Sara Shepard - Pretty Little Liars 02 - Bez skazy.pdf

SAVE OFFLINE

1

Shepard Sara Pretty Little Liars 02 Bez skazy

NIE CIESZ SIĘ ZA WCZEŚNIE. TO JESZCZE NIE KONIEC. Śledztwo w sprawie zniknięcia Alison przybiera nieoczekiwany obrót. Do Rosewood powraca Toby, który jest jak czarny kot – zawsze zwiastuje kłopoty. Aria, Emily, Spencer i Hanna tracą grunt pod nogami. Dziewczyny muszą połączyć siły, ale czy potrafią sobie zaufać?

2

- Myślicie, że naprawdę to zrobi? — wyszeptała Emily. Przejeżdżające auto oświetliło na moment domek To by'ego. — Nie — powiedziała Spencer, nerwowo obracając w palcach brylantowy kolczyk. — Blefuje. Aria włożyła do ust kosmyk czarnych włosów. - Też tak myślę. — Poza tym nie wiadomo, czy Toby w ogóle tam jest — dodała Hanna. Zapadło pełne napięcia milczenie. Widziały już nieje den numer, jaki wykręciła Ali, ale większość z nich była zupełnie niewinna. Kiedyś zakradła się do luksusowego salonu spa, żeby poleżeć sobie w jacuzzi z morską wodą. Innym razem dolała trochę czarnej farby do włosów do szamponu Melissy, siostry Spencer. Ale teraz wszystkie czuły się jakoś... nieswojo. B u u u m!

3

Dla M.D.S. i UNS. „Oko za oko, aż wszyscy oślepną. Gandhi

4

TAK TO SIĘ ZACZĘŁO Znasz tego chłopaka, który mieszka kilka domów dalej i wygląda jak największy psychopata na świecie? Stoisz ze swoim chłopakiem na werandzie i już masz go pocałować na dobranoc, kiedy nagle widzisz tego debila, jak s t o i i się g a p i . Czasem dostrzegasz go kątem oka, kiedy plotkujesz w najlepsze z przyjaciółkami. Na pewno nie pojawia się przypadkowo. On jest jak czarny kot, który doskonale wie, którą wybierzesz drogę. Gdy przejeżdża na rowerze obok twojego domu, natychmiast myślisz sobie: „To znak, że obleję egzamin z biologii". Gdy krzywo na ciebie popatrzy, miej się na baczności. W każdym mieście jest taki chłopak, chłopak jak czarny kot. Ten z Rosewood nazywał się Toby Cavanaugh.

5

— Jeszcze trochę różu — Spencer Hastings odchyliła się do tyłu i przyjrzała badawczo twarzy swojej przyjaciółki Emily Fields. — Wciąż widać piegi. — Mam korektor Clinique — poderwała się Alison DiLaurentis i pobiegła po swoją sztruksową kosmetyczkę. Emily spojrzała do lusterka stojącego na stoliku w salonie Alison. Przekrzywiła głowę w jedną, potem w drugą stronę i wydęła usta. — Gdyby mama mnie teraz zobaczyła, toby mnie zabiła. — A my cię zabijemy, jeżeli to zmyjesz - ostrzegła ją Aria Montgomery, która z sobie tylko wiadomych powodów hasała po pokoju niemal goła od pasa w górę, tylko w biustonoszu z włóczki, własnoręcznie zrobionym na drutach. — Tak, Em, wyglądasz bosko — potwierdziła Hanna Marin. Siedziała po turecku na podłodze i cały czas sprawdzała, czy trochę za ciasne dżinsy biodrówki nie wpijają jej się w krok. Był kwietniowy, piątkowy wieczór. Ali, Aria, Emiiy, Spencer i Hanna chodziły do szóstej klasy i właśnie odbywały jedno ze swoich cotygodniowych całonocnych spotkań. Robiły sobie wtedy nawzajem zbyt wyzywające makijaże, zjadały tonę chipsów i jednym okiem oglądały MTV na telewizorze plazmowym Ali. Dziś na dywanie leżały stosy ciuchów, bo chciały wymienić się ubraniami do końca roku szkolnego. Spencer przymierzyła cytrynowożółty sweterek z kaszmiru do swojego szczupłego torsu. — Weź — zachęcała Ali. - Słodko w nim wyglądasz. Hanna przyłożyła do bioder oliwkową sztruksową spódnicę Ali i przybrała pozę modelki.

6

— Jak myślisz? - zwróciła się do Ali. — Seanowi by się podobało? Ali jęknęła i rzuciła w Hannę poduszką. Od kiedy zaprzyjaźniły się z sobą we wrześniu, Hanna gadała tylko i wyłącznie o tym, jak bardzo k o o o c h a Seaiia Ackarda, chłopaka ze swojej klasy. Znali się od przedszkola, a potem chodzili do tej samej szkoły. W piątej klasie Sean był zwyczajnym niewysokim i piegowatym dzieciakiem, ale w wakacje urósł kilkanaście centymetrów i wyszczuplał. Teraz wszystkie dziewczyny chciały się z nim całować. Niesamowite, jak wiele mogło się zmienić w ciągu roku. Wszystkie dziewczyny — może poza Ali — aż za dobrze zdawały sobie z tego sprawę. W ubiegłym roku były szarymi myszkami. Spencer, najlepsza uczennica w klasie, zawsze siedziała w pierwszej ławce i zawsze zgłaszała się do odpowiedzi. Aria, trochę oderwana od rzeczywistości, ćwiczyła figury baletowe, zamiast grać w piłkę jak inni. Nieśmiała Emily należała do czołówki pływaczek w stanie. Ci, którzy lepiej ją poznali, wiedzieli, jak skomplikowany charakter kryje się pod maską spokoju. Hanna, choć niezdar na i ofermowata, z zapałem studiowała każdy nowy numer „Vogue'a" i „Teen VogueV. Od czasu do czasu palnęła jakiś komentarz na temat najnowszych trendów w modzie, o których nikt nie słyszał. Oczywiście każda z nich była na swój sposób wyjątkowa. Jednak mieszkały w Rosewood w stanie Pensylwania — w miasteczku oddalonym o czterdzieści kilometrów od Filadelfii, a tu ws z ys t ko było na swój sposób wyjątkowe. Kwiaty piękniej pachniały, woda miała lepszy smak, a domy były większe. Mieszkańcy żartowali, że

7

nocą wiewiórki zbierają śmieci i pielą uliczne klomby, żeby Rosewood mogło sprostać oczekiwaniom swoich wymagających mieszkańców. W miejscu bez skazy trudno się było czymś wyróżniać. Udawało się to tylko Ali. Miała długie blond włosy, idealnie owalną twarz i wielkie niebieskie oczy. Żadna dziewczyna nie mogła się z nią równać. Kiedy zjednoczyła je wszystkie — czasem czuły się tak, jakby je o dkr y ł a — przestały być szarymi myszkami. Nagle dostały przepustkę na tereny, na które wcześniej nigdy by się nie zapuściły. Mogły, na przykład, zaraz po wyjściu ze szkolnego autobusu przebierać się w minispódniczki w szkolnej łazience. Albo posyłać chłopakom liściki przypieczętowane pocałunkiem ust pomalowanych błyszczykiem. Albo dumnie paradować w jednym szeregu po szkolnym korytarzu, siejąc postrach wśród wszystkich frajerów, których i tak ignorowały. Ali chwyciła tubkę z fioletowym błyszczykiem i rozsmarowała go na ustach. — Kim jestem? Dziewczyny parsknęły śmiechem. Ali parodiowała Imogen Smith, dziewczynę z ich klasy, która trochę za bardzo lubiła swoją szminkę. — Nie, czekaj — Spencer wydęła wąskie usta i wręczyła Ali poduszkę. — Włóż to pod koszulkę. Fajne. Ali wcisnęła poduszkę pod różowy podkoszulek polo i znowu rozległ się chichot. Plotka głosiła, że Imogen poszła kiedyś na całość z Jeffreyem Kleinem z dziesiątej klasy i zaszła z nim w ciążę. — Jesteście paskudne — zaczerwieniła się Emily. 8

Była najlepiej ułożona z całej grupy, być może z powodu bardzo surowych rodziców, którzy wychowali ją w poczuciu, że dobra zabawa to dzieło szatana. — Co, Em? — Ali wzięła Emily pod ramię. — Imogen wygląda jak wieloryb. Niech się cieszy, jeśli to tylko ciąża. Dziewczyny zaśmiały się znowu, ale tym razem nieco nerwowo. Ali potrafiła bezbłędnie rozpoznać słaby punkt każdej z nich. Nawet jeśli nie myliła się co do Imogen, zastanawiały się, czy i im obrabiała tyłki, gdy nie stały w pobliżu. Czasem tak im się wydawało. Znowu zaczęły przeglądać ubrania. Aria zakochała się w szykownej sukience od Kreda Perry'ego, należącej do Spencer. Emily włożyła bardzo krótką skórzaną spódniczkę, odsłaniającą jej chude nogi, i zapytała, czy nie sądzą, że jest za krótka. Ali uznała, że dżinsy Hanny mają za szerokie nogawki i natychmiast je zdjęła, pokazując różowe, atłasowe męskie bokserki. Kiedy przechodziła wzdłuż okna do wieży stereo, nagle zamarła. — O Boże! — wrzasnęła, chowając się za pluszową kanapą w kolorze jagodowym. Dziewczyny zerwały się na równe nogi. Za oknem stał Toby Cavanaugh. Po prostu... s t a ł . I gapił się na nie. — Oj, oj, oj! — Aria zakryła piersi, bo przed chwilą zdjęła sukienkę Spencer i teraz znowu stała tylko we włóczkowym staniku. Spencer, w pełni ubrana, podbiegła do okna. — Spadaj stąd, zboczeńcu! — krzyknęła. Toby uśmiechnął się złośliwie, odwrócił się i szybko oddalił. Większość ludzi na widok Toby'ego przechodziła na drugą stronę ulicy. Był starszy od dziewczyn, blady, wysoki

9

i chudy. Zawsze błąkał się sam po okolicy, jakby wszystkich szpiegował. Krążyło o nim wiele plotek. Że ktoś go przyłapał, jak całował się z języczkiem z własnym psem. Że świetnie pływał, bo miał skrzela zamiast płuc. Że sypiał w trumnie stojącej w domku na drzewie rosnącym na podwórku jego domu. loby rozmawiał tylko z jedną osobą - swoją przyrodnią siostrą Jenną, która chodziła z nimi do klasy. Jenna też była beznadziejną wieśniarą, jednak nie aż tak przerażającą. Przynajmniej potrafiła zbudować pełne zdanie, i w pewien irytujący sposób była ładna. Miała gęste ciemne włosy, wielkie, szczere zielone oczy i wydatne czerwone usta. - Czuję się, jakby mnie ktoś z g w a ł c i ł - Aria otrząsnęła się, jakby jej chude ciało pokryły bakterie E. coli. Niedawno uczyli się o nich na biologii. — Jak on śmie nas straszyć? Ali poczerwieniała z gniewu. - Dostanie za swoje — powiedziała. - Jak? - Hanna otworzyła szeroko jasnobrązowe oczy. Ali myślała przez chwilę. - Odpłacimy' mu pięknym za nadobne. Wyjaśniła im, że trzeba Toby'ego przestraszyć. Jeśli nie szwendał się po okolicy, szpiegując sąsiadów, na pewno był w swoim domku na drzewie. Siedział tam od rana do nocy, grając w elektroniczną grę, a może budował gigantycznego robota, który miał zrównać z ziemią ich szkołę. Niestety, jak sama nazwa wskazuje, domek na drzewie znajdował się na drzewie, a Toby za każdym razem wciągał do środka sznurową drabinkę, żeby nikt go nie śledził. Nie mogły tak po prostu wejść do środka i krzyknąć: „Uhuuuu!".

10

— Musimy zdobyć petardy. Na szczęście wiemy, skąd je wziąć — Ali uśmiechnęła się szeroko. Toby miał bzika na punkcie sztucznych ogni. U stóp drzewa zawsze mocował w ziemi petardy, które często odpala] przez okno w domku. — Zakradniemy się tam, weźmiemy jedną i zapalimy mu pod oknem — wyjaśniła Ali. — Narobi w majtki ze strachu. Dziewczyny popatrzyły na dom Cavanaughów po drugiej stronie ulicy. Nie było jeszcze późno, ledwo wpół do jedenastej, ale prawie wszystkie światła już zgaszono. — No nie wiem — powiedziała Spencer. — Właśnie — zgodziła się z nią Aria. — A jak coś się nie uda? Ali westchnęła teatralnie: — Ej, dziewczyny. Zapadła cisza. Hanna chrząknęła. — Jak dla mnie to fajny plan — powiedziała. — No dobra - uległa Spencer. Emily i Aria tylko wzruszyły ramionami na znak zgody. Ali klasnęła i gestem przywołała wszystkie na kanapę stojącą pod oknem. — Ja pójdę to zrobić. Obserwujcie mnie stąd. Dziewczyny usiadły przy wielkim oknie w salonie i patrzyły, jak Ali przechodzi przez ulicę. Dom Toby'ego był usytuowany pod kątem w stosunku do domu DiLaurentisów. Zbudowano go w stylu wiktoriańskim, tak jak dom Ali, jednak ani jeden, ani drugi nie mógł się równać rozmiarami z farmą Spencer, sąsiadującą z domem Ali. Na terenie swojej posiadłości Hastingsowie mieli własny młyn, dom z ośmioma sypialniami, garaż na pięć samochodów,

11

basen okolony skalami i stodołę przebudowaną na domek gościnny. AU wbiegła na teren posesji Cavanaughów, a potem podeszła do domku na drzewie. Przysłaniały go wysokie wiązy i sosny, ale światła ulicznych latarni rzucały dość światła, by dziewczyny mogły dostrzec jego zarys. Minutę później zobaczyły, jak Ali trzyma w dłoni petardę i cofa się o jakieś dwadzieścia kroków, żeby zajrzeć do środka domku przez okno, w którym widać było niebieską poświatę. — Myślicie, że naprawdę to zrobi? — wyszeptała Emily. Przejeżdżające auto oświetliło na moment domek Toby'ego. — Nie — powiedziała Spencer, nerwowo obracaj ąc w palcach jeden z brylantowych kolczyków, które podarowali jej rodzice w nagrodę za same piątki na świadectwie. — Rlefuje. Aria włożyła do ust kosmyk czarnych włosów. — Też tak myślę. — Poza tym nie wiadomo, czy Toby w ogóle tarn jest — dodała Hanna. Zapadło pełne napięcia milczenie. Widziały już niejeden numer, jaki wykręciła Ali, ale większość z nich była zupełnie niewinna. Kiedyś zakradła się do luksusowego salonu spa, żeby poleżeć sobie w jacuzzi z morską wodą. Innym razem dolała trochę czarnej farby do włosów do szamponu Melissy, siostry Spencer. Wysyłała do Mony Vanderwaal, klasowego pośmiewiska, listy miłosne pisane niby przez dyrektora Appletona. Ale teraz wszystkie czuły się jakoś... nieswojo. B u u u m!

12

Emily i Aria aż podskoczyły. Spencer i Hanna przycis nęły twarze do szyby. Po drugiej stronie ulicy panowała ciemność. Tylko z okna domku na drzewie sączyło się blade światło. — Może to nie była petarda — Hanna spojrzała z ukosa. — A niby co? — zapytała sarkastycznie Spencer. — Pistolet? Naraz dobiegło je szczekanie wilczura Cavanaughów. Dziewczyny chwyciły się za ręce. Na werandzie zapaliło się światło. Rozległy się głosy, a pan Cavanaugh wybiegi przez boczne drzwi. Nagle w oknie domku na drzewrie po jawiły się języki ognia. Pożar zaczął się rozprzestrzeniać. Wyglądało to jak na filmie wideo, który rodzice co roku kazali oglądać Emily. Rozległo się wycie syren. Aria spojrzała na przyjaciółki. — Co się dzieje? — spytała. — Myślicie, że...? — wyszeptała Spencer. — A jeśli Ali... — zaczęła Hanna. — Dziewczyny — usłyszały głos za plecami. Ali stała w drzwiach salonu. Chwyciła się pod boki. Nigdy wcześniej nie widziały jej tak bladej. — Co się stało? — zapytały jednym głosem, Ali miała zmartwioną minę. — Nie wiem. Ale to nie moja wina. Syreny zbliżały się, aż wreszcie pod domem Cava-naughów zatrzymała się karetka. Sanitariusze wyskoczyli i popędzili w stronę domku na drzewie. Sznurowa drabinka była spuszczona. — Ali, co się stało? — Spencer spojrzała na nią. — Musisz nam powiedzieć! — zawołała i pobiegła do drzwi. Ali ruszyła za nią.

13

- Spence, zostań! Hanna i Aria popatrzyły po sobie. Za bardzo się bały, żeby wyjść. Ktoś mógłby je zobaczyć. Spencer schowała się za krzewem i patrzyła na drugą stronę ulicy. Wtedy zobaczyła wielką dziurę o nierównej krawędzi w miejscu okna w domku Toby'ego. Usłyszała, że ktoś skrada się z tyłu. - To ja — szepnęła Ali. - Co... Spencer nie zdążyła zadać pytania, bo jeden z pielęgniarzy, który wspiął się do domku, teraz kogoś z niego wynosił. Czy Toby'emu c o ś s i ę s t a ł o ? N i e ż y j e ? Dziewczyny, i te w domu, i te na zewnątrz, wyciągnęły szyje, żeby coś zobaczyć. Serca biły im szybciej. Nagle zamarły. To nie był Toby. To była Jenna. Kilka minut później Ali i Spencer wróciły do środka. Ali z niesamowitym spokojem opowiedziała im, co się stało. Petarda wpadła do domku i uderzyła Jennę. Nikt nie widział, jak Ali ją zapalała, więc były bezpieczne, jeśli tylko żadna nie puści pary z gęby. W końcu petarda należała do Toby'ego. Jeśli gliny kogoś o to oskarżą, to właśnie jego. Przez całą noc płakały i tuliły się do siebie, zasypiały i znowu się budziły. Spencer była w takim szoku, że przez kilka godzin leżała skulona przed telewizorem i tylko przerzucała kanały, od Cartoon Network do Animal

14

Planet i z powrotem. Kiedy obudziły się następnego dnia, cała okolica huczała od plotek. Ktoś się przyznał. Toby. Dziewczyny myślały, że to jakiś żart, ale lokalna gazeta potwierdziła, że Toby przyznał się, że podczas zabawy fajerwerkami w domku na drzewie przypadkowo rzucił jeden prosto w twarz swojej siostrze. Wybuch ją o ś l e p i ł . Ali przeczytała to na głos. Siedziały w kuchni przy stole, trzymając się za ręce. Wiedziały, że mogą odetchnąć z ulgą, ale przecież... znały prawdę. Jcnna podczas kilkudniowego pobytu w szpitalu była w stanie histerii. Wszyscy pytali ją, co się stało, ona zaś, zupełnie zdezorientowana, nie umiała odpowiedzieć. Nie mogła też sobie przypomnieć, co się działo bezpośrednio przed wypadkiem. Lekarze orzekli, że to najprawdopodobniej wynik wstrząsu pourazowego. W szkole zorganizowano szkolenie przeciwpożarowe, a potem imprezę charytatywną i kiermasz wypieków. Dziewczyny, szczególnie Spencer, z niezwykłym zapałem brały udział w tych imprezach, choć oczywiście udawały, że nie mają zielonego pojęcia, co się stało. Jeśli ktoś pytał, odpowiadały, że Jenna to taka słodka dziewczyna i jedna z ich najlepszych kumpelek. Inne dziewczyny, które nie zamieniły z nią nawet słowa, teraz twierdziły podobnie. Jenna nigdy już nie wróciła do szkoły w Rosewood. Zaczęła się uczyć w specjalnej szkole dla niewidomych w Filadelfii i od tamtego wieczoru jej nie widziano. Te tragiczne wydarzenia stopniowo zamiatano pod dywan, a Toby nie próbował wyjawić prawdy. Do końca roku uczył się w domu, pod kierunkiem rodziców. Kiedy

15

minęło lato, przeniósł się do poprawczaka w Maine. Wyjechał po cichu pewnego pięknego sierpniowego dnia. Ojciec odwiózł go na stację kolejową, skąd już sam pojechał pociągiem na lotnisko. Tego samego popołudnia dziewczyny widziały, jak jego rodzice rozebrali domek na drzewie. Jakby chcieli wymazać wszystkie ślady istnienia Toby'ego. Dwa dni po wyjeździe Toby'ego rodzice AU zabrali ją i jej przyjaciółki na biwak w góry Poconos. W piątkę pływały tratwą i wspinały się na skałki. Opalały się na brzegu jeziora. Pewnej nocy, kiedy zaczęły rozmawiać o Jennie i Tobym — co często zdarzało im się tego lata — Ali przypomniała im, że nigdy, p r z e n i gd y nie wolno im zdradzić tajemnicy. Milczenie aż po grób miało na wieczność przypieczętować ich przyjaźń. Tej nocy, kiedy zasunęły już wejście do swojego namiotu i włożyły na głowę kaptury kaszmirowych bluz J. Crew, Ali dała każdej bransoletkę ze sznurka w jaskrawych kolorach, co miało symbolizować łączącą je więź. Zawiązała bransoletki na ich nadgarstkach i każdej kazała powtórzyć: „Obiecuję milczeć aż po grób". Każda z nich wypowiedziała słowa przysięgi. N a koniec Ali sama zawiązała sobie bransoletkę. - Aż po grób — wyszeptała, kiedy zawiązała węzełek, i położyła dłoń na sercu. Chwyciły się za ręce. Mimo tej strasznej sytuacji cieszyły się, że mają siebie nawzajem. Nie zdejmowały bransoletek nawet pod prysznicem. Nosiły je w czasie wycieczek szkolnych do Waszyngtonu i do skansenu historycznego w Williamshurgu (Spencer wyjechała wtedy na Bermudy). Nie ściągały ich w czasie treningów hokeja ani nawet w czasie grypy. Ali udawało 16

się zachować swoją bransoletkę w największej czystości, jakby brud mógł zniweczyć cały sens jej noszenia. Czasem dotykały bransoletek palcami i szeptały: — Aż po grób. Dzięki temu przypominały sobie, jak blisko się przyjaźnią. Wypowiadały te słowa niczym tajemne zaklęcie. Tylko one znały ich prawdziwe znaczenie. Ali nawet kiedyś to powiedziała, prawie rok później, ostatniego dnia siódmej klasy, kiedy zebrały się na kolejną całonocną imprezę, inaugurującą sezon letni. Nie przypuszczały wtedy, że za kilka godzin Ali zaginie. I że tego dnia umrze.

17

1 A MYŚLAŁYŚMY, ŻE SIĘ PRZYJAŹNIMY Spencer Hastings stała na soczyście zielonym trawniku przed kościołem w Rosewood razem z trzema dawnymi przyjaciółkami: Hanną Marin, Arią Montgomery i Emily Fields. Od czasu tajemniczego zniknięcia Alison DiLau-rentis nie zamieniły z sobą ani słowa. Spotkały się ponownie po trzech latach, w czasie mszy za duszę Alison. Dwa dni wcześniej robotnicy znaleźli ciało Ali pod betonową płytą, za jej dawnym domem. Spencer ponownie spojrzała na treść SMS-a, którego właśnie dostała. Wciąż tu jestem, suki. I wiem o wszystkim. A. — O Boże — wyszeptała 1 lanna. Na ekranie jej telefonu pojawił się ten sam tekst. Aria i Emily też dostały identyczną wiadomość. Przez cały

18

poprzedni tydzień każda z nich dostawała maile, SMS-y i wiadomości na komunikatorach od kogoś, kto podpisywał się literą A. Przypominał im o wydarzeniach z siódmej klasy, z okresu, kiedy zniknęła Ali, ale także o kilku nowych tajemnicach... o tym, co działo się t e r a z . Spencer przez jakiś czas myślała, że A. to Alison, która wróciła, teraz jednak należało taką możliwość zdecydowanie wykluczyć, prawda? Ciało Ali zgniło pod betonową płytą. Nie żyła... i to od dawna. — Myślicie, że chodzi o... o sprawę Jenny? — wyszeptała Aria, przesuwając dłonią po kwadratowym podbródku. Spencer wsunęła telefon z powrotem do tweedowej torebki od Kate Spade. — Nie powinnyśmy o tym tutaj rozmawiać. Ktoś może usłyszeć — powiedziała. Spojrzała nerwowo na schody do kościoła. Przed chwilą stali tam Toby i Jen na Cavanaugh. Spencer nie spotkała Toby'ego, od kiedy Ali zniknęła, a Jennę widziała po raz ostatni w noc wypadku, w ramionach pielęgniarza, który wynosił ją z domku. — Przy huśtawkach? - wyszeptała Aria. Miała na myśli plac zabaw należący do przedszkola w Rosewood, gdzie niegdyś regularnie się spotykały. — Idealnie — powiedziała Spencer, przeciskając się przez tłum żałobników. — Tam się spotkamy. Było późne popołudnie pięknego jesiennego dnia. Powietrze pachniało jabłkami i drzewnym dymem. N a niebie unosił się balon. Doskonały dzień na nabożeństwo żałobne za duszę jednej z najpiękniejszych dziewczyn w Rosewood.

19

„Wiem o wszystkim". Spencer przeszył zimny dreszcz. To pewnie blef. Niezależnie od tego, kim jest A,,, na pewno nie wie wszystkiego. Na pewno nie wie o sprawie Jenny... a już na pewno nie zna tajemnicy, którą Spencer dzieliła tylko z Ali. W noc wypadku Jenny Spencer była świadkiem czegoś, czego nie widziały pozostałe dziewczyny. Ali zabroniła jej o tym mówić nawet przyjaciółkom. Spencer chciała im wyjawić sekret, ale skoro nie mogła, zepchnęła go na dno świadomości, jakby nigdy nie istniał. Ale jednak... istniał. Po tym jak Ali wystrzeliła petardą prosto w okno domku na drzewie, Spencer wybiegła na zewnątrz, na świeże wiosenne, kwietniowe powietrze. Wokół rozchodził się zapach spalonych włosów. Zobaczyła, jak po rozkołysanej drabince jakiś pielęgniarz wynosi Jennę z domku na drzewie. Ali stała obok niej. — Specjalnie to zrobiłaś? — zapytała Spencer, sparaliżowana strachem. — Nie! — Ali ścisnęła jej ramię. — To był... Przez kilka lat Spencer próbowała wyprzeć z pamięci to, co stało się potem. Nagle podbiegł do nich Toby Cavanaugh. Pot skleił mu włosy, a jego blada zazwyczaj twarz była teraz czerwona. Podszedł do Ali. — W i d z i a ł e m c i ę . — Toby trząsł się z gniewu. Spojrzał na swój dom, przed którym stał wóz policyjny. — Powiem im. Spencer westchnęła. Drzwi karetki zamknęły się z trzaskiem i dźwięk syren oddalał się od domu. Ali milczała.

20

— Tak, ale ja t e ż cię widziałam, Toby — powiedziała po chwili. — I jak piśniesz choć słówko, powiem twoim rodzicom. Toby cofnął się o krok. -Nie. — Tak — odparła Ali. Choć miała ledwie metr sześćdziesiąt pięć, nagle wydała się wyższa od niego. — Ty odpaliłeś petardę. Ty zraniłeś siostrę. Spencer chwyciła ją za ramię. Co ona wyprawia? Ali wyrwała się. — Przyrodnią siostrę — mruknął Toby prawie bezgłośnie. Spojrzał na domek na drzewie, a potem na koniec ulicy. Pod dom Cavanaughów podjeżdżał kolejny samochód policyjny. — Jeszcze cię dopadnę — warknął. — Poczekaj tylko. I zniknął. Spencer wzięła Ali za rękę. — Co teraz zrobimy? — Nic — powiedziała Ali beztrosko. — Wszystko gra. — Alison... — Spencer nie wierzyła własnym uszom. — Nie słyszałaś, co powiedział? Widział cię. Teraz pójdzie na policję. — Nie sądzę — uśmiechnęła się Ali. — Mam na niego haka. Potem nachyliła się i powiedziała Spencer na ucho, na czym przyłapała Toby'ego. Było to tak obrzydliwe, że Ali zapomniała, że ma w ręku petardę, która przypadkowo wystrzeliła w stronę domku na drzewie. Ali kazała Spencer przysiąc, że nie powie nic pozostałym dziewczynom. Ostrzegła ją, że jeśli Spencer puści

21

farbę, to już ona wymyśli sposób, żeby zrzucić na nią całą winę. Więc milczała ze strachu przed tym, co może zrobić Ali. Bała się, że Jenna coś powie, bo na pewno pamiętała, że to nie była sprawka Toby'ego. Tymczasem Jenna miała mętlik w głowie i twierdziła, że nie pamięta tamtej nocy. A rok później Ali zaginęła. Policja przesłuchała wszystkich, Spencer też. Pytali, czy ktoś chciał skrzywdzić Ali. Spencer od razu przyszedł na myśl Toby. Nie mogła zapomnieć tego, jak powiedział, że ją dopadnie. Tylko że doniesienie policji na Toby'ego wiązało się z wyjawieniem całej prawdy o wypadku Jenny i wzięciem na siebie części odpowiedzialności. Przecież przez cały czas znała prawdę i nikomu nic nie powiedziała. Musiałaby też wyjawić przyjaciółkom tajemnicę, którą skrywała od ponad roku. Postanowiła nadal milczeć. Spencer zapaliła kolejnego papierosa i wyjechała z przykościelnego parkingu. Wi ę c j e d n a k. Wbrew temu, co głosiła ostatnia wiadomość, wiedza A. była ograniczona. Chyba że A. to Toby Cavanaugh... Nie, to bez sensu. Wiadomości od A. dotyczyły tajemnicy, o której wiedziała tylko Ali. W siódmej klasie Spencer całowała się z łanem, chłopakiem swojej siostry Melissy. Spencer powiedziała o tym tylko jednej osobie — Ali. Poza tym jedna wiadomość od A. dotyczyła Wrena, byłego chłopaka jej siostry, z którym Spencer nie tylko się całowała w zeszłym tygodniu. Ale Cavanaughowie n a d a l mieszkali przy tej samej ulicy, co Spencer. Toby mógł z łatwością obserwować ją przez lornetkę. Poza tym b y ł w Rosewood, choć wrzesień już się zaczął i już dawno powinien pojechać do swojej szkoły z internatem.

22

Spencer zatrzymała samochód na brukowanym podjeździe pod szkołą. Przyjaciółki już na nią czekały na placu przed przedszkolem. Stał na nim piękny drewniany zamek, z wieżyczkami, chorągiewkami i zjeżdżalnią w kształcie smoka. Na parkingu nie było ani jednego auta, nikt nie spacerował po brukowanych ścieżkach, a na boiskach nic odbywał się żaden trening. Dzień pogrzebu Ali ogłoszono dniem wolnym od zajęć. — Więc wszystkie dostałyśmy wiadomość od A.? — zapytała Hanna, kiedy Spencer do nich podeszła. Wyjęły telefony i wlepiły wzrok w otrzymaną wcześniej wiadomość. — Ja dostałam jeszcze dwie inne — powiedziała ostrożnie Emily. — Myślałam, że to od Ali. — Ja też! — rzuciła Hanna, uderzając dłonią o ścianę do wspinaczki. Aria i Spencer kiwnęły głowami. Spoglądały na siebie nerwowo szeroko otwartymi oczami. — Na jaki temat? — Spencer spojrzała na Emily. Emily odgarnęła z oczu kosmyk jasnych włosów. - Osobisty. Spencer była tak zaskoczona, że roześmiała się głośno. — Przecież ty nigdy nie masz tajemnic, Em! Emily była najlepszą, najsłodszą dziewczyną pod słońcem. Teraz jednak wyglądała na urażoną. — Owszem, mam. — Och — Spencer zeskoczyła ze schodów prowadzących na zjeżdżalnię. Wzięła głęboki oddech. Myślała, że poczuje zapach błota i kurzu. Zamiast tego doszedł ją swąd spalonych włosów, jak tej nocy, kiedy zdarzył się wypadek Jenny. — A ty, Hanno?

23

Hanna zmarszczyła swój mały zadarty nos. — Skoro Emily nie mówi, to ja też nie. To było coś, o czym wiedziała tylko Ali. — To tak jak w wiadomościach do mnie - powiedziała szybko Aria i spuściła wzrok. Spencer poczuła, że ściska się jej żołądek. — Więc każda z nas ma tajemnice, o których wiedziała tylko Ali? Wszystkie pokiwały głową. Spencer parsknęła z pogardą. — Myślałam, że się przyjaźnimy. Aria spojrzała na Spencer spod uniesionych brwi. — A czego dotyczyły twoje wiadomości? — spytała. Spencer wcale nie uważała, że sekret dotyczący lana był aż tak pikantny. Nie mógł się równać z tym, co wiedziała o sprawie Jenny. Ale była zbyt dumna, by go wyjawić. — To sekret, o którym tak jak w waszym wypadku wiedziała tylko Ali. — Założyła włosy za uszy. — Ale mail od A. dotyczył też tego, co się dzieje teraz. Poczułam się, jakby ktoś mnie s z p i e g o wa ł . Aria otworzyła szerzej swoje zimne, błękitne oczy. — U mnie też tak było. — Więc ktoś śledzi nas wszystkie — powiedziała Emily. Na jej ramieniu wylądowała biedronka. Emily strząsnęła ją, jakby to był przerażający robal. Spencer wstała. — Myślicie, że to może... Toby? Wyglądały na zdumione. — Dlaczego akurat on? — zapytała Aria. - Miał swój udział w sprawie Jenny — powiedziała Spencer ostrożnie. — Co jeśli zna prawdę? Aria wskazała na swój telefon.

24

— Myślisz, że to dotyczy... sprawy Jenny? Spencer oblizała usta. „Powiedz im". — Nadal nie wiemy, czemu Toby wziął na siebie winę — zaczęła ostrożnie, chcąc się przekonać, co na to odpowiedzą. Hanna myślała przez chwilę. — Toby mógł się dowiedzieć o tym tylko od którejś z nas. — Spojrzała na pozostałe podejrzliwie. — J a nikomu nie powiedziałam. — Ja też nie! — jednocześnie wykrzyknęły Aria i Emily. — A jeśli Toby dowiedział się w inny sposób? - zapytała Spencer. — Myślisz, że ktoś inny zobaczył Ali tamtej nocy i powiedział mu? — spytała Aria. — A może on ją widział? — Nie... Chodzi mi o to, że... Zresztą sama nie wiem -powiedziała Spencer. — Tak się tylko zastanawiam. „Powiedz im", powtórzyła sobie w myślach, ale nie mogła się na to zdobyć. Każda z nich patrzyła na pozostałe z rezerwą jak wtedy, zaraz po zaginięciu Ali, kiedy ich przyjaźń nagle runęła. Gdyby Spencer powiedziała im teraz prawdę o Tobym, znienawidziłyby ją za to, że ukryła tę informację przed policją. Może nawet obwiniłyby ją o śmierć Ali. I może miałyby rację. A jeśli Toby... naprawdę to zrobił? — Tak tylko się zastanawiam — Spencer usłyszała nagle własny głos. — Pewnie się mylę. — Ali mówiła, że wiemy tylko my - Emily miała mokre oczy. - Kazała nam pr z ys i ą c . Pamiętacie? — Poza tym — dodała Hanna — skąd Toby mógłby tyle o nas wiedzieć? To już prędzej jakaś przyjaciółka A l i z drużyny hokejowej albo jej brat, albo ktoś, komu mogła o tym powiedzieć. Toby'ego nienawidziła z całego serca. Zresztą tak jak my wszystkie. 25

Spencer wzruszyła ramionami. — Pewnie masz rację. Kiedy tylko to powiedziała, ogarnął ją spokój. Robiła z igły widły. Zapadła cisza, która trwała trochę za długo. W pobliżu strzeliła gałąź i Spencer odwróciła się gwałtownie. Wiatr poruszał konarami, tak jakby ktoś był na drzewie. Na dachu przedszkola usiadł brązowy ptak i patrzył na nie uporczywie, jakby coś wiedział. — Ktoś się z nami po prostu brzydko bawi — wyszeptała Aria. — Tak — zgodziła się Emily, ale bez przekonania. — A jeśli dostaniemy kolejną wiadomość? — Hanna wygładziła krótką czarną sukienkę opinającą szczupłe uda. Może przynajmniej uda nam się dowiedzieć, kto je przysyła? " - Może powinnyśmy się natychmiast skontaktować, kiedy tylko dostaniemy kolejny list — zaproponowała Spencer. — Może jakoś poskładamy wszystkie elementy układanki. Byle tylko nie wpadać w panikę. I nie ma się czym martwić. — Wcale się nie martwię — rzuciła Hanna. — Ja też nie — dodały jednocześnie Aria i Emily. Mimo to wszystkie podskoczyły, kiedy na drodze rozległ się klakson. — Hanna! — Mona Vanderwaal, najlepsza przyjaciółka Hanny wystawiła głowę przez okno żółtego hummera H3. Wiatr rozwiewał jej blond włosy. Miała na nosie wielkie różowe okulary lotnicze. Hanna spojrzała na przyjaciółki bez cienia zażenowania. — Muszę iść — mruknęła i pobiegła w stronę drogi.

26

Przez ostatnie kilka lat Hanna tworzyła swój nowy wizerunek tak skutecznie, że stała się jedną z najatrakcyjniejszych dziewczyn w szkole. Schudła, ufarbowała włosy na seksowny, ciemnorudy kolor, wymieniła wszystkie ubrania na znacznie modniejsze, a teraz razem z Moną Vanderwaal — również brzydkim kaczątkiem po transformacji — paradowały po szkole i zadzierały nosa. Spencer zastanawiała się, jakiż to wielki sekret skrywała Hanna. — Ja też już powinnam iść — Aria poprawiła przewieszony przez ramię pasek fioletowej workowatej torebki. — No to... zdzwonimy się. — Ruszyła w stronę swojego subaru. Spencer jeszcze chwilę stała przy huśtawkach. Emily, zazwyczaj radosna, a teraz zmęczona i smutna, też została. Spencer położyła dłoń na pokrytym piegami ramieniu Emily. — Wszystko w porządku? Emily potrząsnęła głową. -Ali. Ona... — Wiem. Objęły się niezdarnie, a potem Emily wyrwała się z objęć Spencer i ruszyła w stronę lasu, twierdząc, że wróci do domu na skróty. Spencer, Emily, Aria i Hanna nie rozmawiały od lat, nawet jeśli siedziały w sąsiednich ławkach na historii albo wrpadały na siebie w szkolnej łazience. Ale przecież Spencer wiedziała o nich wiele, znała ich skomplikowane osobowości tak dobrze, jak znać je może tylko najlepsza przyjaciółka. Oczywiście wiedziała, że śmierć Ali będzie największym ciosem dla Emily. Kiedyś mówiły na nią „morderca", bo broniła Ali jak zazdrosny pitbul. Spencer wsiadła do samochodu, zagłębiła się w skórzanym fotelu i włączyła radio. Znalazła stację z Filadelfii

27

nadającą relacje sportowe. Uspokoiła się, słysząc, jak dwaj faceci z nadmiarem testosteronu wyszczekują wyniki ostatnich meczów lokalnych drużyn futbolowych. Miała nadzieję, że rozmowa z dawnymi przyjaciółkami coś wyjaśni, tymczasem teraz wszystko wydawało się... hm. Choć Spencer uczyła się nowych, trudnych słów do egzaminu, żadne z nich nie opisywało adekwatnie ich sytuacji. Kiedy w kieszeni zadzwonił jej telefon, wyciągnęła go, myśląc, że to SMS od Emily albo Arii. A może nawet od Manny. Jednak gdy otworzyła skrzynkę odbiorczą, uniosła brwi. Spence, nie obwiniam cię za to, że nie zdradziłaś im naszego małego sekretu na temat loby'ego. Prawda może okazać się niebezpieczna, a ty nie chcesz, żeby im się coś stało, prawda? A.

28

2 HANNA 2.0 Mona Vanderwaal zatrzymała należącego do jej rodziców hummera, ale nie wyłączyła silnika. Wrzuciła telefon do olbrzymiej torby od Lauren Merkin w kolorze koniakowym i posłała swojej najlepszej przyjaciółce Hannie Marin szeroki uśmiech. — Próbowałam się do ciebie dodzwonić. Hanna stanęła na chodniku i zapytała ostrożnie: — Czemu przyjechałaś? — O co ci chodzi? — Przecież nie prosiłam cię o podwiezienie — Hanna trzęsącą się dłonią pokazała na swoją toyotę prius stojącą nieopodal na parkingu. — Przyjechałam tu autem. Ktoś ci powiedział, gdzie mnie szukać, czy...? Mona owinęła długi kosmyk blond włosów wokół palca. — Wracam z kościoła do domu, wariatko. Zauważyłam cię i podjechałam. — Zachichotała. — Ukradłaś mamie Valium? Wyglądasz, jakby cię czołg przejechał.

29

Hanna wyjęła camela ultra light z czarnej torby od Prądy i zapaliła. Tak właśnie się czuła: jakby przejechał ją czołg. Zamordowano jej dawną przyjaciółkę i przez cały tydzień dostawała przerażające wiadomości od kogoś, kto podpisywał się tylko literą A. Przez cały dzisiejszy dzień — kiedy ubierała się na pogrzeb Ali, kupowała dietetyczną colę w supermarkecie i jechała do kościoła - czuła się tak, jakby ktoś ją obserwował. — Nie widziałam cię w kościele — wyszeptała. Mona zdjęła okulary i spojrzała na nią wielkimi niebieskimi oczami. — Spojrzałaś na mnie. A ja do ciebie pomachałam. Przypominasz sobie? I łanna wzruszyła ramionami. — Nie pamiętam. — Pewnie świetnie się bawiłaś ze starymi przyjaciółkami rzuciła Mona. Hanna zamarła. Jej dawne przyjaźnie stanowiły dość śliski temat. Kiedyś, milion lat temu, Mona należała do grona dziewczyn, z których Ali, Hanna i pozostałe przyjaciółki niemiłosiernie drwiły. Po wypadku Jenny to na Monie najczęściej się wyładowywały. — Przepraszam, był tłum ludzi. — Nie ukrywałam się — w głosie Mony słychać było skargę. — Siedziałam za Seanem. Hanna wzięła głęboki oddech. S e a n . Sean Ackard. Właśnie się z nim rozstała. Ich związek rozpadł się na drobne kawałki w czasie inaugurującej nowy rok szkolny imprezy u Noela Kahna w piątkowy wieczór. Hanna postanowiła, że właśnie w ten wieczór straci wreszcie dziewictwo, ale kiedy zaczęła podchody do 30

Seana, on ją odepchnął i poczęstował kazaniem na temat szacunku do siebie. W rewanżu Hanna ukradła BMW należące do taty Seana, wzięła Monę na przejażdżkę i rozbiła auto na słupie telefonicznym niedaleko sklepu z materiałami budowlanymi. Mona przycisnęła pedał gazu, a silnik o mocy miliarda koni mechanicznych warknął. — Słuchaj. Sytuacja robi się podbramkowa. Jeszcze nie znalazłyśmy chłopaków. — Do czego? — Hanna zamrugała. Mona uniosła jasną, idealnie wyregulowaną brew. — Ziemia do Hanny! Na Bal Lisa! To w ten weekend. Skoro rzuciłaś Seana, to może czas zaprosić kogoś naprawdę fajnego. Hanna patrzyła na malutkie mlecze rosnące między płytami chodnikowymi. Charytatywny Bal Lisa odbywał się co roku i brali w nim udział „młodzi członkowie społeczności Kosewood". Organizowała go lokalna liga Łowczych Lisów. Datek w wysokości dwustu pięćdziesięciu dolarów na wybrany cel zapewniał kolację, tańce i szansę na zobaczenie swojego zdjęcia w lokalnej gazecie albo na blogu blichtr-R5.com opisującym wszystkie ważne wydarzenia w okolicy. Bal dostarczał również znakomitej okazji do tego, żeby się wystroić, upić i poderwać czyjegoś chłopaka. Hanna zapłaciła za wstęp już w lipcu, myśląc, że pójdzie z Seanem. — Nawet nie wiem, czy w ogóle pójdę — wymamrotała ponurym tonem. — Oczywiście, że pójdziesz — Mona przewróciła niebieskimi oczami i westchnęła. — Słuchaj, zadzwoń, jak już przeszczepią ci z powrotem mózg.

31

A. potem nacisnęła pedał gazu i odjechała. Hanna powolnym krokiem wracała do swojej toyoty. Przyjaciółki odjechały, a jej srebrny samochód wyglądał tak samotnie na pustym parkingu. Poczuła się nieswojo. Mona była jej najlepszą przyjaciółką, ale przecież teraz Hanna nie mogła jej powiedzieć o tylu rzeczach. Na przykład o wiadomościach od A. Ani o tym, jak aresztowano ją w sobotę za kradzież auta pana Ackarda. Ani o tym, że to Sean ją rzucił, a nie ona jego. Sean załatwił sprawę naprawdę dyplomatycznie i powiedział przyjaciołom, że „postanowili rozluźnić relacje'1. Hanna pomyślała, że mogłaby rozpowszechnić swoją wersję tej historii, tak żeby nikt nigdy nie dowiedział się prawdy. Gdyby jednak powiedziała o wszystkim Monie, musiałaby się przyznać, że życie wymknęło jej się spod kontroli. A przecież gdy razem wymyślały siebie na nowo, ustaliły, że jako dwie główne diwy w szkole muszą być idealne. Były szczupłe, jako pierwsze nosiły wąskie dżinsy marki Paige i nigdy, przenigdy nie traciły nad niczym kontroli. Jedna rysa na zbroi mogła oznaczać dla każdej powrót do dawnego wieśniactwa, a do tego nie zamierzały dopuścić. Nigdy. Hanna postanowiła więc udawać, że zeszły tydzień w ogóle się nie wydarzył, choć przecież miała na to niezbite dowody. Nigdy wcześniej nie umarł żaden bliski Hanny, a już na pewno nikogo nie zamordowano. To, że zamordowa no Ali, w połączeniu z listami od A., było jeszcze bardziej przerażające. Jeśli ktoś naprawdę wiedział coś o sprawie Jenny... i mógł to wyjawić... i jeśli ten ktoś miał cokolwiek wspólnego ze śmiercią Ali, to oznaczało, że Hanna na pewno straciła kontrolę nad własnym życiem.

32

Hanna zatrzymała się pod domem, wielką georgiańską brytą, której okna wychodziły na pobliskie wzgórza. Kiedy spojrzała w lusterko wsteczne, z przerażeniem odkryła, że ma przetłuszczoną cerę, pełną plam i... gi ga n t yc z n yc h pryszczy. Zbliżyła się do lusterka i nagle... jej cera znowu zrobiła się czysta. Hanna wzięła kilka głębszych oddechów i wysiadła z samochodu. Ostatnio często przydarzały jej się takie halucynacje. Roztrzęsiona weszła do domu i poszła do kuchni. Kiedy stanęła w drzwiach, zamarła. Jej mama siedziała przy stole z talerzem krakersów i sera. Ciemnorude włosy spięła w kok, a jej wysadzany diamentami zegarek od Chopard połyskiwał w popołudniowym słońcu. Na uchu miała bezprzewodową słuchawkę od telefonu. A obok niej siedział... tata Hanny. — Czekaliśmy na ciebie — powiedział tata. Hanna cofnęła się o krok. Miał trochę więcej siwych włosów, nowe okulary w drucianych oprawkach, ale poza tym wyglądał tak samo: był wysoki, miał zmarszczki wokół oczu i niebieskie polo. Jego głos też się nie zmienił. Był głęboki i spokojny jak u spikera z dziennika. Hanna nie zamieniła z nim słowa od czterech lat. — Co ty tu robisz? — wypaliła. — Miałem coś do załatwienia w Filadelfii — powiedział pan Marin, a jego głos zadrżał nerwowo, gdy wypowiadał słowa „coś do załatwienia". Podniósł swój kubek do kawy z podobizną dobermana. Kiedy z nimi mieszkał, pił tylko z niego. Hanna zastanawiała się, jak długo przetrząsał kredens, żeby go znaleźć.

33

— Mama zadzwoniła i powiedziała mi o Alison. Tak mi przykro, Hanno. — Tak - powiedziała Hanna niepewnym tonem. Kręciło jej się w głowie. — Chcesz o tym porozmawiać? — Mama włożyła sobie do ust kawałek cheddara. Hanna odchyliła głowę. Nie mogła pozbierać myśli. Jej relacja z mamą przypominała raczej stosunki szefowej i stażystki niż matki i córki. Ashley Marin robiła karierę w filadelfijskiej agencji reklamowej McManus & Tate, idąc po trupach, i wszystkich traktowała jak swoich pracowników. Hanna nie pamiętała nawet, kiedy mama zadała jej jakieś osobiste pytanie. Najpewniej nigdy. — Hm, wszystko w porządku. Dzięki — powiedziała wreszcie, pociągając nosem. Czy można ją było winić za to, że jest trochę rozgoryczona? Po rozwodzie tata przeprowadził się do Annapolis, zaczął umawiać się z kobietą o imieniu Isabel i zyskał wspaniałą przyszłą pasierbicę Kate. Hanna nie czuła się mile widziana w jego nowym życiu i odwiedziła go tylko raz. Tata od lat nie próbował nawet do niej zadzwonić, napisać maila czy w jakikolwiek sposób się z nią skontaktować. Nie przysyłał jej już nawet prezentów urodzinowych, tylko czeki. Tata westchnął. — To pewnie nie najlepszy dzień na omówienie wszystkich spraw. Hanna wlepiła w niego oczy. — Jakich spraw? Pan Marin chrząknął. — Mama zadzwoniła do mnie także z innego powodu spuścił wzrok. — Z powodu samochodu. 34

Hanna uniosła brwi. Samochodu? Jakiego samochodu? Oc h . — Już to, że ukradłaś samochód pana Ackarda, zasługuje na naganę — powiedział tata. — Ale na dodatek uciekłaś z miejsca wypadku. Hanna popatrzyła na mamę. — Myślałam, że to załatwiłaś. — Niczego nie załatwiłam — pani Marin rzuciła jej gniewne spojrzenie. Hanna miała na końcu języka: „Prawie się nabrałam". Kiedy policja wypuściła ją w sobotę, marna tajemniczo oświadczyła, że wszystkim się zajmie i wybawi Hannę z kłopotów. Tajemnica się wyjaśniła, kiedy Hanna następnego wieczoru nakryła mamę z młodym oficerem policji Darrenem Wildenem, jak zabawiali się na stole w kuchni. — Mówię poważnie — powiedziała pani Marin, a łobuzerski uśmieszek od razu zniknął z twarzy Hanny. — Policja zdecydowała zamknąć sprawę, owszem, ale to nie zmienia faktu, że dzieje się z tobą coś niedobrego. Najpierw kradzież bransoletki, teraz to. Nie wiedziałam, co robić. Zadzwoniłam po ojca. Hanna wlepiła wzrok w talerz z serem. Czuła się zbyt skołowana, żeby spojrzeć rodzicom w oczy. Mama powiedziała też tacie, że Hannę złapano na kradzieży w sklepie Tiffany'ego? Pani Marin chrząknęła. — Policja zamknęła sprawę, ale pan Ackard chce prywatnej rekompensaty, inaczej pójdzie do sądu. Hanna przygryzła wnętrze policzka. — A ubezpieczenie nie pokrywa takich kosztów? — spytała.

35

— Nie o to chodzi — odezwał się pan Marin. — Pan Ackard złożył mamie propozycję. — Tata Seana jest chirurgiem plastycznym — wyjaśniła mama — ale jego najnowsze dzieło to klinika rehabilitacyjna dla ofiar poparzeń. Chce, żebyś się tam zjawiła jutro o wpół do czwartej. Hanna zmarszczyła nos. — Czemu nie możemy mu po prostu zapłacić? Malutki telefon komórkowy pani Marin zaczął dzwonić. — Myślę, że to cię czegoś nauczy. Przysłużysz się naszej społeczności. I może zrozumiesz, co zrobiłaś. — Ale ja to rozumiem! Hanna Marin nie miała zamiaru marnować prywatne" go czasu w jakiejś klinice dla poparzonych. Jeśli już musiała pracować społecznie, to wolałaby bardziej eleganckie miejsce. Na przykład ONZ, gdzie pracowały Nicole i Angelina. — To już postanowione — powiedziała pani Marin stanowczo. A potem krzyknęła do słuchawki: — Carson? Przygotowałeś symulację? Hanna usiadła, zaciskając pięści, aż paznokcie wabiły się jej w dłonie. Tak naprawdę miała ochotę iść na górę, zdjąć czarną sukienkę — faktycznie tak pogrubiała jej uda czy to tylko odbicie w drzwiach balkonowych? — zmyć makijaż, schudnąć pięć kilo i napić się wódki. Potem mogłaby zejść na dół i zacząć od początku. Kiedy spojrzała na ojca, uśmiechnął się do niej lekko. Serce Hanny szybciej zabiło. Otworzył usta, jakby zamierzał coś powiedzieć, gdy nagle zadzwonił jego telefon. Podniósł palec na znak, że zaraz wróci do rozmowy z Hanną. — Kate? - powiedział do słuchawki. 36

Hanna poczuła głęboki zawód. K a t e . Fantastyczna, idealna pasierbica. Tata trzymał telefon między uchem a ramieniem. — Hej! Jak ci poszło w przełajach? - zawiesił głos, a potem jego twarz się rozjaśniła. — Mniej niż osiemnaście minut? Niesamowite. Hanna wzięła ogromny kawał sera z talerza. Kiedy odwiedziła ojca w Annapolis, Kate nawet na nią nie spojrzała. Za to natychmiast zawarła pakt „pięknych dziewczyn" z Ali, która towarzyszyła Hannie, żeby dodać jej otuchy. Dzięki temu skutecznie wyeliminowały Hannę. Dlatego Hanna pożarła natychmiast wszystkie chipsy w promieniu dwóch kilometrów. Wtedy była jeszcze grubą brzydulą, która nie mogła przestać jeść. Kiedy złapała się za rozdęty' brzuch, tata ścisnął jej mały palec u nogi i powiedział: — Mała świnka nie czuje się dobrze? Przy ws z ys t ki c h . Wtedy Hanna pobiegła do łazienki i włożyła sobie do gardła szczoteczkę do zębów. Kawałek cheddara zatrzymał się w ustach Hanny. Wypluła go na serwetkę i wrzuciła do kosza. To wszystko wy darzyło się tak dawno temu... Wtedy była kimś zupełnie innym. Kimś, kogo znała tylko Ali i kogo Hanna pogrzebała dawno temu.

37

3 CZY MOGĘ ZOSTAĆ AMISZKĄ? Ernily Fields stała przed Zajazdem pod Szarym Koniem, kamiennym budynkiem, w którym w czasie wojny secesyjnej był szpital. Obecny właściciel zmienił pomieszczenia na piętrze w hotel dla bogatych gości spoza miasta, w salonie zaś prowadził kawiarnię z produktami organicznymi. Emily zajrzała do środka. Zauważyła kilka osób z klasy z rodzinami, jedzących bajgle z wędzonym łososiem, włoskie zapiekane kanapki i olbrzymie porcje sałatki. Jakby wszystkich po pogrzebie dopadł wilczy głód. — Udało ci się. Emily odwróciła się i zobaczyła Mayę St. Germain, która opierała się o wielką terakotową donicę z peoniami. Maya zadzwoniła do Emily, kiedy ta ruszyła do domu z placu zabaw, i poprosiła ją o spotkanie właśnie tutaj. Nadal miała na sobie ubranie z pogrzebu: krótką plisowaną spódniczkę ze sztruksu, wysokie czarne buty i czarny wełniany bezrękawnik z koronką wokół dekoltu. Chyba

38

tak jak Emily znalazła te ponure czarne ciuchy na samym dnie szafy. Emily uśmiechnęła się smutno. Państwo St. Germain przeprowadzili się do dawnego domu Ali. Kiedy robotnicy zaczęli rozkopywać teren pod nieukończoną altaną, żeby przygotować grunt pod budowę kortu tenisowego, znaleźli szczątki Ali pod betonową płytą. Od tego momentu stały tu furgonetki telewizyjne i samochody policyjne, a tłum gapiów przez dwadzieścia cztery godziny na dobę oblegał dom. Rodzina Mai schroniła się w zajeździe na czas tej zawieruchy. — Cześć - Emily rozejrzała się. — Jecie obiad? Maya potrząsnęła gęstymi brązowoczarnymi lokami. — Rodzice pojechali do Lancaster. Żeby wrócić do natury czy coś w tym stylu. Prawdę mówiąc, chyba doznali szoku, więc dobrze im zrobi, jak przez chwilę pożyją prostym życiem. Emily uśmiechnęła się, bo wyobraziła sobie, jak rodzice Mai wchodzą w kontakt z amiszami w małym miasteczku na zachód od Rosewood. — Chcesz pójść do mnie do pokoju? — zapytała Maya, unosząc brew. Emily w milczeniu obciągnęła spódniczkę. Jej nogi zrobiły się takie muskularne od pływania. Jeśli rodziców Mai nie było, to znaczy, że zostały same. I miały do dyspozycji pokój. Z łóżkiem. Maya od samego początku rzuciła czar na Emily od dawna czekającą na przyjaciółkę, która mogłaby jej zastąpić Ali. Ali i Maya miały wiele wspólnych cech. Niczego się nie bały, potrafiły się świetnie bawić i jako jedyne na świecie rozumiały prawdziwą Emily. Łączyło

39

je coś jeszcze: w ich towarzystwie Emiły czuła się jakoś inaczej. — No chodź — Maya ruszyła w stronę wejścia. Emily nie wiedziała, co robić, więc poszła za nią. Wspięły się na skrzypiące kręte schody. Wystrój pokoju nawiązywał do roku 1776. Pachniało mokrą wełną. Podłoga była z sosnowych desek, a pośrodku stało olbrzymie chybotliwe łoże z baldachimem, przykryte niesamowitą pikowaną narzutą. WT kącie stało jakieś dziwaczne urządzenie przypominające maselnicę. — Rodzice wynajęli dla mnie i dla brata osobne pokoje — Maya usiadła na łóżku, które zaskrzypiało. To miło — odparła Emily, siadając na brzegu rozchwierutanego krzesła, które kiedyś pewnie należało do Jerzego Waszyngtona. — Trzymasz się? — Maya nachyliła się do niej. — Boże. widziałam cię na pogrzebie. Wyglądałaś na... zdruzgotaną. Orzechowe oczy Emily wypełniły się łzami. Śmierć Ali naprawdę ją zdruzgotała. Przez ostatnie trzy i pól roku cały czas miała nadzieję, że któregoś dnia Ali zjawi się na werandzie jej domu, zdrowa i promienna jak zawsze. A kiedy zaczęła dostawać wiadomości od A., była pewna, że Ali wróciła. Kto inny mógł wiedzieć? Teraz jednak miała już pewność, że Ali odeszła. Na zawsze. Na dodatek ktoś poznał jej największy sekret — że zakochała się w Ali i że to samo czuła do Mai. I pewnie ten ktoś wiedział też, co zrobiły Jennie. Emily miała wyrzuty sumienia, że nie powiedziała dawnym przyjaciółkom, czego dotyczyły SMS-y od A. Po prostu... nie mogła. Jedną z wiadomości dostała na odwrocie starego listu miłosnego do Ali. Ironia losu polegała na 40

tym, że mogła powiedzieć Mai, czego dotyczyła wiadomość, ale bała się jej powiedzieć o A. — Chyba nadal jestem wstrząśnięta — odezwała się wreszcie, czując, że zaraz rozboli ją głowa. — Ale też... zmęczona. Maya zsunęła buty. — Prześpij się. Na pewno nie poczujesz się lepiej, siedząc na tym narzędziu tortur udającym krzesło. Emily splotła ręce oparte na podłokietnikach. -Ja... Maya poklepała łóżko. — Chyba ktoś powinien cię przytulić. Tak, Emily bardzo chciała, żeby ktoś ją przytulił. Odgarnęła z twarzy rudoblond włosy i usiadła na łóżku obok Mai. Ich ciała stopiły się w jedno. Emily czuła żebra Mai pod materiałem koszuli. Była taka drobniutka, że Emily mogłaby pewnie wziąć ją w ramiona i kołysać. Rozluźniły uścisk. Ich twarze oddaliły się o kilka centymetrów. Maya miała rzęsy czarne jak węgiel, a w jej tęczówkach pojawiały się złote rozbłyski. Powoli wzięła Emily pod brodę. Pocałowała ją. Najpierw delikatnie, potem namiętnie. Emily poczuła znajomą falę podniecenia, kiedy Maya dotknęła skraju jej sukienki. Potem nagle położyła jej chłodną dłoń na udzie. Emily otworzyła oczy. Falbaniastc zasłony w pokoju Mai były odsunięte. Na parkingu stały chevrolety, mercedesy kombi i lexusy. Sarah Isling i Taryn Orr, dwie dziewczyny z klasy Emily, wyszły z rodzicami z kawiarni. Emily odsunęła się. Maya usiadła na łóżku. — Co się dzieje?

