczne w okrągłej twarzy. Gabinet od podłogi po sufit był zastawiony regałami pełnymi książek. - Nazywam się Murdo Bentley. Domyślam się, że jesteś policjantem z Lochdubh. - Tak, prowadzę śledztwo w sprawie morderstwa Cyrila Sessionsa. Miał pański numer telefonu w swoich rzeczach. - Nie czytam gazet. Czy był przystojnym mężczyzną? - Tak. - Wydaje mi się, że to ten policjant, który wpadł tu kilka tygodni temu. Powiedział, że było zgłoszenie, iż ktoś handluje

narkotykami na Sheep Street. Pytał, czy wiem coś na ten temat. Niestety, sporo podróżuję i nie znam sąsiadów, nawet tych, którzy się tu ostali. - Czym się pan zajmuje? - spytał Hamish, przestępując z nogi na nogę. Murdo siedział nieporuszony na krześle. - Jestem właścicielem restauracji Siedem Kroków na obrzeżach Strathbane. Hamish przypominał sobie, że to bardzo drogi lokal, popularne miejsce na wesela i konferencje. Poczuł niepokój. W gabinecie było bardzo cicho. Pomyślał, że musi być w jakiś sposób wyciszony, ponieważ żaden hałas z zewnątrz nie przedostawał się do pomieszczenia. Poza tym w Strathbane istniała przepaść między zamożnymi i biednymi. Bogaci stanowili małą grupkę, która w większości się znała. Także Daviot należał do nich. - Jeśli dowie się pan czegoś, proszę dać mi znać - poprosił Hamish. Drzwi otworzyły się i pojawiła się Anna. Hamish pomyślał, że Murdo musiał wcisnąć jakiś dzwonek czy alarm na swoim biurku, a może pod biurkiem. - Odprowadź, proszę, sierżanta. W trakcie lunchu Shona opowiedziała Dickowi o przyjęciu Hetty, na którym Hetty upiła się i rzuciła na Hamisha. - Potem powiedziała nam wszystkim, że to Macbeth się do niej przystawiał. Nikt z nas jej nie uwierzył. - Zdarza się jej kłamać? - spytał Dick. - Tylko gdy chodzi o mężczyzn. Myślę, że podoba jej się każdy, kto nosi spodnie. Gdy zaczęła opowiadać o Cyrilu, wszyscy pomyśleliśmy, że zmyśla. Ale pewnego wieczoru zobaczyliśmy ich w pubie. On położył jej dłoń na kolanie, a Hetty wyglądała, jakby właśnie wygrała na loterii. Wciąż się zastanawiam, co w niej widział.

- Szpiegował Hamisha. - Dlaczego? - Jest pewien wstrętny detektyw ze Strathbane, który potrzebuje jakiegokolwiek dowodu, by zamknąć posterunek policji. - Biedna Hetty. Słuchaj, dzięki za lunch. Muszę już wracać. - Może moglibyśmy to powtórzyć? - Byłoby miło. Muszę lecieć. Dick otworzył jej drzwi kawiarni. Czuł, że całe jego ciało się uśmiecha. Wtem przypomniał sobie, że miał zobaczyć się z Hetty. Widok na Atlantyk okazał się kwadratowym bungalowem usytuowanym na wzniesieniu nad drogą na wybrzeżu. Ogrodzonego płotem, zapuszczonego trawnika nie można było nazwać ogrodem. Nastąpił przypływ i wysokie fale rozbijały się o opaskę brzegową. Słychać było morze oraz skrzeczące mewy. Dick czytał, że populacja mew katastrofalnie malała. Nie znosił ptactwa. Z powodu malejących zasobów ryb grasujące ptaki były znane z tego, że kradły ludziom jedzenie z rąk. Próbowały nawet zjadać rybę z frytkami albo lody. Czy nie dalej jak wczoraj jakiemuś dzieciakowi z Kyle of Lochalsh wyrwały lodowego rożka z dłoni? Nacisnął dzwonek i czekał. Hetty otworzyła drzwi. Spojrzała na mundur Dicka i przycisnęła dłoń do swojej szczupłej klatki piersiowej. Do jej wybałuszonych oczu napłynęły łzy. - Czy chodzi o biednego Cyrila? - Gdybym tylko mógł zamienić z panią słówko... - Dick ściągnął czapkę. - Widziałam pana w telewizji, prawda? - spytała Hetty, zapraszając gestem do domu. - Występował pan w teleturnieju.

- Tak, to ja. Salon, do którego go zaprowadziła, zdawał się być świątynią na cześć Hetty. Jej fotografie wisiały w ramkach na ścianach i stały na wysepkach w postaci małych ołtarzyków. Przed pustym kominkiem stał grzejnik elektryczny z jedną grzałką. Kanapa i dwa fotele pokryte tkaniną imitującą białą skórę stały na białym włochatym dywanie. Na niskim stoliku kawowym leżała sterta magazynów o gwiazdach. Dick został poproszony, by usiadł. Hetty przysiadła na skraju fotela naprzeciwko niego. - Przyszedłem tu, żeby dowiedzieć się, dlaczego doniosła pani, że Hamish Macbeth groził, że zastrzeli Cyrila Sessionsa. Początkowo zrobiła się pani podejrzliwa w stosunku do Cyrila, gdy zaczął zadawać tyle pytań na temat posterunkowego i poinformowała o tym Macbetha. On się zirytował i bez zastanowienia rzucił ten komentarz, że odstrzeli mu głowę. Na Boga, dlaczego powiedziała pani o tym w Strathbane? - Myślałam, że Hamish zrobił się zazdrosny. - Panno Dunstable, popytałem o pani związki z Hamishem. Okazuje się, że upiła się pani na przyjęciu i zaczęła się do niego przystawiać. A on odesłał panią z kwitkiem. Teraz Hamish został zawieszony w swoich obowiązkach, więc muszę jakoś odkręcić tę sprawę. Jeżeli uczestnicy przyjęcia złożą zeznania na piśmie, ci ze Strathbane będą panią pytać, dlaczego Hamish Macbeth miał być zazdrosny, skoro nie żywił do pani żadnych uczuć? Wtedy dla pani sprawy będą wyglądać naprawdę bardzo kiepsko. - Ale zagroził, że zastrzeli Cyrila! - Oczywiście, jeśli zadzwoniłaby pani do komendy głównej i sprostowała, że Hamish tylko żartował lub coś w tym guście, nie musiałbym prowadzić dalszego dochodzenia. Spojrzała na niego nadąsana.

- To Hamish mnie zwiódł. - Sądzę, że to wyobraźnia panią zwiodła - odparł Dick surowo. - Mój Boże, dziewczyno, jeśli Hamish straci pracę oraz posterunek policji z powodu kogoś takiego jak pani, to niech mnie trafi szlag, ale rozprawię się z panią, podobnie jak każdy inny gliniarz ze szkockich gór. Hetty zaczęła płakać. Szybko dostrzegła, że jej łzy nie robią żadnego wrażenia na Dicku. - Cyril naprawdę mnie kochał. - Ach, tak? Dlaczego w takim razie zaczęła pani go podejrzewać? - Z początku zauroczył mnie. Potem zaczął zadawać pytanie za pytaniem o Hamisha. W końcu oświadczyłam, że mam dość tego tematu i nie powiem ani słowa więcej. Wtedy właśnie przestał się ze mną spotykać i odbierać moje telefony. - Ma tu pani komputer? - spytał Dick. - Tak, mam laptop. - Proszę go tu przynieść, spiszemy zeznanie. Przyzna się pani, że doniosła na Hamisha, żeby zrobić mu na złość. - Nie mogę tego zrobić! - Albo pani to zrobi, albo obrócę pani życie w piekło. Mam przyjaciół w mediach. Chce pani zobaczyć swoje nazwisko w gazetach? Z podpisanym zeznaniem Dick ruszył prosto do komendy głównej policji. Chciał zobaczyć się z Daviotem. - Jesteś umówiony? - spytała Helen. - Nie, ale to sprawa najwyższej wagi. Helen zniknęła w głębi biura. Wróciła po kilku chwilach i oznajmiła lakonicznie: - Możesz wejść. - O co chodzi? - burknął Daviot, gdy Dick stanął potulnie przed jego biurkiem. - Tylko o to. - Dick wręczył zeznanie Hetty Dunstable.

- To straszne - fuknął Daviot. - Przyniosłem to do pana, ponieważ pomyślałem, że będzie chciał pan jakoś zapobiec szkodom. - Zapobiec szkodom? - Proszę pana, gdyby wyciekło do prasy, że Hamish Macbeth został zawieszony w swoich obowiązkach z powodu złośliwości pewnej kobiety, musiałoby również wyjść na jaw, że Cyril Sessions stracił życie, podczas gdy szpiegował Hamisha z rozkazu pana Blaira. Hamish był w drodze powrotnej do Lochdubh. Chciał przyznać się Jimmy'emu w sprawie znalezionego skrawka papieru. Nagle zadzwoniła komórka, zatrzymał się na poboczu, żeby odebrać. Usłyszał głos Daviota: - Zaszło poważne nieporozumienie, Macbecie. jesteś przywrócony do służby. To wszystko. Nie wypowiadaj się na temat związków między panem Blairem a Sessionsem do czasu, aż sprawa się wyjaśni. - Tak jest, proszę pana. Ale dlaczego...? Lecz Daviot się rozłączył. Telefon Hamisha zadzwonił ponownie. To pan Patel, sprzedawca w sklepie w Lochdubh, chciał porozmawiać. - Hamishu, jest tu kilku naukowców z uniwersytetu w Strathbane. Słyszeli, że masz żbika, a ponieważ to bardzo rzadkie zwierzę, więc chcą zabrać Sonsie na badania DNA. Powiedzieliśmy im wszyscy, że to tylko duży czarny kot, ale oni wrócą tu jutro. Lepiej przefarbuj ją na czarno. Mam odpowiednią farbę do włosów. Nie zrobi zwierzakowi krzywdy. Hamish podziękował mu, jednak gdy się rozłączył, przeklął mieszających się w nie swoje sprawy naukowców. Gdy dotarł na posterunek policji, zastał tam Dicka, który już przygotowywał farbę.

- Sam będziesz musiał to zrobić, Hamishu. Wątpię, żeby Sonsie pozwoliła komuś innemu zbliżyć się do siebie. - No to mamy kłopot. Powinienem był się domyślić, że coś takiego wydarzy się prędzej czy później. Twierdzą, że żbiki prawie wyginęły. Z przyjemnością dorwą jednego w swoje ręce. Jakoś nie sądzę, żeby biedna Sonsie pozwoliła nawet mnie przefarbować sobie futro. Zawieź ją jutro do hotelu na zamku Tommel. Angela Brodie ma dużego czarnego kota. Pożyczę go. Oddam ci za farbę. - Daj spokój. Sam mogę jej użyć. Siwe włosy strasznie postarzają. Hamish przyjrzał mu się z bliska. - Ach, tak? Kim ona jest? Dick zarumienił się. - Nikogo nie ma. Pomyślałem tylko, że lepiej będę wyglądał. - Rób, co chcesz. Jak ci poszło z Hetty? - Zmusiłem ją, żeby podpisała zeznanie, w którym stwierdza, że skłamała, by się na tobie odegrać, a potem zawiozłem to Daviotowi. - Dzięki. Mam u ciebie dług wdzięczności. Drzwi do kuchni otworzyły się i do środka wszedł Jimmy. - Dostałem telefon, że nie jesteś już zawieszony. Masz jakąś whisky? Hamish wyjął z szafki butelkę i szklankę. - Mam dla ciebie kilka wiadomości, Jimmy. Napij się najpierw. Jimmy nalał sobie solidną miarkę, pociągnął łyk i potem spytał: - Czym się zajmowałeś? Hamish opowiedział mu o numerze telefonu i wizycie u Murda Bentleya.

- Próbowałem się do ciebie dodzwonić - skłamał. - Ale musiałeś być gdzieś poza zasięgiem. Nie wydawało mi się to takie ważne, bo to był tylko skrawek papieru, który Archie Maclean znalazł na swojej łodzi. Mógł należeć do któregoś z turystów. - Sheep Street - powtórzył Jimmy. - Sprawdzę to. Nie pamiętam żadnej sprawy narkotykowej na Sheep Street. Przyjrzę się temu. - Myślisz, że to jakiś gang narkotykowy mógł maczać palce w zamordowaniu Cyrila? - Nie przypominam sobie, żeby Cyril był zamieszany w jakąś sprawę narkotykową, chyba że to było wtedy, kiedy byłem na urlopie. Dam ci znać. Sam pójdę odwiedzić Murda Bentleya. Słyszałem o nim. Jest właścicielem restauracji Siedem Kroków. Jakiś celebryta z telenoweli wyprawiał tam w zeszłym roku swoje wesele. Robi kawał porządnej roboty. Otworzył klub dla młodzieży przy dokach. Przeznacza sporo pieniędzy na cele charytatywne. - Jest żonaty? - Nie mogę sobie przypomnieć. - Ma kogoś w rodzaju asystentki, to Anna Eskdale. Mówi ci to coś? - Nie. Posłuchaj, Hamishu, ten człowiek to filar naszej społeczności. - Jednak to wciąż dziwne, że... Hamish zamilkł. Właśnie miał powiedzieć, że to dziwne, iż Cyril trzymał ten numer telefonu schowany w jednym ze swoich adidasów. - To znaczy, dlaczego Cyril zanotował numer tego telefon? - Mówisz, że Archie znalazł go na swojej łódce. Może nie należał do Cyrila. Mógł wypaść jakiemuś turyście. W każdym razie dzięki za kielicha. Popytaliśmy trochę w wiosce. Nikt nie

widział, żeby ktoś śledził Cyrila, gdy ten wyjechał do Sandybeach. Kiedy Jimmy wyszedł, Hamish postanowił udać się do domu Angeli Brodie. Żona doktora siedziała nad laptopem przy kuchennym stole, jak zwykle skrzywiona. - Szukasz inspiracji? - zapytał Hamish. - Szukam sklepów z sukienkami. - Po co? - Moja ostatnia książka to kryminał. Nie dałam ci egzemplarza? - Nie. Jaki ma tytuł? - „Bardzo szkocki morderca z gór". Otrzymała dobre recenzje i zostałam nominowana do nagrody. Mój agent mówi, że potrzebuję sukni wieczorowej. Przewidziana jest transmisja telewizyjna. Wydarzenie sponsoruje firma Kanapy z Bramley. Nagrody zostaną rozdane w różnych kategoriach. Ja startuję w tej dla debiutantów. - Ale przecież nie jesteś debiutantką. - Napisałam ją pod pseudonimem. Jestem nową autorką kryminałów. - Gdzie rozgrywa się akcja? - W restauracji Siedem Kroków. - Cóż za zbieg okoliczności. Właśnie dzisiaj przesłuchiwałem jej właściciela. Nie masz wieczorowej sukni? - Mam, ale jest już stara. Muszę włożyć coś wyjątkowego. Och, tu jest coś. Suknie ślubne i stroje wieczorowe u Jessie. Inverness. Spróbuję tu coś znaleźć dla siebie. - Kiedy to się odbędzie? - W przyszłym miesiącu. Trzydziestego. - Angelo, muszę pożyczyć twojego czarnego kota. - Dlaczego? Nie możesz przefarbować Sonsie? - Słyszałaś o tych naukowcach?

- Cała wioska o nich słyszała, Hamishu. Przyprowadzę Sooty rano, ale bądź dla niej miły i nie pozwól, żeby Lugs ją wystraszył. Nazajutrz rano Sooty została dostarczona na posterunek policji. Była bardzo dużym, tłustym i leniwym kotem, który całkowicie ignorował Lugsa. Dick ze świeżo ufarbowanymi wąsami i włosami zabrał Sonsie do hotelu na zamku Tommel. Clarry, kucharz, powitał Dicka i pochwalił jego nowy wygląd. - Odjęło ci to sporo lat. Masz ochotę coś zjeść? - Jestem na diecie - odparł Dick. - Cóż, może zjem niewielki tost. Niestety, Lugs szczekał na Sooty i został zamknięty w sypialni. Przyjechali naukowcy: wysoki, chudy i posunięty w latach mężczyzna oraz niska, krągła i apodyktyczna kobieta. - Szukaj go! - zawołała, wpychając się do kuchni bez słowa powitania. - Na litość boską - zdenerwował się Hamish. - To również mój dom. Nie możecie wdzierać się i panoszyć bez pozwolenia. Na początek chciałbym zobaczyć dokumenty potwierdzające waszą tożsamość. Narzekając pod nosem, wyciągnęli swoje prawa jazdy, które Hamish sprawdzał w irytująco powolnym tempie. Potem powiedział: - Kot jest tam. Zaprowadził ich do salonu, gdzie Sooty spała przed kominkiem. Pracowniczka naukowa przyjrzała się uważnie zwierzakowi. - To nie jest żbik! - Nigdy nie mówiłem, że jest - odparł Hamish. - Ale dostaliśmy zgłoszenie, że trzyma pan dzikiego kota. - Tak, Sooty potrafi być łobuziakiem, gdy jest rozdrażniona.

- Chodźmy stąd, Brendo. Kolejny fałszywy trop. Gdy wychodzili, Hamish wyszedł za nimi i odprowadził ich wzrokiem, aż samochód zniknął za wioską. Zabrał Sooty i oddał ją Angeli. - Nie możesz ciągle ukrywać Sonsie - zauważyła Angela. - Myślałeś o tym, żeby się jej pozbyć? - Nie było wcześniej ku temu żadnych powodów, zwierzakom jest ze mną dobrze. - Myślisz, że powinnam włożyć perukę? - Co?! - Na rozdanie nagród. Angela chwyciła się za swoje cienkie włosy. - Dlaczego nie wystąpisz po prostu jako ty we własnej osobie? - spytał Hamish. - Wszystko jest z tobą w porządku. - Chciałabym wszystkich olśnić, choćby ten jeden raz. - W takim razie zadbaj o fryzurę. - Pomyślę o tym. *** Hamish wrócił na posterunek policji, zabrał psa i pojechał do hotelu na zamku Tommel. Właśnie wysiadał z land rovera, gdy zobaczył znajomą blond głowę w sklepie z pamiątkami i serce mocniej mu zabiło. Podszedł do sklepu i otworzył drzwi. Priscilla Halburton Smythe układała towar na półkach. - Znów tu jesteś - uśmiechnął się Hamish. Odwróciła się, a jej oblicze rozjaśniło się, gdy go zobaczyła. - Miałam trochę zaległego urlopu, a kobieta, która tu pracuje, jest na zwolnieniu, więc ją zastępuję. Pracujesz nad sprawą morderstwa tego policjanta? - Usiłuję. - Zamykam sklep na czas lunchu. Może zjemy razem? Opowiesz mi wszystko na ten temat. - Bardzo chętnie. Muszę tylko wcześniej znaleźć Dicka. Ukrywa się gdzieś w hotelu razem z Sonsie.

- Słyszałam o tych naukowcach. Jak ci poszło? Hamish opowiedział jej, a ona zamknęła sklep. Weszli razem do hotelu. Menedżer, pan Johnson, poinformował Hamisha, że Dick jest w kuchni. - Spotkajmy się w jadalni - zaproponowała Priscilla. W kuchni Hamish pochylił się i pogłaskał miękkie futro Sonsie. - Jem lunch z Priscillą - oznajmił Dickowi. - Możesz do nas dołączyć, jeśli masz ochotę. - Jestem na diecie - dzielnie oświadczył Dick. - Od kiedy? - Od dzisiaj. Zabiorę zwierzaki z powrotem na posterunek i zadzwonię do ciebie, jeśli zjawi się Jimmy. W jadalni Priscilla wsłuchiwała się w relację Hamisha na temat Cyrila i jego zamordowania. Gdy skończył, spytała: - Ten Murdo Bentley, co o nim sądzisz? - Trudno powiedzieć. Mieszka w dziwnym domu. Wokół trwa budowa, ale w jego gabinecie panuje wyjątkowa cisza. Prawdopodobnie jest dźwiękoszczelny lub przynajmniej w oknach są wstawione potrójne szyby. Spodziewałbym się, że taki biznesmen jak on mieszka w okazałej willi na wsi. - Może ma drugi taki dom - powiedziała Priscilla. - Albo ma mieszkanie w obrębie restauracji. To duży budynek. Mieszczą się tam restauracja, bar oraz apartamenty, z których korzysta się przy okazji przyjęć weselnych i konferencji. Wiesz co, zróbmy tak, zjedzmy dziś wieczorem kolację u niego w barze. - Dobry pomysł - odparł Hamish. - O której? - Odbierz mnie o siódmej trzydzieści, a ja zarezerwuję stolik na ósmą. - Zastanawia mnie ten numer telefonu. Powiedziałem Jimmy'emu, że został znaleziony na łódce Archiego Macleana, ale tak naprawdę to znalazłem go w jednym z butów Cyrila.

Po co miałby trzymać ten numer, jeśli Murdo był tylko człowiekiem, którego przesłuchiwał? - W każdym razie zaznajomimy się z tym miejscem powiedziała Priscilla. Hamish wrócił na posterunek policji w towarzystwie Dicka, żeby stawić czoło wściekłemu Jimmy'emu Andersonowi. - Do diabła, gdzie się podziewałeś? - Dowiadywałem się czegoś więcej na temat Murda Bentleya - odparł wymijająco Hamish. - Cóż, zapomnij o tym - warknął Jimmy. - Wy dwaj macie wrócić do Sandybeach. Chcę, żeby wszyscy zajęli się przeczesywaniem okolicy. Hamish i Dick odjechali land roverem razem z Sonsie i Lugsem na tylnym siedzeniu. Hamish nie chciał zostawiać zwierzaków samych, ponieważ duża klapka w drzwiach posterunku policji pozwalała im wchodzić i wychodzić, a on nie chciał, by wałęsający się po wiosce kot został zauważony przez jakiegoś przejeżdżającego tędy naukowca. Mówi się o Sutherland, że można w nim doświadczyć pięciu stref klimatycznych w ciągu jednego dnia. Zerwał się porywisty wiatr, burząc fale na Atlantyku i zawodząc we wrzosach. Zanim dotarli do samego Sandybeach, Hamish zjechał z drogi i zaczął przedzierać się przez wrzosowiska, podskakując na wybojach. - Gdzie jedziemy? - spytał Dick. - Mam przeczucie, że ten, kto zamordował Cyrila, mógł przyjechać boczną drogą na motorze. Mieszkający przy tej drodze ludzie widzieli tylko Cyrila, rodzinę Hardych, a potem nas w land roverze.

- Wypytywano również w Lochdubh - dodał Dick. - Nikt nie widział, żeby ktoś obserwował posterunek policji albo pensjonat pani Mackenzie. - Powiedzmy, że ktoś był na motorze lub jechał gazikiem - kombinował Hamish. - Musiałby wtedy jedynie zaparkować na wzniesieniu na wrzosowiskach otaczających wioskę. W ten sposób zobaczyłby, jak Cyril odjeżdża. - Może - przytaknął Dick. - Ale zobaczyłby najpierw nas, a potem śledzącego nas Cyrila. Kto by zdecydował się na zabójstwo, skoro policja była tak blisko? - Nie wiem. - Hamish zatrzymał land rovera. - Ale powiedzmy, że ktoś obrał taki punkt obserwacyjny, z którego widział, jak minęliśmy Sandybeach, a Cyril skręcił w to miejsce. - I nie bał się, że usłyszymy strzał... - deliberował Dick. - Miejsce, gdzie rozłożyliśmy piknik, było otoczone klifami i odgłosy fal i mew mogły zagłuszyć dźwięk. W porządku, ruszamy i zaczynamy poszukiwania. Tu jest miejsce, skąd widać każdego, kto przyjeżdża na plażę. - To prawie niemożliwe przez te wrzosy - gderał Dick. - Rozglądaj się. Może tu gdzieś jest wilgotna ziemia. Wiatr ucichł i słońce przygrzewało. Sonsie i Lugs ganiały się wśród wrzosów. Dick zaczął marzyć o Shonie Macdonald. Czy jego farbowane włosy i wąsy naprawdę sprawiały, że wyglądał młodziej? Może jeśli zrzuciłby kilka kilogramów, to ujęłoby mu to kilka lat. - Znalazłem coś! - zawołał Hamish, przerywając jego marzenia. Dick pospieszył do niego. Tam, gdzie rzedły wrzosy, znajdował się wilgotny kawałek ziemi z widocznym na nim śladem opony.

- Wygląda na motor. - Hamish wyjął telefon. Zadzwonił do Jimmy'ego i kazał mu niezwłocznie kogoś przysłać, żeby zrobił odlew śladu opony. Poszukiwawcza ekipa policyjna przeniosła się z okolic plaży i rozdzieliła na wrzosowiskach. Dickowi zaburczało głośno w brzuchu. - Domyślam się, że jesteś głodny - uśmiechnął się Hamish. - Rozejrzymy się tu jeszcze trochę, a potem coś zjemy. Zabrałeś kanapki? - Nie. Hamish przyjrzał mu się w zamyśleniu. Ufarbowane włosy i wąsy i żadnego jedzenia? O co tu chodzi? - Hetty nie wydawała mi się atrakcyjna - odezwał się ostrożnie Hamish. - Mnie również nie - odparł zdenerwowany Dick. - To dlaczego ufarbowałeś włosy i skąd ta dieta? - Miałem po prostu na to ochotę. W porządku? - Cóż, rozejrzyjmy się tu jeszcze trochę. Dick odszedł ze zwieszoną głową, przeszukując okolicę. W końcu Hamish powiedział: - Jeśli nie chcesz nic jeść, to ja coś przekąszę. Zadzwonił do Jimmy'ego i powiadomił, że robią sobie przerwę. Hamish pojechał do hotelu w Scourie. Budowla została wzniesiona przez drugiego księcia Sutherland jako obóz szkoleniowy i stała z boku starego, ufortyfikowanego budynku. Wioskę Scourie charakteryzowały domy ze schodkowo wykończonymi dachami. Nieopodal rozciągały się białe piaski zatoki Scourie. Hamish i Dick znaleźli wolny stolik w jadalni. W brzuchu posterunkowego wściekle burczało, gdy spoglądał ponuro na odległe szczyty Ben Stack, Foinaven i Arkle. - Właściwie mogę zjeść bułkę z masłem - westchnął Dick żałośnie.

- Spójrz tam, panie podobne do ciebie zachowują się dokładnie tak jak ty. - Co kobiety mają ze mną wspólnego? - spytał Dick. - Powiedziałbym, że wszystko. - A właśnie, że nie! - Nie ma nic gorszego od sfrustrowanego faceta zauważył Hamish. - A ty bez jedzenia jesteś utrapieniem. O, jest kelner. Zamów coś i się rozchmurz! Dick poddał się i przebrnął bez mrugnięcia okiem przez trzy obfite dania. Właśnie popijali kawę w holu, gdy zadzwonił telefon Hamisha. Głos Jimmy'ego świadczył o poirytowaniu. - Dasz wiarę? - krzyknął. - Blair wrócił. - Nic nie można mu zrobić za to, że mnie szpiegował? skrzywił się Hamish. - Daviot stwierdził, że Blair wykonywał jedynie obowiązki sumiennego funkcjonariusza prawa. - Cóż, mam przechlapane - westchnął Hamish. - Masz, jeśli on naprawdę ma z tym cokolwiek wspólnego. Jest tutaj, wścieka się niczym rozszalały byk i chce wiedzieć, gdzie jesteś. - Jesteśmy kawałek dalej, w kierunku na Braikie - odparł Hamish. - Dołączymy do was. Znaleźliście coś jeszcze? - Nie, a pogoda wygląda kiepsko. - Dojedziemy do was tak szybko, jak tylko zdołamy. Hamish wyjrzał przez okno. Niebo zachmurzyło się i zasłoniło widok na jeziora i góry. Uregulował rachunek i niechętnie wyszedł z hotelu. Zaczął padać deszcz. Okazało się, że okolica wokół Sandybeach jest całkowicie wyludniona. Hamish zatelefonował do Jimmy'ego. - Blair zdecydował, że z powodu deszczu nie będziemy jechać dalej, ale wy powinniście tam zostać i się rozglądać.

- Złośliwy łajdak - fuknął Hamish, kiedy się rozłączył, i przekazał najświeższe wieści Dickowi. - Zaczyna lać jak z cebra. Wracajmy do Scourie. Napijemy się jeszcze kawy na wypadek, gdyby Blair sprawdzał posterunek w Lochdubh. Wracali do Lochdubh, jak już wydawało się, że droga do domu jest bezpieczna i nigdzie nie czai się Blair. Gdy Hamish szykował się tego wieczoru do wyjścia, Dick zastanawiał się, czy zrobić sobie wycieczkę do Braikie. Jeśli dopisze mu szczęście, zobaczy Shonę spacerującą ulicą. „Och, cześć" - powie, jak gdyby nigdy nic. W jego wyobraźni jej oblicze lekko się rozpogodziło. „Może zjemy kolację?" zaproponuje. Wkrótce będą siedzieć przy stole oświetlonym światłem świec i... - Czemu się tak uśmiechasz? - spytał Hamish. - Myślałem tylko o specjalnym pytaniu na quiz - odparł pospiesznie Dick. - Może napiszę książkę dotyczącą pubowych quizów. - Nie ma ich już dostatecznie dużo? - Ale mam tytuł. Tak w zasadzie to zdaje się, że nie ma szans, by pozwolono mi znów wystąpić w teleturnieju. Telewizja Strathbane stwierdziła, że psuję widzom rozrywkę, ponieważ wszyscy wiedzą, że i tak wygram. - W każdym razie ja uciekam - zakomunikował Hamish. Miał na sobie swój jedyny porządny garnitur. Rude włosy zostały wyszczotkowane, aż zaczęły lśnić w kuchennym świetle niczym płomień. - Baw się dobrze - pożegnał go Dick. Zaczekał, aż usłyszy, że Hamish odjechał, a potem przebrał się w blezer, flanelowe spodnie, białą koszulę i jedwabny krawat. Dick ruszył do drzwi i zdał sobie sprawę, że Sonsie i Lugs idą za nim. Zaklął pod nosem. Jeśli je zostawi, będą mogły wydostać się przez klapkę w drzwiach i

prawdopodobnie pobiegną do włoskiej restauracji. Hamish bez wątpienia się o tym dowie. Ponuro wpuścił je na tylne siedzenie swojego samochodu. - Jedyne, co umiem, to opiekować się tymi zwierzętami narzekał. Dick zapomniał, że Braikie było opustoszałe wieczorami. Przejechał powoli główną aleją, a potem zapuścił się w boczne uliczki, cały czas rozglądając się na prawo i lewo z nadzieją, że może ujrzy Shonę. W końcu pojechał z powrotem na główną ulicę i zaparkował samochód. Pies i kot wierciły się z tyłu bez ustanku. Poczuł wyrzuty sumienia. Ile lat ma Shona? Jest przed trzydziestką. Jaki z niego policjant? Nie spojrzał nawet, czy ma obrączkę albo choćby pierścionek zaręczynowy. - Chodźcie, zwierzaki - westchnął, wypuszczając psa i kota. - Załatwię wam rybę z frytkami. Uzbrojony w ogromną paczkę z jedzeniem oraz butelkę itn - bru, Dick poczuł, że odzyskał przytomność umysłu. Na Boga, co on sobie wyobrażał? Przecież właśnie skończył pięćdziesiąt jeden łat. Zebrał otłuszczone papiery - Sonsie zajadała się rybą, a Lugs kawałkiem smażonego na głębokim tłuszczu hag - gisa (Haggis - specjał szkockiej kuchni narodowej, przyrządzany z owczych podrobów (wątroby, serca, płuc), wymieszanych z cebulą, mąką owsianą, tłuszczem i przyprawami, zaszytych i duszonych w owczym żołądku.) - i przeszedł przez ulicę do śmietnika. Wtem zamarł. Śmietnik był obok pubu, którego drzwi otworzyły się i wyszła Shona z młodym, przystojnym mężczyzną. Właśnie miał się odwrócić. - To ty! - krzyknęła Shona. - Co robisz w Braikie? - Patroluję ulice - odparł rezolutnie Dick. - Zdaje się, że wszędzie jest spokojnie. - Czy to twoje zwierzęta?

Sonsie i Lugs przeszły przez ulicę i wpatrywały się w nią. - Są Hamisha Macbetha. Wyszedł dziś wieczorem, więc ja z nimi utknąłem. - Cóż za wspaniały kot! Jest wyjątkowo duży. - Wygląda na żbika - dodał jej towarzysz. - Nie, nie. Jest po prostu duży. - Przepraszam - uśmiechnęła się Shona. - Zapomniałam was sobie przedstawić. - To mój brat Kelvin. Kelvinie, to ten miły policjant, pan Fraser, o którym ci opowiadałam. Dick serdecznie uścisnął Kelvinowi dłoń. Jej brat! Spojrzał na jej ręce. Na serdecznym palcu prawej dłoni nosiła pierścionek z granatem. Żadnego pierścionka zaręczynowego, żadnej obrączki. Wszystkie jego dobre postanowienia rozpłynęły się, a serce zaczęło śpiewać. Hamish i Priscilla weszli do baru. Pomieszczenie było ciemne, rozświetlone jedynie świecami ustawionymi pojedynczo na każdym stole. Priscilla była ubrana w czarną obcisłą sukienkę do kolan i buty na wysokich obcasach. Hamish dostrzegł, że mężczyźni rzucają pełne podziwu spojrzenia w jej kierunku. Często zastanawiał się, dlaczego wciąż była sama. Być może potencjalni zalotnicy zniechęcali się jej seksualną oziębłością. To właśnie owa oziębłość skłoniła go do tego, by zerwał ich zaręczyny. A jednak jakaś jego część wciąż pragnęła namiętnej Priscilli, która przecież nie istniała. Hamish zajrzał do menu. - Ceny są dość wygórowane. Myślałem, że w barze powinno być taniej niż w restauracji. - Ja płacę - rzuciła szybko Priscilla. - Och, nie, nie płacisz - powiedział rozdrażniony Hamish. - To miejsce pęka w szwach. Nie wiem, jak oni wszyscy mogą sobie na to pozwolić.

- To specjalna oferta wieczorna. Zawołaj kelnera, żeby zabrał menu i podał nam promocyjną kartę. Gdy przyniesiono im ową kartę, okazało się, że koszt dania to tylko dwadzieścia pięć funtów na głowę. - Zanim wyszłam, zobaczyłam reklamę tego baru w „Czasie szkockich gór" - przyznała się Priscilla. - Nie wygląda źle. W karcie proponowano wybór dwóch przystawek: pasztet z dziczyzny oraz szkocką zupę z porem i kurczakiem. Na główne danie były albo duszone wątróbki, albo pieczony kurczak, a na deser przekładaniec sherry oraz czekoladowy torcik. Zapewne najtańsze składniki, jakie przyszły im do głowy - pomyślał Hamish. Za namową Priscilli zamówił karafkę czerwonego wina zamiast trunku z karty, ponieważ ceny były horrendalne. Gdy jedli pasztet z dziczyzny oraz duszone wątróbki, Priscilla opowiadała trochę plotek z hotelu, a Hamish słuchał jej jednym uchem. Sam nastawił się, jak policyjny radar. Trudno było wyraźnie zobaczyć ludzi w półmroku. Oceniał, że w barze przebywa średnia klasa ze szkockich gór. Hamish miał dobrą pamięć do przestępców i dobrego nosa do wyczuwania osób zbliżających się do jego radaru. Jednak tu wszystko wydawało się takie poprawne. Gdy skończyli kawę, Hamish powiedział: - Cóż, dzięki za pomysł, Priscillo, ale nie mogę wywęszyć żadnego uchybienia względem prawa. Poprosił o rachunek. Wtem wyostrzył wzrok. - O co chodzi? - spytała zaniepokojona Priscilla. - Coś jest nie tak. Kelner poszedł naliczyć rachunek, starszy kelner coś do niego szepnął i podniósł słuchawkę telefonu. Kelner przerwał naliczanie. - Przekroczyłeś limit na karcie kredytowej? - spytała Priscilla.

- Nie, jeszcze jej nie dałem. Czekam, aż przyniesie terminal do stołu. Oczekiwanie się przedłużało. Hamish westchnął zniecierpliwiony i zerwał się na równe nogi. Starszy kelner pospieszył do niego. - Panie Macbeth. Właściciel baru, pan Bentley, mówi, że tego wieczoru jesteście państwo naszymi gośćmi. - Przykro mi - odparł Hamish. - Jestem policjantem i nie mogę przyjmować podarunków. Proszę mu bardzo podziękować i niezwłocznie przynieść mi rachunek. - Ależ, proszę pana... - Proszę robić tak, jak mówię - warknął Hamish. Priscilla wyglądała na rozbawioną. - Hamish Macbeth, sławny naciągacz ze szkockich gór, odrzuca ofertę darmowego posiłku! - Wspaniale. Zarezerwowałaś stolik na moje nazwisko? - Nie, na swoje. - Zapewne jest tu gdzieś kamera, która monitoruje gości, żeby Bentley mógł wiedzieć, kto jest w jego restauracji. Ciekawe, czy Cyril tu jadał. Przyniesiono rachunek. Hamish przejrzał go, żeby upewnić się, że policzono za wszystko, co zamówił, a potem zapłacił. W drodze powrotnej, w samochodzie, Priscilla się odezwała: - Może po prostu był wspaniałomyślny. Z pewnością właściciele takich miejsc lubią przymilać się policji ze względów bezpieczeństwa. - Może, ale coś tu śmierdzi. Murdo Bentley przyprawia mnie o gęsią skórkę. Ciekaw jestem, czy był tak gościnny dla kogokolwiek poza Cyrilem, Blairem lub Daviotem. - Czy oni nie odmówiliby, dokładnie tak jak ty?

- Nie, jeśli Murdo jest członkiem ich loży w klubie Rotary (Rotary International - międzynarodowa organizacja założona w 1905 roku w Chicago przez amerykańskiego adwokata Paula P. Harrisa.). Wszyscy pomagamy sobie nawzajem i tym podobne klimaty. Daviot nie widziałby w tym nic złego, gdyby o to chodziło. Światek bogaczy ze Strathbane to bardzo wąskie środowisko. - Co zamierzasz z tym zrobić? - Nie wiem. Przegadam to z Jimmym. Hamish przyjechał do domu i zastał Dicka, który właśnie zgolił wąsy. Rozsiadł się na kanapie w salonie z ogromnym kotem rozłożonym na jego kolanach niczym koc i z psem grzejącym mu stopy. Sonsie otworzyła jedno oko, spojrzała na Hamisha i znów zasnęła. - Zrobić ci coś do jedzenia? - spytał Dick. - Nie, dziękuję. Dlaczego zgoliłeś wąsy? - Potrzebowałem odmiany. Myślę, że pozbędę się też czarnych włosów. - Dobry pomysł. Pomyślał, że twarz Dicka wygląda bez wąsów dziecinnie i goło. Przeszedł do policyjnego biura i zadzwonił do Jimmy'ego. Detektyw wysłuchał podejrzeń Hamisha co do Murda. - Jakoś nie wyobrażam sobie, co moglibyśmy z tym zrobić - powiedział Jimmy. - Ten człowiek jest niewinny jak baranek. Sądzę, że to ty jesteś w opałach, Hamishu. Chociaż to może być jakiś trop. Sam's Ride z Dornoch cztery dni temu zgłosił kradzież motoru. - Jaki model? - Honda CBI000. - O jakiej porze dnia wydarzyła się kradzież? - W samo południe. Jeden z członków obsługi pozwolił klientowi wybrać się na jazdę próbną. Weszli do biura, żeby

załatwić formalności. Ten idiota sprzedawca zostawił kluczyki w stacyjce. Chwilę potem zobaczył, jak ktoś w skórze i kasku odjeżdża z rykiem silnika. Przejedź się tam jutro i zamień z nim słowo. - A co z sekcją zwłok? - Potwierdza to, na co wyglądało, strzał ze strzelby w klatkę piersiową. - W porządku, Jimmy, wybiorę się tam jutro. - Przesłuchałeś tę bibliotekarkę? - Dick z nią rozmawiał. Cyril zaciągnął kobiecinę do łóżka, a potem porzucił. Dick zmusił ją, żeby podpisała oświadczenie, w którym stwierdza, że kłamała w mojej sprawie, dlatego mogłem wrócić do pracy. Daviot ci o tym nie mówił? - Helen mi powiedziała, że dostałeś drugą szansę. - Wszędzie wokół same jędze - bąknął Hamish markotnie. - Każ Dickowi wracać do biblioteki i jeszcze raz porozmawiać z Hetty. Niech sprawdzi, czy podejrzewała Cyrila o branie narkotyków. - Wykryto coś w jego krwi? - Sprawdzają to. To nie „CSI: Kryminalne zagadki Miami". Jesteśmy w Szkocji. To zajmie całą wieczność. Nazajutrz rano Hamish polecił Dickowi udać się do biblioteki i ponownie porozmawiać z Hetty. Dick wyglądał na wniebowziętego. - Z przyjemnością. - Nie czujesz chyba mięty do Hetty, prawda? - Nie! Chyba sobie żarty stroisz. Dick wyszedł, żeby odświeżyć swój najlepszy mundur, ten, którego prawie nigdy nie wkładał. Uważał, że niszczy się przy wykonywaniu zwykłych prac. Gdy opuszczał posterunek, okazało się, że Hamish też już wyszedł i zabrał ze sobą psa i kota.

W ten piękny słoneczny dzień ochoczo wyruszył do Braikie. Niebo było jasnoniebieskie, a góry, które wznosiły się nad wioską, miały szczyty przysypane śniegiem. Dick był w tak dobrym nastroju, że zatrzymał się nawet na wybrzeżu, żeby powiedzieć dzień dobry siostrom Currie. - Co zrobiłeś ze swoimi włosami? - spytała Nessie. - Włosami? - zawtórowała jej siostra. - Od czasu do czasu odrastają mi czarne - palnął Dick na swoją obronę. - Bzdury. To efekt kiepskiego farbowania - skwitowała Nessie. - Kiepskiego farbowania - wymamrotała Jessie. Dick zwolnił sprzęgło i odjechał z rykiem silnika i rozpaloną twarzą. Farba miała być tymczasowa i zniknąć po kilku myciach. Dick dotarł już do hotelu na zamku Tommel, gdy nagle zawrócił i popędził z powrotem na posterunek policji. Wszedł do pokoju, rozebrał się, ruszył pod prysznic. Raźno zmywał farbę z włosów, a czarne strumienie spływały po jego puszystym ciele. W końcu wysuszył się ręcznikiem i z ulgą stwierdził, że prawie cała farba zniknęła. Jednak wysiłek związany z szybkim powrotem na posterunek policji oraz akcja pod prysznicem ostudziły jego zapał. Poprzysiągł sobie, że będzie rozsądny. Shona nie była dla niego. Wypełni swój obowiązek i porozmawia z okropną Hetty. Doszedł do wniosku, że jednak Blair miał jakiegoś haka na Cyrila. W przeciwnym razie, dlaczego taki adonis jak Cyril miałby posuwać się do tego, żeby uwodzić Hetty?

