Landon i Shay 01 - Brittainy C. Cherry.pdf

SAVE OFFLINE

Każdemu, kto kiedykolwiek czuł się samotny – połóż rękę na sercu. Czujesz? Wciąż bije. Ta książka jest dla Ciebie.

CZĘŚĆ I

Kocham Cię, tak jak się kocha rzeczy mroczne, w tajemnicy, pomiędzy cieniem a duszą. ~ Pablo Neruda

ROZDZIAŁ 1

Landon

2003 Nigdy nie chciałem być potworem, ale zastanawiałem się, czy niektórzy rodzą się z mrokiem we krwi i zainfekowaną duszą. Moje imię było żywym dowodem na to, że powinienem być lepszą osobą. Wywodzę się z rodu niezwykłych ludzi. Mama nazwała mnie po wujku Lansie i dziadku Donie – dwóch najwspanialszych mężczyznach na świecie. Imię Don oznacza kogoś szlachetnego, a Lance – sługę. Oni byli tego doskonałym przykładem. Obaj walczyli na wojnach. Poświęcali życie i umysły dla innych. Każdego witali z otwartymi ramionami i dawali z siebie dosłownie wszystko. Połączenie tych imion powinno uczynić ze mnie szlachetnego sługę świata, ale byłem od tego daleki. Gdyby zapytać większość kolegów ze szkoły, skąd pochodzi moje imię, zapewne odparliby, że od dupka. I słusznie. Nie byłem podobny do dziadka czy wujka. Obrażałem ich pamięć. Nie miałem pojęcia, dlaczego tak wiele mroku skrywało moje serce. Nie wiedziałem, dlaczego tkwiła we mnie taka złość. Po prostu ją odczuwałem. Byłem dupkiem, nawet niecelowo. Jedynymi ludźmi, którzy mnie znosili, byli najbliżsi przyjaciele i Monica – dziewczyna, której usilnie starałem się pozbyć z mojego życia. Nie było we mnie niczego szlachetnego czy służalczego. Troszczyłem się wyłącznie o siebie, i tych niewielu, którzy byli na tyle uparci, by nadal

nazywać mnie swoim kumplem. I nienawidziłem tego w sobie. Nienawidziłem tego, że nie byłem dobry. Nie byłem przyzwoity. Zrobiłem wiele złych rzeczy, przez które zapewne Lance i dziadek przewracali się w grobie. A dlaczego taki byłem? Chciałbym wiedzieć. Mój umysł był łamigłówką i ledwie wiedziałem, jak połączyć jej elementy. Po bezsensownych lekcjach poszedłem do stołówki i wziąłem tacę. To był ostatni semestr szkoły średniej, po którym mógłbym uciec z małego miasta Raine w stanie Illinois. Kiedy szedłem do stolika, skrzywiłem się na widok siedzącej tam Moniki. Przez chwilę chciałem się wycofać, aż przyjdą Greyson, Hank czy Eric, ale dziewczyna już mnie wypatrzyła i zaczęła machać. – Landon! Weź mi mleko. Odtłuszczone – poleciła piskliwym głosem. Nie znosiłem go. Brzmiała jak upiór i, przysięgam, miałem koszmary, w których ta dziewczyna wykrzykiwała moje imię. Nie pamiętałem, by wcześniej jej głos tak mnie irytował, choć zawsze przy wcześniejszych spotkaniach byłem pijany lub naćpany. Znaliśmy się już długo. Byliśmy sąsiadami, którzy mieli pokręcone życie. Każde z nas posiadało własne demony. Kiedy nasze problemy za bardzo nas przytłaczały, wykorzystywaliśmy seks, by się wyluzować. Nie było w tym nic romantycznego. Szczerze mówiąc, nawet za sobą nie przepadaliśmy, co mi się podobało. Nie byłem zainteresowany związkiem. Co jakiś czas potrzebowałem pobzykać, aby uspokoić mój rozdygotany umysł. Działało przez chwilę, aż postanowiłem rzucić picie i prochy. Odkąd przestałem brać, Monica miała zbyt wiele do powiedzenia w tej kwestii. – Lubiłam cię bardziej, gdy byłeś na haju – stwierdziła, gdy ostatnio trafiliśmy do łóżka. Na co odparłem: – Lubiłem cię bardziej, gdy ssałaś mi fiuta. To nawet nie była prawda. Nie cieszył mnie seks z nią. Po prostu zabijałem

w ten sposób czas. Pieprzyła się jak laski w pornosach, więc teoretycznie powinno być wspaniale. Ale tak naprawdę oznaczało brak rytmu, nieudolność i co jakiś czas musiałem na własną rękę szukać drogi na szczyt. Monica uderzyła mnie w twarz, gdy jej to powiedziałem, co częściowo nawet mi się spodobało. Skóra się zarumieniła i zapiekła. Przypomniałem sobie, że żyję i wciąż coś czuję, bo przeważnie byłem jak lód – zimny i bolesny dla każdego, kto próbował mnie dłużej przytrzymać. Monica stwierdziła, że nie będzie się ze mną bzykać, póki znów nie będę na haju. Dlatego też katastrofa, w której braliśmy udział, skończyła się – przynajmniej dla mnie. Ona jednak nie zrozumiała. Przez ostatnie tygodnie próbowałem się od niej odsunąć, ale jak wierny karaluch za każdym razem pojawiała się przy mnie, i to w najgorszych chwilach. – Naćpałeś się już? Wróciłeś do starych nawyków? Chcesz pomacać moje cycki? Ostatnią osobą, z którą chciałem mieć do czynienia w tym tygodniu, była Monica, ale wiedziałem, że jeśli z nią nie usiądę, zacznie wołać głośniej. Położyłem tacę na stole i skinąłem jej głową. – Co jest? Gdzie mój napój? – zapytała. – Nie słyszałem – odparłem cierpko. Wzięła mleko z mojej tacy i bez pytania je otworzyła. Miała szczęście, że brakowało mi siły na kłótnię. Nie spałem i zarezerwowałem energię na rzeczy i ludzi, którzy mieli jakiekolwiek znaczenie. Lista była krótka, imię dziewczyny na niej nie widniało. – Tak sobie myślałam, powinieneś w weekend urządzić u siebie imprezę – powiedziała, popijając mleko. Jedynym plusem tego przywłaszczenia było to, że wziąłem nieodtłuszczone, więc nie do końca wygrała. – Zawsze tak uważasz – odparłem, zaczynając jeść. Dziś był pierwszy tydzień szkoły po feriach i doceniłem fakt, że na stołówce nadal serwowano to samo podłe jedzenie, co przez te wszystkie wcześniejsze miesiące. Jedną rzecz w życiu uwielbiałem – konsekwencję. – Tak, ale w ten weekend naprawdę powinieneś ją urządzić, to urodziny

Lance’a. Powinniśmy się zabawić na jego cześć. Wkurzyłem się, gdy mówiła o nim, jakby go znała albo jej na nim zależało. Powiedziała to tylko z jednego powodu – aby zaleźć mi za skórę. Aby na mnie nacisnąć. Aby zrobić ze mnie potwora, za którym tęskniła. Wydawało jej się, że nie mogła mnie wykorzystywać, aby zapomnieć o swoich bliznach, jeśli moje rany nie krwawiły. Minął niemal rok od śmierci Lance’a. Wciąż czułem, jakby to było wczoraj. Zacisnąłem zęby. – Nie przeginaj. – Dlaczego? Lubię cię wkurzać. – Nie musisz się uganiać za jakimiś starszymi fiutami? – Odetchnąłem głęboko, a ona posłała mi złowrogi uśmiech. Lubiła, gdy wypominałem jej, że podobają jej się starsi faceci. W ten właśnie sposób starała się dać mi nauczkę, gdy z nią nie sypiałem. Spotykała się z jakimś gościem, po czym mi o nim opowiadała. Szkoda, że jej plan był kretyński, bo mnie to nie obchodziło. Jeśli już, to było mi jej żal przez jej brak poczucia własnej wartości. Monica stanowiła klasyczny przypadek bogatej dziewczyny z kompleksem tatusia. Nie pomagało, że jej ojciec naprawdę był kutasem. Kiedy powiedziała mu, że jeden z jego partnerów w interesach dobierał się do niej na przyjęciu, nazwał ją kłamczuchą. Wiedziałem jednak, że nie ściemniała, ponieważ zauważyłem, że poszła wtedy do sypialni i płakała. Ludzie tak nie szlochają, jeśli historia nie jest prawdziwa. Okazało się jednak, że to nie był pierwszy raz, gdy któryś z partnerów biznesowych ojca ją molestował, ale za każdym razem, gdy mu o tym mówiła, stwierdzał, że przesadnie dramatyzuje i desperacko łaknie uwagi. Stała się zatem dokładnie taka, jak postrzegał ją ojciec. Domagała się uwagi facetów, którzy według niego nigdy jej nie chcieli. Miała z nim problemy, więc sypiała z gośćmi w jego wieku. W łóżku nazywała ich swoimi tatuśkami, co było pomylone. Kiedy raz i mnie tak nazwała, natychmiast przestałem ją posuwać. Nie chciałem karmić jej demonów. Pragnąłem jedynie uciszyć na chwilę własne.

Prawdę mówiąc, cieszyłem się, że już ze sobą nie sypialiśmy. Wypchnęła policzek językiem i uniosła brwi. – Co? Zazdrosny? Chciałaby. Wcale się tak nie czułem. – Monico, wiesz, że nie jesteśmy parą, prawda? Możesz robić cokolwiek chcesz, z kimkolwiek chcesz. Nie jesteśmy w związku. – Byłem dobry w wyjaśnianiu tego laskom. Nigdy nie wprowadzałem ich w błąd, że połączy nas coś poważnego. W mojej głowie panował chaos, wiedziałem, że nie jestem dobrym materiałem na chłopaka. Wolałem być tylko kolegą do łóżka. Szczerze? Nawet nie kolegą. Nie chciałem zażyłości i nigdy nie zechcę. Monica puściła do mnie oko, jakby uważała mnie za kota, a siebie za mysz, którą miałem złapać. Winiłem za to tylko siebie. Najgorsze, co mogła zrobić tak pokręcona osoba jak ja, to spotykać się z inną pokręconą osobą. Dziesięć na dziesięć, że wyniknie z tego katastrofa. Monica wyjęła komórkę i zaczęła pisać, jednocześnie o czymś bełkocząc. Obmawiała innych, jacy byli brzydcy, biedni czy głupi. Była seksowna, a mimo to była najpaskudniejszą osobą, jaką znałem. Jednak nie mogłem jej oceniać. Kiedy wykorzystywałem ją naćpany, byłem jeszcze większym fiutem. Okazywało się, że na haju nie ma się żadnego współczucia dla innych. Mówiłem i robiłem gówniane rzeczy, za które w pewnej chwili karma z pewnością miała do mnie wrócić. – Plotka głosi, że w sobotę organizujesz imprezkę – powiedział Greyson, gdy podszedł do stolika z Hankiem i Erikiem. Dzięki Bogu. Siedzenie z samą Monicą było koszmarem. – To znaczy? – zapytałem. Pomachał komórką, pokazując wiadomość od Moniki. No jasne. Byłem pewien, że ten sam SMS poszedł do tysiąca innych osób, i bez względu na wszystko, zamierzały do mnie przyjść. Zatem najwyraźniej musiałem coś urządzić. Wszystkiego najlepszego, Lance. Obróciłem się plecami do dziewczyny i wytrzeszczyłem oczy, szepcząc do Greysona:

– Stary, zwariowała. Zaśmiał się i przeczesał ciemne włosy palcami. – Nie chciałbym stwierdzać: „a nie mówiłem”, ale… – urwał i zachichotał. Od początku powtarzał, że sypianie z Monicą było kiepskim pomysłem, ale nie słuchałem. Sytuacja szybko obróciła się na moją niekorzyść. Monica postukała mnie palcem po plecach. – Hej, idę do łazienki. Pilnuj moich rzeczy. Wzruszyłem ramionami, nie chcąc się do niej odzywać. Rozmowa z nią była niemal tak samo wyczerpująca, jak odrabianie zadania domowego. Wolałem zakuwać algebrę, niż z nią gadać, a byłem noga z matmy. Kiedy wyszła ze stołówki, weszła Shay, a mnie skurczył się żołądek. Od roku działo się tak, ilekroć dziewczyna pojawiała się w tym samym pomieszczeniu, w którym przebywałem. Nie do końca wiedziałem, co to oznaczało, czy w ogóle coś znaczyło, ale, cholera, zawsze tak było. Powtarzałem sobie, że to prawdopodobnie gazy. Nienawidziłem Shay Gable. Jeśli czegokolwiek byłem w życiu pewien, to właśnie tego. Znałem ją od lat. Była ode mnie młodsza, ale jej babcia pracowała u nas jako gospodyni. Czasami przychodziła razem z Shay, gdy rodzice nie byli w stanie się nią zajmować. Od początku się nie dogadywaliśmy. Niektórzy natychmiast potrafią się zaprzyjaźnić, a my od razu się znienawidziliśmy. Nie cierpiałem tej dziewczyny i jej pogodnej osobowości. Shay od małego była grzeczna. Zawsze dostawała dobre oceny, i gdziekolwiek się udała, zdobywała przyjaciół. Nie brała prochów, imprezowała na trzeźwo. Pewnie codziennie się modliła i całowała babcię przed snem. Panienka perfekcyjna. Albo raczej sztuczna. Nie kupowałem tej jej grzeczności. Nikt nie mógł być aż tak dobry. Nie było osoby, która nie miałaby demonów. Obracaliśmy się w tych samych kręgach, mieliśmy tych samych przyjaciół, ale od początku byliśmy kimś więcej niż wrogami. I pasowała mi ta

nienawiść do niej. Była dziwnie przyjemna. Nienawidzenie Shay było najbardziej stałą rzeczą w moim życiu. Było jak narkotyczny haj, którego zawsze łaknąłem, i z każdym mijającym rokiem, coraz mocniej odurzało mnie jej odrzucenie. Było coś intensywnego w tej naszej relacji, a im byłem starszy, tym bardziej tego pożądałem. Shay wyrosła tak, że wiele dziewczyn jej tego zazdrościło. Ciało rozwinęło się podobnie szybko jak umysł. Miała krągłości we wszystkich właściwych miejscach, oczy błyszczące w każdej sytuacji i głęboki dołeczek, na widok którego człowiek pragnął, by nie przestawała się uśmiechać. Czasami przyglądałem się jej i nienawidziłem siebie za to, że podobał mi się ten widok. Tego roku Shay wróciła do szkoły bardziej dojrzała. Miała większe zderzaki, krąglejszy tyłek. Gdybym nie pałał do niej taką nienawiścią, zastanawiałbym się nad zaciągnięciem jej do łóżka. Nie tylko była piękna, ale również mądra. Była najlepszą uczennicą w trzeciej klasie. Umysł i uroda – choć nigdy bym tego nie przyznał. Według Shay całkowicie nią pogardzałem, jednak czasami przyglądałem się jej, gdy nie patrzyła. Niekiedy słuchałem, jak śmiała się z koleżankami. Widziałem, że obserwuje ludzi, jakby byli sztuką, a ona próbuje dowiedzieć się, jak zostali ukształtowani. Zapisywała różne rzeczy, jakby jej życie zależało od słów na kartkach. Znałem tylko jedną osobę, która zapisywała tyle samo myśli co Shay. Musiała zapełnić setki zeszytów. Monica zatrzymała Shay – zapewne zapraszała ją na imprezę. Dlaczego miałaby to robić? Wszyscy wiedzieli, jak bardzo się nie cierpieliśmy. No, ale to była Monica. Tak bardzo zadzierała nosa, że nie dostrzegała problemów innych osób. A może zaprosiła ją, by mnie wkurzyć. Przecież to jedna z jej ulubionych rozrywek. Shay stała ze swoimi przyjaciółkami Raine i Tracey. Ta pierwsza była również moją koleżanką, bo umawiała się z Hankiem, moim dobrym kumplem. Potrafiła rozbawić przy każdej okazji. Jeśli potrzebowało się powodu do śmiechu, należało udać się do niej. Często żartowała, że dostała imię po mieście, w którym się urodziła, ponieważ jej rodzice byli zbyt leniwi, by samodzielnie wymyślić coś mądrzejszego.

– Dzięki Bogu, że nie urodziłam się w Accident w stanie Maryland – cieszyła się. – Musiałabym chodzić na terapię. Była też Tracey, królowa szkoły. Jeśli szukało się kogoś ze sportowym zacięciem, dziewczyna wykazywała je ponadprzeciętne. Ostatnio wydawało się, że jej blask wychodził Reggiemu bokiem. Reggie był tu nowy, przeniósł się z Kentucky i latała za nim większość dziewczyn, zachwyconych jego południowym akcentem. Szczerze? Dla mnie wyglądał jak zwykły dupek, który co jakiś czas przeciągał wyrazy. Byłem mistrzem w rozpoznawaniu dupków. Trafił swój na swego. Tracey była zbyt niewinna dla takiego chłopaka. Choć irytowała tą swoją pogodą ducha, generalnie wydawała się w porządku. Nikomu nie robiła krzywdy i właśnie dlatego nie potrzebowała uwagi takiego frajera jak Reggie. Pożre ją żywcem, po czym wypluje i uda, że jej nie zna. Tak właśnie robili niegrzeczni chłopcy – karmiliśmy się dobrymi dziewczynami i rzucaliśmy je, gdy się już nasyciliśmy. Reggie potrzebował Moniki. Dobraliby się jak w korcu maku. Dziewczyny rozmawiały, a ja wiedziałem, że Monica zapewne nawijała o imprezie, której nie chciałem urządzać. Shay spojrzała na mnie z wahaniem i niesmakiem. Witajcie, brązowe oczęta. Jeśli ta dziewczyna nienawidziła czegoś bardziej niż mnie, to były to moje imprezy, i dlatego nigdy na żadną nie przyszła. Kiedy na mnie spojrzała, odwróciłem wzrok. Nie wchodziliśmy sobie w drogę, a jeśli tak się działo, wymienialiśmy tylko kilka słów. Przeważnie były chamskie. Tak właśnie wyglądała nasza interakcja. Nie cierpieliśmy się. Poza tym jednym razem, dziewięć miesięcy temu. Kiedy jej babcia Maria pojawiła się na pogrzebie Lance’a razem z Shay. Przyszły do nas na stypę i dziewczyna zastała mnie podczas jednej z niezbyt męskich chwil. Nie chciałem, by widziała mnie w takim stanie: załamanego, rozczochranego, prawdziwego. Nie chciałem również, by Lance umarł, ale było jak było. Pragnienia,

marzenia, nadzieje – to wszystko fikcja. – Na pewno chcesz tej imprezy? – zapytał cicho Greyson, odrywając mnie od myśli o Shay. Chłopaki przy stoliku mówili o koszykówce i dziewczynach, choć Greyson nie wydawał się tym zainteresowany. – Skoro to urodziny Lance’a. Nikt inny nie miał pojęcia o urodzinach wujka, za co byłem wdzięczny. Greyson wiedział tylko dlatego, że śledził ważne dla mnie wydarzenia. Był właśnie takim przyjacielem. Miał pamięć jak nikt inny, i dobrze z niej korzystał. Monica wiedziała, bo zbierała informacje, aby używać ich jak sztylety, i dźgać swoje ofiary. Stanowiła całkowite przeciwieństwo Greysona. Wzruszyłem ramionami. – Chyba wolę być z ludźmi niż sam. – Chciał się spierać, ale pokręciłem głową. – W porządku. I tak przyda mi się towarzystwo. W dodatku nie sądzę, żeby Monica odpuściła. – Mógłbym zapewnić lokum – zaproponował, ale odmówiłem. Poza tym, gdy ja urządzałem imprezę to jedno, a kiedy robił to Greyson, sprawa miała się zupełnie inaczej. Moi rodzice zirytują się na myśl o domówce, ale szybko to przeżyją. Gdyby ojciec Greysona dowiedział się, że on ją urządza, chłopak dostałby surową karę. Jeśli cokolwiek wiedziałem o panu Eaście, to że był agresywny i niesprawiedliwy, kiedy wyżywał się na żonie i synu. Miał szczęście, że nigdy nie widziałem, by podniósł rękę na mojego przyjaciela. Szybko bym mu ją wyrwał. Kilka chichoczących dziewczyn podeszło do stolika i nam pomachało. To nie tajemnica, że wszystkie laski w szkole leciały na Greysona, a kilka na mnie. Zabawne, bo byliśmy zupełnie różni. Kumpel był bardzo dobrym uczniem, a ja – diabłem, ale okazywało się, że kobiety mogły kochać aniołów za dnia i nadal grzeszyć nocami. – Plotka głosi, że w sobotę jest u ciebie impreza, Landonie – powiedziała jedna z dziewczyn, kręcąc włosy na palcu. – Możemy przyjść? – Znam was? – zapytałem. – Jeszcze nie, ale możesz mnie poznać na imprezie – powiedziała jedna z nich sugestywnym tonem. Wypchnęła policzek językiem i nim poruszała.

Rety. Zdziwiłem się, że nie sięgnęła wprost do moich spodni, by wyjąć mi fiuta i zacząć go głaskać. Oczywiście laski były od nas młodsze – zapewne z drugiej klasy. Nikt nie był bardziej napalony niż takie dziewczyny. Wydawało się, że pewnego dnia przestały niewinnie bawić się lalkami i przeszły do urządzania Barbie i Kenowi orgii. Rozumiałem, o co martwili się ojcowie licealistek. Córki dziczały. Gdyby któraś była moją, trzymałbym ją w piwnicy, póki nie skończyłaby trzydziestki. Zbyłem jej prowokujący gest. – Możecie przyjść, jeśli zdobędziecie adres. Ich oczy zalśniły podekscytowaniem, gdy zachichotały i odeszły, najwyraźniej w poszukiwaniu miejsca, w którym mieszkałem. Gdyby mnie zapytały, zapewne bym im powiedział. Tego popołudnia czułem się litościwy. – Zatem ta impreza naprawdę się odbędzie? – zapytał Greyson. Wgryzłem się w kanapkę z suchym kurczakiem i próbowałem wyrzucić Lance’a z głowy i z serca. Impreza się przyda. Rozproszę się trochę. – Tak. – Stuprocentowo pewny pokiwałem głową. – Odbędzie się. Zerknąłem przez pomieszczenie i zobaczyłem, że Shay rozmawiała z jakimś fanem zespołu czy kimś takim. Zawsze robiła takie rzeczy – rozmawiała z ludźmi ze wszystkich klas społecznych. Osobami, które nie tylko ją kochały, ale także uwielbiały ją kochać. Shay należała do elity szkoły, ale nie była złośliwa czy zdzirowata jak Monica i ja. Ludzie nas lubili, ponieważ ich przerażaliśmy. Shay lubili, bo… cóż, dziewczyna była jak księżna Diana tego liceum. I właśnie dlatego jej nienawidziłem. Nie znosiłem jej nieokiełznanego szczęścia, pewności siebie i radości. Jej zadowolenie z życia cholernie mnie irytowało. Wyglądała jak księżniczka, wyprostowana, z jaśniejącymi czekoladowymi oczami i pełnymi ustami, które nieustannie się uśmiechały. Miała gładką cerę w ciepłym odcieniu, a włosy jak najczarniejsze fale. Ciało zaokrąglało się we wszystkich właściwych miejscach, a ja mimowolnie zastanawiałem się, jak wyglądała bez ubrania. Mówiąc wprost, Shay była piękna. Wielu kolesi

nazywało ją seksowną, ale ja się nie zgadzałem. Brzmiało to tanio, idiotycznie, ponieważ nie pałała jedynie seksapilem jak niektóre laski w szkole. Była promieniem słońca. Iskierką rozświetlającą niebo. Pieprzoną gwiazdą. I choć brzmi to banalnie, pożądał jej każdy chłopak, a każda dziewczyna chciała być taka jak ona. Przyjaźniła się ze wszystkimi – z każdą napotkaną osobą. A jeśli się z kimś umawiała, nie zrywała z nim w złości. Shay nie tylko wyglądała jak przeklęta księżniczka, ale też się tak zachowywała. Opanowana, pogodna, poukładana. Pewna siebie. Zawsze witała się z każdym, kto do niej podchodził. Nigdy nie wykluczała nikogo z jakiejkolwiek aktywności. Jeśli urządzała imprezę, zapraszała kujonów, tych z zespołu i futbolistów. Nie wierzyła w separację ze względu na przynależność do danej klasy społecznej, co czyniło ją anomalią w szkole i w życiu. Jakby urodziła się lata świetlne przed resztą z nas i wiedziała, że status społeczny w szkole średniej zupełnie nic nie znaczy. Była niepasującym kawałkiem układanki. Uniwersalną osobą. Znajdowała sobie miejsce w świecie każdego i sprawiała wrażenie, że było to łatwe. Kujony mówiły o niej w taki sam sposób jak goci – z uwielbieniem i podziwem. Dla każdego była wspaniała. Każdego, prócz mnie. Ale nie przeszkadzało mi to. Prawdę mówiąc, pomysł, by Shay była dla mnie dobra, sprawiał, że lunch podchodził mi do gardła. Każdego dnia wolałem jej nienawistne spojrzenie niż łagodne oczy łani.

ROZDZIAŁ 2

Landon

Raz w tygodniu po lunchu musiałem spotykać się z pedagogiem. Miała to być dla mnie wolna godzina, jednak musiałem siedzieć z panią Levi, jakbym był nienormalny. Żałowałem, że nie przypaliłem zioła, zanim wszedłem do gabinetu, ponieważ łatwiej byłoby mi się uporać z litościwym spojrzeniem. Często żałowałem decyzji, aby odstawić picie i palenie. Przeważnie były to moje ulubione sposoby na zagłuszenie myśli. Pani Levi użalała się nade mną, co było dziwne. Miałem dobre życie, bogatych rodziców i byłem jednym z najbardziej popularnych dzieciaków w szkole. Dobrze się uczyłem i zawsze dostawałem to, czego chciałem, a wątpiłem, by sama potrafiła to osiągnąć. Podsumowując, miałem całkiem dobre życie. Jasne, towarzyszyły mi wzloty i upadki, ale przecież każdy je miał. Jeśli już, to mi było żal jej. Jako szkolna pedagog zarabiała marnie, bo pewnie nie udało jej się zostać prawdziwym terapeutą. Mąż ją zostawił, więc wyobrażałem sobie, że znajdowała się wśród ludzi tylko, gdy siedziała naprzeciwko uczniów. Byliśmy jej życiem towarzyskim – nastoletnie gnojki, które nie chciały mieć z nią do czynienia. Jeśli to nie było żałosne, to nie wiedziałem, co mogło być. Nie chciałem tu siedzieć, ale wiedziałem, że rodzice urządziliby mi piekło, gdyby się dowiedzieli, że nie przyszedłem na spotkanie. Cóż, przynajmniej

matka. Ojciec miałby to gdzieś. Wczoraj wieczorem mama nagrała mi się na poczcie, mówiąc, że chciałaby być ze mną w tym tygodniu, ponieważ wie, że z powodu urodzin Lance’a jest mi ciężko, ale nie zdołała zmienić planów podróży. Chyba nawet to rozumiałem. Nie można było tak po prostu odwołać wyjazdu z koleżankami na Maui. Tak się nie postępowało. W dodatku to jedyne chwile, gdy Rebecca mogła mieć wolne z pracy, Karen do tej pory nie mogła podróżować z noworodkiem, a Kim, cóż, potrzebowała tego wyjazdu po rozwodzie. – Przykro mi, Land. Chciałabym być przy tobie. Zostawiłam ci kartę kredytową, żebyś zamówił jedzenie. Możesz też zadzwonić po kucharza. Numer masz na lodówce. Będę dzwonić każdego ranka i wieczorami. Wysypiaj się. Musisz odpoczywać. I nie zapomnij o lekach. Bardzo cię kocham, skarbie. Porozmawiamy niebawem. Kocham cię. Okej. Pa. Zawsze dwukrotnie powtarzała, że mnie kocha. Tata, zamiast się nagrywać, wysłał mi wiadomość. Jego przesłanie było o wiele bardziej wspierające. Tata: MĘŻCZYŹNI W NASZEJ RODZINIE NIE SĄ SŁABI. GŁOWA DO GÓRY. TRZEBA BYĆ TWARDYM. DASZ RADĘ. TATA. Gdyby istniała naklejka na zderzak z napisem: Dla najlepszego ojca na świecie, z pewnością nie znalazłaby się na BMW Ralpha Harrisona. Wiedziałem, że jeśli nie zjawię się u pani Levi, kobieta poinformuje rodziców, a mama spróbuje umówić mnie z poprzednim terapeutą, żebym chodził do niego po lekcjach. Nie wiedziałem jak inni uczniowie, ale po długim dniu spędzonym w szkole nie miałem najmniejszej ochoty iść do jakiegoś śmierdzącego gabinetu i rozmawiać o uczuciach z sześćdziesięciolatkiem, który zapewne podczas przerwy na lunch posuwał recepcjonistkę. Moim ulubionym rodzajem terapii była gra w Mortal Kombat do północy, popijanie przy tym Mountain Dew i wpychanie sobie pizzy do ust – przywileje życia w domu bez rodziców. Przynajmniej gabinet pani Levi pachniał różami, a na jej biurku stała miska z M&M’sami.

– Landonie – powiedziała z uśmiechem pani Levi – jak tam sprawy w tym tygodniu? Zawsze się uśmiechała, co było dziwne. Jak na kogoś mierzącego się z problemami nastolatków oraz własnymi nie powinna być szczęśliwa. Może takiego miała bzika. Może uciekała od tragedii. Zapewne dla zabawy oglądała produkcje dokumentalne o mordercach i filmy na kanale Lifetime. – Tak jak i w zeszłym – odparłem, siadając naprzeciwko. Na jej biurku znajdowało się pełno papierów oraz zdjęcia bratanicy i bratanka. Przyrzekam, że na pewno miała więcej fotografii tych dzieciaków niż ich rodzice w całym domu. W poprzednim semestrze rozeszła się plotka, że pani Levi poroniła. Ludzie twierdzili, że dlatego się rozwiodła i nie miało to nic wspólnego z romansem jej męża. W związku z tym z tym jej gabinet stał się świątynią dla dzieci jej brata. Niektórzy twierdzili, że miała obsesję na punkcie tych maluchów, ponieważ nie mogła mieć własnych. Plotkarze sprawili, że wyszła na dziwną samotniczkę. Sam nigdy nie spotkałem się z takimi słowami. Moja matka poroniła w zeszłe wakacje i to ją zniszczyło. Spędziła dużo czasu w domu i nie podróżowała. Z jednej strony było to miłe, że miałem przy sobie kogoś przez dłuższy czas. Z drugiej jednak czułem się podle, co wieczór słuchając jej szlochu. Czy kiedykolwiek musiałeś słuchać, jak twojej mamie rozpada się świat? Sprawa ta zraniła mnie w sposób, w jaki nie sądziłem, by był możliwy. Tata był zbyt zajęty konferencją w Kalifornii, by wrócić do domu i zaopiekować się własną żoną, więc w za dużym domu byliśmy tylko ja i mama. Nie miałem jednak pojęcia, jak jej pomóc. Nie byłem dobry w pocieszaniu. Jak pomóc osobie, która straciła część siebie? Jak powiedzieć, że wszystko będzie dobrze, skoro oczywiście nie będzie? Nie umiałem naprawiać pogruchotanych ludzi. Gdybym mógł, wiele lat temu uzdrowiłbym samego siebie. Zamiast więc z nią porozmawiać i nakarmić ją jakimiś ogólnikowymi bzdurami, każdego wieczoru siedziałem przed jej sypialnią, aż jej płacz zmieniał się w chrapanie. Czasami zajmowało to kilka godzin, innymi razy widywałem wschód

słońca. Kiedy jej się poprawiło, wsiadła w samolot i ponownie zniknęła. Tęskniłem za nią, ilekroć wyjeżdżała. Nie była najlepszą matką, gdy ruszała w świat, choć gdy wracała, w pełni się angażowała. Zachowywała się, jakby została stworzona do tej roli. W dodatku, nawet jeśli nie siedziała w domu, dzwoniła każdego ranka i wieczora. Z tatą było inaczej. Mógł przebywać w tym samym pomieszczeniu i nawet mnie nie zauważać. Jeśli już mnie dostrzegał, zaczynał od wytykania wad. Mimo to jego obecność nadal była lepsza niż jej brak. Nie zdarzała się zbyt często. Czy to źle, że życzyłem sobie więcej tragedii, by zatrzymać przy sobie rodziców? Może, ale w tak dużym domu czułem się samotnie. Moim jedynym towarzyszem był pies Serdelek, który przyglądał mi się, jak grałem na konsoli. – A jak się czujesz? Wszystko w porządku? – zapytała pani Levi. – Zawsze dobrze. – Chciałbym, by przeszła do sedna, głównego powodu, dla którego siedziałem w jej gabinecie. Jakieś mroczne myśli, Landonie? Nie, pani Levi. Nie dziś, ale tak na wszelki wypadek niech pani zapyta też jutro. – No tak, ale nadchodzące dni… – zaczęła i po tonie jej głosu poznałem, do czego się odnosiła. Pani Levi mówiła o zeszłorocznym wypadku Lance’a i widziałem, że czuła się z tym niezręcznie. Niektórzy nie byli dobrzy w rozmowie o trudnych rzeczach, pani Levi do nich należała. Zdecydowanie pomyliła profesje. – Wszystko w porządku – powiedziałem, siadając prosto. – To znaczy, pamiętam, że rok temu o tej porze nie było super, ale teraz jest okej. Tak właśnie powinien działać czas, prawda? I minęło go trochę, odkąd wszystko się posypało. – Zdrowienie nie ma ram czasowych. Zajmuje tyle, ile musi. Cóż, jeśli to nie był najbardziej kiepski tekst z serialu komediowego, jaki w życiu słyszałem, to nie wiem, co nim było. Pani Levi pochyliła się i ściszyła głos.

– Ale tak naprawdę, Landonie, jak się czujesz w związku z Lance’em? Myślałeś o nim ostatnio? Zawsze o nim myślałem, był jak niezgaszony papieros. Czułem jego iskrę i za każdym razem, gdy zamykałem oczy, widziałem jego tragiczny płomień. Według mnie było to zarówno darem, jak i przekleństwem. Niekiedy byłem wdzięczny, że żył w moich wspomnieniach, innym razem naprawdę nienawidziłem tego, że zajmował moje myśli. Pokazywał się nieproszony w najgorszych chwilach. Na przykład w trakcie obmacywania z dziewczyną, do której próbowałem dobrać się od tygodnia, a tam łup! Wujek pojawiał się przed moimi oczami, bo laska pachniała cytrynami, a Lance uwielbiał cytrynowe cukierki. Połączenie wydaje się głupie, ponieważ dziewczyna nie ssała landrynek. Pachniała tylko cytrusami, ale właśnie tak działa mój umysł – tworzy wiele głupich skojarzeń. – Nie. Rzadko już o nim myślę – skłamałem. Pani Levi uśmiechnęła się krzywo. – Dlaczego wydaje mi się, że ściemniasz? Ponieważ tak właśnie jest, pani Levi. Możemy iść dalej? – Niektórzy mają gorzej. Nie mam prawa narzekać. – Wzruszyłem ramionami i postukałem w podłokietnik. Zerknąłem na zegar na ścianie, nie mogąc się doczekać, aż minie ta godzina. Nie miałem ochoty rozprawiać o uczuciach. Chciałem iść do domu, położyć się i przemyśleć każdy aspekt mojego życia. Zmarszczyła brwi. – Nie można porównywać cierpienia. A powinno się. Powinien istnieć ranking oparty na skargach popartych cierpieniem lub czasie, przez który trwał ból. Gdzieś na świecie w tej chwili istnieli ludzie, którzy nie mieli pożywienia czy miłości. Do diabła, gdzieś tam zapewne jakaś osoba straciła całą rodzinę. Tusz na aktach zgonu pewnie wciąż był mokry. Kto więc miał większe prawo, by się skarżyć? Pani Levi przyglądała się mojej twarzy, jakby próbowała mnie rozgryźć, zrozumieć, co działo się w mojej głowie, ale traciła czas. Mogła gapić się na mnie dzień i noc, ale wciąż nie dopuszczałem ludzi do mojego umysłu, bo nie

wyszliby z niego tacy jak wcześniej. – Landonie, wiesz, że to, co zrobił Lance, nie miało z tobą nic wspólnego, prawda? Cierpiał na depresję, a z nią bardzo trudno sobie poradzić. Był załamany. Chciałbym, by przestała mówić o wujku, jakby go znała. Wiedziała jedynie to, o czym przeczytała w akcie zgonu. Nie był załamany. Był moim przyjacielem. Moją rodziną. Moim bohaterem. To mama i Lance mnie wychowali, kiedy tata nieustannie pracował. Lance był młodszym bratem mamy, a rodzeństwo było ze sobą zżyte. Kiedy wprowadził się do naszego domu, wydawało się, że w końcu staliśmy się prawdziwą rodziną. Nauczył mnie jeździć na rowerze. Pokazał mi, jak omijać kamienie. Wpoił mi wartości, nauczył się śmiać. Pani Levi nie miała pojęcia, o czym mówiła, a mimo to nie zamykała ust. – Jego zachowanie nie miało z tobą nic wspólnego. Wiesz o tym, tak? – No tak. To również kłamstwo, ale nie chciałem, by tak było. Chciałem, by wypadek Lance’a naprawdę nie miał ze mną nic wspólnego, lecz czasami ciężko było oddzielić czyjś ból i zmagania od swoich własnych. Chyba tak właśnie było z kochaniem kogoś – ścieżki serc się przeplatały. Oznaczało to taką bliskość, że nie można było określić granicy między własnym bólem a tym drugiej osoby. Wiedziałem, że Lance miał depresję, i wydawało mi się, że tylko ja potrafiłem to zauważyć. Wszyscy inni byli zbyt zajęci, dlatego obwiniałem siebie. Powinienem był coś zrobić. Powinienem był komuś powiedzieć. Być przy nim. W głowie mi się kręciło, łzy napłynęły do oczu. Mężczyźni w naszej rodzinie nie są słabi. Głowa do góry. Nigdy nie rozmawiał ze mną o swoim smutku, ale i tak go zauważyłem. Może dlatego, że byłem do niego bardzo podobny. Skrywał go dobrze, a fałszywe zadowolenie stanowiło zbroję, która trzymała wszystkich z daleka. Jeśli nikt nie wiedział o jego zmartwieniach, nikt nie mógł mu współczuć, a ostatnią rzeczą, której pragnął Lance, była litość. W najbliższą sobotę skończyłby czterdzieści pięć lat.

Nie powinienem o tym myśleć. Nie powinienem wpuszczać go do swojej głowy, ale, do licha, zakorzenił się w moim skrzywionym umyśle. Przestań, powtarzałem sobie, kręcąc głową, gdy myśli stawały się zbyt głośne, a emocje zaczynały być widoczne. Głowa do góry. – Wciąż tu jesteś, Landonie? – zapytała pani Levi, wyrywając mnie z zamyślenia. Przesunąłem się na krześle i odchrząknąłem. Troskliwe osoby sprawiały, że czułem się nieswojo. – Mogę już iść? Proszę się nie martwić, przekażę rodzicom, że świetnie się pani spisuje, lecząc moją duszę. – Land… Przerwał jej dzwonek. Wolność. Poderwałem się z miejsca, zarzuciłem plecak na ramię i skierowałem się do drzwi. – Poczekaj, Landonie – zawołała za mną. Zerknąłem przez ramię. Znów się uśmiechała, a im częściej to robiła, tym bardziej byłem pewny, że to z powodu przeprowadzania niepokojących rozmów. – Może przez kolejne miesiące powinieneś mieć jakieś zajęcie. Popracuj, zajmij czymś myśli, a dasz sobie radę, co? Nie musiała mi mówić, bym się czymś zajmował – i tak miałem taki plan. Potrzebowałem czegoś mocnego, na czym mógłbym się skupić, aby przetrwać te przeklęte tygodnie, czegoś, co wypełniłoby mój umysł i sprawiło, że zapomniałbym o całym tym bałaganie. Potrzebowałem rozproszenia. – Do zobaczenia w przyszły poniedziałek – pożegnała się, ale nie odpowiedziałem. Wykańczała mnie sama myśl o spotkaniu z terapeutką. Choć nie była to jej wina. Wszystko mnie wykańczało. *** Światło pali i chciałbym, by przestało. Każdego ranka, gdy leżę w łóżku, walczę, by się z niego wydostać. Jestem zmęczony od czubka głowy aż po koniuszki palców u stóp. Nie mam jednak czasu na zmęczenie. Tak wiele osób liczy na to, że wstanę, że się uśmiechnę, że będę człowiekiem, za jakiego mnie mają, ale to

wykańczające. Uśmiech boli, ponieważ wiem, że nie jest prawdziwy. Wiem, że każdy, który ofiaruję, skrywa grymas jak maska. Czy to normalne? Czy wszyscy się tak czują? Jakby na ich sercu spoczywał kamień? Ciężki głaz? Jestem taki ociężały. Ale i tak wstanę. Będę się uśmiechać i będę tym, kim muszę, ponieważ właśnie tego się ode mnie oczekuje. Mam być promienny, nawet gdy światło pali w oczy. L.

ROZDZIAŁ 3

Shay

Ojciec był królem na zamku, a ja jego ulubioną księżniczką. Jasne, byłam jedynaczką, przez co tytuł ulubienicy należał mi się z racji urodzenia, ale mama zawsze starała się mi o tym przypominać. – Tata mocno cię kocha, nawet jeśli czasami nie wie, jak to okazać. Prawda. Tata nie był dobrym człowiekiem, ale przeważnie był dobrym ojcem, choć nie okazywał miłości wprost. Przejawiał ją raczej w zachowaniu i krytyce. Kiedy byłam młodsza, mama studiowała pielęgniarstwo i prosiła go, by pomógł jej w nauce. Odparł oschle, że nie może, bo sama musi zdobyć wiedzę, ponieważ jego nie będzie przy niej na egzaminie. Sądziłam, że był okrutny bez powodu. Mama się nie zgadzała. – Ma rację. Nie będzie go na sprawdzianie, więc sama powinnam się uczyć. Zdała bez jego pomocy, a kiedy mu o tym powiedziała, w ramach gratulacji, w salonie czekał na nią brylantowy naszyjnik. – Wiedziałem, że poradzisz sobie beze mnie – powiedział. – Jesteś bystra i mnie nie potrzebujesz. Kochali się. Z zewnątrz zapewne wyglądało tak, że mama darzyła go większym uczuciem, ale wiedziałam lepiej. Ojciec miał skomplikowaną osobowość. Nie pamiętałam, czy mówił, że mnie kocha, ale okazywał miłość spojrzeniem, krótkim skinieniem głowy i lekkim uśmiechem. Kiedy był zadowolony, kiwał głową dwa razy, a gdy był zły, spojrzeniem jasnoniebieskich oczu potrafił wypalić dziurę w ścianie. Kiedy był smutny,

znikał. Miłość rodziców wiązała się z latami wyzwań. Za młodu tata lubił kłopoty, sprzedawał prochy w starej dzielnicy. Wiedziałam, że dziwnie tak mówić, ale był w tym świetny. Był wyśmienitym sprzedawcą. Mama twierdziła, że potrafił sprzedać komuś kupę i przekonać, że to szampon. Przez jakiś czas żyliśmy całkiem dostatnio. Wszystko posypało się, gdy sam zaczął ćpać. Najgorsze, co może zrobić diler, to korzystać z własnego towaru. Zaczął brać i pić, przy czym stał się zimniejszy niż zwykle. Odległy. Trudny. Okrutny. Wielokrotnie przychodził do domu naćpany i pijany, bełkocząc. Czasem w ogóle nie wracał. Punktem zwrotnym stał się moment, kiedy zastrzelono jego kumpla, a jego złapano. Odsiedział kilka lat. Wyszedł jakiś czas temu, przestał ćpać i handlować. Minął rok, odkąd nie było go w domu. Rok, dwa miesiące i dwadzieścia jeden dni. Ale kto by tam liczył? Mama nie znosiła mówić o poprzednich wyczynach taty. Omijała temat, jakby nigdy nie miał miejsca. Babcia, na którą mówiłam Mima, nie odcinała się od przeszłości ojca. Kiedy siedział za handel narkotykami, wprowadziła się do nas. Potrzebowaliśmy pomocy, a Mima podjęła się opłacania rachunków. Naprawdę byłam jej za to wdzięczna. Ojciec był zimny, ale babcia stanowiła jego przeciwieństwo. Była ciepła, otwarta, pomocna. Mima miała złote serce i bardzo dbała o bliskich. Kiedy byłyśmy we trzy, panował spokój, zabawa, beztroska. Spało mi się wtedy łatwiej, nie obawiałam się nieznanej przyszłości. Ojciec przebywał za kratami, nie mógł narobić kłopotów. Kiedy siedział w celi, nie mógł zginąć podczas nieudanej transakcji. Nie było tajemnicą, że babcia i tata nie zgadzali się w wielu kwestiach. Kiedy go zwolniono, wrócił do domu, zakładając, że będzie rządził, ale Mima miała inny pomysł. Nieustannie się kłócili. Mama starała się jak mogła o spokój. Przeważnie jej się udawało. Unikała taty, a on jej. Prócz chwil, gdy świętowaliśmy ważne wydarzenia.

Jeśli byliśmy w czymś dobrzy, to w obchodzeniu uroczystości, a urodziny mamy były jedną z nich. Kończyła dziś trzydzieści dwa lata i mogłam przysiąc, że nie wyglądała na więcej niż osiemnaście. Czasami pytano, czy to moja siostra, co bardzo uwielbiała. Byłam pewna, że za jakiś czas będę wdzięczna za te geny. Zawsze świętowała z nami kuzynka Eleanor oraz jej rodzice, Paige i Kevin. Wujek był starszym bratem taty, ale wyglądał na pięć lat młodszego, bo nie prowadził tak pełnego przygód i niebezpieczeństw życia. Na jego twarzy zmarszczki nie powstały od nerwów i zmartwień, a od śmiechu. Mima postawiła na stole tort i zaczęła śpiewać „Sto lat”, więc wszyscy dołączyli. Mama uśmiechnęła się szeroko, gdy głośno fałszowaliśmy. Usiadła koło taty, a on lekko ścisnął jej kolano. Czasami widziałam, że patrzył na nią z zachwytem. Kiedy go o to pytałam, kręcił głową i mówił: – Nie zasługuję na nią. Nigdy nie zasługiwałem i nigdy nie będę. Twoja matka to święta, zbyt dobra dla mnie i zbyt dobra dla tego świata. Mogłam się z tym zgodzić. Nie wyobrażałam sobie nawet, co przez niego przeszła. Mama nigdy mi o tym nie mówiła. Byłam pewna, że gdybym poznała te sekrety, znienawidziłabym go, więc pewnie dlatego trzymała je w tajemnicy. Nie chciała niszczyć wizerunku mężczyzny, który mnie wychował, ale wiedziałam, że kochanie takiego faceta nie było łatwe. Potrzebowała do tego silnego serca, a byłam pewna, że mama właśnie takie miała. Nigdy tego nie kwestionowałam, nie sądziłam, by robił to też tata. Była na wskroś lojalną kobietą. Kochała całą sobą, nawet jeśli niszczyło to jej duszę. Mima zaczęła kroić tort, Paige się uśmiechała. – Musisz dać mi przepis, Mario. Jest zabójczy. – O nie, kochana. Przepis zabiorę do grobu. Mam zostać pochowana z moją książką kucharską – rzuciła żartem Mima. Nie miałam jednak wątpliwości, że zabierze książkę do grobu. Mama zapewne byłaby na tyle szalona, by ją wykopać tylko po to, by jeszcze raz zjeść enchiladę Mimy. Nie winiłabym jej za to. Jedzenie przygotowane przez babcię było jak okruch nieba, więc

stanęłabym za matką z łopatą w dłoni, aby poszukać tajemniczego składnika enchilady domowej roboty. Tata wstał od stołu, gdy każdy dostał kawałek tortu. Odchrząknął. Nie lubił przemawiać. Był skrytym człowiekiem. Mama zawsze mówiła, że zamyśli się na śmierć, po czym i tak nic nie powie. Każdego roku wygłaszał jednak toast na jej cześć – oprócz lat, gdy siedział w pace. – Chciałbym wznieść lampkę szampana – oświadczył – i kieliszek oranżady winogronowej, dla nieletnich. Camilo, jesteś światłem tej rodziny, tego świata, i mamy szczęście, że możemy cieszyć się tobą kolejny rok. Dziękuję, że na dobre i złe wspierasz tę rodzinę. I mnie również. Jesteś moim światem, oddechem, sercem, a dziś przypada twoje święto. Za kolejną podróż wokół słońca i wiele następnych. Wszyscy wiwatowali, śmiali się i pili. Te chwile były moimi ulubionymi, wspomnienia tworzone w radości i szczęściu. – Oj, i oczywiście prezent – powiedział tata, wyszedł z salonu, ale zaraz wrócił z niewielkim pudełkiem. Mama usiadła prosto. – Kurt, nie musiałeś mi nic dawać. – Oczywiście, że musiałem. Otwórz. Mama przesunęła się na krześle, gdy wszyscy na nią patrzyli. Jeśli czegoś nienawidziła, to skupiania na sobie uwagi. Rozpakowała prezent i sapnęła. – O rety, Kurt. To za dużo. – Nie dla ciebie. Trzymała parę brylantowych kolczyków, które błyszczały i połyskiwały. Mima uniosła brwi. – Wyglądają na kosztowne – mruknęła. Tata wzruszył ramionami. – Nic nie jest za drogie dla mojej żony. – Poza chwilami, gdy na pół etatu jesteś woźnym, a na drugie pół pracujesz na poczcie – odparła. – A może zajmiesz się własnymi finansami, Mario? Pozwól mi zająć się moimi – syknął tata.

I znów w naszym domu pojawiło się napięcie. Przysięgam, że rosło z każdą kłótnią tych dwojga. – Dziękuję, kochanie – powiedziała mama, wstając, i go uścisnęła. – Choć naprawdę wyglądają na drogie. – Nie przejmuj się. Oszczędzałem od jakiegoś czasu. Zasługujesz na ładne rzeczy – odparł. Mama wyglądała, jakby chciała coś powiedzieć, ale milczała. Przeważnie nie ujawniała myśli. – Dobrze, to zjedzmy tort, wypijmy więcej szampana i świętujmy dalej. Odsunięto na bok temat brylantowych kolczyków, za co byłam wdzięczna. Zapewne pomogło, że mieliśmy gości, inaczej babcia i tata kłóciliby się jeszcze mocniej. Eleanor siedziała przy stole z książką, przebiegając po niej wzrokiem. – Cieszę się, że nie jesteś introwertykiem, Ellie – zażartowała Mima, podając jej kawałek tortu. Eleanor zamknęła książkę i poczerwieniała. – Przepraszam. Chciałam dokończyć rozdział przed jedzeniem. – Mam wrażenie, że zawsze próbujesz dokończyć jakiś rozdział – powiedziałam, szturchając kuzynkę. – Mówi dziewczyna, która zawsze stara się dokończyć scenariusz – odparła. Touché. Jedyną naszą wspólną cechą, prócz podobnego DNA, była miłość do słów i historii, co wystarczało, by uczynić nas również przyjaciółkami. Bliskość Eleanor przypominała codzienną dostawę świeżych kwiatów. Dziewczyna była bystra, miła i ożywiająco sarkastyczna. Przysięgam, nikt nie umiał mnie tak rozśmieszyć. Cisi zawsze mieli najlepsze uwagi. – A mówiąc o scenariuszach – powiedziała Eleanor, obracając się ku mnie i wkładając kęs tortu do ust. – Kiedy przeczytam coś, nad czym pracujesz? Eleanor przeczytała do tej pory wszystkie moje scenariusze, a było ich wiele, i bez wątpienia stała się moją największą fanką. Była również największym krytykiem i dzieliła się swoimi uwagami, aby poprawić każdą

z historii. Kiedy dałam Eleanor pierwszy tekst, kazałam jej obiecać, że nikomu o tym nie powie, na co odparła: – Okej, Shay. Dopilnuję, by nie wspominać panu Darcy’emu ani Elizabeth Bennet, o czym piszesz. Choć nie mogę obiecać, że nie powiem Harry’emu Potterowi, Ronowi czy Hermionie – zażartowała, odnosząc się do tego, że prócz mnie nie miała przyjaciół, co było złe. Tak wiele osób traciło na tym, że nie przyjaźniło się z Eleanor Gable. Dwukrotnie odezwał się mój telefon, a zaraz piknął jeszcze z milion razy. Mama popatrzyła na mnie ze znaczącym uśmiechem. – Tracey? – Jasne – odparłam. Jedyna osoba, która nie ustawała w pisaniu, nie otrzymując odpowiedzi, to moja przyjaciółka Tracey. Dorastałyśmy razem i dziewczyna była gadatliwa. Prowadziła grupę cheerleaderek, została przewodniczącą samorządu uczniowskiego i emanowała duchem szkoły. Również miałam go w sobie, ale Tracey była wysoko ponad mną. Dosłownie żyła szkołą. Nic dziwnego, że stała się najpopularniejszą dziewczyną w liceum. Mądra, piękna i zabawna, choć zniechęcała chłopców swoim podejściem do życia. Tracey: O RETY! REGGIE IDZIE NA SOBOTNIĄ IMPREZĘ U LANDA. MY TEŻ MUSIMY! Tracey: ZANIM ODMÓWISZ, BO WIEM, ŻE O TYM MYŚLISZ, MUSIMY, MUSIMY TAM IŚĆ! Tracey: BĘDZIESZ MOJĄ SKRZYDŁOWĄ. Tracey: DWA SŁOWA: BĘDZIE TAM REGGIE. Tracey: DOBRA, TRZY, ALE ROZUMIESZ, NIE? Tracey: PROOOSZĘ, SHAY! POTRZEBUJĘ CIĘ. REGGIE TO TEN, A IMPREZA U LANDA POMOŻE MU TO POJĄĆ. Tracey: ZGÓDŹ SIĘ. Tracey: DOPILNUJĘ, BYŚ NIE SPOTKAŁA SIĘ Z LANDONEM, NIE BĘDZIECIE SIĘ NAWET WIDZIEĆ. Tracey: KUPIĘ CI TEŻ KUCYKA CZY COŚ. PROSZĘ! Roześmiałam się, czytając dramatyczne wiadomości. Przyjaciółka była po

uszy zakochana w nowym uczniu, Reggiem. To typowy chłopak, dla jakiego Tracey traciła głowę: przesadnie męski, zarozumiały, niedorzecznie przystojny i świadomy swojej atrakcyjności. Nie wiedziałam o nim za wiele poza tym, co powiedziała mi Tracey, i co widziałam w szkole, ale byłam pewna, że Reggie miał to, co nazywałam TDBD – tendencjami do bycia dupkiem. Nie zebrałam dostatecznie dużo informacji, by potwierdzić, że był WPD – w pełni dupkiem, ale powoli gromadziłam dane, mając nadzieję uchronić przyjaciółkę przed złamanym sercem. Jeśli byłam w czymś profesjonalistką, to w odczytywaniu osób z otoczenia. Nauczyłam się tego, gdy obserwowałam ludzi, aby rozwijać postacie w moich scenariuszach. Wystarczyło, że rzuciłam na kogoś okiem i wiedziałam, czy to bohater, zły koleś, czy pomocna dłoń, jednak niektórzy byli nieco trudniejsi do rozszyfrowania przy pierwszym poznaniu. Potrzebowałam spędzić nieco więcej czasu z Reggiem, aby poprawnie wyczuć jego intencje. Tracey: CZY TO MILCZENIE OZNACZA ZGODĘ? Ja: CHCĘ JASNEGO KUCYKA O IMIENIU MARCY. Tracey: WŁAŚNIE DLATEGO TAK CIĘ UWIELBIAM. Pójście do Landona na imprezę miało być dziwne. Mocno się nienawidziliśmy, co oznaczało, że nie chciałam się u niego bawić, choć przez ostatni rok regularnie wyprawiał przyjęcia. Odkąd zmarł jego wujek, wydawało się, że balował co weekend. Zazwyczaj nie chodziłam na jego imprezy, ale skoro Tracey była tak zdesperowana, wiedziałam, że muszę spełnić przyjacielski obowiązek Miałam nadzieję, że impreza będzie na tyle duża, że nawet nie natknę się na Landona. Obracaliśmy się w tych samych kręgach towarzyskich, uwielbiałam mniej więcej wszystkich, a jednak z Landonem nie umiałam się dogadać. Nienawidził mnie już, gdy byliśmy dziećmi. Kiedyś nazwał mnie tchórzliwą trusią, bo nie chciałam zapalić zioła na imprezie. Wołał tak na mnie później, na co ja nazywałam go szatanem – z wiadomych względów. Tylko raz coś nas połączyło – a było to wtedy, gdy Mima zabrała mnie na pogrzeb Lance’a. Stypa odbywała się w ich domu i niechcący natknęłam się

na chłopaka, gdy szukałam łazienki. Siedział na łóżku w swoim pokoju, szlochając, nie mogąc zaczerpnąć tchu. Nie wiedziałam, co zrobić, bo się nie przyjaźniliśmy. Ledwie można nas było nazwać znajomymi. Jeśli już, grałam czarny charakter w jego historii, a on – w mojej, ale w tamtej chwili wydawał się tak bardzo samotny i załamany. Może i nie bardzo go lubiłam, ale wiedziałam, jak bardzo kochał wujka. To nie tajemnica, że mężczyzna był dla niego jak ojciec. Jego prawdziwy tata to ktoś, kto tylko wpłacał pieniądze na jego konto. Obserwując, jak płakał, nie miałam pojęcia, co robić, więc zrobiłam pierwsze, co przyszło mi do głowy. Podeszłam i usiadłam obok. Rozluźniłam mu krawat i przytuliłam, gdy szlochał niekontrolowanie. Całkowicie się załamał, widziałam, jak się rozpadł. Następnego dnia w szkole podeszłam do niego, gdy wyjmował książki z szafki, ponieważ chciałam mieć pewność, że dobrze się czuł. Skrzywił się i trzasnął drzwiczkami. Opuścił nieco głowę i nie chcąc patrzeć mi w oczy, odezwał się cicho: – Nie będziemy tego robić, Trusiu. Nie zamierzam z tobą rozmawiać. Nigdy wcześniej nie przejmowałaś się moimi uczuciami, więc nie żałuj mnie teraz tylko dlatego, że Lance nie żyje. Nie chcę twojej litości. Idź pocieszać kogoś, kto przejmie się twoimi słowami, bo ja mam je gdzieś. Nie rozmawialiśmy już później. Czułam się, jakbym tylko wyobraziła sobie jego chwilę słabości. Ale okej. Jeśli nie miał zamiaru o tym wspominać, ja również nie planowałam tego robić. Wróciłam do naszej nienawiści i byłam wdzięczna za znajomą atmosferę, choć czasem o nim myślałam. O tym, jak smutny był ten popularny dzieciak, a mimo to nikt tego nie zauważał. Może był to tymczasowy smutek, który minął. Może w tej chwili Landon już czuł się dobrze. Tak czy inaczej, dobrze wyjaśnił, że nie była to moja sprawa. Musiałam wymyślić plan na jego imprezę – kilka uszczypliwych uwag, wiele obrotów, gdyby się zbliżał, i całe mnóstwo sposobów na uniknięcie spotkania. – Hej, Eleanor. – Szturchnęłam ramieniem kuzynkę, która zjadła już tort i wróciła do czytania książki. – Chcesz iść w sobotę ze mną i Tracey na

imprezę? – To klub książki? – zapytała, unosząc brwi. – Klub? – No wiesz, gdy zbiera się kilka osób, siadają w okręgu, całkowicie ignorując się nawzajem, aby pochłaniać lekturę, którą wcześniej wybiorą. Będzie miała miejsce w bibliotece? Rozdadzą zakładki? Zaśmiałam się. – Nie. – Oj, to raczej podziękuję. – Wróciła do czytania. Przysięgam, że pewnego dnia zaciągnę ją na licealną imprezę i będzie się dobrze bawić, jak reszta nastolatków. I kto wie? Może się zakocha. Może chociaż kogoś polubi. Mama zawsze mawiała, że pierwszym krokiem do miłości jest przyjaźń. Wtedy zakochanie nie wydaje się takie straszne. Eleanor nigdy nikogo nie lubiła. Kuzynka nie leciała na chłopaków, chyba że byli postaciami z książek, ale naprawdę miałam nadzieję, że pewnego dnia się to zmieni. Z drugiej strony mógł przeze mnie przemawiać mój wewnętrzny bajarz. Uwielbiałam szczęśliwe zakończenia w scenariuszach i tego samego pragnęłam dla bliskich. Miałam przeczucie, że Eleanor byłaby całkowicie zadowolona z życia, gdyby zamknąć ją w lochu z milionem książek. Och, a gdyby umarła otoczona milionem szczęśliwych zakończeń, jak również kilkoma zaskakującymi? Podczas gdy Eleanor pogrążała się w lekturze, ja myślałam o tym, że wybierałam się na imprezę do Landona. Miałam przejść przez próg domu chłopaka, którego nie mogłam znieść i który mnie nie cierpiał. I nie byłam na to gotowa.

ROZDZIAŁ 4

Shay

Przez większość sobotniego poranka próbowałam uspokoić Tracey. Jeśli przyjaciółka była w czymś dobra, to w nadmiernym analizowaniu. Mama starała się mnie przekonać, bym została i zjadła z rodziną chińszczyznę, ale wiedziałam, że Tracey by mnie zabiła, gdybym porzuciła ją w ostatniej chwili. A ja zabiłabym, żeby zjeść sajgonki, zamiast iść do Landona. – Boziu, jestem taka zdenerwowana – rzuciła przyjaciółka, gdy stałyśmy na ganku domu chłopaka. Stałam przed drzwiami Landona. Kurde. Przez chwilę myślałam o wycofaniu się. Rozważałam, czy nie obrócić się na pięcie i nie poczekać na następną imprezę w domu kogoś innego. Nie potrafiłam pozbyć się dziwacznego przeczucia, jakie miałam, odkąd postanowiłam uczestniczyć w tej imprezie. Wiedziałam, że przesadzałam, ale fakt, że kiedy po raz ostatni byłam w tym domu, tuliłam Landona, mieszał mi w głowie. Krótka, intymna chwila zmieniła się w tak żywą nienawiść, że mogłabym przysiąc, iż miało to miejsce zaledwie wczoraj. Widziałam, że w jego intensywnie niebieskich oczach znajdowało się morze smutku, czułam, jak przy mnie drżał, i odczuwałam jego ból, tak czysty i surowy. Stanowił całkowite przeciwieństwo tego, jak prezentował się w szkole. Zawsze wydawał się niewzruszony światem, jakby się na nim znajdował, ale nie był

jego częścią. Był zarozumiały, opanowany i zachowywał się, jakby nikt i nic nie było w stanie na niego wpłynąć. W dzień, gdy siedziałam na jego łóżku, obejmując go, dostrzegłam jego duszę, łagodne, zbolałe serce, które krwawiło, jak u innych. Może nawet trochę bardziej. Spojrzałam na pełną nadziei przyjaciółkę. Tracey nie przestawała mówić o imprezie czy Reggiem, odkąd dowiedziała się, że nastąpi wydarzenie, w którym oboje mogli uczestniczyć. Była przekonana, że najlepiej flirtuje się jej na domówkach. Mówiła, że starała się robić to w szkole, ale była tam zbyt duża presja. Wolała słabsze oświetlenie, głośniejszą muzykę i tequilę. Głównie tequilę. – Naprawdę nie mogę się uspokoić – powtórzyła, wyrywając mnie z zamyślenia. – Dlaczego? Jesteś świetna, a Reggie musiałby być szalony, by tego nie widzieć – powiedziałam, gdy nałożyła szminkę, po czym mi ją podała, bym zrobiła to samo. – Tak? Myślisz, że przesadziłam ze strojem? Chciałam się ubrać wyzywająco, ale nie wyjść na puszczalską. Pokazać, że mam cycki, ale nie okazywać, że każdy może ich dotknąć. – Mogłabyś iść nago, a to nadal nie dawałoby chłopakom prawa, by cię dotykać – wyjaśniłam. – W dodatku ciuchy nie czynią z ciebie puszczalskiej, tylko błędne oceny społeczeństwa. – Kiedy te słowa opuściły moje usta, mogłabym przysiąc, że pewnego dnia stanę się dokładnie taka, jak matka i babka. Będę głosić hasła o wartości kobiet, wiedząc, co robię i na co nie zasługuję od mężczyzn. Prychnęła i przewróciła oczami. – W porządku, matko Tereso, ale chciałam tylko zapytać, jak wyglądają moje cycki? Zaśmiałam się. – Na miejscu Reggiego rzuciłabym na nie kilka razy okiem. Tracey założyła włosy za uszy, nim gwałtownym ruchem pociągnęła je do przodu, gdzie były wcześniej. Często się nimi bawiła, gdy była zdenerwowana.

– Okej, okej, to trzecioklasista. Nie jest najprzystojniejszym chłopakiem z ostatniej klasy. Jest tylko jakieś cztery miesiące ode mnie starszy, więc to nic takiego, prawda? Nie ma sensu tak się wczuwać w sytuację, ale przecież jeśli się nie wczuję, Reggie pomyśli, że mi się nie podoba i, cóż, to zupełnie sprzeczne z tym, co chcę mu zaprezentować, i, i… – Tracey – przerwałam. – Tak? – Oddychaj. Wypuściła powietrze. – Okej. – Bądź sobą, a jeśli to nie wystarczy, olej go. Na świecie jest wystarczająco dużo innych. Parsknęła. – Łatwo ci mówić. Faceci ciągle się na ciebie rzucają, Shay. Nie każdy urodził się bez wad. Nie odpowiedziałam na tę uwagę, ponieważ Tracey zawsze tak mówiła i nieustannie czułam się przez to dziwnie. Nie chciałam być znana tylko z wyglądu, ale wypowiadanie tego było sztuczne i denerwujące. Wiedziałam, że byłam atrakcyjna, ale z jakiegoś powodu wstydziłam się do tego przyznać, nawet jeśli nie poświęcałam znacznej uwagi wyglądowi. Była to we mnie najmniej interesująca kwestia. Wolałam, żeby chłopcy lecieli na moją kreatywność, poczucie humoru czy głęboką wiedzę na temat oryginalnego serialu Czarodziejki, a nie dlatego, że wydawało im się, że jestem seksowna. Odziedziczyłam geny po matce. Mima nazywała to „darem Martinezów”. Przysięgam, babcia wyglądała, jakby bliżej jej było do czterdziestki niż do właściwej sześćdziesiątki. Miałyśmy szczęście posiadać młodą skórę. Tata zawsze żartował, że wszystko odziedziczyłam po mamie, a nic po nim. „Zapewne masz po mnie uszy i zdecydowanie palec serdeczny lewej ręki”, mawiał. Miałam po mamie intensywnie czekoladowe oczy i pełne usta. Kręcone, kruczoczarne włosy i tak samo jak ona kształtne ciało, które podobało się chłopcom. Jednak te same cechy stanowiły przeszkodę, jeśli chodziło

o kolegów. Jeżeli pierwsze o czym wspominali, to moje ciało, wiedziałam, że znajomość nie stanie się bliższa. Mima zawsze powtarzała mi, że jestem czymś więcej niż moje ciało i tylko ci, którzy to zauważą, mogą mnie mieć. Mówiła to też zapewne mojej mamie, gdy ta była nastolatką. Weszłam z Tracey na imprezę i wypuściłam powietrze, nie wiedząc nawet, że je wstrzymywałam. Zrobiłam to – przekroczyłam próg krypty szatana i przeżyłam, by o tym opowiedzieć. I zadziwiająco, nie stanęłam w ogniu. Anioły jak ja nie powinny tańczyć w tym samym kręgu, co diabeł. Ulżyło mi, gdy się rozejrzałam i zobaczyłam, że każda z obecnych tu osób była mi bliska. Ułatwiało to sprawę. Mogłam być sobą i czuć się dobrze, znając otaczających mnie ludzi. – Patrz, tam jest! – rzuciła scenicznym szeptem Tracey, szturchając mnie w rękę. Ruchem głowy wskazała w kierunku kominka, gdzie Reggie stał z kilkoma chłopakami ze szkolnej drużyny futbolowej. Trzymał piwo i rozmawiał wesoło, zapewne używając południowego akcentu, przez który połowa szkolnej populacji traciła rozum. – Chodźmy się przywitać – zaproponowałam, a Tracey się spięła. – Och, na miłość boską, no weź. Przecież cię nie pogryzie, a jeśli to zrobi, będzie ci się podobało – zażartowałam, ciągnąc ją do przodu. Kiedy podeszłyśmy do grupy, rozmowa umilkła, a chłopcy uśmiechnęli się do nas cwaniacko. – Proszę, proszę, czyż nie zjawiły się kłopoty? – wytknął Eric, mierząc mnie wzrokiem. – I to podwójne – dodał, gwiżdżąc cicho. Uśmiechnęłam się szeroko i szturchnęłam go w bok. – Hej. Miałam nadzieję, że cię tu spotkam i będę miała możliwość poprzewracać oczami – droczyłam się. Spotykałam się z nim trochę, a mówiąc to, mam na myśli, że pocałowaliśmy się ze trzy razy, nim powiedział mi, że podobałoby mu się bardziej, gdybym miała penisa. Okej. Nie ujawnił się przed nikim więcej, a jego tajemnica była przy mnie bezpieczna. Najlepsze, co wyniknęło z naszego pięciomiesięcznego związku, to mocna przyjaźń.

Tak, spotykaliśmy się przez pięć miesięcy i pocałowaliśmy się zaledwie trzy razy. Powinnam wcześniej zauważyć, że coś tu było nie tak, ale kiedy ma się pierwszego chłopaka, nie analizuje się przesadnie takiej sytuacji. – Masz szczęście – skomentował Eric, zarzucając mi rękę na ramiona. – Dziś mam wybitnie wkurzający nastrój. Tracey stała nieruchomo, wyglądała na zdenerwowaną i nie pasowała do otoczenia. Tonęła w wątpliwościach, a ja jako jej przyjaciółka, zamierzałam doholować ją do brzegu. – Hej, Reggie, jesteś dobry w piwnego ponga? – zagadnęłam. – Najlepszy – powiedział dumnie, a moja przyjaciółka o mało nie zemdlała od tego jednego słowa. Nie był moim celem, musiałam tylko właściwie go pokierować. – Trace też jest mistrzynią. Nigdy nie przegrała. Reggie odwrócił się do niej, unosząc brwi. Jezu, nawet to było u niego cwaniackie. – Serio? – Cóż, eee, tak, chyba. Nigdy nie przegrałam? – rzuciła, ale zabrzmiało to jak pytanie. Mój biedny, zdenerwowany motylek. Gdyby tylko rozłożyła odrobinę skrzydła, przypomniałaby sobie, jak się lata. – To prawda. Powinniście stworzyć drużyny i rozegrać turniej. Byłoby fajnie – podsunęłam. Reggie wzruszył ramionami. – Tak, pewnie. Weźmy se coś do picia i rozegrajmy partyjkę. Masz na imię Tracey, nie? Zaczerwieniła się mocno. – Tak, Tracey z „e”. Nie żeby to miało znaczenie, bo jest nieme, ale mama pomyślała… – Nawijasz – kaszlnęłam w rękę, szturchając ją lekko. Zarumieniła się jeszcze bardziej i przestała wygadywać bzdury. – Tak, Tracey. Chodźmy po coś do picia. – Zanim jednak odeszła, nachyliła się do mnie i szepnęła: – Nie dostaniesz dziś żadnego kucyka. A ponieważ jest tu Eric, równie dobrze możesz iść ujeżdżać jego. – Uśmiechnęła się, puściła do mnie oko, najwyraźniej czując się dumna.

Och, Tracey. Gdyby tylko wiedziała, że kucyk Erica nie gustował w chromosomach XX. Reggie był bardziej skłonny dać jej pojeździć na swoim. Odeszli, a ja słyszałam, jak przyjaciółka gadała o wszystkim, gdy chłopak rzucał okiem na jej zderzaki. – Wiesz, że zmarnuje jej czas? Jest dupkiem – wyznał Eric. – To znaczy, mówił nam jedynie o tym, ile cipek sprowadził do domu. Westchnęłam. – Tak, mam przeczucie, ale wiesz, jak to mówią: serce nie sługa. – A serce Tracey ustawiło się już na popełnienie kolejnego błędu. – Tak się przenosi opryszczka – powiedział, na co zachichotałam. A jeśli byliśmy przy sercach, moje zgubiło rytm wraz z pojawieniem się w pomieszczeniu Landona. Skłamałabym, gdybym powiedziała, że nie był przystojny. Przez ostatnie lata wyrósł z irytującego chłopaka na wkurzającego młodego mężczyznę i obserwowałam ten proces z oddali. Żałowałam, że nie trwał nieco dłużej w niezręcznej fazie nastolatka z aparatem na zębach, ale nie miałam tyle szczęścia. W tej chwili miał perfekcyjny uśmiech w połączeniu z idealnymi niebieskimi oczami, zmierzwionymi brązowymi włosami i wyrzeźbionym ciałem. Mogłabym przysiąc, że w jedną noc z chuderlaka stał się Hulkiem. Miał spore mięśnie i ilekroć na nie patrzyłam, wydawały się ze mnie drwić. Popatrzył mi w oczy i posłał najbardziej intensywne spojrzenie, jakby mówił: „Naprawdę masz czelność się tu pokazywać?”. Tak, Landonie, jestem tu, a ty nie przegonisz mnie stąd tymi głupimi spojrzeniami. Musiał podjąć wyzwanie, bo zbliżył się z czerwonym kubkiem w dłoni i niezmiennym uśmieszkiem na twarzy. Nie znosiłam, jak się do mnie uśmiechał. Zawsze zdawało się to złowieszcze. Nie podobało mi się też to, że ten uśmiech częściowo mnie pociągał. Pragnęłam go. Czasami przyglądałam się Landonowi z daleka, zastanawiając, czy uniosłyby się kąciki jego ust. Przeważnie żył z nieprzemijającym grymasem. Gdyby należał do Troskliwych Misiów, z pewnością byłby

Gderkiem. Landon zbliżył się, jak osoba zbyt fajna, by chodzić do szkoły, i wcisnął się pomiędzy Erica i mnie. Nie cierpiałam, gdy stał tak blisko. Włoski na rękach zawsze stawały mi wtedy dęba. – Eric, Trusia, dobrze widzieć jedno z was – powiedział i upił łyk z kubka. Spojrzał mi w oczy. – Dziwię się, że masz czelność tu przychodzić. Skrzyżowałam ręce na piersi, próbując ignorować dreszcz, który mnie przebiegł. – Wierz mi, to ostatnie miejsce, w jakim chcę się znajdować, ale muszę być dobrą przyjaciółką. – Nie musisz wymyślać kłamstw, by przychodzić do mojego domu, Trusiu. – Nie potrzebuję kłamać, Szatanie – warknęłam. Nie znosiłam, gdy nazywał mnie Trusią. Wolałabym, gdyby w twarz nazwał mnie tchórzem, bo zawoalowane porównywanie do spłoszonego zająca wydawało się mnie obrażać, jakbym nie zasługiwała na rozmowę oko w oko, tylko była jakąś przestraszoną laską, której nie mógł znieść. Trusia. Ech, palant. Nakręcał się moją irytacją, przez co w jego towarzystwie zawsze panowałam nad emocjami. Nie chciałam, by czerpał rozkosz z mojego bólu. Jasne, może i moje serce gubiło przy nim rytm, ale nie musiał o tym wiedzieć. – Pójdziecie się w końcu pieprzyć i dacie spokój z tą złością? – zażartował Eric, przewracając oczami. – Obrzydliwe. – Udawałam, że się krztusiłam. – Wolałbym umrzeć – wyznał Landon. – W dodatku nie jestem zainteresowany resztkami po tobie. – Po mnie nie ma żadnych resztek. – Eric puścił do mnie oko, na co się uśmiechnęłam. Zawsze sprawiał, że czułam się doceniana, nawet jeśli tacy jak Landon sprawiali wręcz przeciwne wrażenie. – Idę po piwo. Znajdź mnie później, Landonie, jeśli będziesz chciał pograć na konsoli. Shay, ciebie też bym zaprosił, ale… – Nienawidzi cię tak, jak ja – wtrącił Landon, choć byłam na

dziewięćdziesiąt dziewięć procent pewna, że nie to miało wyjść z ust Erica, który zapewne wiedział, że nie chciałam przez dłuższy czas znajdować się w tej samej przestrzeni, co gospodarz. Wskazał na nas. – Tylko jeden szybki numerek. Włożyć i wyjąć. Mówię wam, w taki sposób najlepiej pozbędziecie się tej nienawiści. – Nigdy – odparliśmy jednocześnie i był to pierwszy raz od dłuższego czasu, gdy w czymś się zgadzaliśmy. Kiedy odszedł, staliśmy przez chwilę, obrzucając się gniewnymi spojrzeniami, aż zrobiło się zbyt niezręcznie. Odchrząknęłam. – Jeśli wybaczysz, odejdę, by być gdziekolwiek, byle nie tutaj. – Ja również – powiedział i rozeszliśmy się w różnych kierunkach.

