Marion Chesney (jako M. C. Beaton) - Hamish Macbeth 15 - Hamish Macbeth i śmierć nałogo.pdf

SAVE OFFLINE

SERIA KRYMINAŁÓW Hamish Macbeth TOM 15

Hamish Macbeth i śmierć nałogowca M.C. Beaton

W SERII KRYMINAŁÓW Hamish Macbeth ukażą się: Tom 1. Hamish Macbeth i śmierć plotkary Tom 2. Hamish Macbeth i śmierć łajdaka Tom 3. Hamish Macbeth i śmierć obcego Tom 4. Hamish Macbeth i śmierć żony idealnej Tom 5. Hamish Macbeth i śmierć bezwstydnicy Tom 6. Hamish Macbeth i śmierć snobki Tom 7. Hamish Macbeth i śmierć żartownisia Tom 8. Hamish Macbeth i śmierć obżartucha Tom 9. Hamish Macbeth i śmierć wędrowca Tom 10. Hamish Macbeth i śmierć uwodziciela Tom 11. Hamish Macbeth i śmierć zrzędy Tom 12. Hamish Macbeth i śmierć macho Tom 13. Hamish Macbeth i śmierć dentysty Tom 14. Hamish Macbeth i śmierć scenarzysty Tom 15. Hamish Macbeth i śmierć nałogowca

Tytuł serii: Seria kryminałów Hamish Macbeth Tytuł tomu: Hamish Macbeth i śmierć nałogowca Tytuł oryginalny tomu: Death of a Addict, A Hamish Macbeth Mystery

ROZDZIAŁ PIERWSZY Czy człowiek tajemnicę oddechu w sposobie bicia szybkiego, tchnącego życiem pulsu powinien dostrzec? Lub czy poznać sekret śmierci okrytej całunem, podnosząc powiekę zbielałego oka? George Meredith W piękny wrześniowy dzień Hamish jechał wyżłobioną koleinami jednopasmową drogą. Góry Sutherland wznosiły się ku bladoniebieskiemu niebu. Minęły już tygodnie intensywnych opadów deszczu i wszystko wydawało się wyszorowane do czysta, a powietrze intensywnie pachniało sosną i tymiankiem. To był dobry dzień dla pewnego patykowatego, rudowłosego policjanta ze szkockich gór, który właśnie odkrył, że jego serce znów jest wolne. To był raj. Dawna miłość jego życia, Priscilla Halburton - Smythe, przyjechała do domu w szkockich górach z krótką wizytą. Poszli razem na kolację i jego umysł wystawiał na próbę zdradliwe serce, ale odkrył, że nie kryje się tam nic więcej prócz zwykłej sympatii. Słońce świeciło i gdzieś tam były czarujące dziewczęta, piękne dziewczęta, dziewczęta, które byłyby szczęśliwe, mogąc ofiarować swoją miłość i swoje życie Hamishowi Macbethowi. Hamish miał niewiele do roboty, ponieważ spory, wrzosowaty teren jego patrolu, który znajdował się na obrzeżach wioski Lochdubh, pozbawiony był przestępstw. Musiał jedynie doglądać małego gospodarstwa na tyłach posterunku policji, karmić swoje owce i kury, snuć się leniwie dookoła i marzyć o niebieskich migdałach.

Obchód od dawna był zaledwie serią towarzyskich wizyt filiżanka herbaty na jakiejś farmie, kubek kawy w innym małym wiejskim domu o pobielanych ścianach. Hamish postanowił odwiedzić gospodarza Parry'ego McSporrana, który mieszkał w dziczy wrzosowisk, blisko źródła rzeki Anstey, niedaleko wioski Glenanstey. Mieszkańcy szkockich gór dzielą się na dwa typy: przedsiębiorców i kowboi. Przedsiębiorcy ciężko pracują, planują, jak zdzierać pieniądze z turystów, a kowboje to zazwyczaj zazdroszczące przedsiębiorcom podpite wyrostki, stawiające sobie za cel udaremnienie wysiłków cudzej pracy. Na przykład: kierowca taksówki, który zaczął organizować prosperujący biznes, dostawał telefony, by odebrać ludzi z odległych miejsc, a kiedy tam docierał, okazywało się, że to było fałszywe zamówienie. Komuś, kto zakładał hodowlę pstrąga, zatruwano wodę. Parry McSporran wybudował na swojej ziemi trzy małe drewniane domki wakacyjne. Podczas budowy napotkał pewne trudności. Materiały budowlane niespodziewanie zniknęły, a ordynarne graffiti wymalowane sprayem oszpeciło ściany domu. Hamish wytropił młodzieniaszków, którzy dokonali tych szkód, i zagroził im więzieniem. Wówczas Parry'ego zostawiono w spokoju. Niedawno zaczął przyjmować letników na dłuższe pobyty. Mówił, że w ten sposób oszczędza sobie kłopotu ze zmianą pościeli i sprzątaniem domków co tydzień. To było dobre posunięcie, jako że sezon turystyczny w Sutherland, hrabstwie najdalej wysuniętym na północ Wielkiej Brytanii, jest bardzo krótki. Kiedy przyjechał Hamish, Parry przeprowadzał swoje owce z jednego pola na drugie. Pomachał mu ręką. Hamish skłonił się i oparł o płot, żeby obserwować psy pasterskie Perry'ego w akcji. Na ten dzień nie ma nic lepszego, pomyślał

leniwie, niż obserwowanie pary wspaniałych psów pasterskich przy pracy. Do pełni szczęścia brakowało jedynie papierosa. Koniec z tym - upomniał się surowo w myślach. Rzucił palenie dawno temu, jednak od czasu do czasu, jakby znikąd, przychodziła nieproszona, wielka ochota na papierosa. Parry przeprowadził owce i gestem wskazał Hamishowi dom. - Proszę, wejdź - zapraszał. - Jesteś w samą porę na filiżankę herbaty. - Dzięki - uśmiechnął się Hamish, podążając za nim do kamiennej kuchni. Parry nie był żonaty. Z tego, co było wiadomo, nigdy nie chciał się ożenić. Był niskim, umięśnionym mężczyzną o jasnorudych włosach i drobnej twarzy. Jasnoszare oczy niewiele zdradzały. Bystra inteligencja maskowała każde uczucie kryjące się za nimi. Patrzysz i nic nie możesz odczytać, jak człowiek wchodzący do ciemnego pomieszczenia z jasnego światła nie może odróżnić znajdujących się wokół przedmiotów. - Wynająłeś swoje domki? - spytał Hamish, siadając przy kuchennym stole. - Dwa są zajęte na dłuższy okres - odpowiedział Parry - a trzeci jest zarezerwowany na całe lato przez kilka rodzin. - Kto wynajął domki na tak długo? - spytał Hamish. Parry ściągnął czajnik z czarnego blatu pieca Raeburn, w którym ogień płonął zawsze, lato czy zima. - W pierwszym jest Felicity Maundy, Angielka, zielona. - Chcesz powiedzieć, że jest dziewicą? - Daj spokój, Hamishu. Nie bądź głupi. Miałem na myśli, że jest jedną z tych ekologów pragnących ocalić Ziemię. Martwi ją globalne ocieplenie.

- W szkockich górach! - wykrzyknął Hamish. - Odrobina globalnego ocieplenia byłaby tutaj wskazana. - Tak, ale ona tylko potrząsa głową i powtarza, że pewnego dnia ono nadejdzie. Postawił kubek z herbatą przed Hamishem. - Ładna? - spytał Hamish. - Jeśli podoba ci się taki typ. - Jaki typ? - Rzadkie włosy, liche ubrania, wielkie buciory i zero makijażu. - Co robi w Glenanstey? - spytał zaciekawiony Hamish. - Odnajduje tu jakość życia. - A, to jedna z tych. - Tak, ale jest tu od trzech miesięcy i wydaje się być zadowolona. Pisze wiersze. Hamish stracił zainteresowanie dla Felicity. - A co z drugim domkiem? - Wynajął go miły, młody człowiek. Tommy Jarret. Ma dwadzieścia lat. Pisze książkę. - Ach tak - nie zainteresował się początkowo Hamish. Ci, którzy odgradzali się od cywilizacji, żeby pisać książkę, byli zazwyczaj tymi, którzy nie potrafili nic napisać. - Jarret - zadumał się. - Coś mi to mówi. - Chcesz powiedzieć, że ma przeszłość kryminalną? - Prawdopodobnie nie, Parry. Sprawdzę to, jeśli chcesz. - Tak, zrób to. Będę ci wdzięczny, Hamishu. - Panie McSporran - usłyszeli łagodny głos przez otwarte drzwi. - Zastanawiam się, czy mogłabym u pana kupić trochę jajek? Hamish odwrócił się. To musi być Felicity Maundy. Promienie słońca wpadające przez kuchenne drzwi prześwitywały przez jej cienką, indiańską sukienkę z porządnej, wzorzystej bawełny. Włosy niewiadomego koloru

zaplotła w koronę wokół głowy. Przesunęła się w cień i okazało się, że jest szczupłą, młodą dziewczyną z bladą, niespokojną twarzą i ruchliwymi, jasnoniebieskimi oczami, spoglądającymi to w jedną, to w drugą stronę. Miała na sobie ciężki sznur bursztynów, który sprawiał, że jej szyja wyglądała delikatnie. Na nogach pod długą sukienką nosiła coś, co przypominało parę butów wojskowych. - Przyniosę ci kilka - powiedział Parry. - Usiądź. To jest Hamish Macbeth. Felicity nerwowo zmierzyła wzrokiem mundur Hamisha. - Postoję. Głos miała łagodny, niepasujący do wyglądu. - Jak mija ci tu czas, panno Maundy? - spytał Hamish. - Co masz na myśli? W jej głosie słychać było szorstkość. - Chciałem powiedzieć - kontynuował cierpliwie Hamish - że to odrobinę odległe miejsce. Nie czujesz się samotna? - Och, zupełnie nie. Rozłożyła ramiona w teatralnym geście. - Wzgórza i ptaki są moimi towarzyszami. - Och! - prychnął Parry, wracając z pudełkiem jajek. Powinnaś się umalować, włożyć buty na obcasach, pójść do Strathbane i zabawić się nieco. - Nie maluję się - odrzekła skromnie Felicity. - Dlaczego nie? - spytał Parry. - Odrobina koloru na twarzy dobrze by ci zrobiła. - Przez makijaż - zadeklamowała Felicity, jakby recytując dobrze wyćwiczony wers - ludzie nie mogą zobaczyć prawdziwego ciebie. - Nie wydaje mi się, żeby ktokolwiek mógł zobaczyć ciebie, prawdziwą lub nie, ukrytą tutaj - zauważył Hamish. Felicity zignorowała go. - Ile jestem winna za jajka?

- Dzisiaj ci nie policzę. - O, dziękuję. Jest pan zbyt uprzejmy. Felicity chwyciła pudełko i zniknęła w kuchennych drzwiach. - Ma cię za frajera - zauważył Hamish. - Och, to jedynie drobna istotka. Potrzebuje się podbudować. Zrobisz coś dla mnie, Hamishu, sprawdzisz tego Tommy'ego Jarreta? - Zaraz to zrobię - obiecał Hamish. - Nie zajmie mi to nawet minuty. Mam telefon w samochodzie. Choć te komórki potrafią być utrapieniem. Jest tyle miejsc w szkockich górach, gdzie nie działają! Wyszedł do policyjnego land rovera, chwycił telefon, wykręcił numer komendy głównej policji w Strathbane i połączył się z Jenny McSween, pseudonim Strażnik Kartotek. - Zaczekaj chwilę, Hamishu - poprosiła Jenny. Wprowadzę to nazwisko do komputera. Hamish oparł się o bok land rovera i spokojnie czekał, ciesząc się słońcem, które czuł na twarzy. Trzy domki wakacyjne były ukryte za ścianą brzóz, która zapewniała prywatność ich mieszkańcom. Przez trzepoczące liście brzóz widział w oknie bladą twarz Felicity. Usłyszał głos Jenny w słuchawce. - Thomas Jarret, aresztowany w zeszłym roku za posiadanie ecstasy i marihuany. Uniknął zarzutu o handel narkotykami. Twierdził, że to było na własny użytek, a jako że znaleziono jedynie śladowe ilości, wywinął się z tego. Skarżący go detektyw, Jimmy Anderson, uważa, że handlował, ale nie można mu było nic udowodnić. Widzisz, Thomas Jarret był lub jest uzależniony od heroiny. - Rozumiem. Dzięki, Jenny. Wrócił do domu Parry'ego i przekazał, czego się dowiedział.

- Muszę usunąć stąd tego gościa - warknął Parry. - Nie mogę tolerować narkotyków. - Chodźmy zamienić z nim słówko - powiedział Hamish. Może porzucił nałóg. Jestem za tym, żeby dawać ludziom szansę. Parry z ponurą miną szedł przed Hamishem w kierunku jednego z domków. Zapukał do drzwi. - Panie Jarret, chcielibyśmy z panem pogadać. Drzwi otworzyły się i stanął w nich sympatycznie wyglądający młody mężczyzna. Miał opaloną twarzy, burzę kręconych brązowych włosów i brązowe oczy. Owe oczy zamrugały nerwowo, gdy zobaczył mundur Hamisha. - Możemy wejść? - spytał Hamish. - T - tak. Wycofał się do salonu. Na stole pod oknem stał komputer, otoczony stosami rękopisów. - Usiądźcie - nerwowo poprosił Tommy. - Przejdę prosto do sedna - powiedział Hamish, siadając ściągnął czapkę z daszkiem, a potem obracał ją w dłoniach. Był pan aresztowany za posiadanie narkotyków. Skarżący detektyw jest przekonany, że pan nimi handlował. - Jestem czysty od sześciu miesięcy. Naprawdę przekonywał Tommy. - I nie handlowałem. Poszedłem na odwyk w Strathbane. Spytajcie kogokolwiek. W zasadzie to piszę książkę o moich doświadczeniach z narkotykami, żeby ostrzec ludzi, jak to jest. - Dlaczego znalazł się pan w posiadaniu ecstasy i marihuany, przecież był pan uzależniony od heroiny? - spytał Hamish. Tommy zaśmiał się smętnie. - Jeśli nie możesz zdobyć swojego ulubionego narkotyku, weźmiesz wszystko. Podwinął rękawy koszuli.

- Zobaczcie, żadnych śladów, a obecny tu pan McSporran może potwierdzić, że nigdy nie widział mnie nietrzeźwego. - To nie picie mnie martwi - powiedział Parry. - To żargon z terapii - wytłumaczył Hamish. - Trzeźwy oznacza, że nie przyjmował żadnych substancji zaburzających świadomość. Prawda, Tommy? - Tak, teraz nie piję nawet alkoholu. Proszę dać mi szansę. - Tommy spoważniał. - Wie pan, że nie sprawiam żadnych kłopotów, panie McSporran, i płacę czynsz na czas. - Tak, zgadza się - niechętnie przyznał Parry. Hamish podjął decyzję. - Pozwoliłbym mu tu trochę zostać, Parry. Wierzę w to, co mówi. *** Na zewnątrz Parry stwierdził: - Jesteś bardzo pewny siebie, Hamishu. - Tak jak powiedziałem, jestem za tym, żeby dawać ludziom szansę. Wydaje się być miłym gościem. Daj spokój, Parry. Strathbane to teraz gniazdo zgnilizny. Widziałem wielu porządnych, młodych ludzi, którzy stali się wrakiem człowieka. Mam wrażenie, że ten wziął się w garść. - I ja tak sądzę - przytaknął Parry. - Nie sprawia żadnych kłopotów. Miejmy nadzieję, że dobrze oceniłeś sytuację, Hamishu Macbecie. - Och, nigdy się nie mylę - oświadczył Hamish z prostą próżnością rodem ze szkockich gór. *** Hamish wrócił do Lochdubh, zamknął kury na noc, poszedł do biura na posterunku policji i zadzwonił do detektywa Jimmy'ego Andersona. - Tommy Jarret? - powtórzył Jimmy w odpowiedzi na zapytanie Hamisha. - Pamiętam go. Wywinął się z posiadania

narkotyków przed łagodnym szeryfem. Dostał tylko pobyt na odwyku i sto dni robót społecznych. - Poczekaj chwilę - poprosił Hamish. - On był uzależniony od heroiny? - Tak. - To dość drogi narkotyk w górach Szkocji. Skąd bral pieniądze? - Jakaś ciotka zostawiła mu pieniądze, wydaje się, że to prawda. Szanowani rodzice. Zamożni. Ojciec był dyrektorem banku. Ładny dom pod Strathbane, członek klubu Rotary (Rotary International - międzynarodowa organizacja założona w 1905 roku w Chicago przez amerykańskiego adwokata Paula P. Harrisa.), woskuje samochód w niedzielę. Stać go było na heroinę. Powiem ci, że rozzłościła mnie inna rzecz. Nie mogłem z niego wyciągnąć, skąd miał towar. To znaczy, ma szczęście, że żyje. - Dlaczego? - Jak sądzę, wokół krąży sporo zanieczyszczonego towaru, a jakiś łajdak z pubu Trzy Dzwony ze starych doków sprzedawał talk. Cena za heroinę na ulicy w Aberdeen wynosiła sto funtów za gram. Czemu pytasz o Tom - my'ego Jarreta? - Wypłynęło tu jego nazwisko - powiedział Hamish. - To znaczy, że drań jest z twojej parafii. Nie ufam tym ćpunom. - Dużo jest narkotyków w Strathbane? - spytał Hamish. - Tak, to istna plaga. To przez te nowe autostrady. Nie jesteśmy już odcięci, więc mkną tu po autostradach z Glasgow i Manchesteru. Baronowie narkotykowi dorabiają się, a każdego roku umiera coraz więcej młodych ludzi. - Ciekawe, co by się stało - zadumał się Hamish - gdyby to zalegalizowano? To znaczy, byłaby kontrola nad jakością

towaru, a wszyscy ci baronowie narkotykowi i kartele wypadliby z biznesu. - Co?! Takie stwierdzenia jak to wyjaśniają, dlaczego ty jesteś zwykłym posterunkowym, a ja detektywem. Dużo niebezpiecznych bzdur tkwi w tym, co mówisz, Hamishu. - Tak sobie tylko pomyślałem - potulnie bąknął Hamish. Rozłączył się, przebrał w cywilne ubranie i wyszedł na spacer po nabrzeżu. W ogóle nie przeszkadzało mu bycie zwykłym, wiejskim gliną. Już kilkakrotnie Hamish Macbeth uniknął awansu i przeniesienia do Strathbane. Pod jasnym niebem powierzchnia jeziora Lochdubh była nieruchoma, jedynie zmarszczki wytworzone przez morświna mąciły spokojną toń. Brutalny świat miast takich jak Strathbane wydawał się być przyjemnie odległy. - Marzymy, Hamishu? Hamish, który opierał się o murek w porcie, odwrócił się i zobaczył żonę doktora Brodiego, Angelę, która przypatrywała mu się z rozbawieniem. - Nie myślałem o niczym szczególnym - odpowiedział Hamish. - Może poza narkotykami. - Nie sądzę, żebyśmy mieli takie sprawy w Lochdubh. - To dobrze. Oparła się o murek obok niego. Hamish obrócił się i wsparł na twardym kamieniu, wciąż nagrzanym promieniami słońca. - Czemu ludzie biorą narkotyki, Angelo? - Ponieważ lubią ich działanie. Powinieneś wiedzieć takie proste rzeczy, Hamishu. A w młodości to złe i ekscytujące. - Ale wszystkie te ostrzeżenia - protestował Hamish. Wszystkie te dzieciaki umierające od pigułek ecstasy. - Narkomani nigdy nie myślą, że to się im przydarzy. A młodzi i tak czują się nieśmiertelni. - A co, jeśli narkotyki zostałyby zalegalizowane?

- Nie wiem. Nie sądzę, żeby tak się stało. Nielegalność sama w sobie jest środkiem odstraszającym. Możesz sobie wyobrazić, że młodzi ludzie, może nawet dzieci, mają nieograniczony dostęp do LSD? - Masz rację - westchnął. - Jakie jest więc rozwiązanie? - Wszyscy muszą przestać brać? - Nie potrafię sobie tego wyobrazić. - To może się zdarzyć. Po prostu wyjdzie z mody. Jak palenie. Masz teraz spokojny okres, Hamishu. - Oby trwał jak najdłużej. Nie chcę widzieć kolejnego morderstwa w Lochdubh. - Jedno może się tu niedługo wydarzyć. - Kto? Co? - Nessie i Jessie Currie w tym roku wspólnie pełnią funkcję prezesa stowarzyszenia matek w kościele. - O rany. Jessie i Nessie były bliźniaczkami w średnim wieku, obie niezamężne. - Wszyscy skarżą się, że rządzą jak gestapo. - Nie mogą przegłosować ich usunięcia? - Nie w tym roku. - Co takiego robią, że jest tak źle? - Cóż, podczas sprzedaży ciast krytykowały jakość wypieków i doprowadziły panią McWhirter do łez z powodu jednego z jej źle ocenionego wyrobu. Ostatnio mają obsesję na punkcie zarazków, więc dom parafialny musi być regularnie sprzątany. Wywiesiły grafik sprzątania i wszystkie kobiety muszą zdejmować buty przed wejściem do domu parafialnego. - Pomówię z nimi. - Zrobisz to, Hamishu? Nie wiem, co mógłbyś powiedzieć. Wszyscy już próbowali. - Postaram się coś z tym zrobić.

Hamish pożegnał się i ruszył w kierunku domu sióstr Currie. Zapukał do drzwi wypolerowaną na wysoki połysk, mosiężną głową Iwa. Otworzyła je Jessie, mrugając na niego zza grubych szkieł okularów. - To ty. To ty - powiedziała Jessie, która w irytujący sposób powtarzała wszystko. - Wpadłem na małą pogawędkę - zaczął swobodnie Hamish. - Wejdź, proszę. Hamish pochylił głowę i podążył za Jessie do salonu, gdzie siedziała jej siostra Nessie. Nessie robiła zajadle na drutach coś z karmazynowej wełny. Stalowe druty szybko migały, tworząc kolejne oczka. - Co cię sprowadza? - spytała Nessie. Hamish usiadł. - Przyniosę herbatę. Przyniosę herbatę - powtórzyła Jessie. Hamish podniósł rękę. - Dla mnie nie, dziękuję. To zajmie tylko chwilę. Jessie założyła ręce i zmierzyła nerwowo wzrokiem rudowłosego policjanta. - To musi być poważna sprawa, skoro odmawiasz darmowej filiżanki herbaty, darmowej filiżanki herbaty. - To taka drobnostka związana ze stowarzyszeniem matek. Nessie przestała robić na drutach. - Co w związku ze stowarzyszeniem matek? - Chodzi o was dwie. - Co chcesz powiedzieć, chcesz powiedzieć? denerwowała się Jessie. - Prowadzimy je żelazną ręką, żelazną ręką. - Cóż, drogie panie, ta żelazna ręka wydaje się być problemem. Nie możecie zachowywać się jak gestapo.

- Kto się na to skarży? - gniewnie spytała Nessie. - Po prostu wszyscy - odpowiedział Hamish Macbeth. - Nie zrobiłyśmy nic złego, nic złego - sumitowała się Jessie. - Upewniłyśmy się, że dom parafialny jest czysty, całe to miejsce przypominało kanał, prawdziwy kanał. - Tak, robicie kawał świetnej roboty ze zwalczaniem zarazków, ale czy przy okazji trzeba zwalczać innych? Hamish zdał sobie sprawę, że dziwny jest ten świat, w którym stowarzyszenie matek prowadzą dwie bezdzietne stare panny. Czy ktoś używał jeszcze w ogóle sformułowania „stare panny"? Czy było to politycznie poprawne? Określenie „panna" było irytujące i pretensjonalne. Singielka? I dlaczego w ogóle niezamężną kobietę powinno się uważać w jakiś sposób za dziwną? Sam Hamish przecież nie jest żonaty. - Mówię do ciebie, Hamishu Macbecie - wrzasnęła Nessie, przekrzykując jego myśli - a ty tylko siedzisz tam jak głupkowaty gbur. Obraziłeś nas. - Nas obraziłeś - zawtórowała Jessie. - Myślałem o Margaret Thatcher - skłamał Hamish. - Co z nią? - spytała Nessie z wyrazem czci w spojrzeniu. Siostry uwielbiały Margaret Thatcher. - Cóż, chodzi o to, że pani Thatcher... - Baronowa Thatcher - poprawiły go jednogłośnie siostry Currie. - Lady Thatcher, w takim razie. Ona sama prowadziłaby to stowarzyszenie matek silną ręką. Jednak rozdzielałaby obowiązki tak, żeby wszystkich w to włączyć. Otrzymacie więcej od ludzi, jeśli będą was lubić. Dyplomacja to dobre słowo, drogie panie. - A co ty wiesz o lady Thatcher? - zadrwiła Nessie. Hamish przymknął oczy.

- To był wspaniały dzień - zanucił, a jego akcent ze szkockich gór stawał się coraz bardziej śpiewny, kiedy wydobywał z siebie wierutne kłamstwo. - Byłem w Inverness i ona też tam była, po prostu robiła zakupy tak jak wy czy ja. - Kiedy to było, kiedy to było? - krzyknęła Jessie. - Niech się zastanowię, to było w czerwcu zeszłego roku, pamiętam, że to był piękny dzień. - Co kupowała? - spytała Nessie, a oczy jej błyszczały. - To było w sklepie Marks and Spencer. Oglądała jedną z tych ręcznie szytych bluzek, które lubi nosić. Jedwabną. - Rozmawiałeś z nią? - Tak - kłamał Hamish. - Co powiedziałeś? - Poprosiłem o autograf do notesu, dała mi go. Spytałem ją o sekret jej sukcesu. Obie siostry nachyliły się. - I co powiedziała? - Powiedziała, że sekretem była silna ręka. - Ach! - Ale w połączeniu z życzliwością, jak powiedziała. Była tak blisko mnie jak wy jesteście teraz. „Jeśli ciężko pracujesz mówiła do mnie - pełnisz służbę, ponieważ tego chcesz. Gdy tylko zaczynasz pomiatać ludźmi i chełpić się tym, jak ciężko dla nich pracujesz, obrócą się przeciwko tobie. Nikt nie potrzebuje męczennika". Siostry spojrzały po sobie. - Może byłyśmy odrobinę za surowe, odrobinę za surowe - stwierdziła Jessie. - Tak, będziemy trochę łagodniejsze - postanowiła Nessie. - A potem co powiedziała? - Dennis, jej mąż, podszedł wtedy i powiedział: „Chyba nie zamierzasz kupić tej bluzki, Maggie. Nie twój kolor". To był fioletowy jedwab. - Założę się, że kazała mu spływać - zgadywała Nessie.

- Nieprawda. Po prostu uśmiechnęła się i powiedziała: „Tak, kochanie, zapewne masz rację". Widzicie, obok niej kręcił się ochroniarz, a dama taka jak ona nie zniżyła się do bycia małostkową. - Co za kobieta, co za kobieta - sapnęła Jessie. - Już nigdy nie będzie drugiej takiej jak ona. Hamish wstał i prawie otarł rudą głową o niski sufit. - Będę się zbierał, drogie panie. - Możemy zobaczyć tamten autograf, Hamishu? - Och nie, wysłałem go mojemu kuzynowi Rory'emu z New Hampshire. Oprawił go w ramkę i powiesił nad kominkiem. Hamish udał się do wyjścia. W małym korytarzu wisiała w ramce fotografia Margaret Thatcher. Mrugnął do niej i wyszedł. Skierował się na posterunek policji. Kiedy zbliżał się do sklepu wielobranżowego pana Patela, rozpoznał zabiedzoną postać Felicity Maundy. W tym samym momencie ona też go zobaczyła i twarz jej pobladła. Otworzyła drzwi starego samochodu metro, wrzuciła zakupy na miejsce pasażera, wsiadła i odjechała, zostawiając za sobą chmurę spalin. - Ciekawe, co ma na sumieniu? - wymamrotał Hamish. Zapewne poszła na jakąś demonstrację, kiedy była małą dziewczynką w szkole i myśli, że policja wciąż ma ją na oku. Wzruszył ramionami i poszedł dalej na posterunek policji. Pnące róże na froncie wciąż ładnie rosły, a ich kwiaty prawie całkiem przykryły niebieską lampę policyjną. Hamish zaczął planować wieczór, może przygotuje sobie potrawkę, pozostawi ją na wolnym ogniu i wyjdzie do pubu na godzinę. Te nowe napoje alkoholowe stały się utrapieniem, te słodkie, gazowane, alkoholizowane drinki. Jego zdaniem, zostały stworzone, żeby kusić młodzież. Mieszkańcy szkockich gór, w szczególności rybacy, wszyscy mający

słabość do słodkości, uzależniali się od nich. Hamish zamierzał połączyć przyjemne z pożytecznym i mieć baczne oko na kierowców, którzy pili ponad miarę. Potem wróci tu na czas zamknięcia i zacznie zabierać kluczyki do samochodów. Otworzył kuchenne drzwi i wszedł do środka. Telefon na posterunku policji zaczął przenikliwie dzwonić. Poszedł szybko odebrać. Poczuł intuicyjnie strach i starał się z niego otrząsnąć. Podniósł słuchawkę. - Policja w Lochdubh - powiedział. - Hamish, tu mówi Parry. Chodzi o tego młodego człowieka, Tommy'ego Jarreta. Nie żyje. - Nie żyje. Jak to? Dlaczego? - Myślą, że to przedawkowanie. Znaleźli strzykawkę. - Zaraz tam będę. Przeklinając, szybko przebrał się w mundur. Jak to się mogło tak nagle wydarzyć? - pomyślał. Wszystko z gościem było w porządku. Co stało się ze słynną intuicją Hamisha Macbetha? Mógłby przysiąc, że Tommy'emu Jarretowi nie groził powrót do nałogu. Z ciężkim sercem jechał krętą drogą prowadzącą z Lochdubh do Glenanstey. Spore czarne chmury gromadziły się za górami. Wydawały się być niczym czarny omen, zwiastun kłopotów, które miały nadejść.

ROZDZIAŁ DRUGI W prostych wyrazach po żołniersku skreślę Cały bieg mojej miłości; poznacie, Jakich to zaklęć, jakich eliksirów, Jakich użyłem uroków i czarów, Ażeby sobie ująć jego córkę, O to albowiem jestem posądzony I oskarżony. William Shakespeare (przeł. Józef Paszkowski) Jest coś szczególnie tragicznego w śmierci młodej osoby. Jeszcze dziś Tommy Jarret miał całe życie przed sobą. Teraz był jak zgnieciony kawałek gliny. - Nie dotykałeś niczego? - spytał Hamish Parry'ego, kiedy w milczeniu przyglądali się ciału. - Sprawdziłem puls. Upewniłem się, że nie żyje. Och, Hamishu, musiał poczuć się bezpiecznie, gdy dałeś mu szansę, więc postanowił wrócić do nałogu. Hamish przesunął czapkę z daszkiem na tył głowy i w konsternacji podrapał się po swoich ognistych włosach. - Ale jak to możliwe, że stało się tak szybko? Jak to zrobił? Pojechał do Strathbane? - Nie widziałem, żeby tam jechał. - Może ktoś go odwiedził? Parry, gdzie byłeś dziś po południu? - Tutaj, na miejscu. Chyba nie myślisz, że to zrobiłem! - Daj spokój, Parry. Chcę wiedzieć, czy byłeś w pobliżu gospodarstwa. Mogłeś coś lub kogoś zauważyć. - Wstąpiłem do Dornoch, żeby rozejrzeć się za częściami zapasowymi do samochodu. Nie było mnie dwie godziny. Hamish usłyszał wycie policyjnej syreny. - To Strathbane. Mam nadzieję, że to nie Blair. Naczelny inspektor Blair był zmorą zwykle spokojnego życia Hamisha.

Jednak to pomagier Blaira, detektyw Jimmy Anderson, pojawił się w pokoju. Policjant i ekipa z kryminalistyki weszli stłoczeni za nim. - Nie ma Blaira? - spytał Hamish. Jimmy prychnął z pogardą. - Blair nie ruszyłby tyłka z powodu martwego ćpuna. - To może być morderstwo - zasugerował Hamish. - Ach tak - zadrwił Jimmy. - Wspaniały detektyw ogłosił werdykt. Znaleziono martwego ćpuna z przeszłością kryminalną ze strzykawką leżącą obok niego, wróć do rzeczywistości. - Rozmawiałem z nim dzisiaj - upierał się Hamish. Mógłbym przysiąc, że nie wróci do nałogu. - Powiem ci jedno, Hamishu. Narkotyki to brudny interes. Nałóg ich wciąga i nie pozwala się uwolnić. Utknąłeś na tej prowincji ze swoimi owcami i niewiele wiesz o życiu. Patolog, pan Sinclair, przecisnął się obok nich. - Nie przeszkadzajcie mi - zastrzegał się - dopóki się dokładnie temu nie przyjrzę. Wszyscy wyszli na zewnątrz. - A teraz - porządkował wiadomości Jimmy, zwracając się do gospodarza - to pan nazywa się Parry McSporran? - Tak. - Kto mieszka w pozostałych domkach? - Tylko dziewczyna, Felicity Maundy. - Chodźmy się z nią zobaczyć. Możemy równie dobrze w ten sposób spożytkować czas, dopóki Sinclair nie skończy i chłopcy z kryminalistyki zrobią swoją robotę. W tym momencie przyjechała Felicity. Jej twarz zbladła, kiedy zobaczyła te wszystkie wozy policyjne. Zatrzymała auto i wysiadła powoli. Hamish pomyślał, że wygląda, jakby miała zemdleć.

- Co o tym wiesz? - spytał Jimmy, zbliżając się do niej z napastliwością godną jego mistrza Blaira. Spojrzała na niego oszołomiona. - C - co? - Tommy Jarret nie żyje. - To... to niemożliwe. - Wygląda na przedawkowanie. - Ale on był czysty - jęknęła Felicity i zaraz zaczęła płakać. - W ten sposób nic z niej nie wyciągniemy - uznał Hamish. - Przyniosę jej filiżankę herbaty. Proszę za mną, panno Maundy. Pora zamienić stówko. Pójdziemy do domu i napijemy się herbaty. Nie protestowała, kiedy prowadził ją w stronę domku. - Masz klucz? - spytał. - Nigdy nie zamykam na klucz. Otworzył drzwi i wprowadził ją do środka. Zewnątrz domek był identyczny jak ten Tommy'ego. W środku rzucały się w oczy suszące się zioła zwieszone przy suficie. Maszyna dziewiarska stała w jednym kącie, a w drugim znajdowała się maszyna do szycia. - Usiądź sobie - miękko zaproponował Hamish. Poszedł do niewielkiej kuchni. Nie było tam nic poza ziołową herbatą. Przyrządził kubek herbaty rumiankowej i podał jej. Hamish przypatrywał się, jak sączyła herbatę, a chwili delikatnie zapytał: - Dlaczego byłaś taka zdenerwowana, kiedy zobaczyłem cię dziś przed sklepem pana Patela? - Nawet cię nie dostrzegłam - odpowiedziała, rzucając spojrzeniem to w jedną, to w drugą stronę, jak ścigane zwierzę. - Zostawmy to na chwilę. Kiedy ostatni raz rozmawiałaś z Tommym?

- Dzisiaj. Poprosił mnie, żebym zrobiła mu zakupy u pana Patela. Dużo pracował nad książką. - Jak dobrze go znałaś? - Nie za dobrze. Był tylko moim sąsiadem. Nie wierzę, że brał narkotyki. Znów zaczęła płakać. Hamish zobaczył pudełko chusteczek na kuchennej ladzie i podał je. Głośno wydmuchała nos. Hamish poczekał, aż dojdzie do siebie, przez cały czas intensywnie myśląc. Dlaczego była taka rozbita, taka przybita, jeśli ona i Tommy byli tylko sąsiadami? - A zanim wyjechałaś - ciągnął - widziałaś jakichś dziwnych ludzi kręcących się tutaj? Słyszałaś jakiś samochód? Potrząsnęła przecząco głową. - Kilka samochodów jadących z naprzeciwka minęło mnie na drodze do Lochdubh, ale nie zwracałam szczególnej uwagi. - Musiałaś jednak coś zauważyć - ostro dopytywał się Hamish. - Kolor? Były duże, małe? Potrząsnęła głową znużona. - Jeden był mały i czarny, jak sądzę, a drugi szary i odrobinę większy. - Z otwieranym tyłem? Sedan? - Nie wiem - jęknęła. - A ty mnie dręczysz. Hamish postanowił na razie na tym poprzestać. - Przyślę policjantkę, żeby z tobą posiedziała. Znów wyszedł, odnalazł policjantkę i skierował ją do Felicity. Podszedł do Parry'ego. - Jakie są najświeższe wieści? - Słyszałem, jak ten patolog mówił, że to ewidentny przypadek przedawkowania. Hamish zmarszczył brwi, ponieważ wyczuł, że trzymają go z dala od sprawy. Upomniał sam siebie, że była to jego

wina. Przecież zdecydował się pozostać zwykłym gliniarzem, zamiast przyjąć awans, który mu proponowano. Po długiej chwili pojawił się Jimmy Anderson i znów wszedł do domku nieżyjącego mężczyzny. Podszedł do Hamisha. - Zabierają ciało. Po oględzinach zwłok będą wiedzieć więcej na temat tego, co się stało. Ale wszystko wydaje się jasne. Nie będzie tu dla ciebie roboty z powodu domniemanego morderstwa, Hamishu. - A ta książka, którą pisał - nie dawał za wygraną Hamish. - Pisał książkę o swoim doświadczeniu z narkotykami. Czy jest tam coś? To znaczy, coś, co mogłoby kogoś obciążyć? - Zajmiemy się tym - zacietrzewił się Jimmy. - Czemu po prostu nie wrócisz na swój patrol. Pozwól nam to rozwikłać! - To jest teren mojego patrolu - obruszył się rozdrażniony Hamish. - Tak, cóż, już i tak nic nie możesz zrobić. Czy ta dziewczyna nam pomogła? - Powiedziała, że był w porządku. Spytała Tommy'ego, czy nie potrzebuje, żeby zrobić mu zakupy, a potem pojechała do Lochdubh. Mówi, że na drodze minęły ją dwa samochody jadące w przeciwnym kierunku. Jednak kiedy naciskałem, żeby opisała mi ich wygląd, zaczęła oskarżać mnie o molestowanie, więc wyszedłem stamtąd i posłałem policjantkę. - Gdyby to była sprawa o morderstwo - stwierdził Jimmy - może jęczeć o molestowaniu, aż zabraknie jej tchu, ale to po prostu tylko śmiertelny wypadek. - Jednak Glenanstey to ślepy zaułek. Tu kończą się wszystkie drogi - zaprotestował Hamish. - Tak, ale wcześniej jest ta droga, która prowadzi do Crask - zauważył Jimmy.

Odszedł. Hamish wciąż czekał, aż w końcu patolog wyszedł i skierował się do samochodu. Hamish pospieszył za nim. - Jak brzmi werdykt? - Ach, to ty - rzucił cierpko Sinclair, patolog. - Wygląda na przedawkowanie. Anderson twierdził, że on brał heroinę. - Jaka jest śmiertelna dawka? - spytał Hamish. - W przypadku nieodpornej osoby szacowana śmiertelna dawka heroiny może wahać się od dwustu do pięciuset miligramów, ale narkomani znoszą dawki w wysokości nawet do tysiąca ośmiuset miligramów, nawet przy tym nie chorując. Ale jest jedna dziwna sprawa dotycząca uzależnionych od heroiny. Doktor Sinclair oparł swoje trupie ciało o samochód i przygotował się do wygłoszenia wykładu. - Odporność na heroinę jest częściowo uwarunkowana środowiskiem, w którym normalnie podawano narkotyk. Jeśli narkotyk podaje się w nowym otoczeniu, duża część uwarunkowanej odporności zniknie i narkoman będzie bardziej podatny na przedawkowanie. Niektórzy eksperci ze Stanów uważają, że większość przypadków przedawkowania występuje z powodu zanieczyszczonej heroiny. Jednak, co dziwne, uzależnieni z Wielkiej Brytanii, którzy biorą czystą heroinę, mają tak samo wysoki wskaźnik umieralności jak Amerykanie, którzy wstrzykują sobie gówniany towar z ulicy. Problemy zdrowotne uzależnionych są spowodowane użyciem igieł, obecnością zanieczyszczeń w narkotyku, kiepskim odżywianiem, a opieka zdrowotna związana z zatwardziałymi narkomanami... - Poczekaj chwilę - przerwał mu Hamish. - Widziałem dziś Tommy'ego, był zdrowy i zadowolony. Patolog westchnął.

- Każdy narkoman to sprytna osoba. Bardzo podstępna. Mógł rozmawiać z tobą, a w myślach cały czas planować, kiedy zafunduje sobie strzał. - Czy ktoś mógł wstrzyknąć mu działkę siłą? - Nie było żadnych śladów przemocy czy włamania do domku. - Nie musiało być żadnych śladów włamania. Zapewne drzwi były otwarte, dzień i noc. Zastanawia mnie ta książka, którą pisał - mamrotał Hamish. - O rany, jadą chyba rodzice chłopaka. Para w średnim wieku wysiadała z policyjnego wozu. Kobieta, puszysta i korpulentna, płakała, a jej mąż wyglądał na załamanego. Hamish pożegnał się z patologiem. Nic więcej nie mógł zrobić. Odciągnął jedynie Parry'ego na bok. - Posłuchaj, Parry, Jimmy Anderson wścieknie się, jeśli się wtrącę, ale mógłbyś wyświadczyć mi drobną przysługę? Jeśli będziesz miał okazję porozmawiać z rodzicami - a oni odbiorą rzeczy Tommy'ego - spytaj ich, czy mógłbym rzucić okiem na to, co pisał. - Obiecuję. Jedziesz już? - Zatrzymam się po drodze w domu Irlandczyka przy skręcie na Crask. Mógł widzieć jakieś samochody. *** Sean Fitzpatrick to zrzędliwy staruszek. Nikt nie wiedział do końca, kiedy przyjechał z Irlandii, wiadomo było tylko, że jest emerytowanym robotnikiem budowlanym. Kupił wiejski dom w stanie ruiny i pomału go odnowił. Miejscowi starali się być przyjaźnie nastawieni, ale jak to mówią: „Sean lubi zatrzymywać wszystko dla siebie". Hamish wymienił z tym człowiekiem jedynie kilka ukłonów na „dzień dobry". Kiedy tylko zobaczył staruszka pracującego w ogrodzie, zatrzymywał policyjnego land rovera

i wysiadał, żeby chwilę porozmawiać. Sean czmychał natychmiast do środka. Hamish podjechał pod bramę, zaparkował i wysiadł. Niebo było wciąż jasno rozświetlone pełnią księżyca. Cienka smuga dymu unosiła się z komina domu ku czarnemu, aksamitnemu niebu, na którym słabo migotało zaledwie kilka gwiazd. Czarne chmury, które zaobserwował wcześniej, zniknęły. Wieczór był chłodny, a powietrze przejrzyste. Jeleń o wspaniałym porożu pojawił się na grzbiecie wzgórza, wyglądał tak, jakby pozował do zdjęcia, a potem zniknął jednym, długim susem. Wieczorny spokój przeniknął duszę Hamisha. Teraz był już przekonany, że Tommy rzeczywiście przedawkował. To moja własna próżność - myślał z żalem - sprawia, że chcę, żeby to było morderstwo. Instynktownie polubił Tommy'ego i zaufał mu. Otworzył pomalowaną na zielono bramę, przeszedł po krótkim podjeździe i zapukał do drzwi. Czekał cierpliwie. W końcu drzwi uchyliły się i przez szparę wyjrzała para oczu. - Policja, panie Fitzpatrick - powiedział Hamish. - Proszę otworzyć, chciałbym zamienić z panem słówko. Drzwi otworzyły się na oścież. Sean Fitzpatrick był stary i zgarbiony, ale wzrok miał jasny i bystry. - O co chodzi? - ostrożnie spytał. Miał lekki irlandzki akcent. Zapewne z zachodniego wybrzeża - pomyślał Hamish. - Chodzi o jednego z letników, Parry'ego McSporrana. Zmarł na skutek przedawkowania narkotyków. - A co to ma wspólnego ze mną? - Mogę wejść? - Dobrze - niechętnie się zgodził. - Ale tylko na chwilę.

Hamish włożył czapkę pod ramię, schylił głowę przed niską framugą drzwi i podążył za Seanem do środka. Chciał przekonać się, jak żyje ten odludek. No cóż, odpowiedź leży tutaj - pomyślał Hamish, rozglądając się po salonie. Wypełnione po brzegi półki z książkami zajmowały trzy ściany, a obok kominka stał odtwarzacz i staranie ułożone stosy płyt CD. - Czy to pańskie towarzystwo? - spytał, wskazując ręką na półki z książkami. - Jasne - potwierdził Sean, rozsiadając się w sfatygowanym fotelu i wskazując bliźniacze siedzisko naprzeciw. - Jednak nie przyjechał pan tu, żeby rozmawiać o książkach. - Dziś po południu widziano dwa auta zmierzające w kierunku Glenanstey. Może przypadkiem zauważył je pan? - O której godzinie? Hamish intensywnie myślał. O której godzinie przyjechała z powrotem Felicity? O osiemnastej. I tuż przedtem widział ją u pana Patela. - Powiedzmy około siedemnastej - odparł. - Byłem w środku, słuchałem muzyki - zamyślił się Sean. - Nic nie słyszałem. Wie pan, kiedy pana zobaczyłem, pomyślałem przez chwilę, że przyszedł pan w sprawie potwora. - Potwora? Potwora z Loch Ness? - Nie, narobiło się dużo szumu wokół Loch Drim. Dwie kobiety widziały potwora. Zadzwoniły na policję w Strathbane, ale ten, z kim rozmawiały, kazał im napić się czarnej kawy. - Dlaczego nie zadzwoniły do mnie? - zdenerwował się Hamish. - Drim leży na terenie mojego patrolu.