Rozdział czwarty Przyjdź i wybierz coś z mej biblioteki I zwiedź w ten sposób swoje smutki. William Szekspir Hamish przyjechał do Sam's Ride w Dornoch. Warsztat znajdował się na obrzeżach miasta. Sam Buchan, właściciel, ucieszył na widok sierżanta. Był rosłym mieszkańcem szkockich gór z burzą siwych włosów i dłońmi jak bochny chleba. - Już myślałem, że policja zapomniała o tej kradzieży. Bezczelny gnojek. Świsnął mi motor sprzed nosa. - Czy masz tu monitoring? - spytał Hamish. - Tak. Zachowałem tę kasetę. Zapraszam do biura, rzuć na to okiem. Gdy Hamish zobaczył nagranie, serce mu zamarło. Musiało być w kółko odtwarzane, bo teraz przypominało to oglądanie filmu jak przez burzę śnieżną. Mglista sylwetka w kasku i skórze wskoczyła na motor i odjechała z rykiem silnika. - Pytałeś w mieście, czy ktoś widział osobę ubraną jak motocyklista, a poruszającą się pieszo? - Nikt nic nie widział. Hamish wyszedł z biura i rozejrzał się dookoła. Naprzeciwko zakładu, po drugiej stronie ulicy, jego uwagę zwrócił szpaler drzew. - Rozejrzę się tam. Ktoś mógł ukryć się w tych drzewach i czekać na sprzyjający moment. Przeszedł przez ulicę i zaczął przeszukiwać teren. Znalezione dwa niedopałki papierosów włożył do worka na dowody. Hamish zrozumiał, dlaczego Sam i jego pracownicy nie przejmowali się zbytnio względami bezpieczeństwa. Okolica wydawała się cicha i spokojna. Nad Dornoch, na

zaśnieżonym szczycie Ben Bhraggie, stał mierzący sto stóp (Sto stóp to przeszło trzydzieści metrów.) pomnik znienawidzonego pierwszego księcia Sutherland, człowieka odpowiedzialnego za niesławne czystki. Wysiedlono rolników, by zrobić miejsce na wypas owiec. Dornoch, ze znanym polem golfowym oraz trzynastowiecznym kościołem, miało bardzo niski odsetek przestępczości. W Sutherland nie było motocyklowych gangów. Hamish czuł się sfrustrowany. Przed oczami stanęła mu obojętna twarz Murda. Coś w tym było. Restauracja znajdowała się na obrzeżach Strathbane, czyli właściwie na obszarze jego patrolu. Gdy tak tam stał, szalony pomysł wpadł mu do głowy. Wrócił do warsztatu i spytał, czy może wynająć motor. - Jasne - zgodził się Sam. - Czy możesz pożyczyć mi również kask? - Jest wliczony w cenę wynajmu. Hamish zaczął planować zbliżający się wieczór. *** Gdy Dick wszedł do biblioteki, Shona pomachała mu na powitanie ręką. Pospieszył do niej uśmiechnięty. - Zamienię tylko jeszcze raz słówko z Hetty. Czy zjesz ze mną lunch? - Tak. Bardzo chętnie. Shona obserwowała, jak pognał do Hetty, która siedziała skupiona przed komputerem. Cóż za miły, poukładany mężczyzna - pomyślała Shona. W typie, który świetnie pasowałby do Hetty. Tego wieczoru Shona wyprawiała przyjęcie w swoim domu. Początkowo nie chciała zapraszać Hetty, ponieważ bibliotekarka po kilku drinkach nabierała pewności, że jest tak atrakcyjną osobą, że nie można się jej oprzeć. Postanowiła jednak zaprosić i Hetty, i Dicka. Tymczasem Hetty skrzywiła się na widok Dicka.

- Co tym razem? - Czy może teraz, gdy zamieszanie przycichło, przypomniała sobie pani cokolwiek, co mogłoby podsunąć nam jakiś trop, dlaczego Cyril został zamordowany. - Nie wiem. Myślałam o tym bez przerwy. - Wspominał coś o narkotykach? - Opowiadał mi historie o nalotach narkotykowych w Strathbane, ale nic konkretnego. - Czy wspominał o restauracji Siedem Kroków? - Tak, pamiętam, że wspominał. Obiecywał, że pewnego wieczoru mnie tam zabierze, ale nigdy tego nie zrobił. - Wspominał kogoś o nazwisku Murdo Bentley? - Nie. A teraz proszę już iść. Nie chcę dłużej o tym myśleć. Dick wręczył jej swoją wizytówkę. - Jeśli cokolwiek pani sobie przypomni, proszę dać mi znać. Wychodząc, mrugnął do Shony, wsiadł do samochodu i czekał cierpliwie, aż uda się jej wyrwać na lunch. W kawiarni Dick zagadnął: - Dziwię się, że taka śliczna dziewczyna jak ty nie ma męża. - Tak właściwie to dwa razy byłam zaręczona, ale za każdym razem stchórzyłam. - Z jakiego powodu? - Moi rodzice, którzy teraz już nie żyją, zawsze się ze sobą kłócili. Potem dochodziło do rękoczynów. Ojciec bił matkę. To było okropne. Pewnego razu mama opowiadała mi, że był taki kochany, jak brali ślub. Później wszystko rozpadło się na kawałki. Boję się, że coś podobnego mnie się również przydarzy. - W takim razie potrzebujesz miłego, ułożonego faceta, może odrobinę starszego. Ile masz lat, jeśli mogę spytać?

- Możesz. Mam dwadzieścia osiem lat. To wcale nie tak źle - pomyślał Dick. Dwudziestoośmiolatka jest już dojrzałą kobietą. - Dziś wieczorem urządzam u siebie przyjęcie uśmiechnęła się Shona. - Może wpadniesz? - Dziękuję za zaproszenie. O której godzinie? - O ósmej. Wyjęła wizytówkę i wręczyła mu ją. - Tu jest adres. Hetty też tam będzie, może przekaże ci jakieś informacje, które wcześniej wypadły jej z głowy. Może przyprowadzisz ze sobą pana Macbetha? - Zapytam go, ale on jest okropnie zajęty. Dick całą drogę powrotną do Lochdubh zamartwiał się z powodu zaproszenia dla Hamisha. Sierżant zawsze podobał się kobietom - pomyślał ponuro. Ale jeśli nie powie o tym Hamishowi, przy pierwszej sposobności Shona zaszczebiocze coś w rodzaju: „Przykro mi, że byłeś zbyt zajęty, żeby przyjść na moje przyjęcie". Gdy wrócił do Lochdubh, ociągał się z przekazaniem zaproszenia. Odpowiedź Hamisha była krótka: „Idź. Ja nie mam ochoty na imprezę". Nie chciał wtajemniczać Dicka w to, co zamierzał niebawem zrobić. Wieczorem, gdy tylko Dick wyszedł, Hamish wsiadł do samochodu i pojechał na skraj Lochdubh, a potem w głąb mrocznego lasu. Zatrzymał się w miejscu wycinki drzew i zaparkował land rovera. Potem rozsiadł się i czekał. Po pewnym czasie zasnął. Zapobiegliwie wziął ze sobą budzik i nastawił go na dwunastą w nocy. Gdy rozległ się alarm, obudził się z przerażeniem. Wysiadł z auta i wyciągnął motocykl z bagażnika. Założył kask. Cały był ubrany na czarno: czarny sweter i czarne spodnie. Szybko ruszył, wybierając okrężne, boczne ścieżki. Oddalił się spory kawałek od wioski, a potem skierował się do

Strathbane. Tuż przed restauracją Siedem Kroków zsiadł z motoru, nałożył rękawiczki i wyjął z bagażnika okrągły, duży kamień. Powoli ruszył. Gdy dotarł pod okna restauracyjnej jadalni, zatrzymał się, ale cały czas silnik cichutko pracował. Restauracja spowita była w ciemnościach. Cisnął kamieniem prosto w szyby okienne i prędko odjechał, klucząc drogami pod niebem mieniącym się gwiazdami. Gdy dotarł na posterunek policji, Dick siedział w salonie. - Jakiś chuligan wybił szyby w restauracji Siedem Kroków. Mamy tam niezwłocznie pojechać. - Daj mi chwilę, muszę przebrać się w mundur. Dziesięć minut później byli już w drodze. - Mam nadzieję, że uda nam się rzucić okiem na nagrania z kamer monitoringu - zagadnął Hamish. - To pewnie jakiś pijak. Jak się udało przyjęcie? - Nie w moim stylu. Poszedłem tam tylko z nadzieją, że gdy Hetty wypije nieco, może przypomni sobie jakieś informacje. - I przypomniała sobie? - Nie - odparł Dick szorstko. Poza Hetty na przyjęciu byli młodzi ludzie w wieku gospodyni. Dick przypominał sobie czasy, kiedy osoba pod trzydziestkę wcale nie była uważana za młodą. Shona, wyglądająca pięknie w złotym topie z cekinami i króciutkiej aksamitnej spódniczce, przydzieliła mu miejsce na kanapie. Potem poprowadziła Hetty, by usiadła obok niego. Wzrok jego przykuła na chwilę wydekoltowana bluzka, odsłaniająca czarny stanik push - up. Jej twarz w mocnym makijażu przypominała maskę rodem z japońskiego teatru no (Teatr no jeden z głównych gatunków dramatu japońskiego. Ta artystyczna forma łączy mimikę, taniec, śpiew oraz muzykę, a aktorzy występują w maskach.).

Po pewnym czasie Dick oszacował, że Hetty zdążyła już sporo wypić. Z każdą chwilą nabierała przeświadczenia o swym nieodpartym uroku. Najwyraźniej uważała, że nie sposób się jej oprzeć. Shona i jej przyjaciele tańczyli bez wytchnienia. Gdy Hetty położyła Dickowi rękę na kolanie, gwałtownie wstał. Spostrzegł, że Shona idzie do kuchni. Właśnie miał też tam wejść, gdy usłyszał, jak jakaś dziewczyna mówi: - Ten policjant nie wygląda na szczęśliwego. Czy powinnam poprosić go do tańca? - Nie - dobiegł go dobitny głos Shony. - Pozwól staruszkom zapoznać się bliżej ze sobą. Sądzę, że on może być odpowiednim partnerem dla Hetty. Dick od razu wyszedł z przyjęcia bez słowa pożegnania. W uszach dźwięczało mu to okrutne słowo: „staruszkowie". Hamish miał nadzieję, że dotrą do restauracji, zanim przyjedzie ktoś ze Strathbane. Chciał sam uważnie obejrzeć taśmy z monitoringu. Liczył na to, że nagranie obejmuje również poprzednie dni. Chciał sprawdzić, czy wśród gości znajdzie się twarz, którą rozpozna. Szanse były znikome. Podczas wieczoru spędzonego tu z Priscillą wszyscy wyglądali na przyzwoitych ludzi. Gdy nadjechali, w budynku paliły się światła. Na spotkanie wyszedł im przysadzisty, smagły i łysy mężczyzna. - Bruce Jamieson, jestem menedżerem. To straszne, co tu się stało. - Mieszka pan na terenie posiadłości? - spytał Hamish. - Tak. Mam mieszkanie na górze. - Chciałbym rzucić okiem na kamery z systemu ochrony. - Proszę wejść, pokażę panu, gdzie się znajdują. Menedżer poprowadził ich do małego biura i zapalił światło. - Pokażę panu ostatnią kasetę. Włączył sprzęt umieszczony na ogromnym biurku.

- Widzi pan, monitorujemy jadalnię, piwiarnię i bar. - A na zewnątrz też są kamery? - spytał Hamish. - Tutaj, proszę. Hamish przewinął kasetę do tyłu. Zobaczył siebie podjeżdżającego na motocyklu, a potem odjeżdżającego prędko. Z ulgą stwierdził, że to nie było dobre ujęcie, raczej zamazany obraz. - Proszę pokazać mi kasetę, która zarejestrowała, kto był w restauracji dzisiejszego wieczoru. Gdy Hamish wsunął taśmę, usłyszał zbliżające się syreny. - Proszę pójść z nimi porozmawiać. Ja tymczasem to przejrzę. Oglądał uważnie nagranie z minionego wieczoru, z kamery umieszczonej w jadalni. Przyglądał się twarzom. Gdy kamera robiła panoramiczne ujęcie od stołu do stołu, w pewnym momencie wykrzyknął i wcisnął pauzę. - Widzisz coś? - spytał Dick. - Jest tu nadinspektor Daviot ze swoją małżonką oświadczył ponuro Hamish. Znów włączył kasetę. - Co ty wyprawiasz? - dobiegł zza jego pleców głos Jimmy'ego. - Miałeś szukać człowieka, który rzucił kamieniem w okno. - Chciałem tylko zobaczyć, kto wcześniej był w restauracji. - Po co? Hamish odwrócił się. Nie było widać menedżera w pobliżu. Odezwał się ściszonym głosem: - Wiesz po co. - To staje się jakąś obsesją - warknął Jimmy. - Pokaż mi kasetę z człowiekiem, który rzuca kamieniem. Hamish zmienił taśmy. Jimmy przypatrywał się motocykliście.

- Nic z tego - westchnął. - To musi być jakiś stary system zabezpieczeń. Obraz nie jest zbyt ostry. - Ale tu znów jest motocyklista - upierał się Hamish. - Cyril też został zamordowany przez motocyklistę. Nie wydaje ci się to dziwne? - Mordercy nie jeżdżą po okolicy, rzucając kamieniami. - Dlaczego więc wybrał tę restaurację? Musi być jakiś związek. - Murdo Bentley zadzwonił do Daviota i wyciągnął go z łóżka. Mamy to traktować jako sprawę priorytetową. Ekipa z kryminalistyki jest już w drodze. Zacznij jutro, sprawdź okolicę i zobacz, czy nie ukradziono jakiegoś motoru. Ja przejmę dowodzenie na miejscu. Hamish wsunął kasetę z jadalni pod sweter od munduru. Trzymał się za brzuch na wypadek, gdyby miała wypaść. - Mam lekką niestrawność - jęknął, kierując się do drzwi. Dick wyszedł za nim. Zanim Hamish wsiadł do land rovera, nerwowo rozejrzał się po ziemi w poszukiwaniu śladów opon, ale cały asfalt przed restauracją był suchy. W drodze powrotnej Dick spytał: - Dlaczego ukradłeś tę kasetę? Widziałem, że chowasz ją pod swetrem. - Chcę ją przejrzeć w ciszy i spokoju, jak tylko będziemy z powrotem na posterunku. W salonie Hamish włączył kasetę i razem z Dickiem usiedli, by ją obejrzeć. - Jeśli Daviot dostaje tam posiłki za darmo, to z pewnością będzie utrudniał nam życie - oznajmił Hamish. - Zatrzymaj to! - krzyknął Dick. - Zatrzymałem. Co dostrzegłeś? - To burmistrz i jego żona. A niech mnie!

- Omówmy nasze szalone spekulacje - zaproponował Hamish. - Załóżmy, że Murdo jest przestępcą. Jakie może być lepsze zabezpieczenie od obsypywania podarkami śmietanki towarzyskiej ze Strathbane? - Wcześniej myślałem, że bredzisz - przyznał Dick. - Ale ten menedżer naprawdę przyprawia mnie o gęsią skórkę. Hamish znów włączył kasetę. - Zaczekaj chwilę, cofnę to. A teraz patrz na starszego kelnera, który idzie do tego stolika. Jest inny od tego z piwiarni. Dick przypatrywał się, jak starszy kelner podszedł do postawnego biznesmena oraz blondynki siedzących przy narożnym stoliku. - Zatrzymaj! - krzyknął znów Dick. - To Jessie McTa vish, jedna z najdroższych prostytutek w mieście. - Kim jest mężczyzna obok? - Nie wiem. - Cóż, zobaczmy dalej. Starszy kelner podszedł do stolika, niosąc małą srebrną tacę. Odsłonił pokrywkę. Mężczyzna skinął. Jessie otworzyła swoją przepastną torebkę i wrzucono do niej zawartość. - Cofnę trochę i zatrzymam. Może uda nam się dostrzec, co jest na tacy. - Nie widzę - odparł Dick. - Ale mężczyzna wciska mu zwitek banknotów. - Teraz Jessie wstaje - komentował Hamish. - Pewnie idzie do toalety. Oglądajmy dalej. - Znów nadchodzi. Sądzisz, że coś wciągnęła albo wzięła? - Nie widzę tego. Wracam do restauracji, żeby pokazać Jimmy'emu kasetę. Powiem, że wziąłem ją przez przypadek. - Jestem okropnie zmęczony. - Dick ziewnął. - No to zaczekaj tu, sam pojadę.

Hamish miał nadzieję, że dotrze do restauracji, zanim Blair się tam zjawi. Rzeczywiście nie spotkał inspektora, ale za to zobaczył Jimmy'ego, który chodził w tę i z powrotem przed odgrodzonym taśmą miejscem zdarzenia. W tym czasie funkcjonariusze z kryminalistyki wykonywali pieczołowicie prace w terenie. - Możesz podejść? - spytał Hamish. - Po co? - Jimmy nie był w dobrym nastroju. - Przypadkiem wziąłem kasetę z monitoringu z jadalni. - Co zrobiłeś? Nie możesz robić takich rzeczy! - To stało się przez pomyłkę - sumitował się Hamish. Mógłbyś tam wejść i poprosić o umożliwienie ci obejrzenia kaset? Potem dasz menedżerowi pokwitowanie za tę jedną. - To aż tak ważne? - Tak sądzę. - Zaczekaj tu. Jimmy podszedł do budynku, ostrożnie przesuwając się pod ścianą, żeby nie naruszyć miejsca przestępstwa. Hamish czekał z niepokojem. W końcu pojawił się Jimmy, a za nim menedżer, Bruce Jamieson. Wpatrywał się przenikliwie w Hamisha, stojącego po drugiej stronie parkingu. W jego spojrzeniu było coś dziwnie przerażającego. - Załatwiłem to - burknął szorstko Jimmy. - Masz jakąś gorzałę w tym swoim posterunku? - Whisky. - Prowadź. Dick spał na kanapie z psem przy jednym, a kotem przy drugim boku. - Pobudka! Pobudka! - krzyknął Jimmy. Dick obudził się zaalarmowany i uśmiechnął się z zakłopotaniem.

- Kładę się do łóżka - oświadczył. - Nie muszę jeszcze raz tego oglądać. Pies i kot zsunęły się z kanapy i zniknęły. Hamish przyniósł z kuchni butelkę whisky i dwie szklanki. Włączył magnetowid i wsunął do niego kasetę. Jimmy upił łyk whisky i pochylił się do przodu. - Kim jest ten gość obok Jessie? - spytał Hamish. - Dealer samochodów. Johnny Livia. Raz zrobiliśmy mu nalot. Dostaliśmy cynk, że wywozi za granicę kradzione auta, ale nie udało nam się nic znaleźć. Znów zjawił się starszy kelner z małą tacą. - A co to jest? - spytał Jimmy. - Niestety, to nie wystarczy, żeby zrobić nalot na to miejsce. - Ale wystarczy, by spytać starszego kelnera, co jej dał. Posłuchaj, Jimmy. Podejrzany dealer samochodów i dobrze znana prostytutka. Ja się tym zajmę - oświadczył Hamish. Restauracja znajduje się na terenie mojego patrolu. - Nie, ja to zrobię, ale możesz iść ze mną. Spotkajmy się przed restauracją jutro rano o jedenastej trzydzieści, gdy będą przygotowywać lunch. Ponieważ wzięliśmy tę konkretną taśmę, zorientują się, że coś podejrzewamy i przez najbliższy miesiąc restauracja będzie czysta jak łza. *** - Idziesz ze mną, Dick? - spytał nazajutrz rano Hamish. - Nie mam ochoty. Czy martwisz się czasem tym, że się starzejesz? - Jeszcze nie. Ale czy mógłbyś coś dla mnie zrobić? Sprawdź w komputerze, czy Murdo jest właścicielem jeszcze jakiegoś lokalu w Strathbane: pubu lub klubu. - Załatwione - odparł Dick. - Rozchmurz się. Wyglądasz na przygnębionego. - Kiepsko spałem. - Czy to nie ma nic wspólnego z tamtym przyjęciem?

- Nie, dlaczego tak sądzisz! - krzyknął Dick. - Spokojnie. Tylko pytałem. Dick pozostał na posterunku policji, żeby opiekować się zwierzętami, a przede wszystkim, żeby poszukać w Internecie, czy Murdo prowadzi jakieś inne interesy. Tymczasem Hamish wyruszył do restauracji na spotkanie z Jimmym. To był jeden z tych stalowoszarych dni w szkockich górach. Żadnej mgły, tylko warstwa gęstych chmur nad głowami i dziwny bezruch wokoło. Góry wyglądały groźnie. Chmara muszek zdołała dostać się do wnętrza land rovera. Hamish zatrzymał się na poboczu, wyjął środek w sprayu odstraszający owady i rozpylił go w samochodzie. Potem zdał sobie sprawę, że zapomniał otworzyć okno i aż skręciło go od napadu kaszlu. Otarł łzawiące oczy, przewietrzył samochód i ruszył dalej. Zaparkował przed restauracją i czekał. Wkrótce zobaczył nadjeżdżającego Jimmy'ego. - Co zadecydował Blair? - spytał Hamish. - Nic mu nie powiedziałem. Jeśli ktokolwiek dostaje tu darmowe posiłki i napitki, to Blair przede wszystkim. Bierzmy się do roboty. Menedżer, Bruce Jamieson, świdrował ich małymi czarnymi oczami, w których zagościł dziwny błysk, gdy Jimmy zapytał o starszego kelnera, który obsługiwał gości poprzedniego wieczoru. - To Paolo Gonzales - odparł Bruce. - Pracuje tylko wieczorami. - W takim razie niech pan poda nam jego adres. - A o co chodzi? - Chcemy porozmawiać. No dalej, gościu, daj nam ten adres.

Czekali cały kwadrans. Mieli już ruszać na poszukiwania menedżera, gdy ów zjawił się ponownie i wręczył im skrawek papieru. - Dzięki - powiedział Jimmy. - Ruszajmy. Przed restauracją Hamish spytał: - Gdzie mieszka ten kelner? - W małym domu przy drodze do Strathbane. Jedź za mną. Gdy Hamish wsiadał do land rovera, odwrócił się jeszcze i spojrzał na restaurację. Bruce stał przed budynkiem i się mu przyglądał. Niski, pobielany wapnem dom był kiedyś rolniczym zabudowaniem. Jimmy załomotał do drzwi. W końcu otworzył im wysoki mężczyzna, podobny do tego, którego widzieli na nagraniu z monitoringu. Miał trupią twarz. Bladoszare oczy patrzyły spod opadających powiek. - Pan Gonzales? - spytał Jimmy. - To ja. Jimmy mignął mu odznaką policyjną. - Chcieliśmy tylko zamienić z panem słówko. Możemy wejść do domu? Gonzales wzruszył ramionami i stanął z boku, by mogli wejść. Drzwi wejściowe prowadziły prosto do salonu z aneksem kuchennym. Umeblowanie było bardzo skąpe: okrągły stół i cztery krzesła z twardymi oparciami. Przed ogromnym telewizorem stał zniszczony fotel. W kominku palił się torf. Gonzales kiwnął ręką, wskazując, by usiedli przy stole. - O co chodzi? - spytał. Miał słaby hiszpański akcent. - Przeglądaliśmy nagrania z monitoringu w restauracji zaczął Jimmy. - Interesuje nas dwoje pańskich gości, Johnny

Livia i Jessie McTavish. Podał pan coś Jessie na srebrnej tacy. Wsadziła zawartość do torebki, a potem poszła do toalety. Co pan jej dał? Gonzales wzruszył ramionami. - Och, o to chodzi? Lubi słodycze. Kucharz przyrządza dla niej specjalne słodycze z marcepanu. - Wymyśl coś innego - skrzywił się Jimmy. - Dlaczego miałaby chować słodycze do torebki? - Zostały tylko cztery - powiedział uprzejmie Gonzales były zawinięte w chusteczkę. - Czy widział pan w restauracji kogoś handlującego narkotykami? - spytał Hamish. - Jestem zszokowany, że w ogóle zadaje pan takie pytanie - dziwił się Gonzales. - Siedem Kroków to restauracja dla koneserów. Przychodzą tu sami najznamienitsi ludzie, wliczając w to nadinspektora Daviota i jego żonę. Zadawali mu kolejne pytania, ale niczego się nie dowiedzieli i w końcu wyszli. Przed domem zadzwoniła komórka Jimmy'ego. Wysłuchał cierpliwie, a potem powiedział: - Już się robi, proszę pana. Zwrócił się do Hamisha. - Daviot nas wzywa, jest wściekły. Miejmy to już za sobą. - Co sobie wyobrażaliście? - pytał nachmurzony Daviot, gdy tylko stawili się w jego gabinecie. - Przesłuchujecie przyzwoitego kelnera z najlepszej restauracji w szkockich górach i sugerujecie, że handluje się tam narkotykami. Jimmy cierpliwie opowiedział mu o kasecie. - Powinieneś najpierw przyjść z tym do mnie lub do pana Blaira - wściekał się Daviot. - Sam tam jadam i nigdy nie zauważyłem niczego niestosownego. - Też tam byłem, proszę pana, wczoraj wieczorem, w piwiarni, z panną Halburton - Smythe - wtrącił się Hamish. -

Zaproponowano nam darmowy posiłek. Już to samo w sobie jest podejrzane. Daviot zarumienił się. - Cóż jest takiego podejrzanego w takim hojnym geście? - Restauracje albo bary, które proponują policjantom podarki, często próbują w ten sposób wkupić się w ich laski. To znaczy, gdyby komuś tak znamienitemu jak pan zaproponowano darmowy posiłek, z pewnością też by pan odmówił. Nagle zdawało się, że Daviot nie może się doczekać, kiedy w końcu wyjdą. - Zatem nasz pan i władca przyjmował prezenty podsumował Hamish, gdy schodzili po schodach. - Tak sądzisz? - Tak, i pewnie rozgłosił to w loży. Myślę, że Murdo nagle odkryje, że jego najlepsi goście nie chcą już darmowych posiłków. Proponuję, żeby pogadać z Jessie. Co o tym myślisz? - spytał Hamish. - Wciąż mam nierozwikłaną sprawę morderstwa Cyrila. Idź sam. Hamish znalazł adres Jessie w policyjnym rejestrze komputerowym. Tylko raz postawiono jej zarzut. Chodziło o spożycie alkoholu i zakłócanie porządku publicznego. Nic na temat narkotyków. Wychodząc z komendy, spotkał posterunkową Annie Williams. Pokazał jej adres Jessie. - Wiesz, gdzie to jest? - Tak, pewnego razu byłam tam w czasie akcji policyjnej. To burdel. Na obrzeżach Strathbane, na drodze do Oban, skręć w lewo w Glebe Street. Na końcu stoi willa. Masz ochotę na kolację dziś wieczorem? Hamish przeżył z Annie przelotną przygodę miłosną, a nazajutrz dowiedział się, że był jedynie kaprysem mężatki.

- Mam sporo rzeczy do załatwienia i mnóstwo osób do odwiedzenia - odparł, mijając ją. *** Odszukał willę, zastanawiając się cały czas, dlaczego burdel nie został zamknięty. Doszedł do wniosku, że ktokolwiek go prowadził, prawdopodobnie płacił policji. Wcisnął dzwonek. Drzwi otworzyła niska, siwa kobieta o zgorzkniałym wyglądzie. Twarz jej stężała, gdy go zobaczyła. - Już więcej nie zapłacę - oświadczyła. Hamish zawahał się chwilę. Czy powinien spytać, który skorumpowany policjant lub policjantka domagali się pieniędzy? Potem pomyślał o niekończących się raportach i śledztwach. Innym razem - postanowił. Sam natomiast zwrócił się do kobiety: - Chciałem tylko porozmawiać z Jessie McTavish. - Nie ma jej tu. Zamieszkała ze sprzedawcą samochodów. Hamish dotknął czapki, podziękował, odwrócił się i zamierzał odejść. - Niech pan zaczeka! - zawołała. - Wydaje się pan miłym gościem. Może ma pan na coś ochotę? - Proszę o tym zapomnieć. Hamish wsiadł do land rovera i odjechał. Pora na Johnny'ego Livię. Zatrzymał się na końcu ulicy i wyjął podniszczony egzemplarz książki telefonicznej szkockich gór i wysp. Prywatny dom Johnny'ego Livii znajdował się po drugiej stronie Strathbane. Adres zaprowadził go przed budynek w stylu gregoriańskim. Kiedyś był wiktoriańską willą, ale Johnny dodał z przodu kolumnowe wejście. Do domu prowadził krótki podjazd porośnięty po obu stronach krzakami wawrzynu. Hamish wcisnął dzwonek, który odegrał refren „Odważnej Szkocji" („Odważna Szkocja" - (ang. „Scotland the Brave"),

szkocka pieśń patriotyczna, uznawana za jeden z wielu nieoficjalnych hymnów.). Drzwi otworzyły się na oścież i spojrzała na niego zaniepokojona Jessie McTavish. Rozjaśniane włosy były w nieładzie, a jedwabny szlafrok pospiesznie przewiązany wąskim paseczkiem. - Co tym razem? - fuknęła. - Nic nie zrobiłam. - Chciałem tylko porozmawiać. - Spływaj stąd. - Zostanę tu i będę krzyczeć. Po czym wrzasnął: - Chcę cię spytać o narkotyki! - Wejdź, na litość boską - zezłościła się Jessie. Salon, do którego go zaprowadziła, wyglądał, jakby rzadko z niego korzystano. Był zastawiony replikami mebli w stylu Ludwika XV, lustrami w pozłacanych ramach. Znajdował się tam również obity skórą bar. - Nie mam nic wspólnego z narkotykami - zapewniała Jessie, szperając w kieszeni szlafroka. Udało się jej wyłowić paczkę papierosów. - Przyszedłem tylko spytać, co starszy kelner przyniósł pani wczoraj wieczorem na niewielkiej srebrnej tacy? Na małym stoliku obok Jessie przenikliwie zadzwonił telefon. Podniosła słuchawkę i zaraz powiedziała: - Tak, w porządku - i się rozłączyła. - Pytał pan o wczorajszy wieczór? Zapaliła papierosa i dmuchnęła kłębem dymu w kierunku Hamisha. - To były jakieś słodycze, do których mam słabość. - Dlaczego schowała je pani do torebki i poszła do toalety? - Musiałam się wysikać. W porządku? Jeśli to wszystko, co chce pan wiedzieć... - Od tej pory będę miał panią na oku - zagroził Hamish.

Wstała, żeby odprowadzić go do drzwi. Gdy Hamish wychodził, odwrócił się nagle i podciągnął rękaw szlafroka. - To są ślady po wkłuciach, Jessie. - Jestem czysta! - Są świeże. Bierzesz udział w niebezpiecznej grze. Jej wzrok zapłonął gniewem. - Zajmą się tobą, panie władzo. Mam wpływowych przyjaciół. - Jeszcze tu wrócę z nakazem przeszukania. Jessie zatrzasnęła za nim drzwi. Gdy była już sama, podbiegła do telefonu, szybko wykręciła numer i zaczęła rozmawiać. Hamish zadzwonił do Jimmy'ego i zdał relację ze swojej wizyty. - Nie sądzę, że dostaniemy nakaz przeszukania, tylko dlatego, że jakaś lafirynda ma świeże ślady na rękach - wątpił Jimmy. - Gdybyśmy uzyskiwali nakazy przeszukania każdej prostytutki z wkłuciami w Strathbane, nie poradzilibyśmy sobie z tą robotą. Wracaj do Sandybeach i jeszcze raz się tam rozejrzyj. Gdy Hamish wrócił na posterunek policji, Dick poinformował go: - Nie mamy nic na Murda, jedynie menedżer jest właścicielem klubu w Strathbane. - A to dziwne - stwierdził Hamish. - Skoro jest właścicielem klubu w Strathbane, to co robi, zarządzając restauracją? Jak nazywa się ten klub? - Queen Draggie. - Klub narkotykowy! Domyślam się, że w Strathbane można znaleźć wszystko, jeśli tylko dobrze się poszuka. Sprawdzimy to później. Muszę wracać do Sandybeach. - Będę wciąż szukał - dodał Dick, licząc na leniwy dzień.

- W porządku. Zostawię cię. Zaopiekuj się Sonsie i Lugsem. Hamish wjechał na parking przed hotelem na zamku Tommel. W sklepie z pamiątkami zastał Priscillę. Zdał jej relację z dotychczasowego dochodzenia, oczekując w zamian mądrych uwag i sugestii. - Nie podoba mi się to - podsumowała Priscilla. - Wydaje mi się, że możesz być w niebezpieczeństwie. - Jeśli zabili Cyrila, nie sądzę, by chcieli sprzątnąć kolejnego policjanta. Chyba powinienem odwiedzić ten klub narkotykowy. - Pojadę z tobą. - To może być niebezpieczne. - Tylko zerkniemy, jak tam jest. - Zgoda. Przyjadę po ciebie dziś wieczorem o dziewiątej. Może wezmę ze sobą Dicka. Gdy nas zobaczą, coś może się wydarzyć. Po powrocie na posterunek policji Hamish czuł, że zmarnował dzień. Dick nie był zachwycony perspektywą wizyty w klubie narkotykowym. Przywdziali eleganckie cywilne ubrania i odebrali Priscillę z hotelu na zamku Tommel. Miała na sobie top z cekinami oraz czarne obcisłe aksamitne spodnie. Dodatkowo owinęła się w szkarłatny moherowy szal. - Pojedziemy moim samochodem - zaproponowała. - Nie, lepiej weźmy starego gruchota Dicka. Klub znajduje się przy dokach, mogą ukraść twojego mercedesa odparł Hamish. Najpierw jechali przez ciemności szkockich gór, a potem znaleźli się w pomarańczowym blasku lamp sodowych, które świeciły w Strathbane.

- Za każdym razem, gdy zbliżam się do tego miejsca, zastanawiam się, jak to możliwe, że takie piekło może istnieć w środku tych pięknych szkockich gór - westchnął Hamish. Dick skręcił w stronę doków. Były zaniedbane, pozostawione na pastwę rdzy i brudu. Stojąc nad zaolejonym brzegiem morza, patrzyli na neon zamontowany nad klubem. Zapalał się i gasł w ciemności. Stara, wyrzucona sofa kołysała się na wodzie. Opłata za wejście wynosiła dziesięć funtów od osoby. Mężczyzna przebrany za króliczka zaprowadził ich do stołu. Hamish rozejrzał się dookoła. Miał wrażenie, że w klubie ignoruje się zakaz palenia. Była tam niewielka scena, gdzie transwestyci śpiewali „Hello, Dolly" („Hello, Dolly" broadwayowski musical.) z ciężkim akcentem z Glasgow. - Żaden z nich nawet nie przypomina kobiety - szepnęła Priscilla, gdy kolejna drag queen weszła na scenę. Mężczyzna był przysadzisty i owłosiony. - Powinien przynajmniej ogolić klatę - zauważył Dick. Widownia składała się w większości z młodych ludzi, zdziczałej młodzieży ze Strathbane. „Króliczek" podszedł do ich stołu, niosąc butelkę szampana w wiaderku z lodem. - Na koszt firmy, kochanieńcy. - Żadnych prezentów - zareagował Hamish szorstko. Zabierz to i podaj nam...? - Piwo - wtrącił Dick. - Lagera - dodała Priscilla. - A ja napiję się toniku - uzupełnił zamówienie Hamish. Kelner wzruszył ramionami i odszedł, chwiejąc się w wysokich szpilkach. - Zauważyli nas - skwitował Hamish. - Jeśli handluje się tu narkotykami, będą czekać, aż wyjdziemy.

- Muszę iść do toalety. - Priscilla wstała. Przecisnęła się obok stolików do miejsca, gdzie nad drzwiami był zapalony znak wskazujący toalety. W rogu tłoczyły się trzy dziewczyny. Usłyszała, jak jedna z nich powiedziała cicho: - Nic dzisiaj nie kupimy. Priscilla wytężyła słuch. - Jeśli coś chcesz, musisz wyjść tylnymi drzwiami. Priscilla udała, że naprędce poprawia makijaż i pospieszyła z powrotem do stolika. - Narkotyki załatwia się przy tylnym wyjściu - oznajmiła. - Nie chcę, żeby ktokolwiek widział, że telefonuję szepnął Hamish. Zjawiły się ich napoje. - To będzie razem trzydzieści pięć funtów - powiedział kelner. - To za dużo - odparł Hamish. - Płacicie albo się wynoście. - Mam pieniądze w samochodzie. - Hamish wstał. - Za chwilę wracam. Daj mi kluczyki, Dicku. Pospiesznie wyszedł z klubu. Wsiadł do auta, schylił się, jakby czegoś szukał, i zatelefonował do Jimmy'ego. - Jestem w klubie Queen Draggie. Przy tylnym wyjściu handlują narkotykami. Zrób nalot na to cholerne miejsce. Wrócił do klubu, gdzie „króliczek" kręcił się przy ich stoliku. Hamish wyjął portfel i zapłacił. Mężczyzna wsunął pieniądze za stanik i odszedł. Po dwudziestu minutach Hamish nabierał już przeświadczenia, że policja jednak nie przyjedzie. W pewnej chwili usłyszał głośną sprzeczkę, a potem klub zapełnił się policjantami. Goście starali się przedrzeć do wyjścia, ale skutecznie zablokowano im drogę ucieczki. - Włączamy się do akcji? - spytał Dick.

- Jest ich wystarczająco dużo. Poza tym musielibyśmy zostawiać Priscillę, a to nie jest dobry pomysł. Muzyka ucichła. Obserwowali, jak goście są przeszukiwani. Policja wrzucała paczuszki z pigułkami i małe celofanowe koperty do worków na dowody. W końcu podszedł do nich Jimmy. - Dobra robota, Hamishu. Jak na to wpadłeś? - Menedżer Siedmiu Kroków jest właścicielem tego klubu. Co wiąże Murda Bentleya z menedżerem klubu, w którym handluje się narkotykami? I dlaczego Bruce pracuje jako menedżer, skoro do niego należy klub? - Przyjrzymy się temu. Spisz raport i prześlij go nam. W drodze powrotnej do domu Hamish był radosny jak skowronek. - Cóż, to wprawiło maszynę w ruch. A jeśli Cyril był wtyczką? - To jest możliwe - odparł Dick. - Ale dlaczego go sprzątnęli? - Może przyłapali go na tym, że na boku handlował narkotykami - domyślał się Hamish. - Chcesz wstąpić na kielicha przed snem, Priscillo? - Nie, dziękuję. Podrzuć mnie tylko do hotelu. Gdy przyjechali na posterunek policji i Hamish z trudem wygramolił się z tylnego siedzenia małego autka Dicka, ogromna klapka w drzwiach wejściowych otworzyła się z hukiem. Lugs wybiegł przez nią jak szalony, przeraźliwie szczekając. Za nim wydostała się Sonsie ze zjeżoną sierścią. - No, już. - Hamish przystanął zaniepokojony. - Co się stało? Lugs pobiegł do ogrodu, szczekając nieprzerwanie. Dick i Hamish przeszli przez małą boczną furtkę. Hamish wyjął latarkę i zaświecił.

Na trawie leżało ciało Jessie McTavish, a jej martwy wzrok utkwiony był w niebie Sutherland.

Rozdział piąty Dziewicą każda kurwa kiedyś była. William Blake (przeł. Krzysztof Puławski) Hamish spędził całą długą noc, siedząc zgarbiony przy kuchennym stole. Odpowiadał na niekończące się pytania. Pierwszy na posterunku policji pojawił się Blair. Strasznie krzyczał i nękał sierżanta. Robił przerwy jedynie po to, by oskarżać go o morderstwo. Potem przyjechali Jimmy i detektyw Andy MacNab, którzy mieli jeszcze więcej pytań. Hamish tłumaczył w kółko, że rozmawiał z nią, żeby dowiedzieć się, co otrzymała od starszego kelnera w restauracji. Upierała się, że to były słodycze. To wszystko. Od tamtej pory jej nie widział. Przebywał w okolicach Sandybeach, przesłuchując ludzi, którzy mieszkali w pobliżu drogi, a potem udał się do klubu drag queen. Gdy wymaglowali już Hamisha, uwagę zwrócili na Dicka. W końcu na posterunek dotarł Daviot. Wyprosił detektywów z kuchni, a sam usiadł ciężko naprzeciwko Hamisha i Dicka. - To kiepska, naprawdę kiepska sprawa, ale przynajmniej wy jesteście czyści. Ekipa z kryminalistyki oraz patolog stwierdzili, że Jessie McTavish została zabita silnym uderzeniem w głowę. Ciało przewieziono do Lochdubh, a następnie przerzucono przez żywopłot od frontu do waszego ogrodu. Na żywopłocie są uszkodzenia, które wskazują, skąd na ciele znalazły się jego kawałki, zanim opadło na trawę. - To wszystko ma związek z narkotykami. Jak udał się nalot na klub? - spytał Hamish. - W biurze menedżera znaleziono narkotyki. Bruce Jamieson został aresztowany. - A jak zareagował Murdo Bentley, gdy poinformowano go, że menedżer jego restauracji jest handlarzem narkotyków?

- Jest głęboko zszokowany. Zarzeka się, że nie był nawet świadomy, iż Jamieson jest właścicielem klubu. - Och, proszę pana, trudno w to uwierzyć. - Murdo Bentley od dawna jest znaną osobistością. Regularnie uczestniczy w różnych akcjach charytatywnych, wliczając w to wspieranie wdów po policjantach oraz funduszu na utrzymanie sierot. Wielkie nieba, Macbecie, wybudował nawet nowe skrzydło szpitala w Strathbane. - A co wiadomo o Paolu Gonzalesie, starszym kelnerze? Czy ktoś już sprawdzał jego przeszłość? - Nic nie znaleziono. Nawet nie dostał mandatu za złe parkowanie. - A Johnny Livia, ten dealer samochodów, z którym Jessie mieszkała? - Uzbrojony w alibi po zęby. Był na zjeździe branżowym w Glasgow. - Mam nadzieję, że Murdo Bentley od tej chwili będzie obserwowany i w jego sprawie będzie toczyło się dochodzenie. Daviot zerwał się na równe nogi. - Zostaw to mnie. Co oznaczało - pomyślał wściekle Hamish, gdy kuchenne drzwi zamknęły się za nadinspektorem - że nic w tej sprawie nie zostanie zrobione. W Glasgow prezenterka wiadomości Elspeth Grant otrzymała krótką informację na temat zwłok znalezionych w ogrodzie Hamisha. Zastanawiała się, czy z uwagi na jej przyjaźń z Hamishem zostanie wysłana do Lochdubh, żeby zrobić relację. Obejrzała dostępne materiały z miejsca zdarzenia. Niespodziewanie zobaczyła na nagraniu Hamisha rozmawiającego z Priscillą. Elspeth jedynie przez krótki czas była zaręczona z Hamishem. Zerwała zaręczyny, gdy dowiedziała się, że on nadal utrzymuje kontakt z Priscillą.

Postanowiła, że tam nie pojedzie, nawet jeśli dostanie takie polecenie. - Naprawdę muszę wracać do pracy w Londynie, Hamishu - uśmiechała się przepraszająco Priscilla. Stali przed posterunkiem, obserwując, jak Daviot bierze udział w konferencji prasowej. - Chyba pójdę na ryby - westchnął Hamish. - Przy odrobinie szczęścia, zanim wrócę, dziennikarze już znikną. - Na Boga, dlaczego podrzucili jej zwłoki do twojego ogrodu? - dziwiła się Priscilla. - No wiesz, morderstwo prostytutki zasługuje zaledwie na kilka wierszy w prasie. Ale ciało prostytutki w ogrodzie policjanta to dopiero sensacja. - To ostrzeżenie dla mnie. Ja będę następny. Chcą, żebym wiedział, że są wszechmocni. - Tylko bądź ostrożny - zaniepokoiła się Priscilla. - Czy by ci mnie brakowało? - zapytał Hamish. - Naprawdę, Hamishu! - zirytowała się Priscilla. - To do ciebie niepodobne, by uciekać się do szantażu emocjonalnego. Żegnaj. Hamish spojrzał na nią zagniewany. - Jędza - wymamrotał. - Kto jest jędzą? - spytał głos zza jego pleców. Hamish odwrócił się i zobaczył za sobą Angelę Brodie. - Życie, tak w ogóle - odparł Hamish. - Jak leci? - Niezbyt dobrze. Wydałam okropnie dużo pieniędzy na suknię, z myślą o ceremonii rozdania nagród, i mój mąż jest bardzo niezadowolony. Przecież to są moje pieniądze. - To zupełnie niepodobne do twojego męża. A ile zapłaciłaś? - Prawie dwa tysiące funtów. - A niech mnie! Jest wysadzana złotem? - Nie, uszyli ją specjalnie dla mnie w Inverness.

