Marion Chesney (jako M. C. Beaton) - Hamish Macbeth 27 - Hamish Macbeth i śmierć zimorod.pdf

SAVE OFFLINE

SERIA KRYMINAŁÓW Hamish Macbeth TOM 27

Hamish Macbeth i śmierć zimorodka M.C. Beaton

W SERII KRYMINAŁÓW Hamish Macbeth ukażą się: Tom 1. Hamish Macbeth i śmierć plotkary Tom 2. Hamish Macbeth i śmierć łajdaka Tom 3. Hamish Macbeth i śmierć obcego Tom 4. Hamish Macbeth i śmierć żony idealnej Tom 5. Hamish Macbeth i śmierć bezwstydnicy Tom 6. Hamish Macbeth i śmierć snobki Tom 7. Hamish Macbeth i śmierć żartownisia Tom 8. Hamish Macbeth i śmierć obżartucha Tom 9. Hamish Macbeth i śmierć wędrowca Tom 10. Hamish Macbeth i śmierć uwodziciela Tom 11. Hamish Macbeth i śmierć zrzędy Tom 12. Hamish Macbeth i śmierć macho Tom 13. Hamish Macbeth i śmierć dentysty Tom 14. Hamish Macbeth i śmierć scenarzysty Tom 15. Hamish Macbeth i śmierć nałogowca Tom 16. Hamish Macbeth i śmierć śmieciarza Tom 17. Hamish Macbeth i śmierć celebrytki Tom 18. Hamish Macbeth i śmierć osady Tom 19. Hamish Macbeth i śmierć oszczercy Tom 20. Hamish Macbeth i śmierć nudziarza Tom 21. Hamish Macbeth i śmierć marzycielki Tom 22. Hamish Macbeth i śmierć pokojówki Tom 23. Hamish Macbeth i śmierć milusińskiej Tom 24. Hamish Macbeth i śmierć czarownicy Tom 25. Hamish Macbeth i śmierć walentynki Tom 26. Hamish Macbeth i śmierć kominiarza Tom 27. Hamish Macbeth i śmierć zimorodka

Tę książkę dedykuję mojej australijskiej przyjaciółce Rachel Shreeman z miłością

Rozdział pierwszy Gdy idziesz, chłodne wiatry powinny smagać polanę; Drzewa, pod którymi siadasz, winny tłoczyć się w cieniu; Gdziekolwiek stąpasz, kwitnące kwiaty powinny wyrastać, I wszystko zakwitać, gdzie tylko wzrok twój padnie. Alexander Pope To powszechnie znany fakt, że gdy mężczyzna przekroczy trzydziestkę i myśli, że miłość już jest za nim, to właśnie wtedy uczucie pojawia się na horyzoncie i grunt osuwa mu się spod nóg. To właśnie miało przydarzyć się sierżantowi policji Hamishowi Macbethowi. Pewnego szczególnie pięknego, słonecznego dnia góry Sutherland na północnym zachodzie Szkocji odcinały się na niebiesko na tle jeszcze bardziej niebieskiego nieba i ani jedna fala nie mąciła powierzchni jeziora, nad którym leży wioska Lochdubh. Hamish był w błogim stanie nieświadomości tego, jaki czeka go los. Jedynym utrapieniem jego życia było spotkanie z posterunkowym, który miał mu pomagać. Komenda główna w Strathbane odkryła, że mały posterunek policji w Lochdubh był znakomitym miejscem dla nierobów, których chcieli się pozbyć. Posterunkowy Dick Fraser odmierzał czas do emerytury. Był leniwym, siwym mężczyzną. Przyjechał do Lochdubh jakiś miesiąc temu i przez ten czas nie było ani jednego przestępstwa. To bardzo mu odpowiadało. Jakiś czas temu Hamish dowiedział się o nowej osadniczce. Starsza wdowa, pani Colchester kupiła starą leśniczówkę kilka mil od Braikie. Zimą miał zamiar ją odwiedzić, ale w jakiś dziwny sposób dni i miesiące przeciekały mu przez palce. Dick spał na leżaku w ogrodzie przed posterunkiem. Posapywał tak, że jego siwe wąsy to wznosiły się, to opadały.

- Wstawaj! - warknął Hamish. Jasnoniebieskie oczy Dicka otworzyły się powoli i niechętnie. Wstał z trudem z leżaka i stanął w miarę prosto. Większość jego ciężaru stanowił brzuch piwosza. Był dość niskim policjantem. Hamish, mierzący ponad sześć stóp wzrostu (Sześć stóp to około 183 cm), wyraźnie nad nim górował. - O co chodzi? - spytał zaspany. - Jedziemy odwiedzić nową mieszkankę, panią Colchester. - Ktoś zabił tę starą jędzę? - Dlaczego tak mówisz? - Słyszałem plotkę, że jest toksyczną osobą. Ma paskudną, niewyparzoną gębę. Razem z nią mieszka dwoje wnuków z piekła rodem. Co więcej, naprawdę jest wściekła, ponieważ lord Growther, który kiedyś był właścicielem tego miejsca, przekazał miastu Braikie najpiękniejszą część posiadłości, zwaną Lasem Buchana. Teraz jakaś dziewczyna z rady miejskiej Braikie, którą mianowano dyrektorką wydziału turystyki i środowiska, urządza wycieczki do tego lasu. Do tego zmieniła jego nazwę na Wąwóz Wróżek. - Na Boga, gdzie usłyszałeś te wszystkie plotki? - dziwił się Hamish. - Prawie się stąd nie ruszasz. - Gdy się siedzi przed domem, ludzie zazwyczaj zatrzymują się przy żywopłocie na krótką pogawędkę. Z pewnością nie musimy tam obaj jechać. - Och, musimy, ty leniuchu. Wyczyść swój mundur. Pełno na nim okruchów po herbatnikach. Zbierajmy się. Dom, który pani Colchester kupiła, znajdował się sześć mil na północ od Braikie. Był to nieciekawy obiekt, zbudowany na końcu długiego podjazdu, wzniesiony z szarego granitu, bez żadnych pnączy, które złagodziłyby jego surową, kanciastą formę.

Dzwonek do drzwi w staromodnym kształcie osadzono w kamieniu. Hamish nacisnął go energicznie. Czekali dłuższy czas, w końcu usłyszeli zbliżające się kroki osoby podchodzącej do drzwi. Kobieta, która im otworzyła, była przysadzista i zgarbiona. Wspierając się na dwóch laskach, wpatrywała w nich bystrymi czarnymi oczami spod gęstej grzywy kędzierzawych siwych włosów. - Pani Colchester? - spytał Hamish. - Tak. Czy coś się stało? Pewnie chodzi znów o moje wnuki? - Nie, nie - zaprzeczał Hamish uspokajająco. Zdjął czapkę z daszkiem i trącił Dicka łokciem, żeby zrobił to samo. - To tylko krótka wizyta towarzyska. - Proszę wejść do domu. Ale tylko na chwilę. Jej akcent był zdecydowanie angielski, chociaż wciąż słychać w nim było delikatne pozostałości tego ze szkockich gór. Chyba jest z Hebrydów, domyślał się Hamish. Zaprowadziła ich do ogromnego, prostokątnego korytarza. Podłoga była z biało - czarnych płytek, natomiast ściany pokryto boazerią. Przy drzwiach stało krzesło z twardym oparciem, a pod jedną ze ścian ustawiono stolik. Poza tymi rzeczami nie było tam żadnych innych mebli i ani jednego obrazu. - Salon jest na pierwszym piętrze - poinformowała pani Colchester. Podreptała przez korytarz do miejsca, gdzie zamontowano podnośnik. Usiadła na krześle i zapięła pas. - Proszę za mną. Podnośnik ruszył do góry, gładko i sprawnie, zatrzymując się na pierwszym piętrze. Z niebieskiej szklanej kopuły pod sufitem sączyło się światło. Gospodyni wstała z podnośnika i zaprowadziła ich do dużego salonu.

Hamish rozglądał się ciekawie i zastanawiał, czy kupiła umeblowanie razem z domem. Ściany zdobiło kilka pokrytych sadzą obrazów ze szkockimi krajobrazami. Meble były wiktoriańskie, ciężkie, solidne, misternie rzeźbione. Duże lustro w srebrnej ramie górowało nad marmurowym gzymsem kominka. W pomieszczeniu ustawiono kilka okrągłych stolików, to tu, to tam, niczym małe wysepki na morzu z dywanu w róże, wypłowiałe od słońca. Z okien widać było Las Buchana. Hamish zauważył autobus wycieczkowy. Właśnie zatrzymał się na polanie, która służyła jako parking. Kierowca otworzył drzwi i pasażerowie powoli opuszczali pojazd. Hamish odwrócił się. - Wydaje mi się, że zdenerwowało panią, że Las Buchana, a teraz Wąwóz Wróżek, na który został przemianowany, jak słyszałem, nie jest już częścią pani posiadłości. - Och, usiądźcie i przestańcie węszyć - ucięła pani Colchester. - Czy farbuje pan włosy? W promieniach słońca włosy Hamisha były płomiennie rude. - Nie - odparł lekko zdenerwowany. - No ale wracając do waszego pytania, początkowo byłam niezadowolona. Pewnego razu odwiedziła mnie Mary Leinster i przekonała, że wszyscy powinni mieć możliwość oglądania piękna tego miejsca. Wiecie, ona ma dar przepowiadania przyszłości. - Rzeczywiście, niektórzy twierdzą, że ma taką zdolność powiedział ostrożnie Hamish. - Tak, ale ona naprawdę to potrafi. Dwoje moich wnucząt zatrzymało się u mnie na wakacje. Charles ma dwanaście lat, a Olivia szesnaście. Mary odwiedziła mnie w zeszłym tygodniu i przewidziała, że na Charlesa czyha niebezpieczeństwo, wpadnie do stawu pod wodospadami. Wiem, że nie potrafi pływać. Nie uwierzyłam jej, ale dwa dni później Charles

rzeczywiście wpadł do wody i gdyby jeden z turystów nie zanurkował i nie uratował go, toby utonął. - Chcielibyśmy się nieco tu rozejrzeć - zagadnął Hamish. - Śmiało. Jest pan tak głupi, na jakiego wygląda? Hamish zamrugał. Potem zebrał się i powiedział: - A pani taka niegrzeczna i wstrętna, na jaką wygląda? - Wynoś się stąd - warknęła. - Zabieraj ze sobą tego tłustego dupka. I nie wracajcie tu więcej. - Po takim gorącym powitaniu - uśmiechał się Hamish przymilnie - naprawdę trudno mi będzie trzymać się z daleka. Chodź, Dick. Zeszli po schodach na korytarz. Na dole zastali dwoje dzieci, które im się przypatrywały. - Domyślam się, że to wy jesteście Charles i Olivia - zagadnął Hamish. - Dość tych bzdur - burknął Charles. - Czy ten stary nietoperz już zdechł? - Jest bardzo żywotna - odparł Hamish chłodno. - Jezu, ona będzie żyć wiecznie - dodała posępnie Olivia. Hamish usiadł na dolnym schodku i przyjrzał im się z zaciekawieniem. Charles był niski, miał burzę jasnych, prawie białych włosów i szare oczy o obojętnym spojrzeniu. Olivia była nieco wyższa od brata, również o tym samym kolorze włosów i oczu. Oboje mieli bardzo jasną cerę, wąskie, blade usta i długie, wąskie nosy. - Dlaczego chcecie, żeby wasza babcia umarła? - spytał. - Ponieważ nasi rodzice twierdzą, że szkolne czesne jest za wysokie i straszą, że wyślą nas do miejscowego państwowego liceum, gdzie utkniemy z bandą idiotów i dresiarzy. Gdy babcia umrze, dostaną pieniądze. - Jesteście Anglikami?

- Tak, z Londynu - potwierdziła Olivia. - Wie pan, tam, gdzie mieszkają prawdziwi ludzie, nie tak jak tutaj, w tej wiosce kretynów. Podłoga zaskrzypiała na piętrze. - Nadchodzi - rzucił Charles. Dzieci czmychnęły przez otwarte drzwi i zniknęły na podjeździe. - Chodźmy - ponaglał Hamish. - Ta mała dawka babci Colchester wystarczy nam na długo. - Jestem głodny - narzekał Dick. - Mogła przynajmniej czymś nas poczęstować. - To stare krówsko? Zapomnij o tym. Rozejrzyjmy się po lesie. Dick, stękając, wcisnął swoje cielsko na siedzenie pasażera policyjnego land rovera. - Musisz nakarmić swoje zwierzęta - przypominał Dick. Hamish miał dwa zwierzaki, kundla wabiącego się Lugs oraz żbika o imieniu Sonsie. Polubiły Dicka. Na czas wyjazdu zostawili je na posterunku policji. - Rzucimy tylko okiem na Wąwóz Wróżek - obiecywał Hamish. - Potem chciałbym odwiedzić tę Mary Leinster. Pomyśl, jak łatwo jest nakłonić kogoś, żeby wepchnął dziecko do stawu i zorganizować pomoc przyjaciela, który byłby pod ręką i uratował chłopca. Dar przepowiadania przeszłości potwierdzony. Koniec kłótni z babcią na temat użytkowania lasu. Zaparkowali obok autobusu wycieczkowego. Hamish zauważył coś, co wyglądało jak sklep z pamiątkami w budowie. Pani Timoty, starsza emerytka z Braikie, stała przed wejściem do Wąwozu Wróżek, obok obrotowej bramki. - Proszę trzy funty za osobę - zażądała. - I pięć funtów za samochód. - To sprawa policyjnej wagi - rzucił Hamish, mijając ją.

Udali się w kierunku napisu wypalonego na drewnianym znaku: „Wąwóz Wróżek". Częste atlantyckie sztormy pojawiające się w Sutherland pozostawiły krajobraz usiany biednymi, powyginanymi maszkarami drzew. Jednak było tam też kilka pięknych wąwozów i wodospadów, które uchroniły swą urodę przed okrucieństwem wiatru. Bliskość Golfsztromu pozwoliła szkockim ogrodnikom, dbających dawniej o ten teren, posadzić rzadkie odmiany drzew i krzewów. Żwirowana ścieżka wiła się wśród piękna pochylających się starodrzewów i wielkich, rozłożystych fuksji. Stanęli z boku, żeby umożliwić turystom swobodny powrót do autobusu. Hamish, a tuż za nim Dick, weszli na wiejski most rozciągający się nad stawem. Huk wodospadu, który wpadał do stawu, i małe tęcze tańczące w promieniach słońca zatrzymywały każdego przechodnia wrażliwego na uroki przyrody. - Rany, naprawdę tu pięknie - szepnął Dick. - Cii! - Hamish wyciągnął rękę. - Spójrz na to! Zimorodek zanurkował nad stawem i znów wzleciał z rybą w dziobie, trzepocząc szafirowo - niebieskimi skrzydłami. Schował się pod powłóczystą gałęzią wierzby płaczącej i zniknął. Wielkie płaskie szare kamienie otaczały staw. Hamish domyślał się, że chłopiec musiał bawić się na jednym z nich, a potem został zepchnięty. Gdyby stał na moście razem ze zwiedzającymi, to całe zdarzenie byłoby zauważone, ponieważ ktoś musiałby wyrzucić go przez barierkę. Hamish miał ochotę zostać tutaj i pokontemplować w spokojnym zaciszu tego miejsca. Ale też coraz bardziej intrygowała go ta cała Mary Leinster. - Chyba powinniśmy pojechać do ratusza miejskiego w Braikie i złożyć wizytę pannie Leinster - postanowił. - Czy słyszałeś jakieś plotki o tym, skąd pani Colchester ma pieniądze?

- Wyszła za mąż za bankiera handlowego. Przed śmiercią sprzedał ich posiadłość amerykańskiemu bankowi, a ona sporo po nim odziedziczyła. Córka i zięć, czyli pan i pani Palfourowie, są naprawdę wściekli, ponieważ z trudem wiążą koniec z końcem. On jest projektantem ogrodów i właścicielem przedszkola, ale nastały czasy kryzysu. Nikt nie chce, żeby mu urządzać ogród. Dzieci idą do nowoczesnych szkół prywatnych, wiesz, takich, które pozwalają im wyrażać siebie, co innymi słowy oznacza, że z ich ust pada stek przekleństw i nie muszą się tam wysilać. Hamish po raz pierwszy spojrzał na swojego pomocnika z zadowoleniem. W każdym śledztwie doceniał wartość plotki. Roześmiał się i poklepał kolegę po plecach. - Może prawdziwy z ciebie Poirot (Poirot - a dokładniej Herkules Poirot, fikcyjna postać stworzona przez Agathę Christie, pojawia się w jej ponad trzydziestu książkach.), Dicku. Ale teraz siadaj na leżaku i wytęż swoje szare komórki. Gdzie to słyszałeś? - Pani McColl, która wyszła za mąż za tego gospodarza mieszkającego na wzgórzu w Lochdubh, dwa razy w tygodniu sprząta razem z Berthą Dunglass w leśniczówce. Opowiadała, że gdy babcia dostaje list od swojej córki, czyta go na głos i paskudnie zanosi się śmiechem. Chmura przemknęła, zasłaniając słońce. Staw zrobił się ciemny. Odbijały się w nim obłoki przepływające nad głowami. Dzień był wietrzny, ale wąwóz był osłonięty od wiatru. - Chodźmy - zdecydował Hamish. Braikie nie należało do dużych miejscowości i w Anglii byłoby uważane za większą wieś. Miejscowi mówili „wioska", czując, że brzmi to, cóż, bardziej wytwornie. Ratusz miejski mieścił się w masywnym budynku z czerwonego piaskowca. Mary Leinster zajmowała biuro na

parterze. Powiedziano im, że teraz jej nie ma, wyszła, ale w każdej chwili spodziewano się jej powrotu. Zajęli miejsce przy recepcji i oczekiwali w milczeniu. Dick wkrótce zasnął. Burczenie w jego brzuchu oraz delikatne chrapanie brzmiały jak cicha symfonia. Drobna kobieta podeszła do siedzącej za kontuarem recepcjonistki i porozmawiała z nią chwilę, a potem się odwróciła. - Pan Macbeth? Chciał się pan ze mną widzieć? Hamish szturchnął łokciem Dicka, by go obudzić, a ten zerwał się na równe nogi. Słońce sączyło się przez otwarte drzwi i świeciło mu prosto w oczy, dlatego nie widział zbyt wyraźnie. - Zapraszam do mojego biura - usłyszał. W głosie słychać było delikatny zaśpiew rodem ze szkockich gór. Weszła do pomieszczenia po lewej stronie korytarza i gestem zaprosiła ich do środka. Mary Leinster zajęła miejsce za biurkiem, a im wskazała dwa krzesła dla petentów. Hamish spojrzał na nią zdziwiony. Miała trójkątną twarz i duże niebieskie oczy w oprawie gęstych rzęs. Długie i kręcone włosy w kolorze truskawkowego blondu opadały jej na ramiona. Głęboki dekolt zielonej bluzki z jakiegoś jedwabistego materiału ukazywał krągłe białe piersi. Mary spojrzała na Hamisha i powoli uśmiech zagościł na jej twarzy. Miała różowe usta z kącikami skierowanymi do góry, nadającymi jej pogodny wyraz. Hamishowi nagle zabrakło tchu. - Co sprowadza do mnie sławnego funkcjonariusza policji z Sutherland? - spytała. Hamish wziął się w garść. Dick wgapiał się w Mary z otwartą buzią. Hamish pochylił się, przymknął Dickowi usta i spojrzał na niego.

- Chodzi o tego chłopca, Charlesa Palfoura - zaczął. Słyszałem, że ma pani dar przewidywania przyszłości. Akcent Hamisha stał się bardziej śpiewny, jak wtedy, gdy był podekscytowany albo zdenerwowany. - Nie wiem, czy go posiadam - odparła Mary. - Miałam po prostu takie przeczucie. To dopada mnie znienacka. Zobaczyłam topiącego się chłopca. Często widziałam go, jak bawi się na tych kamieniach przy stawie. Ostrzegłam więc panią Colchester, żeby chłopiec tam nie chodził. Nie uwierzyła mi. A dziesięć dni temu stało się dokładnie to, co przewidziałam. Czy wierzy pan w dar przepowiadania przyszłości, panie Macbeth? - Mów do mnie Hamishu, proszę. - W takim razie, Hamishu. Mam przeczucie, że zostaniemy przyjaciółmi. - Mamy jasnowidza w wiosce Lochdubh, Angusa Macdonalda, który twierdzi, że też potrafi przewidywać przyszłość. Musisz mi wybaczyć, Mary. Rozumiesz, zanim cię poznałem, sądziłem, że to może być wybieg, by wypromować Wąwóz Wróżek. Zaśmiała się czarująco. - Hamishu, to miejsce już i tak jest niezwykle popularne. Potem zrobiła się poważna i położyła ręce na biurku. - W dobie kryzysu nie ma tu zbyt wielu miejsc pracy. Dzięki popularności wąwozu byliśmy w stanie zatrudnić parę osób, zbudować sklep z pamiątkami i wpompować trochę pieniędzy w rozwój ekonomiczny regionu. A teraz musicie mi wybaczyć, mam spotkanie. Hamish wstał. Dick zasnął. Hamish ukradkiem kopnął go w nogę, powodując nagłe przebudzenie. - Tu jest jedna z naszych broszur. Mary wręczyła Hamishowi niewielki folder. Na okładce było bardzo dobre kolorowe zdjęcie. Zimorodek wzlatuje nad

staw, a promienie słońca mienią się w jego trzepoczących skrzydłach. Hamish chciał jeszcze z nią porozmawiać, ale właśnie otworzyła im drzwi. Pożegnał się i skierował się smutny do policyjnego land rovera. Nic o niej nie wiedział. Czy nosiła obrączkę? Nie mógł sobie tego przypomnieć. Gdy odjeżdżał, odezwał się do posterunkowego: - Ciekawe, czy ma męża. Zaspane źródło plotek siedzące obok niego odparło: - Tak, ma. - Skąd to wiesz? - Och, z krótkiej pogawędki to tu, to tam. Jej mąż to Tim Leinster. On i dwaj bracia Mary to robotnicy budowlani. Nie mają w dzisiejszych czasach dużo pracy, ale domyślam się, że dostali kontrakt na budowę sklepu z pamiątkami. - To jest doprawdy nielegalne, jeśli daje zlecenia swoim krewnym. - Nie ona, przyznawała je rada miejska. To jedyni robotnicy budowlani w Braikie. - Dlaczego w takim razie nic o nich nie słyszałem? jęknął Hamish. - Przeprowadzili się tu z Perth dopiero w zeszłym roku. - Dlaczego? - Wydaje mi się, że przyjechali tu za Mary, gdy ona dostała tę pracę. Poza tym, odkąd tu przybyli, pracowali trochę w różnych miejscach i wszyscy mówią, że są rozsądni i uczciwi. Takie jest życie - pomyślał ponuro Hamish. - W jednej chwili pojawia się szansa na romans, a w drugiej znika. Dlaczego w stosunkach z kobietami spotykają mnie same porażki? Przypomniał sobie, jak prawie oświadczył się prezenterce telewizyjnej Elspeth Grant i o tym, jak niegdyś był po uszy

zakochany w Priscilli Halburton - Smythe, córce pułkownika, który prowadzi hotel na zaniku Tommel. Był zmuszony zerwać zaręczyny z powodu seksualnej oziębłości Priscilli. Czy przeistaczał się w smutnego nieudacznika, który ciągle zakochuje się w kimś nieodpowiednim? Wziął się w garść. Prawdopodobnie nigdy więcej jej nie zobaczy. Gdy wrócił na posterunek, odsłuchał z automatycznej sekretarki wiadomość z komendy głównej policji. Kazano mu jechać natychmiast do Cnothan, gdzie została zgłoszona kradzież dwóch samochodów. Hamish zapakował psa i kota do land rovera. Dick całkiem się obudził i zaczął teraz narzekać na głód. Po drodze minęli wycieczkowy autobus z napisem „Wąwóz Wróżek". Wydawało się, że jest wypełniony ludźmi. Hamish zdał sobie sprawę, że Mary musi być świetna w marketingu. Uważał Cnothan za zgorzkniałe, nieprzyjazne miejsce i chociaż znajdowało się na terenie jego patrolu, odwiedzał je tak rzadko, jak tylko to było możliwe. Posępna główna ulica prowadziła do sztucznego jeziora. Miejscowi szczycili się tym, że „zatrzymują wszystko dla siebie". Wiedział, że na obrzeżach wioski znajduje się parking dla przyczep campingowych oraz pole namiotowe. Udał się w tym kierunku. Ukradziono forda fiestę oraz peugeota. Porozmawiał chwilę z kobietą o niechlujnym wyglądzie, która prowadziła pole namiotowe, żeby dowiedzieć się kto i kiedy tu przebywał. Twierdziła, że byli tu tylko dwaj bracia, Angus i Harry McAndrewsowie. Ich namiot stał rozstawiony na skraju pola. Obaj siedzieli przed nim, smażąc parówki na polowym piecu. Byli skinheadami i mieli mnóstwo więziennych tatuaży. - Czego ten pies od nas chce? - warknął jeden z nich.

- Poszukuję dwóch skradzionych samochodów - odparł Hamish. - Co to ma z nami wspólnego? Hamish rozejrzał się wokół. Obok namiotu braci znajdował się ogromny okrągły namiot z dokładnie zasznurowanym wejściem. - Co tam jest? - spytał. - Nie mamy z tym nic wspólnego - burknął ten, który zdawał się wyglądać na starszego. - W takim razie nie zaszkodzi, jeśli rzucę tam okiem. Obaj wstali. Jeden sięgnął po coś i podniósł łyżkę do opon. - Spadaj stąd, glino. Hamish wyciągnął się, chwycił go za rękę, w której trzymał łyżkę do opon, i wykręcił ją mocno. Mężczyzna stęknął z bólu i puścił narzędzie. Jego brat próbował uciekać, ale Dick sprytnie podstawił mu nogę. Zakuli obu w kajdanki. Hamish zajrzał do okrągłego namiotu i odnalazł samochody. Postawił braciom zarzut kradzieży. Zadzwonił do komendy głównej w Strathbane. Polecono mu zostać na straży, dopóki policyjny wóz nie przyjedzie, by ich zgarnąć. Żeby upewnić się, że bracia nie będą próbowali uciekać mimo skucia kajdankami, Hamish spuścił im spodnie do kostek i powalił ich na ziemię. Odwrócił się, żeby powiedzieć Dickowi, by zgasił ogień w piecu, ale okazało się, że posterunkowy nałożył sobie parówki na papierowy talerzyk i z przyjemnością się nimi zajadał. - Przynosisz wstyd - skarżył się Hamish. - Przecież to nie są dowody - zauważył Dick z ustami pełnymi parówek. - Są wyjątkowo dobre. Ciekawe, czy pochodzą z tej okolicy? W końcu dotarli na posterunek policji. Dzień zdawał się być bardzo długi. Po wypełnieniu niezbędnej papierkowej roboty Hamish wycofał się do kuchni, a Dick udał się do

salonu. Po chwili dobiegał stamtąd hałas teleturnieju. Sierżant wcisnął głowę przez drzwi i krzyknął: - Mielone z ziemniakami na kolację? Dick niechętnie ściszył głos, ściskając pilota w swojej pulchnej dłoni. - Co? - Pytałem, czy chcesz mielone z ziemniakami na kolację? - Och, tak, wspaniale. - Zawołam cię, gdy będzie gotowa. Dick posłał mu błagalne spojrzenie. - Nie mógłbym choć raz zjeść przed telewizorem? Tylko ten jeden raz? Hamish pomyślał ze zdumieniem, że Dick wygląda jak dziecko błagające o coś swojego surowego rodzica. - W porządku. Ale nie rzucaj jedzenia na podłogę! Dick uśmiechnął się i z powrotem pogłośnił dźwięk. Przecież gość nie jest głuchy - mamrotał Hamish sam do siebie. - To chyba jest tak, jakby pogłaśniając, sam stawał się częścią teleturnieju. - Rozpuściłem go - skarżył się Hamish Lugsowi i Sonsie. - Początkowo cieszyłem się, że mogę sobie dalej żyć tak, jakbym mieszkał sam. Ale od jutra koniec z leżakiem dla Dicka. Będzie wychodzić ze mną na patrole. Co więcej, powinniśmy gotować na zmianę. Wiedział, że Dick był wdowcem, któremu żona zmarła dziesięć lat temu. Wydawało się, że kompletnie nie ma pojęcia o obowiązkach domowych. Pewnego razu poprosił Hamisha płaczliwie, by pokazał mu, jak działa odkurzacz. Jednak gość był dość miły, a nie zanosiło się na to, żeby jakiekolwiek poważniejsze przestępstwo miało się tu jeszcze wydarzyć. Rano okaże się, że Hamish był w dużym błędzie. Rano zadzwonił telefon w biurze, podczas gdy Hamish smażył jajka z bekonem, a Dick oglądał program w telewizji.

Gdy odebrał, Mary Leinster szepnęła: - To ja. Mary. Przyjedź szybko. Powiesili go! W wąwozie - i rozłączyła się. Hamish wpadł do salonu i krzyknął: - Wyłącz to. Mamy morderstwo!

Rozdział drugi Piękna, mała istotko, sprytna, mata istotko, kochana, drobna istotko, byłaś ty moja, nosiłem cię w swoim sercu, żeby nie zgubić mojego klejnotu. Robert Burns Godzinę później Hamish Macbeth stał w pięknym Wąwozie Wróżek, a utrapienie jego życia, naczelny inspektor Blair, ostro go krytykował. - Ty tępy idioto! - ryczał. - Ściągnąłeś tu wszystkich z pracy, i tylko po to? Blair wlepiał swoje wyłupiaste oczy w zastępy policjantów, detektywów, agentów z kryminalistyki i reporterów lokalnej telewizji. Jego twarz alkoholika przybrała barwę purpury. Owo „to" było zwłokami zimorodka. Został powieszony. Bezwładne, martwe ciałko kołysało się na wietrze. Wokół szyi zaciśnięto pętlę z cienkiego sznurka, drugi koniec przywiązano do gałęzi wierzby płaczącej. - Proszę pana - zaczął powoli Hamish - obecna tu pani Leinster zgłosiła, że w wąwozie popełniono morderstwo. Nie powiedziała, że zabity został ptak. Moim obowiązkiem było zgłosić to telefonicznie i przyjechać niezwłocznie na miejsce zdarzenia. Próbowałem bezskutecznie się z panem skontaktować. Blair jęknął. W samochodzie miał wyłączone radio policyjne, ponieważ słuchał płyty Dolly Parton (Dolly Parton amerykańska piosenkarka muzyki country oraz aktorka filmowa.). Inspektor był tłusty i przysadzisty, z rzednącymi włosami i nalaną twarzą ozdobioną małymi, czerwonymi, popękanymi naczynkami. Nie znosił wszystkich mieszkańców szkockich gór, a Hamisha Macbetha w szczególności.

Był zachwycony faktem, że Telewizja Strathbane filmowała jego atak na Hamisha. W końcu wtrąciła się Mary Leinster. - To wszystko moja wina. Ale to okropne, co się stało. Łzy niczym kryształy popłynęły jej po policzkach. - Zadzwoniłam do pana Macbetha, ponieważ wiedziałam, że w tych nieszczęsnych czasach policyjnej brutalności będzie na tyle uprzejmy, że mnie wysłucha. - Pani pewnie jest obrończynią środowiska - warknął Blair. - Cóż, nie będę tracić czasu na kogoś, kto przytula się do drzewa. Odwal się! Odszedł z przytupem. Całą scenę obserwowali turyści przez szyby autobusu stojącego na moście. Detektyw Jimmy Anderson posłał Hamishowi pełne współczucia spojrzenie, po czym ruszył za swoim szefem. Gdy zniknęli, Hamish podszedł do wierzby płaczącej, wołając przez ramię: - Chodź tu, Dicku. - Tak jest szefie. Złapiemy sprawcę. Znów naoglądał się „Prawa i bezprawia" („Prawo i bezprawie" - amerykański serial kryminalny.) - pomyślał Hamish ponuro. Usiadł na płaskim kamieniu, zdjął buty, skarpetki i podwinął nogawki spodni. Woda przy brzegu stawu, pod wierzbą płaczącą, gdzie powieszono nieżywego ptaka, była płytka i zimna. Wyjął nóż i odciął sznurek, a potem dokładnie przyjrzał się sękowi na gałęzi. Delikatnie dotknął palcami szyi ptaka. Po pierwsze, jak taki ruchliwy zimorodek dał się złapać? Czy miał ptasiego partnera i pisklęta? Czy był to samiec? Gdzie znajdowało się gniazdo? Nawet po śmierci ubarwienie ptaka było piękne, kobaltowoniebieski, pomarańczowy orzech oraz nóżki w kolorze czerwonego wosku do odciskania pieczęci.

Usłyszał głośne pluśnięcie. To Dick wpadł do wody. Hamish odwrócił głowę i warknął: - Wracaj na górę i wysusz się. - Czy mogę pomóc? - spytał ktoś cichym głosem za jego plecami. - Jestem ornitologiem. Frank Shepherd. Być może czytałeś moją książkę na temat ptactwa w Sutherland. - Tak, bardzo chętnie skorzystam z pomocy. Czy to samiec? Wręczył Frankowi martwego ptaka. - Samce i samice są bardzo podobne. Ale jestem pewien, że to samiec. Chciałbym zabrać ze sobą tego martwego ptaka, żeby bliżej mu się przyjrzeć. Domyślam się, że mógł najpierw zostać otruty. - Potrafisz znaleźć gniazdo? - spytał Hamish. - Jeśli pozwolisz mi tędy przejść, zrobię, co w mojej mocy. Hamish z wdzięcznością wspiął się z powrotem na wzgórze, zastanawiając się, z którego kamienia spadł chłopiec. Te bliżej brzegu wychodziły na głęboką wodę, więc prawdopodobnie stamtąd go zepchnięto. Hamish zmarszczył brwi. Dlaczego nikt nie zgłosił tego na policję? Dick siedział rozwalony w land roverze z włączonym ogrzewaniem. Hamish osuszył stopy papierowymi ręcznikami, które trzymał w części bagażowej, a potem włożył skarpetki i buty. Obszedł samochód i otworzył drzwi po stronie pasażera. - Wracaj sam na posterunek policji i się przebierz. Potem pojedziesz do posiadłości pani Colchester i odbierzesz mnie stamtąd. Dick posłusznie odjechał. Hamish zaczekał, aż Frank wszedł na wzgórze, trzymając w dłoniach ptaka. - Znalazłem gniazdo - poinformował Frank. - A w nim martwą samiczkę i martwe pisklęta.

Wyjął plastikowy worek z kieszeni. - Znalazłem tam też kawałki ryby. Zabiorę je do przyjaciela farmaceuty, żeby je zbadał. Myślę, że ta ryba mogła być zatruta. - Daj mi swoją wizytówkę - poprosił Hamish. - Będę z tobą w kontakcie. - Co się dzieje? - spytała Mary. Hamish przedstawił Franka, a potem zamrugał z wrażenia. Miał dziwne przeczucie, że zatapia się w dużych niebieskich oczach Mary. Wziął się w garść i wytłumaczył, że podejrzewają otrucie ptasiej rodziny. - Dopięłaś swego i ten wąwóz okazał się wielkim sukcesem, Mary - uśmiechnął się Hamish. - Myślisz, że to był tylko paskudny żart czy uważasz, że ktoś chce zniszczyć twój turystyczny interes? Zimorodek zdawał się być sporą atrakcją. - Spytałabym o to Charlesa Palfoura - odparła Mary. - To okropny chłopak. - Zamierzam teraz odwiedzić panią Colchester - oznajmił Hamish. - Dlaczego gdy zepchnięto Charlesa, nikt tego nie zgłosił policji? - Ależ pani Colchester mówiła, że to zrobiła! - Jeszcze tu wrócę. - Liczę na ciebie - odparła Mary. Położyła mu drobną dłoń na ramieniu, a on uśmiechnął się do niej. Hamish pożegnał się z Frankiem oraz Mary i pieszo wyruszył do leśniczówki. Gdy dotarł na miejsce, bolały go nogi. Doszedł do wniosku, że potrzebuje nowych butów. Tym razem drzwi otworzyła mu kobieta w kwiecistym fartuchu, poznał Berthę Dunglass. - Czy pani Colchester jest w domu? - spytał. - Chciałbym porozmawiać również z chłopcem.

- Pani nie lubi, gdy się jej przeszkadza - poinformowała Bertha. - Ale sądzę, że skoro jest pan z policji, to lepiej będzie, jak pana wpuszczę. Pani siedzi na tarasie. Zaprowadzę pana. Taras z kamienną posadzką i ozdobną balustradą rozciągał się na tyłach domu. Przy ogrodowym stole siedziała pani Colchester. Na trawniku dzieci grały w improwizowanego krykieta. - Czego chcesz? - niegrzecznie powitała sierżanta starsza pani. Hamish przysiadł na krześle obok niej. Widział, że jego zachowanie doprowadza ją do szału, ale musiał dać odpocząć swoim nogom. - Chodzi mi o tę sytuację, kiedy chłopiec został zepchnięty do wody. Dlaczego nie zgłosiła pani tego na policję? - Zgłosiłam. Zadzwoniłam do Strathbane. Czy kogoś przysłali? Nie. Jedynie ten człowiek, który go uratował, złożył mi wizytę. Bez wątpienia oczekiwał nagrody. - Pamięta pani jego nazwisko? - To był jakiś lekarz z Lairg, tylko tyle pamiętam. - Czy słyszała pani, że ktoś powiesił na gałęzi zimorodka i otruł pozostałe ptaki? Przyłożyła drżącą dłoń do piersi. - Nie - wyszeptała. - Niech się pan stąd wynosi. - Ale chcę jeszcze zamienić słowo z chłopcem. - Niech pan z nim porozmawia, a potem się wynosi! Hamish wstał i ruszył przez trawnik. Dwoje dzieci patrzyło dziwacznie nieobecnym wzrokiem, jak do nich podchodzi. - Charles - zaczął Hamish - gdy cię zepchnięto do stawu, widziałeś, kto to zrobił? - Nie. Bawiłem się na kamieniach pod mostem i nagle poczułem, że ktoś mnie mocno pchnął od tyłu.

Krzyczałem wniebogłosy. Jakiś mężczyzna zanurkował i wyciągnął mnie. Powtarzałem jemu i wszystkim pozostałym, że ktoś mnie wepchnął, ale nikt mnie nie chciał słuchać. - Jest jeszcze jedna sprawa. Został zabity zimorodek i cała jego rodzina - powiadomił ich Hamish. Dzieci spojrzały na niego, a potem zaczęły się śmiać. - Co was tak cholernie śmieszy? Olivia pierwsza się opanowała. - Wy, policjanci, naprawdę tropicie prawdziwe przestępstwa w szkockich górach - szydziła. - „Przychodzę tu w związku ze śledztwem w sprawie martwego ptaka". Co za obciach! - Mam nadzieję, że następnym razem ktoś wepchnie do stawu was oboje - podsumował Hamish. - Będzie to z pożytkiem dla wszystkich. Ich rechot towarzyszył mu, gdy ponownie wszedł do domu. Pani Colchester zniknęła. Odprowadziła go Bertha. - Pani położyła się do łóżka. Hamish przysiadł na schodku przed drzwiami leśniczówki i próbował przypomnieć sobie nazwisko lekarza w Lairg. W końcu poddał się i zadzwonił do doktora Brodie'ego w Lochdubh. - To pewnie doktor Askew - zgadywał doktor Brodie. - Miły gość. - Daj mi jego numer. - Chwila. Masz długopis? - Tak. Lekarz podał mu numer. Hamish zadzwonił i czekał dłuższą chwilę, aż doktor Askew podejdzie do telefonu, a potem zapytał go o akcję ratowniczą. - Pewnego razu, kiedy miałem wolny dzień, zdecydowałem się zobaczyć ten słynny wąwóz - relacjonował

Askew. - Wyszłoby taniej, gdybym pojechał na autobusową wycieczkę, ponieważ sporo kasują od kierowców. Nie wszedłem na most. Siedziałem obok na brzegu, mając nadzieję, że turyści pójdą sobie i będę mógł zażyć odrobinę ciszy i spokoju. Podniosłem wzrok i zobaczyłem, że zaczynają ruszać. Potem usłyszałem plusk i krzyk i ujrzałem, że topi się chłopiec. Zanurkowałem i wyciągnąłem go. Nic się mu nie stało. Prawdę mówiąc, myślę, że to dziecko po prostu się poślizgnęło. Nie widziałem nikogo obok, ale przyznam też, że nie patrzyłem w tamtą stronę. - Czy sądzi pan, że ktoś mógłby podejść dostatecznie blisko niezauważony? - Nie mam pojęcia. Wszyscy patrzyli w jedną stronę, żeby zobaczyć zimorodka, więc domyślam się, że ktoś z drugiej strony mógł kijem wepchnąć do wody tego małego brzydala. Co to za rodzina. Babcia Colchester zadzwoniła na policję, ale nikt się nie zjawił, żeby mnie przesłuchać. Hamish podziękował mu i rozłączył się w momencie, gdy policyjny land rover z Dickiem za kierownicą wtoczył się na podjazd. Dick kierował jedną ręką, a w drugiej trzymał ogromną kanapkę. Opuścił szybę i powiedział coś, co brzmiało jak: - Msimy chać stefben. - Przeżuj i połknij - denerwował się Hamish. - Co masz do powiedzenia? Dick skończył kanapkę, a potem oświadczył: - Musimy jechać do Strathbane. Gruba ryba chce cię widzieć. Grubą rybą nazywał nadinspektora Daviota. Co tym razem przeskrobałem? - zachodził w głowę Hamish, gdy Helen, sekretarka o skwaszonym wyrazie twarzy, zaprowadziła go do biura.

- O, wejdź. - Daviot przygładził na bokach starannie ostrzyżone siwe włosy. - Kiepska sprawa. Telewizja Strathbane poprosiła mnie o komentarz w sprawie śmierci zimorodka. Powiedziałem, że mamy ważniejsze rzeczy do roboty. Wysłali mi płytę DVD. Zobacz to! Włożył ją do odtwarzacza. Nagranie zaczynało się od prezentera opowiadającego o śmierci zimorodka, a potem w roli głównej wystąpił Blair, który dawał Hamishowi burę. Następne ujęcie pokazywało piękną Mary Leinster ze łzami płynącymi pò policzkach i Blaira, który drwił z kobiety, że przytula się do drzewa. Gdy Blair odszedł, Mary Leinster wygłosiła mowę obronną. Tu nie zawinił sierżant Macbeth. Była tak zszokowana, że zgłosiła tę śmierć jako morderstwo. Jednak, jak kontynuowała, piękno zostało uśmiercone, nie tylko pojedynczy zimorodek, ale także „jego żona i małe dzieci". Potem znów zaczęła płakać. Dalej następowały komentarze wściekłego tłumu, który wyzywał Blaira od bezdusznego złoczyńcy, nieszanującego ludzi. Kiedy płyta się skończyła, Daviot spojrzał ponuro. - To PR - owska katastrofa, Macbecie. Chciałbym, żebyś skoncentrował całą swoją energię na tym, żeby dowiedzieć się, kto to zrobił. - Tak jest, proszę pana - zameldował Hamish, a obraz Mary całej we łzach wrył mu się w pamięć. - Frank Shepherd, ornitolog, zabrał martwego ptaka i kawałki ryby znalezione w pobliżu gniazda. Sądzi, że ptaki zostały otrute. - Powiedz mu, że może skorzystać z usług naszego laboratorium kryminalistycznego. A teraz zbierajcie się już. - Mogę zamienić z panem słówko? - spytał Dick, a Hamish spojrzał na swojego posterunkowego ze zdumieniem. - Mów, Fraser. O co chodzi?

- Czy nie miałby pan nic przeciwko, gdybym wystąpił w teleturnieju? Mam na myśli quiz „Odpowiedz dobrze". Daviot uśmiechał się pobłażliwie, gdy patrzył na Dicka. Prawdopodobnie gdyby on sam był tak powolny i głupi jak Dick Fraser, nigdy nie zaszedłby tak wysoko, że niejednemu mogło się zakręcić w głowie. - Nie widzę żadnych przeszkód. Ale pamiętaj, tylko w wolnym czasie! - Tak jest, proszę pana. - Myślisz, że Blair został zawieszony? - spytał Dick, gdy wsiedli do land rovera. - Nie. Ten gość potrafi wyjść cało z każdej opresji. - Sądzisz, że to zrobił ten okropny dzieciak? - Moim zdaniem to było zbyt dobrze zaplanowane. Ten ptak został powieszony, żeby wywołać tu stan najwyższego zagrożenia. A o co chodzi z tym quizem? - Nie mówiłem ci, ponieważ myślałem, że mnie wyśmiejesz. Wystąpię jutro wieczorem. Nagrodą jest zmywarka. Wyobraź to sobie. Nigdy więcej zmywania. - No właśnie, nie umyjesz po sobie nawet kubka, jeśli na ciebie nie nakrzyczę - stwierdził Hamish. - Och, śmiało. Zrób z siebie głupka, jeśli chcesz. Tego wieczoru Ralph i Fern Palfourowie zjawili się w leśniczówce. Matka Fern nie kryła złości na swoją córkę. Po pierwsze, nie chce, by jej przeszkadzano, a po drugie żałowała, że w ogóle zaprosiła te zmory, czyli swoje wnuczęta. Fern urodziła się niedługo przed menopauzą pani Colchester. Pani Colchester ze zdziwieniem odkryła, że jest w ciąży w wieku czterdziestu czterech lat. Jej zmarły mąż świata nie widział poza ich córką. Dopiero po jego śmierci doszła do wniosku, że dziewczyna ze swoimi politycznie poprawnymi poglądami, mężem wymoczkiem i wstrętnymi dziećmi są niemile widzianymi gośćmi. Wiedziała, że jej zięć jest w

finansowych tarapatach i ze zgorzkniałym rozbawieniem przyjmowała komplementy, którymi obsypywał jej siwą głowę. Zgodziła się, że mogą zostać tydzień, ale nie dłużej. Pani Colchester miała powód, żeby pozbyć się ich z domu. Zakochała się w Wąwozie Wróżek. Lubiła wieczorami wyruszyć z domu, wsiadając na zmotoryzowany wózek inwalidzki, wjechać w lasu i siedzieć tam, popijając sobie w ciszy i spokoju. Pani Colchester pochodziła z odległej wyspy na Hebrydach i była bardzo przesądna. Wierzyła również we wróżki. Myślała, że wąwóz naprawdę jest zaczarowany i nie znosiła codziennych autobusów pełnych turystów. Gdy w końcu zagości szkocka zima - myślała - będzie mogła mieć to miejsce tylko dla siebie również w ciągu dnia. Nazajutrz wieczorem większość policjantów i detektywów, którzy akurat nie mieli służby, zasiadła przed telewizorami, żeby zobaczyć, jak Dick Fraser robi z siebie głupka. Początkowo Hamish zastanawiał się, czy da radę obejrzeć program, ale postanowił, że powinien go zobaczyć. Gdyby Dick sobie nie poradził, musi na niego czekać z butelką whisky na pocieszenie, po powrocie na posterunek policji. Z początku sprawy nie wyglądały dobrze. Razem z nim startowało czterech zawodników: profesor uniwersytetu ze Strathbane, nauczyciel, emerytowany lekarz oraz prawnik. Jak to się działo, że tacy poważani ludzie wywodzący się z klasy średniej zgłaszali się na ochotnika, by wystąpić w teleturnieju, a wszystko tylko po ty, by wygrać zmywarkę, to przechodziło pojęcie Hamisha. Po każdej rundzie odpadał ten, kto udzielił najmniej poprawnych odpowiedzi.

Ku zdziwieniu Hamisha, Dick poprawnie odpowiadał na pytanie za pytaniem, aż zostali tylko on i profesor. Szli łeb w łeb, dopóki prowadzący quiz nie spytał: - Jakim średniowiecznym typem broni był rumak? Zapadła dłuższa cisza, a potem profesor odpowiedział: - To była katapulta oblężnicza. - To zła odpowiedź. Dicku? Dick zrobił skrzywioną minę. Hamish siedział bez ruchu na skraju krzesła. Potem twarz Dicka rozpogodziła się i odparł: - Koń bojowy. - Prawidłowa odpowiedź. Panie Dicku Fraserze, zostaje pan naszym nowym zwycięzcą, a nagrodą jest supernowoczesna zmywarka do naczyń firmy Furnham. Prowadzący dalej zachwalał zmywarkę, tymczasem Hamish siedział oniemiały. Jak taki człowiek jak Dick z takim potencjałem wiedzy ogólnej pozostał przeciętnym policjantem? Odpowiedź poznał dwie godziny później, gdy zwycięzca wrócił na posterunek policji. - Sprawa wygląda tak - tłumaczył Dick, kołysząc szklanką whisky na swoim zaokrąglonym brzuchu. - Mam to, co nazywają pamięcią fotograficzną. Muszę jedynie przeczytać i zapamiętuję to na zawsze. Oglądam mnóstwo teleturniejów. W przyszłym tygodniu przyjadą, żeby zamontować zmywarkę. - Gdzie ją postawimy? - spytał Hamish. - Będziemy musieli wyrzucić dolną szafkę. I tak jest pełna rupieci. Obiecali, że zajmą się naprawami i instalacją wodną. - Człowieku, czemu wciąż jesteś zwykłym policjantem? Dick posłał mu przebiegłe spojrzenie. - Dobrze znasz Strathbane? - Tak.

- No cóż, chciałem wieść spokojne życie. Nie chciałem rozbijać domów publicznych i burdeli, tak jak ty musisz to robić. Zgrywałem więc głupiego. Oczywiście, że jestem leniwy. Ale bycie naprawdę leniwym to talent. Czasami poważnie zauważył Dick - wymaga to strasznie dużo wysiłku. I wymaga też strasznie dużo wysiłku, żeby rano kazać ci się gdzieś ruszyć - pomyślał Hamish, tarmosząc Dicka, by go obudzić. Hamish na swój sposób potrafił być równie leniwy jak Dick. Po obfitym śniadaniu obaj usiedli na leżakach w ogrodzie pod bujnymi, czerwonymi, pnącymi różami, które rosły nad wejściowymi drzwiami. Mieszkańcy wioski zatrzymywali się przy żywopłocie, by chwilę porozmawiać, a przede wszystkim pogratulować Dickowi wygranej. Hamish zauważył, że kilka owdowiałych pań zdawało się patrzeć na Dicka nowym spojrzeniem. Może myślały, że zwycięzca, który wygrał zmywarkę do naczyń, mógłby zostać ich poczciwym mężem numer dwa. Słońce świeciło na pogodnym niebie, zachęcając do spędzenia miłego dnia. Słyszeli, jak łódka rybacka Archiego Macleana wypływa z kolejną grupą turystów. Z powodu cięć kwot na połów ryb Archie zmienił swoją rybacką łódź w statek pod szyldem „Wycieczki po jeziorze", pływający latem z turystami. Hamish miał nadzieję, że będzie mu szło dobrze, chociaż tak naprawdę wolał, by tak wielu odwiedzających nie odkryło uroku zwykle spokojnego zakątka, jakim jest Lochdubh. Zastanawiał się leniwie, co przygotować na lunch, ale rozmyślania przerwał telefon dzwoniący w biurze. Główne drzwi wejściowe do posterunku policji były zamknięte na dobre, nigdy z nich nie korzystano, więc jak zwykle obszedł dom i od tyłu kuchennymi drzwiami dotarł do biura.

