Sara Shepard - Pretty Little Liars 11 - Olśniewające.pdf

SAVE OFFLINE

Dla Caron „Nieważne, kto zaczyna grę, ważne, kto ją kończy”. John Wooden

GARŚĆ SEKRETÓW

Czy zrobiłaś kiedyś coś tak zawstydzającego, tak szokującego, tak bardzo nie w twoim stylu, że miałaś ochotę zapaść się pod ziemię? Może przez całe lato ukrywałaś się w swoim pokoju, zbyt zażenowana, żeby pokazać się ludziom na oczy. Może ubłagałaś rodziców, żeby pozwolili ci się przenieść do innej szkoły. A oni może nawet nie poznali twojego sekretu, bo przed nimi też go ukryłaś. Bałaś się, że tylko na ciebie spojrzą i od razu się zorientują, że coś przeskrobałaś. Pewna śliczna dziewczyna z Rosewood przez dziewięć długich miesięcy skrywała w sobie sekret. Uciekła od wszystkich i wszystkiego – poza swoimi trzema najlepszymi przyjaciółkami. A kiedy sprawa się skończyła, przysięgły, że nikomu nie zdradzą tajemnicy. Ale Rosewood to Rosewood. Tutaj najlepiej w ogóle nie mieć żadnych sekretów... Tamto lato w Rosewood w stanie Pensylwania, malowniczym, zamożnym miasteczku oddalonym dwadzieścia kilometrów od centrum Filadelfii, było jednym z najgorętszych w historii. Żeby uciec przed upałem, mieszkańcy chodzili na basen przy klubie golfowym, ustawiali się w kolejce do miejscowej lodziarni U Rity po dużą porcję lodów truskawkowych albo wskakiwali nago do sadzawki przy wytwórni organicznego sera państwa Pecków, choć od dziesięcioleci w mieście krążyła pogłoska, że znaleziono tam kiedyś zwłoki. Ale w trzecim tygodniu sierpnia pogoda nagle się zmieniła. W gazetach pisano o „mrozie nocy letniej”, bo kilka nocy z rzędu temperatura spadła niemal do zera. Chłopcy wkładali bluzy z kapturem, a dziewczyny nowiutkie dżinsy od Joe, kupione z myślą o nowym roku szkolnym, i puchowe bezrękawniki. W ciągu jednej nocy na kilku drzewach pojawiły się nawet czerwone i złote liście. Wydawało się, że lato nagle odeszło. W chłodną czwartkową noc zdezelowane subaru przejechało ciemną ulicą w Wessex, mieście położonym niedaleko od Rosewood. Jarzący się na zielono zegar na desce rozdzielczej pokazywał godzinę pierwszą dwadzieścia sześć, ale żadna z czterech siedzących w samochodzie dziewczyn nie spała. Właściwie było ich pięć. Emily Fields i jej najlepsze przyjaciółki, czyli Aria Montgomery, Spencer Hastings i Hanna Marin, oraz... malutkie, bezimienne dziecko, które tego dnia urodziła Emily. Mijały kolejne domy, wypatrując numerów na skrzynkach pocztowych. Kiedy dotarły do numeru dwieście cztery, Emily się wyprostowała. – Zatrzymaj się! – Próbowała przekrzyczeć płaczące dziecko. – To tutaj. Aria ubrana w sweter marki Fair Isle kupiony w zeszłym miesiącu w czasie wakacji na Islandii – o których nawet nie chciała myśleć – zatrzymała samochód przy krawężniku. – Na pewno? Spojrzała na skromny biały dom. Nad podjazdem wisiała tablica do gry w koszykówkę, w ogrodzie rosła wierzba płacząca, a pod oknem widać było rabatki pełne kolorowych kwiatów. – Widziałam ten adres na formularzu adopcyjnym chyba tysiąc razy. – Emily dotknęła szyby. – Ship Lane dwieście cztery. Właśnie tutaj mieszkają. Silnik zamilkł. Nawet dziecko przestało płakać. Hanna spojrzała na niemowlę leżące obok niej na tylnym siedzeniu. Miało wydatne, idealnie ukształtowane, różowe usteczka. Spencer też

spojrzała na dziecko z wyraźnym zakłopotaniem. Oczywiście, wszystkie jednocześnie pomyślały o tym samym: jak to się mogło przydarzyć grzecznej i posłusznej Emily Fields? Przyjaźniły się z nią od szóstej klasy – od kiedy Alison DiLaurentis, najpopularniejsza dziewczyna w Rosewood Day, prywatnej szkole, do której wszystkie chodziły, zaprosiła je do swojej świty. Emily nienawidziła obgadywać innych, nigdy nie zainicjowała żadnej kłótni i wolała obszerne podkoszulki od obcisłych spódniczek. Wolała też dziewczyny niż chłopców. Takie dziewczyny jak Emily nie zachodzą w ciążę. Wszyscy myśleli, że Emily bierze udział w szkole letniej na Uniwersytecie Temple, tak samo jak Spencer, która spędzała lato na Uniwersytecie Pensylwanii. Ale nagle Emily wyjawiła przyjaciółkom prawdę. Ukrywała się w pokoju w akademiku u siostry w Filadelfii, bo była w ciąży. Aria, Spencer i Hanna zareagowały na tę wiadomość w taki sam sposób: zszokowane, nie mogły wydobyć z siebie ani słowa. „Od jak dawna o tym wiesz?”, pytały. „Zrobiłam test ciążowy po powrocie z Jamajki”, odpowiadała Emily. Ojcem dziecka był Isaac, chłopak, z którym chodziła zimą. – Na pewno właśnie tego chcesz? – zapytała cicho Spencer. Kątem oka dostrzegła jakiś błysk w oknie i nerwowo się odwróciła. Ale kiedy spojrzała na stojący naprzeciwko równie skromny dom z cegły, nikogo w nim nie zauważyła. – A jaki mam wybór? – Emily obracała wokół nadgarstka plastikową opaskę ze szpitala Jeffersona. Personel nawet nie wiedział, że wyszła. Lekarze chcieli zatrzymać ją na jeszcze jeden dzień, żeby mieć pod kontrolą szew po cesarce. Ale gdyby została w szpitalu choćby kilka minut dłużej, jej plan by się nie powiódł. Nie chciała oddać dziecka Gayle, bogatej kobiecie, która zapłaciła fortunę za jej niemowlę. Emily powiedziała jej, że termin cesarskiego cięcia przesunął się o dwa dni. Potem ubłagała przyjaciółki, żeby pomogły jej wymknąć się ze szpitala wkrótce po urodzeniu dziecka. Każda z nich odegrała jakąś rolę w tej akcji. Hanna oddała Gayle pieniądze. Spencer odwróciła uwagę pielęgniarek, żeby Emily mogła na chwiejnych nogach przemknąć się do wyjścia. Aria prowadziła samochód i nawet znalazła na wyprzedaży fotelik samochodowy dla niemowląt. Plan się powiódł. Uciekły, a Gayle o niczym się nie dowiedziała i nie zabrała dziecka. Nagle odezwał się telefon Emily, przerywając pełną napięcia ciszę panującą w samochodzie. Emily wyciągnęła go z plastikowej torby z supermarketu, do której pielęgniarki włożyły jej ubranie, i spojrzała na ekran. Dzwoniła Gayle. Emily skrzywiła się tylko i odrzuciła rozmowę. Telefon ucichł na chwilę, a potem znowu zadzwonił. Gayle nie dawała za wygraną. Hanna z niepokojem spojrzała na telefon. – Może powinnaś odebrać? – I co mam jej powiedzieć? – Emily ponownie odrzuciła rozmowę. – Przepraszam, Gayle, ale nie oddam ci mojego dziecka, bo uważam cię za wariatkę? – Ale to chyba nielegalne? – Hanna rozejrzała się po ulicy. Jak okiem sięgnąć nie było widać żadnego samochodu, lecz ona i tak miała nerwy napięte jak struny. – A jeśli Gayle na ciebie doniesie? – Za co? – zapytała Emily. – Ona też popełniła przestępstwo. Jak na mnie doniesie, sama wpadnie. Hanna przygryzła kciuk. – Ale jak policja się o tym dowie, to mogą zacząć nas wypytywać o inne sprawy. Na przykład... o Jamajkę – powiedziała. W samochodzie czuło się narastające napięcie. Choć dziewczyny nie mogły przestać myśleć o Jamajce, przyrzekły sobie, że już nigdy o tym nie wspomną. Wyjazd miał im pomóc zapomnieć o Prawdziwej Ali, diabolicznej psychopatce, która zabiła swoją siostrę bliźniaczkę Courtney, czyli tę Ali, którą wszystkie znały i kochały. W zeszłym roku Prawdziwa Ali wróciła do Rosewood i próbowała udawać dawną przyjaciółkę dziewczyn, ale jak się potem okazało, to ona była nowym A. i dręczyła dziewczyny strasznymi SMS-ami. To ona zabiła Iana Thomasa, największego przystojniaka w Rosewood, głównego podejrzanego w czasie pierwszej rozprawy dotyczącej

śmierci Ali, a także Jennę Cavanaugh, którą dziewczyny razem z Ich Ali oślepiły w szóstej klasie. Szatański plan Prawdziwej Ali miał doprowadzić do śmierci całej czwórki. Zawiozła je do letniego domu swoich rodziców w górach Pocono, zamknęła w jednym z pokoi i wznieciła pożar. Ale jej plan się nie powiódł. Dziewczyny uciekły, a Prawdziwa Ali została uwięziona w domu, który wyleciał w powietrze. Choć jej szczątków nigdy nie znaleziono, wszyscy byli pewni, że Ali nie żyje. Ale czy na pewno? Wycieczka na Jamajkę miała otworzyć nowy rozdział w życiu dziewczyn i dać im szansę na odnowienie przyjaźni. Kiedy dotarły na miejsce, spotkały nieznajomą o imieniu Tabitha, która do złudzenia przypominała Prawdziwą Ali. Mówiła o sprawach, o których wiedziała tylko Ali. Nawet w najdrobniejszych gestach ją przypominała. Dziewczyny doszły do wniosku, że to była Prawdziwa Ali. Może udało się jej uciec z pożaru. Może przyjechała na Jamajkę, żeby doprowadzić do końca swój plan i zabić swoje przeciwniczki. Mogły zrobić tylko jedno: powstrzymać ją, zanim dokona zemsty. Kiedy Prawdziwa Ali chciała zrzucić Hannę z tarasu na dachu hotelu, Aria ruszyła przyjaciółce na pomoc i wypchnęła Ali przez balustradę. Nim dziewczyny zdążyły zejść na plażę, ciało okaleczone w wyniku upadku już zniknęło. Najprawdopodobniej przypływ zabrał zwłoki. Dziewczyny czuły jednocześnie ulgę, że Ali odeszła na zawsze, i przerażenie, że kogoś zabiły. – Nikt się nie dowie o Jamajce – warknęła Spencer. – Ciało Ali zniknęło. Ponownie odezwał się telefon Emily. Gayle. Telefon zapikał. Na ekranie pojawiła się informacja, że Emily ma sześć nowych wiadomości głosowych. – Może powinnaś je odsłuchać – wyszeptała Hanna. Emily pokręciła głową. Trzęsły się jej ręce. – Włącz zestaw głośnomówiący – zaproponowała Aria. – Posłuchamy razem. Przygryzając dolną wargę, Emily posłuchała Arii i odtworzyła pierwszą wiadomość. „Heather, tu Gayle – z głośnika rozległ się przenikliwy głos. – Od kilku dni nie odbierasz telefonów ode mnie. Zaczynam się martwić. Nie urodziłaś dziecka wcześniej? Były jakieś komplikacje? Zadzwonię do szpitala, żeby się upewnić”. – Kto to jest Heather? – wyszeptała nerwowo Spencer. – To moje fałszywe imię. Przez całe lato się nim posługiwałam – wyjaśniła Emily. – Nawet w pracy zarejestrowałam się, używając fałszywego dowodu osobistego, który kupiłam na South Street. Nie chciałam, żeby ktoś się zorientował, że przyjaźniłam się z Alison DiLaurentis. Ktoś mógłby poinformować prasę, że jestem w ciąży, i wtedy rodzice by się o tym dowiedzieli. – Emily wpatrywała się w ekran telefonu. – O Boże, ona chyba wkurzyła się nie na żarty. Po chwili odsłuchały drugą wiadomość od Gayle. „Heather, to znowu ja, Gayle. Dzwoniłam do szpitala Jeffersona, to tam miałaś mieć cesarkę, prawda? Żadna pielęgniarka nie chce mi udzielić informacji. Czy możesz, do cholery, odebrać i powiedzieć, gdzie jesteś?” Przy trzeciej i czwartej wiadomości w głosie Gayle słychać było narastającą wściekłość i frustrację. „Przyjechałam do szpitala Jeffersona – mówiła Gayle w piątej wiadomości. – Właśnie rozmawiałam z salową. Na porodówce nie ma dziewczyny o imieniu Heather, ale opisałam im ciebie i powiedziano mi, że nadal jesteś w szpitalu. Dlaczego nie oddzwoniłaś? Gdzie, do cholery, jest dziecko?” – Dam sobie rękę uciąć, że przekupiła salową – wyszeptała Emily. – A ja, głupia, myślałam, że jeśli zarejestruję się pod prawdziwym imieniem i nazwiskiem, Gayle nie trafi na mój ślad. Wiele ryzykowała, podając w szpitalu swoje prawdziwe dane. Choć wpisała do formularza swój filadelfijski adres, a za pobyt w szpitalu chciała zapłacić pieniędzmi, które zarobiła jako opiekunka do dzieci, to rodzice w każdej chwili mogli zadzwonić do szpitala i dowiedzieć się, że Emily tu leży. Gayle jednak znała tylko fałszywe imię Emily, więc było mało prawdopodobne, że wytropi ją pod prawdziwym nazwiskiem. W szóstej wiadomości Gayle nie miała już żadnych złudzeń.

„To przekręt, tak!? – wrzeszczała w słuchawce. – Urodziłaś i uciekłaś, tak!? Więc taki miałaś plan, ty suko!? Od początku chciałaś mnie naciągnąć? Wydaje ci się, że mogę byle komu dać pięćdziesiąt tysięcy dolarów? Masz mnie za idiotkę? Znajdę cię. Dorwę ciebie i to dziecko, a wtedy pożałujesz”. – Nieźle – wyszeptała Aria. – O Boże. – Emily zamknęła klapkę telefonu. – Nie powinnam była jej niczego obiecywać. Oddałam pieniądze, ale nie powinnam była ich w ogóle od niej brać. To wariatka. Teraz rozumiecie, czemu to robię? – Oczywiście – przytaknęła cicho Aria. Niemowlę zaczęło kwilić. Emily pogłaskała je po maleńkiej główce, a potem zebrała się w sobie, otworzyła drzwi samochodu i wysiadła. Na zewnątrz panował przeraźliwy ziąb. – Zróbmy to. – Em, nie. – Aria otworzyła drzwi i chwyciła za rękę Emily, która oparła się o samochód, kuląc się z bólu. – Lekarz zabronił ci się przemęczać, pamiętasz? – Muszę zanieść dziecko Bakerom. – Emily drżącą ręką pokazała na dom. Aria zamarła. W oddali rozległ się klakson samochodu. Wydawało się jej, że prócz warkotu rozpędzonego samochodu słyszy przez chwilę przenikliwy chichot. – Dobrze – zgodziła się Aria. – Ale ja ją zaniosę. Podniosła fotelik z dzieckiem z tylnego siedzenia. Gdy poczuła zapach pudru, ścisnęło ją w gardle. Meredith, obecna partnerka ojca Arii, Byrona, niedawno urodziła dziecko, a Aria kochała Lolę z całego serca. Wiedziała, że pokocha również dziecko Emily, jeśli tylko za długo będzie na nie patrzeć. Telefon Emily znowu zadzwonił, a na ekranie pojawił się numer Gayle. Emily wrzuciła telefon do torby. – Chodźmy. Aria uniosła fotelik wyżej i obie przyjaciółki na chwiejnych nogach ruszyły w stronę domu. Ich buty zamokły od rosy. W ostatniej chwili ominęły zraszacz wystający z trawy. Kiedy weszły na ganek, zauważyły uroczy drewniany fotel bujany i ceramiczną miskę z wizerunkiem psa i napisem: „WITAMY WSZYSTKIE GOLDEN RETRIEVERY”. – Och. – Aria pokazała na miskę. – Golden retrievery to takie piękne psy. – Podobno ci ludzie mają dwa szczeniaki. – Emily trząsł się głos. – Zawsze chciałam takiego psa. Aria widziała, że w ułamku sekundy na twarzy jej przyjaciółki odmalowało się tysiąc emocji. Wyciągnęła rękę i ścisnęła ramię Emily. – Wszystko w porządku? – Chciała tyle powiedzieć, ale brakowało jej słów. Twarz Emily skamieniała. – Oczywiście – wycedziła przez zaciśnięte zęby. Wzięła głęboki oddech, zabrała fotelik od Arii i postawiła go na ganku. Niemowlę pisnęło. Emily spojrzała przez ramię na ulicę. Subaru Arii stało przy krawężniku. Za żywopłotem poruszył się jakiś cień. Przez ułamek sekundy Emily wydawało się, że to jakiś człowiek, ale potem jej oczy zaszły mgłą. Nadal odczuwała oddziaływanie potężnej dawki leków. Choć rana po cesarskim cięciu ogromnie ją bolała, Emily schyliła się, włożyła do fotelika kopię świadectwa urodzenia dziecka i list, który napisała tuż przed pójściem do szpitala. Miała nadzieję, że list wszystko wyjaśni. I że Bakerowie zrozumieją ją i pokochają jej dziecko z całego serca. Pocałowała niemowlę w czoło i musnęła jego aksamitnie miękki policzek. „Tak będzie lepiej – podpowiadał jej głos w głowie. – Dobrze o tym wiesz”. Emily nacisnęła dzwonek. Po kilku sekundach w korytarzu zapaliło się światło. Rozległy się kroki dwóch osób. Aria chwyciła Emily za rękę i razem pobiegły z powrotem do samochodu. Drzwi otworzyły się, gdy zapinały pasy. Ktoś stanął w drzwiach. Najpierw się rozejrzał, a potem spojrzał w dół, na podrzucony fotelik... i na dziecko. – Jedź – warknęła Emily. Aria ruszyła. Otaczała je nieprzenikniona ciemność. Za pierwszym zakrętem Aria spojrzała

na Emily we wstecznym lusterku. – Już dobrze. Hanna położyła dłoń na ramieniu Emily. Spencer odwróciła się i ścisnęła ją za kolano. Emily zgięła się wpół i zaczęła płakać, najpierw cicho, a potem coraz bardziej spazmatycznie. Na ten widok każdej z dziewczyn krajało się serce, nie potrafiły wydobyć z siebie ani słowa. Teraz musiały dodać kolejny sekret do i tak za długiej listy swoich tajemnic. Nie mogły nikomu powiedzieć o tym, co się stało na Jamajce, o aresztowaniu Spencer za posiadanie narkotyków, o tym, co przydarzyło się Arii na Islandii, ani o wypadku samochodowym Hanny, który miał miejsce w lecie. Jedno było pewne – pozbyły się A. Zrobiły kilka strasznych rzeczy, ale przynajmniej teraz nikt się o nich nie dowie. Chyba jednak ich radość była przedwczesna. Po tym, co się stało, powinny bardziej ufać swoim przeczuciom i poważnie traktować ten prześladujący je chichot i migające tu i ówdzie cienie. Przecież tamtej nocy ktoś miał je na oku. Obserwował je. Śledził. Knuł kolejną intrygę. I ten ktoś tylko czekał na okazję, żeby wykorzystać przeciwko nim wszystko, czego się dowiedział.

1 ZNOWU RAZEM. ZNOWU SZCZĘŚLIWI

Był chłodny wieczór na początku marca. Aria siedziała przy mahoniowym stole w jadalni w domu swojego chłopaka Noela Kahna. Uśmiechnęła się, kiedy Patrice, prywatny kucharz państwa Kahnów, podał jej talerz ravioli polanych oliwą truflową. Obok niej siedział Noel, a miejsca naprzeciwko zajmowali jego rodzice, odganiając od stołu trzy pudle, Reginalda, Bustera i Oprah, które zgarniały złote medale na wystawach psów. Noel wybrał imię Oprah, gdy był jeszcze małym dzieckiem. Miał wtedy bzika na punkcie programu Oprah Winfrey. – Jak miło znowu cię widzieć, Ario. – Bardzo elegancka pani Kahn spojrzała na nią ciepło swymi błękitnymi oczami otoczonymi siateczką zmarszczek i posłała jej przyjazny uśmiech. Na palcach miała diamenty warte kilka milionów dolarów. Rodzice Noela wrócili do domu tuż przed kolacją. – Ostatnio rzadko u nas bywałaś. – Ja też się cieszę, że państwa widzę – odparła Aria. Noel uścisnął jej dłoń. – I ja się cieszę. – Pocałował ją w policzek. Aria poczuła na plecach milion igiełek. Od zawsze wydawało się jej, że Noel Kahn, członek drużyny lacrosse, dumny posiadacz range rovera i członek szkolnej arystokracji, to chłopak zupełnie nie w jej typie. On jednak powoli przekonał ją do siebie. Chodzili z sobą od roku, ale kilka tygodni wcześniej ich związek zatrząsł się w posadach. Od kiedy do siebie wrócili, próbowali nadrobić stracony czas. W poniedziałek wieczorem pojechali na mecz hokeja, w którym grała drużyna Philadelphia Flyers. Arii tak się spodobało kibicowanie, że wiwatowała z całym tłumem za każdym razem, kiedy drużyna z Filadelfii zdobyła punkt. We wtorek poszli na awangardowy francuski film, który Noel określił jako „skłaniający do myślenia”. Aria dobrze wiedziała, że Noel chciał być miły, choć na filmie przysypiał z nudów. W środę, czwartek i piątek spędzili dużo czasu w domu Noela, wylegując się na kanapie i oglądając Zagubionych na DVD, po długim spacerze po śniegu. Wybrali się na ten spacer w rakietach śnieżnych, bo poprzedniej nocy szalała śnieżyca. Patrice znów się pojawił i podał sałatki, a państwo Kahnowie unieśli w górę kieliszki. – Za mojego przystojnego męża – powiedziała pani Kahn. – Za najpiękniejszą kobietę na świecie – zrewanżował się pan Kahn. Noel zrobił taki gest, jakby zaraz miał zwymiotować, ale Aria patrzyła na jego rodziców z rozczuleniem. Przez ten rok, kiedy chodziła z Noelem, poznała państwa Kahnów dość dobrze i wydawali się jej parą, która świetnie się z sobą dogadywała i nadal planowała dla siebie niespodzianki walentynkowe. Rodzice Arii nigdy się tak nie zachowywali i pewnie dlatego wzięli rozwód. Wczoraj Aria powiedziała Noelowi, że tak kochający się rodzice to wielki skarb. A on przyznał, że to prawda. Faceci bywają czasem mało przenikliwi, ale Aria na szczęście miała chłopaka, który potrafił odróżnić dobry związek od złego. Pani Kahn napiła się wina. – Co u ciebie, Ario? Kibicujesz tacie Hanny w jego staraniach o fotel senatora? – Oczywiście. – Aria nabiła ravioli na widelec. – Hanna fantastycznie wypadła w telewizyjnych spotach wyborczych.

Faktycznie, Aria z ulgą oglądała w telewizji Hannę, która dla odmiany występowała we własnej osobie, a nie jako postać w Ślicznej zabójczyni. Taki tytuł nosił fabularyzowany dokument opowiadający o tym, jak Prawdziwa Ali nękała swoje cztery przyjaciółki. Arii wydawało się, że ten film emitują każdego dnia. – W przyszły weekend odbędzie się wielkie przyjęcie połączone ze zbiórką funduszy na kampanię pana Marina – powiedział Noel między jednym a drugim kęsem. – Tak, tak, też się tam wybieramy – powiedziała pani Kahn. Pan Kahn się skrzywił. – Ja niestety nie mogę. Musisz iść sama. – Dlaczego? – zdziwiła się pani Kahn. – Muszę jechać do Filadelfii na służbową kolację. – Pan Kahn nagle zainteresował się swoim telefonem komórkowym leżącym koło talerza. – Założę się, że nie możecie się doczekać rejsu – dodał, zmieniając temat. – Mama już mi o tym opowiadała, Noel. – O tak, to będzie fantastyczna wyprawa – powiedział entuzjastycznie Noel. Za kilka tygodni większość czwartoklasistów z Rosewood wybierała się na rejs na kilka tropikalnych wysp. Była to po części zwykła wycieczka, a po części wyprawa naukowa. Aria bardzo się cieszyła, że jadą razem z Noelem. Miała zamiar opalać się obok niego godzinami i wiedziała, że będzie w siódmym niebie. Drzwi frontowe zaskrzypiały i w korytarzu rozległy się kroki. – Halo!? – zawołał znajomy głos z wyraźnym obcym akcentem. – Klaudia! – Pani Kahn podniosła się z krzesła. – Tu jesteśmy! Do jadalni weszła Klaudia, Finka, która przyjechała na szkolną wymianę. Jak zwykle miała na sobie obcisłą i bardzo krótką wełnianą sukienkę, która uwydatniała jej wielkie piersi i wąską talię. Botki do kolan podkreślały długie, szczupłe nogi. Jasne, prawie białe włosy spadały jej na ramiona. Wydęła lekko swoje ponętne, pomalowane malinowym błyszczykiem usta. – Hej, Noel! – Klaudia pomachała koniuszkami palców. Potem spojrzała na Arię i uśmiech natychmiast zniknął jej z twarzy. – Och, to ty. – Cześć – rzuciła krótko Aria. – Może zjesz z nami kolację? – zapytała pani Kahn. – Same pyszności! Klaudia zadarła nos. – Ja już jeść – odparła, udając, że słabo sobie radzi z angielskim. Aria słyszała, jak Klaudia mówiła perfekcyjnie po angielsku, lecz udawała niewinną i bezradną cudzoziemkę, bo dzięki temu wiele uchodziło jej na sucho. – Jeść z Naomi i Riley. – Odwróciła się na pięcie i pobiegła na górę. Kiedy drzwi się za nią zamknęły, Noel ze zniecierpliwieniem spojrzał na rodziców. – Co ona tu jeszcze robi? Obiecaliście, że zadzwonicie do szkoły i odeślecie ją z powrotem do domu! Pani Kahn cmoknęła. – Nadal masz jej za złe, że pożyczyła twoją kurtkę? – Nie pożyczyła jej – Noel podniósł głos – tylko ukradła. – Ciii. – Pani Kahn spojrzała na sufit. – Jeszcze cię usłyszy. Aria utkwiła wzrok w talerzu, ale w głębi duszy triumfowała. Jeszcze niedawno była pewna, że Noel chciał się przespać z Klaudią. Zresztą, kto by nie chciał? Klaudia wyglądała jak dziewczyna z reklamy, a poza tym genialnie manipulowała ludźmi. Co gorsza, Noel nie uwierzył Arii, gdy ta powiedziała, że Klaudia jest wariatką. On uważał ją za słodką i bezradną uczennicę ze szkolnej wymiany, dziewczynę, którą należało niańczyć i chronić przed Wielką, Złą Ameryką. Aria czuła ogromną satysfakcję, kiedy w zeszłym tygodniu Noel przyszedł do niej i oświadczył, że Klaudia to na pewno nie dziewczyna dla niego. Uważał ją za wariatkę i robił, co w jego mocy, żeby tylko odesłać ją z powrotem do Finlandii. Pani Kahn zmarszczyła brwi. – Klaudia to nasz gość. Nie możemy jej tak po prostu stąd wykopać. Noel spuścił głowę. – Bierzesz jej stronę?

– Spróbuj jakoś się z nią dogadać. Jej wizyta u nas to wspaniałe doświadczenie kulturowe. – Skoro tak twierdzisz... – Noel odłożył widelec. – Wiecie co? Straciłem apetyt. – Noel – obruszyła się pani Kahn, ale on już stał w drzwiach. Aria też podniosła się z miejsca. – Dziękuję za kolację – powiedziała wyraźnie skrępowana. Chciała odnieść swój talerz do kuchni, ale Patrice, czekający usłużnie w kącie, wyjął jej go z rąk i odpędził ją gestem. Aria poszła za Noelem na górę, na drugie piętro, do salonu, w którym stał olbrzymi plazmowy telewizor i pięć konsolet do gier wideo. Noel wyjął dwie puszki sprite’a z małej lodówki w rogu, usiadł na kanapie i zaczął nerwowo przerzucać kanały telewizyjne. – Wszystko w porządku? – zapytała Aria. – To niebywałe, oni mnie w ogóle nie słuchają. – Noel pokazał kciukiem w kierunku pokoju Klaudii na końcu korytarza. Arii cisnęło się na usta, że jeszcze nie tak dawno on nie chciał jej słuchać, gdy przestrzegała go przed Klaudią, ale uznała, że to chyba nie najlepszy moment na wypominanie. – Przecież ona wróci do Finlandii już za kilka miesięcy, prawda? Spróbuj ją po prostu ignorować. Poza tym ona teraz z kimś się spotyka, więc może da ci spokój. – Chodzi ci o pana Fitza? – Noel uniósł brew. – Nie masz nic przeciwko temu? Aria usiadła na kanapie i spojrzała przez okno na domek gościnny stojący na tyłach posiadłości Kahnów. W zeszłym tygodniu, zanim jeszcze wróciła do Noela, Ezra Fitz, nauczyciel i chłopak Arii, przyjechał z Nowego Jorku do Rosewood, w nadziei że ją odzyska. Rzeczywistość przerosła najśmielsze oczekiwania Arii, która pod nieobecność Ezry często fantazjowała na jego temat. Ale nagle czar prysł. Okazało się, że Ezra w niczym nie przypomina faceta z jej wspomnień, że jest zaborczy i zakompleksiony. Kiedy Aria nie zaspokoiła jego chorych ambicji, on zainteresował się Klaudią. W zeszłym tygodniu Aria nakryła ich, gdy całowali się w szatni w czasie bankietu po premierze szkolnego przedstawienia Makbeta. Od tego czasu Klaudia rozgłaszała wszem wobec, że chodzi z Ezrą na fantastyczne randki w Rosewood i że razem szukają mieszkania w Nowym Jorku. – Mam gdzieś ich romans – powiedziała Aria i tak naprawdę czuła. – Teraz jestem z tobą. Noel odłożył pilota i przytulił Arię. Pocałowali się. Noel głaskał jej twarz, a potem dotknął karku i ramion. Jego palce wsunęły się pod ramiączko stanika, a Aria wiedziała, że Noel ma ochotę na coś więcej. Nieznacznie się od niego odsunęła. – Nie możemy. Twoi rodzice siedzą na dole. Noel jęknął. – No i co z tego? – Zboczeniec. Uderzyła go żartobliwie, choć też miała chęć na więcej. W ich relacji zmieniło się jeszcze jedno. Po tym, jak do siebie wrócili, po raz pierwszy przespali się z sobą. To się zdarzyło kilka dni temu, w pokoju Noela, w deszczowe popołudnie, i było dokładnie tak, jak Aria sobie wymarzyła – łagodnie, delikatnie i cudownie. Szeptali sobie do ucha, jak bardzo się kochają, a potem Noel powiedział, że ta chwila była dla niego wyjątkowa. Aria cieszyła się, że czekali z tym aż tak długo. Zrobili to z właściwego powodu – z miłości. Noel oparł się na łokciach i badawczo przyglądał się Arii. – Nie chcę, żeby ktokolwiek stanął między nami. Ani Klaudia, ani Ezra. Nikt. – Umowa stoi. – Aria pogłaskała Noela po ramieniu. – Mówię serio. – Noel podniósł się i popatrzył jej prosto w oczy. – Chcę, żebyśmy byli z sobą zupełnie szczerzy. Żadnych tajemnic. To dzięki temu moi rodzice wciąż są razem. Niczego przed sobą nie ukrywają. Weźmy z nich przykład. Aria zamrugała. Ciekawe, jak zareagowałby, gdyby opowiedziała mu, co zrobiła zeszłego lata na Islandii? Albo gdyby się dowiedział, że razem z przyjaciółkami zepchnęła z tarasu na dachu hotelu na Jamajce dziewczynę, którą omyłkowo wzięły za Prawdziwą Ali? I że potem się okazało, że to niewinna osoba o nazwisku Tabitha Clark? Co by powiedział na wieść o tym, że A. znowu

przysyła Arii i jej przyjaciółkom SMS-y, grożąc im, że wyjawi ich najmroczniejsze sekrety? Kto mógł tym razem ukrywać się pod pseudonimem A.? Do niedawna za główną podejrzaną uważały Kelsey Pierce, byłą przyjaciółkę Spencer. W czasie wiosennych ferii była na Jamajce, a w wyniku intrygi Spencer trafiła do poprawczaka za posiadanie narkotyków. Ale kiedy dziewczyny odwiedziły Kelsey w szpitalu psychiatrycznym Zacisze Addison-Stevens, ona wyznała, że nic nie wiedziała ani o Tabicie, ani o A. Wtedy też zauważyły tabliczkę na ławce w ogrodzie szpitalnym. Widniał na niej napis: „TABITHA CLARK” oraz daty pobytu Tabithy w Zaciszu. W tym samym czasie przebywała tam Prawdziwa Ali, co mogło oznaczać, że też poznała Tabithę. – Hej, Ario. – Noel patrzył na nią podejrzliwie. – Odpłynęłaś? Wszystko w porządku? – Oczywiście – skłamała Aria. – Ja... po prostu nie mogę się nadziwić, jaki jesteś fantastyczny. I też chcę być z tobą zupełnie szczera. Noel uśmiechnął się z ulgą. Podniósł w górę puszkę sprite’a. – Świetnie. Koniec z tajemnicami? – Koniec z tajemnicami. – Aria też podniosła swojego sprite’a. Stuknęli się puszkami, tak jak państwo Kahn kieliszkami w czasie kolacji. – Od teraz. No dobra, „od teraz” oznaczało, że Aria musi oszukiwać Noela. Ale wszystkie okropne przestępstwa, które popełniła, należały do przeszłości i tak już powinno zostać, na zawsze.

2 NOWE WYZWANIE DLA SPENCER

Tego wieczoru szczupła kelnerka w obcisłych czarnych spodniach podała Spencer Hastings i jej rodzinie cztery rodzaje ciasta na srebrnej tacy. – Bardzo proszę, tarta czekoladowa z polewą kawową, biszkopt waniliowy z maślanym kremem cytrynowym, tort czekoladowy z likierem Frangelico i ciasto marchewkowe – powiedziała i postawiła tacę na środku stolika. – Wygląda przepysznie. – Mama Spencer chwyciła widelec. – Czy mam się liczyć z tym, że moja narzeczona przybierze na wadze? – zażartował pan Pennythistle, przyszły mąż pani Hastings. Rozległ się kurtuazyjny śmiech. Spencer ścisnęła swój srebrny widelec i uśmiechnęła się sztywno, choć uważała takie żarty za szczyt żenady. Razem z mamą, siostrą Melissą, jej chłopakiem Darrenem Wildenem, panem Pennythistle’em i jego córką Amelią siedziała w restauracji Pod Kogutem. Pani Hastings i pan Pennythistle wybrali tę posiadłość, zbudowaną z kamienia i z olbrzymim ogrodem, na miejsce swoich zaślubin. Amelia, dwa lata młodsza od Spencer, uczennica liceum St. Agnes, najbardziej snobistycznej szkoły w całym stanie, ostrożnie wbiła widelec w ciasto marchewkowe. – Ciasta z piekarni Sassafras wyglądają o wiele ładniej – powiedziała, marszcząc nos. Melissa zjadła kawałek i rozpłynęła się z zachwytu. – Może i lepiej wyglądają, ale ten maślany krem to niebo w gębie. Jako druhna głosuję za tym miejscem. – Nie ty jedna jesteś druhną. – Pani Hastings pokazała widelcem na Spencer. – Spencer i Amelia też mają coś do powiedzenia. Wszyscy spojrzeli na Spencer. Spencer nie miała pojęcia, czemu jej mama postanowiła zafundować sobie cały ten weselny cyrk. Kupiła nawet suknię ślubną od Very Wang, z pięciometrowym trenem, zaprosiła na wesele trzysta osób i mianowała Spencer, Amelię i Melissę swoimi druhnami. To oznaczało, że do tej pory musiały przeprowadzić rozmowę z organizatorami wesela, napisać ogłoszenia do „New York Timesa” i „Gońca Filadelfijskiego”, a także wybrać idealne upominki dla gości. Bywały takie dni, kiedy Spencer w duchu liczyła na to, że mama otrząśnie się i zda sobie sprawę, że rozwód z tatą był jej największą życiową pomyłką. No dobra, pan Hastings romansował z Jessicą DiLaurentis i miał z nią w tajemnicy bliźniaczki, Courtney i Alison. Ale czy mama musiała z tego powodu brać drugi ślub? Spencer ukroiła idealnie prostokątny kawałek tortu z likierem Frangelico, uważając, żeby okruchy nie spadły na jej nową sukienkę od Joie. – Ten tort jest pyszny – pochwaliła. – Wielkie umysły zawsze się zgadzają. To również moje ulubione ciasto. – Pan Pennythistle wytarł usta. – Mam dla ciebie wiadomość, Spencer. Skontaktowałem się z moim przyjacielem Markiem, który jest producentem w niezależnym teatrze w Nowym Jorku. Twój występ jako lady Makbet zrobił na nim ogromne wrażenie i być może zaprosi cię na casting do roli w jego nowej produkcji. – Och – westchnęła zdumiona Spencer. – Dzięki.

Uśmiechnęła się do pana Pennythistle’a. Miło było zostać zauważoną w rodzinie ludzi sukcesu. Amelia zmarszczyła nos. – Czy to ten sam Mark, który produkuje przedstawienia grane do kotleta? Wystawia chyba głównie sztuki o średniowiecznych turniejach rycerskich? – Amelia uśmiechnęła się złośliwie. Spencer nienawistnie zmrużyła oczy. „Zazdrosna?”, pomyślała. Choć Amelia już od kilku tygodni mieszkała w domu Hastingsów, ich kontakty ograniczały się do złośliwych docinków, pogardliwych prychnięć i lodowatych spojrzeń posyłanych sobie nawzajem przy kolacji. Kiedyś tak właśnie wyglądały stosunki między Spencer i Melissą. Ale siostry zawarły wreszcie rozejm. Spencer nie chciała staczać podobnej batalii z Amelią. Amelia wbiła wzrok w Spencer. – A tak przy okazji, może wiesz, co się dzieje z Kelsey? Ostatnio jakby zapadła się pod ziemię. W mojej orkiestrze brakuje skrzypaczki. Spencer włożyła do ust kawałek ciasta, żeby zyskać na czasie. Dawna przyjaciółka Spencer, poznana w czasie letniej szkoły na Uniwersytecie Pensylwanii, teraz przebywała w Zaciszu Addison-Stevens, szpitalu psychiatrycznym i klinice odwykowej, gdzie próbowano uporać się z jej uzależnieniem od narkotyków. Po części winę za to ponosiła Spencer. To ona zeszłego lata wrobiła Kelsey w posiadanie narkotyków, przez co jej przyjaciółka trafiła do poprawczaka. Kiedy niedawno znowu się pojawiła w życiu Spencer, wydawało się, że to ona jest nowym A. i próbuje się zemścić. Teraz już wiadomo było, że Kelsey to nie A. Spencer i jej przyjaciółki dostały SMS-a od A., kiedy Kelsey przebywała już w Zaciszu, gdzie nie wolno było mieć telefonów komórkowych. Ale kto jeszcze mógł tak wiele o nich wiedzieć? – Nie wiem, co u Kelsey – odparła Spencer. I nie skłamała. Ukradkiem spojrzała na Darrena Wildena, który jadł ciasto czekoladowe. Kiedyś prowadził śledztwo w sprawie zamordowania Alison DiLaurentis. Choć już nie pracował w policji, Spencer i tak czuła się nieswojo w jego towarzystwie. Szczególnie teraz, kiedy miała sporo na sumieniu. Kelnerka wróciła z uśmiechem pełnym nadziei. – Czy ciasta państwu smakują? Pani Hastings pokiwała głową. Melissa zamachała tylko widelcem w powietrzu, bo miała usta pełne jedzenia. Kiedy kelnerka odeszła, Spencer rozejrzała się po olbrzymiej sali restauracyjnej. Ściany były wyłożone kamieniem, a podłogi marmurem. W niewielkich wykuszach między drzwiami balkonowymi, sięgającymi do samego sufitu, stały flakony pełne kwiatów. Na zewnątrz, jak okiem sięgnąć, ciągnął się gigantyczny labirynt z żywopłotu. W sali siedziało jeszcze kilka osób, głównie nadętych, starszych mężczyzn, zapewne właścicieli wielkich firm, którzy tu przyszli na biznesową kolację. Nagle Spencer spojrzała na wysoką kobietę po czterdziestce, która miała blond włosy o popielatym odcieniu, stalowe oczy i czoło wygładzone botoksem. Kiedy zauważyła, że Spencer na nią patrzy, czym prędzej utkwiła wzrok w menu. Spencer też odwróciła od niej wzrok, czując ciarki na całym ciele. Od kiedy znowu zaczęła dostawać wiadomości od A., nie mogła się pozbyć wrażenia, że wciąż ktoś ją obserwuje. Nagle jej iPhone zadźwięczał głośno. Wyciągnęła go i spojrzała na ekran. „Przypominamy o kolacji w Princeton!”, głosił nagłówek wiadomości. Spencer ją otworzyła. „Nie zapomnij, że serdecznie zapraszamy na kolację wydaną na cześć wszystkich kandydatów z Pensylwanii i New Jersey przyjętych do Princeton w pierwszej fazie rekrutacji!” Kolacja miała się odbyć w poniedziałek. Spencer się uśmiechnęła. Uwielbiała dostawać wiadomości z Princeton, szczególnie że jeszcze w zeszłym tygodniu jej przyszłość na tej uczelni stała pod znakiem zapytania. Dostała od A. list, który ją informował, że nie przyjęto jej na uczelnię. Spencer stawała na głowie, byle tylko udowodnić, że zasługuje na miejsce w Princeton, ale ostatecznie okazało się, że list został sfałszowany. Nie mogła się doczekać września. Chciała zamieszkać gdzieś, gdzie będzie mogła zacząć wszystko od nowa. Teraz, kiedy znowu czuła na plecach oddech A., Rosewood zamieniło się w wielkie więzienie. Pani Hastings spojrzała z zaciekawieniem na Spencer, która pokazała jej telefon. Pan

Pennythistle też spojrzał na mały ekran, a potem napił się kawy, której nalała mu właśnie kelnerka. – Zobaczysz, spodoba ci się w Princeton. Poznasz tam wspaniałych ludzi. Masz zamiar zapisać się do któregoś z klubów? – Oczywiście! – natychmiast odpowiedziała mu Melissa. – Założę się, że już wybrałaś swoje trzy typy. Niech zgadnę. Klub Cottage? Ivy? I jaki jeszcze? Spencer przez chwilę w milczeniu obracała w palcach drewniane kółko do serwetki. Słyszała już o słynnych klubach w Princeton, ale jeszcze nie zdążyła im się bliżej przyjrzeć. Była zbyt zajęta nauką, pracą na rzecz rozmaitych instytucji charytatywnych i przewodniczeniem wielu szkolnym organizacjom. Robiła to wszystko, żeby się dostać na wymarzone studia. Może te kluby przypominały licealny Klub Łakomczucha. Jego członkowie chodzili do eleganckich restauracji, urządzali przyjęcia połączone ze wspólnym oglądaniem programów kulinarnych i sami gotowali boeuf bourguignon albo coq au vin. Wilden położył splecione dłonie na brzuchu. – Może mi ktoś wyjaśnić, o jakich klubach mowa? Melissa wyglądała na trochę zażenowaną jego słowami. Ona była absolwentką prestiżowego uniwersytetu, a on byłym policjantem. Pochodzili z zupełnie innych światów. – Kluby uniwersyteckie to takie sekretne stowarzyszenia – wyjaśniła nieco protekcjonalnym tonem (którego Spencer by nie zniosła na miejscu chłopaka Melissy). – Żeby się do nich dostać, trzeba wziąć udział w specjalnym konkursie. Ale jak już się uda, to od razu zyskuje się popularność, mnóstwo przyjaciół i same przywileje. – To coś takiego jak bractwa na innych uczelniach? – zapytał Darren. – Och, nie – odparła Melissa z oburzeniem. – Po pierwsze, kluby w Princeton są otwarte dla obu płci. A po drugie, mają o wiele większy prestiż. – Przed członkami takich klubów otwierają się ogromne możliwości – wtrącił się pan Pennythistle. – Jeden z moich przyjaciół należał do klubu Cottage, a jego byli członkowie pracowali w Senacie. Bez problemu załatwili mu tam posadę. Podekscytowana Melissa pokiwała głową. – Tak samo było z moją przyjaciółką Kerri Randolph. Należała do klubu Cap and Gown. Dzięki kontaktom dostała staż jako asystentka Diane von Furstenberg. – Spojrzała na Spencer. – Ale musisz odpowiednio wcześniej dać im znać, że jesteś zainteresowana. Znam ludzi, którzy już w drugiej klasie liceum zaczęli się starać o przyjęcie do klubu. – Och. – Spencer nagle poczuła zdenerwowanie. Może popełniła kardynalny błąd, lekceważąc do tej pory kluby uniwersyteckie. A jeśli wszyscy kandydaci przyjęci w pierwszym terminie już wybrali dla siebie kluby, a ona, jak w czasie gry w komórki do wynajęcia, zostanie bez krzesła, gdy ucichnie muzyka? Powinna być wdzięczna losowi za to, że w ogóle idzie do Princeton, i kropka. Lecz Spencer miała wygórowane ambicje. Nie chciała być zwyczajną studentką. Musiała być najlepsza. – Każdy klub wiele straci, jeśli mnie nie przyjmie – powiedziała, odrzucając za ramię kosmyk blond włosów. – Oczywiście. – Pani Hastings poklepała córkę po ramieniu, a pan Pennythistle zamruczał z aprobatą. Kiedy Spencer odchyliła się na oparcie, nagle rozległ się wysoki, przeszywający chichot. W napięciu spojrzała przez ramię. Dostała gęsiej skórki. – Słyszeliście to? Wilden zamarł z filiżanką kawy w ręku i rozejrzał się. Pan Pennythistle zmarszczył brwi, a potem cmoknął z dezaprobatą. – Wypaczone okna. To tylko przeciąg. Wszyscy jakby nigdy nic zabrali się do jedzenia ciasta. Ale Spencer dobrze wiedziała, że to nie przeciąg. Ten śmiech chodził za nią od miesięcy. To A.

3 CHŁOPIEC, KTÓREMU SIĘ UPIEKŁO

Hanna Marin i jej przyrodnia siostra Kate Randall siedziały przy długim stole w głównym holu centrum handlowego. Uśmiechały się promiennie do wszystkich przechodniów, tak jakby chciały powiedzieć: „Jesteśmy śliczne i dobrze o tym wiemy”. – Zamierza pani głosować? – zapytała Hanna kobietę w średnim wieku wychodzącą właśnie ze sklepu Quel Fromage! z torbą pełną drogich francuskich serów. – Może zechce pan przyjść na spotkanie Toma Randalla z wyborcami. Odbędzie się we wtorek wieczorem w ratuszu. – Kate wręczyła ulotkę mężczyźnie w podkoszulku z metką Banana Republic. – Głosujcie na Toma Marina! – ryknęła Hanna do kilku eleganckich starszych pań oglądających właśnie brylanty na wystawie butiku Tiffany’ego. Tłum ucichł, a Kate odwróciła się do Hanny. – Powinnaś zostać cheerleaderką. – Nie, to nie w moim stylu – rzuciła Hanna od niechcenia. Była siódma wieczorem w sobotę, a Hanna i Kate próbowały zachęcić jak najwięcej przechodniów do głosowania na pana Marina, startującego w wyborach do Senatu. Ankiety pokazywały, że zyskiwał coraz większe poparcie, i przewidywano, że po spotkaniu w ratuszu i imprezie połączonej ze zbiórką datków na kampanię, zaplanowaną na przyszły tydzień, może odnieść zwycięstwo nad swoim rywalem Tuckerem Wilkinsonem. Hanna i Kate brały udział w kampanii, walcząc o poparcie wśród młodych ludzi. Prowadziły profil na Twitterze i organizowały flash moby. Kate wodziła palcem po dużej plakietce z napisem: „GŁOSUJ NA TOMA MARINA” wpiętej w klapę jej dopasowanego żakietu. – Rano widziałam w gazecie zdjęcie Liama z jakąś zdzirą na South Street – wyszeptała. – Chyba trochę utył. Jeszcze niedawno Hanna uznałaby, że Kate próbuje zrobić jej na złość, wspominając o Liamie, chłopaku, który w zeszłym tygodniu wystawił Hannę do wiatru. Szczególnie że Liam był synem Tuckera Wilkinsona. Ale ku zdziwieniu Hanny Kate trzymała jej stronę. W czasie wspólnych kolacji nie rzucała co chwila sarkastycznych komentarzy i przestała się wywyższać. Trzy razy z rzędu wpuściła Hannę jako pierwszą rano do łazienki. A zeszłego wieczoru przyniosła nawet nowy album LMFAO, twierdząc, że spodoba się Hannie. Hanna musiała przyznać w duchu, że Nowa Kate zachowywała się fantastycznie, choć nigdy nie powiedziałaby tego na głos. – Może zajada stres, bo nie odbieram, jak dzwoni – odparła zgryźliwie Hanna. – Nagrał mi kilka wiadomości. Kate podeszła bliżej. – Jak myślisz, co zrobi Tom po tym, jak mu powiedziałaś? Hanna bezmyślnie wpatrywała się w grupkę siódmoklasistek stojących przed sklepem Słodkie Życie, w którym sprzedawano ręcznie robione cukierki i czekoladki. Kiedy odkryła, że Liam to najgorszy łajdak i zdrajca, powtórzyła tacie bardzo smakowitą plotkę na temat Tuckera Wilkinsona.

– Nie mam pojęcia – odparła. – Publiczne pranie brudów chyba nie leży w jego naturze. – Szkoda. – Kate zacisnęła usta i położyła dłonie na stosie ulotek. – Ten palant zasługuje na to, żeby przegrać. – A co dziś wieczorem robią Naomi i Riley? – Hanna wyciągnęła pod stołem swoje smukłe, długie nogi. Chciała zmienić temat. – Myślałam, że spotykacie się w każdą sobotę. Naomi Zeigler i Riley Wolfe były najlepszymi przyjaciółkami Kate. Były też największymi przeciwniczkami Hanny, kiedy przyjaźniła się jeszcze z Moną Vanderwaal, dziewczyną, która okazała się pierwszym A. Kate wzruszyła ramionami. – Właściwie to postanowiłam trochę odpocząć od Naomi i Riley. – Naprawdę? – Hanna aż się poderwała ze zdziwienia. – Dlaczego? Kate podała ulotkę studentce w skórzanej kurtce. – Pokłóciłyśmy się. – O co? Kate zakaszlała z zakłopotania. – Ach, o ten rejs na tropikalne wyspy. No i też o ciebie. Hanna zmarszczyła brwi. – Dlaczego o mnie? – Nieważne. – Kate odwróciła wzrok. – To nie ma znaczenia. Hanna chciała wyciągnąć od Kate więcej szczegółów, ale zobaczyła tatę, który wyszedł właśnie ze Starbucksa z dwiema caffè latte na kartonowej tacce i torebką muffinów. – Spisujecie się na medal – pochwalił je, poklepując Kate po ramieniu. – Widziałem mnóstwo osób z ulotkami. Założę się, że na moje wtorkowe spotkanie w ratuszu przyjdzie tłum. Hanno, ciągle zbieram wiele pochwał za spot wyborczy. Chyba poproszę cię, żebyś nagrała jeszcze jeden. – Tata mrugnął. – No pewnie! – odparła entuzjastycznie Hanna. Od kiedy sześć lat wcześniej tata Hanny rozwiódł się z jej mamą, wyprowadził z domu i zapomniał o istnieniu Hanny, ona pragnęła odzyskać jego akceptację. Robiła wszystko, by tylko ją zauważył. Gdy badania grup fokusowych wykazały, że Hanna cieszy się ogromną popularnością wśród wyborców, stała się oczkiem w głowie tatusia. Pytał ją o zdanie w każdej sprawie związanej z kampanią i nie odstępował jej na krok. Pan Marin odwrócił się i wziął pod ramię stojącą za nim kobietę. Hanna myślała, że to Isabel, nowa żona taty i mama Kate. Tymczasem zobaczyła wysoką, dystyngowaną damę po czterdziestce. Miała na sobie wspaniały płaszcz z wielbłądziej wełny i botki od Jimmy’ego Choo, ze szpiczastymi noskami. – Moje drogie, to pani Riggs – przedstawił ją tata. – Właśnie przeprowadziła się do Rosewood i obiecała olbrzymi datek na rzecz naszej kampanii. – Zasługujesz na to, Tom. – Pani Riggs mówiła modulowanym głosem, niczym Katharine Hepburn. – W Waszyngtonie potrzeba kogoś takiego jak ty. Zwróciła się do obu dziewczyn, podając im rękę. – Skądś cię znam – powiedziała, wpatrując się badawczo w Hannę. – Gdzie mogłam cię wcześniej widzieć? Hanna zrobiła niewyraźną minę. – Może w czasopiśmie „People”? Pani Riggs się uśmiechnęła. – Jak to? – W „People” opublikowano artykuł na temat Hanny – powiedział pan Marin. – Przyjaźniła się z Alison DiLaurentis. Tą dziewczyną zamordowaną przez siostrę bliźniaczkę. Hanna skuliła się na krześle. Nie miała jednak ochoty poprawiać taty. Zasadniczo jej najlepszą przyjaciółką była Courtney DiLaurentis, dziewczyna, która udawała Alison, gdy ta została siłą zmuszona do zajęcia miejsca Courtney w szpitalu psychiatrycznym. To była zbyt skomplikowana historia, by ją teraz relacjonować w szczegółach.

– Coś mi się obiło o uszy. – Pani Riggs spojrzała na Hannę ze współczuciem. – Biedactwo. Otrząsnęłaś się już po tej strasznej historii? Hanna wzruszyła ramionami. Właściwie tak... choć nie do końca. Czy po czymś takim można się w ogóle otrząsnąć? Poza tym ostatnio znowu ktoś przysyłał jej SMS-y jako A. Ten ktoś wiedział o Tabicie, o rozbieranych zdjęciach zrobionych Hannie przez Patricka – fotografa, który obiecał, że zrobi z niej modelkę, tymczasem chciał ją tylko zaciągnąć do łóżka – a także o tym żałosnym romansie z Liamem. Każdy z tych faktów mógł zrujnować życie Hanny i kampanię jej taty. Na szczęście wyglądało na to, że A. nie wie o wypadku, który przydarzył się jej zeszłego lata. Pani Riggs spojrzała na zegarek. – Tom, spóźnimy się na naradę strategiczną. – Idź, zaraz do ciebie dołączę – powiedział pan Marin. Pani Riggs pomachała dziewczynom na pożegnanie, a potem ruszyła w stronę Roku Królika, ekskluzywnej chińskiej restauracji. Pan Marin stał przez chwilę, spoglądając to na Hannę, to na Kate. – Bądźcie dla niej miłe – wyszeptał, kiedy pani Riggs oddaliła się na bezpieczną odległość. Hanna się skrzywiła. – Przecież byłam miła. – Ja zawsze jestem miła – dodała Kate z obrażoną miną. – Wiem, wiem, dziewczyny, po prostu róbcie dalej dobrą robotę. – Pan Marin był bardzo przejęty. – To wielka filantropka i bardzo wpływowa osoba. Potrzebujemy jej wsparcia finansowego, żeby nadawać nasze spoty w całym kraju. To może przechylić szalę na naszą korzyść. Tata pobiegł za panią Riggs, a Kate poszła do łazienki. Hanna znowu zaczęła gapić się na przechodniów, wkurzona, że tata robił jej wykład jak rozpuszczonej sześciolatce. Od kiedy to Hannę należało pouczać, że w stosunku do sponsorów należy zachowywać się z uprzedzającą grzecznością? Z butiku Armani Exchange wyszedł ktoś, kto zwrócił uwagę Hanny. Od razu rozpoznała chłopaka o falistych włosach i mocno zarysowanej szczęce, w dopasowanej kurtce z postarzanej skóry. Poczuła przypływ emocji. To był jej dawny chłopak Mike Montgomery. Unikała go od czasu bankietu po premierze Makbeta, który odbył się przed kilkoma tygodniami. Wtedy Mike poprosił, by do niego wróciła, a ona go odepchnęła. Ale dziś wieczorem wyglądał tak, jakby doskonale się bawił. Hanna zawołała go, a Mike spojrzał na nią i uśmiechnął się. Kiedy szedł w jej stronę, rozsunęła nieco swoją jedwabną bluzkę w kropki, pokazując kawałeczek ramiączka od stanika, i szybko sprawdziła, jak wygląda w odbiciu na odwrocie iPoda. Miała lśniące, puszyste włosy i idealny makijaż. – Cześć. – Mike oparł się łokciami o stół. – Kampania idzie pełnym gazem, co? – Tak. – Hanna zalotnie założyła nogę na nogę, choć ze zdenerwowania żołądek zacisnął się jej jak pięść. – Jesteś... na zakupach? – Miała ochotę dać sobie w twarz za tak idiotyczną odzywkę. Mike podniósł w górę torbę z logo Armaniego. – Kupiłem ten czarny sweter, który oglądaliśmy razem jakiś czas temu. – Ten, który cię wyszczuplał? – Hanna owinęła kosmyk włosów wokół palca. – Świetnie w nim wyglądałeś. Gdy Mike się uśmiechnął, w jego policzkach pojawiły się urocze dołeczki. – Dzięki – powiedział zawstydzony. – Mike? Mike podskoczył, jakby ktoś przyłapał go na jakimś przestępstwie. Stała za nim niewysoka dziewczyna z długimi brązowymi włosami, owalną twarzą i oczami jak u lalki. – Tu jesteś! – zaszczebiotała. – O, hej! – Głos Mike’a zabrzmiał bardzo wysoko. – Hanno, znasz Colleen? Moją... dziewczynę? Hanna poczuła się tak, jakby Mike kopnął ją w brzuch. Oczywiście, że znała Colleen Bebris. Przecież od lat chodziły do tej samej szkoły. Ale nie wiedziała, że to jego... dziewczyna. Colleen

była jedną z tych lizusek, które próbowały zaprzyjaźnić się dosłownie z każdym i każdemu wejść do tyłka. Jakiś czas temu za punkt honoru obrała sobie zaprzyjaźnienie się z Hanną i Moną, choć była od nich o dwa lata młodsza i upierdliwa do granic wytrzymałości. Hanna i Mona kazały jej robić notatki na lekcjach łaciny, żeby móc uciec ze szkoły i wybrać się na zakupy, zanieść ubrania do pralni albo koczować przed sklepem Apple przez cały weekend, czekając w kolejce po nowego iPoda. Wreszcie Colleen zdała sobie sprawę z tego, że ją wykorzystują, i zaczęła się kręcić wokół towarzystwa organizującego festiwal szekspirowski. Ale kiedy tylko spotykała na korytarzu Hannę i Monę, zawsze uśmiechała się do nich promiennie i wołała: „Buziaki!”. Mona szturchała wtedy Hannę i mówiła: „Tylko nie to!”. – Miło cię widzieć – powiedziała Hanna głosem pełnym napięcia. Była tak skrępowana, że bezmyślnie wcisnęła Colleen do ręki ulotkę. – Głosuj na Toma Marina! – Och, Hanno, jeszcze nie mogę głosować. – Colleen powiedziała to tak grobowym tonem, jakby nie wiedziała, że Hanna tylko próbuje podtrzymać konwersację. – Ale twój tata jest super. Ten cały Wilkinson to chyba debil, nie sądzisz? A jego syn to wstrętny podrywacz. Hanna otworzyła szeroko oczy. Skąd Colleen wiedziała, że Liam to podrywacz? Colleen dotknęła ramienia Mike’a. – Musimy lecieć. Zarezerwowałam stolik na piętnaście po siódmej. – Spojrzała z dumą na Hannę. – Dziś jemy kolację w Rive Gauche. To nasza sobotnia tradycja. Wprost przepadam za moules frites. – Czytałam, że moules frites zawierają mnóstwo szkodliwego tłuszczu. Ale nie wyglądasz na dziewczynę, która zawraca sobie głowę takimi drobiazgami – powiedziała Hanna do Colleen słodziutkim głosem. Wlepiła oczy w Mike’a. Kiedy jeszcze z sobą chodzili, zawsze chciał zabierać Hannę do Rive Gauche, ale Hanna odmawiała, bo pracował tam Lucas Beattie, jej były chłopak. Niestety, do tej restauracji chodzili dosłownie wszyscy i Hanna zzieleniała z zazdrości na samą myśl o tym, że za chwilę cała szkolna elita zobaczy Mike’a w towarzystwie Colleen. Dzięki tej randce Colleen natychmiast mogła stać się popularna, a przecież w ogóle na to nie zasługiwała. – Do zobaczenia – powiedział Mike, jakby nie usłyszał sarkazmu w uwadze Hanny ani nie zauważył jej irytacji. Kiedy odchodził, wziął Colleen za rękę. Nagle Hanna poczuła ogromną tęsknotę za wszystkim, co utraciła. Wcześniej nawet nie zauważyła, że Mike ma taki kształtny tyłek. I że potrafi poświęcić dziewczynie tak wiele uwagi. Nagle zatęskniła za wszystkim, co razem robili. Za wspólnymi wyprawami na zakupy, kiedy on cierpliwie czekał przed przymierzalnią i oceniał stroje Hanny. Za jego pikantnymi komentarzami na temat sióstr Kardashian, kiedy razem oglądali ich program na kanale E! I za tym, jak któregoś dnia pozwolił Hannie, by go umalowała. Wyjątkowo dobrze wyglądał z oczami podkreślonymi konturówką. Zatęskniła nawet za tym idiotycznym breloczkiem z nazwą baru Hooters, który nosił przy suwaku plecaka. Owszem, w towarzystwie Liama spędziła upojne, pełne uniesień chwile, ale to z Mikiem mogła pozwolić sobie na wygłupy i niedojrzałość, przy nim mogła być sobą. Nagle przeszła jej przez głowę myśl tak uderzająca, jak niespodziewany SMS od A.: chciała, by Mike do niej wrócił. Już sobie wyobrażała, jak wyglądałaby wiadomość od A. na tę okoliczność: Mądra po szkodzie, co, Hanno? Wygląda mi na to, że właśnie potraktowano cię tak jak nikomu niepotrzebne dżinsy z zeszłego sezonu!