- Wiem, że Inverness w dzisiejszych czasach to miasto przeżywające boom, ale nie pomyślałbym, że tak się cenią. - Salon nazywa się Styl i można tam coś kupić albo uszyć. W miejscu, o którym na początku myślałam, nie było dużego wyboru. - Sądziłem, że ty i doktor Brodie w ogóle się nie kłócicie. - Prawie nigdy tego nie robimy. Mógłbyś z nim porozmawiać, Hamishu? Mam przeczucie, że chodzi o coś innego niż pieniądze. - Czy jest w swoim gabinecie? - Akurat teraz jest w domu. Nie wiem, co go opętało. Nigdy wcześniej nie wykazywał się skąpstwem. - Zobaczę, co uda mi się zrobić. Nienasycona ciekawość Hamisha rodem ze szkockich gór została rozbudzona. Zastał doktora Brodie'ego w kuchni, popijającego kawę i czytającego gazetę. - Co cię sprowadza? - spytał doktor. - Masz ochotę na kubek kawy? - Nie, dziękuję. - Nie jest parzona przez Angelę. Dostałem w termosie od Patela. Zaczął sprzedawać nowy produkt: gorąca kawa, świeżo parzona. - Cóż, w takim razie... Hamish nalał sobie kubek kawy i usiadł przy stole. - Sprawa wygląda następująco - zaczął. - Twoja żona naprawdę jest zmartwiona z powodu twojej reakcji na kupno sukni. - Wiesz, ile kosztowała? - Tak. Ale jest bardzo podekscytowana nagrodą. - Powiedziała ci, że ma nowego wydawcę kryminału? - Nie. Zdradziła mi tylko, że ukryła się pod pseudonimem. - Jakiś czas temu odwiedził nas ten jej redaktor - wystękał doktor markotnie.

- I co? - Nazywa się Charles Davenport, a wygląda jak Tom Cruise. Pojechali razem do Strathbane na lunch. Wróciła dopiero wieczorem. Cała rozchichotana. Od tamtej pory dwa razy w nocy przez sen powiedziała „Charles". Potem popędziła zapłacić fortunę za tę nieszczęsną suknię. - Dlaczego jej nie powiedziałeś, że jesteś zazdrosny? - Ja?! Zazdrosny? - Tak. Ty. - Byłem po prostu wściekły, bo zrobi z siebie cholerną idiotkę. - Daj spokój, człowieku. To dla Angeli ważna chwila, a ty chcesz to zniszczyć. Doktor Brodie utkwił wzrok w swoim kubku z kawą. - Jest bardzo atrakcyjną kobietą. Hamish zastanowił się chwilę nad wyglądem Angeli: umiarkowanie miła twarz i cienkie włosy, skromnie zaczesane. Chciałbym, żeby ktoś potrafił mnie tak ślepo kochać pomyślał. - Posłuchaj - poderwał się doktor Brodie - już wcześniej mnie ratowałeś. Mógłbyś jej towarzyszyć zamiast mnie? - Ja? Dlaczego? - Jeśli ja pójdę, zepsuję cały wieczór. Będę niemiły dla tego strojnisia, Davenporta. Wiem, że tak będzie. - Przypomnij mi, gdzie to się odbywa? - W tej restauracji Siedem Kroków. - Z przyjemnością - zgodził się prędko Hamish. - Ale co jej powiesz? - Udam, że się źle czuję. W poniedziałek rano w moim gabinecie jest zawsze pełno ludzi, którzy symulują chorobę. Mogę również i ja wstąpić do tego klubu. Angela spotkała Hamisha na nabrzeżu, gdy spacerkiem wracał na posterunek policji.

- I co? - niecierpliwie zapytała. - Twój mąż jest po prostu zazdrosny. - Co takiego?! - Poszłaś na długi lunch ze wspaniale prezentującym się redaktorem. - Och, a niech mnie! - Sama się zorientujesz, że wszystko już w porządku. Angela stanęła na palcach i pocałowała Hamisha w policzek. - Dzięki za wszystko. - Widziałaś to? - spytała zirytowana Nessie Currie. - Ten Hamish Macbeth po prostu nie może zostawić żadnej kobiety w spokoju. - W spokoju - zawtórowała jej siostra, gdy bliźniaczki ramię w ramię weszły do sklepu pana Patela, żeby rozsiać plotkę. Hamish wrócił na posterunek. Zastanawiał się, jak mógłby popchnąć do przodu sprawę Murda Bentleya. Nie ośmieli się zbliżać do tego człowieka z obawy przed Daviotem. Na kuchennym stole znalazł wiadomość od Dicka. „Pojechałem do Sandybeach, żeby sprawdzić, czy czegoś nie pominęliśmy". Hamish zastanawiał się, dlaczego zwykle leniwy Dick wziął się za policyjną pracę z własnej inicjatywy. Nadszedł czas, żeby samemu zacząć działać. Wsadził kota i psa do land rovera i wyjechał na drogę do Strathbane. Dick wcale nie pojawił się Sandybeach, ale udał się prosto do biblioteki w Braikie. Czuł, że jeśli Shona choćby tylko uśmiechnie się do niego, to zatrze okropne wspomnienie uwagi na temat „staruszków". Coś mówiło mu, że zachowuje się jak nieszczęśliwie zakochany nastolatek, ale bardzo pragnął znów ją zobaczyć.

Wchodząc do biblioteki, usłyszał głos Shony dochodzący z działu dziecięcego. Ruszył żwawo w tym kierunku, gdy ktoś go zawołał. - Pan Fraser? Odwrócił się. Hetty zalotnie uśmiechała się do niego. - Szuka mnie pan? Szminka z jej ust przeniosła się na zęby. - Tak - odparł Dick. Usłyszał, jak Shona mówiła: „I żyli długo i szczęśliwie", a potem rozległ się gwar dzieci. - A może jednak coś sobie pani przypomniała? - spytał. Potrząsnęła przecząco głową. - Czy wspominał coś o swoich ambicjach? Czy zawsze chciał być policjantem? Hetty spojrzała na zegarek. - Właśnie miałam zamiar iść na lunch. Może pójdziemy razem? - Oczywiście - bąknął Dick. Serce ścisnęło mu się z żalu. Obok przemknęła grupka małych dzieci, za nimi kroczyła Shona. - Właśnie wychodzimy na lunch - zagadnął szybko Dick. - Może miałabyś ochotę do nas dołączyć? - To niemożliwe - wtrąciła się Hetty. - Musisz zająć się katalogowaniem. Wezmę płaszcz. - Innym razem - odparła Shona. Zachichotała. - Hetty chce cię mieć tylko dla siebie. - Ja ją tylko przesłuchuję, to część moich obowiązków tłumaczył się Dick. Shona uśmiechnęła się od ucha do ucha. - Myślę, że Hetty ma do ciebie słabość. Zanim zdążył odpowiedzieć, Hetty była już z powrotem. Wcisnęła rękę pod ramię Dicka i posłała mu najpiękniejszy, w swoim mniemaniu, uśmiech.

Hetty zaproponowała lunch w pobliskim pubie The Cameron. Na skromny wystrój składały się plastikowe miecze typu claymore (Claymore - dwuręczny miecz, tradycyjna broń piechoty szkockich górali.) wiszące na ścianach i dywan w szkocką kratę leżący na podłodze. Hetty zamówiła napój o nazwie „Ciupa w szkockich górach". Podano go w wysokiej szklance z dwiema papierowymi parasolkami. Dick poprosił o sok pomarańczowy. Zajrzeli do menu. Panna Dunstable na przystawkę wybrała rosół Rabbiego Burnsa(Odwołanie do Roberta Burnsa, narodowego poety szkockiego, prekursora romantyzmu.), a do tego stek księcia Charliego Angusa z frytkami. Następnie poprosiła o kartę win i zamówiła butelkę merlota. Dick wypatrzył najtańszą pozycję z menu: haggis ze szkockich gór. Miał cichą nadzieję, że uda mu się wrzucić koszt posiłku do wydatków ogólnych. - Chciałbym zapytać, czy Cyril mówił coś na temat swoich planów na przyszłość? To znaczy, czy miał ambicję, żeby zostać detektywem? - Nie, nie lubił tych ze Strathbane. Powiedział, że to banda owcojebców. Hetty roześmiała się głośno. Dick zamrugał z wrażenia. - Miał zamiar być bogaty i dużo podróżować. - Skąd planował wziąć na to pieniądze? - Wspomniał coś o zmianie zawodu, ale mówił bardzo ogólnie. Hetty skończyła „Ciupę w szkockich górach" i przerzuciła się na wino. - Wiesz, on mnie naprawdę kochał - szepnęła, pochylając się nad stołem i spoglądając Dickowi w oczy. - Masz szminkę na zębach - zauważył Dick. Spojrzała na niego krzywo i zaczęła wycierać zęby serwetką. - Przepraszam!

Dick zerwał się na równe nogi i ruszył do męskiej toalety. Zatelefonował do Hamisha. - Możesz oddzwonić do mnie za pięć minut i wyciągnąć mnie stąd? - błagał Dick. - Załatwione. Co się dzieje? - Opowiem ci później. Dick umył ręce i wrócił do stolika. Zaróżowiona Hetty wyglądała na trochę już podchmieloną. Pogroziła mu palcem. - Wiem, na co masz ochotę. Zadzwonił telefon Dicka. Odebrał i z poważną miną powiedział: - Już się robi, proszę pana. Gdy się rozłączył, oznajmił: - Mam coś do załatwienia. Muszę już iść. Pospieszył do baru i zapłacił rachunek. Gdy wychodził z restauracji, odprowadzał go głos Hetty: - Kiedy znów się zobaczymy? Gdy Dick wyszedł na ulicę, zauważył, że Shona wybiega z biblioteki. Czuł, że jak na jeden dzień, wystarczająco już się wygłupił. Wsiadając do samochodu, usłyszał wołanie. - Witaj, Dicku. Gdzie jest Hetty? - Jest w pubie. Ja musiałem wyjść, dostałem wezwanie z pracy. - Co za szkoda. Ty i Hetty tak się dobrze dogadujecie. - Interesowałem się panną Dunstable jedynie dlatego, żeby dowiedzieć się czegoś istotnego w sprawie Cyrila. Jak możesz wytrzymać z tą kobietą? - Och, Hetty jest całkiem w porządku. Trochę mi jej żal. Jest samotna. - Ciekawe dlaczego - odparł cierpko Dick. Spojrzała na niego zaskoczona, a się Dick zarumienił. - Przepraszam, że jestem taki zdenerwowany. Hetty trochę się wstawiła i zaczęła się tak zachowywać, że miałem tego dość. Wolałbym raczej zjeść lunch z tobą.

- Może innym razem. Dick odprowadził ją smutnym wzrokiem. Hamish zaparkował land rovera pod szpalerem brzóz, w pewnej odległości od miejsca, gdzie mieszkał Paolo Gonzales. Ubrany był po cywilnemu: w czarne spodnie i sweter oraz czarny wełniany kapelusz, naciągnięty na rude włosy. Najpierw wypuścił kota i psa, by pobiegały trochę po wrzosowisku, potem zamknął je w land roverze. Dzień zrobił się szary z rzadką mgłą przesłaniającą krajobraz. Hamish nie wiedział, czego ma się spodziewać. Johnny Livia został zatrzymany przez policję na przesłuchanie w sprawie morderstwa Jessie McTavish. Hamish był pewien, że nic z niego nie wycisną, ma żelazne alibi. Czuł, że nie powinien spędzić kolejnego bezproduktywnego dnia. Postanowił z ukrycia poobserwować dom Paola, może dowie się czegoś. Krążąc po okolicy, zauważył, że chociaż dzień był dość chłodny, z komina obserwowanej chaty nie unosił się dym. Przed domem nie stało żadne auto. Domyślał się, że mężczyzna jest w restauracji. Nie było sensu tu sterczeć na darmo. Nagle wpadł na szalony pomysł, żeby wejść do środka i trochę pomyszkować. Ryzykuje swoją posadę, jeżeli wejdzie do domu bez nakazu przeszukania. Rozejrzał się po opustoszałej okolicy, poszperał w kieszeni i wyciągnął wytrych. Ostrożnie podszedł do drzwi. Najpierw spróbował obrócić klamkę. Ku jego zaskoczeniu, drzwi otwarły się na oścież. Wszedł do środka. Jeśli go złapią, może zawsze powiedzieć, że poczuł gaz. Salon z aneksem kuchennym ział pustką. Zniknęło prawie całe wyposażenie. Widać było ślady pospiesznego pakowania. Nagle usłyszał nadjeżdżający pojazd. Wystrzelił na zewnątrz przez uchylone tylne drzwi. Dom nie był okolony

ogrodem, rosły tam jedynie wrzosy i janowiec. Hamish schował się za jednym z krzaków. Z domu dobiegały go odgłosy zamieszania. Zakradł się i zajrzał przez niewielkie okno. Dwóch mężczyzn, których nie rozpoznawał, zabrało się do ciężkiej pracy. Jeden szorował podłogę wybielaczem, a drugi wycierał całą jej powierzchnię. Hamish odczołgał się stamtąd na tyle daleko, by móc w miarę bezpiecznie wstać. Zaczął biec. Po chwili wyjął telefon i zadzwonił do Jimmy'ego. Zdał mu krótką relację z tego, co zobaczył. - Chcą zatuszować jakieś przestępstwo - niecierpliwił się Hamish. - Siedź tam cicho. Zaraz będę. Hamish wrócił na swoją pozycję za krzakiem janowca. Martwił się, że mężczyźni zdążą już wykonać swoją robotę, zanim Jimmy przyjedzie, ale w końcu westchnął z ulgą, gdy usłyszał nadjeżdżające samochody. Gdy dotarł do frontowych drzwi, usłyszał, jak jeden z mężczyzn odpowiadał: - My tu tylko sprzątamy. To wynajmowany dom. Paolo wyjechał z powrotem do Hiszpanii. - Wy dwaj, wychodzić z domu! - warknął Jimmy. Nazwiska? - Ja nazywam się Andy Campbell, a to mój brat Davy. Jimmy zwrócił się do Hamisha. - Włóż kombinezon i chodź ze mną do środka. Hamish pożyczył kombinezon kryminalistyczny od jednego z policjantów, włożył ochraniacze na buty i dołączył do Jimmy'ego. - Pilnuj drzwi, Hamishu. Ekipa z kryminalistyki jest już w drodze. - Domyślam się, że sypialnia jest na górze. Szkoda, że nie możemy tam rzucić okiem.

- Cóż, musimy poczekać, aż ekipa z kryminalistyki załatwi swoją robotę. Zawieziemy tych dwóch na przesłuchanie do komendy głównej. Okazało się, że bracia wykonywali dziwne zlecenia dla firmy o nazwie Wynajem w Szkockich Górach. Żaden z nich nie miał przeszłości kryminalnej. Wstępny raport z kryminalistyki stwierdzał, że na kamienną podłogę w kuchni wylano silny wybielacz i jak do tej pory nie ma śladu niczego sprzecznego z prawem. Kontrola lotniska w Inverness wykazała, że Paolo Gonzales wczoraj wsiadł do porannego samolotu do Malagi. Sprawdzono, że ma tam krewnych. Bracia zostali zwolnieni. - To strata czasu. Idź do domu, Hamishu. *** Hamish wjechał na drogę do Lochdubh i zaraz zatrzymał się, by wypuścić Sonsie i Lugsa, żeby pohasały po wrzosowisku. Wpatrywał się w rozgwieżdżone niebo i intensywnie myślał. Sporo pytań pozostało bez odpowiedzi. Na przykład: kto jest właścicielem Wynajmu w Szkockich Górach? Biura tej firmy znajdowały się w Strathbane. Jeśli odwiedzi je rano, dostanie upomnienie ze Strathbane, że wkracza na ich terytorium. Chciałby też przejrzeć nagrania monitoringu na lotnisku i sprawdzić, kto tak naprawdę wsiadł do samolotu lecącego do Malagi. Postanowił jednak zaryzykować i rano odwiedzić lotnisko. Mógłby prosić policjantów z Inverness, żeby się tym zajęli, ale nie będą nawet wiedzieli, jak Paolo wygląda. To oznacza czekanie. Samo zdobycie fotografii starszego kelnera może trwać długo, aż w końcu okaże się, że wszystkie zdjęcia zniknęły. Gdy Hamish dotarł z powrotem na posterunek, zadzwonił Jimmy. - Wynajem w Szkockich Górach jest czysty jak łza.

- Kto jest jego właścicielem? - Kobieta o nazwisku Beryl Shuttleworth. Mieszka blisko twojej wioski. Kupiła dom o nazwie Jodła, obok hotelu na zamku Tommel. - Znam to miejsce. Byłem pewien, że mieszka tam starszy pan Anstruther. - Nie odwiedzasz ludzi na terenie swojego patrolu. Zmarł miesiąc temu, a jego córka sprzedała dom właśnie pani Shuttleworth. - Nie przypominam sobie żadnego pogrzebu - zdziwił się Hamish. - Lokalne pogrzeby stanowią wielkie wydarzenie. - Pochodził z Somerset i tam córka go pochowała. - Mogę ją odwiedzić. - Nie rób tego! Jest przyjaciółką małżonki Daviota. - Czy całe śledztwo ma zostać wstrzymane z uwagi na przyjaciół Daviota? - Jeśli chcesz zatrzymać swój posterunek policji, pomyśl najpierw, co zamierzasz zrobić. - Czy ktoś pomyślał o tym, żeby sprawdzić nagrania z kamer monitoringu na lotnisku w Inverness. Trzeba sprawdzić, czy Gonzales naprawdę wyjechał? - Zaczekaj chwilę... Właśnie przyszedł jakiś raport. Hamish czekał niecierpliwie, słysząc okrzyki i pytania, a potem głos wściekającego się Blaira. - Ściągnij tu z powrotem tych dwóch. Zwolnieni? Który cholerny idiota ich wypuścił? W końcu Jimmy podszedł do telefonu. - Kiepskie wieści, Hamishu. Hamish westchnął. - To nie Gonzales wsiadł do samolotu, ale ktoś z jego paszportem? - Właśnie tak - potwierdził Jimmy. - A bracia Andy i Davy Campbellowie zostali wypuszczeni.

- Jak więc wygląda człowiek podszywający się za Gonzalesa? - Tego samego wzrostu, prawie te same rysy twarzy, ale z pewnością to nie on. - Czy nie widzisz, że wszystkie drogi prowadzą do Murda Bentleya? - Zostaw ten telefon! - jęknął Blair w tle i połączenie zostało przerwane. Hamish wszedł do salonu. - Dicku, znasz tę nową kobietę, która pojawiła się ostatnio w okolicy, Beryl Shuttleworth? - Och, o nią chodzi. Tak. Wpadłem do niej miesiąc temu, żeby się przywitać. To miła pani. - Dlaczego nic mi o niej nie powiedziałeś? - Nie sądziłem, że to ważne. Zrzuciłeś pracę związaną z odwiedzaniem mieszkańców na mnie. Dlaczego ona cię interesuje? Hamish opowiedział mu o zniknięciu Gonzalesa. - Pójdę ją poznać. - Chcesz, żebym poszedł z tobą? - Nie. Jesteś całkowicie pewien, że Hetty o niczym nie wie? To może jest dobry pomysł, żeby się jej przypominać. Dick powstrzymał wzruszenie ramionami. Nagle pewna myśl zaświtała mu w głowie. - Zamiast znów przesłuchiwać Hetty, mógłbym przepytać tę drugą bibliotekarkę, Shonę. - Dobrze kombinujesz. Dick się rozpogodził. - Nie pogniewasz się, jeśli nie wezmę ze sobą Sonsie i Lugsa? - Nie, w porządku. Mogą jechać ze mną. Hamish w towarzystwie swoich zwierząt poszedł na plebanię. Żonę pastora, panią Wellington, znalazł kuchni, wyciągającą blachę z bułeczkami z pieca firmy Raeburn.

- Wejdź. Czego chcesz? Och, zostaw te swoje przerażające zwierzęta na zewnątrz. Hamish wyszedł z kuchni. - Zostańcie! - polecił. Gdy się znów pojawił, pani Wellington huknęła: - Kilka wieków temu spalono by cię jako czarodzieja. To nienaturalne, że kot słucha poleceń. Za każdym razem, gdy Hamish widział panią Wellington, czuł przypływ litości dla skrytego pastora. Kobieta była taka dominująca, taka „tweedowata", z jej krągłą figurą i twarzą buldoga. - Czego chcesz? - ponowiła pytanie. - Jakim typem człowieka jest Beryl Shuttleworth? - Dla ciebie pani Shuttleworth. Nie nadążam za tą całą ckliwą modą, by zwracać się do ludzi po imieniu. - W porządku, pani Shuttleworth. - To miła pani. W niedzielę chodzi do kościoła, czego nie można powiedzieć o wielu bezbożnikach z wioski. - Czym zajmuje się pani Shuttleworth? - Jest wdową. Dlaczego cię to interesuje? - Lubię odwiedzać nowo przybyłych do naszej okolicy. - Ma biuro w Strathbane. Hamish zaklął w duchu. Wyleciało mu to z głowy. Powinien był też zdawać sobie sprawę, że policja z Inverness skontroluje lotnisko, żeby zobaczyć, czy Gonzales naprawdę wsiadł do samolotu. Spojrzał na ekspres do kawy. Pani Wellington natychmiast rozwiała jego nadzieje. - Nie ma dla ciebie kawy. Nie wspieram żebractwa. Hamish zszedł ze wzgórza, gdzie mieściła się plebania. Za nim dreptały pies i kot. Ciemne chmury napływały z zachodu. Wzburzone fale śmigały po powierzchni jeziora. Nie słuchał

prognozy pogody, ale był przekonany, że w Sutherland miała się wkrótce zerwać ogromna wichura. Wkrótce dotarł do posterunku policji, posadził zwierzęta z tyłu land rovera i wyjechał z wioski. Postanowił odwiedzić panią Beryl Shuttleworth. Dom Jodła był willą w szkockim stylu gregoriańskim. Zbudowano go na wzniesieniu z widokiem na jezioro. Był wykonany z piaskowca i porośnięty bluszczem. Żelazna brama stała otworem. Hamish nie przypominał sobie, żeby kiedykolwiek była zamknięta. Krótki kręty podjazd, porośnięty szpalerem rododendronów, kończył się przed domem okrągłym dziedzińcem wysypanym żwirem. Z jednej strony domu znajdował się zaniedbany trawnik z dwoma rzędami wysokiej trawy. Wysiadł z samochodu. Podszedł do frontowego okna i zajrzał do środka. Zobaczył kobietę czytającą gazetę. Cofnął się prędko, podszedł do drzwi i wcisnął dzwonek. Usłyszał stukot wysokich obcasów, a potem drzwi się otworzyły. - Pani Shuttleworth? - spytał Hamish. - Jeśli chodzi o Andy'ego i Davy'ego Campbellów, to już rozmawiałam w tej sprawie z policją. - Mam jeszcze kilka pytań. Hamish Macbeth, jestem sierżantem policji. - W takim razie proszę wejść do środka. Idąc, podziwiał jej zadbaną sylwetkę. Zastanawiał się, jaka kobieta nosi biurową garsonkę, odpoczywając w domu. Usiadła w fotelu przed kominkiem i wskazała Hamishowi miejsce naprzeciwko. Zdjął czapkę i położył ją sobie na kolanach. Beryl Shuttleworth była kobietą, jak się domyślał, pod pięćdziesiątkę. Miała czarne włosy zebrane we francuski warkocz. Widać, że dbała o zdrową cerę. Jej długi, wąski nos i

oczy z lekko opadającymi powiekami nadawały twarzy średniowieczne rysy. Hamish rozejrzał się po pokoju. Poza wygodnymi fotelami oraz ciężkimi brokatowymi zasłonami w wysokich oknach, resztę wyposażenia prawdopodobnie kupiono w Ikei. Pod oknem znajdowało się nowoczesne drewniane biurko z komputerem Apple. Na drewnianych półkach stały przeróżne rośliny szklarniowe oraz ozdoby. Był tam też prosty, podłużny, drewniany stolik kawowy. W rogu salonu zauważył bardzo duży telewizor z płaskim ekranem. - Będzie pan tak tu siedział i gapił się jak sroka w gnat? spytała Beryl. - Przepraszam. A co do braci Campbellów, to jak do tego doszło, że ich pani zatrudniła? - Napisałam ogłoszenie, że szukam „złotej rączki", a w zasadzie dwóch, którzy zajmą się pracami ogrodowymi w moich różnych posiadłościach. I do innych prac. - Sprawdziła pani ich referencje? - Nie prosiłam o żadne. W dzisiejszych czasach trudno znaleźć pracownika. - Czym się zwykle zajmowali, sprzątaniem? - Nie, mam pokojówki, które to robią. Proszę posłuchać, już zadawano mi te wszystkie pytania i nie rozumiem, po co miałabym marnować czas, żeby znów na nie odpowiadać. Hamish uśmiechnął się do niej, a był to uśmiech, który rozjaśnił jego szczupłą twarz. - Uparty policjant, taki jak ja, potrafi być jak wrzód na tyłku. Roześmiała się niechętnie. - Był tu jakiś detektyw, nazywał się Blair. Pomstował tylko i wściekał się na mnie. - Zna pani pana Murda Bentleya? - Oczywiście. Dość często chodzę do jego restauracji.

- Czy kiedykolwiek wcześniej zatrudniał braci Campbellów? - Pan Bentley nie jest moim bliskim przyjacielem. Bracia Campbellowie naprawdę byli „złotymi rączkami". Nie pracowali dla mnie na wyłączność. Napije się pan kawy? - Tak, poproszę. Hamish odprowadził ją wzrokiem, gdy szła do kuchni. Nikt nigdy nie nazwałby Beryl pięknością, ale zdecydowanie emanowała silną aurą zmysłowości. Spojrzał z utęsknieniem na komputer. Czasem żałował, że nie może podrabiać nakazów przeszukania. Wtem swoim sokolim wzrokiem dojrzał na biurku zdjęcie w ramce. Położono je fotografią do dołu. Dlaczego? Wstał, doskoczył do biurka i właśnie miał podnieść ramkę, gdy usłyszał brzęk porcelany. Beryl wracała. Hamish pospiesznie usiadł z powrotem. - Proszę bardzo. Postawiła tacę na stoliku kawowym. - Z mlekiem i cukrem? - Nie, czarną, dziękuję. - Zatem, panie Macbecie... - Proszę zwracać się do mnie po prostu Hamish. - Świetnie, Hamishu, czym się zajmujesz, gdy nie ścigasz przestępców? - Mam małe gospodarstwo na tyłach posterunku policji. Trzymam tam owce i kilka kur. - Jesteś zadowolony ze swojego życia? - Przez większość czasu tak. Ale kiedy prowadzę śledztwo w sprawie morderstwa takiego jak to, bywa ciężko. Nalewała sobie właśnie kawę do filiżanki, ale ręka jej zadrżała i nieco kawy rozlało się na spodek. Jej czarne oczy nie zdradzały żadnych emocji.

- Morderstwa? A ja myślałam, że usiłuje pan odnaleźć zaginionego mężczyznę i dowiedzieć się, dlaczego bracia Campbellowie sprzątali jego dom. Tak jak już powiedziałam panu Blairowi, nie robili tego na moje polecenie. Hamish poinformował ją, że Gonzales wciąż jest poszukiwany i że ktoś wyjechał z kraju, posługując się jego paszportem. Wyjęła chusteczkę z pudełka i wytarła rozlaną kawę ze spodka. - Dla mnie to jedna wielka tajemnica - oświadczyła. - Ale jestem pewna, że gdy znajdziesz braci Andy'ego i Davy'ego Campbellów, wszystko się wyjaśni. Hamish zauważył, że myśl o odnalezieniu braci wcale jej nie stresowała. - Dlaczego przeprowadziła się pani w takie odludne miejsce? - zapytał. - Zimą może tu być dość ponuro. - Dorastałam w domu na wrzosowiskach Yorkshire. Lubię wiejską okolicę. Hamish wyjął jedną ze swoich wizytówek i wręczył jej. - Jeśli czegoś się pani dowie, proszę dać mi znać. Wstał. Na biurkiem wisiał pejzaż. Podszedł bliżej i przyglądał się przez chwilę. Planował powiedzieć coś w rodzaju: „Przewróciłem to?" - i podnieść zdjęcie. Ale ona stanęła z tyłu i objęła go ramieniem w pasie. - Dziękuję za wizytę - powiedziała Beryl, kierując go w stronę drzwi. - Muszę wziąć się do pracy. Popchnęła go lekko. - Do widzenia, Hamishu Macbecie. Wsiadł do land rovera i zastanawiał się, czy nie wiązał zbyt dużych nadziei z rozwiązaniem zagadki odwróconego zdjęcia. Postanowił posłać do jej biura w Strathbane Dicka ubranego po cywilnemu. Mógłby wziąć broszurę, dowiedzieć

się, które domy były przeznaczone na wynajem, i sprawdzić, kto je wynajmował. Wiatr nadciągał prosto znad Atlantyku i, wyjąc, zwiastował zwodnicze wiosenne ocieplenie. Hamish stał przy samochodzie, przypominając sobie dawne czasy, kiedy to będąc dzieckiem robił gwiazdy, wykorzystując wiatr. Ciekawe, czy wciąż potrafi to zrobić. Wiatr dął mu w plecy. Ni z tego, ni z owego wybił się na podjeździe i wykręcił pięć gwiazd po kolei, a potem zwycięsko wrócił do land rovera. Beryl obserwowała go przez okno. Ten człowiek to tylko idiota - pomyślała i podniosła słuchawkę telefonu. W tym czasie Dick jadł lunch z Shoną. Patrzył przez okno kawiarni, jak wyjący i zawodzący wiatr wzbijał w powietrze śmiecie leżące na ulicy. - Chcesz więc, żebym szpiegowała Hetty? - spytała Shona. - Nie miałem na myśli szpiegowania. Zachęć ją, żeby porozmawiała z tobą o Cyrilu. Zamierzał dorobić się dużych pieniędzy. - Spróbuję, ale Hetty traktuje mnie jak swoją podwładną, nie jak przyjaciółkę. Przeszukali mieszkanie Cynia w Strathbane. Znaleźli coś? Dick wyjął swojego iPada i przejrzał notatki. - Nie. Nic tam nie było. - Ale ty uważasz, że Cyril wpakował się w coś podejrzanego? - Musiał, skoro został tak brutalnie zamordowany. - Masz rację. Zaproponuję Hetty, żebyśmy poszły po pracy na drinka. Takiej propozycji się nie oprze. - To bardzo miło z twojej strony. Dick spojrzał w jej oczy i nagle przypomniał sobie o dzielącej ich różnicy wieku. Shona zerknęła na zegarek i krzyknęła.

- Muszę już wracać. Dick uregulował rachunek i wyszli z kawiarni. Wiatr zerwał mu czapkę. Turlała się po ulicy, coraz to zmieniając kierunek. Gdy ją w końcu odzyskał, Shona zdążyła już zniknąć w bibliotece.

Rozdział szósty Wcale nie jestem tak pijany, jak myślicie. J.C. Squire Śledztwo nie posuwało się naprzód. Hamish zaczął wątpić, że kiedykolwiek rozwiążą tę łamigłówkę. Wcześniej miewał intuicyjne przeczucia, że jego życie może znaleźć się w niebezpieczeństwie. Teraz nawet to zaniknęło. Zapomniał też o ceremonii wręczenia nagród. Zdenerwowana Angela przybiegła z informacją, że jej mąż jest chory i Hamish musi jej towarzyszyć. Hamish z radością się zgodził. Ucieszył się, że znów będzie miał okazję odwiedzić Siedem Kroków. Angela zaskoczyła go na całej linii. Wynajęła białego mercedesa z kierowcą, którym mieli udać się do restauracji. Jej zwykle cienkie włosy były mocno skręcone, ułożone w drobne loki i fale. Twarz, pod grubą warstwą makijażu, wyglądała jak maska. Miała ręcznie szyty niebieski jedwabny wieczorowy płaszcz, zarzucony na długą niebieską suknię z cekinami. - Nie będzie ci zimno? - spytał Hamish. - Nie. Mamy wejść po czerwonym dywanie, potem będziemy pozować do zdjęć. W samochodzie jest ciepło, w restauracji też nie będzie wiało. Lepiej zostaw swój płaszcz w aucie. Fotoreporterzy stali stłoczeni przed restauracją. Wszyscy byli dość młodzi i Hamish nie rozpoznawał żadnego z nich. Cynicznie zastanawiał się, czy czasem nie zostali wynajęci na ten wieczór z jakiegoś lokalnego kółka fotograficznego. Słyszeli wciąż: „Obróć się w tę stronę, T.J.", a Angela posyłała zachwycone uśmiechy wszystkim dookoła. - Kto to jest T.J.? - spytał Hamish.

- Zapomniałam ci powiedzieć. To mój nowy pseudonim pisarski, T.J. Leverage. Nowy redaktor Angeli wyszedł im na spotkanie. - To jest Charles Davenport - przedstawiła go Angela. Charlesie, mój mąż nie dał rady przyjść. To jest Hamish Macbeth. Charles wyraźnie zignorował Hamisha. - Zaraz ma się pojawić Telewizja Strathbane. Powiesz kilka słów. Robią próbne nagrania. Wyemitują to w przyszły poniedziałek. Jakaś szczupła, anorektyczna kobieta wyciągnęła ku niej swój mikrofon. - Co pani sądzi o tym wydarzeniu, T.J.? - Wydaje się tu bardzo miło - odparła Angela. Prezenterka zakryła mikrofon dłonią i spojrzała na Angelę. - Zrobimy to jeszcze raz. Ma pani powiedzieć, że to wszystko jest bardzo ekscytujące. Angela powtórzyła, co jej kazano, ale już słabym, cichym głosem. - A teraz pójdziesz ze mną do garderoby - poinformował Charles. - Przeprowadzą z tobą dokładny wywiad. W częściowo wydzielonym miejscu jakiś pisarz z długą białą brodą opowiadał o tym, jak bardzo wzgórza i wrzosowiska go zainspirowały. - Kto będzie przeprowadzał wywiad z Angelą? - spytał Hamish. - Żona dyrektora firmy produkującej kanapy, Joan Bramston. - O co tu chodzi? - zapytała Angela. - To nic ważnego - machnął ręką Hamish. Nie chciał bardziej pognębiać Angeli, mówiąc jej, że wywiad przeprowadzać będzie żona jakiegoś biznesmena, która pragnęła swojej chwili sławy.

W końcu Angelę zaprowadzono przed kamerę. Naprzeciwko niej stanęła tęga kobieta, cała okryta złotymi cekinami. Miała tłustą, zadziorną twarz. Rozpoczął się wywiad. - Co sprawiło, że zmieniła pani swój styl pisania? spytała Joan. - Czy postanowiła pani sprzedać się na bardziej popularnym rynku? - Nie, ja... - Wielu pisarzy tak robi. Nie sądzi pani, że to niemoralne, pochwalać morderstwo? - Nie - wymamrotała Angela, a potem zabrakło jej słów. W końcu po kilku kolejnych pytaniach dano jej spokój. Czuła się tak, jakby została napadnięta. - A teraz przejdziemy do jadalni - oznajmił Charles. - Zaczekaj chwilę - wtrącił się Hamish. - Angelo, tam jakieś dziewczyny robią makijaż. Myślę, że powinny zająć się tobą profesjonalistki. Zrezygnowana Angela się zgodziła. Metamorfoza była szybka i skończyła się sukcesem. Rysy twarzy były teraz fachowo wymodelowane, a jej sztywna fryzura stała się bardziej naturalna. Przeszli do jadalni. Przydzielono im stół znajdujący się na samym końcu pomieszczenia. Razem z nimi usiedli czterej mężczyźni. Wszyscy przedstawili się sobie nawzajem. Zdenerwowana Angela prędko zapomniała nazwiska. Gdy zaczęła się rozmowa, wyszło na jaw, że jest jedyną pisarką przy tym stole, nie licząc opryskliwego młodego mężczyzny w swetrze polo, który twierdził, że tworzy opowiadania dla dzieci. Trzej pozostali panowie okazali się być sklepikarzami ze Strathbane. Charles Davenport był nerwowym młodym człowiekiem.

- To nie to, czego się spodziewałem, Angelo. Nie znajdujemy się na właściwym miejscu. I jesteśmy poza zasięgiem kamer. - O rany - jęknęła Angela. - Cała wioska będzie chciała zobaczyć mnie w telewizji, a tu pokażą tylko ten okropny wywiad. Hamish zauważył Murda siedzącego z Anną Eskdale u jego boku. Potem ujrzał nadinspektora Daviota i jego żonę, którzy do nich dołączyli. Przed rozdaniem nagród w kategorii literatury pięknej przyznano nagrody za różne zasługi pracownikom firmy produkującej kanapy. Kelnerzy skrupulatnie dolewali do kieliszków. Jedzenie miało się pojawić dopiero wtedy, gdy ceremonia się zakończy. Nadszedł czas na literaturę piękną. Pierwszą nagrodę wręczono pisarzowi dziecięcemu, który siedział przy stoliku z Angelą. Był już bardzo pijany. Chwiejnie wszedł na podium i gwałtownie zwymiotował. Nastąpiło opóźnienie, pomagano mu zejść i poprowadzono gdzieś na dół. Angela od początku nie miała ochoty na wino, a Hamish opił się dużą ilością szklanek wody mineralnej. Następna nagroda powędrowała do: „Naczelnej poetki Szkocji, Annie McSporran, która, jak możemy to z dumą wyznać, pracuje w naszym dziale księgowości". Szczupła kobieta, ubrana od stóp do głów w szary kaszmir, przyjęła szklaną statuetkę w kształcie kanapy. Chwyciła mikrofon. - Czuję się zaszczycona. Przeczytam państwu jeden z moich ostatnich wierszy. - Och, nie! - krzyknął mężczyzna o zaczerwienionej twarzy. - Gdzie jest jedzenie?! Annie zaczęła deklamować cienkim, piskliwym głosem:

Stałam sobie w kuchni, Czesząc swoje włosy, Wtem widzę drozda, który na mnie patrzy. Hamish zapomniał, że przyszedł tu z nadzieją, iż uda mu się zająć detektywistyczną pracą. Było mu żal Angeli. Wieczór zamieniał się w koszmar. Zwrócił się do Charlesa. - Przyniosłeś którąś z książek Angeli? - Tak, na podłodze stoi pełna torba. - Przepraszam na chwilę. Hamish wymknął się i przeszedł do miejsca, gdzie stał mężczyzna, w którym rozpoznał producenta Telewizji Strathbane. - Jak leci? - spytał. - Okropna papka - odparł producent. - Są jednym z naszych głównych reklamodawców, więc będziemy musieli coś z tego zmontować. - Przy moim stoliku siedzi T.J. Leverage, która napisała świetny kryminał. Pochodzi z Lochdubh, a ja nazywam się Hamish Macbeth, jestem miejscowym sierżantem policji. Pozwól, że ci ją przedstawię. Ubarwi nieco nagranie. Po przyznaniu nagród kilku, jak się okazało, nieznanym autorom, szczupła prezenterka podeszła do mikrofonu: - A teraz przed nami specjalne wydarzenie. A potem rozpocznie się bankiet. - Rychło w czas! - krzyknął ktoś. - Sierżancie policji Hamishu Macbecie! Zapraszamy na scenę. - Streszczaj się, gościu - wrzasnął jakiś mężczyzna, gdy Hamish przechodził między stolikami. - Umieramy z głodu. Hamish chwycił mikrofon. - Mamy dziś zaszczyt gościć T.J. Leverage, której kryminał pod tytułem „Bardzo szkocki morderca z gór" znajduje się na szczycie listy bestsellerów. Jestem sierżantem

policji i mogę zapewnić państwa, że opisy policyjnej pracy są jak najbardziej wiarygodne. Przywiozła ze sobą egzemplarze swojej książki, które chętnie podpisze. Spróbujcie zdobyć pierwsze wydanie. Panie i panowie, poproszę o oklaski dla T.J. Leverage. Charles wprowadził Angelę na podium. Hamish odwrócił się i zobaczył wazon z kwiatami. Wyjął kwiaty i wręczył je Angeli. - Cóż, Angelo - zabrała głos prezenterka, dźgając Hamisha w bok swoim kościstym łokciem. - Jak się bawisz dziś wieczorem? - Bawię się wspaniale - odrzekła Angela. - Ale ponieważ wszyscy są już bardzo głodni, nie będę przedłużać. Głośny aplauz towarzyszył jej, gdy wracała do stolika. Wszyscy byli zachwyceni zwięzłością przemowy. Woda z kwiatów, które Hamish wyjął z wazonu, ściekała po jej jedwabnym płaszczu. Siedem Kroków zasłużyło sobie na reputację miejsca, gdzie podaje się dobre jedzenie. Ale tym razem firma produkująca kanapy płaciła rachunek i ustalała menu. Pierwsze danie stanowiło malutkie vol - au - vent (Vol - au vent - danie z ciasta francuskiego z nadzieniem.) nadziewane grzybami w sosie beszamelowym. Po tym podano kawałek piersi kurczaka z dodatkiem dwóch kawałków szparagów z puszki oraz namiastką ziemniaków puree. Deser składał się z jednego czekoladowego ciasteczka Brownie oraz odrobiny lodów. - Przepraszam, muszę odejść na chwilę - odezwał się Hamish. Chciał przedostać się na tyły lokalu, żeby rozejrzeć się okiem policjanta. Gdy już miał wyjść z restauracji, kelner zastąpił mu drogę. - W czym mogę panu pomóc?

- Szukam męskiej toalety - odparł szorstko Hamish. - Po lewej stronie, korytarzem za drzwiami. Hamish ruszył we wskazanym kierunku. Gdy dotarł pod drzwi toalety, odwrócił się i spojrzał za siebie. Kelner, który go zaczepił, cały czas go obserwował. Wszedł do środka i zamknął za sobą drzwi. Był przekonany, że gdy wyjdzie, kelner wciąż tam będzie, upewniając się, że Hamish wróci na bankiet. Minął pisuary, wszedł do jednej z kabin i przymknął drzwi, ale nie zamknął ich na zamek. Wszedł na sedes i wdrapał się na górę spłuczki, modląc się, żeby utrzymała jego ciężar. Hamish stanął niezgrabnie, z głową i ramionami przyciśniętymi do ściany. Po pięciu minutach usłyszał, że drzwi do toalety otwierają się, a ktoś woła: - Jest tu kto? Po chwili drzwi do kabiny się otworzyły. Hamish wstrzymał oddech, kątem oka zobaczył kelnera. Nadstawił uszu, w końcu usłyszał, że kelner wychodzi. Powoli zszedł i wymknął się korytarzem na tyły lokalu. Otwierał różne drzwi po kolei. Do schowków pełnych skrzynek z butelkami, puszek z warzywami lub środków czystości. Dotarł do zamkniętych na klucz drzwi na samym końcu. To był jedynie zamek typu Yale. Wyjął cienki kawałek metalu z kieszeni wieczorowego garnituru, wsunął między drzwi i podważył zamek. Wszedł do środka i udało mu się zamknąć za sobą drzwi w momencie, gdy usłyszał głosy osób nadchodzących korytarzem. Jeden z nich mówił: - Jak mogłeś go zgubić? Hamish wyjął kieszonkową latarkę i jasnym strumieniem światła omiótł pomieszczenie. Znajdował się w jakimś gabinecie. Zobaczył biurko z komputerem oraz duży sejf

stojący w kącie. Znieruchomiał, bo usłyszał rozmowę za drzwiami. Ktoś szarpnął za klamkę, a potem wszyscy odeszli. Hamish usiadł za biurkiem i włączył komputer. Znalazł tam sporo niewinnych folderów służbowych. Westchnął. Nie był ekspertem. Jeśli są tam jakieś ukryte pliki chronione hasłem, nie będzie wiedział, jak się do nich dobrać. Pootwierał szuflady w biurku. Nie było tam nic poza materiałami biurowymi. Dolna szuflada była zamknięta na klucz. Wtem usłyszał kobiecy głos. - Jesteś pewien, że wszędzie sprawdzałeś? A tam? Kto ma klucz? Hamish rozejrzał się dookoła. Za biurkiem znajdowało się okno, ale było okratowane. Podszedł do drzwi i stanął za nimi. To może zadziałać. Był pewien, że kobiecy głos należał do Anny Eskdale. Pomyślał, że jedynie w filmach nikt nie zagląda za drzwi. Ostrożnie otworzył je, wymknął się na korytarz, wskoczył do najbliższego schowka i kucnął za stosem pudeł. Usłyszał, jak wracają, potem zgrzyt klucza w zamku i otwierające się drzwi. - Nikogo tu nie ma - stwierdził męski głos. Anna wydawała kolejne polecenia: - Sprawdź szopy na tyłach. To miejsce, którego nie może zobaczyć. A to ciekawe - pomyślał Hamish. Zaczekał, aż był całkowicie pewien, że korytarz jest pusty. Pospieszył z powrotem do restautacji. Gdy wszedł, miał wrażenie, że wszyscy kelnerzy nagle zamarli w bezruchu, po czym wrócili do swoich zajęć. - Podpisałam dwadzieścia książek - pochwaliła się Angela z zaróżowioną twarzą. - Znakomicie - uśmiechnął się Hamish.

