Sara Shepard - Pretty Little Liars 03 - Doskonałe.pdf

SAVE OFFLINE

Shepard Sara Pretty Little Liars 03 Doskonałe MYŚLAŁYŚCIE, ŻE WAM ODPUSZCZĘ? PRZEZ CAŁY CZAS MAM NA WAS OKO. I MOŻE NAWET PATRZĘ NA WAS TERAZ. A. Do mediów trafia film z ostatnich wspólnych wakacji Emily, Hanny, Arii, Spencer i Ali. Wspomnienia tamtego lata wracają ze zdwojoną siłą, a tajemniczy nadawca SMS-ów zaczyna realizować swoje groźby. Sekrety czterech przyjaciółek już wyszły na jaw, teraz gra toczy się o najwyższą stawkę. A. popełnia jednak błąd. Czy to wystarczy, by zdemaskować A.?

Czy zdarzyło ci się, że przyjaciel odwrócił się od ciebie? Zmienił się nie do poznania, w kogoś zupełnie innego? Nie mówię o chłopaku z pierwszej klasy, który rośnie, robi się niezgrabny, brzydki i pryszczaty, ani o koleżance z wakacji, która odwiedza cię w czasie przerwy świątecznej i okazuje się, że nie macie sobie nic do powiedzenia, ani nawet o dziewczynie z twojej paczki, która nagle przeobraża się w harcerkę z ostrym fiołem na punkcie zdrowej żywności. Nie. Mówię o bratniej duszy. O dziewczynie, którą znasz lepiej niż siebie samą. Któregoś dnia patrzysz na nią i widzisz kogoś zupełnie innego. No cóż, zdarza się. Zdarzyło się w Rosewood.

NIE ROZSTAWAJ SIĘ Z PRZYJACIÓŁMI... Czy zdarzyło ci się, że przyjaciel odwrócił się od ciebie? Zmienił się nie do poznania, w kogoś zupełnie innego? Nie mówię o chłopaku z pierwszej klasy, który rośnie, robi się niezgrabny, brzydki i pryszczaty, ani o koleżance z wakacji, która odwiedza cię w czasie przerwy świątecznej i okazuje się, że nie macie sobie nic do powiedzenia, ani nawet o dziewczynie z twojej paczki, która nagle przeobraża się w harcerkę z ostrym fiołem na punkcie zdrowej żywności. Nie. Mówię o bratniej duszy. O dziewczynie, którą znasz lepiej niż siebie samą. Któregoś dnia patrzysz na nią i widzisz kogoś zupełnie innego. No cóż, zdarza się. Zdarzyło się w Rosewood.

— Uważaj, Aria. Jeszcze ci zostanie ten wyraz twarzy! Spencer Hastings odpakowała pomarańczowego lizaka i włożyła go do ust. Mówiła do swojej najlepszej przyjaciółki Arii Montgomery, która zezując i wykrzywiając twarz jak pijany pirat, próbowała nastawić zoom w swoim aparacie. — Jakbym słyszała własną matkę — zaśmiała się Emily Fields, poprawiając T-shirt z narysowanym małym kotkiem w okularach do pływania i podpisem: KOCIAK BŁYSKAWICZNY! WYSTARCZY DODAĆ WODĘ! Przyjaciółki zabraniały Emily nosić T-shirty z żenującymi napisami. — Wieśniara błyskawiczna! Wystarczy dodać: frajerka! — zażartowała Alison DiLaurentis, kiedy Emily weszła. — Twoja mama też tak mówi? — zapytała Hanna Marin, wyrzucając zabarwiony na zielono patyczek po lizaku. Zawsze jadła bardzo szybko. — „Jeszcze ci zostanie ten wyraz twarzy!" — wykrzywiła się. Alison zmierzyła Hannę wzrokiem od stóp do głów i wybuchnęła rżącym śmiechem. — Mama powinna cię ostrzec, że ten gruby tyłek już ci taki zostanie. Hannie zrzedła mina. Obciągnęła pożyczony od Ali T-shirt w biało-różowe pasy, który wciąż podsuwał się w górę i odsłaniał biały pasek jej brzucha. Alison dotknęła łydki Hanny końcem stopy. — Tylko żartowałam. Był piątkowy majowy wieczór pod koniec siódmej klasy. Najlepsze przyjaciółki: Alison, Hanna, Spencer, Aria i Emily, rozsiadły się na pluszowych kanapach w salonie w domu Spencer. Na stoliku do kawy postawiły pudełko

z lizakami, wielką butelkę dietetycznej coli o smaku waniliowym i swoje telefony komórkowe. Miesiąc wcześniej Ali przyszła do szkoły z nowym telefonem z klapką LG i jeszcze tego samego dnia wszystkie pozostałe pognały do sklepu, żeby kupić identyczne. Każda zaopatrzyła się też w różowe skórzane etui, takie samo, jakie miała Ali. Z wyjątkiem Arii, która sama sobie zrobiła etui z różowej włóczki. Aria ustawiała ostrość, manipulując pokrętłami aparatu. — Nic mi nie zostanie na twarzy. Muszę się skupić, żeby ustawić to ujęcie. To dla potomności. Jak już będziemy sławne. — Jak wiadomo, ja na pewno będę — Alison wypięła pierś i odchyliła głowę, ukazując swoją łabędzią szyję. — A niby z jakiego powodu? — rzuciła wyzywająco Spencer. Chyba jednak nie chciała, by zabrzmiało to aż tak wrednie. — Będę prowadziła własny program w telewizji. I będę inteligentniejszą i ładniejszą wersją Paris Hilton. Spencer parsknęła z pogardą. Emily zaś wydęła usta i zamyśliła się, a Hanna pokiwała głową, jakby wierzyła w każde słowo Ali. To była cała Ali. Nie miała zamiaru zagrzać miejsca w Rosewood w stanie Pensylwania. Oczywiście Rosewood wedle zwykłych standardów było dość eleganckim miejscem - wszyscy mieszkańcy wyglądali jak modele, którzy zeszli ze stron katalogu mody, przyjaciółki wiedziały jednak, że Ali była pisana dużo bardziej świetlana przyszłość. Półtora roku temu jej przyjaźń wywindowała wszystkie cztery dziewczyny na szczyt drabiny społecznej. U boku Ali stały się najpopularniejszymi dziewczynami w Rosewood

Day, prywatnej szkole, do której chodziły. Teraz dysponowały już ogromną władzą — orzekały, co jest fajne, a co nie, urządzały najlepsze imprezy, zajmowały najlepsze miejsca w czytelni i zawsze wygrywały we wszystkich wyborach na ważne szkolne stanowiska. To znaczy, to ostatnie dotyczyło tylko Spencer. Na drodze ich życia pojawiło się wprawdzie kilka wybojów — na przykład, kiedy przypadkiem oślepiły Jennę Cavanaugh, o czym usilnie próbowały nie myśleć — ale ogólnie rzecz biorąc, ich życie zmieniło się z przyzwoitego w perfekcyjne. — A może nagramy talk-show? — zaproponowała Aria. Wśród przyjaciółek uchodziła za utalentowaną twórczynię filmów, bo w przyszłości chciała zostać następczynią Jea-na-Luca Godarda, który był awangardowym francuskim reżyserem. — Ali, ty jesteś sławna. Spencer przeprowadzi z tobą wywiad. — Ja mogę grać charakteryzatorkę — zgłosiła się Hanna i natychmiast sięgnęła do plecaka po winylową kosmetyczkę w grochy. — Ja się zajmę fryzurą — Emily założyła rudawe blond włosy za uszy i podeszła do Ali. — Masz cudowne włosy, chérie — powiedziała do Ali z fatalnym francuskim akcentem. Ali wyjęła z ust lizaka. — Czy chérie znaczy „moja dziewczyna"? Emily zbladła, ale pozostałe dziewczyny zaśmiały się. — Nie, „moja dziewczyna" to petite amie. Ostatnimi czasy Emily źle znosiła drwiny Ali, choć nigdy wcześniej nie wyprowadzały jej z równowagi. — Dobra — powiedziała Aria, ustawiając aparat w odpowiedniej pozycji. — Gotowe?

Spencer rzuciła się na kanapę i włożyła na głowę diadem z kryształów górskich, który kupiła na przyjęcie sylwestrowe. Przez cały wieczór chodziła w koronie. - Zdejmij to natychmiast - warknęła Ali. - Niby czemu? - Spencer poprawiła diadem na głowie. - Temu. Choćby dlatego, że to j a jestem księżniczką. - A niby czemu to zawsze ty masz być księżniczką? -wymamrotała Spencer pod nosem. Wszystkie dziewczyny przeszył nagły dreszcz. Ostatnio Spencer i Ali nie potrafiły się dogadać i nikt nie wiedział dlaczego. Telefon komórkowy Ali zapiszczał. Sięgnęła po niego, otworzyła klapkę i przechyliła telefon tak, by nikt inny nie widział ekranu. - Słodko - powiedziała, a potem szybko wystukała na klawiaturze odpowiedź. - Do kogo piszesz? - Głos Emily brzmiał tak, jakby miała za chwilę zemdleć. - Przykro mi, ale nie mogę powiedzieć - Ali nawet me podniosła wzroku. - Nie możesz powiedzieć? - W głosie Spencer słychać było wyraźną irytację. - Co to ma znaczyć? Ali spojrzała na nią. -Wybacz, k s i ę ż n i c z k o . Nie musisz wiedzieć w s z y s t k i e g o . - A l i zamknęła klapkę telefonu i położyła go na skórzanej kanapie. - Jeszcze nie nagrywaj, Aria. Muszę iść do łazienki. Wyszła z salonu do łazienki na parterze, po drodze wyrzucając lizaka do kosza. Kiedy tylko usłyszały, jak zamykają się drzwi do łazienki, Spencer odezwała się pierwsza.

- Nie macie czasem ochoty jej z a b i ć ? Wszystkie nagle zamarły. Nigdy nie obgadywały Ali. Uważały to za takie samo bluźnierstwo jak spalenie sztandaru szkolnego na terenie liceum albo stwierdzenie, że Johnny Depp tak naprawdę nie jest przystojny, tylko stary i zramolały. Oczywiście w głębi duszy każda z nich czuła coś innego. Tej wiosny ich relacje z Ali trochę się rozluźniły. Zaprzyjaźniła się z koleżankami z drużyny hokeja na trawie i nigdy nie zapraszała Arii, Emily, Spencer ani Hanny, żeby przyłączyły się do nich w czasie lunchu czy poszły razem na zakupy. Poza tym Ali zaczęła przed nimi coś ukrywać. Dostawała jakieś tajemnicze SMS-y, odbierała tajemnicze telefony i tajemniczo chichotała pod nosem, kiedy nie chciała zdradzić swojej tajemnicy. Czasem jej nick pojawiał się na czacie, ale kiedy próbowały ją zagadywać, nie odpowiadała. Obnażyły przed nią swoje dusze - wyjawiły jej sekrety, o których nikomu wcześniej nie powiedziały, bo nie chciały, by k t o k o l w i e k się o nich dowiedział - i oczekiwały, że ona również niczego nie będzie przed nimi ukrywać. Przecież sama kazała im przysiąc rok wcześniej, po tym okropnym wypadku Jenny, że niczego przed sobą nie zatają i do końca życia będą sobie mówić wszystko, absolutnie wszystko. Wolały nawet nie myśleć, jak ich przyjaźń ucierpi na tym w ósmej klasie, jeśli nic się nie zmieni. Ale przecież nie oznaczało to, że znienawidziły A 1 i. Aria owinęła kosmyk długich ciemnych włosów wokół palca i zaśmiała się nerwowo. - Mogłabym ją zabić za to, że jest taka śliczna.

Włączyła aparat. — I nosi rozmiar trzydzieści cztery. — Nie to miałam na myśli — Spencer rzuciła okiem na telefon Ali wciśnięty między poduszki na kanapie. — Chcecie przeczytać jej SMS-a? — Ja tak — wyszeptała Hanna. Emily wstała z oparcia kanapy. — Nie wiem... Zaczęła odsuwać się od telefonu Ali, jakby sama jego bliskość czyniła ją winną. Spencer wzięła telefon Ali. Patrzyła na niego z zaciekawieniem. — Dajcie spokój. Nie chcecie się dowiedzieć, kto do niej napisał? — Pewnie Katy — wyszeptała Emily. Katy była jedną z koleżanek Ali z drużyny hokeja. — Odłóż go, Spencer. Aria zdjęła aparat ze statywu i podeszła do Spencer. — Zróbmy to. Stanęły wokół Spencer, która otworzyła klapkę i włączyła telefon. — Zablokowany. — Nie znacie hasła? — zapytała Aria, wciąż filmując. — Spróbuj jej datę urodzenia — wyszeptała Hanna. Wyrwała Spencer telefon z dłoni i wystukała cyfry. Telefon się nie włączył. — I co teraz? — Co robicie? — za nimi rozległ się głos Ali. Spencer rzuciła telefon z powrotem na kanapę. Hanna zrobiła krok do tyłu tak gwałtownie, że uderzyła łydką w krawędź stolika. Ali weszła do salonu i zmarszczyła brwi. — Czytałyście moje SMS-y? — Oczywiście, że nie! — krzyknęła Hanna.

- Chciałyśmy - przyznała się Emily, usiadła na kanapie, a potem nagle wstała. Aria posłała jej mordercze spojrzenie, a potem zasłoniła twarz aparatem. Jednak Ali zdawała się zupełnie nieporuszona. Nagle do kuchni weszła starsza siostra Spencer Melissa, która chodziła do czwartej klasy liceum. W ręce niosła torbę z logo Otto, restauracji z sąsiedztwa. Za nią pojawił się jej cudowny chłopak łan. Ali wyprostowała się. Spencer wygładziła swoje blond włosy o popielatym odcieniu i poprawiła diadem, łan wszedł do salonu. - Cześć, dziewczyny. - Cześć - powiedziała głośno Spencer. - Jak się masz, łan? - W porządku - łan posłał Spencer szeroki uśmiech. -Piękna korona. - Dzięki! - Spencer zatrzepotała swoimi czarnymi jak węgiel rzęsami. Ali przewróciła oczami. - Opanuj się - mruknęła pod nosem. Trudno było nie zakochać się w lanie. Miał kręcone blond włosy, śnieżnobiały uśmiech i hipnotyzujące niebieskie oczy. Żadna z dziewczyn nie mogła zapomnieć tej chwili w czasie ostatniego meczu piłki nożnej, kiedy łan na oczach wszystkich zmienił koszulkę i przez pięć przepięknych sekund pozwolił im cieszyć się widokiem swojej klatki piersiowej. Powszechnie uważano, że ten cudowny chłopak marnował się przy Melissie, pruderyjnej nudziarze, która już teraz zachowywała się jak własna matka. łan przysiadł na kanapie, tuż obok Ali.

— Co porabiacie? — Och, nic specjalnego - powiedziała Aria, znowu ustawiając ostrość w aparacie. — Kręcimy film. — Film? - łan był wyraźnie rozbawiony. — Mogę w nim zagrać. — Jasne - rzuciła Spencer. Usiadła obok niego, po drugiej stronie. łan uśmiechnął się od ucha do ucha i spojrzał w obiektyw. — Co mam mówić? — To talk-show — wyjaśniła Spencer. Rzuciła okiem na Ali, czekając na reakcję, ale nie umiała niczego wyczytać z jej twarzy. - Ja jestem gospodynią. Razem z Ali jesteście moimi gośćmi. Najpierw porozmawiam z tobą. Ali parsknęła sarkastycznie, a policzki Spencer stały się tak różowe, jak jej koszulka polo od Ralpha Laurena. łan udawał, że niczego nie zauważył. — Dobra, zaczynaj — powiedział. Spencer usiadła wyprostowana na kanapie, zakładając nogę na nogę jak gospodyni talk-show. Wzięła różowy mikrofon z maszyny do karaoke Hanny. — Witamy w programie Spencer Hastings. Na początek chciałam zapytać... — Zapytaj go, którego nauczyciela lubi najbardziej -zawołała Aria. Ali nagle poweselała. W jej błękitnych oczach pojawił się błysk. — To doskonałe pytanie, Aria. Zapytaj go, czy chciałby się c a ł o w a ć z którąś nauczycielką. Na pustym parkingu. Aria otworzyła usta. Hanna i Emily, stojące nieco z boku, obok kredensu, spojrzały na siebie zdezorientowane.

- Wszyscy moi nauczyciele to psy - powiedział powoli łan, me zwracając uwagi na toczącą się wymianę zdań. - łan, możesz mi pomóc? - Melissa hałasowała w kuchni. - Już idę! - zawołał łan. - ł a n - Melissa była wyraźnie zirytowana. - Kolejne pytanie. - Spencer odrzuciła włosy za ramię. Niezwykle cieszyło ją to, że łan poświęca więcej uwagi jej niż jej siostrze. - Jaki prezent chciałbyś dostać z okazji zdania matury? - ł a n - wycedziła Melissa przez zęby, a Spencer dostrzegła z daleka wyraz jej twarzy. Światło z lodówki rzucało na nią złowrogi blask. - Musisz. Mi. Pomóc. - To łatwe pytanie - odpowiedział łan, zupełnie ignorując Melissę. - Chciałbym dostać lekcję base jumpingu. - Base jumpingu!? - zawołała Aria. - Co to takiego? - Skoki na paralotni z wysokich budynków - wyjaśnił łan. Kiedy łan opowiadał o Hunterze Queenanie, swoim przyjacielu, który skakał na paralotni z budynków, dziewczyny słuchały urzeczone. Aria zrobiła zbliżenie na szczękę lana, która wydawała się wykuta w kamieniu. Jej oczy zatrzymały się na chwilę na Ali. Siedziała obok lana z nieobecnym wzrokiem. N u d z i ł a s i ę ? Pewnie miała lepsze rzeczy do roboty. Ten SMS dotyczył z pewnością jej planów ze starszymi, fajniejszymi koleżankami. Aria rzuciła okiem na telefon Ali, który leżał na poduszce tuż obok niej. Co przed nimi ukrywała? Jakie miała plany? „ N i e m a c i e c z a s e m o c h o t y j e j z a b i ć ? " Pytanie Spencer przefrunęło jej przez głowę, kiedy łan dalej

paplał w najlepsze. W głębi duszy wiedziała, że wszystkie tak myślą. Byłoby lepiej, gdyby Ali... odeszła, zamiast ukrywać się przed nimi. — Hunter powiedział, że nigdy nie czuł się tak jak w czasie skoku — dokończył łan. — Nawet podczas seksu. — ł a n — Melissa była wyraźnie na skraju wytrzymałości. — Niewiarygodne — Spencer popatrzyła na Ali siedzącą po drugiej stronie lana. — Prawda? — Tak — Ali mówiła, jakby miała zaraz zasnąć, jakby wpadała w trans. — Niewiarygodne. Reszta tygodnia minęła w okamgnieniu. Dziewczyny zdawały egzaminy końcowe, planowały imprezy, spotykały się i działały sobie na nerwy. A ostatniego dnia roku szkolnego Ali zaginęła. Tak po prostu. Nagle przepadła. Policja desperacko poszukiwała jakichś śladów. Przesłuchiwała każdą z dziewczyn z osobna, pytając, czy Ali nie zachowywała się ostatnio jakoś podejrzanie. Wszystkie długo się zastanawiały. Wieczór, kiedy zniknęła, był jakiś dziwny. Ali próbowała je zahipnotyzować, potem pokłóciła się ze Spencer, która nie chciała spuścić rolet w oknach, a potem wybiegła z domku i... n i g d y n i e w r ó c i ł a . Czy inne wieczory były równie dziwne? Analizowały przebieg ich spotkania tego wieczoru, kiedy próbowały odczytać SMS-a Ali, ale nic nie wydało im się podejrzane, łan i Melissa wkrótce sobie poszli, a Ali znów była sobą. Urządziły konkurs tańca, potem bawiły się maszyną

do karaoke Hanny. Szybko zapomniały o tajemniczym SMS-ie do Ali. Policjanci pytali też, czy ktoś bliski mógł chcieć skrzywdzić Ali. Hanna, Aria i Emily wszystkie przypomniały sobie to samo wypowiedziane przez Spencer zdanie: „N i e m a c i e c z a s e m o c h o t y j e j z a b i ć ? " . Nie. Przecież tylko żartowała. Prawda? -Nikt nie chciał skrzywdzić Ali — powiedziała Emily, odpędzając od siebie wszelkie wątpliwości. - Na pewno nie - potwierdziła Aria, kiedy ją przesłuchiwano, odwracając wzrok od muskularnego policjanta, który siedział obok niej na podwieszanej ławce na ganku. - Nie sądzę - powiedziała Hanna w czasie swojego przesłuchania, bawiąc się niebieską bransoletką ze sznurka. Wszystkie dostały takie bransoletki od Ali po wypadku Jenny. Ali nie przyjaźniła się blisko z wieloma osobami. Tylko z nami. A my ją kochałyśmy na zabój. No jasne, Spencer wkurzyła się na Ali. Chyba jednak każda z nich od czasu do czasu wkurzała się na nią. Ali była idealna - piękna, inteligentna, seksowna i miała nieodparty urok - ale się od nich oddalała. Może za to ją nienawidziły. To nie znaczy jednak, że chciały, by zaginęła. Zadziwiające, że czasem nie potrafimy dostrzec tego, co mamy przed nosem.

1 CIĘŻKA PRACA SPENCER SIĘ OPŁACIŁA O wpół do siódmej rano w poniedziałek Spencer Hastings zazwyczaj spała. Tym razem jednak siedziała w pomalowanej na błękitno i zielono poczekalni i czuła się trochę tak, jakby ktoś zamknął ją w akwarium. Naprzeciwko niej na turkusowym krześle siedziała jej siostra Melissa. Spoglądała na nią raz po raz znad podręcznika do ekonomii - studiowała ten przedmiot na Uniwersytecie Pensylwanii — i uśmiechała się do Spencer troskliwie. - Od kiedy zaczęłam odwiedzać doktor Evans, poczułam się taka o c z y s z c z o n a szepnęła Melissa, która była następna w kolejce po Spencer. - Polubisz ją, jest niesamowita. „Oczywiście, że jest niesamowita", pomyślała Spencer złośliwie. Każdy, kto zdołał przez godzinę słuchać Melissy, zasługiwał na to określenie. — Choć może ci się wydać trochę zbyt ostra — uprzedziła Melissa, z trzaskiem zamykając książkę. - Dowiesz się o sobie rzeczy, które ci się nie spodobają.

Spencer nachyliła się do przodu. — Nie mam już sześciu lat. Zniosę krytykę. Melissa uniosła leciutko brwi, jakby nie dowierzała siostrze. Spencer zasłoniła się czasopismem, ponownie zadając sobie pytanie, czemu w ogóle tu się znalazła. Jej mama umówiła ją na spotkanie z terapeutką — terapeutk ą M e l i s s y — kiedy dawna przyjaciółka Spencer, Alison DiLaurentis, została znaleziona martwa, a Toby Ca-vanaugh popełnił samobójstwo. Spencer podejrzewała, że rozmowa z lekarką miała też na celu wyjaśnienie, dlaczego uwiodła Wrena, chłopaka Melissy. Ale przecież Spencer nie czuła się źle. Naprawdę. Poza tym pójść na konsultację do terapeutki największego wroga to tak, jakby pójść do chirurga plastycznego jakiejś brzyduli. Spencer bała się, że po pierwszej wizycie wyjdzie z gabinetu z umysłem tak zwichrowanym, jak nieudolnie zoperowane piersi. Nagle drzwi do gabinetu otworzyły się i niewysoka blondynka w okularach w rogowej oprawie wychyliła głowę. Miała na sobie czarny żakiet i czarne spodnie. — Spencer? — zapytała. — Jestem doktor Evans. Zapraszam. Spencer weszła do gabinetu, który był jasny i skromnie urządzony i na szczęście w niczym nie przypominał poczekalni. Stała w nim kanapa obita czarną skórą i krzesło wyściełane szarym zamszem. Na dużym biurku był telefon, stos teczek, chromowana lampa i mała rzeźba przedstawiająca pijącego ptaka, jedna z tych, które tak bardzo lubił pan Craft, nauczyciel biologii. Doktor Evans usiadła na krześle i wskazała ręką kanapę. — Usiądź — powiedziała, a kiedy już się rozsiadły, dodała: — Wiele o tobie słyszałam.

Spencer zmarszczyła nos i rzuciła okiem na drzwi prowadzące do poczekalni. - Pewnie od Melissy? - Od twojej mamy. - Doktor Evans otworzyła czerwony notatnik na pierwszej stronie. Twierdzi, że ostatnio w twoim życiu miało miejsce kilka dramatycznych wydarzeń. Spencer przyglądała się stolikowi przy kanapie. Stało na nim naczynie z cukierkami, pudełko z chusteczkami i - o c z y w i ś c i e - gra planszowa, która polegała na zbijaniu pionków, tak by został tylko jeden. W salonie DiLaurentisów też stała taka gra. Razem z Ali potrafiły doprowadzić ją do końca, co oznaczało, że są geniuszami. - Jakoś sobie radzę - wymamrotała. - Nie planuję samobójstwa. Spencer odchyliła głowę do tyłu i spojrzała na nierówny sufit, pełen wybrzuszeń. Wyglądał jak cera z trądzikiem. Pewnie powinna z kimś pogadać. Nie mogła przecież rozmawiać ze swoją rodziną o Ali, Tobym czy o przerażających wiadomościach, które dostawała od tego złośliwego prześladowcy, podpisanych tylko jedną literą - A. Stare przyjaciółki unikały jej, od kiedy powiedziała im, że Toby od dawna wiedział, że to one oślepiły jego przyrodnią siostrę Jennę. Tę tajemnicę ukrywała przed nimi przez trzy lata. Od śmierci Toby'ego upłynęły trzy tygodnie, a prawie miesiąc, od kiedy robotnicy przypadkiem wykopali ciało Ali. Spencer radziła sobie z tym wszystkim coraz lepiej, bo od Balu Lisa, wielkiej imprezy charytatywnej, nie dostała ani jednej wiadomości od A. Najpierw to dziwne milczenie nieco zbiło Spencer z tropu. Bała się, że to cisza przed

burzą. Jednak w miarę upływu czasu czuła się coraz swobodniej. Już nie zaciskała kurczowo pięści, raniąc paznokciami dłonie. Już nie musiała spać przy zapalonym świetle. Dostała piątkę z plusem z ostatniej klasówki z matematyki i piątkę z eseju na temat Państwa Platona. Rozstanie z Wrenem - który rzucił ją dla Melissy (która z kolei rzuciła jego) - już jej tak nie bolało, a rodzina traktowała ją tak, jakby wydarzenia ostatnich tygodni w ogóle nie miały miejsca. Znosiła cierpliwie nawet obecność Melissy, która miała zostać z nimi do czasu ukończenia remontu jej domu w Filadelfii. Może koszmar się skończył. Spencer poruszała palcami w bucie. Owszem, czuła się na tyle swobodnie w obecności doktor Evans, że mogłaby jej powiedzieć o A. Tylko po co? Skoro przestała dostawać wiadomości... - To nie było łatwe, choć Alison zaginęła kilka lat temu. Jakoś sobie z tym poradziłam powiedziała wreszcie Spencer. Może doktor Evans przyjmie do wiadomości, że Spencer nie powie jej ani słowa, i zakończy wcześniej spotkanie. Terapeutka zapisała coś w notatniku. „Ciekawe co?", zastanawiała się Spencer. - Słyszałam też, że pokłóciłyście się z siostrą o chłopaka. Spencer nie wierzyła własnym uszom. Już sobie wyobrażała, jak stronniczą wersję historii z Wrenem przedstawiła Melissa. Pewnie w jej opowieści Spencer zlizywała z ciała Wrena bitą śmietanę w łóżku Melissy, która bezradnie obserwowała ich z okna. -To nic wielkiego — powiedziała cicho Spencer.