4 PODRÓŻ DO PRZESZŁOŚCI

Następnego wieczoru mama Emily Fields ścisnęła mocno kierownicę rodzinnego volvo i wyjechała sprzed budynku Lyndhurst College, gdzie Emily brała udział w finałowym i najważniejszym w całym sezonie wyścigu pływackim na długim dystansie. Okna samochodu zaparowały od środka, a w powietrzu mieszały się zapachy chloru, szamponu UltraSwim i waniliowej café latte, którą przed chwilą wypiła pani Fields. – Świetnie pływasz motylkiem – pochwaliła córkę pani Fields, poklepując jej dłoń. – Drużyna uniwersytecka przyjmie cię z otwartymi ramionami. – Mhm. Emily przesunęła palcami po futrzanym podbiciu kurtki. Wiedziała, że powinna się cieszyć ze stypendium dla pływaków na Uniwersytecie Północnej Karoliny, które miała dostać w przyszłym roku. Ale odliczała tygodnie do końca sezonu pływackiego. Czuła się wyczerpana. Wyciągnęła telefon komórkowy i po raz jedenasty tego dnia sprawdziła skrzynkę odbiorczą. Nie dostała żadnej nowej wiadomości. Wyłączyła telefon i ponownie go włączyła, ale nie przyszedł żaden SMS. Uruchomiła aplikację z horoskopami i przeczytała przepowiednie dla Byka. To był jej znak. „Dziś w pracy zabłyśniesz. Przygotuj się na niespodzianki”. Niespodzianki... dobre czy złe? Przez cały tydzień nie dostała żadnej wiadomości od Nowego A. Żadnych pogróżek, żadnych sygnałów, że ktoś dowiedział się o tym, co Emily i jej przyjaciółki zrobiły na Jamajce, żadnych drwin z tego, że wszystkie uwierzyły, że Kelsey Pierce, dziewczyna, w której zakochała się Emily, to bezlitosna morderczyni. Lecz milczenie A. bardziej ją niepokoiło niż wszystkie te wiadomości dotyczące jej najskrytszych tajemnic. Emily wyobrażała sobie, że A. już szykuje nowy atak, tym razem naprawdę niebezpieczny i katastrofalny w skutkach. Wolała nie myśleć, co ją tym razem spotka. Mama Emily zatrzymała się przed znakiem stopu przy niewielkim osiedlu. Wokół skromnych domków rosły stare dęby, a na samym końcu ślepej uliczki wisiała tablica do gry w koszykówkę. – Zazwyczaj wracam do domu inną drogą – powiedziała pod nosem mama. Sprawdziła GPS. – Dlaczego ta maszyna każe mi skręcić w jedną z tych uliczek? – Wzruszyła ramionami i nacisnęła pedał gazu. – Kontaktowałaś się z którąś z dziewczyn z drużyny uczelnianej? Może dobrze by było się z nimi zapoznać już teraz? Emily przeczesała dłonią wilgotne blond włosy o rudawym odcieniu. – Tak, pewnie powinnam to zrobić. – Niektóre z nich mieszkają w „czystych” akademikach. No wiesz, tych, w których obowiązuje zakaz palenia, picia alkoholu i uprawiania seksu. Powinnaś tam poszukać pokoju. Chyba nie chcesz stracić stypendium z powodu zbyt wielu imprez. Emily ledwie powstrzymała przeciągły jęk. Oczywiście, jej do szpiku kości konserwatywna mama życzyłaby sobie, żeby Emily w czasie studiów żyła jak zakonnica. Kiedy kilka dni temu dowiedziała się, że Kelsey, dziewczyna, z którą jej córka spędzała ostatnio dużo czasu, jest uzależniona od narkotyków, od razu zaczęła wypytywać Emily, podejrzewając ją, że i ona coś bierze. Emily była nawet zdziwiona, że mama nie kazała jej nasikać do słoika i nie oddała moczu

do analizy. Kiedy pani Fields paplała coś o „czystych” akademikach, Emily wyjęła telefon i przejrzała wiadomości od A., łącznie z tą ostatnią: Możecie szukać, gdzie chcecie. I tak NIGDY mnie nie znajdziecie. Wciągnęła brzuch. Chwilami wolałaby, żeby wszystkie ich tajemnice wyszły w końcu na jaw. Wtedy miałyby wreszcie święty spokój. Nie potrafiła już udźwignąć poczucia winy z powodu wszystkich tych kłamstw. Liczyła też na to, że to Prawdziwa Ali przysyła im SMS-y jako A. Choć przyjaciółki jej nie wierzyły, czuła w kościach, że Ali przeżyła pożar domku w górach. Przecież Emily umożliwiła jej ucieczkę, kiedy otworzyła drzwi tuż przed eksplozją. Wszystkie elementy układanki pasowały do siebie. Ali i Tabitha w tym samym czasie przebywały w Zaciszu i może dlatego Tabitha na Jamajce zachowywała się jak lustrzane odbicie Ali. Może razem coś knuły. Może Ali skontaktowała się z Tabithą, kiedy uciekła z pożaru. Może to nawet Ali wysłała Tabithę na Jamajkę, żeby namieszać dziewczynom w głowach i doprowadzić je na skraj szaleństwa. Emily była zdruzgotana. Logika nakazywała jej myśleć, że tym razem nie prześladowała ich Ali, dziewczyna, którą przez lata uwielbiały, z którą spędziły mnóstwo czasu i z którą Emily całowała się w domku na drzewie DiLaurentisów pod koniec siódmej klasy. Ale wciąż wracała pamięcią do tego momentu, kiedy w zeszłym roku Prawdziwa Ali wróciła, podszywała się pod Ich Ali i namiętnie pocałowała Emily. Wydawała się taka... szczera. Nie miała w sobie nic z wyrachowanej psychopatki. – Wiesz co, powinnaś już teraz zarezerwować sobie miejsce w takim „czystym” akademiku – powiedziała pani Fields, kiedy wjeżdżały na wzgórze, mijając duży plac zabaw przy szkole. Kilku nastolatków siedziało na huśtawkach, paląc papierosy. – Chciałabym to załatwić, zanim w środę wyjedziemy z tatą z miasta. – Państwo Fieldsowie wyjeżdżali do Teksasu na obchody sześćdziesiątej piątej rocznicy ślubu dziadków Emily, po raz pierwszy w życiu zostawiając ją samą w domu. – Jak chcesz, to zadzwonię jutro do biura samorządu studentów. Emily jęknęła. – Mamo, nie wiem jeszcze, czy chcę... Urwała, bo nagle zauważyła, gdzie zajechały. Zielona tablica informowała, że znalazły się na Ship Lane. Przed nimi stał znajomy biały domek z zielonymi roletami i wielkim gankiem. To tutaj kilka miesięcy wcześniej razem z przyjaciółkami zostawiła niemowlę w foteliku. – Stój – rozkazała nagle Emily. Pani Fields nacisnęła na hamulec. – Co się stało? Serce Emily biło tak szybko, że wydawało się jej, że mama słyszy każde jego uderzenie. Ten dom Emily widziała co noc w swoich snach, ale przyrzekła sobie, że nigdy obok niego nie przejedzie. Teraz jej przerażenie było jeszcze większe, bo to GPS je tutaj zaprowadził, jakby komputer wiedział, że miejsce to kryje w sobie wiele bolesnych wspomnień. „A może – pomyślała Emily, drżąc ze strachu – wiedział o tym ktoś inny, kto zaprogramował urządzenie”. A. W każdym razie teraz nie potrafiła już oderwać wzroku od domu. Na ganku nie było już miski dla psa z napisem: „WITAMY WSZYSTKIE GOLDEN RETRIEVERY”, ale fotel bujany nadal stał na swoim miejscu. Krzewy przed domem trochę się rozrosły, jakby od dłuższego czasu nikt ich nie przycinał. W domu nie paliło się światło, a stos gazet na trawniku wskazywał, że mieszkańcy wyjechali na wakacje. Nagle Emily ogarnęła fala wspomnień. Zobaczyła siebie, jak wysiada z samolotu z Jamajki i czuje mdłości, zawroty głowy oraz skrajne wyczerpanie. Myślała, że zatruła się czymś w hotelu, ale objawy się nasilały. W czasie lekcji przysypiała. Nie mogła przełknąć ani kęsa. Zapach kawy, sera czy kwiatów wydawał się jej odpychający. Tydzień później przerzucała kanały w telewizji i trafiła na samą końcówkę programu Prawdziwe życie na MTV, opowiadającego o nastolatkach, które zaszły w ciążę. Jedna z bohaterek przez kilka miesięcy czuła się fatalnie, ale wydawało się jej, że to mononukleoza. Kiedy

dziewczyna zrobiła sobie badania, okazało się, że jest w czwartym miesiącu ciąży. W głowie Emily zapaliło się ostrzegawcze światełko. Następnego dnia pojechała do apteki, do miasta oddalonego o kilkadziesiąt kilometrów od Rosewood, i kupiła test ciążowy. Bała się, że mama znajdzie dowód, więc zrobiła go w obskurnej, ciemnej łazience w pobliskim parku. Wynik był pozytywny. Kilka następnych dni chodziła jak w malignie, była zdezorientowana i zagubiona. Ojcem musiał być Isaac, jedyny chłopak, z którym chodziła w zeszłym roku. Ale uprawiali seks tylko jeden raz. A ona nawet nie była pewna, że faceci jej się podobają. Poza tym, co powiedzieliby na to rodzice? Nigdy, przenigdy by jej nie wybaczyli. Kiedy pozbierała myśli, zaczęła planować. Postanowiła uciec na całe lato do Filadelfii i zamieszkać z siostrą Carolyn, która brała udział w szkole letniej na Uniwersytecie Temple. Żeby ukryć brzuch, do końca roku szkolnego nosiła tylko workowate bluzy i kurtki. Jeździła do lekarza do Filadelfii i płaciła gotówką, żeby nie zostawić śladu na rachunku ubezpieczeniowym rodziców. Skontaktowała się z agencją pośredniczącą w adopcjach i załatwiła wszystkie formalności. I wtedy poznała Bakerów, którzy mieszkali właśnie w tym domu. Po tym, jak Emily zadzwoniła do Rebeki, koordynatorki adopcji, żeby oznajmić jej swoją decyzję, pojechała pociągiem do New Jersey w odwiedziny do swego przyjaciela Derricka. Razem pracowali w Filadelfii w restauracji Posejdon, specjalizującej się w daniach z owocami morza. Derrickowi powierzyła latem wszystkie swoje sekrety, bo jego łagodne oczy i wewnętrzny spokój budziły w niej zaufanie. Był dla niej powiernikiem, skałą, na której mogła się oprzeć. Opowiedziała mu o sobie prawie wszystko, począwszy od historii z A., a skończywszy na romansie z Mayą St. Germain. Czasem łapała się na tym, że tylko ona zarzuca go opowieściami o sobie, a o jego życiu wiedziała niewiele, ale Derrick jedynie wzruszał ramionami i powtarzał, że on w porównaniu z nią prowadzi nudne życie. Derrick pracował w weekendy jako ogrodnik w dużym domu w Cherry Hill, gdzie Emily miała się z nim spotkać. Była to wielka posiadłość z żelazną bramą, domkiem gościnnym na tyłach i długim, krętym podjazdem, wyłożonym ślicznym błękitnym kamieniem. Derrick powiedział, że właściciele się zgodzili, żeby spotkał się z Emily w altanie, i to tam zdradziła mu swoją tajemnicę. Wysłuchał jej uważnie i przytulił ją mocno, kiedy skończyła mówić. W jej oczach pojawiły się łzy. Derrick spadł jej z nieba, właśnie wtedy kiedy najbardziej go potrzebowała, i wysłuchał jej opowieści. Gdy rozmawiali, otworzyły się tylne drzwi domu, wychodzące na przepiękny taras z prostokątnym basenem. Stanęła w nich wysoka, krótko ostrzyżona blondynka z długim, garbatym nosem. Natychmiast zobaczyła Emily i zmierzyła ją wzrokiem. Zauważyła jej zmierzwione włosy, nabrzmiałe piersi i wielki brzuch. Wyrwało się jej pełne przerażenia westchnienie. Przeszła przez taras, podeszła do Emily i spojrzała na nią tak smutnym wzrokiem, że serce Emily rozpadło się na tysiąc kawałków. – W którym jesteś miesiącu? – zapytała cicho właścicielka domu. Emily przeszył dreszcz. Większość ludzi na widok ciężarnej nastolatki odwracała wzrok, jakby na brzuchu wyrósł jej złośliwy guz. Emily zdziwiła się, że ktoś szczerze się nią zainteresował. – W połowie ósmego. Kobieta miała łzy w oczach. – To niezwykłe. Dobrze się czujesz? – Chyba tak. – Emily spojrzała na Derricka, ale on tylko przygryzł wargę. Kobieta wyciągnęła rękę. – Nazywam się Gayle. To mój dom. – A ja jestem, mhm, Heather – odparła Emily. Przez całe lato posługiwała się tym zmyślonym imieniem. Prawdę powiedziała tylko Derrickowi. To imię widniało nawet na plakietce, którą nosiła w restauracji. W związku ze sprawą Alison DiLaurentis w internecie krążyły zdjęcia szczupłej Emily sprzed roku. Emily już sobie wyobrażała artykuł na jakimś lokalnym plotkarskim blogu, poświęcony jej ciąży. Rodzice natychmiast by do niej zadzwonili.

– Masz wielkie szczęście – szepnęła Gayle, wpatrując się z czułością w brzuch Emily. Wyglądała tak, jakby miała ochotę wyciągnąć rękę i go dotknąć. Nagle uśmiech Gayle zniknął, jej twarz skamieniała, a po policzkach popłynęły łzy. – O Boże – powiedziała, odwróciła się i na chwiejnych nogach pobiegła do domu. Emily i Derrick milczeli przez chwilę, słuchając dźwięku kosiarki dobiegającego z sąsiedztwa. – To ja ją wyprowadziłam z równowagi? – zapytała z troską Emily. Kobieta wydawała się taka wrażliwa. Derrick przewrócił oczami. – Nieważne. Nie martw się tym. A więc Emily postanowiła się tym nie martwić. Nawet się nie spodziewała, że za kilka tygodni obieca Gayle, że odda jej dziecko... a potem nie dotrzyma obietnicy. Emily przypomniała sobie wszystkie pełne gniewu wiadomości, które Gayle zostawiła na jej poczcie głosowej tego dnia, gdy podrzuciły dziecko na ganek Bakerów. „Dorwę cię, znajdę cię”. Na szczęście Gayle nigdy jej nie wytropiła. – Emily, kochanie, wszystko w porządku? – zapytała pani Fields, wyrywając córkę z zamyślenia. Emily przygryzła policzek. – Ach, tak, po prostu znam dziewczynę, która mieszka w tym domu – wymamrotała Emily, czując, że czerwienieją jej policzki. – Wydawało mi się, że widzę ją w oknie, ale się pomyliłam. Jedźmy. Pani Fields spojrzała na ogródek przed domem. – Na Boga, ich trawnik wygląda okropnie – powiedziała. – Jeśli nie wyplewią chwastów, to nigdy nie sprzedadzą tego domu. Emily zmrużyła oczy. – Jak to: sprzedadzą? – Jest na sprzedaż, nie widzisz? Pokazała na tablicę stojącą przed domem. Rzeczywiście, widniał na niej napis: „NA SPRZEDAŻ”, a obok zdjęcie pośrednika nieruchomości i jego numer telefonu. W dymkach w prawym górnym rogu napisano: „SZYBKA TRANSAKCJA”, „WŁAŚCICIEL SIĘ WYPROWADZIŁ” i „KUP TERAZ!”. Obok wisiało też ogłoszenie, że potencjalni nabywcy mogą obejrzeć dom w sobotę między dwunastą a czwartą po południu. Emily zrobiło się słabo. Kiedy wiedziała, że w tym domu, tak niedaleko, mieszka jej dziecko, czuła się spokojna i nie dręczyły jej czarne myśli. Wystarczyło, że zamknęła oczy i mogła sobie wyobrazić, gdzie jest jej maleństwo. Ale Bakerowie nie wyjechali na wakacje. Przeprowadzili się. Jej dziecko zniknęło.

5 NIESPODZIANKA PRZY STOISKU Z WARZYWAMI

Następnego dnia dzwonek obwieścił koniec lekcji historii sztuki i dwudziestu dwóch uczniów jednocześnie wstało z ławek. – Na jutro proszę przeczytać rozdział ósmy! – zawołała za nimi pani Kittinger. Aria wrzuciła książki do plecaka i ruszyła z pozostałymi kolegami do drzwi. Kiedy tylko znalazła się na korytarzu, spojrzała na ekran telefonu, który od godziny sygnalizował, że pojawiła się nowa wiadomość. Przeczytała tytuł: „Alert Google – Tabitha Clark”. Zamarła z przerażenia. Śledziła wszystkie wiadomości związane z Tabithą, czytała wyznania zasmuconych przyjaciół, pogrążonych w żałobie krewnych i gniewne protesty rodziców przeciwko nadużywaniu alkoholu przez młodzież w czasie ferii wiosennych. Dziś w gazetach pojawił się nowy artykuł. Nagłówek głosił: „OJCIEC NASTOLATKI, KTÓRA ZGINĘŁA W CZASIE FERII WIOSENNYCH, POZYWA KURORT NA JAMAJCE, GDZIE JEGO CÓRCE SPRZEDANO ALKOHOL”. Aria otworzyła stronę internetową ze zdjęciem ojca Tabithy, Kennetha Clarka, wysokiego mężczyzny w okularach, właściciela świetnie prosperującej firmy internetowej. Chciał, by położono kres piciu alkoholu przez nastolatków i ukarano właścicieli wszystkich barów, w których podawano alkohol nieletnim. – Żałuję, że nie wiadomo, ile promili alkoholu miała we krwi w chwili śmierci – powiedział. W tej sprawie zabrał głos również Graham Pratt, chłopak Tabithy. – To bardzo możliwe, że w ośrodku Klify podano jej alkohol, choć trudno było nie zauważyć, że już sporo wypiła. No pięknie. A jeśli rodzina Tabithy w jakiś sposób się dowie, że ich córka nie zginęła z powodu alkoholu? Arii zaschło w gardle, a jej serce zaczęło walić jak młotem. Każdego dnia mimowolnie wracała myślami do tej niewinnej dziewczyny, która spadła z tarasu kurortu i się zabiła. W nocy Aria nie mogła spać i niewiele jadła. Jeśli ojciec Tabithy dowie się prawdy, a policja powiąże te wydarzenia z ich pobytem na Jamajce, to życie Arii i jej przyjaciółek legnie w gruzach z powodu tego, co zrobiły, a ściśle mówiąc – co ona zrobiła. Nie miała pojęcia, jak sobie poradzi w takiej sytuacji. – Aria? Aria się odwróciła i zobaczyła Emily. Przyjaciółka miała na sobie kurtkę z logo szkolnej drużyny pływackiej i obcisłe czarne dżinsy. Na jej okrągłej, przyjaznej, piegowatej twarzy malowało się zaciekawienie. – O, cześć. – Aria włożyła telefon do kieszeni. Nie było sensu pokazywać tego artykułu Emily. Niepotrzebnie by się zmartwiła, a sprawa nie była tego warta. – Co słychać? – Idziesz we wtorek do ratusza na spotkanie wyborcze taty Hanny? – Emily zeszła z drogi kilku chłopakom z drużyny pływackiej. – Hanna pytała mnie, czy przyjdę. – Tak. – Aria już obiecała Hannie, że będzie brać udział w wiecach pana Marina. – Pójdziemy razem? – Byłoby fajnie. Emily uśmiechnęła się niewyraźnie. Aria od razu rozpoznała ten uśmiech. Kiedy należały do świty Ali, Aria nazwała go uśmiechem Kłapouchego. Po zniknięciu Ali Emily często tak się

uśmiechała. – Co się dzieje, Em? – zapytała szeptem Aria. Emily spuściła głowę i popatrzyła na swoje szare adidasy New Balance. Za nią przepychało się kilku drugoklasistów. Kirsten Cullen przeglądała się w szybie witryny z trofeami sportowymi i malowała usta. – Wczoraj przejeżdżałam obok tego domu przy Ship Lane – wydusiła z siebie wreszcie Emily. Aria zamrugała, bo natychmiast przypomniała sobie, co się tam wydarzyło. – I jak się poczułaś? Emily z trudem przełknęła ślinę. – Dom wystawiono na sprzedaż, chyba nikt w nim nie mieszka. Wyprowadzili się. – Jej podbródek drżał, jakby zaraz miała się rozpłakać. – Och, Em. Aria przytuliła przyjaciółkę. Nie potrafiła opisać swojego szoku, kiedy zeszłego lata Emily oznajmiła jej, że jest w ciąży. Ni stąd, ni zowąd zadzwoniła do Arii i błagała ją, żeby nie mówiła o tym pozostałym dziewczynom. „Mam wszystko pod kontrolą – zapewniała. – Już wybrałam rodzinę zastępczą dla dziecka. Musiałam komuś o tym powiedzieć”. – Ciekawe, czemu wyjechali? – szepnęła Emily. – To chyba ma sens, nie sądzisz? – zapytała Aria. – Przecież nagle w ich domu pojawiło się dziecko. Sąsiedzi pewnie się zdziwili. Może chcieli uniknąć niepotrzebnych pytań. Emily zastanawiała się przez chwilę. – Jak myślisz, dokąd pojechali? – Możemy spróbować się dowiedzieć – zasugerowała Aria. – Może pośrednik z agencji nieruchomości coś nam powie. W oczach Emily zapaliły się ogniki nadziei. – Na tablicy wisiała też informacja, że dom można obejrzeć w środku w ten weekend. – Pojadę z tobą, jak chcesz – zaproponowała Aria. – Naprawdę? – powiedziała Emily z wyraźną ulgą. – No jasne. – Dziękuję. Emily jeszcze raz objęła Arię i przytuliła ją mocno. Aria odwzajemniła uścisk, wdzięczna losowi, że znowu się do siebie zbliżyły. Tak długo unikały się nawzajem, bo nie chciały rozmawiać o sekretach, które dzieliły, ale nie wyszło im to na dobre. Lepiej zjednoczyć siły w walce przeciwko A. Poza tym Aria tęskniła za prawdziwymi przyjaciółkami. Telefon Arii zadźwięczał. Emily lekko się odsunęła i powiedziała, że musi lecieć na lekcje. Kiedy odchodziła korytarzem, Aria spojrzała na ekran i uniosła brwi. Dzwoniła Meredith. Narzeczona jej taty rzadko się z nią kontaktowała. – Aria? – odezwała się Meredith, kiedy Aria do niej oddzwoniła. – O Boże, jak dobrze, że cię złapałam. – W tle słychać było kwilenie Loli, malutkiej córki Meredith i Byrona, i co chwila rozlegał się brzęk garnków i szczęk talerzy. – Naprawdę potrzebuję twojej pomocy. Chciałabym dziś wieczorem ugotować ten pyszny makaron, który jedliśmy we włoskiej restauracji w Filadelfii, ale w sklepie Dary Pól nie mieli tatsoi. Oni mają też filię w Bryn Mawr, lecz teraz nie mogę tam jechać. Lola strasznie rozrabia, a ja nie chcę pogarszać sprawy i wychodzić z nią z domu. Mogłabyś tam pojechać po szkole? Aria oparła się o ścianę i bezmyślnie wpatrywała się w plakat informujący czwartoklasistów, że powinni czym prędzej zarejestrować się na rejs na tropikalne wyspy. – A nie możesz pojechać jutro? – Bryn Mawr leżało dość daleko od Rosewood. – Potrzebuję to na dziś wieczór, naprawdę. – Dlaczego? – dopytywała się Aria. – Byrona odwiedzają jacyś profesorowie? Meredith chrząknęła z zakłopotaniem. – No dobrze, to nie jest aż takie ważne. Tym bardziej zaintrygowało to Arię.

– No powiedz, co to za okazja? Nastało długie milczenie. Wreszcie Meredith westchnęła. – Po prostu dziś wypada rocznica naszego pierwszego pocałunku. Aria poczuła się tak, jakby dostała obuchem w głowę. – Och. – W jej westchnięciu słychać było irytację. Kiedy Byron i Meredith całowali się po raz pierwszy, on był jeszcze mężem mamy Arii. – Pytałaś, to odpowiedziałam! – broniła się Meredith. – Nie chciałam ci powiedzieć! Aria wsunęła wolną rękę do kieszeni. Jeśli Meredith chciała to zachować w tajemnicy, to po co w ogóle do niej dzwoniła? – Aria? – W słuchawce znowu rozległ się głos Meredith. – Jesteś tam? Słuchaj, nie gniewaj się, że ci powiedziałam. Ale naprawdę przydałaby mi się twoja pomoc. Możesz to dla mnie zrobić, ten jeden raz? Lola zaczęła jeszcze głośniej płakać, a Aria zamknęła oczy. Świętowanie tej rocznicy uważała za czystą bezczelność. Zarazem jednak wiedziała, że stres Meredith odbije się na Loli. Poza tym, gdyby odmówiła, Byron na pewno by się o tym dowiedział i musiałaby wysłuchać jego kazania. – Dobra – zgodziła się wreszcie, kiedy zadzwonił drugi dzwonek. – Tylko mi wyjaśnij, co to jest tatsoi. Kilka godzin później Aria zaparkowała przed Darami Pól w Bryn Mawr. Miasteczko leżało jakieś dwanaście kilometrów od Rosewood. Mieścił się tu niewielki uniwersytet specjalizujący się w kierunkach humanistycznych, niezależny teatr, gdzie wystawiano głównie awangardowe sztuki, i stara gospoda z tablicą informującą, że „W TYM MIEJSCU NOCOWAŁ JERZY WASZYNGTON”. Na zderzakach samochodów stojących pod sklepem można było przeczytać takie napisy, jak: „RATUJMY WIELORYBY”, „ŻYJ ZIELONO”, „POKÓJ NA ZIEMI” albo „PRECZ Z TELEWIZJĄ”. Aria weszła do sklepu przez automatyczne drzwi, minęła jakieś trzydzieści beczek z oliwkami i stanęła przed stoiskiem z warzywami. Jak się dowiedziała, tatsoi bardzo przypomina szpinak. Nie mogła zrozumieć, dlaczego Meredith nie mogła po prostu użyć szpinaku, świętując rocznicę swojego romansu z Byronem. Aria nadal nie potrafiła myśleć spokojnie o tej historii. To ona w siódmej klasie przyłapała Byrona i Meredith, jak całowali się na parkingu przed uniwersytetem. Byron ubłagał ją, żeby nie mówiła o niczym Elli, i choć Arię kusiło, by wyjawić prawdę, miała nadzieję, że jeśli dochowa tajemnicy, jej rodzice się nie rozstaną. Przez długi czas jedyną osobą, która wiedziała o całej sprawie, była Ich Ali. Aria nieraz tego żałowała. Ali bezustannie szydziła z niej, pytając, czy Byron miewał także romanse z innymi dziewczynami. Kiedy Ali zniknęła, Aria poczuła ulgę. Teraz nikt nie drwił z jej strasznego sekretu. Ale od tej pory sama musiała dźwigać na barkach brzemię tajemnicy. Chciała zakopać ją bardzo głęboko, wmawiając sobie, że robi to dla dobra rodziny. W ostatecznym rozrachunku okazało się jednak, że jej poświęcenie nie miało najmniejszego znaczenia. Ella dowiedziała się o zdradzie męża od A. i rodzice się rozwiedli. Mijając wagę, Aria musnęła ją palcami. Może nie warto rozdzierać szat? Ella i Byron przestali się z sobą dogadywać na długo przedtem, zanim na horyzoncie pojawiła się Meredith. W niczym nie przypominali, na przykład, rodziców Noela. Aria nie chciała powtórzyć błędów swoich rodziców, budując swą relację z Noelem. Minęła kosz pełen pękatych, ciemnofioletowych bakłażanów i skrzynki z aromatyczną tajską bazylią i miętą. Spróbowała trochę gotowanej na parze szwajcarskiej boćwiny, którą podała jej ekspedientka w firmowym fartuszku. Na końcu stoiska znalazła niewielki koszyk pełen liści, z podpisem „TATSOI”. Aria wzięła plastikowy woreczek i zaczęła go napełniać. Kątem oka zauważyła jakąś kobietę wybierającą dorodne pomidory. Miała wzorzystą sukienkę w stylu Pucciego, piękną opaleniznę, gęste brwi i ostry makijaż. Arii wydała się trochę podobna do taty

Noela. Mogłaby być jego siostrą. Kiedy Aria podeszła bliżej, bo chciała zapytać, gdzie można kupić taką sukienkę – Elli bardzo by się spodobała – kobieta odwróciła się w jej stronę i Aria zobaczyła ją en face. Nagle wpadła w popłoch i schowała się za regałem. Po chwili wysunęła ostrożnie głowę, żeby przyjrzeć się jeszcze raz. Westchnęła. Ta kobieta na pewno nie była siostrą pana Kahna. To był pan Kahn.

6 SPENCER WCHODZI DO GRY

Tego wieczoru, tuż po szóstej, Spencer weszła do Grubej Ryby, restauracji na Walnut Street w Filadelfii. We wnętrzu o bardzo wysokim sklepieniu każde słowo rozbrzmiewało echem. Podłogę z brazylijskiego drewna wiśniowego wypolerowano na wysoki połysk, a ściany ozdobione były kolumnami korynckimi. Z sufitu zwisały wielkie lampy w kształcie beczki, kelnerzy z gracją poruszali się między stolikami nakrytymi białymi obrusami, a w powietrzu rozchodził się zapach roztopionego masła, grillowanego tuńczyka i czerwonego wina. Tuż przy stanowisku kierownika sali wisiała tabliczka z napisem: „GOŚCIE KOLACJI WYDANEJ NA CZEŚĆ KANDYDATÓW PRZYJĘTYCH DO PRINCETON” i strzałką wskazującą pomieszczenie po prawej stronie. W środku trzydzieści osób w jej wieku stało wokół stolików, z niecierpliwością czekając na rozpoczęcie. Chłopcy byli ubrani w lniane spodnie khaki i koszule z krawatem. Wyglądali na pewnych siebie kujonów, jak wszyscy prymusi, których Spencer spotkała w swoim życiu. Dziewczyny, które miały na sobie wełniane garsonki, spódnice za kolano i skromne buty na obcasach, zdawały się mówić: „Któregoś dnia zatrudnią mnie w kancelarii adwokackiej”. Niektóre były chude jak szczapy i poruszały się jak modelki, inne, nieco grubsze, w okularach w grubej oprawie wyglądały na prymuski z piątkami z góry na dół i maturą z wyróżnieniem. Uwagę Spencer zwrócił telewizor wiszący nad głównym barem. Żółty napis u dołu ekranu informował: „W PIĄTEK POWTÓRNA EMISJA ŚLICZNEJ ZABÓJCZYNI”. Dziewczyna grająca Alison DiLaurentis mówiła do aktorek odtwarzających Spencer, Arię, Hannę i Emily, że chce znowu być ich najlepszą przyjaciółką. – Tak za wami tęskniłam – skamlała. – Chcę do was wrócić. Spencer odwróciła się, bo czuła, że jej twarz czerwienieje. Najwyższa pora, żeby przestali emitować ten idiotyczny paradokument. Zresztą film wcale nie relacjonował całej historii. Nie znalazł się w nim wątek, w którym dziewczynom wydawało się, że Prawdziwa Ali próbowała dopaść je na Jamajce. „Nie myśl ani o Ali, ani o Jamajce”, skarciła się Spencer. Wyprostowała się i weszła do sali restauracyjnej. Właśnie w tej chwili, w czasie jej pierwszego przyjęcia na Princeton, nie powinna tracić zimnej krwi, tak jak lady Makbet. Kiedy tylko przeszła przez podwójne drzwi, blondynka o wielkich szafirowych oczach przywitała ją z szerokim uśmiechem. – Cześć! Przyszłaś na kolację? – Tak – odparła Spencer, unosząc głowę. – Spencer Hastings. Z Rosewood. Modliła się, żeby nikt nie rozpoznał jej nazwiska ani nie zorientował się, że jej starszy i o parę kilo grubszy sobowtór pojawił się właśnie na ekranie w sąsiednim pomieszczeniu. – Witaj! Mam na imię Harper i reprezentuję samorząd studencki. Dziewczyna przez chwilę szukała plakietki z nazwiskiem Spencer wśród wielu innych. – O, widzę, że dwa lata temu brałaś udział w konferencji dla młodych liderów w Waszyngtonie – powiedziała nagle na widok breloczka z pomnikiem Waszyngtona, przyczepionego do dużej torby Spencer. – Tak! – odparła Spencer, ciesząc się w duchu, że w ostatniej chwili przyczepiła go do

suwaka. Liczyła na to, że ktoś go rozpozna. Harper się uśmiechnęła. – Też gdzieś go mam. Myślałam, że to konferencja tylko dla studentów. – Bo większość uczestników to studenci – odparła Spencer z udawaną skromnością. – Też tam byłaś? Harper energicznie pokiwała głową. – Było fantastycznie, prawda? Spotkania z senatorami, symulacje obrad ONZ-etu, tylko ta kolacja powitalna wydawała mi się trochę... – Harper urwała i się skrzywiła. – Dziwna? – dokończyła Spencer, chichocząc. – Masz na myśli tego mima? Organizatorzy imprezy zatrudnili mima, żeby zabawiał gości. Przez całą kolację udawał, że ktoś zamknął go w niewidzialnym pudełku albo że wyprowadza na spacer niewidzialnego psa. – Tak! – Harper zaśmiała się szyderczo. – Był okropny! – A pamiętasz tego senatora z Idaho, któremu tak się podobał? – No pewnie. – Harper wyglądała na szczerze ubawioną. Spojrzała na plakietkę z nazwiskiem Spencer. – Chodzisz do Rosewood Day? Moja przyjaciółka się tam uczy. Znasz Tansy Gates? – Grałam z nią w drużynie hokejowej! – zawołała Spencer, szczęśliwa, że tak wiele łączy ją z Harper. Tansy była jedną z osób, które podpisały się pod petycją w sprawie dopuszczenia siódmoklasistów do szkolnej reprezentacji w hokeju na trawie. Miała nadzieję, że Spencer zostanie wybrana. Ale zamiast niej do drużyny weszła Ali, a Spencer musiała wrócić do beznadziejnej drużyny szóstoklasistek, do której przyjmowano każdego, bez wyjątku. Spencer spojrzała na plakietkę z nazwiskiem Harper. Widniała na niej lista jej pól działalności w Princeton. Hokej na trawie. Gazetka uniwersytecka. A na samym końcu Spencer dostrzegła niewielki napis: „Komisja rekrutacyjna klubu Ivy”. Spencer o mało nie krzyknęła z radości. Po tym jak w czasie degustacji ciast na wesele okazało się, że nie ma zielonego pojęcia o klubach uczelnianych, zaczęła szukać w internecie informacji o nich. Na pierwszym miejscu listy klubów, do których chciałaby należeć, umieściła właśnie klub Ivy. Jego byli członkowie pracowali potem w rządzie, kierowali olbrzymimi firmami albo robili karierę literacką. Jeśli Harper należała do komisji rekrutacyjnej w Ivy, to właśnie ona wybierała nowych członków. Spencer postanowiła ją bliżej poznać. Nagle w innej części sali ktoś zaczął bić brawo. – Witamy wszystkich przyszłych studentów! – zawołał wysoki i chudy facet z kręconymi rudymi włosami. – Nazywam się Steven i należę do samorządu studenckiego. Zaraz zaczniemy kolację, proszę zająć miejsca. Spencer spojrzała na Harper. – Usiądziesz koło mnie? Harper posmutniała. – Bardzo bym chciała, ale miejsca zostały już przydzielone. – Pokazała na plakietkę Spencer. – To jest numer stolika, przy którym cię posadzono. Na pewno poznasz jakichś świetnych nowych kolegów! – No jasne – odparła Spencer, próbując ukryć rozczarowanie. Zanim zdążyła coś dodać, Harper odeszła. Spencer znalazła stolik numer cztery i usiadła naprzeciwko jakiegoś przyklejonego do iPhone’a Azjaty z włosami postawionymi na żelu, w okularach o kwadratowych oprawkach. Dwóch chłopaków w takich samych marynarkach marki Pritchard Prep rozmawiało o turnieju golfa, w którym brali udział zeszłego lata. Niewysoka dziewczyna w kostiumie w prążki à la Hillary Clinton krzyczała do swojego telefonu coś na temat sprzedaży akcji. Spencer uniosła brew, zastanawiając się, czy ta dziewczyna już pracuje w zawodzie. Studenci Princeton nie marnowali żadnej okazji. – Hola! – przywitał się siedzący obok chłopak z bródką i brązowymi włosami i spojrzał na Spencer zaspanymi oczami. Jego szare spodnie od garnituru miały obstrzępione nogawki, a buty na grubej podeszwie

wyglądały na lniane. Pachniał jak olbrzymia porcja marihuany, którą Mason Byers przywiózł z Amsterdamu. Upalony chłopak wyciągnął do niej rękę. – Nazywam się Raif Fredricks, ale mówią na mnie Reefer. Pochodzę z Princeton, więc czuję się tak, jakbym się dostał do miejscowej szkoły policealnej. Rodzina błaga mnie, żebym się nie wyprowadzał do akademika, lecz ja im mówię: „Ale czemu! Pragnę wolności! Chcę móc grać na bębnach w moim pokoju o czwartej nad ranem! A w porze obiadu brać udział w akcjach protestacyjnych!”. Spencer spojrzała na niego jak na kosmitę. Mówił tak szybko, że nie była pewna, czy wszystko dobrze zrozumiała. – Zaraz, ty się dostałeś do Princeton? Reefer – Boże, co za idiotyczne przezwisko! – uśmiechnął się od ucha do ucha. – Chyba dlatego wszyscy tu się znaleźliśmy? – Nadal wyciągał rękę do Spencer. – Wiesz co, zazwyczaj w takim momencie ludzie ściskają sobie dłoń. I mówią: „Hej, Reefer, mam na imię...”. Spencer przedstawiła się niemrawo, przez ułamek sekundy ściskając wielką dłoń Reefera, który zupełnie zbił ją z tropu. Tacy kolesie w liceum mieli zazwyczaj przeciętne oceny, a potem kończyli w Hollis i zamiast chodzić na zajęcia, najczęściej wylegiwali się na trawie na wzgórzu. Nie wyglądał na kogoś, kto kuje do egzaminów i przykładnie pracuje społecznie, żeby dostać dodatkowe punkty na egzaminie wstępnym. – No więc, Spencer. – Reefer odchylił się na oparcie krzesła i zmierzył Spencer wzrokiem. – Los zdecydował, że siedzimy obok siebie. Wyglądasz na spoko laskę. Nie jesteś więźniem systemu. – Szturchnął ją w bok. – No i jesteś ładniutka. „Oj”, pomyślała Spencer, odwracając się w drugą stronę i udając, że ogromnie zainteresowały ją liście endywii podawanej właśnie przez kelnerów. Co za pech, że posadzili ją koło tego frajera. Jej zachowanie nie zraziło Reefera. Przysunął się do niej i poklepał ją po ramieniu. – Widzę, że jesteś troszkę nieśmiała. Co ty na to, żebyśmy poszli do Independence Hall i wzięli udział w akcji protestacyjnej „Okupacja Filadelfii”? Wchodzisz w to? To może być bardzo inspirujące. – Chyba nie – odparła Spencer zirytowana, że Reefer gada tak głośno. Jeszcze ktoś weźmie ich za przyjaciół. Reefer włożył sobie do ust liść endywii. – Twoja strata. Masz, na wypadek gdybyś zmieniła zdanie. Wyrwał kawałek kartki ze sfatygowanego skoroszytu, nabazgrał coś na niej i podał Spencer. Przeczytała wiadomość, nic nie rozumiejąc: „To była długa, dziwna podróż”. Co takiego? – Jerry to mój guru – powiedział Reefer i pokazał na rząd cyfr pod cytatem. – Dzwoń, kiedy chcesz. W dzień i w nocy. Nigdy nie śpię. – Hm, dzięki. Spencer schowała kartkę do torby. Zauważyła, że z drugiego końca sali przygląda się jej Harper. Popatrzyła na nią i posłała jej spojrzenie, które miało znaczyć: „O Boże, co za szmaciarz”. Na szczęście Steven, inny przedstawiciel samorządu studenckiego, zaczął mówić. W swoim przydługim przemówieniu, które miało podbudować ego wszystkich obecnych, powiedział, że są wspaniali i niezwykli i na pewno dzięki studiom w Princeton zmienią kiedyś oblicze świata. Jego mowa trwała z godzinę. Kiedy tylko kelnerzy zebrali naczynia po deserze, Spencer zerwała się ze swojego miejsca tak szybko, jak się dało, i co sił w nogach pognała w kierunku Harper, która stała przy stoliku z kawą i uśmiechnęła się na widok Spencer. – Widzę, że już poznałaś Reefera. – Harper puściła do niej oko. Spencer się skrzywiła. – Tak, szczęściara ze mnie. Harper spojrzała na Spencer przepraszająco i podeszła bliżej. – Słuchaj, wiem, że jest trochę późno i może masz już jakieś plany na weekend... – urwała. – Raczej nie.

Spencer zaplanowała tylko kolejną degustację słodyczy na wesele. Czy naprawdę na drugim ślubie potrzebny był i tort, i tona ciasteczek? Oczy Harper błysnęły. – To świetnie. Bo chciałabym cię zabrać na imprezę. Myślę, że świetnie dogadasz się z moimi znajomymi. Możesz zatrzymać się u mnie. Mieszkam w dużym domu na terenie kampusu. Rozejrzysz się. – Brzmi cudownie – odparła Spencer bez namysłu, jakby się bała, że jeśli się zawaha, Harper wycofa zaproszenie. „Duży dom na kampusie” to była oczywiście siedziba klubu Ivy. Jako członkini komisji rekrutacyjnej Harper tam właśnie mieszkała. – Wspaniale. – Harper zapisała coś w swoim telefonie. – Podaj mi swój e-mail. Wyślę ci mój numer i informację, jak dotrzeć do mojego domu. Przyjedź o szóstej. Spencer podała Harper swój adres e-mailowy i numer telefonu, a za chwilę w jej skrzynce odbiorczej pojawiła się wiadomość od Harper. Kiedy ją przeczytała, aż krzyknęła z zachwytu. Tak jak przewidywała, Harper podała jej namiary siedziby klubu Ivy przy Prospect Avenue. Spencer wyszła z sali, żeby zaczerpnąć świeżego powietrza. Kiedy wychodziła na ulicę przez obrotowe drzwi, telefon schowany w torebce wydał zduszony dźwięk. Gdy wyciągnęła komórkę i spojrzała na ekran, poczuła kamień w żołądku. Dostała wiadomość z niezidentyfikowanego numeru. Hej, Spence! Myślisz, że twoi przyjaciele z uczelni zaprosiliby cię do klubu, gdyby znali twoje mordercze hobby? Całusy! A.

7 HANNĘ TRAFIA SZLAG

Następnego wieczoru Hanna stała przed męską szatnią, poprawiając podkreślającą jej kształty sukienkę, w którą przebrała się po ostatnim dzwonku. Wokół niej roiło się od uczniów, którzy tłoczyli się, by zdążyć na autobus do domu albo na zajęcia pozalekcyjne. Inni wsiadali do samochodów i jechali w stronę centrum handlowego. Kiedy jej telefon zadźwięczał, pospiesznie go wyciszyła. Dostała kolejną wiadomość od Isabel, z przypomnieniem, że powinna nieco wcześniej zjawić się w ratuszu na wieczornym spotkaniu taty z wyborcami, żeby przywitać niektórych sponsorów. Przecież Hanna doskonale wiedziała, co ma robić. W końcu brała udział w przygotowaniach do tego wydarzenia. Przyjedzie, kiedy przyjedzie. Teraz musiała całą uwagę poświęcić zupełnie innemu zadaniu. W korytarzu unosił się zapach brudnych skarpet i dezodorantu Axe. Słychać było ściszone głosy i szum wody dochodzący spod pryszniców. Chłopcy ze szkolnej drużyny lekkoatletycznej właśnie wrócili z morderczego treningu biegowego na pokrytym lodem parkingu. Mike również brał udział w tych treningach, żeby poprawić kondycję na mecze lacrosse. Operacja „Odzyskać Mike’a” właśnie się zaczynała. Niebieskie drzwi się otworzyły i z szatni wyszło dwóch drugoklasistów w bluzach od dresu, obrzucając Hannę podejrzliwymi spojrzeniami. Ona popatrzyła na nich lodowato, a potem znowu podeszła do drzwi. – Zajęcia z tańca na rurze wymyślił prawdziwy geniusz – mówił Mason Byers swoim charakterystycznym, lekko zachrypniętym barytonem. – Widzieliście dziewczyny, które biorą w nich udział? – Chłopie, nawet nie mów – odparł James Freed. – Gdy ostatni raz tam byłem, ledwie mogłem się skupić na treningu. Cały czas na nie patrzyłem. – Dziewczyna Mike’a też tam chodzi – powiedział Mason. Hanna zmarszczyła brwi. Colleen ćwiczyła taniec na rurze? W ósmej klasie Colleen wzięła udział w konkursie dla młodych talentów i ubrana w tradycyjny łotewski strój zatańczyła ludowy taniec swoich przodków. Hanna i Mona śmiały się z niej potem przez kilka miesięcy. – Wiem – odparł James, chrząkając znacząco. – Nic dziwnego, że on z nią to robi. – Parsknął śmiechem. – A wiesz, że po łotewsku Bebris oznacza „bóbr”? Chwileczkę. Czy on właśnie powiedział, że Mike „z nią to robi”? Hanna poczuła bolesne ukłucie. Ona nigdy tego nie zrobiła z Mikiem, a przecież chodzili z sobą ponad rok. Z szatni wyszło jeszcze dwóch chłopaków i Hanna zajrzała do środka. Nie zauważyła Jamesa ani Masona, ale Mike stał przy swojej szafce w samych bokserkach. Mokre czarne włosy zaczesał gładko, a na jego szerokich ramionach widać było kropelki wody. Czy zawsze był tak umięśniony? Hanna odrzuciła w tył głowę. Do dzieła. Weszła do szatni pełnej pary. Nigdy wcześniej nie była w męskiej szatni i z rozczarowaniem stwierdziła, że niewiele się ona różni od damskiej. Jedyna różnica polegała na tym, że na podłodze przy jednej z ławek leżało suspensorium. W pomieszczeniu pachniało talkiem i przepoconymi skarpetami, a z kosza wysypywały się puste butelki po napojach energetycznych.

Przeszła na palcach po szarej wykafelkowanej podłodze i stanęła tuż za Mikiem. Na plecach miał bliznę w kształcie półksiężyca, pamiątkę z dzieciństwa po wypadku rowerowym. Pewnego popołudnia w domu Hanny pokazywali sobie wszystkie blizny. Rozebrali się do bielizny, ale na tym zabawa się skończyła. Z jakiegoś powodu Hanna bała się seksu z Mikiem. Wcześniej z nikim nie spała, a dla niego to było takie ważne. Zresztą Hanna przypuszczała, że Mike też trochę boi się seksu, choć gada o nim jak najęty. Hanna wyciągnęła ręce i zasłoniła Mike’owi oczy. – Zgadnij kto! Mike podskoczył, ale natychmiast się wyluzował. – Heeej – powiedział przeciągle. – Co ty tu robisz? W odpowiedzi Hanna zaczęła całować kark Mike’a. On przylgnął do niej, a ona czuła przez sukienkę ciepło jego ciała. Sięgnął do tyłu i wsunął dłoń we włosy Hanny. Nagle odwrócił się gwałtownie i szeroko otworzył oczy. – Hanna! – Mike wziął ręcznik z ławki i zakrył swój nagi tors. – Co ty, do cholery, wyprawiasz? Hanna chwyciła naszyjnik ze sznurka, który Mike nosił, od kiedy jego rodzina wróciła z Islandii, i przyciągnęła go do siebie. – Nie wstydź się. Daj się ponieść. Czy to nie jedna z twoich fantazji seksualnych? Mike cofnął się o krok, patrząc na Hannę jak na wariatkę. – Upadłaś na głowę? – W ogóle nie patrzył na obcisłą sukienkę Hanny ani na jej buty na obcasach tak wysokich, że bolały ją kostki. Wbił w nią wzrok, jakby właśnie zrobiła coś bardzo niestosownego. – Idź stąd. Hanna zamarła. – Jeszcze przed chwilą ci się podobało. – Bo wziąłem cię za kogoś innego. Mike włożył podkoszulek i spodnie. Hanna stała nieruchomo, opierając się o szafkę. – Słuchaj, Mike, chcę, żebyś do mnie wrócił. Rozstałam się z moim chłopakiem. Wiem, że ty też chcesz do mnie wrócić. Więc przestań się zachowywać jak dziecko i mnie pocałuj! Zaśmiała się, żeby nie wyjść na desperatkę, ale Mike tylko patrzył na nią, jakby niczego nie rozumiał. – Chyba słyszałaś, co powiedziałem wtedy w centrum handlowym? Mam dziewczynę. Hanna przewróciła oczami. – Colleen? Błagam cię. Już nie pamiętasz, jak w szóstej klasie cztery razy wkładano jej głowę do sedesu? Poza tym ona lubi teatr. Chodzenie z nią sprawia, że twoja popularność maleje w zastraszającym tempie. Mike założył ręce na piersi. – Jeśli chcesz wiedzieć, to Colleen ma własnego agenta. Bierze udział w przesłuchaniach w wielkich stacjach telewizyjnych. A ja mam w nosie popularność. Akurat. – Jest łatwa czy co? – Hanna sama się zdziwiła, słysząc w swoim głosie tyle goryczy. Mięśnie na twarzy Mike’a stężały. – Ona mi się podoba, Hanno. Patrzył na nią bez cienia emocji, a do Hanny zaczęła docierać prawda. On chodził i sypiał z Colleen nie dlatego, że była łatwa, ale dlatego, że coś do niej czuł. Z łazienki dobiegł ją zduszony śmiech. Hanna zauważyła, że za ścianą schowali się James i Mason, podsłuchując jej rozmowę z Mikiem. Nagle poczuła na sobie ich pogardliwe spojrzenia i objęła się ramionami. Śmiali się z niej. Frajerka Hanna rzuca się na swojego byłego chłopaka. Frajerka Hanna zrobiła z siebie idiotkę. Równie dobrze mogłaby teraz utyć, przefarbować włosy na nijaki kolor i założyć aparat na zęby. I stać się najbrzydszą i najgrubszą ofiarą losu, której nikt nie kocha. Bez słowa odwróciła się i wyszła z szatni. Potknęła się, ale szła dalej. „To się nie dzieje

naprawdę, to się nie dzieje naprawdę”, powtarzała w duchu. Przecież nie mogła przegrać z tak nijaką i banalną dziewczyną jak Colleen. Z całej siły zatrzasnęła za sobą drzwi i stanęła w pustym korytarzu. Nagle usłyszała śmiech, tym razem bardzo wysoki i złowieszczy. Hanna zamarła i nasłuchiwała. Traciła zmysły. Czy ten ktoś śmiał się dokładnie tak jak Ali? Przekrzywiła głowę i czekała. Ale śmiech ucichł.

8 CZEŚĆ, MAM NA IMIĘ HEATHER

Tego samego wieczoru Emily weszła do Fortu Rosewood, hotelu położonego niedaleko Hollis. W uroczym zabytkowym budynku mieściło się także luksusowe spa. Stara posiadłość należała kiedyś do magnata kolejowego i w każdym pokoju stały antyki, a na ścianach wisiały poroża jeleni i bizonów oraz głowy lwów. Jedno ze skrzydeł budynku zamieniono w spa. W starym garażu, gdzie niegdyś stało kilkadziesiąt eleganckich powozów i pierwszych samochodów wyścigowych, teraz mieściła się sala bankietowa. Tego wieczoru salę wynajęto na spotkanie wyborcze pana Marina. Przed sceną ustawiono w rzędach krzesła. Pośrodku stał mikrofon, a w tle wisiały banery z takimi napisami, jak: „TOM MARIN TO ZMIANA NA LEPSZE” i „PENSYLWANIA POTRZEBUJE TOMA MARINA”. Emily jeszcze się nie przyzwyczaiła do widoku twarzy taty Hanny na plakatach wyborczych. Dla niej nadal był tym samym facetem, który zrobił Ali awanturę o to, że wyrzuciła gumę przez okno jego samochodu. Potem Ali zmusiła je, żeby chodziły w kółko i skandowały przezwisko „pan Matoł”. Skłoniła do tego nawet Hannę, która zrobiła to ze łzami w oczach. Emily spojrzała na zgromadzony tłum. Dostrzegła wiele osób, których nie widziała od lat. Pani Lowe, nauczycielka gry na fortepianie, o tak ostrych rysach twarzy, że przypominała charta, stała w rogu, sącząc kawę z termicznego kubka z logo Starbucksa. Pan Polley, który niegdyś organizował przyjęcia dla drużyny pływackiej Emily, sprawdzał coś w swoim telefonie komórkowym, stojąc pod oknem. Państwo Rolandowie, którzy wprowadzili się do dawnego domu Cavanaughów, siedzieli na składanych krzesłach ustawionych pod sceną. Obok nich Emily zauważyła Chloe, ich córkę, i się skuliła. Pan Roland pomógł Emily zdobyć stypendium na Uniwersytecie Północnej Karoliny, ale przez jego zaloty skończyła się jej przyjaźń z Chloe. Emily nie widziała nigdzie swoich przyjaciółek. Odwróciła się na pięcie, by ich poszukać w innym pomieszczeniu, i wpadła na kelnera niosącego tacę pełną kanapek. On odskoczył w tył, ale jakimś cudem złapał tacę, nim spadła na podłogę. – Przepraszam! – krzyknęła Emily. – Nic się nie stało – odparł kelner radośnie. – Na szczęście mam dobry refleks. – Odwrócił się i patrzył z niedowierzaniem. – Emily? Emily zamrugała. Isaac Colbert, jej były chłopak i ojciec jej dziecka, stał przed nią, ubrany w kelnerski smoking. Nie widziała go, od kiedy zerwali z sobą ponad rok temu. – Cz-cześć. Serce Emily galopowało. Isaac wydawał się jej teraz wyższy i chyba rozrósł się w barkach. Miał włosy do ramion, a spod kołnierzyka koszuli wystawał fragment tatuażu. Wpatrywała się w spiralny wzór na jego skórze. Ciekawe co na to jego nadopiekuńcza mamusia? Pani Colbert wycięła głowę Emily z wszystkich jej fotografii z Isaakiem i nazwała Emily dziwką, więc chyba nie była zachwycona, że jej syn się wytatuował. – Co tu robisz? – zapytała Emily. Isaac pokazał na logo wyszyte na kieszeni marynarki: „COLBERT CATERING”. – Firma mojego taty zajmuje się obsługą tej imprezy. Tata popiera Toma Marina. – Zrobił pół kroku w tył i przyjrzał się Emily. – Wyglądasz jakoś... inaczej. Schudłaś?

– Wątpię. Nadal mi się wydaje, że zostało mi parę kilo po... Emily ugryzła się w język, zanim zdążyła powiedzieć „po ciąży”. Dlaczego nie potrafiła nad sobą zapanować? W czasie ciąży kilka razy o mało nie zadzwoniła do Isaaca. On był dla niej jak anioł, póki jego mama nie wkroczyła do akcji. Emily potrafiła rozmawiać z nim godzinami, a on nie potępiał jej, kiedy opowiedziała mu o dziewczynach, z którymi kiedyś chodziła. Pewnego zimowego popołudnia zaczęli się powoli rozbierać w jego pokoju. On bardzo chciał, żeby ich pierwszy raz naprawdę coś znaczył, i Emily uważała, że to bardzo dojrzałe podejście. Ale kiedy tylko brała telefon, żeby do niego zadzwonić, nie potrafiła znaleźć słów, by przekazać mu tę informację. „Hej, mam dla ciebie niezłą historię!” albo „Hej, pamiętasz, jak jeden jedyny raz spaliśmy z sobą?”. I co Isaac by na to odpowiedział? Czy zgodziłby się, żeby dziecko oddać do adopcji? A może chciałby je wychowywać razem z Emily? Ona nie wyobrażała sobie takiego rozwiązania. Owszem, uwielbiała dzieci, jednak nie była gotowa na własne. Ale Isaac mógłby jej nie uwierzyć. Albo wkurzyłby się, że mówi mu o tym tak późno. Dlatego postanowiła, że poradzi sobie sama. Znalazła w internecie stronę z profilami rodziców oczekujących na dziecko do adopcji. Jej uwagę zwróciło zdjęcie dwojga szczęśliwych, uśmiechniętych ludzi, pod którym widniał napis: „Kochające się małżeństwo z ośmioletnim stażem bardzo chce zostać mamą i tatą”. Charles i Lizzie Bakerowie twierdzili, że są bratnimi duszami. Razem jeździli na weekendowe spływy kajakowe, czytali te same książki, i to jednocześnie, żeby móc o nich rozmawiać przy deserze, i remontowali swój stary dom w Wessex. „Z nami twoje dziecko zawsze będzie wiedziało, że zostało adoptowane z miłości”, głosił napis na ich profilu. Ci ludzie z niewyjaśnionych powodów wzruszyli Emily do głębi. Teraz Isaac odstawił tacę na stolik i położył dłoń na ramieniu Emily. – Tyle razy chciałem do ciebie zadzwonić. Słyszałem o tej okropnej historii. – Co? – Emily poczuła, że krew odpływa jej z twarzy. – O powrocie Alison DiLaurentis – wyjaśnił Isaac. – Pamiętam, jak opowiadałaś, ile znaczyła dla ciebie Ali. Wszystko w porządku? Serce Emily zaczęło powoli powracać do normalnego rytmu. Oczywiście, Alison. – Chyba tak – odparła drżącym głosem. – A co u ciebie? Nadal grasz w zespole? A co to? – Pokazała na jego tatuaż. Rozpaczliwie chciała zmienić temat. Isaac już otworzył usta, żeby odpowiedzieć, ale wyższy i starszy od niego mężczyzna w podobnym smokingu kelnera poklepał go po ramieniu i kazał mu iść do kuchni. – Muszę lecieć – powiedział Isaac, ruszając w kierunku drzwi. – A może chcesz spotkać się po tej imprezie i pogadać o starych czasach? Przez chwilę Emily miała ochotę zgodzić się na jego propozycję. Wyobraziła sobie jednak, jak wielkie odczuwałaby napięcie, próbując zataić przed nim sekret, który na pewno nie dawałby jej spokoju. – Mhm, niestety mam już inne plany – skłamała. – Przykro mi. Isaac posmutniał. – Aha. To może kiedy indziej. Poszedł za drugim kelnerem i zniknął w tłumie. Emily odwróciła się i ruszyła w przeciwnym kierunku. Czuła się tak, jakby właśnie uniknęła jakiejś wielkiej katastrofy. Zarazem jednak zrobiło się jej smutno i żałowała, że spławiła Isaaca. – Emily? Spojrzała w lewo. Obok stała Hanna w opiętej sukience w prążki i bogato zdobionych butach na obcasach oraz pan Marin, który w czerwonym krawacie wyglądał jak idealny kandydat na senatora. – Hej – przywitała się i uściskała Hannę i jej ojca. – Bardzo się cieszymy, że jesteś, Emily – powiedział pan Marin. – Ja też się cieszę, że przyszłam – odparła Emily, choć po spotkaniu z Isaakiem miała ochotę natychmiast wrócić do domu. Pan Marin odwrócił się do kobiety, która właśnie do nich podeszła. Miała blond włosy o

popielatym odcieniu, idealną figurę i perfekcyjnie skrojony kostium, który zapewne kosztował fortunę. Emily stanęła jak wryta, jakby całe jej ciało zapłonęło. Nie. To niemożliwe. To chyba halucynacje. Kobieta też ją zauważyła i zamilkła w połowie zdania. – Och! – westchnęła i zbladła. Emily poczuła, jak żółć podchodzi jej do gardła. To była Gayle. Pan Marin zauważył, jak dziwnie obie na siebie patrzą, i chrząknął. – Hm, Emily, to pani Riggs, jedna z moich największych sponsorek. Razem z mężem niedawno przeprowadzili się tutaj z New Jersey. Pani Riggs, to Emily, przyjaciółka mojej córki. Gayle odsunęła znad oczu kosmyk blond włosów. – Wydawało mi się, że masz na imię Heather – powiedziała lodowatym tonem, z wyraźnym trudem zachowując spokój. Nagle wszyscy skupili się na Emily. Hanna odwróciła się i też się w nią wpatrywała. Emily wydawało się, że milczała bardzo długo, nim odzyskała głos. – Chyba mnie pani z kimś pomyliła – wymamrotała. Wiedziała, że nie może stać tak ani chwili dłużej. Odwróciła się na pięcie i co sił w nogach podbiegła do najbliższych drzwi prowadzących do magazynu. Zamknęła się od środka i oparła o ścianę. Krew tętniła jej w uszach. Nagle odezwał się jej telefon. Emily wyjęła go i żołądek podszedł jej do gardła. Dostała nowego SMS-a. Cześć, mamusiu. Mam cię! A.