ROZDZIAŁ 5

Landon

Nie powinienem był urządzać imprezy. Nie minęło wiele czasu, nim tego pożałowałem, gdy mój dom zaroił się od ludzi, a ja nie rozpoznawałem osób przestępujących próg. Przyszło wielu przypadkowych gości, ponieważ usłyszeli, że będzie wóda i prochy, a jeśli im się poszczęści, dotkną jakiegoś cycka czy fiuta. W dodatku połowa tych osób zapewne nigdy nie postawiła stopy w takiej posiadłości. Wydawało mi się, że zaproszenie ludzi sprawi, że nie będę myślał o Lansie, jednak czas postanowił dowieść, że byłem w błędzie. Nawet w towarzystwie pochłaniały mnie wspomnienia najlepszego człowieka, jaki znalazł się w moim życiu. Czterdzieści pięć lat. Tyle by dziś skończył. – Jesteś pewien, że nie chcesz zgłosić na policję własnej imprezy, by wyrzucili stąd wszystkich i żebyśmy mogli pograć na konsoli? – zapytał Greyson, gdy opieraliśmy się o kominek w salonie, podczas gdy dziesiątki osób przepychały się przez pomieszczenie, tworząc bałagan, który zupełnie mnie nie obchodził. – Nie, w porządku – oznajmiłem, pocierając kark. Kumpel uśmiechnął się, ale było to sztuczne, bo zbyt wiele o tym rozmyślał. Szturchnąłem go. – Wyluzuj, co? Napij się i odpuść. – Tak, dobra. Wiem tylko, że dziś… Przerwałem mu, bo miałem świadomość, co powie, a nie chciałem

poruszać tego tematu. – W porządku, złapię cię później. – Poklepałem przyjaciela po plecach i odszedłem, głównie dlatego, że nie chciałem radzić sobie z powtarzającym się co kilka sekund pytaniem, czy na pewno dobrze się czuję. Było spoko, zajebiście. Później tego wieczoru, jak każdego, gdy imprezowałem, skończyłem w swoim pokoju. Znalazłem się w nim z Greysonem, Erikiem i Hankiem. Nikt więcej nie mógł tu wejść, a jeśli ktoś postawił tu stopę, wyrzucałem ich i nakładałem na ich dusze strach przed szatanem, aby nigdy nie wracali. Kiedy tak robiłem, Greyson nazywał mnie Scrooge’em i się nie mylił. Nie byłem grzeczny, wyganiając ich z mojej sypialni, ale nie potrzebowałem, by jakaś pijana parka gziła się w mojej włoskiej pościeli. W dodatku była to kryjówka Serdelka, a nie chciałem, by jakiś naćpany czy pijany typ zaczepiał mi psa. Eric i Hank palili trawkę, rozmawiając o jakichś głupotach, które trzymały moje myśli z dala od mrocznych miejsc. – Kupicie nowe SimCity? – zapytał Greyson, trzymając ręce w kieszeniach. – Pewnie, że tak. Wygląda zajebiście – odparł Hank, następnie zaciągnął się dymem, nim omijając Greysona, podał jointa Ericowi. Hank cieszył się grą bardziej, niż powinien. – Powiedziałem starym, że po premierze zajmuję na miesiąc pokój telewizyjny. Zamierzam ją przejść. Hank miał głęboki głos, był męski. Nie było wielu większych ode mnie, ale koleś pokonywał mnie w szerokości ramion i obwodzie bicepsów. W dodatku miał na twarzy większy zarost niż jakikolwiek chłopak w naszym wieku. Eric nazywał go Małpoludem przez włosy, które kręciły się na jego piersi, choć Hank za bardzo się tym nie przejmował. Wyzywaliśmy się czasem, na tym właśnie polegała prawdziwa przyjaźń. Jednak, pomimo męskości i małpiego wyglądu Hanka, ilekroć chłopak się ekscytował, jego głos stawał się cienki i brzmiał jak Britney Spears. To samo działo się, gdy się śmiał, a często się ekscytował i rechotał, co było cholernie zabawne. Nawet w kiepskie dni wystarczyło, że zbliżyłem się do Hanka i humor poprawiał mi się od słuchania jego śmiechu. Logiczne, że kochali się z Raine. Dziewczyna uwielbiała kawały, a Hank ubóstwiał się śmiać.

Złączył ręce. – Stary! Będzie zajebiście. – Rozwodził się nad grą, jakby SimCity oznaczało kolejne nadejście Jezusa. Eric wzruszył ramionami. – Według mnie to słabe. To wystarczyło, aby obrazić biednego Hanka, więc kumple zaczęli się kłócić na temat tego, dlaczego ten drugi był kretynem, który nie miał pojęcia, co to dobra, porządnie zaprojektowana gra. Co jakiś czas Greyson dorzucał swoje uwagi, ale przeważnie rozmyślał, zapewne o statystykach meczów koszykówki. – Okej, okej, co więc uważasz za dobrą grę? – dociekał Hank. Eric odparł natychmiast: – Super Mario Sunshine. Hank jęknął, pochylając się z przerażeniem. – O ja pierdolę, to najbardziej pedalskie gówno, o jakim słyszałem. Nie wierzę, że paliłem z tobą zioło. Eric nieznacznie się wzdrygnął. Znałem ich na tyle, by wiedzieć, kiedy czuli się nieswojo. Eric zawsze się spinał na słowa „pedał” czy „ciota”, ale zbywał to śmiechem i zmieniał temat. Dziwiłem się, że nikt inny nie zauważył, ale chyba nie była to ich sprawa. Kiedy będzie gotowy, mieliśmy o tym porozmawiać. Do tego czasu musieliśmy się niezręcznie śmiać i zmieniać temat. Czasami robiłem to za niego, aby zmniejszyć jego dyskomfort. Nigdy wprost mi nie podziękował, ale nie musiał. Tak właśnie postępowali przyjaciele – chronili się, gdy sprawy przybierały kiepski obrót. – Hej, mogę? – zapytał głos za moimi plecami. Uniosłem głowę i zobaczyłem czarusia z południa, który wpatrywał się w trzymanego przez Hanka jointa. Wszedł do pokoju jak do siebie, wziął trawkę i zaciągnął się głęboko. Kiedy skończył, podał skręta Ericowi, krzywiąc się nieco. – Kurna, tęsknię za ziołem z Kentucky. Przysięgam, że w tym waszym jest siano. Nie kopie tak samo. Po tym ode mnie bylibyście zjarani przez kilka dni.

Marycha tak nie działa, Reggie. Gadał bzdury. Nikt nie mógł upalić się na kilka dni. Wciął się w rozmowę i zmienił ją w swoją własną. Był to niekończący się monolog o tym, jak zarąbiście było w Kentucky. Jakie tam było jedzenie, palenie, sporty. Nigdy nie widziałem kogoś, komu stawał od gadania o stanie. Żałowałem, że mi się nie podnosił na myśl o muzyce bluegrass, bourbonie i kurczaku z KFC. A gdyby Kentucky było fiutem, Reggie byłby pierwszy w kolejce do obciągania. – A co tu jest z lasencjami? – zapytał, przeskakując między nami wzrokiem. – To znaczy? – zainteresował się Hank. – Kurna, szukam jakichś napalonych na jedną noc. Wiecie, które mogłyby się na to pisać? Spojrzałem w podłogę, by mocno przewrócić oczami. Chłopak był typowym dupkiem. Ledwie go tolerowałem. Nie mógł być prawdziwy, nie? Nie mógł być aż tak przewidywalny. Nie wierzyłem, że leciały na niego wszystkie dziewczyny ze szkoły. Hank wzruszył ramionami. – Nie wiem. Laski są tu spoko. Jestem z Raine już cztery lata, więc chyba nie mam pojęcia, kogo przelecieć – wtrącił Hank. Gość był konsekwentny. Zapewne skończą z Raine przed ołtarzem i będą tańczyć razem po sześćdziesięciu latach małżeństwa. Mówił dalej, a ja pragnąłem, by Reggie wyszedł. Ilekroć palił jointa, wygadywał jakieś bzdury, więc miałem ochotę wyrwać mu go z ręki i kazać spadać. Sam już nie paliłem, ale towar pochodził od KJ-a, mojego byłego dilera. Wiedziałem, że był dobry. Reggie nie miał pojęcia, o czym gadał. Podszedł, aby pogłaskać Serdelka, który na niego warknął. Dobry piesek. – Jeśli chcesz wiedzieć o najlepszych laskach, Landon ci opowie. Miał ich więcej niż Clinton – wtrącił Eric. Jęknąłem, nie chcąc dołączać do rozmowy Reggiego. – Tak? Może pomożesz mi zaliczyć, ziom? – zapytał Reggie, szturchając

mnie w ramię. Zaliczyć. Chłopak z Kentucky, mający na sobie za dużą koszulkę Biggie Smalls, wypowiedział to słowo i przypieczętował swój los – nie mogłem gościa zdzierżyć. Wzruszyłem ramionami. – Kilka minut temu widziałem na dole, że radziłeś sobie z dziewczynami na imprezie. Wątpię, byś potrzebował pomocy. – Chodzi ci o tę Stacey? Nie mój typ. – Tracey – poprawiłem, choć nie wiedziałem dlaczego. Dla niego nie miało to znaczenia, ale mnie wkurzyło, że miał czelność wypowiedzieć niewłaściwe imię. Zapewne był dupkiem, który robił takie rzeczy celowo, żeby się popisać i wyjść na większego cwaniaka. Wkurzało mnie też to, że znajdował się w moim pokoju i palił moje zioło. – Tracey, Stacey, jeden pieron. Wszystkie są takie same, nie? – rzucił, szturchając mnie łokciem, jakbyśmy byli najlepszymi kumplami. Pewnie, zaliczający głupku. – A co z tą zdzirą Monicą? – zapytał. – Nie jest zdzirą – warknąłem. Co jest? Teraz stawałem w jej obronie? Ten wieczór musiał dobiec końca. – Landon i Monica mają… historię. Trzymałbym się od niej z daleka – wyjaśnił Hank. – Możesz robić, co chcesz. Monica jest wolna – mruknąłem. Wątpiłem, by zainteresowała się kimś takim jak Reggie. Był dla niej za młody i za prostolinijny. Monica wolała facetów z dziećmi, a przynajmniej na tyle zniszczonych, by do niej pasowali. Reggie nie łapał się na żadne z powyższych. Zatarł ręce jak głupek. – No dalej, ziom. Daj jakieś wskazówki. – Naprawdę nie mam żadnych – odpowiedziałem. – Land jest skromny. Jeśli szukasz gościa, który jest w stanie zdobyć każdą dziewczynę, to właśnie on – powiedział Eric i brzmiało to cwaniacko, nawet jeśli nie pochodziło z moich ust. – Oprócz Shay – wytknął Reggie, przez co uniosłem brwi.

Chwila, co? – Słucham? – Stacey-Tracey mówiła, jak się nienawidzicie. Co jest dziwne, bo Shay jest cholernie gorąca. Szkoda, że jej nie dopadniesz. Cholernie gorąca. Oczywiście, że tak powiedział, bo mówili tak tylko ci, którzy mieli mózgi wielkości orzeszka, ale poza tym, co u diabła? Kim on był, żeby wyznaczać mi, kogo mogłem mieć, a kogo nie? – Jeśli chciałbym Shay, tobym ją miał – rzuciłem nonszalancko. Ujawniała się moja dominująca strona – dupka. – Serio? Taki z ciebie debeściak? – zapytał Reggie, unosząc brwi. Za każdym razem, gdy wtrącał takie słowa, chciało mi się rzygać. – Tak, serio, zaliczaczu. Gdybym ją chciał, tobym ją miał. Wiesz, o co chodzi, kutafonie? – odpowiedziałem, używając najgłupszego słowa, jakie przyszło mi do głowy, ale nie dał się sprowokować. Kretyn. Greyson parsknął śmiechem, ale nie dołączył do rozmowy. Potrafił unikać tego rodzaju dram. Miał na głowie wystarczająco problemów w domu, więc rozumiałem, że nie chciał się mieszać w nic, co nie dotyczyło koszykówki. – Zabawne, ziomalu, bo Stacey-Tracey mówiła, jakby Shay nigdy nie miała dać ci szansy – naciskał Reggie. Przysięgam, naprawdę chciał wyprowadzić mnie z równowagi. – Mógłbym ją mieć bez żadnych wątpliwości. Gdybym chciał, mógłbym sprawić, by się we mnie zakochała – oświadczyłem i brzmiało to podlej, niżbym tego chciał, ale zachowywałem się jak dupek, bo nie mogłem znieść tego chłopaka, który rzucał mi wyzwanie. – Eee, chłopaki… – wtrącił się Eric, ale nie chciałem, by nam przeszkadzano. Ten gość naprawdę sądził, że mógł zjawić się w moim mieście, w moim domu, w mojej sypialni, siedzieć na włoskiej pościeli i mówić mi, do czego nie byłem zdolny. – Okej, to zakład – powiedział Reggie, stając prosto. – Założę się, że nie uda ci się rozkochać w sobie Shay. – Ej, chłopaki – powiedział Greyson, odchrząknąwszy. Jego również

zignorowaliśmy. – Pewnie, że mi się uda – powiedziałem, wyciągając do niego rękę. – Zakład. – Cholera, teraz to odleciałem, wygadując takie głupoty, jak czaruś z południa. Uścisnęliśmy sobie dłonie. – Naprawdę, chłopcy, jeśli chcecie zakładać się o to, czy się w kimś zakocham, może powinniście włączyć mnie do tego zakładu – powiedziała Shay, przez co oderwałem wzrok od Reggiego i spojrzałem na drzwi. Stała na progu, krzyżując ręce na piersi, jak zwykle wyglądała na pewną siebie. Wysunęła biodro w lewo, a na jej twarzy zagościł pełen irytacji uśmieszek. – Rety, małe ostrzeżenie by nie przeszkadzało – warknąłem na kumpli. Eric uniósł ręce. – Jak chcecie, ja spadam. – To nic takiego – rzuciłem do Shay, wzruszając ramionami. – Tylko głupie gadanie. – Och, błagam, nie uciekaj tak szybko, bo zostałeś przyłapany, Szatanie. Jeśli uważasz, że mógłbyś mnie w sobie rozkochać, to wreszcie to zrób. Jednak musisz wiedzieć, że teraz ja też chcę się bawić. – Bawić? To znaczy? – zapytał Reggie. – Dokładnie to, co słyszycie. Mogę się założyć, że Landon zakocha się we mnie pierwszy. Wszyscy parsknęli śmiechem, ponieważ wiedzieli, jak niedorzeczny był pomysł, bym w kimkolwiek się zakochał. Nie kochałem. Ledwie kogoś lubiłem. Idea, bym zakochał się w dziewczynie, która najbardziej na świecie mnie wkurzała, była bardziej niż absurdalna. – Posłuchaj, to była tylko głupia gadka wśród chłopaków. Odpuść, Trusiu. – Co się stało, Szatanie? – zapytała, podchodząc, by stanąć ze mną nos w nos. – Boisz się, że możesz rozwinąć uczucia w stosunku do kogoś, kogo nienawidzisz? Jedno na pewno można było o niej powiedzieć – potrafiła się spierać. Mogłem się założyć, że umiała również celnie wyprowadzić cios. – Nigdy, ale nie zamierzam tracić na ciebie czasu i energii.

– No i kto tu jest teraz tchórzliwą trusią? – Zmarszczyła nos jak zając, na co chłopaki parsknęli cichym śmiechem. Zdrajcy. – Naprawdę chcesz igrać z ogniem, Shay? – Chciałabym zobaczyć, jak próbujesz mnie spalić – odparła z niegasnącym uśmiechem. Skłamałbym, gdybym powiedział, że jej dominująca strona nie była odrobinę seksowna. Moje jeansy stały się nieco ciaśniejsze, gdy stała blisko, a ja nawet nie starałem się ukryć faktu, że do tego doprowadziła. Sprawienie, by mi stanął, nie było wyzwaniem, ale stanowiło je rozmiękczenie mojego serca. Hank zatarł ręce. – Teraz to zakład, który mogę przyklepać. Wrogowie w bitwie na miłość, a zwycięzca… – Będzie miał prawo do chwalenia się tym do końca życia. – Patrzyła na mnie czekoladowymi oczami, nie cofając się, i, niech mnie szlag, też nie zamierzałem się wykręcać. – A co, jeśli nikt się nie zakocha? – zapytał Hank. – W takim razie wraz z zakończeniem roku szkolnego zakład uzna się za nieważny. Mamy cztery i pół miesiąca, aby wygrać – wyjaśniła Shay. Przysunąłem się. – Jesteś pewna, że chcesz się na to pisać, Trusiu? – zapytałem, unosząc brwi. – Ponieważ kiedy się we mnie zakochasz, każdy inny, z którym się spotkasz, będzie wielkim rozczarowaniem. – A kiedy ty się zakochasz, nie zdołasz wyrzucić mnie z głowy – powiedziała, zbliżając się. Znajdowaliśmy się tak blisko, że jej piersi niemal napierały na mój tors. Miałem metr osiemdziesiąt osiem, więc nad nią górowałem, a mimo to wciąż trzymała głowę wysoko. Gdybym jej tak bardzo nie nienawidził, uznałbym ją za uroczą, skoro wierzyła w swoje słowa i była pewna, że przegram. Nie wiedziała jednak, że w moim życiu nie było miejsca na miłość. Mój umysł nie życzył sobie takich rzeczy. Zatem miałem wygrać? Z łatwością. Bez wysiłku. Bez bólu. – Proszę. – Uśmiechnąłem się, opuszczając do niej głowę. Moje usta znajdowały się kilka centymetrów od jej. – Będę się cieszyć każdą sekundą

posiadania twojego ciała i serca. – Jak chcesz. – Stanęła na palcach i zbliżyła usta. Poczułem na skórze ciepło jej oddechu. – Sprawię, że się we mnie zakochasz, nawet nie próbując moich warg. – Sprawię, że się we mnie zakochasz, wciąż po chamsku cię traktując. – Wyzywam cię, Szatanie. – Wyciągnęła rękę. – Zakład, Trusiu. Zakład, zakład, zakład. Uścisnąłem jej dłoń dość mocno, na co odpowiedziała z taką samą siłą. Zapewne to pierwszy raz, gdy jej dotykałem, odkąd rok temu weszła do mojego pokoju i mnie przytuliła. Przez chwilę myślałem, czy nie przytrzymać jej nieco dłużej. Moje dłonie zawsze były lodowate, a jej ciepłe jak słońce. – Cholera. – Reggie gwizdnął cicho, nim zwrócił się do chłopaków. – Jesteście pewni, że oni już się nie pieprzą? – Szczerze, ciężko powiedzieć – skomentował Eric, ale oboje ich zignorowaliśmy. Już zastanawiałem się nad tym, co mogłem zrobić, by Shay się we mnie zakochała. Wymyślałem sprawy, dzięki którym mógłbym ją wkurzyć, doprowadzić do szału, sprawić, bym był nie do odparcia. To zadanie, na które czekałem, wyzwanie, dzięki któremu w nadchodzących tygodniach zajmę myśli. Sprawienie, by Shay Gable się we mnie zakochała, miało stanowić idealne rozproszenie. *** Ludzie na dole dalej pili i zachowywali się głośniej, niż powinni, więc dziwiłem się, że sąsiedzi nie zadzwonili jeszcze po gliny. Potłuczono kilka rzeczy i nie mogłem się doczekać, by powiedzieć rodzicom o zniszczeniach. Była to moja ulubiona rozrywka – wymyślenie, co ich wkurzy i zaczną się na mnie wydzierać. Czy to była kosztowna porcelana? Poplamione dywany? Wazony? Kto mógł wiedzieć? Byłem świadom, że to dziecinne i niedorzeczne, ale miałem pokręconą potrzebę denerwowania starych. Najbardziej ojca. Kiedy się wkurzał, przynajmniej coś do mnie mówił. Poprawka, wydzierał się.

Czasami moje wygłupy wystarczały, by ściągnąć mamę do miasta. Martwiła się o mnie i moje samopoczucie. Tata twierdził, że szukałem tylko uwagi. Oboje mieli rację. – Pograjmy w kręconą siódemkę – krzyknął ktoś w salonie. Kilka osób jęknęło, inni przyklasnęli. Uważałem grę za dziecinną, ale wydawała się ostatnio modna na imprezach. Stanowiła połączenie kręcenia butelką i spędzenia siedmiu minut w raju. Grupka siadała w okręgu, ktoś kręcił butelką. Na kogo wskazała szyjka, ten trafiał do najbliższej garderoby na siedem minut. Za każdym razem, gdy wybrano parę, rozlegał się niesławny śpiew: „Dotknij cycka, possij fiuta, possij cycka, dotknij fiuta”. Szalone, jak dojrzali byli licealiści. Zarąbista była świadomość, że pewnego dnia zostaniemy światowymi liderami. Choć patrząc na obraz obecnych polityków, można było przypuszczać, że wciąż brali udział w ssaniu fiutów i dotykaniu cycków. Nigdy nie brałem udziału w grze, ale kiedy zobaczyłem, że Reggie zapytał Shay, czy zagra, a dziewczyna pokręciła głową, wykorzystałem szansę, by na mnie spojrzała. – Dlaczego nie grasz, Trusiu? Za bardzo się boisz? – zapytałem. Ilekroć na mnie patrzyła, wydawała się nieco zszokowana, że miałem czelność się do niej odezwać. Wypięła pierś. – Wierz mi, wcale się nie boję. Po prostu nie chcę – spierała się, wzruszając ramionami. – Tchórzliwa trusia – szepnąłem, by tylko ona słyszała, i wiedziałem, że ją wkurzę. Zawsze się denerwowała, gdy ją tak nazywałem. – Nie widzę, byś siedział w kręgu – odparła, przeciągając palcami po włosach, zdejmując gumkę z nadgarstka i wiążąc luźnego koka. Brzmiało jak wyzwanie. Usiadłem i wskazałem krąg. Przewróciła oczami. – Jak chcesz, Landon. Nie muszę ci niczego udowadniać. Patrzyłem jej w oczy, rozchyliłem usta i wypowiedziałem bezdźwięcznie:

– Tchórzliwa trusia. Chciała się oprzeć. Chciała mnie spławić i odejść, ale nie na tym polegała nasza relacja. Kiedy jedno naciskało, drugie robiło to mocniej. Usiadła i posłała mi złowieszczy uśmieszek, gdy dołączyła do gry. Kilka osób trafiło do garderoby na siedem minut, a kiedy wyszli, wyglądali na zmieszanych, chichocząc jak nastolatki. Kiedy nadeszła moja kolej, sięgnąłem po butelkę, nie martwiąc się, czy obróci się tak, jakbym tego chciał. W wieku czternastu lat nauczyłem się, jak perfekcyjnie nią kręcić, bo chciałem pocałować wybraną dziewczynę. Tym razem jednak wiedziałem, że nie będzie zbyt wiele całowania. Zanosiło się na wrzaski. Butelka nie przestawała się kręcić. Shay nie odrywała od niej wzroku. W chwili, gdy zaczęła zwalniać, obserwowałem, jak dziewczyna otworzyła usta i mruknęła: – Nie, nie, nie. Butelka zatrzymała się szyjką bezpośrednio przed nią. Ludzie w kółku zaczęli gwizdać z powodu pomysłu, że zacięci wrogowie mieli trafić razem do garderoby na siedem minut. Byli tu dla przedstawienia i wiedziałem, że kiedy wejdziemy do środka, drzwi zostaną otoczone szepczącymi i przyciskającymi do nich uszy podglądaczami, próbującymi dowiedzieć się, co się tam dzieje. Wstałem i zaprosiłem Shay gestem. – Proszę – powiedziałem. – Trusie przodem. Skrzywiła się, uniosła brwi, i ruszyła pospiesznie do garderoby. Znaleźliśmy się w niej nos w nos. – Okej, przyjaciele, znacie zasady – powiedział Eric, chwytając za klamkę. – Siedem minut w raju lub, jak w tym przypadku, w piekle. Bawcie się dobrze! – Trzasnął drzwiami, a Shay jęknęła. – Nie wierzę, że jestem zamknięta tu z tobą na siedem minut. Potrafię wymyślić milion rzeczy, które mogłabym robić, zamiast tu siedzieć – narzekała, dąsając się. – Na przykład jakich? – Och, no nie wiem… Mogłabym patrzeć, jak schnie farba.

– Ale skoro tu jesteś, powinniśmy mądrze spędzić ten czas – zażartowałem, opuszczając ręce, by rozpiąć jeansy, wiedząc, że ją to zaniepokoi. Chciałem zobaczyć irytację na jej twarzy. Uwielbiałem ją wkurzać do granic możliwości. – Rety, wyrzuć ten pomysł z głowy, Landonie, i przestań bawić się paskiem, bo nie ma mowy, bym cię dotknęła. – Myślałem o czymś wcześniej – powiedziałem cichym, niskim głosem. – O czym? – Aby cię pocałować. Prychnęła sarkastycznie: – Na pewno nie. – Masz rację. – Wiedziałam. Jednak była to prawda. Stało się to raz – tylko raz – po pogrzebie Lance’a. Przez wiele tygodni sobie nie radziłem, używałem alkoholu, by uporać się z burzą w głowie, i byłem lekko niestabilny. Gdyby nie pilnowali mnie przyjaciele, zapewne bym się zapił. Pamiętam, że któregoś dnia wszedłem do szkoły i zobaczyłem Shay stojącą z koleżankami przy szafce. Śmiała się, odchylając głowę w tak autentyczny sposób, że nie mogłem oderwać od niej wzroku. Ciągle myślałem o tym, jak mnie tuliła i była ze mną w najgorszej chwili mojego życia. Była przy mnie – mój wróg – kojąc ból. Kiedy patrzyłem na nią na tamtym korytarzu, pomyślałem o podziękowaniu jej – mógłbym podejść, otworzyć usta i wyrazić wdzięczność. Nie przywykłem do osób, które wyświadczały mi przysługę, nie licząc na coś w zamian, a Shay zrobiła coś dla mnie, niczego nie oczekując. Pamiętałem, że popatrzyłem jej w oczy, po czym opuściłem wzrok do smukłego nosa, policzków i tych soczystych warg. Zastanowiłem się, jakby smakowały, gdybym użył moich, by jej podziękować. Może jak cukierki, które ciągle ssała. Czy ociekałaby anielskim grzechem, jak przypuszczałem. Przez ułamek sekundy myślałem… ale trzasnęła drzwiczkami i odeszła, a ja się otrząsnąłem. Mimo to myśl pozostała w mojej głowie.

Oboje milczeliśmy przez moment, nim znów odchrząknąłem. Nie lubiłem ciszy. Nie pasowaliśmy do siebie. – Tylko jeden pocałunek, Trusiu. Zatrzymam go w tajemnicy. – Zatrzymujesz sekrety tak samo jak dziewczyny. Oczywiście… poza Monicą. – Monica nie jest moja. – Co nie zmienia faktu, że ona uważa cię za swojego. Uśmiechnąłem się lekko. – Zazdrosna? – O to, że musi mieć do czynienia z kimś takim? Nigdy w życiu. – Jak chcesz, Trusiu. – Chciałabym, byś przestał mnie tak nazywać – warknęła. – Nie znoszę tego. – Chcesz nowe przezwisko, pączuszku? Mogę ci je nadać, pączuszku. Zadrżała z obrzydzenia. Dobrze. Nic mnie bardziej nie bawiło niż wkurzanie jej. – To też nie. – Popracuję nad tym. – Albo mógłbyś używać mojego imienia. – Nie, Shay jest za brzydkie, by wyszło z moich ust. – Nienawidzę cię. – Ja ciebie bardziej. – Tak, ale ja ciebie najbardziej. Uśmiechnąłem się. – Naprawdę uważasz, że zdołasz sprawić, by zakochał się w tobie ktoś taki jak ja? – Tak. Właściwie jestem pewna. Ludzi łatwo jest odczytać. To tyczy się również ciebie. – Nie zdołasz mnie rozszyfrować, Shay. – Mogę czytać z ciebie, jak z otwartej księgi. – Okej. – Wyjąłem komórkę z kieszeni i włączyłem latarkę. – Czytaj. Uniosła brwi. – Na pewno? Mam do tego dar, a tobie może nie spodobać się to, co

powiem. – Nigdy nie podoba mi się to, co mówisz, więc tym razem nie będzie inaczej. Dawaj. Wyprostowała się i wyciągnęła ręce, jakby chciała mnie podnieść. – Okej. Jesteś sztuczny, Landonie. I tyle? To ta wielka tajemnica? – Co, u licha, masz na myśli? – Dokładnie to, co powiedziałam. Jesteś sztuczny. Nieprawdziwy. Stanowisz imitację. Nie ma w tobie nic prawdziwego. Jesteś chodzącym kłamstwem. Parsknąłem śmiechem. Naprawdę zarechotałem, co nie zdarzało mi się za często. Był to głęboki, mocny śmiech. – O czym ty, do diabła, mówisz? – zapytałem. – Wszystko jest we mnie prawdziwe. Jestem najbardziej prawdziwą osobą, jaką spotkasz w tym mieście. – Nie – nie zgodziła się, kręcąc głową. – Raczej najbardziej sztuczną. Jesteś bardziej nienaturalny niż nowe cycki Carly Patrick, które zrobiła sobie na osiemnastkę. – Co?! – sapnąłem, oszołomiony jej słowami. – Nie jestem sztuczny, Shay. – To nic takiego, Landonie. – Wzruszyła ramionami i zaczęła skubać paznokcie. – Ludzie uwielbiają twoją sztuczność. – Nie jestem sztuczny – powtórzyłem, bo krew we mnie zawrzała. – W dodatku widziałem z bliska cycki Carly, są sztywne, od razu widać, że nieprawdziwe. Nie ma mowy, bym był bardziej sztuczny niż te silikonowe arbuzy. Wiele można o mnie powiedzieć, ale nie to, że jestem sztuczny. – Okej, a możesz odpowiedzieć na moje pytanie? – Tak. – Ile osób wie o twoim smutku? – Co to w ogóle za pytanie? – warknąłem. – Bardzo proste – odparła. Wydawała się spokojna, opanowana, przez co nią gardziłem. Zdawało się, że jej życie było poukładane. Chciałbym tego samego, więc gdy to widziałem, mocno mnie irytowało. – Jak długo jesteś smutny, Landonie?

Spojrzałem na zegarek. – Jakieś trzy minuty, ponieważ ugrzęzłem w tej garderobie z tobą, co jest piekłem. – A czy to nie ty chciałeś się tu ze mną znaleźć? – Pomyłka. Kiepska ocena. Zapomniałem, jak jesteś wkurzająca. Uśmiechnęła się. Cholera, wyszczerzyła zęby, zadowolona z mojej irytacji. – Odpowiesz na temat swojego smutku? – A possiesz mi fiuta? – odparłem. – Zawsze to robisz? – zapytała, przechylając głowę w lewo, gdy przyglądała się mojej twarzy. Poprzednio też to robiła, gdy próbowała mnie odczytać. Patrzyła na moje ruchy, na to, jak zaciskałem usta, wszystko. Nie pozwól czytać ze swoich stron, Landonie. Nie zdoła poradzić sobie nawet z prologiem. Otoczyłem się murem, nie zamierzałem pozwolić go zburzyć. – Co? – zapytałem. – Używasz sarkazmu, by ukryć swój ból. – Nie ma tu żadnego bólu. Spójrz na to życie. Mam kasę, niesamowite imprezy, dziewczyny dosłownie się na mnie rzucają. Dlaczego miałbym cierpieć? – Może dlatego, że kasa, dziewczyny i imprezy nie dają szczęścia. Widzę smutek w twoich oczach. Skrzywiłem się i szepnąłem ostro: – Gówno o mnie wiesz, Shay. – To dlaczego potrafię tak szybko wyprowadzić cię z równowagi? Jeśli to nie byłaby prawda, gdybyś nie był smutny, to czy moje słowa aż tak by ci przeszkadzały? – Nie przeszkadzają – odparłem spokojnie. Było wprost przeciwnie. Naciskała na mnie, sprawiała, że czułem się nieswojo z tym, że potrafiła dostrzec we mnie to, czego nie widzieli inni. Rozpalił się we mnie gniew, musiałem go zdusić, nim zbyt się rozpleni. – Może lepiej, żebyśmy milczeli przez resztę czasu – powiedziałem. – Drugi raz w życiu muszę się z tobą zgodzić.

Usiadła na podłodze garderoby, więc też zająłem miejsce i oparłem się o jakieś stare płaszcze. Dlaczego siedem minut ciągnęło się jak siedemdziesiąt? Czas w ogóle biegł? To naprawdę było piekło. Zapadła cisza, która niosła ze sobą ciężkie myśli. Shay w jakiś sposób potrafiła w nich czytać, więc kiedy cisza zaczęła mi przeszkadzać, odchrząknąłem i spróbowałem niewinnej gadki, aby wyłączyć własny umysł. – Trusia i Szatan weszli do szafy… Znasz? Zaśmiała się. Było to ciche, ale nigdy nie słyszałem, by śmiała się z czegoś, co powiedziałem, więc stanowiło to nowość, tak samo jak to, że odrobinę ucieszył mnie ten dźwięk. – Landonie? – szepnęła. – Tak. – Zamknij się już, co? Dobra, okej. – Jeszcze minuta, napalone nienawidzące się ptaszęta – zawołał Eric. Wstaliśmy, zbliżyłem się do niej. – Rozumiem, że nie chcesz się całować, to intymne i osobiste, ale jeśli chcesz, masz ostatnią szansę, by dotknąć mojego fiuta, gdy nikt nie patrzy. Nie będę cię powstrzymywał. – Nie, dzięki. Mam alergię na orzeszki – powiedziała z taką łatwością i tak głośno, że ludzie po drugiej stronie drzwi parsknęli śmiechem. Shay ponownie wyszczerzyła zęby, odczuwając dumę, że mi dokopała. Posłała mi piękny, wkurzający uśmiech, który uwielbiałem nienawidzić. Shay: 1, Landon: 0. Ale się nie przejąłem. Gra dopiero się rozpoczynała. Być może dziewczyna zdobyła punkt, ale nie zamierzałem dopuścić do powtórki. Graliśmy na moim boisku, a Shay nie wiedziała, na co się porwała. Kiedy czas się skończył, otworzyliśmy drzwi i wyszliśmy z garderoby. Na czele oczekującego na nas tłumu stała Monica, miała szaleństwo w oczach. Nie chciałem jednak mieć z nią do czynienia. Zawsze tak reagowała, gdy widziała, że rozmawiałem z inną dziewczyną, nawet jeśli sama pieprzyła się z milionem facetów.

Wyprostowałem się i otworzyłem usta, ale nie miało to znaczenia, bo dostałem w twarz. Dłoń Moniki wylądowała na moim policzku, aż zapiekło. Boże, minęły dwa miesiące, odkąd ostatnio dała mi w twarz, więc musiał to być nowy rekord. – Serio, Landonie? Kręcona siódemka z inną? Z moją przyjaciółką?! – krzyczała, a do jej oczu napłynęły łzy, gdy inni się przyglądali. Dwóch rzeczy byłem w życiu pewny, przesadnych reakcji Moniki i wścibskich ludzi, którzy podsłuchiwali jej histerię. Uznałem za zabawne to, że Monica nazywała Shay swoją przyjaciółką, skoro często obgadywała ją za plecami. Domyślałem się, że nienawidziła jej jeszcze bardziej niż ja. Wyglądało nawet na to, że była zazdrosna o nienawiść, jaką czułem do Shay, co tylko pogłębiało jej wstręt do dziewczyny. Czasami wkurzałem się na to, co wygadywała o Shay i do jakiego poziomu się zniżała, aby opowiadać o dziewczynie, której nienawidziłem. Skonfrontowałem się kiedyś z nią na ten temat, nadmiernie przejmując się laską, która nie powinna mnie obchodzić. Jak ktoś mógł wstawiać się za wrogiem na osobności, by przy ludziach traktować go podle? Takim właśnie byłem dupkiem. Otworzyłem usta, ale nie padły żadne słowa, bo ponownie mi przywaliła. Rozległo się więcej szeptów. Okej, sytuacja robiła się nieco niedorzeczna. Monica była coraz pewniejsza siebie, wspierana wiwatami publiki. Trochę zanadto, w swoim obecnym stanie. Kiedy uniosła rękę, by ponownie mnie uderzyć, chwyciłem jej nadgarstek, aby ją powstrzymać. Jeden policzek – okej, dobra. Szczerze mówiąc, zapewne dopadła mnie karma. Dwa policzki były do zniesienia. Podejrzewałem, że mogłem mieć więcej klasy w naszym minionym, toksycznym związku. Ale trzeci? Przesadzasz, Monico. Przechyliłem głowę na bok, uśmiechnąłem się lekko i popatrzyłem na nią jak głodny szczeniak. – Przepraszam, okej? – Nie wiedziałem, za co się kajałem, ale wydawało

się, że laski lubiły tego słuchać. – Jak chcesz, Landonie. Jesteś palantem. Widziałem jednak jej uśmiech, jakby bawiła ją ta interakcja. Przynajmniej ktoś miał radochę. Mnie nadal piekła twarz. I wciąż żyłem. – Nie martw się, Monico. Nic się nie stało. Wierz mi… – Shay popatrzyła na mnie, z pogardą zmierzyła wzrokiem z góry na dół. – Nic się między nami nigdy nie wydarzy. Odwróciła się i odeszła, a z jakiegoś powodu poczułem chęć udania się za nią, by jej powiedzieć, dlaczego się myliła i jak bardzo zamierzałem zatruć jej duszę, więc musiała ją ode mnie uwolnić. Ale nie ruszyłem się z miejsca. Rozejrzałem się po zebranych wokół Moniki i mnie. – Znajdźcie sobie zajęcie albo spadajcie – syknąłem, piorunując ludzi wzrokiem. Odeszli pospiesznie i wrócili do imprezowania, pozostawiając mnie sam na sam z Monicą. – Brzydzę się tobą – mruknęła, stojąc w butach na szpilkach, które zapewne dobijały jej nogi. – Nawet zerem nie jesteś, wiesz o tym? Jesteś bardziej niż bezwartościowy. Wzdrygnąłem się. – A ty jesteś pijana. – To impreza, wszyscy są pijani… Oczywiście poza tobą i małą Panienką Perfekcyjną – drwiła, mając na myśli Shay. Oto urocza dziewczyna, za jaką zawsze ją miałem. – Założę się, że pieprzy się z tym swoim nudnym dupkiem do piosenki przewodniej z programu Mister Rogers’ Neighborhood. Ledwie jej słuchałem. Przeważnie puszczałem jej komentarze mimo uszu, bo ją znałem. Wiedziałem, jakim bałaganem było jej życie. Widziałem pomięte strony, zagięte rogi. Niektóre kartki wyrwano z jej książki, ukrywając najmroczniejsze fragmenty, a ja byłem jedynym, który potrafił je odczytać. Jeśli potrzebowała worka treningowego, przyjmowałem ciosy, ale to nie oznaczało, że czasami nie zostałem obity, posiniaczony i obolały. – Prawdopodobnie powinnaś pójść do domu – zasugerowałem. – I tak zamierzałam wracać. Twoja impreza jest do kitu – powiedziała,

przerzucając włosy za ramię. – Nie zapomnij wskoczyć do basenu, aby uczcić wujka, Landonie – mruknęła, oddalając się. Dlaczego to zrobiła? Dlaczego mówiła takie bzdury, by mnie wkurzyć? Zranić? Aby się przekonać, że nie tylko ona cierpiała? Stałem nieruchomo, wspominając Lance’a, a w mojej głowie myśli o nim zalewały mnie z mocą wodospadu. Nie mogłem oddychać, gdy inni przepychali się obok mnie, bawiąc się i pijąc, nie zauważając pochłaniającej mnie paniki, nie zauważając bólu w mojej duszy, a miałem wrażenie, że mi ją podpalono. Chciałem utonąć. Bardzo. W wódce. Whisky. Tequili. We łzach. Spojrzałem w lewo i zastałem wpatrzone we mnie oczy. Kiedy wszyscy gapili się, jakby mnie nie widzieli, te oczy przyglądały mi się, jakbym był ciekawym przypadkiem, myszą w klatce, na której można eksperymentować. Piękne, smutne oczy przeszywające wzrokiem moją duszę. Shay była jedyną, która wysiliła się, by na mnie spojrzeć, i robiła to samo, co wcześniej w garderobie. Odczytywała mnie, zagłębiając się w moją psychikę, i nieproszona eksplorowała strony mojej historii. Przestań, Shay. Zmusiłem się do ruchu, ominąłem ją, szturchając w ramię. – Jeśli nie masz zamiaru mi obciągnąć, przestań się na mnie gapić, słoneczko – rzuciłem. – Nie nazywaj mnie tak – odparła. Więc przestań tak błyszczeć. Nie wiedziałem, o której godzinie wszyscy zmyli się z mojego domu, ale założyłem, że gdzieś po pierwszej Greyson dał im znać, by wyszli. Kiedy dom opustoszał i pozostały jedynie puste korytarze oraz bałagan, poszedłem na basen. Znajdował się w domu, otoczony szkłem, aby można było obserwować naturę, a jednocześnie pływać nawet podczas chłodnych zim w Illinois. „Po co mieć basen, jeśli nie można korzystać z niego przez cały rok?”, powiedziała wiele lat temu mama, projektując dom. Woda błyszczała w poświacie księżyca. Pełnia… Urodziny

Lance’a przypadałyby w tym roku właśnie podczas jej trwania. Częściowo miałem ochotę zawyć, a jednocześnie chciało mi się płakać. Zamiast tego podszedłem do krawędzi basenu i wskoczyłem do niego w pełni ubrany. Zamoczyłem się cały i opadłem na dno. Nigdy nie korzystałem z trampoliny, bo mieszało mi to w głowie. Popłynąłem w dół i zostałem pod powierzchnią tak długo, jak mogłem. Od śmierci Lance’a wskakiwałem do wody każdej nocy. Byłem dobry w pozostawaniu pod powierzchnią. Właśnie na tym spędziłem ostatnie miesiące mojego życia – na wstrzymywaniu oddechu.

ROZDZIAŁ 6

Landon

Czy zdarza się Wam, że leżąc w łóżku, nie macie w ogóle ochoty, by wstać? Rano byłem zmęczony. Nie tylko fizycznie, ziewał również mój umysł. Nie powinienem urządzać imprezy. Nie powinienem się zakładać. Powinienem posłuchać Greysona i spędzić wieczór, grając na konsoli i jedząc pizzę. Nie mogłem spać. Kiedy tylko zamykałem na chwilę oczy, zaraz je otwierałem, bo w moim umyśle pojawiała się przeszłość. Wstało słońce, a ekran mojego telefonu stał się pełny wiadomości od ludzi, którzy uważali się za moich przyjaciół. Pisali, że to była zajebista impreza. Greyson, Eric i Hank byli jedynymi, których uważałem za bliskich, znaliśmy się mniej więcej całe życie. Wszyscy inni to tylko cienie mijane dzień po dniu. Biały szum. Nie odpisałem na żadną wiadomość, bo nie kierowali ich do mnie. Kierowali je do osoby, którą regularnie udawałem. Do bogatego chłopaka, który zagwarantował im wódę i zioło. Bogatego dzieciaka, który zapewniał im popularność i podnosił ich status społeczny. Gdyby chcieli rozmawiać z prawdziwym mną, nie byliby pod wrażeniem, że potrzebowałem całej swojej siły, aby każdego ranka wygramolić się z łóżka. Przez chwilę zastanawiałem się, czy to było tak trudne dla każdego – codzienne wstawanie, wykopywanie się z pościeli. Bywały dni, że chciałem zapaść się w niej głębiej i nie wychodzić z pokoju przez kilka tygodni. Nie

mogłem spać, ale chciałem siedzieć na łóżku pozostawiony sam na sam z mrocznym umysłem. To właśnie chciałem robić w ten niedzielny poranek: być sam, zostać w łóżku. Mimo to, kiedy zobaczyłem wiadomości od rodziców, wiedziałem, że muszę wziąć się w garść przed przyjściem Marii. Mama: SĄSIEDZI DZWONILI I PISALI W SPRAWIE IMPREZY. DOBRZE SIĘ CZUJESZ? ZADZWOŃ, GDY TO PRZECZYTASZ. KOCHAM CIĘ. Wiadomość od taty była nieco inna. Tata: ZACZNIJ SIĘ, KURWA, NORMALNIE ZACHOWYWAĆ. Też cię kocham, tatku. Spojrzałem na zegar, była minuta po dziesiątej. Usiadłem i zadzwoniłem do mamy. Odebrała po pierwszym sygnale. Zawsze tak było. – Cześć, Landonie. – Cześć, mamo. – Jak się czujesz? Jak sytuacja? Sąsiedzi wydawali się zaniepokojeni – mówiła z troską. – Ze mną dobrze. Sprawy wymknęły się lekko spod kontroli, to wszystko. Przepraszam. – To nic, przynajmniej póki u ciebie w porządku. – Kilka wazonów się rozbiło – powiedziałem. – Och, skarbie, to tylko… rzeczy. Można je zastąpić. Bardziej martwię się o ciebie. – Przerwał jej ktoś w tle, więc mu odpowiedziała. Kiedy wróciła do naszej rozmowy, zapytała, czy chcę, by przyjechała do domu. Odmówiłem. Była zajęta spełnianiem marzeń. Nie chciałem, by musiała wracać do moich koszmarów. – Okej, to zadzwoń do mnie, kochanie, zanim pójdziesz spać albo kiedy będziesz mnie potrzebował. Jestem. Kocham cię. Pamiętaj, jestem na odległość telefonu. Kocham cię. – Ja ciebie też – powiedziałem, nim się rozłączyłem. Poszedłem do połączonej z moim pokojem łazienki i wskoczyłem pod prysznic. Kiedy woda opływała moją skórę, nie myślałem o niczym. Tego ranka nie miałem energii na myślenie. Byłem solidnie wymęczony, nawet nie

wiedziałem, że tak można. Nie miałem pojęcia, że umysł może być tak wyczerpany, że w ogóle nie chce produkować myśli. Kości bolały ze zmęczenia, powieki opadały, gdy woda spływała po moim ciele. Umyłem się, ubrałem i poszedłem na dół, by zrobić co w mojej mocy w sprawie porządku. Pozbierałem puszki po piwie i butelki po alkoholu, spakowałem je do worków. Zmyłem podłogi, odkurzyłem dywany, następnie zająłem się obrzydliwymi toaletami. Licealiści byli bezwzględni, jeśli chodziło o niszczenie cudzych rzeczy. To była moja najmniej ulubiona część imprez – sprzątanie. Nawet jeśli wiedziałem, że przyjdzie Maria i pozostawi dom bez skazy, nie zasługiwała na taką pracę. W przeciwieństwie do tego, co czułem do Shay, uwielbiałem jej babcię. Ciężko było nie kochać Marii. Była zadziorna, silna, śmiała. Byłem pewny, że Shay miała jej ducha. Nie wiedziałem jednak, dlaczego kobieta tak dobrze na mnie wpływała. Może miało to coś wspólnego z troskliwą stroną jej osobowości, łagodnością i opieką, jaką mnie otaczała, nawet jeśli na to nie zasługiwałem. A może z faktem, że nie znałem żadnej swojej babci, więc zastanawiałem się, jakby to było jakąś mieć. Najprawdopodobniej jednak miało to związek z tym, że nieustannie zjawiała się z jedzeniem, a to pomagało. Niedziela była moim ulubionym dniem tygodnia, ponieważ oznaczała, że Maria przyjdzie posprzątać w naszym domu. Była naszą gospodynią od siedmiu lat, i jedną z najlepszych osób w moim życiu. Kiedy przybyła w niedzielne popołudnie, uśmiechnęła się do mnie promiennie. Zawsze się uśmiechała i nuciła pod nosem, przekraczając próg. – Wyglądasz jak kupa, Landonie – oświadczyła, niosąc talerz. – Musisz się wyspać. – Pracuję nad tym. – Kłamczuch. Spojrzałem na naczynie. Proszę, niech to będzie lasagne, proszę, niech to będzie… – Zrobiłam ci lasagne na obiad – powiedziała. Tak! To było moje ulubione danie – poza enchiladami Marii. Jej potrawy były

najważniejszym wydarzeniem każdego tygodnia. Wydawało się, że w każde wkładała część serca, duszy i jakiś dodatkowy akcent. – Spałeś w weekend? – zapytała. – Tak, całkiem dobrze. – Jeszcze więcej kłamstw. Masz pod oczami większe worki niż ja, a ja mam jakieś czterysta lat. – No błagam, nie wygląda pani na więcej niż trzydzieści. Uśmiechnęła się. – Zawsze cię lubiłam, wiesz o tym, prawda? – Podała mi talerz i poleciła, by włożyć go do lodówki. – Co wczoraj porabiałeś? – Spędziłem wieczór z Greysonem. Nic wielkiego. Graliśmy na konsoli i takie tam. Na spokojnie. – Żadnej imprezy? Uśmiechnąłem się. Nie mogłem jej ponownie okłamać i o tym wiedziała. – A jak tam twoje stopnie, Landonie Scotcie? Przysięgam, Maria była jedyną osobą, której uchodziło używanie mojego drugiego imienia. Właściwie nawet mi się podobało, gdy je wymawiała. Sprawiało to, że nasza relacja była bardziej osobista, głębsza niż interakcje pracodawcy z pracownikiem. – Dobre. – Wybrałeś już kierunek jesiennych kursów przygotowawczych na studia? – zapytała. Znała odpowiedź, a mimo to dopytywała. Zgodnie z wymaganiami ojca, dostałem się na prawo na uniwersytecie w Chicago, bo miałem iść w jego ślady. Zgodziłem się, bo co, u licha, miałbym innego robić? Nie wiedziałem, kim chciałem być, więc było łatwiej, gdy tata mówił mi, za co się wziąć. Nie potrafiłem już jednak myśleć o studiach. Nie miałem pojęcia, kim tak naprawdę chciałem być, gdy dorosnę. Nie pragnąłem niczego konkretnego, co było trudne. Nie miałem w sobie pasji. Jak niby miałem zdecydować, co robić w życiu? Każdego ranka ledwie udawało mi się wyjść z łóżka. Posłuchałem więc ojca i poszedłem w jego ślady. Jasne, jego życie wydawało się nudne i ograniczone, ale przynajmniej odnosił sukcesy. Podczas studiów musiał zrobić coś dobrego.

– Możesz mieć wątpliwości – powiedziała łagodnie Maria, jakby potrafiła czytać mi w myślach. – Nie musisz od razu wszystkiego wiedzieć. Musisz wybrać tylko tematy, w których będziesz się doskonalił. Jesteś bystrym, utalentowanym, młodym człowiekiem, Landonie. Jeśli się przyłożysz, możesz robić wszystko i nie musi być to praca prawnika, tylko dlatego, że ojciec ci kazał. – Nie sądzi pani, że byłbym dobrym prawnikiem? – zażartowałem. – Będziesz dobry we wszystkim. Chcę, byś był również pełen pasji. Milczałem, bo nie chciałem jej zasmucać, mówiąc, że zupełnie mi jej brakowało. Poszedłem do kuchni włożyć jedzenie do lodówki. Zanim Maria rzuciła się w wir sprzątania, zerknęła na mnie. – Jak tam dziś twoje serce? – zapytała. Dociekała, ilekroć do nas przychodziła. – Wciąż bije. – Dobrze. Gdyby ktokolwiek inny zadał takie pytanie, pokazałbym mu środkowy palec, ale skoro to była bliska mi osoba, stwierdziłem, że zasługiwała na jakąś odpowiedź. Nie mogłem być niegrzeczny w stosunku do tej kobiety, nawet gdybym się starał, zapewne dlatego, że dałaby mi w tyłek i oblała święconą wodą, jeśli źle bym się do niej odezwał. – A pani? – zapytałem, bo mi zależało, co było dziwne. Na palcach jednej ręki mógłbym policzyć ludzi, o których się troszczyłem, a Maria była stałym punktem na tej liście. Czasami nawet zmieniała na niej pozycję. Uśmiechnęła się. – Wciąż bije. Wyszła, a dużo później zapukała do drzwi mojego pokoju. Kiedy je otworzyła, z końca jej miotły zwisał biustonosz. – Spokojny wieczór z Greysonem, co? – Patrzyła złowrogo. Roześmiałem się. – Chyba można powiedzieć, że po północy zrobiło się dziwnie. Pokręciła głową i mruknęła coś pod nosem – zapewne modlitwę za moją duszę – nim poszła dokończyć pracę.

Kilka godzin później włożyłem obiad do piekarnika, a Maria nakryła dla dwóch osób. Nasze niedziele stały się rytuałem. Zanim zaczynaliśmy jeść, zawsze brała mnie za rękę i zmawiała modlitwę. Miałem otwarte oczy, ale się tym nie przejmowała. Zawsze mówiła, że nie trzeba ich zamykać, by otrzymać łaskę Pana. Pytała mnie o szkołę, przypominała, bym nie był fiutem dla innych i dawała rady, jak być dobrym człowiekiem. Nigdy jej tego nie powiedziałem, ale niedzielne obiady z nią bardzo wiele dla mnie znaczyły. Potrzebowałem jej, a ona zawsze była obok. Jeśli można było liczyć na czyjąś obecność, to właśnie Marii. Kobieta czasami opowiadała o swojej rodzinie, a zwłaszcza o Shay. Przez ostatnie pięć lat to ignorowałem. Nie chciałem wiedzieć nic o dziewczynie, której nienawidziłem. Nie chciałem słuchać o jej szczęściu, ale ponieważ trwał nasz zakład, pragnąłem dowiedzieć się teraz jak najwięcej. Wiedziałem, że zdołam wykorzystać te informacje, by się we mnie zakochała. – Shay przygotowuje się do szkolnej sztuki, więc tylko to dzieje się w domu. Jest niesamowita. Ma dar pisania i występowania. – Maria promieniała, opowiadając o wnuczce. – Sztukę ma we krwi. To jej chleb powszedni i jedyna dobra rzecz, jaką odziedziczyła po ojcu. Talent. – Aktorstwo, co? – zapytałem i wziąłem kęs lasagne. Taka dobra. – Tak. Jest wspaniała. Ma prawdziwy dar. Chciałem dowiedzieć się czegoś więcej o Shay, ale wiedziałem, że Maria zacznie coś podejrzewać, jeśli zadam zbyt wiele pytań. Wiedziałem, że wszystko, czego się dowiem, pomoże mi przy naszym zakładzie. Im więcej będę o niej wiedział, tym łatwiej dostanę się do jej łóżka. Aktorka. Pisarka. I ślicznotka. Nie miało znaczenia, że mój umysł to zarejestrował. Pozbierałem wskazówki, które dała mi Maria o wnuczce, i schowałem je do tylnej kieszeni. Byłem pewien, że mi się przydadzą. *** Dziś byłem szczęśliwy.

Pomyślałem, że to zapiszę, ponieważ wydaje się, że wiele moich dni ciemnieje. Są coraz trudniejsze. Czuję, że mój umysł znów zapada się w mrok. Nadal biorę leki i pracuję nad tym, by utrzymać głowę nad powierzchnią, ale czuję, że się zanurzam. Spędzam więcej czasu z rodziną, ponieważ jej członkowie dają mi spokój. Staram się. Usilnie próbuję nie utonąć. Nie wiem, co przyniesie jutro, ale dziś byłem szczęśliwy. Dziś jestem szczęśliwy. I to warte odnotowania. L.

ROZDZIAŁ 7

Shay

Od imprezy minęły dwa dni, a ja nie przestawałam myśleć o Landonie i tych jego smętnych oczach. Kiedy stał nieruchomy pośrodku salonu, wiedziałam, że miał atak paniki. Ja również je miewałam, gdy tata wychodził sprzedawać prochy lub nie wracał na noc. Stałam sparaliżowana i coraz trudniej było mi oddychać. Wyobrażałam sobie najgorsze scenariusze. Ojciec leży nieprzytomny w rowie. Bierze udział w strzelaninie. Zabija innych. Zabity. Czułam, jakby zbliżały się do mnie ściany i nie miałam drogi ucieczki. Wiedziałam, co powodowało mój niepokój, i mimowolnie zastanawiałam się, co wywołało taki stan u Landona. Uderzyło mnie, jak mógł stać w pokoju otoczony dziesiątkami ludzi, którzy twierdzili, że byli jego przyjaciółmi, a żaden z nich nie zauważył jego bólu. Poza mną. Widziałam go i martwił mnie, nawet jeśli nie powinnam się przejmować. Troszczyłam się tak bardzo, że skontaktowałam się z Greysonem, aby dowiedzieć się czegoś więcej. Byłam pewna, że mnie spławi, skoro nigdy wcześniej nie pytałam o Landona, ale widząc smutek, który wyciekał z jego serca, i znając taki ból, nie mogłam się od niego odwrócić. Nie mogłam pogodzić się z tym głupim zakładem, jeśli chłopak był w rozsypce. Początkowo byłam nawet podekscytowana ideą zakładu. Wydawało mi się, że to zabawne wyzwanie, ponieważ podkreślało nasze talenty. Dar Landona to piękny wygląd. Przez lata obserwowałam, jak laski się rozpływały, kiedy tylko puścił do nich oko. Grał rolę typowego niegrzecznego chłopca,

a licealistki pchały mu się na kolana – i do łóżka. Mój talent był czymś zupełnie przeciwnym. Podczas gdy on opanował czarowanie wyglądem, ja byłam mistrzem emocji. Pisałam historie, więc kilka godzin dziennie poświęcałam na to, by nauczyć się odczytywać ludzi. Każdy, kogo spotkałam, stawał się postacią. Studiowałam ich. Zapisywałam ich cechy w zeszytach. Uczyłam się, dlaczego byli tacy, a nie inni, co ich pociągało, inspirowało, kusiło. Zadawałam pytania. Angażowałam się w interakcje z nimi, ponieważ mnie fascynowali. Z natury byłam społeczna. Taki miałam dar – dostrzegałam każdą stronę ludzkiej osobowości. Wcześnie nauczyłam się, że nie istnieją prawdziwi złoczyńcy, tylko bohaterowie, którzy tak długo byli pokonywani, że utracili swoje dobro. Wyzwanie, by Landon się we mnie zakochał, początkowo było fajne. Sprawienie, by pokochał mnie mój największy wróg, wydawało się dobrym sposobem na kpienie z Landona do końca życia. W dodatku za jakiś czas mogłam stworzyć postać inspirowaną nim i jego złożonymi cechami charakteru. Tak sądziłam do czasu, gdy porozmawiałam z Greysonem o prawdziwych zmaganiach Landona. – Ostatnio nie miewa się za dobrze i nie sądzę, by sypiał – powiedział. – Jeśli uważnie się przyjrzysz, dostrzeżesz jego smutek, ale większość osób nie patrzy. Jest moim przyjacielem i ja widzę w nim wszystko. Nie jest sobą od śmierci Lance’a, a w sobotę byłyby urodziny jego wujka, więc wiem, że wywołało to pewne problemy. Wiem, że się nie znosicie, Shay, ale Landon to dobry chłopak. Jest tylko zagubiony, podejrzewam, że w pewien sposób jak my wszyscy. Słowa Greysona sprawiły, że przestałam się cieszyć z zakładu. Bawienie się w coś takiego z tak załamaną osobą wydawało się niemal okrutne. Mając to na uwadze, w poniedziałek podeszłam w szkole do szafki Landona. Tego ranka go wypatrywałam, nie wiedząc, z kim będę miała do czynienia. Czy będzie smutny, a może jak zawsze – chłodny i wycofany? – Cześć, Landon. Odwrócił się nieco zaskoczony moim widokiem. Musiałam przyznać, że sama też byłam trochę zdziwiona. Nigdy w życiu nie pomyślałabym, że

podejdę właśnie do niego i się przywitam. – Co tam? – zapytał, wyjmując książki z szafki i wkładając je do plecaka. – Chciałam powiedzieć… że możemy zerwać ten zakład. Z tym wszystkim, co się dzieje… – urwałam. Jego życie było wystarczająco pokręcone, nie potrzebował skupiać się na jakimś głupim zakładzie. Musiał się uporać z poważniejszymi problemami. – A co się dzieje? – zapytał głębokim, spokojnym głosem, od którego stanęły mi włoski na ciele, nawet jeśli była ósma rano. – Greyson powiedział mi o urodzinach Lance’a i… – Co? Obawiasz się, że przegrasz? – przerwał mi, ale widziałam, jak się wzdrygnął, gdy wspomniałam o jego wujku. – Nie. Pomyślałam tylko, że masz poważniejsze rzeczy na głowie. – Nic nie mam – oznajmił, zamykając szafkę. Zarzucił plecak na ramię. – Nie próbuj mi niczego narzucać. Jeśli chcesz zrezygnować, droga wolna, ale niech mnie szlag, jeśli to ja miałbym się wycofać. Nie jestem tchórzem. – Landonie, wciąż przeżywasz śmierć wujka. Nie jesteś w dobrym stanie. – Nie musisz mi mówić o tym, o czym już wiem – odparł głosem ochrypłym jakby od papierosów. Wiedziałam, że nie palił, ale czasami mówił tak, że można by pomyśleć, że to robił. – Ale naprawdę masz problemy. W dodatku za kilka tygodni będzie rocznica jego śmierci… Zacisnął usta i złapał mocno za szelkę plecaka. – Greyson za dużo gada – syknął. – Cieszę się, że mi powiedział. Landon odsunął się o krok. – Słuchaj, Trusiu, nie chcę i nie potrzebuję twojej litości. Nie jestem jakimś biedakiem, okej? Nie potrzebuję, by Panienka Perfekcyjna zajmowała się naprawianiem mojego życia. – Nie próbuję tego, Landonie, i nie jestem idealna… – Jak chcesz. Jeśli wycofujesz się z zakładu, spoko. I tak nie spodziewałem się, że będziesz się bawić. Wiedziałem, że nie będziesz miała odwagi, ale nie przychodź tu i nie zachowuj się, jakbyś wyświadczała mi tym przysługę. Jestem stuprocentowo pewien, że wygrałbym.

Przyglądałam mu się. Nie tylko słuchałam jego słów, ale obserwowałam jego gesty. Jak przebierał palcami. Jak jego krzywy uśmieszek przeszedł w grymas. Słowa Greysona wróciły do mojej głowy, gdy przyglądałam się Landonowi. Jeśli uważnie się przyjrzysz, dostrzeżesz jego smutek. Jego oczy. Jego piękne, smutne oczy. Gościło w nich cierpienie oraz historia, którą bał się opowiedzieć. Zatrzymywał coś dla siebie. Ból? Może prawdę? Chciałam dowiedzieć się czegoś więcej. Pragnęłam zobaczyć to, co ukrywał przed światem. Dowiedzieć się czegoś o chłopaku, którego nienawidziłam, i poznać odpowiedź na pytanie, dlaczego sam nienawidził się jeszcze bardziej. Byłam całkowicie pewna, że Landon nienawidził siebie najbardziej na świecie, a myśl ta sprawiła, że zrobiło mi się go żal. Nie litowałam się nad nim, po prostu mu współczułam. Musiał być najbardziej złożoną postacią, na jaką trafiłam jako scenarzystka, i skłamałabym, gdybym oznajmiła, że nie zaintrygował mnie pomysł sprawdzenia, jak rozwinie się ta historia. – Dobra. Zakład dalej aktualny – powiedziałam, stając prosto. Rozluźnił się nieco, jakby zadowolony. Jakby z jakiegoś powodu potrzebował tej gry. Chwilę później znów się spiął i wzruszył ramionami. – Dobrze. Do zobaczenia, gdy powiesz, że mnie kochasz – powiedział i odszedł. – Nie, dopóki nie powiesz mi tego pierwszy. – W twoich snach, złotko. – Raczej koszmarach – krzyknęłam. – I nie nazywaj mnie tak! Odchodząc, pokazał mi palec, kończąc tym naszą rozmowę. Zostałam przy jego szafce, pojmując, że zapewne będę musiała znieść więcej, niż się spodziewałam, żeby rozkochać w sobie Landona. Nie wiedziałam, czy miał świadomość, czym była miłość ani co oznaczało kochanie mnie. To wyzwanie było błędem. Oboje o tym wiedzieliśmy.

Mimo to, z jakichś nieznanych mi powodów pragnęłam go bardziej niż powinnam. Ilekroć byłam przy nim, czułam ciepło, które nie pojawiało się przy nikim innym. Chciałam wiedzieć, czym było. Chciałam wiedzieć, czy on również to poczuł. Pragnęłam poznać jego historię. Jego brzydką, trudną książkę. Chciałam czytać jego słowa, nawet jeśli zdawały się krwawić na kartach w najboleśniejszy sposób. *** – Przepraszam, ale muszę to dobrze zrozumieć – powiedziała Tracey, stając po południu obok mojej szafki. – Założyłaś się z Landonem, że zdołasz go w sobie rozkochać? Wzięłam podręcznik do angielskiego. – Tak. – Landona Harrisona? – Aha. – Landona Harrisona, który w gimnazjum przykleił ci gumę do włosów? – To była przeżuta mamba. – Mówisz, jakby to miało poprawić sytuację. – Tak, masz rację, nie poprawia, ale teraz jest inaczej. Teraz mam cztery miesiące, aby się we mnie zakochał, nim sprawi, że zapragnę się z nim przespać. Tracey machała rękami, całkowicie zdezorientowana moim komentarzem. – Przepraszam, coś tu jest nie tak. Przecież się nienawidzicie. Ta wasza nienawiść to jedyna stała rzecz w moim życiu. Dziwne, że zechciałaś zrobić coś takiego. – Wiem, ale nie mogłam się wycofać. Zastałam go, gdy planował z Reggiem zakład o mnie. Wyglądali jak dwie nadymające piersi małpy. – Tylko nie mój słodki, boski Reggie! – załkała. Przewróciłam oczami. – Istnieje spora szansa, że on nie jest tak słodki, jak ci się wydaje, Trace. – To nic, lubię też kwaśne cukierki. A jeśli przy nich jesteśmy… – Wyciągnęła do mnie rękę, więc wyjęłam słodycze z kieszeni. Podobnie jak Mima, nie ruszałam się z domu bez cukierków.

Tracey uśmiechnęła się, zadowolona, i wsadziła przekąskę do ust. – Cieszę się, że ich nakryłaś. Wyobrażasz sobie, co by było, gdyby próbowali cię ograć? Doszłoby do sytuacji jak z filmu Zakochana złośnica. – Tak samo pomyślałam, ale teraz mam przewagę, ponieważ wiem, co się dzieje. W tej chwili Landon będzie musiał poradzić sobie z zakładem ze mną. Przegra z kretesem. – Tracey przyglądała mi się przez chwilę, mrużąc oczy. – Co? – zapytałam. Zmrużyła je jeszcze bardziej. – No co? – Kochana, nie wiem, jak to powiedzieć, by nie wyjść na jego zwolenniczkę, ale… – urwała, a ja uniosłam brwi. – Po prostu to wyduś. – Masz wrażliwe serce. Parsknęłam śmiechem. – Co? Co to w ogóle znaczy? – Och, skarbie. – Zmarszczyła brwi, kręcąc głową. – Piszesz romantyczne scenariusze. Jesteś dobra dla każdej żywej duszy. Nakarmiłaś kiedyś butelką zabiedzonego kociaka, nim odwiozłaś go do weterynarza i… nie wiem, segregujesz śmieci. To znaczy, zadajesz się nawet z Hellicą, kiedy nikt inny tego nie robi – wytknęła. – Masz na myśli Monicę – poprawiłam. – Powiedziałam to, co powiedziałam. Jest definicją zła, a jej chłopak, który niby nim nie jest, to twój wróg. Naprawdę chcesz skończyć w łóżku z chłopakiem Helliki? Wiesz, że potrafi być prawdziwą psychopatką dla wszystkich, którzy z nią zadrą. Nawet jeśli nigdy nie byli oficjalnie z Landonem w związku, ona traktuje go jak swojego chłopaka. Istnieje niepisana zasada, że Landon Harrison jest niedostępny. – Nie wiem, co to ma wspólnego z naszym zakładem. – Martwię się jedynie, że jesteś ukierunkowana na miłość. Jeśli Landon Harrison okaże jakąś słabość lub… no nie wiem, uśmiechnie się, ty zareagujesz na to i bum! Jego penis wyląduje w twojej waginie, kiedy będziesz na tyle zdezorientowana, by myśleć, że to miłość. – To kłamstwo. Dam radę. – Taką miałam nadzieję. Modliłam się o to. W przeciwnym wypadku miałam przerąbane. – Okej, jest jeszcze jeden problem.

– A jaki? – Uważam, że prześpisz się z Landonem Harrisonem. – Co? Nie, wcale nie! I nie musisz za każdym razem wypowiadać jego nazwiska. – Ależ właściwie muszę, ponieważ Landon Harrison jest twoim największym wrogiem! Zachowujesz się, jakby to było coś normalnego, gdy tak naprawdę wchodzicie do Koloseum, by walczyć. Nie możesz przegrać, Shay, rozumiesz? Jeśli będziesz uprawiać z nim seks, stracisz dziewictwo z przeklętym Landonem Harrisonem! To byłby powód do bardzo kosztownej terapii. Zaśmiałam się, zamknęłam szafkę i ruszyłam, by odejść. – To nie jest aż tak poważne, Tracey. – A właśnie, że jest. To zapewne najważniejsza wygrana, na jaką będziesz mieć w życiu szansę. Jeśli rozkochasz w sobie Landona Harrisona, wygrasz wszystko. Sprawisz, że twój wróg pokłoni ci się do stóp. Jeśli to nie jest legendarne, to ja już nie wiem, co takie będzie. Musisz się skoncentrować. Przez najbliższe miesiące on będzie się starał cię wkurzyć. Będzie używał seksapilu, by wciągnąć cię w swoją grę. – Landon nie jest seksowny – rzuciłam. – Posłuchaj, Shay. Wiem, że nienawidzisz faceta, ale kłamstwem sobie nie pomożesz. Myślę, że cała Ameryka zgodzi się z tym, że Landon jest seksowny. Prawda. Miał krzywy uśmieszek z idealnym łukiem kupidyna i głęboki dołeczek w lewym policzku. Jego oczy miały intensywną niebieską barwę przypominającą jezioro w letni dzień. No i miał ciało boga. W dodatku zawsze dobrze pachniał – to znaczy, kiedy nie śmierdział perfumami innych dziewczyn. Nie wąchałam go za często, ale czasami, gdy mnie mijał, jego woń była tak cudowna, że miałam ochotę go objąć tylko po to, by się nim zaciągać – oczywiście, gdybym go tak bardzo nie nienawidziła. Był też jego głos. Pełny, wyrafinowany. Landon mówił jak aktor z Hollywood, jak Cary Grant, gładko wypowiadając słowa. Nawet jeśli wydawał się całkowicie niezainteresowany rozmową, słowa spływały z jego

ust jak jedwab. Wiedziałam, dlaczego dziewczyny uważały go za pociągającego. Nic z tego nie miało jednak znaczenia. – Jaki jest twój plan? – zapytała Tracey. Nie byłam pewna, jak odpowiedzieć. Nie miałam żadnego planu. Prawda była taka, że zamierzałam trzymać się z daleka od tego chłopaka przez najbliższe kilka miesięcy. Nie byłam mocno zdeterminowana, aby się we mnie zakochał. Chciałam jedynie udowodnić, że ja nie zakocham się w nim. Jeśli zremisujemy, dla mnie będzie to zwycięstwem. – Nie mam planu. Tracey zmarszczyła brwi. – Rozczarowujesz mnie. Skręciłyśmy za róg, gdzie Landon stał przy swojej szafce, rozmawiając z jakąś dziewczyną, zapewne z drugiej klasy, która prawie go obłapiała. Obrócił głowę i popatrzył mi w oczy. Uśmiechnął się. Kurde. Czy wspominałam już o jego uśmieszku? Byłam pewna, że od patrzenia na niego można było zajść w ciążę. – O rety. – Tracey zadrżała, wzięła mnie pod rękę i pociągnęła, byśmy przeszły pospiesznie obok chłopaka i jego nowej laski. – Przegrasz ten zakład. – Dzięki za wiarę – prychnęłam. – Przepraszam, ale użyje tego uśmieszku, by wygrać, i osiągnie sukces. – To znaczy? Skąd wiesz, że mu się powiedzie? – Shay, właśnie uprawiał z tobą seks, używając jedynie oczu. Poczułam, że się czerwienię i przycisnęłam książki do piersi. – Co? Nie. Zamknij się, Tracey. – Mówię tylko, że wyglądało to tak, jakby pieprzył cię oczami. Powinnaś sprawdzić majtki, żeby mieć pewność, że wszystko w porządku. Mogłabym przysiąc, że moja przyjaciółka czasami przesadzała. – To obrzydliwe. – O nie, nie ma nic obrzydliwego w pieprzeniu wzrokiem. Właśnie w ten sposób Reggie postąpił ze mną na lekcji angielskiego. – Uprawialiście seks wzrokiem na angielskim?

– Cóż, było to raczej jednostronne, ale wierz mi, wkrótce dołączy, jeśli tylko na mnie spojrzy. Zaśmiałam się z jej niedorzeczności. – A jak ci z nim idzie? – Musiałam zmienić temat, a wiedziałam, że uda mi się to, jeśli zapytam o Reggiego. – Gra niedostępnego. Jednak zbliżam się do celu. Nadał mi przezwisko – powiedziała, gdy zatrzymałyśmy się przy szafce po jej podręcznik. – Tak? Jakie? Wyprostowała się i uśmiechnęła szeroko. – Stacey. Zamrugałam. Przewróciła oczami i lekko mnie popchnęła. – Okej, nazwał mnie niewłaściwym imieniem. Tandetne, wiem, ale nie wszyscy mogą mieć śmiertelnego wroga, który pieprzy ich wzrokiem na korytarzu. – Nie pieprzyliśmy się wzrokiem! – Założę się, że on wciąż na ciebie patrzy – wyzwała. – Założę się, że nie. Odwróciłyśmy się i, rzeczywiście, Landon na mnie patrzył, a dziewczyna wytrzeszczała oczy z ekscytacji, gdy się w niego wpatrywała. O rety, może jednak byłam kiepska w zakładach. Ponownie spoglądaliśmy sobie w oczy, a mnie przeszedł dreszcz. Dlaczego nadal się gapił? Dlaczego serce fikało koziołki, gdy na mnie spoglądał? Rozchylił nieznacznie usta i powolnym ruchem przeciągnął językiem po dolnej wardze. Następnie dodał uśmieszek. Pojawił się dołeczek. Otworzono wrota piekieł i zaniemówiłam. – O Boziu – szepnęła Tracey, przez co zerwałam z nim połączenie wzrokowe. – Chyba właśnie przeżyłam spełnienie. – Zaczerwieniła się, co zapewne pasowało do mojego rumieńca, choć jej skóra była znacznie bledsza niż moja, przez co jej zawstydzenie było o wiele widoczniejsze. Byłam wdzięczna za moją ciemną cerę, bo nieco łatwiej było mi ukryć zdenerwowanie. A w tej chwili Landon odrobinę mnie niepokoił.