Doktor Evans nachyliła się i spojrzała na Spencer tak, jak czasem patrzyła na nią mama, gdy chciała jej dać do zrozumienia, że nie da się nabrać. — To był chłopak twojej siostry, tak? A ty spotykałaś się z nim za jej plecami? Spencer zacisnęła zęby. — Wiem, że to źle, okej? Nie potrzebuję kolejnego kazania. Doktor Evans patrzyła na nią. — Nie mam zamiaru prawić ci kazania. Może... — Położyła palec na policzku. — Może miałaś swoje powody. Spencer otworzyła szeroko oczy. Czy przypadkiem się nie przesłyszała? Czy doktor Evans naprawdę sugerowała, że wina nie leżała w stu procentach po stronie Spencer? Może jednak sto siedemdziesiąt pięć dolarów za godzinę terapii nie było wywalaniem pieniędzy w błoto? — Spędzasz z siostrą dużo czasu? — zapytała doktor Evans po krótkiej pauzie. Spencer sięgnęła do miseczki ze słodyczami po czekoladkę. Rozwinęła papierek i rozłożyła go na dłoni. Włożyła czekoladkę do ust. — Prawie w ogóle. Chyba że jesteśmy z rodzicami. Ale Melissa nigdy ze mną nie rozmawia. Chwali się tylko swoimi osiągnięciami rodzicom i zanudza ich opowieściami o remoncie domu. — Spencer spojrzała na doktor Evans. — Pewnie już pani wie, że rodzice kupili jej dom w Old City tylko dlatego, że skończyła studia. — Tak, wiem. — Doktor Evans podniosła ramiona w górę, a dwie srebrne bransolety zsunęły się jej na łokcie. — To fascynujące. A potem puściła do niej oko.

Serce Spencer chciało wyrwać się z piersi. Najwyraźniej doktor Evans też miała w głębokim poważaniu dywagacje na temat wyższości zasłon z lnu nad tymi z bisto-ru. Cudownie. Rozmawiały przez chwilę, a Spencer coraz bardziej się rozkręcała. W pewnej chwili doktor Evans wskazała na wiszący nad biurkiem zegar, stylizowany na rozpływające się zegary z obrazów Salvadora Dali. Ich czas się skończył. Spencer pożegnała się i wyszła, pocierając czoło, bo czuła się tak, jakby terapeutka rozpłatała jej głowę i poprzestawiała wszystko w mózgu. Nie było to takie straszne, jak sobie wyobrażała. Zamknęła za sobą drzwi i odwróciła się. Ku jej zaskoczeniu obok Melissy na bladozielonym krześle siedziała jej mama i czytała czasopismo dla dekoratorów wnętrz. — Mamo — Spencer uniosła brwi. — Co ty tu robisz? Verónica Hastings wyglądała tak, jakby przyszła prosto ze stajni. Tego dnia miała na sobie biały T-shirt Petit Bateau, obcisłe dżinsy i sfatygowane buty do konnej jazdy. We włosach miała siano. — Mam wiadomości — ogłosiła. Pani Hastings i Melissa przybrały bardzo poważny wyraz twarzy. Spencer poczuła, jak zaciska jej się żołądek. Ktoś umarł. Ktoś — może zabójca Ali — znowu zabił. Albo znów przyszły jakieś wieści od A. „Błagam, tylko nie to", pomyślała. — Dzwonił pan McAdam — powiedziała pani Hastings, wstając. Pan McAdam uczył ekonomii w liceum Spencer. — Chciał porozmawiać na temat prac, które oddałaś mu kilka tygodni temu. — Podeszła krok bliżej, a Spencer poczuła

drażniący zapach Chanel No. 5. — Spence, on chce nominować cię do Złotej Orchidei. Spencer cofnęła się o krok. — Złotej O r c h i d e i ? Była to najważniejsza nagroda dla licealistów, przyznawana za wybitne prace pisemne, szkolny odpowiednik Oscara. Gdyby ją dostała, czasopisma takie jak „People" i „Time" opublikowałyby artykuły na jej temat. Uniwersytety Yale, Harvard i Stanford biłyby się o nią. Spencer śledziła dalsze losy laureatów tej nagrody, tak jak inni śledzą życie gwiazd filmowych. Zwycięzca z 1998 roku pracował teraz jako redaktor naczelny w znanym czasopiśmie. Zwycięzca z 1994 roku w wieku dwudziestu ośmiu lat został członkiem Kongresu. — Zgadza się — na ustach mamy pojawił się promienny uśmiech. — O Boże — Spencer zrobiło się słabo. Ale nie z radości. Z przerażenia. Wcale nie napisała prac, które oddała. Należały do jej siostry. Spencer nie miała czasu, żeby je napisać, i skorzystała ze wskazówki A., by sobie „pożyczyć" stare zadania domowe Melissy. W ciągu ostatnich tygodni tyle się wydarzyło, że zupełnie o tym zapomniała. Spencer zamarła. Pan McAdam — zwany też Squidwar-dem — uwielbiał Melissę, kiedy ta chodziła jeszcze do liceum. Jak mógł nie pamiętać jej prac, zwłaszcza że były t a k dobre? Mama złapała ją za rękę. Spencer aż podskoczyła. Mama miała zawsze trupio zimne dłonie. — Jesteśmy tacy dumni!

Spencer zapomniała języka w gębie. Chciała się z tego jak najszybciej wyplątać, zanim będzie za późno. — Mamo, nie mogę... Ale pani Hastings nie słuchała. — Dzwoniłam już do Jordany, tej, która pracuje w „Gońcu Filadelfijskim". Pamiętasz ją? W naszej stajni brała lekcje jazdy konnej. Jest zachwycona. Nikt z naszej okolicy nie był nominowany. Chce napisać o tobie artykuł! Spencer zamrugała. Wszyscy czytali „Gońca Filadelfijskiego". — Już cię umówiłam na wywiad i sesję zdjęciową — ciągnęła pani Hastings, ściskając nerwowo torebkę w kolorze szafranowym i pobrzękując kluczykami do samochodu. — W środę przed lekcjami. Przyjadą ze stylistą. Na pewno Uri zrobi ci szałową fryzurę. Spencer bała się spojrzeć mamie prosto w oczy. Gapiła się na stos gazet ułożony na stoliku, a potem na wielki tom bajek leżący na pudełku z klockami lego. Nie mogła się przyznać, że ukradła te prace. Przynajmniej nie teraz. Przecież i tak nie wygra. Do Złotej Orchidei nominowano co roku setki osób z najlepszych liceów w kraju. Pewnie nawet nie przejdzie do drugiej rundy. — Cudownie — wymamrotała. Mama, dumnie wyprostowana, wyszła z poczekalni. Spencer stała przez chwilę nieruchomo, wpatrzona w okładkę książki z bajkami. Gdy była mała, też taką miała. Na okładce widniał obrazek wilka ubranego w podomkę i czepek, wpatrzonego łakomie w Czerwonego Kapturka, blond dziewczynkę o naiwnym spojrzeniu. Ta scena często powracała w najgorszych koszmarach Spencer.

Melissa chrząknęła. Kiedy Spencer spojrzała, siostra uporczywie się w nią wpatrywała. — Gratuluję — powiedziała Melissa beznamiętnie. — Złota Orchidea to wielki sukces. — Dzięki — rzuciła Spencer. Melissa miała dziwnie znajomy wyraz twarzy. I wtedy Spencer zauważyła, że jej siostra wygląda dokładnie tak jak ten wielki, zły wilk.

2 ZWYCZAJNA, PEŁNA NAPIĘCIA EROTYCZNEGO LEKCJA ANGIELSKIEGO W poniedziałek rano Aria Montgomery siedziała w ławce na zajęciach z literatury angielskiej, a powietrze dochodzące z otwartego okna pachniało tak, jakby zaraz miało zacząć padać. Coś nagle zatrzeszczało i oczy wszystkich zwróciły się w kierunku małego głośnika wiszącego pod sufitem. — Witam wszystkich uczniów! Mówi Spencer Hastings, wiceprzewodnicząca! — Spencer mówiła głośno i wyraźnie. Jej głos brzmiał tak, jakby była pewna siebie. Może skończyła kurs dla radiowców? — Chciałabym przypomnieć, że Rekiny Rosewood zmierzą się jutro w zawodach pływackich z Węgorzami z Drury Academy. To najważniejsze zawody w sezonie, dlatego zachęcam, by wszyscy stawili się jutro na trybunach i zagrzewali zawodników do walki! — Nastąpiła krótka pauza. — Taaaak!

Niektórzy w klasie uśmiechnęli się pogardliwie. Aria poczuła nieprzyjemny dreszcz. Mimo wszystkich niedawnych wydarzeń — morderstwa Ali, samobójstwa Toby'ego, wiadomości od A. — Spencer nadal była przewodniczącą lub wiceprzewodniczącą wszystkich klubów w liceum. Ale Aria i tak czuła, że pewność siebie Spencer... to ścierna. Widziała taką Spencer, jakiej nikt nie znał. Spencer od lat wiedziała, że Ali szantażowała Toby'ego Cavanaugha, żeby nie zdradził prawdy o wypadku Jenny. A Aria nie mogła jej wybaczyć, że ukryła przed nimi ten ważny fakt. — No dobrze — odezwał się Ezra Fitz, nauczyciel literatury. Kanciastymi literami napisał właśnie na tablicy tytuł Szkarłatna litera i podkreślił go cztery razy. — W arcydziele Nathaniela Hawthorne'a główna bohaterka Hester Prynne zdradza męża i za karę zostaje zmuszona do noszenia na piersi wielkiej czerwonej litery A, żeby nigdy nie zapomniała o swoim występku. — Pan Fitz odwrócił się od tablicy i poprawił okulary na nosie. — Znacie inne historie oparte na motywie utraty łaski? O ludziach odrzuconych przez społeczność lub wyśmiewanych za jeden błąd? Noel Kahn podniósł rękę, a jego rolex na bransolecie zsunął się po nadgarstku. — Kiedyś w Big Brotherze wszyscy mieszkańcy domu chcieli się pozbyć jednej wariatki. Klasa ryknęła śmiechem, a pan Fitz przybrał zatroskany wyraz twarzy. — Ludzie, to ma być lekcja literatury — Spojrzał na rząd Arii. — Ario? A ty? Jakieś pomysły? Aria milczała. Najlepszym przykładem było jej własne życie. Jeszcze niedawno razem z rodziną żyła szczęśliwie

na Islandii, podejrzenia o zamordowaniu Alison nie były wtedy potwierdzone i nie przychodziły do niej SMS-y od A. I nagle sześć tygodni temu lawina strasznych wydarzeń spowodowała, że Aria wróciła do czasów sprzed wyjazdu. Ciało Ali znaleziono pod betonową płytą za jej dawnym domem, a mama Arii dostała od A. wiadomość o największym sekrecie rodzinnym Montgomerych — ojciec Arii Byron zdradzał jej mamę z Meredith, swoją studentką. Zszokowana Ella wyrzuciła męża z domu. I wcale nie poczuła się lepiej na wieść o tym, że Aria ukrywała przed nią ten sekret od wielu lat. Od tego momentu relacje między matką i córką nie były zbyt ciepłe. Oczywiście mogło być gorzej. Od trzech tygodni nie przyszedł ani jeden SMS od A. Byron najprawdopodobniej mieszkał teraz z Meredith, ale przynajmniej Ella zaczęła się odzywać do Arii. Po wszystkim, co się wydarzyło ostatnio w Rosewood, Aria nie zdziwiłaby się, gdyby miasto zaatakowali kosmici. — Aria? — powtórzył pan Fitz. — Przychodzi ci coś do głowy? Mason Byers przyszedł Arii z pomocą. — A może historia Adama, Ewy i węża? — Doskonale — powiedział pan Fitz, lecz wydawał się nieobecny duchem. Na chwilę jego wzrok spoczął na Arii, która poczuła lekką falę ciepła. Poznała pana Fitza — Ezrę — w barze Snooker niedaleko uniwersytetu, zanim jeszcze dowiedziała się, że to jej nowy nauczyciel literatury. Ich romans szybko się skończył, a potem Aria usłyszała, że Ezra ma dziewczynę w Nowym Jorku. Nie żywiła długo urazy. Szczególnie że teraz znakomicie jej się układało z nowym

chłopakiem Seanem Ackardem, który był zresztą nie tylko dobry i słodki, ale także superśliczny. Poza tym Ezra był najlepszym nauczycielem literatury, z jakim Aria miała do czynienia. W ciągu miesiąca od początku roku szkolnego zadał im do przeczytania cztery fantastyczne książki i wystawił z nimi krótką sztukę Edwarda Albeego. Niedługo mieli przygotować analizę Medei w kontekście Gotowych na wszystko. Ezra chciał, by myśleli niekonwencjonalnie, a na tym właśnie najbardziej zależało Arii. Noel Kahn już nie nazywał jej Finką. Zaczął przezywać ją Wazeliniarą, ale Aria nie przejmowała się tym zbytnio, bo znowu cieszyło ją zdobywanie wiedzy. Czasem nawet zapominała, jak skomplikowane relacje łączą ją z Ezrą. Oczywiście dopóki Ezra nie posłał jej znaczącego, zalotnego uśmieszku. Wtedy nie mogła opanować podekscytowania. Lekkiego podekscytowania. Hanna Marin, siedząca przed Arią, podniosła dłoń. — Była kiedyś taka książka o dwóch przyjaciółkach, jedna z nich odwraca się od drugiej i kradnie jej chłopaka... Ezra podrapał się w głowę. — Niestety... nie czytałem jej. Aria zacisnęła pięści. Doskonale wiedziała, co Hanna ma na myśli. — Wbij sobie wreszcie do głowy, że nie ukradłam ci Seana! Sama się z nim rozstałaś! Cała klasa ryknęła śmiechem. Hanna wyprostowała się na krześle. — Ktoś tu chyba jest egocentrykiem — szepnęła pod nosem, nie odwracając się do Arii. — Kto powiedział, że to c i e b i e miałam na myśli?

Co do tego Aria nie miała wątpliwości. Kiedy wróciła z Islandii, nie mogła się nadziwić, jak radykalnie zmieniła się Hanna. Z pulchnego, niezdarnego popychadła przeistoczyła się w szczupłą, piękną nimfę, ubraną w stroje od najlepszych projektantów. Hanna dostała wszystko, czego kiedykolwiek pragnęła. Razem ze swoją najlepszą przyjaciółką Moną Vanderwaal — również brzydkim kaczątkiem po transformacji - trzęsły całą szkołą. Hannie udało się nawet zdobyć Seana Ackarda, chłopaka, w którym szaleńczo kochała się od szóstej klasy. Aria zaczęła z nim chodzić dopiero wtedy, gdy Hanna go rzuciła. Szybko zresztą dowiedziała się, że rozstanie nastąpiło z jego inicjatywy. Aria miała nadzieję, że pojedna się z dawnymi przyjaciółkami, zwłaszcza że wszystkie zaczęły dostawać wiadomości od A. Jednak w ogóle z sobą nie rozmawiały, jakby czas cofnął się do okresu bezpośrednio po zniknięciu Ali, kiedy nie umiały się dogadać i zamartwiały się w samotności. Aria nie przyznała im się nawet do tego, że jej rodzina rozpadła się przez matactwa A. Aria utrzymywała bliższe kontakty tylko z Emily Fields, ale ich rozmowy sprowadzały się do bezustannej paplaniny Emily, która czuła się winna śmierci Toby'ego. Któregoś razu Aria stanowczo jej oświadczyła, że to nie jej wina. Ezra położył na ławkach w pierwszym rzędzie stosy egzemplarzy Szkarłatnej litery, prosząc, by uczniowie rozdzielili je między siebie. — Proszę, by w tym tygodniu każdy przeczytał pierwsze pięć rozdziałów, a w piątek oddacie mi wypracowanie na trzy strony na jeden z tematów, które zamieściłem na początku każdej książki. Zgoda?

Rozległ się chóralny jęk i wszyscy zaczęli rozmawiać. Aria włożyła swój egzemplarz do futrzanej torby. Hanna sięgnęła po swoją torebkę leżącą na podłodze. Aria dotknęła jej chudego, bladego ramienia. — Słuchaj, przepraszam. Naprawdę mi przykro. Hanna gwałtownie wyrwała rękę, zacisnęła wargi i bez słowa wepchnęła Szkarłatną literę do swojej torebki. Torebka nie chciała się domknąć i Hanna jęknęła zirytowana. Z głośnika popłynęła muzyka klasyczna na znak, że lekcja się skończyła. Hanna poderwała się z krzesła, jakby ją parzyło. Aria podniosła się powoli, schowała pióro i zeszyt do torby i ruszyła w kierunku drzwi. — Aria. Odwróciła się. Ezra opierał się o dębowe biurko i przyciskał do ud swoją sfatygowaną skórzaną teczkę w kolorze jasnobrązowym. — Wszystko w porządku? — Przepraszam za to zamieszanie. Trochę się pokłóciłyśmy z Hanną. To się więcej nie powtórzy. — Nic się nie stało — Ezra odstawił kubek z herbatą. -A p o z a t y m wszystko gra? Aria zagryzła wargi i zastanawiała się, czy poinformować go, co się wydarzyło w jej życiu. Tylko po co? Ezra udowodnił już, że jest tak śliski jak jej tata. Jeśli naprawdę miał dziewczynę w Nowym Jorku, to zdradził ją tak, jak Byron zdradził Ellę. — Tak, wszystko gra — wydusiła z siebie. — To dobrze. Świetnie się spisujesz na lekcjach -uśmiechnął się, pokazując nieco krzywe zęby.

— Bo bardzo lubię ten przedmiot. — Aria zrobiła krok w kierunku drzwi. Potknęła się jednak na niebotycznie wysokich obcasach i wpadła na biurko Ezry. On chwycił ją za rękę i podtrzymał... przyciskając do siebie. Czuła ciepło i bezpieczeństwo promieniujące z jego ciała. Ładnie pachniał mieszanką chili, papierosów i starych książek. Aria odsunęła się od niego szybko. — Nic ci się nie stało? — zapytał Ezra. — Nie — machinalnie wygładzała sweter. — No to... do zobaczenia. — Do zobaczenia. Wyszła z klasy. Oddychała szybko, niespokojnie. Może jej odbiło, ale wydawało jej się, że Ezra trzymał ją o jedną sekundę za długo. I sama nie wiedziała, czy jej się to podobało.

3 CZARNY PR? COŚ TAKIEGO NIE ISTNIEJE Na wolnej lekcji w poniedziałek po południu Hanna Marin ze swoją najlepszą przyjaciółką Moną Vanderwaal siedziały przy stoliku w Oparze, szkolnej kawiarni, i robiły to, co najlepiej umiały: obgadywały tych, którzy nie byli tak przebojowi jak one. Mona szturchnęła Hannę dłonią, w której trzymała biscotti oblane czekoladą. Uważała jedzenie za rekwizyt, a nie coś, czym można się posilić. — Ale ta Jennifer Feldman ma kulasy, co nie? — Biedactwo — powiedziała Hanna z udanym współczuciem. Tym uroczym terminem Mona określała krótkie, krzywe nogi. Przechodząca dziewczyna miała grube, nieforemne uda i łydki równej grubości od kolana po kostkę. — A jej stopy wyglądają w tych sandałkach jak za ciasno związane szynki — szydziła Mona.

Hanna uśmiechnęła się szyderczo, kiedy Jennifer, należąca do drużyny nurków, przyklejała do ściany plakat z napisem: JUTRO ZAWODY PŁYWACKIE! REKINY ROSEWOOD KONTRA WĘGORZE Z DRURY ACADEMY! Jej nogi w kostkach były naprawdę obrzydliwie grube. — Tak to się kończy, gdy dziewczyna z grubymi kostkami wkłada szpilki od Louboutina — westchnęła Hanna. Oczywiście Hanna i Mona, dwie nimfy o szczupłych kostkach, były stworzone do tego, by nosić buty od Christiana Louboutina. Mona napiła się kawy i z torebki w kolorze bakłażana od Botkier wyciągnęła oprawny w skórę notes od Guc-ciego. Hanna z uznaniem pokiwała głową. Dziś nie mogły tylko obgadywać ludzi. Musiały zaplanować nie jedną, lecz dwie imprezy. Jedną dla siebie, drugą dla całej elity liceum. — Zacznijmy od najważniejszej rzeczy — Mona zdjęła zatyczkę z długopisu. — Rocznica naszej przyjaźni. Co planujemy na dziś wieczór? Zakupy? Masaż? Kolacja? — Wszystko — odparła Hanna. — I koniecznie musimy iść do Szyku. Tak nazywał się nowy butik z drogimi ubraniami, właśnie otwarty w centrum handlowym. — U w i e l b i a m Szyk! — wykrzyknęła Mona. — Dokąd pójdziemy na kolację? — zapytała Hanna. — Oczywiście do Rive Gauche — powiedziała głośno Mona, przekrzykując wyjący młynek do kawy. — Świetny pomysł. Na pewno dadzą nam wino.

— Zaprosimy chłopaków? — Błękitne oczy Mony aż zaiskrzyły. - Erie Kahn wciąż do mnie wydzwania. Może ty się umówisz z Noelem? Hanna uniosła brwi. Hm, Noel był wprawdzie przystojny, obrzydliwie bogaty i należał do klanu seksownych braci Kahnów, ale bynajmniej nie był w jej typie. — Żadnych chłopaków - zdecydowała. - Choć to miło ze strony Erica, że dzwoni. — Urządzimy sobie fantastyczną rocznicę - Mona zaśmiała się od ucha do ucha. - Nie mogę uwierzyć, że to już trzy lata. Hanna się uśmiechnęła. Obchodziły rocznicę dnia, kiedy po raz pierwszy rozmawiały przez telefon przez trzy i pół godziny, co niewątpliwie oznaczało, że zostały prawdziwymi przyjaciółkami. Choć znały się od przedszkola, nie rozmawiały z sobą aż do pierwszej próby zespołu cheerleaderek, na kilka dni przed rozpoczęciem ósmej klasy. Dwa miesiące wcześniej zaginęła Ali, a Hanna oddaliła się od swoich dawnych przyjaciółek, więc postanowiła dać Monie szansę. I opłaciło się. Mona okazała się zabawna, sarkastyczna i choć uwielbiała plecaki w formie zwierzątek i skutery Razor, to w sekrecie zaczytywała się w takich czasopismach, jak „Vogue" czy „Teen Vogue", z takim samym zapałem jak Hanna. Po kilku tygodniach postanowiły zostać najlepszymi przyjaciółkami i najpopularniejszymi dziewczynami w szkole. I proszę - dopięły swego. — Przejdźmy do poważniejszych planów — zakomenderowała Mona, przewracając stronę w notatniku. - Mamy siedemnaście lat - zanuciła na melodię piosenki, którą stale puszczali w MTV. — Tę imprezę wszyscy zapamiętają na długo - Hanna już ją sobie wyobrażała. Mona miała urodziny w sobotę i zdążyła opracować wszystkie szczegóły. Zamierzała wydać przyjęcie w planetarium

Hollis, gdzie w każdym pomieszczeniu, nawet w łazience, stał teleskop. Już zamówiła didżeja, zleciła przygotowanie jedzenia i wynajęła akrobatów z trapezem, którzy mieli się huśtać nad głowami tańczących gości. Zatroszczyła się też o obecność kamerzysty, który miał wszystko rejestrować i jednocześnie rzucać obraz z kamery na wielki ekran w rogu sali. Na zaproszeniach wielkimi literami napisała, że goście mają przyjść w strojach galowych. Osoby w dżinsach i T-shirtach miały zostać natychmiast odesłane z kwitkiem przez ochronę imprezy. — Mam jeszcze jeden pomysł — powiedziała Mona, wpychając serwetkę do pustego kubka po kawie. — Niby jest już trochę późno, ale może powinnam mieć świtę? — Świtę? — Hanna uniosła perfekcyjnie wydepilowa-ną brew. — To tylko wymówka, żeby włożyć tę śliczną sukienkę od Zaca Posena, nad którą się tak rozczulałaś u Saksa. Jutro idę do miary. Założymy diademy, a chłopcy będą nam się kłaniać w pas. Hanna z trudem powstrzymała śmiech. — Ale nie zmusisz mnie, żebym zatańczyła na otwarcie imprezy. W zeszłym roku razem z Moną poszły na imprezę do Julii Rubenstein i zostały zmuszone do wykonania tańca na rozpoczęcie wieczoru w towarzystwie jakichś wynajętych modeli z taniej agencji. Partner Hanny śmierdział czosnkiem i bez pardonu zapytał ją, czy nie chce z nim iść na chwilę do szatni. Przez cały wieczór musiała się od niego oganiać. Mona parsknęła z pogardą, krusząc biscotti na mniejsze kawałki.

— Czy ja wyglądam na kogoś, kto lubi taką wiochę? — Oczywiście, że nie — Hanna oparła brodę na dłoniach. — Rozumiem, że będę jedyną dziewczyną w twojej świcie? Mona przewróciła oczami. — No jasne. — Bo niby kogo jeszcze mogłabyś wybrać — Hanna wzruszyła ramionami. — Trzeba tylko znaleźć ci chłopaka do pary. — Mona włożyła do ust najmniejszy kawałek ciastka. — Byle nie z liceum — rzuciła szybko Hanna. — Może zaproszę kogoś z Hollis. I przyjdę z więcej niż jednym partnerem. — W jej oczach pojawił się błysk. — Może z całym tabunem chłopaków, którzy przez cały wieczór będą nosić mnie na rękach jak Kleopatrę. Przybiły piątkę. — I tak trzymać. Hanna gryzła słomkę. — Ciekawe, czy Sean przyjdzie. — Nie wiem — Mona uniosła brew. — Mam nadzieję, że już dałaś sobie z nim spokój. — Oczywiście — Hanna odgarnęła swoje brązowe włosy za ramię. Wciąż czuła ukłucie zazdrości i rozgoryczenie na samą myśl o tym, że Sean rzucił ją dla Arii Montgomery, tej chudej tyczki, liżącej tyłek nauczycielowi od literatury, która tak zadzierała nosa, bo mieszkała przez chwilę w Europie. A zresztą. Jego strata. Teraz, kiedy znowu była wolna, co pięć minut dostawała nowego SMS-a od potencjalnych kandydatów do ręki. — To świetnie — powiedziała Mona. — Jesteś dla niego o wiele za ładna.

— Wiem — zawołała radośnie Hanna i obie znowu przybiły piątkę. Hanna oparła się na krześle i poczuła kojącą falę ciepła. Trudno uwierzyć, że jeszcze miesiąc temu jej stosunki z Moną nie układały się zbyt dobrze. Jak Mona mogła przypuszczać, że Hanna chciałaby poświęcić ich przyjaźń dla Arii, Emily i Spencer? No dobra, Hanna zataiła przed Moną kilka spraw. Jednak do większości się przyznała: że od czasu do czasu zdarza jej się prowokować wymioty, że pokłóciła się z ojcem, że została dwa razy aresztowana, że w czasie imprezy u Noela Kahna stanęła nago przed Seanem, a on ją wtedy rzucił. Trochę się bała, że Mona śmiertelnie obrazi się za to, iż tyle przed nią ukrywała, ale niepotrzebnie się martwiła. Jej przyjaciółka powiedziała tylko, że każda diwa od czasu do czasu wpada w tarapaty, a Hanna doszła do wniosku, że niepotrzebnie spanikowała. I co z tego, że rozstała się z Seanem? I co z tego, że nie rozmawiała z ojcem od Balu Lisa? I co z tego, że nadal musiała pracować jako ochotniczka w klinice dla ofiar poparzeń, żeby odpokutować kradzież i zniszczenie samochodu pana Ackarda? I co z tego, że jej dwie najbardziej zajadłe przeciwniczki, Naomi Zeigler i Riley Wolfe, dowiedziały się o jej zwyczajach żywieniowych i rozniosły plotki po całej szkole? Ich przyjaźń z Moną na tym nie ucierpiała. No i przestała dostawać wiadomości od A. Kawiarnia zaczęła powoli pustoszeć, bo wolna lekcja dobiegła końca. Kiedy Hanna i Mona dumnym krokiem kierowały się w stronę wyjścia, zauważyły Naomi i Riley ukrywające się za wielkim automatem z kawą. Hanna zacisnęła zęby i uniosła dumnie głowę. — Rzyyyyg — syknęła Naomi Hannie do ucha.