9 NIE ZNA PIEKŁO GORSZEJ FURII NIŻ GNIEW MILIONERKI

Kiedy pan Marin wyszedł na scenę w czasie spotkania wyborczego, uśmiechając się promiennie do zgromadzonego tłumu, Spencer wybiegła tylnym wyjściem z sali bankietowej na niewielki parking. Tylko kilka miejsc było zajętych przez rozklekotane półciężarówki i samochody osobowe. Na tyłach parkingu, obok zielonego kubła na śmieci wypchanego pomiętymi kartonami, stała Emily, przeskakując z nogi na nogę, jakby jej wełniana sukienka się zapaliła. Drzwi otworzyły się jeszcze raz i z budynku wyszły Aria i Hanna. Obie trzymały w rękach telefony i wyglądały na mocno zdezorientowane. Kilka chwil temu Emily przysłała im wszystkim tajemniczą wiadomość, że musi z nimi natychmiast pogadać, właśnie tu i teraz. Spencer zapytała w odpowiedzi, czy nie mogą się spotkać gdzieś w środku – na zewnątrz panował przeraźliwy ziąb – ale Emily odpisała kategorycznie: „NIE!”. – Em!? – zawołała Aria, schodząc po trzęsących się metalowych schodach. – Co się stało? – Tata zaraz zacznie się martwić, gdzie się podziewam. – Hanna ściskała mocno poręcz, gdyż z trudem utrzymywała równowagę na niebotycznych obcasach. – O co chodzi? Gdy podeszły bliżej, Emily pokazała im ekran swojego telefonu. – Właśnie to dostałam. Dziewczyny przeczytały SMS-a. Pod Spencer ugięły się kolana. – Zaraz. To A. wie o twoim dziecku? – spytała. Emily pokiwała głową z przerażoną miną. – Ale jak to możliwe? I dlaczego wcześniej nie dostałyśmy na ten temat żadnej wiadomości? – pytała Spencer. Wciąż jeszcze nie mogła uwierzyć, że Emily urodziła dziecko. Pod koniec ubiegłego roku szkolnego wyglądała i zachowywała się tak zwyczajnie, jakby nigdy nic. Ale nagle, w połowie lipca, tuż przed tym, jak Spencer została aresztowana za posiadanie Łatwej Piątki, Emily zadzwoniła w panice do Spencer, twierdząc, że jest w ciąży. W pierwszej chwili Spencer uznała to za kiepski żart. – Nie wiem – odparła Emily ze łzami w oczach. – Może po prostu A. wie o wszystkim? Któraś z was dostała coś ostatnio? Spencer podniosła trzęsącą się dłoń. – Ja dostałam. Wczoraj wieczorem. Chciałam wam o tym dzisiaj powiedzieć. Wyciągnęła telefon, a dziewczyny stanęły wokół niej. Hej, Spence! Myślisz, że twoi przyjaciele z uczelni zaprosiliby cię do klubu, gdyby znali twoje mordercze hobby? Całusy! Na sam widok tej wiadomości serce Spencer zaczęło galopować. Zeszłej nocy nie zmrużyła oka, zastanawiając się, kim może być A. – Jak to możliwe, że A. wie o Tabicie i o dziecku? – wyszeptała Emily. Hanna westchnęła głośno, a z jej ust wydobył się obłoczek pary. – Po prostu A. zawsze wie wszystko.

– Widziało cię mnóstwo ludzi. – Spencer trzęsła się z zimna, bo miała na sobie tylko cienki żakiet. – Całe lato spędziłaś w Filadelfii. Kto wie, czy A. tam nie było? I dlatego wie także o mnie i Kelsey. Emily chodziła w tę i z powrotem wzdłuż żółtej linii wyznaczającej miejsce do parkowania. – Przecież wiecie, jaka gruba się zrobiłam. W niczym nie przypominałam dziewczyny z okładki „People”. Ale może ktoś mnie rozpoznał i powiązał fakty. – Zadarła głowę i wpatrywała się w poskręcane konary drzew. – To nie jest przypadkowa osoba – powiedziała Aria. – To ktoś, kto chce nas dorwać. Ktoś, komu wyrządziłyśmy krzywdę. I teraz chce się zemścić. – Ale kto to może być!? – zawołała Hanna. Emily się zatrzymała. – Przecież wiecie, kogo uważam za główną podejrzaną. Spencer jęknęła. – Em, tylko nie mów, że Ali. – Czemu nie? – Emily łamał się głos. – Razem z Tabithą były w Zaciszu. Ali mogła się dowiedzieć, że zabiłyśmy Tabithę. I chce się za to zemścić i za wszystko, co jej zrobiłyśmy. Spencer westchnęła. Nie mogła uwierzyć, że Emily ciągle jeszcze myśli, że Ali żyje. – No dobrze, wiemy, że Ali i Tabitha były w tym samym czasie w Zaciszu. Ale to niczego nie dowodzi. Powtarzam po raz ostatni, że choć zwłok Ali nie znaleziono w pogorzelisku, to wszystkie widziałyśmy ją w domu tuż przed wybuchem. Przez twarz Emily przemknął cień. – Ale kto inny niż Ali potrafiłby śledzić każdy nasz krok, każde nasze posunięcie – odparła ze wzrokiem wbitym w ziemię. – Nie uwierzycie, kogo przed chwilą tu spotkałam. Gayle. A jeśli A. zamierza jej powiedzieć, co zrobiłam z dzieckiem? A ona wyjawi wszystkim moją tajemnicę? – Zaraz, zaraz. – Hanna zmarszczyła brwi. – Gayle, kobieta, która chciała twoje dziecko, jest w środku? Emily pokiwała głową. – To ta kobieta, której przedstawił mnie twój tata. Pani Riggs. – To dlatego nazwała cię Heather. – Hanna zamknęła oczy. – Gayle obiecała mojemu tacie furę pieniędzy na kampanię wyborczą. – Czy to nie uroczy zbieg okoliczności? – zapytała Spencer z sarkazmem. Aria chrząknęła. – Może to nie zbieg okoliczności? Wszystkie dziewczyny spojrzały na nią. Aria zwróciła się do Emily. – Czy dobrze zrozumiałam, Em, że przed chwilą spotkałaś kobietę, której obiecałaś dziecko i którą ostatecznie wystawiłaś do wiatru? – Musiałam tak zrobić – przerwała jej Emily z wyrazem twarzy męczennicy. – Dla dobra dziecka! – Wiem, wiem. – Aria niecierpliwie machnęła ręką. – Pozwól mi dokończyć. Zamartwiałaś się, że Gayle będzie chciała cię znaleźć. I powiedziałaś, że to wariatka. To dlatego nie chciałaś jej powierzyć swojego dziecka? Emily zmarszczyła nos. – Do czego zmierzasz? – Czy to nie oczywiste!? – zakrzyknęła Aria. – Widziałaś Gayle w środku. A potem, kilka sekund później, dostałaś SMS-a od A. na temat twojego dziecka. Gayle to A.! Może się domyśliła, co zrobiłaś, co wszystkie zrobiłyśmy! A teraz chce się na nas zemścić za to, że pomogłyśmy ci uciec z dzieckiem! Emily zmrużyła oczy. – To zupełnie bez sensu. Skąd Gayle mogła wiedzieć o uzależnieniu Spencer? I o tym, co się stało na Jamajce? – Może zna kogoś na Uniwersytecie Pensylwanii i na Jamajce – odparła Aria. – To milionerka. Mogła wynająć prywatnego detektywa. Nigdy nie wiadomo.

– Ale czego od nas chce? – zapytała Hanna. Wszystkie przez chwilę się zastanawiały. – Może chce się dowiedzieć, gdzie jest dziecko – głośno myślała Aria. – A może po prostu chce nas skrzywdzić, tak jak ty, Em, ją skrzywdziłaś – powiedziała Spencer, czując, że cała się trzęsie. – Pamiętasz te wiadomości, które nagrała ci na poczcie głosowej? Brzmiała jak wariatka. Zamknęła oczy i przypomniała sobie pełen wściekłości kobiecy głos wydobywający się z malutkiego głośnika w telefonie. „Znajdę cię – groziła Gayle w ostatniej wiadomości. – Dorwę ciebie i to dziecko, a wtedy pożałujesz”. Z sali bankietowej dochodził gromki głos Toma Marina, który przemawiał przez mikrofon. Hanna spojrzała w stronę drzwi. – Ale co miałaś na myśli, mówiąc, że to nie przez przypadek Gayle przeznaczyła tyle pieniędzy na kampanię mojego ojca? – Tylko pomyśl. – Aria obracała w palcach kolczyk z piór. – Jeśli Gayle to A., to mogła celowo zaangażować się w kampanię twojego taty, żeby zbliżyć się do ciebie. To może być część jej szatańskiego planu. Hanna zacisnęła powieki. – Ale tata twierdzi, że od jej wsparcia finansowego zależy powodzenie całej kampanii. Jeśli z jakiegoś powodu wstrzyma finansowanie, nie uda nam się wyemitować spotów wyborczych w całym stanie. – Może to również część planu A. – zauważyła trzeźwo Spencer. – Dziewczyny, tylko posłuchajcie bredni, które wygadujecie – wtrąciła wyraźnie zirytowana Emily. – Nie ma mowy, żeby Gayle była A. Tak, to okropny zbieg okoliczności, że na nią dziś wpadłam. I nie mam pojęcia, co zrobić po tym, jak mnie rozpoznała. Ale powinnyśmy się raczej zastanawiać nad tym, w jaki sposób A. dobierze się do Gayle, a nie podejrzewać ją o to, że stoi za całą intrygą. – Potrzebujemy więcej faktów – powiedziała Spencer. – Może uda nam się jakoś sprawdzić, czy Gayle to A. To główna sponsorka twojego taty, może ty coś wywęszysz, Hanno? – Ja? – Hanna przycisnęła dłoń do piersi. – Czemu ja? Nagle przerwało im głośne trzaśnięcie. Otworzyły się tylne drzwi i pojawiła się w nich Kate. – Tu jesteś. – W jej głosie słychać było ulgę, a nie irytację. – Wszędzie cię szukałam. Tata chce, żebyśmy wyszły z nim na scenę. – Już idę. Hanna ruszyła w stronę drzwi. Spojrzała przez ramię na pozostałe dziewczyny, dając im do zrozumienia, że powinny iść za nią. Aria i Spencer posłusznie ruszyły do drzwi, ale Emily stała, jakby ją zamurowało. „Nie ma mowy, żebym weszła do środka – zdawała się mówić jej mina. – Nie mam zamiaru spotkać znowu Gayle”. Spencer przepraszająco pomachała Emily, nim weszła do sali bankietowej. W pomieszczeniu kłębił się jeszcze większy tłum niż przed chwilą. Wszystkie miejsca były zajęte. Pan Marin stał na scenie i odpowiadał na pytania z wytrenowanym uśmiechem rasowego polityka. Nim Hanna wyszła na podwyższenie, Spencer złapała ją za rękę. – Która to Gayle? Hanna wskazała kobietę w czerwonym kostiumie siedzącą w pierwszym rzędzie. – To ona. Spencer dokładnie przyjrzała się Gayle, jej blond włosom, szczupłej twarzy i palcom, na których iskrzyło się mnóstwo diamentów. Nagle coś jej zaświtało. Degustacja ciast. To Gayle siedziała kilka stolików dalej w kostiumie od Chanel. Spencer czuła na sobie jej wzrok, ale zignorowała jej dziwny, pełen gorzkiej satysfakcji uśmiech, mówiąc sobie, że popada w paranoję. A może wcale nie była paranoiczką. Może rzeczywiście Gayle ją obserwowała. Bo być może to ona była A.

10 ROZMYŚLANIA PRZY GOTOWANIU

W środę po południu Aria i Noel zajęli miejsce przy stole w piwnicy Szkoły Kulinarnej w Rosewood, gdzie brali udział w kursie gotowania dla początkujących. Wokół nich stały lśniące garnki i rondle, miseczki ze świeżo zmielonymi przyprawami i deska do krojenia, a na niej do połowy posiekany por. W sali pachniało gotującym się wywarem, gazem z kuchenek i cynamonem, bo Marge, dziewczyna stojąca za nimi, przez cały czas żuła gumę o tym właśnie smaku. Wszyscy patrzyli na Madame Richeau, instruktorkę. Pracowała jako kucharka zaledwie przez pół roku w latach osiemdziesiątych, w czasie rejsu po Bahamach, ale zachowywała się jak gwiazda programu kulinarnego. Nosiła wysoką czapkę kucharską i mówiła z udawanym francuskim akcentem. – Tajemnica dobrego risotta tkwi w odpowiednim mieszaniu – poinstruowała ich Madame Richeau, wkładając do garnka drewnianą łyżkę i mieszając nią powoli. „Risotto” wymawiała jak „hisoto”. – Trzeba mieszać tak długo, aż ryż przyjmie postać kremu. To bardzo trudna technika! A teraz mieszamy, mieszamy, mieszamy! Noel szturchnął Arię. – Mieszasz za wolno. Aria, wyrwana z zamyślenia, spojrzała na swój garnek pełen ryżu arborio i wrzącego wywaru. – Ojej – powiedziała nieobecnym głosem i zaczęła mieszać trochę energiczniej. – Może wolisz kroić? – Noel podniósł japoński nóż, który przyniósł z domu. Właśnie siekał czerwoną cebulę do sałatki. – Nasze risotto musi być perfekcyjne. W przeciwnym razie Madame pośle nas na szafot – powiedział z chytrym uśmiechem. – Mogę mieszać – odparła Aria, patrząc na jego stanowisko. – Zresztą nie umiem kroić cebuli tak dobrze jak ty. Zupełnie niespodziewanie Noel okazał się bardzo utalentowanym uczniem. Szczególnie dobrze szło mu siekanie. Aria zawsze nudziła się w połowie roboty i zaczynała kroić warzywa na wielgachne, bezkształtne kawałki. Czuła na sobie badawczy wzrok Noela, ale udawała, że go nie zauważa. Energicznie mieszała risotto. Na szczęście Noel nie przyszedł wczoraj na spotkanie wyborcze pana Marina, bo wszyscy członkowie drużyny lacrosse byli na wspólnej kolacji. Przez ostatnie dwa dni w szkole Aria i Noel mieli lekcje w innych częściach budynku, więc nie spotykali się na korytarzach. Aria zamierzała opuścić lekcję gotowania, ale wiedziała, że Noel zacznie ją wypytywać o powód. A co niby miała mu powiedzieć? Że w Darach Pól widziała, jak jego tata wybiera najdorodniejsze pomidory ubrany w sukienkę? Gdy ten obraz stanął jej przed oczami, poczuła dreszcze na plecach. Kiedy tylko zdała sobie sprawę, że osoba wyglądająca jak zaginiona siostra pana Kahna to pan Kahn we własnej osobie, czym prędzej odeszła od stoiska z warzywami i schowała się za regałem z francuskim pieczywem. Obserwowała ojca Noela z daleka, modląc się, by się okazało, że to pomyłka. Może to jakiś inny transwestyta. Albo bardzo brzydka kobieta. Ale nagle zadzwonił telefon i obserwowana przez nią osoba powiedziała męskim głosem: „Słucham?”. I to dokładnie takim, jakim mówił pan Kahn. To

rozwiało jej wątpliwości. Aria nie wiedziała nawet, czy bardziej wstydzi się za pana Kahna czy za siebie. Nie mogła oprzeć się wrażeniu, że to wszystko jej wina. Tak samo się czuła, gdy w siódmej klasie nakryła Byrona i Meredith całujących się w samochodzie. Gdyby nie poszła tą alejką, gdyby nie odwróciła głowy w tym momencie, tajemnica taty nie obciążyłaby jej sumienia. I nie musiałaby się zastanawiać milion razy, czy powiedzieć o tym Elli. Gdyby poszła do Darów Pól chwilę później albo troszkę dłużej stała przy stoisku z serami, nie poznałaby tego okropnego sekretu taty Noela. Ale teraz, kiedy odkryła prawdę, miała ogromną ochotę na dalsze śledztwo. Czy pan Kahn robił to często? Był trochę dziwny. Miesiąc temu na przyjęcie powitalne Klaudii przebrał się za dzikiego wikinga. A kiedy trochę wypił w czasie szkolnych imprez charytatywnych, śpiewał arie operowe i szlagiery z musicali. Ale przebieranie się za kobietę i pokazywanie się w takim stroju w miejscu publicznym? Nie bał się, co będzie, jeśli ktoś go rozpozna? Jak się okazało, małżeństwo państwa Kahnów wcale nie było tak idealne, jak się Arii zdawało. Czy należeli do tych par, które przed innymi udawały wielką miłość, tak naprawdę nic do siebie nie czując? Zaczęła bardzo współczuć Noelowi. On traktował relację rodziców jak największą świętość. Aria obiecała Noelowi, że niczego już przed nim nie zatai, ale tego akurat nie musiał wiedzieć. Zresztą na pewno by tego nie chciał. Mogła tylko mieć nadzieję, że A. nigdy się o tym nie dowie. Od kiedy obudziła się poprzedniego dnia rano, w każdej chwili spodziewała się pełnej jadu wiadomości od A. na temat pana Kahna. Jakimś cudem do tej pory nie znalazła jeszcze żadnego liściku pod wycieraczką na przedniej szybie albo wsuniętego pod drzwiami jej pokoju. Nie dostała żadnego SMS-a. A to oznaczało, że albo A. czeka na odpowiedni moment... albo o niczym nie wie. Jeśli Gayle to A., to może była zbyt zajęta śledzeniem Spencer i Emily, a na Arię już nie starczyło jej czasu. Chyba nie mogła być wszechobecna. A jeśli A. nie wie, to Aria powinna udawać, że nie widziała pana Kahna. Postanowiła w ogóle o tym nie myśleć. – Proszę wyciągnąć beurre i odmierzyć pół filiżanki! – zakomenderowała Madame Richeau stojąca z przodu sali. – Co to znaczy beurre? – zapytał zirytowany Noel. – Nie cierpię, jak ona mówi do nas po francusku. – Masło. Aria sięgnęła do małej lodówki stojącej pod stołem i wyciągnęła z niej kostkę masła. Kiedy ją odpakowała, znowu się zamyśliła. Dlaczego Gayle, bogata kobieta sukcesu, marnowała swoje pieniądze i czas na śledzenie czterech licealistek? No cóż, przecież była wariatką. Aria widziała ją tylko raz, ale to wystarczyło, żeby zauważyć, że coś z nią jest nie tak. To było niedługo po tym, jak Emily wyznała jej, że jest w ciąży. Spotkały się w centrum miasta. Miały pójść na zakupy na Włoski Targ przy Dziewiątej Ulicy, ale Emily zapytała, czy mogą wcześniej wypić kawę z Gayle, dziwną milionerką, którą Emily poznała ledwie tydzień wcześniej. – Poznałam ją przez Derricka, mojego kolegę z pracy – wyjaśniła Emily. – Pracuje u niej w weekendy. Poprosił o więcej godzin i podał mnie jako osobę, która da mu referencje. – Uśmiechnęła się przepraszająco. – To zajmie tylko kilka minut, obiecuję. Aha, muszę cię ostrzec, ona ma lekkiego świra. Ale wydaje się miła. Aria się zgodziła, a Emily poprosiła ją, by włożyła perukę i ciemne okulary, tak żeby Gayle ich nie rozpoznała jako osoby powiązane z morderstwem Alison DiLaurentis. Aria miała tylko jedną perukę, różową, którą kupiła na Halloween kilka lat wcześniej, i właśnie ją włożyła. Kawiarnia mieściła się niedaleko szkoły jogi i studia piercingu. To było jedno z miejsc ze stołami z drewna z recyklingu, termometrem na ścianie i menu wypisanym odręcznie kredą na tablicy. Obok listy dań widniała również informacja, że śniadania podawane są tutaj przez cały dzień. Gayle czekała już na nie, z talerzem pełnym naleśników z jagodami. Kiedy tylko zobaczyła Emily, natychmiast podsunęła jej jedzenie pod nos, mówiąc: – Zjedz. Jagody świetnie wpływają na rozwój mózgu dziecka. – Och. – Emily była zbita z tropu. – To miło z pani strony. – Robię tylko to, co jest najlepsze dla dziecka – powiedziała Gayle, wpatrując się w Emily

ze słodkim uśmiechem. – Doceniam to. – Emily zaczęła jeść naleśniki i też się uśmiechnęła. – Są pyszne. Gayle chrząknęła z zakłopotaniem. – Wybacz, jeśli wydam ci się zbyt bezpośrednia, ale zakładam, że zamierzasz oddać dziecko do adopcji. Mogę zapytać, czy znalazłaś już rodzinę zastępczą? Emily zadrżał mięsień na policzku. Aria pod stołem ścisnęła dłoń Emily, jakby chciała powiedzieć: „Jeśli chcesz stąd uciekać, pomogę ci”. Ale Emily wzięła głęboki oddech i odpowiedziała. – Tak. Znalazłam bardzo miłą parę, która mieszka na przedmieściach, niedaleko mojego domu. Gayle zrzedła mina. – Tak myślałam. Niedawno straciłam dziecko i nie mogę przyjść do siebie. Razem z mężem bardzo pragniemy następnego. Poddałam się setce terapii na bezpłodność, wydałam dziesiątki tysięcy dolarów, ale jak do tej pory się nie udało. – To musi być bardzo trudne – powiedziała Emily, a jej twarz nagle złagodniała. Oczy Gayle napełniły się łzami. – Tak bardzo chciałam własnego dziecka. A ty jesteś śliczna i masz dobrze poukładane w głowie. Byłabym zaszczycona, mogąc wychowywać twoje dziecko, ale jak się okazuje, nie było mi to pisane. – Zwiesiła głowę. – O Boże, gdybym tylko wiedziała wcześniej – wyszeptała Emily, obracając bezwiednie widelec w palcach. – Współczuję pani. – Na pewno nie zmienisz zdania? – zapytała Gayle z nadzieją w głosie. – Opłaci ci się. Mój mąż i ja nieźle zarabiamy, więc sowicie byśmy cię wynagrodzili. W głowie Arii zapaliło się czerwone, ostrzegawcze światełko. Czy ta kobieta naprawdę chciała kupić dziecko Emily? Ale Emily wydawała się zupełnie nieporuszona. Sięgnęła po szklankę z wodą i napiła się, a potem skinęła głową, żeby Gayle mówiła dalej. – To dziecko miałoby wszystko, czego dusza zapragnie – powiedziała Gayle. – Prywatne lekcje. Doskonałe wykształcenie. Podróże po całym świecie. Dosłownie wszystko. Aria spojrzała na kelnerów stojących za barem, dziwiąc się, że nikt nie usłyszał toczącej się przy stoliku rozmowy. Czy to w ogóle było zgodne z prawem? Potem Gayle rzuciła na stół banknot dwudziestodolarowy i wstała. – Zastanów się, Heather. Zadzwonię do ciebie za kilka dni. Albo ty zadzwoń do mnie. Podała Emily wizytówkę. Po chwili wyszła, machając na pożegnanie właścicielowi kawiarni, stojącemu za ladą łysiejącemu panu w spodniach na szelkach, tak jakby przed momentem wcale nie złożyła oferty kupna dziecka zupełnie nieznajomej osobie. Kiedy tylko Gayle zniknęła za rogiem, Aria wzięła głęboki oddech. – Chcesz zawiadomić policję czy ja mam to zrobić? Emily wyglądała na zaskoczoną. – Słucham? Aria spojrzała na nią. – Ogłuchłaś? Ona przed chwilą zaproponowała ci pieniądze w zamian za twoje dziecko. Emily dalej jadła naleśniki. – Współczuję jej. To oczywiste, że bardzo pragnie dziecka. Była taka smutna. – Dałaś się nabrać na tę łzawą historyjkę? – Aria pokręciła z niedowierzaniem głową. Emily zawsze była najrozważniejsza z całej ich czwórki. To ona opiekowała się pisklętami wypchniętymi z gniazda przez matki i to ona powstrzymywała Ali, gdy ta drwiła z kogoś zbyt okrutnie. – Em, normalni ludzie nie umawiają się w kawiarni z nastolatkami, od których chcą kupić ich nienarodzone dziecko. Choćby nie wiem jak bardzo chcieli mieć własne. Ona ma nie po kolei w głowie. Ale Emily popatrzyła smutno na swój brzuch, jakby w ogóle nie słuchała Arii.

– Fajnie byłoby mieć wszystko, czego dusza zapragnie, prawda? Dalekie podróże. Fantastyczne letnie wyprawy. Moje dziecko miałoby wspaniałe życie. – Pieniądze to nie wszystko – odparła Aria. – Spójrz na Spencer. Zawsze dostawała to, czego chciała, a jej rodzina i tak jest w rozsypce. Naprawdę uważasz, że ta kobieta może stać się troskliwą i kochającą matką? – Czemu nie? – powiedziała Emily z naciskiem. – Przecież jej nie znamy. – No właśnie! – Aria uderzyła widelcem w stół. – Ta pierwsza rodzina, którą wybrałaś, wydawała mi się w porządku. Poznałaś ich. Wybrałaś ich nie bez powodu. – Ale oni są nauczycielami. Nie zarabiają tak dobrze. – Od kiedy to martwisz się o takie sprawy? – Od kiedy zaszłam w ciążę! Emily się zaczerwieniła. Powiedziała to tak głośno, że ludzie przy sąsiednich stolikach spojrzeli na nią z niepokojem, ale po chwili wrócili do jedzenia. Aria próbowała przemówić Emily do rozsądku, podając jej milion powodów, dla których nie powinna ulegać namowom Gayle. Lecz Emily nadal miała nieobecną, zamyśloną minę. Aria wcale się nie zdziwiła, kiedy kilka dni później Emily oświadczyła jej, że przyjęła propozycję Gayle. Nie zdziwiła się również wtedy, gdy kilka tygodni później Emily zadzwoniła do niej w panice, bo zmieniła zdanie, i prosiła Arię, żeby pomogła jej się wydostać z tarapatów. – Twoje risotto zamieniło się w krochmal! Madame Richeau stała nad Arią, zaglądając do garnka z wyrazem najgłębszego obrzydzenia. No tak, ryż zamienił się w ohydną maź. Aria próbowała zamieszać go drewnianą łyżką, ale masa zrobiła się zbyt gęsta. Madame Richeau pokręciła głową i odeszła, mamrocząc coś pod nosem. Wszyscy uczestnicy kursu spojrzeli na Arię ze złośliwym uśmieszkiem. Noel przyglądał się jej badawczo. – Na pewno wszystko w porządku? – zapytał jeszcze raz. Aria poczuła ból u nasady nosa. Zastanawiała się, czy nie opowiedzieć Noelowi o ciąży Emily... a może nawet o powrocie A. Ludzie, którzy się kochali, mówili sobie takie rzeczy. Powinni sobie ufać, prawda? Nagle jednak stanął jej przed oczami obraz pana Kahna w sukience. Wyprostowała się i pokornie uśmiechnęła się do Noela. – Przepraszam. Zastanawiałam się, w co się ubrać na niedzielną imprezę charytatywną organizowaną przez tatę Hanny. Myślisz, że lepiej kupić coś nowego czy raczej vintage? Noel patrzył na nią przez chwilę zupełnie zdezorientowany. Potem wzruszył ramionami i przytulił ją do siebie. – I tak zawsze wyglądasz fantastycznie. Aria wtuliła się w niego. W głębi duszy czuła się fatalnie, jakby zamieniła się w wielki garnek rozgotowanego risotta. Złamała umowę o szczerości. Kątem oka dostrzegła, jak coś białego miga w oknie. Czy to... kosmyk blond włosów? Ale kiedy odsunęła się od Noela i popatrzyła dokładnie, niczego nie zauważyła.

11 DAJ Z SIEBIE WSZYSTKO

Tego samego wieczoru Hanna weszła przez zaparowane drzwi do Bicepsa, siłowni odwiedzanej przez największych pakerów, mieszczącej się w centrum handlowym. W środku rozchodził się zapach potu, napojów energetycznych i ta ledwie wyczuwalna, typowa dla chłopców woń kipiącego testosteronu, która zawsze przyprawiała Hannę o mdłości. Facet z zaczesanymi na żelu włosami, wyglądający jak członek Ekipy z New Jersey, siedział za biurkiem w recepcji, pił koktajl białkowy i czytał czasopismo kulturystyczne. Naprzeciwko, na ścianie, widniało olbrzymie graffiti przedstawiające goryla podnoszącego ciężary, z wyrzeźbionymi mięśniami brzucha i potężnymi bicepsami. Hanna pomyślała, że pewnie ten obrazek ma zachęcić ludzi do ćwiczeń. Tylko kto chciałby wyglądać jak goryl? Zapłaciła za wejście i bez trudu odnalazła główną salę ćwiczeń, gdzie znajdowały się stojaki z wolnymi ciężarami i ustawione w rzędach ławeczki do wyciskania, a ściany wyłożone były lustrami. Wszędzie rozlegał się ogłuszający hałas metalowych odważników uderzających o stalowe gryfy sztang. Kiedy Hanna spojrzała w stronę okna w rogu, jej serce szybciej zabiło. James Freed i Mason Byers podciągali się obok siebie na drążku. Obok nich stał Mike w starym podkoszulku z obciętymi rękawkami i z logo filadelfijskiej drużyny bejsbolowej i z rozmarzeniem wpatrywał się w coś po drugiej stronie sali. Hanna odwróciła się i podążyła za wzrokiem Mike’a, który patrzył na dużą salę do fitnessu. Na drzwiach wisiała kartka z napisem: „TANIEC NA RURZE 18.30”. Przed lustrami rozstawiono kilkanaście metalowych rur. Kilka pań w średnim wieku, ubranych w obcisłe trykoty i bardzo kuse spódniczki, stało, chwiejąc się w butach na niebotycznych obcasach. Pośród nich Hanna zauważyła Colleen, która bez trudu utrzymywała równowagę w szpilkach striptizerki. Nowa dziewczyna Mike’a przeczesała dłonią włosy. Dziś nie miały już tego myszowatego odcienia, a ona w obcisłych szortach z lycry i żółtym podkoszulku na ramiączkach wydawała się zarazem gibka i bardzo kobieca. Kiedy zobaczyła odbicie Mike’a w lustrze, odwróciła się, pomachała mu i posłała całusa. On zrewanżował się jej tym samym. Hanna zacisnęła pięści, wyobrażając sobie tych dwoje w łóżku. Wpadła do szatni, rzuciła torbę na podłogę i włożyła króciutki podkoszulek w tygrysie cętki, odsłaniający pępek i godny striptizerki, który po południu znalazła w jednym ze sklepów w centrum handlowym. Kiedy już się w niego wcisnęła – a kupiła o rozmiar za mały, żeby uwydatnił jej biust – spojrzała w lustro. Miała na głowie artystyczny nieład, utrzymujący się dzięki litrowi lakieru, którym spryskała włosy. Nałożyła potrójną warstwę makijażu i w ostatniej chwili powstrzymała się przed przyklejeniem sztucznych rzęs. Nie mogła natomiast odmówić sobie włożenia niewiarygodnie wysokich i spiczastych srebrnych szpilek od Jimmy’ego Choo. Do tej pory miała je na sobie tylko raz, na zeszłorocznym szkolnym balu. Mike uważał, że wygląda w nich tak seksownie, że kazał jej je włożyć do dżinsów na afterparty. Hanna wsunęła w nie stopy i lekko zakołysała się w przód i w tył. Wyglądały idealnie. Miała tylko nadzieję, że zdoła w nich zatańczyć na rurze. Odezwał się jej telefon, a ona spojrzała na niego nerwowo. Dostała nową wiadomość. Na szczęście tym razem od Kate, która prosiła Hannę o pomoc przy rozdawaniu wyborczych ulotek w

czasie biegu na dziesięć kilometrów, odbywającego się w Rosewood w sobotę. „No jasne”, odpisała Hanna, próbując zapanować nad roztrzęsionymi dłońmi. Teraz, kiedy Spencer i Emily dostały wiadomości od A., ona spodziewała się w każdej chwili jakiegoś złowieszczego SMS-a. Czy to możliwe, że Gayle to A.? Hanna nie spotkała tej kobiety w lecie – tylko słyszała o niej, gdy Emily odezwała się tuż przed swoją cesarką – ale nie mogła zapomnieć wiadomości, które Gayle nagrała na poczcie głosowej Emily tego wieczoru, kiedy pomagały jej uciec z dzieckiem ze szpitala. Wyobrażała sobie, że ktoś, komu odebrano obiecane dziecko, o które tak długo się modlił, powinien mówić przez łzy, z rozpaczą. Tymczasem w metalicznym głosie Gayle słychać było tylko wściekłość. Z kimś takim nie należało zadzierać. Ale przecież teraz Gayle odgrywała kluczową rolę w kampanii pana Marina. W czasie śniadania Hanna usiadła przy stole obok taty. – Skąd znasz Gayle? Od dawna się przyjaźnicie? Pan Marin smarował grzankę masłem. – Poznałem ją jakiś tydzień temu. Zadzwoniła do mnie, bo niedawno przeprowadziła się do Pensylwanii, i chciała mi powiedzieć, że podoba się jej mój program wyborczy. Obiecała mi bajońskie sumy. – A nie sprawdziłeś, kim jest? A jeśli to jakaś... no nie wiem... oszalała satanistka? – Hanna poczuła, że jej policzki czerwienieją. „Albo wariatka, która depcze po piętach twojej córce?”, pomyślała. Tata spojrzał na nią dziwnie. – Mąż Gayle niedawno podarował pokaźną sumę Uniwersytetowi Princeton na nowe laboratorium badań nad rakiem. Nie znam wielu satanistów, którzy zrobiliby coś takiego. Zawiedziona wynikiem rozmowy Hanna poszła na górę i wpisała nazwisko Gayle do wyszukiwarki internetowej, lecz nie znalazła żadnych kompromitujących ją informacji. Pani Riggs miała duże wpływy w niezliczonej ilości organizacji charytatywnych w New Jersey, a dziesięć lat temu brała udział w konkursie ujeżdżania koni w Devon. Ale niby co Hanna mogła znaleźć w internecie? Gayle z pewnością nie prowadziła bloga, na którym opisywałaby, jak systematycznie dręczy cztery licealistki, posługując się pseudonimem A. Drzwi do szatni zaskrzypiały i do środka weszła gruba, spocona kobieta. Hanna wrzuciła swoją torbę do szafki, zamknęła zamek szyfrowy i poszła do sali gimnastycznej. Kiedy przechodziła obok Masona i Jamesa, przestali ćwiczyć i zaczęli poszturchiwać Mike’a. Hanna udawała, że nie widzi, jak się odwrócił i obejrzał za nią. Szła przed siebie, kołysząc biodrami i modląc się w duchu, żeby jej tyłek wyglądał fantastycznie. – Witaj! – Kobieta w obcisłym trykocie i getrach, z grzywką postawioną na lakierze w stylu lat osiemdziesiątych, pomachała do Hanny, kiedy ta weszła do sali. – Jesteś tu pierwszy raz? Nazywam się Trixie. – Instruktorka wskazała jej rurę ustawioną pośrodku pomieszczenia, zaraz obok Colleen. – Możesz zająć to stanowisko. Hanna podeszła do rury i posłała uśmiech Colleen. – O, cześć! – zaszczebiotała z udawanym zaskoczeniem, jakby zupełnie przypadkowo wpadła na Colleen i wcale nie planowała tego spotkania od chwili, kiedy podsłuchała, jak chłopcy rozmawiają o jej rywalce w szkolnej szatni. – Hanna? – Colleen zmierzyła Hannę od stóp do głów. – O Boże! Ale fajnie! Nie wiedziałam, że tańczysz na rurze. – Przecież to nie takie trudne – powiedziała z wyższością Hanna, przybierając nonszalancką pozę, jakiej nie powstydziłaby się Ali. Spojrzała w lustro. Miała szczuplejsze biodra niż Colleen, ale za to mniejsze piersi. – Zobaczysz, te zajęcia ci się spodobają – powiedziała Colleen. – Oczywiście, jeśli od dawna ćwiczysz taniec na rurze, to nie sprawią ci wielkich trudności. Założę się, że świetnie ci idzie. – Zbliżyła się trochę. – Nie masz mi za złe, że teraz chodzę z Mikiem? Hanna nie była pewna, czy Colleen jest naprawdę taka miła, czy to jakieś dyplomatyczne zagranie. Odrzuciła wyniośle głowę. – Nie, skąd – odparła bez cienia emocji. – Miałam z nim za dużo roboty. Pół dnia

marnowałam na to, żeby wyglądać jak kelnerka z baru Hooters. Poza tym strasznie mnie wkurzało to, że na imprezach gapi się na inne dziewczyny. – Uśmiechnęła się przepraszająco do Colleen. – Ale na pewno tobie by czegoś takiego nie zrobił. Colleen otworzyła usta, żeby odpowiedzieć, i wyglądała na tak zmartwioną, że Hanna zastanawiała się, czy przypadkiem trochę nie przegięła. Ale nagle z głośników ryknęła piosenka Hot Stuff. Trixie wyszła na środek sali, założyła nogę za rurę, uniosła pośladki w górę i wykonała trochę wulgarny obrót, rodem z Cirque du Soleil. – Dziewczyny! – wrzasnęła do mikrofonu. – Zaczynamy od niskich przysiadów! Zrobiła przysiad, rozsuwając kolana na boki. Wszystkie uczestniczki zrobiły to samo w rytm muzyki. Hanna spojrzała na Colleen. Robiła przysiady powoli i perfekcyjnie, zachowując idealną równowagę. Colleen popatrzyła na Hannę i uśmiechnęła się do niej szeroko. „Świetnie ci idzie!”, powiedziała bezgłośnie. Hanna ledwie się powstrzymała, by nie przewrócić oczami. Takie wieczne optymistki zawsze przyprawiały ją o mdłości. Trixie pokazała najpierw, jak należy odchylać do tyłu głowę, unosić ramiona i prowokacyjnie kołysać biodrami. Potem ćwiczyły elementy choreograficzne, które polegały na kręceniu się wokół rury niczym Gene Kelly w Deszczowej piosence. Hannie szło bardzo przyzwoicie i choć serce mocno jej biło, to na czole miała tylko kilka kropel potu. Seksownego potu, oczywiście. Kiedy Hanna znowu spojrzała przez ramię, zauważyła chłopców, którzy siedzieli na matach przed salą, gapiąc się na dziewczyny jak wygłodniałe psy na kość. Sprowokowana ich zachowaniem, odrzuciła włosy na plecy i zakręciła biodrami tak, by to zauważyli. James Freed zrobił wielkie oczy. Mason zagwizdał. Colleen też zauważyła chłopaków i seksownie zakręciła się wokół rury. Chłopcy z uznaniem szturchnęli się łokciami. Colleen porozumiewawczo mrugnęła do Hanny. – Zawsze im mało, prawda? Hanna miała ochotę zdzielić ją w łeb. Naprawdę nie zdawała sobie sprawy, że Hanna to jej zaciekła rywalka? – Następne ćwiczenie tylko dla zaawansowanych! – oznajmiła Trixie, kiedy z głośników popłynął zmysłowy głos Adele. Podeszła do rury, objęła ją rękami i nogami i wspięła się na nią jak małpa. – Ściśnijcie rurę mocno udami! Colleen zaczęła wspinać się na rurę. Puściła jedną rękę, odchyliła się do tyłu i zawisła na chwilę. Chłopcy bili brawo. Hanna zacisnęła zęby. Czy to naprawdę takie trudne? Chwyciła rurę i zaczęła się na nią wspinać. Udało się jej zatrzymać na górze przez chwilę, ale potem jej uda nie wytrzymały i zaczęła się zsuwać na ziemię. Spadała coraz niżej, aż usiadła na podłodze. W lustrze zobaczyła, jak idiotycznie wygląda w tej pozycji. – Świetnie ci szło – zaszczebiotała Colleen. – To naprawdę bardzo trudne ćwiczenie. Hanna otrzepała pośladki z kurzu i rozejrzała się po sali, przyglądając się pozostałym dziewczynom, które wykonywały te seksowne ruchy na rurze. Nagle przestała na nie patrzeć jak na striptizerki. Zobaczyła tylko bandę grubawych pań w średnim wieku, które robią z siebie pośmiewisko. To były najbardziej idiotyczne zajęcia z fitnessu, w jakich kiedykolwiek brała udział. Potrafiła o wiele prostszym sposobem zwrócić na siebie uwagę chłopców. Odwróciła się w stronę oszklonej ściany i spojrzała na chłopaków. Kiedy na nią popatrzyli, niby od niechcenia podciągnęła swoją za małą koszulkę w leopardzie cętki, pokazując brzeg czerwonego, koronkowego stanika. Po minie chłopców poznała, że wszyscy to zauważyli. Gapili się na nią z otwartymi ustami. Jamesowi opadła szczęka. Mason udawał, że zaraz zemdleje. Mike nie uśmiechał się, ale nie mógł oderwać od niej oczu. To wystarczyło Hannie. Wyszła z sali, kołysząc biodrami w rytm muzyki. – Nie zostajesz!? – zawołał rozczarowany James. – Zostawię coś dla waszej wyobraźni – odparła skromnie Hanna. Nie musiała się odwracać, żeby mieć pewność, że Mike nadal się na nią gapi. Wiedziała też,

że w lustrze obserwuje ją nieco zdezorientowana Colleen. Co tam. Gdyby Ich Ali żyła, na pewno powiedziałaby: „Na wojnie i w czasie tańca na rurze wszystkie chwyty są dozwolone”.

12 KILKA MĄDRYCH SŁÓW

Tego wieczoru Emily stała w głównej nawie kościoła Świętej Trójcy, do którego zawsze chodziła cała jej rodzina. Na ścianach wisiały kolorowe kartoniki, wycięte w kształcie balonów, z cytatami z psalmów i Biblii. Na podłodze leżał złoty dywan, długi na całą nawę. W powietrzu mieszały się zapachy kadzidła, starej kawy i kleju kauczukowego, a w szparze pod drzwiami świstał wiatr. Wiele lat temu Ali powiedziała Emily, że świst wiatru to tak naprawdę jęki nieboszczyków pogrzebanych na cmentarzu za kościołem. Jeszcze teraz Emily wydawało się czasem, że to prawda. Na drugim końcu kościoła otworzyły się drzwi i stanął w nich siwowłosy starszy mężczyzna. To był ojciec Fleming, najstarszy i najsympatyczniejszy ksiądz w całym kościele. Uśmiechnął się. – Emily! Wejdź, wejdź! Przez krótką chwilę Emily miała ochotę odwrócić się i pędem pobiec do samochodu. Może właśnie popełniała największy błąd w życiu. Wczoraj, kiedy wróciła do domu po treningu, mama posadziła ją przy kuchennym stole i oznajmiła, że razem z tatą zastanawiają się nad rezygnacją z wyjazdu do Teksasu. – Dlaczego? – zapytała Emily. – Planujecie to od miesięcy! – Ostatnio dziwnie się zachowujesz – powiedziała pani Fields, nerwowo składając i rozkładając serwetkę. – Martwię się o ciebie. Myślałam, że jak dostaniesz stypendium uniwersyteckie, to się otrząśniesz i zostawisz przeszłość za sobą. Ale ta tragedia nadal ci ciąży, prawda? Emily nie potrafiła powstrzymać łez. Oczywiście, że nadal czuła ogromny ciężar. Nic się nie zmieniło. Co gorsza, znalazła ją kobieta, która chciała kupić jej dziecko. Jeśli A. nie wyjawi wszystkim jej tajemnicy, to na pewno zrobi to Gayle. I co się wtedy stanie? Czy Emily straci dach nad głową? Czy rodzice przestaną się do niej odzywać? Schowała twarz w dłoniach i wyszeptała, że jest jej bardzo ciężko. Pani Fields poklepała ją po ramieniu. – Już dobrze, kochanie. Wtedy Emily poczuła się jeszcze gorzej. Nie zasługiwała na współczucie mamy. – Mam pomysł. – Pani Fields podniosła słuchawkę bezprzewodowego telefonu. – Może porozmawiasz z ojcem Flemingiem? Emily skrzywiła się na myśl o ojcu Flemingu. Znała go od zawsze. To on wysłuchał jej pierwszej spowiedzi, gdy miała siedem lat, i pocieszył ją, żeby nie martwiła się aż tak bardzo, że na szkolnym podwórku nazwała Setha Cardiffa wielorybem. Ale przyznać się księdzu, że uprawiała seks przedmałżeński? Coś takiego wydawało się jej zupełnie nie na miejscu. Lecz pani Fields nie dawała za wygraną. Właściwie już wcześniej, bez porozumienia z Emily, umówiła ją na spotkanie z ojcem Flemingiem następnego dnia. Emily zgodziła się tylko dlatego, że chciała upewnić rodziców, że mogą zgodnie z planem jechać do Teksasu. Rano pojechali na lotnisko, choć pani Fields zostawiła na kuchennym stole długą listę numerów telefonicznych, na wypadek jakiejś katastrofy. Poprosiła też kilkoro sąsiadów, żeby zaglądali do Emily w czasie jej nieobecności.

A teraz Emily szła z ociąganiem do gabinetu ojca Fleminga. Po chwili zawiesiła kurtkę na przyklejonym do drzwi wieszaku w kształcie zaciśniętej dłoni z wyciągniętym kciukiem. Rozejrzała się po pokoju. Jego wystrój przyprawił ją o zawrót głowy. Z parapetu patrzyła na nią ceramiczna głowa Curly’ego, bohatera filmu Głupi, głupszy, najgłupszy. Obok lampy na biurku stała figurka świętoszkowatego kaznodziei z Simpsonów, z ustami wyciągniętymi jak do pocałunku. Na półkach stało mnóstwo religijnych książek, a obok nich kryminały Agathy Christie i thrillery Toma Clancy’ego. Na biurku dostrzegła dwie laleczki z Gwatemali, strażniczki snów. Ojciec Fleming zauważył, że Emily im się przypatruje. – Kładzie się je pod poduszką, żeby lepiej spać. – Wiem. Też takie mam. – Emily nie potrafiła ukryć zdumienia. Nie sądziła, że księża mogą być przesądni. – Pomagają księdzu? – Nie bardzo. A tobie? Emily pokręciła głową. W sklepie w Hollis kupiła sześć takich laleczek tuż po tragicznych wydarzeniach na Jamajce. Miała nadzieję, że kiedy położy je pod poduszką, przynajmniej nocą się uspokoi. Ale te same złe myśli wciąż krążyły jej w głowie. Ojciec Fleming usiadł za biurkiem na obitym skórą krześle i splótł dłonie. – W czym mogę ci pomóc, Emily? Emily patrzyła na swoje paznokcie, z których schodził zielony lakier. – Naprawdę nic mi nie jest. Mama się martwi, że za bardzo się stresuję. To nic takiego. Ojciec Fleming pokiwał głową ze współczuciem. – Jeśli chcesz o tym pogadać, to jestem do dyspozycji. To, co powiesz, zostanie między nami. Emily uniosła brew. – Nie powie ksiądz o tym mojej mamie? – Oczywiście, że nie. Emily dotknęła zębów koniuszkiem języka. Jej sekret wydał się jej nagle wielką, ropiejącą raną. – Urodziłam dziecko – powiedziała bez zbędnych wstępów. – W lecie. Z całej rodziny wie o tym tylko moja siostra. Kiedy ośmieliła się spojrzeć na ojca Fleminga, on nadal miał taki sam, nieporuszony wyraz twarzy. – Rodzice niczego się nie domyślają? Emily pokręciła głową. – Przez całe lato ukrywałam się w Filadelfii, żeby się nie dowiedzieli. Ojciec Fleming poprawił koloratkę. – A co się stało z dzieckiem? – Oddałam je do adopcji. – Poznałaś rodzinę? – Tak. To bardzo mili ludzie. Wszystko poszło bez problemu. Emily wpatrywała się w krzyż wiszący na ścianie za biurkiem ojca Fleminga. Wydawało się jej, że krzyż zaraz zerwie się z gwoździa i przebije ją na wylot za karę za to, że tak bezczelnie kłamie. Bakerowie zaadoptowali jej dziecko, ale nie obyło się bez problemów. Po spotkaniu z Gayle Emily bezustannie myślała o jej propozycji. Bakerowie wydawali się naprawdę wspaniałą parą, ale Gayle złożyła przecież specjalną ofertę. Aria nakrzyczała na Emily za to, że daje się skusić pieniądzom Gayle, lecz Emily nie chciała, żeby jej dziecko dorastało w takich warunkach, jak ona sama. Nie musiałoby w każde święta Bożego Narodzenia wysłuchiwać narzekań mamy na brak pieniędzy. Nie ominęłaby go wycieczka do Waszyngtonu, bo tata nie ma pracy. Nie musiałoby uprawiać sportu, do którego straciło serce, tylko dlatego że to jedyna przepustka na uniwersytet. Emily chciałaby móc powiedzieć, że nie dba o pieniądze, ale przecież przez całe życie musiała o nich myśleć. Dwa dni później, po skończeniu pracy w restauracji, zadzwoniła do Gayle i poprosiła o kolejne spotkanie. Jeszcze tego samego wieczoru umówiły się w

małej kawiarni w okolicach Uniwersytetu Temple. Tuż przed ósmą Emily przechodziła przez mały park, gdy nagle z ciemności wyłoniła się dłoń, która złapała ją za brzuch. – Heather – odezwał się jakiś głos, a Emily krzyknęła ze strachu. W świetle pojawiła się wysoka kobieta. Emily ze zdumieniem rozpoznała Gayle, która promiennie się do niej uśmiechała. – Co pani tu robi? – zapytała, z trudem łapiąc oddech. Gayle wzruszyła ramionami. – Jest taki przyjemny wieczór, pomyślałam, że pogadamy na zewnątrz. Ale ty jesteś strasznie podminowana – zaśmiała się. Trzeba było wtedy odwrócić się na pięcie i odejść. Lecz Emily pomyślała, że może faktycznie zrobiła się ostatnio trochę zbyt nerwowa. Może Gayle tylko żartowała. Wzięła od niej kubek bezkofeinowej kawy. – Dlaczego chce pani moje dziecko? – zapytała. – Dlaczego nie zwróci się pani do agencji adopcyjnej? Gayle poklepała dłonią miejsce obok siebie na ławce i Emily usiadła. – Na adopcję trzeba okropnie długo czekać – odparła. – Zresztą po tym, co przytrafiło się naszej córce, niewiele matek chciałoby oddać dziecko w nasze ręce. Emily uniosła brew. – A co jej się stało? Na twarzy Gayle pojawił się wyraz zamyślenia i zakłopotania. Lewą dłonią mocno ściskała udo. – Miała problemy – odpowiedziała półszeptem. – Gdy była mała, miała wypadek i właściwie już nigdy nie wróciła do zdrowia. – Wypadek...? Nagle Gayle zakryła twarz dłońmi. – Razem z mężem tak bardzo chcemy znowu mieć dziecko – powiedziała z desperacją w głosie. – Błagam, pomóż nam. Jako rekompensatę damy ci pięćdziesiąt tysięcy dolarów. Emily nie potrafiła ukryć zdumienia. – Pięćdziesiąt tysięcy? – powtórzyła jak echo. Mając taką sumę, mogłaby zapłacić czesne za cztery lata. Nie musiałaby pływać, żeby dostać stypendium. Mogłaby nawet wziąć urlop dziekański i podróżować po świecie. Albo oddać te pieniądze jakiejś organizacji charytatywnej, żeby pomóc innym dzieciom w potrzebie. – Może jakoś się dogadamy – powiedziała cicho Emily. Wyraz twarzy Gayle zmienił się natychmiast. Cicho zakrzyknęła z radości i objęła mocno Emily. – Nie pożałujesz – powiedziała. Potem wstała, na pożegnanie rzuciła tylko, że muszą się spotkać za kilka dni, i odeszła. Ciemność zupełnie pochłonęła Gayle. Słychać było jedynie jej śmiech, przeszywający rechot, który rozbrzmiewał echem wśród drzew. Emily siedziała przez kilka minut na ławce, patrząc na rozświetlony sznur samochodów jadących w oddali autostradą numer siedemdziesiąt sześć. Wbrew jej nadziejom wcale jej nie ulżyło. Tak naprawdę poczuła się... dziwnie. Co najlepszego zrobiła? Z kościoła dobiegł akord zagrany na organach. Ojciec Fleming podniósł nefrytowy przycisk do papieru i po chwili odłożył go z powrotem na biurko. – Nie wyobrażam sobie nawet, jak ciężko musiało ci być. Ale postąpiłaś właściwie, oddając dziecko rodzinie, która go pragnęła. – Mhm – przytaknęła Emily. Czuła drapanie w gardle, bo zbierało się jej na płacz. – Na pewno było ci trudno się z nim rozstać – mówił dalej ojciec Fleming. – Ale na zawsze pozostaniesz w jego sercu, a ono w twoim. A co z ojcem? Emily podniosła głowę. – Jak to, co z ojcem? – On wie? – O Boże, nie. – Emily płonęły policzki. – Rozstaliśmy się na długo przed tym, jak

dowiedziałam się, że jestem... w ciąży. Zastanawiała się, co by powiedział ojciec Fleming na wieść, że ojcem dziecka jest jego parafianin. Zespół Isaaca często grywał na kościelnych imprezach. Ojciec Fleming złożył ręce. – Nie uważasz, że on powinien o tym wiedzieć? – Nie. Nie ma mowy. – Emily energicznie pokręciła głową. – Znienawidziłby mnie do końca życia. – Tego nie wiesz. – Wziął do ręki długopis i zaczął nim pstrykać. – Nawet jeśli się na ciebie pogniewa, to ulży ci, jak wyjawisz mu prawdę. Rozmawiali przez chwilę o tym, jak trudno było Emily w czasie ciąży, jak dochodziła do siebie i jaką wybrała uczelnię. Kiedy organista zaczął grać długą, monotonną wersję Kanonu D-dur, zadzwonił iPhone ojca Fleminga. Uśmiechnął się ciepło do Emily. – Obawiam się, że muszę już iść. Za dziesięć minut mam spotkanie z radą parafialną. Dasz sobie radę? Emily wzruszyła ramionami. – Chyba tak. Wstał, poklepał Emily po ramieniu i odprowadził ją do drzwi. W połowie nawy odwrócił się i spojrzał na nią. – Zapewniam cię jeszcze raz, że wszystko, o czym rozmawialiśmy, pozostanie między nami – powiedział łagodnie. – Mam nadzieję, że postąpisz, jak trzeba. Emily tylko pokiwała głową, zastanawiając się, jak powinna postąpić. Jeszcze raz rozważyła to, czy powinna powiedzieć coś Isaacowi. Był dla niej taki miły w czasie spotkania wyborczego taty Hanny. Może ojciec Fleming miał rację. Może Emily była winna Isaacowi prawdę. Przecież to było też jego dziecko. Z bijącym sercem Emily wyciągnęła telefon i napisała wiadomość do Isaaca. Musimy o czymś pogadać. Masz czas jutro? I nim zdążyła zmienić zdanie, nacisnęła „WYŚLIJ”.

13 HALO, TU PRAWDZIWA ALI

Kilka godzin później Aria siedziała przed laptopem w kuchni w domu Byrona i Meredith. Na ekranie pojawiła się wiadomość od Emily: „Jakieś wieści?”. Emily chodziło chyba o to, czy Aria dostała jakieś SMS-y od A. „Nie – odpisała. – Nic nie dostałam”. I miała nadzieję, że tak już zostanie. Postanowiła zachowywać się tak, jakby nie wiedziała niczego ciekawego o panu Kahnie. Nie mogła być za to prześladowana przez A. Ten sekret miał pozostać w ukryciu na zawsze. „Widzimy się w sobotę?”, zapytała Emily w kolejnej wiadomości. Dopiero po chwili Aria przypomniała sobie, że obiecała Emily, że pójdzie z nią obejrzeć dom wystawiony na sprzedaż przy Ship Lane. „No jasne”. Trzasnęły drzwi frontowe, rozległ się dźwięk kluczy wrzucanych do ceramicznej miski i Meredith powiedziała coś do Loli. Weszła do kuchni i wyciągnęła butelkę wody z lodówki. Była w spodniach od dresu i obszernym białym podkoszulku. Pod pachą trzymała matę do jogi. Miała włosy związane w kucyk, zaróżowione policzki i wyglądała na bardzo zrelaksowaną. W nosidełku zawieszonym na jej ramionach siedziała Lola. – Och, straciłam dawną formę – jęknęła Meredith, przewracając oczami. – Może za wcześnie zaczęłam prowadzić zajęcia z jogi. Dziś nie dałam nawet rady stanąć na rękach. – Ja nigdy nie stanęłam na rękach. – Aria wzruszyła ramionami. – Mogę cię nauczyć, jeśli chcesz – zaproponowała Meredith. – Dziękuję, joga mnie nie kręci. Nie miała najmniejszego zamiaru uczyć się czegokolwiek od Meredith. Meredith postawiła butelkę na kuchennym blacie i chrząknęła. – Bardzo ci dziękuję, że pojechałaś wtedy do Darów Pól. Aria mruknęła coś pod nosem, patrząc na abstrakcyjne malowidło, które ponoć przedstawiało Złą Czarownicę z Zachodu z Czarnoksiężnika z Krainy Oz. Meredith przywiozła je ze swojego starego mieszkania. Gdyby nie głupia kolacja Meredith, Aria nie odkryłaby okropnej tajemnicy pana Kahna. Chcąc nie chcąc, uważała, że za jej szokujące odkrycie winę ponosi także Meredith. – I przykro mi... że tę kolację zrobiłam z takiej, a nie innej okazji. – Meredith łamał się głos. Najpierw Aria się obruszyła, ale w tej samej chwili zdała sobie sprawę, że chce o coś zapytać Meredith. – Gdy spotykałaś się z moim tatą, mówiłaś o tym komuś? Meredith zamarła. Po chwili poprawiła nosidełko, żeby Loli było wygodniej. – Nie – odparła cicho. – Nie mogłam. Kiedy poznałam twojego tatę, on był moim wykładowcą. Nie chciałam, żeby przeze mnie go zwolnili. Dopiero jak wyjechaliście na Islandię i wydawało mi się, że nasz romans się skończył, powiedziałam mojej mamie. Wściekła się na mnie. Uważała, że to okropne, że zadaję się z żonatym mężczyzną. Aria nie mogła wyjść ze zdumienia. Wlepiła wzrok w podłogę. Wyobrażała sobie, że Meredith chwaliła się na prawo i na lewo swoim romansem ze starszym wykładowcą, naśmiewała

się z rodziny, którą właśnie niszczyła, i drwiła z Elli, bo miała ją za idiotkę, która niczego nie podejrzewa. – Kiedy wróciliście z Islandii i znowu zaczęłam spotykać się z twoim tatą, nie odważyłam się o tym powiedzieć mojej mamie – mówiła dalej Meredith. – Bałam się też z kimkolwiek o tym rozmawiać, bo to mogłoby do niej dotrzeć. Nie chciałam też, żeby mnie osądzano. Wiedziałam, że postępuję niewłaściwie. Aria wodziła palcem po jutowej podkładce pod talerz, coraz bardziej zdumiona. Meredith wydawała się taka pewna siebie, kiedy w tajemnicy spotykała się z Byronem, twierdząc, że nie rozbija nikomu rodziny, bo ona i Byron się kochają. Aria nie spodziewała się, że Meredith troszczy się o to, co myślą inni. – Więc nikomu o tym nie mówiłaś? Przez cały ten czas? – zapytała z niedowierzaniem Aria. Lola poruszyła się niespokojnie, a Meredith wzięła różowy smoczek ze stołu i włożyła jej do buzi. – Bałam się, że ktoś odkryje moją tajemnicę. Że twoja mama nas przyłapie. – Ale wiedziałaś, że prędzej czy później sprawa wyjdzie na jaw – powiedziała Aria. – Tak, lecz nie chciałam, żeby dowiedziała się o tym ode mnie. – Meredith przycisnęła palce do skroni. – Przysięgam, że nie planowałam zniszczenia nikomu rodziny. Może z zewnątrz wyglądało to inaczej, ale wtedy było mi bardzo trudno. Aria zamknęła oczy. Chciała wierzyć Meredith, nie wiedziała jednak, czy potrafi. – Widziałam cię wtedy, gdy nakryłaś mnie i Byrona w samochodzie – powiedziała cicho Meredith. – Widziałam twoją minę i wiedziałam, jak bardzo cię to dotknęło. – Aria odwróciła się, bo przypomniał się jej tamten okropny moment. – Miałam potworne wyrzuty sumienia. Chciałam ci to wyjaśnić. Wiedziałam jednak, że nie zechcesz ze mną rozmawiać. – To prawda – przyznała Aria. – Nie odezwałabym się do ciebie. – Potem zaczęłaś się kręcić wokół mnie – mówiła dalej Meredith. – Jak przyszłaś na zajęcia jogi, od razu cię poznałam. Zapisałaś się na moje warsztaty plastyczne. Oblałaś mnie farbą, pamiętasz? – Mhm – przytaknęła Aria ze wzrokiem wbitym w podłogę. Namalowała na sukience Meredith wielkie szkarłatne „A”, bo w taki sam sposób ukarano za cudzołóstwo główną bohaterkę Szkarłatnej litery. Teraz wydawało się jej to takie dziecinne. Obie milczały przez chwilę. Meredith poprawiła kucyk. Aria patrzyła na swoje obgryzione do żywego mięsa paznokcie. Loli odbiło się przez sen. Smoczek poruszał się miarowo w jej ustach. Aria zachichotała cicho. Meredith też się zaśmiała, a potem głośno westchnęła. – Tajemnice to coś strasznego – powiedziała. – Ale czasem nie ma wyjścia i trzeba jakoś się chronić. Siebie i bliskich. Po raz pierwszy w życiu Aria musiała przyznać Meredith rację. Chroniła Noela, nie mówiąc mu o spotkaniu z panem Kahnem przebranym w kobiecy strój. Teraz upewniła się, że podjęła właściwą decyzję. Meredith otworzyła lodówkę i wyciągnęła butelkę dla Loli. – Muszę przyznać, że poczułam się fatalnie, kiedy twoja przyjaciółka zadzwoniła do mnie z awanturą. Aria uniosła brwi. – Jaka przyjaciółka? – No wiesz. Ta, z którą nas widziałaś. Alison. Arię zmroziło. – Jak to? Ona do ciebie dzwoniła? Meredith przekrzywiła głowę. – Niedługo po tym, jak nas widziałyście w samochodzie. W czerwcu. Zadawała mi mnóstwo pytań o mnie i twojego tatę. Czy się kochamy, od kiedy się widujemy, czy już to robiliśmy. Poczułam się strasznie. – Spojrzała pytająco na Arię. – To nie ty jej kazałaś to zrobić? – Nie... Ali bezustannie droczyła się z Arią, co chwila napomykając o Meredith, lecz nigdy się nie

przyznała, że za jej plecami do niej zadzwoniła. Co w ten sposób chciała osiągnąć? I czemu czekała z tym telefonem aż do czerwca? Aria i Ali przyłapały Byrona i Meredith w kwietniu. Nagle Arii zaświtała przerażająca myśl. – Pamiętasz, kiedy dokładnie zadzwoniła Alison? Meredith bębniła palcami w blat stołu. – Rano, piętnastego czerwca. Pamiętam, bo to urodziny mojego brata. Myślałam, że to on dzwoni, ale to była ona. Arii zakręciło się w głowie. Piętnasty czerwca. To był dzień ich całonocnej imprezy, kończącej siódmą klasę. W czasie śledztwa, kiedy połączono z sobą wszystkie informacje z listów, zeznań i upublicznionych dokumentów, ustalono, że siostry DiLaurentis dzień wcześniej zostały przywiezione z Zacisza. Doszło do spotkania bardzo nieszczęśliwej rodziny. Dwie nienawidzące się bliźniaczki znowu były razem. W dzień ich imprezy Aria, Spencer, Hanna i Emily poszły do pokoju Ali, gdzie ona czytała swój pamiętnik, uśmiechając się do siebie z satysfakcją. Do dziś Aria nie dowiedziała się, czy rozmawiały wtedy z Ich Ali... czy z jej siostrą bliźniaczką. – Ario? Wszystko w porządku? Aria aż podskoczyła. Meredith patrzyła na nią okrągłymi błękitnymi oczami. Aria pokiwała głową. Zrobiło się jej ciemno przed oczami. Być może to Ali zadzwoniła wiele lat temu do Meredith, ale najprawdopodobniej nie po to, żeby dokuczyć Meredith. Może szukała jakichś brzydkich sekretów. I może nie była to Ich Ali. To była Prawdziwa Ali.