Anna Eskdale weszła do restauracji. Zanim usiadła, przejechała po Hamishu taksującym wzrokiem. Co jest w tych szopach? - zastanawiał się Hamish. Nie miał żadnego pretekstu, który uzasadniałby nalot na teren posiadłości. W drodze do domu Angela, skulona w kącie mercedesa, się odezwała: - Czuję się jak idiotka, Hamishu. - Dlaczego? To nie twoja wina, że urządzono taki kiepski wieczór. - Chodzi o pieniądze, które wyrzuciłam w błoto, wydając je na ten mój głupi strój. - Wyglądasz wspaniale. - Mogłabym włożyć stary sweter i dżinsy, a i tak nie zrobiłoby to żadnej różnicy. - Teraz przynajmniej możesz poprosić męża, żeby zabrał cię do dobrego lokalu. I znów włożysz tę suknię. - Myślę, że w salonie mocno zawyżyli cenę. - Dlaczego mieliby to zrobić? - spytał Hamish. - Ponieważ sądzą, że zaliczki dla autorów liczy się w tysiącach. Ludzie myślą, że dostajemy grube pieniądze. - Jestem przekonany, że tak nie myślą. Wyluzuj, Angelo. Jest już po wszystkim, a ty będziesz świetnie wyglądać w telewizji. - Mogę obejrzeć to na dużym ekranie u Dicka? - Jasne. Dam ci zapasowy klucz na wypadek, gdyby nas nie było. - Przestałeś zostawiać go w rynnie? - Tak. Hamish wciąż go tam wkładał, ale planował porzucić ten zwyczaj tak szybko, jak to tylko będzie możliwe. Myślami wrócił do restauracji. Unosiła się nad nią atmosfera grozy. *** Dick czekał na Hamisha w salonie. Wręczył mu broszurę.

- To z firmy Beryl, zajmującej się wynajmem. Obszedłem kilka domów na wynajem. Wszystko wydaje się uczciwe. Jak udał się bankiet? - Okropnie. Ale zaczekaj, aż to usłyszysz. Hamish opowiedział Dickowi o swoich przygodach w restauracji. - Zadzwonię rano do Jimmy'ego. Musimy coś wymyślić, żeby można było się im przyjrzeć. Sonsie i Lugs znowu przybrały za dużo na wadze. Jestem jakiś niespokojny. Wyprowadzę zwierzaki na spacer. - Jest pierwsza w nocy! - Ale jestem trochę podenerwowany. Wichura ucichła i noc jest piękna. Zwierzęta przeciągnęły się, ziewnęły i leniwie podążyły za nim na nabrzeże. Hamish oparł się o murek i rozejrzał wokół. Doszedł do wniosku, że to właśnie dlatego nigdy nie wyjedzie z Lochdubh. Ulica białych domków biegła łukiem do garbatego mostu na skraju wioski. Dym z palonego torfu unosił się znad kominów wprost w ku przepastnemu, gwieździstemu niebu. W powietrzu czuć było tak charakterystyczny dla zachodnich szkockich gór zapach domu: smoły i soli, wiecznie zielonych roślin i tymianku. Na całym świecie nie było podobnych woni. Niespodziewanie przyłapał się na tym, że myśli o Elspeth Grant z dziwną tęsknotą. Zdawało mu się, że prawie widzi te jej dziwacznie srebrzyste oczy wpatrujące się w niego uważnie. W tym samym momencie Sonsie syknęła cicho. Hamish spojrzał na kota i nagle intuicyjnie się schylił. Usłyszał strzał i świst pocisku przelatującego mu nad głową. Przywarł do ziemi, następnie odszukał telefon komórkowy i zadzwonił do Strathbane, przyciskając zwierzęta mocno do siebie.

Poczuł powoli wzbierającą falę gniewu. Był pewien, że ma to związek z restauracją. Murdo Bentley jest taki zarozumiały i pewny siebie. Uważa, że może zabić policjanta bez żadnych konsekwencji. Przyjechał Jimmy z oddziałem policjantów. Rozesłał ich, żeby przeszukali wioskę i okolice w sąsiedztwie. Usadowiony na krześle w kuchni Hamisha, rozpiął płaszcz i widać było, że pod spodem ma piżamę. - Wyciągnęli mnie z łóżka. Jak sądzisz, kto usiłował cię zastrzelić? - Murdo Bentley - odparł Hamish i opowiedział Jimmy'emu o swoich przygodach w restauracji - Ciekawe, co jest w tych szopach. - Wciąż nie mamy pretekstu, żeby dostać nakaz przeszukania - denerwował się Jimmy. - Daviot i jego żona byli gośćmi Murda na rozdaniu nagród - poinformował Hamish. Dick opatulony przepastnym szlafrokiem postawił na stole dzbanek z kawą. - Nie macie nic mocniejszego? - spytał Jimmy. - Wypiłeś whisky do końca ostatnim razem, jak tu byłeś odparł Dick. - Może powiemy, że widzieliśmy jakiegoś człowieka, który uciekał w stronę restauracji i wtedy przeszukalibyśmy to cholerne miejsce? - spytał Hamish. - Tego się trzymajmy - zaakcentował Jimmy powoli. Możemy również powiedzieć, że dostaliśmy anonimowe doniesienie, że na tyłach restauracji zauważono zamaskowanego osobnika. Zbiorę ludzi. Tym razem pojawił się nowy menedżer. Zażądał nakazu przeszukania, ale powiedziano mu, że nie ma to zastosowania w sytuacjach, gdy życie policjanta znalazło się w niebezpieczeństwie. Poza tym w pobliżu szop na tyłach

restauracji widziano zamaskowanego mężczyznę. Menedżer otrzymał polecenie, żeby im otworzyć. Za budynkiem znajdowały się dwie podłużne szopy, obie zamknięte na ciężkie kłódki. Menedżerowi zabrało sporo czasu, zanim znalazł klucze. W końcu drzwi otwarto. Szopy były puste. We fluorescencyjnym świetle nie widać było ani jednej skrzyni. - Do czego służą te baraki? - spytał Jimmy. - Od czasu do czasu przechowujemy tu zapasy - odparł menedżer. W jednej z szop Hamish zauważył drzwi na przeciwległym końcu. - Gdzie one prowadzą? - spytał. Mężczyzna wzruszył ramionami. - Po prostu na tyły. Odczepił klucz, podszedł do końca szopy i otworzył drzwi. Na zewnątrz nie było nic poza rozciągającym się wrzosowiskiem. Hamish zaczerpnął powietrza. - Czuć tu olej napędowy - stwierdził. - Czy jakieś samochody parkowały tu niedawno? Menedżer potrząsnął przecząco głową. Jego kamienny wyraz twarzy nie zdradzał nic poza swego rodzaju znużonym zaciekawieniem. Hamish odczepił latarkę od paska, wyszedł i zaczął oświetlać teren wokoło. Sprężyste wrzosy niewiele ujawniały. Już miał się odwrócić, gdy coś spostrzegł. Pochylił się. To była czerwona jedwabna wstążka. Głos menedżera wyrwał go z zamyślenia tak nagle i niespodziewanie, że aż podskoczył przestraszony. - Dzieci czasem się tu bawią - fuknął. - Jak pan się nazywa? - spytał Hamish. - Sergiej Loncar.

Menedżer wyciągnął dłoń po wstążkę. Hamish zignorował go i włożył wstążkę do worka na dowody. - Chodźmy - ponaglił Jimmy. - Nic tu nie ma. - I nie wydaje ci się to dziwne? - spytał Hamish. - Wyślę ludzi z powrotem do Lochdubh, żeby zobaczyli, czy twój napastnik zostawił jakieś ślady. Jimmy stłumił ziewnięcie. - Jutro porozmawiamy dłużej. Nazajutrz rano Dick brutalnie obudził Hamisha, gwałtownie nim potrząsając. - Masz stawić się w Strathbane. Daviot chce cię widzieć. Hamish szybko się ubrał i ruszył do Strathbane. Dickowi pozostawił opiekę nad zwierzętami. Miał nadzieję, że nastąpił jakiś przełom i wreszcie znaleziono coś podejrzanego. Jednak kiedy zobaczył uśmiech na twarzy sekretarki Helen, wiedział, że w gabinecie Daviota czekają go kłopoty. Wszedł i zobaczył Blaira siedzącego na krześle obok biurka nadinspektora. Na jego tłustej twarzy zakwitł uśmiech. Jimmy sterczał przed biurkiem. Hamish podszedł i stanął obok niego. - Dobrze... - zaczął Daviot. - Skoro już wszyscy tu jesteśmy, chciałbym coś wyjaśnić. Restauracja Siedem Kroków skarżyła się na policyjne najście. Ty, Macbecie, wyszedłeś z bankietu, żeby nielegalnie przeszukać lokal. I... - I później ktoś próbował mnie zabić - wtrącił Hamish. - Cisza! Daviot uderzył dłońmi w biurko. - To się musi skończyć. Jakikolwiek funkcjonariusz, który znów wtrąci się w prowadzenie tej restauracji, pożegna się ze swoją pracą. - Proszę pana - wmieszał się Jimmy - ten starszy kelner zniknął. Ktoś zajął jego miejsce w samolocie. Obecny tu

Hamish słyszał rozmowę personelu. Nie chcieli dopuścić, żeby zajrzano do szop na tyłach restauracji. I... - I nic. Nic nie znaleziono w szopach. Prawdopodobnie Macbeth został prawie postrzelony zabłąkanym pociskiem wystrzelonym przez mieszkańca wioski, który usiłował upolować lisa. Dajmy temu spokój. A teraz idźcie stąd. Wszyscy wyszli. - Lepiej wracaj do roboty przy swoich owcach triumfował Blair. - Tylko do tego się nadajesz, sierżancie. - Pub. Za dziesięć minut - szepnął Jimmy, a Hamish przytaknął delikatnym skinięciem. W pubie, ku zaskoczeniu Jimmy'ego, Hamish zamówił whisky. Sierżant zwykle miał sztywne zasady, nie pił, kiedy prowadził. - Coś tu jest nie tak - zaczął Hamish powoli. - Chodzi o coś więcej. Nie o to, że Murdo jest członkiem loży i klubu Rotary czy coś takiego. Daviot jest przerażony. - Co? - Czuję, że paraliżuje go strach. - Ja nic nie zauważyłem. - Jimmy wzruszył ramionami i zapalił papierosa. - Nie można tu palić! - wykrzyknął Hamish. - Barman przymyka oko. Załóżmy, że nasz wódz jest przerażony. To znaczy, że Murdo jakoś go podszedł. Na Boga, jak możemy udowodnić coś takiego? - Dowodzisz śledztwem w sprawie próby pozbawienia mnie życia. Czy to się Daviotowi podoba czy nie, musi zostać złożony dokładny raport. Przecież zmobilizowano wszystkich funkcjonariuszy, żeby przeszukali wioskę i okolice. Musisz zawrzeć w raporcie również temat przeszukania szop. Spiszesz więc to, a ja spiszę swoją wersję. Gdy Daviot i Helen wyjdą na lunch czy gdzieś indziej, pójdziesz położyć to na jego biurku i założysz podsłuch w gabinecie.

- To nie jest film z Jamesem Bondem. Skąd mam wziąć podsłuch? Och, może znajdzie się w magazynach, ale musiałbym podpisać pokwitowanie w trzech egzemplarzach. Ale przecież nie dostanę czegoś takiego bez odpowiedniego upoważnienia. - Wszystko załatwione. Dick ma sprzęt. - Dick? - Tak, dawno temu wygrał teleturniej na temat Jamesa Bonda i dostał te wszystkie gadżety. - Jesteś pewien co do Daviota? - A dlaczego blokuje całą tę sprawę? - Zgoda, spróbujmy - odparł Jimmy niechętnie. - Ale jeśli znajdzie podsłuch, to będzie wyłącznie twoja wina. Nie skończyłeś swojej whisky. - Przyszedł mi do głowy pewien pomysł. Dopij za mnie. Hamish wrócił na posterunek policji. Nie zastał ani Dicka, ani psa, ani kota. Przeszukał pokój i znalazł sprzęt szpiegowski. Popędził z powrotem do Strathbane. Wcześniej zadzwonił do Jimmy'ego. Detektyw zgodził się spotkać z nim na drodze tuż przy wyjeździe z miasta. - To jeden z najprostszych. Umieścisz ten podsłuch gdziekolwiek na kablu telefonicznym. Nie musisz rozbierać telefonu. Potem zaparkujemy na tyłach komendy głównej i odsłuchamy na tym odbiorniku. - Czy to legalne? - spytał Jimmy. - Oczywiście, że nie. Sprzęt jest nielegalny, chyba że jesteś poza terenem Unii Europejskiej. - Słuchaj, Hamishu, pora lunchu się skończyła. Będę musiał zaczekać do wieczora. I tak nie przygotowałem jeszcze raportu. Poza tym jutro mam dzień wolny. Moglibyśmy przysłuchiwać się we dwójkę. - Zgadzam się - odparł Hamish niechętnie. - Spotkamy się jutro rano.

Gdy Hamish wrócił na posterunek policji, Dick ugniatał ciasto, pogwizdując przy pracy. - Czy ta druga bibliotekarka wyciągnęła coś z Hetty? spytał Hamish. Dick zarumienił się. - Jeszcze nie. Pracuję nad tym. Spotkałem się z nią na lunchu. Hamish wyjaśnił mu, w jakim celu zabrał sprzęt szpiegowski. - Co zrobisz, jeśli wyjdzie na jaw, że Murdo coś ma na Daviota? - spytał Dick. - Powiem mu to prosto w twarz. - Może będzie musiał zrezygnować z posady. I tak jest bezużyteczny. - Tak, jest bezużyteczny, ale przynajmniej nasz podsumował Hamish. - Nowy szef może na przykład skasować nasz posterunek policji. Zobaczmy, jak nam pójdzie. Co robisz? - Pomyślałem, że wołowina Wellingtona na kolację to dobry pomysł. - Nie będzie mnie na kolacji. Muszę jechać do Strathbane. - To nie dla ciebie. Zaprosiłem na kolację tę bibliotekarkę. - Hetty? - Nie, tę drugą. - Aha! - Żadne „aha" - powiedział Dick zdenerwowany. - Chcesz informacji? W ten sposób właśnie je zdobywam. Sporo ludzi nas odwiedziło, żeby sprawdzić, czy wszystko z tobą w porządku. Problem jest taki, że w wiosce grasuje duży lis. Ludzie uważają, że to był zabłąkany pocisk. Nikt nie zamierza się przyznawać do strzelania. Och, dzwonił też pan Johnson. Mówi, że w hotelu jakaś dziewczyna pytała o ciebie.

Hamish zaraz oddzwonił do menedżera. - To turystka - oświadczył pan Johnson. - Chce wiedzieć wszystko na temat naszej okolicy. Dałem jej mapy i broszury, ale ona uważa, że może miejscowy policjant będzie dysponował wiedzą z autopsji. Jest bardzo ładna. - Jak się nazywa? - Katerina Drinsky. Hamish zrobił się podejrzliwy. Piękna kobieta o obco brzmiącym nazwisku nagle zjawia się i chce widzieć się z miejscowym policjantem. - Zaraz tam będę. Spodziewał się wysokiej piękności podobnej do Anny Eskdale, ale Katerina była niska, miała blond włosy i ogromne niebieskie oczy, których tęczówki okolone były ciemną obwódką. Pan Johnson zaprowadził go do holu hotelowego i przedstawił. - Dlaczego uważasz, że policjant najlepiej zna okolicę? - spytał Hamish, zdejmując czapkę i siadając naprzeciwko niej. - Te ulotki są takie... cóż... bezosobowe - odparła. Jej akcent pochodził z nizin. - Skąd jesteś? - zapytał. - Moja rodzina wywodzi się z Polski. - Bardzo dobrze mówisz po angielsku. Zaśmiała się krótko. - Powinnam. Jestem nauczycielką języka angielskiego. Wychowałam się w Szkocji. - A co ściągnęło cię w szkockie góry w tę zimną i straszną porę roku? - Zawsze uwielbiałam romanse ze szkockich gór - „Śliczny Książę Karolek" Roberta Burnsa... - Robert Burns pochodził z hrabstwa Ayrshire. - Chciałam powiedzieć Rob Roy.

- Rob Roy był dwulicowym złodziejem bydła, przybył z Trossachs. To daleko na południe stąd, tak w zasadzie to pół godziny jazdy od Glasgow. Spojrzała na niego smutno. - Widzę, że cię nie oszukam. - Po co próbujesz? - spytał. - Prawda boli. - Spróbuj. - Uciekłam od męża. Pomyślałam, że to najdalsze miejsce, do którego mogę się udać. Stwierdziłam, że ze względów bezpieczeństwa dobrze jest zaprzyjaźnić się z policjantem. - A gdzie jest twój mąż? - W Edynburgu. Oboje jesteśmy Polakami z drugiego pokolenia. - Mogłabyś postarać się o zakaz zbliżania. - Zrobiłam to. Ale on wciąż mnie przeraża. Hamish wyjął notes. - Czy Drinsky to twoje nazwisko po mężu? - Tak, ale... - Adres? Ten w Edynburgu. - Herry Street sto sześćdziesiąt pięć B. - I gdzie w Edynburgu to jest? - Obok Leith Walk. - Naprawdę jesteś nauczycielką języka angielskiego? Wybuchła płaczem. Hamish przyjrzał jej się uważnie. Dał znak panu Johnsonowi, który czaił się w drzwiach. - Będziemy potrzebować chusteczek. To przynęta - pomyślał Hamish. - I w dodatku bardzo niezdarnie zarzucona. Gdy dostał pudełko chusteczek, powiedział oschle: - Otrzyj łzy i przestań udawać!

Wtem dobiegły go podniesione głosy. Tęgi młody człowiek wparował do pomieszczenia i ruszył w kierunku Kateriny. - Dziwka! - krzyknął. Hamish powalił go, usiadł na nim i zakuł w kajdanki. Spojrzał na Katerinę. - Czy to twój mąż? - Tak - szepnęła. To tyle, jeśli chodzi o moją cholerną intuicję rodem ze szkockich gór - pomyślał Hamish. Zadzwonił do Strathbane i uprzedził, że przywiezie aresztanta. Postawiono mu zarzut o usiłowanie napaści. To był męczący dzień dla Hamisha. Katerina odziedziczyła po ojcu polski supermarket. Miała duże pieniądze. Jej mąż był bezrobotnym obibokiem. Ona starała się o rozwód, a on groził, że ją zabije. Zamknięto go w areszcie, gdzie oczekiwał na doprowadzenie przed sąd szeryfa. Hamish musiał spisać raport, odwieźć Katerinę do hotelu i wysłuchać jej żalów. Radził, żeby zatrudniła lepszego adwokata, a potem się ulotnił. Zadzwonił do Jimmy'ego i zaproponował spotkanie o dziewiątej. Przebrał się w codzienne ubranie, zabrał zwierzaki i wyruszył do Strathbane. Hamish spotkał się z Jimmym na parkingu na tyłach komendy głównej policji. - Zainstalowałeś podsłuch? - spytał. - Jeszcze nie. Drzwi do jego gabinetu są zamknięte. - Ja to zrobię. Powiem, że wpadłem, żeby dodać coś do wcześniej wysłanego raportu w sprawie próby napaści. Daj mi podsłuch. - Jeśli cię złapią, to mnie tu nie widziałeś. Hamish wszedł do komendy głównej i ruszył po schodach do gabinetu Daviota. Nikogo nie spotkał po drodze.

Całkiem łatwo podważył zamek w drzwiach do gabinetu i wszedł do środka. Pomieszczenie było słabo oświetlone blaskiem rzucanym przez latarnię uliczną. Wczołgał się pod biurko Da - viota i przyczepił do kabla telefonicznego mały podsłuch. Wyszedł po cichu i ostrożnie zszedł po schodach. Drzwi do pokoju detektywów były otwarte. Blair siedział przy swoim biurku. Hamish zaklął pod nosem. Rzucił się pędem przez korytarz, pognał po schodach i wybiegł w noc. Miał nadzieję, że on i Jimmy dowiedzą się czegoś nazajutrz. W tym samym czasie Dick doszedł do wniosku, że jego wieczór z Shoną kiepsko się zaczął. Wiedział, że stało się tak dlatego, że ze wszystkim przesadził. Jej wzrok wędrował od wysokich świec na stole, przez wazon czerwonych róż, kryształowe kieliszki, po butelkę szampana w wiaderku z lodem. - Zadałeś sobie bardzo dużo trudu. - Jeśli coś robić, to z klasą - odparł Dick. - Pozwól, że odwieszę twój płaszcz. - Gdzie jest pan Macbeth? - Wyszedł gdzieś. - Czy wkrótce wróci? Dick nagle zdał sobie sprawę, że Shona może sobie zadawać pytanie, czy przypadkiem nie chce jej uwieść. - Och, Hamish będzie tu lada chwila - bąknął w nadziei, że to pozwoli jej się rozluźnić. - Jestem tu kimś w rodzaju pana domu. Staram się prowadzić gospodarstwo Hamisha jak najlepiej. Z ulgą zobaczył, że jej oblicze się rozpogodziło. Podał przystawkę z krewetek w sosie Marie Rose z kawałkami tostów. Potem wjechała wołowina Wellingtona z małymi młodymi ziemniaczkami i szparagami. Shona opowiadała o

ludziach, którzy przychodzili do biblioteki, i o dziwacznych książkach, które czasem wypożyczali. Dick szykował się do podania przekładańca sherry na deser, gdy usłyszał, że przyjechał Hamish. Czy ten gość nie mógł jeszcze chwilę zaczekać? Sierżant wszedł i zamrugał na widok elegancko podanej kolacji. - Dobry wieczór, panno Macdonald. - Mów mi Shono, proszę. Cóż za wspaniały kot! Sonsie zgarbiła się i zniknęła w salonie, a za nią pobiegł Lugs. - Zostawiłem ci coś na kolację - bąknął grymaśnie Dick. - Nie kłopocz się. W drodze do domu jadłem rybę z frytkami. Ale to przekładaniec sherry, więc chętnie zjem kawałek. Przystawił sobie krzesło i usiadł przy stole. - Tak więc - zaczął Hamish - udało ci się wyciągnąć coś z Hetty na temat Cyrila? - Tylko tyle, że zapomniała, iż ją rzucił - odparła Shona. Jest pewna, że Cyril ożeniłby się z nią, gdyby go nie zabito. Dick podał przekładaniec. - Szczęściarz z ciebie, Hamishu. Dick cię tak rozpieszcza. Hamish spojrzał na Dicka. - Och, nieczęsto tak jadamy. O to więc chodziło - pomyślał. - Biedny Dick. Gdyby powiedział mi, że zakochał się w tej dziewczynie, nie mieszałbym się w to. - Nie powinnam tyle pić - westchnęła Shona. - Muszę wrócić do Braikie. - Ja nic nie piłem - zaznaczył Hamish. - Podwiozę cię do domu, a Dick rano odstawi twój samochód. - To takie miłe z twojej strony. Znasz Arthura Gibbsa i Tony'ego McVee? - Słyszałem o nich. To chyba nie przestępcy, prawda?

- Och nie, w zeszłym roku byłam u nich w domu na przyjęciu. Wszystko było tam takie piękne. Gdy pili kawę, Shona stłumiła ziewnięcie. - Niechętnie kończę ten wieczór - oznajmiła. - Ale za dużo zjadłam i za dużo wypiłam i jestem bardzo śpiąca. - Odwiozę cię do domu. Dick pomógł Shonie włożyć płaszcz. Uśmiechnęła się i powiedziała czule: - Dziękuję za cudowny wieczór. Pocałowała go w policzek. Hamish dostrzegł, że Dick mocno się zaczerwienił. W drodze do Braikie Hamish się odezwał: - Dick to porządny człowiek. Byłby z niego wspaniały mąż. - Wiem. Mówił mi o tym. Jesteś szczęściarzem. Całą sobą popieram małżeństwa gejów. - Co?! Co ten idiota ci naopowiadał? - ryknął Hamish. - W porządku - uśmiechnęła się Shona. - Nikomu nie powiem. Domyślam się, że w siłach policji potrafią być bezwzględni, jeśli chodzi o te sprawy. - Obaj jesteśmy heteroseksualni. Na Boga, dlaczego tak pomyślałaś o mnie i o Dicku? - Dick mówił, że jest panem w twoim domu. Trochę się zmartwiłam, gdy zobaczyłam, ile trudu sobie zadał. Ale powiedział, że przywykł do tego, żeby dawać ci to, co najlepsze. Hamish szukał w głowie czegoś, co mógłby powiedzieć, by Dick wyszedł z tego z twarzą. W końcu się odezwał: - To wszystko moja wina. Jestem tak zdesperowany, żeby zdobyć informacje na temat Cyrila, że kazałem Dickowi cię zaprosić i przyrządzić dla ciebie wystawną kolację. Jest bardzo skrupulatnym funkcjonariuszem policji.

- W podzięce za ten trud zamierzam też coś ugotować dla niego i dla ciebie. - To miłe z twojej strony. Przekażę mu. Podwiózł Shonę pod dom i wrócił na posterunek policji. Dick w ponurym nastroju wkładał naczynia do zmywarki. - Podsunąłeś tej biednej dziewczynie myśl, że jesteśmy parą gejów - powiedział Hamish. - Rzeczywiście, pan domu. Jak ona miała to odebrać? - No, nie tak - mruknął Dick. - Co za porażka! Zdenerwowała się trochę, gdy zobaczyła szampana i całą resztę. Doszedłem do wniosku, że pomyślała, że mam zamiar ją uwieść. - Dziwne, że wybrała się na przyjęcie wyprawiane przez parę gejów. Nie wydaje ci się, że ona jest trochę za młoda, Dicku? - Wiem. Wiem o tym. Ale za każdym razem, gdy na nią patrzę, to o tym zapominam.

Rozdział siódmy Zdjęcie to sekret w sekrecie. Im więcej opowiada, tym mniej się wie. Diane Arbus (przeł. Ewa Mikina) Jimmy i Hamish spotkali się nazajutrz rano. Włączyli odbiornik i wyczekiwali. Gdy do Daviota zadzwonił telefon, obaj nerwowo podskoczyli. Głośno i wyraźnie słychać było głos Helen: - Biuro nadinspektora Daviota. - Proszę mnie połączyć. Tu pani Daviot. - Słychać obu rozmówców - wykrzyknął Jimmy. - Ciii! - upomniał go Hamish. Usłyszeli kliknięcie, gdy Daviot odebrał telefon. - O co chodzi? - spytał oschle. Drżącym głosem, dość niepodobnym do jej zwykle donośnego tonu, pani Daviot powiedziała: - Zaprosiłam państwa Baxterów na kolację jutro wieczorem i zastanawiałam się... - Odwołaj to! - Co? Ale ja... - Powiedziałem: odwołaj to. Trzask rzuconej słuchawki. Hamish i Jimmy wpatrywali się w siebie nawzajem. Daviot siedział pod butem dominującej żony od tak dawna, jak tylko sięgali pamięcią. Dzień mijał, a oni przysłuchiwali się kolejnym służbowym telefonom. Daviot wyszedł na lunch. - Sami też powinniśmy coś przekąsić - zauważył Jimmy. - Nie chcę ryzykować, że coś nas ominie - odparł Hamish. - Skoczę do kawiarni i przyniosę coś na ząb. Jimmy wrócił z pasztecikami i dwoma plastikowymi kubkami z kawą. Hamish nadal trwał na podsłuchu.

- Źle się czuję z tym, co robimy. A jeśli znajdzie tę pluskwę? Pomyślą, że to dzieło terrorystów. Wezwą ekspertów i wszystko zaprowadzi do Dicka. - Zabierz to dzisiaj wieczorem. Ale tymczasem możemy jeszcze trochę posłuchać. Do Daviota zadzwonił kolejny petent. Znowu podskoczyli. Helen dystyngowanym tonem oznajmiła: - Pan Bentley do pana. Zapadła dłuższa chwila milczenia, a potem Daviot westchnął znużony: - Połącz go. - Jak się dziś miewasz? - spytał Murdo. - Jesteś grzecznym chłopcem? - Wykończysz mnie - odparł Daviot gorzko. - Na dole wypytują, dlaczego zaniechaliśmy śledztwa. Murdo zaśmiał się beztrosko. - Przejdzie im. Rób dalej to, co ci każę albo zdjęcia twojej żony wyciekną do Internetu. Miłego dnia. Jimmy i Hamish spojrzeli po sobie w osłupieniu. Pani Daviot była puszystą, siwowłosą matroną. Na Boga, co takiego robiła, że ją fotografowano? - Dość tego - oznajmił stanowczo Jimmy. - Idziemy na górę. Powiemy, że odebraliśmy anonimowy telefon. Informacja dotyczy kompromitujących jego żonę zdjęć, które ma Murdo. - Może temu zaprzeczyć - zastanawiał się Hamish. - Co więcej, jeśli się złamie, straci pracę i Bóg jeden wie, kogo zamiast niego dostaniemy. Musimy zdobyć te zdjęcia. - Jak? Mogą być u niego biurze albo gdzieś w tej cholernej restauracji. - W pokoju na końcu korytarza, na tyłach restauracji, jest duży sejf - oświadczył Hamish. - Spróbuję najpierw tam. Restauracja jest zamknięta w poniedziałki.

- Wszędzie są założone alarmy przeciwwłamaniowe, a z ciebie też żaden włamywacz od sejfów. - Wymyślę coś. Nie przypominam sobie, żeby na tyłach lokalu był alarm. W jakiś sposób dostanę się do środka i poszperam w jego biurku. Ludzie często zostawiają zapisane kody w szufladach. - A jeśli cię złapią? - Zabiorę Daviota ze sobą na dno. - I niby w jaki sposób to zrobisz? - drwił Jimmy. - Bąknie jedynie niewinnym tonem: „Jakie zdjęcia?". Stracisz pracę, a Daviot wpadnie w szpony Murda. Hamish złapał się za swoje rude włosy. - Muszę po prostu sprawdzić, co uda mi się zrobić! krzyknął. *** Dick odebrał telefon od Shony, która zapraszała jego i Hamisha na kolację w niedzielę wieczorem. - Z przyjemnością przyjdę - zapewniał Dick. - Zapytam Hamisha, ale nie wiem, czy będzie miał czas. Shona dodała, że nie może się doczekać, żeby go zobaczyć i się rozłączyła. Aż podskoczyła, gdy zza pleców dobiegł ją głos Hetty. - Dlaczego wykorzystujesz telefon w bibliotece do prywatnych rozmów? Shona się zaczerwieniła. Nienawidziła zwyczaju Hetty skradania się za kimś. - To był tylko krótki telefon - broniła się nieśmiało. - Do kogo? Och, gdyby tylko miała odwagę powiedzieć jej, żeby pilnowała własnego nosa. Ale Hetty była szefową w bibliotece i miała władzę, żeby ją wylać, a w Braikie było tak mało miejsc pracy.

- Tylko do tego policjanta, Dicka Frasera. Zaprosił mnie na kolację, a ja w rewanżu zaprosiłam jego oraz pana Macbetha do mnie w niedzielę wieczorem. - W takim razie powinnaś zaprosić również mnie. Dick na pewno będzie się mnie spodziewał. Doprawdy mocno się rozczaruje, jeśli mnie nie będzie. Shona postanowiła podać minimalną ilość alkoholu. Hetty miała skłonność do - cóż - „frywolności", gdy za dużo wypiła. Gdy Hamish potwierdził, że pójdzie do Shony, Dickowi ulżyło. Czuł, że obecność sierżanta powstrzyma go od zrobienia z siebie głupka. Hamish cieszył się, że coś odwróci jego uwagę od zamartwiania się włamaniem, które zaplanował na poniedziałek. W międzyczasie zadzwonił Jimmy z wiadomością, że mąż Kateriny został oskarżony o napaść. Musi zapłacić karę i trzymać się od niej z dala. Hamishowi ulżyło, że przynajmniej ta sprawa jest załatwiona. W niedzielę, elegancko ubrani, z butelką porządnego merlota, Hamish i Dick zjawili się w domu Shony. Wszystko było tak, jak Dick zapamiętał. Tyle że tym razem w powietrzu unosił się zapach przypalonego jedzenia, a Shona wyglądała, jakby była bliska łez. - To miała być kaczka w pomarańczach - jęknęła. Trzymałam ją zbyt długo w piekarniku. Hetty jeszcze nie ma, ale z pewnością będzie ze mnie szydzić. Och, jak miło z waszej strony, że przynieśliście wino. Chociaż to nie jest dobry pomysł, żeby pozwolić Hetty zbyt dużo wypić. - Zaprowadź mnie do kuchni - przejął dowodzenie Dick. Mam wprawę w ratowaniu sytuacji. Na zewnątrz wieje lekki wiatr, więc otworzymy drzwi do kuchni, niech ten zapach się wywietrzy. Co my tu mamy? Och, spójrz! Masz całą paczkę spaghetti. Otworzył lodówkę.

- Masz też paczkę mięsa mielonego i pomidory. Zmykaj stąd, dziewczyno i zostaw to mnie. Zaczekaj chwilę. Widzę, że masz też karton soku pomidorowego. Rozleję go do czterech szklanek z odrobiną sosu Worcestershire i powiemy Hetty, że to Krwawa Mary. Zadzwonił dzwonek do drzwi. - To pewnie Hetty. Dicku, nie wiem, jak ci dziękować. - Po prostu trzymaj Hetty z daleka od kuchni. Hamish zastanawiał się, czy Shona dysponuje jakimś dochodem z prywatnego funduszu. Jej mieszkanie znajdowało się na dole ogromnej wiktoriańskiej willi. W salonie stały porządne meble. W kominku palił się węgiel. Pod wykuszem zastawiono stół dla czterech osób. Shona poprosiła Hetty do salonu. Hamish zerwał się na równe nogi, by się przywitać. Hetty była ubrana w czarną, długą, aksamitną suknię. Jej ciężki makijaż nadawał twarzy trupio blady wygląd, a wąskie usta kontrastowały szkarłatną kreską. Zwracały uwagę doczepione sztuczne rzęsy. - O rany, oto i sławny Hamish Macbeth - powiedziała. Spojrzała na niego z udawaną skromnością. - A może powinnam powiedzieć: niesławny Hamish Macbeth. Dick wkroczył z tacą drinków bezalkoholowych Vir - gin Mary. - Krwawa Mary dla wszystkich - oświadczył. - Dzięki, Dicku - uśmiechnął się Hamish. - Tyle mi wystarczy na dzisiejszy wieczór. Prowadzę. - Sprawdzę, co z kolacją - zaszczebiotała Shona. - Ale tymczasem, zdrówko! Hamish upił drinka i natychmiast zdał sobie sprawę, że nie było w nim ani kropli wódki. Dick i Shona wyszli do kuchni. - Usiądź obok mnie - zachęcała Hetty, poklepując miejsce na kanapie obok siebie.

Hamish zrobił to, o co go proszono. - Doszłaś już do siebie po takiej stracie? - zapytał. - Och, biedny Cyril. Wiesz, mieliśmy wziąć ślub. - Zamierzaliście przeprowadzić się do Strathbane? spytał Hamish. - Mieliśmy podróżować po świecie. Potem krzyknęła: - W moim drinku pływa karaluch! Hamish przyjrzał się zawartości szklanki. - To tylko twoja rzęsa. Hetty zaskrzeczała i wyjęła z torebki lusterko. Odwróciła się do Hamisha tyłem i oderwała pozostałe sztuczne rzęsy. - Wypij mojego drinka - zaproponował Hamish. - Prawie go nie tknąłem. - Poza tym, że umoczyłeś w nim usta. - Hetty spoglądała na niego pożądliwie. - Tak więc - Hamish wręczył jej swoją szklankę - jak, na Boga, zamierzaliście pozwolić sobie na podróżowanie po świecie z pensji policjanta? - Cyril zwierzył mi się, że będzie miał wkrótce dużo pieniędzy. - Ciekawe skąd? - Wydaje mi się, że jakiś krewny miał po śmierci zostawić mu kupę pieniędzy. Szalał za mną. Ale mężczyźni zwykle tak mają. - A ja myślę, że to on rzucił ciebie - szepnął Hamish. - Niezupełnie - odparła niezrażona Hetty. Porozmawiajmy o czymś innym. Nie jesteś żonaty, nieprawdaż? - Jeszcze nie. Hetty przesunęła się ku niemu. - Niech żywi nie tracą nadziei - powiedziała. - Po każdej burzy wychodzi słońce.

- Jakież to prawdziwe - wtórował Hamish. - A z deszczu pod rynnę. I nie ma tego złego, co by... - Nabijasz się ze mnie? - spytała ostro Hetty. - Gdzieżbym śmiał. - Siadajcie do stołu - dobiegł ich głos Shony. - Nadchodzi pierwsze danie. Dick wniósł na tacy talerze z wędzonym łososiem. Shona maszerowała za nim, niosąc butelkę białego wina, owiniętą serwetką. Była potargana, ponieważ pobiegła do supermarketu, żeby kupić kilka butelek bezalkoholowego wina. Hetty wyglądała na niezadowoloną. Brakowało jej uczucia lekkości, pojawiającego się pod wpływem alkoholu. Tak na to czekała. Nagle wstała i oświadczyła: - Zostawiłam w samochodzie papierosy. Za chwilę wracam. Wyszła z domu. Wcześniej tego samego dnia kupiła butelkę wódki. Usiadła na miejscu kierowcy, odkręciła zakrętkę i pociągnęła spory, uspokajający łyk. Wypiła kolejny i zaczęła nabierać przeświadczenia, że jest niezwykle atrakcyjną kobietą. Gdy wysiadła z samochodu, pomyślała o sierżancie w kontekście oferty matrymonialnej. - Znalazłaś swoje papierosy? - spytał Hamish. - Głuptas ze mnie - czknęła Hetty, poklepując go po kolanie. - Cały czas były w mojej torebce. Dlaczego ludzie myślą, że wódka nie śmierdzi? - pomyślał Hamish. - Opowiedz mi coś o sobie - wdzięczyła się Hetty, spoglądając Hamishowi prosto w twarz swoimi wybałuszonymi oczyma. - Prawie nie tknęłaś łososia.

- Nie przepadam za wędzonym łososiem. Zachowam miejsce na następne danie. Osuszyła swój kieliszek wina jednym haustem. - Przyniosę kolejną potrawę. - Shona wstała. Dick również zerwał się na równe nogi. Hetty pogroziła Dickowi palcem. - Ach ty, niegrzeczny! Wyglądasz tak ponuro, że gotowa jestem uwierzyć, iż jesteś zazdrosny. Jej narcyzm jest zaskakujący - dziwił się Hamish. Prawdopodobnie nawet nie zauważyła, że Shona to bardzo ładna dziewczyna. - To nie do końca mój styl gotowania - sumitował się Dick, odkręcając wieczko słoika z sosem bolońskim, który kazał kupić Shonie w supermarkecie. - Ale przygotowanie domowej wersji zajęłoby zbyt dużo czasu. Dodam tylko pomidory, pokrojone pieczarki i czosnek, żeby zmienić trochę smak. Zwinnie nałożył spaghetti do czterech głębokich talerzy, dodał hojną porcję sosu do każdego z nich i postawił je na ruchomym barku razem z butelką bezalkoholowego czerwonego wina oraz miską startego parmezanu. Gdy Shona i Dick weszli do pokoju, Hamish zerwał się na równe nogi, krzycząc: - Szczur! Po nodze chodzi mi szczur! Doskonale wiedział, że ów „szczur" to była tak naprawdę odziana w pończochę stopa Hetty. Hetty cofnęła nogę i spojrzała posępnie pod stół. - To tylko twoja wyobraźnia. Nic tam nie ma. Hamish usiadł. - Cóż, jeśli jeszcze raz poczuję tę bestię, stanę na niej i złamię jej kręgosłup. Hetty, poskromiwszy gniew, wpatrywała się w talerz z pachnącym spaghetti po bolońsku. Nie chodziło tylko o to, że

nie lubiła tej potrawy. Nie mogła znieść myśli, że nigdy nie opanowała umiejętności poprawnego jedzenia tego dania. Poza tym krótka euforia, którą wywołały dwa łyki wódki, zdążyła już ulecieć. Wstała od stołu. - Przepraszam - mruknęła. - Wiesz, gdzie jest łazienka, Hetty. - Shona okazała troskę jako gospodyni. - Potrzebuję czegoś z samochodu. - To zimny wieczór - dodał Hamish złośliwie, ponieważ dokładnie wiedział, czego Hetty potrzebowała. - Powiedz, bez czego nie możesz się obejść, daj mi kluczyki i ja ci to przyniosę. - Nie! - krzyknęła Hetty i wybiegła z pokoju. Gdy była już w samochodzie, chwyciła butelkę wódki. Pognała z powrotem do domu i do łazienki. Usiadła na klapie muszli klozetowej, otworzyła butelkę i pociągnęła solidny łyk. Wkrótce Hetty poczuła alkohol krążący w jej żyłach niczym eliksir. Wypiła wszystko do dna, otworzyła okno w łazience i wyrzuciła pustą butelkę do ogrodu. Wracając do salonu, musiała przejść przez kuchnię. Znieruchomiała, na kuchennym stole zobaczyła butelkę brandy stojącą obok filiżanek do kawy. Pokusa była zbyt silna. Nalała sobie sporą szklankę brandy i wychyliła ją duszkiem. Shona była trochę zaniepokojona, że strasznie długo jej nie ma. Już chciała jej szukać, kiedy Hetty zjawiła się w drzwiach, rozglądając się nieprzytomnie dookoła, a potem osunęła się na podłogę. - Trzeba ją odtransportować do szpitala na płukanie żołądka. Tym razem przesadziła - zadecydował szybko Hamish. - Zadzwoń po karetkę, Dicku. Nie chcę jej tam sam zawozić. Tymczasem spróbujmy ją trochę ocucić.

Na szczęście karetka przyjechała już po pięciu minutach na szczęście, ponieważ Hetty nie przejawiała chęci powrotu do rzeczywistości. Karetka zabrała nieprzytomną Hetty do szpitala w Braikie, a oni pojechali tam land roverem. Czekali cierpliwie, aż przepłukano Hetty żołądek i zapewniono, że niebawem wydobrzeje. Hamisha zorientował się, że nie pierwszy raz Hetty znalazła się w szpitalu z tego powodu. Był pewien, że Hetty będzie próbowała obwiniać Shonę. Shona wyglądała na tak zmartwioną i zestresowaną, że Dick z całego serca przeklinał Hetty. - Jeśli kiedykolwiek będziesz miała ochotę zaprosić nas na kolację, najpierw upewnij się, że ona się o tym nie dowie. Nadszedł poniedziałkowy ranek. Podenerwowana Angela Brodie w towarzystwie męża zasiadła do oglądania reportażu telewizyjnego z uroczystości przyznania nagród literackich. Dick ugościł ich w salonie drinkami i przekąskami. - Nadchodzi twoja wielka chwila, Angelo - oznajmił, włączając telewizor. Po długiej i krzykliwej reklamie wyprzedaży kanap program rozpoczęła migawka pokazująca przyjeżdżających na bankiet gości. Nie było ujęcia Angeli wysiadającej z mercedesa. Potem prezentowano wywiady ze zwycięzcami, ale występ Angeli został wycięty. Następnie pojawiły się reklamy kanap, a po nich przydługa mowa powitalna dyrektora firmy sponsorującej program. Kamera od czasu do czasu pokazywała panoramiczne ujęcia gości, ale Angela cały czas była poza kadrem. Z pewnością pokażą zaimprowizowane wystąpienie Hamisha. Jednak nic. Absolutnie nic. - Łajdacy! - podsumował Dick.