— Bleee — zawtórowała jej Riley. — Nie słuchaj ich, Han - powiedziała głośno Mona. -Wkurzyły się, bo pasują na ciebie te obcisłe dżinsy z Szyku, w które one niestety się nie mieszczą. — W porządku — powiedziała od niechcenia Hanna, zadzierając nosa. - Poza tym chirurg plastyczny nie sponiewierał mi sutków. Naomi zacisnęła wargi. — To przez ten stanik — wysyczała. Hanna widziała dziwnie ułożone sutki Naomi na WF-ie tydzień wcześniej. Może to z powodu stanika. Ale co tam. W tej walce wszystkie chwyty są dozwolone. Hanna obejrzała się przez ramię i rzuciła Naomi i Riley pogardliwe spojrzenie. Poczuła się jak królowa ignorująca dwie przekupy z bazaru. Z satysfakcją zauważyła, że Mona patrzy na nie tak samo. Przecież od tego właśnie są najlepsze przyjaciółki.

4 NIC DZIWNEGO, ŻE MAMA EMILY TAK KRÓTKO JĄ TRZYMA Emily nigdy nie trenowała na dzień przed zawodami, więc od razu po szkole wróciła do domu. Na kamiennym blacie w kuchni zauważyła trzy przedmioty. W samą porę mama zostawiła dla niej i dla Carolyn dwa nowe, błękitne ręczniki na zawody w pływaniu. Obok nich leżała książka pod tytułem... To niesprawiedliwe. Co robić, gdy odszedł Twój chłopak. Do okładki przyklejona była mała karteczka: „Emily, pomyślałam, że może ci się to przydać. Wrócę o osiemnastej. Mama". Emily bez większego zainteresowania przerzuciła kilka stron. Niedługo po znalezieniu ciała Alison mama zaczęła obdarowywać Emily drobiazgami, które najwyraźniej miały jej poprawić nastrój. Dała jej książkę 1001 rzeczy, które cię rozbawią, wielki zestaw kredek Prismacolor i pluszowego suma, bo Emily miała w dzieciństwie obsesję na punkcie tych ryb. Po samobójstwie Toby'ego mama zaczęła jej

dawać poradniki. Chyba wydawało jej się, że jego śmierć była dla Emily większym przeżyciem niż zamordowanie Ali. Myślała pewnie, że Toby był jej chłopakiem. Emily usiadła na białym kuchennym krześle i zamknęła oczy. Niezależnie od tego, co ją łączyło z Tobym, jego śmierć wciąż powracała w jej wspomnieniach. Co wieczór, kiedy szorowała zęby, wydawało jej się, że widzi w lustrze jego postać stojącą za jej plecami. Bezustannie przypominała sobie wszelkie szczegóły tej nocy, kiedy zabrał ją na Bal Lisa. Emily przyznała się przed nim, że zakochała się w Alison, a Toby wyjawił jej, że cieszy się ze śmierci jej przyjaciółki. Emily od razu posądziła go o to, że zabił Ali, i zagroziła, że wezwie policję. Kiedy zdała sobie sprawę, jak bardzo się pomyliła, było już za późno. Emily nasłuchiwała odgłosów, którymi rozbrzmiewał dom. Wstała, podniosła słuchawkę telefonu i wykręciła numer. Maya odezwała się niemal natychmiast. - Carolyn jest u Tophera - powiedziała Emily cicho. -Mama pojechała na jakieś spotkanie. Została nam godzina. - Przy strumieniu? — wyszeptała Maya. -Tak. - Za sześć minut - oznajmiła Maya. - Z zegarkiem w ręku. W ciągu dwóch minut Emily wybiegła z domu tylnym wejściem, przebiegła pędem przez olbrzymią łąkę i pognała przez las w stronę ukrytego strumyka. Nad wodą leżał ogromny, płaski głaz, w sam raz dla dwóch osób. Razem z Mayą odkryły go dwa tygodnie wcześniej i kiedy tylko mogły, spotykały się tu w tajemnicy. W ciągu pięciu minut i czterdziestu pięciu sekund spomiędzy drzew wyłoniła sie Maya. Wyglądała rozkosznie,

jak zawsze. Miała biały T-shirt, jasnoróżową minispódniczkę i czerwone zamszowe tenisówki Pumy. Choć był już październik, temperatura nie spadała poniżej dwudziestu stopni. Maya zaczesała włosy do tyłu, odsłaniając czystą cerę w kolorze karmelu. - Hej! - zawołała Maya, łapiąc oddech. - Zeszłam poniżej sześciu minut. - Z ledwością - przekomarzała się Emily. Usiadły na kamieniu i milczały przez kilka sekund. Tu, w lesie, było znacznie ciszej niż w mieście. Emily próbowała nie myśleć o tym, jak kilka tygodni temu uciekała przed Tobym przez ten właśnie las. Skupiona wpatrywała się w połyskującą wodę, a potem w drzewa, których liście powoli nabierały pomarańczowego koloru. Wierzyła, że jeśli jedno z drzew rosnących na ich podwórku zrobi się zupełnie żółte na jesieni, to na koniec roku szkolnego będzie miała świetne oceny. Jak zmieni kolor liści na czerwony, stanie się inaczej. W tym roku liście przybrały kolor pomarańczowy. To jakiś znak? Będzie tak sobie? Emily była bardzo przesądna. Cały świat zdawał się do niej mówić symbolami. Nic nie było przypadkowe. - Tęskniłam - wyszeptała jej Maya prosto do ucha. -Nie widziałam cię dziś w szkole. Emily przeszedł dreszcz, kiedy usta Mai dotknęły jej ucha. Przysunęła się jeszcze bliżej. - Wiem. Ja też cię szukałam. - Przetrwałaś zajęcia z biologii? - zapytała Maya, zaplatając mały palec wokół małego palca Emily. - Udało mi się. - Emily objęła drugą dłonią ramię Mai. - A jak klasówka z historii? Maya zmarszczyła nos i pokręciła głową.

— Może to poprawi ci nastrój? — Emily pocałowała ją w usta. — Musisz się bardziej postarać — szepnęła Maya uwodzicielsko, spuszczając zielonożółte, kocie oczy i przyciągając do siebie Emily. Postanowiły dać sobie szansę. Spotykały się, pieściły, całowały. Emily próbowała wyeliminować Mayę ze swojego życia, ale nie potrafiła. Maya była cudowna i w niczym nie przypominała Bena, ostatniego chłopaka Emily. Nie przypominała zresztą żadnego chłopaka, z którym kiedykolwiek chodziła Emily. Teraz czuła taki spokój, siedząc z nią nad strumieniem. Były nie tylko parą, ale i najlepszymi przyjaciółkami. Tak właśnie powinien wyglądać prawdziwy związek. Kiedy odsunęły się od siebie, Maya zsunęła but ze stopy i zanurzyła ją w strumieniu. — Wczoraj wprowadziliśmy się z powrotem do domu. Emily wstrzymała oddech. Kiedy robotnicy znaleźli ciało Ali na podwórku przy domu Mai, państwo St. Germain przeprowadzili się do hotelu, żeby się nie narażać na spotkanie z wścibskimi dziennikarzami. — Dziwi cię to? — Nie mam nic przeciwko — Maya wzruszyła ramionami. — Och, słuchaj. Podobno w okolicy grasuje jakiś podglądacz. — Co takiego? — No tak. Mama dowiedziała się od sąsiadki. Ponoć zakrada się pod domy i gapi się przez okna. Emily poczuła, jak zaciska jej się żołądek. To też przypominało jej o Tobym. W szóstej klasie to on podglądał wszystkich przez okno, a szczególnie Ali.

- To facet czy dziewczyna? Maya pokręciła głową. -Nie wiem. — Dmuchnięciem odsunęła włosy z twarzy. - Jak Boga kocham, to najdziwaczniejsze miasto na świecie. - Pewnie tęsknisz za Kalifornią - szepnęła Emily, wpatrując się w stadko ptaków, które siedziały na gałęzi dębu i poderwały się nagle do lotu. - Tak naprawdę to nie. - Maya dotknęła nadgarstka Emily. - W Kalifornii nie ma Emily. Emily pocałowała Mayę lekko w usta. Ich usta zwarły się na kilka minut. Pocałowała Mayę w ucho. Potem Maya pocałowała jej dolną wargę. Oderwały się od siebie i uśmiechnęły. Popołudniowe słońce ogrzewało ich policzki, a cienie układały się na nich w piękne wzory. Maya pocałowała Emily w nos, w skronie, a potem w szyję. Emily zamknęła oczy, a Maya pocałowała ją w powieki. Wzięła głęboki wdech. Delikatnymi palcami dotknęła brody Emily, która poczuła się tak, jakby milion motyli musnęło skrzydłami jej skórę. Z całych sił próbowała przekonać siebie samą, że związek z Mayą to coś złego. Ale i tak czuła, że to najlepsze, co mogło jej się przytrafić. Maya odsunęła się od niej. - Mam dla ciebie propozycję. - Propozycję. Brzmi p o w a ż n i e - uśmiechnęła się Emily. Maya wsunęła dłonie do rękawów jej bluzy. - Może powinnyśmy przestać się tak ukrywać? - Przestać się ukrywać? - Tak. - Maya głaskała jednym palcem ramię Emily, które pokryło się gęsią skórką. Emily czuła zapach jej gumy

bananowej, który przyprawiał ją o zawrót głowy. - Chodzi mi tylko o to, żebyśmy spotykały się w domu. Żebyśmy nie musiały się czaić w szkole. My... Sama nie wiem. Rozumiem, że nie jesteś jeszcze gotowa, żeby się ujawnić, ale trudno będzie nam spędzać cały czas na tym kamieniu. Co się stanie, gdy przyjdą chłodniejsze dni? — Włożymy ciepłe kurtki - rzuciła radośnie Emily. — Mówię poważnie. Emily spojrzała na gałęzie drzew szarpane mocnym wiatrem. W powietrzu zapachniało nagle palonymi liśćmi. Nie mogła zaprosić Mai do domu, bo mama wyraźnie dała do zrozumienia, że nie życzy sobie, by Emily się z nią przyjaźniła. Najprawdopodobniej dlatego, że mama była rasistką. Tego Emily nie mogła powiedzieć Mai. A ujawnienie się? Nie, to nie wchodziło w grę. Zamknęła oczy i przypomniała sobie zdjęcie, które dostała od A. jakiś czas temu. Emily i Maya całowały się na nim w kabinie do robienia zdjęć na imprezie u Noela Kahna. Poczuła ukłucie. Nie była gotowa na to, by oznajmić to całemu światu. — Przepraszam, wiem, że marudzę - powiedziała Emily. - Ale na razie chcę, żeby zostało tak, jak jest. Maya westchnęła. — Dobra - powiedziała dziwnym głosem. — Jakoś sobie z tym poradzę. Emily wbiła wzrok w powierzchnię wody. Zauważyła dwie srebrne rybki płynące jedna obok drugiej. Kiedy jedna skręciła, druga natychmiast robiła to samo. Przypominały te wszystkie wpatrzone w siebie pary, które cały czas obściskiwały się na korytarzu, a przebywając osobno, usychały. Zrobiło jej się trochę smutno, że nigdy nie będzie tak blisko z Mayą.

— Masz tremę przed jutrzejszymi zawodami? - Maya zmieniła temat. — Tremę? — Emily uniosła brwi. — Wszyscy przyjdą cię zobaczyć. Emily wzruszyła ramionami. Brała już udział w ważniejszych zawodach. Mistrzostwa Ameryki w ubiegłym roku cały czas transmitowała telewizja. — Nie ma się czego bać. — Jesteś o wiele odważniejsza niż ja. — Maya włożyła but. Emily nie była tego taka pewna. Maya wydawała jej się o wiele bardziej pewna siebie. Lekceważyła zasady panujące w szkole i zamiast mundurka wkładała codziennie białą marynarkę z dżinsu. Paliła marihuanę w swoim pokoju, kiedy rodzice jechali na zakupy. Łatwo nawiązywała kontakty. Pod tym względem przypominała Ali. Niczego się nie bała. I pewnie dlatego Emily zakochała się w nich obu. Poza tym Maya nie wstydziła się tego, kim była, czego chciała i z kim chciała być. Gwizdała na to, że ktoś może się o tym dowiedzieć. Maya chciała być z Emily i nic nie mogło jej powstrzymać. Może któregoś dnia Emily też nabierze takiej odwagi. Ale to nie nastąpi prędko.

5 ARIA ZAWSZE LUBIŁA ODGRYWAĆ SCENKI Z POWIEŚCI Aria siedziała skulona na tylnym zderzaku audi Seana i przerzucała strony Przy drzwiach zamkniętych Sartre'a. Skończyły się już poniedziałkowe lekcje i Sean miał odwieźć ją do domu. Poszedł tylko po coś do kantorka trenera piłki nożnej. Tylko czemu tak długo nie wracał? Kiedy dotarła do drugiego aktu, na parking wyszła grupa identycznie wyglądających, długonogich blondynek wymachujących takimi samymi torbami. W liceum roiło się od takich dziewczyn. Wszystkie zmierzyły Arię wzrokiem. Najwidoczniej jej kozaki na koturnie i zrobiona na drutach czapka z nausznikami budziły ich głęboki niepokój. Aria westchnęła. Z całych sił próbowała dopasować się do zasad życia w Rosewood, ale szło jej jak po grudzie. Wciąż czuła się jak ubrana w sztuczną skórę, niezależnie myśląca szmaciana lalka udająca ostrą punkówę w tłumie ślicznych Barbie wciśniętych w szkolne mundurki.

— Nie powinno się tak siadać na zderzaku — usłyszała za plecami czyjś głos. — Możesz zniszczyć zawieszenie. Aria poderwała się na równe nogi. Kilka kroków od niej stał Ezra. Jego włosy wyglądały jak zmierzwione przez huragan, a marynarka wydawała się jeszcze bardziej pomięta niż w czasie porannych zajęć. — Zawsze mi się wydawało, że zainteresowanie literaturą nie idzie w parze z wiedzą o samochodach — zażartowała. — Potrafię zaskakiwać — Ezra posłał jej uwodzicielski uśmiech. Sięgnął do swojej skórzanej teczki. — Mam coś dla ciebie. To artykuł na temat Szkarłatnej litery, w którym zadane zostaje pytanie o to, czy zdrada to rzecz dopuszczalna w pewnych okolicznościach. Aria wzięła od niego kilka skserowanych stron. — Uważam, że zdrada jest niedopuszczalna i niewybaczalna — szepnęła. — W k a ż d y c h okolicznościach. — To bardzo zdecydowane poglądy — powiedział pod nosem Ezra. Stał tak blisko, że Aria widziała granatowe plamki na jego jasnobłękitnych tęczówkach. — Aria? — Obok stanął Sean. — Hej — powiedziała głośno Aria, wyraźnie zdenerwowana. Odskoczyła od Ezry, jakby był naładowany elektrycznością. — Wszystko załatwione? — Tak — powiedział Sean. Ezra zrobił krok do przodu. — Cześć. Sean, tak? Jestem Ez. To znaczy Ezra Fitz, nauczyciel literatury. Prowadzę rozszerzony kurs. Sean uścisnął mu dłoń.

— Chodzę na kurs podstawowy. Jestem chłopakiem Arii. Przez twarz Ezry przemknął jakiś dziwny cień, jakby ślad rozczarowania. — Świetnie - wymamrotał. — Grasz w piłkę? Gratuluję zwycięstwa w zeszłym tygodniu. — Dziękuję. Mamy w tym roku świetny skład — powiedział skromnie Sean. — Doskonale - rzekł Ezra. - Bardzo się cieszę. Aria najpierw chciała wytłumaczyć Ezrze, dlaczego chodzi z Seanem. Jasne, był typowym chłopakiem z Rosewood, ale wcale nie był głupi i płytki. Powstrzymała się jednak. Nie miała żadnych zobowiązań wobec Ezry. Był tylko jej n a u c z y c i e l e m . — Musimy już jechać — powiedziała nagle i chwyciła Seana za ramię. Chciała uciec, zanim któryś z nich wprawi ją w zakłopotanie. A jeśli Sean powie jakieś niegramatyczne zdanie? A jeśli Ezra powie zaraz, że całował się z Arią? Nikt o tym nie wiedział. Oprócz A. Zajęła miejsce pasażera w pachnącym sosną audi. Nie czuła się swobodnie. Przydałoby jej się pięć minut samotności, żeby mogła zebrać myśli. Ale Sean już usiadł za kierownicą i pocałował ją w policzek. — Tęskniłem — powiedział. — Ja też — odparła Aria automatycznie, choć głos z trudem przechodził jej przez gardło. Kiedy spojrzała przez okno, zobaczyła, jak Ezra wsiada do swojego starego, oldskulowego garbusa. Na zderzaku miał nową naklejkę - EKOLOGIA NIE BOLI - i chyba umył samochód podczas weekendu. Ale przecież to nie jej sprawa. Gdy Sean czekał, aż grupka uczniów rozstąpi się, żeby mógł przejechać, pocierał dłonią gładko ogoloną szczękę.

Poprawił kołnierzyk polo. Seana i Ezrę można było porównać do dwóch typów wierszy. Sean przypominał eleganckie, proste i piękne haiku. Ezra był raczej jak rozgorączkowany, chaotyczny wiersz Williama Burroughsa. — Może się umówimy później? — zaproponował Sean. — Pójdziemy na kolację. Albo posiedzimy z Ellą. — Lepiej chodźmy do miasta — zdecydowała Aria. Wzruszało ją to, że Sean tak chętnie spędzał czas z nią i z Ellą. Razem obejrzeli kilka filmów Truffauta, choć Sean mówił wcześniej, że ni w ząb nie rozumie francuskich filmów. — Musisz poznać moją rodzinę. — Sean wyjechał wreszcie z parkingu, za acurą SUV. — Wiem, wiem — powiedziała Aria. Trochę się bała tego spotkania. Słyszała, że to bardzo bogata rodzina z tradycjami. — Już niedługo. — Nasz trener chce, żebyśmy przyszli kibicować drużynie pływackiej w czasie zawodów. Też chyba przyjdziesz, skoro Emily startuje. — Jasne. — To może zorganizujmy wspólną kolację? W środę? — Może. Gdy zatrzymali się przy ocienionej drzewami ulicy niedaleko liceum, rozległ się dzwonek telefonu Arii. Wyciągnęła go nerwowo z torebki. Kiedy tylko dostawała SMS-a, zaczynały jej się trząść kolana, bo zawsze bała się, że to A., choć te wiadomości nie przychodziły do niej już od wielu dni. Tym razem dostała SMS-a z numeru, którego nie znała. Wiadomości od A. przychodziły zawsze z numeru „nieznanego". Nacisnęła klawisz OTWÓRZ.

Aria, musimy pogadać. Spotkajmy się przed budynkiem Akademii w Hollis dziś o 16.30. Będę czekat na kampusie, póki Meredith nie skończy zajęć. Muszę z tobą porozmawiać. Pozdrawiam Twój tata Byron Aria patrzyła z obrzydzeniem na ekran. Wiadomość od ojca wkurzyła ją z co najmniej kilku powodów. Po pierwsze, od kiedy ojciec miał telefon komórkowy? Jakoś do tej pory go nie kupował, bo twierdził, że można od tego dostać raka mózgu. Po drugie, wysłał do niej SMS-a. I co dalej? Może założy sobie profil na MySpace? A po trzecie... co za dziwny list! Szczególnie sformułowanie „twój tata". Bał się, że zapomniała, kim on jest? — Wszystko w porządku? — Sean oderwał na moment wzrok od drogi wijącej się przed nimi. Aria przeczytała na głos wiadomość. — Co za bezczelność - dodała. — Mam dotrzymać mu towarzystwa, żeby się nie nudził, czekając na tę szmatę. — Co zrobisz? - N a p e w n o nie pójdę. — Aria wzdrygnęła się na wspomnienie o tym, jak dwukrotnie przyłapała ich razem. W siódmej klasie razem z Ali widziały ich w samochodzie taty, a kilka tygodni temu Aria i jej brat Mike natknęli się na nich w piwiarni Zwycięstwo. Meredith powiedziała Arii, że bardzo się kochają z Byronem. Jak to możliwe? — Meredith rozbiła moją rodzinę. Jest gorsza niż Hester Prynne. -Kto? — Hester Prynne. Główna bohaterka Szkarłatnej litery. Czytamy to teraz na zajęciach z literatury. To o kobiecie, która zdradza męża, a całe miasto się jej wyrzeka. Rosewood powinno wyrzec się Meredith, żeby ją poniżyć.

— Albo zakuć ją w te drewniane dyby niedaleko wesołego miasteczka — zaproponował Sean, zwalniając przy wyprzedzaniu rowerzysty. — Zawsze robiliśmy sobie tam zdjęcia. — Doskonały pomysł! — wykrzyknęła Aria. — A na czole powinno jej się wypalić napis ZŁODZIEJKA MĘŻÓW. Samo przyszycie litery A do sukienki to za mało. Sean zaśmiał się. — Szkarłatna litera jest chyba twoją ulubioną książką. — Nie wiem, przeczytałam dopiero osiem stron — Aria zamilkła na chwilę i głęboko się nad czymś zastanawiała. — Wiesz co? Podrzuć mnie jednak pod Akademię. Sean rzucił jej długie spojrzenie. — Chcesz się z nim spotkać? — Nie do końca — uśmiechnęła się diabelsko. -Okej. Sean minął kilka przecznic w Hollis. W tej dzielnicy większość domów zbudowana była z czerwonej cegły, wszędzie stały posągi z brązu przedstawiające założycieli uczelni, a na ulicy roiło się od studentów na rowerach, prezentujących nonszalancki szyk prosto ze sklepów z używaną odzieżą. Hollis wyglądało tak, jakby nigdy nie kończyła się tu jesień, ulice zawsze pokrywała warstwa kolorowych liści. Sean zatrzymał się na parkingu na kampusie i spojrzał z troską na Arię. — Nie zamierzasz łamać prawa? — Nie — Aria cmoknęła go w policzek. — Nie czekaj na mnie. Stąd mogę już wrócić do domu na piechotę. Z dumnie uniesioną głową weszła do głównego budynku uczelni. Przed oczami widziała cały czas wiadomość od ojca. „Będę czekał na kampusie, póki Meredith

nie skończy zajęć". Meredith sama powiedziała Arii, że prowadzi zajęcia z malarstwa w Hollis. Aria przeszła jakby nigdy nic obok strażnika, który teoretycznie powinien sprawdzić jej legitymację studencką, ale zbyt pochłaniał go mecz bejsbolowy oglądany w małym telewizorze. Aria czuła się jak bomba zegarowa, która w każdej chwili może wybuchnąć. W budynku były tylko trzy sale, w których prowadzono zajęcia z malarstwa. Aria wiedziała o tym, bo od lat chodziła na te zajęcia do Hollis. Dziś tylko w jednej odbywały się lekcje. Otworzyła z hukiem drzwi i natychmiast uderzył ją zapach terpentyny i niepranych ubrań. Dwunastu studentów siedzących przed sztalugami równocześnie odwróciło się w jej stronę. Nie poruszył się tylko nagi, łysy i pomarszczony staruszek, który pozował na środku sali. Wypiął owłosioną klatkę piersiową i położył dłonie na biodrach. Nawet nie mrugnął. „Profesjonalizm na piątkę", pomyślała Aria. Dostrzegła Meredith, która siedziała skulona przy stole w rogu. Miała długie, lśniące, brązowe włosy i wytatuowaną pajęczynę na nadgarstku. Wydawała się silna i pewna siebie. Jej policzki miały zdrowy, różowy kolor, co jeszcze bardziej zirytowało Arię. — Aria? — głos Meredith rozległ się w wielkiej przestrzeni studia. — Co za niespodzianka. Aria rozejrzała się. Każdy student miał w zasięgu ręki kilka pędzli i tubki z farbami. Podeszła do osoby siedzącej najbliżej, chwyciła szeroki pędzel, zanurzyła go w kałuży czerwonej farby i zbliżyła się do Meredith. Farba skapywała na podłogę. Nim ktokolwiek zdążył ją powstrzymać, napisała wielkie, koślawe A po lewej stronie na sukience kobiety.

— Teraz wszyscy się dowiedzą, co zrobiłaś — warknęła Aria. Nie czekając na reakcję Meredith, odwróciła się na pięcie i wybiegła z sali. Kiedy wyszła przed budynek, zaczęła się histerycznie śmiać. Może nie wypaliła Meredith na czole napisu ZŁODZIEJKA MĘŻÓW, ale i tak dała jej popalić. „I co ty na to, Meredith?"

6 TRUDNO NIE RYWALIZOWAĆ Z RODZEŃSTWEM W poniedziałek po południu na treningu hokeja Spencer wyprzedziła wszystkie dziewczyny z drużyny, gdy w czasie rozgrzewki biegały wokół boiska. Było cieplej niż zazwyczaj o tej porze roku i dziewczyny poruszały się nieco ospale. Kirsten Cullen z ogromnym wysiłkiem przyspieszyła i zrównała się ze Spencer. — Słyszałam o Złotej Orchidei — wysapała, z trudem łapiąc oddech i poprawiając kucyk. — Bomba. — Dzięki — powiedziała Spencer i schowała głowę w ramionach. Wieści rozchodziły się w Rosewood lotem błyskawicy. Mama powiedziała jej o tym zaledwie sześć godzin temu, a już rozmawiała na ten temat z co najmniej dziesięcioma osobami. — Podobno obecny burmistrz Nowego Jorku dostał tę nagrodę w liceum — ciągnęła Kirsten. — Chyba za pracę z teorii muzyki.