14 NADRABIANIE ZALEGŁOŚCI

W czwartek wieczorem Emily weszła do włoskiego bistro Belissima w centrum handlowym na drugim końcu miasta, gdzie miała się spotkać z Isaakiem. Podłoga restauracji była wyłożona brązową terakotą, a ściany pomalowano tak, by przypominały starą, zapuszczoną farmę. Za barem lśnił mosiężny ekspres do kawy, wokół całej sali na półkach stały rzędami butelki wina, a w powietrzu unosił się aromat oliwy z oliwek i mozzarelli. Emily była tu ostatni raz w święta Bożego Narodzenia dwa lata temu, kiedy pracowała w centrum handlowym jako święty mikołaj. Przyszła tu z Cassie, jednym z elfów mikołaja. Połączyła je wspólna przyjaźń z Ali. Zadzwonił jej telefon i kiedy spojrzała na ekran, zobaczyła, że to kolejna informacja na temat Tabithy Clark. Wiele z tych wieści ignorowała – bo były dla niej zbyt bolesne – ale teraz tak się denerwowała, że otworzyła ją, byle tylko czymś się zająć. Na nagraniu wideo ze studniówki Tabitha w fioletowej satynowej sukni i złotym połyskującym w światłach stroboskopu naszyjniku tańczyła do piosenki Christiny Aguilery ze swoim chłopakiem, ślicznym szatynem o włosach do ramion i zielonych oczach. Pod filmem widniało kilka upamiętniających Tabithę notek i gniewnych komentarzy, których autorzy żądali zamknięcia ośrodka Klify. Uwagę Emily zwrócił najnowszy post: „Ojciec Tabithy powinien zażądać dokładnej autopsji. Nie sądzę, żeby przyczyną jej śmierci był alkohol”. Emily przeszył dreszcz. Była tak zajęta sprawą swojego dziecka i ucieczką przed Gayle, że zupełnie przestała się interesować tym, co może wiedzieć A. Zamknęła oczy i przywołała w pamięci zdjęcie przysłane Spencer przez A. Widniały na nim zwłoki Tabithy, z powykręcanymi, połamanymi kończynami, leżące na piasku, zaraz po tym, jak dziewczyny zepchnęły ją z tarasu na dachu. – Emily! Tutaj! Isaac siedział przy stoliku w samym rogu. Przed nim stał talerz ze smażonymi kalmarami. Włosy zaczesał do tyłu i włożył niebieską koszulę, która podkreślała kolor jego błękitnych oczu. – Hej! – krzyknął, przywołując ją do siebie gestem. Emily poczuła, jak zaciska się jej żołądek. Wrzuciła telefon z powrotem do torby. Spojrzała na zieloną wełnianą spódnicę, którą znalazła na samym dnie szafy. Czy naprawdę zamierzała powiedzieć Isaacowi całą prawdę? Przez calutkie popołudnie nie mogła się skupić na lekcjach literatury, matematyki i biologii, bo w głowie układała swoje wyznanie. „Pamiętasz, jak rok temu poszliśmy do łóżka? To miało dość długofalowe efekty”. Co gorsza, Isaac wyglądał teraz na bardzo szczęśliwego, jakby cieszył się na widok Emily. Jej wieści mogły go zdruzgotać. Ale musiała wyjawić swój sekret. Była mu to winna. Nie chciała dopuścić do tego, żeby dowiedział się prawdy od A. Trzęsły się jej ręce, gdy szła między stolikami, potrącając kelnerkę z tacą pełną tiramisu. Kiedy podeszła do Isaaca, on wstał. – Zamówiłem kalmary. Nie masz nic przeciwko? Lubiłaś je, kiedy... no wiesz. – Mówił bardzo szybko i nerwowo. – Nadal uwielbiam kalmary. – Emily usiadła na miękkim krześle. Isaac dotknął jej ramienia, ale nagle odsunął się, jakby się obawiał, że jest zbyt bezpośredni.

– Nadal pływasz? Emily pokiwała głową. – Dostałam stypendium Uniwersytetu Północnej Karoliny na przyszły rok. – Uniwersytet Północnej Karoliny? – Zachwycił się Isaac. – To wspaniale. Gratuluję. – Dzięki – odparła Emily. – A ty już wiesz, na którą uczelnię pójdziesz? Nabiła na widelec kawałek kalmara. Panierka była idealna, a sos gęsty i esencjonalny. Isaac wzruszył ramionami. – Chciałbym pójść do Juilliard, ale pewnie skończę w Hollis. – Nigdy nie wiadomo. Z twoim talentem na pewno przyjmą cię do Juilliard. Emily przypomniała sobie występy zespołu Isaaca. Miał głęboki, dźwięczny głos, podobny do głosu wokalisty Coldplay. W czasie koncertów dziewczyny mdlały. Emily zdziwiła się, że to ją wypatrzył w tłumie. Isaac napił się wody gazowanej. – Nie. Nawet nie złożyłem tam papierów. Za bardzo bałem się przesłuchania. Pewnie zeżarłaby mnie trema. – Od kiedy to miewasz tremę? – zapytała zdumiona Emily. – Aż tak się zmieniłeś od naszego ostatniego spotkania? – Zawsze mam ogromną tremę. – Isaac podparł brodę dłonią i uśmiechnął się do Emily. – No cóż, może faktycznie się zmieniłeś. – Emily pokazała na tatuaż na jego szyi. – Nie przypominam sobie, żebyś dawniej lubił tatuaże. Isaac spojrzał w dół. – Zrobiłem go sobie z okazji osiemnastych urodzin. Wszyscy w zespole twierdzili, że się wytatuują, lecz w ostatniej chwili stchórzyli. Tylko ja się zdecydowałem. – Bolało? – Tak. Ale wytrzymałem. – Mogę zobaczyć? – No jasne. – Isaac rozsunął kołnierzyk koszuli, pokazując czarny, abstrakcyjny wzór przypominający trochę wielką ćmę. – O rany! – zawołała Emily. – Jaki duży! – Tak. – Isaac z powrotem zasłonił tatuaż. – Chciałem coś znaczącego. Emily miała ochotę dotknąć tej części tatuażu, która nadal była widoczna, ale się powstrzymała. Isaac mógł się poczuć zakłopotany. – Ten wzór coś dla ciebie znaczy? – Zawsze podobały mi się ćmy. – Isaac sięgnął po następny kawałek kalmara. – Wiesz, że one widzą światło ultrafioletowe? I wyczuwają osobniki swojego gatunku z odległości piętnastu kilometrów. – Naprawdę? – Emily zrobiła zaskoczoną minę. Isaac pokiwał głową. – Zawsze uważałem, że ćmy są przepiękne, ale nikt nie poświęca im tyle uwagi co motylom. Zostały... w pewnym sensie zapomniane. To był cały Isaac, zarazem wrażliwy, rozmarzony i trochę oderwany od rzeczywistości. Emily zapomniała, że taki był. Zapomniała, jaki był przystojny. Poczuła nagły przypływ tęsknoty. Ale nagle jakiś wewnętrzny głos przywołał ją do porządku. „Miałaś z nim dziecko. Powiedz mu”. Położyła dłoń na zębach widelca. Do ich stolika podeszła kelnerka. – Czy przejrzeli już państwo menu? Emily spuściła wzrok, szczęśliwa, że im przerwano. Zamówiła makaron z domowym sosem, a Isaac cielęcinę z parmezanem. Kiedy kelnerka zamknęła swój notes i odeszła, Emily straciła całą odwagę. Zadała Isaacowi jeszcze kilka pytań o to, jak mu idzie w szkole, ile zagrał koncertów i gdzie się wybiera na wakacje. Potem opowiedziała mu o swojej przyszłej uczelni, o rejsie, na który wyruszała za kilka tygodni, i o swoich planach znalezienia pracy na wakacje. Rozmawiali swobodnie i miło. Nim Emily się obejrzała, na talerzu zostało tylko kilka kawałków kalmara. Już

zapomniała, jak łatwo rozmawia się z Isaakiem, który zawsze śmiał się wtedy, kiedy trzeba. Rozluźniła ściśnięte dłonie. Może jednak nadszedł właściwy moment. – A co u twojej rodziny? – zapytał Isaac, gdy kelnerka przyniosła zamówione dania. – Ach, no wiesz. – Emily nonszalancko wzruszyła ramionami. – Bez zmian. Mama aktywnie działa w komitecie parafialnym. Przyjaźni się z ojcem Flemingiem. Ostatnio nawet kazała mi go odwiedzić. – Naprawdę? Dlaczego? Emily napchała do ust makaronu, byle tylko nic nie mówić. „Powiedz mu. Jesteś mu to winna”. Ale słowa nie chciały jej przejść przez usta. Chyba milczała za długo, bo Isaac chrząknął. – A co u twojej starszej siostry? Jak ona ma na imię... Carolyn? Emily poczuła ostry zapach kremowego sosu Alfredo i żołądek podszedł jej do gardła. – Wszystko u niej w porządku. – A gdzie studiuje? – W Stanford. – I podoba się jej tam? – Chyba tak. Właściwie tego Emily nie wiedziała. Choć wcześniej przez prawie osiemnaście lat dzieliły jeden pokój, zeszłego lata Carolyn przestała się do niej odzywać. Kiedy Emily się dowiedziała, że jest w ciąży, nie miała pojęcia, do kogo zwrócić się o pomoc. Zamieszkanie z Carolyn wydawało się najlepszym rozwiązaniem, bo jej siostra spędzała lato w Filadelfii. Emily liczyła na to, że Carolyn stanie na wysokości zadania i wesprze ją. Tymczasem ona, choć zgodziła się, by Emily z nią została, na każdym kroku dawała jej do zrozumienia, jak bardzo jest oburzona i rozczarowana zachowaniem siostry. Ani razu nie zapytała Emily o samopoczucie. Nie interesowało jej, jak wyszło ostatnie USG. Nie chciała nawet wiedzieć, kto jest ojcem. Kiedy Emily dowiedziała się, że z powodu ułożenia płodu musi mieć cesarskie cięcie, od razu zadzwoniła z tą informacją do Carolyn. A ta powiedziała tylko: „Ponoć rekonwalescencja po cesarce jest okropna”. Emily nawet nie ośmieliła się rozmawiać z Carolyn o poszukiwaniu rodziny zastępczej. I nie przyznała się, że Gayle zaproponowała jej pięćdziesiąt tysięcy dolarów. Nie opowiedziała jej też o tym, jak pojechała do olbrzymiego domu Gayle w New Jersey, żeby odebrać od niej czek. Gayle przypatrywała się jej jak egzotycznemu owadowi zakonserwowanemu w formalinie. Kiedy Emily włożyła do kieszeni czek od Gayle, poczuła się brudna i podła. Od Carolyn nie dostała wsparcia, które być może otrzymałaby od Isaaca, gdyby tylko dała mu szansę. Emily wzięła głęboki oddech. – Isaac, muszę ci coś powiedzieć. – Tak, pisałaś w SMS-ie. Co się dzieje? Emily wodziła widelcem po talerzu, a serce waliło jej jak młotem. – Chodzi o to, że... – A co ty tu robisz? Emily podniosła gwałtownie głowę. Nad nimi stała mama Isaaca w jasnobłękitnej garsonce z lat osiemdziesiątych – bynajmniej nie wyglądała szykownie. Kiedy pani Colbert spoglądała to na Isaaca, to na Emily, wyraźnie narastał w niej gniew. – Mówiłeś, że idziesz na kolację z kolegami z zespołu – syknęła pani Colbert, ściągając brwi. – A nie... z nią. – Mamo, przestań – uspokajał ją Isaac. – Wiedziałem, że się wściekniesz i zareagujesz nieracjonalnie, jeśli ci powiem, że idę na spotkanie z Emily. To dobra dziewczyna. Nie rozumiem, co cię w niej tak denerwuje. Jemy pyszną kolację, nadrabiamy zaległości. Emily się zaczerwieniła. Zrobiło się jej bardzo miło, ale zarazem poczuła się winna. Nie pamiętała, kiedy ostatnim razem ktoś tak się za nią wstawił. Pani Colbert prychnęła z pogardą. – Mnie się nie wydaje, że to taka dobra dziewczyna.

– Dlaczego? – zapytał Isaac. Pani Colbert nie odpowiedziała. Wpatrywała się tylko znacząco w Emily. Jakby dobrze wiedziała, co zrobiła Emily. Emily wzięła głęboki wdech. Czy pani Colbert dostała jakieś wiadomości od A.? Wreszcie pani Colbert odwróciła wzrok od Emily i spojrzała na Isaaca. – Ojciec cię szuka. Jeden z kelnerów nie może pracować dziś wieczorem i tata chce, żebyś go zastąpił. – Teraz? – zapytał Isaac i pokazał na swój talerz. – Właśnie jem kolację. – Zabierz na wynos. – Pani Colbert odwróciła się na pięcie i ruszyła w stronę baru, najwyraźniej oczekując, że Isaac posłusznie pójdzie za nią. Isaac spojrzał na Emily swoimi wielkimi, smutnymi oczami. – Przepraszam. Mogę ci to jakoś zrekompensować? Spotkajmy się w tym tygodniu. – Dobra – odparła Emily nieobecnym głosem, patrząc, jak pani Colbert pisze coś w swoim telefonie. Przywołali kelnerkę, która przyniosła rachunek i styropianowy pojemnik na jedzenie. Isaac włożył pieniądze do etui z rachunkiem i wręczył kelnerce. – Zanim nam przerwano, zaczęłaś coś mówić. – Dotknął lekko dłoni Emily. – To coś ważnego? Emily zaschło w ustach. – Nie, nie bardzo – odparła cicho. – Na pewno? – Isaac wyglądał na zmartwionego. Przytulił ją. Kiedy przycisnął ją do siebie, ogarnęła ją fala emocji. Już zapomniała, jakie miał miękkie włosy, zapomniała dotyk jego nieogolonej brody na swoim karku i jego zapach, kojarzący się ze świeżo wyciskanym sokiem z pomarańczy. Obudziły się w niej uczucia, które od tak dawna tłumiła. Czuła, jak wszystko w niej eksploduje. Odsunął się od niej o wiele za szybko. – Nadrobimy to. W sobotę mam wolne. Może pójdziemy do lodziarni w Hollis. – Spojrzał na nią błagalnie swoimi łagodnymi błękitnymi oczami. Po chwili Emily pokiwała głową, a Isaac dołączył do swojej mamy stojącej przy barze. Pani Colbert jeszcze raz spojrzała z potępieniem na Emily, a potem dumnym krokiem wyszła z restauracji. Emily odchyliła się na oparcie krzesła, czując ogromną ulgę. Właściwie ucieszyła się, że pani Colbert im przerwała i że nie mogła wyjawić Isaacowi swojej tajemnicy. Gdyby pani Colbert się o tym dowiedziała, natychmiast zadzwoniłaby do rodziców Emily i pewnie w całej parafii rozpowiedziałaby, że Emily to dziwka. „A Isaac na pewno nie wziąłby cię na lody, gdyby wiedział, co zrobiłaś”, szeptał jej do ucha cichy, egoistyczny głos. Emily nie mogła zmienić przeszłości. Co się stało, to się nie odstanie, a jej tajemnica mogłaby tylko skrzywdzić Isaaca. Prawda?

15 KLUB IVY CZY KLUB FRAJERÓW?

W piątek późnym popołudniem Spencer wysiadła z taksówki przy bramie Uniwersytetu Princeton, zapięła suwak w swojej skórzanej kurtce i się rozejrzała. Wokół roiło się od studentów w płaszczach ze szlachetnej wełny i kraciastych szalikach Burberry. Profesorowie w okularach w grubej oprawie i marynarkach ze sztruksowymi łatami na łokciach spacerowali, prowadząc dysputy godne laureatów Nagrody Nobla. Zegar na wieży wybił szóstą, a jego dźwięk niósł się po kamiennych murach. Spencer czuła podekscytowanie. Była w Princeton niezliczoną ilość razy w czasie konkursów klubów dyskusyjnych, wycieczek i obozów letnich, ale dziś kampus wyglądał zupełnie inaczej. W przyszłym roku miała tu studiować. Już od dawna marzyła o tym, żeby wydostać się wreszcie z Rosewood i zacząć wszystko od zera. Nawet ten weekend wydawał się jej nowym początkiem. Kiedy tylko pociąg odjechał ze stacji w Rosewood, kamień spadł jej z serca. Tu nie było A. Spencer czuła się bezpieczna... przynajmniej na chwilę. Spojrzała na mapkę, którą przysłała jej Harper. Klub Ivy mieścił się przy Prospect Avenue, którą studenci Princeton nazywali po prostu Ulicą. Kiedy skręciła w lewo i doszła do bulwaru, wzdłuż którego rosły rzędem drzewa, odezwał się jej telefon. „Dowiedziałaś się czegoś, o wiesz kim?”, napisała Hanna. To było ich sekretne określenie Gayle. „Nie wpadłam na żaden trop”, odpisała Spencer. Przeszukała w internecie wszystko, czego tylko można było się o niej dowiedzieć, ale nie znalazła żadnych dowodów na to, że A. to ona. Najpierw należało ustalić, czy Gayle mogła być na Jamajce w zeszłym roku w tym samym czasie co dziewczyny. Może, wbrew ich wcześniejszym podejrzeniom, to nie Kelsey, lecz Gayle widziała, co zrobiły. A potem, kiedy Emily wystawiła ją do wiatru, powiązała z sobą wszystkie fakty i postanowiła je wykorzystać przeciwko całej czwórce. W takim kurorcie jak Klify z pewnością nie zatrzymałaby się milionerka w średnim wieku. Spencer, udając asystentkę Gayle, zadzwoniła do kilku ośrodków znajdujących się w pobliżu Klifów, pytając, czy Gayle spędzała tam wakacje. W żadnym z hoteli w systemie komputerowym nie było śladu po pobycie Gayle. Spencer poszerzyła zakres poszukiwań, dzwoniąc do ośrodków oddalonych o piętnaście, dwadzieścia, a nawet trzydzieści kilometrów od Klifów. Lecz z jej śledztwa wynikało, że Gayle nigdy nie była na Jamajce. A więc niby jak Gayle mogła się dowiedzieć, co zrobiły Tabicie? Jak zdobyła zdjęcie Emily i Tabithy albo okaleczonego, powykręcanego, martwego ciała Tabithy leżącego na plaży? Czy pojechała na Jamajkę pod fałszywym nazwiskiem? Współpracowała z kimś? Wynajęła prywatnego detektywa, jak sugerowała Aria? Co więcej, nawet jeśli Gayle była A., to i tak nie wyjaśniało dziwnego zachowania Tabithy. Dlaczego w czasie ich pobytu w Klifach tak bardzo przypominała Ali? Czy przyjaźniła się z nią, gdy razem przebywały w Zaciszu, a teraz próbowała pomścić śmierć Ali? A może to wszystko to tylko tragiczny zbieg okoliczności? Nagle Spencer stanęła przed domem wskazanym na mapie przez Harper. Był to duży budynek z cegły w stylu gotyckim, ze wspaniałymi witrażami, równo przyciętym żywopłotem i amerykańską flagą powiewającą przy wejściu. Podeszła do drzwi frontowych wykładaną

kamieniami ścieżką i zadzwoniła. Dzwonek zagrał kilka akordów Piątej symfonii Beethovena. Rozległy się czyjeś kroki i drzwi się otworzyły. Stanęła w nich Harper. Jej twarz promieniała. Miała na sobie fioletową kimonową bluzkę, obcisłe dżinsy i skórzane botki. Ramiona otuliła kaszmirowym kocem. – Witaj! – zawołała. – Znalazłaś nas! Zaprowadziła Spencer do środka. W foyer był przeciąg. Pachniało tu świeżo wyprawioną skórą i jaśminem. Sufit podtrzymywały belki z jasnego drewna, a okna były udekorowane witrażami. Spencer już sobie wyobrażała zdobywców Nagrody Pulitzera stojących wokół ognia trzaskającego w kominku albo siedzących w skórzanych fotelach i pogrążonych w poważnej rozmowie. – Jak tu pięknie – zachwyciła się Spencer. – Tak, fajnie – rzuciła nonszalancko Harper. – Z góry przepraszam, ale mój pokój na górze jest mały i panuje w nim straszny przeciąg. – Nie szkodzi – odparła szybko Spencer. Tutaj mogłaby spać nawet w schowku na miotły. Harper wzięła Spencer za rękę. – Przedstawię cię innym. Poprowadziła Spencer długim korytarzem oświetlonym lampami z chromu i szkła do dużego, nowocześnie urządzonego salonu na drugim końcu domu. Olbrzymie na całą ścianę okno wychodziło na las ciągnący się za domem. Na drugiej ścianie wisiał plazmowy telewizor, na regale stało mnóstwo książek i figurka tygrysa z papier mâché – maskotka uniwersytetu. Na obitych zamszem kanapach leżały dziewczyny otulone kocami, które pisały coś na iPadach i laptopach albo czytały książki. Jedna z nich, blondynka, grała na gitarze. Spencer była prawie pewna, że Azjatka bawiąca się telefonem kilka lat temu zdobyła Złotą Orchideę. Stojąca przy oknie dziewczyna w ciemnozielonych spodniach wyglądała kropka w kropkę jak Jessie Pratt, która w wieku szesnastu lat opublikowała swoje pamiętniki opisujące jej pobyt w Afryce, gdzie mieszkała z babcią i z dziadkiem. – Dziewczyny, poznajcie Spencer Hastings – powiedziała Harper i wszystkie oczy zwróciły się w ich kierunku. Harper pokazała kolejno na dziewczyny w salonie. – Spencer to Joanna, Marilyn, Jade, Callie, Willow, Quinn i Jessie. A więc to była naprawdę Jessie Pratt. Wszystkie radośnie pomachały. – Spencer przyjęto w pierwszej fazie rekrutacji – mówiła dalej Harper. – Poznałyśmy się w czasie powitalnej kolacji dla pierwszoroczniaków i uważam, że pasuje do nas jak ulał. – Miło cię poznać. – Quinn odłożyła swoją gitarę akustyczną i uścisnęła dłoń Spencer. Miała paznokcie pomalowane na jasnoróżowy kolor. – Przyjaciele Harper są naszymi przyjaciółmi. – Fajny sprzęt – pochwaliła Spencer gitarę Quinn. – To martin, prawda? Quinn uniosła brew o idealnym kształcie. – Znasz się na gitarach? Spencer wzruszyła ramionami. Jej tata interesował się gitarami, a ona chodziła z nim na targi starych instrumentów, szukając nowych eksponatów do jego kolekcji. – Podoba ci się? – zapytała Jessie Pratt, pokazując na książkę, którą Spencer miała pod pachą. To była powieść V. Thomasa Pynchona. – Och, jest fantastyczna – odparła Spencer, choć nie za bardzo zrozumiała fabułę. Autor używał niewielu znaków interpunkcyjnych. – Chodźmy. – Harper wzięła sweter z jednej z kanap. – Dokąd? – zapytała Spencer. Harper uśmiechnęła się tajemniczo. – Na imprezę do Daniela. Spodoba ci się. – Super. Spencer zostawiła swoją torbę przy drzwiach frontowych, zaczekała, aż Harper, Jessie i Quinn włożą kurtki i zabiorą torebki, a potem wyszła z nimi. Był chłodny wieczór. Ostrożnie kroczyły po zasypanych śniegiem chodnikach, uważając, by się nie poślizgnąć na zamarzniętych kałużach. Wzeszedł księżyc. Wokół panowała idealna cisza i spokój, który mąciły samochody

jadące główną aleją. Spencer zobaczyła duże czarne auto stojące przy chodniku z włączonym silnikiem, ale za przyciemnioną szybą nie widziała kierowcy. Skręciły na ścieżkę prowadzącą do stojącego na rogu ulicy dużego domu w stylu holenderskim. W środku dudniła muzyka, a w rozświetlonych oknach poruszały się cienie. Na podjeździe stało kilka samochodów, w kierunku domu szło kilkanaście osób. Drzwi frontowe były otwarte. W korytarzu stał przystojny chłopak o gęstych brwiach i kasztanowych włosach, witając wszystkich oficjalnie. – Dobry wieczór, moje panie – powiedział szarmancko, popijając z plastikowego kubka. – Cześć, Daniel – przywitała się Harper i cmoknęła go w policzek. – To jest Spencer. Niedługo zacznie pierwszy rok. – Ach, świeża krew. – Daniel zmierzył Spencer od stóp do głów. – Podoba mi się. Spencer weszła do domu za Harper. W salonie kłębił się tłum ludzi, a z głośników ryczała piosenka 50 Cent. Chłopcy pili szkocką whisky. Dziewczyny w sukienkach i butach na wysokich obcasach miały w uszach brylantowe kolczyki. W rogu kilka osób siedziało wokół fajki wodnej, z ich ust wydobywał się niebieskawy dym. Ktoś chwycił Spencer za rękę i przyciągnął do siebie. Miała nadzieję, że to jakiś przystojniak, których tylu kręciło się wokół. Nagle zobaczyła przed sobą faceta ze zmęczonym spojrzeniem, brudnymi dredami i krzywym uśmiechem, w wyblakłym podkoszulku z napisem „Grateful Dead, trasa 1986”. – Spencer, prawda? – Facet uśmiechnął się od ucha do ucha. – Tamtego wieczoru ominęła cię świetna impreza. Okupacja Filadelfii była fantastyczna. Spencer zmrużyła oczy. – Słucham? – Jestem Reefer. – Chłopak uniósł do góry ręce, jakby chciał powiedzieć: „Niespodzianka!” – Spotkaliśmy się na kolacji dla pierwszoroczniaków w zeszłym tygodniu. Pamiętasz? Spencer zamrugała. – Co ty tu robisz? – warknęła. Reefer rozejrzał się po salonie. – No cóż, najpierw jeden z profesorów zaprosił mnie na lunch. Potem spotkałem Daniela w stołówce i zaprosił mnie na dzisiejszą imprezę. Spencer dawno nie słyszała czegoś równie zaskakującego. – Zaprosił cię tutaj profesor? – Tak, profesor Dinkins – odparł Reefer, wzruszając ramionami. – Pracuje w Katedrze Fizyki Kwantowej. Właśnie tam chcę studiować. Fizyka kwantowa? Spencer spojrzała na brudne dżinsy Reefera i jego znoszone płócienne buty. Wyglądał tak, jakby nie potrafił obsługiwać nawet pralki. Czy to jakiś tutejszy zwyczaj, że profesorowie zapraszają przyszłych studentów na zwiedzanie kampusu? Żaden pracownik wydziału nie zaprosił Spencer. Czy to oznaczało, że nie ma nic szczególnego do zaoferowania? – Tu jesteś. – Harper chwyciła Spencer za rękę. – Wszędzie cię szukam! Możesz mi dotrzymać towarzystwa na zewnątrz? – No jasne – odparła Spencer z ulgą. – Jak chcesz, możesz zabrać Reefera – powiedziała Harper scenicznym szeptem. Spencer spojrzała przez ramię na Reefera. Na szczęście teraz rozmawiał z Danielem i nie zwracał na nie najmniejszej uwagi. Może Daniel zda sobie sprawę, że ma do czynienia z wieśniakiem, i wyprosi Reefera ze swojej imprezy. – Chyba znalazł sobie inną ofiarę – powiedziała Spencer, odwracając się do Harper. – Chodźmy. Harper kopnięciem otworzyła drzwi i przechodząc przez taras, zaprowadziła Spencer do małej altany. Wokół ogniska siedziało kilka osób pijących wino. W krzakach całowała się jakaś para. Harper usiadła na ławce, wyciągnęła papierosa z kieszeni spodni i zapaliła go. Wokół rozszedł się intensywny zapach. – Chcesz?

Dopiero po chwili Spencer zdała sobie sprawę, że to joint. – Nie, dzięki. Po trawie robię się senna. – No weź. – Harper zaciągnęła się głęboko. – Fantastyczny towar. Daje niezłego kopa. Trach. W lesie trzasnęła gałązka. W powietrzu coś zaświstało, a potem rozległ się cichy, ledwie słyszalny szept. Spencer rozejrzała się w popłochu. Po tym, co przytrafiło się jej i Kelsey zeszłego lata, nie miała zamiaru dać się ponownie przyłapać na zażywaniu narkotyków. – Nie boisz się tego palić? – zapytała Spencer wpatrzona w jointa. – Możesz mieć kłopoty. Harper strzepnęła popiół. – A kto na mnie doniesie? Znowu coś trzasnęło. Spencer spojrzała na ciemny las, coraz bardziej zdenerwowana. – O, skończył mi się drink – wymamrotała, pokazując pusty kubek. Pobiegła do domu. Poczuła ulgę, gdy znowu znalazła się w ogrzewanym pomieszczeniu. Nalała do kubka wódki z sokiem z cytryny i poszła na parkiet. Quinn i Jessie porwały ją do tańca, a Spencer przetańczyła trzy piosenki, próbując nie myśleć o niczym, tylko starając się zatracić w muzyce. Jakiś chłopak o imieniu Sam podszedł do niej i dramatycznie poklepał ją po ramieniu. Spencer czuła, jak w jej żyłach płynie alkohol, dając jej siłę i energię. Kiedy zobaczyła światło błyskające w oknie, myślała, że ktoś po prostu zaparkował pod domem. Ale nagle w drzwiach stanęło dwóch policjantów i zajrzało do środka. Większość gości ukryła drinki za plecami. Muzyka ucichła. – Co tu się dzieje? – Jeden z policjantów poświecił latarką po twarzach gości. Tłum rozbiegł się na wszystkie strony. Trzasnęły drzwi. Drugi policjant przystawił do ust megafon. – Poszukujemy Harper Essex-Pembroke – huczał głos funkcjonariusza. – Panno EssexPembroke, czy jest pani tutaj? W tłumie rozszedł się nerwowy szept. W tej samej chwili w tylnych drzwiach stanęła Harper ze zmierzwionymi włosami i przerażoną miną. – To ja. Co się stało? Policjant podszedł do niej i chwycił ją za rękę. – Dostaliśmy anonimową informację, że posiada pani marihuanę i próbuje ją sprzedać. Harper otworzyła usta. – Co? – To poważne przestępstwo. – Policjant miał opuszczone kąciki ust. Wszyscy patrzyli, jak policja wyprowadza Harper z salonu. Quinn z przerażeniem pokręciła głową. – Skąd gliny się dowiedziały, że Harper ma trawę? Harper jakby usłyszała pytanie Quinn, odwróciła się i wbiła wzrok w Spencer. – Świetnie się spisałaś – syknęła. – Zepsułaś wszystkim zabawę. Sobie też. Spencer nie wierzyła własnym uszom. – Nikomu nie powiedziałam! Harper spojrzała na nią z niedowierzaniem, kiedy policjanci wyprowadzali ją za drzwi. Jessie i Quinn gapiły się na Spencer. – Doniosłaś na nią!? – wykrzyknęła Quinn. – Oczywiście, że nie – odparła Spencer. Jessie patrzyła na nią szeroko otwartymi oczami. – Ale byłaś z nią na zewnątrz. Nikt z nas by nie doniósł. – To nie ja! – krzyknęła Spencer. – Przysięgam! Lecz nikt jej nie słuchał. Po chwili wszyscy patrzyli na nią jak na zdrajczynię. Spencer wyszła z salonu cała czerwona. Co się stało? Dlaczego to ją obwiniono? Zabrzęczał jej telefon. Wyciągnęła go. Dostała nową wiadomość z nieznanego numeru. Spojrzała na drzewa w górze i rozgwieżdżone niebo. Na zewnątrz było bardzo cicho, ale ona czuła się tak, jakby ktoś ją z bliska obserwował, z trudem powstrzymując śmiech. Wzięła głęboki oddech i spojrzała na ekran.

Ciesz się, że policja nie poznała TWOJEJ tajemnicy. A.

16 BIEGNIJ, ILE SIŁ W NOGACH!

– Wyglądacie świetnie! – zawołała Hanna do tłumu, który biegł główną ulicą Rosewood w dorocznym wyścigu na dziesięć kilometrów. Był sobotni ranek. Mżyło. Deszcz zniszczył jej fryzurę i rozmazał makijaż. Przyszła tu tylko dlatego, ponieważ obiecała tacie, że będzie rozdawała przypinki z jego podobizną, słodycze i owoce wśród zgromadzonych obserwatorów biegu. – Banan dla pana! – zawołała do chudego starszego mężczyzny, który przechodził obok w przezroczystym płaszczu przeciwdeszczowym. Wręczyła mu banana razem z plakietką z hasłem „GŁOSUJ NA TOMA MARINA”. Dwóm korpulentnym starszym uczestniczkom wyścigu, które biegły razem pod jednym parasolem, podała wodę w kubkach z nazwiskiem jej taty. – Tempo! Tempo! Stojąca obok Kate, w głęboko nasuniętym kapturze, zaśmiała się radośnie. – Twój doping nie sprawi, że pobiegną szybciej! – Pewnie nie – zachichotała Hanna, gdy pani w średnim wieku, z wielką pupą, wchodziła w zakręt. – A ty czemu nie startujesz? – Bardzo chudej dziewczynie w słuchawkach Kate wcisnęła do ręki do połowy obranego banana. – Pamiętam, jak mama zmusiła mnie, żebym ci kibicowała. Hanna wzruszyła ramionami. W zeszłym roku startowała razem z Mikiem i nawet wyprzedziła go o kilka sekund. Świętowali jej zwycięstwo, jedząc pyszne spaghetti w Makaronowym Niebie, a świetne wyniki ośmieliły ich do startu w kilku następnych letnich biegach. Od kiedy jednak zerwali, nie biegała ani razu. Spojrzała na Kate z ukosa. – Pytanie za sto punktów brzmi: dlaczego ty nie startujesz? Kate należała do klubu biegów przełajowych w swojej dawnej szkole w Annapolis, o czym Isabel trąbiła na prawo i na lewo. Kate przeczesała palcami swój kasztanowy kucyk. – Bo Naomi i Riley zarejestrowały się pierwsze. W tym biegu nie ma miejsca dla nas wszystkich. Hanna dolała wody do kubków, byle tylko czymś zająć ręce. – Nadal masz z nimi na pieńku? – Tak. – Kate zaklaskała przebiegającym zawodnikom. – Tylko z Naomi. Z Riley nie. Hanna spojrzała wyczekująco na Kate, jakby chciała ją zachęcić do dalszych zwierzeń. Czy dziewczyny nadal kłóciły się o Hannę? Po czyjej stronie stanęła Kate? Ale nagle zadzwonił telefon Kate, która skryła się pod zadaszeniem przed kawiarnią, żeby spokojnie porozmawiać. Hanna obserwowała przebiegający tłum. Dostrzegła kilku studentów z Hollis – mokre podkoszulki przylepiały się im do ciała. Zauważyła też kilku zapalonych biegaczy w specjalnych, obcisłych strojach z lycry i butach do biegów przełajowych. Nagle zza zakrętu wyłoniły się dwie znajome postacie. Mike był tak spocony, że czarne włosy kleiły mu się do głowy. Miał na sobie podkoszulek z długim rękawem, obszerne czarne szorty i adidasy w neonowo żółtym kolorze. Trzymał Colleen

mocno za rękę. Mieli identyczne stroje, choć biały podkoszulek Colleen pod wpływem deszczu zrobił się przezroczysty. Hannę zabolało to, że ich wspólne hobby stało się teraz wspólnym hobby Mike’a i Colleen. Hanna próbowała ukryć się za stołem pełnym kubków z wodą, ale Colleen dostrzegła ją i posłała jej szeroki uśmiech. Cholera. Oboje podbiegli, dysząc ciężko. – O mój Boże, Hanno, spadasz nam z nieba! Umieramy z pragnienia! – zakrzyknęła Colleen, biorąc kubek, wypijając go do dna i natychmiast chwytając następny. – Dziękuję! – Wypij nawet cztery litry, czemu nie! – powiedziała Hanna cicho. Miała ochotę wepchnąć ten papierowy kubek Colleen do gardła. Spojrzała na Mike’a i podała mu kubek. – Dobrze się bawicie? – zapytała najsłodszym tonem, na jaki tylko potrafiła się zdobyć, jakby nie żywiła do Mike’a żadnej urazy. – Tak. – Mike wypił wodę jednym haustem, a potem wziął banana z tacy. – To świetna trasa. I jakie piękne widoki. Tyle zgrabnych tyłków w obcisłych szortach. – Mike! Colleen spojrzała na niego karcąco, marszcząc brwi. Mike ze skruchą zwiesił głowę, a Colleen przewróciła oczami i podbiegła do najbliższego kosza na śmieci, żeby wyrzucić puste kubki. Hanna uniosła brew. Colleen nie tolerowała pikantnych dowcipów, które tak lubił Mike? Jak oni w ogóle z sobą rozmawiają? Mike spojrzał na Hannę z zaciekawieniem. – Szkoda, że w tym roku nie wystartowałaś. Hanna wzruszyła ramionami. – Ach, mam obowiązki w sztabie wyborczym. – Pokazała na plakietkę z hasłem „GŁOSUJ NA TOMA MARINA” przypiętą do kurtki. – Ale miło wspominam zeszły rok. Po skończonym biegu skryliśmy się w krzakach i całowaliśmy się, z medalami na szyi. Mike z trudem powstrzymał uśmiech. – Mhm, tak... Hanna rzuciła okiem na Colleen. Stała obok kosza na śmieci i rozmawiała z jakąś wolontariuszką pracującą w sztabie pana Marina. – A potem w lecie wystartowaliśmy w biegu na dziesięć kilometrów na trasie w Marwyn. Było tak gorąco, że w połowie zrobiliśmy sobie przerwę, żeby się wykąpać na golasa w stawie. Pamiętasz, jak ta staruszka o mało nas nie przyłapała? Mike się zaczerwienił. – Hanno, nie wiem, czy... – Powinniśmy byli tamtego dnia pójść na całość, no nie? – przerwała mu Hanna, nim zdążył dokończyć. Mike wyglądał tak, jakby bardzo chciał coś powiedzieć, ale otworzył tylko usta i nie mógł wydobyć z siebie słowa. Chyba czuł się niezręcznie, lecz na pewno nie był zdegustowany. Może jednak miał ochotę na seks z Hanną. Hanna starła kroplę wody z policzka Mike’a. – Mój tata urządza jutro wieczorem oficjalne przyjęcie – szepnęła mu na ucho. – Powinieneś przyjść. Mike znowu otworzył usta. W jego oczach pojawił się błysk i Hanna już myślała, że dopięła swego. Nagle poczuła, że ktoś chwyta ją za rękę. – Och, dwoje moich najlepszych przyjaciół! O czym to rozmawiacie? – zapytała Colleen. Mike zamrugał, a potem wyprostował plecy. – O przyjęciu pana Marina – wymamrotał. Colleen spojrzała radośnie na Hannę. – O Boże! Nie możemy się z Mikiem doczekać! Hanna wlepiła oczy w Mike’a, ale on unikał jej spojrzenia. – Colleen kupiła na tę okazję śliczną sukienkę – wyjąkał. – Naprawdę! – Colleen wyglądała tak, jakby zaraz miała zemdleć. – W butiku Bebe w centrum handlowym. Znasz go, prawda?

Hanna prychnęła. – Tak, ubierają się w nim tylko dziwki. Colleen zrzedła mina. Mike uniósł brew, chwycił swoją dziewczynę za rękę i wciągnął ją w tłum biegaczy. – To było bardzo niemiłe – rzucił przez ramię i zniknął. Co to miało znaczyć? Hanna miała ochotę rzucić w nich bananem, ale nagle usłyszała przeszywający chichot i poczuła ciarki na plecach. Ping. Sięgnęła do kieszeni kurtki po telefon. Dostała wiadomość. W rubryce NADAWCA widniał tylko chaotyczny ciąg liter i cyfr. Myślisz, że Colleen to takie niewiniątko, na jakie wygląda? Zastanów się. Każdy ma tajemnice... nawet ona. A. Hanna przez dłuższą chwilę gapiła się na telefon. Co miała znaczyć ta wiadomość? – Hanno! Tu jesteś! Hanna dostrzegła tatę z wielkim parasolem, którego używał, gdy grał w golfa w deszczowy dzień. Obok niego stała wysoka, szczupła kobieta w nieprzemakalnej czapce, koszulce North Face, dżinsach z prostymi nogawkami i w wysokich futrzanych butach. Przez ramię miała niedbale przewieszoną torebkę od Louisa Vuittona, w dłoni trzymała telefon i uśmiechała się do Hanny z wyższością. Kiedy tylko Hanna zdała sobie sprawę, z kim ma do czynienia, żołądek podszedł jej do gardła po raz drugi w ciągu jednej minuty. Gayle. – Och – westchnęła, a właściwie zaskrzeczała. – Dzień d-d-dobry. Hanna nie spuszczała wzroku z telefonu w ręce Gayle. Ekran nadal się świecił, jakby przed chwilą wysyłano z niego wiadomość. Czy to Gayle przysłała Hannie ostatniego SMS-a? – Hanno, pani Riggs pomoże nam w czasie kampanii – oznajmił pan Marin. – Czy to nie miło z jej strony? Gayle machnęła ręką. – Ach, daj spokój. Zrobię wszystko, byle tylko Tom Marin odniósł sukces wyborczy. – Włożyła telefon do kieszeni płaszcza. – Przepraszam za spóźnienie, Tom. Wczoraj razem z mężem braliśmy udział w kolacji z okazji otwarcia nowego laboratorium onkologicznego, które on ufundował. Dopiero co wróciliśmy. – Nic się nie stało. – Pan Marin spojrzał na tłum biegaczy. – Mam wyrzuty sumienia, że musisz stać tu w taką pogodę. Jeśli nie chcesz zmoknąć, to może będziesz pomagać przy naszym stanowisku obok kawiarni? – Ależ nie ma sprawy – odparła radośnie Gayle. – Trochę deszczu jeszcze nikomu nie zaszkodziło. Poza tym dzięki temu lepiej poznam twoją śliczną córkę! – Odwróciła się do Hanny, znowu posyłając jej złowrogi uśmiech. – Chciałam z tobą porozmawiać już w czasie ostatniego spotkania, ale tak szybko uciekłaś, Hanno – powiedziała sztucznie słodkim tonem. – Pewnie chciałaś pogadać z przyjaciółkami? – Tak, przyszło wielu znajomych Hanny – rzekł pan Marin. – Bardzo wspierali kampanię. – Jak miło – zaszczebiotała Gayle. – A kim była ta rudowłosa dziewczyna? Pod Hanną ugięły się nogi. – Chodzi ci o Emily Fields? – Wtrącił się pan Marin, zanim Hanna zdążyła się odezwać. – Przyjaźnią się z Hanną od zawsze. – Emily Fields – powiedziała Gayle z udawanym zamyśleniem. Pan Marin odebrał telefon, a Gayle podeszła bliżej do Hanny. – Zabawne, mnie przedstawiła się jako Heather – dodała szeptem. Hanna zacisnęła usta, czując na sobie przenikliwe, świdrujące spojrzenie Gayle. – Nie wiem, o czym pani mówi – wymamrotała. – Ależ oczywiście, że wiesz. – Gayle patrzyła na przebiegających zawodników. – Wiesz doskonale, o czym mówię. Wydaje ci się, że nie wiem, co tu jest grane? Wiem o wszystkim.

Hanna próbowała zachować kamienną twarz, ale w środku cała się trzęsła. Czy Gayle chciała w ten sposób przyznać się do tego, że jest A.? Przypomniała sobie sam koniec lata. Tuż przed porodem Emily sprowadziła wszystkie swoje przyjaciółki do szpitala i wyjaśniła im, że muszą pomóc jej wykraść dziecko, zanim ono wpadnie w ręce Gayle. Wcisnęła Hannie do rąk grubą kopertę. – Jedź do New Jersey i włóż to do skrzynki pocztowej Gayle – poprosiła. – To pieniądze ze zrealizowanego czeku od niej i list z przeprosinami. Włóż to do skrzynki i odjedź natychmiast. Tylko żeby ona cię nie zobaczyła. Jak się zorientuje, że oddałam pieniądze, przyjedzie wcześniej do szpitala i nasz plan się nie powiedzie. Hanna nie mogła odmówić. Tamtego popołudnia, kiedy urodziło się dziecko, przez piętnaście minut jechała mostem Franklina do olbrzymiego domu Gayle. Gdy zatrzymała się przy krawężniku, cała się trzęsła i było jej niedobrze. Nie miała ochoty stanąć oko w oko z wariatką. Jedno spotkanie z Prawdziwą Ali zupełnie jej wystarczyło. Z duszą na ramieniu opuściła szybę i otworzyła skrzynkę pocztową. Trzęsącą się ręką wrzuciła kopertę do środka. Usłyszała jakiś szelest. Coś się poruszało wśród drzew rosnących wokół domu. Hanna nacisnęła gwałtownie na pedał gazu i nawet nie zapięła pasów, póki nie wyjechała z dzielnicy. Czy właśnie wydała Emily? Czy ktoś ją widział? Czy domu Gayle strzegły kamery? Hannę wyrwały z zamyślenia okrzyki kilku stojących obok kibiców. Tata nadal rozmawiał przez telefon, a Gayle stała tak blisko, że niemal dotykały się biodrami. Położyła lodowatą dłoń na ramieniu Hanny. – Posłuchaj mnie bardzo uważnie – Gayle wycedziła przez zaciśnięte zęby. – Chcę tylko tego, co mi się należy. Chyba nie proszę o zbyt wiele. Ale jeśli nie dostanę tego, czego chcę, to mogę posunąć się bardzo daleko. I nie zawaham się tego zrobić. Umiem zagrać bardzo nieczysto. Przekaż to swojej przyjaciółce, dobrze? Uśmiechnęła się złowrogo, a jej paznokcie wbiły się w skórę roztrzęsionej Hanny. – Gayle? – Pan Marin skończył właśnie rozmowę i stanął obok nich. Gayle natychmiast puściła ramię Hanny. Odwróciła się do pana Marina z promiennym uśmiechem. – Przyjechał szef mojej kampanii – powiedział tata Hanny. – Bardzo chciałbym was sobie przedstawić. – Wspaniale! – rzuciła radośnie Gayle i ruszyła za panem Marinem. Hanna usiadła na najbliższej ławce i zakryła twarz dłońmi. Serce biło jej tak mocno, że czuła pulsowanie w dłoniach. W uszach dźwięczały jej słowa Gayle: „Chcę tylko tego, co mi się należy. Umiem zagrać bardzo nieczysto”. Gayle rzeczywiście mogła zrobić wiele złego. Ujawnić ich tajemnice. Doszczętnie je zrujnować. Wysłać do więzienia. Zniszczyć ich życie. I karierę pana Marina. Sięgnęła do kieszeni po telefon i za pomocą jednego przycisku wybrała numer do Emily. – Odbierz, odbierz – szeptała, ale w słuchawce nadal rozbrzmiewał tylko sygnał. Rozłączyła się, nie czekając na przekierowanie do poczty głosowej. Napisała SMS-a do Emily, prosząc ją o jak najszybszy kontakt. Dopiero wtedy zauważyła mały symbol koperty w rogu ekranu. Kiedy pisała, przyszła kolejna wiadomość. Hanna rozejrzała się w popłochu. Tata, Gayle i szef kampanii wyborczej rozmawiali, stojąc przy drzwiach do kawiarni. Gayle udawała zaangażowanie w rozmowę, ale raz po raz spoglądała na ekran telefonu. Przez ułamek sekundy popatrzyła na Hannę z tym samym złośliwym uśmieszkiem. Hanna, cała roztrzęsiona, otworzyła wiadomość. Lepiej wykonaj polecenie! Chyba nie chcesz, żeby kampania taty poniosła klęskę? A.

17 UŚMIECHNIJ SIĘ! JESTEŚ W UKRYTEJ KAMERZE!

W sobotę po południu Aria przyjechała do domu Kahnów. Siedziała w wielkim salonie w suterenie, wyposażonym w stół bilardowy, kilka fliperów i stolik do pokera nakryty zielonym suknem. Noel z rodzicami i starszym bratem Erikiem stali wokół stołu bilardowego, śledząc przebieg rozgrywki. Pani Kahn potarła kredą koniec kija i wbiła szóstkę do łuzy w rogu. – Właśnie tak! – zakrzyknęła z triumfem, robiąc krok w tył i dmuchając na koniuszek kija, niczym na dymiącą lufę pistoletu. – Doskonałe uderzenie, moja droga. – Pan Kahn szturchnął Noela i Erica. – Chyba panie nas pobiły. Noel wydął usta. – Bo nas jest trzech, a ich pięć. Aria miała ochotę zaprotestować. Spojrzała z pogardą na Klaudię, Naomi Zeigler i Riley Wolfe, które należały do drużyny kobiet w tej rozgrywce. Ani razu jeszcze nie zagrały. Aria wiedziała, że przyszły tu tylko po to, żeby działać jej na nerwy. – Klaudio? – powiedziała słodkim tonem pani Kahn. – Chcesz zagrać? – Niekonieczny. – Klaudia spojrzała na Arię. – Ja czekać na telefon od mój nowy chłopak, taki pisarz z Nowy Jork. – Chyba go znasz, Ario – rzuciła Naomi, a Riley zachichotała. Aria ścisnęła mocno kij bilardowy, z trudem powstrzymując się przed tym, by im nim nie przyłożyć. Noel podszedł do Arii, przytulił ją i bardzo namiętnie pocałował. Czuła, że stojące za nią dziewczyny poszturchują się z zakłopotaniem, ale kiedy otworzyła oczy, Klaudia znacząco odwróciła wzrok. Aria z wdzięcznością uścisnęła dłoń Noela. – Czym sobie na to zasłużyłam? – szepnęła. – Przykro mi, że one ci dokuczają. – Noel skinął głową w kierunku Klaudii, Naomi i Riley. Aria wzruszyła ramionami. – Zdążyłam się do tego przyzwyczaić. Przyszła kolej na zagranie pana Kahna. Podwinął rękawy niebieskiej koszuli od Brookes Brothers, nachylił się nad stołem i z chirurgiczną precyzją wycelował. Bila odbiła się od brzegu stołu i uderzyła w dwie kolejne, posyłając je do łuz. Pani Kahn zaklaskała. – Wspaniałe uderzenie, kochanie! Wciąż nie wychodzisz z najwyższej formy. Pan Kahn popatrzył na swoich synów. – Czy mama opowiadała wam, jak kiedyś spędziłem weekend w Monte Carlo, grając w bilard na pieniądze? – Byłeś taki seksowny – zamruczała pani Kahn, całując pana Kahna w policzek. – O Boże, ale żenada. – Noel zakrył oczy dłonią. Pan Kahn wziął żonę za rękę i już po chwili tańczyli walca wokół salonu. – Musimy poćwiczyć przed balem maskowym w Muzeum Sztuki Współczesnej. To już za miesiąc.

– Nie mogę się doczekać – zaszczebiotała pani Kahn. – Przebierane bale to fantastyczna zabawa, prawda, kochanie? – Spojrzała na wszystkich. – Przebieramy się za Marię Antoninę i Ludwika XVI. – Będzie z nas przepiękna para. – Pan Kahn przechylił żonę tak głęboko do tyłu, że prawie uderzyła głową o podłogę. – Uwielbiam takie przebieranki. Aria osłupiała i o mało nie połknęła gumy do żucia. Ale kiedy patrzyła na państwa Kahnów tańczących wokół stołu bilardowego, czuła coraz większą ulgę. Nieważne, co pan Kahn robił w wolnym czasie. Razem z żoną stanowili idealną, kochającą się parę. Na pewno istniało jakieś logiczne wytłumaczenie, dlaczego pan Kahn robił zakupy w Darach Pól w kobiecym stroju. Może próbował wejść w rolę osoby, za którą miał się przebrać na bal w muzeum. Niektórzy wydawali tysiące dolarów na kostiumy. A może przegrał zakład ze wspólnikiem. Aria chwyciła Noela za rękę i ścisnęła ją mocno, czując się jak zwyciężczyni. W tej sprawie nie dostała żadnego SMS-a, co oznaczało, że pobiła A. w grze, w której zazwyczaj przegrywała. Choć jeden raz to ona, a nie A., kontrolowała przepływ informacji. Państwo Kahnowie nadal tańczyli, a na stole bilardowym toczyła się rozgrywka. Chłopcy wbili do łuz resztę bil i wygrali. Noel mocno przytulił Arię. – Chcesz wyjść? Może uciekniemy do Ritza? Znacząco uniósł brwi. Hasło: „kino Ritz” miało dla nich sekretne znaczenie. Zawsze siadali w tylnym rzędzie i całowali się przez cały film. Nagle pani Kahn klasnęła. – A co powiecie na lody? W Yarmouth otworzyli jakąś nową lodziarnię i mam ogromną ochotę ich spróbować. – Oooch, słyszałem, że ich lody są przepyszne. – Pan Kahn odstawił kije na stojak. – Wchodzę w to. – Ja też – przyłączył się Eric. Naomi się skrzywiła. – Lody to sam tłuszcz. – Ja nie lubić rzeczy zimnych, tylko gorące – powiedziała Klaudia, wpatrując się w Erica, który zupełnie ją zignorował. Najwidoczniej i do niego dotarło, że Klaudia to świruska. Noel spojrzał na Arię przepraszająco, bo chyba myślał, że Aria koniecznie chce się stąd wyrwać, ale ona tylko wzruszyła ramionami. I tak nie miała czasu na kino, bo za półtorej godziny wybierały się z Emily do domu Bakerów, żeby obejrzeć go w środku. – Lody to fantastyczny pomysł – powiedziała do pani Kahn. – Świetnie. – Pan Kahn już stał w połowie schodów. – Ja pojadę. – W taką pogodę? – Pani Kahn wyjrzała przez niewielkie okno pod sufitem wychodzące na taras wyłożony cegłą. – Nie chcę, żebyś jechał aż do Yarmouth w taką ulewę. – Nie zaszkodzi mi! – zawołał pan Kahn przez ramię. – Powiedzcie tylko, jakie chcecie smaki. Noel, Aria, Eric i pani Kahn wyszli po schodach za panem Kahnem, a on wyciągnął menu ze skórzanej teczki, którą trzymał w gabinecie. Każdy wybrał coś dla siebie i pan Kahn zadzwonił, żeby złożyć zamówienie. Kiedy wkładał nieprzemakalną kurtkę, pani Kahn dotknęła jego ramienia. – Jak chcesz, to pojadę z tobą. Pan Kahn pocałował ją w czubek nosa. – Wtedy zmokniemy oboje. To nie potrwa długo. Zamknął drzwi frontowe i po chwili zawył silnik jego samochodu. Pani Kahn i Eric zniknęli w salonie w suterenie, a Noel poszedł do łazienki. Aria została sama w przestronnej kuchni. W olbrzymim domu zapanowała przytłaczająca cisza. Słychać było tylko deszcz uderzający o dach. Nagle rozległ się grzmot i w kuchni zrobiło się ciemno. Aria krzyknęła. – Noel!? – zawołała, przywierając do ściany. W oddali ktoś zachichotał. Może to Naomi? Znów rozległ się grzmot, i to tak głośny, że zatrzęsły się wszystkie garnki i patelnie wiszące nad blatem kuchennym. Błyskawica oświetliła kuchnię. Przez ułamek sekundy Arii wydawało się, że zza okna patrzy na nią dwoje oczu. Znowu

krzyknęła. Nagle prąd z powrotem się włączył. Lodówka cicho zaszemrała, z przygaszonych lamp sączyło się żółte światło, a w oknie nikt nie stał. Kiedy Aria spojrzała w dół, zobaczyła, że ekran telefonu w jej kieszeni miga. Wyjęła go i z trudem przełknęła ślinę. Dostała nową wiadomość od anonimowego nadawcy. Otworzyła ją, przygotowując się na najgorsze. Zdjęcie przedstawiało blondynkę siedzącą za kierownicą samochodu i malującą usta na wiśniowy kolor. Miała na sobie niebieską koszulę i drogi złoty zegarek – taki sam, jaki miał na ręce pan Kahn w czasie gry w bilard. Charakterystyczne krzaczaste brwi i wąskie usta mogły należeć tylko do niego. Zegar na desce rozdzielczej pokazywał pięć po wpół do drugiej, co znaczyło, że zdjęcie zrobiono przed trzema minutami. W rogu widać było dużego żelaznego orła, ozdabiającego bramę posiadłości Kahnów. Tata Noela włożył perukę, zanim jeszcze zdążył wyjechać z domu. Aria podbiegła do okna, w nadziei że zobaczy jeszcze kogoś na drugim końcu podjazdu, ale wokół domu nie było nikogo. Na jej czole pojawiły się krople potu. To nie mogła być prawda. – Ario!? – zawołał Noel z holu. – Wszystko w porządku!? Aria puściła zasłonę i odwróciła się. Noel szedł w jej kierunku. Pospiesznie próbowała skasować zdjęcie z telefonu, żeby nie zobaczył go Noel, nacisnęła jednak niewłaściwy guzik i na ekranie pojawiła się wiadomość towarzysząca zdjęciu. Kiedy Aria ją przeczytała, serce przestało jej bić. Tajemnica to takie wielkie brzemię. Zerwij ze swoim chłopakiem, bo jak nie, to roześlę to zdjęcie do wszystkich. A.

18 WYMARZONY DOM

– Witamy! Zapraszamy do obejrzenia domu! – W drzwiach domu przy Ship Lane 204 Emily i Arię przywitała radośnie pośredniczka nieruchomości o czarnych włosach zaczesanych tak gładko, że wyglądały jak kask motocyklowy. Wcisnęła im do ręki swoją wizytówkę. – Mam na imię Sandra. Zapraszam do oglądania! Emily odwróciła wizytówkę i przeczytała slogan na odwrocie: „Pomogę ci znaleźć wymarzony dom”. – Właśnie się zastanawiałam... – zaczęła, ale Sandra już witała kolejne osoby, które akurat weszły do środka. Emily strząsnęła krople wody z parasola, zdjęła kaptur i weszła do holu domu, na którego punkcie miała obsesję przez ostatnich siedem miesięcy. Wnętrze było puste, a po obecności Bakerów zostało tylko kilka śladów. W powietrzu unosił się jeszcze zapach płonącej miętowej świecy i płynu do mycia szyb. Ściany były pomalowane na jasnoniebieski kolor, a w otwartej szafie leżała plastikowa niebieska koperta oznaczona napisem „Goniec Filadelfijski”. Na drewnianej miodowej podłodze widać było rysy po psich pazurach, a nad drzwiami ktoś powiesił ozdobę w postaci plecionki z różnokolorowych nici. Emily wpatrywała się w mosiężny próg, który oddzielał wykafelkowaną podłogę w holu od drewnianego parkietu w salonie. Bała się zrobić kolejny krok. Czy była już gotowa, żeby obejrzeć to miejsce? Aria spojrzała na nią, jakby wyczuła jej niepokój. – Wszystko w porządku? – Mhm. – Emily niewyraźnie pokiwała głową. – Dzięki, że ze mną przyjechałaś. – Nie ma sprawy. – Na twarzy Arii mimowolnie pojawił się wyraz zatroskania, ale kiedy tylko zauważyła, że Emily na nią patrzy, uśmiechnęła się do niej. – A u ciebie wszystko w porządku? – zapytała Emily. Arii drżała szczęka. – Nie chcę cię tym obciążać. I tak masz sporo na głowie. Emily przewróciła oczami. – Przestań. Mów. Po chwili wahania Aria nachyliła się tak blisko, że jej kolczyki z piór musnęły policzek Emily. – No dobra, powiem ci. Godzinę temu dostałam wiadomość od A. Emily ze zdumienia otworzyła usta. – Na jaki temat? Aria zacisnęła pomalowane błyszczykiem usta. – Nieważne. Takie tam głupoty. Chodzi o to, że wtedy byłam u Noela i dostałam zdjęcie, które zrobiono na podjeździe pod jego domem. Ten ktoś był tak blisko, a ja go nie zobaczyłam. Emily poczuła ciarki na plecach. – Pamiętasz tego SMS-a, którego dostałam na zadaszonym moście? Tego ze zdjęciem Tabithy? Wtedy też o włos minęłyśmy się z A.