41

— Co ty wyprawiasz? - Ernily owinęła się rozpiętą sukienką. — A jak ci się wydaje? - Maya uśmiechnęła się szeroko. Ernily znowu spojrzała przez okno. Sarah i Taryn już odjechały. Maya kołysała się na skrzypiącym łóżku. — Wiesz, że w sobotę jest charytatywna impreza, Bal Lisa? — Tak — całe ciało Ernily wibrowało. — Powinnyśmy pójść — mówiła dalej Maya. — Chyba będzie fajnie, Ernily uniosła brwi. — Bilet kosztuje dwieście pięćdziesiąt dolarów. Trzeba mieć zaproszenie. — Mój brat zdobył kilka wejściówek. Wystarczy dla nas obu. - Maya zbliżyła się do Ernily. - Pójdziesz ze mną? Ernily wstała nagle z łóżka. — Ja... Cofnęła się o krok i potknęła o ręcznie tkany dywanik. Na ten bal wybierało się wiele osób ze szkoły. Wszystkie najpopularniejsze dziewczyny i najprzystojniejsi chłopcy... po prostu wszyscy. — Muszę iść do łazienki. Maya wyglądała na zmieszaną. — To tam. Emily zaryglowała drzwi. Usiadła na sedesie i wpatrywała się w obrazek na ścianie przedstawiający arniszkę w czepcu i sukience do kostek. Może to znak. Emily zawsze wypatrywała znaków, które miały jej pomóc podjąć decyzję. Czytała horoskopy, wróżby z chińskich ciasteczek

42

i analizowała zbiegi okoliczności takie jak ten. Może ten obrazek mówił jej: „Bądź jak amiszka". Oni chyba ślubowali czystość na całe życie? I żyli w niezwykle prosty sposób? I chyba palili na stosie dziewczyny, które kochały inne dziewczyny? Nagle zadźwięczała jej nokia. Emily wyciągnęła telefon. Myślała, że to mama chce zapytać, gdzie jest. Pani Fields nie była najszczęśliwszą osobą na świecie, gdy dowiedziała się, że Emily zaprzyjaźniła się z Mayą, z bardzo niepokojących, najprawdopodobniej rasistowskich powodów. Ciekawe, co by powiedziała, gdyby je teraz zobaczyła. „Masz nową wiadomość". Otworzyła ją. Em! Widzę, że nadal lubisz te same *zabawy* ze swoimi najlepszymi przyjaciółkami. Miło wiedzieć, że choć większość z nas się zmieniła, ty jesteś taka sama! Powiesz wszystkim o swojej nowej miłości? Czy ja mam to zrobić? A. - O nie - wyszeptała Emily. Nagle usłyszała za sobą szum. Podskoczyła, uderzając biodrem o umywalkę. To tylko ktoś z sąsiedniego pokoju spuścił wodę w toalecie. Potem usłyszała szepty i chichot. Dochodziły jakby z rury pod umywalką. — Emily! — zawołała Maya. — Wszystko gra? — Hmm... tak - odpowiedziała z nutą histerii w głosie. Spojrzała do lustra. Miała szeroko otwarte, puste oczy i rozczochrane włosy. Kiedy wreszcie wyszła z łazienki, w pokoju nie paliło się światło, a zasłony były zaciągnięte.

43

— Pssst! — zawołała Maya z łóżka. Leżała w uwodzicielskiej pozie. Ernily rozejrzała się. Była pewna, że Maya nawet nie zamknęła drzwi na klucz. A. na dole przy obiedzie siedziało mnóstwo jej kolegów ze szkoły:.. — Nie mogę - wymamrotała Emily. — Co? — Śnieżnobiałe zęby Mai błysnęły w ciemności. — Jesteśmy przyjaciółkami. — Emily przylgnęła plecami do ściany. — Lubię cię. — Ja też cię lubię. — Maya przesunęła dłonią po nagim ramieniu. — I to musi nam wystarczyć. Będziemy przyjaciółkami. Uśmiech Mai zniknął w ciemności. — Przepraszam — Emily szybko wsunęła buty, prawy na lewą nogę. — To nie znaczy, że musisz już iść — powiedziała cicho Maya. Emily spojrzała na nią, kiedy chwyciła za klamkę. Jej wzrok przyzwyczaił się do ciemności i dostrzegła, że Maya jest zawiedziona i zdezorientowana. Wyglądała zachwycająco. — Muszę już iść - szepnęła Eanily. — Spóźnię się. — Na co? Emily nie odpowiedziała. Otworzyła drzwi. Tak jak przypuszczała, Maya nie zamknęła ich na klucz.

44

4 PRAWDA MA SMAK PIWA Kiedy Aria Montgomery wróciła do swojego przypominającego pudełko, awangardowego domu, który wyróżniał się na tle neoklasycznych, wiktoriańskich domów na ich ulicy, usłyszała, jak rodzice rozmawiają cicho w kuchni. — Nie rozumiem — mówiła Ella, jej mama, która wolała, żeby dzieci zwracały się do niej po imieniu. — Mówiłeś, że uda ci się pójść na kolację z artystami. To ważne. Wydaje mi się, że Jason chce kupić kilka obrazów, które namalowałam w Rejkiawiku. — Mam potworne zaległości w pracy — odpowiedział Byron. — Wyszedłem z wprawy w oceniania. Ella westchnęła. — Jak to możliwe, że po dwóch dniach nauki już oddają prace do oceny? — Zadałem im pierwsze zadanie jeszcze przed rozpoczęciem semestru — odrzekł Byron roztargnionym tonem. -

45

Jakoś ci to wynagrodzę. Może pójdziemy do Otto? W sobotę wieczorem? Aria cofnęła się o krok. Jej rodzina właśnie wróciła po dwóch latach z Rejkiawiku. Wyjechali tam, bo tata, historyk sztuki, dostał urlop na swojej uczelni. Dla wszystkich wyjazd okazał się błogosławieństwem. Aria chciała uciec po zaginięciu Ali, Mike, jej brat, potrzebował trochę kultury i dyscypliny, a Ella i Byron, którzy oddalili się od siebie, na Islandii zakochali się w sobie na nowo. Niestety, po powrocie wszystko wracało do dawnego stanu. Aria przeszła przez kuchnię. Taty już nie było, a mama stała przy stole, przyciskając palcami skronie. Na widok Arii uśmiechnęła się. — Jak się masz, kochanie? — zapytała troskliwie, pokazując ozdobną kartkę z informacją o pogrzebie Ali. — W porządku — odparła Aria. — Chcesz pogadać? Aria potrząsnęła głową. — Może później. Poszła do salonu. Nie mogła sobie znaleźć miejsca, jakby wypiła sześć puszek red bulla. Nie tylko z powodu pogrzebu. W zeszłym tygodniu A. w jednej z wiadomości przypomniał Arii o jednym z jej najmroczniejszych sekretów. W siódmej klasie Aria przyłapała tatę, jak całował się ze swoją studentką Meredith. Byron poprosił Arię, żeby nie mówiła mamie, i Aria go posłuchała, choć zawsze czuła się z tego powodu winna. Kiedy A. zagroził, że powie Elli całą prawdę, doszła do wniosku, że A. to Alison. To Ali była przy tym, jak Aria przyłapała tatę z Meredith. Nikt inny o tym nie wiedział.

46

Teraz Aria wiedziała, że A. to nie Alison, ale groźba nadal nad nią wisiała. I nad całą jej rodziną. Wiedziała, że musi wyjawić wszystko Elli, zanim zrobi to A., jednak nie potrafiła się na to zdobyć. Aria poszła na werandę na tyłach domu, przeczesując palcami długie czarne włosy. Przed oczami mignął jej jakiś biały kształt. To jej brat Mike gonił po podwórku z kijem do lacrosse'a. — Hej - zawołała, bo właśnie wpadła na pewien pomysł. Kiedy nie odpowiedział, weszła na trawnik i zastąpiła mu drogę. — Jadę do centrum. Chcesz jechać ze mną? Miko skrzywił się. — W centrum kręci się mnóstwo brudnych hipisów. Poza tym trenuję. Aria przewróciła oczami. Mike miał takiego świra na punkcie lacrosse'a, że zaczął trening w czarnym garniturze, w którym był na pogrzebie. Jej brat niczym się nie różnił od chłopaków z Rosewood. Nosił przybrudzoną białą czapeczkę bejsbolową, miał bzika na punkcie PlayStation i od kiedy skończył szesnaście lat, zbierał na jeepa cherokee w kolorze wojskowej zieleni. Niestety, na pierwszy rzut oka widać było, że mają ten sam zestaw genów — byli wysocy, mieli granatowoczarne włosy i charakterystyczne twarze o ostrych rysach. — Ja tam idę się nawalić - oznajmiła. — Na pewno chcesz trenować? Mike spojrzał na nią, mrużąc szaroniebieskie oczy, jakby intensywnie się namyślał. — Nie próbujesz podstępem zaciągnąć mnie na wieczorek poetycki?

47

Pokręciła głową. - Pójdziemy do najobskurniejszego baru dla studentów, jaki w życiu widziałeś. Mike wzruszył ramionami i odłożył kij do lacrosse'a. — No to chodźmy. Mike usiadł przy stoliku. — Niezła miejscówka. Byli w Gorzelni Zwycięstwa, naprawdę obskurnym barze. Mieścił się między salonem piercingu i sklepem Cygan Hipis, w którym sprzedawano, hm, „nasiona do hydroponiki". Ścianę frontową ozdabiała plama wymiocin. Na wpół niewidomy, ważący sto pięćdziesiąt kilo bramkarz machnął tylko ręką, kiedy wchodzili, zbyt zajęty lekturą czasopisma o samochodach. W barze było ciemno i brudno. W tylnej części stał stół do ping-ponga. To miejsce przypominało inny bar dla studentów z Hollis, ale Aria przysięgła sobie, że jej noga nigdy tam nie postanie. Dwa tygodnie temu poznała tam przystojnego chłopaka o imieniu Ezra, ale potem okazało się, że ten chłopak to nauczyciel literatury angielskiej. I to właśnie j e j nauczyciel. Aria dostała od A. kilka wyprowadzających z równowagi SMS-ów o Kzrze. A on przez przypadek przeczytał jeden z nich i oskarżył Arię o to, że rozpowiada o nich po całej szkole. Taki właśnie był koniec romansu Arii z nauczycielem. Kelnerka z wielkim biustem i warkoczykami Heidi podeszła do ich stolika i spojrzała podejrzliwie na Mike'a. — Masz dwadzieścia jeden lat?

48

— No jasne — powiedział Mike, składając dłonie na stoliku. — Właściwie dwadzieścia pięć. — Poproszę dużego amstela — wtrąciła się Aria, kopiąc Mike'a pod stołem. — A dla mnie mały jaeger — dodał Mike. Heidi z warkoczykami przybrała zbolały wyraz twarzy, ale wróciła z kuflem i szklanką. Mike wypił duszkiem szklankę jaegera i wydął usta jak dziewczynka. Uderzył pustą szklanką o porysowanyr drewniany stół i spojrzał na Arię. — Już chyba wiem, dlaczego ostatnio tak ci odbija. W zeszłym tygodniu Mike ogłosił, że Aria zachowuje się jeszcze dziwniej niż zwykle, i postanowił dowiedzieć się dlaczego. — Umieram z ciekawości - powiedziała Aria cierpko. Mike złożył dłonie w profesorskim geście podpatrzonym u ojca. — Myślę, że w tajemnicy tańczysz w TurbuLencji. Aria zaśmiała się tak gwałtownie, że piwo wylało jej się nosem. Turbulencja była klubem ze striptizem w pobliskim mieście, niedaleko małego lotniska. — Kilku facetów mówiło, że widzieli tam dziewczynę dokładnie taką jak ty. Nie musisz tego przede mną ukrywać. Nie mam nic przeciwko. Aria dyskretnie poprawiła ramiączko stanika. Sama go zrobiła, podobnymi stanikami obdarowała też A l i i pozostałe przyjaciółki z szóstej klasy. Włożyła go na pogrzeb Ali. Niestety, w szóstej klasie nosiła stanik o numer mniejszy, a wełna drapała ją jak diabli. — To znaczy, że nie uważasz, że zachowuję się dziwnie, bo a: wróciliśmy do Rosewood, którego nie znoszę, i b: umarła moja najlepsza przyjaciółka? 49

Mikę wzruszył ramionami. — Myślałem, że jej nie lubisz. Aria odwróciła wzrok. To prawda, chwilami szczerze nienawidziła Ali. Szczególnie, kiedy ta nie traktowała jej poważnie albo kiedy wypytywała o szczegóły relacji między jej rodzicami. — Nieprawda — skłamała. Mike nalał sobie piwa do szklanki. — Czy to nie chore, że ktoś ją zakopał? I zalał betonem? Arię przeszył dreszcz. Zamknęła oczy. Jej brat nie grzeszył taktem. — Myślisz, że ktoś ją zabił? — zapytał Mike. Aria wzruszyła ramionami. To pytanie dręczyło ją od jakiegoś czasu, choć nikt nie zadał go na głos. W czasie pogrzebu nikt nie powiedział, że Al i została z a mo r d o w a n a. Mówiono tylko, że ją zn a l e z i o n o . Ale to musiało być morderstwo- Siedziały wszystkie w domku u Spencer i nagle Ali zniknęła. Trzy lata później jej ciało odnaleziono w dziurze koło domu. Aria zastanawiała się, czy A. ma coś wspólnego z zabójcą Ali. A może to wszystko łączyło się ze sprawą Jenny? Kiedy wydarzył się tamten wypadek, Arii wydawało się, że widzi kogoś jeszcze oprócz Ali u stóp drzewa Toby'ego. Potem tego samego wieczoru znowu miała wrażenie, że coś widzi, i tak się przestraszyła, że musiała zapytać o to Ali. Słyszała, jak razem ze Spencer szepczą w łazience za zamkniętymi drzwiami, ale kiedy prosiła, żeby ją wpuściły, Ali kazała jej wracać do łóżka. Rankiem Toby przyznał się do winy. — Założę się, że morderca to ktoś, kto nie rzuca się w oczy — powiedział Mike. — Nikt by nie zgadł, że to on,

50

nawet za milion lat. - Jego oczy rozbłysły. - Może to pani Craycroft? Pani Craycroft była ich sąsiadką. Mieszkała w dornu po lewej. Kiedyś uzbierała pięć tysięcy dolarów w monetach, które wrzucała do butelek po wodzie mineralnej, a potem próbowała je zamienić na banknoty w specjalnym automacie. Lokalna stacja telewizyjna nakręciła o tym reportaż. - Pięknie, rozwiązałeś sprawę — powiedziała Aria ironicznym tonem. - Albo ktoś w tym stylu — Mike zabębnił w blat swoimi kościstymi palcami. — Teraz, kiedy już wiem, co się dzieje z tobą, mogę skupić całą uwagę na Ali D. - Powodzenia. Skoro policja nie była w stanie znaleźć ciała Ali w jej własnym ogródku, to równie dobrze Mike może poprowadzić śledztwo. - Powinniśmy zagrać w piwnego ping-ponga — powiedział Mike i zanim Aria zdążyła otworzyć usta, wziął piłeczkę i pusty kufel. - To ulubiona gra Noela Kahna. Aria uśmiechnęła się z przymusem. Noel Kann pochodził z jednej z najbogatszych tutejszych rodzin i był typowym chłopakiem z Rosewood, więc nic dziwnego, że Mike traktował go jak idola. Jak na ironię Noel chyba bujał się w Arii, a ona z całych sił próbowała go do siebie zniechęcić. - Życz mi szczęścia - powiedział Mike i podrzucił piłeczkę. Nie trafił nią do kufla i piłeczka spadła na podłogę. - Do dna - powiedziała śpiewnie Aria, a jej brat wziął w obie dłonie swój kufel i wlał całe piwo do gardła.

51

Mikę spróbował drugi raz wrzucić piłeczkę pingpongową do kufla Arii, lecz znowu chybił. — Ale z ciebie oferma! - drażniła się z nim Aria, bo poczuła, jak piwo szurni jej w głowie. — Niby jesteś lepsza? - warknął Mike. — Założysz się? Mike parsknął. — Jak przegrasz, to musisz mi załatwić wejście do Turbulencji. Mnie i Noelowi. Oczywiście nic w czasie twoich godzin pracy — dodał pospiesznie. — ?,a to jak ja wygram, będziesz mi służył jak niewolnik przez tydzień. W szkole też. — Umowa stoi — zgodził się Mike. — I tak nie wygrasz. Przesunęła kufel na stronę Mike'a i wycelowała. Piłka odbiła się od jednej ze szczerb w blacie stołu i wylądowała prosto w kuflu. — Ha! — zawołała Aria. — Jednak przegrałeś! Mike'owi zrzedła mina. — Po prostu ci się udało. — No i co z tego! - powiedziała Aria radośnie. - Tak się właśnie zastanawiam... Czy mam ci kazać chodzić za mną w szkole na czworakach? A może w faldurze mamy? Zachichotała. Faldur to tradycyjne islandzkie nakrycie głowy zakończone czymś w rodzaju rożka - każdy wyglądał w nim jak elf, któremu odbiło. — Wal się — Mike wyciągnął piłkę z kufla. Wypadła mu z ręki i gdzieś się potoczyła. — Ja znajdę - zaproponowała Aria. Czuła się przyjemnie podchmielona. Piłka potoczyła się aż do samego baru i Aria schyliła się po nią. Jakaś para przeszła obok niej, zajmując dyskretnie osłonięty 52

stolik w rogu. Aria zauważyła, że kobieta ma długie ciemne włosy i pajęczą sieć wytatuowaną na nadgarstku. Tatuaż wyglądał znajomo. Bardzo znajomo. Kobieta szepnęła coś do mężczyzny, a on dostał ataku kaszlu. Aria wyprostowała się. To był jej ojciec. I Meredith. Aria pędem wróciła do Mike'a. — Musimy już iść. Mike wywrócił oczami. — Ale właśnie zamówiłem drugiego jaegera. — Tym gorzej dla ciebie — Aria chwyciła kurtkę. - Wychodzimy. Natychmiast. Rzuciła na stół czterdzieści dolarów i pociągnęła Mike'a za ramię tak mocno, że od razu wstał. Zachwiał się, ale Arii udało się go przepchnąć do wyjścia. Niestety, właśnie w tym momencie Byron wydał jeden ze swoich charakterystycznych chichotów, o których Aria mówiła, że brzmią jak dźwięki umierającego wieloryba. Mike zamarł, bo też rozpoznał śmiech ojca. Ojciec siedział bokiem do nich, pod stolikiem trzymając Meredith za rękę. Aria widziała, że Mike rozpoznał Byrona. Zmarszczył brwi. — Czekaj - powiedział piskliwie i zdezorientowany spojrzał na Arię. Próbowała przybrać obojętny wyraz twarzy, ale czuła, że kąciki jej ust opadają. Wiedziała, że robi dokładnie talią samą minę jak Ella, kiedy próbowała ochronić ją i jej brata przed czymś, co mogłoby ich zaboleć. Mike zmrużył oczy i spojrzał na nią, a potem znowu na ojca i Meredith. Otworzył usta, żeby coś powiedzieć, potem zamknął je i zrobił krok w ich kierunku. Aria

53

wyciągnęła rękę, żeby go zatrzymać — nie chciała, żeby to stało się właśnie teraz. Nie chciała, żeby to się ki e d yko l w i e k stało. Mike zacisnął zęby, odwrócił się i wybiegł z baru, wpadając po drodze na ich kelnerkę. Aria wyszła za nim. W jasnym popołudniowym świetle rozglądała się za bratem. Nigdzie go nie było.

54

5 PODZIELONY DOM Spencer obudziła się na posadzce w łazience na piętrze. Nie miała pojęcia, jak się tu znalazła. Zegar stojący na półce pokazywał, że jest za piętnaście siódma, a za oknem zachodzące słońce rzucało długie cienie na ich podwórko. Nadal był poniedziałek, dzień pogrzebu Ali. Pewnie zasnęła... i lunatykowała. Kiedyś robiła to notorycznie. W siódmej klasie zdarzało jej się to tak często, że musiała spędzić jedną noc w Klinice Badań nad Snem na Uniwersytecie Pensylwanii, z mózgiem podłączonym do elektrod. Lekarze powiedzieli, że to wynik stresu. Wstała i zwilżyła twarz zimną wodą. Przejrzała się w lustrze. Miała długie blond włosy, szmaragdowe oczy, ostry podbródek, czystą cerę i promiennie białe zęby. Dlaczego nie wyglądała tak koszmarnie, jak się czuła? Jeszcze raz próbowała poukładać w głowie wszystkie fakty. W wiadomości od A. mowa była o Tobym i sprawie Jenny. Toby wrócił. Zatem A. to Toby. I na dodatek mówił

55

Spencer, że ma trzymać gębę na kłódkę. Poczuła się jak na torturach, jakby wróciła do szóstej klasy Poszła do swojego pokoju i przycisnęła czoło do okna. Po lewej stronic stał ich młyn. Nie działał już od lat, ale rodzicom podobało się, że nadaje ich posiadłości taki rustykalny, autentyczny wygląd. Po prawej stronie widziała dom DiLaurent isów, nadal odgrodzony od ulicy żółtą policyjną taśmą. Ołtarzyk dla Ali, z kwiatów, świec, zdjęć i innych pamiątek, rozrósł się i wypełniał właściwie całą ślepą uliczkę. Naprzeciwko tego domu był dom Cavanaughów, Na podjeździe stały dwa samochody, przy garażu wisiał kosz do koszykówki, a na skrzynce na listy była mała czerwona chorągiewka. Z zewnątrz wszystko wyglądało tak zwyczajnie. Za to w ś r o d ku . . . Spencer przymknęła oczy i wróciła pamięcią do tamte go maja w siódmej klasie, w rok po sprawie Jenny. Właśnie wsiadła do pociągu do Filadelfii, gdzie umówiła się z Ali na zakupy. Była tak zajęta esemesowaniem z Ali przez nowy telefon, że dopiero po pięciu czy sześciu stacjach zauważyła, że ktoś siedzi po drugiej stronie przejścia. To był Toby. Patrzył na nią. Zaczęły jej się trząść ręce. Toby spędził cały rok w szkole z internatem, więc Spencer nie widziała go od kilku miesięcy. Jak zwykle włosy spadały mu na oczy i miał olbrzymie słuchawki, ale tego dnia było w nim coś... dz i w n i e j s z e go . Bardziej przerażającego. Całe poczucie winy i strach spowodowane sprawą Jenny, które Spencer próbowała od siebie odepchnąć, nagle zalały ją niczym powódź. D o r wę ci ę . Nie chciała siedzieć w tym samym wagonie co on. Już miała wstać i zmienić miejsce, gdy nagle wyrósł przed nią konduktor. 56

— Wysiadasz na Trzydziestej Ulicy czy na Market East? zapytał. Spencer zdrętwiała. — Na Trzydziestej — odparła. Kiedy konduktor odszedł, spojrzała znowu na Toby'ego. Na jego twarzy pojawił się na okamgnienie szeroki, złośliwy uśmiech. Jego oczy mówiły: „Poczekaj tylko". Spencer wstała i przeszła do innego wagonu. Ali czekała na nią na peronie na Trzydziestej Ulicy i kiedy spojrzały na pociąg, Toby gapił się na nie. — Widzę, że kogoś wypuścili z więzienia — powiedziała Ali z pogardliwym uśmiechem. Tak — Spencer próbowała się zaśmiać. — Jednak to nadal frajer przez duże F. Ale kilka tygodni później Ali zaginęła. 1 wtedy nikomu nie było do śmiechu. Z komputera dobiegł świszczący dźwięk sygnalizujący, że przyszedł nowy e-mail. Podeszła do biurka i otworzyła wiadomość. Cześć, kochanie. Nie rozmawialiśmy od dwóch dni i tęsknię za tobą jak wariat. Wren Spencer westchnęła i poczuła, jak dreszcze przebiegają przez całe jej ciało. Kiedy tylko spojrzała na Wrena - siostra przyprowadziła go na kolację z rodzicami — coś w nią wstąpiło. Czuła się tak... jakby rzucił na nią urok, gdy tylko usiadł przy stoliku w restauracji, napił się wina i spojrzał jej w oczy. Był Anglikiem, był egzotyczny, dowcipny i inteligentny, a na dodatek lubił te same zespoły co

57

Spencer. Był o wiele za dobry dla jej nudnej, zawsze perfekcyjnej siostry Melissy. Ale w sam raz dla Spencer. Wiedziała o tym... I jak się okazało, on też tak uważał. Przeżyli swoje dwadzieścia minut niewiarygodnej namiętności, ale Melissa przyłapała ich na tym, jak się całowali. Jej siostra wszystko wygadała, a rodzice, którzy z a w s z e brali jej stronę, zabronili Spencer widywać się z Wrenem. Też za nim tęskniła jak wariatka, ale co niby miała zrobić. Niespokojna i skołowana zeszła po schodach. Jej matka rozwiesiła nad nimi landszafty Thomasa Cole'a, które odziedziczyła po swoim dziadku. Weszła do olbrzymiej kuchni. Rodzice przerobili ją, żeby wyglądała jak dawniej, w dziewiętnastym wieku, ale wstawili do niej nowy stół i najnowocześniejsze urządzenia. Cała rodzina siedziała przy stole i jadła tajskie jedzenie. Spencer stanęła w progu. Nie rozmawiała z nimi od pogrzebu Ali. Pojechała sama i nie zamieniła z nimi słowa przed kościołem. Właściwie nie rozmawiała z nimi, od kiedy dwa dni temu zrobili jej awanturę o Wrena. A teraz unikali jej i nie zaprosili na kolację. Mieli gościa. Jej miejsce zajmował łan Thomas, dawny chłopak Melissy i pierwszy były chłopak Melissy, z którym Spencer się całowała. — Och! — wyrwało jej się. Tylko łan podniósł wzrok. — Cześć, Spence, jak się masz? — zapytał, jakby codziennie jadał z państwem Hastings w ich kuchni. Spencer czuła się skrępowana już wtedy, gdy okazało się, że łan został trenerem jej szkolnej drużyny hokeja na trawie, ale ta sytuacja była po prostu dziwaczna.

58

— W porządku — powiedziała, spoglądając na resztę rodziny, ale nikt na nią nie patrzył... i nie wyjaśnił jej, czemu łan wyżera tajskie jedzenie w ich kuchni. Spencer przysunęła sobie krzesło do rogu stołu i nabrała na talerz trochę kurczaka z trawą cytrynową. — Więc jesz sobie z nami kolację? — spytała. Pani Hastings wbiła w nią wzrok. Spencer zamknęła usta i przeszyło ją gorące, nieprzyjemne uczucie... — Wpadliśmy na siebie w czasie, hm, pogrzebu — wyjaśnił łan. Nagle zawyła syrena i łan upuścił widelec. Hałas dochodził chyba z domu DiLaurentisów. Samochody policyjne przyjeżdżały tam cały czas. — To szaleństwo, prawda? — powiedział Ian, przeczesując dłonią jasne loki. — Nie sądziłem, że będzie tu jeszcze tyle aut policyjnych. Melissa szturchnęła go lekko łokciem. — W niebezpiecznej Kalifornii widziałeś chyba niejedno przestępstwo? Melissa rozstała się z łanem, kiedy ten przeprowadził się na drugi koniec Stanów, żeby studiować w Berkeley. — Nie - powiedział łan. Zanim jednak zdążył rozwinąć temat, Melissa w typowy dla siebie sposób zaczęła mówić o czymś innym. A konkretnie o sobie. — Mamo, kwiaty na trumnie miały dokładnie taki kolor, na jaki chcę pomalować ściany w salonie — zwróciła się do pani Hastings. Melissa sięgnęła po czasopismo o wnętrzach i otworzyła na zaznaczonej stronie. Bezustannie gadała o remoncie, bo właśnie urządzała dom w Filadelfii, który rodzice 59

kupili jej za to, że dostała się do Wharton, szkoły biznesu przy Uniwersytecie Pensylwanii. Nigdy nie zrobiliby czegoś takiego dla Spencer. Pani Hastings nachyliła się nad zdjęciem. — Cudne. - Naprawdę ładne — zgodził się łan. Spencer zaśmiała się mimo woli. Dziś odbyła się msza za Alison DiLaurentis, a oni mieli w głowie tylko kolor farby? Melissa odwróciła się do Spencer. — Co to miało znaczyć? — To znaczy... ja... — jąkała się Spencer, bo Melissa miała urażony wyraz twarzy, jakby Spencer powiedziała coś naprawdę obraźliwego. Nerwowo ściskała widelec. - Nieważne. Znowu zapadła cisza. Teraz nawet łan dziwnie na nią patrzył. Tata napił się wina. — Yeronico, widziałaś może Liz? — Tak, rozmawiałam z nią przez chwilę powiedziała mama Spencer. — Moim zdaniem wyglądała fantastycznie... biorąc pod uwagę okoliczności. Spencer przypuszczała, że mama mówu o Elizabeth DiLaurentis, młodej ciotce Ali, mieszkającej w sąsiedztwie. — Musi czuć się okropnie — powiedziała Melissa poważnym tonem. - Nawet nie umiem sobie tego wyobrazić. Ian przytaknął ze współczuciem. Spencer czuła, jak trzęsie jej się broda. Miała ochotę krzyknąć: „Hej, a co ze mną? Zapomnieliście, że Ali była moją najlepszą przyjaciółką?".

60

Z każdą minutą ciszy Spencer coraz bardziej czuła się jak nieproszony gość. Czekała, żeby ktoś zapytał, jak sobie radzi, zaproponował kawałek tempury albo przynajmniej powiedział „Na zdrowie", gdy sobie kichnie. Ale nadal karali ją za pocałowanie Wrena. Choć dziś był... t a ki dzień. Poczuła, jak coś ściska ją w gardle. Zawsze była ulubienicą wszystkich: nauczycieli, trenerów hokeja, wydawców albumu szkolnego. Nawet Uri, jej fryzjer, powiedział, że Spencer jest jego ulubioną klientką, bo jej włosy tak ładnie chwytają kolor. Dostała w szkole mnóstwo nagród i miała na MySpace trzystu siedemdziesięciu znajomych, nie licząc zespołów muzycznych. 1 nawet jeśli nigdy nie będzie ulubienicą rodziców — trudno było przyćmić Melissę — nie mogła znieść myśli, że jej nienawidzą. Szczegół nie teraz, kiedy wszystko w jej życiu było takie niestabilne. Kiedy Jan wstał i przeprosił, mówiąc, że musi zadzwonić, Spencer wzięła głęboki oddech. — Melissa? — głos jej się załamał. Melissa podniosła wzrok i natychmiast wróciła do jedzenia. Spencer chrząknęła. — Porozmawiasz ze mną? Melissa lekko wzruszyła ramionami. — Przecież... nie zniosę tego, jeśli będziesz mnie nienawidzić. Miałaś rację. Wiesz... o tym. Ręce tak jej się trzęsły, że musiała je wsunąć pod uda. Zawsze się tak denerwowała, kiedy musiała kogoś przeprosić. Melissa złożyła dłonie na czasopismach. — Przykro mi — powiedziała. — Nie ma mowy. Wstała i zaniosła talerz do zlewu.

61

— Ale... — Spencer była w szoku. Spojrzała na rodziców. Naprawdę żałuję... — czuła napływające do oczu łzy. Przez Lwarz ojca przebiegł cień współczucia, ale szybko odwrócił wzrok. Mama przełożyła resztę ryżu do hermetycznie zamykanego pojemnika. Wzruszyła ramionami. — Sama jesteś sobie winna — powiedziała. Wstała i zaniosła resztki kolacji do wielkiej lodówki ze stalowymi drzwiami. -Ale... — Spencer — pani Hastings przerwała jej, dając tonem głosu znać, że rozmowa skończona. Spencer zamknęła usta. Do pokoju wrócił łan, uśmiechając się szeroko i głupio. Wyczuł napięcie i uśmiech zniknął z jego twarzy. — Chodź — Melissa wstała i wzięła go pod rękę. — Zjemy deser. — Jasne. — łan położył dłoń na ramieniu Melissy. — Spence? Chcesz iść z nami? Spencer nie miała na to najmniejszej ochoty. Z resztą Melissa szturchnęła lana, bo też nie życzyła sobie towarzystwa siostry. Ale Spencer nie zdążyła nawet odpowiedzieć. — Nie, Ian, Spencer n i e d o s t a j e deseru — powiedziała szybko pani Hastings tonem, jakiego używała, kiedy karciła psy. — Dzięki za zaproszenie — powiedziała Spencer, powstrzymując łzy. Żeby się nie rozpłakać, włożyła do ust wielki kawałek kurczaka. Ale zsunął się jej do gardła, zanim zdążyła go dobrze pogryźć. Tłusty sos palił ją w gardle. Po serii

62

okropnych dźwięków wypluła mięso na serwetkę. A kiedy łzy w jej oczach wyschły, zauważyła, że żadne z rodziców nie podeszło, żeby sprawdzić, czy nic się jej nie stało. Po prostu wyszli z kuchni. Spencer wytarła oczy i patrzyła na to, co właśnie wypluła, na przeżuty kawałek mięsa. Tak właśnie się czuła.

63

6 DOBROĆ WCALE NIE POPŁACA We wtorek po południu Hanna wróciła ze szkoły do domu, przebrała się w kremową kamizelkę i obszerny kardigan z kaszmiru, a potem weszła dumnie po schodach Kliniki Chirurgii Plastycznej i Rehabilitacji Ofiar Poparzeń. Ci, którzy przychodzili tu leczyć oparzenia, nazywali to miejsce kliniką. Ci, którzy robili sobie liposukcję, mówili na nie „warsztat odnowy zabytków". Budynek stał w lesie i między koronami rozłożystych drzew prześwitywał tylko kawałek błękitnego nieba. Wokół rozchodził się zapach dziko rosnących kwiatów. W tak piękne jesienne popołudnie powinno się leżeć przy basenie w klubie i patrzeć, jak chłopcy grają w tenisa. Albo przebiec dwanaście kilometrów, żeby spalić kalorie z paczki ciastek, którą zjadła wczoraj wieczorem, przerażona nagłą wizytą ojca. Albo nawet oglądać mrowisko, lub pilnować sześcioletnich bliźniąt z sąsiedztwa. Wszystko byłoby

64

lepsze niż to, co właśnie robiła: ochotnicza praca w klinice dla poparzonych. Słowo „ochotnik" nie istniało w słowniku Hanny. Ostatnią próbę pracy społecznej podjęła w siódmej klasie, organizując pokaz mody. Dziewczyny ze szkoły ubrały się w stroje znanych projektantów i paradowały po wybiegu. Publiczność licytowała ich ubrania, a pieniądze miały być przeznaczone na jakiś zbożny cel. Ali miała na sobie prześliczną, obcisłą sukienkę od Calvina Kleina, którą za tysiąc dolarów kupiła jakaś wdowa nosząca rozmiar trzydzieści dwa. Nikt natomiast nie chciał falbaniastej, koszmarnej sukienki od Betsey Johnson, w neonowych kolorach, która sprawiała, że Hanna wyglądała jeszcze grubiej. Tylko tata zgłosił chęć jej kupienia. Tydzień później rodzice poinformowali ją, że się rozwodzą. A teraz tata wrócił. W pewnym sensie. Kiedy Hanna przypomniała sobie wczorajszą wizytę ojca, poczuła złość zmieszaną z niepokojem. Od czasu swojej transformacji marzyła o tym, żeby go spotkać. Teraz była szczupła, lubiana przez wszystkich i zrównoważona. Czasem wyobrażała sobie, że tata przyjeżdża razem z Kate, która przytyła i zbrzydła, co tym bardziej podkreślałoby urodę Hanny. — Och! — zawołała, bo o mało nie zderzyła się z kimś w drzwiach. — Uważaj — usłyszała. Podniosła głowę. Za szklanymi drzwiami widać było kamienną popielniczkę i wielką donicę z prymulkami. W drzwiach stała... Mona.

65

Hanna otworzyła usta ze zdumienia. Na twarzy Mony pojawił się ten sam wyraz. Patrzyły na siebie. — Co ty tu robisz? — zapytała Hanna. — Odwiedzam koleżankę mamy. Zrobiła sobie cycki. — Mona odsunęła włosy za piegowate ramię. — A ty? — Ja też. Hanna bacznie przyjrzała się Monie. Jej wewnętrzny wykrywacz kłamstw podpowiadał jej, że Mona zmyśla. Ale może i Mona wyczuwała to w Hannie. — To ja lecę — Mona ścisnęła mocniej rączkę swojej torby w kolorze burgunda. — Zadzwonię później. — Okej — rzuciła za nią Hanna. Poszła w przeciwnym kierunku, ale obejrzała się przez ramię na Monę, która zrobiła dokładnie to samo. — A teraz uważaj — powiedziała Ingrid, korpulentna i spokojna siostra oddziałowa, pochodząca z Niemiec. Były w gabinecie zabiegowym i Ingrid uczyła Hannę, jak wymieniać worki w koszach na śmieci. Tak jakby to było trudne. Wszystkie gabinety były pomalowane na ciemnooliwkowy kolor, a na ścianach wisiały potworne plakaty ze zdjęciami poparzonej skóry. Ingrid przydzieliła ją do gabinetów w przychodni. Któregoś dnia, jeśli będzie się dobrze sprawo wała, może pozwoli Hannie posprzątać sale szpitalne, gdzie przebywały ofiary poważnych poparzeń. Ale czad. Ingrid wyciągnęła worek ze śmieciami. — Te wrzucasz do niebieskiego kontenera na tyłach budynku. Musisz też opróżniać kubły z materiałami

66

zakaźnymi. - Wskazała na identycznie wyglądające kubły. — Nie wolno ich mieszać ze zwykłymi śmieciami. Musisz nosić to. — Wręczyła Hannie parę lateksowych rękawic. Hanna popatrzyła na nie tak, jakby pokrywała je warstwa bakterii. Następnie Ingrid wskazała jej drogę w korytarzu. — Tu jest jeszcze dziesięć gabinetów — wyjaśniła. — Wynieś ze wszystkich śmieci i zmyj wszystkie blaty, a potem do mnie wróć. Wstrzymując oddech — nie znosiła zapachu szpitala, od razu kojarzył jej się z chorobą — Hanna powlokła się do szafy ze środkami czystości, żeby wziąć z niej worki na śmieci. W tym szpitalu leżała Jenna. W ciągu ostatniego dnia sporo myślała o sprawie Jenny, choć próbowała o niej zapomnieć. To, że ktoś o wszystkim wiedział i mógł w każdej chwili wyjawić tajemnicę, nie mieściło się jej w głowie. Choć sprawa Jenny wydarzyła się przez przypadek, Hanna czasem myślała, że to nie do końca prawda. Ali nadała Jennie przezwisko Śnieżka, bo Jenna przypominała jej postać z filmu Disneya. Hanna też uważała, że Jenna wygląda jak Śnieżka, ale w pozytywnym sensie. Jenna nie była tak odstrzelona jak Ali, ale miała w sobie coś dziwnie ładnego. Kiedyś Hanna zdała sobie sprawę, że jedyną postacią z Królewny Śnieżki, do której ona sama jest podobna, jest krasnoludek Gapcio. Ali uwielbiała drwić z Jenny, więc w szóstej klasie Hanna napisała w łazience pod pojemnikiem na ręczniki plotkę na temat piersi Jenny. Potem nalała wody na jej krzesło w sali matematycznej, żeby miała plamę, jakby

67

się posikała. Wyśmiewała się z okropnego akcentu, z jakim Jenna mówiła na francuskim... Więc kiedy pielęgniarze wynosili Jennę z domku na drzewie, Hanna poczuła mdłości. To ona pierwsza zgodziła się na zrobienie kawału Toby'emu. Bo od razu pomyślała: „Jeśli robimy kawał Toby'emu, to może też i Jennie". Jakby chciała, żeby to wszystko się wydarzyło. Automatyczne drzwi na końcu korytarza otworzyły się ze świstem, wyrywając Hannę z zamyślenia. Zamarła. Serce biło jej mocno. Miała nadzieję, że to Sean, ale okazało się, że jednak nie. Zawiedziona wyciągnęła swój telefon komórkowy z kieszeni swetra i wystukała jego numer. Włączyła się poczta głosowa, więc się rozłączyła. Wystukała znowu jego numer w nadziei, że może przypadkowo go wyłączył, wyciągając z torby Ale znowu włączyła się poczta głosowa. — Hej, Sean — zaszczebiotała Hanna sztucznie beztroskim tonem. — To znowu ja, Hanna. Chciałabym pogadać, więc, mhm, wiesz, gdzie mnie znaleźć! Zostawiła mu tego dnia trzy wiadomości, informując, gdzie będzie po południu, lecz Sean nie oddzwonił. Przyszło jej do głowy, że może jest na spotkaniu Klubu D. Ostatnio przyrzekł na piśmie, że nie będzie uprawiał seksu, nigdy. Może zadzwoni po spotkaniu. Albo... może nie zadzwoni. Hanna przełknęła ślinę, próbując nie myśleć o tej możliwości. Westchnęła i poszła do szatni dla pracowników, służącej jednocześnie za magazyn. Ingrid powiesiła jej gołąbkową torbę od Ferragamo na haku obok tego winylowego czegoś w paski z Gap. Prawie przeszył ją dreszcz. Wrzuciła telefon do torby, wzięła rolkę ręczników papierowych

68

i butelkę płynu do mycia i poszła do pustego gabinetu. Może ta praca pozwoli jej na chwilę zapomnieć o Seanie i A. Kiedy już wyczyściła umywalkę, niechcący potrąciła stojącą obok metalową szafkę. Szafka się otworzyła. W środku były kartonowe pudełka ze znajomymi nazwami. Tylenol 3. Vicodin. Percocet. Hanna zajrzała do środka. Stały tam tysiące próbek leków. Tak po prostu. Niezamknięte. B i n go . Hanna szybko wrzuciła do zadziwiająco głębokich kieszeni swetra kilka garści percocetu. Przynajmniej dzięki temu spędzi przyjemny weekend z Moną. Nagle ktoś położył jej rękę na ramieniu. Podskoczyła i odwróciła się, zrzucając na podłogę nasączone płynem do mycia ręczniki i pojemnik pełen wacików. — Czemu jesteś dopiero w gabinecie numer dwa? — zapytała Ingrid, marszcząc czoło. Miała twarz rozzłoszczonego pekińczyka. - Ja tylko... chciałam dokładnie posprzątać. Hanna wrzuciła papierowe ręczniki do kosza, modląc się w duchu, by percocet nie wypadł jej z kieszeni. Miejsce na ramieniu, którego dotknęła Ingrid, paliło ją jak ogniem. — Chodź ze mną - powiedziała Ingrid. - Masz w torbie coś, co strasznie hałasuje i przeszkadza pacjentom. — Na pewno w mojej torbie? — zapytała Hanna. — Właśnie sprawdzałam i... Ingrid poszła z Hanną do szatni. Faktycznie, z wewnętrznej kieszeni jej torebki wydobywał się dźwięk. — To mój telefon — powiedziała Hanna radośnie.

69

Może to Sean! — Ścisz go, proszę — westchnęła Ingrid. — A potem wracaj do pracy. Hanna wyciągnęła telefon i sprawdziła, kto dzwonił. Miała nową wiadomość. Haneczko: Szorowanie podłóg w warsztacie odnowy zabytków nie pomoże ci wrócić do dawnego życia. Nawet ty nie zdołasz uprzątnąć tego bałaganu. Poza tym wiem o tobie coś, co spowoduje, że już nigdy nie będziesz najpopularniejszą dziewczyną w szkole. A. Hanna rozejrzała się, zupełnie zdezorientowana. Jeszcze raz przeczytała wiadomość. Zaschło jej w gardle i oddychała z trudem. Jaka informacja mogła ją tak pogrążyć? Jenna. Jeśli A. o tym wie... Hanna szybko napisała odpowiedź: „Nic nie wiesz". I nacisnęła WYŚLIJ. Po kilku sekundach otrzymała odpowiedź od A. Wiem o wszystkim. Mogę cię ZNISZCZYĆ.

70

7 KAPITANIE, MÓJ KAPITANIE We wtorkowe popołudnie Emily kręciła się przy biurze trenerki Lauren Kinkaid. — Mogę z panią porozmawiać? — Mam tylko kilka minut. Muszę to zaraz oddać do administracji. Trenerka podniosła w górę plik papierów. Właśnie zaczęły się pierwsze w tym sezonie szkolne zawody pływackie w Rosewood. Miało to być przyjazne spotkanie — zapraszano wszystkie okoliczne szkoły i nie liczono punktów — ale Emily i tak zawsze goliła całe ciało i miała okropną tremę. Jednak nie tym razem. — No co tam, panno Fields? Lauren Kinkaid miała nieco ponad trzydzieści lat, mocno zniszczone chlorem jasne włosy i zawsze chodziła w T-shirtach z motywującymi sloganami pływackimi, takimi jak JEDZ NASZE BĄBELKI albo W STYLU DOWOLNYM NAJWAŻNIEJSZY JEST STYL. Od sześciu

71

lat była trenerką Emily. Najpierw w lidze dziecięcej, potem na długich dystansach, a teraz w liceum. Niewiele osób znało Emily tak dobrze, by wiedzieć, że jej ulubionym daniem przed każdym startem jest stek z pieprzem w miejscowej restauracji albo że jeśli Emily płynęła motylkiem o trzy dziesiąte sekundy szybciej, to znaczy, że miała okres. I dlatego Emily tak trudno było wyrzucić z siebie to, co miała zamiar powiedzieć. — Chcę zrezygnować — oświadczyła prosto z mostu. Lauren Kinkaid zamrugała. Wyglądała na zdumioną, jak ktoś, komu właśnie oznajmiono, że w jego basenie pływa ławica węgorzy elektrycznych. — D-dlaczego? Emily wlepiła wzrok w kafelki na podłodze, ułożone w szachownicę. — Już mnie to nie bawi. Trenerką wypuściła powietrze z płuc. — To nie ma być tylko zabawa. Czasem to ciężka praca. — Wiem. Ale... Już nie chcę tego robić. — Jesteś p e wn a ? Emily westchnęła. Wydawało jej się, że jest pewna. W zeszłym tygodniu była pewna. Pływała od lat, nie zastanawiając się, czy jej się to podoba, czy nie. Z pomocą Mai Emily zebrała się na odwagę, żeby przyznać się przed sobą — i przed rodzicami — że chce zrezygnować. Oczywiście to było, zanim wydarzyło się... to wszystko. Teraz czuła się znowu jak jo-jo. W jednej chwili chciała rezygnować, w drugiej wrócić do swojego życia grzecznej dziewczynki. Kiedy pływała, weekendy mijały jej w towarzystwie siostry Carolyn i spędzała całe godziny w autobusie z koleżankami z drużyny, czytając horoskopy. A teraz 72

zapragnęła wolności, żeby móc zająć się tym, co ją interesowało. Tylko jakie ona miała zainteresowania... oprócz pływania? — Czuję się naprawdę wypalona powiedziała wreszcie, próbując się wytłumaczyć. Trenerka podparła dłonią głowę. — Zamierzałam zrobić cię kapitanem. Emily otworzyła szeroko oczy. — Kapitanem? — No tak — Lauren Kinkaid bawiła się zatyczką od długopisu. — Myślałam, że na to zasługujesz. Potrafisz działać w zespole, wiesz? Ale skoro nie chcesz już pływać, to... Nawet jej starsze rodzeństwo, Jake i Beth, którzy pływali przez cztery lata w szkole, a potem dostali stypendia na uczelni, nie zostali kapitanami drużyny. Trenerka owinęła sznurek od gwizdka wokół palca. — A może powinnam dać ci trochę luzu? — Wzięła Emily za rękę. — Wiem, że miałaś ciężki okres. Twoja przyjaciółka... — Tak. Emily popatrzyła na plakat z Miehaelem Phelpsem i próbowała powstrzymać łzy. Kiedy tylko ktoś wspominał o Ali — a zdarzało się to średnio co dziesięć minut — czuła, jak coś ściska ją w gardle. — Co ty na to? — kusiła ją trenerka. Emily przesunęła językiem po zębach. Kapitan. Jasne, wygrała wyścig na sto metrów motylkiem w mistrzostwach stanowych, ale drużyna pływacka w jej szkole była niesamowicie dobra. Lanie ller zdobyła piąte miejsce w mistrzostwach Ameryki juniorów, a Uniwersytet Stanforda zagwarantował już Jenny Kestler pełne stypendium 73

w przyszłym roku. To, że trenerka wybrała Emily, a nie Lanie łub Jenny, miało duże znaczenie. Może to znak, że jej rozchwiane życie wkrótce wróci do normy. — Dobrze — usłyszała własny głos. - Świetnie - Lauren Kinkaid poklepała ją po dłoni. Sięgnęła do jednego z kartonowych pudeł z T-shirtami i wręczyła jeden Emily. — Dla ciebie, na dobry początek sezonu. Emily rozłożyła podkoszulek. Napis głosił: DORWĘ CIĘ, ŻABKO. Spojrzała na trenerkę i zaschło jej w gardle. I,auren Kinkaid w i e d z i a ł a ? Trenerka przekrzywiła głowę. — To aluzja do stylu klasycznego — powiedziała powoli. — No wiesz, żabki. Emily znowu spojrzała na T-shirt. Nie było na nim napisane DORWĘ CIĘ, ŻABKO, tylko DOGOŃ MNIE ŻABKĄ. - Och — westchnęła, składając T-shirt. - Dziękuję. Wyszła z biura i na chwiejnych nogach przeszła przez główny hol pływalni. W sali roiło się od pływaków biorących udział w zawodach. Nagle zatrzymała się, bo zdała sobie sprawę, że ktoś na nią patrzy. Po drugiej stronie sali zauważyła Bena, swojego byłego chłopaka, który opierał się o witrynę z nagrodami pływackimi. Wlepił w nią wzrok i ani mrugnął. Emily poczuła ukłucia na całej skórze. Zaczerwieniła się. Ben uśmiechnął się złowieszczo i zaczął szeptać coś na ucho swojemu najlepszemu przyjacielowi Sethowi Cardiffowi. Seth zaśmiał się, spojrzał na Emily i wyszeptał coś do Bena. Potem obaj zachichotali. Emily skryła się w tłumie zawodników. Również dlatego chciała zrezygnować z pływania, żeby nie spędzać każdego dnia po szkole ze swoim byłym

74

chłopakiem, który wiedział o niej wszystko. Nakrył ją z Mayą, gdy zachowywały się bardziej czule niż na przyjaciółki przystało, w czasie imprezy u Noela w piątek. Weszła do pustego holu prowadzącego do szatni, myśląc ponownie o ostatniej wiadomości od A. To dziwne, ale kiedy Emily przeczytała tekst w łazience w pokoju hotelowym Mai, prawie s ł ys z a ł a głos Ali. Tylko że to było niemożliwe, prawda? Poza tym Ben był jedyną osobą, która wiedziała o Mai. Może skądś się dowiedział, że Emily próbowała pocałować Ali. A może... może Ben to A.? — Dokąd idziesz? Emily odwróciła się. Ben szedł za nią korytarzem. Hej — Emily próbowała się uśmiechnąć. — Co słychać? Ben miał na sobie postrzępione dresy Champion. Uważał, że przynoszą mu szczęście, więc nosił je w czasie wszystkich zawodów. W czasie weekendu skrócił włosy. Jego kwadratowa twarz nabrała jeszcze więcej surowości. — Nic nie słychać - powiedział złośliwym tonem, a jego głos odbijał się echem w wykafelkowanym korytarzu. — Myślałem, że rezygnujesz. Emily wzruszyła ramionami. — Hm, no tak, zmieniłam zdanie. — Naprawdę? Taka byłaś pewna w piątek. Twoja dziewczyna pękała z dumy. Emily odwróciła wzrok. — Byłyśmy pijane. — No tak — podszedł do niej na krok. — Myśl sobie, co chcesz — odwróciła się w kierunku szafki. — A ten SMS, którego mi przysłałeś, wcale mnie nie wystraszył.

75

— Jaki SMS? — Ben zmarszczył brwi. Emily zamarła. — Jen, w którym groziłeś mi, że wszystkim powiesz — powiedziała, sprawdzając go. — Nie wysyłałem do ciebie żadnych SMS-ów — Ben uniósł podbródek. — Aie... może powiem wszystkim. To, że jesteś lesbą, to superplota. — Nie jestem lesbijką — wycedziła Emily przez zęby. — Naprawdę? — Ben zrobił krok w jej kierunku. Jego nozdrza poruszały się miarowo. — Udowodnij. Emily zaśmiała się głośno. Cały B e n . Nagłym skokiem znalazł się obok niej, chwycił ją za nadgarstek i przycisnął do ściany. Emily oddychała ciężko. Czuła na szyi gorący, pachnący winogronowym sokiem oddech Bena. — Przestań — wyszeptała, próbując mu się wyrwać. Ben zdołał ją przytrzymać jednym silnym ramieniem. Napierał na nią z całej siły. — Powiedziałem, u d o wo d n i j . Ben, przestań. Z przerażenia zaczęła płakać. Próbowała go odepchnąć, ale on napierał jeszcze gwałtowniej. Położył jej dłoń na piersiach. Z jej gardła wydobył się zduszony krzyk. — Jakiś problem? Ben cofnął się gwałtownie. Za nimi, na drugim końcu korytarza, stał chłopak w bluzie treningowej z logo jednej ze szkół. Emily przyjrzała mu się. Czy to...? — Nie twój interes — powiedział głośno Ben. — A może jednak mój. Chłopak podszedł bliżej. Tak, to on. Toby Cavanaugh.

76

Stary... — Ben odwrócił się do niego. Oczy Toby'ego powędrowały w dół, na dłoń Bena ściskającą nadgarstek Emily. Uniósł w górę podbródek. — Co jest grane? Ben wbił wzrok w Emily, a potem ją puścił. Wyrwała mu się. Ben otworzył drzwi do szatni chłopców. A potem zapadła cisza. — Wszystko w porządku? — zapytał loby. Emily skinęła głową. Nie mogła spojrzeć mu w oczy. — Chyba tak. — Na pewno? Emily rzuciła na niego okiem. Był teraz bardzo wysoki, a jego twarz straciła dawne szczurze rysy. Miał wysokie kości policzkowe i ciemne oczy. Wyglądał pięknie. Przypomniał jej się inny fragment wiadomości od A.: „choć większość z nas się zmieniła...". Nogi się pod nią ugięły. To niemożliwe... A rn o ż e je d n a k? — Muszę iść — mruknęła i ruszyła pędem do szatni dziewcząt.

77

8 NAWET PRZECIĘTNY CHŁOPAK Z ROSEWOOD SZUKA WEWNĘTRZNEGO ŚWIATŁA We wtorek po południu, kiedy Aria wracała samochodem do domu ze szkoły, przejeżdżała obok boiska do lacrosse'a i rozpoznała samotną postać ćwiczącą uderzenia na polu podbramkowym. Kiedy Mike wykonywał zwroty, ślizgał się na mokrej trawie. Na niebie zebrały się szare, złowieszcze chmury i zaczęło kropić. Aria zatrzymała samochód. - Mike. Nie widziała się z bratem od chwili, kiedy wczoraj wybiegł z baru Gorzelnia Zwycięstwa. Kilka godzin później zadzwonił, żeby poinformować, że je kolację u swojego przyjaciela Theo. Potem zadzwonił, że zostaje tam na noc. Brat popatrzył na nią z daleka i uniósł brwi. -Co? — Chodź.