- Nieważne, Angelo - pocieszał Hamish. - Jesteś prawdziwą pisarką, w przeciwieństwie do tych, którzy odebrali nagrody. - To nauczy mnie, żeby nigdy więcej nie wyrzucać pieniędzy w błoto - skwitowała Angela. - Czuję się jak kompletna idiotka. - Chodźmy do domu, kochanie - odezwał się doktor Brodie. Przytulił ją ciepło. Gdy wyszli, Hamish zaczął przygotowywać się do włamania. - Jesteś pewien, że powinieneś to zrobić? - spytał podenerwowany Dick. Martwił się, że jeśli złapią Hamisha, Strathbane będzie miało wystarczający powód, żeby zamknąć posterunek policji. - Pójdę z tobą - zaproponował niespodziewanie. - Będziesz potrzebował kogoś, kto stanie na czatach. - Nie chcę, żebyś też ryzykował - odparł Hamish. - Kto zaopiekuje się Sonsie i Lugsem, jeśli obaj trafimy do więzienia? - Jeżeli pojawi się takie ryzyko, natychmiast zostawię cię samego. - W porządku. Wyruszyli o drugiej w nocy. Hamish cieszył się, że księżyc zasnuty jest grubą warstwą chmur. Jechali małym autkiem Dicka. Zaparkowali na porośniętej trawą ścieżce, w pewnej odległości od restauracji. Obaj byli ubrani na czarno. Idąc cicho przez pola, dotarli na tyły restauracji. - Trzymaj się z daleka od zasięgu kamer monitoringu - szepnął Hamish. - Przy pierwszym sygnale kłopotów uciekaj, gdzie pieprz rośnie. Dick przykucnął za krzakami obok szop.

- Jeśli kogoś usłyszę albo zobaczę, zahukam jak sowa. Hamish szybko się oddalił. Gdy dotarł do tylnych drzwi restauracji, zaświecił latarką i przyjrzał się elewacji budynku. Zaklął, gdy zobaczył żółtą skrzynkę z alarmem antywłamaniowym wiszącą wysoko na ścianie. Wspiął się po rynnie i przeciął przewody, modląc się, by urządzenie było tak stare, na jakie wyglądało i nie włączyło się w momencie, gdy ktoś przy nim majstruje. Zsunął się na dół. Spędził dwadzieścia minut na siłowaniu się z zamkiem w drzwiach. Wszedł po cichu na korytarz. Znalazł drzwi do biura i skupił się na podważaniu zamka. Po chwili drzwi otworzyły się na oścież. Hamish natychmiast ruszył do biurka. Przeszukał szuflady w nadziei, że znajdzie gdzieś tu szyfr do sejfu. W środkowej szufladzie natknął się na się gruby czarny terminarz. Otworzył go i przejrzał, oświetlając strony latarką. Już miał go odłożyć, gdy na wewnętrznej stronie okładki zobaczył kilka, jak się mu zdawało, numerów telefonów. Wiedział, że ludzie często ukrywali swoje PIN - y albo numery szyfrów, umieszczając na początku ciągu cyfr numer kierunkowy telefonu. Był tam taki jeden, który go zainteresował. Wyglądał tak: 0151 - 78006923. Zapamiętał drugą część cyfr, wstał i podszedł do sejfu. Wklepał kod i nie mógł uwierzyć we własne szczęście. Stalowe drzwi się otworzyły. Oparł się pokusie, by przejrzeć księgi rachunkowe. Skupił się na poszukiwaniu fotografii. Zamierzał się poddać, gdy nagle przyszło mu do głowy, że mogą znajdować się w księgach. Wyjął jedną po drugiej i zaczął przeszukiwanie. Między kartami czwartej księgi znalazł sporo zdjęć oraz płyty kompaktowe. Poświecił na nie latarką. Upewnił się, że są to fotografie kompromitujące panią Daviot. Szybko schował wszystko do kieszeni, odłożył księgi rachunkowe. Zamierzał

już uciekać, ale wpadło mu do głowy, że powinien przeszukać komputer na wypadek, gdyby tam również je zapisano. Komputer, a właściwie laptop, był zabezpieczony hasłem. Na ścianie za Hamishem wisiał stary, duży zegar dworcowy, głośno odmierzając upływające cenne sekundy, podczas gdy on gorączkowo zaglądał znów do ksiąg, szukając hasła. Jego wzrok padł na ViOdeR8 nagryzmolone drobnym druczkiem w samym rogu. Wklepał to i komputer się uruchomił. Chciałby mieć czas, żeby kolejno przejrzeć wszystkie katalogi, ale teraz potrzebował jedynie fotografii. Znalazł je i rzucił okiem na zdjęcia przedstawiające panią Daviot w objęciach Paola Gonzalesa. Hamish prędko je wykasował. Następnie wszedł na stronę wyszukiwarki Google i wpisał zapytanie: „jak unieszkodliwić komputer?" Wypełniał instrukcje z poczuciem złośliwej satysfakcji. Gdy skończył operację, wyłączył urządzenie i zaczął zbierać się do ucieczki. Wtem usłyszał podjeżdżający samochód pod wejście do restauracji. Ponownie sprawdził, czy zdjęcia i płyty są w jego kieszeni, naciągnął na twarz czarną kominiarkę i wybiegł tylnymi drzwiami dokładnie w momencie, gdy land rover ze światłami na dachu objeżdżał budynek. Hamish uciekał, co sił w nogach. Był zwycięzcą niejednych górskich wyścigów. Wiedział też, gdzie ma biec, żeby ich zgubić. Ruszył prosto na torfowisko Crimmond, bagnisty teren niedaleko restauracji. Gdy dotarł nad skraj torfowiska, pocisk świsnął mu koło ucha. Modlił się, żeby dobrze trafił po ciemku na jedyną ścieżkę prowadzącą bezpiecznie przez bagna. Usłyszał krzyki za plecami i obejrzał się za siebie. Land rover wpadł w bagna i szybko się zanurzał. Hamish dotarł na drugi brzeg, pędząc szybko jak struś. Miał nadzieję, że Dick miał na tyle rozsądku, żeby się ulotnić. Okrążył grzęzawisko i

wybiegł na główną ulicę. Gdy dobiegał do drogi, księżyc oświetlił małe autko Dicka, które powoli nadjeżdżało. Hamish wcisnął się na miejsce pasażera. - Gaz do dechy. Oparł się zesztywniały, a serce waliło mu jak młotem. Gdy już na posterunku się trochę rozluźnili, Dick spojrzał na fotografie i się zarumienił. - Kto by pomyślał?! - wykrzyknął. - Ciekawe, gdzie teraz jest Gonzales. - Zapewne w tym wygodnym bagienku - stwierdził Hamish. - Czekając na czatach pod restauracją, znalazłem coś. Dick wyciągnął zwinięty skrawek papieru. - Zaczepiło się o krzaki. To jakiś adres. Hamish wygładził papier i przeczytał: „Olga Sobinski, Murray Way 4, Strathbane. - Zajrzymy tam i sprawdzimy to miejsce. Ale najpierw ściągnijmy tu Jimmy'ego, żeby się zastanowić, jak postąpić z Daviotem. Przejrzyjmy te płyty CD. Sprawdzimy, czy jest na nich tylko pani Daviot. Zobaczyli to, o czym nawet nie chcieli pomyśleć. - Kobieta z takim wielkim tyłkiem nie powinna nosić stringów - zauważył smętnie Dick.

Rozdział ósmy Miłość jest jak odra, wszyscy musimy ją przebyć. Jerome K. Jerome Nazajutrz rano Jimmy przyjechał na posterunek, na pilne wezwanie Hamisha. - Czy były zgłoszenia włamania do restauracji wczorajszej nocy? - spytał sierżant. - Nic o tym nie wiem. Czy to ty? - Tak, a oni, niech to szlag, usiłowali mnie zabić. Mam te zdjęcia. - Zrób mi mocną kawę i pokaż, czy warto było się narażać. Dick przygotował kawę, a Hamish położył fotografie na kuchennym stole. - A niech mnie - jęknął Jimmy. - Co teraz zrobimy? Nie chcemy przecież, żeby facet stracił pracę. - Musimy dać mu znać, że ze strony Murda nie ma się już czego obawiać. Wtedy dostaniemy nakaz przeszukania i rozłożymy tę cholerną restaurację na części pierwsze. Dick znalazł pognieciony skrawek papieru z adresem w Strathbane. Chciałbym najpierw tam wpaść. - Po co? - Gdy przeszukiwaliśmy szopy, znalazłem kawałek czerwonej wstążki. - I co z tego? - To tylko przeczucie, ale myślę, że mogą handlować również kobietami, nie tylko narkotykami. - Będziesz mnie potrzebował? - spytał Dick jękliwie. - Tak, potrzebuję ciebie, psa i kota. Ten łajdak może tu wpaść. Domyślą się, że to włamanie to moje dzieło. Zbierajmy się. Zaparkowali przed wysoką willą przy Murray Way.

- Jeśli to część organizacji Murda, to mogą mnie rozpoznać - powiedział Hamish. - Ty idź, Jimmy. Spytaj o Olgę, zacznij od tego. Jimmy jęknął. - Wychyliłbym kielicha dla kurażu. - Nie ma takiej potrzeby. Ruszaj! - Czasem myślę, że nie zdajesz sobie sprawy, iż rozmawiasz z funkcjonariuszem wyższym rangą - narzekał Jimmy. - Och, będzie pan łaskaw się pospieszyć - zameldował Hamish sprężyście. Jimmy podszedł i nacisnął dzwonek. Drzwi otworzyły się i wysoka kobieta o słowiańskim wyglądzie uśmiechnęła się na jego widok. - Proszę wejść. Dziękując sprzyjającym mu gwiazdom, że w cywilnym ubraniu nikt nigdy nie uznałby go za funkcjonariusza policji, Jimmy wszedł do recepcji. Zobaczył kilka dziewczyn w różnym stopniu roznegliżowania. - Jak można pana zadowolić? Jimmy zachował się niczym biznesmen, który niespodziewanie stchórzył. - Mogę wrócić później? - spytał i wybiegł. Wsiadł do samochodu. - To burdel. Blair ma dzień wolny. Zrobiłbym teraz nalot na to miejsce. - Trzeba by też obserwować dom Murda i restaurację przejął inicjatywę Hamish. - Ustawić blokady na drodze i postawić patrole na lotniskach i dworcach kolejowych. - Nie wydawaj mi rozkazów - warknął Jimmy. Czekali z niecierpliwością, aż przyjadą posiłki policyjne. - W porządku, zaczynajmy - powiedział Hamish.

Nalot zakończył się sukcesem. Dwanaście kobiet z Europy Wschodniej zostało upchniętych do policyjnych wozów. Aresztowano również wysoką kobietę, która okazała się być Olgą. W trakcie przeszukiwania lokalu do Jimmy'ego podbiegł inspektor policji Harold Simms. - Pan Daviot przy telefonie. Masz natychmiast odwołać przeszukanie. - Kontynuujcie - polecił ponuro Jimmy. - Pojadę się z nim zobaczyć. Dick pozostał, a Jimmy i Hamish pojechali do komendy głównej policji. Udali się prosto do gabinetu Daviota. Nie zwracając uwagi na protesty Helen, która krzyczała: „Nie możecie tam wejść!", przepchnęli się obok niej i weszli do biura Daviota. Nadinspektor był blady jak ściana. - Kazałem Simmsowi odwołać przeszukanie - krzyknął, zrywając się na równe nogi. Hamish wyjął kopertę ze zdjęciami, otworzył ją i rozłożył fotografie na biurku. Daviot zerknął na nie i ukrył twarz w dłoniach. - Helen może podsłuchiwać - szepnął Hamish. - Proszę ją odesłać. - Co mam powiedzieć? - spytał Daviot. Hamish podszedł do drzwi. - Helen, pan Daviot prosi, żebyś natychmiast poszła do kwiaciarni i wysłała jego żonie tuzin czerwonych róż. Czekał, aż Helen włoży płaszcz, weźmie torebkę i wyjdzie. - Teraz możemy porozmawiać - zaczął Hamish, wracając do gabinetu nadinspektora. - Nie ma się pan już czego obawiać ze strony Murda Bentleya. Ogłosiliśmy alarm na wszystkich posterunkach, żeby go złapać. Zrobiono nalot na jego restaurację oraz biuro.

- Będę musiał złożyć rezygnację - westchnął Daviot załamany. - Nie ma takiej potrzeby - oświadczył Jimmy uspokajająco. - Nikt nie wie o tych fotografiach. - A jeśli zjawi się ten Gonzales? - spytał Daviot. - Niech mi pan zaufa, ta kreatura już nie żyje - odparł Hamish. - Przez kilka najbliższych dni osuszymy kawałek torfowiska w pobliżu restauracji. - Jak moja żona mogła się tak zachować, jak lafirynda? spytał przygnębiony Daviot. - Spokojnie - odparł Hamish. - Prawdopodobnie dosypali narkotyk do jej drinka. - Wciąż powtarza, że nic z tego nie pamięta. - Pani Daviot na pewno mówi prawdę - dodał Jimmy. Zapewne posłużyli się tabletką gwałtu, ubrali ją jak ladacznicę i kazali Gonzalesowi odegrać swoją rolę. Moja hipoteza jest następująca: Gonzales próbował szantażować Murda. Zadzwonił telefon Daviota. - Odbiorę - zadecydował szybko Jimmy. Wysłuchał i spochmurniał na twarzy. - Trzymajcie straż na wszystkich drogach i lotniskach zarządził. Odłożył słuchawkę i zwrócił się do Daviota. - Nie mogą znaleźć Murda. Skonfiskowali sporo narkotyków z restauracji, a jedna z dziewczyn z burdelu, która mówi po angielsku, twierdzi, że wszystkie są z Ukrainy. Obiecano im pracę w restauracji, a kiedy przyjechały, odebrano im paszporty i zmuszono do prostytucji. Muszę już iść, proszę pana, i dołączyć do poszukiwań. Proszę spalić te fotografie, być miłym dla małżonki, a ani Hamish, ani ja nie piśniemy słowa. - Nie wiem, jak mam wam dziękować - rozchmurzył się nieco Daviot. - W jaki sposób odzyskaliście te zdjęcia?

- Proszę nie pytać - odparł Hamish. - Pójdziemy już do naszej roboty. Poszukiwania trwały cały dzień. Zgarnięto wszystkich pracowników Murda z wyjątkiem Anny Eskdale, która zniknęła razem z Murdem. Wyczerpany Hamish wrócił późno na posterunek policji i opowiedział Dickowi o postępach w szeroko zakrojonej akcji. - Mam dla ciebie trochę dobrego gulaszu z dziczyzny. Ciekawe, gdzie zniknął ten łajdak. - A ja zastanawiam się, kto dał mu cynk - zamyślił się Hamish. - Jimmy odkrył, że kiedy weszli do biura w restauracji, otwarty był sejf i tylne wejście do budynku. Murdo nie może teraz korzystać ze swoich kart kredytowych, ale założę się, że miał pieniądze w sejfie. Usiadł przy kuchennym stole. Dick postawił przed nim talerz z gulaszem. Hamish podniósł widelec do ust i zamarł. - Doki! - wykrzyknął. - Ciekawe, czy Jimmy pomyślał o dokach. Kręci się tam sporo przestępców. Murdo mógł zapłacić komuś, żeby przewiózł go łodzią. Hamish popędził do biura. Dick wstawił jego kolację do mikrofalówki, gotów podgrzać mu jedzenie. Hamish w końcu wrócił i oparł się o stół. - Jimmy jednak przypomniał sobie o dokach, ale może trochę za późno. Murdo trzymał tam przerobioną łódź rybacką, która teraz zniknęła. Zawiadomiliśmy straż przybrzeżną. Dick odgrzał Hamishowi kolację i postawił ją znów na stole. - Ciekawe, jak daleko uciekł. Murdo pędził przez Minch, cieśninę, która oddzielała stały ląd od odległych wysp. Planował ukrywać się na jednej z nich do momentu, gdy, jak się domyślał, poszukiwania nie będą już

takie intensywne. Anna Eskdale stała za nim w sterówce, wpatrując się ponuro w przewalające się czarne fale. Byli w połowie drogi, gdy silnik nagle zakrztusił się i zgasł. Murdo zaklął. Nigdy wcześniej nie sterował łodzią i założył, że ten łajdak, któremu zwykle płacił, zabezpieczył tyle paliwa, by wystarczyło na dopłynięcie do celu. - Nie możemy tak dryfować, czekając, aż straż przybrzeżna nas złapie - denerwowała się Anna. - Lepiej wsiądźmy do szalupy. Spuścili łódkę na wodę. Anna przejęła ster, odpaliła silnik i odpłynęli, przełamując fale. Na wyspie Eriskay zagościł piękny poranek. Wdowa Martha Hibbert wyszła, jak każdego dnia, nakarmić swoje kury. Była wysoką, kościstą dziewczyną. Utrzymywała się z bardzo skromnych dochodów, pisała pikantne romanse. Po śmierci męża, dziesięć lat temu, Martha przeprowadziła się tu z Londynu, by cieszyć się samotnością na Hebrydach Zewnętrznych. Odwróciła się, żeby wejść z powrotem do białego domku gospodarczego. Nagle zobaczyła mężczyznę i kobietę, idących w jej kierunku przez wrzosowiska w bladoszarych promieniach świtu. Słońce tego dnia nie wstawało wcześniej niż około godziny dziesiątej rano. Przebywanie jesienią lub w miesiącach zimowych tak daleko na północy Wysp Brytyjskich oznacza mało światła dziennego. Mężczyzna niósł ze sobą małą torbę podróżną. Oboje byli przemoczeni do suchej nitki. Murdo miał zamiar zająć dom do czasu, dopóki nie wyschną i nie wymyślą, co robić dalej. Brał pod uwagę użycie broni. Jednak Martha podeszła do nich z serdecznym uśmiechem. - Wpadliście do wody? - spytała. - Wejdźcie do środka, wysuszcie się, a ja zrobię herbatę. Murdo schował broń do kieszeni.

- To miłe z pani strony. Mieliśmy mały wypadek na łodzi. Martha zaprowadziła ich do salonu i rozpaliła w kominku. - Przyniosę zaraz jakieś suche ubrania - zaproponowała. Pańska żona może włożyć moje, a dla pana mam ubrania mojego zmarłego męża. Zanim Martha poszła poszukać dla nich ubrań, weszła do kuchni. Stał tam mały telewizor. Rozpoznała tę parę. Wstawiła telewizor do szafki. Gdy wróciła z ubraniami i ręcznikami, zastała ich skulonych przed kominkiem. - Zostawię was samych, to się przebierzecie. Potem rozwieszę wasze rzeczy, żeby wyschły. To będzie piękny dzień. - Ma tu pani telewizor? - spytała Anna. - Nie, nie oglądam telewizji ani nie czytam gazet. Przeprowadziłam się tu, żeby uciec od świata. Anna i Murdo ściągnęli mokre ubrania i się przebrali. Anna w koszulę i sztruksowe spodnie, a Murdo w sweter i ogrodniczki. - Nieszkodliwa kwoka - mruknął Murdo. - Możemy tu na razie zostać. Martha wróciła i zabrała ich przemoczone ubrania. - Chodźcie do kuchni, zrobię wam śniadanie. Ale najpierw filiżanka herbaty. Oboje byli wyczerpani. Z wdzięcznością przyjęli kubki mocnego naparu. Niespodziewanie poczuli, że tracą świadomość. Murdo próbował się temu oprzeć, ale opadł na stół, a Anna osunęła się na podłogę. Martha prędko otworzyła torbę podróżną. Wyłożyła jej zawartość na kuchenny blat. Były tam zwitki pięćdziesięciofuntowych banknotów oraz kilka paszportów wystawionych na różne nazwiska. Następnie przeszukała

Murda i znalazła u niego broń. Potem obszukała Annę i też znalazła pistolet. Włożyła dokumenty, pieniądze oraz jeden rewolwer do torby i zamknęła wszystko w małym sejfie w sypialni. Przyjrzała się broni Murda. To był smith & wesson (Smith & Wesson - największe w Stanach Zjednoczonych oraz jedno z największych na świecie przedsiębiorstw produkujących broń palną.). Jej zmarła siostra mieszkała w Teksasie i gdy Marta ją odwiedzała, chodziły na strzelnicę. Tam nauczyła się, jak załadować i obsługiwać smitha & wessona. Chwyciła za telefon, żeby skontaktować się z policją. Po chwili odłożyła słuchawkę. Ostatnio Martha przeżywała trudne chwile. Jej wydawca odmówił przedłużenia kontraktu. Przydałyby się jej pieniądze. Dużo czasu upłynęło, kiedy ostatni raz mogła pozwolić sobie na wycieczkę na kontynent, żeby kupić nowe ubrania. Miała nadzieję, że odosobnienie wyspy zainspiruje ją, ale pisanie wydawało się jakoś trudniejsze niż zwykle. Odkryła, że proste życie było dobre dla mieszczuchów z pieniędzmi, zabawiających się w odgrywanie kogoś w rodzaju Marii Antoniny. Tego dnia pogoda przyniosła ciszę. Zwykle Martha żyła wśród hałaśliwej kakofonii huczących fal i zawodzenia wiatru. Zaczęła rozmawiać sama ze sobą. Nawet kiedy wchodziła do sklepu, mówiła do siebie. Lokalni mieszkańcy zaczęli jej unikać. Może wystarczy jej pieniędzy, żeby pojechać aż do Londynu. Odwiedzi wówczas swojego bezużytecznego agenta. Martha zaczęła chichotać. Mogłaby nawet zabrać ze sobą broń i zobaczyć jego przerażoną minę. Ale co zrobić z tą parą? Wyszła do szopy, wróciła z taczką, sznurem i taśmą izolacyjną. Najpierw związała Murda i zakleiła mu usta, po

czym wpakowała go na taczkę i zawiozła do szopy. Wróciła i zrobiła to samo z Anną. Potem zamknęła szopę na solidną kłódkę. Martha zastanawiała się, czy odwiedzić miejscowego lekarza. Przydałby się nowy zapas pigułek nasennych. Ostatnie zużyła, żeby naszprycować nimi niespodziewanych gości. Potem z zadowoleniem zdała sobie sprawę, że teraz stać ją na whisky. Dobry trunek jest lepszy od tabletek. Ale jak oni się tu dostali? Przeszła się na plażę i zobaczyła szalupę. Wróciła, wzięła młotek i wybiła dziury w dnie, następnie brodząc w wodzie, wypchnęła ją w morze i poczekała, aż zatonie. Nucąc pod nosem, wróciła do domu. Ale co się stanie z sześcioma kurami? Mogła ewentualnie poprosić sąsiadów, żeby się nimi zaopiekowali. A jeśli ta cenna parka się obudzi i zacznie hałasować w szopie? Z przykrością łapała po kolei kury i zabijała. Martwe ptaki włożyła do zamrażalnika. Ubrała się starannie w najlepsze rzeczy i niosąc torbę podróżną Murda, wsiadła do swojego starego forda. Pojechała brukowaną ścieżką do Barra. Tam musiała poczekać na prom płynący na kontynent. Kilka tygodni później Jimmy, Hamish, Dick, Blair, ekipa z kryminalistyki i kilku innych funkcjonariuszy policji zgromadzili się na wybrzeżu Lochdubh, gdzie na horyzoncie pojawiła się łódź rybacka Archiego Macleana, holująca łódź Murda. Czekali z niecierpliwością, aż ekipa z kryminalistyki wejdzie na pokład. - Dryfowała ot tak sobie na zatoce Minch - relacjonował Archie. - Ale szalupa zniknęła. Niebawem okazało się, że w łodzi skończyła się benzyna.

- Mogą być wszędzie - narzekał Blair. - Zatelefonuję do straży przybrzeżnej. Hamish wziął Archiego na stronę. - Gdybyś wylądował na środku Minch w szalupie, to gdzie byś się skierował? - Cóż... Archie przesunął czapkę na tył głowy i podrapał się po siwych włosach. - Łódka była w pobliżu cieśniny Little Minch, więc może do Barra. - Albo - zastanawiał Hamish - mogli przycumować tam, gdzie mieszka niewielu ludzi. - Jest tam wyspa Eriskay. Tamtejsza społeczność liczy jakieś sto pięćdziesiąt osób. - Co ty tam knujesz z policją? - Z niewielkiego domu Archiego dobiegł ich skrzekliwy głos. - To moja żona - skulił się Archie. - Lepiej już pójdę. Hamish wszedł do biura na posterunku policji i zasiadł do studiowania sterty map. Dick dreptał za nim, ciekawy, jak rozwinie się dalej akcja. Spytał: - Co kombinujesz? - Chciałbym przyjrzeć się wyspie Eriskay. - Myślisz, że Blair cię tam puści? - Nie. Będzie chciał, żebym się tam nie zbliżał. Zostań tu i kryj mnie. - Przywieź mi butelkę ich słynnej whisky. - Jakiej słynnej whisky? - Zapomniałeś? To tam właśnie statek SS Politician rozbił się o skały z ładunkiem tysiąca butelek whisky. Dlatego właśnie Compton Mackenzie napisał „Whisky Galore". Nakręcono też film o tym samym tytule. Hamish pojechał do Oban i złapał prom do Barra. Z Barra ruszył do Eriskay. Podczas podróży starał się przypomnieć

sobie wiadomości na temat Eriskay. Kiedyś, przez czterysta lat, wyspa znajdowała się pod norweską okupacją - stąd jej nazwa, po norwesku oznaczająca Wyspę Eryka. Dwudziestego trzeciego lipca 1745 roku francuski statek Du Teillay wysadził na brzeg Ślicznego Księcia Karolka (Śliczny Książę Karolek to Karol Edward Stuart, pretendent do tronu brytyjskiego.). Ów spotkał Alexandra z Boisdale (Alexander z Boisdale przywódca szkockiego klanu.), który kazał mu wracać do domu. Karol miał wtedy powiedzieć: „Przyszedłem do domu, sir", a potem odpłynął na kontynent i wzniósł swój sztandar w Glenfinnan (Glenfinnan - miejscowość na północy Szkocji. Znana z wybuchu ostatniego powstania jakobitów w 1745 roku.). Gdyby tylko wrócił do domu - zamyślił się Hamish. - Tyle osób zachowałoby swoje życie (Nawiązanie do krwawego przebiegu powstań jakobitów, czyli angielskich i szkockich zwolenników pretendentów do tronu z dynastii Stuartów. Zorganizowali w Szkocji trzy powstania przeciwko dynastii hanowerskiej, wszystkie jednak zakończyły się klęską.). Sierżant dotarł do wioski Ain Baile i pytał napotkanych ludzi, czy zauważyli kogoś obcego, ale nikt nic nie widział. Przypomniał sobie, jak intuicja zawiodła go w kwestii kobiety z Edynburga. Murdo i Anna mogli być wszędzie. Hamish doszedł do wniosku, że pewnie wybraliby jakiś odludny dom. Przejechał powoli po okolicy, zatrzymując się od czasu do czasu. Rozglądał się po plaży, szukając śladów szalupy. Słońce szybko bladło i zaczynał zrywać się wiatr. Postanowił spróbować jeszcze na zachodzie wyspy, a potem się podda. Zaparkował land rovera obok zakola z białego pisaku, wysiadł i zaświecił latarką. Wichura w tym momencie już szalała i było przejmująco zimno. Wielkie czarne bałwany z Atlantyku uderzały o brzeg. Już miał zawracać, gdy latarką oświetlił szczątki wraku. Ruszył

tam żwawo i przyglądał się dłuższą chwilę. Zdecydowanie pochodziły z jakiejś łodzi. Odwrócił się plecami do wzburzonego morza. Niedaleko plaży znajdował się dom. W oknach było ciemno, a z komina nie unosił się dym. Hamish podszedł tam i zapukał do drzwi. Nie było żadnej odpowiedzi. Obszedł dom od strony kuchni i zaświecił latarką przez okno. Kuchenne krzesło leżało przewrócone. Wyważył zamek i wkroczył do środka, wołając: - Policja! Jest tu kto? Intuicja podpowiadała mu, że dom jest opuszczony. Zapalił lampę w kuchni. Pojedynczy ślad zabłoconej opony prowadził do kuchennych drzwi. Wszedł do salonu i tam również zapalił światło. Na regale stały książki, seria romansów autorstwa Marthy Hibbert. Obok komputera i drukarki leżał plik zapisanych odręcznie kartek. Wszedł do niewielkiej sypialni. Drzwi szafy były otwarte, jak również szuflady komody. Jakby ktoś pospiesznie się pakował. Wszedł z powrotem do kuchni i otworzył drzwi. Na zewnątrz znajdował się podmokły dziedziniec ze śladem pojedynczej opony biegnącym środkiem podwórka. Zaświecił latarką w kierunku szopy. Drzwi zamknięto na solidną kłódkę. Poszedł z powrotem do land rove - ra, wyjął szczypce do metalu. Wrócił do szopy i przeciął kłódkę. Zaświecił latarką. Zobaczył dwa ciała leżące na podłodze. Murdo i Anna. Zbadał puls na szyi Murda, ale nic nie wyczuł. Domyślał się, że zmarł na skutek wyziębienia i odwodnienia. Następnie pochylił się nad Anną. Pod palcami czul puls, bardzo słaby. Szybko rozwiązał sznury i zerwał taśmę z ust. Podniósł ją, zaniósł do domu i położył na łóżku w sypialni. Dostrzegł tam koc elektryczny i włączył go. Hamish udał się do salonu i zdesperowany zadzwonił po pomoc. Zdał sobie sprawę, że żaden helikopter nie będzie

mógł wylądować w czasie takiej szalejącej wichury. Nad telefonem wisiała lista numerów telefonów. Jeden z nich był do doktora Trapesy'ego z wioski. Zadzwonił i poprosił, by lekarz niezwłocznie przybył. Wrócił do Anny ze szklanką wody, wlał jej odrobinę do ust. Powieki lekko drgnęły i po chwili oczy otworzyły się. - Dlaczego zabiliście Cynia? - spytał Hamish. - Kogo? - Cyrila Sessionsa. Tego policjanta. - To nie my - jęknęła słabo. - Co z Murdo? - Odpoczywaj. Lekarz jest już w drodze. Znów zamknęła oczy. Hamish krążył w tę i z powrotem, w końcu usłyszał nadjeżdżający samochód. Lekarz - niski, puszysty mężczyzna z burzą siwych włosów - wszedł do środka, rozglądając się wokoło. Hamish zaprowadził go do sypialni. Lekarz zbadał puls Anny. - Chyba straciliśmy ją. Spróbuję przywrócić ją do życia. Wyjął defibrylator ze swojej przepastnej walizki i zabrał się do pracy. W końcu pokręcił przecząco głową. - Już po niej. - W szopie jest drugie ciało. Czy ten dom należy do Marthy Hibbert? - Tak, do tej pisarki. Jest trochę przerażająca. Ma nierówno pod sufitem. - Tych dwoje martwych to Murdo Bentley i Anna Eskdale - poinformował Hamish. - Ścigaliśmy ich. Martha zameldowała się w skromnym pensjonacie w Fulham w Londynie. Dowiedziała się, że jej agent jest na wakacjach i wraca dopiero za tydzień. Miała zamiar najpierw złożyć wizytę swojej redaktorce, ale ta w jakiś tajemniczy sposób była cały czas niedostępna. Martha postanowiła

zaczekać. To z pewnością była wina tego bezużytecznego agenta, że nie chciano już wydawać jej książek. W końcu asystentka oznajmiła jej, że agent wrócił. Martha udała się do piwnicy, którą agent Harold French wykorzystywał jako biuro. Wyglądał na skonsternowanego, gdy dowiedział się, >.c Martha przyszła się z nim zobaczyć. Nie znosił nie tylko Marthy, w ogóle nie cierpiał pisarzy. Im wszystkim bez wyjątku wydawało się, że są kolejnymi Dickensami. Harold początkowo pracował jako nauczyciel w szkole publicznej. Gdy zmarł mu ojciec, przejął jego agencję. Z początku Harold był zachwycony, że może uciec od okropnych dzieci. Uwolnił się również od koleżeństwa, które uważał za trockistowskich nauczycieli. Klejnotem w koronie jego klientów, z których niewielu już mu pozostało, była nieżyjąca autorka bestsellerowych kryminałów. Zapisała mu w testamencie prawa do swoich wszystkich książek. Ojciec zostawił mu nie tylko biuro, ale także dużą willę nad Tamizą oraz tekę obligacji i udziałów. To zapewniało mu wystarczające dochody, by mógł pozwolić sobie na bycie nieuprzejmym dla pisarzy. Był wysokim, smukłym mężczyzną o czarnych włosach i orlim nosie. Trzykrotnie żonaty i rozwiedziony, za każdym razem z powodu swego okrucieństwa. Gdy asystentka zakomunikowała mu o niezapowiedzianej wizycie Marthy, wyrzucił ją z pracy. Wylał ją tylko dlatego, żeby zobaczyć, czy uda mu się doprowadzić ją do płaczu. Uśmiechnął się promiennie na widok Marthy i gotował się na przyjemność poznęcania się nad kobietą. - Siadaj, moja droga. Przyjechałaś aż z Hebrydów? - Tak, naprawdę musimy porozmawiać. Poinformowano mnie, że nie zamierzasz wydawać już moich książek. Dlaczego?

- Cóż, wyszłaś z mody. W zasadzie to przyklejono ci etykietkę staromodnej. Sporo obfitych biustów, ale żadnego porządnego seksu. Sporo pikanterii, ale żadnego ognia w trzewiach, jeśli można tak powiedzieć. Może nie masz wystarczającego doświadczenia? Zadowolony z siebie zachichotał, gdy policzki Marthy się zarumieniły. - A jeśli napiszę kryminał? - spytała Martha. - To bardzo popularna lektura. - Czytasz je często? - Oglądam „Morderstwa w Midsomer" („Morderstwa w Midsomer" - serial detektywistyczny emitowany w telewizji brytyjskiej.). - Tę papkę. Och, zapomnij o tym. Obawiam się, że muszę ci powiedzieć, iż twój czas jako pisarki dobiegł końca. - Ale mam w torebce pomysł na kryminał. - Naprawdę, Martho, chciałbym jeszcze chwilę z tobą porozmawiać, ale... Głos uwiązł mu w gardle, gdy Martha wyjęła z torebki broń. - Nie bądź niemądra - fuknął, sięgając po telefon. Martha najpierw postrzeliła go w klatkę piersiową, a potem podeszła i strzeliła mu w głowę. Przyniosła ze sobą torbę podróżną. Otworzyła ją, wyjęła nowe ubrania marki Marks & Spencer i się przebrała, a poplamione krwią włożyła do torby. Martha odczuwała euforię. Uważała każdy ze swoich romansów za dzieło sztuki. A teraz pora na jej redaktorkę. Najpierw musi pozbyć się tej torby podróżnej. Pretensje kierowała do nowej redaktorki, którą przydzielili jej wydawcy, czyli Ferris & Ferris. Martha nigdy nie poznała jej osobiście, widziała jedynie zdjęcia na stronie internetowej i nie spodobało jej się to, co zobaczyła. Kobieta nazywała się

Freddy Mulkin, była puszysta, miała dużą, okrągłą twarz i czarne włosy poprzetykane różowymi pasemkami. Freddy Mulkin permanentnie się objadała, co było wynikiem ciężkiej nerwicy. Gdy nadeszła oczekiwana pora lunchu, ruszyła do najbliższej restauracji McDonald's. Zamówiła dwie kanapki Big Mac, dwie porcje frytek i milkshake'a. Zaniosła tacę do stolika pod oknem, zwolnionego właśnie przez jakąś parę, śliniąc się już na myśl o czekającej ją podczas lunchu uczcie. Wgryzała się w Big Maca, gdy jakaś kobieta usiadła naprzeciwko niej i spytała: - Panna Mulkin? - Co? Kim pani jest? - niecierpliwie mruknęła Freddy, czując się jak lwica, której zakłócono żer. - Nazywam się Martha Hibbert. - Czy powinnam panią znać? - Jesteś moją redaktorką, ty bezużyteczny śmieciu. Miałaś czelność powiedzieć mi, że moje książki nie będą dłużej publikowane. - Och, ta Martha Hibbert. Nie patrz tak na mnie. Decyzja, żeby nie wydawać książek Marthy, leżała w gestii starszego redaktora, ale Freddy, podobnie jak niedawno zmarły agent literacki, lubiła mieć władzę nad pisarzami. - Posłuchaj, twoje wyniki sprzedaży są fatalne. Nie możemy pozwolić sobie na to, żeby wyrzucać pieniądze w błoto. Na zewnątrz mężczyzna obsługujący młot pneumatyczny zaczął rozkopywać chodnik. Martha uśmiechnęła się, gdy Freddy wzruszyła masywnymi ramionami i chciwie ugryzła wielki kęs Big Maca. Otworzyła torebkę, wyjęła broń pod stołem i strzeliła Freddy prosto w jej ogromny brzuch.

Freddy jęknęła przeciągle z bólu i przerażenia. Hałas utonął w kakofonii młota pneumatycznego. Martha wyszła i ruszyła do Muzeum Brytyjskiego. Usiadła na schodach i poczuła, że wszechmoc i euforia ulatniają się z jej ciała. Wiedziała, że prędzej czy później policja przejrzy wszystkie nagrania z kamer monitoringu w okolicy. Jako że nie czytała żadnych gazet, nie wiedziała, że już jej szukają. Wstała ze smutkiem i skinęła na taksówkę. - Do Scotland Yardu - zadysponowała. *** Elspeth Grant została wezwana do biura redaktora wiadomości. - Wiem, że nie będziesz chciała tego zrobić - zaczął - ale to świetna historia. Narkotyki i handel ludźmi w szkockich górach. A teraz jakaś kobieta na Eriskay zabiła dwoje szefów gangu. Potem pojechała do Londynu, zastrzeliła swojego agenta i redaktorkę i sama oddała się w ręce Scotland Yardu. - Cóż mogę do tego dodać? - spytała Elspeth. - Już trąbią o tym w każdym programie telewizyjnym. - Ale ty zawsze znajdujesz coś, o czym nikt inny nie wie. Jedź na Eriskay i zrób soczysty kawałek o tym, co myślą o niej mieszkańcy. Hamish i Dick z psem i kotem siedzieli na wzgórzach nad Lochdubh. Urządzili sobie piknik, żeby ukryć się przed dziennikarzami. Jimmy zadzwonił do Hamisha na komórkę I poinformował go o dokonaniach Marthy Hibbert. - Musi być kompletnie szalona - skwitował Dick, przeżuwając kanapkę z szynką. - To się zdarza ludziom z miasta. Wyprowadzają się do jakiegoś odległego miejsca i prędzej czy później zżera ich samotność. Lokalni mieszkańcy potrafią być gburami. Chociaż nie wiem, jacy są ci na Eriskay. Tacy samotnicy

kończą, pijąc za dużo albo wpadają w depresję i zaczynają mówić do siebie. Zwykle większość z nich jest zbyt dumna, żeby przyznać nawet przed samymi sobą, że nie mogą tego dłużej znieść. - Martha otrzymuje wyrazy współczucia od innych rozczarowanych pisarzy - stwierdził Dick. - I najwyraźniej jej książki sprzedają się jak szalone. - Cóż, jak to mawiają, im gorszy pisarz, tym większe ego - dodał Hamish. Wrócił myślami do śledztwa. - Nie wszystkich jeszcze schwytano. Na przykład braci Campbellów. Martwi mnie też ta kobieta, Beryl Shuttleworth. Żadne ślady do niej nie prowadzą, a jednak zatrudniła tych mężczyzn, którzy prawdopodobnie pozbyli się Gonzalesa. - Wciąż przekopują się przez górę papierkowej roboty odparł Dick. - Może znajdą jakiś związek. - Mogę ją odwiedzić i zaprosić na kolację - zastanawiał się Hamish. - Bądź ostrożny - ostrzegał go Dick. - Może cię zastrzelić, tak jak zrobiła to Martha z tą biedną redaktorką. - W każdym razie spróbuję. Lepiej się zbierajmy. Robi się już ciemno i czuję, że zanosi się na deszcz. - A co powiesz na konsultację z jasnowidzem, Angusem Macdonaldem? - spytał Dick. - Zna wiele plotek. - Ty tam idź. Jest jeszcze jedna sprawa. Tuż przed śmiercią Anna powiedziała, że to nie oni zabili Cyrila. - I co z tego? Może oni sami tego nie zrobili, ale to pewne jak dwa razy dwa, że maczali w tym palce. - Wciąż nie daje mi to spokoju. Jeszcze tego samego dnia Dick udał się do domu jasnowidza. Angus Macdonald zawsze oczekiwał jakiegoś podarku, a Dick miał szafkę wypełnioną czekoladkami i alkoholem, które wygrał w quizach urządzanych w pubie. Ściskał ogromne pudełko czekoladek z likierem. Dick tak

naprawdę nie wierzył, że jasnowidz może przekazać mu jakieś użyteczne informacje na temat Campbellów lub Beryl Shuttleworth, ale wciąż tęsknił za Shoną. Ona również miała na nazwisko Macdonald, tak jak ten jasnowidz, co z pewnością można uznać za dobry znak. Dom jasnowidza stał na szczycie stromego zbocza. Dick prawie nie mógł złapać tchu, gdy pociągnął za staromodną kołatkę przy wejściu. Angus otworzył drzwi na oścież. Był wysokim, brodatym mężczyzną, odzianym w długie białe szaty niczym druid. Przyjął czekoladki z likierem i zaprowadził Dicka do salonu, który oświetlały dwa kaganki. Chociaż Angus miał prąd, lubił, żeby jego izba wyglądała na tak zabytkową, jak to tylko było możliwe, zaczynając od poczerniałego czajnika wiszącego nad paleniskiem, a kończąc na ogromnym staroświeckim kredensie stojącym pod jedną ze ścian. Angus rozsiadł się w fotelu z boku kominka, a Dick przysiadł naprzeciwko, na krześle typu Orkney (Krzesła Orkney produkowane są tradycyjnie na archipelagu Orkadów na północ od wybrzeży Szkocji.) z wysokim oparciem. - W czym mogę pomóc? - spytał Angus. Dick wziął głęboki wdech. - Podoba mi się ta dziewczyna z biblioteki, Shona Macdonald. Jest ode mnie dużo młodsza. Myślisz, że mam u niej jakieś szanse? - Ani trochę, za żadne skarby świata. Jej serce należy do innego. - Skąd to wiesz? - Duchy mi o tym powiedziały - stwierdził sentencjonalnie Angus, który tak naprawdę dziś rano przeczytał o zaręczynach Shony w „Czasie szkockich gór". - Powiedziałaby mi o tym! - wykrzyknął Dick.

- Nigdy nie myślała o tobie w tych kategoriach. Jesteś dla niej za stary. - A ty jesteś głupim starcem - odparł Dick gniewnie. Zerwał się na równe nogi i skoczył do drzwi. - Powiedz Hamishowi Macbethowi, żeby na nią uważał! zawołał jasnowidz. Dick obrócił się na pięcie. - Na kogo? Na którą kobietę? - Jeszcze nie wiem. - Tępy oszust - wymamrotał Dick, wyszedł i trzasnął drzwiami. Gdy wrócił na posterunek policji, deszcz, który przewidział Hamish, zaczął lać rzęsiście. Sierżant siedział przy stole, czytając „Czasy szkockich gór". Spojrzał na Dicka wchodzącego ze strapionym wyrazem twarzy, wstał, wyjął butelkę whisky z szafki i nalał mu kielicha. - Co powiedział, że aż tak cię to zdenerwowało? - Twierdzi, że Shona, ta dziewczyna z biblioteki, jest zaręczona. Przekazały mu to duchy. Hamish przewertował gazetę aż do strony z ogłoszeniami, a potem milcząco podał ją Dickowi. Przeczytał, że Shona zaręczyła się mężczyzną o nazwisku Diarmuid Hendry. Wbrew pozorom Dick poczuł, że odczuwa ulgę. Ostatnio jego uczucia do Shony przerodziły się w obsesję. - Lepiej kupię jej prezent zaręczynowy. - Poszukaj w swojej szafce - poradził Hamish. - Jest tam na przykład zapasowy toster. Dick chciał zaprotestować, że to powinno być coś specjalnego, ale w końcu doszedł do wniosku, że taki prosty podarek spełni swoją rolę. Nie - tak - wyjątkowy prezent od nie - tak - wyjątkowego mężczyzny.