Aria ustąpiła z drogi dwóm osobom, które weszły właśnie przez drzwi frontowe. – Dlaczego A. wciąż nam się wymyka? I skąd zawsze wie, gdzie nas znaleźć? – Ali zawsze to wiedziała – powiedziała cicho Emily. Aria zwiesiła głowę. – Em, A. to nie Ali. Nie ma takiej możliwości. Emily zamknęła oczy. Nie miała najmniejszej ochoty prowadzić ponownie tej rozmowy. Ale nie mogła przecież przyznać się, dlaczego święcie wierzyła, że Ali nie zginęła. Musiałaby powiedzieć, że w czasie pożaru domku w Pocono zostawiła otwarte drzwi. Aria weszła do salonu. Na niebieskim dywanie widać było wgniecenia w miejscach, gdzie niegdyś stały meble. – A. to na sto procent Gayle, Em. Pamiętasz, jak dziwnie zachowywała się wtedy w kawiarni? W ogóle bym się nie zdziwiła, gdyby się okazało, że nas śledzi. – Ale to niedorzeczne. – Emily odwróciła głowę i spojrzała na dwoje starszych ludzi w takich samych swetrach w kratę, żeby się upewnić, że nie słyszą ich rozmowy. – Gayle na pewno nie była na Jamajce. Skąd mogłaby wiedzieć, co zrobiłyśmy? – Nikomu o tym nie opowiadałaś? – zapytała Aria. – Nawet temu kumplowi, Derrickowi? Przecież on pracował dla Gayle, prawda? Na pewno nie wspomniałaś mu o Tabicie? Emily odwróciła się gwałtownie i utkwiła wzrok w Arii. – Oczywiście, że nie! Jak w ogóle możesz mnie o to podejrzewać? Aria podniosła ręce w geście kapitulacji. – Przepraszam, ja tylko próbuję uporządkować fakty. W drugim pokoju rozległ się głos Sandry, która informowała potencjalnych nabywców, jaką powierzchnię ma dom i w jakie nowoczesne urządzenia wyposażono kuchnię. Emily nie chciała się teraz irytować, bo wiedziała, że Aria nie ma do niej o nic pretensji. Z salonu poszła po schodach na pierwsze piętro. W pierwszym pokoju po prawej mieściła się sypialnia. Pokój był pomalowany na szaro, a w oknach wisiały drewniane rolety. Emily oczyma duszy zobaczyła łóżko, a naprzeciw niego komodę. Ale nie potrafiła wyobrazić sobie Bakerów mieszkających w tym domu. Lubili się długo wylegiwać czy wstawali bladym świtem? Podjadali ciasteczka i chipsy w łóżku, zostawiając okruszki na prześcieradle? Ile łez wylali, bo nie mogli mieć dzieci? To była jedna z pierwszych rzeczy, jakie powiedzieli Emily po spotkaniu. Przez cztery lata bezskutecznie starali się o dziecko. – Oboje przez cały dzień pracujemy z dziećmi i bardzo pragniemy mieć własne – powiedziała pani Baker z rozbrajającą szczerością. – Zawsze chcieliśmy być rodzicami – dodał pan Baker, ściskając czule dłoń żony. Teraz Emily obeszła cały pokój dookoła, dotykając włącznika światła, przesuwając palcem po cienkiej rysie na ścianie i zaglądając do pustej garderoby. Na pewno Bakerowie bardzo ucieszyli się na wieść, że właśnie ich wybrała na rodziców swojego dziecka. Nocą pewnie leżeli w łóżku, niecierpliwie wyczekując spotkania ze swoim dzieckiem i już się ciesząc na lekcje pływania, wspólne wakacje i pierwszy dzień szkoły. Potem wyobraziła sobie, w jaki wpadli szok, gdy się dowiedzieli, że Emily zmieniła zdanie. Poprosiła Rebeccę z agencji adopcyjnej, żeby przekazała im tę wiadomość. Nie miała odwagi sama tego zrobić. Rebecca wyglądała na zdezorientowaną. – Więc... postanowiłaś zatrzymać dziecko? – zapytała. – Właściwie chodzi o to, że wpadłam na inny pomysł – odparła wymijająco Emily, bo nie chciała się przyznać, że znalazła inną rodzinę zastępczą, która zaoferowała jej w zamian za dziecko mnóstwo pieniędzy. Rebecca oddzwoniła do niej niedługo później, mówiąc, że Bakerowie przyjęli jej decyzję ze zrozumieniem. – Chcą, żeby dziecko miało najlepszy z możliwych domów. Jeśli uważasz, że to nie ich dom, doskonale cię rozumieją – powiedziała Rebecca. To trochę rozczarowało Emily. Wolałaby, żeby się na nią wściekli. Przecież na to zasłużyła.

Emily często myślała o Bakerach, kiedy już podjęła decyzję, że odda dziecko Gayle, szczególnie gdy ta zaczęła bezustannie wydzwaniać do niej. Kiedy tylko odzywał się telefon, Emily wiedziała, że to Gayle, która chce coś sprawdzić. Najpierw Emily nie zwracała uwagi na to, że Gayle paple jak katarynka, nerwowo się śmieje i zadaje wścibskie pytania. Tłumaczyła sobie, że ma prawo być podekscytowana. Przeszła do porządku dziennego nad tym, że nigdy nie poznała męża Gayle, potencjalnego ojca jej dziecka. Gayle twierdziła, że on ma mnóstwo spraw na głowie, ale w stu procentach popiera jej pomysł. Kiedy telefon zaczął dzwonić co godzina, Emily przełączała Gayle do poczty głosowej. Coraz częściej zaczęła odczuwać niepokój i zrobiła się podejrzliwa. Z Gayle było coś nie tak. Emily zaczęła się zastanawiać, jak wycofać się z umowy. Z przerażeniem myślała o dniu, w którym przyjdzie jej oddać dziecko. Czara goryczy przelała się na dwa tygodnie przed planowanym cesarskim cięciem. Derrick poprosił Emily, żeby podjechała po niego do domu Gayle po pracy w sobotę. Mieli wybrać się do oceanarium w Camden. Emily nie uprzedziła Gayle, że zamierza zjawić się w jej domu. Nie miała siły na kolejną rozmowę z nią. Zaparkowała na podjeździe, podeszła do drzwi frontowych i zajrzała do środka przez jedno z bocznych okien. Gayle stała w holu tyłem do Emily i rozmawiała przez telefon. – Tak, to prawda – mówiła do słuchawki. – Jestem w ciąży. Wiem, wiem, prawie nie przytyłam, ale znalazłam się nareszcie w gronie tych szczęściar, które będą mieć dziecko. Emily o mało nie spadła z werandy. Tylko wariatka mogła wpaść na pomysł, żeby pozorować ciążę. Czy Gayle zamierzała udawać, że dziecko Emily jest jej dzieckiem? Z tym Emily trudno było się pogodzić. Bakerowie zapewnili ją, że dziecko się dowie, że zostało adoptowane. Mieli nawet zamiar powiedzieć mu o Emily. Jak jeszcze Gayle zamierzała je okłamać? Pędem wróciła do samochodu, szybko włączyła silnik i odjechała. Była tak wzburzona, że zapomniała zostawić wiadomość Derrickowi. W jednej chwili pojęła grozę sytuacji. Nie miała zamiaru oddać dziecka Gayle. Przestały się dla niej liczyć i pieniądze, i rzekomo wspaniałe życie, jakie mogło wieść jej dziecko pod opieką Gayle. Dlatego następnego dnia Emily zadzwoniła do niej z wiadomością, że lekarz przesunął termin jej cesarki o dwa dni. Potem poprosiła o pomoc Arię, Hannę i Spencer. – Emily!? – zawołała Aria. – Em, musisz to zobaczyć! Emily poszła tam, skąd dochodził głos Arii. Trafiła do małego pokoju na końcu korytarza. – Tylko spójrz! – krzyknęła Aria, wyciągając rękę. Emily się odwróciła. Ściany były pomalowane w zielono-żółte pasy. Na jednej z nich namalowano pociąg wiozący cyrk. W oknach wagonów widać było lwa, tygrysa, słonia i małpkę. Nad obrazkiem wisiał transparent z napisem: „VIOLET”, w którym w miejscu O namalowano uśmiechniętą buźkę, a z T wyrastał kolorowy kwiat. – To był jej pokój – wyszeptała Aria. Emily łzy napłynęły do oczu. Przypomniała sobie, jak Bakerowie opowiadali jej, że już urządzili pokój dla dziecka w kolorach odpowiednich zarówno dla chłopca, jak i dziewczynki i że na ścianie zostawili miejsce na imię. Nie powiedzieli jej jeszcze, na jakie imię się zdecydowali, twierdząc, że chcą najpierw zobaczyć dziecko. Emily nie mogłaby wymyślić lepszego imienia dla swojej córeczki niż Violet. – Jak tu ślicznie – wyszeptała Emily, podchodząc do małej kanapy stojącej pod oknem i siadając na poduszkach. Na dywanie nadal widać było wgniecenia w miejscu, w którym stała kołyska i stół do przewijania. Kiedy Bakerowie znaleźli dziecko na progu swojego domu, na pewno przynieśli je tutaj, żeby mogło spokojnie zasnąć. „Chyba jednak nie”, pomyślała Emily. Nie pierwszej nocy. Pewnie trzymali je w ramionach do świtu, ciesząc się, że wreszcie ziściły się ich marzenia. I byli też przestraszeni. Może jeszcze tej samej nocy zaplanowali przeprowadzkę, żeby nikt nie zadawał im zbyt dociekliwych pytań i nie odebrał dziecka. Nagle Emily zdała sobie sprawę z tego, że Bakerowie zrobili dla jej dziecka wszystko, co w ich mocy. Przewrócili swoje życie do góry nogami, żeby tylko móc je zatrzymać przy sobie. Szczęście jej córeczki było dla nich ważniejsze od najbliższych im osób i własnego domu. To było

warte więcej niż jakiekolwiek pieniądze. Podjęła właściwą decyzję, powierzając im swoją córkę, Violet. – Och – westchnęła Aria ze współczuciem, widząc łzy płynące po policzkach Emily. Przytuliła ją mocno. Emily odwzajemniła uścisk. Stały tak przez kilka minut. Emily czuła jednocześnie szczęście i smutek. Cieszyła się, że dziecko trafiło do domu pełnego ciepła i miłości, ale tak wiele dałaby, żeby się dowiedzieć, dokąd wyjechali Bakerowie. Emily puściła Arię i zeszła na dół. Już wiedziała, co ma robić. W kuchni znalazła agentkę porządkującą dokumenty w segregatorze. – Przepraszam – powiedziała. Sandra spojrzała na nią z przyklejonym sztucznym uśmiechem. – Chciałam zapytać o tę rodzinę, która tu mieszkała. Wie pani, co się z nimi stało? – O ile dobrze pamiętam, wyjechali na początku września. – Sandra przerzuciła kilka kartek w segregatorze zawierającym informacje na temat domu. – Nazywali się Charles i Lizzie Baker. – A ma pani może ich obecny adres? – zapytała Emily. Sandra pokręciła głową. – To ty napisałaś do mnie e-maila w tej sprawie? – E-maila? – Emily uniosła brew. – Nie... Sandra wyciągnęła swój telefon komórkowy i zaczęła czegoś w nim szukać. – Zabawne. Ktoś zadał mi w e-mailu to samo pytanie. Chciał się dowiedzieć, dokąd wyjechali Bakerowie. Aria, która właśnie weszła do kuchni, zakaszlała. – A pamięta pani, od kogo był ten e-mail? Sandra spojrzała na ekran telefonu. – Mogłabym przysiąc, że gdzieś zachowałam tę wiadomość. To była jakaś kobieta. Jej imię zaczynało się chyba na G. – Gayle Riggs? – wypaliła Aria. Sandra się uśmiechnęła. – Tak, chyba tak! Znacie ją? Emily i Aria spojrzały po sobie z przerażeniem. Emily nie przyznała się Gayle, kogo wybrała na adopcyjnych rodziców dla swojej córeczki. Agencja adopcyjna nigdy nie udzieliłaby jej takiej informacji. A jeśli czegoś się dowiedziała? Może od A.? A jeśli – serce Emily biło coraz szybciej – Gayle próbowała odszukać dziecko na własną rękę? Nagle w torebce Arii rozległo się głośne piknięcie. Wyciągnęła telefon i spojrzała na ekran. – To Hanna. Pisze, że próbowała się z tobą skontaktować. Emily spojrzała na wygaszony ekran swojego telefonu. – Bateria padła. Aria wciąż wpatrywała się w swoją komórkę. Nacisnęła jeden przycisk i westchnęła. – Tylko spójrz. Pokazała telefon Emily. „Powiedz Em, że to bardzo pilne – pisała Hanna. – Gayle chyba poszukuje dziecka. Niech Em zadzwoni do mnie jak najszybciej”. – O Boże – wyszeptała Emily. Rozległo się kolejne piknięcie i Aria dostała następną wiadomość. W rubryce NADAWCA pojawił się tylko bezładny ciąg liter i cyfr. Aria zasłoniła usta dłonią. Serce Emily biło coraz szybciej, gdy czytała SMS-a. Więc nie tylko Emily poszukuje swojego małego słoneczka. Ciekawe, kto pierwszy je dopadnie? A.

19 HANNA, TAJNA AGENTKA

Hanna doszła do wniosku, że stroje maskujące mają tylko jeden mankament – są po prostu paskudne. Takie ubrania powinien szyć Louis Vuitton. A paleta barw powinna pasować do karnacji. Przecież nie miała zamiaru chować się wśród zielono-brązowych drzew. Miała kogoś śledzić w centrum handlowym. Było późne sobotnie popołudnie, a Hanna włożyła swój pierwszy w życiu – i ostatni – strój kamuflujący, żeby rozpocząć operację „Brzydkie sekrety Colleen”. Kupiła to ubranie w sklepie militarnym w Rosewood, pełnym przerażających masek, pasów na granaty, topornych butów wojskowych i innych akcesoriów, których nie chciała już nigdy w życiu oglądać, no chyba że w telewizyjnych wiadomościach. Kupiła też wojskową lunetę, całą odrapaną (jakby używano jej w czasie wojny), okulary z noktowizorem i hełm, na wypadek gdyby musiała nagle zrobić „padnij” albo wyskakiwać z jadącego samochodu. Chyba trochę przesadziła, kupując tyle sprzętu tylko po to, żeby szpiegować dziewczynę, która pewnie byłaby w siódmym niebie, gdyby się dowiedziała, że Hanna aż tak się nią interesuje. Ale Hanna potraktowała te zakupy jako wstęp do bardziej energicznego działania. Teraz siedziała w kucki za wielką donicą ze sztucznym drzewkiem pośrodku głównej alei w centrum handlowym. Przez lornetkę obserwowała Colleen i Mike’a wychodzących ze sklepu Victoria’s Secret. Hannie zrobiło się głupio. Chyba zachowywała się jak wariatka. Jakby sama została A. Ale może Gayle miała rację, może Colleen rzeczywiście miała jakiś sekret. Tak jak wszyscy. Hanna spojrzała na zegarek. Postanowiła dać sobie jeszcze pół godziny, a potem miała zadzwonić do Emily. Poza tym, śledząc Colleen, wcale nie grała w tej samej drużynie co Gayle. Po prostu czerpała inspirację od A. Chciała jedynie odkryć jakiś żenujący sekret Colleen, żeby na dobre zniechęcić do niej Mike’a i odesłać ją na zawsze do krainy wieśniaków, gdzie było jej miejsce. Był tylko jeden problem. Jak na razie Colleen okazała się czysta jak łza. Hanna zajrzała do jej samochodu na parkingu, ale w środku panował wręcz nieprzyzwoity porządek. Poszła za Colleen i Mikiem do Szyku, najlepszego butiku w całym centrum handlowym. Hanna widziała, jak sprzedawczyni podaje Colleen dżinsy James z najnowszej kolekcji, która właśnie trafiła na sklepowe półki. To Hanna miała je pierwsza dostać. Los znowu z niej zadrwił. Teraz Colleen podeszła do sprzedawczyni w Victoria’s Secret i wyjaśniła, że szuka nowej bielizny. – Jaki nosisz rozmiar? – zapytała ekspedientka. Hanna już w szóstej klasie nauczyła się czytać z ruchu warg, głównie po to, żeby wiedzieć, o co tak bardzo kłócą się rodzice na tarasie za szklanymi drzwiami. Colleen odpowiedziała, a Hannie opadła szczęka. Colleen miała znacznie większe piersi, niż się wydawało na pierwszy rzut oka. Kiedy sprzedawczyni szukała bielizny dla Colleen, Mike podszedł do półki z satynowymi biustonoszami, wybrał największy różowy stanik, przyłożył go do piersi i zaczął przybierać głupawe pozy. Hanna uśmiechnęła się mimowolnie. Mike zawsze to robił, kiedy razem szli na

zakupy, i Hannę niezmiennie to śmieszyło. Ale gdy zobaczyła to Colleen, rzuciła Mike’owi tak karcące spojrzenie, że natychmiast odłożył biustonosz z miną potulnego szczeniaka. Telefon Hanny zadźwięczał głośno, a ona zaczęła w panice szukać go w kieszeni, żeby go wyciszyć. Na ekranie pojawiło się zdjęcie Arii. – Kontaktowałaś się z Emily? – wyszeptała Hanna do słuchawki. – Stoi obok mnie. Rozmawiałam też ze Spencer. – W słuchawce głos Arii rozbrzmiewał echem. – Mamy strasznego cykora. Dostałam dziś wiadomość. A. chce dopaść córeczkę Emily. Hanna oparła się ciężko o donicę. – Musimy udowodnić, że Gayle to A. Ale jak to zrobimy, nie informując policji? – Gayle to psychopatka – powiedziała Aria. – Tak jak Kelsey. Policja nie uwierzy w ani jedno jej słowo. – Tak, ale ma kupę pieniędzy – przypomniała jej Hanna. – I jest dorosła. A to chyba atuty nie do przebicia, prawda? – Dziewczyny, nie jestem taka pewna, czy Gayle to A. – W oddali rozległ się głos Spencer. – Dostałam wiadomość wczoraj wieczorem, a jestem w Princeton. Niby jakim cudem Gayle mogła się znaleźć w dwóch miejscach naraz? Hanna obserwowała grupkę uczniów z Rosewood Day. – Może jakoś jej się to udało. Rano w czasie zawodów przepraszała za spóźnienie, tłumacząc się, że właśnie przyjechała z Princeton. Jej mąż ufundował tam jakieś laboratorium onkologiczne. Spencer westchnęła cicho. – Myślisz, że śledziła mnie w czasie imprezy w akademiku? Przecież zauważyłabym kogoś takiego jak ona w tłumie studentów. – Pewnie ukryła się w krzakach przed budynkiem – powiedziała Hanna. – To nadal nie dowodzi, że Gayle to A. – wtrąciła się Emily. – Liczy się to, że tak czy siak zamierza dopaść moje dziecko. Jak się dowiemy, dokąd wyjechali Bakerowie? Musimy ich ostrzec. – Agentka z biura nieruchomości nie ma ich nowego adresu – dodała Aria z desperacją w głosie. – Nie wiadomo, gdzie ich szukać. – Być może mnie uda się ich znaleźć. – Hanna przełożyła telefon do drugiej ręki. – W sztabie wyborczym taty mamy informacje na temat wszystkich wyborców z Pensylwanii. Jeśli nie wyjechali poza granice stanu, to uda mi się znaleźć ich nowy adres. – Naprawdę? – W głosie Emily słychać było nadzieję. – Jak szybko możesz to zrobić? – Zabiorę się do tego, jak tylko wrócę do domu – obiecała Hanna. – Ale może mi to zająć kilka dni. – A ja i tak uważam, że A. to Gayle – powiedziała Aria. – Tylko jak tego dowieść? W słuchawce na długą chwilę zapadła głucha cisza. – A. śledzi każdą z nas, prawda? – odezwała się Spencer. – Może jedna z nas spróbuje przyłapać ją na gorącym uczynku? – Albo ukradnie jej telefon – dodała Hanna. – Świetny pomysł. Ale musimy znać jej plan dnia i pojawić się tam, gdzie ona. – Aria chyba nie była przekonana do tego pomysłu. – Wiem, gdzie ją na pewno znajdziemy. – Hanna przesunęła językiem po zębach. – Tata organizuje jutro przyjęcie dla swoich wyborców. Może uda nam się wykraść jej telefon i przejrzeć jej SMS-y. Mam nadzieję, że wszystkie się tam wybieracie? Emily jęknęła. – Nie chcę już nigdy w życiu oglądać Gayle. – Z nami będziesz bezpieczna – zapewniła ją Hanna. – Jeśli jednak Gayle przyprze cię do muru, to wtedy my ukradniemy jej telefon. I udowodnimy, że A. to ona. – Ale może się okazać, że się mylimy – upierała się Emily. – Spójrz na to z innej strony – przekonywała ją łagodnie Aria. – Nawet jeśli A. to nie ona, może z jej telefonu dowiemy się czegoś na temat jej poszukiwań dziecka. Może dostała cynk od A. Przecież chcesz się dowiedzieć, co ona knuje.

Emily przytaknęła. Dziewczyny obiecały sobie, że spróbują się zorientować, czy ktoś ich nie śledzi, i że skontaktują się z sobą, jeśli tylko dostaną jakiegoś SMS-a od A. Kiedy Hanna się rozłączyła, rozchyliła liście krzewu rosnącego w donicy i spojrzała na sklep Victoria’s Secret. Mike i Colleen już wyszli. Cholera. Wypatrzyła ich, jak trzymając się za ręce, zmierzali do wyjścia. Ku zdumieniu przechodniów wyskoczyła zza krzaka i ruszyła w ślad za nimi na parking. Zatrzymali się przy samochodzie Colleen i rozmawiali. Hanna schowała się za volkswagenem garbusem i podsłuchiwała. – Na pewno nie mogę iść z tobą? – pytał Mike. – Lepiej, jak pójdę sama – odparła Colleen, chwytając za klamkę w drzwiach samochodu. – Zastanów się. – Mike odsunął loki znad oczu Colleen. – Założę się, że będzie bosko. Colleen pocałowała Mike’a w czubek nosa. – Jak skończę, o wszystkim ci opowiem, dobra? Usiadła za kierownicą i włączyła silnik. Mike machał jej, póki nie zniknęła za zakrętem. Hanna podbiegła do swojego samochodu, zaparkowanego w jednej z sąsiednich alejek. Powinna się pospieszyć, jeśli miała śledzić Colleen w czasie jej tajemnego rendez-vous. Wyśledziła samochód Colleen przy wyjeździe na autostradę numer trzydzieści. Zjechała na jedną z bocznych dróg. Za centrum handlowym ciągnęły się rzędami wiktoriańskie domy i budynki uniwersyteckie zbudowane z cegły i kamienia. Jedną z ulic zamknięto z powodu zderzenia jeepa ze starym cadillakiem. Hanna odwróciła oczy, bo nagle nawiedziły ją wspomnienia jej wypadku z zeszłego lata. Nie czekała jednak na przyjazd karetki. Colleen skręciła w boczną ulicę i z wprawą zaparkowała równolegle do krawężnika. Hanna wjechała w alejkę, zaparkowała byle jak i wskoczyła w krzaki w samą porę, by zobaczyć, jak Colleen wchodzi na schody starego, dużego domu stojącego na rogu. Colleen zadzwoniła do drzwi i zrobiła krok w tył, poprawiając włosy. Drzwi się otworzyły i w progu stanął siwiejący mężczyzna ze zmarszczkami wokół oczu. – Miło cię widzieć – przywitał Colleen, całując ją w policzek. – Dziękuję, że zgodził się pan mnie przyjąć w ostatniej chwili – powiedziała Colleen. – Dla ciebie wszystko. – Mężczyzna wziął w dłonie twarz Colleen. – Masz doskonałe kości policzkowe. I wrodzony talent. Colleen zaśmiała się zawstydzona. – Cieszę się, że tak pan uważa. „Wrodzony talent? Do czego?”, pomyślała Hanna, zakradając się pod werandę, żeby móc przeczytać informacje na tabliczce wiszącej obok dzwonka. Widniał na niej napis: „JEFFREY LABRECQUE. FOTOGRAF”. Hanna uśmiechnęła się szyderczo. A więc Colleen robiła sobie zdjęcia u profesjonalisty. Hanna już wiedziała, jak to wygląda. Jeśli Jeffrey przypomina choć trochę Patricka, jej fotografaszantażystę, to pewnie najpierw pochlebstwami zwiedzie Colleen i przekona ją, żeby zdjęła bluzkę. To zazdrość Mike’a o Patricka – a także reakcja Hanny – doprowadziła do rozpadu ich związku. Dla Colleen mogło to się skończyć podobnie. Hanna zajrzała przez okno, obserwując, jak fotograf ustawia światła wokół czarnego tła. Gestem pokazał Colleen, by usiadła na wysokim krześle, a sam stanął skulony za aparatem. Raz po raz błyskał flesz, a Colleen przesuwała kolana w tę i w tamtą stronę i robiła kolejne miny. Jej twarz wyrażała uniesienie, zamyślenie i smutek. Po kilku minutach Jeffrey Labrecque podszedł do Colleen i powiedział do niej coś, czego Hanna nie usłyszała. Odsunął się, a Colleen zdjęła sweter. Hanna nachyliła się do przodu. Spodziewała się, że Colleen teraz pokaże swój nowy koronkowy biustonosz. Ale kiedy Jeffrey stanął za aparatem, Colleen nadal miała na sobie podkoszulek. Uśmiechała się do obiektywu, radosna i urocza. Sesja fotograficzna skończyła się po kilku minutach. Colleen wstała z krzesła, wręczyła czek fotografowi i uścisnęła mu dłoń. – Niewiarygodne – wymamrotała pod nosem Hanna.

Te fotografie były tak niewinne jak święte obrazki. Colleen ruszyła w stronę drzwi frontowych, a Hanna czym prędzej uciekła z werandy. Kiedy schowała się za rogiem, prawie wpadła na czarnego sedana zaparkowanego przy krawężniku. Samochód miał przyciemniane szyby, ale przez uchylone okno w tylnych drzwiach ktoś ją obserwował. Nim zdążyła przyjrzeć się tej osobie, samochód szybko odjechał. Hanna wpatrywała się w znikające auto, lecz nie udało się jej zobaczyć numeru rejestracyjnego. Piip. Na dnie torby Hanny jarzył się ekran jej telefonu. Kiedy tylko na niego spojrzała, ugięły się pod nią nogi. Byłaś blisko, Hanno. Szukaj dalej. A.

20 ZŁOTE GÓRY

Tego samego popołudnia Spencer wymeldowała się z nędznego Motelu 6 na obrzeżach kampusu Uniwersytetu Princeton, skąd nie ruszyła się od czasu swojej kompromitacji w czasie imprezy, i poszła na stację kolejową. Deszcz przestał padać i wyszło słońce. Mokre chodniki lśniły, a w powietrzu unosił się zapach świeżych kwiatów. Przechodnie złożyli parasole i zdjęli kaptury. Kilku zapalonych graczy we frisbee wyszło z akademika i zaczęło ćwiczyć. Gdyby to był inny dzień, Spencer usiadłaby po prostu na ławce i napawała się widokiem tego wspaniałego miejsca. Ale dziś miała dość. Kiedy tylko policja zabrała Harper, Spencer napisała do niej kilka długich SMS-ów z przeprosinami, ale nie dostała żadnej odpowiedzi. Nie odpowiedziała też Quinn ani Jessie, ani żadna z osób, które dały jej numer przed tym okropnym aresztowaniem. Spencer wiedziała, że nie ma czego szukać w siedzibie Ivy i że na pewno nie przenocuje jej nikt na kampusie. W internecie znalazła adres najbliższego motelu i jeszcze przed północą weszła do pokoju. Chciała tylko się przespać i zapomnieć o tym, co się wydarzyło, ale głośna muzyka techno dobiegająca z pobliskiego sex shopu nie pozwoliła jej zmrużyć oka przez całą noc. Miała włosy tłuste od hotelowego szamponu, prześcieradło z najtańszej bawełny drapało jej skórę i nie mogła sobie darować, że bezapelacyjnie pogrzebała swoje szanse na wejście do klubu Ivy. Chciała wrócić do domu. Obok przeszło kilku biznesmenów w drogich garniturach, którzy wyglądali na bardzo ważne osobistości. Hanna powiedziała, że Gayle była na kampusie Princeton. To oczywiste, że to ona śledziła Spencer i zadzwoniła po policję, żeby aresztowano Harper. Spencer wcale nie dziwiło, że Gayle wściekła się na Emily za to, że ta nie oddała jej swojego dziecka. Ale jaka wariatka stawałaby na głowie, żeby zniszczyć życie czterem o połowę młodszym dziewczynom? Nagle zauważyła blondynkę siedzącą na ławce i stanęła jak wryta. Harper jakby nigdy nic czytała powieść D.H. Lawrence’a i popijała kawę ze Starbucksa. – Och. C-cześć! – przywitała się Spencer. Harper podniosła wzrok i jej twarz natychmiast skamieniała. Bez słowa wróciła do czytania. – Próbowałam się do ciebie dodzwonić. – Spencer szybkim krokiem podeszła do ławki i postawiła przy niej torbę. – Wszystko w porządku? Harper przewróciła stronę. – Jeśli chciałaś narobić mi kłopotów, to niestety ci się nie udało. Policja nie znalazła przy mnie żadnych narkotyków. Dostałam tylko pouczenie. – Nie chciałam narobić ci kłopotów! – zaprzeczyła gorąco Spencer. – Niby czemu miałabym robić coś takiego? – Tylko ciebie nie znałam z wszystkich osób na tej imprezie. A jak zobaczyłaś mnie z trawą, to wyraźnie ci się to nie spodobało. – Harper nie odrywała wzroku od książki. Tuż obok ławki wylądowało kilka gołębi, które zaczęły walczyć o resztki pizzy. Spencer miała ochotę opowiedzieć Harper o A., ale gdyby to zrobiła, jej życie pewnie zamieniłoby się w koszmar. – Niedawno trochę nabroiłam i mam bałagan w papierach, więc próbuję nie dać się złapać

ponownie – przyznała się Spencer cicho. – Ale nigdy bym na ciebie nie doniosła. Harper wreszcie spojrzała na Spencer. – Nabroiłaś? Spencer uniosła jedno ramię. – Razem z przyjaciółką brałyśmy pigułki, żeby szybciej się uczyć. I nas złapali. Harper spojrzała na nią zdumiona. – Miałaś nieprzyjemności? – Dali mi tylko upomnienie. – Spencer patrzyła na swoją torbę. Postanowiła, że lepiej w tej chwili nie wspominać o Kelsey. – Przeraziłam się. Ale przysięgam, że to nie ja na ciebie doniosłam. Proszę, daj mi jeszcze jedną szansę. Harper zamknęła książkę, zaznaczając czytane miejsce zakładką z frędzlami. Przez chwilę wpatrywała się w Spencer, jakby próbowała pozbierać myśli. – Wiesz co, naprawdę chciałabym cię polubić, Spencer – powiedziała. – Jak chcesz się zrehabilitować, możesz przyjść jutro na lunch do Ivy. Jest jedno „ale”. Trzeba przynieść jakąś potrawę. Spencer zamrugała. – Mam coś ugotować? Ale gdzie ja znajdę kuchnię? – Nie wiem, wymyśl coś. – Harper wrzuciła książkę do torby i wstała. – Każdy coś przyniesie. To spotkanie pod hasłem: „Uczta z różnościami”. – No dobra – odparła Spencer. – Coś wymyślę. Powoli kąciki ust Harper uniosły się i ułożyły w szeroki uśmiech. – Do zobaczenia jutro w naszej siedzibie. W samo południe. Na razie! Poszła dalej chodnikiem, kołysząc biodrami. Torba uderzała miarowo o jej pośladki. Spencer przestępowała z nogi na nogę, zupełnie zdezorientowana. Uczta z różnościami? To jakiś żart? Takie przyjęcia organizowała kiedyś jej babcia, kiedy przewodniczyła Lidze Kobiet w swoim mieście. A nawet wtedy nazwa „uczta z różnościami” brzmiała bardzo staromodnie i kojarzyła się ze stołem pełnym kolorowych sałatek i tortów z galaretką. Słowa Harper dźwięczały jej w uszach. Uczta z różnościami. Harper puściła do niej oko, jakby ta nazwa miała drugie dno. Spencer zaśmiała się głośno i nagle do niej dotarło, o jakie „różności” chodziło Harper. Trzeba było ugotować potrawę zawierającą marihuanę. W ten sposób Spencer mogła udowodnić, że nie jest donosicielką. Zegar na wieży wybił kolejną godzinę, a wszystkie gołębie poderwały się do lotu. Spencer rozsiadła się na ławce i się zamyśliła. Choć paraliżowała ją sama myśl o tym, że musi znowu zdobyć narkotyki, bardzo chciała wkupić się w łaski Harper i wejść do klubu Ivy. Tylko skąd miała teraz wytrzasnąć trawę? Nie znała tu nikogo poza osobami z przyjęcia powitalnego, a oni na niewiele by jej się zdali. Nagle usiadła prosto, bo zaświtała jej idealna myśl. Reefer. Przecież mieszkał niedaleko Princeton. Przetrząsnęła torbę, szukając kawałka papieru z jego numerem, który dał jej w czasie kolacji. Na szczęście znalazła go w jednej z bocznych kieszeni. „To była długa, dziwna podróż”, głosił napis na kartce. „Mnie to mówisz?”, pomyślała Spencer. Wstrzymała oddech, jakby miała wejść do pokoju, w którym strasznie śmierdzi, i wybrała numer, w nadziei że nie popełnia właśnie wielkiego błędu. – Wiedziałem, że zadzwonisz – powiedział Reefer, kiedy otworzył drzwi wielkiego kolonialnego domu położonego kilka kilometrów od kampusu Princeton. Miał na sobie za duży podkoszulek z podobizną Boba Marleya, workowate dżinsy z łatą na kolanie w kształcie liścia konopi i te same płócienne buty co na przyjęciu w Grubej Rybie. Swoje przydługie włosy ukrył pod jedną z tych ohydnych kolorowych czapek, które tak uwielbiali nosić wszyscy palacze trawy, ale przynajmniej zgolił kozią bródkę. Bez niej wyglądał milion razy lepiej, choć Spencer bynajmniej nie uważała, że jest przystojny. – Dziękuję, że poświęciłeś mi swój czas – powiedziała, cała spięta, i nerwowo poprawiła

sweter. – Mi casa es su casa. – Reefer ślinił się, wprowadzając ją do środka. Obcasy Spencer stukały o podłogę w holu. Salon był długi i wąski, z beżowym dywanem i skórzanymi kanapami i fotelami. Półki regału uginały się pod ciężkimi tomami Wielkiej encyklopedii świata wydanej w latach osiemdziesiątych, a w rogu stała pozłacana harfa. Obok salonu mieściła się kuchnia z tapetą w psychodeliczny, wielokształtny wzór, a słoik na ciasteczka miał kształt sowy. Spencer pomyślała, że Reefer pewnie przesiaduje tu cały czas, gdy pali trawę. Wciągnęła powietrze głęboko do płuc i zdziwiła się, że w domu w ogóle nie pachnie trawą, tylko świecami cynamonowymi i miętowym płynem do płukania ust. A jeśli Reefer nie palił w domu? A jeśli, co gorsza, należał do tych mięczaków, którzy cały czas udają, że są upaleni, a w rzeczywistości boją się narkotyków jak ognia? – W czym mogę ci pomóc? – zapytał Reefer. Spencer położyła dłonie na biodrach i nagle opuściła ją odwaga. Ostatnim razem kupowała narkotyki zeszłego lata, ale wtedy musiała posłużyć się tajnym hasłem i jechać do zakazanej dzielnicy Filadelfii. Wydawało się jej, że marihuanę kupuje się w inny sposób. Postanowiła nie owijać w bawełnę. – Zastanawiałam się, czy można od ciebie kupić trochę trawy. W oczach Reefera pojawił się błysk. – Wiedziałem! Wiedziałem, że palisz! No pewnie, że ci sprzedam! Możemy nawet razem zapalić! A więc wybrała dobrą strategię. – Dzięki – powiedziała Spencer z ulgą. – Ale to nie dla mnie. To na ucztę z różnościami w klubie Ivy. Chodzi o to, że każdy ma przynieść jakąś potrawę zawierającą marihuanę. Dlatego jej potrzebuję... no i jakiś przepis. To bardzo ważne. Reefer uniósł brew. – To ma coś wspólnego z tą dziewczyną, na którą doniosłaś na policję? Spencer poczuła, jak jej ramiona się napinają. – Nie doniosłam na nią! Ale tak, to z tego powodu. Harper to szycha w Ivy, a ja chcę się tam dostać. Reefer szarpnął strunę harfy. – W Ivy organizują imprezy z marihuaną? Nie wiedziałem, że są tacy wyluzowani. „Bo chyba w ogóle niewiele wiesz”, pomyślała z irytacją Spencer. – No dobra, masz trawę czy nie? – No jasne. Tędy proszę. Poszli schodami na piętro. Minęli małą łazienkę urządzoną w stylu marynistycznym i pokój gościnny pełen przyrządów do ćwiczeń, aż wreszcie dotarli do pokoju Reefera. Był jasny i duży, stało w nim wielkie łóżko, białe regały, biały skórzany fotel i otomana. Spencer spodziewała się raczej obskurnej nory i plakatów przedstawiających różne złudzenia optyczne, tymczasem znalazła się w pokoju, który z powodzeniem mógłby znajdować się w luksusowym hotelu w Nowym Jorku. Oczywiście, to nie Reefer urządzał to wnętrze. – Więc bardzo chcesz dostać się do Ivy, co? – Reefer podszedł do szafy na drugim końcu pokoju. Spencer prychnęła. – Tak, no jasne. Jak każdy. Reefer wzruszył ramionami. – Nie, jak dla mnie za dużo tam sztywniaków. – Klub zrzeszający palaczy trawy jest według ciebie pełen sztywniaków? – Po prostu nie lubię dużych organizacji. – Reefer, wymawiając słowo „organizacji”, pokazał palcami znak cudzysłowu. – Nie lubię być szufladkowany. To okropnie ogranicza. Spencer wybuchła śmiechem. – Przyganiał kocioł garnkowi.

Reefer patrzył na nią nierozumiejącym wzrokiem, oparty o biurko. – No tak. Ty chyba też sam się szufladkujesz? – Spencer gestem pokazała na Reefera od stóp do głów. – Wyglądasz, jakbyś strasznie chciał zostać rastafarianinem. Reefer uśmiechnął się półgębkiem. – Skąd wiesz, że nie mam nic więcej do zaoferowania? Nie powinnaś wyciągać pochopnych wniosków. – Odwrócił się w stronę szafy. – A poza tym, dlaczego tak bardzo ci zależy, żeby się dostać do Ivy? Nie wyglądasz na kogoś, komu zawieranie nowych znajomości sprawia wielką trudność. Cała ta rozmowa zaczynała powoli nudzić Spencer. – Bo przynależność do takiego klubu to wielki zaszczyt. – Naprawdę? Kto tak powiedział? Spencer zmarszczyła nos. Na jakiej planecie mieszkał ten facet. – Słuchaj, możesz po prostu sprzedać mi trawę? – No jasne. Reefer otworzył szafę i zrobił krok w tył. W środku mieściła się wysoka komoda z przezroczystego plastiku z co najmniej trzydziestoma szufladami. Każda była oznaczona jakąś nazwą, na przykład Aurora albo Dziki Lew. W środku leżały szarozielone grudki, wyglądające trochę jak kawałki mchu, a trochę jak obcięte dredy. – Jestem pod wrażeniem – wyszeptała Spencer. Spodziewała się, że Reefer przechowuje swój zapas trawy w skarpecie pod łóżkiem albo pod stosem lewicowych gazet. Tymczasem jego komoda była idealnie czysta, a każda porcja marihuany była identyczna, jakby ktoś dokładnie je odważył na aptecznej wadze. Po lewej stronie były takie odmiany, jak Americano, Buddha’s Sister i Caramella. Po prawej, na samym dole, umieszczona została marihuana Yumboldt. Spencer doszła do wniosku, że nie istnieje gatunek trawy zaczynający się na Z. Reefer alfabetycznie uporządkował różne rodzaje marihuany. Spencer uśmiechnęła się do siebie. Gdyby ona handlowała narkotykami, swoje zasoby poukładałaby w dokładnie taki sposób. – To wszystko twoje? – zapytała. – Mhm – przytaknął Reefer, dumny z siebie. – Większość wyhodowałem metodą hybrydyzacji, za pomocą technik rekombinacji genetycznej. Wszystko w pełni organiczne. – Jesteś dealerem? – Nagle Spencer obleciał strach. Czy nie ryzykowała zbyt wiele, przyjeżdżając tutaj? Reefer pokręcił głową. – Nie, to raczej kolekcja. Nie sprzedaję. No, chyba że takim ślicznotkom jak ty. Spencer spuściła wzrok. Co Reefer w niej widział? Wyglądał na faceta, któremu podobają się raczej gotki z kolczykami w brwiach i tatuażami. – Która odmiana najlepiej nadaje się do pieczenia? – zapytała, zmieniając temat. Reefer otworzył jedną z szuflad i wybrał zielonkawą grudkę. – To bardzo miękki i aromatyczny gatunek. Powąchaj. Spencer zrobiła krok w tył. – Przecież to nie wino. Reefer spojrzał na nią z wyższością. – W niektórych kulturach odróżnianie gatunków trawy to sztuka o wiele bardziej wyrafinowana niż degustowanie wina. – Cóż, ty się na tym znasz lepiej. – Spencer przysunęła grudkę trawy do nosa i powąchała ją. – Fuj. – Odwróciła głowę, bo znajomy zapach wydał się jej wyjątkowo intensywny. – Nowicjuszka – zaśmiał się Reefer. – Wąchaj dalej. Musisz dać sobie czas. Dopiero po chwili odkryjesz prawdziwy aromat. Spencer spojrzała na niego z niedowierzaniem, ale wzruszyła ramionami i powąchała jeszcze raz. Kiedy duszący, ciężki zapach marihuany trochę się rozrzedził, zaczęła wyczuwać... zupełnie przyjemną nutę. Zdziwiona podniosła głowę. – Skórka pomarańczowa?

– Właśnie – uśmiechnął się Reefer. – Hybryda dwóch gatunków konopi o mocno owocowym zapachu. To moje dzieło. – Odwrócił się, wyciągnął kolejną grudkę i podstawił Spencer pod nos. – A to? Spencer zamknęła oczy i powąchała. – Czekolada? Reefer pokiwał głową. – To się nazywa Tabliczka Czekolady. Masz bardzo dobry węch. – Szkoda, że na wąchaniu trawy nie można zarabiać – zażartowała Spencer. Ale w głębi duszy poczuła satysfakcję. Lubiła pochwały. Odważyła się uśmiechnąć do Reefera, a on uśmiechnął się do niej. Przez chwilę wyglądał naprawdę słodko. W jego złotych oczach było coś rozbrajającego. Gdyby tylko zmienił te idiotyczne ciuchy na porządne ubranie, wyglądałby fantastycznie. Spencer powstrzymała się przed kolejnym uśmiechem. Chyba tak działało na nią zbyt intensywne wdychanie oparów trawy. – Można tego dodać do brownie? Reefer chrząknął i też zrobił krok w tył. – Tak. Mogę ci dać świetny przepis. – Spośród książek ustawionych na półce w równiutkim rzędzie wyciągnął segregator. Wyjął z niego fiszkę i wręczył Spencer. Nagłówek głosił: „Brownie ze szczyptą magii”. Spencer włożyła fiszkę do kieszeni. – Ile ci jestem winna? Reefer machnął ręką. – Nic. Już mówiłem, że nie jestem dealerem. – Ale jakoś muszę ci się odwdzięczyć. Reefer zastanawiał się przez chwilę. – Odpowiedz na moje pytanie. Dlaczego tak bardzo chcesz się dostać do klubu Ivy? Spencer się obruszyła. – Dlaczego cię to interesuje? Reefer wzruszył ramionami. – Po prostu nie rozumiem, co te wszystkie kluby mają do zaoferowania. Wydaje mi się, że ich członkowie czują się lepsi od reszty, jakby bez tego głupiego klubu nie czuli się wyjątkowi. Spencer poczerwieniała. – To nieprawda! Na pewno nikt należący do klubu nie podałby takiego właśnie powodu. Reefer zaśmiał się pogardliwie. – Daj spokój, słyszałem rozmowy tych dziewczyn z Ivy. Zajmują się głównie opowiadaniem, kogo to one nie znają. Zaręczam ci, że należą do tego klubu tylko po to, żeby zaimponować rodzicom, wygrać rywalizację z rodzeństwem albo żeby stanowić część jakiejś paczki. To... daje poczucie bezpieczeństwa. Spencer nie mogła pozbierać myśli. – Zapewniam cię, że oni tak o sobie nie myślą. I ja też tak nie uważam. – No dobra. – Reefer założył ręce na piersi. – W takim razie powiedz, co myślisz. Spencer otworzyła usta, żeby mu odpowiedzieć, ale zabrakło jej słów. Wkurzało ją to, że nie potrafi podać Reeferowi żadnego powodu, który on uznałby za sensowny. Co gorsza, może on miał rację, może rzeczywiście zależało jej na tym, żeby należeć do jakiejś elitarnej grupy. Może chciała zaimponować rodzicom, panu Pennythistle’owi, Amelii, Melissie i wszystkim w Rosewood Day, którzy w nią nie wierzyli. Ale Reefer mówił tak, jakby chęć zaimponowania innym świadczyła tylko o głupocie i bezduszności. Wyobrażał ją sobie jako chorobliwie ambitną dziewczynkę z małym poczuciem własnej wartości, która chciała tylko uszczęśliwić mamusię i tatusia, a nie myślała o sobie. – A ty czemu się tak nadymasz? – wypaliła, patrząc Reeferowi prosto w oczy. – Niby czemu czujesz się lepszy? W końcu dostałeś się do Princeton. Przyjmują tu niewiele osób, o wiele więcej

odrzucają. Ale ty chyba nie zawracasz sobie tym głowy! – Kto powiedział, że nie zawracam sobie tym głowy? – odparł cicho Reefer. – Nie powinnaś... – Wyciągać pochopnych wniosków, powtarzasz się – warknęła agresywnie Spencer. – Posłuchaj więc swojej własnej rady. Wyciągnęła z portfela dwa banknoty dwudziestodolarowe i rzuciła Reeferowi. Popatrzył na nie tak, jakby były upaprane błotem. Spencer dumnym krokiem wyszła z domu, z hukiem zatrzaskując za sobą drzwi. Zimne powietrze przyjemnie schłodziło jej rozpaloną skórę. Zaciskała zęby tak mocno, że aż ją rozbolała szczęka. Co ją w ogóle obchodziło to, co myśli sobie Reefer? Przecież nie byli przyjaciółmi. Mimowolnie spojrzała na okno jego pokoju. Rolety nie były podniesione, a on nie stał z tęsknym wyrazem twarzy, błagając o przebaczenie. Idiota. Uniosła dumnie głowę, zeszła po schodach i wyciągnęła telefon, żeby zadzwonić po taksówkę i jak najszybciej wrócić do motelu. Łzawiły jej oczy. Przystanęła i powąchała etui na telefon. Śmierdziało trawą od Reefera. Zmarszczyła nos, w duchu przeklinając paskudny zapach. Już nie wyczuwała w nim nuty skórki pomarańczowej. Może nawet nigdy jej nie czuła.

21 MIŁE SPOTKANIE

W sobotę wieczorem Emily szła ulicą w Old Hollis, popularnej dzielnicy w pobliżu uniwersytetu, przy której mieściło się mnóstwo barów, restauracji, sklepów z modnymi ubraniami, a także salon wróżb tarota. Neonowy szyld w kształcie loda w wafelku wisiał na jednej z markiz. Emily zżerała trema. Właśnie szła na kolejne spotkanie z Isaakiem i choć sekret bardzo jej ciążył, nie przestała odczuwać tego dziwnego podekscytowania, które poczuła na jego widok ostatnim razem. Od kolacji z Isaakiem nie mogła przestać o nim myśleć. Słuchał uważnie każdego jej słowa, a potem stanął po jej stronie, gdy napadła na nich jego mama. Wydawał się starszy i dojrzalszy. – Emily? Spojrzała na drugą stronę ciemnej ulicy. Ktoś w niebieskiej kurtce w kratkę machał jej z baru Snooker, ulubionego miejsca spotkań studentów, ozdobionego różnokolorowymi proporczykami i plakatami reklamującymi piwo. Chłopak miał bransoletkę na nadgarstku i włosy postawione na żelu. Kiedy znowu zawołał jej imię, Emily natychmiast rozpoznała jego głos. To był Derrick, z którym zaprzyjaźniła się zeszłego lata. – O Boże – ucieszyła się Emily, przechodząc przez ulicę. Rozległ się klakson samochodu i o mało nie wpadła pod ten samochód. – Co tu robisz!? – zawołała radośnie do Derricka. – Mam zajęcia w Hollis. – Derrick wziął Emily w ramiona i przytulił ją. Przyjrzał się jej bacznie od stóp do głów. – Wyglądasz zupełnie inaczej niż ostatnim razem. Co u ciebie? Zapadłaś się pod ziemię! W lecie mieliśmy się spotkać, ale nie przyszłaś. I nawet nie zadzwoniłaś. Emily z zawstydzeniem spuściła wzrok. Tego dnia, kiedy usłyszała, jak Gayle opowiada komuś, że jest w ciąży, nie przyszła na spotkanie z Derrickiem. Miała zamiar zadzwonić do niego później i przełożyć je, lecz ostatecznie tego nie zrobiła. Myślała, że spotka go w restauracji, ale nigdy później nie pracowali już na tej samej zmianie. Minął tydzień, potem następny i właściwie głupio jej było dzwonić do niego. Zbyt wiele się wydarzyło. Zbyt wiele musiałaby wyjaśniać. Derrick nachylił się do niej, przypatrując się jej z troską. – Jak potoczyła się sprawa twojego dziecka? – Ciii. – Emily rozejrzała się, przerażona, że któryś z przechodniów mógłby ich podsłuchiwać. – Nikt o tym nie wie. A szczególnie moi rodzice. Derrick uniósł wysoko brwi. – Do tej pory im nie powiedziałaś? Emily pokręciła głową. – Nie musiałam. – Więc nie zatrzymałaś dziecka. – Derrick zrobił kwaśną minę. – Wiem też, że nie oddałaś go Gayle. – Wyglądał na urażonego. – Powinienem się na ciebie wściec. Przez ciebie ta kobieta zamieniła moje życie w piekło. Emily zadrżała na sam dźwięk imienia Gayle. – Co się stało? – Jakieś dwa tygodnie po tym, jak nie pojawiłaś się na naszym spotkaniu, przyszła do szopy na narzędzia i powiedziała, że nie dotrzymałaś obietnicy. Wpadła w szał. Twierdziła, że na pewno

maczałem w tym palce i pomogłem ci uciec. Zaczęła we mnie rzucać czym popadnie, torebką z nasionami, grabiami i łopatą. Wybiła okno. To był koszmar. Próbowałem jej wyjaśnić, że nie wiem, o czym mówi, ale mi nie uwierzyła. – Zacisnął usta. – Nigdy wcześniej nie widziałem jej w takim amoku. Emily zakryła dłońmi usta. Przypomniała się jej ostatnia wiadomość od A., z której jasno wynikało, że Gayle szuka teraz dziecka. Co Gayle zamierzała zrobić z jej córką, gdy ją znajdzie? Chciała zabrać ją od Bakerów? I jaką rolę w tym wszystkim odgrywa A.? Emily poczuła, że ktoś obok niej stoi, i podniosła wzrok. Naprzeciwko Derricka stał Isaac, przypatrując się im badawczo. – Cześć – przywitał się ostrożnie. Spoglądał to na Derricka, to na Emily. – Och! – Emily westchnęła trochę za głośno. – Isaac! Cześć! – Pokazała gestem na Derricka. – To mój przyjaciel Derrick. Derrick, to, mhm, Isaac. Derrick otworzył szeroko oczy. – Isaac? Emily przypomniała sobie, że któregoś letniego wieczoru wyjawiła Derrickowi, jak ma na imię ojciec jej dziecka. – My... musimy już lecieć – powiedziała Emily, stając między nimi. Wiedziała, że Derrick nie puści pary z ust, ale cała sytuacja zrobiła się zbyt krępująca. – Musimy kiedyś wreszcie się spotkać – powiedział Derrick, poklepując Emily po ramieniu. – Stęskniłem się za tobą. – Mhm – przytaknęła pospiesznie Emily, biorąc Isaaca za rękę i idąc w przeciwnym kierunku. – Miło było cię spotkać, Derrick! Na razie! – Czuła się fatalnie, ponownie zostawiając Derricka na lodzie, ale nie ośmieliła się odwrócić. Dopiero gdy minęli stary sklep z zabawkami, bank i pustą witrynę, Isaac odezwał się do niej. – Kto to był? – Derrick? – zaszczebiotała Emily głosem niewiniątka, wchodząc do lodziarni. Dzwoneczki przy drzwiach zadźwięczały radośnie. – To tylko mój kumpel, którego poznałam zeszłego lata w Filadelfii. – Potem wlepiła wzrok w menu wiszące nad barem i zaczęła się zastanawiać, które lody wybrać. – Na co masz ochotę? Słyszałam, że waniliowe są pyszne. Och, popatrz! Lody z organicznymi orzechami i czekoladą! – Miała nadzieję, że jak nie przestanie gadać, Isaac nie zdoła jej przerwać. – Emily. Spojrzała na niego z narastającym poczuciem winy. W jasnym świetle lodziarni oczy Isaaca wydawały się jeszcze bardziej niebieskie. Obracał wokół nadgarstka bransoletkę ze sznurka. – Na pewno nic ci nie jest? Wyglądasz, jakbyś zobaczyła ducha. – Oczywiście, że nic mi nie jest! – zapewniła go Emily. Wiedziała, że mówi za wysokim, zbyt napiętym głosem. – Nie zrozum mnie źle – powiedział Isaac. – Ale czy ten Derrick wyrządził ci jakąś krzywdę? Wyglądałaś tak, jakbyś koniecznie chciała się od niego uwolnić. Emily spojrzała na niego. – O Boże, nie. To, co powiedział, wydało się jej tak zabawne, że wybuchła śmiechem. Gdyby to był jej jedyny problem. Kolejka się przesunęła, a Emily i Isaac zbliżyli się do lady. – Zależy mi na tobie. Nie chcę, żeby ktoś cię skrzywdził. Emily nie spuszczała wzroku z leżących na ladzie chromowanych łyżek do robienia lodowych kulek. Troska Isaaca tylko wzmogła jej wyrzuty sumienia. Chciała przecież, żeby on się o nią troszczył. – To tylko stary kumpel, któremu opowiadałam dużo o Ali. Pewnie dlatego dziwnie się zachowywałam – wyjaśniła drżącym głosem. – Nie martw się o mnie. Naprawdę. – Na pewno? – zapytał Isaac, chwytając Emily za rękę.

– Na sto procent. Spojrzała na ich splecione palce. Tak ładnie razem wyglądali. Czy ich dziecko miało podobne dłonie? Czy miało uśmiech Isaaca i piegi Emily? Poczuła ścisk w gardle. – No, dobra, nie ma sprawy. Chciałem cię zapytać o coś innego – powiedział Isaac z poważną miną. Emily z trudem przełknęła ślinę. Poczuła się tak, jakby Isaac czytał w jej myślach. – Tak? Isaac spojrzał jej głęboko w oczy. – Zgodzisz się pójść ze mną jutro na bal charytatywny organizowany przez Toma Marina? Chyba będzie fajnie, a tym razem cateringiem nie zajmuje się firma mojego taty. – Och! – westchnęła Emily z nieskrywanym zaskoczeniem. Planowała, że pójdzie na ten bal sama, i to tylko po to, żeby wykraść telefon Gayle. Przyjście z Isaakiem skomplikowało ten misterny plan. Ale jeśli Gayle coś powie? A jak się zorientuje, że Isaac to ojciec dziecka, które ona miała dostać? Isaac patrzył jednak na nią z takim wyczekiwaniem, jakby jej odmowa oznaczała dla niego koniec świata. Nim zdążyła się zastanowić, powiedziała: – Tak! – Świetnie! – odparł z ulgą Isaac. – Jesteśmy umówieni. Emily zmusiła się do radosnego uśmiechu. Nigdy wcześniej nie czuła tylu sprzecznych emocji naraz. Na pewno była przerażona. I ucieszyła się, bo chciała jeszcze raz spotkać Isaaca. Ale nienawidziła też samej siebie za to, że skrywała przed nim tajemnicę. Prowadziła z nim bardzo niebezpieczną grę. Przyszła ich kolej, więc podeszli do lady. Rozległ się hałas motocykla i Emily się obejrzała. Po drugiej stronie ulicy, na tle neonowego szyldu sklepu monopolowego, stał ktoś w czarnym kapturze i gapił się na nią. W pierwszej chwili myślała, że to Derrick, ale ten ktoś był niższy i szczuplejszy. Emily oderwała się od Isaaca, wyminęła kilka stolików i podeszła do okna, żeby lepiej się przyjrzeć, lecz tajemnicza postać zniknęła.

22 NAJTRUDNIEJSZA DECYZJA

Aria stała w oknie w domu Elli w Rosewood, wpatrując się w ciemną ulicę. Czuła dłoń na swoim ramieniu i znajomy zapach perfum Elli z nutą paczuli. Jej mama miała na sobie fartuch upaćkany farbą, a włosy spięła za pomocą pałeczek do sushi. Niedawno poczuła natchnienie do namalowania nowej serii obrazów, więc teraz, kiedy dzieliła czas między nowego mężczyznę, pracę w galerii w Hollis i malarstwo, Aria rzadko ją widywała. – Macie z Noelem jakieś plany na wieczór? – zapytała mama, przysiadając na fotelu w kwiaty, który razem z Byronem kupili na pchlim targu sto lat temu. – To na niego tak czekasz? Aria nie wiedziała, co odpowiedzieć. Tak naprawdę modliła się, żeby Noel nie przyszedł na randkę. Dzięki temu Aria nie musiałaby z nim zrywać. Przez cały dzień przed oczami miała wiadomość od A. Nie wiedziała, czy powinna coś powiedzieć czy milczeć. Jeśli zatrzyma tajemnicę dla siebie, jej związek z Noelem się skończy. Ale jeśli wyjawi sekret pana Kahna, Noel i tak ją za to znienawidzi i pewnie z nią zerwie. Jakim cudem te kompromitujące informacje dotarły do A.? Skąd A. tyle wie? Aria nie miała wątpliwości, że jeżeli wkrótce nie zacznie działać, A. wyjawi sekret taty Noela. Wystarczyło jej, że doprowadziła do rozpadu własnej rodziny, nie mogła zniszczyć też rodziny Kahnów. Czy potrafiła jednak zostawić Noela po tym wszystkim, co razem przeszli? Tak bardzo go kochała. Spojrzała na swoją mamę i wzięła głęboki oddech. – Nadal winisz mnie za to, co zaszło między tobą i Byronem? Ella zamrugała. – Co masz na myśli, mówiąc „nadal”? – Zataiłam przed tobą sekret. Gdybym ci powiedziała prawdę, może... Mama Arii oparła się na poduszce. – Kochanie, to twój ojciec postawił cię w okropnej sytuacji. Nikt nie ma prawa rozliczać cię z tego, czy powiedziałaś prawdę czy nie. Nawet gdybyś wcześniej wyjawiła mi prawdę, to ostatecznie wynik byłby taki sam. To nie twoja wina. – Mama położyła dłoń na udzie Arii. – No tak, ale kiedy się dowiedziałaś, wściekłaś się na mnie – wymamrotała pod nosem Aria. Ella wyrzuciła ją z domu i Aria musiała zamieszkać u Seana Ackarda, swojego ówczesnego chłopaka. Ella przytuliła się do poduszki w poszewce z włóczki. – Fatalnie wtedy zareagowałam. Byłam zaślepiona i musiałam się na kimś odegrać. – Podniosła wzrok. – Przepraszam cię, kochanie. Nie zaprzątaj sobie tym głowy. Takie rzeczy się zdarzają. A teraz wszyscy jesteśmy szczęśliwsi i nasze relacje są o wiele zdrowsze, prawda? Aria pokiwała głową, choć czuła, że jej żołądek się zaciska. – Ale gdybyśmy mogli cofnąć czas, wolałabyś dowiedzieć się całej prawdy ode mnie, i to o wiele wcześniej? Ella zastanawiała się przez chwilę, przesuwając palcem po dolnej wardze. – Chyba nie – odparła po namyśle. – Dobrze, że tak długo o niczym nie miałam pojęcia.