Rozmowa została przekierowana na automatyczną sekretarkę i ku swemu przerażeniu usłyszał bliski histerii głos Mary. - Och, to straszne. Most się zawalił. Przyjedź tu szybko. Przerwał wiadomość. - To ja, Hamish. Co się stało? - Och, Hamishu, grupa starszych ludzi, emerytów z Inverness, była na wiejskim moście. Nagle się zawalił. - Czy ktoś zginął? - Nie, ale kilka osób jest w szoku, a kilka zostało rannych. Mój mąż i bracia byli tam, wyciągnęli wszystkich z wody i powiadomili pogotowie. - Dzwoniłaś do Strathbane? - Nie, nie po tym ostatnim wydarzeniu. - Skontaktuję się z nimi i wkrótce pojawię się na miejscu - obiecał Hamish. - Chociaż prawdopodobnie już o tym wiedzą. Telefon na numer alarmowy przechodzi przez centralę telefoniczną w Strathbane. Kot i pies próbowały wsiąść do land rovera, ale tym razem je przegonił. - Idźcie na spacer. Nie ty, Dicku. - Pucołowaty policjant wyłonił się zza rogu posterunku. - Kolejne kłopoty w wąwozie. *** Gdy Hamish przyjechał, detektyw Jimmy Anderson był już na miejscu z kilkoma policjantami. - Wiesz, co się stało? - spytał Hamish. - Tak, drewniane wsporniki mostu zostały prawie całkowicie przepiłowane. Ktoś sprytnie obliczył, że grupa turystów przywiezionych przez zapełniony autobus na tyle obciąży most, że się zwali. - Ktoś zdecydowanie chce wypłoszyć stąd zwiedzających - zauważył Hamish. - Ale kto porwał się na coś takiego?

- Jedyną osobą, która zgłaszała jakieś zażalenia, była pani Colchester - wtrącił się Dick. - Choć wydaje się, że oswoiła się już z tym faktem. Ludzie szepczą, że chadza tam w środku nocy, żeby nawiązać kontakt z wróżkami. - Poznałeś już panią Colchester? - spytał Hamish. - Nie - odparł Jimmy. - Właśnie zamierzałem iść do niej. Chcesz się przejść ze mną? - Nie bardzo. Jest naprawdę niesympatyczna. Ale chciałbym jeszcze raz zobaczyć się z jej wnukami. Jimmy zmrużył swoje niebieskie oczy osadzone w przebiegłej, lisiej twarzy. - W jakim wieku są te dzieciaki? - Charles ma dwanaście lat, a Olivia szesnaście. To wnuczęta staruszki. - Nie wyobrażam sobie, że dwoje dzieci zrobiło coś takiego - powątpiewał Jimmy. - Sądzę, że mógł to zrobić każdy, kto ma piłę łańcuchową. Tego właśnie będę szukał. Są jakieś szanse na to, że szybko dostaniemy nakaz przeszukania? - Nie na tym etapie - odparł Jimmy. - Chodźmy do leśniczówki. Nie wiem, jak nazywa się to miejsce - The Pines albo Liberty Hall, czy jakoś tak? - Z tego, co pamiętam - Hamish przegarnął swe rude włosy - tamto miejsce nazywało się po prostu posiadłość lorda Growthera, a po jego śmierci - posiadłość babci Colchester. Co ze strażnikami leśnymi? - Jest ich dwóch - wtrącił się Dick, zdradzając zwyczajną dla siebie encyklopedyczną wiedzę. - Colin Morrison i jego brat Tom. - A czym nasza wspaniała para się zajmowała, zanim dostali tę pracę? - Sądzę, że byli na zasiłku - domyślał się Dick.

- To do ciebie niepodobne, że nie sprawdziłeś ich przeszłości, Hamishu - skomentował Jimmy. - Czekam na wyniki z kryminalistyki na temat zimorodka - usprawiedliwiał się Hamish. - Tak, cóż, przyszły dziś rano. Trutka na szczury w rybie. Chodźmy. Zabierzemy ze sobą policjantkę Annie Williams. Ma dobre podejście do dzieci. - Jimmy, nikt nie będzie mieć dobrego podejścia do tej dwójki. Gdzie jest Mary? - W szpitalu. - Została ranna? - spytał Hamish. - Nie, pojechała tam pocieszać swoich turystów. Poza tym zamartwia się koniecznością wypłaty odszkodowań, chociaż może uda jej się tego uniknąć. - Jak to? - Nie wiem, jak to jest w przypadku tych osób, które przyjeżdżają własnym transportem, ale pasażerowie autobusów wycieczkowych muszą podpisać dokument, który stwierdza ni mniej, ni więcej, że cokolwiek przydarzy im się w wąwozie, zarząd nie ponosi za to odpowiedzialności. Hamish zachmurzył się i zmarszczył brwi. Jednak po chwili się otrząsnął. Dlaczego Mary miałaby niszczyć powód swojej dumy i radości? - Nie stój tu z rozdziawionymi ustami, wyglądasz jak idiota. Hamishu, chodźmy. Jimmy zwrócił się do policjantki. - Williams, kiedy tam dotrzemy, spróbuj po cichu pogadać z dzieciakami. - Robi się, proszę pana. Annie Williams była nowym nabytkiem w siłach policji. Niska i puszysta, z burzą rudych włosów wymykających się spod czapki, miała miłą okrągłą buzię oraz mnóstwo piegów na niej.

Drzwi do leśniczówki otworzył im wysoki mężczyzna o rzednących włosach i ponurej minie. Przedstawił się jako Ralph Palfour. Spojrzał wystraszony na grupę policjantów stojącą przed nim. - O co chodzi? - spytał. Jimmy opowiedział mu o zdarzeniu na moście: - Dziwię się, że nikt nawet nie zadzwonił do pana z tą wiadomością. - Dopiero co wróciliśmy razem z żoną i dziećmi. Byliśmy w Strathbane, żeby zrobić podstawowe zakupy. Nie miałem jeszcze czasu porozmawiać z teściową. - Może wejdziemy do domu i tam porozmawiamy? zaproponował Jimmy. Ralph stanął z boku, żeby ich przepuścić w drzwiach. - Wydaje mi się, że pani Colchester jest na tarasie. Gdy weszli na korytarz, szczupła kobieta o zmęczonym wyglądzie właśnie schodziła po schodach. Zakurzona - pomyślał Hamish. - Wygląda na zakurzoną. Jej brązowe włosy były oprószone siwizną, a blada twarz właściwie nie miała koloru. Ten sam co u jej dzieci, nieobecny wzrok błądził gdzieś w przestrzeni. - To moja żona - przedstawił Ralph. - Fern, kochanie przyszła, policja, ponieważ ktoś uszkodził most w wąwozie i wielu turystów ucierpiało. Czy twoja matka o tym wie? - Jeszcze z nią nie rozmawiałam. Wydaje mi się, że jest na tarasie. Ralph prowadził, a reszta maszerowała za nim. Hamish z przerażeniem pomyślał, że na pierwszy rzut oka starsza pani nie żyje. Miała zmięty, pozbawiony życia wygląd kogoś, kto wyzionął ducha. Oczy miała zamknięte i martwy wyraz twarzy. Jednak kiedy podeszli do niej, popatrzyła na nich i westchnęła znużona:

- Tego już za wiele. Pokojówka mi o wszystkim powiedziała. Jimmy przedstawił się. - Chciałbym zadać pani kilka pytań. Na trawniku dzieci bawiły się rakietami tenisowymi. Jimmy skinął głową Annie, która zaraz zeszła z tarasu, żeby się do nich przyłączyć. - Skoro już pan musi - wymamrotała pani Colchester. - Czy w pani domu jest piła łańcuchowa? - Lepiej spytajcie strażników. Opiekują się również gospodarstwem. Leniwa dwójka. Ich sposób na skoszenie trawnika to pozwolić jakiemuś pasterzowi, żeby wypasał na nim swoje owce. - Gdzie trzymane są narzędzia? - spytał Hamish. - W starej piwnicy. Może pan zejść tam po schodach. Drzwi nie są zamykane. - Przepraszam na chwilę. - Jimmy zwrócił się do Hamisha i Dicka: - Lepiej najpierw się przebierzmy. Podeszli do samochodów, żeby wyjąć niebieskie kombinezony z kryminalistyki. Gdy wrócili, Annie znalazła trzecią rakietę tenisową i odbijała piłeczkę z dwojgiem dzieci. Wszyscy zdawali się dobrze bawić. Jimmy otworzył drzwi do piwnicy i zeszli po niskich schodach, zapalając po drodze światło. Na środku pomieszczenia stał stół. Na ściennych wieszakach wisiały przeróżne narzędzia. Hamisha sokoli wzrok wypatrzył w rogu piwnicy spalinową piłę łańcuchową. Zawołał Jimmy'ego. Przykucnęli i przyglądali się jej przez chwilę. - Ty, Fraser, idź do mojego samochodu i poproś kierowcę o dużą plastikową torbę. Mam ich kilka w bagażniku. Lepiej to zapakujmy, nie zacierając odcisków palców. Rozejrzyjmy się za innymi śladami. Jeśli jakieś są, to jeśli to nie byli strażnicy, to nabroił ktoś z tego domu.

Kiedy zapakowano piłę, wrócili do pani Colchester i poprosili o pozwolenie zabrania narzędzia, oczywiście za pokwitowaniem. - Skoro już musicie - zgodziła się znużona. - Ale na nic się wam to przyda. - Dlaczego? - spytał ostro Hamish. Wymamrotała coś, co brzmiało jak: - Nie ma sposobu, żeby ich zadowolić. - Słucham? - spytał stanowczo Hamish. - Idźcie stąd - wysapała, zamykając oczy. Córka cały czas trzymała ją za rękę. - Pani Colchester - nie poddawał się Hamish - wydaje mi się, że czasem nocą odwiedza pani las. Była tam pani wczoraj? - Nie - odparła krótko i powtórzyła: - Idźcie stąd. Jimmy zawołał Annie, która wesoło pomachała dzieciakom na pożegnanie i dołączyła do kolegów, niosąc w ręku czapkę. *** Na podjeździe przed domem Jimmy zwrócił się do Hamisha: - Wysłałem funkcjonariuszy, żeby przeprowadzili wywiady z mieszkańcami i rannymi emerytami w szpitalu. Chcę, żebyś zobaczył się z Mary Leinster i poprosił ją o teczkę z danymi osobowymi tych strażników. Ja razem z Annie wyślemy tę piłę do Strathbane. Annie, udało ci się wyciągnąć coś od dzieci? - Niewiele. Tylko tyle, że ich rodzicom brakuje pieniędzy i martwią się, że zostaną wysłane do publicznego liceum. Ale to zwyczajne, miłe dzieciaki. Włożyła czapkę, którą wcześniej zdjęła, kiedy odbijała piłeczkę z dziećmi.

Na dworze słońce świeciło tak mocno, jak tylko potrafi na dalekiej północy Szkocji, gdzie nie ma żadnych zanieczyszczeń, które rozpraszałyby promienie słoneczne. - Rany, ale gorąco - westchnęła Annie. - Chciałabym zdjąć kurtkę i czapkę, jeśli mogę, proszę pana. Próbowała ściągnąć czapkę, ale dziwnie mocno utknęła jej na głowie. - Może ja spróbuję - zaproponował Hamish, podważając czapkę od spodu i lekko za nią szarpiąc. Zrobił krok do tyłu i uśmiechnął się od ucha do ucha. - Chyba wygląda na to, że te zwyczajne, małe bestie wysmarowały twoją czapkę klejem. Jak myślisz, kiedy to się mogło stać? - W pewnej chwili Charles kopnął piłkę w krzaki, a ja zaoferowałam, że po nią pójdę - stwierdziła Annie. - Wracam, żeby powiedzieć tym małym łajdakom, co o nich myślę. - Na razie odpuść sobie - skwitował Jimmy. - Wyślemy twoją czapkę do laboratorium. Myślę, że zmywacz do paznokci będzie w tym przypadku najlepszy. W porządku, Hamishu, bierzmy się do pracy.

Rozdział trzeci Wzwyż wietrznej góry, W dół zarośniętego wąwozu, Nie mamy odwagi sprawdzić się na polowaniu z obawy przed małymi ludźmi (Mali ludzie - mitologiczne stworzenia, w Szkocji wierzono, że mają magiczną moc.) i przed nimi ze strachu. William Allingham W szpitalu w Braikie powiedziano Hamishowi, że Mary wyjechała już do ratusza. Policjantów widać było w każdym zakamarku szpitala, przesłuchiwali ludzi rannych w czasie zawalenia się mostu. Daviot natomiast pracował na pełnych obrotach, żeby naprawić PR - owską katastrofę wywołaną śmiercią zimorodka. Hamish wyszedł ze szpitala i dołączył do Dicka, który siedział w land roverze, czytając nowe wydanie „The Sun". Usiadł na miejscu kierowcy, a Dick wyciągnął ku niemu gazetę otwartą na trzeciej stronie, gdzie znajdowało się zdjęcie kobiety z gigantycznym biustem, odzianej jedynie w uśmiech i stringi. - Spójrz na to! - uśmiechał się Dick. - Och, odłóż tę gazetę - warknął Hamish. - Pomyślałeś kiedyś, jak okropnie trudno tej dziewczynie biec do autobusu? I zastanów się tylko, ile kosztowały te silikonowe implanty. - Jeśli wolno mi coś powiedzieć, proszę pana - zaczął Dick ostrożnie - byłby pan już dawno żonaty, gdyby było w panu odrobinę więcej pasji i trochę mniej romantyzmu. - Po prostu się zamknij - skwitował wściekły Hamish. Nie będzie dyskutował z Dickiem o swoim życiu seksualnym, a raczej o jego braku. Poza tym Dick powinien

wiedzieć, że przelotne przygody miłosne można mieć w mieście. Na wsi, nieważne jak wyzwolona i łatwa może być dziewczyna i tak wkrótce zjawi się jej matka, żądając, żeby z jej córki zrobić przyzwoitą kobietę. Mary urzędowała w swoim biurze i zdawało się, że już doszła do siebie. Ale wyglądała na zaskoczoną, gdy Hamish zażądał teczek z danymi osobowymi strażników, Colina i Toma Morrisona. - Czy to naprawdę konieczne? - spytała. - Daj spokój, Mary - powiedział Hamish delikatnie - nie chcesz chyba zmuszać mnie, żebym przyniósł ci od szeryfa nakaz przeszukania. Zarumieniła się. - Ale ja nie mam ich teczek. Obaj zostali zwolnieni, gdy firma budowlana z Invergordon upadła i przyszli tu szukać pracy. Potrzebowałam kilku strażników, więc ich zatrudniłam. - Bez żadnych referencji? - Zadzwoniłam do szefa tej firmy, a on wydał bardzo dobrą opinię o nich. To było wszystko, co potrzebowałam wiedzieć. Chyba nie sądzisz, że próbowali uszkodzić most. Stracą zatrudnienie, jeśli wąwóz trzeba będzie zamknąć. - Musimy zbadać wszystko - odparł Hamish. - Czy poza panią Colchester ktokolwiek w mieście był przeciwny, żeby wąwóz stał się atrakcją turystyczną? - Nikt. Wszyscy byli zachwyceni sukcesem, ponieważ turyści zatrzymywali się w Braikie i wydawali pieniądze w tamtejszych sklepach. - Gdzie teraz przebywają strażnicy? - Dzwonił do mnie Colin. Są w wąwozie. Czekają, aż policyjne śledztwo dobiegnie końca, wtedy będą mogli naprawić most.

Niebieska, jedwabista bluzka pięknie harmonizowała z błękitem jej oczu. Pochyliła się zgrabnie, a bluzka rozchyliła się z przodu, odsłaniając dwie jędrne białe piersi. Żadnego silikonu - pomyślał Hamish, któremu zaparło dech. - Przyjdziesz na pogrzeb? - spytała. - Jaki pogrzeb?! - wykrzyknął Hamish. - Nie sądziłem, że obrażenia były poważne. - Urządzamy pogrzeb zimorodka i jego rodziny. Pan Daviot potwierdził, że możemy wyprawić go za tydzień. - Dobry zabieg medialny - skomentował spokojnie Dick. Hamish spojrzał na niego. Potem odwrócił się do Mary. - To nie jest mój pomysł - zastrzegła Mary. - Wiele osób kochało te ptaki i mają potrzebę pożegnania się z nimi. - Postaramy się być obecni - odparł Hamish, chociaż przeklinał Dicka, że podsunął mu taki paskudny pomysł. Przed ratuszem miejskim przy zaparkowanym land roverze stali dwaj mali chłopcy. Wyglądali jak bracia. Ich wyraźne rodzinne podobieństwo widać było w jasnoniebieskich oczach i burzy jasnych włosów. Ten, który Hamishowi wydawał się starszy, zagadnął: - Czy jeśli powiemy coś panu, to obieca pan, że nie powtórzy tego naszej matce? - To naprawdę zależy od tego, co chcesz mi przekazać ostrożnie zaczął Hamish, a przez myśl przebiegło mu molestowanie dzieci. - To znaczy, jeśli to coś karalnego... - Nie, chodzi tylko o to, że byliśmy wczoraj w nocy w wąwozie i widzieliśmy wróżki. Oblicze Hamisha rozpogodziło się. - I nie chcecie, żeby wasza mama dowiedziała się, że wymknęliście się w nocy? Mniejszy chłopak podrapał się po nosie. - One nas wystraszyły, te wróżki.

- Jak się nazywacie? - Ja jestem Callum Macgregor - powiedział starszy - a to jest mój brat Rory. - Cóż, Callumie, jak wyglądały te wróżki? - Tak naprawdę to ich nie widzieliśmy. Błyskały tylko światła, a potem usłyszeliśmy niski głos, który kazał nam stamtąd iść. Nie powie pan o tym naszej matce? Hamish się zawahał. - Podajcie mi swój adres, a ja zobaczę, co uda mi się zrobić. Wyjął notes i zapisał ich adres. Chłopcy czmychnęli. - Może próbują nas nabrać - zastanawiał się Dick. - Może. Ale zamierzam spędzić noc w rym wąwozie, tak na wszelki wypadek. - Nie będziesz mnie potrzebował - nadzieja w głosie Dicka była bezsporna. - Oczywiście, że będę. Przebiegłe spojrzenie zagościło w zwykle zaspanym wzroku Dicka. - Proszę pana, chyba nie chciałby pan zostawiać swoich zwierząt samych? Hamish zmarszczył brwi. Nie ośmieli się znów prosić swoją przyjaciółkę, Angelę Brodie, żonę doktora, żeby się nimi zaopiekowała. Powiedziała mu ostatnim razem, że nie będzie już więcej ich gościć, ponieważ Sonsie napędzała stracha jej kotom. - W porządku - zgodził się. - Ale jeśli cokolwiek się wydarzy, zadzwonię po ciebie na komórkę. Upewnij się, że będziesz mieć ją koło łóżka. Nie wiedzieć czemu, Hamish spodziewał się, że Colin i Tom Morrisonowie będą młodymi lub nawet bardzo młodymi mężczyznami, ale okazało się, że obaj są po pięćdziesiątce. Colin był niski i żylasty, a Tom wysoki i dobrze zbudowany.

Zdawali się być chętni do współpracy, pokazując Hamishowi, gdzie wsporniki mostu zostały przepiłowane prawie na wskroś. - Przypuśćmy, że jedno z wnuków pani Colchester dostało w swoje ręce dużą piłę łańcuchową. Mogli dokonać tej szkody? - Nie sądzę, żeby zdołali to zrobić. Widzi pan, stał tu kiedyś chwiejny, mały most, a my rozebraliśmy go i zbudowaliśmy nowy. Wykonaliśmy go z dębu, a wsporniki z drewna tekowego. Nie wyobrażam sobie, żeby dwoje dzieciaków miało tyle siły. - Czym się zajmowaliście, zanim podjęliście pracę w firmie budowlanej w Invergordon? - spytał Hamish. - Niczym innym - odparł Tom z goryczą. - Przyuczyliśmy się do budowlanki po skończeniu szkoły. Po tylu latach pracy, kiedy firma upadła, wylądowaliśmy na bruku bez żadnej odprawy. Mąż Mary, Tom, usłyszał o nas i ona zaproponowała nam zatrudnienie na stanowisku strażników wąwozu. - Słyszeliście coś o zakłócaniu spokoju w wąwozie nocą? Światła? Głosy? - Nic podobnego. - Ale patrolujecie wąwóz nocą? Tom zaczął się wykręcać. - Czasem. W Lesie Buchana jest rzeka, w której nie łowi się łososi, więc tak naprawdę nie musimy rozglądać się za kłusownikami. Hamish przesłuchiwał ich jeszcze przez chwilę, sporządzając skrupulatnie notatki. Nie potrafili wskazać nikogo, kto chciałby zaszkodzić popularności wąwozu. Hamish podziękował im i zwrócił się do Dicka. - Nic nie jadłeś. - Nie, i jestem naprawdę głodny.

- W Braikie przy głównej ulicy, obok ratusza miejskiego, jest kawiarnia. Ludzie, mam wrażenie, lubią z tobą plotkować. Chcę, żebyś tam poszedł i sprawdził, co uda ci się usłyszeć. Zawiozę cię do miasta i wrócę po ciebie za cztery godziny. Hamish zadzwonił do Jimmy ego i poprosił o podanie adresów dwóch sprzątaczek pani Colchester. Chciał porozmawiać z nimi poza domem chlebodawczyni. Pani McColl nie było w domu, ale za to zastał Berthę Dunglass. Pracowała w ogrodzie przed wejściem. Była kobietą w średnim wieku, umięśnioną, z ufarbowanymi na czarno włosami, upiętymi w kok na czubku głowy. - Och, to ty - wyprostowała się z motyczką w ręku. - Chciałbym zamienić z tobą słówko, Bertho. - Proszę wejść do kuchni. Możemy pogadać przy filiżance herbaty. W kuchni kłuły w oczy sterty nieumytych garnków na piecu oraz góry nieumytych naczyń w zlewie. - Przepraszam za bałagan - rzuciła Bertha beztrosko, gdy Hamish ledwo uniknął poślizgnięcia się na tłustej plamie na podłodze. - Gdy już posprzątam rezydencję starszej pani, cholernie nie chce mi się sprzątać we własnym domu. Zaparzyła herbatę i postawiła filiżankę przed Hamishem. Napił się ostrożnie. Zrobiła naprawdę mocną i nasypała do niej strasznie dużo cukru. Na brzegu filiżanki znajdował się delikatny ślad szminki. Prędko odstawił kubek. Gdy Bertha usiadła przy kuchennym stole, przyglądali się sobie nawzajem nad pustymi puszkami po piwie i kartonami po pizzy. - Czy pani Colchester lubi swoją córkę? - Ona nikogo nie lubi. Uwielbia za to dokuczać zięciowi, mówiąc, że pewnie przepisze wszystkie swoje pieniądze na cele dobroczynne. On boi się ją urazić, bo a nuż naprawdę to zrobi, więc wyładowuje się na żonie. Cały czas powtarza jej,

że musi coś z tym zrobić. Oczywiście te bachory nie ułatwiają sprawy. Pani Colchester nazywa je diabelskim nasieniem, co jeszcze bardziej wszystko komplikuje. - Dlaczego wciąż dla niej pracujesz? - Płaci od ręki. Gotówką. Pod koniec każdego dnia. Niegdyś wybierała pieniądze ze skarbca. - Jakiego skarbca? - Nie powinnam tego wiedzieć. Jest obok tarasu. Klucz do niego trzyma na szyi. Raz rzuciłam tam okiem, kiedy nie wiedziała, że za nią stoję. Jest pełen przedmiotów ze złota i srebra, ozdób, naczyń i tym podobnych. Mówi się, że starszy pan Colchester był wielkim kolekcjonerem złota i srebra. Ale ona oddała klucz do banku, żeby bezpiecznie go przechowywali. Hamish wyglądał na zaniepokojonego. - Nie przypominam sobie, żebym widział choćby ślady alarmu antywłamaniowego. - Jej córka w końcu posłuchała głosu rozsądku i ludzie mają przyjść w przyszłym tygodniu, żeby zamontować system zabezpieczeń. - A co myślisz o Mary Leinster? - Och, o niej? To jedna z tych zielonych, ciągle chce zbawiać świat. Ale ta jej akcja z wąwozem stworzyła tutaj sporo miejsc pracy. - I nie było tu słychać żadnego głosu protestu, że dała pracę przy budowie swojemu mężowi i swoim braciom? - Nic o tym nie słyszałam. Poddano to pod głosowanie w radzie miejskiej i ona to przeforsowała. Oczywiście Barry McQueen, nowy burmistrz, jest doprawdy zadurzony w Mary. Postarała się, żeby tak było. - Może wcale nie musiała - stanął w jej obronie. - Jest naprawdę ładna. - Tak, i doskonale o tym wie.

Stara, zazdrosna jędza - pomyślał Hamish. - Czy Mary Leinster zjawiła się tak po prostu pewnego dnia i zaproponowała siebie na to stanowisko? - Wydaje mi się, że przyjechała z listem polecającym od jakiegoś bankiera w Perth, który znał McQueena. Rada miejska postanowiła dać jej szansę. Hamish podziękował jej i wyszedł. Panią Gretę McColl zastał w domu, ale w przeciwieństwie do gadatliwej Berthy, ułożyła swoje i tak już wąskie usta w cieniutką linijkę i oświadczyła, że nie lubi rozmawiać o pracodawcach. Co więcej, nie lubi też wścibskich policjantów. Owszem, słyszała o Hamishu Macbecie. Jest kobieciarzem, a ona nie znosi tego typu mężczyzn, więc do widzenia! Hamish pojechał do kawiarni, w której zostawił Dicka. Posterunkowy był pochłonięty plotkowaniem z dwiema kobietami. Sierżant postanowił nie przeszkadzać mu i pozostawić go tam jeszcze trochę. Wyjechał na drogę nad nabrzeżem i zaparkował. Wybudowano tu wysoki mur, żeby zatrzymywać coraz wyższe przypływy. Wspiął się na wierzch muru. Silny wiatr dął z zachodu. Zbliżał się przypływ, wielkie przybojowe fale uderzały o brzeg, niosąc ze sobą długie nitki wodorostów, które zdawały się zaciskać kurczowo na piasku niczym palce. Po lewej, gdzie wznosiły się klify, na występach skalnych odpoczywały mewy, a na dalekim zachodzie niepokoiło pasmo ciemnych chmur. Pogoda w końcu się psuje - pomyślał Hamish. - Mam nadzieję, że jeszcze trochę wytrzyma. Nie chcę przemoknąć w wąwozie. Został tam dłuższą chwilę, naładowany jak zawsze ochotą do działania przez rozszalały gniew oceanu. Spojrzał na zegarek, zdał sobie sprawę, że nadszedł czas, żeby wracać po Dicka.

- Czego więc się dowiedziałeś? - spytał Hamish, gdy jechali z powrotem do Lochdubh. - Trochę tego, trochę tamtego - odparł Dick. - Pani Colchester woli własne towarzystwo i denerwuje ją to, że rodzina się u niej zatrzymała. Twierdzi, że nie może się doczekać, kiedy się stąd wyniosą. Trzyma ich wszystkich w szachu, ponieważ daje do zrozumienia, że jeśli nie będą jej nadskakiwać, zostawi swoje pieniądze komuś innemu. Pewnego wieczoru Ralph Palfour poważnie pokłócił się z żoną. Ona, to znaczy Fern Palfour, przekonuje go, że powinien sprzedać przedszkole w Fulham, którego jest właścicielem. Dostanie za nie fortunę. On na to, że jest w rodzinie od pokoleń. Ona zezłościła się na dobre i kazała mu zrobić coś paskudnego ze swoją rodziną, a on uderzył ją w twarz. Rozpłakała się. Od tamtego momentu on cały czas przeprasza. A ona powtarza, że go nienawidzi. Nic dziwnego, że dzieciaki są takie okropne. - Skąd masz te wszystkie soczyste ploteczki? - Od Sue McColl, córki sprzątaczki. - O rany! To ta sama kobieta, która powiedziała mi, ix nigdy nie plotkuje. Nie podoba mi się to, Dicku. Myślisz, że może się tam zdarzyć morderstwo? - spytał Hamish. - Nie. To znaczy córka i zięć byliby głównymi podejrzanymi. Wyjechaliby na południe w ciągu kilku dni i byłoby po sprawie. - Czy kobiety, z którymi rozmawiałeś, domyślają się, kto mógł uszkodzić most i zabić zimorodka? - Sądzą, że to któryś z miejscowych chuliganów. - Na przykład kto? - Na przykład taki Ging£r Stuart. Mieszka w osiedlu domów komunalnych. Młody narwaniec. Odsiadywał wyrok za handel narkotykami. - Odwiedzimy go jutro.

Gdy Hamish spisał raport, przyrządził kolację i nakarmił swoje zwierzęta, zabrał Sonsie i Lugsa na spacer. Z posterunku policji dobiegały głosy kolejnego teleturnieju. Hamish zatrzymał się przy murku okalającym jezioro. Podeszły do niego siostry Currie. Jessie i Nessie były bliźniaczkami, wciąż nazywanymi starymi pannami w czasach politycznej poprawności, choć to określenie stało się niemodne. Obie miały okulary z grubymi szkłami i staranną trwałą ondulację na siwych włosach. - Sądzisz, że czarny kolor będzie odpowiedni? - spytała Nessie. - Odpowiedni - zawtórowała niczym grecki chór jej siostra. - Na co? - spytał Hamish. - Na pogrzeb ptaszka. Hamish jak zwykle powstrzymał Jessie przed powtarzaniem wszystkiego półgłosem. - Nie wydaje mi się - odparł. - Dlaczego? - Trochę za poważny. Może raczej brązowy? - Masz rację - stwierdziła Nessie. - Mamy płaszcze z wielbłądziej wełny w tym kolorze. Ruszyły dalej ramię w ramię. Za chwilę ich miejsce zajęła pani Wellington, żona pastora, która pomimo parnego wieczoru była odziana w tweed oraz filcowy kapelusz wciśnięty na ogromną głowę. - Trzeba temu zapobiec - oburzała się głośno. - Pogrzeb ptaków! To świętokradztwo, nic innego! - A co ze stworzeniami, dużymi i małymi? (Odwołanie do wersu z hymnu anglikańskiego.) - spytał Hamish. - Mówiłam mojemu mężowi, żeby nie prowadził tego nabożeństwa, ale on twierdzi, że tego się od niego oczekuje. Bezbożne, pogańskie bzdury.

Nazajutrz rano Hamish i Dick wyjechali z Lugsem i Sonsie siedzącymi z tyłu land rovera, żeby przesłuchać Gingera Stuarta. Dlatego właśnie nazywają policjantów nieudacznikami pomyślał Hamish. - Jedno bezowocne przesłuchanie za drugim. Miejmy nadzieję, że Ginger ma coś istotnego do powiedzenia. Na pierwszy rzut oka zagadką było, skąd Ginger (Ginger (ang.) - rudy, ryży.) wziął swoje przezwisko. Był po trzydziestce, kompletnie łysy i rozebrany do pasa, przez co widać było jego pokaźne, umięśnione ciało oraz tatuaże na ramionach. Dłubał coś przy motorze w zarośniętym chwastami ogrodzie. Brama wjazdowa leżała urwana na boku. Hamish i podążający za nim Dick weszli do ogrodu. - Nie mam wam nic do powiedzenia, odwalcie się warknął Ginger. Hamish westchnął. - Podaj swoje nazwisko albo każę zamknąć cię na noc w areszcie za utrudnianie policji śledztwa. - Walter Stuart. - Słyszałeś coś na temat wydarzenia w Lesie Buchana? - Ja? Nie. Nigdy nie zbliżam się do tego miejsca. - Domyślasz się, kto z Braikie mógłby uszkodzić tamten most? Podrapał się po swojej łysej głowie. - Nie. Mam czyste ręce. A ci, z którymi kiedyś się znałem, jakiż by mieli z tego pożytek? Interesują ich tylko przekręty, z których można wyciągnąć pieniądze na narkotyki. Hamish wręczył mu swoją wizytówkę. - Jeśli czegoś się dowiesz, daj mi znać. - Będę miał z tego jakieś pieniądze? - Jasne.

- Dobrze, szefie. Poza tym słyszałem takie rzeczy o tym, co wyrabia się na ulicach, że nawet ci się nie śniło. Boże błogosław filmy i telewizję - pomyślał Hamish. Widział zmrużone oczy Gingera, gdy łypał to tu, to tam, próbując naśladować twardego gościa z telewizyjnego ekranu. Przez resztę dnia niewiele się działo. Dick poddał się i zasnął na fotelu pasażera z Sonsie ułożoną na jego kolanach niczym futrzany koc. Hamish zastanawiał się, jak Dick znosił ten upał. Wiatr niespodziewanie ustał. To był jeden z tych parnych, szarych dni, kiedy muszki ze szkockich gór fruwały całymi chmarami w poszukiwaniu żeru. Posmarował twarz, szyję i ręce środkiem odstraszającym owady i spojrzał w niebo. Jeśli tej nocy będzie padał deszcz, czeka go paskudny patrol. *** Całe Sutherland przeszło jedną ze swoich drastycznych zmian pogody. Gdy Hamish wyruszał, wiała lekka bryza. Nie wziął ze sobą ani namiotu, ani śpiwora, ponieważ planował zostać w Wąwozie Wróżek jedynie godzinę. Była druga w nocy, gdy wkroczył na ciemne ścieżki wąwozu i ruszył nad staw pod mostem. Przysiadł na płaskim kamieniu i czekał. Nie przeczuwał, że cokolwiek się wydarzy, wokół panował spokój. Słychać było szmer wodospadu i od czasu do czasu szelest jakiegoś małego zwierzątka buszującego w leśnym runie. Wróżki, wedle przesądów ze szkockich gór, nie były drobnymi, błyszczącymi istotami, ale małymi, mrocznymi ludźmi. Z tego, co wnioskował, strażników nie było nigdzie w pobliżu. Był tam półtorej godziny, a potem wrócił do Lochdubh. Gdy podawał Dickowi śniadanie, niespodziewanie pewna myśl przyszła mu do głowy.

- Powiedziałeś komuś, że wczorajszej nocy zamierzałem być w wąwozie? - Mogłem powiedzieć coś na ten temat siostrom Currie. - To równie skuteczne jak wydrukowanie ogłoszenia na całą stronę w lokalnej prasie. Nie rozumiesz, że wszyscy wkrótce potem dowiedzieli się, że tam będę? Nie dziwota, że nic się nie wydarzyło. Dick spokojnie schrupał ogromną parówkę. - No cóż, jedyne, co musisz zrobić, to iść tam jeszcze raz, a ja tym razem nie pisnę ani słówka. Hamish zmrużył swoje orzechowe oczy. - O nie, mój przyjacielu, następnym razem idziesz ty. - To nieodpowiednie dla człowieka w moim wieku. Wydaje mi się, że dokucza mi reumatyzm. - A mnie się wydaje, że dokucza ci lenistwo. Pójdziesz tam, bo ci każę. *** Reszta tygodnia upłynęła na monotonnej policyjnej pracy. Hamish miał przeczucie, że musi jeszcze raz przesłuchać całe Braikie. Pragnął znów zobaczyć Mary, ale wiedział, że powinien trzymać się z daleka, upominając siebie, że przecież ona ma męża. W wieczór przed pogrzebem zimorodków zjawił się Jimmy Anderson z grubą teczką dokumentów. - Zeznania, zeznania i jeszcze raz zeznania. Przejrzyj je, Hamishu, i sprawdź, może uda ci się natknąć na coś, co pominęliśmy. Most jest już naprawiony i spodziewają się, że jutro będzie tam spory tłum. To jakaś wierutna bzdura. Myślisz, że Mary Leinster jest całkiem zdrowa na umyśle? - Jest wspaniałą specjalistką od reklamy - ocenił Hamish. - Zjawi się tam sporo dziennikarzy, a i prognoza pogody jest dobra. - Ale dziwię się, że pan Wellington pozwala na tę farsę.

- Nie sądzę, żeby nasz pastor zdawał sobie sprawę, jaki z tego będzie cyrk. Pogrzeb, nawet ptaków, jest dla miejscowych równoznaczny z whisky. Będzie prawdziwa impreza. - Przestępcy w Strathbane bardzo się z tego cieszą oświadczył Jimmy. - Daviot uważa to wszystko za wielkie PR - owskie ćwiczenia dla policji. Będzie nas tam jutro na pęczki, rozstawionych wokół jak idioci. - Gdzie zostaną pochowane te zimorodki? - Posłuchaj tego! Skremują ptaki na parkingu, a potem Mary zaniesie prochy w małym pudełku na most i rozsypie je nad stawem. Będzie chór oraz kobziarz. Masz jakąś whisky? Hamish zaczął tłumaczyć się, że nie ma, ale Dick już wyjął butelkę z kuchennej szafki. - Cóż, napijmy się za jutrzejszy dzień. - Jimmy wzniósł szklankę. - Blair się tam pojawi? - Daviot sądzi, że to będzie bardziej dyplomatyczne, jeśli będzie się trzymał na uboczu. Hamish uśmiechnął się od ucha do ucha. - Ten cały pogrzeb to może być mimo wszystko dobra zabawa. - Na Boga, co to za hałas? - zaniepokoił się Jimmy. - To nowa zmywarka do naczyń Dicka. Próbowałem mu powiedzieć, żeby poczekał, aż się zapełni brudnymi naczyniami, ale jest jak dziecko, które dostało nową zabawkę.

Rozdział czwarty Ojciec spytał: gdzieś była i coś zrobiła? sir William Gilbert Chociaż Hamish bolał nad stratą takich pięknych ptaków jak zimorodki, nie mógł pozbyć się uczucia, że było coś niesmacznego w tym całym cyrku z pogrzebem. To wszystko wcale nie wydawało mu się zabawne. Kościół Szkocji jest dobrze znany z wyrozumiałości w kwestiach wiary i stoi na stanowisku, że każdemu należy się chrześcijański pochówek. Pan Wellington, pastor Lochdubh, dowiedział się w końcu, że został poproszony dlatego, ponieważ żaden kaznodzieja z Braikie nie chciał mieć z tym nic wspólnego, a wiadomość o stosie pogrzebowym spowodowała, że zaparł się i odmówił uczestnictwa. Przedsiębiorcza Mary odkryła, że na wyspie South Rona znajduje się mała wspólnota o nazwie Dzieci Boga. Przekonała przywódcę zgromadzenia, chuderlawego człowieka, Davida Cunninghama, żeby odprawił nabożeństwo. Cunningham przyjechał ubrany w białe szaty przyozdobione srebrnymi, świecącymi gwiazdkami. Hamish był przekonany, że gwiazdki wykonano z kuchennej folii aluminiowej. Duchowny miał długi koński ogon, zarzucony na plecy, co rekompensowało mu fakt, że był prawie łysy z przodu. Dzień był piękny i słoneczny. Tłumy zgromadziły się wokół małego stosu pogrzebowego przygotowanego na parkingu. Mary miała na sobie śliczną, kwiecistą sukienkę, która okrywała jej filigranową sylwetkę Wenus. Podeszła do Hamisha, uśmiechając się skromnie. - Mogę się tylko domyślać, jak bardzo ci się to wszystko nie podoba - zagadnęła.

- W zasadzie, to prawda, w ogóle mi się to nie podoba odparł Hamish. - Dziwię ci się, Mary. - Jestem bizneswoman, Hamishu, a trzeba było właśnie czegoś takiego, żeby ocalić wąwóz. Miejsca pracy są zagrożone. Pomyśl o pieniądzach, które lokalne sklepy zarabiają na turystach. Czy wcześniej turystom chciało się przyjeżdżać do Braikie? - Cóż, wiem o tym, ale mimo wszystko wygląda to na świętokradztwo. Westchnęła. - Spójrz na to jak na imprezę. Jest telewizja. Mamy tu nawet Elspeth Grant we własnej osobie. Serce Hamisha zabiło radośnie. - Gdzie ją widziałaś? - Właśnie przyjechała. Wysiada z tamtego winnebago (Winnebago - marka samochodu campingowego.). - Przepraszam, Mary - rzucił pospiesznie Hamish. Złapała go za ramię. - Hamishu, może któregoś wieczoru zjemy razem kolację? Gdy na niego patrzyła, jej niebieskie oczy były otwarte do granic możliwości. Rzęsy były kruczoczarne, na końcach pomalowane na złoto. Hamishowi nagle zaparło dech w piersiach. - Byłoby bardzo miło - uśmiechnął się ostrożnie. - Razem z tobą i twoim mężem? - Tim i ja rozwodzimy się. - Dlaczego? Do jej pięknych oczu napłynęły łzy. - Opowiem ci przy kolacji. - Co powiesz na dzisiejszy wieczór? - spytał Hamish. - Jest pewna dobra restauracja włoska w Lochdubh. - Chętnie. Umówimy się na ósmą?

- Świetnie. Będę na miejscu. Elspeth relacjonowała imprezę na żywo. Cunningham wzniósł swoje długie, wychudzone ramiona ku niebiosom. - Och, Boże na wysokościach - zaintonował - błogosław te biedne małe ptaszki i zabierz je do Twego raju, gdzie będą mogły zasiąść razem z Barankiem. Brednie! - pomyślał cierpko Hamish, gdy Cunningham ględził i ględził. W końcu dotarł do słowa „Amen". Dwie uczennice podeszły do stosu pogrzebowego, który tak naprawdę był grillem węglowym, niosąc białe tekturowe pudło ze złotym krzyżem namalowanym na wieczku. Damski chór z Braikie zagrzmiał z własną interpretacją „Cudownej Bożej łaski" („Cudowna Boża łaska" - (ang. „Amazing Grace"), angielska protestancka pieśń religijna autorstwa Johna Newtona. Z czasem jeden z najpopularniejszych hymnów patriotycznych w Stanach Zjednoczonych.), ale ich głosy prawie zostały zagłuszone przez kobziarza. Pudełko umieszczono nad węglem na metalowej tacce i zaraz stanęło w płomieniach. Cunningham zaczął tańczyć wokół stosu pogrzebowego, śpiewając w różnych językach. Miał na nogach skórzane sandały z odkrytymi palcami. Chór w końcu zamilkł, a dudziarz wraz z ostatnim zawodzeniem przerwał grę. Cunningham tańczył dalej. Wtem ktoś z tyłu tłumu parsknął śmiechem. Niebawem całe zgromadzenie zanosiło się niepohamowanym śmiechem. Cunningham przestał hasać i rozejrzał się. Śmiech stał się jeszcze głośniejszy. Okrył się swoimi szatami i odszedł. Mary wysunęła się naprzód i skinęła głową dwóm strażnikom, którzy dłońmi w rękawiczkach wyciągnęli tackę z prochami. Tłum w rozbawionym nastroju ruszył za Mary oraz strażnikami na naprawiony most. Mary uroczyście rozsypała prochy z mostu do wody. Po czym zabrała głos:

- Panie z Braikie zatroszczyły się o przekąski, którymi można się częstować na parkingu. Wszyscy rzucili się z powrotem na parking, gdzie ustawiono stoły z jedzeniem. Rozstawiono nawet namiot z bufetem. Elspeth zaczepiła Hamisha. - Zamierzasz zrobić z tego pośmiewisko? - spytał. - Ja nie. Ale ty, Hamishu, nie mogłeś przekonać ich, by zrobili coś trochę bardziej dostojnego? - To wszystko robota Mary Leinster. Jest pełna zapału, żeby ożywić gospodarkę w Braikie, a wąwóz wydaje się na to dobrym sposobem. Wyglądasz jakoś inaczej. Zazwyczaj bezbarwne i kędzierzawe włosy Elspeth były wyprostowane i rozjaśnione. Na twarzy miała staranny makijaż. Pięknie prezentowała się przed kamerami. Jedynie jej srebrzyste, cygańskie oczy wydawały się znajome. - Wiesz, jak to jest, Hamishu. Potrafisz sobie wyobrazić zaniedbaną prezenterkę? Mężczyźni mogą być grubi i starzy, ale kobiety nie. Zdążyłam już usłyszeć plotki, że wąwóz jest nawiedzony przez wróżki. Wygląda mi bardziej na to, że wąwóz nawiedzają sabotażyści. Kto nie chce, żeby w tym miejscu kręcił się interes? - Nikt mi nie przychodzi do głowy, poza panią Colchester, która mieszka w starej leśniczówce. Muszę dodać, że ma dwoje wnucząt z piekła rodem. Ale nie wydaje mi się, żeby któreś z nich miało silę utrzymać piłę łańcuchową. - Pójdę tam i złożę jej wizytę - postanowiła Elspeth. Może zjemy dziś wieczorem kolację i przegadamy to? - Już zgodziłem się pójść na kolację z Mary Leinster. Ale ty też możesz do nas dołączyć. - Jest dość ładna, nieprawdaż? Ma męża? - Tak. Nie będziesz się więc wpraszać na randkę. - W porządku. O której godzinie?

- O ósmej. U Włocha. - Do zobaczenia na miejscu. Hamish wysłał Dicka, żeby posłuchał plotek, a sam przeszedł się do wąwozu i oparł się o most. Całe towarzystwo znajdowało się na parkingu, jedząc i pijąc. Pomyślał, że to naprawdę piękne miejsce. Torfiasta woda w stawie pobłyskiwała złotawym światłem. Krzak fuksji pochylał się nad powierzchnią wody, a jego krwistoczerwone kwiaty przyglądały się w swojemu odbiciu. Czuł, że nie powinien był zapraszać Elspeth, by dołączyła do nich przy kolacji. Mary obiecała, że opowie mu o swoim rozwodzie. Może to jej mąż obrócił się przeciwko niej i chciał uniemożliwić jej realizację ukochanego projektu. Postanowił rozmówić się z Elspeth i ustalić, że zobaczą się nazajutrz. Jednak kiedy wrócił na parking, Dick poinformował go, że ekipa telewizyjna pojechała zrobić wywiad z panią Colchester. Razem z Dickiem ruszyli do leśniczówki. Po raz kolejny drzwi wejściowe stały otworem. - Powinni być odrobinę bardziej ostrożni - zauważył Dick. - Każdy może tu wejść. Furgonetka ekipy telewizyjnej stała zaparkowana na podjeździe przed domem. Weszli do środka i podążyli za głosami. Na tarasie pani Colchester udzielała wywiadu. - Nie, nie poszłam na pogrzeb. Nie pozwoliłam, żeby ktokolwiek z mojej rodziny brał udział w tej farsie. - Wydaje mi się, że jest pani przeciwna temu, że z wąwozu zrobiono atrakcję turystyczną - kontynuowała wywiad Elspeth. - Wręcz przeciwnie, jestem jak najbardziej za tym. Całą sobą popieram tworzenie mieszkańcom miejsc pracy. Ale nie zniosę pogrzebu urządzanego dla ptaków. Co za brednie! Wie pani, że oznajmiono mi, iż rozgniewam wróżki, jeśli nie przyjdę?

- Kto pani to powiedział? - spytał Hamish, podchodząc do przodu. - Spadaj z kadru! - jęknął kamerzysta. - Nie mogę sobie przypomnieć - odparła pani Col chester. - A pan... - spojrzała surowo na kamerzystę - ...niech lepiej powstrzyma się od rządzenia na terenie mojej posiadłości. Oboje wnuczęta, Olivia i Charles, siedziały na ziemi obok, wpatrzeni w nią z pełnym podziwu wyrazem twarzy. Ralf i Fern Palfourowie stali nieco z boku, z zachwytem przyglądając się zajściu. Hamishowi to wszystko wyglądało na telenowelę. - Poza tym jestem zmęczona - westchnęła pani Col chester. - Wynoście się stąd wszyscy. Fern, pomóż mi wejść do domu, kochanie. - Tak, matko. Oczywiście, matko. Z Fern przy jednym boku oraz Ralphem przy drugim weszła do środka, usiadła na podnośniku i zapięła się w nim. Hamish wszedł za nią do holu. - A pan - zwróciła się do niego - może wrócić jutro. Postanowiłam, że coś panu powiem. - Nie może pani powiedzieć mi tego teraz? - Nie. Ich wszystkich już tu jutro nie będzie. Nie chcę, żeby usłyszeli to, co mam do zakomunikowania. Włączyła podnośnik i wjechała płynnie na górę. Hamish wyszedł znów na taras i dołączył do Elspeth. - Nie mogę przyjść dziś wieczorem - uśmiechnęła się przepraszająco. - Wezwano mnie z powrotem. Chodzi o cięcia w budżecie. Jeśli cokolwiek się wydarzy, Hamishu, pamiętaj, że będzie chodzić o pieniądze. - Co chcesz przez to powiedzieć?

- Pani Colchester ma na swoim koncie miliony. Jej zięć prawie został bankrutem. Czuję, że jakiś dziwny urok wisi nad tym miejscem. Wtrącił się Dick: - Nie wydaje mi się, żeby coś się jeszcze zdarzyło. Wielu mieszkańców zorganizowało się w drużynę Chroń Nasz Wąwóz. Zamierzają patrolować go również w nocy. Charles Palfour pociągnął Hamisha za rękaw. - Czy impreza wciąż trwa? - Jeśli masz na myśli pogrzeb, to sądzę, że tak. - Chodźmy, Olivio - zawołał Charles. Wybiegli we dwoje. - Nie zakochaj się w tej Mary Leinster - ostrzegła go Elspeth. - Nie mam takiego zamiaru. Pilnuj swojego nosa. Zbierajmy się, Dicku. Dick mrugnął do Elspeth, a potem truchtem pobiegł za Hamishem. Tego wieczoru Hamish zjawił się w kuchni ze starannie uczesanymi włosami o ognistej barwie i w swoim najlepszym garniturze. Dick wyjął dwa czyste kubki ze zmywarki. - Miałeś zaczekać, aż urządzenie się zapełni - skarżył się Hamish. - Och, chciałem się tylko trochę tym pobawić. Powinienem pójść z tobą. - Na Boga, dlaczego? - Mary Leinster to zamężna kobieta. - Chcę ci przypomnieć, że mamy dwudziesty pierwszy wiek. - Och, doprawdy? Cóż, w takim razie przestaw swój zegarek o dwieście lat wstecz. To jest Lochdubh. Wszyscy będą plotkować o tym już rano. - Zawsze sporo się tu plotkowało. Lugs i Sonsie dostały jedzenie, więc już ich nie karm.