- Jutro będą osuszać torfowisko - oznajmił Hamish. Chcesz przyjść i popatrzeć? - Chyba zawiozę Shonie toster łub coś innego. - Zapakuj go i wyślij - podsunął Hamish delikatnie. - Racja. Tak zrobię. Nazajutrz rano deszcz przestał padać i blada tarcza słońca oświetliła chłodny wiejski krajobraz. Woda skapywała z nielicznych drzew, a w powietrzu unosił się zapach palonego torfu. Dick załadował do land rovera nieodłączny koszyk piknikowy, miski na wodę i jedzenie dla zwierzaków. Sonsie i Lugs podróżowały teraz na miejscu pasażera razem z Dickiem, Sonsie na jego kolanach, a pies u jego stóp. - Posadź je z tyłu. - Nie przeszkadzają mi - odparł Dick spokojnie. Sonsie jest jak futrzany koc, a Lugs grzeje mi stopy. Gdy przyjechali nad torfowisko, woda została już odprowadzona, a koparka stojąca obok była gotowa do pracy. Jimmy stał na brzegu mokradła, opatulony w kurtkę z kapturem. - Nie ma Blaira? - spytał Hamish. - Twierdzi, że to strata czasu. - Czy jest jakiś związek między Murdem i Beryl Shuttleworth? - spytał Hamish. - Nic na ten temat nie wiemy. Ona upiera się przy swoim, że ciężko znaleźć siłę roboczą i nie prześwietlała przeszłości braci Campbellów. Andy ma wpadkę kryminalną, ale chodzi jedynie o spożywanie alkoholu i zakłócanie porządku publicznego. Dick otworzył rył land rovera i wyjął piknikowy stolik oraz trzy krzesełka ogrodowe. - Widzę, że twoja żonka dobrze się przygotowała uśmiechnął się Jimmy.

Hamish jęknął. Gdyby Dick zakochał się w kimś w wieku zbliżonym do swojego i ustatkował się, miałby swój dom z powrotem tylko dla siebie. - Jedzenie jest gotowe! - zawołał Dick. - Przywiozłem też coś dla pana, panie Anderson. Zajęli miejsca przy stoliku. Dick podał filety z łososia oraz sałatkę z bułeczkami, które sam upiekł. Na wrzosach pies i kot zajadały się siekaną wątróbką jagnięcą. Jimmy był zachwycony. Dick miał również butelkę wina sancerre (Sancerre - miejscowość i gmina we Francji, a także nazwa francuskiego wina, produkowanego w winnicach tego regionu.), które nalał do kryształowych kieliszków. - Mówię ci, Dicku - rzekł zadowolony Jimmy, wznosząc kieliszek - jeśli Hamish kiedykolwiek cię wyrzuci, możesz wprowadzić się do mnie. Elspeth Grant w drodze na północ odebrała pilny telefon od Barry'ego Dalrymple'a, szefa działu wiadomości. - Otrzymaliśmy zawiadomienie, że będą rozkopywać jakieś torfowisko w pobliżu restauracji Siedem Kroków. Przejedź się tam. Zanim Elspeth zjawiła się na miejscu, grupa dziennikarzy zdążyła już się tam zgromadzić. Podeszła prosto do Hamisha. - Co tu się dzieje? - spytała. - Chcemy tylko sprawdzić, czy są tam jakieś zwłoki. - Na przykład czyje? - Na przykład nie mogę ci powiedzieć, dopóki nie będzie to oficjalna wiadomość, czyli do czasu, aż kogoś rzeczywiście znajdą. Hamish spojrzał na nią i poczuł ukłucie tęsknoty. Byli kiedyś zaręczeni, ale to się rozpadło. Byłem zaręczony z dwiema kobietami, ale to do niczego nie doprowadziło - pomyślał. - Priscilla była zbyt oziębła, a

Elspeth porzuciła go tuż po zaręczynach i wdała się w romans ze striptizerem. Elspeth upiła się w Glasgow po tym, jak zobaczyła Hamisha i Priscillę na nagraniu z kamery, śmiejących się i rozmawiających ze sobą. Chociaż rzeczywiście uciekła ze striptizerem, do niczego między nimi nie doszło. Teraz stali obok siebie w milczeniu i obserwowali wykopy. Hamish zostawił Elspeth wpatrującą się w pracę koparki i podszedł do Jimmy'ego. - Czy oni nie są odrobinę brutalni, rozkopując to wszystko w ten sposób? - Nie chodzi tu o Ryszarda III (Miejsce pochówku szesnastowiecznego władcy zostało zapomniane. W 2012 roku naukowcy uzgodnili, że powinno znajdować się pod miejskim parkingiem w Leicesterze. Królewskie szczątki odnaleziono zaledwie po kilku dniach wykopalisk, następnie przeniesiono je do pobliskiej katedry.) - powiedział Jimmy. - Nie są to też wykopaliska archeologiczne. Za to jest cholernie zimno. Muszą się z tym uporać, zanim zjawi się jakiś miłośnik przyrody i powie nam, że niszczymy naturalne środowisko jakiegoś rdzawoszyjnego ptaszyska lub czegoś podobnego. Zimą w Sutherland szybko zapada zmrok, toteż rozstawiono lampy i kontynuowano wykopaliska. Wydobyto jakieś szkielety, ale pierwszy z nich należał do jelenia, a następne do psa i kota. Potem wyciągnięto inne przedmioty, takie jak wózek z supermarketu czy stara lodówka. - Odejdźcie od lamp, chodźcie tutaj! - zawołał ni z tego, ni z owego Dick. Jimmy i Hamish pobiegli do niego. - Co się stało? - spytał Hamish. - Spójrzcie w niebo!

Zadarli głowy. Ponad nimi zorza polarna płonęła, falowała i sunęła po niebie w całej okazałości swej zielonej aureoli. Mieszkając na tak odległej północy, Hamish widywał już wcześniej zorzę polarną, jednak nigdy nie zaobserwował takiego wspaniałego widowiska. Elspeth podeszła do nich, a za nią ruszyli inni dziennikarze. Hamish obejrzał się za siebie, tam, gdzie lampy oświetlały torfowisko. Koparka podnosiła kolejną łopatę ziemi i Hamish spostrzegł nogę dyndającą z szufli. - Zatrzymajcie to natychmiast! - zawołał, podbiegając. Rozłożono plastikowe płachty i wysypano na nie zawartość łopaty. Torfowisko jest świetnym środowiskiem konserwującym. Zwłoki wyglądały na nietknięte, ale musieli zaczekać na patologa. Rozstawiono namiot nad ciałem, które oblepione było czarnym błotem z mokradła. Hamish niecierpliwie chodził w tę i z powrotem. Blair również zjawił się na miejscu zbrodni. Spojrzał gniewnie na Hamisha. - Wracaj na swój posterunek. Jest nas tu wystarczająco dużo, gościu. - To był pomysł Macbetha, że w torfowisku może kryć się ciało - rzucił Daviot zza Blaira. - Zostaje tu. - Dobrze, proszę pana. Cokolwiek pan powie, proszę pana - odburknął Blair. W końcu przywołano Daviota. Schylił się i wszedł do namiotu. Po kilku minutach wynurzył się z powrotem I podszedł do Hamisha. - Rozpoznaję go. To ten gość, Gonzales. - Wciąż poszukujemy braci Campbellów - dodał Blair. Powinniśmy dalej kopać?

- Nie sądzę, że tutaj ich znajdziemy - stwierdził Hamish. Wszystkie dowody wskazują na to, że oni popełnili to morderstwo. Hamish wziął Jimmy'ego na bok. - Ile osób oskarżono o handel? - Masz na myśli handel narkotykami czy prostytutkami? - Jedno i drugie. - Przeszło sto osób, wliczając w to kapitana portu z doków. Zarzeka się, że nic na ten temat nie wiedział, ale, człowieku, powinieneś zobaczyć jego konto w banku. Musiał przyjmować pokaźne łapówki. - Będę potrzebny, gdy to dotrze przed Sąd Najwyższy? - Nie, Hamishu, mamy już wystarczająco dużo osób, które będą zeznawać. - I wystarczająco dużo, by zgarnąć zasługi. - Och, daj spokój. Lubisz trzymać głowę nisko, na wypadek, gdybyś miał dostać awans. - Tak, ale nie mogę się nadziwić, czemu nigdy nie usłyszałem choćby: „dziękuję". Jak zginął Gonzales? - Zaczekaj chwilę. Jimmy podszedł do Daviota. Po kilku minutach wrócił do Hamisha. - Cios w tył głowy zmiażdżył mu czaszkę. Gdy Hamish wrócił na posterunek, znów zamyślił się na temat Beryl i braci Campbellów. To był taki ślepy zaułek, a Strathbane będzie za bardzo zajęte zbędną papierkową robotą, żeby pociągnąć do odpowiedzialności tak wiele osób. Postanowił odwiedzić Beryl nazajutrz wieczorem. *** Hetty gapiła się na diamentowy pierścionek zaręczynowy Shony. - Kamień nie jest zbyt duży - orzekła.

- To bardzo piękny diament - broniła się Shona. - Płaci się za jakość. - Mężczyźni! - zaśmiała się Hetty piskliwie. - To właśnie ci powiedział? W każdym razie też myślę, żeby wyjść za mąż. - Za kogo? - Wydaje mi się, że podobam się temu policjancikowi, Dickowi.

Rozdział dziewiąty Palec mię świerzbi, to dowodzi, Że jakiś potwór tu nadchodzi. William Szekspir (przeł. Józef Paszkowski) Nazajutrz wieczorem Hamish zajechał przed willę Beryl. Otworzyła mu drzwi i spojrzała z zaskoczeniem na jego dobrze skrojony garnitur, białą jedwabną koszulę i krawat. - Po co się tak wystroiłeś? - spytała. - Liczyłem, że zabiorę cię na kolację. Chcę ci zadać kilka pytań. Poza tym nigdy cię nie odwiedziłem, by powitać w naszej okolicy. W ten sposób chcę upiec dwie pieczenie na jednym ogniu. Zawahała się przez moment, a potem wzruszyła ramionami: - Dlaczego nie? Hamish zaprosił Beryl do hotelu na zamku Tommel. Pomyślał przelotnie o swoim kurczącym się koncie w banku. Przyłapał się na tym, iż ma nadzieję, że ona jest winna, więc mógłby wliczyć sobie kolację w koszty. Gdy usiedli przy narożnym stoliku, Beryl przyjrzała się Hamishowi z pewnym rozbawieniem. - Nie sądziłam, że zwykły sierżant policji może sobie pozwolić na takie ubranie. - W Strathbane jest bardzo dobry sklep z używanymi rzeczami - odparł Hamish. Z ulgą przyjął sugestię Beryl, żeby pozostać przy menu dnia. Rozejrzała się po jadalni. - Jakoś spokojnie tu dziś wieczorem - skomentowała. Dziennikarze musieli sobie odpuścić. - Nie mają zbyt wiele do relacjonowania. Przyjdzie czas na rozprawy, wtedy się zjadą.

Podano pierwsze danie składające się z pasztetu z dziczyzny. - O co chciałeś mnie spytać? - odezwała się Beryl. - Ponawiam pytanie, czy prowadziłaś jakieś interesy z Murdem Bentleyem? - Pytasz, czy jestem oszustką? - Nie to miałem na myśli. Jestem pewien, że zainwestował część pieniędzy w jakiś uczciwy biznes. - Nie, do wszystkiego doszłam własną pracą. Mój mąż był agentem nieruchomości w Ripon w Yorkshire. Zmarł na raka i w spadku zostawił mi swoje interesy. Potrzebowałam zmiany, a pomysł zamieszkania w szkockich górach zawsze mi się podobał. Sprzedałam więc wszystko. Na początku przyjechałam do Strathbane, kupiłam kilka nieruchomości, a potem wyremontowałam je i wynajęłam. Jednak Strathbane to podłe miejsce, więc postanowiłam przeprowadzić się tutaj. - Może tu być ci dość ciężko zimą. - Tak samo jak w Yorkshire - odparła Beryl. - Może nawet i lepiej niż tam, ponieważ tu przynajmniej jest blisko do Golfsztromu. A teraz zamknij się na chwilę i daj mi zjeść. Hamish czekał cierpliwie. Podano drugie danie, czyli świeżego pstrąga ze smażonymi ziemniakami. Kroiła swoją rybę ze zręczną wprawą chirurga. - Jedzenie jest tutaj pyszne. - Clarry, tutejszy kucharz, pracował kiedyś dla mnie jako funkcjonariusz policji. Był beznadziejnym policjantem, ale wspaniałym kucharzem, więc zmienił pracę. Czekał nadal cierpliwie, aż skończy i spytał: - Powiedz mi, jakie odniosłaś wrażenie, przyjmując do pracy braci Campbellów? Przez chwilę wpatrywała się w niego nieprzeniknionymi czarnymi oczami spod opadających powiek. Potem powiedziała:

- Zwarci i gotowi. Prawdziwe „złote rączki". Zajmowali się naprawami. Przetykali rynny. Sprzątali ogrody. I tym podobne rzeczy. Nie potrafię powiedzieć ci nic więcej. To nie tak, że się z nimi spoufalałam. Hamish doszedł do wniosku, że chciał, żeby Beryl nie była winna żadnej zbrodni. Chociaż nie można było jednoznacznie powiedzieć, że jest atrakcyjna, to emanowała intensywną aurą zmysłowości i kobiecości. Miała na sobie sukienkę z zielonej miękkiej wełny, która przylegała do krągłości jej sylwetki. Zapach różanych perfum bardzo do niej pasował. Hamish upomniał sam siebie, że przedłużający się okres celibatu może okazać się niebezpieczny. Podano obfity deser, składający się z czekoladowego ciasta nasączonego armaniakiem i z dodatkiem bitej śmietany. - Przestań sporządzać listę za i przeciw - uśmiechnęła się rozbawiona. - Jaki jest werdykt? Zastanawiasz się, jaka jestem w łóżku czy raczej, czy byłabym zdolna posunąć się do morderstwa? - I to, i to. Jedno wyklucza drugie. - Szkoda. Kelner podszedł do nich i położył na stole owiniętą w folię paczkę. - To, co zwykle, od szefa - powiedział. Hamish podziękował mu. Beryl wyglądała tak, jakby dobrze się bawiła. - To jeszcze jedna kolacja dla ciebie? - Nie. Mam psa i kota i Clarry często daje mi dla nich resztki. - Założę się, że jeśli cokolwiek przytrafi się twoim zwierzętom, to tak jak byś stracił własne dzieci. - Coś w tym rodzaju. Hamish wyjął notes. Miał iPada, ale wciąż nosił przy sobie niewielki kajecik.

- Niech spojrzę. Bracia Campbellowie mieli kiedyś mieszkanie komunalne w Bonar Bridge, zanim wprowadzili się do jednego z twoich domków w Burn Brae tuż pod Strathbane. - Który musiał zostać wysprzątany, ponieważ poprzedni lokatorzy strasznie naświnili. - Czy Campbellowie byli Szkotami? - Jak sam haggis. - Czy to ich prawdziwe nazwisko? - Skąd miałabym wiedzieć? - Byłaś ich pracodawczynią. Dali ci chyba dowody tożsamości. - Posłuchaj, Hamishu. Już ci mówiłam. Ciężko zatrudnić jakąś pomoc. Wypłacałam im gotówkę z konta służbowego i to od nich zależało, czy odprowadzą od tego podatek. Zamierzasz mnie aresztować? - Gdybym miał aresztować wszystkich, którzy opłacają kogoś na czarno w szkockich górach, musiałbym przyskrzynić połowę mieszkańców. Czy któryś z nich miał żonę lub dziewczynę? Zaczekała, aż kelner naleje im kawy. - Nic nie wiem na ten temat. - Nie ma żadnego potwierdzenia, że któryś z nich miał konto w banku czy karty kredytowe. - Nie przejmowałabym się tym. Zapewne już dawno gdzieś przepadli. - Na jednej z taśm z monitoringu z restauracji zauważyłem, że Murdo zatrzymuje się przy twoim stoliku, żeby z tobą porozmawiać, a ty mówisz, że ledwie go znałaś. - Murdo lubił zgrywać pana na włościach. Ciągle przystawał przy jakimś stoliku. Pytał mnie, jak idą interesy i tym podobne.

- A jak idą interesy? O tej porze roku raczej nie ma tu żadnych turystów. - Gdybym polegała tylko na turystach, już bym zbankrutowała. Wynajmuję mieszkania studentom z uniwersytetu oraz pracownikom firm elektronicznych. Obniżyłam koszt wynajmu długoterminowego, ponieważ oszczędzam dzięki temu na sprzątaniu i zmianie pościeli. Beryl dopiła kawę. - A teraz, jeśli przesłuchanie się skończyło, to chciałabym położyć się do łóżka. Odwiózł ją do willi i odprowadził do drzwi. - Dziękuję za kolację. Stanęła na palcach i pocałowała go prosto w usta. Przez krótką chwilę Hamish odwzajemniał pocałunek, ale potem odepchnął ją delikatnie. Wsiadł do land rovera i zjechał po krótkim podjeździe, ale okazało się, że koniec drogi był zastawiony przez auto. Wysiadł z niego hotelowy barman. - Panie Macbeth, jest tu policjant ze Strathbane, który karze dmuchać w balonik wszystkim ludziom, którzy tędy przejeżdżają. - Zaparkuję land rovera tutaj, Paulu. Podwieź mnie z powrotem do hotelu. Chciałbym zobaczyć, który to policjant. Gdy Hamish przyjechał na parking, pułkownik Halburton - Smythe, właściciel, skarżył się funkcjonariuszowi, którego Hamish nie rozpoznawał. - Nęka pan moich gości! - krzyczał pułkownik. - Złożę zażalenie do pańskich przełożonych. - Proszę zostawić to mnie, pułkowniku - wtrącił się Hamish. Powiedział do policjanta: - Jesteś na moim terenie. Kto cię tu przysłał? - Naczelny inspektor Blair - odpowiedział.

Był tęgim funkcjonariuszem z dużą, okrągłą twarzą i małymi, świńskimi oczkami. - Powiedział, że tutejsze raporty są nie najlepsze. - Zaczekaj tu. Proszę wejść do hotelu, pułkowniku. Zbadam tę sprawę. Wyjął telefon komórkowy, przejrzał kontakty i zadzwonił do nadinspektora Daviota do domu. Daviot wysłuchał skargi. Hamish skończył słowami: - Pamięta pan, co się przytrafiło poprzedniemu policjantowi, którego Blair przysłał, żeby tu węszył. - Ale czy pan Blair nie kontaktował się z tobą? - Nie. A pułkownik Halburton - Smythe rozważa pozwanie pana za nękanie. - Daj mi tego funkcjonariusza do telefonu. Hamish podał telefon policjantowi. Z rozbawieniem wysłuchał: „tak, proszę pana" i „wypełniam tylko rozkazy, proszę pana". Wręczył z powrotem telefon Hamishowi. - Niezwłocznie zadzwonię do pułkownika Halburtona Smythe'a - obiecał Daviot. - Obawiam się, że pan Blair jest nadgorliwy. Jak nazywa się ten policjant? - Nazwisko? - spytał Hamish, zwracając się do funkcjonariusza. - Bert McAlpine. Hamish powtórzył nazwisko Daviotowi. - Każ mu zniszczyć wszystkie mandaty - zarządził Daviot. Hamish chciał już odejść i ruszyć z powrotem do swojego auta, ale zobaczył telewizyjny wóz zaparkowany nieopodal wjazdu. Podszedł do okna baru i zajrzał do środka. Elspeth siedziała z dwoma mężczyznami i dziewczyną. Wbiegł do hotelu. Elspeth powitała go raczej chłodno. - Możemy porozmawiać? - spytał Hamish.

Niechętnie się podniosła. Ruszył za nią do holu. Zajęła miejsce w fotelu pod oknem. Hamish usiadł naprzeciwko niej. Spojrzała na niego oskarżycielskim wzrokiem. Wypchana głowa jelenia zdawała się naśladować jej spojrzenie. - O co chodzi? - Masz coś ciekawego? - Tak, o zwłokach w torfowisku. Reporterka wyszukująca dla mnie materiały zrobiła wywiad środowiskowy na Eriskay. Przeprowadziła sporo rozmów z mieszkańcami wyspy. Martha była uważana za nieszkodliwą dziwaczkę. Widziałam cię wcześniej w jadalni, ale jak zwykle byłeś zajęty romansowaniem z jakąś kobietą. - Z tego, co wiem, to ta kobieta jest podejrzana, to wszystko. - Stawiasz drogie kolacje wszystkim swoim podejrzanym? - Daj spokój, Elspeth. Nikt inny jej nie podejrzewa, więc to był mój sposób, żeby dowiedzieć się o niej czegoś więcej. - Barman powiedział, że się do niej przystawiałeś. - To ona mnie pocałowała, do diabła, ale jaki to ma związek z tobą? Elspeth już miała wstać, ale opadła z powrotem na fotel, niechętnie się uśmiechając. - Opowiedz mi o tym, Hamishu. Zawsze potrzebowałeś Watsona. Nie ma drugiej takiej jak Elspeth - pomyślał Hamish. Elspeth z jej srebrzystymi, cygańskimi oczami i dziwną, nadprzyrodzoną zdolnością zauważania rzeczy, które inni ludzie pomijali. Opowiedział o odnalezieniu ciała Gonzalesa na mokradłach, o braciach Campbellach, którzy byli podejrzani o morderstwo, oraz o tym, jak Beryl Shuttleworth ich zatrudniła.

- Może pójdę do niej jutro rano i przeprowadzę z nią wywiad - zaproponowała Elspeth. - Złap ją, zanim wyjdzie do pracy - odparł Hamish. - Na jej biurku jest fotografia w ramce. Kiedy byłem tam ostatnio, zdjęcie leżało odwrócone. Może uda ci się rzucić na nie okiem i powiedzieć mi, kto jest na tym zdjęciu. - Spróbuję. Co u Priscilli? - Z tego, co mi wiadomo, to jest w Londynie - odparł szorstko. - A jak się miewa Barry? - zrewanżował się Hamish. - Po staremu. Elspeth była kiedyś zaręczona ze swoim szefem, zanim oboje doszli do wniosku, że do siebie nie pasują. Zerwała się na równe nogi. - Jestem zmęczona. Wpadnę do ciebie jutro. Podaj mi adres Beryl i powiedz mi, jak tam trafić. Gdy Hamish wszedł do kuchni na posterunku policji, zastał tam Hetty, siedzącą przy stole z Dickiem. Posterunkowy posłał mu błagalne spojrzenie. - Mamy pilną robotę, Dicku - oświadczył Hamish. - Nie ma nawet czasu, żebyś przebrał się w mundur. Hetty, obawiam się, że będziesz musiała już iść. Hetty wstała, pochyliła się i pocałowała Dicka w policzek. - Dobranoc, kochasiu. Wkrótce znów się zobaczymy. Hamish otworzył jej drzwi i odprowadzał wzrokiem, aż zniknęła w ciemnościach. Stał jeszcze, póki nie upewnił się, że odjechała, wtedy wrócił do kuchni. - Co to wszystko miało znaczyć? - spytał Hamish. - Wyglądasz jak zwierzyna złapana w sidła. - Tak właśnie się poczułem. Ona chyba sądzi, że mam do niej słabość. Nie powinniśmy byli pozwolić jej prowadzić. Piła. Powiedziałem jej, że nie mamy żadnego alkoholu i zrobiłem mocną kawę. Próbowałem wyciągnąć z niej coś na

temat Cyrila, ale zdołałem jedynie usłyszeć stek bzdur o tym, jak to mężczyźni, którym się podoba, muszą być o nią zazdrośni. Pojęcia nie mam, jak Shona wytrzymuje z nią w pracy. - Może dlatego, że nie próbuje wdzięczyć się do niej. - Jak ci poszło? - Mam przeczucie, że Beryl gra na zwłokę. Elspeth zamierza się z nią jutro zobaczyć. Tego mi tylko było trzeba - pomyślał Dick rozżalony. - Hamish i Elspeth znów się do siebie zbliżą. Miał nadzieję, że pojawi się jakaś dramatyczna wiadomość i Elspeth zostanie wezwana z powrotem do Glasgow. - Kładę się do łóżka - ziewnął Hamish. - Miejmy nadzieję, że Elspeth coś wymyśli. Leżał, nie śpiąc, przez dłuższą chwilę. Tęsknił za swoimi psem i kotem, które przedtem spały z nim, a teraz przeniosły swoje uczucia na Dicka. Gdyby tylko moje zaręczyny z Elspeth wypaliły pomyślał Hamish. - Dzieliłbym dom z żoną, a nie z policjantem. Elspeth z ekipą składającą się z dźwiękowca, kamerzysty i reporterki zjawiła się na progu willi Beryl o siódmej trzydzieści rano. Gospodyni otworzyła im drzwi ubrana w szlafrok z wzorzystego jedwabiu, narzucony na koszulę nocną, i zamrugała zaczerwienionymi oczami. - Chciałabym przeprowadzić z panią wywiad na temat braci Campbellów. - Elspeth przedstawiła siebie i ekipę. Beryl wahała się tylko kilka chwil. Pomyślała, że może dobrze byłoby pokazać się przed kamerą. - Będziecie musieli zaczekać, aż się ubiorę. - Możemy wejść? - spytała Elspeth. - Na zewnątrz jest lodowato.

- Nie możecie zaczekać w swoim wozie? - Ogrzewanie w nim nie działa - skłamała Elspeth. Musimy sprawdzić, co jest z nagrzewaczem. I powinniśmy też rozstawić światła i kamerę. - Och, w porządku. Wejdźcie do środka. Beryl zostawiła ich w salonie i poszła się ubrać. Gdy rozstawiano światła i przygotowywano kamerę, Elspeth spojrzała na biurko. Nie było śladu po fotografii. Otworzyła górną szufladę. Górą do dołu leżało tam zdjęcie w ramce. Prędko je odwróciła. Pośrodku stała Beryl. Ramionami obejmowała ją jakaś para. Elspeth rozpoznała Murda i Annę. Ich zdjęcia widziała w gazetach. Stali gdzieś na tarasie, z którego rozciągał się widok na palmy i błękitne morze. Zamknęła szufladę i odsunęła się od biurka. Poczuła dreszczyk przerażenia. Skoro Beryl przyjaźniła się z tą parą łajdaków, to prawdopodobnie zamieszana była również w ich szemrane interesy. Hamish powinien uważać. Beryl nie było pół godziny. Gdy w końcu weszła do salonu, miała na sobie garsonkę z bardzo krótką spódnicą i wydekoltowaną jedwabną bluzką. Elspeth ścisnęło z zazdrości. Beryl demonstrowała bardzo długie nogi odziane w przejrzyste czarne pończochy, Założę się, że to Hamish ją pocałował - pomyślała. Elspeth zaczęła zadawać pytania. Beryl powtórzyła jej mniej więcej to samo, co powiedziała wcześniej Hamishowi. Mieszkańcy szkockich gór byli mistrzami w kłamstwie, a Elspeth nie była żadnym wyjątkiem. Przejrzała notatki i powiedziała: - Twierdzi pani, że Murdo Bentley był jedynie pani znajomym. Rozmawiała pani z nim tylko podczas pobytu w restauracji, ale nic więcej. - Zgadza się.

- Nasz informator mówi, że często wyjeżdżała pani za granicę zarówno z Murdem Bentleyem, jak i Anną Eskdale i zatrzymywaliście się w tych samych hotelach. - Bzdury! Stek kłamstw! Paskudny rumieniec wypełzł na policzki Beryl. - Muszę wziąć się do pracy, więc pakujcie swój sprzęt i idźcie już! - Zaprzecza pani, jakoby utrzymywała z nimi bliskie relacje? - ciągnęła Elspeth. Beryl zerwała się na równe nogi. - Wynoście się! Spakowano wszystko. Elspeth wychodziła ostatnia. Beryl chwyciła ją za ramię i wyszeptała: - Jedź ostrożnie, kochanieńka, wypadki chodzą po ludziach. Elspeth wynajęła hotelowy samochód i pojechała na posterunek policji. Chciała zasiąść przy kuchennym stole, ale Dick mruknął zrzędliwie: - Przejdź do salonu. Pali się tam ogień, jest miło i przytulnie. Elspeth spojrzała na Dicka, a Dick odwzajemnił spojrzenie. Dlaczego nie zauważyłam tego wcześniej? - zastanawiała się Elspeth. - Mam tutaj wroga. Dlaczego? Czy Hamish mu się podoba? Nie, to nie o to chodzi. Rozejrzała się po salonie, popatrzyła na ogromny telewizor z płaskim ekranem i jasne narzuty na kanapie i fotelach, na małe wysepki wypolerowanych stolików i ogień palący się wesoło w czystym palenisku. Skoro on uważa to za „swój" dom - doszła do wniosku Elspeth - to traktuje mnie jak intruza. Dick popędził, żeby przynieść kawę.

- No i jak? - zagadnął Hamish. - Jak poszło? Elspeth opowiedziała mu o wywiadzie. Orzechowe oczy Hamisha błyszczały. - Znała ich! Szkoda, że ją okłamałaś, Elspeth. Chciałbym dorwać tę fotografię w swoje ręce. - Czy możesz zdobyć nakaz przeszukania? - Mogę spróbować. Dick wszedł z kawą na tacy, a potem wrócił z talerzem ciepłych bułeczek. - Spróbuj - nakłaniał. - Dostałem przepis od sióstr Currie. Elspeth chciała powiedzieć: „Nie chcę twoich bułeczek. Sądzę, że w jakiś sposób spieprzyłeś moje zaręczyny", ale zamiast tego potulnie mu podziękowała. Hamish wyszedł do biura, żeby zadzwonić do Strathbane. Zatelefonował bezpośrednio do Daviota. Ku jego zaskoczeniu Daviot zgodził się na nakaz przeszukania, a Hamish chwilowo zapomniał, że wdzięczny szef zgodzi się nieomal na wszystko. Następnie zadzwonił do Jimmy'ego, który obiecał przygotować oddział. Planowali udać się do jej domu dziś wieczorem. Hamish wrócił do salonu i opowiedział o swoim sukcesie. - Nie nagrywaj tego, Elspeth - nalegał. - Jeśli nic tam nie będzie, wyjdziemy na głupków. Hamish przez resztę dnia próbował skoncentrować się na papierkowej robocie dotyczącej drobnych przestępstw. Był zbyt spięty, żeby wykonywać swoją pracę poprawnie. Najazd zaplanowano na godzinę ósmą wieczorem. Nieoznakowany policyjny wóz miał śledzić Beryl. Chcieli się upewnić, że po skończeniu pracy pojedzie prosto do domu. Nadszedł czas akcji. Hamish i Dick czekali w pewnym oddaleniu od willi, aż przyjedzie reszta funkcjonariuszy. Gdy się zjawili, był zaskoczony, że z żadnego samochodu nie wysiadł inspektor ze spuchniętą od whisky twarzą.

- Gdzie jest Blair? - spytał Jimmy'ego. - Twierdzi, że ma co innego do roboty. Hamish poczuł niepokój. A jeśli w szeregach policji jest informator, a Blair jakimś sposobem dowiedział się, że Beryl dostała cynk o rewizji? Jimmy poprowadził ekipę do drzwi i wcisnął dzwonek. W tym momencie Hamish pomyślał, że praktycznie cały czas od Jimmy'ego czuć mocny zapach alkoholu. Pewnego dnia sąd oddali dowód dostarczony przez detektywa, ponieważ oskarżony stwierdzi, że policjant był pijany. Beryl otworzyła im drzwi i stawiła dzielnie czoło. Hamish był załamany. Wyglądała na kompletnie niewzruszoną, podczas wypowiadania przez Jimmy'ego regułki o nakazie przeszukania. - Marnujecie swój czas - odparła spokojnie. - Ta policjantka odprowadzi panią do wozu. Tam pani zaczeka - informował Jimmy. Beryl wzruszyła ramionami i odeszła bez słowa protestu. Gdy zaczęło się przeszukanie, Hamish ruszył prosto do biurka. Ani na nim, ani w szufladach nie było żadnej fotografii. Obrócił się i spojrzał na salon. Pachniał intensywnie płynem do polerowania i środkiem czyszczącym. Był pewien, że nie ma sensu szukać czegokolwiek obciążającego. Na wszelki wypadek przeszukał całe biurko oraz spód szuflad. Nic nie znalazł. Willa została przetrzepana z góry na dół i nie natrafiono na żaden ślad. - To ty nas w to wpakowałeś - nastroszył się Jimmy. Beryl przyglądała się im spokojnie, gdy wysiadała z policyjnego auta. - Odezwą się do was moi prawnicy. Spojrzała Hamishowi prosto w twarz.

- Rozczarowałeś mnie - dodała i odmaszerowała do domu. - Mówię ci. Dostała cynk. - Och, wracaj do swoich owiec - odparł Jimmy z oburzeniem. - Jako funkcjonariusz wyższy rangą to ja dostanę po głowie. Hamish zawiózł Dicka na posterunek policji. - Jadę od razu do komendy, na pewno dostanę wezwanie. Ty, Dicku, zostań. Nie chcę, żebyś razem ze mną wpakował się w tarapaty. Hamish pojechał prosto do Strathbane. Szron na trawie na poboczu skrzył się w świetle przednich reflektorów, a bezlitosne gwiazdy Sutherland mieniły się bezczelnie na niebie. Nagle zahamował, owca o skłonnościach samobójczych wyszła na drogę. - Do diabła, zjeżdżaj stąd! - ryknął przez okno, wyładowując na owcy swoje troski i tłumiony gniew. Spojrzała na niego urażona i w irytująco powolnym tempie ruszyła na pola. Podjechał w pobliże domu Blaira i zadzwonił. Telefon odebrała żona inspektora, Mary. - Czy twój mąż jest w domu? - zapytał Hamish. - Nie, jak zwykle jest w pubie. - Mary, muszę z tobą porozmawiać. - Nie mogę cię przyjąć tutaj. Spotkajmy się w mieście, w barze hotelu Szkot. - Dobrze. Mary była kiedyś prostytutką. Hamishowi udało się tak wymanewrować Blaira, że się z nią ożenił. Okazała się doskonałą żoną dla rozpitego detektywa i stała się podporą lokalnej społeczności.

Ku uldze Hamisha, w barze było spokojnie. Mary weszła pewnym krokiem, usiadła i spojrzała na niego z niepokojem. - W co tym razem się wpakował? - spytała. Podeszła do nich kelnerka. Mary zamówiła whisky, a Hamish tonik. Gdy podano im napoje, Hamish pochylił się i ściszonym głosem zapytał: - Czy twój mąż w ostatnich miesiącach miał więcej pieniędzy niż normalnie? Otworzyła szeroko oczy. - To znaczy, czy przyjmuje łapówki? - Coś w tym rodzaju. Hamish opowiedział jej o bezskutecznym przeszukaniu. - Jestem pewien, że dostała cynk. Pokręciła przecząco głową. - Ja zajmuję się pieniędzmi i opłacam wszystkie rachunki. Muszę to robić, w przeciwnym razie przepiłby wszystko. Skąd taki pomysł przyszedł ci do głowy? - Najpierw nasłał na mnie Cyrila, żeby mnie szpiegował, potem wysłał innego policjanta, Berta McAlpine'a. Miał sprawdzać trzeźwość. Kazał dmuchać w balonik ludziom wracającym z hotelu na zamku Tommel, gdzie jadłem kolację. Może liczył na to, że dobierze się do mnie, stawiając mi zarzut prowadzenia po pijaku. Być może to ostrzeżenie nie było dla pieniędzy, ale po to, żebym wyszedł na idiotę. Znał Murda Bentleya? - Tylko z restauracji. Kilka razy zjedliśmy tam darmowy posiłek. Protestowałam, ale on twierdził, że wszyscy tak robią. Posłuchaj, Hamishu, nie chcę, żeby wpadł w tarapaty. Prowadzę wygodne życie i świetnie sobie z nim radzę. - Zrobię, co w mojej mocy. Wiesz, że będzie lepiej, jeśli ja się dowiem, a nie, powiedzmy, Jimmy. A tak w ogóle, jak leci?

- Świetnie. Jesteśmy z panią Daviot przyjaciółkami od serca. Mary zachichotała. - Chyba by umarła, gdyby dowiedziała się o mnie wszystkiego. - Nie dowie się - z przekonaniem stwierdził Hamish, przyglądając się puszystej kobiecie o siwych włosach, odzianej w dobrze skrojone tweedy. - Wyglądasz jak wzór przyzwoitości. Hamish wracał do Lochdubh, ale pod wpływem impulsu podjechał w pobliże willi Beryl i zaparkował przy drodze. Zdjął czapkę od munduru i zamiast niej włożył czarną wełnianą, by przykryć swoje rude włosy. Podszedł do willi i schował się w krzakach rododendronów przy podjeździe. Zasłony w oknach salonu były rozsunięte. Gdy się przypatrywał, Beryl podeszła do okna i wyjrzała przez nie. Wtem odwróciła się i widać było, że z kimś rozmawia. Tylko z kim? Hamish wiedział, że nie może podejść bliżej, ponieważ nie rosły tam żadne dające schronienie krzaki, a jego buty zachrzęszczą na żwirze. Zadrżał. Noc była zimna. Miał na sobie jedynie koszulę i sweter. Kurtkę zostawił w samochodzie. Sowa nagle zahukała mu nad głową, sprawiając, że podskoczył. Gdzieś w oddali zając pisnął w agonii. Zapewne schwytała go fretka. Zwierzyna z wiejskich okolic szkockich gór zabrała się do nocnych zajęć, czyli do atakowania najsłabszych. Ludzie, którzy nie wierzyli w Boga, często mawiali: „Ale oddaję cześć naturze". A to - pomyślał Hamish - było równie bezpieczne jak wielbienie antycznych greckich bóstw. Wspinacze nieświadomi niebezpieczeństw pogody regularnie ginęli, a niedoświadczonych żeglarzy powalały boczne wiatry na

jakimś jeziorze. Jego rozmyślania przerwał odgłos nadjeżdżającego samochodu. Taksówka śmignęła po podjeździe i stanęła pod drzwiami. Drzwi wejściowe otworzyły się i wyszedł z nich Blair w towarzystwie Beryl. - Jedź bezpiecznie - zawołała, machając mu na pożegnanie. Blair rozsiadł się w taksówce, wracając do Strathbane. Nie ma lepszego uczucia niż to, gdy wpakuje Hamisha Macbetha w niezłą kabałę. Świetna babka z tej Beryl. - Za nami jedzie wóz policyjny - zawołał kierowca taksówki. - Miga mi światłami, żebym zatrzymał się na poboczu. - Proszę to zrobić - polecił Blair. Drzwi do taksówki otworzyły się na oścież i Hamish Macbeth zażądał: - Wysiadaj. - Jak śmiesz mi rozkazywać?! - zagrzmiał Blair. - Chcesz, żeby kierowca taksówki usłyszał dokładnie, dlaczego ci rozkazuję? Każ mu zaczekać. Blair grymaśnie wydał instrukcje kierowcy. - Wsiadaj do land rovera - rozkazał Hamish. Gdy Blair usiadł na miejscu pasażera, Hamish zapytał wprost: - Czy ty dałeś Beryl cynk, że jej dom ma zostać przeszukany? - Brednie! - krzyknął Blair. - Zaniepokoiło ją to przeszukanie i pan Daviot zasugerował, żebym złożył jej grzecznościową wizytę. - Mam numer telefonu domowego pana Daviota. Zaraz tam zadzwonię i to potwierdzę. Wyjął komórkę i zaczął wybierać numer. - Zaczekaj! - krzyknął Blair. - Posłuchaj, gościu, prawda jest taka, że ja to zrobiłem z własnej inicjatywy. Ona nie jest

zamieszana w żadne bezprawne działania. Pomyślałem, że to przeszukanie to paskudna pomyłka. - Powodem tego przeszukania, jeśli już musisz wiedzieć, było to, że mieliśmy na nią już wystarczająco dużo, żeby uzyskać nakaz. Zaraz zadzwonię. - Nie! Posłuchaj. W porządku, znam tę kobietę. Wiesz, że zamknęli nam kwatery policyjne. Cóż, ona od czasu do czasu wynajmuje gliniarzom domki po cholernie przystępnych cenach. - I tak powinienem złożyć na ciebie doniesienie - nie ustępował Hamish. - Czego jeszcze chcesz? - krzyknął Blair. - Na początek, co miałeś na Cyrila Sessionsa, że zgodził się mnie szpiegować? Gdyby nie został zamordowany, straciłby pracę. Wiem, że ty nie wyleciałeś, Bóg jeden wie, dlaczego. Wyduś to z siebie. - Odwiedzał prostytutkę i nie płacił jej za to, że ją posuwał. Miała już dość i zamierzała na niego donieść. Ja zamknąłem jej usta. - Nazwisko tej prostytutki. - Nie przypominam sobie. - A ja przypominam sobie numer telefonu Daviota. - Och, już w porządku. To Betty Blue. - Jej prawdziwe nazwisko? - Betty Queen. - Adres? - Cockspur Street numer pięć. - Czy to burdel? - Nie, ona jest z tych ekskluzywnych. Ma swój własny dom. - Prostytutki często mają powiązania z przestępcami. Nigdy nie pomyślałeś o tym, że to ona mogła stać za zamordowaniem Cyrila?

- Sessions musiał załatwiać jakieś sprawy dla Bentleya. To oni go zabili. - Zanim Anna Eskdale zmarła, powiedziała, że oni tego nie zrobili. - Pewnie nie wiedziała, że umrze. Kłamała. - Mam przeczucie, że wkrótce będziemy mieć wystarczające dowody, żeby Beryl aresztować. Jeśli dowiem się, że uciekła, to porozmawiam sobie z kim trzeba na twój temat. Zabieraj się stąd i nigdy więcej nikogo na mnie nie nasyłaj! Hamish patrzył, jak Blair idzie z powrotem do taksówki. Gdyby nie Mary - pomyślał - to doniósłbym na tego starego łajdaka na sto procent. Na posterunku policji Dick od razu zameldował: - Dzwoniła Elspeth, żeby powiedzieć, że już wkrótce wraca do Glasgow. Hamish wszedł do biura i zatelefonował do Elspeth. - Dick mówił mi, że dzwoniłaś, bo już wyjeżdżasz? - Wcale nie dzwoniłam - odparła Elspeth. - Na Boga, dlaczego w takim razie tak powiedział? - On traktuje mnie jak swoją rywalkę. - Daj spokój, Elspeth. - Myśli, że jeśli znów się zejdziemy, to straci swój cenny domek, bułeczki, perkalowe narzuty i całą resztę. - Nie chcę o tym rozmawiać - żachnął się Hamish. - Nigdy nie chciałeś rozmawiać o niczym ważnym odparła Elspeth i rzuciła słuchawką. Hamish wrócił do salonu. - Zmyśliłeś to. Dlaczego? - Ona nie jest dla ciebie odpowiednia - nadąsał się Dick. - A ty przejmujesz się tylko tym - wytknął Hamish złośliwie - żeby zgrywać panią domu na moim posterunku. Zamierzam odesłać cię do Strathbane.

Wybiegł z pokoju. Dick przytulił kota i rozglądał się żałosnym wzrokiem po tym, co uważał za swoje małe królestwo. Rano Dick jak zwykle zapraszał na śniadanie. Hamish szorstko odmówił. Zawołał psa i kota i wyszedł do land rovera. Gdy wyjeżdżał z Lochdubh, zobaczył Hetty za kierownicą, jadącą w kierunku posterunku policji. Przed tą sprawą z Elspeth pewnie zadzwoniłby do Dicka, żeby go ostrzec, ale teraz wciąż czuł się rozżalony. Dick siedział przy kuchennym stole, czytając „Czasy szkockich gór". Drzwi się otworzyły i weszła Hetty. - Co ty tu robisz? - krzyknął. Hetty uśmiechnęła się do niego filuternie. - Przyjechałam się z tobą zobaczyć, głuptasie. - Właśnie wychodzę w ważnej sprawie. Nie powinnaś być w bibliotece? - Jest niedziela! Pomyślałam, że może wpadnę i zobaczę mojego kochanego Dicka. Czuł, że pot spływa mu po plecach. Podszedł prosto do kuchennych drzwi i otworzył je przed nią. - Przykro mi, muszę lecieć. Powinienem włożyć mundur. Odwrócił się i wszedł do sypialni. Wrócił przebrany w mundur i zobaczył, że kuchenne drzwi nadal są otwarte. Postanowił wyjść na wypadek, gdyby wciąż czekała na drodze. Nagle usłyszał niewyraźny hałas w salonie. Wbiegł tam i zastał kręcącą się Hetty. Rozglądała się dookoła. - Nie możesz tu zostać! Wyjdź, proszę. - Naprawdę jest tu przytulnie. Ale potrzeba ci żony i kobiecej ręki, która zaznaczyłaby tu swoją obecność.