Musiałam zebrać siły, żeby skonfrontować się z prawdą i zdać sobie sprawę z tego, że mogę żyć sama. Przeprowadzka na Islandię, poznawanie nowego kraju bardzo mi pomogły, ale tam pojechaliśmy dzięki twojemu tacie. A gdybym poznała prawdę wcześniej, to doświadczenie by mnie ominęło. Może to dziwnie zabrzmi, ale uważam, że dowiedziałam się o wszystkim w odpowiednim momencie. Aria pokiwała głową, rozmyślając nad tym, co powiedziała mama. – To znaczy, że jeśli się uważa, że ktoś nie jest gotowy na konfrontację z prawdą, należy go przed tym chronić? – To zależy. – Ella zmarszczyła brwi i przyjrzała się badawczo Arii. – Dlaczego pytasz? Masz taką tajemnicę? – Nie – zaprzeczyła czym prędzej Aria. – Mówię czysto hipotetycznie. Telefon mamy zadzwonił, dzięki czemu Aria nie musiała udzielać dodatkowych wyjaśnień. Wyjrzała przez okno i zobaczyła cadillaca Noela przy krawężniku. Struchlała. Ella miała rację, ale to oznaczało, że Aria musi rozstać się z Noelem. Z trudem przełknęła ślinę, pomachała na pożegnanie Elli, zapięła dżinsową kurtkę i wyszła za próg. Serce pękło jej na pół, kiedy zobaczyła w oknie samochodu uśmiechniętą twarz Noela. – Wyglądasz przepięknie, jak zawsze – powiedział Noel z zachwytem, kiedy otworzyła drzwi. – Dzięki – wymamrotała Aria. Włożyła swoje najgorsze dżinsy i wielki, workowaty sweter, jej pierwszą własnoręcznie wykonaną ręczną robótkę. Chciała wyglądać tak nieatrakcyjnie, jak to tylko możliwe, żeby osłabić cios. – Dokąd chcesz jechać? – Noel włączył silnik i zjechał z krawężnika. – Może zrobimy zakupy na kurs gotowania? Ponoć następnym razem mamy się uczyć, jak robić pudding. Aria wpatrywała się w mijane latarnie, aż jej oczy zaszły mgłą. Milczała jak zaklęta. Obawiała się, że jeśli powie choć słowo, wybuchnie płaczem. – No dobrze, nie mamy nastroju na zakupy – powiedział powoli Noel, skręcając w boczną uliczkę. – To może pojedziemy do tej fajnej kawiarni w Yarmouth? A może lepiej do sklepu dla wróżbitów, w którym wszystko się zaczęło. – Żartobliwie szturchnął Arię. Miał na myśli seans spirytystyczny, w którym oboje wzięli udział rok wcześniej. Aria obracała w palcach końcówkę zamka błyskawicznego, modląc się w duchu, żeby Noel przestał gadać. – No dobrze, to moja ostatnia deska ratunku – powiedział niczym niezrażony Noel. – Może pojedziemy do Hollis i się upijemy? Pogramy w rzutki albo w ping-ponga kuflami po piwie, powygłupiamy się... – Noel, nie mogę... – wyrzuciła z siebie Aria. Noel zatrzymał się na światłach przy centrum handlowym. – Nie możesz pić? – uśmiechnął się od ucha do ucha. – No coś ty? Na Islandii nie wylewałaś za kołnierz. Arię zmroziło. Wspomnienie o Islandii było kroplą, która przelała kielich. To była kolejna tajemnica, której nie mogła zdradzić Noelowi. – Nie, nie dam rady... dalej tego ciągnąć. – Łamał się jej głos. – Naszego związku. To porażka. Momentalnie uśmiech zniknął z twarzy Noela. – Zaraz. Co takiego? – Mówię poważnie. – Wpatrywała się w czerwone cyfry zegara na desce rozdzielczej. – Chcę z tobą zerwać. Włączyło się zielone światło, a Noel bez słowa skręcił i wjechał na parking przed centrum handlowym. To był jeden z tych gigantycznych budynków, w których mieściła się księgarnia Barnes & Noble, wielki supermarket, sklep z winami z dużym magazynem oraz kilka luksusowych butików z ubraniami i biżuterią. Noel zaparkował, wyłączył silnik i spojrzał na Arię. – Dlaczego?

Aria spuściła głowę. – Nie wiem. – Musi być jakiś powód. Chyba nie chodzi o Klaudię? Przysięgam, nie cierpię tej dziewuchy. – Nie chodzi o Klaudię. Noel położył dłoń na czole. – Spotykasz się z kimś? Z Ezrą? Aria energicznie pokręciła głową. – Oczywiście, że nie. – No to co jest grane? Powiedz! Spojrzał na nią błagalnie. Na twarzy miał wypisaną rozpacz. Aria z wszystkich sił musiała się powstrzymywać, żeby nie rzucić się mu na szyję i nie wyznać, że robi to wbrew sobie. Ale przed oczami stanęła jej wiadomość od A. Nie mogła zniszczyć jego rodziny. Musiała trzymać się od niego z daleka. Stanowiła dla niego zagrożenie. – Przepraszam, ale nie mogę postąpić inaczej – wyszeptała. – Przyjadę do ciebie jutro po moje rzeczy. Położyła dłoń na klamce i otworzyła drzwi. Zimne powietrze uderzyło ją w twarz. Gdy poczuła zapach świeżo upieczonej pizzy, zrobiło jej się niedobrze. – Ario. – Noel nachylił się i złapał ją za ramię. – Błagam. Nie odchodź. Aria powstrzymała się od łez. Wpatrywała się w rząd wózków przed supermarketem. – Nie mam ci nic więcej do powiedzenia. – Jej głos brzmiał głucho. Wysiadła z samochodu, zatrzasnęła za sobą drzwi i zaczęła iść przed siebie, do najbliższego sklepu. Noel kilka razy ją zawołał, ale ona się nie zatrzymała. Szła ze spuszczoną głową, ciężko oddychając, uważając, żeby nie wpaść pod samochód. Wreszcie usłyszała odgłos zapalanego silnika i zobaczyła, jak auto Noela odjeżdża w stronę autostrady. Piip. Odezwał się telefon Arii, leżący na dnie jej torby. Kiedy go wyciągnęła, ekran jeszcze się świecił. Dostała nowego SMS-a. Dobra robota, Ario. Bez bólu nie ma sukcesu, prawda? Cmok! A. Aria z całej siły cisnęła telefon do torby. „Punkt dla ciebie, A. – pomyślała, ocierając łzy. – Wygrywasz za każdym razem”. Stała teraz przed sklepem z artykułami dla niemowląt. Na wystawie postawiono rzędami wózki, a całe wnętrze obwieszone było plakatami z roześmianymi, szczęśliwymi dziećmi. Między regałami chodziły ciężarne kobiety, kupując butelki ze smoczkiem, śpioszki i pieluchy. Ten sielankowy obrazek podziałał na nią jak płachta na byka. Miała ochotę zniszczyć tę idyllę, wjechać wózkiem z supermarketu w wystawę i patrzeć, jak rozpryskują się odłamki szkła. Automatyczne drzwi otworzyły się bezszelestnie i na parking wyszła kobieta w eleganckim, czarnym, wełnianym płaszczu, pchając przed sobą wózek pełen toreb z zakupami. Wyglądała na tak szczęśliwą, jak pozostałe klientki sklepu, ale w jej twarzy czaiło się napięcie. Aria zmrużyła oczy. Jej tętno galopowało. To była Gayle. Co ona tu robiła? Już robiła zakupy, planując porwanie córeczki Emily? Nie zatrzymując się, Gayle spojrzała Arii prosto w oczy. Uniosła brwi i zmrużyła jedno oko, wyraźnie dumna z siebie. Pewnie dlatego, że to ona napisała do Arii SMS-a, w którym kazała jej zerwać z Noelem. Pewnie dlatego, że na widok zapłakanej Arii zrozumiała, że jej polecenie zostało wykonane. Bo to ona była A. i pociągała za wszystkie sznurki.

23 LUNCH W MIŁYM TOWARZYSTWIE

Spencer zadzwoniła do drzwi siedziby Ivy, cofnęła się o krok i spojrzała na swoje odbicie w szybie. Było niedzielne popołudnie. Spóźniła się kilka minut na ucztę, ale czuła, że jest gotowa. Udało się jej wysuszyć włosy rozpadającą się suszarką w motelu, a makijaż zrobiła, stojąc przed popękanym lustrem. Na szczęście żelazko działało i mogła wyprasować przywiezioną sukienkę. A co najważniejsze, niosła trzy tace pełne aromatycznego czekoladowego brownie. Otworzyły się drzwi i przywitała ją Harper, ubrana w sukienkę w kropki oraz szpilki. Uśmiechnęła się. – Cześć, Spencer. Więc jednak jesteś. – Tak, i przywiozłam brownie. – Spencer podała jej aluminiowe tace z ciastem. – Podwójnie czekoladowe. – Miała ochotę dodać: „I doprawione marihuaną”. Harper wyglądała na zadowoloną. – Świetnie, uwielbiam brownie. Wejdź. Spencer spodziewała się, że w czasie imprezy będą podawane tylko desery z marihuaną. Ale kiedy Harper zaprowadziła ją do przestronnej, nowocześnie urządzonej kuchni, wyposażonej w kuchenkę z ośmioma palnikami, wielką lodówkę i blat większy niż stół w jadalni Hastingsów, zobaczyła szwedzki stół pełen rozmaitych potraw. Sałatkę z kuskusem. Tartę. Parującą zapiekankę z makaronem. W dużej misie pełnej czerwonawego ponczu pływały cząstki jabłek. Na desce z serami piętrzyły się kawałki brie, machengo i stiltona. Z niedowierzaniem patrzyła na ten bufet. Jak to możliwe, że udało się ugotować tyle potraw z narkotykami? Spencer musiała stanąć na głowie, żeby upiec tak prostą rzecz jak brownie. Na szczęście w motelu była kuchnia. Ubłagała recepcjonistę na nocnym dyżurze, żeby pozwolił jej z niej skorzystać. Ciasto wymieszała w pojemniku na lód i w ostatniej chwili dorzuciła marihuanę. Kiedy brownie się piekło, zasnęła na kanapie ze sztucznej skóry w lobby i obudził ją dopiero dźwięk zegara w piekarniku. Nawet nie wiedziała, jak wyszło ciasto. Najważniejsze, że udało się jej wykonać zadanie. W głowie dźwięczały jej pełne goryczy słowa Reefera: „Po prostu nie rozumiem, co te wszystkie kluby mają do zaoferowania. Wydaje mi się, że ich członkowie czują się lepsi od reszty, jakby bez tego głupiego klubu nie czuli się wyjątkowi”. Ale pewnie wyrażał się tak pogardliwie o Ivy, bo doskonale wiedział, że nigdy nie przyjmą go do tak prestiżowej grupy. Co za frajer. – Talerze i sztućce są tutaj – powiedziała Harper, pokazując na stół. Spencer stała przed bufetem, nadal zdumiona, że każda potrawa zawierała narkotyk. Nie miała zamiaru tego jeść. Powiedziała, że na razie nie jest głodna, i poszła z Harper do salonu. Zastała w nim mnóstwo doskonale ubranych chłopaków w krawatach i lnianych spodniach oraz dziewczyn w sukienkach. Z głośników cicho sączyła się muzyka klasyczna, a wśród gości chodziła kelnerka z tacą pełną kieliszków szampana z sokiem pomarańczowym. Spencer chwytała fragmenty rozmów o kompozytorze, o którym nigdy nie słyszała, o opozycji kultury i natury, polityce zagranicznej Afganistanu i wakacjach w St. Barthes. Właśnie dlatego chciała należeć do tego klubu. Wszyscy rozmawiali tu w tak inteligentny, uczony i dojrzały sposób na bardzo wyszukane tematy. Postanowiła mieć w poważaniu Reefera i jego fochy.

Harper podeszła do Quinn i Jessie. Najpierw dziewczyny spojrzały na Spencer ze zdumieniem, ale potem uśmiechnęły się do niej sztywno i przywitały się uprzejmie. Wszystkie usiadły na skórzanej kanapie i kontynuowały rozmowę o dziewczynie o imieniu Patricia. Jak się okazało, w czasie przerwy świątecznej zaszła w ciążę ze swoim chłopakiem. – Zatrzyma dziecko? – zapytała Harper, jedząc sałatkę z makaronem. Jessie wzruszyła ramionami. – Nie wiem. Boi się przyznać rodzicom. Wie, że wpadną w szał. Quinn pokręciła głową ze współczuciem. – Moi też by tak zareagowali. Spencer była zaskoczona, że dziewczyny rozmawiają na tak bliski jej temat. Patrząc obiektywnie na sytuację Emily, to, że ukrywała swoją ciążę przed wszystkimi bliskimi jej osobami, mogło wydawać się czystym szaleństwem. Ale jeszcze większym szaleństwem było wykradzenie dziecka ze szpitala i zostawienie go na progu czyjegoś domu. Co gorsza, A., czyli Gayle, zorientowała się, co się stało. Czy chciała wyjawić ich tajemnicę? Nie tylko tę jedną, ale wszystkie sekrety, które tak pieczołowicie ukrywały? Spencer gapiła się na swój pusty talerz, żałując, że nie ma czym zająć rąk. – Spencer, to naprawdę pyszne ciasto – powiedziała Harper, pokazując na kawałek brownie upieczonego przez Spencer. – Spróbuj. Podsunęła brownie pod usta Spencer, ale ona się odchyliła. – Nie, dziękuję. – Dlaczego? Jest fantastyczne! Quinn zmrużyła oczy. – Chyba nie jesteś kolejną maniaczką odchudzania? Dziewczyny patrzyły na nią tak natarczywie, że Spencer straciła całą pewność siebie. Czy wszyscy goście musieli coś zjeść? Czy to był jakiś rytuał inicjacyjny w Ivy? Może nie miała wyboru. – Dzięki – powiedziała i ugryzła kawałek. Harper miała rację. Brownie było delikatne i wprost rozpływało się w ustach. W smaku w ogóle nie wyczuwało się marihuany. Zaburczało jej w brzuchu. Ostatnim razem jadła coś poprzedniego wieczoru. Przecież jeden kawałeczek brownie jej nie zaszkodzi, prawda? – No dobra, przekonałaś mnie – powiedziała Spencer, podnosząc się z kanapy i podchodząc do bufetu po ciasto. Jeden kawałek zjadła już w drodze z kuchni do salonu. Kiedy wróciła, dziewczyny rozmawiały o filmie, który chciały nakręcić na uniwersytecki konkurs filmowy. – Chciałabym zrobić film o bączkach dla małych dzieci, tak jak Charles i Ray Eamesowie – powiedziała Quinn. – Ja bym chciała nakręcić dokument o Bethany. Pamiętacie, jak wam o niej opowiadałam? To ta monstrualnie gruba dziewczyna, która siedzi przede mną na wykładach z wprowadzenia do psychologii. – Jessie przewróciła oczami. – Tytuł mógłby brzmieć Dziewczyna, która jada pączki. Spencer ugryzła brownie, żałując, że nie ma tyle odwagi, by powiedzieć Jessie, że sama nie jest wiotka jak nimfa. Nagle, z niewiadomego powodu, słowo „nimfa” wydało się jej bardzo śmieszne. Rozśmieszyły ją też wielkie piegi na policzkach Jessie. Jessie popatrzyła na nią dziwnie. – Co? – Hm, nie wiem – odparła Spencer z pełnymi ustami. Na kolana spadło jej kilka okruchów, które przypominały mysią kupę. Znowu się zaśmiała. Harper wstała i popatrzyła na nią jak na wariatkę. – Dziewczyny, ja chcę jeszcze kawałek brownie, a wy? – Ja poproszę – powiedziała Quinn. Jessie też pokiwała głową. Brownie. To dlatego wszystko tak śmieszyło Spencer. Wcześniej paliła trawę tylko dwa razy, na imprezach w domu Noela Kahna, ale znane uczucie powróciło i tym razem. Jej tętno słabło. Wszystkie nękające ją obsesje zeszły na dalszy plan. Odchyliła się na oparcie kanapy i z

szerokim uśmiechem gapiła się na wszystkich tych pięknych ludzi, podziwiając sukienki w niezwykle nasyconych kolorach i jedwabne krawaty. Jej powieki zrobiły się ciężkie, a ręce opadły bezwładnie na kanapę. Nagle coś zwróciło jej uwagę i usiadła prosto. Po drugiej stronie salonu całowała się jakaś para, namiętnie się obściskując. Inna para migdaliła się przy fortepianie. Byli tak zajęci sobą, że usiedli na klawiaturze, wydobywając z instrumentu parę głośnych dźwięków. Kilka osób gapiło się na oszkloną witrynę stojącą w rogu, podziwiając wzory malowane na talerzach. Quinn stała w drzwiach, opowiadając o tym, jak dozorca w jej domu mówi „poszłem” zamiast „poszedłem”. W jej głosie słychać było pogardę dla wszystkich ludzi wykonujących pracę fizyczną. Jessie miała szkliste i zaczerwienione oczy. Oglądała swoje paznokcie z taką fascynacją, jakby były najpiękniejszą rzeczą pod słońcem. Spencer przetarła oczy. Na jak długo odjechała? – Ekshibicjonista! – zawołał ktoś, gdy chłopak ubrany jedynie w czapkę z emblematem Princeton przebiegł przez salon ze zjedzonym w połowie kawałkiem brownie. Kilka osób zdjęło ubrania i pognało za nim korytarzem. Harper stanęła nad Spencer i pociągnęła ją za rękę. – Bierzmy z nich przykład, śpiochu! Spencer niemrawo zdjęła swoją bawełnianą sukienkę. Czuła się zupełnie naga już w samej halce. Razem z grupką studentów przeszły przez bibliotekę i jadalnię do kuchni. Na podłodze walały się garnki i patelnie, na stole ktoś rozsypał nachosy i z jakiegoś powodu papierem toaletowym owinął żyrandol nad blatem. Tace, na których przyniosła brownie, stały prawie puste. Spencer wzięła ostatni kawałek i zjadła łapczywie. Kiedy wróciły do salonu, jeszcze więcej osób się całowało, a kilka grało w negliżu we własną wersję twistera, używając dużego dywanu jako planszy. Spencer opadła na kanapę. – Wydaje mi się czy też ta impreza wymknęła się spod kontroli? – zapytała Spencer. – Ale super, co nie? – Oczy Harper lśniły. – Wszyscy odlecieli! „Chyba o to chodziło”, miała na końcu języka Spencer, lecz Harper już się odwróciła i zaczęła się gapić przez okno. – Wiesz, na co mam ochotę? – zapytała z podekscytowaniem w głosie. – Zrobię sobie sukienkę z zasłon, jak Scarlett O’Hara w Przeminęło z wiatrem! Wskoczyła na parapet i zerwała zasłony z karnisza, nim ktokolwiek zdążył ją powstrzymać. Potem wzięła z biurka nóż do cięcia papieru i pokroiła materiał na pasy. Spencer chichotała, choć jednocześnie umierała ze strachu. To były pewnie bardzo drogie, zabytkowe zasłony. Quinn wyciągnęła telefon komórkowy. – Fantastyczne! To będzie nasz film na festiwal! – Chcę, byśmy wszystkie były w nim gwiazdami! – wymamrotała Harper, z trudem składając słowa. Spojrzała na Spencer. – Możesz nas nagrać na swój telefon? – Okej – powiedziała Spencer. Włączyła nagrywanie w iPhone’ie i zaczęła filmować. Harper ściągnęła kolejne zasłony i wybebeszyła kilka poduszek leżących na kanapie, z każdą chwilą wpadając w coraz większy amok. – O, tak! Daniel, gospodarz piątkowej imprezy, wziął kawałek wycięty z zasłon, owinął nim swoje nagie ciało – on też przyłączył się do parady nagusów – i udrapował go jak togę. Kilku chłopaków poszło w jego ślady. Chodzili w kółko i skandowali: – To-ga! To-ga! To-ga! Kiedy po chwili rozbiegli się po domu, Spencer zauważyła chłopaka z długimi ciemnymi włosami. Czy to był Phineas? Nie widziała go od czasu swojej zeszłorocznej konfrontacji z policją na Uniwersytecie Pensylwanii. Ale kiedy zmrużyła oczy, żeby lepiej mu się przyjrzeć, on nagle zniknął, jakby zapadł się pod ziemię. Przycisnęła palce do skroni i rozmasowała je. Była potwornie naćpana. Spencer spojrzała na Harper. Najwyraźniej znudziło się jej już darcie zasłon i teraz leżała na dywanie z uniesionymi nogami.

– Czuję się taka... pełna energii – zaszczebiotała. Zobaczyła, że Spencer na nią patrzy. – Hej, muszę ci coś powiedzieć. Pamiętasz tego Reifa czy Reefera? Wpadłaś mu w oko. Spencer jęknęła. – Co za frajer. Jak on się w ogóle dostał do Princeton? Pochodzi z bogatej rodziny? Harper otworzyła szeroko oczy. – Nie wiesz? – Czego? Harper zasłoniła usta dłonią i zachichotała. – Reefer to geniusz. Jak Einstein. Spencer zaśmiała się szyderczo. – Nie sądzę. – Słowo honoru. – Nagle Harper wyglądała na zupełnie trzeźwą. – Dostał pełne stypendium. Opracował formułę jakiegoś chemicznego procesu, który pozwala zamienić rośliny w odnawialne i naprawdę tanie źródło energii. Dostał grant imienia MacArthura dla utalentowanych młodych naukowców. Spencer prychnęła z pogardą. – Czy my mówimy o tej samej osobie? Harper nadal miała poważny wyraz twarzy. Spencer oparła się na łokciach, próbując poukładać w głowie to, co właśnie usłyszała. Reefer był... geniuszem? Diabelnie inteligentnym geniuszem? Przypomniało się jej to, co powiedział do niej poprzedniego dnia w swoim domu. „Nie wyciągaj pochopnych wniosków”. Zaśmiała się tak głośno, że po policzkach popłynęły jej łzy i z trudem łapała oddech. Harper też zaczęła się śmiać. – Co cię tak śmieszy? Spencer pokręciła głową, bo nie wiedziała, jak odpowiedzieć na to pytanie. – Chyba upiekłam za dużo brownie z marihuaną. Odleciałam w kosmos. Harper uniosła brwi. – Brownie z marihuaną? Gdzie? Nagle wszystkie mięśnie na twarzy Spencer wydały się jej bezwładne. Badawczo przyglądała się Harper, zastanawiając się, czy nie ma halucynacji. – Dodałam marihuany do brownie – powiedziała tak, jakby oznajmiała najoczywistszą rzecz pod słońcem. Harper otworzyła usta, ale na moment zaniemówiła. – Naprawdę? – wyszeptała po chwili i przybiła piątkę ze Spencer. – Co za genialny pomysł! – Zaczęła się śmiać. – Nic dziwnego, że czuję się lekka jak piórko! A ja, głupia, myślałam, że ktoś dolał absyntu do ponczu! Spencer zaśmiała się nerwowo. – Może to nie tylko dzięki memu brownie? Przecież Harper jadła też mnóstwo innych potraw. Licho wie, jakimi narkotykami je doprawiono. Ale kiedy zobaczyła autentyczne zdumienie na twarzy Harper, wszystko nagle stanęło w innym świetle. Może w innych potrawach wcale nie było narkotyków. Może to po brownie od Spencer wszyscy zachowywali się jak wariaci? Rozejrzała się po pokoju. W kącie jedna dziewczyna karmiła drugą kawałkami miękkiego ciasta przypominającego brownie. Dwóch chłopaków przy oknie wcinało brownie, jakby był to ich ostatni posiłek w życiu. Brownie było dosłownie wszędzie. Na talerzach leżących na małych stolikach. W dłoniach gości, którzy popijali je ponczem. Na policzkach i pod paznokciami. Wtarte w dywan. Taca do połowy wypełniona ciastem stała na stoliku do kawy. Drugą ktoś położył na kaloryferze. Spencer zajrzała do kuchni. Przyniesione przez nią trzy tace leżały na stole zupełnie puste. Czy ktoś jeszcze przyniósł brownie? A może to ona upiekła pięć tac, a nie trzy? Miała w głowie taki mętlik, że nie potrafiła pozbierać myśli. Poczuła mrowienie na skórze. Harper chyba spodobał się ten numer z marihuaną w cieście.

Ale co innego, jeśli jej brownie było jedną z wielu zakazanych potraw na tej imprezie, a co innego, jeśli stanowiło jedyny magiczny składnik, dzięki któremu wszystkim odbiła szajba. Wydawało się jej, że ściany salonu zaczynają się zaciskać wokół niej. – Zaraz wrócę – szepnęła do Harper i z trudem wstała. Minęła kilka osób, które udawały, że robią na dywanie śniegowe anioły, i dwóch chłopaków, którzy zdjęli zabytkowe szable z haków na ścianie i zaczęli pojedynek szermierczy. Wzięła swoją kurtkę ze stosu w kuchni. Stanęła przed drzwiami prowadzącymi na tylne podwórze. Popchnęła je i otuliło ją chłodne, zimowe powietrze. Ze zdumieniem zauważyła, że słońce już zachodziło i tylko kilka promieni przedzierało się jeszcze przez korony drzew. Od jej przybycia upłynęło wiele godzin. Spencer weszła na taras, wdychając zimne powietrze. Na horyzoncie majaczył budynek uniwersytetu. Na wielkim billboardzie było zdjęcie noworodka z hasłem: „NAJWAŻNIEJSZE CHWILE W ŻYCIU WARTO SPĘDZIĆ W SZPITALU W PRINCETON”. Spencer przypomniał się ten dzień, kiedy przyjechała do szpitala do Emily czekającej na cesarskie cięcie. Gdy weszła do sali, wciąż jeszcze nie wierząc w to, co przed chwilą usłyszała, Aria i Hanna już stały przy łóżku Emily. Na widok jej okrągłego brzucha Spencer zaniemówiła z wrażenia. Jej serce zaczęło galopować, gdy zobaczyła na ekranie monitora USG rozmazany obraz jeszcze nienarodzonego dziecka. Wtedy do niej dotarło, że wszystko to się dzieje naprawdę. – Emily? – zapytała pielęgniarka, stając w drzwiach. – Lekarze są gotowi. Czas urodzić dziecko. Oczywiście Spencer i pozostałe dziewczyny chciały towarzyszyć Emily w czasie operacji. Włożyły niebieskie kitle i poszły do sali, do której ją zawieziono. Emily panikowała, lecz one trzymały ją cały czas za rękę, mówiąc, że jest silna i fantastyczna. Spencer nie miała odwagi spojrzeć za parawan, kiedy lekarz rozcinał podbrzusze Emily. Ale już po kilku minutach zakrzyknął radośnie: – Ma pani zdrową córeczkę! Lekarz podniósł malutką, śliczną istotkę nad parawan. Miała czerwoną pomarszczoną skórę, malutkie, zamknięte oczy i wielkie usta, z których wydobywał się krzyk. Wszystkim automatycznie zaczęły płynąć łzy. Ich zachwyt mieszał się ze smutkiem. Ścisnęły mocno dłonie Emily, wdzięczne za to, że mogły z nią dzielić ten moment. Na szczęście dziecka nie trzeba było umieścić w inkubatorze, więc mogły zrealizować swój plan wyprowadzenia ze szpitala Emily i jej córeczki jeszcze tego samego wieczoru. O północy, w czasie zmiany dyżurujących pielęgniarek, pomogły Emily wyjść z łóżka i się ubrać. Ubrały dziecko tak cicho, jak tylko się dało, i na palcach wyszły z sali. Na całej porodówce panowała cisza. Pielęgniarki zajmowały się niemowlętami w sali noworodków. Kiedy zza rogu wyszła lekarka, Spencer odwróciła jej uwagę, pytając o drogę do kafeterii. Aria i Hanna odeskortowały Emily z dzieckiem do windy. Kiedy zjechały na parter, nikt ich nie zatrzymał. Niezauważone przemknęły na parking. Otaczało je rozświetlone miasto. Ale kiedy wsiadały do samochodu Arii, Spencer kątem oka zauważyła jakiś ruch za jednym z filarów. Struchlała. Czy wyniesienie dziecka ze szpitala przed oficjalnym wypisem było zgodne z prawem? Przez chwilę stała jak skamieniała, czekając na tego kogoś, by wyszedł z ukrycia. Lecz nikt się nie pojawił. Wtedy doszła do wniosku, że jest po prostu zmęczona, teraz jednak nie była już tego taka pewna. Może widziała wtedy A.? Może A. znowu udało się przyłapać je na gorącym uczynku? Pstryk. Spencer nagle wyrwała się z zamyślenia. Otaczał ją ciemny las. Gałęzie drapały jej skórę. Kora na pniach układała się w psychodeliczne kształty. Gwiazdy na niebie wydawały się tak wielkie i świeciły tak jasno, jak na obrazach van Gogha. Co za dziwny gatunek marihuany. Usłyszała szelest liści, jakby ktoś zbliżał się szybkim krokiem. Przetarła oczy. – Jest tu kto? Cisza. Szelest robił się coraz głośniejszy. Spencer zmrużyła oczy, szukając drogi powrotnej do domu Ivy, ale wszystkie kształty wokół traciły kontury. – Jest tu kto? – powtórzyła.

Nagle poczuła, że ktoś chwyta ją za ramię, i krzyknęła. Wyciągnęła przed siebie ręce, próbując odepchnąć napastnika, ale była zbyt otumaniona, a wokół panowała ciemność. Straciła równowagę i poczuła, że upada. Ostatnie, co zapamiętała, to ciemna postać, która stoi nad nią i wpatruje się w nią złowieszczo. Jakby chciała ją skrzywdzić. A może pozbyć się jej na zawsze. Potem zapadła ciemność.

24 POPISOWY NUMER HANNY

Hanna wiedziała, że powinna teraz siedzieć w długiej limuzynie razem z tatą, Isabel i Kate i jechać na bal połączony ze zbiórką funduszy na kampanię wyborczą. Tymczasem stała na chwiejnych nogach w dziesięciocentymetrowych szpilkach od Louboutina przed wiktoriańskim domem w Old Hollis, w którym Jeffrey Lebrecque mieszkał i prowadził studio fotograficzne. Postanowiła jednak, że o wiele ważniejsze zadanie to wydobycie na jaw wszystkich brudnych sprawek Colleen. Światła na ganku rzucały złotą poświatę na profesjonalnie umalowaną twarz Hanny. Lampy były zapalone również w salonie, co oznaczało, że fotograf jest w domu. Nim Hanna weszła na schody, odezwał się jej telefon. Dostała SMS-a od Richarda, jednego z asystentów taty. „Chciałem ci tylko przekazać, że odzyskaliśmy bazę danych wyborców z całego stanu”. „Wspaniale”, odpisała Hanna. To oznaczało, że mogła zacząć szukać, dokąd przenieśli się Bakerowie. Strona internetowa uległa jakiejś awarii i Hanna musiała poprosić Richarda o znalezienie tych danych, ale nie ośmieliła się podać nazwiska rodziny, której poszukiwała. Wyprostowała się dumnie i nacisnęła dzwonek. Rozległy się kroki, zaskrzypiały otwierane drzwi i na progu stanął ten sam siwiejący mężczyzna, którego widziała dzień wcześniej. – Dobry wieczór – przywitał się Jeffrey Lebrecque, mierząc wzrokiem Hannę, jej idealnie ułożone loczki, ciemnogranatową szyfonową sukienkę i etolę ze sztucznych norek, którą włożyła specjalnie na bal. Jeffrey miał na małym palcu tandetny złoty sygnet, a rozpięta pod szyją koszula pokazywała owłosioną klatkę piersiową. Ohyda. – Dobry wieczór! – przywitała się Hanna z udawaną radością. – Czy pan Lebrecque? – Zgadza się. – Jeffrey uniósł brwi. – Byliśmy umówieni? – Właściwie przyszłam po zdjęcia Colleen Bebris – powiedziała Hanna głosem niewiniątka, trzepocąc rzęsami. – Jestem jej przyjaciółką, a ona prosiła mnie o pomoc. Coś ją zatrzymało na zajęciach z fitnessu. Ona tańczy na rurze, wie pan? Fotograf zmarszczył czoło. – Nie mogę tego zrobić. Panna Bebris nie mówiła mi, że ktoś je odbierze. Może powinienem do niej zadzwonić? – Sięgnął do kieszeni koszuli i wyciągnął telefon. – Nie trzeba! – zawołała czym prędzej Hanna, wyciągając swoją komórkę i pokazując mu wiadomość na ekranie. – Widzi pan? Nadawcą była Colleen Bebris, która prosiła Hannę, by odebrała jej zdjęcia. Oczywiście, SMS-a nie przysłała Colleen. Hanna użyła telefonu mamy, a potem zapisała jej numer pod nazwiskiem Colleen. Jeffrey Lebrecque przeczytał wiadomość, a jego brwi podobne do włochatych gąsienic poruszyły się. – Poza tym za te fotografie trzeba zapłacić. – Nie ma sprawy, ja zapłacę, a Colleen odda mi potem pieniądze – odparła Hanna, dumna z siebie, że przed wyjściem z domu zabrała wszystkie pieniądze ze swojego sekretnego pudełka na czarną godzinę.

Fotograf jeszcze raz badawczo spojrzał na Hannę, a jej zaczęło się wydawać, że przejrzał ją na wylot. Czy kiedy Mona albo Ali wcielały się w rolę A., tak samo się bały, gdy szpiegowały innych, kradły i kłamały, żeby zdobyć poufne informacje o Hannie i jej przyjaciółkach? Czy robiła coś złego? Przecież nie rujnowała życia Colleen. Chciała tylko odzyskać swojego chłopaka. – Proszę za mną – powiedział wreszcie Lebrecque, odwracając się i idąc korytarzem do swojego studia. Na biurku leżały świeżo wywołane zdjęcia oraz slajdy, a w rogu migotał duży monitor Apple. Po pokoju leniwie przechadzał się biały puchaty kot, na parapecie zaś wylegiwał się zwykły dachowiec. W pomieszczeniu pachniało kurzem i kotami. Hannie z niewiadomego powodu cały dom wydawał się podejrzany. Próbowała wypatrzeć jakieś oznaki świadczące o tym, że Jeffrey prowadzi tajnie jakąś zakazaną stronę porno w internecie, choć sama nie wiedziała, czego szuka. Egzemplarzy „Playboya”? Rolet zaciemniających pomieszczenie? Butelek szampana, jak na teledysku do hiphopowej piosenki? Pan Lebrecque podszedł do stołu po drugiej stronie pokoju, wyszukał teczkę pełną kopert i wyciągnął jedną. – Dziś odebrałem je z zakładu. Powiedz Colleen, że wywołałem wszystkie, tak jak prosiła, ale jeśli chce więcej odbitek, musi za nie zapłacić. – Wyciągnął kalkulator. – To będzie razem... czterysta pięćdziesiąt dolarów. Hanna zacisnęła zęby. Czy Colleen nie mogła wybrać tańszego fotografa? Z ociąganiem wyjęła pieniądze i podała Jeffreyowi. Pożegnała się i czym prędzej wyszła z jego domu. Od kociej sierści już zaczęły jej łzawić oczy. Kiedy wyszła na ganek, zadźwięczał jej telefon. Tata, Isabel i Kate niepokoili się, gdzie podziewała się Hanna. „Już jadę”, odpisała Hanna pospiesznie, włożyła telefon do torby i podekscytowana otworzyła kopertę. Zastanawiała się, czy dokładnie tak czuły się dziewczyny używające pseudonimu A., gdy w ich ręce wpadł jakiś cenny materiał dowodowy. Musiały czuć jakąś satysfakcję. Obejrzała cały plik zdjęć w świetle ulicznej lampy. Na pierwszym Colleen miała czystą cerę i słodką minkę, jak królewna z filmu Disneya. Pozostałe zdjęcia właściwie różniły się od niego tylko drobiazgami. Pokazywały Colleen pod nieco innym kątem, z inną miną. Hanna przeglądała kolejne fotografie, na których Colleen miała radosną, zamyśloną albo mądrą minę. Po chwili dotarła do ostatniego zdjęcia, na którym Colleen puszczała oko do kamery, spoglądając przez ramię. Przejrzała wszystkie jeszcze raz, żeby się upewnić, czy niczego nie przegapiła. Zdjęcia zostały zrobione wtedy, gdy po raz pierwszy podglądała Colleen w domu Jeffreya. Nie znalazła żadnych wcześniejszych fotografii, niczego nowego. Wszystkie były bardzo przyzwoite i profesjonalnie zrobione, a co gorsza, Colleen wyglądała na nich zachwycająco i była o wiele bardziej fotogeniczna niż Hanna. Hanna kopnęła latarnię. Po jaką cholerę tu przyjeżdżała i w jaką intrygę A. dała się znowu wciągnąć? Znów ktoś się nią bawi? Wyciąga od niej pieniądze? Powinna była wiedzieć, że A. nie zamierza jej pomóc, tylko co najwyżej jeszcze bardziej namieszać jej w głowie. Ktoś zakaszlał po drugiej stronie ulicy i Hanna odwróciła się gwałtownie. Zobaczyła parę studentów idących pod rękę chodnikiem, ale i tak zdenerwowanie jej nie opuściło. Na chwiejnych nogach, z obolałymi kostkami poszła do swojego samochodu, otworzyła drzwi i tak gwałtownie wrzuciła do środka kopertę ze zdjęciami, że odbiła się ona od przeciwległych drzwi i wylądowała na podłodze. Z jękiem schyliła się po nią, ale chwyciła za niewłaściwy róg i wszystkie zdjęcia się rozsypały. – Cholera. Hanna niedbale wcisnęła zdjęcia do za małej koperty. Nagle za ostatnim zdjęciem wyczuła jakiś inny kawałek papieru, niepodobny do gładkiego papieru fotograficznego, przypominający raczej zwykły papier do drukarki. Wyciągnęła kartkę z koperty i spojrzała na nią pod światło. Widniały na niej imiona i nazwisko: „Colleen Evelina Bebris”, a pod nimi adres, adres e-mailowy, nick na Twitterze i adres

jej bloga. Poniżej znajdowała się jakaś lista, zatytułowana „Doświadczenie aktorskie”. Zawierała tytuły szkolnych przedstawień, w których brała udział Colleen, aż do Makbeta, który miał premierę w zeszłym tygodniu. To było jej CV – zapewne składała je w czasie przesłuchań aktorskich. Nudy na pudy. Nagle uwagę Hanny zwróciła informacja u dołu strony. „Doświadczenie w reklamie”. Pod tym nagłówkiem widniał tylko jeden wpis: „Visiem Labak, Łotwa. Główna rola w łotewskiej reklamie znanego suplementu diety”. Obok była informacja, że tę reklamę emitowano w ubiegłym roku w największych stacjach telewizyjnych na Łotwie. Hanna odszukała telefon i wpisała w wyszukiwarkę internetową słowa: „Visiem Labak”. Jak się okazało, oznaczało to: „Wszystko, co najlepsze”. Na ekranie pojawiło się też kilka linków do stron w języku łotewskim oraz kilka fotografii przedstawiających ludzi z uśmiechem zajadających jogurt. U dołu pierwszej strony pokazał się link do YouTube, zatytułowany: „Reklama Visiem Labak”. Zatrzymany kadr przedstawiał twarz Colleen. Hanna włączyła filmik. Reklama zaczynała się od sceny, w której trzy dziewczyny siedzą przy stoliku w kawiarni, piją kawę i się śmieją. Później kamera skupiła się na Colleen, która zaczęła mówić w jakimś niezrozumiałym języku, a potem nagle chwytała się za brzuch z żałosną miną. Pozostałe dziewczyny podawały jej kubeczek jogurtu, który Colleen zaczęła ze smakiem zajadać. Następnie zamykała się w kawiarnianej łazience, wystawiając tabliczkę, na której najprawdopodobniej było napisane „ZAJĘTE” po łotewsku. Rozlegała się radosna muzyka, lektor z offu mówił coś po łotewsku, a z łazienki wychodziła Colleen z triumfalną miną. Unosiła w górę kubeczek z jogurtem i uśmiechała się jak wariatka. Reklama kończyła się jeszcze jednym ujęciem jogurtu. – O Boże – wyszeptała Hanna. To była najgorsza reklama od czasów, kiedy Jamie Lee Curtis zachwalała Activię kobietom cierpiącym na wzdęcia i zaparcia. A tutaj Colleen grała nastolatkę z Łotwy, która musiała jeść jogurt, żeby zacząć regularnie się wypróżniać. Nic dziwnego, że wcześniej się tym nie chwaliła. Pewnie nikomu o tym nie powiedziała. – O tak – wyszeptała Hanna z satysfakcją, wkładając CV Colleen i kopertę ze zdjęciami do skrytki. Teraz może spokojnie zażądać od Colleen zwrotu pieniędzy za zdjęcia, jeśli ta będzie chciała je dostać. Przecież Hanna ich nie potrzebowała. Nie miały dla niej żadnej wartości, w przeciwieństwie do pewnego krótkiego filmiku.

25 TAJEMNICA POLISZYNELA

Zapadał zmierzch, kiedy Aria zaparkowała na podjeździe pod domem Noela i wyłączyła silnik. W domu było ciemno, paliły się tylko światła na ganku. Spojrzała na telefon. Noel napisał: „Bądź o szóstej”. I właśnie wybiła szósta. Wysiadła z samochodu i podeszła do drzwi bardzo ostrożnie, żeby się nie przewrócić na wysokich obcasach. Później miała jechać na bal pana Marina, gdzie wybierali się razem z Noelem. Oczywiście, teraz musiała iść sama. Nawet nie wiedziała, czy Noel też się tam wybiera. Swój udział zapowiedziało przecież wiele osób z liceum. Kiedy zadzwoniła, za drzwiami rozległy się kroki. Noel otworzył jej, ale nawet na nią nie spojrzał. Aria na jego widok z trudem powstrzymała westchnienie. Miał napuchniętą, czerwoną twarz i przekrwione oczy z ciężkimi powiekami, które świadczyły o tym, że nie spał całą noc. Nie umył włosów i wyglądał jak z krzyża zdjęty. – Pozbierałem twoje rzeczy – oznajmił głucho, odwracając się i idąc do salonu w suterenie. Aria poszła za nim. W domu panował spokój i cisza. Nie słychać było włączonego telewizora ani muzyki, a w kuchni Patrice nie podśpiewywał radośnie. – Gdzie się podziali wszyscy? – zapytała. Noel pociągnął nosem i podszedł sztywno do kartonowego pudła leżącego na kanapie. – Mama pojechała na bal pana Marina. A tata... gdzieś wyszedł. – Spojrzał na nią. – Zresztą, co cię to obchodzi? Arię przeszył ból. Nigdy wcześniej nie widziała Noela tak rozgniewanego, a już na pewno nie na nią. – Chciałam tylko zagadać – powiedziała spłoszona. Wzięła pudło z sofy. – Pójdę już. – Świetny pomysł – warknął Noel. Nagle westchnął tak dziwnie. Aria odwróciła się i spojrzała mu prosto w oczy. Przez dłuższą chwilę wpatrywała się w niego, jakby chciała mu powiedzieć, że rozstanie było jedynym sposobem, żeby uniknąć katastrofy. Noel odwrócił wzrok. – Odprowadzę cię do wyjścia – powiedział i podszedł do drzwi frontowych. Otworzył je przed Arią, która wymamrotała tylko „do widzenia” i czym prędzej wyszła. Kiedy stanęła na ganku, pudełko wyślizgnęło się jej z rąk i jego zawartość wysypała się na ceglaną ścieżkę. Schyliła się, żeby pozbierać rozsypane płyty, książki i podkoszulki, kiedy nagle poczuła czyjąś dłoń na ramieniu. – Poczekaj – powiedział Noel łagodnie i schylił się. – Pomogę ci. Aria nie zaprotestowała, gdy zbierał jej rzeczy i wkładał z powrotem do pudełka. Kiedy wstała, zobaczyła kogoś w oddali, w obrębie posiadłości Kahnów. Ktoś czaił się przy domku dla gości. Najpierw z przerażeniem pomyślała, że to A., ale kiedy postać stanęła w świetle latarni, okazała się wysoką blondynką w falbaniastej sukience i butach na obcasach. Postać odwróciła się w snopie światła, ukazując swoją twarz. Aria zamarła. To nie była pani Kahn... tylko tata Noela. Przebrany za kobietę. W domu. Aria mimowolnie jęknęła. Kiedy Noel zaczął się odwracać w stronę domku, wydawało się

jej, że ogląda film w zwolnionym tempie. – Nie! – krzyknęła, stając przed Noelem i zasłaniając mu widok. – Co ty wyrabiasz? – zapytał Noel. – Ja tylko... – Aria spojrzała przez ramię. Pana Kahna już nie było. – Wydawało mi się, że widzę nietoperza, który leci prosto na twoją głowę. Noel popatrzył na nią jak na wariatkę. Minęło kilka pełnych napięcia sekund. Wzruszył ramionami, pomógł Arii zapakować pudło na tylne siedzenie, a potem ruszył z powrotem w kierunku domu. W tym momencie zaskrzypiały drzwi frontowe. Pan Kahn przeszedł przez dom, otworzył drzwi i stał teraz na ganku w sukience i z pomalowanymi ustami. Gapił się na Noela, potem na Arię. Z twarzy odpłynęła mu krew. – T-tato – wyjąkał Noel. – Och – westchnął bezradnie pan Kahn. – Myślałem, że nikogo nie ma w domu – powiedział chropawym, niskim głosem. Pan Kahn zrobił w tył zwrot i wrócił do domu. Aria zakryła twarz dłońmi. Ale ku jej zdziwieniu Noel w ogóle nie zareagował. Nie wzdychał, nie rozpaczał, nie płakał. Spojrzała na niego przez palce. Zamiast patrzeć na drzwi, za którymi zniknął pan Kahn, on wpatrywał się w nią. – Dlaczego zasłoniłaś mi widok? – zapytał. – Nie chciałaś, żebym zobaczył mojego tatę? Aria była coraz bardziej spięta. – No, tak. Noel wpatrywał się w nią przez chwilę, otwierając szeroko oczy. – Wiedziałaś o tym, prawda? Już wcześniej. Wiedziałaś, że mój tata się przebiera. I myślałaś, że ja nie wiem. Zataiłaś to przede mną. Aria czuła, jak czerwienieją jej policzki. – To nie tak! – zawołała. Zrobiła krok w tył. – Zaraz. Ty też o wszystkim wiedziałeś? – No, cóż. Tak. Od wielu lat. – W oczach Noela pojawił się gniew. – A ty kiedy się zorientowałaś? Arii zaczął drżeć podbródek. – Kilka dni temu. Spotkałam twojego tatę w Darach Pól. Bałam się powiedzieć ci o tym. – I zamiast tego postanowiłaś ze mną zerwać? – Noel zacisnął mocno usta, a jego wzrok płonął. – A może zrobiłaś to z jakiegoś innego tajemniczego powodu? – Oczywiście, że nie! – zaprotestowała Aria. – Proszę, uspokój się! Możemy przecież o tym pogadać. Nagle zapalił się dla niej płomyk nadziei. Może jeszcze da się wszystko naprawić. Skoro Noel już wcześniej znał prawdę o swoim tacie, jeśli ta informacja wcale nie zniszczyłaby rodziny Kahnów i nie doprowadziła do katastrofy, to znaczy, że A. nie ma na nią haka. – Zmieniłam zdanie. Byłam zdezorientowana. Wróćmy do siebie. Noel zaśmiał się szyderczo. Aria nigdy wcześniej go takim nie widziała. – Niestety, już za późno na łzawe pojednanie. Wiedziałem, że coś cię dręczy, Ario. Tysiąc razy cię o to pytałem, a ty twierdziłaś, że wszystko gra. Kilka dni temu błagałem cię o szczerość, a ty natychmiast mnie okłamałaś. – Ty też skłamałeś! – powiedziała Aria, rozpaczliwie próbując znaleźć wyjście z tej sytuacji. – Nigdy nie mówiłeś, że twój tata... no wiesz. Noel zmrużył oczy, jakby nie spodobała mu się ta zagrywka. – Nigdy o to nie pytałaś. Poza tym miałem zamiar ci powiedzieć. Ale nie chciałem tego robić u mnie w domu. A ty ostatnio byłaś taka nieobecna... – Urwał nagle i spojrzał na nią ze zdumieniem. – Uważasz, że to obrzydliwe? To dlatego ze mną zerwałaś? – Noel, nie! – zawołała Aria, chwytając go za ręce. Noel wyrwał się jej z miną wyrażającą tylko gniew i rozczarowanie. – A ja cię uważałem za otwartą osobę. Odwrócił się na pięcie i wrócił do domu, trzaskając za sobą drzwiami tak mocno, że cały dom zatrząsł się w posadach. Zapadła przerażająco głucha cisza. Aria wpatrywała się w swoje roztrzęsione dłonie. Wydawało się jej, że całe to zajście tylko

jej się przyśniło. Czekała chwilę na Noela, ale on najwyraźniej nie miał zamiaru wracać. Jak to się stało? Myślała, że postępuje właściwie, tymczasem tylko pogorszyła sprawę. I nagle ją oświeciło. Może wszystko potoczyło się zgodnie z planem A.? Może do A. już wcześniej dotarło, że przebieranki pana Kahna to nie tajemnica, ale Aria miała wierzyć, że ta informacja mogłaby zniszczyć rodzinę Noela. A więc tym razem to nie interwencja A. doprowadziła do zniszczenia związku Arii. To Aria sama miała ściągnąć na siebie nieszczęście.

26 TO CHYBA JAKIEŚ ŻARTY!

– Spencer. Psst! Spencer! Spencer otworzyła oczy. Leżała na niewielkiej kozetce pośrodku pustego pokoju, w którym unosił się ostry zapach płynu do dezynfekcji. Wydawało się jej, że ręce i nogi ma przywiązane do materaca, a w gardle czuła ogień. Kiedy jej wzrok odzyskał ostrość, zobaczyła, że w nogach kozetki stoi śliczna blondynka o wielkich oczach. Miała na sobie znajomą żółtą sukienkę i tajemniczy uśmiech na twarzy. Spencer poderwała się, rozpoznając ją natychmiast. – Tabitha? Tabitha rozłożyła ręce. – Miło znowu cię widzieć. Jak się czujesz? Spencer dotknęła czoła. Było mokre, jakby pokrywał je pot, a może krew. – Niezbyt dobrze. Gdzie jestem? Tabitha zachichotała. – Nie pamiętasz, co się stało? Spencer wysiliła pamięć, ale jej umysł przypominał wielką czarną dziurę. – Nic nie pamiętam. Tabitha podeszła do Spencer. Obcasy jej butów uderzały miarowo w zimną, twardą podłogę. Jej skóra pachniała tym samym mydłem waniliowym, którego używała Ali. – Znalazłaś się tu za karę za to, co zrobiłaś – wyszeptała, a jej oddech parzył skórę Spencer. – Co wszystkie zrobiłyście. Ona mi powiedziała, że zapłacicie za to, i miała rację. – Jaka „ona”? Kto? Tabitha wykonała taki gest, jakby zamykała sobie usta na kłódkę i wyrzucała kluczyk. – Przysięgłam, że tego nie zdradzę. – Co się ze mną stało? – Spencer próbowała poruszyć nogami pod kołdrą, ale były przywiązane do łóżka grubymi skórzanymi pasami. – Gdzie jestem? Tabitha przewróciła oczami. – Naprawdę muszę ci wszystko wyjaśniać? A niby taka z ciebie spryciula. Przecież dostałaś się do Princeton. Choć niestety nie uda ci się dotrzeć na pierwsze zajęcia. Spencer otworzyła szeroko oczy. – D-dlaczego? Tabitha uśmiechnęła się złowieszczo. – Bo nie żyjesz. – Potem nachyliła się do Spencer i dotknęła jej powiek, jakby chciała zamknąć jej oczy. – Pożegnaj się! Spencer wrzasnęła, próbując za wszelką cenę nie zamknąć oczu i wyrwać się ze skórzanych kajdan. Kiedy ponownie otworzyła oczy, znajdowała się już w innym pomieszczeniu. Ściany były zielone, a nie różowe. Obok jej łóżka znajdował się stojak z kroplówką i kilka pracujących maszyn, mierzących ciśnienie i puls. W zasięgu jej ręki stał mały stolik, a na nim żółty plastikowy kubek, jej telefon komórkowy i trzy okrągłe białe tabletki. Kiedy Spencer spojrzała na bawełniany szlafrok, który miała na sobie, dostrzegła na nim napis: „WŁASNOŚĆ SZPITALA W PRINCETON”.

W głowie dźwięczał jej głos Tabithy. „Jesteś tu za to, co zrobiłaś. Co wszystkie zrobiłyście. Ona mi powiedziała, że zapłacicie za to, i miała rację”. Czy Tabitha mówiła o Gayle? Ale skąd one się znały? A może miała na myśli Prawdziwą Ali? A poza tym, skąd się wzięła w szpitalu? Pamiętała tylko, jak wychodzi na podwórze za siedzibą Ivy i słyszy coś w lesie. Ktoś nadchodził... potem chwycił ją za rękę... i co dalej? Monitor wydał głośny dźwięk i do pokoju weszła pielęgniarka w niebieskim fartuchu i opasce frotté na głowie. – Ach, obudziłaś się. – Pielęgniarka spojrzała na maszyny, a potem poświeciła małą latarką w oczy Spencer. – Nazywasz się Spencer Hastings, prawda? Z twojego prawa jazdy dowiedzieliśmy się, że mieszkasz w Pensylwanii. Wiesz, jaki mamy dzień? Spencer zamrugała. Wszystko działo się tak szybko. – Mmm, niedziela? – Zgadza się. – Pielęgniarka napisała coś w karcie pacjenta, którą z sobą przyniosła. – C-co się ze mną stało? – zapytała cicho Spencer. Pielęgniarka założyła Spencer na ramię rękaw ciśnieniomierza. – Przedawkowałaś niebezpieczną mieszankę narkotyków. Musieliśmy godzinę temu zrobić ci płukanie żołądka. – Co? – Spencer usiadła na łóżku. – To niemożliwe. Pielęgniarka westchnęła. – W twojej krwi wykryliśmy obecność marihuany, ritalinu i LSD. Badania pozostałych dwudziestu sześciu uczestników tego waszego przyjęcia wykazały obecność tych samych substancji. Ale oni upierają się, że nie brali żadnych narkotyków. – Przewróciła oczami. – Gdyby choć jedno z was się przyznało, gdy was tu przywieźliśmy, nasze życie byłoby o wiele łatwiejsze. Spencer polizała spieczone do bólu wargi. Przywieziono tu więcej osób z imprezy? – Nikomu nic się nie stało? – Nie, ale wszyscy nie na żarty się przestraszyliście. – Pielęgniarka zapisała coś jeszcze w karcie, a potem poklepała Spencer po udzie. – Teraz odpoczywaj, dobrze? Twój organizm wiele przeszedł. Drzwi zamknęły się za nią i Spencer znowu została sama. Poruszyła nogami, żeby się upewnić, że nikt nie przywiązał jej do łóżka, tak jak w jej śnie. W jaki sposób w jej krwi znalazły się pozostałe narkotyki? I nie tylko u niej, ale również u pozostałych dwudziestu sześciu osób? Spencer zamknęła oczy i przypomniała się jej ta dzika balanga, która się rozpętała w czasie lunchu. Mnóstwo par uciekło do pokoi na górze. Wzorowi studenci zdejmowali ubrania i biegali nago po domu. Harper zaczęła demolować dom, a pozostali się do niej przyłączyli. Nawet Spencer robiła rzeczy, na które na trzeźwo by się nie odważyła. Całe to doświadczenie było takie... oderwane od rzeczywistości. Dziwaczne. – O Boże – wymamrotała Spencer, bo nagle zaświtała jej przerażająca myśl. Może to wszystko przez jej brownie? Jadła tylko to. Przypomniała sobie Reefera, który wręczając jej sporą grudkę marihuany, twierdził, że to bardzo łagodny towar, idealny do pieczenia. Uśmiechał się tak niewinnie i szczerze, a potem zaczął wygadywać te bzdury na temat Ivy. Może tak sobie wyobrażał realizację idei nieposłuszeństwa obywatelskiego? W ten sposób chciał zagrać na nosie wszystkim starym i konserwatywnym instytucjom, bo są zmurszałe, nudne i segregują ludzi? Spencer odwróciła się, sięgnęła po telefon i wybrała numer do Reefera. Sygnał rozległ się kilka razy, a potem odebrał Reefer, witając się tak, jakby nie spodziewał się tego telefonu. – Prawie nas zabiłeś – warknęła prosto z mostu Spencer. – Słucham? – zdziwił się Reefer. – Przez ciebie wszyscy trafiliśmy do szpitala! Naprawdę aż tak nienawidzisz Ivy? Na chwilę zapadła cisza. – O czym ty mówisz? – Reefer wydawał się zdezorientowany. – Mówię o LSD i ritalinie, które jakimś cudem znalazły się w tej twojej „bardzo łagodnej” trawie – wycedziła Spencer przez zaciśnięte zęby. Na monitorze widać było, jak skacze jej

ciśnienie. – Chciałeś zrobić nam głupi kawał i dodałeś tego do marihuany? – Zaraz, zaraz – przerwał jej Reefer. – Nie bawię się takimi narkotykami. A już na pewno nie dodałbym ich do mojej trawy. Dałem ci najłagodniejszy towar, jaki mam, Spencer. Przysięgam. Spencer uniosła brwi. Reefer wydawał się szczerze zaskoczony oskarżeniami. Mówił prawdę? Może ktoś inny dodał coś do jej brownie? W czasie imprezy każdy miał dostęp do jedzenia. Ale przecież trudno byłoby potajemnie wstrzyknąć taką mieszankę narkotyków do jej ciasta. A Spencer nie spuszczała go z oka, od kiedy upiekła je zeszłej nocy. Otworzyła szeroko oczy. Zaraz, zaraz, przez chwilę go nie pilnowała. Przecież zasnęła w czasie pieczenia. Czy ktoś mógł zakraść się do motelu i dodać coś do jej brownie? Poza tym w czasie przyjęcia jej ciasto uległo cudownemu rozmnożeniu. Czy ktoś przyniósł go więcej i podłożył obok wypieków Spencer? – Spencer? – W słuchawce rozległ się głos Reefera. – Zadzwonię do ciebie później – rzuciła Spencer i rozłączyła się. Nagle w sali zrobiło się tak zimno, że Spencer dostała gęsiej skórki. Telefon, który nadal trzymała w dłoni, wydał przenikliwy dźwięk. Spojrzała na ekran. Elektrokardiograf znowu pokazywał, że podskoczyło jej ciśnienie. Dostała nową wiadomość od anonimowego nadawcy. Co za niefortunny odlot, prawda? Tak to jest, gdy zostawia się pyszności na ucztę bez dozoru. A.