- Ona jest jak porcelanowa lalka - zamyślił się Dick. Kto? - Mary. Mam wrażenie, że gdyby ją przechylić, to zamknęłaby oczy, a jeśli naciśnie się na pępek, powie „mama". - Przestań pleść bzdury. Wychodzę. Mary miała na sobie prostą, czarną, powłóczystą sukienką oraz sznur pereł. Uśmiechnęła się, gdy Hamish dosiadł się do niej, a on czuł się odrobinę onieśmielony i podenerwowany. Willie Lamont, kelner, który niegdyś pracował jako policjant, podszedł do nich, krzątając się ze ściereczką. - Adwokatki z krewetkami są dobre - podpowiadał. - A cielęcina w sosie marszala to specjalność dnia. - Chciał powiedzieć awokado z krewetkami i cielęcina w sosie marsala - wytłumaczył Hamish. Wzruszyła lekko ramionami. - Nie jadam cielęciny. Willie poufale oparł łokieć pomiędzy nimi na stole i szepnął cicho: - Widzi pani, tak naprawdę to nie cielęcina, to filet wieprzowy pod przykrywką. - Willie, idź stąd i pozwól nam przejrzeć menu w spokoju. - Gdzie jest pani mąż dziś wieczorem? - Willie spytał Mary. Hamish wstał, odprowadził Williego do kuchni i przyparł go do ściany. - Obsłużysz nas po cichu albo połkniesz swoje zęby. Potrząsnął nim i wrócił do Mary. - Nie zwracaj na niego uwagi. To dziwak. Gdy skarcony Willie zjawił się ponownie, Mary zamówiła sałatkę z serem feta oraz lasagne. Hamish zamówił to samo oraz butelkę wina valpolicella (Valpolicella - czerwone wino

oraz obszar produkcji win w prowincji Werona we Włoszech.). - Chciałaś mi coś powiedzieć, prawda? - ośmielił się w końcu Hamish, gdy Mary zdawała się zamilknąć na dobre. - Wydajesz się taki wyrozumiały - zaczęła Mary. - Czuję się przytłoczona problemami. Teraz ludzie będą się bać przychodzić do wąwozu. - Mary, jestem pewny, że dzisiejszy popis medialny się opłaci. Będziesz miała więcej turystów niż kiedykolwiek. - Nie znoszę, gdy nazywasz to popisem medialnym. - Och, daj spokój, Mary. Ten długonogi szaleniec tańczący wokół grilla i śpiewający w różnych językach? - Nie sądziłam, że okaże się aż takim dziwakiem - broniła się Mary. - A ten grill to nie był żaden poświęcony ołtarz. Będą piec na nim kiełbaski, gdy tylko zabiorą stamtąd prochy ptaków. Częściowo podniosła się z krzesła. - Jeśli zamierzasz się ze mnie naigrawać... - Nie, nie, dziewczyno. Przepraszam. Widzę, że jesteś taka zmartwiona, i nie chodzi tylko o sprawę wąwozu. Willie postawił przed nimi przystawkę. - Fe tam - oświadczył dumnie. - Coś ty powiedział? - zapytał wściekle Hamish. - To ser fe tam. Wczoraj wieczorem był tu pewien rosły Irlandczyk i tak właśnie go nazywał. - To ser feta. Idź stąd, Willie. A teraz, Mary kontynuował delikatnie Hamish - wyduś to z siebie. - Nasze małżeństwo legło w gruzach - westchnęła Mary. On nie cierpi tego wąwozu. Mówi, że powinnam siedzieć w domu i zacząć rodzić dzieci. Już dłużej tego nie zniosę, Hamishu.

Sięgnęła przez stół i chwyciła go za rękę. Świadomy wścibskiego wzroku pozostałych gości Hamish cofnął swoją dłoń. - Ale przecież załatwiłaś mu kontrakt na budowę sklepu z pamiątkami. - Tak, ale skutek jest taki, że teraz czuje się odpowiedzialny za wszystko. - Mary, nic z tym nie możesz zrobić. Nie bije cię, prawda? - N - nie. - W takim razie potrzebujesz adwokata od spraw rozwodowych. - Wyobraź sobie tylko ten skandal - jęknęła Mary bezradnie. - Wąwóz kojarzy się ludziom ze spokojem i dobrocią. Mam magiczne kamienie, po których można przejść przez rzekę nad wodospadami, i ślady małych stóp wróżek w glinie obok rzeki. Hamish czuł, że jest rozdarty między chłodnym logicznym myśleniem a zauroczeniem. Logika podpowiadała mu, że miał do czynienia z przebiegłą bizneswoman, która dokładnie wiedziała, co robi, ale gdy spoglądał na jej filigranową, ponętną figurę i ogromne niebieskie oczy, wiedział, że pragnął jej bardziej, niż kiedykolwiek wcześniej jakiejkolwiek innej kobiety. *** - Nie kładziesz się do łóżka, matko? - zawołała Fern Palfour do matki z korytarza na piętrze. Pani Colchester siedziała w fotelu z wysokim oparciem w zacienionym holu na dole. - Nie, posiedzę tu jeszcze chwilę. Muszę coś przemyśleć. - Do zobaczenia rano. Nie siedź za długo. Wieczory robią się zimne.

Pani Colchester siedziała w pogłębiającym się mroku korytarza. To była ta pora roku, gdy nocami nigdy nie robiło się tak naprawdę ciemno. Upiorne, słabe niebieskie światło wpadało przez szklaną kopułę. W końcu chwyciła swoją laskę, pokuśtykała do podnośnika i zapięła się w nim. Coś kazało jej spojrzeć w dół. Dłoń w rękawiczce sięgnęła pod siedzenie i namacała coś. To coś było dużą rakietą. - Zmykajcie stąd, wstrętne dzieciaki! - krzyknęła. Poczekajcie tylko, a powiem waszemu ojcu, że bawiłyście się zapałkami. Wcisnęła przycisk, żeby uruchomić podnośnik. Popędził do góry z głośnym świstem. Szarpnęła za pasy bezpieczeństwa, ale były przyklejone do siedzenia. Pani Colchester poszybowała do góry. Podnośnik gnał jak rakieta. Pasażerka przebiła szklaną kopułę i przez krótką chwilę zdawała się zastygnąć w powietrzu, pojawiając się na tle księżyca, a potem spadła prosto na kamienny taras. Strumień krwi sączył się z jej pogruchotanego ciała wprost na kamienne płyty. *** Hamish właśnie myślał, że „powabna" było bardzo dobrym określeniem, by opisać Mary Leinster. Jej piękne ramiona były delikatnie zaokrąglone i miały dołeczki w okolicy łokcia. Włosy w kolorze truskawkowego blondu układały się miękko jak u dziecka i kręciły się w naturalny sposób. I te jej oczy! Telefon zadzwonił przenikliwie. Chciał go odebrać, ale Dick wparował do restauracji z miną wielce zaaferowaną. - Chodź prędko! - wysapał. - Staruszka nie żyje. To morderstwo! Hamish zawołał do Williego, żeby dopisał kwotę za posiłek do jego rachunku, przeprosił pobladłą na twarzy Mary

i pobiegł na posterunek policji. Zdjął ubranie i szybko wcisnął się w mundur. Odjechał razem z Dickiem, a syreny land rovera sprawiały, że zasłony w oknach mieszkańców Lochdubh odsłaniały się ledwie zauważalnie. Gdy dotarł na miejsce zbrodni, Blair, Jimmy, Daviot oraz funkcjonariusze z kryminalistyki byli już tam w pełnej gotowości. Jego wzrok powędrował w górę od poturbowanego ciała na roztrzaskanym fotelu na zbitą kopułę w dachu. Przyjechał Daviot, warcząc na policjantów, żeby pilnowali zamkniętej bramy i trzymali dziennikarzy z daleka. - Proszę pana - zaczepił Hamish nadinspektora - dlaczego nie odpięła pasów? W ten sposób mogłaby spaść z fotela, zanim uderzyła w sufit. Daviot zawołał szefa ekipy z kryminalistyki. - Przyjrzałeś się pasom? - spytał ostro. - Wydaje nam się, że zostały porządnie przyklejone powiedziała postać odziana w biały kombinezon. - Ten łajdak, który to zrobił, pomyślał o wszystkim. Naczelny inspektor Blair, jak tylko zobaczył, że Hamish rozmawia z Daviotem, natychmiast przyczłapał do nich. - Ty! Macbeth - warknął. - Jedź do tego wąwozu i sprawdź, czy ktoś się tam nie kręci. - Chyba nie sądzisz, że ktoś z tego domu miał z tym cokolwiek wspólnego? - spytał Hamish. - Nie waż się ze mną kłócić, gościu. Słyszałeś rozkazy. - Chodźmy, Dicku. Jedźmy do wąwozu, zanim zjawią się tam dziennikarze. - Strata czasu, jeśli chcesz znać moje zdanie wymamrotał Dick. Przeszli na parking obok w połowie ukończonego sklepu z pamiątkami. Hamish z łatwością przeskoczył nad bramką obrotową, która była zamknięta, ale musiał pomóc Dickowi.

Poszli nad staw. Noc była spokojna, zakłócał ją jedynie szmer wodospadu. Odbicie księżyca tańczyło skąpane w stawie. Hamish odczepił latarkę od paska i świecił nią po ziemi. - Ktoś tu niedawno był - zauważył. - Przy tamtych kamieniach na mokrej ziemi są ślady stóp. Lepiej jedź szybko z powrotem i wezwij kogoś, żeby zrobił odlew tych śladów. Ja pójdę dalej w głąb wąwozu i sprawdzę, może coś jeszcze uda mi się zaobserwować. Hamish wspiął się na most i ruszył ścieżką po jego drugiej stronie. Wąwóz został niedawno obsadzony różnymi gatunkami zrzucających liście drzew, które mogły schronić się tu przed wiatrami Sutherland. Szpaler białych brzóz odróżniał się wyraźnie w świetle księżyca, a korale jarzębin wyglądały jak krew. Od czasu do czasu zatrzymywał się i stawał, nasłuchując. Od głównego szlaku odchodziły między drzewa przeróżne wąskie ścieżki. Zniecierpliwił się, czując, że traci czas. Gdy wrócił nad staw, dwóch techników z laboratorium już robiło odlewy śladów stóp. Przyszedł do leśniczówki w samą porę, by zobaczyć, jak Fern Palfour szlocha, gdy jej męża prowadzono do wozu policyjnego. - Co się dzieje? - Hamish spytał Dicka. - Blair obwinia zięcia. Zdaje się, że on jest na skraju bankructwa. Hamish podszedł do Jimmy'ego Andersona. - Jak brzmi wyrok na tę chwilę? - Wygląda na to, że pod siedzeniem podnośnika umieszczono rakietę, a pasy przyklejono. Na półpiętrze pod jej sypialnią przepiłowano poręcz, więc nic nie mogło powstrzymać impetu.

- Na Boga, jak ktoś mógł poczynić te wszystkie przygotowania w obecności tylu osób w domu? - dziwił się Hamish. - Paliwo do rakiety było w czarnym kanistrze tuż pod siedzeniem. Mogło zostać tu postawione o każdej porze. - Dlaczego ciągną Palfoura na przesłuchanie? - Ponieważ odnaleziono ślady saletry potasowej, a on pracuje w przedszkolu. - To chyba nie mogły być dzieci, prawda? - spytał Hamish. - To zbyt skomplikowane dla nich. To znaczy, to nie była zwykła rakieta. Potrzeba było piekielnie mocnego uderzenia, żeby wystrzelić w ten sposób drogą staruszkę w powietrze. Cóż, młyny w kryminalistyce mielą powoli, a ziarno jest nadzwyczaj drobne. Blair przyspiesza sprawę jak zwykle. Założę się, że Palfour będzie tu z powrotem przed świtem. - Czy pani Palfour lub dzieci były już przesłuchiwane? - Musimy zaczekać z tym do jutra. Wszystkim podano środki uspokajające. - Chciałbym rzucić okiem na miejsce startu tej rakiety. Hamish spojrzał pytająco na detektywa. - Nie widzę powodu, żebyś nie mógł tego zrobić. Przebierz się w kombinezon, pokażę ci, gdzie to jest. Hamish badał miejsce, skąd podnośnik zaczął swoją morderczą podróż. Zauważył podłużny ślad ognia na dolnym schodku. Wspiął się tam, gdzie przepiłowano poręcz i przyjrzał się jej. Zwrócił się do Jimmy'ego, który szedł za nim: - Chodź rzucić na to okiem. Racja, poręcz została przepiłowana, ale są tam też ślady kleju. Sądzę, że zrobiono to, gdy nadarzyła się do tego okazja, a potem sklejono ją z powrotem. Gdy wszystko było gotowe, jedyne, co ktoś musiał zrobić, to wylać na poręcz buteleczkę zmywacza lakieru do

paznokci i było pewne jak w banku, że załamie się pod naporem siły. Wszedł na górę i stanął pod szklaną kopułą. - Dlaczego to się roztrzaskało? - spytał. - Zerwano z łóżka pokojówkę, Berthę. Powiedziała, że przez szybę przeciekała woda, gdy padało, ale pani Colchester była zbyt skąpa, żeby naprawić. Miała ze sobą laskę. Może wycelowała nią w szybę w ostatniej próbie uratowania się i cała kopuła się roztrzaskała. Cóż, widzisz, jaki krwawy bałagan z niej został. - Ciekawe, kto odziedziczy jej pieniądze - zaciekawił się Hamish. - Na pewno to miałoby sens, gdyby dostała je jej córka. - Niekoniecznie, jeśli wierzyć plotkom pokojówki. Wydawało się, że pani Colchester nie lubiła córki i nie znosiła wnuków. Była starą, zdziwaczałą kwoką. Nigdy nie zamykano drzwi wejściowych. Każdy mógł tu wejść. Jedynym miejscem zamykanym na klucz jest skarbiec, gdzie trzymała kolekcję złota, srebra i biżuterii swojego męża. - Czy wszystko jeszcze tu jest? - Nie dowiemy się przed nastaniem poranka. Dyrektor banku ma pieczę nad kluczem, a ów klucz jest zdeponowany w sejfie banku zamkniętym na czasomierz. Zostawiła tam również kopię testamentu. Jimmy powstrzymał się od ziewnięcia. - Lepiej prześpijmy się trochę, póki jeszcze możemy. Hamish przed pójściem do łóżka sprawdził w Internecie, jak można skonstruować rakietę. Były tam nawet nagrania wideo, jak przygotować ją we własnej kuchni z mieszaniny mąki kukurydzianej, saletry potasowej, syropu kukurydzianego, cukru i wody. Jednak z pewnością taka mieszanka sama w sobie nie byłaby tak silna jak ta, która posłała starą panią Colchester wysoko w niebiosa. W takim

razie może na wrzosowiskach urządzono coś w rodzaju miejsca prób. Zapadł w sen i śniło mu się, że spogląda na staw w wąwozie, a tam, spod wody, patrzy na niego i uśmiecha się Mary Leinster. Obudził się z silnym postanowieniem. Musi pozbyć się myśli o tej kobiecie. Chciała podać więcej powodów do rozwodu, gdy Dick wparował do restauracji z wieściami o morderstwie. Jednak te jej niebieskie oczy wystarczały, by otumanić każdego rozsądnego mężczyznę. Rzadko widziało się taki błękit. Ludzie często miewali szaroniebieskie lub jasnoniebieskie oczy, ale prawie nigdy w kolorze letniego nieba lub błękitu skrzydeł zimorodka. Myśli Hamisha spochmurniały. Na wolności grasował psychopatyczny zabójca. Był pewien, że zabicie zimorodków wiązało się ze śmiercią pani Colchester. Powieszenie tego biednego ptaka na gałęzi było podłe. Nie lubił dzieci Palfourów. Nie było w nich niewymuszonej dziecięcej beztroski, a jednak ich rodzice wydawali się w zasadzie normalni. Może to wina szkoły, do której uczęszczali, przyjmującej chętnego każdego. Myślał, że takie placówki już nie istnieją. Dzieciaki pozbawione dyscypliny mogły łatwo zejść na drogę przestępczości. Potem, jeśli rodzice mieli wystarczająco dużo pieniędzy, posyłali je do modnych psychiatrów, zawsze zrzucając emocjonalny ciężar na kogoś innego. Jego ostatnią myślą przed ponownym zaśnięciem było to, że jest pewien, iż kiedy rano wróci do domu pani Colchester, zastanie tam Ralpha Palfoura, zwolnionego z aresztu. Blair zachowywał się jak zwykle jak słoń w składzie porcelany. Policja naprawdę nie miała na niego nic, by móc go zatrzymać. Gdy rano przyjechał do leśniczówki, zastał tam już Jimmy'ego Andersona razem z brygadą detektywów i policjantów. Policjantka Annie Williams bawiła się w coś z dziećmi na trawniku przed wejściem. Wolałaby unikać tych

małych diabełków, ale służba to służba. Kazano jej się nimi zajmować. Hamish zastanawiał się, jak to było możliwe, że dzieci wydają się takie beztroskie. Może te wszystkie brutalne programy w telewizji i pełne przemocy gry komputerowe znieczuliły ich dusze. Podszedł do Jimmy'ego. - Gdzie jest Blair? - W łóżku. Jego żona, Mary, mówi, że spadł wczoraj wieczorem ze schodów. Nie winiłbym jej, gdyby to ona sama go zepchnęła. Dyrektor banku wkrótce powinien tu być, jak również adwokaci że Strathbane. - Motywem nie może być rabunek - zastanawiał się Hamish. - Skoro klucz do skarbca trzymany jest w sejfie banku. Rozglądałeś się za drugim kluczem? - Zrobię to później. Chłopcy z kryminalistyki wciąż wszystko przetrząsają. Ralph Palfour już wyszedł. Hamish uśmiechnął się od ucha do ucha. - Myślałem, że tak właśnie będzie. Gdzie jest to jego przedszkole? - Nazywa się Centrum Ogrodowe Palfoura, znajduje się w Fulham w Londynie. - Wielkie nieba! Pomyśl tylko o cenie tej nieruchomości! Mógłby ją sprzedać deweloperowi za górę pieniędzy. - Spytam go o to później. Przypuszczam, że rodzina była w posiadaniu tego centrum ogrodowego od zawsze. Może był w testamencie jego ojca jakiś zapis, który uniemożliwia mu sprzedaż. - Tak sobie myślę, Jimmy, że ktoś mógł najpierw testować tę rakietę. Założę się, że gdzieś na wrzosowiskach znajduje się miejsce prób. - Dobra uwaga. Czemu nie weźmiesz ze sobą tłustego Dicka i nie wybierzesz się tam na poszukiwania?

- Tak zrobię. Ale, Jimmy, daj spokój, pozwól mi najpierw zobaczyć, co jest w skarbcu. - Masz rację. Uwaga, nadchodzą. Jimmy, Hamish i Dick stali przed wejściem, gdy dwa samochody zajechały na żwirowy podjazd i zatrzymały się z chrzęstem. - Po co klucz? - spytał nagle Hamish. - Co? Jak to po co? - To znaczy, skarbiec w dzisiejszych czasach z pewnością jest wyposażony w wejście sterowane komputerowo. - Był tu już taki. Stary ojciec lorda Growthera go tu umieścił. Odrobinę zdziwaczał na starość i trzymał tam jedzenie. - Jedzenie! - Myślał, że służący kradną jedzenie, więc zamykał je w nim. Odwrócił się od Hamisha, żeby przywitać nowo przybyłych. - Jestem detektyw Anderson - przedstawił się pierwszemu z nich. - A pan? - Jestem Braintree z banku. - A ja - rzekł idący za nim mężczyzna - jestem Strowthere ze Strowthere w Comlyx oraz Frind, adwokat pani Colchester. - Rozumiem. Chodźcie za mną. Wejdziemy do domu przez taras na tyłach. Ekipa z kryminalistyki wciąż przeszukuje to miejsce. Skarbiec znajduje się w środku, tuż po lewej, na końcu korytarza. Zastali Ralpha i Fern Palfourów czekających nerwowo na tarasie. Przedstawiono im bankiera oraz adwokata. - Mogłabym dowiedzieć się, co jest w testamencie mojej matki? - spytała Fern. - Dobry pomysł - podchwycił Jimmy.

Wszyscy zasiedli wokół stołu na tarasie. Pan Strowthere otworzył aktówkę. - Proszę podsumować to pokrótce - polecił Jimmy. Szczegóły omówicie państwo później. Pan Strowthere odchrząknął. Bawi go to - pomyślał Hamish kwaśno. - Nadęty idiota. Adwokat był puszysty i rumiany. - Pani Colchester - zaczął - odwiedziła nas miesiąc temu i poprosiła o sporządzenie nowego testamentu. Przekazuje w nim swoje pieniądze Mary Leinster na upiększenie Wąwozu Wróżek, uprzednio znanego pod nazwą Las Buchana. - Nie może tego zrobić! - krzyknęła Fern. - Nie ma tam nic dla mnie i dla moich dzieci? - Pani Colchester zapisała ten dom oraz posiadłość pani, pani Palfour, tak samo jak całe uposażenie tegoż domu. Dziwaczne szkockie słowo „uposażenie" - pomyślał Hamish. - Oznacza wyposażenie. Wciąż jednak, jeśli można coś uzupełnić, to można to też wypełnić. Ralph chwycił swoją żonę za rękę. - To nie tak źle. Domyślam się, że w skarbcu musi kryć się fortuna. - To znaczy, że nigdy nie pokazała wam jego zawartości? - spytał Jimmy. - Tylko raz - przyznała Fern. - Mówiła, że to cenna kolekcja jej ojca, która przejdzie na mnie, kiedy ona umrze. Jimmy zerwał się na równe nogi. - Myślę, że powinniśmy niezwłocznie przyjrzeć się skarbcowi i później omówić treść testamentu. Pan Braintree poprowadził małą grupkę do domu przez taras, następnie przez korytarz z kamienną posadzką do masywnych żelaznych drzwi na jego końcu. Dyrektor był przeciwieństwem puszystego adwokata. Jego kości prawie

zauważalnie skrzypiały, gdy postawił kasetkę na podłodze, poszperał w jej wnętrzu i wydobył ogromny klucz. Włożył go do zamka, przekręcił i drzwi otworzyły się na oścież. Zapalił światło. Były tam półki zastawione złotymi i srebrnymi ozdobami: zegarkami, paterami, posążkami, zegarami, tabakierami i przeróżnymi innymi cennymi przedmiotami. W szklanych gablotach zdawały się leżeć kolekcjonerskie stare mapy. Znajdował się tu wystarczająco duży majątek dla Fern Palfour, żeby mogła za to zabić - pomyślał Hamish. Bankier wyjął obszerny inwentarz. - Będę musiał upewnić się, że wszystko jest na swoim miejscu - uprzedził. Na stole pośrodku pomieszczenia znajdowała się duża skórzana waliza. Podszedł do niej. - Zacznę od sprawdzenia biżuterii pani Colchester. - Zostawimy pana, żeby się pan tym zajął - powiedział Jimmy, odwracając się, ale pan Braintree zatrzasnął wieko i jęknął z przerażeniem. Jimmy odwrócił się ponownie. - O co chodzi? - Cała biżuteria zniknęła! - krzyknął pan Braintree. Sprawdzałem ją z listą inwentarzową dwa miesiące temu i wszystko tu było. Pomachał listą w powietrzu. - Niech mi pan pokrótce powie, co zginęło - zarządził Jimmy. - Naszyjnik z rubinami i diamentami, który należał do cesarzowej Józefiny, diamentowa tiara i naszyjnik, pierścionki, bransoletki, wszystko cenne, każda rzecz warta miliony. I przynajmniej cztery jaja Faberge. - Musi być jeszcze jeden klucz do tego pomieszczenia

- domyślał się Hamish. - Czy pani Colchester mówiła, że ma drugi klucz? - Nie, nigdy! - jęknął. - Wyrażała się w tym względzie dość jasno. Gdy zdeponowała u nas klucz, powiedziała, że jest tylko jeden. - Gdzie mieszkała, zanim się tu przeprowadziła? - Jimmy spytał Ralpha. - W Londynie, aż do świąt Bożego Narodzenia. Mieszkała w dużym domu przy Eaton Square. Pochodziła z Hebrydów i mówiła, że tęskni za Szkocją. - Będę musiał powiadomić o tym Scotland Yard stwierdził Jimmy. - Zna pan nazwę jej banku w Londynie? - Tak, to bank handlowy Grosvenor. Jej pieniądze, udziały i pozostałe własności wciąż tam są. Umieściła u nas tylko niewielką sumę wraz z kluczem do skarbca. - Kto sporządzał jej poprzedni testament? - spytał Jimmy. - My się tym zajmowaliśmy - zabrał głos adwokat. - Mówiła, że to jej pierwszy testament. W tamtym zapisała wszystko swojej córce. - Chcę zakwestionować ten testament - fuknęła Fern z wściekłością. - Mary Leinster w jakiś sposób ją podeszła. - Nie sądzę, żeby Mary Leinster osobiście skorzystała z tych pieniędzy - wtrącił się Hamish. - Wszystko przejdzie na zarząd, czy nie tak będzie w tym przypadku, panie Braintree? - Tak, tak to będzie wyglądać. - Zostawimy pana, żeby zajął się pan inwentaryzowaniem - zarządził Jimmy. - Państwo Palfourowie, jeśli nie macie nic przeciwko, chciałbym spisać zeznania was obojga. Zwrócił się do Hamisha. - Podoba mi się ten pomysł z miejscem prób. Sprawdź, czy uda ci się coś znaleźć.

Rozdział piąty Najokrutniejsze kłamstwa często mówi się w milczeniu. Robert Louis Stevenson Hamish, gdy odjeżdżał z Dickiem, czuł się trochę przygnębiony. - Wolałbym zostać na tych przesłuchaniach - wyraził w końcu swoje niezadowolenie. - Nie lubię, gdy spycha się mnie na drugi plan. - Cóż, taka jest rola wiejskiego posterunkowego podsumował beztrosko Dick. - Jak myślisz, gdzie powinniśmy zacząć szukać? - Może w tym starym kamieniołomie na obrzeżach Craskie. Oni pewnie potrzebowali jakiegoś wysokiego terenu. - Oni? - Jestem pewien, że jest w to zamieszanych więcej osób niż tylko jedna. - Co z Mary Leinster i jej braćmi? - Dlaczego o nich pytasz? - spytał ostro Hamish. - Cóż, jej miliony powędrują do Mary. - Nie do Mary. Do zarządu. - Zawsze można pomajstrować w rachunkach. - Nie bądź głupi, człowieku. Jimmy i jego detektywi pomyśleliby o tym. A teraz zamknij się i pozwól mi się skupić. Przeszukali kamieniołom, ale nie było tam żadnych śladów nielegalnej działalności. Hamish westchnął. - Jest jeszcze jedno miejsce, przy Drim Road. - Jestem głodny - narzekał Dick. - Zawsze jesteś głodny - warknął Hamish. Dick wpędził go w zły nastrój rozmową o Mary. Czy pozwalał swoim uczuciom do niej zaciemniać myśli? Cóż,

będzie musiał postępować dalej tak jak zwykle, czyli podejrzewać każdego. To był kolejny rzadki słoneczny letni dzień, a powietrze było wystarczająco suche, żeby zniechęcić te straszliwie gryzące szkockie muszki. Góry miały tę podnoszącą na duchu niebieską otoczkę. Tak działo się wtedy, gdy zaraz miał spaść deszcz i każdy szczegół był wyraźny niczym na stalorycie. Dotarli do kamieniołomu na obrzeżach Drim. Hamish wypuścił Sonsie i Lugsa, a potem napełnił ich miski wodą i jedzeniem. Dick wymamrotał coś pod nosem o tym, że pewien sierżant bardziej przejmuje się swoimi zwierzętami niż pewnym głodnym policjantem. Hamish zaparkował auto na skraju kamieniołomu. Zaczął ostrożnie schodzić po zboczu razem z potykającym się i przeklinającym Dickiem. Drogi, którymi ciężarówki niegdyś wjeżdżały do kamieniołomu, były teraz nie do przejścia, zarośnięte gęstym dywanem krzaków jeżyny i ostrokrzewu. - Znalazłem coś! - zawołał Hamish z dna kamieniołomu. Dick podszedł do niego, sapiąc. - Zobacz, tu jest taka niecka, w której można by umieścić rakietę, a tam są ślady zadrapań na ziemi. Chyba zadzwonię do Jimmy'ego i wezwę ekipę z kryminalistyki. - Czy teraz możemy coś zjeść? - skomlał żałośnie Dick. - Tak, pojedziemy do Drim. Chcę zapytać Jocka Kennedy'ego, który prowadzi lokalny sklep, czy w okolicy kręcił się jakiś obcy. Jock przypomniał sobie, że jeden z mieszkańców, Andy Colluch, mówił, że wydawało mu się, iż w zeszłym tygodniu ktoś wysadza coś w powietrze. Kiedy poszedł tam nazajutrz, niczego nie widział. Spytali o drogę do gospodarstwa Andy'ego. Dick zaparł się i zażądał, żeby najpierw coś zjedli. Ailsa, żona Jocka, ulitowała się nad nim i powiedziała, że

sprzedają ciepłe przekąski i może dać im kilka pasztecików z baraniną. Hamish czekał niecierpliwie, aż Dick przełknie ostatni kęs pasztecika. - Chodźmy już. Dick zastanawiał się, co stało się z zazwyczaj wyluzowanym Hamishem. Ale sierżant czuł, że czas go goni. Chodziło o tę czystą złośliwość i podłość, z jaką zadano śmierć pani Colchester, a która tak go dotknęła. Mogła zostać uduszona, otruta lub uderzona w głowę. Po co uciekać się do tak wyszukanych metod? Andy Colluch, zasuszony, stary mężczyzna, potwierdził uzyskane informacje. Gdy tydzień temu wracał ze Strathbane, myślał, że widzi światła nad dawnym kamieniołomem i słyszy wybuch. Poszedł tam nazajutrz, żeby sprawdzić, czy ktoś powiększał stary kamieniołom, ale niczego nie zobaczył. Hamish zadzwonił do Jimmy'ego i zdał mu relację z dochodzenia. Detektyw obiecał, że wyśle tam ekipę tak szybko, jak tylko skończą robotę w leśniczówce. - Dowiedzieliśmy się czegoś jeszcze - dodał Jimmy. Wnioskując ze szczątków podnośnika, wygląda na to, że majstrowano przy silniku i zamieniono na taki o większej mocy. - Kiedy ktoś zdołał to wszystko zrobić, skoro tyle osób było w domu? - dziwił się sfrustrowany Hamish. - Nigdy w to nie uwierzysz. Dzień wcześniej przyszli dwaj mężczyźni z identyfikatorami, twierdząc, że są z firmy serwisowej podnośnika i chcą dokonać jego przeglądu. Tego dnia nie przychodziła żadna ze sprzątaczek. Palfourowie zabrali dzieci na przejażdżkę samochodem. Pani Colchester poszła do swojego pokoju. Później zeszła po schodach o własnych silach, mówiąc, że nie jest pewna, czy ci ludzie już skończyli.

- Dlaczego nie powiedzieli ci wcześniej? - Ponieważ nie wiedzieli o tym, a ja dowiedziałem się dopiero wtedy, gdy pasterz, Gale McBride, który pędził swoje owce na pastwisko, zobaczył wychodzących mężczyzn i spytał, co tam robią. Podał kiepski rysopis. Czapki z daszkiem zaciągnięte na oczy, odpowiadali burknięciami, jeździli pikapem, a Gale nie zapamiętał numerów tablicy rejestracyjnej. - Ale to może oznaczać, że ktoś z domu z nimi współpracował - domyślał się Hamish. - Skąd takie wnioski? - Przyklejone pasy bezpieczeństwa. Jeśli by przyklejono je wcześniej, zdążyłyby zaschnąć. Ktoś musiał zakraść się w ciemnościach i pomajstrować przy nich tuż przed tym, jak zamierzała wjechać na podnośniku. - A najgorsze jest to, że dziennikarze z całego świata zjechali się i tu koczują. Wąwóz Wróżek ich za to regularnie kasuje. - Co?! - Tak, dziennikarze chcieli rozejrzeć się po okolicy, a pani Timoty zjawiła się przy bramce obrotowej, żeby pobierać opłatę od nich oraz od wszystkich nastolatków mieszkających w promieniu kilku mil, które mają nadzieję, że kamera telewizyjna ich odkryje i błyskawicznie zostaną gwiazdami. Kazaliśmy Mary Leinster zamknąć to miejsce na tydzień. Nie możemy pracować w takim cyrku. Zatrudniliśmy audytorów, żeby przejrzeli fundusze zarządu wąwozu i poszukali czegoś budzącego zastrzeżenia, a gdy Palfourowie i dostaną już swoje miliony, uwierz mi, że ich też czeka audyt. - Czy Palfourowie wciąż mają zamiar kwestionować testament? - Dostali wystarczająco dużo z tego skarbca, żeby ustawić się na całe życie. Nie sądzę, że będą chcieli zawracać sobie

tym głowę. Ale ludzie chyba naprawdę oszaleli. Mówią, że zrobiły to wróżki. - Pani Colchester dzień przed śmiercią chciała się ze mną widzieć, bo miała mi coś do powiedzenia - przypominał sobie Hamish. - Może ktoś chciał ją powstrzymać. - Możliwe. - Co Annie Williams sądzi o dzieciach? - Mówi, że przeżyły traumę. - Ta cudowna para! Babcia w ogóle ich nie obchodziła i otwarcie życzyli jej śmierci. - Ma przeczucie, że chodzi o coś, co wydarzyło się, zanim tu przyjechali, ale nasza Annie ma miękkie serce. Zostań tam, gdzie jesteś, aż przyjadą ludzie z kryminalistyki. Dick i Hamish usiedli na płaskich półkach w kamieniołomie i czekali w promieniach słońca. Sonsie i Lugs gdzieś zniknęły. Hamish przekazał Dickowi najświeższe wieści. - Wróżki znające się na technice - podsumował Dick. - Nie sądziłem, że ludzie jeszcze w nie wierzą. - Nie przyznają się do tego, ale przesądy są tu mocno zakorzenione. To rzekomo mają być mali ludzie, złośliwi i obrażalscy. Niektórzy mówią, że kiedyś istniała rasa mniejszych stworzeń, które zostały zmuszone przez silniejszy gatunek, by ukryć się za okrągłymi pagórkami. Ubierają się głównie na zielono i mieszkają na zielonych, opustoszałych wzgórzach. Tańczą przy świetle księżyca, zostawiając ślady okręgów na ziemi. Często jeżdżą w niewidzialnym pochodzie, a słychać tylko przenikliwe dzwonienie końskich uzd. Z tego, co wiem, to jednak nie kręcą się po okolicy i nie majstrują przy podnośnikach. - Wszystko prowadzi z powrotem do Mary Leinster powiedział Dick. - To znaczy?

- Z którejkolwiek strony na to spojrzeć, ona na tym skorzysta. Nawet po tym, jak ucichną poszukiwania morderców, ludzie wciąż będą ciągnąć do wąwozu. Założę się, że już zaczęła rozgłaszać, iż stara pani Colchester obraziła wróżki. Jej mąż i bracia są robotnikami budowlanymi. Dwóch strażników to też robotnicy budowlani. Wszyscy oni mogli zmówić się, żeby zabić staruszkę. Hamish pomyślał o niebieskich oczach Mary i zasmucił się. W tym, co właśnie powiedział Dick, była okrutna logika. Potem Hamish zastanawiał się, czy Elspeth Grant znów przysłano, żeby zrelacjonowała najświeższe wiadomości. Gdy ekipa z kryminalistyki w końcu przyjechała, Hamish zagwizdał na swoje zwierzęta i wraz z Dickiem wrócili do Lochdubh. Dick skierował kroki prosto na leżak w ogrodzie, a Hamish ruszył do biura, żeby przejrzeć notatki. Zadzwonił telefon. To znów był Jimmy. - Zabieram Mary Leinster na przesłuchanie. - Dlaczego? - spytał Hamish z zamarłym sercem. - Dzień przed śmiercią pani Colchester rozmawiała z panią Vance, która pracuje w wydziale środowiska. Twierdziła, że miała wizję. Widziała panią Colchester na niebie, lecącą w kierunku księżyca. - Jeśli ta kobieta jest winna, to raczej nie chwaliłaby się popełnieniem morderstwa - zauważył Hamish. - Niektórzy jasnowidze potrafią być bardzo przebiegli. W każdym razie wzywam ją na przesłuchanie. Annie zamierza do ciebie wpaść, żeby porozmawiać o dzieciach. Hamish odłożył słuchawkę i siedział, marszcząc brwi. Dar przepowiadania przyszłości lub Dlama Shealladh, jak to nazywa się po gaelicku, był niemożliwy do udowodnienia. Istniał pewien przesąd, że jeśli opowie się o jakieś wizji, to straci się zdolność widzenia przyszłości. No i ludzie, którzy

rzeczywiście opowiedzieli o tym, na przykład o wizji czyjejś śmierci, zawsze mówili o tym już po zdarzeniu. Usłyszał głos Dicka z ogrodu. - Obejdź dom i podejdź od strony bocznych drzwi, Annie. Ruszył do kuchni, by wyjść jej na spotkanie. - Domyślam się, że przyszłaś, żeby porozmawiać ze mną o dzieciach. - Tak, niepokoją mnie. Nie są normalne. - Wejdź do środka. Siadaj. Napijesz się kawy lub herbaty, a może czegoś mocniejszego? - Mogłabym zabić za whisky. Hamish wyjął butelkę z szafki i nalał jej miarkę. - Usiądź sobie, dziewczyno, i powiedz mi, co cię trapi. - Niepokoiłam się o nie jeszcze przed morderstwem westchnęła Annie, zdejmując czapkę i kładąc ją na krześle obok siebie. - O rany, ale gorąco. Coś jest z nimi nie tak. To tak, jakby przydarzyło im się coś naprawdę okropnego. Są bardzo zamknięte w sobie. Polegają na sobie, ponieważ nie znoszą innych i nie ufają całej reszcie ludzkości. Chciałam, żeby poszły do psychiatry, ale ich rodzice odrzucili tę propozycję. Gdy wyjechali, niewiele mogę już zrobić. Może coś złego dzieje się w tej ich szkole. - Wydawało się, że nie mogą się doczekać, żeby do niej wrócić, do tego stopnia, że życzyły swojej babci śmierci zauważył Hamish. - Może ty mógłbyś spróbować, Hamishu. - Nie będzie wolno mi z nimi rozmawiać, jeśli rodzice będą w pobliżu. - Nie przejmują się mną, ponieważ myślą, że bawię się z nimi tylko dlatego, żeby podtrzymać je na duchu. - Chcesz powiedzieć, żebym spróbował tego samego?

- Ich rodzice wyjechali dziś do adwokata do Strathbane. Pani Dunglass i pani McColl, sprzątaczki, obiecały, że będą je mieć na oku. - W takim razie jedźmy tam. Zobaczę, co da się zrobić. Zostawił Dicka śpiącego na leżaku w ogrodzie i odjechał do Braikie, a Annie podążała za nim swoim samochodem. Pogoda wciąż była ładna, ale w powietrzu czuć było wilgoć. Spojrzał w niebo. Pierzaste chmury wyciągały swoje długie palce z zachodu, zwiastując zmianę pogody. Ani jedna zmarszczka nie mąciła lustrzanej powierzchni jeziora Lochdubh. Ludzie stali w grupkach i rozmawiali. Wszystko zdawało się takie spokojne. Doznał nagłego pragnienia, żeby zawrócić, ruszyć z powrotem i dołączyć do Dicka w ogrodzie i zapomnieć o całej sprawie. Zamiast tego przyspieszył i przez wrzosowiska i wzgórza skierował się do Braikie. Dwaj policjanci stojący na warcie otworzyli im bramę do leśniczówki, gdy udało się im przecisnąć przez zgromadzonych tam dziennikarzy. Hamish pomyślał, że nie było ich znowu aż tak wielu. Reszta musi być w Strathbane. Drzwi otworzyła im Bertha Dunglass i powiedziała, że dzieci są w ogrodzie. Obeszli budynek i skierowali się na tyły. Olivia i Charles siedzieli ramię w ramię, wpatrując się w przestrzeń. Hamish podszedł do nich z Annie i usiadł na trawie obok. Zapadła chwila dłuższego milczenia. Następnie Hamish postanowił zaryzykować. - Powiedzcie mi - odezwał się łagodnie - dlaczego tak bardzo chciałyście wrócić do szkoły, skoro tak źle was tam traktują? Spojrzały na niego z zaskoczeniem malującym się na twarzach.

- Skąd się pan dowiedział? - spytał Charles zdławionym głosem. - Cóż, obecna tu Annie domyśla się, że coś złego przytrafiło się wam wcześniej, zanim tu przyjechaliście, i nie ma to nic wspólnego z morderstwem. Jak się nazywa wasza szkoła? - Billhead Hall, jest w Barnet - odezwała się Olivia, a jej głos był tylko odrobinę głośniejszy od szeptu. - To jedna z tych „postępowych" szkół, co oznacza niewiele dyscypliny. Z mojego doświadczenia wynika kontynuował Hamish delikatnie śpiewnym głosem rodem ze szkockich gór - że to może prowadzić do braku nadzoru. To z kolei pociąga za sobą znęcanie się i wszelkiego rodzaju złośliwości. A teraz, Olivio, odpowiedz mi na to pytanie i pamiętaj, że uwierzę w każde twoje słowo. Zostałaś zgwałcona? - Charles przeszkodził temu w samą porę - szepnęła, a jej twarz stała się bledsza niż kiedykolwiek. - Mów dalej. - To był nauczyciel plastyki, pan Smithers. Zawsze prosił mnie, żebym zaczekała po lekcjach i gładził moje włosy. Zdenerwowałam się. Charles schował się w szafie w sali plastycznej. Smithers przyparł mnie do biurka i pchał mnie, a dłonią podciągnął moją spódniczkę. Charles wyskoczył z szafy i uderzył go wazonem w głowę. Wezwano policję. Nikt nie chciał nam uwierzyć. Miałam okropne badanie medyczne. Nic nie stwierdzono. Pan Smithers powiedział, że nie wniesie przeciwko nam oskarżenia. Wysłano nas na sesje do szkolnego psychiatry, który wmawiał nam, że dzieci w naszym wieku mają bujną wyobraźnię. To był jakiś koszmar. Nawet nasi rodzice nam nie uwierzyli. - Kiedy to wszystko się wydarzyło? - spytał Hamish. - Pod koniec zeszłego semestru.

- Dlaczego więc byliście tacy niechętni, żeby pójść do publicznej placówki? Daleko od tamtej okropnej szkoły. Charles powiedział obojętnym tonem: - Chcieliśmy tam wrócić, żeby go zabić. - Nie słyszałem tego - rzucił szybko Hamish. - Jeśli to wyjdzie na jaw, to zaczną myśleć, że to wy zamordowaliście babcię. Dlaczego wasi rodzice nie chcieli was słuchać? - Mama to snobka - zabrała głos Olivia. - Sporo utytułowanych osób posyła tu swoje dzieci. Umieszczają je w internacie, a potem o nich zapominają. - Jak ma na imię pan Smithers? - Jeffrey. - Pisze się przez „J"? - Tak. - Macie jego zdjęcie? - Tak - powiedział Charles. - W szkolnej broszurze jest jedno. - Macie ją ze sobą? - Mam ją w pokoju. Pójdę po nią. Zaczekali, aż wróci. - A teraz coś wam powiem. Wierzę wam i zamierzam wyprostować tę sprawę. Kiedy wasi rodzice powinni wrócić? - Powiedzieli, że nie wrócą przed wieczorem. Unikają dziennikarzy - oświadczyła Olivia. Hamish poczuł nagle zalewającą go falę wstrętu do rodziców, którzy potrafią zostawić swoje dzieci same właśnie wtedy, gdy najbardziej pottzebują ich wsparcia. - Proszę, żebyście cierpliwie czekały. Zajmę się tym, ze Smithersem włącznie. Spojrzały na niego z błyskiem nadziei w swoim zwykle obojętnym wzroku. - Annie, zabierz je stąd, weź je do kina w Strathbane, zrób cokolwiek, żeby je zająć. Całą resztę zostaw mnie.

Elspeth Grant wróciła na północ, żeby zrelacjonować ostatnie wydarzenia. Hamish wrócił do Lochdubh i natychmiast do niej zadzwonił. - Przyjeżdżaj do Lochdubh - ponaglał. - Może mam dla ciebie niesamowitą rzecz. Elspeth weszła na posterunek policji znaną sobie od lat drogą, przez kuchenne drzwi. Zastała Hamisha siedzącego przed komputerem, obok leżała szkolna broszura. Pospiesznie opowiedział jej całą historię. - Przedzieram się przez fotografie przestępców seksualnych. Jest też możliwe, że ten nauczyciel plastyki zmienił nazwisko. - Dużo ryzykujesz, Hamishu - zaniepokoiła się Elspeth. Odwrócił się i napotkał przyglądające mu się srebrzyste, cygańskie oczy. - Dlaczego tak mówisz? - To tylko przeczucie. - Och, ty i te twoje przeczucia. Pozwól mi zająć się tą sprawą. Elspeth postawiła swoje krzesło tuż obok niego. - To on! - krzyknęła niespodziewanie. - Skąd wiesz? Ten ma brodę. Smithers jest gładko ogolony. - Użyj wyobraźni, Hamishu. Ci faceci na zdjęciach mają te same oczy. Zobacz, jak lewe oko opada w kąciku. Tak naprawdę nazywa się Frederick Styles, dziesięć lat temu był oskarżony o zgwałcenie dziewięcioletniej dziewczynki. Dostał osiem lat i wyszedł po sześciu. - Racja. Zgłoszę to Jimmy'emu i pchnę sprawę do przodu. Drodzy rodzice pojechali do Strathbane, żeby spotkać się z adwokatem. Mogę ich tam złapać. Jeśli nie, poszukam najdroższej restauracji w mieście. Nie mów nikomu, że to ja przekazałem ci te informacje.

Gdy Elspeth wybiegała z posterunku policji, prawie zderzyła się z Dickiem, który przecierał zaspane oczy. Dick ruszył spacerkiem na posterunek. - Domyślam się, że nic się nie działo - powiedział. - Jest coś do jedzenia? Elspeth się poszczęściło. Ralph i Fern Palfourowie właśnie wychodzili z kancelarii adwokackiej. Elspeth podeszła do nich z przygotowanym mikrofonem i włączonym urządzeniem nagrywającym. - Właśnie dowiedzieliśmy się - zaczęła Elspeth - że wasza córka została zaatakowana na tle seksualnym przez swojego nauczyciela plastyki, notowanego przestępcę seksualnego. Przed gwałtem uratował ją brat. Ów mężczyzna tak naprawdę nazywa się Frederick Styles. Dlaczego nic nie zrobiliście, żeby ochronić swoje dzieci? Fern wybuchła płaczem. Ralph próbował uderzyć kamerzystę, ale ten zwinnie uskoczył przed jego pięścią. - Pozwę was za to! - zawył. - Proszę tak zrobić - kontynuowała Elspeth. - Proszę mi powiedzieć, czy rozważali państwo przeniesienie dzieci z tamtej szkoły? Ralph i Fern szybko wsiedli do samochodu i odjechali z piskiem opon. Hamish zastanawiał się, czy pojawienie się nowego wątku związanego z dziećmi Palfourów i wynikłe z tego zamieszanie nie opóźniły śledztwa w sprawie śmierci pani Colchester. Frederick Styles zniknął i policja go poszukiwała. Palfourom w pewnym momencie groziło, że odbiorą im dzieci. Ale psychiatra sprzeciwił się i zalecił, żeby uczęszczały do lokalnej szkoły w Braikie. Muszą spróbować prowadzić normalne życie, jednocześnie przychodząc co tydzień na terapię. Ralphowi i Fern polecono pozostać w szkockich górach, dopóki policja nie da im pozwolenia na wyjazd.

Mary Leinster nie została aresztowana. Upierała się, że ma dar przepowiadania przyszłości i to wszystko. Twierdziła, że feralny wieczór spędziła w domu z mężem. Przed wyjazdem na południe Elspeth odwiedziła Hamisha, żeby podziękować mu za materiał na reportaż. - To chyba jest okropna, specyficzna szkoła. W internacie rodzice umieszczają trudne dzieci tylko po to, żeby się ich pozbyć. Gdy w końcu udało mi się porozmawiać z Fern Palfour, powtarzała jedynie: „Ale przecież lady Firthing posyła tu swoje dzieci!". - Wciąż zastanawia mnie brutalność i skomplikowana metoda tego morderstwa. - Hamish zmienił temat. - Pomyślałeś o tym, że to mogło być coś w rodzaju ostrzeżenia? - Co masz na myśli? - Mam przeczucie, że ktoś o czymś wie, ale napędzono mu stracha, żeby siedział cicho. A to tylko pogarsza sprawę. Komuś naprawdę podobało się planowanie tego morderstwa. Co z Mary Leinster? - A co ma z nią być? - zirytował się Hamish. - Nie ma żadnego dowodu świadczącego przeciwko niej. - Jeśli to nie ona popełniła tę zbrodnię - zastanawiała się Elspeth - a jakoś nie sądzę, żeby miała potrzebne ku temu umiejętności, to oznacza, że może być w niebezpieczeństwie. Albo Mary ma dar przepowiadania przyszłości, albo jedynie popisuje się, mówiąc, że miała wizję morderstwa. Albo coś wie. Wówczas czyha na nią niebezpieczeństwo ze strony mordercy lub morderców. - Ty sama często masz wizje bardzo podobne do przepowiadania przyszłości - zauważył Hamish. - Nie sądzę, żeby to było to samo. Prawdopodobnie mój mózg gromadzi różne informacje, a potem podsuwa mi

przeczucie na temat czegoś, co ma się wydarzyć. Odwiedzałeś naszego sławnego jasnowidza? - Angusa Macdonalda? Nie. Dlaczego pytasz? - Założę się, że Mary musiała się z nim spotkać. Może warto go odwiedzić. Dick wszedł do kuchni, niosąc siaty z zakupami. - Mam tu pyszne kotleciki z jagnięciny - zachwalał. - Na kolacji jesteśmy tylko ty i ja czy panna Grant również zje z nami? - Ja dziękuję - szybko powiedziała Elspeth. - Muszę już lecieć. Bądź ostrożny, Hamishu. - To świetna dziewczyna - uśmiechnął się Dick, gdy Elspeth wyszła. - Wrzucę tylko te kotlety do pieca. - Daj mi jeszcze godzinę, Dicku. Muszę się z kimś zobaczyć. Hamish pogrzebał w szufladzie nocnego stolika i znalazł pudełko cygar, które kupił podczas wycieczki do Hiszpanii. Z pudelkiem wciśniętym pod pachę poszedł zobaczyć się z Angusem. Jasnowidz zawsze oczekiwał jakiegoś podarku. Hamish ani przez chwilę nie wierzył, że jasnowidz ma jakieś magiczne moce. Sądził, że Angus polega na swoim rozumie, a przede wszystkim na plotkach i zdolności szybkiego kojarzenia faktów. Gdy wspinał się na wzgórze, gdzie stał dom Angusa, padała lekka mżawka. Jasnowidz z kudłatą brodą, ubrany w wyświechtany szlafrok, otworzył drzwi, zanim Hamish zdążył zapukać. Przyjął cygara i włożył je do kieszeni szlafroka. Gdy usiedli przed palącym się kominkiem w salonie, Hamish spytał: - Czy Mary Leinster złożyła ci wizytę. - Tak. I? - Czego chciała? Angus uśmiechnął się od ucha do ucha, pokazując pożółkłe od nikotyny zęby.

- Ona chciała wybudować mi grotę w Wąwozie Wróżek. Miałem tam siedzieć i prawić mądrości turystom. Nie skorzystałem z oferty, mam artretyzm i nie chcę nawet o tym słyszeć. - Sądzisz, że ma dar przepowiadania przyszłości? - Stwierdziłbym, że wie, co czai się za rogiem. Jest przebiegła. - Daj spokój, Angusie. Jest miłą kobietą, która znacząco rozkręciła gospodarkę Braikie. - Zastawiła na ciebie sidła, prawda? Hamish zarumienił się. - Nic podobnego. - No cóż, póki będzie wciskać ci ten stary kit o nieszczęśliwym małżeństwie, to dla pewnego rudowłosego policjanta jest nadzieja, że zaciągnie to przyjemne ciałko do łóżka. - Skąd taka paskudna myśl przyszła ci do głowy? - spytał Hamish chłodno. - Bo pozwalasz innym kobietom odejść, właśnie dlatego. Akcent Hamisha rodem ze szkockich gór stał się wyraźny. - Nie wiem, o czym mówisz. W przyszłości pilnuj swoich spraw. - To ty do mnie przyszedłeś i sprawiłeś, że zaczęły być moimi sprawami - fuknął. - Spadam stąd! Hamish skierował się do drzwi. - Uważaj na wróżki - zarechotał Angus. Hamish trzasnął drzwiami i zaczął zbiegać ze wzgórza. Był zdziwiony, widząc Mary Leinster czekającą na niego w kuchni przy stole, częstowaną przez Dicka herbatą. - Och, Hamishu! - krzyknęła, gdy go zobaczyła. Łzy popłynęły jej po policzkach.