- Na zewnątrz! Natychmiast! - ponaglał Dick. - Muszę zamknąć. Hetty powoli przesunęła się do drzwi. Zbliżyła się do niego, a on się odsunął. - Taki wstydliwy - szepnęła. - Ale ja to wszystko zmienię. Dick zszedł jej z drogi. - Jeszcze tu wrócę - zapowiedziała niczym jakaś okropna parodia Arnolda Schwarzeneggera. Gdy w końcu wyszła, Dick otarł czoło. Ta kobieta ma obsesję. Tak jak i ty - odezwał się głos jego sumienia. - Hamish nigdy ci nie wybaczy, a to wszystko dlatego, że tak bardzo zakochałeś się w posterunku policji, że mieszałeś się w jego zaręczyny. Hamish zaparkował przy Cockspur Street. Betty Queen mieszkała w niewielkim domku na obrzeżach Strathbane. Podszedł i nacisnął dzwonek. - Czy panna Queen jest w domu? - zapytał niską kobietę o matczynym wyglądzie, która otworzyła drzwi. - To ja jestem Betty Queen. Czego pan chce? - Chciałbym tylko porozmawiać. - W porządku. Proszę wejść. Hamish doszedł do wniosku, że Dick byłby zachwycony jej salonem. Był schludny i wygodny, a smakowity zapach czegoś gotowanego dobiegał z kuchni. Przyjrzał się z zaciekawieniem Betty. Była puszysta, miała okrągłą, rumianą twarz i brązowe włosy. Ale jej doskonałe nogi przyciągały wzrok każdego mężczyzny. - Jak to się stało, że zaczęłaś prowadzić takie życie? spytał z ciekawości. - Mój mąż ode mnie odszedł, zostałam z małą córeczką. Potrzebowałam pieniędzy, a nie potrafiłam się niczym zająć. Miałam rozmowę o pracę jako sprzątaczka w barze hotelu Szkot. Kobieta, która przeprowadzała rozmowę, powiedziała,

że nie może zatrudnić kobiety z dzieckiem i wyszła. Już miałam też wychodzić, ale podszedł do mnie pewien biznesmen i zaprosił na drinka. Czułam, że muszę się napić i tak od słowa do słowa... Zaczął mi płacić za świadczone usługi i dawał mi prezenty. Wszystko szło świetnie, dopóki nie powiedział, że przenoszą go, znaczy jego z żoną i rodziną. Wróciłam do hotelu, poderwałam następnego, a potem zaczęłam ogłaszać się w Internecie. - Umieszczałaś ogłoszenia o prostytucji! To cud, że policja cię nie przymknęła. - Oferowałam wygody domowe dla zmęczonych biznesmenów. Wielu z nich obawiało się ślicznotek sprowadzanych z Europy Wschodniej. Moja córka jest w Cambridge. Wcześniej mogłam wysłać ją do porządnej szkoły z internatem. Przyszedłeś po to, żeby mnie aresztować? - Nie, jestem tutaj, żeby zapytać cię o Cyrila Sessionsa. Zmarszczyła nos z niesmakiem. - Jeśli będziemy o nim rozmawiać, to potrzebuję kawy. Proszę tu zaczekać. Po jakimś czasie wróciła z zastawą do kawy i talerzem ciasteczek owsianych posmarowanych serkiem śmietankowym. - Ciasteczka upiekłam, a twarożek jest z Orkney. Proszę się częstować. Cyril był potworem. Żądał darmowych usług i straszył, że jeśli nie dam mu tego, czego chce, to na mnie doniesie. Nienawidziłam go. W końcu zadzwoniłam na policję, żeby złożyć na niego doniesienie. Wtedy jakiś wielki, tłusty detektyw mnie odwiedził. Obiecał, że jeśli wycofam oskarżenie, to on załatwi, że Cyril więcej się u mnie nie pojawi. I rzeczywiście od tamtej pory go nie widziałam. - O czym mówił Cyril? Te owsiane ciasteczka są wyśmienite.

Hamish zamierzał poprosić o przepis, żeby przekazać go Dickowi, ale przypomniał sobie, że przecież nie chce mieć już z tym człowiekiem nic wspólnego. - Proszę się częstować. Mam ich jeszcze dużo. Cyril często się przechwalał. Dawał do zrozumienia, że wkrótce będzie bogaty. Mówił, że ma na kogoś haka. Jako że już wcześniej szantażował mnie, to założyłam, iż znalazł sobie kogoś innego i wziął go w obroty. - Wiesz, czy może tym kimś był Murdo Bentley? - Ten gangster? Czytałam o nim w gazetach. Domyśliłam się, że to właśnie dlatego Cyril został zamordowany. Dlaczego tak mi się przyglądasz? - Nigdy nie myślałaś, żeby wyjść za mąż? - Cóż, byłoby fajnie, dlaczego nie? Rozmyślałam nawet nad tym ostatnio. Odłożyłam już wystarczająco dużo w banku i myślę o przejściu na emeryturę. - Czy twoi sąsiedzi wiedzą, czym się zajmujesz? - Nikt nie mieszka w pobliżu. W niedzielę chodzę do kościoła. Myślą, że jestem porządna. - Gdybyś przypomniała sobie coś jeszcze, co może być pomocne, to tu jest moja wizytówka. Pomyślałem, że mógłbym wziąć trochę twoich wypieków. Chętnie ci zapłacę. - Nie bądź niemądry. To mi schlebia. Wiesz, rozmowa z tobą poprawiła mi humor. Patrzysz na mnie jak na prawdziwą kobietę. Chyba przejdę już na emeryturę. Proszę zaczekać, a ja spakuję pudełko. Hamish rzucił pudełko na stół kuchenny na posterunku policji i zagadnął łagodnie: - Musiałem jechać do komendy głównej w pewnej sprawie i po drodze odwiedziłem moją dawną znajomą. Jest mistrzynią wypieków. Dick otworzył pudełko z ulgą, że Hamish się do niego odzywa. W środku były dwa plastikowe pojemniki. W jednym

znajdowały się owsiane ciasteczka, a w drugim czekoladowe babeczki. Dick ugryzł owsiane ciasteczko i podniósł oczy ku niebu. - Człowieku, są ciasteczka i ciasteczka, a te chyba spadły prosto z nieba. Wziąłeś przepis? - Wiesz, jacy są mistrzowie wypieków. Masz dziś luźny dzień. Tu jest jej adres. Nazywa się Betty Queen. Może ją odwiedzisz? Dick spróbował czekoladowej babeczki. - Po prostu muszę się dowiedzieć, jak ona to robi. - Nie wkładaj munduru. Gdy otworzy drzwi, pomyśli, że przyszedłeś z zawiadomieniem o śmierci ktoś z rodziny. Betty spojrzała z zaciekawieniem na niską sylwetkę Dicka. - Jestem przyjacielem Hamisha. - Proszę, lepiej będzie, jeśli wejdziesz - uśmiechnęła się Betty smutno. Pomyślała, że Hamish przysłał jej jednego ze swoich przyjaciół w charakterze klienta. Gdy usiedli w salonie, spytała: - Co mogę dla ciebie zrobić? Miała nadzieję, że nie chodzi o nic perwersyjnego. Wzrok Dicka zapłonął prawie religijnym zapałem. - Chodzi o twoje wypieki - odparł. - Hamish powiedział mi, że mistrzowsko pieczesz. Sam jestem w tym dobry, ale ty jesteś geniuszem. Istnieje szansa, że dostanę przepis? Oblicze Betty rozpogodziło się. - Zapraszam do kuchni, pokażę ci, jak to się robi. Po trzech godzinach zajęć z wypieków Dick spojrzał na zegarek. - Robi się późno. Wiesz co, w Lochdubh jest świetna włoska restauracja. Może zabiorę cię tam na kolację? Uśmiechnęła się do niego promiennie.

- Byłoby wspaniale. *** Hamish przechadzał się po nabrzeżu z psem i kotem, zerknął na budynek włoskiej restauracji. W oknie ujrzał sylwetki Dicka i Betty siedzących przy stoliku. Zawrócił zadowolony, żeby ruszyć z powrotem na posterunek policji. Nagle spostrzegł samochód Hetty nadjeżdżający wzdłuż nabrzeża. Wbiegł prosto do restauracji. - Przesiądźcie się do stolika z tylu - wysapał. - Dobry wieczór, Betty. Pewna kobieta prześladuje Dicka i jeśli was zobaczy, zaraz się dosiądzie. Daj mi kluczyki do twojego samochodu, zaparkuję go gdzie indziej. - Hetty? - zapytał Dick. - We własnej osobie. - Przesiądźmy się, Betty - ponaglał. - Wszystko ci o niej opowiem. Gdy Hamish zaparkował samochód Dicka na tyłach restauracji, oddał kluczyki i wyszedł. Wolno ruszył w kierunku posterunku policji. Hetty czekała w zaparkowanym samochodzie. Hamish zastukał do okna, a ona opuściła szybę. - Co tutaj robisz? - spytał ostro. - Przyjechałam zobaczyć się z Dickiem. - Posterunkowy Fraser odwiedza swoją narzeczoną w Perth - oznajmił Hamish. - Ale nic mi nie powiedział, że ma narzeczoną! wykrzyknęła Hetty. - Dlaczego miałby cię o tym informować? - spytał twardo Hamish. - Nie spotykał się z tobą. - On mnie zbałamucił! - Brednie! A teraz, dziewczyno, zmykaj stąd albo wystawię ci mandat za utrudnianie wjazdu na posterunek policji.

Z hałaśliwym i wściekłym zgrzytem biegów Hetty zawróciła i odjechała. - Jak na razie, wszystko układa się dobrze - zwrócił się Hamish do Sonsie i Lugsa. - Ale, do diabła, co będzie, gdy dowie się, że jest prostytutką? Nad kawą Betty rzuciła z westchnieniem: - Było mi bardzo miło. Czy Hamish opowiadał ci o mnie? - Powiedział, że jesteś mistrzynią wypieków. Z jakiego powodu cię odwiedził? Nie pytałem go. - Jeśli ci powiem, nigdy więcej nie będziesz chciał się ze mną widzieć. - Lepiej powiedz mi, o co chodzi. - Mój mąż się zmył i zostawił mnie z małym dzieckiem. Nie potrafiłam się niczym zająć. Zaczęłam się sprzedawać. Cyril Sessions mnie znalazł i zaczął mnie szantażować, żądając w zamian darmowych usług. Złożyłam na niego doniesienie, ale jakiś detektyw obiecał mi, że nie będzie mi się już naprzykrzał, jeśli będę trzymać język za zębami. Przeszłam na emeryturę. Zajmowałam się tym interesem po cichu. Moja własna córka nic o tym nie wie. Wysłałam ją we wczesnym wieku do szkoły z internatem. Teraz jest w Cambridge. Wielka łza spłynęła jej po policzku. - I nagle zjawiasz się ty i traktujesz mnie jak damę, rozkoszowałam się każdą chwilą. Zaczęła płakać. Dick wyjął dużą czystą chustkę do nosa i jej podał. Zaczekał, aż dojdzie do siebie, i wtedy powiedział: - Widziałaś nowy film z Jamesem Bondem? - Nie. - Miałabyś ochotę wybrać się do kina jutro wieczorem? Betty spojrzała na niego zdumiona. - Zapraszasz mnie na randkę?

- Na drugą randkę. Ta była pierwsza. - Och, z przyjemnością pójdę. - Wyświetlają go tutaj, w wiejskim ratuszu. Jutro wieczorem o siódmej. Przyjadę po ciebie o szóstej. - Przykro mi, że musiałam wtajemniczyć cię w moje niewesołe życie. - Zapomnijmy o tym. Gdy Dick wrócił na posterunek policji, zwrócił się do Hamisha: - Powinieneś był powiedzieć mi o niej prawdę. - Odeszła z zawodu. Myślałem, że ucieszą cię jej wypieki, to wszystko. - Cóż, nie licz na mnie jutro wieczorem, zabieram Betty na seans w wiejskim ratuszu. Zdołałeś pozbyć się Hetty? - Tak. Pogadaj z Shoną. Trzeba coś zrobić z Hetty. Sądzę, że ta kobieta jest obłąkana. - Przejadę się do niej jutro. Czym będziesz się zajmował? - Zamierzam śledzić Beryl. Jestem przekonany, że wie, gdzie są bracia Campbellowie. Nazajutrz rano Hamish zadzwonił do hotelu na zamku Tommel. Powiedziano mu, że Elspeth została wezwana z powrotem do Glasgow. Ogarnęło go rozczarowanie. Poszedł do Angeli i poprosił, żeby pożyczyła mu samochód. Nie chciał, żeby Beryl zauważyła policyjnego land rovera. Hamish znalazł miejsce parkingowe przed jej biurem zajmującym się wynajmem mieszkań. Rozsiadł się i czekał. Pracowały dla niej dwie dziewczyny. Po pewnym czasie spostrzegł, że jedna z nich wychodzi na przerwę na lunch, wysiadł z samochodu i podążył za nią. Weszła do Burger Kinga. Hamish stanął za nią, gdy składała zamówienie. Poprosił o kubek kawy i ruszył za dziewczyną do stolika. Na szczęście w barze było tłoczno.

- Mogę się dosiąść? - spytał. Skinęła głową. Była niska, miała około pięciu stóp wzrostu (Pięć stóp to około 152 centymetrów.), jej brązowe włosy poprzetykane były blond pasemkami, zauważył kolczyk w nosie i pryszczatą twarz. - Zimno dziś - zaryzykował Hamish. - Może spaść śnieg. - O rany! Naprawdę? - Ciężko w pracy? - Och, zimą robi się spokojnie. - Twój szef jest w porządku? - To jędza z piekła rodem, ale trudno dziś znaleźć pracę. - Widziałem w gazetach, że policja szuka dwóch mężczyzn, którzy kiedyś dla niej pracowali. - Ach, o nich mówisz. To było jeszcze przede mną. Czym się zajmujesz? - Jestem farmerem - odparł Hamish. - Owce i tak dalej? - Tak. Zdrowy tryb życia. - To by mi nie pasowało. Pewnego dnia wystąpię w telewizji. - Jak chcesz to osiągnąć? Spojrzała na niego z fałszywą skromnością. - Goście z Telewizji Strathbane przesiadują w Szkocie. Czasem chodzę tam wieczorami z moimi znajomymi. Widziałam, że jeden z nich mi się przyglądał. Kiedyś mnie zauważą. Bardziej prawdopodobne, że obnażą, w hotelowym pokoju, a potem potraktują jak łatwą zdobycz - pomyślał cynicznie Hamish. Doszedł do wniosku, że od niej niczego ciekawego się nie dowie. - Muszę lecieć. Powinienem zająć się owcami i odwiedzić kilka osób.

Gdy wrócił do samochodu, miał przeczucie, że marnuje czas. Jeśli Beryl kontaktowała się z Campbellami, robiła to pod osłoną nocy. Dick czekał, póki nie zobaczył, że Shona wychodzi na lunch. Ruszył za nią do kawiarni. - Och, to ty, Dicku! Wspaniale cię widzieć. Dick pogratulował jej zaręczyn, a potem wyłuszczył cel spotkania. - Naprawdę martwimy się o Hetty. Zaczęła mnie nachodzić i jesteśmy przekonani, że oszalała. Hamish sugeruje, żebyś porozmawiała z właścicielami biblioteki. - Nie mogę tego zrobić. Nie mam żadnego powodu. To znaczy, w bibliotece wykonuje swoją pracę bez zarzutu. - Bądź ostrożna. Ona zaczyna mnie przerażać - dodał Dick. Porozmawiali jeszcze na temat nadchodzącego ślubu Shony. Dick stwierdził zdumiony, że traktuje ją teraz jak młodszą przyjaciółkę. *** Dziewczyna, którą Hamish poznał w Burger Kingu, opowiadała o farmerze, którego spotkała podczas lunchu. - Wypytywał o braci Campbellów. - Jak wyglądał? - spytała Beryl. - Wielki, wysoki gbur z jasnorudymi włosami. - Wracaj do pracy - warknęła Beryl. Czmychnęła do swojego biura, żeby zatelefonować.

Rozdział dziesiąty Nie mam upodobania do wsi; To rodzaj zdrowej mogiły. Sydney Smith Dla Hamisha Macbetha następne dwa tygodnie były bardzo frustrujące. Spędzał noce zaczajony w zaroślach pod domem Beryl. Miał nadzieję, że wpadnie na jakiś trop, ale to był tylko zmarnowany czas. Dick często wychodził z domu. Odwiedzał Betty, a Hamisha gryzły wyrzuty sumienia. Jakie szanse miał ten romans? Jeśli zobaczą ich razem i poznają, kim Betty jest lub raczej jeszcze tak niedawno była, to Dick będzie miał kłopoty. Pewnego wieczoru Hamish odebrał telefon ze Strath bane. Przyszło zawiadomienie o włamaniu. Podano mu adres domu na wrzosowiskach tuż pod miastem. Właścicielka, pani McLeigh, dzwoniła po pomoc. Spytał Dicka, czy może skorzystać z jego samochodu, ponieważ policyjny land rover odmawiał współpracy. Postanowił nie tracić czasu na wkładanie munduru, jedynie wsunął do kieszeni niewielki dyktafon. Wiele razy się przekonał, że nagrania robione w czasie przesłuchania są bardzo użyteczne. Łatwiej się spisuje notatki. Dotarł przed dom. Drzwi stały otworem, a światło sączyło się na wrzosowisko. Hamish ostrożnie wszedł do środka. - Pani McLeigh - zawołał. Poczuł silne uderzenie w tył głowy i osunął się na podłogę. Jakiś czas później powoli odzyskał przytomność. Miał zawroty głowy i nudności, ale jakiś instynkt podpowiadał mu, żeby trzymał oczy zamknięte. Usłyszał męski głos: - Cóż, Andy, jesteśmy nad torfowiskiem, ale ono wciąż jest rozkopane.

W końcu pojawili się bracia Campbellowie - pomyślał Hamish. Wnioskując po odczuwanym bólu, stwierdził, że jego ręce i nogi są mocno związane. - Najpierw go przeszukajmy - zaproponował drugi z braci, Davy. - Może ma przy sobie pieniądze. - Widziałem portfel w jego tylnej kieszeni. Obróć go. Hamish został przewrócony na brzuch. Wtem Andy krzyknął zirytowany: - Ta dziwka nie powiedziała nam, że on jest z policji. Mówiła, że jakiś gość przyjedzie do domu, mamy go załatwić i wrzucić do torfowiska. Ale żeby zabijać policjanta! Davy się zastanawiał: - No, ale ona trzyma nasze paszporty w sejfie. Obiecała, że po wszystkim nam je odda. Mówiła też, że da pieniądze, żebyśmy wyjechali z kraju. - Popatrz, to Hamish Macbeth, ten, o którym często piszą w gazetach. Jak nic, zorganizują za nami międzynarodowy pościg. Zapadła chwila dłuższego milczenia. W końcu Andy zaproponował: - A może zostawimy go tutaj. Wrócimy do Beryl i zmusimy, żeby otworzyła sejf. Potem sprzątniemy ją i uciekniemy z tego kraju, gdzie pieprz rośnie. Mówię ci, jeśli ukatrupimy tego policjanta, będzie miała na nas jeszcze większego haka. Już tyle razy obiecywała, że da nam spokój. I co, ciągle w coś nowego nas pakowała. Wypuśćmy gliniarza i pryskajmy stąd. Wciąż jeszcze oddycha. Miejmy nadzieję, że nie wykituje. Hamish czuł, że przecięto krępujące go więzy. Leżał nieruchomo, dopóki nie usłyszał niknącego w oddali warkotu samochodu.

Obrócił się i przeszukał kieszenie. Dyktafon wciąż był na miejscu i nagrywał. Nie zabrali mu nawet telefonu komórkowego. Zadzwonił do Strathbane i pospiesznie opowiedział o zajściu. Sugerował, by udali się do domu Beryl tak szybko, jak to jest możliwe. Poprosił też, żeby wysłali samochód, który odbierze go z domu przy torfowisku. Beryl otworzyła drzwi braciom Campbellom. - Wszystko załatwione? - spytała. - Szybko wam poszło. Andy zaszedł ją od tyłu i przytrzymał w żelaznym uścisku. - Przynieś sznur, Davy! - krzyknął. Beryl szamotała się i krzyczała, ale na próżno. Wkrótce została przywiązana do krzesła. - Podaj nam szyfr do sejfu - rozkazał Davy. - Nie! - krzyknęła Beryl. - Śmiało - zachęcał Davy brata. Andy wziął kanister z benzyną, odkręcił go i wylał całą zawartość na Beryl. Następnie zapalił zapalniczkę i uniósł ją. - Szyfr, dziewczyno, albo spłoniesz. Beryl zamknęła oczy i podała im szyfr. Wstukali go i otworzyli sejf. Wyjęli swoje paszporty oraz zwitki banknotów. - To pozwoli nam uciec z kraju - ucieszył się Andy. Wrócili do salonu i zmierzyli Beryl wzrokiem. - Co z nią zrobimy? - spytał Davy. - To - powiedział Andy. Zapalił zapalniczkę i rzucił ją na kolana Beryl. Zajęła się ogniem niczym pochodnia. - Spadajmy stąd! - krzyknął Andy. - Wydziera się tak głośno, że może obudzić umarłego. Wyszli z willi i stanęli twarzą w twarz z oddziałem uzbrojonych policjantów. Zaczęli uciekać, tymczasem willa stała już w płomieniach. - Na ziemię! - krzyknął policjant przez megafon. - Będę strzelał.

Hamish zjawił się w samą porę, żeby zobaczyć, jak ich aresztują. Z rykiem syren przyjechał wóz strażacki i wkrótce na płonący budynek skierowano sikawki z wodą. Hamish podszedł do Jimmy'ego. - Mam nagrane na kasecie to, o czym rozmawiali nad torfowiskiem. Jeśli zamknęli z powrotem sejf, to może znajdziesz tam rzeczy, które ukryła, gdy przeszukiwaliśmy dom. - Jedź natychmiast do szpitala - polecił Jimmy. - Jesteś blady jak ściana. Jeśli będziesz miał krwawienie w mózgu, nie dożyjesz do rana. Nazajutrz rano Hamish zatelefonował ze szpitala do Dicka, żeby opowiedzieć mu o zajściach. - Nikt do mnie nawet nie zadzwonił - skarżył się Dick. Gdzie jest mój samochód? - Każę go poszukać. - Przyjedziemy z Betty cię odwiedzić. - Tylko nie z Betty. Będą spisywać moje zeznanie i może kręcić się tu Blair. - Och, w porządku. Na Boga, co Dick zamierza zrobić w sprawie Betty? zastanawiał się Hamish. Jimmy wpadł nieco później i czekał cierpliwie, póki policjanci nie spiszą zeznania. - Sejf przetrwał pożar. Czekam, aż ekipa z kryminalistyki dokończy swoją robotę. - Co mówią bracia Campbellowie, jeśli w ogóle cokolwiek mówią? - zapytał Hamish. - Jak do tej pory, nie wydusili z siebie ani słowa. Ale wygląda na to, że spalili tę Shuttleworth żywcem. - Chyba się jej wydawało, że jest niezniszczalna zastanawiał się Hamish. - Wiedziała, że ją obserwuję i że stanie się główną podejrzaną.

Wyniki badań Hamisha były dobre. Zalecano, żeby został jeszcze jedną noc w szpitalu. Odwiedził go Dick, przynosząc ze sobą gazety i winogrona. - Zdarzyło się coś okropnego - jęknął Dick. - Odebrałem telefon od Blaira. Widział mnie z Betty. Obiecywał, że będzie trzymał język za zębami, jeśli załatwię dla niego kilka rzeczy. - Po pierwsze, będziesz mnie szpiegował - zgadywał Hamish. - Nie przejmuj się. Zamknę mu usta. - Tak sobie pomyślałem, Hamishu, że mógłbym odejść z policji i przeprowadzić się z Betty do Perth. Mogę znaleźć tam pracę jako ochroniarz. - To jest wspaniały pomysł. Czy Betty już o tym wie? - Nie spytałem jej jeszcze. - Cóż, powodzenia. Gdy wyszedł, Hamish zadzwonił do Blaira. - Jeśli wygadasz się na temat przeszłości Betty, to mimo że bardzo podziwiam i lubię twoją żonę, jej historia dostanie się do wszystkich gazet. Na dodatek powiem Daviotowi, że to ty dałeś Beryl cynk w sprawie przeszukania. Blair klął i pomstował, ale w końcu zgodził się trzymać język za zębami. Nie śmiał przyznać się Hamishowi, że zdążył już odwiedzić Betty i doprowadzić ją do łez. Straszył, że powie szefowi Dicka, że się zadaje z prostytutką. Hamish opadł na poduszki z westchnieniem zadowolenia. Posterunek policji wkrótce znów będzie tylko jego. Betty w końcu otarła łzy i przemyślała całą sprawę. Jej córka miała przyjechać do domu na święta Bożego Narodzenia. Ten detektyw, Blair, nigdy nie zostawi jej spokoju. A jeśli córka dowie się prawdy? I biedny posterunkowy, który tak wiele przecież dla niej znaczył, będzie skończony. Usiadła i zaczęła pisać do Dicka list. Niewinny czas, który z nim spędzała, zdawał się jedynie podkreślać plugawość jej

życia. Do tej pory dawała sobie radę, nieustannie zażywając leki antydepresyjne. Jej córka nie może się nigdy dowiedzieć, jak zarabiała na życie. Gdy skończyła pisać, wyszła po zapasy insuliny. Betty, chociaż piekła wspaniałe ciasta, prawie nigdy ich nie jadła, ponieważ miała cukrzycę. Pewnym ruchem ręki wstrzyknęła sobie śmiertelną dawkę, następnie poszła położyć się do łóżka i po raz ostatni zamknęła oczy. Tego wieczoru Dick wyruszył z bukietem czerwonych róż i diamentowym pierścionkiem. Jak pięknie Sutherland wyglądało w gwieździstą noc. Jego serce śpiewało radośnie, gdy pędził samochodem wypożyczonym z lokalnego warsztatu. Jego własnego samochodu nie odnaleziono. Zaparkował przed domem Betty, podszedł i nacisnął dzwonek. Nie było żadnej odpowiedzi, a dom pogrążony był w ciemnościach. Dobrze, że dała mu klucz. Otworzył drzwi i wszedł do środka. W niewielkim korytarzu panowała ciemność, ale światło sączyło się spod drzwi do salonu. - Betty! - zawołał i wszedł do pokoju. Nie było jej tam. Właśnie miał się odwrócić, gdy na środku stolika kawowego zauważył zaadresowany do niego list. Pewnie musiała wyjść - pomyślał. Usiadł na kanapie, otworzył kopertę i zaczął czytać. „Drogi Dicku. I tak nic z tego by nie wyszło. Nie potrafiłabym znieść skandalu. Nie wytrzymałabym tego, gdyby moja córka się dowiedziała. Nigdy nie pracowałam, gdy miała wakacje. Chcę, żebyś zniszczył ten list. Zrobiłam to tak, żeby wyglądało na wypadek. Nie ma czegoś takiego jak ladacznica o wielkim sercu. Życie uczyniło mnie szorstką w taki sposób, który dopiero niedawno zaczął przyprawiać mnie o mdłości. Jednak moja droga dziewczynka nie może nigdy się o tym dowiedzieć. Wzięłam zbyt dużą dawkę insuliny.

Ucałowania, Betty". Dick wstał powoli jak staruszek. Wszedł do sypialni i spojrzał na martwe ciało Betty leżące na łóżku. Wyjął telefon i zadzwonił do Hamisha. Hamish zastał go siedzącego w salonie. Dick opowiedział mu jeszcze raz, co się stało i podał mu list. - Musisz stąd uciekać - radził Hamish. - Nie wstydzę się jej. - I nie powinieneś. Ale dwulicowi purytanie z komendy głównej policji nie spojrzą na to w ten sposób. Stracisz pracę. Zachowanie nieprzystające funkcjonariuszowi policji, bla, bla, bla. Zaciągną cię na przesłuchanie. Twoje odciski palców muszą być tu wszędzie. Mogą pomyśleć, że ją zamordowałeś. Uszanuj jej ostatnią wolę i uciekaj stąd. No dalej. Wyczyśćmy to miejsce i pozbądźmy się tego listu. Wydawało się, że Dick nie jest zdolny do wykonania żadnego ruchu. Hamish założył lateksowe rękawiczki i wyczyścił każdą powierzchnię, która przyszła mu na myśl. Wziął książkę adresową Betty, poszukał adresu college'u jej córki w Cambridge, wklepał go na klawiaturze, wydrukował i zostawił na biurku. Znalazł torbę podróżną, włożył do niej książkę adresową i komputer, wepchnął również bukiet róż od Dicka. Zabrał kluczyki do samochodu wypożyczonego przez posterunkowego i podjechał nim kawałek dalej. Zaparkował obok land rovera. Gdy wrócił, ponaglał Dicka, żeby szybko wstawał. - Wrócimy land roverem. Odbierzesz samochód innym razem. No chodź, kolego. Już po wszystkim. Hamish dał Dickowi pigułkę nasenną, którą znalazł w starej apteczce, i położył go do łóżka. W ponurym nastroju udał się do Strathbane. Zadzwonił do żony Blaira. Umówili się w barze hotelu Szkot.

- O co chodzi, Hamishu? - spytała zaniepokojona. Hamish opowiedział jej o okolicznościach śmierci Betty i groźbach Blaira. - Zabiję tego starego łajdaka - syknęła Mary zapamiętale. - Nie rób tego - odparł Hamish. - Chciałem dowiedzieć się, czy kiedykolwiek słyszałaś o Betty, gdy byłaś jeszcze w branży. - Ani słowa. A wiedziałyśmy prawie wszystko o tym, czym zajmowały się inne. Nie znałyśmy tych, które przywożono z zagranicy, to nie było za moich czasów. - Dla dobra jej córki chciałbym, żeby pochowano ją do grobu jako przyzwoitą kobietę. - Mogę to załatwić. - A skoro ciebie szanują i nikt się o tobie nie dowiedział, możesz potwierdzić, że byłaś jej przyjaciółką? - Przynajmniej tyle mogę zrobić. - Dobrze, tu jest adres. Zostawiłem otwarte drzwi. Idź tam, znajdziesz jej ciało i zadzwonisz na policję oraz do jej córki. Zostawiłem jej imię i adres na biurku. Betty chodziła do miejscowego kościoła, więc pastor z radością odprawi nabożeństwo pogrzebowe. Blairowi się to nie spodoba. - W takim razie może się wypchać - fuknęła Mary. - To prawie tak, jakby on ją zamordował. Zostaw to mnie. - Powiedz mi, Mary, czy to mogło się udać? - Nie znałam tej kobiety. Posłuchaj, mój mąż to zapijaczony łajdak, ale to mi odpowiada, bo nie wystaję na ulicach i mam miły dom. A to dzięki tobie mogłam zmienić tożsamość. Dam sobie z nim radę, bo nigdy nie traci się pewnego rodzaju wewnętrznej gruboskórności. Teraz jestem wykształcona, odzywam się wytwornie i wyglądam szykownie, ale w środku jest we mnie dziwka. Dick to porządny człowiek. Gdyby ich związek przetrwał parę łat,

romantyczne uczucie by przygasło i mógłby nie radzić sobie z jej przeszłością. Nie sądzę, żeby to wypaliło na dłuższą metę. Hamish wpadł do komendy głównej policji, żeby zobaczyć się z Jimmym. Niestety, detektyw wyszedł. Przetrząsnął niebo i ziemię, poszukując go. Ostatecznie znalazł Jimmy'ego w pubie. - Czy bracia Campbellowie zdecydowali się już mówić? spytał Hamish, siadając naprzeciwko. - Śpiewają jak z nut - odparł Jimmy. - Wydaje się, że Beryl prała pieniądze i pracowała jako kurierka, przywożąc gotówkę z zagranicy. Zaklinają się, że to sam Murdo pozbył się Gonzalesa i kazał im posprzątać bałagan w domu. Gonzales usiłował uzyskać więcej pieniędzy na handel narkotykami i zgarniał większość zysków. Ale oskarżyliśmy ich o zamordowanie Beryl oraz napaść na ciebie. Upierają się także, że kazano im podrzucić zwłoki Jessie do twojego ogrodu, ale to nie oni ją zabili. - A co z Cyrilem? - Twierdzą, że Cyril był wtyczką. Zaklinają się na wszystkie świętości, że nawet go nie tknęli. Przez następne tygodnie Hamish został sam na sam z wyrzutami sumienia. Gdyby nie wmanewrował Dicka w znajomość z Betty, nic by się nie wydarzyło. Dick snuł się po posterunku policji niczym duch. Stracił na wadze. Nadeszły smutne wakacje i wkrótce minęły. Hetty oszczędziła im swoich odwiedzin, ponieważ Hamish powiedział jej, że Dick wyjechał do Glasgow i zatrzymał się u swoich krewnych. Sutherland balansowało pomiędzy zmianami pogody. W jednym tygodniu wiejska okolica cała była biała wśród szalejącej zamieci śnieżnej, a w kolejnym nadchodziła zwodnicza wiosna z łagodnymi wiatrami ciągnącymi znad Golfsztromu.

Hamish wyszedł na patrol, żeby upewnić się, że wszystko jest w porządku u ludzi mieszkających w odległych domostwach. Dick miał nieodpartą ochotę odwiedzić grób Betty. Kupił kolejnego starego forda. Pojechał na cmentarz i zaczął błądzić między grobami, trzymając wazon w jednej ręce, a bukiet białych róż w drugiej. W końcu odnalazł grób, przykucnął i zaczął układać róże w wazonie. - Znał pan moją matkę? - spytał głos zza jego pleców. Dick zerwał się na równe nogi i odwrócił. Młoda, wychudzona kobieta w okularach o grubych szkłach stała i patrzyła na niego. - Byłem jej przyjacielem. - A ja jestem jej córką. - Bardzo mi przykro z powodu twojej straty - westchnął Dick. - Myślałem, że jesteś na uniwersytecie. - Mam przerwę semestralną. Pastor powiedział mi, że matka pomogła wielu osobom. Często pracowała w kuchni dla ubogich. - Rzeczywiście, dużo pomagała. Wspaniała kobieta. - Matka nie chciałaby, żeby marnował pan pieniądze na kwiaty. Proszę! Dobyła portfel i wyciągnęła z niego banknot dwudziestofuntowy. - Proszę kupić sobie coś do jedzenia. - Nie potrzebuję twoich pieniędzy - odparł urażony Dick. Oddalił się z godnością. Wsiadł do samochodu. Siedział przez chwilę, trzęsąc się z oburzenia. Wtem zerknął w lusterko. Twarz miał zarośniętą siwym zarostem. Spojrzał na swoje ubranie. Miał na sobie starą roboczą kurtkę, pod spodem sprany T - shirt. Zdał sobie sprawę, że włosy dziko zarosły mu kark. Nic dziwnego, że wzięła go za bezdomnego!

Pojechał do fryzjera, ogolił się i ostrzygł. Potem kupił sobie nowe ubranie: kurtkę z kapturem, wełniany sweter i nowe spodnie. Przebrał się w publicznej toalecie i zostawił tam stare rzeczy. Gdy wrócił na posterunek policji, na kuchennym stole leżała wiadomość. „Wyjechałem do Braikie. Kradzież w sklepie. Hamish". Dick doszedł do wniosku, że tak bardzo pogrążył się w smutku, że nawet nie zauważył, iż Hamish przestał zabierać go ze sobą na akcje. Wsiadł do samochodu i ruszył do Braikie. Krążył po okolicy, ale nigdzie nie spostrzegł Hamisha. Zadzwonił do niego. - To tylko dwóch uczniaków. Widzimy się na posterunku. Kiedy Dick przejeżdżał obok biblioteki, zobaczył Shonę, która właśnie wychodziła na lunch. Zatrzymał wóz, wysiadł i wszedł za nią do kawiarni. - O rany, Dicku! - wykrzyknęła. - Jesteś taki szczupły! - Ostatnio było mi bardzo ciężko - odparł, siadając naprzeciwko niej. - No to jest nas dwoje. - Shona wybuchnęła płaczem. - No, już, dziewczyno. Nie płacz. Opowiedz Dickowi wszystko. Do kelnerki szepnął: - Proszę zostawić nas na chwilę samych. Podał Shonie chustkę do nosa i zaczekał, aż skończy szlochać. - Chodzi o Diarmuida. Zerwał zaręczyny. - Dlaczego? - Twierdzi, że przespałam się z połową mężczyzn w Braikie. - Och, doprawdy? A co droga Hetty ma na ten temat do powiedzenia?

Shona spojrzała na niego zaskoczona. - A co Hetty ma z tym wspólnego? - Jest złośliwym, zazdrosnym krówskiem. Gdzie pracuje Diarmuid? - W ratuszu miejskim. W wydziale kanalizacji. - To Diarmuid Hendry, czyż nie? - Tak, ale... - Zjedz coś. Niedługo wrócę. *** Dick wszedł do ratusza miejskiego i odnalazł wydział kanalizacji. Mignął swoją odznaką i poprosił o rozmowę z panem Hendrym. Zaprowadzono go do biura. Diarmuid wstał, by go przywitać. - O co chodzi, panie władzo? - Shona jest bardzo zmartwiona - zaczął Dick. - Wydaje mi się, że nasłuchałeś się złośliwych kłamstw na jej temat od Hetty, jej szefowej. Nie ma w tym ani źdźbła prawdy. Dziwię się, że w ogóle dałeś wiarę tej kobiecie. Diarmuid wyglądał na zakłopotanego. - Była bardzo przekonująca. - Cóż, teraz, skoro już wiesz, że to wszystko kłamstwa, możesz ponownie się zaręczyć. Diarmuid siedział zakłopotany za biurkiem. Zaczął bawić się spinaczem do papieru. Dick pomyślał, że wygląda jak dziwak ze swoimi tłustymi czarnymi włosami i okularami o grubych szkłach. Spodziewał się, że narzeczony Shony jest przystojnym mężczyzną. - Jest pewien problem - bąknął Diarmuid. - Poznałem kogoś innego. - Co?! - ryknął Dick. - To stało się tak po prostu - wymamrotał Diarmuid. Zakochałem się w niej.

- Niedobrze mi, gdy na ciebie patrzę - wściekł się Dick. Nie kochałeś Shony ani trochę i mówię ci, że ona cudem uniknęła nieszczęścia. Dick wrócił do kawiarni i usiadł obok Shony. - Co powiedział? - spytała. - Obawiam się, że ten gnojek znalazł sobie kogoś innego. Posłuchaj, Shona, kochanie, on jest beznadziejny. Gdyby naprawdę cię kochał, ani przez chwilę nie uwierzyłby w brednie Hetty. Może zresztą nie uwierzył. Być może już kręcił z inną dziewczyną i tylko szukał pretekstu do zerwania. On jest po prostu śmieciem. Co ty w nim widziałaś? - Był delikatny. Raz miałam chłopaka, który prawie mnie zgwałcił. Diarmuid powiedział nawet, że może poczekać z seksem do ślubu. - A niech mnie! Dick spojrzał na nią przenikliwym wzrokiem. - Czy on mieszka z matką? - Tak, poznałam ją. Jest bardzo miła. Zdradziła mi, że Diarmuid bardzo lubi poranną kawę i opowiedziała mi wszystko o jego ulubionych potrawach. - Och, doprawdy? Shona, spójrz na mnie. Nowa dziewczyna również nie przetrwa zbyt długo. Rozchmurz się. - Spróbuję. - Chcesz, żebym porozmawiał z Hetty? - Och, proszę, nie. To byłoby okropne. Nie mam żadnego dowodu. Lepiej będę już wracać. Nie przejmuj się mną. Dam sobie radę. Dick wrócił do Lochdubh i opowiedział Hamishowi o zerwanych zaręczynach Shony. Hamish patrzył na niego przez dłuższą chwilę, nie okazując żadnych emocji. Dick zaczynał się zastanawiać, czy Hamish usłyszał choć słowo z tego, co do niego mówił. W końcu Hamish się odezwał:

- A niech mnie szlag. Niezrównoważona kobieta. Martwy policjant, mam na myśli Cyrila. To uczucie musiało być najważniejszą rzeczą, która przydarzyła się Hetty. Potem ją rzucił. Myślisz, że ta szalona jędza mogła go zastrzelić? - To morderstwo przypisałbym raczej mężczyźnie zastanawiał się Dick. - Czy ona w ogóle ma strzelbę? - Jeśli ma, to założę się, że nie jest zarejestrowana. Przez chwilę myślałem o tym, by zobaczyć się z burmistrzem i namówić go, żeby wyrzucił ją z pracy. Potem pomyślałem, że mogłaby zabić Shonę. Im dłużej o tym myślę, tym bardziej wydaje mi się, że przez cały czas mieliśmy mordercę tuż pod nosem. - Ale jak możemy to udowodnić? - zapytał Dick. - Nie mamy na nią nic i nie dostaniemy nakazu przeszukania. Hamish chwycił książkę telefoniczną szkockich gór oraz wysp i ją przewertował. - Mam to. Zapomniałem, jaki ma adres. To ulica The Loans, numer czwarty. Przejadę się tam po zmroku i rozejrzę się po okolicy. Tego wieczoru Hamish włożył ciemne ubranie i wyruszył do Braikie. Postanowił, że lepiej będzie, jeśli zachowa ostrożność. Poprzednim razem, jak idiota, wpadł w zasadzkę zastawioną przez braci Campbellów. Zaparkował land rovera kilka ulic dalej. Przypomniał sobie, że Hetty mieszka w starym, wysokim domu, podzielonym na mniejsze mieszkania. Jej lokal znajdował się na parterze. Dzięki Bogu za ludzi epoki wiktoriańskiej i ich zamiłowanie do zarośli - pomyślał Hamish. Z łatwością ukrył się w gęstej kępie wysokich krzaków tuż przy wejściu. Przykucnął niżej, gdy w mieszkaniu Hetty zapaliło się światło. Drzwi otworzyły się i wyszedł z nich mężczyzna.

Hetty, odziana w różowy szlafrok, zarzuciła mu ręce na szyję i zachłannie pocałowała go w usta. - Dobranoc - powiedział. - Nie zapomnij, że matka zaprosiła nas jutro na podwieczorek. - Nie zapomnę, Diarmuidzie. Dobranoc, kochanie. Ale mi się poszczęściło - pomyślał Hamish. - To ten dziwak Shony. Zaczekał, aż Hetty wejdzie z powrotem do domu, a Diarmuid odjedzie. Zastanawiał się, co robić. Raczej nie będzie próbował się włamać podczas jej obecności. Wtem uprzytomnił sobie, że jutro zaproszona jest na herbatę. Herbata oznacza podwieczorek, prawdopodobnie więc około osiemnastej godziny. Postanowił wrócić nazajutrz, poobserwować dom i sprawdzić, czy uda mu się wejść do środka. Wtedy przeszuka mieszkanie. Zobaczył ścieżkę obok budynku i skierował tam swoje kroki. Na tyłach była wąska uliczka. Brama prowadziła do ogrodu, osłoniętego po obu stronach zaroślami i drzewami. To dobre miejsce, żeby dostać się do domu. Wrócił na posterunek. Poinformował Dicka, kto jest nową miłością Diarmuida. - Co?! Rzucić Shonę dla kogoś takiego! - wykrzyknął Dick. - Myślę, że seks dla niego jest najważniejszy. Może był prawiczkiem, a Hetty na powitanie rozłożyła przed nim nogi. Spróbuję dostać się do jej mieszkania. Nazajutrz rano Hamish poszedł do kościoła. Nie był religijny, ale czuł, że to jego obowiązek, żeby uczestniczyć w nabożeństwie i powiększyć zgromadzenie o jeszcze jednego wiernego, ponieważ lubił pana Wellingtona, pastora. Dzień był zimny i panowała gęsta mgła. Opary zakradły się do budynku i zaległy pasmami we wnętrzu kościoła. We mszy uczestniczyły oczywiście siostry Currie. Zawodziły pieśni wysokimi falsetami, a obok nich grzmiała pani Wellington.