- Powiedziały, że to było zbyt ważne, by zajął się tym miejscowy glina. - Skąd pan to wie? Ludzie mówią, że nigdy się pan z nikim nie spotyka i nigdzie nie wychodzi. - Wychodzę zrobić małe zakupy. Ludzie mają zwyczaj mówienia w mojej obecności, jakbym był głuchy albo niewidzialny. - To pańska wina. Nigdy pan z nikim nie rozmawia. - Nie po to spędzam emeryturę w górach Szkocji, żeby z kimś rozmawiać. - A dlaczego pan tu przyjechał? Z jakiej części Irlandii pan pochodzi? - Proszę pilnować własnego nosa, panie władzo. - Cóż, jeśli nie może mi pan pomóc - oburzył się Hamish, wstając i podchodząc do drzwi - to wpadnę nad Drim i zajmę się tamtą sprawą. Oczy Seana powędrowały w jego kierunku. - Wydaje mi się, że odnajdzie pan tam Jocka Kennedy 'ego ze sklepu wielobranżowego, który wymyślił taki sposób na zwiększenie obrotów. - Zadziwia mnie to - gorzko stwierdził Hamish - kiedy widzę, jak bardzo nienawidzą obcych w Drim. *** Hamish zawsze dziwił się, że tak różne od siebie dwie wioski jak Lochdubh i Drim znajdują się na terenie jego patrolu. Lochdubh zawsze wydawało się jasne i przyjazne. Drim było takie tylko z zewnątrz, jednak w środku znajdowały się pokłady mrocznych namiętności, które dawały się łatwo prowokować. Pomyślał, że to ma wiele wspólnego z położeniem. Drim rozłożyło się nad brzegiem ciemnego jeziora, otoczonego piętrzącymi się górami. Zdawać się mogło, jakby geografia

skłaniała ludzi do zamykania się w sobie, byli więc podejrzliwi w stosunku do obcych, a obcym był każdy spoza wsi. Zjechał wijącą się drogą do wioski i zaparkował przed sklepem wielobranżowym Jocka Kennedy'ego. Otworzył mu drzwi dość tęgi właściciel. - O co chodzi z tym potworem? - spytał Hamish. Jock wyszedł na zewnątrz i zamknął za sobą drzwi. - Przejdź się ze mną, Hamishu. Nie chcę, żeby Ailsa miała więcej takich głupich pomysłów. Ailsa była jego żoną. Przespacerowali się nad brzeg. Drobne fale szemrały u ich stóp. Mewy wołały żałośnie, a za nimi, w jednym z domów, kobieta karciła dziecko. Nagle zapadła cisza, cisza Sutherland, czasem tak absolutna, że raniła uszy. Jock westchnął ciężko, a potem odezwał się: - Nie chcę, by zachęcano Ailsę lub jej przyjaciółkę Holly do opowiadania bzdur. - Powiedz mi lepiej, na czym polega ta bzdura, Jock. - Poszły w stronę jeziora. Hamish spojrzał na czarne jezioro, a potem na strome zbocza gór, które wpadały prosto do wody. - Nigdy tu nie byłem. Nie wiedziałem, że jest tu ścieżka. - Nie da się jej stąd zobaczyć. Jest zaledwie trochę bardziej widoczna od śladów zająca. Ailsa i Holly szły tędy tamtego wieczoru. Obie są na diecie wymagającej ćwiczeń. Mówiły, że prawie przy brzegu jeziora zobaczyły w wodzie, na wielkim cielsku dwoje wielkich, błyszczących oczu patrzących na nie. To coś zaczęło się bezgłośnie zbliżać do ich, wtedy one krzyknęły i uciekły. Potem zaniepokoiły wszystkie pozostałe kobiety w wiosce, zgłosiły to w Strathbane, ale powiedziano im, żeby wypiły po filiżance czarnej kawy. Policja pomyślała, że piją bimber.

- Ostatnio w szkockich górach wielu pijaków zgłaszało pojawienie się UFO - zauważył Hamish. - Zadzwoniły w kiepskim momencie. - W każdym razie nie chcę, żeby je zachęcano. Nad tym jeziorem występuje poświata i to tworzy dziwny efekt. - Przespaceruję się po okolicy - powiedział Hamish. Zostawmy to na chwilę, Jock, jeśli jednak ktoś inny coś zobaczy, trzeba będzie przeprowadzić normalne śledztwo. - Miejmy nadzieję, że to będzie koniec tej sprawy westchnął Jock. Hamish dotknął czapki i ruszył wzdłuż brzegu jeziora. Na zachodnim skraju wioski znalazł ścieżkę. Tak jak powiedział Jock, była tylko nieco bardziej widoczna od króliczych śladów. Ucieszył się, że zabrał ze sobą latarkę, ponieważ piętrzące się góry sprawiały, że czerń nocy stawała się jeszcze bardziej czarna. Z radością podjął wyzwanie. Chciał oderwać myśli od Tommy'ego. Po chwili usłyszał fale uderzające o skały. Tak więc to w tej okolicy Ailsa i Holly widziały tego potwora. Poświecił latarką na jezioro i jęknął, gdy spojrzała na niego para oczu, czerwonych w świetle latarki. Potem roześmiał się. Foki, to były tylko foki. Cała kolonia fok. To musiało być to, co widziały Ailsa i Holly. Podszedł prosto do brzegu jeziora, nie napotkał nic strasznego. W drodze powrotnej znów wrócił myślami do Tommy'ego Jarreta. To wielka szkoda, gdy ktoś umierał tak młodo. Jednak im więcej o tym myślał, tym bardziej wydawało mu się, że chyba biedak musiał przedawkować. Felicity była przerażona widokiem Hamisha przed sklepem Patela, ponieważ ta dziwaczna, wątła dziewczyna żyła zapewne w świecie jakiejś telenoweli. ***

Rano obudził się zdziwiony, nie po raz pierwszy zresztą, zmiennością pogody w szkockich górach. Wieczorem, kiedy kładł się spać, niebo było bezchmurne. Teraz miarowo padał deszcz, a nisko wiszące chmury zakrywały szczyty gór. Zajął się swoimi obowiązkami gospodarskimi na tyłach posterunku policji, potem wszedł do środka, włożył mundur, zadzwonił do komendy głównej w Strathbane i poprosił do telefonu Jimmy'ego Andersona. Po chwili pytał detektywa, czy są nowe informacje od patologa. - Jeszcze nic nie ma, za wcześnie dzwonisz odpowiedział Jimmy. - Dajmy człowiekowi trochę czasu. Chyba wciąż nie podejrzewasz, że to morderstwo? - Powstrzymam się od komentarza - nie dawał za wygraną Hamish. - Co było w tej książce, którą pisał? - Nie wiem. - Jak to, nie wiesz? - spytał zdziwiony Hamish. - Pisał o swoim doświadczeniu z narkotykami. Mogły tam być jakieś przydatne nazwiska. Pomyślałem, że może wyrwałeś kilka stron. - Nie, nie wyrwałem. Daj spokój, Hamishu. Kiedyś wziąłem tego łajdaka w krzyżowy ogień pytań, pamiętasz? Nie mogłem wyciągnąć z niego żadnego nazwiska dilera. Do diabła, dlaczego miałby umieszczać je w książce? - Tak tylko pomyślałem - bąknął rozdrażniony Hamish. - Zmarł z powodu przedawkowania, to jasne jak słońce. - Póki mam cię przy telefonie, Jimmy, powiedz mi, pamiętasz dwie kobiety z Drim, które zgłosiły pojawienie się potwora? - Nie, ja nie. Czym oni się tam zajmują w tym paskudnym miejscu? Próbują wymyślić kolejnego potwora z Loch Ness?

- Nie sądzę - skwitował Hamish. - Pamiętasz, kiedy żona pastora i ta dziewczyna z telewizji stworzyły sztukę telewizyjną, w której pojawiało się Drim? Z początku turyści tłumnie się zjeżdżali, a mieszkańcom wioski w ogóle się to nie spodobało. Postawili nawet przy drodze tablicę: AUTOKARY NIEMILE WIDZIANE. - Hamishu, zarówno od twoich pijaków, jak i od tutejszych narkomanów dostajemy zgłoszenia o potworach i UFO co tydzień. - Tak się tylko zastanawiałem. - Cóż, przestań się zastanawiać i wracaj do swoich owiec. Hamish pożegnał się i zaczął rozmyślać, co zrobić. Postanowił pojechać do Glenanstey i porozmawiać z Parrym. *** Brzozy wokół domku, który wynajmował Tommy, ociekały deszczem. Wściekłe muszki umykały jakoś przed kroplami deszczu. Hamish dziwił się, w jaki sposób te małe bestie nie topiły się. Zapukał do drzwi Tommy'ego. Nie było żadnej odpowiedzi. Spróbował otworzyć i udało się. Wszedł do środka. Proszek do zdejmowania odcisków palców był wszędzie. Stanął w drzwiach do salonu i się rozejrzał. Komputer stał na stole, a obok niego leżał niewielki stos kartek. Usiadł przy stole, wyjął parę cienkich rękawiczek, założył je i zaczął czytać. Rozdział pierwszy już na samym początku rozczarował Hamisha. Tommy chciał napisać autobiografię i zaczął od czasów szkolnych. Rozdział nie był za dobrze napisany, język zbyt kwiecisty i pełen porównań. Włączył komputer i udało się mu odnaleźć początek książki. Był tylko pierwszy rozdział. Cóż, czego się spodziewał? Myślał, że Tommy zginął, ponieważ w rękopisie mogło się znaleźć coś obciążającego mordercę.

Wyłączył komputer i upewnił się, że odłożył kartki dokładnie tam, gdzie je znalazł. Potem wyszedł na zewnątrz i rozejrzał się. Policjant podszedł do niego i przyjrzał mu się podejrzliwie. - Hamish Macbeth z Lochdubh - przedstawił się. - Posterunkowy Peter Harvey - odparł policjant. - Mam nadzieję, że nie wchodziłeś do środka. Mam stać tu na warcie. Wpadłem tylko do wioski na filiżankę herbaty. Jest cholernie deszczowy dzień. - Co się teraz dzieje? - Niewiele - odpowiedział Peter, zapalając papierosa. - Strathbane mówi, że to przedawkowanie. Niedługo zjawią się tu jego rodzice, żeby odebrać rzeczy. - Nie wiesz, czy może znaleźli jakieś narkotyki w domku? - Tak, znaleźli odrobinę heroiny. - Też przespaceruję się do wioski na herbatę. Dobry pomysł. Jeśli zobaczysz Parry ego, powiedz mu, że wrócę. Hamish szedł w deszczu w kierunku niewielkiego skupiska domów. Nie było tam żadnego sklepu, wszyscy mieszkańcy jeździli po zakupy do Lochdubh. Ale była herbaciarnia prowadzona przez pannę Black, imigrantkę z Anglii. Otworzyła herbaciarnię w miejscu, gdzie kiedyś mieścił się wiejski sklep. Oferowała dobrą mocną herbatę oraz świetne ciasta i herbatniki. Klientami jej byli zarówno tubylcy, jak i mieszkańcy innych miast i wiosek Sutherland, a wielu spośród nich przyjeżdżało aż z Lairg. Ponieważ panna Black kupiła wiejski sklep za niewielkie pieniądze, a pracowała i jako piekarz, i jako kelnerka, wystarczało jej na skromne utrzymanie. Była energiczną starszą panią. Plotka głosiła, że była emerytowaną nauczycielką. W przeciwieństwie do wielu przybyszów, życie na północy szkockich gór najwyraźniej jej odpowiadało.

Hamish szacował, że miała prawie siedemdziesiąt lat, bardzo zdrową cerę i rumiane policzki. Jej śnieżnobiałe włosy zaczesane były w prosty sposób. Miała na sobie długą do kostek spódnicę w szkocką kratę, kamizelkę w kratę i białą bluzkę z falbankami. Tego dnia herbaciarnia świeciła pustkami. - Pogoda zniechęca wszystkich oprócz policji zauważyła, kiedy Hamish wszedł do środka. - Co podać? - Poproszę herbatę, dwie bułeczki i masło - zamówił Hamish, zdejmując sztormiak i odwieszając go na wieszak przy drzwiach. - Paskudna pogoda. - No właśnie. Domyślam się, że jesteś tu z powodu tego biednego młodego człowieka. - Tak. - To takie smutne. Nigdy nie pomyślałabym, że zrobi coś takiego, był taki szczęśliwy ze swoją młodą damą. Hamish usiadł przy stole i spojrzał na nią zaciekawiony. - Nie wiedziałem, że spotykał się z jakąś młodą damą. - To ta dziewczyna, która mieszka w domku u Parry'ego. - Nie wiem dlaczego, ale powiedziano mi, że nie byli ze sobą zbyt blisko. - Myślałam, że są w sobie zakochani, sądząc po tym, jak chichotali i zaśmiewali się razem. Podam herbatę. Felicity zdecydowanie powiedziała, że nie znała Tommy'ego zbyt dobrze, że byli tylko sąsiadami. Dlaczego skłamała? Grupa zmokniętych turystów weszła do herbaciarni, śmiali i się rozmawiali ze sobą. Panna Black obsłużyła Hamisha, a potem podeszła do nich odebrać zamówienie. Hamish zjadł bułeczki i wypił herbatę. Wiedział, że powinien zostawić tę sprawę w spokoju. To był śmiertelny wypadek. Ale martwił się o Felicity.

Dokończył herbatę, wstał, skinął pannie Black i wyszedł na świeże powietrze. Silny wiatr wzmógł się. Kiedy opuszczał wioskę i szedł drogą do Parry'ego, patrzył na deszczowe chmury cofające się jak kurtyna rozsuwana ręką olbrzyma. Gdy pojawił się w bramie gospodarstwa Parry'ego, promienie słońca już błyszczały na obmytej deszczem trawie i lśniły w kałużach. Pomachał do Petera, policjanta, i poszedł prosto do domku Felicity. W chwili, gdy otworzyła mu drzwi i zobaczyła go, zaczęła płakać. Hamish poczuł, że coś jest nie tak, coś sztucznego było w tym płaczu. - Mam jeszcze tylko parę pytań - zaczął. Odwróciła się i poprowadziła do środka. Usiadła, wycierając oczy i nos w chusteczkę. Hamish zdjął czapkę i położył na stole, ściągnął mokry sztormiak, zwinął i umieścił go na odkrytym kawałku podłogi obok kominka. - A teraz, panno Maundy - kontynuował - powiedziałaś mi, że ty i Tommy byliście tylko sąsiadami, ale chodzą słuchy, że tak naprawdę łączyło was coś więcej. Wyciągnęła z pudełka kolejną chusteczkę, wytarła oczy i spojrzała na niego drwiąco. - A co, jeśli byliśmy? - Nic, ale dlaczego mi nie powiedziałaś? - Ponieważ wy, gliny, zawsze myślicie o każdym jak najgorzej - wysyczała zaskakująco zjadliwie. - Miałaś wcześniej kłopoty z policją? Patrzyła na niego uparcie. Pochylił się do przodu. - Proszę posłuchać, panno Maundy, próbuję jedynie dowiedzieć się, czy Tommy po prostu przedawkował. Jeśli go lubiłaś, z pewnością będziesz chciała pomóc mi to sprawdzić. - Zadano mi już masę pytań - broniła się Felicity - a ten detektyw powiedział, że to oczywisty śmiertelny wypadek. Drzwi otworzyły się i do środka wszedł policjant Peter.

- Chciałbym zamienić z tobą słówko na zewnątrz zwrócił się do Hamisha. Hamish wyszedł za nim. - Rozmawiałem przez komórkę ze Strathbane, musiałem zameldować się i powiedziałem też, że tu jesteś i wypytujesz. Kazano ci zająć się własnymi sprawami. Nie ma sensu, żebyśmy byli tu obaj. Hamish prawie ucieszył się, że zadecydowano za niego. Zapomnieć o Tommym. Wrócić do leniwego, beztroskiego życia. - Wezmę tylko płaszcz i czapkę - oznajmił. - Nie miałem zamiaru pakować cię w kłopoty przepraszająco uśmiechał się Peter. - W porządku. Hamish wszedł z powrotem do domku Felicity. Wciąż siedziała tam, gdzie ją zostawił. Chwycił swój sztormiak i włożył czapkę. - Dobrego dnia, panno Maundy. Przez niewielką kuchnię skierował się do wyjścia. Zauważył, że na stole leżały różne warzywa, sałata, marchewki, grzyby. Jego ciekawość rodem ze szkockich gór nie pozwoliła mu przeoczyć nawet najmniejszego szczegółu. - Jesteś wegetarianką? - zawołał. Reakcja była zdumiewająca. Felicity wtargnęła do kuchni, jej twarz płonęła. - Wynoś się! - krzyknęła. - Przestań wtykać nos w nie swoje sprawy! Wzruszył ramionami. - Już wychodzę. O co w tym wszystkim chodzi? - zastanawiał się w drodze do swojego land rovera. ***

W kolejnych dniach z ogromnym wysiłkiem woli przekonywał sam siebie, że śmierć biednego Tommy'ego rzeczywiście była wypadkiem. Wyszedł na patrol, włamanie w Braikie zabrało mu sporo czasu, tak samo jak obowiązki w gospodarstwie. Dni były słoneczne, można się było odprężyć i oddychać najczystszym i najłagodniejszym powietrzem na świecie. Tydzień po śmierci Tommy'ego jechał z powrotem na posterunek policji z otwartymi oknami w land roverze, pogwizdując piosenkę „The Road to the Isles" i machając do ludzi, których doskonale znał. Nagle w tyle głowy zarysował się mu wyraźny obraz młodej twarzy Tommy'ego. Gwizdał głośniej, by pozbyć się tej myśli. Gdy zbliżał się do posterunku, zobaczył dwie postaci stojące przed drzwiami. Kiedy podjechał bliżej ze ściśniętym sercem, rozpoznał rodziców Tommy'ego Jarreta. Zaparkował land rovera i wysiadł. - Chcemy z panem porozmawiać - powiedział pan Jarret. - Zapraszam na posterunek. Otworzył kuchenne drzwi i gestem zaprosił gości. - Napijecie się państwo herbaty? - Nie, dziękujemy - odmówił grzecznie pan Jarret. Mamy panu do powiedzenia coś bardzo ważnego. Oboje usiedli przy kuchennym stole, byli w średnim wieku, skupieni i poważni. Hamish również usiadł i spokojnie zapytał: - Jak mogę pomóc? Pan Jarret wziął głęboki oddech. - Nasz syn został zamordowany i chcemy się dowiedzieć, kto to zrobił.

ROZDZIAŁ TRZECI Jestem... grzybem na który od czasu do czasu pada rosa z nieba. John Ford Hamish pochylił się. - Chce pan powiedzieć, że znaleziono w raporcie patologa coś poza heroiną? - Znaleźli heroinę, to prawda - przyznał pan Jarret - ale odkryli również pozostałości silnego środka nasennego. Nie widzi pan tego? Ktoś najpierw musiał go uśpić, a potem wstrzyknął heroinę, tak żeby wyglądało to na przypadkowe przedawkowanie. - Mnie też przyszło do głowy, że coś w tym wszystkim jest nie tak - zgodził się Hamish. - Ale detektywi w Strathbane prowadzą dochodzenie w tej sprawie. Dlaczego przychodzicie państwo do mnie? - Ponieważ wcale nie prowadzą śledztwa - westchnął ciężko pan Jarret. - Mówią, że to było zwykłe przedawkowanie narkotyków i nie chcą nas słuchać. - Jak więc tłumaczą obecność środka nasennego? - spytał rozdrażniony Hamish. - Twierdzą, że uzależnieni od narkotyków potrafią wziąć wszystko. Po prostu nie chcą przyjąć tego do wiadomości. Dlatego przyszliśmy do pana. - Dlaczego do mnie? - Dowiedziałem się pocztą pantoflową, że jest pan bystry, rozwiązuje sprawy i pozwala swoim przełożonym przypisywać sobie zasługi. Sprawiedliwości musi stać się zadość. Pan Jarret mocno zacisnął dłonie. - Jestem gotów zapłacić panu za dochodzenie.

- To nie jest konieczne - podjął wyzwanie Hamish. Myślał intensywnie. - To będzie dla mnie trudne. Mogę popytać wokół. Ale proszę opowiedzieć mi o Tommym. - W szkole był taki bystry - zaczął pan Jarret, jego oczy błyszczały od nieuronionych łez. - Wiązaliśmy z nim wielkie nadzieje. Miał zostać inżynierem. Poszedł do college'u technicznego w Strathbane i pierwszy rok zakończył zadowalająco. Na drugim roku zaczął się dziwnie zachowywać. Mieszkał w domu, razem z nami, i nagle oświadczył, że się wyprowadza. Z dwoma innymi kolegami wynajęli jakieś mieszkanie. Hamish wyjął notes. - Jak się nazywali? - Znaliśmy tylko ich imiona. Angus i Bob. - Adres? - Kinnock Tower 244, Glenfields Estate. Byliśmy tam raz. Było okropnie. Wszędzie znajdowały się graffiti. I ten smród! Mieszkanie chłopców wyglądało na ogołocone. Żadnych mebli, tylko śpiwory na podłodze. Nie było nawet telewizora! Pani Jarret patrzyła na Hamisha wyczekująco, na jej twarzy rysowało się zdumienie, że w domu może nie być telewizora. - Proszę podać mi rysopisy Boba i Angusa. Pani Jarret spojrzała na męża, szukając pomocy. - Tommy twierdził, że to byli uczniowie z jego szkoły zaczął pan Jarret - ale nie wyglądali mi na studentów. Chociaż muszę przyznać, że nie za bardzo rozumiem współczesną młodzież. Angus był bardzo wysoki, miał potargane włosy i brodę. Nosił dżinsy, skórzaną kamizelkę i podkoszulek. Bez koszuli. - Bez koszuli - ponuro zawtórowała pani Jarret.

- Ten drugi, Bob, był niski, gruby i brudny. Miał ogoloną głowę, tatuaże na ramionach, małe oczy i taki jakby zgnieciony nos. - Było coś szczególnego w jego tatuażach? Kotwica, smok, „Kocham Rosie"? - Na jednym ramieniu miał wytatuowanego węża, długiego węża, który wił mu się wokół ramienia. - Czy Tommy kiedykolwiek przyprowadził ich do waszego domu? - Nigdy - odparła pani Jarret, wzruszając ramionami. Próbowaliśmy przekonać Tommy'ego, żeby się od nich wyprowadził i z powrotem zamieszkał w domu, ale zapewniał, że jest szczęśliwy. Jej głos się załamał. - Wyrzucili go z college'u i zniknął z naszego życia na jakiś czas - kontynuował pan Jarret. - Potem dowiedzieliśmy się, że został oskarżony w sprawie o narkotyki. Później sprawy miały się lepiej. Widzi pan, tak bardzo zapalił się do pisania tej książki. Mówił, że ludziom się zdaje, że wiedzą, co dzieje się w świecie narkotyków, ale tak naprawdę nie mają o tym zielonego pojęcia. Przyrzekliśmy, że będziemy go wspierać do czasu, aż skończy książkę. Ten domek, który wynajął, wydawał się takim bezpiecznym miejscem. McSporran jest miłym człowiekiem, uczciwym, żadnych bzdur. - A co z jego dziewczyną? - Dziewczyną? Państwo Jarretowie wyglądali na zmieszanych. - Felicity Maundy. Twarz pani Jarret rozjaśniła się. - Och, chodzi o tę dziwną dziewczynę, która mieszka w drugim domku. Mówił, że jest tylko sąsiadką, żadna sercowa

sprawa. Napisała do nas bardzo miły list z wyrazami współczucia. A jednak - rozważał sobie Hamish - domyślna i inteligentna panna Black powiedziała, że wydawali się zakochani. - A co do tej książki... - powrócił do rozmowy. Rzuciłem na nią okiem. Wydawała się czymś w rodzaju autobiografii. Był tam tylko pierwszy rozdział. - Właśnie w tym tkwi cały problem! - krzyknął pan Jarret. - Ostatnim razem, gdy się z nim widzieliśmy, powiedział, że jest już w połowie książki, a na stoliku leżał stos kartek. - Sądzicie więc - analizował Hamish - że ktoś bał się tego, co on pisał. Zostawił tylko pierwszy rozdział, reszty się pozbył i upozorował przypadkowe przedawkowanie. Powiedzieliście o tym policji? - Tak, ale przekonują nas, że się mylimy. Ten detektyw, Anderson, uznał, że cierpimy z powodu szoku wywołanego śmiercią Tommy'ego. Nie ma tu nic zagadkowego. - A co z tabletkami nasennymi? Czy zażywał środki nasenne? Co powiedział jego lekarz? - Jego lekarz w Strathbane badał go w klinice odwykowej, ale mówi, że od tamtego czasu go nie widział. Hamish oparł się na krześle i popatrzył na nich uważnie. - To odrobinę skomplikowane. Nie mam takich możliwości jak komenda w Strathbane, ale zobaczę, co da się zrobić. Podsunął im swój notes. - Proszę napisać swój adres i numery telefonów, pod którymi jesteście państwo osiągalni. Pan Jarret podał numer ich domowego telefonu, swój firmowy i numer komórki. Podniósł zmęczone oczy na Hamisha. - To znaczy, że podejmuje się pan?

- Zrobię, co się da - odparł Hamish. - Coś jeszcze przychodzi państwu do głowy? - Nie zrobiłby sobie żadnej krzywdy - dodała pani Jarret. Wierzył w Boga. Hamish spojrzał na nią pytająco. - Kupił nawet Biblię. Powiedział, że Bóg powstrzyma go od ponownego brania narkotyków. Chciałabym odzyskać tę Biblię. - Chce pani powiedzieć, że policja wciąż ją ma? - Nie, twierdzili, że przekazali nam wszystkie jego rzeczy. - Chodził do kościoła? A jeśli tak, to jakiego wyznania? - My jesteśmy z Kościoła Szkocji. Ale nie wiem, do którego kościoła on chodził. *** Po wizycie Jarretów, Hamish udał się do domu doktora Brodie'ego. - Wejdź - Angela uśmiechnęła się na powitanie. Powiedziałeś coś siostrom Currie? - Tak. - Cokolwiek to było, wydaje się, że podziałało. Są dla innych prawie miłe. - Przyszedłem zobaczyć się z twoim mężem. - Jest w salonie. Zapraszam. Doktor siedział przed tlącym się ogniem. - Jak oczyścisz pojemnik na popiół, będzie palić się raźniej - zauważył Hamish. - Och, to ty, Hamishu. Cóż, jeśli masz ochotę go wyczyścić, sam możesz to zrobić. Hamish wrócił do kuchni po wiadro na popiół. Doktor patrzył przez chwilę, rozbawiony, a potem uniósł gazetę i dalej czytał. Hamish wysypał popiół do metalowego wiadra, dodał kilka bierwion do ognia, który natychmiast rozpalił się żywo.

Wyniósł wiadro z dymiącym popiołem do kuchni i postawił je za kuchennymi drzwiami, potem wrócił do salonu i usiadł w fotelu naprzeciwko doktora. Doktor Brodie odłożył gazetę i spojrzał na Hamisha znad okularów. - Jestem pewien, że nie wpadłeś tylko po to, żeby rozpalić ogień. - Nie, mam mały problem - zaczął Hamish. - Chodzi o tę sprawę z młodym Tommym Jarretem. - Och, to smutna historia. Przedawkowanie heroiny. - Tak, ale może być w tym coś więcej. Hamish opowiedział mu o wizycie Jarretów i ich podejrzeniach. Doktor Brodie wysłuchał go uważnie. Potem stwierdził: - Rozumiem ich punkt widzenia, ale to wszystko jest zbyt naciągane jak na szkockie góry. To naturalne, że w żałobie wymyślają przeróżne teorie spiskowe. - Cóż, ja nie jestem w żałobie, ale myślę, że to wszystko jest zbyt proste. Przepisywałeś tabletki nasenne Tom my'emu? - Nie. Zarejestrował się u mnie, gdy przeprowadził się do Parry'ego, ale to wszystko. Nie mam nic wspólnego z narkomanami, Hamishu, ale to świństwo pojawia się wszędzie i mam nadzieję, że nigdy tu nie dotrze. - To dla mnie też kompletnie obcy świat - powiedział Hamish, częściowo sam do siebie. - Słyszałem od kolegi ze Strathbane, że jest tam dyskoteka o nazwie U Lachiego. Kilka razy robiono na nią naloty, ale nic nie znaleziono. Hamishu, jeśli Strathbane stwierdziło, że to wypadek śmiertelny, to z pewnością tak jest. - Niekoniecznie. Kiedy umiera narkoman, wybucha jakieś dziwne podniecenie. Głupi gość, wiedział, co go czeka. Tego typu stwierdzenia. Jak wiesz, przez wielu szacownych

biznesmenów lekarze i szpitale ponoszą niekończące się koszty z powodu ich problemów z piciem. Jednak kiedy jeden z nich umiera na wylew albo marskość wątroby lub trzustki, nikt nigdy nie mówi, że wiedzieli, co robią. Zgony z powodu narkotyków są częste wśród młodzieży, i panuje ogromne uprzedzenie w stosunku do tych młodych ludzi. - Weź jednak pod uwagę - wyraził opinię doktor - że przez cały czas ostrzega się przed skutkami zażywania narkotyków. Nie ma żadnych ostrzeżeń przed oddziaływaniem alkoholu, innych niż zwykłe „prowadzę, nie piję". Nie jest to jednak tak wymowna kampania jak dla palaczy. - Może tak być - zauważył cynicznie Hamish - ponieważ najwięcej alkoholików jest pośród przedstawicieli medycznych zawodów. - I tu masz rację - przyznał doktor Brodie. - Co przypomina mi, że dostałem w prezencie wyborną whisky słodową. Masz ochotę na kieliszek? - Tylko jeden, poproszę - zaznaczył Hamish, gdy nagle dopadł go dziwny niepokój. Wiedział, że nie powinien mieszać się w sprawę śmierci Tommy'ego Jarreta i nie podpadać swoim przełożonym. Jednak jednocześnie zdawał sobie sprawę, że jeśli tego nie zbada, śmierć chłopaka będzie gryzła jego sumienie. Podczas gdy doktor poszedł po whisky, Hamish zastanawiał się, co dalej robić. Felicity Maundy najwyraźniej coś wiedziała. Może spróbuję porozmawiać z nią jeszcze raz. Nazajutrz była niedziela, dzień wolny. Włoży cywilne ubranie i zobaczy, czy to sprawi, że będzie odrobinę mniej ją onieśmielał. *** Nazajutrz udał się do domu Seana. Zatrzymał się przed przednią bramą i gdy wysiadał z land rovera, ujrzał staruszka pracującego w ogrodzie.

- Dzień dobry, panie Fitzpatrick - przywitał się Hamish. Sean przerwał pielenie, wyprostował się i przyjrzał się Hamishowi w milczeniu. - Wydaje się, że potwór z Loch Drim to tylko foki. - Jak pan doszedł do tego wniosku? Sean wrzucił chwasty do wiadra. - Poszedłem na spacer ścieżką, która prowadzi od Drim do morza. Na skałach nad brzegiem znajduje się kolonia fok. - To dziwne - powiedział Sean. - Myślałem, że parę razy zaobserwowano tam coś niezwykłego. - Och, wie pan, jak to jest - uśmiechnął się Hamish. Znajdujemy ładną historię, a potem wszyscy ją upiększają. Sean wzruszył ramionami i znów pochylił się nad wyrywaniem chwastów. Hamish oparł się o płot okalający ogród i przyglądał się. Powietrze było przejrzyste i łagodne. Dookoła spokój, to jest taki dzień, w którym dźwięki niosły się świetnie. Jak to byłoby wspaniale - pomyślał - nie musieć przejmować się Jarretami i po prostu mieć to wszystko w nosie. Sean wyprostował się i zniecierpliwiony popatrzył na Hamisha. - Czy jest coś jeszcze, panie władzo? - Słyszy pan zapewne wiele plotek, ale wiem, że zatrzymuje pan wszystko dla siebie. Słyszał pan coś więcej o chłopaku Jarretów? - Niewiele. - A zatem? - Tylko tyle, że zrobił się religijny. - Słyszałem coś o tym. Może wie pan, czy chodził do kościoła, a jeśli tak, to do którego? - Ktoś mówił, że to była jakaś dziwna religia, która narodziła się w Lochdubh.

- Moonies? (Moonies - pejoratywne określenie wiernych Kościoła Zjednoczeniowego.) - Nie, to nie byli oni. - Przyjrzę się temu. - Uważa więc pan, że to było morderstwo, panie władzo? - Jestem po prostu ciekawy, to wszystko. Sean wrócił do pielenia, a Hamish z ociąganiem wsiadł do land rovera; zaczynał już myśleć, że nie dowie się niczego więcej o tym, co tak naprawdę przydarzyło się Tommy'emu. Pojechał odwiedzić gospodarstwo Parry'ego i zastał właściciela w domu. - Czy Felicity Maundy jest u siebie? - spytał Hamish. - Nie wydaje mi się. Sądzę, że wyszła na spacer. Kawa? Herbata? - Poproszę kawę. Parry podniósł z pieca zniszczony emaliowany dzbanek i nalał kawę do dwóch kubków. Obaj mężczyźni usiedli przy stole. Hamish opowiedział Parry'emu o prośbie państwa Jarretów. - Naprawdę sądzisz, że jest coś zagadkowego w tej śmierci? - spytał Parry. - W taki spokojny, cichy dzień jak dzisiaj wszystko wydaje się niesamowite. Ale sumienie będzie mnie dręczyć, jeśli nie popytam odrobinę tu i tam. Co do tej Felicity. Powiedziała mi, że nie była zbyt blisko z Tommym, łączyły ich jedynie stosunki dobrosąsiedzkie. Jednak panna Black, kobieta, która prowadzi wiejską herbaciarnię, odniosła wrażenie, że jednak było coś na rzeczy. - Mogę ci powiedzieć, że nie byli tacy wylewni, ale pomyślałem, że oboje są młodymi ludźmi, którzy utknęli tu w dziczy i są po prostu przyjaciółmi, Hamishu. Chodzili razem na długie spacery, takie rzeczy. W nocy mógł bywać w jej

domku lub ona w jego, ale ja nie dowiedziałbym się o tym. Po dwudziestej drugiej jestem dla świata martwy. - Tak więc skłamała. Ciekawe, w jakiej sprawie jeszcze kłamie? A na dodatek ta książka, którą pisał. Jego rodzice twierdzili, że doszedł już do połowy, a jednak udało się znaleźć tylko pierwszy rozdział. Ponadto dziwna rzecz z tym środkiem nasennym, który zażył. - Nie słyszałem o tym! - Tak, znaleźli pozostałości po jakimś środku nasennym. Jakkolwiek może się to wydawać naciągane, ktoś mógł dodać coś do jego kawy, a potem wstrzyknąć mu heroinę. - W porządku, przystańmy na wersję naciąganą deliberował Parry. - Żeby ktoś wszedł do jego domku i, powiedzmy, podał mu kawę, to musiałby być ktoś, kogo znał. Powiedzmy, że ten znajomy był dilerem narkotyków, o którym napisał w książce. - A co z Felicity? - Co z nią? Była zwykłą dziewczyną. Akcent Parry'ego, podobnie jak i Hamisha, stawał się bardziej śpiewny, gdy ekscytował się lub denerwował. - Nie wiem - westchnął Hamish. - Chwytam się brzytwy. Jest jeszcze kwestia jego nawrócenia. Wiesz coś o tym, Parry? - Tak w ogóle, to nie rozmawialiśmy zbyt często. Nie, nie przypominam sobie żadnych rozmów na tematy religijne. - Spróbuję dowiedzieć się od Jimmy'ego Andersona, czy jakaś dziwna sekta nie powstała w Strathbane. Nie musi wiedzieć, że wciąż prowadzę dochodzenie. Może to zabrzmieć jak zwykła ciekawość. Parry wyjrzał przez okno. - To ona, wraca ze spaceru. - W porządku. - Hamish zerwał się na równe nogi. - Zamienię z nią jeszcze słowo, ale wątpię, żeby to mnie do czegoś doprowadziło.

Poszedł naprzeciwko, do domku Felicity. Drzwi były otwarte, a ona w kuchni właśnie sięgała po kubek z szafki. Odwróciła się i w drzwiach zobaczyła Hamisha. Kubek wypadł jej z rąk i rozbił się na kamiennej podłodze. - Przepraszam, że cię wystraszyłem - uśmiechnął się przepraszająco. Wszedł do kuchni, zobaczył zmiotkę i szufelkę obok kosza na śmiecie i przykucając, zgrabnie zamiótł odłamki szkła i wrzucił je do pojemnika. - Czego chcesz? - ostro zareagowała Felicity. - No cóż... Hamish oparł się o kuchenny blat. - To miejsce leży na terenie mojego patrolu i wpadłem zobaczyć, jak się miewasz. - W porządku - nie zachęcała Felicity. - Jeśli to wszystko, to mam dużo pracy. - Jest tyko jedna rzecz, o którą muszę cię znów zapytać nie dawał się zbić z tropu. - Czemu powiedziałaś mi, że ty i Tommy byliście tylko sąsiadami, skoro ze wszystkich doniesień wynika, że byliście ze sobą blisko? Miała na sobie długą sukienkę z lśniącego, jedwabistego, kolorowego materiału. To sprawiało, że wyglądała jeszcze bardziej bezbronnie. - Cóż, byliśmy przyjaciółmi, to wszystko. Sądziłam, że miałeś na myśli to, że mieliśmy romans? - Och, nie - łagodnie kontynuował Hamish. - Nie czujesz się tu samotna? - Nie, zażywam spokoju wiejskiej okolicy. - Czy twoi rodzice cię wspierają? - Nie widziałam rodziców od roku. Mieszkają w Somerset. - Jak więc zarabiasz na życie? - Jestem na zasiłku.

- Myślałam, że w dzisiejszych czasach trzeba mieć pracę. - Jestem poetką. Nie ma zatrudnienia dla poetek. - Nigdy nie było, nigdy nie będzie - zauważył Hamish. Nawet Chaucer (Geoffrey Chaucer - angielski poeta, filozof i dyplomata, żyjący w czternastym wieku.) miał pracę. - Nie ma zbyt wielu miejsc pracy w Strathbane, które byłyby odpowiednie. Melduję się co dwa tygodnie w urzędzie pracy, żeby przypomnieć im, że wciąż szukam. Co to ma wspólnego z tobą? - Jestem po prostu ciekawy, to wszystko. Czy Tommy był religijny? - Tak jak i ja, miał duchowe życie. - Cokolwiek to znaczy. Chodził do kościoła? - Naprawdę nie wiem - odparła, częściowo się odwracając. - Chcesz powiedzieć, że nie mówił w niedzielę nic w rodzaju: „Idę do kościoła"? - Nie byliśmy papużkami nierozłączkami. Szanowaliśmy nawzajem swoją przestrzeń. A teraz, jeśli to wszystko... - Pokazał ci książkę, którą pisał? Zaczęła wyciągać marchew z kosza ż warzywami i odkręcając kurek z zimną wodą, wzięła się do jej mycia. - Obiecał, że pokaże mi ją, kiedy skończy. - Jak dużo już napisał? - Skąd mam wiedzieć? - niespodziewanie krzyknęła. Czy jestem o coś podejrzewana? Hamish stwierdził, że był to ostatni moment, by szybko wycofać się, zanim zagrozi mu, że zgłosi to jego przełożonym. - Naprawdę wpadłem tylko po to, żeby sprawdzić, czy wszystko u ciebie w porządku - uśmiechnął się. - Tak, w porządku. Zatem do widzenia. Hamish wyszedł na zewnątrz, rozejrzał się dookoła i zastanawiał przez chwilę, co dalej robić.

Postanowił pojechać do Strathbane. Mógłby zaprosić Jimmy'ego Andersona na drinka, jeśli ten nie wyjechał w teren. Łatwo było wyciągnąć od Jimmy'ego informacje nad szklaneczką whisky - pod warunkiem, że Jimmy za nią nie płacił. *** Hamishowi sprzyjało szczęście. Jimmy nie tylko był w komendzie głównej, ale właśnie kończył zmianę. Wkrótce siedzieli w pobliskim barze. Hamish zapłacił za dwie podwójne whisky. - Co cię sprowadza do Strathbane? - Wolny dzień. Chciałbym rozejrzeć się po sklepach. Słyszałem, że jest kilka dobrych otwartych w niedzielę. - Tak, są jakieś, ale głównie to supermarkety i kilka sklepów odzieżowych. Wszystko inne jest zamknięte, jak za dawnych czasów. - Ktoś mówił mi coś o jakieś religijnej sekcie, która pojawiła się w Strathbane. - Och, o to ci chodzi. Nazywają się Kościołem Wschodzącego Słońca. - Brzmi jak przebój Rolling Stonesów. Jacy oni są? - Nieszkodliwa banda świrów. Brodaci faceci w sandałach, stuknięte babki. Mają swoją siedzibę w chacie na północy. - Czym się zajmują? - Są odrobinę podobni do kwakrów (Kwakrzy członkowie Religijnego Towarzystwa Przyjaciół, protestanckiego ruchu wyznaniowego, akcentującego rolę osobistego wewnętrznego objawienia.). Czekają, aż duch ich poruszy, a potem wstają i zaczynają przemawiać. - Kto ich prowadzi? - Gość, który nazywa się Barry Owen. Anglik. Nie ma przeszłości kryminalnej. Wysłaliśmy tajniaka od nas na jedno

z ich spotkań. Powiedział, że śmiertelnie się wynudził. Czemu pytasz, Hamishu? - Ktoś mi o tym wspomniał. Po prostu mnie to zainteresowało, to wszystko. - Co słychać u ciebie? - Niewiele. Tylko zamieszanie wokół zjawiska z Loch Drim. - Mówiłem ci. Głupie zgłoszenia przychodzą dziś jedno po drugim. Hamish spojrzał na pustą szklankę Jimmy'ego. - Chcesz jeszcze jedną? - Jeśli ty stawiasz. Hamish przyniósł jeszcze dwie podwójne whisky. Słyszałem, że biedny Tommy Jarret wziął jakieś tabletki nasenne, zanim dał sobie w żyłę. - Skąd to wiesz? - Od rodziców. - Ta biedna para zasypuje nas teoriami spiskowymi na temat baronów narkotykowych, którzy sprzątnęli ich syna. - Musisz przyznać, że obecność środków nasennych wydaje się dziwna. - Nie mnie. Nie masz doświadczenia z ćpunami. Są zdolni wziąć wszystko. - I tyle? Jimmy przyjrzał mu się uważnie, jego lisią twarz nagle ogarnęło poruszenie. - Powinienem był domyślić się, że nie chodzi ci tylko o moje towarzystwo. - Skąd taki pomysł? Po prostu wydaje mi się to dziwne. - Narkomani są dziwni, Hamishu. Rozmawiali jeszcze przez chwilę o wszystkim i o niczym. Hamish pożegnał się i wyszedł. Pojechał na północ

Strathbane. Na miejscu zapytał kilku przechodniów o drogę do Kościoła Wschodzącego Słońca. Tak jak powiedział Jimmy, była to drewniana chata, a w zasadzie z dachem pokrytym blachą. Na tablicy stojącej przed wejściem napis wymalowany gotycką czcionką głosił, że tu znajduje się Kościół Wschodzącego Słońca. Hamish cofnął policyjnego land rovera, zaparkował w oddali i wrócił pieszo. Podszedł pod drzwi budynku, w środku panowała cisza wskazująca, że wewnątrz nikogo nie ma. Spróbował pchnąć drzwi, otworzyły się. Wstrzymał oddech na widok, który ukazał się jego oczom. Około pięćdziesięcioro mężczyzn i kobiet siedziało na gołej podłodze, twarzą do brodatego mężczyzny, którym, jak domyślał się Hamish, musiał być Barry Owen, przywódca. Wielu z wiernych siedziało w pozycji kwiatu lotosu. Wszyscy milczeli. Hamish usiadł z tyłu grupy i wyczekiwał. Wtem jedna z kobiet zaczęła mówić. Opowiadała o tym, że czuje się niepełną kobietą, ponieważ nie może osiągnąć orgazmu. Potem zamilkła. Inny mężczyzna zabrał głos. Opowiadał o swoich podbojach, o niewierności żony. Hamish słuchał zdumiony. To przypominało bardziej grupową terapię seksualną. W rogu pomieszczenia, w starych butelkach po winie paliły się kadzidełka, powietrze przepełnione było ich zapachem. Po godzinie intymnych wyznań Barry Owen wstał. Miał na sobie dżinsy, dżinsową koszulę i adidasy, żadnej sutanny. Wzniósł ramiona ku górze. - Powierzyliście mi wszystkie swoje kłopoty, więc już nie istnieją. Niech Bóg będzie z wami. I to było wszystko. Wszyscy wstali i skierowali się do wyjścia. Hamisha zauważył, że jedna z mijających go kobiet

miała nienaturalnie rozszerzone źrenice. Początkowo planował przesłuchać Barry'ego Owena po skończonym „nabożeństwie", ale teraz rozważał naprędce, czy raczej nie powinien udawać nowego członka zgromadzenia. Od czasu do czasu jego zdjęcie pojawiało się w gazetach, jednak zawsze była to niewielka fotografìa, gdzie prezentował się w mundurze. Nagle przerwał rozmyślania i zerwał się na równe nogi, bo podszedł do niego Barry. - Witaj, bracie. - Witaj - odpowiedział Hamish. - Skąd się o nas dowiedziałeś? - spytał Barry. - Och, wiesz, jak to jest - zmyślał Hamish. - Usłyszałem, jak ktoś o was mówi. - Co cię martwi, bracie? - Może następnym razem. Widzę, że ludzie już wychodzą. Barry położył rękę na ramieniu Hamisha i spojrzał w jego orzechowe oczy. - Jestem dostępny w dzień i w nocy. Mów, bracie. - Nie sądzę, żebyś mógł mi pomóc - przeciągał Hamish. Moje kłopoty nie są natury seksualnej. - Mówimy również o innych sprawach - zachęcał Barry. Ale większość ludzi nękają grzechy cielesne. - Często zastanawiam się, dlaczego kiedy ktoś wspomni o grzechu, automatycznie do głowy przychodzi mu seks rozkręcał się Hamish, a jego zdradliwa ciekawość rodem ze szkockich gór została rozbudzona. - A co ze złośliwym plotkarstwem, brakiem życzliwości? - Dowiesz się, bracie, że wszystkie złe uczucia biorą się z tłumionej seksualności. - Ale ja nie tłumię swojej seksualności. - Sądzisz, że tego nie robisz, ale brak umiaru w seksie również może być formą tłumienia.