- Co się stało? - spytał ostro Hamish. - Chyba nie kolejne morderstwo? Gdy Mary zachłysnęła się powietrzem i szlochała, Dick objaśnił: - Niektórzy mieszkańcy Braikie twierdzą, że poprzedni właściciel przekazał wąwóz obywatelom Braikie. Nigdy nie było mowy o pobieraniu opłaty. Grożą, że zaciągną Mary do sądu. Hamish powiesił czapkę na haczyku za drzwiami i usiadł obok Mary. - Czy zmarły lord Growther wspominał coś o tym, żeby od nikogo nie pobierać opłaty? Mary potrząsnęła przecząco głową. - Ale niektórzy mieszkańcy miasta zarzucają nam, że jesteśmy chciwi. - Jest jeden sposób, żeby tego uniknąć. Autobusy wycieczkowe i samochody przywożące ludzi spoza okolicy będą uiszczać zwykłą opłatę. Mieszkańcy miasta nie będą płacić nic. To powinno rozwiązywać sprawę. Mary wyjęła chustkę do nosa obszytą koronką i otarła oczy. - Jakiś ty mądry! - wykrzyknęła. Ale w tych jej ogromnych niebieskich oczach mignęło coś, co zniknęło w następnej minucie, a Hamishowi niespodziewanie przypomniało zimorodka. - Tak więc - uśmiechnęła się Mary - sprawa rozwiązana. Powiadomię o tym jutro radę miasta i nadam to w lokalnym radiu. Stawiam ci kolację, sierżancie Macbecie. Hamish zawahał się. Spojrzała na niego swoimi wspaniałymi oczami. Obecnie panowała moda właśnie na takie szczupłe, ale dobrze umięśnione kobiece sylwetki i wyraźne kości policzkowe. Mary miała na sobie cienką niebieską kaszmirową sukienkę i małe szafirowe kolczyki.

Dlaczego nie? - pomyślał, nagle zły na Elspeth i jasnowidza, którzy nakładli mu do głowy paskudnych myśli na jej temat. - Zgoda - uśmiechnął się zadowolony. - A ja zjem kotleciki z jagnięciny i dam też trochę zwierzakom - rzucił Dick beztrosko. Gdy Mary przeparadowała przed Hamishem do kuchennych drzwi, natknęła się na żbika. Sonsie, która zagrodziła jej drogę, ślepia miała pożółkłe, spojrzenie nienawistne, a sierść zjeżoną. Mary krzyknęła z przerażenia i cofnęła się w kierunku Hamisha. - Spadaj, Sonsie! - krzyknął. - Uciekaj! Kot odwrócił się i czmychnął przez dużą kocią klapkę w drzwiach. - Przepraszam za to. Mógłbym przysiąc, że te zwierzaki robią się zazdrosne. Gdy wyszli z posterunku, Mary chwyciła go pod ramię i uśmiechnęła się do niego. - Rozumiem to. Kot dołączył do psa Lugsa, czekającego przy nabrzeżnym murku. Oba zwierzaki odwróciły się i wpatrywały w Hamisha i Mary. - Co... Co za niezwykle zwierzęta - szepnęła Mary. - To znaczy żbik! I pies z niebieskimi oczami! - To wspaniałe zwierzaki - bronił ich Hamish. - I kilka razy ocaliły mi życie. - Jakie to ekscytujące! Musisz mi o tym opowiedzieć. Priscilla Halburton - Smythe, dawna narzeczona Hamisha, przyjechała do hotelu na zamku Tommel z krótką wizytą. Jej rodzice byli właścicielami hotelu. Menedżer, pan Johnson, przywitał ją w holu, a Priscilla natychmiast wypytała go o morderstwo, o którym pisali we wszystkich gazetach.

Gdy skończył przekazywać jej plotki i domysły, Priscilla spytała: - Gdzie jest Hamish dziś wieczorem? - W tym momencie jest we włoskiej restauracji, oczarowywany, zamęczany i dezorientowany przez Mary Leinster. - No właśnie! Kobietę od Wąwozu Wróżek? - Tak, to o nią chodzi. - Ale ona jest mężatką, czyż nie? - Jak głosi plotka, rozwodzi się. A w ogóle to twierdzi, że ma dar przepowiadania przyszłości. - Ależ się uśmiałam. Do rozpuku. Okno biura menedżera wychodziło na parking. - Wydaje mi się, że jest tam para twoich przyjaciół, czekających na znak. Priscilla odwróciła się i podeszła do okna. Sonsie i Lugs stały obok jej bmw. - To bardzo dziwne. Jak myślisz, czego chcą? - Te zwierzęta przyprawiają mnie o gęsią skórkę. Gdyby były ludźmi, powiedziałbym, że chcą, żebyś poszła do restauracji i zapobiegła temu, co się tam dzieje. - Zapewne mają nadzieję na jałmużnę z kuchni. Gdy tylko odjechała, pan Johnson zadzwonił do Dicka na posterunek policji. - Jest w drodze z psem i kotem - poinformował. - To było sprytne z twojej strony, żeby je tu przemycić. - Skąd wiedziałeś, że Mary Leinster i Hamish są na kolacji? - spytał Dick. - Gdy tylko wyszli razem z posterunku policji, wieść o tym szybko się rozeszła. Pomyślałem, że jeśli Priscilla poczuje się w obowiązku odwieźć zwierzęta, to będzie jak kij w szprychy. Nie powinien baraszkować z podejrzaną o morderstwo, a do tego zamężną kobietą.

Hamish uważał mniej więcej to samo. Restauracja proponowała ofertę specjalną z powodu kryzysu, więc było tłoczono. Był świadom ciekawskich i oskarżycielskich spojrzeń, które im towarzyszyły. Willie Lamont, kelner, nie spieszył się, żeby przyjąć od nich zamówienie. Właśnie kończył zapisywać, gdy drzwi do restauracji się otworzyły. Priscilla weszła razem z psem i kotem. Sonsie natychmiast wskoczyła Hamishowi na plecy, przycisnęła swój futrzany podbródek do jego ramienia i wpatrywała się złowrogo w Mary. - Spadaj! - syknął wściekły Hamish. - Priscillo, dlaczego tu przyszłaś? I dlaczego przyprowadziłaś Sonsie i Lugsa? - Czekały na parkingu obok hotelu. Martwiłam się, że coś ci się przytrafiło, a pan Johnson powiedział mi, gdzie jesteś. Willie prędko przysunął jeszcze jedno krzesło do stołu dla Priscilli, po czym zwrócił się do zwierzaków: - Chodźcie. Podają dziś ossobuco (Ossobuco - dosł. kość z dziurą, potrawa kuchni włoskiej, wywodząca się z Lombardii. Składa się z giczy cielęcej i dodatków, z których najbardziej charakterystyczny jest szpik wydobyty wykałaczką z kości użytych do gotowania potrawy.). Kot zeskoczył na podłogę i razem z Lugsem, idącym tuż za nim, zniknęły w kuchni. Hamish przedstawił sobie panie. Dwie kobiety przyglądały się sobie nawzajem. Mary była wściekła. Priscilla ze swoim wzrostem i chłodną urodą sprawiała, że jej notowania spadały. Willie wrócił i przyjął zamówienie od Priscilli. Hamish początkowo chciał zaprotestować, że przecież nie była zaproszona, ale szybko doszedł do wniosku, że jej obecność przywraca spotkaniu z Mary atmosferę przyzwoitości. - Opowiedz mi wszystko o tym morderstwie - ponaglała Priscilla.

Hamish pamiętał, jak w przeszłości Priscilla była przydatną osobą, kimś w rodzaju Watsona. Zaczął relacjonować szczegółowo po kolei wszystkie zdarzenia. W tym czasie twarz Mary wyrażała coraz to większe znudzenie. Gdy Hamish skończył, Priscilla przeniosła swoją uwagę na Mary. - To paskudna sprawa. Co zamierzasz zrobić z pieniędzmi? - Musimy skończyć budowę sklepu z pamiątkami ożywiła się Mary. - Potem zamieścimy kolorową reklamę we wszystkich większych czasopismach. Musimy wyżwirować sporo ścieżek w lesie. Przyszło mi też do głowy, że Festyn Wróżek byłby dobrym pomysłem, miejscowe dzieciaki przebrane za duszki i małe światełka porozwieszane na drzewach. Och, takie tam rzeczy. - Ale ta cała przykra sprawa zaczęła się od śmierci zimorodka, potem było uszkodzenie mostu - zwróciła uwagę Priscilla. - Nie boisz się, że ktoś postawił sobie za cel, żeby zniechęcić turystów do odwiedzania wąwozu? - Może będziemy teraz mogli zatrudnić więcej osób dozorujących las nocą. Nie możemy przecież wymagać, żeby obecni strażnicy pracowali dwadzieścia cztery godziny na dobę. Niektórzy z mieszkańców wioski mówili, że będą patrolować wąwóz, ale się nie pojawili. - Nie sądzisz, że zamordowanie pani Colchester ma z tym coś wspólnego? Mary zaśmiała się dźwięcznie. - Liczyłam na to, że zjem tu miły posiłek z Hamishem. Nie spodziewałam się, że zostanę wzięta w krzyżowy ogień pytań. Drzwi do restauracji otworzyły się i do środka spacerowym krokiem wszedł Dick.

- Przypaliłem kotlety, proszę pana - zwrócił się do Hamisha. - Och, chyba nie ma innego wolnego stolika. - Wszystko w porządku. - Willie zjawił się nagle. - To dobrze, że to duży okrągły stół. Zawsze sadzam przy nim Hamisha, gdy jest na kolacji z Priscillą. Przysiądź się tutaj. - Czy nie moglibyśmy porozmawiać o czymś innym, zamiast wałkować na okrągło sprawę morderstwa? zaproponowała Mary, uśmiechając się do Hamisha. Położyła swoją dłoń na jego dłoni. On delikatnie cofnął rękę. - Bardzo trudno myśleć o czymkolwiek innym w środku dochodzenia - odparł Hamish. - A ja naiwna myślałam, że to moje wdzięki skusiły cię na kolację - wdzięczyła się Mary. - A jak spędza dzisiejszy wieczór twój mąż? - spytała Priscilla przymilnie. - Skoro jest nas tu już tak dużo, może poprosisz go, by do nas dołączył? Łzy popłynęły po policzkach Mary i zaszlochała żałośnie. - My kiepsko się dogadujemy. Myślimy o rozwodzie. - Z ewentualną rozprawą rozwodową na horyzoncie powiedziała Priscilla - lepiej nie pokazywać się w towarzystwie innego mężczyzny, zanim postępowanie się nie zakończy. - Pójdę przypudrować nosek - westchnęła Mary. - Jesteś dla niej zbyt surowa, Priscillo - nachmurzył się Hamish. - A ja myślę, że robi z ciebie idiotę. - Cóż, ty najbardziej ze wszystkich powinnaś wiedzieć, że to już wcześniej mi się przytrafiło - złościł się Hamish. Zamierzasz coś zamówić, Dicku? - Nie. Po prostu dokończę posiłek Mary. - Co?!

- Nie ma sensu marnować dobrego jedzenia. Ona już tu nie wróci. Willie podszedł do stołu. - Pani Leinster przeszła przez kuchnię i wyszła tylnymi drzwiami. Hamish podniósł się, ale zaraz z powrotem opadł na krzesło. Po raz pierwszy spojrzał na tę znajomość z innej strony. W pewien sposób Mary próbowała nim manipulować, ale jeśli tak było, to dlaczego? - A co z Palfourami? - spytała Priscilla. - Jacy z nich rodzice, skoro potrafią tak po prostu zignorować fakt, że ich dzieci są molestowane w szkole? - Rodzeństwo mieszkało w internacie - tłumaczył szczegóły Hamish. - Mąż i żona pracowali w przedszkolu. Zrzucili wysiłek i odpowiedzialność za wychowanie na pedagogów. Rodzice czasem wysyłają dzieci sprawiające trudności do takich szkół tylko po to, żeby się ich pozbyć. - To znaczy, że było coś nie tak z dziećmi Palfourów, jeszcze zanim były molestowane w szkole? - Pracuje z nimi policyjny psychiatra. Może on coś wykrył. Jednakże dwoje takich dzieci nie ma dostatecznej wiedzy, żeby skonstruować rakietę i podrasować silnik. - Może. Jaką Mary Leinster ma przeszłość i jak to się stało, że zdobyła taką władzę w Braikie? - Pracowała w radzie miejskiej w Perth. Studiowała na wydziale ochrony środowiska i ma dyplom. Gdy lord Growther przekazał wąwóz miastu Braikie, nic z tym nie zrobili. Tuż przed nowymi wyborami rada miejska zaczęła jak szalona zatrudniać różnych ludzi. Opublikowali ofertę dla urzędnika do spraw środowiska i wtedy Mary dostała tę pracę. Jej mąż i brat przyjechali razem z nią. - A jak to się stało, że jej rodzina dostała kontrakt na budowę sklepu z pamiątkami?

- Rada miejska to zatwierdziła. - Ciekawa jestem dlaczego. Zastanawiam się, czy Mary flirtowała, a może zrobiła coś jeszcze gorszego, z burmistrzem i radnymi miejskimi, a potem zastosowała mały, delikatny szantaż. - Priscillo! - wykrzyknął Hamish. - Nie jestem głupcem! - Muszę to oddać Mary Leinster - uśmiechnęła się Priscilla. - Potrafi ogłupić każdego mężczyznę. Gdy Hamish wrócił na posterunek policji, natychmiast naskoczył na Dicka. - Te zwierzaki nie trafiły do hotelu ot tak sobie. Skąd wiedziałeś, że Priscilla tu przyjechała? - Pani Wellington, żona pastora, powiedziała mi o tym, ale prosiła, żebym ci tego nie mówił, bo to cię tylko zmartwi. Przepraszam, jeśli przekroczyłem pewną granicę, proszę pana, ale Mary Leinster mnie przeraża. Chodzi o coś, co kryje się w jej oczach. Coś podobnego do tego, co można zobaczyć we wzroku drapieżnego ptaka, zimorodka, który dostrzegł dużego, tłustego pstrąga. A ty, gdzie się teraz wybierasz? spytał Hamisha, widząc, jak ten nagłe ruszył do drzwi. - Idę rzucić okiem na wąwóz. Potrzebuję ciszy i spokoju. Muszę sam się tam rozejrzeć.

Rozdział szósty Od samotnego schroniska mglistej wyspy dzielą nas góry i bezmiar morskich wód - jednak wciąż ród jest silny, serce ze szkockich gór, a w snach jawią się nam Hebrydy. sir Walter Scott Hamish usiadł na gładkim kamieniu nad stawem, spowity w mroku letniej nocy szkockich gór, kiedy nigdy tak naprawdę nie robi się ciemno. Panowała kompletna cisza, słychać było tylko szmer wodospadu. Doszedł do wniosku, że musi spędzić trochę czasu w zupełnej samotności. Hamish lubił Dicka, ale przywykł do własnego towarzystwa. Oczywiście Elspeth zawsze komentowała cierpko, że był żonaty ze swoim psem i kotem. Na Boga, co on widział w Mary Leinster? Może działo się tak dlatego, że w dzisiejszych czasach nie spotykało się kobiecości w tak czystej postaci. Stroje, włosy, perfumy, niebieskie oczy, wszystko zawarte w tym uwodzicielskim zestawie. Dość niespodziewanie zapadł w pozbawiony marzeń sen, głęboki i czarny jak aksamit. Obudził się wraz z wczesnym wschodem słońca. Oddychał głęboko czystym powietrzem. Wąwóz wyglądał urokliwie i sprawiał wrażenie zaczarowanego. Cienki woal mgły unosił się nad stawem, a drobne tęcze tańczyły nad wodospadem. Przepełniała go radość. To było jak na początku świata, jeszcze przed pojawieniem się zła i grzechu. Prawie uwierzył w istnienie Ogrodów Edenu przed zagoszczeniem w nich węża. Z porannym śpiewem natury w uszach wspiął się na parking, zaskoczony, że nie czuje się ani trochę zesztywniały. Właśnie miał wsiadać do swojego land rovera, gdy przypomniał sobie, że pani Colchester miała w zwyczaju

odwiedzać staw sama w nocy. Najwyraźniej przestała to robić tuż przed morderstwem. Teraz był przekonany, że groteskowy sposób, w jaki popełniono morderstwo, był ostrzeżeniem. Ostrzeżeniem w mafijnym stylu. Każdy, kto coś wie, ma trzymać język za zębami. Jimmy umieścił w raporcie adnotację, w której stwierdzał, że nie namierzono tych dwóch mężczyzn, którzy przyszli zająć się serwisem podnośnika. Hamish, zatopiony w myślach, wracał wolno na posterunek policji. Na biurku czekała na niego wiadomość od Dicka. „Pani Colchester zgodnie ze swoją wolą zostanie pochowana na wyspie Rosse. Najwidoczniej tam się urodziła. Wydano już ciało. Pogrzeb jutro. Daviot chce, żebyśmy się tam stawili i sprawdzili, kto się zjawi." Rosse - myślał Hamish. - Czy ktoś tam w ogóle mieszka? Rozwinął mapę Hebrydów Zewnętrznych. Znalazł wyspę o tej nazwie, nieco na południe od Tiree, na mapie stanowiła zaledwie punkt. Gdy wpatrywał się w mapę, zaczął zastanawiać się, jak długo jeszcze będzie mógł utrzymać swój posterunek policji. W planach przewidziano, że szesnaście posterunków policji na północy Szkocji zostanie zamkniętych, wliczając w to ten w Nairn, który został zbudowany zaledwie rok temu i kosztował ponad milion funtów. Pamiętał, jak doktor Brodie zauważył cynicznie, że jeśli będzie chciał wiedzieć, który szpital rząd ma właśnie zamiar zamknąć, to powinien rozejrzeć się za tym, w którym dopiero co otwarto nowy oddział. Co stanie się z jego ukochanym posterunkiem? I czy w końcu będzie patrolować całą północną Szkocję? Obudził Dicka, zrobił śniadanie, a potem zadzwonił do Jimmy'ego i zapytał o przygotowania do pogrzebu.

- Oznajmiłem Palfourom, że cię tam wysyłam powiedział Jimmy. - Czują, że będą potrzebować ochrony. Nie ma potrzeby, żebyś zabierał ze sobą Frasera. Jutro wyruszają z trumną. Najpierw prom na Tiree, a potem łódka rybacka na Rosse. Palfourowie musieli sporo zapłacić rybakowi, który zgodził się zabrać na pokład trumnę, nie wspominając o kobiecie. Przesądny lud. - Czy ktoś tam w ogóle mieszka? - spytał Hamish. - Dwóch starych gospodarzy. Bracia Ezekiel i Abraham McSporranowie. To bardzo popularne nazwisko. Obaj byli żonaci, ale ich żony zmarły i nie mieli dzieci. Mają reputację dziwaków. Masz wziąć ze sobą sprzęt campingowy. Pastor na Tiree przenocuje Palfourów, ale mówi, że dla ciebie nie ma pokoju. Ojciec i matka pani Colchester mieszkali tam przez krótki czas, zanim przenieśli się na stały ląd Szkocji. - Kiedy wszyscy wyruszamy? - Jutro rano o szóstej, żeby złapać prom z Oban. - Jak idzie dochodzenie? - Co do rakiety, to każdy mógł kupić saletrę przez Internet. Saletra jest również składnikiem nawozów. Można by pomyśleć, że Leinsterowie są głównymi podejrzanymi, ale nie chcieliby przecież, żeby zaszkodziło to ich wąwozowi. Pieniądze, które zostawiła im staruszka, przejdą na zarząd, a rada audytorów przeprowadzi ich kontrolę. Scotland Yard nie dokopał się do niczego z ich przeszłości w Londynie. - Kiedy pani Colchester osiadła na terenie Szkocji kontynentalnej? - Chyba jeszcze w czasach arki Noego. Jej rodzice, państwo Mackayowie, byli rolnikami na Rosse, ale gdy stwierdzili, że tamtejsze życie jest zbyt surowe, przeprowadzili się do Strathbane. Ojciec dostał pracę w rzeźni. Pani Colchester pracowała jako pielęgniarka w Strathbane, a potem przeniosła się do Londynu. Pracowała w

szpitalu Guy's i opiekowała się Colchesterem, gdy miał operację usunięcia wyrostka robaczkowego. Wyszła za niego i została majętną kobietą. - A jej rodzice? - Zmarli wkrótce po tym, jak wyszła za mąż. Nie zostali zaproszeni na ślub, a ona nie pojechała nawet na ich pogrzeby. Dorobiła się reputacji naprawdę okrutnej i wstrętnej osoby. - Może jest ktoś, o kim nic nie wiemy. Może jakiś inny krewny. - Uwierz mi, człowieku, dokopaliśmy się do samych korzeni drzewa genealogicznego i nikogo więcej nie ma. - Ile lat miał Colchester, kiedy się ożenił? - Jakieś trzydzieści osiem? - A pielęgniarka? - Dwadzieścia dwa. - I Colchester był bogatym człowiekiem. Nie był wcześniej żonaty? - Nie, ale był zaręczony z panną Crystal Hunter, osobą z tych samych co on kręgów towarzyskich. Nie żyje. Nieważne, Hamishu. Rób, co do ciebie należy. Nazajutrz rano o świcie kilka osób stało na progu swoich drzwi w Braikie, by zobaczyć przejeżdżający karawan, wiozący ciało pani Colchester. Za nim swoim samochodem jechali Palfourowie, a na końcu Hamish w land roverze. Gdy wjeżdżali na prom dla samochodów w Oban, padała rzadka, niewyraźna mżawka, podkreślająca powagę tej smutnej chwili. Zwykle z zatoki Oban rozpościerał się piękny widok na wyspy, ale tego ranka wszystko spowijała cienka warstwa mgły. Hamish chciał w czasie podróży porozmawiać z państwem Palfourami, jednak Ralph powiedział mu ostro, by zostawił ich w spokoju, pogrążonych w żałobie.

Hamish przewidział, że należy zabrać ze sobą parę książek. Zadowolony usadowił się wygodnie, żeby sobie poczytać i w ten sposób spożytkować czterogodzinną podróż. Prom przepłynął obok zasłony od wiatru, czyli wyspy Mull. Gdy minęli Ardnamurchan Point, słońce wzeszło, a Hamish odłożył książkę. Wyszedł, żeby oprzeć się o poręcz i obejrzeć słynną latarnię Ardnamurchan. W tym czasie prom płynął dalej w kierunku wyspy Coll. Prom przycumował w Arinagour na Coll i po wypuszczeniu pasażerów oraz rozładunku wyruszył w kolejną godzinną podróży do zatoki Gott przy Tiree. Wyspa Tiree uważana jest najbardziej słoneczną ze wszystkich brytyjskich wysp, ponieważ jest niezwykle płaska. Tereny położone w głębi lądu leżą poniżej poziomu morza i za każdym razem zła pogoda po prostu je omija. Hamish pamiętał, że w niektórych częściach lądu można by pomyśleć, że cały Ocean Atlantycki zamierza się tam wedrzeć i wszystko zalać. Pastor Kościoła Szkocji, pan McCluskey, wyszedł na molo, żeby ich powitać. Był wysokim, szczupłym mężczyzną z siwiejącymi włosami, miłym uśmiechem i śpiewnym głosem. Wymienił uścisk dłoni z Palfourami, a potem zwrócił się do Hamisha: - Geordie na łódce „Królowa szkockich gór" zabierze cię dziś na Rosse, żebyś tam rozbił namiot, a my zjawimy się tam jutro na sam pogrzeb. To jakieś dziwne zarządzenia. Zapewnialiśmy twojego przełożonego, naczelnego inspektora Blaira, że na pewno znajdziemy ci jakieś zakwaterowanie na wyspie, ale on odparł, że jesteś przyzwyczajony do trudnych warunków, a poza tym obowiązują oszczędności w policyjnym budżecie.

Hamish podziękował mu, chociaż w myślach przeklął Blaira. Wypakował sprzęt campingowy z land rovera. Zarzucił ciężki plecak, zwinięty namiot wziął pod pachę i ruszył w kierunku łódki „Królowa szkockich gór". Przywitał go ogorzały, szpakowaty kapitan. - Będzie was to drogo kosztować - zaznaczył Geordie. Jego „załoga" składała się z jednego ponurego młodzieńca. Pomógł Hamishowi wejść na pokład. - To rzadko spotykane, żeby zabierać na pokład kobietę, nie mówiąc już o trumnie, a to właśnie czeka mnie jutro. - Chciałbym najpierw udać się do Scarinish, żeby kupić jakieś jedzenie - powiedział Hamish. - Przypuszczam, że nie ma żadnego sklepu na Rosse? - Tam są tylko owce. Nic więcej. Hamish wysiadł z łodzi i szybko zrobił zakupy. Starał się nie gromadzić zbyt ciężkich zapasów. Gdy wrócił na łódź rybacką, dopakował wiktuały do plecaka. - Jakimi ludźmi są McSporranowie? - spytał Hamish, gdy łódka zaczęła odbijać od brzegu. - Nie lubię plotek - stwierdził Geordie. - To narzędzie szatana. Hamish zadowolił się oglądaniem niebieskiej, miejscami zielonej wody. Obok łódki delfin wyskoczył wysoko, zgięty w łuk i zniknął pod falami. Wyspa Rosse szybko pojawiła się na horyzoncie. Z początku wyglądała jak skalisty wyłom wystający ponad falami, ale gdy podpłynęli, Hamish zaczął dostrzegać kamieniste molo, a za nim trawiaste zbocze z białym domem. Hamish miał zamiar dać kapitanowi napiwek, ale gdy już wypakowano jego bagaż, łódka natychmiast odbiła i z rykiem silnika popłynęła z powrotem w kierunku Tiree, a Geordie nie powiedział ani słowa.

Zarzucił plecak na ramiona i zaczął wspinać się po zboczu do najbliższego domu. Zapukał do drzwi. Otworzył mu bardzo niski człowieczek, postać podobna do trolla, o smagłej twarzy pooranej zmarszczkami. Gęste siwe włosy były nieujarzmione i kudłate, a włoski wyzierały mu również z nozdrzy i uszu. - Dzień dobry - powiedział uprzejmie Hamish. - Czy mógłby mi pan wskazać jakieś odpowiednie miejsce, gdzie można rozbić namiot? Małe szare oczy o nieobecnym spojrzeniu zwróciły się ku niemu. Wpatrywali się w siebie w milczeniu. Hamish westchnął i powtórzył swoje pytanie po gaelicku. Odpowiedź również padła po gaelicku. - Sam znajdź sobie miejsce. I drzwi zatrzasnęły mu się przed nosem. Hamish wyruszył, rozglądając się za strumieniem ze świeżą wodą. W końcu namierzył jeden na odległym skraju małej wyspy. Maskonury wyzierały ze swoich nor i wpatrywały się w nowego przybysza. Mewa srebrzysta przeleciała obok i zmierzyła go złowrogo. Nic dziwnego, że rodzice pani Colchester chcieli wydostać się z tego miejsca - pomyślał Hamish. Jak brzmiało jej panieńskie nazwisko? Miał to gdzieś zapisane w swoich notatkach. Mackay, tak, to właśnie to. Podczas krótkiej wędrówki minął kilka zrujnowanych domów. Może wychowała się w jednym z nich. Strumień spływał na małą piaszczystą plażę upstrzoną gładkimi czarnymi kamieniami. Dwie foki wychynęły z wody i wspięły się na skały. Rozstawił namiot, rozpalił w campingowym piecu i zaczął smażyć na patelni parówki z bekonem. Potem ugotował w menażce wodę, żeby zaparzyć herbatę. Po posiłku zrobił się bardziej radosny. Drobne fale obmywały plażę, a słońce ciepło grzało go w plecy.

Spakował wszystko do namiotu, oparł się plecami o skałę i zaczął czytać. W mgnieniu oka zasnął. Godzinę później obudził się i usiadł zaniepokojony. Błękitne morze zmieniło się w stalowoszare i zerwał się silny wiatr. Przestawił swój namiot od zawietrznej strony jednego z nielicznych pagórków, a wiatr wciąż wzmagał się, podobnie jak fale. Przeklinając, złożył namiot, zwinął go i przepakował plecak. Wyruszył w głąb wyspy, idąc chwiejnie pod naporem wiatru. Dotarł do pierwszego ze zrujnowanych domów. Nawet tam nie znalazł żadnego schronienia. Wiatr napierał na niego w każdym zakamarku rudery. Nagle zmaterializowała się przed nim niska sylwetka mężczyzny. Ów ktoś skinął mu głową i Hamish podążył za nim, od czasu do czasu prawie ścinany z nóg siłą wiatru. Nie spadła ani kropla deszczu, chociaż czarne chmury przetaczały się nad głową. Mężczyzna prowadził do domu, który Hamish odwiedził jako pierwszy. Weszli do środka. - Nie możemy zostawić cię w taką pogodę. Jestem Ezekiel McSporran, a tam, przy kominku, siedzi mój brat, Abraham. Abraham, z którym Hamish rozmawiał wcześniej, wyglądał jak podobna do trolla kopia swojego brata. Zastanawiał się, czy byli bliźniakami. Ustawił namiot i plecak tuż za drzwiami i przyłączył się do nich, grzejących się przed kominkiem. - To naprawdę miło z waszej strony - zagadnął Hamish, ciesząc się, że w końcu może mówić po angielsku, ponieważ jego gaelicki był dość ubogi. - Nie powinieneś był sprowadzać jej tu z powrotem odparł Abraham. - One jej nie lubią.

- Kim są one? - spytał Hamish. Obaj spojrzeli na niego w milczeniu. Kamienna posadzka była zarówno w salonie, jak i w niewielkiej kuchni, którą udało się Hamishowi dostrzec z tyłu domku. Podejrzewał, że nie ma żadnych innych pomieszczeń w tej małej chatce. Nieduże okno podkreślało grubość ścian. Na gzymsie kominka stało kilka mosiężnych ozdób. Poza nimi pokój był pusty, nie licząc trzech zdezelowanych foteli, w których siedzieli, i łóżka chowanego w szafie w rogu pomieszczenia. Hamish przypomniał sobie, że w plecaku ma butelkę whisky. Wstał, wyjął ją i wręczył Ezekielowi. - O rany, jak fajnie. - Ezekiel zdradził pierwsze oznaki ożywienia. Abraham wyszedł do kuchni i wrócił z trzema szklankami. Tymczasem Hamish rozpakował wszystkie zakupy, które mu pozostały, i zaniósł je do kuchni. Położył swoje podarki na blacie, a było to: pół paczki bekonu, parówki, chleb, mleko, ser, herbata i cukier, dwie puszki fasolki oraz jeszcze jeden bochenek chleba. - Muszę skorzystać z toalety - uśmiechnął się Hamish. - Jest na zewnątrz, na tyłach - odparł Abraham. Hamish otworzył tylne drzwi i wychynął w sam środek wichury. Malutka przybudówka, przymocowana linami, była, jak się domyślił, toaletą. W środku okropnie śmierdziało, ale doszedł do wniosku, że jednak musi z niej skorzystać. Gdy wrócił do domu, bracia ustawili przed kominkiem poobijany stolik do gry w karty, a na nim pojawiły się trzy szklanki. Abraham napełnił je whisky. - Na zdrowie! - Hamish uniósł swoje naczynie. Skinęli głowami i stuknęli się z nim szklankami. Na zewnątrz wiatr wzmógł się i wył przeraźliwie, jakby wszystkie piekielne duchy wzbijały się pod niebiosa.

- Dlaczego pan Mackay stąd wyjechał? - zapytał Hamish. - Wystraszyły go - odparł Ezekiel po dłuższej chwili milczenia. - Kto? - Nie lubimy o nich rozmawiać. To przynosi pecha - dodał Abraham. Jestem przekonany, że ta para dziwaków sądzi, że to wróżki ich stąd przepędziły - pomyślał Hamish. - Każdy normalny człowiek widzi, że trzeba być szalonym, żeby zostać w miejscu takim jak to. - A gdzie sprzedajecie owce? - spytał Hamish. - Raz w roku na skupie owiec w Lairg. - Trochę dużo z tym zachodu - stwierdził Hamish. Muszą przetransportować swoje owce na Tiree, potem do ciężarówki, a następnie na prom. - Przywykliśmy do tego. - Dostajecie za nie dobre pieniądze? - Tak, nieźle nam się wiedzie - przytaknął Ezekiel. - Warunki życia są tu dość trudne, ale trawa jest tu dobra jak rzadko gdzie. - A ten pogrzeb... - zaczął Hamish ostrożnie. - Gdzie ma się odbyć? Nie widziałem na wyspie żadnego kościoła. Ezekiel wyjaśnił: - Razem z Abrahamem zdążyliśmy już wykopać grób na dawnym gospodarstwie Mackaya. Kilku mężczyzn z Tiree przyjechało tu, żeby nam pomóc. To była ciężka robota. - Grasz w karty? - spytał Abraham, napełniając szklanki. - Nie za często - odparł Hamish. - W co gracie? - W klepnij waleta (Klepnij waleta - (ang. snap, slapjack) - dziecinnie prosta gra karciana, polegająca na tym, że gracze rozdzielają między siebie talię kart, nie zaglądając do nich, a potem wykładają po kolei po jednej. Gdy na stole pojawi się walet, każdy z graczy usiłuje jak najszybciej położyć dłoń na

stosie kart, jeśli zrobi to pierwszy, zbiera karty ze stołu. Wygrywa ten, kto ma ich najwięcej.) - poinformował Ezekiel. - Och, w to umiem grać. - Hamish ucieszył się, bo to dziecinna gra karciana, a nie coś w rodzaju brydża, o którym kompletnie nie miał pojęcia. Bracia traktowali grę bardzo serio. Wykrzykiwali zwycięskie „pstryk", gdy ktoś wyciągnął właściwą kartę i walili z zapałem w stół bardzo mocno. Hamish obawiał się, że mebel zaraz się rozpadnie w drzazgi. Gdy whisky się skończyła, Abraham poszedł do kuchni przyrządzić kolację. Ezekiel natomiast wyjął Biblię i zajął się czytaniem. Hamish pozostawiony sam sobie wyciągnął z plecaka kryminał i oddał się lekturze. Posiłek należał do prostych: były to gotowane ziemniaki z owsianką z dodatkiem posiekanego mięsa z jakiegoś ptaka. - To mały kormoran - pochwalił się Abraham z dumą. Mają rzadko spotykany smak. - Nie sądziłem, że macie tu kormorany. Przecież nie ma tu żadnych klifów. - Upolowaliśmy je nad zatoką Vole na Tiree. Po kolacji Ezekiel przeczytał na głos długi ustęp ze Starego Testamentu, który zdawał się być pełen aktów płodzenia. Potem wzniósł swój sękaty palec i powiedział: - Posłuchajcie! Zapanowała cisza. Ezekiel wstał i otworzył drzwi. Hamish wyszedł za nim. Na zewnątrz wieczór był spokojny, pogodny, a niebo gwieździste. - Biblia to wspaniała rzecz - dodał Ezekiel. - Będziemy kłaść się do łóżek. Możesz rozwinąć swój śpiwór przed kominkiem. Bracia rozebrali się do długiej, brudnawej bielizny i jeden po drugim położyli się w łóżku. Zaciągnęli zasłony.

Hamish miał na sobie codzienne ubranie, w które przebrał się, zanim jeszcze zerwał się sztorm. Wyjął mundur oraz czapkę i położył je na jednym z krzeseł. Wszedł do śpiwora i zapadł w pozbawiony marzeń sen, nie budząc się ani razu. O poranku Abraham potrząsnął nim. Gdy łódka rybacka podpłynęła do mola, był pogodny i spokojny dzień, tak jakby przeraźliwy sztorm nigdy się nie wydarzył. Trumnę postawiono na szpitalnym wózku. Z trudem toczył się początkowo wzdłuż mola, potem po trawie. Państwo Palfourowie, pastor i Hamish razem z braćmi McSporranami kierowali się do jednego z rozwalających się domów, gdzie wykopano głęboki grób. Pastor rozpoczął nabożeństwo. Palfourowie stali, trzymając się za ręce, nie uroniwszy ani jednej łzy. Gdy w końcu było już po wszystkim, Fern Palfour, która niosła mały plastikowy worek, wyjęła z niego gałązkę kwiatów głogu i rzuciła ją na wieko trumny. - Matka zaznaczyła w swoim testamencie, że nie chce żadnych kwiatów, ale trumna wygląda tak pusto i... Ezekiel uklęknął i zaczął się modlić. Abraham pisnął z przerażenia i wskoczył do grobu. Hamish bał się, że zniszczy trumnę. Abraham chwycił gałązkę głogu i wyczołgał się z nią. Miał twarz wykrzywioną wściekłością. - Ty głupia dziwko! - jęknął do Fern. - To kwiat wróżek. Ściągniesz na nas nieszczęście. Potem puścił się pędem przez wyspę z gałązką głogu w ręku. - Co ja takiego zrobiłam? - spytała osłupiała. Nawet Hamish pochodzący ze szkockich gór znał odpowiedź. - To drzewo wróżek. Nie powinnaś go dotykać. One tego nie lubią.

A niech mnie - pomyślał - zaczynam gadać tak samo głupio jak bracia. Ezekiel wstał z kolan i desperacko zasypywał grób ziemią. Hamish zauważył znajdującą się nieopodal łopatę, rozpiął sweter od munduru i zaczął mu pomagać. *** Gdy godna pożałowania, mała procesja w końcu zeszła na rybacką łódź, pastor zwrócił się do Hamisha: - Kiepska sprawa. - Na pewno nie wierzy pan we wróżki, proszę pana zdziwił się Hamish. - Nie, nie. Myślałem o państwu Palfourach. To było takie niechrześcijańskie. - Wydaje się, że istnieją takie miejsca na ziemi, gdzie ludzie potrafią wierzyć w magię i religię jednocześnie łagodził Hamish. - Poza tym odniosłem wrażenie, że córka nie do końca opłakuje śmierć matki. - Prawdopodobnie wciąż jest w szoku - skomentował surowo pastor. - Jej matkę spotkał przerażający koniec. W długiej drodze powrotnej do Sutherland Palfourowie unikali Hamisha i każda próba porozmawiania z nimi, którą podejmował na promie do Oban, spotykała się z kamiennym milczeniem. Dopiero gdy Hamish dotarł na posterunek policji i zaczął odpowiadać na liczne pytania Dicka dotyczące pogrzebu, zdał sobie sprawę, że jest bardzo zmęczony. Oświadczył Dickowi, że zaraz kładzie się do łóżka i wyszedł z psem i kotem podążającymi za nim do sypialni. Nazajutrz rano obudziło go dudnienie zmywarki do naczyń oraz powitał zapach przygotowywanego jedzenia. Wstał, umył się, ubrał i zszedł do kuchni, gdzie Dick smażył śniadanie. - Proszę usiąść i posilić się tym.

Dick postawił przed Hamishem talerz ze smażonymi parówkami, bekonem, smażonym haggisem (Haggis - specjał szkockiej kuchni narodowej, przyrządzany z owczych podrobów (wątroby, serca, płuc), wymieszanych z cebulą, mąką owsianą, tłuszczem i przyprawami, zaszytych i duszonych w owczym żołądku.), kaszanką i dwoma jajkami. - Robi się z ciebie świetny kucharz - pochwalił go Hamish, zdając sobie sprawę, że jest bardzo głodny. - Jakieś nowe wieści? - Jimmy Anderson wpadnie tu dziś rano. - Miejmy nadzieję, że ma dla mnie coś ma ciekawego. - Zajrzała tu też Mary Leinster. Przypomniałem jej, że jesteś na pogrzebie, twierdziła, że zapomniała o tym. - Mówiła, po co przyszła? - Wydaje mi się, że po prostu chciała ciebie. - Brednie, Dicku. Nie zabawiam się z mężatkami. - Skoro tak mówisz. Gdy śniadanie dobiegło końca i zmywarka w końcu ucichła, Dick otworzył ją, żeby wyjąć czyste naczynia i wstawić brudne. Hamish zauważył zirytowany, że Dick wyciąga dwa kubki, jeden talerz, dwa noże i dwa widelce oraz szklankę do whisky. - Człowieku, przez ciebie wyląduję z kosmicznie wysokim rachunkiem za prąd, jeśli nie przestaniesz się tym bawić - zaczął narzekać. W tym czasie Jimmy zapukał lekko do drzwi i od razu wszedł, nie czekając na zaproszenie. - Wyciągnąłeś coś z Palfourów? - spytał. - Nic a nic - odparł Hamish. Zrelacjonował swój pobyt ma wyspie oraz przebieg pogrzebu. - Myślę, że kryje się za tym jakieś wariactwo skomentował Jimmy. - Jakiś kompletny psychol. A co z Leinsterami? Czy staruszka znalazła sposób, by wykurzyć ich

z wąwozu? Może zabili ją, żeby położyć łapę na pieniądzach? Wznoszę prośby do Boga, żeby udało nam się namierzyć tych dwóch mężczyzn, którzy twierdzili, że serwisują podnośnik. - Przypuszczałem, że będziesz przyglądał się z bliska rachunkom zarządu. - Tak, ale nie możemy nieustannie robić im kontroli. A co wydarzy się później? Zapewne odprowadzą trochę pieniędzy do swoich kieszeni. - A co z mężem i braćmi Mary Leinster? - spytał Hamish. - To Tim Leinster oraz Brad i Angus Brooke'owie. Blair wziął ich w krzyżowy ogień pytań, rzucając im prosto w twarz, że Mary została oskarżona o nepotyzm przy przyznawaniu im kontraktu na budowę sklepu z pamiątkami. Blair znów został zawieszony, ponieważ Mary zagroziła, że go pozwie. Daviot kazał nam na chwilę poluzować, bo i tak wyszedł z tego niezły bałagan. Na tamtej pile nie było żadnych odcisków palców, ale to już samo w sobie jest podejrzane. - Mary ma słabość do naszego Hamisha - wtrącił się rozbawiony Dick. Twarz Jimmy'ego przybrała jeszcze bardziej przebiegły wyraz niż zwykle. - Doprawdy? Powinieneś zrobić z tego użytek, Hamishu. Powiedziała ci, że jej małżeństwo jest nieszczęśliwe lub coś w tym stylu? - Cóż, tak twierdzi - wymamrotał. - Musimy rozwikłać tę sprawę, Hamishu, więc jedź do ratusza miejskiego i zbliż się do niej. Naprawdę jest nieszczęśliwą mężatką czy po prostu cię zwodzi? - Wolałbym najpierw porozmawiać z jej mężem. - Co? O co chcesz go spytać? Czy przestał bić swoją żonę?

- Nic z tych rzeczy. Chcę wyrobić sobie zdanie na temat tego człowieka. - W porządku. Braci znajdziesz na budowie sklepu z pamiątkami. Ale rozpracuj Mary za wszelką cenę, to rozkaz! Braciom nigdzie się nie spieszyło. Gdy Hamish do nich podszedł, popijali herbatę nad turystycznym piecem. - Co tym razem? - warknął Angus. - Odpowiedzieliśmy na wszystkie pytania, aż krew odpłynęła nam z twarzy. Nasza Mary zamierza pozwać was wszystkich za nękanie. Hamish przyglądał się im przez chwilę. Trudno byłoby zgadnąć, że to bracia Mary. Mieli brązowe włosy i jasnoniebieskie oczy. Obaj byli wysocy, o silnych, umięśnionych sylwetkach. - To nie zajmie długo - uspokajał Hamish. - Mam przeczucie, że śmierć zimorodka, zniszczenie mostu i morderstwo pani Colchester w pewien sposób są ze sobą powiązane. Czy któryś z was domyśla się, o co w tym chodzi? - Zastanawialiśmy się tak jak wszyscy - powiedział Angus. - Tylko jedna rzecz przyszła nam do głowy. W radzie miejskiej tylko jeden człowiek był przeciwny akcji z wąwozem, to radny Jarvis. To ten, który ma sklep z artykułami metalowymi przy głównej ulicy w Braikie. Mówił, że zrobiliśmy cyrk z tego miejsca, ale został przegłosowany. Nie twierdzimy, że to on zamordował staruszkę, ale nie zdziwilibyśmy się, gdyby próbował zaszkodzić akcji związanej z wąwozem i zniechęcić do niej ludzi. - Czy jest na tyle silnym mężczyzną, żeby przepiłować podpory mostu? - Cóż, wie, jak używać piły. - Mam do was jeszcze jedno delikatne pytanie, które muszę wam zadać. Czy wasza siostra jest szczęśliwa w małżeństwie?

- Tak. - Angus wyglądał na zaskoczonego. - Czy ktoś plotkuje na ten temat? - Coś w tym guście - powiedział Hamish. - Porozmawiam z tym radnym. *** Sklep z artykułami metalowymi miał staromodną witrynę ze złotymi literami układającymi się w napis „Jarvis" nad wejściem. Hamish pchnął drzwi i wszedł do środka. - Pan Jarvis? - To ja - powiedział mężczyzna zza lady. Miał na sobie brązowy fartuch założony na ubranie. Był ogromny i wysoki, z siwymi włosami i dużym nosem, który przesłaniał mu całą twarz. Dłonie, które trzymał oparte na ladzie, były wielkie i silne. - Sierżant Hamish Macbeth z Lochdubh. Prowadzę śledztwo w sprawie działania na szkodę wąwozu. - A może lepiej spróbowałby pan dowiedzieć się, kto zamordował starszą panią? - spytał zadziornie. - Wszystko po kolei. Wydaje mi się, że tylko pan był przeciwny wykorzystaniu wąwozu jako atrakcji turystycznej. - To powinno być spokojne miejsce dla mieszkańców. A nie zmienione w jakiś plac zabaw rodem z Disneya. Ale wystarczyło, żeby Mary Leinster uwiodła moich kolegów, by się na to zgodzili. - Chce pan powiedzieć, że ona tak naprawdę poszła do łóżka z którymś z nich? - Wcale by mnie to nie zdziwiło. Przed głosowaniem widziałem ją na kolacji z tym czy z tamtym, flirtowała jak oszalała. - Ten most przepiłowano w taki sposób, żeby na pewno zawalił się, gdy wejdzie na niego komplet turystów z autobusu. Przychodzi panu do głowy ktoś, kto mógłby to zrobić?

Jarvis zaśmiał się paskudnie. - To znaczy, czy ja to zrobiłem? Proszę o tym zapomnieć. A może to żona burmistrza? - Nie wyobrażam sobie, że kobieta mogłaby mieć tyle siły czy wiedzy na ten temat, żeby to zrobić. - W takim razie nie poznał pan Glorii McQueen. - Żony burmistrza? - Tak, słyszano, jak groziła Mary, że ją zabije. - Chyba porozmawiam z nią. Czy ktoś kupował u pana piłę łańcuchową w tym lub poprzednim miesiącu? - Proszę chwilę zaczekać, sprawdzę w rachunkach. Sklep od podłogi do sufitu pełen był wszelkiego rodzaju narzędzi i części. Trzy kosiarki do trawy prawie zastawiały drzwi. Sklep był ciemny i nieoświetlony, chociaż dwie niezapalone jarzeniówki zamontowane były na suficie. Jarvis wrócił po dłuższej chwili. - Nie, nikt - powiedział do jednej z kosiarek do trawy stojącej obok drzwi. - Jest pan pewien? - Hamish nie wiadomo dlaczego był przekonany, że Jarvis kłamie. - Oczywiście, że jestem pewien. Nie nawykłem do tego, że ktoś nazywa mnie kłamcą. - Gdzie mieszka pani McQueen? - W dużej willi przy końcu Barry's Close. Nie da się jej przeoczyć. W pewien sposób zadowolony, że ma wymówkę, by odłożyć na później spotkanie z Mary, Hamish pojechał na Barry's Close w „ekskluzywnej" części miasta. Zaparkował i podszedł do wysokiej bramy z kutego żelaza, która strzegła wejścia do willi. Pchnął drzwi bramy i przeszedł przez krótki, kręty, wysypany żwirem podjazd do ogromnej wiktoriańskiej willi, domu burmistrza.

Właśnie chciał nacisnąć dzwonek, gdy usłyszał dźwięk piły, dochodzący z tyłu domu. Obszedł budynek dookoła. Postawna kobieta ubrana w koszulę w kratę i męskie spodnie oraz chustkę narzuconą na siwe włosy atakowała piłą łańcuchową szpaler brzóz na tyłach ogrodu. Gdy zobaczyła zbliżającego się Hamisha, wyłączyła piłę. Jej ogromna, okrągła twarz była zaczerwieniona z wysiłku. - To ty jesteś Macbeth, prawda? Czego pan chce? Dwie brzozy zostały już ścięte, a ich srebrzyste pnie leżały na skraju trawnika. - Dlaczego ścina pani te piękne drzewa? - spytał Hamish. - To nie pańska sprawa, co robię na terenie własnej posiadłości - warknęła. - Czego pan chce? Hamish nagle nie wiedział, jak ma zacząć. Cóż - pomyślał - nie będę owijał w bawełnę. - Ludzie mówią, że słyszeli, jak grozi pani Mary Leinster, że ją zabije. - Co to ma do rzeczy? Ona żyje, prawda? Poza tym każdy czasem mówi: „Mógłbym cię zabić", ale tego nie robi. - Chodzi o to - tłumaczył cierpliwie Hamish - że ktoś próbował zaszkodzić działalności turystycznej w wąwozie, a widzę, że ma pani smykałkę do posługiwania się piłą łańcuchową. - Porozmawiam sobie z pańskim przełożonym - odparła. Jak pan śmie mnie obrażać?! Proszę się wynosić. - Chciałbym jednakże spisać pani zeznanie - upierał się Hamish. - Niech pan nie będzie głupi. Spadaj pan. Mogłabym powiedzieć panu kilka rzeczy, ale nie można mnie nachodzić. Znów uruchomiła piłę łańcuchową i zaczęła przypuszczać atak na kolejne drzewo. Hamish stwierdził, że naprawdę nie może już dłużej odkładać spotkania z Mary. Będzie musiał poznać jej wersję

wypadków. Gdy szedł w stronę land rovera, przypomniał sobie, że Dick był zaskakująco dobrym źródłem plotek, więc zadzwonił do niego. W tle słyszał warkot zmywarki do naczyń. - Czy wiesz o tym, że żona burmistrza groziła Mary, iż ją zabije? - Tak, siostry Currie pewnego dnia mówiły coś na ten temat. - Na litość boską, człowieku, dlaczego nic mi o tym nie powiedziałeś? - Och, znasz bliźniaczki. W większości przypadków to tylko złośliwe ploteczki. - Boże, uzbrój mnie w cierpliwość - jęknął Hamish. - Co dokładnie mówiły? - To było tydzień temu, burmistrz i Mary jedli razem lunch w pubie w Braikie. Gdy wyszli, czekała na nich Gloria McQueen, najwidoczniej prawdziwa jędza. Nazwała Mary dziwką i oskarżyła ją o to, że próbuje odbić jej staruszka. Powiedziała, że ją zabije, jeśli nie zostawi go w spokoju. McQueen zaczął jęczeć, że to tylko służbowy lunch. Gloria odparła: „Brednie. Porozmawiamy, gdy wrócisz do domu". Nazajutrz burmistrz miał podbite oko. - Dicku! Jeśli ona go bije, to sprawa dla policji. - Pewnie wściekła się ten jeden raz - domyślał się Dick. - Zajmę się tym. Jedź do Braikie i wypytaj burmistrza o ten wypadek. - Och, nie jestem zbyt dobry w obchodzeniu się z szychami. - W takim razie czas najwyższy, żebyś się tego nauczył powiedział Hamish i rozłączył się. *** Mary nie było w biurze. Hamish czekał cierpliwie całą godzinę. W końcu wróciła.