Nie miałam pojęcia, w co się wpakowałam. Nie wiedziałam, dlaczego poprosiłam diabła do tańca, ale nie zamierzałam pozwolić jemu czy jego dołeczkowi na mnie wpływać. Planowałam zachować dystans, unikać go za wszelką cenę. Nie mogłam się w nim zakochać, jeśli nie znajdę się w jego pobliżu. *** Każdego dnia po szkole chodziłam do parku Hadley. To piękne miejsce z wielkim placem zabaw i wspaniałymi ścieżkami. Przychodziłam tu od dziecka. Milion razy zjeżdżałam ze zjeżdżalni, gdy przyprowadzali mnie tu rodzice czy Mima. Kiedy tata nie był w najlepszym stanie, Mima wyciągała mnie z domu i godzinami budowała tu ze mną zamki z piasku. Prowadziła mnie później ścieżką do największych wierzb, jakie widziałam. Nazywała je drzewami kochanków. Były ze sobą splecione w jedno. Jako nastolatka włóczyłam się tymi ścieżkami i siadałam w pobliżu wierzb. W Illinois wciąż panowała zima, więc przyroda spała. Liście nie wróciły na gałęzie, kwiaty nie kwitły, ale kora na wierzbach była mocna. Wyryto tam dziesiątki inicjałów. Legenda głosiła, że kiedy para wytnie tu swoje inicjały, ich miłość będzie trwać po wsze czasy. Wiele lat wcześniej Mima wycięła inicjały swoje i dziadka. Mama i tata również to zrobili. Uważałam, że to najromantyczniejsza rzecz na świecie – drzewo zapełnione kochankami. Pewnego dnia chciałam dodać tu swoje imię i mojej przyszłej miłości. Tracey miała rację. Miałam wrażliwe serce. Uwielbiałam ideę płomiennego uczucia. Pomysł, by znaleźć kogoś, kto chciałby spędzić ze mną życie. Pragnęłam tego rodzaju połączenia z drugą osobą. Na miłość boską, napisałam kilkadziesiąt historii o miłości. W pełni wierzyłam w to uczucie, nawet jeśli samodzielnie go nie doświadczyłam. Pewnego dnia moje inicjały znajdą się na korze, ale nie z osobą taką jak Landon. Nie miałam wątpliwości, że wygram nasz zakład, ponieważ wiedziałam, że chłopak nie był kimś, kogo ludzie kochali. Być może pożądali, ale czy pałali do niego miłością? Nigdy. Nie był do tego stworzony. Nie potrafił otworzyć się na tyle, aby zaprosić kogoś do swojej duszy, by ten ktoś mógł go

pokochać. Miał zamknięte serce, nie pozwalał innym słuchać jego bicia. Według mnie Landon Harrison nigdy nie będzie bohaterem. Zawsze był złoczyńcą w historiach innych, wliczając w to moją. Wiedziałam, że nie wytnę jego inicjałów obok moich, ponieważ ktoś taki jak ja nie mógł kochać takiego potwora jak Landon. W bajkach piękna zakochiwała się w bestii. W rzeczywistości bestia niszczyła piękną. A nie zamierzałam do tego dopuścić. Nie chciałam się zakochać i zostać porzuconą z okruchami pogruchotanej duszy. Być może miałam wrażliwe serce, ale nie chciałam, by było wrażliwe na niego.

ROZDZIAŁ 8

Landon

Najbardziej podobało mi się w Shay to, jak łatwo można było wywołać u niej rumieniec. To dobra dziewczyna, miała to wypisane na twarzy. Rozkochanie jej w sobie powinno być łatwe. Widywałem takie jak ona. Spędzałem z nimi noce. Takie laski najpierw zakochiwały się sercem, pozostawiając umysł daleko w tyle. Kochanie przychodziło jej zapewne z taką łatwością jak oddychanie. Jej policzki zawsze przybierały lekki odcień różu, ilekroć wykonałem nieprzyzwoity gest w jej kierunku, i wiedziałem, że doprowadzało ją to do szału. Właśnie dlatego to robiłem. Zdumiewało mnie, że wystarczyło ją wkurzyć, aby nie myśleć o nadchodzących dniach. Nigdy w życiu nie pomyślałbym, że dzięki Shay moja głowa będzie wolna od strasznych myśli. Mimo to mogłem liczyć na to, że pani Levi przypomni mi, ile nadchodzące tygodnie przysporzą mi bólu. Ponownie siedziałem w gabinecie, wpatrując się w zdjęcia jej bratanicy i bratanka. Kobieta uśmiechała się jak zazwyczaj, z dłońmi złączonymi na kolanach. – Jak minął ci weekend, Landonie? – Dobrze. Jak zwykle. – Słyszałam na korytarzu kilka słów o imprezie, którą urz… – zaczęła, ale urwała, jakby nie chciała być wścibska, chociaż właśnie taka była.

– Tak, małe spotkanie – skłamałem po raz pierwszy podczas naszej sesji. – Chcesz o tym porozmawiać? Tak, pani Levi. Porozmawiajmy o nieletnich, którzy pili i ćpali u mnie w sobotę. – Nie, to nic wielkiego. Zmrużyła oczy, ale porzuciła temat i wzięła się za przekładanie jakichś dokumentów. Wydawała się dziś zmęczona, ale kto nie był? Może też nie mogła w nocy spać? Worki pod jej oczami pasowały do moich. – Zatem za parę tygodni przypadają twoje urodziny, co? Skrzywiłem się lekko na wspomnienie o nich. Usilnie starałem się zapomnieć. Kiedy milczałem, mówiła, bo nigdy nie była dobra w wyłapywaniu wskazówek. – Co oznacza, że minął rok, odkąd twój wujek… – Zmarł w moje urodziny? Tak, pani Levi, jestem tego świadom – warknąłem. Natychmiast poczułem się źle z tego powodu, ponieważ to nie była jej wina. Kobieta przecież wykonywała tylko swoją pracę. Do bani, że jej rola niekiedy sprawiała ból. Poruszała zagadnienia, które chciałem pogrzebać głęboko w swoim umyśle. Wyburczałem przeprosiny, na co pokręciła głową. – Nie musisz przepraszać. Zapewne czułabym się tak samo, gdyby jakaś stara baba dręczyła mnie trudnymi tematami. Pani Levi nie była stara. Miała jedynie osobowość starszej kobiety. Mogłem się założyć, że w sobotnie wieczory robiła swetry na drutach, popijając przed kominkiem cydr. Rozsiadłem się, a mój umysł znów był aktywny. Myślał. Rety, nienawidziłem, gdy to się działo. Wróciłem do tamtego dnia. Ilekroć mrugałem, pod powiekami miałem Lance’a. Widziałem jego obraz, gdy leżał w basenie twarzą do dołu, woda lekko falowała wokół niego, gdy się nie ruszał. – Lance. – Pamiętałem, że go zawołałem. – Lance! Za każdym razem, gdy pojawiało się to wspomnienie, gardło ściskało mi

się nieco bardziej. – Co zaplanowałeś na swoje urodziny? – zapytała pani Levi, wyrywając mnie z zanurzenia się w tych wspomnieniach, choć jej pytanie nie poprawiło mi nastroju. – Mama będzie w domu. Nie jestem pewien, co będziemy robić, ale przyleci. Tata zapewne znajdzie powód, by pracować, czy coś. – Tęsknisz za nimi? – Za kim? – Za rodzicami. Wzruszyłem ramionami. – Jest jak jest. – Tak, ale czy za nimi tęsknisz? – Nie za ojcem. – Widywałem go dwa razy w tygodniu i nic nie czułem. Gdybym go nie widział, czułbym się tak samo. – Ale za matką? Tęsknisz? Każdego przeklętego dnia. Żałosne. Byłem dorosłym facetem, który tęsknił za mamusią. Wzruszyłem ramionami. – To nic takiego. Potarła nos. – Myślisz, że wie, że za nią tęsknisz? Co za bezsensowne pytanie. – To nieistotne. Nie wróci przez to do domu. – Może wróci – podsunęła. Milczałem. Szkoda było marnować oddech. – Proszę się o mnie nie martwić. – Mama wróci na moje urodziny. Tylko to się liczyło. Przyleci, kiedy będę potrzebował jej najbardziej. – Nic nie mogę na to poradzić, Landonie. Zależy mi na tobie, co oznacza, że się martwię – wyznała pani Levi. Sprawiła tym, że zrobiło mi się nieswojo. Kiedy ktoś się o mnie troszczył, czułem presję, by go nie zawieść. Zawsze jednak potrafiłem doprowadzić do rozczarowania. Przesunąłem się na krześle, a kobieta musiała wyczuć mój dyskomfort, ponieważ ciągnęła dalej rozmowę.

– Do tego czasu może nie powinieneś urządzać więcej imprez, co? – Okej. Nie miałem na nie żadnej ochoty. Zawsze sądziłem, że towarzystwo innych pomoże wyciszyć mój smutek. Prawda była jednak taka, że go wzmagało. Stanie w zatłoczonym pomieszczeniu, w którym nikt mnie nie widział, było najbardziej samotnym przeżyciem, jakiego doświadczyłem. Tej nocy, gdy cierpiałem, a Shay popatrzyła mi w oczy, przeraziłem się, że mnie dostrzegła, a mimo to odczułem też… ukojenie? Było to dziwne, nie miałem pojęcia, jak to zaakceptować. Kiedy ktoś dostrzegał twój ból i nie odwracał wzroku, było to jak dar, bo pozwalał ci być tym, kim naprawdę jesteś, bez wyśmiewania i osądzania. Chciałbym jedynie, by dar ten dał mi ktoś inny niż Shay Gable. Pani Levi potarła szyję, nim poprawiła jedno z oprawionych zdjęć na biurku. – A jak radzisz sobie ze znalezieniem zajęcia? Czy coś cię zainteresowało? – Tak, trochę. Shay. Shay, Shay i Shay. – Dobrze, dobrze. A co to takiego? Milczałem. Uniosła brwi. – Mam nadzieję, że to legalne. – Tak. Westchnęła lekko. – Dobrze. Naprawdę dobrze, Landonie. Jednak gdybyś potrzebował czegoś innego, pomyślałam, że ten program pozalekcyjny mógłby przypaść ci do gustu. – Podała mi ulotkę, więc oficjalnie zostałem naznaczony jako jednostka uszkodzona. Pozalekcyjna grupa była do tego kluczem. – To spotkania dla nastolatków, którzy mierzą się z trudnymi sytuacjami. Spotykają się dwa razy w tygodniu i po prostu spędzają razem czas, rozmawiając o swoich problemach. Oddałem jej broszurę. – Nie, nie szukam terapii, a już na pewno nie grupowej.

Przesunęła ją z powrotem ku mnie. – Słyszę, co mówisz, ale czasami najlepsze, co możemy zrobić w życiu, to wyjść ze swojej strefy komfortu. Nie kłóciłem się, wziąłem ulotkę, wepchnąłem ją do plecaka i znów się oparłem. Rozmowa ciągnęła się jak reszta dnia. Za każdym razem, gdy wpadałem na Shay, posyłałem jej jakiś głupi uśmiech, na co lekko się rumieniła. Następne dni były podobne, ale w środę odpowiedziała uśmiechem. Nie zaczerwieniła się, nie odeszła ode mnie pospiesznie. Kiedy usiadłem podczas lunchu przed innymi, Shay podeszła i położyła tacę dokładnie przede mną. Nie spojrzała na mnie. Nie odezwała się. Po prostu usiadła i otworzyła kartonik mleka czekoladowego. Pewnego razu podsłuchałem, jak opowiadała jakiejś dziewczynie, że nie lubiła zwykłego mleka, bo wydawało jej się to bliskie ssaniu wymion, ale czekoladowe było inne, bo miało bardziej akceptowalny dla ludzi smak. Nie miałem pojęcia, co miała na myśli, ale często jej nie rozumiałem. Wcześniej słyszałem, jak wypowiadała wiele dziwactw, więc uwaga o mleku nie odbiegała od normy. Następnego dnia zrobiła to samo – usiadła dokładnie naprzeciwko mnie. Zrobiła to też nazajutrz i kolejnego dnia. Jej dziwność kiepsko na mnie działała, nie mogłem znieść ciszy. – Co robisz? – Jem lunch. – Wrzuciła winogrono do ust i rozerwała kanapkę na pół. – Używaj wskazówek, Sherlocku. – Uśmiechnęła się. Niemal sam wyszczerzyłem zęby na to jej pyskowanie. – Widzę, ale dlaczego codziennie siadasz przede mną? Wiesz, jak irytujące jest codzienne siedzenie naprzeciw twojej twarzy? – Co się stało, Landonie? – Uniosła brwi. – Czy moja bliskość sprawia, że czujesz się niekomfortowo? – Potrzeba czegoś więcej niż odrobina bliskości, by mnie odstraszyć, laleczko. – Nie nazywaj mnie tak.

– Więc nie miej takiej porcelanowej twarzy. Zjadła lunch w całkowitej ciszy, patrząc mi prosto w oczy, bez rumienienia się czy odwracania wzroku. Okej, Gable. Widzę, dokąd zmierzasz. Próbowała dowieść, że mogła przebywać w moim towarzystwie, siedzieć ze mną twarzą w twarz i się nie denerwować. Prężyła pierś i biła się po niej pięściami. Jestem Shay, ryczę. Mimo to było w tym coś więcej, czego nie widziałem, coś głębszego w jej historii, którą zatrzymywała tylko dla siebie. Niemożność poznania jej doprowadzała mnie do szału. – Cholera – mruknąłem. – Co się stało? – Co jest z tobą? – Ze mną? – Tak. Dlaczego nie mogę cię rozszyfrować, Trusiu? – Nie wiem – powiedziała, wzruszając szybko ramionami, nim wróciła do jedzenia. – Jestem zapewne ponad twoimi umiejętnościami czytania ludzi. Uśmiechnąłem się. Do diabła. Shay Gable sprawiła, że się uśmiechnąłem – prawdziwie – i byłem pewien, że to zauważyła. Nieczęsto okazywałem wesołość. Przeważnie, kiedy szczerzyłem zęby, była to tylko gra, ponieważ właśnie tego oczekiwali ode mnie inni. Wesołości, śmiechu, szczęścia. Moje prawdziwe uśmiechy były nieliczne, mimo to Shay udało się jeden ze mnie wydobyć. Skłamałbym, gdybym powiedział, że nie poczułem się dobrze. – Jak chcesz, ale czytanie jest przereklamowane – oświadczyłem. To było kłamstwo. Czytałem, gdy nie potrafiłem zapanować nad umysłem, co oznaczało, że miałem w głowie pełną bibliotekę. – Założę się, że myślisz nawet, że tlen jest przereklamowany, bazując na tym, że chyba brak go twoim komórkom mózgowym. – Uśmiechnęła się, i niech mnie szlag, była piękna.

Tego popołudnia pokazała pazurki. Nigdy bym jej tego nie powiedział, ale ta jej zadziorność była seksowna. Sięgnąłem przez stolik i porwałem resztę winogron z tacy, nim wstałem i odszedłem. – Hej! Zamierzałam je zjeść! – zawołała z irytacją. – Zapytaj, ile mnie to obchodzi – odparłem. – Nienawidzę cię! – krzyknęła. – Ja ciebie bardziej. – Ja ciebie najbardziej! Nie wiedziałem, że nienawiść mogła być taka podniecająca. Nie byłem pewien, czy naprawdę miałem jakiś plan, by ją w sobie rozkochać. Nie umiałem określić, czy wiedziała coś o miłości, ale czułem, że to, co było między nami – bez względu na nazwę – było zabawne. Cholera, kiedy po raz ostatni coś mnie ubawiło? Wcześniej czułem się, jakbym brodził w ruchomych piaskach – maszerując powoli, mozolnie, bez nadziei – ale teraz, z Shay? Dobrze się bawiłem i było to odświeżające. Fajnie było ją drażnić, dostawać się do jej głowy. Uwielbialiśmy na siebie naciskać. Wkurzać się nawzajem. Podobała nam się nienawiść, jaką obdarzaliśmy się każdego dnia w szkole.

ROZDZIAŁ 9

Shay

Pewnego dnia Landon wypchał mi szafkę kartkami z napisem: „Kochasz mnie już?”. Pozbierałam je, rozpracowałam kombinację w zamku jego szafki i wepchnęłam je wszystkie z pogrubionym słowem: „Nie”. Następnie skupił się na moim plecaku, wziął moją pracę dodatkową z historii i napisał na niej „Penis”, więc nie mogłam jej oddać. W zamian oblizałam palce i wsadziłam je w brownie, które miał na tacy. Ku mojemu zaskoczeniu, nie wkurzył się zniszczeniem ciasta. – Dzięki, Trusiu – powiedział i wziął kawałek. – Uwielbiam wilgotne desery. Wgryzł się w ciasto, jakby nie znajdowała się na nim moja ślina. Wypowiedział słowo „wilgotne” tak, że zrobiło mi się niedobrze. Jednocześnie ścisnęłam nogi pod stolikiem i byłam pewna, że zobaczył mój rumieniec. Przyglądałam się, jak zjadł całe brownie, a następnie, patrząc mi w oczy, oblizał każdy palec. W zwolnionym tempie. Boże. Zrób tak jeszcze raz. Podciągnął dolny brzeg koszulki z długim rękawem, odsłaniając wyrzeźbione ciało. Otarł kąciki ust materiałem, jakby był chusteczką, gdy liczyłam mięśnie na jego torsie. Jeden, drugi, jeszcze kilka…

Landon zawsze nosił opięte koszulki z długimi rękawami, aby podkreślić umięśnione ramiona. A jeśli poruszał rękami w odpowiedni sposób, można było przysiąc, że machał bicepsami do dziewczyn. Uśmiechnął się diabelsko. – Jeśli nadal będziesz się tak gapić, będę musiał oskarżyć cię o molestowanie. Zacisnęłam uda jeszcze mocniej, odwracając od niego wzrok. To nie było fair. Chłopcy w jego wieku nie powinni tak wyglądać. Landon dał jasno do zrozumienia, że nie wstydził się absolutnie niczego, jeśli chodziło o swoje ciało. Żaden inny nastolatek nie miał prawa być tak wysportowany i umięśniony, jak on, no chyba że Chad Michael Murray. Przeklinałam niebiosa za podarowanie Landonowi ciała Murraya. Siedziałam tak długo, jak zdołałam, zanim stałam się zbyt niespokojna i musiałam wstać. Odchodząc, czułam jego pełen satysfakcji uśmiech. To, co miało być zakładem o miłość, szybko zmieniło się w rzeczywistość, w której pogrążaliśmy się w swojej nienawiści. A przynajmniej ja tak czułam. Nie mogłam mówić za niego, ponieważ nie obchodziło mnie, co myślał. Pogardzałam nim. Nie cierpiałam go całą swoją istotą. Mimo to moje serce gwałtownie przyspieszało, ilekroć robił mi kawały. Albo kiedy o nim myślałam i odczuwałam pożądanie. Żołądek ściskał mi się za każdym razem, gdy go widziałam. To zapewne gazy. Kiedy wzrastała nasza nienawiść, wydawało się, że powiększała się również ta taty i Mimy. Codziennie po przyjściu ze szkoły słyszałam ich sprzeczki. Babcia zawsze naciskała na tatę. Ostatnio nie chciała odpuścić tych brylantowych kolczyków. Mama zaproponowała nawet, że je sprzeda, ale Mima była nieugięta. – Nie chodzi o pieniądze, Camilo, ale o to, skąd je wziął. Jego marna wypłata nie pozwoliłaby na coś takiego. Otwórz oczy – karciła Mima. – A może zajmiesz się swoimi sprawami, Mario? – warczał tata. – Moja córka to moja sprawa – odparła. Wiedziałam, że mama stała między młotem a kowadłem – miłością

swojego życia a kobietą, która ją wychowała. Jedno można było o niej powiedzieć – potrafiła utrzymywać spokój. Nie lubiła konfliktów, robiła więc, co mogła, aby chodzić wokół innych na paluszkach i nie ranić ich uczuć. Zależało jej tylko na tym, by jej bliscy byli szczęśliwi. A Mima? Stanowiła jej całkowite przeciwieństwo. Jeśli mama była myszą, babcia była lwem i nie wstydziła się ryczeć. Stawała do walki bez wyrzutów sumienia. Nie bała się mówić tego, co myślała i podejrzewałam, że był to wynik walki z dziadkiem, który nieustannie ją uciszał. Kiedy zmarł, Mima obiecała sobie nigdy więcej nie gryźć się w język przy mężczyźnie i trzymała się tego postanowienia. Niestety oznaczało to, że nie oszczędzała swojego zięcia. Nie bała mu się postawić, nawet jeśli jej słowa go raniły. Ciężko mi było słuchać kłótni, ponieważ bardzo ich kochałam. Chciałam jedynie, by z czasem wypracowali jakiś kompromis. Właśnie dlatego usilnie starałam się być grzeczna. W domu już i tak panowało wielkie napięcie, więc nie chciałam zaogniać spraw, dodawać nerwów mamie. Stałam się idealną małą księżniczką. Nie piłam alkoholu. Nie ćpałam. Nigdy nie wagarowałam. Miałam same piątki, a jeśli pojawiało się jakieś zadanie dodatkowe, zawsze korzystałam z możliwości uzyskania kolejnych punktów. Byłam prymuską, bezproblemowym dzieckiem, a wszystko dlatego, że mój dom mógł nie przetrwać kolejnych zmagań. Rodzice nigdy nie musieli się martwić o to, co robiła ich córka – ponieważ zawsze postępowałam właściwie. Ilekroć w domu rozpętała się kłótnia, uciekałam do swojego pokoju i zamykałam za sobą drzwi. Byłam pewna, że wkrótce wszyscy się uspokoją, ale do tego czasu pogrążałam się w świecie własnej fantazji. Pod wieloma względami byłam córeczką tatusia. Całą kreatywność miałam właśnie po nim. Kiedy nie pakował się w kłopoty, był świetnym bajarzem i ilekroć czułam się zagubiona w jakiejś historii, wiedziałam, że mogę udać się do niego po pomoc. Rozumiał strukturę opowieści i działanie postaci w sposób, o jakim ja mogłam jedynie marzyć. I to dzięki niemu zaangażowałam się również w aktorstwo. Nie pragnęłam tego jakoś bardzo, ale tata przekonał mnie, że jeśli poznam wszystkie aspekty historii, będę w stanie lepiej zrozumieć

postacie ze swoich scenariuszy. – Trzeba spojrzeć na sprawy z wielu stron. Właśnie tak postępują mistrzowie – mawiał. Wszystko, czego pragnęłam, to być scenarzystą jak mój ojciec – oczywiście bez jego wad. Przez długi czas uważał, że narkotyki otwierały jego umysł, przez co mógł widzieć więcej, wyraźniej, stwarzać lepsze historie. W pewien sposób miał nawet rację. Raz wpadły mi w ręce scenariusze, które pisał naćpany. Stworzył wtedy swoje najlepsze dzieła. Słowa niemal tańczyły na kartkach, zarysy opowieści były pełne pasji i pałały magią. Pojawiały się też niezbyt trafne historie. Z niczym się nie łączyły, nigdzie nie prowadziły. Wyglądały raczej jak bazgroły na ścianie. Przerażały. Kiedy czytałam ten bałagan, martwiłam się i obawiałam o jego zdrowie psychiczne. Opowieści, których nie tworzył na haju, wydawały się bardziej… wymuszone, jakby zbyt usilnie próbował znaleźć właściwe słowa. Ukończenie projektu na trzeźwo zajmowało mu kilka miesięcy i był wtedy dla siebie zbyt surowy. Przeklinał swoje słowa, nazywał je śmieciami, nawet jeśli według mnie były dobre. Podczas tych mrocznych chwil wpadał w depresję, co sprawiało, że wracał na ścieżkę złych nawyków. I tak w kółko. Na haju nie tylko nie był sobą, ale również pracował jak szaleniec. Nie spał, ledwie jadł, warczał na tych, którzy mu przerywali. Jasne, tworzył wspaniałe historie, ale nie czyniło to z niego wspaniałego człowieka. Mama wspierała go bez względu na to, co robił, nawet jeśli się z nim nie zgadzała. Mima mówiła, że za bardzo mu pomagała i że nie tak powinien wyglądać związek, ale mama nigdy jej nie słuchała. Pochodzę z pełnego uzależnień domu. Ojciec był uzależniony od narkotyków – używania i sprzedawania – a mama od niego. Dziwiłam się, że jeszcze mnie to nie pochłonęło. Kiedy tata wyszedł z więzienia, porzucił pisanie. Uznał, że sprowadzało go to na złą drogę – ta jego kreatywność. Mimo to walczył, aby znaleźć dla siebie coś, co zajęłoby jego umysł i serce.

Mama twierdziła, że potrzebował hobby. Mima mówiła, że lepszej pracy. Tata uważał się za wolnego strzelca. Nigdy nie pracował na pełen etat, bo był zdania, że nie poradziłby sobie z powtarzalnymi zadaniami. Obecnie przeskakiwał pomiędzy trzema pracami w tygodniu. Zajmowało to jego umysł, ale nie karmiło jego duszy. Pragnęłam, by odnalazł szczęście, aby stał się najlepszą wersją siebie. – Puk, puk – powiedział głos za zamkniętymi drzwiami. – Wejdź. Tata przekręcił gałkę i stanął na progu z rękami w kieszeniach jeansów. – Wszystko dobrze? – Tak. Właśnie przygotowuję się na nadchodzące przesłuchanie – powiedziałam, nie wspominając o tym, że żołądek wciąż miałam ściśnięty po ich kłótni. – Ach tak, niedługo wystawiacie w szkole sztukę, prawda? – zapytał, wchodząc i siadając na moim łóżku. – Tak. Romeo i Julia. Pokiwał powoli głową. – „Romeo! Czemuż ty jesteś Romeo”[1]? Klasyka. W rzeczy samej. – Gotowa na przesłuchanie? Chcesz, żebym posłuchał twojego monologu? – zapytał, zachowując się, jakby przed chwilą w salonie nie trwała wojna. Nie byłam podobna do taty, który wyglądał jak przeciętny Amerykanin: niebieskie oczy, blond włosy, krzywy uśmieszek, wyglądający bardziej jak grymas. Miał jasną cerę, krótko przycięte włosy. Zmarszczki wokół jego oczu opowiadały historię, chodził wiecznie przygarbiony. Po incydentach z alkoholem i narkotykami miał nieco zapadniętą twarz. Wyglądał o wiele starzej, niż wskazywał jego wiek, ale był tu, żył, i nawet miał się dobrze. Jeśli nie było to cudem, to nie miałam pojęcia, co mogło nim być. – Dogadasz się kiedykolwiek z Mimą? – palnęłam. Uniósł brwi, zaskoczony moim pytaniem. Nie powinien się dziwić po tych wszystkich kłótniach. – Jesteśmy za bardzo do siebie podobni. Właśnie dlatego tak się wydzieramy, ale nie mogę jej winić. W przeszłości wielokrotnie was

zawiodłem. Maria ma prawo się martwić, ale nie zamierzam ponownie dać ciała. Nie tym razem. Teraz jest inaczej, okej? Chciałam mu wierzyć, ale zaufanie topniało za każdym razem, gdy mnie zawodził. Trudno było ufać komuś, kto wielokrotnie mnie okłamał. – Obiecujesz? – zapytałam. – Obiecuję. – Wstał i zbliżył się do mnie. Założył mi włosy za uszy. – Przepraszam za te kłótnie, Shay. Naprawdę mi przykro. Nie wiń babci za to, co o mnie myśli. Chce jedynie was chronić. Taka jej rola, ale musisz zrozumieć, że teraz moim zadaniem jest ochrona was. Jestem i wychodzę na prostą, żeby być lepszym ojcem i mężem. Pracuję nad sobą, żebym mógł zająć się rodziną. Miałam w sercu małe miejsce na słowa ojca. Nie pozwalałam, by się rozrastało, ponieważ obawiałam się rozczarowania. Martwiłam się, że zawiedzie mnie człowiek, który powinien mnie wspierać, a nie ranić. W tym niewielkim miejscu mu wierzyłam. Miałam nadzieję. Modliłam się. Oczekiwałam, że miejsce się nie zmniejszy i że może pewnego dnia w jakiś sposób stanie się większe i będzie w nim więcej przestrzeni na miłość taty. – A teraz dawaj – powiedział, opierając się o biurko. – Posłuchajmy twojego monologu. Ojciec wierzył we mnie i moją twórczość. Wiedziałam, że to prawda i jego pochwały były szczere. Przez resztę nocy ćwiczyłam z nim wybrany fragment tekstu. Podpowiadał, krytykował przerwy, tempo oraz mimikę. Prowadził mnie. Rozśmieszał. Sprawił, że uwierzyłam w siebie, w mój talent, w duszę. Na koniec wyraził aprobatę podwójnym skinieniem głowy. A mały fragment serca napęczniał.

[1] William Szekspir, Romeo i Julia, tłum. Józef Paszkowski.

ROZDZIAŁ 10

Landon

Jeśli istniała jakaś osoba na świecie, do której nie chciałem być podobny, gdy dorosnę, to był nią mój ojciec. Cierpiał na znieczulicę, co zapewne pomagało mu na sali sądowej. Kierowały nim w życiu dwie rzeczy, na których mi zupełnie nie zależało: pieniądze i chęć osiągnięcia sukcesu. Był adwokatem w sprawach karnych, niemal zbyt dobrym w swojej robocie. Liczba kryminalistów, których dzięki niemu uniewinniono, była odrażająca. Mimo to tata nigdy nie nazywał ich przestępcami. Nazywał ich ludźmi, których niesłusznie oskarżono. Czasami wydawało mi się, że był tak zblazowany, że naprawdę wierzył w swoje kłamstwa, a może powtarzał je sobie, by móc w nocy zasnąć. Nie wiedziałem, jak taka kobieta jak moja matka mogła zakochać się w takim facecie. – Spóźniłeś się – warknął, gdy wszedłem do jego kancelarii w środę po południu. Zjawiłem się dziesięć minut później, a on już mi to wytykał. – Tylko niecały kwadrans – mruknąłem. – Były korki. – Dziesięć minut to wciąż spóźnienie. Zostaniesz dwadzieścia, by to odpracować – syknął. Żałowałem, że nie byłem bardziej podobny do mamy, niestety stałem się młodszą wersją ojca. Od brązowych włosów, po krystalicznie niebieskie oczy, nie było mowy, by zaprzeczyć jego ojcostwu. Podobieństwo było niesłychane, prócz tego, że tata nosił warte wiele tysięcy garnitury, a ja jakiś tani krawat, do którego zakupu mnie zmusił

i kazał zapłacić z pensji ze stażu. Nabyłbym taki na gumce, gdybym tylko znalazł. Ojciec padłby na zawał. Po tym, jak skarcił mnie za spóźnienie, nie widziałem go przez resztę popołudnia. Poszedł do gabinetu i został tam chyba na nocną zmianę. Działo się tak za każdym razem, gdy pojawiałem się w kancelarii. Ojciec był duchem, nigdy nie widziałem nawet jego cienia. Chociaż wcale mi to nie przeszkadzało. I tak wolałem mamę. Często do mnie pisała, gdy byłem na stażu, pytając, jak miewał się tata. Cholera wie. Ojciec nigdy przed nikim się nie otwierał. Stawiał wokół siebie mocne mury – wyższe niż moje – wznoszenie ich było częścią jego talentu. Praca w kancelarii to mój najmniej lubiany sposób na zajęcie myśli. Czas płynął tu wolno, czułem się zdenerwowany za każdym razem, gdy sekretarka ojca wchodziła do jego gabinetu i zamykała za sobą drzwi. Miała na imię April i nie była tak piękna, jak mama. Nie mówiłem matce o wyczynach ojca, ponieważ nie miałem prawdziwych dowodów na to, że tata i April robili coś nieprzyzwoitego. Były to tylko moje domysły, wątpliwości, jeśli chodziło o charakter ojca – wydawał mi się typem, który zdradzał żonę z sekretarką. Mimo to nie miałem dowodów, by powiedzieć o tym mamie. Dokończyłem bezsensowne zadania i wyszedłem z kancelarii, nie żegnając się z ojcem. Wątpiłem, by zauważył moje zniknięcie i się nim przejął, jednak dopilnował, by jego asystent został ze mną dodatkowe dwadzieścia minut. Kiedy wróciłem do domu, mama napisała do mnie, aby sprawdzić, czy wszystko dobrze. Wiedziała, że go nie znosiłem i powtarzała, że nie musiałem go odbywać, jeśli nie chciałem, ale znając ojca, gdybym przestał przychodzić, wyżyłby się na niej. Mama i tak miała z nim niewesoło, więc nie potrzebowała, bym dodawał jej zmartwień. Mama: CO U OJCA? ZABRAŁ CIĘ NA OBIAD? Ja: NIE. NIGDY TEGO NIE ROBI. Mama: APRIL DZIŚ PRACOWAŁA? Ja: TAK. Mama: POMAGAŁA WIELE TACIE? WYDAWALI SIĘ BYĆ BLISKO? Wiedziałem do czego zmierzała i bardzo mi się to nie podobało. Nie

cierpiałem, że ta cała April sprawiała, że mama w siebie wątpiła. Jej niepewność wybrzmiewała głośno w wiadomościach. Ja: NIE JEST TOBĄ. Upłynęła chwila, nim odpowiedziała. Mama: KOCHAM, KOCHAM CIĘ, LAND. Ja: JA CIEBIE TEŻ, MAMO. DOBRANOC. *** – Co jest między wami? – syknęła Monica, podchodząc do mojej szafki w czwartkowy ranek. Miała dzikie, wkurzone spojrzenie, ale przecież to była Monica, zawsze tak wyglądała. – Musisz sprecyzować, o kogo ci chodzi. – O Panienkę Perfekcyjną i ciebie. O co chodzi z tym zakładem? O, o Shay. Oczywiście. Wzruszyłem ramionami. – To dla beki. – Nikt się nie śmieje – mruknęła. – Nie rozumiem w ogóle, dlaczego chcesz spędzać jakikolwiek czas na myśleniu o tej suce. Uśmiechnąłem się. – Serio? Bo na ostatniej imprezie wydawało mi się, że jest jedną z twoich najbliższych przyjaciółek, przez co wielokrotnie dałaś mi w twarz. – Nieważne, byłam pijana. Daj spokój z tym, co się między wami dzieje, okej? Uniosłem brwi. – Przepraszam, ominąłem rozdział w tej pokręconej książce, w którym możesz mi mówić, co mogę, a czego nie. Również uniosła brwi. – Jesteś mi winien przysługę. Obiecałeś, że będziesz przy mnie. Dokładnie wiedziałem, jakie słowo dałem ponad rok temu. Przyrzekłem się o nią troszczyć, o ile będę w stanie, i przeważnie wywiązywałem się z umowy. Jeśli wpadała w dół, byłem przy niej, by jej pomóc, ale nie oznaczało to, że musiałem poświęcać życie na spełnianie jej zachcianek. Wkrótce i tak oboje będziemy studiować. Musiała nauczyć się sama o siebie troszczyć.

Poza tym złożyłem tę obietnicę, kiedy byłem mocno naćpany. Takie przyrzeczenia powinny być nieważne. – Słuchaj, obiecałem się o ciebie troszczyć, tak? I to robiłem. Przynosiłem ci jedzenie, gdy go potrzebowałaś. Pomagałem ci wytrzeźwieć, gdy się upijałaś. Ale wyjaśnijmy sobie coś: nie możesz mnie kontrolować, Monico. Będę robił, co zechcę, z kim zechcę i kiedy zechcę. Zacisnęła usta i zmierzyła mnie wzrokiem. – Naprawdę zamierzasz poświęcić się temu głupiemu zakładowi z Shay Gable? Poważnie? Przecież jej nienawidzimy. Błąd. Ja jej nienawidziłem. Monica nienawidziła sposobu, w jaki ja nienawidziłem Shay, ponieważ poświęcałem przez to uwagę innej dziewczynie. – To nie jest twoja sprawa, co robię. Przesunęła torebkę na ramieniu i przewróciła oczami. – Jak chcesz, Landonie. Przecież ona i tak nie chciałaby się zakochać w kimś takim jak ty. Taka osoba nigdy nie zakocha się w śmieciu. No i proszę, wyzwiska. Nareszcie. Szturchnęła mnie mocno w tors. Co, u diabła? Była pijana? Naćpana? Przecież był ranek. Jakim cudem była w takim stanie o dziesiątej? Odetchnąłem i odsunąłem się od niej. Było za wcześnie, by zmagać się z jej wybrykami. Dopiero otrząsnąłem się ze zmęczenia po nocy, podczas której spałem tylko z godzinę. – Okej, Monico. Chyba już skończyliśmy. Ruszyłem, by odejść, ale krzyknęła za mną: – Właśnie tak, odejdź! Uciekaj od prawdy. Mam nadzieję, że wiesz, że przegrasz ten swój głupi zakład, bo nikt nie mógłby kochać kogoś takiego jak ty. Masz blizny na dowód tego, jak jesteś niekochany. Zacisnąłem dłonie w pięści na te słowa, nienawidziłem w niej tego, że miała moc wywołania ognia w mojej klatce piersiowej. Nie odpowiedziałem

jej. Nie obejrzałem się za siebie, choć nie musiała patrzeć mi w oczy, by wiedzieć, że sparzyły mnie jej słowa. Wiedziała, jak mnie trafić, gdzie uderzyć, by zadać największy ból. Nie poszedłem na następną lekcję. Udałem się na pokryte śniegiem boisko – bez kurtki – stanąłem pod trybunami, aby uciec od wszystkiego i wszystkich. Czułem ucisk w piersi, a każdy oddech zdawał się zimny jak powietrze w Illinois, ostre i przenikliwe. Wiedziałem, co się działo. Przez ostatni rok przeszedłem wiele ataków paniki. Wiedziałem, że nie ucieknę. Kiedy moje ciało postanawiało się zamknąć, mogłem mu jedynie na to pozwolić. Czasami paniczny strach przechodził szybko, niekiedy jednak miałem wrażenie, że trwał kilka dni. Podwinąłem rękawy i odsłoniłem blizny przeszłego smutku, ślady tego, że mój umysł wymykał się spod kontroli. Pierwszy raz, gdy Monica zobaczyła je, powiedziała, że przesadnie dramatyzuję. – Nie rozciąłeś we właściwą stronę, by się zabić. Pociąłeś się tylko dla uwagi – warknęła. Wiedziałem jednak, że się myliła. Nie chciałem, by ktokolwiek oglądał moje blizny. Wstydziłem się ich. Właśnie dlatego codziennie nosiłem ubrania z długim rękawem. Nie byłem dumny z tego, co zrobiłem, i z pewnością nie pragnąłem uwagi. Nie chciałem się zabić. Zrobiłem to, by poczuć coś więcej niż pustkę. Byłem zdesperowany, by doświadczyć czegokolwiek, ponieważ przeważnie wydawało mi się, że tonąłem. Nie ciąłem się już dłuższą chwilę. Usilnie próbowałem znaleźć inne sposoby na to, by coś poczuć. Trzęsły mi się dłonie, gdy zaciskałem je na metalowych prętach, opuściłem głowę, próbując nie zwymiotować. Ręce paliły od zimnego metalu, ale byłem za to wdzięczny. Cieszyłem się, bo czułem cokolwiek, nawet jeśli był to ból. Odczuwanie go oznaczało, że wciąż żyłem. A to już było coś. *** Wydaje mi się, że urodziłem się z dziurą w sercu.

Nie bije, jak powinno, i nie wiem, czy to czyni go niewartym miłości. Jaka osoba chciałaby kochać wadliwe serce? Jaka poświęciłaby czas, aby słuchać bicia czegoś tak zepsutego? Mam jednak nadzieję, że złamane serca również można pokochać. Uważam, że te pogruchotane najbardziej zasługują na miłość. L. *** Po moim załamaniu nerwowym wróciłem do szkoły i poszedłem prosto do gabinetu pani Levi. Nie mieliśmy umówionego spotkania, ale byłem wdzięczny za to, że nikt nie siedział przed jej biurkiem. Nie miałem pojęcia, gdzie się udać i, szczerze mówiąc, częściowo chciałem wziąć się w garść i samemu uporać się ze swoimi uczuciami, jednak nie miałem na tyle siły. Nie wiedziałem, jak poradzić sobie z myślami. – Landonie. – Pani Levi uniosła głowę znad biurka i jak zawsze się uśmiechnęła, ale widać w tym było troskę. Z dobrego powodu. Wątpiłem, by uczniowie przychodzili do jej gabinetu pogadać o najnowszych licealnych trendach w modzie czy równie bezsensownych tematach. – Wszystko w porządku? Wsadziłem ręce do kieszeni. – Tak. Tylko tyle zdołałem wydusić. Uniosła brwi, a ja spojrzałem na nią zawstydzony, że była w stanie ocenić stopień mojego zniszczenia tylko za pomocą wzroku. – Nie powinieneś być na lekcji? – zapytała. – Zapewne – odparłem. W pomieszczeniu zapadła cisza, spoglądałem na wiszące na ścianie fotografie jej rodziny. Ludzie na zdjęciach wyglądali na szczęśliwych, zżytych. Zastanawiałem się, czy wiedziała, jakie miała szczęście. Cholera. Mój umysł znów zajmował się emocjonalnym gównem. – Chcesz tu przez chwilę posiedzieć? – zapytała. – Nie chcę rozmawiać – palnąłem.

– Nie musimy tego robić. – Wskazała krzesło naprzeciwko siebie. – Ale usiądź, proszę. Zająłem miejsce, a pani Levi w jakiś sposób usłyszała bezgłośne „dziękuję”, które pojawiło się w mojej głowie. Byłem wdzięczny, że miałem kogoś, kto siedział ze mną w ciszy. Czasami przebywanie w milczeniu z kimś, pomagało sercu bardziej niż opowiadanie o bólu.

ROZDZIAŁ 11

Landon

Następnego popołudnia przyszli do mnie Hank, Greyson i Eric. Wiedzieli, kiedy nie czułem się dobrze, choć nigdy o to nie pytali. Byłem za to wdzięczny. Nie miałem ochoty rozmawiać. Siedzieliśmy nad basenem, nawijając o nieistotnych tematach. Na prośbę Hanka pojawił się u mnie KJ. Mój dom był miejscem weekendowych zbiórek, ponieważ przeważnie nie było w nim rodziców. KJ był starszym kolesiem, po czterdziestce, mniej więcej w wieku Lance’a. Od jakiegoś czasu sprzedawał zioło moim kumplom i ogólnie wydawał się spoko kolesiem. Siedzący na leżaku Eric palił jointa, gapiąc się w niebo. – Grałeś kiedyś w chmurki? – zapytał. Obłoki były duże, wyglądały na sztuczne, jak na początku Simpsonów, nieco zbyt idealnie rozłożone – jakby jakiś malarz wziął gigantyczny pędzel i namalował je na płótnie nieba. – W chmurki? – zapytałem. Założył ręce za głowę i nią pokiwał. – Tak. Widzisz jakąś chmurę i mówisz, co ci przypomina. KJ uśmiechnął się, licząc kasę, którą dał mu Hank. – Moja młodsza córka wciąż świruje przez tę zabawę. W zeszłe wakacje leżeliśmy w trawie przez godziny, wymyślając, co widzimy. Żółwie, psy, Michaela Jordana. Cholera… – Roześmiał się, kręcąc głową. – To cudowne chwile. Moja starsza córka już z tego wyrosła, ale też to robiliśmy. Było super.

KJ zawsze to robił, ilekroć wpadał do nas – opowiadał o swoich dzieciach. Zastanawiałem się, czy moi rodzice postępowali tak samo, gdy rozmawiali z innymi. Tata zapewne opowiadał o mnie same przerażające rzeczy. Mama te słodkie. Zabawne, że można było być zupełnie inną postacią w książkach różnych ludzi. – Fajnie i w ogóle, ale mogę zapytać, co robi pan w moim domu z tymi nastolatkami? – zapytał ktoś, aż poderwałem się z pozycji leżącej. – Mama. Hej. – Wstałem. – Co robisz w mieście? Myślałem, że jeszcze przez kilka dni będziesz w Kalifornii. – Przyleciałam wcześniej. – Założyła włosy za uszy i spojrzała na KJ-a, który wyglądał, jak przyłapany na rozrabianiu szczeniak. – Nie wiem, kim pan jest, i nie mam pojęcia, dlaczego przesiaduje pan z tymi chłopcami, ale zapewne powinien pan już iść. Mężczyzna zniknął bez słowa. Hank uśmiechnął się głupkowato. – Dzień dobry, pani H. Pięknie pani wygląda w tym trenczu. Eric wstał z leżaka. – Nowa fryzura? Do twarzy pani. Greyson wyszczerzył zęby w uśmiechu. – Schudła pani? Wygląda na to, że tak. Mama lekko się uśmiechnęła. – Do widzenia, chłopcy. – Wszyscy skierowali się do wyjścia, ale mama ich zatrzymała. – Najpierw zostawcie towar. – Ale, pani H! To na moją alergię – zażartował Hank. Wyciągnęła do niego rękę, na co jęknął, oddając jej zioło. – Dobranoc, chłopcy. – Branoc, pani H – mruknęli jednocześnie, wychodząc. Mama podeszła do mnie i popatrzyła ponuro, unosząc brwi. – Poważnie, Landonie? Marihuana? Zawsze tak mówiła zamiast trawka czy zioło. Nie wiedziałem dlaczego, ale wtedy brzmiało to gorzej, niż było w rzeczywistości.

Marihuana – miękki narkotyk. – Nie paliłem – mruknąłem. Posłała mi powątpiewające spojrzenie, przez co kiepsko się poczułem. Nie paliłem, ale mi nie uwierzyła. Prawdę mówiąc, dawałem jej wcześniej powody, by mi nie ufała. Znalazła wystarczająco dużo zioła w moim pokoju, by myśleć, że miałem gdzieś własną plantację. Przetwarzałem jednak w głowie jej obecność w domu. Kurde… stęskniłem się za nią. Miałem ochotę ją uściskać, ale również nakrzyczeć, że bywała tu zbyt rzadko. Chciałem wytknąć, że ostatnio nie była dobrym rodzicem. I wyznać, że niezbyt fajnie się czułem i potrzebowałem jej bardziej niż kiedykolwiek. Ale przede wszystkim bardzo chciałem się przytulić. – Przepraszam, mamo – mruknąłem. – Tak. – Pokiwała głową. – Ja też. Chodź tu. – Otworzyła ręce, więc wpadłem w jej objęcia jak przeklęte dziecko. Pachniała różami, brakowało mi tego zapachu. Górowałem nad jej niewielką sylwetką, gdy mnie tuliła. Nawet jeśli byłem od niej wyższy, czułem się, jakby to ona mnie obejmowała. Niemal zapomniałem, jaka była w tym dobra. – Tęskniłam za tobą – szepnęła, ściskając mnie mocniej. Kiedy puściła, podrapałem się po karku. – Co tu robisz? – Chciałam sprawdzić, co z tobą. Rozmawiałam z panią Levi, która się o ciebie martwi. Och, logiczne. Mama wróciła do domu, bo osoba z zewnątrz podważyła jej rodzicielskie umiejętności. Zapewne wstydziła się, że szkolna pedagog zarzuciła jej zaniedbanie. Mamie chyba zdawało się, że dobrze sobie radziła. Żyłem, wciąż odrabiałem zadania domowe – tylko po to, by rozproszyć czymś umysł – nie spaliłem domu. O co więcej mógł prosić rodzic? – Zamówmy jakiś obiad – powiedziała mama, biorąc mnie pod rękę. – Ojciec do ciebie dzwonił? Mówił, że dziś zadzwoni. – Nie, nie odzywał się. Mama zmarszczyła brwi, ale nie powinno jej to dziwić. Ojciec nie był

dobry w sprawdzaniu, co u mnie. Ale to nic. I tak nie chciałem, by to robił. – Będę musiała zapytać go o to, gdy będę z nim rozmawiać – powiedziała. – Odpuść. To nic takiego. Na jej twarzy pozostał grymas, ale nie odezwała się więcej, tylko poprowadziła mnie do kuchni. Poszedłem za nią jak spragniony psiak, a Serdelek – prawdziwy spragniony pies – poszedł zaraz za mną. – Okej, to na co masz ochotę? Na pizzę? Taco? Tapas? – pytała, wyjmując komórkę z torebki. – Cokolwiek. Spojrzała na mnie i się uśmiechnęła. – Zatem pizza. Spędziliśmy wieczór razem. Oglądaliśmy kretyńskie filmy i powtórki Przyjaciół, rozmawialiśmy o klientach mamy. Mówiłem o szkole i o lekcjach. Nie wspomniałem o Shay, bo gdybym to zrobił, chyba uznałaby, że oszalałem, ale dziewczyna co jakiś czas pojawiała się w moich myślach. Nie było to nic skomplikowanego, tylko proste rzeczy. Nie rozmawiałem z mamą o Lansie, zapewne oboje nie byliśmy w stanie poruszyć tego tematu. Ilekroć mama o nim mówiła, łzy napływały jej do oczu i zaczynała szlochać. Był jej jedynym rodzeństwem, utrata go złamała jej serce. Raz o tym wspomniała, zapewne przez stres związany z poronieniem, co pogruchotało i moje zimne serce. Nie wyobrażałem sobie takiego bólu. Sytuacja była niewiarygodnie kiepska, ale nie można winić za nią mamy. Powtarzałem jej to wielokrotnie, ale mi nie wierzyła. Właśnie dlatego trzymałem wszystko dla siebie, zamiast wypłakać się jej w ramię. Kamień na jej sercu był już wystarczająco ciężki, więc nie potrzebowała, bym dodawał mu masy. Położyliśmy się spać około północy. Powiedziała, że mnie kocha i jej uwierzyłem. Nigdy w życiu nie wątpiłem w matczyną miłość. Ilekroć ją okazywała, pochłaniałem ją całą niczym głodne dziecko, odżywiając moją chorą duszę. Mama została w mieście kolejne dwa dni, nim poleciała do pracy na Florydę. Podczas tych dwóch dni nie spuszczała mnie z oka. Sprawiła, że nie poszedłem w piątek do szkoły, byśmy mogli spędzić razem cały dzień.

Byliśmy na zakupach i pojechaliśmy nawet do Chicago, aby odkupić lampę, która stłukła się podczas imprezy. Wydawało mi się, że mama będąc w mieście, zechce spotkać się z tatą na lunch czy coś, ale nie poruszyła tego tematu. Nie pamiętałem, kiedy po raz ostatni rodzice przebywali w tym samym czasie w jakimś pomieszczeniu, ale wydawało się, że im to nie przeszkadzało. Niektóre romanse nie potrzebowały ciągłego zasilania. Ich związek działał na swój własny sposób. Mama próbowała też coś ugotować. Zrobiła naleśniki, które smakowały proszkiem do pieczenia, przypaliła lasagne i upiekła wybitnie paskudne ciasto kokosowe – moje ulubione trzy dania, całkowicie nieudane. Maria byłaby przerażona. Cholera, sam się bałem, ale mama się starała – poniosła sromotną porażkę, ale chociaż próbowała. Nocami pozostawała w pokoju na końcu korytarza, dwa pomieszczenia ode mnie. Wiedziałem, że jej serce znajdowało się pod tym samym dachem, co moje, i biło w tym samym rytmie. Miałem świadomość, że nie byłem sam i po raz pierwszy od jakiegoś czasu mogłem spać. Czułem się jak na haju, gdy była w domu – choć trawka nie była w stanie zapewnić takiego odlotu. Wyjeżdżała w sobotę rano, więc wstałem wcześniej i przygotowałem jej śniadanie. Chyba nie zniósłbym więcej przypalonego jedzenia, więc pomyślałem, że będzie to miły gest, gdy sam coś stworzę. Przez ostatni rok Maria nauczyła mnie kilku kulinarnych sztuczek. Ilekroć gotowałem i przerzucałem naleśniki, nie niszcząc ich, czułem się, jakby była przy mnie, klepiąc mnie po plecach i gratulując dobrej roboty. Kiedy przygotowywałem naleśniki, mama wstawiła walizki do kuchni. Miała jedną więcej, niż gdy przyjechała. Zdziwiłem się, skoro miała tu być za mniej niż dwa tygodnie na moje urodziny, ale już jako dziecko nauczyłem się nie kwestionować ilości rzeczy zabieranych przez podróżującą kobietę. Na jeden z rodzinnych wypadów weekendowych mama wzięła pięć kostiumów do pływania. Pięć kostiumów na trzy dni. I jakoś udało jej się wszystkie włożyć.

I nosić dwukrotnie. – Dlaczego pachnie tu prawdziwym jedzeniem? – zapytała. – Mmm… – Podeszła do blatu, wzięła kawałek banana, którego wcześniej pokroiłem, i włożyła go do ust razem z posiekanymi orzechami włoskimi. – Od kiedy gotujesz? Odkąd zostawiłaś mnie samego w domu, żebym zaczął sobie radzić. Nie chciałem się jednak odnosić do niej po chamsku, bo zaraz miała wyjechać. Nie próbowałem wywołać w niej wyrzutów sumienia, nawet jeśli, prawdę mówiąc, czasami była beznadziejnym rodzicem. Miałem pewność, że czasami byłem też beznadziejnym synem, ale nigdy nie dała mi tego odczuć. Zawierało się to w człowieczeństwie – okazjonalne bycie beznadziejnym. Było zapisane w naszym kodzie DNA. – Nauczyłem się kilku sztuczek – mruknąłem. Opuściłem fakt, że Maria pokazała mi to i owo, bo nie chciałem, by mama poczuła się, jakby inna kobieta była dla mnie lepszą matką niż ona sama. Była wrażliwa na punkcie takich spraw. – Pachnie wyśmienicie i nie jest przypalone. – To chyba mój szczęśliwy dzień. Wiele rzeczy udało mi się sfajczyć. – Musisz mieć to po mnie – zażartowała. Podeszła i pocałowała mnie w policzek. Chciałem zawieźć ją na lotnisko, ale powiedziała, że trudno jej się będzie pożegnać, jeśli z nią pojadę. Rozumiałem. Chyba. Byłem na tyle rozemocjonowany, że chciałem błagać, by została na dłużej, a nie planowałem być przesadnie dramatycznym dupkiem, proszącym mamusię, by go niańczyła. Poza tym i tak miała niebawem wrócić na moje urodziny. Nie będzie strasznie, gdy wyjedzie na kilka dni, bo zaraz do mnie przyleci. – Mogę cię przytulić? – zapytała, a ja się zgodziłem. Obejmowała mnie mocno, następnie odsunęła się, by popatrzeć na mnie ze łzami w oczach. Zaraz ponownie mnie uściskała. Nienawidziłem, gdy płakała. Zawsze czułem się wtedy bezradny. – No weź, mamo, przestań z tymi emocjami. Niedługo się zobaczymy. W dodatku przypalę przez ciebie naleśniki.

– Tak, przepraszam. Tylko… – Odwróciła wzrok i jej uśmiech nieco zadrżał. – Tylko co? Pokręciła głową, uśmiechając się ze smutkiem. – Nic. Pójdę spiąć włosy i umyć twarz. Zaraz przyjdę na śniadanie. Położyła torebkę na walizce. Kiedy przerzucałem naleśnik, torebka spadła i cała jej zawartość rozsypała się na podłodze. Odłożyłem łopatkę i poszedłem pozbierać tampony, których nie chciałem oglądać. Pomysł, że mama ich używała, był mocno niepokojący. Rodzice nie powinni mieć okresów czy innych takich. Ohyda. Pozbierałem resztę: szminki, drobne monety, bilety na samoloty. Przejrzałem ich trasy i żołądek zwinął mi się w supeł. Leciała do Paryża? Dlaczego o tym nie wspomniała? Myślałem, że uda się z powrotem do Kalifornii. Ale spostrzegłem datę powrotną. Za pięć tygodni. Dwa po moich urodzinach. Co, do chuja?! Miała tu ze mną być. Powinna wrócić do domu w najgorszych chwilach mojego życia, by być ze mną. Miała mnie trzymać, gdy będę tonął. Zamiast tego zamierzała siedzieć we Francji, jeść makaroniki z jakimiś celebrytami i stroić ich na premierę jakiegoś wydarzenia. Teraz wszystko stało się jasne. Niedawna wzruszająca chwila nie miała miejsca dlatego, że mama była smutna z powodu wyjazdu, ale dlatego, że mnie porzucała. Bardzo kochałem matkę, ale w tym momencie jej nienawidziłem. Okłamała mnie. Cóż, zataiła prawdę, co było według mnie o wiele gorsze niż kłamstwo. Wsadziłem wszystkie rzeczy z powrotem do jej torebki i próbowałem zapanować nad emocjami. Coś jednak we mnie pękało. Miałem ochotę krzyczeć, kląć i powiedzieć, jak okropną była matką, wybierając pracę, a nie mnie, ale tego nie zrobiłem.

Wróciłem do smażenia naleśników i czekałem, ponieważ wiedziałem, że powinna mi powiedzieć. Nie wyszłaby z domu, nie mówiąc o swoich planach podróży za granicę na kilka tygodni. Nie miałaby czelności, by zrobić coś tak egoistycznego. Siedzieliśmy przy stole w jadalni, obserwowałem, jak wkładała jedzenie do ust. Rozwodziła się nad tym, jak wspaniałym byłem kucharzem i że powinienem iść do szkoły o tym kierunku. Mówiła o swojej pracy – opuszczając temat podróży. Opowiadała o celebrytach, o najnowszych trendach w modzie tego lata, ani razu nie wspominając o Paryżu. Pozbierała rzeczy, aby udać się na lotnisko, a gniew we mnie zmienił się w rozpacz, smutek i samotność. – Chodź mnie uściskać – poleciła. Znów spełniłem polecenie. Chciałbym być silniejszy. Chciałbym mieć jaja, aby postawić się matce i powiedzieć, jak jej zachowanie złamało moje już i tak pogruchotane serce, ale nic nie zrobiłem. Nic nie powiedziałem, bo była moją matką i ją kochałem. Miłość to choroba. Nie rozumiałem, dlaczego ludzie jej pragnęli. Zawsze pozostawiała mnie pustym. Puściłem mamę i poszliśmy w kierunku taksówki, którą sobie zamówiła. Kiedy wsiadała, stałem na ganku z rękami głęboko w kieszeniach. – Hej, mamo! – zawołałem. Spojrzała na mnie, czekając. – Zastanawiałem się, kiedy powiesz mi o Paryżu. Zanim wylądujesz czy później? Wytrzeszczyła oczy i rozchyliła usta. – Skąd… – Bilety wypadły ci z torebki. Zadrżała i pokręciła głową. – Land, przyrzekam, miałam ci powiedzieć. Po prostu… wiedziałam, że się zdenerwujesz, skoro zbliżają się twoje urodziny. Dostaliśmy wspaniałą propozycję pracy ze świetnymi klientami podczas europejskiej trasy promującej ich najnowszy film. Nie uwierzyłbyś… Moje serce pokryło się lodem. – W porządku – wydusiłem. – To nic takiego. – Kochanie… – mruknęła, zbliżając się o krok.

– Lepiej już jedź, bo spóźnisz się na samolot. Albo mogłabyś zostać, by mnie pocieszyć. Zostań. Proszę, mamo… Pomóż mi… Odsunęła się. Nie zamierzała mi pomagać. Byłem kretynem, żywiąc nadzieję, że to zrobi. Złapała rączkę walizki. – Przepraszam, Landonie. Naprawdę. Tak wiele nie wiesz, tak wiele nie rozumiesz i… chciałabym ci to wszystko wyjaśnić. Poważnie, nie mogę przegapić teraz tej okazji. Wyjaśnię więcej, gdy będę miała szansę, ale… – Nie kłopocz się – syknąłem, odwróciłem się i ruszyłem do domu. – Bezpiecznych lotów. Nie pospieszyła za mną. Dom znów był pusty, poszedłem do swojego pokoju i położyłem się na łóżku. Zacisnąłem dłonie w pięści i uderzyłem się nimi w czoło. – Kurwa! – zawołałem i obudziłem śpiącego w kącie Serdelka. – Kurwa! – Uderzyłem mocniej, próbując pohamować łzy, przestać się użalać nad tym, że byłem sam. Serdelek wstał, przeciągnął się i poczłapał do mnie, po czym wdrapał się na moje łóżko. Wcisnął się pod moje ręce, trącając mnie nosem. Za każdym razem, gdy go odsuwałem, wracał. Wielokrotnie. – Odejdź, Serdelku! – krzyknąłem, wkurzony przez tego głupiego psa. Jednak on się nie przejął. Machał tym swoim durnym krótkim ogonem i znów wcisnął mi się pod ręce. W końcu się poddałem i pozwoliłem mu być przy mnie. Gdy obejmowałem mojego corgiego, nie chciałem płakać. Zostaliśmy tak przez chwilę. Znów było cicho. Ściany oddawały wczorajsze wspomnienia, a sen tej nocy nie nadszedł. *** Następnego dnia wstałem z łóżka, gdy rozbrzmiał dzwonek do drzwi. Spojrzałem na zegar, świadomy, że przyszła Maria, by posprzątać. Kiedy otworzyłem drzwi, posłała mi promienny uśmiech, który szybko zbladł, gdy mi się przyjrzała. Skrzywiła się.

Musiałem wyglądać tak źle, jak się czułem. – Jak dziś twoje serce, Landonie? – zapytała. Cholera. Łzy napłynęły mi do oczu na jej słowa, więc opuściłem powieki, aby nie popłynęły po policzkach. Musiałem być facetem. Musiałem wziąć się w garść. Jednak pytanie Marii mocno mnie uderzyło po ciężkiej nocy. Nie odpowiedziałem, ponieważ gdyby słowa opuściły moje usta, głos by mi się załamał i straciłbym panowanie nad sobą. Maria milczała. Podeszła tylko i mnie objęła. Tuliła mnie mocno, na co jej pozwoliłem. Szczerze mówiąc, bez niej bym upadł. Położyła głowę na moim torsie i mnie nie puszczała. Objąłem ją, odwzajemniając uścisk. – Wciąż tu jest, Landonie – przyrzekła. – Twoje serce. Nadal słyszę, że bije. Wszystko z tobą w porządku. Wszystko dobrze. To zraniło mnie jeszcze bardziej. Zaczęła się za mnie modlić, ale nie rozumiałem dlaczego. Żadna modlitwa, którą wypowiadała, najwyraźniej nie została wysłuchana. Może automatyczna sekretarka Boga była pełna i nie przyjmowała więcej wiadomości. Może był zajęty, spełniając prośby innych, gdy modliła się Maria. A może w ogóle Go nie było. Może Maria wypowiadała jedynie życzenia, nadzieje, marzenia. Modliła się również za Lance’a. Najwyraźniej to również nie zdało egzaminu. Mimo to się modliła, a ja wciąż jej pozwalałem. I nawet jeśli nie wiedziałem, jak to możliwe, moje brzydkie, pogruchotane serce nadal biło.

ROZDZIAŁ 12

Shay

Dni mijały bez interakcji z Landonem. Przez kilka nie było go w szkole, a kiedy wrócił, wydawał się wycofany – nie tylko w stosunku do mnie, ale do wszystkich innych. Snuł się korytarzami jak upadły anioł. Mroczny, posępny, zraniony, rozbity tak, że nawet nie wiedziałam, że to możliwe. Odpoczywał przez ostatnie dni? Rety, wykańczało samo patrzenie na niego. Chciałam się za niego wyspać. Postawiłam krok w jego stronę, ale się zawahałam. Chciałam zapytać, co się stało, ale wiedziałam, że nie miałam do tego prawa. Nie sprawdzaliśmy, co u siebie nawzajem. Nie dbaliśmy o swoje emocje. Po prostu graliśmy w grę. Ni mniej, ni więcej. Ciekawość wzrosła we mnie, gdy opisywałam w notatniku jego niezbyt dobry stan. Za każdym razem, gdy myślałam o swoich postaciach, punktowałam informacje o nich. Przy Landonie zapełniałam już trzeci zeszyt. Czułam się głupio, czekając, aż chłopak ponownie zwróci na mnie uwagę. Przywykłam do jego złośliwych komentarzy, prymitywnych uwag i dziecinnych wygłupów, a teraz mi tego wszystkiego brakowało, aż ściskał mi się żołądek. Czy olał całą sprawę? Skończył ze mną? Stracił zainteresowanie naszym zakładem? Ja nadal chciałam grać. Przyglądać mu się, badać. A kiedy traciłam już wszelką nadzieję, głęboki głos szepnął za moimi

plecami, gdy wyjmowałam książki z szafki: – Twój tyłek wygląda w tych jeansach na ogromny. Serce obiło mi się o żebra i przeszedł mnie dreszcz, choć miałam nadzieję, że Landon tego nie zauważył. Uśmiechnęłam się, kręcąc głową, wiedząc, że tylko on mógł powiedzieć coś takiego. – Tak? Cóż, a przez te swoje uszy wyglądasz jak Dumbo – odparłam, próbując udawać spokój, nawet jeśli moje hormony szalały. Oczywiście moja uwaga na temat jego uszu była kłamstwem. Wszystko w jego ciele było proporcjonalne i jeśli miał jakieś wady, jeszcze ich nie odkryłam. Obróciłam się do niego twarzą, przyciskając plecy do szafek, a on nade mną górował. Stanowiło to przypomnienie, jaki był wysoki, bo gdy znajdował się tak blisko, musiałam zadzierać głowę, by spojrzeć mu w oczy. Jak zawsze wyglądał na zmęczonego. I nieco smutnego – też jak zwykle. – Mam również trąbę Dumbo, mogę rozpiąć spodnie, jeśli chcesz zobaczyć – zażartował, kładąc lewą dłoń na szafce. Starałam się zignorować przyspieszające tętno, co było odpowiedzią na jego flirt. – Brzmi jak słoniowacizna. Powinieneś iść do lekarza. Uśmiechnął się. Nie spodobało mi się to, ponieważ mnie również chciało się uśmiechnąć. Było mu z tym do twarzy. Powinien częściej okazywać wesołość. Położył prawą rękę na kolejnej szafce, więżąc mnie. – To kiedy się umówimy? – Po co? – Na randkę. Roześmiałam się. – Nie chodzisz na randki, Landonie, i zdecydowanie nie chodzisz na randki ze mną. – Słuchaj, jeśli chcesz to pominąć i od razu wskoczyć do łóżka, nie mam żadnych… – podsunął. Przewróciłam oczami i pochyliłam się, by przemknąć pod jego ręką. Poszłam na następną lekcję, a on pospieszył za mną.

– Okej, żadnego łóżka, ale mówię poważnie. Kiedy się spotkamy? Jak mam niby zakończyć ten zakład, jeśli nie widujemy się poza szkołą? – Co za szkoda, nie? Wygląda na to, że go przegrasz. – Będziesz grała trudną do zdobycia? – Nie. – Pokręciłam głową. – W ogóle nie gram. Taka jestem. Nie mam czasu, Landonie, i nie chcę zmieniać życia dla kogoś, kim gardzę. – Ale jak zamierzasz wygrać zakład, jeśli nie będziemy się spotykać? Jak chcesz mnie w sobie rozkochać, skoro nie chcesz ze mną rozmawiać? – Mam gdzieś, czy się zakochasz. Jeśli o mnie chodzi, twoja przegrana będzie moim dostatecznym zwycięstwem. – Zatem porzucasz grę, unikając mnie? – Tak. Mniej więcej. Ponownie się uśmiechnął i tym razem było to trochę złowieszcze. – Przykro mi psuć ci nastrój, ale zakład tak łatwo nie dobiegnie końca. – Nie? A jak planujesz uporać się z tym zadaniem? – Jeszcze nie wiem, ale nie martw się, uwielbiam wyzwania. Coś wymyślę. – Zrób to, Landonie. Będę czekać. – Chciałam odejść, ale zawołał za mną: – Trusiu? – Tak? – Ta uwaga o tyłku… – Obrzucił wzrokiem moje ciało z góry na dół i z powrotem. – To nie była zniewaga. Moje serce przyspieszyło i fiknęło koziołka. Zwymiotowało. – Szatanie? – Tak? – Uwaga o Dumbo – założyłam włosy za uszy – to była zniewaga. Odwróciłam się, a on znów się uśmiechnął. To był już trzeci jego uśmiech podczas pięciu minut. Trzy zapierające dech w piersi, piękne uśmiechy. *** – Zgaduj, kto umówił się na weekend z Reggiem? – Tracey promieniała, podskakując w drodze do mojej szafki. Wskazała na siebie kciukami. – Ta dziewczyna. Zmarszczyłam brwi, rozczarowana. Po kilku tygodniach obserwowania

Reggiego wiedziałam, że nie był najlepszą osobą na świecie. W duchu liczyłam, że zauroczenie Tracey wkrótce zniknie. – Tak? – zapytałam, niepewna, czy naciskać na wyjaśnienie. – Co to? – Co? – Ten twój ton. – Uniosła brwi. – Nie cieszysz się? – Cieszę. Tylko Reggie jest… dupkiem, Tracey. – Co? – Prychnęła. – Nie, nie jest. Dlaczego tak mówisz? – Cóż, widziałam, jak dręczył innych. W jaki sposób do nich mówił i jak oceniał. To znaczy, przez długi czas nawet nie pamiętał twojego imienia. Chcę, żebyś była ostrożna, to wszystko. Nie chcę, by stała ci się krzywda. Spięła się i wyczułam zmianę jej nastroju. – Co jest, Shay? Dlaczego nie możesz cieszyć się ze mną? Wiesz, że takie rzeczy nieczęsto mi się zdarzają. – Uważam, że stać cię na więcej. – Cóż, historia pokazuje inaczej. Nie wierzę, że tak się zachowujesz po tych wszystkich chwilach, w których cię wspierałam, zwłaszcza w tej nowej sytuacji. – Jakiej sytuacji? – Z Landonem. A jeśli chcesz mówić o dupkach, nie sądzisz, że powinnaś zacząć od niego? Ty się w nim zakochujesz. Prychnęłam. – Wcale nie. – A właśnie, że tak. Wiem to po sposobie, w jaki patrzysz na niego na korytarzu. Nigdy nie miałaś pokerowej twarzy. – Okej, ale to nie ma nic wspólnego z Reggiem. Nie sądzę, że znasz go wystarczająco, by chcieć pójść z nim na randkę. – A co ty wiesz o Landonie poza tym, że nienawidzi cię już od podstawówki? – odparła, broniąc się. Podniosłam ręce. – Okej, okej. Przepraszam. Nie chcę, by stała ci się krzywda, to wszystko. Jestem za bardzo troskliwa. – No to nie bądź. Wiem, co robię, i jestem szczęśliwa, więc nie niszcz mi

tego – skarciła mnie, zanim się odwróciła i odeszła. Tego samego dnia po południu widziałam, jak Reggie obściskiwał się z jakąś drugoklasistką. Tracey była z wyższej ligi niż ten palant, ale o tym nie wiedziała, co tylko pogarszało całą tę sytuację.

ROZDZIAŁ 13

Landon

– Jak ci idzie rozkochiwanie w sobie Shay? – zapytała Raine, leżąc w moim basenie na materacu o kształcie ananasa. Była dziewczyną Hanka już od kilku lat, czasami spędzała czas w naszym męskim gronie, bo przysięgała, że najlepiej opalała się w moim domu. Twierdziła, że w tym basenie słońce pada pod idealnym kątem, nawet jeśli promienie do niego nie docierały przez szyby. Nieważne. Nie miałem nic przeciwko temu, by Raine uczestniczyła w męskich spotkaniach, bo i tak była naszym kumplem. Mieliśmy nawet nazwę: Fantastyczna Czwórka (plus Raine). Wydawała się jakby sklejona z Hankiem i gdyby chodziło o kogoś innego, twierdziłbym, że to obrzydliwe, ale w ich przypadku zdawało się, że to przeznaczenie. Nie widziałem, by ktoś był sobie bardziej pisany. Ich związek to coś, na czym opierały się komedie romantyczne. – Nie muszę sprawiać, by się we mnie zakochała. Musi się ze mną jedynie przespać, a będzie myślała, że jest we mnie zakochana – powiedziałem, siadając, by wrócić do czytania komiksu, który przyniósł Eric. Zbierał je ostatnio, bo tata dał mu kilka na urodziny, i od tego czasu je uwielbiał. Wydawało mi się, że było tak, ponieważ dzięki nim wytworzyła się między nimi więź. Nie winiłem go za to, że chciał takiej relacji z tatą. Z tego samego powodu jeździłem do Chicago, aby babrać się w papierach w kancelarii mojego. To żałosna próba znalezienia się bliżej faceta, który był

zawodowcem w utrzymywaniu dystansu. Przez te swoje wizyty próbowałem go zmniejszyć. – Przykro mi, Landonie, ale musisz – zgodził się Eric. – Shay nie jest kimś, kto prześpi się z tobą bez uczuć. Powinna mieć na drugie Emocja. – Nie wiem, jak sprawić, by ktokolwiek się we mnie zakochał. – Uważałem się za niezdolnego do kochania. – Przestań otaczać się murem, Bestio – rzuciła do mnie Raine. – A Piękna otworzy się na ciebie. Jednak najpierw sam się na nią otwórz. Miałem otworzyć się na Shay? Kiepsko. Ledwie otworzyłem się na Serdelka, a on nie mógł złamać mi serca lub zdradzić moich tajemnic, nawet gdyby chciał. Psy były lojalne nawet palantom, którzy nie zasługiwali na ich wierność. – Nie, to nie w moim stylu – powiedziałem i spojrzałem na Erica. – Jak sprawiłeś, że się w tobie zakochała? – Wierz mi… – Parsknął śmiechem, przeglądając komiks. – Nie chcesz, by kochała cię tak, jak mnie. W ogóle nie chciałem, by mnie kochała, ale jeśli tylko tak mogłem wygrać zakład… – Daj jakieś wskazówki, żeby wkraść się w jej łaski. – O nie. – Eric wyrzucił ręce w górę. – Nie ma mowy. Nie wmieszasz mnie w ten bałagan. Jestem Szwajcarią. Spojrzałem na Greysona, który pokręcił głową. – Uwielbiam szwajcarskie Alpy. Przykro mi, stary. Cholera. Uniosłem brwi, patrząc na Hanka, i się zaśmiałem. – Mówiłem ci, że mój ulubiony ser to ten szwajcarski? – zażartował. – Co się stało z zasadą „kumple przed zdzirami”? – warknąłem. – Hej, uważaj! – zawołała Raine, chlapiąc mnie wodą. – Pokazuje się twój wewnętrzny szowinista. Poza tym chyba wszyscy możemy się zgodzić, że Shay nie jest żadną zdzirą. Jednak… – Zmarszczyła nos. – Zawsze kręciło ją pisanie. Tworzy scenariusze i takie tam. Na pewno widziałeś jeden z jej miliona notatników.

– Raine! No weź! – Hank westchnął, chlapiąc na swoją dziewczynę. – Jesteśmy Szwajcarią! Nie angażujemy się w dramaty innych ludzi. – Nie powiedziałam, że jestem Szwajcarią. Jestem bardziej jak Ameryka, która zawsze wtyka nos w sprawy innych. W dodatku uważam, że to nawet romantyczne – zachwycała się. Przysięgam, mało nie zemdlała, ale nie miałem pojęcia dlaczego. – Co w tym romantycznego? – dociekałem. – Przecież to oczywiste, że ostatecznie oboje się w sobie zakochacie. Dlatego, jak w każdym dobrym filmie romantycznym, potrzebujecie wróżki chrzestnej, która popchnie was ku sobie. Hank jęknął i klepnął się w czoło, wiedząc, że jego dziewczyna jak zwykle przesadzała. – Nie jesteś żadną wróżką chrzestną – powiedział. – A ty nie lubisz szwajcarskiego sera – odparła. Hank pokazał jej środkowy palec. Odpowiedziała tym samym. – Kocham cię, pączuszku. – Puścił do niej oko. – Też cię kocham, cukiereczku – odpowiedziała. Nie miałem wątpliwości, że w towarzystwie tej dwójki można było dostać cukrzycy. Zawsze przesadzali w swojej miłości. Byli w niej zgryźliwi, chamscy, banalni i zabawni. Jeśli kiedykolwiek się zakocham, chciałem mieć właśnie taką relację. Bez żadnych tęcz i motylków, ale prawdziwy związek jak ten ich. – Co jeszcze, Raine? – zapytałem. – Ostatnio miała obsesję na punkcie przesłuchania do sztuki Szekspira – powiedziała. Szekspir, co? Interesujące. Znałem jego dzieła, choć nie byłem zawodowcem. Lance miał kolekcję jego dramatów, a przez ostatnie miesiące, ilekroć nie mogłem spać, szedłem do szopy i z nudy grzebałem w jego książkach. Jeśli komuś trzeba było środków nasennych, Szekspir działał cuda. – Chcesz kubeł na tę słowną sraczkę, Raine, czy skończysz z byciem wścibską? – zapytał Hank.