78

Mike szedł przez równo skoszoną trawę, w której nie było ani jednego chwastu. — Wsiadaj — zakomenderowała Aria. — Trenuję. — Nie możesz bez końca unikać tej rozmowy. Musimy pogadać. — Niby o czym? Uniosła idealnie zarysowane brwi. — O tym, co wczoraj widzieliśmy w barze. Mike skubał kawałek taśmy, którą Owinięty był kij do lacrosse'a. Krople deszczu rozbijały się o daszek jego czapeczki. — Nie wiem, o czym mówisz. — Tak? — Aria zmrużyła oczy. Mike nawet na nią nie spojrzał. — Świetnie — wrzuciła wsteczny. — Bądź dalej mięczakiem. Mike położył dłoń na drzwiach samochodu. — Nie wiem... co zrobię — powiedział cicho. Aria wcisnęła hamulec. — Z czym? — Jak się rozwiodą, nie wiem, co zrobię — powtórzył. Bezbronny, zażenowany wyraz jego twarzy nadawał mu wygląd dziesięciolatka. — Wysadzę się w powietrze. Aria poczuła w oczach łzy. — To się nie stanie — powiedziała drżącym głosem. — Obiecuję. Mike pociągnął nosem. Wyciągnęła do niego rękę, ale on odskoczył i biegiem wrócił na boisko. Aria ruszyła. Jechała powoli krętą, mokrą drogą. Uwielbiała, kiedy padało. Przypominała sobie deszczowe dni,

79

kiedy miała dziewięć lat. Zakradała się do stojącej pod domem sąsiadów żaglówki, wchodziła pod plandekę do kabiny i słuchając, jak krople deszczu uderzają w płótno, pisała w swoim pamiętniku Hello Kitty. W deszczowe dni najlepiej jej się myślało, a teraz zdecydowanie musiała się zastanowić. Mogła porozmawiać z Ellą o Meredith, żeby mieć z głowy A.. Byron obiecałby, że to się nie powtórzy, i sprawa byłaby załatwiona. Ale teraz nie miało to sensu — skoro Meredith znowu pojawiła się na horyzoncie, wszystko się zmieniło. Zeszłego wieczoru ojciec nie wrócił do domu na kolację — bo miał, aha, mnóstwo prac do poprawienia a Aria siedziała z mamą na kanapie i oglądały telewizję, jedząc zupę. Nie odzywały się do siebie. Ona też me wiedziała, co zrobi, jeśli rodzice się rozwiodą. Wjeżdżając na bardzo strome wzgórze, Aria docisnęła pedał gazu. Jej subaru zawsze potrzebowało wtedy dodatkowego kopa. Jednak samochód nie przyspieszył, tylko na desce rozdzielczej zamigotały światełka. Auto zaczęło się zsuwać do tyłu. - Cholera — wyszeptała Aria, sięgając do hamulca ręcznego. Samochód nie chciał zapalić. Spojrzała w dół na pustą dwupasmową jezdnię. Nad głową usłyszała grzmot i krople deszczu. Chciała zadzwonić po pomoc drogową albo do rodziców, ale przeszukując torbę, zdała sobie sprawę, że zostawiła telefon w domu. Rozpadało się tak, że niczego już nie widziała przez zalane deszczem okna. — O Boże — wyszeptała do siebie, czując się nieco klaustrofobicznie. Miała mroczki przed oczami.

80

Wiedziała, co to znaczy. To atak paniki. Już kilka razy jej się to przytrafiło. Po sprawie Jenny, po zaginięciu Ali i jeszcze raz w Rejkiawiku, kiedy na ulicy zobaczyła na plakacie dziewczynę bardzo podobną do Meredith. „Uspokój się — mówiła do siebie w myślach. — To tylko deszcz". Wzięła głęboki oddech, zatkała palcami uszy i zaśpiewała Panie Janie po francusku. Właśnie ta wersja ją uspokajała. Po zaśpiewaniu trzech zwrotek mroczki zniknęły. Huragan osłabł, teraz był tylko wichurą. Musiała wrócić pieszo do domu, który właśnie minęła, i skorzystać tam z telefonu. Otworzyła drzwi i przykryła głowę bluzą. Zaczęła biec. Podmuch wiatru podniósł jej minispódniczkę. Weszła w olbrzymią, błotnistą kałużę. Poczuła, jak woda wlewa się do jej sandałków na obcasie. — Niech to szlag! — zaklęła pod nosem. Była już jakieś pięćdziesiąt metrów od domu, kiedy minęło ją granatowe audi. Kierowca najpierw ochlapał ją wodą z kałuży, a potem zatrzymał się przy jej subaru. Cofnął i zatrzymał się obok niej, potem opuścił szybę. — Wszystko w porządku? Aria przyjrzała mu się, choć krople deszczu zalewały jej oczy. Za kierownicą siedział Sean Ackard, chłopak z jej klasy. Był typowym chłopakiem z Rosewood. Miał koszulkę polo, zadbaną twarz, typowo amerykańskie rysy i drogi samochód. Grał w piłkę nożną, nie w lacrosse'a. Właśnie kogoś takiego nie miała ochoty teraz oglądać. — W porządku! — krzyknęła. — Jesteś przemoczona. Podwieźć cię gdzieś? Aria tak przemokła, że czuła, jak marszczy się jej skóra na twarzy. Auto Seana wyglądało tak sucho i przytulnie. Wsiadła i zamknęła drzwi. Sean powiedział, żeby rzuciła 81

przemoczoną bluzę na tylne siedzenie. Potem włączył ogrzewanie. — Dokąd jedziemy? Aria odgarnęła z czoła mokre kosmyki czarnych włosów. — Właściwie skorzystam tylko z twojego telefonu, a potem dam ci spokój. — W porządku — Sean sięgnął do plecaka. Aria rozejrzała się. Sean nie wykleił całego wnętrza auta nalepkami jak większość chłopaków, a w środku nie pachniało potem. Zapach przypominał raczej mieszankę świeżo upieczonego chleba i szamponu dla psów. Na podłodze obok siedzenia dla pasażera leżały dwie książki: Zen i sztuka obsługi motocykla oraz Tao Kubusia Puchatka. — Lubisz filozofię? — Aria przesunęła nogi, żeby nie zamoczyć książek. Sean spuścił głowę. — No tak — był nieco zażenowany. — Czytałam te książki — powiedziała Aria. - Zainteresowałam się filozofią francuską w lecie, kiedy byłam na Islandii. Zamilkła. Nigdy nie rozmawiała z Seanem. Przed wyjazdem chłopcy z Rosewood ją przerażali. Zresztą pewnie dlatego ich nienawidziła. — Przez chwilę tam mieszkałam. Tata był na stypendium. — Wiem — Sean uśmiechnął się tajemniczo. Aria spojrzała na swoje dłonie. - Och. Zapadło niezręczne milczenie. Słychać było tylko krople uderzające o dach i dźwięk pracujących rytmicznie wycieraczek.

82

— Czytasz Carnusa i takie rzeczy? — zapytał Sean. Kiedy Aria skinęła głową, uśmiechnął się. — W lecie przeczytałem Obcego. — Naprawdę? — Aria uniosła podbródek, pewna, że nie zrozumiał z tego ani słowa. Czego typowy chłopak z Rosewood mógł szukać w książkach filozoficznych? W teście na inteligencję można by ułożyć taką analogię: „Przeciętny chłopak z Rosewood ma się tak do czytania francuskich filozofów jak amerykańscy turyści na Islandii do jedzenia obiadu wszędzie, tylko nie w McDonaldzie". Takie rzeczy po prostu się nie zdarzały. Sean milczał, więc wystukała na jego telefonie numer do domu. Rozległ się sygnał, ale nikt nie odbierał. Nie włączała się też automatyczna sekretarka. Pewnie jej jeszcze nie ustawili. Potem wybrała numer do biura taty na uniwersytecie. Dochodziła piąta, a z jego rozkładu dnia przywieszonego na lodówce wynikało, że od piętnastej trzydzieści do siedemnastej trzydzieści m a konsultacje. Nikt nie odbierał. Znowu przed oczami Arii pojawiły się mroczki. Wyobraziła sobie, gdzie... i z kim może teraz być jej tata. Zgięła się wpół, żeby wziąć głębszy oddech. — Frère Jacques... — zaśpiewała cicho. — E j — głos Seana dobiegał jakby z oddali. — Wszystko w porządku — powiedziała Aria, dotykając twarzą kolan. — Muszę tylko... Usłyszała, jak Sean czegoś szuka. Włożył jej w dłoń torebkę z Burger Kinga. — Oddychaj w to. W środku jest jeszcze parę frytek. Przepraszam.

83

Aria przystawiła torebkę do ust. Oddychała miarowo. Czuła ciepłą dłoń Seana na plecach. Zawroty głowy powoli ustępowały. Kiedy uniosła głowę, Sean patrzył na nią z niepokojem. — Atak paniki! — zapytał. — Moja macocha też to ma. Torebka zawsze się sprawdza. Aria zmięła torebkę w dłoni. — Dzięki. — Coś cię niepokoi? Aria energicznie pokręciła głową. — Nie, wszystko w porządku. — Daj spokój. Ataku paniki nie dostaje się bez powodu. Aria zacisnęła usta. — To skomplikowane. „ A poza tym - chciała dodać — od kiedy to przeciętny chłopak z Rosewood interesuje się problemami dziwnej dziewczyny? Sean wzruszył ramionami. — Przyjaźniłaś się z Alison DiLaurentis, Lak? Aria pokiwała głową. — Dziwna sprawa, no nie? — Tak — chrząknęła. - Choć nie tak, jak można by pomyśleć. To znaczy, tak też jest dziwna, ale jest też dziwna z innych powodów. — Jakich? Poprawiła się na siedzeniu. Od mokrej bielizny zaczęła ją swędzić skóra. Przez cały dzień w szkole wydawało jej się, że wszyscy mówią do niej szeptem, jak do dziecka. Myśleli, że jak będą mówić normalnym tonem, to się od razu załamie nerwowo?

84

— Po prostu chciałabym, żeby wszyscy dali mi spokój — powiedziała wreszcie. — Jak w zeszłym tygodniu. Sean stuknął palcem w odświeżacz powietrza w kształcie sosny, który zaczął się kołysać. — Wiem, co masz na myśli. Gdy umarła moja mama, wszystkim się wydawało, że jak zostanę choć na chwilę sam, to wpadnę w szał. Aria wyprostowała się. — Twoja mama umarła? Sean popatrzył na nią. — Tak. Dawno temu. Jak byłem w czwartej klasie. — Och. Aria próbowała sobie przypomnieć Seana w czwartej klasie. Był jednym z najniższych dzieciaków w grupie i parę razy byli w tej samej drużynie na WF-ie. Poza tym właściwie się nie znali. Zrobiło jej się głupio, że nic nie wiedziała. — Przykro mi. Zapadła cisza. Aria skrzyżowała nogi, a potem je wyprostowała. Poczuła zapach mokrej wełny ze swojej spódniczki. Musiałem być twardy — powiedział Sean. — Tata umawiał się z różnymi dziewczynami. Na początku nawet nic lubiłem macochy. Potem się do niej przyzwyczaiłem. Aria poczuła łzy napływające do oczu. Nie chciała się przyzwyczajać do zmian w swojej rodzinie. Pociągnęła głośno nosem. Sean nachylił się do niej. — Na pewno nie chcesz o tym porozmawiać? - spytał. Aria wzruszyła ramionami. — To miała być tajemnica.

85

— Słuchaj, jeśli ty rai zdradzisz swoją tajemnicę, ja zdradzę ci moją. — Dobra — zgodziła się od razu Aria. Tak naprawdę miała wielką ochotę o tym z kimś pogadać. Przyznałaby się do tego swoim dawnym przyjaciółkom, gdyby nie to, że żadna z nich nie chciała puścić pary z ust na temat swoich tajemnic. Aria czuła się przez to jeszcze dziwniej. — Ale nikomu ani słowa — dodała, — Przyrzekam. I potem Aria opowiedziała mu wszystko o Byronie, Elli, Meredith i co zobaczyła, gdy wczoraj poszła z bratem do baru. Wyrzuciła z siebie wszystko. Nie wiem, co robić — zakończyła. — Wydaje mi się, że to ode mnie zależy, czy wszyscy będziemy razem. Sean przez chwilę nic nie mówił, a Aria bała się, że przestał słuchać. Ale potem podniósł głowę. — Twój tata nie powinien stawiać cię w takiej sytuacji. — No cóż - Aria rzuciła okiem na Seana. Jeśli pominąć T-shirt wsadzony w lniane spodnie, można by było uznać, że jest przystojny. Miał naprawdę różowe usta i nieforemne, krótkie palce. Opinające klatkę piersiową polo świadczyło o tym, że ma figurę typową dla piłkarza. Nagle poczuła się bardzo zażenowana, — Łatwo się z tobą rozmawia — powiedziała nieśmiało, patrząc na swoje odsłonięte kolana. W czasie golenia nie zauważyła kilku włosków. Zwykle się tym nie przejmowała, ale teraz jakoś dziwnie zwróciła na to uwagę. — Więc, hm, dzięki. — Nie ma sprawy — uśmiechnął się Sean i spojrzał na nią ciepło. — Nie tak planowałam to popołudnie — dodała Aria. 86

Deszcz tłukł o przednią szybę, ale w środku samochodu zrobiło się naprawdę ciepło. — Ja też nie — Sean spojrzał przez okno. Deszcz przestawał padać. — Ale... Nie wiem. To chyba okej, prawda? Aria wzruszyła ramionami. Nagle coś sobie przypomniała. — Hej, obiecałeś mi zdradzić swoją tajemnicę! Lepiej, żeby to było coś ciekawego. — Nie wiem, czy to takie ciekawe. Sean nachylił się do niej i przez moment wydawało jej się, że zaraz się pocałują. — Należę do Klubu D — wyszeptał Sean. Jego oddech pachniał gumą miętową. — Wiesz, co to jest? — Chyba tak — Aria z całych sił powstrzymywała uśmiech. — Nie chcesz uprawiać seksu przed ślubem, tak? — Tak Sean oparł się znowu na siedzeniu. — Więc... wciąż zachowuję dziewictwo. Tylko że... nie wiem, czy nadal chcę, żeby tak było.

87

9 CZYŻBY KOMUŚ OBCIĘTO KIESZONKOWE? W środę rano pan MeAdam, nauczyciel Spencer od ekonomii, chodził po klasie, rozdając testy i kładąc je na ławkach. Był wysokim mężczyzną z wyłupiastymi oczami, garbatym nosem i nalaną twarzą. Kilka lat temu jeden z jego uczniów zauważył, że wygląda jak Squidward, ośmiornica z kreskówki, i to przezwisko do niego przylgnęło. - Ogólnie test poszedł wam nie najgorzej — powiedział pod nosem. Spencer wyprostowała się w ławce. Zawsze tak robiła, gdy nie była pewna, czy zdała. Zastanawiała się, jaką najgorszą ocenę może dostać, żeby i tak na koniec semestru mieć piątkę. Zazwyczaj wyobrażała sobie tak niską ocenę — a niska dla Spencer była już czwórka plus, nie wspominając o czwórce — że zazwyczaj miło się rozczarowywała. „Czwórka plus — powiedziała do siebie, kiedy Squidward położył jej test na biurku. - To najniżej mogę dostać". A potem odwróciła kartkę.

88

Czwórka mi n u s . Spencer upuściła kartkę na ławkę, jakby ją oparzyła. Przejrzała odpowiedzi, żeby^ sprawdzić, czy Squidward się nie pomylił, ale nie znała odpowiedzi na pytania oznaczone wielkim, czerwonym X. No dobra, może nie przyłożyła się dostatecznie. Kiedy wczoraj rozwiązywała test wielokrotnego wyboru, mogła myśleć tylko a: o Wrenie i o tym, że miała go już nigdy nie zobaczyć, b: o rodzicach i Melissie, i o tym, jak sprawić, by ją znowu pokochali, c: o Ali, d, e, f i g: o palącej ją tajemnicy Toby'ego. Ta ostatnia myśl była prawdziwą torturą. Ale co niby miała zrobić? Pójść na policję? I co im opowiedzieć? „Jakiś chłopak cztery lata temu powiedział, że mnie dopadnie, i chyba zabił Ali, a może chce też zabić mnie. Dostałam SMS-a, że mnie i moim przyjaciółkom grozi niebezpieczeństwo". Policjanci pewnie umarliby ze śmiechu, a potem zapytali ją, czy wącha klej. Bała się też powiedzieć o wszystkim przyjaciółkom. A jeśli to nie żarty i A. naprawdę zamierza im wyrządzić krzywdę? — No i jak Lam? — wyszeptał jakiś głos. Spencer podskoczyła. Obok niej siedział Andrew Campbell. Miał tak samo wygórowane ambicje jak Spencer. Oboje zajmowali na zmianę pierwszą i drugą pozycję w klasie. Dumnie położył na ławce swój test, na którym widniała wielka piątka. Spencer przycisnęła swoją kartkę do piersi. — W porządku. — To super. — Długi lok z lwiej grzywy Andrew spadł mu na twarz. Spencer zacisnęła zęby. Andrew zawsze wtykał nos w nie swoje sprawy. Sądziła, że to oznaka niezdrowego 89

współzawodnictwa. W zeszłym tygodniu myślała nawet, że Andrew to A. Być może szczere zainteresowanie Andrew detalami z życia Spencer było nieco podejrzane, nie sądziła jednak, że byłby zdolny do czegoś takiego. Andrew pomógł Spencer tego dnia, kiedy robotnicy odkryli ciało Ali, okrywając ją kocem, gdy doznała szoku. Po A. raczej nie można było się czegoś takiego spodziewać. Kiedy Squidward dał zadania domowe, Spencer spojrzała na notatki. Jej pismo, zawsze tak równe i wypełniające linijki, teraz rozsypało się po całej stronie. Zaczęła szybko przepisywać notatki, lecz przerwał jej dzwonek. Czwórka mi n u s . - Panno Hastings? Spojrzała w górę. Squidward gestem przywoływał ją do swojego biurka. Podeszła, wygładzając dłońmi swój granatowy sweter i próbując nie przewrócić się w karmelowych, wysokich butach do konnej jazdy. — Jesteś siostrą Melissy Hastings, prawda? Spencer poczuła, jak wszystko w niej się zaciska. — Mhm — już wiedziała, co będzie dalej. — To dla mnie ogromna przyjemność — uderzał ołówkiem automatycznym w biurko. - To była taka przyjemność mieć Melissę w klasie. „No jasne!", wrzasnęła w myślach Spencer. - Co ona teraz robi? Spencer zacisnęła zęby. „Siedzi w domu i zabiera całą miłość i uwagę rodziców". - Zdała do Wharton. Skończy studia podyplomowe i zdobędzie tytuł MBA. Squidward się uśmiechnął.

90

— Zawsze wiedziałem, że trafi do Wharton. — Uważnie przyjrzał się Spencer. — W poniedziałek macie mi oddać odpowiedzi na pierwszy zestaw pytań. Coś ci poradzę: pomogą ci książki z dodatkowej listy, którą podałem w sylabusie. — Och — Spencer się zawstydziła. Podpowiadał jej, bo dostała czwórkę minus, a on się nad nią litował, czy dlatego, że była siostrą Melissy? Wyprostowała się. — Właśnie miałam je wypożyczyć. — Świetnie — Squidward spojrzał na nią łagodnie. Spencer powlokła się na korytarz, jakby unosiła się w stanie nieważkości. Zwykle mogła podlizywać się wszystkim nauczycielom bez wstydu, ale Squidward sprawiał, że czuła się największym głupkiem w klasie. Lekcje dobiegły końca. Uczniowie tłoczyli się wokół swoich szafek, wkładając książki do plecaków, umawiając się przez telefon i wyciągając sprzęt sportowy. Spencer miała o trzeciej trening hokeja, lecz najpierw chciała iść do księgarni po książki z listy Smiidwarda. Potem zamierzała skonsultować coś z redaktorami albumu rocznego, sprawdzić listę ochotników do organizowanej przez nią akcji charytatywnej i pogadać chwilę z nauczycielem prowadzącym kółko teatralne. Pewnie spóźni się trochę na hokeja, ale co na to poradzić? Kiedy znalazła się pośród regałów księgarni, poczuła spokój. Tu zawsze panowała cisza, sprzedawcy nie musieli nikogo uciszać. Kiedy Ali zaginęła, Spencer przychodziła tu, żeby poczytać w spokoju komiksy. Sprzedawcy nie denerwowali się, kiedy zadzwonił telefon, a właśnie dźwięk swojego

91

usłyszała teraz Spencer. Serce mocniej jej zabiło... a potem zaczęło bić jeszcze szybciej, kiedy zobaczyła, kto dzwoni. — Wren — wyszeptała do słuchawki, opierając się o regał z książkami podróżniczymi. — Dostałaś mojego maila? — zapytał ze swoim seksównym brytyjskim akcentem. — Mhm... tak — odparła. — Ale nie wiem, czy powinieneś do mnie dzwonić. — Mam się wyłączyć? Spencer rozejrzała się uważnie. Przy półce z podręcznikami dotyczącymi życia seksualnego stały dwie pierwszoklasistki i chichotały. Jakaś kobieta przeglądała plan Filadelfii. — Nie — wyszeptała. Spence, marzę o spotkaniu z tobą. Możemy się umówić? Spencer zamilkła. Tak bardzo chciała móc się zgodzić. — Nie wiem, czy to dobry pomysł. — Co to znaczy? — zaśmiał się Wren. - Daj spokój, Spence. Już samo czekanie na tę rozmowę dużo mnie kosztowało. Spencer pokręciła głową. — Ja... nie mogę — zdecydowała. — Przykro mi. Moja rodzina... nawet nie chce na mnie patrzeć. Może wrócimy do tego... za kilka miesięcy? Wren milczał przez chwilę. — Ty nie żartujesz. Spencer w odpowiedzi tylko pociągnęła nosem. — Myślałem... sam już nie wiem — w głosie Wrena słychać było napięcie. — Na pewno? Przeczesała włosy dłonią i spojrzała na ulicę przez wielkie okno księgarni. Mason Byers i Penelope Waites z jej

92

klasy całowali się przed restauracją po drugiej stronie ulicy. Czuła, że ich nienawidzi. — Na pewno — powiedziała do Wrena, a słowa więzły jej w gardle. — Przykro mi. Rozłączyła się. Westchnęła. Nagle cisza w sklepie zaczęła jej przeszkadzać. Zamilkła muzyka klasyczna. Poczuła, jak włosy na karku stają jej dęba. A co, jeśli jej rozmowę ktoś podsłuchiwał? Na przykład A. Roztrzęsiona podeszła do półki z podręcznikami ekonomii. Podejrzliwie spojrzała na faceta, który zatrzymał się przed regałem z książkami o drugiej wojnie światowej, a potem na kobietę oglądającą kalendarz z buldogami. Może któreś z nich to A.? Skąd A. wie to ws z ys t ko ? Szybko znalazła książki z listy Squidwarda, podeszła do kasy i wręczyła swoją kartę kredytową, nerwowo ściskając srebrny guzik swetra. Po tym wszystkim straciła ochotę na trening hokeja. Chciała po prostu iść do domu i się schować. — Hmm — dziewczyna z trzema kolczykami w brwi uniosła w górę kartę Spencer. — Ta karta nie działa. — To niemożliwe - warknęła Spencer i wyjęła drugą kartę. Sprzedawczyni użyła jej, ale czytnik wydał ten sam dźwięk odrzucenia. — To samo. Sprzedawczyni zadzwoniła do kogoś, kiwnęła głową kilka razy i odwiesiła słuchawkę. — Te karty anulowano — powiedziała powoli, patrząc szeroko otwartymi oczami, które trochę za mocno pomalowała. — Powinnam je pociąć, ale... — wzruszyła ramionami i oddała jej z powrotem Spencer.

93

Spencer wyrwała jej karty z dłoni. — To pani czytnik musiał się zepsuć, te karty są... Już miała dokończyć: „podpięte do konta moich rodziców", kiedy zdała sobie sprawę, że pewnie rodzice je anulowali. — Chcesz zapłacić gotówką? — zapytała sprzedawczyni. Rodzice a n u l o w a l i jej karty. Co jeszcze mieli zamiar zrobić? Założyć kłódkę na lodówkę? Wyłączyć jej prąd w sypialni? Ograniczyć jej rację tlenu? Spencer wybiegła ze sklepu. Ostatni raz używała karty, gdy płaciła za kawałek pizzy z serem sojowym w drodze powrotnej z pogrzebu Ali. Wtedy działała. Wczoraj rano przeprosiła wszystkich w domu, a teraz jej karty nie działały. To był policzek. Przepełniał ją gniew. Więc to właśnie myśleli na jej temat. Spencer patrzyła ze smutkiem na swoje dwie karty. Tak często ich używała, że prawic wytarł się na nich pasek z podpisem. Zamknęła portfel i wyciągnęła telefon. Znalazła numer Wrena. Odebrał po pierwszym sygnale. — Podaj mi swój adres — powiedziała. — Zmieniłam zdanie.

94

10 ABSTYNENCJA PODSYCA UCZUCIA Tego samego środowego popołudnia Hanna stała przed wejściem do schroniska YMCA. w Rosewood, mieszczącego się w odnowionym budynku w stylu kolonialnym. Fasada zbudowana była z czerwonej cegły, a białe kolumny sięgały drugiego piętra. Gzymsy wyglądały jak w domku z piernika. Dom ten zbudowała legendarna, bogata i ekscentryczna rodzina Briggsów w 1886 roku. Mieszkało w nim dziesięciu członków rodziny, troje stałych gości, dwie papugi i dwanaście rasowych pudli. Większość historycznych zabudowań na posesji zburzono, żeby zbudować duży basen, centrum fitness i pokoje na spotkania. Hanna zastanawiała się, co Briggsowie pomyśleliby o niektórych grupach spotykających się tu dzisiaj. Na przykład o Klubie D. Hanna wyprostowała się i przeszła przez wyłożony drewnianą boazerią korytarz do pokoju 204, gdzie odbywało się spotkanie klubu. Sean nadał nie odpowiadał na

95

jej telefony. N a B o ga , chciała tylko przeprosić. Jak mieli do siebie wrócić, jeśli nie mogła go nawet przeprosić? Seana mogła dorwać tylko w jednym miejscu, do którego w innym wypadku nigdy by nie poszła. Na spotkaniu Klubu D. Może i naruszała prywatną przestrzeń Seana, ale przyświecał jej ważny cel. Tęskniła za Seanem, szczególnie teraz, kiedy miała tyle problemów z A. — Hanna? Hanna odwróciła się. Naomi Zeigler trenowała na bieżni. Miała na sobie czerwony dres frotté firmy Adidas, różowy sportowy stanik i różowe skarpetki. Włosy gładko zaczesała do tyłu i spięła w kucyk. Hanna uśmiechnęła się drętwo, ale w środku aż ją skręcało. Naomi i jej najlepsza przyjaciółka Riley Wolfe nienawidziły Hanny i Mony. Zeszłej wiosny Naomi odbiła Monie Jasona Rydera, chłopaka, w którym ta się podkochiwała, a potem rzuciła go po dwóch tygodniach. W zeszłym roku na balu absolwentów Riley dowiedziała się, że Hanna ma zamiar ubrać się w sukienkę Calvina Kleina w kolorze morskim i... kupiła sobie identyczną, tylko w szminkowej czerwieni. — Co tu robisz? — zawołała Naomi, nie schodząc z bieżni. Hanna zauważyła, że mały ekran informował Naomi, że spaliła osiemset siedemdziesiąt sześć kalorii. Dziwka. — Mam tu spotkanie — wymamrotała Hanna. Z niewinnym wyrazem twarzy próbowała otworzyć drzwi do sali 204, ale były już otwarte. Pod jej naciskiem otworzyły się na oścież, a ona straciła równowagę i o mało się nie przewróciła. Wszyscy w środku skierowali wzrok na nią.

96

— Juu-huu! — zawołała jakaś kobieta w obrzydliwej kurtce z plecionką od Burberry. Wyjrzała na korytarz i zobaczyła Hannę. — Przyszłaś na spotkanie? — Mhm — mruknęła Hanna. Spojrzała za siebie na bieżnię, Naomi już nie było. — Nie bój się — powiedziała kobieta. Hanna nie wiedziała, co zrobić, więc poszła za kobietą i zajęła miejsce. Pokój był obity boazerią, ciemny i duszny. Jej rówieśnicy siedzieli na drewnianych krzesłach z wysokimi oparciami. Większość wyglądała w porządku, może trochę nazbyt porządnie. Chłopcy byli zbyt pulchni albo zbyt chudzi. Nie rozpoznała nikogo z liceum poza Seanem. Siedział po drugiej stronie sali, obok dwóch zdrowo wyglądających blondynek. Patrzył na Hannę przerażony. Pomachała do niego dyskretnie, ale on nie zareagował. — Jestem Candace — przedstawiła się kobieta, która przywitała ją w drzwiach. — A ty? — Hanna. Hanna Marin. — Witamy! Candace miała jakieś czterdzieści pięć lat, krótkie blond włosy i od stóp do głów zlała się perfumami Narcisse od Chloe. Jak na ironię, bo tych samych perfum użyła Hanna w zeszły piątek, kiedy miała zamiar uwieść Seana. — Co cię tu sprowadza? Hanna milczała przez chwilę. — Przyszłam, żeby się więcej dowiedzieć. — Pierwsza rzecz, o jakiej musisz pamiętać, to że jest to bezpieczna przestrzeń — Candace położyła dłonie na oparciu krzesła, na którym siedziała jakaś blondynka. -Wszystko, co tu mówimy, objęte jest ścisłą tajemnicą, więc 97

możesz mówić, co chcesz. Ale też musisz przyrzec, że nikomu tego nic zdradzisz. — Och, przyrzekam — powiedziała szybko Hanna. Na pewno nie mogła nikomu się zwierzyć. Musiałaby się wtedy przyznać, że w ogóle wzięła udział w takim spotkaniu. — Masz jeszcze jakieś pytania? — zapytała Candace. — Hmm, sama nie wiem... — A może chcesz coś powiedzieć? Hanna rzuciła okiem na Seana. Jego spojrzenie zdawało się mówić: „No właśnie, co chciałabyś nam powiedzieć?". Hanna wyprostowała się. — Myślałam dużo o seksie. No i, tak jakby, jestem ciekawa, jak to jest. Ale teraz... sama nie wiem — wzięła głęboki wdech i próbowała wyobrazić sobie, co Sean chciałby usłyszeć. — Myślę, że to powinno się zrobić z właściwą osobą. — Z właściwą osobą, którą się k o c h a - poprawiła ją Candace. - 1 z którą wzięło się ślub. — Tak — dodała Hanna natychmiast. To nie takie proste — Candace przechadzała się po pokoju. — Czy ktoś chce się podzielić z Hanną jakimiś przemyśleniami? Albo doświadczeniami? Blondyn w brązowych bojówkach, który — gdy się na niego patrzyło z boku — był prawie przystojny, podniósł rękę, ale nagle zmienił zdanie i ją opuścił. Dziewczyna o brązowych włosach, w różowym T-shircie podniosła ostrożnie dwa palce i powiedziała: — Ja też dużo myślałam o seksie. Mój chłopak zagroził, że zerwie ze mną, jeśli tego nie zrobimy. Przez chwilę nawet myślałam, że mu ulegnę, ale cieszę się, że tego nie zrobiłam.

98

Hanna przytaknęła, próbując wyglądać na rozważną. Kogo oni próbowali oszukać? Tak naprawdę na pewno nie mogli się doczekać pierwszego razu. — Sean, a ty? — zapytała Candace. — W zeszłym tygodniu mówiłeś, że ty i twoja dziewczyna nie podzielacie zdania na temat seksu. Jak wygląda ta sprawa? Hanna poczuła, jak jej policzki robią się gorące. To. Się. Nie. Dzieje. Naprawdę. — W porządku — powiedział Sean pod nosem. — Na pewno? Porozmawiałeś z nią, tak jak ci radziliśmy? — Tak — odparł Sean. Zapadła cisza. Hanna zastanawiała się, czy wszyscy wiedzą, że to ona jest tą dziewczyną. Candace krążyła po sali i pytała innych o ich pokusy. Czy ktoś leżał już obok swojego chłopaka lub dziewczyny? Czy ktoś już się całował? Czy ktoś oglądał filmy pornograficzne? „Tak, tak, tak!", Hanna odpowiadała w myślach na każde pytanie, choć wiedziała, że w Klubie D wypada odpowiadać „nie". Kilkoro innych zadawało pytania o seks. Większość chciała się dowiedzieć, co kwalifikuje się jako „doświadczenie seksualne" i czego powinni unikać. — Wszystko, o czym mówiliście — zawyrokowała Candace. Tego Hanna nie spodziewała się w najśmielszych wyobrażeniach. Przypuszczała, że w Klubie D zabraniano stosunku, ale nie myślała, że chodzi o wszystko, co choć trochę kojarzy się z seksem. Wreszcie spotkanie dobiegło końca, a wszyscy członkowie klubu wstali z krzeseł. Na

99

bocznym stole stuły napoje w puszkach, talerz ciasteczek i torba chipsów. Hanna wstała, poprawiła paski przy swoich sandałach na koturnach i przeciągnęła się. Zauważyła, że Sean gapi się na jej obnażony brzuch. Posłała mu uwodzicielski uśmiech i podeszła do niego. — Hej — przywitała się. — Hanno... — przeczesał dłonią krótkie włosy i wyglądał na zakłopotanego. Kiedy ściął włosy na krótko w zeszłym roku, Hanna powiedziała, że przypomina Justiria Timberlake'a, tylko jest trochę porządniejszy. W odpowiedzi Sean, słodko fałszując, zanucił Gry Me a River. Wtedy jeszcze miał poczucie humoru. — Co ty tu robisz? — zapytał. Położyła dłoń na piersi. — O co ci chodzi? — Po prostu... Nie wiem, czy powinnaś tu być. — A niby czemu? — wypaliła. - Mam prawo tu być, jak każdy. Chciałam przeprosić. Próbowałam cię złapać w szkole, ale uciekałeś. — No cóż, to nie takie proste. Hanna miała już na końcu języka pytanie o to, co niby nie jest takie proste, ale Candace położyła im obojgu dłonie na ramionach. — Widzę, że się znacie! — Tak! — powiedziała radośnie Hanna, w jednej chwili porzucając wszelką irytację. — Tak się cieszę, że się do nas przyłączyłaś, Hanno powiedziała Candace. — Będziesz dla nas bardzo dobrym przykładem.

100

— Dzięki — Hanna poczuła dreszcz. W Klubie D może wypadało tak się zachowywać, ale przecież nieczęsto traktowano ją w taki sposób. W taki sposób nie odnosił się do niej nikt — ani trener tenisa, ani przyjaciele, ani nauczyciele, a już na pewno nie rodzice. Może Klub D był jej powołaniem. Już sobie wyobrażała, że jest rzecznikiem klubu. Może to trochę jak być Miss Ameryki, tylko że zamiast korony nosi się pierścień z wielkim D. A może torbę z wielkim D. Malutką torebkę od Diora, z D pomalowanym na wiśniowo. — Wpadniesz w przyszłym tygodniu? - zapytała Candace. Hanna spojrzała na Seana. Chyba tak. — Cudownie! — zawołała Candace. Zostawiła Hannę sam na sam z Scanem. Hanna wciągnęła brzuch i w myślach pożałowała, że pod wpływem impulsu kupiła wielkiego czekoladowego eklera tuż przed spotkaniem. — Więc opowiadałeś im o mnie? Sean zamknął oczy. — Szkoda, że Candace o tym wspomniała. — Nie, nic się nie stało — przerwała mu Hanna. — Nie sądziłam, że to wszystko... tyle dla ciebie znaczy. Podoba mi się to, co mówili. Ze, mhm, trzeba to zrobić z kimś, kogo się kocha. Jestem za. Wszyscy są tacy mili. Nie mogła uwierzyć, że to właśnie mówi. I chyba nawet mówiła to, co myślała. Sean wzruszył ramionami. — Tak, są w porządku. Hanna uniosła brwi, zdumiona jego obojętnością. Westchnęła i spojrzała na niego.

101

— Sean, naprawdę żałuję tego, co się stało... z samochodem. Nie wiem, jak mam cię za to przeprosić. Głupio mi. Nie mogę znieść tego, że mnie nienawidzisz. Sean milczał przez chwilę. — Nie nienawidzę cię. W piątek wszystko poszło nie tak. Chyba oboje trochę się spięliśmy. To nie znaczy, że pochwalam to, co zrobiłaś, ale... — wzruszył ramionami. — Zgłosiłaś się do pracy w klinice? — Mhm — miała nadzieję, że jej mina nie odzwierciedla jej prawdziwego stosunku do tej pracy. Sean pokiwał głową. — To dobrze. Na pewno dasz pacjentom dużo radości. Hanna poczuła, jak z wdzięczności jej policzki czerwienieją, ale jego dobroć jej nie zdziwiła. Sean był dobrym jak chleb, współczującym chłopakiem. Dawał pieniądze bezdomnym w Filadelfii, oddawał stare telefony komórkowe do utylizacji i nigdy nikogo nie obmawiał, nawet gwiazd Z telewizji, które istniały przecież tylko po to, żeby je obgadywać. To przecież właśnie z tego powodu się w nim zakochała w szóstej klasie, kiedy jeszcze była tłustą frajerką. Ale w zeszłym tygodniu Sean już do niej na l e ż a ł . Przebyła długą drogę, od kiedy była przyboczną Ali odpowiedzialną za złośliwe plotki, i nie mogła pozwolić, by jeden błąd popełniony pod wpływem alkoholu w czasie imprezy zrujnował jej związek. Choć... było jeszcze coś — a może ktoś — co mogło zniszczyć ich relację. M o g ę c i ę ZNISZCZYĆ. — Sean? — serce Hanny zabiło szybciej. — Ktoś przysyłał ci ostatnio jakieś dziwne SMS-y na mój temat? — SMS-y? — powtórzył Sean i pokręcił głową. Hanna zaczęła ogryzać paznokieć. 102

— Gdybyś dostał, nie wierz im. — Dobrze — Sean uśmiechnął się. Hanna poczuła, jak przepływa przez nią prąd. — Nadał wybierasz się na Bal Lisa? — zapytała po chwili milczenia. Sean odwrócił wzrok. — Chyba tak. Pewnie z kilkoma chłopakami. — Zarezerwuj dla mnie jeden taniec — zamruczała i ścisnęła jego dłoń. Miał taką twardą, ciepłą dłoń. Bardzo męską. Tak lubiła go dotykać, że może zdołałaby wyrzec się seksu przed ślubem. Razem z Seanem unikaliby pozycji horyzontalnych, zasłaniali oczy w czasie scen erotycznych w kinie i szerokim łukiem omijali sklepy z bielizną. Może Hanna musiała się poświęcić, żeby być z jedynym chłopakiem, którego, no cóż, kiedykolwiek kochała. A może wzrok Seana ślizgający się po jej brzuchu to znak, że uda się go odciągnąć od tego pomysłu?

103

11 MAMA ZAWSZE PRZESTRZEGAŁA EMILY PRZED WSIADANIEM DO SAMOCHODÓW Z OBCYMI Emily wrzuciła monety do automatu z gumami do żucia. Była środa, właśnie skończył się trening i miała zrobić zakupy na kolację dla marny. W supermarkecie zawsze kupowała gumę w automacie, bo zakładała się sama z sobą, że jeśli dostanie żółtą gumę, przydarzy jej się coś dobrego. Spojrzała na tę, która wypadła z maszyny. Była zielona. - Hej — ktoś stanął obok niej. Emily uniosła głowę. — Cześć, Aria. Jak zwykle Aria dowiodła, że nie boi się wyróżniać z tłumu. Włożyła puchową kamizelkę w odblaskowym niebieskim kolorze, który podkreślał jej hipnotyczne, lodowato błękitne oczy. Spódniczkę od mundurka podciągnęła wysoko nad kolana. Miała na sobie czarne legginsy i śliczne granatowe baletki. Włosy związała w koński ogon,

104

jakby była cheerleaderką. Wyglądała naprawdę pięknie i prawie wszyscy faceci, którzy byli na parkingu obok sklepu i mieli mniej niż siedemdziesiąt pięć lat, gapili się na nią. Aria nachyliła się do Emily. — Dajesz sobie jakoś radę? — Tak, a ty ? Aria wzruszyła ramionami. Rozejrzała się podejrzliwie po parkingu. Wokół kręciło się kilku pracowników sklepu ustawiających wózki w szeregi. — Nie dostałaś jakichś... — Nie — Emily unikała wzroku Arii. Wykasowała SMS-a od A. z poniedziałku, tego o jej nowej miłości, więc można powiedzieć, że nic się nie wydarzyło. — A ty? — Nic — wzruszyła ramionami Aria. — Może da nam spokój. „Nie sądzę", chciała powiedzieć Emily. Przygryzła wargę. — W każdym razie możesz do mnie zadzwonić, gdyby coś się działo — Aria zrobiła krok w stronę zgrzewek z napojami. Emily wyszła ze sklepu zlana zimnym potem. Dlaczego tylko ona dostała wiadomość od A.? Czy została wybrana? Włożyła torbę z zakupami do plecaka, odpięła rower i wyjechała z parkingu. Kiedy zjechała na pobocze, wzdłuż którego kilometrami ciągnął się tylko biały parkan, poczuła w powietrzu pierwszy podmuch jesieni. Ta pora roku zawsze oznaczała dla Emily początek nowego sezonu pływackiego. Zazwyczaj kojarzyła jej się pozytywnie, ale w tym roku Emily czuła się nieswojo. Trenerka drużyny ogłosiła nową nominację na kapitana drużyny wczoraj po zawodach. Koleżanki otoczyły Emily, żeby jej pogratulować,

105

a kiedy powiedziała o tym w domu, mama się rozpłakała. Emily wiedziała, że powinna czuć się szczęśliwa, bo wszystko wracało do normy. Czuła jednak, że nieodwołalnie się zmieniła. — Emily! — zawołał ktoś za jej plecami. Odwróciła się i wtedy przednie koło roweru wpadło w poślizg na mokrych liściach. Nagle znalazła się na ziemi. — O Boże, wszystko w porządku? — usłyszała. Otworzyła oczy. Nad nią stał Toby Cavanaugh. Na głowie miał kaptur, więc jego twarz niknęła w cieniu. Jęknęła. Przypomniało jej się wczorajsze wydarzenie w szatni. Twarz Toby'ego, jego poirytowanie. Tylko spojrzał na Bena, a ten natychmiast się wycofał. Czy przechodził tamtędy przypadkiem, czy może ją śledził? Przypomniała jej się wiadomość od A. „Większość z nas się zmieniła..." Na pewno zmienił się Toby. Toby kucnął przy niej. — Pomogę ci. Emily odepchnęła rower, ostrożnie poruszała nogami, a potem podciągnęła nogawkę, żeby przyjrzeć się długiej ranie na goleni. — W porządku. — Coś upuściłaś - Toby podał jej portmonetkę z różowej skóry, z wyhaftowanym E z przodu. Ali dała ją Emily na miesiąc przed zniknięciem. — Hm, dzięki - Emily wzięła portfelik. Czuła się nieswojo. Toby spojrzał na ranę i uniósł brwi. — Nie najlepiej to wygląda. Chodźmy do mojego samochodu. Mam opatrunki.

106

Serce Emily zaczęło szybciej bić. Najpierw dostała tę wiadomość od A., potem Toby uratował ją w szatni, a teraz to. Co on w ogóle tu robił? Czy nie powinien być w Maine? Zawsze zasLanawiała się, czy wiedział o sprawie Jenny i czemu się przyznał. — Naprawdę wszystko w porządku — powiedziała głośniej. — Może gdzieś cię podrzucić? — Nie! — prawie krzyknęła. Wtedy zobaczyła, jak mocno krwawi jej rana. Nie znosiła widoku krwi. Poczuła się słabo. — Emily? — zapytał Toby. — Gzy ty...? Emily zrobiło się ciemno przed oczami. Nie mogła teraz zemdleć. Musiała uciec Toby'emu. „Choć większość z nas się zmieniła..." I wtedy zapadła ciemność. Kiedy się obudziła, leżała na tylnym siedzeniu małego samochodu. Rana była zaklejona kilkoma opatrunkami. Rozejrzała się ostrożnie, próbując pozbierać się do kupy, i wtedy zauważyła, kto siedzi za kierownicą. Toby odwrócił się. — Bum! Emily wrzasnęła. Spokojnie! — Toby zatrzymał się na światłach i uniósł dłoń w górę w geście, który miał chyba oznaczać: „Nie strzelaj!". — Przepraszam, tylko się wygłupiam. Emily usiadła. Wokół walało się mnóstwo śmieci, pustych butelek po napojach, jakieś notatniki, książki, trampki i para szarych dresów. Tapicerka na siedzeniu popękała,

107

ukazując warstwę gąbki. Z lusterka wstecznego zwisał od-świeżaez powietrza w kształcie tańczącego niedźwiedzia. Mimo to w samochodzie bynajmniej nie pachniało świeżością. Raczej czymś ostrym i kwaśnym. — Co ty wyprawiasz? — piskliwie zapytała Emily. — Dokąd jedziemy? — Zemdlałaś — powiedział spokojnie Toby. - Pewnie na widok krwi. Nie wiedziałem, co robić, więc podniosłem cię i położyłem w samochodzie. Twój rower wsadziłem do bagażnika. Emily spojrzała pod stopy. Leżał tam jej plecak. loby ją podniósł? W ramionach? Tak się przeraziła, że zdawało jej się, że zaraz znowu zemdleje. Rozejrzała się, ale nie rozpoznawała, gdzie się znajdują. Drogę otaczały drzewa. Mogli być wszędzie. — Wypuść mnie, dalej pojadę rowerem. — Ale nie masz... — Mówię serio. Zatrzymaj się. Toby zahamował przy kępie trawy i spojrzał na nią. Kąciki ust mu opadły, w szeroko otwartych oczach widać było troskę. — Nie chciałem... — potarł dłonią podbródek. — Co miałem zrobić, zostawić cię tam? — Tak - odparła krótko Emily. — Um, w takim razie przepraszam. Toby wysiadł z auta, podszedł do tylnych drzwi i otworzył je. Czarny lok zasłonił mu oko. — W szkole zgłosiłem się na ochotnika do grupy pierwszej pomocy. Teraz chcę ratować wszystkich i wszystko. Nawet piratów drogowych.

108

Ernily spojrzała na drogę i dostrzegła wielkie koło młyna wodnego. Wcale nie byli na głuchym pustkowiu, tylko jakieś dwa kilometry od jej domu. — Daj spokój — powiedział Toby. — Pozwól sobie pomóc. Może niepotrzebnie panikowała. Wiele osób naprawdę się zmieniało. Najlepszy przykład to jej dawne przyjaciółki. Nie oznaczało to, że Toby to na pewno A. Przestała tak kurczowo ściskać siedzenie. — Możesz mnie podwieźć, jeśli chcesz. Toby gapił się na nią przez chwilę. Na jego twarzy pojawił się lekki uśmiech. Miał taki wyraz twarzy, jakby chciał powiedzieć; „Niezła z ciebie wariatka", ale nie powiedział ani słowa. Wrócił za kierownicę, a Emily w milczeniu bacznie mu się przyglądała. Toby naprawdę się zmienił. Jego niegdyś przerażające, czarne oczy teraz stały się głębokie i mądre. I potrafił mówić. Sensownie. W lecie po szóstej klasie Emily i Toby byli razem na obozie pływackim. Bywało, że Toby gapił się na Emily bezwstydnie, a potem nasuwał czepek na oczy i mruczał coś pod nosem. Nawet wtedy Emily miała ochotę zadać mu pytanie za milion dolarów: dlaczego wziął na siebie winę za oślepienie siostry, skoro tego nie zrobił? Kiedy się to wydarzyło, Ali wróciła do domu i powiedziała, że wszystko gra i nikt jej nie widział. Najpierw bały się zasnąć, więc Ali głaskała je po plecach, żeby się uspokoiły. Następnego dnia Toby się przyznał, a Aria zapytała Ali, czy jest taka spokojna, bo ma pewność, że Toby nie zmieni zdania. — Mam przeczucie, że nie — wyjaśniła Ali.

109

W miarę upływu czasu wyznanie Toby'ego stało się jedną z tych tajemnic, których wyjaśnienie nigdy nie jest nam dane, podobną do tej, dlaczego Brad Pitt i Jennifer Aniston naprawdę się rozwiedli, co leżało na podłodze w damskiej ubikacji tego dnia, gdy sprzątaczka tak okropnie krzyczała, dlaczego Imogen Smith opuściła tyle dni w szkole w szóstej klasie (bo na pewno nie z powodu mononukleozy) albo... kto zabił Ali. Może Toby czuł się winny czegoś jeszcze, a może chciał wydostać się z Rosewood? A może faktycznie miał w domku petardę, którą przez przypadek odpalił. Toby skręcił w ulicę Emily. Z jego odtwarzacza sączyła się leniwie bluesowa melodia, a on bębnił palcami w kierownicę. Przypomniało jej się, jak uratował ją wczoraj przed Benem. Chciała mu podziękować, ale bała się, że zacznie ją wypytywać. Co niby miała mu powiedzieć? „Ach, wiesz, zdenerwował się, bo całowałam się z koleżanką". Emily wreszcie przyszło do głowy bezpieczne pytanie. — Więc teraz jesteś w Tate? — Tak — odparł. — Rodzice powiedzieli, że jeśli się dostanę, mogę iść do tej szkoły. I udało mi się. Dobrze być blisko domu. Widuję się też z siostrą. Jest w szkole w Filadelfii. J e n n a. Emily poczuła, jak jej ciało spina się od stóp do głów. Próbowała nie dać tego po sobie poznać, a Toby patrzył prosto przed siebie, najwyraźniej nie zauważając jej zdenerwowania. — A gdzie byłeś przedtem? W Maine? — pytała dalej, udając, że nie wie, że wcześniej był w Manning, akademii dla chłopców, która, jak sprawdziła w internecie, znajdowała się w Portland na Fryeburg Road.

110

Zgadza się. — Toby zwolnił, żeby przepuścić przez ulicę dwoje dzieci na rolkach. — Fajnie tam było. A najlepsza była grupa pierwszej pomocy. — A widziałeś... czyjąś śmierć? Toby spojrzał na nią w lusterku wstecznym. Emily po raz pierwszy zauważyła, że Toby ma ciemnogranatowe oczy. — Nie, ale pewna staruszka zapisała mi w testamencie swojego psa. - Psa? — Emily nie mogła powstrzymać śmiechu. — Tak. Odwoziłem ją w ambulansie, a potem odwiedziłem w szpitalu. Opowiadała mi o swoim psie, a ja powiedziałem, że kocham psy. Kiedy umarła, znalazł mnie jej prawnik. — Więc... zatrzymałeś psa? — Jest u mnie w domu. To suka. Słodka, ale prawie tak stara jak ta pani. Emily zachichotała i poczuła, jak coś w niej topnieje. Toby wydawał się taki... normalny. I m i ł y. Zanim zdążyła coś powiedzieć, dotarli do jej domu. Toby zaparkował i wyciągnął rower Emily z bagażnika. Kiedy brała od niego kierownicę, ich palce się zetknęły. Poczuła lekki dreszcz. Toby spojrzał na nią, a ona wbiła wzrok w chodnik. Wiele lat temu odcisnęła swoją dłoń na świeżym betonie. Teraz odcisk jej dłoni wydawał się taki malutki, jakby to nie ona go zrobiła. Toby wsiadł d o samochodu. — Zobaczymy się jutro? Emily uniosła nagle głowę. — Czczemu? Toby włączył silnik.

111

— Jutro zawody między naszymi szkołami. Zapomniałaś? — Ach tak, faktycznie. Kiedy Toby odjechał, poczuła, jak jej serce się uspokaja. Z jakiegoś szalonego powodu wydało jej się, że Toby chce ją zaprosić na randkę. „Bez przesady", pomyślała, kiedy weszła na schody prowadzące do domu. Przecież to Toby. Prędzej Ali wstałaby z grobu, niż oni zaczęliby z sobą chodzić. I po raz pierwszy od zniknięcia Ali Emily porzuciła nadzieję, że jeszcze kiedyś zobaczy przyjaciółkę.

112

12 NASTĘPNYM RAZEM NIE ZAPOMNIJ WŁOŻYĆ DO TOREBKI JAKIEJŚ DOBREJ WYMÓWKI „Cuńndo es? - usłyszała w swoim ucha głos. - Która godzina? Ostatnia dla Spencer!" Spencer zerwała się na równe nogi. Sprzed oczu zniknęła jej ciemna, znajoma postać. Teraz leżała w czystej, białej sypialni. Na ścianie wisiał szkic Rembrandta i plakat z ludzkim systemem mięśniowym. W telewizorze Elmo z Ulicy Sezamkowej uczył dzieci, jak zapytać o godzinę po hiszpańsku, Zegarek pokazywał szóstą cztery. Chyba rano. Za oknem dostrzegła wschodzące słońce, z ulicy dochodził zapach świeżych bajgli i jajecznicy. Spojrzała w bok i nagle wszystko nabrało sensu. Obok spal Wren. Leżał na plecach i jedną dłonią zakrywał twarz. Nie miał koszulki. Jego ojciec był Koreańczykiem, a mama Brytyjką, więc jego skóra miała ten niezwykły złotawy odcień. Nad jego górną wargą widniała blizna. Miał piegi na

113

nosie, burzę granatowoczarnych włosów i pachniał dezodorantem Adidas. Gruby srebrny pierścień, który nosił na palcu wskazującym, lśnił w porannym słońcu. Odsłonił twarz i otworzył swoje cudowne migdałowe oczy. — Hej — powoli chwycił Spencer w talii i przyciągnął do siebie. — Hej - wyszeptała, ale odsunęła się nieco od niego. Nadal słyszała w głowie głos ze snu: „Która godzina? Ostatnia dla Spencer!". To był głos Toby'ego. Wren zmarszczył brwi. — Co się dzieje? — Nic — odparła cicho Spencer. Przycisnęła palec do szyi i poczuła, jak szybko bije jej serce. — Miałam zły sen. — Chcesz opowiedzieć? Spencer zawahała się. Chciałaby móc. Ale pokręciła głową. — No dobrze. Więc chodź tutaj. Całowali się przez kilka minut, a Spencer rozluźniła się. Wszystko będzie w porządku. Była bezpieczna. Nigdy wcześniej nie spała w łóżku u faceta, i to przez całą noc. Zeszłego wieczoru pognała do Filadelfii, zaparkowała auto i olała trening. Rodzice pewnie chcieli jej odebrać również auto. Z Wrenem natychmiast runęli na łóżko i wstali tylko po to, żeby odebrać zamówione chińskie jedzenie. Później zadzwoniła do rodziców i zostawiła wiadomość na automatycznej sekretarce, że zostaje na noc u koleżanki z drużyny hokejowej, Kirsten. Czuła się głupio, że próbuje być odpowiedzialna, choć zachowuje się zupełnie nieodpowiedzialnie. Po raz pierwszy, od kiedy zaczęła dostawać wiadomości od A., spała spokojnie i głęboko. Nie tylko dlatego, że

114

Rosewood i Toby byli tak daleko. Także dlatego, że spała obok Wrena. Zanim zasnęli, rozmawiali przez godzinę o Ali, o ich przyjaźni, zaginięciu i morderstwie. Pozwolił jej też wybrać na „maszynie usypiającej" dźwięk grających świerszczy, choć na liście jego ulubionych dźwięków zajmował on przedostatnią pozycję, przed szemrającym strumieniem. Spencer zaczęła go całować bardziej namiętnie i zdjęła podkoszulek Wrena, który posłużył jej za koszulę nocną. Wren całował jej szyję, a potem położył się na niej. — Chcesz...? — zapytał. — Chyba tak - wyszeptała Spencer. — Jesteś p e wn a ? — Mhm. Zdjęła majtki. Serce biło jej mocno. Była dziewicą, ale w kwestii seksu miała tak wielkie oczekiwania, jak w każdej innej sprawie. Chciała zrobić to z właściwą osobą. A Wren był właściwą osobą. Wiedziała, że potem nie będzie odwrotu. Jeśli rodzice się dowiedzą, już nigdy, przenigdy nie dadzą jej na nic pieniędzy. I przestaną zwracać na nią uwagę. 1 nie poślą jej na studia. I przestaną ją karmić. I co z tego? Przy Warenie czuła się taka bezpieczna. Kiedy skończyła się Ulica Sezamkowa, a potem kilka kreskówek, Spencer przewróciła się na plecy, patrząc w sufit rozanielona. Ich związek rozwijał się tak szybko. Oparła się na łokciach i spojrzała na zegar. — Cholera — wyszeptała. Było dwadzieścia po siódmej. Lekcje zaczynały się o ósmej. Najwyżej opuści pierwszą.

115

— Muszę lecieć. — Wyskoczyła z łóżka i zobaczyła swoją spódniczkę, marynarkę, majtki, kamizelkę i buty leżące w bezładzie na podłodze. - I będę musiała wpaść do domu. Wren usiadł na łóżku. — Czemu? Nie mogę chodzić dwa dni z rzędu w tym samym ubraniu. Wren wyraźnie powstrzymywał się od śmiechu. Przecież to mundurek, prawda? — Tak, ale tę kamizelkę miałam na sobie już wczoraj. I te buty. Wren zachichotał. — Kochana z ciebie porządnisia. Na dźwięk słowa „kochana" Spencer schowała głowę w ramionach. Wzięła szybki prysznic. Serce wciąż jej waliło. Była zdenerwowana, bała się, że spóźni się do szkoły, nie otrząsnęła się jeszcze ze snu o Tobym, ale jednocześnie czuła się tak rozluźniona dzięki Wrenowi. Kiedy wyszła z łazienki, Wren siedział na łóżku. W mieszkaniu pachniało kawą orzechową. Spencer wzięła dłoń Wrena i powoli zsunęła z jego palca pierścionek, a potem wsunęła go na swój kciuk. — Ładnie w nim wyglądam. Kiedy spojrzała na Wrena, dziwnie się uśmiechał. — O co chodzi? — zapytała. — Jesteś dopiero... — Wren pokręcił głową i wzruszył ramionami. - Czasem zapominam, że wciąż jesteś w liceum. Jesteś taka... poukładana. Spencer zaczerwieniła się.

116

— Naprawdę nie jestem. — Ależ jesteś. Jesteś właściwie bardziej poukładana niż... Wren urwał. Ale Spencer wiedziała, że chce powiedzieć: „bardziej poukładana niż Melissa". Czuła, jak ogarnia ją uczucie satysfakcji. Melissa wygrała walkę o miłość rodziców, ale Spencer wygrała walkę o Wrena. A ta walka liczyła się o wiele bardziej. Spencer szła długim brukowanym podjazdem do swojego domu. Było dziesięć po dziewiątej i w szkole zaczęła się druga lekcja. Tata na pewno już dawno pojechał do pracy, a jeśli szczęście jej dopisze;, mama będzie w stajni. Otworzyła drzwi. Słyszała tylko pomruk lodówki. Na palcach poszła do swojego pokoju, przypominając sobie, że jakoś będzie musiała skłonić mamę do wypisania usprawiedliwienia, czego nigdy wcześniej nie zrobiła. Co roku dostawała nagrody za frekwencję. Hej. Spencer wrzasnęła i odwróciła się. Jej torba spadła na podłogę. — Jezu — w drzwiach stała Melissa. — Spokojnie. — Czemu nie jesteś na uczelni? — zapytała Spencer drżącym głosem. Melissa miała na sobie ciemnoróżowe dresy i wyblakły podkoszulek z logo uniwersytetu. Włosy związała w kucyk. Nawet kiedy się relaksowała, wyglądała na bardzo spiętą. — A czemu ty nie jesteś w szkole?