— Aha. — Spencer wiedziała, że burmistrz Nowego Jorku na pewno nie dostał Złotej Orchidei, bo znała na pamięć listę laureatów z ostatnich piętnastu lat. — Na pewno wygrasz. I pokażą cię w telewizji! Zabierzesz mnie z sobą do studia? — Konkurencja jest ogromna — Spencer wzruszyła ramionami. — Zamknij się — Kirsten klepnęła ją w ramię. — Zawsze jesteś taka skromna. Spencer zacisnęła zęby. Choć próbowała z całych sił jakoś uciszyć szum wokół tej nagrody, wszyscy wciąż powtarzali jej, że na pewno wygra i żeby przygotowała się na występy przed kamerami. Chciało jej się krzyczeć. Już tyle razy ułożyła pieniądze w portfelu, żeby się uspokoić, że jeden z dwudziestodolarowych banknotów rozdarł się na pół. Trenerka McCready zagwizdała. — Bieg bokiem! Dziewczyny wykonały polecenie. Biegły jak konie w czasie pokazów hippicznych. — Słyszałaś, że w Rosewood grasuje zboczeniec? — zapytała Kirsten, dysząc, bo ćwiczenie okazało się trudniejsze, niż się spodziewała. — Mówili o tym wczoraj w wiadomościach. — Tak — wymamrotała Spencer. — To ktoś z twojej okolicy. Ponoć ukrywa się w lesie. Spencer kopnęła kamyk leżący w trawie. — To pewnie jakiś frajer — odparła, choć od razu pomyślała o A. Ile razy dostała od A. wiadomość o czymś, czego n i k t nie mógł wiedzieć? Spojrzała na pobliski lasek i wydawało

jej się, że widzi w nim czyjąś sylwetkę. Ale okazało się, że to tylko cień. Zaczęły biec normalnie, mijając staw z kaczkami, rzeźbę ogrodową i pola kukurydzy. Kiedy skręciły w kierunku trybun, Kirsten pokazała palcem na niską, metalową ławeczkę, na której leżał sprzęt do hokeja. — Czy to nie twoja siostra? Spencer zamarła. Melissa stała obok lana Thomasa, nowego asystenta jej trenerki. Kiedy Spencer była w siódmej klasie, Melissa chodziła z łanem. Kilka lat temu Spencer całowała się z nim przed własnym domem. Skończyły okrążenie i Spencer zatrzymała się przed Melissą i łanem. Melissa przebrała się w strój, który do złudzenia przypominał to, w co wcześniej była ubrana ich mama: obcisłe dżinsy, biały T-shirt i kosztowny zegarek od Diora. Pachniała Chanel No. 5, dokładnie tak jak mama. „Klon mamusi", pomyślała Spencer. — Co ty tu robisz? — zapytała, z trudem łapiąc oddech. Melissa oparła się łokciem o pudełko z napojami izotonicznymi leżące na ławce. — A co? Nie wolno już się przyglądać, jak trenuje młodsza siostra? — Nagle sztuczny uśmiech zniknął z jej twarzy. Objęła lana ramieniem. — Poza tym mój chłopak jest trenerem. Spencer zmarszczyła nos. Podejrzewała, że Melissa nigdy nie pogodziła się z rozstaniem z łanem. Zerwali z sobą zaraz po maturze. Teraz łan wciąż wyglądał powalające Miał faliste blond włosy, piękne ciało i leniwy, arogancki uśmiech. — Baw się dobrze — odparła Spencer. Chciała już wrócić na boisko. Im mniej rozmawiała z Melissą, tym lepiej. Przynajmniej do momentu zakończenia

konkursu o Złotą Orchideę. Najlepiej byłoby, gdyby sędziowie się pospieszyli i szybko wyeliminowali jej pracę. Wyciągnęła z torby ochraniacze na golenie i założyła jeden, a później drugi. Potem odpięła je i zapięła mocniej. Podciągnęła skarpety i zsunęła. I jeszcze raz, i znowu. — Widzę, że ktoś dziś nie może się pozbierać — rzuciła złośliwie Melissa. Spojrzała na lana. — Słyszałeś już o wielkim sukcesie Spencer? Wygrała Złotą Orchideę. „Goniec Filadelfijski" chce opublikować z nią wywiad w tym tygodniu. — Jeszcze nie wygrałam — warknęła Spencer. — Dopiero mnie nominowano. — Och, na pewno wygrasz — mówiła Melissa ze sztucznym uśmiechem. Spencer nie wiedziała, co jest grane. Kiedy siostra puściła do niej oko, poczuła dreszcz przerażenia. W i e d z i a ł a ? łan zagwizdał. — Złota Orchidea? Nieźle! Siostry Hastings, jesteście wspaniałe: mądre, piękne i wysportowane. Musisz zobaczyć, jak Spencer wymiata na boisku. Gra w ataku. Melissa wydęła pomalowane błyszczykiem usta. — Pamiętasz, jak trener ustawił mnie w ataku, kiedy Zoe się rozchorowała? — zaszczebiotała do lana. — Zdobyłam dwa gole. W jednej kwarcie. Spencer zacisnęła zęby. Wiedziała, że Melissa nie potrafi być zbyt długo uprzejma. I od razu zamieniała każdą niewinną czynność w konkurs z nagrodami. Spencer szukała w głowie jakiejś uprzejmej, ale ciętej riposty, w końcu postanowiła dać sobie spokój. To nie był dobry moment na kłótnię z Melissą.

— Pewnie byłaś świetna — powiedziała Spencer. — Założę się, że w ataku grasz znacznie lepiej niż ja. Melissa znieruchomiała. Mały demon, który mieszkał w jej ciele, nagle stracił rezon. Chyba nie spodziewała się po Spencer tak miłej odpowiedzi. Spencer uśmiechnęła się do siostry, a później do lana, który przez chwilę patrzył na nią, a potem posłał jej porozumiewawcze spojrzenie. Spencer poczuła dziwne ukłucie, łan wciąż jej się podobał. Nawet po trzech latach pamiętała dokładnie ich pocałunek, łan miał wtedy na sobie szary T-shirt Nike z miękkiej bawełny, zielone szorty i brązowe buty. Pachniał świeżo ściętą trawą i cynamonową gumą do żucia. Chciała go tylko cmoknąć w policzek na pożegnanie. Wyszła do niego, żeby trochę poflirtować, nic więcej. A już za moment on przyciskał ją do drzwi samochodu. Spencer zdziwiła się, że nie zamknęła oczu podczas pocałunku. łan zagwizdał, wyrywając Spencer z zamyślenia. Biegiem dołączyła do drużyny, a łan podążył za nią. Klasnął w dłonie. — Proszę wszystkich do mnie. — Dziewczyny otoczyły go ciasnym wianuszkiem i wbiły w niego tęskne spojrzenia. — Wiem, że mnie za to znienawidzicie, ale dziś będziemy ćwiczyć sprint, trudne uderzenia, a potem pobiegniemy na wzgórze. Polecenie trenera. Dziewczyny wydały zbiorowy jęk. — Proszę o wyrozumiałość! — krzyknął łan. — A nie możemy zrobić czegoś innego? — Kirsten próbowała negocjować. — Musicie nabrać formy przed następnym meczem. Zróbmy tak: jeśli dziś zaliczycie pełny trening, to jutro zabiorę was do Merlina.

Rozległy się okrzyki zadowolenia. Merlin był barem słynącym z niskokalorycznych lodów czekoladowych, które smakowały lepiej niż te z pełnotłustego mleka. Kiedy Spencer oparła nogę o ławkę, żeby — z n o w u — poprawić ochraniacze, kątem oka zauważyła, że nad nią stoi łan. Gdy spojrzała na niego, uśmiechał się. — Powiem to tylko raz, więc dobrze zapamiętaj — szepnął do niej, zasłaniając usta. — Grasz w ataku lepiej niż twoja siostra. Bez dwóch zdań. — Dzięki — Spencer uśmiechnęła się. Poczuła zapach ściętej trawy i kremu do twarzy lana. Serce mocniej jej zabiło. — Miło mi. — To drugie też mówiłem serio — łan uśmiechnął się lewym kącikiem ust. Spencer poczuła pulsowanie w skroniach. Chodziło mu o to, że jest „mądra" i „piękna"? Spojrzała na Melissę, która stała po drugiej stronie boiska pochłonięta pisaniem SMS-a. Doskonale.

7 NIE MA TO JAK STARE, DOBRE PRZESŁUCHANIE W poniedziałek wieczorem Hanna zaparkowała swojego priusa przed domem i wysiadła. Miała się tylko przebrać, a potem jechać na kolację z Moną. Przecież nie mogła świętować rocznicy przyjaźni w szkolnym mundurku. Musiała zdjąć sweter, w którym pociła się przez cały dzień. Hanna w drodze do domu skropiła się wodą termalną w sprayu jakieś sto razy, ale wciąż było jej gorąco. Idąc w kierunku drzwi frontowych, zauważyła przed garażem auto mamy, lexusa w kolorze szampana. Zatrzymała się. Co mama robiła w domu? Pani Marin zazwyczaj pracowała do późna w agencji reklamowej w Filadelfii. Najczęściej wracała po dwudziestej drugiej. Hanna zauważyła jeszcze cztery inne samochody stojące ciasno niedaleko garażu. Srebrny mercedes na pewno należał do Spencer, białe volvo do Emily, a zielone subaru do

Arii. Ostatnie auto miało na boku napis POLICJA ROSEWOOD. Co jest grane? — Hanno. Mama stała na ganku. Miała na sobie czarny kostium i szpilki z wężowej skóry. - C o się dzieje? — zapytała z niepokojem Hanna. — Czemu moje przyjaciółki tu przyjechały? — Dzwoniłam, ale nie odbierałaś. Inspektor Wilden chciał wam wszystkim zadać kilka pytań na temat Alison. Już przyjechały. Hanna wyciągnęła z kieszeni swój telefon. Rzeczywiście, nie zauważyła, że mama dzwoniła trzy razy. Pani Marin odwróciła się. Hanna poszła za nią do kuchni. Zatrzymała się w holu przy stoliku z granitowym blatem, na którym stał telefon. — Ktoś do mnie dzwonił? — Tak — odparła mama, a serce Hanny zaczęło szybciej bić. — Pan Ackard. Zmieniają tryb pracy w klinice i już nie będą potrzebować twojej pomocy. Twarz Hanny pojaśniała. Co za miła niespodzianka. — Dzwonił ktoś jeszcze? Pani Marin spojrzała na córkę ze współczuciem. — Nie — delikatnie dotknęła ramienia Hanny. — Przykro mi, Han, nie dzwonił. Choć życie Hanny znowu toczyło się jak dawniej, na myśl o tacie czuła ukłucie w sercu. Dlaczego z taką łatwością się jej pozbył? Nie potrafił zrozumieć, że miała bardzo ważny powód, żeby uciec z kolacji i iść na Bal Lisa? Nie wiedział, że nie powinien był zapraszać swojej narzeczonej Isabel i jej idealnej córki Kate, jeśli chciał spędzić

weekend ze swoją córką? Ale przecież miał zamiar wkrótce wziąć ślub z pospolitą, podobną do wiewiórki Isabel. Wtedy Kate zostanie jego pasierbicą. Może nie zadzwonił, bo Hanna to jedna córka za dużo. „Mam to w nosie", powiedziała do siebie Hanna. Zdjęła sweter i poprawiła półprzezroczystą różową kamizelkę. Kate to przebiegła suka. Jeśli ojciec ją wybrał, to znaczy, że są siebie warci. Spojrzała przez drzwi balkonowe na podwórko za domem. Spencer, Aria i Emily siedziały przy wielkim stole pod zadaszeniem. Na ich policzkach igrały kolorowe refleksy świateł odbitych od witraży w oknach. Inspektor Wilden, najmłodszy członek policji w Rosewood i najnowszy chłopak pani Marin, stał obok grilla. Widok trzech dawnych przyjaciółek zebranych w jej domu wydał jej się zupełnie absurdalny. Ostatni raz siedziały na podwórku za jej domem pod koniec siódmej klasy. Wtedy jeszcze Hanna była grubą brzydulą, najmniej atrakcyjną z nich wszystkich. Teraz Emily miała szersze ramiona, a jej włosy nabrały zielonkawego odcienia. Spencer siedziała jak na szpilkach, cała spięta. Aria z bladą cerą i czarnymi włosami przypominała zombie. Jeśli Hanna była elegancką sukienką od Chanel, to Aria przypominała raczej rozciągnięty sweter z taniego butiku. Hanna wzięła głęboki wdech i wyszła na zewnątrz. Wilden odwrócił się. Miał poważny wyraz twarzy. Spod kołnierzyka wystawał mu mały fragment tatuażu. Hanna nadal nie mogła wyjść z podziwu, że ten dawny chuligan został stróżem prawa w Rosewood. — Hanna. Usiądź.

Hanna przysunęła sobie krzesło i usiadła obok Spencer. — Długo to potrwa? — Spojrzała na różowy, wysadzany diamentami zegarek od Diora. — Trochę się spieszę. — Nie, jeśli zaczniemy od razu. — Wilden spojrzał na wszystkie dziewczyny. Spencer gapiła się na swoje paznokcie, Aria przymknęła oczy i żuła gumę, wyglądała przy tym jak wariatka, a Emily wpatrywała się w żółtą świecę stojącą pośrodku stołu, jakby zaraz miała się rozpłakać. — Przede wszystkim — zaczął Wilden — ktoś przekazał do mediów amatorski film, na którym jesteście we cztery. - Spojrzał na Arię. - To jeden z tych, które oddałaś policji kilka lat temu. Teraz można go obejrzeć w telewizji, pokazują go wszystkie kanały. Poszukujemy sprawcy i gdy go znajdziemy, zostanie ukarany. Chciałem, żebyście dowiedziały się o tym ode mnie. — Który to film? — zapytała Aria. — Ten, w którym mowa o SMS-ach — odparł Wilden. Hanna próbowała sobie przypomnieć, o którym filmie mówił. Było ich tak wiele. Aria nagrywała je kiedyś jak szalona. Hanna usiłowała zawsze jakoś umknąć przed okiem kamery, bo na ekranie wyglądała o dziesięć kilo grubiej. Wilden zacisnął pięść, aż strzeliły mu kostki. Zaczął bawić się stojącym na stole młynkiem do pieprzu o fallicznym kształcie. Na obrus wysypało się trochę pieprzu i jego ostry zapach natychmiast rozniósł się w powietrzu. — Chciałem też porozmawiać o Alison. Mamy podstawy sądzić, że zabójca Alison to ktoś z Rosewood. Ktoś, kto nadal tu mieszka... i być może nadal stanowi zagrożenie. Wszystkie wstrzymały oddech.

- Chcemy spojrzeć na wszystkie dowody jeszcze raz — kontynuował Wilden. Wstał i przechadzał się z dłońmi zaplecionymi z tyłu. Pewnie widział coś takiego w filmie kryminalnym i wydawało mu się, że dodaje mu to powagi. - Chcemy zrekonstruować ostatnie chwile przed zniknięciem Alison. Planujemy zacząć od osób, które znały ją najlepiej. Nagle telefon Hanny zadźwięczał. Wyjęła go z torebki. Mona. - Hej - szepnęła do słuchawki Hanna, wstała od stołu i przeszła na drugi koniec werandy, gdzie rosły różane krzewy jej mamy. — Trochę się spóźnię. - Suka - rzuciła żartobliwie Mona. - Szkoda. Już siedzę przy naszym stoliku w Rive Gauche. - Hanno! — zawołał zniecierpliwiony Wilden. — Możesz odłożyć tę rozmowę na później? W tej samej chwili Aria kichnęła. - Na zdrowie — powiedziała Emily. - Gdzie jesteś? - zapytała Mona podejrzliwie. - Jesteś z kimś? - Jestem w domu - odparła Hanna. - Z Emily, Arią, Spencer i ofic... - Ze swoimi starymi p r z y j a c i ó ł k a m i ? - przerwała jej Mona. - Już tu były, gdy wróciłam - broniła się Hanna. - Zaraz, zaraz - Mona mówiła podniesionym głosem. -Zaprosiłaś do siebie dawne przyjaciółki? W naszą rocznicę? - Nie zaprosiłam ich - zaśmiała się Hanna. Dziwiło ją, że Mona nadal jest zazdrosna. — Ja tylko... - Wiesz co? - ucięła Mona. - Dajmy sobie spokój z naszą rocznicą.

- Mona, przestań... - urwała, gdy Wilden stanął obok niej. Wyrwał jej telefon z dłoni i zamknął klapkę. - Rozmawiamy o morderstwie. Twoje życie towarzyskie może poczekać. Hanna wbiła w niego wzrok. Jak śmiał wyłączyć jej telefon! To, że spotyka się z jej mamą, nie oznacza, że może udawać jej tatusia. Wróciła do stołu, próbując się uspokoić. Mona uwielbiała stroić fochy, ale nie potrafiła długo gniewać się na Hannę. Ich kłótnie trwały najwyżej kilka godzin. - Idźmy dalej - powiedział Wilden, kiedy Hanna wróciła na miejsce. — Kilka tygodni temu w moje ręce wpadło coś, o czym chciałbym z wami porozmawiać. — Wyciągnął notatnik. — Wasz przyjaciel, Toby Cavanaugh, napisał list pożegnalny. - W-wiemy - wyjąkała Spencer. - Jego siostra przeczytała nam fragmenty. - Wiecie zatem, że wspominał w nim o Alison. — Wilden przerzucił kilka kartek. - Toby napisał: „Obiecałem Alison DiLaurentis, że nie zdradzę jej tajemnicy, jeśli i ona dochowa mojej". — Badawczo wpatrywał się w dziewczyny swoimi oliwkowymi oczami. — Co ukrywała Alison? Hanna nie mogła pozbierać myśli. „To my oślepiłyśmy Jennę". Właśnie tę tajemnicę Ali skrywał Toby. Hanna i jej przyjaciółki dowiedziały się o tym dopiero trzy tygodnie temu od Spencer. - Nie wiemy. Ali nic nam nie powiedziała — wypaliła Spencer. Wilden zmarszczył brwi. Oparł się o stół. - Hanno, jeszcze niedawno twierdziłaś, że to Toby zabił Alison.

Hanna wzruszyła ramionami. Rzeczywiście, kiedyś wydawało jej się, że Toby to A. i że to on zabił Ali. Powiedziała o tym Wildenowi. — No cóż, Toby nie lubił Ali. - Tak właściwie to on lubił Ali, ale bez wzajemności - poprawiła ją Spencer. - Przez cały czas ją szpiegował. Ale nie wiem, czy to miało cokolwiek wspólnego z jej tajemnicą. Emily jęknęła cicho. Hanna spojrzała na nią podejrzliwie. Ostatnio Emily mówiła tylko o tym, jak bardzo czuje się winna po śmierci Toby'ego. A jeśli chciała powiedzieć Wildenowi, że to one były odpowiedzialne za śmierć Ali i wypadek Jenny? Jeszcze kilka tygodni temu Hanna była skłonna wziąć na siebie winę za sprawę Jenny, ale teraz nie miała najmniejszego zamiaru do niczego się przyznawać. Jej życie wróciło na dawne tory. Poza tym bynajmniej nie chciała, żeby mówiono o niej jako o psychopatce, która oślepiła koleżankę. A tak na pewno określono by ją w mediach. Wilden przerzucił kilka kartek. - Cóż, zastanówcie się jeszcze. Idźmy dalej... Porozmawiajmy o tym wieczorze, kiedy zaginęła Alison. Spencer, podobno tuż przed zniknięciem Ali próbowała was zahipnotyzować. Pokłóciłyście się, ona wybiegła z domku, a ty poszłaś za nią, ale jej nie znalazłaś. Zgadza się? Spencer zesztywniała. — Ym. Tak. Zgadza się. — I nie wiesz, dokąd się udała. - Przykro mi — Spencer wzruszyła ramionami. Hanna usiłowała sobie przypomnieć ten wieczór, kiedy zaginęła Ali. Ali próbowała je zahipnotyzować, a potem

nagle zniknęła. Hanna naprawdę poczuła się tak, jakby Ali wprowadziła je w trans. Kiedy odliczała od stu do jednego, a w powietrzu unosił się zapach waniliowej świecy, Hanna poczuła się ociężała i senna. Czuła w żołądku popcorn i czipsy, którymi się napchała. Przed oczami pojawiły jej się niepokojące obrazy. Razem z Ali biegły przez gęstą dżunglę. Otaczały je wielkie rośliny żywiące się ludźmi. Jedna z roślin kłapnęła zębami i chwyciła Ali za nogę. Kiedy Hanna się ocknęła, Spencer stała w drzwiach ze zmartwioną miną. Ali nie było. Wilden przechadzał się po werandzie. Podniósł jedną z ceramicznych miseczek i oglądał ją, jakby sprawdzał cenę. Wścibski kretyn. — Proszę, przypomnijcie sobie wszystko jak najdokładniej. Co się działo, kiedy zniknęła Alison? Miała chłopaka? Jakieś inne przyjaciółki? — Miała chłopaka - potwierdziła Aria. - Matta Doo little'a. Ale się stąd wyprowadził. Kiedy oparła się na krześle, koszulka zsunęła jej się z ramienia, ukazując koronkowe, czerwone ramiączko biustonosza. Co za dziwka. — Spędzała dużo czasu ze starszymi koleżankami z drużyny hokejowej — powiedziała Emily. Wilden spojrzał do notatek. — Tak. Katy Houghton i Violet Keyes. Mam ich nazwiska. Czy Alison zachowywała się dziwnie tuż przed zniknięciem? Zapadła cisza. „Ależ tak", pomyślała Hanna. W jej głowie od razu pojawiło się jedno wspomnienie. Pewnego wietrznego dnia, kilka tygodni przed zniknięciem Ali, jej tata zabrał je na mecz do Filadelfii. Ali przez cały wieczór

nie mogła sobie znaleźć miejsca, jakby się najadła tabletek pobudzających. Co chwilę sprawdzała, czy nie dostała jakiegoś SMS-a, i chyba było jej smutno, że żaden nie przychodził. W czasie jednej z przerw, kiedy wymknęły się na balkon, żeby obserwować grupę przystojnych chłopaków siedzących w loży, Hanna zauważyła, że Ali cała się trzęsie. — Wszystko w porządku? — zapytała. — Zimno mi — wyjaśniła Ali i uśmiechnęła się. Ale czy takie zachowanie należało uznać za dziwne? To chyba nic podejrzanego, może policja szukała właśnie takich śladów? — Nie wyglądała na kogoś, kto ma kłopoty - powiedziała powoli Spencer. Wilden wbił w nią wzrok. — Moja starsza siostra przypominała trochę Alison. Też była najważniejsza w grupie. Wszyscy tańczyli, jak im zagrała. 1 dzielili z nią tajemnice. W waszej grupie też tak było? — spytał. Hanna podkurczyła palce u stóp. Nie podobało jej się, że rozmowa podąża w tym właśnie kierunku. — Nie wiem — wymamrotała Emily. — Może. Wilden rzucił okiem na telefon przy pasku. — Przepraszam - powiedział, bo właśnie ktoś do niego dzwonił. Trzymając słuchawkę przy uchu, ruszył w stronę garażu. Kiedy tylko się oddalił, Emily westchnęła ciężko. — Musimy mu powiedzieć. Hanna zmrużyła oczy. — Niby co? Emily podniosła w górę ręce. — Jenna straciła wzrok. Przez nas.

Hanna pokręciła głową. — Mnie w to nie mieszajcie. Zresztą Jenna chyba ma się nie najgorzej. Widziałyście te okulary przeciwsłoneczne od Gucciego? Czeka się na nie jakiś rok, dłużej niż na torbę Birkin. Aria spojrzała na Hannę. — Z księżyca spadłaś? Kogo obchodzą jej okulary? — No, na pewno nie kogoś takiego jak ty — burknęła Hanna. Aria zacisnęła zęby i oparła się na krześle. — Niby co to ma znaczyć? — Chyba wiesz — uśmiechnęła się szyderczo Hanna. — Przestańcie — uciszyła je Spencer. Aria westchnęła i spojrzała w stronę podwórka. Hanna patrzyła na jej szpiczasty podbródek i nos jak skocznia narciarska. Aria miała brzydszy profil niż ona. — Powinnyśmy mu powiedzieć o Jennie — upierała się Emily. — I o A. To sprawa dla policji. Nie damy sobie z tym rady. — Nie powiemy mu ani słowa. Nie ma mowy — syknęła Hanna. — No właśnie, Emily To nie taka prosta sprawa — powiedziała z namysłem Spencer, bawiąc się kluczykami od samochodu leżącymi na stole. — To poważna decyzja. Wpłynie na całe nasze życie. — Już o tym rozmawiałyśmy — zawtórowała jej Aria. — Poza tym słuch o A. zaginął, prawda? — Nie wspomnę o was — obiecała Emily, składając dłonie na piersiach. — Ale powiem mu. Tak należy zrobić. Telefon Arii zadźwięczał. Wszystkie podskoczyły. Potem zawibrował telefon Spencer i przesunął się w stronę

krawędzi blatu. Z torby Hanny dobiegł zduszony dzwonek jej telefonu. Mała nokia Emily również zadźwięczała. Ostatni raz ich telefony odezwały się jednocześnie tuż po nabożeństwie pogrzebowym w intencji Ali. Hanna poczuła się tak jak wtedy, gdy tata po raz pierwszy zabrał ją do wesołego miasteczka. Kręciło jej się w głowie i czuła mdłości. Aria otworzyła klapkę telefonu. Emily i Spencer spojrzały na ekrany. - O Boże — wyszeptała Emily. Hanna nawet nie wyciągnęła swojego telefonu. Spojrzała na telefon Spencer. Myślałyście, że naprawdę wam odpuszczę? Dajcie spokój. Przez caty czas mam was na oku. I może nawet patrzę na was w tej chwili. Dziewczyny, jak powiecie o mnie KOMUKOLWIEK, gorzko tego pożałujecie. A. Serce Hanny zabiło szaleńczo. Usłyszała czyjeś kroki. Wilden wrócił. Włożył telefon do pokrowca przy pasku. Potem spojrzał na ich twarze. — Przegapiłem coś? — zapytał. No pewnie, że tak.

8 LEPIEJ PRZECZYTAĆ KSIĄŻKĘ, ZANIM SIĘ Z NIEJ COŚ UKRADNIE Jakieś pół godziny później Aria dotarła do swojego domu zbudowanego w stylu lat pięćdziesiątych, w kształcie brązowego pudła. Z telefonem przy uchu czekała na połączenie z pocztą głosową Emily. Po sygnale powiedziała: — To ja, Aria. Jeśli naprawdę chcesz opowiedzieć o wszystkim Wildenowi, to się ze mną skontaktuj. Przez A. możemy wpaść w prawdziwe tarapaty. Rozłączyła się. Czuła lęk. Niezależnie od tego, jaki sekret skrywała Emily, A. na pewno użyje go przeciwko niej. Sama się o tym przekonała. Westchnęła. Otworzyła frontowe drzwi i powlokła się po schodach na górę, mijając sypialnię rodziców. Drzwi stały otwarte na oścież. Łóżko rodziców było porządnie zasłane. A może to już łóżko wyłącznie Elli? Mama nakryła je batikową narzutą w kolorze jasnołososiowym. Uwielbiała

ją, a Byron jej nie cierpiał. Wszystkie poduszki ułożyła po swojej stronie. Łóżko wyglądało teraz jak metafora rozwodu. Aria położyła książki na biurku i zeszła na dół, do piwnicy. Przed oczami cały czas miała SMS-a od A. Więc to nie koniec. Zresztą, jak twierdził Wilden, sprawa zamordowania Ali też nie została zamknięta. Może A. to morderca Ali, który próbował wedrzeć się także w ich życie. A jeśli Wilden miał rację? Jeśli morderca Ali chciał skrzywdzić jeszcze kogoś? Jeśli ta osoba była nie tylko wrogiem Ali, ale także Arii, Hanny, Emily i Spencer? Czy któraś z nich miała być następna? W salonie w piwnicy było ciemno, tylko ekran telewizora rzucał błękitną poświatę. Kiedy Aria ujrzała skurczoną dłoń na oparciu tweedowego fotela, podskoczyła. Zobaczyła twarz Mike'a. - W samą porę - Mike wskazał na ekran. - A teraz, po raz pierwszy na ekranach telewizorów, kilka ujęć z amatorskiego filmu wideo, zrobionego na kilka tygodni przed śmiercią Alison DiLaurentis - dodał, naśladując głos dziennikarzy z wiadomości. Aria poczuła skurcz żołądka. To o tym filmie mówił Wilden. Wiele lat temu Aria namiętnie kręciła filmy, dokumentując wszystko, co tylko się dało, od ślimaków w ogródku po swoje najlepsze przyjaciółki. Filmy zazwyczaj były krótkie, a Aria często próbowała nadać im artystyczny charakter, skupiając się na jakimś detalu, nosie Hanny albo zamku błyskawicznym w bluzie Ali, albo palcach Spencer. Kiedy Ali zaginęła, Aria oddała całą kolekcję filmów policji. Zostały dokładnie obejrzane, ale nie znaleziono żadnych śladów świadczących o tym, gdzie

mogłaby przebywać Ali. Aria przechowywała oryginały filmów w swoim laptopie, lecz od bardzo dawna ich nie oglądała. Usiadła obok Mike'a. Kiedy skończyła się reklama Mercedesa i na ekranie pojawił się znowu spiker z wiadomości, Aria i Mike poprawili się w fotelach. - Wczoraj anonimowy nadawca przysłał nam krótki film z Ahson DiLaurentis zaanonsował spiker. - Nagranie przedstawia fragment jej beztroskiego życia na kilka dni przed zamordowaniem. Poproszę o materiał. Filmik rozpoczął się od chybotliwego ujęcia skórzanej kanapy w domu Spencer. - I nosi rozmiar trzydzieści cztery - powiedziała Hanna na ekranie. Kamera pokazywała Spencer sprzed kilku lat, ubraną w polo i spodnie od piżamy sięgające do łydek. Miała rozpuszczone włosy, a na jej głowie połyskiwała tiara z kryształów górskich. - Ładnie jej w tej koronie - powiedział Mike i otworzył wielką torbę czipsów. - Ciii - syknęła Aria. Spencer wskazała na telefon Ali leżący na kanapie. - Chcecie przeczytać jej SMS-a? - Ja tak - wyszeptała Hanna, wychodząc poza kadr. Kamera pokazała Emily, która wyglądała tak samo jak dziś. Miała rudawe blond włosy, ten sam za duży podkoszulek i uśmiech pokrywający zmieszanie. Aria nagle przypomniała sobie tamten wieczór. Zanim włączyła kamerę, Ali dostała SMS-a, ale nie chciała powiedzieć, od kogo. Wszystkie tym wkurzyła. Na ekranie pojawiła się Spencer z telefonem Ali.