– Skończyłam. – Zasalutowała, następnie położyła się na materacu. Dała mi jednak wystarczająco dużo informacji. To już drugie wspomnienie o Szekspirze – po raz pierwszy mówiła o nim Maria – więc musiało to być ważne. Postanowiłem wykorzystać tę wiedzę. W czwartek KJ pojawił się z ziołem dla chłopaków. Stwierdził, że lepiej nie siedzieć u mnie za długo, bo po tym, jak ostatnim razem przyłapała go tu moja mama, nie chciał mieć żadnych kłopotów. Podczas transakcji myślałem o Shay, zastanawiając się, jak mógłbym się do niej zbliżyć. Któregoś dnia Reggie kpił sobie ze mnie, że nie zdołałem jej jeszcze w sobie rozkochać i że on z łatwością już by ją bzykał i kochałaby go, gdyby tylko chciał. Miałem ochotę przywalić mu w ryj i powiedzieć, że nie byłby dla niej dobry, ale milczałem. Nie czułem potrzeby marnowania powietrza na tak nieistotną osobę. Mogłem się założyć, że w Kentucky tęskniono za swoim ulubionym klaunem. Mimo to miał rację. Nie wymyśliłem jeszcze sposobu na zbliżenie się do Shay. Nie mieliśmy prawdziwych interakcji poza chamskimi komentarzami wymienianymi na szkolnych korytarzach. Musieliśmy znaleźć się w tym samym miejscu przez dłużej niż pięć minut, aby dokończyć ten zakład. Ale jak to zrobić? – Dobra, chyba jesteśmy rozliczeni. Do zobaczenia niebawem, młody. – Czekaj, mogę cię o coś zapytać? – Wal. – Sprzedałeś coś Monice? Wydaje się ostatnio trochę nie w sosie i wiem, że wcześniej od ciebie kupowała. To znaczy, zdaję sobie sprawę, że zawsze jest nie w humorze, ale teraz wydaje się wyjątkowo upalona, bardziej niż trawa. Dawałeś jej coś? KJ westchnął i gwizdnął cicho. – Przykro mi, Landonie. To tajemnica lekarska. Nie podam ci tych informacji. Prychnąłem. – Nie jesteś lekarzem. – Ale sprawiam, że ludzie lepiej się czują. – Uśmiechnął się. – Przykro mi,

stary. Gdyby chciała, żebyś wiedział, na pewno by ci powiedziała. To dorosła kobieta. Potrafi o siebie zadbać. Nie była dorosła i nie mogła o siebie zadbać. Widziałem, jak nie jadła i nie chodziła do szkoły, gdy musiałem wozić jej jedzenie i odrabiać za nią zadania domowe, by mogła zdać do następnej klasy. Przez dłuższy czas pełniłem funkcję jej kotwicy, ale teraz była zdana na siebie. Ledwie skończyła osiemnaście lat, a już znajdowała się na drodze do destrukcji, po której KJ pomagał jej stąpać. – Słuchaj, mówię tylko, że ma w życiu wystarczająco wiele syfu. W swoim chaosie nie potrzebuje tego, co jej zapewniasz – wyjaśniłem tak spokojnie, jak tylko zdołałem. – Jak mówiłem, to dorosła kobieta. Poradzi sobie. – Przestań jej sprzedawać, KJ – warknąłem. Diler roześmiał się i pokręcił głową. – Nie jesteś jej rodzicem czy opiekunem. – Nawet cię to nie obchodzi, co? Masz gdzieś, że ją zabijasz? – Nie wpycham jej tabletek do gardła, Landonie. Sama to robi. Wstałem, zaciskając dłonie w pięści. – Wyjdź z mojego domu. – Monica miała rację. – Roześmiał się, unosząc ręce w geście poddania. – Nie jesteś zabawny, gdy jesteś trzeźwy. Słuchaj, przestanę jej dostarczać, dobra? Nie chcę nikogo zabić. Spokojnie. Życie nie jest aż tak poważne. Przyrzekł, że wycofa się z dostaw, ale nie znałem go na tyle, by wiedzieć, czy mu wierzyć. Mogłem jedynie żywić nadzieję, że postąpi właściwie.

ROZDZIAŁ 14

Shay

Monica Smith nie była moją przyjaciółką. Znałam różnicę pomiędzy sojusznikiem a wrogiem. Nie wiedziałam jednak, kim dziewczyna była dla mnie. Być może wrogą koleżanką. Przeciwnikiem uśmiechającym się, jakbyśmy były zżyte? Znajomą, która gdzieś po drodze mnie zdradziła? Wcześniej się przyjaźniłyśmy i nie wątpiłam w naszą relację. Jako dzieci spędzałyśmy czas z Tracey i Raine. Wszędzie chodziłyśmy razem, miałyśmy te same zainteresowania. Nie było weekendu, by dziewczyny u mnie nie nocowały, wliczając w to Monicę. Zmiana w przyjaźni nastąpiła, gdy w gimnazjum razem z Monicą zgłosiłyśmy się na przesłuchanie do Kopciuszka. Monica chciała zagrać główną rolę, ale to ja ją dostałam, a ona została obsadzona jako jedna ze złych sióstr, przez co wydawała się nieco na mnie obrażona. Zrezygnowała z udziału w przedstawieniu i nigdy nie starała się o inne role. Twierdziła, że teatr był dla frajerów, którzy nie byli na tyle dobrzy, by wieść własne życie i musieli grać kogoś innego. Stwierdziła również, że nie może być dłużej widywana w mojej dzielnicy. – Tutaj mieszkają biedni ludzie, a tata powiedział, że nie jest tu dla mnie bezpiecznie – wyznała. Wiedziałam, że to było kłamstwo. Bywałam w jej posiadłości wystarczająco wiele razy, by wiedzieć, że ojciec ledwie zauważał jej istnienie. Przez lata przyjaźń pomiędzy mną, Tracey i Raine pozostała nietknięta,

a Monica stała się jak Cruella De Mon. Zdawało się, że w ciągu jednej nocy zmieniła się cała jej osobowość. Monica stanowiła doskonały przykład dziewczyny, która miała dobry status społeczny, piękno i bogactwo. Była bardzo popularna i gardziła wszystkimi, którzy nie byli równie rozchwytywani, bogaci czy oszałamiający. Dlatego nienawidziła praktycznie każdego. W liceum była jak królowa i nie obawiała się wyzywać ludzi od wieśniaków. Zarezerwowałam nienawiść tylko dla Landona, ale czasami bardzo przeszkadzało mi oglądanie, jak Monica traktowała inne osoby. Jeśli Landon był sztuczny, byłam pewna, że nauczył się tego od najbardziej sztucznej dziewczyny ze wszystkich uczennic. – Hej, Shay. – Monica odwróciła się do mnie w ławce. Siedziała przede mną na historii, ale nie nawiązywała kontaktu. Normalnie była zbyt zajęta pisaniem wiadomości na telefonie, by wchodzić w interakcje ze światem. Zawsze zastanawiałam się, z kim pisała, bo wydawało się, że wszyscy w szkole ją nudzili. Oczywiście poza Landonem. – Hej. Otaksowała mnie wzrokiem od czubka głowy po koniuszki palców u stóp. Nie znosiłam tego, w jaki sposób patrzyła na ludzi. Początkowo robiła to tak, jakby opowiadała dowcip, a ich marny żywot był puentą, następnie chichotała cicho pod nosem, nim ponownie nawiązywała kontakt wzrokowy, tym razem z niegodziwym uśmieszkiem. – O co chodzi z tobą i Landonem? – zapytała, krzyżując ręce na piersi. Żuła gumę w najbardziej przesadny sposób. Wargi jak zawsze miała pomalowane na czerwono i uśmiechała się do mnie, ale nie wyglądało to na szczerą wesołość. Raczej na groźbę. – To znaczy? – Wydaje się, że od tej gry w kręconą siódemkę, między wami… Nie wiem. Wygląda na to, że coś się między wami dzieje. Widziałam was kilka dni temu przy twojej szafce. Wydawało się, że jesteście… blisko. – Nic się nie dzieje. – Spojrzałam na zegar, pragnąc, by zaczęła się już lekcja. O wiele bardziej wolałam słuchać o upadku Cesarstwa Rzymskiego, niż rozmawiać z Monicą o Landonie.

Dziewczyna nie mrugała, patrząc na mnie. Zastanawiałam się, czy kiedykolwiek poruszała powiekami. Zawsze czujnie patrzyła, skupiając się na ofierze, jakby była gotowa do ataku. Założyła włosy za uszy. – Wydawało mi się, że według ciebie w garderobie nic się nie stało. – Bo tak było. Jak mówiłam, nic się nie dzieje między Landonem a mną. – Nie musisz kłamać, Shay. – Roześmiała się i przerzuciła włosy za ramię. – Dałam sobie z nim spokój i rzadko o nim myślę. Brzmiało to jak wielka ściema. Wyjęła szminkę i zaczęła się malować. – Chciałam się tylko upewnić, czy wszystko u ciebie w porządku, bo wiem, że w przeszłości miałaś problemy przez ojca. Uniosłam brwi. – Co to miało znaczyć? – No wiesz… – Ściszyła głos i się przysunęła. – Bo go zamknęli za narkotyki. Poczułam ucisk w brzuchu i zastanowiłam się, skąd o tym wiedziała. Chociaż to była Monica. Wszystko do niej trafiało. Odchrząknęłam. – A co to ma wspólnego z całą sytuacją? – Bo przecież to Landon. Słuchaj, nie powinnam tego mówić – jakby wcześniej kiedykolwiek ją to powstrzymało – ale nie jest tajemnicą, że on wiele imprezuje. Przez ostatnie miesiące nabawił się problemu z prochami. Właśnie dlatego z nim zerwałam. Nie mogłam znieść jego upadku. Uniosłam brwi, gdy żołądek zacisnął się w supeł w moim brzuchu. Bywały sprawy, z którymi sobie radziłam, jednak nie należały do nich narkotyki. – Tak? Nie wykazywał żadnych objawów… – urwałam i zamknęłam usta. Nie widziałam powodu do kontynuowania tej rozmowy, bo ostatecznie to nie miało znaczenia. Nie chciałam wysłuchiwać półprawd Moniki. Wiedziałam, kim była – mściwym stworzeniem z przeszłości. Ufanie jej było jak wierzenie politykom – zawsze kończyło się sporym skandalem. Kiedy coś nie szło po jej myśli, odgrywała sceny. Nie chciałam, by wciągnęła mnie do świata jej i Landona.

– Jak mówiłam, Monico… między nami nic nie ma. – A nawet gdyby było, dowiedziałabyś się ostatnia. – Okej, dobrze. Chciałam ci tylko dać znać. My dziewczyny powinnyśmy się wspierać. Tak, Monico. Dziewczyńska siła i tak dalej… Zadzwonił dzwonek, ratując mnie od tej rozmowy z piekła rodem. Monica uśmiechnęła się promiennie i z odrobiną nikczemności. – Ale najwyraźniej wszystko jasne, skoro nic się między wami nie dzieje. – Odwróciła się, a nim odezwał się nauczyciel, zerknęła przez ramię i szepnęła: – W dodatku ma małego fiuta. Okej, ale raczej nie musiałam o tym wiedzieć.

ROZDZIAŁ 15

Landon

– Jesteś naćpany? – palnęła Shay, gdy usiadła naprzeciwko mnie w stołówce. Uśmiechnąłem się. – Codziennie zadaję sobie to pytanie. – Pytam poważnie, Landon. Jesteś naćpany? – Nie musiała mówić o powadze sytuacji, zdradziły ją jej oczy. Była spięta, nieruchoma jak głaz, gdy się we mnie wpatrywała. – O czym ty, do diabła, mówisz? – zapytałem. – Powiedz, bo jeśli tak, nie chcę tego oglądać. Nie chcę grać, jeśli cały czas będziesz pijany lub naćpany. Nie chcę mieć nic wspólnego z tymi rzeczami, okej? Głos załamał się jej z rozpaczy. Nie miałem pojęcia, skąd wzięły się u niej tak silne emocje, skoro jeszcze niedawno żartowaliśmy z moich słoniowych uszu. Widząc jej powagę, nieco się wyprostowałem. Jedyną rzeczą, jakiej ostatnio wyczekiwałem, była możliwość lekkiego podręczenia tej dziewczyny. Wnioskując jednak po jej reakcji, wiedziałem, że nie był to dobry moment na sarkastyczne uwagi. – Nie – odparłem oschle. – Nie kłam, Land. Proszę. – Ostatnie słowo wyszło z jej ust z bólem. Co jest, Trusiu? Przebłysk twojej niedoskonałości? – Przyrzekam, Shay. Miałem z tym styczność, ale przestałem jakiś czas temu, po tym, jak Lance… – Zamknąłem na chwilę oczy i odetchnąłem.

Kiedy uniosłem powieki, spojrzałem jej prosto w oczy. – Odczytujesz ludzi, prawda? Właśnie tym się zajmujesz. Spójrz mi w twarz i powiedz, czy jestem chłopakiem, który cię okłamuje. Powiesz, co widzisz. Zwęziła spojrzenie, a ja nie odwracałem wzroku. Spijała mnie, gdy pochłaniałem ją w całości i siedzieliśmy tak przez dłuższą chwilę, nim zaczęliśmy mrugać i spojrzeliśmy gdzie indziej. – Przepraszam – mruknęła, wstając. – Skąd ci się to wzięło? – Monica powiedziała wcześniej coś… Oczywiście. Powinienem był wiedzieć. – Samo to już powinno cię ostrzec. Przestąpiła z nogi na nogę. – Wciąż coś między wami jest? – Nigdy tak naprawdę nie było. – Jej to powiedz – prychnęła, przeczesując włosy palcami. – Wierz mi, mówiłem. Słuchaj, nie ćpam i nie zamierzam do tego wracać. Póki trwa zakład, przyrzekam, że niczego nie wezmę, dobrze? Przysięgam. Wiem, że obietnica wroga nic nie znaczy, ale taka jest prawda. – Znaczy – szepnęła nieśmiało. Odwróciła się i mruknęła przeprosiny, które nie były konieczne. Rozumiałem, że to Monica jej tego nagadała. Dziewczyna miała talent do zatruwania myśli zaledwie kilkoma słowami. – Zatem chyba gra nadal trwa – powiedziałem, rzucając w nią marchewką. Złapała ją, ugryzła, wzruszyła ramionami i zaczęła odchodzić. – Złap mnie, jeśli potrafisz. Nie martw się, Shay Gable, złapię. *** Przez kilka następnych dni myślałem nad wskazówkami, które dały mi Maria i Raine w sprawie naszej relacji. Zapamiętałem wszystko, co mówiły o Shay. Była jedna szczególnie przydatna rzecz, której dziewczyna się nie spodziewała, że ją wykorzystam, by się do niej zbliżyć – co oczywiście oznaczało, że musiałem jej użyć. W środę po południu wytoczyłem to działo, a reakcja Shay była bezcenna. – Jaja sobie robisz? – sapnęła, gdy wszedłem do sali na przesłuchanie do

Romea i Julii. Nie rozmawiałem z dziewczyną od kilku dni, bo oboje byliśmy zajęci. Cały ten Szekspir bełkotał. Przeważnie nie wiedziałem nawet, o co mu chodziło. Dzięki Bogu za ściągi internetowe. Byłem wdzięczny, że na świecie istniało tyle kujonów, że zdołali wytłumaczyć znaczenie słów tego dziada. Prawdziwa zabawa zaczęła się, gdy natknąłem się w sieci na jego najbardziej znane zniewagi. Na przykład: „wywarzonego dowcipu, panie! tyle u ciebie w głowie mózgu, co u mnie w łokciu[2]”. Będę musiał wykorzystać to na Reggiem, gdy będę miał okazję. Choć zapewne odpowie: „Co jest, koleś? Rety, brak mi KFC”. Shay opadła szczęka i pokręciła z niedowierzaniem głową. – Co tu robisz? Podszedłem pod scenę i usiadłem w rzędzie za nią, dwa siedzenia w bok. – Miałem trochę wolnego czasu, więc pomyślałem, że wezmę udział w przesłuchaniu. – Na pewno. Przecież ty nie grasz. – Całe moje życie to gra, żabciu. – Nie nazywaj mnie tak. – Nie chcesz być laleczką, nie chcesz być Trusią, zatem wymyślam dla ciebie nowe przezwiska. – Żabcia też mi się nie podoba, więc próbuj dalej. Uśmiechnąłem się, co jej się nie spodobało. Uwielbiałem, gdy się wkurzała. Ostatnio mi się stawiała, odbijając piłeczkę jak zawodowa tenisistka, ale kiedy pojawiłem się w świecie jej teatru? Tego się nie spodziewała. – Ale teraz serio, co tu robisz? – Serio, przyszedłem na przesłuchanie. Skrzywiła się i bawiła kartką trzymaną w dłoni. – To część twojej gry. Próbujesz się do mnie zbliżyć. – Nie powinnaś być tak próżna. Moje przesłuchanie do tej sztuki nie ma nic wspólnego z przebywaniem w twoim towarzystwie. Chcę ci powiedzieć, że jestem wielkim fanem Szekspira. Gość wiedział co i jak. Prychnęła i przewróciła oczami.

– No błagam. Nie wymieniłbyś pięciu jego dzieł, nawet gdyby zależało od tego twoje życie. – Otello, Hamlet, Romeo i Julia, Sen nocy letniej, Makbet. Nie sypiając, można się dużo dowiedzieć o Szekspirze. – Czytałeś ściągi internetowe czy co? Tak, księżniczko. Księżniczka. Powinienem wypróbować to przezwisko. Z pewnością by jej się nie spodobało. Jasne, używałem ściąg z sieci, ale nie tylko dlatego wiedziałem coś o Szekspirze, choć nie czułem potrzeby, by zdradzić jej szczegóły. Pochyliłem się i położyłem ręce na jej ramionach. – Bez obrazy, Shay, ale zachowujesz się jak złośnica, którą trzeba poskromić. Strąciła moje ręce. – Nie wiem, skąd o tym wszystkim wiesz, ale to wkurzające, tak jak i ty. – Cóż mogę rzec? Jestem bystrym facetem. Poczekaj, a zobaczysz, co będę wiedział jutro. Przygryzła wargę i zmrużyła oczy. – Poważnie, Landonie, co tu robisz? – Mówiłem, przyszedłem na przesłuchanie do sztuki. Czytałem Romea i Julię i wydaje mi się, że mam w sobie to, czego trzeba do głównej roli męskiej. Prychnęła i przewróciła oczami. – Chyba śnisz. – Chodzi o to, Brawurko, że moje sny zawsze się spełniają. – Brawurko też nie. Nie jestem jedną z atomówek. – No tak. – Nieważne. Wiem, że próbujesz mnie zdenerwować, przychodząc tutaj, ale to nie ma znaczenia. Będziesz musiał wystąpić w sztuce, by się do mnie zbliżyć, a wątpię, by tak się stało. Zapewne nie jesteś w stanie zagrać foliowej reklamówki. – Dlaczego, u licha, miałbym grać siatkę? Co to w ogóle znaczy? No i kto ma takie wielkie reklamówki, by zmieścić do nich aktora?

Przewróciła oczami, ściskając w palcach tekst. – Możesz sobie iść? Próbuję wcielić się w rolę przed przesłuchaniem, a ty sprawiasz, że z niej wychodzę. – Tak, tak, aktor metodyczny. Wcielasz się w rolę. Dobrze. Ja też to zrobię. Nie zwracaj na mnie uwagi. Posiedzę tu sobie za tobą, ćwicząc swoje kwestie. Gdy zajmowałem miejsce za nią, widziałem, jaka była spięta. Wpływałem na nią. Nie wiedziałem, czy w dobry, czy zły sposób, ale fizycznie reagowała na moją obecność. Niemal czułem żar bijący z jej ciała. Pan Thymes, kierownik sekcji teatralnej, po kolei wołał ludzi na scenę. Szczerze mówiąc, chyba nigdy nie byłem w teatrze, a wszyscy patrzyli teraz na mnie, jakbym był jakimś dziwnym kosmitą. Nie mogłem ich winić. Landon Harrison w teatrze? Piekło musiało zamarznąć. – Shay, teraz ty! – zawołał pan Thymes, więc dziewczyna poderwała się z miejsca. Zanim weszła na scenę, zamknęła oczy i mruknęła coś pod nosem, ściskając łańcuszek, który miała na szyi. Maria miała taki sam. Zastanawiałem się, czy wiara w Boga przychodziła Shay z łatwością. Dla mnie wiara była jak wojna. Chciałem wierzyć, ale Bóg dał mi wiele powodów, by tego nie robić. Dotarła na scenę, a w sali zapanowała cisza. Kiedy zaczęła monolog, stała się kimś nowym. Wcieliła się w rolę, na wskroś była Julią. Poruszała się jak ktoś zupełnie inny. Mówiła z miękkością. Nie miałem pojęcia, co dokładnie mówiła, ale wierzyłem jej. Była piękna, a każda inna, która chciała tę rolę, mogła się spakować i wyjść, ponieważ Shay miała wygrać, a ja stałem się zdeterminowany, aby zostać jej scenicznym kochankiem. Wszyscy ją oklaskiwali, na co z pewnością zasłużyła. Zapewne klaskałem najgłośniej, a kiedy wróciła na widownię i usiadła, pochyliłem się i szepnąłem jej do ucha: – Jesteś stworzona do bycia Julią. Zadrżała od ciepła mojego oddechu i westchnęła. – Ale ty nie jestem moim Romeem. Nigdy nim nie będziesz.

– Landon! – zawołał pan Thymes. – Teraz ty. Wstałem i spojrzałem na Shay. – Nie pożyczysz połamania nóg? – zapytałem. – Śmiało – pokiwała głową – złam obie naraz. Jaki chłód, Trusiu. Podoba mi się.

[2] William Szekspir, Troilus i Kresyda, tłum. Leon Ulrich.

ROZDZIAŁ 16

Shay

Cóż, nie spodziewałam się tego. Landon wszedł na scenę i wymiatał. Zaangażował się w monolog bardziej niż inni chłopcy, którzy chcieli dostać główną rolę. Sprawiał wrażenie, że przyszło mu to z łatwością. Wyglądał, jakby naprawdę grał całe życie. Nawet pan Thymes wstał z fotela, by go oklaskiwać. – Brawo, panie Harrison, brawo! – krzyczał. – Chyba znaleźliśmy naszego Romea! Na miłość wszystkiego, to nie było fair. Landon nie mógł być wyśmienitym aktorem, nawet się nie starając. Mogłam się założyć, że tekst do przesłuchania wybrał wczoraj wieczorem. To niesprawiedliwe. Nie można być atrakcyjnym, bogatym, popularnym i utalentowanym jednocześnie. Zastanawiałam się, któremu demonowi zaprzedał duszę, aby stać się osobą, którą teraz był. Kiedy Landon wrócił na miejsce, ponownie się do mnie pochylił. – To mówiłaś, że nie jestem twoim Romeem? – drwił. – Możesz mnie ugryźć, frajerze. – Oczywiście. – Przysunął się bliżej, wargi musnęły moje ucho. – Tylko powiedz gdzie. – Wiem, że uważasz, że uda ci się spędzić ze mną trochę czasu po szkole, ale przecież nawet nie dostałam roli Julii. Możesz skończyć z jakąś inną dziewczyną. – No weź, piegusko – szepnął, kręcąc głową. – Jesteś stworzona do roli

Julii. Nie ma nikogo lepszego. Nieco spodobała mi się „pieguska”. Większość ludzi nie zauważała nawet, że miałam piegi. Trzeba było mocno się wpatrzeć, by je dostrzec. Nie powiedziałam mu jednak, że ta ksywka mi się spodobała. Nie chciałam dawać mu satysfakcji. Zmrużyłam oczy. – Prawda czy gra? – zapytałam. – Co? – Czy to prawda, czy tylko część gry, aby mnie w sobie rozkochać, przez bycie słodkim i banalnym? – A jak myślisz? – zapytał. Patrzył mi w oczy, a w jego spojrzeniu zdawała się malować szczerość. Chociaż równie dobrze mógł próbować dostać się do mojej głowy i namieszać mi w myślach. Jeśli miał taki zamiar, to działało. Rety, ale to było skuteczne. Co jakiś czas rzucał chamskie uwagi, ale kiedy przemycał czułe słówka, moje serce zaczynało się topić jak masło. Przez chwilę niemal to poczułam, niemal uległam jego tandetnej grzeczności. Ale wiadomo przecież, co może powstać z topiącego się jak masło serca. Zatkane tętnice. To właśnie robił mi Landon – zatykał mi przeklęte tętnice. *** Pan Thymes poczekał tydzień, aby ogłosić obsadę. Każdy dzień zdawał się tykającą bombą, kiedy byłam pewna, że nie dostanę roli. Ku mojemu zdziwieniu, udało się. Nie czułam, żebym zaprezentowała się jakoś wyjątkowo dobrze, Landon miał rację, że będę jego Julią, a nawet jeśli w duchu mnie to dobijało, chłopak idealnie nadawał się na Romea. – Tato! Tato! – krzyczałam, wpadając do domu, rzucając plecak na podłogę. Po przeszukaniu całego domu, pospieszyłam na dół do jego pracowni, gdzie siedział przed komputerem, pisząc szaleńczo. – Tato… – umilkłam i uniosłam brwi. – Znów piszesz? Odwrócił się i spojrzał na mnie z głupkowatym uśmiechem, przeczesując włosy palcami. – Tak.

– Myślałam, że się poddałeś, odkąd… No wiesz. Nie mogłeś pisać bez jointa w palcach czy szklanki whisky na biurku. – Wiem, ale poczułem wenę, a kiedy twórca się czymś zainspiruje, musi tworzyć. Wiesz o tym lepiej niż każdy inny. Prawda. Artysta bez sztuki jest bardzo samotny. – Nie chcę zajmować ci czasu, ale dostałam się! – pisnęłam, niezdolna powstrzymać ekscytacji. – Dostałam rolę Julii! – Oczywiście – powiedział bez radości, ponieważ nie okazywał takich emocji. – Nie było szans, by cię odrzucili. Pracowałaś ciężko, co się opłaciło. – Bez ciebie bym sobie nie poradziła. Dziękuję za dopracowanie ze mną tego monologu. Pokiwał dwukrotnie głową. Był ze mnie dumny. Nie powiedział tego, ale to wiedziałam. Wciąż się cieszyłam, gdy objęłam go, by podziękować, a kiedy go dotknęłam, nieznacznie odwrócił głowę, ale było za późno. Wyczułam whisky w jego oddechu. Serce natychmiast mi się ścisnęło i odsunęłam się o kilka kroków. Uśmiechnęłam się szeroko i próbowałam zapanować nad łzami. – Wracaj do pracy, chciałam ci tylko przekazać dobre wieści. – Nie mogę się doczekać, by ponownie zobaczyć cię na scenie. Będziesz wspaniała. Whisky, whisky, whisky. Czy wyobraziłam sobie jej woń? Miałam urojenia? Czy tata wrócił do starych zwyczajów? – Dzięki. Okej, to dobranoc. Do zobaczenia rano. Poszłam do swojego pokoju, zamknęłam drzwi i zgasiłam światło. Położyłam się do łóżka, zakryłam głowę kołdrą i uwolniłam łzy. Tata wrócił do starych zwyczajów… Wyczułam to, a przynajmniej tak mi się zdawało. Wkrótce zauważą to mama i Mima. Niedługo znów będą kłótnie, wrzaski i nienawiść. I łzy, dramat, ból. Tak wiele cierpienia.

Byłam zmęczona powtarzającą się co kilka miesięcy historią. Byłam zmęczona zmęczeniem. Nie znosiłam tego, że uwierzyłam, że tata się zmieni, ale wydawało się, że po wyjściu z więzienia stał się inną osobą. Może ludzie się nie zmieniali. Może była to prawda, która istniała tylko w bajkach. Leżałam i opłakiwałam ojca, który wciąż żył. Mężczyznę, którym mógł stać się pewnego dnia. Marzenia o tym, kim mógłby być. Utratę zaufania. Może kiedyś mama też zacznie go opłakiwać. *** W ciągu następnych dni przekonywałam samą siebie, że nie wyczułam nic od taty. Mama i Mima o niczym nie mówiły, w domu nie wybuchały kłótnie, więc nie chciałam wywoływać dramatu z powodu nieistniejącej sprawy. Może się pomyliłam. Przecież nie widziałam, by pił. Nie widziałam, by toksyna dostawała się do jego ciała. Na jego biurku nie stała butelka, nie bełkotał. Odpowiadał spójnie, gdy z nim rozmawiałam. To były dobre oznaki. Zamiast więc skupiać się na tym, nad czym nie miałam kontroli, postawiłam na coś, na co miałam wpływ: na Romea i Julię oraz Landona Harrisona. Z każdym dniem prób talent chłopaka stawał się bardziej dostrzegalny. Przekonałam się, że wszystko przychodziło mu bez wysiłku, i jak bardzo oddany był roli. Początkowo wydawało mi się, że zrezygnuje w chwili, w której zda sobie sprawę, ile trudu potrzeba, aby powstało przedstawienie, ale Landon nie uciekł od wyzwania – poświęcił mu się. Kiedy nie był na scenie, siedział na widowni i przeglądał scenariusz sztuki, którą miał już opanowaną. W tydzień zapamiętał swoje kwestie. W drugim nauczył się całych fragmentów. Mimo to wciąż je czytał, jakby był w stanie odblokować coś z miejsca, w którym znajdował się jego talent. Częściowo nienawidziłam tego, z jaką łatwością wszystko mu przychodziło. Jednocześnie kręciły mnie jego umiejętności. Byłam dziewczyną, która doceniała surowy talent. Fascynowały mnie takie umiejętności, jakie widziałam też u taty. Ja tego w sobie nie miałam. Musiałam walczyć, by się tego nauczyć.

Nikt nie wiedział, ile czasu poświęciłam, aby mój monolog był idealny. Jak poprzesuwałam meble w swoim pokoju, by odtworzyć scenę, abym mogła ćwiczyć dialogi. Ile godzin spędziłam przed lustrem, szlifując mimikę. Nikt nie wiedział, ile nocy przepłakałam, bo czułam, jakbym się rozpadała, gdy dawałam z siebie wszystko, a to było niewystarczające. Ćwiczyliśmy przez dwie godziny po lekcjach każdego szkolnego dnia, przy czym Landon zawsze siadał blisko mnie. Kiedy go przy mnie nie było, czułam, że na mnie patrzył. Jeśli nie czytał scenariusza, spoglądał na mnie, co było jego drugim ulubionym hobby. Wiedział, że mnie wkurzał, ale czasami udawało mi się złapać, gdy patrzył z łagodnością w oczach, jakby niemal zapominał, że trwał nasz zakład. Dobrze. Dopóki będziemy zmuszeni ze sobą przebywać, ja również mogłam go wygrać. Musiałam sobie jedynie przypominać, że motyle w brzuchu, które pojawiały się wraz z Landonem, nie były prawdziwe. Musiałam sobie powtarzać, że trzepotanie w piersi to jedynie zgaga. A to, co czułam, to tylko rozszalałe hormony. W głębi duszy wiedziałam, że nie mogłabym zakochać się w Landonie. Nie był typem faceta, który mógłby zdobyć dziewczynę. A już zwłaszcza mnie. I moje wrażliwe serce. *** – Potrzebna mi amunicja, Raine – powiedziałam przyjaciółce, podchodząc po lekcjach do jej szafki, przy której rozmawiała z Tracey, nawijającej zapewne o Reggiem, bo jako jedyna na świecie nie dopuszczała do siebie faktu, że chłopak był dupkiem. Obserwowałam go na korytarzach, jak traktował ludzi, których miał za gorszych od siebie. Dręczył Billy’ego Petersa za ubrania. Popychał Jovaha Thomasa na WF-ie, nazywając go spasionym teletubisiem. Powiedział też Wren Miller, że zaburzenia odżywiania są w porządku, jeśli ma je ktoś z ciałem jak ona. Przekazałam to wszystko Tracey, ale dziewczyna nie chciała uwierzyć. – Tylko tak żartuje, Shay. Nie rozumiesz jego poczucia humoru – odparła.

Tak, nie uważałam dręczycieli za zabawnych. Nie rozwijałam tematu, ponieważ z każdym dniem coraz bardziej go broniła. Nie chciałam niszczyć przyjaźni przez kogoś tak beznadziejnego jak Reggie. Modliłam się w duchu, by Tracey przejrzała na oczy, nim ten kretyn złamie jej serce. Kiedy podeszłam do dziewczyn, Tracey natychmiast stwierdziła, że musi iść. Powinnam pogadać z nią na osobności, upewnić się, że nie była na mnie zła, ale najpierw… – Amunicji? Dlaczego? Idziesz na polowanie? – zażartowała Raine, zarzucając plecak na ramię. – Jestem pewna, że Hank pożyczy ci trochę swoich ciuchów maskujących, żebyś stopiła się z lasem. – Ale poważnie. Musisz dać mi coś na Landona. Potrzebuję informacji, które zdołam wykorzystać przeciwko niemu. Raine wytrzeszczyła zielone oczy i pokręciła głową. – O nie. Hank nie pozwolił mi się więcej wtrącać w sprawy innych, odkąd pomogłam babci zamówić wibrator z telewizyjnej reklamy, ponieważ twierdziła, że dziadek nie jest już ogierem. Uniosłam brwi. – Ale jesteś mi to winna. – A za co? – Och, no nie wiem, za podpowiedzenie Landonowi, że biorę udział w przesłuchaniu, by sam na nie poszedł i dostał rolę w sztuce. Rozjaśniły się jej oczy. – O rety! Dostał się?! Jestem z niego taka dumna! – wykrzyknęła. – To znaczy, wiem, że go nienawidzisz, ale to nie tajemnica, że Landon jest dla mnie jak młodszy brat. – Jest od ciebie starszy, Raine. – Tak – położyła sobie rękę na sercu z błyskiem w oku – ale przez swoje dziecinne zachowanie wydaje się taki młody. – Cóż, ponieważ mu pomogłaś, teraz musisz pomóc mi. Skrzywiła się. – Nie mogę, Shay. Hank by mnie zabił, gdybym ponownie się w to wmieszała. Po tym, gdy pomogłam Landonowi nie odzywał się do mnie

przez dobre pięć minut, a nie wiem, czy ponownie poradzę sobie z czymś takim. – Dobra. – Zmarszczyłam brwi i skrzyżowałam ręce na piersi. – To chyba w porządku. – Nie rób tego – powiedziała, machając na mnie palcem. – Czego? – Nie dąsaj się. Wiesz, że nie znoszę, gdy przyjaciele są smutni. – Cóż, ale widzę, że Landona lubisz bardziej niż mnie – spierałam się. – Skoro jemu pomagasz, a mnie nie chcesz. Wydawało mi się, że żyjemy według zasady laski ponad fiutami, ale najwyraźniej… – Ech – jęknęła, uderzając się ręką w czoło. – Dooobra. Wykręciłaś mi rękę, ale to nie może trafić do Hanka czy któregokolwiek z chłopaków. Są gorsi od nas i mówią sobie o wszystkim. – Masz moje słowo. – Okej. Landon uwielbia swojego psa Serdelka. Kocha go. Aby mu się przypodobać, powinnaś ich zabrać na wybieg. – Co? Nie. Nie chcę wiedzieć, co kocha. Chcę wiedzieć, czego nienawidzi! – Dlaczego? – Żebym mogła go wkurzać, tak jak on irytuje mnie. – Chwila, nie chcesz go w sobie rozkochać, by wygrać zakład? – Chcę. – I zamierzasz to osiągnąć poprzez torturowanie go? – Aha. Raine uniosła brwi i pokręciła głową. – Nie sądzę, byś wiedziała, jak działa miłość. Może miała rację. Może nie miałam pojęcia, ale wiedziałam, że Landon najechał mój świat, moją przestrzeń i czuł się w niej za swobodnie. Teatr miał być moją bezpieczną przystanią, a Landon zostawiał tam ślady za pomocą tego swojego pociągającego uśmiechu, więc pieprzyć miłość. Chciałam go wkurzyć w ten sam sposób, w jaki on irytował mnie. – Proszę, Raine. Westchnęła i jęknęła. – Dobra. Boi się gadów.

– Gadów? – Tak, wszystkich rodzajów. Węży, jaszczurek, żółwi. Och i robaków! Nienawidzi ich. Kiedyś widziałam, jak wbiegł w dom, uciekając przed muchą. Łup! Prosto w ścianę. Nie mówiąc już o pająkach. Uśmiechnęłam się. Idealnie. – Dzięki – powiedziałam, klepiąc ją po plecach. – Przysłużyłaś się. – Ale od tej pory zmieniam się w Szwajcarię. O, i tak na przyszłość, jeśli twoja babcia poprosi o pomoc w zakupie wibratora z telezakupów, nie rób tego. To sprawia, że rodzinne obiady stają się niezręczne. Zapamiętam. – A co się wydarzyło między tobą a Tracey? Pokłóciłyście się? – dociekała. – Nic mi o tym nie wiadomo, ale przypuszczam, że jest zła, bo wspomniałam, że Reggie nie jest dobrym chłopakiem. – Cieszę się, że ktoś to zrobił. Jest palantem. Zauważyłaś, że ilekroć jest z Tracey, za jej plecami obcina wzrokiem inne laski? Gnojek. – Tak, ale Tracey jest w nim zakochana. Raine prychnęła. – Raczej zaślepiona. Co za pokręcona sytuacja. Gdyby Hank potraktował mnie, jak Reggie traktuje Tracey, obcięłabym mu jaja i zrobiła z nich francuską zupę cebulową. Roześmiałam się. – Dlaczego akurat ją? – Bo jaja śmierdzą jak cebula, a Hank w siedemdziesięciu procentach jest Francuzem. Jeśli wykastruję swojego chłopaka, uszanuję przynajmniej jego dziedzictwo kulturowe. Zaśmiałam się z tego szaleństwa i zarzuciłam jej rękę na ramiona. – Jesteś dobrą przyjaciółką. Uśmiechnęła się. – Co nie? Ten szczęściarz na mnie nie zasługuje. Nikt nie zasługiwał na Raine. – Skoro niezbyt lubicie się z Tracey, co powiesz na oldskulowe nocowanie u mnie? Zrobimy sobie maseczki, poplotkujemy, a ja pobawię się w doktora

Phila i skupię na dramatycznym stanie waszej relacji. Zmrużyłam oczy. – Myślałam, że już nie będziesz mieszać się w sprawy innych? – Cóż mogę rzec? – Wzruszyła ramionami i posłała mi anielski uśmiech. – Trudno pozbyć się starych nawyków.

ROZDZIAŁ 17

Landon

– Umówmy się w sobotę na randkę. Musiałem przetrzeć zmęczone oczy, aby mieć pewność, że to Shay mówiła do mnie po próbie w teatrze. Wydawało się, że próbowała unikać mnie w szkole i podczas naszych ćwiczeń. Prawdę mówiąc, poświęcała mi czas tylko, gdy byłem Romeem, a ona Julią. Z pewnością była trudną do otworzenia książką. Nie oznaczało to jednak, że zaprzestanę starań. Wychodziłem właśnie ze szkoły, gdy do mnie podbiegła. Uniosłem brwi na jej słowa. – Randkę? – zapytałem. – Tak, spotkajmy się. Ty i ja. Zróbmy to. – Myślałem, że nie chodzę na randki, szczególnie z tobą – warknąłem. Przewróciła oczami, wyraźnie było widać dołeczek w jej prawym policzku. – Pamiętasz wszystko, co się do ciebie powie? – To dar lub przekleństwo – mruknąłem. – Spotkamy się w sobotę? – Poruszyła brwiami. Zmrużyłem oczy i posłałem jej surowe spojrzenie. – Naprawdę chcesz wyjść? – Tak. – Ze mną? – Tak. – Dlaczego? Roześmiała się.

– Abyś się we mnie zakochał, oczywiście. Coś kombinowała, ponieważ miała głupkowaty uśmieszek. Wyglądała jak pięciolatka, która próbowała utrzymać w tajemnicy, że nie umyła wieczorem zębów czy coś w tym stylu. – Coś kręcisz, Gable – powiedziałem. Wytrzeszczyła oczy, zgrywając niewiniątko. – Nic takiego. Popatrzyłem na nią, przeciągając palcem po nosie. – A co będziemy robić? – To niespodzianka. Nie martw się, przyjadę po ciebie. O pierwszej po południu. Bądź gotowy. – Odeszła, ale zaraz się odwróciła, trzymając szelki plecaka. – O, Szatanie? – Tak? – Świetnie dziś sobie poradziłeś na próbie. Przykro przyznać, ale nikt nie zrobiłby tego lepiej. Jesteś świetny. Dobranoc. – Odwróciła się, podeszła do auta, a w mojej piersi stało się coś dziwnego. Serce się ścisnęło? Przyspieszyło? Nie byłem pewien. Nie przywykłem, by robiło coś ponad swój zwykły bieg. Pojawiła się jednak Shay Gable i namieszała w jego rytmie, a wszystko przez jeden komplement. Mówiła z sarkazmem? A może szczerze? Mieszała mi w głowie? Otwórz przede mną swoją książkę, Shay. Patrzyłem na nią – na jej słodki tyłek – gdy szła, a moje serce wciąż próbowało zrozumieć, co się właśnie stało. Zgubiło rytm z powodu wroga? Co to, do diabła, było? *** Co to, do diabła, jest?! Siedziałem w samochodzie Shay, gdy podjechaliśmy na miejsce naszego spotkania. Powinienem był wiedzieć, że będzie to jakieś badziewie, gdy zaprosiła mnie na tę randkę. Nie sądziłem jednak, że coś takiego. Gady i Ludzie – było sprytną nazwą budynku, w którym człowiek mógł pobawić się z istotą, z którą nie powinien mieć kontaktu. Przez szybę zobaczyłem faceta trzymającego na ramieniu węża.

Jak jakiś pieprzony psychopata. – Co to, do cholery, ma znaczyć? – warknąłem. Skóra mrowiła mnie na samą myśl o wejściu do środka. – To jak minizoo tylko z gadami. Pomyślałam, że będzie fajnie – stwierdziła rzeczowo i mogłem przysiąc, że widziała kapiący mi z czoła strach. – Wróbelek wyćwierkał mi, że lubisz gady. – Wróbelek… – urwałem i jęknąłem. – Zabiję ją. – No weź. Była mi to winna za to, że wygadała ci o przesłuchaniu. To sprawiedliwe, że również dowiedziałam się czegoś o tobie. – To się ciesz. Wiesz, że nienawidzę gadów. Zajebiście. – Zaklaskałem powoli. – Nie ma mowy, bym tam wszedł. – Co się stało, Szatanie? – zagruchała i zacisnęła usta. – Boisz się? – Nie. Nie jestem po prostu kretynem, który czerpie przyjemność z zabawy z istotami, z którymi nie należy się bawić. To nie jest przeklęty czarny pudel, ale boa dusiciel, zwierzę, które jeśli zechce, zmiażdży człowieka na śmierć. Uśmiechnęła się. – Brzmi ekscytująco. Chodźmy. Otworzyła drzwi samochodu i wysiadła, ale ja zostałem na miejscu. Nie było mowy, że odepnę pas i wyjdę na zewnątrz. Shay śmiała się, gdy mnie zobaczyła. – Mówisz mi, że łobuz z Raine w Illinois naprawdę śmiertelnie boi się małego pajączka? – To są tarantule! Nie ma nic małego w pieprzonych tarantulach, Shay! Zachichotała. – Pocisz się. – Wcale nie – odparłem, wiedząc, że skłamałem. Pociły mi się kolana, palce u stóp, a jaja znajdowały się w kałuży stworzonej przez moje nerwy. – Boisz się. Chyba jestem nieco zaskoczona. W tym przedziwnym splocie wydarzeń okazuje się, że to nie ja jestem bojaźliwą trusią w tej naszej relacji, ale ty. – Nie jestem tchórzem – warknąłem. Pochyliła się i zmarszczyła nos jak królik. Stanęły włoski na moich rękach.

Doprowadzała mnie do szału, a mimo to wciąż mnie podniecała. Okej, Trusiu. Gra rozpoczęta. Odpiąłem pas, wysiadłem i trzasnąłem drzwiami. – Naprawdę tego chcesz? Dobra, ale nie przychodź z pretensjami, kiedy będziesz potrzebowała zastrzyku przeciwtężcowego w tyłek, bo stwierdziłaś, że chcesz pogłaskać cholernego pasiastego pajęczaka. Uśmiechnęła się i poszła przede mną do budynku. Wydawało się, że kołysała biodrami nieco mocniej niż normalnie, by mnie zahipnotyzować. Działało – aż weszliśmy do środka i poczułem natychmiastową chęć odwrócenia się i ucieczki. Wiedziałem jednak, że nie mogę się tak zachować przed Shay. Przecież tego właśnie chciała. – Gumę? – zaoferowała, podając mi mambę. Sięgnąłem po nią, ale dodała: – Nie przyklej mi jej znowu do włosów. – Pamiętam twoją fryzurę z tamtych czasów. Wierz mi, wyświadczyłem ci przysługę. – Porwałem gumę z jej ręki, rozerwałem opakowanie i włożyłem zawartość do ust, nim pogryzłem i połknąłem. Opadła jej szczęka. – Co to było?! – Co? – Ten zwierzęcy sposób, jakim to przeżułeś. Nie wkłada się tego w całości. Smakuje się. Zachowałeś się jak bestia. – Przepraszam, Piękna. Proszę, pokaż mi, jak poprawnie jeść mambę. Wyjęła kolejną z torebki i powoli ją rozpakowała, ujawniając żółtą zawartość. – Bananowa jest najlepsza, więc lubię ją ssać – wyjaśniła. – I skubię zębami po trochu, by mi się natychmiast nie skończyła. Nie można się spieszyć. Trzeba powoli. – Jesteś szalona. Po prostu wkładasz do ust i jesz. – Nie, trzeba poświęcić na to czas. Najlepsze rzeczy wymagają powolności, dokładnie jak mamba. – Po prostu połknij, Trusiu. Jestem pewien, że masz w tym doświadczenie – zażartowałem.

Przewróciła oczami i szturchnęła mnie w ramię. Spodobało mi się. Lubiłem, gdy mnie dotykała, nawet jeśli następowały po tym słowa takie jak: – Świnia. – Jestem pewien, że lubisz boczek. Uśmiechnęła się, dołeczek się pogłębił, gdy skubała gumę jak myszka. – Chodź. Poznajmy nowych przyjaciół – powiedziała, podchodząc do biurka. Zanim wpuszczono nas do zwierząt, musieliśmy podpisać zgody. Pierwsza oznaka niepokoju. Zostaliśmy wprowadzeni do sali ze zwierzętami i poinformowani, by samodzielnie nie sięgać po gady ze względu na ich temperament. Druga oznaka. Powiedziano nam, by zdjąć biżuterię, bo niektóre stworzenia lgną do pewnych przedmiotów. Trzecia. – To okropny pomysł. – Skrzywiłem się. Dalej skubała bananową mambę. – Przesadzasz. Będzie świetnie. Porwałem gumy z jej dłoni, ścisnąłem w kulkę i wrzuciłem do ust. Bez wahania sięgnęła do torebki, rozpakowała kolejną drażetkę i znów zaczęła skubać. Wydawało się, że była jak Willy Wonka, a jej torebka to fabryka czekolady z nieograniczonymi zapasami. Naszym przewodnikiem został Oscar, zdawał się nieco zbyt podekscytowany możliwością założenia mi węża na szyję. – Nie martw się – powiedział, klepiąc mnie po plecach, gdy prowadził nas do terrariów. – Nie gryzą, a jeśli tak się stanie, umrzesz szybciej, niż cokolwiek poczujesz. Chciał zażartować, ale się nie zaśmiałem. Byłem zbyt spięty. Oscar wziął gada, a ja się odsunąłem. Shay śmiała się z mojej powściągliwości, ale sama nie zbliżyła się do stworzenia. Wydawała się równie zdenerwowana, jak ja. Dobrze. Takie same szanse. Udawała pewną siebie, aż w końcu znalazła się w sali z tymi bestiami. Teraz patrzyła oczami

szeroko otwartymi z zaniepokojenia, gdy powoli przeżuwała gumę. – Kobiety przodem – powiedziałem, wskazując na Charliego, pończosznika. Odetchnęła głęboko, wzięła kolejną mambę, wsadziła do ust i szybko połknęła. Brawo, laska. Milczała, podchodząc do węża. Widziałem, że parę razy się wzdrygnęła, gdy Oscar przysunął ku niej stworzenie, ale pozwoliła położyć sobie gada na dłoniach. Drżała i wierciła się, chyba przez dziwne odczucie. Nie potrafiłem go sobie nawet wyobrazić. Wciąż zerkałem na drzwi. Shay trzymała kilka różnych węży aż nadeszła moja kolej i dziewczyna znów zaczęła chichotać. Zmarszczyła nos jak królik. – Dobra – jęknąłem. – Daj mi tego węża. Ostatnim, jakiego nam pokazano, była Greta – gigantyczny pyton. Oscar kazał mi wystawić ręce. – Drżenie nie pomoże – ostrzegł. – Słuchaj, to najlepsze, co ze mnie wyciśniesz, więc po prostu podaj mi tego gada, okej? – warknąłem na chłopaka i miałem z tego powodu wyrzuty sumienia. Nerwy dawały o sobie znać. Pot ciekł po czole, obraz rozmazywał mi się przed oczami. Mimo to nie zamierzałem panikować – nie przed Shay. Sprawiłbym jej zbyt wiele radości. Oscar położył mi gada na rękach, sekundę później wszystko spowiła czerń. *** – Landon… Hej, Landon. Pobudka – powiedział ktoś, więc poruszyłem głową. Otworzyłem lewe oko i zobaczyłem nad sobą twarz Shay. – O, dzięki Bogu. Myślałam, że cię zabiłam – wykrzyknęła. Podniosłem się na rękach do pozycji siedzącej. – Co się stało? – Masakra. Zemdlałeś na dobre pięć minut – wyjaśniła. – Planowałam już twój pogrzeb, ale ponieważ jesteś Szatanem, powstałeś z popiołów. Jęknąłem i podniosłem się na nogi. Kręciło mi się lekko w głowie. Potknąłem się, ale Shay złapała mnie za rękę, aby mnie podtrzymać. – Spokojnie – powiedziała cicho, niemal brzmiąc na zatroskaną. – Zapewne

powinien obejrzeć cię lekarz. Zaczynając od twojej twarzy. – Nic mi nie jest. Ale może powinniśmy zostawić gady w spokoju. – O… – Pokiwała powoli głową i uniosła brwi. – Nie możemy tam wrócić, ponieważ upadając, rzuciłeś Gretę na inne terrarium i… nie jesteśmy tam mile widziani. – O rety. Szkoda. Naprawdę miałem nadzieję, że tam wrócę i wydam kasę na to badziewie. – To chyba nie jest twój najlepszy dzień. Wpatrywałem się w jej usta, gdy do mnie mówiła. Im dłużej patrzyłem, tym bardziej byłem skoncentrowany. W głowie wciąż miałem mgłę, ale wiedziałem, że jeszcze kilka sekund patrzenia na Shay i się przerzedzi. – Prawdopodobnie powinnam cię zawieźć do domu, żebyś przyłożył lód do czoła – powiedziała. Powiodłem po nim palcami i znalazłem guza. Super. Miałem na czole nos Pinokia. Nie kłóciłem się z pomysłem pojechania do domu. Im szybciej odsunę się od tych zwierząt, tym lepiej. Jechaliśmy w ciszy, co jakiś czas Shay chichotała. – Co jest? – Nic, nic… – Jeszcze więcej chichotu. – Tylko… kiedy zemdlałeś, padłeś jak ścięte drzewo. Sztywny jak kloc, twarzą w dół. Wyglądało jak na filmach. Uwaga, leeeci… – zawołała. – Cóż, cieszę się, że mogłem zapewnić ci rozrywkę. – Naprawdę to zrobiłeś. – Pokiwała głową. – Twój tyłek w tych jeansach, gdy padałeś… – Znów zaczęła chichotać. Chciałem ją powstrzymać od mówienia o moim tyłku, ale jej śmiech był irytująco uroczy i nie chciałem go przerywać. Nie wiedziałem, że mógł mi się spodobać ten znienawidzony dźwięk. – Dzięki za okropną pierwszą randkę – powiedziałem, gdy zaparkowała pod moim domem. Uśmiechnęła się promiennie. – Do usług! Okropnej nocy. – Tak, tak, tobie też. – Wysiadłem i trzasnąłem drzwiami. Ruszyłem do drzwi, ale odwróciłem się, gdy mnie zawołała. – Tak?

– Ta uwaga o twoim tyłku? – Uśmiechnęła się szeroko, pogłębił się dołeczek na jej policzku. – To nie była zniewaga. Niemal wyszczerzyłem zęby, ale zamiast tego skinąłem tylko głową i poszedłem do domu, kręcąc zadem na prawo i lewo. Tak, kręciłem pupcią przed Shay Gable po tym, jak zemdlałem, trzymając węża. Nawet nie byłem zły. *** – O nie, nie, nie – wykrzyknęła Raine, kręcąc głową, gdy stałem tego wieczoru na jej ganku. – Nie dam się znów w to wciągnąć – powiedziała, krzyżując ręce na piersi. Wiedziała, że przyszedłem po więcej informacji o Shay, a po jej postawie wnioskowałem, że nie zamierzała mi ich dać. – Zemdlałem, trzymając węża, Raine! – spierałem się, pocierając guza na głowie. – Tak, słyszałam. – Uśmiechnęła się, po czym zaczęła chichotać. – Uwaga, leeeci… Oczywiście Shay opowiedziała jej już o tym, co się stało. Nie powinno mnie to dziwić. Nawet jeśli przyjaźniłem się z Raine, dziewczyny były zżyte. Babski kodeks i takie tam. – No weź, Raine. Musisz mi coś dać. – Przykro mi, ale nie mogę. Hank powiedział, że nie będzie oglądał ze mną komedii romantycznych, jeśli ponownie się między was wtrącę, a moim ulubionym zajęciem jest obserwowanie, jak się krzywi, gdy oglądamy filmy dla kobiet. Westchnąłem. – Nie wygram tego zakładu, jeśli nie dasz mi czegoś przeciwko Panience Perfekcyjnej – powiedziałem. – Perfekcyjnej? – Uniosła brwi. – Myślisz, że Shay jest idealna? – Oczywiście. Jej życie jest zbyt perfekcyjne. Nie ma żadnych wad. Ja? Mam ich zbyt wiele i ona je widzi. W jakiś sposób rozczytuje mnie i to niesprawiedliwe. – Właśnie tym jest Shay, mistrzynią w odczytywaniu ludzi. Może więc musisz zrobić to samo… i też ją odczytać. – Wierz mi, próbowałem. Jej kartki są czyste.

– Oj, Landonie… – Pokręciła głową. – Nikt nie ma czystych stron. Wszyscy mają je splamione atramentem. Wiem, że Shay również. Uśmiechnąłem się wilczo. – Tak? A z czym? Otworzyła usta, ale się powstrzymała i wskazała na mnie palcem. – Nie, nie. Jestem Szwajcarią. Jestem fondue, szwajcarskim serem. Będziesz musiał sam rozwikłać ten problem, bez mojej pomocy. – Jak mam to zrobić? – Patrz na nią, Landonie, ale tak naprawdę. Postaraj się odkryć jej język miłości. – Jej co? – Rety… Chwila. – Poszła do domu i wróciła na ganek z książką. Podała mi ją. Spojrzałem na tytuł: Sztuka okazywania miłości Gary’ego Chapmana. – Co to, do diabła, jest? – zapytałem. – Klucz do tego, by Shay się w tobie zakochała. Książka, dzięki której zrozumiesz, w jaki sposób ludzie się zakochują. Kilka lat temu uratowała mój związek z Hankiem. Widzisz, miałam go za seksistę i takie tam, gdy za każdym razem próbował za mnie płacić, a przecież jestem niezależną kobietą i sama mogę pokrywać swoje rachunki. Pokłóciliśmy się o to, co było urocze. Tamtego wieczoru miał flanelową koszulę, której nie znosiłam, tę z… – Możemy przewinąć do sedna? – przerwałem, wiedząc, że Raine potrafiła zmienić opowiadanie w książkę, gdy zaczynała mówić. – Och, tak. O co mi chodziło? A, wiem, języki. Jest ich pięć: prezenty, uczynki, czas, słowa i dotyk. Każda osoba ma swój kod. Mój to czas, na przykład komedie romantyczne z Hankiem, a jego to uczynki, przez co zawsze zmienia mi olej w aucie, nosi książki do szkoły i takie tam. Lub stawia mi kolację. Właśnie tak postrzega miłość. Musisz więc jedynie przewertować tę książkę i odczytać Shay. Musisz pokopać, by odkryć jej historię. I kto wie? Może ostatecznie zrozumiesz, że macie ze sobą więcej wspólnego, niż ci się wydaje. Może masz ten sam język miłości. Trudno było w to uwierzyć, ale nieważne. Wiedziałem, że Raine nie da mi więcej wskazówek poza tą kiepską książką – nie, skoro naoglądała się tylu

komedii romantycznych – więc nie miałem powodu zostawać dłużej. Podziękowałem za niewielką wiedzę, którą się ze mną podzieliła. Zmarszczyła brwi. – Landonie, może dobrym początkiem byłoby pokazanie jej tego, co skrywasz przed światem. Może pomoże ci to uporać się z własnymi cieniami. – Tak, w porządku. – Żadnych pieprzonych szans. – Przeczytaj książkę. Przyrzekam, że ci pomoże. – Posłała mi surowe spojrzenie. – Ale ja się między was nie wtrącam. Jestem śmierdzącym szwajcarskim serem. Radźcie sobie sami. – Przyjąłem do wiadomości, Raine. Nie zapytam cię już o nią. Przyrzekam. – Super. Dobranoc. – Branoc. Szedłem podjazdem, gdy krzyknęła: – Landonie! Landonie! Jeszcze jedno! – Co? Przygryzła dolną wargę i jęknęła, klepiąc się w czoło. – Shay uwielbia piwonie! – Penisy? – powtórzyłem. Okej, z takimi informacjami mogłem coś zrobić. Jęknęła jeszcze głośniej. – Nie, chory kretynie. Mówiłam, że piwonie. To jej ulubione kwiaty, ale nie słyszałeś tego ode mnie! Jak, u licha, piwonie i książka o językach miłości miała mi pomóc rozkochać w sobie Shay? Nie miałem pojęcia, ale, jak ten kretyn, zaraz po przyjściu do domu wziąłem się za lekturę.

ROZDZIAŁ 18

Shay

Żałowałam, że nie mogłam dłużej cieszyć się torturowaniem Landona, ale kiedy dotarłam do domu, trafiłam na wojnę. Kłótnie trwały do następnego tygodnia i byłam nimi wyczerpana. Po pełnym krzyków poranku miałam problemy na próbie teatralnej. Wrzaski wróciły i wydawało się, że bez względu na okoliczności, w oczach babci tata nie potrafił postąpić właściwie. Nie bez powodu. Najwyraźniej nie wyobraziłam sobie smrodu whisky w jego oddechu. Byłam wyczerpana całym tym gniewem w domu, co wpływało na mój sen. Naprawdę nie pamiętałam, kiedy po raz ostatni porządnie się wyspałam. Przeważnie, ilekroć przykładałam głowę do poduszki, zastanawiałam się, czy z tatą wszystko było w porządku. Brak snu doprowadził do potykania się w dialogach podczas próby i pozostawania w tyle. Świadoma, jak bardzo zamglony był mój umysł, miałam trudności, by nad tym zapanować. Pod koniec próby czułam wyrzuty sumienia za tyle pomyłek. Musiałam nadrobić wszystko w domu. – Dobrze się dziś spisałaś – powiedział Landon, gdy pakowałam rzeczy, by wyjść ze szkoły. Mylił się jednak. Nie miałam wyczucia czasu, zacinałam się, zapominałam tekstu, a mimo to mówił, że dobrze się spisałam. Mimowolnie pomyślałam, że się nabijał. Nie byłam jednak w nastroju do przepychanek słownych. Byłam w nastroju, by się rozpłakać. – Nie musisz ze mnie drwić, Landonie. Wiem, że nawaliłam.

Uniósł brwi i przechylił głowę, ale nic nie powiedział. Zatrzymał się i po prostu na mnie patrzył, oszołomiony. – No co? – zapytałam. – Nic. – Pokręcił głową. – Zastanawiam się tylko, czy zawsze byłaś wobec siebie tak krytyczna, czy to coś nowego? – Nie jest mi łatwo. – Z czym? – Z tym. – Wskazałam na teatr. – Mnie nie przychodzi to tak łatwo jak tobie. Większość osób nie potrafi wziąć dowolnej książki i zapamiętać tekstu, jakby to była najłatwiejsza rzecz na świecie. – Landon przyswoił dialogi szybciej niż wszyscy inni. Jasne, nie byłam przekonana, by wiedział, co dokładnie mówił, ale słowa wypływały z jego ust w magiczny sposób, który sprawiał, że wierzyło się, że to naprawdę Romeo. – Ale ty sprawiasz wrażenie, że to łatwe – wtrącił cicho. – Wchodzisz na scenę, a ona cała jest twoja. Domagasz się uwagi. Emanujesz pewnością siebie. Oglądanie cię na scenie to jest jak przyglądanie się tworzeniu sztuki na żywo. To uzależniające, pochłaniające, a ty robisz to tak, jakby nie wymagało wysiłku. – Przeczesał włosy palcami, a następnie wsadził ręce do kieszeni jeansów. Jego bicepsy ładnie się prezentowały, gdy kołysał się na piętach. – Nie ma znaczenia, czy przychodzi ci to z łatwością, czy też nie. Ważne, jak wygląda, a wygląda idealnie. Chciałam rzucić coś złośliwego. Napyskować na niego, ale byłam zbyt emocjonalnie wypruta, by to zrobić. W dodatku od tych słów moje serce zgubiło rytm, więc nie mogłam zdobyć się na bezczelność. – Co cię dziś ugryzło? – zapytał. – Nic. – Gówno prawda. Jesteś nieswoja. Dlaczego? – Gdybym była nieswoja, choć nie jestem, byłbyś ostatnią osobą, z którą chciałabym rozmawiać o swoich problemach. – Dlaczego? – Ponieważ wiem, że tak naprawdę ci na mnie nie zależy. Mam świadomość, że wszystko, co się między nami dzieje, jest częścią tej głupiej gry.

Zwiesił głowę i przygarbił się, patrząc na mnie tymi swoimi niebieskimi oczami z czarnymi źrenicami, jakby zanurzonymi w łagodnym morzu. – Masz gówniany dzień i tak, zapewne nie powinnaś ufać temu, co wychodzi z moich ust. Jestem znany z bezduszności i zimna, miewam kiepskie dni, ostatnio tygodnie i miesiące. Wiem, jak to jest podle się czuć, więc nigdy nie wykorzystałbym twoich trosk przeciwko tobie, Shay. Nie w tej grze, nie w tym życiu. Chciałam mu za to podziękować, ale nie miałam czasu. Odwrócił się na pięcie i mruknął: – Mam nadzieję, że wszystko się ułoży. Branoc. – Dobranoc – odparłam cicho i nie byłam pewna, czy mnie słyszał. W drodze do domu próbowałam odsunąć od siebie myśl, że kilka kolejnych tygodni spędzę w towarzystwie Landona. Choć ostatnio wolałam jego niż własną rodzinę. Kiedy dotarłam do celu, stało się jasne, że nie był to dobry wieczór. Stanęłam na ganku i usłyszałam Mimę grzmiącą ze złością. Gdy była zła, przechodziła z angielskiego na hiszpański, a kiedy docierała do punktu krytycznego, mówiła wyłącznie w tym drugim języku. Uchyliłam drzwi i stanęłam, nasłuchując, nim weszłam do środka. Wiedziałam, że przestaną mówić, gdy zorientują się, że wróciłam, a nie lubiłam o niczym nie wiedzieć. – Nie możesz wymyślać dla niego wymówek, Camilo! Wyczułam to w jego oddechu, gdy dziś wrócił. Poszedł się kąpać, bo wie, że poczułam. Jak możesz siedzieć z założonymi rękami, gdy twój mąż znów się stacza i ponownie kłamie? – Mamo, nie potrzeba mi tego teraz. Wiem, że to bałagan. Myślisz, że nie widzę, jaki jest załamany i że się rozpada? Sądzisz, że nie widzę, że zgubił drogę? – Oczywiście, że o wszystkim wiesz, Camilo, ale chyba nie masz świadomości, że musisz go zbierać. Nieustannie ściąga swoje demony do tego domu. – A to, że ciągle na niego warczysz nie pomaga. Tylko rozpalasz ten dramat.

– To nie moja wina, że on kłamie. I chciałabym, żebyś przestała wymyślać dla niego wymówki. Czego uczysz córkę? Kłóciły się, Mima chciała, by mama zostawiła tatę, i w pełni rozumiałam, skąd się to u babci brało. Ile można było dawać komuś szans? Ile razy mama miała być zmuszana, by się dla niego poświęcać? Oglądanie tego przedstawienia uznałam za krępujące i powoli stawałam się rozczarowana mamą. Zawsze uważałam ją za najsilniejszą znaną mi kobietę i wiedziałam, że nią była, poza tymi chwilami, kiedy chodziło o miłość do taty. Byłyśmy o wiele szczęśliwsze, gdy siedział w więzieniu. Wyszłam, nie chcąc zostawać w środku. Jeśli tata był w domu, nie chciałam się do niego zbliżać. Okłamał mnie. Nie tak dawno temu patrzył mi prosto w oczy i obiecywał, że nie wpakuje się więcej w żadne kłopoty. Ale właśnie tak postępowali kłamcy. Nienawidziłam tego, że ciągle nas zawodził. I że mama nieustannie go broniła. Nie znosiłam pętli, w której tkwiliśmy. Wyjęłam telefon i wysłałam krótką wiadomość do Eleanor. Ja: MOGĘ DZIŚ U CIEBIE SPAĆ? Eleanor: JAK ZAWSZE. Poszłam do kuzynki, której dom zawsze był bezpieczną przystanią, ilekroć ojciec sobie nie radził. Kiedy przychodziłam na noc, ciotka i wujek dostawali wyraźny znak, że z ojcem nie było dobrze. Ciocia Paige otworzyła drzwi i kiedy na mnie spojrzała, od razu wiedziała. – Przykro mi, Shay. – Wyglądała na zmęczoną, ale nie dała mi szansy, bym się jej przyjrzała, bo mnie przytuliła. Ciocia ściskała najlepiej na świecie za każdym razem, gdy tu przychodziłam. Nie wiedziała nawet, co się działo, poza tym, że niezapowiedziane nocowanie w jej domu oznaczało wojnę w moim. Uśmiechnęłam się powoli. – W porządku. – Wcale nie – stwierdził stanowczo wujek Kevin, wchodząc do salonu. – Nie jest dobrze. Ulżyło mi, słysząc to.

Gdyby tylko uświadomiła sobie to moja rodzina. Kłótnie doprowadzały mnie do szaleństwa. Byłam zmęczona słuchaniem nieustannych sprzeczek Mimy i taty. Czasami wydawało się, że wydzierali się na siebie o błahostki. Jeśli w zlewie leżała łyżka, spór nie ustawał na temat tego, kto ją tam zostawił, aż pełniąca funkcję rozjemcy mama brała winę na siebie, co nakręcało kolejną spiralę wrogości babci z powodu tego, że jej córka jak zawsze łagodziła przewinienia męża, a nie grała zespołowo. – Twoja miłość powstrzymuje go przed robieniem tego, co właściwe – mówiła Mima. – Po co ma się starać, skoro zawsze wybaczasz mu jego winy? Często sądziłam, że babcia miała rację. Co rusz modliłam się, by się myliła. W domu kuzynki zawsze byłam spokojna. Nie sądziłam, by jej rodzice kiedykolwiek się kłócili, a jeśli to nawet robili, chodziło zapewne o jakiś serial telewizyjny czy coś. Nie widziałam, by inni tak dobrze do siebie pasowali, jak ta para. Rodzina Eleanor była chyba idealna. To ci uśmiechnięci ludzie z kupionej ramki na zdjęcie, nim włoży się do niej prawdziwą fotografię. Obraz perfekcji. Moja rodzina pochodziła z odcinka reality show The Real World. Można było zobaczyć, co się stanie, gdy ludzie przestaną być wobec siebie grzeczni, a staną się prawdziwi. Poszłam do pokoju Eleanor, która już nadmuchała materac. Leżała na nim z książką w dłoni. Kłóciłabym się o to, że wolała spać na ziemi zamiast na łóżku, ale ilekroć u niej zostawałam, oddawała mi wygodny mebel. – I tak kiepsko się czujesz. Nie chcesz, by na dodatek bolały cię plecy – mówiła. Pokój Eleanor wypełniony był regałami od podłogi aż po sufit. Na półkach znajdowały się dziesiątki książek i w przypadku każdej innej osoby założyłabym, że większość nie została przeczytana, jednak znając kuzynkę, zapewne przynajmniej raz przeczytała je wszystkie. Opadłam na łóżko, na którym przygotowała mi piżamę. Westchnęłam przesadnie. Kuzynka uniosła wzrok znad czytanej książki, następnie ją zamknęła.

Wiedziałam, że dla wielu to nie było nic wielkiego, ale dla Eleanor zamknięcie książki, aby porozmawiać z drugim człowiekiem, to poważna sprawa. Moja nieśmiała, introwertyczna kuzynka zamykała książkę tylko dla tych, których najbardziej kochała. – O co się kłócą? – zapytała, siadając po turecku twarzą do mnie. – Nie mam pojęcia. Usłyszałam wrzaski, więc wyszłam. – Wydaje się, że ostatnio ma to miejsce coraz częściej – wytknęła, a ja nie odpowiedziałam, bo nie było potrzeby. Tak, ostatnio się to nasiliło. Tak, nienawidzę tego w każdej sekundzie, każdego dnia. – Myślisz, że twój tata… – urwała, ponieważ wiedziała, że czasami słowa raniły nawet wtedy, gdy nie zostały wypowiedziane z taką intencją. Nie dokończyła myśli, ale miałam świadomość, o co chciała zapytać. Czy mój tata znów dilował. Modliłam się, by tak nie było. Choć to bardzo prawdopodobne. – Nie wiem – odparłam zgodnie z prawdą. Ostatnim razem, gdy z nim o tym rozmawiałam, zarzekał się, że tego nie robi, ale trudno było uwierzyć komuś, kto już nas okłamał. Tata ściemniał na temat wszystkiego, by ukryć swoje błędy. Zazwyczaj to działało, aż padał pijany, naćpany lub mama odkrywała sieć jego kłamstw. Raz poszła za nim do domu, w którym sprzedawał prochy. Siedziałam wtedy w jej aucie. Miałam dziesięć lat. Co za życie. – Mam nadzieję, że nie – powiedziała Eleanor. Posłałam jej smutny, sztywny uśmiech, ponieważ przez jej słowa łzy napłynęły mi do oczu. Byłam bardzo zmęczona płaczem z powodu mężczyzny, który powinien być moim bohaterem. – Chciałabym tylko, by moja rodzina była bardziej podobna do twojej. – Potarłam nos, by się nie rozpłakać. – Jesteście idealni. Eleanor spojrzała w podłogę i stała się bardziej ponura. – Nie jesteśmy idealni. Również walczymy. Mocno.

– Tak, rozumiem. To ludzkie, jednak wy walczycie razem, jako jedność. – Byli w jednej drużynie, chcieli tego samego od życia: szczęścia. Moja rodzina była podzielona na różne sekcje. Jasne, wszyscy chcieli być szczęśliwi, ale liczyliśmy, że szczęście nadejdzie z różnych stron. – Możemy porozmawiać o czymś innym – zaproponowała, czując ciężką atmosferę w pokoju. – Tak – wydusiłam. Chciałam pogadać o czymś innym. O czymkolwiek, byle nie o rodzinnych ranach, które pogłębiały się z każdym mijającym dniem. Eleanor poderwała się z miejsca i podeszła do biurka. Wzięła stos papierów i wróciła, by usiąść przy mnie na łóżku. Rzuciła mi to wszystko na kolana. – Co to? – zapytałam. – Scenariusz, który mi przysłałaś. Uniosłam brwi. – Ellie, wysłałam ci to chyba o dziesiątej wczoraj wieczorem. – Pisałam, gdy nie mogłam spać. Kiedy coś stworzyłam, posyłałam swoje dzieła Eleanor. Wczoraj w końcu ukończyłam scenariusz, nad którym pracowałam od trzech lat, i przekazałam go kuzynce, by usłyszeć jej boleśnie szczerą opinię. – Tak, wiem. A tak przy okazji, to przez ciebie zaspałam. Przeczytałam to trzykrotnie, Shay. Czytałam w kółko, by dać ci jakieś wskazówki, co ulepszyć, którą postać rozwinąć, jak rozbudować akcję, ale napotkałam spory problem. Z trudem przełknęłam ślinę. – Jaki? – To jest idealne. Moje serce zaczęło bić w tempie, za którym nie byłam w stanie nadążyć. – Nie pocieszaj mnie tylko dlatego, że miałam zły dzień, Eleanor. – Nie robię tego. Shay, to arcydzieło. Teraz w jakiś sposób musisz podzielić się tym ze światem. Serce zgubiło rytm, gdy uświadomiłam sobie, że jedyna osoba, której chciałam to pokazać, była niedostępna. Nie mogłam podzielić się krwią, potem i łzami z tatą, gdy ten nie miał się za dobrze.

Kiedy postępował właściwie, zasługiwał, bym dzieliła się z nim moimi pasjami. Kiedy kłamał, nie. – Jak miałabym to udostępnić? – zapytałam. – Chodź, zobacz – powiedziała, spiesząc do biurka. Usiadła, otworzyła przeglądarkę i zaczęła przewijać. – Poszukałam i znalazłam konkursy, na które możesz przesłać scenariusz, a ocenią go fachowcy. Możesz też wysłać go na uczelnie, żeby starać się o granty czy stypendia. Wiem, że zastanawiałaś się nad studiowaniem w szkole filmowej czy też o kierunku takim jak kreatywne pisanie, choć realistycznie rzecz biorąc, to dla przeciętnego człowieka kiepskie pomysły, ale ty nie jesteś przecież przeciętna, Shay. Jesteś niezwykła. – Mówisz tak tylko, bo jestem twoją ulubioną kuzynką. – Jesteś moją jedyną kuzynką – wytknęła, szturchając mnie w ramię. – Ale serio, nie chcę ryzykować finansów. Może złóż wniosek o stypendium i zobacz, czy się uda. Złagodziłoby to stres związany z wydawaniem pieniędzy, by studiować sztukę. Zmarszczyłam nos. – Może tak zrobię. Eleanor zawsze popychała mnie do przodu, abym realizowała marzenia, stała się najlepsza. Poprosiłam, żeby wysłała e-mailem linki do stron z podaniami i obiecałam na nie spojrzeć, gdy będę miała więcej czasu. Nie miałam pewności, jaka będzie moja przyszłość, ale fajnie było mieć po swojej stronie kogoś, kto we mnie wierzył. Rozmawiałyśmy o wszystkim i o niczym, aż powieki zaczęły nam ciążyć. Kiedy położyłam się w ciemnym pokoju, Eleanor do mnie zawołała. – Wiem, że nie rozmawiamy o chłopakach, bo, cóż, nieważne… Ale o co chodzi z tobą i Landonem? – zapytała, przez co poczułam ucisk w żołądku. Eleanor nigdy nie angażowała się w licealne dramaty, zawodowo trzymała się z daleka. Prócz mnie, nie przejmowała się nikim, kogo spotykała na szkolnych korytarzach. Fakt, że zauważyła, że coś działo się między Landonem a mną był zaskakujący. Czy byliśmy aż tak oczywiści w tańczonym przez nas tangu? – To znaczy?

– Słyszałam o waszym zakładzie. To szkolne plotki. Jasne, nie mówiono ich do mnie, ale i tak podsłuchałam. – O. – Tylko tyle zdołałam wydusić. – Dobrze się czujesz? Zakochujesz się w nim? – Nie, wcale. – Tylko co jakiś czas moje serce gubi rytm, ale to nic, nad czym nie miałabym kontroli. – Ale mogłabyś – zaproponowała. – Masz kochające serce. Mogłabyś pokochać potwora, gdyby dało się go kochać. Prychnęłam. – Tracey stwierdziła, że mam wrażliwe serce. – Tak, to prawda. Ale nie w zły sposób. Chodzi o to, że wydaje mi się, że odczuwasz więcej niż większość ludzi. Twoja miłość jest mocniejsza, głębsza i po prostu się martwię, że jeśli Landon cię zrani… – Nie zrani – wcięłam się. – Nie pozwolę na to. – Ale co, jeśli jednak to zrobi? Co jeśli się w nim zakochasz, a on złamie ci serce? – Nie wiem – wyznałam. Nie miałam pojęcia, co zrobię, jeśli Landon pogruchocze mi duszę. Z każdym mijającym dniem martwiłam się nieco bardziej z powodu tej możliwości. – Po prostu bądź ostrożna. – Eleanor ziewnęła, nim obróciła się na bok i objęła poduszkę. – Nie chcę skopać tyłka temu popularnemu chłopakowi, ale zrobię to, jeśli będę musiała. Co mogłoby się stać, gdyby Landon jednak mnie w sobie rozkochał? Co mogłoby się stać, gdyby złamał mi serce? Bawiłam się tymi myślami przez chwilę, nim doszłam do ostatecznego wniosku. Rozchyliłam nieznacznie usta i poczułam drżenie, gdy ujawniłam najnowszą prawdę. – Jeśli złamie mi serce, mam nadzieję, że pęknięcia na jego powierzchni opowiedzą dobrą historię. Zasypiając, Eleanor mruknęła cicho: – Jeśli złamie ci serce, ja złamię mu kręgosłup. Eleanor Gable, moja wybawicielka, moja bohaterka.