117

Spencer przesunęła dłonią po karku, który pokrywały krople zimnego potu. - Zapomniałam coś zabrać i musiałam wrócić. — Ach — Melissa posłała jej tajemniczy uśmiech. Spencer zadrżała. Czuła się tak, jakby stała na skale i zaraz miała runąć w dół. — Właściwie dobrze się składa, że cię widzę. Myślałam nad tym, co powiedziałaś w poniedziałek. Mnie też jest przykro. — Och — tylko tyle potrafiła powiedzieć Spencer. Melissa zniżyła głos. — Wiesz, chyba mogłybyśmy być milsze dla siebie. Ty i ja. Kto wie, co może się zdarzyć na tym szalonym świecie? Wystarczy pomyśleć o Alison Dilaurentis. W porównaniu z tym nasza kłótnia to jakaś bzdura. — Tak — mruknęła Spencer. To trochę dziwne porównanie. — W każdymi razie rozmawiałam o tym z mamą i tatą. Chyba się ze mną zgadzają. — Och — Spencer czuła, jak sztywnieje jej język. — Dzięki. Tb dla mnie wiele znaczy. Melissa patrzyła na nią z czułością. Po dłuższej pauzie weszła do pokoju Spencer i oparła się o wiśniową komodę. — Więc... co u ciebie? Idziesz na Bal Lisa? łan mnie zaprosił, ale chyba nie pójdę. Jestem za stara. Spencer nie wiedziała, co jest grane. Melissa coś knuła? Nigdy nie rozmawiały o tych sprawach. — Yyy... nie wiem. — Szkoda — Melissa posłała jej łobuzerski uśmiech. — Już myślałam, że idziesz z facetem, który zrobił ci t o — wskazała palcem na szyję Spencer.

118

Spencer spojrzała w lustro i zobaczyła dużą malinkę na szyi, tuż pod uchem. Nerwowo dotknęła jej dłonią. I wtedy zauważyła, że nada] ma na palcu pierścionek Wrena. Melissa mieszkała kiedyś z Wrenem — rozpoznała go? Szybko zdjęła pierścionek i włożyła do szuflady z bielizną. Pulsowały jej skronie. Zadzwonił telefon i Melissa odebrała go w holu. Za kilka sekund jej głowa znowu pojawiła się w drzwiach. — Do ciebie — wyszeptała. — Jakiś chłopak! — Chłopak...? Czy Wren był na tyle głupi, żeby dzwonić do niej do domu? Kto inny mógł to być, piętnaście po dziewiątej we czwartek rano? Nie mogła zebrać myśli. Wzięła słuchawkę. -Halo? — Spencer? To ja, Andrew Campbell — zaśmiał się nerwowo. — Ze szkoły. Spencer rzuciła okiem na Melissę. — O, cześć — powiedziała wysokim głosem. Przez sekundę nie mogła sobie przypomnieć, kim jest Andrew Campbell. — Co słychać? — Chciałem tylko zapytać, czy nie dopadła cię grypa. Nie było cię dziś na porannym zebraniu samorządu uczniowskiego, a zawsze jesteś. — Och — Spencer przełknęła głośno ślinę. Spojrzała na Melissę, która patrzyła na nią wyczekująco. — Tak, dzięki... już mi lepiej. — Chciałem ci tylko zaproponować, że odbiorę twoje zadanie domowe, skoro jesteśmy w tej samej grupie. — Jego głos podwajało echo, jakby rozmawiał z szatni. Andrew na pewno lubił opuszczać WF. — N a matematyce zadali nam kilka zadań z końca rozdziału. 119

— A, dzięki za informacje. — Może chcesz przejrzeć razem ze mną notatki do wypracowania? McAdam mówi, że to wypracowanie ma duży wpływ na ocenę końcową. — Mhm, no jasne - odpowiedziała Spencer. Melissa posłała jej pełne nadziei, podekscytowane spojrzenie. — To ten od malinki? — zapytała bezgłośnie, wskazując na szyję Spencer, a potem na telefon. Spencer czuła się, jakby jej mózg zamieniał się w papkę. Nagle wpadła na pomysł. Chrząknęła. — Andrew... Masz już parę na Bal Lisa? — Bal Lisa? - powtórzył Andrew. — Nie wiem. Chyba nie pla... — Chcesz iść ze mną? — przerwała mu Spencer. Andrew zaśmiał się, choć zabrzmiało to, jakby dostał czkawki. — Naprawdę? — Pewnie — powiedziała Spencer, spoglądając na siostrę. — No jasne! — zawołał Andrew. — Super! O której? W co mam się ubrać? Spotykasz się wcześniej z przyjaciółmi? A jest jakieś afterparty? Spencer przewróciła oczami. Andrew zadawał tyle pytań, jakby przygotowywał się do udziału w teleturnieju. — Jeszcze o tym pogadamy - odparła, odwracając się do okna. Odłożyła słuchawkę i poczuła się tak zmęczona, jakby przebiegła pędem kilka kilometrów. Kiedy odwróciła się do drzwi, Melissy już nie było.

120

13 PEWIEN NAUCZYCIEL LITERATURY JEST NIEWIARYGODNYM NARRATOREM W czwartek Aria stała w drzwiach do sali przed lekcją literatury, kiedy zauważyła Spencer. — Hej — chwyciła ją za rękę. — Dostałaś jakieś...? Spencer miała rozbiegane oczy jak jaszczurka, którą Aria widziała kiedyś w paryskim zoo. — Ym, nie — rzuciła. - Strasznie się spieszę... Spencer pobiegła dalej. Aria zagryzła wargi. Okej. Ktoś położył jej dłoń na ramieniu. Krzyknęła i upuściła butelkę z wodą, która potoczyła się po podłodze. — Przepraszam, chciałem przejść. Za nią stał Ezra. Nie było go w szkole we wtorek i środę. Aria już myślała, że rzucił pracę. — Przepraszam — wymamrotała i zaczerwieniła się. Ezra znowu miał te same stare sztruksy co w zeszłym tygodniu, tweedową marynarkę z małą dziurką na łokciu

121

i sznurowane buty. Pachniał leciutko jakąś wodą kolońską i świeczką kadzidlaną, którą Aria widziała kiedyś u niego w salonie. Ostatni raz była u niego sześć dni temu, ale wydawało jej się, że od tego czasu minęło pół jej życia. Aria podreptała za nim. — Byłeś chory? — zapytała. — Tak, miałem grypę. — Współczuję. Aria zastanawiała się, czy i ona się rozchoruje. Ezra rozejrzał się po pustej sali i podszedł do niej. — Słuchaj, może zaczniemy od początku — miał bardzo poważny wyraz twarzy. — Hm, no dobra powiedziała, nie bardzo rozumiejąc, o co mu chodzi. — Przez rok nie będziemy się spotykać. Zapomnimy o tym, co się stało. Aria milczała. Wiedziała, że ich relacja nie należała do najłatwiejszych, ale nadal coś do niego czuła. Obnażyła przed nim swoją duszę, a czegoś takiego nie robi się przed byle kim. On był inni niż wszyscy. — Oczywiście — powiedziała, choć wcale w to nie wierzyła. Przecież łączyło ich... coś szczególnego. Ezra pokiwał nieznacznie głową. Potem powoli położył jej dłoń na szyi. Poczuła dreszcz. Wstrzymała oddech, a on odsunął dłoń i odszedł. Aria usiadła w ławce zupełnie zdezorientowana. To miał być jakiś znak? Chciał, żeby o wszystkim zapomnieli, ale zachowywał się zupełnie inaczej. Zanim jednak zdążyła coś zrobić, Noel Kaim usiadł w sąsiedniej ławce i wskazał na nią piórem.

122

— Słyszałem, że mnie zdradzasz, Finko. — Co? — Aria zesztywniała i dotknęła szyi. — Pytał o ciebie Sean Ackard. Przecież wiesz, że jest z Hanną. Aria przygryzła język. — Sean... Ackard? — Już nie jest z Hanną — przerwał im James Freed, siadając przed Noelem. — Mona powiedziała mi, że Hanna go rzuciła. — Więc podoba ci się Sean? — Noe! odsunął z czoła swoje faliste, czarne włosy. — Nie — rzuciła Aria, choć wracała pamięcią do tamtej rozmowy w samochodzie we wtorek. Dobrze było pogadać z kimś o swoich problemach, — To dobrze — powiedział Noel, pocierając czoło. — Już się martwiłem. Aria przewróciła oczami. Hanna wpadła do kfasy równo z dzwonkiem i rzuciła swoją torbę od Prądy na ławkę, wystudiowanym ruchem siadając na krześle. Posłała Arii drętwy uśmiech. — Hej — Aria czuła się onieśmielona. W7 szkole Hanna zachowywała duży dystans. — Hanna, ponoć zerwałaś z Seanem? — zapytał głośno Noel. Hanna wbiła w niego wzrok i zamrugała rzęsami. — Przestaliśmy się dogadywać. A czemu pytasz? — Bez powodu — wtrąciła się Aria, choć sama zastanawiała się, czemu Hanna z nim zerwała. Pasowali do siebie jak ulał. Ezra klasnął.

123

— Słuchajcie, Chciałbym, żebyście czytając książki, które umieściłem na liście lektur, zrobili dodatkowe zadanie i napisali o niewiarygodnych narratorach. Devon Arliss podniosła rękę. — A co to jest? Ezra przechadzał się po klasie. — Narrator opowiada nam historię w książce, prawda? Ale co jeśli... jeśli narrator kłamie? Może opowiada własną, fałszywą wersję, żeby przeciągnąć cię na swoją stronę? Albo żeby cię przestraszyć? A może jest wariatem!? Aria zesztywniała. Od razu przypomniała sobie o A. — Wybiorę dla każdego z was inną książkę - kontynuował Ezra. — W pracy na dziesięć stron musicie przekonać mnie, że narrator jest wiarygodny lub niewiarygodny Klasa wydała zbiorowy jęk. Aria oparła głowę na dłoni. A może A. to niewiarygodny narrator? Może nie wie niczego, lecz tylko udaje? I przede wszystkim: kto to jest? Rozejrzała się. Amber Billings oglądała dziurę w rajstopach. Mason Byers sprawdzał wyniki sportowe w internecie na swoim telefonie komórkowym, zasłaniając się zeszytem. Hanna pisała to, co dyktował Ezra, swoim różowym piórem. Czy któreś z nich to A.? Kto mógł wiedzieć o Ezrze, jej rodzicach... i sprawie Jenny? Za oknem woźny włączył kosiarkę do trawy. Aria poderwała się. Ezra nadal mówił coś o narratorach, którzy kłamią, i co chwilę upijał łyk z kubka. Posłał Arii leciutki uśmiech, a jej serce zaczęło bić szybciej. James Freed nachylił się do Arii, klepnął ją w plecy i pokazał na Kzrę. — Chyba Fitz ma jakąś fajną dupę — wyszeptał na tyle głośno, że usłyszała go nie tylko Aria, ale cały jej rząd. 124

Hanna spojrzała na Ezrę i zmarszczyła nos. — On? Hm. — Podobno ma dziewczynę w Nowym Jorku, ale co tydzień i tak wyrywa jakąś laskę — ciągnął James. Aria wyprostowała się. D zi e w c z yn ę ? — Skąd to wiesz? — zapytał Noel. Znasz panią Polański? — wyszczerzył zęby James. — Tę młodą nauczycielkę od biologii? Ona mi powiedziała. Czasem przychodzi na papierosa tam, gdzie my palimy. Noel przybił z Jamesem piątkę. — Oj, chłopie, pani Polański to fajna laska. Oj tak — zgodził się James. — Myślisz, że mogę ją zaprosić na Bal Lisa? Aria czuła się tak, jakby usiadła na bombie zegarowej. D z i e w c z yn ę ? W piątek mówił, że od dawna się z nikim nie umawiał. Widziała, że w zamrażarce trzyma pełno mrożonych dań, jak typowy kawaler, i nie ma nawet jednej szklanki, choć ma osiem tysięcy książek, i hoduje jedną żałosną roślinę. N i e w yg l ą d a ł na kogoś, kto ma dziewczynę. James mógł coś przekręcić, choć raczej w to nie wierzyła. Poczuła gniew. Dawno temu wydawało jej się, że tylko typowi chłopcy z Rosewood pogrywali z dziewczynami, ale na Islandii nauczyła się wiele o chłopakach. Czasem najbardziej nierzucający się w oczy chłopcy okazywali się ostrymi graczami. Wrażliwy, zaniedbany, słodki i troskliwy Ezra nie wzbudziłby podejrzeń żadnej dziewczyny. Przypominał Arii kogoś. Jej ojca. Nagle zrobiło jej się niedobrze. Wstała, zabrała torbę i ruszyła do wyjścia. — Ario!? — zawołał Ezra z troską w głosie.

125

Nie zatrzymała się. W łazience podeszła do umywalki i zaczęła mydłem trzeć miejsce na szyi, którego dotknął Ezra. Już wracała do klasy, kiedy zadzwonił telefon. Wyciągnęła go z torby i odczytała wiadomość. Aria, jesteś niegrzeczna, bardzo niegrzeczna! Powinnaś wiedzieć, że romanse z nauczycielami nie mają przyszłości. Poza tym to właśnie takie dziewczyny jak ty rozbijają szczęśliwe rodziny. A. Aria zamarła. Stała pośrodku pustego korytarza. Nagle usłyszała hałas i odwróciła się. Stała naprzeciwko witryny na nagrody dla szkolnych sportowców, którą przerobiono na ołtarzyk dla Alison DiLaurentis. W środku były rozmaite pamiątki. Nauczyciele w ciągu roku robili mnóstwo zdjęć i przekazywali je rodzicom po maturze. Zdjęcia pokazywały Ali w przedszkolu bez przedniego zęba, Ali przebraną za pielgrzyma, którego grała w szkolnym przedstawieniu. W witrynie leżały też jej prace domowe, a także rysunki i ilustracje z zeszytu do geografii. Aria zauważyła różowy kwadrat na szybie witryny. Ktoś przykleił do niej karteczkę samoprzylepną. Aria otworzyła szeroko oczy. PS Zastanawiasz się, kim jestem? Jestem bliżej, niż myślisz. A.

126

14 EMILY NIE MA NIC PRZECIWKO ZABRANIU PŁYT ALI — Uśmiech, proszę! — zakomenderował Scott Chin, fotograf robiący zdjęcia do szkolnego albumu rocznego. Było czwartkowe popołudnie i drużyna pływacka robiła sobie grupowe zdjęcia przed zawodami. Emily od tak dawna trenowała pływanie, że w ogóle nie krępowało jej pozowanie w stroju kąpielowym. Ustawiła się na słupku w skłonie i posłała uśmiech w stronę obiektywu. — Cudownie! — zawołał Scott, wydymając różowe usta. Powszechnie zastanawiano się, czy Scott jest gejem. I choć nigdy do tego otwarcie się nie przyznał, to nigdy też nie dementował plotek. Emily poszła po torbę. Zobaczyła, że w stronę trybun idzie drużyna z Tate. Toby, w niebieskiej bluzie, był w samym środku grupki. Rozgrzewał się, robiąc wymachy ramionami.

127

Emily wstrzymała oddech. Nie mogła przestać myśleć o Tobym, od kiedy pomógł jej poprzedniego dnia. Beri nigdy by jej nie podniósł, bo bałby się, że naciągnie mię sień i przegra w zawodach. Poza tym Toby obudził też w niej i inne wspomnienia — wspomnienia o Ali, które Emily wyparła już z pamięci. To było jedno z ostatnich spotkań Emily sam na sam z Ali. Nigdy nic zapomniała tego dnia. Niebo było czyste 1 błękitne, wokół kwitły kwiaty i latały pszczoły. W domku na drzewie Ali pachniało oranżadą, żywicą i papierosami. Ali ukradła jednego swojemu bratu. Nagle chwyciła Emily za ręce. — Coś ci powiem, ale obiecaj, że zachowasz to dla siebie — powiedziała. — Zaczęłam się spotykać z pewnym starszym ode mnie facetem. I jest wspaniale. Emily zrzedła mina. Za każdym razem, kiedy Ali mówiła jej o jakimś nowym facecie, serce pękało jej na tysiąc kawałków. — Jest taki przystojny - ciągnęła Ali. — I chyba chcę z nim to zrobić. — Co masz na myśli? — Emily nigdy w życiu nie słyszała czegoś równie przerażającego. — Kto to jest? — Nie mogę powiedzieć — Ali uśmiechnęła się tajemniczo. — Dostałybyście s z a ł u . Wtedy właśnie Emily nie wytrzymała. Nachyliła się i pocałowała Ali. To była chwila jedyna w swoim rodzaju. Ali odsunęła się i zaśmiała. Emily udawała, że tylko się wygłupia... A potem poszły do swoich domów na kolację. Myślała o tym pocałunku tyle razy, że ledwo pamiętała, co działo się wcześniej. Ale teraz, kiedy Toby wrócił i był taki śliczny... Emily przyszło na myśl, że może to on

128

był facetem Ali? Przecież na wieść o nim na pewno dostałyby szału. Ich związek nie wydawał się tak absurdalny. Pod koniec siódmej klasy Ali zaczęła powtarzać, że chciałaby chodzić ze „złym chłopakiem". Chłopak z poprawczaka na pewno był zły i może Ali dostrzegła w Tobym coś, czego nie dostrzegł nikt inny. Może Emily zauważy to teraz? Może to dziwne, ale możliwość, że Toby podobał się Ali, czyniła go jeszcze bardziej atrakcyjnym. Jeśli był dobry dla Ali, to był dobry także dla Emily. Kiedy skończyły się zawody pływackie i zaczął konkurs skoków do wody, Emily włożyła klapki i podeszła do Toby'ego. Uderzała palcami w telefon komórkowy, który zatknęła w pasie, pod ręcznikiem. Ekran pokazywał, że Maya dzwoniła już siedem razy. Emily poczuła, jak coś ściska ją w gardle. Maya dzwoniła, pisała SMS-y i e-maile przez cały tydzień, ale Emily nie odpowiadała. I za każdym razem czuła się bardziej zdezorientowana. Z jednej strony miała ochotę podejść do Mai w szkole i pogładzić jej miękkie, kręcone włosy. Wsiąść na rower i pojechać na wagary. Pocałunek z Mayą był tak niebezpiecznie wspaniały. Ale z drugiej strony chciała, żeby Maya po prostu... zniknęła. Emily gapiła się na ekran telefonu i czuła każdy nerw w ciele. Potem powoli wyłączyła telefon. Czuła się jak wtedy, gdy w wieku ośmiu lat wyrzuciła do śmieci pluszową pszczółkę, z którą dotąd zawsze spała. „Duża dziewczynka nie potrzebuje pluszaków do spania", powiedziała sama do siebie, choć czuła się fatalnie, gdy zamykała kosz na śmieci. Wzięła głęboki oddech i podeszła do trybuny, na której siedziała drużyna Tate. W drodze spojrzała przez ramię, 129

szukając wzrokiem Bena. Siedział z kolegami ze swojej drużyny i uderzał Setha swoim ręcznikiem po plecach. Od sparingu we wtorek nie wchodził Emily w drogę i udawał, że ona nie istnieje. Lepsze to niż otwarty atak, ale i tak Emily nie mogła przestać myśleć o tym, że obgaduje ją za plecami. Chciała, żeby Ben zobaczył, jak podchodzi teraz do Toby'ego. „Popatrz, rozmawiam z facetem!" Toby położył ręcznik na podłodze. Miał w uszach słuchawki, a na jego kolanach leżał iPod. Włosy zaczesał do tyłu. Ciemnoniebieskie dresy — włożone na kąpielówki, na które Emily nie śmiała spojrzeć przez całe zawody — podkreślały błękit jego oczu. Kiedy zobaczył Emily, twarz mu pojaśniała. — Hej. A nie mówiłem, że się tu spotkamy? — T ak - Emily uśmiechnęła się nieśmiało. — Chciałam ci tylko podziękować za pomoc wczoraj. I przedwczoraj. — Ach, drobiazg. I wtedy nagle pojawił się Scott robiący zdjęcia do albumu rocznego. — Mam was! — zawołał i pstryknął zdjęcie. — Już widzę podpis pod tym zdjęciem. Emily Fields flirtuje z wrogiem! — Potem zniżył głos: - A myślałem, że to nie twój typ. Emily spojrzała pytająco na Scotta. Co to niby miało znaczyć? Ale on pobiegł dalej. Toby bawił się iPodem, więc odwróciła się i chciała odejść. Zrobiła trzy kroki, kiedy usłyszała głos Toby'ego. — Piej, chcesz zaczerpnąć świeżego powietrza? Emily zatrzymała się. Rzuciła okiem na Bena. Nadal nie zwracał na nią uwagi. — Tak, jasne.

130

Przeszli przez podwójne drzwi pływalni, potem obok grupki uczniów czekających na ostatni autobus i usiedli na brzegu fontanny. Woda tryskała z niej długim łukiem. Niebo zasnuły chmury, więc woda nie lśniła, tylko miała blady spłowiały kolor. Emily patrzyła na monety leżące na dnie fontanny. — W ostatni dzień szkoły czwartoklasiści wpychają do tej fontanny swoich ulubionych nauczycieli — powiedziała. — Wiem. Chodziłem do tej szkoły, pamiętasz? — Och — Emily poczuła się jak kompletna debilka. Oczywiście. A potem go wyrzucili przez nią i jej przyjaciółki, Toby wyjął z torby paczkę ciastek czekoladowych. Podał Emily. — Chcesz? Przekąska przedstartowa. Emily wzruszyła ramionami. — Może pół. — Dobra — Toby wręczył jej jedno. Odwrócił wzrok. — To zabawne, jak chłopaki i dziewczyny się od siebie różnią. Faceci zawsze z sobą rywalizują. Nawet ci starsi. Na przykład mój psychoanalityk w Maine. Kiedyś zrobiliśmy u niego w domu konkurs jedzenia krewetek. Zjadł o sześć więcej. A facet ma ze trzydzieści pięć lat. — Krewetki — Emily przeszył dreszcz. Nie chciała za dawać oczywistego pytania o to, dlaczego Toby miał psychoanalityka, więc zadała inne. — A jak już zjadł, to co się stało? — Wyrzygał się — Toby przesunął palcami po tafli wody. Woda śmierdziała chlorem nawet bardziej niż w basenie.

131

Emily położyła dłonie na kolanach. Ciekawe, czy miał psychoanalityka z tego samego powodu, dla którego wziął na siebie winę za sprawę Jenny. Na parkingu zatrzymał się autobus. Wyszła z niego szkolna orkiestra w uniformach: czerwonych marynarkach obszytych plecionką i spodniach z szerokimi nogawkami. Dyrygenta można było poznać po wysokim, futrzanym kapeluszu, w którym na pewno było mu gorąco i niewygodnie. — Dużo opowiadasz o Maine — powiedziała Emily. — Cieszysz się, że wróciłeś do Rosewood? Toby uniósł brwi. — A tobie się tu podoba? Emily zmarszczyła czoło. Obserwowała wiewiórkę biegającą w kółko wokół drzewa. — Nie wiem — powiedziała cicho. — Czasem nie mogę się tu odnaleźć. Kiedyś byłam normalna, ale teraz... nie wiem. Wiem, jak powinnam się zachowywać, ale nie potrafię. Toby patrzył na nią. — Często to słyszę — westchnął. — Tu mieszkają sami idealni ludzie. A... jak nie jesteś taki sam, to znaczy, że coś z tobą nie tak. Ale wydaje mi się, że ci ludzie, którzy na zewnątrz wydają się tacy idealni, w środku mają dokładnie taki sam bałagan jak my. Nadal się w nią wpatrywał. Emily poczuła się zupełnie obnażona, jakby wszystkie myśli i tajemnice miała wypisane na czole czcionką numer 72, a Toby je właśnie czytał. Jako pierwsza osoba w jej życiu nazwał jej uczucia. — Mam w głowie bałagan przez większość czasu — powiedziała cicho.

132

Toby spojrzał na nią z niedowierzaniem. — Co dokładnie masz na myśli? Nad nimi rozległ się grzmot. Emily wsunęła dłonie w rękawy kurtki. Na końcu języka miała zdanie: „Mam w głowie bałagan, bo nie wiem, kim jestem i czego chcę". Zamiast tego spojrzała wprost na niego i wypaliła: — Lubię burzę. — Ja też. A potem powoli Toby nachylił się i ją pocałował. Miękko i lekko, jakby szeptał jej coś w usta. Kiedy się odsunął, Emily dotknęła ust palcami, jakby pocałunek nadal był na jej ustach. — Dlaczego? — wyszeptała. — Nie wiem. A nie powinienem...? — Nie. To było miłe. Jej pierwsza myśl: „Pocałowałam właśnie chłopaka, którego być może całowała Ali". Druga: „Tak myśli ktoś, kto ma w głowie bałagan". — Toby? — usłyszeli czyjś głos. Mężczyzna w skórzanej kurtce, z rękami na biodrach, stał pod zadaszeniem przy wejściu na pływalnię. To był pan Cavanaugh. Emily widziała go kiedyś na letnim obozie pływackim, a potem... tej nocy, kiedy zdarzył się wypadek Jenny. Poczuła skurcz ramion. Jeśli pan Cavanaugh był tutaj, to Jenna też? Wtedy przypomniała sobie, że Jenna chodziła do szkoły w Filadelfii. I może tam właśnie była. — Co ty tu robisz? — pan Cavanaugh wyciągnął dłoń poza zadaszenie, sprawdzając, czy pada. Właśnie spadły pierwsze krople. — Zaraz startujesz. — Och — Toby poderwał się na równe nogi i uśmiechnął się do Emily. — Ty też wracasz? 133

— Za chwilę — powiedziała cicho Emily. Nogi mogłyby jej odmówić posłuszeństwa, gdyby próbowała teraz wstać. — Powodzenia. — Okej — Toby posłał jej ostatnie, długie spojrzenie. Wyglądał, jakby chciał coś jeszcze powiedzieć, ale odwrócił się i podbiegł do taty. Emily siedziała na kamieniu jeszcze kilka minut. Deszcz moczył jej marynarkę. Czuła się tale, jakby w jej ciele wybuchały sztuczne ognie. Co się stało? Kiedy sygnał telefonu zapowiedział kolejnego SMS-a, zesztywniała i wyjęła aparat z kieszeni kurtki. Serce zaczęło jej walić. Tego najbardziej się obawiała. Emily, a może to zdjęcie lepiej by się prezentowało w albumie szkolnym? Otworzyła załącznik. Ryło w nim zdjęcie Emily i Mai Z kabiny fotograficznej na imprezie u Noela. Wpatrywały się w siebie, jakby zaraz miały się pocałować. Emily opadła szczęka. Wiedziała, że fotografowały się w kabinie, ale czy to nie Maya wzięła zdjęcia? Pod załącznikiem widniało jeszcze jedno zdanie. Chyba nie chciałabyś, żeby to wyszło na jaw? Oczywiście wiadomość podpisano: A.

134

15 ONA OLA CIEBIE KRADNIE, NIEWDZIĘCZNICO! Mona wyszła z przymierzalni w sklepie w prześwitującej zielonej sukience Calvina Kleina z dekoltem w karo. Okręciła się, a dół sukienki uniósł się w górę. — Co sądzisz? — zapytała Hannę, która stała obok, przy wieszakach. — Cudowna — mruknęła Hanna. W neonowych światłach przymierzalni widać było, że Mona nie ma stanika. Mona spoglądała w trójdzielne lustro. Była taka chuda, że czasem wciskała się w ubrania rozmiaru trzydzieści dwa. — Chyba do twojej karnacji lepiej pasuje. — Włożyła palec pod krótki rękaw. — Chcesz przymierzyć? — Nie wiem — powiedziała Hanna. - Trochę prześwitująca. Mona uniosła brwi. — A od kiedy zaprzątasz sobie głowę takimi drobiazgami?

135

Hanna wzruszyła ramionami i zajęła się oglądaniem marynarek Marca Jacobsa. Był czwartkowy wieczór, a one desperacko szukały strojów na Bal Lisa w drogim buti ku w centrum handlowym. Na imprezie miało się pojawić wiele dziewczyn ze szkoły i studentek, które nadal mieszkały z rodzicami, więc trzeba było znaleźć sukienkę, w której na pewno nie przyjdzie jeszcze pięć innych dziewczyn. — Chcę wyglądać elegancko — odparła Hanna. — Jak Scarlett Johansson. — Czemu? Ona ma wielki tyłek. Hanna wydęła wargi. Mówiąc „elegancko" miała na myśli „subtelnie". Jak dziewczyny w reklamach biżuterii, które wyglądały tak słodko, choć całą sobą mówiły: „Zerżnij mnie". Musiała pokazać się Seanowi jako cnotliwa dziewczyna, żeby złamał swoje śluby dziewictwa i zdarł z niej bieliznę. Hanna zdjęła z półki z przecenionymi towarami parę butów od Miu Miu z otwartymi palcami. — Śliczne — pokazała Monie. — Czemu nie...? — Mona gestem pokazała torbę Hanny. Hanna odłożyła buty. — Nie ma mowy. — Dlaczego? — wyszeptała Mona. — Z butami jest naj łatwiej, sama wiesz. — Kiedy Hanna się wahała, Mona cmoknęła. — Nadal się boisz po tej historii z bransoletką? Zamiast odpowiedzieć, Hanna udawała, że ogląda srebrne buty Marca Jacobsa. Mona zdjęła z wieszaka kilka ubrań i wróciła do przymierzalni. Chwilę później wróciła z pustymi rękami.

136

— Ale badziewie. Idziemy do Prądy. Przeszły przez centrum. Mona zaczęła pisać SMS-a. — Zapytam Erica, jakiego koloru kwiaty mi przyniesie wyjaśniła. Może dopasuję do nich sukienkę. Mona zdecydowała się pójść na Bal Lisa z Erikiem, bratem Noela Kahna. Już kilka razy umówiła się z nim w zeszłym tygodniu. Kalinowie nadawali się idealnie jako partnerzy na Bal Eisa. Byli przystojni, bogaci i fotografowie ich uwielbiali. Mona próbowała namówić Hannę, żeby zaprosiła Noela, ale ta za długo zwlekała. Noel zaprosił Celeste Richards, która chodziła do szkoły z internatem dla kwakrów. Wszyscy się zdziwili, bo myśleli, że Noel buja się w Arii Montgomery. Hanna miała to gdzieś. Jeśli Sean z nią nie pójdzie, to wybierze się sama. Mona oderwała wzrok od ekranu telefonu. — Który samoopalacz w sprayu jest lepszy: Sun Land czy Dalia? Może jutro pójdziemy z Celeste do sklepu Sun Land, ale podobno skóra robi się od tego specyfiku pomarańczowa. Hanna wzruszyła ramionami, ale poczuła ukłucie zazdrości. Mona powinna chodzić na takie zakupy z nią, a nie z Celeste. Już miała odpowiedzieć, kiedy zadzwonił jej telefon. Serce szybciej jej zabiło. Kiedy tylko dzwonił telefon, zawsze myślała, że to A. — Hanno? — usłyszała głos mamy. Odzie jesteś? — Na zakupach — odparła Hanna. Od kiedy to mama tak się nią interesowała? — Musisz wracać natychmiast do domu. Tata wpadnie w odwiedziny. Co? Czemu? — Hanna spojrzała na Monę, która mierzyła tanie okulary ze stoiska.

137

Nie powiedziała Monie o wizycie taty w poniedziałek. Nie miała ochoty. — On... musi coś zabrać — wyjaśniła mama. — Niby co? Pani Marin westchnęła zniecierpliwiona. — Przyjeżdża w sprawie pewnych kwestii finansowych, które musimy załatwić przed jego ślubem. Wystarczy? Hanna poczuła na karku krople zimnego potu. Po pierwsze dlatego, że mama powiedziała o czymś, czego Hanna skrycie się obawiała — że tata bierze ś l u b z Isabel i stanie się o j c e m Kate. Po drugie, bo miała cichą nadzieję, że tata przyjeżdża tylko dla niej. Dlaczego miała wracać do domu, skoro odwiedzał je z innego powodu? Przecież Hanna ma własne życie. Przejrzała się w witrynie wystawowej Banana Republic. — A kiedy będzie? — zapytała. — Za godzinę mama nagle się rozłączyła. Hanna zamknęła klapkę telefonu i objęła go w dłoniach, czując jego ciepło. — Kto to? — zapytała śpiewnie Mona, biorąc Hannę pod rękę. — Mama — odparła Hanna, próbując pozbierać myśli. Zastanawiała się, czy zdąży wziąć prysznic po powrocie do domu. Pachniała mnóstwem perfum, które właśnie wypróbowała w sklepie z kosmetykami. — Chce, żebym wracała do domu. — Czemu? — Tak po prostu. Mona zatrzymała się i zmierzyła Hannę wzrokiem. — Han. Twoja mama nigdy nie dzwoni do ciebie ot tak, żebyś wróciła do domu.

138

Hanna stanęła. Zatrzymały się przed wejściem do Roku Królika, chińskiej restauracji w centrum handlowym. W jej nozdrza uderzył oszałamiający zapach sosu hoisin. - Dlatego że... tata do nas przyjeżdża. Mona uniosła brwi. - Tata? Myślałam, że... - Nie — ucięła Hanna. Kiedy Mona zaprzyjaźniła się z Hanną, ta powiedziała jej, że jej ojciec nie żyje. Obiecała sobie, że nigdy już o nim nie powie ani słowa, więc równie dobrze mógłby nie żyć. - Nie kontaktowaliśmy się z sobą dość długo — wyjaśniła Hanna. — Ale spotkałam się z nim niedawno i teraz ma w Filadelfii jakąś firmę. Nie przyjeżdża dziś do mnie. Nawet nie wiem, po co mama chce, żebym przy tym była. Mona położyła dłoń na biodrze. — Dlaczego wcześniej mi nie powiedziałaś? Hanna wzruszyła ramionami. — Kiedy to było? — Nie wiem. W poniedziałek? — W poniedziałek? — Mona mówiła urażonym głosem. — Dziewczyny! — przerwał im czyjś głos. Hanna i Mona spojrzały w tę samą stronę. To Naomi Zeigler. Razem z Rilcy Wolfe wychodziły ze sklepu Prądy z czarnymi firmowymi torbami zawieszonymi na idealnie opalonych ramionach. — Kupujecie sukienki na Bal Lisa? — zapytała Naomi. Jej blond włosy lśniły jak nigdy, a skóra jaśniała, ale Hanna i tak zauważyła, że ma na sobie sukienkę z poprzedniego sezonu. Zanim zdążyła cokolwiek odpowiedzieć, Naomi dodała:

139

— Nawet tam nie wchodźcie. I tak wykupiłyśmy wszystko warte zainteresowania. — A może już mamy sukienki—powiedziała sztywno Mona. — Hanna, ty też idziesz? — Riley spojrzała na nią szeroko otwartymi oczami i potrząsnęła burzą lśniących rudych włosów. — Myślałam, że skoro rozstałaś się z Seanem... — Nie mogłabym przegapić Balu Lisa — powiedziała Hanna z wyższością w głosie. Riley położyła dłoń na biodrze. Miała na sobie czarne legginsy, postrzępioną koszulę dżinsową i paskudny sweter w czarno-białe pasy. Niedawno jakiś paparazzi uchwycił Mischę Barton w takim samym sweterku. — Sean jest taki przystojny — zamruczała Riley. — W ciągu lata jeszcze wyprzystojniał. — Wygląda jak ciota — rzuciła szybko Mona. Riley nie zmartwiła się tą uwagą. — Założę się, że zmieni zdanie pod moim wpływem. Hanna zacisnęła pięści. Naomi miała wyraźnie wesoły wyraz twarzy. — Hanna, Y jest super, prawda? Musisz pójść ze mną na zajęcia z pilatesu. Ören, instruktor, to takie c i a c h o ! — Hanna nie chodzi do YMCA — wtrąciła się Mona. -My chodzimy do Body Tonie. Y to dziura. Hanna odwróciła się od Mony i Naomi. Poczuła skurcz żołądka. — Nie chodzicie do Y? — powiedziała Naomi z niewinną miną. — Nie rozumiem. Przecież spotkałyśmy się tam wczoraj. Przed owalnym pokojem. Hanna chwyciła Monę za rękę. — Chodź, bo się spóźnimy. — Odciągnęła ją od sklepu Prądy, z powrotem w kierunku butiku, w którym już były. 140

— Go to miało być? — zapytała Mona. zgrabnie okrążając kobietę obładowaną zakupami. — Nic. Nie mogę jej znieść. — Po co poszłaś wczoraj do Y? Mówiłaś, że idziesz do dermatologa. Hanna zatrzymała się. Wiedziała, że spotkanie Naomi źle się dla niej skończy. — Miałam tam coś do załatwienia. — Co? — Nic mogę powiedzieć. Mona uniosła brwi i obróciła się na pięcie. 'Zdecydowanym krokiem weszła do sklepu Burberry. Hanna dogoniła ją. — Słuchaj, naprawdę nie mogę. Przepraszam. — Jasne — Mona zaczęła grzebać w torbie i wyciągnęła z niej jasnobrązowe buty Miu Miu, które oglądała wcześniej Hanna. Nie miały pudełka i oderwano od nich metkę. Pomachała nimi przed twarzą Hanny. — Miałaś je dostać w prezencie, ale teraz możesz się z nimi pożegnać. Hanna otworzyła usta. — Ale... — Tata odwiedził cię trzy dni temu, a ty o tym nie wspomniałaś. A teraz kłamiesz i nie chcesz powiedzieć, co robiłaś po szkole. — To nie tak... - próbowała wyjaśnić Hanna. — Właśnie tak to wygląda — Mona zmarszczyła czoło. — O czym jeszcze nakłamałaś? — Przepraszam — piskliwie powiedziała Hanna. — Ja tylko... - Spojrzała na własne buty i wzięła głęboki oddech. - Chcesz wiedzieć, po co poszłam do YMCA? Na spotkanie Klubu D.

141

Mona spojrzała na nią szeroko otwartymi oczami. Jej telefon odezwał się w torbie, ale nawet go nie wyjęła. - Mam nadzieję, że to też kłamstwo. Hanna pokręciła głową. Zawróciło jej się w głowie. W sklepie unosił się zbyt intensywny zapach nowych perfum Hurberry. — Ale... czemu? — Chcę wrócić do Seana. Mona roześmiała się. — Mówiłaś, że zerwałaś z Seanem na imprezie u Noela. Hanna spojrzała na swoje odbicie w witrynie sklepu i o mało nie dostała ataku serca. Naprawdę tak jej urósł tyłek? Nagle nabrała tych samych kształtów, co dawna Han na z okresu, gdy była wieśniarą. Westchnęła, odwróciła wzrok i znowu spojrzała na swoje odbicie. Patrzyła na nią normalna Hanna. — Nie. To on ze mną zerwał. Mona nic nie powiedziała, lecz nie próbowała też pocieszyć Hanny. — To dlatego poszłaś do kliniki jego taty? — Nie — rzuciła szybko Hanna. Zupełnie zapomniała, że spotkała tam Monę. Nagle zdała sobie sprawę, że będzie musiała jej zdradzić p r a w d z i w y powód swojej wizyty. — No tak, w pewnym sensie. Mona wzruszyła ramionami. — Cóż, ktoś inny też mi mówił, że to Sean cię rzucił. — Co? — syknęła Hanna. — Kto? — Może ktoś na siłowni, nie pamiętam. Może Sean wypuścił tę informację. Hannie pociemniało przed oczami. Sean nigdy by czegoś takiego nie zrobił... A może to sprawka A.? Mona wpatrywała się w nią uporczywie.

142

— Myślałam, że chcesz stracić dziewictwo, a nie zachować je na dłużej. Chciałam zobaczyć, jak to wygląda — powiedziała Hanna łagodnie. — No i? — Mona wygięła usta w złośliwym uśmiechu. — Opowiesz najśmieszniejsze fragmenty? To pewnie niezła szopka. O czym rozmawialiście? A śpiewaliście? Chórem? No powiedz. Hanna uniosła brwi i odwróciła się. Zazwyczaj mówiła Monie wszystko. Teraz jednali Mona śmiała się z niej, a ona nie chciała jej dać satysfakcji. Candace tak przekonująco mówiła, że to bezpieczna przestrzeń. Hanna czuła, że nie ma prawa zdradzać cudzych tajemnic, szczególnie kiedy jej sekrety były rozpowszechniane przez A. I dlaczego Mona nie powiedziała jej o plotce, którą usłyszała? Chyba nie tak postępują najlepsze przyjaciółki? — Nie. Tak naprawdę było nudno. Mona miała przed chwilą wyczekujący wyraz twarzy. Teraz malowało się na niej tylko rozczarowanie. Patrzyły na siebie. Wtedy rozległ się dźwięk telefonu Mony. — Celeste? — zaszczebiotała Mona do słuchawki. - Hej! Hanna nerwowo zagryzła wargi i spojrzała na swój zegarek od Gucciego. — Muszę lecieć — wyszeptała do Mony, wskazując na wyjście z centrum handlowego. — Tata... — Poczekaj — powiedziała Mona do słuchawki. Potem zakryła ją dłonią, spojrzała na buty od Miu Miu, przewróciła oczami i podała buty Hannie. — Weź. Tak naprawdę uważam, że są paskudne. Hanna odwróciła się, trzymając ukradzione buty za paseczki. Nagie i jej przestały się podobać. 143

16 MIŁY, ZWYCZAJNY WIECZÓR W DOMU PAŃSTWA MONTGOMERY Tego wieczoru Aria siedziała na łóżku i robiła na drutach sowę z moherowej wełny. Miała być brązowa i wyglądać na chłopca. Kiedy zaczęła ją robić w zeszłym tygodniu, chciała ją dać Ezrze. Teraz nie miała już zamiaru tego robić, więc może... dają Seanowi? Czy to nie dziwne? A l i przed zniknięciem próbowała umawiać Arię z różnymi chłopakami z Rosewood. Mówiła zawsze: — Idź i p o g a d a j z nim. To łatwe. Jednak dla Arii to wcale nie było łatwe. Podchodziła do wybranego chłopaka i mówiła coś nonsensownego, co przychodziło jej akurat na myśl i nie wiedzieć czemu, często dotyczyło matematyki. A przecież n i e n a w i d z i ł a tego przedmiotu. Kiedy kończyła siódmą klasę, jedynym chłopcem spoza ich klasy, z którym rozmawiała, był Toby Cavanaugh.

144

To była przerażająca konwersacja. Odbyła ją ledwo kilka tygodni przed zniknięciem Ali. Aria zapisała się na weekendowy kurs artystyczny i na zajęciach pojawił się właśnie Toby. Aria stanęła jak wryta — miał przecież być w jakiejś szkole z internatem... I to na zawsze? Okazało się, że w jego szkole wakacje zaczynały się wcześniej niż w Rosewood. Usiadł w kącie, włosy zasłaniały mu twarz. Cały czas skubał gumową bransoletkę, którą nosił na nadgarstku. Ich nauczycielka aktorstwa, chuda kobieta z bujną grzywą w pasemka, kazała wszystkim zrobić następujące ćwiczenie: mieli dobrać się w pary i krzyczeć do siebie jedno i to samo zdanie w jednostajnym rytmie. Fraza miała się zmieniać w naturalny sposób. Mieli chodzić po klasie i zmieniać partnerów'. Aria wkrótce stanęła przed To bym. Tego dnia zdanie brzmiało: „ W lecie nie pada śnieg". — W lecie nie pada śnieg — powiedział Toby. — W lecie nie pada śnieg — odparła Aria. — W lecie nie pada śnieg - powtórzył Toby. Miał zapadnięte, zmęczone oczy i paznokcie obgryzione do krwi. Aria nie mogła ustać spokojnie w jego pobliżu. Wciąż miała przed oczami ponurą twarz Toby'ego w oknie domu Ali, zaraz przed tym, kiedy wydarzyła się tamta tragedia. A potem oczyma wyobraźni widziała, jak pielęgniarze wyciągają Jennę z domku na drzewie, prawie ją upuszczając. Potem przypomniało jej się, jak kilka dni później, w czasie charytatywnego pokazu sztucznych ogni, podsłuchała nauczycielkę od biologii, panią Iverson, jak mówi: — Gdyby to było moje dziecko, nie posłałabym go do szkoły z internatem, tylko do w i ę z i e n i a .

145

Potem dostali inne zdanie: „Wiem, co robiłeś zeszłego lata". Toby powiedział je pierwszy, a później Aria wykrzyczała je do niego kilkakrotnie, dopiero po wszystkim zdając sobie sprawę, co tak naprawdę ono znaczy. Och, to chyba tekst, z filmu! - zawołała nauczycielka, klaszcząc w dłonie. — Zgadza się — potwierdził Toby i uśmiechnął się do Arii. To był prawdziwy uśmiech, nie złowrogi. Poczuła się jeszcze gorzej. Kiedy opowiedziała o tym Ali, ta westchnęła. - Aria, Toby to wariat. Słyszałam, że kiedyś o mało nie utonął w Maine, bo wszedł na zamarznięty strumień, żeby zrobić zdjęcie łosiowi. Aria już nigdy nie poszła na zajęcia z aktorstwa. Przypomniała jej się karteczka z witryny. „Zastanawiasz się, kim jestem? Jestem bliżej, niż myślisz". Czy to Toby? Czy to on zakradł się do szkoły i zostawił tę karteczkę? Widziały ją też inne przyjaciółki? Może A. to ktoś z klasy? Najprawdopodobniej ktoś z zajęć z literatury. Próbowała sobie przypomnieć, kiedy dokładnie dostała poszczególne notki. Ale kto mógł być ich autorem? Noel? James Freed? Hanna? Aria zatrzymała się przy Hannie. Już kiedyś się nad nią zastanawiała. Ali mogła jej powiedzieć o rodzicach Arii. I lamia wiedziała o sprawie Jenny. Ale czemu? Wzięła telefon i otworzyła internetową książkę telefoniczną, w której były wszystkie numery jej kolegów z klasy. Znalazła zdjęcie Seana, Miał krótkie włosy i był opalony, jakby spędził lato na jachcie swojego taty. Na Islandii Aria umawiała się z bladymi chłopakami o lnianych włosach.

146

Jeśli pływali, to w kajakach, w których wiosłowali do lodowca Snaefellsjókull. Wystukała numer do Seana, ale odezwała się automatyczna sekretarka. — Hej, Sean — powiedziała, próbując nie mówić zbyt śpiewnie. — Tu Aria Montgomery. Dzwonię, żeby się przywitać i przy okazji polecić ci pewnego filozofa. Ona nazywa się Ayn Rand. Pisze dość skomplikowane, ale ciekawe książki. Sprawdź sobie. Podała swój numer telefonu i nick na czacie. Gdy tylko się rozłączyła, już żałowała, że nagrała tę wiadomość. Do Seana dzwoniły pewnie całe tabuny dziewczyn z Rosewood. — Ario! — zawołała Ella z holu na dole. — Kolacja! Rzuciła telefon na łóżko i powoli zeszła po schodach. Zesztywniała na dźwięk dziwnego pikania dochodzącego z kuchni. Czy to... zegar w piekarniku? Niemożliwe, Ich kuchnia urządzona była w stylu lat pięćdziesiątych. Mieli oryginalny piekarnik Magiczny Kucharz, z 1956 roku. Ella rzadko go używała, bo bała się, że taki stary piekarnik może spowodować pożar. Ku zdumieniu Arii okazało się, że Kila przygotowała coś w piekarniku, a jej brat i ojciec już czekali przy stole. Po raz pierwszy od weekendu rodzina zgromadziła się w komplecie. Mike przez trzy poprzednie noce spał u kolegów z drużyny lacrosse'a, a tata, no cóż, był zajęty „na uczelni". Na stole siał pieczony kurczak, miska z ziemniakami puree i fasolka. Wszystkie talerze i sztućce były od kompletu. Pod nimi leżały nawet niebieskie podkładki. Aria poczuła napięcie. To wyglądało zbyt normalnie... Szczegół nie w tym dornu. Coś jest nie tak. Ktoś umarł? Przyszła jakaś nowa wiadomość od A.? 147

Rodzice zachowywali się jakby nigdy nic. Mama wyciągnęła z piekarnika bułeczki, nie wywołując bynajmniej pożaru, a tata siedział w milczeniu i przerzucał strony „New York Timesa". Zawsze czytał — w czasie kolacji, na meczach Mike'a, nawet podczas jazdy samochodem. Aria rzadko widywała tatę od pamiętnego poniedziałku w Gorzelni Zwycięstwa. — Cześć, Byron - powiedziała. Tata uśmiechnął się do niej szeroko. — Cześć, Małpko. Czasem tak ją nazywał. A czasem Włochatą Małpą, ale kazała mu przestać. Zawsze wyglądał, jakby właśnie wyszedł z łóżka. Nosił dziurawe T-shirty z ciucholandu, stare bokserki albo zmięte spodnie od piżamy i futrzane kapcie. Na głowie miał niezmiennie szalony kołtun ciemnobrązowych włosów. Arii przypominał misia koalę. — Cześć, Mike! — powiedziała Aria radośnie, mierzwiąc bratu włosy. Mike odsunął się od niej. — Nawet mnie nie dotykaj! — Mike — upomniała go Kila, pokazując w jego kierunku pałeczką do chińszczyzny, która najczęściej służyła jej do spinania koka. — Próbowałam być miła - Aria powstrzymała się przed jednym z sarkastycznych komentarzy, jakimi zawsze częstowała brata. Usiadła, rozłożyła haftowaną serwetkę w kwiaty na kolanach i wzięła widelec z bakelitową rączką. - Pięknie pachnie ten kurczak. Ella nałożyła każdemu ziemniaków na talerz.

148

— Dziś kupiłam, tak ładnie pachniał w sklepie. — Od kiedy to podoba ci się zapach kurczaka? — prychnął Mike. — Przecież nawet tego nie jesz. To prawda. Aria została wegetarianką w drugim tygodniu pobytu na Islandii. Hallbjorn, jej pierwszy chłopak, kupił jej wtedy hot doga z ulicznego kiosku. Był pyszny, ale kiedy go zjadła, dowiedziała się, że zrobiono go z mięsa maskonura. Od tego momentu na widok mięsa wyobrażała sobie malutkie pisklę maskonura. — Za to jadam na przykład ziemniaki — włożyła do ust pełną łyżkę. — A te są przepyszne. — To purée z proszku - Ella uniosła brwi. — Wiesz, że nie umiem gotować. Aria czuła, że za bardzo się stara. Pomyślała jednak, że jeśli zagra rolę idealnej córki, a nie sarkastycznej marudy, Byron zrozumie, co traci. Spojrzała na Byrona. Naprawdę nie chciała go nienawidzić. Miał mnóstwo zalet. Zawsze słuchał, kiedy miała jakiś problem, był inteligentny, a jak miała grypę, to piekł specjalnie dla niej czekoladowe ciastka. Próbowała znaleźć jakieś logiczne, bardzo nieromantyczne powody, dla których związał się z Meredith. Nic chciała myśleć o tym, że on kocha kogoś innego albo że próbuje zniszczyć swoją rodzinę. Nie było jej jednak łatwo nie brać tego wszystkiego do serca. Kiedy wzięła łyżkę fasolki, odezwał się leżący na blacie kuchennym telefon Elli. Mama spojrzała na Byrona. — Odebrać? Byron zmarszczył czoło. — Kto może do ciebie wydzwaniać w czasie kolacji? — Może to Oliver z galerii? 149

Nagle Aria poczuła, że coś ściska ją w gardle. A jeśli to A.? Telefon znowu zadzwonił. Aria wstała. — Ja odbiorę. Ella wytarła usta i odsunęła krzesło. — Nie! — Aria ruszyła w stronę telefonu, który zadzwonił po raz trzeci. - Ym... to... Gestykulowała nerwowo, nie mogąc wydobyć z siebie ani słowa. W końcu w desperacji chwyciła telefon i rzuciła go na podłogę w salonie. Odbił się od parkietu, wylądował obok kanapy i ucichł. Polo, ich kot, podszedł do niego i łapą uderzał w klawiaturę. Kiedy Aria usiadła, wszyscy wbili w nią wzrok. — Co się z tobą dzieje? - zapytała Ella. — Ja tylko... — Arię oblał zimny pot. Cala się trzęsła. Mike założył dłonie za głową. „ŚWIR", powiedział bezgłośnie. Ella poszła do salonu i uklękła, żeby podnieść telefon. Rąbkiem spódnicy zmiotła kurz z podłogi. — To Oliver. W tym momencie Byron wstał od stołu. Muszę lecieć. — Lecieć? — zapytała Ella. — Dopiero co zaczęliśmy jeść. Byron odniósł pusty talerz do zlewu. Jadł najszybciej z całej rodziny, nawet szybciej niż Mike. — Mam coś do zrobienia w biurze. — Ale... Ella wzięła się pod boki. Cała trójka bezradnie patrzyła, jak Byron zniknął na schodach, a potem pojawił się znowu w szarych spodniach i niebieskiej koszuli. Nie uczesał się. Wziął swoją sfatygowaną skórzaną teczkę i kluczyki.

150

— Na razie, niedługo wrócę. — Kupisz po drodze sok pomarańczowy? — zawołała za nim Ella, ale Byron zamknął drzwi, nie odpowiadając. Kilka sekund później Mike zerwał się od stołu i nawet, nie zaniósł talerza do zlewu. Chwycił kurtkę, kij do lacrosse'a i włożył tenisówki. — A ty dokąd się wybierasz? — zapytała Kila. — Na trening — warknął Mike. Schylił nisko głowę i zagryzł wargi, jakby próbował powstrzymać łzy. Aria chciała do niego podbiec i objąć go, zapytać, co może dla niego zrobić. Ale milczała jak zaklęta i stała, jakby wrosła w posadzkę w kuchni. Mike zatrzasnął za sobą drzwi tak mocno, że zatrząsł się cały dom. Zapadło głuche milczenie. Po chwili Ella spojrzała na Arię szarymi oczami. — Wszyscy nas zostawiają. — Ależ skąd — powiedziała szybko Aria. Mama wróciła do stołu i patrzyła na resztki kurczaka. Zastanawiała się nad czymś przez chwilę, po czym nakryła go serwetką. Popatrzyła na Arię. — Czy tata nie wydawał ci się jakiś dziwny? Arii zaschło w ustach. — W jakim sensie? — Nie wiem — Ella wodziła palcem po krawędzi porcelanowego talerza. — Coś go chyba trapi. Może to problemy na uczelni? Jest taki zajęty... Aria wiedziała, że powinna coś powiedzieć, lecz słowa uwięzły jej w gardle. Musiałaby je wydostawać odkurzaczem albo przetykaczką do sedesu. — Nie wspominał o tym - próbowała powiedzieć coś, co nie byłoby kłamstwem. 151

Ella patrzyła na nią. — Powiedziałabyś mi, prawda? Aria schyliła głowę, udając, że w coś się wpatruje. - No jasne. Ella wstała i sprzątnęła ze stołu. Aria nie wiedziała, co ma z sobą zrobić. To była jedyna okazja... A ona po prostu stała i czuła się bezwładna jak wór z ziemniakami. Powlokła się do swojego pokoju i usiadła przy biurku. Na dole mama włączyła telewizję. Może powinna pójść do niej i spędzić z nią trochę czasu. Tak naprawdę chciało jej się płakać. Na ekranie komputera pojawiła się informacja, że dostała nową wiadomość na czacie. Otworzyła ją, bo myślała, że to może Sean. Nie... to... AAAAAA: Masz do wyboru: albo to się skończy, albo powiesz mamie. Daję ci czas do północy w sobotę, mój drogi Kopciuszku. W przeciwnym razie ja się tym zajmę. A. Usłyszała jakieś skrzypnięcie i podskoczyła. To kot otworzył nosem drzwi do jej pokoju. Głaskała go, czytając w kółko wiadomość. Jak niby miała skończyć całą sprawę? Na ekranie pojawiła się kolejna wiadomość. AAAAAA: Nie wiesz? Podpowiedz: studio jogi na Strawberry Ridge. Jutro o wpół do ósmej rano. Przyjedź.

152

17 CÓRECZKA TATUSIA MA TAJEMNICĘ Hanna stała przed lustrem w sypialni i wpatrywała się w swoje odbicie. Szyba w sklepie pewnie ją zniekształciła. Wyglądała teraz zupełnie normalnie, szczupło. Ale... czy nie rozszerzyły się jej pory? Czy trochę nie zezowała? Cała spięta otworzyła szufladę w biurku i wyciągnęła z niej paczkę chipsów. Napchała nimi usta, żuła przez chwilę, a potem przestała. W zeszłym tygodniu wiadomości od A. spowodowały, że wróciła do starego nawyku jedzenia i zwracania, choć nie robiła tego od lat. Nie mogła znowu zacząć. Szczególnie w obecności taty. Zamknęła torebkę z chipsami i spojrzała przez okno. Gdzie on się podziewał? Mama dzwoniła do niej już dwie godziny temu. Wtedy ujrzała zielonego rangę rovera, który podjeżdżał do jej domu krętą, otoczoną drzewami drogą. Tylko ktoś, kto kiedyś tu mieszkał, mógł tak sprawnie poruszać się po tych zakrętach. Kiedy Hanna była młodsza, razem z tatą jeździła na łyżwach po tej

153

drodze. Tata nauczył ją, jak skręcać, żeby się nie przewrócić. Kiedy rozległ się dzwonek, aż podskoczyła. Dot, jej pinczer miniaturka, zaczął szczekać, a dzwonek rozległ się po raz drugi. Dot szczekał coraz głośniej i bardziej nerwowo, a dzwonek zabrzmiał po raz trzeci. — Już idę! — zawołała Hanna. — Hej — powiedział tata, kiedy otworzyła mu drzwi. Dot zaczął tańczyć mu wokół nóg. — Cześć — sięgnął po psa i wziął go na ręce. — Dot, nie! — zawołała kategorycznie Hanna. — W porządku — pan Marin pogłaskał pieska po nosie. Hanna dostała go niedługo po tym, jak tata odszedł, lata stał na ganku. Miał ciemnoszary garnitur, czerwono-niebieski krawat i wyglądał, jakby właśnie wyszedł z jakiegoś spotkania biznesowego. Hanna zastanawiała się, czy w ogóle chce wejść. Czuła się jakoś dziwnie, zapraszając ojca do jego własnego domu. — Powinienem...? — zaczął. — Chcesz...? — powiedziała Hanna jednocześnie. Tata zaśmiał się nerwowo. Hanna nie wiedziała, czy chce go objąć. Tata zbliżył się do niej, a ona cofnęła się o krok. Wpadła na drzwi. Próbowała zrobić taką minę, jakby uczyniła to specjalnie. — Wejdź — powiedziała zniecierpliwionym głosem. Stali w korytarzu. Hanna czuła na sobie wzrok taty. — Miło cię widzieć — powiedział. Hanna wzruszyła ramionami. Nie wiedziała, co zrobić z rękami. Przydałby się jej papieros. — Przyjechałeś po dokumenty? Są tutaj. Tata spojrzał w bok, nie zwracając na nią uwagi.