Hamish miał ochotę poskarżyć się, że nie cierpiał również i z tego powodu, jednak postanowił wtopić się w tło, zostać nowym członkiem i zobaczyć, czy na miejscu uda mu się wywęszyć narkotyki. - Cierpię na głęboką depresję - skłamał. - Czasem nie chce mi się nawet wstać rano z łóżka. - No cóż, musimy zbadać korzenie twojej depresji. Czym się zajmujesz? - Aktualnie niczym. Szukam pracy. Barry wyciągnął rękę i otoczył nią ramię Hamisha. - Jest w tobie sporo niewinności, która mi się podoba. Powiem ci coś, przydałby się mi tu pomocnik. Ale nie będę mógł płacić ci dużo. - Czym miałbym się zajmować? - Sprzątaniem, pomaganiem w remontowaniu konstrukcji budynku. Chciałbym, żeby na początek pomalowano wnętrze na zielono. Zieleń to kojący kolor. Umysł Hamisha pracował na zwiększonych obrotach. Miał do dyspozycji dwutygodniowy urlop. Mógł zażądać go natychmiast ze względów rodzinnych. Sierżant McGregor z Cnothan zastąpiłby go na patrolu. - Kiedy mógłbym zacząć? Barry rozpromienił się. - Równie dobrze możesz zacząć już jutro. Pobierasz zasiłek? - Tak. - No to pobieraj go dalej, a ja będę wypłacał ci siedemdziesiąt funtów tygodniowo. - To bardzo miło z twojej strony - uśmiechnął się Hamish. Uważał, że to obiecujący znak nikczemności Barry'ego Owena, który oszukiwał rząd. Zapominał jednak o tym, że oszukiwanie rządów odnośnie dochodów było uważane w szkockich górach za prawowite zajęcie. - Możesz powiedzieć mi, kiedy powołałeś ten... Co to jest, kościół, zakon czy co?

- Zacząłem kilka lat temu. Na tyłach jest małe pomieszczenie. Zapraszam tam, wypijemy kieliszek i wszystko ci o tym opowiem. Na odległym krańcu korytarza były drzwi do dobudowanej kuchni. Stał tam stół z czterema twardymi krzesłami. Brudne naczynia piętrzyły się w zlewie. Harry spostrzegł, że Hamish rozgląda się ciekawie wokół. - Możesz zobaczyć na własne oczy, dlaczego potrzebuję pomocy. To jeden wielki bałagan. - Myślałem, że niektóre panie mogłyby pomóc. - Kobiety, bracie, kobiety - dziś już nikt nie mówi o paniach. Wszystkie są kobietami i wszystkie skłonne są zakochać się we mnie. Biedne duszyczki - pomyślał Hamish. Przyjął szklankę whisky. - Zauważyłem, że nie dałeś na tacę - powiedział. - Robimy to przy wejściu na początku. Uczę ich, żeby byli ponad sprawy materialne, ale zachęcam też, żeby hojnie wrzucali na tacę. Pieniądze przekazane Kościołowi nigdy nie idą na marne. - Jak wpadłeś na ten pomysł? - spytał Hamish. Sącząc whisky zauważył, że była to bardzo kosztowna whisky słodowa. - Objawił mi się Bóg - Barry wzniósł oczy do nieba - i powiedział do mnie: „Barry, istnieją ludzie z poważnymi osobistymi problemami, które blokują światło ducha. Spraw, żeby do ciebie przyszli, przekonaj ich, żeby oczyścili dusze i pozwolili dotrzeć do siebie duchowemu światłu". Dałem ogłoszenie w lokalnej prasie, ludzie zjawili się i stworzyłem porządne zgromadzenie. I zapewne jeszcze bardziej dochodowy interes - pomyślał cynicznie Hamish.

Zadziwiające, jak ludzie, którzy twierdzili, że otrzymują bezpośrednie instrukcje od Boga, usprawiedliwiają samolubny cel. - O której mam jutro zacząć? - spytał. - Około dziewiątej rano. Nie jestem zbyt restrykcyjny. Masz gdzie mieszkać? - Śpię w samochodzie - wymyślił na poczekaniu. - A jednak wyglądasz porządnie i schludnie. To wiele o tobie mówi. Jak się nazywasz? - Hamish George. - Cóż, Hamishu, łóżko polowe jest tutaj w szafie. Przyniosę ci poduszkę i kołdrę. Możesz się tu na trochę zatrzymać. Jest piec, a na tyłach mamy węgiel i drewno. - Jestem ci bardzo wdzięczny - ucieszył się Hamish. Może moja depresja dlatego się pogłębiła, bo nie miałem gdzie mieszkać ani nie miałem nic pożytecznego do roboty. - Od teraz będziesz pracował dla Pana - oznajmił Barry. Uważne ucho Hamisha prędko wyłowiło prawie szyderczy ton w głosie Barry'ego. Hamish pochylił głowę w geście, który, miał nadzieję, wyrażał postawę wielkiej pokory. Gdy prędko podniósł wzrok, zobaczył, że Barry patrzy na niego z obłudnym uśmieszkiem. - Tu masz klucz - powiedział Barry. - Zapasowy. Mam parę spraw do załatwienia. Będę się już zbierał, a ty zamknij za sobą i przynieś swoje rzeczy. Hamish poczekał, aż Barry wyjdzie, po czym zaczął szukać w szafce pod zlewem. Potem przeszukał wszystkie zakamarki w nadziei, że znajdzie ślad po narkotykach, jednak nic tam nie było. Tu więc wylądowałem - pomyślał z żalem - marnując dwa tygodnie urlopu na pracę dla pomylonej organizacji. Cóż, poświęci tej sprawie kilka dni, a jeśli nic z tego nie wyniknie, zawsze może wrócić na służbę.

Na znak dobrej woli zmył wszystkie brudne naczynia i wyczyścił piec. Zamknął drzwi i poszedł do land rovera. Pojechał z powrotem do komendy głównej i sprzedał im historyjkę o pilnej sytuacji kryzysowej w rodzinie. Potem znów ruszył w stronę miasta. Pomimo tego, że była niedziela, kilka sklepów wciąż było otwartych i biznes w nich się kręcił. Zatrzymał się na czerwonym świetle i wyjrzał bezmyślnie za okno. Drogi butik był otwarty, a na wystawie widniała sukienka, którą Hamish rozpoznał. To był jeden z kompletów Felicity. Miała ją na sobie, gdy widział ją ostatnim razem. Światło zmieniło się na zielone. Przejechał za róg, znalazł miejsce parkingowe i cofnął się do butiku o nazwie Lucille Modes. Otworzył drzwi i wszedł do środka. - Ile kosztuje ta sukienka z wystawy? - spytał. - Ta jedwabna, różnokolorowa. - Sto dziewięćdziesiąt funtów. Hamish zamrugał. - To całkiem sporo. Ekspedientka ostro zareagowała: - To czysty jedwab zaprojektowany przez samą Lucille. Mam tu taką sukienkę na wieszaku. Wskazała na nią. Hamish podszedł i przyjrzał się sukience. - Dużo ich sprzedajecie? - spytał przez ramię. - Lucille uszyła zaledwie trzy. Ludzie stąd jak dużo płacą, to nie chcą natykać się gdziekolwiek na taki sam egzemplarz pouczyła go ekspedientka. - To trochę za dużo - stwierdził Hamish, wycofując się w stronę drzwi. - Tak myślałam - rzuciła impertynencko ekspedientka. Podczas jazdy z powrotem do Lochdubh miał o czym myśleć. Kiedy już dotarł na miejsce, automatycznie zajął się obowiązkami w gospodarstwie, potem przyrządził sobie

prosty posiłek, zjadł go i zasiadł w salonie w swoim ulubionym fotelu, założył ręce za głowę i pomyślał o Felicity. Jak to możliwe, że mogła pozwolić sobie na taką sukienkę? Przypominał sobie rozmowy z nią. Starał się odtworzyć każdy urywek. Pomyślał o tym, jak w dzień śmierci Tommy'ego wyglądała na taką przerażoną, kiedy zobaczyła go przed sklepem pana Patera. Jak potem naskoczyła na niego, kiedy spojrzał na warzywa w koszyku na blacie kuchni. Nagle usiadł, wyprostowany. Grzyby. Co wie o grzybach? Angela Brodie miała dostęp do Internetu i potrafiła znaleźć całe mnóstwo informacji. Pospieszył do domu doktora. Drzwi otworzyła Angela. - To wizyta towarzyska, Hamishu? - Nie, szukam informacji o grzybach. - Jakiego typu? - Halucynogennego - Wejdź. Wydaje mi się, że nazywają je grzybkami. Zobaczę, co uda mi się dla ciebie znaleźć. Wejdź proszę, usiądź i zaczekaj. Hamish wszedł do salonu. Doktora nie było. Musiał być na dyżurze. Usiadł, chwycił dzisiejszą gazetę, jeszcze jej nie czytał. Po półgodzinie Angela weszła i wręczyła mu zadrukowaną kartkę. - Tyle mam na ten temat, Hamishu. Na górze strony widniał napis: „Kapelusz wolności/ Magiczny grzyb, Psilocybe semilanceata". Była tam ilustracja jakichś patykowatych grzybów. Środowiskiem naturalnym kapelusza wolności okazały się trawa, pola, wrzosowiska i łąki. Porą sezonową był okres od późnego sierpnia do połowy stycznia. Średnica jeden - dwa centymetry, wilgotny, koloru od oliwkowego do jasnobrązowego, także z ciemnymi oliwkowymi lub sinozielonymi plamami, zwłaszcza na

obwodzie, wysuszony przybiera kolor od jasnosłomkowego do ochrowego. Powierzchnia gładka, wilgotna, śliska, nieco lepka. Poniżej znajdowały się komentarze. Psilocybe semilanceata jest stosowana od tysięcy lat i prawdopodobnie stanowi najbardziej znany i najczęściej wykorzystywany grzyb halucynogenny w Wielkiej Brytanii. Zwykła ilość zażywanych grzybów waha się między dwudziestoma pięcioma a pięćdziesięcioma. Efekt jest podobny do wielu środków psychoaktywnych, jednak często bez ostrości i intensywności kojarzonej z LSD. Efekt pojawia się po czasie od dziesięciu do czterdziestu minut od zażycia i trwa najdłużej od trzech do czterech godzin. Spożywanie świeżych grzybów jest w Wielkiej Brytanii legalne. Hamish odłożył wydruk i powiedział, częściowo do siebie: - Jeśli to legalne, to dlaczego tak się mnie obawiała? - O co chodzi? - spytała Angela. - O te magiczne grzybki. Myślę, że ta dziewczyna, Felicity Maundy, może nimi handlować. - One rosną prawie wszędzie, Hamishu. Niewiele by za nie dostała. Zarobiłaby więcej na hodowli marihuany. - Mówię ci, Angelo, miała na sobie sukienkę, którą widziałem w Strathbane, kosztowała sto dziewięćdziesiąt funtów, a Felicity mówiła, że jest na zasiłku. Angela spojrzała na niego i się zamyśliła. Potem wolno powiedziała: - Cóż, może słodka Felicity hodowała co innego. Hamish podziękował jej i wrócił na posterunek policji. Jak to możliwe, że grzyb o halucynogennym działaniu trwającym do czterech godzin był legalny? Zadzwonił do Strathbane. Wprawdzie Jimmy Anderson nie miał dyżuru, ale i tak poszczęściło mu się. Oznajmiono

mu, że właśnie zjawił się detektyw Sanders, który był ekspertem w tej dziedzinie. Hamish przedstawił się, a potem spytał, dlaczego grzybki, albo inaczej mówiąc, magiczne grzybki, były legalne. - Ale one tak naprawdę nie są legalne - oświadczył Sanders. - Samo zbieranie jest legalne. Przyrządzanie ich, suszenie, robienie z nich herbaty, to jest nielegalne. Nielegalna jest każda próba zmiany, więc przypuszczam, że można przyjąć, iż ktoś, kto je zbiera, tak naprawdę je przetwarza. Hamish pomyślał o grzybach, które widział na suszarce Felicity. Z pewnością miały małe kapelusze z cienką nóżką. - Można dużo zarobić na ich sprzedaży? - spytał. - Z tego, co wiem, to nie. Ludzie głównie zbierają je na własny użytek. W zeszłym roku zrobiliśmy nalot na dom po otrzymaniu zawiadomienia i cała podłoga strychu była w tych grzybkach. - Zastanawiam się, czy kiedykolwiek słyszałeś coś na temat młodej Angielki, Felicity Maundy? Głos Sandersa stał się ostry. - Chodzi ci o tę mieszkającą obok Tommy'ego Jarreta? - Nie mów nikomu, że pytałem - poprosił zaniepokojony Hamish. - Powiedziano mi, że sprawę zamknięto. - Słuchaj, właśnie kończę dyżur. Masz coś przeciwko temu, żebym wpadł do Lochdubh na małą pogawędkę? - Absolutnie nie - ucieszył się Hamish. - Będę czekał.

ROZDZIAŁ CZWARTY Jedna strona czego? Druga strona czego? - pomyślała w duchu Alicja. - Grzyba - odpowiedziała Gąsienica, tak jakby Alicja spytała głośno, a chwilę później zniknęła z zasięgu wzroku. Lewis Carroll Przez telefon detektyw Sanders wydawał się być osobą energiczną i inteligentną. Hamish wyobrażał go sobie jako mężczyznę wysokiego, ciemnowłosego, o surowych rysach twarzy. Był zaskoczony, kiedy otworzył drzwi komuś, kto w ciemności, na pierwszy rzut oka wyglądał raczej jak uczeń. - Sanders - przedstawił się detektyw. - Wejdź, proszę - zapraszał Hamish. W jasnym świetle kuchni Sanders okazał się niskim mężczyzną z szopą gęstych blond włosów, chłopięcą, ładną buzią, jasnoniebieskimi oczami i zadartym nosem obsypanym piegami. - Wyglądasz zbyt zdrowo, żeby być ekspertem od narkotyków - uśmiechnął się Hamish. - No wiesz, sam przecież nie biorę. Sanders wyglądał na rozbawionego. - Więc to ty jesteś tym „sławnym" Hamishem Macbethem. - Zdejmij płaszcz i usiądź - poprosił Hamish. - Herbaty? Kawy? - Kawę poproszę. Odrobinę mleka, bez cukru. Kiedy usiedli nad kubkami z kawą, Sanders zaczął pierwszy: - W końcu się spotykamy. Dużo o tobie słyszałem. Wyciągnął rękę. - Jestem Joe. Hamish wymienił z nim uścisk dłoni.

- Joe, co cię tu sprowadza. - Chodzi o sprawę Tommy'ego Jarreta. Nie byłem zadowolony z przebiegu śledztwa. - Ja również, wciąż zresztą nie jestem - odpowiedział Hamish. - Powiedz, dlaczego? - Myślę, że lepiej będzie, jak ty pierwszy zdradzisz mi powody. Nie chcę pakować się w kłopoty. Sanders roześmiał się. - To znaczy, że chcesz wiedzieć, czy możesz mi zaufać? No dobrze. Sądzę, że sprawę Tommy'ego zamknięto tak szybko, ponieważ miał przeszłość kryminalną i brał narkotyki. Istniało ogólne przekonanie, że sam się o to prosił, a jeden ćpunek mniej to dla Strathbane tylko korzyść. I raport patologa z początku mnie zaniepokoił. Wiesz, że w organizmie znaleziono pozostałości po środku nasennym? Hamish przytaknął. - Była jeszcze ta książka, którą pisał. To wydawało się zbyt łatwe i proste, że znaleziono tylko pierwszy rozdział, opisujący fakty z jego wczesnego życia. Potem była także kwestia odcisków palców. - Chcesz powiedzieć, że nie było tam żadnych odcisków palców?! - Tego nie mówię. Były odciski Tommy'ego, Parry'ego McSporrana i Felicity. Ale klamkę drzwi wytarto. - Tę na zewnątrz drzwi? - Tak. - Ale Parry znalazł zwłoki. Na pewno jego odciski palców znalazły się na klamce? - Parry mówi, że drzwi były otwarte na oścież i po prostu wszedł do środka. Zeznał, że drzwi do sypialni również były otwarte. - Dlaczego Parry wszedł do środka? Zapomniałem go o to spytać.

- Twierdził, że jak zobaczył otwarte drzwi wejściowe, wszedł upewnić się, że Tommy jest w domu. Parry wiedział, że nikt nie zamyka tu drzwi na klucz, ale pomyślał, że jeśli Tommy wyszedł i zostawił drzwi otwarte na oścież, to może skusić kogoś, żeby ukraść mu komputer. Hamish pochylił się i oparł ręce na kolanach. - Ale odciski palców! - Dochodzimy teraz do prawdziwej zagadki - tłumaczył Sanders. - Od sypialni aż do drzwi wejściowych podłoga została zmyta, a mop stał oparty o domek, nie było na nim żadnych odcisków palców. - Więc nie mogą zamknąć sprawy! - krzyknął Hamish. - Mogą i tak właśnie zrobili. Dlaczego się tym zainteresowałeś? Hamish postanowił mu zaufać. Opowiedział Sandersowi o wizycie rodziców Tommy'ego, o Felicity i jej sukience oraz o swoich podejrzeniach dotyczących grzybów. - Ale jeśli kręciła z magicznymi grzybkami - rozważał Hamish - to by znaleźli coś, w czasie przeszukiwania domku. Sanders milczał, spoglądając na swój kubek z kawą. - Nie mów, że nie przeszukali jej domu! - wykrzyknął Hamish. Sanders podniósł wzrok. - Nie, nie przeszukali. Jednak bazując na twoich informacjach, mogę zorganizować nalot i dać ci znać, czy coś znajdziemy. Sprawdzimy również jej konto w banku, zobaczymy, czy odnotowano jakieś nadzwyczajne sumy. - Jest pewna rzecz, o której ci nie powiedziałem przyznał się Hamish. Opisał swoją wizytę w Kościele Wschodzącego Słońca i to, jak wziął urlop, żeby móc się tam zatrudnić. Podejrzewał, że Tommy był jego członkiem. Sanders znów zaczął się śmiać.

- Teraz rozumiem, dlaczego Blair mówi, że w całej policji, to ty przyprawiasz go o najgorszy ból głowy. Człowieku, co będzie, jeśli cię rozpoznają? - Zaryzykuję. - Powiadomię cię o nowych odkryciach. Zawsze myślałem, że coś jest nie tak z tym Kościołem. Teraz już pójdę trochę się przespać, zanim jutro zrobimy nalot na domek Felicity. - A ja pójdę pożyczyć od kogoś stary samochód - dodał Hamish. - Mam spać w samochodzie, ponieważ jestem bezdomnym. - Znasz tego odludka, Seana Fitzpatricka, który mieszka przy skręcie na Crask? - Tak. - Kupił samochód w zeszłym roku. Jego stary stoi na tyłach. Może wciąż jest na chodzie. On jest jak prawdziwy gospodarz. Nigdy nie pozbędzie się starego wozu, po prostu zatrzyma go w ogrodzie na części. - Spróbuję pożyczyć go od niego. - Jest prawie północ. - On jest stary. Zapewne jeszcze nie śpi. *** Kiedy Hamish zaparkował przed domem Seana Fitzpatricka, zobaczył, że światła wciąż się palą. Zapukał do drzwi i po kilku chwilach Sean otworzył. Westchnął, kiedy zobaczył Hamisha. - Mam reputację samotnika - warknął - ponieważ nim jestem. Niech mnie pan zostawi w spokoju. - Chciałem tylko spytać, czy mógłbym pożyczyć pański stary wóz, który stoi na tyłach. - Po co? - Mam dwa tygodnie urlopu, a ci ze Strathbane nie chcą, żebym jeździł policyjnym land roverem.

- Nie jest ubezpieczony. - Ubezpieczę go - kłamał Hamish. - Żeby się pana pozbyć, dam panu ten samochód. Proszę poczekać, wezmę kluczyki i zobaczymy, czy odpali. Zjawił się znów z kluczykami i poszli razem na tyły domu. Sean niósł latarkę. - Oto on - powiedział. Było to stare volvo, jedno z tych wielkich, wyglądających niczym karawan zakładu pogrzebowego. Stał zardzewiały i brudny. Sean usiadł na miejscu kierowcy i przekręcił kluczyk. Stary samochód zbudził się do życia z niechęcią. Wycofał go na porośniętą wrzosami ścieżkę i podjechał pod domu. - Policzę panu dwadzieścia pięć funtów tygodniowo i chcę go z powrotem z pełnym bakiem - zażądał Sean, wysiadając. - Dzięki - powiedział Hamish. - Pierwsze dwadzieścia pięć funtów chciałbym dostać teraz. Hamish wyciągnął portfel. W świetle reflektorów samochodu spoglądał na niego samotny banknot dwudziestopięciofuntowy. - Nie mam przy sobie pieniędzy. - Wystarczy mi czek. Hamish wyjął książeczkę czekową i opierając się o maskę wypisał czek. - Proszę bardzo - wręczył go trochę podenerwowany. - W porządku. Spiszę jeszcze numer pańskiej karty kredytowej na odwrocie. - Jestem policjantem - fuknął rozdrażniony Hamish. Powinien mi pan ufać. - Z tego, co słyszałem, jest pan nieustannie spłukanym policjantem. Kartę poproszę.

Hamish mu ją wręczył. - Niech mi pan potrzyma latarkę - poprosił Sean. Hamish poświecił latarką i Sean na odwrocie czeku powoli spisał numer karty kredytowej. - W porządku - stwierdził Sean. - Uważaj na niego. To porządny samochód. Hamish spojrzał markotnie na brudny, przerdzewiały wóz. - Zwrócę go w tak samo wspaniałym stanie, w jakim mi go pan pożycza - dodał gorzko. Pojechał z powrotem do Lochdubh i zanim położył się spać, spakował do bagażnika volvo torbę z ubraniami, wrzucił starą kołdrę i poduszkę, tak żeby wyglądało na to, że tam śpi. Zanim poszedł do łóżka, nastawił budzik. Rano zaczyna nową pracę. A przedtem powinien jeszcze wstąpić do domu doktora i poprosić Angelę, żeby podczas jego nieobecności zajęła się owcami i kurami. *** Joe Sanders liczył na to, że wczesnym rankiem zrobi nalot na domek Felicity. Jednak okazało się, że najpierw musiał przebić się przez mur oporu i papierkowej roboty, zanim dostał potrzebny nakaz przeszukania. Kiedy otoczony policjantkami i policjantami przyjechał do domku Felicity, było prawie południe. Dobrze, że chociaż była w domu. Wyciągnął przed siebie rękę z nakazem przeszukania, Felicity wyglądała, jakby za chwilę miała zemdleć. Zaczęło się przeszukiwanie. Ani w kuchni, ani w salonie, ani w sypialni niczego nie znalazł. Kolejny ślepy zaułek - pomyślał i zastanowił się przez moment, jak radzi sobie Hamish. *** Hamish radził sobie bardzo dobrze. Stare volvo jest bardzo przekonujące - pomyślał. Zaczął od malowania ścian.

Stał na drabinie, pogwizdując pod nosem i rozmyślając nad tym, jakim wytchnieniem po policyjnej pracy było malowanie ścian. Nagle poczuł, że ktoś go obserwuje. Spojrzał w dół. Stał tam Barry Owen, a obok niego kobieta o srogim wyrazie twarzy i ogniście rudych włosach. Kolor zawdzięczała w całości sztuce fryzjerstwa, nie naturze. Miała krępą, umięśnioną sylwetkę, odziana była w różowy dres, który okrutnie kłócił się z barwą jej włosów. Barry zawołał: - Moja żona i ja wychodzimy na chwilę. Przedstawię cię, kiedy wrócimy. Hamish zaklął pod nosem i napotkał srogie i podejrzliwe spojrzenie pani Owen. *** Parry zjawił się w drzwiach domku Felicity. - Co się tu dzieje? - spytał. - Mam nakaz przeszukania - powiadomił go Sanders. Parry spostrzegł za nim drobną postać Felicity, która osunęła się na krzesło przy kuchennym stole. - Znaleźliście coś? - spytał. - Nic nie ma ani w kuchni, ani w sypialni, ani w salonie. Nic tu nie ma. Właśnie kończymy. - I nic nie znaleźliście w pokoju na górze? - spytał Parry. Felicity zaczęła płakać. Sanders ją zignorował. - W jakim pokoju na górze? - Pokażę wam. Parry zaprowadził ich do sypialni i wskazał na sufit, który został przykryty indyjską zasłoną. - Tam jest klapa. Zbudowałem dodatkowy pokój na górze. - Gdzie jest drabina? - W szafie. Parry otworzył szafę i wyjął składaną stalową drabinkę. Sanders rozłożył ją, wszedł na nią i oderwał z sufitu zasłonę,

spadła na podłogę. Uniósł klapę na strych, rozejrzał się i uśmiechnął. Cała podłoga w pokoju pełna była suszonych grzybów, były tam całe góry kapeluszy wolności - inaczej magicznych grzybków. Zszedł po drabinie, uśmiechając się triumfalnie. - Ma tam na górze wystarczająco magicznych grzybków, żeby zafundować odlot całemu Strathbane! *** Barry Owen i jego żona Dominica przeszli nieopodal kościoła. - Skąd go wytrzasnąłeś? Dominica wskazała na tyły kościoła. - Pojawił się wczoraj na nabożeństwie - powiedział Barry. - Zamieniłem z nim parę słów. Sypiał w swoim samochodzie. Zaproponowałem mu pracę malarza i dozorcy. - Mój Boże, ale jesteś naiwny - drwiła Dominica. - Wyjeżdżam na kilka dni, a ty ryzykujesz, zatrudniając kogoś obcego, choć nic o nim nie wiesz. - Potrafię dobrze odczytać charakter - zdenerwował się Barry, nieświadomie powtarzając kwestię Hamisha Macbetha. - Powiem ci, co zrobimy - dyrygowała Dominica. - Wrócimy tam, ściągniesz go z tej drabiny i ja porozmawiam z nim... na osobności. Barry wzruszył ramionami. - I tak muszę iść do miasta. Przekonasz się, że jest nieszkodliwy. *** - Hej, ty, tam na górze! Hamish spojrzał w dół. Dominica Owen stała z rękami wspartymi na biodrach i patrzyła na niego. - O co chodzi? - spytał, a jego akcent był bardziej śpiewny ze zdenerwowania. - Chcę porozmawiać z tobą.

Hamish niechętnie odłożył pędzel na wieczko puszki z farbą, którą postawił na poprzecznej belce, i powoli zszedł. Podążył za nią do kuchni. - Siadaj - zakomenderowała. Usiadł przy kuchennym stole i potulnie patrzył na nią. - Jak się nazywasz? - szorstko zapytała. - Hamish George. - Jesteś bezrobotny? - Tak. - Ale musiałeś kiedyś pracować? - Tak, na gospodarstwie. Byłem pasterzem. - Co się stało? - Coś dziwnego, niedobrego stało mi się w głowę. Nie mogłem rano wstać z łóżka. - U kogo byłeś pasterzem? Hamish nagle uścisnął jej dłoń. - Musisz mi pomóc - zawył. - W czym? - spytała poirytowana, próbując uwolnić rękę, ale on trzymał ją w mocnym uścisku. - Z czarnymi diabłami, które wchodzą do mojej głowy błagał Hamish. - Musisz je popędzić. Udało jej się wyrwać dłoń. - Wypędzić, ty wiejski głupku - poprawiła go. Dominica spojrzała z niesmakiem na Hamisha. Cienka strużka śliny ściekała mu z kącika ust po brodzie. - Ślinisz się - skrzywiła się poirytowana, a Hamish wymamrotał: „przepraszam" i wytarł brodę wierzchem dłoni. Będziesz musiał porozmawiać z moim mężem o diabłach krzyknęła, zrywając się na równe nogi. - Wracaj do pracy. Hamish posłał jej puste spojrzenie i odszedł, powłócząc nogami. - Zaufałam ci, a ty zatrudniłeś wiejskiego idiotę ofuknęła później męża. - Musi być sporo kazirodztwa w

szkockich górach i na wyspach. No cóż, wydaje się nieszkodliwy. *** Sanders był zdeterminowany, żeby cokolwiek wydusić z Felicity Maundy. Oskarżenie o posiadanie grzybków, jak wiedział, zapewne da jej wyrok w zawieszeniu. Najpierw krzyczała, piszczała, protestowała i nazywała go „faszystowską świnią", ale teraz siedziała cicha i uparta. Zastanawiał się, czy tak szczupła sylwetka nie jest przypadkiem efektem złego odżywiania. A może starała się przekonać otoczenie, że jest słaba i bezbronna? Ponownie przystąpił do ataku. - Powiedziałaś posterunkowemu Macbethowi, że czerpiesz dochody z zasiłku. Cisza. - Odpowiadaj! Ze zdenerwowania Sanders walnął pięścią w stół. - Tak - szepnęła. - Głośniej. Musi się nagrać na kasetę. - Tak! - wrzasnęła. - A jednak, według raportu twojego banku, regularnie co miesiąc wpływa na twoje konto osiemset funtów. Czek pochodzi od pana Jamesa Maundy'ego. To twój ojciec? - Nie macie prawa wtrącać się w moje sprawy - syknęła. Sanders westchnął. - Nie rozumiesz tego? Jesteś bardzo niemądrą dziewczyną. Nosisz kosztowne ubrania. Skąd bierzesz na to pieniądze? To, że się nam udało odkryć, że ojciec przesyła ci pokaźne kieszonkowe, chroniło cię od podejrzenia, że czerpiesz zyski z handlu narkotykami. Twardymi narkotykami, bo przecież nie dostałabyś zbyt wiele za te swoje

cholerne, głupie grzybki. Równie dobrze mogę cię o to spytać. Handlowałaś narkotykami? - Nie! - W takim razie w porządku. Przedyskutujmy śmierć Tommy'ego Jarreta. Zauważył u niej dziwny bezruch, jakąś sztywność ciała. Postanowił wykorzystać to, chociaż przeklinał nagrywaną taśmę i obecność policjantki za nim. To, co miał za chwilę zrobić, mogło wpakować go w poważne tarapaty. Cieszyła go tylko jedna rzecz. Nie poprosiła o adwokata. Pochylił się do przodu i spojrzał jej prosto w oczy. - Wiemy, że zabiłaś Tommy'ego Jarreta - poinformował. Wstrzymał oddech, bo spodziewał się, że wykrzyknie kolejne: „nie", a zaraz potem zagrozi sprowadzeniem mu na głowę gniewu przełożonych. Ale ona zaczęła drżeć z przerażenia. - Nie miałam takiego zamiaru - mamrotała, a potem zaczęła cicho płakać, ogromne łzy spływały po policzkach. Podał jej pudełko chusteczek i poczekał, powstrzymując falę rosnącego podekscytowania. Kiedy uspokoiła się nieco, odezwał się, starając się zachować przyjacielski ton: - Poczujesz się lepiej, gdy to z siebie wyrzucisz. Co się stało? Łapała powietrze i szlochała przez, jak wydawało się Sandersowi, całą wieczność. Potem otarła łzy i wyszeptała płaczliwie: - Nie miałam takiego zamiaru. - Opowiedz mi o tym. - Tommy powiedział mi, że chodzi do tego kościoła w Strathbane. - Do Kościoła Wschodzącego Słońca? - Tak. Mówił, że Barry Owen, kaznodzieja, jest bardzo uduchowiony. Tommy przyznał się, że wciąż strasznie

ciągnęło go do heroiny, ale Barry twierdził, że jeśli będzie w prawdziwym kontakcie z Bogiem, wtedy uda mu się przezwyciężyć głód. A on... on wyznał, że nie czuje Boga, chociaż w Niego wierzy. Ja... powiedziałam mu, powiedziałam mu o grzybkach i o tym, że powodują bezproblemowe układanie się spraw duchowych. Zwiesiła głowę. - Krótko mówiąc, zachęciłaś go, żeby odleciał po grzybkach. Kiedy to się wydarzyło? - Dzień przed tym, gdy zginął. Podniosła błagalne spojrzenie. - Nie rozumie pan? Popchnęłam go na drogę powrotu do narkotyków. Nie chciałam. Naprawdę tego nie chciałam. Nie sądziłam, że wyrządzam krzywdę. Potem powiedział mi, że żałuje, że spróbował tych grzybków. Mówił, że nigdy więcej nie chce brać żadnego narkotyku. Słyszałam, jak patolog przyznał, że jeden narkotyk prowadzi do drugiego... Po raz pierwszy Sanders zdał sobie sprawę, że usłyszał prawdę. A wszystko to, co mówiła, jedynie poświadczało fakt, że Tommy wrócił do heroiny i przedawkował. Znał byłych alkoholików, którzy wracali do pociągania z butelki, ponieważ zjedli czekoladkę z likierem albo spróbowali u cioci kawałek przekładańca z sherry. Wydawało się, że Kościół Wschodzącego Słońca nie był niczym groźnym, jedynie pomniejszym przekrętem, wyciągającym kasę od łatwowiernych. Hamish Macbeth równie dobrze może rzucić swoją pracę i przeznaczyć resztę wakacji na coś ciekawszego. *** W tym samym czasie Hamish odkrył, że w weekend, każdego wieczora między osiemnastą a dziewiętnastą, odbywają się nabożeństwa. Barry zachęcał go do uczestnictwa.

- Przyszedłbym, tylko że nie mam żadnych problemów na tle seksualnym - wykręcał się Hamish. - Posłuchaj - Barry nie dawał za wygraną - seks, uważam, leży u podstaw naszych niepowodzeń, ale dzielimy się również i innymi problemami. Uczestnicy podejmują temat, który poruszy pierwsza przemawiająca osoba. Musisz więc powiedzieć o swojej depresji, a inni pójdą tym śladem. Tego wieczora Hamish siedział na podłodze na tyłach korytarza, czekając na rozpoczęcie nabożeństwa, jeśli tak je można było nazwać. Przybyło mniej ludzi niż w niedzielę, około dwudziestu pięciu osób. Gdy tylko Barry wyszedł z kuchni i stanął przed nimi, Hamish poczuł, że ktoś siada obok niego, spojrzał w bok. Sanders! - A teraz - zaczął Barry, wznosząc ramiona, jakby chciał udzielić błogosławieństwa - zanim zaczniemy, muszę podziękować wszystkim za waszą hojność. Ale - wyciągnął pudełko na kwestę - z przykrością stwierdzam, że niektórzy z was nie są dostatecznie szczodrzy. Żeby być w kontakcie Bogiem, musicie odłożyć na bok sprawy materialne. Pomódlmy się razem, a potem pudełko na kwestę powędruje między was, aby zebrać kolejne datki. - Dobry Boże, zmiękcz serca swego ludu, żeby mógł dokładać się hojnie. Ty, wspaniały Panie, wiesz o niskich ofiarach, chmurzysz się, a twój gniew jest straszny. Hamish oderwał swoje myśli od modlitwy i zaczął się zastanawiał, czego dowiedział się Sanders i dlaczego przyszedł do kościoła. Tommy wynajmował mieszkanie razem z dwoma rzekomymi studentami. W notesie miał ich nazwiska oraz adresy. Po nabożeństwie wysłucha, co Sanders ma mu do powiedzenia. A może potem pójdzie do miasta. Rozmyślał o tym intensywnie, aż modlitwa dobiegła końca i pudełko na kwestę znów zostało puszczone w obieg. Zauważył kobietę

wkładającą do niego dwudziestopięciofuntowy banknot. Kiedy przyszła jego kolej, wrzucił funta. Barry wiedział, że zapłatę ma odebrać dopiero pod koniec tygodnia. Hamish spoglądał w górę, na sufit, podziwiając początki swoich robót malarskich. Nagle zdał sobie sprawę, że wywoływano jego imię. - Hamishu! Podskoczył i spojrzał na Barry'ego Owena. - Podejdź bliżej, bracie - polecił Barry. Czując się jak kompletny idiota, za którego zresztą uważała go pani Owen, Hamish wyszedł do przodu. Stanął ze zwieszonymi ramionami i nikłym uśmiechem. Wtedy spostrzegł, że pani Owen nie ma wśród wiernych. Postanowił, że nie byłoby zbyt roztropnie zgrywać półgłówka, skoro nie odstawił takiego przedstawienia przed Barrym. - A teraz, bracie - zachęcał Barry - powiedz nam o swoich problemach. - Cierpię na depresję - wymamrotał Hamish, widząc szyderczy uśmiech na twarzy Sandersa. - Głośniej. Pan musi cię usłyszeć! - Cierpię na depresję - krzyknął Hamish, pomimo zażenowania. - Och, nie potrafię o tym mówić przed tymi wszystkimi ludźmi. - Będziesz potrafił, kiedy napełni cię duch Pana. Barry wyciągnął ręce i położył je na głowie Hamisha. Hamish poczuł wstrząs, jakby prąd przebiegł przez całe jego ciało. Przesądna część jego mózgu, ta rodem ze szkockich gór, zastanawiała się, czy Barry naprawdę nie miał uzdrawiających mocy. Policyjna część za to zachodziła w głowę, czy Barry nie ukrył jakiegoś elektrycznego urządzenia w dłoni. - Dołącz do swoich braci i sióstr, posłuchaj ich rad zaproponował Barry.

Wdzięczny Hamish pospieszył z powrotem na swoje miejsce obok Sandersa. Członkowie zgromadzenia, jeden po drugim, zaczęli mówić o tym, jaka dopadła ich depresja, zanim wstąpili do Kościoła. Potem, ku zdumieniu Hamisha, Sanders zerwał się na równe nogi. - Cierpiałem na chroniczną depresję od lat - opowiadał zanim światło nie przepełniło mej duszy. - Alleluja! - krzyknęła szczupła kobieta, trzymając torbę z zakupami na kolanach. - A wiecie dlaczego? - zawołał. - Powiedz nam! - zachęcało go zgromadzenie. - Moja orientacja seksualna była zła, zła, zła. - Ach! Westchnienie zadowolenia wydobyło się z ust wiernych. W końcu wrócili do omawiania spraw starego, dobrego seksu. - Byłem uwięziony w nieszczęśliwym małżeństwie. Nie mogłem zdobyć się na to, żeby ją dotknąć. Napawała mnie wstrętem. Modliłem się do Pana. Oczyściłem myśli. Jestem gejem. Nie przyznawałem się do tego wcześniej, nawet przed sobą samym. Czarna chmura podniosła się i zobaczyłem światło. Sanders uśmiechnął się serdecznie do Hamisha, który niebywale zdumiony wpatrywał się w niego. - Mój brat, obecny tutaj, wyjdzie ze mną i wyjaśnię mu na osobności, jak może sobie pomóc. Wyciągnął ręce. - Chodź, bracie Hamishu. - Tak, idź! - krzyczało zgromadzenie w stanie ekstazy. Twarz Hamisha przybrała kolor podobny do jego włosów, pozwolił Sandersowi wyprowadzić się z kościoła.

- W jaki inny sposób mógłbym pogadać z tobą na osobności? - spytał Sanders. - Już możesz puścić moją rękę. - Taka miła dłoń - dworował Sanders, gładząc ją z uśmiechem. - Powinieneś zobaczyć swoją minę. - Skąd wiedziałeś, że pozwolą nam tak po prostu wyjść? zapytał Hamish. - To proste. Wpadłem tutaj wcześniej jako tajniak. Seks, zawsze chodzi o seks. Bez końca o tym mówią. Wiedziałem, że jeśli popchnę ich na utarte tory nie zwrócą uwagi. - O co w tym wszystkim chodzi? - zastanawiał się Hamish. - Jak ci poszło z Felicity? Kiedy szli w stronę miasta, Sanders opowiadał o znalezieniu ogromnych ilości grzybków i o zeznaniach ich właścicielki. Hamish czuł się przygnębiony. - Wszystko to wskazuje, że Tommy sam się zabił. - No właśnie, w związku z tym sądzę, że marnujesz czas w tym cholernym Kościele. - Może jednak coś w tym jest - Hamish nie dawał za wygraną. - Może wyświetlają filmy pornograficzne? - No i co z tego? Oglądałeś ostatnio telewizję? Nawet BBC pokazuje, jak wszyscy wokół się pieprzą. Żeby od tego odpocząć, przełączasz na program przyrodniczy, a tam kopulują zwierzęta. - Jesteś gejem? - niespodziewanie spytał Hamish. - Jeżeli nawet, mnie to nie przeszkadza. Ciekawy tylko jestem, jak reagują dinozaury z policji w Strathbane, czy idą z duchem czasu. - Nie, nie jestem, ale to była jedyna rzecz, którą zdołałem wymyślić, żeby cię stamtąd wyciągnąć. - Co teraz robimy? - spytał Hamish. - Domyślam się, że to koniec. Mam jeszcze tylko jeden trop.

- Jaki? Hamish opowiedział mu o dwóch studentach, którzy z Tommym wynajmowali domek. - Masz ich adres, wątpię, czy jeszcze tam są - zamyślił się Sanders. - Ale warto spróbować. Hamish spojrzał na niego przenikliwie. - To znaczy, że wciąż uważasz, iż jest coś dziwnego w śmierci Tommy ego? - Tak. Czuję to w kościach. - Wybierzesz się ze mną do tych dwóch byłych przyjaciół Tommy'ego? - Nie, czeka mnie sporo nalotów w sprawach narkotykowych. - A co z ludźmi z kościoła, na litość boską? - Sprawdziłem ich. Nie ma tu nic groźnego. - O rany - jęknął Hamish. - Pracuję w kościele za darmo. - Chcesz powiedzieć, że ci nie płacą? - Nie, płacą mi. Jeśli zostanę do końca tygodnia, zamierzam być szlachetny i hojny, wrzucę pieniądze do pudełka na kwestę. Jeśli komenda główna dowie się, że zarabiam pieniądze na boku, wyrzucą mnie z pracy. - Zostawiam cię tutaj - zaproponował Sanders. - Jak widzisz, zaparkowałem z dala od kościoła. - Dlaczego aż tu? To zwykły samochód, nie wóz policyjny - zdziwił się Hamish. - Chciałem przejść się kawałek. To dało mi okazję do obserwacji ludzi idących do kościoła. Zamierzasz iść do „studentów" jako funkcjonariusz policji? - Nie. - Cóż, wyglądasz zbyt porządnie. Posłuchaj mojej rady i uświń się nieco. I daj mi znać, jak znajdziesz choćby najdrobniejszy punkt zaczepienia. Wyciągnął notes.

- Zapiszę ci mój adres i telefon. Możesz wpakować się w tarapaty. Oderwał skrawek papieru i wręczył go Hamishowi. Hamish pomachał mu i odszedł w noc. Jakimż cuchnącym miejscem jest Strathbane - myślał. Ruszył w stronę starych doków, gdzie, jak wiedział, znajdowało się osiedle Glenfields. Powietrze przesiąkło smrodem gazu, kwaśnej gleby i tanich potraw. Żałował, że ogolił się dziś rano. Żałował, że wyprasował koszulę. Był za stary, żeby uchodzić za studenta. Przeszedł przez osiedle aż do Kinnock Tower. Winda nie działała. Zmęczony zaczął wspinać się po schodach. Ściany klatki schodowej pokrywały graffiti, wszędzie było pełno śmieci. Jakiś czas temu całe osiedle miało zostać wyburzone, ale wciąż to odkładano. Najpierw trzeba by znaleźć tymczasowe zakwaterowanie dla mieszkańców, a potem zbudować nowe domy, a nie było na to pieniędzy. Za to radni Strathbane chętnie podróżowali w egzotyczne miejsca na „misje rozpoznawcze", zabierając ze sobą żony, a to wszystko na koszt podatników. Mieszkanie, którego szukał, znajdowało się na jednym z ostatnich pięter. Wdrapywał się wytrwale, aż dotarł pod numer 244. Zza cienkich drzwi ryczało stereo. Nacisnął dzwonek, po przedłużającej się chwili zdał sobie sprawę, że dzwonek prawdopodobnie nie działał. Zastukał w szybę w drzwiach, zbita kiedyś, teraz została sklejona taśmą. Wciąż nie było żadnej reakcji. Pochylił się i krzyknął przez szparę na listy: „Czy ktoś jest w domu?". Drzwi otworzyły się na oścież. Stał w nich niski, gruby mężczyzna o świńskim wyglądzie. Był goły do pasa. Wokół jednego ramienia miał wytatuowanego węża. Bob - zgadywał Hamish.

Wzrok Boba padł na stopy Hamisha. Hamish cieszył się, że ma na nogach parę starych adidasów, a nie buty od munduru, które często zakładał do cywilnego ubrania. - Czego chcesz? - wrzasnął Bob. Hamish oparł się leniwie o framugę drzwi. - Słyszałem, że można tu dostać dobry towar. Bob przecisnął się obok niego na klatkę schodową i spojrzał w górę i w dół. - Wejdź - mruknął. Drzwi wejściowe prowadziły prosto do salonu. Hałas z odbiornika stereo był tak głośny, że nie tylko powietrze, ale i cienkie ściany wibrowały. W pokoju stało niewiele mebli, na podłodze leżały woreczki z fasolą, jeden z nich miał nóż wbity w środek i prawie cała zawartość wysypała się na gołe kafelki. Wszędzie walały się puste puszki po dietetycznej coli. Hamish nigdy nie widział tylu naraz. - Zaczekaj tu - rozkazał Bob. Wyszedł do innego pokoju. Słychać było stamtąd niewyraźnie głośną wymianę zdań. Potem zapadła cisza. Bob wrócił w towarzystwie wysokiego, młodego mężczyzny z długimi, rozczochranymi włosami i zmierzwioną brodą. Angus - pomyślał Hamish. - Jaki towar masz na myśli? - stanowym tonem spytał Angus. - Heroinę - odpowiedział Hamish. - Ach, tak? Dlaczego myślisz, że mamy narkotyki? - Macie. - Hamish gapił się bezczelnie. - Ale nie w takiej ilości, którą chcę kupić. Hamish wiedział, że udawanie wychodziło lepiej, jeśli brało się ono z pełnego przeświadczenia. Mierzył ich z góry na dół z szyderczą bezczelnością i pogardą w oczach.