- Muszę zamienić z tobą słówko. - Hamish starał się unikać jej niebieskich oczu. - Nie ma sprawy. Właśnie wychodziłam na lunch do pubu. Potowarzyszysz mi? - Lepiej będzie, jeśli załatwimy to bardziej oficjalnie powiedział Hamish. - Przesłucham cię w twoim biurze. - Na głodnego? Położyła mu dłoń na ramieniu i uśmiechnęła się do niego. - No, chodź, głuptasie. Ja stawiam. Co w niej takiego jest? - zastanawiał się Hamish, gdy pozwolił się zaprowadzić do pubu po drugiej stronie ulicy. Emanowała zmysłowością i kobiecością. Miała na sobie białą bluzkę i krótką plisowaną spódniczkę w szkocką kratę. Do tego włożyła przejrzyste czarne rajstopy i buty z lakierowanej skóry na bardzo wysokich obcasach. Gdy już usiedli w pubie, Mary delikatnie nalegała, żeby przed omówieniem „interesów" zamówili jedzenie. Wybrała stek z frytkami i butelkę wina Cotes du Rhone (Cotes du Rhone - Villages - region winiarski we Francji, w dolinie Rodanu.). Hamish poprosił o sandwicza klubowego i zastrzegł: Dziękuję za wino. Prowadzę. - A teraz... - położyła łokcie z dołeczkami na stole. - Wal. Hamish powtórzył, co usłyszał na temat jej konfrontacji z Glorią McQueen. - Och, o to chodzi. - Mary wzruszyła ramionami. - To okropna kobieta. Zamienia jego życie w piekło. Omawialiśmy jedynie sprawy służbowe. - Wiesz, że ma piłę łańcuchową i potrafi ją obsługiwać? - Naprawdę? Sądzisz, że mogła uszkodzić most? - To możliwe. Wysłałem Dicka, żeby przesłuchał burmistrza. Jeśli ma zwyczaj bić męża, to sprawa dla policji. Mary zaśmiała się wdzięcznie. - Jaki masz dowód?

- Miał podbite oko dzień po scysji. - Och, zapewne powie, że wpadł na drzwi. - Mówił ci coś na ten temat? - Jest nasze jedzenie - straciła zainteresowanie tematem. Rany, ale jestem głodna. Jesteś pewien, że nie wypijesz nawet jednego kieliszka wina? - Nie, zostanę przy wodzie. Powtórzę, czy burmistrz mówił ci coś o tym, że żona go bije? - Nie, chodziło tylko o sprawy służbowe. Kłamie - pomyślał Hamish. - Dlaczego tak mnie pociąga, skoro nie ufam jej ani na jotę? - No, no, no - odezwał się fałszywie serdeczny głos. Hamish podniósł wzrok i zerwał się na równe nogi. - Pan McQueen. Właśnie o panu mówiliśmy. McQueen był niskim, krągłym mężczyzną podobnym do Tweedleduma (Tweedledum i Tweedledee - fikcyjne postaci bliźniaków z angielskiej rymowanki dla dzieci.). Jego twarz świeciła się od potu. Kątem oka Hamish zobaczył, że Mary prawie niezauważalnie potrząsnęła przecząco głową. Daje mu znak, że nic nie powiedziała - pomyślał. McQueen przysunął sobie krzesło i usiadł. Hamish zajął z powrotem swoje miejsce obok niego. - Właśnie miałem wizytę pańskiego posterunkowego oburzał się McQueen. - Miał czelność insynuować, że żona mnie bije. - A bije? - spytał Hamish bez ogródek. - Mój drogi towarzyszu, niech pan nie będzie niemądry. - Racja, zjedzmy lunch w miłej atmosferze - dodała Mary. McQueen zamówił jedzenie, poczęstował się winem Mary i zaczął rozmawiać z nią na tematy służbowe, używając żargonu radnych. Hamish przestał słuchać, a jego myśli powędrował do Glorii McQueen. Kobieta, która potrafiła tak bezlitośnie

zniszczyć brzozy, mogła być zamieszana w sprawę wąwozu. Potem znów zaczął słuchać, ponieważ McQueen mówił o swojej żonie. - Tak, powiedziała mi, że pan u nas był. Pomimo tego, że źle ją pan osądził, Macbecie, mówi, że być może będzie mogła przekazać panu pewne informacje. Była nad jeziorem Drim tuż przed morderstwem. - Co tam widziała lub słyszała? - spytał ostro Hamish. - W tej chwili zapomniałem, o co chodziło. To wspaniałe wino, Mary. Hamish raptownie wstał. - Muszę już iść. - Ale nawet nie dokończyłeś swojej kanapki! - krzyknęła Mary. - Dzięki za lunch. Panie McQueen, być może odwiedzę pana później. Hamish pojechał z powrotem do willi państwa McQueenów. Do jego uszu nie dobiegał już hałas piły łańcuchowej. Nacisnął dzwonek, odczekał kilka minut i postanowił obejść dom, by dostać się do ogrodu na tyłach. To był piękny dzień. Całym sercem życzył sobie, żeby szybko rozwiązać sprawę morderstwa i znów być wolny, leniwie snuć się po okolicy i cieszyć się pięknem wiejskiego krajobrazu. Gdy był już w ogrodzie, zamarł z przerażenia, ledwie wierząc własnym oczom. Głowę Glorii McQueen umieszczono na pniu jednej ze ściętych brzóz. Jej ciało leżało kilka stóp dalej. Wszędzie rozbryzgana była krew, zamieniając liście ze ściętych drzew w makabryczną parodię jesieni. Wycofał się ostrożnie, żeby nie zatrzeć niczego na miejscu zbrodni, i zadzwonił do Jimmy'ego. Następnie zatelefonował do Dicka, wyszedł przed dom i czekał.

Co Gloria widziała nad jeziorem Drim? Domyślał się, że lubiła mieć władzę i spotkanie z nim odświeżyło jej pamięć. Musiała zadzwonić do kogoś, gdy tylko wyszedł. Hamish był pewien, że tak samo jak morderstwo pani Colchester, tak i ta zbrodnia popełniona została z nienawiści.

Rozdział siódmy Natura nie jest świątynią, ale warsztatem, gdzie pracuje człowiek. Iwan Turgieniew Ten jeden raz Jimmy Anderson zachował się prawie tak paskudnie jak jego przełożony, naczelny inspektor Blair. W przypływie wściekłości naskoczył na Hamisha, gdy usłyszał szczegóły na temat spotkania sierżanta z Glorią. - Ta kobieta najwyraźniej została zabita, ponieważ posiadała jakieś ważne informacje - pieklił się. - A ty jedynie stałeś tu jak idiota i wypytywałeś, czy biła męża. Sprawdziłem telefon w jej domu. Nie przeprowadzała żadnych rozmów, ale przecież musiała do kogoś dzwonić. - Mogła nie korzystać z telefonu domowego - odparł Hamish. - Mam przeczucie, że nie ruszała się z ogrodu. Mogła zadzwonić z komórki. Jimmy poszedł do namiotu, który wzniesiono nad miejscem zbrodni. Spytał, czy odnaleziono telefon komórkowy. Zapadła chwila dłuższego milczenia, a potem jakiś głos odkrzyknął: - Nie. - W dzisiejszych czasach każdy ma komórkę - upierał się Hamish. - Spytajcie jej męża. - Wygląda na to, że tu przyjechał - odparł Jimmy, gdy nieopodal rozległ się głośny lament. - Zajmę się tym. Wracaj na posterunek policji i spisz raport na temat przesłuchania Glorii. Dowiem się, gdzie był w tym czasie jej mąż. - Zostawiłem go w pubie razem z Mary. Prędko zdał relację, jak zgodnie z poleceniem Jimmy'ego, zgodził się zjeść lunch z Mary, a potem niespodziewanie dołączył do nich burmistrz.

Razem z Jimmym obeszli budynek i stanęli przed głównym wejściem do domu. Właśnie nadjechał Blair z nadinspektorem Daviotem. Mary bardzo się starała wspierać rozpaczającego. Jimmy, który przycichł, gdy przełożeni pojawili się na miejscu zbrodni, szepnął cicho Hamishowi: - Uciekaj stąd szybko. Zadzwonię do ciebie później. Gdy skończysz pisać raport, zacznij sprawdzać alibi. Na początek braci Mary, a potem upewnij się, co robili w tym czasie strażnicy. Do Hamisha przyłączył się Dick. Sierżant pospiesznie opowiedział mu, co się wydarzyło. - Teraz muszę spisać raport. Przejedź się do wąwozu i sprawdź alibi braci. Miej na uwadze, że cały dzień będziemy potykać się o policjantów. Będzie tak wielu gliniarzy sprawdzających alibi, że może się okazać, iż niektórzy byli tam już przed tobą. Hamish wrócił na posterunek policji, usiadł przed komputerem i westchnął. Przecież chce być skromnym, wiejskim policjantem. To jest więc jego wina, gdy kolejny raz odsuwają go od śledztwa. Raport zaczął od wyjaśnienia powodu swojej wizyty na posesji państwa McQue - enów. Dobrze pamiętał powalone brzozy i zaczerwienioną twarz Glorii. Kobieta nie wzbudzała sympatii, swoim zachowaniem powodowała niechęć, a nawet łatwo mogła zasiać nienawiść. Ale zabić ją w taki sposób! Ktoś miał nawet czelność, żeby postawić jej odciętą głowę na pniu drzewa. I czym było owe „kilka rzeczy", o których wspominała? Wysłał raport, zabrał psa i kota i wsiadł do land ro - vera. Postanowił odwiedzić Palfourów. Czy było możliwe, że zabili panią Colchester? Ale dlaczego? Czy już wcześniej poznali treść testamentu? Wtedy we własnym interesie powinni starać

się podtrzymać starszą kobietę przy życiu i spróbować nakłonić ją do zmiany testamentu. Drzwi otworzył mu Ralph Palfour. - O co chodzi tym razem? - spytał nieuprzejmie. - Czy policja składała już państwu wizytę? - Nie. Pańscy przełożeni mieli na tyle przyzwoitości, żeby zostawić nas w spokoju. - Nastąpił pewien nowy i przerażający rozwój wypadków. Mógłbym wejść do domu? - Skoro pan musi. Wystarczy, że staniemy tu, w korytarzu. Co to za nowy rozwój wypadków? Hamish opowiedział mu o makabrycznym morderstwie Glorii McQueen. Ralph chwycił się oparcia krzesła. - Na wolności grasuje jakiś szaleniec - jęknął. - Powinien pan rozumieć, że musimy dokładnie sprawdzać wszystkich. Gdzie pan był dziś w porze lunchu? - Razem z żoną wracaliśmy z Inverness. Licytator przyjedzie tu, żeby przyjrzeć się meblom. Niech pomyślę. W porze lunchu byliśmy już z powrotem tutaj. - Czy ktoś może to potwierdzić? - spytał Hamish. - Może wasze sprzątaczki? - Mają dziś wolne. - A dzieci? - Są w szkole. Powoli się tam adaptują. W szkole jest internat. Możemy oddać je do internatu, gdy sprzedamy ten dom i wyjedziemy do Londynu. - Czy ktoś do pana dzwonił po powrocie do domu? - Był tylko jeden telefon, z Sotheby's (Sotheby's - dom aukcyjny, założony w Londynie w osiemnastym wieku, dziś ma również swoją siedzibę w Nowym Jorku, osiąga bardzo wysokie obroty za przeprowadzane aukcje.). Wyprzedajemy sporą część zawartości skarbca.

- Chciałbym również spisać zeznanie pańskiej żony. - W tym momencie odpoczywa. - W takim razie przyjdę później. Gdy opuścił leśniczówkę, zamiast udać się do wąwozu, żeby sprawdzić, jak radzi sobie Dick, postanowił najpierw pomyśleć w ciszy i spokoju. Zaparkował przy porośniętej wrzosami wiejskiej ścieżce. Nienawiść Hamisha do mordercy lub morderców przybierała na sile. Dziennikarze wkrótce zlecą się tu hordami, sprowadzając inny świat do Sutherland. Kraina ta rozciąga się na większość ziem północnej Szkocji i jest jednym z najsłabiej zaludnionych terenów Wielkiej Brytanii - i prawdopodobnie najpiękniejszym z nich. Gigantyczne, monolitowe góry odbijają się w błękicie jezior. W zasadzie mieści się tu całe piękno i urok, które trzymają Hamisha Macbetha przy pełnym determinacji postanowieniu, by być zakotwiczonym tu, w swoim posterunku policji. Zwykle w szkockich górach panuje spokojna atmosfera, ponieważ jest za daleko dla tłumów turystów, którzy by wprowadzali zamieszanie. Z pewnością wszystko zaczęło się od zburzenia spokoju, gdy wąwóz stał się atrakcją turystyczną. To było jak puszka Pandory, którą otwarto, by wypuścić gapiących się na wszystko zwiedzających. Gdy Hamish wypadł z orbity wpływów Mary, odkrył, że chyba jej jednak nie lubi. Jest w niej coś wulgarnego. To prawda, ściągnęła tak bardzo potrzebny biznes do miasta, ale jakim kosztem? Do tego jeszcze Palfourowie i ich osobliwa aura zamknięcia się w sobie oraz ich emocjonalnie skrzywdzone dzieci. A co z nimi? Były czymś w rodzaju nowotworowej narośli w tym miejscu. Wysiadł z land rovera i wypuścił psa i kota, żeby się pobawiły na wrzosowisku. Potem otworzył puszki z jedzeniem, nakarmił zwierzęta i zapakował je do samochodu.

Zajechał przed wejście do wąwozu i wysiadał z land rovera. Dostrzegł nieoznakowany policyjny wóz, który jechał w kierunku leśniczówki. Wydaje mi się, że nie ma już potrzeby, żebym wracał po zeznanie Fern Palfour - pomyślał z żalem. - Blair już zabrał się do roboty. Dick i bracia siedzieli na krzesełkach turystycznych, popijając herbatę. Posterunkowy powitał go słowami: - Byli tu cały czas, a pani Timoty, stojąca obok bramki, może za nich ręczyć. - A gdzie są strażnicy? - Patrolują wąwóz - powiedział Brad Brooke. Dwa autobusy turystyczne stały zaparkowane przed wąwozem, podobnie jak wiele innych samochodów. - W wąwozie kręci się sporo policji - rzucił Brad beztrosko. - Sprawdzają, czy żaden z turystów nie jest szalonym psycholem. Spisali nasze zeznania, zanim twój człowiek tu przyjechał. - Nie ma sensu, żebyśmy obstawiali ten sam teren, Dicku - doszedł do wniosku Hamish. - Przejdź się ze mną kawałek, póki nie wymyślę, co należy dalej robić. Zaprowadził Dicka do samochodu. - Prawdę mówiąc, nie wiem, od czego zacząć. Nie chcę przesłuchiwać ludzi, którzy już wcześniej złożyli zeznania. Na przykład sąsiadów Glorii. Może jej śmierć nie ma nic wspólnego z innymi zdarzeniami. Może McQueen miał już jej dość, wrócił na chwilę do domu i zaatakował ją piłą łańcuchową. Ale Gloria była za silna i raczej nie miałby na to czasu. W każdym razie ten, kto ją zabił, byłby cały poplamiony krwią. A kto obrabował skarbiec? Można by pomyśleć, że Palfourowie, ale wydawali się naprawdę zszokowani i wściekli z powodu zaginięcia kosztowności.

- Tak się składa, że wiem od przyjaciela ze Strambane, że domy sprzątaczek zostały przeszukane od góry do dołu, przekopano nawet ich ogródki - dodał Dick. - Nie wygląda na to, że któraś z nich mogła być w to zamieszana. - Wrócę teraz do Lochdubh, żeby przejrzeć notatki. Dziś tak właśnie będzie, Dicku, że będziemy potykać się o policjantów, wszyscy zadając te same pytania. Gdy Hamish wrócił na posterunek policji, wszedł do biura i cierpliwie zaczął czytać stertę notatek, zaznaczając potencjalnych podejrzanych. W myślach cały czas szukał tropu. Późnym popołudniem postanowił zabrać psa i kota i wyjść na spacer, żeby zaczerpnąć świeżego powietrza, zanim przyjedzie Jimmy. Przyjaciółka, Angela Brodie, żona doktora, przyłączyła się do niego na nabrzeżu. - Przykry dzień dla całej okolicy, Hamishu. To przerażające. Gdzieś tam grasuje morderca szaleniec. Dostałam telefon od przyjaciółki z Braikie, całe miejsce roi się od policji i mediów. Czy Elspeth tu wróci? - Może. - Widziałeś się z Priscillą? - Przeszkodziła mi w kolacji z Mary pewnego wieczoru. Hamish ze zdziwieniem zdał sobie sprawę, że od tamtej pory o niej nie pomyślał. - Jimmy przyjeżdża do mnie dziś wieczorem, żeby pogadać. Może później podskoczę do hotelu. Hamish zobaczył samochód detektywa, zatrzymujący się przed posterunkiem policji. Pospieszył mu na spotkanie. - Jestem naprawdę wyczerpany - jęczał Jimmy. - Masz jakąś whisky? - Tak, usiądź, a ja przyniosę butelkę i szklankę. - Gdzie twój pomagier?

- Nie wiem - odparł Hamish. - Czy to nie wiadomość, tam, na zmywarce? - Rzeczywiście. Hamish rozwinął skrawek papieru listowego. To była krótka informacja. „Jadę do Aberdeen. Będę późno. Dick." - Na Boga, po co pojechał aż do Aberdeen? - spytał Hamish. Jimmy uśmiechnął się od ucha do ucha. - Myślę, że wiem po co. Dziś wieczorem jest teleturniej w Telewizji Grampiańskiej. Nagroda to telewizor z płaskim ekranem. - Jeśli wygra, nigdy nie zmuszę tego człowieka do jakiejkolwiek pracy - jęknął Hamish. - Jest jakiś postęp w śledztwie? - Nic tylko orka, orka, orka na ugorze i sprawdzanie alibi. Blair szaleje po okolicy jak wściekły byk, zdesperowany, żeby aresztować kogokolwiek. Daviot musiał go powstrzymywać, żeby nie wciągnął w to burmistrza. Fakt, że to ty dajesz alibi McQueenowi, tylko jeszcze bardziej go rozwścieczył. Zastanawiam się, czy to wszystko stało się z powodu testamentu pani Colchester i czy na wolności naprawdę grasuje jakiś szaleniec, o którym jeszcze nic nie wiemy. - Czy Gloria została uderzona w głowę albo nafaszerowana narkotykami? - Rzeczywiście ktoś rąbnął ją w głowę. Skąd wiedziałeś? - To proste. Nie było śladów walki, a ona nie odniosła żadnych innych ran przy próbie obrony. Przeglądałem notatki i jest w nich jedna rzecz. Ci dwaj chłopcy, Callum i Rory Macgregorowie. Byli nocą nad stawem, wymknąwszy się wcześniej z domu. Mówili, że widzieli wróżki, to znaczy tańczące światełka, i słyszeli głos mówiący im, żeby stamtąd uciekali. Chciałbym jeszcze raz z nimi porozmawiać. Będą mieli przez to kłopoty z rodzicami, ale chwytam się tego jak

tonący brzytwy. Może odwiedzę ich dziś wieczorem. Mam ich adres. Jimmy opróżnił swoją szklankę. - Cóż, możesz ruszać. Na tę chwilę nic dla ciebie nie mam. Gdy Hamish jechał do Braikie drogą wzdłuż wybrzeża, zdał sobie sprawę, że zapomniał o swoim planie odwiedzin w hotelu. Przecież miał się zobaczyć z Priscillą. Czy już całkowicie się od niej uwolnił? Zaparkował w osiedlu domów komunalnych przed domem chłopców. Przeszedł brukowaną ścieżką i nacisnął dzwonek przy drzwiach. Otworzyła je niska, zadbana kobieta. Przycisnęła dłonie do piersi na widok jego munduru. - Mój mąż! - Nie, to nic złego. Chciałem tylko zamienić słowo z pani chłopcami. - To porządni chłopcy. - Tak, tak. To zajmie tylko chwilę. Zaprosiła go do salonu, gdzie Callum i Rory odrabiali lekcje. Znowu szkoła - pomyślał ponuro Hamish. - Koniec lata. Posłali Hamishowi udręczone spojrzenia. - Obiecał pan - szepnął Callum. - Wiem - odparł Hamish. - Ale na pewno słyszeliście o tym okropnym morderstwie. Potrzebuję waszej pomocy. - Jak moi chłopcy mogą panu pomóc? - zdziwiła się matka. - Sprawa wygląda następująco - zaczął Hamish. - Chłopcy jak to chłopcy, pewnej nocy wymknęli się z domu i poszli do wąwozu. Tam coś zobaczyli. Muszę spytać ich jeszcze raz, co tam widzieli. - Poczekajcie, aż wasz ojciec się o tym dowie! wykrzyknęła pani Macgregor.

Chłopcy wyglądali na winnych i nieszczęśliwych. Hamish usiadł przy stole obok nich. - A teraz chciałbym, żebyście obaj zabawili się w detektywów. Jestem przekonany, że wasi rodzice chcieliby, żebyście pomogli policjantom. Co więc tam widzieliście i słyszeliście? Rory zaczął: - Kiedy dotarliśmy do wąwozu, było naprawdę ciemno. Zauważyliśmy słabe, migoczące światełka i się wystraszyliśmy. Potem jakiś niski głos kazał nam się stamtąd wynosić, więc uciekliśmy. - Kiedy wybiegaliście z wąwozu, widzieliście kogoś? - Nikogo - odparł Rory. - Ale byliśmy mocno wystraszeni i szybko biegliśmy. - Słyszeliście coś? - Tylko jakiś piskliwy hałas. - Taki, jaki wydają zwierzęta? Do czego był podobny? - Jak przednie koło mojego roweru, gdy w coś mocno uderzę. Zaczyna piszczeć, trochę tak jak te dźwięki, które słyszałem. - Zaraz spiszę to, co powiedzieliście, i poproszę was, żebyście się pod tym podpisali. To może być ważne. - Chce pan powiedzieć, że jesteśmy prawdziwymi detektywami? - spytał Rory. - Myślę, że byłaby z was para świetnych wywiadowców. - Proszę ich nie zachęcać! - fuknęła pani Macgregor. - A pani niech nie będzie dla nich zbyt surowa. Gdy wrócił na posterunek, usiadł przy biurku i przestudiował to, co powiedzieli mu chłopcy. W głowie zaczęła kiełkować mu pewna myśl. Pani Colchester uwierzyła, że Mary posiada dar przepowiadania przyszłości. Babcia dorastała na wyspie Rosse i na pewno była przesądna. Ludzie, którzy wierzyli we wróżki, wierzyli również w to, że można je

przebłagać. Ze skarbca zginęły wszystkie drogocenne przedmioty. Jarzębiny, które miały je odstraszać, wciąż były sadzone przed domami. Niektórzy starsi ludzie wystawiali na noc miseczki z mlekiem dla wróżek. Na zachodzie Szkocji stare wierzenia nie chciały zaginąć. Hamish chwycił się za swoje rude włosy i wpatrywał w notatki. Załóżmy tylko, że Mary obiecała pani Colchester wybawienie od trudnego i długiego życia. Może przekonała łatwowierną staruszkę, żeby rzeczy ze skarbca zaniosła do wąwozu. Potem wraz ze swoimi braćmi mogłaby je stamtąd zabrać. Może pani Colchester dała im do zrozumienia, że zamierza zmienić testament. Może Mary chce przetrzymać cenne przedmioty do czasu, aż zamieszanie ucichnie. Ale w jaki sposób uzyskać nakaz przeszukania domów jej i braci? Zadzwonił do Jimmy'ego i przedstawił mu swoją teorię. - Przez tę wycieczkę na wyspę zrobiłeś się równie głupi jak jej bracia - naśmiewał się z niego Jimmy. - Jak myślisz, co powie szef, jeśli pójdę do niego z twoją niedorzeczną historyjką? Piłeś coś? - Nie, nie piłem! - krzyknął Hamish. - Co więcej, prześlę raport na ten temat. - Cóż, prześpij się i czekaj na swój nowy telewizor. - Chcesz powiedzieć, że wygrał? - spytał Hamish, momentalnie zbity z tropu. - Poddaję się. Jimmy się rozłączył, a Hamish dalej siedział pogrążony w myślach. Rano zadzwoni do Mary i postara się znów umówić się z nią na lunch. Skieruje rozmowę na temat ludzi, którzy wciąż wierzą w to, że wróżki należy przebłagać. Zobaczy jej reakcję. Spisał raport i wysłał go.

Rano, zanim zaczął realizować plan, odebrał telefon od naczelnego inspektora Blaira. Blair szalał z wściekłości. Dziennikarze obiegli policję. Jimmy musiał szybko zareagować, żeby inspektor nie uderzył pięścią fotografa. Chciał dać upust swoim emocjom, a poza tym nienawidził Hamisha. Sierżant wysłuchiwał cierpliwie tyrady, dopóki nie została przerwana przez komórkę Blaira. Z uniżonego tonu głosu inspektora Hamish wnioskował, że na linii był Daviot. Gdy Blair się rozłączył, Hamish po prostu śmignął z posterunku, zatrzaskując za sobą drzwi. Zadzwonił do Mary. Zgodziła się na spotkanie z nim w pubie o trzynastej. Hamish w końcu przypomniał sobie o Priscilli. Zatelefonował do hotelu na zamku Tommel i poczuł ulgę, gdy w słuchawce usłyszał jej chłodny głos. - Chciałbym cię zobaczyć. Pewien pomysł wpadł mi do głowy. Priscilla wydawała się być rozbawiona. - I chcesz, żebym była Watsonem? - Chciałem tylko podzielić się z tobą tym pomysłem. - Zgoda. Wpadaj. Zaparzę kawę. Zanim Hamish wyszedł, rzucił okiem do sypialni Dicka. Posterunkowy wciąż spał. Postanowił go nie budzić. W hotelu przedstawił Priscilli domysły związane z zabobonem przebłagania wróżek. Czekał z niepokojem na jej ocenę. Wyglądała na spokojną i elegancką jak zwykle, a linia jasnych włosów otaczała jej idealną twarz. - To mało prawdopodobny strzał. Ale nie masz nic innego, na czym mógłbyś się skupić, prawda? To znaczy, po co staruszka chodziła nad staw nocą? Mówią, że legendy o wróżkach narodziły się dawno, dawno temu. Ludzie wierzą, że kiedyś istniała rasa małych ludzi. Zostali zmuszeni przez większych do zejścia do podziemi. Niektórzy mieszkańcy z

bardziej odległych terenów wciąż zakopują żelazo i sól przed swoimi domami, żeby złe wróżki trzymały się z daleka. A co zrobisz, gdy przedstawisz swoją teorię Mary, a ona zachowa zimną krew? A nawet jeśli będzie wyglądać na winną, nie uzyskasz nakazu przeszukania na podstawie czegoś takiego. - Żałuję, że wysłałem ten raport. - Hamish sposępniał. Jeśli wpadnie w ręce Blaira, zaniesie go prosto do Daviota jako dowód, że powinno się mnie trzymać z daleka od sprawy. Daviot odebrał telefon od swojej żony. - Wiesz, co tym razem zrobiła Rona? - spytała stanowczo. Gdy zwracała się do męża, nie zachowywała tego wyważonego, dystyngowanego tonu, którym się posługiwała, rozmawiając z kimś takim jak Priscilla. Daviot stłumił westchnięcie. Rona była ich pokojówką. Ostatnią rzeczą, na którą miał ochotę w samym środku dochodzenia w sprawie morderstwa były narzekania na Ronę, krępą, młodą kobietę z Hebrydów Zewnętrznych. Ale doskonale wiedział, że nie należy przerywać żonie. - Zbiła mój najlepszy wazon - skarżyła się pani Daviot. A teraz mówi, że to nie ona, że to wróżki. Twierdzi tak, ponieważ zabroniłam jej zakopywać żelazo w ogrodzie. Wylałabym ją, ale poza tym jest w porządku. Problem jest taki, że jest mocno zaniepokojona, bo chyba naprawdę w to wierzy. - Dawne przesądy wciąż są żywe w naszej okolicy skwitował Daviot. - Kupię ci nowy wazon. Nie przejmuj się. Ona cudownie gotuje. Nie znajdziesz nikogo nawet w połowie tak dobrego. Sekretarka Helen zjawiła się w drzwiach, gdy odkładał słuchawkę. - Pan Blair przyszedł się z panem zobaczyć zameldowała Helen, a jej zwykle skwaszona twarz tym razem wyglądała na zadowoloną.

Blair powiedział jej, że Hamish oszalał i Daviot się wścieknie. Helen nie znosiła Hamisha. - Musi pan zobaczyć ten głupi raport Macbetha. - Blair zanosił się śmiechem. - Ten człowiek powinien zostać zawieszony w swoich obowiązkach ze skutkiem natychmiastowym. Daviot zaczął czytać, podczas gdy Blair przyglądał mu się niecierpliwie. Uśmiech zamierał na obliczu Blaira, gdy Daviot uważnie czytał raport, i to dwukrotnie. W końcu odłożył go. - Zamierzam postarać się o nakaz przeszukania oświadczył. - To będzie trudne, ale jestem pewien, że Macbeth zawarł tu coś, czemu warto się przyjrzeć. - Proszę pana, ale z pewnością nie chce pan... - To byłoby wszystko. Dam ci znać, co dalej. Daviot podniósł słuchawkę telefonu i machnął ręką, żeby odesłać Blaira. Inspektor wyszedł, tupiąc, i ruszył prosto do pubu, by zwierzyć się znudzonemu barmanowi, że nawet jego szef oszalał. Mary miała na sobie niebieską sukienkę w odcieniu błękitnych piór zimorodka. Uśmiechnęła się czarująco do Hamisha. Gdy złożyli swoje zamówienie na lunch, powiedziała nieśmiało: - A teraz powiedz mi, dlaczego tak pilnie chciałeś się ze mną zobaczyć? Spojrzenie orzechowych oczu Hamisha stało się poważne. - Sprawa wygląda następująco, Mary. Złóżmy, że ktoś wiedział, że pani Colchester była przesądna i przekonał ją, że trzeba przebłagać wróżki. Nocą wyruszyła do wąwozu na swoim wózku inwalidzkim. Przygotowano dla niej przedstawienie. Migoczące światełka i dziwaczne odgłosy. Kazano jej wrzucić srebra, złoto i klejnoty do stawu na kilka nocy, zapewne do płytkiej jego części. Potem mogły być

odzyskane. Jednak poznała się na sztuczce i powiedziała, że zamierza zmienić swój testament. Coś zalśniło w oczach Mary niczym trzepot skrzydeł zimorodka, ale zaraz się roześmiała. - W życiu nie słyszałam o czymś bardziej niedorzecznym. Komórka Hamisha zabrzęczała. To dzwonił Jimmy. - Nie wiem, jak to zrobiłeś, ale jedziemy do Braikie z nakazem przeszukania. - Lepiej już chodźmy. - Hamish zwrócił się do Mary. Został wydany nakaz przeszukania twojego domu oraz domu twoich braci. Zaniepokojona zerwała się na równe nogi. - Muszę tam jechać. To jakiś nonsens. - Pojadę z tobą. - Wolę zostać sama. To twoja wina, Hamishu. Zaufałam ci. Hamish chciał wyjść z pubu razem z Mary, ale kelner zaszedł mu drogę. W wyciągniętej ręce trzymał rachunek. Sierżant zapłacił za posiłek i wybiegł przed pub. Nie było ani śladu Mary. Poszedł do miejsca, gdzie stał zaparkowany jego land rover, sprawdził adres Mary i szybko tam pojechał. Dom był schludnym bungalowem położonym przy nabrzeżnej drodze. Hamish pomyślał, że prawdopodobnie kupiła go tanio, ponieważ ceny posiadłości przy tej drodze wciąż były niskie. Ludzie nie wierzyli, że nowa opaska brzegowa uchroni je przed zalewaniem. Dom braci był bungalowem znajdującym się tuż obok. Dojechał na tyle szybko, że zdążył zobaczyć na progu Mary, która właśnie otwierała drzwi, żeby wejść. Wtem podjechały wozy policyjne. Orszak prowadził nieoznakowany samochód, w którym siedzieli Blair oraz Jimmy. Hamish wysiadł z land rovera i chciał przyłączyć się do nich, ale Blair warknął:

- Hej, ty! Trzymaj się z daleka. Hamish pozostał po drugiej stronie drogi. Mary została wyprowadzona z domu. Stanęła na progu ze łzami w oczach. Kolejny wóz policyjny się zatrzymał i wysiedli z niego bracia. Wyglądali na rozwścieczonych. Jeden oddział specjalizujący się w przeszukiwaniach wszedł do domu Mary, a drugi do domu jej braci. Wkrótce droga zapełniła się dziennikarzami i gapiami. Hamish cierpliwie stał i czekał. Słońce świeciło jeszcze mocno, a jednak pomimo ciepła czuł zimne szpony nadchodzącej jesieni. Jarzębina przy drzwiach Mary uginała się pod ciężarem szkarłatnych owoców. Przeszukanie trwało ponad dwie godziny. Mary cały czas siedziała na progu. Posłała Hamishowi spojrzenie, a on mógłby przysiąc, że jej niebieskie oczy naigrawały się z niego. Blair i Jimmy spacerowali przed domem, pozwalając ekipom poszukiwawczym wykonywać swoją pracę. Hamish przyjrzał się jarzębinie. Wyjął z samochodu lornetkę. Zauważył, że ziemia wokół drzewa została niedawno wyłożona warstwą świeżej darni. Wiedział, że jeśli przejdzie przez ulicę, Blair nie będzie chciał go słuchać i odeśle go z kwitkiem. Zadzwonił do Jimmy'ego na komórkę, a gdy detektyw odebrał, powiedział: - Spójrz pod jarzębinę. Tam jest świeża ziemia. Dlaczego? Zobaczył, że Jimmy wchodzi do domu. Mary spojrzała na Hamisha dziwnym, błagalnym wzrokiem. Wkrótce mężczyźni zaczęli kopać pod jarzębiną. Jeden z nich pochylił się, wyciągnął skórzaną torbę i ją otworzył. Mary zaczęła krzyczeć. Jimmy spojrzał przez ulicę na Hamisha i pokazał mu kciuki uniesione w górę. Mary i jej bracia zostali aresztowani. Zaskoczony Hamish przyjął gratulacje, Jimmy honorowo przypisał mu zasługi za

odnalezienie kosztowności. Chociaż Jimmy nie był tak paskudny jak Blair, to jednak często lubił uznawać pomysły Hamisha za własne. Gdy Hamish był z powrotem w Lochdubh, Daviot zadzwonił, by mu osobiście pogratulować. - Cóż, to zamyka sprawę. Zostaną postawione im zarzuty morderstwa pani Colchester oraz pani McQueen. - Nie mam pewności co do tych morderstw - zaczął ostrożnie Hamish. - Jest dowód na to, że w czasie, gdy zamordowano Glorię McQueen, bracia budowali sklep z pamiątkami, a Mary była ze mną. Jeśli załatwią sobie dobrego adwokata, wywiną się z tego. - Znajdziemy dowody - warknął Daviot. - Wprawdzie bracia zarzekają się, że ich siostra nie miała z tym nic wspólnego, ale jej męża również zamknęliśmy w areszcie. Nie rozumiesz? On nie ma alibi. Jednak jeśli bracia będą obstawać przy swojej wersji, będziemy musieli wypuścić Mary. - Ale... - Hamish chciał jeszcze coś dodać, lecz Daviot odłożył słuchawkę. Hamish siedział pogrążony w myślach. Nie mógł nic na to poradzić, że czuł niepokój. Z całego serca pragnął, żeby się okazało, że to bracia zamordowali te dwie kobiety. Był przekonany, że chcieli nabrać przesądną panią Colchester, która w końcu poszła po rozum do głowy. Zastanawiał się, jak długo będą przetrzymywać Mary na przesłuchaniu. Nagle z salonu rozległ się ryczący hałas. Zdał sobie sprawę, że poszedł prosto do biura, nie przekazując wieści Dickowi. W salonie Dick w pulchnych dłoniach ściskał pilota. Nowy, ogromny telewizor z płaskim ekranem stał na środku pomieszczenia. - Ścisz trochę dźwięk! - krzyknął Hamish. Dick, wyglądając niczym zasmucone dziecko, wyłączył telewizor.

- Myślałem, że się ucieszysz. - Posłuchaj najświeższych wiadomości - niecierpliwił się Hamish. - Dobrze - odparł Dick i znów włączył telewizor. - Nie! - wrzasnął Hamish. - Miałem na myśli wieści ode mnie na temat morderstw. - Och, już to słyszałem. Bracia zostali zatrzymani. Znaleziono kosztowności w ogrodzie. - Skąd to wiesz? - spytał Hamish. - Siostry Currie wpadły tu, kiedy cię nie było i opowiedziały mi wszystko. - Powinienem po prostu pozwolić ci prowadzić całe dochodzenie z salonu. Muszę iść przejrzeć notatki. Jest coś, co mi umyka. Dick chwycił pilota od telewizora i poprosił błagalnie: - Mogę sobie chwilę pooglądać? - Tak, ale nie tak głośno. A tak w ogóle, to przyjmij moje gratulacje. Dick uśmiechnął się radośnie od ucha do ucha i włączył odbiornik. Hamish przewertował notatki. Żałował, że Palfourowie mają takie mocne alibi. W czasie gdy Gloria została zamordowana nagrał ich system monitoringu zamontowany na stacji benzynowej znajdującej się w połowie drogi do Inverness. Skoro to nie bracia stali za tymi morderstwami, to musiał być ktoś inny. Mary nie była taka niewinna. Musi być bardzo naiwna - pomyślał Hamish. - Czy nie zdawała sobie sprawy, że policja bez wątpienia przekopie jej ogródek? Może na swój sposób była tak samo przesądna jak pani Colchester i myślała, że jarzębina będzie ją chronić. Potrafiła wywierać silny wpływ na ludzi. Hamish miał przeczucie, że jej bracia i mąż są gotowi nawet odsiedzieć za nią wyrok, byleby ją ochronić.

*** Hamish postanowił pójść jeszcze raz do kamieniołomu. Może uda mu się znaleźć coś, co wcześniej pominął. Był właśnie „miły, przyjemny dzień", eufemistycznie nazywany tak w szkockich górach. Rzadka mżawka zamazywała krajobraz, a góry zdawały się gdzieś odpłynąć. Wszystko było szare. Hamish zszedł do kamieniołomu i zaczął go starannie przeszukiwać krok po kroku. Jedyne, co znalazł, to niedawno rzucony niedopałek papierosa pod ostrokrzewem. Ostrożnie zapakował go do worka, zastanawiając się, czy kiedykolwiek uda mu się zdobyć pozwolenie, żeby przesłać go na testy DNA. Wiedział, że Daviot ma już dość medialnej nagonki i chce zamknąć sprawę morderstw. Hamish znowu pomyślał o tym, że Daviot i Blair byli tak paskudni jak politycy. Gdy chodziło o pokazanie się w dobrym świetle, uważali, że należy rzucić cokolwiek na nagłówek do gazet i odesłać dziennikarzy do domu. Hamish mógł jedynie cieszyć się, że w Szkocji nikogo już nie wieszano. A może warto spróbować? Zadzwonił do Jimmy'ego i wyjaśnił mu, co i gdzie znalazł. - Wiesz, jak to jest - odparł Jimmy znużony. - Daviot chodzi jak paw, pusząc się przed dziennikarzami. W jego opinii to koniec śledztwa. - Ale na pewno bracia, Mary Leinster i jej mąż nie przyznają się do popełnienia morderstwa? - Nie. Ale posłuchaj. Bracia oraz Tim Leinster dobrowolnie przyznali się do obrabowania pani Colchester i podpisali pisemne oświadczenie, w którym potwierdzają, że Mary nie miała z tym nic wspólnego. Mówią, że Mary naprawdę wierzyła, że ma dar przepowiadania przyszłości, więc to oni zepchnęli Charlesa do stawu, żeby jej

przepowiednia się potwierdziła. Potem uszkodzili most, aby przekonać panią Colchester, że trzeba przebłagać wróżki. Przyznają się również do zabicia zimorodka. Jednak nie chcą przyznać się do popełnienia któregoś z tych dwóch zabójstw. Ale słuchaj dalej. Wypuściliśmy Mary. Zatrudniła jakiegoś drogiego obrońcę i nie ma powodu, żeby dalej ją zatrzymywać. - Na pewno Blair nie pozwolił adwokatowi się z nią zobaczyć? W Szkocji to w gestii policji leży decyzja, czy oskarżony może się zobaczyć ze swoim adwokatem czy też nie, chociaż szkocki parlament postulował o zmianę w prawie. - Zemdlała albo symulowała omdlenie, a potem płakała i płakała. Blair przestraszył się i pozwolił jej zatrudnić prawnika. No i po sprawie. Zapakuj tego papierosa. Nie ma znaczenia, co mówi Daviot, wkrótce zda sobie sprawę, że nie mają wystarczającego dowodu, żeby oskarżyć ich o morderstwa. Wtedy wrócimy do początku. Podrzuć dowód do komendy głównej policji. Hamish wspiął się z powrotem na drogę przy kamieniołomie. Zaświeciły blade promienie słońca. Nad góry zaczęła nadciągać mgła. Był to widok, który nigdy nie przestawał go fascynować. Jak stare musiały być te góry! Półtora biliona lat! Naukowcy z Lochinver odkryli w skalach mikroby, które mogły dostarczyć wiedzę, jak zaczęło się życie na Ziemi. Pojechał do komendy głównej policji w Strathbane. Miasto wydawało się brudniejsze i bardziej obskurne niż zwykle, niczym skaza na urodzie zachodniej Szkocji. Jeśli kiedyś zamkną jego posterunek, będą oczekiwali od Hamisha, że przeprowadzi się do tego miasta i będzie tu pracował. - Po moim trupie - wymamrotał. Położył worek z dowodem na biurku dyżurnego oficera.

- Dopilnuj, żeby to dotarło do detektywa Andersona. - Myślałem, że sprawę zamknięto. To nie może mieć nic wspólnego z morderstwami. - Może - powiedział Hamish, odwrócił się i wyszedł. Przed komendą główną Blair podejrzliwie wpatrywał się w oddalające się plecy Hamisha. Wszedł do środka i spytał oficera: - Czego ten głupek, Macbeth, chciał? - Zostawił tylko drobny dowód dla Andersona. To ma związek z morderstwami - zameldował oficer dyżurny. Blair znieruchomiał. Sprawy zostały rozwiązane i na tym miał być koniec. Żaden gliniarz ze szkockich gór temu nie przeszkodzi. Wyciągnął tłustą, owłosioną dłoń z popękanymi naczynkami. - Ja to wezmę. Wcisnął sobie worek z dowodem do kieszeni. Gdy Hamish przyjechał na posterunek policji w Lochdubh, już na zewnątrz słychać było hałas czyniony przez nowy telewizor. Wszedł do salonu, przechwycił pilota, ściszył nagłośnienie i fuknął: - Miałeś pracować. - Dopiero zacząłem oglądać - bronił się rozdrażniony Dick. - Ta piękna dziewczyna, Elspeth, była tu i cię szukała. - Wciąż jest w naszej okolicy? - Słyszała, że wypuszczono Mary Leinster i pojechała z nią pogadać. - W takim razie chodźmy - ponaglał Hamish. - Zobaczmy, czy uda się z nią porozmawiać. Gdy Hamish wysiadł z land rovera, ujrzał na nabrzeżu parę turystów, żonę i męża, krzyczących na siebie. - To był twój pomysł na wakacje, prawda? - wrzeszczała kobieta. Miała angielski akcent.

- Dlaczego zaciągnąłeś mnie do tej zapomnianej przez Boga i ludzi dziury? Nie obchodzi mnie to, że zostały nam jeszcze dwa dni. Chcę wracać do domu. Niebo znów zaczęło się chmurzyć i lunął deszcz. - Nigdy nie jesteś z niczego zadowolona - odgryzał się mąż. Był mężczyzną w średnim wieku z brązowymi włosami, ubrany w bryczesy do kolan i tweedową marynarkę. Jego żona, trochę wychudła, miała na sobie obcisłe dżinsy, płaszcz od Barboura (Barbour - brytyjska marka odzieżowa, produkująca ubrania dla osób aktywnych oraz spędzających czas za miastem.) i buty na wysokich obcasach. - Och, spadaj! - krzyknęła. - A gdy już to zrobisz, jak mówi twój kuzyn z Australii, wetknij sobie głowę w tyłek nieżywego koali! - I pomyśleć tylko - zadrwił Hamish - że ludzie powtarzają mi, że byłbym szczęśliwszy, gdybym się ożenił. - Ale przecież nie musiałbyś ożenić się z kimś takim jak ona. Co powiesz na Elspeth Grant? - Pilnuj swojego nosa! Gdy Hamish dotarł do nabrzeżnej drogi, zastał tam tłum reporterów i ekip telewizyjnych, do których przemawiał mężczyzna o srebrzystych włosach. Hamish rozpoznał adwokata, jednego z najlepszych obrońców, Jamesa Farquara Symondsona. - To koniec mojego oświadczenia - mówił, gdy Hamish tam podszedł. - Nie będzie żadnych wywiadów. Pani Leinster jest w ciężkim szoku i musi dojść do siebie. Elspeth odwróciła się i zobaczyła Hamisha. Powiedziała coś do swojej ekipy i podeszła do niego. Hamish przypatrywał się jej. Elspeth promieniała. Wyprostowane włosy lśniły, a szare oczy w lekkich promieniach słońca pobłyskiwały niczym srebro.

- Chodźmy w jakieś zaciszne miejsce - zaproponowała. Szybko. Do land rovera. Inni zdążyli cię już zobaczyć. Odjechali, zanim pozostali reporterzy zdołali do nich dotrzeć. - Dasz radę ich zgubić? - spytała. - Z łatwością. Przejechał przez miasto, a potem zjechał z drogi i podskakiwał na wybojach wrzosowisk, po czym znów wjechał na drogę. - Zgubiliśmy ich - uśmiechnął się Hamish, patrząc w tylne lusterko. - Jest taka kawiarnia w Craskie. Możemy tam pójść. Gdy już usiedli przy stoliku, zamówili pasztecik z frytkami dla Dicka, kawę dla Hamisha i Elspeth. - Wspaniale wyglądasz, Elspeth. - Racja - zgodził się Dick. - Kim on jest, Elspeth? - Kto? Rumieniec wykwitł na policzkach Elspeth. - Przecież widzę - nie dawał za wygraną Dick, podczas gdy Hamish wpatrywał się w niego zdziwiony. - Skoro musisz już wiedzieć, to szef wiadomości, nowy człowiek, Barry Darymple. Pobieramy się. - Kiedy? - spytał Dick, a Hamish poczuł, że dopada go przygnębienie. - W przyszłym roku wiosną. Posłała Hamishowi dziwne, przebiegle spojrzenie. - Obaj jesteście oczywiście zaproszeni na wesele. - Cudownie - odezwał się ponuro Hamish, myśląc, że wszystkie kobiety są takie same: każdy mężczyzna, którego wypuszczą ze swoich szponów, kończył ze śladami zadrapań. Wiedział, że Elspeth liczyła na to, iż jej wieści go zranią. Cóż, już tyle razy był o włos od oświadczenia się jej, ale coś zawsze go powstrzymywało. - Domyślam się, że Palfourowie zostaną naprawdę bardzo bogaci - zmieniła temat.

- Wiesz, nigdy wcześniej o tym nie myślałem powiedział Hamish. - Oczywiście Leinsterowie nie mogą skorzystać na przestępstwie. Nie ma podstaw, żeby oskarżyć ich o morderstwo, ale to oznacza, że pani Colchester wróciła do poprzedniej wersji testamentu. Wiem, że istnieje jego pierwsza wersja. - Sprawdziłam to - odparła Elspeth. - Zanim staruszka zmieniła testament, chciała zostawić wszystko córce. No i mamy motyw. - Ja go nie widzę. Gdyby Palfourowie wiedzieli, że bracia i Tim Leinster oszukiwali staruszkę, żeby dobrać się do jej kosztowności, poszliby z tym na policję. Myślę, że pani Colchester sama się zorientowała. Nie powiedziała nikomu, bo mogło to wyglądać niedorzecznie. Ale może powiedziała o tym Mary i oznajmiła, że zamierza zmienić treść swojego testamentu. - Sądzisz więc, że Mary naprawdę jest winna? - spytała Elspeth. - Nie mogę uwierzyć, że nic nie wiedziała. - A niech mnie. Myślałam, że te duże niebieskie oczy cię zaślepiły. - Zapewne chciała zbliżyć się do mnie, żeby mieć źródło informacji. Teraz, gdy był z dala od Mary, widział, jaka była płytka i manipulująca. Zastanawiał się, dlaczego przedtem uważał ją za atrakcyjną. - Ten adwokat nie może z nią zostać na zawsze zauważyła Elspeth. - Będę musiała wracać do Glasgow. - Nie zostajesz na wstępne przesłuchanie w sądzie szeryfa? - spytał Hamish. - Nie odważyłabym się. Każda kobieta zdaje się pożądać mojej posady i zajmie moje miejsce jak tylko nie będzie mnie w studiu.

- Fakt, że szef wiadomości to twój narzeczony, musi pomagać - dodał cierpko Hamish. - I tak im nie ufam - odparła Elspeth. - Gdzie będziesz brała ślub? - spytał Dick. - Rozmawiałam z pastorem, panem Wellingtonem. Ślub odbędzie się w Lochdubh. A ja będę na wakacjach, gdy to się będzie odbywało pomyślał Hamish. Podjechał do leśniczówki. Pamiętał rozmowę z Annie i zastanawiał się, czy uda mu się pogadać z dziećmi. Siedziały na tarasie, z podręcznikami szkolnymi rozłożonymi na stole. - Zdaje się, że oswoiłyście się już ze swoją nową szkołą zaczął Hamish. Olivia przyglądała mu się przez chwilę. - Nie powinien pan rozmawiać z nami pod nieobecność kogoś dorosłego - zauważyła skromnie. - To tylko taka mała pogawędka. Nie udało nam się odnaleźć tego nauczyciela, który na ciebie napadł. To musiało być traumatyczne przeżycie. Olivia powstrzymała się od ziewnięcia. - On gdzieś się pojawi. Wszyscy ci pedofile są zarejestrowani w sieci, jeśli wie się, gdzie szukać. Hamish przypatrywał się jej przez dłuższą chwilę. Teraz był pewien, że wcześniej dowiedzieli się czegoś na temat przeszłości nauczyciela. Wykorzystali to, gdyż myśleli, że to może być przydatne. A może go szantażowali? - Jednak sądzę, że nikt na ciebie nie napadł - oświadczył. Twarz Olivii wykrzywił strach. - Doniosę na pana! - krzyknęła. Hamish dotknął swojej czapki. - Życzę dobrego dnia. Ale pamiętaj, jeśli on zostanie złapany, będziesz musiała sporo nam wyjaśnić.

Gdy odchodził, był święcie przekonany, że dzieci zmyśliły całą tę historię. Jakich jeszcze kłamstw naopowiadały?

Rozdział ósmy Jak łatwo, niestety, by wszystko poszło źle! Westchnięcie za dużo lub pocałunek, co zbytnio ciągnie się, i już nadchodzi mgła oraz płaczący deszcz, a życie nigdy już takie samo nie jest. George Macdonald Rankami pojawiały się wczesne przymrozki. Minął miesiąc od dnia, kiedy bracia i Tim Leinster dostali wezwanie. Mają stawić się w Sądzie Najwyższym w Edynburgu w przyszłym roku. I przez cały ten miesiąc Mary nie odbierała telefonów i nie wychodziła z domu. Poza okazjonalnymi podjazdami pod jej dom, by zobaczyć się z Mary, Hamish starał się jak zwykle wychodzić na swoje patrole. Dowiedział się, że Palfourowie wciąż przebywają w Braikie, czekając na unieważnienie testamentu. Pewnego ranka odwiedził go Jimmy. - Wejdź - zapraszał Hamish ochoczo. - Przynosisz jakieś nowiny? - Tylko złe wieści, których, jak sądzę, się spodziewasz. W końcu doszli do wniosku, że nie ma wystarczających podstaw, żeby oskarżyć tych łajdaków o morderstwo, więc wróciliśmy do początku. Gdzie jest ten niedopałek papierosa, który znalazłeś w kamieniołomie? - Zostawiłem go zapakowany w worek na dowody na biurku oficera dyżurnego. - Tak, to się zgadza. Czy możesz powiedzieć kotu, żeby przestał się na mnie gapić? Przyprawia mnie o gęsią skórkę. - Sonsie po prostu się patrzy. Gdzie więc zapodział się dowód? - Oficer dyżurny mówi, że Blair go zabrał. Blair zarzeka się, że zostawił go na moim biurku. - Aha!