154

— Chciałem cię zapytać już poprzednio, co zrobiłaś z włosami. Obcięłaś? Hanna uśmiechnęła się. — Zmieniłam kolor na trochę ciemniejszy. Tata wskazał na nią palcem. — Bingo. I nie nosisz już okularów. — Miałam operację - spuściła wzrok. — Dwa lata temu. — Och — ojciec wsadził ręce do kieszeni. — Mówisz o tym tak, jakby to było coś złego. — Nie — odpowiedział szybko tata. — Po prostu wyglądasz... inaczej. Hanna skrzyżowała ramiona. Kiedy rodzice zdecydowali się rozwieść, Hanna myślała, że to się dzieje, bo utyła. I zrobiła się niezdarna i brzydka. Dowiodło tego jej spotkanie z Kate. Tata znalazł sobie drugą córkę, która zastąpiła mu Hannę. Po nieszczęsnej wizycie w Ajinapolis tata próbował się z nią kontaktować. Najpierw Hanna się ugięła i odbyła z nim kilka drętwych i krótkich rozmów telefonicznych. Pani Marin próbowała dowiedzieć się, co jest grane, ale Hanna czuła się zbyt upokorzona, by o tym mówić. Rozmowy z tatą zdarzały się coraz rzadziej, aż wreszcie zupełnie przestali się kontaktować. Pan Marin przeszedł przez hol. Podłoga skrzypiała pod jego stopami. Hanna zastanawiała się, czy próbuje zgadnąć, co się zmieniło od czasu, kiedy tu mieszkał. Zauważył, że nad stolikiem w holu nie wisiało już czarno-białe zdjęcie jego i Hanny? I że jego miejsce zajęło zdjęcie kobiety stojącej w pozycji jogi, którego tata nie znosił? Ojciec usiadł na kanapie w salonie, który teraz właściwie nie był już używany. On zresztą też nigdy tam nie

155

siadał. Pomieszczenie było ciemne, duszne, wyłożone orientalnymi dywanami i pachniało środkiem czyszczącym. Hanna nie wiedziała, jak się zachować, więc poszła za nim i usiadła na otomanie w kącie. — Jak się masz, Hanno? Podkurczyła nogi. — W porządku. — To dobrze. I znowu głucha cisza. Słychać było, jak Dot uderza pazurkami o podłogę w kuchni, a potem pije wodę z miski. Chciała, żeby wydarzyło się coś, co przerwie to niezręczne milczenie, żeby zadzwonił telefon, włączył się alarm przeciwpożarowy albo nawet przyszła kolejna wiadomość od A. — A co u ciebie? — zapytała wreszcie. — Nie najgorzej - tata podniósł poduszkę z frędzlami i pokazał je Hannie na wyciągniętej ręce. Zawsze uważałem, że są brzydkie. Hanna też tak myślała. Ale czy to znaczy, że w domu Isabel są tylko piękne poduszki? Tata podniósł wzrok. — Pamiętasz tę zabawę, kiedy rozkładałaś na podłodze poduszki i skakałaś z jednej na drugą, jakby wokół rozlała się lawa? — Tato Hanna zmarszczyła nos i mocniej objęła kolana. Tata ścisnął poduszkę. — Potrafiłaś się w to bawić godzinami. — Miałam sześć lat. — A pamiętasz Corneliusa Maximiliana? Spojrzała na niego. Jego oczy błyszczały. — Tato... Podrzucił poduszkę i złapał ją w locie.

156

— Mam o nim nie mówić? To zbyt stare dzieje? Uniosła sztywno podbródek. — Chyba tak. Ale w środku poczuła falę ciepła. To był ich żart, który wymyślili po obejrzeniu Gladiatora. Dla Hanny była to wielka atrakcja, bo pozwolono jej iść na straszny film dla dorosłych, choć miała tylko dziesięć lat i przerażał ją widok krwi. Wiedziała, że nie zaśnie tej nocy, więc tata wymyślił postać Corneliusa, żeby dodać jej otuchy. Był to wielki pies, jedyny, który mógł walczyć na arenie dla gladiatorów. Najpierw wymyślili, że to pudel, ale czasem też opisywali go jako teriera. Potrafił pokonać tygrysy i gladiatorów. Potrafił zrobić wszystko, nawet przywrócić do życia martwych gladiatorów. Wymyślili tę postać, zastanawiali się, co robi w wolne dni, jakie obroże lubi nosić i czy chciałby mieć dziewczynę. Czasem rozmawiali o nim przy mamie, a ona dopytywała, o kogo chodzi, choć opowiadali jej tę historię tysiąc razy. Kiedy Hanna dostała Dota, chciała najpierw nazwać go Cornelius, ale wtedy wydało jej się to nazbyt smutne. Tata rozsiadł się na kanapie. — Szkoda, że wszystko się tak potoczyło. Hanna wpatrywała się w swoje dłonie. — Niby jak? — Chodzi mi... o nas. — Chrząknął. — Żałuję, że się nie kontaktowaliśmy. Hanna przewróciła oczami. Czuła się jak w telenoweli. — Nic wielkiego się nie stało. Pan Marin bębnił palcami w stolik. Widać było, że ma wyrzuty sumienia. To świetnie. — Czemu ukradłaś auto ojca swojego kolegi? Pytałem też o to mamę, lecz nie umiała odpowiedzieć. 157

— To skomplikowane. Co za ironia. Kiedy rodzice się rozwiedli, Hanna próbowała jakoś ich skłonić, żeby zaczęli z sobą rozmawiać, w nadziei, że może znowu się w sobie zakochają. Tak zrobiła Lindsay Lohan, kiedy grała bliźniaczki w filmie Nie wierzcie bliźniaczkom. A wystarczyło, żeby ją parę razy aresztowali. — No powiedz — nalegał pan Marin. — Rozstaliście się? Było ci smutno? — Chyba tak. — To on z tobą zerwał? Hanna jęknęła żałośnie. — Skąd wiesz? — Jeśli to on cię rzucił, widać nie jest ciebie wart. Hanna nie wierzyła własnym uszom. Właściwie tacie też nie wierzyła. Może się przesłyszała. Może za głośno słucha iPoda. — Myślałaś o Alison? — pytał dalej tata. Hanna spojrzała na dłonie. — Tak, chyba tak. — Nie mogę uwierzyć w to, co się stało. Hanna znowu jęknęła. Nagle poczuła, że zaraz się rozpłacze. — Ja też. Pan Marin zmienił pozycję i kanapa wydała dziwny dźwięk, podobny do pierdnięcia. Kiedyś tata na pewno by to zabawnie skomentował, ale teraz nic nie powiedział. — Wiesz dlaczego zawsze miło wspominam Alison? — Dlaczego? — zapytała cicho Hanna. Bała się, że odpowie: „Bo jak przyjechałyście do Annapolis, to zakumplowala się z Kate".

158

— Któregoś lata, chyba byłyście wtedy w siódmej klasie, pojechaliśmy we trójkę na wycieczkę do Avalon, na cały dzień. Pamiętasz? - Słabo. Hanna pamiętała, że zjadła za dużo ryby, że wyglądała grubo w bikini, a Ali miała idealną figurę. Pewien surfer zaprosił Ali na pokaz ogni sztucznych, a ona w ostatniej chwili dała mu kosza. - Siedzieliśmy na plaży. Kilka metrów dalej na kocu siedział jakiś chłopak z dziewczyną. Znałyście ją ze szkoły, ale chyba nie była to wasza najbliższa koleżanka. Miała na plecach pojemnik z wodą, z którego popijała przez rurkę. Ali ją zignorowała i rozmawiała tylko z jej bratem. Nagle Hanna wszystko sobie przypomniała. Na Jersey Shore często spotykało się znajomych z Rosewood, a tą dziewczyną była Mona. Siedziała na plaży z kuzynem. Ali uznała, że jest przystojny, i poszła z nim pogadać. Mona szalała ze szczęścia, że Ali w ogóle do nich podeszła. Tymczasem Ali powiedziała do niej tylko: — Hej, moja świnka morska pije wodę z czegoś takiego. To twoje ulubione wspomnienie? — wypaliła Hanna. Zupełnie zapomniała o tym wydarzeniu. Zresztą Mona też. — Jeszcze nie skończyłem - ciągnął tata. — Alison szła brzegiem morza z tym chłopakiem, a za nimi szłaś ty i ta dziewczyna. Wyglądała na zdruzgotaną, że Alison się nią nie interesowała. Nie wiem, co jej powiedziałaś, ale byłaś dla niej bardzo miła. Byłem z ciebie taki dumny. Hanna zmarszczyła nos. Mało prawdopodobne, że była miła. Po prostu nie zachowywała się jak suka. Po wypadku Jenny Hanna już nie rozkoszowała się tak drwinami z innych.

159

— Zawsze byłaś taka miła dla innych - powiedział tata. — Nieprawda szepnęła. Przypomniała sobie, jak mówiła o Jennie. „Tato, nie uwierzyłbyś. Próbowała dostać tę samą rolę w musicalu co Ali, a nie umie śpiewać. Ryczy jak krowa". Albo: „Jenna Cavanaugh może dostać najwyższą ocenę z biologii i zrobić dwanaście pompek na WF-ie, ale i tak jest jedną wielką frajerką". Tata zawsze uważnie jej słuchał, ale tylko wtedy, gdy nie obgadywała innych. Dlatego tak bardzo zabolało ją to, co usłyszała od niego kilka dni po wypadku Jenny, kiedy jechali do sklepu. — Czekaj. Ta dziewczyna straciła wzrok? To ta, która ryczy jak krowa? Spojrzał na nią tak, jakby pokojarzył fakty. Manna, zbyt przerażona, by odpowiedzieć, udała napad kaszlu, a potem zmieniła temat. Tata wstał i podszedł do pianina stojącego w salonie. Otworzył je i w powietrze wzbił się tuman kurzu. Kiedy nacisnął jeden z klawiszy, rozległ się cichy dźwięk. — Mama pewnie ci mówiła, że pobieramy się z Isabel? Serce Hanny się ścisnęło. — Tak, mówiła. — Myśleliśmy o przyszłym lecie, tylko że wtedy nie będzie Kate. Jedzie na letnią szkołę do Hiszpanii. Na dźwięk imienia Kate Hanna najeżyła się. „Biedactwo, musi jechać do Hiszpanii". — Chcielibyśmy, żebyś przyjechała na nasz ślub — dodał tata. A ponieważ Hanna milczała, mówił dalej:

160

- Oczywiście jeśli chcesz. Wiem, że możesz się czuć nieswojo. Jeśli tak jest, to powinniśmy o tym porozmawiać. Wolę, żebyś ze mną rozmawiała, zamiast kraść samochody. Hanna pociągnęła nosem. Jak on śmie sugerować, że ten incydent miał coś wspólnego z nim i jego głupim małżeństwem! A może miał. — Zastanowię się — powiedziała. Tata przesunął dłonią po stołku przy pianinie. — Przez cały weekend jestem w Filadelfii, a na sobotni wieczór zarezerwowałem dla nas stolik w Le Bec-Fin. — Naprawdę? — zawołała Hanna bezwiednie. Le Bec-Fin to francuska restauracja w centrum Filadelfii, gdzie od lat miała ochotę pójść. Spencer i Ali jeździły tam z rodzicami i strasznie narzekały. Mówiły, że to miejsce dla snobów, że menu jest po francusku, a wokół siedzą tylko starsze panie otulone futrami z głowami zwierząt. Mimo to Hanna uważała, że Le Bec-Fin musi być fantastycznie stylowym miejscem. — Zarezerwowałem ci też pokój w czterogwiazdkowym hotelu. Wiem, że powinnaś raczej dostać jakąś karę, ale udało mi się przekonać mamę. — Naprawdę? — Hanna klasnęła w dłonie. Uwielbiała drogie hotele. — Mają tam basen — uśmiechnął się nieśmiało. Hanna zawsze lubiła mieszkać w hotelu. — Mogłabyś przyjechać w sobotę wczesnym popołudniem i sobie popływać. Nagle Hanna posmutniała. W sobotę miała iść na Bal Lisa. — A nie dasz rady w niedzielę? — Nie. Tylko w sobotę.

161

Hanna zagryzła wargi. — Nie mogę. — Czemu? Bo... idę na bal. To dla mnie ważne. Tata złożył ręce. — Mama puszcza cię na bal... Po tym, co zrobiłaś? Myślałem, że dostałaś jakąś karę. Hanna wzruszyła ramionami. — Kupiłam bilety dawno ternu. Były bardzo drogie. — Bardzo bym chciał, żebyś ten weekend spędziła ze mną. To dla mnie ważne — wyszeptał tata. Wyglądał na zmartwionego. Jakby zaraz miał się rozpłakać. Też chciała spędzić z nim weekend. Pamiętał jej zabawę w skakanie po lawie, pamiętał, że zawsze chciała iść do Le Bec-Fin i że uwielbiała drogie hotele z basenami. Ciekawe, czy z Kate też wymyślali swoje historie. Nie chciała, żeby tak było. Chciała być dla niego kimś szczególnym. — Chyba mogę z tego zrezygnować — odpowiedziała wreszcie. — Świetnie — tata uśmiechnął się promiennie. — Ze względu na Corneliusa Maximiliana — dodała, spoglądając na niego nieśmiało. — To nawet lepiej. Hanna obserwowała, jak tata wraca do samochodu i powoli odjeżdża. Wypełniło ją ciepło. Była taka szczęśliwa, że nie miała najmniejszej ochoty na chipsy. Chciało jej się tańczyć.

162

Wróciła na ziemię, gdy usłyszała dźwięk telefonu dochodzący z jej pokoju na górze. Miała tyle do zrobienia. Musiała powiedzieć Seanowi, że nie idzie na bal. Musiała zawiadomić o tym Monę. Musiała wybrać jakiś odjazdowy strój do Le Rec-Fin. Może włoży tę śliczną sukienkę z paskiem od Theory, w której jeszcze nigdzie nie była? Pobiegła na górę. Spojrzała na telefon. Uniosła w górę brwi. Dostała SMS. Cztery proste stówa: Hanna. Marin. Oślepiła, Jennę, Co tata pomyśli, jak się dowie? Mam cię na oku, Hanno, i lepiej rób, co ci każę. A.

163

18 MOŻE I TY ZNORMALNIEJESZ WŚRÓD NORMALNYCH LUDZI — Masz szczęście, że możesz iść na Bal Lisa za darmo — powiedziała Carolyn, starsza siostra Emily. — Powinnaś z tego skorzystać. Był piątkowy poranek. Obie siostry czekały na podjeździe na mamę, która miała je zawieźć na poranny trening pływania. Emily spojrzała na siostrę i przeczesała dłonią włosy. Jako kapitan drużyny dostała darmowe wejściówki na bal. Jednak jakoś nie miała ochoty na zabawę, zwłaszcza że od pogrzebu Ali upłynęło niewiele czasu. — Nie wiem, czy pójdę. Nie mam z kim. Rozstałam się z Benem, więc... — Weź jakąś przyjaciółkę — Carolyn rozsmarowała błyszczyk na swoich naturalnie różowych ustach. — Bardzo chętnie poszłabym z Topherem, ale musiałabym wydać na bilet wszystkie oszczędności.

164

Emily spojrzała na Carolyn, która była do niej bardzo podobna. Miała rudawe włosy wysuszone od chloru, piegi na policzkach, jasne rzęsy i silne muskularne ciało pływaczki. Kiedy Emily została mianowana kapitanem drużyny, bała się, że Carolyn będzie zazdrosna. W końcu była starsza. Ale okazało się, że nie ma z tym problemu. Po cichu Emily chciała, żeby siostra choć raz straciła panowanie nad sobą. Choć jeden, jedyny raz. — Ach, właśnie! — ożywiła się Carolyn. — Widziałam wczoraj twoje zabawne zdjęcie! Emily przestraszyła się. — Zdjęcie? Przypomniało jej się zdjęcie z kabiny, które dostała wczoraj od A. Już krążyło? Zaczęło się. — Tak, z zawodów. Wyglądasz na nim... jakbyś wpadła w pułapkę. Masz strasznie śmieszny wyraz twarzy. Emily zamrugała. Chodziło o zdjęcie, które zrobił Scott. Z Tobym. Rozluźniła się. — Ach, to. — Emily? Emily ujrzała Mayę i wydała cichy, ledwo słyszalny jęk. Maya stała kilka metrów dalej na ulicy i trzymała rower górski. Upięła kręcone brązowoczarne włosy i podwinęła rękawy dżinsowej kurtki. Pod oczami miała czarne podkowy. Emily nigdy nie widziała jej tak wcześnie rano. — Hej - odpowiedziała Emily piskliwym głosem. — Co u ciebie? — Wiedziałam, że tylko tu można cię złapać — Maya wskazała na dom Emily. — Nie odzywałaś się od poniedziałku.

165

Emily spojrzała przez ramię na Carolyn, która teraz szukała czegoś w kieszeni swojego fioletowego plecaka. Znów przypomniała jej się wiadomość od A. Jak to zdjęcie trafiło w ręce A.? Maya go nie zabrała? A może ktoś zrobił odbitki? Przepraszam — powiedziała Emily. Nie wiedziała, co zrobić z rękami, więc położyła je na skrzynce na listy, która wyglądała jak miniaturka ich domu. — Byłam bardzo zajęta. — Jasne, tak myślałam. Maya powiedziała to z taką goryczą, że Emily przeszły ciarki. — Co... co masz na myśli? — zająknęła się Emily. Maya miała smutną, pustą twarz. — Tylko tyle, że nie oddzwoniłaś. Emily bawiła się nerwowo sznureczkiem od kaptura bluzy. — Chodźmy tam — powiedziała cicho i poszła w stronę wierzby płaczącej rosnącej niedaleko jej domu. Chciała porozmawiać na osobności, ale niestety pod osłoną grubych gałęzi atmosfera zrobiła się bardzo intymna. Światło nabrało bladozielonego koloru, a skóra Mai wyglądała tak, jakby pokrywała ją warstwa rosy. Przypominała nimfę drzewną. — Chciałam cię o coś zapytać - wyszeptała Emily, próbując odsunąć od siebie myśli o seksownym duchu drzewa. — Pamiętasz nasze zdjęcie z kabiny? — Mhm. Maya stała tak blisko, że Emily prawie czuła, jak łaskoczą ją jej włosy. Czuła się tak, jakby nagle wyrosło jej na skórze milion zakończeń nerwowych i wszystkie lekko szczypały.

166

— Pokazywałaś je komuś? Maya milczała przez chwilę. -Nie... — Na pewno? Maya przechyliła głowę jak mały ptak i uśmiechnęła się szeroko. — Ale mogę zacząć pokazywać, jeśli chcesz... Kiedy dostrzegła przerażenie na twarzy Emily, jej roziskrzone oczy przygasły. — Czekaj, to dlatego mnie unikasz? Myślałaś, że je komuś pokazałam? — Nie wiem — wymamrotała Emily, stawiając stopę na jednym z wystających korzeni drzewa. Serce biło jej tak szybko, jakby chciało pobić rekord świata. Maya wzięła Emily pod brodę i spojrzała jej w oczy. — Nie zrobiłabym tego. Chcę je zachować dla siebie. Emily odsunęła się. Nie mogła się tak zachowywać tuż pod domem. — Muszę ci powiedzieć coś jeszcze... Poznałam kogoś. Maya przekrzywiła głowę. — Co to za ktoś? — Ma na imię Toby. Jest naprawdę fajny. I... i chyba mi się podoba. Maya zamrugała z niedowierzaniem, jakby Emily oznajmiła, że zakochała się w kozie. — I chyba wezmę go na Bal Lisa — mówiła dalej Emily. Właśnie teraz na to wpadła, ale pomyślała, że to dobry pomysł. Lubiła go, choć wcale nie był idealny i bynajmniej się o nią nie starał. Jednak przy pewnym wysiłku Emily mogła nawet zapomnieć o tym, że jest przyrodnim

167

bratem Jenny. A gdy pokaże się na balu z chłopakiem, to zada kłam tym fotografiom i udowodni wszystkim, że nie jest lesbijką, prawda? Maya cmoknęła. — Ale to już jutro? A jeśli ma jakieś inne plany? Emily wzruszyła ramionami. Jakie niby plany mógł mieć Toby. — Poza tym — ciągnęła Maya — mówiłaś, że to za droga impreza. — Mianowano mnie kapitanem drużyny pływackiej. Dostałam bilety. — Niesamowite — powiedziała Maya po chwili milczenia. Emily czuła w jej głosie rozczarowanie tak wyraźne, jakby Maya wydzielała jakiś feromon. To przecież ona przekonywała Emily, że powinna rzucić pływanie. — No to gratuluję. Emily gapiła się na swoje bordowe vansy. — Dzięki — odparła, choć przecież Maya wyraźnie ironizowała. Czuła, że Maya czeka, aż Emily podniesie zaraz głowę i powie, że tylko żartowała. Poczuła przypływ irytacji. Dlaczego Maya musiała wszystko utrudniać? Czemu nie mogły się po prostu przyjaźnić? Maya pociągnęła nosem, rozgarnęła gałęzie i wyszła na podwórko przed domem Emily. Emily poszła za nią i zobaczyła, że mama stoi w drzwiach. Miała krótko ostrzyżone, ładnie uczesane włosy. Jej mina mówiła: „Nie igraj ze mną, spieszę się". Kiedy zauważyła Mayę, zbladła. — Emily, musimy jechać — warknęła. — Jasne — powiedziała Emily.

168

Nie chciała, żeby mama to widziała. Odwróciła się od Mai, która teraz stała obok roweru przy krawężniku. Maya wbiła w nią wzrok. — Nie zmienisz lego, kim jesteś - powiedziała głośno. — Mam nadzieję, że to wiesz. Emily czuła na sobie wzrok mamy i Carolyn. — Nie wiem, o czym mówisz — powiedziała równie głośno. — Emily, spóźnimy się — ostrzegła mama. Maya rzuciła Emily pożegnalne spojrzenie i ruszyła pędem na rowerze. Emily poczuła, że coś ściska ją w gardle. Miała mieszane uczucia. Z jednej strony Maya ją rozgniewała tym, że przyszła tu, pod jej dom, nie bacząc na mamę i Carolyn. Z drugiej strony czuła się tak jak wtedy, gdy w wieku siedmiu lat przez przypadek wypuściła z ręki balonik w kształcie Myszki Miki, który rodzice kupili jej w Disneylandzie. Patrzyła, jak ulatuje w niebo, aż wreszcie zniknął jej z oczu. Przez resztę wycieczki o nim myślą ła, aż wreszcie mama powiedziała: — Kochanie, to tylko balonik. Poza tym sama go wypuściłaś! Powlokła się do samochodu mamy i nawet nie kłóciła się z Carolyn o miejsce z przodu. Kiedy odjeżdżały, spojrzała na Mayę, która teraz była już tylko czarną kropką w oddali. Westchnęła głęboko i położyła dłonie na oparciu fotela mamy. — Mamo, chyba zaproszę chłopaka na imprezę charytatywną jutro. — Jaką znowu imprezę? — mruknęła pani Fields głosem, który wyraźnie mówił: „Jestem na ciebie zła".

169

— Bal Lisa — oznajmiła Carolyn, szukając jakiejś stacji radiowej. - Doroczna impreza, o której mówią też w mediach. Dlatego niektóre dziewczyny robią specjalnie na tę okazję operacje plastyczne. Pani Fields wydęła usta. — Nie wiern, czy chcę, żebyś tam poszła. — Ale dostałam zaproszenie za darmo. Bo jestem kapitanem. — Musisz ją puścić, mamo — wsparła ją Carolyn, — To naprawdę fajna impreza. Pani Fields spojrzała na Emily we wstecznym lusterku. — A co to za chłopak? — Ma na imię Toby. Chodził do naszej szkoły, ale teraz chodzi do Tate — wyjaśniła Emily. Pominęła to, co robił przez ostatnie trzy lata. A przede wszystkim d l a c z e g o . Na szczęście matka Emily w przeciwieństwie do innych nie starała się zapamiętać wszystkich szczegółów na temat dzieci w wieku Emily. Carolyn imię Toby'ego też chyba nic nie mówiło. Nie miała pamięci do skandali, nawet hollywoodzkich. — Jest super i naprawdę świetnie pływa. Lepiej niż Ben ciągnęła Emily. — Lubiłam Bena — powiedziała pani Fields pod nosem. Emily zacisnęła zęby. — Tak, ale Toby jest jeszcze milszy. Już chciała dodać: „Spokojnie, jest biały", lecz nie starczyło jej odwagi. Carolyn odwróciła się do niej. — To ten chłopak ze zdjęcia? — Tak — powiedziała cicho Emily. Carolyn popatrzyła na matkę. 170

— Jest naprawdę d o b r y . Wyprzedził Tophera na dwieście metrów stylem dowolnym. Pani Fields uśmiechnęła się do Emily. — Miałaś dostać szlaban na wyjścia, ale po tym wszystkim, co się działo w tym tygodniu, chyba możesz pójść. Tylko me rób sobie operacji plastycznej. Emily uniosła brwi. Matka potrafiła się martwić tak niedorzecznymi sprawami. W zeszłym roku obejrzała program telewizyjny na temat metamfetaminy, z którego dowiedziała się, że bierze się to wszędzie, nawet w prywatnych szkołach. Zabroniła używać w domu sudafedu, jakby Emily i Carolyn miały zamiar założyć małe laboratorium w swoim pokoju. Zaśmiała się cicho. — Tego nie planowałam... Pani Fields zachichotała i spojrzała na Emily w lusterku. — Żartowałam. — Spojrzała na sylwetkę Mai niknącą w dali i dodała: - Miło widzieć, że masz nowych przyjaciół.

171

19 STRZEŻ SIĘ DZIEWCZYN, PO KTÓRYCH ZOSTAJĄ BLIZNY Studio jogi na Strawberry Ridge mieściło się w dawnej stodole na rogatkach Rosewood. Aria pojechała tam rowerem. Przejechała przez kryty most pomalowany na tabaczkowy kolor, a potem wzdłuż budynków akademii sztuk pięknych. Stare, urocze budynki kolonialne pomalowano w rozmaitych odcieniach fioletu, różu i błękitu. Przypięła rower do stojaka przed studiem jogi. Stało tu pełno innych rowerów, wszystkie miały naklejone napisy w rodzaju MIĘSO TO MORDERSTWO. Weszła do głównego holu. Spoglądała na zaniedbane dziewczyny bez makijażu i chłopców o giętkich ciałach i długich włosach. Może nie powinna była traktować instrukcji A. tak dosłownie? Czy była gotowa na spotkanie z Meredith? Może to jakaś pułapka zastawiona przez A.? Może to z A. miała się spotkać?

172

Aria widziała Meredith tylko trzy razy: najpierw na przyjęciu dla studentów wydanym przez ojca, potem kiedy nakryła ją z tatą w samochodzie i wreszcie w Gorzelni Zwycięstwa. Mimo to rozpoznałaby ją wszędzie. Teraz Meredith stała przy jednej z szafek, wyciągając z niej maty, koce, kostki i paski. Włosy miała związane w niedbały kucyk, a po wewnętrznej stronie jej nadgarstka widniała wytatuowana różowa sieć pajęcza. Meredith zauważyła Arię i uśmiechnęła się. — Jesteś nowa, prawda? Spojrzała prosto w oczy Arii, która przez jedną przerażającą sekundę myślała, że Meredith ją rozpoznała. Ale potem podeszła do odtwarzacza CD i zmieniła płytę. Z głośników popłynęła indyjska muzyka. — Ćwiczyłaś już kiedyś ashtangę? — Ym, tak — odparła Aria. Zauważyła leżącą na stole dużą kartkę: ZAJĘCIA INDYWIDUALNE 15 $. Wyciągnęła z kieszeni pięcio-i dziesięciodolarówkę i położyła na stole. Ciekawe, jak informacja o tym, że Meredith tu pracuje, trafiła do A.? A może miała zaraz spotkać A.? Meredith uśmiechnęła się porozumiewawczo. — Widzę, że znasz sekret, co? — S-słucham? — wyszeptała Aria i serce zaczęło jej szybciej bić. — Jaki s e k r e t ? — Przyniosłaś swoją matę - Meredith pokazała na czerwoną matę, którą Aria miała pod pachą. - Wielu nowych uczniów przychodzi tu i używa naszych mat. Można z nich zdrapywać grzyba i przerabiać na ser. Ja tego nie powiedziałam.

173

Aria próbowała się uśmiechnąć. Przynosiła zawsze własną matę, od kiedy w siódmej klasie poszła kiedyś na zajęcia z Ali. Ona zawsze powtarzała, że wspólne maty to najlepsza droga do złapania kiły. Meredith spojrzała na nią z ukosa. — Skądś cię znam. Chodzisz do mnie na lekcje rysunku? Aria pokręciła głową. Nagle zdała sobie sprawę z otaczającego ją zapachu spoconych stóp i kadzidełek. Do takiego studia jogi chodziłaby Ella. I pewnie tak było. — Jak masz na imię? — Ym, Alison. Nie miała najpospolitszego imienia na świecie i bała się, że Byron mógł kiedyś wspomnieć o niej Meredith. Zamyśliła się. Czy to możliwe, że Byron opowiadał Meredith o niej? — Przypominasz mi dziewczynę, która chodzi na moje zajęcia — powiedziała Meredith. — Ale zajęcia dopiero się zaczęły i wszystkich mylę. Aria wzięła ulotkę reklamującą kurs „Poznaj swoje czakry". — Jesteś studentką? — zapytała. Tak, robię właśnie dyplom na akademii sztuk pięknych. — A jaką... hm... dziedzinę uprawiasz? — Różnie. Maluję, rysuję. — Meredith pomachała do kogoś, kto właśnie wchodził do szkoły. — Ostatnio zainteresowałam się wypalaniem. — Czym? — Wypalaniem. Odlewam specjalne formy do wypalania, a potem wypalam słowa na wielkich klocach drewna. — Tak jak się znakuje bydło?

174

Meredith pokiwała głową. — Próbuję to wyjaśnić, ale większość łudzi bierze mnie za wariatkę. _ Nie — rzuciła Aria. — Brzmi fajnie. Meredith rzuciła okiem na zegar. — Mamy jeszcze kilka minut. Pokażę ci parę zdjęć. — Sięgnęła do płóciennej torby w pasy, którą postawiła tuż obok, i wyjęła z niej telefon. — Przejrzyj sobie... Zdjęcia przedstawiały bloki jasnego drewna. Na niektórych widniały pojedyncze litery, na innych krótkie napisy, takie jak „Złap mnie" albo „Neuroza do kwadratu". Litery miały dziwne kształty, lecz wypalone w drewnie wyglądały pięknie. Aria obejrzała następne zdjęcie. Na długiej sztabie wypalono napis: „Błądzić jest rzeczą ludzką i jakże przyjemną". Aria podniosła wzrok. — Mae West. — To jeden z moich ulubionych cytatów - twarz Meredith pojaśniała. — Moich leż — Aria oddała jej telefon. — Naprawdę fajne. Meredith uśmiechnęła się. — Cieszę się, że ci się podobają. Może zrobię wystawę za kilka miesięcy. — Jestem za... Aria ugryzła się w język. Już miała powiedzieć: „Jestem zaskoczona". Nie sądziła, że Meredith będzie taka. Wyobrażała sobie, że to osoba, której nie da się lubić. Wyobrażona Meredith numer i studiowała historię sztuki i pracowała w dusznej, starej galerii na głównej ulicy, gdzie bogate i stare damy kupowały dziewiętnastowieczne pejzaże. Wyobrażona Meredith numer 2, słuchała Kelly Clarkson, 175

uwielbiała seriale telewizyjne i gdy koledzy ją podpuszczali, podnosiła spódnicę i pokazywała majtki. Nigdy nie sądziła, że to artystka. Po co Byronowi ktoś taki? Miał Ellę. Kiedy Meredith przywitała się z kolejną uczennicą, Aria przeszła do głównego pomieszczenia. Miało wysoki strop z belkami, lśniącą, jasnobrązową podłogę i kotary z indyjskimi nadrukami. Większość osób już siedziała lub leżała na matach. Panowała dziwna cisza. Aria rozejrzała się. Dziewczyna z brązowymi włosami spiętymi w kucyk robiła mostek. Jakiś mężczyzna zastygł w pozycji psa, z głową w dół, oddychając głośno przez nos. W rogu jakaś blondynka siedziała w pozycji lotosu. Kiedy Aria spojrzała na nią, poczuła skurcz żołądka. — S p e n c e r ? — wypaliła. Spencer zbladła i uklękła. — Och. Cześć, Aria. Aria przełknęła ślinę. — Co ty tu robisz? — Ćwiczę jogę — Spencer popatrzyła na nią jak na wariatkę. — Widzę, ale... — Aria pokręciła głową. — Ktoś kazał ci tu przyjść czy...? — Nie... — Spencer zmrużyła podejrzliwie oczy. — Czekaj. Co masz na myśli? Aria zamrugała. „Zastanawiasz się, kim jestem? Jestem bliżej, niż myślisz". Popatrzyła na Spencer, potem na Meredith, która rozmawiała z kimś w holu, a potem znowu na Spencer. Jej mózg pracował na pełnych obrotach. Coś tu nie grało. Serce waliło jej jak młotem, gdy wyszła z głównej sali. Wybiegając z budynku, wpadła na jakiegoś faceta

176

w trykocie. Na zewnątrz świat wydawał się zupełnie obojętny na jej panikę. Ptaki ćwierkały, sosny szumiały, obok przeszła jakaś kobieta z wózkiem, rozmawiając przez telefon komórkowy. Kiedy Aria podbiegła do stojaka z rowerami i odpięła swój, ktoś chwycił ją za ramię. Bardzo mocno. Obok stała Meredith i wpatrywała się w nią uważnie. Aria otworzyła usta. Z trudem łapała powietrze. — Nie zostajesz? — zapytała Meredith. Aria pokręciła głową. — Nagły wypadek... w rodzinie. Wsiadła na rower i zaczęła gwałtownie pedałować. — Zaczekaj! - krzyknęła za nią Meredith. — Oddam ci pieniądze! Ale Aria była już bardzo daleko.

177

20 A TAK PRZY OKAZJI, LAISSEZ-FAIRE ZNACZY „RĘCE PRZY SOBIE" W piątek na zajęciach z ekonomii Andrew Campbell wychylił się ze swojej ławki i puknął w zeszyt Spencer. — Nie pamiętam. Jedziemy na bal autem czy limuzyną? Spencer obracała w palcach ołówek. — Chyba autem. Wbrew pozorom nie było to proste pytanie. Taka królowa balów jak Spencer zawsze nalegała na limuzynę. Chciała, żeby rodzina myślała, że jej randka z Andrew to coś poważnego. Ale była zmęczona. Z nowym chłopakiem układało jej się świetnie, ale tak trudno było widywać się z nim i jednocześnie być najambitniejszą uczennicą w szkole. Wczoraj odrabiała lekcje do wpół do trzeciej w nocy. Rano zasnęła na jodze, po tym jak Aria wybiegła nagle z jakiegoś nieznanego powodu. Może Spencer powinna była wspomnieć o wiadomości od A., ale Aria wybiegła tak szybko. Potem przysypiała w czytelni. Może

178

powinna pójść do higienistki i tam przespać się chwilę na kozetce? Andrew chciał chyba jeszcze zapytać o kilka rzeczy, ale pan Mc A dam właśnie skończył swoją desperacką szamotaninę z projektorem — tak było na każdych zajęciach — i teraz stał przy tablicy. - Chciałbym dostać wasze wypracowania w poniedziałek — powiedział gromkim głosem. — Mam dla was niespodziankę. Ci, którzy przyślą prace do jutra, dostaną dodatkowo pięć punktów w nagrodę za to, że wcześniej zaczęli pracować. Spencer zamrugała oczami. Wyciągnęła telefon i sprawdziła datę. To już piątek? Spojrzała na kalendarz. Faktycznie, w poniedziałek mijał termin składania prac z ekonomii. Nawet jej nie zaczęła. Nawet o niej nie myślała. Po kłopotach z kartami kredytowymi we wtorek chciała wypożyczyć dodatkowe książki z biblioteki. Ale potem pojechała do Wrena i czwórka minus przestała ją martwić. Wszystko przestało ją martwić. W środę spędziła wieczór w domu Wrena. Wczoraj przyszła do szkoły na trzecią lekcję, potem olała trening hokeja i wróciła do Filadelfii, tym razem pociągiem, bo uznała, że tak będzie szybciej. Ale pociąg się spóźnił. Kiedy dojechała do Filadelfii, okazało się, że za trzy kwadranse musi wracać do domu na kolację. Spotkała się z Wrenem na stacji kolejowej i całowali się na ustronnej ławeczce za stoiskiem z kwiatami. Wyszli zarumienieni od pocałunków i pachnący bzem. Zauważyła też, że na poniedziałek miała przetłumaczyć pierwsze dziesięć pieśni Piekła na włoski. I napisać wypracowanie o Platonie na trzy strony. I miała klasówkę

179

z matematyki. Przesłuchanie do Burzy, pierwszej w tym sezonie sztuki szkolnej, też miało się odbyć w poniedziałek. Położyła głowę na ławce. — Panno Hastings? Spencer poderwała się i spojrzała przed siebie. Było już po dzwonku, wszyscy wyszli i siedziała zupełnie sama. Stał nad nią Squidward. - Przepraszam, że budzę - powiedział lodowatym głosem. — Nie... ja tak naprawdę... Spencer wstała, zebrała swoje rzeczy, ale było za późno. Squidward ścierał tablicę. Zauważyła, że wolno kiwa głową, jakby chciał jej powiedzieć, że nie ma najmniejszych szans. - No dobra — wyszeptała Spencer. Siedziała przed komputerem, obłożona książkami i notatkami, Powoli przeczytała jeszcze raz pierwsze zadanie. „Wyjaśnij koncepcję niewidzialnej ręki Adama Smitha w ramach ekonomii laissez-faire i podaj współczesny przykład". Okej. Zazwyczaj Spencer czytała temat zadania, a potem wszystkie książki z listy lektur od deski do deski. Zaznaczała odpowiednie fragmenty i pisała plan odpowiedzi. Ale nie tym razem. Nie miała nawet pojęcia, co to znaczy laissez-faire. To miało coś wspólnego z podażą i popytem? I czemu ręka była niewidzialna? Wpisała kilka słów kluczy do Wikipedii, ale wszystkie teorie brzmiały obco

180

i niezrozumiale. Tak jak jej notatki z zajęć. Nie pamiętała nawet, kiedy je pisała. Jak niewolnica tyrała w szkole od jedenastu lat, a właściwie dwunastu, jeśli doliczyć rok w szkole Montessori, zanim poszła do przedszkola. Może ten jeden raz mogła sobie pozwolić na marne cztery minus, a potem nadrobić wszystko w ciągu semestru? Jednak teraz oceny stały się ważniejsze niż kiedykolwiek. Wczoraj, kiedy oderwała się wreszcie od Wrena na stacji, ten zasugerował, że mogłaby skończyć szkołę już w tym roku i zdać na Uniwersytet Pensylwanii. Spencer bardzo spodobał się ten pomysł i przez kilka minut przed odjazdem pociągu fantazjowali na temat wspólnego mieszkania, w którym wydzieliliby dwie przestrzenie do nauki, kupiliby też kota, którego Wren tak chciał mieć w dzieciństwie, a nigdy nie mógł, bo jego brat był alergikiem. Przez całą drogę do domu Spencer rozmyślała o tym. Kiedy tylko wróciła do domu, sprawdziła, czy ma już dość punktów, by skoriczyć szkołę wcześniej, i ściągnęła z Internetu formularz zgłoszeniowy na uniwersytet. Co prawda na tej uczelni studiowała też Mehssa, ale to była duża szkoła i Spencer nie sądziła, żeby kiedyś na siebie wpadły. Westchnęła i spojrzała na telefon. Wren powiedział, że zadzwoni między piątą a szóstą, a teraz było już wpół do siódmej. Spencer nie znosiła, gdy ludzie coś obiecywali i nie dotrzymywali słowa. Przejrzała nieodebrane połączenia, ale nie znalazła wśród nich jego numeru. Zadzwoniła na pocztę głosową, żeby sprawdzić, czy nie straciła zasięgu. Żadnych nowych wiadomości. Wreszcie zadzwoniła do Wrena. Znowu poczta głosowa. Rzuciła telefon na łóżko i spojrzała jeszcze raz na pytanie. 181

Adam Smith. Laissez-faire. Niewidzialna ręka. Duże, silne dłonie brytyjskiego lekarza. Na całym jej ciele. Oparła się pokusie, by jeszcze raz zadzwonić do Wrena. Nie mogła zachowywać się jak licealistka. Od kiedy Wren zauważył, że jest taka dojrzała, zastanawiała się nad każ dym swoim krokiem. Jej dzwonek w telefonie ustawiony był na piosenkę My jfutnps Black Eyed Peas. Czy Wren dostrzegł w tym zamierzoną ironię? A może uważał, że to gówniarskie? A co z jej pluszową małpką, którą przypięła do plecaka? Czy starsza dziewczyna zawahałaby się, gdy Wren ukradł tulipana ze stoiska z kwiatami i dał jej? Czy bałaby się, że wpadną w tarapaty? Słońce chowało się za drzewami. Kiedy tata wsunął głowę do jej pokoju, podskoczyła. — Za chwilę kolacja — oznajmił. - Melissy nie ma. — Dobrze — odparła Spencer. To były pierwsze od wielu dni przyjazne słowa, które skierował do niej tata. Światło odbijało się od roleksa na nadgarstku taty. Miał niemalże... przepraszający wyraz twarzy. — Kupiłem bułki cynamonowe, te, które tak lubisz. Podgrzewam je trochę. Spencer nie wierzyła własnym uszom. Kiedy tylko tata to powiedział, poczuła zapach bułek w piekarniku. Tata wiedział, że Spencer je uwielbia. Piekarnia, w której je sprzedawali, była tuż obok jego biura, ale rzadko miał czas, żeby po nie pójść. Wiedziała, że chce zakopać topór wojenny. — Melissa powiedziała nam, że zabierasz kogoś na Bal lisa. Znamy go? — Andrew Campbella odparła. Pan Hastings uniósł brwi.

182

— Tego, który jest przewodniczącym klasy? — Tak. Był to drażliwy temat. Andrew pokonał Spencer w walce o to stanowisko. Rodzice bardzo przeżyli jej porażkę. Przecież Melissie się udało. Teraz pan Hastings wydawał się zadowolony. Spuścił wzrok. — To dobrze, że... Cieszę się, że ten szał mamy już za sobą. Spencer miała nadzieję, że nie widać, jak się czerwieni. — A... co myśli mama? Tata uśmiechnął się lekko. — Jakoś to przeżyje. Klepnął dłonią we framugę i poszedł na dół. Spencer czuła się winna. Wydawało jej się, że cynamonowe bułki zaraz spalą się w piekarniku. Z zamyślenia wyrwał ją dźwięk dzwonka w telefonie. Sięgnęła po niego. — Hej - Wren mówił radośnie, co od razu ją zdenerwowało. Co słychać? — Gdzie się podziewałeś? — zapytała gniewnie. W7ren milczał przez chwilę. — Wyszliśmy z kolegami ze szkoły na piwo przed nocną zmianą. — Czemu nie zadzwoniłeś wcześniej? Wren znowu zamilkł. — W barze było głośno. Mówił spokojnie, ale w jego glosie wyraźnie słyszała irytację. Zacisnęła pięści. — Przepraszam — powiedziała. - Jestem dziś okropnie zestresowana. - Spencer Hastings zestresowana? - słyszała, że Wren się uśmiecha. — Czemu?

183

— Praca z ekonomii — westchnęła. — Nie dam rady. — Daj spokój. Olej to i przyjedź do mnie. Spencer zawahała się. Na biurku leżały porozrzucane notatki. Na podłodze test z tego tygodnia. Czwórka minus wydawała się świecić neonowym światłem. — Nie mogę. — No dobra — jęknął Wren. — A jutro? Chcę mieć cię przez cały dzień. Spencer zagryzła wnętrze policzka. — Jutro też nic mogę... Muszę iść na bal charytatywny. Idę z chłopakiem z klasy. — Na r a n d k ę ? — Ale skąd. — Czemu mnie nie zaprosiłaś? Spencer uniosła brwi. — Nawet go nie lubię. To po prostu chłopak od nas ze szkoły. Ale nie pójdę, jeśli nie chcesz. Wren zachichotał. — Tylko się z tobą droczę. Idź na bal, baw się szampańsko. Spotkamy się w niedzielę. — Potem dodał, że musi lecieć, bo zaraz zaczyna się jego dyżur w szpitalu. — Powodzenia z pracą. Na pewno ci się uda. Spencer patrzyła tęsknym wzrokiem na napis POŁĄCZENIE ZAKOŃCZONE na ekranie telefonu. Ich rozmowa trwała całą minutę i czterdzieści pięć sekund. — Oczywiście, że sobie poradzę — wyszeptała do słuchawki. Jeśli dostanę przedłużenie o tydzień. Kiedy przeszła obok komputera, zauważyła nowy e-mail. Przyszedł pięć minut temu, kiedy rozmawiała z ojcem.

184

Chcesz piątkę za nic? Chyba wiesz, jak to zrobić? A. Spencer poczuła skurcz żołądka. Wyjrzała przez okno, ale na podwórku nikogo nie było. Wystawiła głowę na zewnątrz, żeby sprawdzić, czy ktoś nie zainstalował w pobliżu kamery albo małego mikrofonu. Widziała tylko brązowo-szary tynk budynku. Melissa zapisała wszystkie swoje prace w dużym komputerze, którego używała cała rodzina. Była tak pedantyczna jak Spencer i nigdy nie kasowała plików. Nie trzeba było jej prosić o pozwolenie, żeby przejrzeć jej pliki, bo były ogólnodostępne na wspólnym dysku. Tylko kto powiedział o tym A.? Kusząca propozycja. Tylko że... nie, nie. Zresztą Spencer wiedziała, że A. tak naprawdę nie chce jej pomóc. To na pewno jakaś pułapka. A może A. to Melissa? — Spencer? — zawołała mama z dołu. — Kolacja! Spencer zamknęła okno z mailem i powlokła się na dół. Gdyby wzięła pracę Melissy, mogłaby skończyć inne zadania i z o b a c z y ć s i ę z Wrenem. Może sparafrazuje jakieś fragmenty... z pomocą słownika synonimów. Tylko ten jeden raz. Komputer znowu się odezwał. Odwróciła się. PS Ranisz mnie, więc i ja cię zranię. A może zamiast ciebie zranię pewnego chłopca? Lepiej uważajcie, dopadnę was, gdy się tego będziecie najmniej spodziewały. A.

185

21 TAJEMNICZY WIELBICIEL W piątkowe popołudnie Hanna usiadła na trybunie boiska do piłki nożnej i oglądała mecz szkoły z Rosewood z liceum w Lansing. Nie mogła się skupić. Jej zazwyczaj zadbane dłonie teraz wyglądały okropnie. Z nerwów obgryzła skórki wokół kciuków do krwi. Oczy miała czerwone z niewyspania. Wyglądała, jakby miała zapalenie spojówek. Powinna ukryć się w domu. Na trybunach wszyscy mogli ją oglądać. „Mam cię na oku, Hanno, i lepiej rób, co ci każę", napisał A. Może politycy mieli rację, kiedy mówili, że jeśli dasz się zastraszyć terrorystom i schowasz się w domu, to znaczy, że oni wygrali. A właśnie że Hanna będzie siedzieć na trybunach i oglądać mecz, tak jak rok i dwa lata temu. Rozejrzała się. Była przerażona, że ktoś naprawdę wie o sprawie Jenny i może ją o to obwinie. A jeśli A. naprawdę powie tacie? Dlaczego akurat teraz, kiedy wszystko idzie ku lepszemu?

186

Po raz setny spojrzała w kierunku dziedzińca szkolnego, wypatrując Mony. Oglądanie chłopaków uprawiających sport było ich małą tradycją. Kupowały napoje na stoisku przy boisku i wykrzykiwały podszyte seksem obelgi do chłopaków z przeciwnej drużyny. Ale Mona zniknęła. Od czasu kłótni w centrum handlowym nie rozmawiały z sobą. Hanna zauważyła blond kucyk i rudy warkoczyk. Na jej twarzy pojawił się mimowolny grymas. Riley i Naomi przyjechały i zajmowały miejsca niedaleko Hanny. Dziś obie miały podobne torebki od Chanel i wyglądające na bardzo drogie tweedowe płaszcze, jakby nagle nastała chłodna jesień. Kiedy spojrzały w kierunku Hanny, szybko zaczęła wpatrywać się w boisko, choć nie miała nawet pojęcia, jaki jest wynik. — Hanna wygląda grubo w tym stroju - usłyszała za sobą szept Riley. Poczuła, że się czerwieni. Zauważyła, że jej bluzka lekko opina brzuch. Pewnie trochę utyła. To przez te napady głodu z nerwów. Teraz powstrzymywała się od prowokowania wymiotów, choć przychodziło jej to z trudem. Ogłoszono przerwę w meczu i chłopcy z Rosewood podeszli do swojej ławki. Sean usiadł na trawie i zaczął rozmasowywać łydkę. Hanna wykorzystała okazję i zeszła na dół. Wczoraj, kiedy dostała wiadomość od A., była w szoku i nie zadzwoniła do Seana, że nie idzie na Rai Lisa. — Hanna — powiedział Sean, gdy ją dostrzegł. — Hej. -Wyglądał dziś tak ślicznie jak zawsze, choć miał przepoconą koszulkę i dwudniowy zarost. — Co u ciebie? Hanna usiadła obok niego i zasłoniła nogi spódnicą, żeby chłopcy z drużyny nie widzieli jej majtek.

187

— Ja... — przełknęła ślinę, powstrzymując łzy. „Tracę rozum. A. doprowadza mnie do rozpaczy". — Słuchaj — złożyła dłonie. Nie mogę iść na Bal Lisa. — Naprawdę? — Sean przekrzywił głowę. — Dlaczego? Wszystko w porządku? Hanna położyła dłoń na równo skoszonej, słodko pachnącej murawie. Seanowi też powiedziała, że jej ojciec nie żyje. — To trochę skomplikowane... Ale muszę ci o tym powiedzieć. Sean odpiął ochraniacze na kolanach, a potem zawiązał je mocniej. Przez sekundę Hanna patrzyła na jego pięknie ukształtowane, żylaste łydki. Z jakiegoś powodu uważała, że to najseksowniejsza część jego ciała. — Ja chyba też nie pójdę — powiedział. — Naprawdę? — zapytała zdumiona. Sean wzruszył ramionami. — Wszyscy znajomi idą z dziewczynami. Ryłbym sam jak palec. — Och — Hanna przesunęła nogi, robiąc miejsce dla trenera, który właśnie przechodził z tablicą z wynikiem. Miała ochotę dać sobie w twarz. Czy to znaczy, że Sean uważa ją za swoją dziewczynę? Sean przysłonił oczy przed słońcem i spojrzał na Hannę. — Wszystko w porządku? Jesteś jakaś... smutna. Hanna położyła dłonie na gołych kolanach. Musiała pogadać z kimś o A. Ale nie miała z kim. — Jestem zmęczona — westchnęła. Sean dotknął lekko jej nadgarstka. — Słuchaj. Może któregoś wieczoru w tygodniu pójdziemy na kolację? Nie wiem... Chyba mamy parę spraw do obgadania. 188

Serce Hanny zabiło mocniej. Jasne, świetny pomysł. — Super — uśmiechnął się Sean i podniósł z murawy. — W takim razie do zobaczenia. Orkiestra szkolna zaczęła grać, zagrzewając drużynę Rosewood do walki. Przerwa się skończyła. Hanna wspięła się na trybuny. Czuła się trochę lepiej. Kiedy wróciła na swoje miejsce, Riley i Naomi patrzyły na nią ciekawskim wzrokiem. — Hanna! — krzyknęła Naomi, kiedy Hanna na nią popatrzyła. — Cześć! — Hej — powiedziała Hanna tak fałszywie słodkim tonem, na jaki tylko potrafiła się zdobyć. — Rozmawiałaś z Seanem? — Naomi poprawiła kucyk. Miała bzika na punkcie włosów. — Myślałam, że z sobą zerwaliście. — Ale nie przestaliśmy się przyjaźnić — wyjaśniła Hanna. — Nadal z sobą rozmawiamy. Riley zaśmiała się pod nosem. — I to ty z nim zerwałaś, tak? Hanna poczuła ukłucie. Ktoś plotkował? -Tak. Naomi i Riley wymieniły porozumiewawcze spojrzenia. — Idziesz na Bal Lisa? — zapytała Naomi. — Nie — powiedziała Hanna wyniośle. - Idę z tatą na kolację do Le Rec-Fin. — Ooch — Naomi skrzywiła się. — Słyszałam, że nikt tam już nie chodzi. — Wcale nie — Hanna poczuła ciepło na policzkach. — To nadal najlepsza restauracja w Filadelfii.

189

Wpadła w panikę. Le Bec-Fin się zmieniła? Naomi wzruszyła ramionami. Jej twarz niczego nie wyrażała. — Tak tylko słyszałam. — Tak — Riley otworzyła szeroko oczy. — Wszyscy to wiedzą. Nagle Hanna zauważyła jakąś karteczkę leżącą na trybunie. Zrobiono z niej papierowy samolot, a potem przygnieciono kamieniem. — Co to? — zapytała Naomi. — Origami? Hanna rozłożyła samolot. Cześć, Hanno! Masz przeczytać Naomi i Riley poniższe zdania, słowo w stówo. Bez oszukiwania! Jeśli tego nie zrobisz, wszyscy się dowiedzą o wiesz czym. To dotyczy też twojego taty. A. Hanna patrzyła na następny akapit napisany równymi, okrągłymi literami. — Nie — wyszeptała, a serce zaczęło jej mocniej bić. Ten liścik od A. mógł zrujnować jej reputację na zawsze. Próbowałam rozpiąć Seanowi spodnie na imprezie u Noela, ale on mnie rzucił. Aha, i jeszcze trzy razy dziennie zmuszam się do wymiotów. — To jakiś list miłosny — zagruchała Riley. — Od tajemniczego wielbiciela? Hanna spojrzała na Naomi i Riley. Miały na sobie krótkie plisowane spódniczki i buty na słupku. Patrzyły na nią jak wilki, jakby czuły jej słabość.

190

— Widziałyście, kto to tu położył? — zapytała Hanna, ale obie wzruszyły tylko ramionami. Rozejrzała się po trybunach. Siedzieli na nich uczniowie, rodzice, kierowca autobusu z tej drugiej szkoły, z papierosem w dłoni. Ten, kto podrzucił list, musiał wciąż tu być, prawda? I widział, że Riley i Naomi siedzą obok niej. Jeszcze raz spojrzała na liścik. Nie mogła tego powiedzieć na głos. Nie ma mowy. Wtedy przypomniał jej się ostatni raz, kiedy tata zapytał ją o wypadek Jenny. Usiadł na jej łóżku i wpatrywał się w ośmiornicę zrobioną na drutach przez Arię. — Hanno — powiedział wreszcie. — Martwię się o ciebie. Przysięgnij, że tej nocy, kiedy oślepiono tę dziewczynę, nie bawiłyście się petardami. — Nawet... ich nie tknęłam — wyszeptała wtedy Hanna. I skłamała. Na boisku dwóch chłopców z przeciwnej drużyny przybijało piątkę. Pod trybunami ktoś zapalił jointa. Hanna poczuła ostry, ziemisty zapach. Zmięła w dłoni kawałek papieru i ze ściśniętym żołądkiem stanęła przed Naomi i Riley. Patrzyły na nią rozbawione. Riley otworzyła usta. Jej oddech śmierdział, jakby była na diecie białkowej. — PróbłamrozpiąćspdnieSeananaimrezieuNoelaonmnierzucił — wymamrotała. Wzięła głębszy wdech. To nawet nie była prawda. — Itrzyrazydzienniezmuszamsiedowymiotów. W jej ustach słowa ułożyły się w szybki, niezrozumiały bełkot. Hanna szybko się odwróciła. — C o ona powiedziała? — usłyszała za plecami szept Riley, ale nie miała zamiaru odwracać się i wyjaśniać.

191

Zeszła na dół, mijając jakąś matkę, która ostrożnie niosła tacę z colą i popcornem. Rozglądała się w nadziei, że zauważy kogoś, kto ją obserwuje. Nic. Nikt się nie śmiał, nikt nie szeptał. Wszyscy oglądali kolejną akcję podbramkową chłopców z Rosewood. Ale gdzieś tu musi być A. A. ma ją na oku.

192

22 PRAWDA CIĘ ZNIEWOLI W piątkowy wieczór Aria wyłączyła radio w swoim pokoju. Przez godzinę didżej lokalnej stacji gadał tylko o Balu Lisa. Mówił o tym jak o starcie promu kosmicznego albo zaprzysiężeniu prezydenta, a nie jak o jakiejś głupiej imprezie charytatywnej. Nasłuchiwała kroków rodziców w kuchni. Zazwyczaj z dołu dochodziła kakofonia dźwięków. Pierwszy program z radia, wiadomości z telewizora w kuchni albo eksperymentalny jazz z salonu. Teraz Aria słyszała tylko stukanie garnków i patelni. I nagły trzask. — Przepraszam — usłyszała głos Elli. — Nic się nie stało — odparł Byron. Aria spojrzała na ekran laptopa i czuła, że za chwilę zwariuje. Od kiedy jej podchody z Meredith zostały gwałtownie przerwane, próbowała znaleźć o niej informacje w internecie. Kiedy już zaczęło się poszukiwania w sieci, trudno było przestać. Z rozkładu zajęć w szkole jogi Aria

193

dowiedziała się, że Meredith ma na nazwisko Stevens. Teraz szukała numeru jej telefonu. Może do niej zadzwoni i uprzejmie każe jej odczepić się od Byrona. Znalazła jej adres i chciała sprawdzić, jak daleko mieszka, więc wyszukała odpowiednią mapę. Zachowywała się jak wariatka. Przejrzała pracę na temat Williama Carlosa Williamsa, którą Meredith przygotowała na pierwszym roku. Włamała się na stronę akademii flollis, żeby sprawdzić oceny Meredith. Znalazła też jej konta na Friendsterze, Facebooku i MySpace. Jej ulubionymi filmami były: Donnie Darko. Paryż, Teksas oraz Narzeczona dla księcia. W rubryce zainteresowania wpisała jakieś dziwne rzeczy: kule śniegowe, tai-chi i magnesy. W innej rzeczywistości mogłyby się z a p r z y j a ź n i ć . Tym trudniej było Arii wypełnić polecenie A. z ostatniej wiadomości. Czuła się tak, jakby wiadomość od A. miała wysadzić w powietrze jej telefon. Czuła się nieswojo na samo wspomnienie spotkania z Meredith i ze S p e n c e r . Co Spencer tam robiła? Wiedziała coś? W siódmej klasie Aria opowiedziała Ali o swoim spotkaniu z Tobym na warsztatach aktorskich. Leżały wtedy razem ze Spencer obok basenu. — On o niczym nie wie — uspokoiła ją Ali, smarując się kremem do opalania. — Nie trać głowy. — Skąd masz taką pewność? — zaprotestowała Aria. — A ten człowiek, którego widziałam pod domkiem na drzewie? Może on powiedział Toby'emu! A może to był Toby? Spencer uniosła brwi i rzuciła Alison dziwne spojrzenie. — Ali, może powinnaś... Ali zakaszlała głośno.