Czytanie z Listu do Rzymian było o tym, że człowiek jest jak kwiat, co kwitnie na polu. Muśnie go wiatr i już go nie ma. Z iloma zgonami musiałem się uporać? - pomyślał Hamish. Przynajmniej życie w Lochdubh pozwalało mu zachować równowagę psychiczną. Wiedział, że większość policjantów pracujących w miastach żyła z przekonaniem, że wszyscy są źli i nikomu nie można ufać. Gdy nabożeństwo dobiegło końca, prędko wyszedł z kościoła, mijając siostry Currie, które jak zwykle rozprawiały z pastorem na temat poruszony w kazaniu. Wrócił na posterunek policji, zabrał psa i kota i wyszedł na spacer na nabrzeże. Mgła zdawała się być gęstsza niż kiedykolwiek. Miał nadzieję, że utrzyma się przez cały dzień. Noce robiły się widniejsze, ale wiedział, że około osiemnastej nadal jeszcze będzie ciemno. - Nie daj się złapać - upominał Dick, gdy Hamish wyruszał. - Jeśli ona cię przyłapie, zacznie krzyczeć, że to gwałt. - Będę ostrożny. Pożyczył samochód Dicka i pojechał do Braikie. Ponieważ mgła wciąż była gęsta, zdołał jedynie zobaczyć, jak Diarmuid podjeżdża i zabiera Hetty. Gdy odjechali, wszedł na ścieżkę, która biegła z tyłu willi. W oknach na górze paliły się światła, ale lokal obok mieszkania Hetty pogrążony był w ciemnościach. Przeskoczył bramę i przeszedł przez ogród pod tylne drzwi. Były wyposażone jedynie w zamek typu Yale, który z łatwością dało się otworzyć. Założył lateksowe rękawiczki i zaczął przeszukanie. Nie mógł znaleźć niczego obciążającego. Szukał nawet pod materacem w jej sypialni. Wtem usłyszał nadjeżdżający

samochód. Czmychnął do kuchni i zamarł, gdy usłyszał, jak Hetty krzyczy: - Co to ma znaczyć, że twoja matka mnie nie lubi? Potem rozległ się głos Diarmuida: - Musiałaś nakładać na siebie tyle makijażu? Sądzę, że powinniśmy ochłonąć, Hetty. Zadzwonię do ciebie. - Rzucasz mnie i odchodzisz! - wrzasnęła Hetty. Usłyszał, że frontowe drzwi otwierają się, a potem zatrzaskują. Powoli wydostał się przez kuchenne drzwi, zamykając je cicho za sobą. Cicho skradał się przez ogród i wtedy właśnie zobaczył szopę po lewej stronie od bramy. Światło z kuchni nagle oświetliło trawę i zarośla. Hamish przeskoczył przez bramę i przykucnął. Postanowił zaczekać, aż teren będzie dostępny, i sprawdzić, co jest w tej szopie. Wytknął głowę ponad mur. Hetty siedziała przy kuchennym stole z kieliszkiem w dłoni. Wieczór się ciągnął. Chłodna mgła zdawała się przenikać Hamisha do szpiku kości. Nagle przywarł do ziemi. Usłyszał, że kuchenne drzwi się otwierają. Czuł, że Hetty wychodzi do ogrodu. Wyłowił uchem szczęk klucza i brzęk łańcucha. Otwierała szopę. Zaryzykował i wyjrzał ponad mur ogrodu. Hetty niosła dużą torbę. Weszła do kuchni i zasunęła zasłony. Co było w tej torbie? Jeszcze więcej gorzały? A jeśli... - pomyślał Hamish, gdy jego myśli niespodziewanie przeskoczyły na inne tory - w środku znajdowała się strzelba? Jeśli Hetty odtrącona przez Cyrila zastrzeliła go, może planowała zrobić to samo z Diarmuidem. Popędził do swojego samochodu, podjechał bliżej willi z wyłączonymi światłami i czekał. Po upływie dziesięciu minut zjawiła się, niosąc ze sobą torbę. Włożyła ją do bagażnika samochodu, wsiadła i

odjechała. Hamish pozwolił jej oddalić się kawałek, a potem ruszył za nią. Jednak po kilku zakrętach ją zgubił. Nagle przejęty troską, udał się prosto do mieszkania Shony. Na pewno będzie wiedziała, gdzie mieszka Diarmuid. Diarmuid i jego matka, Abigail Hendry, pili kakao, siedząc przed telewizorem. - Przepraszam, matko - zaczął Diarmuid. - Nie wiedziałem, że ona jest taką wiedźmą. Kobieta była niska, schludnie ubrana i miała krótkie siwe włosy, ostrzyżone na kształt hełmu. Uwielbiane uczesanie przez fryzjerki w Braikie. - Cicho, kochanie. Tak bardzo kocham Davida Attenborougha (David Attenborough - brytyjski podróżnik i pisarz, popularyzator wiedzy przyrodniczej o świecie.). Spójrz na tego śmiesznego pingwina. Rozległo się łomotanie do drzwi. - Kto to może być? - zastanawiał się Diarmuid. - Nie otwieraj! - powstrzymała go matka ostro. - Ktoś powinien mieć na tyle przyzwoitości, żeby najpierw zadzwonić. Następnie dobiegł ich dźwięk wybijanej szyby. Diarmuid przybiegł na korytarz w samą porę, żeby zobaczyć rękę sięgającą do klamki po wewnętrznej stronie drzwi i otwierającą je. Stał, sparaliżowany strachem. Hetty, ubrana w długi płaszcz, wkroczyła energicznie. - Hetty, dzwonię po policję - wybełkotał. - O co chodzi, kochanie? - zawołała jego matka. Hetty odepchnęła Diarmuida na bok, weszła do salonu, wyjęła obrzyna spod płaszcza i strzeliła do pani Hendry, prosto w klatkę piersiową. Przeładowała broń i wyszła z powrotem na korytarz. Diarmuid zemdlał. Osunął się pod ścianę. Posikał się, jego spodnie były mokre.

- A teraz kolej na ciebie - zasyczała Hetty. - Ale chcę, żebyś odzyskał przytomność i był świadomy wszystkiego. Na stoliku w holu stał wazon z kwiatami. Wylała mu na głowę całą zawartość, łącznie z kwiatami. Otworzył oczy i krzyknął przerażony. - Myślisz, że możesz mnie rzucić - wybuchła Hetty, podnosząc broń. Hamish Macbeth wpadł przez otwarte drzwi i całym ciężarem ciała powalił Hetty. Broń pomknęła po posadzce korytarza. Pochwycił Hetty, obrócił ją i zakuł w kajdanki. W tym czasie z jej ust płynął nieprzerwanie potok przekleństw. Gdy w końcu zamilkła, wyjął telefon i zadzwonił do Strathbane. - Możecie państwo zobaczyć tygrysa, który zasadza się na swoją ofiarę - powiedział David Attenborough z telewizora w salonie. Hamish zajrzał do salonu i wzruszył ramionami. *** Gdy Hetty zabrano do Strathbane, Hamish usiadł w samochodzie Jimmy'ego. Było mu niedobrze. - Co cię do niej doprowadziło? - spytał detektyw. - Pomyślałem, że może mieć związek ze śmiercią Cyrila. Stopniowo pogrążała się w szaleństwie. Hamish postanowił nie wspominać nic na temat włamania do jej domu. To by oznaczało zawieszenie w służbie i być może wyrzucenie z pracy. - Przyjechałem tu w momencie, gdy Diarmuid zrywał z nią. Wracałem do Lochdubh, gdy nagle dotarło do mnie, że jeśli zastrzeliła Cyrila z powodu odrzucenia, może zrobić to samo z Diarmuidem. Dostałem adres Diarmuida od Shony. To zastanawiające, że Hetty nie pochwaliła się Shonie. Może chciała zaczekać, aż będzie miała pierścionek na palcu. - Gdzie jest Blair?

- Jest po pracy. - Dobrze - odparł Jimmy. - Pozwólmy chłopcom z kryminalistyki i patologowi zabrać się do pracy i wracajmy do Strathbane. Domyślam się, że chcesz być obecny na przesłuchaniu. - Chcę zobaczyć, czy przyzna się do zamordowania Cyrila. Gdy weszli do pokoju przesłuchań, Hetty spojrzała na nich otępiałym wzrokiem. Policjantka ustawiła nagrywanie dźwięku oraz sprzęt wideo, Jimmy przebrnął przez formalności i zaczęło się przesłuchanie. - Dlaczego zabiłaś panią Hendry? - spytał. - Diarmuid by się ze mną ożenił, gdyby nie stanęła nam na drodze. - Skąd wzięłaś strzelbę? - Czy możecie przynieść mi kosmetyki do makijażu i ubranie na zmianę? - zapytała Hetty. - Jestem pewien, że da się to załatwić - odparł Jimmy. - Będę we wszystkich gazetach i w telewizji. - Tak, zapewne będzie - uśmiechnął się Hamish. Oczywiście, jeśli przyznasz się do zabicia Cyrila Sessionsa, czeka cię światowa sława. Jej oczy zabłysły. - Naprawdę? - O tak. Uderzyła dłońmi w stół, sprawiając, że podskoczyli. - Cóż, ja to zrobiłam! - oznajmiła triumfująco. - Zaczniemy od morderstwa Cyrila Sessionsa. Opowiedz nam wszystko na ten temat. - On kochał się ze mną. Obiecał, że uciekniemy razem. Robił ze mną w sypialni takie rzeczy, o które żaden mężczyzna nie powinien prosić przyzwoitą kobietę. Uśmiechnęła się.

- Seks analny potrafi być bardzo bolesny, a na dodatek wszystkie te sprawy związane z duszeniem. Biedna Betty - pomyślał Hamish. - Cyril musiał sprawiać, że czuła się naprawdę okropnie. - Ale potem w kółko wypytywał o Macbetha. Straciłam panowanie nad sobą i pomyślałam, że podoba mu się Macbeth, a on powiedział, że zostało mu przydzielone zadanie szpiegowania go. - Dlaczego nam o tym nie powiedziałaś? - spytał Hamish. - Zapomniałam - odparła Hetty. - W każdym razie, gdy przestał się ze mną widywać i odbierać moje telefony, przypomniałam sobie o wszystkich nieprzyzwoitych rzeczach, które kazał mi robić, i doszłam do wniosku, że świat będzie lepszy bez niego. Wzięłam broń... - Skąd wzięłaś broń? - spytał Jimmy. - Należała do mojego ojca. Znalazłam ją, gdy umarł i zatrzymałam. - Po co twojemu ojcu był obrzyn? - Obrabiał sklepy i takie tam - powiedziała nonszalancko. - Nazwisko? - Gary McCue. - Ale ty nie nosisz tego nazwiska. - Zapomniał ożenić się z moją matką. Zawsze używałam jej nazwiska. Jimmy wziął głęboki oddech. - Postanowiłaś więc zamordować Cyrila? - Ukradłam motor. Wszystko zaplanowałam. Jestem bardzo sprytna. Pojechałam do Glasgow i tam kupiłam kask oraz skórzany kombinezon na wypadek, gdybyście zaczęli sprawdzać pobliskie sklepy. Czekałam na wrzosowiskach, skąd mogłam widzieć Lochdubh. Pojechałam za nim na tamtą plażę i zastrzeliłam go.

- Ale musiałaś przecież zauważyć, że odjeżdżam. Wiedziałaś, że on mnie śledzi - wtrącił się Hamish. - Nie przejmowałaś się tym, że mogę cię złapać? - Przejechałam przez wrzosowiska i widziałam, że jedziesz przodem, a Cyril zjeżdża na plażę. To proste. Przesłuchanie ciągnęło się, aż Jimmy postanowił, że pora zrobić przerwę. *** Hamish i Jimmy poszli do pubu. - Myślisz, że jest normalna? - spytał Jimmy. - Na tyle normalna, żeby stanąć przed sądem - odparł Hamish. - Nie wiem, czy kiedykolwiek sobie wybaczę. Za bardzo skupiłem się na tym, że to Murdo lub ktoś z jego gangu jest mordercą. Przyjąłem, że jest stuknięta, ale nieszkodliwa. - Potrzebuję mocnego drinka, zanim tam wrócimy. Do komendy głównej przyjechał Blair, któremu dano cynk o aresztowaniu. Usłyszawszy, że Jimmy zrobił sobie przerwę w przesłuchaniu, postanowił to wykorzystać. Zdeterminowany, żeby przypisać sobie zasługi, przywołał detektywa Andy'ego McNaba i przystąpił do przesłuchania Hetty. Grzmiał, krzyczał i rzucał w nią pytaniem za pytaniem. Hetty zaczęła się trząść i drżeć, wizja zostania gwiazdą już dłużej jej nie pokrzepiała. Pokój wokół niej zaczął wirować. Zemdlała, upadła do przodu, uderzyła głową o kant stołu i nieprzytomna zsunęła się na podłogę. Blair pospieszył wołać sanitariusza. Tymczasem Hamish i Jimmy wrócili i zastali chaos spowodowany brutalną indagacją inspektora. Blair skarżył się Daviotowi, że to był wypadek. Hetty zawieziono szybko do szpitala, gdzie zdiagnozowano silne wstrząśnienie mózgu.

Daviot zażądał nagrania z przesłuchania. Obejrzał je zaniepokojony. Jeśli Hetty wynajmie prawnika, to jest możliwe, że policja zostanie oskarżona o nękanie i molestowanie. Wezwał Blaira do swojego gabinetu i powiedział surowo: - Kiepska sprawa. To dzięki Macbethowi nie doszło do drugiego morderstwa. Powinieneś był pozwolić Andersonowi i sierżantowi kontynuować przesłuchanie. - Wiem, proszę pana - zgodził się Blair z udawaną potulnością. - Ale Macbeth i Anderson wyszli do pubu, i to w środku ważnego przesłuchania. To bardzo nieprofesjonalne. Naprawdę przepraszam, proszę pana, ale robiłem to, co uważałem za swój obowiązek, proszę pana. - W porządku. Porozmawiam z tobą później. Wezwij tu Macbetha i Andersona. Gdy Hamish i Jimmy weszli do środka, Daviot spojrzał na nich chłodno. Hamish nie miał na sobie munduru, a Jimmy mocno śmierdział whisky. - Gdyby dla was picie nie było ważniejsze od przesłuchania morderczyni, to pan Blair nie musiałby was zastąpić. Jestem bardzo niezadowolony. - To nie przez nas dziewczyna zemdlała - obruszył się Jimmy. - Nie sądzę również, żeby stało się tak przez pana Blaira nastroszył się Daviot. Blair zawsze okazywał mu szacunek i zwracał się do niego „proszę pana", w przeciwieństwie do tych dwóch oryginałów. - Dlaczego nie jesteś w mundurze, Macbecie? - zapytał. - Tak się złożyło, że właśnie byłem w Braikie i zamierzałem jeszcze raz z nią porozmawiać. Niechcący byłem świadkiem, jak chłopak ją rzucił. Nagle wpadło mi do głowy, że mogła zabić Cyrila po tym, jak ją odtrącił. Postanowiłem zaczekać i zobaczyć, co zrobi. Śledziłem ją, ale była gęsta

mgła. Znalazłem adres Diarmuida i dotarłem tam w samą porę, żeby przeszkodzić jej w uśmierceniu Diarmuida Hendry'ego. - Szkoda, że wcześniej nie brałeś jej pod uwagę w swoich podejrzeniach - zauważył Daviot. - Gdyby nie Hamish, nigdy byśmy jej nie złapali - wtrącił Jimmy. - Idźcie i spiszcie raporty - odparł Daviot. Gdy wyszli, Daviot doszedł do wniosku, że znowu Hamish Macbeth sprawił, że wyszedł na idiotę. Blair może i jest nieudolny, ale zawsze pełen szacunku. Nigdy nie zapomina o urodzinach pani Daviot i jest porządnym członkiem loży. Życie byłoby w pewien sposób wygodniejsze bez Hamisha, nieustannie punktującego niedostatki komendy głównej. Nie podobał mu się też fakt, że sierżant widział te okropne zdjęcia jego żony. Daviot wiedział, że są naciski, by pozbywać się posterunków policji. Gdyby sprzedano posterunek policji w Lochdubh, był pewien, że Hamish nigdy nie zgodziłby się na przeniesienie do Strathbane. Wystąpiłby z szeregów policji. Zaczął obmyślać plan. Po długim wieczorze Hamish wrócił na posterunek policji. Spisał raport, a potem zadzwonił do szpitala. Dowiedział się, że u Hetty stwierdzono krwawienie w mózgu i przeprowadzano operację. Gdy szykował się do łóżka, usłyszał chrapanie dobiegające z sypialni Dicka. Męczyło go poczucie winy, że przyczynił się do niefortunnej znajomości Dicka z Betty. Ze smutkiem doszedł do wniosku, że to będzie go teraz powstrzymywało od próby pozbycia się tego człowieka. Przespał sześć godzin, po czym wstał, ubrał się i wszedł do salonu. Dick pospiesznie wyłączył telewizor. - Było coś w wiadomościach? - spytał Hamish.

- Niewiele. - Włącz telewizor. Dochodzi pełna godzina. - Nie chciałbyś najpierw zjeść śniadania? - Po prostu włącz to cholerstwo. Dick zrobił to, co mu kazano. W Telewizji Grampiańskiej aresztowanie Hetty było głównym tematem dnia. Pokazywano Blaira w towarzystwie Daviota przed budynkiem komendy głównej policji. - Dzięki naszej wprawnej śledczej pracy - przemawiał Daviot - aresztowaliśmy Hetty Dunstable za morderstwa Cyrila Sessionsa oraz pani Abigail Hendry. Blair uśmiechnął się skromnie do kamer. - W tym momencie nie odpowiem na żadne pytania. Pełne oświadczenie prasowe zostanie złożone później. - Wiesz - powiedział gorzko Hamish - nie miałbym nic przeciwko temu, żeby choć raz przyznali, że to moja zasługa. Wiesz, co jest dziś nie tak z policją, Dicku? Awans przyznaje się tym, którzy podlizują się przełożonym. - Ale przecież ty nigdy nie chciałeś dostać awansu zauważył Dick. - Nie, ale zwykłe „dziękuję" by nie zaszkodziło. Idę na spacer. Był pogodny, chłodny dzień. W jeziorze, niczym w lustrze, przeglądały się rosnące nad brzegiem drzewa. Jakiś samochód podjechał i zatrzymał się tuż za Hamishem. Wysiadła z niego Elspeth. - Przysłali mnie tu z powrotem. Byłam w Braikie i porozmawiałam z sąsiadami. Wedle wszystkich zeznań, to ty byłeś na miejscu. A jednak Daviot nie wspomniał ani słowem o tobie. Wysłałam relację i nagranie filmowe z tego, co mówią sąsiedzi. - Daviot nigdy mi nie wybaczy - westchnął Hamish. - Ukaże się to w wiadomościach o osiemnastej.

- No, to teraz dziennikarze nie dadzą mi spokoju. Będę musiał zniknąć i gdzieś się zaszyć. Mogłaś o mnie nie wspominać. - Nie. To jest za dobry materiał. Jakie są najświeższe wieści na temat szalonej bibliotekarki? - Operacja zakończyła się sukcesem. Usiłowała twierdzić, że to Blair ją uderzył. Uświadomiono jej, że całe zajście jest nagrane na kasecie. - Jeśli ściągnę tu ekipę, będę mogła przeprowadzić z tobą wywiad? - Nie. - Wiesz, Hamishu, w przeszłości sporo ci pomogłam. Myślę, że mógłbyś zrobić przynajmniej tyle, żeby raz pomóc mnie. - Nie podoba mi się ten emocjonalny szantaż - odparł Hamish, nieświadomie powtarzając słowa Priscilli. Odszedł nabrzeżem ze zwierzętami hasającymi po nabrzeżu.

Epilog Zrzuciłem z siebie grzechu brzemię, Owo ryzyko zatajenia; Lecz - och! - ono od środka tężeje I uczucia w kamień zmienia! Robert Burns Zima w końcu wypuściła szkockie góry ze swojego uścisku. Łagodny wiatr naginał żonkile w ogródku sióstr Currie i wywoływał białe, lekko wzburzone fale, które mknęły po powierzchni jeziora. Śnieg zalegał tylko na szczytach gór. Na drzewach jarzębiny pojawiły się młode zielone listki. Hamish Macbeth zajmował się swoimi codziennymi obowiązkami. Tu zdarzyła się kradzież w sklepie, tam włamanie, no i trzeba było sprawdzać dokumentację dotyczącą odrobaczania owiec. W nadchodzącym miesiącu miał stawić się przed Sądem Najwyższym w Edynburgu w charakterze świadka w sprawie sądowej, w której oskarżoną była Hetty. Cierpko zdał sobie sprawę, że Blair i Daviot nie będą już mogli ukrywać jego udziału w śledztwie. Wywiady Elspeth z sąsiadami nie zostały wyemitowane. Ciągle zastanawiał się, czy to ona je wycofała. Pomyślał z żalem, że to jedyne, na co sobie zasłużył, będąc dla niej taki niemiły. Pewnego ranka, gdy doglądał swoich owiec, zadzwonił telefon komórkowy. Usłyszał głos Jimmy'ego. - Hetty skończyła ze sobą. - Jak? - spytał Hamish. - Podarła prześcieradło na paski i powiesiła się na kratach. To oszczędzi ci wycieczki do Edynburga. - Zatem do historii przejdzie, że to Strathbane rozwiązało sprawę - westchnął Hamish.

- To wyłącznie twoja wina, że nie masz za grosz ambicji odparł bezdusznie Jimmy. - Czy kiedykolwiek powiedziała, co zrobiła z motocyklem? - Tak, zepchnęła go z klifów na wybrzeżu. Leży gdzieś na dnie zatoki Minch. Do zobaczenia. Cóż, to by było na tyle - pomyślał Hamish. Dick postanowił odwiedzić Shonę. Nie, żebym znów był nią zainteresowany - myślał. Jednak wiosenna pogoda w pewien sposób rozbudziła jego emocje, przywołując dawne uczucia. Poklepał swojego nowiusieńkiego czerwonego forda fiestę. Jakiś czas temu wystąpił w Telewizji Grampiańskiej w teleturnieju pod tytułem „Podaj odpowiedź". Nowy samochód był główną wygraną. To była jedyna stacja, w której Dick nie widniał na czarnej liście. Uważnie obliczył godzinę przyjazdu przed bibliotekę, żeby zbiegła się w czasie z przerwą na lunch Shony. Stanął obok samochodu i czekał na nią, aż zejdzie po schodach. Gdy się zjawiła, serce Dicka zabiło szybciej. - Cześć, Shona. Masz ochotę na lunch? - Bardzo chętnie skorzystam z zaproszenia. Wiesz, jestem teraz dyrektorką biblioteki. Weszli do kawiarni i zamówili sobie coś do jedzenia. Słońce świeciło przez okno i odbijało drobne, świetliste promyczki bijące od pierścionka zaręczynowego na palcu Shony. Dick poczuł lekkie rozczarowanie. Wskazał na pierścionek. - Kim jest ten szczęśliwiec? - To Diarmuid. - Co?! Dick poczerwieniał z oburzenia.

- Ten głupi, bezużyteczny... Położyła dłoń na jego dłoni. - Ciesz się razem ze mną. To dobry człowiek. - Czy porządny mężczyzna mógłby w ogóle pomyśleć o seksie z kimś takim jak Hetty? - Ale on tego nie zrobił! Powiedział, że to ona się za nim uganiała. - Shona, weź, proszę pod, uwagę... - Nie - przerwała uparcie. - Myślałam, że się ucieszysz. - Nie mam ochoty na jedzenie - nastroszył się Dick i wyszedł z kawiarni. *** Hamish ze współczuciem wysłuchiwał Dicka, gdy ten wściekał się i pieklił po powrocie na posterunek policji. Kiedy Dick w końcu zamilkł, Hamish zagadnął: - Czy kiedykolwiek wziąłeś pod uwagę, że ta urocza Shona wcale nie jest taka bystra? - Jest bibliotekarką - parsknął Dick. - Nie miałem na myśli jej intelektu. Jest małomiasteczkową dziewczyną. Zbliża się do trzydziestki. Facet z ratusza z własnym domem jest uważany w Braikie za dobrą partię. - Wielka szkoda - wymamrotał Dick. - Biorę kilka dni wolnego - oświadczył niespodziewanie Hamish. - Komenda główna nie ma nic przeciwko? - Zastąp mnie. - W porządku. Dlaczego ty i ja nie weźmiemy urlopu razem? Jak stare dobre małżeństwo - pomyślał ponuro Hamish. - To się nie uda - odparł. - Nigdy nie pozwolą nam wyjechać w tym samym czasie. - Gdzie się zatem udajesz? - Po prostu na wycieczkę.

- Gdzie? - Pilnuj własnego nosa. Nazajutrz rano Dick spojrzał podejrzliwie na Hamisha, który wyruszał, ubrany w swój najlepszy garnitur i z wyszczotkowanymi na wysoki połysk ognistymi włosami. Jedzie do Elspeth - pomyślał. - Tylko tego mi jeszcze brakowało. Hamish dotarł na lotnisko w Inverness. Złapał samolot do Glasgow. Potem zamówił taksówkę i pojechał do stacji telewizyjnej, gdzie pracowała Elspeth. Na miejscu poinformowano go, że jeden z pracowników odchodzi, więc wszyscy wyszli na uroczysty lunch do Rogano's. Lokal ten był ekskluzywną restauracją rybną. Hamish pomyślał o swoim niskim saldzie w banku, a i tak nie będzie miał tam okazji porozmawiać z Elspeth na osobności. Powiedział recepcjonistce, że zaczeka. Wziął sobie kubek czarnej kawy z ekspresu. Była tak gorąca, że można się było nią poparzyć. Postanowił odlać z kubka trochę kawy i uzupełnić zimną wodą ż dystrybutora. Rozejrzał się za miejscem, gdzie mógłby pozbyć się kawy. Jego wzrok padł na trzy kieliszki do wina oraz kiść winogron postawione na małym białym stoliku. Wszystkie kieliszki z winem, białym, czerwonym i żółtym (Wino żółte - (fr. Le vin jaune), francuskie wino pochodzące z rejonu Jury.), były do połowy puste. Dolał nieco kawy do czerwonego wina. Recepcjonistka pisnęła. - Nie może pan robić czegoś takiego! To eksponat sztuki. Nosi tytuł „Po obiedzie" i kosztował fortunę. - Przepraszam - wymamrotał zaskoczony Hamish. - Ale jeśli pani to wyleje i uzupełni kieliszek do połowy czerwonym winem, nikt się nie zorientuje.

Wybiegła i wróciła ze szczupłym mężczyzną z dyndającymi słuchawkami, który przyniósł butelkę czerwonego wina oraz dzbanek i zaczął naprawiać szkodę. Dzień się dłużył. Hamish próbował czytać gazety, podnosząc wzrok z nadzieją za każdym razem, gdy ktoś pojawiał się w drzwiach. W końcu przyszła Elspeth razem z tłumem ludzi. Stanęła jak wryta na widok Hamisha. - Co ty tu robisz? - Przyjechałem się z tobą zobaczyć. - Po co? - Po prostu, żeby się z tobą zobaczyć. - Hamish nagle zaczął żałować, że tu przyjechał. Wyglądała bardzo szykownie, nie przypominała tej Elspeth ze szkockich gór. - Muszę wracać do pracy. Posłuchaj, jeśli możesz zaczekać do wydania wiadomości o osiemnastej, wyjdziemy potem na szybkiego drinka. Odeszła w kierunku wind. Hamish markotnie spojrzał na gazety. Pełne były artykułów o celebrytach, o których nigdy nie słyszał. Niespodziewanie zapadł w głęboki sen i śniło mu się, że Hetty ściga go po wrzosowiskach ze strzelbą. Obudziła go Elspeth, energicznie nim potrząsając. - Chodźmy. Nie mam dużo czasu. Ruszyli do pubu nieopodal. - O czym więc chciałeś porozmawiać? - spytała Elspeth. - Przyjechałem, żeby cię przeprosić. Ostatnim razem, gdy się spotkaliśmy, byłem dla ciebie nieuprzejmy. Jej oblicze złagodniało. - I po to przejechałeś taki kawał! Powinieneś był mnie uprzedzić.

- Przyjechałem pod wpływem impulsu. Posłuchaj, Elspeth, czy jest dla nas jeszcze jakaś szansa? Przyjrzała mu się swoimi srebrnymi oczami. - Wolałabym nie porzucać pracy, którą tu mam. A czy ty chciałbyś wyjechać z Lochdubh i zatrudnić się w policji w Strathclyde? - Nie. - Widzisz zatem, że to nie takie proste, poświęcić wszystko w imię miłości. Ja nie chcę wracać tam. Ty nie chcesz przyjechać tu. Dostałeś odpowiedź. - Zawsze mogłabyś rzucić pracę. - I żyć z pensji policjanta? Przywykłam do wszelkich wygód, które pieniądze mogą zapewnić, Hamishu. - Nie ma zatem nic więcej do dodania? - Nie, daj temu spokój. Opowiedz mi, jak się mają sprawy w Lochdubh. Gawędzili sobie, dopóki Elspeth nie spojrzała na zegarek. - Muszę wracać. - Możesz mnie przenocować? - zapytał Hamish. - Przykro mi. To kiepski pomysł. Cóż, próbowałem - pomyślał Hamish, gdy zaparkował land rovera przed posterunkiem policji. Dick spojrzał z niepokojem, gdy wchodził do kuchni, a potem zauważalnie się rozpogodził. - Masz ochotę coś przekąsić? - Nie. Chcę tylko położyć się do łóżka. - Przyszedł do ciebie list. Wygląda na oficjalny. - Sprawdzę od razu. Hamish otworzył list i w osłupieniu przyglądał się jego treści. Oznajmiano mu, że jego posterunek policji w Lochdubh ma zostać zamknięty. Zostanie sprzedany w ciągu pół roku. Hamish w milczeniu wręczył list Dickowi.

- Nie mogą tego zrobić! - krzyknął Dick, rozglądając się nieprzytomnie dookoła. - Wymyślę coś - powiedział Hamish ponuro. Rano Hamish wyszczotkował i wyprasował spodnie od munduru oraz usunął kilka kurzych piór z mundurowego swetra. Jeden z naramienników wyglądał tak, jakby miał odpaść, więc solidnie go przyszył. Potem wypolerował buty na wysoki połysk. - Gdzie idziesz? - spytał Dick. - Zawalczyć. Sonsie, Lugs, idziemy. Gdy wychodził do land rovera, pomyślał, że to nie będzie łatwy dzień. Lochdubh skąpane było w złotych promieniach słońca. Grupki mieszkańców wioski stały przed sklepem pana Patela, plotkując. Posadził swoje zwierzęta z tyłu i odjechał. Gdy mijał hotel na zamku Tommel, zobaczył Priscillę przemierzającą parking samochodowy. Miał ochotę się zatrzymać, ale postanowił jechać dalej. Mam już dość odrzucania - pomyślał. - A ta osoba to chodzący przykład odsyłania z kwitkiem. Nigdy nie będzie pracował w Strathbane. Przeklął Blaira i Daviota i każdego odrażającego donosiciela, który kiedykolwiek szkodził jego karierze. W pracy policji chodziło o pomaganie ludziom, zaprowadzanie sprawiedliwości, a nie wypełnianie głupich rozporządzeń rządowych czy podlizywanie się jak szaleniec w kolejce do awansu. W porządku, ludzie uważali za dziwne, że brakowało mu ambicji. Ale może Szkocja dałaby sobie radę z kilkoma pozbawionymi ambicji policjantami. Wszedł do komendy głównej. Gdy mijał pokój detektywów, Jimmy zawołał go i podbiegł do niego. - Właśnie słyszałem wieści, Hamishu. Czy jest coś, co mogę zrobić?

- Nie, nie możesz. Za to ja mogę. Przepuść mnie. Jimmy wpatrywał się w Hamisha, gdy ten wchodził po schodach. Szyderczy głos Blaira dobiegał zza pleców Jimmy'ego. - Idzie prosto na szafot. *** - Nie możesz tam wejść. On jest zajęty. Nie pozwolę na to. - Helen próbowała zastąpić mu drogę. Hamish odepchnął ją lekko, ale stanowczo. Otworzył drzwi i wszedł do gabinetu. Daviot zerwał się na równe nogi. - Nie możesz tu przychodzić bez umówienia się na spotkanie. Hamish rzucił teczkę na biurko. - Proszę na to spojrzeć! Daviot otworzył teczkę. Jego twarz przybrała ziemisty kolor. Patrzył na te okropne zdjęcia żony. - Powiedziałeś mi, że je zniszczyłeś! - krzyknął. - Zatrzymanie jednej kopii jest paskudnym chwytem odparł Hamish. - Tak samo jak zamknięcie mojego posterunku. Dzięki mnie zachował pan pracę, proszę pana. Proszę więc spojrzeć na to w ten sposób. Jeśli ja nie będę miał posterunku policji, to pan nie będzie miał pracy. Czy ten rozkaz przyszedł z góry? Mogę się tego dowiedzieć. - Polecono mi ciąć koszty, a prace policyjne mogą być wykonywane stąd. Moglibyśmy dać ci awans. - Robię to z wielką niechęcią - twardo negocjował Hamish - ale jak mus, to mus. Albo przywróci mi pan posterunek, albo to trafi do gazet. - Potrafię być niebezpiecznym wrogiem - warknął Daviot. - A ja jeszcze niebezpieczniejszym. Daviot ukrył głowę w dłoniach. Potem wymamrotał: - Twój cholerny posterunek policji jest bezpieczny. Hamish chwycił teczkę.

- Zostaw to tu! - krzyknął Daviot. - To zabezpieczenie - powiedział Hamish i wyszedł. Powinienem czuć się zwycięzcą - pomyślał, gdy wsiadał do land rovera. Ale czuł niesmak. To tak, jakbym stał się jednym z nich - pomyślał. Zatrzymał się na wrzosowiskach, z dala od Strathbane i wypuścił psa i kota, by mogły poganiać się po wrzosach. Stanął obok land rovera, zdjął czapkę i cisnął ją na miejsce pasażera. Lekki wietrzyk zmierzwił jego rude włosy. Wysoko na jasnym, niebieskim niebie dwa parzące się myszołowy pikowały i obracały się w locie. - Do diabła z nimi wszystkimi - powiedział na głos. Było warto. - Mówisz do siebie, gościu? Hamish odwrócił się. Powykręcana sylwetka starego gospodarza, Robbiego Sinclaira, wyłoniła się zza land ro vera. - Jak to jest - irytował się Hamish - gdy potrzebuję świadka zbrodni, to nikt nic nie widział, ale gdy ucinam sobie małą pogawędkę sam ze sobą, ktoś taki jak ty zawsze zakradnie się na wrzosowisko? - Grzech twój dosięgnie cię - odparł Robbie sentencjonalnie. - Mówienie do siebie nie jest grzechem. Po co w ogóle zadaję sobie trud, żeby się tłumaczyć? Co ty tu robisz? - Wybrałem się na spacer i zobaczyłem policyjny wóz. Masz papieroska? - Nie, rzuciłem palenie. - To tak jak ja - westchnął Robbie. - Ale mam taką ochotę na choćby jednego. Cóż, lepiej będę ruszał dalej. Niektórzy z nas mają coś do roboty.

- Jak na przykład co? - spytał Hamish, ale Robbie czmychał już przez wrzosowisko. Hamish wszedł do kuchni. Dick podniósł wzrok, miał łzy w oczach. - Właśnie się tak rozglądam, Hamishu, i to łamie mi serce. - W takim razie możesz posklejać swoje serce. Ocaliłem posterunek. Dick wstał, pospiesznie obszedł stół i uściskał Hamisha. - Zostaw mnie, ty tępy pierdoło - obruszył się Hamish, odpychając go. - To zasługuje na drinka. Włączę telewizor. - Dlaczego? Co się stało? - Angela występuje w telewizji w programie o książkach. - Racja! Rzućmy na to okiem. Dick włączył telewizor i podszedł do szafki, gdzie trzymał wszystkie swoje smakołyki. Wyjął butelkę armaniaku, potem przeszedł do kuchni i wrócił z dwiema szklankami. - Trzymałem to na specjalną okazję. Nalał do dwóch szklanek i podał jedną z nich Hamishowi. - Zdrówko! - Zdrówko. Program o książkach rozpoczęło dwoje prezenterów. Mężczyzna i kobieta siedzieli na kanapie. Oboje byli ubrani identycznie, w koszule w szkocką kratę oraz dżinsy. - Naszym pierwszym gościem - zaczął mężczyzna - jest T.J. Leverage, której kryminał „Bardzo szkocki morderca z gór" pnie się w rankingach. Zapraszamy do nas, T.J.

Angela zjawiła się w pełnej krasie, ubrana w suknię wieczorową, którą miała na sobie podczas rozdania nagród przez firmę produkującą kanapy. Prezenterka się roześmiała. - Wkładasz suknię wieczorową w środku dnia, T.J.? - Od czasu do czasu. - Angela zachowała spokój. - Uważam, że standardy dotyczące ubioru bardzo się pogorszyły. Mężczyźni i kobiety w dzisiejszych czasach wyglądają tak samo. - Moja dziewczyna - roześmiał się Hamish. - Znalazła w sobie nową siłę. Uwielbiam tę kobietę! - Ona jest mężatką - zauważył Dick surowo. - Och, pij drinka i zamknij się - burknął Hamish, czując się znów złapany w pułapkę. Nie słyszał reszty wywiadu, ponieważ zanurzył się w marzeniu Waltera Mitty'ego. Ktoś zrobił Dickowi sprośne zdjęcia, a on, Hamish, mówi: „Albo opuścisz mój posterunek policji, albo te fotografie trafią do prasy". Gdy później przechadzał się nabrzeżem, miał pełne przesądów przeczucie, że kapryśne stare bóstwa Sutherland każą mu zapłacić za jego złe zachowanie. Przyczynił się do tego, że Dick zaangażował się w związek z prostytutką. Potem ona odebrała sobie życie. Właśnie zaszantażował swojego szefa. Gdy dotarł do domu doktora, podjechała taksówka, z której wysiadła Angela, wciąż ubrana w wieczorową suknię. - Oglądałeś program, Hamishu? - Tak, w całości - skłamał Hamish. Czuł, że nie może się przyznać, że praktycznie wszystko mu umknęło, ponieważ fantazjował na temat szantażowania Dicka i pozbycia się go z posterunku policji. - Widzę, że włożyłaś suknię. - Musiałam - uśmiechnęła się Angela, płacąc taksówkarzowi. - Wisiała w mojej szafie, oskarżając mnie tym

samym o ekstrawagancję. Na twoim miejscu pomogłabym tej dziewczynie z plecakiem. Przed pensjonatem pani Mackenzie stała drobna młoda kobieta, uginając się pod ciężarem plecaka. Hamish podszedł do niej. - Pomóc ci? - Tak, proszę. Trochę się nachodziłam i jestem już zmęczona. Miała francuski akcent. Hamish pomógł jej zdjąć plecak z ramion. - Zwiedzasz okolicę? - zapytał. - Tak, mam dość spania pod gołym niebem, a ktoś powiedział mi, że mogę wynająć tu pokój. - Jesteś Francuzką? - Tak, z Lyonu. Ale moja matka jest Angielką. Uśmiechnęła się do niego. Miała małą trójkątną twarz i duże brązowe oczy. Jej praktyczny ekwipunek wędrowca emanował delikatnym zapachem francuskich perfum. - Jedyne, czego mi trzeba to drink i posiłek, którego nie będę musiała sama przygotowywać. - Może ci w tym pomogę - zaproponował Hamish. Zabiorę cię na coś do jedzenia. Jestem Hamish Macbeth, sierżant policji. Posłała mu uśmiech z dołeczkami. Jej rzęsy były bardzo gęste i długie. - A ja nazywam się Michelle Dulange. Czy to należy do obowiązków miejscowej policji? - Och, zdecydowanie - odparł radośnie Hamish. Pomógł jej wejść do pensjonatu, a sam zaczekał na zewnątrz. Zaczął już myśleć, że o nim zapomniała, gdy po dwudziestu minutach zjawiła się ubrana w biały sweter, krótką spódniczkę i buty na wysokich obcasach.

We włoskiej restauracji kelner Willie Lamont zaprowadził ich do stolika przy oknie. - Jesteś przyjaciółką Hamisha? - spytał Willie. - Jestem turystką z Francji, a ten policjant z uprzejmości zabrał mnie na lunch. - Ach, ile też listów z Francji dostałem (Nieprzetłumaczalna gra słów. „Listy z Francji" (ang. French letters) to potoczne określenie prezerwatywy. Sformułowanie było używane przez żołnierzy podczas II wojny światowej.) powiedział Willie, opierając się o stół. - Nie chcemy wiedzieć nic na temat twojego życia seksualnego, Willie - zdecydowanie zareagował Hamish. Willie wyglądał na zaskoczonego. - To nie ma nic wspólnego z seksem. Miałem przyjaciela w Dijon, z którym korespondowałem, gdy byłem w szkole. Pamiętam, że... - Idź i przynieś nam menu - polecił Hamish. Zamówili awokado z krewetkami. Potem przyszła kolej na eskalopki w sosie marsala. Hamish nalał do kieliszków wina i uśmiechnął się do pięknej towarzyszki. - Opowiedz mi o sobie. Spojrzała przez okno. - Kim jest ta kobieta? Hamish podążył za jej wzrokiem. Na zewnątrz stała Priscilla i przyglądała się im. Posłał jej przeciągłe, stanowcze spojrzenie, próbując zasygnalizować, żeby nie ważyła się wchodzić do restauracji. Priscilla odeszła. Przez kilka kolejnych dni Hamish zaniedbywał swoje obowiązki i zabierał Michelle na długie przejażdżki po wiejskiej okolicy. Ostatniego wieczoru Dick przygotował dla nich kolację. Zauważył, że Michelle w ogóle nie daje po sobie poznać, że wyjeżdża. Wziął psa i kota, pojechał do hotelu na zamku Tommel i wybłagał tani pokój na noc.

Rano Hamish przekręcił się w łóżku, ale Michelle już nie było. To była pamiętna noc. Prędko umył się, ubrał i pospieszył do pani Mackenzie. Zaskoczony dowiedział się, że Michelle zniknęła. Wrócił na posterunek, wsiadł do land rovera i wyjechał z Lochdubh. Tuż przed hotelem na zamku Tommel zobaczył jej niską sylwetkę z ogromnym plecakiem. Szła drogą wzdłuż wrzosowisk. Zaparkował i wyskoczył. - Michelle! Czemu tak po prostu zniknęłaś? - To była niezła jazda, czyż nie? Tak dobrze się bawiłam. Ale teraz muszę trzymać się planu. - Wyjdź za mnie! - zawołał desperacko Hamish. - Och, mój kochany Hamishu. Naprawdę cię kocham. - W takim razie wyjdź za mnie. - Jak mogę to delikatnie ująć? Co ludzie powiedzieliby w tej sytuacji? To miłe miejsce do odwiedzania, ale nie chciałabym tu zostać. Poza tym w Lyonie czeka na mnie cher ami. To dobra partia. Jego rodzina posiada winnice. Au revoir. Hamish żałośnie odprowadził ją wzrokiem. Pojechał z powrotem do Lochdubh, wysiadł z land rovera i oparł się o murek otaczający jezioro. - Piękny dzień - zagadnął Archie Maclean, przyłączając się do niego. - Rozumiesz kobiety, Archie? - Nie, nigdy nie rozumiałem i nigdy nie zrozumiem. Gdzie twoja francuska przyjaciółka? - Ruszyła w dalszą podróż. - No cóż, niektóre dziewczyny takie już są. Stały się dokładnie takie same jak my, mężczyźni. Łatwo przyszło, łatwo poszło. Będę już wracał do domu, zanim moja żona zacznie mnie szukać. Hamish patrzył, jak odchodzi. Nagle stwierdził, że wcale nie cierpi. Epizod z Michelle zdawał się szybko blaknąć w pamięci.

Rozejrzał się po wiosce Lochdubh i swoim posterunku policji. Roześmiał się. - Moje królestwo. Nie zamieniłbym tego za nic w świecie.