Wiedział, że to był lepszy kamuflaż, niż udawanie barona narkotykowego. - O jakiej ilości mówimy? - dopytywał się Angus. - Za pięćdziesiąt tysięcy funtów. Na początek. - Co?! Pokaż nam pieniądze. - Sądzicie, że przyniósłbym taką sumę do takiej dziury? Hamish popatrzył na bałagan w pokoju. - Przenoszę biznes do Strathbane i ktoś dał mi cynk, że wy dwaj jesteście znani w branży. - Ach, tak? A kto to jest? - spytał zaczepnie Bob, wyjął ogromny nóż i wymachiwał nim przed nosem Hamisha. - Odłóż ten nóż do chleba, głupi, mały człowieczku. - Kogo nazywasz głupim, małym człowieczkiem? - ryknął Bob. - Zaraz przemodeluję ci twarz. Hamish patrzył na niego, pozostając w lekceważącym bezruchu. - Odłóż nóż - warknął Angus. - No, duży człowieku - zwrócił się do Hamisha - skąd jesteś? - Akurat wam powiem - zadrwił Hamish. - Po prostu skontaktujcie mnie z kim trzeba i będą z tego dla was jakieś pieniądze. - O jakiej sumie rozmawiamy? - Po stówie dla każdego z was. Wy podacie mi kontakt, a ja dam wam pieniądze. - Z kim mamy się skontaktować? - Wy z nikim. Podajcie miejsce, czas, i ja tam będę. - Poczekaj chwilę. Angus skinął głową na Boba, obaj weszli do drugiego pokoju i zamknęli za sobą drzwi. Kiedy zniknęli, Hamish starał się nie wypaść z roli poważnego dilera narkotyków. Wiedział, że jeśli się rozluźni choć na jedną chwilę, wszystko pójdzie na marne.

Na podłodze, w rogu pomieszczenia, leżała otwarta paczka papierosów, rzucona pośród puszek i niedokończonego jedzenia. Popatrzył na nią głodnym wzrokiem, dopadło go pragnienie, by zapalić. Kiedy poczuł, że mięknie, drzwi otworzyły się i wrócili Bob z Angusem. - Nie spieszyliście się, prawda? - warknął Hamish. - U Lachiego. Znasz Lachiego? - W dyskotece. - Właśnie tam. Bądź w czwartek o dwudziestej pierwszej. - Spoko, nara. Hamish szybko otworzył drzwi, skinął im i wyszedł na klatkę schodową, pewnie je zatrzaskując za sobą. Potem odsunął się, tak żeby jego sylwetka nie była widoczna przez matowe szkło i nasłuchiwał. „Śledź go" - usłyszał Angusa. Hamish pomknął w dół po schodach, potem przez korytarz prowadzący do mieszkań poniżej. Przycisnął się do ściany i czekał. Gdy na klatce schodowej kroki Boba ucichły, zszedł niespiesznie do wyjścia. W głowie miał chaos. Co on narobił? Jak, na Boga, doprowadzić to do końca? Co, na Boga, go opętało? Musi szybko skontaktować się z Sandersem. *** Był środek nocy. Szedł uważnie ciemnymi, pustymi ulicami, stale nasłuchując. W centrum miasta znalazł budkę telefoniczną i wybrał numer Sandersa. - Hamish - denerwował się Sanders. - Co tym razem? - Muszę się z tobą zobaczyć. Natychmiast - wysapał Hamish. - Wdepnąłem w niezłe bagno. - W porządku, przyjeżdżaj. Dojedź do komendy głównej policji, jedź dalej ulicą Strathie, miń cztery skręty w lewo na północ, a piątym będzie Tummock Drive.

- Postaram się być jak najszybciej - powiedział Hamish i rozłączył się. *** Sanders w milczeniu wysłuchał relacji, a potem zamyślił się: - Możesz zrobić dwie rzeczy, Hamishu. Pierwsza: to, że wrócisz do Lochdubh i zapomnisz o całej sprawie. Druga - pojedziesz ze mną do komendy głównej policji i zobaczymy, czy zdołamy doprowadzić sprawę do końca. - Blair dobierze mi się do skóry. - Blaira nie będzie przez tydzień. Nadinspektor Daviot przejmie sprawę. Lepiej zostań na noc, a rano pojedziemy razem. *** Anderson ryknął, że Hamish postradał zmysły. Hamish przetrwał gniew Jimmy'ego, zastanawiając się, co w kościele pomyślą sobie o jego nieobecności. Sanders zauważył, że tak naprawdę nigdy nie dotarli do źródła dostaw narkotyków, a jeśli Hamish może zaprowadzić ich w to miejsce, byłby to nie lada wyczyn. W końcu Jimmy Anderson mruknął, że musi zameldować o całej sprawie nadinspektorowi Daviotowi. Hamish przetrwał kolejne wyczerpujące spotkanie, po czym zgodnie z poleceniem udał się do kościoła. Musi dalej grać rolę członka Kościoła Wschodzącego Słońca, dopóki się z nim nie skontaktują. Do tego czasu nie wolno mu pokazywać się w komendzie głównej policji. *** - Do diabła, gdzie się podziewałeś? - krzyknął Barry, kiedy Hamish pojawił się w kościele. Wyglądał na nieogolonego i wynędzniałego. - Rozmawiałem przez większą część nocy z tym człowiekiem. Był bardzo pomocny.

- Potrącę ci z pensji za ten czas - uciął Barry. - Zabieraj się do pracy. Jeszcze kilka dni bumelki i jesteś tu skończony Zmęczony Hamish cieszył się, że praca oderwie go od roztrząsania zaistniałej sytuacji. Był umówiony z Bobem i Angusem, musiał wymyślić, w jaki sposób przeprowadzi całą akcję. Co go opętało, że nie tylko potwornie nakłamał, ale też zapowiedział, że zjawi się z pięćdziesięcioma tysiącami funtów? Pracował do czasu rozpoczęcia wieczornego nabożeństwa, odłożył puszki z farbami, namoczył pędzle, a potem wsiadł do starego samochodu Seana i pojechał do Lochdubh. Wziął gorącą kąpiel, przebrał się i poczuł się znacznie lepiej. Nie tylko nie zwolniono go, dostał zezwolenie na prowadzenie dochodzenia, ale poza godzinami pracy. Rozległo się pukanie do drzwi. To przyszła Angela, żona doktora. - Twoje owce mają się dobrze, a kury są nakarmione i zamknięte na noc. - Dziękuję. - Hamish ukłonił się nisko. - Wejdź, proszę. - Nie mogę. Spieszę się. Wyglądasz okropnie. Byłeś w mieście? - Tak, można tak powiedzieć - uśmiechnął się na pożegnanie. Zamknął posterunek i pojechał do Strathbane. Noc była rześka, jechał spokojnie, patrząc na ogromne gwiazdy jaśniejące nad głową, dopóki nie zobaczył na niebie pomarańczowej plamy. To oznaczało, że zbliża się do Strathbane. Zaparkował przed kościołem i poszedł na tyły. W kuchni paliły się światła. Zatrzymał się, cichutko podszedł do wejścia i przyłożył ucho do drzwi. Głos Barry'ego brzmiał głośno i wyraźnie. - Betty Jones nie zapłaciła. Zalega z płatnościami.

- W takim razie zabierz jej książeczkę czekową emeryta usłyszał głos żony. - Nie da mi. - Zagroziłeś jej gniewem Boga, czyż nie? - zadrwiła pani Owen. - Nie odniosło to żadnego skutku. Mówi, że nie może zapłacić. - Potrzebujemy jakiegoś mięśniaka. Zaufałam ci, a ty zatrudniłeś półgłówka. - Chciałem, żeby kościół został odmalowany - bronił się Barry. - Jeśli zatrudnimy mięśniaka, będziemy musieli mu zapłacić. Hamish odsunął się cicho od drzwi. A więc Owenowie prowadzili nielegalny biznes, wykorzystując Kościół jako przykrywkę. Pożyczali pieniądze na wysoki procent, a jeśli dłużnicy ich nie spłacali, to zabierali im książeczki emeryta albo książeczki wypłat zasiłków. Początkowo chciał pojechać do komendy głównej policji, żeby zgłosić, co usłyszał. Ale zaniechał tego pomysłu, bo przecież ustalili, że wraca do swojej pracy w kościele i czeka, dopóki nie skontaktują się z nim. Poszedł z powrotem do samochodu, zwolnił hamulec i nie zapalając silnika, zjechał kawałek ze wzgórza. Potem zapalił go, zawrócił i podjechał pod kościół, zwiększając obroty silnika, zanim się ostatecznie zatrzymał. Wysiadł, głośno trzaskając drzwiami. Podszedł do kuchennych drzwi, pogwizdując i otworzył je. Owenowie siedzieli nad kubkami z kawą. Pani Owen miała przy nogach ogromną torbę. Gdy wszedł Hamish, szybko ją zapięła. Bez wątpienia upchnęła tam książeczki - pomyślał Hamish.

- Wejdź, niech Pan będzie z tobą - zapraszał obłudnie Barry. - Właśnie wychodzimy. Dopóki nie wyszli, Hamish próbował utrzymywać tępy wzrok i bezmyślny uśmiech, w odpowiedzi na paskudne spojrzenie pani Owen. W końcu ich dopadł. Jak okropni są ci ludzie! Teraz musiał cierpliwie czekać, aż komenda główna się z nim skontaktuje. *** Całą środę pracował pilnie, zastanawiając się, czy władze zdecydują się kontynuować dochodzenie. Dzień był wietrzny. Hamish zostawił drzwi do kościoła otwarte na oścież, żeby farba szybciej schła. Jedna ściana była już prawie gotowa, brakowało tylko niewielkiego fragmentu przy samej podłodze. Pochylony Hamish poczuł, że ktoś go obserwuje. Wyprostował się powoli i odwrócił. Stała tam kobieta mniej więcej w jego wieku, trzydziestokilkuletnia. Miała gęste czarne włosy związane na karku czarną wstążką. Była ubrana w szyty na miarę kostium, na nogach płaskie buty. Miała owalną twarz, duże, brązowe oczy i wydatne usta. - Co mogę dla pani zrobić? - spytał Hamish. Kobieta rozejrzała się. - Możemy stąd na chwilę wyjść? Chciałabym porozmawiać na osobności. Hamish spojrzał na zegarek. - Jest pora lunchu. W takim razie możemy coś razem zjeść. Odeszli spory kawałek od kościoła, zanim się zatrzymali przed małym samochodem. - Proszę wsiąść - powiedziała. - Pojedziemy do centrum miasta. Przejechali kilka ulic w milczeniu.

- Domyślam się, że zorientował się pan, że jestem tu z instrukcjami dla pana. - Jest pani czyjąś sekretarką? - Jestem detektyw Chater. - Przepraszam, panią. - To była seksistowska uwaga, jeśli tak można powiedzieć. - To - powiedział Hamish, rozkładając ręce - jest seksistowski kraj. Chyba nie pochodzi pani ze Strathbane. - Dorastałam w Glasgow. Niech pan przez chwilę nic nie mówi, dopóki nie rozgryzę tego cholernego ruchu jednokierunkowego. W końcu zaparkowała na prywatnym parkingu przy hotelu Grand. Każdy hotel nazwany Grand kojarzył się z wiktoriańską lub edwardiańską elegancją, ale ten niestety był typowy dla Strathbane: kwadratowy, nowoczesny budynek, wykończony jak szykowne dziwadło, plastikowy, wulgarny i pretensjonalny. Jadalnia świeciła pustkami. Poprosili o stolik w zacisznym kącie. Zamówili, przebierając w menu pełnym zachęcających opisów chrupiącego tego, świeżego tamtego i skwierczącego czegoś tam jeszcze. Hamish zdecydował się na rybę z frytkami - „Świeżego łupacza prosto z morza w złocistym, chrupiącym cieście, podawanego z frytkami". Detektyw Chater zamówiła stek z gotowanymi ziemniakami „Wspaniały kawałek angusa (Aberdeen Angus - szkocka rasa bydła domowego hodowanego dla mięsa.) z posypanymi mączką gotowanymi ziemniakami, smagnięte świeżym, szkockim masłem". Przez chwilę przyglądała się Hamishowi, taksując go w milczeniu. - Wygląda pan trochę lepiej, niż się spodziewałam.

- A czego się pani spodziewała? - Sądzę, że nie jest pan tak głupi, na jakiego wygląda. Hamish uniósł brwi. Ścisnęła stół drobnymi dłońmi z porządnym manikiu - rem i z niewypolerowanymi paznokciami. - Oto, co mi przekazano. Przypuszcza pan, że jest coś podejrzanego w śmierci ćpuna, chociaż wydaje się, że to oczywiste przedawkowanie. Wziął pan urlop, by podjąć pracę w jakimś dziwnym Kościele. Potem odwiedził dwóch byłych współlokatorów nieżyjącego chłopaka i wystąpił pan jako baron narkotykowy, żeby kupić heroinę za pięćdziesiąt tysięcy funtów. A oni zamiast dźgnąć pana nożem, podejmują grę. Sprawdziliśmy, nie mają żadnej przeszłości kryminalnej. Jej wzrok padł na ubranie Hamisha: stary sweter, postrzępiona koszula i ubrudzone farbą spodnie. - Obstawiam, że zabawili się panem. Na Boga, jak to możliwe, że ktoś mógł wziąć pana za barona narkotykowego? Hamish oparł się o krzesło, na twarzy pojawiła się szydząca, arogancka bezczelność, wzrok stał się kamienny. - A dlaczego nie? - wycedził. - Jeśli tak pan wyglądał, mogli się na to nabrać, ale w to wątpię. W każdym razie, ściągnęli mnie z Glasgow, żebyśmy odegrali tę komedię do końca. - Ma pani pieniądze? - spytał Hamish. - Nie, nie mam pieniędzy. Zwariował pan? Oboje pójdziemy do Lachiego na spotkanie, a tam postaramy się dowiedzieć nie tego, czy Lachie handluje narkotykami, ale skąd pochodzą dostawy. Zachodnie wybrzeże Szkocji jest takim labiryntem jezior i zatok, że to miejsce może być wszędzie. - A niby kim ma pani być? Westchnęła lekko. - Mam być pańską żoną. Już nam nawet przydzielili dom. - I kim jesteśmy?

- Podam panu ważne nazwiska osób z jednej z głównych grup narkotykowych w Glasgow i poinstruuję, co i jak należy mówić. Nazywa się pan Hamish George - takiego właśnie nazwiska używał pan w Kościele. - Skąd pani o tym wie? - Mamy swoje sposoby, Watsonie. - W końcu będę musiał poznać pani imię. Nie mogę zwracać się do ciebie cały czas per pani. - Mam na imię Olivia. Hamish uśmiechnął się. - Ładne imię. - Nie myśl sobie za dużo, posterunkowy, i pamiętaj, że przez cały czas jestem twoją przełożoną. - Tak, proszę pani - zgodził się potulnie Hamish. - Teraz możesz zacząć zwracać się do mnie po imieniu, będziesz przyzwyczajał się do roli. O, jest nasze jedzenie. Hamish dłubał z dezaprobatą w talerzu z rybą i frytkami, natomiast Olivia walczyła z twardym stekiem. - Niech mi pani powie - zagadnął - to znaczy, Olivio, zamierzasz być tak ubrana? - Nie, powinnam wyglądać adekwatnie do sytuacji. A jak z tobą? - Mam porządny garnitur - powiedział Hamish dumnie o garniturze, który kupił przy Savile Row, w jednym z tanich sklepów. - Pożyczymy ci kilka akcesoriów. Złoty rolex i kilka innych rzeczy. - Dziś wieczorem pojadę do domu i przywiozę garnitur. - Ostatni raz zbliżasz się do swojego posterunku, do czasu, aż będzie już po wszystkim. Co powiesz tym z Kościoła? - Nie muszę im nic mówić - uśmiechnął się Hamish. Opowiedział jej o lichwiarskiej działalności Owenów.

- W porządku. Zamkniemy ich dzisiaj i zatrzymamy na jakiś czas. Żadnego zwolnienia za kaucją. Wyjęła notes, zanotowała coś i wyrwała kartkę. - To nasz adres. Bądź tam dzisiaj wieczorem o siódmej. Pojadę zameldować w komendzie głównej o Kościele. Wróć tam i spakuj swoje rzeczy. Jeśli będą w pobliżu, zrób awanturę i wyjdź. - Napijesz się kawy? - spytał Hamish. - Nie, będę się zbierać. Do zobaczenia później. Olivia żwawo wyszła z restauracji. Wtedy właśnie zdał sobie sprawę, że nie ma przy sobie wystarczającej sumy, żeby zapłacić za rachunek. Książeczkę czekową i karty kredytowe zostawił w Lochdubh, nie chciał zabierać ich do kościoła, na wypadek gdyby Owenowie przeszukiwali jego rzeczy. Oprócz niego, w jadalni było tylko kilkoro gości. Znudzona kelnerka stała i wyglądała przez okno. - Hej, ty! - zawołał niegrzecznie Hamish. - Może podasz kawę? Rzuciła mu oburzone spojrzenie i wyszła do kuchni. Hamish ześlizgnął się z krzesła i niemal wybiegł z restauracji, a potem z hotelu tak szybko, jak tylko potrafił, nie wzbudzając przy tym podejrzeń. Nie mógł sobie pozwolić na taksówkę, więc poszedł pieszo do kościoła. Z ulgą spostrzegł, że po Owenach nie było śladu. Spakował kilka swoich rzeczy, wrzucił do samochodu i odjechał. Zatrzymał się u Seana, żeby wymienić samochód na policyjnego land rovera. Chciał przekonać staruszka, żeby zwrócił mu pieniądze, ponieważ nie używał auta przez cały tydzień.

- Daj spokój - powiedział Sean. - To cenny samochód, a dwadzieścia pięć funtów to cholernie niska cena za tygodniowe wypożyczenie. Powinienem policzyć więcej. Przez chwilę w głowie Hamish zagościła myśl, że może powinien był przyjąć pieniądze od rodziców Tommy'ego. Ruszył z powrotem na posterunek policji. *** W Lochdubh było słonecznie i rześko. Wiatr smagał jezioro, tworząc na nim fale. Pranie na sznurkach trzepotało radośnie niczym flagi witające go w rodzinnych stronach. Miał wrażenie, że nie było go przez lata, a nie tylko kilka godzin. Poczuł lekki niepokój. Jego sytuacja jest bardzo skomplikowana, a gra idzie o wysoką stawkę. Co zrobi, jeśli się nie uda? A co, jeśli poproszą go o pieniądze? Nie potrafił wyobrazić sobie, że z komendy głównej policji w Strathbane dostanie w prezencie pięćdziesiąt tysięcy funtów. Wszedł do domu. Miał ochotę zwierzyć się komuś, podzielić się swoim ciężarem. Gdyby nawet Priscilla niespodziewanie wróciła z Londynu, i tak nie mógłby jej nic powiedzieć. Wziął się za pakowanie swojego jedynego porządnego garnituru i kilku przyzwoitych koszul. Nie zapomniał również o paru książkach. Może się tak zdarzyć, że będzie musiał długo czekać. Rozmyślał o Olivii. Czy ma męża? Chyba jest twarda i kompetentna, skoro doszła do rangi detektywa. Posterunek policji był tak wygodny, tak przyjazny, tak bezpieczny. Kusząca była myśl, żeby zasymulować jakąś chorobę i wywinąć się od pracy. Dokończył pakowanie i zaniósł walizkę do policyjnego land rovera. Zawiezie ją do komendy głównej, zostawi tam i przejdzie się pod swój nowy adres.

Pojechał do doktora i poinformował Angelę, że ma zamiar odwiedzić swoich rodziców w Rodart i zamierza zatrzymać się u nich na trochę. Angela kazała mu czekać, aż wyjmie ciasto z pieca, aż ono ostygnie, a potem dopiero je zapakuje. - To cytrynowy biszkopt - powiedziała. - Prezent dla twojej mamy. Daj mi znać, czy jej smakowało. Z dużym poczuciem winy wziął ciasto i pożegnał się. Gdy pojawił się pod swoim „nowym domem", drzwi otworzyła mu Olivia. Zamieszkali w szeregowcu, umeblowanym okropnie: sztuczny kominek, aksamitna kanapa z dwoma fotelami, krzykliwe tapety, szklane stoliki do kawy, ogromny telewizor i brzydkie obrazy olejne, przedstawiające wzgórza i wąwozy. - Kto tu mieszkał? - spytał Hamish, odstawiając walizkę. Pudełko z ciastem położył na stoliku do kawy. - Pewien przyjaciel nadinspektora Petera Daviota. O, przywiozłeś ciasto? - Tak, moja przyjaciółka sądziła, że jadę odwiedzić matkę i dała mi dla niej w prezencie. - Może spróbujemy, czy się udało. Zrobię herbatę. Twoja sypialnia to na korytarzu drugie drzwi po prawej. Tam zostaw rzeczy. Na sobie miała koszulę związaną w pasie i dżinsy. Powinni przydzielić do tej pracy mężczyznę - pomyślał Hamish. Nieważne, jak wyzwoloną kobietą czuła się Oliwia, niewiasty wzbudzały w nim opiekuńcze uczucia, nie potrafił się tego wyzbyć. Odniósł swoje rzeczy i wrócił do salonu. Na stole stały dwa kubki herbaty i talerz z ciastem. - Biszkopt twojej przyjaciółki opadł na spodzie oświadczyła Olivia.

- No cóż, to cała Angela - uśmiechnął się Hamish. - Złote serce i najgorsze wypieki w szkockich górach. - Myślę, że zjemy górną warstwę, a resztę zostawimy. Smakowało im, tak jak wyglądało, czyli marnie. Angela dodała tak dużo cytryny i tak mało cukru, że biszkopt naprawdę był kwaśny. - Nie zajmujmy się tym - Olivia spoważniała. - Przejdźmy do sedna. Jesteś szefem grupy Jimmy'ego White'a w Glasgow. Chcesz robić interesy w szkockich górach. - A co myślą o tym ludzie ze szkockich gór? - Tego się dowiemy. Według detektywa Sandersa, który wkrótce do nas dołączy, to są małe grupki, które pomału, ale ciągle się powiększają. W jakiś sposób ściągają narkotyki do kraju i trudno ich wykryć. Naszym zadaniem jest dowiedzieć się, w które miejsce na wybrzeżu trafiają dostawy. Niedawno wydział kryminalny policji w Glasgow przechwycił dwa ładunki, jest więc wielce prawdopodobne, że ktoś z Glasgow zjawi się tu, żeby odebrać narkotyki. - Pięćdziesiąt tysięcy funtów nie powali ich na kolana. - Jeszcze nie są aż tak wielką grupą. Rozległ się dzwonek u drzwi. - To pewnie Sanders - poszła otworzyć. Do środka rzeczywiście wszedł detektyw Sanders, przypominał postać z obrazka na opakowaniu płatków śniadaniowych. - Siadaj, Sanders - zarządziła Olivia. - Herbaty? - Tak, z mlekiem i dwiema łyżeczkami cukru, proszę. - Obsłuż się sam - szorstko dała do zrozumienia, że nalewanie herbaty nie jest zajęciem dla funkcjonariusza policji wyższego rangą, nawet wtedy, gdy ów funkcjonariusz jest kobietą.

- Przekaż Hamishowi wszystkie wiadomości o sytuacji w Strathbane - poleciła. - Zwracam się do niego po imieniu, ponieważ w tym zadaniu jesteśmy małżeństwem. - Wygląda to tak - zaczął Sanders. - Robimy naloty na domy i aresztujemy dilerów. Dilerzy to zazwyczaj małe płotki, zwykle sami biorą narkotyki. Czasem przez nich dostajemy się do pośredników, ale nigdy do kogoś na górze. U Lachiego zostało przeszukane wiele razy. Złapaliśmy kilka młodych osób z tabletkami ecstasy i to wszystko. - A co z U Lachiego? Kto jest jego właścicielem? - John Lachie. Jest z Glasgow. Otworzył dyskotekę rok temu - relacjonował Sanders. - Może ma jakąś przeszłość kryminalną? - Dawno temu. Napad z rozbojem. Odsiedział wyrok w więzieniu Barlinnie. To było jakieś dziesięć lat temu. Od tego czasu nic. - Jakim jest typem człowieka? - spytał Hamish. - W średnim wieku, lubi światowe życie, szybkie samochody, krzykliwe ubrania. Jego dyskoteka jest bardzo popularna. Młodzi ludzie zjeżdżają się do niej z całych szkockich gór, chociaż tak naprawdę nie czeka ich tu nic ciekawszego. Jeśli Lachie jest tą ważną osobą, to właśnie z Lachiem spotkasz się jutro wieczorem. Ale może to być ktoś inny, o kim jeszcze nic nie wiemy. - Co zrobimy, jeśli Lachie zainteresuje się Jimmym White'em? - spytał Hamish trochę poddenerwowany. - Co, jeśli Jimmy White powie, że nigdy o mnie nie słyszał? - Poradzimy sobie z tym w odpowiednim czasie oświadczyła Olivia. - Zostaniesz wyposażony w urządzenie z przyciskiem alarmu. Po prostu wciśniesz go i na miejscu natychmiast zjawi się mnóstwo policji.

- To znaczy, że będą stali w pogotowiu na pobliskich ulicach? - Tak - potwierdził Sanders. - Nie podoba mi się to - podsumował Hamish. - Dlaczego? - krzyknęła Olivia. - Jeśli handlują twardymi narkotykami, będą wyczuleni na każdą oznakę obecności policji. - Nasi ludzie będą w cywilnych ubraniach - żachnęła się Olivia. - Potrafię wyczuć gliniarza ze Strathbane na kilometr zaznaczył Hamish - i jestem pewien, że oni również to potrafią. Zniecierpliwiona Olivia spojrzała na niego gniewnie. - W takim razie, co proponujesz? - Proponuję, żeby zaryzykować. Komenda główna nie jest tak daleko od Lachiego. Czemu właśnie tam nie mogą zaczekać? - Zobaczę, co uda mi się zrobić - odrzekła Olivia nerwowo, rozmyślając o entuzjazmie nadinspektora Daviota i o mapkach, które rozwiesił już na ścianach biura, o zabawie, którą miał, osobiście instruując „oddziały". - Tu czekasz, nie rzucając się w oczy. Wyszła do swojej sypialni. Po chwili usłyszeli jej głos, rozmawiała przez komórkę. - Wspaniałe ciasto - zadowolony Sanders zajadał kolejny kawałek. - Jedz, ile chcesz - zachęcał Hamish, myśląc, że ten człowiek musi mieć żołądek ze stali. - Niezła laska - stwierdził Sanders. - Olivia? Sprawia, że czuję się nieswojo - przyznał się Hamish. - Powinni przydzielić do tego zadania mężczyznę. - Ona nie jest tu z powodu parytetu - zauważył Sanders. Ma reputację mądrej i twardej.

- Wyszła za mąż? - Nie, ale nie rób sobie nadziei. Kiedyś w Glasgow pewien detektyw uderzał do niej, a ona wylała mu gorącą kawę tam, gdzie boli najbardziej. - Ja jej nie zagrażam - odparł Hamish. - Powiem ci, już od dawna żadna kobieta mi się nie podoba. - Poczekaj, aż zobaczysz te wszystkie nimfetki u Lachiego. - Na dzieci też nie lecę. - Hamishu Macbecie, sądzę, że jesteś purytaninem. - Jak to, jest purytaninem? - spytała Olivia, wchodząc do pokoju. - Nie podobają mu się dziewczyny. - Jesteś gejem? - spytała wprost Olivia. - Nie, nie jestem - uśmiechnął się Hamish. - Jestem po prostu odrobinę rozczarowany kobietami. Co mówią w komendzie głównej? - Przemyślą to. Wiesz, jaki jest problem? Po prostu zbyt wiele programów policyjnych jest w telewizji, a dla Strathbane w tym momencie to sprawa honoru. Zarzekają się, że nikt nie zdoła ich rozpoznać. - Ach tak - zauważył cynicznie Hamish. - Założę się, że na ulicach postawią zamiataczy w przybrudzonych ubraniach, kiedy prawdziwi zamiatacze już dawno się zwinęli. Będą też samochody z lodami, które nie sprzedają lodów. No i myjący okna w ciemności? I na dokładkę flirtująca para. - Przyjrzą się temu - ucięła krótko Olivia. - Brniemy w to, ponieważ ty nas w to wpakowałeś. Mam nadzieję, że nie zamierzasz wykazywać się brakiem entuzjazmu. - On ma rację, proszę pani - ostrzegał niepewnie Sanders. - Tak jak powiedziałam, przyjrzą się temu. - Cóż - ciągnął Sanders - tak naprawdę szukamy dużej dostawy heroiny. Chodzą o niej słuchy.

- Potwór - oświadczył nagle Hamish. - Potwór z Loch Drim. - O czym ty mówisz? - zdziwiona Olivia nie nadążała. Opowiedział im o Ailsie, która sądziła, że zobaczyła potwora. - To nie był potwór, to mogło być światło z łodzi powiedział. - Albo mogli zmontować coś, żeby odstraszyć mieszkańców, by trzymali się z daleka. Olivia zmarszczyła brwi. Potem zaproponowała: - Nie mamy nic do roboty na dziś wieczór. Równie dobrze możemy przejechać się tam i rozejrzeć. - Jestem na służbie, proszę pani - zakomunikował Sanders. - Mam jechać z wami? - Nie, to nie będzie konieczne. Sami zrobimy mały rekonesans. *** Jak tylko Sanders wyszedł, zabierając resztki ciasta, Olivia usmażyła omlety. Gdy Hamish pozmywał naczynia, zaproponowała: - Powinniśmy włożyć jakieś ciemne ubrania. Znasz mieszkańców wioski, prawda? - Tak, Drim należy do terenu mojego patrolu. - Jak wytłumaczysz moją obecność? - Jesteś fanatyczką potworów. Jest ich sporo w okolicy. *** Wyruszyli godzinę później. Olivia prowadziła auto. - Wiesz - zagadnęła - nigdy jeszcze nie byłam tak daleko na północy Szkocji. - Żadnych wakacji w szkockich górach? - Wiesz, jak to jest, dzisiaj wszyscy wyjeżdżają za granicę. Po co spędzać wakacje w szkockich górach, gdzie przemaka się do suchej nitki, kiedy można wygrzać się w słońcu Hiszpanii?

- To dobre dla cery - zauważył Hamish. - Pomyśl tylko o szkodach, jakie słońce wyrządza cerze. - I pomyśl tylko o szkodach, jakie zimna, mokra pogoda wyrządza nastrojowi. - Tak, tu się nie mylisz. - Powiedz mi, Hamishu, wydajesz się być inteligentnym i niekonwencjonalnym funkcjonariuszem, a jednak wciąż jesteś tylko posterunkowym. Dlaczego tak jest? - Jestem trochę traktowany jak czarna owca. Poza tym, widziałaś już trochę Strathbane. Chciałabyś tam pracować? - Nie bardzo różni się od Glasgow. Nie jesteś ambitny? - Wcale. - To bardzo dziwne. - W pewnym sensie masz rację, ale mam tu szczęśliwe życie. Kocham Lochdubh. - Co jest takiego wyjątkowego w tym miejscu? - Jest spokojne, ludzie są przyjaźni. Mam swój kawałek gospodarstwa na tyłach posterunku policji. Gdziekolwiek nie spojrzysz, jest pięknie. Jeśli przeprowadzę się do Strathbane, zestarzeję się szybko. Nie mam do czynienia z poważnymi przestępstwami - no, może nie za często. Dziwne włamania, kłótnie o miedzę, dokumentacja odrobaczania owiec i tym podobne sprawy. - Nie nudzisz się? - Prawie nigdy. - Nie jesteś żonaty. - Nie - powiedział bezbarwnie Hamish. - Którędy teraz? - Drogowskaz na Drim jest już blisko. Skręć w lewo na następnym skrzyżowaniu. Jechali jednopasmową, wijąca się drogą, prowadzącą do Drim. Olivia ledwo dostrzegła blask jeziora. Wiatr ucichł,

wokół było bardzo spokojnie. W oknach kilku domów migotały światła. Piętrzące się po obu stronach jeziora Drim góry wywoływały w Olivii wrażanie, że toną w kompletnej ciemności. - Zatrzymaj samochód przed tymi sklepami zaproponował Hamish. - Wysiądziemy i dalej pójdziemy pieszo. - Nie bardzo podoba mi się atmosfera tego miejsca - szepnęła Olivia z drżeniem. - Przynajmniej nikt nas tu nie zobaczy. - I tak już nas widzieli - uśmiechnął się Hamish. - Każdy w wiosce uchyli rąbek zasłony. - Dlaczego więc nikt nie wyjdzie i nie zapyta, co tu robimy? - To nie w ich stylu. Oni wolą spekulować. O wiele więcej zabawy. Ścieżka zaczyna się tutaj. Włączmy latarki. Kiedy podejdziemy do jeziora, wyłączymy je. Góry zaraz tu się kończą i będzie padać wystarczająco dużo światła z nieba. Proponuję, żebyśmy już nic nie mówili. Dźwięk niesie się daleko. Wyciągnął czarny wełniany kapelusz i naciągnął na głowę. - To na wypadek, gdybyśmy spotkali kogoś, moje włosy świecą jak latarnia morska. Po pewnym czasie usłyszeli słabiutkie odgłosy fal obijających brzeg jeziora. Wyłączyli latarki. - Ale cisza - szepnęła Olivia. - Na ziemię i ani słowa więcej - syknął nagle Hamish. - Co...? - Wyczułem coś. Hamish wyrwał kępę wrzosów z boku ścieżki.

- Weź trochę ziemi i poczernij sobie twarz. Wysmarowali sobie twarze i czekali w milczeniu. Olivia zaczęła pomału się rozluźniać. Hamish jest miłym towarzyszem, ale to ekscentryk, może nawet ma trochę nierówno pod sufitem. Właśnie chciała ścisnąć go za ramię, żeby coś powiedzieć, gdy nagle dwoje wielkich, zielonych ślepi spojrzało na nich z ciemności. - Nie ruszaj się - szepnął Hamish. Oczy zbliżały się. Tkwiły w małej głowie osadzonej na długiej szyi. W słabym świetle gwiazd dostrzegli zwoje wijącego się ciała. Czekali. Olivia czuła zimny pot na twarzy i na plecach. Stwór obrócił się i zniknął za zakrętem drogi do jeziora. Olivia próbowała wstać, ale Hamish chwycił ją za ramię i pociągnął w dół. - Zaczekaj! Czekali, jak się wydawało Olivii, całą wieczność. W końcu Hamish wstał, pociągnął ją za sobą. - Chodźmy. Zobaczmy, kto nam płata takie figle. - Jesteśmy nieuzbrojeni i nie zabrałam ze sobą tego przyrządu z przyciskiem alarmowym na wypadek wpadki mamrotała Olivia. - Nie znajdujemy się w odpowiednim położeniu, żeby konfrontować się z przemytnikami narkotyków. - Mam przeczucie, że to nie są przemytnicy. Sprawdźmy to. Podeszli cicho na brzeg jeziora. Jezioro było teraz dużo głośniejsze. Hamish miał nadzieję, że zagłuszy odgłosy ich kroków. - Jaskinia. Musi tu być jakaś jaskinia. Wzrokiem przeszukał strome skały po obu stronach zatoczki jeziora.

- Tutaj - szepnął. - Widzisz tamtą ciemną szczelinę? Założę się, że to tam. Musimy przedostać się na drugą stronę. - Jak tam dotrzemy? - Przepłyniemy. Umiesz pływać? - Tak, ale... - Trzymaj się blisko mnie. Prąd może być silny. Gdy Olivia weszła za Hamishem do wody, miała wrażenie, że jest to najzimniejsze jezioro na świecie. Była dobrą pływaczką, ale okazało się, że sporą część sił musiała przeznaczyć na zmaganie się z prądem. Starali się wyjść na brzeg jak najciszej. Razem podeszli do wejścia do jaskini. - Zostaw to, aż zleci z tego powietrze - usłyszeli czyjś głos. Jock Kennedy - pomyślał Hamish. Co za łajdak! - Chodź - szepnął do Olivii. - To nie przemytnicy narkotyków. Wszedł do jaskini. W świetle lampy naftowej zobaczył Jocka Kennedy'ego i dwóch innych mężczyzn. Gumowa szyja potwora syczała, gdy schodziło z niej powietrze. - Co to ma znaczyć, Jock? - spytał surowo Hamish. - A, to ty - wykrzywił się Jock. - Myślałem, że cię wystraszyłem. - Do diabła, o co wy kombinujecie? - Obroty w sklepie ostatnio znacznie spadły. Pomyślałem, że jeśli będę mieć potwora i rozpowiem o nim różne historie, ludzie się zjadą. Wiesz, jacy oni są w Drim, Hamishu. Odstraszają turystów. Myślałem, że potwór przyciągnie ciekawskich. - Ale powiedziałeś mi, żebym odwiódł Ailsę od myśli, że widziała potwora. - Tak, ale nie chciałem, żebyś ty wziął to na serio, bo zaczniesz wtykać nos w nie swoje sprawy.

- Skąd wiedziałeś, że tu idziemy? Jock podniósł swój telefon komórkowy. - Tak się składa, że byliśmy tu, dopinając sprawy na ostatni guzik. - Ostatni jest tu dobrym słowem - podsumował Hamish. Pozbądź się tego cholerstwa i postaraj się przekonać mieszkańców wioski, żeby byli mili dla obcych. Jak się tu dostałeś? - Po tej stronie góry jest ścieżka. Olivia odzyskała głos. - Spisz go - krzyknęła wściekła. - Och, nie sądzę, żeby to było konieczne - uspokajał. - Jock nie będzie już płatał takich figli. - Na zewnątrz, Macbeth - warknęła Olivia. Wyszedł za nią. - Nie możesz zwracać się do mnie Macbeth i wydawać rozkazów w obecności mieszkańców - skarcił ją. - Domyślą się, że jesteś funkcjonariuszem wyższym rangą i plotki rozejdą się po szkockich górach lotem błyskawicy. To był tylko dowcip, a my mamy ważniejsze rzeczy do roboty, niż oskarżać Jocka Kennedy'ego. Sprawa narkotyków jest zbyt ważna, żeby to głupio spaprać. - Po prostu wyciągnij mnie stąd! - krzyknęła. Hamish wrócił do jaskini. - Zaprowadź nas z powrotem, Jock. - Kim jest ta pani? - Jacyś łowcy potworów spotykają się w Loch Ness, to jedna z nich. I jest na ciebie naprawdę wściekła. - Przepraszam - wymamrotał Jock. - Ale to był wspaniały potwór. W milczeniu przeprowadzili ich przez górę kamienistą ścieżką, przerywaną miejscami skalnymi rumowiskami. Potem przeszli na brzeg jeziora, gdzie zostawili zaparkowały samochód Olivii.

- Wejdźcie i się wysuszcie. Napijcie się kielicha? zapraszał Jock. - Chętnie - zaczął Hamish, ale Olivia mruknęła gniewnie: - Wsiadaj do samochodu. Jedziemy... natychmiast. - Dobrze - potulnie zgodził się Hamish.

ROZDZIAŁ PIĄTY Co za dziewczyna, z którą cyganić można było, idąc przez świat. Charles Lamb - Nie odzywaj się ani słowem - warknęła, prowadząc w stronę Strathbane. - Odezwę się pierwsza, kiedy wyschnę. Gdy zaparkowali przed domem, Hamish szedł za nią pokornie do drzwi wejściowych. - Najpierw ja skorzystam z łazienki - zarządziła. Wszedł do salonu, włączył grzejnik elektryczny i stanął przed nim, trzęsąc się z zimna. W końcu wyszła, ubrana w męski szlafrok z wielbłądziej wełny. Pod spodem widać było długą koszulę nocną zapiętą wysoko pod szyją. - Twoja kolej - mruknęła. Poszedł do łazienki, rozebrał się, wziął gorącą kąpiel, owinął się dużym ręcznikiem kąpielowym i poszedł do swojej sypialni. Tam włożył piżamę oraz szlafrok. Niechętnie wrócił do salonu. - Siadaj, Macbecie - zarządziła. Usiadł. - A teraz prześledźmy tę farsę. Po pierwsze, chyba zapomniałeś, że jestem twoją przełożoną, i wydawałeś mi rozkazy. Nie spisałeś również tych oszustów. - Musiałem wziąć sprawy w swoje ręce - starał się łagodnie tłumaczyć - ponieważ nie znałaś terenu. Są sprawy w szkockich górach, które lepiej, żeby policjant rozwiązywał bez ciągania ludzi po sądach. Pomyśl o wydatkach publicznych postawienia Jocka przed sądem. Poza tym wtedy wyszłoby na jaw, kim jesteśmy i co nas sprowadza. Na to nie możemy sobie pozwolić. - Czy w taki sposób utrzymujesz porządek na swoim terenie, Macbecie?

Często był rugany przez funkcjonariuszy wyższych rangą, ale Olivia zaskoczyła go. Zaczęła go irytować, może było tak ze względu na chłód i nieprzystępność w jej zachowaniu. - W pewnym sensie tak, proszę pani. Jeśli chłopiec rzuci piłką i wybije szybę w oknie, wtedy rodzice płacą za wstawienie nowej. Jeśli wyniknie kłótnia o miedzę i dwaj gospodarze grożą, że pójdą do sądu ziemskiego, próbuję namówić ich, żeby usiedli, porozmawiali i osiągnęli kompromis. Jeśli kobieta ukradnie coś ze sklepu Patela, rozmawiam z nią. Zazwyczaj nie zrobi tego po raz drugi. Jeśli to się powtórzy i nie jest biedna, ma problem psychiczny w postaci kleptomanii. Wtedy umawiam spotkanie z lekarzem, który kieruje ją do psychiatry. W ten sposób państwo sporo zaoszczędza, a obywatele unikają bezsensownych wyroku. Plusem braku ambicji jest to, że nie potrzebuję belek na pagonie. Jutro wieczorem podobnie, kiedy będziemy u Lachiego, gdzie mam grać grubą rybę, a pani moją żonę, również ja będę dowodził. Siedziała i patrzyła na niego w milczeniu, a złość znikała w jej oczach. W końcu się odezwała: - W zasadzie nie powinnam zachęcać cię, żebyś zachowywał się jak szeryf z Dzikiego Zachodu, ale mam wrażenie, że jakaś szalona logika rodem ze szkockich gór jest w tym, co mówisz. Nalej po kieliszku na dobry sen. Jutro wieczorem wszystko przedyskutujemy. - Czego się napijesz? Hamish podszedł do barku z rzędem butelek. - Whisky słodowej. - Glenfiddich będzie dobra? - Tak. - Coś dodać? Wody? Wody sodowej? - Czystą.

- Również napiję się whisky. Hamish nalał dwie hojne miarki, podał jedną i usiadł ponownie. - Jak sądzisz - zaczęła - co wydarzy się jutro? Opatuliła nogi i wzięła szklaneczkę do ręki. - Myślę, że Bobowi i Angusowi dostanie się za to, że zaufali zupełnie obcej osobie. Mam nadzieję, że wciąż żyją. Cokolwiek się stanie, jeśli dojdą, że jestem oszustem, będą się chcieli ze mną zobaczyć, choćby po to, żeby mnie uciszyć na zawsze. Myślę, że jedynym sposobem wywinięcia się od zapłaty pięćdziesięciu tysięcy funtów, jest obietnica większej sumy za dostarczenie towaru najwyższej jakości. Musimy się z nimi zapoznać i jakoś zaprzyjaźnić. Głównym celem jest to, żeby się dowiedzieć, skąd pochodzą dostawy i gdzie się ich oczekuje. Poza tym uważam, że nie powinniśmy dalej tu mieszkać. Może przenieśmy się w Grandu. - Dlaczego? - Ten dom należy do jakiegoś przyjaciela nadinspektora Daviota. Po spotkaniu z nami sprawdzą nas. Lepiej będzie, jak zatrzymamy się w hotelu. Wzięła komórkę ze stolika obok. - Załatwię to. - Poczekaj chwilę. - Hamish zaczerwienił się mocno z zakłopotania. - Jest jeszcze coś. Uniosła brwi. - Po wczorajszym lunchu okazało się, że nie miałem przy sobie pieniędzy, żeby zapłacić za rachunek. Uciekłem. - Nie miałeś przy sobie żadnej karty? - Zostawiłem swoje karty kredytowe w Lochdubh, co nie jest pozbawione sensu, bo skoro nie będziemy używać własnych nazwisk, to nie możemy płacić naszymi kartami.

- Nie wiem, dlaczego wszystko, co robisz, wydaje się być takie pogmatwane. Wyślę kogoś do hotelu, żeby zapłacił za nasz lunch. Może powinniśmy zatrzymać się w jakimś innym miejscu niż Grand. - To podły hotel, ale jest największy w Strathbane i pasuje do wizerunku, który staramy się stworzyć. - No to dobrze. Możesz położyć się spać, a ja wszystko załatwię. Olivia nawet w bieliźnie nocnej starała się wyglądać jak szefowa. Hamish poszedł do sypialni. Nie mógł zasnąć, słyszał jej cichy głos jeszcze przez długi czas. Myślami wrócił do Kościoła Wschodzącego Słońca. Dlaczego Tommy udał się do takiego miejsca? Wprawdzie Hamish poznał go jedynie pobieżnie, ale odniósł wrażenie, że był ciekawą, inteligentną osobą. Owenowie pożyczali na wysoki procent. Czy uczestniczyli też w handlu narkotykami, a może sami brali narkotyki? Leżał, bijąc się z myślami. Powinien był omówić ten wątek z Olivią. Wstał z łóżka i włożył szlafrok. Wszedł do salonu, panowała tam ciemność. Zapukał do drzwi sypialni Olivii. Nie było odpowiedzi. Otworzył drzwi i wszedł do środka. W sączącym się przez okno świetle księżyca zobaczył śpiącą Olivię. Delikatnie położył jej rękę na ramieniu i potrząsnął. Usiadła na łóżku i wydała stłumiony krzyk. - To ja, Hamish. - Do diabła, co robisz w mojej sypialni, gliniarzu? Zapaliła lampkę przy łóżku. - Ale się wkopałeś, dobierać się do starszego oficera. - Nie dobieram się do ciebie - jęknął Hamish. Spojrzała na niego, złość zniknęła z jej twarzy. Wyglądał zabawnie, stał

bezradnie, jego jasnorude włosy były zmierzwione, a na twarzy miał wyraz oburzenia. - W takim razie, dlaczego mnie obudziłeś? - Nie mogłem spać. Myślałem o tych z Kościoła, o Owenach. Opowiedział jej swoją teorię o Owenach być może zamieszanych w handel narkotykami. - Sprawdzę to - westchnęła znużona. - Ale módl się, żeby niczego nie znaleźli. - Dlaczego? - Ponieważ jeśli Owenowie zaopatrywali swoich parafian w narkotyki, to ktoś z tego zgromadzenia może zjawić się U Lachiego i cię rozpoznać. - W takim razie miejmy nadzieję, że się mylę - zgodził się Hamish. - Wracaj do łóżka - powiedziała. - Załatwię to. *** Rano Hamish obudził się w niewesołym nastroju. Bał się nie tego, że zostanie zdemaskowany jako oszust i tym samym narazi się na niebezpieczeństwo, obawiał się, że straci twarz przed Olivią. Musiał przyznać, że jest atrakcyjną, nawet bardzo atrakcyjną kobietą. Irytowało go, że widziała w nim tylko podwładnego. Kiedy wszedł do kuchni, czytała gazetę. - Przeniesiemy się do hotelu zaraz po śniadaniu, które mam nadzieję przyrządzisz - uśmiechnęła się, gdy się pojawił. - Na zewnątrz stoi nasz samochód. Myślę, że powinniśmy zacząć ćwiczyć nasze role. - Bardzo dobrze, kochanie. - Jak mnie nazwałeś? - Przyzwyczajam się do roli twojego męża - odrzekł Hamish.