Nie spałam, myśląc o Landonie i tym, jak łatwo przychodził mi do głowy. Myślałam również o tacie, zastanawiając się, czy znów się staczał. Poświęcałam się rozważaniom o dwóch mężczyznach, którzy nie powinni powstrzymywać mojego snu. Koło północy piknął mój telefon, więc otworzyłam wiadomość od nieznanego numeru. Nieznany: POWINNIŚMY POĆWICZYĆ POCAŁUNEK. Zdezorientowana, wielokrotnie czytałam te słowa. Kiedy miałam odłożyć komórkę, ponownie się odezwała. Nieznany: CZY TO NIE JEST WAŻNE? ROMEO CAŁUJĄCY JULIĘ. Oczywiście, że to Landon. Ja: SKĄD MASZ MÓJ NUMER? Landon: MAM SPOSOBY, BY POZYSKAĆ UPRAGNIONE INFORMACJE. Raine. Oczywiście. Landon: TO CO POWIESZ? O POCAŁUNKU? POMIJASZ GO NA PRÓBACH, WIĘC JEŚLI CHCESZ POĆWICZYĆ NA OSOBNOŚCI, MI TO NIE PRZESZKADZA. Ja: NIE TRZEBA. Landon: MOŻESZ MI POKAZAĆ, JAK DOBRA W TYM JESTEŚ. Z JĘZYKIEM, WARGAMI, BIODRAMI, WARGAMI… Ja: DWUKROTNIE WYMIENIŁEŚ WARGI. Landon: DWA ZESTAWY WARG, TRUSIU. Jezu Chryste… Żołądek fiknął mi koziołka, gdy się obróciłam i wielokrotnie przeczytałam jego słowa. Poczułam mrowienie między udami, ale robiłam, co mogłam, by je ignorować. Ja: JESTEŚ WULGARNY. Landon: A TY TAK PERFEKCYJNIE PORZĄDNA. Ja: NIE POWINIENEŚ SPAĆ? Landon: A TY? Touché. Landon: MOGĘ PO CIEBIE TERAZ PRZYJŚĆ, JEŚLI CHCESZ. MOŻEMY POĆWICZYĆ U MNIE.

Ja: TO CHYBA NIE JEST DOBRY POMYSŁ. Landon: NIERAZ NAJLEPSZE POMYSŁY TO TE NAJGORSZE. NAJWYRAŹNIEJ ŻADNE Z NAS NIE MOŻE ZASNĄĆ. CO MASZ DO STRACENIA? Ja: NAJWYRAŹNIEJ ZDROWE ZMYSŁY. Landon: NIE MUSIMY NAWET ĆWICZYĆ. I TAK TROCHĘ ŻARTOWAŁEM, PRÓBUJĄC CIĘ WKURZYĆ. MOŻEMY PO PROSTU POGADAĆ. ALBO I NIE. MOŻEMY POSIEDZIEĆ W TYM SAMYM POMIESZCZENIU I MILCZEĆ. Spojrzałam na śpiącą kuzynkę i z trudem przełknęłam ślinę. Co zrobiłaby Eleanor? Cóż, na początek kazałaby mi wrócić do spania. Stwierdziłaby, że zmęczony umysł nie podejmuje dobrych decyzji. Mówiłaby o tym, jak Landon jest zły i paskudny. Powiedziałaby, że jestem dla niego za dobra i żebym mu się nie poddawała. Żebym się postawiła i odmówiła. Jednak mądra Eleanor nie była w tej chwili dostępna. Smacznie spała, nie przejmując się światem. Nie mogła mi niczego powiedzieć, więc posłuchałam serca zamiast głowy. Mojego głupiego, wrażliwego serca. Napisałam mu adres i wstrzymałam oddech.

ROZDZIAŁ 19

Landon

Dwukrotnie przeczytałem książkę o języku miłości. Zaznaczyłem niektóre rzeczy. Od tej pory starałem się patrzeć na Shay w sposób, w jaki nie robiłem tego wcześniej i, ku mojemu zaskoczeniu, zacząłem dostrzegać jej cechy, które przypominały mi trochę moje własne. Będę musiał podziękować Raine za numer do Shay, nawet jeśli dziewczyna napisała, że nie chciała mi wysyłać tych siedmiu cyferek. Nie mogła się jednak powstrzymać przed odgrywaniem roli wróżki chrzestnej w bajce o Pięknej i Bestii. Shay była nieśmiała, kiedy odbierałem ją spod domu, którego adres mi podała. Nie widziałem jej wcześniej tak cichej, jak gdy wsiadła do mojego auta. Przejechaliśmy dziesięć minut w milczeniu. Zazwyczaj po kilku sekundach mnie obrażała, teraz jednak nie padło ani jedno słowo. Chciałem zapytać, czy dobrze się czuje, ale wnioskując po tym, że po północy siedziała w samochodzie z chłopakiem, którego ledwie mogła znieść, najwyraźniej tak nie było. Zastanawiałem się, jak wyglądała burza w jej głowie. Czy jej grzmoty były tak głośne jak moje. Czy błyskawice wielokrotnie uderzały w jej duszę. Czy tonęła we własnych myślach. Podjechałem pod dom, zaparkowałem i chciałem otworzyć drzwi. – Nie – szepnęła. – Co?

– Nie chcę wysiadać. Nie chcę wchodzić do twojego domu. Byłem zdezorientowany. Nie za bardzo wiedziałem, jak działały umysły dziewczyn, ale miałem pojęcie, że w ich głowach panował chaos, więc zawsze wynikało z tego zamieszanie. Wzruszyła ramionami. – Nie chciałam być dziś sama ze swoimi myślami, to wszystko. – O. – Uniosłem brwi. – Ale możesz nie być z nimi sama w moim domu. – Nie, nie mogę. – Dlaczego? – Ponieważ myślałam o tym pocałunku z tobą. Uśmiechnąłem się lekko. – Tak? – Nie rozpędzaj się, głupku. Chodzi mi o to, że w którejś chwili będziemy musieli się pocałować na scenie, i często o tym myślę. Oczywiście w ramach sztuki. Jeśli wejdę do twojego domu, zacznę rozważać pocałunek z tobą, bo będę wiedzieć, że myślisz o pocałowaniu mnie, a nie mogę się nad tym zastanawiać w twoim domu, bo jest w nim twoja sypialnia, a w niej twoje łóżko, i nie chcę być kolejną dziewczyną, całującą się z tobą na twoim łóżku, nawet jeśli ma to służyć wyłącznie dobru naszego przedstawienia. Cóż, to było długie. Zwiesiła głowę. – Możesz odwieźć mnie z powrotem, jeśli chcesz. Wiem, że nie na to się pisałeś. – W porządku – mruknąłem. – Ja też nie chcę być dziś sam. – Co my robimy, Landonie? Ten zakład, to głupie wyzwanie między nami, ta nasza małostkowość, co to jest? Dlaczego w ogóle tracimy energię na taką głupotę? Wyzwanie zainicjowane przez Reggiego, który zapewne nawet o nim nie pomyślał od wieczoru, gdy poruszył po pijanemu ten temat… Co to jest? – Westchnęła, błagając o odpowiedź. – Nie wiem – odparłem. Prawdę mówiąc, nie wiedziałem, co o tym sądzić. Miałem jednak przeświadczenie, że myśli o Shay nie były tak ciężkie. – To dziwne, nie? – Tak, dziwne.

– Chodzi o to… – Oparłem się, zacisnąłem palce na kierownicy i zamknąłem oczy. – Kiedy myślę o tobie i o głupim zakładzie, nie mam czasu, żeby zastanawiać się nad sobą i moim gównianym życiem. – Ja też – wyznała. Kiedy uniosłem powieki, patrzyła na mnie. Intensywnie brązowe oczy z łatwością wypalały dziury w mojej duszy. Uwielbiałem to spojrzenie, bo bez słów opowiadało pełne historie. Kochałem również obserwować je na scenie, bo pokazywały jej najprawdziwsze emocje, ale tej nocy przekazywały coś bardzo bolesnego. – Jesteś dziś smutna – szepnąłem. – Tak – odpowiedziała. Założyłem jej kosmyk włosów za ucho. Nie byłem pewien, czy w ogóle mogłem jej dotykać, jednak mi na to pozwoliła. Oparłem się o zagłówek i popatrzyłem jej w oczy. – Mogę cię o coś zapytać? – Nie będę cię powstrzymywał – odparłem. – Dlaczego mnie nienawidzisz? Dlaczego nie znosiłeś mnie przez te wszystkie lata? – To łatwe, bo zawsze wydawałaś się taka szczęśliwa i ci tego zazdrościłem. Nie cierpiałem cię za to, że ludzie cię uwielbiali i twoje życie wydawało się idealne. Moje, odkąd pamiętam, było ciężkie, a ty paradowałaś pełna słońca i tęczy. Zabiłbym, żeby to mieć. Prychnęła cicho. – I tyle? Właśnie dlatego mnie nienawidziłeś? – Mniej więcej. Miałaś wszystko, czego pragnąłem. Stabilne życie. Roześmiała się. – Gdybyś tylko wiedział, dlaczego to takie zabawne. – Możesz mi powiedzieć. Lubię się śmiać. – Od kiedy? – Od teraz. Przygryzła dolną wargę i wzruszyła ramionami. – Nikt nie ma idealnego życia. Niektórzy po prostu lepiej utrzymują pewne rzeczy w tajemnicy. Mówiłeś o tęczach, ale wiesz, że nie mogą powstać bez deszczu, prawda? Moje życie nie jest łatwe, tak naprawdę jest od tego

dalekie. Jestem po prostu dobra w noszeniu maski. Uśmiechnąłem się. – A mówiłaś, że nie jesteś dobrą aktorką. Oszukałaś mnie. – Cóż, chyba… Nie wiem. Czasami chciałabym się przed kimś otworzyć, żeby mój umysł nie musiał sam trwać w tym chaosie. Żeby ktoś powiedział: „To do bani i bardzo mi przykro. Chodź, przytulę cię”. Wiesz, o co mi chodzi? Nie chcę, by ktokolwiek próbował mnie naprawiać czy coś. Jestem na tyle silna, że sama się poskładam. Chciałabym tylko, żeby co jakiś czas ktoś mnie wspierał. Ale wszystko dobrze. Naprawdę. Ogólnie rzecz biorąc, moje życie jest dobre. – Nie musisz tego robić – obiecałem. – Czego? – Mówić, że wszystko u ciebie dobrze, gdy wcale tak nie jest. Opuściła głowę i nią pokręciła. – Ludzie mnie nie lubią, gdy jestem smutna. – Skąd wiesz? Nie dałaś im się zbliżyć na tyle, by zobaczyli twoje łzy. Rozchyliła usta, ale nie popłynęły z nich żadne słowa. Po raz pierwszy w życiu ją dostrzegłem. Zobaczyłem dziewczynę za maską, która tak wiele odczuwała i ukrywała to przed światem, ponieważ wydawało jej się, że to zbyt wielki ciężar do zrzucenia na innych. Zobaczyłem jej rysy, które były tak piękne, że moje zamarznięte na kość serce niemal znów zabiło. Nie wiedziałem, że smutek może być tak zniewalająco piękny. – Zdradź mi swoje tajemnice, a ja opowiem ci o moich – szepnąłem. Słowa wyszły z moich ust i przeszyły jej uszy. Zamknęła na chwilę oczy, a kiedy ponownie je otworzyła, były pełne emocji, ale nie śmiała uwolnić łez. Takie otwarcie się na kogoś wciąż było przesadą. – Tata jest kłamcą. Był nim, odkąd pamiętam, a dziś babcia znów mu to wytknęła. Po próbie poszłam do domu i usłyszałam kłótnię, więc uciekłam do kuzynki. Właśnie od niej mnie odebrałeś. – Do bani. Naprawdę mi przykro. – Miałem nadzieję, że mi uwierzyła. – Mama będzie pozwalała, by te kłamstwa trwały. Za bardzo go kocha. Mógłby powiedzieć, że słońce jest fioletowe, a ona nie poprosiłaby go nawet o dowód. Tak ślepo mu wierzy.

– Może tym razem będzie inaczej? – Może, a może nie. – Spojrzała na lewarek manualnej skrzyni biegów i w zwolnionym tempie powiodła po nim palcem z góry na dół. Zatoczyła małe okręgi na metalu. – Czułeś się kiedyś tak, jakbyś biegał w kółko? Masz za sobą przeszłość, z której próbujesz się uwolnić, by być lepszym, ale zdarza się coś, co popycha cię do tyłu? Z każdym krokiem stawianym do przodu, cofasz się o dwa? Wydaje się, że bez względu na to, jak bardzo walczę o swoją przyszłość, pochłania mnie przeszłość. – Zbyt dobrze znam to uczucie. – Chciałabym, żeby rodzice zachowywali się inaczej, chociaż przez jeden dzień. Aby przestali się kręcić. Chciałabym, by tata na dobre porzucił kłamstwa. Żeby mama go zostawiła, jeśli się nie zmieni. Chciałabym, by znała swoją wartość. Chciałabym mieć się czego trzymać. Pragnę zmiany. I nie chcę mieszkać w domu, który mnie dusi i wywołuje zmęczenie. – Nie dała mi czasu na odpowiedź. Odsunęła włosy z twarzy, podniosła się i usiadła ze skrzyżowanymi nogami na fotelu w moim aucie. – Zdradź swoją tajemnicę – poleciła, choć nawet nie próbowałem zatrzymać jej dla siebie. Chciałem, by Shay poznała wszystkie moje sekrety, pragnąłem jej o nich opowiedzieć. Dlaczego? Skąd wziął się u mnie taki pociąg do dziewczyny, której tak długo nienawidziłem? – Znasz takie kiepskie dni jak dziś, prawda? – zapytałem. – Tak. – W moim przypadku jest tak codziennie. Nigdy wcześniej nikomu o tym nie mówiłem. Nie wyznałem, jak ciężkie miałem serce, jak trudno było mi codziennie oddychać, ale Shay otworzyła się przede mną w środku nocy, więc pomyślałem, dlaczego, u licha, miałbym nie zrobić tego samego? Tej nocy byliśmy kwita. Oboje przecież czuliśmy smutek. Cierpiałem na bezsenność, częściowo z powodu zbyt dużej samotności, ale głównie dlatego, że wszystko w sobie dusiłem. Nigdy bym nie pomyślał, że otworzę się właśnie przed Shay, ale to właśnie robiłem – obnażyłem się przed nią, błagając, by mnie nie oceniała. Nie zrobiła tego. Widziałem, gdy ktoś osądzał w jego dezaprobującym

spojrzeniu, ale w oczach Shay dostrzegałem jedynie szczerość. Nie miałem pojęcia, że aż tak pragnąłem tej jej szczerości, dopóki mi jej tak chętnie nie ofiarowała. – Dlaczego czujesz się przygnębiony? – zapytała. – Nie wiem – wyznałem, a słowa te odbiły się echem w mojej głowie. Brzmiałem jak wujek, niżbym tego chciał. Często wydawało mi się, że część jego cienia zamieszkała w moim wnętrzu. Może smutek przenosił się w genach? Tak czy inaczej, czułem się, jakbym codziennie walczył z depresją. Dlaczego to słowo wydawało się tak ciężkie? Dlaczego czułem się przez to tak, jakbym poniósł porażkę? Walczyłem, by nie pochłonął mnie mój własny umysł, i było to wyczerpujące zadanie. Szkoda, że w szkole nie uczyli nas o depresji. Chciałbym, by dali nam wskazówki i podpowiedzieli, jak nie zapaść się w mrok. Zamiast tego uczyliśmy się równań matematycznych. Nie mogłem się doczekać, aż mi się przydadzą. – Masz depresję? – Zadała to pytanie tak, jakby nie było wycelowaną w moją twarz bronią. – Nie – skłamałem. Zawsze ściemniałem na ten temat. Ludzie patrzyli na ciebie inaczej, gdy wiedzieli o twojej depresji, zwłaszcza kiedy prowadziłeś określone życie, i wydawało się, że nie masz powodów do smutku. Wiedziałem o tym, ponieważ gdy dowiedziałem się o depresji Lance’a, patrzyłem na niego inaczej. Nie było to intencjonalne, ale kiedy załamuje się ktoś bliski, widzisz jego skazy, ilekroć znajdujesz się w jego towarzystwie, żałując, że nie masz narzędzi, by go naprawić. – Zawsze tak kłamiesz? – Nie – odparłem zgodnie z prawdą. – Nigdy nie musiałem kłamać na ten temat, bo nikt nigdy nie pytał. – Będziesz mieć dość mojego towarzystwa. Jestem prostolinijna. Nie słodzę. – No i dobrze. Nie chcę dostać cukrzycy. W dodatku ja również nie owijam w bawełnę. Nie mam na to energii. Wpatrywała się we mnie przez chwilę, kręcąc głową, jakby mnie

zapamiętywała. Otworzyła usta. – Powinnam wracać do domu kuzynki, nim ktoś się spostrzeże, że mnie nie ma. – Tak, oczywiście. Chciałem, żeby została nieco dłużej. Nie musieliśmy nawet rozmawiać. Mogliśmy siedzieć w ciszy, i to było wystarczające. Jednak Shay nie należała do mnie. Wciąż była ponura, martwiła się o tatę i miała prawo do smutku. Lance również miał problem z alkoholem i stało się to ostateczną przyczyną jego śmierci, więc wiedziałem, jak poważna mogła być sytuacja. Nie chciałem nawet próbować jej rozweselić. Pozwoliłem jej uporać się z emocjami. Kiedy jadąc mijaliśmy park, Shay nagle zawołała: – Możemy się tu na chwilkę zatrzymać? Uniosłem brwi. – Dlaczego? – Chcę coś zobaczyć. Zaparkowałem i oboje wysiedliśmy. Teraz była moja kolej, by zaufać jej pomysłowi. Przeszliśmy między drzewami, i wydawało się, że Shay była na misji, by coś znaleźć. Kiedy dotarliśmy na polanę z dwoma wierzbami, podeszła do nich i powiodła palcami po korze. Drzewa były splecione, jakby miały być jednym. Im bliżej podchodziłem, tym więcej żłobień zauważałem w korze. – Nazywane są drzewami kochanków – powiedziała Shay, nadal szukając. – Wieść niesie, że jeśli para przyjdzie tu i wytnie swoje inicjały na pniu, ich miłość przetrwa wiecznie. Moja rodzina robi to od dekad. – To kiepskie – mruknąłem, choć uważałem, że również fajne. – Podoba mi się – odparła. – Cóż, podobało. Zatrzymała się przed inicjałami: CAM&KJG. Zanim o nie zapytałem, Shay sięgnęła do kieszeni, wyjęła klucze i zaczęła zdrapywać litery. – Hej, hej, hej, powoli – zawołałem, chwytając ją w talii i odciągając do tyłu, ale nawet jeśli była drobna, miała sporo siły. Wyrwała mi się i wróciła

do drapania kory. Ponownie ją chwyciłem, tym razem mocniej, i obróciłem plecami do drzewa. – Co ty wyprawiasz, Trusiu? Nie możesz niszczyć czyjegoś szczęścia. – Muszę. Legenda głosi, że wyryte inicjały oznaczają, że miłość będzie trwała wiecznie, a nie, że kochankowie będą szczęśliwi, a moi rodzice tacy nie są. Ugrzęźli w tej pokręconej pętli, więc muszę ją przerwać. Pękło mi serce. Drżała, próbując wrócić do pnia. Ale nie zamierzałem jej puścić. Nie mogłem. Rozpadała się w moich objęciach, łzy płynęły jej po policzkach, gdy zatracała się we mnie. – To drzewo nie jest darem, jest przekleństwem, a mama nigdy nie zdoła zostawić taty, jeśli nadal będzie związana tym czarem. Podobnie jak babcia była przywiązana nim do dziadka. I jak związani byli nim pradziadkowie. To drzewo jest przeklęte. Muszę pozbyć się z niego tych imion – łkała. – Shay – szepnąłem łamiącym się głosem, przyglądając się jej załamaniu. – Posłuchaj mnie, Shay. Zdrapanie liter z jakiegoś pnia nie zmieni tego, kim są twoi rodzice. – Ale może jednak. Może to drzewo jest częścią jakiejś klątwy czy czegoś, może… może… może… – Upuściła klucze i zaczęła szlochać w moich ramionach. Nie wiedziałem, co powiedzieć. Nie potrafiłem sprawić, by poczuła się lepiej, więc stałem i trzymałem ją, gdy płakała. Tak długo jej nienawidziłem, bo myślałem o niej jako o Panience Perfekcyjnej. Nie znosiłem jej szczęścia. Nie cierpiałem jej, bo miałem blizny, a ona nie, a teraz czułem się jak kretyn, że w ogóle tak myślałem. Okazało się, że każdy miał blizny. Każda dusza krwawiła nocą. Niektórzy po prostu byli lepsi w ukrywaniu tego. Ciągnęła za moją koszulkę z długimi rękawami i płakała, przyciskając się do białego materiału, a ja tuliłem ją, jakbym nigdy nie planował jej puścić. Kiedy ją obejmowałem, moje serce nieco stopniało z powodu jej bólu. W końcu odsunęła się nieco zażenowana. Grzbietem dłoni otarła nos, pociągając nim gwałtownie, gdy się ode mnie odwróciła. – Przepraszam – mruknęła, ocierając też oczy. – Jestem zasmarkana i w całkowitej rozsypce.

Miała czerwone, podpuchnięte oczy, z których płynęły łzy, i racja – wyglądała jak wrak. Załamana, prawdziwa i… – Piękna – wyznałem szczerze. – Wyglądasz pięknie. – Naprawdę nie sądziłem, że Shay mogła wyglądać tak cudnie i prawdziwie. Jej ból miał w sobie tego rodzaju piękno, że chciałem ją chronić przed światem. Znów zapragnąłem ją przytulić, ukoić, dać znać, że dzięki emocjom była rzeczywista. – Powinniśmy jechać. – Ponownie pociągnęła nosem. Miała zaczerwienione policzki i zmęczone oczy. – Tak. Pochyliłem się, by podnieść jej klucze, ale zanim je podałem, podszedłem do drzewa i zdrapałem resztę inicjałów jej rodziców. Jeśli drzewo było naprawdę przeklęte, chciałem, by czar opuścił jej bliskich. Chciałem złamać zaklęcie znużonej miłości, które wpływało na jej rodzinę. Chciałem ją uwolnić, aby mogła później zdobyć prawdziwą miłość. Odetchnęła ciężko i wzięła ode mnie klucze. Dotknęła palcami mojej dłoni i rozpaliła się część mojej duszy, o której istnieniu nawet nie wiedziałem. Co to? Czym było to uczucie i w jaki sposób je odblokowała? – Dziękuję, Landonie – szepnęła. – Zawsze do usług – odparłem. Dokładnie to miałem na myśli – zawsze. Wróciliśmy do domu jej kuzynki, a kiedy zaparkowałem, obróciłem się, by powiedzieć jej „dobranoc”, i właśnie wtedy odnalazłem jej usta. Przycisnęła je do moich. Objęła moją twarz i przyciągnęła mnie do siebie. Smakowała słonymi łzami i brzoskwiniowym błyszczykiem. Co dziwne, ta mieszanka stała się moim nowym ulubionym smakiem. Początkowo nie odpowiedziałem na jej pieszczotę. Znieruchomiałem, bo wydawało mi się, że jeśli się ruszę, zniszczę tę chwilę i nie zdołam jej przywrócić. – Landonie – szepnęła z zamkniętymi oczami, opierając czoło o moje. Podobało mi się to, w jaki sposób wypowiedziała moje imię. Nie nazwała mnie Szatanem czy dupkiem, ale Landonem. Podobało mi się, gdy te sylaby wyszły z jej ust.

Poczułem się przez nią zauważony. Nie wiedziałem, kiedy po raz ostatni ktoś tak wyraźnie mnie dostrzegł. – Tak? – szepnąłem, a mój oddech owiał jej pełne, jędrne usta. – Też mnie pocałuj – poprosiła, więc spełniłem polecenie. Przycisnąłem wargi do jej ust. Początkowo całowałem delikatnie, starając się ignorować fakt, że moje jeansy robiły się ciasne, gdy członek zareagował na to, że całowałem dziewczynę – nie jakąś tam laskę, ale właśnie tę. Całowałem Shay Gable i za każdym razem, gdy stykały się nasze wargi, kradła część mojej osoby. Pocałowałem ją mocniej, głębiej, dołączając język. Chciałem to robić tak mocno, by jej jęki były wszystkim, co karmiłoby mnie do końca mojego istnienia. Chciałem splątać z nią język, wodzić dłońmi po jej ciele, czuć jego każdy centymetr. Pragnąłem jej. Pragnąłem tak bardzo, że to aż bolało. Ale przerwała pieszczotę. Odsunęła się zarumieniona. Przeczesała włosy palcami i posłała mi słaby uśmiech. – Proszę – szepnęła, powoli pocierając kciukiem dolną wargę, nim nerwowo ją przygryzła. Rety, Trusiu. Zrób to jeszcze raz. – Masz swój pocałunek, Romeo – powiedziała, otworzyła drzwi i wysiadła. – Dziękuję, Julio – powiedziałem bez tchu. Przynajmniej tak mi się zdawało. Miałem zamglony umysł, nie wiedziałem, co się działo. Poprawiłem spodnie w kroku i pochyliłem się w jej stronę. – Myślisz, że powinniśmy dalej ćwiczyć? Do sztuki? Chciałbym, by mój występ był najlepszy z możliwych. Zaśmiała się, przez co stanął mi jeszcze bardziej. Zapamiętać: nie nosić jeansów przy Shay. Od teraz tylko dresy. – Dobranoc, Landonie. – Zamknęła drzwi. Landonie. Proszę, powiedz to jeszcze raz. Zaczęła się oddalać, a ja wciąż siedziałem pochylony w jej stronę, jak

szczeniak spragniony uwagi swojego pana. Pospiesznie opuściłem szybę w drzwiach pasażera i zawołałem za Shay: – „Dobranoc, luby! jeszcze raz dobranoc! Smutek rozstania tak bardzo jest miły”[3]! – krzyknąłem. Popatrzyła na mnie, otwierając usta i chwytając się za serce. – „Że by dobranoc wciąż usta mówiły”[4]. Cytowaliśmy dramat. Zacząłem wers, Shay go kończyła. Co, do diabła? Co… Kto… Cholera. Czy ja…? Nie poznawałem samego siebie, ale oto siedziałem w aucie o drugiej w nocy, cytując Szekspira z dziewczyną, której kiedyś nienawidziłem. Czas przeszły. Prawdę mówiąc, nie pamiętałem, kiedy po raz ostatni czułem nienawiść do tej dziewczyny. Może gdy siedziała ze mną w pokoju w zeszłym roku, a może nigdy. Wiedziałem jedynie, że wargi mnie mrowiły po tym, gdy przyciskałem je do jej ust i podobał mi się jej smak. Czekałem, aby się upewnić, że wróci do domu, następnie opadłem na siedzenie. Położyłem dłonie na piersi, odczuwając mocne bicie serca. To jej sprawka. To ona włączyła mi serce. Jej pocałunek tchnął je do życia. Siedziałem jak naćpany głupek, szczerząc się od ucha do ucha, bo zacytowałem Szekspira, a ona dokończyła wers. Może było to częścią gry. Może dostała się do mojej głowy, abym coś poczuł. Może wszystko to ściema, ale w tej chwili miałem to gdzieś, bo wydawało się dobre i prawdziwe. Wal się, Shay Gable. Pieprzę cię za to, że przez ciebie znów coś czuję.

[3] William Szekspir, Romeo i Julia, tłum. Józef Paszkowski. [4] William Szekspir, Romeo i Julia, tłum. Józef Paszkowski.

ROZDZIAŁ 20

Shay

– Dzień dobry. – Ciocia Paige uśmiechnęła się, gdy weszłam do kuchni, by zaparzyć dzbanek kawy. Ku mojemu zdziwieniu, już to zrobiła. U nas w domu to ja wstawałam jako pierwsza. Zawsze miałam gotowy kubek dla mamy, gdy dołączała do mnie, ale wydawało się, że ciocia była takim samym rannym ptaszkiem jak ja. – Dzień dobry. – Wzięłam kubek i nalałam do niego kawy. – Chcesz śmietanki? – Nie, piję czarną jak tata. Zadrżała na tę myśl. – To ja wolę odrobinę kawy w śmietance – zażartowała. Ciocia była piękna. Malowała, więc zawsze miała pędzel za uchem, ubranie w plamach z farb i uśmiech, który potrafił rozjaśnić cały pokój. Zawsze zakładała też bandanę na głowę, a kiedy się na nią patrzyło, sprawiała wrażenie, że jest dziełem sztuki. Eleanor była bardzo podobna do matki, co mnie niepokoiło. Podejrzewałam, że w ten sam sposób, co ja do swojej. Wydawało się, że tata i wujek nie mieli wystarczająco silnych genów, aby ich cechy uwidoczniły się w ich dzieciach. Zdawało się, że w przekazywaniu cech wyglądu udział w naszej rodzinie miały wyłącznie kobiety. Ciocia zawiązała ciaśniej bandanę wokół głowy i spojrzała na mnie. – Jak tam nocna przejażdżka? – Wytrzeszczyłam oczy, na co słodko się uśmiechnęła. – Nie martw się. Nie powiem o tym twoim rodzicom, ale chcę

mieć pewność, że nie wpakujesz się w żadne kłopoty, Shay. Kocham cię, i bardzo mi na tobie zależy, więc się martwię, że stanie ci się jakaś krzywda. Wszystko w porządku? Pokiwałam głową. – Tak. Uśmiechnęła się krzywo. – Przypominasz mi mnie, kiedy byłam młoda i miałam buntowniczego ducha. Chcesz radę od starej baby? – zapytała. – Pewnie. – Upewnij się, że on jest tego wart. – Skąd wiesz, że chodzi o chłopaka? – zapytałam. Parsknęła. – Przy nocnych ucieczkach zawsze chodzi o chłopca. Podążaj za sercem, ale weź ze sobą w tę drogę również rozum. – Podeszła i pocałowała mnie w czoło. – Obudzę Eleanor. Jestem pewna, że znów zaśpi. – Okej. Dziękuję, ciociu. – Jej słowa odcisnęły się w mojej głowie i sercu. Odeszła, ale zanim skręciła za róg, popatrzyła na mnie. – Och, i Shay? – Tak? – Wiem, że to spora prośba, ale… może kiedyś udałoby ci się zabrać na taką nocną przejażdżkę Eleanor, zrobiłabyś to dla mnie? Wiem, że to introwertyczka, ale chcę, by również zasmakowała życia. Nie chcę, by zatraciła się w książkach i zapomniała o świecie. – Do oczu napłynęły jej łzy, przez co się zdenerwowałam. – Wszystko dobrze? – zapytałam cicho. Parsknęła cichym śmiechem, który wydawał się nieco zbolały. – Tak. Nawet jeśli na to nie wygląda, świat w końcu sprawi, że się ułoży. Obiecaj mi tylko, że będziesz się troszczyć o Eleanor. – Przyrzekam. Łza popłynęła po jej policzku, więc ją otarła i skinęła głową. – Dziękuję. Nie naciskałam dłużej na tę rozmowę, ponieważ wyraźnie było widać, że nie chciała zagłębiać się w temat. Wiedziałam, że mogłam dotrzymać

obietnicę daną ciotce. Mogłam troszczyć się o Eleanor w ten sam sposób, w jaki ona troszczyła się o mnie. Na zawsze. *** Kiedy rankiem dotarłam do szkoły i otworzyłam drzwiczki szafki, sapnęłam, gdy zobaczyłam jej wnętrze wypełnione piwoniami i dziesiątkami bananowych mamb. Do metalu przyczepiono karteczkę samoprzylepną, więc ją zerwałam i przeczytałam. Masz tu kwiatki i słodycze, by poprawić Ci humor po paskudnej nocy. Zamierzałem podarować ci penisy, ale zamiast tego postawiłem na piwonie. Szatan PS: Wiesz, jak ciężko jest dostać piwonie o tej porze roku? To niemal niemożliwe. Niemal. Spojrzałam na korytarz w miejsce, gdzie znajdowała się jego szafka. Stał przy niej, oczywiście z jakąś dziewczyną, która próbowała go uwieść. Nie zwracał na nią jednak uwagi, ponieważ wpatrywał się we mnie. Wyjęłam kwiaty i zaciągnęłam się ich zapachem. Były idealne. Bardzo. Włożyłam je z powrotem do szafki, wzięłam gumy i zaczęłam je skubać, zerkając na Landona. Wciąż na mnie patrzył. Uśmiechnęłam się. Prawie odpowiedział tym samym. Uniósł się prawy kącik jego ust i dla mnie było to zwycięstwo. Nadeszła pora lunchu, więc usiadłam naprzeciwko niego. – Skąd wytrzasnąłeś bananowe mamby? – zapytałam zaciekawiona. Wzruszył ramionami. – Kupiłem paczkę w sklepie, to nic wielkiego. Dla mnie sprawa była poważna. – To naprawdę słodkie. – Jak chcesz. – Był dziś rozkapryszonym, mrocznym, zwyczajowym Landonem, ale przecież uniósł się prawy kącik jego ust. – Kochasz mnie już?

– zapytał. – Nie. Wcale. A ty mnie? Opuścił spojrzenie do moich ust. – Nie ma mowy. – Wciąż mnie nienawidzisz? – szepnęłam, patrząc na jego wargi… których kosztowałam… którymi próbował moich. – Tak. – Dobrze, bo ja cię też nienawidzę. – Dobrze – powtórzył. – I dobrze – dodałam. Zadrżałam, jedząc posiłek w milczeniu, gdy dołączyli do nas przyjaciele i rozpoczęli rozmowy. Spoko. Po lunchu się rozeszliśmy i z jakiegoś powodu poczułam potrzebę włamania się do szafki Landona, aby zostawić mu karteczkę z podziękowaniem za gumy i piwonie. Kiedy otworzyłam drzwiczki, zobaczyłam siatki wypełnione mambami – wszystkimi smakami prócz bananowych. Kupił wielkie opakowania i wygrzebał z nich moje ulubione smaki. Kto mógł się tego spodziewać? Kto mógł przypuszczać, że serce zabije mi mocniej przez samego diabła? *** Po naszym pocałunku wszystko się zmieniło – przynajmniej dla mnie. Wydawało się, że mur, który wznosiliśmy od lat, w końcu, cegła po cegle został zburzony. Po tej wspólnie spędzonej nocy, gdy odsłoniłam przed nim blizny, a on pokazał mi swoje, przepadłam. Słodycze i kwiaty przeważyły szalę. Chciałam być blisko niego, ponieważ lubiłam, gdy przyspieszało moje serce. Lubiłam, jak się krzywił i jeszcze bardziej, jak się uśmiechał. Wypisywałam do niego cytaty ze sztuki i co noc całowaliśmy się, nic prócz zetknięcia się naszych ust. Czasami próbował błądzić rękami, ale zawsze go od siebie odsuwałam. Raz pozwoliłam mu złapać się za pośladek. Spodobało mi się… o wiele za bardzo, przez co wróciłam do pilnowania,

aby jego dłonie pozostawały na mojej talii. Nie naciskał na więcej, niż mu dawałam. Wydawało się, że taki dotyk mu wystarczał. Ja jednak pragnęłam czegoś więcej. W duchu rozważałam, jakby to było go całować, dotykać, pozwolić zabrać się do łóżka. Jednak podświadomie myślałam o zakładzie, nie wspominając o tym, co Eleanor nieustannie mi o nim przypominała. – Nie daj mu się ograć – mówiła. – Właśnie tak cię zdobędzie, tą swoją słodyczą. Kwiaty i gumy? Stała zagrywka chłopaków. A przynajmniej właśnie tak jest w czytanych przeze mnie książkach. Istniała szansa, że mogła mieć rację i może nieco przedwcześnie odpuściłam czujność, ale nic nie mogłam na to poradzić. Moje serce go pragnęło, nawet jeśli umysł podpowiadał, by tego nie robić. Usilnie starałam się słuchać rady cioci Paige, ale serca bywały uparte. Biły szybciej przy pewnych osobach, nawet bez pozwolenia mózgu. Wciąż się kłóciliśmy i obrażaliśmy, choć wydawało się to teraz beztroskie, pełne flirtu i radości. Czasami Landon się do mnie uśmiechał, przez co ja szczerzyłam zęby cały dzień. Zapisałam w notatniku wszystko, co go dotyczyło. Zanim rozpoczęliśmy zakład, miałam już zanotowanych kilka myśli na temat Landona. Zaczęłam po pogrzebie jego wujka. Nie mogłam wyrzucić go z głowy i co jakiś czas zapisywałam spostrzeżenia. Na początku słowa nie były zbyt przyjemne, bo pisałam z nienawiścią i irytacją. Wyrzucałam w ten sposób mój gniew na niego. Nawet po rozpoczęciu zakładu zapiski pełne były wściekłości. Jednak ostatnio to się zmieniło. Historia chłopaka, którego wcześniej nienawidziłam, zmieniała się w coś nowego za każdym razem, gdy pokazywał mi, co ukrywał przed światem. Był najbardziej złożoną postacią, jaką miałam zaszczyt studiować, i jeśli nadal będziemy podążać tą drogą, pierwsza się zakocham. W dodatku stał się dla mnie ucieczką przed dramatem w domu. W mojej rodzinie narastało napięcie, coraz częściej wybuchały awantury między mamą a Mimą. Nie kłóciły się, gdy tata siedział w więzieniu. Ilekroć go nie było, kochały się bezgranicznie. Nienawidziłam tego pęknięcia w ich więzi,

która była tak silna, gdy taty tu nie było. Kiedy potrzebowałam odpocząć, szłam do Landona i niemal się w nim zatracałam. W nas – cokolwiek między nami było. Chłopak witał mnie z otwartymi ramionami. Bez względu na porę i pośpiech, zawsze mówił, żebym przyszła. Byłam za to wdzięczna, za tę chęć, by się na mnie otworzyć. Powiedziałam, że przychodzę, byśmy mogli ćwiczyć. Chyba jednak wiedział, że było w tym coś więcej. Podejrzewałam, że nauczył się mnie odczytywać w ten sam sposób, w który ja czytałam jego. Nie pytał o szczegóły. Jeśli ktokolwiek wiedział, jak ważna była ucieczka od życia, to właśnie Landon. Ta sobota niczym się nie wyróżniała. Był, gdy go potrzebowałam. – Naprawdę powinniśmy poćwiczyć. – Zachichotałam pomiędzy krótkimi pocałunkami. W końcu zgodziłam się, by wejść do jego domu, aby popracować nad kilkoma scenami, ale nie zamierzałam zbliżać się do jego sypialni czy jakiejś garderoby. Szafy Landona miały historię, panowała w nich gorąca ciężka atmosfera. – Przecież ćwiczymy – mruknął przy moich wargach, wkładając ręce pod moje pośladki i sadzając mnie sobie na kolanach. Objęłam go i pokręciłam głową, lekko zasysając jego dolną wargę. – Chodziło mi o to, że powinniśmy ćwiczyć tekst. – To też jest ważne – mruknął i wsunął mi język do ust. Jęknęłam, czując twardość w jego spodniach od dresu. Na pewno nie powinnam siedzieć na jego kolanach, ponieważ im bardziej twardy się stawał, tym większa rosła we mnie ochota, by się o niego ocierać. Zeszłam więc na lewą stronę kanapy, czując lekkie zażenowanie. To nie był pierwszy raz, gdy poczułam członek Landona, odkąd zaczęły się nasze regularne obściskiwania, ale wciąż się przez to rumieniłam. Podciągnęłam kołnierzyk koszulki na usta, próbując ukryć swoje zdenerwowanie. – Często to robisz, wiesz? Przygryzasz kołnierzyk, gdy się stresujesz – powiedział, przeciągając palcami po włosach. – A ty często robisz to. – Wskazałam na niego ruchem głowy. – Przeczesujesz włosy, gdy jesteś podniecony. – Cóż, podniecasz mnie. – Uśmiechnął się, złapał mnie i ponownie posadził

sobie na kolanach. Poruszył nieznacznie biodrami, przyciskając się do moich jeansów. Uda zaczęły mi drżeć, a serce przyspieszyło. Rety, ocierał się o mnie… przynajmniej tak mi się zdawało. Nigdy tego nie robiłam, skoro z Erikiem ledwo dotarliśmy do pierwszej bazy. – Tak łatwo cię podniecić – naciskałam, choć kręciło mi się w głowie. Zastanawiałam się, czy tak właśnie czuła się osoba na haju – oszołomiona, zdezorientowana, rozanielona. Z moich ust wymknął się jęk, gdy Landon uniósł lekko biodra i je tam zatrzymał. Zamknęłam oczy z rozkoszy, kiedy znów się o mnie ocierał. Oparłam czoło o jego, nie unosząc powiek. – Tak… – szepnęłam, przez co poruszył się bardziej. Położyłam palce na jego łopatkach i nieco je nawet wbiłam, gdy przysunął usta do mojej szyi i zaczął ją ssać. – Tak… – powtórzyłam, bo coraz bardziej podobało mi się to, co robił. Jęknął głęboko, ochryple przy mojej skórze. – Daj mi posmakować – błagał, chrząkając przy mojej szyi. Miałam zamglony umysł, ledwie mogłam oddychać i, rety, jakie to było dobre. – Ja… nigdy… – Nigdy nikt mnie tam nie kosztował, a nawet jeśli tego chciałam, słyszałam w podświadomości głos Eleanor. To część gry, to część gry… – Nie – powiedziałam pospiesznie i zsunęłam się z jego kolan. – Nie, nie, nie. Wstałam, potrząsnęłam rękami, poruszyłam nogami. Landon usiadł prosto i uniósł brwi, choć z pewnością nie była to jedyna uniesiona część jego ciała. Jego członek chciał wyrwać się ze spodni. Chłopcy nie powinni nosić dresów w towarzystwie dziewczyn. Niemal niemożliwe było jasno myśleć. – O co chodzi? – zapytał. Zaczęłam chodzić tam i z powrotem. – To tylko część zakładu. Zatraciłam się, ale to przecież tylko zakład. Zaśmiał się, kręcąc głową. – Shay, to nie zakład. W tej chwili to my. – A czym my dokładnie jesteśmy?

– Nie wiem, to po prostu my. Słuchaj, przesadnie to analizujesz. – Nie. To znaczy tak, ale nie wiem, jak tego nie robić. Gdyby nie zakład, mogłabym swobodnie decydować, ale dobiliśmy targu, czy mi się to podoba, czy nie. Po prostu nie mogę skończyć w twoim łóżku, okej? Nie mogę. – Okej. Powiedział to zupełnie bez wysiłku, przez co znów straciłam orientację. – Czekaj, co? – Powiedziałem, że okej. Nie musimy iść do łóżka, czy kontynuować macanek. Posłuchaj, wiem, że mamy zakład i rozumiem twoje zaniepokojenie, ale jeśli miałbym być naprawdę szczery, lubię twoje towarzystwo. Czy chcę się z tobą bzykać? Tak, oczywiście, ale jestem również gotowy poczekać, aż będziesz gotowa, zwłaszcza, że jesteś dziewicą. – Co? – Stanęłam prosto. – Kto tak twierdzi? Parsknął śmiechem i wskazał na mnie. – Twoja twarz. Nie byłem pewny, ale zastanawiałem się, bazując na tym, że spinałaś się, gdy moje dłonie zaczynały wędrować. Poczułam się zażenowana i przyłapana na gorącym uczynku jak dziecko. Potrafił stwierdzić, że jestem dziewicą, więc prawdopodobnie robiłam coś źle. Ale co? Jak? – Przestań – polecił. – Ale co? – Przesadnie to analizować i przygryzać kołnierzyk. Puściłam koszulkę, choć nawet nie wiedziałam, że miałam materiał w ustach. – Czuję się głupio, to wszystko. – Dlaczego? – Ponieważ wyraźnie widać, że nie mam doświadczenia, a ty je masz. – Trusiu. – Wstał i zbliżył się do mnie. Położył palce pod moim podbródkiem i uniósł mi głowę, abym popatrzyła mu w oczy. – Całowanie ciebie to jak całowanie nieba. Jesteś daleka od braku doświadczenia. To, że jesteś dziewicą, nie zmienia faktu, że jesteś najlepszą laską, jaką całowałem. Mógłbym cię całować cały dzień i nie miałbym dosyć. Ale to, że jesteś dziewicą? To nic takiego, ale nie zamierzam ci tego odbierać, dopóki nie

będziesz gotowa mi tego oddać. Okej? Pokiwałam nieśmiało głową. – Okej. – Poza tym tak na przyszłość – przysunął usta do mojego ucha, a jego ciepły oddech sprawił, że stanęły wszystkie małe włoski na moim ciele – istnieje milion sposobów, bym cię przeleciał i byś pozostała dziewicą. Zaczerwieniłam się. – Będę o tym pamiętać. Odchrząknął w końcu. – Okej, pobiegnę na chwilę do łazienki zająć się tym problemem w kroku, a potem będziemy mogli pogadać i, kurwa – zamilkł, gdy wsunęłam dłoń do jego spodni. Objęłam jego twardy członek i zaczęłam powoli ruszać ręką. Serce waliło mi jak młotem, częściowo martwiłam się, że Landon to usłyszy, ale kiedy na niego spojrzałam, miał zamknięte oczy i uśmiech na twarzy. Wyraźnie było widać, że nie myślał o dzikim łomocie mojego serca, ponieważ zajmowało go własne doświadczenie. Nie byłam do końca pewna, co robić. Wszystko, co wiedziałam o ręcznych robótkach, pochodziło od Raine, Tracey i z „Cosmopolitana”. Kurde, stamtąd też pochodziły moje wszystkie informacje o seksie. Kiedy pocierałam z góry na dół, Landonowi zdawało się to podobać, co i mnie cieszyło. Wróciliśmy na kanapę, gdy zauważyłam, że zmiękły mu nogi. Usiadł, a ja uklękłam i poruszałam powoli ręką. – Mocniej – powiedział i jęknął z rozkoszy. – Możesz zacisnąć nieco palce, Shay. Przyrzekam, nie złamiesz go. Spełniłam polecenie i jego uśmiech się poszerzył. Wyjęłam na chwilę rękę z jego spodni, oblizałam palce i ponownie go złapałam. Poradnik ręcznych robótek z „Cosmo”: Musi być mokro, by się spocił. – Tak… tak… główkę, pogłaszcz główkę… – westchnął, wyraźnie się ciesząc. Dziwne zboczenie, ale okej. Uniosłam brwi i choć tego nie rozumiałam, spełniłam i to polecenie. Wolną ręką zaczęłam go głaskać po głowie, wsuwając palce w jego włosy, nie

przerywając pracy w jego kroku. Landon natychmiast parsknął śmiechem, przez co odsunęłam się, nieco zdezorientowana. – Nie moją głowę, Shay, ale główkę mojego fiuta. Żołądź. Oj. Cóż, to było żenujące. Przerażona wyjęłam dłoń z jego spodni i zakryłam twarz. Następnie uświadomiłam sobie, że tą samą ręką głaskałam jego penisa, a on teraz zapewne patrzył na mnie i… O rety, powinnam teraz umrzeć. Z przerażenia zrobiło mi się niedobrze i pomyślałam o rzuceniu się do drzwi i zmianie szkoły w poniedziałek, żeby już nigdy nie oglądać Landona, i jego głupiego penisa. Koniec z zakładem, Landon. Jadę do Europy. Adiós mi enemigo! – W porządku. – Śmiał się. – Wcale nie – kaszlnęłam przez niedawno dotykające penisa palce, które wciąż zakrywały, jak się domyślałam, czerwoną twarz. – Nie, wierz mi, jest okej. Takie rzeczy się zdarzają, gdy się uczysz. – Wątpię, by tobie kiedykolwiek się to przytrafiło. – Wierz mi, było tak. Rozłożyłam palce przed twarzą i zmrużyłam oczy, gdy na niego zerknęłam. – Opowiedz. Westchnął, przeczesał włosy palcami, które mu zmierzwiłam. – Okej. Pierwszy raz, gdy robiłem dziewczynie minetę, zachowywałem się jak szaleniec, lizałem, siorbałem, chapałem, a kiedy zapytałem, czy jej się podoba, odparła: „Eee, to tylne wejście, nie przednie”. – O rety… – Opuściłam ręce, gdy opadła mi szczęka. – Wylizałeś dziewczynie odbyt?! – Nie musisz mówić z takim rozbawieniem – rzucił, ale nie potrafiłam nad sobą zapanować. Chichotałam, na co zmarszczył nos. – Przestań się śmiać – polecił, ale nie mogłam. Piski wciąż wydostawały się z moich ust, w końcu się pochyliłam, wyjąc na myśl o młodym, naiwnym Landonie, który lizał jakiejś dziewczynie odbyt.

– Przestań – polecił ponownie, ale na jego twarzy gościł niewielki uśmiech. Nie przestałabym rechotać, nawet gdybym chciała. Wszystko to było zbyt idealnie złe. Im bardziej się cieszyłam, tym bardziej rósł jego uśmiech. Chłopak skoczył ku mnie i mnie złapał. – Dobra, jeśli tak bardzo chcesz się śmiać, pozwól, że pomogę. – Zaczął mnie łaskotać, przez co parskałam jeszcze mocniej. Obracałam się na boki, próbując mu się wyrwać, ale nie przestawał. – Poddaj się! – Okej, okej, poddaję się! – Powiedz, że Landon jest najlepszy, a Shay się myli, śmiejąc się z niego. – Landon jest najlepszy, a Shay się myli, śmiejąc się z niego – powtórzyłam. – Okej. – Przestał mnie łaskotać, ale natychmiast zatęskniłam za jego palcami na mojej skórze. Oddychaliśmy ciężko, zmęczeni od tych zapasów. Przytrzymał mnie i opuścił głowę, więc jego usta znalazły się centymetry od moich. Położyłam dłonie na jego piersi i poczułam, jak biło mu serce – szybko, dziko, nieokiełznanie – jak moje. – Pocałuj mnie – szepnęłam. Spełnił prośbę. – Znowu. Pocałował wielokrotnie. Przywarł do mojego ciała, znów przyciskając do mnie pachwinę. W powietrzu, które przed chwilą przepełnione było śmiechem, teraz unosiło się pożądanie. Wróciła twardość w jego spodniach, za co byłam wdzięczna. Jeśli raz ci się nie udało, próbuj po raz kolejny. – Kanapa – szepnęłam. Poruszył się, więc nie miałam potrzeby nic dodawać. Kiedy usiadł, wróciłam na klęczki. Patrzył mi w oczy. – Nie musisz tego robić, Shay – powiedział, choć o tym wiedziałam. Jednak chciałam to zrobić. Pragnęłam go zadowolić, a tym razem miałam zapewnić rozkosz właściwej główce.

Zaczęłam powoli, a to, że urósł w mojej dłoni jeszcze bardziej mnie podnieciło. Przyspieszyłam, kciukiem zataczając kółka na żołędzi. – Tak, tak, rety, tak… – jęczał. – Rety, Shay… tak, o cholera… Za każdym razem, gdy jęczał z rozkoszy, stawałam się coraz bardziej podniecona. W rytm ruchu ręki zaczęłam kołysać biodrami. W górę, w dół, w górę, w dół… – Skarbie… – Spodobało mi się to brzmienie. Nigdy wcześniej się tak do mnie nie zwrócił. – Shay, zaraz… – Jeszcze bardziej przypadł mi do gustu sposób, w jaki wyjęczał moje imię, jakbym dotykiem kontrolowała jego umysł i serce. – Zaraz, Shay… Zaraz… Odsuń się – ostrzegł, ale tego nie zrobiłam. Wciąż go pocierałam, mocniej zaciskając palce, kołysząc biodrami. – Kurrrwa… – jęknął, spiął się i wylał na moją dłoń. Wciąż nią ruszałam, podniecona i dumna. Czułam się tak dobrze jak on. Wyjęłam dłoń z jego spodni i powoli oblizałam palce, gdy patrzył. Smak był słony i obrzydliwy, ale próbowałam być nonszalancka. Zaśmiał się. – Nie musisz tego robić – obiecał. – Możesz iść się umyć. Wierz mi, zrobiłaś wystarczająco wiele. Rety… – mruknął, opadając na kanapę. – To było wszystko. Jesteś wszystkim. Poszłam do łazienki, by się umyć, ale zanim to zrobiłam, stałam przed lustrem, wylizując palce. Stwierdziłam, że ten smak jednak mi odpowiadał. Podobał mi się. Kiedy skończyłam, poszłam do salonu, gdzie zastałam Landona w innych spodniach od dresu. Uśmiechał się do mnie. – Prawda czy wyzwanie? – zapytał, gdy zajęłam miejsce obok niego na kanapie. – Prawda. – To za prawdę zdejmij spodnie. Roześmiałam się i rzuciłam w niego poduszką. Wzruszył ramionami i uniósł ręce w geście poddania. – Musiałem spróbować.

No tak. Obróciłam się i skrzyżowałam ręce na piersi. – Mogę zmienić zasady naszego zakładu? Uniósł brwi. – Co masz na myśli? – Musimy to urzeczywistnić. Tylko prawda, żadnych kłamstw. Koniec z dowcipami. Nie próbujmy się nawzajem oczarować czy wkurzyć, aby wygrać. Musisz być prawdziwym sobą, a ja postaram się być najlepszą wersją siebie. Jeśli któreś się zakocha, cóż, takie było założenie. Właśnie tak wyłonimy zwycięzcę, będąc prawdziwymi. Skrzywił się i potarł podbródek. – Tylko prawda? – Tylko. Westchnął, opuścił głowę na chwilę, po czym ją uniósł i spojrzał mi w oczy. – To chyba niesprawiedliwe. – Dlaczego tak mówisz? – Ponieważ moja prawda nie jest warta kochania. Och, Landonie… Przez same te słowa ścisnęło mi się serce. – Myślę, że w tej kwestii decyzja należy do mnie, nie do ciebie – powiedziałam. Początkowo się zawahał. Nie był pewien, czy pokazać mi swój mrok, czy otworzyć się jak nigdy wcześniej. Jednak wyciągałam do niego gałązkę oliwną, po raz pierwszy od dawien dawna dawałam szansę, by był prawdziwy. – No dalej, Landonie – szepnęłam z niewielkim uśmiechem. – Co się może stać? Zmarszczył brwi, ale zaraz się uśmiechnął. Był to tak niewielki gest, że niemal go przeoczyłam, ale na szczęście przyglądałam mu się ze wszystkich stron. – Nie jestem dobry w rozmowie o uczuciach. Jestem zamknięty – wyznał. – Okej. – Podeszłam do plecaka, wyjęłam zapasowy zeszyt i długopis. – Jeśli nie możesz o nich mówić, zapisz je tutaj i pozwól przeczytać twoje myśli.

– Zawsze masz przy sobie czysty zeszyt? Roześmiałam się. – A nie mają ich wszyscy? – Wzięłam długopis i na pierwszej stronie zapisałam pytanie, na które miał odpowiedzieć. – Proszę. Po prostu podaj odpowiedź, gdy poczujesz na to chęć i zostaw w mojej szafce. Też możesz mnie o coś zapytać i to dosłownie o wszystko. Nie musimy nawet rozmawiać o tym, co będziemy tu pisać. Możemy po prostu czytać stąd swoją prawdę. To co, umowa? – Wyciągnęłam do niego rękę, by przypieczętować układ. Uścisnął moją dłoń. – Zgoda. Kiedy się dotknęliśmy, w moim wnętrzu pojawiła się iskra, i zapewne trzymałam jego dłoń odrobinę zbyt długo… lub on zbyt długo trzymał moją. Tak czy inaczej, nie puściliśmy się za szybko. Podobał mi się sposób, w jaki stykała się nasza skóra. Kiedy mnie to przerosło, puściłam jego rękę. – Zapewne powinnam już wracać do domu. Zrobiło się późno. – Zostaw i rzuć. Czuję się wykorzystany, Trusiu. – Może pewnego dnia też pozwolę się wykorzystać – odparłam i częściowo byłam w szoku, że takie słowa opuściły moje usta. – Odprowadzisz mnie do auta? – Oczywiście. Wyszliśmy, otworzył przede mną drzwi samochodu jak dżentelmen, o bycie którym nigdy bym go nie posądziła. Podziękowałam mu. – Czekaj, ostatnie pytanie – powiedziałam. – Jakie? Wbiłam język w policzek i poruszałam nosem. – Czy przy jej tyłku były jakieś resztki, których nie wytarła, a jeśli tak, to czy je połknąłeś? Pokręcił ze śmiechem głową. – Nienawidzę cię. – Ja ciebie bardziej. – Cóż, ja ciebie najbardziej – obiecał, nim się przysunął i pocałował mnie w czoło.

Odczułam to jako coś bardziej intymnego niż wszystko inne. Całusy w czoło stały się moją ulubioną pieszczotą. – Szerokiej drogi, Trusiu – powiedział, nim się odsunął. Kiedy jechałam do domu, motyle trzepotały w moim brzuchu. A za każdym razem, kiedy myślałam o mojej dłoni wokół jego twardego członka, za każdym razem, gdy przypominałam sobie jego twarz, gdy doprowadzałam go na szczyt, całe moje ciało znów zalewał żar. *** Kiedy dotarłam do celu, czułam się, jakbym mogła latać. Moje serce znacznie urosło po sytuacji z Landonem, jednak zostałam sprowadzona na ziemię, gdy uderzyła we mnie rzeczywistość domowego życia. Panowała cisza, będąca jak szemrząca rzeka. Nie pamiętałam, kiedy w tym budynku po raz ostatni zaznałam takiego spokoju, jednak nie było w tym nic kojącego. Wydawało się to przerażające. – Co się dzieje? – zapytałam, wchodząc do salonu. Mima stała z płaszczem w ręce, obok niej znajdowały się trzy walizki. Przy nich leżało kilka pudeł. Siedząca przy stole w jadalni mama uniosła wzrok, zaraz wstała. Podeszła do mnie i natychmiast zauważyłam jej podpuchnięte oczy. – Shay… myśleliśmy, że wrócisz trochę później, ale… – Co się dzieje? – powtórzyłam, przerywając jej. Mima posłała mi najsmutniejszy uśmiech na świecie. Samo to wystarczyło, aby złamać mi serce. – Postanowiliśmy, że lepiej będzie, jeśli się przeprowadzę. Zatrzymam się w małym mieszkaniu. Co? Nie. – Nie możesz się wyprowadzić. To twój dom. My jesteśmy twoim domem – wydusiłam, zaczynając drżeć. Mima nie mogła nas zostawić. Była siłą tej rodziny. Była naszą kotwicą, a bez niej… Zatoniemy. – Mimo, nie. Odłóż rzeczy. To niemądre – spierałam się, podchodząc do jej walizek. – To twój dom. Nie możesz się wynieść. – Shay… – wtrąciła mama, ale na nią warknęłam.

– To przez tatę? – Czułam, jakby moja klatka piersiowa stanęła w ogniu. – To przez niego? Jeśli tak, to on powinien się wynieść. Też to czułam, mamo. Wyczułam alkohol w jego oddechu. Założę się, że ty również, prawda? I nigdy nie wyjaśnił, jakim cudem stać go było na te kolczyki. Skłamał, mamo. To on nas okłamał, nie Mima. To on powinien odejść, nie ona – powiedziałam, a głos drżał mi z gniewu. Jak to się mogło dziać? Dlaczego wyrzucono stąd babcię, gdy to ojciec był kłamcą? To nie było w porządku. – Shay, zrozum proszę – powiedziała mama ze łzami w oczach. – To nie była łatwa decyzja. – To nie jest żadna decyzja, bo ona się nie wyprowadza. Powiedz jej, Mimo – błagałam, przenosząc spojrzenie na babcię. Również miała mokre oczy, co jeszcze bardziej złamało mi serce. Mima była silna. Nie płakała. Nie łamała się. Stanowiła naszą siłę. Przestąpiła z nogi na nogę i wyprostowała plecy. – Shannon Sofio, tak będzie lepiej. Użyła obu moich pełnych imion, co znaczyło, że już postanowiła. Naprawdę zamierzała to zrobić. Wyjść i odejść przez mojego ojca pijaka i jego kłamstwa. Jak to mogło być właściwe? Jak mogło być sprawiedliwe? – Była przy nas, gdy on nie mógł, mamo. Jak możesz to robić? Mama się rozpłakała i wyszła z pokoju, bo nie mogła tego znieść. Ale jeśli ją to przerastało, dlaczego na to pozwalała? – Zamieszkam z tobą, Mimo – obiecałam. Nie powinna być sama. Nie powinna samotnie stąd wychodzić. – Nie. Zostaniesz tutaj. Tak jest dobrze. Musisz być w domu. – Bez ciebie to nie jest mój dom. Ty jesteś moim domem – szepnęłam, gdy łzy zaczęły płynąć po moich policzkach. Podbiegłam do niej i mocno objęłam. – Proszę, Mimo. Proszę, nie zostawiaj mnie tu z nim. Nie wytrzymam dłużej. Nie mogę patrzeć, jak znów ściągnie ją w dół i złamie. Przytuliła mnie mocno. Bardzo mocno. – Sé valiente, mi amor – szepnęła. Bądź dzielna, moja kochana. – Sé fuerte.

– Bądź silna. – Sé amable. – Bądź dobra. – Y quédate. – I zostań. – Bądź tu z mamą. Ona cię potrzebuje, Shay. Bardziej niż ci się zdaje. Nie utrudniaj jej tego. – Nie rozumiem. Dlaczego taka jest? Dlaczego jest przez niego słaba? Nienawidzę go. Bardzo, ale jej bardziej za to, że go kocha. Nienawidzę ich obojga, bo mi cię odbierają. – Nie, nie, nie – skarciła, chwytając mnie za ramiona. – Nie waż się mówić tak źle o matce. Przeszła więcej, niż zdołasz zrozumieć. Nie masz pojęcia, co zrobiła, by cię chronić, by z tobą być. – Najlepsze, co mogłaby dla mnie zrobić, to zostawić tatę. – Oj, skarbie… – Ściszyła głos i pokręciła głową. – Przykro mi, że ta sytuacja jest dla ciebie tak trudna. Dla mnie również. Mam ciężkie serce. Nie mogłam oddychać, a żołądek zwijał mi się w coraz ciaśniejszy supeł, gdy zaczęła docierać do mnie rzeczywistość. Babcia się wyprowadzała. Zostawiała mnie. Znów ją uściskałam. – Mimo… – Łkałam w jej bluzkę. Babcia jednak nie płakała. Ona się nigdy nie załamywała, po prostu podtrzymywała innych. – Proszę, pozwól mi z tobą zostać. Proszę. Nie poradzę sobie bez ciebie. – Nie zostaniesz beze mnie, Shay. Nie będę daleko. Twoja mama jednak nie poradzi sobie bez ciebie tutaj. To najprawdziwsza prawda. Bądź dla niej dobra. Dla jej serca i duszy, bo jest załamana. Jesteś jedynym światełkiem, które teraz ma. Zostań, proszę. Płakałam w jej objęciach przez chwilę, nim poprosiła, żebym pomogła zapakować jej rzeczy do samochodu. Ponownie mnie przytuliła i pocałowała w czoło. Kto mógł wiedzieć, że takie pieszczoty mogły zarówno leczyć i ranić? Zostałam na chodniku, aż zniknęła za rogiem. Taty nie było nawet w domu. Pił pewnie w jakimś barze lub sprzedawał prochy ludziom, z którymi nie powinien się zadawać, nie przejmując się tym, co robił swojej rodzinie. Każda zła decyzja, jaką podjął, niszczyła nas, a mimo to trwał przy tym, nie myśląc o nas, nie zważając na nikogo, prócz siebie. Wróciłam do domu załamana i wściekła. Musiałam przemówić matce do

rozsądku. Musiałam obudzić ją z tego koszmarnego snu, w którym żyła od tak dawna. Kiedy wróciłam do środka, gotowa się na nią wydrzeć, zatrzymałam się przy schodach. Była w łazience i szlochała niekontrolowanie. Dyszała zmęczona. Kiedy przekręciłam gałkę i otworzyłam drzwi, zastałam ją siedzącą na skraju wanny, gdy zakrywała twarz dłońmi. Wciąż byłam zła, zraniona, zdezorientowana. Wciąż zamierzałam jej o tym opowiedzieć. Wyartykułować myśli i wyjaśnić, że jej decyzje wpływały na wszystko i wszystkich wokół, nie tylko na nią, ale w tej chwili nie mogłam tego zrobić. I tak już była w dołku, więc nie mogłam dobijać jej bardziej. Sé valiente, sé fuerte, sé amable, y quédate. Weszłam do łazienki, usiadłam na skraju wanny i objęłam mamę. I zostałam.

ROZDZIAŁ 21

Shay

Tej nocy nie mogłam zasnąć. Zegarek stojący na mojej szafce nocnej wyświetlał czerwone cyfry, drwiąc ze mnie i mojego wyczerpania. Tata nie wrócił do domu. Mama płakała w swojej sypialni, a Mimy nie było. Zdawało się, że dom stracił swoje światło, przez co nie potrafiłam zasnąć. Ponownie spojrzałam na zegar. Dziewięć minut po północy. Wmawiałam sobie, że to za późno, by do niego dzwonić. W dodatku dlaczego miałabym to w ogóle robić? Jeślibym go obudziła, byłoby mi z tego powodu głupio, bo wiedziałam, że sam miał problemy z zasypianiem. Jednak jeśli nie spał… chciałabym usłyszeć jego głos w słuchawce. Wybrałam jego numer. Kiedy telefon dzwonił, serce podeszło mi do gardła i próbowałam, jak mogłam, się uspokoić. – Dobrze się czujesz? – zapytał, odbierając. Jego głos był normalny, bez oznak zaspania. Serce, które wciąż miałam w gardle, przyspieszyło. Podciągnęłam kołnierzyk koszulki i przygryzłam materiał. – Dlaczego od razu o to pytasz? – Ponieważ jest po północy, a większość telefonów o tej porze zwiastuje kłopoty lub seks. Jeśli chodzi ci o to drugie, to oczywiście… Mogłam wyobrazić sobie uśmieszek na jego twarzy. – Nie chodzi o seks. – Cholera. Więc wracając do mojego pierwszego pytania, dobrze się

czujesz? – Zdefiniuj „dobrze”. – Parsknęłam śmiechem, zaciskając zęby na koszulce. – Dziś wyprowadziła się moja babcia. Albo, cóż, matka wyrzuciła ją po zbyt wielu kłótniach z powodu ojca. – Co? – zapytał zdenerwowany. – Gdzie jest? Wszystko z nią dobrze? Gdzie się zatrzyma? Niemal zapomniałam, że Mima stanowiła też dość sporą część życia Landona. Troska w jego głosie sprawiła, że zapragnęłam, by był ze mną, żebyśmy mogli martwić się o babcię razem. – Wszystko u niej dobrze? – powtórzył. – Wynajęła mieszkanie. Trudno stwierdzić, czy dobrze się czuje. Jest gruboskórna, zachowuje się, jakby nic nie mogło jej zranić, nawet jeśli wiem, że jest inaczej. Nigdy nie okazuje słabości, a jej smutku chyba nawet ja bym nie zauważyła. Od początku była opoką tej rodziny. Nie wiem, na kim polega, kiedy cierpi, ponieważ wszyscy cały czas polegaliśmy na niej. Martwię się, że ma to wszystko na głowie, ale nie przyzna się do bólu. Nie okazuje emocji. – Ludzie, którzy najmniej okazują uczucia, są najczęściej tymi, którzy najbardziej cierpią – stwierdził. Serce mi się ścisnęło. – Wiesz to z własnego doświadczenia? – Mniej więcej. – Ton jego głosu dał jasno do zrozumienia, że Landon nie chciał zagłębiać się w temat. – Maria wiele dla mnie znaczy. Nawet jeśli jest tylko naszą gosposią, była przy mnie w najtrudniejszych chwilach. – Gosposią? – zapytałam, zdezorientowana. – Tak. Przychodzi w każdą niedzielę. Robi to od lat. – Landonie, babcia nie pracuje w ten sposób od bardzo dawna. Cztery lata temu otworzyła studio jogi… – Moje serce zgubiło rytm na myśl o Mimie i o tym, co mówiła, że robi w niedzielę. – Powiedziała, że spotyka się wtedy z przyjacielem. Landon umilkł. Wyobrażałam sobie, że marszczył brwi, gdy próbował to pojąć. – Nie jest już gospodynią? – Nie, i to od dawna.

Znów milczał. – Nie rozumiem… – wyznał. – Nie rozumiem, jak może być tak dobrą osobą. – Tak, ja też nie. – Właśnie dlatego nie możesz spać? Bo martwisz się o Marię? – Tak. – Przekręciłam się w łóżku. – A ty, dlaczego nie śpisz? – Tak już mam. – Musisz spać, Landonie. – Wiem, ale sama świadomość niczego nie zmieni. Prawda. – Jeśli to pomoże, mogę zostać przy telefonie, dopóki nie zaśniesz. – Nie wiem, czy tak się stanie, ale warto spróbować. Trusiu? – Tak? – Przestań żuć koszulkę. Wypuściłam materiał z ust i znów zmieniłam pozycję. – O czym możemy rozmawiać? – O czym tylko chcesz… O wszystkim. Tak właśnie zrobiliśmy. Rozmawialiśmy o jakichś głupotach. O tym, co lubimy. O sporcie. Nie miałam w tym ostatnim temacie za wiele do powiedzenia, ale Landon opowiadał o swoich ulubionych drużynach. Nawet jeśli był z Illinois, lubił drużynę futbolową z Wisconsin – Green Bay Packers. Choć powinien być oddany barwom pomarańczowej i niebieskiej, wielbił zieloną i żółtą. Nazwałam go zdrajcą, nawet jeśli nic nie wiedziałam o futbolu. Odparł tak po prostu, że jestem piękna. Ze słodyczy uwielbiał Reese’s Cups, z napojów Mountain Dew. Gdyby mógł pojechać do dowolnego stanu, odwiedziłby Kalifornię. Bał się węży, kochał psy. Jego ulubiony film to Kevin sam w domu. – Uwielbiam scenę, gdy puszcza film i mówi: „Wesołych świąt, sprośna świnio”. Przysięgam, że gdy miałem dziesięć lat, mówiłem tak do wszystkich. Wciąż uważam, że to cholernie zabawne – wyjaśnił, chichocząc. Uwielbiałam jego radość.

Opowiedziałam mu też o sobie. O tym, że postawiłam sobie za cel, by któryś z moich scenariuszy wykorzystano w filmie czy serialu. O tym, że marzyłam o zdobyciu najbardziej prestiżowych amerykańskich nagród filmowych – Emmy, Grammy, Oscara i Tony’ego. Jasne, wydawało się to mało prawdopodobne, ale jeśli Audrey Hepburn mogła to zrobić, więc może i mi się uda? Nawet jeśli nie miałam takiego talentu. Przyznałam, że to moja ulubiona aktorka. Jej komedie romantyczne to moje najukochańsze filmy, właśnie przez nie zakochałam się w pisaniu historii miłosnych. Zdradziłam mu również nazwiska moich ulubionych pisarzy. Mówiłam o tak wielu rzeczach, że zapewne każdy inny uznałby to za nudy, ale Landon słuchał i zadawał więcej pytań o moje marzenia, chęci, nadzieje. – Możesz mieć to wszystko, Trusiu. Będziesz to wszystko miała – obiecał. – Jesteś za bardzo uparta, by tego nie mieć. To nie było kłamstwo. Nawet jeśli miało mi się nie udać, zamierzałam mocno walczyć, aby zbliżyć się do realizacji moich marzeń na tyle, na ile to możliwe. – A co z tobą? – zapytałam. – Czego ty pragniesz? – Nienawidzę tego pytania – mruknął. – Zawsze czuję się nim przytłoczony. – Ale dlaczego? – Przez presję – wymamrotał, po czym odchrząknął. – Wszyscy wiedzą, co chcieliby robić w życiu. Hank i Raine wymyślili, że otworzą kawiarnię. Eric chce się zająć inżynierią. Grey przejmie rodzinną wytwórnię whisky. Reggiemu pisane jest zostanie bezdomnym błagającym ludzi o kasę, zbierającym na bilet powrotny do Kentucky. Wszyscy coś planują, a ja łażę w kółko, zagubiony niczym John Travolta w Pulp Fiction. – Nigdy nie widziałam tego filmu. – Ach, a pomyśleć, że zaczynałem cię lubić. Parsknęłam. – Właściwie ja ciebie też. – Tak? – Tak. Jak grzyba między palcami.

Roześmiał się głośno, a mnie od tego dźwięku brzuch wypełnił się trzepotem motylich skrzydeł. Spodobało mi się. Lubiłam go rozśmieszać. – Nie musisz mieć już wszystkich odpowiedzi, Landonie. Do szkoły chodzi wiele niezdecydowanych osób. Niektórzy robią sobie rok przerwy, aby dojść do tego, czym chcą się w życiu zajmować. Niektórzy nie kontynuują nauki. Żadna z tych decyzji nie jest zła. Żadna nie jest lepsza od innej. – Chyba tak. Chciałbym tylko, by tata to rozumiał. – Zaczynam myśleć, że rodzicom nie jest przeznaczone rozumienie dzieci. – A nam nie jest przeznaczone rozumienie ich – dodał. Nie słyszałam prawdziwszego stwierdzenia. Zastanawiałam się, czy rodzice pamiętali w ogóle, jak to jest być młodym, zdezorientowanym i nie wiedzieć, czego chce się od życia. Chociaż mama wyglądała w ten sposób co wieczór. Może dorośli to dzieci ze starymi, zmęczonymi sercami, które z każdym uderzeniem nieco się kruszą. Mój telefon dał znać o nadejściu wiadomości od Tracey. Wypisywały z Raine cały wieczór o imprezie u Reggiego – w której zupełnie nie miałam ochoty uczestniczyć. Tracey: MIAŁAŚ RACJĘ W SPRAWIE REGGIEGO. TO DUPEK I SKOŃCZYŁAM Z NIM RAZ NA ZAWSZE. Czytając to, poczułam ogromną ulgę. Przez chwilę zastanawiałam się, co wywołało u niej to objawienie. Uświadomiłam sobie jednak, że to nie miało znaczenia. Byłam szczęśliwa, skoro przestała się nim interesować. – Wydaje się, że Tracey dała sobie spokój z Reggiem. – Ziewnęłam do telefonu. – Dobrze. To złamas. A to coś znaczy, gdy mówi o tym taki dupek jak ja. – Nie jesteś dupkiem, Landonie. – Ponownie ziewnęłam. – Jesteś jak pluszowy miś ukrywający się w przebraniu niedźwiedzia grizzly. Prychnął. – Ziewasz – zauważył. – Idź spać. Potarłam oczy, próbując się rozbudzić. – Wciąż tu jestem. Nie trzeba. – Rozłącz się – powiedział.

– Nie, póki nie zaśniesz. – Zaśniesz przede mną. – Ale zostanę na linii, póki sam nie pójdziesz spać. – Okej. Ponownie ziewnęłam, opadały mi powieki. – Obiecujesz? – Obiecuję. Nie wiedziałam, czy był chłopcem, który nie dotrzymywał słowa, ale miałam nadzieję, że było inaczej. Zasypiając, powiedziałam cicho: – Mógłbyś być aktorem, Land. Wiesz o tym, prawda? Jesteś w tym dobry. Mógłbyś być najwspanialszym aktorem na świecie. – Gadasz przez sen i masz urojenia. – Ziewnął. Idealnie. – Dobranoc, Trusiu. Nienawidzę cię. Nie wiedziałam, czy zdołam polubić tę ksywkę, która wzięła się z odrazy. – Ja ciebie nienawidzę bardziej, Szatanie. – Tak, ale ja ciebie najbardziej.

ROZDZIAŁ 22

Landon

Shay zasnęła przede mną, ale trzymałem się danej jej obietnicy i nie wyłączyłem telefonu, aż sam nie zasnąłem – naprawdę zapadłem w sen. Nie byłem pewien, czy to przez jej równomierny oddech, czy przez obawę, że w jakiś sposób dowie się, że się rozłączyłem, ale pozostałem na linii, śpiąc. Obudziłem się, gdy było jasno. Byłem rześki, a nie czułem się tak od bardzo dawna. Kiedy po południu rozbrzmiał dzwonek, pospieszyłem na dół, by otworzyć, wiedząc, że mogła to być tylko jedna osoba. Otworzyłem drzwi i zastałem na progu uśmiechniętą jak zawsze Marię. – Dzień dobry, Landonie. – Uśmiechała się od ucha do ucha, wchodząc z talerzem w dłoniach. Pieczeń – a przynajmniej tak to pachniało. Wręczyła mi naczynie i zmierzyła wzrokiem z góry na dół. – Wyglądasz na wypoczętego, to dobrze. Spałeś. – Tak, spałem. – Dzięki twojej wnuczce i jej magii. – Dom nie jest dziś w ruinie, więc jeśli pani chce, możemy pooglądać telewizję, czy coś. – Nie dostaję pensji za oglądanie telewizji, Landonie Scotcie. Nie byłem pewien, czy w ogóle dostawała jakieś wynagrodzenie. – Nikomu nie powiem. – Uśmiechnąłem się, szturchając kobietę w bok. – W dodatku zrobiłem pani ulubione ciastka, owsiane z rodzynkami i orzechami pekan. Uniosła brwi. – Upiekłeś je dla mnie?