- Co „aha"? - Założę się, że go zabrał. - Dlaczego miałby to robić? - No, dalej Jimmy, pomyśl tylko! W opinii tego tłustego głupka dochodzenie w sprawie morderstw zostało zamknięte. Nie chciał, żeby coś zepsuło mu moment chwały. - Nie mogę przecież oskarżyć go o kradzież, skoro Daviot go popiera. W każdym razie Mary znów musi wezwać swojego adwokata. Musimy ponownie wszystkich przesłuchać. - Ja zajmę się Palfourami - oświadczył Hamish. - Nie możesz. Blair nie chce, żebyś miał cokolwiek do czynienia ze sprawą. Dowiedział się, że byłeś na kolacji z Mary, a potem jadłeś z nią lunch. Przekonał Daviota, że z tego powodu twój pogląd na morderstwa jest wypaczony. Przykro mi, Hamishu. Muszę się zbierać. Nie powinno mnie tu być. Gdy wyszedł, Hamish usiadł w kuchni z ciężkim żbikiem na kolanach i z psem u stóp. W końcu wpadł na pewien pomysł. - Chodźcie, towarzysze - zwrócił się do swoich zwierząt. Idziemy w odwiedziny. Najpierw pojechał do Strathbane, ubrany w cywilne ubranie. Na swoje płomiennie rude włosy wcisnął czarny wełniany kapelusz. Wszedł na teren komendy głównej policji i rozejrzał się po parkingu. Zobaczył, że stoi tam samochód kierowcy Blaira. Następnie pojechał do domu inspektora, podszedł do drzwi i nacisnął dzwonek. Otworzyła mu pani Blair. Jej oblicze rozpogodziło się, gdy zobaczyła Hamisha. Kiedyś była prostytutką, której Hamish pomógł wmanewrować Blaira w małżeństwo. Pani Blair była teraz uosobieniem odzianej w tweed moralności. Nikt nie potrafił zrozumieć, jak wytrzymywała ze swoim okropnym mężem, ale pani Blair

podobało się bycie mężatką i ujarzmianie Blaira. Uważała te zajęcia za mało kłopotliwe w porównaniu z tym, co przeszła, gdy wystawała na ulicach. - Wejdź, Hamishu. Co cię sprowadza? Hamish podreptał za nią do przytulnego salonu. Było w nim czysto i wygodnie, a w palenisku lekko tlił się ogień. - Kawy? Herbaty? - Może później. Znalazłem pewien dowód i myślę, że twój mąż go świsnął. Pani Blair nie wyglądała ani trochę na zaskoczoną. - Nie przyniósłby go chyba do domu, prawda? - Mógł tak zrobić - odparł Hamish, którego denerwowała nadzieja, którą żywił. - Gdzie mógłby to położyć? - Chodźmy do sypialni. Mógł zostawić to w jakiejś kieszeni. - Nie wydaje mi się - wątpił Hamish. - Ten człowiek ma tylko jeden garnitur. - I tu się mylisz. Ma ich sześć, wszystkie są takie same. - Dlaczego? - Jak się jest zatwardziałym alkoholikiem, takim jak mój mąż, często brudzi się ubranie jedzeniem albo wymiotuje na nie. Potrzebuje więc więcej niż jednego garnituru. Hamish poszedł za nią do sypialni. Otworzyła drzwi staromodnej szafy z mahoniu. Wisiało w niej pięć garniturów, dwie sportowe kurtki oraz płaszcz. - Wielkie nieba! - wykrzyknął Hamish. - Niezły z niego elegancik. - Nie nazwałabym kogoś, kto w kółko nosi ten sam krój garnituru elegancikiem - skrzywiła się pani Blair. - Zostawię cię samego. Hamish skrupulatnie przeszukał wszystkie kieszenie, lecz bez powodzenia. Przeszukał również półkę nad ubraniami, ale

nic tam nie znalazł. Przejrzał też stoliki nocne, ale nie było tam ani śladu worka z dowodem. Sfrustrowany i rozwścieczony niepowodzeniem, zrzucił materac z łóżka. Worek z dowodem spadł na podłogę. - Mam cię! - krzyknął Hamish. Pani Blair pospieszyła z powrotem na górę i spojrzała z przestrachem na worek z dowodem w dłoni Hamisha. - Posłuchaj, Hamishu - prosiła błagalnie. - Nie chcę, żeby wyleciał z pracy. - Powiem ci, co zamierzam zrobić. Znajdę sposób, żeby dostarczyć to Jimmy'emu. Nie wspomnę, że znalazłem to tutaj. A teraz, co z tą kawą? Hamish pojechał z powrotem do Lochdubh i przebrał się w mundur. Spojrzał na Sonsie i Lugsa: - Zaopiekujcie się sobą i żadnych psot. Potem znów wyruszył do Strathbane. Ponownie rozejrzał się po parkingu. Samochodu Blaira już tam nie było. Wszedł do komendy głównej policji i został wpuszczony przez domofon do pokoju detektywów. Było w nim pusto. Podszedł prosto do biurka Jimmy'ego i włożył worek z dowodem do górnej szuflady. Następnie zadzwonił do Jimmy'ego na komórkę. Jimmy i Blair jechali do Braikie na przesłuchanie Palfourów. - Znalazłem ten zaginiony dowód. Nigdy nie zgadniesz, gdzie był. - Gdzie? - Wpadł do górnej szuflady twojego biurka. - Świetnie. Gdy tylko wrócę, prześlę go do laboratorium ucieszył się Jimmy. - O co chodzi? - spytał Blair, gdy Jimmy się rozłączył. Jimmy opowiedział mu o dowodzie.

- Co?! - ryknął Blair, zaczynając się pocić. - Czemu ten idiota nie może trzymać się swoich cholernych owiec? Gdy dotarli do domu Palfourów, Blair zwrócił się do Jimmy'ego: - Idź przodem. Zostawiłem pewne ważne notatki w Strathbane. - Niech pan pośle po nie kierowcę - zaproponował Jimmy. - Rób, co ci każę. Gdy tylko Blair odjechał, Jimmy zadzwonił do Annie Williams. - Wyświadcz mi pewną przysługę. W górnej szufladzie mojego biurka znajdziesz worek z dowodem. Prześlij go do laboratorium na szybkie badania. *** Blair pognał do komendy głównej policji i ruszył prosto do biurka Jimmy'ego. Gdy nic tam nie znalazł, zadzwonił do laboratorium. - Czy właśnie przed chwilą nie otrzymaliście worka z dowodem? - spytał. - Tak, dotarł do nas pół godziny temu - potwierdził technik laboratoryjny. Blair zaklął i rozłączył się. Kazał kierowcy zawieźć się do domu. Kiedy tylko wszedł do środka, naskoczył na żonę, która spokojnie dziergała na drutach. - Czy Macbeth tu był? - spytał stanowczo. - Tak, dlaczego pytasz? - Czy pozwoliłaś mu przeszukać dom? Pani Blair spojrzała na niego z dobrze udawanym zdumieniem. - Dlaczego miałby to robić? Musiałam wyjść do sklepu, aby kupić trochę wełny i zostawiłam go tu, żeby zaparzył sobie kawę. Zdążył już wyjść, gdy wróciłam.

Blair usiadł ociężale i schował głowę w dłoniach. Z jakiegoś powodu Hamish krył go, mimo że znalazł worek z dowodem. Teraz był więc w okropnym położeniu: miał wobec Hamisha Macbetha dług wdzięczności. Jeśli nie możesz ich pobić, przyłącz się do nich - pomyślał Hamish, zasiadając tego wieczoru przed telewizorem z kubkiem kawy. Dick oglądał teleturniej. Dźwięk był ustawiony na tyle głośno, że dzwonek telefonu w biurze nie mógł się przebić przez hałas. Gdy Hamish go w końcu usłyszał, krzyknął do Dicka, żeby ściszył. Pobiegł odebrać. Był zaskoczony, gdy w słuchawce usłyszał głos Mary. - Nie zniosę tego dłużej, Hamishu - szlochała. - Muszę z tobą porozmawiać. Jestem przerażona. - Zaraz przyjadę - obiecał Hamish. - Nie, spotkajmy się jutro - szepnęła Mary. - Gdzieś z dala od wioski. Spotkajmy się na Wzgórzu Brackena. Wzgórze to było porośniętym wrzosami wzniesieniem na obrzeżach Braikie, odrobinę na północ. - O której godzinie? - W południe. Nie mów o tym nikomu, proszę. - Zgoda. Do zobaczenia. Gdy się rozłączył, ogarnęła go fala entuzjazmu. Może powie mu coś, co stanie się przełomem w sprawie. Callum i Rory Macgregorowie dzielili jedną sypialnię. Gdy ich matka myślała, że obaj śpią, Callum zapalił latarkę i szepnął: - Rory, śpisz? - Nie. - Cóż, tak sobie właśnie myślałem. Wszystkie złe duchy są uwięzione. Tamte światełka w wąwozie były naprawdę śliczne. Chciałbym zobaczyć wróżkę. Rory usiadł łóżku.

- Może udałoby się nam jedną złapać. Zostalibyśmy sławni. - Chodźmy. Mama śpi i słyszę, że tata chrapie. Ubrali się po cichu i otworzyli okno. Zwinnie zsunęli się po rynnie i ruszyli sennymi ulicami Braikie w świetle pełni księżyca. - Wszyscy turyści wyjechali - stwierdził Rory. - A co ze strażnikami? - Słyszałem, jak tata mówił, że są leniwi i zapewne śpią albo siedzą w pubie. Chłopcy przeszli nad bramką i weszli do wąwozu. Księżyc w pełni świecił nad ich głowami. Sutherland jest jednym z tych nielicznych miejsc w Wielkiej Brytanii, gdzie wciąż widać sklepienie niebieskie w całej jego okazałości. Niebo skrzyło się od gwiazd. W wąwozie było ciemno i spokojnie. Księżyc odbijał się w stawie. Chłopcy byli rozczarowani. - Och, lepiej wracajmy do domu - podjął decyzję Rory. Nie ma tu żadnych wróżek. - Może zjawił się inny zimorodek. - Nie możemy zabierać jaj - przestrzegł go brat. - Ale może udałoby się nam zobaczyć śpiące ptaki. Ostrożnie przeszli nad brzegiem stawu do miejsca, gdzie gałęzie wierzby płaczącej wpadały do wody. Liście zaczynały żółknąć i kilka z nich unosiło się na powierzchni stawu. Rory szukał gniazda, a Callum nagle wrzasnął. - Wróżka jest pod wodą! Callum podszedł, stanął obok niego i razem spojrzeli na oświetlony księżycem staw. - To nie żadna wróżka - szepnął Callum. - To ta kobieta, Mary Leinster. - Uciekajmy stąd. Kiedy dotarli do domu, zastali ojca czekającego na nich przy bramie do ogrodu, z rękami założonymi na piersi.

- Gdzie byliście? - spytał surowo. Rory zaczął płakać. Callum padł na kolana, trzymając się za ramiona i zaczął się trząść. - No już, chłopaki. Nie jestem żadnym potworem. Wracajcie do łóżek. - Ona nie żyje. Utonęła - zawodził Callum. - Kto? Co się stało? Callum opowiedział mu o wszystkim. Hamisha obudziło przenikliwe dzwonienie telefonu. Jeszcze zanim zdążył go odebrać, przepełnił go strach. Wysłuchał z zamarłym sercem wzburzonego głosu pana Macgregora, a potem powiedział ponuro: - Zaraz tam będę. - Jak sądzisz, co się stało? - pytał Dick, gdy pędzili drogami oświetlonymi światłem księżyca. - Myślę, że Mary pragnęła pieniędzy. Skoro odzyskano kosztowności, a jej ciężko byłoby wydoić zarząd, więc w jakiś sposób chciała zdobyć pieniądze. Musiała coś wiedzieć i pomyślała, że spróbuje małego szantażu. Ciekaw jestem, co w tym czasie robili Palfourowie. Gdy przyjechali nad staw, wyciągano z wody ciało Mary. Nasiąknięte wilgocią, mokre włosy przyciągały uwagę w świetle księżyca, twarz przypominała glinianą maskę. Jimmy zobaczył Hamisha i przyłączył się do niego. - Idź porozmawiać z chłopakami. To oni znaleźli ciało, i zabierz ze sobą Annie Williams. - Gdzie są Palfourowie? - W drodze powrotnej. Zatrzymali się w hotelu w Inverness, zostawili swój numer u sprzątaczki. Zatrzymywali się dziś rano na stacji benzynowej po paliwo. Mamy ich na nagraniach z monitoringu. - Znów mają alibi. Gdzie są ich dzieci?

- Zostały na weekend w szkolnym internacie. Chcę, żebyś razem z Annie Williams poszedł porozmawiać z chłopcami. Annie! Podejdź tu. Chciałbym, żebyś poszła z Macbethem. Dicku, zostań tu i przeszukaj teren, może uda ci się coś znaleźć. Gdy Annie i Hamish dotarli do domu chłopców, powiedziano im, że lekarz podał im środki uspokajające. Teraz śpią w swoich łóżkach. - Co dalej? - spytała Annie, gdy wsiedli z powrotem do land rovera. Hamish zadzwonił do Jimmy'ego. - Nie chcę, żebyś pałętał mi się po okolicy, cytuję Blaira, oczywiście. Annie może iść do domu, ale ty najpierw mógłbyś podjechać tutaj i odebrać Dicka. Mary Leinster została uderzona czymś w głowę, a potem wepchnięta do stawu. - Jestem głodna - narzekała Annie, gdy znów ruszyli w stronę wąwozu. - Masz samochód? - Zostawiłam go i przyjechałam tu z jakimś policjantem. - Powiem ci, co zrobię, odwiozę wszystkich z powrotem do Lochdubh, a potem przygotuję kanapki albo coś innego, a następnie podrzucę cię do domu. Na posterunku policji Dick poinformował, że chce iść prosto do łóżka. Hamish zaparzył herbatę w dzbanku i zrobił parę kanapek z szynką. - To było pyszne - chwaliła Anie. - Możesz dać mi łóżko na kilka godzin? Będziemy musieli później oboje zobaczyć się z tymi chłopcami. - Ja zajmę łóżko w celi, a ty prześpij się w moim. Posłała mu szelmowski uśmiech. - Dlaczego nie prześpimy się oboje w twoim łóżku? - Annie!

Wstała, pochyliła się nad nim i pocałowała go namiętnie w usta. - Jesteś teraz bardziej przekonany do tego pomysłu? spytała. - Och, tak - potwierdził Hamish Macbeth niskim głosem. Hamish obudził się późnym rankiem, rozleniwiony i zadowolony. Odwrócił się, żeby przygarnąć do siebie Annie, ale okazało się, że po drugiej stronie łóżka nikogo nie było. Wstał i włożył szlafrok. Annie krzątała się w kuchni, przyrządzając kawę. Wyglądała świeżo i miała na sobie mundur. - Zbierajmy się już - uśmiechnęła się. - Jest jedenasta. Hamish wziął prysznic i się ubrał. Pogniótł pościel na łóżku w celi w nadziei, że Dick pomyśli, iż Hamish tam spał. Zaspany Dick był w kuchni, marudząc, że musi coś zjeść, bo filiżanka kawy mu nie wystarczy. Wpakowali się wszyscy do land rovera, Dick wciąż się skarżył, że musi dzielić miejsce z tyłu z Sonsie i Lugsem. Hamish mógł jedynie się cieszyć, że nie narobiły zamieszania, kiedy wygonił je z sypialni. Jadąc do Braikie przez porośnięte wrzosami wzgórza, pogwizdywał zadowolony. Gdy prawie dotarli do domu chłopców, zadzwoniła komórka Annie. Odebrała ją, a Hamish usłyszał, jak mówi: „Wspaniale! Do zobaczenia wieczorem". Jej głos był ciepły i pełen uczucia. Hamish zatrzymał się przed domem chłopców i spytał: - Kto to był? - Och, to był mój mąż - odparła Annie beztrosko. Pracuje na platformie wiertniczej, ale będzie w domu dziś wieczorem. - Dicku, czy byłbyś tak miły i wysiadł? Chciałbym porozmawiać z Annie na osobności. - Tak, jasne.

Hamish zwrócił się do Annie. - Dlaczego mi nie powiedziałaś, że jesteś mężatką? - Wczorajsza noc nic nie znaczy. - To był więc tylko przelotny numerek? - Nie patrz tak na mnie - powiedziała Annie namiętnie. Dobrze się bawiłeś, czyż nie? - Kobiety! - wściekł się Hamish i walnął pięściami w kierownicę. Annie wzruszyła ramionami i wysiadła. Po upływie kilku minut Hamish ruszył jej śladem. Chłopcy mieli niewiele do powiedzenia. Jak tylko odnaleźli zwłoki, po prostu uciekli. - Co teraz? - spytała Annie. - Państwo Palfourowie? - Jest sobota - stwierdził Hamish. - Może uda ci się zamienić słowo z dziećmi Palfourów, Annie. Podrzucę tam ciebie i Dicka. Ja chciałbym wrócić na posterunek i jeszcze raz prześledzić alibi wszystkich. Odbiorę cię później, Dicku. Nazajutrz Hamish znowu wertował notatki, kiedy zadzwonił jego telefon. Głos Annie wydawał się naturalny, jakby się nic nie wydarzyło. Hamish wciąż był na nią zły, jednak szybko doszedł do wniosku, że zachowywanie się jak odrzucony kochanek jest stratą cennego czasu. - Rozmawiałam z Charlesem i Olivią w ogrodzie. Sposób, w jaki komentowali ostatnie morderstwo, przyprawiał mnie o gęsią skórkę. W każdym razie Fern Palfour przybiegła do ogrodu, wykrzykując, że nie mam prawa rozmawiać z jej dziećmi pod nieobecność osoby dorosłej. Charles tylko uśmiechnął się od ucha do ucha i powiedział: „Mamusia zabrała się za krawiectwo". Fern pobladła i uderzyła go w twarz. Potem wybuchła płaczem, przytuliła go i przeprosiła. A mnie kazała wynosić się stamtąd do diabła. Co takiego strasznego może być w damskim krawiectwie?

Hamish podziękował jej i odłożył słuchawkę. W myślach wracał do tego, co mu powiedziała, ale nie miało to żadnego sensu. Telefon zadzwonił ponownie. - Halo, szefie - odezwał się niski głos. - Kto mówi? - Ginger Stuart. Proszę posłuchać, mam coś, co może pana zainteresować. - Gdzie jesteś? - spytał ostro Hamish. - W domu. - Zostań tam. Nie ruszaj się stamtąd. Nie otwieraj drzwi nikomu poza mną. Zrozumiałeś? - Jasne, szefie - rozmówca mówił z udawanym amerykańskim akcentem. Hamish wybiegł pospiesznie do land rovera. Kot i pies czmychnęły za nim. - Nie! - zaprotestował stanowczo Hamish. - Zajmijcie się w końcu sobą! Szybko pomknął w stronę Braikie. Drzwi otworzył mu Ginger. Hamish wszedł za nim do cuchnącego salonu. Okna były otwarte, ale i tak czuł trawkę. - Co dla mnie masz? - spytał. - Dziś rano było ogłoszenie, w którym obiecuje się dziesięć tysięcy funtów za jakąkolwiek informację prowadzącą do morderców. - Tak, zobaczę, czy je dostaniesz, jeśli... - Jeśli podam jakieś użyteczne informacje. Oto, czego się dowiedziałem. Byłem w barze przy drodze do Dingwall. - W którym? - W Uroku Marty'ego. - W tej spelunie. - Hamish domyślał się, że Ginger zapewne chodzi tam, żeby kupować narkotyki. - No, wie pan, mają tam te staroświeckie budki. W jednej z nich stali dwaj goście. Myślę, że byli odrobinę upaleni, bo

wciąż chichotali. Nagle jeden mówi do drugiego: „Może powinniśmy prysnąć z kraju. Mam przyjaciół w Hiszpanii". Ten drugi odpowiada: „Hiszpania podpisała umowę o ekstradycji". „Nie cierpię obcokrajowców - mówi pierwszy. Nigdy nas nie namierzą, Willy. Jesteśmy całkowicie bezpieczni. Będziemy siedzieć cicho, nie ruszymy pieniędzy, póki wszystko nie ucichnie. A potem będziemy mogli trochę poszastać gotówką". Słyszałem też, jak jeden z nich mówił: „To była dziwna rakieta". A jego koleżka: „Na litość boską, zamknij się". Co pan o tym sądzi? Hamishowi waliło serce. - Czy wiesz, co to za faceci? - Zanim wyszedłem, rzuciłem na nich okiem. To było dwóch gości w czapeczkach bejsbolowych naciągniętych na oczy. Odczekałem chwilę, a potem ich śledziłem. Musiałem się bardzo starać, żeby za nimi nadążyć. Byli na motorze. - Gdzie pojechali? - Tu są ich adresy - triumfował Ginger. - Southney's Lane dwadzieścia cztery w Dingwall. - Dzięki, zajmę się tym - odparł Hamish. - Jeśli to do czegoś doprowadzi, otrzymasz nagrodę. A tak przy okazji, powinieneś przestać palić trawkę. Gdy Hamish wsiadł do auta, zastanawiał się, czy zadzwonić do Jimmy'ego. Postanowił jednak tego nie robić. Detektyw czułby się w obowiązku powiedzieć o tym Blairowi, a Hamish nie chciał, żeby w Dingwall zrobiono cyrk i zaalarmowano owych dwóch mężczyzn. Najpierw wpadł na posterunek policji i przebrał się w cywilne ubranie. Potem wynajął starego forda z warsztatu i ruszył w drogę. Pogoda była rześka i ładna. Wszystkie myśli dotyczące nocy z Annie wywietrzały, zastąpiło je odczucie nagłego przypływu nadziei i podekscytowania.

Dingwall, prawdopodobnie najczystsze miasto w szkockich górach, cieszy się błogosławieństwem kierowców z powodu wielu parkingów samochodowych. Leży w górze zatoki Firth. Nazwa „Dingwall" oznacza w języku staronordyjskim „parlament", wskazując, że miasto było ważnym centrum już w czasie najazdu wikingów w 800 roku. Hamish ruszył pieszo główną ulicą. Zatrzymał się przy biurze turystycznym i nabył mapę miasta. Southney's Lane znajdowało się na obrzeżach. Zawrócił na parking, przestudiował mapę i odjechał. Spodziewał się znaleźć w osiedlu domów komunalnych, ale Southney's Lane okazało się być rzędem obskurnych wiejskich domków, graniczących z zaoranymi polami. Zaparkował na końcu drogi. Numer 24 znajdował się pośrodku. Co mam teraz robić? - zastanawiał się. - Jeśli wejdę tam i oskarżę ich, to wyprą się wszystkiego i uciekną. Postanowił zaczekać. Podejmie decyzję, jak wyjdą z domu. Wyjął aparat fotograficzny i ustawił go w pogotowiu. Minęła godzina, zaczął się martwić. Wtem wyszli obaj. Zrobił zdjęcie. Wsiedli na motor i odjechali z rykiem silnika. Hamish ruszył za nimi, przeklinając starego forda za brak przyspieszenia. Gdy znikali w oddali, miał jedynie nadzieję, że jadą do Uroku Marty'ego. Westchnął z ulgą, gdy zobaczył motor na parkingu nieopodal baru. Zadzwonił do Jimmy'ego i wyjaśnił mu zaistniałą sytuację. - Nie sprowadzaj tu całej ekipy - prosił Hamish. - Tylko kilku tajniaków, żeby pomogli mi ich aresztować. Czy musisz meldować o tym Blairowi? - Nie, chyba miał niezłą popijawę wczorajszej nocy. Gość był naprawdę nawalony jak stodoła. Nigdy nie widziałem takiego kaca. Poproszę policję z Dingwall, żeby cię wsparła.

Miej ich na oku i nie zgub ich. Powinieneś był powiedzieć mi o tym, nie zwlekając, jak tylko się dowiedziałeś. Postaram się szybko przyjechać. Hamish miał oko na wejście. Denerwował się i niecierpliwił. W końcu jakiś samochód zajechał na parking i wysiadło z niego czterech tajniaków. Podeszli do Hamisha. Jeden z nich mignął mu odznaką i szepnął: - Policja z Dingwall. - W środku jest dwóch mężczyzn podejrzanych o morderstwo. Chcę ich aresztować. Zabierzcie ich na posterunek. Pokażę wam, którzy to, a potem pójdę za wami. Po akcji zaczekamy na brygadę ze Strathbane. Dwaj mężczyźni, Terence Rattrey i Philip Windon, zostali przewiezieni z posterunku policji w Dingwall do Strathbane. Jimmy powiadomił Hamisha, że nazajutrz rano może być obecny na przesłuchaniach. Zadowolony sierżant odetchnął z ulgą. Wyglądali na bardzo podejrzaną parę. Do Rattreya pasowało jego nazwisko (Gra słów, aluzja do słowa „rat" (ang.), oznaczającego szczura.), ponieważ miał szczurzy wygląd z rzadkim brązowym wąsikiem. Oczy przypominały paciorki. Windon zaś miał niezdrowo wyglądającą twarz, pryszczatą i nadąsaną. Pomimo długich godzin przesłuchania, jedyne, co zdołali wyciągnąć z tej dwójki, to było: „bez komentarza" oraz żądanie, by mogli zobaczyć się ze swoim adwokatem. W końcu Daviot postanowił wyciągnąć Jimmy ego i Hamisha z pokoju przesłuchań. - Co myślicie? Sądzę, że powinniśmy pozwolić im skontaktować się z adwokatem. Może on będzie potrafił przemówić im do rozumu. Równocześnie prześwietlamy ich przeszłość. Posłuchajcie tego. Zanim wpadli w narkotyki, obaj służyli w oddziałach królewskiej wojskowej akademii

technicznej. Prawdopodobnie dobrze wiedzą, jak zbudować rakietę i podrasować silnik podnośnika. - Kim jest ich prawnik? - William Lemont. Płotka. Z Dingwall. Zdaje się, że nie prowadził wcześniej żadnych spraw kryminalnych. Nie było go tu, gdy tych dwóch kilka lat temu oskarżono o handel narkotykami. Wyszli z więzienia w zeszłym roku. - Decyzja należy do ciebie. - Zaniepokojony Hamish spojrzał na nadinspektora. - Nie wiem dlaczego, ale mam złe przeczucia. - Zadzwonię do Lemonta - zdecydował Daviot. Wyszedł do swojego biura i wrócił po dziesięciu minutach. - Lemont jest już w drodze. Teraz możemy jedynie czekać. Och, panno Williams, o co chodzi? - Dziennikarze coś wywęszyli i zebrali się tłumnie przed budynkiem, proszę pana. Jest też pastor z Dingwall, który chce zamienić słowo z aresztowanymi. - Jak się nazywa? - spytał Jimmy. - Pan Sutherland z kościoła Świętego Andrzeja. - Pozwolimy mu się z nimi zobaczyć. Może uda mu się trochę ich zmiękczyć. Hamish poczuł falę niepokoju. - Wydaje mi się, że nikt poza nami nie powinien się z nimi widzieć, proszę pana. - Już dość w tej sprawie zrobiłeś, Macbecie - powiedział Daviot. - Wracaj na swój posterunek. Będziemy cię informować na bieżąco. Daviotowi brakowało Blaira, który wciąż był na zwolnieniu. Blair nigdy nie sprzeciwiał się ani nie podawał w wątpliwość jego pomysłów. W drodze powrotnej do Lochdubh Hamish zauważył, że szczyty gór po raz pierwszy w tym roku przykryte są czapą śniegu. Czuł w kościach, że to będzie sroga zima.

Gdy dotarł na posterunek, zastał tam Matthew Campbella. Redaktor „Czasów Szkockich Gór" czekał na niego cierpliwie. - Pomyślałem, że mogę wyciągnąć z ciebie więcej, niż dowiedziałbym się w Strathbane. Co się dzieje? - Mogę ci jedynie powiedzieć, że aresztowano dwóch mężczyzn z Dingwall, którzy są podejrzani o morderstwo odparł Hamish. - Wiesz, że nie mogę zdradzić ci nic więcej. - Wystarczy choćby najmniejszy kąsek. - Cóż, trzymają język za zębami, czekają na adwokata. Odwiedza ich pastor. - Który pastor? - Pan Sutherland od świętego Andrzeja z Dingwall. - To dziwne - zamyślił się Matthew. - Dlaczego? - Sutherland jest bardzo wiekowy, można rzec spróchniały. Co więcej, jest zestarzałym intelektualistą. To raczej nie jest typ, który chciałby pocieszać podejrzanych o morderstwo. Poza tym on nie jest osobą, która rzuca wszystko i przyjeżdża tak szybko na miejsce. Hamish posłał mu przestraszone spojrzenie. Wystrzelił z biura, ignorując Lugsa, który brzęczał pustą miską na jedzenie. Chwycił książkę telefoniczną szkockich gór i wysp. Wykręcił numer duchownego. Telefon odebrał ktoś stary o zrzędliwym głosie. - Panie Sutherland - zaczął Hamish - dostaliśmy zgłoszenie, że chciałby pan zobaczyć się z dwoma więźniami oskarżonymi o morderstwo, którzy przebywają w komendzie głównej policji w Strathbane. - Czemu miałbym to robić? Kto mówi? - Sierżant Hamish Macbeth. - Z moim artretyzmem wspięcie się na ambonę w niedzielę jest już nie lada wyczynem. Halo?! Hamish rozłączył się. Zadzwonił do Jimmy'ego i jęknął:

- Ten pastor to podstęp. Nie pozwól, żeby spotkał się z więźniami! - O co chodzi, Hamishu? Ten człowiek już tu był i sobie poszedł. - A co z więźniami? - Zostawił ich, żeby to sobie przemyśleli. - Ten pastor jest oszustem. Sprawdź, czy z więźniami wszystko w porządku. Zdawało mu się, że Jimmy zniknął na bardzo długo. Hamish ściskał słuchawkę, wsłuchując się we wzburzone krzyki i wrzaski. W końcu Jimmy znów podszedł do telefonu, a głos miał schrypnięty od przeżytego szoku. - Oni są martwi, Hamishu. Martwi jak kamień.

Rozdział dziewiąty Moja wzburzona głowa pracuje świetnie. Robert Burns Rano Hamish wrócił do Strathbane. Skoro mężczyźni nie żyli, cała nadzieja na przełom w sprawie również umarła. Ktoś musiał im zapłacić, żeby pomajstrowali przy podnośniku. Ten sam człowiek podszył się pod pastora, żeby upewnić się, że nie zaczną sypać. Hamish poszedł prosto do pokoju detektywów. - Czy widać cokolwiek na monitoringu? - spytał Jimmy'ego. - Nigdy w to nie uwierzysz. Spójrz na to! Hamish pochylił się i przyglądał się nagraniu z monitoringu. Kamera przed komendą główną policji przesunęła się z lewa na prawo. Kimkolwiek był morderca, wymierzył czas wejścia dokładnie w momencie, kiedy kamera odwróciła się od drzwi. - A monitoring, który obejmuje parking? - Kamerę zamalowano sprayem na czarno. Pomyślał o wszystkim. - A co z nagraniami z monitoringu z okolicznych ulic? spytał Hamish. - Czekam, aż zostaną dostarczone. - Co ty tu robisz, Macbecie? - spytał Blair, przechodząc obok nich. - Upewniam się tylko, że żaden dowód nie zaginie... ponownie. Blair wycofał się, mamrocząc: - No, cóż, nie kręć się tu cały dzień. - Gdzie są państwo Palfourowie? - spytał Hamish. - Sprzątaczki mówią, że wyjechali do Inverness na jeden dzień. Wysłaliśmy kogoś do domów aukcyjnych. Słyszałem,

że wyprzedają część zabytkowych mebli. Policja z Inverness ich szuka. - Czy nikt nie pomyślał o tym, żeby przeszukać pastora? - To Szkocja. Pastor jest tu Bogiem. Miał przy sobie Biblię. Zostawił ją. Środek został wycięty, a w celi znaleziono dwie puste buteleczki po whisky. Zmarli w męczarniach. To mógł być cyjanek. - Czy nikt nie usłyszał ich przedśmiertnych jęków? - Było słychać sporo płaczu i jęków, ale wydano polecenie, żeby zostawić ich w spokoju, by wszystko z siebie wyrzucili. Zdaje się, że mamy do czynienia z gangiem. - Albo z kimś, kto ma dużo pieniędzy, żeby przekupić przestępców - zamyślił się Hamish. - Czy są już wyniki badania tego niedopałka papierosa? - Jest zbyt zwietrzały, żeby cokolwiek z niego wydobyć. Hamish czekał cierpliwie, popijając czarną kawę z papierowego kubka. W końcu dostarczono nagrania z monitoringu. Jimmy wsunął je do magnetowidu i studiowali je wspólnie. - Kiedy patrzy się na ulice Strathbane, widać, że nikt tu nie umiera z głodu - wymamrotał Hamish, gdy jedna otyła osoba za drugą przesuwała się po ekranie. - Zamknij się i pozwól mi się skupić - odburknął Jimmy. - Jaki jest rysopis fałszywego pastora? - spytał Hamish. Kogo szukamy? - Był wysoki, rudy, miał tłustą twarz i okulary z grubymi szkłami. - Kamuflaż - stwierdził Hamish. - Wypchane policzki i peruka. - Prawdopodobnie. - Stop - podskoczył niespodziewanie Hamish. - Zatrzymaj tutaj. - Co widzisz?

- Ten butik. Moda Hildy. Wchodzi do środka. Wysoka, czarna postać. Nagranie jest czarno - białe, ale włosy mogłyby być rude. Widzę tylko jego tył. Pójdę tam. Hamish w drzwiach butiku został przywitany przez Hildę Merrilee, niską, zrzędliwą kobietę. - Dzięki Bogu, że pan przyszedł. W całym moim życiu nie widziałam jeszcze tak bezczelnej kradzieży. - Co się stało? - Ten mężczyzna wszedł do środka... - Rysopis? - Och, niech się zastanowię. Wysoki, małomówny, rude włosy i okulary. - Koloratka? - Miał na szyi szal. - Co więc dokładnie się wydarzyło? - Powiedział, że szuka sukienki dla swojej żony. Twierdził, że idą na wesele, ale ona jest niepełnosprawna, więc nie może sama iść na zakupy. Ubranie miało być dla osoby wysokiej i dość puszystej. Obejrzał parę sukienek, a potem, ponieważ mieliśmy kilku klientów, spytał, czy może zabrać je do przymierzalni i przyjrzeć się im bez pośpiechu. Musiałam wejść do drugiej przymierzalni, żeby pomóc klientowi. Po pewnym czasie zdałam sobie sprawę, że on jeszcze cały czas tam siedzi. Weszłam do przymierzalni. Ukradł jedną z moich najlepszych sukienek, szal oraz duży kapelusz. - Jak wyglądała ta sukienka? - Długa, z jasnoniebieskiego szyfonu. Szal był w orientalne wzory, a słomkowy kapelusz miał okrągłe rondo i przyczepioną do niego czerwoną jedwabną różą. - Jeszcze do pani wrócę - obiecał Hamish. Pospieszył z powrotem do komendy głównej policji. Opowiedział Jimmy'emu, co się wydarzyło.

- Włącz jeszcze raz nagrania i rozejrzyjmy się za wysoką kobietą. Usiedli obok siebie i wnikliwie przeglądali nagranie z monitoringu, które pokazywało wejście do sklepu. - Tu! - wykrzyknął Hamish. To był ziarnisty obraz, ale w miarę wyraźnie było widać wysoką sylwetkę z twarzą schowaną pod ogromnym słomkowym kapeluszem. Osoba ubrana w długą sukienkę trzymała dużą reklamówkę. - Zobacz, jak ta sukienka na nim luźno wisi - wskazał Hamish. - Prawdopodobnie ma strój pastora i rudą perukę w torbie. Sprawdź, czy uda ci się go namierzyć. Postać zniknęła w głębi domu handlowego Barry'ego. - Jedźmy tam. W biurze ochrony domu handlowego Barry'ego Hamish przejrzał nagrania wideo z kamer ochrony sklepu. - Zwolnij - polecił Hamish. - Tu idzie. Cholera! Z tego, co pamiętam, to kieruje się do toalet, a tam nie ma monitoringu. Odwrócił się i spytał ochroniarza: - Czy na tyłach sklepu są drzwi? - Tak, przeciwpożarowe. - Są zamknięte? - Nie. Każdy może pchnąć rygiel i wydostać się. - Czy miejsce na zewnątrz jest monitorowane? - Nie - odparł ochroniarz. - Wyjście nie jest monitorowane, tylko stojący tam śmietnik. - Chodźmy! - zawołał Jimmy. Ruszyli pospiesznie przez sklep. Drzwi przeciwpożarowe były lekko uchylone. Wyszli na zewnątrz. Stały tam rzędy śmietników. Nic więcej. - Wezwę tu moich ludzi, żeby przeszukali pojemniki. Mógł wyrzucić tu sukienkę i moglibyśmy pobrać z niej DNA.

- Wydaje mi się, że pomyślał o tym - zastanawiał się Hamish. - Gdybym był na jego miejscu, włożyłbym wszystko do torby, obciążył cegłą i wrzucił do torfowiska. Myślę, że zaparkował gdzieś w pobliżu samochód. Jimmy spojrzał na Hamisha ze złością. - Myślę, że powinieneś zacząć przeszukiwać pojemniki na śmieci, póki moi ludzie tu nie dotrą. - Tak, proszę pana - zasępił się Hamish. Gdy Jimmy zniknął, Hamish bez przekonania przeszukiwał śmietniki, był pewien, że nic nie znajdzie. Gdy przyjechało czterech policjantów, zostawił ich, by się tym zajęli. Poszedł z powrotem do komendy głównej policji. Miał nadzieję, że rzuci okiem na nagrania monitoringu obejmujące ulice wokół sklepu, jednak Jimmy był teraz w kłótliwym nastroju i kazał mu wracać do Lochdubh. *** Gdy wrócił na posterunek, powitał go warkot zmywarki do naczyń i ryk telewizora. Pomaszerował do pokoju, gdzie Annie i Dick rozsiedli się wygodnie z kubkami kawy. - Wyłącz to! - huknął. Dick pospiesznie wyłączył telewizor. - Nie słyszeliście najświeższych wieści? - Nie - zdziwiła się Annie. - Zdawało się, że nic się nie dzieje, więc wróciliśmy. Hamish opowiedział im, co się wydarzyło. - A teraz chciałbym, żebyście oboje mi pomogli i pomyśleli. Gdyby tylko Palfourowie nie mieli takiego żelaznego alibi. Tylko oni mają motyw. Tylko oni mają tak dużo pieniędzy, żeby zatrudnić ludzi do brudnej roboty. - Dostałam notatki od przyjaciela ze Scotland Yardu w Londynie. - Annie otworzyła torebkę i wyciągnęła plik kartek. - Tak, Ralph Palfour tonął w długach. Zaciągnął drugi kredyt

hipoteczny pod dom w Londynie. Prócz rodzinnej dumy nic nie powstrzymuje Palfoura od sprzedania przedszkola. Dziewczyna, która kiedyś tam pracowała, mówi, że otrzymał mnóstwo ofert kupna. - Od kogo? - Od pośredników w handlu nieruchomościami. Och, był też jakiś rosyjski oligarcha, który interesował się tym miejscem. Chciał postawić tu rezydencję. - Jak się nazywa? - Poczekaj, zobaczę. Zajrzała do notatek. - Ivan Andronovitch. Dorobił się fortuny na ropie. Sprawdziłam go. Nie ma przeszłości kryminalnej. - Mamy tu władzę i pieniądze - zastanawiał się Hamish. Mógł zagrozić Palfourom. Co sądzi ta dziewczyna o dawnym pracodawcy? - Mówi, że był dobrym szefem, ale przy tym słabym i zrzędliwym gościem. Często słyszano, jak mówił, że jeśli teściowa umrze, to skończą się wszystkie jego problemy. - A czy twój przyjaciel ze Scotland Yardu wspominał, że wykryli jakieś podejrzane konszachty Palfoura z tym Rosjaninem? - Nic o tym nie wiem. - Spodziewam się, że dziennikarze będą wkrótce dobijać się do drzwi - wyrokował Dick. - Kręcą się po Strathbane, ale część z nich niebawem tu przybędzie. Muszę wszystko przemyśleć. Wychodzę na spacer. - Chyba wrócę do Strathbane - rzuciła Annie. - Jeśli dowiesz się czegoś interesującego, daj mi znać poprosił Hamish. Annie wyszła, a Dick znów włączył telewizor. Hamish spojrzał na niego, wcisnął plik notatek do kieszeni, a potem zawołał psa i kota i wyszedł na nabrzeże.

Wszedł do sklepu spożywczego pana Patela, żeby kupić sobie kubek kawy. Pan Patel rozwijał bele materiału. - Co to jest? - spytał Hamish. - Nowa linia sprzedaży? - W wiejskim ratuszu odbywają się zajęcia z damskiego krawiectwa. Sporo kobiet decyduje się, żeby samodzielnie szyć sobie ubrania. Hamish zapłacił za kubek kawy, wyszedł i usiadł na miejscu z widokiem na jezioro. Był szary, mglisty dzień. Powierzchnia jeziora przypominała metaliczną taflę. Na drugim brzegu szkółka leśna wyglądała na nędzną i ogołoconą. W szkockim handlu drewnem w ostatnich latach nastąpił regres, ponieważ o wiele więcej drzew ścinano niż sadzono. Dwie mewy przyleciały i zanurkowały, mącąc gładką, szarą powierzchnię jeziora i posyłając podłużne fale w stronę obu brzegów. Hamish popijał kawę i wpatrywał się w przestrzeń. - Marzysz o czymś, Hamishu? - dobiegł go głos Angeli Brodie. Podeszła i usiadła obok niego. Hamish opowiedział jej o tym, co się ostatnio wydarzyło. - To okropne - westchnęła Angela. - Mam uczucie, jakby całe paskudztwo z miast przyjechało na północ, żeby nas wykończyć. Krawiectwo damskie - pomyślał niespodziewanie Hamish. - Czy Charles Palfour nie mówił, że jego matka zajęła się krawiectwem? - O co chodzi z tymi zajęciami z krawiectwa? - spytał Hamish. Angela wyglądała na zaskoczoną. - Zajęcia odbędą się dziś wieczorem w wiejskim ratuszu, jeśli jesteś zainteresowany. Prowadzą je siostry Currie. - Co?! Ta para to przykład mody dla straszydeł.

- One tylko zajmują się organizacją. Jest taka pokojówka z Polski, która jest prawdziwą czarodziejką. - Muszę się temu przyjrzeć. O której godzinie zaczynają się zajęcia? - O dziewiętnastej trzydzieści. Masz zamiar uszyć sobie nowy mundur? - Nigdy nie wiadomo - uśmiechnął się Hamish. - Może zobaczymy się później. Muszę się przejść i trochę pomyśleć. Gdy ruszył z kotem i psem, Angela odprowadzała go wzrokiem. Doszedł aż do hotelu na zamku Tommel. Ni z tego, ni z owego miał nadzieję, że porozmawia z Priscillą. Niestety, dowiedział się, że wyjechała, nie zostawiwszy mu żadnej wiadomości. Był zmartwiony i przygnębiony. Priscillą zniknęła, Elspeth miała wyjść za mąż, a on w swoim życiu uczuciowym mógł się jedynie poszczycić szybkim numerkiem z mężatką. Wysępił kubek kawy, zabrał go do cichego kąta hotelowego holu i zaczął przeglądać notatki. Łudził się mimo wszystko, że uda mu się znaleźć coś, co uprzednio przeoczył. Co Charles Palfour miał na myśli, mówiąc o tym damskim krawiectwie? Dlaczego Fern Palfour była taka poruszona, że aż uderzyła go w twarz? Gdy Mary została zamordowana, Palfourowie zatrzymali się w Inverness. Zostali nagrani przez monitoring na stacji benzynowej nazajutrz rano, gdy wybierali się w drogę powrotną do Braikie. Postanowił pozostać w ukryciu do końca dnia i schodzić z drogi dziennikarzom. Potem miał zamiar odwiedzić wiejski ratusz. Jednak zapomniał, że dziennikarze będą potrzebować miejsca, żeby przenocować. Pan Johnson przyszedł, by go ostrzec, i Hamish wraz ze zwierzętami czmychnęli przez kuchenne drzwi.

Przeszedł skrótem przez wrzosowiska, nie chcąc po drodze natknąć się na jakiegoś reportera. Gdy dotarł na posterunek policji, otworzył kuchenne okno i wśliznął się przez nie. Sonsie i Lugs pobiegły do kuchennych drzwi i weszły przez kocią klapkę. Hamish słyszał hałas telewizora dobiegający z salonu. Westchnął i zaczął odsmażać sobie jedzenie i gotować wątróbkę dla psa i kota. Chyba szlag go trafi, jeśli ugotuje coś dla Dicka. Jednak powinien był wiedzieć, że Dick nie jest głodny. W sklepie pana Patela sprzedawano paszteciki z baraniną i gdy Hamish w końcu wszedł do salonu i wyłączył telewizor, zauważył, że przed Dickiem stała tacka z herbatą i resztkami pasztecików. - Włóż mundur - zarządził Hamish. - Idziemy do ratusza. - Po co? - spytał Dick płaczliwie. - Och, po prostu rób, co ci każę - warknął Hamish. Wyjdziesz frontowymi drzwiami, powiesz dziennikarzom: „bez komentarza" i spotkamy się na miejscu. Gdy Hamish i Dick weszli do ratusza, podeszła do nich pani Wellington, żona pastora. To wspaniale widzieć dwóch mężczyzn zainteresowanych krawiectwem damskim. - Obecny tu Dick jest transwestytą - odgryzł się Hamish złośliwie. - Jeśli jesteście tu, żeby stroić sobie żarty, to zapomnijcie o tym - huknęła pani Wellington. - Możecie zostać, jeżeli będziecie siedzieć cicho. Ona zaraz zaczyna. Piękna Polka stała przy długim stole z rozłożonymi wykrojami. - A teraz, drogie panie - zaczęła - najpierw nauczę was, jak szyć według wzoru.

Gdy otworzyły się drzwi, podniosła wzrok. Do środka wkroczyły siostry Currie, popychając przed sobą staromodny manekin krawiecki na kółkach. Twarze miały zaczerwienione z wysiłku. - To wspaniała rzecz - powiedziała Nessie. - Wspaniała rzecz - zawtórował grecki chór w postaci jej bliźniaczki. Hamish domyślił się, że manekin pochodził z epoki albo edwardiańskiej, albo wiktoriańskiej. Miał biust jak galion na starym szkunerze, a talię osy. - To takie miłe z waszej strony - uśmiechnęła się dyplomatycznie polska instruktorka - ale nie wydaje mi się, żeby którakolwiek z nas w dzisiejszych czasach miała taką figurę. - Chcesz powiedzieć, że nie będziesz go używać? spytała stanowczo Nessie. - Może później go wypróbujemy. Hamish wpatrywał się w manekin. W głowie zaczęło mu dudnić. Ten manekin nie miał głowy, ale gdyby dołożyć mu coś na kształt głowy, na to perukę i kapelusz, do tego, powiedzmy, płaszcz i szal, posadzić go na przednim siedzeniu w samochodzie, mógłby w kamerach monitoringu wyglądać jak prawdziwy człowiek. Hamish wstał nagle i razem z truchtającym za nim Dickiem wrócili na posterunek policji. - No, oglądaj tę swoją wspaniałą telewizję. Ja muszę pomyśleć. Wszedł do biura i usiadł. Ci dwaj mężczyźni mogli ustawić podnośnik. Ale czy Palfour odpalił rakietę? Morderstwo Glorii było zbyt brutalne i okrutne. Czy Ralpha Palfoura stać na taki czyn? Z pewnością nie otruł więźniów. Hamish potrafił wyobrazić sobie scenariusz, w którym Mary znała jakąś tajemnicę i próbowała szantażować Palfoura.

Mogła zaaranżować spotkanie nad stawem, a Palfour zakradł się i uderzył ją tak mocno, że wylądowała w wodzie i utonęła. Włączył komputer i zaczął przeglądać raporty. Palfourowie powiedzieli, że w noc morderstwa Mary zatrzymali się w hotelu Tańczący Szkot w Inverness. Hamish zadzwonił do hotelu i przedstawił się menedżerowi. - Gdy państwo Palfourowie zatrzymali się u was, to czy ich pokój znajdował się w pobliżu wyjścia ewakuacyjnego? - Proszę chwilę zaczekać, zaraz to sprawdzę - odparł menedżer. Hamish czekał niecierpliwie. W końcu głos menedżera znów odezwał się w słuchawce. - Byli w pokoju numer sto sześćdziesiąt trzy. To na końcu korytarza na drugim piętrze. Tak, jest tam wyjście ewakuacyjne. Hamish podziękował mu i się rozłączył. Kot i pies zasnęły szybko po długim spacerze. Hamish wyszedł w kierunku land rovera. Wsiadł i pojechał do Strathbane. Blair na szczęście poszedł już do domu, ale Jimmy wciąż był na miejscu, zmęczony, wymięty i śmierdzący whisky. Skupił spojrzenie przekrwionych oczu na Hamishu i powiedział: - Co cię tu sprowadza? Hamish usiadł i cierpliwie zdawał mu relację ze swoich przemyśleń. Zaczął od docinka Charlesa Palfoura o krawiectwie damskim. Opowiedział również o odkryciu przez Scotland Yard powiązania, z Rosjaninem, który chciał kupić przedszkole. Przedstawił też swoje domysły, że Ralph Palfour mógł wymknąć się z hotelu, żeby zabić Mary, a nazajutrz rano jego żona jechała z powrotem z manekinem krawieckim na przednim siedzeniu, który został ubrany tak, by wyglądał jak człowiek.