- Nie musisz się wysilać, kiedy jesteśmy sami. Dotarła twoja walizka z ubraniami. - Mam bardzo porządny garnitur - burknął rozdrażniony Hamish. - Prawdopodobnie zbyt tradycyjny jak na tę rolę, którą masz odgrywać. - Rzuć na to okiem. - Najpierw śniadanie, jeśli nie masz nic przeciwko. Napiję się kawy i zjem dwa jajka w koszulce na toście. Jesteś bardzo atrakcyjna, ale jeszcze trochę i zacznę cię nie lubić - pomyślał Hamish. Po śniadaniu posprzątał i wyjrzał przez okno. Przed domem stał lśniący złoty mercedes zaparkowany przy samym wejściu. - Skąd wytrzasnęli taki samochód? - spytał zadziwiony. - Z Glasgow. Nie mam pojęcia, skąd go wzięli. Chodźmy się przebrać i zabierajmy się stąd. Hamish podniósł walizkę, poszedł z nią do swojej sypialni, rzucił na łóżko i otworzył. Był tam garnitur od Armaniego, markowe dżinsy, zamszowe i skórzane marynarki, jedwabna bielizna, koszule od sławnego projektanta z Jermyn Street i pudełko zawierające złote spinki do mankietów, złotego rolexa i opływowe okulary. Nie zapomniano również o płaszczu z wielbłądziej wełny. Znalazł też portfel z kartami kredytowymi wystawionymi na Hamisha George'a, paszport i prawo jazdy. Takiemu posterunkowemu jak ja - pomyślał - nawet nie przyszłoby do głowy, że te wszystkie rzeczy można załatwić tak szybko. Żałował, że nie może włożyć swoich h ubrań. Ale kiedy w końcu wystroił się w biszkoptowy garnitur od Armaniego, koszulę, jedwabny krawat, złoty zegarek, złote spinki włożył

do mankietów, zdał sobie sprawę, że to jest bardzo dobre posunięcie. Czuł się jak aktor przebrany do roli. Niosąc płaszcz przewieszony przez ramię, wszedł do salonu, usiadł i cierpliwie czekał na Olivię. W końcu drzwi jej sypialni otworzyły się i wyszła. Hamish zamrugał na widok takiej odmiany. Teraz wyglądała bardziej zwyczajnie, wręcz pospolicie. Włosy były zebrane na czubku głowy w misternym uczesaniu z loków i zawijasów. Miała na sobie „służbowy" strój, duże poduszki w ramionach marynarki, bardzo krótką spódniczkę i białą jedwabną bluzkę, przystrojoną wieloma złotymi łańcuszkami. Zrobiła mocny makijaż oczu, a usta pomalowała tak, by wyglądały na sporo pełniejsze. Szpilki uzupełniały całość. Zakręciła się przed nim. - Czy wyglądam jak żona dilera narkotyków? - Nie wiem, jak wygląda żona dilera - powiedział Hamish - ale sądzę, że tak jak ty teraz. - W porządku, zanieśmy wszystkie twoje rzeczy do samochodu. Mam dla ciebie dobre wieści. Przyznali nam dwóch goryli. - Dlaczego? - Ponieważ to wzmocni nasz wizerunek. Poza tym zapewni nam ochronę. Będą czekać na nas w hotelu. Hamish był lekko poirytowany, nie będą sami. Po drugie, bał się, że w tych mięśniakach każdy rozpozna, że to detektywi. Spakowali nowe rzeczy, po stare ktoś później przyjedzie, wsiedli do mercedesa i pojechali do hotelu Grand. Hamish zapłacił kartą kredytową, lekko spłoszył się na widok ceny pokoju, wydała mu się horrendalnie wysoka. Jednak Grand był pretensjonalnym hotelem. Okazało się, że zarezerwowano dla nich apartament.

Do dyspozycji mieli salon z barkiem i telewizorem, ogromną sypialnię z łóżkiem dwuosobowym, z łazienką oraz mniejszą sypialnią obok. - Tam będziesz spał. - Olivia wskazała małą sypialnię. - A co sobie pomyśli obsługa hotelowa? Dziwne, że taki wpływowy mężczyzna jak ja nie śpi ze swoją żoną? - pytał Hamish. Spojrzała na niego i skrzywiła się. - Cholera, chyba masz rację. Ale trzymaj się swojej strony łóżka. - Tak, proszę pani. - I przyzwyczaj się do nazywania mnie Olivią. Zadzwonił telefon, Olivia lekko drgnęła. W końcu też się denerwowała. Podniosła słuchawkę i po chwili powiedziała: „Pospieszcie się". Spojrzała na Hamisha. - To nasi ochroniarze. Przyjrzyjmy się im. Usłyszeli pukanie do drzwi. Do środka weszło dwóch ogromnych mężczyzn. W tym momencie Hamish zdał sobie sprawę, że wielu detektywów, poza Sandersem, właściwie wyglądało na oprychów. Trzeba było jedynie zmienić im ubrania. Ci tutaj mieli na sobie tradycyjne garnitury, obaj byli bez krawata. Mieli martwe spojrzenie zatwardziałych przestępców. Wszyscy usiedli i przyglądali się sobie nawzajem. - Nie jesteście z Glasgow - stwierdziła Olivia. - Nie, ze Scotland Yardu, z wydziału narkotykowego oświadczył ten o ostrych rysach twarzy. - Ja jestem detektyw Brompton, a to detektyw King. - Muszę znać wasze imiona. - Kevin i Barry. - Dobrze. Jak zapewne was poinformowano, jestem detektyw Chater. Od teraz zwracajcie się do mnie pani

George. To posterunkowy Hamish Macbeth, który występuje jako mój mąż, Hamish George. Jeszcze raz wszystko powtórzmy. Nowi ochroniarze słuchali obojętnie relacji Olivii o tym, jak Hamish wplątał ich w to wszystko. Ale od czasu do czasu to jeden, to drugi rzucał śmiertelnie poważne spojrzenie w stronę Hamisha, który wyczuł, że obaj traktują go jak nieprofesjonalnego głupka ze szkockich gór. Olivia podsumowała: - Spotkanie jest dzisiaj wieczorem U Lachiego o dziewiątej. Od tego momentu przejmiemy sprawę. Hamish coraz bardziej się niepokoił. W operację wpakowano już sporo pieniędzy. A jeśli Angus i Bob okażą się zwykłymi ćpunami i przedstawią go jakiemuś przyjacielowi Lachiego, który wystąpi w roli barona narkotykowego, tylko po to, żeby mogli dostać prowizję? Głos zabrał Kevin. - Nie podoba mi się pomysł, żeby Hamish podszywał się pod znajomego Jimmy'ego White'a. W półświatku narkotykowym plotka roznosi się szybko. Źle się stanie, jak Jimmy oświadczy, że nawet o nim nie słyszał. Proponowałbym, żeby Hamish był szefem nowej grupy, powiązanej z Turkey. Jeśli suma, którą zaproponował, okaże się wystarczająca, wówczas mogą połknąć przynętę. Pomysł ten omawiali we troje, jakby Hamisha w ogóle tam nie było. W końcu Hamish poczuł, że musi zaznaczyć swoją obecność. - Czemu po prostu nie pozwolicie mi improwizować? zapytał. - Jesteś w tym dobry? - spytał Barry z powątpiewaniem. - O, tak - powiedział Hamish przekonywająco, chociaż tak naprawdę sam nie był do końca pewien.

- Sądzę, że to wszystko na dzisiaj - podsumowała Olivia. Lachie jest niedaleko stąd. Wyjedziemy z hotelu za dziesięć dziewiąta. Po wyjściu ochroniarzy Olivia połączyła się z komendą główną policji, żeby zapytać, czy zrobili już nalot na dom Owenów i czy cokolwiek znaleziono. Wysłuchała uważnie, a potem rozłączyła się. - Właśnie przeszukują dom i kościół Owenów. Będziemy musieli chwilę poczekać. Hamish wyciągnął jedną ze swoich książek i zaczął czytać. Olivia chodziła to w jedną, to w drugą stronę. - Nie wiem, jak możesz być taki spokojny! - wybuchła. - Widzę to tak - powiedział Hamish, odkładając książkę. Nie możemy teraz nic z tym zrobić, więc wykorzystajmy ten czas tak, żeby odpocząć i rozluźnić się. - Może masz rację - przytaknęła zdenerwowana. - Powiem ci coś - uśmiechnął się Hamish. - Pojedziemy tym olbrzymim samochodem na przejażdżkę. Jest wspaniały dzień. Pokażę ci okolicę. *** Wkrótce wyjechali ze Strathbane. - Nigdy wcześniej nie miałem takiego samochodu - westchnął Hamish. - Spójrz na te wszystkie gadżety. - Gdzie jedziemy? - Pomyślałem, że mogę pokazać ci Lochdubh. - Rozpoznają cię. - Mam pomysł. Hamish zawrócił. Pojechał z powrotem do miasta i zatrzymał się przed sklepem. Wszedł do środka, a po chwili pojawił się z kapeluszem na głowie. Wsiadł do wozu i wyciągnął z kieszeni opływowe okulary i również je włożył. - W ten sposób nikt nie rozpozna mnie w Lochdubh oznajmił.

Wyjechali z miasta. - Kiedy dotrzemy do Lochdubh, chciałbym zabrać cię na spacer po okolicy, ale to wiąże się ze zbyt dużym ryzykiem. - Sceneria jest niesamowita - stwierdziła Olivia. - Taka dzika, taka barbarzyńska. - Czasami zimą potrafi być bardzo ponuro - opowiadał Hamish - ale krajobraz nigdy nie jest taki sam. Zmieniające się światło zmienia perspektywę, więc góry nigdy nie wyglądają tak samo. - Tak dużo fioletowych wrzosów - szepnęła Olivia. - Wrzosy rosną też w górach nad jeziorem Lomond. - Ale nie takie! Całe mile fioletowych kwiatów. I ten żółty janowiec. Tyle kolorów. Wygodny, bezpieczny samochód miękko sunął w kierunku Lochdubh. - Szkoda, że nie jadę teraz do domu - westchnął Hamish z powrotem na posterunek policji. Olivia przyjrzała mu się zaciekawiona. - Naprawdę kochasz to miejsce, prawda? - Tak, przez większość czasu jestem tu szczęśliwy powiedział Hamish - z wyjątkiem chwil, kiedy pakuję się w coś głupiego, tak jak teraz. *** Tego dnia naczelny inspektor Blair wpadł wcześniej do komendy głównej policji. Nadinspektor Peter Daviot dostrzegł go i wezwał do swojego biura. - Myślałem, że wracasz dopiero w poniedziałek - zdziwił się Daviot. - Och, zna mnie pan - odpowiedział Blair z bladym uśmiechem. - Nie można się mnie pozbyć z biura. - Mamy tu wielką, tajną operację - oświadczył Daviot i opowiedział mu o Hamishu Macbecie podającym się za barona narkotykowego.

Blair słuchał w milczeniu. Entuzjazm Daviota nie nastrajał go dobrze. Uważał, że plan akcji jest beznadziejny, a Hamish Macbeth poniesie klęskę. - I co chciałby pan, żebym zrobił? - spytał, kiedy Daviot skończył. - Nic nie możesz teraz zrobić - skwitował Daviot. - Wykorzystaj jakoś te kilka dni wolnego, które ci zostały. Blair wyszedł z komendy. Udał do się najbliższego pubu, z głową zwieszoną jak atakujący byk. Zamówił podwójną whisky, opróżnił szklaneczkę jednym haustem i zamówił kolejną. Cały był rozpalony. To, że Hamish Macbeth osiągnie sukces, było nie do zniesienia. Po kolejnej podwójnej whisky zaczął marzyć o scenariuszu, w którym dilerzy narkotyków zostali ostrzeżeni, że Hamish jest gliniarzem. Wtedy głupiec ze szkockich gór skończyłby, pływając w dokach brzuchem do góry. Po następnej whisky zastanawiał się, czy powinien kogoś ostrzec. W ten sposób pozbyłby się Hamisha Macbetha raz na zawsze. *** - To jest Lochdubh - powiedział Hamish dumnie, zatrzymując samochód na szczycie wzgórza. - Turyści przyjeżdżający w szkockie góry na pewno mają problem z prawidłową wymową nazw miejscowości czy jezior. Powinny tu być znaki z fonetycznym zapisem nazw własnych - zauważyła Olivia. - Na tablicy napisane jest Lochdubh, a wymawia się to Lochdoo. A co to w ogóle znaczy? - Czarne jezioro - odpowiedział Hamish. - No i jak ci się podoba to miejsce? Wioska Lochdubh była usytuowana na łagodnym łuku wzdłuż brzegu jeziora, pod dwoma piętrzącymi się górami. W słońcu wygrzewały się osiemnastowieczne wiejskie domy,

pobielane wapnem, ubarwione ogrodami pełnymi kwiatów i trzepoczącym na sznurkach praniem. Lekki wiaterek mącił taflę jeziora. Po drugiej stronie wioski rozciągał się gęsto zalesiony obszar, przez otwarte okno samochodu Olivia czuła wspaniały zapach sosen. - Rzeczywiście jest tu pięknie - zgodziła się. - Co to za budynek, ten duży, przy porcie? Prywatny dom? - To kiedyś był hotel - powiedział Hamish. - Jest wystawiony na sprzedaż. - Dziwię się, że nie ma kupców. To piękny teren. - Miejmy nadzieję, że wkrótce ktoś go kupi - westchnął Hamish. - Byłoby szkoda, gdyby tak piękny budynek popadł w ruinę. Pojechali dalej przez garbaty most,e łączący brzegi rzeki Anstey. - Potrafisz sobie wyobrazić życie w takim miejscu? spytał. Olivia roześmiała się. - Tylko w snach. W rzeczywistości prawdopodobnie umarłabym z nudów. Nigdy się tu nie nudzisz? - Nie w Lochdubh - zamyślił się Hamish. - Czym się zajmujesz? - Mam kawałek gospodarstwa - o, możesz zobaczyć je, tam, za posterunkiem policji. Zawrócę przy porcie i już wyjeżdżamy stąd. Nie chcę ryzykować, ktoś mógłby mnie rozpoznać. To popołudnie Olivia zapamiętała jako ciszę przed burzą. Powoli jechali wiejskimi drogami, lunch zjedli w niewielkim pubie, a potem, jadąc dalej, podziwiali piękno Szkocji. W końcu Hamish niechętnie zadecydował: - Czas wracać. Słońce zachodzi. - Dlaczego nie jesteś żonaty? - spytała Olivia.

- Odpowiednia dziewczyna, nieodpowiedni czas i nieodpowiednie miejsce, coś w tym rodzaju. A ty? - Wyszłam za mąż za moją pracę. - Żadnej tęsknoty za uczuciem, domem, dziećmi? - Nie - ucięła szorstko. Resztę drogi do Strathbane przejechali w milczeniu. Przyjaźń, która zadzierzgnęła się podczas wycieczki, już się rozpłynęła. Kiedy wrócili do pokoju hotelowego, Hamish spytał: - Zjemy kolację przed wyjściem? - Czuję się zbyt spięta, nie dam rady nic zjeść. Może po prostu zamówimy kanapki? - Masz ochotę na coś szczególnego? - Poproszę z szynką i sałatką. Hamish podniósł słuchawkę telefonu, zamówił kanapki i dzbanek kawy. Olivia włączyła telewizor, by obejrzeć wiadomości. Nagle zdzwonił jej telefon, oboje podskoczyli, wstrzymując na chwilę oddech. Olivia z uwagą słuchała rozmówcy. Potem odpowiedziała: - To o wiele bardziej sensowny pomysł. Od początku nie spodobał mi się plan Macbetha. To zbyt ryzykowne. Sądzę, że się na to złapią. Słuchała jeszcze przez chwilę i się rozłączyła. - Oto, co mi przekazano - zaczęła podekscytowana. Gdyby doszli do wniosku, że jesteś nowym dilerem narkotyków i chcesz przejąć ich strefę wpływów, moglibyśmy wpaść w poważne tarapaty. Zanim zdradzę ci nowy plan, powiem, że u Owenów nic nie znaleźli. A teraz, na czym będzie polegać twoja rola. Masz dostawę heroiny, świetny towar, dotarła aż ze Wschodu przez Amsterdam. Pochodzisz ze szkockich gór, ale działasz głównie ze Stambułu. Większość sprzedajesz do Francji, Hiszpanii i Belgii, ale teraz

chcesz poszerzyć interes i zamierzasz sprowadzać towar również tutaj. Szukasz miejsca zrzutu. Tego właśnie chcesz się od nich dowiedzieć. Niedawno w Glasgow przechwycili bardzo dużą dostawę i wciąż jeszcze mają te narkotyki. Możemy ich użyć jako przynęty. A kiedy chwycą przynętę i postanowią kupić, zaproponują miejsce i czas dokonania transakcji. Wtedy ich złapiemy. Na początek zaproponujemy im cztery kilogramy heroiny. - A ile to jest warte? - spytał Hamish. - Na ulicy cena może być po sto funtów za gram, ale diler zapłaci mniej za hurtowy towar. - Ty będziesz go sprzedawał po dwadzieścia tysięcy za kilogram. - To ma być prowokacja? - westchnął Hamish. - Nie podoba mi się to. Wolałbym raczej schwytać ich z ich własnym towarem i w ten sposób trochę tego świństwa wycofać z rynku. - Zrobisz tak, jak ci powiedziałam - ostro skwitowała Olivia. *** Tak musi czuć się aktor, który za chwilę wychodzi na scenę - pomyślał Hamish. Wieczorem, o dziewiątej wszedł z Olivią i dwoma ochraniarzami, Kevinem i Barrym, do dyskoteki U Lachiego. W klubie kręciło się mnóstwo par. W zadymionym powietrzu oślepiały światła stroboskopów w takt muzyki dudniącej niemiłosiernie głośno. Podeszli do podłużnego baru, znajdującego się w drugim końcu pomieszczenia. Hamish zastanawiał się przez chwilę, co baron narkotykowy powinien zamówić. Olivia poprosiła o whisky, więc zamówił dwie.

Olivia miała na sobie obcisłą sukienkę na cienkich ramiączkach. Kreację w ognistych kolorach dopełniał czarny kaszmirowy szal niedbale zarzucony na jedno ramię. Jej strój przypomina bardziej halkę niż sukienkę pomyślał Hamish. Włosy, rozpuszczone, opadały na ramiona. Usta mocno zaznaczyła szkarłatną szminką. Wyglądały na pełniejsze i soczyste, ale nadały twarzy namiętny, wulgarny wyraz. - Co za miejsce - krzyknęła do Hamisha, a potem zaśmiała się głośno i ochryple. Muszę się rozluźnić i zacząć grać swoją rolę - pomyślał Hamish. Objął Olivię ramieniem, pochylił się i pocałował ją w usta. Olivia spojrzała na niego z uwielbieniem, ale szepnęła do ucha: - Nie rób tego więcej. - Po prostu odgrywam swoją rolę - odparł Hamish. Bacznie obserwował tańczących, wchodzących i wychodzących z dyskoteki. Nigdzie nie było śladu ani Boba, ani Angusa. Zaczynał się coraz bardziej denerwować. Sprowokował tę wysoce kosztowną operację na podstawie słów pary bumelantów, którzy prawdopodobnie wystawili go do wiatru. Minęło dziesięć minut. - Gdyby byli poważnymi kontrahentami - stwierdził Kevin - pojawiliby się tu punktualnie. - Wiedziałam, że jest coś głupiego w tej całej sprawie oświadczyła Olivia, nie ściszając nawet głosu. Hamish rozejrzał się po pomieszczeniu. Muzyka dudniła, światła stroboskopów błyskały, pary kręciły się wokół, jakby odprawiały jakiś rytualny, plemienny taniec. Nagle dostrzegł Boba. Wyglądał jakby kogoś szukał.

Wtedy właśnie Hamish zdał sobie sprawę, że pomimo jego rudych włosów, Bob zapewne nie rozpozna go w garniturze Armaniego, z płaszczem z wielbłądziej wełny zarzuconym na ramiona i w opływowych okularach. Hamish zwrócił się do Barry'ego i Kevina: - Ten gruby, niski gość mnie szuka. Zaraz go wam pokażę, przyprowadźcie go tu. Wzrokiem przebiegł po tańczących. - Tam! - wskazał. - Tam po lewej. Ten z wężem wytatuowanym na ramieniu. Kevin i Barry ruszyli naprzód. Hamish zobaczył, że rozmawiają z Bobem. Po chwili przyprowadzono go, nie wyglądał już tak zadziornie. - Nie poznałem cię - uśmiechnął się złośliwie. - Marnuję swój czas? - spytał Hamish. - Nie, nie - płaszczył się Bob, wzrokiem pochłaniał dekolt Olivii. - Zaraz wracam. Zniknął w wirze tańczących. - Sprawy się ruszyły - syknęła Olivia. Po kilku minutach wyrósł przed nimi wysoki, szczupły, poważny mężczyzna. Miał na sobie czarny garnitur i czarny krawat niczym przedsiębiorca pogrzebowy. - Chodźcie ze mną - zaproponował. Podążali za nim, przepychając się między tańczącymi. Otworzył drzwi i wprowadził ich do biura. - Mówcie do mnie Lachie - powiedział mężczyzna zza biurka, wstając. Był w średnim wieku, łysiał na czubku głowy, miał tłustą, pomarszczoną twarz i wąskie usta. Pod dobrze skrojonym ciemnym garniturem nosił koszulę haftowaną w srebrne dzwony. Nie założył krawata. Za nim stało dwóch osiłków, niczym lustrzane odbicie Kevina i Barry'ego.

Niski, wytworny mężczyzna ze sporą ilością złotej biżuterii zasiadł w fotelu w zacienionym kącie pokoju. Hamish wyczuł mocne podenerwowanie Olivii i zastanawiał się nad przyczyną. Olivia, której Hamish dobrze nie znał, rozpoznała w mężczyźnie siedzącym w fotelu, Jimmy'ego White'a z Glasgow. Miała obawy, czy Hamish potrafi być dostatecznie wiarygodny w tym towarzystwie. - Usiądźcie - zaproponował grzecznie Lachie. - Drinka? - Nie, dziękuję - powiedział Hamish, zrzucając płaszcz z ramion i wręczając go Kevinowi. - Kazałeś mi czekać, ale teraz chciałbym przejść do interesów. - Ten idiota, Bob, nie potrafił cię odszukać - uśmiechnął się nieszczerze Lachie. - Mogłeś wybrać bystrzejszą osobę kontaktową. Kto skierował cię do Boba? Hamish usiadł na krześle i oparł się wygodnie. - Pilnuj swoich spraw - rzucił zuchwale. - A jaką ty masz sprawę? - rozmowa przybierała ostrzejszy ton. - Jesteś zainteresowany kupnem? - Nie, powiedziałem to tylko ze względu na tego idiotę Boba. Jestem dostawcą. - Ach tak. Co sprzedajesz? - Mam dostawę heroiny. - Ile jej masz? - Cztery kilogramy na początek. - Cztery... Skąd masz ten towar? Niski człowiek w rogu odezwał się po raz pierwszy. - Sądzę, że wszyscy powinniście wyjść i pozwolić mi porozmawiać z...? - George. Hamish George. - Zostajemy - cicho, ale stanowczo powiedział Kevin. Lachie spojrzał na Jimmy'ego. Dwóch osiłków podeszło bliżej biurka.

- Czemu nie - zareagował spokojnie Hamish. Zaopiekujcie się moją piękną żoną. Kevin i Barry instynktownie spojrzeli na Olivię, oczekując instrukcji. Ona wstała, zarzucając swój kaszmirowy szal na ramiona. - No, chodźcie. Muszę się napić - skrzywiła się. Pochyliła się nad Hamishem, pocałowała go prosto w usta i szepnęła: - To Jimmy White. Wszyscy wyszli, Jimmy White odwrócił się i usiadł za biurkiem. Gdyby nie złota bransoletka z monogramem, złoty zegarek i gruby złoty łańcuch wokół szyi Jimmy White mógł uchodzić za zwyczajnego szkockiego biznesmena - pomyślał Hamish. I gdyby nie to kamienne, zimne spojrzenie jego małych czarnych oczu. - Jestem Jimmy White - przedstawił się. - Nagle przybywasz znikąd. Nikt nigdy o tobie nie słyszał, a ty zjawiasz się tu z tą cholerną ofertą. - Zazwyczaj pracuję ze Stambułu - chłodno oznajmił Hamish. Niespodziewanie przypomniał sobie nazwisko, które słyszał podczas pewnego dochodzenia w Londynie. Opowiadali o nim detektywi ze Scotland Yardu, ale szczegółów nie znał. - Słyszałeś o Cherokee Jimie? - Tak. Ale on handluje kokainą. - A ja heroiną. To zaczyna brzmieć trochę jak: „ja Tarzan, ty Jane". W końcu jesteś zainteresowany czy nie? - Może. Dlaczego tu przyjechałeś? - Bo się tu urodziłem. Potrzebuję jakiegoś bezpiecznego miejsca na rozładunek towaru. Kiedy wyjechałem stąd, byłem chłopcem, więc nie znam za dobrze terenu. - Jak zaczynałeś?

Hamish przyglądał mu się przez dłuższą chwilę. - Nie wiem, kurwa, po co mam marnować czas, odpowiadając na głupie pytania dotyczące mojej przeszłości. Hamish, który prawie nigdy nie przeklinał, miał nadzieję, że się nie rumieni. - Albo chcesz towar, albo nie, krótka piłka. - Biorę. Ci łajdacy z Glasgow zatrzymali cały ładunek. Słuchaj stary, skąd mogę wiedzieć, że można ci zaufać? - Nie dowiesz się tego. Musisz uwierzyć mi na słowo. Tylko powiedz, gdzie się spotkamy, gdzie mam dostarczyć towar i zabierz mięśniaków do rozładunku. Hamish stłumił udane ziewnięcie. - Jesteś w porządku. Kiedy Lachie powiedział mi, że ten idiota Bob wygadał się komuś obcemu, chciałem go zabić. Ale powiem ci, kim na pewno nie jesteś. Nie wyglądasz na glinę. Chociaż, kiedy usłyszałem o tym od Lachiego, byłem pewien, że jesteś podstawionym tajniakiem. - I co byś zrobił? Zabiłbyś mnie? - Wiesz, że nie zabijamy gliniarzy tak po prostu, chyba że są przekupieni - zadrwił Jimmy. - Gdy tylko rzuciłem okiem na ciebie i na twoją żonę, wiedziałem, że patrzę na kogoś podobnego do mnie. Wiesz, dzięki komu jestem informowany? Dzięki wtyczkom. - Cóż, moglibyśmy siedzieć tu całą noc, rozprawiając o twoim sprycie - przyznał Hamish - ale może przejdźmy do interesów. Dogadaliśmy się? - Tak, ale będziesz musiał poczekać tydzień. Po ile liczysz? - Dwadzieścia tysięcy za kilogram. - Dobrze. Gdzie się zatrzymałeś? - W hotelu Grand. Po co mam czekać tydzień? - Muszę to przedyskutować z moimi wspólnikami. Wiesz, jak to jest.

- W porządku. Ale nie przedłużaj. - To zabawne - powiedział Jimmy - że o tobie nie słyszałem. - Zwykle trzymam się na uboczu. Tylko głupcy dają się zbyt dobrze poznać. - Racja. Może zjemy kolację? - Już jadłem, dzięki - odparł Hamish, który nie chciał przedłużać przedstawienia ani o chwilę dłużej, niż to było konieczne. - W takim razie innym razem. Twoja żona to niezły kociak. To zabawne, mam przeczucie, że gdzieś ją już wcześniej widziałem. Występuje w filmach? - Już nie, bo wie, że pociąłbym jej twarz za to - cierpko skwitował Hamish. - Och, w tych filmach. - Tak, ale nie będziemy o tym rozmawiać. - Jasne, jasne. Hamish wstał i zarzucił płaszcz na ramiona. Nałożył ciemne okulary - Do zobaczenia - powiedział lakonicznie i wyszedł, opierając się silnej chęci, by wybiec. Kiedy Olivia go zobaczyła, zniknęło napięcie, twarz się rozpogodziła w uśmiechu. Hamish objął ją ramieniem. - Chodź, kochanie, zwijajmy się stąd. *** W pokoju hotelowym Hamish opowiedział im dokładnie, jak mu poszło. Relację zakończył pytaniem: - Powiedział, że gdzieś cię wcześniej widział, Olivio. Czy to możliwe? - Kiedy zostałam awansowana na detektywa - odrzekła Olivia - moje zdjęcie ukazało się w gazetach w Glasgow.

- Powinnaś mnie była uprzedzić - mruknął niezadowolony. - W każdym razie zdołałem przekonać go, że widział cię w filmie porno. Kevin zaśmiał się donośnie. - Pierwszy raz słyszę o kimś, kto ogląda w pornosach twarze aktorek. - Okaż odrobinę szacunku - warknęła Olivia. - Co będziemy robić przez ten tydzień? - Będziemy czekać. Poobijamy się nieco. Powydajemy odrobinę publicznych pieniędzy. - Nie da rady. Będą nas obserwować i prawdopodobnie przeszukają nasz pokój w hotelu. Poczekajcie chwilę. Muszę zadzwonić. Wzięła telefon komórkowy i poszła do sypialni. - To się nadaje do kroniki - rozbawił się Barry. - Wyobraź sobie, że ktoś uwierzył, że nasza stara w pasie cnoty wystąpiła w filmie porno. Potrafisz być naprawdę przekonujący, Hamishu. Hamish już chciał bronić Olivii, ale ona przecież tylko udawała jego żonę, a poza tym słyszał, że funkcjonariusze wyżsi rangą mają o wiele gorsze przezwiska. - Myślę, że wszyscy zasłużyliśmy na drinka zasugerował Kevin. - Na co masz ochotę, Hamishu? Otworzył minibar. - Zostanę przy whisky. Obaj detektywi wybrali piwo. - Dlaczego taki sprytny gość jak ty, jest wiejskim posterunkowym? - spytał Barry, kiedy wszyscy usiedli z drinkami. Hamish westchnął. - Mam już dość wyjaśniania tego. Lubię tę pracę, lubię Lochdubh. - Ale co z prawdziwym życiem, co z rozrywką? - spytał Kevin.

- Odkryłem, że szczęście ma niewiele wspólnego z dreszczykiem emocji - tłumaczył cierpliwie Hamish. - Och, pewnego dnia dorośniesz i jeśli nie będzie za późno, wkroczysz do normalnego świata. - Pewnego dnia okaże się, że to wy jesteście dziećmi, a ja dorosłym - uśmiechnął się Hamish. - Och, nie gadajmy już o tym. Jestem zmęczony. - Odwaliłeś kawał dobrej roboty - podsumował Kevin. Jimmy White to jeden z najgroźniejszych przestępców. Ma swoich informatorów. Hamish wypił nieco whisky. - Nie tak wielu, jak sądzi, i to właśnie jest jego słabość. Do pokoju weszła Olivia. Przebrała się w spodnie i koszulę oraz zmyła z twarzy makijaż. Jej włosy z powrotem spięte były w ciasny kok. Obaj detektywi, którzy rozsiedli się w krzesłach, teraz się wyprostowali. - Oto, co zdecydowaliśmy - ochoczo relacjonowała Olivia. - Jeśli zostaniemy tu przez tydzień, na pewno będziemy śledzeni. Będą nas sprawdzać na każdym kroku. Wobec tego jutro udamy się do Amsterdamu. To jest twój ostatni port operacyjny poza Wielką Brytanią, Hamishu, więc tam pojedziemy. Kiedy już tam dotrzemy, ktoś się z nami skontaktuje. Spojrzała na Kevina i Barry'ego. - Nie ma potrzeby, żebyście się z nami fatygowali. Nie sądzę, żebyśmy byli w niebezpieczeństwie. - Pojedziemy tam samochodem? - spytał Hamish. - Nie, zostawimy auto na lotnisku w Inverness, polecimy do Londynu i złapiemy stamtąd samolot do Amsterdamu. Podeślą nam bilety i pieniądze jutro rano. - Mam nadzieję, że nikt w komendzie głównej policji nie plotkuje - zaniepokoił się Hamish.

- Tylko kilka szych z samej góry jest wtajemniczonych poinformowała Olivia. - Na pewno ufasz swoim przełożonym, Hamishu. Odpowiedź brzmiałaby: nie, wcale a wcale. Ale Hamish pomyślał, że nie będzie rozsądne, jeśli to powie. *** - Ten cholerny szczęściarz załatwił sobie wycieczkę do Amsterdamu - ryknął Blair w barze nad szklanką whisky i spojrzał znacząco na Jimmy'ego Andersona. - Tak, on gra rolę męża pani detektyw z Glasgow, a ona, wedle wszystkich opowieści, jest niezłą laską. Zazdrość niczym żółć zalała Blaira. Gdyby tak mógł pozbyć się Hamisha Macbetha raz na zawsze.

ROZDZIAŁ SZÓSTY Dla dobra mej ojczyzny powinienem być za granicą. Dla dobra ojczyzny należy zrobić wszystko. George Farquhar Hamish siedział w samolocie linii British Airways lecącym do Amsterdamu i marzył, by ocieplić stosunki panujące między nim a Olivią. Wprawdzie noc wcześniej dzielili łóżko hotelowe, ale zasypiali, leżąc karnie tak daleko od siebie, jak to tylko było możliwe. We śnie objął ją ramieniem i przyciągnął do siebie. Gdy Olivia pierwsza się obudziła, odkryła, że leży przytulona, z głową na jego piersi. Wstała oburzona i szarpiąc Hamish krzyczała, co to, u diabła, ma znaczyć, że tak wykorzystuje sytuację. Na próżno protestował, nie przyjmowała tłumaczenia, że świadomie tego nie zrobił. Mężczyzna, któremu Hamish nadał przydomek Grabarz, śledził ich aż do lotniska w Inverness, w samolocie już go nie widział. Oczywiście Grabarz mógł dowiedzieć się, którym rejsem lecą, i kolejny ogon może przyczepić się do nich w Amsterdamie. Właśnie wyruszył w swoją pierwszą zagraniczną podróż służbową z piękną kobietą, która była mniej więcej takim samym towarzystwem jak naczelny inspektor Blair. Hamish pomyślał o niemądrych marzeniach, że spacerują wzdłuż kanałów, zwiedzają muzea i może, może, coś zaiskrzy. Samolot zaczął podchodzić do lądowania na lotnisku Schiphol. - Gdzie się zatrzymujemy? - spytał Hamish, przerywając ciężkie milczenie. - W Hiltonie. Znów zapadła cisza. Hamish westchnął.

Witaj w dwudziestym wieku - ganił sam siebie. Gdybyś podróżował z mężczyzną, a w dodatku z przełożonym, siedziałbyś cicho i okazywał szacunek. Pewnie jest przyzwyczajona do mężczyzn, którzy ją podrywają. Niemniej jednak cieszył się, oglądając krajobrazy przez okna taksówki, która ich wiozła osiemnaście kilometrów do Amsterdamu. Był za granicą. Szkoda, że nie ma aparatu fotograficznego. Kiedy już wróci do Lochdubh, pokazałby mieszkańcom, że on, Hamish Macbeth, naprawdę był za granicą. Oczywiście, zawsze może kupić jeden z tych jednorazowych aparatów. Zobaczy dom Anny Frank, wybierze się w podróż łodzią po kanałach, kupi pamiątki. Musi sprawić prezent Angeli. Przyjechali do hotelu Hilton, ładnie położonego nad rzeką Amstel. Z ulgą odkrył, że w pokoju stoją dwa pojedyncze łóżka. - Zauważyłeś, czy ktoś nas śledził w drodze z lotniska? spytała szorstko Olivia. - Nie, proszę pani. Ale jeszcze mogą kogoś przysłać. Hamish rozpakował walizkę i wyjrzał z nadzieją przez okno. Światła migotały wzdłuż kanału. - Może przed kolacją wybierzemy się na spacer? zagadnął. - Nie, zaczekajmy. Mają się z nami skontaktować. Hamish westchnął, chwycił książkę i opadł na fotel przy oknie. Miał ogromną ochotę na kubek pachnącej kawy, ale nie śmiał nawet się odezwać. Olivia każdym gestem, spojrzeniem podkreślała, kto tu jest szefem, a kto zwykłym wiejskim posterunkowym. Szlag z kobietami. Dlaczego nie potrafił zapomnieć, że jest kobietą? Zadzwonił telefon. Odebrała go i przysłuchiwała się w napięciu:

- Przyślijcie go. Hamish spojrzał na nią pytająco, jednak najwyraźniej wciąż był w niełasce i musiał czekać, kiedy ona sama zechce przekazać mu wiadomości. Stłumił kolejne westchnięcie. Był w fantastycznym mieście z piękną kobietą, a tak naprawdę siedział uziemiony w hotelowym pokoju jak w areszcie domowym. Rozległo się pukanie do drzwi. Olivia otworzyła. Niski, wytworny mężczyzna wszedł do pokoju. Łysiejący, okrągła gładka twarz, na nosie okulary w złotych oprawkach. - Nazywam się Pieter Willet - przedstawił się, wyciągając przed siebie pulchną, wypielęgnowaną dłoń. Spojrzał na Hamisha, który zerwał się na równe nogi. - A ty jesteś szefem z Wielkiej Brytanii? - Ja nim jestem, inspektor Chater - odpowiedziała Olivia lodowato. - To posterunkowy Hamish Macbeth. Pieter pochylił się nad jej dłonią i ucałował powietrze. - Proszę wybaczyć, droga pani. Nie spodziewałem się takiej piękności. Olivia posłała mu zniechęcające spojrzenie w stylu „skończmy z tymi bzdurami", ale spytała uprzejmie: - A pan kim jest? To znaczy, czym pan się zajmuje zawodowo? - Zostałem przydzielony do wydziału narkotykowego, ale nie działam jawnie. W zaistniałej sytuacji jestem odpowiednią osobą do współpracy z wami, ponieważ mojej twarzy nikt nie kojarzy z policją. Czy byliście śledzeni? - Nie zauważyliśmy nikogo. Ale jesteśmy pewni, że wkrótce ktoś się zjawi. - Wyjdźmy z hotelu i pozwólmy im, żeby nas znaleźli. Przedyskutujemy nasze dalsze plany przy kolacji. Ja zapraszam.

- To bardzo miło z twojej strony - uśmiechnął się zadowolony Hamish. Och, to lodowate spojrzenie Olivii! Czy nie może nawet być po prostu uprzejmy? - Czy powinniśmy przebrać się do kolacji? - spytała. Pieter rzucił okiem na jej raczej obcisły komplet z bardzo krótką spódniczką i bluzką z dużym dekoltem. - Wyglądasz czarująco. - Zazwyczaj tak się nie ubieram - tłumaczyła się Olivia. Ale mam udawać jego żonę - wskazała kciukiem Hamisha. Staram się wczuć w rolę. - Niektórzy ważni baronowie narkotykowi gustują we francuskiej restauracji Moulin Rouge. Już niedługo będziecie ćwiczyć swoje role w podziemnym światku. - Czy będę musiał rozmawiać z którymś z nich? - spytał Hamish. Pochwycił chłodne spojrzenie Olivii i obruszył się niecierpliwie. - Proszę posłuchać, gdy tylko wyjdziemy, jest pani moją żoną i to ja będę musiał prowadzić rozmowy. - Nie będziesz musiał załatwiać żadnych interesów. Jestem znany jako biznesmen, importer i eksporter. Jeśli ktoś podejdzie do naszego stolika, ty jesteś moim wspólnikiem, to wszystko. A my będziemy wyglądać wiarygodnie i zrobimy dobre wrażenie na ewentualnym obserwatorze. Idziemy? *** Gdy mijali piękne budynki, kanały, mosty mieniące się od lamp i wesoło pomalowane łodzie, Hamish marzył, żeby uwolnić się od towarzystwa i swobodnie samemu pospacerować. Czuł się przygnębiony, jak dziecko, któremu zabrano zabawkę. Nie miał ochoty iść do jakiejś francuskiej restauracji, ulubionej przez złoczyńców. Chciał spróbować holenderskiej kuchni. Chciał kupować pamiątki i robić

zdjęcia. Zastanawiał się, czy jutro będzie mógł wymknąć się Olivii. Wsiedli do samochodu. Hamish zajął miejsce z tyłu, zaś Olivia obok Pietera, który prowadził. Hamish wyjrzał przez tylną szybę. Za nimi stało czarne bmw. Nie widział, kto prowadzi. Poczekał kilka minut, aż Pieter skręci w prawo w wąską uliczkę. Spojrzał za siebie, za nimi jechał mały czerwony samochód, dwoje rowerzystów i dopiero teraz powoli skręcało czarne bmw. Nie przestawał kontrolować sytuacji na drodze. Bmw wciąż tam było, czasem blisko nich, czasem przepuszczało przodem kilka samochodów. Jechali dalej, teraz przez szeroki przejazd, mijali szczękające tramwaje, potem znów skręcili w prawo w boczną uliczkę, aż w końcu na placu przed nimi ukazało się Moulin Rouge. Mimo nazwy, nie znajdowało się w starym młynie, jak niektóre słynne amsterdamskie restauracje, takie jak De Molen, De Dikkert. Był to niski, nowoczesny budynek, na dachu widniał podświetlonym neonami wiatrak. - Na tyłach jest parking - wyjaśnił Pieter. Hamish obejrzał się za siebie. Nie było bmw. Wysiedli i ruszyli w stronę wejścia do restauracji. Pieter i Olivia weszli do restauracji, ramię w ramię przed Hamishem. Pomimo krzykliwego wyglądu na zewnątrz, wnętrze było urządzone spokojnie i gustownie, dominowało białe płótno, mahoń i mosiądz oraz roznosiły się zapachy dobrej kuchni. - Wrócę do was za sekundę - zawołał Hamish do oddalających się pleców Pietera i Olivii. Do stolika w odległym rogu prowadził ich starszy kelner. Hamish wyszedł z restauracji i się rozejrzał. Potem szybko ruszył na parking samochodowy. Stanął w cieniu wejścia. Właśnie parkowało czarne bmw. Potem wysiadł z niego mężczyzna, którego Hamish nazwał

Grabarzem, i dwóch jego towarzyszy. Grabarz powiedział coś do nich, a potem usiadł za kierownicą i odjechał. Mężczyźni skierowali się do drzwi wejściowych restauracji. Jeden był niski i smagły, miał na sobie blezer z jakimś dziwnym herbem na kieszeni, do tego flanelowe spodnie z mankietami i zamszowe buty. Drugi był wyższy, ubrany w czarną skórzaną marynarkę i dżinsy. Był łysy i miał zmęczoną, pooraną zmarszczkami twarz. - Załóż krawat, Sammy - powiedział jego towarzysz. Są z Glasgow - pomyślał Hamish. Pewnie ludzie Jimmy'ego White'a. Poszedł szybko z powrotem do restauracji. Dołączył do Olivii i Pietera. - Dogonili nas. Dwóch z nich zaraz wejdzie do restauracji. I Olivio, kochanie, jeszcze drobna uwaga. Możesz się na mnie okropnie wściekać, ale masz udawać moją żonę, nie możesz wchodzić przede mną do restauracji z innym mężczyzną. Uwaga, nadchodzą. Olivia spojrzała na nich ukradkiem znad wielkiego, oprawionego w skórę menu. - Wyglądają na parę idiotów - podsumowała. - Na pewno muszą złożyć raport z dzisiejszej wizyty. Czy jest jakaś nadzieja, że twój okropny przyjaciel będzie tu dziś wieczorem? - Tak sądzę - odpowiedział Pieter. - Zamówmy coś. - Mam nadzieję, że jest tu dobre jedzenie? - spytał Hamish. - A przynajmniej pięknie pachnie. - Jest, co jest - oschle zauważył Pieter. Okazało się, że to kuchnia eksperymentalna, ten rodzaj potraw, który oszczędza każdemu restauratorowi wielu wydatków. Hamish na główne danie zamówił gołąbka. Spoglądał smętnie na dwa gołębie udka na paru listkach rukoli, obok małego ziemniaczka i jednego pomidorka wyciętego tak, by wyglądał jak kwiat.