194

— Spence — powiedziała głośno, jakby przed czymś ją ostrzegała. Aria patrzyła na nie zdezorientowana. Ni z tego, ni z owego zadała pytanie, które chodziło jej po głowie od dłuższego czasu. — O czym tak szeptałyście w noc wypadku? Gdy się obudziłam, siedziałyście w łazience. Ali przekrzywiła głowę. — Wcale nie szeptałyśmy. — Ali, szeptałyśmy — syknęła Spencer. Ali zmierzyła ją wzrokiem, a potem spojrzała na Arię. — Słuchaj, nie rozmawiałyśmy o Tobym — uśmiechnęła się lekko. — Poza tym nie masz teraz na głowie ważniejszych spraw? Aria zamarła. Ledwo kilka dni wcześniej razem z Ali nakryły jej ojca z Meredith. Spencer pociągnęła Ali za rękaw. — Ali, myślę, że powinnaś... Ali podniosła rękę. — Spcnce, jak Boga kocham... — Co takiego? — zaskrzeczała Spencer. - Myślisz, że to takie łatwe? Po spotkaniu w szkole jogi Aria chciała złapać Spencer w szkole i z nią porozmawiać. Coś ukrywały z Ali i może miało to coś wspólnego z A. Jednak... się bała. Wydawało jej się, że zna swoje dawne przyjaciółki na wylot. Teraz zdała sobie sprawę, że każda ma jakieś sekrety, którymi nie chce się dzielić... Może tak naprawdę nigdy ich nie znała? Z,adzwonił jej telefon, wyrywając ją ze świata wspomnień. Leżał na stercie brudnych T-shirtów, które chciała wyprać. Wzięła go do ręki.

195

— Hej — po drugiej stronie usłyszała chłopięcy głos. — To ja, Sean. — Och! — wykrzyknęła. — Co u ciebie? — Właśnie wróciłem z meczu. Co robisz wieczorem? Aria poczuła przypływ radości. — Hm... nic specjalnego. — Chcesz się umówić? Znów usłyszała jakiś łomot na dole, a potem głos ojca. — Wychodzę — powiedział i trzasnął drzwiami. Nie miał zamiaru jeść z nimi kolacji. Z n o wu . Wróciła do rozmowy z Seanem. — Może teraz? Sean zaparkował swoje audi na wolnym miejscu i zaprowadził Arię na brzeg rzeki. Po lewej stronie biegło ogrodzenie z siatki, po prawej w dół wiła się ścieżka. Wyżej widać było nasyp kolejowy. Pod nimi rozciągało się całe Rosewood. — Znaleźliśmy to miejsce z bratem kilka lat temu — wyjaśnił Sean. Rozłożył na trawie swój kaszmirowy sweter. Z plecaka wyjął chromowany termos i podał Arii. — Chcesz? Aria poczuła zapach rumu. Wypiła potężny łyk i spojrzała na Seana kątem oka. Miał pięknie wyrzeźbioną twarz i świetnie dobrane ubranie. W przeciwieństwie do innych chłopaków z Rosewood nie wysyłał wszem wobec sygnału: „Jestem śliczny i wiem o tym".

196

- Często tu przychodzisz? - zapytała. Sean wzruszył ramionami i usiadł obok niej. - Nieczęsto. Czasami. Aria myślała, że tacy chłopcy jak Sean imprezują całymi nocami, wynoszą z domu rodziców piwo i grają bez przerwy na PlayStation. A potem moczą się godzinami w gorącej kąpieli, żeby zmyć z siebie zmęczenie. W Rosewood prawie każdy miał podgrzewaną balię w ogrodzie. W dole migotały światła miasta. Aria spojrzała na iglicę uczelni Hollis, która nocą nabierała koloru kości słoniowej. - Fantastyczny widok - westchnęła. — Jak to możliwe, że nigdy tu nie byłam. - Mieszkaliśmy kiedyś niedaleko stąd — uśmiechnął się Sean. Często jeździliśmy tu z bratem na rowerach tere nowych. Przychodziliśmy się tu bawić w Blair Witch. - Blair Witch? — powtórzyła jak echo Aria. Skinął głową. - Jak obejrzeliśmy ten film, chcieliśmy sami nakręcić horror. - Ja też się tak bawiłam! — wykrzyknęła Aria i położyła dłoń na ramieniu Seana. Szybko ją odsunęła. — Ale u siebie na podwórku. - Masz ciągle nagrania? - Tak, a ty? - Ja też. Może kiedyś się umówimy na wspólne oglądanie? - Jasne — uśmiechnęła się. Sean przypominał jej trochę kanapkę croque-monsieur, którą kiedyś zamówiła w Nicei. Z wierzchu wyglądała zwyczajnie, jak tost zapieczony z serem. Ale gdy ją ugryzła,

197

okazało się, że w środku jest ser brie z pieczarkami. Z wierzchu nie widać wszystkiego. Sean oparł się na łokciach. — Kiedyś nakryliśmy tu jakąś parę, która uprawiała seks. — Naprawdę? — zachichotała Aria. Sean wziął od niej termos. — Tak. I tak byli sobą zajęci, że w pierwszej chwili nas nie zauważyli. Wycofaliśmy się powoli, ale nastąpiłem na jakąś suchą gałąź. Wpadli w panikę. — No jasne — przeszył ją dreszcz. — To musi być okropne. Sean dotknął jej ramienia. — Jak to, nigdy nie robiłaś tego w miejscu publicznym? Aria odwróciła wzrok. -Nie. Przez chwilę panowała cisza. Aria czuła się jakoś dziwnie skrępowana. Ale też... podekscytowana. Trochę. Jakby coś się zaraz miało wydarzyć. — Wtedy w aucie zdradziłeś mi swoją tajemnicę, że chcesz skończyć ze swoim dziewictwem... — Tak. — Czemu... Jak myślisz, dlaczego? — Przyłączyłem się do Klubu D, bo wszyscy koniecznie chcieli uprawiać seks. A ja chciałem się dowiedzieć, dlaczego inni nie chcą go uprawiać. — No i? — I myślę, że najczęściej powstrzymuje ich strach. I chyba czekają na właściwą osobę. Na kogoś, z kim mogą być zupełnie szczerzy. Zamilkł. Aria przyciągnęła kolana do piersi. Chciała, żeby w tej chwili Sean powiedział: „Ario, to ty jesteś tą właściwą osobą. Westchnęła. 198

— Uprawiałam seks tylko raz. Sean postawił termos w trawie i spojrzał na nią. — Na Islandii, po pierwszym roku pobytu. — Dziwnie się czuła, mówiąc mu to. — Z Oskarem, chłopakiem, który bardzo mi się podobał. Chciał, więc się zgodziłam, ale... Nie wiem. — Odgarnęła włosy do tyłu. — Nie kochałam go. Nikomu wcześniej o tym nie mówiłam. Przez chwilę milczeli. Aria czuła bicie swojego serca. Ktoś na dole smażył mięso na grillu. Czuła zapach węgla i hamburgerów. Słyszała, jak Sean zmienił pozycję i zbliżył się do niej. Ona też się przysunęła do niego. Czuła lekkie zdenerwowanie. — Chodź ze mną na Bal Lisa — powiedział nagle. Aria uniosła głowę. — B-bal Lisa? — Tę imprezę charytatywną. Umiesz się ładnie ubrać? I tańczyć? Zamrugała. — Wiem, co to Bal Lisa. — Chyba że już masz parę. Oczywiście pójdziemy jako przyjaciele. Aria poczuła lekkie rozczarowanie, kiedy powiedział słowo „przyjaciele1'. Kilka sekund temu wydawało jej się, że zaraz się pocałują. — Nie zaprosiłeś jeszcze nikogo? — Nie. Zapraszam ciebie. Aria spojrzała na niego ukradkiem. Jej wzrok powędrował na jego brodę. Ali mawiała, że chłopaki mają często na brodzie „drugi tyłek". Ale Sean wyglądał tak słodko. — Hm, no dobra. — Super — uśmiechnął się szeroko Sean. 199

Aria odwzajemniła uśmiech. Ale jednocześnie... przemknęła jej przez głowę straszna myśl. „Daję ci czas do północy w sobotę, mój drogi Kopciuszku. W przeciwnym razie się tym zajmę". Sobota jest jutro. Sean zauważył wyraz jej twarzy. — Co ci jest? Aria milczała. 'W ustach czuła smak rumu. — Wczoraj natknęłam się na tę kobietę, z którą zabawia się mój ojciec. Przez przypadek. — Odetchnęła głęboko. — Właściwie nie przez przypadek. Chciałam zapytać ją, co to wszystko ma znaczyć, ale zabrakło mi odwagi. Boję się, że mama... kiedyś ich przy łapie. — Do oczu napłynęły jej łzy. — Nie chcę, żeby moja rodzina się rozpadła. — A nie możesz z nią jeszcze raz pogadać? — zapytał Sean po chwili milczenia. — Nie wiem — wbiła wzrok w drżące dłonie. — W głowie mam gotowe przemówienie do niej. Chcę, żeby poznała moją wersję tej historii. — Odchyliła głowę w tył i spojrzała na niebo, jakby szukała odpowiedzi w gwiazdach. — Ale może to głupi pomysł. — Wcale nie. Mogę pójść z tobą. Żeby cię wesprzeć. Spojrzała na niego. — Naprawdę byś to zrobił? Sean odwrócił wzrok w stronę drzew. — Nawet teraz, jeśli chcesz. Aria pokręciła gwałtownie głową. — Teraz bym nie mogła. Zostawiłam notatki w domu. Sean wzruszył ramionami. — A pamiętasz, co chcesz powiedzieć? — Chyba tak — powiedziała Aria słabym głosem. Spojrzała na czubki drzew. - To niedaleko... Ona mieszka za 200

tym wzgórzem. W Old Hollis. - Dowiedziała się tego, prowadząc poszukiwania w internecie. — Chodź — Sean wyciągnął do niej rękę. Zanim zdążyła się zastanowić, schodzili po porośniętym trawą wzgórzu. Minęli samochód Seana. Przeszli przez ulicę. Old Hollis było studencką dzielnicą pełną starych, wiktoriańskich domów. Wzdłuż chodnika stały volkswageny, volvo i saaby. Choć był piątkowy wieczór, ulice świeciły pustkami. Może gdzieś indziej zorganizowano jakąś większą imprezę. Aria zastanawiała się, czy Meredith jest w domu. Miała cichą nadzieję, że jej nie zastanie. Na następnej ulicy Aria zatrzymała się przed różowym domem. Na ganku suszyły się cztery pary butów do joggingu. Na podjeździe ktoś namalował kredą wielkiego penisa. Dom w sam raz dla Meredith. - To chyba tutaj. — Mam zaczekać? - wyszeptał Sean. Aria otuliła się swetrem. Nagle zrobiło się jej zimno. — Chyba tak. — Chwyciła Seana za ramię. — Nie dam rady. - Dasz — Sean położył jej dłoń na ramieniu. — Będę tu czekał. Nic ci nie grozi, obiecuję. Aria poczuła nagle wdzięczność do niego. Był taki... wspaniały. Nachyliła się i lekko pocałowała go w usta. Kiedy się odsunęła, miał na twarzy wyraz zdumienia. - Dziękuję - powiedziała. Powoli weszła po skrzypiących schodach. Czuła, jak rum krąży jej w żyłach. Wypiła trzy czwarte z termosu Seana, zostawiając dla niego ledwo kilka łyków. Kiedy nacisnęła dzwonek, oparła się o jedną z kolumn, żeby złapać

201

równowagę. To nic był dobry wieczór na noszenie włoskich sandałków na obcasie. Meredith otworzyła drzwi. Miała na sobie lniane, bardzo krótkie szorty i biały podkoszulek z narysowanym bananem. Wyglądał jak okładka jakiejś płyty, której nazwy Aria nie mogła sobie przypomnieć. Wyglądała na wyższą niż poprzednio. Była mniej wiotka i bardziej muskularna, jak dziewczyny z filmów akcji. Aria poczuła się przy niej taka wątła. Meredith rozpoznała ją od razu. — Alison, prawda? — Tak naprawdę to Aria. Aria Montgomery. Córka Byrona Montgomery'ego. Wiem, co jest grane. Chcę, żebyście to skończyli. Meredith otworzyła szeroko oczy. Wzięła głęboki oddech, a potem wypuściła powietrze nosem. Jak smok z bajek. — Ach tak? — Dokładnie tak. Aria zamilkła, bo zdała sobie sprawę, że mówi niewyraźnie. „Kładnietk". Serce biło jej mocno. Wydawało jej się, że cała jej skóra pulsuje Meredith uniosła brew. — To nie twój interes. — Wytknęła głowę za próg i rozejrzała się. — Skąd wzięłaś mój adres? — Niszczysz wszystko — mówiła dalej Aria. - I chcę, żebyś przestała. Okej? Ranisz... wiele osób. On ma żonę... i rodzinę. Aria skarciła się w myślach za żałosny ton w swoim głosie i za to, że jej starannie ułożona przemowa wymknęła jej się spod kontroli. Meredith założyła ręce na piersi. — Wiem o wszystkim — odparła i zaczęła zamykać drzwi. — I przykro mi. Naprawdę. Ale my się kochamy. 202

23 NASTĘPNY PRZYSTANEK: WIĘZIENIE W ROSEWOOD W sobotę późnym popołudniem, kilka godzin przed rozpoczęciem Balu Lisa, Spencer usiadła przed komputerem. Właśnie napisała mail do Squidwarda, załączając zadanie domowe. „Po prostu to wyślij", powiedziała do siebie w myślach. Zamknęła oczy, kliknęła myszką i kiedy spojrzała ponownie na ekran, wiadomość została wysłana. No cóż, tak jakby odrobiła zadanie. Przecież nie oszukiwała. Naprawdę. No może trochę. Ale kto mógł ją za to winić? Po ostatniej wiadomości od A. przez całą noc dzwoniła do Wrena, ale włączała się tylko poczta głosowa. Zostawiła mu pięć wiadomości, coraz bardziej desperackich, Dwanaście razy wkładała buty i przygotowywała się do wyjścia. Chciała jechać do Filadelfii i sprawdzić, czy wszystko u niego w porządku. Jednak się powstrzymała. Kiedy usłyszała, że dostała wiadomość, chwyciła szybko za telefon, ale okazało się, że to

203

tylko Squidward wysłał e-mail do wszystkich, przypominając o zasadach zapisywania bibliografii. Kiedy ktoś położył jej dłoń na ramieniu, krzyknęła ze strachu. Melissa cofnęła się o krok. — O! Przepraszam! To tylko ja! Spencer oddychała ciężko. -Ja... Spojrzała na biurko. Cholera. Zauważyła kawałek papieru z napisem; „Ginekolog, wtorek, 17. Antykoncepcja?". Na ekranie wciąż widniało stare wypracowanie z historii, napisane przez Melissę. Kopniakiem wyłączyła komputer i ekran natychmiast zgasł. — Stresujesz się? - zapytała jej siostra. — Dużo roboty przed Balem Lisa? — Tak jakby — Spencer szybko uporządkowała papiery na biurku. — Pożyczyć ci poduszkę lawendową? Świetnie rozładowuje stres. — Dam sobie radę — Spencer nie mogła spojrzeć siostrze w oczy. „Ukradłam ci pracę domową i chłopaka - pomyślała. — Nie powinnaś być dla mnie taka miła". Melissa wydęła usta. — Nie chcę cię bardziej stresować, ale na dole czeka na ciebie gliniarz. Chce ci zadać kilka pytań. — Co takiego? — zawołała Spencer. — Chodzi o Alison - wyjaśniła Melissa. Pokręciła głową. — Nie powinni cię tak wypytywać, szczególnie kilka dni po jej pogrzebie. To chore. Spencer próbowała się opanować. Spojrzała do lustra, wygładziła włosy i zakryła fluidem cienie pod oczami.

204

Włożyła białą bluzkę i obcisłe spodnie khaki. Proszę bardzo. Prezentowała się wiarygodnie i niewinnie. Ale całe jej ciało wibrowało. Na dole faktycznie czekał na nią gliniarz. Zaglądał do biura taty i wpatrywał się w jego kolekcję starych gitar. Kiedy się odwrócił, zdała sobie sprawę, że to nie ten sam, z którym rozmawiała w czasie pogrzebu. Ten był młodszy. I wyglądał znajomo. Chyba skądś go znała. — To ty jesteś Spencer? — zapytał. — Tak — odparła cicho. Wyciągnął do niej dłoń. — Nazywam się Darren Wilden. Właśnie przejąłem sprawę morderstwa Alison DiLaurentis. — Morderstwa — powtórzyła Spencer. — Tak - potwierdził oficer Wilden. — Podejrzewamy, że to morderstwo. — Okej — Spencer starała się mówić jak ktoś dojrzały i zrównoważony. Wilden gestem wskazał Spencer miejsce na kanapie. Usiadł naprzeciwko niej. Wtedy przypomniała sobie, skąd go zna. Ze szkoły. Gdy chodziła do szóstej klasy, on miał reputację łobuza. Jedna z przyjaciółek Metissy, kujonka o imieniu Tiana, zabujała się w nim. Kiedyś przekazała mu przez Melissę liścik. Pracował w barze espresso. Spencer wydawało się wtedy, że Darren ma bicepsy jak wielkie puszki. Teraz wpatrywał się w nią. Poczuła swędzenie w nosie. Stary zegar dziadka tykał głośno. Wreszcie Darren się odezwał. — Jest coś, co chciałabyś mi powiedzieć? - Wilden rozparł się w fotelu. - O Alison. Spencer zamrugała. Czuła, że coś jest nie tak.

205

— Była moją najlepszą przyjaciółką — powiedziała wreszcie. Pociły jej się dłonie. Byłam z nią tej nocy, kiedy zaginęła. — Zgadza się — Wilden spojrzał na swój notatnik. — Tak mówią akta. Przesłuchiwano cię na komisariacie po jej zniknięciu? — Tak. Dwa razy. — Zgadza się. — Wilden złożył dłonie. — Na pewno powiedziałaś w s z ys t ko ? Czy ktoś nienawidził Alison? Może ktoś już cię o to pytał, ale ja jestem nowy, a ty może coś sobie przypomniałaś? Spencer nie mogła zebrać myśli. Tak naprawdę wiele dziewczyn nienawidziło Ali. Nawet Spencer jej nienawidziła, czasami, szczególnie wtedy gdy Ali nią manipulowała i gdy groziła, że wyjawi wszystkie jej tajemnice, jeśli piśnie choć słówko o sprawie Jenny. Gdy Ali zniknęła, Spencer odczuła ulgę. Toby'ego wysłano do odległej szkoły, więc jej tajemnice były bezpieczne. Nie miała pojęcia, co wie ten gliniarz. Może policja dostała cynk od A., że Spencer coś wie. Szatański plan. Jeśli Spencer powiedziałaby: „Tak, wiem, kto jej nienawidził naprawdę tak bardzo, że mógłby ją zabić", to wtedy musiałaby też przyznać się do swojego udziału w sprawie Jenny. Jeżeli jednak nic nie powie i osłoni siebie, A. może skrzywdzić jej przyjaciółki... i Wrona. „Ranisz mnie, więc i ja cię zranię". Czuła na karku zimny pot. A jeśli Toby wrócił, żeby się na niej zemścić? A jeśli współpracował z A.? A jeśli on i A. to ta sama osoba? Jeśli tak i jeśli to on zabił Ali, to czy miał zamiar przyznać się do tego policji?

206

— Jestem pewna, że powiedziałam wszystko — oświadczyła wreszcie. Nastąpiła długa cisza. Wilden gapił się na Spencer. Spencer gapiła się na Wildena. Spencer przypomniała sobie o nocy, gdy wydarzyła się sprawa Jenny. Spała niespokojnie, jak w malignie. Obok jej przyjaciółki popłakiwały. Nagle się zbudziła. Była trzecia trzydzieści cztery. W pokoju panowała cisza. Poczuła się silna. Ali spała na kanapie, trzymała na kolanach głowę Emily. — Nie mogę — powiedziała, budząc Ali. — Musimy się przyznać. Ali wstała, zaprowadziła Spencer do łazienki i usiadła na brzegu wanny. — Weź się w garść, Spencer. Nie możesz się załamać, jak zaczną nas przesłuchiwać na policji. — Na policji? — pisnęła Spencer, a serce zaczęło jej szybciej bić. — Ciii — wyszeptała Ali. Bębniła palcami w krawędź wanny. — Może nie wezmą nas na przesłuchanie, ale musimy na wszelki wypadek ustalić jedną wersję wydarzeń. Alibi. — Czemu nie możemy powiedzieć prawdy? — zapytała Spencer. — Co takiego zrobił Toby, że tak się zdziwiłaś, że aż odpaliłaś petardę? Ali pokręciła głową. — Mam lepszy pomysł. Zachowajmy jego sekret, a on nie wyjawi naszego. Zerwały się na równe nogi, gdy rozległo się pukanie do drzwi. — Dziewczyny? — usłyszały głos Arii.

207

— No dobra — powiedział wreszcie Wilden, wyrywając Spencer z zamyślenia. Wręczył jej swoją wizytówkę. — Zadzwoń, jak sobie coś przypomnisz, dobrze? — Oczywiście — kiwnęła głową Spencer. Wilden położył dłonie na biodrach i rozejrzał się po pokoju. Spojrzał na zabytkowe meble, piękne okno z witrażem, ciężkie ramy obrazów wiszących na ścianach i cenny zegar, który Hastingsowie dostali w spadku i który rodzina posiadała od dziewiętnastego wieku. Potem zmierzył wzrokiem Spencer: od diamentowych kolczyków, przez malutki zegarek od Cartiera, po blond pasemka, które kosztowały trzysta dolarów tygodniowo. Uśmieszek na jego twarzy zdawał się mówić: „Wyglądasz jak ktoś, kto ma wiele do stracenia". — Idziesz na tę imprezę charytatywną wieczorem? — zapytał, a ona podskoczyła. — Bal Lisa? — Mhm, tak — odparła cicho. — Dobrze — zasalutował Wilden. — Miłej zabawy. Powiedział to normalnym głosem, ale wyraz jego twarzy mówił: „Jeszcze z tobą nie skończyłem".

208

24 ZA DWIEŚCIE PIĘĆDZIESIĄT DOLARÓW MOŻESZ ZJEŚĆ KOLACJĘ, POTAŃCZYĆ I... DOSTAĆ OSTRZEŻENIE Bal Lisa odbywał się w Kingman Hall, starej wiejskiej posiadłości, zbudowanej przez człowieka, który na początku dwudziestego wieku wymyślił jakiś nowy typ dojarki. W czwartej klasie, kiedy poznały historię tego domu, Emily nazywała go Dornem Krasuli. Recepcjonistka spojrzała na zaproszenia. Emily rozejrzała się. Przed budynkiem rozciągał się ogród z labiryntem z żywopłotu. Rynny ozdobione były gargulcami. Przed sobą widziała namiot, w którym odbywała się impreza. Oświetlały go lampiony. W środku zgromadził się tłum. — Pięknie tu — Toby stał tuż za nią. Mijały ich dziewczyny w wyszukanych, szytych na miarę sukniach, z torebkami wysadzanymi drogimi kamieniami. Emily spojrzała na swoją sukienkę, różową, bez ramiączek. Pożyczyła ją od Carolyn, która rok wcześniej

209

kupiła ją na bal maturalny. Sama się uczesała, skropiła bardzo dziewczęcymi perfumami Carolyn — użyła ich za dużo i kichała — i po raz pierwszy od dawna założyła kolczyki. Musiała je na siłę przeciskać przez dziurki w uszach, które prawie zarosły. Mimo wszystkich wysiłków na tle innych dziewczyn czuła się bardzo pospolita. Wczoraj, kiedy Emily zadzwoniła do Toby'ego, żeby zaprosić go na bal, zdawało jej się, że był zaskoczony, ale i ucieszony. Pójdą na bal, pocałują się i kto wie? Może zostaną parą. Kiedyś pojadą w odwiedziny do Jenny do Filadelfii i wtedy Emily jakoś jej wszystko wynagrodzi. Zaopiekuje się następnym psem przewodnikiem Jenny. Będzie jej czytać książki, które nie ukazały się w alfabecie Braille'a. Może z czasem przyzna się do udziału w wypadku Jenny. A może nie. Choć teraz była na Balu Lisa, wcale nie czuła się dobrze. Czuła fale ciepła, a potem fale chłodu. Żołądek jej się skurczył. Dłonie Toby'ego wydawały jej się zbyt szorstkie. Tak się denerwowała, że w drodze zamienili ledwo kilka słów. Zresztą na balu trudno było zachować spokój. Wszyscy byli tacy sztywni i spięci. Emily wiedziała, że ktoś ją obserwuje. Na widok każdej dziewczyny i każdego chłopaka zastanawiała się, czy to A. Uśmiech! Lampa błyskowa oślepiła ją i Emily krzyknęła cicho. Kiedy mroczki zniknęły jej sprzed oczu, zobaczyła, że uśmiecha się do niej blondynka w bordowej sukience z identyfikatorem prasowym na prawej piersi i cyfrowym aparatem przewieszonym przez ramię.

210

— Robię zdjęcia dla „Philadelphia Inquirer" - wyjaśniła. — Mogę zrobić jeszcze jedno? Na tym masz przerażony wyraz twarzy. Emily wzięła Toby'ego pod rękę i próbowała wyglądać na szczęśliwą. Ale na jej twarzy pojawił się tylko jakiś grymas. Kiedy reporterka oddaliła się, Toby spojrzał na nią. — Coś nie tak? Wydawało mi się, że obiektyw cię nie krępuje. — A kiedy widziałeś mnie przed obiektywem? — Emily zesztywniała. — W czasie zawodów pływackich — przypomniał jej Toby. — Ten mały wariat robił nam zdjęcia. — Ach, tak — westchnęła Emily. Toby podążył wzrokiem za kelnerem, który roznosił drinki. — Więc w takich miejscach się bawisz? — Broń Boże! — odparła Emily. — Nigdy nie byłam na takiej imprezie. Toby rozejrzał się. — Wszyscy wyglądają jak... z plastiku. Kiedyś miałem ochotę zabijać takie osoby. Emily poczuła nagły skurcz w całym ciele. Tak samo poczuła się, kiedy obudziła się na tylnym siedzeniu samochodu Toby'ego. Kiedy Toby zauważył wyraz jej twarzy, uśmiechnął się. — Nie do s ł o wn i e — ścisnął jej dłoń. — Jesteś o wiele ładniejsza niż te dziewczyny. Emily zaczerwieniła się. Jakoś nie czuła niczego szczególnego, kiedy to mówił i dotykał jej dłoni. A powinna. Toby był przystojny. Właściwie przepiękny. Włożył czarny

211

garnitur i eleganckie buty. Zaczesał włosy do tyłu, eksponując pięknie ukształtowaną, kwadratową szczękę. Patrzyły na niego wszystkie dziewczyny. Kiedy stanął na ganku w jej domu, nawet powściągliwa Carolyn zawołała: — Ale przystojny! Jednak kiedy trzymał ją za rękę, nie czuła nic, choć bardzo chciała. Jakby szła za rękę z siostrą. Emily próbowała się wyluzować. Razem z To bym weszli do namiotu, zamówili dwie pina colady i dołączyli do par na parkiecie. Tylko kilka dziewczyn tańczyło tak, jak by ćwiczyły, oglądając teledyski na MTV, z rękami w górze i sztuczną ekstazą wypisaną na twarzy. Inni po prostu podskakiwali i śpiewali razem z Madonną. W kącie ustawiano sprzęt do karaoke, a dziewczyny spisywały piosenki, które chciały zaśpiewać. Emily poszła do łazienki. Wyszła z namiotu i przeszła przez stylowy korytarz oświetlony światłem świec. Podłogę posypano płatkami róż. Mijały ją dziewczyny idące pod ramię i chichoczące do siebie. Emily odruchowo położyła dłoń na piersi. Nigdy wcześniej nie miała na sobie sukienki bez ramiączek. Bała się, że ta zaraz z niej spadnie i odsłoni jej piersi. — Powróżyć? Emily spojrzała w górę. Ciemnowłosa kobieta w jedwabnej, wzorzystej sukni siedziała przy stoliku pod wielkim portretem Horace'a Kingmana, wynalazcy dojarki. Na lewej ręce miała mnóstwo bransoletek, a pod szyją przypięła broszkę w kształcie węża. Na stoliku leżała talia kart obok napisu: MAGIA TAROTA.

212

— Poproszę — powiedziała Emily. Wróżka siedziała w miejscu publicznym, pośrodku holu, na oczach wszystkich. Kobieta wskazała na nią palcem zakończonym długim paznokciem. — Przyda ci się. Dziś coś ci się przytrafi. Coś, co zmieni twoje życie. Emily poczuła napięcie w całym ciele. — Mnie? — Tak, tobie. Ten chłopak, z którym przyszłaś... Tak naprawdę nie jego chcesz. Musisz wrócić do tego, kogo naprawdę kochasz. Emily opadła szczęka. W jej głowie kłębiły się myśli. Wróżka wyglądała tak, jakby chciała coś jeszcze dodać, ale Naomi Zeigler wepchała się przed Emily i usiadła przy stoliku. — Spotkałyśmy się rok ternu — mówiła podniecona Naomi i oparła się na łokciach. — To była genialna wróżba. Emily odeszła. Miała mętlik w głowie. Coś miało jej się przydarzyć? Coś, co... zmieni jej życie? Może Ben zdradzi wszystkim jej tajemnicę? Albo Maya. A. pokaże wszystkim jej zdjęcia? Może Toby dowiedział się o wszystkim od A.? J już wie o sprawie Jenny? Wszystko było możliwe. Emily opłukała twarz zimną wodą i wyszła z łazienki. Wracając do namiotu, wpadła na kogoś. Gdy go rozpoznała, zamarła. — Hej — powiedział Ben sztucznie przyjaznym tonem. Miał czarny garnitur. Do klapy wpiął małą białą gardenię. H-hej — wyjąkała Emily. — Nie wiedziałam, że przyjdziesz.

213

— Ja też się ciebie tu nie spodziewałem — Ben nachylił się do niej. — Fajny ten twój chłopak. — Gdy mówił „twój chłopak", palcami pokazał w powietrzu cudzysłów. — Widziałem was wczoraj na zawodach. Ile mu zapłaciłaś za to, że tu z tobą przyszedł? Emily poszła dalej. W ciemnym holu modliła się, żeby nie potknąć się w butach na obcasach. Słyszała za sobą kroki Bena. — Czemu uciekasz? - zawołał radośnie. — Daj mi spokój — rzuciła, nawet się nie odwracając. — To twój ochroniarz? Ochrania cię na zawodach i tutaj? A gdzie się teraz podziewa? Czy wynajęłaś go, żeby wszystkich przekonać, że nie jesteś lesbą? - Ben zachichotał złośliwie. — Ha, ha — Emily odwróciła się i spojrzała mu prosto w oczy. — Ale zabawne. — Tak? — Ben przyparł ją do ściany. Tak po prostu. Chwycił ją za nadgarstki i przycisnąl całym ciężarem ciała. — To cię bawi? Ben działał gwałtownie, a jego ciało było ciężkie. Parę metrów dalej ludzie wchodzili do łazienki. Czy nikt nie widział, co się dzieje? — Przestań — wydusiła z siebie Emily. Jego mocna dłoń powędrowała pod sukienkę Emily i przesuwała się po jej kolanie. — Powiedz, że ci się to podoba - powiedział jej do ucha. — Albo powiem wszystkim, że jesteś lesbą. Łzy napłynęły do oczu Emily. — Ben wyszeptała, zaciskając uda. Nie jestem lesbijką.

214

— Więc powiedz, że ci się to podoba - warknął Hen i ścisnął jej nagie udo. Jego dłoń zbliżała się do jej majtek. Kiedy z sobą chodzili, nigdy nie posunęli się tak daleko. Emily zagryzła wargi tak mocno, że wydawało jej się, że krwawią. Już miała ulec i powiedzieć, że jej się to podoba, dla świętego spokoju, ale ogarnęła ją furia. Niech myśli, co chce. Niech powie wszystkim. Nie ma prawa tak jej traktować. Oparła się o ścianę, a potem kopnęła Bena z całej siły w krocze. — Uff! — Ben cofnął się i złapał za krocze. Zaskamlał cicho. — Co ty...? Emily wygładziła sukienkę. Odwal się ode mnie. — Czuła gniew w każdej komórce ciała. — Bo pożałujesz, Ben zrobił kilka kroków w tył, aż wreszcie trafił na ścianę. Kolana ugięły się pod nim i osunął się na podłogę. — To naprawdę zły ruch — wymamrotał, siedząc na podłodze. — Nie boję się — rzuciła Emily i odeszła. b Kroczyła dumnie, żeby tylko nie dać po sobie poznać, jak bardzo ją zranił. Chciało jej się płakać. — Hej — ktoś delikatnie chwycił ją za ramię. Kiedy otarła łzy, zobaczyła przed sobą Mayę. — Widziałam wszystko - wyszeptała Maya, pokazując w kierunku wciąż leżącego Bena. — W porządku? — Tak — rzuciła Emily. Nie mogła z siebie wydobyć ani słowna więcej. Próbo wała się opanować, ale nie dała rady. Oparła się o ścianę

215

i zakryła twarz rękami. Musi policzyć do dziesięciu, wtedy się uspokoi. R a z . . . d w a... trzy... Maya dotknęła jej ramienia. — Tak mi przykro, Em. — Nie martw się — Emily powoli przychodziła do siebie, choć nadal zasłaniała twarz. O s i e m... d z i e w i ę ć... dziesięć... Odsłoniła twarz i wyprostowała się. — Poradzę sobie. Patrzyła przez chwilę na japońską sukienkę w kolorze kości słoniowej, którą miała na sobie Maya. Wyglądała o wiele piękniej niż wszystkie te blondynki udające francuski szyk w sukienkach od Chanel. Przesunęła dłońmi po bokach swojej sukienki, zastanawiając się, czy Maya też ją obserwuje. — Chyba... muszę wracać do swojego partnera — wyjąkała. Maya przesunęła się lekko w bok. Ale Emily nic mogła się ruszyć. — Zanim pójdziesz, zdradzę ci mały sekret — powiedziała Maya. Emily przysunęła się do niej, a Maya nachyliła się do jej ucha. Prawie dotknęła go wargami. Emily poczuła ciarki na plecach i słyszała swój własny ciężki oddech. Nie powinna tak reagować, ale po prostu... ni e p o t r a f i ł a inaczej. „Musisz wrócić do tego, kogo naprawdę kochasz". — Zaczekam na ciebie — wyszeptała Maya trochę smutnym, ale bardzo seksownym głosem. - Choćby nie wiem ile to miało potrwać.

216

25 ŻYCIE SURREALISTYCZNE. W ROLI GŁÓWNEJ HANNA MARIN W sobotni wieczór Hanna jechała windą do swojego apartamentu w ekskluzywnym hotelu w Filadelfii. Czuła się wspaniale, była wypoczęta i zrelaksowana. Właśnie zafundowała sobie peeling z trawą cytrynową, półtoragodzinny masaż i opalanie. Udało jej się rozluźnić. Poza tym była tali daleko od Rosewood... i od A. Przynajmniej taką miała nadzieję. .Weszła do dwupokojowego apartamentu. Tata siedział na kanapie. -Hej. Jak było? — Cudownie. Hanna spojrzała na niego i ogarnęło ją jednocześnie szczęście i smutek. Chciała mu powiedzieć, że jest taka wdzięczna, że znowu są razem. A jednak zdawała sobie sprawę, że ich wspólna przyszłość wisi na włosku. I A. może ten włosek przeciąć w każdej chwili. Może to, co

217

powiedziała wczoraj Naomi i Riley, ocali ją. A może nie? Może powinna mu powiedzieć wszystko o sprawie Jenny, zanim zrobi to A. Zacisnęła usta i wbiła wzrok w dywan. — Muszę wziąć szybki prysznic, jeśli mamy zdążyć do Le Bec-Fin. — Chwileczkę — tata wstał. — Mam dla ciebie jeszcze jedną niespodziankę. Hanna odruchowo spojrzała na jego dłonie. Miała nadzieję, że trzyma w nich niespodziankę. Może to coś, co zrekompensuje jej wszystkie tandetne kartki urodzinowe, które przysyłał przez lata. Ale w dłoniach miał tylko telefon. Z sąsiedniego apartamentu dobiegło pukanie. — Tom? Już przyszła? Hanna zamarła. Krew odpłynęła jej z twarzy. Rozpoznała ten głos. — Kate i Isabel też przyjechały — wyszeptał tata. — Idą z nami do Le BeoFin, a potem na Mamma Mia! W czwartek mówiłaś, że chcesz to obejrzeć. — Zaraz! — Hanna zastąpiła mu drogę, kiedy ruszył w kierunku drzwi. — T y je zaprosiłeś? — Tak — tata patrzył na nią rozbieganymi oczami. — A niby kto? „A.", pomyślała Hanna. To akcja w stylu A. Myślałam, że pójdziemy we dwoje. — Nigdy ci tego nie obiecywałem. Hanna uniosła brwi. Obiecał. Nie? — Tom? — zawołała Kate. Hanna poczuła ulgę. Kate nie mówiła do niego „Tato" ani „tatusiu". Zacisnęła dłoń na nadgarstku taty. 218

Ojciec stał w drzwiach. Patrzył to w jedną, to w drugą stronę, wyraźnie zakłopotany: — Hanno, one już tu są. Myślałem, że ci się to spodoba. — Dlaczego...? „Dlaczego tak myślisz? — chciała zapytać Hanna. — Przy Kate czuję się jak kupa gówna, a kiedy jest w pobliżu, nawet mnie nie zauważasz. To dlatego nie rozmawiałam z tobą przez te wszystkie lata". Twarz taty wyrażała ogromne rozczarowanie i smutek. Pewnie planował to od dawna. Hanna patrzyła na frędzle przy tureckim dywanie. Czuła, jak coś ściska ją w gardle. — Musisz je wpuścić — wymamrotała. Kiedy tata otworzył drzwi, Isabel wrzasnęła tak, jakby przyleciała z odległej galaktyki, a nie z sąsiedniego stanu. Nadal była za chuda i za mocno opalona. Oczy Hanny powędrowały w kierunku pierścionka na jej palcu. Miał trzykaratowy diament od Tiffany'ego. Hanna znała katalog na wyrywki. Weszła Kate. Piękniejsza niż kiedykolwiek. Miała sukienkę na ramiączkach w paski w rozmiarze trzydzieści cztery, a jej kasztanowe włosy były chyba dłuższe niż kilka lat temu. Z gracją położyła torebkę od Louisa Vuittona na stoliku. Hannę trafił szlag. Kate pewnie nigdy nie potykała się w swoich szpilkach od Jimmy’go Choo i nie ślizgała się na drewnianej podłodze, świeżo nawoskowanej przez sprzątaczkę. Kate miała napięcie wymalowane na twarzy, jakby nie chciała tu przyjeżdżać. Ale na widok Hanny jej rysy złagodniały. Zmierzyła ją wzrokiem, od żakietu Chloe po sandałki na obcasie. A potem się uśmiechnęła.

219

— Cześć — powiedziała, wyraźnie zaskoczona. — Ładnie wyglądasz. Położyła dłoń na ramieniu Hanny, ale na szczęście nie rzuciła się jej w objęcia. Bo wtedy zauważyłaby, jak bardzo Hanna jest roztrzęsiona. — Wszystko wygląda wspaniale — powiedziała Kate, patrząc na menu. — To prawda — potwierdził pan Marin. Przywołał gestem kelnera i zamówił butelkę pinot grigio. Spojrzał ciepło na Kate, Isabel i Hannę. — Tak się cieszę, że tu jesteśmy. Razem — powiedział. — Naprawdę miło cię znowu widzieć, Hanno — dodała Isabel. — Tak - przytaknęła Kate. Hanna patrzyła na srebrne sztućce. To jakiś surrealizm. Ale nie ten fajny, jak surrealizm wzoru na sukience od Zaca Posena. Raczej surrealizm koszmaru sennego. Hannie przypomniało się opowiadanie, w którym jakiś Rosjanin obudził się pewnego dnia jako karaluch. Czytała je na zajęcia z literatury. — Kochanie, co zamawiasz? - zapytała ją Isabel, kładąc dłoń na dłoni taty. Była taka... pospolita. I za mocno opalona. Może dodawało to urody modelkom, czternastolatkom i Brazylijkom. Me nie paniom w średnim wieku z Maryland. — Hmm. Co to jest pintade? To jakaś ryba? Hanna przejrzała menu. Nie wiedziała, na co ma ochotę. Wszystko było smażone albo polane gęstym sosem.

220

— Kate, przetłumaczysz? — Isabel spojrzała na córkę. — Kate płynnie mówi po francusku. „No jasne", pomyślała Hanna. — Zeszłe lato spędziliśmy w Paryżu - wyjaśniła Isabel. Hanna zasłoniła się kartą win. W Paryżu? Z jej tatą? — Ty też się uczysz języków? — Mhm — Hanna wzruszyła ramionami. Przez rok uczyłam się hiszpańskiego. Isabel wydęła usta. — A jaki jest twój ulubiony przedmiot w szkole? — Literatura. — Mój też! — wykrzyknęła Kate. — Kate dostała w zeszłym roku nagrodę za najlepsze oceny z tego przedmiotu — pochwaliła się Isabel. — Mamo - jęknęła Kate. Spojrzała na Hannę i powiedziała bezgłośnie: „Przepraszam". Hanna nadal nie wiedziała, czemu wyraz znudzenia na twarzy Kate zmienił się na jej widok. Sama kiedyś zrobiła taką minę. W dziewiątej klasie nauczyciel od literatury wyznaczył ją do oprowadzenia po szkole chilijskiego ucznia Carlosa. Wpadła do gabinetu obrażona, pewna, że Carlos to wieśniak, który tylko zepsuje jej reputację. Kiedy weszła do biura, zobaczyła wysokiego, zielonookiego chłopaka o falistych włosach, który wyglądał tak, jakby od urodzenia grał w siatkówkę plażową. Wyprostowała się i sprawdziła, czy ma świeży oddech. Kate pewnie myślała, że coś je łączy, bo obie są tak samo fajne. — Masz jakieś zajęcia pozaszkolne? — pytała dalej Isabel. — Uprawiasz sport? Hanna wzruszyła ramionami. — Raczej nie. 221

Zapomniała już, że Isabel należała do tych matek, które rozmawiają tylko o sukcesach swoich dzieci, językach, którymi one mówią, nagrodach, zajęciach pozalekcyjnych i tak dalej. Na tym polu Hanna nie miała szans. — Nie bądź taka skromna — tata dotknął jej ramienia. — Masz mnóstwo zajęć poza szkołą. Hanna patrzyła tępo na ojca. Jakich zajęć? Chodzi mu o kradzieże biżuterii? — A klinika dla ofiar poparzeń? — przypomniał jej. — Mama mówiła też, że przyłączyłaś się do jakiejś grupy dyskusyjnej. Hanna otworzyła usta. W chwili słabości powiedziała mamie, że poszła na spotkanie Klubu D. Chciała jej udowodnić, że nie upadła tale nisko, jak wszystkim się zdawało. Nie mogła uwierzyć, że mama powiedziała o wszystkim tacie. — Ja... To nic takiego — wyjąkała. — Co ty mówisz? — pan Marin wskazał na nią widelcem. — T a t o — syknęła Hanna. Czuła na sobie wyczekujący wzrok. Isabel otworzyła jeszcze szerzej swoje wyłupiaste oczy. Kate miała na twarzy leciutki uśmieszek, ale Hanna widziała współczucie w jej oczach. Spojrzała na koszyczek z pieczywem. „A niech to", pomyślała i wepchnęła do ust całą bułkę. — To klub abstynencji seksualnej, okej? — wypaliła z ustami pełnymi ciasta i maku. A potem podniosła się. — Dzięki, tato. — Hanno! Pan Marin odsunął krzesło i wstał, ale Hanna nie zatrzymała się. Dlaczego w ogóle dała się nabrać na tę historyjkę pod tytułem „Chciałbym spędzić z tobą weekend"?

222

Jest dokładnie tak jak poprzednim razem, kiedy ojciec nazwał ją świnką. I pomyśleć, ile dla niego zaryzykowała. Przyznała się tym sukom, że rzyga trzy razy dziennie! A to nawet nie była prawda! Weszła do łazienki, zatrzasnęła drzwi i uklękła przed sedesem. Burczało jej w brzuchu i czuła, że musi coś z tym zrobić. „Uspokój się — powiedziała do siebie, patrząc w swoje odbicie w wodzie w sedesie. — Dasz sobie radę". Wstała. Czuła, że trzęsie jej się broda, a łzy zaraz popłyną jej z oczu. Chciała zostać w łazience do końca wieczoru. Niech sobie spędzą ten weekend bez niej. Zadzwonił telefon. Wyjęła go z torebki, żeby wyłączyć. Poczuła skurcz żołądka. Znowu dostała e-mail z tego dziwnego adresu. Skoro wczoraj tak posłusznie wypełniłaś moje polecenie, mam dla ciebie prezent. Jedź natychmiast na Bal Lisa. Sean przyszedł tam z inną dziewczyną, A. Zatkało ją. O mało nie upuściła telefonu na podłogę. Zadzwoniła do Mony. Nadal się do siebie nie odzywały — Hanna nawet nie powiedziała jej, że nie idzie na bal. Mona nie odebrała. Hanna rozłączyła się. Z bezsilności rzuciła telefonem w drzwi. Z kim przyszedł Sean? Z Naomi? A może z jakąś dziwką z Klubu D? Z hukiem wyszła z ubikacji. Starsza pani myjąca ręce aż podskoczyła na jej widok. Już miała wyjść z łazienki, kiedy zauważyła Kate. Siedziała na szezlongu i malowała usta szminką w łososiowym kolorze. Wyglądała zjawiskowo. — Wszystko w porządku? — spojrzała na Hannę ciemnoniebieskimi oczami. — Przyszłam sprawdzić.

223

Hanna zesztywniała. — Tak, już dobrze. Kate uśmiechnęła się. — Nie zrozum mnie źle, ale twój tata czasem potrafi powiedzieć coś zupełnie nie na miejscu. Kiedyś przyszedł po mnie chłopak, z którym umówiłam się na randkę. Gdy wychodziliśmy, twój tata zawołał: „Kate? Na liście zakupów napisałaś OB. Co to jest? W którym dziale to znajdę?". Myślałam, że się zapadnę pod ziemię. — O Boże - Hanna poczuła nagle współczucie. Tak, to w stylu taty. — Ej, nie martw się - powiedziała łagodnie Kate. — On nie chciał cię zranić. Hanna pokręciła głową. — Nie o to chodzi. — Spojrzała na Kate. Ach, do diabła. Może faktycznie coś je łączyło? — To mój byty. Dostałam wiadomość, że właśnie przyszedł na bal z inną dziewczyną. Kate zmarszczyła czoło. — Kiedy się rozstaliście? — Osiem dni temu Hanna usiadła na szezlongu. — Mam ochotę wpaść tam i skopać mu tyłek. — Co cię powstrzymuje? Hanna rozparła się na szezlongu. — Chciałabym, ale... — Wskazała dłonią na drzwi prowadzące do restauracji. — Słuchaj - Kate wstała i zrobiła minę do lustra. — Czemu nic wytłumaczysz się tą grupą wsparcia? Powiedz, że właśnie dostałaś wiadomość od jednej koleżanki, że „czuje pokusę", a ty musisz jechać ją wesprzeć. Hanna uniosła brwi.

224

— Sporo wiesz o grupach wsparcia. Kate wzruszyła ramionami. — Mam kilku przyjaciół, którzy byli na odwyku. O k e e e j. — To niezbyt dobry pomysł. — Dam ci alibi - zaproponowała Kate. Hanna popatrzyła na Kate w lustrze. — Naprawdę? Kate spojrzała na nią znacząco. — Powiedzmy, że jestem ci to winna. Hanna zamarła. Coś jej mówiło, że Kate chodzi o tamte odwiedziny w Armapolis. Poczuła się fatalnie. Kate pamiętała i wiedziała, że zachowała się jak suka. Ale Hanna czuła też satysfakcję. — Poza tym twój Lata mówił, że będziemy się teraz częściej widywać. To chyba dobry początek. Hanna zamrugała. — Tak powiedział? — Jasne. Jesteś jego córką. Hanna dotknęła wisiorka w kształcie serca wiszącego na łańcuszku. Czuła podekscytowanie. Może niepotrzebnie tak się uniosła przy stole. — Zajmie ci to najwyżej dwie godziny. — Nawet mniej. Hanna miała ochotę wsiąść do pociągu, a potem iść na bal i wyrwać tej suce wszystkie kudły. Otworzyła torbę, żeby sprawdzić, czy ma bilet. Kate stała nad nią. Pokazała palcem na coś, co leżało na dnie. — Co to? — To?

225

Kiedy tylko Hanna wyciągnęła z torby ten przedmiot, miała ochotę natychmiast go schować. To był percocet, który ukradła z kliniki. Zupełnie o tym zapomniała. — Dasz mi trochę? — wyszeptała podekscytowana Kate. Hanna spojrzała na nią z ukosa. — Naprawdę chcesz? Kate posłała Hannie łobuzerskie spojrzenie. — Muszę jakoś przetrwać ten musical, na który ciągnie nas twój tata. Hanna wręczyła jej pudełko. Kate wsadziła pigułki do kieszeni, obróciła się na pięcie i pewnym krokiem wyszła z łazienki. Hanna poszła za nią, zupełnie zdezorientowana. To było najbardziej surrealistyczne wydarzenie tego wieczoru. Może następne spotkanie z Kate nie będzie takie złe. Może nawet będzie się dobrze bawiła.

226

26 PRZYNAJMNIEJ NIE MUSI ŚPIEWAĆ CHÓRKÓW Kiedy Spencer i Andrew dotarli na bal, namiot pękał w szwach. Na podjeździe czekało dwadzieścia samochodów, a ci, którzy nie zostali zaproszeni, tłoczyli się wokół wejścia. W środku ludzie okupowali stoliki, bar i tańczyli na parkiecie. Kiedy Andrew wrócił z baru, Spencer sprawdzała wiadomości w telefonie. Żadnych wieści od Wrena. Kiedy chodziła tam i z powrotem po marmurowej mozaice, zastanawiała się, co właściwie tutaj robi. Andrew przyjechał po nią i mimo całego strachu Spencer wykorzystała umiejętności aktorskie, żeby przekonać rodzinę, że byli parą. Pocałowała Andrew w usta, przyjęła od niego kwiaty, pozowała do zdjęcia z policzkiem przyciśniętym do jego policzka, a on był tak spięty, że nie przeszkadzał jej w realizacji planu. Teraz właściwie przestał jej być potrzebny. Niestety nie wiedział o tym. Przedstawiał wszystkim Spencer jako swoją

227

dziewczynę, nawet ich wspólnym znajomym. Chciała iść do toalety i pomyśleć. Musiała się zastanowić, co wie ten gliniarz Wilden i czy Toby to A. i jednocześnie zabójca Ali. Jeśli tak, to czemu rozmawiał z policjantami? A jeśli Toby to nie A.? A jeśli policja dowiedziała się czegoś od A.? — Chyba zaczyna się karaoke - Andrew wskazał na scenę. No jasne, jakaś dziewczyna ryczała właśnie I will survive. — Chcesz zaśpiewać? — Raczej nie — powiedziała Spencer, bawiąc się haftką gorsetu. Rozejrzała się po raz pięćdziesiąty. Miała nadzieję, że jej przyjaciółki zaraz się pojawią. Czuła, że musi je ostrzec przed Tobym i glinami. List od A. wyraźnie jej tego zabraniał. Może jednak uda jej się jakoś przekazać tę wiadomość szyfrem. — Może razem coś zaśpiewamy? — zachęcał Andrew. Spencer odwróciła się do niego. Andrew wyglądał jak jeden z jej labradorów, kiedy proszą o resztki ze stołu. — Chyba powiedziałam „nie". — Och — Andrew dotknął swojego wzorzystego krawatu. — Przepraszam, Wreszcie jednak zgodziła się zaśpiewać chórki w piosence Dirty Christiny Aguilery. Zabawne, że taki porządnicki Andrew wybrał właśnie tę piosenkę. To wiele ułatwiało. Teraz na scenie Total Eclipse of the Heart śpiewały razem Mona Vanderwaal i Celeste jakaś tam, ta ze szkoły dla kwakrów. Już były wstawione i musiały się podtrzymywać, żeby nie stracić równowagi. Co chwilę któraś upuszczała torebkę na podłogę. — Na pewno pójdzie nam lepiej niż im — powiedział Andrew.

228

Stał naprawdę blisko. Czuła jego gorący oddech pachnący gumą Orbit. Poczuła wstręt. Gdy robił tak Wren bardzo jej się to podobało. Andrew to co innego. Potrzebowała świeżego powietrza, czuła, że zaraz zemdleje. — Zaraz wrócę — powiedziała do Andrew i ruszyła w kierunku wyjścia. Kiedy tylko przeszła przez podwójne drzwi do budynku, poczuła, że jej telefon wibruje. Stanęła. Spojrzała na ekran i poczuła ulgę. W r e n . — Wszystko w porządku? — spytała. - Tak się martwiłam! — Zostawiłaś dwanaście wiadomości. Co się dzieje? Spencer czuła, jak uchodzi z niej cały stres. Rozluźniła ramiona. - N i e odpowiadałeś... i myślałam... Czemu nie sprawdziłeś poczty głosowej? Wren chrząknął. Był chyba spięty. — Byłem zajęty. — Myślałam, że... — Co? — Wren zdusił śmiech. - Ze leżę nieprzytomny w rynsztoku? Daj spokój, Spence. — Ale... — Spencer zamilkła, bo nie wiedziała, jak się wytłumaczyć. — Miałam złe przeczucia. — Nic mi nie jest. A co u ciebie? — W porządku — Spencer uśmiechnęła się lekko. — Jestem na beznadziejnym balu z beznadziejnym chłopakiem i wolałabym być teraz z tobą, ale już mi lepiej. Cieszę się, że nic ci nie jest. Kiedy się rozłączyła, poczuła taką ulgę, że miała ochotę podejść do kogoś na tarasie i go pocałować. Nawet Adrianę Peoples, dziewczynę ze szkoły katolickiej, która siedziała

229

u stóp posągu Dionizosa i paliła papierosa. Albo Liama Olsena, hokeistę, który właśnie tulił swoją dziewczynę. Albo nawet Andrew Campbella, który stał za jej plecami, zagubiony i bezradny. Nagle zdała sobie sprawę, że Andrew mógł słyszeć jej rozmowę. — E j — rzuciła w jego stronę. — Jak... długo tu już stoisz? Ale odraza na twarzy Andrew wystarczyła jej za odpowiedź. — Słuchaj — powiedziała. Mogła przecież uciąć sprawę w paru słowach. - Prawda jest taka, że między nami do niczego nie dojdzie. Mam chłopaka. Andrew najpierw wyglądał na zdumionego. Potem na urażonego. Potem na zażenowanego. A w końcu ogarnął go gniew. Emocje tak szybko zmieniały się na jego twarzy, że wydawało jej się, że ogląda je jak film w przyspieszonym tempie. — Wiem — wskazał na jej telefon. — Słyszałem twoją rozmowę. No jasne. ~ Przykro mi, ale... Andrew uniósł dłoń do góry, żeby jej przerwać. — To czemu przyszłaś ze mną, a nie z nim? Twoi rodzice go nie akceptują? I wzięłaś mnie, żeby ich oszukać? — Nie — powiedziała szybko Spencer. Zrobiło jej się głupio. Sprawa była tak oczywista czy Andrew miał tak przenikliwą intuicję? — To... nie tak łatwo wyjaśnić. Myślałam, że będziemy się dobrze bawić. Nie chciałam cię zranić. Pasmo włosów zasłoniło jedno oko Andrew. — Prawie dałem się nabrać — ruszył w kierunku drzwi. — Andrew! - zawołała Spencer. — Poczekaj!

230

Kiedy patrzyła, jak znika w tłumie, ogarnął ją dziwny chłód. Wybrała niewłaściwego chłopaka na randkę. Trzeba było zaprosić Ryana Vreelanda, ukrywającego się geja, albo Thayera Andersona, który byt tak pochłonięty koszykówką, że nie interesowały go dziewczyny. Wbiegła do namiotu i rozejrzała się. Była Andrew winna przeprosiny. W bladym świetle świec trudno było go znaleźć. Zauważyła Noela i tę dziewczynę od kwakrów, jak tańczą na parkiecie i popijają ukradkiem z piersiówki Noela. Naomi Zeigler i James Freed śpiewali jakąś piosenkę Avril Lavigne, której Spencer nie cierpiała. Mason Byers i Devon Arliss zaczęli się całować. Kirsten Culleri i Bethany Wells szeptały w kącie. — Andrew? — zawołała. Po przeciwnej stronie sali zauważyła Emily. Miała różową sukienkę, ramiona okryła różowym szalem z kaszmiru. Spencer podeszła w jej kierunku, ale nagle zdała sobie sprawę, z kim Emily przyszła. Kiedy przyglądała się temu chłopakowi, on spojrzał w jej stronę. Miał ciemne, granatowe oczy, dokładnie takie same jak w jej śnie. Spencer westchnęła i cofnęła się o krok. „Dopadnę was, gdy się tego będziecie najmniej spodziewały".

231

27 ARIĘ WYDAJEMY TYLKO NA RECEPTĘ Aria oparła się o bar i zamówiła filiżankę kawy. W namiocie zebrał się taki tłum, że czuła pot na sukience. A była tu zaledwie od dwudziestu minut. — Hej — nagle obok stanął jej brat. Miał na sobie ten sam ciemny garnitur, który włożył na pogrzeb Ali, i wypolerowane buty pożyczone od Byrona, — Hej — odpowiedziała zdumiona Aria piskliwym głosem. — Nie wiedziałam, że się wybierasz na bal. Kiedy wyszła spod prysznica, przygotowując się do balu, w domu nikogo już nie było. Przez chwilę wydawało jej się, że rodzina ją opuściła. — Tak. Przyszedłem z... Mike odwrócił się i pokazał palcem na chudą, bladą dziewczynę, którą Aria pamiętała z przyjęcia u Noela. — Ładna, prawda? — Tak — Aria wypiła kawę trzema łykami i zauważyła, że ręce jej się trzęsą. To już czwarta filiżanka w ciągu godziny.