— Zablokowany. — Nie znacie hasła? — Aria usłyszała swój własny głos. — O rany, to ty! — wrzasnął Mike. — Spróbuj jej datę urodzenia — wyszeptała Hanna. Kamera pokazała, jak pulchna dłoń Hanny sięga po telefon i wyciąga go z dłoni Spencer. Mike zmarszczył nos i popatrzył na Arię. — To tak się bawią dziewczyny, kiedy zostają same? Liczyłem na jakieś bitwy na poduszki. Dziewczyny w samych majtkach. Całowanie. — Byłyśmy w siódmej klasie — warknęła Aria. — Jesteś obleśny. — Nie ma nic złego w noszeniu majtek w siódmej klasie — powiedział Mike cicho. — Co robicie? — rozległ się głos Ali. Na ekranie pojawiła się jej twarz, a oczy Arii napełniły się łzami. Jej twarz w kształcie serca, z ciemnymi, błyszczącymi oczami i szerokimi ustami wyglądała niesamowicie. — Czytałyście moje SMS-y? — zapytała Ali, kładąc dłonie na biodrach. — Oczywiście, że nie! — krzyknęła Hanna. Spencer cofnęła się o krok i musiała przytrzymać koronę na głowie. Mike napchał usta czipsami. — Księżniczko Spencer, będę twoim niewolnikiem! — zapiał falsetem. — Nie sądzę, by chciała się umówić z nastolatkiem, który nadal śpi z maskotką — rzuciła Aria. — To nie maskotka, tylko koszulka do lacrosse, która przynosi mi szczęście! — To jeszcze gorzej.

Ali znowu pojawiła się na ekranie, radosna, pełna życia i beztroska. Jak to możliwe, że nie żyje? Że ją z a m o r d o w a n o ? Przed kamerą przemaszerowała starsza siostra Spencer Melissa ze swoim chłopakiem łanem. — Cześć, dziewczyny — przywitał się łan. — Cześć - powiedziała głośno Spencer. Aria uśmiechnęła się. Już zapomniała o tym, że wszystkie podkochiwały się w lanie. Jemu też czasem robiły kawały, tak jak Jennie Cavanaugh, zanim ją oślepiły, Noelo-wi Kahnowi, bo był przystojny, i Andrew Campbellowi, bo wkurzał Spencer. Bywało, że dzwoniły do lana, przedstawiając się jako dziewczyny z sekstelefonu. Kamera uchwyciła moment, kiedy Ali przewracała oczami, mówiąc do Spencer. Ta zaś wbiła wzrok w plecy Ali, gdy tamta się odwróciła. „Typowe", pomyślała Aria. Tej nocy, kiedy zniknęła Ali, Aria nie uległa hipnozie, podsłuchiwała kłótnię Ali i Spencer. Gdy wyszły z domku, po chwili poszła za nimi. Wołała je po imieniu. Ale nie znalazła ich. Wróciła do środka, bo pomyślała, że Ali i Spencer wymyśliły całe to przedstawienie, żeby uciec na jakąś atrakcyjniejszą imprezę. Jednak za chwilę Spencer wróciła. Wyglądała na tak zdezorientowaną, jakby wpadła w trans. Na ekranie łan usiadł na kanapie obok Ali. — Co porabiacie? — Och, nic specjalnego - zza kadru dobiegł głos Arii. -Kręcimy film. — Film? — zapytał łan. — Mogę w nim zagrać? -Jasne — powiedziała Spencer, siadając obok niego. —

To talk-show. Ja jestem gospodynią. Razem z Ali jesteście moimi gośćmi. Najpierw porozmawiam z tobą. Obiektyw kamery przesunął się po kanapie w stronę telefonu Ali, leżącego obok jej dłoni na kanapie. Obraz powiększał się, pokazując mały ekran telefonu. Aria nadal nie wiedziała, kto przysłał Ali tego SMS-a. - Zapytaj go, którego nauczyciela lubi najbardziej -Aria usłyszała swój własny, trochę wyższy głos zza kadru. Ali zachichotała i spojrzała prosto w obiektyw. - To doskonałe pytanie, Aria. Zapytaj go, czy chciałby się c a ł o w a ć z jakąś nauczycielką. Na pustym parkingu. Aria westchnęła i usłyszała też swoje westchnięcie na ekranie. Naprawdę Ali to powiedziała? W obecności wszystkich dziewczyn? Film się skończył. Mike spojrzał na siostrę. Wokół ust miał okruchy czipsów. - O co jej chodziło z tym całowaniem nauczycieli? Mówiła to do ciebie. Aria poczuła suchość w ustach. Ella dowiedziała się od A., że Aria przez wiele lat ukrywała romans Byrona, ale Mike nadal o niczym nie wiedział. Tak bardzo by go rozczarowała. Mike wstał. - Zresztą jakie to ma znaczenie. Aria wiedziała, że próbował zachowywać się jakby nigdy nic, ale wychodząc z pokoju, przewrócił stojące na komodzie zdjęcie z autografem Lou Reeda, ulubionego piosenkarza Byrona. Ta fotografia była jedną z niewielu pamiątek, których nie pozbyła się Ella. Aria usłyszała, jak Mike poszedł do swojego pokoju i z hukiem zatrzasnął drzwi. Przycisnęła palce do skroni. Po raz setny pomyślała, że lepiej było w ogóle nie wracać z Islandii. Mogłaby teraz

chodzić na spacery na lodowiec, jeździć na swoim kucyku o imieniu Gilda wokół krateru wygasłego wulkanu, a nawet jeść smalec z wieloryba, który uwielbiali wszyscy w tym kraju. Wyłączyła telewizor i nagle w domu zapadła głucha cisza. Usłyszała jakieś dziwne szmery pod drzwiami. Do holu weszła mama. Niosła kilka płóciennych toreb ze sklepu ze zdrową żywnością. Zauważyła Arię i uśmiechnęła się do niej. - Cześć, kochanie. Od kiedy wyrzuciła z domu Byrona, wyglądała na bardziej zaniedbaną niż zazwyczaj. Półprzezroczysta bluzka wisiała na niej jak na wieszaku, na szerokich jedwabnych spodniach miała plamę po sosie, a włosy upięła w bezładny kok. - Pomogę ci. - Aria wzięła kilka siatek od Elli. Weszły razem do kuchni, rzuciły torby na stół i zaczęły je rozpakowywać. - Jak ci minął dzień? - zapytała Ella. - O Boże, nie uwierzysz, co zrobiłam! - wykrzyknęła Aria i poczuła nagłe podekscytowanie. Ella spojrzała na nią i ustawiła na półce słoik z masłem orzechowym. - Pojechałam do Hollis. Bo szukałam, wiesz... jej. - Aria nawet nie chciała wymówić imienia Meredith. - Właśnie miała zajęcia, więc weszłam do sali, wzięłam pędzel i namalowałam jej na sukience wielkie A. Żeby wyglądała jak bohaterka Szkarłatnej litery. Super, prawda? Ella milczała, trzymając w dłoniach torebkę z makaronem. Wyglądała, jakby zrobiło jej się słabo.

- Nie wiedziała, co jest grane - kontynuowała Aria. -A ja potem powiedziałam: Teraz wszyscy się dowiedzą, co zrobiłaś. Uśmiechnęła się szeroko i rozpostarła ramiona, jakby czekała na oklaski. Ella patrzyła na nią badawczo, próbując zrozumieć to, co właśnie usłyszała. - Nie wiesz, że Hester Prynne ma budzić współczucie? Aria uniosła brwi. Przeczytała tylko osiem stron tej powieści. - Zrobiłam to dla ciebie - powiedziała cicho. - Z zemsty. - Zemsty? - Elli łamał się głos. - Dzięki. Teraz wyszłam na wariatkę, która z niczym sobie nie radzi. Ta sytuacja jest dla mnie dostatecznie trudna. Nie rozumiesz, że zrobiłaś ze mnie... męczennicę? Aria podeszła w stronę Elli. Nie pomyślała o tym. - Przepraszam... Ella oparła się o stół i zaczęła płakać. Aria stała nieruchomo. Czuła się jak gliniana figurka, którą właśnie wyjęto z pieca. Nie miała pojęcia, co przechodzi jej mama, i tylko dolała oliwy do ognia. Za oknem koliber usiadł na rzeźbie przedstawiającej penisa wieloryba, którą Mike kupił w Islandzkim Muzeum Fallologicznym. W innych okolicznościach Aria na pewno by to głośno skomentowała. Kolibry rzadko pojawiały się w tych stronach, a jeszcze rzadziej siadały na sztucznych wielorybich penisach. Tym razem jednak mc nie powiedziała. - Nie mogę na ciebie patrzeć - powiedziała wreszcie Ella.

Aria położyła dłoń na piersiach, jakby mama wbiła jej nóż w serce. - Przepraszam. Chciałam tylko, żeby Meredith zapłaciła za to, co nam zrobiła. - Ella milczała, a Aria czuła wzbierające w niej rozgoryczenie. - Skoro nie możesz na mnie patrzeć, to może powinnam się stąd wyprowadzić na jakiś czas. Milczała chwilę, licząc na to, że Ella powie: „Nie, nie rób tego". Ale Ella powiedziała: - Tak, to dobry pomysł. - Och - Aria spuściła głowę i czuła, jak broda zaczyna jej drżeć. - W takim razie... jutro po szkole nie wrócę do domu. Nie miała pojęcia, dokąd pójdzie, lecz to nie miało teraz znaczenia. Chciała tylko sprawić, żeby mama poczuła się szczęśliwa.

9 A TERAZ OKLASKI DLA SPENCER HASTINGS! We wtorek po południu, gdy wszyscy trzecioklasiści w liceum w Rosewood jedli obiad, Spencer zasiadła przy stole konferencyjnym. Przewodniczyła zebraniu redakcji albumu rocznego. Wokół niej usiadło sześć palących się do pracy dziewczyn z pierwszej i drugiej klasy i jakiś ku-jonowaty, trochę zniewieściały pierwszoklasista. Na stole stało osiem komputerów i kilka nikonów z długimi obiektywami. Stuknęła palcem w stos albumów z kilku ostatnich lat. Z powodu jakiejś anegdoty z lat dwudziestych, której nie pamiętali nawet najstarsi nauczyciele w liceum, szkolny album nosił tytuł Muł. — W tegorocznym wydaniu powinniśmy uchwycić charakterystyczne cechy uczniów naszej szkoły. Cały zespół zapisał w notatnikach: „charakterystyczne cechy".

- Może - myślała głośno Spencer - przeprowadzimy mmiwywiady z losowo wybranymi uczniami. Albo zapytamy, jakie piosenki mają w swoich iPodach, a potem opublikujemy odpowiedzi razem z ich zdjęciami. A jak nasza sesja fotograficzna? W czasie ostatniego spotkania ustalili, że poproszą kilka osób, żeby pozwoliły sfotografować to, co noszą w torbach do szkoły. - Mam świetne zdjęcia tego, co Brett Weaver nosi w torbie na treningi piłkarskie. Sfotografowałam też zawartość torebki Mony Vanderwaal - powiedziała Brenna Richardson. - Fantastycznie - pochwaliła ją Spencer. - Oby tak dalej. Spencer zamknęła swój kalendarz oprawiony w zieloną skórę i zakończyła zebranie. Kiedy wszyscy wyszli, wyjęła z torby telefon. Jest. Wiadomość od A. Miała nadzieję, że zniknęła. Kiedy włożyła telefon z powrotem do torby, jej palce natrafiły na coś w wewnętrznej kieszeni. Wizytówka inspektora Wildena. Nie był pierwszym policjantem, który wypytywał ją o ten wieczór, kiedy Ali zniknęła. Ale żaden nie był tak... podejrzliwy. Wspomnienia tamtej nocy były czyste jak kryształ, a jednocześnie zmącone. Pamiętała kłębiące się w niej emocje, podekscytowanie spędzanym w domku wieczorem, irytację z powodu najścia Melissy, radość z obecności lana. Kilka tygodni wcześniej całowali się. Ale wtedy Ali zaczęła paplać o tym, że Melissa i łan to taka śliczna para, i Spencer znowu poczuła falę emocji. Ali groziła jej, że powie o wszystkim Mehssie. Kiedy Ian i Melissa wyszli, Ali próbowała je zahipnotyzować, a Spencer się z nią

pokłóciła. Ali wyszła, Spencer pobiegła za nią i... n i c. Nigdy nie powiedziała gliniarzom — ani rodzinie, ani przyjaciółkom — że w jej wspomnieniach z tamtego wieczoru była wielka czarna dziura. Wydarzyło się wtedy coś, czego nie pamiętała. Nagle przed oczami stanął jej obraz Ali, która śmieje się złowieszczo i odwraca od niej. Spencer zatrzymała się w tłumie ludzi w korytarzu i ktoś na nią wszedł. — Rusz się! — warknęła jakaś dziewczyna za jej plecami. — Niektórzy spieszą się na lekcje. Spencer zrobiła krok do przodu. Obraz zniknął sprzed jej oczu, lecz ona poczuła się tak, jakby właśnie zatrzęsła się ziemia. Rozejrzała się, szukając wzrokiem odłamków stłuczonego szkła i rozbieganego tłumu. Była pewna, że wszyscy to poczuli, ale świat wokół wyglądał zupełnie normalnie. Obok niej stała Naomi Zeigler i przeglądała się w małym lusterku zawieszonym na drzwiach swojej szafki. Dwaj pierwszoklasiści stali przed tablicą z fotografiami nauczycieli i ze śmiechem pokazywali sobie zdjęcie pana Crafta z domalowanymi wąsami i diabelskimi różkami. Okna wychodzące na boisko nie pękły, a naczynia zrobione przez uczniów wystawione w witrynie w korytarzu stały w całości. Co właściwie zobaczyła? Czemu czuła się tak... dziwnie? Weszła do klasy, gdzie zaraz miały zacząć się zajęcia z ekonomii. Usiadła w ławce pod fotografią jakiegoś znanego ekonomisty. Kiedy wszyscy zajęli swoje miejsca, Sąuidward wyszedł na środek sali. — Zanim zaczniemy projekcję filmu, chciałbym coś ogłosić. — Spojrzał na Spencer, która poczuła skurcz w żołądku.

Czuła na sobie wzrok całej klasy. — Spencer Hastings napisała doskonały, niezwykle przekonujący esej na temat teorii niewidzialnej ręki - ogłosił Squidward, przesuwając dłonią po krawacie z nadrukowanym portretem Benjamina Franklina. — Jak zapewne już wiecie, nominowałem ją do Złotej Orchidei. Squidward zaczął klaskać i reszta klasy dołączyła do niego. Trwało to przez jakieś piętnaście sekund, które dla Spencer ciągnęły się w nieskończoność. — Mam jeszcze jedną wiadomość - mówił dalej Squidward. — Właśnie otrzymałem informację od jednego z sędziów, że Spencer przeszła do finału. Znowu rozległ się aplauz. Ktoś z tyłu sali zagwizdał. Spencer siedziała nieruchomo. Przez chwilę przed oczami widziała tylko czarną plamę. Próbowała się uśmiechnąć. — Dobra robota - Andrew Campbell, który siedział obok, poklepał ją po ramieniu. Spencer odwróciła się. Prawie z sobą nie rozmawiali, od kiedy Spencer zachowała się dość paskudnie, zostawiając go samego na Balu Lisa. Od tej pory rzucał jej tylko nienawistne spojrzenia. — Dzięki — powiedziała, gdy odzyskała głos. — Pewnie ciężko pracowałaś. Czytałaś jakieś dodatkowe materiały? — Tak — Spencer machinalnie wyciągnęła wszy stkie papiery ze swojej teczki i zaczęła je desperacko porządkować. Wygładziła zagięte rogi i ułożyła według dat. Jedynym dodatkowym materiałem, którego użyła, była praca Melis-sy. Kiedy próbowała dowiedzieć się czegoś więcej na temat doktryny niewidzialnej ręki, nie potrafiła zrozumieć

nawet artykułu w Wikipedii. Kilka pierwszych zdań z pracy siostry była w stanie jakoś pojąć: „Wielki szkocki ekonomista Adam Smith stworzył koncepcję niewidzialnej ręki, która charakteryzuje funkcjonowanie rynków zarówno w dziewiętnastym, jak i dwudziestym pierwszym wieku. Choć może się wydawać, że ludzie chętnie sobie pomagają, tak naprawdę dbają tylko o własne interesy". Reszta pracy wydawała jej się równie niepojęta jak tekst pisany chińskim alfabetem. — Jakie materiały? — pytał dalej Andrew. — Książki? Artykuły z gazet? Kiedy spojrzała na niego, miał na twarzy dziwny uśmieszek. W i e d z i a ł ? — No... te książki, które podał McAdam — wyjąkała. — Ach. Gratuluję. Życzę wygranej. — Dzięki — odparła. Dotarło do niej, że Andrew nie może o niczym wiedzieć. Po prostu jest zazdrosny. Oboje mieli najlepsze oceny w klasie i rywalizowali z sobą. Pewnie Andrew analizował każdy sukces Spencer, tak jak makler giełdowy analizuje wahania kursów giełdowych. Spencer wróciła do porządkowania materiałów z teczki, choć wcale nie czuła się przez to lepiej. Kiedy Squidward przygasił światła i na ekranie pojawił się film na temat mikroekonomii i konsumpcji, Spencer usłyszała, że jej telefon wibruje. Powoli sięgnęła po niego. I )ostała nową wiadomość. Spence, wiem, co zrobitaś. Ale nie powiem nikomu, pod warunkiem że zrobisz DOKŁADNIE to, co każę. A jak chcesz

się dowiedzieć, co się stanie, gdy mnie nie posłuchasz, to idź na zawody pływackie. Sama zobaczysz. A. Ktoś siedzący obok chrząknął. Spencer zobaczyła, że Andrew na nią patrzy. W jego oczach odbijało się światło dochodzące z ekranu. Usiadła prosto, ale nadal czuła na sobie wzrok Andrew, który obserwował ją w ciemności.

10 KTOŚ NIE SŁUCHAŁ UWAŻNIE W czasie przerwy w zawodach pływackich Emily otworzyła swoją szafkę i zaczęła ściągać kostium do pływania zakrywający całe ciało. W tym roku drużynie pływackiej zafundowano najnowocześniejsze, zmniejszające opór wody stroje, których używano w czasie igrzysk olimpijskich. Zamówiono je specjalnie i właśnie przyszły, akurat na zawody. Strój zakrywał ciało od kostek po szyję i opinał wszystkie krągłości sylwetki. Emily przypomniało się zdjęcie z podręcznika do biologii, na którym wąż boa trawił mysz. Uśmiechnęła się do Lanie ller, koleżanki z drużyny — Jak dobrze, że już mogę to zdjąć. Cieszyła się też ze swojej decyzji, by powiedzieć inspektorowi Wildenowi o A. Gdy zeszłej nocy Emily wróciła do domu od Hanny, zadzwoniła do Wildena i umówiła się z nim na posterunku policji w Rosewood następnego dnia. Miała gdzieś to, co pozostałe dziewczyny mówią i myślą

o groźbach A. Z pomocą policji miały szansę wreszcie zakończyć to przedstawienie. — Ale ci fajnie, że już skończyłaś — odpowiedziała Lanie. Emily zawsze wygrywała zawody pływackie. Teraz już mogła spokojnie zasiąść na trybunach i kibicować razem z tłumem uczniów z Rosewood, którzy przyszli oglądać swoją drużynę. Słyszała, jak cheerleaderki krzyczą w szatni, i modliła się w duchu, żeby nie poślizgnęły się na mokrej podłodze. Tracey Reid już raz się przewróciła przed pierwszym wyścigiem. — Cześć, dziewczyny — trener Lauren szła w ich kierunku. Jak zawsze miała na sobie jeden ze swoich słynnych T-shirtów z inspirującymi napisami z cyklu DZIESIĘĆ POWODÓW, DLA KTÓRYCH PŁYWAM. (Dziś napis głosił: POWÓD PIĄTY: MOGĘ ZJEŚĆ 5000 KALORII BEZ POCZUCIA WINY). Poklepała Emily po ramieniu. — Doskonale się spisałaś. Taki wynik w stylu zmiennym to naprawdę coś! — Dziękuję — Emily zaczerwieniła się. Lauren oparła się o czerwoną ławkę stojącą przy ścianie szatni. — Na trybunach siedzi selekcjonerka z Uniwersytetu Arizony — powiedziała szeptem tylko do Emily. — Pytała mnie, czy może z tobą porozmawiać po przerwie. Zgadzasz się? — No jasne — Emily otworzyła szeroko oczy. Uniwersytet Arizony miał jedną z najlepszych drużyn pływackich w kraju. — Świetnie. Możecie pogadać w moim biurze.

Lauren uśmiechnęła się ponownie do Emily i poszła w stronę basenu. Emily ruszyła za nią. Zobaczyła, że z naprzeciwka zmierza do niej jej siostra Carolyn. — Carolyn, nie zgadniesz, co się stało! — Emily podskakiwała z radości. — Selekcjonerka z Uniwersytetu Arizony chce ze mną porozmawiać. Gdybyś poszła na Uniwersytet Stanforda, a ja do Arizony, mieszkałybyśmy niedaleko siebie! Carolyn zdawała w tym roku maturę i już otrzymała propozycję z Uniwersytetu Stanforda. Carolyn popatrzyła tylko na siostrę i zniknęła w łazience, zamykając za sobą z trzaskiem drzwi. Emily oniemiała. Co się stało? Wprawdzie jej relacje z siostrą nie były zbyt bliskie, ale oczekiwała więcej entuzjazmu. Emily ruszyła w kierunku basenu. Zauważyła, że Gemma Curran patrzy na nią spod prysznica. Kiedy ich oczy się spotkały, Gemma natychmiast zasunęła zasłonkę. Gdy przechodziła obok umywalek, Amanda Williamson szeptała coś na ucho Jade Smythe. Spojrzała na nie w lustrze i zauważyła malującą się na ich twarzach konsternację. Emily poczuła, że ma gęsią skórkę. Co się działo? — Jezu, chyba przyszło jeszcze więcej ludzi! — powiedziała Lanie, wchodząc do hali z basenem za Emily. Miała rację. Na trybunach siedziało więcej ludzi niż w pierwszej połowie. Zespół muzyczny, ustawiony pod trampoliną, grał jakąś zagrzewającą do walki melodię, a maskotka drużyny Rekinów zrobiona z szarej gąbki stała pośród cheerleaderek w pierwszych rzędach trybun. Na zawody przyszli dosłownie wszyscy: najpopularniejsi uczniowie, chłopaki z drużyny piłkarskiej, dziewczyny z kółka teatralnego, nawet nauczyciele. Spencer Hastings siedziała

obok Kirsten Cullen. Maya zawzięcie pisała SMS-a, a w pobliżu niej siedziała Hanna Marin, samotna i wpatrzona w tłum. Zauważyła też swoich rodziców ubranych w niebiesko-białe bluzy z logo drużyny i przypiętymi napisami: EMILY MUSI WYGRAĆ! i CAROLYN MUSI WYGRAĆ! Emily chciała im pomachać, ale oni wpatrywali się w jakąś kartkę, pewnie w program zawodów. Zresztą wiele osób go w tej chwili studiowało. Pan Shay, energiczny nauczyciel biologii, który zawsze przychodził na zawody, bo sam trenował pływanie jakieś sto lat temu, też trzymał kartkę tuż przed oczami. Co może być interesującego w programie zawodów? To tylko lista kolejnych wyścigów. James Freed stanął przed Emily. Uśmiechnął się od ucha do ucha. — Cześć — powiedział, patrząc na nią znacząco. — Nie miałem pojęcia. Emily uniosła brwi. — O czym? Brat Arii, Mike, stanął obok Jamesa. — Hej, Emily. Mona Vanderwaal stanęła za chłopakami. — Dajcie jej spokój — spojrzała na Emily. — Nie zwracaj na nich uwagi. Chcę ci dać zaproszenie. Sięgnęła do zamszowej torby w kolorze karmelu i wyciągnęła z niej białą kopertę. Emily obróciła ją w dłoniach. Mona skropiła papier drogimi perfumami. Emily podniosła wzrok zdezorientowana. — W sobotę organizuję imprezę urodzinową — wyjaśniła Mona, okręcając kosmyk włosów wokół palca. — Może wpadniesz?

— Powinnaś — dodał Mike i popatrzył na nią szeroko otwartymi oczami. — Ja... — Emily zabrakło słów. Ale zanim zdążyła zebrać myśli, zespół zaczął grać kolejną melodię zagrzewającą do walki, a Mona zniknęła. Emily spojrzała jeszcze raz na zaproszenie. Co tu się, do diabła, dzieje? Nie należała do osób, które otrzymywały zaproszenia od Mony Vanderwaal. I na pewno nie była dziewczyną przyciągającą pożądliwe spojrzenia chłopaków. Nagle coś zwróciło jej uwagę. Na przeciwległej ścianie zauważyła przyklejoną karteczkę, która na pewno tam nie wisiała w pierwszej połowie. Coś jej przypominała. Jakieś zdjęcie. Przyjrzała się dokładniej. Jej serce przestało na moment bić. To było zdjęcie... dwóch osób całujących się w kabinie fotograficznej. Na przyjęciu u N o e l a K a h n a . — O Boże — Emily pobiegła na drugi koniec hali. Dwa razy poślizgnęła się na mokrej podłodze. — Emily! — Aria biegła w jej kierunku, stukając obcasami na posadzce. Rozwiane włosy zasłaniały jej twarz. — Przepraszam za spóźnienie. Możemy pogadać? Emily nie odpowiedziała. Ktoś powiesił kserokopię fotografii, na której całuje się z Mayą, na tablicy z listą uczestników zawodów. Widziała je cała drużyna. Rozpoznali ją? Zerwała kartkę z tablicy. Pod zdjęciem widniał napis: \ TYM EMILY FIELDS ZAJMUJE SIĘ PO TRENINGACH PŁYWANIA! Więc jednak ją zidentyfikowano. Aria spojrzała na zdjęcie.