- Nigdy bym nie pomyślał - powiedział do Pietera - że grube ryby ze światka narkotykowego będą jadać w miejscu takim jak to. Sądziłem raczej, że porządne porcje smacznego jedzenia będą bardziej w ich stylu. - Tu czują się bezpiecznie pod bacznym okiem właściciela. - Czy już zjedliśmy kolację? Będę musiał zamówić kanapki, kiedy wrócimy do hotelu. - Aaa... jest i amerykańska delegacja. Dwóch mężczyzn, którzy wyglądali dokładnie jak bogaci amerykańscy biznesmeni, zajmowali miejsca przy stole pośrodku restauracji. Towarzyszyły im dwie kobiety. Jedna z nich była posągową blondynką w obcisłej sukience i butach na wysokich obcasach. Miała piękną twarz, a jej makijaż był perfekcyjny. Druga natomiast była w średnim wieku, ubrana w eleganckie jedwabne spodnium, a jej srebrzystosiwe włosy były starannie zaczesane. Olivia spojrzała smutno na swoją wydekoltowaną bluzę i biustonosz push - up. - Muszę zweryfikować moje zdanie o wyglądzie żony barona narkotykowego - skomentowała, przyglądając się przybyłym. - Zaufać przełożonym i pomyśleć, że muszę ubrać się jak ladacznica. Czy oni tu podejdą? - Prawdopodobnie zatrzymają się, żeby zamienić kilka słów. Są dobrze znani w światku narkotykowym, więc twoi goryle będą mieli o czym meldować. Wygląda na to, że dziś będzie spokojny wieczór, więc macie szczęście, że się pojawili właśnie teraz. Hamish spojrzał z rozbawieniem na dwóch mężczyzn z Glasgow, którzy wpatrywali się w malutkie porcje na talerzach tak, jakby nie mogli uwierzyć własnym oczom.

Pieter zamówił kawę. Kończyli, kiedy jeden z Amerykanów podszedł do ich stołu. Był rosłym mężczyzną z nalaną twarzą. - Dobry wieczór, Pieter - uśmiechnął się na powitanie. - Dobry wieczór, Gus. Pozwól, że ci przedstawię. To Hamish George, szkocki biznesmen, a to jego żona Olivia. Hamishu, Olivio, Gus Peck. Gus przysunął krzesło i usiadł. - W jakiej branży siedzisz, Hamishu? - spytał grzecznie. - W tej samej co Pieter - odparł Hamish. - Import i eksport. - Niesłychane! - powiedział Gus, poklepując go po ramieniu. - Też w tym siedzę. Gdzie się zatrzymałeś? - W Hiltonie. - Wakacje? - Interesy i przyjemności. - Do zobaczenia, mam nadzieję. Pieter wie, gdzie mnie znaleźć. Wstał, uśmiechnął się wylewnie i wrócił do swojego stołu. - Mam nadzieję, że to nas uwiarygadnia - cieszył się Hamish. - Ale czy nasi goryle będą wiedzieć, kim on jest? - Prawdopodobnie zapytają starszego kelnera i zadzwonią do Jimmy'ego White'a, a Jimmy White na pewno zna to nazwisko. Gus jest rekinem. - Jeśli znasz tych wszystkich bandziorów, to nic dziwnego, że policja wie, kim oni są - zastanawiał się Hamish. - Dlaczego więc ich nie przymkną? Pieter wzruszył ramionami. - Wszyscy ludzie w tej profesji mają doskonałą przykrywkę. A ja tylko nadstawiam uszu i informuję policję od czasu do czasu, gdy usłyszę coś o dostawie narkotyków, ale niezbyt często tak się dzieje. Muszę również dbać o siebie. Olivia powstrzymała się od ziewnięcia.

- Chodźmy. Jestem zmęczona. Co robimy jutro? - Jutro wieczorem zabiorę was do nocnego klubu, gdzie przesiadują wszyscy z branży - zaproponował Pieter. - Tak naprawdę nie mamy wiele do roboty przez cały tydzień. Musimy po prostu być widziani w odpowiednich miejscach. - Nasi goryle chyba już nas nie śledzą - zauważyła Olivia, kiedy wyszli z restauracji. - Najpierw muszą zdobyć dane Gusa. - wyjaśnił Hamish. Poza tym wiedzą, gdzie się zatrzymaliśmy. *** Późnym wieczorem Hamish i Olivia leżeli w swoich łóżkach. Chłodna, spięta Olivia czytała jakieś czasopismo. - Olivio - zaryzykował Hamish. - Co? - Skoro nie żadnych planów aż do jutrzejszego wieczora, możemy spędzić dzień na rozglądaniu się, zwiedzaniu zabytków. - Zostaniemy tutaj - burknęła zdenerwowana Olivia. Zapomniałeś, że powinieneś dobrze znać Amsterdam? A nie kręcić się jak jakiś cholerny turysta. Nienawidzę jej - pomyślał Hamish. - Naprawdę jej nienawidzę. *** Zaświtał słoneczny i rześki poranek, za oknem promienie słońca błyszczały i przekomarzały się z wodą w kanale. Śniadanie zjedli w milczeniu. Hamish nie chciał zostać zamknięty w hotelowym pokoju. Ruszył do drzwi. - Gdzie się wybierasz? - ostro spytała Olivia. - Tylko na dół, żeby kupić angielskie gazety - niewinnie odparł Hamish. - Wracaj szybko. Miał wrażenie, że wyrwał się z więzienia, zszedł po schodach, a potem wyszedł prosto na ulicę. Był świadom

obecności dwóch mężczyzn z Glasgow, którzy siedzieli w hotelowym lobby i wstali, żeby go nie stracić z oczu. Szedł powoli, ciągle szukając sposobu, jakby tu ich zgubić. Wszedł do sklepu z pamiątkami. Śledzący go mężczyźni zajęli pozycję w drzwiach po drugiej stronie ulicy. - W czym mogę pomóc? Hamish zorientował się, że patrzy na bardzo ładną blondynkę. Miała mnóstwo blond loków, jasnoniebieskie oczy i ponętną figurę w koszuli przewiązanej w pasie i obciętych dżinsach. - Tylko oglądam - powiedział Hamish. Uśmiechnęła się do niego. Miała dołeczki. Hamish wpatrywał się w nią zauroczony. - O co chodzi? - spytała z uroczym akcentem. - Tak sobie pomyślałem, że dawno nie widziałem dołeczków. - Dołeczków? A co to takiego? - To te wgłębienia na twojej twarzy, które robią się, kiedy się uśmiechasz. - Podobają ci się? - spytała kokieteryjnie. - Podobają. Uśmiechnął się do niej. - To twój sklep? - Nie, zwykle tu nie pracuję, ale czasem pomagam mojej przyjaciółce, właśnie wyszła na kawę. Jestem studentką. Hamish spojrzał na nią, zastanawiając się nad czymś. - Czy jest tu tylne wyjście? - Jest, ale dlaczego pytasz? - Chodzi o moją żonę. Okropnie mnie pilnuje. Wymknąłem się jej. Chciałbym zobaczyć kawałek Amsterdamu, ale ona woli zostać w pokoju hotelowym. Nasłała na mnie brata, żeby mnie śledził. Dziewczyna zaśmiała się.

- I dlaczego ja mam ci pomóc? - Ponieważ masz powabną buzię. - Powabną? - Tak w Szkocji mówimy na coś ślicznego. - Jest i moja przyjaciółka. Greto, wyjdziemy tylnym wyjściem. Greta powiedziała coś po holendersku i nowa przyjaciółka Hamisha odpowiedziała prędko w tym samym języku. Wyglądało na to, że Greta pouczała dziewczynę, żeby była ostrożna, ale ona wzruszyła ramionami i zwróciła się do Hamisha po angielsku: - Tędy. Rozsunęła zasłonę na tyłach sklepu. Z tyłu znajdował się rodzaj salonu z kuchnią i szklane drzwi, które prowadziły na słoneczny dziedziniec. - Pojedziemy rowerem - zaproponowała. - Jedziesz ze mną? - Pokażę ci kawałek Amsterdamu, dobrze? Mam na imię Anna. Wyciągnęła drobną dłoń. - Hamish. - Haymeesh? Co to za imię? - Pochodzi ze szkockich gór, to szkocki odpowiednik Jamesa. - Kocham Szkotów. Jedźmy już. Pojechali na rowerach wąską, brukowaną uliczką, wzdłuż kanału. Ruszyła z impetem naprzód, a podekscytowany Hamish wsiadł na rower i popędził za nią. *** - Nie wiem, o czym mówicie. - Greta dzielnie stawiała czoła dwóm mężczyznom z Glasgow. - Moja przyjaciółka wyszła razem ze swoim przyjacielem.

Ten o imieniu Sammy zbliżył twarz do Grety i powiedział groźnie: - Lepiej nam powiedz, kobieto. Greta wcisnęła przycisk alarmu pod ladą i zrobiła krok w tył. - Nie wiem, kim jesteście ani czego chcecie - nie dawała za wygraną. - Wynoście się stąd. Przycisk alarmu był połączony nie tylko z miejscowym posterunkiem policji, ale włączał również światło migające przed drzwiami sklepu, które świeciło niczym latarnia morska. Mężczyźni z Glasgow nie wiedzieli o tym. Gdy Sammy zamierzał uciec się do dalszych gróźb, w sklepie pojawiło się czterech bardzo rosłych holenderskich policjantów. Greta szybko zdała relację z całego zajścia i mężczyźni z Glasgow zostali skuci i wyprowadzeni. Jeden z policjantów zaczekał z tylu i spisał zeznania Grety. - To cała Anna - powiedziała Greta z żalem. - Nie wiem, kim jest ten mężczyzna, z którym wyszła. Jest bardzo wysoki, z ogniście rudymi włosami. Anglik. *** Woda, wszędzie woda - pomyślał Hamish, gdy przed nim powabny tyłeczek Anny kołysał się na rowerze. Pędzili uderzająco podobnymi do siebie brukowanymi uliczkami, potem przejechali wzdłuż brzegu kolejnego kanału, w końcu Anna zatrzymała się przed wysokim budynkiem. - Tu mieszkam - powiedziała. - Napijesz się kawy? Poryw buntu Hamisha zaczął blednąc. Chłodna i wściekła twarz Olivii stanęła mu przed oczami. Hej, ale to on miał dowodzić operacją. *** Olivia chodziła w tę i z powrotem, Pieter siedział również niespokojny.

- Co mam teraz zrobić? - spytała. - Nie ma go całą wieczność. Mogli go zabić. - Nie sądzę - powiedział Pieter. - Pójdę sprawdzić to u moich znajomych w policji. *** Hamish siedział przy oknie w kuchni Anny, pijąc kawę i ciesząc się niespodziewanym wytchnieniem od tej całej skomplikowanej sytuacji. Sama kawa, którą pił, smakowała obco i egzotycznie. - Hamishu! Głos Anny dobiegał z drugiego pokoju. Zerwał się na równe nogi. - Gdzie jesteś? - Tutaj. Zajrzał do salonu: były tam ciężkie, rzeźbione meble z drzewa owocowego, kanarek w klatce przy oknie i wysoki kredens z pięknymi naczyniami ceramicznymi w postaci niebiesko - białych kubków i talerzy. - Hamishu! Otworzył drzwi. Sypialnia. Anna leżała na łóżku naga. - Chodź tu. Wyciągnęła rękę. - N - nie mam z - zabezpieczenia - powiedział, ale podszedł do łóżka zahipnotyzowany, wpatrując się w sprężyste, młode ciało. Odwróciła się od niego, otworzyła szufladę stolika nocnego. - Częstuj się. Hamish okrążył wielkie, podwójne łóżko i zajrzał do szuflady Były tam stosy kondomów. - N - nie sądzę, żeby... - zaczął, ale ona dosięgła go i zarzuciła mu ręce na szyję. - Zabawimy się nieco... prawda? ***

Jak długo go nie ma? - zastanawiała się Olivia. Wyszedł o dziewiątej rano, a teraz dochodziła druga po południu. Żadnych wieści od Pietera. Co powinna zrobić? Czuła się winna. Wiedziała, że potraktowała go nadzwyczaj oschle i surowo. Wkrótce będzie musiała zadzwonić do Strathbane i powiedzieć im, co się stało. Poza tym dyskretne dochodzenie Pietera prawdopodobnie nie da żadnego pożytku. Trzeba będzie ogłosić policyjne poszukiwanie Hamisha Macbetha na dużą skalę. Rozległo się pukanie do drzwi. - Hamish! - krzyknęła i pobiegła otworzyć. Ale w drzwiach stał Pieter. - Jakieś wieści? - Tak. - Żyje? - I to jeszcze jak. - Co się stało? - W centrum Amsterdamu mają kamery wideo na prawie każdym rogu ulicy. Przewinęliśmy do tyłu nagrania z ulic blisko hotelu od dziewiątej godziny i zobaczyliśmy, jak wychodził z hotelu. Wszedł do sklepu z pamiątkami. Kobieta powiedziała, że zniknął z jej przyjaciółką Anną, która czasem pilnuje jej sklepu. Wyszli tylnym wyjściem. Dwóch mężczyzn z Glasgow weszło do środka i groziło jej. Wtedy wcisnęła przycisk alarmu i zostali aresztowani. Powiedziano im, że nie są mile widziani w Holandii i zostali odesłani. Użyłem swoich wpływów na wysokim szczeblu w policji i wytłumaczyłem, że aresztowanie ich skomplikowałoby nasze sprawy. - Ale co z tą Anną...? - Jest prostytutką. Jej przyjaciółka Greta próbowała utrzymywać, że jest po prostu dziewczyną, która lubi się zabawić. Ale ona tak pracuje. Lubi się zabawić, ale bierze za to pieniądze. Zastanawiam się, jaką wymówkę będzie miał nasz przyjaciel Hamish, kiedy w końcu się zjawi.

*** Hamish Macbeth obudził się z głębokiego snu. Czuł się cudownie. Potem spojrzał na zegarek. Druga po południu? Pospiesznie ubrał się. Potrząsnął Anną, żeby ją zbudzić. - Muszę lecieć. Uśmiechnęła się do niego. - Pośpię jeszcze. Po prostu zostaw pieniądze na stoliku. Hamish otworzył szeroko usta. - Przyjmuję szterlingi - dodała beztrosko. - Pięćdziesiąt funtów. Hamish wyciągnął portfel. Anna znów zamknęła swoje piękne oczy. Próżność, co za próżność - pomyślał ponuro. - A ja myślałem, że ci się podobam. Przynajmniej tym razem miał przy sobie wystarczającą ilość pieniędzy. Wyjął żądaną sumę i położył na stole. Zszedł na dół ciemną, wąską klatką schodową i stanął na zewnątrz, mrugając na słońcu. Nie wiedział, gdzie jest. Na Boga, jak wytłumaczy swoją nieobecność? Może powie, że wymknął się mężczyznom z Glasgow, a potem wrócił i to on zaczął śledzić ich, żeby przekonać się, czy się z kimś skontaktowali. To zadziała. Szedł i szedł brukowanymi uliczkami, a potem wzdłuż kanałów, aż zobaczył taksówkę. - Do Hiltona - powiedział, rozsiadając się. Całą drogę myślał o rozzłoszczonej twarzy Olivii. Użył własnego klucza, żeby wejść do pokoju hotelowego. Pieter i Olivia siedzieli w fotelach. Spojrzeli na niego, czekając i czekając, a on swoim szóstym zmysłem rodem ze szkockich góry wyczuł nagle, że skądś wiedzieli, wiedzieli nie tylko gdzie był, ale też co robił. - Gdzie się podziewałeś? - spytała Olivia. Hamish przysunął sobie krzesło i usiadł. Prawda będzie w tym przypadku najlepsza.

- Robiłem z siebie głupka. Westchnął. - To było tak. Czuję, że mogę wam zaufać. Nigdy wcześniej nie byłem za granicą i pomyślałem, że jedyną rzeczą w Amsterdamie, którą zobaczę, to ten hotelowy pokój i może ta dziwaczna restauracja albo klub nocny. Chciałem tylko przejść się po okolicy. Wszedłem do sklepu z pamiątkami na rogu i spotkałem dziewczynę. Zauważyłem mężczyzn z Glasgow i chciałem im się wymknąć. Poszliśmy do jej mieszkania. Nie wiedziałem, że jest prostytutką, dopóki nie zażądała zapłaty. Zapłaciłem jej i wróciłem. - I to właśnie z nim mam pracować - powiedziała Olivia do Pietera. - Wiejski idiota za granicą. Lepiej zadzwonię do Strambane i odwołam całą sprawę. Ten człowiek - wskazała pogardliwie kciukiem na Hamisha - prowadzi nas na pewną śmierć. Pieter powstrzymał się od uśmiechu. Sądził, że Hamish opowie jakieś mocno ubarwione kłamstwo. Fakt, że Hamish powiedział całą prawdę, rozbawił go. Również Pieter uważał dyktatorską manierę Olivii za irytującą. Mężczyźni muszą się trzymać razem w obliczu rządzących się kobiet. Biedna Olivia, gdyby była mężczyzną, Pieter popierałby ją cały czas. - Sądzę, że Strambane wścieknie się na ciebie za odwołanie i tak już kosztownej operacji - przewidywał Pieter a skoro ty prowadzisz tę sprawę, to ty jesteś odpowiedzialna, nie Hamish. Olivia nagle poczuła się bardzo znużona. Och, być kobietą! Hamish wyjdzie z tego obronną ręką, a ona jako małostkowa jędza. - Nigdy ci tego nie wybaczę - warknęła na Hamisha. - Ale Pieter ma rację. Wydano już na to sporo pieniędzy. Jednak od tej pory będziesz wypełniał moje rozkazy i robił to, co ci każę. - Tak, proszę pani - potulnie przytaknął. Wychodząc, Pieter przypomniał, że później zabiera ich do nocnego klubu.

*** - Nie poznajesz prostytutki, kiedy ją widzisz? - drwiła Olivia. - Co z ciebie za gliniarz? Hamish wycierpiał już wystarczająco. Zerwał się na równe nogi. - Jeśli mi pani pozwoli, udam się do swojego pokoju. Przeszedł sztywno obok niej, jego twarz płonęła czerwienią tak samo jak jego włosy. Zignorował jej krzyk: „To też mój pokój", wszedł do sypialni i zatrzasnął za sobą drzwi. Rzucił się na łóżko, pustym wzrokiem wpatrywał w sufit. Prostytutki w Strathbane były sfatygowanymi kobietami w średnim wieku albo bladymi, młodymi dziewczętami z tak wieloma śladami po igłach na ramionach, że wyglądały jak poduszeczka do igieł. Nawet to świadczy, że jestem starym piernikiem pomyślał Hamish. Kiedy ostatni raz ktoś widział poduszeczkę do igieł? Skąd niby miał wiedzieć, że ta świeżo wyglądająca młoda dziewczyna, która pomogła mu w sklepie z pamiątkami, była prostytutką? Była ciepła, życzliwa i troskliwa. Myślał, że jego marzenia się spełniają. Pamiętał, że zanim zasnął, wyobrażał ją sobie w kuchni na posterunku policji w Lochdubh, uwijającą się wśród garnków, a jej kanarek śpiewał sobie w klatce przy oknie. Ze wstydu był bliski łez. *** Korzystając z telefonu komórkowego, Olivia zadzwoniła do komendy głównej policji w Strathbane. Bardzo chciała donieść na Hamisha, złożyć oficjalną skargę, ale doskonale wiedziała, że oznaczałoby to koniec operacji. Zachowa sobie przygodę Hamisha z prostytutką do końcowego raportu. Pan Daviot wysłuchał jej raportu o tym, jak się przygotowywali oraz o tym, jak zamierzają udawać się dziś do klubu nocnego, żeby poznać środowisko. Potem dodała:

- Śledziło nas dwóch zbirów Jimmy'ego White'a, ale zostali aresztowani za napastowanie pewnej kobiety w sklepie. Nie widzę więc powodu, dlaczego mielibyśmy zostawać tu dłużej niż na dzisiejszą noc, nabijając spory rachunek za hotel. - Zdam się na twój osąd - powiedział Daviot, który miał lekką słabość do Olivii. - Zatem jutro wracacie? - Tak, zajmę się przygotowaniami do podróży. Pożegnała się, zabrała z torby bilety swoje i Hamisha, zadzwoniła do linii lotniczych i zarezerwowała miejsca na wczesny lot jutro rano. Łatwiej będzie kontrolować Hamisha Macbetha na ojczystej ziemi. *** - Dzień dobry, proszę pana - powiedział naczelny inspektor Blair, gdy w komendzie głównej policji w Strathbane spotkał pana Daviota w jednym z długich, ponurych korytarzy w kolorze cytrynowozielonym. - Ach, dzień dobry. Pani Daviot przekazuje swoje podziękowania za kwiaty. To miłe, że pamiętałeś o jej urodzinach. - To tylko drobiazg. Wszystko idzie dobrze? - Jak do tej pory, sprawy idą jak po maśle. Mam nadzieję, że Macbeth w końcu zda sobie sprawę, że ma potencjał. Jest zbyt bystry, by zamykać się w wiosce w szkockich górach. Blair przytaknął i ruszył dalej. Miał rozsadzający ból głowy, bo wczoraj wieczorem wypił za dużo. Kipiał ze złości na samą myśl, że Hamish Macbeth zdobędzie uznanie. A może by tak szepnąć słówko w odpowiednie ucho? Oni po prostu zniknęliby z powrotem w Glasgow, a Hamish wróciłby z niczym. Cała ta dostawa była przekrętem, więc on, Blair, nie zaszkodzi ani policji, ani urzędowi ceł. Nigdy nie odkryją, że to on. Wystarczy tylko jedno małe słówko. ***

Hamish przyjął spokojnie wiadomość o zbliżającym się wyjeździe. Zgubił cały swój żal do Olivii. Tak bardzo wstydził się, że nawet z radością przywitał jej chłód. Dziś Olivia miała delikatniejszy makijaż. Włożyła w lekką czarną suknię wieczorową i złotą biżuterią. Włosy opadające jej na ramiona były gładkie i błyszczące. - Wyglądasz bardzo ładnie - nieporadnie powiedział Hamish. Pomógł jej włożyć płaszcz. Posłała mu przelotny uśmiech. - Zdałam sobie sprawę, że ubierałam się zbyt wulgarnie. Pieter przyszedł punktualnie i wszyscy razem wyruszyli do nocnego klubu. W klubie było trochę ciemno, na stołach zapalono ozdobne świeczki. - Nie wiem, jak można nas tu zobaczyć - szepnął do Pietera. - Zaraz zacznie się kabaret - uspokajał Pieter. - Jesteśmy prawie na samym przodzie i będzie nas wyraźnie widać w świetle sceny. Musimy jedynie mieć nadzieję, że mężczyźni z Glasgow mają swoich zmienników. - Był z nimi jeden gość, widziałem go w biurze Ladnego, to ten, którego nazwałem Grabarzem - powiedział Hamish. Na pewno będzie się kręcił w pobliżu. Jeśli nie on sam, to przyśle kogoś. Nagle scena została jasno oświetlona i pojawił się konferansjer. Mówił pospiesznie po holendersku, potem niemiecku i angielsku. Jako pierwsza miała wystąpić Lola, była to dama słynąca z piękna o międzynarodowej sławie. Widownia zaśmiała się, a Hamish zachodził w głowę, co było w tym takiego śmiesznego. Wtedy weszła Lola, posągowa blondynka z ogromnym biustem i wyraźnymi kościami policzkowymi. Głosem Marleny Dietrich zaczęła śpiewać „Falling in Love Again". W

końcu Hamish zauważył, że Lola była mężczyzną. Nadgarstki i kostki zawsze to zdradzały. - To mężczyzna - szepnęła Olivia do Hamisha. - Wiem - odpowiedział zdenerwowany, myśląc, że naprawdę musi uważać go za tępego prostaka, a potem przypomniał sobie, że przecież miała powody, żeby mieć go za prostaczka za granicą (Aluzja do książki Marka Twaina Prostaczkowie za granicą (1869).). Po skończonej piosence scena utonęła w świetle, a Lola zaczęła znowu śpiewać, tym razem „I Will Survive". Hamish ukradkiem rozejrzał się wokół. Kilka stolików za nim siedziała Anna, towarzyszył jej silnie zbudowany biznesmen. Pieter podążył za jego wzrokiem. - To twoja dzisiejsza dama - uśmiechnął się. - Skąd wiesz? - spytał Hamish, podnosząc głos, żeby mógł go usłyszeć. Pieter pochylił się i opowiedział mu o nagraniach z ulicznych kamer. - Czuję się jak prawdziwy głupek - sumitował się Hamish. - Ma alfonsa? - Nie, jest taką jakby entuzjastyczną amatorką. Ale w każdej chwili ktoś może ją przejąć. Została przymknięta tylko raz. Próbowała poderwać biznesmena w hotelu, no i jego żona zadzwoniła na policję. Tylko dlatego trafiła do kartoteki. Rozchmurz się, Hamishu. Łatwo było się na to nabrać. Olivia słyszała ich rozmowę i teraz ciekawie przyglądała się Annie. Anna wyglądała tak rześko i zdrowo jak świeżo wypieczony chleb. Mogłaby z łatwością uchodzić za jej córkę. Nagle rozumiała, dlaczego Hamish popełnił taki błąd. Lola zeszła ze sceny w lawinie strusich piór i cekinów. Zastąpił ją iluzjonista. Widownia nie interesowała się tym, co działo się na scenie i gwar rozmów się nasilał.

- Nasz amerykański przyjaciel właśnie wszedł. Pieter pomachał. - Jest też szczupły mężczyzna w czarnym garniturze, opiera się o filar z tyłu. Rzuć okiem, Hamishu, zobacz, czy go rozpoznajesz. - Który filar? Gdzie? - Z tyłu, na lewo od wyjścia. Hamish obejrzał się i szybko odwrócił wzrok. - To Grabarz, człowiek Lachiego. Zastanawiam się, dlaczego tak staje na widoku. Musi wiedzieć, że go rozpoznam. - Prawdopodobnie chcą, żebyś wiedział, iż cię sprawdzają. To dobrze. W drodze do wyjścia zatrzymamy się przy kilku stolikach. - Z pewnością ci ludzie ze świata narkotyków będą bardzo podejrzliwie patrzeć na każdego, kto rozpycha się łokciami na ich terytorium. - Amsterdam to nie jest ich naturalne środowisko, nie tych, z którymi się spotkasz. Są tutaj, żeby załatwić dostawy. Iluzjonista skończył swoje przedstawienie bez większego aplauzu ze strony publiczności. *** - Jak długo będziemy tu siedzieć? - spytała Olivia, nie zwracając uwagi na gadaninę konferansjera. - Zaczynam się nudzić. - Jeszcze tylko chwilę - zapewnił Pieter. - Jestem głodna - narzekała Olivia. - Nie jadłam kolacji. - Ja również nie jadłem lunchu - przypominał o sobie Hamish. - Nie, ty pożarłeś piękną Annę - zażartował Pieter i roześmiał się wesoło.

- Skończ już z tym, natychmiast - warknęła Olivia. Pamiętaj, że Hamish ma udawać mojego męża. Nie lubię wulgarności. - W takim razie nie patrz na scenę - powiedział Hamish. Ale Olivia spojrzała. Dwóch mężczyzn i kobieta byli zajęci jakimiś skomplikowanymi numerami o seksualnym podtekście. - Podoba ci się to? - spytała Hamisha. - Nie jestem amatorem taniej sensacji - poinformował Hamish, odwracając wzrok od sceny. Peter zamówił kolejne drinki. Baraszkujące trio zostało zastąpione przez półnagie tancerki. Hamish pomalutku sączył drinka. Zaczynał odczuwać działanie szampana wypitego na pusty żołądek. - Chciałabym już iść - oświadczyła Olivia, co z wielką ulgą przyjął Hamish. Wszyscy wstali. Kiedy Hamish mijał stolik Anny, spojrzała na niego i posłała mu zadowolony uśmiech. Hamish przeszedł obojętnie. Jest tu ze swoją żoną. Poza tym wystawiła mu rachunek na pięćdziesiąt funtów, którego obecność będzie musiał w jakiś sposób wytłumaczyć w swoich wydatkach. Twarz Anny stężała. Hamish poczuł się jak łajdak. Czy ta niemądra dziewczyna nie zdawała sobie sprawy, że stoi u progu okropnego życia? Pieter zatrzymał się przy stole Amerykanów. Przedstawił ich grupce Turków, a potem jakimś Hiszpanom, dopiero potem poprowadził ich do wyjścia. Nie było śladu Grabarza. - Wiesz - powiedział Pieter na zewnątrz - jak Hiszpanie dostarczają marihuanę do Wielkiej Brytanii? - Nie - zaciekawiła się Olivia. - Umieszczają żywicę z marihuany w cebulach. Kiedy pracownik urzędu ceł i akcyz widzi ciężarówkę pełną cebuli, po prostu szukają człowieka z rzutką.

- Rzutką? - spytał Hamish, wzrokiem błądząc w górę i w dół brukowanej uliczki. - Człowiek trzymający zwykłą rzutkę, no wiesz, gra w rzutki? Taka jak w angielskich pubach. Cóż, po prostu dźga rzutką worki cebuli, aż znajdzie twarde cebule i wtedy wie, że trafił na właściwy worek. Olivia zadrżała. - Zjedzmy coś. - Zabiorę was z powrotem do hotelu. Zapewne bezpieczniej będzie zjeść w pokoju. Ja mam pewien interes do załatwienia. Skinął na taksówkę i poinstruował kierowcę. Hamish spojrzał tęskno na nocne światła Amsterdamu. - Szkoda, że musimy zjeść w hotelu. - Lepiej rób, co ci każę - fuknęła Olivia. - Co za chłodna noc. Hamish zauważył, że jej nastawienie do niego uległo jakby ociepleniu. Kiedy byli już w pokoju, zamówili steki. Olivia włączyła telewizor, zjedli posiłek i wysłuchali wiadomości. Potem obejrzeli amerykański serial komediowy i napili się kawy. Kiedy kładli się do łóżek, panowała między nimi przyjazna atmosfera. Hamish uśmiechnął się w ciemności. Wkrótce będzie po wszystkim. Wkrótce będzie z powrotem na swoim posterunku policji. *** Kiedy podjechali na parking samochodowy przy lotnisku w Inverness, padał deszcz. Wsiedli do mercedesa i Hamish ruszył w drogę powrotną do Strathbane. - Czekamy do końca tygodnia? - spytał. - Sądzę, że powinniśmy przyspieszyć bieg spraw odpowiedziała Olivia. - Pojedziemy zobaczyć się jutro z

Lachiem i poprosimy go, żeby przekazał Jimmy'emu, że towar jest już w drodze. Z jakiegoś powodu Hamish nagle skierował swoje myśli ku naczelnemu inspektorowi Blairowi. Zastanawiał się, czy Blair dowiedział się już o tej całej sprawie narkotykowej. Wiedział, że Blair go nienawidzi. - Ucieszę się, kiedy to wszystko się skończy niespodziewanie oświadczyła Olivia. - Dlaczego? - Nie wiem. Mam jakieś złe przeczucia. Sprawy idą odrobinę za łatwo, poza twoją gafą w Amsterdamie. - Przepraszam za tamto - westchnął smutno. - Myślałem, że w końcu mi się udało. Mógłbym nas sobie nawet wyobrazić jako małżeństwo. Nigdy nie uwierzyłbym, że będę taki naiwny. Gdy patrzy się na prostytutkę w Strathbane, cóż, każda ma praktycznie wypisane na czole, że nią jest. Spotykam dziewczynę moich marzeń, a ona mówi: „Przed wyjściem zostaw pieniądze na stole". - Pieter powiedział, że była radosną amatorką, ale nie będzie zbyt długo radosna. - Twierdziła, że jest studentką. - Studentką czego? - dopytywała się oschle. - Sporo tych głupiutkich dziewcząt pozwala się w to wpakować. Często zaczyna się od zwykłej randki ze starszym mężczyzną. On źle rozumie sytuację i płaci. Dziewczyna jest przerażona, a potem żartuje na ten temat z przyjaciółkami, a pieniądze jej się przydają. Kto wie? Może Anna była studentką, i to jeszcze niedawno. Wydaje się to nieszkodliwym sposobem na dorobienie pieniędzy na boku. Jakiś alfons zaczyna nadstawiać ucha. Przedstawia się jako John, zapoznaje ją z prochami, uzależnia, a potem wysyła na ulicę. - Może z tym skończy.

- Wątpię. Jesteś aż tak samotny, Hamishu, że mógłbyś poślubić dziewczynę, którą dopiero co poznałeś? - Chyba jestem romantykiem. - W takim razie masz złą pracę. Wielu mężczyzn w Glasgow uważa mnie za zimną i szorstką, ale ja odkryłam, że każda oznaka łagodności jest odbierana jako zachęta. - Cieszę się, że nie jestem kobietą - podsumował Hamish, pokonując ostry zakręt. Zapanowała między nimi przyjazna cisza, po chwili powiedział: - Nie próbowałem się do ciebie dobierać, wtedy, w hotelu Grand. Naprawdę nie chciałem. - Wierzę ci, ale tym razem załatwię nam pokój z osobnymi łóżkami, żeby nie było... niezręcznych sytuacji. - Mówiłaś, że masz złe przeczucia co do tego zadania ciągnął Hamish. - Wiesz co? Nie mogę przestać zamartwiać się faktem, że zbyt wielu ludzi z komendy głównej o tym wie. - Na pewno tylko główne szychy. Właśnie tych szych się obawiam - pomyślał Hamish.

ROZDZIAŁ SIÓDMY Bojaźń Tak dobrze czyni zdrajcą jak i zdrada. William Shakespeare (przeł. Józef Paszkowski) Nazajutrz, na wrzosowisku wysoko ponad Strathbane, Hamish i Olivia spotkali się potajemnie z nadinspektorem Daviotem oraz Kevinem i Barrym. - Zdecydowaliśmy się na następujący chytry plan - zaczął Daviot. Hamish stłumił jęk. - Mamy jacht zarejestrowany na ciebie, Hamishu, to Marie - Claire, kecz (Kecz - współczesny typ żaglowca.). Na jej pokładzie znajdzie się zaledwie kilogram heroiny. Powiesz, że to po to, by udowodnić jakość towaru i upewnić się, że miejsce rozładunku jest bezpieczne. Załatwimy, że ta sprawa przejdzie. Potem obiecasz resztę dostawy. Ich czujność zostanie uśpiona. Przy drugiej dostawie uderzymy my. - Nie podoba mi się to opóźnienie - mruknął Hamish. Zawsze obawiam się, że im dłużej czekamy, tym większe szanse na to, że dojdzie do przecieku, że to wszystko to podstęp. - Co pani sądzi, detektyw Chater? - spytał Daviot. - Jak dla mnie, wszystko wygląda w porządku - oceniła Olivia. - Skoro tak niewielu ludzi o tym wie, nie widzę powodu, żeby coś miało pójść nie tak. Wpadniemy do Lachiego dziś wieczorem. Kiedy przypłynie pierwszy ładunek? - Powiedzmy, za dwa dni. To powinno wystarczająco przyspieszyć bieg sprawy, Macbecie. Tym razem nie „Hamishu". Nadinspektor najwyraźniej był rozczarowany tym, że dostrzegł u Hamisha brak entuzjazmu.

- Dobrze, proszę pana - przytaknęła Olivia. - Zrobimy, co w naszej mocy. - Miejmy nadzieję, że pogoda będzie ładna - powiedział Hamish. - Kto stanie za sterem kecza? - Funkcjonariusz policji z Inverness. Załoga także składa się z policjantów. - Będą uzbrojeni? - spytał Hamish. Daviot spojrzał na niego zniecierpliwiony. - Nie będzie takiej potrzeby. Jimmy White nie będzie się ich spodziewał. - Przeciwnie, proszę pana. Sądzę, że każdy baron narkotykowy spodziewa się, że załoga dostarczająca heroinę będzie uzbrojona. - Nie mam zaufania do broni - zaznaczył surowo Daviot. Przebiegłość to klucz do sprawy. Po prostu graj swoją rolę, Macbeth, a resztę zostaw detektyw Chater. - Nie będzie to wyglądało dziwacznie, że moja żona też tam będzie? - spytał Hamish. - Wymyślisz coś - denerwował się Daviot. Dlaczego Macbeth nie może wykrzesać z siebie krzty entuzjazmu? - Nie można zostawiać w tyle funkcjonariuszki wyższej rangą przy takiej sprawie. Jak brzmiała ta amerykańska sentencja? - pomyślał Hamish. Noc amatorów, to było to. - I co robimy, kiedy poznamy miejsce rozładunku? spytał Hamish. - Olivia się z nami skontaktuje. Podczas pierwszej dostawy nasi ludzie będą tylko obserwować. Przy drugiej ich złapiemy. - Świetny plan, proszę pana - potwierdził Hamish niskim głosem. - Cóż, będę się zbierał.

Daviot rzucił wystudiowanym spojrzeniem po wrzosowisku. - Droga wolna. Hamish obserwował oddalająca się sylwetkę. - Teraz wiem, dlaczego tak wielu czołowych policjantów jest masonami - powiedział. - Lubią się zgrywać. - Okaż odrobinę szacunku - warknęła Olivia. - W ogóle mi się to nie podoba - stwierdził. Olivia stłumiła przypływ niepokoju. Przypomniała sobie, że sama na początku uważała całą tę sprawę za trochę chorą. - Usłyszeliśmy rozkazy - podsumowała. - Dziś wieczorem idziemy do Lachiego. *** Tego wieczoru weszli do Lachiego z obstawą Kevina i Barry'ego. - Widzę tam Boba - powiedział Hamish. - Ciekawe, dlaczego nie zażądał zapłaty za przedstawienie nas. - Zażądał - powiedziała Olivia. - Kevin zapłacił mu ze wspólnej kasy, kiedy byłeś w środku z Jimmym White'em. Poprosili przy barze Lachiego i po krótkim oczekiwaniu zjawił się Grabarz. - Podobał ci się Amsterdam? - spytał Hamish. Grabarz uśmiechnął się blado. - Zawsze wolimy sprawdzić. Lachie na was czeka. Kiedy weszli do biura, Lachie podniósł się, żeby ich przywitać. - Dobrze cię widzieć, Hamishu, mój człowieku. Wydaje mi się, że powinniśmy porozmawiać na osobności. Twoja pani i przyjaciele mogą poczekać przy barze. - Moja żona jest moim partnerem w interesach powiedział Hamish. - Ona zostaje. Hamish zrzucił płaszcz z ramion i usiadł, ale przedtem odsunął szarmancko krzesło Olivii.

- Sądzę, że nadszedł czas, żebyśmy udowodnili sobie nawzajem dobrą wolę. Moja łódź dostarczy kilogram heroiny. Ty podasz miejsce, a potem sprawdzisz jakość. Jeśli wszystko pójdzie dobrze, dostarczymy resztę towaru za drugim razem. - Masz rację - zgodził się Lachie. - Jutro Jimmy przyjedzie z Glasgow. Spotkaj się tu z nim jutro o tej samej porze. Napijmy się drinka. Ja stawiam. - To miło - uśmiechnął się Hamish, a jego akcent stawał się bardziej górski z podenerwowania. - Ale czekają na nas bardzo pilne sprawy. Wstał i zarzucił sobie płaszcz na ramiona. - Dobrze, do zobaczenia - powiedział Lachie i zaciekawiony rzucił spojrzenie Olivii. *** Gdy byli z powrotem w pokoju hotelowym, Hamish powiedział: - Powinnaś była zachować swój wizerunek ladacznicy, Olivio. Lachie zdziwił się, że jesteś moim partnerem w interesach. Olivia miała na sobie dopasowany garnitur i stonowany makijaż. - Poza tym - ciągnął Hamish - odwrotnie podeszłaś do swojej roli. Biła od ciebie aura ważnego funkcjonariusza policji, Olivio. To cud, że nie spojrzał w dół i nie sprawdził, czy nie masz na sobie buciorów od munduru. - To ty miałeś wczuć się w rolę - broniła się Olivia. - On ma rację - stwierdził Kevin. - Sam pomyślałem, że wyglądasz trochę za surowo. Olivia skapitulowała. - Och, w porządku, jutro wieczorem bardziej się postaram. - Masz ochotę na drinka w barze na dole, Hamishu? spytał Barry.

- Tak, chętnie. - Muszę zadzwonić w kilka miejsc - oświadczyła Olivia. Idźcie sami. *** - Pierwszy raz widzę szkocką kratę na plastiku - dziwił się Hamish, siadając na ławeczce w ową kratę. - Czy ten hotel nie jest okropny? - To całe Strathbane jest okropne - podsumował Kevin. Wokół jest taka wspaniała górska okolica, a to miasteczko siedzi pośrodku jak jakiś wielki wrzód. Zamówili whisky. - Martwi mnie jedna rzecz - zauważył Barry, pochylając się do przodu. - Ten nadinspektor Daviot. Jest jak mały chłopiec bawiący się w policjanta i złodziei. Ludzie na łodzi powinni być uzbrojeni. - Racja - przyznał Hamish. - Nie podoba mi się ten pomysł dwóch dostaw. Możemy ich przyskrzynić za pierwszym razem, szybciej i bezpieczniej. Olivia nie jest głupia. Dlaczego się nie sprzeciwiła? - Ponieważ dotarła tam, gdzie dziś jest - wyjaśnił Kevin dzięki temu, że zgadzała się ze wszystkim, co wyżsi rangą mówili albo kazali jej robić. Już wcześniej pakowała się przez to w niebezpieczne sytuacje. Wie, że jeśli zacznie wbijać szpile w plan Daviota, to on zgłosi, że współpraca z nią jest trudna. Hamish rozejrzał się po barze. Miał ciemne okulary na wypadek, gdyby zobaczył znajomą twarz, ale w środku było tylko kilka osób. Rozmawiał jeszcze z Kevinem i Barrym jakąś godzinę, a potem wszyscy poszli na górę, każdy do swojego pokoju. - Nie spieszyłeś się - rzekła Olivia, kiedy wszedł do środka. - I śmierdzisz whisky. Mam nadzieję, że nie jesteś pijany.

- Wypiłem tylko kilka drinków - zaprotestował Hamish. Potrafię trzymać jednego drinka w dłoniach naprawdę długo. - Dlaczego to zawsze jest tylko kilka? To charakterystyczne dla pijaka, Hamishu. Hamish powstrzymał się i nie westchnął. Oziębła Olivia wróciła. Prawda była taka, że Olivia denerwowała się równie mocno co Hamish nadchodzącą operacją, ale nie mogła mu się zwierzyć. Zaszła tak wysoko, nigdy nie krytykując funkcjonariusza wyższego rangą. - Mam tylko drobną sugestię - niepewnie powiedział Hamish. - Jaką? - Nie podobało mi się spojrzenie Lachiego, kiedy powiedziałem, że jesteś moim partnerem w interesach. Będziemy musieli wyglądać na zakochanych. - Dlaczego? - Cóż, wiesz chyba, że mężczyzna, który jest zadurzony w swojej żonie, zabrałby ją ze sobą wszędzie. Usiadła, marszcząc brwi. - W porządku. Spróbujmy. - Wiesz, jak to jest być zakochanym, Olivio? Ku jego zaskoczeniu, Olivia zaczerwieniła się. - Pilnuj swojego nosa. - Przepraszam. Posłuchaj, będziemy tutaj jutro siedzieć zamknięci. Czy możemy gdzieś wyjść? - Gdzie? - Gdziekolwiek. Moglibyśmy urządzić piknik. W prognozie pogody zapowiadali, że będzie ładnie, a nie będzie już zbyt wielu ładnych dni. Zima przychodzi tu szybko. - Spytam jutro Daviota. Nie widzę powodu, dlaczego mielibyśmy tu siedzieć. Hamish rozchmurzył się.

- Kupię coś na jutrzejszy piknik. - Nie, nic nie kupisz - zaprotestowała ostro. - Baronowie narkotykowi nie robią zakupów na piknik. Wyślemy Kevina i Barry'ego. Chociaż nie sądzę, żebyśmy musieli ich ze sobą zabierać. Nie grozi nam żadne niebezpieczeństwo. - Jeszcze nie - powiedział Hamish, ale ona podniosła się i włączyła telewizor, nic nie usłyszawszy. *** Nazajutrz wyruszyli z koszykiem pełnym przysmaków na tylnym siedzeniu. Kevin zrobił zakupy w jakiś ekskluzywnych delikatesach w Strathbane. - Gdzie jedziemy? - spytała Olivia, Słońce odbijało się w rozbitej szybie jednego z wielu okropnych wieżowców w Strathbane. - Wodospady Braggie. To piękne miejsce. - Nie będzie tam tłumu turystów? - Jest już na to za późno. Wodospady Braggie, gdzie z ogromnej wysokości złocista woda z torfowisk spadała z hukiem. Tęcze mieniły się w mgiełce. Już żółknące paprocie porastały strome brzegi rzeki Braggie. Po obu stronach stały wdzięcznie jarzębiny, ciężkie od ciemnoczerwonych owoców. - Czy jest tu jakieś płaskie miejsce? - spytała Olivia. - Tam - powiedział Hamish, wskazując kamień pośrodku rzeki pod wodospadem. - Jak się tam dostaniemy? - Po drodze są kamienie, po których możemy przejść. Zostawię tu samochód i zaniesiemy koszyk na dół, w stronę rzeki. - Na Boga, co Kevin nakupił? - jęknęła Olivia, kiedy ruszyli w drogę, niosąc pomiędzy sobą ciężki koszyk. - Połowę sklepu?

Kiedy dotarli nad brzeg rzeki, zauważyła, że była tam niewielka droga z kamieni, prowadząca do płaskiego głazu. Ostrożnie przeszli i usiedli na nim z koszykiem pośrodku. Olivia uniosła przykrycie. - Zobaczmy, co my tu mamy. Dobry Boże, co za strata policyjnych pieniędzy! Znajdowały się tam: cietrzew na zimno, pasztet, bułeczki i masło, sałatka, różne sery, ciasto czekoladowe, i pośród wielu innych przysmaków butelka szampana z dobrego rocznika. - Wydaje mi się, że Kevin próbował po prostu podtrzymać nasz wizerunek bogaczy - skwitował Hamish. - Zobaczmy. Czy zapakował również kieliszki, z które by nam się przydały? Nie, nie zapakował, co za człowiek. Będziemy musieli pić z butelki. - Ty nie. Ty prowadzisz. - Wypiję łyk. Och, popatrz, jest termos z kawą i papierowe kubeczki. Możemy wykorzystać te kubeczki. - Tu jest niesamowicie pięknie - oświadczyła Olivia, rozglądając się wokół siebie. - Zaczynam rozumieć, dlaczego tak bardzo kochasz to miejsce. - Pamiętał o talerzach i sztućcach. - Hamish przetrząsał dalej koszyk. - Chcesz, żebym ci nałożył? - Nie, ja to zrobię. Nie jestem feministką. Olivia była ubrana w spodnie, błękitnoniebieski sweter z owczej wełny włożony na niebieską jedwabną bluzkę. Hamish miał na sobie drogą koszulę sportową i markowe spodnie. - Ciekaw jestem, co stanie się z tymi wszystkimi ubraniami, kiedy je zwrócę - zastanawiał, obserwując, jak Olivia układa plasterki pasztetu, tosty i odrobinę masła na dwóch talerzach. - Zapewne wrócą do jakieś policyjnej garderoby. Otwórz szampana. Nie musimy pić z kieliszków, równie dobrze mogą to być papierowe kubeczki.