232

— Gdzie Sean? — zapytał Mike. — To z nim przyszłaś? Wszyscy o tym mówią. — Naprawdę? — zapytała Aria nieśmiało. — Tak. Jesteście na ustach wszystkich. Aria nie wiedziała, czy powinna się cieszyć, czy martwić. Już słyszała te plotki na swój temat. — Gdzieś mi zniknął. — Czemu? Najgorętsza para wieczoru już się rozstała? Nie... Tak naprawdę Aria chowała się przed Seanem. Wczoraj, kiedy Meredith powiedziała, że kocha jej ojca, Aria pobiegła do Seana i rozpłakała się. Przez myśl jej nie przeszło, że Meredith powie coś takiego. Teraz, kiedy poznała prawdę, czuła się taka bezradna. Los jej rodziny został przypieczętowany. Przez dziesięć minut płakała w ramionach Seana. „Co ja teraz zrooooobię?" Sean uspokoił ją, zawiózł do domu, a nawet zaprowadził do pokoju, położył do łóżka, a obok ułożył Swinulę, jej ulubionego pluszaka. Zaraz po jego wyjściu Aria wstała z łóżka. Zajrzała do sypialni rodziców. Mama spała. Sarna. Aria nie mogła jej obudzić. Kiedy obudziła się kilka godzin później, poszła znowu do sypialni, z mocnym postanowieniem, że te r a z Wo zr o b i . Ale tym razem Byron leżał obok Elli i obejmował ją ramieniem. Czemu ją tuli, skoro kocha inną? Bankiem obudziła się po godzinie snu ze spuchniętymi oczami i różową wysypką. Czuła się, jakby miała kaca. Kiedy przypomniała sobie wydarzenia z poprzedniego dnia, zakopała się pod kołdrą ze wstydu. Sean położył ją do łóżka. Obsmarkała mu rarnię. Zawodziła jak jakaś wariatka. Najlepszy sposób, żeby stracić faceta, to go

233

obsmarkać od stóp do głów. Kiedy Sean przyjechał po nią — zadziwiające, że w ogóle się pojawił — wypytywał o zeszłą noc. Aria ucięła rozmowę, mówiąc, że wszystko już w porządku. Sean popatrzył na nią dziwnie, ale nie kontynuował tematu. A teraz go unikała. Mike oparł się o drewniany bar. Poruszał głową w takt piosenki zespołu Franz Ferdinand. Uśmiechał się, jakby był z siebie dumny. Aria wiedziała, że czuł się świetnie, bo choć był dopiero w drugiej klasie, już dostał się na Bal Lisa. Ponieważ jednak tak dobrze go znała, wyczuwała w nim także ból i smutek. Tak samo było w dzieciństwie, kiedy bawili się na basenie, a rówieśnicy przezywali go „pedałek", bo nosił białe spodenki, które w praniu zafarbowały na różowo. Mike nie dał po sobie poznać, że go to dotknęło, ale potem widziała, jak płakał w kącie. Chciała go jakoś pocieszyć. Chciała powiedzieć, że jest jej przykro, lecz będzie musiała powiedzieć o wszystkim Elli. I to jeszcze tej nocy, po powrocie. I że to nie jego wina, a jeśli ich rodzina się rozpadnie, to jakoś sobie poradzą. Ale wiedziała też, że jeśli tylko spróbuje, Mike ucieknie. Aria wzięła filiżankę z kawą i odeszła od baru. Musiała się gdzieś ruszyć. — Ario — usłyszała za sobą głos Seana. Stał jakieś trzy metry za nią, obok stolika. Miał rozczarowanie wypisane na twarzy. W panice Aria odstawiła filiżankę i pobiegła do łazienki. Spadł jej but. Próbowała go włożyć, nie zatrzymując się, i wpadła w sam środek jakiejś grupki ludzi. Próbowała się przepchać, ale nikt nie ustępował jej z drogi. — Hej — Sean stanął obok.

234

— Och — Aria próbowała przekrzyczeć muzykę i zachowywać się nonszalancko. - Hej. Sean wziął Arię pod rękę i zaprowadził na parking. Ryło tam zupełnie pusto. Sean odebrał kluczyki od parkingowego. Pomógł Arii wsiąść do samochodu i odjechał kawałek. — Co się z tobą dzieje? — zapytał. — Nic - Aria gapiła się przez okno. — Wszystko okej. — Chyba jednak nic. Wyglądasz jak zombie. Przerażasz mnie. — Ja po prostu... - Aria bawiła się perłową bransoletką. — Nie wiem. Nie chcę ci zawracać głowy. — Dlaczego? W zruszyła ramionami. — Bo nie musisz tego wysłuchiwać. Masz mnie pewnie za idiotkę, która ma bzika na punkcie rodziców. Mówię tylko o tym. — No... tak właśnie było. Ale przecież... — Nie pogniewam się — przerwała mu — jeśli pójdziesz się bawić z innymi dziewczynami. Jest kilka ładnych. Sean zamrugał. Był zdezorientowany. — Nie chcę tańczyć z nikim innym. Zapadła cisza. Z namiotu dobiegał tylko rytm basów Z jakiejś raperskiej piosenki. — Myślisz o rodzicach? - zapytał cicho Sean. Skinęła głową. — Tak. Muszę dziś o wszystkim powiedzieć mamie. — Dlaczego mu s i s z ? — Bo,.. — Aria nie mogła mu powiedzieć o A. — Bo to mój obowiązek. To nie może dłużej trwać. Sean westchnął.

235

— Niepotrzebnie się tak stresujesz. Może prześpij się z tym? Najpierw Aria chciała go kopnąć, ale w ostatniej chwil i dała spokój. — Powinieneś tam wrócić, Sean. Nie pozwól mi zrujnować tego wieczoru. — Aria... — Sean westchnął poirytowany. — Przestań. Aria skrzywiła się. — Chyba nie będzie z nas pary, — Czemu? — Bo... Urwała. Nie wiedziała, co tak naprawdę chce powiedzieć. Bo nie była typową dziewczyną z Rosewood? Bo nawet jeśli Sean trochę ją lubił, to miała tyle negatywnych cech, o których jeszcze nie wiedział? Czuła się jak jeden z tych cudownych leków, które reklamują w telewizji. Narrator zazwyczaj odczytuje długie wyznania tych, którym lekarstwo pomogło, ale na końcu dodaje cicho, że możliwe skutki uboczne to palpitacje i pryszcze. O niej mógłby powiedzieć: „Fajna, sensowna dziewczyna... ale bagaż rodzinny może wywoływać u niej napady psychozy, w wyniku których obsmarka ci twoją piękną koszulę". Sean położył dłoń na jej dłoni. — Nie bój się, nie przestraszyłem się tego, co stało się wczoraj. Naprawdę cię lubię. A nawet lubię cię bardziej, z powodu tego, co widziałem. Oczy Arii wypełniły się łzami. — Naprawdę? — Naprawdę.

236

Przycisnął swoje czoło do jej czoła. Aria wstrzymała oddech. Wreszcie ich usta się dotknęły. A potem jeszcze raz. Mocniej. Aria wpiła się w jego usta i chwyciła go za kark. Przyciągnęła go do siebie. Miał takie ciepłe ciało. Chwycił ją w talii. Mocno gryźli swoje wargi i głaskali swoje ciała. Oderwali się od siebie, dysząc ciężko i patrząc sobie w oczy. Znowu do siebie przywarli. Sean rozpiął zamek w sukience Arii. Zdjął marynarkę i rzucił na tylne siedzenie. Ona rozpięła guziki jego koszuli. Całowała jego cudowne uszy i włożyła rnu dłonie pod koszulę. Głaskała jego gładką skórę. Chwycił ją w pasie, choć siedział w niewygodnej pozycji. Odchylił oparcie fotela, podniósł Arię i posadził sobie na kolanach. Oparła się plecami o kierownicę. Odchyliła głowę, gdy Sean całował jej szyję. Kiedy otworzyła oczy, zobaczyła coś — żółtą karteczkę pod wycieraczką na przedniej szybie. Najpierw myślała, że to jakaś ulotka reklamująca afterparty po Balu Lisa. I wtedy zauważyła wielkie litery napisane grubym flamastrem. Nie zapomnij, że masz czas do północy! Wyrwała się z objęć Seana. — Co się dzieje? — zapytał. Pokazała na kartkę trzęsącą się dłonią. — Ty to napisałeś? Co za głupie pytanie. Przecież doskonale wiedziała, kto to zrobił.

237

28 NIE MA ZABAWY BEZ HANNY MARIN Kiedy taksówka zatrzymała się przed Kingman Hall, Hanna rzuciła dwadzieścia dolarów kierowcy, starszemu, łysiejącemu mężczyźnie, który strasznie się pocił. — Reszta dla pana. Zatrzasnęła drzwi i pobiegła do wejścia, czując zaciśnięty żołądek. Na dworcu w Filadelfii kupiła paczkę chipsów i zjadła je w pięć minut. Fatalne posunięcie. Po prawej stronie zauważyła recepcję. Chuda jak szczapa blondynka, z krótko ostrzyżonymi włosami i grubymi kreskami wokół oczu, sprawdzała bilety i nazwiska na liście. Hanna zawahała się. Nie mogła znaleźć biletu. Wiedziała, że gdy spróbuje ich przekupić, odeślą ją z kwitkiem. Zmrużyła oczy i popatrzyła na rozświetlony namiot, który wyglądał jak wielki urodzinowy tort. Seanowi nie ujdzie to na sucho. Wejdzie tam, a ta chudzina w recepcji me będzie miała nic d o powiedzenia.

238

Wzięła głęboki oddech i pędem przebiegła obok recepcji. — Hej — usłyszała za sobą głos. — Poczekaj! Ukryła się za kolumną. Umięśniony ochroniarz w smokingu przebiegł obok i stanął, rozkładając bezradnie ręce. Wzruszył ramionami i powiedział coś do krótkofalówki. Hanna poczuła satysfakcję jak wtedy, gdy kradła biżuterię. W środku roiło się od gości. Nigdy wcześniej nie było tu tyle ludzi. Większość dziewczyn na parkiecie zdjęła buty i kręciła nimi w powietrzu. Przy barze było równie tłoczno. Przed stanowiskiem zapisów na karaoke ustawiła się olbrzymia kolejka. Stoliki były nakryte do kolacji. Hanna chwyciła za łokieć Amandę William son, drugoklasistkę, która od jakiegoś czasu próbowała się z nią zaprzyjaźnić. — Heeej — twarz Amandy rozjaśniła się. — Widziałaś Seana? - warknęła Hanna. Amanda zrobiła zdziwioną minę. Wzruszyła ramionami. — Nie jestem pewna... Hanna ruszyła dalej z bijącym sercem. Może nie przyszedł. Skręciła i prawie wpadła na kelnera niosącego olbrzymią tacę z serami. Wzięła gigantyczny kawałek cheddara i wsadziła sobie do ust. Przełknęła od razu, nawet nie poczuła smaku. — Hanna! - Naomi Zeigler ubrana w złotą sukienkę i za bardzo opalona wołała do niej z daleka. — Ale fajnie, że wpadłaś! Myślałam, że nie przyjdziesz! Hanna zmarszczyła czoło. Naomi stała wczepiona w Jamesa Freeda. — Przyszliście razem? - Hanna wskazała na nich ręką. Myślała, że to Naomi poderwała Seana. Naomi skinęła głową. Nachyliła się do niej. 239

— Szukasz Seana? zdumiona pokręciła głową. — Wszyscy o tym gadają. Nie mogłam uwierzyć. Serce Hanny zabiło szybciej. — Gdzie on jest? — Spokojnie, jest tutaj. James wyciągnął z wewnętrznej kieszeni marynarki butelkę po coli, pełną jakiegoś przezroczystego płynu, którego dolał do soku pomarańczowego. Napił się i uśmiechnął. — Wydawało mi się, że do siebie nie pasują — ciągnęła Naomi. — Mówiłaś, że nadal się przyjaźnicie, tak? Powiedział ci, czemu się z nią umówił? — Daj spokój — James szturchnął Naomi. - Jest ładna. - K t o ? — zawołała Hanna. Czemu dowiadywała się o wszystkim ostatnia? — O, tam — Naomi wskazała na drugi koniec sali. Hannie wydawało się, że tłum się rozstąpił i specjalnie dla niej włączono reflektor. Przy aparaturze do karaoke stał Sean i obejmował wysoką dziewczynę w sukience w czarno-białe grochy. Położył dłoń na jej karku, a jej dłoń znajdowała się niebezpiecznie blisko jego pośladków. Dziewczyna odwróciła się i Hanna natychmiast rozpoznała tę niezwykłą twarz elfa o oryginalnych rysach i granatowoczarnych włosach. Ar i a . Hanna wrzasnęła. — O Boże, nie wiedziałam, że nie wiesz. — Naomi objęła Hannę ramieniem, jakby chciała ją pocieszyć. Hanna wyrwała jej się i ruszyła pędem przez salę w stronę Arii i Seana, którzy się obejmowali. Nie tańczyli, tylko się obejmowali. D e b i l e . Hanna stała obok nich przez kilka sekund. Aria otworzyła jedno oko, a potem drugie. Westchnęła cicho. 240

— Hm, hej, Hanno. Hannę przepełniał gniew. — Ty... d z i w ko . Sean zasłonił Arię. — Uspokój się... — Mam się uspokoić? — głos Hanny wibrował. Wskazała na Seana. Była tali zła, że trzęsły jej się ręce. — Powiedziałeś... że nie przyjdziesz, bo wszyscy koledzy przychodzą z dziewczynami, a potem zrobiłeś mi to! Scan wzruszył ramionami. — /mieniłem zdanie. Hanna poczuła ciepło na twarzy, jakby ją spoliczkowano. — Mieliśmy iść na ra n d k ę w tym tygodniu! — Mieliśmy iść na ko l a c j ę - poprawił ją Sean. —Jak przyjaciele. — Uśmiechnął się do niej, jakby była wychowanką przedszkola dla dzieci opóźnionych w rozwoju. — Zerwaliśmy z sobą w piątek. Zapomniałaś? Hanna zamrugała. — I co? Teraz jesteś z nią? — No... — Sean spojrzał na Arię. — Tak. Hanna chwyciła się za brzuch. Zrobiło jej się niedobrze. To jakiś żart. Sean i Aria pasowali do siebie jak legginsy do grubasa. Spojrzała na sukienkę Arii. Miała rozpięty zamek. Widać jej było koronkowy stanik bez ramiączek. — Cycki ci wystają — warknęła i pokazała palcem na dziurę. Aria spojrzała w dół, zasłoniła dekolt dłońmi i dopięła zamek. — Skąd wzięłaś tę sukienkę? — zapytała Hanna. — Z bazaru?

241

Aria wyprostowała się. — Tak, a bo co? Spodobała mi się. — Może — Hanna przewróciła oczami. — Ale z ciebie męczennica. - Spojrzała na Seana. — Zresztą to was łączy. Wiesz, że Sean ślubował czystość do trzydziestego roku życia? Może i cię wymacał, ale na pewno nie pójdzie na całość. Złożył świętą obietnicę. — Hanna! — uciszył ją Sean. — Ja uważam, że jest ciotą i to dlatego. A ty jak myślisz? — Hanno... — W głosie Seana słychać było błagalny ton. — Co? - rzuciła Hanna. - Jesteś kłamcą. I dupkiem. Kiedy Hanna rozejrzała się, zauważyła tłum, który zebrał się wokół. Obok stali ci, którzy zawsze chodzili na imprezy, i ci, którzy musieli się na nie wpraszać. Dziewczyny powszechnie uważane za debilki, grubawi chłopcy, atrakcyjni tylko dlatego, że można ich było wyśmiać, bogate dzieciaki, które wydawały mnóstwo pieniędzy i wszyscy się za nimi uganiali, bo byli piękni, interesujący albo po prostu potrafili manipulować ludźmi. W7szyscy się na nich gapili, spragnieni skandalu. Słychać było szepty. Hanna spojrzała ostatni raz na Seana, lecz nic nie powiedziała. Uciekła. W łazience wepchała się na początek kolejki i weszła do środka. — Suka! - zawołał ktoś, ale Hanna miała to w nosie. Kiedy drzwi się za nią zamknęły, stanęła nad sedesem i natychmiast zwróciła chipsy i wszystko, co zjadła tego wieczoru. Kiedy skończyła, rozpłakała się. Te miny. Ta li t o ś ć . Hanna pozwoliła sobie na łzy w obecności innych. Kiedy wymyśliły siebie na nowo razem z Moną, ustaliły, że nigdy nie będą płakać na oczach 242

innych ludzi. Poza tym była taka naiwna. Naprawdę wierzyła, że Sean do niej wróci. Po to poszła do kliniki i do Klubu D, chciała się zmienić, a on... myślał już o kimś innym. Kiedy otworzyła drzwi do łazienki, nie było już nikogo. Panowała cisza. Słychać było, jak woda kapie na posadzkę. Hanna spojrzała do lustra, żeby sprawdzić, jak fatalnie wygląda. Westchnęła. Patrzyła na nią Hanna, której nie znała. Gruba, brązowowłosa, z pryszczami. Miała różowy aparat na zębach i mrużyła oczy, bo nie chciała nosić okularów. Zakryła oczy z przerażenia. „Ib sprawka A. — pomyślała. — A. mi to robi". A potem przypomniała sobie ostatnią wiadomość. Skoro do A. dotarła informacja, że Sean jest na balu z inną dziewczyną, to znaczy... że A. gd z i e ś s i ę t u kr ę c i . -Hej. Hanna poderwała się i odwróciła. W drzwiach stała Mona. Wyglądała olśniewająco w czarnej sukience, której na pewno nie kupiła na ich wspólnych zakupach. Miała włosy związane w kucyk i promienną cerę. Hanna poczuła wstyd. Pewnie miała wymiociny wokół ust. Wróciła pędem do kabiny. — Poczekaj - Mona chwyciła ją za ramię. Kiedy Hanna odwróciła się, Mona wyglądała na zatroskaną. - Naomi mówiła, że nie przyjdziesz. Hanna znowu spojrzała w lustro. Tym razem rozpoznała siebie. Miała trochę czerwone oczy-, ale poza tym wyglądała w porządku. — To przez Seana, prawda? - zapytała Mona. — Zobaczyłam ich, jak tu przyjechałam. Tak mi przykro. Hanna zamknęła oczy. — Czuję się jak idiotka.

243

— To on jest idiotą. Patrzyły na siebie. Hanna poczuła wyrzuty sumienia. Przyjaźń Mony wiele dla niej znaczyła, a ona tak ją zaniedbała. Nawet nie pamiętała, o co się pokłóciły. — Tak mi przykro, Mon. Przepraszam za wszystko. — To mnie jest przykro - powiedziała Mona. Objęły się mocno. — O Boże, tu jesteś. Spencer Hastings podeszła do nich i wyrwała Hannę z objęć Mony. Musimy pogadać. Hanna zwolniła uścisk. — Co? Czemu? — zapytała zirytowana. Spencer zmierzyła wzrokiem Monę. — Nie tutaj. Chodź ze mną. — Hanna nie musi nigdzie iść. — Mona wzięła Hannę za rękę i odciągnęła na bok. — Tym razem musi — Spencer podniosła głos. —To pilne. Mona ścisnęła mocno ramię Hanny. Miała ten sam gniewny wyraz twarzy jak wtedy w centrum handlowym, jakby chciała powiedzieć: „Jeszcze jeden sekret i przysięgam, że koniec z nami". Ale Spencer wyglądała na przerażoną. Coś się stało. Coś poważnego. — Przepraszam — powiedziała Hanna, dotykając dłoni Mony. — Zaraz wrócę. Mona puściła jej ramię. — Dobrze - powiedziała z pretensją w głosie i podeszła do lustra, żeby poprawić makijaż. — Nie spiesz się.

244

29 WYRZUĆ TO Z SIEBIE Spencer bez słowa wyprowadziła Hannę z łazienki. Minęły grupkę ludzi. Zauważyła Arię stojącą samotnie przy barze. — Ty też idziesz. Hanna puściła dłoń Spencer. — Jeśli ona idzie, to ja zostaję. — Hanno, wszystkim powiedziałaś, że rzuciłaś Seana! — przypomniała jej Aria. — Na literaturze. Hanna skrzyżowała dłonie na piersiach. — Ale to nie znaczy, że chciałam, żebyś tu z nim przy chodziła. I mi go odbiła. — Nikogo nie odbiłam! — krzyknęła Aria, unosząc w górę pięści. Spencer przestraszyła się, że Aria zaraz rzuci się na Hannę, i stanęła między nimi. — Wystarczy — oznajmiła. — Przestańcie. Trzeba znaleźć Emily.

245

Zanim zdążyły zaprotestować, powlokła je dalej. Minęły wystawę rzeźb z lodu, kolejkę do karaoke i aukcję biżuterii. Spencer widziała Emily jakieś dwadzieścia minut temu, a teraz nie mogła jej znaleźć. Minęła Andrew, który siedział z przyjaciółmi przy długim stole oświetlonym światłem świec. Zauważył ją i szybko odwrócił wzrok. Zaśmiał się głośno i przeciągle, najwyraźniej chciał, żeby Spencer to usłyszała. Poczuła wyrzuty sumienia, ale nie miała teraz na to czasu. Ścisnęła mocniej dłonie Hanny i Arii. Wokół fontanny zebrało się kilka osób i brodziło w niej na bosaka. Ani śladu Emily. Przy wielkim posągu Pana Hanna oznajmiła, że musi już iść. — Nigdzie nie pójdziesz — powiedziała kategorycznie Spencer. Wepchnęła Arię i Hannę do jadalni. — To dotyczy nas wszystkich. Trzeba znaleźć Emily. — Czemu to takie ważne? — jęknęła Hanna. — Kogo to obchodzi? — Bo... — Spencer zawiesiła głos. — Ona przyszła tu z To-bym. — I co z tego? — zapytała Aria. Spencer wzięła głęboki oddech. — Myślę... że Toby może chcieć ją skrzywdzić. I nas wszystkie. Dziewczyny spojrzały na nią z przejęciem. Czemu? — dopytywała się Aria z rękami na biodrach. Spencer wbiła wzrok w ziemię. Czuła kamień w żołądku. — Myślę, że A. to Toby. — Na jakiej podstawie? — Aria mówiła coraz gniewniej. — Dostałam wiadomość od A. — wyjaśniła Spencer. -Twierdzi, że wszystkie jesteśmy w niebezpieczeństwie. 246

- Dostałaś wiadomość!? — piskliwie zawołała Hanna. — Myślałam, że miałyśmy się o tym zawiadamiać! - Wiem — Spencer patrzyła na swoje buty od Louboutina ze spiczastymi noskami. W7 namiocie kilku chłopaków urządziło konkurs breakdance'u. Noel Kalin próbował zrobić mostek, a Mason Byers kręci! się na pupie. To miała być ta c yw i l i z o w a n a impreza? — Nie wiedziałam, co robić. Dostałam... dwie wiadomości. W pierwszej zabroniono mi was informować. Ale druga brzmiała tak, jakby przysłał ją T oby... A teraz Toby przyszedł tu z Emily, więc... — Zaraz, dowiedziałaś się, że coś nam grozi, i nic nie zrobiłaś? - zapytała Hanna. Nic była rozgniewana, raczej zdezorientowana. - Nie wiedziałam, czy A. nie blefuje — wyjaśniła Spencer. Przeczesała dłonią włosy. — Gdybym wiedziała... - Ja też dostałam wiadomość - przyznała się Aria. Spencer spojrzała na nią. - Tak? Też o Tobym? — Nie... — Aria ważyła każde słowo. — Spencer, co robiłaś w piątek w studiu jogi? — W studiu jogi? — Spencer zmrużyła oczy. — A co to ma...? — Trudno uwierzyć, że to zbieg okoliczności — ciągnęła Aria. — O czym ty mówisz? — wykrzyknęła Spencer. — Ario, czy twoja wiadomość dotyczyła Seana? - wtrąciła się Hanna. - N i e — rzuciła Aria w stronę Hanny i palcem wygładziła brwi. - Cóż, s z ko d a ! — warknęła Hanna. — Też dostałam wiadomość od A., właśnie o Seanie! Ze jest na balu z jakąś dziewczyną... z t o b ą ! 247

— Dziewczyny... — ostrzegła je Spencer, bo nie miała ochoty wracać do tej kłótni. Zamyśliła się. — Zaraz, zaraz. Kiedy dostałaś wiadomość, Hanno? — Dziś wieczorem. — A więc — Aria wskazała na Hannę. - Jeśli dostałaś od A. informację, że Sean jest na balu ze mną, to znaczy, że... — Ze A. gdzieś tu jest, wiem. — Hanna posłała Arii wymuszony uśmiech. Serce Spencer zabiło szybciej. To się działo naprawdę. A. gdzieś tu się czai... A. to Toby. — Chodźcie — Spencer poprowadziła je do długiego korytarza, który wiódł prosto na aukcję. Za dnia w korytarzu było bardzo ciasno. Stało tu mnóstwo zabytkowych mebli, na ścianach wisiały portrety olejne jakichś bogatych staruchów, podłogi skrzypiały. Ale wieczorem na każdym stoliku stała świeczka do aromaterapii, a ściany dekorowano różnokolorowymi lamp kami. Kiedy stanęły pod niebieską żarówką, wyglądały jak trupy. — Powtórzmy jeszcze raz — powiedziała powoli Aria. — Dostałaś wiadomość, której miałaś nam nie przekazywać. Ale jaką wiadomość? Ze A. to Toby? — Nie... — Spencer spojrzała na nie. Miałam wam nie mówić tego, co wiem o sprawie Jenny. Na twarzach dziewczyn pojawiło się przerażenie. „Koniec zabawy", pomyślała Spencer. Wzięła głęboki oddech. — Prawda jest taka... że Toby widział, jak Alison odpala petardę. Wiedział wszystko. Aria cofnęła się o krok i wpadła na stolik. Jakaś porcelanowa figurka zachybotała się, a potem spadła na podłogę

248

i rozbiła się na tysiąc kawałków. Żadna się nie ruszyła, żeby ją sprzątnąć. — Kłamiesz — wyszeptała Hanna. — Chciałabym. — Co to znaczy, że Toby widział? — Arii trząsł się głos. -Ali mówiła coś innego. Spencer złożyła dłonie. — Mówił, że mnie widział. Mnie i Ali. Dziewczyny patrzyły na nią okrągłymi oczami. — Kiedy Jenna miała wypadek, a ja wybiegłam, żeby zobaczyć, co się dzieje, Toby podszedł do mnie i do Ali. Powiedział, że widział, jak Ali odpala petardę. Spencer trząsł się głos. Tyle razy ten koszmar wracał do niej w snach. Traciła poczucie rzeczywistości. — Ali powiedziała mu wtedy, że widziała, jak robi coś... o kr o p n e go . . . i że powie wszystkim. Chyba że Toby weźmie na siebie winę. Zanim uciekł, powiedział, że nas dopadnie. Ale następnego dnia przyznał się do winy. Spencer położyła dłoń na karku. Czuła się tak, jakby cofnęła się w czasie do tamtej nocy. Czuła zapach siarki z zapalonej petardy i woń świeżo skoszonej trawy. Widziała Ali z włosami związanymi w kucyk, w kolczykach z pereł, które dostała na jedenaste urodziny. W oczach poczuła łzy. Przełknęła ślinę i mówiła dalej. — Następna wiadomość brzmiała: „Ranisz mnie, więc i ja cię zranię'1. Zawierała też. ostrzeżenie, że A. zjawi się, gdy będziemy się tego najmniej spodziewały. Rano przyszedł do mnie do domu gliniarz i wypytywał o Ali. Właściwie próbował przyprzeć mnie do muru, jakby wiedział, że coś ukrywam. Myślałam, że to sprawa Toby'ego. A teraz przyszedł tu z Emily. Boję się, że chce ją skrzywdzić. 249

Aria i Hanna milczały. Arii zaczęły się trząść ręce. Na jej szyi i policzkach pojawiły się czerwone plamy. — Czemu wcześniej nam nie powiedziałaś? — Patrzyła z ukosa na Spencer, szukając słów. - Kiedyś, w siódmej klasie, byłam z Tobym na warsztatach aktorskich! Mógł mnie wtedy skrzywdzić... albo nas wszystkie... A jeśli naprawdę zabił Ali, to mogłyśmy ją uratować! — Niedobrze mi — jęknęła Hanna. Spencer płynęły łzy po policzkach. — Chciałam wam powiedzieć, ale się bałam. — Czym Ali zaszantażowała Toby'ego? — pytała Aria. Nic wiem — skłamała Spencer. Bała się, że jeśli zdradzi sekret Toby'ego, z nieba uderzy w nią piorun... Albo Toby się pojawi i okaże się, że ma jakiś nadnaturalny dar i może je podsłuchiwać w każdej sytuacji. Aria patrzyła na swoje dłonie. — Toby wszystko wiedział — powtórzyła. — A teraz... wrócił - Hanna zzieleniała na twarzy. — Wrócił — powtórzyła Spencer. — I jest tutaj. A. to on. Aria chwyciła dłoń Hanny. — Chodź. — Dokąd idziecie? — zawołała nerwowo Spencer. Nie chciała tracić Arii z oczu. Aria odwróciła się. — Musimy znaleźć Emily — rzuciła. Uniosła rąbek sukienki i zaczęła biec.

250

30 POLA. KUKURYDZY TO NAJSTRASZNIEJSZE MIEJSCE W ROSEWOOD Emily usiadła na ławeczce w szerokim wykuszu na tarasie i patrzyła na palaczy, dziewczyny Wt zwiewnych sukienkach w pastelowych kolorach, chłopców w eleganckich garniturach. Kogo jeszcze wypatrywała? Nie była pewna. Zacisnęła powieki i szybko je otworzyła. Pierwszą osobą, jaką zauważyła, była Tara Kelley z czwartej klasy. Miasta jasnorude włosy i piękną cerę. Emily zacisnęła zęby i znowu zamknęła oczy. Kiedy je otworzyła, zobaczyła Oriego Case'a, bardzo przystojnego piłkarza. Tb t e n facet. O tam. Potem rzuciła jej się w oczy Rachel Firestein, dziewczyna podobna do żyrafy. Chloe Davis patrzyła uwodzicielsko na swojego chłopaka, Chada Jakiegoś-tam, i uroczo wydymała usta. Elle Carmichael od niechcenia uniosła brodę. Emily poczuła zapach perfum Michaela Korsa.

251

Nigdy nie czuła tak ślicznego zapachu. Może poza bananową gumą do żucia. To nie może być prawda. Nie. — Co robisz? Obok stał Toby. — Ja... — zająknęła się Emily. — Wszędzie cię szukałem. Wszystko w porządku? Emily ukryła się na tarasie, choć okropnie tam wiało. Okryła się szalem i grała sama z sobą w grę, która miała rozsądzić, czy woli facetów, czy dziewczyny. Spojrzała na Toby'ego. Chciała mu wyjaśnić, co się właśnie stało. Opowiedzieć o Benie, Mai, wróżce — o wszystkim. — Wiem, że to okropne, ale... Czy miałbyś coś przeciwko temu, żebyśmy już poszli? Toby uśmiechnął się. — Liczyłem, że to zaproponujesz. Pomógł Emily wstać. Wychodząc, Emily zauważyła Spencer Hastings na parkiecie. Stała tyłem do niej. Chciała podejść i się przywitać, ale Toby pociągnął ją za rękę i poszła za nim. Spencer pewnie zadawałaby pytania na temat A. Emily nie chciała o tym teraz rozmawiać. Kiedy wyjeżdżali z parkingu, Emily opuściła szybę. W powietrzu rozchodził się cudowny zapach igieł sosnowych i nadchodzącego deszczu. Na niebie wisiał olbrzymi księżyc. Powoli zasnuwały go gęste chmury. Na zewnątrz było tak cicho, że Emily słyszała, jak opony szumią na asfalcie.

252

— Na pewno wszystko w porządku? — zapytał Toby. — Tak — Emily spojrzała na niego. Powiedział, że specjalnie na tę okazję kupił nowy garnitur, a ona po trzech godzinach chciała jechać do domu. — Przepraszam, że zepsułam imprezę. — Nie ma sprawy — Toby wzruszył ramionami. Emily obróciła w dłoniach pudełeczko z logo Tiffany'ego. Wzięła je z jednego ze stolików jako prezent pożegnalny. — Nic się nie stało? — zapytał Toby. — Jesteś taka milcząca. Emily wypuściła powietrze z płuc. Minęli trzy pola kukurydziane. Dopiero wtedy się odezwała. — Byłam u wróżki. Toby uniósł brwi w niemym pytaniu. — Powiedziała, że dziś wieczorem coś mi się przydarzy, coś, co zmieni moje życie — Emily próbowała się uśmiechnąć. Toby otworzył usta, ale nic nie powiedział. — I w pewnym sensie wróżba się sprawdziła — powiedziała Emily. — Wpadłam na Bena, mojego byłego chłopaka. Tego, który wtedy, w szatni... No wiesz. Chciał... Sama nie wiem... Chyba chciał mi zrobić przykrość. — Co t a ki e go ? — Już w porządku. Nic mi nie jest. On tylko... — Emily trząsł się podbródek. — Nie wiem. Może zasłużyłam. — Czemu? — Toby mówił przez zaciśnięte zęby. — Co takiego zrobiłaś? Emily rozwiązała kokardę na pudełku. Pierwsze krople uderzyły w przednią szybę. Wzięła głęboki oddech. Naprawdę ma zamiar mu to powiedzieć? — Chodziłam z Benem. Kiedyś nakrył mnie, jak całowałam się z dziewczyną. Wyzwał mnie od lesb, a kiedy

253

próbowałam go przekonać, że się myli, chciał ode mnie dowodu. Chciał, żebym się z nim całowała... Wtedy ty wszedłeś do szatni. Toby wiercił się niespokojnie w fotelu. Emily musnęła palcami białą gardenię, którą dostała od Toby'ego. — Chodzi o to, że może rzeczywiście jestem lesbijką. Faktycznie kochałam Alison DiLaurentis. Ale myślałam, że tylko ją, że nie jestem lesbijką. A teraz... sama nie wiem. Może Ben ma rację. Może jestem lesbijką. Może nie potrafię spojrzeć prawdzie w oczy. Emily nie wierzyła, że właśnie mu wszystko wyznała. Popatrzyła na Toby'ego. Miał mocno zaciśnięte usta. Pomyślała, że jeśli rzeczywiście umawiał się z Ali, to teraz powinien się do tego przyznać. Ale on zapytał tylko: — Czego się tak bardzo boisz? — Czego!? zaśmiała się Emily. To chyba oczywiste. — Nie chcę być, no wiesz... lesbijką. — A potem dodała ciszej: — Wszyscy by się ze mnie śmiali. Zatrzymali się przed znakiem stopu. Toby nie ruszył dalej. Zaparkował. Emily nie wiedziała, co się dzieje. — Co robisz? Toby puścił kierownicę i patrzył na Emily przez dłuższą chwilę, tak długą, że poczuła się nieswojo. Był smutny. Położyła dłoń na karku i spojrzała przez okno. Droga była pusta. Po drugiej stronie rozciągało się pole kukurydzy, największe w Rosewood. Deszcz padał coraz mocniej, ale Toby nie włączył wycieraczek. Woda rozmyła obraz za oknem. Nagle Emily zapragnęła wrócić do cywilizacji. Chciała, żeby auto ruszyło. Żeby pojawił się jakiś dom. 254

Stacja benzynowa. Cokolwiek. Toby posmutniał, bo mu się podobała, a teraz prawie zrobiła coming out. Toby był homofobem? Właśnie z tym musiałaby się zmierzyć, gdyby przyznała się, że jest lesbijką. Ludzie reagowaliby w ten sposób każdego dnia. — Nigdy cię to nie spotkało, prawda? - zapytał wreszcie Toby. — Nigdy nikt cię nie wyśmiewał? — N-nie... — Wpatrywała się w twarz Toby'ego, próbując pojąć sens jego pytania. — Chyba nie. Ben był pierwszy. Rozległ się grzmot. Emily podskoczyła. Na niebie ukazał się zygzak błyskawicy, kilka kilometrów od nich. W jej świetle Emily zobaczyła, że Toby obracał w palcach guzik od marynarki. — Kiedy zobaczyłem dziś wszystkich tych ludzi, zdałem sobie sprawę, jak ciężko mi było w Rosewood. Nienawidzili mnie. Ale dziś wszyscy byli tacy mili, nawet ci, którzy kiedyś mnie wyśmiewali. Robiło mi się niedobrze. Zachowywali się jakby nigdy mc. — Zmarszczył nos. — Nie wiedzą, jakimi są dupkami? — Chyba nie — powiedziała Emily. Czuła się skrępowana. Toby spojrzał na nią. — Widziałem tam jedną z twoich dawnych przyjaciółek, Spencer Hastings. — Błyskawica znowu przecięła niebo, loby uśmiechnął się krzywo. — Wtedy trzymałyście się razem. Dawałyście popalić niektórym. Mnie... mojej siostrze... — Nie chciałyśmy... — rzuciła machinalnie Emily. — Emily — Toby wzruszył ramionami. — Tali właśnie było. Czemu nie? Byłyście najpopularniejsze w szkole. Wolno wam było tak postępować.

255

Czuła wyraźny sarkazm w jego głosie. Próbowała się uśmiechnąć, bo myślała, że żartuje. Ale on już się nie uśmiechał. Dlaczego teraz o tym rozmawiali? Mieli chyba rozmawiać o tym, czy jest lesbijką. — Przykro mi. Byłyśmy... takie głupie. Robiłyśmy to, co chciała Ali. Myślałam, że zapomniałeś o tym, skoro umawiałeś się z Ali rok później... — C o t a ki e go ? — Toby przerwał jej ostro. Emily oparła się o szybę. Czuła ogień w klatce piersiowej. — Nie byłeś z Ali, no potem, w siódmej klasie? Toby był wstrząśnięty. — Nie mogłem na nią patrzeć — powiedział cicho. — Nawet teraz na dźwięk jej imienia robi mi się niedobrze. — Przycisnął skronie palcami i odetchnął głęboko. Spojrzał na Emily ciemnymi oczami. — Szczególnie po tym... co zrobiła. Emily patrzyła na niego badawczo. Znowu rozległ się grzmot, a wiatr huśtał łodygami kukurydzy. Wyglądały jak ręce, które desperacko próbują coś złapać. — Zaraz, o czym ty mówisz? Zaśmiała się. Przesłyszała się? Modliła się w duchu, żeby wszystko wróciło do normy. — Słyszałaś — powiedział Toby bez cienia emocji w głosie. — Wiem, że się przyjaźniłyście i że ją kochałaś. Ale szczerze mówiąc, cieszę się, że ta suka nie żyje. Emily poczuła się, jakby w powietrzu zabrakło tlenu. „Dziś coś ci się przytrafi. Coś, co zmieni twoje życie". „Dawałyście popalić niektórym. Mnie... mojej siostrze..." „Nawet teraz na dźwięk jej imienia robi mi się niedobrze".

256

„PO TYM, CO ZROBIŁA". „Cieszę się, że ta suka nie żyje". Toby... w i e d z i a ł ? Nie mogła zebrać myśli. Wi e d z i a ł . Była tego pewna bardziej niż czegokolwiek w życiu. Zawsze to czuła, próbowała zignorować wszystkie dowody, choć narzucały się z całą oczywistością. Toby wiedział, co zrobiły lennie, ale nie dowiedział się tego od A. Wiedział od dawna. I nienawidził za to Ali. Znienawidziłby je wszystkie, gdyby wiedział, że miały w tym swój udział. — O Boże — wyszeptała Emily. Otworzyła drzwi i chwyciła dół sukienki, kiedy wysiadała z auta. Krople deszczu kłuły ją jak igły. Jak mogła się nie domyślić, że Toby miał ukryty powód, by się do niej zbliżyć! Chciał zrujnować jej życie. — Emily? — Toby odpiął pas. - Dokąd...? Usłyszała silnik. Toby jechał drogą, z otwartymi drzwiami po stronie pasażera. Rozejrzała się, próbując się zorientować, gdzie jest. Weszła na pole kukurydzy, nie dbając o to, że przemokła już do suchej nitki. — Emily! — wołał Toby. Ale ona biegła. Toby zabił Ali. Toby to A.

257

31 PO CO HANNIE SAMOLOT? PRZECIEŻ NIE UMIE NIM LATAĆ! Hanna przeciskała się przez tłum, szukając Emily. Spotkała Arię i Spencer przy wielkich oknach, jak rozmawiały z Gemmą Curran, koleżanką Emily z drużyny pływackiej. — Przyszła z chłopakiem z Tate, prawda? — Gemma wydęła usta i zastanawiała się. — Wydaje mi się, że wyszli. Hanna spojrzała z lękiem na przyjaciółki. — Co teraz? — wyszeptała Spencer. — Nie wierny, dokąd mogła pójść. — Próbowałam się do niej dodzwonić — powiedziała Aria. — Nie odbiera. — O Boże — jęknęła Spencer i łzy napłynęły jej do oczu. A czego się spodziewałaś? — wycedziła Aria przez zęby. — To ty do tego doprowadziłaś. Hanna nigdy nie widziała Arii tak rozgniewanej.

258

— Wiem — Spencer spuściła głowę. — Przepraszam. Rozległ się huk grzmotu. Wszyscy wyjrzeli na zewnątrz i obserwowali, jak wiatr szarpie drzewami i zaczyna padać deszcz. — Jasna cholera — Hanna usłyszała jakiś dziewczęcy głos. — Już po sukience. Hanna spojrzała na przyjaciółki. Znam kogoś, kto nam pomoże. To gliniarz. Rozejrzała się. Miała nadzieję, że oficer Wilden, który zaaresztował ją za kradzież bransoletki u Tiffany'ego, a potem samochodu pana Ackarda, i który przespał się z jej mamą, przyszedł na bal. Ale ochronę balu zapewniała Liga Myśliwska. Policję wezwano by tylko w jakiejś poważnej sprawie. W zeszłym roku jakiś pijany czwartoklasista uciekł ze skradzioną z aukcji bransoletką. I nawet wtedy poprzestali na pozostawieniu grzecznej wiadomości na jego poczcie głosowej, prosząc, by oddał ich własność. — Nie możemy iść na policję - syknęła Spencer. - Ten gliniarz rano zachowywał się dziwnie. Pewnie podejrzewają, że to my zabiłyśmy Ali. Hanna wpatrywała się w kryształowy żyrandol. Jacyś chłopcy rzucali w niego serwetkami, żeby wprawić w ruch kryształy. — Dostałaś wiadomość, że ktoś ma zamiar cię zranić, dosłownie, prawda? To chyba wystarczy? — Pod nią widniał podpis A.. Ale my ponoć też kogoś ranimy. Jak to wyjaśnisz? — Jak się upewnić, że nic jej nie jest? — zapytała Aria, podciągając sukienkę. Hanna zauważyła, że suwak nadal był niedopięty.

259

— Może jedźmy do niej? — zaproponowała Spencer. — Mogę jechać z Seanem w każdej chwili — zgłosiła się na ochotnika Aria. Hanna otworzyła szeroko usta. — Opowiesz o tym Seanowi? — Nie! — zawołała Aria, przekrzykując deszcz i piosenkę Natashy Bedingfield. Hanna widziała, jak nad budynkiem gromadzą się ciemne chmury. — Nic mu nie powiem. Jakoś to wytłumaczę. Niczego się nie dowie. — Idziecie na jakieś afterparty? — zadrwiła Hanna. Aria popatrzyła na nią jak na wariatkę. — Myślisz, że po tym wszystkim poszłabym na afterparty? — A gdyby nic się nie stało, to byś poszła? — Daj spokój. — Spencer położyła swoją chłodną, szczupłą dłoń na ramieniu Hanny. Hanna zacisnęła zęby, wzięła kieliszek szampana z tacy i wypiła duszkiem. Nie mogła dać za wygraną. To niemożliwe. — Jedź do domu Emily — powiedziała Spencer do Arii. — Ja będę do niej dzwonić. — A jak się okaże, że loby jest u niej? — zapytała Aria. — Mam go przyprzeć do muru i... zapytać, czy on to A.? Hanna spojrzała na przyjaciółki. Miała ochotę skopać Toby'emu tyłek. Skąd dowiedział się o Kate? O jej ojcu? O jej kradzieżach? O tym, że to Sean ją rzucił, a ona zmuszała się do wymiotów? Dlaczego ją tak poniżał!? Bała się. Jeśli Toby to A. — i wiedział o wszystkim — to pewnie naprawdę chce je skrzywdzić. To... miało sens. — Musimy się upewnić, że Emily nic nie grozi — powiedziała Spencer. - Jeśli za jakiś czas jej nie znajdziemy,

260

damy znać policji anonimowo. Powiemy, że widziałyśmy, jak Toby robi jej krzywdę. Nie podamy żadnych szczegółów. — Jak przyjdą po niego gliny, to się domyśli, że to my dałyśmy im cynk — powiedziała Hanna. — A wtedy opowie im o sprawie Jenny. Już widziała siebie w poprawczaku, w pomarańczowym dresie, jak rozmawia z ojcem przez grubą szybę. — A jeżeli przyjdzie po nas? — zapytała Aria. — Musimy ją znaleźć, nim stanie się coś złego - przerwała jej Spencer. Hanna spojrzała na zegar. Wpół do jedenastej. — Ja wychodzę — ruszyła w kierunku drzwi. — Zadzwonię do ciebie, Spencer. Nie odezwała się do Arii. Nie mogła na nią patrzeć. A szczególnie na wielką malinkę na jej szyi. Kiedy wychodziła, Naomi Zeigler złapała ją za rękę. — Han, jeśli chodzi o to, co powiedziałaś wczoraj na meczu — patrzyła na nią wielkimi, współczującymi oczami, jakby prowadziła talk-show — to są grupy wsparcia dla bulimiczek. Pomogę ci poszukać. — Spieprzaj — rzuciła Hanna, nawet się nie zatrzymując. Hanna wbiegła z taksówki do pociągu cała przemoknięta. Miała ciężką głowę. W każdej szybie widziała odbicie siebie z siódmej klasy. Zamknęła oczy. Kiedy je otworzyła, pociąg stał. Światła zgasły. Jarzyły się tylko fluorescencyjne znaki przy drzwiach. Ale napisy głosiły PATRZ.

261

Po lewej stronie rozciągał się las. Nad drzewami jaśniał wielki księżyc. Dopiero przed chwilą przestało padać. Tory biegły wzdłuż autostrady numer 30. Zazwyczaj był na niej straszny ruch, ale teraz na skrzyżowaniu nie stało ani jedno auto. Rozejrzała się po pociągu. Wszyscy pasażerowie spali. - Nie śpią - usłyszała jakiś głos. — Nie żyją. Podskoczyła. To był Toby. Nie widziała dokładnie jego twarzy, ale wiedziała, że to on. Powoli podniósł się z siedzenia i podszedł do niej. Lokomotywa zagwizdała i Hanna się obudziła. Nie było żadnych napisów. Pociąg jechał w stronę miasta. Za oknem raz po raz pojawiały się błyskawice. Widziała, jak lamie się gałąź i spada na ziemię. Dwie siwowłose staruszki siedzące przed nią komentowały każdy piorun. — Ojejku! Ale głośny! Hanna przyciągnęła kolana do brody. Wystarczyło małe wyznanie na temat Toby'ego, a świat rozpadał się na kawałki. I wpędzał cię w paranoję. Nie wiedziała, jak zareagować na tę wiadomość. Nie po trafiła reagować spontanicznie, jak Aria. Musiała wszystko rozważyć. Owszem, była zła na Spencer. I bała się Toby'ego. Teraz jednak mogła myśleć tylko o Jennie. Wiedziała? Przez cały czas? Wiedziała, że to Toby zabił Ali? Hanna widziała Jennę zaraz po wypadku. Tylko raz. Nigdy się do tego nie przyznała. Kilka tygodni przed zniknięciem Ali urządziła przyjęcie w ogrodzie. Przyszli wszyscy, którzy się liczyli, nawet kilka starszych dziewczyn z drużyny hokejowej Ali. Wtedy po raz pierwszy Hanna rozmawiała z Seanem. O filmie Gladiator. Hanna opowiadała właśnie, jak bardzo bała się w kinie, kiedy Ali do nich podeszła. 262

Spojrzała na Hannę tak, jakby chciała powiedzieć: „Huuura! Wreszcie z nim rozmawiasz!". Hanna opowiadała dalej: — A jak wyszliśmy z tatą z kina, o Boże, tak się bałam, że poszłam do łazienki i musiałam się wyrzygać. Wtedy Ali szturchnęła ją i powiedziała. — Ostatnio miałaś z tym problem, no nie? Hanna zbladła. - Co ? To było kilka tygodni po wizycie w Annapolis. Ali musiała ściągnąć na siebie uwagę Seana. — Oto Hanna — powiedziała, a potem wsadziła sobie palec do gardła, zacharczała, a potem zaczęła chichotać. Sean się nie śmiał, tylko patrzył to na jedną, to na drugą, wyraźnie zmieszany. — Muszę... — wymamrotał i uciekł do przyjaciół. — Czemu to zrobiłaś? - zapytała Hanna ze zgrozą w głosie. — Och, Hanno — powiedziała Ali, obracając się na pięcie. — Nie znasz się na żartach? Nie, na takich się nie znała. Przeszła na drugi koniec tarasu oddychając ciężko. I nagle znalazła się twarzą w twarz z Jenną Cavanaugh. Jenna w ciemnych okularach i z białą laską stała na skraju posesji rodziców. Hannie zaschło w gardle. Czuła się tak, jakby zobaczyła ducha. „Naprawdę oślepła", pomyślała. Wydawało jej się, że to się nie wydarzyło naprawdę. Jenna stała przy krawężniku. Gdyby widziała, patrzyłaby prosto na wielką dziurę w ogrodzie Ali, gdzie budowano właśnie altanę. To tam w zeszłym roku robotnicy znaleźli ciało Ali. Hanna patrzyła na Jennę, a ta zdawała

263

się odwzajemniać spojrzenie. I nagle dotarło do niej, że wtedy właśnie zajęła miejsce Jenny, a Ali zajęła jej miejsce. Ali nie miała powodu, żeby z niej drwić. Po prostu mo g ł a to robić. Tak się zamyśliła, że musiała oprzeć się o ogrodzenie. Znowu spojrzała na Jennę. „Tak mi przykro", powiedziała bezgłośnie. Oczywiście Jenna nie zareagowała. Nie widziała. Hanna nigdy nie cieszyła się tak bardzo na widok świateł Filadelfii. Wreszcie była daleko od Rosewood i Toby’ego. Miała dość czasu, żeby wrócić do hotelu, zanim tata, Isabel i Kate wrócą z teatru. Może weźmie kąpiel. W minibarze powinna znaleźć coś na pociechę. Coś mocniejszego. Może nawet opowie Kate, co się wydarzyło, zamówią do pokoju butelkę szampana i razem wypiją. Hanna nigdy się nie spodziewała, że coś takiego przyjdzie jej do głowy. Otworzyła drzwi, weszła do pokoju i... prawie wpadła na ojca. Stał pod drzwiami i rozmawiał przez telefon. — Och! — krzyknęła. Ojciec odwrócił się. — Właśnie wróciła - powiedział do słuchawki, a potem wyłączył telefon. Spojrzał zimno na Hannę. — Witaj. Hanna zamrugała. Obok ojca zobaczyła Isabel i Kate. Siedziały na kanapie i czytały gazety dla turystów. — Cześć — powiedziała niepewnie. — Czy Kate powiedziała wam, że jadę... — Na Bal Lisa? — przerwała Isabel. Hanna otworzyła usta. Za oknem rozległ się kolejny grzmot. Spojrzała desperacko na Kate, która siedziała dostojnie, z dłońmi złożonymi na udach i wysoko uniesioną

264

głową. Powiedziała? Wyraz jej twarzy mówił, że tak. Hanna poczuła się tak, jakby dostała czymś ciężkim w głowę. — Musiałam jechać. — No jasne — tata położył dłonie na stole. — Trudno uwierzyć, że w ogóle wróciłaś. Myśleliśmy, że znowu będziesz się bawić do rana... ukradniesz jakieś auto. A może samolot? I zabijesz prezydenta? — Tato... — powiedziała błagalnym tonem. Nigdy nie widziała ojca w takim stanie. Koszula wystawała mu ze spodni, miał krzywo włożone skarpetki i jakąś smugę za uchem. I był w ś c i e k ł y. Nigdy tak na nią nie krzyczał. — Wyjaśnię wszystko... — zaczęła. Ojciec przycisnął dłonie do skroni. — To też wyjaśnisz? Sięgnął do kieszeni. Powoli otworzył dłoń. Leżało na niej opakowanie percocetu. Nienaruszone. Kiedy Hanna sięgnęła po nie, ojciec zamknął natychmiast dłoń. — O, co to, to nie. Hanna wskazała palcem na Kate. — Ona mi to zabrała. Chciała! — Sama mi dałaś — powiedziała spokojnie Kate. Była pewna siebie i patrzyła na Hannę tak, jakby ją na czymś przyłapała. Jakby chciała powiedzieć: „Nawet nie próbuj wkraść się do naszego życia". Hanna pożałowała swojej naiwności. Kate nie zmieniła się ani na jotę. — Po pierwsze, po co ci te pigułki? — zapytał ojciec. A potem uniósł w górę dłoń. — Nie. Nieistotne. Nie chcę wiedzieć. Zamknął oczy. — Przestałem cię rozumieć, Hanno. Niestety. Coś pękło w Hannie.

265

— Nic dziwnego! — wrzasnęła. — Nie chciało ci się zadzwonić przez cztery pieprzone lata! W pokoju zapanowała grobowa cisza. Nikt nie ośmielił się poruszyć. Kate położyła dłonie na czasopiśmie. Isabel zamarła z palcem przytkniętym jakoś dziwnie do ucha. Ojciec otworzył usta, ale nie powiedział ani słowa. Ktoś zapukał do drzwi. Wszyscy poderwali się na równe nogi. W progu stała pani Marin. Rzadko wyglądała tak źle. Miała mokre włosy. Była bez makijażu. Ubrała się tylko w zwykły T-shirt i dżinsy. A przecież nawet do sklepu ubierała się elegancko. — Idziesz ze mną - popatrzyła na Hannę zmrużonymi oczami, ale nawet nie spojrzała na Isabel i Kate. Hanna zastanawiała się, czy to pierwszy raz, kiedy wszyscy się spotykają. Kiedy mama zobaczyła percocet w dłoni ojca, zbladła. — Powiedział mi o tym, kiedy tu jechałam. Hanna spojrzała na ojca przez ramię, ale stał ze spuszczoną głową. Nie wyglądał na rozczarowanego. Był raczej... smutny. Bezradny. Zawstydzony. — Tato... — szepnęła desperacko i wyrwała się mamie. — Naprawdę muszę iść? Chcę zostać. Chcę ci opowiedzieć, co się ze mną dzieje. Myślałam, że cię to obchodzi. — Za późno — powiedział ojciec metalicznym głosem. — Pojedziesz z mamą do domu. Może ona przemówi ci do rozsądku. Hanna zaśmiała się. — Myślisz, że ona przemówi mi do rozsądku? Ona... sypia z gliniarzem, który mnie aresztował w zeszłym tygodniu. W dni powszednie wraca czasem do domu o drugiej

266

nad ranem. Kiedy jestem chora, każe mi dzwonić do szkoły i ją udawać, bo nie ma czasu się tym zająć i... — Hanno! — krzyknęła mama, ściskając ramię córki. Hanna miała mętlik w głowie. Sama nie wiedziała, czy mówiąc to wszystko, działa na swoją korzyść czy niekorzyść. Czuła się o s z u ka n a . Przez wszystkich. Miała dość bycia popychadłem. — Chciałam ci tyle opowiedzieć. A nie mogę. Proszę, pozwól mi zostać. P r o s z ę . Widziała, jak na szyi ojca drga jakiś mięsień. Poza tym miał zupełnie kamienną twarz. Podszedł do Isabel i Kate. Wziął Isabel za rękę. — Dobranoc, Ashley — powiedział do mamy Hanny. Do Hanny się nie odezwał.

267

32 EMILY POTRAFI SIĘ BRONIĆ Emily miała w oczach łzy szczęścia, kiedy okazało się, że drzwi do domu są otwarte. Od razu pobiegła do pralni. Prawie się rozpłakała na widok ciepłych, przytulnych, domowych wnętrz, na widok serwetki z napisem CUDNY BAŁAGAN!, wiszącej nad pralką i suszarką, rzędu środków piorących i wybielających, płynu do płukania i zielonych gumowców, które tata wkładał do pracy w ogrodzie. Zadzwonił telefon. Brzmiał jak krzyk. Emily wzięła ręcznik ze stosu, otuliła nim ramiona i odebrała. — Halo? — przerażał ją nawet ton jej głosu. — Emily? — zapytał znajomy, zachrypnięty głos. Emily uniosła brwi. — Spencer? — O Boże — westchnęła Spencer. — Szukałyśmy cię. Wszystko w porządku? — Nie wiem — odparła Emily drżącym głosem.

268

Jak opętana biegła przez pole kukurydzy. Deszcz zamienił je w błotnistą rzekę. Zgubiła but, ale biegła dalej. Miała brudne nogi i sukienkę. Pole graniczyło z lasem za jej domem. Przebiegła wśród drzew. Dwa razy poślizgnęła się na mokrej trawie, upadła i potłukła łokieć i biodro. Piorun uderzył w drzewo jakieś dziesięć metrów od niej. Gałęzie z hukiem spadły na ziemię. Wiedziała, jak niebezpiecznie jest w lesie w Laką pogodę, ale nie mogła się zatrzymać. Bała się, że Toby ją goni. — Emily, nigdzie się nie ruszaj — pouczyła ją Spencer. — Trzymaj się z dala od Toby'ego. Wyjaśnię ci wszystko później, ale na razie zarygluj drzwi i... — Toby to chyba A. — przerwała jej Emily. Mówiła szeptem. Głos jej drżał. - T chyba zabił Ali. — Wiem, ja też tak myślę — powiedziała Spencer po chwili. — Co? — pisnęła Emily. Skuliła się na dźwięk kolejnego pioruna. Spencer nie odpowiedziała. Rozmowa została przerwana. Emily położyła słuchawkę na suszarce. Spencer wi e d z i a ł a ? Jej własne odkrycie przeraziło ją jeszcze bardziej. Teraz okazało się prawdopodobne. Nagle usłyszała wołanie. — Emily! Emily!? Zamarła. Głos dochodził z kuchni. Pobiegła tam i zobaczyła Toby'ego z dłońmi przyciśniętymi do oszklonych drzwi. Deszcz zmoczył mu garnitur i włosy. Cały się trząsł. Na jego twarz padał cień. Emily krzyknęła. — Emily! — powtórzył Toby. Próbował otworzyć drzwi, ale Emily szybko je zaryglowała.