- To... ty? Emily była bliska łez. Zmięła w dłoni papier, ale kiedy się rozejrzała, zauważyła jeszcze jedną kopię leżącą na czyjejś torbie, złożoną na pół. Zabrała ją i zmięła. Kolejna kopia leżała obok stosu desek do pływania. A jeszcze jedną... trzymała w dłoni trener Lauren, która patrzyła raz na zdjęcie, raz na Emily. - Emily? - powiedziała cicho. - To się nie dzieje naprawdę - wyszeptała Emily, przeczesując palcami mokre włosy. Spojrzała na kosz na śmieci stojący przy wejściu do biura trenerki. Było w nim jakieś dziesięć kartek ze zdjęciem. Ktoś rzucił na nie niedopitą puszkę z colą. Płyn zabarwił ich twarze na brązowo. Więcej kartek leżało wokół fontanny. Kilka przylepiono na drzwiach do schowka na sprzęt. Członkowie drużyny wychodzili z szatni i rzucali jej podejrzliwe spojrzenia. Jej były chłopak Ben posłał jej mrożący krew w żyłach uśmieszek, jakby chciał powiedzieć: „I co, nadal cię tak bawi udawanie lesbijki?". Aria podniosła jedną kartkę, która spadła jej pod stopy. Zmrużyła oczy i wydęła usta pomalowane błyszczącą czerwoną szminką. - I w czym problem? Po prostu się z kimś całujesz. -Nagle otworzyła szerzej oczy. — Och. Emily jęknęła żałośnie. - To robota A.? — szepnęła Aria. Emily rozejrzała się z przerażeniem. - Wiesz, kto to rozdaje? Aria pokręciła głową. Emily otworzyła torbę i wyciągnęła telefon. Dostała wiadomość. Można się było tego spodziewać.

Emily, kochanie. Wiem, że wyznajesz filozofię oko za oko. Skoro postanowiłaś zdradzić mój sekret, to o twoim dowiedzą się wszyscy. Catuję! A. — Cholera — szepnęła Aria, czytając wiadomość przez ramię Emily. Nagle pod Emily ugięły się nogi. Rodzice. Wcale nie studiowali programu zawodów. Oglądali to zdjęcie. Spojrzała na trybuny. Oczywiście rodzice gapili się na nią. Wyglądali tak, jakby mieli zaraz się rozpłakać. Mieli czerwone twarze i rozedrgane nozdrza. — Muszę stąd wyjść — Emily ruszyła w kierunku najbliższego wyjścia. — Nie ma mowy — Aria chwyciła ją za nadgarstek i przyciągnęła do siebie. — Nie masz się czego wstydzić. Jak się będą czepiać, olej ich. Emily parsknęła z pogardą. Owszem, Arię nazywano dziwaczką, ale przecież była normalna. Miała chłopaka. Nigdy nie zrozumie, jak czuje się ktoś taki jak Emily. — Emily, to nasza szansa! — zaprotestowała Aria. — A. musi tu być. Spojrzała na trybuny. Emily patrzyła w stronę rodziców, którzy nadal mieli na twarzach wypisane rozczarowanie. Maya zniknęła. Nie było jej na trybunach. Ktoś w tym tłumie to A. Emily chciałaby mieć tyle odwagi, by przejść przez trybuny i tak długo męczyć wszystkich, żeby w końcu winny się przyznał. Ale nie miała na to siły. — Przepraszam — powiedziała nagle i pobiegła do szatni. Minęła setkę ludzi, którzy dowiedzieli się właśnie całej prawdy o niej. Idąc, deptała kopie fotografii, na której całowała się z Mayą.

11 NAWET NAJNOWSZE KAMERY NIE ZAPEWNIĄ CI STUPROCENTOWEJ OCHRONY Kilka chwil później Aria otworzyła drzwi z mlecznego szkła i wyszła z budynku pływalni. Podeszła do Spencer i Hanny, które rozmawiały przy automatach z napojami. — Biedna Emily — szepnęła Hanna do Spencer. — Wiedziałyście... o tym? Spencer pokręciła głową. — Nie miałam pojęcia. — Pamiętacie, jak kiedyś zakradłyśmy się do rezydencji Kahnów, kiedy byli na wakacjach, i kąpałyśmy się w ich basenie na golasa? — powiedziała Hanna. — Ile razy przebierałyśmy się w szatni? Nigdy nie wydawało mi się to dziwne. — Ani mnie — dodała Aria i odsunęła się od automatu, bo jakiś pierwszoklasista chciał kupić sobie coś do picia.

— Myślicie, że któraś z nas się jej podobała? — Hanna otworzyła szeroko oczy. — Wtedy byłam taka gruba — dodała z nutką rozczarowania w głosie. — Te ulotki to sprawka A. — powiedziała Aria do Hanny i Spencer. Wskazała dłonią na basen. — A. musi tu z pewnością gdzieś być. Zajrzały do hali. Zawodnicy czekali już na słupkach. Człowiek przebrany za rekina chodził wzdłuż basenu. Trybuny pękały w szwach. — Co mamy zrobić? — zapytała Hanna, mrużąc oczy — Przerwać zawody? — Nic nie zrobimy. — Spencer zapięła pod samą szyję kurtkę Burberry. — Jak zaczniemy szukać A., to się wścieknie... i narobi nam jeszcze większych kłopotów. — A. tu jest! — powtórzyła Aria. — To nasza szansa! Spencer spojrzała na tłum kłębiący się w korytarzu. — Muszę... iść. Szybkim krokiem ruszyła do drzwi obrotowych i wyszła z budynku. Aria spojrzała na Hannę. — Wybiegła, jakby była A. — zażartowała. — Słyszałam, że doszła do finału w jakimś konkursie na pracę. — Hanna wyjęła puderniczkę od Chanel i zaczęła pudrować brodę. — Ma fioła na punkcie dobrych ocen. Pewnie poszła do domu, żeby się uczyć. — To prawda — przytaknęła Aria. Może Spencer miała rację, może A. zrobi coś gorszego, jeśli zaczną przeszukiwać trybuny. Nagle ktoś ściągnął jej kaptur z głowy. Aria odwróciła się błyskawicznie.

— Mike — westchnęła. — O B o ż e. Jej brat uśmiechał się szeroko. — Widziałaś już zdjęcia tych lesb? — Udawał, że liże zdjęcie Mai i Emily. — Dasz mi numer do Emily? — Nie ma mowy. Przyjrzała się dokładnie bratu. Miał na głowie przekrzywioną czapeczkę do lacrosse. Był ubrany w niebiesko-białą wiatrówkę z logo drużyny lacrosse. Ostatni raz widziała go zeszłego wieczoru. Mike położył dłonie na biodrach. — Słyszałem, że wyrzucono cię z domu. — Nie wyrzucono — wyjaśniła Aria. — Po prostu pomyślałam, że lepiej będzie, jeśli na chwilę się wyprowadzę. — Wprowadzasz się do domu Seana? — Tak — odparła Aria. Kiedy Ella powiedziała Arii, że ma się wyprowadzić, Aria zadzwoniła w panice do Seana. Nie chciała, żeby ją zapraszał, ale on nalegał. Twierdził, że nie ma sprawy. Hannie opadła szczęka. — Wprowadzasz się do Seana? Do jego domu? — Hanno, nie miałam wyjścia — powiedziała szybko Aria. — To wyjątkowa sytuacja. Hanna odwróciła wzrok. — Nieważne. Mam to w nosie. Nie spodoba ci się tam. Każdy wie, że mieszkanie z rodzicami chłopaka to początek końca związku. Odwróciła się na pięcie i przeciskając się przez tłum, ruszyła do wyjścia. — Hanna! — zawołała za nią Aria, ale Hanna nawet się nie odwróciła. Spojrzała gniewnie na Mike'a. — Musiałeś o tym mówić w jej obecności? Nie masz za grosz taktu. Mike wzruszył ramionami.

— Przepraszam, nie umiem rozmawiać z dziewczynami, które właśnie mają okres. — Wyciągnął z kieszeni baton i zaczął jeść, nie dzieląc się z Arią. — Idziesz na imprezę do Mony? — Nie wiem. Jeszcze się nie zastanawiałam. — Masz depresję? — zapytał Mike z pełnymi ustami. Aria nie musiała się długo zastanawiać nad odpowiedzią. — Tak jakby. To znaczy... tata się wyprowadził. A jak ty się z tym czujesz? Rozbawienie zniknęło z jego twarzy, która nagle stężała. Wypuścił kartkę z dłoni. — Wczoraj wieczorem zadałem mamie kilka pytań. Powiedziała, że ojciec spotykał się z tą dziewczyną jeszcze przed naszym wyjazdem na Islandię. A ty o wszystkim wiedziałaś. Aria wsadziła do ust kosmyk włosów i gapiła się na duży kosz na śmieci stojący w rogu. Ktoś narysował na pokrywie kobiece piersi. -Tak. — Czemu mi o tym nie powiedziałaś? Aria spojrzała na niego. — Byron mnie o to prosił. Mike ugryzł ogromny kęs batona. — I wolałaś o tym powiedzieć Alison DiLaurentis. A ona mogła o tym powiedzieć do kamery. I ten film ogląda teraz cały kraj. — Mike... — zaczęła Aria. — Nie powiedziałam jej. Była ze mną, kiedy to się stało. — Nieważne — warknął Mike. Odwrócił się i wpadł na człowieka w stroju rekina. Ruszył w kierunku wyjścia.

Aria już miała iść za nim, ale się rozmyśliła. Przypomniało jej się, jak kiedyś w Rejkiawiku miała pilnować Mike'a, a zamiast tego pojechała ze swoim chłopakiem Hallbjornem do geotermalnego spa. Kiedy wróciła, pachnąca siarką i pokryta zdrowotną solą, zobaczyła, że Mike podpalił szopę na drewno stojącą na podwórku obok domu. Aria miała przez to kłopoty — zresztą zasłużyła sobie na nie. Przed wyjściem widziała, jak Mike przygląda się w zamyśleniu pudełku z zapałkami, które leżało na stole w kuchni. Mogła Mike'a powstrzymać. Może mogła też powstrzymać Byrona. — To twój pokój — powiedział Sean, prowadząc Arię przez lśniący czystością korytarz z mahoniową podłogą do białej sypialni. Pod olbrzymim oknem stała niewielka kanapa bez oparcia. Białe firanki pasowały do bukietu białych kwiatów stojącego na stole. — Jak tu ślicznie. — Sypialnia wyglądała jak pokój w jednym z paryskich hoteli, w którym mieszkała z rodzicami, kiedy jej tata udzielał wywiadu dla francuskiej telewizji jako ekspert od gnomów. — Na pewno mogę tu zostać? — No jasne — Sean cmoknął ją w policzek. — Rozgość się. Aria wyjrzała przez okno i popatrzyła na różowawe wieczorne niebo. Nie mogła powstrzymać się przed porównywaniem widoku do tego, który miała z okna u siebie w domu. Posiadłość Ackardów otaczał las i jakieś pięć hektarów nieuprawnej ziemi. Najbliższy dom, podobna do średniowiecznego zamku willa z wieżyczkami, był oddalony o co najmniej pół kilometra. Dom Arii był położony

w uroczej, ale niezbyt eleganckiej dzielnicy niedaleko uniwersytetu. Dom sąsiadów otaczały tylko krasnale ogrodowe i kamienne zwierzątka. — Podoba ci się twój pokój? — zapytała pani Ackard, macocha Seana, kiedy Aria zeszła na dół do kuchni. — Jest cudowny — powiedziała Aria. — Dziękuję pani bardzo. Pani Ackard posłała jej słodki uśmiech. Była nieco pulchną blondynką, miała niebieskie, przenikliwe oczy i usta, które zdawały się bezustannie uśmiechać. Kiedy Aria zamykała oczy i próbowała sobie wyobrazić idealną matkę, widziała portret kogoś bardzo podobnego do pani Ackard. Od Seana dowiedziała się, że zanim pani Ackard wyszła za jego tatę, pracowała jako redaktorka w jakimś czasopiśmie w Filadelfii. A później poświęciła się wyłącznie temu, by gigantyczny dom Ackardów wyglądał idealnie przez cały czas. Jabłka w drewnianej misie nie miały ani jednej skazy, czasopisma ułożone były na stoliku w salonie grzbietami w tę samą stronę, a frędzle wielkiego, orientalnego dywanu były równe, jakby ktoś je uczesał. — Robię ravioli z grzybami — powiedziała pani Ackard i gestem przywołała Arię, żeby podeszła i powąchała sos w garnku. — Sean mówił mi, że jesteś wegetarianką. — Tak — odparła cicho Aria. — Ale nie musiała pani dla mnie tego robić. — Żaden problem — powiedziała ciepło pani Ackard. Na stole leżała też brytfanna z pieczonymi ziemniakami, sałatka z pomidorów i bochenek chleba z siedmiu ziaren z francuskiej piekarni. Ella zawsze powtarzała, że ktoś, kto płaci jedenaście dolarów za trochę mąki z wodą, musi mieć nierówno pod sufitem.

Pani Ackard wyjęła drewnianą łyżkę z garnka i położyła ją na stole. — Przyjaźniłaś się z Alison DiLaurentis, prawda? Widziałam ten film, który pokazywali w wiadomościach. Aria schyliła głowę. -Tak. Poczuła, jak ściska ją w gardle. Widok Ali na ekranie spowodował, że znowu poczuła smutek, który tak długo udawało jej się tłumić. Ku zdumieniu Arii pani Ackard objęła ją ramieniem i uścisnęła. — Tak mi przykro — szepnęła. — Nie umiem sobie nawet wyobrazić, jak się czujesz. Łzy napłynęły do oczu Arii. Pani Ackard przytuliła ją do siebie, jakby była jej mamą. W czasie kolacji Sean siedział obok Arii i dosłownie wszystko przebiegało inaczej niż w jej domu. Ackardowie kładli serwetki na kolanach, w tle nie szumiały wiadomości telewizyjne, a pan Ackard, szczupły i trochę łysiejący, miał charyzmatyczny uśmiech i nie czytał gazety w czasie jedzenia. Bliźnięta Colin i Aidan, młodsi bracia Seana, nie kładli łokci na stole i nie dźgali się widelcami. Aria mogła sobie tylko wyobrazić, jak potwornie zachowywałby się Mike, gdyby miał brata bliźniaka. — Dziękuję — powiedziała Aria, kiedy pani Ackard dolała jej mleka do szklanki. Byron i Ella powtarzali, że mleko zawiera syntetyczne hormony i powoduje raka. Aria napomknęła Ezrze o zakazie picia mleka, gdy spędzała u niego noc kilka tygodni wcześniej. Śmiał się i powiedział, że i jego rodzina czasem odstawiała cyrk w czasie jedzenia płatków śniadaniowych.

Aria odłożyła widelec. Jak to możliwe, że Ezra zakradł się do jej umysłu w czasie spokojnej, rodzinnej kolacji? Szybko spojrzała na Seana, który jadł właśnie puree ziemniaczane, nachyliła się do niego i dotknęła jego nadgarstka. Uśmiechnął się. — Sean mówił nam, że chodzisz na rozszerzony kurs literatury — powiedział pan Ackard, nabijając na widelec marchewkę. Aria wzruszyła ramionami. — Tak, i jeszcze na warsztaty artystyczne. — Studiowałam literaturę angielską — powiedziała pani Ackard entuzjastycznie. — Co teraz czytasz? — Szkarłatną literę. — Uwielbiam tę książkę! — zawołała pani Ackard i napiła się czerwonego wina. — Doskonale pokazuje rygory społeczeństwa purytańskiego. Biedna Hester Prynne. Aria zagryzła wargi. Gdyby poznała panią Ackard wcześniej, z a n i m naznaczyła Meredith! — Szkarłatna litera — pan Ackard położył palec na ustach. — To chyba sfilmowano? — Tak — powiedział Sean. — Z Demi Moore. — To jest o mężczyźnie, który zakochuje się w nastolatce, prawda? — dodał pan Ackard. — Wywołał skandal. Aria wstrzymała oddech. Czuła na sobie wzrok wszystkich, choć tak naprawdę patrzył na nią tylko Sean. Miał szeroko otwarte, przerażone oczy, jakby chciał ją przeprosić za to, co powiedział tata. — Nie, Davidzie — pouczyła męża pani Ackard tonem, który wskazywał na to, że wie to i owo na temat sytuacji życiowej Arii. — To była Lolita.

— A tak, prawda — powiedział pan Ackard, naj wyraźniej nieświadomy tego, jakie faux pas popełnił. — Wszystko mi się już miesza. Po kolacji Sean i bliźniaki poszli na górę, żeby odrabiać lekcje. Aria podążyła za nimi. Jej przytulny pokój gościnny był niezwykle cichy Pani Ackard postawiła jej przy łóżku pudełko chusteczek i wazon z kwiatami lawendy. Zapach kwiatów wypełniał cały pokój. Aria poczuła się jak u babci. Usiadła na łóżku, włączyła telewizję i zabrała się do czytania maili. Przyszedł tylko jeden. Zamiast nazwiska nadawcy pojawił się szereg liter i cyfr. Aria otworzyła go drżącą dłonią. Aria, nie sądzisz, ze Sean ma prawo wiedzieć o twoich pozalekcyjnych zajęciach z pewnym nauczycielem literatury? W końcu dobre związki opierają się na wzajemnej szczerości. A. Nagle usłyszała, że wyłączyło się centralne ogrzewanie. Na zewnątrz trzasnęła gałązka. I kolejna. Ktoś ją o b s e r w o w a ł . Ostrożnie wyjrzała przez okno. Sosny rzucały długie cienie na kort tenisowy. Kamera powoli przesuwała się z prawa na lewo i z powrotem. Na chwilę rozbłysło światło. Cisza. Kiedy się odwróciła w stronę pokoju, jej uwagę przyciągnął napis na dole ekranu telewizora: PODGLĄDACZ ZNOWU W AKCJI. — Kilku mieszkańców Rosewood potwierdza, że widziało podglądacza — informował reporter, a Aria pogłośniła telewizor. — Za chwilę szczegóły.

Na ekranie pojawił się gigantyczny dom z wieżyczkami. Stał przed nim samochód policyjny. Aria spojrzała znowu przez okno. To ten sam dom. Pośród drzew widać było niebieską poświatę policyjnego koguta. Zeszła do holu. Drzwi do pokoju Seana były zamknięte. Z głośnika sączyła się cicho muzyka. — Sean? — otworzyła drzwi. Na biurku leżały w nieładzie książki, ale krzesło stało puste. Na idealnie zasłanym łóżku widać było odciśnięty kształt jego ciała. Przez otwarte okno wpadały do pokoju chłodne podmuchy powietrza. Zasłony tańczyły w nich jak duchy. Aria nie wiedziała, co robić, więc wróciła do pokoju. Zauważyła, że przyszedł nowy mail. PS Może i jestem suką, ale nie mordercą. Oto podpowiedź dla zdezorientowanych: ktoś czegoś chciał od Ali. Zabójca jest bliżej, niż myślisz. A.

12 ACH, TO DWORSKIE ŻYCIE We wtorek wieczorem Hanna kroczyła środkiem głównego korytarza w centrum handlowym, ściskając w dłoni telefon. Wysłała do Mony SMS-a: „Przyjdziesz na przymierzanie sukienki?", ale nie dostała żadnej odpowiedzi. Pewnie Mona nadal gniewała się za to, co Hanna robiła w rocznicę zawarcia ich przyjaźni. Hanna próbowała jej wyjaśnić, co dawne przyjaciółki robią w jej domu, jednak Mona przerwała jej i lodowato oświadczyła: — Widziałam cię z twoimi psiapsiółami w telewizji. Gratuluję debiutu na małym ekranie. I rozłączyła się. Była wkurzona, Hanna wiedziała jednak, że Mona nie potrafi się na nią długo gniewać. Inaczej jakby mogła być jej najlepszą przyjaciółką? Hanna przeszła obok Rive Gauche, francuskiej restauracji w centrum handlowym, gdzie miały świętować swoją rocznicę. Przypominała pewną nowojorską restaurację, która z kolei była kopią typowej paryskiej brasserie.

Przy swoim ulubionym stoliku zauważyła kilka dziewczyn, w tym Naomi. I Riley. A obok nich siedziała... Mona. Hanna spojrzała jeszcze raz. Co Mona robi... w ich towarzystwie? Choć w Rive Gauche panował romantyczny półmrok, Mona miała okulary z przyciemnionymi szkłami. Otaczały ją Naomi, Riley, Kelly Hamilton i Nicole Hudson -wyszczekane drugoklasistki, które podlizywały się Naomi i Riley. Na stoliku stał talerz nietkniętych frytek. Mona opowiadała właśnie jakąś historię, żywo gestykulując. Właśnie dotarła do puenty i rozległ się gromki śmiech. Hanna uniosła dumnie głowę. Weszła do restauracji przez brązowe rzeźbione drzwi. Naomi od razu ją zauważyła. Szturchnęła łokciem Kelly i zaczęły szeptać coś na ucho. — Co tu robicie? - zapytała Hanna, patrząc na Riley i Naomi. Mona oparła się na łokciach. — Co za niespodzianka, prawda? Nie wiedziałam, czy masz dla nas czas, bo przecież teraz świetnie się bawisz ze swoimi dawnymi przyjaciółkami. Odrzuciła do tyłu włosy i napiła się dietetycznej coli. Hanna przewróciła oczami i usiadła przy stoliku. — Oczywiście, że nadal mam dla ciebie czas. Przestań dramatyzować. Mona posłała jej beznamiętny uśmiech. — Wariatka. — Suka — rzuciła natychmiast Hanna. — Dziwka — powiedziała Mona. Hanna zachichotała... razem z Naomi, Riley i resztą. Czasem przekomarzały się w ten sposób z Moną, choć nigdy wcześniej nie robiły tego w obecności innych.

Mona okręciła wokół palca kosmyk włosów. — Uznałam, że im większe towarzystwo, tym będzie weselej. Małe przyjęcia mnie nudzą. Moje urodziny mają przebić wszystkie imprezy. -Nie mogę się doczekać — powiedziała Naomi. - Mona wybrała dla nas prześliczne sukienki od Zaca Posena. Hanna uśmiechnęła się niewyraźnie. To wszystko nie miało sensu. Całe Rosewood wiedziało, że Naomi i Riley obgadują Hannę za jej plecami. A w zeszłym roku Mona przysięgała nienawidzić Naomi do końca życia za puszczenie w miasto plotki, że Mona przeszczepiła sobie skórę. Hanna nawet udawała, że przyjaźni się z Naomi i że pokłóciła się z Moną. Zaskarbiła sobie przyjaźń Naomi, a potem wykradła jeden z jej tanich listów miłosnych do Masona Byersa. Następnego dnia anonimowo opublikowała list na stronie internetowej liceum. Wszyscy się śmiali, lecz wkrótce zapomnieli o tym wydarzeniu. Nagle Hannę olśniło. Oczywiście! Mona też udawała przyjaźń. To logiczne. Hanna poczuła się lepiej, kiedy zrozumiała, co tu jest grane, ale i tak potrzebowała potwierdzenia. Spojrzała na Monę. — Hej, możemy pogadać? Na osobności? — Teraz nie dam rady - Mona spojrzała na zegarek. — Idziemy przymierzać sukienki. I wyszła z restauracji, stukając dziesięciocentymetro-wymi obcasami o podłogę z orzechowego drewna. Pozostałe dziewczyny ruszyły za nią. Hanna sięgnęła po swoją olbrzymią torbę od Gucciego, ale zamek się otworzył i zawartość torby wysypała się pod stolik. Kosmetyki, portfel, witaminy, preparat odchudzający, który kiedyś ukradła ze sklepu, lecz bała się zażyć całą dawkę...

wszystko. Hanna schyliła się, żeby to pozbierać, nie spuszczając wzroku z Mony i jej świty, które właśnie jej uciekały. Uklękła, desperacko próbując wepchnąć wszystko do torby. — Hanna Marin? Hanna podniosła głowę. Stał nad nią znajomy, wysoki kelner z rozwichrzoną fryzurą. — Nazywam się Lucas - przypomniał jej, chowając dłoń w mankiecie białej koszuli z logo restauracji. - Pewnie mnie nie poznajesz w tym stroju. — Och — westchnęła Hanna. — Cześć. Od zawsze znała Lucasa Beattie. W siódmej klasie był powszechnie lubiany i — co bardzo dziwne — chciał się zaprzyjaźnić z Hanną. Plotka głosiła, że chciał jej przysłać pudełko czekoladek w kształcie serca. Jak chłopak przysyła ci pudełko w kształcie serca, to znaczy, że cię kocha. Hanna bardzo się wtedy ucieszyła. Nagle jednak coś się zmieniło. Lucas przemienił się w jednej chwili w ofermę. Przyjaciele zaczęli go omijać szerokim kołem, dziewczyny go wyśmiewały, a w szkole zaczęła krążyć plotka, że jest hermafrodytą. Hanna w duchu dziękowała Bogu, że ominęła ją kompromitacja. Jednocześnie zastanawiała się, czy to możliwe, że Lucas naraził się na drwiny, bo chciał ją poderwać. Choć przyjaźniła się z Ali, była tylko grubą, niezdarną frajerką. Kiedy wreszcie dostała od niego czekoladki, schowała je głęboko w szafce i nigdy nawet mu nie podziękowała. — Co słychać? - zapytała Hanna bez większego zainteresowania. Przecież Lucas na zawsze pozostał frajerem. — Właściwie nic - odpowiedział Lucas. - A u ciebie?