27 AKTA PODGLĄDACZA

– Na pewno nie możemy jeszcze jakoś pomóc? – zapytała Hanna swojego tatę, kiedy poprawiał krawat w lobby Muzeum Kamieni Szlachetnych w Hollis, gdzie odbywał się bal. Była to olbrzymia, piękna przestrzeń z marmurowymi posadzkami, mozaiką na ścianach i mnóstwem witryn pełnych bezcennych diamentów, rubinów, szafirów, szmaragdów, meteorytów i innych cennych minerałów. Całe muzeum było bardzo zadbane i doskonale przygotowane na bal. W sali rozstawiono dwadzieścia pięć stolików przykrytych białymi obrusami, na których stały wielkie bukiety. W trakcie cichej aukcji można było wylicytować jajo Fabergé, płaszcz vintage w piaskowym kolorze od Louisa Vuittona oraz trzymiesięczny rejs dookoła świata. – Tak, Tom, zrobimy, o co poprosisz. – Kate, ubrana w bakłażanową sukienkę i czarne zamszowe buty na obcasach, również zaczęła się mizdrzyć do lustra. Pan Marin uśmiechnął się do nich. – Zrobiłyście już bardzo dużo. – Zastanowił się przez chwilę i podniósł palec. – Mogłybyście zadbać, żeby pani Riggs świetnie się bawiła. Kiedyś bardzo często przychodziłaś do tego muzeum, Hanno. Mogłabyś pokazać jej wystawę. Hanna z trudem powstrzymała się przed zrobieniem kwaśnej miny. To prawda, że w szóstej klasie często przychodziła tu z Ali. Jednak rola przewodniczki po muzeum dla Gayle bynajmniej jej się nie uśmiechała. Zarazem jednak zyskałaby okazję, żeby wykraść jej telefon i dowieść, że A. to ona. Zresztą właśnie pojawił się kolejny dowód obciążający panią Riggs. Kiedy Hanna jechała na bal, zadzwoniła do niej Spencer ze szpitala. Opowiedziała jej, że z powodu A. zatruło się narkotykami ponad dwadzieścia osób z Princeton. Jeśli zdołają udowodnić, że A. to Gayle i że to ona dodała narkotyki do ciasta, to pozbędą się jej na bardzo długo. – Więc ona przyjdzie? – zapytała Hanna od niechcenia. – Oczywiście. – Pan Marin spojrzał na swojego roleksa. – Dziwię się, że jeszcze jej tu nie ma. Mówiła mi, że zanim zacznie się uroczystość, chce zamienić z tobą kilka słów. – O czym? – przeraziła się Hanna. Na samą myśl, że zostanie sam na sam z Gayle, przeszły ją ciarki. – Nie mam pojęcia. – Pan Marin uniósł brew. – Jedna z prowadzonych przez nią organizacji charytatywnych pomaga nastolatkom zaangażowanym w różne prace społeczne. Mówiła mi, jak bardzo podziwia twoje oddanie dla naszej kampanii, a szczególnie organizację tego flash mobu. Chyba chce się czegoś od ciebie dowiedzieć. Hanna poczuła pulsowanie w skroniach. Była pewna, że Gayle chodzi o coś zupełnie innego. Hanna poznała Liama w czasie flash mobu, a Gayle, czyli A., dowiedziała się o tym. Uniosła głowę, głęboko odetchnęła i spojrzała jeszcze raz na telefon. „Plan ataku – napisała Aria w e-mailu do niej i do Emily. – Hanna odwraca uwagę Gayle, rozmawiając z nią o kampanii. Jeśli to nie zadziała, ty, Emily, podchodzisz do niej i patrzysz jej prosto w oczy. Gdy ona zajmie się tobą, ja zakradnę się i wyjmę jej z torebki telefon. Spotykamy się w moim samochodzie, sprawdzamy jej wiadomości i przerzucamy wszystkie dane do naszych telefonów”. Hanna miała nadzieję, że wykonanie planu będzie równie banalne. Drzwi otworzyły się na oścież i do sali zaczęli wchodzić goście. Hanna z przyklejonym

uśmiechem rasowej córki polityka zaczęła witać najważniejsze osoby. Rupert Millington, o którym zawsze rozpisywano się w kronikach towarzyskich, bo niegdyś jego pradziadkowie posiadali na własność pół Rosewood, podszedł i uścisnął dłoń pana Marina. Fletch Huxley, burmistrz Rosewood, pocałował Hannę w policzek. Kilka pań z miejscowych organizacji charytatywnych i klubu hippiki witało się z udawaną serdecznością. Hanna szukała wzrokiem Gayle, która jeszcze nie przyjechała. Aria i Emily też jej nie zauważyły. Nagle w drzwiach stanął znajomy czarnowłosy chłopak, który w doskonale skrojonym smokingu wyglądał jak członek rodziny królewskiej, razem z dziewczyną w irytująco ładnej różowej sukience z tiulu, w której bynajmniej nie wyglądała wyzywająco. Mike i Colleen rozmawiali o czymś z ożywieniem. Serce Hanny zaczęło mocniej bić. Tego wieczoru miała coś jeszcze do zrobienia. Schowała się za kolumną i podsłuchiwała. – Nie mam pojęcia, co mogło się stać z tymi zdjęciami – zastanawiała się Colleen. – Fotograf powiedział, że ktoś je za mnie odebrał, ale to niemożliwe! Hanna przygryzła policzek. Nie miała zamiaru przyznawać się do kradzieży zdjęć Colleen. Może powinna po prostu odesłać je właścicielce anonimowym listem, a wydane na nie pieniądze uznać za cenę, którą trzeba zapłacić za odzyskanie Mike’a. Jakby przywołany jej myślami, Mike odwrócił się i zauważył Hannę za kolumną. Hanna spojrzała w inną stronę, ale Colleen też ją dostrzegła i pisnęła radośnie. – Cześć, cześć! – zawołała, podbiegając i całując Hannę w oba policzki, zanim ta zdążyła ją powstrzymać. – To takie wspaniałe przyjęcie. Dziękuję za zaproszenie! Hanna prychnęła. – Ja cię nie zapraszałam – powiedziała głosem ociekającym żółcią. Colleen zrzedła mina. Mike posłał Hannie pełne potępienia spojrzenie, wzruszył ramionami i podszedł do kilku kolegów z drużyny piłkarskiej, którzy na pewno dolali do swojego piwa imbirowego wódki przemyconej w piersiówce. Colleen patrzyła za Mikiem, a potem odwróciła się do Hanny. Otworzyła szeroko oczy. – Hanno? – Nachyliła się do przodu. – Coś ci się przykleiło do buta. Hanna spojrzała w dół. Do obcasa przyczepił się jej długi kawałek papieru toaletowego. Zrobiło się jej gorąco. Od jak dawna tak wyglądała? Czy naprawdę tak przywitała burmistrza Rosewood? Czy Mike to widział? Hanna schyliła się i oderwała od obcasa kawałek obrzydliwie rozmiękłego papieru. Kiedy podniosła wzrok, Colleen już stała razem z Mikiem i jego przyjaciółmi obok stolika. Dawno nic tak nie rozwścieczyło Hanny. Gdy sala wypełniała się gośćmi i gwar robił się coraz większy, Hanna wymknęła się do jednego z bocznych korytarzy, gdzie wystawiono oszlifowany i oprawiony agat z Brazylii. Wyjęła telefon. Jeszcze raz obejrzała reklamę jogurtu, z uśmieszkiem patrząc na twarz Colleen, która grała dziewczynę cierpiącą na zatwardzenie. Bezcenne. Potem skopiowała link do nowego e-maila do wszystkich uczniów szkoły, których nazwiska znalazła w książce adresowej. Kiedy skończyła, jej palec zawisł nad klawiszem „WYŚLIJ”. Spojrzała na salę balową, gdzie zespół stroił instrumenty, a goście witali się z sobą. Colleen i Mike siedzieli przy stoliku z kolegami Mike’a z drużyny lacrosse. Mike gorączkowo rozprawiał o czymś z bramkarzem, którego Hanna nazywała Frankensteinem z powodu jego kwadratowej czaszki. Obok siedziała Colleen, sącząc wodę mineralną, z wypisanym na twarzy zagubieniem. „Śliczna aktoreczka nie potrafi się odnaleźć w towarzystwie – pomyślała Hanna z satysfakcją. – Jak się okazuje, niezasłużona popularność wcale nie smakuje tak słodko, co?” Nagle wyraz twarzy Colleen, która przypominała rybę wyjętą z wody, przywołał wspomnienia Hanny. Przypomniała sobie, jak siedziała razem z Moną przy najlepszym stoliku w kafeterii. Colleen podeszła i zapytała, czy może się przysiąść, a one tylko się zaśmiały. – Nie siadamy obok dziewczyn w trzewikach hobbitów – zadrwiła Mona, pokazując na buty z klamerkami i kwadratowymi noskami, które miała na sobie Colleen. A Hanna zaczęła nucić piosenkę The Circle of Life, bo Colleen aż do ósmej klasy przychodziła do szkoły z pudełkiem na lunch z podobizną Króla Lwa.

Przez ułamek sekundy Colleen wyglądała na urażoną, ale potem wzruszyła tylko ramionami i zaszczebiotała: – Okej! Miłego lunchu, dziewczyny! Kiedy odeszła, Mona i Hanna miały ubaw co niemiara. Ale niedługo przed tym wydarzeniem, kiedy jeszcze Hanna należała do paczki Ali, równie bezlitośnie wyśmiewała Monę. A jeszcze wcześniej to Prawdziwa Ali okrutnie drwiła z Hanny. Z tego, że z dżinsów wyłażą jej wałeczki tłuszczu. Że na WF-ie nie potrafi stanąć na rękach. Hanna doskonale pamiętała, jak poniżona i zawstydzona wtedy się czuła. Ale kiedy to na nią przyszła kolej, by włożyć koronę królowej całego liceum, bez mrugnięcia okiem zaczęła dręczyć innych, jakby nigdy wcześniej nie padła ofiarą szyderstwa. Popularność zrobiła z Ali, Mony i Hanny bezlitosne suki. Tymczasem Colleen nie zmieniła się ani na jotę. Chodziła z Mikiem, ale była dokładnie tą samą dziewczyną co zawsze. A teraz Hannę nękała najgorsza z wszystkich towarzyskich suk – A. Czy Hanna naprawdę chciała zrobić to samo komuś innemu? Jej telefon nagle się odezwał, a w pustym korytarzu jego dzwonek zabrzmiał ostro i przenikliwie. Na ekranie pojawiła się ikona w kształcie koperty. Hanna natychmiast zamknęła pisaną wiadomość i otworzyła tę, którą właśnie dostała. Nadawca ukrywał się pod serią liter i cyfr. No dalej, Hanno. Wyślij ten filmik. Przecież właśnie tego chcesz. Hanna poczuła się tak, jakby połknęła żarzący się węgielek. Czy naprawdę tego chciała? Szaleńczo tęskniła za Mikiem. Chciała, żeby to z nią, a nie z Colleen, Mike przyszedł dziś na bal. Potem wymknęliby się do kina, a później godzinami graliby w wyścigi samochodowe na komputerze. Czy potrafiłaby jednak spojrzeć sobie w twarz, gdyby swój cel osiągnęła, wysyłając ten film? Przypomniała sobie, jak włożyła kiedyś ukradzione buty i bransoletkę. Wspaniale było mieć na nadgarstku biżuterię od Tiffany’ego, ale jednocześnie czuła się wtedy brudna. Owszem, Colleen działała jej na nerwy, lecz nie zasługiwała na to, żeby dręczył ją ktoś podobny do A. Hanna otworzyła znowu wiadomość z linkiem do YouTube, wzięła głęboki wdech i skasowała ją. Poczuła się oczyszczona. Prawie... dobrze. Jakby wygrała jedną partię w grze wymyślonej przez A. W jakimś ciemnym zaułku rozległ się piskliwy chichot i Hanna odwróciła się gwałtownie. Za sobą usłyszała czyjeś kroki. Nagle podeszły do niej Naomi Zeigler i Riley Wolfe z telefonami w ręku. – Tym razem przeszłaś samą siebie, Hanno – powiedziała Naomi szyderczo. – Nieźle – dodała Riley, zakładając kosmyk jasnorudych włosów za ucho. – O czym wy mówicie? – warknęła Hanna. – O tym filmie. – Naomi pomachała jej przed oczami telefonem. – Prawdziwa perełka. Pod Hanną ugięły się kolana. O jakim filmie one mówiły? Czy dobrze zrozumiała słowa Naomi? Przecież Hanna skasowała swoją wiadomość! Czy to znaczyło, że wszyscy jej znajomi dostali link od A. podpisany imieniem Hanny? – To nie ja – broniła się Hanna. Riley spojrzała na nią jak na wariatkę. – Hm, nie ma najmniejszej wątpliwości, że to ty. Podsunęła Hannie telefon pod nos. Hanna patrzyła na ekran, czekając, że zobaczy Colleen w reklamie łotewskiego jogurtu, tymczasem na ekranie pojawiła się jej własna twarz. Pierwsza część pokazywała Hannę w czasie zajęć tańca na rurze. Kusy top podszedł nieco w górę, a szorty zsunęły się, odsłaniając koronkową bieliznę. Jej biodra wyglądały monstrualnie, kiedy wiła się i kręciła wokół rury, a kiedy próbowała się na nią wspiąć, wyglądała jak małpa z porażeniem mózgowym. Gdy spadła na ziemię, kamera skupiła się na jej kroczu. – Co to ma znaczyć? – wyszeptała Hanna. Film miał dalszy ciąg. Kolejna część pokazywała Hannę zaczajoną za krzakami w centrum handlowym, jak obserwowała przez lornetkę wejście do butiku Victoria’s Secret. W stroju moro jej cera wyglądała tak, jakby pokrywały ją czerwone plamy, a talia wydawała się o wiele grubsza niż w rzeczywistości. Kiedy wyszła zza krzaków, do pośladków przylepiło się jej kilka liści. Kamera

pokazała je z bliska, gdy Hanna ruszyła w pościg za Mikiem i Colleen. Hanna spojrzała na dziewczyny, a jej serce biło coraz szybciej. – Nic z tego nie rozumiem. – Ktoś tu się bawił w Jamesa Bonda, co, Hanno? – zachichotała Naomi. Film jeszcze się nie skończył. Teraz na ekranie pojawiła się Colleen wchodząca do studia fotograficznego. Hanna skradała się za nią, z desperacją wypisaną na twarzy. Wyglądała niedorzecznie. Następnie na ekranie pojawiła się scena sprzed kilku godzin, kiedy Hanna wydobyła zdjęcia Colleen, gniewnie je przeglądała i wrzuciła do skrytki w samochodzie. Na samym końcu pokazał się wielki czerwony napis: „Hanna Marin, zdesperowana podglądaczka!”. – O Boże. – Hanna chciała zapaść się pod ziemię. Naomi zaśmiała się szyderczo. – Zawsze uważałam cię za frajerkę, która chodzi z młodszym chłopakiem. Ale szpiegowanie go po tym, jak cię rzucił, to już prawdziwa kompromitacja. Nawet jak na ciebie. A teraz wszyscy się o tym dowiedzieli. – Wszyscy? – przeraziła się Hanna. Spojrzała na salę balową i dotarło do niej, co się stało. Kilka osób z liceum gapiło się na ekrany telefonów, a potem jak na sygnał podniosło głowy i spojrzało na Hannę. – Ślicznie wyglądasz w moro, Hanno! – zawołał Seth Cardiff. – Hej, Mike, masz tajemniczą wielbicielkę! – rechotał Mason Byers. Mike. Hanna zobaczyła go, jak razem z Colleen stał przy oknie i patrzył na swój telefon. Widziała dokładnie, kiedy na filmie nastąpił moment, w którym kradnie zdjęcia. Colleen zakryła usta dłonią i spojrzała na Hannę jak na zdrajczynię. Mike podniósł głowę i wbił w Hannę gniewny wzrok. Colleen odwróciła się i wybiegła do lobby. Mike poszedł za nią. Hanna zrobiła kilka chwiejnych kroków w tył. Prawie potknęła się o długą kurtynę oddzielającą główną salę od niewielkiego korytarza. Jak to się mogło stać? Kto ją śledził? Kto rozesłał wszystkim ten film? Oczywiście, to A. To dlatego A. tak bardzo zależało, żeby Hanna zaczęła szpiegować Colleen. Teraz Hanna wpadła we własne sidła i straciła Mike’a już na zawsze.

28 CZAS UCIEKA

– Poszli na całość, co? – powiedział Isaac, kiedy razem z Emily wszedł do Muzeum Kamieni Szlachetnych w Hollis. – O, tak – wyszeptała Emily, rozglądając się. Nigdy wcześniej nie była na balu połączonym ze zbieraniem funduszy na kampanię wyborczą, ale ten wydawał się jej niebywale wystawny, o wiele bardziej niż studniówka. Pod łukowatym sklepieniem unosiło się mnóstwo białych balonów. Prawdziwy zespół grał jakąś jazzową melodię, a kilku mężczyzn w garniturach i kobiet w wieczorowych sukniach tańczyło z gracją. Emily nigdy nie widziała tylu diamentów w jednym pomieszczeniu. Klejnoty mieniły się nie tylko na wystawie, ale także na szyjach pań. Złodziej biżuterii czułby się tu jak w raju, gdyby tylko zajął się ściąganiem pierścionków z palców bogatych dam. To Ali przyprowadziła tu po raz pierwszy Emily, Spencer, Hannę i Arię. Czasem spędzały w muzeum całe popołudnie, wyobrażając sobie, jak by to było móc nosić wszystkie te klejnoty w czasie eleganckich kolacji. – Kiedyś dostanę pierścionek zaręczynowy z kamieniem tak wielkim jak ten tutaj – powiedziała Ali, pokazując na dziesięciokaratowy brylant na wystawie. – Nikt mnie nie powstrzyma. Emily zastanawiała się, czy miała wtedy na myśli Prawdziwą Ali. Pewnie zakładała, że uda się jej już zawsze wieść urocze życie, podszywając się pod siostrę bliźniaczkę. – Tu jest przepięknie – wyszeptała z podziwem Emily. – Ty jesteś przepiękna – powiedział Isaac, ściskając dłoń Emily. Emily uśmiechnęła się do niego niewyraźnie, przyglądając się jego smokingowi, zaczesanym do tyłu włosom i wypolerowanym butom. Jednak wcale się nie cieszyła, że jedzie na bal. Długa, wyszywana koralikami sukienka za mocno opinała jej żebra, a z każdym krokiem Emily chwiała się na wysokich obcasach butów znalezionych na dnie szafy. Ręce tak jej się trzęsły, że malując usta, rozmazała szminkę na pół twarzy. Przerażała ją myśl, że musi stanąć oko w oko z Gayle. Ona opowie wszystkim o jej ciąży... i wtedy Isaac też się o tym dowie. Zapyta ją, czemu nie wyjawiła mu swojej tajemnicy, choć spotkali się w ostatnim czasie trzy razy. Znienawidzi ją i powie prawdę swojej mamie i państwu Fields, a wtedy całe miasto się dowie, co Emily zrobiła. Emily przyszła na bal tylko dlatego, że planowały wykraść telefon Gayle, żeby udowodnić, że A. to ona. Ale już kiedy Isaac stanął w drzwiach jej domu, wiedziała, że popełnia wielki błąd. Gdyby jednak zrezygnowała w ostatniej chwili, Isaac zacząłby zadawać pytania, na które ona nie miała gotowych odpowiedzi. Rozejrzała się w tłumie, szukając wzrokiem przyjaciółek. Aria i Hanna musiały gdzieś tu być. Bez nich plan nie miał sensu. Kilka osób śmiało się z czegoś, patrząc na swoje telefony. Mason Byers i Lanie Iler chichotali, jedząc makaron. Sean Ackard z ożywieniem rozmawiał z Nanette Ulster ze szkoły kwakrów. Wysoka blondynka w eleganckiej i kosztownej czerwonej sukni wyszła z łazienki. Emily struchlała. Gayle? Chwyciła Isaaca za mankiet marynarki i zaciągnęła go z powrotem do lobby. Stanęli pod

wielkim kawałkiem różowego kwarcu zawieszonym pod sufitem i Emily westchnęła ciężko. Długo przygotowywała się na ten moment, ale teraz, kiedy nadeszła pora działania, obleciał ją strach. – Co się dzieje? – zapytał zmieszany Isaac. – Hm, chciałam tylko... Emily jeszcze raz spojrzała na kobietę, która właśnie wzięła drinka od przechodzącego kelnera i zwróciła się w ich stronę. Miała miękkie rysy twarzy, a jej nos był wąski i spiczasty, a nie mały i okrągły jak nos Gayle. Fałszywy alarm. To oczywiście oznaczało, że Gayle w każdej chwili może pojawić się w drzwiach frontowych i wtedy Emily byłaby pierwszą osobą, która stanęłaby jej na drodze. – Zmieniłam zdanie, chodźmy potańczyć. Emily wepchnęła Isaaca znowu do głównej sali balowej, o mało nie przewracając kilku bardzo dystyngowanych mieszkanek Rosewood, które do sukienek miały przypięte plakietki z hasłem: „GŁOSUJ NA TOMA MARINA”. Isaac zaśmiał się nerwowo, kiedy stracił równowagę. – Wszystko w porządku? – Oczywiście! Emily wiedziała, że zachowuje się jak wariatka. Przytuliła się do Isaaca i zaczęli tańczyć spokojnego walca w rytm piosenki Franka Sinatry, którą grał zespół. Z parkietu widać było jak na dłoni wszystkie stoliki, bar i przestrzeń, gdzie odbywała się cicha aukcja. Wokół stało mnóstwo osób, które rozpoznawała z innych przyjęć pana Marina. Po sali kręcili się fotografowie, robiąc cały czas zdjęcia. Isaac okręcił wokół siebie Emily. – O wiele bardziej lubię być na przyjęciu gościem niż kelnerem. – Jak przekonałeś swoją mamę, żeby pozwoliła ci tu przyjść razem ze mną? – zapytała prosto z mostu Emily. – Powiedziałem jej prawdę. Możesz wierzyć lub nie, ale ona powoli oswaja się z myślą, że do siebie wróciliśmy. Emily nie wierzyła w to, ale nie miała czasu, żeby za długo się nad tym zastanawiać. Spoglądała to na główne wejście, to na wyjście awaryjne, to na drzwi do łazienki. Mama Noela Kahna w tiarze na głowie przeszła przez salę. Tata Hanny stał w rogu i witał kolejnych gości. Teraz rozmawiał z grupką biznesmenów, którzy wyglądali na grube ryby. – Bardzo za tobą tęskniłem – mówił dalej Isaac. Emily odsunęła się trochę, bo gryzło ją sumienie. Isaac zasługiwał na jej niepodzielną uwagę. Tak błogo się czuła w jego ramionach. Ale zarazem umierała ze strachu, że w każdej chwili cały jej świat może runąć jak domek z kart. Mimowolnie znowu rozejrzała się w tłumie. Pan Marin szedł do kogoś, kto właśnie pojawił się w bocznych drzwiach na drugim końcu sali. Emily wyciągnęła głowę, ale tłum zasłaniał jej widok. – Co ty na to? – zapytał Isaac. Emily zamrugała. Poczuła się jak idiotka. Isaac mówił coś do niej przez cały czas, a ona nie słyszała ani słowa. – Na co? Isaac polizał wargi. – Chcę wiedzieć, czy znowu z sobą chodzimy. Emily otworzyła usta, ale nie mogła wydobyć z siebie głosu. Mimo swojego zdezorientowania, mimo że ukrywała przed Isaakiem tak ważne informacje, jego słowa podziałały jak balsam na jej duszę. – Jeszcze jedno – odezwał się Isaac, zanim Emily zdążyła odpowiedzieć. – Coś cię gryzie. Coś, o czym nie chcesz rozmawiać. Ale możesz, Emily. Cokolwiek to jest, możesz na mnie liczyć. Jeśli chodzi o tego faceta, którego spotkaliśmy wtedy w Hollis, nie obawiaj się i powiedz mi prawdę. Emily zamknęła oczy.

– To nie ma nic wspólnego z Derrickiem. – Ale mam rację, że coś ci jest? Grająca na scenie sekcja dęta przyprawiała Emily o ból głowy. – To nic takiego. – Ale ty tak bardzo się stresujesz. – Isaac mówił błagalnym tonem. – Chcę ci tylko pomóc. Emily skupiła się na kroku tanecznym, próbując grać na zwłokę. Isaac troszczył się o nią i chciał wszystko naprawić, a ona czuła się zarazem wspaniale i podle. Chciała, żeby ją lubił. Chciała, żeby do niej wrócił. Ale czego chciała dla siebie? – Popełniliśmy wielki błąd, zrywając z sobą – powiedział Isaac, patrząc Emily głęboko w oczy. – Chcę zacząć wszystko od początku. Co ty na to? – Ja... Emily urwała, bo dostrzegła kolejną blondynkę stojącą tuż obok parkietu. Była wzrostu i postury Gayle. Pan Marin rozmawiał z nią nadzwyczaj uprzejmie i przyjaźnie. Emily zgarbiła się, spuściła głowę, a jej serce zaczęło walić jak młotem. – O Boże – wyszeptała. Jeszcze raz chwyciła Isaaca za rękaw, zeszła z parkietu i skryła się w rogu, za witryną z wielokształtnymi meteorytami. Isaac założył ręce na piersi, ze zniecierpliwionym wyrazem twarzy. – Masz zamiar mi wreszcie powiedzieć, co się z tobą dzieje dziś wieczorem? Kobieta rozmawiająca z panem Marinem odwróciła się nieco. Gdyby spojrzała trochę bardziej na lewo, dostrzegłaby Emily i Isaaca. Bez namysłu Emily objęła Isaaca i przycisnęła usta do jego ust. On otworzył na chwilę szeroko oczy, ale zaraz je zamknął, namiętnie odwzajemniając jej pocałunek. Emily czuła krew pulsującą w wargach i w koniuszkach palców. Pocałunek był wspaniały, wiedziała jednak, że to tylko środek do celu. Czuła się jak najpodlejsza osoba na świecie. Isaac odsunął się na chwilę i uśmiechnął rozkosznie. – To chyba miało znaczyć „tak”? Emily poczuła, że zrobiła właśnie coś, czego nie powinna robić. Nie była sobą. Znowu zerknęła do sali balowej. Kobiety, która rozmawiała z panem Marinem, już tam nie było. Piip. Przez cienki materiał jej torebki prześwitywał jarzący się ekran telefonu. Emily popatrzyła na niego z przerażeniem. – Chyba dostałaś nową wiadomość – powiedział Isaac radośnie i beztrosko. Emily ścisnęło się gardło. Wyciągnęła telefon i spojrzała na ekran. Na chwilę krew przestała krążyć jej w żyłach. – Isaac, muszę iść – wyszeptała. – Iść? – Radosny wyraz natychmiast zniknął z jego twarzy. – Co ty wygadujesz? Emily pospiesznie weszła do sali balowej. Pan Marin nadal rozmawiał z tą kobietą, którą Emily wzięła za Gayle, ale której twarzy wciąż nie widziała. Emily rozejrzała się po sali. Tłum gęstniał z minuty na minutę. Gdzie, do diabła, podziewała się Hanna? Dlaczego nigdzie nie było widać Arii? Nie miały ani chwili do stracenia. – Emily? – Poczuła na ramieniu czyjąś dłoń. Isaac patrzył na nią, zaciskając usta. – Od kogo dostałaś tego SMS-a? Zespół skończył grać piosenkę, a wszyscy tańczący zaczęli bić brawo. Emily patrzyła na dobrą, pełną czułości twarz Isaaca. Wiedziała doskonale, jak to będzie wyglądać, jeśli wyjdzie bez wyjaśnień. Ale nie miała innego wyjścia. – Przepraszam – wyszeptała, odwróciła się i przebiegła przez parkiet. – Emily! – zawołał za nią Isaac, ale ona się nie odwróciła. Przedzierała się przez tłum, póki nie dotarła do lobby. Otworzyła torebkę, wyciągnęła telefon i jeszcze raz przeczytała tę okropną wiadomość. Na widok tego SMS-a żołądek podszedł jej do serca. Wydawało się, że śni. Mam twoje dziecko. Jeśli chcesz, żeby nic mu się nie stało, przyjedź na Mockingbird Drive 56. Tik-tak!

A.

29 PRAWDZIWYCH PRZYJACIÓŁ POZNAJE SIĘ W BIEDZIE

Aria zatrzymała się na parkingu przed Muzeum Kamieni Szlachetnych i poprawiła fryzurę i makijaż we wstecznym lusterku. Jakoś udało się jej zatuszować ślady po nieprzespanej i przepłakanej nocy po kłótni z Noelem, ale nadal wyglądała na zestresowaną i zmęczoną. Ale co tam, w końcu na tym przyjęciu nie miała zamiaru na nikim robić wrażenia. Kiedy zaparkowała, wyciągnęła telefon i napisała SMS-a do Noela. „Pozwól mi wszystko wyjaśnić. Straciłam kontrolę nad biegiem wypadków. Ktoś mnie zmusił, żebym z tobą zerwała. Ktoś mi grozi i kontroluje moje życie”. Czym prędzej jednak skasowała tę wiadomość. Za wiele ujawniała. Nie mogła powiedzieć Noelowi o A. Z trudem powstrzymując łzy, zatrzasnęła drzwi auta i poszła do wejścia oświetlonego po obu stronach japońskimi lampionami. Zerwał się wiatr, a na chodniku zaklekotała pusta puszka po coli. Aria usłyszała jakiś szept i się odwróciła, wpatrując się w rzędy zaparkowanych samochodów. Niczego nie zobaczyła i po kilku sekundach ruszyła przed siebie. Koło żywopłotu stała grupka osób, oglądając coś na ekranie telefonu. – Co za desperatka – szydziła Riley. – Frajerka, co nie? – Klaudia w sukni bez ramiączek, ledwie zakrywającej ciało, trzęsła się ze śmiechu. Aria spojrzała na ekran telefonu przez ramię Riley. Zobaczyła Hannę w kombinezonie moro, ukrywającą się za sztucznymi krzewami w głównej hali centrum handlowego. Aria nie miała pojęcia, o co chodzi, ale zanim zdążyła zadać jakieś pytanie, przez podwójne drzwi wypadła Emily, chwyciła ją za rękę i zaciągnęła na drugi koniec alejki. – Z nieba mi spadasz – powiedziała Emily przerażonym głosem. – Potrzebuję twojego samochodu. – Co się stało? – zapytała Aria. – Macie już telefon Gayle? – Nie, chodzi o coś znacznie ważniejszego. Emily pokazała Arii swój telefon. Aria przeczytała wiadomość i w przestrachu zakryła dłonią usta. – Myślisz, że nie blefuje? – Nie zamierzam ryzykować, żeby się tego dowiedzieć. – Emily spojrzała na parking i zobaczyła wychodzącą z budynku Hannę, która wyglądała tak, jakby ze wstydu chciała się zapaść pod ziemię. Pomachała do niej. – Musisz to zobaczyć. Hanna miała tak cierpiętniczy wyraz twarzy, jakby nie była w stanie niczym innym się w tej chwili zajmować, ale podeszła do nich i przeczytała uważnie wiadomość. Krew odpłynęła jej z twarzy. – Cholera. Jak to się mogło stać? – Nie mam pojęcia. Ale muszę uratować moje dziecko. – Emily miała rozbiegany wzrok. – Jeśli dostało się w ręce Ali, nie wiadomo, co mu grozi. – Em, to nie Ali ma Violet – wyszeptała Aria. – To oczywiste, że to Gayle. Widziałam ją wczoraj w sklepie z akcesoriami dla niemowląt z wózkiem pełnym zakupów. Uśmiechała się tak,

jakby coś ukrywała. Pewnie przygotowywała się do wykradzenia twojego dziecka. Emily uniosła brwi i spojrzała na monumentalny budynek muzeum. – Ale przecież Gayle jest tutaj. Wydawało mi się, że widziałam ją z twoim tatą, Hanno. Hanna przygryzła wargę. – Nie widziałam jej przez cały wieczór. – Oczywiście, że jej tu nie ma – powiedziała Aria. – Jest w tym domu przy Mockingbird Drive! – Spojrzała na Hannę. – Ty też uważasz, że A. to Gayle? Na twarzy Hanny malowało się zdezorientowanie. – Chyba tak. Ale po co Gayle miałaby nam mówić, że ma Violet, jeśli chce ją zatrzymać dla siebie? To brzmi jak pułapka. – Nic mnie to nie obchodzi! – Emily wyrwała Arii kluczyki do samochodu. – Tu chodzi o życie mojej córki! Przykro mi, Ario, ale pojadę do tego domu, choćbyście wszystkie stchórzyły! Aria zacisnęła usta. – Nie pozwolimy ci jechać samej. – Nie? – pisnęła Hanna. Aria spojrzała wymownie na Hannę. – Oczywiście, że nie. Odebrała Emily kluczyki do samochodu, przeszła przez parking i wsiadła do swojego auta. – Chodź, Em. Jedziemy. Ty też, Hanno. Wszystkie wsiadły i zatrzasnęły drzwi. Aria zsunęła buty na wysokich obcasach, włączyła silnik i ogrzewanie. Kiedy wyjeżdżały z parkingu, obejrzała się i zobaczyła idealnie okrągły, żółty księżyc odbijający się w oknach muzeum. A obok, w świetle księżyca, dostrzegła zarys jakiejś postaci. Ktoś je obserwował. A może nawet się z nich śmiał, jak z ostatnich frajerek. Aria nabrała powietrza do płuc. Zjeżyły się jej włosy na karku. Ale kiedy spojrzała ponownie na okno, znowu widziała w nim tylko odbicie księżyca, tak wielkiego i okrągłego, że wypełniał całą powierzchnię szyby.

30 DZIEWCZYNA ZE ZDJĘCIA

Po dwudziestu pięciu minutach, myląc drogę trzy razy, dziewczyny znalazły Mockingbird Drive, krętą uliczkę po drugiej stronie góry Kale. – Fajna okolica – powiedziała z podziwem Hanna, patrząc przez mgłę, która zawisła nagle nad miastem. Domy były tu zbudowane na olbrzymich działkach. Kręte podjazdy prowadziły do domów wzorowanych na prawdziwych zamkach, do stylowych willi, posiadłości stylizowanych na budynki z epoki Tudorów i gmaszysk wyglądających jak skrzyżowanie waszyngtońskiego Kapitolu z szalonym projektem architektonicznym Franka Gehry’ego. Przed domami stały ekskluzywne ferrari. W dali przy niektórych domach widać było korty tenisowe. Hanna przywykła do widoku luksusowych domów, takich jak willa Noela, Spencer czy nawet nowy dom jej taty. Ale mieszkańcy tej dzielnicy mieli więcej pieniędzy, niż byli w stanie wydać, i nie wstydzili się pokazywać tego wszystkim wokół. Na następnej skrzynce pocztowej widniał numer 56, wypisany gotyckimi cyframi, więc Aria powoli wjechała na podjazd. Wysokie, majestatyczne drzewa nad drogą tworzyły mroczny tunel. Przejechały obok wielkiego garażu, który mógłby pomieścić sześć samochodów, minęły stajnię i wreszcie dotarły do domu – potężnego budynku z kolumnami i łukowatymi oknami. Stał nieco pod kątem w stosunku do głównej ulicy, pewnie po to, żeby rano łapać najwięcej słońca. W oknach nie paliło się ani jedno światło. – No i co teraz? – wyszeptała Hanna, kiedy Aria wyłączyła silnik. – Chodźmy. Emily otworzyła drzwi i pobiegła ścieżką do wejścia. Hanna i Aria ruszyły za nią. Kiedy Hanna usłyszała jakiś szept, serce zaczęło jej mocniej bić. A jeśli znowu wpadły w sidła A.? – Jak myślicie, gdzie się podziewa Spencer? – zapytała Emily, spoglądając na nie przez ramię. – Nie odpowiedziała na moją wiadomość. Wysłały Spencer kilka SMS-ów, prosząc, by spotkała się z nimi tutaj. – Może wypisanie ze szpitala trwało dłużej, niż się spodziewała – wyszeptała Hanna. – A może się zgubiła, tak jak my. – Aria wyszła na ganek i patrzyła na dzwonek do drzwi. – Co mamy zrobić? Zadzwonić? „Cześć A., to my!” – Spojrzała na Hannę. – Ty to zrób. Hanna popatrzyła na nią z przerażeniem w oczach. – Nie ma mowy! – Ja to zrobię. Emily lekko popchnęła drzwi, które otworzyły się ze skrzypieniem, jak wrota do nawiedzonego domu. Hannę przeszył dreszcz. Kto normalny zostawiał drzwi otwarte na całą noc? Emily weszła do holu. – Jest tu kto!? – zawołała. Hanna poszła za nią. W domu unosił się zapach zmywacza do paznokci. Na stoliku paliła się jedyna lampka, a w jej świetle widać było klatkę schodową, imponujący kryształowy żyrandol i ścianę pełną czarno-białych grafik przedstawiających wydmy smagane wiatrem, zwierzęce czaszki i sępy o dzikich oczach. W pokoju po prawej stronie w oknach wisiały grube zasłony. Na podłodze

leżały wzorzyste, drogie dywany. Drzwi do garderoby stały otworem, a na wieszakach wisiało kilka kurtek. Panował tu muzealny spokój, jakby to był plan filmowy, a nie czyjś dom. – Jest tu kto!? – powtórzyła Emily. Odpowiedziało jej echo. Emily spojrzała w górę schodów. Aria poszła do kuchni. Hanna podniosła ceramicznego królika leżącego na stoliku obok drzwi wejściowych i po chwili go odłożyła. Było tak cicho, że sama nie wiedziała, czy rzeczywiście coś słyszy, czy to wyobraźnia płata jej figle. Nerwowe przełknięcie śliny. Lekki szelest liści. Złamana gałąź. – Coś mi tu nie gra – wyszeptała nagle Emily, zakładając kosmyk włosów za ucho. – Gdzie Violet? – A nie mówiłam, że to zły pomysł? – szepnęła Hanna. – Dziewczyny. – W głosie Arii słychać było ogromne napięcie. Stała przy stole w jadalni z kopertą w ręku. – Spójrzcie na to. Hanna zmrużyła oczy. W lewym górnym rogu widniało logo elektrowni w Pensylwanii, a pośrodku adres: „Mockingbird Drive 56”. Potem jej wzrok odnalazł nazwisko adresata. – O Boże – wyszeptała Hanna. „Gayle Riggs”. Aria odłożyła kopertę i spojrzała na przyjaciółki szeroko otwartymi oczami. – Dziewczyny, to dom Gayle. Mówiłam wam. Emily zamrugała. – A co to oznacza? – To oznacza, że powinnyśmy się stąd zmywać – warknęła Hanna. – Gayle nie ma twojego dziecka. Napisała tak tylko po to, żebyśmy tu przyjechały i żeby mogła zrobić nam krzywdę. Podeszła do drzwi, uważnie wpatrując się w każdy cień i każdy ciemny kąt. Rzeźba przedstawiająca wierzbę płaczącą wydawała się żywa i niebezpieczna. Fotografie ustawione rzędem nad kominkiem wyglądały jak krzywe zęby w paszczy żarłocznego potwora. W przyćmionym świetle dostrzegła weselne zdjęcie Gayle i jej męża. Obok stała ich fotografia z wakacji, a jeszcze dalej rodzinny portret Gayle, jej męża i uśmiechniętej blondynki. Może to właśnie była córka, o której Gayle opowiadała Emily. Córka, którą straciła. Hanna zmrużyła oczy, próbując lepiej przyjrzeć się dziecku, ale zdjęcie było za małe, a rysy twarzy zbyt rozmazane. Spojrzała na kolejną, znacznie większą fotografię w drewnianej ramce. Przedstawiała śliczną blondynkę w szkolnym mundurku. Kiedy tylko Hanna zobaczyła jej szalone błękitne oczy i złowieszczy uśmiech, poczuła w ustach metaliczny smak. Wszędzie, nawet w takiej ciemności, rozpoznałaby ten uśmiech. Hanna stała jak zaczarowana. – O Boże. Trzęsącym się palcem pokazała na zdjęcie. Emily podeszła i kiedy spojrzała na nie, ugięły się pod nią kolana. – Czy to...? – wyszeptała Emily. Aria jęknęła z przerażenia. Hanna podniosła zdjęcie z półki. Teraz stało się jasne, skąd Gayle wszystko wiedziała i dlaczego chciała nie tylko je nastraszyć... ale również zabić. – Tabitha to jej córka? – Emily nie potrafiła zapanować nad drżeniem głosu. – Dlaczego o tym nie wiedziałaś? – zapytała Hanna. – Nie poznałaś jej męża? Pytałaś o imię jej córki? Nie zapytałaś, co się z nią stało? Emily pokręciła głową z nieobecnym wyrazem twarzy. – Nigdy go nie spotkałam. Zresztą to i tak nie miałoby znaczenia, bo nie wiedziałyśmy, jak wyglądał, póki nie wyłowiono ciała Tabithy. Poza tym, Gayle posługuje się nazwiskiem Riggs, a nie Clark. Nie wtajemniczała mnie w to, co się stało z jej córką. Powiedziała tylko, że zniknęła. A żadna wyszukiwarka internetowa nie podaje takich szczegółów na jej temat! Hanna przetarła twarz dłonią. – Dlaczego na nas nie doniosła? – Oddychała tak ciężko, że z trudem wypowiadała każde słowo.

Emily przygryzła wargę. – Może nie jest pewna, czy to my zrobiłyśmy. Może próbowała nas wpuścić w maliny, żebyśmy same się przyznały. Chce nas wpędzić w obłęd i zmusić do wyznania prawdy. – Nadal masz zamiar się upierać, że A. to Ali? – warknęła Aria. Emily spojrzała na nią z przerażeniem w oczach. – Nie, już nie. Wszystkie jeszcze raz przyjrzały się fotografii. Przez ułamek sekundy Tabitha wyglądała tak, jakby puszczała do nich oko. „Mam was!” Właśnie tak mówiła Ali, kiedy zmuszała swoje przyjaciółki do zrobienia czegoś, na co nie miały najmniejszej ochoty. Nagle rozległ się bardzo wyraźny płacz przerażonego niemowlęcia. Dziewczyny się odwróciły. Hanna chwyciła Arię za rękę, a Aria ścisnęła dłoń Emily. Płacz stawał się coraz głośniejszy i coraz bardziej rozpaczliwy. – Dziecko – wyszeptała Hanna. – Violet! – zakrzyknęła Emily. Pobiegła pędem w głąb korytarza, tam, skąd dochodził płacz. Aria ruszyła za nią, a Hanna poszła za nimi z coraz szybciej bijącym sercem. Minęły gabinet, łazienkę i olbrzymią, sterylną kuchnię o podłodze wykładanej marmurem, w której unosił się świeży, cytrynowy zapach. Dźwięk dobiegał zza podwójnych drzwi po drugiej stronie kuchennego stołu. Emily nacisnęła klamkę i otworzyła drzwi na oścież. Weszły na wielkie patio wykładane cegłą. Mgła zgęstniała jeszcze bardziej. Płacz rozbrzmiewał coraz głośniej, ale po dziecku nie było śladu. – Violet? – Emily odwróciła się ze łzami w oczach. Nagle głos niemowlęcia ucichł. Zapadła głucha cisza. Hanna spojrzała na przyjaciółki, których twarze otaczała coraz gęstsza mgła. Pomyślała o najgorszym: dziecko nie żyje. Trach. Hanna stanęła jak wryta, wpatrując się w garaż i drzewa we mgle. Choć nic nie widziała, wyczuwała czyjąś obecność. Usłyszała kroki. – Dziewczyny – powiedziała trzęsącym się głosem. – Może to Spencer. – Emily próbowała zachować zimną krew. Ekran jej telefonu jarzył się w ciemności. – Właśnie napisała do mnie, że przyjechała. – To gdzie jej auto? – Aria pokazała na podjazd, na którym stało tylko jej subaru. Emily przygryzła dolną wargę. – Może zaparkowała u stóp wzgórza i przyszła tu pieszo. Hanna przeszła przez taras w stronę podjazdu. – Ktoś tu jest oprócz Spencer. Musimy ją ostrzec. Idąc wzdłuż garażu, usłyszała, jak na ziemię upada coś metalowego, być może kluczyki samochodowe. Zamarła i rozejrzała się, ale otaczała ją gęsta, nieprzenikniona mgła. Znowu rozległy się kroki i zduszone szepty, lecz nie zdołała usłyszeć, czego dotyczyła rozmowa. Wreszcie rozległ się huk tak głośny, że Hannę rozbolały uszy. Odwróciła się i spojrzała na przyjaciółki. Stały na tarasie jak sparaliżowane. Popatrzyła znowu w stronę podjazdu. Kiedy zobaczyła w oddali postać leżącą obok jednego z klombów, zakrzyknęła. Ten ktoś leżał twarzą do ziemi, w grubej kurtce z kapturem naciągniętym na głowę. Z rękawa wystawała szczupła, delikatna dłoń. – Czy to Spencer!? – krzyknęła Aria. Hanna, przedzierając się przez mgłę, podeszła do leżącej postaci. Nie potrafiła powstrzymać łez, które płynęły jej po policzkach. Czy Spencer nie miała przypadkiem dokładnie takiej kurtki? Czy nie miała skórzanych butów ze spiczastymi noskami? Nagle Hanna przystanęła. Czy morderca nadal gdzieś się tu czaił? Czy teraz one miały iść pod nóż? – Spencer? – Emily stanęła za Hanną. – Spencer? – Spojrzała z przerażeniem na Hannę. – Myślisz, że ona...? Hanna wyciągnęła rękę, żeby odsunąć kaptur, ale nagle się zawahała. A jeśli zobaczy coś przerażającego? Twarz Spencer zastygłą w krzyku? Jej mózg rozbryzgany na ziemi?

Drogą przejechał samochód, a jego reflektory w jednej chwili oświetliły okolicę. Kiedy snop światła przesunął się po leżącym ciele, Hanna zdała sobie sprawę, że coś tu nie gra. Włosy wystające spod kaptura na pewno nie były włosami Spencer. Żylasta dłoń należała do kogoś znacznie starszego. Na serdecznym palcu widać było olbrzymi pierścionek z brylantem. – Kto to jest? – wyszeptała Aria. Wstrzymując oddech, Hanna odsunęła kaptur. Aria wrzasnęła. Emily zasłoniła oczy. A kiedy nagle rozległo się wycie syren, Hanna spojrzała w dół. Zobaczyła zamknięte oczy i lekko rozchylone usta. Leżąca na ziemi kobieta wyglądała tak, jakby zasnęła, ale nad prawą skronią miała krwawiącą ranę. Hanna przyjrzała się jej dokładnie i dopiero wtedy ją rozpoznała. Upadła na kolana z uczuciem ulgi, przerażenia i ogromnego zdezorientowania. Przed nią nie leżała Spencer, tylko Gayle.

31 PRAWDA WYCHODZI NA JAW

Emily wpatrywała się w nieruchomą twarz Gayle, jej bladą skórę i krew sączącą się z rany na czole. Usłyszała nagle ogłuszający hałas i dopiero po kilku sekundach zdała sobie sprawę, że to jej własny krzyk. Odwróciła się i oparła dłonie na kolanach, dysząc ciężko. Odgłos syren robił się coraz wyraźniejszy, a na podjeździe zaparkował jakiś samochód. Wysiadła z niego Spencer, zatrzasnęła drzwi i podeszła do nich na kilka kroków, zdezorientowana. Potem zauważyła na ziemi ciało Gayle i przystanęła. W ułamku sekundy na jej twarzy pojawiły się rozmaite emocje – zdumienie, obrzydzenie i strach. – O Boże! – zawołała. – Czy to...? – Gayle – odparła Emily matowym, drżącym głosem. Spencer wyglądała tak, jakby zbierało się jej na wymioty. – Co tu się stało? – Nie wiemy. – Po twarzy Arii płynęły łzy. – Wyszłyśmy na podwórze, bo usłyszałyśmy płacz dziecka. Podniosła się mgła, usłyszałyśmy jakieś kroki i hałas, jakby wystrzał, a potem... Ulicą jechało kilka samochodów policyjnych na sygnale i dziewczyny znieruchomiały. Auta pędem wjechały na podjazd i z piskiem opon zatrzymały się za samochodem Spencer. Hanna otworzyła usta. Spencer instynktownie uniosła ręce w geście kapitulacji. Emily zrobiła krok w tył, oddalając się od ciała Gayle. Z samochodów wyskoczyło czterech policjantów. Dwóch podbiegło do leżącego na ziemi ciała, wzywając karetkę przez krótkofalówkę, a dwóch pozostałych podeszło do Emily i jej przyjaciółek. – Co tu się, u diabła, dzieje? Emily popatrzyła na policjanta, który się do nich odezwał. Miał blond włosy postawione na żelu, blizny po trądziku i złotą, lśniącą odznakę porucznika z nazwiskiem Lowry. – To nie my zrobiłyśmy! – zawołała. – Wszystko wyjaśnimy! – zakrzyknęła Aria jednocześnie. Lowry odwrócił się i popatrzył w kierunku samochodów policyjnych. – Gdzie jest osoba, która nas zawiadomiła? – Tutaj – odezwał się głos. Z mgły wyłoniła się jakaś postać. Emily myślała, że to sąsiad, ale potem zobaczyła, że to chłopak w smokingu, lśniących butach i z brązowymi włosami do ramion. Nie wierzyła własnym oczom. To był Isaac. – Co ty tu robisz? – zapytała. Isaac patrzył jej prosto w oczy. – Śledziłem was. Martwiłem się o ciebie. Potem usłyszałem wystrzał i zadzwoniłem po policję. Emily zakręciło się w głowie. – Nie masz prawa mnie śledzić! To prywatna sprawa! – Nie pojechałbym za tobą, gdybyś powiedziała mi, co tu jest grane! – Isaacowi łamał się

głos. – Bałem się, że masz poważne kłopoty! – Spojrzał na ciało Gayle i jego podbródek zaczął drżeć. Lowry odpiął krótkofalówkę od paska i jeszcze raz wezwał posiłki i karetkę. Spojrzał na dziewczyny. – Wiecie, kim jest ta kobieta? – Nazywa się Gayle Riggs – wyjaśniła Aria cicho. Lowry utkwił w nich wzrok, żując gumę. – Chciałyście ją obrabować? – Oczywiście, że nie! – zawołała Emily. – Znalazłyśmy się tutaj przez przypadek! To robota kogoś innego! – Popatrzyła na Isaaca. – Powiedz mu, że nie zrobiłabym czegoś takiego. Isaac spojrzał na policjanta z poważną miną. – No cóż, nie widziałem, co się stało, mgła była zbyt gęsta. Ale Emily nie zrobiłaby czegoś takiego, panie poruczniku. Ona nie jest zabójcą. Policjant trzymający Spencer prychnął z niedowierzaniem. – Zdziwiłbyś się, do czego zdolni są ludzie. Lowry coraz głośniej żuł gumę, wpatrując się w Emily. – A może zechcesz nam wytłumaczyć, co tu robicie? Emily spojrzała na Isaaca z poczuciem winy wypisanym na twarzy. Wirujące światło policyjnego koguta rzucało na przemian niebieską i czerwoną poświatę na jego twarz. Nadal patrzył na nią z miłością i troską. – To osobista sprawa. Lowry wyglądał na coraz bardziej zirytowanego. – Jeśli nie wyjaśnicie nam, co tu robiłyście, będziemy zmuszeni zabrać was na posterunek w celu dalszego przesłuchania. Dziewczyny westchnęły z przestrachem. Emily zacisnął się żołądek. Czy mogła dopuścić do tego, żeby jej przyjaciółki oskarżono o zbrodnię, której nie popełniły, tylko dlatego że nie miała odwagi wyznać prawdy? Chrząknęła, zbierając się na odwagę. – Przyjechałam tu, bo myślałam, że mojej córeczce grozi niebezpieczeństwo. Wydawało mi się, że ją porwano. Nie wiedziałyśmy, że tu mieszka Gayle Riggs. Dostałyśmy tylko informację, że dziecko znajduje się pod tym adresem. Isaac otworzył szeroko oczy. – Jakie dziecko? Emily spuściła wzrok i wzięła głęboki oddech. – W lecie urodziłam córeczkę – powiedziała bardzo szybko. Isaac nie potrafił ukryć zdumienia. – Naprawdę? Emily pokiwała głową. – To było twoje dziecko, Isaacu. Na chwilę zapadła absolutna cisza. Isaac skrzywił się z niedowierzaniem. – Co takiego? – Naprawdę – zapewniła go Emily drżącym głosem. – Dowiedziałam się kilka tygodni po tym, jak z sobą zerwaliśmy. Przez całe lato ukrywałam się w Filadelfii i zamierzałam oddać dziecko do adopcji. Spotkałam Gayle, która chciała przygarnąć moje dziecko, ale ja wybrałam dla niego innych rodziców zastępczych. Potem Gayle zaczęła mi grozić i wydawało mi się, że chce wykraść dziecko z jego nowej rodziny. A więc kiedy dostałam wiadomość, że dziecko jest tutaj, poprosiłam przyjaciółki, żeby przyjechały tu ze mną, aby to sprawdzić. – Emily starała się przedstawić wersję wydarzeń najbliższą prawdy. – Myślałyśmy, że dziecko jest tutaj, słyszałyśmy jego płacz. Ale nagle płacz ucichł. Nie skrzywdziłyśmy Gayle – dodała. – Proszę nie karać moich przyjaciółek. To przeze mnie się tutaj znalazły. Kiedy skończyła mówić, zaschło jej w gardle i czuła się tak wyczerpana, jakby przepłynęła wpław kanał La Manche.

Twarz Isaaca wyrażała jednocześnie niedowierzanie, zmieszanie i gniew. – Dziecko? – zapytał wysokim, łamiącym się głosem. – Dziewczynka? – Tak. – Emily poczuła łzy w oczach. Isaac przeczesał dłonią włosy. – To niewiarygodne. Zrobił krok w prawo, a potem zatoczył się w lewo. Nagle odwrócił się i na sztywnych nogach poszedł w stronę pozostałych dwóch policjantów. Emily chciała pobiec za nim, ale Hanna złapała ją za ramię. – Daj mu chwilę – wyszeptała. Po kilku sekundach nadjechało więcej aut policyjnych i karetka. Na podjeździe, sapiąc i sycząc, zatrzymał się wóz strażacki. Z samochodów wyskoczyli policjanci i zaczęli otaczać miejsce zbrodni taśmą. Detektyw w szarej marynarce wyciągnął aparat fotograficzny i zaczął robić zdjęcia martwej Gayle. Funkcjonariusz w kurtce z napisem „KORONER” na plecach zaczął badać Gayle, sprawdzając, czy jest naprawdę martwa. Psy policyjne ujadały na smyczy, tocząc pianę z pysków. Syreny wyły niemiłosiernie, przyprawiając Emily o ból głowy. Policjant stojący obok Arii, umięśniony, krępy i łysy osiłek, obrzucił Emily pogardliwym spojrzeniem. – Naprawdę wam się wydaje, że uwierzymy w tę historyjkę? – zapytał. – To wszystko prawda – odparła Emily z rezygnacją. – Może pan sprawdzić moją kartotekę w szpitalu Jeffersona. – Dlaczego nie przyszłyście na policję, kiedy pani Riggs rzekomo zaczęła wam grozić? Emily spojrzała na przyjaciółki. Spencer zabrała głos. – Emily nie chciała, żeby jej rodzice dowiedzieli się o ciąży – wyjaśniła. – Uznała, że poradzi sobie sama. – A od kogo dostałyście informacje, że dziecko znajduje się tutaj? Emily struchlała. Nie miała najmniejszego zamiaru opowiadać policjantom o A. – To był chyba jakiś głupi kawał. Ktoś chciał namieszać nam w głowach. – To dlaczego pani Riggs nie żyje? – warknął Lowry. – Nie mam pojęcia – wyszeptała Emily. – Więc nie wiecie, skąd to się tu wzięło? – Lowry pokazał na jakiś przedmiot leżący na ziemi. Emily powiodła wzrokiem w tym kierunku. Obok łokcia Gayle leżał czarny pistolet, ledwie widoczny na tle czarnego chodnika. Odskoczyła od niego, jak od jadowitego węża. – O Boże. – Słyszałyśmy, jak z niego strzelano – powiedziała Aria. – Widziałyście, kto pociągnął za spust? – zapytał Lowry. Dziewczyny spojrzały po sobie bezradnie. – Mgła była zbyt gęsta – powiedziała Emily. – Słyszałyśmy tylko kroki. – Ktoś przebiegł przed moim samochodem – dodała Spencer. – Ale nie widziałam jego twarzy. Lowry naciągnął gumowe rękawiczki, uniósł pistolet w dwóch palcach, włożył go do plastikowej torebki i wręczył jednemu z detektywów. Mężczyzna wpisał coś do laptopa. Emily cała się trzęsła. Milczała, próbując pozbierać myśli. „Jak to się mogło stać? Kto zabił Gayle? Czy to miało jakiś związek z nami i dzieckiem?” A jeśli, myślała z przerażeniem, zabójstwo miało z nimi bardzo wiele wspólnego? Czy to możliwe, że Gayle nie była A.? Czy to możliwe, że zginęła z ręki A.? Ale dlaczego? Po kilku minutach pełnych nieznośnego napięcia detektyw wrócił do dziewczyn. – No dobra. Pistolet zarejestrowano na nazwisko Gayle Riggs. Zgłoszono jego kradzież. Napastnik zapewne ukradł go z domu. Policjant trzymający Arię pokazał kciukiem w stronę willi Gayle. – Isaac widział, jak wchodzicie do środka. To zbieg okoliczności?

– Tak – odparła cicho Aria. – To zrobił ktoś inny. Lowry spojrzał na leżące na ziemi zwłoki, które teraz nakryto foliową płachtą. – Zbadamy odciski palców na pistolecie. Wyniki poznamy za kilka godzin. – Spojrzał na dziewczyny. – A do tego czasu zostaniecie pod naszą opieką.

32 CZAS NA WYZNANIA

Ostatni raz Spencer była na posterunku policji w Rosewood, kiedy rok temu Darren Wilden przywiózł tutaj ją i jej przyjaciółki. Wtedy oskarżono je o to, że pomagały Ianowi Thomasowi uciec spod kurateli policji, a także o współudział w zabójstwie Ali. Od tamtego czasu komisariat zmienił się nie do poznania. Pomalowano ściany, wymieniono okna i zakupiono elegancki ekspres do kawy, który robił nawet cappuccino i gorącą czekoladę. Także pokój przesłuchań wyglądał ciut przyjaźniej. W miejscu starego, porysowanego stołu z surowego drewna stał teraz nowy, metalowy stół, lśniący czystością. Ale Spencer bynajmniej nie czuła się tu bezpiecznie. Przyjaciółki siedziały w milczeniu wokół stołu. Hanna nerwowo obgryzała paznokcie, nadal brudne od atramentu, za pomocą którego zdejmowano odciski palców. Aria co chwila wybuchała płaczem, a po policzkach płynął jej rozmazany tusz do rzęs. Emily tak mocno zacisnęła usta, że prawie nie było już ich widać. Spencer wstała i zaczęła przechadzać się po pokoju, bo nie mogła znieść dojmującego napięcia, jakie czuła w całym ciele. A jeśli zostaną oskarżone o zamordowanie Gayle? I spędzą resztę życia za kratkami? Nagle przystanęła. – Dziewczyny, może powinnyśmy powiedzieć, że przyjechałyśmy do domu Gayle z powodu informacji od A. Przecież i tak zaczną nas o to znowu wypytywać. Aria otworzyła szeroko oczy. – Wiesz, że nie możemy. A. na nas doniesie. Spencer usiadła z powrotem na krześle. – A jeśli A. to zabójca Gayle? Hanna uniosła brwi. – Myślałam, że Gayle to A. – Naprawdę? – Spencer wpatrywała się w nią. – Po tym, co właśnie widziałyśmy? – To mało prawdopodobne. – Emily oparła się na łokciach. – A jeśli to wszystko kolejna intryga A.? Dałyśmy się zwabić na Mockingbird Drive. Najprawdopodobniej w domu nie było dziecka. Może jego głos został nagrany. Aria zmrużyła oczy. – Ale czemu sądzicie, że A. to zabójca Gayle? – Może A. chce nas wrobić. – Spencer zamyśliła się na chwilę. – A może to my miałyśmy umrzeć jako pierwsze, ale na drodze A. stanęła Gayle. Przecież miała jechać na bal. Zamknęła oczy i przypomniała sobie ten przerażający moment, kiedy podjechała pod dom przy Mockingbird Drive. Ktoś przebiegł przed jej samochodem na drugą stronę ulicy i zniknął w lesie. Był ubrany na czarno i miał kaptur głęboko naciągnięty na głowę. Trudno było nawet stwierdzić, czy to chłopak czy dziewczyna. Hanna chrząknęła. – Ale Gayle to matka Tabithy. I chciała wykraść Violet. Była w Princeton w tym samym czasie co Spencer, celowo zaangażowała się w kampanię mojego taty i groziła mi w czasie biegu. Wszystko wskazuje na to, że A. to ona.

– Zgadzam się – przytaknęła jej Aria. – To czemu Gayle teraz nie żyje? – zapytała Spencer. Drzwi otworzyły się i wszystkie poderwały się z miejsc. Lowry wszedł i gestem kazał dziewczynom wstać. Wyglądał na bardzo spiętego, a w dłoni trzymał kubek gorącej kawy. – Na broni nie znaleziono waszych odcisków palców. Spencer odezwała się pierwsza. – To czyje odciski znaleźliście? – Pani Riggs. – Lowry napił się kawy. – A także odciski, których nie mamy w kartotece. Być może należą do jej męża. Właśnie przyjechał z Nowego Jorku. Chcę, żebyśmy wszyscy razem porozmawiali. Spencer z przerażeniem popatrzyła na swoje przyjaciółki. Przecież mąż Gayle był ojcem Tabithy. Nim jednak zdążyły powiedzieć choć słowo, do pokoju wszedł wysoki i chudy mężczyzna. Spencer widziała go już wcześniej w wiadomościach, gdzie pojawiał się jako zrozpaczony ojciec, który zrobiłby wszystko, byle tylko odzyskać swoją córkę. Miał zaczerwienione oczy i taki wyraz twarzy, jakby przed chwilą raził go piorun. Spencer machinalnie się skuliła, bo się bała, że pan Clark od razu zda sobie sprawę, co zrobiły jego córce, on jednak sprawiał wrażenie tak otępiałego, jakby w ogóle ich nie zauważał. Lowry zacisnął palce wokół oparcia pustego krzesła. – Panie Clark, chciałbym zweryfikować tę historię, którą o pańskiej żonie opowiedziała panna Fields. – Spojrzał na Emily, a potem na ojca Tabithy. – Przepraszam, że musimy zrobić to tak szybko po jej śmierci, ale to sprawa kluczowa dla dalszego przebiegu śledztwa. Powtórzył historię zrelacjonowaną wcześniej przez Emily. Opowiedział o tym, jak Gayle w lecie chciała adoptować dziecko, a także o tym, jak dziewczyny poinformowano anonimowo, że dziś porwała Violet. Dodał też, że słyszały płacz dziecka dochodzący z tarasu na tyłach domu. Pan Clark spojrzał na Emily z wyrazem ogromnego zdumienia na twarzy. – Nie wiedziałem, że w lecie chciała adoptować dziecko – powiedział ledwie słyszalnym głosem. Spencer spojrzała na niego zmrużonymi oczami, nie dowierzając jego słowom. Jak to możliwe, że Gayle nie powiedziała o niczym swojemu mężowi. – Twierdziła, że pan wie o wszystkim – zauważyła Emily. Spencer z podziwem patrzyła na Emily, która potrafiła w takiej chwili zachować zimną krew. Ona sama w czasie takiego przesłuchania pewnie schowałaby się pod stół. – Kilka razy mówiła, że pan się ze mną skontaktuje, ale nigdy pan nie zadzwonił – ciągnęła Emily. – Pewnie dlatego że bardzo wyraźnie dałem jej do zrozumienia, że nie chcę adoptować dziecka. – Pan Clark potarł ręką czoło. – Co się stało? Dlaczego nie oddałaś jej swojej córeczki? Emily drżała dolna warga. – Po prostu wybrałam inną rodzinę. Pan Clark zamrugał. – Dlatego że nigdy ze mną nie rozmawiałaś? Uważałaś, że nie będziemy dobrymi rodzicami? – To trudno wyjaśnić – wyszeptała Emily, patrząc na obcasy swoich butów. Pan Clark miał puste, martwe oczy, kiedy wpatrywał się tępo w ścianę za plecami dziewczyn. – Jak Gayle sobie coś ubzdurała, to do upadłego nie dawała za wygraną. Potrafiła być bardzo zdeterminowana, wręcz zaślepiona, kiedy zmierzała do jakiegoś celu. – Wyczyścił nos. – Ale zapewniam was, że nie mieliśmy zamiaru porywać dzieci. Nie mówiliśmy jeszcze o tym nikomu, ale w zeszłym tygodniu Gayle zrobiła test ciążowy i wynik był pozytywny. Była w siódmym niebie. – Pokręcił głową. – Tak bardzo się staraliśmy o to dziecko. To była piąta z rzędu kuracja. Przeszliśmy tak wiele. – Jego ramiona zaczęły się trząść. – Nie wierzę, że to się dzieje naprawdę. Najpierw Tabitha, teraz Gayle.