Hamish napełnił dwa kubeczki i ostrożnie umieścił butelkę w płytkiej wodzie, która łagodnie opływała kamień. - Nie mogę uwierzyć, że jest tak ciepło - stwierdziła Olivia. - Bo tutaj jest czyste powietrze - odpowiedział Hamish. Nic nie blokuje promieni słońca. Mimo to będzie zimna noc, z ostrym mrozem. - To mówi prawdziwy krajan. Co się stało? Hamish nagle znieruchomiał. - Chyba nie jesteśmy sami. Nie oglądaj się! - Skąd wiesz? - Mam przeczucie. - To pewnie turyści - niecierpliwiła się Olivia. - Teraz zaczniemy flirtować - zaproponował Hamish. Głos się dobrze niesie. Jeszcze trochę szampana, kochanie? - spytał głośnio i wyraźnie. Ściszył głos. - I przestań tak podejrzliwie patrzeć. Nie zamierzam cię podrywać. - Bardzo proszę - odpowiedziała głośno Olivia. - Jeśli skończyłeś swój pasztet, zajmiemy się cietrzewiem. Hamish uśmiechnął się do niej i rozejrzał się jakby od niechcenia wokoło. Miał sokoli wzrok, więc dostrzegł błysk światła na lewym brzegu. - Ktoś obserwuje nas przez lornetkę. Pocałuję cię. - Czy to konieczne? Żonaci mężczyźni nie całują swoich żon w miejscu publicznym. - Zadurzeni mężczyźni to robią. Pochyl się i nadstaw usta. Olivia pochyliła się. Jego pocałunek był ciepły, delikatny i dziwnie przyjemny. Przesunął się na kamieniu i wziął ją w ramiona. - Nie zagalopuj się - szepnęła.

- Staram się. Pocałował ją ponownie. Rozluźniła się i poddała. Zaczęła odwzajemniać jego pocałunki, czując się ciepło i leniwie w promieniach słońca, aż oboje zapomnieli o obserwatorze, oboje zamknęli się w swoim małym świecie, odległym od narkotyków i niebezpieczeństwa. Pierwszy opanował się Hamish. Spojrzał pospiesznie na wzgórze. Nie było wdać błysku lornetki, ale przez ścianę jarzębin dostrzegł kątem oka odjeżdżający czarny samochód. Chciałby dalej ją całować, ale przeczuwał, że zmysłowa przyjemność płynąca z dotyku jej ust i jej ciała tak blisko niego powoli zamieni się w pożądanie. - Nasz obserwator zniknął, Olivio - szepnął. - Możemy wrócić do jedzenia. Odsunęła się od niego i pochyliła głowę nad koszykiem. Jej policzki były zaróżowione, starała się opanować przyspieszony oddech. - Mam nadzieję, że zdajesz sobie sprawę Hamishu, iż to było jedynie w ramach obowiązku. - To był przyjemny obowiązek, proszę pani. Lubisz cietrzewia? Opowiem ci o słynnym polowaniu na cietrzewie, podczas którego dwóch mężczyzn konkurowało o to, kto szybciej dowiezie pierwszego złapanego w sezonie cietrzewia do Londynu, i o tym, jak to doprowadziło do morderstwa. Olivia słuchała, wdzięczna Hamishowi, że z taką łatwości przeszedł do porządku dziennego nad czymś, co mogło okazać się niezręczną sytuacją. Kiedy skończył swoją opowieść, wręczyła mu talerz z cietrzewiem i spytała: - Jak sądzisz, kto nas obserwował? - Prawdopodobnie Grabarz albo jeden z pachołków Jimmy'ego White'a. - Nie podoba mi się to. Są za bardzo podejrzliwi.

- Wciąż jesteśmy dla nich zagadką - stwierdził Hamish. Porozmawiajmy o czymś innym. - Na przykład? - Kiedy spytałem cię o to, czy byłaś zakochana, ofuknęłaś mnie. Dlaczego? - Powiem ci dlaczego. Jeśli tylko obiecasz, że nie opowiesz swoim kolegom o pieszczotach z przełożoną. Skosztowała cietrzewia i zaczęła: - Byłam posterunkową, młodą, ambitną. On moim przełożonym, nazywał się Fergus Shane. Wydawał się przystojny i mądry. Z początku się w nim podkochiwałam, nic więcej, wiesz, to było jak szkolne zauroczenie. Pewnego wieczoru pracowałam do późna nad jakąś tam sprawą i kończyłam już spisywanie raportu, nagle patrzę - wchodzi on. Spytał mnie, czy coś już jadłam. Kiedy odpowiedziałam, że nie miałam czasu, wziął mnie na kolację. Na pierwszym spotkaniu przyznał, że jest żonaty. To ostudziło mój zapał. Od tamtego czasu minęło kilka tygodni i znów pracowałam do późna, a on znów zaprosił mnie na kolację. Powiedział, że jego żona wyjechała odwiedzić siostrę w Elgin. Sądziłam, że to jedynie przyjacielskie zaproszenie. Słońce zaszło za chmurę i w powietrzu zagościł niespodziewany chłód. Zadrżała i objęła kolana. - Mówił, że się rozwodzi. Nie było dzieci i nic go nie trzymało. A potem powiedział, że się we mnie zakochał, a ja mu uwierzyłam. Pod koniec tamtej kolacji byłam już zakochana po uszy. Zaczęliśmy sekretny romans. Chciał, żeby trzymać nasze spotkania w tajemnicy, dopóki rozwód nie dojdzie do skutku. Pewnego razu wróciłam na posterunek późnym wieczorem. Chciałam skończyć pisać raport w sprawie, która zresztą nie wypaliła. Miałam nie wracać, ale pomyślałam, że będę miała już to z głowy. Zobaczyłam światło przez matowe

szkło w drzwiach jego pokoju i serce zabiło mi mocniej. Potem usłyszałam męski śmiech. Zawahałam się przed wejściem, zastanawiając się, kto z nim był i czy powinnam wejść do środka, wtedy usłyszałam, jak ten mężczyzna mówi: „Jaka jest nasza Olivia w łóżku, Fergusie?". A potem usłyszałam wyraźnie głos mojego ukochanego: „To gorąca sztuka. Trochę naiwna. Sporo krzyczy. Fergus, och, Fergus, i tym podobne. Zamilkła, wpatrując się w rwącą rzekę. - Co zrobiłaś? - spytał Hamish. - Wróciłam do domu. Myślałam, że umrę ze wstydu. Ale chciałam się zemścić. Nie mogłam złożyć na niego raportu. Oczywiście, że nie mogłam tego zrobić. W końcu, dobrze wiedziałam, w co się pakuję i w tej sytuacji to ja straciłabym pracę. Wszyscy mężczyźni stanęliby po jego stronie. Potem pomyślałam, że jeśli mnie tak potraktował, zrobi to też z inną. Najpierw go rzuciłam. Powiedziałam, że spotykam się z kimś innym. Miałam potem paskudny okres w moim życiu, dostawałam mnóstwo beznadziejnych spraw, ale czekałam i obserwowałam. Sekretarka przełożonego przeszła na emeryturę i przyjęto nową, bardzo piękną dziewczynę, z tych twardych, odrobinę jędzowatych. Zobaczyłam, że Fergus zaczyna się kręcić przy niej. Obserwowałam i czekałam. Zaczęłam ich śledzić. Wzięłam ze sobą aparat fotograficzny. Zrobiłam im zdjęcia w restauracji. Kiedy pojechali na jeden dzień do Rothesay i zrobiłam wspaniałe ujęcia, jak całują się na plaży. Wysłałam zdjęcia jego żonie oraz nadinspektorowi. - Co się z nim stało? - Nic by się nie stało na gruncie zawodowym, jak przypuszczam, poza tym, że sekretarka powiedziała nadinspektorowi, że Fergus nie uprzedził jej, że jest żonaty i obiecał się z nią ożenić. Dał jej nawet pierścionek. Potem przyjechała żona, wrzeszcząc wniebogłosy. Został

zdegradowany i przeniesiony na niewielki posterunek. Wystąpił z policyjnych służb i jest teraz, jak mniemam, szefem ochrony w dużych zakładach chemicznych. Nie jestem dumna z tego, co zrobiłam. Od tamtego czasu nie byłam z mężczyzną. - To cud, że sama nie wystąpiłaś z policji - stwierdził Hamish. - Rzuciłam się w wir pracy. Zdobyłam reputację twardej kobiety. Boże, nie wiem, dlaczego ci to wszystko powiedziałam. - Napij się szampana. Sam też nie miałem szczęścia w miłości. Czuł, że jak jedna strona okazała zaufanie, to druga strona też powinna. Hamish napełnił jej kubeczek, a potem opowiedział o zerwanym związku z Priscillą Halburton Smythe. - Tak naprawdę to nigdy nie miałem szczęścia do kobiet zauważył smutno. - Sprawa z Anną w Amsterdamie została jak zwykle spartaczona. Robi się zimno. Chyba powinniśmy już iść. *** Kiedy tego wieczora weszli do Lachiego, Kevin szepnął do Barry'ego: - Coś się pomiędzy nimi kroi. Gestem wskazał na Olivię i Hamisha. - A, o to chodzi. Hamish mówił mi, że zmieniają koncepcję. Teraz udają, że szaleją za sobą - wymamrotał Barry. - Inaczej Jimmy będzie się podejrzliwie dziwił, że razem chodzą na przerzut. - Jeśli chcesz znać moje zdanie, to dobrze grają stwierdził Kevin, torując sobie drogę. Po raz kolejny znaleźli się w biurze Lachiego.

- Cześć, Hamishu! - krzyknął Jimmy White. - Domyślam się, że znasz zasady. Najpierw musimy sprawdzić towar. - Tak, przekonacie się, że jest pierwszej klasy. Ja też chcę się upewnić, że nie zamierzacie mnie wykiwać - zadrwił Hamish, ramieniem obejmując Olivię. - Och, daj spokój, człowieku, tu są sami przyjaciele. - Jeśli sprawy tak się mają, to możesz powiedzieć temu dryblasowi - Hamish wskazał na Grabarza - żeby przestał mnie śledzić. - To nie mój człowiek. Jest od Lachiego. Podejrzewa nawet własną matkę. Przejdźmy do rzeczy. Jeden z ludzi Jimmy'ego rozpostarł rządową mapę. - Chcemy dostarczyć towar tutaj za dwa dni. Dasz radę? Hamish spojrzał na mapę. Ze wszystkich cholernych miejsc akurat to - pomyślał. Loch Drim! - Dlaczego tam? - Jeden z naszych wywiadowców stwierdził, że to świetne miejsce na rozładunek. Nie korzystaliśmy z niego wcześniej. Twoi ludzie przyniosą towar na brzeg w tym miejscu. Wycelował w skalisty cypel, naprzeciw jaskini, gdzie Jock ukrył swojego potwora. - Ale żeby się tam dostać, będziecie musieli przejść przez wioskę Drim - zauważył Hamish - i uwierzcie mi, miejscowi natychmiast dowiedzą się, że tam jesteście. - Nie, nie dowiedzą się. Przypłyniecie moją łódką i wypłyniemy nią w morze. - W takim razie, dlaczego nie wypłynąć moją łódką i odebrać towar na morzu? - negocjował Hamish. - W ten sposób możemy zostać schwytani przez urząd ceł i akcyz. Moja łódka podrzuci nas tam godzinę przed spotkaniem. Zakładam, że twoi ludzie dobrze ukryją towar.

No wiesz, jeśli urząd będzie się kręcił w pobliżu, jedna łódź ich nie zaniepokoi, ale dwie mogą wzbudzić podejrzenia. Mam nadzieję, że Jock przestał pogrywać ze swoim potworem - pomyślał Hamish. - No jak? - spytał twardo Jimmy. - Zdołasz dostarczyć tam towar za dwa dni? To będzie w poniedziałek o drugiej w nocy. Hamish szybko kalkulował. Był pewien, że do tej operacji kecz będzie potrzebował silnika o dużej mocy. - Umowa stoi - powiedział, wyciągając dłoń. Jimmy uścisnął ją, a potem przytrzymał rękę Hamisha i wymownie spojrzał na zrogowacenia, których Hamish nabawił się, pracując w swoim gospodarstwie. - Odsiadywałeś wyrok? - spytał. - W Ameryce Południowej - krótko odpowiedział Hamish, cofając dłoń. - Wykupiłem się. - W porządku, napijmy się drinka - zaproponował Jimmy. Na szczęście dla Hamisha Jimmy wolał raczej przechwalać się niż słuchać. Opowiadał o interesach narkotykowych i kontaktach. Hamish odetchnął z ulgą. Jimmy mu ufał. Ale naprawdę odetchnął dopiero wtedy, gdy wyszli i wrócili do hotelu. - Trzeba wszystko spisać, póki jeszcze pamiętamy. Kevin wyglądał na zaniepokojonego. - Wszystkie te nazwiska, wszystkie te dane informatorów świata narkotykowego, dużo tego. Olivia roześmiała się i rozpięła bluzkę. Pod spodem miała skąpy, koronkowy biustonosz, a w dekolcie był ukryty mały czarny dyktafon. - Nagrałam każde słowo. - Wspaniale, proszę pani - uciął Hamish, gdy Kevin i Barry wytrzeszczyli oczy. - Sądzę, że możesz się już ubrać.

Olivia zarumieniła się lekko i prędko zapięła bluzkę. - Najpierw to przesłucham, a potem zadzwonię do Daviota - oznajmiła. Poszła do sypialni. - Coś jest między wami? - spytał Kevin. Olivia przycisnęła ucho do drzwi. - Nie bądź głupi - wyraźnie słyszała. - Ona jest bardzo dobrym funkcjonariuszem, a ja traktuję ją jak dobrego partnera. - Z takimi cyckami! - wykrzyknął Kevin. - Ty też po prostu zapomnij, że to kobieta - warknął Hamish. Olivia odsunęła się, wdzięczna Hamishowi za to, że przemilczał ich popołudnie na kamieniu. Zadzwoniła do Daviota. *** Tej nocy Hamish długo nie mógł zasnąć, nie dlatego, że Olivia leżała w łóżku obok, ale martwił się Jockiem Kennedym i jego potworem. Jednak Jock wiedział, że jeszcze jedno pojawienie się jego gumowej bestii ściągnęłoby mu Hamisha na głowę. Tyle problemów - pomyślał Hamish. Jimmy obiecał, że odbierze ich z hotelu w niedzielę wieczorem. Do tego czasu nic nie może zrobić, jedynie czekać i zamartwiać się. *** Hamish i Olivia większość czasu spędzali w hotelowym pokoju. Kevin kupił im scrabble'a, więc grali, oglądali telewizję i czytali. Wydawało się, że do niedzieli jest jeszcze sporo czasu, ale wszystkie te dni niespodziewanie szybko minęły. Zjawił się człowiek Jimmy'ego, żeby zabrać ich na

łódź. Stała w zanieczyszczonym olejem porcie Strathbane, gdzie nawet mewy wyglądały na brudne. Jimmy czekał na nich w kabinie. Wszyscy usiedli wokół stołu, nie byli zbyt rozmowni. Dobili do brzegu na zakolu jeziora Drim. - Teraz musimy zaczekać - powiedział Hamish. W ciemności patrzył w kierunku jaskini, nie dobiegał stamtąd żaden dźwięk i nie było znaku życia. Noc była zimna i spokojna. Nie sądził, że godzina może wlec się tak powoli. W końcu usłyszeli cichy odgłos silnika. - To powinno być to - luźno rzucił, starał się swobodnym zachowaniem maskować przyspieszone bicie serca. Dźwięk silnika nasilał się, a potem ucichł zupełnie. Zapadła cisza, poza chlupoczącymi falami nic nie było słychać. Teraz usłyszeli skrzypienie wioseł w dulkach. Hamish wyjął latarkę i poświecił w tym kierunku. W odpowiedzi zobaczyli błysk. Po dłuższej chwili w świetle gwiazd ledwie dostrzegli łódkę, w której wiosłowali dwaj mężczyźni. Hamish wyszedł im na spotkanie. - Jakieś kłopoty? - spytał. - Żadnych kłopotów, proszę pana. Hamish zaklął pod nosem. To odezwanie „proszę pana" było cholernie zbyt grzeczne i oficjalne. Mężczyzna stojący na chwiejnej łódce trzymał paczkę zawiniętą w sztormiak. Chwycił ją szybko. - Odpływajcie stąd szybko - rozkazał. - Nie chcę, żebyście się tu kręcili. - Dobrze, proszę pana. Cholera, to cud, że nie zasalutował - pomyślał wściekły Hamish. Podszedł do Jimmy'ego. - To pierwsza partia.

- Przynieś tu latarkę. - Jimmy rzucił polecenie jednemu ze swoich ludzi. Wyjął z kieszeni groźnie wyglądający nóż, rozciął pakunek i spojrzał na paczuszki w folii. - Tak, to wystarczy, Hamishu. Teraz poczekajmy chwilę, aż wrócą moi ludzie. - Jeśli jesteś usatysfakcjonowany - powiedział Hamish możemy dostarczyć ci resztę towaru, powiedzmy, za dwa dni. - Dobrze, również załatwmy to tutaj. Powiedzmy, w środę w nocy. Odbiorę was, tak samo jak dzisiaj wieczorem. *** - Wiesz, o czym prawie zapomniałem? - zapytał Hamish, kiedy już byli z powrotem w pokoju hotelowym. - O osobie, której śmierć to wszystko zaczęła. O Tommym Jarrecie. Bez wątpienia jego rodzice próbowali się ze mną skontaktować. Musieli pomyśleć, że zapomniałem o całej sprawie. - Gdy złapiemy tych bandziorów, wyciągniemy z Lachiego wszystko. - Sądzę, że człowiek taki jak Lachie nie będzie chciał współpracować. - W każdym razie doprowadźmy to do końca. Jeśli chcesz, załatwię parę dni wolnego i razem spróbujemy, czy uda nam się dowiedzieć czegoś więcej o śmierci chłopaka. Pójdę się położyć. To był męczący wieczór. Hamish czekał, aż skorzysta z łazienki. Potem przygotował sobie gorącą kąpiel. Włożył jedwabną piżamę, którą miał dzięki uprzejmości policji, i poszedł do sypialni. Po ciemku położył się do swojego łóżka. Pomyślał, że jest tak zmęczony, że powinien zaraz zasnąć, ale nękało go nieustające podenerwowanie, jakiś dziwny, nieokreślony strach. - Hamishu - usłyszał w ciemności miły głos 01ivii. - Tak?

- Nie mogę zasnąć. Martwię się. - Ja też. - Hamishu? - Tak. - Gdybyś tu przyszedł, to moglibyśmy pomartwić się razem. - Dobrze, proszę pani. To był pierwszy raz, kiedy z takim entuzjazmem wypełniał polecenie przełożonego. *** Nadinspektor Daviot, niestety, nie odróżniał posłuszeństwa od płaszczenia się. Wysoce cenił sobie Blaira, ponieważ ten zawsze się podlizywał. Pokusa, żeby pochwalić się ostatnią operacją zakończoną powodzeniem, była zbyt wielka. Wezwał do siebie Blaira. - Idzie nam świetnie - chwalił się Daviot, zacierając ręce. - Po prostu świetnie. - Jakie są najświeższe wieści, proszę pana? Daviot opowiedział mu o sukcesie pierwszej dostawy narkotyków. - Teraz wszyscy musimy mieć nadzieję, że drugie spotkanie przebiegnie równie sprawnie i wtedy ich mamy. Detektyw Chater spisała się znakomicie. Kiedy poszli do Lachiego i Jimmy White chwalił się swoimi kontaktami, nagrała każde słowo. Przydałby nam się tu ktoś tak bystry. Nie mamy tu ani jednej kobiety detektywa, a to źle. Musimy poprawić nasz wizerunek. - Sądzę, że powodzenie całej sprawy zależy od pańskiego skrupulatnego planu, proszę pana - schlebiał Blair. - Cóż, muszę się przyznać, że maczałem w tym palce. Ale oddajmy zasługi temu, komu się należą. Myślę, że wiele zawdzięczamy Hamishowi Macbethowi. Gnił w tej swojej wiosce zbyt długo. Drinka? - Bardzo chętnie, proszę pana. Whisky, tylko kropelkę.

Myśli Blaira się kotłowały. To było okropne. Przeniesienie Hamisha Macbetha do Strathbane było wystarczająco dobijające, ale kobieta równa stopniem - nie do zaakceptowania. Kobiety powinny siedzieć w domu, w kuchni, gdzie jest ich miejsce. - Mówi pan - dopytywał się Blair, biorąc podaną mu whisky - że ostateczna operacja jest w środę o drugiej w nocy, w zatoczce jeziora Drim? - Tak, a potem zaczynamy masową obławę na pozostałych przestępców. Dzięki detektyw Chater mamy wszystkie nazwiska. *** Blair wrócił do swojego pokoju. Usiadł przy biurku i rozmyślał. Potem wziął książkę informatorów, albo kapusiów, jak ich nazywano, i przesuwał palcem w dół listy. Podniósł słuchawkę telefonu. - Callum - szepnął. - Tu Blair. Spotkamy się w barze Rybak przy dokach. Możesz tam być za godzinę? Masz okazję zarobienia sporych pieniędzy. Wysłuchał krótkiej odpowiedzi. - Do zobaczenia na miejscu. Nie zawiedź mnie. *** Bar Rybak powstał w czasach, kiedy port w Strathbane pełen był statków rybackich. Jednak zbyt intensywne połowy i limity ustalone przez Unię Europejską sparaliżowały przemysł rybołówczy. Port był prawie pusty, nie licząc kilku zardzewiałych kadłubów łódek. Bar Rybak składał się z jednego małego, śmierdzącego pomieszczenia. Nikotyna z milionów papierosów przebarwiła na żółto niegdyś białe ściany. W kącie stała zabytkowa szafa grająca, wciąż zawierająca stos nagrań z lat sześćdziesiątych. Nikt dokładnie nie pamiętał, kiedy ostatnio ją uruchamiano. W telewizorze powieszonym nad barem transmitowano ostatnie

wyścigi konne z Ayr i Cheltenham. Lokal ten to ulubione miejsce spotkań pomniejszych rzezimieszków. Callum, kapuś, był mężczyzną o wzroście krasnala. Jego starannie zaczesane rzadkie włosy miały przykrywać łysinę. Nosił okulary i palił jak smok. Jego informacje były zwykle tak mało znaczące jak złoczyńcy, którzy spotykali się tu w barze: drobni złodzieje, ludzie, którzy hodowali i sprzedawali marihuanę, włamywacze do sklepów i magazynów. Podsuwał te smakowite kąski Blairowi, który od czasu do czasu płacił mu dychę za informacje. Blair wszedł do środka, dosiadł się do stolika, przy którym czekał już na niego Callum. - Dziwię się, że wybrałeś to miejsce - zagadnął Callum. - Nikt mnie tu nie zna - odparł Blair. - Tak, ale śmierdzisz gliniarzem - kulił się Callum, obserwując kilku mężczyzn dopijających pospiesznie drinki i kierujących się do wyjścia. - W porządku, przejdźmy się. Callum wyglądał na rozczarowanego. Miał wielką ochotę na drinka, ale nie zamówił niczego, oczekując, że Blair coś mu postawi. Wyszli na zewnątrz. Dzień był chłodny i jasny. Mewy pikowały ponad ich głowami. Plastikowe kubeczki, opakowania po hamburgerach i inne odpadki kołysały się na powierzchni brudnej wody. - Więc co cię sprowadza? - spytał Callum. - Duże pieniądze. - Jak duże? - Bardzo duże. Dam ci informację, którą sprzedasz.

ROZDZIAŁ ÓSMY Gdzie jest, o śmierci twoje zwycięstwo, bim - bom? Gdzie jest, o śmierci, twoja broń? Zabiły piekielne dzwony, bim bam, Tobie, ale nie nam. Angielska pieśń wojskowa Kiedy Callum wchodził do hałaśliwej dyskoteki Lachiego, serce mu mocno biło. Ile powinien zażądać za taką informację? Tysiąc? Podszedł do baru. Barman spojrzał niechętnie. - Czego chcesz, staruszku? - Nie taki znowu staruszku, gościu - obruszył się Callum. - Przyszedłem zobaczyć się z Lachiem. - Ach, tak? Jaką masz sprawę? - Mam dla niego informację. - Spływaj stąd. Jest zajęty. - W porządku, powiedz mu, że odwiedzę go w więzieniu. Callum wykrzyczał ostatnie słowo tak, by zostało usłyszane przez innych. - Zaczekaj tu - warknął barman. Callum odwrócił się i obserwował wirujące pary. Jak można było czerpać przyjemność z takiego tańca? Bijące światła stroboskopów raziły w oczy, a muzyka raniła uszy. Do tego nie było w tym żadnej cholernej melodii. Barman wrócił. - Chodź ze mną. Zaprowadził Calluma do biura Lachiego. Lachie był sam. Callum rzucił tęskne spojrzenie w stronę baru w rogu. Lachie siedział za biurkiem. Nie zaproponował, żeby Callum usiadł. - Co to za informacja? - spytał sucho.

- Nie powiem ani słowa, dopóki nie zobaczę Jimmy'ego White'a i nie odbiorę zapłaty. Lachie pochylił się. - Nic mi nie mówi nazwisko Jimmy White. Wynoś się stąd. - Wplątał się w policyjny przekręt - powiedział nadąsany Callum. Jimmy przyglądał mu się badawczo, a potem uśmiechnął się. - Usiądź, proszę. Jak się nazywasz? - Callum. - Jaki Callum? - Po prostu Callum. - Drinka? - Tak, whisky. Lachie podniósł słuchawkę telefonu i odwracając się od Calluma, coś szepnął. Odłożył słuchawkę, podszedł do baru i nalał sporą szklankę whisky dla Calluma. - Zdrówko! - Callum chwycił drinka i nie czekając, wypił. Lachie skinął i zapytał: - Ile chcesz za tę informację? - Tysiąc funtów - pewnym głosem powiedział Callum. - Cóż, zobaczymy. Drzwi otworzyły się i do środka wszedł Grabarz. - Już idzie - powiedział krótko. Usiadł na krześle pod ścianą. Wyjął groźnie wyglądający nóż i zaczął czyścić sobie paznokcie. - Myślałem, że robią to tylko w filmach - zauważył nerwowo Callum. Obaj mężczyźni nie odezwali się, po prostu spokojnie wpatrywali się w Calluma. - Piękna pogoda - zagadnął Callum.

Nic. Po prostu się w niego wpatrywali. Callum czuł pot występujący mu na czoło. Zaczął już w myślach przeklinać Blaira. Miał przeczucie, że to wszystko było niebezpieczne i zbyt poważne dla przestępcy takiego kalibru jak on. Drzwi otworzyły się i do środka wszedł Jimmy White. Callum od razu wiedział, że to musi być ważna osoba, wywnioskował to po kosztownym ubraniu i dwóch brutalnie wyglądających osiłkach, którzy weszli za nim. Jimmy White przysunął krzesło i usiadł obok Calluma. - Mów. - To ważna informacja - odważnie zaczął Callum. - Chcę za nią tysiąc funtów. - Dostaniesz. A teraz mów. - Najpierw chciałbym zobaczyć pieniądze - zwlekał Callum, przerażony, ale zdeterminowany. - Masz słowo Jimmy'ego White'a. Czy to ci nie wystarczy? Callum ustąpił. Teraz chciał jedynie wydostać się z tego okropnego miejsca. Chociaż ściany wyłożono materiałem dźwiękochłonnym, rytm muzyki disco przenikał do środka niczym bicie jego serca. - Chodzi o to - zaczął niepewnie - że prowadzisz interes z człowiekiem, który mówi, że nazywa się Hamish George, oraz z jego żoną. - I? - To Hamish Macbeth, gliniarz z Lochdubh, a ta jego niby żona to detektyw z Glasgow. Heroina, którą dostaliście, pochodzi łupu, który policja przechwyciła w Glasgow. Przy następnym przerzucie policja będzie na was czekać. - Kto ci to powiedział? - Wiem to od kogoś z najwyższego szczebla policji, ale nie mogę ujawniać źródła. A teraz, co z pieniędzmi?

Jimmy White zwrócił się do jednego ze swoich goryli. Machnął ręką w powietrzu. - Zapłać mu. Callum rozluźnił się i chwycił whisky. Jeden z osiłków wyszedł naprzeciw i sprawnie zaciągnął drut wokół chudej szyi Calluma i zaraz zacisnął go mocno. Reszta obserwowała, jak Callum miotał się i wierzgał, aż w końcu znieruchomiał. Jego martwe ciało osunęło się na podłogę. - Wyrzućcie to w porcie - zadysponował Jimmy. - Lepiej się zmywaj - radził Lachie. - Najpierw sprzątnę Hamisha Macbetha - oświadczył Jimmy. - Ten drań zapłaci za to życiem. *** Nazajutrz rano Hamish wszedł salonu. Olivia już tam była, spojrzała na niego i zaraz spuściła wzrok. Pomyślał, że usłyszy: „Mam nadzieję, że nie zamierzasz na poważnie brać tego, co zaszło tej nocy między nami". - Siadaj, Hamishu. Kawy? Jest coś, o czym musimy porozmawiać. - Zaraz powiesz, że musimy zapomnieć o minionej nocy stwierdził Hamish. - No cóż, tak. Mamy dużo roboty i nie możemy pozwolić sobie na emocjonalne zaangażowanie. - Dobrze, proszę pani. Zapadła niezręczna cisza. Hamish włączył telewizor. Nadawano wiadomości regionalne. - Tego ranka w porcie w Strambane znaleziono zwłoki mężczyzny - poinformował spiker. - Dopóki nie zostanie nawiązany kontakt z jego rodziną, tożsamość zmarłego nie będzie ujawniona. Podejrzewa się morderstwo. - Dowiedz się, kto to był - poprosił Hamish. - Dlaczego?

- Przygotowujemy przekręt narkotykowy i nagle pojawiają się zwłoki. Chciałbym wiedzieć, kto to jest. Olivia połączyła się Daviotem, obiecał, że oddzwoni. - Sądzę, że oboje za bardzo się martwimy, Hamishu. - Mam złe przeczucia - zastanawiał się Hamish. - Niech to szlag, wiem, że coś jest nie tak. Czekali w napięciu. Oboje aż podskoczyli, gdy zadzwonił telefon. Odebrała Olivia, wysłuchała w milczeniu, podziękowała i rozłączyła się. - Był małym oszustem, nazywał się Callum Short. - Czy mogą tu podesłać jego zdjęcie? - Dlaczego, Hamishu? - To tylko przeczucie. Proszę, Olivio. Olivia znów połączyła się z komendą i poprosiła o fotografię zmarłego mężczyzny. - Mam nadzieję, że nie pękasz - spytała. - Jak zginął? - Został uduszony. - Martwi mnie to. - Ale dlaczego? - Powiem ci, kiedy zobaczę to zdjęcie. Olivia zamówiła śniadanie, ale Hamish tylko dłubał widelcem w jedzeniu. Po godzinie rozległo się pukanie do drzwi. - To pewnie zdjęcie. Ruszyła otworzyć drzwi. Do środka weszli ludzie Jimmy'ego White'a. Obaj trzymali broń. Jeden z nich powiedział: - Włóżcie płaszcze i chodźcie z nami. Jeden ruch, Macbeth, i z miejsca strzelamy. Włożyli płaszcze. - Spójrzcie na to tak - warknął wyższy. - Jeden ruch i ona jest martwa.

Zeszli na dół. Na zewnątrz czekał długi czarny samochód. Drzwi otworzyły się. - Do tyłu - rozkazano im. Wsiedli do środka. Siedział tam Jimmy White, trzymając niewielki pistolet. - Gdzie nas zabieracie? - spytał Hamish. - Zamknij się - skwitował Jimmy. Samochód popędził poza Strathbane. Hamish trzymał Ołivię za rękę. Jak to możliwe, że ich zdemaskowano? Czy miało to coś wspólnego ze zwłokami w porcie? Wtedy zdał sobie sprawę, że jadą w kierunku Lochdubh. - Zabieracie mnie do domu? - spytał Jimmy'ego. - Tak, prześwietliliśmy cię. Nie spałem całą noc wycedził Jimmy. - Policjant ze szkockich gór, który kocha to miejsce. Więc tutaj zginiesz. - Człowieku, wszyscy dowiedzą się, że nas zabiłeś! powiedział Hamish. - Policja będzie cię szukać. - Dziś wieczorem ruszam w drogę do Ameryki Południowej - oświadczył Jimmy. - I chcę, żeby wszyscy wiedzieli, że ja to zrobiłem. Nikt ze mną nie zadziera. I tak myślałem już o emeryturze. Samochód wjechał do portu w Lochdubh. Hamish zobaczył zacumowaną w porcie łódź Jimmy'ego z silnikiem dużej mocy. - Tak jak powiedziałem, prześwietliłem cię - kontynuował Jimmy. - Miałeś być na krótkich wakacjach. Więc w ramach wakacji popłyniesz ze mną. Jesteś jedynym gliniarzem w Lochdubh, więc już nie będzie tu więcej glin. Nikt nie lubi policjantów, dlatego mieszkańcy nie zainteresują się tym, co teraz robisz. Ale spróbuj tylko nawiązać z kimś kontakt, to zginie.

On jest szalony - pomyślał Hamish. - Kompletnie szalony. I może to ujść mu na sucho. Wrzuci mnie i Oli - vię do morza, a potem wyjedzie do Francji lub Amsterdamu i zniknie. Samochód zatrzymał się w porcie. - Wysiadać - zarządził Jimmy. - Chłopaki, schowajcie broń, ale strzelacie, jeśli będzie trzeba. Hugh - zwrócił się do kierowcy - zabierz stąd ten wóz i ukryj go. Hamish wysiadł, a potem pomógł wyjść Olivii. Posłał tęskne spojrzenie w kierunku Lochdubh. Jeśli wyjdę z tego cało - pomyślał - nigdy więcej nie opuszczę tego miejsca. - Hamishu! Zastygł. Angela Brodie spieszyła ku nim wzdłuż nabrzeża. - Spław ją szybko - warknął Jimmy. - Och, Hamishu - uśmiechała się Angela, podchodząc do nich. - Wyglądasz znakomicie. Wygrałeś na loterii? - Nie, kupiłem w tanim sklepie - odpowiedział Hamish. - Będziesz musiał powiedzieć mi, który to sklep, to sama się tam wybiorę - wykrzyknęła Angela. - Muszę już iść - powiedział Hamish, czując broń Jimmy'ego w okolicy żeber. - Wpadnę do ciebie, kiedy wrócę. Angela rozejrzała się po wszystkich. Dlaczego Hamish nie przedstawił ich i dlaczego ta kobieta obok niego była taka blada i przerażona? - U twoich owiec wszystko w porządku, Hamishu dodała. Jimmy popchnął go lekko. - A co z tą czarną? - spytał Hamish przez ramię. - Jest chora. Chyba trzeba będzie ją uśpić. Do zobaczenia. Kolejne ukłucie broni. Hamish i Olivia zeszli po kamiennych schodach na ogromną białą łódź motorową, należącą do Jimmy'ego. Skierowano ich do kabiny. - Zwiążcie ich i zmywajmy się stąd - zarządził Jimmy.

- Co zamierzacie z nami zrobić? - spytał Hamish, kiedy mieli już związane ręce i nogi. - Obciążyć was i wyrzucić za burtę - odrzekł Jimmy. - Tak jak powiedziałem, mam zamiar przejść na emeryturę i to będzie moje ostatnie przesłanie dla gliniarzy. Nikt nie będzie robić głupka z Jimmy'ego White'a. Skinął głową swoim dwóm pomocnikom. - Nie ma potrzeby ich pilnować. Chodźmy na pokład. Zapach policji mnie drażni. - Co poszło nie tak? - spytała Olivia. - Ktoś puścił farbę. - Kto? - Ktoś ze Strathbane. - Masz na myśli komendę główną policji? Na pewno nie. Może ktoś cię rozpoznał? - Nie wychodziłem z hotelu bez kapelusza i ciemnych okularów. Zdjąłem je jedynie w dzień pikniku, ale tylko na czas posiłku. Jest sporo pijaków w szeregach policji, a oni mają informatorów. - Ktokolwiek to zrobił, zdawał sobie sprawę z tego, że nas zabiją. - Może nie. Może myślał, że przerwą tę całą akcję i że zostaniemy ośmieszeni. - Hamishu, jestem przerażona. Pochylił się i pocałował ją. To wszystko, co mógł zrobić. Myśli kotłowały mu się w głowie, ale nie widział żadnego sposobu, żadnej nadziei. Cieszył go ból spowodowany drutem krępującym jego kostki i nadgarstki. To odciągało jego myśli, choćby na chwilę, od nadchodzącej śmierci. Nagle przechylił głowę. - Posłuchaj, jest jakaś inna łódź. Znów nadstawił uszu. - Przypomina silnik łodzi rybackiej. - Ahoj! - zawołał czyjś głos.

- Spływaj z tą łódką, człowieku. Jesteś dokładnie na naszym kursie. - Zabrakło mi tytoniu - jęknął drugi głos. - Archie Macleod, przysięgam na wszystko, że to on zdziwił się Hamish. - Kto to? - Tutejszy rybak. Co on robi na wodzie o tej porze? I przecież nie pali. - Mam go zastrzelić, szefie? To był jeden z goryli. - Nie, dam mu paczkę papierosów. Idźcie obaj na dół i uciszcie ich. Nie chcę słyszeć żadnego wołania o pomoc. - Podpłyń łódką - krzyknął Jimmy. - To bardzo miło z pana strony. Wkrótce zgaszono oba silniki. *** - Pakujesz się w niezłe tarapaty dla paczki papierosów zauważył Jimmy, przyglądając się z niechęcią niskiej sylwetce Archiego Macleoda. - Masz, weź całą paczkę i spływaj. Łódź rybacka odpłynęła kawałek. - Och, nie dosięgam - jęknął Archie. - Chłopcy, potrzeba tu pomocy! Nagle rybak chwycił haki, zarzucił je na burtę łodzi Jimmy'ego i przyciągnął obie jednostki do siebie. Zanim Jimmy zdołał wyciągnąć broń z kieszeni płaszcza, Archie chwycił hak i z ogromną siłą, jak na tak małego człowieka, cisnął przed siebie. Uderzył nim prosto w klatkę piersiową Jimmy'ego, przewracając go na pokład. Zanim się podniósł, Archie zdołał przeskoczyć na łódź Jimmy'ego i przyłożył mu do gardła nóż do patroszenia ryb. W tym momencie dwóch osiłków wyłoniło się spod pokładu. - Zastrzelą nas - wysapał Archie. - Ale zanim dosięgnie mnie pocisk, będziesz martwy.

Jimmy znajdował się na linii strzału, zasłaniając sobą Archiego. - Nie strzelajcie! - krzyknął Jimmy i wytrzeszczył oczy ze strachu. - Wyrzućcie broń do wody - powiedział Archie, dociskając nóż do gardła Jimmy'ego. - Rób, jak ci każą - ryknął przerażony Jimmy. Do tej pory zlecał torturowanie, zabijanie i okaleczanie, ale nigdy w swoim podłym życiu sam nie był w takiej sytuacji. Mężczyźni wyrzucili broń do wody. - Zwiążcie ich wszystkich - krzyknął Archie w kierunku swojej łódki. Rozległ się plusk wody, to kapitan Jimmy'ego porzucił ster i wyskoczył za burtę. - Głupiec - skwitował Archie. - Nie odpłynie za daleko. Gdy Jimmy i reszta byli związani, Archie zszedł do kabiny. - Och, to ty, Hamishu - krzyknął radośnie. - I twoja młoda dama. - Nigdy nie ucieszyłem się tak bardzo na czyjś widok, Archie - westchnął Hamish. - Możesz ściągnąć ten drut? Najpierw pani. Archie przeciął więzy Olivii. - Będziesz mi dłużny nowy nóż do patroszenia, Hamishu zaznaczył. - Już nigdy nie będzie taki sam po przecięciu drutu. - Kupię ci złoty nóż - powiedziała Olivia i rozpłakała się. - Nie rozpaczaj - pocieszał Archie. - Już po wszystkim. Mamy ich. - Skąd wiedziałeś? - spytał Hamish. - To dzięki Angeli, pani Brodie. Powiedziałeś jej coś o czarnej owcy, która musi zostać uśpiona, a ona wiedziała, że nie masz żadnej czarnej owcy. I nie bardzo podobało się jej to towarzystwo, z którym cię widziała. Ruszyła do baru w

Lochdubh, wykrzykując, że zostałeś porwany na statek. Potem biegała po wiosce, wyciągając ludzi z domów. Człowieku, to było niesamowite. Zupełnie tak jak w filmach. Łódka znów zaczęła płynąć. - David Queen jest za sterem mojej łódki - wyjaśnił Archie. - Odholuje nas. Nagle silnik zgasł. - Co teraz? - spytał nerwowo Hamish. - Och, musiał stanąć, żeby wyciągnąć z wody kapitana tej łodzi. Rzeczywiście dobiegły ich krzyki, a potem głuche uderzenie kogoś wciąganego na pokład. Silnik znów zaczął pracować. - Davie Queen kontaktował się przez radiotelefon, żeby powiedzieć ludziom, że nic ci nie jest. Kim jest twoja dama? - To detektyw Chater z Glasgow, Archie. - O rany, wyobraźcie sobie taką ładną dziewczynę razem z takimi mordercami! Potrzeba ci porządnego faceta, takiego jak Hamish, za którego wyjdziesz i z którym będziesz mieć dzieci. Właśnie mówiłem ostatnio żonie, że to czas, żeby nasz Hamish się ożenił. Hamish zaczerwienił się jak burak. - Przestań, Archie. Jesteś bardziej niebezpieczny od Jimmy'ego White'a. *** Kiedy zbliżali się do wybrzeża Lochdubh, Olivia stała na pokładzie obok Hamisha. Port był zatłoczony. Wyglądało na to, że zjawiła się tu cała wioska. Kiedy Hamish i Olivia wchodzili po porośniętych wodorostami kamiennych schodach do portu, rozległ się głośny okrzyk radości. Hamish miał nadzieję, że się nie rozpłacze. Byli tam wszyscy: Angela z mężem, doktorem Brodie'em, siostry

Currie, pastor Wellington i jego ogromna, odziana w tweed żona. Hamish ruszył prosto do Angeli i uścisnął ją. - Mądra z ciebie dziewczyna - dziękował. - Wiedziałam, że coś jest nie tak, kiedy zacząłeś mówić o tej czarnej owcy - opowiadała Angela - a twoja biedna dziewczyna wyglądała na śmiertelnie przerażoną. Po raz pierwszy w całej swojej karierze Olivia czuła, że potraktowano ją jak zwykłą kobietę. - Lepiej jedźmy prosto na komendę główną policji, Macbecie - warknęła. Angela posłała jej niechętne spojrzenie. - Kim ona jest? - spytała Hamisha. - Detektyw Chater. - Och, doprawdy? Czy słowo „dziękuję" nie wchodzi w zakres jej słownictwa? Olivia się zawstydziła. - Przepraszam - powiedziała do Angeli. - Zawdzięczam tobie i Archiemu życie. - Możesz podziękować im później - uśmiechnął się Hamish. - Chodźmy na posterunek policji, musimy zadzwonić. - Co się właściwie stało? - krzyknęła Angela, a wraz z nią kilka innych głosów, domagających się poznania całej historii. Olivia, która wciąż drżała z przerażenia i zdenerwowania, mogła jedynie podziwiać spokój, z jakim Hamish opowiedział o porwaniu. Tłum słuchał cicho, łowiąc każde słowo. Chociaż była o wiele wyższa stopniem od Hamisha, musiała czekać cierpliwie, ponieważ to było Lochdubh, gdzie Hamish Macbeth był królem. *** - Wszyscy wiemy, że pieniądze pochodzące ze sprzedaży narkotyków korumpują - powiedział ciężko nadinspektor.

Był wczesny wieczór. Przy stole w sali konferencyjnej w komendzie głównej policji zgromadziły się same najważniejsze osoby. Hamish i Olivia siedzieli obok siebie na końcu stołu. - Nie wiem, jak to możliwe, że doszło do tego przecieku kontynuował Daviot. - Myślę, że ktoś rozpoznał Macbetha i doniósł o tym Lachiemu. - Kim był Callum Short? - spytał niespodziewanie Hamish. Wszyscy spojrzeli na niego. - Człowiek, którego uduszono i wyrzucono do wody w porcie. - Dlaczego pytasz? - dziwił się Daviot. - Ponieważ możliwe, że to był informator. To tylko przeczucie. W spotkaniu uczestniczył również detektyw Jimmy Anderson. - Sprawdziliśmy go. Był drobnym oszustem. Blair uporczywie wpatrywał się w stół. Miał ochotę na drinka, ale była jedynie woda Perrier. Dzięki Bogu, że był bardzo ostrożny w postępowaniu ze swoim kapusiem. Zniszczył książkę z nazwiskami swoich informatorów i zastąpił ją nowym spisem bez nazwiska Calluma. - Poprosiłem, żeby wysłano do hotelu fotografię. Czy to zostało zrobione? - Dowiem się - obiecał Daviot i skinął na sekretarkę, która zaraz wyszła z sali. - Pomimo tego operacja okazała się wielkim sukcesem kontynuował Daviot. - Jimmy White został aresztowany a obława na pozostałych trwa. Przedstawiciele policji z Glasgow rozprawiali długo o tym, jak ich siły ruszyły ze zmasowaną obławą pod kilka adresów.