- Och, Hamishu, dlaczego w takim razie Palfour nie przyjechał po prostu z powrotem do Inverness i nie zakradł się ponownie do swojego pokoju? I w jaki sposób dostał się do Braikie, skoro zostawił samochód żonie? - Wiem, wiem - niecierpliwił się Hamish. - Ale czy ktoś inny miał motyw do popełnienia tego morderstwa? Ma duży samochód transportowy. Mógł ukryć motor na jego tyłach. Zdobądź nakaz przeszukania ich domu i pojazdu. Zobacz, czy w domu jest jakiś manekin krawiecki i każ ekipie z kryminalistyki przeszukać samochód, żeby sprawdzili, czy nie ma tam śladu po motocyklu. - Hamishu, posłuchaj tego. Nie ma na to ani cienia nadziei. Państwo Palfourowie zatrudnili Jamesa Farquara - Symondsona. Jest masonem. Tak samo jak Daviot. Także drogi James oburza się na nękanie przez policję, a Daviot kazał nam się odczepić. - Chcesz powiedzieć, że nic nie mogę zrobić! Jimmy przygryzł palce. Potem wyjął butelkę szkockiej z górnej szuflady i pociągnął z niej łyk. - Mam pewien pomysł - ożywił się detektyw. - Posłuchaj, to najlepsze, co udało mi się wymyśleć. Wpadnij jutro do Palfoura jak życzliwy gliniarz, który chce się po prostu dowiedzieć, jak sobie radzi. Porozmawiaj z pokojówkami. Spytaj, czy widziały u nich manekin. - Dobrze. Ale chciałbym również zobaczyć nagranie z monitoringu ze stacji benzynowej, gdzie rzekomo zatrzymali się w drodze powrotnej z Inverness. Jimmy odszedł i wrócił z płytą. - Obsłuż się sam. Hamish śledził uważnie kolejne kadry nagrania, przesuwające się na ekranie monitora. Jakość nie była zbyt dobra. Widział podjeżdżające auto, prowadzone przez Fern. Zatrzymał nagranie i skupił się na postaci siedzącej na

przednim miejscu pasażera. Czapka bejsbolowa mocno nasunięta na oczy i szal owinięty wokół dolnej części twarzy. Westchnął. Nie można było stwierdzić, czy to człowiek, czy manekin. Mógł mieć jedynie nadzieję, że dowie się czegoś nazajutrz. Rano jeszcze raz przejrzał notatki. Polecił Dickowi pogawędzić z pokojówkami Palfourów, które akurat miały dzień wolny. Posterunkowy miał je spytać, czy widziały gdzieś w domu manekin albo motor. Zaproponował Dickowi, żeby pojechał swoim samochodem, zdezelowaną, starą hondą. Sam wyruszył spacerowym krokiem z kotem i psem. Cieszył się, że to dzień powszedni. Oznacza to, że dzieci są w szkole. W pewien sposób odbierały mu pewność siebie tym swoim obojętnym spojrzeniem szarych oczu oraz aroganckimi buziami. Pierwszą rzeczą, którą zauważył, było nowe auto Palfourów, duże bmw. Co stało się z samochodem transportowym? Hamish nacisnął dzwonek. Po jak się mu zdawało dłuższej chwili Ralph Palfour otworzył drzwi. - To policyjne najście! - krzyknął w progu. - Dzwonię po mojego adwokata. Hamish przybrał obojętny wyraz twarzy i powiedział łagodnie: - Och, to tylko sąsiedzka wizyta. Chciałem jedynie zobaczyć, czy wszystko u pana w porządku i czy dziennikarze pana nie nękają. Palfour wyraźnie się odprężył. - Wczoraj kręcili się tu wszyscy, ale nasz adwokat poradził sobie z nimi.

- To wspaniały wóz. - Hamish wyszczerzył zęby w głupkowatym uśmiechu. - Co się stało z pańskim starym autem? - Sprzedałem je. - Komu? - Do warsztatu w Dingwall. - Aż tak daleko? - zdziwił się Hamish. - Do którego warsztatu? - Do Ferry's Motors. Proszę posłuchać, mam dużo zajęć, więc proszę się odczepić! Wszedł do środka i zatrzasnął Hamishowi drzwi przed nosem. Hamish pojechał do wąwozu i zatrzymał się na parkingu. Był pusty. Zimny wiatr wiał z północy, sprawiając, że rozrzucone śmieci fruwały po wyżwirowanej przestrzeni. W połowie ukończony sklep z pamiątkami wyglądał posępnie. Wejście do wąwozu zagradzała taśma policyjna. Wyjął telefon, odszukał numer do Ferry's Motors i się połączył. Chciał rozmawiać z menedżerem. Przedstawił się i powiedział: - Wydaje mi się, że pan Ralph Palfour sprzedał wam transportowego peugeota. - Tak, zgadza się. - Kiedy to się stało? - To było dwudziestego. Dwa dni po zamordowaniu Mary - pomyślał Hamish. - Czy mógłby podać mi pan adres klienta, który kupił auto? - Proszę zaczekać. W wąwozie wiatr szeleścił jesiennymi liśćmi. Hamish miał pełne niepokoju przeczucie, że jest obserwowany. W końcu w słuchawce odezwał się głos menedżera.

- Kupcem jest pan James Petrie z The Loans przy Glebe Street w Cnothan. Hamish podziękował mu i rozłączył się z uczuciem ulgi. Nie będzie musiał jechać aż do Dingwall. Cnothan leżało na terenie jego patrolu. Gdy jechał w kierunku wioski, wiatr wzmógł się i coraz bardziej napierał na samochód. Na rzece, wijącej się przez rozległe wrzosowiska, tworzyły się wprawdzie niskie, ale rozszalałe fale, przetaczające się po jej powierzchni. Kiedy dotarł do Cnothan, dostrzegł podwójne żółte linie, które namalowano na obu poboczach głównej ulicy, zabraniające parkowania. Po co? - zastanawiał się. - Dlaczego ktoś postanowił utrudniać dojazd do sklepów? Zauważył, że pomimo zakazu, kilka samochodów zostało zaparkowanych przy głównej ulicy. Ale nie miał zamiaru wystawiać mandatu żadnemu z kierowców. Z tego, co pamiętał, Glebe Street to wąska uliczka równoległa do drogi biegnącej obok jeziora. The Loans okazało się willą z piaskowca. Na pierwszy rzut oka wyglądała jak z gregoriańskiej epoki w Szkocji. Hamish domyślał się, że niegdyś był to dworek. Zaparkował na krótkim podjeździe, wysiadł i nacisnął dzwonek. Drzwi otworzyła wychudzona blondynka w średnim wieku. Miała na sobie czerwony sweter i dżinsy tak obcisłe, że wyglądały jak druga skóra tej bardzo szczupłej kobiety. Gdy tylko zobaczyła Hamisha, wykrzyknęła: - W sam czas! - Chce pani powiedzieć, że spodziewała się wizyty policji? - Oczywiście. Przyszedł pan w sprawie naszego skradzionego samochodu, prawda? Serce Hamisha zamarło. Ściągnął czapkę.

- Mogę wejść? To bardzo ważne. Cofnęła się, żeby go wpuścić, a potem przeszli do pozbawionego wyrazu salonu. Komplet składający się z kanapy i dwóch foteli w burym kolorze, ozdobiony złotymi frędzlami, stał na burej wykładzinie dywanowej. Dwa stoły niczym gniazda znajdowały się po obu stronach kanapy. Ogromny telewizor z płaskim ekranem przysłaniał jedną ze ścian, a na pozostałych wisiały wściekle wyglądające abstrakcyjne obrazy w stalowych ramach. - Moja robota - pochwaliła się pani Petrie z dumą, wskazując na dzieła dłonią z długimi paznokciami z francuskim manikiurem. - Bardzo ładne - potwierdził bez przekonania Hamish. Przejdźmy do tematu samochodu. - To stało się wczoraj wieczorem. Jedliśmy kolację przy włączonym dość głośno telewizorze. - Tutaj? - spytał Hamish. - Tak, przy tych stołach. Nic nie słyszeliśmy. Wieczorem James poszedł wypuścić kota i zorientował się, że patrzy na puste miejsce po naszym nowym samochodzie. Zgłosiliśmy kradzież policji. - Powiedziała im pani, że poprzednim właścicielem był pan Palfour? - Nie. Dlaczego? Och! Czy to ten człowiek, którego teściowa została zamordowana? - Ten sam. - Jesteśmy w niebezpieczeństwie? - Nie wydaje mi się. Niezwłocznie się tym zajmę. Gdzie jest pani mąż? - Spóźnił się do pracy, ponieważ dopiero o dziesiątej rano dostał zastępcze auto z firmy ubezpieczeniowej. Mąż pracuje w Shopmark Fashions. Firma ma siedzibę na wybrzeżu.

Świetnie prosperuje. Dostał spory grant od rady szkockich gór i wysp, ponieważ zatrudniamy wiele osób z okolicy. - W takim razie będę się już zbierał. Gdy odprowadzała go do drzwi, wzięła go pod ramię i uśmiechnęła się do niego. Hamish zastanawiał się, czy jakaś inna kobieta paradowałaby z przyklejonymi sztucznymi rzęsami o tak wczesnej porze. - Proszę wpadać, kiedy tylko będzie miał pan ochotę szepnęła z chrypką w głosie, ściskając jego ramię. - Tak, oczywiście - powiedział Hamish, oswobadzając się delikatnie. Gdy odjeżdżał, ogarnęło go współczucie dla niej. Co za życie, siedzi uziemiona w ponurej wiosce w szkockich górach takiej jak Cnothan, z zimą na progu. Cała wystrojona i nie ma dokąd pójść. Pojechał do fabryki i wkrótce znalazł się w biurze Jamesa Petrie'ego. Pan Petrie był niskim, zaokrąglonym i rumianym mężczyzną. Żadnych nowych faktów nie dodał, jedynie powtórzył to, co mówiła żona. - Mój samochód prawdopodobnie jest już w drodze do Bułgarii - skarżył się. Gdy Hamish wyszedł z firmy, zadzwonił do Dicka. - Żadna z pokojówek nie zauważyła w domu niczego takiego jak manekin krawiecki - powiedział Dick. - Nie widziały też motoru. Hamish połączył się z Jimmym. - Cholera! - zaklął Jimmy. - Może uda mi się posłać ekipę z kryminalistyki do domu Jamesa Petrie'ego. Mam numery tablic rejestracyjnych poprzedniego auta Palfourów. Wystosuję ostrzeżenie. Wracaj do Ferry's Motors i sprawdź, czy Palfour próbował sprzedać również motocykl. Jeśli ci się tam nie poszczęści, obdzwoń wszystkie miejsca handlujące motorami. Wszystkie, jakie tylko przyjdą ci do głowy.

Hamish spędził resztę dnia przy telefonie, ale bez powodzenia. Wyszedł z posterunku, żeby zamknąć kury na noc i sprawdzić, co się dzieje u owiec. Zauważył miseczkę mleka przed kuchennymi drzwiami. Wszedł z powrotem do środka, gdzie Dick jak zwykle siedział przed telewizorem. Hamish wyłączył odbiornik. - Wystawiłeś to mleko za drzwi? - Cóż, tak, ale... - Kotu nie wolno pić mleka. Ma przez to rozwolnienie. - To nie dla kota. Dick zarumienił się mocno. Hamish spojrzał na niego ze zdumieniem. - Nie mów mi, że to dla wróżek! - Widzisz... - jąkał się Dick. - Coś w tym może być. Lepiej się zabezpieczyć. Pomyślałem, że potrzebna nam pomoc. - Po całej tej gadaninie... Hamish poczłapał, żeby zająć się obowiązkami w obejściu. W drodze powrotnej na posterunek wiatr dął mu prosto w twarz. Miseczka z mlekiem była pusta. - Jeż - wymamrotał Hamish. Wiatr szalał nad jeziorem. Lepiej wyciągnę świeczki - pomyślał Hamish. - Na pewno będzie przerwa w dostawie prądu, jeśli nadciągnie burza. Gdy wszedł do kuchni, dzwonił telefon. Pospieszył do biura, by odebrać. Nie spodziewał się usłyszeć Nessie Currie. - Możesz mi pomóc, Hamishu? - spytała. - O co chodzi? - Chodzi o nasz manekin krawiecki. Pewnego dnia pani Palfour pożyczyła go nam, ale nikt nie chciał go używać na zajęciach. Teraz właśnie zadzwoniła do nas, chce go z powrotem, ale nie mieści się w naszym małym samochodzie i...

- Nie ruszajcie go! - krzyknął Hamish. - Zaraz tam będę.

Rozdział dziesiąty Ręce wróżek w dzwony biją Niewidzialne postaci tren śpiewają. Wilkie Collins - Dlaczego tak cię interesuje nasz manekin? - spytała Nessie. - Objawia się twoja kobieca strona? Czytałam taki artykuł... - Nie - przerwał Hamish. - Muszę go ze sobą zabrać. - Jest w salonie. Hamish wszedł do salonu. Wyciągnął z torby rolkę folii oraz taśmę klejącą, a potem zaczął ostrożnie oklejać manekin i go zabezpieczać. Następnie wyjął pokwitowanie, wypisał je i podał Nessie. - Dzięki. - Ale do czego go potrzebujesz? - jęknęła Nessie. - Dam ci znać - obiecał Hamish, wytaczając manekin na kółkach za drzwi. *** Jessie weszła do domu i spytała siostry: - Czy to był Hamish? - Tak, ten człowiek oszalał na punkcie tego manekina. - Nie ma żony... - Jessie posyłała siostrze filuterne spojrzenie. - Myślisz, że jest homoseksualistą? - Może. To znaczy, ten gość ma już swoje lata i wciąż nie ma żony. Zagłębiły się w soczystych i nieprzyzwoitych plotkach. Najpierw Hamish poinformował Jimmy'ego telefonicznie o swoich dokonaniach, a potem ruszył do Strathbane. Podekscytowany Jimmy stał przed komendą główną policji i czekał niecierpliwie.

- Nie wypakowuj go tutaj - polecił. - Zabierz go prosto do laboratorium. Poza tym będziemy mieć eksperta z Glasgow, który poprawi nagranie monitoringu ze stacji benzynowej. Daviot jest z ciebie naprawdę zadowolony. - Zauważyłem, że przepiłowano go, a potem sklejono z powrotem. - Hamish wskazał na manekin. - Musieli tak zrobić, żeby go trochę zmniejszyć, by bardziej wyglądał jak mężczyzna. Gdy Macbeth wracał do Lochdubh, u sióstr Currie zadzwonił telefon. W słuchawce odezwał się głos Fern Palfour: - Panno Currie, sądziłam, że miała pani zamiar przywieźć mi z powrotem ten manekin. - Chciałam to zrobić - zająknęła się Nessie. - Poprosiłam, żeby Hamish Macbeth mi z nim pomógł, ponieważ manekin jest zbyt duży i nie mieści się w naszym małym autku, więc on... Halo?! Halo?! - Rozłączyła się - zdziwiła się Nessie. - Co za ludzie! Ale tak właśnie traktują cię Anglicy. Nazajutrz rano w Strathbane Hamish dowiedział się, że nie dało się na tyle poprawić jakości obrazu z monitoringu, żeby stanowił dowód, że to manekin, a nie człowiek siedział obok Fern Palfour. Jednakże w laboratorium potwierdzono obecność na manekinie odcisków palców zarówno Fern, jak i Ralpha Palfourów. Były tam również ślady kleju w okolicach szyi, wskazujące, że coś mogło być tam przyklejane. - Gdzie jest Jimmy? - Hamish spytał Annie Williams. - Pojechał z Blairem zabrać państwa Palfourów na przesłuchanie. Hamish był podenerwowany. Mogli oczywiście się tłumaczyć, że to naturalne, iż ich odciski palców znalazły się

na manekinie. Przecież we dwójkę zanosili manekin do samochodu, by dostarczyć go siostrom Currie. Hamish podejrzewał, że Daviot w końcu się ugnie i pozwoli im zobaczyć się z ich wpływowym adwokatem i będzie po sprawie. I rzeczywiście tak się stało, później potwierdził to Jimmy. - Nie ma powodu, by ich zatrzymywać. Ta dwójka zdawała się w najwyższym stopniu urażona i wściekle domagała się szacunku. Daviot dopuścił do nich adwokata i skończyło się jak zwykle na wrzaskach Blaira. Gdy Jimmy się rozłączył, Hamish wszedł do salonu, przechwyci pilota z ręki Dicka i wyłączył telewizor. - Dicku, gdy przesłuchiwałeś pokojówki w sprawie tego manekina, jesteś pewien, że powiedziały, iż nie było go nigdzie w domu? A co ze strychem? - Mówiły, że gdy zaczynały tam pracować, kazano im sprzątać cały dom, z góry na dół, łącznie ze strychem. Hamish wszedł do biura na posterunku, usiadł i wpatrywał się w przestrzeń. Skoro nie było go w domu - wpadło mu do głowy - to może go kupili. Tylko gdzie? Potem przypomniał sobie o domu aukcyjnym w Inverness. Zadzwonił tam i poprosił do telefonu pana Simona, jednego z licytatorów. - Pamięta pan, czy ostatnio sprzedawał staromodny manekin krawiecki? - spytał. - Będę musiał sprawdzić w rachunkach. Zaczeka pan? Hamish uzbroił się w cierpliwość. Mężczyzna zdawał się odejść od telefonu na bardzo długą chwilę. Następnie ponownie podniósł słuchawkę i powiedział: - Tak, sprzedano go razem z innymi starociami kilka dni temu. - Kto go kupił?

- Pan Hamish Macbeth. Czy to był pan? - Nie, to nie ja. Na jaki adres? - Posterunek policji w Lochdubh. To jest pan. - Nie, to nie ja, zapewniam pana. Ma pan monitoring w domu aukcyjnym? - Tak. - Ma pan jeszcze stare nagrania? - Tak, trzymamy je przez trzy miesiące. - Przyjadę tam tak szybko, jak tylko zdołam - zapewnił Hamish. Hamish odjechał z wyjącą syreną i błyskającym kogutem. Przekraczał wszystkie ograniczenia prędkości na drodze do Inverness. Zabrał nagrania z monitoringu, które zrobiono w dzień sprzedaży manekina, a potem na pełnym gazie popędził do Strathbane. Przed komendą, jeszcze w samochodzie, zameldował się Jimmy'emu. - Mam nadzieję, że coś masz. Przyjrzymy się temu. Wsunął płytę do komputera. - Przewiń do dziesiątego września, do godziny jedenastej rano - ponaglał Hamish. - To tutaj. Nie ma dźwięku, ale na wszystkie świętości, na górze pudeł z gratami stoi manekin. Kamera zrobiła panoramiczne ujęcie domu aukcyjnego. - Tu! - krzyknął Hamish. - Zatrzymaj! Na tyłach domu aukcyjnego, z wzniesionym katalogiem, by złożyć ofertę, stał Ralph Palfour. - Mamy cię! - ucieszył się Jimmy. Niespodziewanie zjawił się Blair. - Co tu się dzieje? Jimmy opowiedział mu o ostatnich zajściach. - Weź kilku ludzi i sprowadź ich tu - polecił Blair. - Zabierz ze sobą Annie Williams na wypadek, gdyby dzieci też tam były. Niech z nimi zostanie. Rozumiemy się?

- Oczywiście, proszę pana - meldował Jimmy. - A pan nie jedzie z nami? - Nie, zawiadomię nadinspektora Daviota. Gdy Hamish i Jimmy zniknęli, Blair wyszedł na parking. Jeśli to skończy się powodzeniem, wtedy wszystkie zasługi przypisane będą Hamishowi Macbethowi. Czuł, że tego nie zniesie. Zadzwonił do Ralpha Palfoura z budki telefonicznej i powiedział: - Chciałem pana tylko poinformować, panie Palfour, że wysłałem swoich ludzi, żeby pana aresztowali. Mamy dowód, że kupił pan manekin w domu aukcyjnym w Inverness. Po czym odłożył słuchawkę. Hamish był zdziwiony, jadąc z powrotem do Lochdubh. Był pewien, że jest o włos od rozwiązania zagadki morderstw, a jednak czuł niepokój. Palfourowie powinni byli spalić manekin. Ich arogancja przejawiająca się w myśleniu, że mogą się go pozbyć, dając go siostrom Currie, przechodziła ludzkie pojęcie. Hamish wiedział z doświadczenia, że przestępcy zawsze są aroganccy. To by prawdopodobnie tłumaczyło, dlaczego Ralph Palfour był na tyle głupi, że użył nazwiska policjanta w domu aukcyjnym. Zatrzymał się w wiosce, żeby zrobić zakupy. Gdy wrócił na posterunek policji, dzwonił telefon. Dick miał telewizor włączony tak głośno, że go nie słyszał. Hamish wbiegł do biura i w ostatniej chwili podniósł słuchawkę. Jimmy miał podniesiony i wściekły głos. - Zniknęli, Hamishu, razem z dziećmi. - Może wyjechali tylko na jeden dzień. - Pani McColl, pokojówka, twierdzi, że spakowali sporo rzeczy, wliczając w to pozostałe przedmioty ze skarbca, których jeszcze nie sprzedali i odjechali. Powiedzieli, że wyjeżdżają na wakacje za granicę. Sprawdzamy ich konta bankowe. Liczymy, że uda nam się je zablokować, ale mogą

się do nich dobrać przed nami. Na północy Strathbane nie ma żadnych kamer monitoringu. Mogą być wszędzie. Rozstawiliśmy blokady na drogach. - Scotland Yard powinien mieć również oko na ruchy tego Rosjanina - dodał Hamish. - Jimmy, to niepodobne do Blaira, że nie chciał z tobą przyjechać. - Co chcesz przez to powiedzieć? - A jeśli ten stary łajdak dał im cynk? - Och, daj spokój, Hamishu. Może czasem jest głupi, ale nie byłby aż taki tępy. Będę cię informował na bieżąco. Minął tydzień. Palfourowie zniknęli, jakby rozpłynęli się w powietrzu. Jeśli to ten Rusek za wszystkim stoi - pomyślał ponuro Hamish - to nawet mogą być martwi. Srogi mróz zapanował w szkockich górach. Było tak zimno, że srebrzysty lód zaczął pojawiać się na brzegu jeziora. Wąwóz Wróżek stał opustoszały. Białe drzewa z paroma pozostałymi listkami przyglądały się swoim odbiciom w stawie. Góry majaczyły na tle jasnoniebieskiego nieba. Dym z domowych palenisk unosił się z kominów. Przez tydzień Hamish przesłuchał tylu mieszkańców Braikie, ilu tylko zdołał, licząc, że ktoś mógł widzieć Palfourów, jednak bez powodzenia. W niedzielę rano obudziło go wściekłe walenie do drzwi i krzyk Archiego Macleana, rybaka: - Jakaś kobieta topi się w jeziorze, Hamishu! Popłynę tam łódką. Coś kazało Hamishowi zatrzymać się i przyczepić do kostki skean dhu (Skean dhu - nóż będący częścią tradycyjnego stroju szkockiego, noszony razem z kiltem.). Później przypisał to swojemu szóstemu zmysłowi, dzięki któremu wyczuł niebezpieczeństwo.

W podkoszulku i majtkach wybiegł z posterunku policji, przeskoczył nabrzeżny mur i zaczął brodzić przez lodowate wody jeziora. Łapiąc krótkie oddechy, podpływał do miejsca, gdzie szamotała się jakaś postać. Kiedy znalazł się bliżej, rozpoznał Fern Palfour. Prawie jej dosięgnął, gdy coś chwyciło go za kostkę i ściągnęło w lodowate i ciemne głębiny. Czarna postać z latarką na czole i sprzętem do nurkowania znajdowała się poniżej. Hamish wyjął sztylet i przeciął przewód butli z tlenem, czując, że uwalnia swoje nogi. Kopnął postać w głowę tak mocno, jak tylko zdołał. Wypłynął na powierzchnię, wyrzucając swój skean dhu na dno jeziora. Podpłynął do Fern, chwycił ją i zaczął holować do brzegu. Mieszkańcy wioski już tam czekali z kocami. Fern była śmiertelnie blada. Hamish ukląkł przy niej i zaczął jej udzielać pierwszej pomocy. W końcu woda wytrysnęła z jej ust. Odzyskała na chwilę przytomność i szepnęła: - Zmusili mnie. A potem znów zemdlała. - Karetka już tu jedzie - zagrzmiała pani Wellington. Jest i doktor Brodie. - Pomóżcie mi przenieść ją do gabinetu - zwrócił się do wszystkich doktor Brodie. - I podeślijcie tam karetkę. Hamishu, ty też chodź ze mną. To cud, że jeszcze żyjecie. - Jakiś człowiek w jeziorze, nurek, próbował mnie utopić - poinformował Hamish. - Popłyńcie łódką do Archiego i powiedzcie mu, żeby się rozejrzał. Muszę zadzwonić do Strathbane. Wrócił na posterunek policji, natarł się ręcznikiem i owinął kocami. Zaczął szczękać zębami, bo adrenalina, która napędzała jego akcję ratunkową, zaczęła opadać. - Przygotowałem ci gorącą kąpiel - uwijał się Dick. Wskakuj do niej, a ja przyniosę ci herbatę.

- Muszę najpierw zadzwonić. - Już się tym zająłem. Zmykaj. Wsadzę ci dwa termofory do łóżka. Jednak Hamish nie położył się do łóżka. Z ulgą odnotował, że przestał się trząść, co oznaczało, że hipotermia w jego przypadku musiała być łagodna. Włożył więc flanelową koszulę, sweter, swoje najgrubsze spodnie oraz skarpetki i buty. Wyjął dwa termofory z łóżka i przytulił się do nich. - Przygotowałem ci szklankę ponczu - krzątał się wokół niego Dick. - Nie ma to jak whisky, cukier i cytryna z kroplą wody. Muszę postawić cię na nogi. Nie jadłeś jeszcze śniadania. Potrzeba ci talerza owsianki. - Dobrze, tato - uśmiechnął się Hamish. - Jestem ci naprawdę wdzięczny. Ale czy przedtem mógłbyś pójść na nabrzeże i zobaczyć, czy złapali tego nurka? Wciąż jest mi trochę zimno i nie chcę jeszcze wychodzić. Po dłuższej chwili Dick wrócił z Jimmym. Hamish wyjaśnił mu, co się wydarzyło. - Czekam jeszcze na policyjnych nurków - poinformował Jimmy. - Jak udało ci się uwolnić? - Kopnąłem go. Wiedział, że jakakolwiek wzmianka o sztylecie będzie prowadzić do niekończącej się papierkowej roboty oraz dociekań bez końca. Blair będzie próbował oskarżyć go o umyślne zabójstwo. - Mógł wyjść z jeziora na drugi brzeg i uciec przez las zauważył Dick. - Fern jęczała: „Zmusili mnie do tego" - dodał Hamish. Jak ona się czuje? - Zanim dotarła do szpitala, jej życie wisiało na włosku odparł Jimmy. - Wydaje mi się, że kimkolwiek oni są, to jednak zmusili ją do wejścia do jeziora. Ciebie obwiniają, że

cała sprawa się sypnęła. Miejmy nadzieję, że dojdzie do siebie. Gdy poczujesz się lepiej, prześlij raport. Wraz z odpływem zwłoki nurka porwał silny prąd i zostały wyrzucone z morza. Gdy nastąpił przypływ, przerzucił ciało w stronę klifów w dorzeczu jeziora. Gigantyczne fale uderzały nim wciąż i wciąż o klify i wyszczerbione skały, po czym znów nastał odpływ, wciągając z powrotem do morza to, co z ciała zostało. *** Fern Palfour zmarła w szpitalu, nie odzyskując przytomności. W całej Wielkiej Brytanii poszukiwano zaginionych Palfourów, jednak bez powodzenia. Przez tydzień dziennikarze oblegali posterunek policji w Lochdubh, po czym w końcu się poddali. Daviot rozkazał Hamishowi nie wychodzić z domu i z nikim nie rozmawiać. W Sutherland nastąpiła zmiana pogody. Gdy wiatr przesunął się na zachód, powietrze wyraźnie złagodniało. Czysta desperacja popchnęła Hamisha Macbetha do złożenia wizyty jasnowidzowi Angusowi Macdonaldowi. Nie wierzył w zdolność Angusa do przepowiadania przyszłości, ale wiedział, że był najbogatszym źródłem wiedzy o całej okolicy. W sklepie pana Patela kupił paczkę dobrej kawy i ruszył na wzgórze do jasnowidza. Uprzednio natarł sobie twarz i szyję środkiem odstraszającym owady, jako że łagodniejsza pogoda przygnała ze sobą z powrotem muszki. Dziwił się, jak zdołały przetrwać i zastanawiał się, jakim sposobem mróz ich nie wybił. - Co cię sprowadza, Hamishu? - spytał Angus, otwierając mu drzwi i zapraszając go do domu. - Jesteś jasnowidzem. Powinieneś to wiedzieć - odparł Hamish, siadając na krześle przy kominku, gdzie poczerniały czajnik wisiał na łańcuchu nad płomieniami. W kuchni Angus

miał idealnie działający czajnik elektryczny, ale lubił stwarzać staromodną atmosferę dla odwiedzających. - Przestań żartować i powiedz. - Angus skrzywił się i zagłębił w sfatygowanym krześle, gładząc swoją długą siwą brodę. Hamish wręczył mu paczkę kawy, którą Angus przyjął z pełnym uznania chrząknięciem. - Sprawa wygląda następująco - zaczął Hamish. Przeszukaliśmy góry i doliny w poszukiwaniu zaginionych Palfourów. Świetnie znasz hrabstwo. Czy przychodzi ci do głowy jakiś stary budynek albo ruina, które mogliśmy przeoczyć? Angus siedział przez dłuższą chwilę w milczeniu, podczas gdy wzmagający się wiatr zawodził wokół starej chatki niczym banshee (Banshee - w mitologii zjawa w kobiecej postaci, najczęściej zwiastująca śmierć w rodzinie.). Następnie zamknął oczy. W końcu powiedział niskim, śpiewnym głosem: - Pomiędzy tym miejscem a Lairg jest zrujnowany dom. Dawno temu należał do pasterza. Jest w nim piwnica. - Gdzie dokładnie jest ten dom? Angus otworzył oczy. - Nic więcej nie widzę. - To cholernie daleka droga stąd do Lairg - warknął Hamish. - Och, marnujesz mój czas. Zebrał się do wyjścia. - Idź ostrożnie - dodał Angus. - Śmierć idzie za tobą krok w krok. Hamish stal przez chwilę na progu, nagle ogarnął go niepokój. Potem wzruszył ramionami i wyszedł. - Stary oszust - wymamrotał z wściekłością, gdy ruszył zboczem. Z drugiej strony - pomyślał znużony - nie mam innego pomysłu.

Ku jego zaskoczeniu, na posterunku policji leniwy Dick zaproponował, że z nim pójdzie. - Nie ma nic w telewizji? - spytał Hamish. - Prawda jest taka, że mam szczerze dość telewizji - przyznał Dick. Odjechali land roverem razem z Sonsie i Lugsem. Hamish prowadził powoli i ostrożnie, rozglądając się na prawo i lewo. Dojechali do prostego odcinka drogi. Po jednej stronie wznosiły się kolumnowe góry, a po drugiej rozciągało się wrzosowisko z wijącą się przez nie rzeką Oykel. - Stój! - krzyknął nagle Dick. Hamish zatrzymał się z piskiem opon. Lugs zaszczekał, a Sonsie zasyczała ze strachu. - Tam, przy szpalerze drzew. Wzrok Hamisha powędrował za palcem wskazującym Dicka. - Och, Dicku, to już nawet nie ruina. - Ale powiedziałeś, że szukamy piwnicy - zaprotestował Dick. - Po co pasterzowi piwnica? - narzekał Hamish. - No, cóż, chodźmy. Rzućmy na to okiem. Wiatr szumiał na wrzosowisku, gdy szli w stronę ruiny. Sonsie i Lugs dreptały za nimi. To, co zostało z budynku, było bez dachu, a tylna ściana i ta po prawej zniknęły całkowicie. Zapewne mieszkańcy zabrali dachówki i kamienie na inną budowę - pomyślał Hamish. - Nic tu nie ma - stwierdził Dick. - To miejsce naprawdę przyprawia mnie o gęsią skórkę. Chodźmy stąd. - Zaczekaj! - nakazał Hamish. Odpiął latarkę od paska i zaświecił nią na stos kamieni, a potem na podłogę. - Ostatnio te kamienie były ruszane. Pomóż mi je odgarnąć.

Stary dom został zbudowany z kamieni, którym obróbka nadała wymagany kształt. Razem z Dickiem, mamroczącym i przeklinającym, przenosili kamień po kamieniu na bok. - Tam są drzwi! - wykrzyknął Dick. - Wyglądają na nowe. Przenieśli na bok ostatni kamień. W zamku znajdował się klucz. Hamish przekręcił go i drzwi otworzyły się na oścież na dobrze naoliwionych zawiasach. Krótkie, rozpadające się schody prowadziły w dół do piwnicy. Hamish, świecąc latarką, zszedł na dół. Na podłodze leżały trzy ciała - to Ralph Palfour i jego dzieci. Olivia i Charles przytulili się do siebie w poszukiwaniu ciepła. Hamish dotknął szyi i nadgarstka Ralpha Palfoura w poszukiwaniu pulsu. - Nie żyje - stwierdził gorzko. Następnie zbadał Olivię i wyczuł u niej słaby puls, tak samo jak u Charlesa. Przeciął krępujące ich liny. - Może uda nam się uratować tę dwójkę. Zadzwonię po policję i po karetkę. Ty znajdź koce, piersiówkę z brandy i moją krótką strzelbę, leżą na tyłach samochodu. Przynieś te rzeczy tutaj. - Nie powinieneś nosić broni bez pozwolenia. - Nie obchodzi mnie to - jęknął Hamish. - Przynieś to. Nie chcę pozostać tu nieuzbrojony, na wypadek, gdyby pojawił się niespodziewanie. Gdy Dick wrócił, Hamish owinął dzieci kocami i próbował wlać im odrobinę brandy do ust. - Myślę, że ich tracimy. Czy ta karetka nigdy nie przyjedzie? Następnie z ulgą wsłuchiwał się w dźwięk helikoptera i wrzeszczącego Dicka.

Hamish upchnął strzelbę w nogawce spodni i czekał z niepokojem. "Westchnął z ulgą, gdy dwóch mężczyzn z ratownictwa górskiego zbiegło po schodach z noszami. Następnie zjawił się policyjny helikopter z Jimmym, trzema funkcjonariuszami policji oraz Annie Williams. - Lepiej będzie, jak Annie pojedzie do szpitala razem z dziećmi - zaproponował Hamish. - Czy Palfour nie żyje? - Tak. Myślę, że to wyziębienie i wygłodzenie. Nie wiem, jak dzieciom udało się przetrwać. Gdzie jest Blair? - Ma wolny dzień. Wkrótce będzie tu ekipa z kryminalistyki. Czy to piersiówka? - Tak. - Daj mi pociągnąć. Chodźmy na zewnątrz, bo w przeciwnym razie oskarżą nas o naruszenie miejsca zbrodni. Hamish wszedł niezręcznie po schodach. - Co ci się stało w nogę? - spytał Jimmy. - Myślę, że skaleczyłem ją sobie w jeziorze - bąknął Hamish. Miał nadzieję, że uda mu się pozbyć Jimmy'ego choć na chwilę. Musiał wyjąć strzelbę z nogawki spodni. - Na Boga, jak udało ci się znaleźć to zapomniane przez Boga i ludzi miejsce? - spytał Jimmy. - Jasnowidz, Angus Macdonald, zna chyba każdy dom w Sutherland, opuszczony czy też nie. - Dobra robota, Hamishu. Prześlij pełny raport. - Jeśli nie masz nic przeciwko, chciałbym pojechać do szpitala, mam nadzieję, że dzieciom uda się przeżyć. - Zgoda. - Który to szpital? - Ten w Strathbane. Hamish, obserwowany podejrzliwie przez Jimmy'ego, pokuśtykał do land rovera. Przeszedł za samochód, gdzie był poza zasięgiem wzroku detektywa, wyjął strzelbę i położył ją

obok Dicka na miejscu pasażera. Potem zagwizdał na swoje zwierzęta i zapakował je do tyłu samochodu. - Najpierw zostawimy tę strzelbę na posterunku zaproponował Hamish. - Potem pojedziemy do szpitala w Strathbane. Dzieci Palfourów ucierpiały wskutek niedożywienia i hipotermii. Leżały razem w osobnej sali podłączone do różnych medycznych urządzeń. Hamish usiadł z Annie Williams na ławce w korytarzu. Powiedziano im, że jeśli rodzeństwo przejawiać będzie oznaki powrotu do żywych, to będą mogli spróbować z nimi porozmawiać. Przyłączył się do nich Blair. Usiadł obok Annie, zasnął, obudził się po półgodzinie i oświadczył, że idzie do domu, ale wróci tu rano. Hamishowi w niejasny sposób ulżyło, że towarzystwo Annie w żaden sposób nie wprawia go w zakłopotanie. Był przekonany, że jeśli dzieci Palfourów będą chciały z kimkolwiek porozmawiać, to będzie to właśnie ona. Przed salą stało na straży dwóch policjantów. Otrzymali polecenie, żeby kontrolować każdego, nawet personel medyczny, kto wchodzi do sali. To na wypadek, gdyby ktoś postanowił przebrać się za lekarza i uciszyć dzieci. O drugiej w nocy Hamish i Annie zasnęli, wtedy rozległ się alarm przeciwpożarowy. Hamish obudził Annie. W powietrzu czuć było dym. Dwóch szpitalnych portierów oraz pielęgniarka weszli do sali dzieci. Hamish, a za nim Annie wpadli do pokoju. - Wynoście się stąd! - krzyknął Hamish. - Myślę, że to podstęp. Zostawcie je! Dwaj policjanci, stojący na warcie, wbiegli za nimi do środka.

- Zamknijcie drzwi - polecił Hamish. - Chodźmy wszyscy do łazienki. Tam nie ma dymu. Stłoczyli się w sąsiadującej toalecie. Hamish zostawił nieco uchylone drzwi. - Mam nadzieję, że masz rację - wymamrotała Annie. - Wszyscy możemy skończyć w płomieniach. - Spalą nas na stosie, jeśli cokolwiek im się stanie - powiedział Hamish. Zbliżył swoje oko do szparki w drzwiach. Do sali weszła postać w białym fartuchu, rozejrzała się i podeszła do łóżka. Hamish wyskoczył i pochwycił mężczyznę. Ten szamotał się wściekle, dopóki nie został obezwładniony przez Hamisha, Annie i dwóch policyjnych strażników. Był wysoki i nosił okulary. Hamish zakuł go w kajdanki, odczytał mu jego prawa i oskarżył o usiłowanie zabójstwa. W jego kieszeni znalazł strzykawkę. Aresztowany powtarzał jedynie: „bez komentarza". Hamish zadzwonił do komendy głównej policji i zaczekał, aż zmęczony i zmięty Jimmy przyjedzie wraz z innymi detektywami, żeby przewieźć tego człowieka do aresztu. - Sądzę, że może się okazać, iż to on otruł tych dwóch więźniów - domyślał się Hamish. Pożar był fałszywym alarmem. Ktoś podłożył ogień pod stertę gazet w koszu na śmieci na końcu korytarza. Hamish i Annie kontynuowali czuwanie. W końcu znów przysnęli i obudzili się dopiero o ósmej rano. Zjawił się Dick, niosąc tackę z plastikowymi kubkami z kawą oraz dwiema bułeczkami z bekonem. - Pomyślałem, że może jesteście głodni. Przywiozłem ci też maszynkę do golenia. - Pójdę się umyć i ogolić, ale najpierw napiję się kawy. Zdrętwiały Hamish przeciągnął się. - Wezwij mnie, jeśli któreś z dzieci będzie się wybudzać.

Właśnie kończył się golić, gdy Dick wcisnął głowę przez drzwi. - Obudziły się. Lekarz mówi, że możemy chwileczkę porozmawiać. Hamish przyspieszył poranną toaletę. Annie była już w szpitalnej sali, siedziała pomiędzy łóżkami, trzymając dyktafon. - Co się stało? - pytała łagodnie Annie. Olivia odpowiadała słabym głosem. - Mama powiedziała, że przeprowadzamy się do nowego domu i musimy się śpieszyć. Nie wiem, gdzie byliśmy, gdy zepchnięto nas z drogi. Zabrali nas do piwnicy, związali i tam zostawili. Rozmawiali w jakimś obcym języku, ale usłyszałam, jak jeden z nich mówi po angielsku: „Zostawmy ich, niech tu zgniją". Krzyczeliśmy cały czas, dopóki nam sił starczyło. Popłakiwała cichutko. - Na razie tyle wystarczy - przerwał wywiad lekarz, który nadzorował przesłuchanie. Wyprosił ich z sali. Na korytarzu dodał: - Teraz zostawcie je w spokoju, niech odpoczywają do końca dnia. Chciałbym, żeby obejrzał je psychiatra. W pewnym momencie trzeba będzie powiedzieć tym biednym aniołkom, że ich rodzice nie żyją. Gdy lekarz już odchodził do swoich zajęć, do Hamisha i Annie dołączyli Jimmy z Blairem. Blair był wściekły. Aresztowany, który próbował zabić dzieci, nie chciał mówić, mimo długiego przesłuchania w nocy. Jimmy poinformował, że pobrali odciski palców i dowiedzieli się, że jest to John Witherspoon z Dingwall. Ma długą listę wyroków za handel narkotykami. Strzykawka zawierała ogromną dawkę talu (Tal - pierwiastek chemiczny. Związki talu są silnie toksyczne.). Blair odszedł, człapiąc. Jimmy uzupełnił informacje:

- Przylatuje tu grupa pościgowa z MI6(MI6 - tajna brytyjska służba wywiadowcza, powołana do prowadzenia wywiadu zagranicznego.). Blair bardzo się stara, żeby udowodnić, że to on jest autorem sukcesu w poszukiwaniach. - Pozwól mu na to - odparł Hamish, który obawiał się, że zostanie awansowany i tym samym zmuszony opuścić swój posterunek policji. Często zastanawiał się, jak długo będzie mu jeszcze dane zostać w Lochdubh. Zanosiło się na to, że propozycje zamknięcia posterunków policji między Beauly a Betty Hill dojdą do skutku. - Co teraz? - spytała Annie, gdy Jimmy wyszedł. - Myślę, że powinniśmy iść spać - podsumował Hamish. Nic więcej nie możemy już dziś zrobić.

Rozdział jedenasty Mammon ich prowadził, Mammon, najniżej pochylony z wszystkich Duchów, co z Nieba runęli, gdyż nawet I w niebie myśli jego i spojrzenia Zawsze w dół biegły, bardziej podziwiając Chodniki Niebios złotem wyłożone Niż jakiekolwiek boskie albo święte Widoki. John Milton (przeł. Maciej Słomczyński) Wczesnym popołudniem obudził Hamisha potrząsający nim Dick. - Jimmy chce, żebyśmy stawili się w Strathbane. Witherspoon w końcu zaczął sypać. Hamish pospiesznie umył się i włożył mundur. Kazał psu i kotu zostać i wyruszył do Strathbane. Żeby wejść do komendy głównej, musiał przeciskać się przez tłum podekscytowanych dziennikarzy. Jimmy spotkał się z nim w pokoju detektywów. - Usiądź sobie i przeczytaj zeznanie tego łajdaka. - Jestem głodny - skarżył się Dick płaczliwie. - Pójdę do stołówki i coś stamtąd przyniosę. Hamish usadowił się i zaczął czytać z rosnącym przerażeniem. Ivan Andronovitch chciał postawić rezydencję w miejscu, gdzie teraz znajdowało się przedszkole. Dowiedział się, że Ralph Palfour ma olbrzymie długi i zaczął go urabiać. Ralph mu się zwierzył, że będzie bogaty, gdy tylko umrze teściowa. Rosjanin skontaktował się z Witherspoonem, który odpowiadał z jego polecenia za dystrybucję narkotyków na północy. Kazał mu wynająć kilku rzezimieszków, żeby zaaranżowali spektakularną śmierć pani Colchester. Chciał też, żeby Palfour się bał. Witherspoon opłacił Terence'a Rattreya i Philipa Windona. Wiedział, że za narkotyki zrobią wszystko. Rattrey był inżynierem elektrykiem, ale z powodu narkotyków stracił pracę. To Windon zakradł się do

leśniczówki, przykleił pasy bezpieczeństwa, a potem odpalił rakietę, która posłała panią Colchester na spotkanie ze śmiercią. Pani Colchester siedziała nieruchoma jak kamień, wpatrując się w zacieniony korytarz i nie zauważyła go. Rattrey czekał na górnym piętrze, gotów w odpowiednim momencie oblać poręcze zmywaczem do paznokci. Wtedy właśnie Gloria McQueen zadzwoniła do Ralpha Palfoura i powiedziała, że widziała dwóch mężczyzn w kamieniołomie w okolicach Drim. Myślała, że bawią się fajerwerkami. Wówczas zaczęła się również zastanawiać, czy ma to coś z nim wspólnego. Ralph zadzwonił od razu do Witherspoona. Windonowi i Rattreyowi obiecano pięćdziesiąt tysięcy funtów za niezwłoczne pozbycie się Glorii. Zastali Glorię w jej ogrodzie z piłą łańcuchową i zabili ją. Mieli na sobie robocze kombinezony, które potem wyrzucili na torfowisko, ponieważ były poplamione krwią. Następnie Witherspoon dowiedział się, że obaj zostali aresztowani. Wiedział, że muszą zginąć, dlatego przebrał się za pastora. Upiera się, że nie jest zamieszany w porwanie Palfourów. - Nic nie wspomina na temat morderstwa Mary Leinster zauważył Hamish. - Zaklina się, że nie miał z tym nic wspólnego. Osobiście sądzę, że ona coś wiedziała i to Ralph spotkał się z nią w wąwozie i tam się jej pozbył. - W każdym razie trzeba w końcu docenić Blaira stwierdził Hamish. - Dzięki niemu zaczął sypać. - Och, to nie zasługa Blaira. To goście z MI6. - Wracam do szpitala - pożegnał się Hamish. - Chcę zobaczyć, czy psychiatra coś z nich wyciągnął. Psychiatra, doktor Filey, zgodził się spotkać z Hamishem. Był starszym mężczyzną z burzą siwych włosów. Miał inteligentną twarz, pooraną zmarszczkami.

- Czy rozmawiał pan z dziećmi? - spytał Hamish. - Tak, rozmawiałem. - Powiedział im pan o śmierci ich rodziców? - Powiedziałem. Zwykle trudno mnie zaszokować, ale ta dwójka mnie niepokoi. Olivia spytała, czy to oznacza, że ona i Charles odziedziczą pieniądze. Powiedziałem, że nie wiem, że to sprawa dla sądów - ale ludzie nie mogą skorzystać na przestępstwie, więc pieniądze zapewne przejmie państwo. Charles mnie przeklął. Po czym dodał, że jego rodzice byli parą słabych nieudaczników. Wówczas zamknęli się w sobie i nie chcieli już ze mną rozmawiać. - Co się z nimi stanie? - Jeśli odnajdziemy jakichś żyjących krewnych, przejmą nad nimi opiekę. Mam okropne przeczucie, że ta dwójka to psychopaci. Nie chcą nawet wiedzieć, jak zginęła ich matka. Mimo tego chcą zostać na północy. Hamish natknął się na Jimmy'ego. Za nim podążała Annie Williams. - Nie udało się z nimi porozmawiać - relacjonował detektyw. - Dzieci spojrzały tylko na nas pustym wzrokiem, a potem kazały nam spadać. Teraz jest u nich lekarz. Powiedział nam, że przeżyły olbrzymią traumę, więc mamy zostawić je w spokoju. - Czy Palfourowie wypłacili z banku jakieś pieniądze, zanim uciekli? - Tak, pięćset tysięcy. Zapewne te rosyjskie zbiry je dostały. Przez Witherspoona zaczęliśmy przypatrywać się każdemu dilerowi narkotyków w szkockich górach. Ale Andronovitch uciekł z kraju. - Chciałbym dorwać tego Rosjanina w swoje ręce wściekał się Hamish. - Wszyscy ci zamordowani! Pewnie

odprowadził już tyle pieniędzy, żeby żyć w spokoju do końca swoich dni. - Musimy być po prostu pragmatyczni - stwierdził Jimmy. - Odcięto głowę monstrum, a w areszcie siedzą zamknięte małe potworki. Szkockie góry na jakiś czas oczyściły się z handlarzy narkotyków. - Póki nie zjawi się kolejne monstrum - dodał Hamish. Ivan Andronovitch przebywał w swojej twierdzy na Ukrainie w otoczeniu ochroniarzy. Siedział w gabinecie, przeglądając dane, które jego chłopcy na posyłki zebrali na temat każdego policjanta zajmującego się sprawą Palfourów. W oczy rzucało się jedno nazwisko. Hamish Macbeth. Ciężko mu było uwierzyć, że wiejski policjant doprowadził do jego upadku i dlatego był spragniony zemsty. Przecież zastawił pułapkę na niego. Zaaranżował topienie się Fern Palfour z nadzieją, że przy okazji pozbędzie się Macbetha. Chociaż w tamtym momencie nie wierzył, że to Macbeth był najbardziej dla niego niebezpieczny. Westchnął. - Jeśli chcesz, żeby porządnie wykonano robotę powiedział do niewzruszonych ścian gabinetu - sam się tym zajmij. Minął miesiąc, był to miesiąc, w którym Hamish wciąż czuł się niespokojny. Szkockie góry popadły w swoje zwykłe odrętwienie. Dziennikarze i turyści wyjechali. Jedynym ożywieniem w Lochdubh była wizyta miotającego piekielnym ogniem pastora. Zastępował pana Wellingtona, kiedy ten dochodził do zdrowia po świńskiej grypie. Mieszkańcy wioski uwielbiali krótkotrwale wystawiać się na piekło i potępienie. Pewnego dnia Hamish odwiedził szkołę w Braikie, żeby sprawdzić, jak radzą sobie dzieci Palfourów. Dyrektor, rumiany Walijczyk, Parry Jones, zapewnił Hamisha, że bardzo dobrze się zadomawiały w nowym otoczeniu. - Czy mają jakichś przyjaciół? - spytał Hamish.