– Tak. To co pani powie? Dzień wolny? Odwróciła wzrok, więc domyśliłem się, że chodziło o emocje. Maria była zbyt dumna, by je okazać i o tym wiedziałem. Nie zamierzałem naciskać, żeby się przede mną otworzyła. Zamierzałem dać jej spokojny dzień, zapewnić nieco radości w tej paskudnej sytuacji życiowej. – Nie powiesz rodzicom? – zapytała cicho z troską. – Nie. Zostaniemy w salonie, pooglądamy telewizję. Mam Przyjaciół na DVD. – Nigdy nie widziałam tego serialu – przyznała. Co było nie tak z rodziną Shay i brakiem dobrej rozrywki? – Cóż, dziś jest pani szczęśliwy dzień. Chodźmy. Siedzieliśmy w salonie i oglądaliśmy odcinek za odcinkiem. Co jakiś czas Maria się śmiała, ale przeważnie kręciła głową i mamrotała z irytacją: – Dios mío! Nie zmusiła mnie nawet, byśmy zjedli obiad przy stole w jadalni. Posililiśmy się pieczenią z ziemniakami, po czym zbyt dużą ilością ciastek z lodami, nie przerywając maratonu Przyjaciół. – Jesteś podobny do tego Joeya – wytknęła, ruchem głowy wskazując na ekran. – Głupkowaty przystojniak. Parsknąłem śmiechem i uniosłem brwi, lekko przytakując. – Jak się pani miewa? – zacytowałem postać. Oczywiście Maria nie wyłapała odniesienia, wzruszyła tylko ramionami. – Dobrze, ale ten serial jest okropny. Roześmiałem się jeszcze bardziej. Nigdy nie miałem babci, ale wydawało mi się, że tak właśnie było ją mieć. To zbiór przypadkowych chwil dodanych do ważnych spraw i wspomnień. Właśnie tym była dla mnie Maria przez kilka ostatnich lat. Istniała w tych nielicznych momentach, które stawały się dla mnie bardzo ważne. Nie miałem w życiu wielu istotnych aspektów, jednak Maria zdecydowanie była jednym z nich. Znajdowała się przynajmniej w pierwszej piątce. Jej wnuczka wspinała się na mojej liście. Kiedy nadszedł wieczór, Maria pozbierała swoje rzeczy i udała się do

drzwi. – Dziękuję za dziś, Landonie. Wiem, że nie miałeś pojęcia, ale potrzebowałam spokoju. Potrzebowałam wolnego dnia. – Cieszę się, że mogłem pomóc. – Przeczesałem włosy palcami, nim włożyłem ręce do kieszeni. – Pani Mario? – Tak? – Jak ma się dziś pani serce? Uśmiechnęła się lekko, do oczu napłynęły jej łzy i ku mojego zdziwieniu niewielka kropla popłynęła po jej policzku. – Wciąż bije. Objąłem ją bez pytania o pozwolenie, ponieważ Maria nie była osobą, która potrzebowała ostrzeżenia o uścisku. Po prostu na niego odpowiedziała. *** W poniedziałek okazało się, że Monica i Reggie stali się parą, co było dziwne, ponieważ byłem pewien, że chłopak zakończył romans z Tracey jakieś czterdzieści osiem godzin wcześniej. Pośród nastolatków tak wiele może zmienić się przez weekend. Hormony działały pospiesznie, więc trudno było nadążyć, w którym tygodniu kto kochał kogo. Monica przygruchała sobie niedoszłego Eminema i przy każdej nadarzającej się okazji uśmiechała się do mnie z wyższością, jakby pytała, czy jestem zazdrosny. Niespecjalnie, Mon. Za każdym razem, kiedy ją widziałem, wyglądała gorzej. Chciałem ją zapytać, czy wszystko w porządku, czy je i próbuje spać, ale z czasem zrozumiałem, że nie byłem osobą, jakiej by się po mnie spodziewała. Dlatego prawdopodobnie lepiej było zachować dystans. Mimo to wciąż martwiłem się, gdy widziałem ją z Reggiem. Okazało się, że dupek nie był wart czasu żadnej dziewczyny, wliczając w to Monicę. Wysłałem jej wiadomość, mówiąc, że miał problemy i był aroganckim fiutem, ale odpisała, żebym pilnował własnych spraw. Przestałem więc zwracać uwagę na tę dziwną parę, obróciłem się i podszedłem do Erica, który stał przy swojej szafce. – Słyszałeś? Monica i Reggie są razem – wspomniałem, klepiąc go po

plecach. – Tak, lecieli na siebie na imprezie w weekend – powiedział cicho. Nie obrócił się do mnie twarzą i wydawał się jakiś przybity. Jeśli ktokolwiek był rannym ptaszkiem, to właśnie on. O siódmej wyśpiewywał piosenki z Dźwięków muzyki, jakby to nie była najbardziej wkurzająca rzecz na świecie. – Co się z tobą dzieje? Nie wydajesz się rozbudzony. Za bardzo zabalowałeś? – zapytałem. W końcu się obrócił, ujawniając podbite oko. Uniosłem brwi, na mojej twarzy musiał malować się znak zapytania. Przez weekend chłopcy (plus Raine) wypisywali do mnie o imprezie u Reggiego, prosząc, bym przyszedł, ale zignorowałem wszystkich, ponieważ jeśli miałem wybierać pomiędzy czasem spędzanym z Shay, a pójściem na przyjęcie czarusia z południa, zawsze wybrałbym dziewczynę. Do diabła, ostatnio wybierając pomiędzy Shay a kimkolwiek, postawiłbym właśnie na nią. – Co ci się, u licha, stało? – rzuciłem, taksując go wzrokiem. Skrzywił się i pokręcił głową. – To nic. Nic się nie stało – mruknął. – Stary, masz siną połowę twarzy. To nie wygląda jak nic. – Odpuść, co, Land?! – warknął. Tak, opanowany Eric właśnie na mnie nakrzyczał. Nie tylko podniósł głos, ale zrobił to na mnie. Właśnie wtedy obok nas przeszedł Reggie, obejmując Monicę, a kiedy popatrzył na Erica, pokręcił głową z obrzydzeniem. – Pieprzona ciota – mruknął. Spiąłem się i wydąłem pierś. – Coś ty powiedział? – rzuciłem, przez co Reggie spojrzał na mnie. – Nie ty, Landonie. Uspokój się – stwierdził. – On ci to zrobił? – zapytałem szeptem Erica, który się skrzywił, potwierdzając moje domysły. Krew we mnie zawrzała. Istniało tylko kilka spraw, które się dla mnie liczyły, i kilka osób, za które oddałbym życie. I właśnie doszło do tego, że Reggie śmiał podnieść rękę na jednego z tych

ludzi, a to nie było w porządku. Zacisnąłem zęby, podchodząc do Reggiego. – Coś ty powiedział? – zapytałem ostro raz jeszcze. – Powiedziałem „ciota” – powtórzył, wskazując na Erica. – Ten dupek miał czelność pojawić się w moim domu, upić się, po czym zastałem go w swojej sypialni jak całował jakiegoś typa. To chore. Świat nie potrzebuje takich popaprańców jak… Miałem dość gadania tego homofobicznego kretyna. Uciszyłem go pięścią. Dziewięćdziesiąt dziewięć procent ciosu knykciami w jego żuchwę było za Erica, ale jeden procent zostawiłem samolubnie dla siebie. Od początku czekałem na okazję, by mu przyłożyć. Poleciał do tyłu jak niezręczny goryl. Powiódł palcami po wardze, wycierając krew. – Ty gnoju! – warknął, nim ruszył na mnie, ale miałem przygotowaną pięść, by ponownie walnąć go w twarz. Rzucił mnie jednak na szafki, następnie padliśmy na podłogę, tarzając się jak małpy. Dostałem od niego kilka razy, ale gdy go obróciłem, zacząłem walić pięściami w jego twarz. Miał być tak samo siny jak mój przyjaciel, jeśli nie bardziej. Stworzył się wokół nas tłum, potrzeba było kilku nauczycieli, aby nas rozdzielić. – Reggie! Landon! Gabinet dyrektora. Natychmiast! – zawołał pan Thymes. Odciągnięto nas od siebie, nauczyciel spojrzał na mnie, jakby był rozczarowany, że użyłem pięści. Ale, do diabła, byłem pewny, że w swoich czasach Romeo też ich używał. Otarłem oko, które piekło. Reggie mi przyłożył, krew kapała na policzek. Uniosłem głowę i dostrzegłem wpatrzoną we mnie ulubioną parę brązowych oczu. Shay wyglądała na przerażoną, przyciskając książki do piersi. Nie byłem pewien, czy przestraszyła się bójki, czy mnie. Wiedziałem, że potrafiłem zatracić się we wściekłości, i na co było mnie stać. Nie chciałem, by zobaczyła tę stronę mojej osoby. Nie chciałem, by oceniała mnie po mroku. Ale spojrzałem na jej usta. Lekko je rozwarła i zapytała bezgłośnie:

– Dobrze się czujesz? Martwiła się o mnie. Nawet jeśli byłem załamany i posiniaczony, nawet jeśli wyglądałem jak nieujarzmiona bestia, Piękna wciąż mnie dostrzegała i troszczyła się o moje samopoczucie. Skinąłem krótko głową. Tak, Trusiu. Nic mi nie jest. *** Dyrektor Keefe był starszym mężczyzną z brodą jak święty mikołaj i jego brzuchem. Minęło trochę czasu, odkąd po raz ostatni gościłem w jego gabinecie przez walkę na pięści. Po śmierci Lance’a nie czułem potrzeby rozładowywania agresji w ten sposób. Mimo to dyrektor nie był zdziwiony moim pojawieniem się. Zdawało się, że nawet się tego spodziewał. – Przez moment sądziłem, że mamy ten etap za sobą, panie Harrison – mruknął cicho. Tak, ja również, dyrektorze. Reggie siedział obok mnie, jego twarz zmieniała już kolory, przynajmniej miałem okazję przyglądać się temu zjawisku. Wyglądało na to, że był zakłopotany. I dobrze. Nie zasługiwał na jakikolwiek komfort. Nawet jeśli najwyraźniej przegrał bitkę, wciąż pyskował. Dyrektor Keefe wstał, by pójść po jakieś dokumenty, zostawiając nas samych. Reggie otarł nos i wymamrotał: – Zachowujesz się jak kutas tylko dlatego, że posuwam twoją sukę. Zacisnąłem dłonie w pięści, ale nie zareagowałem. Nie chciałem dawać mu satysfakcji i ponownie pokazywać, że mnie wkurzył. W dodatku Shay chciałaby, bym był od niego lepszy. Sam również chciałem się lepiej zachować. Pragnąłem pokazać odpowiedzialność. Dlatego nie zamierzałem karmić się jego drwinami – a przynajmniej póki nie będzie dalej gadał. – Tak, posuwam twoją byłą laskę i nie mogę się doczekać, aż przelecę też tę nową. Te jej usta, ta słodka dziura w twarzy, w którą świetnie byłoby wepchnąć fiuta. Założę się, że ta grzeczna dziewczynka powiedziałaby

„proszę”, po czym „dziękuję” za mój ładunek – drwił, i cóż, przypieczętował tym swój koniec. Znów się siłowaliśmy, to znaczy przyszpiliłem go do podłogi i waliłem pięściami w twarz. – Landon! Co się z tobą dzieje?! – zawołał dyrektor, wchodząc do gabinetu. Pospiesznie ściągnął mnie z Reggiego, który gramolił się, by wstać. – Widzi pan? Znów mnie zaatakował – skłamał Reggie, jak mała zdzira. – Nic mu nie zrobiłem. Wyraźnie widać, że nie potrafi zapanować nad gniewem, a jest zły, że spotykam się z jego byłą dziewczyną. To nie ja zacząłem tę bójkę. To nie ja. Mam zbyt wiele szacunku dla pana i uczniów, by zrobić coś takiego. Przysięgam, jeśli Reggie będzie podlizywał się jeszcze bardziej, zacznie całować go po gołej dupie. Dyrektor jednak to kupił. Może dlatego, że przywykł, że to ja wszczynałem bójki. Może nie znał takich jak Reggie, ale z pewnością znał takich jak ja. Wiedział, że sprawiałem kłopoty. Nie miał jednak pojęcia, że Kentucky był ode mnie gorszy. – Ręce przy sobie, chłopcy – polecił surowo, ale patrzył ponuro tylko na mnie. – Przyniosę ci kolejny worek z lodem, Reggie. Landonie? – Tak? – Nie ruszaj się. Przyjąłem. Przyjechali rodzice chłopaka i głosami z południowym akcentem wygłaszali obawy o ich „misiaczka”, który wdał się w bójkę. – To zupełnie do niego niepodobne! – mówiła matka, wyraźnie nieświadoma, kim był jej synalek. – Mój Reggie nigdy w życiu nikogo nie uderzył. To dobry chłopiec. Musiał zostać sprowokowany – wyjaśniała, zerkając na mnie. Milczałem, nawet nie patrzyłem na nią złowieszczo. Wkrótce odkryje, kogo wychowała. Nikt nie zdoła ukrywać swojego mroku w nieskończoność, nie uda się to też czarusiowi z południa. – W weekend urządził w domu imprezę – mruknąłem do jego rodziców, gdy wychodzili z gabinetu. – Sprawdźcie barki.

Reggie wytrzeszczył oczy, zdziwiony, że go wydałem. Tak, cios poniżej pasa, który był zupełnie nieuzasadniony, ale co mogłem rzec? Czułem się dziś wyjątkowo małostkowy, bo śmiał uderzyć mojego przyjaciela. Trzymano mnie w gabinecie dyrektora, aż przyjechał po mnie tata. Mama wciąż żyła swoimi marzeniami w Europie. Codziennie zostawiała wiadomości głosowe, ale nie oddzwaniałem. Stwierdziłem, że domyśli się, za co to milczenie. Napisałem jej jednak, że żyję. Nie chciałem, by za bardzo się martwiła, nawet jeśli okropnie mnie wkurzyła. Tata był na mnie wściekły. Wiedziałem, że zirytowała go sama konieczność powrotu z Chicago w ciągu dnia, bo musiał uporać się z moimi dramatami, a kiedy wszedł, zobaczyłem tę irytację na całej jego twarzy. Ojciec nigdy nie mówił za wiele słowami, za to wszystko minami. Dyrektor Keefe wyjaśnił, że niezbyt jasny był początek bójki, mówiąc, że zakończyła ją dopiero interwencja nauczycieli. – Normalnie nałożylibyśmy krótkie zawieszenie, ale skoro Landon gra główną rolę w szkolnym przedstawieniu, a niedługo premiera… – urwał i przerzucił jakieś dokumenty. Nasza szkoła znana była z dwóch rzeczy: koszykówki i wystawiania sztuk. Pomysł, że teatr straciłby swojego drogiego Romea na kilka dni, był nie do zniesienia dla serca dyrektora. – Uważamy również, że zajęcia pozaszkolne będą dla niego dobre. Nawet jeśli zdarzyła mu się wpadka, mamy nadzieję, że była jednorazowa. Chłopcom polecono, by się do siebie nie zbliżali. Dla mnie żaden problem. Tata spojrzał na mnie zdziwiony, słysząc o moim przedstawieniu. Nigdy nie wykazywałem zainteresowania sztuką i, cóż, nigdy o tym nie rozmawialiśmy. Zmarszczył brwi i przeprosił za moje całkowicie bezmyślne zachowanie. Wyszliśmy z gabinetu, tata mamrotał coś pod nosem. Zarzuciłem plecak na ramiona i wzruszyłem nimi lekko. – Przepraszam, że cię tu wezwano. To nie było aż tak poważne. – Uderzyłeś kolegę w twarz, Landonie. To poważna sprawa. – Tak, ale…

Ucisnął nasadę nosa i pokręcił głową. – Nie mogę się teraz tym zajmować. Nie wytrzymam twoich wygłupów. I o co chodzi z tym przedstawieniem? – To tylko… – Odetchnąłem głęboko i zacisnąłem palce na szelce plecaka. – Naprawdę mi się podoba ten teatr, tato. Myślałem, by jesienią pójść do szkoły aktorskiej. Prychnął i pokręcił głową. – Tak, dobrze, Landonie. – Mówię poważnie, tato. Naprawdę mnie to interesuje, a UOC ma dobry wydział teatralny i… – Zabraniam – przerwał mi. – Co? – Powiedziałem, że zabraniam. Nie będę płacił za jakiś durny kierunek, żebyś mógł trwonić swój czas i moje pieniądze. Zabraniam. Pójdziesz na prawo, jak już ustaliliśmy. – Niczego nie ustaliliśmy. Ty ustaliłeś. Tato, ja… Nie słuchał. Nigdy nie słuchał. Moje słowa były bezcelowe. Przynajmniej mama była gotowa, by mnie zawsze wysłuchać. Ojciec spojrzał na zegarek. – Nie mam na to czasu. Muszę wracać do Chicago i spróbować nadgonić robotę, co oznacza, że zapewne będę musiał jechać tam również w sobotę. I prawdopodobnie będę zajęty też w przyszły weekend. – Przyszły? – Stanąłem, zaniepokojony. – Ale mam wtedy urodziny. Myślałem, że będziesz w domu, skoro mama nie wróci. – Tak, też tak myślałem, aż nie zacząłeś wymachiwać pięściami jak jakiś dzikus. Mówisz poważnie o tym głupim teatrze, a nie potrafisz zachowywać się na tyle dojrzale, by przestać rozwiązywać problemy przemocą. Jeśli chcesz kogoś grać, zagraj kogoś w swoim wieku. Nie jesteś już dzieckiem. Przestań się tak zachowywać. Porozmawiamy o tym później. Nie porozmawiamy. Sprawa zostanie zamieciona pod dywan jak wszystkie wcześniejsze sprzeczki. Tata ponownie zatraci się w pracy, a ja we własnym umyśle i po swojemu uporamy się z problemami. Tęskniłem za mamą.

Ojciec odszedł, pozostawiając mnie jak głupka, pełnego rozczarowania z powodu tego, że nie zamierzał być w domu na moje urodziny. Potrzebowałem go. Potrzebowałem bardziej niż kiedykolwiek, a on nie zamierzał przy mnie być. Super. Skierowałem się do wyjścia. Miałem chaos w głowie z powodu tych urodzin, więc nie zamierzałem siedzieć na historii i rozmawiać o martwych kolesiach, kiedy nieustannie prześladował mnie mój własny umysł. – Dokąd idziesz? – zapytał ktoś, gdy popchnąłem drzwi. Obróciłem się i zobaczyłem Shay stojącą z taką samą zaniepokojoną miną jak wtedy, gdy odciągał mnie pan Thymes. – Nie wiem. Gdziekolwiek, byle nie tu. – Wyszedłem. Nie chciało mi się gadać. Nie miałem ochoty przebywać w towarzystwie innych, zwłaszcza Shay. Nie chciałem, by widziała mnie w dołku. I tak już wystarczająco się naoglądała. – Okej – odparła, również przechodząc przez drzwi. Zdziwiłem się. – Co robisz? – Idę z tobą. Powiedziała to tak stanowczo, jakby miało to jakiś sens. Jeśli ja wychodziłem, ona szła ze mną. Oczywiście. – Nie, nie idziesz. Nie jesteś wagarowiczką. – Cóż, to się dziś zmieni. Chodź, możemy iść do mnie. Nikogo nie ma, a pomogę ci umyć twarz. – Słuchaj, Shay, nie chcę przesadzać… – Więc tego nie rób. – Co? – Nie przesadzaj. Pozwól mi na to, Landonie. Jestem pewna, że wrócisz do siebie i będziesz siedział w samotności i się smucił, ale to możesz robić później, bo w tej chwili nie powinieneś być sam. Chodź. Kierowała się do mojego samochodu, nie dając mi wyboru. Poza tym chciałem za nią podążyć. Podeszliśmy do mojego auta, wręczyłem jej nawet kluczyki. Nie byłem

w stanie skupić się na prowadzeniu, więc lepiej, by ona to zrobiła. Myślałem tak, dopóki nie usiadła za kierownicą i nie zaczęła jechać, szarpiąc autem. – Rety, Trusiu, poradzę sobie bez zawału. – Powinieneś mieć pojazd z automatyczną skrzynią biegów, jak normalni ludzie, a nie z manualną. Usiadłem prosto, z przerażeniem wytrzeszczając oczy. – Nie wiesz, jak poruszać drążkiem?! – palnąłem. – Nie. – Wzruszyła ramionami. – Wydawało mi się, że to nie może być bardzo różne od automatu. Szarpnięcie. Przystanięcie. Szarpnięcie. O rety, zginiemy! – Zatrzymaj się! – Ale… – Shannon Sofio! Natychmiast się zatrzymaj! – wrzasnąłem, aż spojrzała na mnie szeroko otwartymi oczami i szybko się zatrzymała. – Okej, okej, jeju. Brzmisz w tej chwili jak moja babcia. Wysiadam. – I dobrze. Zamieniliśmy się miejscami, po czym starałem się, jak mogłem dowieźć nas bezpiecznie do jej domu. – Skąd znasz moje drugie imię? – zapytała miękko, patrząc na mnie. Potarłem kciukiem nos, próbując nie brzmieć jak kujon. – Kiedy byłaś mała, Maria przyprowadzała cię do nas i raz tak do ciebie krzyknęła. Zapamiętałem. Wraz ze wszystkimi innymi szczegółami o niej, od pierwszego dnia, gdy tylko ją zobaczyłem. Czułem, że się we mnie wpatrywała, żałowałem, że nie mogłem czytać w jej myślach. Chciałbym wiedzieć, jak działał jej umysł. Chciałbym móc ją odczytywać tak dobrze, jak ona odczytywała mnie. Kiedy weszliśmy do jej domu, poprowadziła mnie prosto do swojego pokoju i posadziła na łóżku. – Przyniosę ciepły ręcznik. Zaraz wrócę – powiedziała. Rozejrzałem się po ścianach pełnych kartek ze scenariuszy oraz plakatów aktorów i aktorek. Miała regały pełne zeszytów i mogłem się założyć, że

zapisała każdy do ostatniej strony. Słowa przychodziły jej z łatwością. Sam nie miałem na tyle myśli, by zapełnić nimi choćby jeden zeszyt, a co dopiero kilkadziesiąt. Shay wróciła z ręcznikiem i umieściła mi go na twarzy. Skrzywiłem się nieco, ale ucieszyło mnie ciepło. – Wcześniej o wiele częściej się biłeś – szepnęła, delikatnie ocierając mi policzek. – Kiedy byłeś młodszy. – Tak. – Ludzie mieli cię pewnie za bestię czy coś, ale walczyłeś tylko z tymi, którzy dręczyli innych… przynajmniej z tego, co zauważyłam. – Zwracałaś uwagę na moje bitki? – Zawsze zwracałam na ciebie uwagę – wyznała, a to moje zamarznięte serce nieco odtajało. Często miało to miejsce przy tej dziewczynie. – Eric powiedział mi, co dziś dla niego zrobiłeś. To było bardzo odważne. – To było głupie. Mogłem stracić rolę w szkolnej sztuce. Mogłem mieć problem z ukończeniem szkoły. – Tak, to było głupie, ale głupie rzeczy mogą być też odważne. Eric tak naprawdę nie rozmawia o swojej seksualności. – Właśnie dlatego zerwaliście? Pokiwała głową. – Wiedziałam od dłuższego czasu. A ty? Wzruszyłem ramionami. – Zakładałem to, ale nie poruszałem z nim tego tematu. To nie moja sprawa i nie zmienia faktu, że to jedna z najważniejszych osób w moim życiu. Może kochać, kogo tylko chce, a to nie zmieni naszej relacji. – Wow. – Odetchnęła powoli i usiadła na piętach. Wpatrywała się we mnie, a moje serce zaczęło topnieć. – Grosik za twoje myśli – poprosiłem. Mama zawsze to mówiła, gdy byłem mały. – Ja tylko… Ty po prostu… – Westchnęła. – Nie jesteś osobą, której obraz przez lata budowałam w głowie. – Coraz częściej myślę to samo o tobie. – Jeśli miałbyś wybrać jedno opisujące mnie słowo, jakie by było? –

zapytała, a była to najprostsza na świecie kwestia. – Dobra. Uniosła brwi. – Dobra? I tyle? – Tak. Dobra. Ponieważ taka właśnie jesteś na wielu poziomach, nawet dla ludzi, którzy na to nie zasługują, na przykład dla mnie. Poświęcasz czas, by wejrzeć w nich głębiej, dostrzec sprawy ze wszystkich stron. Jesteś też cierpliwa. To byłoby moje drugie słowo. Nie naciskasz na ludzi, by byli takimi, jakimi ty chcesz ich widzieć. Dajesz im żyć po swojemu. – Wow… – Złapała się za serce. – To najmilsza rzecz, jaką powiedział do mnie wróg – zażartowała. Parsknąłem śmiechem. Nie jestem twoim wrogiem, Trusiu. Nigdy. – A co powiesz o mnie? Jakie będzie moje słowo? – zapytałem. – Dobry – odparła. – Nie papuguj. – Okej, ale to prawda. Wyprostowałem się. – Różnie mnie wcześniej nazywano, ale na pewno nie dobrym. – Spojrzałem na wypełniony notatnikami regał. – Wszystkie są zapisane? – Tak. To portfolio postaci tworzone na wzór tych, których znam. Pomaga przy tworzeniu historii. Uniosłem brwi. – Jest coś o mnie? Zarumieniła się. – Może kilka. – Mogę przeczytać? Zaśmiała się. – Zdecydowanie nie. Mogę cię o coś zapytać? – Wal. – Dlaczego się nienawidziliśmy? Wzruszyłem ramionami. – Nie wiem. Może dlatego, że byliśmy za głupi, by stawić czoła prawdzie?

– A jaka jest prawda? – Przysunęła się, poruszając wargami przy moich. Oddychaliśmy tym samym powietrzem. Musnąłem jej usta. – Prawda jest taka… Przerwała mi mocnym pocałunkiem. Dodała język, a ja złapałem ją pod pośladkami, by przyciągnąć do siebie. Objęła mnie i pogłębiła pocałunek. Przysięgam, mógłbym tak spędzić całą wieczność i nigdy by mi się nie znudziło. Moje ulubione chwile to te, gdy czułem jej wargi na swoich. Jej pocałunki smakowały jak cytrynowe landrynki, które zawsze lizała, lub jak kwaśne żelki czy skittlesy. Boże, uwielbiałem te jej słodkie pocałunki. Podobał mi się sposób, w jaki przeciągnęła końcówką języka po mojej dolnej wardze, jak rozchyliła usta, abym mógł głębiej jej posmakować. Podobało mi się, w jaki sposób położyła dłonie na mojej piersi, a moje ręce przesunęły się niżej na jej lędźwie. Podobały mi się jej ciche jęki przy moich wargach i jak wyginała się ku mnie. Jak pieprzyłem się z jej językiem, a ona z moim równie mocno. Odsunąłem się i na nią spojrzałem. Pragnąłem więcej. Chciałem ją posmakować, zbadać. Chciałem karmić się jej ciałem i duszą. – Mogę? – zapytałem zdenerwowany jak jakiś niedoświadczony ciołek, ale miałem to gdzieś. Jeśli miałem wyjść na głupka, niech będzie to dla niej. – Tak. – Pokiwała głową, zeszła z moich kolan i położyła się na łóżku. Spodobało mi się rozbieranie jej, gdy obserwowałem, jak patrzyła szerzej otwartymi oczami, nie mogąc się doczekać. Podobało mi się, że chciała mi oddać kontrolę, ale cholera, uwielbiałem to, że próbowała mną dyrygować. Podobało mi się, gdy drżała pod wpływem mojego dotyku, ale jej spojrzenie mówiło, bym nie przestawał. Podobało mi się, że moje dłonie trzęsły się przy jej skórze, ale serce podpowiadało, żebym pieścił dalej… Bym czuł. I uwielbiałem, gdy rozchyliłem jej nogi i zanurzyłem między nie głowę, a ona jęknęła z rozkoszy. A kiedy chciałem się podnieść, by pocałować ją w usta, odmówiła i przycisnęła moją głowę z powrotem, bym dokończył mój ulubiony posiłek. Uniosła biodra, gdy pieprzyłem językiem jej łechtaczkę.

Polecała, żebym pieścił ją mocniej i głębiej. Smakowała mi. Wilgoć zdawała się nagrodą za dobrze wykonaną robotę. Uzależniłem się, gdy jęczała coraz głośniej, więc zacząłem pieprzyć ją mocniej i głębiej palcami, poruszając przy tym językiem przy jej łechtaczce, smakując ją, gdy wsunęła mi palce we włosy. – O rety… Land… czekaj… tak… wolniej… o rety… – łkała głośno. Uwielbiałem to jej błaganie. – Więcej, więcej, więcej… Podobało mi się to. Uwielbiałem to. Kochałem… Kochałem… – Co się tu dzieje? – zapytał ktoś, wyrywając nas z transu. Uniosłem głowę i zobaczyłem wpatrzoną we mnie kobietę. – Mama, cześć – zawołała Shay, chwytając koc i się nim owijając. – O rety, ja… ty… my… – jąkała się, gdy wstałem pospiesznie, oszołomiony tym, że stała przed nami matka Shay… w jej pokoju… sekundy po tym, gdy moja głowa znajdowała się pomiędzy udami jej córki. Nic w tej sytuacji nie wyglądało dobrze. – Co tu robisz? – zapytała zdenerwowana dziewczyna, mocno ściskając koc przy talii. Cholera, matka Shay zastała mnie, gdy robiłem minetę jej córce. Zapragnąłem umrzeć powolną, bolesną śmiercią, a buraczana czerwień twarzy Shay podpowiedziała mi, że czuła się podobnie. Matka uniosła brwi. – Wracam z pracy na lunch. A ty co tu robisz? Powinnaś być w szkole! – Przepraszam, pani Gable. To moja wina, bo ja… – próbowałem wyjaśnić, ale wskazała na drzwi frontowe. – Wyjdź. Spełniłem polecenie. Miałem jakieś inne wyjście? Miałem skrupulatnie wyjaśnić, dlaczego moja głowa znajdowała się pomiędzy udami jej córki w środku dnia lekcyjnego? Pojechałem do domu, a kiedy się w nim zjawiłem, napisałem do Shay. Ja: WSZYSTKO DOBRZE? Nie dostałem odpowiedzi. Napisałem jeszcze kilkanaście razy tego

wieczoru, ale nie odpisała. Następnego dnia w szkole podeszła do mnie i się uśmiechnęła. – Uziemiona? – zapytałem. – Tak – odparła. – Bez telefonu? – Tak, i bez dostępu do internetu. Logiczne. – Bez żalu? – zapytałem, marszcząc brwi. Uśmiechnęła się szeroko i zarumieniła. – Bez żalu. *** Eric napisał do mnie po południu, że przykro mu z powodu tego, co zaszło z Reggiem. Twierdził, że też się wstydzi, co było naprawdę smutne. Przecież nie miał czego. Eric: WIESZ, NIE JESTEM GEJEM CZY COŚ. TO ZNACZY, PRÓBUJĘ, JAK TYLKO MOGĘ, WSZYSTKO POUKŁADAĆ. Ja: COKOLWIEK POWIESZ, BĘDZIE DOBRE. Eric: DZIĘKI, LAND. Ja: DLA CIEBIE KAŻDEMU SKOPIĘ TYŁEK, E. POWIEDZ SŁOWO, A SIĘ STANIE. Brakowało mi popołudniowych schadzek z Shay, ponieważ dziewczyna mogła chodzić jedynie do szkoły. Na miejscu jej rodziców zakazałbym jej jakiegokolwiek kontaktu z ludźmi przez najbliższe trzydzieści lat. Miałem na tyle szczęścia, że mogłem widywać ją pomiędzy lekcjami i na próbach. We wtorek rozległo się pukanie do drzwi domu, więc pospieszyłem, by otworzyć z głupią nadzieją, że to Shay. Ku mojemu rozczarowaniu na progu stała Monica. Była ostatnią osobą, z jaką pragnąłem się spotkać, ale, jak kiepski nawyk, dziewczyna pojawiała się w najgorszych momentach. – Czego chcesz? – zapytałem, otwierając drzwi. – Naćpać się z tobą – mruknęła już upalona. – Nie mam na to czasu – oświadczyłem stanowczo, próbując zamknąć drzwi. Włożyła stopę, blokując je. – Serio, jestem zajęty.

– Z tą suką? – syknęła. Zacisnąłem na chwilę usta. – Nie nazywaj jej tak. – O, rozumiem. Teraz chronisz ją zamiast mnie? Przewróciłem oczami i zamknąłem drzwi. Monica nie była w odpowiednim stanie do jakiejkolwiek rozmowy. Co się stało z KJ-em, który miał jej więcej nie sprzedawać? – Widziała je?! – krzyknęła z ganku. – Zbliżyliście się na tyle, byś pokazał jej te swoje paskudne, pieprzone blizny?! Widziała, co sobie zrobiłeś?! Jej słowa wibrowały na mojej skórze, gdy ponownie otworzyłem. Chwyciłem ją za rękę, wciągnąłem do domu i trzasnąłem drzwiami. – Co jest, kurwa?! – warknąłem, a moje serce biło coraz szybciej. – Puszczaj – pisnęła, wyrywając rękę z mojego uchwytu. – Co w ciebie wstąpiło? Dlaczego tu przychodzisz i wydzierasz się jak wariatka? – Nie wydzierałabym się jak wariatka, gdybyś nie doprowadził mnie do takiego stanu! – zawołała, drżąc. Trzęsła się mocno, stało się jasne, że była naćpana. Uniosłem brwi. – Co wzięłaś? – zapytałem. – Nic – wybełkotała. Niech to szlag, Monico. Nienawidziłem tej dziewczyny. Jej uzależnienia i tego, że w jej pełnych smutku oczach widziałem siebie. – Powiedz, Mon – poleciłem. – Powiedziałam. Nic. No co? Myślisz, że jesteś jedynym, który może to rzucić? – Dostałaś coś od KJ-a? – Kiedy ostatnio się z nim widziałem, prosiłem, by niczego jej nie sprzedawał. Błagałem faceta, by zostawił ją w spokoju, mówiłem, że za każdym razem zanurzała się nieco głębiej. Przyrzekł, że przestanie ją zaopatrywać, ale obietnice dilera narkotykowego są jak słowo świętego mikołaja – fikcją. Złość na dziewczynę za to, że wtargnęła znów do mojego życia, gdy próbowałem wyzdrowieć, przekształciła się w prawdziwą troskę i szczere

zmartwienie. Martwiłem się o ten mój cierń w boku. Skrzyżowałem ręce na piersi. – Kiedy jadłaś po raz ostatni? – Zamknij się. – Odpowiedz. Wzruszyła ramionami. – Nie wiem. Westchnąłem i wskazałem na jadalnię. – Siadaj. – O, to teraz chcesz, żebym została? Pieprz się, Landonie. Mogę zajrzeć do telefonu i znaleźć pełno facetów, którzy będą chcieli, bym została, którzy będą pragnęli, bym ich dotknęła, przed którymi będę mogła rozłożyć nogi… – Siadaj, do cholery, Monico! – warknąłem. Kończyła mi się cierpliwość, a za każdym razem, gdy opowiadała, co robili jej inni, wkurzała mnie. Nie dlatego, że jej pożądałem, ale ponieważ wiedziałem, że ci mężczyźni chcieli ją tylko przelecieć. Wykorzystywali ją, znęcali się nad nią, po czym ją odrzucali. Jak w końcu zrobi to Reggie. Uśmiechnęła się cwaniacko, dygnęła i zajęła miejsce przy stole. Poszedłem do kuchni i zrobiłem kanapkę z masłem orzechowym i dżemem, nalałem mleka do szklanki i postawiłem to wszystko przed nią. Usiadłem naprzeciwko, tak daleko, jak było to możliwe. – Jedz – poleciłem. Przewróciła oczami i pokazała mi środkowy palec. Następnie wzięła kanapkę i ugryzła. Z każdym jej kęsem wzdychałem w duchu z ulgą. Spędziliśmy całkiem sporo wieczorów na jedzeniu kanapek z dżemem, piciu, paleniu zioła, jednak nie brakowało mi tego. Nie brak mi było też uczucia pustki i rozpaczy. Nawet kiedy jedliśmy razem kanapki, przy Monice czułem się samotny. Może przez tę jej samotność tonąłem w swojej jeszcze bardziej. – To przeze mnie? – zapytała. – Co przez ciebie?

– Bójka z Reggiem? Biłeś się z nim przeze mnie? Pytanie było znaczące, a desperacja w jej oczach wyraźna. Chciała, żebym bił się przez nią. Pragnęła być powodem tego, że mężczyźni tracili rozum. Nigdy nie spotkałem dziewczyny, która tak bardzo pragnęła być pożądana. Smutny widok. Nie odpowiedziałem z dwóch powodów. Po pierwsze, gdybym wyznał prawdę i zaprzeczył, zraniłbym jej już i tak pogruchotane serce, a po drugie wiedziałem, że moje milczenie będzie wystarczające. Do oczu napłynęły jej łzy, ale zaraz znów spojrzała złowrogo. Co jakiś czas widziałem w niej przebłyski cierpienia. Widać je było w jej oczach, ale nigdy nie okazywała ich wystarczająco długo, by mogli zauważyć je inni. – To pokazałeś? – dociekała. – Co? – Czy pokazałeś jej swoje blizny? – Nie będziemy o tym rozmawiać. Parsknęła śmiechem, kręcąc głową. – Ona nigdy cię nie zaakceptuje. Tych twoich blizn. Nigdy nie pokocha cię za to, kim naprawdę jesteś, Landonie. Nigdy nie pokocha… – Przestań – szepnąłem, waląc dłonią w stół. Monica uderzyła dwiema. – Nie, nie, nie, nie! – Monica! – Landon! – Musisz… – Dlaczego ona?! – krzyknęła, z frustracją wyrzucając ręce w górę. – Co? – Dlaczego… – głos jej się załamał. – Ona? – Do oczu napłynęły łzy, jej ciało zaczęło drżeć, i wiedziałem, że to nie od narkotyków, które były w jej ciele. Kontrolę nad nią przejmowały emocje, sprowadzały ją do punktu, w którym nie miały innego ujścia niż przez jej kanaliki łzowe. – Dlaczego nie ja? Dlaczego nie zakochałeś się we mnie? – Nie rób tego, Monico. Wiesz, że nigdy by do tego nie doszło. Nasza relacja jest toksyczna. – Tak jak Romea i Julii. Nie widzisz? Chciałam być twoją Julią. To ja

powinnam być twoją Julią, nie ona. Ona na ciebie nie zasługuje. Kłamstwa. To ja nie zasługiwałem na Shay. Nie zasługiwałem na nią, a mimo to nie potrafiłem przestać jej pragnąć. Nie odpowiedziałem Monice, bo była naćpana i roztrzęsiona. Rozmowa była bezcelowa. Chciałem jedynie, by dokończyła kanapkę i poszła do domu. Byłem zmęczony jej jazdami przez ostatnie lata. Miałem przez nie chorobę lokomocyjną. – Zatem to tak, co? Nie będziesz się do mnie odzywał? – syknęła. – Zamierzasz mnie ignorować? Cóż, pieprzę cię, Harrison. – Wzięła talerz i rzuciła nim przez pokój, by rozbił się na ścianie. No i proszę, wkurzona Monica. Szokujące. – Okej – mruknąłem, wstając. – Czas już na ciebie. – Podszedłem, aby podnieść ją z krzesła, ale się zamachnęła. – Nie potrzebuję twojej pomocy – syknęła, wstając i potykając się. – Niczyjej pomocy mi nie trzeba. Skierowała się do drzwi, więc za nią poszedłem, trzymając się na dystans. Kiedy wyszła na ganek, odwróciła się, by na mnie spojrzeć. – Wyjaśnijmy coś sobie, Landonie. Nie byłam dla ciebie toksyczna. Nie byłam twoją trucizną. Urodziłeś się chory jak twój zjebany wujek i każdy, kto się do ciebie zbliżył, zostawał tym zakażony. Pierdol się z tą swoją oceną, skoro to ty mnie taką stworzyłeś! – Załkała. Milczałem. Postradała zmysły. Szturchnęła mnie w tors. – W końcu pękniesz. Pokażesz swoje prawdziwe oblicze. Będziesz szaleć i mam nadzieję, że twoja głupia Julia będzie tego świadkiem. Wszystkich twoich upadków, tych, przez które mnie przewlokłeś, dupku. Twój czas już niemal się skończył. Tik-tak, kretynie. Ponownie mnie popchnęła, na co pozwoliłem. Cierpiała, była zła i zagubiona, a ja potrafiłem to zrozumieć. Jeśli miałem zostać jej workiem treningowym, niech bije. – Walcz – zażądała, uderzając mnie, popychając, żebrząc. Chciała, żebym pękł, abym wrócił z nią do mroku, towarzyszył jej cieniom, ale już nie

mogłem tego dłużej robić. Nie mogłem tańczyć dawnego tańca, nie mogłem być tym, kim chciała, żebym był. Zmieniłem się, ponieważ Shay wierzyła w mój rozwój. We mnie. I zaczynałem robić to samo. – Walcz, Landonie! – Nie – odparłem stanowczo i z opanowaniem. Uderzyła mnie jeszcze kilkakrotnie, ale się nie odsunąłem. I nie walczyłem. Nie dałem się jej. – Dobra! – warknęła w końcu i ruszyła schodami w dół. – Baw się dobrze w tym swoim głupim przedstawieniu z tą swoją głupią Julią i głupią udawaną bajeczką. Ale, uwaga, spoiler, Romeo! – krzyknęła, przesadnie wymachując rękami. – Na końcu oboje zdechniecie! Odmaszerowała do siebie, wciąż ciskając przekleństwami. Czekałem na ganku, by bezpiecznie weszła do środka. Wieczorem, gdy na podjazd wjechała mama Moniki, poszedłem z nią porozmawiać. Pani Cole niezbyt mnie lubiła i, szczerze mówiąc, też za nią nie przepadałem. Była okropną babą, której regularnie się przyglądałem. Każda drakońska dieta, na której była Monica, pochodziła z zalecenia matki. Pani Cole z łatwością przychodziło ocenianie ciał innych osób, skoro własny wygląd zawdzięczała meksykańskiej klinice chirurgii plastycznej. – Pani Cole. Mogę z panią przez chwilę porozmawiać? – zapytałem. Spojrzała na mnie, zaniepokojona tym, że w ogóle się do niej odezwałem. Taksowała mnie uważnie wzrokiem, aż przesunęła go w górę. – O co chodzi, chłopcze? Znała moje imię. Po prostu wolała go nie używać. – Chciałem powiedzieć, że być może pani córka potrzebuje pomocy. Wpadła w kłopoty i walczy. Chciałem dać pani znać, by zobaczyć czy… – A to nie ty piłeś alkohol i paliłeś trawkę z moją Monicą? – warknęła, trzymając przy sobie torebkę. – Cóż, tak, ale… – Nie musisz nic dodawać. Mojej córce nic nie jest, póki trzymasz od niej z dala swoją toksyczną osobę. Znam cię, synu Harrisona. Słyszałam o twojej mrocznej duszy. Trzymaj się z daleka od mojej córki, słyszysz? Nie jesteś dla

niej dobry. Słyszała w ogóle, co mówiła? – Niech mnie pani nienawidzi, ile pani chce, ale Monica jest chora i potrzebuje rodziców… – Ma rodziców. Nie waż się mówić mi, jak mam wychowywać córkę. Nic jej nie jest. A teraz zjeżdżaj z mojego podjazdu, zanim zadzwonię po gliny. Jeśli jeszcze raz zobaczę cię w pobliżu Moniki, wierz mi, wyciągnę konsekwencje. Nie chciała mnie słuchać. Nie potrafiła porzucić dumy na tyle, by uświadomić sobie, że miała wielki problem. Nie umiała dopuścić do siebie możliwości, że mogła ponieść porażkę jako matka. Odszedłem z jej podwórka i napisałem do KJ-a, by już więcej nie sprzedawał tej najbardziej niestabilnej nastolatce na świecie. Wróciłem do domu. Wielki zegar w salonie chodził głośno. Monica miała w jednym rację: tykanie w moim umyśle było coraz głośniejsze wraz z upływem dni do moich urodzin. Robiłem, co mogłem, by uniknąć eksplozji. Tej nocy nie mogłem spać, więc w końcu zebrałem się na odwagę, aby otworzyć notatnik, który dała mi Shay, by wyjawić moje prawdy. Przeczytałem pytanie na górze i zdenerwowałem się lekko na myśl o wpisaniu odpowiedzi. Dziewczyna miała piękny charakter pisma. Litery wyginały się ku sobie, atrament tańczył na liniach w zeszycie. Co sprawia, że jesteś smutny? Nie zastanawiałem się nad odpowiedzią. Nie kręciłem, próbując zabrzmieć w odpowiedni sposób, aby nie wyjść na frajera. Napisałem prawdę. Każde słowo zawierało część mnie, a następnego dnia włożyłem zeszyt do jej szafki.

ROZDZIAŁ 23

Shay

Następnego dnia znalazłam zeszyt w swojej szafce w szkole. Szybko go wyjęłam i otworzyłam tam, gdzie Landon zapisał swoje myśli. Czytałam jego słowa w kółko, spijając rzeczy, dzięki którym Landon był sobą, a za każdym razem, gdy omiatałam je wzrokiem, czułam, że coraz bardziej mi się podobał. Trusiu, co mnie smuci? To trudne pytanie, na które nawet nie wiem, jak odpowiedzieć. Zatem mogę sporo nawijać, ale jak chcesz. Przecież właśnie o to prosiłaś, nie? O moje pomieszane, przypadkowe myśli. Zasmucają mnie Bullsi i gówniany sezon, który teraz mieli. Smuci mnie to, że nie widziałem takiej gwiazdy jak Michael Jordan na boisku, zostały mi tylko stare nagrania. Nie wierzyłem w magię w sporcie, póki nie zobaczyłem klipów z jego udziałem. Serdelek zasmuca mnie, kiedy gryzie mojego nike’a. Przeżuwa tylko lewego, prawego nie tyka. Mógłby przynajmniej równo pogryźć te buty. Mały drań. Gdybym nie kochał tego psa tak bardzo, nienawidziłbym kundla. Ale podejrzewam, że nie na takie odpowiedzi liczyłaś. Wydajesz się dziewczyną, która pragnie głębszych przemyśleń. Zatem oto one. Zasmuca mnie samotność i przez chwilę wydawało mi się, że do niej przywykłem. Byłem sam od tak dawna, że wydawało mi się, że najsmutniejsza

część tego po prostu zniknie, ale została. Co noc siedzę na łóżku i pozwalam pochłaniać się samotności. Walczę ze snem i przemyśleniami. Odbiera mi to całą energię i nienawidzę tego. Czasami mam nadzieję, że uda mi się wyrwać. Czasami mam nadzieję, że zdołam zasnąć i być szczęśliwym. Ten cały smutek mnie wykańcza. Jestem zmęczony. Ciągle. Pomimo młodego wieku czułaś się kiedyś staro? Właśnie tak jestem zmęczony. Jestem wykończony, jakbym miał dziewięćdziesiąt lat i wszystko bolało mnie aż po kości. Brzmię jak jakieś emo, a od zniszczenia tego zeszytu i rzucenia nim w diabły dzielą mnie sekundy, więc przestanę pisać i zamknę go w cholerę. Szatan Poszłam na następną lekcję, trzymając notatnik przy piersi, ale zamiast słuchać nauczycielki, w kółko czytałam słowa Landona, chłonąc go z nich. Następnie schowałam zeszyt do jego szafki, aby mógł odpowiedzieć na kolejne pytania, które mu zadałam. Od tej pory wymienialiśmy się notatnikiem. Czytanie jego odpowiedzi było jak specjalna brama do jego serca, a wnioskując po jego słowach, wiedziałam, jak wiele znaczyło dla niego to, że mógł się tym ze mną podzielić. Miałam nadzieję, że pisanie pomoże mu w taki sam sposób, w jaki pomagało mnie. Niekiedy przelanie emocji na papier ułatwia poradzenie sobie z nimi. To tak, jakby zapisane myśli stanowiły świetny sposób na ucieczkę przed pochłonięciem umysłu. *** Którą porę roku lubisz najbardziej? Trusiu, lubię jesień. Jest coś magicznego w przyglądaniu się zmianie barwy liści, po czym ich upadkowi na ziemię. Wydaje się, że drzewa umierają po to, by odrodzić się za kilka miesięcy. Ludzie wydają się jesienią nieco szczęśliwsi. Nie doszedłem jeszcze dlaczego, ale może powodem jest świadomość, że zaraz będą miały miejsce najlepsze święta. Halloween, Dziękczynienie, Boże Narodzenie… Święta trójca szczęścia.

To głupie, że lubię święta? Mama nigdy nie podróżuje podczas tych trzech, więc fajnie mieć ją w domu. Traktuje je poważnie, zwłaszcza Boże Narodzenie. Jakby była panią Mikołajową i oczekiwała, że zjem każde znane ludzkości ciastko. Jedyny problem w tym, że nie potrafi piec. Uważa, że soda i proszek do pieczenia to to samo, co wpędza ją w kłopoty. Mimo to jem jej niezbyt dobre ciastka, bo jest dumna z tego cholerstwa. Siadamy przy stole, oglądamy kiepskie filmy na Hallmarku, co jest tandetne, ale pomiędzy tym zeszytem a mną, właściwie to lubię, gdy zasypiamy na kanapie w blasku lampek choinkowych. Mamy nie będzie tego roku na moich urodzinach. Wciąż jestem z tego powodu trochę smutny. I pisząc „trochę”, mam na myśli „bardzo”. Przez długi czas wydawało mi się, że była jedyną osobą, która mnie nie zawiodła, gdy najbardziej jej potrzebowałem. Jednak chyba właśnie tacy są ludzie – w końcu zawodzą. Mam jednak nadzieję, że będzie w domu podczas następnych świąt. A ja wciąż będę jadł jej beznadziejne ciastka. Szatan *** Jaka jest twoja wizja idealnego dnia lub randki? Trusiu, seks. Ostry, gwałtowny seks. Takiej odpowiedzi chciałaś? Jeśli nie chodziło Ci o łamanie zagłówka łóżka, to chyba kolejnym pomysłem na idealny dzień byłaby kanapa, pizza i maraton Przyjaciół. Jeśli ktoś lubi te same seriale, zdaje mi się, że jest twoją bratnią duszą. Szatan PS: Jeśli chcesz, by ziściła się pierwsza wizja mojego idealnego dnia, to wiesz, gdzie mieszkam. Mój zagłówek jest dość solidny, ale przy odrobinie determinacji możemy spełnić to marzenie. ***

Pusta strona. Dowolność wyrażania myśli. Trusiu, jest trzecia w nocy, nie mogę spać. Ulewny deszcz wali w szyby, od piorunów boli mnie już głowa. Nienawidzę burz. Nienawidzę dźwięku, który zdaje się chcieć mnie utopić. Oczywiście może przez to, że jutro są moje urodziny. Nienawidzę urodzin. Nie wszystkich, tylko swoich. Ponieważ Lance umarł tego samego dnia, wydaje mi się, że data jest przeklęta. Nawet rozumiem, dlaczego mama uciekła do Paryża. Musi jej być ciężko. Jak świętować życie bez opłakiwania śmierci? Chcę jej nienawidzić za to, że jej tu jutro nie będzie, ale częściowo rozumiem. Nie wiem, w jaki sposób mógłbym świętować, wiedząc, że tego samego dnia mój wuj popełnił samobójstwo. Lubię udawać, że zachowałbym się inaczej. Chcę myśleć, że powiedziałbym mojemu synowi czy córce, że przez ich obecność świat jest lepszym miejscem. Chciałbym ich zachęcać, by podążali za głosem serca i o nic się nie obwiniali. Chcę wierzyć, że kochałbym ich najmocniej, ponieważ wiedziałbym, jak nienawidzą samych siebie. Ale co ja tam mogę wiedzieć? Trudno postawić się na czyimś miejscu. Może rodzice zachowują się najlepiej, jak potrafią? Może też starają się przeżyć każdy dzień i się nie załamać? Chcę nienawidzić wujka za to, że odebrał sobie życie w moje urodziny. Chociaż nie wiem, czy miał świadomość, co to za dzień. Kiedy to zrobił, w jego umyśle panował wielki chaos. Cel na jutro – przetrwać. Ni mniej, ni więcej. A później poczekam kolejne trzysta sześćdziesiąt pięć dni, aby zrobić dokładnie to samo. Chciałbym urodzić się pod koniec lutego w roku przestępnym. Musiałbym przechodzić przez to bagno jedynie co cztery lata. Tak czy inaczej, punktem kulminacyjnym nocy było to, że myślałem o Tobie. To się liczy, nie? Szatan ***

Zeszytu tyczyły się zasady. Mieliśmy nie rozmawiać o tym, co zapisał Landon w środku. Nie powinien mówić o swoich prawdach, ja dotrzymywałam słowa najlepiej, jak potrafiłam. Mimo to w piątek, kiedy przeczytałam jego ostatni wpis, poszłam do niego. Stał w stołówce, miał nakładać jedzenie na tacę. Bez słów objęłam go i uścisnęłam najmocniej na świecie. Z pewnością wszyscy się nam przyglądali. Wszyscy gapili się na to, jak Shay Gable objęła swojego zażartego wroga. Jak Landon Harrison również mnie uściskał. Przytulił. Rety, on mnie tulił, przez co zacieśniłam uchwyt. Nie można było stwierdzić, gdzie kończyło się bicie jego serca, a zaczynało mojego. Staliśmy się jednością, jak te dwie splątane ze sobą wierzby w parku. W swoje urodziny pachniał palonym dębem, ubrany był jak mrok. Moja ulubiona wersja – najbardziej prawdziwa. – Wszystkiego najlepszego – szepnęłam, opierając głowę o jego pierś. Nie byłam pewna, czy mnie usłyszał. Słowa były ciche. Przytulił mnie mocniej, pocałował w czubek głowy i położył na nim podbródek. – Dziękuję, Trusiu – powiedział miękko, choć głos mu się łamał. – Zawsze, Szatanie – odparłam. Tak, mówiłam poważnie. Zawsze.

ROZDZIAŁ 24

Landon

Minęło trzysta sześćdziesiąt pięć dni. Ziemia przebyła drogę wokół słońca. Księżyc wschodził codziennie. Ludzie śmiali się, płakali, świętowali różne okazje. A Lance to wszystko stracił. Przegapił wschody i zachody słońca, burze i piękne dni. Nie gościł na moich urodzinach. Miałem osiemnaście lat. Byłem młody i głupi, ale czułem się cholernie stary. Nie pamiętałem, kiedy spałem dłużej niż pół godziny – poza chwilami, gdy Shay mnie do tego zmusiła. Ostatni tydzień przepełniony był walką, ponieważ dziewczyna nie miała telefonu i nie mogła zadzwonić do mnie w nocy. Głowa bolała mnie z niewyspania i bez względu na to, co robiłem, miałem ogromne worki pod oczami. Uścisk w stołówce był bardziej potrzebny, niż mogła przypuszczać. Stałem tam, gdy umysł wrzeszczał, a ciało nie mogło się ruszyć. Następnie przyszła Shay i mnie objęła. Może wiedziała. Może stała się zawodowcem w odczytywaniu mnie, ilekroć miałem się załamać, wiedziała, by być przy mnie? Po szóstej lekcji znalazłem w szafce zeszyt z pytaniem od niej: Co sprawia, że jesteś szczęśliwy?

Zostawiłem pustą stronę. *** Po szkole Fantastyczna Czwórka (plus Raine) próbowała namówić mnie na spędzenie czasu u Hanka, by uczcić moje urodziny, ale skłamałem, mówiąc, że mam plany z tatą. Nie chciałem dziś towarzystwa. Mój umysł był zbyt niespokojny, nie chciałem zamulać kumpli. Usilnie próbowałem nie myśleć o nieobecności rodziców. Mama zadzwoniła z samego rana, co oznaczało noc w Paryżu. Następnie dzwoniła wielokrotnie później. – Kocham cię, kocham – powtarzała za każdym razem. – Przykro mi, skarbie. Obiecuję, niedługo wyjaśnię. Wszystkiego najlepszego. Zadzwoń do mnie, proszę. Napisz. Błagam. Okej, kocham cię, Landonie. Niedługo wrócę do domu. Kocham cię. – Nie odbierałem, nie chciałem słuchać jej wymówek, dlaczego nie przyjechała, ale napisałem do niej, bo, cholera, byłem żałosny i nie chciałem, by martwiła się o mnie tego dnia. Ja: WSZYSTKO W PORZĄDKU. MAM NADZIEJĘ, ŻE TEŻ SIĘ TRZYMASZ. Przypuszczałem, że się przez to rozpłakała. Mama zawsze łatwo się wzruszała. Tata nie zadzwonił. Nie życzył mi nawet szczęścia, bo trudno było być w taki dzień szczęśliwym, ale zwykłe sto lat znaczyłoby dla mnie bardzo wiele. Wróciłem do domu, przytuliłem Serdelka i pograłem na konsoli, jak długo zdołałem. Słyszałem, że ktoś rzucał czymś w moje okno, ale miałem zasunięte zasłony. Wiedziałem, że Monica domaga się uwagi, jednak nie miałem energii, by jej jakąś poświęcić. Już nigdy niczego ode mnie nie dostanie. Kiedy koło szóstej rozbrzmiał dzwonek, pomamrotałem pod nosem i poszedłem otworzyć drzwi. Miałem stuprocentową pewność, że to Monica, skoro nie zareagowałem na rzucanie w okno, ale, ku mojemu zdziwieniu, na progu stała Shay z wielkim pudłem w rękach. – Cześć. – Uśmiechnęła się szeroko, co bardzo mi się spodobało. Zakochiwałem się w niej, nasz zakład miał się zakończyć moją porażką. – Co tu robisz? – zapytałem, unosząc brwi. – Nie masz szlabanu?

– Mam, ale się wymknęłam. – Trusiu… – Westchnąłem, gdy skurczył mi się żołądek. Nie była dziewczyną, która by się wymykała. Nie łamała zasad, nie wagarowała, nie kłamała. A teraz wszystko to robiła. Dlaczego czułem, że nieco za bardzo wpływałem na nią swoim złem? – Zaprosisz mnie? – zapytała, wciąż się uśmiechając. – A może mam stać tu jak kołek z tym pudełkiem w dłoniach? Odsunąłem się na bok. Weszła i skierowała się do kuchni. – Co jest w pudełku? – zapytałem. – Niespodzianka na później – odparła, otwierając lodówkę i wkładając całe opakowanie do środka. – Nie podglądaj. – Odwróciła się, a ja coraz bardziej się w niej zakochiwałem… – Pomyślałam, że moglibyśmy spędzić dziś razem czas, zamówić pizzę i obejrzeć Przyjaciół. Idealny dzień z perfekcyjną dziewczyną. Zakochuję się w tobie… – Jasne. Czułem ucisk w brzuchu ze zdenerwowania i nie byłbym zdziwiony, gdyby Shay usłyszała dziki galop mojego serca. Usiedliśmy na kanapie w salonie. Byłem cholernie wdzięczny za to, że doceniła klejnot, jakim był ten serial bardziej niż jej babcia. Za każdym razem, gdy śmiała się z tekstów Joeya, zapamiętywałem jej uśmiech. Ilekroć przygryzała kołnierzyk koszulki, gdy Ross i Rachel pojawiali się razem na ekranie, zapamiętywałem jej piękne oczy. – Zawsze przyglądasz się ludziom, gdy nie patrzą? – zażartowała, zdejmując pepperoni z pizzy. – Tylko tobie. Zawsze tobie. Obróciła się do mnie, pozornie zaskoczona moimi słowami. Odłożyła pizzę, wytarła ręce serwetką i zbliżyła się do mnie. Powiodła palcem po moich wargach, przyglądając się, jak je rozchyliłem. Oparła czoło o moje i zamknęła oczy. Zastanawiała się nad czymś. – Grosik za twoje myśli – szepnąłem. – Dwa za twój czas, trzy za serce… –

Odetchnąłem głęboko. – Cztery, byś była moja. – Co my robimy, Landonie? – zapytała cichym, drżącym głosem. – Nie wiem. – To wciąż gra? – Nie wiem… – wyznałem zgodnie z prawdą. Nie miałem pojęcia, czy robiliśmy to przez zakład, czy relacja stała się dla nas prawdziwa. Nie wiedziałem, czy ona również zaczynała coś czuć. Czy również się zakochiwała… – Trochę mnie to przeraża – wyznała. – To, cokolwiek dzieje się w moim sercu, gdy przy mnie jesteś. – Mnie również, ale jednego jestem pewien – powiedziałem, chwytając ją za podbródek i unosząc jej głowę, by popatrzeć jej w oczy. – Czego? – Będę uwielbiał cię kochać tak, jak uwielbiałem cię nienawidzić. Pocałowała mnie i ostatnia uśpiona część mojej duszy w końcu się obudziła, gdy poczułem usta dziewczyny na swoich. Smakowała niebem, gdy karmiłem ją swoimi grzechami. – Możemy przejść do twojego pokoju? – zapytała, a ja nieco się spiąłem. – Nic dobrego nie wychodzi, gdy przebywamy w swoich sypialniach, Trusiu, a jeśli cię tam zabiorę, będę chciał… – Połamać zagłówek? – Uśmiechnęła się. Zachichotałem. – No właśnie. I… Ponownie przerwała mi pocałunkiem, po czym szepnęła przy moich wargach: – Możemy przejść do twojego pokoju? – powtórzyła i cmoknęła mnie po tym lekko. Stanął mi, więc ją objąłem. – Jesteś pewna? – zapytałem. – Tak – obiecała. Podniosłem ją i udałem się schodami do sypialni. Kiedy do niej dotarliśmy, wygoniłem z niej Serdelka i zamknąłem drzwi. Plusem życia, jakie wiodłem, miało być to, że nikt nie będzie nam w nocy przeszkadzał.

Położyłem ją na łóżku i stanąłem przed nią. Spojrzała na mnie oczami łani, ze zdziwieniem taksując wzrokiem moje ciało. – Zdenerwowana? – zapytałem. – Tak – odparła. – Wciąż tego chcesz? Złapała za brzeg koszulki, zdjęła ją przez głowę i rzuciła na bok. – Tak. Dlaczego znów miałem przy niej jeansy? Wzwiedziony członek zaraz miał je rozerwać. Shay zaczęła ściągać mi koszulkę, ale spiąłem się i powiedziałem: – Czekaj, Trusiu… – zawahałem się. Zamknąłem oczy. Odetchnąłem gwałtownie, więc znieruchomiała. – Co się stało? – Ja, eee… – Odwróciłem się od niej i zacisnąłem dłonie w pięści. Słyszałem w myślach słowa Moniki, gdy na mnie krzyczała. „Widziała twoje blizny?!”. – Tylko… – Hej, w porządku. Możesz ze mną rozmawiać – powiedziała kojąco. Skinąłem krótko głową, wiedząc, że naprawdę tak uważała, ale wiedziałem też, że jej słowa nie naprawią sytuacji. Nie chodziło o coś, co można było powiedzieć, ale o coś, co należało pokazać. Stojąc do niej plecami, uniosłem brzeg koszulki i zdjąłem ją przez głowę. Odsłoniłem ślady na obu rękach. Cięcia przeszłej paniki. Rany zadane przez pokręcony umysł i zbolałe serce. Shay sapnęła głośno. – O rety, Landonie. Co ci się stało?! – zapytała, zbliżając się do mnie, przyglądając się mojej skórze. Każda blizna świadczyła o tym, że się zatraciłem. Każda mówiła o bólu i walce. Rany się zabliźniły, ale i tak były czerwieńsze niż reszta skóry. Biegły w różnych kierunkach. Na boki, do góry, w dół, a wszystkie mogła zobaczyć. Zamknąłem oczy, wiedząc, że zapewne ją przerażałem. Każdego dnia, podczas mycia, dotykałem tych wypukłości, a w moim umyśle pojawiały się wspomnienia. Zapewne miała mnie za zniszczonego, niewartego miłości, niegodnego

czegokolwiek i kogokolwiek. Dlaczego ktoś miałby pokochać kogoś o tak udręczonym umyśle jak mój? Kto zechciałby kogoś z tak brzydkimi śladami bólu na skórze? – Mój, eee… – Odetchnąłem, wciąż niezdolny wypowiedzieć prawdę. – Słuchaj, rozumiem, jeśli nie chcesz iść ze mną do łóżka, gdy już zobaczyłaś, jak bardzo popieprzona jest moja głowa, ale pomyślałem, że powinienem ci to pokazać, nim sama zdejmiesz mi koszulkę i się wystraszysz, bo… Przeszedł mnie dreszcz, gdy przesunęła palcami po moich przedramionach. Przygarbiłem się, kiedy śledziła blizny opuszkami. Zwiesiłem głowę i zamknąłem oczy. Nigdy nie czułem się tak słaby, tak odsłonięty, tak… prawdziwy. – Jesteś smutny? – szepnęła. – Tak. – Jak bardzo? – Bardzo. – Jak często? Z trudem przełknąłem ślinę. – Cały czas. – Ciężko było wyznać prawdę. – Wujek też był smutny. Zatrzymywał cierpienie dla siebie. Czasami je jednak widywałem. Widziałem je i nic z nim nie zrobiłem. Nie żebym mógł coś zrobić, ale powinienem się mocniej starać. Gdybym coś zrobił, może on nie… – Zaczerpnąłem tchu i zwiesiłem głowę. – Po jego śmierci znalazłem jego dzienniki. Zawierały wiele mrocznych myśli. Był samotny, ale najstraszniejsze przy czytaniu było to, że bardzo podobne rzeczy są w mojej głowie i to mnie przeraża. Boję się, ponieważ tak wiele z wujka widzę w swoim wnętrzu. – Nie jesteś nim, Landonie – szepnęła, a ja powoli pokiwałem głową. – Tak, ale jeśli ze mną jest gorzej? Co, jeśli jestem tak pokręcony, że nie zdołam wziąć się w garść? Co, jeśli skończę jak on? – Nie skończysz. – Skąd wiesz? – Ponieważ do tego nie dopuszczę. Zamknąłem oczy. Próbowałem stłumić emocje. Chciałem zrozumieć, dlaczego jeszcze nie uciekła od tego bałaganu, który stanowiłem.

– Czy mogę cię zapytać o coś, o co już cię pytałam? – szepnęła z opanowaniem. – Tak. – Masz depresję? Łzy spłynęły po moich policzkach, nawet nie starałem się ich wytrzeć. Pokiwałem powoli głową, czując, że w mojej klatce piersiowej znajdowała się bomba, która w każdej chwili mogła wybuchnąć. – Tak. – Okej. – Westchnęła i się przysunęła. – Okej. Tylko tyle powiedziała. Nie uciekła. Nie powiedziała, że depresja była zła. Nie zawstydziła się. Właśnie tego potrzebowałem. Kogoś, kto zostanie. Opuściła usta do moich blizn i zaczęła je całować. Popieściła każdą, nim przeniosła się na moje policzki i scałowała łzy. – Jesteś czymś więcej niż historią tych blizn, Landonie. Jesteś kimś więcej niż wujek. Niż depresja. Jesteś dobry. – Pocałowała mnie w pierś. – Silny. – Cmoknęła w szyję. – Inteligentny. – W dłonie. – Utalentowany. – W kciuki. – Piękny. – W kąciki oczu. – I cały świat cię potrzebuje. Wiem, że to tylko słowa i możesz mi nie wierzyć, ale zamierzam ci je powtarzać każdego dnia jako przypomnienie, którego potrzebujesz. Mówiła o mnie te rzeczy i całowała każdy fragment skóry. Na każdą bliznę przypadało po pięć komplementów, które nazwała moimi prawdami. Za każde bolesne wspomnienie obiecała lepszą przyszłość. Całowała moje blizny i nazywała je pięknymi. – Landonie? – powiedziała cicho, przyciskając się do mnie. – Tak? – Mogę cię dziś mieć? Tak… tak, po tysiąckroć tak. – Tak, ale prawdziwym pytaniem pozostaje: czy ja mogę mieć ciebie? – Całą – przyrzekła. – Cała jestem twoja. – Pokiwała głową z pewnością siebie, na co łzy znów napłynęły mi do oczu. Nie uwolniłem ich jednak, ponieważ mój umysł zajęty był teraz przez najlepszy prezent urodzinowy,

jaki miałem kiedykolwiek dostać: nią. Wyłączyłem lampę, wciąż czując się nieswojo, że widziała moje blizny. Jedyne światło zapewniała wpadająca przez okno poświata księżyca. Rozebrałem Shay, która zaraz ściągnęła mi spodnie. Wolność, jaką odczuł penis, była wręcz niewiarygodna. Dziewczyna wpatrywała się w niego ze zdumieniem, jakby wciąż była niepewna, co z nim zrobić. Dotknęła materiału moich bokserek, a ja zadrżałem i zamknąłem oczy. – Dla ciebie – mruknąłem. – Zawsze dla ciebie. Zdjęła mi bieliznę i zaczęła klękać, ale ją powstrzymałem. – Nie – poleciłem, obracając ją i kładąc na łóżku. – Ty pierwsza. Uklęknąłem, rozłożyłem jej nogi i powróciłem do mojego ulubionego zajęcia – sprawiania, by kolana Shay drżały z rozkoszy. Zaciskała palce na pościeli, gdy ją lizałem, jęczała, gdy ssałem, krzyczała z błogości, gdy ją zadowalałem. Za każdym razem wypychała biodra w kierunku mojej twarzy, więc mocniej pracowałem nad jej łechtaczką. Nie ustawałem, aż eksplodowała na moim języku w sposób, w który nawet nie wiedziała, że można osiągnąć spełnienie. Chciałem smakować ją całą. Chciałem się w niej zanurzyć i nie wychodzić na powierzchnię, aby zaczerpnąć tchu. – Landon! – krzyknęła w poduszkę, drżąc, gdy łapczywie ją lizałem, a mój członek mocno pulsował między nogami. – O rety, Landon, to było… to było… – urwała i się uśmiechnęła. – Dobre? – zapytałem. – Cholernie dobre. – Oddychała ciężko, gdy przyciągnęła mnie do swoich ust. Unosiłem się nad nią, omiatając wzrokiem jej sylwetkę i bardzo podobał mi się ten widok. Oparła czoło o moje. – Teraz pragnę cię całego, we mnie. Zawahałem się przez chwilę, wiedząc, że była to dla niej poważna sprawa. – Na pewno? – Tak, ale… – Znieruchomiała i spojrzała na mnie intensywnie. W brązowych oczach dostrzegłem lekki strach. Wyraźnie było widać jej wrażliwość, gdy leżała naga w moim łóżku. Wiedziałem, że mogła się bać –

pozwalając, bym oglądał ją w takim stanie. Miałem przeczucie, że niewiele osób widziało tę stronę jej osobowości. – Możesz coś dla mnie zrobić? – szepnęła, kładąc dłonie na moim nagim torsie. – Tak, wszystko. Przyciągnęła mnie do siebie, jej miękkie słowa trafiły wprost do mojego umysłu. – Postępuj powoli, dobrze? Nie wiedziałem, czy chodziło o jej ciało, czy serce. Poświęciłem więc czas obu aspektom. Staliśmy się jednością, nawet nasze serca biły w ten sam sposób. Kiedy w nią wszedłem, pisnęła i próbowałem działać delikatnie, niespiesznie, wypracować tempo, które służyłoby nam obojgu. Uwielbiałem to. To odczucie. Jej jęki. Kochałem… ją. Nie mogłem tego jednak powiedzieć. Wiedziałem, że nie można było tego mówić dziewczynie podczas pierwszego seksu. Sto pierwsza zasada, jak nie być dupkiem. Ale ją kochałem. Wiedziałem o tym. Jak mógłbym nie kochać? Może zawsze tak było, nawet kiedy jej nienawidziłem. Kochanie Shay było tak proste jak powiew wiatru, który przeze mnie przefrunął i pozostawił bez tchu. Kochałem się z nią, a ona nawet o tym nie wiedziała. Nie znała moich uczuć do niej, nie miała pojęcia, że obudziła uśpione fragmenty w moim wnętrzu. Nie wiedziała, że samym swoim istnieniem czyniła mnie lepszym. Sprawiłem więc, by to poczuła. Z każdym ruchem bioder, pocałunkiem, jękiem karmiłem ją swoją miłością. Wypełniałem ją z nadzieją, że to czuła, że odbierała moje uczucie. Wnioskując po tym, jak otworzyła oczy i na mnie spojrzała, położyła dłoń na moim policzku i szepnęła moje imię, odczuwała to. Chyba czuła miłość. Kiedy skończyliśmy, opadliśmy na siebie, całkowicie odsłonięci, czyści, prawdziwi.

Bardzo prawdziwi. – To było… – westchnęła. – Wspaniałe – dokończyłem. Przez chwilę milczeliśmy. Leżeliśmy w łóżku, a jedynymi dźwiękami były nasze ciężkie oddechy i dzikie bicie serc. – Powinniśmy się ubrać – powiedziała w końcu, drżąc lekko. – Robi mi się zimno, a w dodatku mamy maraton serialu do dokończenia. Zgodziłem się, nawet jeśli chciałem zostać, leżąc obok niej już na zawsze. Wróciliśmy do salonu, obejrzeliśmy kilka odcinków Przyjaciół, nim włączyliśmy Kevina samego w domu i Pulp Fiction, a następnie Śniadanie u Tiffany’ego i Sabrinę. Dwa filmy dla mnie, dwa dla niej. Śmialiśmy się, choć nie sądziłem, by było to możliwe w moje urodziny, ale z Shay się udało. Dziewczyna zdołała mnie rozśmieszyć nawet, gdy wydawało mi się, że będzie to niewykonalne. W jakiś sposób w moim rozszalałym sercu zaprowadziła spokój, jaki tylko ona mogła zapewnić. Sprawiała, że mroczne dni stawały się słoneczne. Było po północy, wiedziałem, że będzie musiała iść do domu. Miałem świadomość, że rano czekają ją niezłe problemy z rodzicami, ale zamierzałem być samolubny. Chciałem poprosić ją o coś, czego zapewne nie miałem prawa się domagać. – Shay? – Tak? – Zostaniesz dziś ze mną na noc? – wydusiłem z głębi duszy. Nie zamierzałem jej błagać, by została. Nie chciałem paść na kolana i prosić, by trwała u mojego boku. Wiedziałem jedynie, że ilekroć była przy mnie, czułem się odrobinę lepiej. Czułem się mniej samotny. Nie mrugnęła okiem na moją prośbę. Nie pokręciła głową. Wstała, wyciągnęła do mnie ręce i postawiła na nogi. – Chodźmy do łóżka. Nie padło więcej słów, ale kiedy dotarliśmy do mojej sypialni, przyciągnąłem ją do siebie i pocałowałem. Przyciskając do niej wargi, wyszeptałem kłamstwo: – Nienawidzę cię.

Uśmiechnęła się przy mnie. – Ja ciebie też. – Okej, a teraz pocałuj mnie i ściągnij ubranie. Spełniła polecenie, więc szybko poszedłem w jej ślady. Ruszyłem się, by wyłączyć światło, ale położyła dłoń na mojej i pokręciła głową. – Nie, Landonie… Proszę. – Stanęła na palcach, pocałowała mnie w usta, po czym szepnęła: – Chcę cię widzieć. Całego. Kochaj się ze mną przy świetle. Nasze ciała znów kołysały się we wspólnym rytmie, ponownie się nie spieszyłem. Spełniłem wcześniejszą prośbę, by działać powoli. Nigdy nie uprawiałem seksu w taki sposób. Nigdy nie towarzyszyły temu emocje, uczucia, prawdy. Shay poznała części mnie, które od tak dawna ukrywałem, a jednak… Została. Kiedy zasnąłem z nią w ramionach, wiedziałem, że na nią nie zasługuję. A mimo to… została. *** Nie było jej, gdy się obudziłem, co było logiczne. Spałem do południa. Była to najlepiej przespana noc od lat. Zszedłem do salonu, gdzie zastałem porządek. Pudełka po pizzy i przekąskach znajdowały się w śmieciach. Na lodówce wisiała karteczka: Otwórz mnie. Spełniłem nakaz i na środkowej półce zobaczyłem pudełko od Shay. Wyjąłem je, otworzyłem i znalazłem w środku trzynaście idealnie polukrowanych babeczek, każda z wypisanymi na górze słowami: NIENAWIDZĘ CIĘ. Obok był liścik, który w kółko czytałem. Wszystkiego najlepszego, kreaturo. Trusia PS: Nie martw się, wciąż Cię nienawidzę, ale każdy solenizant zasługuje na babeczkę.