269

— Odejdź — syknęła. A jeśli podpali dom. Włamie się. Udusi Emily we śnie. Skoro zabił Ali, to był zdolny do wszystkiego. — Przemokłem do suchej nitki! — zawołał. — Wpuść mnie. — Nie mogę teraz z tobą rozmawiać. Proszę, loby, błagam, idź sobie. — Czemu uciekłaś!? — Toby wyglądał na zdezorientowanego. Musiał krzyczeć, bo zagłuszał go deszcz. — Nie wiem, co się stało w aucie. Ja tylko... Zrobiło mi się przykro na widok tych ludzi. Ale to stare dzieje. Przepraszam. Mówił słodkim głosem, co tylko pogarszało sprawę. Znowu próbował otworzyć drzwi. — Nie! krzyknęła Emily i zaczęła szukać czegoś, co mogłoby jej posłużyć do obrony. Ciężki ceramiczny talerz z kurczątkami. Wielki nóż kuchenny. Może w szafce znajdzie coś jeszcze... — Proszę — tak się trzęsła, że nie mogła ustać na nogach. Odejdź. — Chcę ci oddać torebkę. Zostawiłaś ją w samochodzie. — Włóż ją do skrzynki na listy. Nie wygłupiaj się — Toby zaczął walić nerwowo w drzwi. Podejdź do drzwi i wpuść mnie! Emily podniosła ciężki talerz ze stołu i zasłoniła się nim jak tarczą. — Odejdź! Toby odgarnął z twarzy mokre włosy. — To, co powiedziałem w samochodzie, źle zabrzmiało. Przepraszam, jeśli powiedziałem coś, co... — Za późno — przerwała mu Emily. Zamknęła oczy. Chciała, żeby to wszystko okazało się tylko złym snem. -Wiem, co jej zrobiłeś. Toby zamarł. 270

— Zaraz. O czym ty mówisz? — Słyszałeś. W i e m . C o . J e j . Z r o b i ł e ś . Toby otworzył usta. Deszcz uderzał w szyby coraz mocniej. Oczy Toby'ego wyglądały jak dwa puste otwory — Niby skąd wiesz? — mówił drżącym głosem. — Nikt... nikt tego nie wie. To było... dawno temu, Emily. Emily brakło słów. Wydawało mu się, że jest taki sprytny, że ujdzie mu to na sucho? — No to chyba twój sekret wyszedł na jaw. Toby zaczął chodzić tam i z powrotem po ganku, odgarniając z twarzy mokre włosy. — Emily, zrozum, byłem młody. I... miałem mętlik w głowie. Żałuję, że to zrobiłem... Emily poczuła żal. Nie chciała, żeby okazało się, że to Toby zabił Ali. Pomógł Emily, kiedy spadła z roweru, obronił ją przed Benem i był taki biedny, kiedy stał pośrodku parkietu na Balu Lisa. Może faktycznie żałował tego, co zrobił. Może miał mętlik w głowie. Emily przypomniała sobie tę noc, kiedy zaginęła Ali. Była piękna pogoda, wspaniały początek łata. Miały jechać do Jersey Shore w następny weekend, miały bilety na koncert No Doubt w lipcu, a Ali zamierzała w sierpniu urządzić wielkie przyjęcie z okazji swoich trzynastych urodzin. Wszystko to zniknęło, kiedy tylko Ali przeszła przez próg domku Spencer. Pewnie Toby zaszedł ją od tyłu. Uderzył czymś ciężkim w głowę. Może coś do niej mówił. Potem wrzucił ją do dołu. Chyba... czymś przysypał ciało, skoro tak długo nie udawało się go znaleźć. Tak to było? A jak już skończył, to wsiadł na rower i odjechał? Wrócił do Maine, gdzie spędził resztę lata? Obserwował poszukiwania z miską popcornu na kolanach, jakby oglądał jakiś serial? 271

„Cieszę się, że ta suka nie żyje". Emily w życiu nie słyszała czegoś tak okropnego. — Proszę! — wołał Toby. — Drugi raz tego nie wytrzymam... Nie dokończył zdania. Nagle zakrył twarz dłońmi i pobiegł w stronę lasu za domem. Zapadła cisza. Emily rozejrzała się. Kuchnia lśniła czystością. Rodzice pojechali na weekend do Pittsburga, w odwiedziny do babci Emily, a mama zawsze sprzątała przed wyjazdem. Carolyn jeszcze nie wróciła od Tophera. Była sama. Emily pobiegła do frontowych drzwi. Były zaryglowane, ale na wszelki wypadek zamknęła je na łańcuch. I upewniła się, czy są zamknięte. Przypomniała sobie o drzwiach do garażu. Kiedyś zamek się zepsuł, a tata ociągał się z naprawą. Dostatecznie silna osoba mogła je otworzyć. Wtedy przypomniała sobie, że Toby ma jej torebkę. To znaczy... że ma też jej klucze. Wykręciła numer na policję. W słuchawce nie było słychać sygnału. Odwiesiła ją, ale sygnał się nie pojawił. Czuła, jak uginają się pod nią kolana. Pewnie burza zerwała linię telefoniczną. Stała nieruchomo w korytarzu przez kilka sekund. Nie mogła się opanować. Czy Toby zaciągnął Ali za włosy? Czy żyła jeszcze, kiedy wrzucił ją do tego dołu? Pobiegła do garażu i rozejrzała się. W rogu stał stary kij bejsbolowy. W jej rękach wydawał się ciężki i solidny. Wyszła na ganek, zamknęła za sobą drzwi zapasowym kluczem z kuchni i usiadła na huśtawce, z kijem w ręku. Było zimno. Widziała, jak pająk buduje swoją pajęczynę na balustradzie. Bała się pająków, ale musiała być dzielna. Nie pozwoli, żeby jej też Toby zrobił krzywdę. 272

33 I KTO TU JEST NIEGRZECZNĄ SIOSTRZYCZKĄ? Następnego ranka Spencer wzięła prysznic i wróciła do swojego pokoju. Zauważyła otwarte okno. Na oścież. Zasłona powiewała na wietrze. Podbiegła do okna. Poczuła, jak coś ściska ją w gardle. Uspokoiła się trochę po rozmowie z Emily, ale i tak czuła się nieswojo. W jej domu nie podnoszono rolet, żeby do środka nie wlatywały ćmy, które mogły zniszczyć kosztowne dywany. Zamknęła nerwowo okno, zajrzała pod łóżko i do szafy. Nikogo. Kiedy odezwał się jej telefon, o mało nie wyskoczyła ze skóry. Znalazła go w fałdach sukienki z wczoraj, którą rzuciła na podłogę. Dawna Spencer Hastings nigdy by tak nie postąpiła. Dostała mail od Squidwarda. Droga Spencer, Dziękuję za pracę domową, Przeczytałem ją i bardzo mi się podoba. Do zobaczenia w poniedziałek, McAdam

273

Spencer opadła na łóżko. Serce biło jej mocno, ale miarowo. Za oknem zaczynał się piękny, wrześniowy, chłodny dzień. W powietrzu unosił się zapach jabłek. Mama w słomkowym kapeluszu i podwiniętych dżinsach szła na koniec podjazdu z sekatorem, żeby podciąć gałęzie krzewów. Nie miała siły do tej... przemiłej atmosfery. Zadzwoniła do Wrena. Może uda im się wcześniej spotkać. Musiała wyjechać z Rosewood. Telefon zadzwonił kilka razy. Rozległ się jakiś hałas, a potem Wren powiedział: — Halo? — To ja, Spencer. — Spencer? — Wren mówił bełkotliwie. — Tak - nagle zirytowała się. Nie poznawał jej głosu? — Mogę oddzwonić później? - ziewnął. — Trochę jeszcze... śpię. — Musimy pogadać. Wren westchnął. Spencer zmiękła. — Przepraszam. Możemy teraz pogadać? — Chodziła tam i z powrotem po pokoju. — Chcę usłyszeć jakiś przyjazny głos. Wren nic nie mówił. Spencer sprawdziła, czy przypadkiem coś nie przerwało połączenia. — Słuchaj — powiedział wreszcie. - Niełatwo mi to powiedzieć, ale chyba jednak nam nie wyjdzie. Spencer nie wierzyła własnym uszom. -Co? — Myślałem, że narn się uda. — Wren mówił jak robot. -Ale jesteś dla mnie za młoda. Nie wiem. Żyjemy w dwóch różnych światach.

274

Pokój zawirował wokół niej. Ścisnęła telefon tak mocno, że zbielały jej kostki palców. — Co takiego? Jeszcze parę dni temu ci się to podobało! — Wiem, ale... Boże, to takie skomplikowane... Spotykam się z kimś. Na kilka sekund mózg Spencer zupełnie się wyłączył. Zapomniała języka w gębie. Wydawało jej się, że nie może złapać tchu. — Uprawiałam z tobą seks — wyszeptała. — Wiem. Przykro mi. To najlepsze rozwiązanie. Najlepsze... dla kogo? W tle usłyszała, że ekspres do kawy Wrena właśnie się wyłączył. — Wren — powiedziała błagalnie. — Czemu mi to robisz? Ale on się już rozłączył. Na ekranie pojawił się napis POŁĄCZENIE ZAKOŃCZONE. Spencer trzymała telefon w wyciągniętej dłoni. -Hej! W drzwiach stała Melissa. Wyglądała jak małe słoneczko w żółtym T-shircie J. Crew i pomarańczowych szortach Adidas. — Jak było? -Co? — Bal Lisa. Fajnie? Spencer próbowała ukryć kłębiące się w niej emocje. — A, tak, super. — Wystawiali na aukcji paskudną biżuterię? Jak Andrew? Andrew. Chciała mu wszystko wyjaśnić, ale przeszkodził jej Toby. Spencer wyszła z balu, kiedy tylko dodzwoniła się do Emily. Wynajęła jeden z samochodów, które krążyły przed Kingman Hall. Rodzice oddali jej karty kredytowe, więc miała czym zapłacić.

275

Miała wyrzuty sumienia, gdy wyobraziła sobie, co musi czuć Andre w. Wiele ich łączyło, mieli mnóstwo zajęć, na nic nie starczało im czasu. Me z Wrenem łączyło ją coś szczególnego... Andrew chyba zwariował, jeśli myślał, że Spencer zacznie z nim chodzić. Otworzyła szeroko oczy. A może to ona zwariowała, myśląc, że może być szczera z Wrenem? Jakim trzeba być dupkiem, żeby zerwać z dziewczyną przez telefon? Melissa usiadła obok niej na łóżku, czekając na odpowiedź. - Andrew jest okej — Spencer nie mogła pozbierać myśli. — Bardzo, hm, rycerski. — Co podali na kolację? — Przepiórki — zmyśliła Spencer na poczekaniu, bo nie miała pojęcia, co było w menu. — Było romantycznie? Spencer próbowała przypomnieć sobie jakieś urocze wydarzenia z udziałem Andrew. Wspólny aperitif. Dziki taniec do piosenki Shakiry. Nagle ją olśniło. A jakie to ma znaczenie? To już nieważne. Czarne myśli odpływały. Melissa siedziała na łóżku. Tak słodko próbowała naprawić ich relacje. Interesowała się, jak było na balu, prosiła rodziców, żeby wybaczyli Spencer... A ona jej odpłaciła, odbijając Wrena i kradnąc jej pracę domową. Nawet Melissa na to nie zasługiwała. — Muszę ci coś powiedzieć — wypaliła. — Widziałam się z... Wrenem. Melissa ani drgnęła, więc Spencer mówiła dalej. — Kilka razy, w zeszłym tygodniu. Pojechałam do jego mieszkania w Filadelfii, rozmawialiśmy przez telefon i tak dalej. Ale... to już skończone. Skuliła się, jakby bała się, 276

że Melissa zaraz zacznie ją bić. — Możesz mnie znienawidzić. Nie poskarżę się. Możesz powiedzieć mamie i tacie, żeby mnie wyrzucili z domu. Melissa przycisnęła do piersi starą poduszkę Spencer. Przez chwilę milczała. — W porządku. Nie powiem im. — Oparła się na łóżku. — Ja też mam ci coś do powiedzenia. Pamiętasz, jak nie mogłaś się dodzwonić do Wrena w piątek wieczorem? Zostawiłaś pięć wiadomości. Spencer gapiła się na nią jak wół na malowane wrota. — S-skąd wiesz? Melissa posłała jej uśmieszek pełen satysfakcji. Ten uśmiech mówił wszystko. Wren powiedział, że się z kimś spotyka. „To niemożliwe", pomyślała Spencer. — Bo nie było go wtedy w Filadelfii — rzuciła nonszalancko Melissa. - Był tu, ze mną. Wstała i założyła włosy za uszy. Spencer zauważyła malinkę na jej szyi, prawie w tym samym miejscu co u niej. Melissa powinna obwieść różową plamę flamastrem, żeby Spencer mogła ją lepiej zobaczyć. — On ci powiedział? Wiedziałaś przez cały czas? — Nie, dowiedziałam się dopiero wczoraj — Melissa musnęła dłonią podbródek. — Powiedzmy, że dostałam wiadomość od życzliwego informatora. Spencer ścisnęła w garści prześcieradło. O d A. — W każdym razie - szczebiotała dalej Melissa — spędziłam z Warenem zeszłą noc, kiedy ty byłaś na balu. Przekrzywiła głowę i spojrzała na Spencer z góry. Posłała jej to sarno spojrzenie, jakim posługiwała się w czasie zabawy w królową, kiedy były dziećmi. Reguły pozostawały 277

zawsze takie same. Melissa była królową, a Spencer jej służyła. „Pościel moje łóżko, sługo — mówiła Melissa. — Całuj moje stopy. Należysz do mnie". Melissa zrobiła krok w stronę drzwi. — Dziś rano podjęłam decyzję, że Wren n i e j e s t dla mnie. Jeszcze mu o tym nie powiedziałam. Już nigdy się z nim nie zobaczę. — I po chwili namysłu dodała: — Z resztą jak widzę, ty też nie.

278

34 WIDZICIE? HANNA TO WBREW POZOROM CAŁKIEM MIŁA DZIEWCZYNA W niedzielny poranek Hannę zbudził czyjś głos śpiewający piosenkę Alison Elvisa Costello. — Alisoooon, to świat nie dla ciebie — darł się jakiś mężczyzna głosem podobnym do rzężenia kosiarki. Hanna odrzuciła kołdrę. To w telewizji czy za oknem? Kiedy wstała, poczuła się, jakby ktoś napełnił jej głowę watą cukrową. Zauważyła żakiet, który wczoraj wieczorem rzuciła na krzesło, i wszystkie wspomnienia nagle ożyły. Wracały z mamą z Filadelfii w zupełnej ciszy. Kiedy zatrzymały się pod domem, pani Marin wysiadła ze swojego lexusa i weszła do domu. Była wściekła. Kiedy Hanna podeszła do drzwi, mama zamknęła jej je przed nosem. Usłyszała tylko szczęk zamka. No dobra, wyjawiła najgorsze sekrety mamy, co pewnie nie było najlepszym posunięciem. Jednak mama chyba nie zamierzała jej wyrzucić z domu.

279

Hanna zaczęła walić w drzwi i pani Marin uchyliła je trochę. Patrzyła na córkę spod uniesionych brwi. — O, przepraszam. Chcesz wejść? — T-tak. — Tak chętnie obrażasz mnie w obecności ojca, a nie wstydzisz się tu mieszkać? — powiedziała mama drżącym głosem. Hanna próbowała wymamrotać jakieś przeprosiny, ale mama odeszła od drzwi. Nie zamknęła ich już. Hanna wzięła na ręce Dota i poszła do swojego pokoju. Była tak zdruzgotana, że nawet nie płakała. — Och, ALISON... to świat nie dla ciebie! Hanna podeszła na palcach do drzwi. Śpiew dochodził z domu. Ugięły się pod nią nogi. Tylko jakiś idiota mógł śpiewać teraz tę piosenkę w Rosewood. Pewnie aresztowaliby ją, gdyby to zanuciła pod nosem w parku. Czy to Toby? Poprawiła żółtą kamizelkę i podeszła do schodów. W tej samej chwili w drzwiach łazienki stanął jakiś facet. Hanna zakryła dłońmi usta. Facet owinął biodra ręcznikiem. Jej białym, puchatym ręcznikiem. Jego ciemne włosy sterczały na wszystkie strony. Hanna krzyknęła cicho. Popatrzyła na jego twarz i cofnęła się o krok. To Darren Wilden. P o l i c j a n t . — Oj — Wilden zamarł. - Hanna. Trzeba przyznać, miał idealnie wyrzeźbiony brzuch. Na pewno nie przejadał się ciastkami. — Czemu śpiewasz tę piosenkę? — zapytała. — Czasem nie zauważam, że śpiewam — wyjaśnił zażenowany. — Myślałam, że... 280

Hanna urwała. Co on tu robił? I wtedy ją olśniło. Oczywiście. Mama. Wygładziła włosy, ale nie uspokoiła się ani trochę. A gdyby to był Toby? Co by zrobiła? Chyba padłaby trupem. — Chcesz... tu wejść? — Wilden wskazał nieśmiało na łazienkę, z której wydobywały się kłęby pary. — Mama jest w swojej łazience. Hanna nie wiedziała, co odpowiedzieć. I nagle, bez zastanowienia, wypaliła: — Muszę ci coś powiedzieć. Coś ważnego. -Och? Kropelka wody spadła z włosów Wildena na podłogę. — Chyba wiem kto... kto zabił Alison DiLaurentis. Wilden uniósł brwi. -Kto? Hanna oblizała wargi. — Toby Cavanaugh. — Czemu tak sądzisz? — Nie mogę powiedzieć. Ale musisz mi uwierzyć. Wilden zmarszczył czoło i oparł się o framugę, nadal półnagi. — Będziesz musiała podać mi więcej szczegółów. Może podajesz mi nazwisko jakiegoś chłopaka, który złamał ci serce. Z zemsty. „Wtedy podałabym nazwisko Seana", pomyślała Hanna. Nie wiedziała, co robić. Gdyby powiedziała Wildenowi o sprawie Jenny, tata znienawidziłby ją. Całe Rosewood by o tym gadało. A ona i jej przyjaciółki wylądowałyby w poprawczaku. Z drugiej strony, jaki sens miało teraz ukrywanie tej tajemnicy przed tatą i całym Rosewood? W zasadzie całe jej

281

życie legło w gruzach i to właśnie ona naprawdę zraniła Jennę. Tamtej nocy wydarzył się tylko wypadek, lecz Hanna zraniła ją wcześniej wiele razy. — Powiem ci - zaczęła powoli. — Ale nie chcę, żeby ktoś inny wpadł w tarapaty. Tylko ja, okej? Wilden podniósł w górę dłoń. — To nie ma znaczenia. Sprawdziliśmy Toby'ego po zniknięciu Ahson. Ma żelazne alibi. To nie mógł być on. Hanna gapiła się na Wildena. — Ma alibi? Niby jakie? — Nie mogę tego zdradzić. — Wilden przez chwilę miał poważną minę, ale potem na jego twarzy pojawił się uśmiech. Wskazał na flanelowe spodnie w renifery, które miała na sobie Hanna. Słodko wyglądasz w tej piżamce. Hanna podwinęła palce na dywanie. Nienawidziła słowa p i ż a rn k a. — Jesteś pewien, że Toby jest niewinny? Wilden już mial odpowiedzieć, ale nagle zadźwięczała jego krótkofalówka leżąca obok umywalki. Chwycił ją, drugą ręką podtrzymując ręcznik. — Casey? — Znaleziono kolejne ciało — zatrzeszczał jakiś głos w krótkofalówce. — To.., Połączenie się urwało. Serce Hanny zabiło szybciej. K o l e j n e c ia ł o ? — Casey — Wilden zapinał koszulę od munduru. — Powtórz. Halo? — W odpowiedzi usłyszał tylko szum. Zauważył, że Hanna nadal stoi obok niego. — Idź do swojego pokoju. Hanna aż się zagotowała. Jak śmiał mówić do niej jak ojciec!

282

— Jakie kolejne ciało? - wyszeptała. Wilden odłożył krótkofalówkę obok umywalki, włożył spodnie i rzucił ręcznik na podłogę. Hanna też tak często robiła. — Uspokój się. - Już nie był taki miły jak przed chwilą. Włożył pistolet do kabury i zbiegł po schodach. Hanna poszła za nim. Co prawda, Spencer dzwoniła wczoraj, że u Emily wszystko gra. A może się pomyliła? — To ciało dziewczyny? — spytała. Wilden otworzył drzwi. Na podjeździe obok lexusa jej mamy stało jego auto policyjne. Na boku widniał napis POLICJA ROSEWOOD. Stał tu całą noc? Sąsiedzi wszystko widzieli? Hanna poszła za Wildenem do jego samochodu. — Powiedz chociaż, czyje to ciało. Odwrócił się do niej. — Nie mogę. — Nie rozumiem... - Hanno — Wilden gwałtownie jej przerwał. — Powiedz mamie, że zadzwonię później. Włączył silnik i syrenę. Jeśli ktoś jeszcze nie wiedział, że Wilden był u nich, to właśnie teraz się dowiedział.

283

35 PRZESYŁKA SPECJALNA W niedzielę o jedenastej pięćdziesiąt dwie przed południem Aria siedziała na łóżku i wpatrywała się w swoje polakierowane na czerwono paznokcie. Dziwnie się czuła — tak jakby zapomniała o czymś ważnym. Czasem śniło jej się, że w czerwcu przypomina jej się, że przez cały rok nie chodziła na matematykę i nie zda do następnej klasy. Wtedy sobie przypomniała. Toby to A. Dziś niedziela. Jej czas się skończył. Przeraziła się, kiedy gniew A. zyskał twarz. Ali i Spencer ukrywały poważną sprawę. Aria nie miała pojęcia, jak Toby dowiedział się o Byronie i Meredith, ale skoro ona nakryła ich dwa razy, to inni pewnie też ich widywali. W tym Toby. Chciała powiedzieć wszystko Elli zeszłej nocy. Kiedy Sean podrzucił ją do domu, kilka razy zapytał, czy chce, żeby z nią poszedł. Aria powiedziała, że nie. Musiała poradzić sobie sama. W domu panowała cisza i ciemność. Słychać było tylko pojękiwanie zmywarki. Aria na palcach

284

poszła do ciemnej, pustej kuchni. W sobotę mama zazwyczaj nie kładła się przed pierwszą, a nawet drugą nad ranem. Rozwiązywała sudoku albo rozmawiała z Byronem przy kawie bezkofeinowej. Ale na stole nie było żadnych śladów. Widziała na nim tylko ślady gąbki po wycieraniu. Poszła do sypialni rodziców. Myślała, że Ella wcześniej się położyła. Drzwi były otwarte. Na pustym łóżku leżała stłamszona kołdra. Aria zauważyła, że na podjeździe nie ma hondy civic jej rodziców. Czekała na nich na dole schodów. Co trzydzieści sekund sprawdzała godzinę. Nadeszła północ. Rodzice byli prawdopodobnie ostatnimi ludźmi na ziemi, którzy nie mieli telefonów komórkowych, więc nie mogła do nich zadzwonić. Czyli Toby też nie mógł. A może jakoś inaczej się z nimi skontaktował? I nagle... Nagle obudziła się we własnym łóżku. Ktoś musiał ją tu przynieść. Aria, która zawsze spała jak kamień, nawet tego nie poczuła. Nasłuchiwała dźwięków z dołu. Otwierania i zamykania szuflad. Skrzypienia podłogi pod czyimiś stopami. Szelestu gazety. Rodzice byli na dole razem? Na palcach zeszła po' schodach, układając w głowie milion scenariuszy. I wtedy zobaczyła małe czerwone kropelki na podłodze w korytarzu. Ślad ciągnął się od kuchni do drzwi frontowych. Wyglądał jak krew. Aria wbiegła do kuchni. Toby powiedział wszystko mamie, a ona w szale zabiła Byrona. Albo Meredith. Albo Toby'ego. Albo wszystkich. A może Mike ich pozabijał. Albo... albo Byron zabił Ellę. Kiedy weszła do kuchni, zamarła. Przy stole siedziała tylko Ella. Była umalowana, ubrana w bordową bluzkę i buty na wysokich obcasach. Jakby 285

się gdzieś wybierała. Otworzyła gazetę na stronie z krzyżówką. Ale nie rozwiązała jej, tylko pomazała całą stronę czarnym tuszem. Patrzyła tępo przed siebie, w okno, wbijając widelec w dłoń. — Mamo? — Aria podeszła bliżej. Bluzka marny była pomięta, a makijaż rozmazany. Jakby spała w ubraniu. Albo w ogóle nie spała. — Mamo? — powtórzyła przerażona. Wreszcie matka spojrzała na nią oczami pełnymi łez. Wcisnęła widelec mocniej w dłoń. Aria chciała go jej wyrwać, ale bała się. Nigdy nie widziała marny w takim stanie. — Co się dzieje? - Dobrze wiesz. — Co to za czerwone plamy w korytarzu? — Plamy? — zapytała Ella obojętnie. — Może to farba. Wyrzuciłam dziś jakieś przybory do malowania. Dużo wyrzuciłam dziś rano. — Mamo — Aria czuła, jak do oczu napływają jej łzy. — Co się stało? Mama popatrzyła jej prosto w oczy. Poruszała się powoli, jakby pływała pod wodą. — Wiedziałaś od czterech lat. Aria wstrzymała oddech. — O czym? — wyszeptała. — Przyjaźnisz się z nią? — zapytała Kila tym samym martwym głosem. — Jest niewiele starsza od ciebie. Podobno poszłaś do jej studia jogi. — Co? — wyszeptała Aria. Studio jogi. — Nie wiem, o czym mówisz!

286

— Oczywiście, że wiesz — Ella posłała jej najsmutniejszy uśmiech, jaki Aria w życiu widziała. — Dostałam list. Najpierw nie uwierzyłam, ale zapytałam ojca. A myślałam, że jest taki niedostępny z powodu pracy. — Co? — Aria cofnęła się o krok. Miała mroczki przed oczami. — Dostałaś list? Kiedy? Od kogo? Zimne, puste oczy mamy stanowiły wystarczającą odpowiedź. A. Toby. Od niego dowiedziała się o wszystkim. Aria przycisnęła dłonie do czoła. — Tak mi przykro. Chciałam ci powiedzieć, ale bałam się, że... — Byrona nie ma — powiedziała lilia. — Jest z tą dziewczyną. — Parsknęła cicho, z pogardą. — Pewnie ćwiczą jogę. — Na pewno wróci — Aria łykała łzy. — Musi, prawda? Jesteśmy rodziną. Dokładnie w tej chwili zegar wybił dwunastą. Byron podarował go Elli na Islandii, na dwudziestą rocznicę ślubu. Elli bardzo się podobał. Podobno należał do Edvarda Muncha, tego, który namalował Krzyk. Przewiozła go do domu w bagażu podręcznym, co chwila sprawdzając, czy nic im się nie stało. Teraz musiały wysłuchać dwunastu ćwierknięć kukułki, która wysuwała się z okienka. Zamiast „Kukli" ptak zdawał się śpiewać: „Wiedziałaś, wiedziałaś, wiedziałaś". — Och, Ario - zganiła ją Ella. — Nie wróci. — Gdzie jest ten list? — zapytała Aria przez łzy. — Mogę go przeczytać? Kto mógł nam to zrobić? Zniszczyć wszystko? Ella patrzyła na nią załzawionymi oczami. — Wyrzuciłam go. Nieważne, kto go przysłał. Ważne; że napisał prawdę.

287

— Tak mi przykro — Aria uklękła obok. Lubiła zapach mamy, mieszankę terpentyny, farby drukarskiej, drzewa sandałowego i jajecznicy. Położyła głowę na ramieniu mamy, ale Ella odsunęła ją od siebie. — Aria — powiedziała ostro, wstając. — Nie mam ochoty na twoje towarzystwo. — Co!? — krzyknęła Aria. Ella patrzyła na swoją dłoń, z której zdjęła obrączkę. Przeszła obok Arii jak duch. Weszła do korytarza i rzuciła okiem na kropki czerwonej farby ciągnące się do samych schodów. Ruszyła na górę. — Poczekaj! — krzyknęła Aria i pobiegła za nią. Nagle potknęła się o zabłocone buty do lacrosse'a, uderzyła się w kolano i spadła dwa stopnie w dół. — Cholera! Wbiła paznokcie w dywan. Wstała. Była wściekła. Mama zamknęła drzwi do sypialni i do swojej łazienki. Drzwi do pokoju Mike'a były otwarte, ale jego nie było. „Mike", pomyślała Aria i serce pękło jej na pół. Wiedział o wszystkim? Zadzwonił jej telefon. Oszołomiona weszła po mego do sypialni. Myśli kłębiły się jej w głowie. Ciężko oddychała. Chciała, żeby to był Toby. Rozerwałaby go na strzępy. Ale to tylko Spencer. Nieważne, że nie była A. Mogła być. Gdyby doniosła na Toby'ego w siódmej klasie, nie zdradziłby Elli sekretu i jej rodzina nadal byłaby cała. Otworzyła klapkę telefonu, ale milczała. Siedziała i głośno oddychała. — Aria? — usłyszała głos Spencer. — Nie mam ci nic do powiedzenia — rzuciła Aria. — Zrujnowałaś mi życie. 288

— Wiem — powiedziała cicho Spencer. — Aria... tak mi przykro. Nie chciałam tego przed tobą ukrywać. Nie wiedziałam, co robić. Spójrz na to z mojej perspektywy. — Nie — powiedziała głucho Aria. — Nic nie rozumiesz. Zrujnowałaś mi życie. — Co się stało? — Spencer mówiła zmartwionym głosem. Co masz na myśli? Aria podparła głowę na dłoniach. Nie miała siły wszystkiego wyjaśniać. Potrafiła spojrzeć na to z perspektywy Spencer. Oczywiście, że potrafiła. Przecież Spencer mówiła do niej prawie to samo, co ona kilka minut wcześniej powiedziała do Elli. „Nie chciałam tego ukrywać. Nie wiedziałam, co robić. Nie chciałam cię zranić. Westchnęła i wytarła nos. — Po co dzwonisz? — No bo... — Spencer milczała chwilę. — Rozmawiałaś już dziś z Emily? — Nie. — Cholera — szepnęła Spencer. — Co się dzieje? — Aria wyprostowała się. — Wczoraj mówiłaś, że wszystko gra i że jest w domu. — Była. — Aria usłyszała, jak Spencer przełyka ślinę. — To pewnie nic poważnego, ale moja mama przejeżdżała dziś obok jej domu i widziała tam trzy wozy policyjne.

289

36 KOLEJNE WIEŚCI WSTRZĄSAJĄ ROSEWOOD Emily mieszkała w starej skromnej dzielnicy. Wśród mieszkańców było wielu emerytów. Teraz wszyscy wyszli na ganki, obserwując trzy samochody policyjne i karetkę, która zatrzymała się na podjeździe domu Fieldsów. Spencer zaparkowała przy chodniku i wtedy zauważyła Arię. Aria nadal miała na sobie sukienkę z balu. — Właśnie przyszłam — powiedziała Aria, kiedy Spencer się zbliżyła. — Żadnych nowych informacji. Pytałam kilku osób, ale nikt nic nie wie. Spencer rozejrzała się. Wokół kręciło się mnóstwo psów policyjnych, oficerów policji, lekarzy i ludzi z Channel 4. Podjechali pewnie spod domu DiLaurentisów. Wydawało jej się, że wszyscy policjanci patrzą na nią. Zaczęła się trząść. To jej wina. Tylko i wyłącznie. Zrobiło jej się niedobrze. Toby ostrzegł ją, że komuś może

290

stać się krzywda, A ona nic nie zrobiła. Miała w głowie tylko Wrena. I proszę, jak to się skończyło. Nie mogła teraz nawet myśleć o Wrenie. Ani o Melissie. Ani o nich razem. Czuła się tak, jakby w jej żyłach pełzały robaki. Coś się stało Emily, a ona mogła temu zapobiec. W jej salonie siedział policjant. Dostała ostrzeżenie od A. Nagle zauważyła siostrę Emily, Carolyn. Stała na podjeździe i rozmawiała z policją. Jeden z oficerów nachylił się do niej i szepnął jej coś na ucho. Carolyn skrzywiła się, jakby płakała. Pobiegła do domu. Aria zachwiała się, jakby miała zemdleć. — O Boże, Emily... — Jeszcze niczego nie wiemy — powiedziała Spencer. — Ja to czuję — powiedziała Aria ze łzami w oczach. — A., Toby, groźby. — Zamilkła, bo do ust wsunął jej się kosmyk włosów. Trzęsły jej się ręce. - Teraz kolej na nas, Spencer. — Gdzie są rodzice Emily? — zapytała głośno Spencer, jakby chciała zagłuszyć wszystko, co właśnie powiedziała Aria. Chyba byliby tu, gdyby Emily... — Nie chciała wymówić słowa: „umarła". Za mercedesem Spencer zaparkowała toyota prius. Wysiadła z niej Hanna. A raczej dziewczyna przypominająca Hannę. Nadal była we flanelowych spodniach od piżamy, a jej długie proste włosy związane były w nieporządny kucyk. Spence od lat nie widziała jej tak zaniedbanej. Hanna zauważyła je i podeszła. — Co się dzieje? Czy to...? — Nie wiemy — przerwała jej Spencer.

291

— Dowiedziałam się czegoś — Hanna zdjęła okulary. — Rano rozmawiałam z policjantem i... Kolejna furgonetka telewizyjna podjechała i Hanna zamilkła. Spencer rozpoznała kobietę z kanału informacyjnego Channel 8. Zbliżyła się do dziewczyn na kilka kroków, z telefonem komórkowym przy uchu. — Ciało znaleziono dziś rano? — spojrzała na swoje notatki. — Dobra, dzięki. Dziewczyny spojrzały na siebie przerażone. Aria wzięła obie przyjaciółki za ręce i przeprowadziła je przez podwórko Emily. prosto przez rabatki z kwiatami. Kilka metrów od domu drogę zastąpił im oficer policji. — Hanno, mówiłem, żebyś się do tego nie mieszała — powiedział. Spencer z przerażeniem rozpoznała Wildena, policjanta, który odwiedził ją wczoraj w domu. Serce zaczęło jej mocniej bić. Hanna próbowała go odepchnąć. — Nie mów mi, co mam robić! — Policjant chwycił ją za ramiona, a ona zaczęła się wyrywać. - Ręce przy sobie! Spencer chwyciła Hannę w talii. — Spróbuj ją uspokoić — rozkazał Wilden Spencer. Nagle ją rozpoznał. — Och — westchnął. Na jego twarzy malował się wyraz zakłopotania. — Panna Hastings. — Chcemy się tylko dowiedzieć, co się stało z Emily — Spencer próbowała wyjaśnić. Żołądek ścisnął jej się w małą kulkę. — To... nasza przyjaciółka. — Idźcie już do domu — Wilden założył ręce na piersi. Wtedy drzwi domu otwarły się... i stanęła w nich Emily, bosa i blada. Miała kubek z wodą z McDonalda. Spencer

292

poczuła taką ulgę, gdy ją zobaczyła, że z jej gardła wydobył się cichy okrzyk. Wszystkie trzy podeszły do Emily. — Wszystko w porządku? — zapytała Hanna. — Co się stało? - zapytała jednocześnie Aria. — Co się dzieje? — Spencer pokazała gestem na tłum wokół domu. — Emily... — Wilden położył dłonie na biodrach. — Może koleżanki odwiedzą cię później. Rodzice mówili, żebyś siedziała w domu. Emily potrząsnęła głową, lekko zirytowana. — Nie, wszystko w porządku. Emily poprowadziła je do ogródka. Stały między krzewem różanym i ścianą domu. Nikt ich nie widział. Spencer przyjrzała się Emily, która miała czarne podkowy pod oczami i podrapane nogi. Ale poza tym nic jej nie było. — Co się stało? - zapytała Spencer. Emily wzięła głęboki oddech. — Jakiś rowerzysta znalazł ciało Toby'ego w lesie za moim domem. Chyba... przedawkował tabletki. Spencer była roztrzęsiona. Hanna westchnęła. Aria zbladła. — Co? Ki e d y? — zapytała. — W środku nocy. Chciałam do was zadzwonić, ale cały czas pilnował mnie gliniarz. — Trząsł jej się podbródek. — Rodzice pojechali w ten weekend do babci. Próbowała się uśmiechnąć, ale twarz się jej wykrzywiła. Zaczęła płakać. — Już w porządku — pocieszała ją Hanna. — Zeszłej nocy zachowywał się jak wariat - powiedziała Emily, wycierając oczy koszulą. — Zabrał mnie do domu

293

z Balu Lisa i ni z tego, ni z owego zaczął mi opowiadać, jak bardzo nienawidził Ali. Ze nie wybaczy jej tego, co zrobi ła, i że cieszy się, że nie żyje. — O Boże — Spencer zakryła oczy. To wszystko prawda. — Wtedy zdałam sobie sprawę, że Toby o wszystkim wiedział — mówiła dalej Emily, gestykulując. — Pewnie dowiedział się, co Ali zrobiła, i... pewnie ją zabił. — Zaraz — wtrąciła Hanna i uniosła dłoń w górę. — Nie sądzę... — Ciii — Spencer położyła dłoń na szczupłym nadgarstku Hanny, która chyba chciała coś powiedzieć. Spencer bała się, że jeśli teraz przerwą Emily, to nie skończy swojej opowieści. — Uciekłam i wróciłam do domu. Spencer zadzwoniła, ale potem połączenie się zerwało. Przyjechał tu Toby. Powiedziałam, że wiem, co zrobił, i że powiem policji. Nie wierzył, że się zorientowałam. — Emily wyglądała na bardzo zmęczoną swoim monologiem. — Skąd on się dowiedział? Spencer zdrętwiała. Telefon wyłączył się, zanim zdążyła wyjawić Emily całą prawdę o sprawie Jenny. Wolała nie mówić o tym teraz. Emily była w szoku. Wystarczająco dużo kosztowało ją wyjawienie tej tajemnicy Hannie i Arii. Prawda mogła zniszczyć Emily. Aria i Hanna patrzyły wyczekująco na Spencer, która zebrała się w sobie. — Zawsze wiedział — powiedziała. — Widział wtedy Ali. Ale ona go zaszantażowała i musiał wziąć winę na siebie. Zmusiła go, żeby dochował tajemnicy. — Przerwała, by zaczerpnąć oddechu. Zauważyła, że wbrew jej oczekiwaniom Emily stała spokojnie, jakby słuchała wykładu z geografii. Zbiło ją to z tropu. — Więc kiedy Ali zaginęła, 294

zawsze myślałam, że... — Spojrzała w niebo. Zdała sobie sprawę, że to, co zaraz powie, to prawda. — Podejrzewałam, że Toby mógł mieć z tym coś wspólnego, ale bałam się pisnąć choć słowo. Ale wtedy wrócił po pogrzebie... a wiadomości od A. zawierały aluzje do sekretu Toby'ego. W ostatniej napisał: „Ranisz mnie, więc i ja cię zranię". Chciał się na nas zemścić. Wiedział, że maczałyśmy w tym palce. Emily stała zupełnie spokojnie. Tylko jej ramiona nagle zaczęły się trząść. Zamknęła oczy. Najpierw wydawało się, że płacze, ale Spencer zauważyła, że się śmieje. Emily odrzuciła głowę do tyłu. Spencer spojrzała pytająco na Arię i Hannę. Emily odbiło. — Yyy... — Spencer próbowała coś powiedzieć. Emily się trochę uspokoiła, ale jej dolna warga wciąż się trzęsła. — Ali przysięgała, że nikt o tym nie wie. — Widać kłamała — powiedziała Hanna. Emily patrzyła na przyjaciółki. — Ale dlaczego nas okłamała? A gdyby Toby wszystko wyjawił? — pokręciła głową. -- To stało się wtedy, gdy siedziałyśmy w domu Ali i wszystko obserwowałyśmy? — zapytała Emily. — Tej nocy? Spencer powoli pokiwała głową. — Ali wróciła i powiedziała, że wszystko w porządku, a kiedy nie mogłyśmy zasnąć, głaskała nas po plecach. — Tak — łzy nabiegły do oczu Spencer. Oczywiście Emily pamiętała każdy szczegół. Emily patrzyła w dal. — I dała nam to. Uniosła dłoń. Bransoletka od Ali, symbolizująca tajemnicę, opinała jej nadgarstek. Tylko ona jeszcze ją nosiła. 295

Emily osunęła się na trawę. Próbowała rozerwać bransoletkę i się jej pozbyć, ale sznurek był stary i mocny. — Cholera — zaklęła Emily i próbowała zsunąć bransolet kę przez dłoń. Potem chciała ją przegryźć, ale nie dała rady. Aria położyła jej dłoń na ramieniu. — Już dobrze. — Wcale nie — Emily jeszcze raz szarpnęła bransoletkę, w końcu jednak dała za wygraną. Wyrwała garść trawy. — Wciąż nie mogę uwierzyć, że poszłam na bal z mordercą Ali. — Tak się o ciebie bałyśmy — wyszeptała Spencer. — Ej, to właśnie chciałam wam powiedzieć. Toby nie zabił Ali — powiedziała Hanna, gestykulując gwałtownie. — Co? — Spencer uniosła brwi. — O czym ty mówisz? — Rozmawiałam rano z tym gliniarzem — Hanna pokazała na Wildena, który rozmawiał z ekipą wiadomości telewizyjnych. — Powiedziałam mu, że to Toby zabił Ali. Ale on twierdzi, że sprawdzili go dawno temu i że ma alibi. Toby'ego nawet nie podejrzewano. — Na pewno to zrobił — Emily podniosła się. — Kiedy wczoraj w nocy powiedziałam, że wiem o wszystkim, spanikował i błagał, żebym nie mówiła glinom. Patrzyły na siebie zdezorientowane. — Myślisz, że policja się myli? Hanna poruszała wisiorkiem w kształcie serca przy swojej bransoletce. — Chwileczkę — powiedziała powoli Emily. — Spencer, w jaki sposób Ali go zaszantażowała? Jak sprawiła, że wziął na siebie winę za... za sprawę Jenny? — Spencer twierdzi, że Ali tego nie powiedziała — odparła Aria. Spencer poczuła napięcie w całym ciele. 296

„Mam lepszy pomysł — powiedziała Ali. - Zachowajmy jego sekret, a on nie wyjawi naszego". A teraz, kiedy Toby i Ali nie żyli, nie musiała strzec ich sekretów. — Powiedziała - przyznała się wreszcie. Wtedy zauważyła, że ktoś idzie w ich stronę. Jenna Cavanaugh. Miała na sobie czarny T-shirt i czarne obcisłe dżinsy. Upięła włosy. Jej cera nadal była śnieżnobiała, ale twarz zakrywały olbrzymie okulary. W jednej ręce miała białą laskę, a w drugiej smycz psa przewodnika. To on prowadził ją w ich stronę. Spencer wydawało się, że zaraz zemdleje albo się rozpłacze. Jenna zatrzymała się obok Hanny. — Jest tu Emily Fields? — Tak — wyszeptała Emily. Spencer słyszała strach w jej głosie. - Tutaj. Jenna zwróciła się w jej kierunku. — To twoje — wyciągnęła w jej stronę różową torebkę z satyny. Emily wzięła ją ostrożnie, jakby była zrobiona ze szkła. — I jeszcze coś, co powinnaś przeczytać. — Jenna sięgnęła do kieszeni po zmięty karteluszek. — To od Toby'ego.

297

37 BRANSOLETKI ZE SZNURKA I TAK SĄ NIEMODNE Emily założyła włosy za uszy i obserwowała Jennę. Okulary zakrywały jej oczy od kości policzkowych do brwi, ale Emily i tak dostrzegła kilka różowawych blizn po oparzeniach na czole Jenny. Przypomniała sobie tamtą noc. W domu Ali pachniało miętową świecą. Emily czuła w ustach smak chipsów. Podłoga w salonie DiLaurentisów miała drobne rowki. Emily stała przy oknie i obserwowała, jak Ali biegnie przez swoje podwórko. Wybuch petardy, pielęgniarze wspinający się po drabince do domku i usta Jenny, szeroko otwarte w krzyku. Jenna wręczyła jej brudny, zmięty kawałek papieru. — Znaleźli to przy nim — powiedziała łamiącym się głosem. — Napisał do wszystkich. Twoja część jest gdzieś pośrodku. List był napisany na odwrocie listy przedmiotów wystawionych na aukcję na Balu łasa. Emily zadrżała na jego

298

widok. Toby pisał roztrzęsioną ręką, nie używał właściwie dużych liter, a jego podpis był niewyraźny. Nie widziała wcześniej jego charakteru pisma, ale poczuła się tak, jakby nagle stanął obok. Czuła zapach mydła, którego używał, i jego dużą dłoń, trzymającą jej rękę. Rano obudziła się nie na huśtawce, ale we własnym łóżku. Ktoś dzwonił do drzwi. Zeszła na dół. W drzwiach stał jakiś facet w kolarskich szortach i kasku. — Mogę od ciebie zadzwonić? — zapytał. — To pilne. Emily jeszcze się nie obudziła na dobre. Za nią stanęła Carołyn, a rowerzysta zaczął tłumaczyć: — Jechałem przez wasz las i zobaczyłem tego chłopaka, myślałem, że śpi, ale... Urwał nagle, a Carolyn otworzyła szeroko oczy. Pobiegła po telefon. Emily stała na ganku i próbowała wszystko poukładać w głowic. Przypomniało jej się, jak Toby stał zeszłej nocy za oknem i uderzał dłonią w drzwi, a potem pognał do lasu. Spojrzała na rowerzystę. — Czy ten chłopak cię napadł? — wyszeptała. Przerażało ją już to, że Toby spędził całą noc nieopodal, w lesie. A jeśli przyszedł na ganek, kiedy Emily zasnęła? Rowerzysta przycisnął kask do piersi. Był w wieku jej taty, miał zielone oczy i szpakowatą brodę. — Nie — powiedział łagodnie. — Był... si n y. A teraz ten list. Pożegnanie samobójcy. Toby pobiegł do lasu taki roztrzęsiony. Wtedy wziął tabletki? Czy Emily mogła go powstrzymać? Może Hanna miała rację, może to nie on zabił Ali? Świat wokół wirował. Poczuła silną dłoń na plecach. — Wszystko będzie dobrze — wyszeptała Spencer.

299

Emily spojrzała na list. Jej przyjaciółki zbliżyły się. Pośrodku widniało jej imię. Emily, trzy lata temu obiecałem Alison DiLaurentis, że nie zdradzę jej tajemnicy, jeśli i ona dochowa mojej. Obiecała, że je) nie wyjawi, ale chyba jednak złamała przyrzeczenie. Próbowałem sobie z tym poradzić i zapomnieć o tym, a kiedy się zaprzyjaźniliśmy, wydało mi się to możliwe... Myślałem, że się zmieniłem i że moje życie się zmieniło. Ale pewnie nie da się zmienić siebie. To, co zrobiłem Jennie, to największa pomyłka, mojego życia. Byłem młody, bezradny i głupi. Nie chciałem jej skrzywdzić. Nie mogę z tym dalej żyć. Mam dość. Emily złożyła kartkę. Papier szeleścił w jej dłoniach. To, o czym pisał, nie miało sensu. To one skrzywdziły Jennę, nic Toby. Oddała kartkę Jennie. - Dziękuję. - Nie ma za co. Kiedy Jenna się odwróciła, Emily chrząknęła. - Poczekaj, Jenna. Jenna stanęła. Emily zamarła. Kotłowało się w niej wszystko, co przed chwilą usłyszała o Toby m,, o kłamstwach Ali, o jego przeszłości, poczucie winy, które w sobie nosiła od tylu lat... - Jenna, muszę cię przeprosić. Byłyśmy dla ciebie... takie... wredne. To, co robiłyśmy... przezwiska... To nie było zabawne. Manna zrobiła krok w przód. - Ona ma rację. To w ogóle nie było zabawne. Emily od dawna nie widziała Hanny w tak złym stanie.

300

— Nie zasłużyłaś na to — dodała. Jenna pogłaskała psa. — W porządku - odparła. — Mam to już za sobą. Emily westchnęła. — Nie, nie w porządku. Nie wiedziałam, co to znaczy... gdy wszyscy cię wyśmiewają... Ale teraz wiem. Napięła wszystkie mięśnie, żeby tylko się nie rozpłakać. Chciała powiedzieć o wszystkim, z czym się zmagała. Ale zdołała się powstrzymać. To niedobry moment. Chciała powiedzieć o wiele więcej, jednak nie teraz. — Przykro mi z powodu tego wypadku. Nigdy ci tego nie powiedziałam. Chciała dodać: „Żałuję tego, co ci zrobiłyśmy". Ale nie starczyło jej odwagi. Jennie trząsł się podbródek. — To nie wasza wina. Zresztą to wcale nie było najgorsze, co mi się przytrafiło. Chwyciła psa za obrożę i odeszła. Przez chwilę panowała cisza. — Co może być gorsze niż oślepienie? — wyszeptała Aria. — Jest coś takiego — wtrąciła Spencer. — Ali o tym wiedziała... Spencer znowu miała taką minę, jakby wiele wiedziała, ale nie chciała się z tym zdradzić. — Toby... dotykał Jennę — wyszeptała. - To właśnie robił w noc wypadku. Dlatego Ali nie trafiła petardą do domku. Spencer opowiedziała im o wszystkim. Kiedy Ali podeszła pod domek Toby'ego, zobaczyła go w oknie i zapaliła petardę. 1 wtedy... zauważyła też Jennę. Miała dziwny wyraz twarzy i rozpiętą bluzkę. Ali widziała, jak Toby

301

podchodzi do niej i kładzie jej dłoń na szyi. Włożył jej dłoń pod bluzkę i położył na piersi. Zdjął jej ramiączko stanika. Jenna wyglądała na przerażoną. Ali powiedziała, że była w takim szoku, że zapomniała o petardzie, lont dopalił się w mgnieniu oka i petarda wybuchła. Zobaczyła rozbłysk, usłyszała hałas i brzęk tłuczonego szkła. Ktoś krzyczał... a Ali uciekła. — Kiedy "loby przyszedł, żeby powiedzieć, że widział Ali, ona oznajmiła, że widziała, jak zabawia się z Jenną — powiedziała Spencer. — I obiecała, że nie zdradzi jego rodzicom tej tajemnicy, jeśli Toby weźmie na siebie winę za odpalenie petardy. Toby się zgodził. - Westchnęła. — Ali kazała mi przysiąc, że nie powiem o tym nikomu. — Jezu — wyszeptała Aria. — Pewnie Jenna była szczęśliwa, że odesłano go do poprawczaka. Emily nie wiedziała, co powiedzieć. Spojrzała na Jennę, która stała z mamą i rozmawiała z jakimś reporterem. Jak musi czuć się dziewczyna, której przyrodni brat zrobił coś takiego? Przypomniało jej się, jak zaatakował ją Ben. A co, gdyby musiała z nim żyć pod jednym dachem? Gdyby należał tło jej rodziny? Była rozdarta. Oczywiście to, co zrobił przyrodniej siostrze, było straszne, ale zarazem godne pożałowania. Teraz chciał się odciąć od przeszłości, żyć dalej. I udawało mu się, póki Emily nie dała mu do zrozumienia, że przeszłość wkrótce wróci jak upiór. Przerażona zakryła twarz dłońmi i ciężko oddychała. „Zrujnowałam mu życie — pomyślała. - Zabiłam go". Przyjaciółki pozwoliły jej płakać. Wszystkie płakały. Kiedy Emily się uspokoiła, spojrzała na nie. Nie wierzę w to.

302

— A ja tak — powiedziała Hanna. — Ali myślała tylko o sobie. Była królową manipulacji. — Emily spojrzała na nią zdumiona, lecz Hanna tylko wzruszyła ramionami. — Mój sekret z siódmej klasy. Ten, który znała Ali. Szantażowała mnie, gdy tylko nie chciałam robić tego, co kazała. Mówiła, że powie wam i wszystkim innym. — Tobie też to zrobiła? — Aria była zdumiona. — Czasem mówiła coś o moim sekrecie, jakby... zaraz miała go wyjawić. — Spuściła wzrok. - Zanim Toby... zażył tabletki, wyjawił moją tajemnicę. Tę, którą znała też Ali. A., to znaczy Toby, szantażował mnie. Wszystkie nastawiły ucha. — Jaką tajemnicę? — zapytała Hanna. — O mojej rodzinie - Aria nie mogła z siebie wydobyć słów. — Nie mogę teraz o tym mówić. Przez chwilę myślały w milczeniu. Emily patrzyła na ptaki w karmniku taty. — To oczywiste, że Toby to A. — wyszeptała Hanna. — Nie zabił Ali, ale chciał się zemścić. Spencer wzruszyła ramionami. — Obyś miała rację. W domu Emily znowu zapanowały cisza i spokój. Rodzice jeszcze nie wrócili, ale Carolyn zrobiła właśnie popcorn i cały dom nim pachniał. Emily zawsze wolała jego zapach niż smak. Nie miała apetytu, ale burczało jej w brzuchu. „Toby już nigdy nie zje popcornu", pomyślała. Ali też nie.

303

Spojrzała przez okno na podwórko. Jeszcze kilka godzin temu stał tam Toby i błagał, żeby Emily nie szła na policję. Nie mogła uwierzyć, że prosił ją, by nie zdradziła jego tajemnicy o Jennie. Emily znowu pomyślała o Ali, o tym, że Ali ją okłamała. Najzabawniejsze, a może najsmutniejsze było to, że Emily wydawało się, że pokochała Ali właśnie w noc wypadku Jenny, kiedy karetki już odjechały, a Ali wróciła do domu. Była taka spokojna, opiekuńcza, pewna siebie i cudowna. Emily świrowała, ale Ali ją uspokoiła. — Już w porządku — mówiła do niej łagodnie, głaszcząc ją po plecach, rysując palcami wielkie koła. - Obiecuję, wszystko się ułoży. Uwierz mi. — Ale jak? — łkała Emily. — Skąd wiesz? — Po prostu wiem. Ali położyła Emily na kanapie. Wzięła jej głowę na kolana. Głaskała ją. Emily czuła się tak dobrze, że zapomniała, gdzie jest i jak bardzo się boi. Przepełniała ją rozkosz. Ali głaskała ją coraz wolniej i Emily zaczęła zasypiać. Potem wydarzyło się coś, czego Emily nigdy nie zapomniała. Ali schyliła się nad nią i pocałowała ją w policzek. Emily zamarła i obudziła się. Ali znowu to zrobiła. To było piękne. Ali znowu zaczęła ją głaskać. Serce Emily biło jak szalone. Racjonalna część umysłu Emily wyparła to wydarzenie z jej pamięci. Uznała, że Ali chciała ją tylko pocieszyć. Ale jej emocjonalna część pozwoliła uczuciu kwitnąć, powiększać się tak jak te małe kapsułki, które rodzice wkładali im do prezentów pod choinką i które w ciepłej wodzie rozrastały się w fantastyczne, gąbczaste kształty. Wtedy Emily pokochała Ali. Gdyby nie było tamtego wieczoru, może nigdy by się to nie zdarzyło. 304

Emily usiadła na łóżku i gapiła się bezmyślnie przez okno. Czuła się taka pusta, jakby ktoś pozbawił ją całego wnętrza. W pokoju panowała cisza. Słychać było tylko, jak obraca się wentylator pod sufitem. Emily otworzyła górną szufladę w biurku i wyciągnęła z niej parę nożyczek dla leworęcznych. Jednym zręcznym ruchem rozcięła bransoletkę, którą dostała od Ali tyle lat temu. Nie chciała jej wyrzucać, ale nie mogła też zostawić jej na podłodze, bo musiałaby na nią cały czas patrzeć. Wreszcie kopniakiem wsunęła ją pod łóżko. - Ali — wyszeptała i łzy popłynęły jej po policzkach. -D la c z e go ? Nagle rozległo się brzęczenie. Emily powiesiła torebkę, którą oddała jej Jenna, na klamce. Przez cienki materiał prześwitywało światło ekranu. Powoli wstała i wyciągnęła telefon. Już nie dzwonił. NOWA WIADOMOŚĆ - głosił napis na ekranie. Emily poczuła bicie serca. Biedna, skołowana Emily. Pewnie chciałabyś pocieszenia w ramionach jakiejś dużej, cieplej dziewczyny, co? Nie ciesz się za wcześnie. Tb jeszcze nie koniec. A.

305

CO BĘDZIE DALEJ. Naprawdę uwierzyłyście, że Toby to ja? Litości. Wtedy faktycznie samobójstwo byłoby jedynym sensownym wyjściem. Nie ma co ukrywać, Toby zasłużył sobie na to. Karma nieźle poniewiera ludźmi. Tak jak ja. Najlepiej wiedzą o tym Aria, Emily, Hanna i Spencer... Zacznijmy od Arii. Dziewczyna narzuciła takie tempo, że nie wiadomo już, z kim obecnie chodzi. Niby zerwała z Ezrą i związała się z Seanem, ale przecież tego pierwszego nie zostawi tak łatwo w spokoju. Artystyczne dusze z reguły nie potrafią podjąć decyzji. Trudno, Aria będzie musiała skorzystać z mojej pomocy, żeby dokonać wyboru. i na pewno będzie zachwycona. Emily, nasza słodka naiwniaczka. Alison i Toby powiedzieliby pewnie, że pocałunek Emily to pocałunek śmierci. Ale... ojej... nic nie powiedzą, bo nie żyją. Emily powinna chyba rzadziej zabierać się za całowanie. Już dwukrotnie trafiła w samą dychę, a przecież wiadomo, że do trzech razy sztuka.

306

A co z Hanną, naszą samotną biedulką? Sean się od niej odwrócił. Tata się od niej odwrócił. Mama też by się odwróciła, gdyby tylko mogła. Gdy traci się tyle bliskich osób, człowiekowi robi się niedobrze, prawda? A może taka już jest natura Hanny? Przynajmniej Mona została u jej boku i w razie czego otrze jej łzy. Chwileczkę. Nie, jednak nie. Nie zamierzam was okłamywać, że karta Hanny się odwróci. Przecież nikt nie lubi kłamców, a już na pewno nie ja. I wreszcie Spencer. Nasza prymuska pamięta wszystkie daty na klasówkę z historii, ale jakoś dziwnie pamięć ją zawodzi, kiedy próbuje sobie przypomnieć wieczór, kiedy zaginęła Alison. Nie martwcie się, zamierzam odświeżyć jej pamięć. Tylko spójrzcie! Czy można posądzić mnie o zaniki pamięci? Gdyby tylko starczyło wam inteligencji, już dawno byście wiedziały, kim jestem. Biedne głuptaski, musi być wam strasznie wstyd. W rozwiązaniu tej zagadki nie mogę wam pomóc - przez nasze cztery kłamczuchy mam pełne ręce roboty. Ale w nagrodę za waszą cierpliwość coś wam podpowiem: choć podpisuję się jednym „A", mam ich w imieniu więcej. Całusy! A.

307