- Nie jestem pewien. Ale szkolna pedagog, Jane Anstruther, spotyka się z nimi od czasu do czasu. Zadzwonię do niej i sprawdzę, czy ma wolną chwilę. Dziesięć minut później Hamish siedział w gabinecie Jane, popijając wyśmienitą kawę. Jane Anstruther dopiero co przekroczyła trzydziestkę, miała okrągłą rumianą twarz i kręcone brązowe włosy. - Nie wydaje mi się, żeby Olivia lub Charles mieli jakichś przyjaciół... jeszcze. To dopiero początki. - Psychiatra, który odwiedzał je, gdy były w szpitalu, twierdził, że może okazać się, iż jest to para psychopatów. - Uważam, że to szokująca diagnoza! Wiem, że ten lekarz cieszy się dobrą opinią, ale żeby wydawać taki osąd po tym wszystkim, co te dzieci przeszły. - Myślę, że był w szoku, bo nie opłakiwały swoich rodziców ani nie pytały, co stało się z ich matką. Martwiły się jedynie, czy będą mogły dziedziczyć. - Wciąż wydaje mi się to niezrozumiałe. Dramatyczna utrata obojga rodziców sprawiła, że zostały same jak palec i zastanawiały się, co z nimi będzie. Z raportów wnoszę, że motorem całej tragedii była żądza pieniądza Ralpha Palfoura. Musiał podsunąć tym dzieciom do głowy pomysł, że tylko pieniądze się liczą. Są ciche, posłuszne i chcą się tu zadomowić. Mają porządnych rodziców zastępczych, Jeannie i Hugh Mallardów. Twierdzą, że dzieci nie sprawiają żadnych kłopotów. W ciągu tygodnia mieszkają w internacie szkolnym, a na weekendy przyjeżdżają do państwa Mallardów. - Czy inne dzieci im dokuczają? Czy domagają się od nich pieniędzy? - Naprawdę, panie Macbeth, zaczynam się na pana bardzo złościć. To dwa niewinne aniołki, które starają się jak mogą, żeby zacząć normalne życie. Nie chcę, żeby się pan do nich

zbliżał. I złożę na pana skargę do pańskich przełożonych w związku z pańskim zachowaniem. A teraz żegnam! Hamish stwierdził, że najlepiej od razu odwiedzić państwa Mallardów, zanim dotrą do niego rozkazy z góry, które mu w tym przeszkodzą. Mallardowie mieszkali w schludnym bungalowie w nowym osiedlu domów komunalnych w Braikie. Ich dom nazywał się Samarkanda. Hamish nacisnął dzwonek u drzwi. Usłyszał krótką melodię „Odważnej Szkocji" („Odważna Szkocja" - (ang. „Scotland the Brave"), szkocka pieśń patriotyczna, uznawana za jeden z wielu nieoficjalnych hymnów.). Drzwi otworzyła przybladła, starsza kobieta, ubrana w staroświecki, perkalowy fartuch. W dłoni dzierżyła mopa. - Czy pani Mallard jest w domu? - spytał Hamish. - Pani Mallard to ja. O co chodzi? Hamish oszacował, że kobieta ma około sześćdziesięciu lat. Z pewnością powinno się wybrać młodszą i silniejszą osobę, która zajęłaby się dziećmi Palfourów. - Czy mogę wejść? Cofnęła się, a potem zaprowadziła go do przytulnego salonu. Hamish zdjął czapkę i usiadł. Ona zajęła miejsce naprzeciwko i spojrzała na niego łagodnym, niewinnym wzrokiem. - Czy pani mąż jest w domu? - Jest emerytem, ale pracuje jako wolontariusz w sklepie dobroczynnym. Wszystko z nim w porządku, prawda? spytała z nagłym przestrachem. - Tak, to tylko towarzyska wizyta, żeby zobaczyć, jak dzieci dają sobie radę. Jej oblicze rozpogodziło się. - Och, są po prostu wspaniałe. Nigdy nie mieliśmy dzieci. Olivia i Charles są tacy mili. Nie sądziłam, że dzieci potrafią

być w dzisiejszych czasach takie grzeczne i uprzejme. W zasadzie mogłabym życzyć sobie, żeby były odrobinę bardziej hałaśliwe. A szkolna pedagog powiedziała mi, że to może im trochę zająć, zanim otrząsną się z szoku. Hamish wyszedł, był naprawdę zaniepokojony. Nie mógł powstrzymać się od przeczucia, że Charles i Olivia na coś czekają. *** Fiona McBean była koleżanką Olivii ze szkoły. Rodzice Fiony wyprawiali jej przyjęcie urodzinowe. Matka nalegała, żeby zaprosiła Olivię. - Tej biednej dziewczynie przyda się odrobina zabawy naciskała na niezadowoloną córkę. Na próżno Fiona protestowała, mówiąc, że Olivia przyprawia ją o gęsią skórkę. Ale rozpogodziła się na myśl, że ponieważ Olivia nie wykazywała chęci do zaprzyjaźnienia się z kimkolwiek, najprawdopodobniej odmówi. Zrzedła jej mina, gdy Olivia uprzejmie przyjęła zaproszenie. A do tego ze łzami w oczach spytała, czy może przyprowadzić również brata. Przestraszona, ale niespodziewanie współczująca Fiona zgodziła się. - Mój młodszy brat, Harry, też będzie. Jest w tym samym wieku co Charles, więc będzie miał towarzystwo. Wniebowzięta pani Mallard wypłaciła swoje drobne oszczędności z konta, żeby na przyjęcie kupić Olivii śliczną sukienkę, w swojej naiwności nie zdając sobie sprawy, że dziewczynki chętniej wkładały T - shirty i postrzępione dżinsy niż urodzinowe sukienki. Olivia słodko jej podziękowała, zgodziła się na prezent w postaci książki o Harrym Potterze, którą miała wręczyć Fionie, a potem wyszła razem z Charlesem. Czuła się jak dziwak w białej sukience. Zastanawiała się, czy tak bardzo

protestancka pani Mallard uzmysławiała sobie, że kupiła sukienkę na bierzmowanie. U państwa McBeanów Olivia od razu spytała o łazienkę. W toalecie zdjęła płaszcz, potem zdjęła sukienkę i włożyła ją do torby. Wyjęła dżinsy i T - shirt. Następnie zeszła na dół, by przyłączyć się do uczestników przyjęcia. W pewnym momencie szepnęła do Charlesa: - Nie zauważą, że wyszedłeś z pokoju. Powodzenia! Państwo McBeanowie uważali, że szesnastolatki muszą być cały czas pod nadzorem i w związku z tym zaplanowali dla nich wszystkie odpowiednie zabawy. W tej części szkockich gór szesnastolatków wciąż uważano za dzieci. Olivia miała nadzieję, że Charles się pospieszy, ponieważ przyjęcie szybko się kończyło, gdyż młodzi ludzie byli znudzeni „głupimi zabawami". Urodzinowy bufet urządzono w sąsiednim pokoju. Charles wymknął się na korytarz, gdzie zostawili z Olivią torby. Wyjął butelkę polskiej mocnej wódki, wślizgnął się z nią do jadalni, wlał całą zawartość do owocowego ponczu i schował z powrotem pustą butelkę do torby. Na tyłach domu, naprzeciwko kuchni, znajdowało się pomieszczenie, które pan McBean z dumą nazywał swoim królestwem. Pełno w nim było pucharów z zawodów golfowych i starych zdjęć ze szkolnych czasów. Charles szybko przeszukał biurko. W dolnej szufladzie znalazł paszporty. Wyjął te należące do Fiony oraz Harry'ego i wcisnął je sobie do kieszeni. Po czym zakradł się z powrotem na przyjęcie, w samą porę na posiłek z bufetu. Z początku państwo McBeanowie byli zachwyceni, że ich przyjęcie się ożywiło. Dzieci domagały się coraz więcej i więcej ponczu. Ale potem zaczęły bić się i zwracać jedzenie. Olivia i Charles wymknęli się po cichu. - Masz je? - spytała Olivia.

- Mam - potwierdził Charles. Dwa dni później coś kazało Hamishowi rozejrzeć się w leśniczówce. Dom wyglądał na kanciasty, posępny, szary i opustoszały. Jednak gdy wysiadł z land rovera, usłyszał hałas odkurzacza. Zapukał do drzwi. Po chwili otworzyła je pani McColl. - Jeszcze pani tu pracuje? - spytał Hamish. - Tak, prawnicy kazali mi utrzymywać tu porządek do czasu, aż zdecydują, co zrobić z posiadłością. To zabawne, ale tęsknię za starszą panią Colchester. Choć była naprawdę zrzędliwa, zawsze wypłacała dniówki. Toczyła swój wózek do skarbca i wracała z pieniędzmi. Kazała nam przysiąc, że będziemy dyskretne. - Ale przecież klucz był zdeponowany w banku! wykrzyknął Hamish. - Nie miała zaufania do banków. - Nie powiedziały panie o tym państwu Palfourom albo policji? - Kazała nam przysiąc na Biblię. Teraz to i tak nie ma już znaczenia. - Nie pamiętam, żeby w inwentaryzacji była wymieniona jakaś gotówka - zauważył Hamish. - Czy kiedykolwiek widziała pani, z którego miejsca w skarbcu brała pieniądze? - Nie, nigdy nie pozwalała nam ze sobą iść, gdy się tam udawała. Hamish stał pogrążony w myślach, podczas gdy pani McColl spoglądała na niego zniecierpliwiona. - Będzie pan tu tak sterczał cały dzień? - spytała w końcu. - Mam trochę pracy. - Tak, proszę sobie nie przeszkadzać. Wyjął telefon, przerzucał zapisane numery, w końcu dotarł do numeru adwokata. Czekał cierpliwie, aż zostanie połączony

z panem Strowtherem. Gdy usłyszał jego głos w słuchawce, spytał: - Gdy sporządzano spis zawartości skarbca, czy były tam jakieś pieniądze? - Nie, tylko same kosztowności. Hamish podziękował i się rozłączył. Czy Fern i Ralph Palfourowie wiedzieli o zapasowym kluczu? Ale mógłby przysiąc, że byli szczerze zmartwieni, gdy dowiedzieli się, iż kosztowności zniknęły. Czy Mary o tym wiedziała? Ale jeśli wiedziała, to czy nie próbowałaby szantażować Ralpha Palfoura. Może pani Colchester trzymała w skarbcu jedynie torebkę z odliczoną sumą, żeby zapłacić sprzątaczkom. Pani Mallard spakowała dzieciom Palfourów dwie walizki. Tydzień temu dały jej do podpisania formularz, pozwalający im jechać na szkolną wycieczkę do Inverness i zostać tam na noc. Kazała im dobrze się bawić i pomachała na pożegnanie. Szkolna pedagog była na zwolnieniu, ponieważ nabawiła się ciężkiego przeziębienia. Gdy wróciła do pracy i włączyła swój komputer, okazało się, że wszystko zostało z niego wykasowane. Przesłuchano wszystkie dzieci, które przyjmowała, poza Palfourami. Powiedziano jej, że są chore, a pani Mallard przysłała usprawiedliwienie. Postanowiła je odwiedzić. Nie dopuszczała myśli, że jakiś pracownik szkoły mógł majstrować przy jej komputerze. To nie mógł być też wirus. Zainstalowany był świetny program antywirusowy. Pani Mallard wyglądała na zaskoczoną. - Ale one nie są chore - zaprotestowała. - Pojechały na szkolną wycieczkę. Dały mi do podpisania formularz. Wycieczka do Inverness z noclegiem. - Nie ma żadnej takiej wycieczki - zdziwiła się Jane. Chyba muszę zadzwonić do Hamisha Macbetha.

*** Hamish zaklął, gdy usłyszał złe wieści. Nagle się domyślił, gdzie zniknęły pieniądze ze skarbca. Ogłoszono komunikat o poszukiwaniu Olivii i Charlesa Palfourów. Pani Mallard potwierdziła, że jej dzieci miały paszporty oraz że dokumenty zniknęły. Olivia i Charles z westchnieniem ulgi rozsiedli się w samolocie Cyprus Turkish Airlines. Podróżowali pod nazwiskami Fiony i Harry ego McBeanów. Fiona i Harry mieli czarne włosy, więc one też ufarbowały sobie włosy na czarno. - Prawie się posrałam, że znajdą pieniądze, kiedy przechodziłam przez kontrolę na lotnisku - jęknęła Olivia. Ale udało nam się. Dzięki Bogu, że pieniądze wciąż były zakopane w ogrodzie. - Jesteś pewna, że nie ma umowy o ekstradycji z Cyprem Północnym? - spytał Charles. - Nie ma. Sprawdziłam to. Hamish poszedł zobaczyć się z Jane. - Sprawdzałaś swoją kartę kredytową? - Nie, dlaczego? - spytała. - Jeśli dzieci Palfourów korzystały z twojego komputera, to mogły zrobić to po to, żeby zarezerwować bilety na samolot oraz pociąg. - Nie mogły tego zrobić bez znajomości hasła. Gdy płacę za cokolwiek przez Internet, mój bank prosi mnie o hasło. - Nie masz nigdzie zapisanego hasła, prawda? Jane zarumieniła się z poczuciem winy. - Jest w moim notesie z adresami. Zaczęła gorączkowo przeszukiwać swój portfel. - Moja karta kredytowa zniknęła! - Zadzwoń do ludzi od obsługi kart kredytowych i sprawdź, czy ktokolwiek z niej korzystał.

Czekał niecierpliwie, bębniąc palcami w blat biurka. Potwierdziła swoją tożsamość, odpowiadając na serię pytań bezpieczeństwa, po tym usłyszał jej krzyk. - Och, nie! To straszne. Ktoś korzystał z mojej karty kredytowej. Proszę ją natychmiast zablokować. Odłożyła słuchawkę. - To te zbiry! - złościła się bezsilnie. - Zarezerwowały dwa bilety lotnicze w Cyprus Turkish Airlines. - Na swoje nazwisko? - Nie, na nazwisko Fiony i Harry'ego McBeanów. Są uczniami w ich szkole. - Sprowadźmy ich tu! Gdy Fiona i Harry weszli do gabinetu pani pedagog, Hamish zagadnął: - Olivia i Charles Palfourowie podróżują pod waszym nazwiskiem. Zgubiliście swoje paszporty? - Będzie pan musiał spytać naszego tatę - wzruszyła ramionami Fiona. - Trzyma je w swoim biurku. Och, Palfourowie byli na moim przyjęciu urodzinowym w zeszłym tygodniu. Hamish poprosił ich o adres domowy. Wyszedł ze szkoły i ruszył do McBeanów. Pani McBean otworzyła drzwi. Wyglądała na zszokowaną, gdy powiedział, że dzieci Palfourów prawdopodobnie ukradły paszporty. Pospieszyła do biurka męża jedynie po to, by potwierdzić, że dokumenty zginęły. Hamish zadzwonił do komendy głównej policji i zgłosił, że poszukiwane dzieci Palfourów podróżują pod nazwiskiem Fiony i Harry'ego McBeanów. Wieczorem Jimmy zadzwonił do Hamisha, żeby powiedzieć mu, że dzieci leciały lotem Cyprus Turkish Airlines. Nie ma umowy o ekstradycji z Cyprem Północnym, więc zaczęły się negocjacje z rządem Turków cypryjskich.

- A to zajmie całą wieczność - prorokował ponuro. Hamish opowiedział mu o pieniądzach ze skarbca. - Ciekawe, kiedy je zabrały - zastanawiał się Jimmy. - Myślę, że nasza cudowna parka jest bardziej przebiegła od swoich rodziców. Nie zdziwiłoby mnie, gdyby zakradli się do skarbca wtedy, gdy wszyscy byli na tarasie, patrząc na zwłoki martwej kobiety. Olivia i Charles wynajęli mały pokój w bocznej ulicy Kirenii. - Pierwsze, co musimy zrobić - kombinowała Olivia - to świsnąć jeszcze dwa odpowiednie paszporty. Zbliżają się święta Bożego Narodzenia, więc powinno się tu kręcić sporo turystów. Szukamy osób, które nie wyglądają jak my. Potrzebuję kogoś trochę starszego, żebym mogła się podszyć bez większych problemów. Z tymi czarnymi włosami, sztuczną opalenizną i ubraniami lafiryndy wyglądam znacznie poważniej. Dziś wieczorem zatrzymam się w hotelu Dome. Ty lepiej tu zostań. Będą szukać dziewczyny i chłopca. Scotland Yard prawdopodobnie zdążył już wysłać kogoś na wyspę, żeby nas szukał. - Oby tylko Hamish Macbeth nie postanowił tu przyjechać - bąknął Charles. - Myślę, że potrafi przewiercać wzrokiem ściany. Szkoda, że Andronovitch się go nie pozbył. Olivia uśmiechnęła się od ucha do ucha. - Wszystko jest możliwe. Mam numer telefonu tego Rosjanina. Jest nam coś winien. - To zbyt ryzykowne - stwierdził Charles. Jego twarz w pewien sposób stężała, dotknięta niepokojem. - Masz jego adres mailowy? - Tak, moglibyśmy mu wysłać zakodowaną wiadomość. Nazywał mnie Kwiatuszkiem. Przy głównej ulicy jest kafejka internetowa. Spróbuję tam. Założę sobie nowe konto mailowe.

Wieczorem Olivia przeniosła się do hotelu Dome. Kilka razy wracała do kawiarenki internetowej, ale nie było żadnej odpowiedzi od Rosjanina. Wysłała e - maila o treści: „Drogi Tatusiu, jesteśmy na Cyprze Północnym i potrzebujemy twojej pomocy. Codziennie wieczorem będziemy w restauracji hotelu Dome w Kirenii. Kwiatuszek". Usiadła przy zarezerwowanym dla niej stoliku i rozejrzała się. Wieczór był ciepły i wszyscy siedzieli na zewnątrz. Występowała tancerka, prezentując taniec brzucha, a grupa głośnych angielskich turystów kibicowała jej. Olivia omiotła wzrokiem pomieszczenie, spoglądając na twarze i odnotowując położenie każdej torebki. Nagle poczuła niepokój. Kradzież paszportów będzie trudniejsza, niż to sobie wyobrażała. Musi zaczekać, aż część z nich naprawdę porządnie się upije. Przy wejściu stał młody mężczyzna. W ręku trzymał komórkę i patrzył na zdjęcie Olivii. Ostrzeżono go, że może próbować zmienić swój wygląd. Na lewym policzku miała charakterystyczny dla niej czarny pieprzyk. Następnie zobaczył siedzącą samotnie Olivię. Jej czarne włosy wyglądały, jakby zostały ufarbowane i był też ten pieprzyk. Przysunął krzesło do stolika Olivii i usiadł. - Jestem tu, żeby ci pomóc - odezwał się po angielsku z lekkim akcentem. - Szybko poszło - ucieszyła się Olivia. - Byłem po greckiej stronie, gdy dostałem wiadomość, i zjawiłem się tu tak szybko, jak tylko zdołałem. - Jak mnie znalazłeś? - spytała Olivia. - Mamy wszędzie swoich ludzi. Czego chcesz? - Mój brat i ja potrzebujemy dwóch paszportów. Chcemy zacząć życie od nowa. - To cię będzie kosztować dużo pieniędzy.

- Mamy dużo pieniędzy. Odgonił ociągającego się kelnera. - W takim razie powiedz mi, gdzie się zatrzymaliście. Tego jeszcze się nie dowiedzieliśmy. Spotkam się tam z wami o dziesiątej rano, żeby zorganizować zdjęcia i omówić szczegóły. Olivia przyjrzała mu się obojętnym spojrzeniem szarych oczu. Był śniady, miał czarne włosy i ciemne oczy. Niespodziewanie zrobiła się ostrożna i nie chciała zapraszać go do ich małego mieszkanka. Lepiej spotkać się z nim tam, gdzie będą inni ludzie. - Spotkamy się z tobą tutaj w barze. Wzruszył ramionami. - Zgoda. Wstał prędko i wyszedł z restauracji. Nazajutrz rano Olivia i Charles czekali w barze, punktualnie o dziesiątej. Dziesięć minut po dziesiątej zaczęli się zastanawiać, czy mężczyzna w ogóle przyjdzie. Po chwili się zjawił. - Muszę was zabrać w pewne miejsce, żeby zrobić wam zdjęcia. Olivia zawahała się, niespodziewanie podenerwowana, ale Charles szybko zadecydował: - Miejmy to już za sobą. - Najpierw chcę moje dwadzieścia tysięcy funtów. - Nie mam ich przy sobie - odparła Olivia. - Jeśli tu zaczekasz, przyniosę pieniądze. Charles, zostań z nim. Olivia pospieszyła z powrotem do mieszkania, nieświadoma tego, że jest śledzona. Była przekonana, że jest sprytna i wszystkich przechytrzyła. W mieszkaniu podważyła dwie klepki podłogowe w kącie i wyjęła skórzaną torbę, w której była upchnięta spora gotówka. Odliczyła dwadzieścia tysięcy funtów. Nie usłyszała, jak otwierają się drzwi. Nagłe przeczucie

zagrożenia kazało jej odwrócić głowę w momencie, gdy ktoś zacisnął silne palce wokół jej szyi i dźgnął ją strzykawką. Charles spojrzał na mężczyznę z niepokojem. Olivii nie było już godzinę. - Mam nadzieję, że nic nie przydarzyło się twojej siostrze. Charles nie mógł już dłużej znieść niepewności. Z Olivią przy boku czuł się dorosły. Bez siostry był jak zagubione dziecko. - Chodźmy sprawdzić - powiedział. To był słoneczny dzień, trudno uwierzyć, że to zima. Charles przeskakiwał po dwa stopnie schodów wiodących do mieszkania, krzycząc: „Olivio". Zatrzymał się w progu, przerażony widokiem leżącej na podłodze siostry. Zza drzwi wychynął mężczyzna, chwycił go i dźgnął strzykawką. Tego wieczoru dwaj mężczyźni, którzy zaatakowali dzieci Palfourów, pojawili się w kasynie. "Wiedzieli, że muszą dostarczyć Andronovitchowi pieniądze, które odzyskali, ale obaj byli hazardzistami. Sądzili, że ich szef nie zna dokładnej sumy. - Myślisz, że dzieci przetrzymają dawkę? - spytał jeden. - Pewnie - odparł drugi. - Odeślemy je o świcie. *** Olivia odzyskała przytomność. Do ciała miała przyklejony taśmą plik notatek, więc strzykawka wbiła się w kartki i wstrzyknięto przez nie jedynie małą dawkę środka uspokajającego. Było jej strasznie niedobrze. Podeszła do brata i próbowała nim potrząsnąć, żeby odzyskał przytomność, ale bez skutku. Nagle pomyślała o Szkocji, o bezpiecznej szkole. Jeśli nie ruszy się stąd szybko, to ci mężczyźni tu wrócą. Pobiegła do drzwi. Były zamknięte na klucz. Podeszła do okna wychodzącego na ulicę i krzyknęła po pomoc. Ludzie gapili się w górę, a potem trzej mężczyźni wbiegli po

schodach i wyważyli drzwi. Jeden z nich zadzwonił po policję, podczas gdy inny zawołał kobiety z ulicy, by przyszły na górę wesprzeć Olivię. Zabrano ich do szpitala w Nikozji, gdzie Charlesowi zrobiono płukanie żołądka. Wieści o ich uratowaniu trafiły z Interpolu do Scotland Yardu, a stamtąd w szkockie góry. Hamish usłyszał dobre wieści, że dzieci Palfourów mają wrócić do Szkocji, gdy tylko Charles Palfour dojdzie do siebie. Mężczyźni, którzy je zaatakowali, nie zostali odnalezieni. Zastanawiał się, jak okrutny los dla tych dzieci mógł być przewidziany. Może mężczyźni liczyli, że sprzedadzą je na rynku usług seksualnych. Wyjątkowo okrutna zima nieco zwolniła uścisk, w którym trzymała szkockie góry, i mieszkańcy wioski Lochdubh zaczynali oczekiwać krótkiego, ale mile widzianego lata. Dzieci Palfourów uniknęły dochodzenia sądowego, ponieważ Olivia twierdziła, że się bali, iż Andronovitch będzie ich ścigał. Zaprzeczyli, jakoby wiedzieli cokolwiek na temat morderstwa. Hamish był pewien, że kłamią. Dzieci zostały zasypane wyrazami współczucia przez dziennikarzy, toteż Daviot postanowił ich nie skarżyć. Charles i Olivia wrócili do szkoły i znów zamieszkali u państwa Mallardów. Olivia intensywnie uczyła się do końcowych egzaminów i zamierzała dostać się na studia. Hamish podczas ich przesłuchiwania stwierdził, że mają takie samo obojętne spojrzenie i tak samo jak zazwyczaj nie przypominają dzieci. Ivan Andronovitch, podróżując jako niemiecki biznesmen Hans Berger, przeszedł operację plastyczną i za sprawą rygorystycznej diety stracił sporo na wadze. Był teraz wysoki, szczupły i miał bladą, gładką twarz oraz burzę siwych włosów. Nosił niebieskie soczewki kontaktowe. Jego ofiarą

miał być Hamish Macbeth. Cieszyło go mieszkanie w Londynie, chadzanie na premiery i elitarne przyjęcia. Sierżant był tym, który mu przeszkodził i zapłaci za to życiem. Rosjanin ubrał się w nowe, wrzosowe tweedy, żeby, jak myślał, wtopić się w otoczenie. Nie podejrzewał, że jest obiektem poważnych spekulacji wśród swoich pracowników. Pogłoski o obcym dotarły do Hamisha Macbetha. Ogarnęło go nagłe uczucie niepokoju. W kościach wciąż czuł, że sprawa nie zostanie zamknięta, dopóki nie odnajdzie się Andronovitch. Ostrzegł dzieci Palfourów, żeby były ostrożne. Nie powiadamiając komendy głównej, postanowił zabrać dzieci Palfourów do hotelu na zamku Tommel. Miały tam sprawdzić, czy przypadkiem kogoś rozpoznają. - Jeśli zobaczycie kogokolwiek, kto będzie wyglądał jak tamten Rosjanin albo któryś z mężczyzn, którzy was zaatakowali, nie dajcie tego po sobie poznać. Za pozwoleniem państwa Mallardów odebrał dzieci ze szkoły i zawiózł je do hotelu. Nie mógł powstrzymać się od nadziei, że akurat pojawi się również Priscilla z przelotną wizytą. - A teraz, nie denerwujcie się - powiedział na parkingu samochodowym hotelu. Olivia spojrzała na niego pogardą. - Ja się nie denerwuję. Oboje mieli jasne włosy i Hamish znów pomyślał, że z tymi jasnymi włosami, szarymi oczami o obojętnym spojrzeniu oraz bielą skóry wyglądali jak przybysze z innej planety. Olivia w wieku prawie siedemnastu lat nie mogła być uważana już za dziecko, chociaż w swoim szkolnym mundurku wyglądała młodziej niż wiek wskazywał. Pan Johnson, menedżer, poinformował go, że Priscilli nie ma, a pan Berger jest w holu.

Hamish wyjął fotografię Andronovitcha i przyjrzał się mu. Następnie pokazał Olivii i Charlesowi. - Odświeżcie sobie pamięć. A teraz rozejrzyjcie się dokładnie zza drzwi holu i dajcie mi znać. Czekał zniecierpliwiony obok recepcji. W końcu dołączyli do niego. - Nie - powiedziała Olivia. - Nie ma tam nikogo podobnego. - Zaczekajcie tu - polecił Hamish. Zajrzał do holu, gdzie Berger siedział przy kominku, czytając gazetę. Mężczyzna w ogóle nie przypominał Andronovitcha. - Fałszywy alarm - stwierdził Hamish, odprowadzając ich do land rovera. - Podrzucę was do domu. Dzieci Palfourów pomachały mu na pożegnanie, ale nie weszły do środka. - Tam był on - oświadczyła z naciskiem Olivia. - Wcale do niego niepodobny - wyśmiał ją Charles. - Musiał mieć operację plastyczną. - Skąd wiesz? - Na palcu miał ten sygnet z rubinem oraz roleksa na nadgarstku, tego, którego zawsze nosi. - Dlaczego nie powiedziałaś o tym policji? - Ponieważ oni po prostu by go zamknęli, a założę się, że dzięki swoim kontaktom na pewno by im uciekł. Chcę się do niego dobrać sama. - Jak? - zdziwił się Charles. - Jeśli znajdą go martwego, a nas tam widziano, zgadnij, kogo będą podejrzewać? - Nie nas. Wykradniemy się dziś w nocy przez okno. Mallardowie wcześnie kładą się do łóżek i śpią jak zabici. - Oszalałaś. Chcesz powiedzieć, że zabijemy go, a potem we dwójkę wyniesiemy ciało z hotelu?

- Nie, głuptasie. Musimy zaczekać, aż sam wyjdzie. Dopadniemy go gdzieś, gdzie nie będzie nas widać. - A on wyciągnie broń i powie: „Pif! Paf! Nie żyjecie". - Zamknij się. Mam pomysł. Wzrok Olivii rozbłysnął z rzadkim ożywieniem. - W hotelu wszystkie pokojówki są poubierane w staromodne czarne fartuszki i czapeczki. Snobistyczny czar. Załatwię fartuch ze Strathbane. Głównym celem jest to, żeby przeszukać jego pokój i pozbyć się wszystkiego, co może posłużyć jako broń. Potem zaaranżujemy spotkanie. Będziemy musieli zaczekać aż do weekendu. Nie możemy podrobić kolejnego usprawiedliwienia. W szkole nam nie uwierzą. - Ale pokojówki będą pytać, skąd się wzięłaś. - I co z tego? Będę trzymać się z daleka od menedżera i mogę po prostu mówić, że zostałam świeżo zatrudniona. Wystąpię w przebraniu. Olivia z poduszkami umocowanymi pod uniformem, z wypchanymi policzkami, w okularach spytała jedną z polskich pokojówek, w którym pokoju mieszka pan Berger. - To trzydzieści trzy - odparła pokojówka. - Ale jest już posprzątany. - Chce, żebym mu coś przyniosła. Zostawiłam swoje klucze w domu. Nie mów menedżerowi. - Masz mój. Ale odnieś go od razu. Mam przerwę na podwieczorek. Będę w kuchni. - Jak masz na imię? - Maria. Olivia weszła po schodach i otworzyła sobie drzwi do pokoju. Założyła lateksowe rękawiczki i zaczęła szybkie poszukiwanie. Spojrzała ze złością na sejf stojący w kącie. Nie ośmieliła się włamać do niego i tym samym zaniepokoić Rosjanina. Przeszukała szafę i znalazła broń w jednej z jego

kieszeni. Poszukała w Internecie instrukcji, jak ją rozładować. Opróżniła magazynek i włożyła naboje do kieszeni. Teraz mogła mieć jedynie nadzieję, że nie ma innej broni w sejfie. Zeszła po schodach, dała klucz recepcjonistce i poprosiła, żeby przekazała go Marii. Gdy wyszła z hotelu, przeszła przez wrzosowiska na tyłach do miejsca, gdzie ukryła torbę. Zdjęła swoje przebranie, zapakowała je i włożyła szkolny mundurek. Następnie ruszyła główną drogą. Odnalazła pozostawiony przez siebie rower i odjechała do Braikie. Weszła do kafejki i wysłała Andronovitchowi e - maila. „Potrzebuję pieniędzy. Spotkajmy się jutro o północy w Wąwozie Wróżek na moście. Kwiatuszek". Andronovitch zaklął, gdy przeczytał e - maila na swoim BlackBerry. To diabelskie nasienie w jakiś sposób przejrzało jego zmieniony wygląd i bez wątpienia ścigało go dla pieniędzy. Włożył do kieszeni broń, pojechał jednym z hotelowych aut, stanął na parkingu przy wąwozie i ruszył na most. To była niespokojna noc, drzewa szumiały poruszane silnym wiatrem. Stanął na moście i czekał. Było bardzo ciemno, bo czarne chmury gromadziły się na tle księżyca. Deszcz zaczął padać dużymi kroplami. Dwie czarne postacie zjawiły się na drugim końcu mostu. - Chodźcie bliżej! Wujek Ivan chce wam pomóc. Charles i Olivia powoli zbliżali się do niego. Wyjął broń z kieszeni, nacisnął spust i zdziwiony usłyszał tylko ciche kliknięcie z powodu pustego magazynka. Z okrzykiem gniewu ostro ruszył w ich stronę i nadział się na długi, ostry nóż do krojenia mięsa, który Olivia trzymała mocno w obu rękach. Zachwiał się, odwrócił, chcąc dostać się do swojego wozu. Krew tryskała z rany. Zdołał jedynie dotrzeć na koniec mostu, przewrócił się i opadł na barierkę.

- Rusz się i pomóż mi go zepchnąć - ponaglała Olivia. Wspólnie wepchnęli Rosjanina do stawu. Deszcz lał strumieniami. - To powinno zmyć wszystkie ślady - cieszyła się Olivia. - Dzięki Bogu, że tata nauczył mnie prowadzić. Mam tylko nadzieję, że zostawił kluczyki w stacyjce. Pospieszyli do samochodu przez przybierającą na sile burzę. - Kluczyki są - westchnęła z ulgą Olivia. - Jedźmy stąd. Zostawili samochód na parkingu przy hotelu i podeszli do szpaleru drzew przy drodze, gdzie odnaleźli swoje rowery. Następnie ruszyli do Braikie. Wspięli się do swoich pokoi na tyłach domu. - To zabawne - wyszeptał Charles, odwiedziwszy jej pokój przed pójściem spać. - Nic nie czuję. A ty? - Ja też nic. Umyłam nóż i włożyłam go do zmywarki do naczyń. Dwa dni później pan Johnson zadzwonił do Hamisha. - Lepiej tu przyjedź. Berger zaginął. Wszystkie jego ubrania i paszport są w pokoju. Hamish i Dick natychmiast pojawili się w hotelu. Rozejrzeli się po pomieszczeniach zajmowanych przez zaginionego. Hamish odczuwał niepokój. Zadzwonił do Strathbane i wszczął poszukiwania niemieckiego biznesmena.

Epilog I od wybrzeża odbija się echem śpiew zimorodka, I od lasów odbija się echem śpiew szczygła. Wergiliusz Trzy dni później, gdy tak rzadko spotykany wiosenny dzień, pełny ciepłych promieni słońca, skąpał szkockie góry, Frank Shepherd, ornitolog, postanowił odwiedzić wąwóz. Sklep z pamiątkami został zamknięty, a na parkingu nie było aut. Być może turyści kiedyś tu wrócą - pomyślał - gdy wszystkie sprawy związane z morderstwem zostaną zapomniane. Przeskoczył przez obrotową bramkę i wszedł na most. Torfiasta woda w stawie błyszczała w promieniach słońca niczym złoto. I nagle zaparło mu dech w piersiach. Zobaczył magiczny błysk błękitu, gdy zimorodek wyleciał spod płaczącej wierzby. Wyjął aparat fotograficzny i czekał. Nagle opuścił aparat z przerażeniem, ponieważ na spokojną powierzchnię stawu wypłynęły zwłoki. Przyszło mu do głowy, że będzie musiał to niezwłocznie zgłosić. A wraz z przybyciem policji i ekipy z kryminalistyki zapanuje w tym miejscu okropny zamęt. Wyjął telefon komórkowy, ale po chwili wahania schował go i zszedł z mostu nad staw. Na skraju stawu woda kłębiła się leniwie, przepływała nad skalistą krawędzią i wpadała do kolejnego stawu poniżej. To nie był żaden spektakularny wodospad, nie taki jak ten po drugiej stronie mostu. Zdjął buty i skarpetki i zaczął brodzić w wodzie, która w pobliżu ciała była płytka i sięgała mu tylko do kolan. Z drżeniem zepchnął spuchnięte ciało na skraj wodospadu i mocno je pchnął.

Jak w zwolnionym tempie, zwłoki zatrzymały się na krawędzi, a potem zniknęły. Wspiął się z powrotem na brzeg. Serce mu waliło. Włożył skarpetki i buty i pospieszył z powrotem na parking. Rozejrzał się wokół. W zasięgu wzroku nie było nikogo. Dopiero gdy odjechał kilka mil od Braikie, zaczął się zastanawiać, czy nie opętało go chwilowe szaleństwo. Pomyślał o Hamishu Macbecie i jego łagodnym tonie głosu ze szkockich gór, miał ochotę pojechać do Lochdubh i przyznać się do swojej zbrodni. Jednak to oznaczałoby, że trzeba będzie przeprowadzić śledztwo, a wtedy zimorodek może odlecieć. Dwa tygodnie później Hamish Macbeth odebrał telefon od pani Mallard. - Dzwonił do nas pewien człowiek, pan Templeton. Przedstawił się jako daleki kuzyn pani Colchester. Jest Amerykaninem i chce zabrać 01ivię i Charlesa do Stanów. Prawnik twierdzi, że sprawdzono go i jest tym, za kogo się podaje. - A co na to dzieci Palfourów? - spytał Hamish. - Mówią, że chcą z nim wyjechać. - Jest tam teraz? - Tak. - Zaraz tam będę. Pan Templeton siedział z Olivią i Charlesem w salonie państwa Mallardów. Był rumianym mężczyzną po sześćdziesiątce ze śnieżnobiałymi włosami, mówił z amerykańskim akcentem. Wstał i wymienił uścisk dłoni z Hamishem. - Nie wiem dlaczego pani Mallard wezwała policję. Zostałem zweryfikowany, a Charles i Olivia chcą ze mną jechać. Mam miłą posiadłość w Nantucket. Podróżowałem na Daleki Wschód i usłyszałem o tym, przez co przeszły te

biedne dzieci dopiero wtedy, gdy wróciłem do Stanów. Zabiorę je ze sobą na wakacje do czasu, aż formalności się sfinalizują. Olivia ubrana w szkolny mundurek wciąż wyglądała młodziej, niżby wskazywały jej lata. Zachowywała się jak dziecko, uśmiechając się wstydliwie i przejawiając więcej entuzjazmu, niż kiedykolwiek Hamish u niej zaobserwował. Charles również się uśmiechał i trzymał siostrę za rękę. Hamish cynicznie zauważył gruby zloty zegarek na ręce pana Templetona oraz jego kosztowny, skrojony na miarę garnitur. Mimo tego spytał Olivię: - Jesteś pewna, że chcecie jechać? - Och, tak! - wykrzyknęli oboje. Pani Mallard wybiegła z pokoju. Hamish podążył za nią i zastał ją szlochającą w kuchni. - No, już - uspokajał, kładąc dłoń na jej ramieniu. - Może tak będzie lepiej. Wzięła się w garść i odparła: - Po tym wszystkim, co dla nich zrobiłam! Nawet się na mnie nie obejrzą. Nie mogą się doczekać, kiedy stąd wyjadą. Ani słowa podziękowania z ust żadnego z nich. - Zaraz wezmę adres pana Templetona - powiedział Hamish. - Chciałbym się dowiedzieć, jak się dostaną do Nantucket. Otrzymał adres i wyszedł, a radosny śmiech dzieci Palfourów dzwonił mu w uszach. Nazajutrz Callum i Rory Macgregorowie postanowili zabrać swoją nową zabawkę - żaglówkę do wąwozu i wypróbować ją na stawie. Byli zachwyceni, gdy płynęła przez staw niczym prawdziwy jacht, ale krzyknęli z przerażeniem, gdy dotarła nad krawędź, gdzie woda ze stawu wpadała do niższego zbiornika. Przepłynęła odważnie tuż nad krawędzią i zniknęła.

- Szybko! - zawołał Rory. - Chodźmy na dół, zanim tam zniknie. Zeszli po krawędzi małego wodospadu i zszokowani stanęli nieruchomo. W stawie pływały zwłoki, obracając się lekko wraz z nurtem. Callum usiadł na kamieniu i zaczął się trząść. Rory wyjął swój cenny telefon komórkowy i drżącymi palcami wybrał numer policji. Śledztwo było długie i drobiazgowe. Wyblakły paszport w kieszeni mężczyzny pozwolił zidentyfikować go jako Andronovitcha. Sekcja zwłok ujawniła, że przeszedł kosztowną operację plastyczną. Kto to zrobił? Jakiś rywalizujący z nim baron narkotykowy? Hamish zaczął myśleć o Charlesie i Olivii. Andrenovitch mógł im zagrażać. Poszedł zobaczyć się z panią Mallard. - Wyjechały! - krzyknęła. - Zabrał je ze sobą na razie do mieszkania, które ma w Londynie. Wyjechały, mocno się go trzymając i ani razu nawet nie obejrzawszy się za siebie. - Zostawił pani swój adres w Londynie albo numer telefonu? - Zaraz je panu podam. Hamish zadzwonił do Jimmy'ego i zaproponował, żeby Scotland Yard wysłał kogoś, kto przesłuchałby dzieci Palfourów. Jimmy się zgodził. Hamish czekał niecierpliwie cały dzień na wyniki dochodzenia. Jimmy zadzwonił wieczorem. - Twierdzą, że nigdy nawet nie zbliżały się do wąwozu. Hamishu, nie możemy dokładnie określić, kiedy go zamordowano, chociaż to prawdopodobnie stało się pierwszego dnia, gdy zniknął. Pytano dzieci, co robiły przez te wszystkie dni i noce. Zdawało się, że potrafią wyjaśnić każdą minutę. Pan Templeton jest bardzo bogaty. Zwija swoje

interesy na Dalekim Wschodzie, głównie fabryki odzieżowe na Tajwanie. Te dzieciaki będą się pławić w luksusie. Dzieci Palfourów dotarły do Nantucket dwa tygodnie później. Olivia spytała, czy mogłaby uczęszczać do college'u. Oczywiście odpowiedź była twierdząca. Ich podekscytowanie przybrało na sile, gdy wjechali przez bramę okazałej rezydencji. Przy wejściu był szlaban oraz uzbrojony ochroniarz. Olivia zauważyła z niepokojem, że posiadłość była otoczona wysokim ogrodzeniem pod napięciem i oblepiona znakami ostrzeżenia. - Masz tu dużo zabezpieczeń, wujku. Pan Templeton zaproponował im, żeby zwracali się do niego „wujku". - Ten świat jest podły, a ja jestem bogaty. Dom wyglądał w środku jakby należał do amerykańskiego potentata kolei z dawnych czasów. Meble były ciężkie, w wiktoriańskim stylu. Ściany pokrywała boazeria. Rolety na wszystkich oknach były zaciągnięte, odcinając dopływ promieni słońca. Ich pokoje były kolejnym rozczarowaniem. Oba małe z twardym łóżkiem, szafą i stolikiem nocnym, na którym leżała duża Biblia. Oba miały małą łazienkę. Służący o posępnej minie kazał im odpocząć i zjawić się w jadalni na kolację o dziewiętnastej. Charles usiadł na łóżku w pokoju Olivii. - Tu jest strasznie - jęknęła. - Po co nam te Biblie? Nie wydawał mi się szczególnie pobożny w Londynie. - Nie może przecież żyć wiecznie - stwierdził Charles, który uważał, że wszyscy po sześćdziesiątce są starcami. Lepiej dowiedzmy się, czy sporządził testament. Ten dom jest tuż nad morzem. Możemy iść popływać. Jimmy odwiedził Hamisha na posterunku.

- Właśnie dowiedziałem się czegoś więcej o tym panu Templetonie. To jakiś religijny świr. W swoim lokalnym kościele ogłosił, że zaprosił dwoje młodych krewnych i nie może się doczekać, aż nauczy ich dróg Jezusa Chrystusa. Hamish uśmiechnął się od ucha do ucha. - Oddałbym wszystko, żeby móc zobaczyć, jak tam dotrą i dowiedzą się, co ich czeka. W ponurej jadalni pan Templeton rozpływał się nad nimi w uśmiechach, podczas gdy gburowata pokojówka podawała im niedosmażone hamburgery i frytki. - Po raz pierwszy posmakujecie prawdziwego amerykańskiego jedzenia - cieszył się pan Templeton. - Mamy w Szkocji knajpki z hamburgerami - odparł Charles. - Charlesie, to niegrzeczne sprzeciwiać się starszym. - Dobrze, proszę pana - stęknął Charles, chwytając za nóż i widelec. - Odłóż nóż i widelec - zażądał pan Templeton. Najpierw odmówię modlitwę. I tak zrobił... w kółko i wciąż od nowa. Gdy skończył, Charles i Olivia stracili apetyt. - Zatrudniłem dla was nauczyciela, ponieważ wkrótce zaczynają się letnie wakacje. - Mogę iść popływać po kolacji? - spytała Olivia. - Nie, nie możesz. Młode dziewczęta nie powinny odsłaniać swojego ciała na widok oczu innych. Więzienie byłoby od tego lepsze - pomyślała Olivia wściekle. Po kolacji planowała przeprowadzić razem z bratem swego rodzaju kampanię. Jednak gdy posiłek dobiegł końca, powlekli się za panem Templetonem do salonu, gdzie odczytał im obszerne fragmenty z Biblii.

Gdy w końcu wolno im było odejść, tęgi służący zaprowadził ich do pokoi i zamknął. Okazało się, że następny dzień to istne tortury. Nauczyciel był wielebnym, mężczyzną w koloratce, z której wystawała jego wąska i mała głowa, niczym u sępa. Nazywał się Jeb Pratt, a jego nauczanie przybrało formę pobożnego kazania. Olivia zdołała zamienić słowo z Charlesem, gdy pozwolono im wyjść na popołudniowy spacer pod okiem warującego służącego, który cały czas szedł za nimi. - Musimy się stąd wydostać - szepnęła Olivia. - On jest szalony i nas też doprowadzi do szaleństwa, jeśli tak dalej pójdzie. Musimy stąd uciec. - W życiu nie przedostaniemy się przez to ogrodzenie pod napięciem - powątpiewał Charles. - Jeśli uda nam się wydostać z naszych pokoi w nocy i znaleźć jakiś sposób, żeby wyłączyć prąd, może się to nam udać. Przynajmniej wciąż mamy nasze paszporty. Wymyślę coś. Tego wieczoru, przed obiadem, przetrząsając swój bagaż w poszukiwaniu czegoś na kształt narzędzia, Olivia natknęła się na w połowie zużytą buteleczkę bezbarwnego lakieru do paznokci. Wlała małą ilość do zamka. Gdy służący przyszedł zamknąć je na noc, okazało się, że klucz w drzwiach Olivii się nie obraca. - Wezwę jutro rano ślusarza, żeby to naprawił. Olivia usiadła na łóżku i odczekała do drugiej w nocy. Następnie wyszła cichutko na korytarz i podreptała do pokoju Charlesa. Klucz wciąż tkwił w zamku. Potrząsnęła swoim bratem, by się obudził. - Chodźmy. Musimy jeszcze tylko zabrać nasze plecaki. Skradali się po grubo wyściełanych wykładziną schodach.

- Musi tu gdzieś być skrzynka z bezpiecznikami zastanawiała się Olivia. - Rozejrzyj się za piwnicą albo drzwiami do sutereny. Znaleźli ją na końcu korytarza i zeszli po cichu po kamiennych schodach. - Tam jest! - krzyknął Charles, wskazując na rozdzielnicę. - Muszę jedynie dobrać się do głównego wyłącznika. Pociągnął dźwignię w dół i światło w piwnicy zgasło. Po omacku dotarli do schodów, a potem przeszli przez korytarz. Olivia ostrożnie odsunęła potrójną zasuwę w masywnych drzwiach i przekręciła klucz, ciesząc się, że wszystko było porządnie naoliwione. - Poczekaj! - powiedziała. - Potrzebujemy pieniędzy. Zajrzyjmy do biurka w jego gabinecie. - Musimy? - spytał Charles. - Ktoś może nas nakryć w każdym momencie. - Musimy - powiedziała Olivia zdecydowanie. - Chodźmy. W górnej szufladzie biurka znaleźli zwitek studolarowych banknotów, który Olivia prędko schowała do plecaka. Z walącymi sercami przeszli na skraj pola. Zwinnie przeskoczyli przez ogrodzenie i uciekli w noc. Wieści o ich zniknięciu dotarły do Hamisha Macbetha dwa dni później. - Dlaczego minęło tyle czasu, zanim się o tym dowiedziałem? - Hamish skarżył się Jimmy'emu. - I dlaczego uciekły? Za dużo religii? - Dopiero nas o tym powiadomiono - odparł Jimmy. Stary pan Templeton myślał, że sam zdoła je złapać. Dostał wezwanie od FBI. Nie pomyślałbyś, że dwoje Brytyjczyków może ot tak po prostu zniknąć. - Musieli wejść w posiadanie jakichś pieniędzy. Czy pan Templeton się skarżył, że coś mu zginęło?

- Nie, ale został poddany dokładnemu śledztwu. Dom został przeszukany, a pole przekopano pod kątem poszukiwania zwłok. Dziennikarze wywęszyli sensację. Amerykańskie gazety przeprowadzają wywiady z mieszkańcami Nantucket i wygląda na to, że był jakimś szalonym religijnym fanatykiem. - Jakoś nie wydaje mi się, żeby nie żyły - zastanawiał się Hamish. - Naprawdę mnie to wszystko niepokoi. Mam jedynie nadzieję, że nie przyjadą nigdy z powrotem do Szkocji. - Dlaczego? - W dzisiejszych czasach wyszło z mody określenie zły człowiek, ale myślę, że takie właśnie są te dzieciaki. - Zobaczymy - westchnął Jimmy. - Ale stawiam dziesięć do jednego, że nigdy więcej o nich nie usłyszymy. Bardzo się pomylił. Tydzień później dzieci Palfourów pojawiły się w nagłówkach gazet. Wypłynęły na powierzchnię w Nowym Jorku i miały jednego z najlepszych adwokatów spraw kryminalnych, który prowadził ich proces pro bono. Pozywali pana Templetona za psychiczne znęcanie się. Amerykańskie gazety i telewizja wciąż rozprawiały o tej sprawie. Hamish i Dick widzieli je w wiadomościach, Olivia ubrana w strój, który ją odmładzał, trzymająca brata za rękę, oboje wyglądający jak portret skrzywdzonej niewinności. Pod koniec procesu pan Templeton został pozwany na dwa miliony dolarów, pieniądze, które miał odłożyć na lokatę przeznaczoną na utrzymanie dzieci Palfourów i ich edukację. Olivia, która miała już siedemnaście lat, została uznana za wystarczająco dojrzałą, by zaopiekować się bratem. Pani Mallard zadzwoniła do Hamisha. - Biedne aniołki - płakała. - Myśli pan, że kiedykolwiek wrócą tu, żeby się ze mną zobaczyć? Panie Boże broń - pomyślał Hamish, ale nie miał serca, by pozbawiać ją złudzeń co do dzieci Palfourów.

- Jestem pewien, że pewnego dnia tu wrócą - zapewnił. W pewien piękny, słoneczny dzień Hamish udał się do wąwozu. Znowu turyści odwiedzali to miejsce, ale już nie tak licznie, jak to bywało wcześniej. Oparł się o barierkę mostu i spojrzał w dół do stawu, wstrzymując oddech, gdy obok niego mignął zimorodek. Trudno było uwierzyć, że to spokojne otoczenie było świadkiem takiej przemocy. Biedna Mary. Może i była złodziejką, ale Hamish nie mógł zapomnieć widoku jej biednego ciała leżącego pod wodą. Jakim dziwnym urokiem była obdarzona, z tymi jej dużymi niebieskimi oczami, drobną sylwetką i delikatnym zapachem, którego używała. Gdy wrócił na posterunek policji, powiedział do Dicka: - Mam nadzieję, że uda nam się tu pozostać. Wciąż zamykają posterunki na całej północy. - Och, nie myślmy o rzeczach, które nas przygnębiają. Idę posiedzieć w ogrodzie. Idziesz ze mną? - Wyprowadzę zwierzaki na spacer. Razem z Sonsie i Lugsem spacerował po nabrzeżu. Wszystko wróciło do normy. Nie było żadnych dziennikarzy i tylko kilku zwiedzających kręciło się w wiosce. Tak, jak lubił. A jednak nie miał poczucia, że sprawa została zamknięta. Zawsze będzie się zastanawiał, czy dzieci Palfourów odpowiadały za śmierć Rosjanina. Gdy oparł się o nabrzeżny murek, Angela Brodie podeszła, żeby się do niego przyłączyć. - To miło, że wszystko wróciło do normy - zagadnęła. Hamish spojrzał krzywo na błękitne wody jeziora. - Chciałbym mieć takie poczucie. Chodzi mi o dzieci Palfourów. To biała plama w śledztwie, a ja tego nie lubię. Olivia i Charles właśnie w tym momencie rozmawiali o nim.

- Gdy zaczną się wakacje - powiedział Charles - może zrobimy sobie wycieczkę do Szkocji? - Kiepski pomysł - odparła Olivia. - Założę się, że ten policjant, Macbeth, cały czas nas podejrzewa. Wiem, że tak jest. - Czego się może teraz dowiedzieć? - spytał Charles. - Cóż, może masz rację, muszę to przemyśleć. - Jesteś pewny, że tego nie demonizujesz? - pytała Angela. - No wiesz, ci ich rodzice i molestowanie w szkole, musieli z tego wyjść odrobinę wypaczeni, ale jestem pewna, że to wszystko. - Chciałbym w to wierzyć. Angela roześmiała się. - Dlaczego nie poprosisz o pomoc wróżek? - Ta cała straszna sprawa zaczęła się od przesądów. Gdyby starsza pani Colchester nie wierzyła we wróżki, nie byłaby nabierana. Nie zaniosłaby swoich kosztowności do stawu, żeby je Mary mogła stamtąd zabrać. Nie sporządziłaby nowego testamentu. - Lepiej pójdę do domu przygotować lunch - powiedziała Angela. Hamish odprowadził ją wzrokiem, po czym odwrócił się i spojrzał na jezioro. Powiedział na głos: - Wróżki, bądźcie przeklęte. Coś takiego jak wróżki nie istnieje! Nagły wiatr owiał jezioro i czarne chmury napłynęły z zachodu. Kurz i śmieci zakotłowały się wokół jego nóg, wydając dziwaczne, szepczące odgłosy. Powietrze było zimne. Zawołał zwierzęta i ruszył z powrotem na posterunek policji. Wszedł do domu i zatrzasnął za sobą drzwi. Właśnie wstawiał czajnik, gdy wszedł Dick. - Musisz wyjść do ogrodu - zachęcał. - Mamy piękny dzień. - Bzdury, właśnie zrobiło się zimno.

- Chodź i sam zobacz. Hamish wyszedł i spojrzał przez żywopłot. Niebo było błękitne, a słońce świeciło jasno. - Gdybym był wierzący, przeżegnałbym się. - Dlaczego? - spytał Dick. - Nieważne - odparł Hamish Macbeth.