Hanna przewróciła oczami. Nie miała zamiaru zaczynać rozmowy. — Muszę lecieć — powiedziała, patrząc w stronę wyjścia. — Przyjaciółki na mnie czekają. — Właściwie... — Lucas ruszył za nią — twoje przyjaciółki nie zapłaciły. — Podał jej skórzane etui z rachunkiem. — Chyba że to twoja kolej. — Aha — Hanna zaniemówiła. Miło ze strony Mony, że ją uprzedziła. — Nie ma sprawy. Zapłaciła kartą kredytową i wyszła z restauracji, nie zostawiając napiwku ani nie żegnając się z Lucasem. Im dłużej o tym myślała, tym bardziej cieszyła się, że Naomi i Riley wejdą w skład orszaku Mony na jej imprezie. W okolicach Rosewood dziewczyny z orszaku konkurowały o to, która obdaruje jubilatkę kosztowniejszym prezentem. Nie wystarczyło wykupić jej serii zabiegów w salonie kosmetycznym czy podarować bonu na zakupy w sklepie Prądy Trzeba było czegoś niezwykłego. Najlepsza przyjaciółka Julii Rubenstein wynajęła striptizerów na afterparty dla wybranej garstki gości. I byli to naprawdę piękni mężczyźni, nie jakieś mięśniaki oderwane od siekiery. A Sarah Davies namówiła swojego tatę, żeby wynajął Beyonce do zaśpiewania Sto lat. Na szczęście Naomi i Riley myślały równie twórczo jak nowo narodzona panda w filadelfijskim zoo. Hanna mogła je bez trudu przyćmić. Usłyszała dzwonek telefonu. Dostała dwa nowe SMS-y. Pierwszy, od Mony, przyszedł przed sześcioma minutami. Gdzie ty się podziewasz, suko? Jak się spóźnisz, to krawiec nas zabije. Mon

Ale druga wiadomość, sprzed dwóch minut, przyszła z nieznanego numeru. Tylko jedna osoba mogła ją wysłać. Droga Hanno. Być może się nie przyjaźnimy, ale mamy tych samych wrogów. Dam ci dwie rady: któraś z twoich dawnych przyjaciółek ukrywa ważną informację. A Mona? Nie jest twoją przyjaciółką. Uważaj na nią. A,

13 CZEŚĆ, NAZYWAM SIĘ EMILY I JESTEM LESBIJKĄ O dziewiętnastej siedemnaście Emily podjechała pod dom. Kiedy wybiegła z pływalni, przez kilka godzin spacerowała po ogrodzie w centrum Rosewood, gdzie hodowano ptaki. Uspokajało ją ćwierkanie wróbli, radosne kwakanie kaczek i skrzeczenie tresowanych papug. Tu można było schronić się przed rzeczywistością... i przed pewną kompromitującą fotografią. W domu paliły się wszystkie światła, nawet te we wspólnym pokoju Emily i Carolyn. Jak miała się z tego wszystkiego wytłumaczyć? Chciała powiedzieć, że całowała się z Mayą na żarty, że ktoś jej zrobił kawał. H a, h a , c a ł o w a n i e s i ę z d z i e w c z y n ą j e s t t a k i e obrzydliwe! Ale wiedziała, że to kłamstwo. Bolało ją serce. W domu pięknie pachniało mieszanką kawy i kwiatów. W holu stała duża witryna z figurkami z porcelany:

chłopiec dojący krowę i dziewczynka w skórzanych szortach pchająca taczki. Emily przeszła korytarzem obitym kwiecistą tapetą do salonu. Rodzice siedzieli na kanapie. Miejsce w fotelu zajmowała starsza pani. Mama posłała jej słaby uśmiech. - Witaj, Emily. Emily zamrugała z niedowierzaniem. - Ym, cześć... Spojrzała na rodziców, a potem na kobietę w fotelu. - Wejdź - poprosiła ją mama. - Ktoś chce z tobą porozmawiać. Starsza pani, ubrana w czarne spodnie z wysokim stanem i jasnozieloną marynarkę, wstała i podała jej rękę. - Nazywam się Edith - uśmiechnęła się szeroko. -Miło cię poznać, Emily. Usiądź z nami. Tata Emily przyniósł dodatkowe krzesło z jadalni. Usiadła na nim ostrożnie, bardzo spięta. Tak samo czuła się wtedy, gdy dawne przyjaciółki grały w wojnę na poduszki. Jedna osoba chodziła po pokoju z zamkniętymi oczami, a reszta okładała ją poduszkami. Nie lubiła tej zabawy - nienawidziła momentu tuż przed atakiem poduszkami - ale grała, bo Ali tak się to podobało. - Prowadzę program Wierzchołki Drzew - powiedziała Edith. - Rodzice opowiedzieli mi o twoim problemie. Emily poczuła, że opada ciężko na twarde krzesło. - Problemie? - już wiedziała, co oznacza w tej sytuacji słowo „problem". - Oczywiście, że to problem — mama mówiła zduszonym głosem. - To zdjęcie, z dziewczyną, z którą zabroniliśmy ci się widywać... Zdarzyło ci się to więcej razy?

Emily nerwowo dotknęła blizny na lewej dłoni. Kiedyś Carolyn niechcący skaleczyła ją sekatorem. Dorastała, próbując posłusznie wykonywać wszystkie polecenia rodziców, i nie potrafiła ich okłamywać. — Tak, kilka razy — wymamrotała. Mama jęknęła, jakby coś ją zabolało. Edith wydęła usta pomalowane szminką w kolorze fuk-sji. Pachniała jak staruszka, naftaliną. — To, co czujesz, to tylko przejściowy stan. Jak choroba. Ale w Wierzchołkach Drzew potrafimy ją wyleczyć. Od początku funkcjonowania programu pomogliśmy wielu osobom poradzić sobie z homoseksualizmem. Emily zaśmiała się głośno. — Poradzić sobie z homoseksualizmem? Świat wokół niej zaczął wirować. Rodzice patrzyli na nią z politowaniem, ściskając w dłoniach filiżanki z kawą. — Twoje zainteresowanie kobietami nie wynika z czynników genetycznych, lecz środowiskowych — wyjaśniła Edith. — Terapia pomoże ci zwalczyć te... że tak powiem, ciągoty. Emily chwyciła za oparcie krzesła. — To brzmi... raczej dziwnie. — Emily! — krzyknęła mama. Zawsze przecież uczyła swoje dzieci, że mają szanować starszych. Emily jednak czuła się zbyt zdezorientowana, by się tym przejmować. — Nie ma w tym nic dziwnego — zaszczebiotała Edith. — Nie szkodzi, że teraz tego nie rozumiesz. Wiele osób nie rozumie tego na początku. — Spojrzała na rodziców Emily. — W rejonie Filadelfii udało nam się pomóc naprawdę wielu chorym osobom.

Emily zrobiło się niedobrze. P o m ó c c h o r y m ? Nie potrafiła niczego wyczytać z twarzy rodziców. Spojrzała przez okno na ulicę. „Jak teraz przejedzie białe auto, to znaczy, że to wszystko mi się śni - pomyślała. - A jak przejedzie czerwone, to znaczy, że to rzeczywistość". Oczywiście przejechało czerwone. Edith postawiła filiżankę na spodku. - Przyślemy do ciebie mentora, kogoś, kto przeszedł program. To dziewczyna z trzeciej klasy z innego liceum w Rosewood. Ma na imię Becka. Jest bardzo miła. Pogadacie. A potem omówimy kwestię twojego przystąpienia do programu. Dobrze? Emily spojrzała na rodziców. - Nie mam czasu na pogawędki. Mam treningi rano i po lekcjach, a potem muszę odrabiać zadania domowe. Mama zmusiła się do uśmiechu. - Znajdziesz czas. Może jutro w czasie obiadu? Edith skinęła głową. - Na pewno się uda. Emily potarła dłonią czoło. Już nienawidziła Becki, choć jeszcze jej nie spotkała. - Dobra - zgodziła się. - Pogadam z nią w kaplicy Lorence. Nie ma mowy, żeby rozmawiała z nią w stołówce. I tak jutro w szkole dostanie za swoje. Edith wstała, zacierając ręce. - Umówię was na jutro. Emily opierała się o ścianę w korytarzu, gdy rodzice podawali Edith płaszcz i dziękowali jej za wizytę. Edith poszła do swojego samochodu. Kiedy rodzice odwrócili się w jej stronę, mieli smutne, zatroskane twarze.

— Mamo, tato... — zaczęła Emily. Mama odwróciła wzrok. — Ta Maya to niezła krętaczka, prawda? Emily poczuła się zaatakowana. — To nie Maya rozprowadziła to zdjęcie. Pani Fields przyglądała się badawczo Emily, usiadła na kanapie i schowała twarz w dłoniach. — Emily, co my teraz zrobimy? — Co to znaczy „my"? Mama spojrzała na nią. — Nie widzisz, że to rzutuje na nas wszystkich? — To nie ja rozniosłam tę plotkę - broniła się Emily. — Nieważne, kto to zrobił - mama nie chciała dopuścić jej do słowa. — Ważne, że teraz wszyscy wiedzą. Wstała, rzuciła okiem na kanapę, podniosła jedną poduszkę i potrząsnęła nią mocno, żeby przywrócić jej dawny kształt. Odłożyła ją, wzięła kolejną i ponownie potrząsnęła. B u c h . Robiła to mocniej, niż trzeba. — Byliśmy zszokowani na widok tego zdjęcia - mówiła dalej pani Fields. - Naprawdę zszokowani. A ty jeszcze mówisz, że to nie był jedyny raz... — Przykro mi - tłumaczyła się Emily. - Ale może to nie... — Pomyślałaś choć przez chwilę, jak trudno nam będzie się z tym pogodzić? - przerwała znowu pani Fields. -Wszyscy... Carolyn wróciła z płaczem do domu. Brat i siostra już dzwonili, chcą tu przyjechać. Podniosła kolejną poduszkę. B u c h , b u c h. W górę uniosło się kilka piór, które potem opadły na podłogę. Emily pomyślała, jak to musiałoby wyglądać dla postronnego obserwatora, który z ulicy zaglądałby do ich domu.

Może na widok unoszących się piór pomyślałby, że to jakaś głupia zabawa, a nie poważna rozmowa. Emily wydawało się, że jej język zamienił się w kawałek ołowiu. Wciąż czuła skurcz żołądka. — Przepraszam — wyszeptała. W oczach mamy pojawił się błysk. Skinęła na tatę. — Przynieś to. - Tata wyszedł na chwilę. Słychać było, jak szpera w szufladach w starej komodzie. Kilka sekund później wrócił z jakimś wydrukiem. — To dla ciebie — powiedział. Na kartce zapisano plan lotu z Filadelfii do Des Moines w stanie Iowa. U góry widniało jej nazwisko. — Nie rozumiem. Pani Fields chrząknęła. — Wyjaśnię ci. Albo zapiszesz się do Wierzchołków Drzew i uda ci się jakoś nad sobą zapanować, albo przeprowadzisz się do cioci Helenę. Emily zamrugała. — Do cioci Helenę... Na farmę? — A masz jakąś inną ciocię Helenę? Emily zakręciło się w głowie. Spojrzała na mamę. — Wyrzucicie mnie z domu? — Miejmy nadzieję, że do tego nie dojdzie - odparła pani Fields. W oczach Emily pojawiły się łzy. Przez chwilę nie mogła wydobyć z siebie ani słowa. Czuła się tak, jakby na piersiach położono jej wielką cegłę. — Błagam, nie wysyłajcie mnie tam - wyszeptała. -Zapiszę się do Wierzchołków Drzew. Okej? Spuściła wzrok. Przypomniało jej się, jak z Ali mocowały się na ręce. Mogły to robić godzinami, bo dorównywały

sobie siłą. Ale ostatecznie Emily zawsze dawała za wygraną, bo cierpła jej ręka. Może poddawała się zbyt szybko, lecz nie umiała się długo bronić. Mama uśmiechnęła się z ulgą. Włożyła kartkę z planem podróży do kieszeni swetra. — To nie było takie trudne, prawda? Nie czekając na odpowiedź Emily, rodzice wyszli z pokoju.

14 ZBLIŻENIE NA SPENCER W środę rano Spencer patrzyła na swoje odbicie w lustrze, siedząc przy toaletce. Mebel należał do jej rodziny od dwustu lat. Podobno plamę na blacie zrobił sam Ernest Hemingway, kiedy postawił tam szklankę whisky w czasie jednego z balów wydanych przez jej praprababcię. Spencer podniosła okrągłą szczotkę z naturalnej, dziczej szczeciny i zaczęła się czesać, drapiąc boleśnie skórę na głowie. Jordana, dziennikarka z „Gońca Filadelfijskiego", miała lada chwila się zjawić, żeby przeprowadzić wywiad i zrobić parę zdjęć. Stylistka zaproponowała jej kilka strojów, a fryzjer Spencer Uri miał zaraz przyjść, żeby ją uczesać. Umalowała się sama, delikatnie, subtelnie, żeby wyglądać świeżo i inteligentnie, jak osoba, która ma poukładane w głowie i nigdy nie dopuściłaby się plagiatu. Spencer rzuciła okiem na zdjęcie zatknięte w rogu lustra. Przedstawiało jej dawne przyjaciółki na jachcie wujka Ali. Zrobiono je w Newport na Rhode Island. Stały obok siebie

w identycznych kostiumach kąpielowych i słomkowych kapeluszach z szerokim rondem. Uśmiechały się i wyglądały jak morskie boginie. — Wszystko będzie dobrze — powiedziała do lustra, biorąc głęboki oddech. Artykuł opublikują pewnie gdzieś na przedostatniej stronie i nikt go nie zauważy. Jordana zada jej dwa, najwyżej trzy pytania. Wczorajsza wiadomość od A. — „Wiem, co zrobiłaś" — miała ją pewnie tylko przestraszyć. Próbowała o niej nie myśleć. Nagle zadzwonił jej telefon. Spencer podniosła go, weszła do skrzynki odbiorczej i przeczytała wiadomość. Czekasz na kolejne ostrzeżenie, Spence? Zabójca Ali siedzi tuż przed tobą. A. Spencer upuściła telefon na podłogę. Z a b ó j c a A l i ? Spojrzała na swoje odbicie w lustrze. A potem na zdjęcie. Ali trzymała ster jachtu, a dziewczyny stały za nią. Nagle zobaczyła coś w oknie. Odwróciła się i spojrzała na podwórze, ale nikogo nie zauważyła. Przed domem błąkała się tylko jakaś kaczka. Nikogo nie było też na podwórku przed domem DiLaurentisów i domem Cavanaughów. Spencer znowu spojrzała w lustro i skryła twarz w lodowatych dłoniach. — Cześć. Spencer podskoczyła. Za nią stała Melissa i opierała się o jej łóżko. Spencer odwróciła się, bo nie była pewna, czy odbicie siostry w lustrze to nie złudzenie. Zawsze zakradała się do pokoju Spencer.

— Wszystko w porządku? — zapytała Melissa, poprawiając falbaniasty kołnierz zielonej jedwabnej bluzki. — Wyglądasz, jakbyś zobaczyła ducha. — Dostałam właśnie dziwnego SMS-a — wypaliła Spencer. — Naprawdę? Na jaki temat? Spencer spojrzała na telefon leżący na kremowym dywanie i kopnęła go pod biurko. — Nieważne. — Mama prosiła, żeby ci przekazać, że twoja dziennikarka już tu jest. — Melissa wyszła z pokoju. Spencer wstała i podeszła do drzwi. Nie mogła uwierzyć, że o mały włos powiedziałaby Melissie o A. Czego chce A.? Co to znaczy, że ma przed sobą zabójcę Ali, skoro siedzi przed lustrem? Przed oczami stanął jej pewien obraz. — Daj spokój — śmiała się Ali. — Przeczytałaś o tym w moim pamiętniku. — Nie czytam twojego pamiętnika — odparła Spencer. — Nie obchodzi mnie on. Jeszcze kilka obrazów i błysków, a potem jakiś ruch białych plam. I nic. Pusto. Spencer mrugała przez kilka sekund. Stała sama pośrodku korytarza na piętrze. Znowu przed oczami stanęło jej wspomnienie sprzed kilku dni. Czego dotyczyło? Powoli zeszła po schodach, trzymając się poręczy. Rodzice i Melissa siedzieli wokół stołu w salonie. Koło drzwi stała korpulentna kobieta z burzą ciemnych włosów i w okularach w plastikowej oprawie, chudy facet z kozią bródką i wielkim aparatem fotograficznym na szyi oraz niewysoka Azjatka z różowym pasemkiem włosów.

— Spencer Hastings! — zakrzyknęła pulchna pani. — Nasza finalistka! Rzuciła się na Spencer i objęła ją. Jej sweter pachniał wiśniami w likierze maraschino, które Spencer jadała w dzieciństwie. Cofnęła się o krok. — Jestem Jordana Pratt z działu „Moda i Styl" w „Gońcu Filadelfijskim" — przedstawiła się, a potem wskazała gestem na pozostałych. — To Bridget, nasza stylistka, a to Matthew, nasz fotograf. Miło cię poznać! — Mnie też miło państwa poznać — rzuciła Spencer. Jordana przywitała się z rodzicami Spencer. Zupełnie zignorowała Melissę, która chrząknęła znacząco. — Mhm, Jordano, my też się kiedyś spotkałyśmy. Jordana zmrużyła oczy i zmarszczyła nos, jakby poczuła nagle jakiś brzydki zapach. Przez kilka sekund wpatrywała się w Melissę. — Naprawdę? — Udzieliłam ci wywiadu, kiedy kilka lat temu brałam udział w Maratonie Filadelfijskim — przypomniała jej Melissa. Wyprostowała plecy i założyła włosy za uszy. — Umówiłyśmy się przed muzeum sztuki współczesnej. Jordana nadal wyglądała na zdezorientowaną. — A tak, rzeczywiście — powiedziała z roztargnieniem w głosie. — Uwielbiam maratony! Znowu przyjrzała się Spencer. Spencer zauważyła, że Jordana ma zegarek od Cartiera, i bynajmniej nie był to tani model z nierdzewnej stali. — Musisz mi o sobie wszystko opowiedzieć. Co robisz w wolnym czasie, co lubisz jeść, kto według ciebie wygra Taniec z Gwiazdami, i tak dalej. Kiedyś będziesz sławna! Wszyscy laureaci Złotej Orchidei to wielkie gwiazdy.

— Spencer nie ogląda Tańca z Gwiazdami — wtrąciła się pani Hastings. — Ma za dużo pracy. — Zdobyła 2550 punktów na próbnych egzaminach — dodał z dumą pan Hastings. — Myślę, że wygra ta dziewczyna o pseudonimie Fantazja — powiedziała Melissa. Wszyscy spojrzeli na nią zdumieni. — W Tańcu z Gwiazdami — dodała szybko. Jordana uniosła brwi. — Ona brała udział w pierwszej edycji — powiedziała, potem spojrzała na Spencer i wydęła różowe usteczka. — No więc, droga finalistko, chcemy pokazać, jaka jesteś mądra, cudowna i fantastyczna, ale i zabawna. Dostałaś nominację za pracę z ekonomii. Na temat rynku, prawda? Może w takim razie naszą sesję fotograficzną zrealizujemy w biurze? Zeby pokazać cię jako rekina finansjery. Posadzimy cię w czarnym garniturze za wielkim biurkiem. A ty będziesz właśnie informowała jakiegoś pracownika, że stracił pracę. Albo dostał pracę. Albo każesz mu nalać sobie martini. Coś w tym stylu. Spencer patrzyła jak zaczarowana na Jordanę, która mówiła z prędkością karabinu maszynowego, dziko przy tym gestykulując. — Możemy użyć biurka w moim gabinecie — zaproponował pan Hastings. — To na końcu korytarza. Jordana spojrzała na Matthew. — Pójdziesz obejrzeć? Matthew skinął głową. — Mogę jej pożyczyć czarny garnitur — zaszczebiotała Melissa. Jordana wyciągnęła telefon z pokrowca przy pasku i błyskawicznie napisała SMS-a.

— To nie będzie konieczne — powiedziała pod nosem. — Już się tym zajęliśmy. Spencer usiadła na fotelu obitym tkaniną w pasy. Mama przycupnęła na taborecie obok pianina. Melissa dołączyła do nich i usiadła obok zabytkowej harfy. — Tak się cieszę — pani Hastings była rozanielona. Nachyliła się, żeby odsunąć włosy z twarzy Spencer. Spencer musiała przyznać, że uwielbiała być w centrum uwagi. Tak rzadko się to zdarzało. — Ciekawe, o co mnie zapyta — zastanawiała się na głos. — Pewnie o zainteresowania, wykształcenie — odparła pani Hastings śpiewnie. — Nie zapomnij opowiedzieć o obozach naukowych, na które cię wysyłałam. I że uczyłam cię francuskiego, od kiedy skończyłaś osiem lat. W szóstej klasie mogłaś już chodzić na francuski dla zaawansowanych. Spencer zachichotała, zasłaniając usta dłonią. — W sobotnim wydaniu „Gońca" ukaże się jeszcze kilka innych artykułów, nie tylko ten o mnie. — Może zapyta, o czym napisałaś swoją pracę — rzuciła niby bezwiednie Melissa. Spencer wbiła w nią wzrok. Melissa w milczeniu przeglądała jakieś czasopismo. Wyraz jej twarzy niczego nie zdradzał. Czy Jordana zapyta ją o pracę? Bridget wróciła ze strojami zapakowanymi w foliowe pokrowce. — Obejrzyj i zobacz, czy ci się podobają — poinstruowała Spencer. — Zaraz przyniosę jeszcze buty i dodatki. — Zmarszczyła nos. — Teraz przydałby mi się asystent. Spencer dotknęła pokrowców na ubrania. Było ich ponad dwadzieścia.

— To wszystko na jedną sesję zdjęciową? — Jordana ci nie powiedziała? — Bridget otworzyła szeroko oczy. — Redaktorowi naczelnemu tak się spodobało, że piszemy o kimś z naszego regionu, iż postanowił umieścić artykuł na pierwszej stronie. — Działu „Moda i Styl"? — zapytała z niedowierzaniem Melissa. — Nie, całej gazety! — zawołała Bridget. — O Boże, Spencer! — Pani Hastings chwyciła córkę za rękę. — Zgadza się! — oznajmiła z dumą Bridget. — Przywyknij do tego. Jak wygrasz, to zacznie się prawdziwa jazda. Kiedyś ubierałam zwyciężczynię z 2001 roku do sesji w „Newsweeku". Miała naprawdę napięty program. Bridget wyszła z salonu, zostawiając w powietrzu zapach jaśminowych perfum. Spencer próbowała zrobić kilka relaksacyjnych oddechów, których nauczyła się na jodze. Otworzyła pierwszy pokrowiec. Ciemna wełniana marynarka miała metkę Calvina Kleina. Drugi pokrowiec skrywał kostium od Armaniego. Mama i Melissa ruszyły pomagać. Milczały przez chwilę, aż wreszcie Melissa powiedziała: — Spencer, popatrz na to. Spencer zobaczyła złożoną kartkę w linię przylepioną do pokrowca z granatową garsonką. List zaadresowano tylko jedną literą: S. Pod Spencer ugięły się nogi. Powoli oddarła list i odwróciła się, żeby mama i Melissa nie mogły go przeczytać. — Co to? — Melissa ruszyła w jej stronę. — N-nic, wskazówki dla stylistki — Spencer ledwo mogła wydobyć z siebie głos.

Pani Hastings w ciszy rozpakowywała ubrania, ale Melissa nadal wpatrywała się w Spencer. Kiedy tylko odwróciła wzrok, Spencer otworzyła list. Nasza Droga Finalistko, a gdyby tak twój sekret wyszedt na jaw WŁAŚNIE TERAZ? Mogę to zrobić, przecież wiesz. Pilnuj się, wszystko może się zdarzyć. A.

15 STARE MASZYNY, A SZCZEGÓLNIE FAKSY, MOGĄ CI SPŁATAĆ BRZYDKIEGO FIGLA W środę po obiedzie Hanna siedziała przy stoliku z widokiem na szkolne boisko i staw z kaczkami. W dali majaczyła góra Kale. Było przepiękne popołudnie. Bezchmurne, błękitne niebo, suche powietrze, zapach liści i czystego powietrza. Idealna sceneria, żeby wręczyć Monie prezent na urodziny. Byle tylko się zjawiła. Wczoraj w centrum handlowym, w czasie przymierzania sukienek od Zaca Po sena, nie zdążyła zamienić z nią ani słowa, bo ciągle kręciły się koło niej Naomi i Riley. Dzwoniła wieczorem do Mony, ale ta nie miała czasu, bo uczyła się do ważnej klasówki z niemieckiego. Gdyby dostała dwóję, urodziny zostałyby odwołane. Zresztą to wszystko nieważne. Mona miała się zjawić za kilka minut. Nadrobią stracony czas. Co z tego, że dostała ostrzeżenie od A., iż Monie nie można ufać. Co za bzdura! Może Mona nadal trochę się boczy z powodu

nieporozumienia w ich rocznicę, ale przecież nie zerwałaby przez to kontaktu z Hanną. Zresztą Mona miała dostać taki prezent, który natychmiast poprawi jej humor. Byle tylko się zjawiła i nie przegapiła niczego. Hanna przeglądała pocztę w telefonie, czekając na Monę. Wszystkie wiadomości zapisywała automatycznie i przechowywała jeszcze stare SMS-y, które wymieniała z Ali. Nie lubiła do nich wracać, bo od razu robiło jej się smutno. Ale dziś, nie wiedzieć czemu, miała ochotę je przeczytać. Jedna z SMS-owych rozmów miała czerwcową datę. Kilka dni później Ali zniknęła. Ali napisała: „Próbuję się uczyć na test z biologii, ale strasznie się denerwuję". Hanna: „Czym?". Ali: „Nie wiem. Może się zakochałam, ha, ha". Hanna: „Zakochałaś się? W kim?". Ali: „Żartuję. Cholera, idzie Spencer. Chce trenować hokej... ZNOWU". Hanna: „Odmów. W kim się zakochałaś?". Ali: „Spencer się nie odmawia. Może zrobić ci krzywdę". Hanna gapiła się na ekran telefonu. Wtedy pewnie się śmiała. Ale teraz, czytając te SMS-y, patrzyła na nie całkiem inaczej. Dowiedziała się, że jedna z dawnych przyjaciółek coś ukrywa. Przeraziła się. Może chodziło o S p e n c e r ? Nagle wróciło do niej wspomnienie. Kilka dni przed zniknięciem Ali pojechały w piątkę do teatru na Romea i Jukę. To była zorganizowana wycieczka, ale większość uczestników stanowili licealiści. One były wtedy w siódmej klasie podstawówki. Zjawili się wszyscy trzecioklasiści z liceum Rosewood Day: starszy brat Ali Jason, siostra

Spencer Melissa, łan Thomas, Katy Houghton, przyjaciółka Ali z drużyny hokeja, a także Preston Kahn, jeden z klanu braci Kahnów. Po przedstawieniu Aria i Emily zniknęły w łazience, Hanna i Ali usiadły na kamiennym murku i jadły obiad, a Spencer pognała do pani Delancey, nauczycielki literatury, która siedziała ze swoimi uczniami. — Zrobi wszystko, żeby usiąść koło starszych chłopaków — powiedziała pod nosem Ali, patrząc na Spencer. — Jak chcesz, to też tam pójdziemy — zaproponowała Hanna. Ali pokręciła głową. — Spencer mnie wkurzyła — oświadczyła. — Czemu? — zapytała Hanna. Ali westchnęła. — To długa i nudna historia. Hanna nie wypytywała dalej, bo Ali i Spencer często się kłóciły bez powodu. Pogrążyła się w marzeniach, że przystojny aktor, który grał Tybalta, umierając na scenie, patrzy tylko na nią. Czy Hanna spodobałaby się Tybalto-wi? A może była za gruba? A może w ogóle na nią nie patrzył, może udawał martwego z otwartymi oczami. Popatrzyła na Ali. Przyjaciółka miała łzy w oczach. — Ali — wyszeptała. Nigdy nie widziała jej płaczącej. — Co się stało? Łzy płynęły Ali po policzkach. Nawet ich nie wycierała. Patrzyła w kierunku Spencer i pani Delancey — Nieważne. — Cholera! Patrzcie! — krzyknął Mason Byers, wyrywając Hannę z zamyślenia.

Wysoko na niebie dwupłatowiec przeciął chmurę. Przeleciał nad budynkiem szkoły, zawrócił i znowu się zbliżał. Hanna nie mogła spokojnie usiedzieć. Gdzie się podzie-wała Mona? — To stary model curtissa? — zapytał James Freed. — Nie sądzę - odparł Ridley Mayfield. - To chyba travel air D4D. — Racja - przytaknął James, jakby doskonale wiedział, o czym mowa. Serce Hanny biło coraz mocniej. Samolot zakręcił w powietrzu, wyrzucając kłęby dymu, które układały się w literę N. — Będzie coś pisał! — wykrzyknęła jakaś dziewczyna z głębi sali. Samolot nakreślił na niebie kolejne litery. I, E oraz C. Hanna pękała z dumy. Takiego prezentu nic nie przebije. Mason wodził wzrokiem za samolotem, odczytując powstający napis. — Niech... Wtedy obok Hanny usiadła Mona, rzucając na drugie krzesło swoją czarną pikowaną torebkę od Louisa Vuittona. — Cześć, Han — przywitała się i otworzyła pokrywkę miseczki z sałatką. Odpakowała jednorazowe sztućce. — Nie uwierzysz, co dostałam od Naomi i Riley. To najlepszy prezent pod słońcem. — Daj spokój — piskliwie powiedziała Hanna. — Mam dla ciebie coś lepszego. Hanna próbowała pokazać jej samolot, ale Mona zupełnie ją ignorowała. — Zorganizowały koncert Lexi — mówiła dalej. — L e x i! U mnie! Na urodzinach! Uwierzysz?