Sekretarka Daviota, Helen, wróciła do sali konferencyjnej. - I co? - niecierpliwie spytał Daviot. - Zdjęcia i akta Calluma Shorta zaginęły - odpowiedziała. - Co z rejestrem komputerowym? - Nie ma w nim nic na ten temat. - Co?! - wykrzyknął Jimmy Anderson. - Dziś rano jeszcze tam był, wiem, bo sam to sprawdzałem. - To może oznaczać, że ktoś z komendy głównej wyjawił informację o przekręcie Callumowi, a Callum próbował ją sprzedać - podsumował Hamish. Blair czuł strużkę potu spływającą pod koszulą. - Będziemy musieli wszcząć śledztwo w pełnym wymiarze - zapowiedział Daviot. - Jeśli mogę mieć drobną sugestię. Znów był to Hamish Macbeth. Blair stłumił jęk. - Jeśli ten Callum sprzedawał informację, to poszedł do dyskoteki Lachiego, a żeby dostać się do Lachiego, musiałby poprosić o to barmana. - Czy zatrzymaliśmy barmana? - spytał Daviot. Jimmy Anderson przecząco potrząsnął głową. - Zniknął. - W takim razie będziemy musieli dowiedzieć się od młodych ludzi, którzy tam byli, czy widziano kogoś odpowiadającego rysopisowi Calluma - wtrąciła Olivia. - Zrobimy to. Kiedy byli z powrotem w pokoju hotelowym, Hamish powiedział zdecydowanie: - Wiem, kto kryje się za tym przeciekiem. - Kto? - Blair. Naczelny inspektor Blair. Nienawidzi mnie do szpiku kości i widział w tym sposób, żeby się mnie pozbyć. - Na pewno nie. Ale jeśli masz takie podejrzenia, musisz powiedzieć o tym Daviotowi.

- Strata czasu. Nie posłucha mnie. Chyba że będę miał jakiś niezbity dowód. - Zostanie przeprowadzone dokładne śledztwo. Jeśli Blair jest winny, to dobiorą mu się do skóry. - Może, chociaż wątpię w to. Zatrze wszystkie ślady. Cóż, mamy dwutygodniowy urlop. Rano wracam do Lochdubh i przyjrzę się ponownie śmierci Tommy'ego Jarreta. Chcesz ze mną pojechać? Zawahała się, a potem niespodziewanie uśmiechnęła. - Chciałabym. - Nie sądzę, żeby ktoś z aresztowanych powiedział coś na temat śmierci Tommy'ego - stwierdził Hamish. - Wiedzą, że nie przetrwają zbyt długo w więzieniu, jeśli zaczną sypać. Chcesz coś jeszcze zjeść? Kolacja w bufecie komendy głównej nie była dobra. - Nie, najadłam się. Jestem bardzo zmęczona. Chyba położę się spać. *** Leżeli w ciemności, każde w swoim łóżku. Olivia rozcierała nadgarstki, które wciąż bolały od skrępowania drutem. Zamknęła oczy, ale dopadł ją strach. Znów była na łodzi, związana, nie mając nadziei na pomoc. - Hamishu! - jęknęła. Przyszedł do niej, położył się obok w wąskim łóżku i objął ją. - Cii... - powiedział. - Już dobrze. Hamish jest tutaj - i ukołysał ją do snu jak dziecko. *** Rano Blair poprosił Daviota o spotkanie. - Wielkie nieba - krzyknął Daviot. - Wyglądasz jak wrak człowieka. Blair był nieogolony, miał zaczerwienione oczy i wyglądał, jakby spał w ubraniu.

- Chciałbym prosić pana o radę - zaczął skromnie Blair. - Oczywiście. - Prawda jest taka, że mam problemy z piciem. Och, po co owijać w bawełnę? Jestem alkoholikiem. - Jesteś pewien? Wszyscy lubimy zajrzeć do kielicha. - Presja w pracy to pogłębia - ciągnął Blair. - W Inverness jest ten ośrodek leczenia uzależnień, może mi zająć sześć tygodni, żeby wyzdrowieć. Chciałbym się tam udać jak najszybciej. Daviot był poruszony. - Oczywiście, pojedź tam. Jesteś zbyt cennym funkcjonariuszem, nie możemy cię stracić. Dobrze zrobiłeś, że do mnie przyszedłeś. Wielu sławnych ludzi to alkoholicy, którzy poddają się leczeniu - powiedział nadinspektor, naiwnie utwierdzony w przekonaniu, że istniało lekarstwo na alkoholizm. - Bądź z nami w kontakcie i dawaj nam znać, jak sobie radzisz. Miałem zamiar przedyskutować śledztwo na temat tego, jak Jimmy White dostał cynk, ale sądzę, że jednak musisz teraz odpocząć. - Tak, tak, muszę - zapewniał Blair żarliwie. - I nie przejmuj się. Twoje miejsce pobytu będzie naszym sekretem. Blair podziękował mu przesadnie grzecznie i wyszedł. Czuł, że dokładnie zatarł za sobą ślady. Nigdy nie rozmawiał z nikim na temat swoich kapusiów. Przecierpi ten cholerny odwyk i będzie nadstawiał uszu. Jedna oznaka, że go rozpracowali, i zniknie. *** Hamish zaczynał martwić się rozlokowaniem gości na nocleg. Jechał z Olivią do Lochdubh autem policyjnym prowadzonym przez Kevina. Na posterunku była tylko jedna sypialnia dla dwóch osób. Miał też jedno łóżko w komórce, ale nie chciał tam nocować.

Kevin był milczący i przygnębiony. Kiedy przyjechali na posterunek policji, krótko oświadczył, że wraca z powrotem. Czuł, że on i Barry zostali niesłusznie oskarżeni za niezapewnienie pełnego bezpieczeństwa Hamisha i Olivii. - W końcu w domu - westchnął Hamish. Zaprowadził ją do sypialni. - To wszystko, co mam do zaoferowania - powiedział niezręcznie. - Mam jeszcze łóżko w komórce, mogę na nim spać. Uśmiechnęła się do niego, a był to miły uśmiech. - W porządku, Hamishu. Nie wyrzucę cię z twojego własnego łóżka. Będziemy spali razem. - Doskonale - rozchmurzył się Hamish, który miał ochotę krzyczeć z radości i wiwatować. Położył swoją walizkę na krześle i otworzył ją. - Hamishu, zabrałeś ze sobą te wszystkie kosztowne ubrania! - Tak, cóż, czuję, że na nie zasłużyłem. - Złodziej! - Nie, po prostu korzystam z nowej garderoby. Zostawię cię, żebyś mogła się rozpakować. Potem zjemy lekki lunch, a później wpadniemy do Parry'ego McSporrana. - To ten gospodarz, który ma domki letniskowe na wynajem? - Tak. Albo możemy zacząć od jedzenia. Hamish poszedł do kuchni. Nie było nic, z czego można by przyrządzić lunch. - Zapomniałem zrobić zakupy - zawołał. - Jak będziesz gotowa, wyjdziemy gdzieś na lunch. Pół godziny później szli do restauracji Napoli, zatrzymywali się co chwilę, żeby Hamish mógł przedstawić Olivię mieszkańcom.

- Powinniśmy odwiedzić dziś Archiego Macleoda i podziękować mu we właściwy sposób - powiedział. Weszli do restauracji. Willie Lamont obsługiwał gości. W szalonych czasach, kiedy Hamish został awansowany na sierżanta, zanim go zdegradowano, Willie pracował u niego jako posterunkowy policji, ale zakochał się w krewnej właściciela restauracji, ożenił się z nią i odszedł ze służby. Hamish skierował się do stołu pod oknem. Willie, który był niesamowitym czyścioszkiem, pospieszył przetrzeć stół. - To musi być ta funkcjonariuszka policji, z którą cię porwano. - Tak, to detektyw Chater z Glasgow. - Nie macie romansu? - Podaj nam menu, Willie, i spadaj. Willie wręczył kartę. - Musisz uważać na naszego Macbetha - zwrócił się do Olivii. - Jeden krzyż za drugim. Olivia zamrugała. - Chciał powiedzieć kryzys - wyjaśnił Hamish, który przywykł do tłumaczenia innym, co Willie miał na myśli. Zajrzał do menu. - Eskalopki z cielęciny są dobre. - Jestem uzależniona od makaronu - uśmiechnęła się Olivia. - Wezmę makaron linguini z sosem z małży. - Mamy ochotę na wino? - Napijemy się wieczorem - zadecydowała Olivia. Zrobimy zakupy, a potem ja ugotuję kolację. W czasie posiłku Olivia wciąż poruszała temat ich gehenny na łodzi. Hamish słuchał jej, zdając sobie sprawę, że musi się wygadać. Nie zaoferowano nam żadnego wsparcia dla ofiar ani żadnej terapii - pomyślał. - Musimy po prostu pomóc sobie nawzajem przez to przejść.

Olivia poprosiła go, żeby jeszcze raz opowiedział jej o śmierci Tommy'ego Jarreta. - Wciąż mnie to niepokoi - stwierdził Hamish - dlaczego udał się do Kościoła Wschodzącego Słońca. Nie znaleziono tam żadnych narkotyków. Całe zgromadzenie rozmawiało jedynie o seksie. A jednak poszukiwał czegoś w rodzaju duchowości. - Może jakiejś religii? - spytała Olivia. - Nie do końca. Wiesz, co mówią, że religia jest dla tych, którzy wierzą w piekło, a duchowość dla tych, którzy przez nie przeszli. Może udałoby ci się zmusić tę dziewczynę, Felicity, żeby zaczęła mówić? W restauracji przyjemne zapachy z kuchni ginęły niszczone silną wonią środka dezynfekcyjnego. - Jest już późno. Jesteśmy ostatnimi gośćmi - zauważył Hamish - a Willie na pewno nie ominie ani jednego zarazka. - Która godzina? - Piętnasta trzydzieści. - Już?! Chodźmy na zakupy. Wyszli z restauracji i weszli do sklepu wielobranżowego pana Patela. Hamish wyciągnął pieniądze z portfela pełnego banknotów. - Hamishu - spojrzała na niego surowo. - Na pewno są to pieniądze, które ci dali, żebyś nimi szastał, kiedy udawałeś barona narkotykowego. Musisz resztę oddać albo przynajmniej rozliczyć je w swoich wydatkach. - Wymyślę coś. Zanieśli zakupy do domu i pojechali do Glenanstey. - Mamy dziś piękny dzień - zauważył Hamish - ale niebawem się ściemni. - Ten krajobraz mnie przeraża - odpowiedziała Olivia, spoglądając na piętrzące się góry. - Zimą to musi być ponure miejsce.

- Miewamy tu paskudne zimy, to fakt - przyznał Hamish. Lecz zaraz dodał: - Ale nie takie paskudne jak na południu. Mamy tu blisko prąd zatokowy. W Rosshire rosną nawet palmy. - Niemniej jednak brakowałoby mi świateł miasta. Hamish prowadził samochód w milczeniu. Miał przeczucie, że ta wymiana zdań tak naprawdę znaczyła: „Nie myśl sobie, Hamishu Macbecie. Nie zamierzam tu z tobą zamieszkać". Dom Parry'ego był pusty. Hamish wszedł na wzniesienie, żeby przeczesać wzrokiem okolicę. Nie było śladu Parry'ego ani jego samochodu. - Zobaczmy, czy piękna Felicity jest w domu zaproponował. Felicity otworzyła im drzwi. - Co tym razem? - spytała. - Chcemy tylko porozmawiać. - Kim ona jest? Hamish ostrzegawczo ścisnął ramię Olivii. - To moja dziewczyna z Glasgow. - O co chodzi? - Chciałem zadać ci jeszcze kilka pytań o Tommy'ego. - Powiedziałam ci wszystko, co wiem. W przyszłym tygodniu odbędzie się moja sprawa przed sądem. - Posłuchaj, możemy wejść? - Jeśli musicie. Odwróciła się i przeszła przez kuchnię do salonu. - Wciąż ciekawi mnie, dlaczego Tommy uczęszczał do Kościoła Wschodzącego Słońca - ciągnął Hamish. - Tommy wydał mi się mądrym chłopakiem, a tamci ludzie to nieciekawe towarzystwo. - Mówił coś o tym, że fascynują go sekty. - I to wszystko?

- Chyba tak. Felicity wzruszyła ramionami. Słońce zachodziło i pomimo chłodu nadchodzącego wieczora i zimna w domku, Felicity miała na sobie skąpy top i długą, zwiewną spódnicę z indyjskiej bawełny. Ale widać było gęsią skórkę na jej szczupłych ramionach. Hamish zastanawiał się, czy rodzice odcięli ją od kieszonkowego i dlatego nie włączyła ogrzewania. Ale Parry zapewne zaopatrzyłby ją w torf na opał i nie policzył za to, a jednak ogień nie był rozpalony. Prawdopodobnie była jedną z tych osób, które uważają, że ciepło to dekadencka słabość. - Chciałbym zobaczyć Biblię Tommy'ego - kontynuował Hamish. - Po co? Myślisz, że ukryte wskazówki mogą znajdować się w Księdze Wyjścia, Sherlocku? Hamish spojrzał na nią poirytowany. Dokładnie o tym myślał, jeśli Tommy sporządził jakieś notatki, to mogły znajdować się w Biblii. - To dziwne, że jej nie odnaleziono. - Posłuchaj, wynoś się stąd. Nie mam ci nic więcej do powiedzenia. - Może coś przyjdzie ci do głowy - nie dawał za wygraną Hamish. - Gdzie jest Parry? - Skąd mam wiedzieć? Hamish poddał się. Na zewnątrz powiedział do Olivii: - Przyjdziemy tu później, może wtedy zastaniemy Parry'ego. W wiosce jest dobra herbaciarnia. - Nie zjem już nic po tym lunchu. - Napijemy się jedynie herbaty. Panna Black, która prowadzi to miejsce, jest bardzo bystra. Może coś wiedzieć. Kiedy wsiadali do policyjnego land rovera i odjeżdżali, Hamish zobaczył bladą twarz Felicity w oknie kuchennym, przyglądała się im.

- To nie jest wioska. To wioseczka - zauważyła Olivia, kiedy wjechali do Glenanstey. - Do tego pełna grubiańskich przodków - dodał Hamish. Olivia przyjrzała się niewielkiemu skupisku domów. - Dlaczego chcą tu mieszkać? - dziwiła się. - Ponieważ tu jest pięknie - odparł gniewnie Hamish. Jego przelotne marzenie o nim i Olivii, osiedlających się na posterunku policji w Lochdubh, coraz bardziej bladło. - Cóż, pannie Black się tu podoba i prowadzi dobry interes. Jesteśmy na miejscu. Zaparkował przed herbaciarnią i weszli do środka. - Przyszliście trochę późno - powitała panna Black. Właśnie chciałam zamykać. Ale usiądźcie. Co podać? - Tylko herbatę - poprosiła Olivia. Kiedy panna Black wróciła z wielkim porcelanowym dzbankiem z pachnącą herbatą, mlekiem, cukrem i filiżankami, uśmiechnęła się do Olivii i zastrzegła: - Herbata jest prawdziwa. Żadnych torebek. - Nie przyłączy się pani do nas? - spytał Hamish. - To detektyw Chater z Glasgow. Chociaż oboje oficjalnie jesteśmy na urlopie, wciąż zastanawia mnie śmierć biednego Tommy'ego Jarreta. - Tak, to zastanawiające - kontynuowała panna Black, siadając przy ich stole. - Był taki młody, taki pewny siebie, chociaż zawsze opowiadał o poszukiwaniu sensu życia. To potrafi każdego wpędzić w zły humor. - Tak, mówiło się o nim, że jest religijny - powiedział Hamish. - Nie odnaleziono jego Biblii i ciekawi mnie dlaczego. Jego rodzice chcieliby ją dostać. - Och, Biblia - powiedziała panna Black. - Zostawił ją tu dzień przed tym, jak zginął.

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY Ta dziwna choroba współczesnego świata. Matthew Arnold - Ma ją pani? - spytał Hamish. - Nie, dałam ją panu McSporranowi. - Kiedy? - Wzięłam ją ze sobą do pracy, w dniu, kiedy zmarł Tommy. Spieszyłam się, zobaczyłam pana McSporrana w dolinie z owcami, więc mu ją dałam. Drzwi otworzyły się i do środka weszło dwóch turystów. - Przepraszam - powiedziała panna Black i wstała, żeby ich obsłużyć. - Chodźmy rzucić okiem na tę Biblię - zaproponowała Olivia. - Nie rozumiem tego. Zdumiony Hamish potrząsnął głową. - Dlaczego Parry ją ma i nic nie powiedział? - Może przekazał ją Tommy'emu, a ten, kto zabił chłopca, znalazł ją i zabrał ze sobą? Mówiłeś przecież, że pomyślałeś, iż powinno być więcej rozdziałów tej książki, którą pisał. Może więc wzięli książkę, a razem z nią Biblię. Twarz Hamisha pojaśniała. - To musi być to. Olivia zmarszczyła brwi. - Dobrze znasz Parry'ego? - Tak, jesteśmy przyjaciółmi. Kiedy mam po drodze, zazwyczaj wpadam do niego na kawę. - Czy nie uderza cię jego dziwny dobór lokatorów? Ćpun i zbieraczka magicznych grzybków. To dziwny zbieg okoliczności. Hamish nachmurzył się. - To musi być jedynie zbieg okoliczności. - Ale czy nie powinniśmy zapytać go o parę rzeczy?

- Tak - wolno odpowiedział Hamish. - Chodźmy. *** Samochód Parry'ego stał zaparkowany przed domem. Hamish zapukał do drzwi. Otworzył je Parry. - Chciałbym zamienić z tobą kilka słów - uśmiechnął się Hamish. - Ja też - beztrosko powiedział Parry. - Wszędzie mówi się o twoim porwaniu. To jest ta pani inspektor, o której czytałem. - Tak, to Olivia. Właśnie piliśmy herbatę u panny Black. Parry, ona mówi, że dała ci Biblię Tommy'ego rano, w dniu, kiedy zginął. Parry uderzył się w czoło. - Rzeczywiście! Nie mówiłem ci? - Nie, nie mówiłeś. Dlaczego? - Mówię ci, przez tę śmierć chłopaka zupełnie wyleciało mi to z głowy. - Chcielibyśmy ją zobaczyć. - Wyrzuciłem do śmieci. - Dlaczego? - spytał Hamish. - Tak jak mówiłem, zapomniałem o niej i nie chciałem zostać oskarżony o przetrzymywanie, więc wyrzuciłem do śmieci. Z minuty na minutę serce Hamisha biło coraz mocniej. Z wiejskiego domu wyrzucano bardzo mało śmieci. Resztki jedzenia wędrowały na górę kompostu. Papier palono. Wszyscy gospodarze ze szkockich gór byli przesądni. Nikt z nich nie spaliłby Biblii. - Kiedy wyrzuciłeś ją do śmieci? - Kilka dni temu. - Posłuchaj, Parry. To zatajenie dowodu. To niszczenie dowodu. - Ale sprawę zamknięto!

- Wiedziałeś, że miałem podejrzenia co do śmierci chłopaka. A co z jego rodzicami? Nie pomyślałeś, że mogą chcieć dostać Biblię swojego syna? - To drobiazg, Hamishu. Och, ty po prostu popisujesz się przed swoją damą. - Jeszcze tu wrócę, Parry. - Gdzie idziesz? - Nieważne, Parry. Chodźmy, Olivio. - Gdzie idziemy? - spytała, kiedy byli w land roverze. - Wracamy na posterunek policji, żeby wziąć dwie mocne latarki, i jedziemy przeszukać komunalne wysypisko śmieci. - To będzie szukanie igły w stogu siana, Hamishu! - Muszę spróbować. - Wiesz... - powiedziała Olivia. - Historia Parry'ego brzmiała wiarygodnie. - Nie dla mnie. Każdy porządny gospodarz skontaktowałby się ze mną i przyznał się, że wciąż ma Biblię, jeśli naprawdę by o niej zapomniał. - Podejrzewasz go o coś? - Nie mogę myśleć o niczym innym, tylko o odnalezieniu tej Biblii. Tu jest dom Seana Fitzpatricka. Może pożyczy latarki, to oszczędzi nam drogi do domu. Hamish wysiadł, Olivia została w land roverze. - O co chodzi tym razem? - nachmurzył się Sean, kiedy otworzył drzwi. - Myślałem, że dochodzi pan do siebie po swoich przygodach. - Zastanawiałem się, czy mógłby mi pan pożyczyć dwie mocne latarki? - spytał Hamish. - Po co? - Zamierzam przeszukać wysypisko śmieci. - To zajmie panu chyba rok. Czego pan szuka? - Jeśli musi pan wiedzieć, to Biblii.

- Biblii? Gdyby to była biżuteria, pieniądze albo coś użytecznego, wysłałbym pana do Kiepskiego Joeya. - Kim, do diabła, jest Kiepski Joey? - Jest szefem zbieraczy śmieci. Szuka na wysypisku śmieci cennych przedmiotów. - Gdzie mogę go znaleźć? - Jest taka stara drewniana chatka rybaka na wybrzeżu, w pobliżu wysypiska śmieci. Tam mieszka. Ale pan szuka Biblii? - Ma pan latarki czy nie? - Och, chyba lepiej je panu dam, bo inaczej nigdy nie zostawi mnie pan w spokoju. Odwrócił się, wszedł do domu i zaraz wrócił z dwiema latarkami. - Niech je pan odda w dobrym stanie - zaznaczył. - A skoro już o tym mowa, to mógłby pan dać jakieś zapasowe baterie? - Dobrze. Hamish skoczył do land rovera i podał latarki Olivii. Gdy ruszyli, opowiedział jej o zbieraczu śmieci. - To nie rokuje zbyt wielkich nadziei - odrzekła. - Zawsze jest jakaś szansa. A potem wrócimy i weźmiemy Parry'ego w krzyżowy ogień pytań. Olivia stłumiła westchnienie. Czekała tylko na to, aż będzie mogła przygotować kolację dla Hamisha i pójść z nim do łóżka. - Dlaczego nie zgłosisz tego w komendzie głównej? zapytała. - Mogliby wysłać brygadę, żeby rano przeczesała wysypisko śmieci. - Zapominasz, że sprawa jest zamknięta. - Ale wciąż jesteśmy dla nich bohaterami. Zrobią to. Wyciągnęła telefon komórkowy. - Zadzwonię do nich.

- Nie! - ostro zaprotestował. Przyglądała się jego twarzy w świetle deski rozdzielczej i stwierdziła cicho: - Próbujesz znaleźć dowód, zanim wpakujesz w to swojego przyjaciela Parry'ego. - Jeśli jakimś cudem znajdziemy Biblię i poza tekstem nic w niej nie będzie, zwrócę ją rodzicom i nic więcej na ten temat nie powiem. - Nawet nie spytałeś Parry'ego o to, czy to był zbieg okoliczności, że tych dwoje narkomanów wynajmowało u niego domki. - Dojdę do tego - zapowiedział Hamish. W końcu na horyzoncie, w świetle księżyca, pojawiło się komunalne wysypisko śmieci na obrzeżach Strathbane. Była to góra śmieci, ponad którą kołowały i od czasu do czasu przysiadały niezmordowane mewy. - Tam stoi jakaś drewniana buda - Hamish wskazał na szopę na wybrzeżu. - I pali się w niej światło. Podjechał land roverem tak blisko, jak tylko mógł. Wysiedli i przeszli przez bujną trawę, a potem przez żwir do drzwi chaty. Zapukał i zawołał: - Policja. Otwierać! Słychać było szuranie stóp, a potem drzwi otworzyły się na oścież. Stał w nich naprawdę brudny staruszek, oświetlony płomieniem świec w pomieszczenia za nim. Ściskał paczkę herbatników. Jego łachmany obsypane były okruszkami. - Czego chcesz? - Szukamy czegoś, co mogłeś znaleźć na wysypisku. - Zbieram tylko drobiazgi i różne części - jęczał Joey. Czemu mam ich nie brać, skoro ludzie tak łatwo się ich pozbywają?

- Nie oskarżamy cię o nic - uspokajała Olivia. Potrzebujemy jedynie twojej pomocy. - Wejdźcie w takim razie. Poczłapał do środka cuchnącej chaty. Pełno było tam starych gazet, dziwacznych żelaznych części, kawałków porcelany, opakowań, starych opon i przeróżnych szklanych słoików i butelek. Od jak dawna tak żyje? - zastanawiała się Olivia. Jego twarz poorana była bruzdami, a oczy małe i łzawiące. Unoszący się z jego ubrania smród dusił nieznośnie. - Zastanawialiśmy się, czy może znalazłeś Biblię? - spytał Hamish. Stali cierpliwie. Nie było gdzie usiąść. W rogu pomieszczenia znajdował się brudny materac i jedno kuchenne krzesło, na którym siedział Joey, wpatrując się w Hamisha, który prawie dotykał głową do sufitu. Joey przecząco potrząsnął głową. - Nie było żadnej Biblii. Jeśli bym ją zobaczył, nie zabrałbym jej. To przynosi pecha. Miał słaby i śpiewny głos. Olivia podeszła i przykucnęła obok krzesła Joeya. - Bardzo chcemy znaleźć pewną Biblię, którą wyrzucono dwa dni temu. Zapłacimy ci za twoją pomoc. Spojrzał na nią i uśmiechnął się, odsłaniając komplet sztucznych zębów. - O rany, jaka z ciebie ładna dziewczyna - zaciągał. - Ile? - Dychę. Wstał z trudem z krzesła, Olivia również wstała i cofnęła się. - Mogę zaprowadzić was tam, gdzie są najnowsze odpady. - To świetnie - ucieszył się Hamish.

Joey wziął starą latarnię, zapalił ją od jednej ze świeczek, która była wetknięta w butelkę po winie. Potem pogasił świeczki. W przeciwieństwie do niektórych wysypisk śmieci to nie było zamknięte, brakowało również ogrodzenia. Z zaskakującą zwinnością Joey potruchtał naprzód, przyświecając sobie latarnią. Wkrótce co chwilę potykali się, brodząc w śmieciach. Księżyc świecił, mewy skrzeczały i nurkowały. Na stertach śmieci zaczynał lśnić szron. Olivia drżała i żałowała, że nie włożyła czegoś cieplejszego. Weszli na coś w rodzaju drogi między śmieciami, którędy przejeżdżały miejskie śmieciarki. Po przejściu około mili Joey się zatrzymał: - To będzie mniej więcej tu. I prawdopodobnie na górze. Ostatnia śmieciarka musiała najwyraźniej przejechać do końca drogi i wyrzucić załadunek na wierzch piętrzącej tam się już góry. Świecąc latarkami, Olivia, Hamish i Joey zaczęli szukać. Po godzinie zmarznięta Olivia mogła jedynie podziwiać zapał Joeya, który grzebał w stertach, nucąc pod nosem. Nagle poczuła dojmującą tęsknotę za ruchliwymi ulicami Glasgow, autobusami, sklepami, całym tym zgiełkiem, a przede wszystkim za miejscem, gdzie zawsze była za coś odpowiedzialna, gdzie zawsze czymś kierowała. Doszła do wniosku, że od sprawy narkotyków czuła się tak, jak gdyby była tylko damskim dodatkiem Hamisha Macbetha. Minęła kolejna godzina. Jej ubranie cuchnęło, a w nosie czuła męczący smród wysypiska. Mewa zanurkowała i zaskrzeczała jej nad uchem, krzyknęła ze strachu, straciła równowagę i przewróciła się do tyłu na stos kuchennych nieczystości. - Olivio! - krzyknął Hamish. - Może wrócisz do land rovera i rozgrzejesz się tam?

Za nic nie chciała pokazać, że nie jest tak silna lub twarda jak mężczyzna. - Nic mi nie będzie - odpowiedziała. Zaczęło cieknąć jej z nosa. Zimno kłuło ją w wszędzie. W tym momencie zobaczyła brzeg czarnej skórzanej okładki. Odłożyła latarkę na ziemię, uklękła i odgarnęła śmieci. To była Biblia. Jej głos był zachrypnięty od zimna i podekscytowania. Krzyknęła: - Znalazłam Biblię. Hamish zbiegł z góry śmieci. - Przytrzymam twoją latarkę. Otwórz ją. Zgrabiałymi, zaczerwienionymi dłońmi Olivia otworzyła Biblię. - Bingo - powiedziała. Na wewnętrznej stronie okładki było napisane: „Tommy Jarret". - Jedźmy do domu się przebrać - zaproponował Hamish. Przyjrzymy się temu dokładnie na posterunku. Podziękowali Joeyowi i Hamish wręczył mu banknot dziesięciofuntowy, który Joey wcisnął za pazuchę i szybko czmychnął. - Spójrz, jak idzie - patrzył za nim Hamish. - Może to jest tajemnica długiego życia, cały dzień na świeżym powietrzu, nigdy nie kalać skóry kąpielą i trzymać kondycję, biegając w górę i w dół po stertach śmieci. Szkoda, że nie mam na sobie swojego ubrania. Są bardziej odpowiednie dla sprzątacza. Chodźmy. Zmywajmy się stąd. *** Kiedy wrócili na posterunek policji, Olivia zrzuciła ubranie i włożyła je do płóciennej torby, którą dał jej Hamish. W końcu mogła zanurzyć się w cieplutkiej w kąpieli. Po szybkim prysznicu Hamish przywdział czyste ubranie i dołączył do Olivii. Usiedli w kuchni i utkwili wzrok w Biblii leżącej na stole.

- Prawie boję się na nią patrzeć - szepnął Hamish. Zaczęli ją kartkować. Między cienkimi stronicami znaleźli złożoną kartkę papieru formatu A4. Hamish ostrożnie rozłożył go na stole. Jego twarz spochmurniała, kiedy to czytał. Olivia przysunęła do niego krzesło i również spojrzała na kartkę. „Wiadomości te umieszczę na końcu mojej książki napisał Tommy. - Zapisuję teraz na papierze na wypadek, gdyby Parry zaglądał do mojego komputera. On w tym siedzi, w całym tym przemyśle narkotykowym. Zaczęło się od tego, że pewnego dnia w Strathbane spotkałem Billy'ego, gościa, z którym kiedyś wynajmowałem mieszkanie. Opowiedziałem mu, że skończyłem z narkotykami i chciałem uciec od tego wszystkiego. Billy przypomniał sobie, że przypadkiem słyszał o człowieku z Glenanstey, który wynajmował domki letniskowe. Parry wydawał się być zwykłym gospodarzem. Skorzystałem z oferty i zamieszkaliśmy razem z Billym i jego kumplem. W tym czasie zainteresowałem się Kościołem Wschodzącego Słońca, ale oni okazali się zbieraniną tępych ludzi gadających o seksie. Chciałem zrobić sobie przerwę w pisaniu, nie miałem nic do roboty, chciałem po prostu pobawić się w detektywa. Postanowiłem śledzić Parry'e - go. Nie myślałem, że coś wykryję, to była tylko zabawa. Ale pewnego dnia zobaczyłem, jak wchodzi do Lachiego. Taki człowiek jak Parry nie wszedłby do Lachiego na dyskotekę czy na piwo, wydało mi się to podejrzane. Nazajutrz, kiedy wyszedł do pracy w gospodarstwie, zajrzałem do jego domu. Zobaczyłem mapę morską okolicy i było tam zakreślone kółko wokół dopływu jeziora Drim. Za dwa dni jakiś samochód podjechał pod dom. Ujrzałem, jak wysiada z niego Lachie z jeszcze jednym mężczyzną. Parry zaprosił ich do domu. Wyszedłem, przykucnąłem i zajrzałem przez okno. Parry pokazywał im mapę. Sądzę, że planowali przerzut narkotyków. Wszyscy

wiedzą, że Lachie handluje narkotykami. Od niego w każdym razie miałem towar. Parry był dla mnie miły. Ostrzegę go najpierw. Prawdopodobnie polecał jedynie bezpieczne miejsca wzdłuż wybrzeża. Chciałem opisać to wszystko w książce, ale to zbyt poważna sprawa. Chyba pójdę z tym na policję. Ale czuję się źle". - Parry - syknął Hamish. - Łajdak. Dlaczego to zrobił? - Aresztujmy gnojka to dowiemy się wszystkiego powiedziała Olivia. *** W domu Parry'ego było ciemno. Hamish załomotał do drzwi. Po kilku minutach zapaliły się światła. Drzwi się otworzyły. - Parry McSporran - oznajmił Hamish. - Aresztuję cię pod zarzutem morderstwa Tommy'ego Jarreta. Muszę ostrzec cię, że... - Gadasz bzdury! - krzyknął Parry. - To ja, twój przyjaciel. - Znaleźliśmy Biblię na wysypisku śmieci. - I co z tego? Mówiłem ci, że ją wyrzuciłem. - W środku był fragment maszynopisu, w którym Tommy opisał wizytę złożoną ci przez Lachiego i jak się domyślam, Jimmy'ego White'a, oraz o zakreśleniu jeziora Drim na mapie morskiej, i o tym, że zamierzał iść z tym na policję, ale najpierw chciał cię ostrzec. Parry zbladł. - Nie pomyślałem, żeby zajrzeć do środka. *** W komendzie głównej w Strathbane cała historia wyszła na jaw przy akompaniamencie szumu nagrywanej kasety. Parry zadłużył się mocno w banku, żeby zbudować domki letniskowe, i bank domagał się spłacania pożyczki. Groziła mu utrata domu. Wpadł na swojego starego przyjaciela z lat

szkolnych, Hugh Granta wyglądającego bardzo zamożnie. Wypili drinka i Parry opowiedział mu o swoich kłopotach. Hugh zaproponował, że przedstawi Parry'emu sposób na zarobienie dużych pieniędzy. Kiedy usłyszał, że ma to coś wspólnego z narkotykami, odmówił. Ale bank zaczął naciskać jeszcze bardziej. Spanikował. Poszedł zobaczyć się z Hugh. Na początku chodziło o przechowywanie narkotyków w jego domu i dostarczanie ich w pewne konkretne miejsca. Potem była to pomoc w rozpracowaniu lokalizacji do rozładunku narkotyków. Pożyczka w banku została spłacona. Powiedział im, że kończy z nimi współpracę, ale oni stwierdzili, że jedyny sposób, żeby wyjść z interesu, to śmierć. Wtedy przyszedł do niego Tommy i ostrzegł, że zamierza iść ha policję, ale daje Parry'emu czas, żeby z tym zerwał. - To znaczyłoby, że wszystko było na nic - podsumował Parry. - Straciłbym moje owce, mój dom, moje gospodarstwo, wszystko. Poszedłem z tym do Lachiego. - Siedź cicho - rozkazał - i nie wtrącaj się. Parry opowiedział, że dwóch młodych mężczyzn odwiedziło dom Tommy'ego w dniu jego śmierci. Jeden był niski, z wytatuowanym wężem wokół ramienia, a drugi był wysoki, z włosami związanymi w kucyk. Współlokatorzy Tommy'ego - pomyślał Hamish. Parry nic nie zrobił, tak jak go poinstruowano. Po pewnym czasie wyszli, a on zajrzał do pokoju i znalazł martwego Tommy'ego. Zatelefonował do Lachiego. - Dzwoń na policję - powiedział Lachie. - Przedawkował. Parry zaczął płakać. To tyle, jeśli chodzi o mnie jako przenikliwego badacza charakterów - pomyślał gorzko Hamish. ***

Nazajutrz rano o dziesiątej Olivia i Hamish położyli się do łóżek i oboje natychmiast zasnęli w objęciach. Hamish obudził się późnym popołudniem. Olivia głaskała jego ciało. - Nie mam kondomów - szepnął. - Mam spiralę. Masz AIDS? - Nie. Wsparła się na łokciu i uśmiechnęła do niego. - W takim razie, na co czekasz, gliniarzu? *** Blair siedział na spotkaniu AA w Inverness przy Ness Bank. Za oknami leniwie płynęła rzeka. Mężczyzna siedzący za nim trącił go łokciem w żebra. - Och - powiedział Blair - chciałbym tylko posłuchać. Jeśli myślisz, świnio, że zamierzam powiedzieć ci cokolwiek o sobie, lepiej zmień plan - pomyślał. Boże, mógłby zamordować za drinka. Zanim znalazł się na tym spotkaniu AA, jadąc w minibusie, w drodze na odwyk, mężczyzna, który go trącił, Cyril, powiedział: - Wiesz, jeśli chcesz wydobrzeć, będziesz musiał zabrać głos. - Zostaw mnie w spokoju - odburknął Blair. Gdy był już na terapii odwykowej, udał się do budki telefonicznej i zadzwonił do Daviota. Przysłuchiwał się, jak Daviot opowiadał mu o aresztowaniu Parry'ego. Wtedy Blair wziął głęboki oddech. - Są jakieś postępy w śledztwie, proszę pana? - Wciąż to badamy. Kontynuuj kurację. Blair poszedł do swojego pokoju, usiadł na łóżku i wpatrywał się w przestrzeń. Kolejny sukces Hamisha Macbetha. Tego było za wiele. Otworzył okno i wyjrzał na dół. Był na drugim piętrze, ale obok okna znajdowała się rynna.

Ześlizgnął się po niej na dół i z łatwością wydostał się poza teren ośrodka. Przy drodze stał pub Kielich, ale na odwyku znany był jako Poślizg Pijaków, ponieważ tam właśnie niektórzy z nich wracali do picia. Blair pchnął drzwi i wszedł do środka. Zamówił podwójną whisky. Wychylił ją do dna, czując ciepło rozchodzące się po jego ciele. To był nektar. Właśnie miał zamówić kolejną, ale wiedział, że jeśli to zrobi, to zamówi jeszcze jedną i jeszcze jedną i nie będzie w stanie wrócić na górę po rynnie. Kupił więc połowę butelki przy barze i niechętnie wrócił na oddział. To wszystko wina Hamisha Macbetha - pomyślał gorzko. Na spotkaniu jakiś pacjent mówił, że kiedy pił, winił wszystkich i wszystko za swoje problemy. Blair akurat nie słuchał. *** Olivia była na urlopie i przez pierwszych kilka dni z ogromną radością bawiła się w dom. Pogoda była wspaniała, nastało babie lato i poza smutną wizytą u rodziców Tommy'ego, ona i Hamish udawali się na spacery, chodzili na ryby, kochali się i jadali posiłki, które przygotowywała. Ale pogoda się zmieniła. Ulewny deszcz podniósł poziom wody w jeziorze, chmury osnuły góry, a Olivia zaczęła czuć się klaustrofobicznie i bardzo daleko od swojego domu. Przez kilka dni żyła marzeniem poślubienia Hamisha. Jednak teraz wiedziała, że była miastową dziewczyną, do szpiku kości. Pewnego ranka siedziała w kuchni, obserwując deszcz spływający po szybach. Patrzyła na zmokłe owce i zastanawiała się, co robić. Rozsądek podpowiadał jej, że Hamish nie był w niej zakochany, chociaż zdawało mu się, że jest. Chciał się po prostu ożenić. Znalazła fotografię pięknej blondynki wetkniętą na tyły szuflady ze skarpetkami, a z miejscowej plotki wywnioskowała, że blondynką tą była Priscilla Halburton - Smythe, z którą Hamish był kiedyś

zaręczony. Nie wyrzucił zdjęcia, jedynie schował je, żeby go nie zobaczyła. Usłyszała, że wraca, i poszła wstawić czajnik. Powiedział, że jedzie do Inverness. Wszedł do środka, pocałował ją i wyłowił z kieszeni małe aksamitne pudełko na biżuterię. - To dla ciebie. Otwórz. Olivia otworzyła. Zamrugał do niej pierścionek z diamentem i szafirem. - Czy to to, o czym myślę? - spytała. - Chyba powinienem najpierw spytać cię, czy za mnie wyjdziesz. Olivia zamknęła pudełeczko. - Tak, powinieneś, Hamishu. Nie mogę za ciebie wyjść. - Dlaczego? - Nie kochasz mnie, a ja nie mogłabym mieszkać tutaj. - Ale ja naprawdę cię kocham. - Wyrażę się więc inaczej. Nie mogę tu żyć. Oczekiwałabym, że przeniesiesz się do Glasgow. - Ale myślałem, że ci się tu podoba! - Jak mawiają, to miejsce można z powodzeniem odwiedzać, ale nie chciałabym tu mieszkać. Hamish wziął pudełko z pierścionkiem i schował je do kieszeni. - Jeśli tego właśnie chcesz - powiedział chłodno. - Wyjeżdżam dzisiaj, Hamishu. Nie sądzę, żebyś potrafił mi wybaczyć odmowę. Ale nie kochasz mnie. - Skoro tak twierdzisz. Daj mi znać, kiedy będziesz gotowa do wyjazdu. *** I to był koniec. Hamish odwiózł ją do Inverness, gdzie złapała pociąg do Glasgow. Nie rozchmurzył się. Jego nieugięta próżność rodem ze szkockich gór nie pozwoliła mu

na to. Stał na peronie i patrzył, jak pociąg odjeżdża. Wyglądała przez okno i machała, ale on nie pomachał w odpowiedzi. Hamish ruszył w długą drogę do domu, zmęczony i nieszczęśliwy. Chciał wpaść do Strathbane i sprawdzić, czy posunęli się w dochodzeniu, ale nie wykrzesał z siebie ani zainteresowania, ani siły. Był pewien, że winowajcą był Blair. Ale Blair, przebiegły lis, upewnił się, że nie zostawił żadnych dowodów świadczących przeciwko niemu. Kiedy wrócił na posterunek policji, który wciąż pachniał delikatnymi perfumami Olivii, zatelefonował do Strathbane i zgłosił się z powrotem na służbę. Godzinę później zadzwonił telefon. To był Jimmy Anderson. - To pewnie stek bzdur, Hamishu, ale zgłoszono pojawienie się potwora w jeziorze Drim. Jock - pomyślał Hamish. - W tym momencie czuję, że chyba go zabiję. - Wygląda na to, że w końcu nie awansują cię ani nie przeniosą tutaj - powiedział Jimmy. - Ktoś z Amsterdamu nadwerężył nasze wydatki. Niejaki Pieter. Został oskarżony za wręczenie policji łapówki, żeby przejrzała jakieś uliczne kamery i dowiedziała się, gdzie zniknąłeś, a okazało się przy okazji, że zadawałeś się z prostytutką. Daviot to purytanin. Musisz zgłosić się do szpitala na badania na AIDS. Lepiej rozlicz się również z tych wszystkich pieniędzy, które ci dali. I co z tymi modnymi ubraniami? - Odesłałem roleksa, karty kredytowe, paszport, okulary przeciwsłoneczne, spinki do mankietów i wszystko inne. - A co z ubraniami? - Zniszczyły się podczas śledztwa. - Co?! Wszystkie? - Wszystkie.

- Cóż, chyba lepiej będzie, jak się z tego jakoś wykręcisz. Daviot mówi, że znów podniesie cię do rangi sierżanta, więc czeka cię drobny awans. - O ile nie przyślą mi jakiegoś tępego posterunkowego jak ostatnim razem. Poza tym sierżant MacGregor z Cnothan nie ma posterunkowego. - Masz pecha, kolego. Wydaje mi się, że stary Da - viot czuje, że potrzebujesz surowego i rzetelnego posterunkowego, żeby upewnić się, że nie zejdziesz na drogę rozpusty. - Co za dzień! - zawodził Hamish. - Pójdę i zabiję tego waszego potwora. Kiedy jechał nad jezioro Drim, chmury zniknęły i zaświeciły gwiazdy. Wciąż powtarzał sobie, że ma złamane serce, jednak z każdą milą twarz Olivii zacierała się w jego pamięci. Cała ta sprawa z narkotykami zaczynała wydawać się z perspektywy czasu niczym męczący sen. Gdy dojechał nad jezioro Drim, zauważył, że sklep Jocka Kennedy'ego był wciąż otwarty i że stało przed nim dużo samochodów i autokar. Zaparkował obok i wszedł do sklepu. Był pełen ludzi. Jock i Ailsa zajęci byli sprzedawaniem „Potwornego toffi" i małych maskotek potworów. Jock podniósł wzrok i zobaczył Hamisha. Hamish skinął mu, odwrócił się i wyszedł. Ciężko było zarobić na życie w szkockich górach. Jock prowadził dobry interes i dostarczał ludziom nieszkodliwej rozrywki. Szkoda byłoby temu przeszkodzić. I tak niczym się już nie przejmował. Wsiadł z powrotem do land rovera i odjechał we wrzosową ciemność wzgórz Sutherland. *** Kilka miesięcy później Olivia siedziała w gabinecie lekarskim w Glasgow.

- Tak, obawiam się, że to na pewno guz - powiedział lekarz. - Może być niezłośliwy, ale myślę, że powinna się pani poddać biopsji. Olivia siedziała jak sparaliżowana. Za matową szybą okien gabinetu świeciło słońce. - Jak szybko? - spytała, choć zaschło jej w ustach. - Tak jak powiedziałem, od razu się nim zajmę. Im szybciej, tym lepiej. Jest pani mężatką? - Nie. Jeśli to rak, trzeba będzie usunąć mi pierś? - Tak, ale dziś potrafią czynić cuda w rekonstrukcji piersi. Zaraz wiadomość się rozejdzie - pomyślała gorzko Olivia. Jeśli miała raka i jeśli przeżyje, z nową piersią czy bez, będzie nazywana Olivią Jeden Cycek do końca swoich dni. Mężczyźni byli okrutni. Kiedy Olivia wróciła do swojego mieszkania, spojrzała na telefon. Miała chęć zadzwonić do Hamisha, ale stłumiła ją w sobie. Tę jedną bitwę będzie musiała stoczyć w pojedynkę. Jeśli Hamish naprawdę ją kochał, pojechałby za nią do Glasgow. Ani razu nie próbował się z nią skontaktować. *** Mniej więcej w tym samym czasie, kiedy Olivia usłyszała złą wiadomość, Hamish przechadzał się po wybrzeżu z Angelą. W końcu opowiedział jej, jak oświadczył się Olivii i jak został odrzucony. - Powiedziała mi, że jej nie kocham - rzekł Hamish - i okazało się, że to jest problem. Chciałem być żonaty i mieć dzieci. Westchnął. - Byłoby miło mieć małą gromadkę kręcącą się po domu. Była taką piękną, silną i zdrową kobietą. - Mówisz o niej jak o krowie - powiedziała Angela. - Doprawdy, silna, zdrowa kobieta! W każdym razie nie trać nadziei.

- Wciąż mam pierścionek. Hamish zaśmiał się. - Kto wie? Może pewnego dnia się jeszcze przyda?