Wziąłem deser i ugryzłem kęs. Kurde. Smakowało wyśmienicie. Cholera, Trusiu. Ja ciebie też nienawidzę.

ROZDZIAŁ 25

Shay

Rodzice siedzieli przede mną na kanapie w salonie. Wpatrywali się we mnie, jakby nie wiedzieli, kim jestem, ale szczerze mówiąc, spoglądałam na nich w ten sam sposób. Tęskniłam za Mimą. Brakowało mi w domu jej śmiechu, jej ciepła i mądrości. – Masz szlaban – powiedziała mama, w jej oczach skrzyły się emocje. – Powiedz coś, czego nie wiem – mruknęłam, krzyżując ręce na piersi. – Nie odzywaj się w ten sposób do matki – warknął tata, wskazując na mnie. – Pyskujesz, a to nie jest w porządku. Od tej pory koniec z tym. Nie będziesz się więcej wymykać, Shannon Sofio. Nie będziesz się tak bezczelnie do nas odzywać. Nie będziesz sprowadzać tu chłopców i z pewnością nie będziesz zostawać u nich do rana. Rozumiesz? Słyszysz, co mówię? Milczałam, a ta cisza wydawała się go wkurzać. Wstał i do mnie podszedł. – Pytałem, czy mnie słyszałaś? Zacisnęłam na chwilę usta. – Głośno i wyraźnie. – Dlaczego to robisz, Shay? Nigdy wcześniej nie byłaś taka nieposłuszna. Zawsze byłaś grzeczna – mówiła mama. – Powiedz nam dlaczego. Twoje złe zachowanie nie ma sensu. Nie rozumiemy, dlaczego dodatkowo utrudniasz nam życie – dodał tata, aż zamrowiła mnie skóra. Prychnęłam.

– Żartujecie, prawda? To ja utrudniam życie wam? – Nie takim tonem, Shannon Sofio – syknął, zaciskając dłonie w pięści. – Cóż, nie podoba mi się, że jesteś kłamcą. – Słuchajcie – zaczęła mama, ale jej przerwałam. Usiadłam prosto. – Porozmawiamy o tym, że znów handlujesz prochami? – warknęłam do ojca. – A może będziemy udawać, że to się nie dzieje? – Shay! – krzyknęła mama. – Co? Nie rozumiem, dlaczego mamy pomijać ten temat. Czy nie przez to Mima się wyprowadziła? A może wyrzuciliście ją za to, że mówiła prawdę? Jeśli macie zamiar wytykać komuś złe zachowanie, może zaczniemy od zachowania taty? To popchnęło go na krawędź. Zacisnął dłonie w pięści i poderwał się z miejsca. – Jesteś bardzo bezczelna, dziewczynko – warknął z gniewem w oczach. Zbliżył się do mnie o krok, a mama wstała i zablokowała mu drogę. Położyła dłonie na jego ramionach. – Przestań, Kurt – poleciła. Skrzywił się i patrzył mi przez chwilę w oczy, zanim się odsunął. – Idź do swojego pokoju – nakazał. – I nawet, kurwa, nie myśl, by z niego wychodzić, dopóki na to nie pozwolimy. Nienawidziłam go. Nienawidziłam tego, że odsunął ode mnie Mimę. Nienawidziłam mamy za to, że na to pozwoliła. Nienawidziłam, że budynek, w którym mieszkaliśmy, nie wydawał się już naszym domem. Przypominał bardziej więzienną celę, z której chciałam się uwolnić. Zrobiłam, jak powiedzieli. Poszłam do siebie, położyłam się na łóżku, wcale nie żałując tego, że byłam z Landonem. Cieszyłam się, że byłam z nim, kiedy najbardziej mnie potrzebował. *** W poniedziałek moją pierwszą myślą był Landon, a drugą Monica, która szperała w mojej szafce. – Co robisz? – warknęłam. Odsunęła się i trzasnęła drzwiczkami.

– Ups, pomyliłam się – syknęła, posyłając mi sztywny uśmiech. – Dlaczego wydaje mi się, że to kłamstwo? Dlaczego grzebiesz w moich rzeczach? – Spokojnie, Shay. Przecież i tak nie masz tam nic interesującego. – Wyjęła szminkę i zaczęła się malować. – Widziałam, że spotkałaś się z Landonem w jego urodziny. Uroczo. Co robiliście? Graliście w szachy? W planszówki? – To nie jest twoja sprawa. Pochyliła głowę, przyglądając mi się. – Pokazał ci swoje blizny? – Jak mówiłam, to nie jest twoja sprawa. – Ooo – zagruchała, stukając się wypielęgnowanym paznokciem w usta. – Pokazał i jak przypuszczam, spałaś z nim. Biedny, załamany Landon potrzebował laski do łóżka z okazji swoich urodzin, a łatwa Shay była na miejscu, by mu to zagwarantować. – Jaki masz ze mną problem, Monico? Co ja ci w ogóle zrobiłam? – To proste, wzięłaś coś, co było moje, a chcę to odzyskać. – Landon nie jest twój. Prychnęła. – Był bardziej mój, niż będzie kiedykolwiek twój. Rozumiem, Shay. Chcesz wierzyć, że Landon nie jest tym samym kretynem, którym był rok temu, że ma teraz nowe życie, ale zmierzmy się z faktami. Jest potworem, jak jego wujek, i nie zdziwiłabym się, gdyby też skończył dwa metry pod ziemią. – Jesteś obrzydliwa – powiedziałam jej. – Tak. – Przerzuciła włosy za ramię. – Chyba tak, ale przynajmniej nie udaję, że nie jestem taka jak Landon. Wszystko to gra, Trusiu, a wkrótce wasza rozgrywka dobiegnie końca. Baw się, ile możesz. On niedługo do mnie wróci. Zawsze wraca. Nie spodobało mi się to, że nazwała mnie Trusią, jakby miała prawo używać przezwiska, które wymyślił dla mnie Landon. Że czuła, jakby mogła wtrącać się w coś, co wyraźnie było tylko moje i jego. Że użyła słów, jak jadu, by mnie zranić. Nienawidziłam jej. Nawet jeśli miałam różne opinie na temat Landona, wiedziałam, że nigdy

prawdziwie go nie nienawidziłam, nie z całego serca. Miałam świadomość, że była w tym jakaś autentyczna iskra, ale za nienawiścią nie stała prawda. Może była to tylko silniejsza niechęć. Ale w sprawie Moniki? Boże, nienawidziłam jej. Nienawidziłam prawdziwie, głęboko, bardziej niż kogokolwiek wcześniej. Dziewczyna była czystym złem. Krzywdziła innych wyłącznie dla zabawy. Dręczyła ich tylko dlatego, że mogła. Niszczyła życia, ponieważ jej się nudziło. Nienawidziłam jej zadowolenia z siebie oraz pewności, że wszystko ujdzie jej płazem, przez to kim była, jaki miała status społeczny i ile pieniędzy. Głęboko mnie niepokoiło, że była tak pewna swoich niszczycielskich zdolności, że mogła gnębić ludzi. Ale nie zamierzałam odpuścić grożenia mi czy prób przestraszenia mnie. Przez długi czas schodziłam jej z drogi, nie naciskałam, ponieważ wiedziałam, jaka była. Znałam brzydotę mieszkającą pod wymalowanymi paznokciami i sztucznymi rzęsami. Znałam bestię mieszkającą w jej duszy, miałam pojęcie, jak atakowała. Teraz nie bałam się uwolnić tej istoty, ponieważ okazało się, że również miałam w sobie potwora, a przynajmniej jeśli chodziło o to, na czym najbardziej mi zależało, a Landon wpisywał się w tę kategorię. – Nie jesteś trochę za stara, by gnębić innych? Landon cię już nie chce, Monico, i wiem, że ty go również nie pragniesz. Nie wiem nawet, czy kiedykolwiek pragnęłaś. Dlaczego po prostu nie zostawisz go w spokoju? Daj nam żyć. I tak w przyszłym roku pójdziesz na studia. Dlaczego nie możesz dać innym luzu? Nie zaczepiamy cię, więc dlaczego ty czepiasz się nas? – Ponieważ cię nie lubię, Gable, okej? Nie lubię twojej dobrotliwej osobowości, przez długi czas Landon również jej nienawidził. Poza tym, to, że go nie pragnę, nie oznacza, że jakiś kundel dostanie po mnie resztki. Dam ci ostrzeżenie: trzymaj się z dala od Landona, inaczej pożałujesz. – Nie boję się ciebie. Nic nie możesz mi zrobić. Nie jestem marionetką w twoim świecie, żebyś mogła mną manipulować, Monico. Jeśli będę chciała rozmawiać z Landonem, zrobię to. Nie ma nic, czym mogłabyś mnie zranić. – Och, Trusiu – syknęła, zbliżając się. – Nie masz zielonego pojęcia, jak bardzo mogę ci dopiec. Nie przeginaj. Za jednym zamachem zniszczę ci całe

życie. – Dlaczego taka jesteś, Monico? – Ponieważ mogę – oświadczyła. Uniosła brwi. – Może też powinnyśmy się założyć? Co ty na to? Założę się, że zrujnuję ci życie przed premierą tego waszego głupiego przedstawienia. – Chciałabym zobaczyć, jak próbujesz. – Gra rozpoczęta, Shay. Nie spodziewaj się tylko, że będę postępować jak Landon i okażę ci współczucie, bo on częściej myśli fiutem niż głową. Twoje życie oficjalnie znalazło się w moich rękach. I rozpoczęło się odliczanie. Przygotuj się na poparzenie. Odeszła, a ja zbliżyłam się do szafki, otworzyłam ją i przejrzałam to, co mogła znaleźć Monica… Ale nie wydawało się, by cokolwiek zaginęło. Wszystko było na swoim miejscu, przez co stałam oszołomiona i zdezorientowana. Mało nie wyskoczyłam ze skóry, gdy ktoś położył dłoń na moich plecach. – Cześć – powiedział Landon i uniósł ręce w geście poddania. – Jesteś lekko zdenerwowana. – Przepraszam. To tylko zmęczenie. – Miałaś duże problemy w domu przez ten nasz weekend? – Och, nawet nie masz pojęcia, ale było warto. Niczego nie żałuję. Uśmiechnął się i, o rety, kochałam, gdy to robił. Spojrzał na korytarz i uniósł brwi. – O czym rozmawiałaś z Monicą? – O niczym – odparłam i zamknęłam szafkę na zamek. – O niczym ważnym. – Spojrzał na mnie z troską, ale zbyłam go. – Odprowadzisz mnie na lekcję? – Oczywiście. Kiedy szliśmy, rozśmieszał mnie i tak po prostu Monica stała się niczym więcej niż tylko przelotną myślą w mojej głowie.

ROZDZIAŁ 26

Landon

– Co to jest? – zapytałem Monicę, która stała na moim ganku z zeszytami w ręce. – Wszystko, co musisz wiedzieć o swojej ślicznej księżniczce. Albo raczej wszystko to, co ona wie o tobie. Podała mi notatniki, więc je przejrzałem, przeskakując wzrokiem po słowach ewidentnie zapisanych przez Shay. Słowach mówiących o mnie i to w bardzo negatywny sposób. Pisała, że byłem zamknięty, złośliwy, potworny. Że odpychałem od siebie ludzi, że wszystko zatrzymywałem dla siebie. Nazwała mnie sztucznym, twierdziła, że żyłem kłamstwami. I że mnie nienawidziła. Często to powtarzała. Nienawidzę Landona Harrisona. Podkreślone, wyróżnione zakreślaczem, powtórzone kilkadziesiąt razy. Wszystko jednak oznaczone datami sprzed zakładu. Pisała o mnie, zanim się przed nią otworzyłem, więc nie stanowiło to problemu. Z punktu widzenia Shay to wszystko było wtedy prawdą. Byłem potworem. Byłem sztuczny, złośliwy, żyłem kłamstwem. Jednak wszystko to zmieniło się, gdy się założyliśmy. Zanim otworzyła mi oczy, roztopiła serce. Wszystko, co zapisała w tych zeszytach się zmieniło, ponieważ po raz pierwszy w życiu dzięki tej dziewczynie mogłem być prawdziwy.

– Gdzie reszta? – zapytałem. – Co? Przerzuciłem do końca i pokazałem miejsce, z którego wyrwano kartki. – Gdzie reszta stron? Przestąpiła z nogi na nogę. – A ma to jakieś znaczenie? Nie widziałeś bzdur, jakie o tobie wypisywała? Uważa, że jesteś okropny. – Uważała tak – poprawiłem. – Myślała, że byłem okropny i miała rację. Skłamała gdzieś? Monica otworzyła usta, ale nie wyszły z nich żadne słowa. Odchrząknąłem i wzruszyłem ramionami. – Musimy z tym skończyć. Cokolwiek to jest, musi dobiec końca. Nie wrócimy do tego, co robiliśmy wcześniej, okej? Proszę, zostaw Shay w spokoju. Ona sprawia, że moje życie jest lepsze. – Naprawdę to zrobisz, co? – zapytała. – Naprawdę wybierzesz Shay? – Wybiorę ją, jeśli ona wybierze mnie. W tej chwili zobaczyłem coś, czego nie widziałem w Monice od lat. Nie była zła czy nikczemna. Była smutna, może nawet smutniejsza niż ja. – To kto wybierze mnie? – szepnęła. Nie wiedziałem, jak jej na to odpowiedzieć. Nie miałem pojęcia, jak poprawić jej nastrój. Prawda była taka, że każdy musiał znaleźć własną drogę do szczęścia. To była niezależna podróż, którą sam nadal próbowałem podjąć. – Chyba sama musisz zacząć wybierać siebie. Objęła się rękami, łzy popłynęły po jej policzkach. – Tylko pamiętaj, że kiedy upadnę, będzie to twoja wina, ponieważ nie chciałeś mnie złapać. Zniszczysz ją – przyrzekła. – Tak jak zniszczyłeś mnie. – Nie zniszczyłem cię, Monico. Życie to zrobiło, nie ja. Chcesz radę? – zaoferowałem. – Radę od Landona Harrisona? Powinna być zabawna. Skrzyżowałem ręce na piersi i skinąłem lekko głową. – Porozmawiaj z kimś o tym, co ci się przytrafiło. Z kimś, kto zdoła ci pomóc. Terapeutą, doradcą, do diabła, nawet z panią Levi. Pomogła mi

bardziej, niż się domyśla. Nie trzymaj całego tego gówna zamkniętego w głowie. Porozmawiaj o problemach. Znajdź kogoś zaufanego i otwórz się przed nim. Ja już nie mogę być tą osobą. Nie jesteśmy dla siebie dobrzy, ale zasługujesz na pomoc. Zasługujesz na coś więcej niż beznadziejne życie. Otworzyła usta, ale znów milczała. Otarła oczy, odwróciła się na pięcie i odeszła. Kiedy zniknęła, po raz pierwszy poczułem, że udało nam się zakończyć ten ostatni rozdział. Było dla niej jasne, że nie zamierzałem wracać do toksycznego życia, które wcześniej mieliśmy. Kiedy przestajesz wpuszczać truciznę do swojego organizmu, oznacza to również, że możesz odsunąć się od pewnych ludzi. Uzależnienie to nie tylko alkohol czy narkotyki. Niekiedy najgorszym uzależnieniem są ludzie, których do siebie dopuszczasz. Nauczyłem się wybiórczo wpuszczać ich do swojego świata. Okazało się, że wcale nie trzeba dużego kręgu osób, by dobrze żyć. Wystarczą te właściwe. *** Dni szybko mijały, i nim się spostrzegłem, od zakończenia roku szkolnego dzieliło nas kilka tygodni, co oznaczało, że niemal nadszedł czas premiery Romea i Julii. Na siedem dni przed tym zorganizowaliśmy wieczór, kiedy mieliśmy wystąpić dla rodziców, którzy służyli nam jako testowa publika, zanim oficjalnie zaprezentujemy się przed innymi. Nie trudziłem się nawet, by poinformować moich o tym wydarzeniu. Wciąż bolało mnie to, że olali moje urodziny, a wiedząc, jak się ostatnio zachowywali, wątpiłem, by przyszli. Nie musiałem dodawać, że wszyscy uczniowie byli podekscytowani. Sam chyba też się cieszyłem. Od tak dawna występowaliśmy jedynie przed panem Thymesem, że nie było to już fajne. Poszedłem do teatru, żeby przygotować się przed występem, wszyscy inni rozmawiali za kulisami. Podbiegła do mnie Shay, na jej twarzy gościł szeroki uśmiech. – Cześć! Jak się czujesz? – Jak zwykle zdenerwowany – odparłem. Jej uśmiech się poszerzył. – Dobrze. Moi rodzice siedzą z przodu, tata chciałby poznać Romea przed

przedstawieniem, jeśli się zgodzisz. – Skrzywiła się trochę. – Wie, że byłeś w mojej sypialni, ale nie bój się. Nie jest niczym więcej jak kłamcą, nie dbam już za bardzo o jego zdanie. – Tak, na pewno. Podeszliśmy do widowni, a kiedy dotarliśmy do rodziców dziewczyny, serce mocno mi się ścisnęło. – Mamo, tato to Landon – przedstawiła mnie Shay. Zrobiło mi się niedobrze. Chciałem zarzygać cały przeklęty teatr. Wpatrywałem się w stojące przede mną osoby, nie mogąc odwrócić wzroku nawet, gdybym chciał. Cóż, mogłem nie patrzeć na Camilę, ale nie na ojca Shay. Kurta. KJ w skrócie, jak przypuszczałem. Dostrzegłem w jego oczach panikę, pot, który pojawił się na jego czole. Mogłem się założyć, że miał też spocone dłonie i milion myśli w głowie, które kłębiły się w ten sam sposób, w jaki plątały się w mojej. Przecież to nie mogła być prawda. Co, do chuja? Mężczyzna odchrząknął. – Landon, prawda? – Wyciągnął do mnie rękę: spoconą, paskudną, winną. – Kurt, ojciec Shay. Nie pierdol, dupku. Uścisnąłem mocno jego dłoń i potrząsnąłem. – Mam nadzieję, że świetnie odegracie dziś swoje role. – Odsunął się i skrzyżował ręce na piersi. – Słyszałem, że pracowaliście naprawdę ciężko. Nie odezwałem się, ponieważ myśli wirowały mi w głowie. Przypomniałem sobie każdą rozmowę z tym facetem, wróciło do mnie każde jego słowo, przy czym silnie wyróżniał się jeden fakt. Niemal za każdym razem, gdy spotykał się ze mną i moimi przyjaciółmi, opowiadał o córkach. Liczba mnoga, więcej niż jedno dziecko. A z tego, co było mi wiadomo, Shay była jedynaczką, więc teraz potwierdziło się to, że jej ojciec, mężczyzna, którego stawiała za wzór, był

kłamliwym, prowadzącym podwójne życie śmieciem. Zemdliło mnie. Chciałem wykrzyczeć to, o czym wiedziałem. Chciałem wyrazić, jak popieprzona była rozwijająca się przede mną sytuacja. Wydrapać mu oczy za niszczenie dobra, za które wiele osób mogłoby zabić, za rozwalanie rodziny. Zabiłbym, by mieć taką rodzinę. Shay uśmiechnęła się i wysunęła do przodu. – Pewnie powinniśmy wracać za kulisy i przygotować się do przedstawienia – zasugerowała, kiwając do mnie głową. Wciąż wpatrywałem się w KJ-a, który uśmiechał się promiennie, jakby nie został właśnie przyłapany na największym kłamstwie stulecia. – Landonie? – zapytała cicho Shay, lekko szturchając mnie w ramię, wyrywając tym samym z zamyślenia. Pokręciłem głową. – Tak? – Powinniśmy się przygotować? – powiedziała, jakby pytała, przechylając głowę z troską w oczach. Troską… Shay zawsze martwiła się o wszystkich wokół, zawsze dbając, zawsze ofiarowując… Jakim cudem najmilsza, najwspanialsza osoba na świecie mogła być owocem lędźwi takiego potwora? Podrapałem się po karku i odsunąłem o krok. – Tak, jasne. Okej. Wymamrotałem pożegnanie i poszedłem w kierunku garderoby. Shay pobiegła za mną i chwyciła mnie mocno za rękę. – Hej, dobrze się czujesz? – zapytała jak zwykle szczerze. – Tak, przepraszam, lekko się denerwuję. – Przez to, że spotkałeś się właśnie z moim tatą? Wiem, że potrafi onieśmielić, ale… Pokręciłem głową. – Nie, to nie to. Denerwuję się przed występem. Uśmiechnęła się. – O rety, oczywiście. Jestem głupia. Przecież to twój pierwszy występ przed publicznością. Rozumiem to zdenerwowanie, ale musisz wejść w rolę,

okej? Wykorzystaj tę energię w pierwszej scenie. Pozwól sobie dzięki niej zagrać, jak najlepiej potrafisz. – Pocałowała mnie w policzek, nim ścisnęła moją dłoń. – Dasz radę, Landonie. Będziesz wspaniały. Muszę się przygotować, ale połamania nóg. – Ty też dasz radę. Idź… – Uśmiechnąłem się lekko i pokiwałem głową. – Ty też złam dwie. – Puściłem do niej oko, na co się zarumieniła. Odeszła, zabierając ze sobą swoje światło, pozostawiając mnie w mroku z informacjami, z którymi nie wiedziałem, co zrobić. Nie miałem zielonego pojęcia, jak przetworzyć to, co zobaczyłem, to, co wiedziałem. KJ, dupek, który dostarczał nastolatkom narkotyki, był ojcem Shay. I miał drugą córkę, co oznaczało, że dziewczyna miała siostrę, o istnieniu której nawet nie wiedziała. Nawet jeśli Shay nie zdawała sobie z tego sprawy, ziścił się jej najgorszy koszmar, a ja byłem jedynym, który posiadał o tym wiedzę. *** Przedstawienie szło jak zawsze. Wyrecytowałem swoje dialogi, trafiłem w odpowiedni czas, a kiedy nadszedł moment na pocałunek z Shay, przywarłem do jej ust. Rodzice wiwatowali i klaskali pod koniec sztuki, wręczyli nawet dzieciom kwiaty. Mogłem jednak myśleć tylko o tym, by jak najszybciej się stąd ulotnić. Musiałem opuścić podziękowania i udać się do domu, by móc pozbierać myśli. Kiedy Shay zatrzymała moje pospieszne wyjście, chwytając mnie w korytarzu za rękę, wiedziałem, że nie zdołam uciec. – Hej, byłeś dziś wspaniały. – Uśmiechnęła się. – Przyszła Mima, jedziemy na lody. Możesz jechać z nami, jeśli chcesz. Podrapałem się po karku i odsunąłem o krok. – Nie, chyba pójdę do domu. Chcę odświeżyć niektóre sceny przed oficjalną premierą. – Żartujesz? – Zaśmiała się. – Nie możesz być jeszcze lepszy. Przecież twój występ był idealny. Wzruszyłem ramionami. – Wiesz, co mówią o artystach… – Że jesteśmy najgorszymi krytykami – dokończył KJ, stając za córką.

Miałem ochotę przyłożyć mu prosto w twarz. – Tak. Cóż, miło było państwa poznać. – Poza tobą, gnoju. – Spotkamy się w poniedziałek w szkole, Shay. – Odszedłem pospiesznie, nim zdołała odpowiedzieć. Nie oglądałem się za siebie, aż znalazłem się w pobliżu samochodu. Widziałem, jak Shay wyszła z rodziną z budynku, wszyscy szeroko się uśmiechali. Dziewczyna dużo mówiła, ojciec jej słuchał, jakby nie był wiodącą podwójne życie szumowiną. Myślałem, że mój tata był kiepskim rodzicem, ale przy KJ-u, Ralph Harrison był pieprzonym świętym. – Landonie – zawołał ktoś, na co się spiąłem. Odwróciłem się i zobaczyłem mamę z bukietem w rękach. Nie byłem pewny, czy ten dzień mógł być jeszcze bardziej dezorientujący, ale właśnie tak się stało. – Co tu robisz? Nie powinnaś być w Rzymie czy coś? – warknąłem, wciąż zraniony tym, że porzuciła mnie w urodziny. – Przyleciałam wcześniej, a pani Levi powiedziała mi o występie dla rodziców. Przedstawienie… Ty… – Do oczu napłynęły jej łzy, ręce zaczęły się trząść. Wyglądała na załamaną. Smutną. I nawet jeśli starałem się jej ostatnio nienawidzić, wciąż chciałem podejść, objąć ją i upewnić się, że wszystko było z nią w porządku. Cholera. Zastanawiałem się, kiedy mi przejdzie. Kiedy przestanę być synalkiem mamusi i będę na tyle silny, by jej nienawidzić. Nigdy. Nie zdołam nienawidzić matki. – Byłeś wspaniały – powiedziała. – Byłeś zadziwiający na scenie, Land. Twojego występu nie da się opisać. Nie wiedziałam, że masz taki talent, ale to logiczne, bo zawsze jesteś dobry w tym, co robisz. Jestem z ciebie dumna. Milczałem, bo w głowie mi się kręciło. Wciąż chciałem ją uściskać i jednocześnie jej nienawidzić, ale w tej samej chwili cieszyłem się, że była ze mnie dumna. – Nie przyleciałaś na moje urodziny – palnąłem z nadzieją, że gorycz w moim głosie dotrze do jej serca. – Tak… wiem.

– Potrzebowałem… – Zamknąłem oczy i odetchnąłem głęboko. – Potrzebowałem cię, a ciebie nie było. Nigdy wcześniej nie przyznałem, że potrzebowałem czegoś czy kogoś, ponieważ określałoby mnie to jako słabego. Mimo to słaby i załamany pragnąłem, by ktoś mnie przytulił. – Potrzebowałem cię, mamo, a ty i tak wsiadłaś do samolotu. Nie wiedziałaś? Nie wiedziałaś, że cię potrzebowałem? – Wiedziałam – przyznała. Zwiesiła głowę i zapatrzyła się w asfalt na parkingu. – I tyle? To wszystko, co możesz mi dać? Bo, naprawdę, będę potrzebował o wiele więcej. – Landonie… ja i twój ojciec… On… My… – Z trudem przełknęła ślinę i spojrzała na mnie. – On odchodzi. Chwila… co? Zdenerwowana, przestąpiła z nogi na nogę. – Od dłuższego czasu nie jest między nami dobrze. Kłóciliśmy się sporo po śmierci Lance’a, twój ojciec za twoje zmagania wini mnie, bo pozwoliłam bratu mieszkać z nami przez te wszystkie lata. – To bzdura. – Czasami zastanawiam się, czy nie ma racji. Niekiedy myślę o błędach, jakie popełniłam, wychowując cię przy bracie, wiedząc o jego stanie psychicznym. – Lance był dobrym człowiekiem, mamo. Nauczył mnie wielu cennych rzeczy. Życie było lepsze, gdy z nami był. Gdy oboje przy mnie byliście. Westchnęła ciężko. – Dobrze to słyszeć, Landonie. Nawet nie masz pojęcia. Jednak twój ojciec już mnie nie kocha, nie chce ciągnąć tego małżeństwa. Stwierdził, że nie czuje, byśmy do siebie pasowali, więc postanowił odejść. Jest tak od jakiegoś czasu. Walczę, próbuję stanąć na nogi. Kiedy go poślubiłam, wydawało mi się, że to na zawsze. Kiedy dał mi intercyzę przedmałżeńską, podpisałam ją bez zastanowienia. Jednak… wszystko mi odbiera, Landonie. Nic mi nie zostawi. Właśnie dlatego byłam na Hawajach, spotkałam się z adwokatem od rozwodów poleconym przez Kim. Dziewczyny użyły swoich znajomości, aby

załatwić mi pracę stylistki. Z tego powodu wzięłam się ponownie do roboty. Potrzebowałam pieniędzy. – Wszystko zabiera? – Tak. Każdego centa. Dlatego byłam ciekawa, czy kręci coś z April. To przez naszą intercyzę. Jeśliby mnie zdradzał, nie straciłabym wszystkiego. Miałabym pieniądze, które przeznaczyłabym na twoje studia. Uniosłem brwi. – Na moje studia? – Tak. Wiem, że jesienią nie chcesz iść do szkoły prawniczej, ale twój ojciec jest zdeterminowany, by cię tam posłać z własnych egoistycznych powodów. Nie chcę tego dla ciebie. Tak długo żyłam w cieniu twojego ojca, że nie wyobrażam sobie, byś podzielił ten los. Chciałabym ci zapewnić pieniądze, byś mógł pójść na wybrany przez siebie kierunek. Właśnie dlatego, kiedy pojawiła się ta oferta, skorzystałam z niej. Wiedziałam, że nie mogę sobie pozwolić na utratę tak dużej sumy, która mogłaby ci pomóc. Myślała o mnie. Po tych wszystkich tygodniach, gdy byłem na nią zły, okazało się, że przez cały ten czas o mnie myślała. Nie porzuciła mnie – walczyła dla mnie. Nie udawała się na luksusowe wyjazdy dookoła świata, ale pracowała, by zapewnić mi przyszłość. – Dlaczego mi nie powiedziałaś? – Prawnik mówił, że lepiej, bym wszystko poukładała, nim cię wtajemniczę. Nie chciał, żeby twoje zaangażowanie popchnęło ojca do większego okrucieństwa, niż planuje. Chciałam powiedzieć ci wcześniej, Land. Nie podobało mi się ukrywanie tego. Nie cierpiałam milczeć przez cały ten czas, ale… – Drżała na chłodzie, więc zdjąłem kurtkę i ją nią otuliłem. Nie wiedziałem, co powiedzieć, więc wyznałem jedyne, co przyszło mi na myśl: – Przykro mi, że tata jest fiutem. Jednocześnie roześmiała się i zaczęła płakać. – W porządku. Bez dalszego namysłu objąłem ją i jak zawsze wtopiłem się w jej ramiona. – Przykro mi – powtórzyłem, bo cierpiała. Łkała w moje ramię, więc objąłem ją mocniej.

Odsunęła się nieco, parsknęła nerwowym śmiechem, ocierając oczy. – Nie chciałam płakać, przyrzekam. – Zawsze płaczesz. – Nie zawsze – prychnęła. – Kupiłam ci kwiaty – powiedziała, podając mi zmiażdżony od uścisku bukiet. – Wcześniej wyglądały lepiej, przyrzekam. Nie wiem, czy powinno dawać się mężczyznom kwiaty, ale jestem twoją mamą, więc kupiłam bukiet. Uśmiechnąłem się. – Dzięki. – Chcesz jechać do domu i obejrzeć jakieś kiepskie filmy, i napchać się jedzeniem? – zapytała. – Oczywiście. Na chwilę zapomniałem o KJ-u. Wiedziałem, że prędzej czy później będę musiał zmierzyć się z tematem, ale na razie mama była w domu, i nie chciałem zmarnować z nią ani minuty. – Mogę coś ugotować – zaproponowała. – Nie obraź się, mamo, ale proszę, do końca życia trzymaj się z daleka od kuchni. Uśmiechnęła się. – Okej. Wróciliśmy do domu, zamówiliśmy jedzenie, zajęliśmy miejsca w salonie. Nie włączyliśmy nawet telewizora, ale rozmawialiśmy przez wiele godzin. – Zatem aktorstwo – powiedziała, uśmiechając się od ucha do ucha – podoba ci się? – Tak. Wyjawiłem tacie, że jesienią chciałbym pójść do szkoły aktorskiej, ale zgasił ten pomysł. – Ojciec nie może kontrolować twoich decyzji. Właśnie dlatego tak ciężko pracowałam, aby dać ci wolność. – Nie chcę, żebyś aż tak się przejmowała. To zbyt wiele, byś robiła to dla mnie. – Landonie. – Pokręciła głową i położyła dłonie na moich ramionach. – Wszystko co robię, jest dla ciebie. Jeśli chcesz studiować aktorstwo, zrób to. Żadnych „jeśli”, „ale”, „albo”.

Skinąłem krótko głową. – Nawet nie wiem, czy jestem wystarczająco dobry… – Jesteś – przerwała mi – zawsze jesteś do wszystkiego wystarczająco dobry. – Włożyła frytkę do ust. – Ale zmieniając temat, jest coś między tobą a panną Julią, czy to była tylko gra? Zaśmiałem się. – To aż tak oczywiste? – Tylko w oczach matki. To, jak na nią patrzysz… Jaka jest wasza historia? Och, gdyby tylko wiedziała. – To skomplikowane. Między nami jest naprawdę w porządku. Jest dla mnie dobra, mamo, ale ostatnio dowiedziałem się o czymś, co może nieodwracalnie zmienić jej życie. Nie jestem pewien, co zrobić z tą informacją. Wiem, że ją to zrani, ale mam świadomość, że trzymanie tego w tajemnicy jest złe. – Kluczem dobrego związku jest komunikacja, Landonie. Z twoim ojcem nigdy mi nie szło. Nie rozmawialiśmy, nie tak naprawdę. Może o powierzchownych rzeczach, ale o niczym naprawdę istotnym. Może gdybyśmy to robili, nasz związek byłby silniejszy. A może wcześniej by się skończył. Wiem tylko, że nie można budować czegoś stabilnego bez rozmów na trudne tematy. Zależy ci na tej dziewczynie? – Kocham ją – wyznałem z pewnością siebie. – Miłość – westchnęła mama, chwytając się za serce. – Mój synek jest zakochany. – Nie płacz przez to – zażartowałem. – Postaram się. Jeśli ją kochasz, bądź z nią stuprocentowo szczery. Właśnie tego ja bym chciała. Tego pragną wszystkie dziewczyny. Szczerości. Miała rację. Musiałem jedynie zdobyć się na odwagę, aby powiedzieć Shay o czymś, co złamie jej serce. – Dzięki, mamo. – Proszę. Kocham cię, kocham – powiedziała. – Dlaczego zawsze to robisz? – dociekałem. – Dlaczego to powtarzasz? Uśmiechnęła się. – Jeden raz dla twojego serca, drugi, by zostawić ślad.

Pokiwałem głową. – Kocham cię po dwakroć. – Do oczu napłynęły jej łzy, a ja się zaśmiałem. – Przestań tyle płakać. – Przepraszam. To było naprawdę słodkie, i nie masz pojęcia, jak bardzo pragnęłam to usłyszeć. – Postaram się mówić ci to częściej. – Dzięki, Land. – Jak się trzymasz? Ze wszystkim, co dzieje się z tatą? – Obróciłem się na miejscu i sięgnąłem po tekst Marii. – Jak twoje serce? Mama znów zaczęła płakać, kręcąc głową. – Złamane. Było takie już od jakiegoś czasu… to, co stało się z Lance’em, poronienie, a teraz rozwód, wydaje mi się, że nie dam rady stanąć na nogach, że nie przestanę tonąć – wyznała, zakrywając twarz rękami. – Przepraszam. To dla ciebie za dużo. Nie musisz dźwigać mojego ciężaru. Nic mi nie jest. Wszystko dobrze. – Możesz ze mną rozmawiać, mamo – podsunąłem. – Wiem, skarbie. – Otarła oczy i wstała. Podeszła i pocałowała mnie w czoło. – Muszę tylko odpocząć, to wszystko. Porozmawiamy rano. Dobranoc. Poszła do swojej sypialni i zamknęła za sobą drzwi. Posprzątałem bałagan, który narobiliśmy, i idąc do swojego pokoju, przeszedłem obok drzwi mamy, za którymi płakała. Brzmiała, jakby kompletnie się załamała. Zamiast usiąść pod jej sypialnią, jak niegdyś, przekręciłem gałkę. Wszedłem do jej pokoju, położyłem się za nią na łóżku i otoczyłem ramionami. – W porządku, Landonie. Okej – pisnęła, ale uciszyłem ją. Nie musiała przy mnie udawać. Nie musiała kłamać i mówić, że wszystko było dobrze, gdy wyraźnie znajdowała się w środku największej życiowej burzy. Jej załamanie nie oznaczało, że nie była silna. Czasami najsilniejsza osoba również mogła się rozpaść. Potrzeba było prawdziwej siły, by stać się tak wrażliwym. – To nic, mamo. Nie martw się. Złapię cię, jeśli upadniesz.

Przepłakała resztę nocy, a ja jej nie puściłem.

ROZDZIAŁ 27

Landon

Po weekendzie mama skorzystała z kolejnej oferty pracy. Wciąż powtarzała, że jej przykro, ponieważ ponownie musiała mnie zostawić, ale wiedziałem, że wyjeżdżała dla nas, dla naszej lepszej przyszłości. W dodatku obiecałem dzwonić co wieczór, by porozmawiać. Wydawało się, że nieco ją tym uspokoiłem. Wciąż nie wyznałem Shay, co wiedziałem o KJ-u, ponieważ zajmowałem się mamą, choć byłem przekonany, że powiem jej tego popołudnia po szkole. Nie mogłem ukrywać przed nią czegoś tak ważnego. Nawet jeśli zamierzałem złamać jej serce, wiedziałem, że miała prawo o tym wiedzieć. – Landon, hej. – W poniedziałkowy poranek, gdy wychodziłem do szkoły, KJ odsunął się od ściany na moim ganku. Wiedziałem, że w którejś chwili się u mnie pojawi. Jakżeby inaczej? Nie mógł zignorować spotkania ze mną tamtego wieczoru. Nie odpowiedziałem. Nie byłem mu winien powitania. Otarł twarz dłońmi, nim włożył je do kieszeni. Nie był podobny do córki. Cóż, przynajmniej do Shay. Kto mógł wiedzieć, jak wyglądała ta druga? Być może to jego wierna kopia. Chociaż byłoby to dla niej do kitu. Jej ociec wyglądał na dupka. – Słuchaj… – zaczął, ale mu przerwałem. – Masz dwie córki – powiedziałem. – Shay o tym wie? Wyprostował się, niemal nie było widać u niego emocji. Przerażające, jaki był spokojny.

– Są na świecie rzeczy, których nie zrozumiesz, bo jesteś za młody. – Brzmi to jak ściema kłamcy. – Myślisz, że tego chciałem? Nigdy nie przyszłoby mi do głowy, że będziesz grał w tej samej sztuce, co moja córka. Nigdy nie pomyślałbym… – Że zostaniesz przyłapany. – Nie możesz nic powiedzieć – ostrzegł. – Słucham? – Nie możesz. Landonie, jeśli moja rodzina się dowie, to nas zniszczy. Dlaczego chciałbyś skrzywdzić Shay w taki sposób? – Odejdź – warknąłem cichym, opanowanym głosem. – Nie mamy sobie nic więcej do powiedzenia. Potarł kark i pokręcił głową. – Daj mi tydzień, by im powiedzieć. Daj mi czas, żeby dostarczyć wieści. Milczałem, ponieważ nie zasługiwał na moje słowa. W dodatku wiedziałem, że kłamał, ponieważ to właśnie robił najlepiej. Odwrócił się, by odejść, ale zatrzymał się i na mnie spojrzał. – Kochasz moją córkę? Powiedział to tak, jakby bolało go, że musiał pytać. Nie odpowiedziałem. Znów, nic dla niego nie miałem. Westchnął. – Jeśli ci na niej zależy, nie będziesz chciał się w to mieszać. To dobra dziewczyna. Najlepsza. – Mam nadzieję, że twoja druga córka nie usłyszy, że tak mówisz – warknąłem. Nadal nie okazywał zbyt wiele emocji. Wyraz jego twarzy się wyostrzył. – Widzę cię, Landonie. Widzę ciebie i twoje popaprane życie. Nie chcę, żebyś angażował w nie moją córkę. – Zabawne, że to ty o tym mówisz. – Nie, rozumiem. Jestem potworem. Nie jestem dobry, spieprzyłem bardziej, niż chcę przyznać. Właśnie dlatego twierdzę, że powinieneś trzymać się od niej z daleka. Ma już w życiu potwora, nie potrzebuje dwóch. – Tak, no cóż, szkoda że nie masz prawa mówić mi, co mogę robić. – Myślisz, że jesteś ode mnie lepszy? Od moich demonów? Obserwowałem

cię, widziałem rozbicie w twoich oczach. Nigdy nie przestaniesz walczyć z mrokiem w swojej duszy. Nie chcę, żebyś wciągał w to moją córkę. Była dobra, zanim zaczęła się z tobą zadawać. Dobrze się zachowywała i była posłuszna. – Nie jest cholernym psem. – Tak, ale przed tobą była dobrze wychowana. Nigdy nie pyskowała. Nie wagarowała, nie kłamała, nie wymykała się z domu. Ty jej to zrobiłeś. Przez ciebie stała się kimś, kim nie jest. Stałem spięty, z rękami skrzyżowanymi na piersi. W moim umyśle myśli wirowały dziko od jego słów. Usilnie próbowałem się nie ruszyć, ponieważ gdybym to zrobił, przywaliłbym mu. – Dzięki za tę pogadankę. – Nie żartuję, Landonie. Trzymaj się z daleka od mojej córki. – Okej. – Pokiwałem głową i włożyłem ręce do kieszeni jeansów. – Ale przypomnij mi, o której twojej córce mówimy? – Naprawdę nie chcesz mnie wkurzyć, młody. Jestem na tym świecie nieco dłużej niż ty. Dłużej byłem potworem. Wiem, jak krzywdzić ludzi. Jak sprawić, by cierpieli. Nie przeginaj. Wierz mi, pożałujesz. Zacisnął usta i zamilkł. Odszedł do auta, wsiadł i odjechał. Poszedłem więc do szkoły wyznać prawdę jego córce. Poczekałem, aż skończy się próba w teatrze, aby powiedzieć Shay o ojcu. Nie chciałem robić tego podczas dnia, ponieważ nie byłem pewien, jak zareaguje i nie chciałem zrzucać tego na nią przed próbą. Kiedy czas płynął, powiększał się skurcz mojego żołądka. – Premiera będzie boska – powiedziała, pakując swoje rzeczy na widowni. – Z każdym wieczorem jesteś lepszy, co jest trochę irytujące – zażartowała. – Jesteś wspaniała – powiedziałem ponuro, mając wyrzuty sumienia przez to, co zamierzałem jej powiedzieć. – Wiesz o tym? Wiesz, że jesteś wspaniała? Zaczerwieniła się lekko. – Nie rób tego. – Czego? – Nie ułatwiaj mi zakochania się w tobie. Chcesz coś zjeść? – zapytała.

– Wciąż masz szlaban? – Tak, ale to nieważne. Powiem, że próba się przeciągnęła. Planowała okłamać rodziców. Przez ten fakt miałem ciarki. Może KJ się nie mylił? Może nie byłem odpowiedni dla jego córki. Może w tym samym czasie, gdy ona miała na mnie dobry wpływ, ja miałem na nią zły? – Nie rób tego, Trusiu – mruknąłem. – Czego? – Nie stawaj się kłamcą. Uniosła brwi. – Dobrze się czujesz? Wszyscy pozbierali już swoje rzeczy i poszli do domu, zostaliśmy we dwoje w pustym teatrze. Włożyłem ręce do kieszeni. – Jest coś ważnego, co muszę ci powiedzieć i denerwuję się przez to. Wyprostowała się. – Co takiego? – Zbliżyła się do mnie z troską w oczach. – Jak twoje serce? Prychnąłem. – Mówisz jak twoja babcia. – Landonie – powiedziała stanowczo, kładąc rękę na moim torsie – jak twoje serce? Przeszył mnie dreszcz. – Wciąż bije. – Dobrze – mruknęła, powoli kiwając głową. – To dobrze. Przestąpiłem z nogi na nogę. – Słuchaj, nie wiem, jak to powiedzieć, więc będzie prosto z mostu, ponieważ nie mogę dłużej trzymać tego w tajemnicy, bo wybuchnę… – Kocham cię – powiedziała, przerywając mi. Uleciała każda myśl, jaką miałem w tej chwili w głowie. Każde negatywne odczucie po prostu wyparowało. Przez moment wpatrywałem się w jej usta, bo wydawało mi się, że to sobie wyobraziłem. Myślałem, że miałem urojenia, bo przez ostatnie dni straciłem rozum. Musiała zauważyć moje zdezorientowane spojrzenie, bo przysunęła się i wzięła moje dłonie w swoje. – Przepraszam – szepnęła. – Chciałam to powiedzieć pierwsza. Nie przejmuję się przegranym zakładem, bo cię kocham – umilkła i zmrużyła

oczy. – Właśnie to zamierzałeś powiedzieć, prawda? Że mnie kochasz? Skrzywiłem się, na co Shay lekko się wzdrygnęła. Zarumieniła się i zwiesiła głowę. – Oj… Cholera. Zobaczyłem emocje wypływające z jej oczu. – Nie, to nie to, ale… – W porządku, Landonie, ponieważ cię kocham – powtórzyła. – Kocham cię, kocham cię, kocham. I wiem, że to oznacza moją przegraną w zakładzie. Wiem, że przez to wygrywasz i nawet mi na tym nie zależy, ponieważ cię kocham, a przez samo to czuję się jak zwycięzca. Chciałam ci jedynie o tym powiedzieć, bo nie mogłam dłużej milczeć. Nie musisz nawet odpowiadać tym samym. Mam to gdzieś. Ponieważ nie uważam, by mówiło się innym, że się ich kocha po to, by również to usłyszeć. Wydaje mi się, że należy to powiedzieć, bo to ożywia twoją duszę. Miłość jest tak potężna, że przepływa przez ciebie, aż zmusza do wypowiedzenia tych słów. Zatem tak – zaśmiała się nerwowo i wzruszyła ramionami – to niezręczne, ale kocham cię, Landonie Harrisonie. Kocham cię w świetle i w mroku. Kocham cię w szepcie i w krzyku. Kocham twoje dobre, ale i złe dni i kocham… całego ciebie. Każdy fragment… – Zaczęła bawić się koszulką i przygryzać jej kołnierzyk. – I każdą bliznę. Zbliżyłem się i oparłem czoło o jej. Zamknąłem oczy i z trudem przełknąłem ślinę, zaciągając się jej zapachem. – Dlaczego miałabyś kochać kogoś takiego jak ja? – zapytałem. – Ponieważ nie można cię nie kochać. Uniosłem powieki i spojrzałem jej w oczy. Chciałem odpowiedzieć tym samym, chciałem wyznać, że kochałem ją pierwszy. I jak się czułem. Jak przegrałem nasz zakład już w swoje urodziny, ale teraz nie była ku temu właściwa chwila. Najpierw musiałem wyznać jej najokrutniejszą prawdę, jaką miała usłyszeć. – Shay… jest coś, co powinnaś wiedzieć o ojcu. Odsunęła się nieco i spojrzała na mnie brązowymi oczami.

– Co takiego? Czy… – Wyprostowała się. – Powiedział ci coś? Obraził cię? – Skłamał. Cały czas okłamywał ciebie i twoją mamę w sprawie tak wielu rzeczy. – O czym mówisz? – wydusiła głosem drżącym z dezorientacji. – Shay, on, eee… – Dlaczego słowa zmroziły mi gardło? Może dlatego, że widziałem jej zdenerwowanie. Może dlatego, że wiedziałem, jak bardzo kochała ojca, nawet jeśli chciała, by tak nie było. Może przez to, że moje informacje złamią jej serce. – Jest dilerem. Sprzedaje prochy dzieciakom z naszej szkoły. Jej mina nieco się zmieniła, ale brak zaskoczenia trochę mnie zszokował. – Wiem. Właśnie dlatego Mima miała go dość. Sprzedawał w przeszłości, ale sądziłyśmy, że przestał… Myślałyśmy, że wziął się w garść. Że znalazł normalną pracę i się starał. Ale… nas okłamał. Właśnie tak postępuje. Kłamie. A mimo to mama wciąż staje po jego stronie. Uniosłem brwi. – Wiedząc? – Tak. Wszyscy wiemy. – Nie, chodziło mi o to… – Z trudem przełknąłem ślinę. – Czy wie o jego drugiej córce? Parsknęła śmiechem. Cholera, zaśmiała się naprawdę głośno. – Czekaj, co? – zapytała pomiędzy falami chichotu. Popatrzyła na mnie, a jej wesołość zaczęła znikać, a w spojrzeniu pojawiła się powaga. – Że co? Najwyraźniej nie miała pojęcia o jego najmroczniejszych sekretach. – Shay, on ma drugą córkę. – To niedorzeczne. O ojcu można powiedzieć wiele złego, ale nie… że nie ma… – urwała. – Jestem jego jedyną… – Wyprostowała się nieco. – Po co to, Landonie? Co to za żart? – Żaden żart. Kiedyś to mi sprzedawał, Shay. Zawsze mówił przy tym o swojej rodzinie. O dwóch córkach… – Nie – warknęła. – Nie. Jestem jego jedynym dzieckiem. – Shay… – Przestań, Landonie. To już nie jest śmieszne – skarciła, a do oczu

napłynęły jej łzy. – Nie staram się być zabawny, Shay. Ma drugą córkę. – Przestań – rzuciła i zamknęła oczy. – Natychmiast. Nie wiem, dlaczego to robisz. – Ponieważ zasługujesz na to, by ktoś powiedział ci prawdę. Żadnych kłamstw, tylko prawda, pamiętasz? Otworzyła usta, ale nie padły z nich żadne słowa. Odsunęła się ode mnie i spojrzała jak na kogoś zupełnie obcego. Nieznajomego. Komu nie mogła ufać. Postąpiłem słusznie. Byłem z nią szczery i wyznałem prawdę. – Nie mogę tego teraz robić – powiedziała i odeszła. – Shay! Czekaj! – zawołałem za nią, ale nie odwróciła się. Nie spojrzała za siebie. Puściła się biegiem i ani razu się nie obejrzała. Nie zdołałem jej powiedzieć, że też ją kocham.

ROZDZIAŁ 28

Shay

Serce nie przestawało bić nieregularnie, odkąd zostawiłam Landona samego w teatrze. Jego słowa nieustannie powracały do mojej głowy, niczym koszmar, z którego nie mogłam się obudzić. Druga córka. Inna osoba. Człowiek z częścią mojego DNA. Jak to możliwe? Jak zdołał ukryć coś tak poważnego? Kiedy weszłam do domu, rodzice siedzieli na kanapie, jakby byli zupełnie normalną parą. Jakby w naszym domu nie roiło się od kłamstw. Śmiali się, oglądając razem jakiś serial, przytuleni, jakby ich serca biły w tym samym rytmie. Zrobiło mi się niedobrze. Stanęłam przed telewizorem, blokując widok na ekran, przerywając śmiechy. Mama jako pierwsza usiadła prosto. – Shay? Co robisz? – To prawda? – warknęłam, krzyżując ręce na piersi, wpatrując się ostro w ojca. – Co jest prawdą? – dociekała mama. Tata się spiął i również usiadł prosto. Złączył ręce i westchnął ciężko. O rety. To prawda. Żołądek skurczył mi się mocniej, aż cofnęłam się o krok.

– Jesteś potworem. – Shay, być może powinniśmy porozmawiać w innym pokoju – zasugerował tata, ale zabrzmiało to jak groźba. – Więc ona nie wie? – Nie wiem? O czym? – Mama wstała z kanapy, przeskakiwała wzrokiem między nami. – Co się dzieje? – Shannon Sofio – ostrzegł tata cichym, gładkim głosem, ale go zignorowałam. Nie bałam się go. Nie działał na mnie tak mocno, jak na mamę. – Ma drugą córkę – rzuciłam, a słowa paliły w usta. Mama prychnęła i pokręciła głową. – Co? – Ma inne dziecko. – Nie, nie ma – spierała się, wciąż kręcąc głową. – To niedorzeczne. Powiedz jej, Kurt. Powiedz jej, jakie to niedorzeczne – naciskała. Nie zrobił tego. Milczał, a mamie krew odpłynęła z twarzy. – O Boże – mruknęła. Oczy zaczęły jej się szklić i zakryła usta ręką. – O Boże… Tata przestąpił z nogi na nogę i zwiesił głowę. Było jasne, że nie mógł się z tego wykręcić, ale nie zdziwiłabym się, gdyby próbował. – To było wiele lat temu, Camilo. Kiedy ćpałem. Popełniłem błąd, przespałem się z inną kobietą. Kilka miesięcy później pojawiła się z dzieciakiem, twierdząc, że jest moje. Oczywiście jej nie uwierzyłem. Zrobiliśmy test DNA i… – Spojrzał na mamę ze łzami w oczach, a ja miałam ochotę go za to uderzyć. Trochę za późno na te fałszywe emocje, tatusiu. – Spieprzyłem, Cam, ale ona nic dla mnie nie znaczy. Muszę jedynie płacić na tego dzieciaka, to wszystko. To nic osobistego. – To samo powiedziałeś im o mnie? – warknęłam. – Że to nic osobistego? A może jeszcze nie odkryli, jakim jesteś człowiekiem? – Bacz na słowa, dziewczynko. – Nie muszę cię słuchać – odparłam. – Nie jesteś moim ojcem. Jesteś dla mnie niczym. Chodźmy, mamo – powiedziałam, obracając się do niej. Stała

nieruchomo, a łzy płynęły jej po twarzy. Zszokowana wpatrywała się w męża. – Nie mogę odejść, Shay. Jeszcze nie. Wciąż wiele nie jest wyjaśnione. Nadal są rzeczy do przepracowania. – To znaczy? Wszystko zostało już powiedziane. Okłamał cię. Znowu. Zdradził cię. Znowu. Za twoimi plecami ma drugą córkę, a przyznał się do tego dopiero, kiedy nie miał wyjścia, bo został przyłapany. – Skąd w ogóle o tym wiesz? – zapytała. – Landon mi powiedział. Odkrył to i wyznał mi prawdę. – I mu uwierzyłaś? – dociekała. Zakręciło mi się od tego w głowie. – Co?! Mamo, tata właśnie się przyznał! Powiedział ci przed chwilą, co się stało, a teraz powątpiewasz w słowa Landona?! Żartujesz sobie?! – Proszę – błagał tata – zostań i pozwól mi wyjaśnić. – Nie ma czego wyjaśniać. Spakuję się. Powinnaś zrobić to samo, mamo. Pospieszyłam do siebie, spakowałam walizkę. Nie wiedziałam, co mi się przyda, a co powinnam zostawić. Po prostu wrzuciłam tyle rzeczy, ile pomieściła walizka, i miałam nadzieję, że Mima kiedy indziej pomoże mi odzyskać resztę. Wróciłam do salonu i zobaczyłam, że mama nadal stała nieruchomo, a tata klęczał przed nią, błagając, by została. Wyglądał żałośnie jak manipulant i kłamca. Próbował emocjonalnego podejścia, by jej się wydawało, że nie powinna odchodzić od takiego toksycznego padalca. Uniosłam brwi, patrząc na nią. – Chodź, mamo. Idziemy. Spojrzała na mnie, następnie na tatę, wciąż niepewna, co zrobić. Wiedziałam, że historia rodziców była bardziej skomplikowana niż ta, którą znałam. Codziennie w sercu mamy gościł ból. Chciałam winić ją za słabość. Chciałam wytknąć, że nie stawiała na siebie, ale cierpiała. Przez tak wiele lat obrywała, że pewnie nie wiedziała, jak bez tego żyć. W pewnym sensie cierpienie było dla niej normą. Przywykła do niego. Gdyby tylko wiedziała, że poza tym więzieniem czeka na nią świat. Gdyby tylko wiedziała, że może odejść i żyć. – Mamo – powtórzyłam – spójrz na mnie. – Obróciła głowę, więc się do

niej uśmiechnęłam. Wszystkiego, co wiedziałam o miłości, nauczyłam się od niej. Była pierwszą, która dała mi ją bezwarunkowo. Była pierwszą, z którą się śmiałam i żyłam. A teraz miała złamane serce. Wyglądała na smutną i przestraszoną, z pewnością czuła się osamotniona, więc moją rolą było przypomnienie jej, że nie była sama. Podeszłam, wzięłam ją za ręce i zatrzymałam się przed ojcem, blokując jej widok na niego. Cierpiała jak Landon. Była zagubiona, zdezorientowana, niepewna. Wiedziałam, że muszę wyznać jej te same prawdy, które powiedziałam chłopakowi. – Mamo… jesteś kimś więcej niż historią, którą napisał ten mężczyzna. Kimś więcej niż on. Jesteś bystra, zabawna, silna. – Łzy napłynęły mi do oczu i zaczęły drżeć dłonie. – I lojalna, piękna, zapierasz dech w piersi. I to nie jest koniec twojej historii, a jej początek. Jednak właśnie teraz musisz zacząć. Wyjdziemy razem przez te drzwi. Dasz radę. Nie będziesz sama. Jestem przy tobie. – Nie słuchaj jej, Camilo. Nie zna cię tak, jak ja – warknął tata i wstał. Zniknęły jego krokodyle łzy, wróciło zimne spojrzenie. – Jestem twoim domem. Twoją prawdą. Nie możesz mnie zostawić. Wciąż drżały jej dłonie, ale nie puściłam. Nie zamierzałam wychodzić bez niej. Nie chciałam jej porzucić w środku tej wojny. Po prostu zacieśniłam uchwyt. – Możesz go zostawić, mamo. Możesz odwrócić się na pięcie i wyjść. Zasługujesz na więcej. Proszę, chodź ze mną. Będę… – Głos mi się załamał, łzy popłynęły po policzkach. – Będę twoją wierzbą. Właśnie wtedy zaczęła się kruszyć, ale nadal jej nie puściłam. – Możemy jechać do domu? – zapytałam. – To jest jej dom – spierał się tata, ale wiedziałam, że tego nie zrozumie. Prawdą było, że ojciec przez całe życie nie miał domu. Bo nie chodziło o budynek, a o uczucie ciepła. Kurt Gable całą swoją egzystencję wiódł w chłodzie. Zignorowałam go. – Mamo?

– Tak? – szepnęła w końcu ledwie słyszalnym głosem. – Chodźmy do domu. – Chcesz coś spakować? – zapytałam. – Nie. – Pokręciła głową i ścisnęła moją dłoń. – Mam wszystko, czego mi trzeba. Wyszłyśmy, a tata krzyknął za nami: – Popełniasz ogromny błąd! Wrócisz do mnie, Camilo! Zawsze wracasz! Masz tylko mnie! Potrzebujesz mnie! Ostre, przepełnione kłamstwami słowa. Był okrutny, wredny, ale mama szła dalej. Trzymała się, choć usilnie próbował zniszczyć jej ducha. Szła, a każdy krok sprawiał, że była silniejsza. Każdy krok zbliżał ją do lepszego jutra. Niewielki kąt w sercu przeznaczony dla ojca właśnie przestał istnieć. *** Kiedy przyjechałyśmy do mieszkania babci, ta otworzyła w koszuli nocnej i uniosła brwi. Spojrzała na moją walizkę i na swoją córkę. – W porządku. – Uśmiechnęła się ze smutkiem i objęła mamę, która w końcu zaczęła płakać. Mima tuliła córkę. Jej krew, jej miłość. Szepnęła jej cicho do ucha: – Już dobrze. Zostałyśmy na noc w pokoju gościnnym babci. Wykąpałam się i pierwsza poszłam do łóżka. Kiedy mama wróciła do pokoju, uśmiechnęła się do mnie. Jej uśmiech był smutny, ale przynajmniej zdołała unieść kąciki ust. Mokre po prysznicu włosy owinęła ręcznikiem. Podeszła do mnie, usiadła na skraju materaca. – Musisz mnie mieć za głupią i słabą. – Uśmiechnęła się sztywno. – Nigdy. – Wiesz, już próbowałam odejść. Miliony razy. Mimo to w jakiś sposób zawsze znajdował sposób, by ściągnąć mnie z powrotem. Zaniżał moją samoocenę tak bardzo, że czułam się nic niewarta. Wiem, że głupio wierzyć w słowa kogoś takiego jak twój ojciec, ale byłam młoda, gdy go poznałam. Byłam zdezorientowana, a on trwał przy mnie w najtrudniejszym okresie mojego życia. Byłam mu sporo winna, co lubił wykorzystywać… Uwielbiał mi przypominać, że bez niego nie byłoby ciebie.

– To, że zawdzięczam mu część DNA, nie oznacza, że może ci to wypominać, mamo. – Nie, ale nie rozumiesz, Shay… – Z trudem przełknęła ślinę. – Miałam siedemnaście lat, gdy cię urodziłam. Jako nastolatka sprawiałam problemy. Uciekłam z domu, wplątałam się w świat narkotyków. Właśnie w ten sposób go poznałam. Właśnie tak zaczęła się nasza miłość. – Nie miałam pojęcia. Pokiwała głową. – Kiedy dowiedziałam się o ciąży, byłam wyniszczona. Nie mogłam mieć dziecka. Regularnie ćpałam, ledwie jadłam, postradałam zmysły, nie sądziłam, bym mogła… – Łzy spłynęły po jej policzkach, gdy zacisnęła palce na krawędzi materaca. – Nie sądziłam, że to rzucę. Byłam nastolatką, na miłość boską. Nie wiedziałam, co robię, ale był przy mnie twój tata. Pomógł mi przejść przez odwyk. Trzymał mnie za rękę podczas najgorszych chwil w życiu, dzięki czemu mam ciebie. W pewien sposób zawsze będę mu za to wdzięczna, co nieustannie mi wypominał. – Dręczył cię. – Nie, nigdy – zaprzeczyła. – Mamo. – Pokręciłam głową. – Dręczył cię. Krzywdził psychicznie. Przez dekady karmił cię kłamstwami i to nie jest twoja wina. Też bym wierzyła w to, co ty, gdyby codziennie wciskał mi tę ściemę. Nie jesteś słaba, bo trwałaś przy nim tak długo. Jesteś przez to silna. Wiem teraz, że jestem tu dzięki tobie. Ponieważ to ty mnie wychowałaś, nie on. Byłaś mi ojcem i matką, gdy on mi nie towarzyszył. Jesteś moją bohaterką. Będzie dobrze. Uśmiechnęła się i szturchnęła mnie w ramię. – Jakim cudem stałaś się taka mądra? – To sprawka dwóch kobiet, które mnie wychowały. Mima zajrzała do pokoju i uniosła brwi. – Zgłodniałyście, płaczki? Mam trochę jedzenia. – Umieramy z głodu – odparłyśmy w tym samym czasie. Wstałyśmy, poszłyśmy do jadalni. Kiedy usiadłyśmy przy stole, odezwał się mój telefon. Landon: JAK TWOJE SERCE?

Uśmiechnęłam się na jego słowa. Ja: WCIĄŻ BIJE.

ROZDZIAŁ 29

Landon

Przez ostatnie czterdzieści osiem godzin pozostawałem z Shay w kontakcie, dzwoniłem do niej, pisałem i pilnowałem, by pamiętała, jak się oddycha. Nie było jej w szkole przez te dwa dni i, szczerze mówiąc, nie winiłem jej za to. Jej życie zostało wywrócone do góry nogami. Logiczne, że musiały się z matką przegrupować. Ja: JAK DZIŚ TWOJE SERCE? Shay: WCIĄŻ BIJE. Dobrze. W środowe popołudnie zdziwiłem się, gdy rozbrzmiał dzwonek do drzwi, a po ich otwarciu zobaczyłem mamę Shay. Była ubrana w długi brązowy trencz, na twarzy miała okulary przeciwsłoneczne, a włosy ściągnięte w luźny kok. – Dzień dobry, pani Gable. Wzdrygnęła się lekko na to nazwisko, jakby było skażone. Zdjęła okulary, następnie objęła się mocno rękami. – Mów mi, proszę, Camila. – Okej. Jak mogę pomóc? Sine worki pod oczami podpowiedziały mi, że przepłakała kilka ostatnich nocy. Nie mogłem jej za to winić. W jednej chwili zmieniło się całe jej życie, a wszystko przez jednego człowieka i jego egoistyczne decyzje. – Chciałam ci podziękować. Za to, co zrobiłeś, wyjawiając Shay prawdę o Kurcie. Możesz sobie wyobrazić, że ostatnie dni były dla nas piekłem, ale

wyprowadziłyśmy się z Shay, i właśnie staram się o rozwód… – umilkła i nieco się przesunęła, następnie otarła nos. Widziałem w niej tak dużo z jej córki. Te same brązowe oczy, ciemne włosy, tak samo zaciśnięte usta. Miałem ochotę ją objąć i ukoić, ale nie wydawało się to właściwe. W pewien sposób to mnie należało winić za krzywdę, jakiej doznała. To ja przyłożyłem rękę do jej obecnego cierpienia. Jeśli potrzebowała ukojenia, wątpiłem, bym mógł jej je dać, co sprowadziło mnie do pierwotnej myśli: co tu robiła? Przestąpiła z nogi na nogę w tenisówkach i pogłaskała się po przedramionach. Uniosłem brwi. – Dlaczego mi się wydaje, że jest coś jeszcze? – Tak, mam coś do dodania. Nie mam jednak na to właściwych słów. – Śmiało, a dalej jakoś pójdzie. Odetchnęła głęboko. – Musisz trzymać się z daleka od mojej córki. No dobra… Tego się nie spodziewałem. – Słucham? – Przykro mi, Landonie, naprawdę, ale widzę to w tobie. Widzę zniszczenie w twoich oczach, sercu i nie chcę, by moja córka przechodziła przez tak ciężkie rzeczy. Nie po tym wszystkim. Nie po tym, co już ma za sobą. Jej serce potrzebuje wytchnienia. Zacisnąłem zęby, gdy zrobiło mi się niedobrze. – Nie jestem dobry dla jej serca? – Jak to możliwe? Postąpiłem słusznie. Nie zatrzymałem w tajemnicy syfu, którego narobił jej mąż. Byłem szczery na temat tej sytuacji. Postąpiłem właściwie. A mimo to w oczach Camili nie byłem wystarczająco dobry dla Shay. – Nie o to chodzi, mój drogi – wyznała. Nazywanie tak kogoś, prosząc jednocześnie, aby trzymał się z dala od jej córki, brzmiało jak obelga. – Wiem, że masz problemy. Przeszedłeś przez wiele złych rzeczy nie z własnej winy, a Shay nie potrzebuje w życiu takiej energii. – Tak samo jak nie potrzebowała tego, by przez lata nie wierzyła pani

w zapewnienia jej i Marii w sprawie popieprzonego męża? – warknąłem. Nie chciałem zabrzmieć tak chamsko, i na pewno nie chciałem przeklinać, ale zabolało mnie w piersi. W głowie miałem chaos. Postąpiłem słusznie. Wyznałem, co robił jej mąż. Nie skłamałem. A mimo to w jakiś sposób to ja miałem kłopoty. – Rozumiem, dlaczego jesteś zdenerwowany. Zależy ci na mojej córce. Podobnie jak i mnie. Ale jeśli naprawdę się o nią troszczysz, dasz jej odejść, Landonie. Za kilka miesięcy idziesz na studia, prawda? A Shay musi się skupić na swojej przyszłości. – Ja mogę być jej przyszłością. – Nie. – Pokręciła głową. – Musisz być jej przeszłością. Zasługuje na nowy start. Świeży początek. Proszę – nalegała. – Błagam cię, zostaw ją w spokoju. W przyszłości podziękujesz sobie za zdjęcie ciężaru z jej serca. – Powinna pani już iść – powiedziałem, czując ucisk w piersi wywołany jej słowami. Stałem prosto, gdy kobieta zmarszczyła brwi i włożyła okulary. – Z pewnością myślisz, że jestem zła, i może masz rację. Może mój umysł jest w tej chwili tak pokręcony, że nie potrafię odróżnić dobra od zła. Ale powiedz mi, chciałbyś, by twoja córka spotykała się z takim chłopakiem? – Pani mnie nie zna. – Nie, ale znam takich jak ty… zniszczonych. Proszę, Landonie. Błagam. Nie niszcz mojej córki w sposób, w jaki mój mąż zniszczył mnie. Odeszła, zostawiając mnie z myślami, co nigdy nie było dobre. Zastanawiałem się, ile razy trzeba było usłyszeć, że jest się uszkodzonym, żeby w to uwierzyć. Najpierw Monica, potem KJ, teraz Camila. Po rozmowie z mamą Shay nie mogłem spać. Następnego ranka wstałem, czując się jak zombie zastanawiający się całą noc nad światem. Każda wada wielokrotnie powracała do mojego umysłu. Nawet jeśli ojciec Shay był podłą kreaturą, stwierdził, że nie byłem wystarczająco dobry dla jego córki, a jej mama to powtórzyła. Boli, kiedy oboje rodziców twierdzi, że nie jesteś odpowiednią osobą dla ich dziecka. Może mieli rację. Może nie byłem dobry dla ich córki. Zanim zaczęliśmy się spotykać, Shay była grzeczna. Po podjęciu zakładu uwolniła dzikość

z duszy. Nie byłem pewien, czy to przeze mnie. Może przez to, że przez dłuższy czas żyła niczym ptak w klatce, więc rozwinęła skrzydła, gdy mogła wzlecieć. Miałem jednak przeczucie, że to ja się do tego przyczyniłem. Nie potrafiłem powstrzymać umysłu, który podpowiadał, że ktoś tak porąbany jak ja nie był dobry dla Shay. Zacząłem tonąć w zwątpieniu w samego siebie. – Jesteś gówno wart – słyszałem we własnej głowie. – Ktoś taki jak ona nigdy nie mógłby kochać kogoś tak zniszczonego, jak ty – drwił głos. – Powiedziała, że cię kocha tylko po to, by zakończyć zakład, a nie dlatego, że jej na tobie zależy. – W niepokoju i depresji nie było logiki. Kiedy umysł zaczął tkać sieć wątpliwości, zaczął coraz szybciej okręcać mnie kłamstwami. Panika w piersi sprawiła, że trudno było mi się skupić na otoczeniu. Już w szkole poszedłem do gabinetu pani Levi, by się do mnie uśmiechnęła, pogadała o mojej wartości oraz o tym, że nie byłem całkowitą porażką, ale miała spotkanie z innym uczniem. Kiedy odchodziłem od jej drzwi, zawołała mnie Shay, ale zamiast się do niej odwrócić, przyspieszyłem. Nie byłem w odpowiednim stanie ducha, by z nią czy z kimkolwiek innym rozmawiać. Poszedłem na boisko, wprost na trybuny. Chwyciłem się poręczy, zwiesiłem głowę, zamknąłem oczy i spróbowałem uciszyć głosy. Czasami to działało. Tym razem było inaczej. *** Nie wróciłem na lekcje, pokazałem się dopiero na próbie teatralnej. Kiedy wszedłem, Shay przywitała mnie ze zmartwieniem w oczach. – Hej, gdzie byłeś? – zapytała. – Dałem sobie spokój z zajęciami, to wszystko. – Dlaczego? Co się dzieje? – Nie potrzebuję powodu, by wagarować. Po prostu to robię. Uniosła brwi. – Landonie? – Tak? – Co jest nie tak? Ja. Ja jestem nie taki jak trzeba.

– Nic. Wszystko w porządku. Zacznijmy próbę, okej? Nie chce mi się gadać. – Ruszyłem z miejsca, czując się podle za warknięcie na nią, ale przez ostatnie osiem godzin nieustannie rozważałem każdy powód, przez który nie byłem dla niej wystarczająco dobry. Lista była długa, szczegółowa, cholernie celna. Co dałaby mi Shay, gdybyśmy byli razem? Szczęście, radość, wiele śmiechu, poczucie kochającej rodziny, bezpieczeństwo, nadzieję, miłość, swój umysł, ciało, duszę, światło. A co ja mógłbym jej dać, gdybyśmy byli razem? Blizny, ataki paniki, ciężar, zmiany nastrojów, ból, depresję, mrok. Z pewnością nie wydawało się to sprawiedliwe. Dawała mi świat, a ja jej go odbierałem. Wszyscy mieli rację – była całkowicie poza moją ligą. – Land, poczekaj. – Złapała mnie za przedramię, a ja zamknąłem oczy. Dawała mi również ciepło, dotyk. – Porozmawiaj ze mną. – Odpuść, co? Zostaw mnie w spokoju, Shay. Puściła moją rękę, a mnie przeszył dreszcz. Od razu zatęskniłem za jej palcami. Wpatrywała się we mnie, próbując odczytać, rozłożyć na kawałki. Przestań, Shay… Przestań czytać moje strony. Atrament wciąż jest mokry, a słowa nie są przyjemne. – Walczysz – stwierdziła. – Nie odsuwaj się ode mnie. Proszę, Landonie. Otwórz się przede mną. Zniosę to, cokolwiek to jest. Jestem przy tobie. Mogę ci pomóc. Była tą idealną osobą, w której się zakochałem. Stała pełna troski i ciepła. Jej brązowe oczy przepełniała miłość. Nie musiała mi nawet mówić o swoim uczuciu. Dostrzegałem to w sposobie, w jaki na mnie patrzyła. A robiła to, jakbym był cenny. Jakby widziała we mnie coś, czego sam jeszcze nie odkryłem. Uwielbiałem jej spojrzenie. Nienawidziłem, że nie będę w stanie sprostać jej oczekiwaniom. – Zostaw to – ostrzegłem po raz ostatni. – Skończmy z tym, dobra? Nienawidziłem siebie za ten chłód w stosunku do niej. I tego, że mój umysł był aż tak pokręcony. Po prostu nienawidziłem… siebie. Cholera.

Nienawidziłem samego siebie. Odgrywaliśmy swoje role, a kiedy nadszedł czas, by Julia odebrała sobie życie, po raz pierwszy podczas prób zapłakała prawdziwymi łzami. Skapnęły na mnie podczas ostatnich linijek jej tekstu, bo emocje wylały się z niej, gdy mówiła. Uniosłem powieki, by na nią patrzeć, zobaczyć jej zaczerwienione oczy. To ja jej to zrobiłem. Złamałem jej serce, a nawet nie zaczęliśmy się spotykać. Jakich szkód mogłem narobić z czasem? – Brawo, brawo! – Pan Thymes oklaskiwał występ Shay. Złapał się za serce, patrzył z zachwytem. – I właśnie dlatego Shay gra Julię, ludzie. Dziewczyno, to co zrobiłaś na scenie swoją prawdziwością zapiera dech w piersi. Czego było potrzeba, żebyś to w sobie odblokowała? Posłała mi ostrożny uśmiech i wzruszyła ramionami. – Bólu? Pan Thymes nadal klaskał z zachwytem. – Bólu. Tak, czułem go. Dobrze, dobrze. Zagraj tak samo w weekend. Zatrzymaj w sobie ten ból. Landonie? – Tak, proszę pana? – Podczas sceny śmierci nie otwieraj oczu. Romeo nie może gapić się na Julię, gdy ta się zabija. – Zapamiętam. – Poza tym powinniście być z siebie dumni. Nigdy wcześniej nie widziałem takiej chemii, jaka jest między wami. Mogę odpocząć, wiedząc, że dzięki wam spektakl będzie wielkim sukcesem. Dobranoc. Spakowałem swoje rzeczy i wyszedłem pospiesznie z teatru z nadzieją, że uniknę Shay, ale niestety była szybsza. – Poczekaj, Landonie. – Dogoniła mnie przy aucie. Kiedy otwierałem drzwi, położyła na nich rękę i zamknęła je, po czym zablokowała mi do nich dostęp. Skrzywiłem się. – Przesuń się, Shay. – Nie. Nie, dopóki nie powiesz mi, co się dzieje. Dlaczego tak dziwnie się zachowujesz? Co się dziś stało?

– Wolę tego nie robić. Przesuń się. – Nie. Cierpisz, a ja to widzę. Daj znać, czy mogę pomóc. – Nie możesz. Nie chcę twojej pomocy. Do jej oczu napłynęły łzy i położyła dłoń na sercu. – Co takiego zrobiłam? Co zrobiła? Obwiniała się, nawet jeśli nie ona to spowodowała… Poza zakochaniem się w takim chłopaku jak ja. Wpatrywałem się w nią, gdy mój chłód łamał jej serce. Być może od początku potrafiła mnie odczytać, ale przez ostatnie miesiące nauczyłem się w jej przypadku tego samego. Raniłem ją, ciąłem jej serce i pozostawiałem, by krwawiło. Musiałem to zakończyć, nim jeszcze bardziej się w sobie zakochamy. – Słuchaj, nie chciałem ci mówić przez ten bałagan, jaki panuje w twoim życiu, ale skoro tak dramatyzujesz, to ci powiem. Wygrałem. – Wygrałeś? Co wygrałeś? – Zakład. – Posłałem jej kolejny wredny uśmiech, przy czym moje serce nieco umarło. – Nie mów, że naprawdę sądziłaś, że się w tobie zakocham. No weź, Trusiu. To nigdy nie była prawda. To była gra, ni mniej, ni więcej. Odsunęła się o krok, ale wpadła na mój samochód. – O czym ty mówisz? – To, co było między nami, nie było prawdziwe. Nigdy. Nudziłem się, zakład stanowił okazję do zabawy. Ale już koniec i nie chcę mieć z tobą nic do czynienia. Po premierze sztuki nie będę się musiał więcej z tobą spotykać. – Nie – szepnęła, kręcąc głową. – Nie. Sprawy między nami były prawdziwe. To realne. Nie wiem, co ci się stało, Landonie. Nie wiem, dlaczego tak do mnie mówisz, ale znam cię. Znam twoje serce, wiem, jak bije. Znam twoje prawdy. Pamiętasz? Tylko prawda, żadnych kłamstw. Moje serce z każdą sekundą coraz bardziej się roztrzaskiwało. – To wszystko były kłamstwa. Nic nie było prawdziwe. – Przecież… – Zamknęła oczy. – Pokazałeś mi swoje blizny. Odsłoniłeś się. – Podstawowy numer, jeśli chce się rozkochać w sobie jakąś laskę.