Tabitha. Sam dźwięk jej imienia przyprawił Spencer o zawrót głowy. Wzięła Emily za rękę. Hanna i Aria wyglądały tak, jakby za chwilę miały wybuchnąć płaczem. Emily się poruszyła. – Bardzo nam przykro z powodu pańskiej córki. Musieli państwo przejść piekło. Pan Clark spuścił głowę i spojrzał na nie. – Gayle była macochą Tabithy. Nie było jej łatwo, tym bardziej że... nie dogadywały się. Tabitha była trudnym dzieckiem. Gayle nalegała, żeby odesłać ją do ośrodka, a ja w końcu uległem. Spencer ukradkiem spojrzała na Emily i pozostałe dziewczyny. Macocha? To by wyjaśniało, dlaczego Gayle nosiła inne nazwisko i nigdy nie pojawiała się w telewizji. Pan Clark schował twarz w dłoniach. – Nie powinienem był ulegać naciskom Gayle i odsyłać Tabithy. W stosunku do Gayle też popełniłem wiele błędów. Często ją krytykowałem za to, że należy do tak wielu towarzystw i organizacji, że wydaje tyle pieniędzy na przyjęcia. Niepotrzebnie zrobiłem jej zeszłego lata awanturę o pieniądze, które zniknęły. Chcę tylko ją odzyskać. Tak bardzo jej potrzebuję. Jęknął cicho. Lowry wstał i gestem wyprosił dziewczyny z pokoju, a potem sam wyszedł. Kiedy odeszły dostatecznie daleko, włożył ręce do kieszeni, w których zabrzęczały drobne. – Chyba nie musimy go dręczyć kolejnymi pytaniami o to, czy porwał pani córeczkę, panno Fields. Dostałem właśnie SMS-a z informacją, że policja zakończyła przeszukiwanie domu. Nie znaleziono żadnych śladów włamania ani żadnych dzieci. Emily cała się trzęsła. – Rozumiem – powiedziała cicho. Lowry uniósł brwi. – Podejrzewa pani, kto mógł zwabić panią do domu pani Riggs? Choćby po to, żeby zrobić głupi żart? Emily spojrzała nerwowo na przyjaciółki, a potem pokręciła głową. – Nie wiem. Ale wydaje mi się, że ten, kto przysłał tę wiadomość, nie miał w tym żadnego celu i nie przyłożył ręki do śmierci Gayle. Wszyscy znają nas jako Kłamczuchy. Wciąż dostajemy głupie wiadomości, a tym razem był to tragiczny zbieg okoliczności. Trząsł się jej głos. Spencer wiedziała, że Emily nienawidzi kłamać. Miała nieprzepartą chęć powiedzenia policji wszystkiego o A., ale w ostatniej chwili się powstrzymała. Lowry westchnął zniecierpliwiony, jakby chciał im dać do zrozumienia, że marnują jego cenny czas. – Możecie wracać do domu. Lecz niech wam się nie wydaje, że to koniec sprawy. Weszłyście bez pozwolenia na teren cudzej posiadłości i na waszych oczach dokonano morderstwa. Jeśli coś przede mną ukrywacie, jeśli na przykład wiecie, kto przysłał tę wiadomość, to lepiej przyznajcie się do wszystkiego od razu. Muszę też powiadomić rodziców tych z was, które nie skończyły jeszcze osiemnastu lat. Pod Emily ugięły się kolana. – I co im pan powie? Lowry spojrzał na nią wymownie. – Że popełniłyście wykroczenie. Że byłyście świadkami morderstwa. Osobiście uważam, panno Fields, że powinna pani wyznać im całą prawdę. Ale tej decyzji nie podejmę za panią. Potem otworzył drzwi i wypuścił dziewczyny na zewnątrz. Cyfrowy zegar na budynku banku po drugiej stronie ulicy pokazywał, że dochodzi trzecia nad ranem. Po Lancaster Avenue nie jechał żaden samochód. Spencer otuliła się szczelnie kurtką i przez chwilę wpatrywała się w swoje przyjaciółki. – Powiedzcie mi, że się przesłyszałam. – Ja też nie mogę w to uwierzyć – wyszeptała Hanna. – To dlatego widziałam ją w sklepie z artykułami dla niemowląt – powiedziała cicho Aria. – Myślałam, że przygotowuje się do opieki nad twoją córeczką, Emily, a ona pewnie robiła zakupy dla swojego dziecka. – Ale ona mi groziła – pisnęła Hanna.

Spencer przystawiła palec do ust i zamyśliła się. – A co dokładnie powiedziała? – Że chce dostać to, co jej się należy. To znaczy dziecko. – A jeśli nie mówiła o dziecku, tylko o pieniądzach? – Spencer pokazała ręką na posterunek policji. – Pan Clark powiedział właśnie, że dał Gayle nieźle popalić za to, że w lecie wydała tak ogromną sumę. Może chodziło mu o te pieniądze, które Gayle dała Emily w zamian za dziecko? – Oddałam tę forsę – zapewniła Hanna przyjaciółki. – Włożyłaś je do skrzynki pocztowej Gayle. Ktoś mógł je ukraść – powiedziała Spencer. – A jeśli Gayle uważała, że Emily ją oszukała? Jeśli przez cały czas była wkurzona, bo myślała, że zabrałaś jej pieniądze i zniknęłaś? – Zamrugała. Nagle wszystkie elementy układanki zaczęły do siebie pasować. – To ma sens. A jeśli kradzież pieniędzy ze skrzynki pocztowej Gayle to sprawka A.? Może plan polegał na tym, że Gayle wpadnie w szał i zacznie nas ścigać? Myślę, że A. nie przegapi żadnej okazji, żeby rzucić podejrzenie na kogoś niewinnego. Pamiętacie, co się stało z Kelsey? – Ale... – Aria przygryzła paznokieć. – Gayle to mama Tabithy. – Macocha – poprawiła ją Spencer. – I jak się można domyślić, żyły z sobą jak pies z kotem. – Może miałyśmy połknąć haczyk, przyjechać do domu Gayle i dać się uwięzić, tak jak mówi Spencer – powiedziała Emily. – Ale wbrew oczekiwaniom A. w domu pojawiła się Gayle, choć wybierała się na bal. Może przyłapała A. na gorącym uczynku. Dlatego musiała zginąć. Spencer pokiwała głową, bo ta wersja wydała się jej bardzo prawdopodobna. Czy Gayle, chcąc nie chcąc, uratowała im życie? Czy gdyby przez przypadek nie znalazła się w domu, to one padłyby ofiarą A.? Aria i Hanna spojrzały po sobie, ale nie odezwały się ani słowem. Zapadła długa cisza. Honda civic przejechała skrzyżowanie na czerwonym świetle. Po drugiej stronie alei zamigotał neon. – Myślicie, że to prawda? – Hanna zbladła jak ściana. – Myślicie, że znowu się pomyliłyśmy? Spencer wpatrywała się w dal, czując coraz większe dreszcze. – Być może – wyszeptała. I z powodu ich pomyłki znowu ktoś stracił życie.

33 POWIERNICA ARII

Następnego ranka Aria siedziała po turecku na podłodze w salonie w domu swojego taty, próbując medytować. „Oddal od siebie cały stres – mówił łagodnie głos w jej słuchawkach. – Oddychaj spokojnie i wyobraź sobie, że wszystkie problemy powoli od ciebie odpływają...” Łatwiej powiedzieć, niż zrobić. Aria wciąż miała przed oczami ziemistą twarz Gayle, twarz, z której odpłynęła cała krew. Od rana w wiadomościach w kółko podawano informację o zabójstwie Gayle i wszyscy wpadli w panikę, że w Rosewood grasuje kolejny morderca. Jakimś cudem nie wymieniono w mediach nazwiska Arii i jej przyjaciółek. Zeszłej nocy, kiedy tata Spencer dowiedział się, że dziewczyny zostały zabrane na komisariat na przesłuchanie w sprawie śmierci Gayle, natychmiast przyjechał z Filadelfii do Rosewood i odbył długą rozmowę z porucznikiem Lowrym, który okazał się synem jego dobrego przyjaciela. Biorąc pod uwagę brak dowodów, że dziewczyny popełniły jakieś przestępstwo, i to, że w zeszłym roku media bezlitośnie ingerowały w ich życie, a pan Clark nie wysunął przeciwko nim oskarżeń o wkroczenie na teren jego posiadłości, policja zgodziła się nie wyjawiać nazwisk dziewczyn dziennikarzom. Tymczasem media prześcigały się w spekulacjach na temat tego, kto mógł zabić Gayle. Czy ktoś chciał ją obrabować? A może to jakiś wróg jej męża albo jego partner w interesach, który stracił przez niego duże pieniądze. Nikt się nie domyślił, że w sprawę zamieszane były Kłamczuchy. Aria drżała na samą myśl o tym, że Gayle to nie A. i że dały się złapać w pułapkę w jej domu. Miały do czynienia z kimś diabelsko inteligentnym. I nadal nie wiedziały, co się stało z dzieckiem Emily i czy w ogóle zostało porwane. Ostatnią wiadomość od A. Emily dostała w czasie balu, więc może cała sprawa była jednym wielkim blefem, a płacz dziecka faktycznie pochodził z nagrania. Udało się przynajmniej jedno: rano Aria dostała SMS-a od Hanny, która wreszcie ustaliła adres rodziny adopcyjnej Violet na podstawie rejestru wyborców. „Mieszkają w Chestnut Hill – napisała. – Em chce podjechać pod ich dom i prosi, żebyśmy wszystkie jej towarzyszyły”. Umówiły się na wieczór. Hanna dodała też, że pożyczyła auto od Kate, bo lepiej, jeśli pojadą samochodem, którego nikt z nimi nie skojarzy. Hanna nie musiała jej niczego wyjaśniać. Jadąc nie swoim autem, dawały A. mniej szans na to, że je rozpozna i zacznie śledzić. Jeśli A. znowu grasuje w mieście i zabija bez żadnych skrupułów, nie mogły ryzykować, że zaprowadzą mordercę prosto do Violet. „Teraz wejdź w pozycję psa z głową w dół”, powiedział śpiewny głos w słuchawkach Arii. Aria położyła dłonie na dywanie i wypięła pośladki. Usłyszała kroki i spojrzała w górę. Meredith opierała się o framugę drzwi, wycierając palce w fartuszek, którym była obwiązana w talii. – Mówiłaś kiedyś, że joga przestała cię bawić. Aria usiadła szybko, jakby ktoś przyłapał ją na jakiejś zbrodni. – Mmm... Urwała, bo nie potrafiła wymyślić na poczekaniu żadnej przekonującej wymówki. Meredith usiadła na brzegu kanapy i obracała w palcach frędzle poduszki. – Cieszę się, że wtedy udało nam się pogadać o nas i o twoim tacie. Aria się skrzywiła.

– Mhm, tak – wymamrotała, choć wcale nie była pewna, że właśnie tak myśli. – Do tej pory nie mogłam się nikomu zwierzyć, jak ciężko mi było – mówiła dalej Meredith. – Pewnie taka rozmowa mało cię bawi i masz gdzieś, czy było mi ciężko czy nie. Ale wiem, że cię skrzywdziłam. Musisz wiedzieć, że nie zrobiłam tego z premedytacją. Nie chciałam rozbijać twojej rodziny. Każdego dnia mam z tego powodu wyrzuty sumienia. – Pomyśl, jak ja się czułam. – W Arii wzbierał gniew. – Z jednej strony wiedziałam, że jeśli wyjawię wasz sekret, to zniszczę swoją rodzinę. A z drugiej, nic nie mówiąc, zdradzałam swoją mamę. – Wiem – powiedziała Meredith ze szczerą skruchą w głosie. – I przykro mi z tego powodu. Ale kiedy sprawa wyszła na jaw, ulżyło ci? Aria odchyliła głowę, wpatrując się w drewniany żyrandol zwisający z sufitu. – Czułam się okropnie, ukrywając tę tajemnicę. Obawa przed tym, że ktoś może odkryć prawdę, dręczyła mnie znacznie bardziej niż uczucie, że wszyscy wokół wiedzą, co się stało. A więc pewnie, koniec końców, trochę mi ulżyło. Meredith obracała na palcu pierścionek, który dostała od Byrona. – Mogę cię o coś jeszcze zapytać? Zadawałaś mi wszystkie te pytania z czystej ciekawości czy może sama musisz ukrywać jakąś tajemnicę? I nie możesz o tym z nikim pogadać? Aria spojrzała na Meredith z przerażeniem. Przeszło jej przez myśl, że Meredith dowiedziała się od A. o wszystkich ciemnych sprawkach dziewczyn. Ale Meredith patrzyła na nią tak niewinnie, wręcz z troską, jakby martwiła się tym, co przydarzyło się Arii. Przez chwilę Arii wydawało się, że to jej... nie, nie druga matka, ale na pewno ktoś bliski. – Tak jakby – szepnęła Aria. – Dasz sobie z tym radę? Aria wzruszyła ramionami, lecz nie odpowiedziała. Meredith westchnęła i dotknęła kolana Arii. – Przykro mi, naprawdę. Tajemnica potrafi zjeść człowieka żywcem. Niszczy duszę. O wiele lepiej się żyje bez sekretów. Aria pokiwała głową, żałując, że nie usłyszała tego od Meredith kilka dni temu, zamiast pogadanki na temat tego, że czasem lepiej dochować tajemnicy we własnym, dobrze pojętym interesie. „Żadnych sekretów”, obiecała Aria Noelowi w zeszłym tygodniu. Oczywiście, że on miał prawo na nią się wściekać. Ukryła przed nim coś bardzo ważnego, co powinien wiedzieć. Jak chciała zbudować związek na solidnych podstawach, jeśli nie potrafiła dzielić się z nim najbardziej intymnymi sekretami, takimi, które czasem potrafią zaważyć na dalszych losach relacji? Tego chciał Noel. I Aria chciała dokładnie tego samego. Nagle zaświtała jej myśl. Spojrzała na zegarek. Noel pewnie jeszcze nie wyszedł do szkoły. Przy odrobinie szczęścia powinna go złapać... i wtedy wszystko naprawi. Za drzwiami rozległy się charakterystyczne, zdecydowane kroki Noela. – Co ty tu robisz? – zapytał oschle, kiedy otworzył drzwi i zobaczył Arię. Aria ścisnęła dłonią koniec moherowego szalika, którym owinęła szyję. – Przyjechałam, żeby cię przeprosić i wszystko wyjaśnić. Noel odwrócił się. – Oszczędź sobie. Już miał zatrzasnąć jej drzwi przed nosem, ale ona je odepchnęła. – Wysłuchaj mnie, dobra? Przepraszam, że nie powiedziałam ci tego, czego dowiedziałam się o twoim tacie. Bałam się, że to zniszczy twoją rodzinę. A nie potrafiłabym być z tobą i skrywać przed tobą taki sekret, dlatego postanowiłam, że lepiej będzie, jak się rozstaniemy. Gdzieś w głębi domu zadzwonił telefon. Brzęczenie rozlegało się raz po raz. – Noel, odbierzesz!? – zawołała pani Kahn. Ale Noel wpatrywał się tylko w Arię. Nic nie mówił, jedynie patrzył. – Chciałam cię chronić – mówiła dalej Aria, byle tylko wypełnić czymś ciszę. – Już raz

doprowadziłam moją rodzinę do katastrofy, kryjąc sekret. Nie chciałam zrobić tego samego twojej rodzinie. Twoje szczęście leży mi na sercu bardziej niż nasze szczęście, jeśli wiesz, co mam na myśli. I wydawało mi się, że twoja rodzina to dla ciebie wszystko. Dlatego postąpiłam tak, a nie inaczej. Zamilkła, a serce waliło jej jak młotem. Choć nie powiedziała mu całej prawdy, to wyjawiła mu tak dużo, jak tylko mogła, nie wchodząc w szczegóły dotyczące A. Tego nie mogła zrobić pod żadnym pozorem, szczególnie teraz, gdy okazało się, że A. znowu grasuje w mieście i zabija ludzi. Aria za bardzo kochała Noela, żeby narażać go na takie niebezpieczeństwo. Zapadła długa cisza. Noel wbił wzrok w podłogę, jakby próbował zrozumieć swoje uczucia w tej chwili. Aria nerwowo wstrzymała oddech. A jeśli on jeszcze raz spróbuje zatrzasnąć jej drzwi przed nosem? Jeśli postawił już na niej krzyżyk? Lecz nagle Noel rozpostarł ręce. – Widzisz, Ario, nasze szczęście leży mi na sercu bardziej niż moje szczęście. Nieważne, co masz mi do powiedzenia, musisz to zrobić, okej? Aria wpadła w jego ramiona. Stali wtuleni w siebie przez długą chwilę. Noel objął ją tak ciasno, jakby nie chciał jej nigdy wypuścić z ramion. Wiedziała, że jej przebaczył. – Przepraszam – wyszeptała mu do ucha. – Ja też przepraszam – powiedział Noel. – Powinienem był powiedzieć ci o moim tacie, zamiast czekać, aż sama to odkryjesz. Ja też coś przed tobą zataiłem. – Odsunął się nieco i opuszkiem palca musnął koniuszek jej nosa. – Wybaczysz mi? – Oczywiście – odparła Aria, przyciskając go do siebie jeszcze mocniej. Nigdy wcześniej nie czuła się tak silnie związana z Noelem ani z nikim innym. Ale kiedy wtuliła twarz w jego pierś, usłyszała coś po drugiej stronie podwórza i podniosła głowę. Wydawało się jej, że ktoś głośno chrząknął. Popatrzyła w stronę lasu, jednak nie zauważyła nikogo pośród drzew. Okna w domku gościnnym miały zasunięte rolety. Na ogrodzeniu usiadł ptak, unosząc i opuszczając ogon. „Nikogo tu nie ma”, upewniła się w myślach, próbując opanować strach. Jej gardło zaciskało się jednak coraz bardziej, a na języku poczuła smak żółci. Wiedziała, że A. gdzieś się tu czai. I pewnie stoi tuż obok, podsłuchując. Przez A. zaprzepaściła już tak wiele szans, ale nie miała zamiaru tracić Noela.

34 SZCZĘŚCIE W NIESZCZĘŚCIU

W poniedziałek późnym popołudniem Hanna wjechała na parking przed szkołą. Nisko na niebie wisiały ciężkie chmury, które doskonale oddawały jej nastrój. Siedząca obok Kate włączyła radio, w którym właśnie nadawano wiadomości. Lokalna stacja radiowa informowała o szczegółach śmierci Gayle. – Pani Riggs hojnie wspierała finansowo Muzeum Sztuki w Filadelfii, oceanarium w Camden i fundację Starszy Brat Starsza Siostra, pomagającą dzieciom pozbawionym opieki – powiedział spiker. W głośniku co chwila rozlegał się szum. – Będzie nam jej bardzo brakowało. Na jutrzejszym pogrzebie spodziewane są tłumy. Pani Riggs pozostawiła męża. Niedawno straciła przyrodnią córkę Tabithę... Hanna nagle wyłączyła radio. – To okropne – szepnęła Kate, oglądając skórki paznokci. – Naprawdę nie widziałyście, kto ją zabił? – Ciii – syknęła Hanna, choć w samochodzie nie było nikogo prócz nich. Kiedy zeszłej nocy opuściły posterunek policji, zadzwoniła do taty i opowiedziała mu tylko tyle, ile musiała, żeby wyjaśnić swoje zniknięcie. Powiedziała, że razem z Emily dały się wciągnąć w pułapkę, że nie wiedziała, że jadą do domu Gayle, i że była w szoku, gdy na podjeździe znalazły jej ciało. Oczywiście tata wpadł w panikę i od razu zadzwonił do szefa swojej kampanii wyborczej oraz rzecznika prasowego, żeby zapytać, jak w tej sytuacji postępować z dziennikarzami. Kate była świadkiem tej rozmowy, ale wcale nie patrzyła na Hannę jak na wybryk natury – albo morderczynię psychopatkę – tylko okazała jej wiele współczucia. – Musiałaś przeżyć koszmar – powiedziała z troskliwą miną. Na szczęście tata Spencer znalazł sposób, żeby powstrzymać policję w Rosewood przed poinformowaniem mediów o tym, że dziewczyny znalazły się na terenie domu Gayle. Wszyscy zajmujący się tą sprawą policjanci przyrzekli trzymać język za zębami. Ale w zaciszu swojego gabinetu tata udzielił Hannie długiej reprymendy. – Już te zdjęcia, o których mi mówiłaś, mogły pogrążyć całą kampanię – wycedził przez zaciśnięte zęby. – A teraz wchodzisz na prywatny teren bez pozwolenia? Mogłaś zginąć! Hanna była zdruzgotana, widząc rozczarowanie w oczach taty. Obiecała, że nie opuści domu do końca wyborów. Ale kiedy tata próbował wydobyć z niej, co robiła w domu Gayle, musiała zmyślić jakąś historyjkę. Przecież nie mogła powiedzieć mu o A. i o dziecku Emily. Hanna zaparkowała i wysiadła z samochodu. Powlokła się do bocznego wejścia, a Kate poszła na zajęcia z historii sztuki. Kilka osób spojrzało na Hannę jak na trędowatą. – Frajerka – rzuciła teatralnym szeptem Devon Arliss, wyciągając sprzęt narciarski z samochodu. Kirsten Cullen przerwała pisanie SMS-a i wybuchła śmiechem. Phi Templeton i Chassey Bledsoe, stojące nieopodal małego wzgórza, za którym chowali się palacze, poszturchiwały się łokciami. Lanie Iler na chwilę przestała się całować z Masonem Byersem, by wyszeptać: „Psychopatka podglądaczka”, na tyle głośno, by dotarło to do Hanny. Hanna miała nadzieję, że wiadomości o morderstwie Gayle odwrócą uwagę od tego głupiego filmiku, ale oczywiście się

myliła. Kiedy weszła do budynku, kpiny wcale nie ustały. Wszyscy siedzący w kafeterii unieśli głowy i zaczęli szeptać na temat filmiku, który widzieli zeszłego wieczoru. Nawet kilku nauczycieli spojrzało na nią spod uniesionych brwi. Hanna zwiesiła głowę i szybkim krokiem podeszła do swojej szafki, ale szyderczy śmiech zranił ją do głębi. Zbierało się jej na płacz, lecz nie miała zamiaru dać im satysfakcji i szlochać publicznie. Wystarczyło, że stała się pośmiewiskiem dla całej szkoły. Otworzyła drzwiczki do swojej szafki i wyciągnęła z niej kilka podręczników, nawet nie sprawdzając, czy to właściwe książki na kolejne lekcje. Nagle kątem oka zauważyła na końcu korytarza znajomą postać. Mike stał obok Colleen z dłonią na jej ramieniu. Hanna odwróciła się, modląc się w duchu, żeby sobie poszli. Teraz nie miała najmniejszej ochoty oglądać ich uśmiechniętych twarzy. Zamknęła oczy, policzyła do dziesięciu i spojrzała ponownie na korytarz. Oni nadal tam stali. Ale kiedy lepiej im się przyjrzała, zobaczyła łzy w oczach Colleen. Mike wyciągnął ręce, zniżył głowę, poklepał Colleen po ramieniu i ruszył korytarzem. Prosto na Hannę. Cholera. Hanna zatrzasnęła drzwiczki i wpakowała książki to torby tak szybko, jak tylko się dało. Mike nie spuszczał jej z oka, wymijając kilku pierwszaków przepychających się przed pracownią chemiczną. Hanna czuła pismo nosem. Wiedziała, że zaraz Mike zmyje jej głowę za to, że szpiegowała Colleen i ukradła jej zdjęcia. Z jednej strony bała się tej konfrontacji, ale z drugiej wiedziała, że sama nawarzyła piwa. Gdyby ona stanęła twarzą w twarz z Nowym A., też chętnie wykrzyczałaby mu w oczy wszystko, co jej leżało na wątrobie. – Hanno – powiedział Mike, kiedy się zbliżył. – Przepraszam – wypaliła bez ogródek. – Jestem największą idiotką pod słońcem i nie powinnam była śledzić Colleen. Mam jej zdjęcia. Oddam je, nawet jeśli nie zwróci mi za nie pieniędzy. Hanna skuliła się machinalnie, ale nagle zupełnie nieoczekiwanie poczuła, jak Mike wsuwa swoją dłoń w jej dłoń. Nie potrafiła z twarzy Mike’a wyczytać jego prawdziwych intencji. – Na pewno Colleen chciałaby to usłyszeć. Ale ja uważam, że to, co zrobiłaś, było... fantastyczne. Najpierw Hanna pomyślała, że od tej muzyki klasycznej sączącej się w czasie przerwy z głośników pomieszało się jej w głowie. – Słucham? Oczy Mike’a lśniły. – Śledziłaś Colleen, bo chciałaś się dowiedzieć, w czym jest od ciebie lepsza, prawda? I dlaczego to z nią chodzę, a nie z tobą? Hanna przygryzła policzek. – No, chyba tak... – Tak bardzo chciałaś, żebym do ciebie wrócił. – Mike poprawił plecak na ramieniu. – Nikomu tak na mnie nie zależało. – Colleen na tobie zależy tak samo – wymamrotała Hanna. Mike spojrzał przez ramię na uczniów tłoczących się w korytarzu. – Wiem. Mam wyrzuty sumienia. Ale... ona jest nie dla mnie. – Zbliżył się do Hanny. – W przeciwieństwie do ciebie. Hannie zadrżał mięsień na policzku. Wyczuła znajomy zapach wody kolońskiej Mike’a, z nutą sosny i dymu. Zawsze się z niego śmiała, twierdząc, że pachnie jak domek w górach. Tak bardzo tęskniła za tym zapachem. Nagle zrobiła kwaśną minę. – Zaraz, zaraz. Idziesz do łóżka z Colleen, a tydzień później z nią zrywasz? Niezły z ciebie numer, Mike. Mike popatrzył na nią jak na wariatkę. – Jak wpadłaś na pomysł, że sypiam z Colleen? Wiem, że uważasz mnie za ogiera, ale chodzimy z sobą dopiero od kilku tygodni.

– Ale Mason i James... Podsłuchałam, jak mówili... – Hanna się zawahała. – Zaraz. Czy to typowe zachowanie facetów? Zawsze zakładacie, że wszyscy sypiają ze swoimi dziewczynami? Mike wzruszył ramionami. – Chyba tak. – Uśmiechnął się do niej uroczo i niewinnie. – Chcesz znać prawdę? Chciałbym, żebyś ty była moją pierwszą. W głowie Hanny wybuchły fajerwerki. – No cóż, to twój szczęśliwy dzień – szepnęła. – Ja też chciałabym mój pierwszy raz przeżyć z tobą. Pamiętasz, co mówiłam o trasie Marwyn? Propozycja nadal jest aktualna. Mike nachylił się do niej, a Hanna delektowała się każdą sekundą ich pocałunku. Potem Mike odsunął się i szturchnął Hannę w bok. – No dobra, podglądaczko. Co takiego wygrzebałaś na temat Colleen? Jakieś smakowite kąski? Muzyka sącząca się z głośników zamilkła, a Hanna rozejrzała się i zdała sobie sprawę, że większość uczniów rozeszła się do klas. Zwilżyła wargi językiem, zastanawiając się, czy powinna zdradzić Mike’owi tajemnicę, ale nagle sprawa Colleen wydała się jej pozbawiona znaczenia. Wyjawianie czyichś sekretów miało sens tylko wtedy, gdy przeciwniczka stanowiła bezpośrednie zagrożenie, gdy była w czymś lepsza, miała coś, na czym Hannie zależało, albo najzwyczajniej ją przerażała. A Colleen była zupełnie niegroźna. Przecież nie szukała zemsty jak A. – Nie, nic ciekawego – zaszczebiotała, biorąc Mike’a za rękę, i poszła z nim korytarzem. Czuła się taka wolna, bo mogła przestać odgrywać w stosunku do Colleen rolę A. Wszystko byłoby idealne, gdyby tylko jej prześladowca, czyli A., zniknął z powierzchni ziemi.

35 W TYM KLUBIE NIE CHCĄ SPENCER...

Po południu Spencer siedziała z rodzicami przy kuchennym stole. Jej tata wpatrywał się w ekran telefonu, a mama sączyła mrożoną herbatę. Było prawie jak za dawnych czasów, kiedy rodzice byli jeszcze razem. Z tą tylko różnicą, że przy stole siedział też pan Pennythistle z rękami założonymi na piersi. – Nie wiem, jak ci dziękować, Peter – powiedziała mama Spencer, ściskając w dłoni serwetkę. – Ostatnią rzeczą, jakiej nam potrzeba, jest kolejny skandal. – Cieszę się, że mogłem pomóc – odparł pan Hastings. – Chciałem chronić nas wszystkich. Miałem też na uwadze, że Spencer niedługo zacznie studia w Princeton. – Spojrzał na nią z naganą. – Nadal nie rozumiem, co ty sobie w ogóle myślałaś. Ten ktoś miał broń, Spencer. A gdybyś znalazła się na linii strzału? – Mało ci przygód? – Do taty Spencer przyłączyła się jej mama. – Co mamy zrobić, zamknąć cię w pokoju i nie wypuszczać, póki nie pójdziesz na studia, żebyś nie narobiła więcej kłopotów? – Przecież was przeprosiłam – rzuciła Spencer. Już trzeci raz wysłuchiwała tego samego wykładu. Ktoś zadzwonił do drzwi, co tak przeraziło panią Hastings, że o mało nie upuściła szklanki z herbatą. – Kto to może być? – zapytała. – Otworzę. Spencer wstała od stołu, zapięła bluzę i poszła otworzyć, modląc się w duchu, by za drzwiami nie stał policjant, który zacznie ją znowu wypytywać. Za szybą zobaczyła blondynkę, nerwowo przestępującą z nogi na nogę. Spencer zatrzymała się w pół kroku. Czy to... Harper? Otworzyła drzwi. Do holu wdarł się podmuch zimnego powietrza. Harper miała płaszcz zapięty pod samą szyję, purpurowy nos i zaczerwienione oczy, jakby cały czas płakała. Zaciskała usta i przez kilka sekund ciągnących się w nieskończoność nie powiedziała ani słowa. Wpatrywała się tylko w Spencer lodowatym wzrokiem. – Dlaczego nie jesteś w Princeton? – zapytała ostrożnie Spencer. Oczy Harper płonęły. – Bo zostałam zawieszona. Przez ciebie. Spencer obejrzała się przez ramię, upewniając się, czy jej mama tego nie słyszy. – O co ci chodzi? Harper oparła dłoń na biodrze. – To chyba oczywiste. Komisja dyscyplinarna zrzuciła na mnie winę za zorganizowanie imprezy z narkotykami. – Spojrzała na Spencer złowieszczo. – Zabawne. Przypominam sobie, jak opowiadałaś, że przyniosłaś dużą porcję brownie ze specjalnym składnikiem. I wyglądałaś na bardzo dumną z siebie. Spencer uniosła ręce w górę, jakby chciała powstrzymać Harper. – Nie dodałam do niego LSD! To zrobił ktoś inny! Harper prychnęła pogardliwie.

– Akurat. Nawarzyłaś piwa i teraz je wypijesz. Dopilnuję, żebyś w przyszłym roku nie zaczęła studiować w Princeton. Żołądek Spencer zacisnął się jak pięść. Wyjazd do Princeton miał być dla niej nowym początkiem i ucieczką z Rosewood. Tak się cieszyła, że poznała Harper i jej przyjaciółki. Ale wiedziała też, że nigdy nie uda się jej zerwać ze starym życiem, póki dręczy ją A. Ten ciężar zabierze z sobą wszędzie. Nawet jak wyjedzie do Chin, dopadną ją wszystkie okropne wiadomości, zdjęcia i filmy wideo. Choćby poleciała na Księżyc. Wideo. Nagle zaświtała jej myśl. – Nie idź jeszcze. Mam coś, co powinnaś zobaczyć. Spencer poszła do holu i wyciągnęła z torby swojego iPhone’a. Triumfalnym krokiem wróciła do drzwi. Harper nadal stała na ganku, z wyrazem krańcowego zniecierpliwienia na twarzy. Spencer podetknęła jej telefon pod nos i nacisnęła „PLAY”. Na ekranie pojawił się filmik, na którym Harper demoluje salon w siedzibie Ivy. Najpierw zerwała zasłony z karniszy i pocięła je na paski. Potem wypuściła pierze z poduszek. Zrzuciła książki z półek, rozbiła wazę i tuszem do rzęs domalowała coś na obrazie wiszącym na ścianie. Harper zrzedła mina. – To nie ja. Spencer spojrzała na nią z politowaniem. – Akurat. – Wyrwała telefon z rąk Harper, żeby nie zdążyła skasować filmu. – Nie chcę tego robić, ale jak ty doniesiesz na mnie, ja doniosę na ciebie. Nie sądzę, by w klubie Ivy tolerowano wandalizm. Nie masz żadnego dowodu na to, że to ja dodałam trawę do brownie, poza tym, co powiedziałam, jak byłam na haju. Natomiast ja mam ten filmik. Jak zechcę, to wpadniesz w jeszcze większe tarapaty. Harper straciła pewność siebie. Kilka razy otworzyła i zamknęła usta, a jej twarz spurpurowiała. – Świetnie – wycedziła wreszcie. – Ale nie masz co marzyć, że dostaniesz się do Ivy. Może i zostałam zawieszona, lecz nadal mam tam spore wpływy. I dopilnuję, żeby trzymano cię na dystans. – Mam to w nosie – powiedziała Spencer, przybierając tak nonszalancki ton, na jaki tylko było ją stać, choć słowa Harper zraniły ją do żywego. – I tak was nie lubię. Zatrzasnęła drzwi przed nosem Harper i poczuła, że do oczu napływają jej łzy. Cały jej świat się zawalił. Misterny plan spalił na panewce. Wejście do klubu Ivy stanowiło gwarancję świetlanej przyszłości. Chciała natychmiast, na dobre i na złe, zaprzyjaźnić się z innymi członkami klubu. A teraz jedyną osobą w całym Princeton, która jeszcze się do niej odzywała, był Reefer. Zastanowiła się nad tym. Może jednak on nie był aż taki zły. Przypomniała sobie, jak niezdarnie podrywał ją w czasie kolacji w Grubej Rybie. Z jakim podekscytowaniem dał jej powąchać samodzielnie wyhodowaną trawę. W jego towarzystwie nie musiała niczego udawać. Nie musiała rezygnować ze swoich zasad, żeby mu się przypodobać. Reefer był tak naprawdę najmilszą osobą, jaką spotkała do tej pory w Princeton. Bo szczerze mówiąc, cała reszta okazała się po prostu... bandą suk. I snobów. Powierzchownych snobów. Czy naprawdę aż tak bardzo potrzebowała ich towarzystwa? Spencer otarła łzy i wróciła do kuchni, czując dziwne zadowolenie. Da sobie radę sama. Może i Reefer miał rację, kiedy twierdził, że wszystkie te kluby są głupie i nadęte. Bynajmniej nie uważała, że Reefer ma we wszystkim rację. I wcale nie powiedziała, że go polubiła. Kiedy minęła pokój, w którym kiedyś mieścił się gabinet taty, uśmiechnęła się do siebie. No dobra, może i troszkę polubiła Reefera. A przynajmniej była mu winna przeprosiny. Kto wie, może wybierze się z nim na kolejny wiec pod hasłem „Okupacja Filadelfii”? Ale tylko po to, żeby dotrzymać mu towarzystwa.

36 BEZPIECZNA PRZYSTAŃ

– No dobra, GPS pokazuje, że jeszcze dwieście pięćdziesiąt metrów do zjazdu. – Emily spojrzała na deskę rozdzielczą w audi sedanie, którym jechała pierwszy raz w życiu. – Skręć tutaj, tutaj! – Emily, zauważyłam to jakieś dwa kilometry wcześniej. – Hanna zjechała z autostrady na drogę oznaczoną tablicą „CHESTNUT HILL” i z troską spojrzała na Emily. – Dobrze się czujesz? Emily skuliła się w fotelu i zaczęła skubać skórkę na palcu. Był poniedziałkowy wieczór i wszystkie cztery wsiadły do samochodu należącego do przyrodniej siostry Hanny, żeby razem pojechać do nowego domu Bakerów. Nic dziwnego, że Emily cała się trzęsła. A jeśli się okaże, że Bakerowie opuścili również ten dom? Albo że nie ma u nich dziecka? To było najgorsze, co przyszło jej do głowy. Może A. nadal ma w swoich rękach Violet i chce zamienić jej życie w koszmar. Czy to możliwe, że A. to Prawdziwa Ali? Czy to ona rzuciła na Gayle podejrzenie o próbę porwania, ukradła pieniądze z jej skrzynki pocztowej, wysyłała Spencer wiadomości, kiedy ta była w Princeton, a może nawet tak pokierowała Gayle, by ta zaangażowała się w kampanię pana Marina? Czy to Prawdziwa Ali zwabiła dziewczyny do domu Gayle, gdzie znowu chciała je skrzywdzić? Czy Ali naprawdę miała tak niewiele szacunku dla ludzkiego życia? „Oczywiście, że tak”, podpowiadał głos w głowie Emily. Nagle jej krew zawrzała. To wcale nie była tragiczna historia o zagubionej dziewczynie, którą Emily mogła uratować. To była opowieść o psychopatycznej suce, która chciała dokopać Emily za wszelką cenę, nawet gdyby musiała skrzywdzić niewinne dziecko. Jeśli to Prawdziwa Ali była A., Emily postanowiła zrobić, co w jej mocy, żeby pokrzyżować jej plany. Dziwnie się poczuła, gdy zdała sobie z tego wszystkiego sprawę. Z jednej strony Emily czuła się pusta w środku, jakby ktoś wyciął całe jej wnętrze. Z drugiej – nagle odniosła wrażenie, że widzi wszystko wyraźnie i jasno, jakby zrobiła sobie operację oczu laserem i po raz pierwszy w życiu ujrzała świat ostro i w prawdziwych barwach. Dlatego w duchu przeklinała siebie za to, że pomogła Prawdziwej Ali uciec z pożaru. Może w ten sposób sama napytała sobie biedy. Zapaliło się zielone światło, a Hanna minęła dużą księgarnię i Starbucksa. Emily poderwała się nerwowo, gdy odezwał się jej telefon. Dostała SMS-a od Isaaca. „Przemyślałem kilka spraw i chcę z tobą pogadać”. Wpatrywała się w ekran telefonu, kiedy zatrzymywały się przed znakiem stopu. Czy to dobra wiadomość... czy bardzo zła? Wciąż stała jej przed oczami gniewna, pełna goryczy twarz Isaaca, gdy przed domem Gayle dowiedział się prawdy. Chyba miał prawo się wściec? Już powiedział swojej mamie? Czy pani Colbert już rozniosła tę wieść po całym mieście? Czy Emily miała w ciągu kilku godzin albo dni stać się bohaterką największego skandalu w Rosewood? Ale przecież ta tajemnica prędzej czy później wyszłaby na jaw. Policja już dotarła do rodziców Emily w Teksasie i poinformowała ich, że ich córka była świadkiem morderstwa. Zamierzali wrócić do domu pierwszym lotem jutro rano i Emily wiedziała, że kiedy przyjdzie z pogrzebu Gayle, oni już będą na nią czekać. Choć policja nie wyjawiła im sekretu Emily, rodzice i tak zadawaliby pytania. Może lepiej, gdyby jej tajemnica wyszła na jaw. To od niej powinni

dowiedzieć się prawdy. Mogła się tylko modlić, żeby jej nie zamordowali. – Em, to urocze miejsce – wyszeptała Aria. Emily wyjrzała przez okno. Jechały główną ulicą w Chestnut Hill. Mijały piekarnie z francuskim pieczywem, eleganckie restauracje, sklepy z antykami i ekskluzywne butiki. Po lewej stronie zobaczyły budynek biblioteki z wielką witryną, w której wisiała wystawa zachęcająca dzieci do czytania. W okolicy zauważyły kilka kościołów zbudowanych z kamienia, a wzdłuż bocznych ulic ciągnęły się rzędy pięknie odnowionych, starych domów, przed którymi stały samochody kombi i huśtawki. Po chodniku szły rodziny z niemowlętami w wózkach i psami. Na boisku do bejsbola grupka dzieci rozgrywała zacięty mecz. Na twarzy Emily pojawił się pełen nadziei uśmiech. To miejsce faktycznie wyglądało uroczo. – Skręć w prawo. Dotarłeś do celu – oznajmił głos z GPS-u. Hanna włączyła migacz i zaparkowała na wolnym miejscu przy krawężniku. Dziewczyny wysiadły i zaczęły iść chodnikiem, oglądając mijane stare domy. – To tutaj – powiedziała Aria po chwili, pokazując na dom po drugiej stronie ulicy. – Numer osiemdziesiąt sześć. Emily zebrała całą odwagę i spojrzała na niego. Dom z wielką werandą miał białą elewację, a w oknach wisiały czarne rolety. Na schodach stała zielona konewka, na rabatkach rosły żonkile, a na drzwiach wisiał wieniec ozdobiony suszonymi owocami. – To naprawdę piękne miejsce, Em – powiedziała Spencer. – Nawet ładniejsze niż to poprzednie. Serce Emily zabiło szybciej, gdy przez szparę w ogrodzeniu zajrzała na tylne podwórko do wolno stojącego garażu. Przez otwartą bramę widać było dwa plastikowe kubły na śmieci, rower z dziesięcioma przerzutkami i wózek spacerowy. O ścianę stał oparty dmuchany dziecięcy basenik w kształcie żaby. Emily zasłoniła usta dłonią, czując, że do oczu napływają jej łzy. Czy to, co zobaczyła, świadczyło o tym, że jej córeczka nadal tu jest? Jak na sygnał, w tej samej chwili otworzyły się drzwi do domu. Emily skuliła się i schowała za Spencer. Na progu stanął najpierw znajomy, szczupły mężczyzna o włosach koloru piasku. – Masz ją? – zapytał kogoś, kto stał w domu. – Mhm – odparł kobiecy głos. Emily wyjrzała zza ramienia Spencer dokładnie w chwili, gdy Lizzie Baker wyszła na werandę i zamknęła za sobą drzwi. Lizzie miała wypoczętą, radosną twarz, czarne spodnie do jogi i adidasy Nike. W ramionach trzymała pucułowatą, jasnooką, uśmiechniętą od ucha do ucha, siedmiomiesięczną dziewczynkę, ubraną w różową sztruksową sukienkę i czarne skórzane buciki z klamerkami. Dziecko zakręciło małą kołatką, którą trzymało w ręce, i zaśmiało się głośno. Dziewczynka miała dokładnie takie same blond włosy o rudawym odcieniu jak Emily. – O Boże – westchnęła Emily ze łzami w oczach. To było jej dziecko. Violet. Taka śliczna i taka szczęśliwa. Emily nie mogła sobie wymarzyć lepszego miejsca dla niej. – Em. – Tylko tyle powiedziała Aria. Spencer ścisnęła rękę Emily. Hanna oparła głowę na ramieniu Emily i ze wzruszenia pochlipywała. Violet była bezpieczna! Bezpieczna! Teraz tylko to się liczyło. Emily mogła jakoś poradzić sobie z rodzicami. I z Isaakiem. I z całym Rosewood. Wszystko... nie ułoży się od razu, ale jakoś to będzie. Nigdy by sobie nie darowała, gdyby coś się stało jej dziecku. Spojrzała na dziewczyny. – Wszystko gra – wyszeptała. – Chodźmy, nim nas zobaczą. Już miały się odwrócić i wsiąść do samochodu, kiedy nagle pani Baker przystanęła i spojrzała wprost na Emily. Instynktownie przycisnęła Violet mocniej do siebie. Gdy jej mąż podążył za jej wzrokiem i zobaczył to, co ona, zbladł. Emily z niewyraźną miną uniosła rękę i pomachała, dając znak, że nie ma złych intencji. Po chwili Bakerowie również jej pomachali. Potem wymienili kilka zdań, których Emily nie słyszała. Po chwili pani Baker przeszła przez ulicę do

Emily, z Violet na ręku. – Co wy robicie!? – zawołała Emily w panice. Kiedy podniosła głowę, Spencer, Aria i Hanna odchodziły na bok. – Zostańcie! – Poradzisz sobie – dodała jej otuchy Spencer, znikając za rogiem ulicy. Emily odwróciła się i patrzyła, jak pani Baker weszła na chodnik i uniosła Violet wyżej na biodro. Przez chwilę wpatrywały się w siebie. Emily nie wiedziała, co pani Baker chce jej powiedzieć. „Jak śmiesz tu przychodzić?” albo „Wynoś się stąd”? – Dzień dobry – przywitała się wreszcie pani Baker. – Heather. – Tak naprawdę mam na imię Emily. Emily Fields. Pani Baker zaśmiała się nerwowo. – Wiem. Widziałam twoje zdjęcie w jakimś starym numerze „People” w poczekalni u pediatry. Sama nie wiem, dlaczego cię nie rozpoznałam. – Chwyciła rączkę Violet i pomachała nią lekko. – Pewnie poznajesz tę młodą damę. Ma na imię Violet. – Cześć, Violet. – Emily słowa nie chciały przejść przez gardło. – Wygląda prześlicznie. Jest... szczęśliwa? Pani Baker założyła kosmyk włosów za ucho. – No cóż, jeszcze nie umie mówić, ale chyba tak. My też jesteśmy szczęśliwi. – Na jej twarzy pojawił się wyraz onieśmielenia. – Przeprowadzili się państwo – powiedziała Emily. Pani Baker pokiwała głową. – Tak. Niedługo po tym, jak... no wiesz. Baliśmy się, że ludzie zaczną nam zadawać zbyt wiele pytań. Zdecydowaliśmy się przeprowadzić gdzieś, gdzie nikt nas nie zna. – Kiedy podniosła głowę i spojrzała znowu na Emily, miała łzy w oczach. – Nie zapytam, dlaczego zmieniłaś zdanie. Musisz jednak wiedzieć, że jesteśmy ci dozgonnie wdzięczni. Emily poczuła się tak, jakby nagle nad jej głową zaświeciło jasne słońce. Otarła łzy i jeszcze raz spojrzała na roześmianą, szczęśliwą buzię Violet. – To ja jestem państwu dozgonnie wdzięczna. Po drugiej stronie rozległo się podwójne piknięcie, gdy pan Baker otwierał drzwi samochodu. Jego żona odwróciła się i pomachała do niego, a on zaczął pakować ich rzeczy do bagażnika. – Powiem wszystkim, że miałam dziecko – oznajmiła Emily. – Ale nigdy nie powiem o was. Pani Baker pokiwała głową. – My też dochowamy twojego sekretu. Popatrzyły na siebie w zamyśleniu. Emily chciała zadać tak wiele pytań na temat Violet, ale poczuła, że to nie jest dobry moment. Zrezygnowała z prawa do opieki nad swoją córką. Mogła tylko mieć nadzieję, że Bakerowie zapewnią jej dziecku najlepsze możliwe życie. A żadne pieniądze na świecie nie zapewniłyby Violet lepszego życia niż to, które mogli dać jej Bakerowie. Emily pocałowała czubek główki Violet pokryty rzadkimi włoskami. – Pilnujcie jej jak oka w głowie. Zamykajcie drzwi na noc. Nie spuszczajcie jej z oczu. – Oczywiście – powiedziała Lizzie. – To dobrze. Odwróciła się gwałtownie i tak szybko, jak tylko się dało, wróciła do przyjaciółek. Bała się, że jeśli zostanie z Violet jeszcze chwilę, nie będzie umiała się z nią rozstać. Obejrzała się i popatrzyła ostatni raz na Lizzie, która machała do niej rączką Violet. Ściskało ją w gardle, jakby zaraz miała się rozpłakać. Wyobraziła sobie, że gdzieś tutaj czai się A. i tylko czeka, żeby porwać Violet. Ta myśl przyprawiała ją o dreszcze. Powstrzymując łzy, wpatrywała się przez chwilę w samochody przejeżdżające główną ulicą. „Jeśli teraz przejedzie niebieskie auto, Violet nic się nie stanie – pomyślała. – Jak przejedzie czerwone, stanie się jej krzywda”. Usłyszała wycie silnika i zamknęła oczy, obawiając się tego, co przyniesie przyszłość. Nigdy w życiu nie zależało jej na czymś tak bardzo. Otworzyła oczy dokładnie w chwili, gdy mijał ją samochód. Rozpoznała charakterystyczny znaczek mercedesa. Westchnęła ciężko, a łzy znowu

napłynęły jej do oczu. Samochód był niebieski.

37 OBCY W TŁUMIE

Opactwo Rosewood mieściło się w samym centrum miasta, w starym budynku z kamienia z przepięknymi witrażami, dzwonnicą i idealnie utrzymanym ogrodem. Na trawniku tłoczyli się żałobnicy, a Arii wydawało się, że ma déjà vu. Ostatni raz była tu na pogrzebie Ali, półtora roku temu. A teraz, w słoneczny wtorkowy poranek przybyła tu, żeby towarzyszyć w ostatniej drodze kolejnej osobie – Gayle. Emily i Spencer, które przyjechały razem z nią, w milczeniu wpatrywały się w kościół, kiedy podjeżdżały na parking. Przyjechały tylko ze względu na Hannę. Tata kazał jej się tu pokazać, bo Gayle zrobiła tak wiele dla jego kampanii. A Hanna za bardzo bała się przyjeżdżać tutaj sama. Prius Hanny zatrzymał się obok nich. Hanna wyłączyła silnik, wysiadła i przywitała się z nimi. Rozejrzała się nerwowo i zauważyła wierzbę płaczącą tuż przy ścieżce. – To miejsce nie wywołuje u mnie radosnych wspomnień – powiedziała grobowym głosem. Aria doskonale wiedziała, co Hanna ma na myśli. Właśnie pod tym drzewem stały w chwili, gdy dostały pierwszą wiadomość od A.: „Wciąż tu jestem, suki. I wiem o wszystkim”. Teraz znalazły się dokładnie w tej samej sytuacji. Nadal nękał je ktoś ukrywający się pod pseudonimem A. I ten ktoś wiedział o nich wszystko. Żadna z nich nie potrafiła przewidzieć jego kolejnego posunięcia. W głównej nawie kościoła był jeszcze większy tłum niż przed wejściem. Ludzie stali stłoczeni, natychmiast zrobiło się duszno i zapanował ogłuszający hałas. Kilka osób z klubu dyskusyjnego z Rosewood Day rozmawiało przy chrzcielnicy. Naomi Ziegler stała cicho w rogu z rodzicami, studiując program ceremonii. Aria zastanawiała się, skąd rodzina Naomi znała Gayle. Ksiądz zaprosił wszystkich do środka. Na przedzie nawy ustawiono zamkniętą mahoniową trumnę przykrytą olbrzymimi wieńcami z kwiatów. Obok stał pan Clark ze złożonymi rękami i spuszczoną głową. Wyglądał tak, jakby nie spał od czasu przesłuchania dziewczyn na posterunku. Miał fioletowe podkowy pod oczami, pomarszczoną, bladą cerę i zmierzwione włosy. Co chwila na jego twarzy pojawiał się dziwny grymas, jakby bardzo się czegoś bał. Kiedy Aria zmrużyła oczy, mogłaby przysiąc, że widzi, jak porusza ustami, jakby mówił do siebie. Hanna oparła się o ramię Arii. – Tata mi powiedział, że według policji Gayle zamordował facet, który włamywał się do okolicznych domów. Przesłuchiwano go. A jeśli to jego oskarżą? Spencer wzruszyła ramionami. – Lepiej jego niż nas. Emily otworzyła szeroko oczy. – Jak możesz tak mówić? Nie pamiętasz, jak okropnie czułyśmy się, gdy to nas posądzono o morderstwo? Nie możemy pozwolić, żeby ktoś inny za to odpowiadał. Spencer uniosła brew, zajmując miejsce w ławce. – Kto wie? Może ten, kto włamał się do jej domu, to A. – A może ten włamywacz naprawdę zabił Gayle i nie ma nic wspólnego z A. – zasugerowała Aria.

Jednak nawet ona najwyraźniej nie wierzyła w to, co właśnie powiedziała. Tak samo jak pozostałe dziewczyny. Spencer założyła nogę na nogę, wygładziła czarną spódnicę i spojrzała przed siebie. Po chwili milczenia Aria usiadła obok niej, a Hanna i Emily poszły w jej ślady. Muzyka organowa ucichła i ciężkie drzwi zamknęły się z trzaskiem. Wszyscy poruszyli się niespokojnie w ławkach. Aria wyciągnęła szyję ponad głowami osób przed nią. Pan Clark wychodził na podium i poprawiał mikrofon. Kiedy chrząknął, mikrofon zatrzeszczał przeciągle i pan Clark się skrzywił. Potem nastąpiła przeraźliwie długa cisza. Pan Clark wpatrywał się w morze głów przed sobą. Drżała mu dolna warga. Kilka osób zakaszlało, kilka poszturchiwało się z zakłopotaniem. Ale pan Clark ani drgnął. Aria poczuła, jak zaciska się jej żołądek. Serce jej się krajało na widok tego zniszczonego przez życie człowieka, szczególnie że najprawdopodobniej to one przyczyniły się do jego nieszczęścia. A jeśli to przez nie Gayle zginęła z ręki A.? To by oznaczało, że zrujnowały jego życie po raz drugi po tym, jak zabiły Tabithę. Na Arii ciążyła największa wina. To ona zepchnęła Tabithę z tarasu. Patrzyła na swoje przyjaciółki, przerażona tym, co zrobiły. Trzęsły się jej ręce. Wreszcie pan Clark zaczął mówić. – Nie sądziłem, że będę musiał przechodzić przez to dwa razy w ciągu roku – powiedział łamiącym się głosem. W pięści mocno zaciskał chusteczkę. – Gdy ginie córka, człowiek załamuje się na dobre, ale kiedy traci żonę, cały świat obraca się w ruinę. – Wytarł nos. – Wielu z was znało Gayle jako niewiarygodnie hojną filantropkę. Ale ja znałem ją też z innej strony. Wiedziałem, że to wyjątkowa osoba... Opowiadał o tym, że Gayle ratowała każdego bezpańskiego psa, zaopiekowała się ubogą rodziną z Curaçao i opłaciła budowę ich nowego domu, a w każde Święto Dziękczynienia pracowała społecznie w kuchni wydającej posiłki bezdomnym. Większość anegdot ciągnęła się w nieskończoność i nie miała puenty, ale odmalowany w ten sposób portret Gayle przeczył wszystkim podejrzeniom, że to ona była A. Dziewczyny dały się po raz kolejny nabić w butelkę. Pan Clark wygłaszał swoją apologię, co chwila milknąc i ocierając łzy. Kiedy Aria usłyszała słowo „morderca”, nagle podniosła głowę i nastawiła ucha. – Nie chcę dzisiaj poświęcać uwagi mordercy mojej żony, ale muszę powiedzieć coś na jego temat – pan Clark mówił dalej grobowym głosem. – Kimkolwiek jesteś, z jakiegokolwiek powodu popełniłeś tę zbrodnię, znajdę cię. Tak jak znajdę tego, kto zabił moją córkę. W tłumie rozległy się nerwowe szepty. Aria zamrugała i dopiero po chwili dotarło do niej to, co właśnie usłyszała. Spojrzała na swoje przyjaciółki. „Co on powiedział?”, zapytała bezgłośnie. Zakręciło się jej w głowie. Czuła się jak we śnie. Pan Clark gestem uciszył zgromadzonych. – Ta informacja i tak do państwa dotrze, więc mogę ją równie dobrze ogłosić dzisiaj. Przeprowadzono autopsję zwłok Tabithy. Przyczyną jej śmierci nie był alkohol. Została zamordowana. Wszyscy zaczęli jeszcze głośniej rozmawiać. Gardło Arii zacisnęło się tak mocno, że ledwie mogła oddychać. Jej przyjaciółki patrzyły po sobie równie zdumione. Telefon Arii zabrzęczał głośno. Pół sekundy później odezwały się komórki Emily, Hanny i Spencer. Aria spojrzała na nie w popłochu, a potem popatrzyła na ekran swojego telefonu. Gardło zacisnęło jej się zupełnie, a w żołądku poczuła ogień. Dostała nowego SMS-a. Otworzyła go. Na chwilę pociemniało jej w oczach. Nie przesłyszałyście się, suki. Tatuś ma zamiar was dopaść. Jak myślicie, ile czasu upłynie, nim policja zda sobie sprawę, że byłyście na miejscu zbrodni? A. – O Boże – wyszeptała Spencer. Odwróciła się szybko i rozejrzała. – Dziewczyny, A. jest... – ... tutaj? – dokończyła Hanna. Aria wpatrywała się w kościół pełen ludzi, których znała ze szkoły, z miasta, ze swojej przeszłości. Nagle rozległ się wysoki chichot, a tylnymi drzwiami ktoś wymknął się z kościoła,

zatrzaskując za sobą ciężkie wrota.

CO BĘDZIE DALEJ...

Na pewno uwielbiacie historie, które kończą się z wielkim hukiem. A to niejedyne fajerwerki, które mam w zanadrzu dla naszych kłamczuch. Już się szykują na tydzień na Karaibach z uczniami z całej Pensylwanii. I ze mną! Już mam znakomity peryskop, dzięki któremu będę przyglądać się z bliska niecnym poczynaniom Spencer, Arii, Emily i Hanny. Zacznijmy od Spencer. Tak wielkie nadzieje wiązała z najbardziej ekskluzywnym klubem w Princeton. Ale po bachanaliach, w czasie których podano jej słynne brownie, jedynym zgromadzeniem, które przyjmie ją w poczet swoich członków, będzie kolejka na stołówce w czasie rejsu po oceanie. Byle tylko nie wyrzucono jej za burtę... Aria postanowiła zostawić za sobą wszystkie dramaty rodziny Kahnów i rozkosznie powylegiwać się razem z Noelem na pokładzie statku. No cóż, może i Aria wygląda lepiej w bikini niż pan Kahn, ale on przynajmniej ma serce na dłoni. Tym razem Noel jej wybaczył, lecz czy będzie tak wielkoduszny na wieść o tym, że Aria kryje przed nim kolejne tajemnice? A nasza mała, biedna Emily? Teraz, kiedy wypuściła kota – czy raczej dziecko – z worka, w domu Fieldsów rozpęta się piekło. Czy rejs okaże się dla niej ucieczką od nieszczęsnej historii jej macierzyństwa? A może powrót na miejsce śmierci Tabithy jeszcze bardziej pogrąży Emily w smutku? No cóż, Hanna faktycznie wyglądała na zajęciach z tańca na rurze jak wieloryb wyrzucony na plażę, ale i tak udało się jej odzyskać Mike’a. Gdyby tylko reszta szkoły zapomniała tak łatwo jej ostatni popis w roli najbardziej nieudolnej podglądaczki w historii Rosewood. Niestety, nie wszystko idzie tak łatwo w zapomnienie, a pewnych grzechów się nie wybacza. Na przykład tego, co zrobiła zeszłego lata. Można nabroić i uciec, lecz nie można ukrywać się w nieskończoność. Szczególnie na otwartym morzu. Nasze kłamczuchy powinny cieszyć się rejsem, póki tylko mogą. Podobno w Morzu Karaibskim żyją rekiny, które z daleka potrafią wyczuć krew... Kotwica w górę! A.

PODZIĘKOWANIA

Jak zawsze chcę podziękować Lanie Davis, Sarze Shandler, Joshowi Bankowi i Lesowi Morgensteinowi z Alloy za cały wysiłek, który włożyli w przygotowanie tej książki. Trudno mi się ją pisało – bo tak wiele mnie rozpraszało – ale zawsze mogłam na Was liczyć. Dziękuję także Farrin Jacobs i Kari Sutherland z wydawnictwa Harper za bardzo cenne i wnikliwe uwagi. I za to, że tak dobrze poznały moje postacie. Pozdrawiam Aiah Wieder, dziękując za okazaną pomoc, a także Kristin Marang za prowadzenie strony internetowej i akcji promocyjnych. Uwielbiam spotkania z moimi fanami! Mam nadzieję, że moja cała rodzina i przyjaciele wiedzą, ile dla mnie znaczą. Pozdrawiam Kristiana, który jest przeuroczy i na pewno wyrośnie na kogoś szalonego i zabawnego. Chcę też podziękować wszystkim sprzedawcom książek, którzy z takim zapałem promowali serię Pretty Little Liars, a szczególnie Shelly z Harleysville Books w Harleysville w Pensylwanii i Kenny’emu z Books and Greetings w Northvale w New Jersey. W czasie moich podróży poznałam wielu wspaniałych księgarzy, a także fantastycznych bibliotekarzy, nauczycieli i – oczywiście! – czytelników. Bez Was moja seria nie osiągnęłaby tak ogromnego sukcesu. Jestem Wam bardzo wdzięczna. Tę książkę dedykuję Caron Crooke, która jest śliczna i fantastyczna. Bardzo się cieszymy, że weszłaś do naszej rodziny!

Sara Shepard jako nastolatka chciała być gwiazdą oper mydlanych, projektantką klocków Lego lub genetykiem. Inspiracją bestsellerowych powieści z serii Pretty Little Liars oraz The Lying Game stały się jej wspomnienia z czasów szkolnych.