Wystarczy ściemnić jakąś łzawą historyjkę. Działa za każdym razem. Miała przeszklone oczy, otworzyła usta, ale nie padły żadne słowa. Poprawiła szelkę plecaka na ramieniu i odeszła. Później tego wieczoru dostałem od niej wiadomość. Shay: NIE WIEM, O CO DZIŚ CHODZIŁO. NIE WIEM, DLACZEGO SIĘ ODE MNIE ODSUWASZ ANI DLACZEGO MNIE ODPYCHASZ, ALE CHCIAŁAM DAĆ CI ZNAĆ, ŻE MYŚLĘ O TOBIE. CHCĘ, BYŚ WIEDZIAŁ, ŻE JESTEŚ DOBRY, WARTOŚCIOWY, KOCHANY. NIE PRZESTANĘ CI TEGO POWTARZAĆ, LANDONIE. NAWET JEŚLI SIĘ ODSUNIESZ, BĘDĘ CI MÓWIĆ, ŻE TEN ŚWIAT CIĘ POTRZEBUJE. BĘDĘ, KIEDY ZECHCESZ POROZMAWIAĆ. Kurwa, Trusiu. Dziwiło mnie to, jak ktoś tak dobry mógł w ogóle istnieć, i do tego mnie pragnąć. Nie odpisałem. Nawet jeśli bardzo chciałem powiedzieć jej, że ją kocham, mając nadzieję, że usłyszę od niej to samo. *** Nie przestała pisać do mnie każdego ranka i wieczoru. Kiedy byliśmy w szkole czy na próbie, podchodziła, by się upewnić, że wszystko było w porządku. Pytała, jak tam moje serce, nawet jeśli nie chciałem jej odpowiadać. Była zdeterminowana, abym nie czuł się samotny i, niech ją szlag, to działało. Jednak nie mogłem jej mieć, a ona nie mogła mieć mnie – przynajmniej nie w sposób, w jaki tego pragnęła. Zasługiwała na pełną miłość, moja była rozbita. Wiedziałem, że muszę zrobić coś niewyobrażalnego. Przekroczyć granicę, zza której nie będzie powrotu. Wysłałem więc wiadomość do ludzi. Ja: DZIŚ WIECZOREM PO PREMIERZE IMPREZA U MNIE W DOMU. PRZYNIEŚCIE PROCENTY, ZABAWIMY SIĘ. Zaskoczyło mnie to, że za każdym razem od razu żałowałem organizowania domówki. Premiera była cudowna. Pan Thymes wyglądał na wielce zachwyconego. Shay płakała. Ja miałem zamknięte oczy. Publika dała nam owacje na

stojąco. Byłoby super, gdybym mógł świętować ten sukces z dziewczyną. Gdybym mógł zabrać ją do domu i pokazać jej ciału, jak ją kocham. Gdybym mógł się z nią śmiać, gdy oglądalibyśmy Przyjaciół. Gdybym mógł kochać ją codziennie do końca życia. Tak, byłoby super. Ale to niemożliwe. Ludzie tłoczyli się w moim domu, pili, plotkowali, rozmawiali o rzeczach, które miałem w dupie. Zauważyłem Shay w chwili, gdy wchodziła z Raine i Tracey. Zaskoczyło mnie, jak szybko potrafiłem wyłowić ją w tłumie. Czułem się, jakby przyciągała mnie jej energia, jej światło. Ona. Rozmawiała z ludźmi, obdarowywała ich uśmiechami i swoją otwartą osobowością. Lśniła w grupkach, mogła rozmawiać z każdym o wszystkim. To była właśnie jedna z tych rzeczy, które nauczyłem się w niej kochać. Urok. Dowcip. Wszystko. Była światłem świata, a ja zamierzałem ją zgasić. Spojrzała na mnie, a jej uśmiech zmienił się w grymas. Zdezorientowana przechyliła głowę. Rozchyliła usta i wypowiedziała bezgłośnie: – Hej, Szatanie. Posłałem jej przypadkowy, krzywy uśmieszek. Trudno było się nie uśmiechać, gdy się na nią patrzyło. Witaj, brązowooka. Oderwałem od niej wzrok i przeniosłem go na coś znacznie mniej przyjemnego dla oka: resztę świata. – Kręcona siódemka, kręcona siódemka! – wołało kilka osób. Wyglądali jak drugoklasiści. Może rok od nich starsi. Tak czy inaczej, chciałem zagrać. Usiadłem w okręgu, a kiedy miałem zakręcić butelką, rozległ się głos: – Co robisz? – zapytała Shay, aż obróciłem do niej głowę. – Gram – odparłem cierpko. Uniosła brwi, a następnie też usiadła, dołączając do gry. Dlaczego była taka silna? Dlaczego wciąż znosiła moje bzdurne zachowanie? Obok niej znajdowały się chichoczące dziewczyny, popijając tani alkohol

z plastikowych kubków. Stanowiły całkowite przeciwieństwo Shay. Przeciwieństwo tego, czego pragnąłem. Byłem pierwszy w kolejce. Wziąłem butelkę i zakręciłem, następnie obserwowałem, jak się kręciła. Shay również na nią spojrzała, a ja przeniosłem na nią wzrok. – O rety! – zachichotała jakaś laska, gdy wskazała ją szyjka. Jej koleżanki dołączyły do wesołości, a Shay zamknęła oczy. Lekko westchnęła. Wstałem i ruchem głowy wskazałem dziewczynę. – Dobra. Miejmy to za sobą. Wstała, wciąż chichocząc i rumieniąc się, jak nowicjuszka w grze w kręconą siódemkę. Weszliśmy do garderoby, zamknęły się za nami drzwi. – O rety, nie wierzę, że będę mogła całować się z Landonem Harrisonem! Tym Landonem Harrisonem – sapnęła bardziej podekscytowana, niż powinna. Mówiła o mnie, jakbym był jakimś starożytnym artefaktem – często oglądanym, nigdy niedotykanym. – Z której jesteś klasy? – Z drugiej. Ale za kilka miesięcy będę w trzeciej – dodała, jakbym przez to miał się nią bardziej zainteresować. Nie podziałało. Nie dbałem o to, kim była, nie obchodziło mnie to, skąd się wzięła. Musiałem się jedynie upewnić, że podąży zgodnie z moim planem. – Zatem… – Nawijała włosy na palec i, cholera, żałowałem, że nie była Shay. – Używasz języka, czy… – Nie zamierzam cię całować – przerwałem. – Nie? – Nie chodzi o ciebie. Jesteś piękna, ale moje serce tak jakby należy do kogoś innego. – To po co grasz w tę grę? – To skomplikowane. Potrzebna mi jednak pomoc. Kiedy wyjdziemy z garderoby, musisz zachowywać się tak, jakby do czegoś doszło. I naprawdę się do tego przyłóż. Oboje osiągniemy korzyści. Będziesz mogła powiedzieć koleżankom, że się ze mną całowałaś. – A ty co będziesz z tego mieć? – zapytała.

– To nie jest twoja sprawa, ale wierz mi, dostanę to, czego będę chciał. Uniosła brwi. – Nie wiesz nawet, jak mam na imię, prawda? – Nie wiem. – Dlaczego mam pomagać komuś, kogo nie obchodzi nawet, jak się nazywam? – Nie powiedziałem, że mnie to nie obchodzi. Stwierdziłem tylko, że nie znam twojego imienia. Możesz mi je zdradzić. – Jessie. – Okej, Jessie, miło mi cię poznać. Wyglądasz na bystrą. Mamy umowę czy nie? Tak jakby kończy nam się czas. Przygryzła dolną wargę. – Okej, mamy. Ale! Będę mogła powiedzieć, że całowaliśmy się z języczkiem. – Jak chcesz. Zanim wyszliśmy z garderoby, Jessie uszczypnęła się w policzki, aby wyglądać na zarumienioną. Na zewnątrz wygłosiła oklaskiwane przemówienie, jak wiele języka wsadziłem jej do gardła. Shay stała przed garderobą, z jej twarzy odpłynęła cała krew. – Poważnie, Landonie? – zapytała oszołomiona. Wsadziłem ręce do kieszeni i wzruszyłem ramionami. – Jak mówiłem, to był tylko zakład. Ni mniej, ni więcej. Zobaczyłem to – moment, gdy mnie sobie odpuściła. Oczy, które jeszcze chwilę temu wypełnione były emocjami, teraz stały się lodowato zimne. Wyprostowała się, odciągnęła ramiona w tył. – Okej. Chciałeś, żeby przestało mi na tobie zależeć? Gratulacje, Landonie. Wygrałeś. Nienawidziłem siebie bardziej niż kiedykolwiek. Zwłaszcza że zamierzałem jeszcze bardziej ją od siebie odepchnąć. – Wiem, że wygrałem, słoneczko. Właśnie taki był cel zakładu. – Nie nazywaj mnie tak – syknęła. Więc przestań być tak promienna. – Słuchaj, skończyliśmy? Dostałem już od ciebie to, czego chciałem, więc

naprawdę zamierzam… Uderzenie. Jej dłoń znalazła się na moim policzku, a głos załamał się, gdy powiedziała: – Wal się, Landon. – W jej oczach natychmiast odmalowało się poczucie winy. Zabrała rękę, wciąż lekko zszokowana, że w ogóle miała odwagę mnie uderzyć. Zwiesiła głowę, ściszyła głos: – Przepraszam – szepnęła i odsunęła się o kilka kroków. Odwróciła się i pospieszyła korytarzem, pozostawiając mnie pośrodku tłumu. Jeśli chciałem, by jakaś kobieta przestała na mnie lecieć, wystarczyło upokorzyć ją przy ludziach. Od takiego dna nie można było się już odbić. – Żyjcie dalej i się odwalcie – mruknąłem. – Co to, u licha, było, Landonie? – zapytała Raine, podchodząc do mnie oszołomiona. – Dlaczego zrobiłeś Shay coś takiego? – Nie jestem w nastroju do rozmowy, Raine – mruknąłem, odwracając się od niej. Chwyciła mnie jednak za rękę i do siebie przyciągnęła. – Nie, Landonie. Nie rozumiem… To, co było między wami… było prawdziwe. Najprawdziwsze, co widziałam, prócz mojego związku z Hankiem, więc nie rozumiem, dlaczego ją od siebie odsuwasz. – Porzuć temat, Raine. – Nie zrobię tego. Oboje jesteście moimi przyjaciółmi i nie… – Raine, czy choć raz w życiu mogłabyś się odczepić i pilnować własnych spraw? – warknąłem. Odsunęła się o kilka kroków, zaskoczona moimi słowami. Pokręciła głową. – To nie jesteś ty, Landonie. Nie wiem, co się dzieje, ale to nie jesteś prawdziwy ty. Ale na razie idę do Shay. – Raine? – Tak? – Dopilnuj jej, co? – poprosiłem łamiącym się głosem. Zmarszczyła brwi. – Dopilnuję, a potem wrócę, by dopilnować ciebie, Land. Ona nie jest jedyną bliską mi osobą w tej sytuacji. Nawet jeśli jesteś dupkiem, wciąż uwielbiam ten twój głupi tyłek.

Poszła za Shay, a ja się cieszyłem, że dziewczyna nie będzie sama. Na moim ramieniu wylądowała ręka, więc obróciłem się i zobaczyłem Greysona. Unosił brwi. – Dobrze się czujesz? – Niespecjalnie. – Chcesz pozbyć się tych wszystkich ludzi z domu? – Tak. Skinął krótko głową i poszedł się z tym uporać. Nie minęło dużo czasu, nim wszyscy wyszli. Greyson był dobry w wyrzucaniu ludzi. Musiałem mu później za to podziękować. Kiedy wszedłem do sypialni, zobaczyłem siedzące i gapiące się na mnie cztery osoby. Fantastyczna Czwórka (plus Raine). – Co tu robicie? – zapytałem. – Kiedy powiedziałeś, by wszystkich stąd wyrzucić, wiedzieliśmy, że nie miałeś na myśli tych fajnych – stwierdził Hank. Podrapałem się po karku. – Słuchajcie, tak jakby chciałbym zostać sam. – Wiemy. – Eric pokiwał głową i poklepał miejsce na łóżku obok siebie. – Właśnie dlatego nie wyjdziemy. Jesteśmy twoimi przyjaciółmi, Landonie, i widzimy, jaki masz chaos w głowie. Zatem jeśli chcesz być dziś sam, nie pozwolimy ci na to. Westchnąłem. – Nie zasługuję na was. – Wiem. – Raine podeszła i szturchnęła mnie w ramię. – A teraz się zamknij i pozwól, że skopię ci tyłek w Mario Kart. – Wzięła pada i mi go wręczyła. Wyjąłem go z jej rąk. – Hej, Raine, jak ona się miewa? Dziewczyna posmutniała. – Załamana, zdezorientowana, zbolała. A ty? Załamany. Zdezorientowany.

Zbolały. Wzruszyłem ramionami. – Nic mi nie jest. Uśmiechnęła się ze smutkiem. – Kłamiesz. *** Po imprezie Shay przestała ze mną rozmawiać. Jedyne słowa, jakie dla mnie miała, to te Julii do Romea. Poza tym panowała cisza. Nie mogłem jej za to winić. Sam też nie chciałbym ze sobą rozmawiać. Byłem gnojkiem, który skrzywdził ją z powodu niepewności. Jednak było to lepsze, niż gdybyśmy mieli być razem. A przynajmniej tak nieustannie sobie wmawiałem. Nadszedł koniec roku, otrzymałem togę i biret. Wciąż nie miałem pojęcia, co zrobić ze swoim życiem w nadchodzących miesiącach, ale wiedziałem, że nie chciałem studiować prawa. Tata wciąż był w tym temacie nieugięty, a mama suszyła mu głowę, by pozwolił mi podejmować własne decyzje. – Musisz przestać go niańczyć, Carol. Nie jest już dzieckiem i potrzebuje prawdziwego zawodu – mówił tata. – To prawdziwy zawód, nawet jeśli ty tak nie uważasz – odpowiadała mama. Podobne rozmowy ciągnęły się w wakacje tygodniami. Nie przejmowałem się nimi. Nie myślałem o studiach. Nie wiedziałem, na jaki kierunek pójść, na jakie zajęcia się zapisać, ponieważ jedyne, czym zajęty był mój umysł, to Shay. Tęskniłem za nią. Bardzo za nią tęskniłem i nienawidziłem siebie za każdym razem, gdy pomyślałem o tym, co jej zrobiłem i jak ją od siebie odsunąłem. Stwierdziłem, że jedyną metodą na wyrzucenie jej z głowy będzie powrót do starych nawyków alkoholowych. Zaczęło się od jednego łyka na jakiejś przypadkowej imprezie. Kilku chłopaków wznosiło toast, więc złapałem za kieliszek. Kiedy posmakowałem alkoholu, poczułem się, jakbym zawiódł. Może Monica miała rację. Może ludzie nie zmieniali się jednak na lepsze, więc zawsze będę tą popieprzoną

osobą, pełną blizn na zewnątrz i wewnątrz. Alkohol palił w gardle, czego nienawidziłem coraz bardziej, ale piłem, bo chciałem utopić wspomnienia o Shay. Niestety tak się nie stało. Myśli o niej tylko się nasiliły. Wpadłem na nią przy dwóch różnych okazjach. Jedną z nich była impreza u Hanka. Dość spokojne spotkanie, na którym wypiłem o jednego drinka za dużo. Kiedy weszła Shay, byłem narąbany i zrobiłem z siebie debila przed jej kuzynką Eleanor. Nagadałem jakichś głupot, bo byłem pijany i smutny, po czym poszedłem do domu i intensywnie myślałem nad całą sytuacją. Drugi raz, gdy ją spotkałem, wypiłem tylko jednego drinka i przyglądałem się jej z oddali, gdy śmiała się z Erikiem. Wyglądała na szczęśliwą i zadowoloną beze mnie. Poszedłem do domu i załamałem się w swoim pokoju. Umysł drwił ze mnie. Widzisz? Ona cię nie potrzebuje. Lepiej jej bez ciebie. Daj sobie spokój. Jesteś beznadziejny. Kto mógł wiedzieć, że najcięższą wojnę przyjdzie mi stoczyć z własnym umysłem? I przegrywałem. Z dnia na dzień rzeczywistość wymykała mi się z rąk. A kiedy nie sądziłem już, że moja sytuacja może być jeszcze gorsza, dostałem wiadomości od przyjaciół, przez które zachciało mi się rzygać. Hank: SŁYSZAŁEŚ O MONICE? Eric: STARY, TO STRASZNE! Ja: CO SIĘ STAŁO? Greyson: PRZEDAWKOWAŁA WCZORAJ, GDY BYŁA Z REGGIEM. JEST W SZPITALU. Głowa mało mi nie wybuchła, gdy czytałem, co zrobiła. Wrócił do mnie Lance. To jak przedawkował, jak umarł, jak nie mogłem go ocalić. Pomyślałem o mojej ostatniej rozmowie z Monicą, gdy pytała, kto ją wybierze. Pytała, kto ją wesprze, a ja prosto z mostu stwierdziłem, że nie będę to ja. Kurwa, Monico, dlaczego? Nie wiedziałem, co zrobić. Nie mogłem oddychać. Jednak w jakiś sposób

udało mi się wstać i wziąć kluczyki. Pojechałem do szpitala, by z nią posiedzieć, bo byłem niemal pewny, że nie będzie miała nikogo, kto ją wesprze.

ROZDZIAŁ 30

Shay

Raine powiedziała, co stało się z Monicą, więc od razu pomyślałam też o Landonie. Wiedziałam, że nie powinnam myśleć o nim po tym, co mi zrobił po premierze. Nie powinnam przejmować się jego samopoczuciem, ale działo się to mimowolnie. Jeśli chodzi o miłość, nie można było jej zakręcić jak wody z kranu. Nadal wypływała w niekontrolowany sposób, nawet jeśli bardzo chciałam, by spadło jej ciśnienie. Kochałam Landona, nawet jeśli nie powinnam. Kochałam jego światło i mrok. Kochałam krzywy uśmieszek i grymasy. Kochałam jego wzloty i upadki. Kochałam go, nawet jeśli na to nie zasługiwał. Nawet jeśli zmiażdżył mojego ducha. Moja dusza, serce i miłość wciąż należały do niego. Wiedziałam, że musiał cierpieć przez przedawkowanie Moniki. Nie mogłam ignorować faktu, że coś ich wcześniej łączyło. Jego umysł zabierał go najprawdopodobniej do mrocznych miejsc jego duszy, a nawet jeśli byłam na niego bardzo zła, nie mógł pozostać sam. Nie w tej chwili. Pojechałam prosto do szpitala i zastałam go jako jedynego w poczekalni. Siedział ze zwieszoną głową, trzymał złączone dłonie. Miał zaczerwienione knykcie i wyglądał na bardzo rozbitego. Garbił się, podciągnął rękawy, odsłaniając blizny, które wcześniej tak usilnie chował przed światem.

Och, Landonie. Gdzie jest dziś twój umysł? Podeszłam do niego i położyłam dłoń na jego ramieniu. Uniósł wzrok, niebieskie oczy miał zaczerwienione i pełne zmieszania. – Co tu robisz? – szepnął, pociągając nosem, przechylając głowę. – Jestem – odparłam. Wzięłam krzesło i usiadłam naprzeciw niego. Rozplątałam mu dłonie, wzięłam je w swoje. Trzymałam je, czując, jak drżą. – Jestem tu. Otworzył usta, ale nie padły żadne słowa. Uścisnęłam go mocniej i widziałam, jak drgnął kącik jego ust. – Shay… – zaczął. – W porządku. Nie musimy rozmawiać. Chcę tu tylko z tobą być. Skrzywił się i odchrząknął, a kilka łez popłynęło po jego policzku. – Skrzywdziłem cię. – To nic. Jestem silniejsza, niż wyglądam. – Dlaczego chciałabyś tu ze mną być? Dlaczego po tym, co ci zrobiłem? – Ponieważ nikt nie zasługuje, aby być samotnym w trudnych chwilach. Nawet ty. Wymruczał podziękowanie, zabrał rękę i otarł oczy. Podał mi jednak ponownie dłoń, więc znów ją uścisnęłam. – Jak ona się ma? – zapytałam. – Wypłukali jej żołądek. Jeszcze nie odzyskała przytomności. Nic mi nie powiedzą, ponieważ nie należę do jej rodziny. Jej rodzice jeszcze nie dojechali. Jakie to popieprzone! Ich córka przedawkowała, a oni nie spieszą się do szpitala. – To okropne. Nie jest zżyta z rodzicami? – Tak zżyta, jak można być z takimi ludźmi. Zależy im tylko na pieniądzach i statusie społecznym. Jej ojciec jest politykiem. Przedawkowanie fatalnie wpłynie na jej rodzinę, ponieważ on chce kandydować do senatu, i nie będzie to wizerunkowy sukces. – A mama? – Matka zapewne ma kolejny zabieg na twarz. Niezła z niej aparatka. – Westchnął ciężko. – Shay. Serio, co tu robisz?

– Mówiłam ci. Nie możesz być sam. Wiem, że z jakiegoś powodu uważasz, że zasługujesz na samotność, ale tak nie jest, Landonie. Bez względu na okoliczności. Spojrzał na mnie z wielkim smutkiem. – Tęsknię za tobą – szepnął. – Tęsknię za tobą tak cholernie bardzo, że to codziennie boli. Serce mi się ścisnęło. – To był tylko zakład, Landonie? – Przestań, Trusiu… – mruknął. – Chyba oboje znamy odpowiedź. Ręce mi się trzęsły, a może drżały od jego dłoni. Kto mógł wiedzieć? Tak czy inaczej, nie puściłam ich. – Dlaczego mnie odepchnąłeś? – zapytałam. – Dlaczego to zrobiłeś? – Ponieważ musiałem trzymać innych na dystans – wyznał. – Cierpią, gdy się do mnie zbliżają. Na przykład Monica. – To, co się z nią stało, to nie jest twoja wina. – Oczywiście, że moja. To wszystko jest moja wina. – Jak to? – Prosiła, żebym przy niej został, a ja odmówiłem. Powiedziałem, że jej nie wybiorę. A później przedawkowała, bo mnie przy niej nie było. – Nie – powiedziała stanowczo. – Przedawkowała, ponieważ podjęła decyzję i sięgnęła po narkotyki. To nie jest twoja wina. Nic z tego. Wzdrygnął się nieco, zwiesił głowę i zapatrzył się w podłogę. – Nie całowałem się z tamtą dziewczyną. Słowa wyszły z jego ust tak ciche, że nie byłam pewna, czy je w ogóle wypowiedział. Przez chwilę myślałam, że coś mi się pomieszało, i tylko pragnęłam to usłyszeć. Ale uniósł głowę, popatrzył mi w oczy i uśmiechnął się. – Dlaczego skłamałeś? – Ponieważ zasługujesz na coś więcej niż ja. Zrobiłem to, żebyś przestała mnie kochać. – Cóż. – Zaśmiałam się cicho, próbując zapanować nad emocjami. – Nie podziałało. Przysunął krzesło i oparł czoło o moje, następnie zamknął oczy.

Znajdowaliśmy się tak blisko siebie, że gdybym przesunęła usta o centymetr, musnęłabym jego wargi. Jego oddech owiewał mi policzki, serce obijało mi się dziko o żebra. – Trusiu – mruknął. – Szatanie – odparłam. – Powiedz, że mnie nie kochasz. – Nie mogę. – Tak, możesz. Powiedz, że mnie nie kochasz. Proszę – nalegał. Dotknął moich ust, aż przeszył mnie dreszcz. – Nie. – W takim razie skłam – błagał. – Nienawidzę cię – szepnęłam przy jego ustach, a on połknął te słowa, jakby były sensem jego istnienia. – Też cię nienawidzę – skłamał w odpowiedzi, przez co łza popłynęła po moim policzku. – Ale ja nienawidzę cię najbardziej – wyznałam. – Kocham cię – powiedział i pocałował mnie lekko w usta. Było to tak delikatne, jakby niemal mi się przywidziało. Jak coś, o czym pisałam w swoich historiach. Jak marzenie, które w końcu się spełniło. – Też cię kocham. – Ale ja kocham cię najbardziej – wyznał i to poczułam. Jego uczucie przepłynęło przeze mnie. Przez serce, duszę, ciało. Wiedziałam, jak trudno było mu to powiedzieć. Wiedziałam, że Landon był smutny. Bardzo smutny i załamany. A pomimo to mnie kochał. Zapewne go to przerażało. – Co tu robisz? – syknął ktoś do Landona. Chłopak wstał i odchrząknął. – Państwo Cole, dzień dobry. – Otarł czoło, nie nawiązując z nimi kontaktu wzrokowego. – Usłyszałem, co stało się z państwa córką, i chciałem sprawdzić, jak się miewa. Rodzice Moniki. Tak, logiczne. Nie była do nich podobna, ale to nic dziwnego. Byłam pewna, że wcześniej istniały podobieństwa między nią a matką, zanim ta przeszła wiele operacji plastycznych.

– To nie jest twoja sprawa – warknęła pani Cole. – Zapewne przez ciebie jest w takim stanie! Zawsze wciągałeś ją w kłopoty, a teraz osiągnęła dno. Nasza biedna Monica jest tu przez ciebie i twój zły wpływ na nią. – To pewnie ty dałeś jej te narkotyki, które przedawkowała. To twoja wina – syknął pan Cole. W jego słowach pobrzmiewała nienawiść, przez co jeszcze bardziej nim gardziłam. – Co?! Wcale nie! – zaczęłam, ale Landon wyciągnął dłoń, by mnie uciszyć. To nie było jednak dobre. Był atakowany za sprawy, do których nie przyłożył ręki. Nie był złoczyńcą tej historii, a bohaterem. Mimo wszystko, wszyscy biegli za nim z widłami, krzycząc: „Zabić bestię!”. Ich nienawiść wynikała z błędnego myślenia i ukierunkowana była w niewłaściwą stronę. To siebie powinni wyzywać od nieudolnych rodziców. – Musisz stąd wyjść – polecił Landonowi pan Cole. – I trzymaj się z daleka od naszej córki. Jeśli jeszcze raz cię przy niej zobaczę, policja pogoni cię tak daleko, że w życiu nie zdołasz wrócić do tego miasta. A teraz wyjdź. – Co się z wami dzieje? – załkałam, czując złość za to, jak potraktowali Landona. Nie wiedziałam, jak zareagowałabym, gdyby para dorosłych wydzierała mi się nad głową na temat tego, jak okropną byłam osobą. Chciałam się wściekać. Bronić go po każdym wstrętnym komentarzu. Ale mi nie pozwolił. Nie dopuścił mnie do walki. – W porządku, Shay. To nic. Idę – szepnął, nim odwrócił się do rodziców Moniki. – Bardzo mi przykro z powodu tego, przez co państwo przechodzą. Mam nadzieję, że państwa córka z tego wyjdzie. Ponownie za wszystko przepraszam. Głos mu się załamał, po czym chłopak udał się do wyjścia. Ruszyłam za nim, ale pani Cole złapała mnie za rękę i zatrzymała. – Daj mu odejść, dziewczyno. Nie widzisz, jakie wróży kłopoty? Nie widzisz, jakich zniszczeń dokonał? Wyrwałam rękę z jej uścisku. – Nie widzi pani, jakich zniszczeń pani narobiła? – Spojrzałam na dorosłych, którzy zachowywali się jak dzieci. – Mylicie się co do niego. Nie jest potworem, nie jest zniszczony. Jest dobry. Jest miły i delikatny. Mimo to

wierzycie w te wymyślone historie na jego temat tak mocno, że nawet nie chcecie otworzyć oczu na prawdę. Pobiegłam za Landonem, a kiedy go dostrzegłam, zawołałam go. Odwrócił się powoli, ręce trzymał w kieszeniach jeansów. – Co robisz? – zapytał. – Idę z tobą. – Nie, Shay. Nie możesz. Nie słyszałaś ich? Nie jestem dla ciebie dobry. Dla nikogo nie jestem dobry. – Przestań. Nie wpuszczaj tych bzdur do swojej głowy, Landonie. Bardzo się mylą. Nie dopuść, by te myśli wirowały w twoim umyśle. Pozwól, że z tobą pójdę. Że zostanę przy tobie. Skrzywił się i potarł kark. – Nie mogę, Shay. Ale dasz radę coś dla mnie zrobić? – Co takiego? – Zostań i daj znać, czy Monica z tego wyjdzie, okej? Wiem, że jej rodzice nie spędzą tu zbyt wiele czasu, i pojadą gdzie indziej. Jednak chciałbym, żebyś dała mi znać. – Ale co z tobą? – O mnie się nie martw, Trusiu. – Uśmiechnął się odrobinę. – Ze mną jak zawsze dobrze. Kłamca. – Landonie… – Proszę, Shay. Proszę. Sposób, w jaki błagały mnie o pomoc jego usta, był niczym w porównaniu do tego, jak robiły to jego oczy. – Nie będzie chciała mnie widzieć – ostrzegłam. – Wierz mi, widywałem ją już w dołku. Będzie potrzebowała towarzystwa kogokolwiek. Nie musisz jednak tego robić, jeśli nie chcesz. – Zrobię to dla ciebie. Zrobię dla ciebie wszystko. Uśmiechnął się i pomyślałam, że było to szczere. Poruszyłam się i bez pozwolenia go objęłam. Trzymałam mocniej niż kiedykolwiek, pragnąc, by mnie poczuł. Żeby odczuł moją bliskość. Aby czuł się chciany.

– Kocham cię – szepnęłam przy jego szyi, kiedy również mocno mnie przytulił. Uwielbiałam to, jak do siebie pasowaliśmy, jakbyśmy byli dwoma kawałkami układanki, które w końcu znalazły swoje miejsce. – Kocham cię – odparł cicho i powoli. Puścił mnie i podziękował za dopilnowanie Moniki. Kiedy odszedł, chciałam ruszyć za nim, ale wiedziałam, że nie powinnam tego robić. Dałam mu słowo, więc nie mogłam go zawieść. Wracając do poczekalni, przypomniałam sobie słowa Mimy sprzed paru tygodni. Sé valiente, sé fuerte, sé amable, y quédate. Bądź dzielna, bądź silna, bądź dobra i zostań. Zrobiłam więc dokładnie tak, jak powiedziała. *** Rodzice Moniki wyszli ze szpitala w chwili, gdy dowiedzieli się, że córce się poprawi. Wrócili do swoich żyć, pozostawiając dziewczynę samą w łóżku. Kiedy pielęgniarki nie patrzyły, wślizgnęłam się do jej sali, lekko zapukawszy do drzwi. – Proszę – wymamrotała. Kiedy obeszłam zasłonkę, mocno skurczył mi się żołądek. Monica wyglądała okropnie. Załamana jak nigdy. Była blada, miała ciemne worki pod oczami i sprawiała wrażenie, jakby z jej ciała odpłynęła cała energia. Podniosła się nieco, założyła włosy za uszy i spojrzała zawstydzona. – Co tu robisz? – zapytała, unikając kontaktu wzrokowego. – Przyszłam z Landonem, aby sprawdzić, co z tobą. Twoi rodzice wygonili go stąd, ale poprosił, żebym sprawdziła, czy wszystko u ciebie w porządku. Prychnęła, co zmieniło się w kaszel. – Dlaczego miałby to zrobić? Wyraźnie dał mi do zrozumienia, że nie chce mieć ze mną nic wspólnego. – Chyba obie wiemy, że to nie jest prawda, Monico. To, że Landon cię nie kocha, nie oznacza, że nie troszczy się o ciebie. Parsknęła i przewróciła oczami. – Musisz się cieszyć, co? Widząc mnie w takim stanie.

Zmarszczyłam brwi. Naprawdę tak uważała. Sądziła, że jej ból stanowi moje zwycięstwo? – Nigdy – odparłam. – Cieszę się, że nic ci się nie stało. Odwróciła głowę ode mnie i otarła płynące z oczu łzy. – Nienawidzę cię. Wiesz o tym, prawda? – Tak, wiem. – Ale wiesz dlaczego? – Nie… Spojrzała na mnie przez łzy. – Ponieważ sprawiasz, że jest lepszy. Widzę, jak na ciebie patrzy. W jego oczach jest światło, jakiego mi nie udało się w nim rozpalić. Naprawiasz go. Zawracasz do świata, choć od tak dawna się izolował, więc cię za to nienawidzę. Nie znoszę, że robisz to, czego ja nigdy bym nie zdołała. – Monico… – I też cię za to uwielbiam – przerwała mi. – Uwielbiam za to, że dajesz mu to światło. Jego życie od tak dawna było mroczne. Moje również. Razem przeżyliśmy kilka gównianych dni. Ale ty sprawiasz, że jest mu łatwiej. Przynajmniej jedno z nas na to zasługuje. – Oboje na to zasługujecie. – Spojrzałam na ulotki leżące na jej stoliku. Wzięłam jedną. – Odwyk? – zapytałam. Przewróciła oczami i wzruszyła ramionami. – Zgaduję, że to kolejny krok po przedawkowaniu. Jakieś hipisowskie pogadanki o tym, że moje życie ma znaczenie, i program iluś tam kroków, by pomóc mi to rzucić. – To dobre, Monico. To naprawdę dobre. – Przestąpiłam z nogi na nogę. – Jeśli chcesz, żeby ktoś cię odwiedzał, gdy tam będziesz… – Nie nakręcaj się, Gable – warknęła. – Nie jesteśmy przyjaciółkami. Zaśmiałam się lekko. Okej. – Dobrze, dam ci odpocząć. Chciałam tylko wpaść i dać ci znać, że myślimy o tobie z Landonem. – Dobra, okej. Obróciła głowę do okna, a ja ruszyłam do drzwi, ale powiedziała: – Dobrze się czuje?

– Szczerze? Nie wiem. Wydaje się, że znów się zamyka. Pokiwała głową, ale wciąż na mnie nie spojrzała. – Pod doniczką na podwórku znajduje się klucz do mojego domu. Tą przy tylnych drzwiach. Znajdź go, idź do mojego pokoju i weź papiery z biurka. Daj mu je. Chyba mogą pomóc. – Okej, tak zrobię. – Dziękuję – mruknęła. Spojrzała na mnie ze szczerością, jakiej jeszcze u niej nie widziałam. – Naprawdę, Shay. Dziękuję. Przytaknęłam. – A jeśli któregoś dnia będziesz chciała wpaść do kliniki odwykowej, nie każę ci spadać. – Brzmi jak umowa. – Shay? Wciąż cię nienawidzę. – Nie martw się, Monico. – Uśmiechnęłam się. – Ja ciebie też. *** Po wyjściu ze szpitala udałam się prosto do domu Moniki, aby wziąć papiery z jej sypialni. Kiedy zobaczyłam kartki wyrwane z mojego notatnika, przeszył mnie gniew, gdy zrozumiałam, co mi ukradła, ale przecież w tej chwili próbowała postąpić właściwie. W dodatku i tak bardziej martwiłam się o Landona. Zanim do niego poszłam, udałam się do Mimy i wzięłam kilka dodatkowych zeszytów, by mu je dać. Nie wiedziałam, ile moje słowa będą dla niego znaczyć, ale miałam świadomość, że musi bardziej wypełnić głowę miłością niż nienawiścią. Mocno zdenerwowana, zapukałam do jego drzwi. Odetchnęłam dopiero, gdy stanął przede mną. – Cześć. – Uśmiechnęłam się. – Mogę wejść? Odsunął się na bok, robiąc miejsce. – Monica ma się dobrze. Zostanie w szpitalu przez dwie doby, potem przeniosą ją do kliniki odwykowej. – Na odwyk? – zapytał, unosząc brwi. – Dobrze. Bardzo dobrze. – Prosiła, bym ci to dała – powiedziałam, wręczając mu wyrwane z notatnika kartki. – I pomyślałam, że to też powinieneś dostać. – Podałam

mu jeszcze trzy zeszyty. – Co to? – Największe portfolio na temat jednej postaci, jakie stworzyłam. Mam przeczucie, że przeczytałeś już pierwszą część, ale według mnie, nie ma nic gorszego niż niedokończona historia, więc powinieneś doczytać do samego końca. Potarł palcem pod nosem. – Zostaniesz ze mną, gdy będę to czytał? Chodzi o to, że mój umysł wyprawia teraz szalone rzeczy, i nie chcę być dziś sam. – Nigdzie się nie wybieram, Landonie. Jestem. Zawsze. Usiedliśmy na kanapie. Podciągnęłam kolana do piersi i przygryzałam kołnierzyk koszulki, kiedy czytał wypisane o nim słowa. Kilka akapitów sprawiło, że śmiał się w głos, inne niemal doprowadziły go do łez. Każde słowo wypełnione było miłością. Pragnieniem. Pożądaniem. Szacunkiem. – Uważasz, że charakteryzują mnie te wszystkie dobre cechy? – zapytał drżącym głosem, gdy położył zeszyty na ławie. – Nie. Myślę, że jest w tobie znacznie więcej. – Przysunęłam się i objęłam go. Położył dłonie na moich plecach. – Przykro mi, że jesteś smutny, Landonie. – Za smutny. Dla ciebie to zbyt wiele. – Nigdy. Kocham cię szczęśliwego, kocham cię smutnego. Kocham twoje światło i twój mrok. Kocham cię. Każdy wers, każdą stronę, każdą wersję, każdy szkic. Musnął moje usta i zamknął oczy. – Potrzebowałem cię dziś i przyszłaś. Nie zdołam ci podziękować za to, że jesteś tu przy mnie, dla mnie. I że jesteś sobą. Rozświetlasz najciemniejszą noc. Kocham cię – wyszeptał. – Kocham cię. Kocham cię. Byliśmy dwoma dzieciakami, które kilka miesięcy wcześniej głupio się założyły. Które popychały się nawzajem. Które się wkurzały, rzucały chamskie uwagi i mocno sobie dogryzały. A później, w oparach nienawiści, niechcący się w sobie zakochały. – Mogę cię dziś mieć, Shay? Mogę zabrać cię do mojego pokoju

i skosztować każdego centymetra ciebie? – zapytał cicho, powoli skubiąc moje wargi. – Mogę być dziś twój? – Tak. Każdy centymetr mnie jest twój. Zaniósł mnie do swojego pokoju, następnie powoli rozebrał. Tej nocy kochaliśmy się dwukrotnie. Za pierwszym razem był delikatny, wstrzemięźliwy, powoli wielbił moje ciało. Za drugim poprosiłam, aby pokazał mi swoje blizny, więc to zrobił. To był pokręcony akt. Landon całował głębiej, wchodził we mnie mocniej, jego miłość była głośniejsza. Kołysał biodrami, przyszpilając mnie do komody, łóżka, swojego serca. Kochał się ze mną jak dzika bestia, która w nim żyła. Jęczał i stękał, pokazując ból, cierpienie, blizny. A ten chłopiec o złamanym sercu był mój. Zniszczony. Załamany. Zaniedbany. Mój. *** W niedzielny poranek odprowadził mnie do drzwi i objął. – Dziękuję, że zostałaś. – Zawsze zostanę. Uśmiechnął się krzywo. – Jesteś całym dobrem tego świata, wiesz o tym? – Ty również. Patrzył na mnie, a ja zaczęłam go odczytywać. Było coś, czego nie mówił, coś, co zatrzymywał dla siebie, i nie cierpiałam, że nie potrafiłam odgadnąć, co to takiego. Nie umiałam dotrzeć do tej jego części. Jakby odgrodził się murem, żebym nie była w stanie przeczytać jego obecnego rozdziału. – Co się dzieje? – zapytałam. – Ale co? – W twojej głowie? Prychnął i postukał się w skroń. – Niewiele – zażartował. – Poważnie, Landonie. O co chodzi?

– Nie martw się, Trusiu. Nic mi nie jest. Pogadamy później, dobrze? – Objął mnie i pocałował w czoło. – Kocham cię. – Ja też cię kocham. Nie mogłam pozbyć się supła z żołądka. Dlaczego powiedział, że mnie kocha w sposób, który zdawał się pożegnaniem?

ROZDZIAŁ 31

Landon

Shay wyszła rankiem i byłem wdzięczny, że po południu przyszła Maria. Wiedziałem, że nie powinienem być sam. Nawet jeśli dziewczyna została ze mną na noc, na moim sercu znajdował się ciężar, którego nie byłem w stanie się pozbyć. Bałem się zostać sam ze swoimi myślami. Bałem się zostać sam na sam ze swoim umysłem. – Jesteś dziś cichy, co oznacza, że zapewne za wiele rozmyślasz – stwierdziła Maria, gdy jedliśmy obiad. – Po prostu mam dużo na głowie – wyznałem, kręcąc łyżką w purée ziemniaczanym. – A mógłbyś się tym podzielić? Chciałem z nią o tym porozmawiać. Chciałem się otworzyć i pokazać jej mój pokręcony umysł, ale to tak nie działało. Nawet gdybym o tym mówił, myśli wychodzące z mojej głowy byłyby pomieszane, pełne frustracji. Nie miałyby dla Marii sensu, ponieważ ledwie miały go dla mnie. Wiedziałem jedynie, że byłem zmęczony. Z każdym dniem nosiłem na sercu większy ciężar, który mnie przygniatał. Złączyła dłonie i przysunęła się. – Zwolnij, Landonie. Twój umysł pędzi za szybko, więc musisz go zwolnić. Pomału. Nie spiesz się, by rozważyć uczucia. Chciałbym, żeby było to takie proste. Chciałbym, by depresja była jak samochód, i żebym mógł wcisnąć hamulec, by zwolnić, ilekroć potrzebowałem odpocząć. Chciałbym móc wyłączyć silnik i przez chwilę się

nie ruszać. Depresja sprawiała jednak, że było wręcz przeciwnie. Ilekroć mój umysł ruszał z miejsca, wciskał gaz do dechy, i pędził z pełną prędkością na ceglany mur. W każdej chwili mogłem się rozbić. W każdym momencie mogłem się całkowicie rozpaść. Posłałem Marii kiepski uśmiech. – W porządku. Nic mi nie jest. Zmrużyła oczy i wzięła mnie za rękę. – Nic nie jest w porządku, ale to nie szkodzi. Nie zatracaj się za bardzo, bo nie zdołasz wrócić. Znam to uczucie. Od dawna żyję z depresją. Wiem, w jaki sposób może pochłonąć cię własny umysł. Uniosłem brwi. Nie było mowy, by Maria miała depresję. Była najszczęśliwszą osobą, jaką znałem. Była jak jej wnuczka – definicją radości. – Niemożliwe… – zacząłem. Uśmiechnęła się, a jej mina przypominała mi wyraz twarzy Shay. Niech mnie szlag, bardzo brakowało mi uśmiechu dziewczyny. I jej śmiechu. I jej oczu. I tego, że ssała cukierki. – Całe życie pracowałam, by pogodzić się z moją depresją. To długa bitwa, by znaleźć odpowiednie leki, i porozmawiać z właściwymi ludźmi. Wciąż raz w tygodniu chodzę do terapeuty. Panuje pogląd, że ci cierpiący na depresję nie zasługują na pewne rzeczy na świecie, ale, Landonie Scotcie, to kłamstwo. Zasługujesz na więcej. Więcej niż kłamstwa, którymi karmi cię twój umysł. Więcej niż podpowiadają ci twoje wątpliwości. Więcej niż mówią obawy, że nigdy nie będziesz mieć normalnego życia. Zasługujesz na więcej. Zwiesiłem głowę i bawiłem się palcami. – Boję się – wyznałem. – A czego najbardziej? – Samotności. Niemożności otworzenia się przed innymi przez ten chaos, który panuje w mojej głowie. – A co z moją wnuczką? Przed nią się otworzyłeś. Wiem o tym. Nigdy nie widziałam cię szczęśliwszego, niż kiedy byliście blisko. Pokiwałem głową.

– Shay jest wspaniała. Jest najlepszym, co mnie spotkało. Ale nie zasługuję na nią. Naprawdę chciałbym być dla niej kimś lepszym, ale nie mogę. Jestem tylko sobą. – I to wystarczy – szepnęła Maria, ściskając moją dłoń. – Nie to powiedziała mi pani córka. Maria uniosła brwi. – Camila ci coś powiedziała? – Tak. Przyszła do mnie i poprosiła, żebym trzymał się z daleka od Shay, bo jestem zbyt zniszczony. Powiedziała, że nie jestem dla niej wystarczająco dobry. Że nie jestem godny miłości jej córki. – Nie… – Zdziwiona pokręciła głową i usiadła na krześle. – Nie, nie, nie. Wzruszyłem ramionami. – W porządku. Nie myliła się. – Nie, Landonie, myliła. Kocham moją córkę, ale nie miała racji, gdy ci to mówiła. Camila przechodzi w tej chwili przez własne zmagania. Jej życie wywróciło się do góry nogami, jestem pewna, że w jej głowie panuje chaos podobny do twojego. Jednak pomyliła cele, gdy cię zaatakowała. Zamiast rozmawiać z tobą, powinna przeprowadzić rozmowę z własnym sercem. Powinna zastanowić się nad sobą i przeszukać własną duszę, ale tego nie zrobiła. Zranieni krzywdzą innych. Nawet niecelowo, ale to się zdarza. Na tym polega problem z podejmowaniem decyzji podczas chwilowego smutku czy trudności. Czasami atakuje się ludzi, którzy na to nie zasługują. Nie zasługiwałeś na to, Landonie. Każda kobieta byłaby szczęśliwa, będąc kochaną przez takie serce, jak twoje, wliczając w to moją wnuczkę. Nie widzisz, jakim jesteś darem dla świata, dla otaczających cię ludzi. Ale chcemy cię w naszym życiu. Potrzebujemy cię. Proszę, przestań biegać. Postaw stopy na ziemi i pogódź się ze swoimi demonami. Przestań z nimi walczyć i zapanuj nad nimi. Nie jesteś zniszczony, jesteś złożony. A najpiękniejsze rzeczy na świecie przydarzają się najbardziej złożonym sercom. Nie odpowiedziałem, ponieważ nie miałem pojęcia, co powiedzieć. Byłem smutny. Nie sądziłem, bym mógł z tego wyjść.

– Wyświadczysz mi przysługę, synu? – zapytała. – Tak. – Obiecaj mi jedną rzecz. Obiecaj, że kiedy będziesz źle się czuł, nie będziesz miał co z siebie dać… twój umysł będzie pochłaniał cię w całości… skontaktujesz się z kimś. To nie muszę być ja, ale ktoś, komu ufasz całym sercem. Nie toń we własnej głowie, Landonie. Wyjdź, ponieważ świat cię potrzebuje. My cię potrzebujemy. Ja cię potrzebuję. Nie waż się więc myśleć, że nie jesteś ważny. Nie waż się pozwolić, aby utopiły cię te myśli. Obiecaj mi. Pociągnąłem nosem, otarłem go dłonią i skinąłem głową. – Obiecuję. – Jeszcze raz, proszę – błagała, wpatrując się we mnie. – Przyrzekam. Kiedy skończyliśmy jeść obiad, posprzątaliśmy. Poszedłem do swojego pokoju i wziąłem list, który napisałem, zanim przyszła. – Może wyświadczyć mi pani przysługę? – zapytałem. – Mogłaby pani przekazać to Shay? – Oczywiście, kochanie. Dla ciebie zrobię wszystko. – Dziękuję. Pozbierała swoje rzeczy, a kiedy miała wyjść, odprowadziłem ją do drzwi. – Dziękuję za dziś. – Dziękuję za każdy dzień, Landonie – odparła. Przestąpiła z nogi na nogę, po czym wyciągnęła do mnie ręce. – Myślisz, że moglibyśmy się pomodlić, nim pójdę? – zapytała. Skrzywiłem się, ale pokiwałem głową. Wziąłem ją za ręce i poczułem jej ciepło. To samo, które płynęło z ducha Shay. Kiedy Maria zaczęła się modlić, również to zrobiłem. Nie miałem pojęcia, czy modliłem się prawidłowo ani czy miało to jakiekolwiek znaczenie. Tym razem postąpiłem inaczej niż za każdym razem, gdy się za mnie modliła. Tym razem zamknąłem oczy. *** Po wyjściu Marii poszedłem nad basen i wspiąłem się na trampolinę. Usiadłem na jej krawędzi i złapałem się jej obiema rękami. Spojrzałem w dół

na błyszczącą wodę, która nieznacznie falowała. Ostatnie tygodnie były trudne. Trudniejsze, niż zakładałem. Zastanawiałem się, jak czuł się Lance, zanim odebrał sobie życie. Jak daleko zabrnął jego umysł, nim postanowił go wyłączyć. Siedząc na trampolinie czułem mocny strach. Nie wchodziłem na nią od śmierci Lance’a. Na tej właśnie desce wujek rozmyślał po raz ostatni. To tu po raz ostatni nabierał powietrza. Aż sobie odpuścił. Nie chciałem być jak on. Nie chciałem odpuszczać. Ale byłem cholernie smutny, i zdawało się, że serce chciało wyrwać się z mojej piersi. Mimo to nie chciałem odpuścić. Łzy popłynęły mi po policzkach, gdy tak siedziałem, myśląc o Lansie, o sobie, o podobieństwach naszych żyć. Następnie pomyślałem o słowach z zeszytów Shay. Nazywała mnie wyjątkowym, twierdziła, że nie muszę iść w ślady bliskich. Później pomyślałem o słowach Marii i obietnicy, którą jej złożyłem. – Nie jestem nim – powiedziałem do siebie. – Nie jestem Lance’em. Nie jestem nim. Nie jestem… Nie jestem… Zamrugałem i kilka razy odetchnąłem głęboko. Otworzyłem oczy i wyjąłem telefon z kieszeni. Szybko wybrałem numer, i kiedy usłyszałem sygnał, odetchnąłem. – Cześć, mamo. – Cześć, Landonie. Dobrze się czujesz? – zapytała pospiesznie. Musiało być coś nie tak w moim głosie, ponieważ niemal natychmiast zapytała o moje samopoczucie. – Je, eee… – Odchrząknąłem i podrapałem się po karku. – Nie, niezbyt dobrze się czuję. Potrzebuję cię. Zdenerwowała się, słyszałem, jak zaczęła się krzątać. – Okej, okej. Jadę, skarbie. Jadę. Jesteś w domu? – Tak. – Zostań tam, kochanie. Właśnie kupuję bilet na samolot. Już jestem w drodze.

– Dzięki, mamo. – Zawsze, synku. Zawsze, zawsze, zawsze. Kocham cię, kocham – powiedziała. – Kocham cię po dwakroć – odparłem. Mama zadzwoniła do Greysona, aby posiedział ze mną, póki nie dotrze do domu. Greyson zadzwonił do Erica, Eric do Hanka, Hank do Raine. Zszedłem z trampoliny i we czworo mnie objęli, i mocno uściskali. Płakałem w ich ramionach jak przeklęte dziecko, ale nie drwili ze mnie, nie śmiali się z mojej słabości. Po prostu trzymali mocniej. Zrozumiałem, że ludzie, którzy nie byli moimi krewnymi, wciąż mogli być moimi braćmi i siostrami. Może nie przez więzy krwi, ale serca. Mówiło to wiele o przyjaciołach, którzy mnie nie opuszczali, nawet jeśli moja burza była na tyle rozległa, że uderzała także w ich dusze. – Przepraszam, że jestem aż tak popieprzony. – Pociągnąłem nosem, czując się zażenowany tym załamaniem. – Hej, stary. – Eric poklepał mnie po plecach i wzruszył ramionami. Powiedział słowa, które usłyszał ode mnie kilka tygodni wcześniej. – Cokolwiek powiesz, będzie dla nas dobre. Nie zasługiwałem na nich. Nie zasługiwałem na ich miłość. Mimo to z chęcią mi ją ofiarowali.

ROZDZIAŁ 32

Shay

– Landon prosił, żebym dała ci ten list – powiedziała Mima po powrocie od niego. Cieszyłam się, że babcia odwiedzała go w każdą niedzielę. Miałam przeczucie, że tego popołudnia bardzo jej potrzebował. Podała mi poskładaną kartkę. – Żebyśmy miały jasność, przeczytałam list, bo jestem wścibską babcią, i martwię się o wasze serca. Znaczysz dla mnie wszystko, skarbie, tak samo jak Landon. To dobry chłopiec. Nieco poobijany przez życie, ale wart miłości. – Jest naprawdę załamany, prawda, Mimo? – Och, kochanie… wszyscy jesteśmy nieco pogruchotani. Jeśli uważasz, że ktokolwiek na tym świecie nie ma rys, blizn i jakiejś historii, nie patrzysz na niego wystarczająco uważnie. Nie zostaliśmy powołani do życia, by być idealnymi. Jesteśmy tutaj, by być ludźmi. Aby żyć, czuć, kochać, płakać, cierpieć, istnieć. A z tym wiąże się kilka upadków. Nie musisz być idealna, by kochać i być kochaną. Musisz być jedynie na tyle odważna, by pokazać światu swoje blizny i nazwać je pięknymi. – Kocham go. – Tak, i kiedy przeczytasz ten list, stanie się jasne, że on też cię kocha. Chcę cię ostrzec. Niektóre z tych słów są mocne, ale błagam, przeczytaj je. Koniec wart jest trudnego środka. Zostawiła mnie z listem. Podeszłam do kanapy, usiadłam i skrzyżowałam nogi. Zaczęłam czytać.

Trusiu. Przeczytanie tego słowa wystarczyło, bym poczuła mocny ucisk w piersi ze zdenerwowania. Musiałam jednak kontynuować, nawet jeśli obawiałam się tego, co będzie dalej. Tego, co mi powie, jakie prawdy ujawni. Nienawidzę się i taka właśnie jest moja prawda. Każdego dnia, gdy się budzę, zastanawiam się, dlaczego tu jestem. Dlaczego walczę, gdy wszystko osnute jest beznadzieją. Zastanawiam się, po co, i to mnie przeraża. Walczę, aby wstać z łóżka, aby egzystować i wyglądać przy tym normalnie. Na początku naszego zakładu stwierdziłaś, że jestem sztuczny, i była to najprawdziwsza rzecz, jaką mi powiedziano. Jestem sztuczny. Sztucznie popularny. Sztucznie uwielbiam imprezy. Sztucznie zadowolony z życia. Sztucznie dopasowany do społeczeństwa. Jestem sztuczny każdą komórką duszy, poza małym jej fragmentem, który przeznaczony jest wyłącznie dla Ciebie. Kocham samego siebie, gdy jestem z Tobą. Każdego dnia budzę się, myślę o Tobie, i wiem, dlaczego tu jestem. Wiem, dlaczego walczę każdego dnia, choć wszystko wydaje się beznadziejne. Wiem, o co chodzi, i to mnie przeraża. Przeraża mnie to, że kocham samego siebie, gdy jestem z Tobą, ponieważ co się stanie, gdy Ciebie nie będzie? Czy będę walczył, by wstać z łóżka? Czy będę walczył, by wyglądać dla innych normalnie? Czy bez Ciebie będzie ze mną dobrze? To mnie zabija, Shay. Rozpadam się, kruszę pod najmniejszym naciskiem. Pękam zbyt łatwo, a w moim wnętrzu panuje gniew, którego nie umiem kontrolować. Dobija mnie to, że Cię skrzywdziłem. Nienawidzę siebie za to. Jesteś najbardziej realna, więc musiałem Cię odepchnąć, ponieważ nie sądzę, bym był tym, czego potrzebujesz. Na co zasługujesz. Nie całowałem się z tamtą dziewczyną, mam nadzieję, że mi wierzysz. Wiedziałem, że muszę sprawić, by wyglądało to tak, żebyś nie chciała mieć już ze mną więcej do czynienia. Mimo to przyszłaś do szpitala z otwartymi

ramionami. Wciąż mnie kochasz. Doszedłem więc do wniosku, że muszę wyznać Ci swoje najtrudniejsze prawdy. Kiedy byłem młodszy, chciałem się zabić. Nie wiem, czy pamiętasz, ale okres dojrzewania był dla mnie okropny. W szóstej klasie bardzo mi dokuczano, przez co płakałem co noc. Mama się o mnie martwiła, zrezygnowała z pracy, by ze mną być. Mocno mnie dręczono i nie potrafiłem poradzić sobie z myślami i emocjami. Wszystko wydawało mi się intensywne, dzikie, miałem ataki paniki. Właśnie wtedy zacząłem się ciąć. Wtedy też wyznałem mamie, że nie chcę żyć. Moje życie nie stało się łatwiejsze, to ja stałem się silniejszy. Przynajmniej fizycznie. Emocjonalnie wciąż jestem wrakiem. Ćwiczenia stały się moją terapią, rodzice załatwili mi silne antydepresanty. Przez chwilę działały. Nie tak, jakbym chciał, ale na szczęście nie mam już ochoty się zabić. Stwierdziłem, że alkohol i narkotyki nieco przytępiają mój umysł. Próbowałem zepchnąć złe myśli na samo dno, aż zapomniałem, że tam są. Jakiś czas działało, aż przestało. Kiedy Lance przedawkował i umarł, wiedziałem, że nie mogę dotrzeć do tego punktu. Nawet jeśli kochałem wujka, nie chciałem skończyć jak on. Nie chciałem pójść w jego ślady. Rzuciłem więc otumanianie się i wtedy pojawiłaś się Ty. Zmieniłaś mnie. Wprowadziłaś światło do świata, który według mnie już zawsze miał być mroczny. Sprawiłaś, że zapragnąłem marzyć i śnić o przyszłości, o której nie sądziłem, by była możliwa. Nie chcę umierać, Shay. Po raz pierwszy chcę żyć. Chcę samodzielnie znaleźć sposób, by poczuć się żywy. Będąc sam, chcę czuć się tak, jak kiedy jestem przy Tobie. Chcę siedzieć w ciszy i nie bać się dźwięku bicia własnego serca. Nie chcę walczyć, by wstać z łóżka. Chcę się pogodzić ze sobą samym. Dopiero wtedy chcę być z Tobą. Pragnę być z Tobą, Shay, ale nie tak jak teraz. Najpierw muszę wyprostować myśli, naprawić samego siebie, abyśmy mogli być razem. Zatem list ten ma na celu dać Ci znać, że pracuję nad sobą, bym już nigdy

nie był sztuczny. Nie będę sztucznie popularny, zadowolony, dopasowany, zabawny. Będę prawdziwy. Zacznę od siebie, by potem być prawdziwym dla Ciebie. Kiedy skończę pisać, zamierzam zadzwonić do mamy, żeby prosić o pomoc. Chcę ją dostać. Chcę wyzdrowieć. I pragnę tego bardziej niż kiedykolwiek, a wszystko to dzięki Tobie. Przebudziłaś mojego ducha z tak wielu koszmarów, i jestem Ci za to ogromnie wdzięczny. Kocham Cię. Landon PS: Kocham Cię. Raz, byś usłyszała, drugi, by pozostawić ślad. Siedziałam na kanapie, gdy przepływały przeze mnie emocje. Najbardziej wyróżniał się jeden fakt – Landon zamierzał skorzystać z pomocy. Wzruszyłam się. Potrzeba było siły, by przyznać, że potrzebuje się wsparcia. Wyjęłam komórkę i napisałam do niego. Ja: JAK DZIŚ TWOJE SERCE? Odpowiedział dopiero po kilku godzinach, ale kiedy telefon piknął wieczorem, odczułam ulgę. Landon: WCIĄŻ BIJE.

ROZDZIAŁ 33

Landon

Shay: SPOTKAJMY SIĘ PRZY WIERZBACH. Czytałem w kółko tę wiadomość. Mama była w domu od kilku dni, załatwiała dla mnie sprawy. Zamierzałem na rok porzucić edukację, żeby zająć się własnym zdrowiem psychicznym. Tata oszalał jak to usłyszał, ale mama stanęła po mojej stronie i mnie wspierała. – Hej, wyjdę na chwilę z kimś się zobaczyć – powiedziałem mamie, która siedziała przy stole w jadalni, grzebiąc w jakichś dokumentach. Od powrotu była bardzo opiekuńcza, nie pozwalała mi wychodzić na zbyt długo. Chciała nawet zaciągnąć materac do mojego pokoju, bym nie był sam, kiedy śpię. – Dokąd? Z kim się spotkasz? – Do parku, z Shay. Uniosła brwi i się uśmiechnęła. – Shay? To ta dziewczyna? Pokiwałem głową. Przygryzła dolną wargę i zmrużyła oczy. – Dasz radę jechać sam? Mogę pojechać z tobą i poczekać w samochodzie. – Mamo, przyrzekam, poradzę sobie. – Rozumiałem, dlaczego się martwiła. Ostatnie dni były trudne. Nie potrafiłem sobie wyobrazić, co czuł rodzic tak smutnego dziecka. Pewnie miał wielkie wyrzuty sumienia. Prawda była jednak taka, że sama obecność mamy zagłuszała najgłośniejsze smutki. Miałem szczęście, że przy mnie trwała. Chociaż zapewne nadal myślała same złe rzeczy o moim stanie

emocjonalnym. Jednak żeby nieco ją uspokoić, wzruszyłem ramionami i powiedziałem: – Ale jeśli chcesz mnie podrzucić, też będzie dobrze. Odetchnęła lekko. – Okej, tak. Mogę cię podrzucić. Oczywiście. Wzięła kluczyki i wyszliśmy z domu. Ja: JADĘ. Kiedy po raz pierwszy przyszedłem pod wierzby z Shay, była zima. W tej chwili rozkwitły kwiaty, drzewa pokryły się jasnozielonymi liśćmi, słońce opromieniało świat wokół. Wszystko wyglądało na tak żywe. Poszedłem ścieżką w kierunku splecionych drzew i uśmiechnąłem się na widok stojącej obok nich Shay. – Cześć, Trusiu. – Uśmiechnąłem się. – Cześć, Szatanie. Chwilę później się obejmowaliśmy. Zaciągałem się jej wonią, nie chcąc puścić. Wtuliła się w moją szyję, jej oddech łaskotał mnie lekko w skórę. Byłem pewien, że w jej towarzystwie ciągle będę się uśmiechał. Miała moc rozbudzania we mnie radości. Usiedliśmy przed wierzbami, wpatrując się w historie miłosne innych, zastanawiając się, co zrobić z własną. Prawda była taka, że wciąż mieliśmy tak wiele do odkrycia. Musieliśmy się dowiedzieć, kim byliśmy osobno, a kim jako para. – Do tej pory przeczytałam twój list z milion razy – wyznała. – Wciąż za każdym razem płaczę. Prychnąłem. – Zabawne, bo ja przeczytałem z milion razy twoje notatki. – Usiadłem prosto. – Nie płakałem, bo jestem męski – zażartowałem, nawet jeśli szlochałem nad nimi jak dziecko. – Mima mówiła, że wróciła twoja mama – powiedziała. – Tak. Siedzi teraz w samochodzie i czeka na mnie. Nie spuszcza mnie z oka. – Wydaje się dobrą matką. – Najlepszą.

Spojrzałem na wierzby, na tańczące na wietrze liście. Złączyłem ręce. – Kilka lat temu pojechałem na jedną z tych głupich wycieczek na farmę. Zapewne byłem naćpany, mój umysł nie był najstabilniejszy na świecie, ale pamiętam, że zobaczyłem królicę z młodymi. Były malutkie, czyste, piękne. Coś we mnie poruszyły. Czymś przypomniały ciebie. Następnego dnia w szkole nazwałem cię Trusią, a tobie się to nie spodobało, ale ja to uwielbiałem, ponieważ ilekroć używałem tej ksywki, częściowo nazywałem cię czystą i piękną. Zaczerwieniła się nieco, przechyliła głowę ku mnie. – Wiesz, dlaczego ja nazwałam cię Szatanem? – Nie. Dlaczego? – Ponieważ myślałam, że jesteś przeklętym diabłem. Parsknąłem głośnym śmiechem. – Okej. – Jaki jest plan? Co się z tobą stanie? Tej części rozmowy obawiałem się najbardziej. – Mama zamierza zapewnić mi lepsze leczenie. Zmienimy leki, by zobaczyć, które okażą się najskuteczniejsze. – To dobrze, Landonie. Świetnie. – Tak. Znalazła fajną terapeutkę, do której zacznę chodzić. To znaczy, nie jest panią Levi, ale da radę. Uśmiechnęła się od ucha do ucha. – Jestem dumna, że szukasz pomocy. Z tego, że jesteś na nią otwarty. Wiele osób obawia się o nią prosić. – Tak, to trudne, ale się staram. – Skrzywiłem się, zwiesiłem głowę, bawiłem się palcami. – Jest tylko jeden problem. – Jaki? – Wszystko, co zaplanowała mama, mieści się w Kalifornii. – Lekko opadła jej szczęka, a ja się skrzywiłem, widząc jej rozczarowanie. Obróciłem się bardziej do niej i wziąłem ją za ręce. – Ma tam przyjaciół, u których możemy się zatrzymać, ale możemy też zostać tutaj. Możemy poszukać lekarzy na miejscu. Mogę spróbować się leczyć i być blisko ciebie, Shay. Powiedz, bym został, a zostanę.

Otworzyła usta i pokręciła głową. – Chcę to powiedzieć. Chciałabym być samolubna i prosić, żebyś został, żebyśmy mogli być razem, ale nie mogę tego zrobić. Prawda jest taka, że jeśli zostaniesz, będę cię kochać. Jeśli wyjedziesz, będę kochać cię jeszcze bardziej, ponieważ zrobisz coś dla siebie. Twoje leczenie ma ogromne znaczenie, Landonie. Jeśli w Kalifornii znajdziesz najlepszych lekarzy, tam właśnie powinieneś się udać. No i spędzisz więcej czasu z mamą. Opuściłem głowę, ponieważ wiedziałem, że miała rację. Potrzebowałem matki. Teraz może nawet bardziej niż kiedykolwiek wcześniej. I aby być tym, kim chciałem być dla Shay, musiałem wszystko poukładać sobie w głowie. Musiałem nauczyć się żyć. Shay uniosła moje ręce do ust i pocałowała je. – To dobre, nawet jeśli wydaje się smutne. – Nie wiedziałem, że dobre rzeczy mogą być smutne. – Tak… – Uśmiechnęła się krzywo. – Ale zawsze wiedziałam, że smutne rzeczy mogą być dobre. Jesteś na to żywym dowodem. Złóżmy sobie obietnicę. Kiedy się odnajdziesz, wrócisz tutaj – powiedziała, kładąc rękę na sercu. – Wrócisz do mnie. Ale proszę, nie spiesz się. Jestem tu, przyrzekam. Chcę, byś mnie odnalazł, ale nie ryzykując, że się zagubisz. Nie spiesz się i wyzdrowiej. Odnajdź siebie, zagub się, po czym znów się odnajdź. Zanurz się w swoją duszę, Landonie. Wejdź głęboko. Śmiej się, płacz, odkrywaj. Drąż, ale nie waż się spieszyć. Nie pomijaj kroków ku zdrowiu, ku mnie. Jestem tu dziś, będę jutro. Ale, błagam Landonie… – szepnęła, kładąc dłoń na moim policzku. Oparła czoło o moje, więc musnąłem jej usta, gdy wypowiedziała najważniejsze słowa dla mojej duszy. – Działaj powoli.

ROZDZIAŁ 34

Shay

Greyson stwierdził, że wyprawi Landonowi pożegnalną imprezę, która nie miała być jednak duża. Tylko bliski krąg przyjaciół, Fantastyczna Czwórka (plus Raine) i ja oraz Mima i mama Landona. Wystarczyło jednak miłości, by zapełnić stadion. Było wesoło, słychać było śmiech. Mima przygotowała jedzenie i zmówiła modlitwę nad posiłkiem. Podczas obiadu wstała Raine, by wygłosić mowę. – Okej, okej, będzie krótka i słodka, ponieważ wymalowałam się, a nie lubię płakać, mając tusz na rzęsach. Chciałam jednak wznieść toast za Landona Scotta Harrisona, jednego z najbardziej złożonych, intrygujących chłopaków, jakich znam. Wiem, że nie jesteśmy rodziną, ale uważam cię za młodszego brata. – Jestem od ciebie starszy, Raine – powiedział Landon. – Tak, ale zawsze zachowujesz się jak gówniarz – odparła. Spojrzała na Mimę i mamę Landona, i przeprosiła za to określenie. – Ale tak czy siak, chciałam powiedzieć, że jestem z ciebie dumna. Wszyscy jesteśmy. A teraz, nie jestem kimś, kto mieszałby się w czyjeś życie… – Kłamczucha – powiedział Hank, kaszląc, przez co wszyscy się zaśmiali. Raine przewróciła oczami. – W każdym razie, chciałam dać ci kilka rad na drogę do Kalifornii. Po pierwsze, nie rób operacji plastycznych, masz mocną żuchwę. Po drugie, jeśli wpadniesz na George’a Clooneya, daj mu mój numer. Chętnie powitamy go

z Hankiem w naszym związku. Po trzecie, nie siedź na plaży. Widziałam cię już na słońcu. Spalisz się. Po czwarte… – Odchrząknęła i do jej oczu napłynęły łzy, i nieco spoważniała. – Zadzwoń do siostry i braci, ilekroć będziesz nas potrzebował. W dzień czy w nocy. Odbierzemy. Cóż, może nie Eric, bo śpi jak niedźwiedź. Po piąte, nie strać uroku dupka. To właśnie sprawia, że jesteś sobą. Po szóste i najważniejsze, nie zapominaj, że cię kochamy. Wiem, że życie może być szalone i wszystkich nas zajmie jakimiś głupotami, ale wiedz, że bez względu na to wszystko, nasza miłość pozostanie niezmienna. My również. Nawet jeśli będziemy oddaleni o wiele kilometrów. – Otarła kilka łez i uniosła szklankę. – Za Landa. Kochamy cię, jesteśmy z ciebie dumni, zrobisz wiele wspaniałego dla świata. Wszyscy dołączyliśmy, ja również otarłam oczy. Kiedy goście się rozeszli, udaliśmy się z Landonem do jego domu, byśmy mogli się pożegnać. Całe popołudnie byłam niespokojna, wiedząc, że zbliżała się ta chwila. Zanim weszłam jednak do środka, wzięłam ze swojego samochodu prezent, a następnie dołączyłam do chłopaka w salonie. Usiedliśmy na kanapie, patrzyliśmy na siebie przez chwilę, niepewni co powiedzieć, od czego zacząć. – Nie chcę tu siedzieć i płakać cały wieczór – zażartowałam, szturchając go w rękę. – Sprawmy, by ta chwila była wesoła, dobrze? – Okej. – Proszę. – Wręczyłam mu prezent, na co uniósł brwi. – Nie musiałaś mi nic dawać. – Tak, musiałam. Otwórz. Rozerwał papier, znalazł pod nim kilka zeszytów. – W każdym znajduje się dwadzieścia różnych pytań. Stwierdziłam, że pomogą ci uporać się z trudnymi myślami. – Idealnie – powiedział i uśmiechnął się szczerze. – Jesteś idealna. Pocałował mnie, co bardzo mi się spodobało. Kochałam go. – Wiesz, czego teraz chcę? – zapytał. – Czego? – Obejrzeć kilka odcinków Przyjaciół z tobą w ramionach.

Uśmiechnęłam się. – Idealnie. Kiedy leżeliśmy przytuleni, Landon wyjął z kieszeni dwie mamby i podał mi jedną. Bananową – oczywiście. Obejrzeliśmy serial, jeszcze bardziej się w sobie zakochaliśmy, a kiedy nadszedł czas mojego wyjścia, zostałam nieco dłużej. W końcu Landon odprowadził mnie do auta i otworzył mi drzwi. – Nie chcę się żegnać – powiedziałam. – Nigdy nie chcę ci tego mówić. – Więc powiedz „dobranoc”. – Uśmiechnął się lekko. – „Dobranoc, luby! jeszcze raz dobranoc! Smutek rozstania tak bardzo jest miły”[5]. Uśmiechnęłam się szerzej, motyle w moim brzuchu poderwały się gwałtownie do lotu. – „Że by dobranoc wciąż usta mówiły”[6] – dokończyłam tekst z Romea i Julii. Przysunął się i mnie pocałował. – Bez żalu? – zapytał szeptem przy moich ustach. – Bez – odparłam. Jechałam do domu, a łzy płynęły mi po policzkach, ale nie było w nich smutku, za to przepełniała je nadzieja dla Landona. Miał wyzdrowieć. I miał do mnie wrócić. *** Landon wyjechał do Kalifornii kilka dni temu. Spakowali z mamą rzeczy i udali się ku przyszłemu uzdrowieniu. Kiedy go nie było, pracowałam nad sobą. Między mną a mamą była zadra, której musiałyśmy się pozbyć. Musiałyśmy się zbliżyć, aby uporać się z sytuacją, jaką wywołał w naszym życiu ojciec. Obie chciałyśmy naprawić naszą relację, ponieważ nasza miłość była silniejsza niż te zmagania. Landon wymusił na mnie obietnicę, że będę żyła pełnią życia. Spełniłam więc polecenie. Codziennie pisałam nowe historie. Z pomocą Eleanor złożyłam podania o stypendia. Każdego dnia odnajdywałam powód do uśmiechu.

Ostatnie miesiące nauczyły mnie, że choć życie nie było proste, w każdej sytuacji można odnaleźć piękno. Co jakiś czas otrzymywałam wiadomości od Landona, w których pytał o moje serce, więc odpowiadałam, a on robił to samo. Starałam się nie obawiać tego, że go ze mną nie było. Próbowałam nie zastanawiać się nad chwilą, kiedy – jeśli w ogóle – do mnie wróci. Częściowo wiedziałam, że nasza opowieść nie dobiegła końca. Miałam przeczucie, że znajdowaliśmy się dopiero na samym początku historii o Shay i Landonie. Mogłam zrobić więc tylko jedno. Zostałam zmuszona, by skorzystać z własnej rady danej chłopakowi pod wierzbami. Musiałam działać powoli, chłonąć życie i nie spieszyć się z rozwojem osobistym. Mimo to zdawało się, że myśli o byciu z nim nie opuszczały mojej głowy. Chociaż nie wydrapaliśmy naszych inicjałów w korze wierzb, wiedziałam, że jego imię było na stałe wyryte w moim sercu, które za każdym razem, gdy biło, robiło to dla niego.

[5] William Szekspir, Romeo i Julia, tłum. Józef Paszkowski. [6] William Szekspir, Romeo i Julia, tłum. Józef Paszkowski.

SPIS TREŚCI

Okładka Karta tytułowa Dedykacja CZĘŚĆ I ROZDZIAŁ 1 ROZDZIAŁ 2 ROZDZIAŁ 3 ROZDZIAŁ 4 ROZDZIAŁ 5 ROZDZIAŁ 6 ROZDZIAŁ 7 ROZDZIAŁ 8 ROZDZIAŁ 9 ROZDZIAŁ 10 ROZDZIAŁ 11 ROZDZIAŁ 12 ROZDZIAŁ 13 ROZDZIAŁ 14

ROZDZIAŁ 15 ROZDZIAŁ 16 ROZDZIAŁ 17 ROZDZIAŁ 18 ROZDZIAŁ 19 ROZDZIAŁ 20 ROZDZIAŁ 21 ROZDZIAŁ 22 ROZDZIAŁ 23 ROZDZIAŁ 24 ROZDZIAŁ 25 ROZDZIAŁ 26 ROZDZIAŁ 27 ROZDZIAŁ 28 ROZDZIAŁ 29 ROZDZIAŁ 30 ROZDZIAŁ 31 ROZDZIAŁ 32 ROZDZIAŁ 33 ROZDZIAŁ 34 Reklama 1 Reklama 2 Karta redakcyjna

Tytuł oryginału: Landon & Shay Part One Copyright © 2019 by Brittainy C. Cherry. Published by the arrangement with Bookcase Literary Agency, USA and Book/lab Literary Agency, Poland. Copyright for the Polish edition © 2020 by Wydawnictwo FILIA Wszelkie prawa zastrzeżone Żaden z fragmentów tej książki nie może być publikowany w jakiejkolwiek formie bez wcześniejszej pisemnej zgody Wydawcy. Dotyczy to także fotokopii i mikrofilmów oraz rozpowszechniania za pośrednictwem nośników elektronicznych. Wydanie I, Poznań 2020 Projekt okładki: © by Hang Le Redakcja, korekta, skład i łamanie: Editio Konwersja publikacji do wersji elektronicznej: „DARKHART” Dariusz Nowacki [email protected]

eISBN: 978-83-8195-317-7

Wydawnictwo FILIA ul. Kleeberga 2 61-615 Poznań wydawnictwofilia.pl [email protected]