Hanna wypuściła z dłoni łyżeczkę, która wpadła z powrotem do pojemniczka z jogurtem. Lexi była znaną ra-perką z Filadelfii, która właśnie podpisała kontrakt z wielką wytwórnią i miała przed sobą karierę megagwiazdy. Jak im się to udało? — Dobre — rzuciła na odczepnego i pokazała na niebo. — Popatrz, co ja mam dla ciebie. Mona popatrzyła w górę. Samolot skończył pisanie i dodawał tylko ozdobne zakrętasy do liter. Kiedy Hanna przeczytała cały napis, opadła jej szczęka. — Niech tyje Mona - odczytała na głos, a Mona otworzyła usta ze zdumienia. — Niech tyje Mona! — zawołał Mason. Wszyscy wokół zaczęli za nim powtarzać. Jakiś pierwszoklasista siedzący pod ścianą pokrytą abstrakcyjnym graffiti wydął policzki, udając grubasa. Mona wbiła wzrok w Hannę, która zrobiła się zielona na twarzy. — Co to ma być? — To pomyłka! — zawołała Hanna piskliwym głosem. — Mieli napisać: „Niech żyje Mona!". Zrobili błąd! Wszyscy wokół zaczęli wydymać policzki. — Okropne! — krzyknęła j akaś dziewczyna. — Kto to zrobił? — To jakiś horror! — zawołała Mona. Naciągnęła na głowę marynarkę, jak gwiazda filmowa uciekająca przed fotografami. — Zaraz zadzwonię do nich z reklamacją - oświadczyła Hanna i wyciągnęła telefon, szukając numeru do właściciela firmy, u której zamówiła napis na niebie. To nie fair. Wypełniła formularz wyraźnymi, drukowanymi literami i wysłała go faksem.

— Tak mi przykro, Mon. Nie wiem, jak to się mogło stać. Spod marynarki nie było widać twarzy Mony. — Przykro ci, co? — powiedziała cicho. — No jasne. Narzuciła marynarkę na ramiona, wstała i wyszła tak szybko, jak tylko pozwalały jej na to buty na koturnie od Celinę. — Mona! — Hanna pobiegła za nią. Chwyciła ją za ramię. Mona odwróciła się gwałtownie. — To nieporozumienie! Nigdy nie zrobiłabym ci czegoś takiego! Mona zbliżyła się do niej. Hanna poczuła zapach francuskiego lawendowego mydła. — Mogę ci wybaczyć, że mnie olałaś w naszą rocznicę. Ale nigdy nie sądziłam, że zniszczysz moje urodziny — warknęła tak głośno, że wszyscy wokół na pewno ją usłyszeli. — Chcesz się ze mną tak bawić? Świetnie. Nie przychodź na imprezę. Oficjalnie ci zabraniam. Mona wyszła ze stołówki, niemalże wpychając dwóch niezdarnych pierwszaków do wielkich donic z roślinami. — Mona, zaczekaj! — zawołała Hanna łamiącym się głosem. — Idź do diabła! — rzuciła Mona przez ramię. Hanna zrobiła kilka kroków w tył. Cała się trzęsła. Kiedy rozejrzała się wokół, zobaczyła, że wszyscy na nią patrzą. — Ale jaja. — Hanna usłyszała głos Desdemony Lee, która szeptała do koleżanek z drużyny bejsbola. — Dała czadu! — zawołał jakiś chłopak, nalewając sobie soku z automatu. — Frajerka — dorzucił ktoś. Rozchodzący się w stołówce zapach pizzy z pieczarkami sprawiał, że Hanna poczuła jednocześnie mdłości i wilczy apetyt. Dobrze znała to uczucie. Wróciła do stolika

i z torby bezwiednie wyjęła paczkę czipsów, które trzymała na czarną godzinę. Zjadła je w jednej chwili, nawet nie poczuła smaku. Kiedy spojrzała na niebo, litery zamieniły się w bezkształtne kłęby dymu. Tylko jedna litera nie rozproszyła się i nadal dryfowała na niebie: duże, kształtne A.

16 KTOŚ SIĘ CAŁOWAŁ W PIECU... W środę, w czasie przerwy na obiad, Emily szybkim krokiem przemierzała szkolny korytarz. — Cześć, Emily! - zawołał Cody Wallis, gwiazda szkolnej drużyny tenisowej. — Cześć — Emily spojrzała przez ramię. Nikogo nie było w pobliżu. Czy na pewno Cody mówił do niej? — Nieźle wyglądasz — mruknął John Dexter, niewiarygodnie przystojny kapitan drużyny kajakarzy Tym razem Emily nawet nie odpowiedziała. Ostatni raz John odezwał się do niej w piątej klasie, na lekcji WF-u. Grali w dwa ognie i John rzucił w nią dość mocno piłką. Potem podszedł do niej i z pogardliwym uśmieszkiem powiedział: — Przepraszam, że uderzyłem cię w cycuszki. Nigdy tyle osób — szczególnie chłopaków — nie uśmiechało się do niej, nie machało jej i nie witało się z nią. Rano

Jared Coffey, czwartoklasista, który jeździł na starym motocyklu i uważał, że jest zbyt fajny, by się do kogokolwiek odzywać, kupił jej w prezencie w automacie muffina z jagodami. Na przerwie między drugą a trzecią lekcją szedł za nią orszak chłopców z pierwszej klasy. Jeden filmował ją telefonem komórkowym i pewnie już umieścił filmik na You-Tube. Spodziewała się, że wszyscy będą z niej dziś szydzić, więc nie miała pojęcia, co się wokół niej dzieje. Nagle zza drzwi do sali, gdzie odbywały się warsztaty plastyczne, wysunęła się ręka. Emily krzyknęła przerażona. W drzwiach ukazała się twarz Mai. — Cii, Em! Emily stanęła w tłumie ludzi. — Maya, hej. Maya zatrzepotała rzęsami. — Chodź ze mną. — Teraz nie mogę. — Emily rzuciła okiem na zegarek. Już się spóźniła na obiad z Becką, Małą Miss z Wierzchołków Drzew. — Może po szkole? — Nie, to potrwa sekundę! — Maya weszła do pustej sali i podeszła do wielkiego pieca do wypalania rzeźb z gliny. Otworzyła drzwiczki i weszła do środka. Wysunęła na zewnątrz głowę i uśmiechnęła się od ucha do ucha. — Idziesz? Emily wzruszyła ramionami. W piecu było ciemno, ciepło i pachniało drewnem jak w saunie. Na półkach stały tuziny naczyń wykonanych przez uczniów. Jeszcze ich nie wypalono, wszystkie miały kolor cegły i lśniły. — Przytulnie tu — szepnęła Emily. Zawsze lubiła ziemisty, mokry zapach świeżej gliny. Na jednej z półek stał garnek, który ulepiła dwie godziny

wcześniej. Wydawało jej się, że nieźle się spisała, ale teraz dostrzegła, że garnek zapadł się z jednej strony. Nagle Emily poczuła, że dłoń Mai sunie po jej plecach w kierunku łopatek. Maya odwróciła ją i stanęły twarzą w twarz. Oddech Mai pachniał jak zwykle gumą bananową. — To najseksowniejsze miejsce w całej szkole. — Maya — powiedziała ostrzegawczo Emily. Powinny przestać, natychmiast... ale dotyk Mai był tak delikatny. — Nikt nie zobaczy — zaprotestowała Maya. Wsunęła dłoń w suche, zniszczone chlorem włosy Emily. — Poza tym wszyscy już o nas wiedzą. — Nie przejęłaś się tym, co się wczoraj wydarzyło? — zapytała Emily i cofnęła się o krok. — Nie czujesz się... wystawiona? Maya zastanawiała się przez chwilę. — Nie. Poza tym mało kto się tym przejął. — Właśnie to mnie najbardziej dziwi. Myślałam, że wszyscy zaczną mnie wyśmiewać. Tymczasem... nagle stałam się popularna. Nie byłam obiektem takiego zainteresowania nawet po zniknięciu Ali. Maya uśmiechnęła się i dotknęła podbródka Emily. — Widzisz? Mówiłam, że nie będzie tak źle. To był dobry pomysł. Emily cofnęła się. W słabym świetle twarz Mai nabrała zielonkawej barwy. Wczoraj obserwowała ją, gdy siedziała na trybunach na pływalni... Ale później, kiedy znalazła swoje zdjęcie na ścianie, Maya zniknęła. To ona chciała wyjawić prawdę o ich relacji. Nagle przyszła jej do głowy zupełnie chora myśl.

- Co to znaczy: „dobry pomysł"? Maya wzruszyła ramionami. - Niezależnie od tego, kto to zrobił, wiele nam ułatwił. - Mnie niczego nie ułatwił - wydusiła z siebie Emily i przypomniała sobie, gdzie miała teraz być. - Moi rodzice spanikowali. Mam wziąć udział w terapii, która dowiedzie, że nie jestem lesbijką. Jeśli się nie zgodzę, wyślą mnie do Iowa, do ciotki Helenę i wujka Allena. Na z a w s z e . Maya uniosła brwi. - Czemu nie powiesz im prawdy? Że się nie zmienisz. Nawet w Iowa. - Wzruszyła ramionami. - W ubiegłym roku powiedziałam mojej rodzinie, że jestem biseksual-na. Nie przyjęli tego najlepiej, ale jakoś się przyzwyczaili. Emily przestępowała z nogi na nogę. - Masz innych rodziców. - Może. - Maya zrobiła krok do tyłu. - Od zeszłego roku jestem o wiele bardziej szczera w stosunku do siebie. I czuję się o wiele lepiej. Oczy Emily odruchowo powędrowały w stronę blizny wijącej się jak wąż na przedramieniu Mai. Kiedyś się cięła. Twierdziła, że tylko wtedy czuje się lepiej. Zmieniła się, kiedy przyznała się przed sobą, kim naprawdę jest. Emily zamknęła oczy. Przypomniał jej się obraz rozgniewanej twarzy mamy. Zobaczyła siebie samą, jak wsiada do samolotu do Iowa. Uświadomiła sobie, że już nigdy nie zaśnie we własnym łóżku. A rodzice znienawidzą ją na zawsze. Jej gardło się zacisnęło. - Muszę robić, co każą. - Emily spojrzała na gumę do żucia, którą ktoś przylepił do ściany pieca. - Pójdę już. Otworzyła drzwiczki pieca i wróciła do klasy. Maya ruszyła za nią.

— Poczekaj! — Chwyciła Emily za ramię i próbowała spojrzeć jej prosto w oczy. — Co ty wygadujesz? Zrywasz ze mną? Emily wbiła wzrok w ścianę. Nad biurkiem nauczyciela zauważyła reprodukcję Śniadania na trawie, na której ktoś domalował liście marihuany. — Rosewood to mój dom. Chcę tu zostać. Przepraszam. Wyszła z budynku na podwórze. Czuła się tak, jakby właśnie popełniła wielki błąd. Na zewnątrz nie było nikogo. Wszyscy jedli obiad. Przez sekundę Emily wydawało się, że widzi kogoś na dzwonnicy, kogoś z długimi blond włosami i lornetką, kto bardzo przypominał Ali. Przetarła oczy i zobaczyła na wieży jedynie dzwon z brązu. Pewnie jej się zdawało. To tylko jakaś miotana wiatrem gałąź. Ale czy na pewno? * Emily powlokła się wąską ścieżką do kaplicy Lorence'a, przypominającej domek z piernika, który Emily zrobiła na konkurs w centrum handlowym w czwartej klasie podstawówki. Budynek pokrywały brązowe panele, a ozdobne płaskorzeźby, balustrady i łuki pomalowano na kremowo. Kwiaty w landrynkowych kolorach kwitły w donicach ustawionych pod oknami. W środku w pierwszej ławce siedziała dziewczyna zwrócona twarzą do ołtarza. — Przepraszam za spóźnienie — szepnęła Emily, siadając na ławce.

Przed ołtarzem zaczęto już ustawiać szopkę. Emily pokręciła z niedowierzaniem głową. Jeszcze nie skończył się październik. - W porządku - dziewczyna wyciągnęła dłoń na powitanie. - Rebecca Johnson. Mówią na mnie Becka. - Emily. Becka miała na sobie długą koronkową bluzkę, obcisłe dżinsy i skromne różowe buty na płaskim obcasie. W uszy wpięła kolczyki w kształcie kwiatów, a włosy związała koronkową wstążką. Emily zastanawiała się, czy też nabierze tak dziewczęcego wyglądu, kiedy skończy jej się terapia. Minęło kilka sekund. Becka wyjęła tubkę z różowym błyszczykiem i pomalowała sobie usta. - Powiedz, czego chcesz się dowiedzieć o Wierzchołkach Drzew? „Właściwie niczego", miała ochotę odpowiedzieć Emily. Maya pewnie miała rację. Emily nigdy nie zazna szczęścia, jeśli nie przestanie się wstydzić swoich uczuć i je ukrywać. A może... Spojrzała na Beckę, która wydawała się szczęśliwa. Emily otworzyła puszkę coli. - Podobały ci się dziewczyny? - zapytała z niedowierzaniem. - Tak... ale mi przeszło - Becka wyglądała na zaskoczoną. - A kiedy... zdałaś sobie z tego sprawę? - zapytała Emily. W głowie kłębiło jej się mnóstwo innych pytań. Becka ugryzła mały kęs kanapki. Przypominała laleczkę, nawet dłonie miała niezwykle drobne. - Poczułam się inaczej. Lepiej.

~ Ja też! - wykrzyknęła Emily - Kiedyś miałam chłopaka... Ale zawsze czułam coś do dziewczyn. Podobała mi się nawet moja Barbie. Becka wytarła usta serwetką. - Barbie nigdy nie była w moim typie. Emily uśmiechnęła się, bo do głowy przyszło jej kolejne pytanie. -Jak myślisz, czemu podobają nam się dziewczyny? Czytałam, że to kwestia genetyki. Ale czy to znaczy, że jak urodzę córkę, to jej też będą się podobały Barbie? Zamilkła na chwilę. Nikogo nie było w pobliżu i tak dobrze było móc zadać te kilka pytań, które od dawna chodziły jej po głowie. W końcu po to przyszła na to spotkanie. - Moja mama na pewno jest hetero - mówiła dalej Emily, nieco za bardzo podekscytowana. - Może to się zdarza w co drugim pokoleniu? Znowu ucichła. Zdała sobie sprawę, że Becka wpatruje się w nią ze zdumieniem wypisanym na twarzy. - Nie sądzę - odparła. - Przepraszam - zmitygowała się Emily. - Strasznie paplam. Jestem po prostu... zdezorientowana. I zdenerwowana. „I wszystko mnie boli", chciała dodać, bo przypomniał jej się wyraz twarzy Mai, gdy powiedziała jej, że wszystko skończone. - W porządku - powiedziała cicho Becka. - Miałaś dziewczynę, zanim trafiłaś do Wierzchołków Drzew? - zapytała Emily nieco spokojniejszym tonem. Becka zaczęła obgryzać paznokieć kciuka. - Wendy - powiedziała niemal bezgłośnie. - Pracowałyśmy razem w Body Shopie w centrum handlowym.

— A... całowałyście się? — Emily włożyła do ust czipsa ziemniaczanego. Becka spojrzała podejrzliwie na figurki stojące przed ołtarzem, jakby Józef, Maria i trzej królowie podsłuchiwali ją. — Czasem — szepnęła. — I jak się czułaś? Na skroni Becki pulsowała cienka żyłka. — Jakbym robiła coś złego. Trudno przestać... być lesbijką. Ale to się udaje. W Wierzchołkach Drzew pomogli mi zrozumieć, dlaczego byłam z Wendy. Dorastałam z trzema braćmi i mój terapeuta powiedział mi, że to typowo męski świat. Emily nigdy nie słyszała większej bzdury. — Mam brata i dwie siostry. Nie dorastałam w typowo męskim świecie. Więc co jest ze mną nie tak? — Może korzenie twojego problemu tkwią gdzieś indziej? — Becka wzruszyła ramionami. — Terapeuta pomoże ci to zrozumieć. Pomogą ci wydobyć na jaw wiele emocji i wspomnień. Chodzi o to, żeby zastąpić je nowymi emocjami i wspomnieniami. Emily uniosła brwi. — Wymazują ci wspomnienia? — Niezupełnie. Raczej pozwalają się od nich uwolnić. Becka przedstawiała Wierzchołki Drzew w różowych kolorach, ale Emily i tak uważała, że to straszna organizacja. Nie chciała rozstawać się z Mayą. Ani z Ali. Nagle Becka wyciągnęła rękę i położyła dłoń na dłoni Emily. Zaskoczyła ją. — Wiem, że teraz nie widzisz w tym większego sensu. Ale uwierz, że czegoś się nauczyłam w Wierzchołkach

Drzew — powiedziała Becka. — Życie jest trudne. Jeśli pozwolimy sobie na wszystkie te... złe uczucia, to stanie się nieznośne. Wszystko jest i tak dość skomplikowane. Po co sobie utrudniać? Emily poczuła, jak trzęsie jej się broda. Czy życie każdej lesbijki oznaczało nieustanną walkę? A te dwie kobiety, które prowadzą razem sklep ze sprzętem do triatlonu w sąsiednim miasteczku? Emily kupiła u nich adidasy. Wyglądały na szczęśliwe. A Maya? Kiedyś się kaleczyła, teraz zaś jest szczęśliwa. — Czy Wendy nie ma nic przeciwko temu, że jesteś w Wierzchołkach Drzew? Becka patrzyła na witraż nad ołtarzem. — Chyba to rozumie. — Spotykacie się jeszcze? Becka wzruszyła ramionami. — Nie. Przyjaźnimy się. Chyba. Emily dotknęła językiem zębów. — Może kiedyś spotkamy się we trzy? Chciałaby zobaczyć dwie byłe lesbijki, które zostały przyjaciółkami. Może i ona mogłaby tak po prostu zaprzyjaźnić się z Mayą? Becka skinęła głową nieco zaskoczona. — Dobra, może w sobotę wieczorem? — Świetnie — odparła Emily. Skończyły posiłek i Becka się pożegnała. Emily prze szła przez boisko, dołączając do tłumu uczniów wracających na lekcje. Zbyt wiele myśli krążyło w jej głowie. Zbyt wiele kłębiło się w niej emocji. Te lesbijki ze sklepu może i były szczęśliwe. Może Maya czuła się teraz lepiej. Ale Bece też trzeba było przyznać rację. Jak miała żyć

później, na studiach? Jak znajdzie pracę? Ciągle musiałaby się tłumaczyć ze swojej tożsamości seksualnej. I me wszystkim by się to spodobało. Jeszcze przedwczoraj tylko trzy osoby wiedziały o tym, co naprawdę czuje Emily: Maya, Ben 1 Ali. Dwoje z nich nie zareagowało zbyt pozytywnie na jej coming out. I może mieli rację.

17 WSZYSTKIE TANIE SCENY MIŁOSNE ROZGRYWAJĄ SIĘ NA CMENTARZU W środę po szkole Aria jechała na rowerze za Seanem, który z łatwością wjeżdżał na wzgórze. — No dalej! — zachęcał ją. - Łatwo ci powiedzieć! — odparła Aria, pedałując na starym rowerze Elli, który zabrała, wyprowadzając się z domu. — Ja nie biegam co rano dwanaście kilometrów! Ku zdumieniu Arii Sean po szkole oświadczył, że nie idzie na trening piłki nożnej, ponieważ chce z nią spędzić trochę czasu. To wiele znaczyło, bo choć mieszkała z nim tylko jeden dzień, już wiedziała, że Sean stawia piłkę nad wszystko, tak jak jej brat nie widział świata poza lacrosse. Co rano Sean biegał, trenował zwody i strzelanie karnych do bramki ustawionej koło domu. Dopiero potem szedł do szkoły. Aria z trudem wjeżdżała pod górę. Z radością zobaczyła, że droga prowadzi teraz w dół. Był wspaniały dzień, więc postanowili wyruszyć na rowerach na tereny leżące na

zachód od Rosewood. Przejeżdżali obok wielu farm, mijając dziewicze lasy. U stóp wzgórza minęli płot z kutego żelaza z ozdobną furtką. Aria przystanęła. - Czekaj. Zupełnie zapomniałam o tym miejscu. Zatrzymała się przy wejściu na cmentarz Świętego Bazylego, który był najstarszym i najstraszniejszym miejscem w Rosewood. Rozciągał się na pobliskich wzgórzach. Niektóre nagrobki pochodziły z osiemnastego wieku. Zanim Aria zaprzyjaźniła się z Ali, przeszła okres fascynacji gotykiem i zajmowało ją wszystko, co dotyczyło śmierci. Uwielbiała Tima Burtona, Halloween i Nine Inch Nails. W cieniu cmentarnych dębów mogła się do woli smucić i odgrywać ofiarę losu. Sean zatrzymał się obok niej. Aria spojrzała na niego. — Możemy wejść na chwilę? - Na pewno tego chcesz? - Wyglądał na zaniepokojonego. — Kiedyś uwielbiałam tu przyjeżdżać. — No dobra. Sean niechętnie przypiął oba rowery do kraty i ruszył za nią. Przeszli wzdłuż pierwszego rzędu nagrobków. Aria odczytywała nazwiska, których nie zapomniała po kilku latach. EDITH JOHNSTON, 1807-1856, AGNES, 1820-1821, SARAH WHITTIER, na której grobie widniał cytat z Miltona: „Śmierć to złoty klucz, który otwiera pałac wieczności". Aria przypomniała też sobie, że za wzgórzem są groby psa o imieniu Puff, kota o imieniu Rover i papugi Lily. - Uwielbiam groby - powiedziała Aria, kiedy mijali wielki grobowiec z posągiem anioła. Przypominają mi o Sercu oskarżycielem.

— O c z y m? Aria uniosła brwi. — Nie wiesz? Czytałeś to chyba? To opowiadanie Edgara Allana Poe. Trup pogrzebany pod podłogą? Narrator nadal słyszy bicie jego serca. -Nie. Aria chwyciła się pod boki. Jak to możliwe, że Sean tego nie czytał? — Jak wrócimy, pożyczę ci tę książkę. — Dobra — zgodził się Sean i zmienił temat. — Jak ci się spało zeszłej nocy? — Świetnie — skłamała. Owszem, jej pokój był piękny, ale w ogóle nie mogła w nim zasnąć. Dom Seana był taki... idealny. Kołdra zdawała się zbyt puchata, materac za miękki, a pokój za cichy. Za ładnie tu pachniało i było za czysto. Poza tym nękały ją myśli o podglądaczu, który patrzył przez okno jej pokoju, i o wiadomości od A., że zabójca Ali jest gdzieś blisko. Aria przez kilka godzin przewracała się z boku na bok, bojąc się, że w każdej chwili zabójca Ali może stanąć przy jej łóżku. — Dziś rano twoja macocha przywołała mnie do porządku — powiedziała Aria, mijając piękną japońską wiśnię. — Nie posłałam łóżka. Kazała mi wrócić na górę i to zrobić zaśmiała się. - Moja mama od lat mnie tak nie upomina. Kiedy spojrzała na Seana, nie śmiał się razem z nią. — Moja macocha bardzo się stara, żeby w domu było czysto. Prawie codziennie przyjeżdżają do nas wycieczki oglądające zabytkowe domy w Rosewood.

Aria zamarła. Chciała powiedzieć, że Towarzystwo Historyczne chciało i jej dom włączyć do planu wycieczek. Zaprojektował go jakiś protegowany Franka Lloyda Wrighta. Westchnęła tylko. — Przepraszam. Chodzi o to, że... mama nawet do mnie nie zadzwoniła, od kiedy zostawiłam jej wiadomość, że przeprowadzam się do ciebie. Czuję się taka... opuszczona. Sean pogłaskał ją po ramieniu. — Wiem, wiem. Aria przez chwilę zbierała myśli. — Właśnie o to chodzi - szepnęła - że nie masz o tym zielonego pojęcia. Sean miał idealną rodzinę. Pan Ackard zrobił im rano gofry, a pani Ackard spakowała dla każdego kanapki do szkoły, dla Arii też. Nawet pies Ackardów Skoczek miał nienaganne maniery. — Więc mi wyjaśnij — powiedział Sean. Aria westchnęła. — To nie takie proste. Minęli pokurczone, pogięte drzewo. Nagle Aria spuściła wzrok... i stanęła jak wryta. Stała przed nowym grobem. Wprawdzie nie wykopano go jeszcze do końca, ale na ziemi wyznaczono taśmą kształt trumny. Na białym kamieniu nagrobnym był napis ALISON LAUREN DILAU-RENTIS. Aria zupełnie bezwiednie westchnęła. Policja nadal badała zwłoki Ali, szukając w nich śladów trucizny i skaleczeń, więc rodzice nie mogli jej pochować. Aria nie wiedziała, że właśnie tu ma być jej grób. Spojrzała bezradnie na Seana, który wyraźnie zbladł.

— Myślałem, że wiesz. — Nie miałam pojęcia — wyszeptała. Na kamieniu nie było żadnych innych informacji. Żadnego: „oddana córka", „doskonała hokeistka" czy „najpiękniejsza dziewczyna w Rosewood". Nie było nawet daty jej śmierci. Może to dlatego, że tak naprawdę nikt nie wiedział, kiedy umarła. Aria zadrżała. — Myślisz, że powinnam coś powiedzieć? — Gdy idę na grób mamy, czasem coś do niej mówię — powiedział Sean. — Na przykład co? — Opowiadam jej, co u mnie słychać. — Spojrzał na nią z ukosa i zaczerwienił się. — Poszedłem do niej po Balu Lisa. Opowiedziałem o tobie. Aria też się zaczerwieniła. Gapiła się na kamień nagrobny, ale zarazem czuła się zażenowana. Nigdy nie rozmawiała ze zmarłymi. „Wciąż nie wierzę, że nie żyjesz — powiedziała w myśli, bo słowa nie mogły jej przejść przez gardło. — Stoję tu, patrzę na twój grób i nie wierzę w to. Tak bardzo chciałabym się dowiedzieć, co się stało. Czy morderca nadal tu jest? Czy A. mówi prawdę?" Aria mogłaby przysiąc, że jakiś głos odpowiada jej: „Taaak". Brzmiał jak głos Ali. Pomyślała jeszcze raz o ostatniej wiadomości od A. Ktoś czegoś chciał od Ali i dlatego ją zabił. Jak to? Przecież każdy czegoś chciał od Ali, nawet jej najlepsze przyjaciółki. Hanna chciała mieć osobowość Ali i właściwie przejęła ją, kiedy Ali zniknęła. Emily kochała Ali bardziej niż ktokolwiek inny. Nazywały Emily „Zabójcą", jakby była

osobistym pitbulem Ali. Aria zazdrościła Ali umiejętności flirtowania, urody i charyzmy. A Spencer zawsze rywalizowała z Ali. Aria spojrzała na miejsce wytyczone na grób jej przyjaciółki i w duchu zadała wreszcie pytanie, które od jakiegoś czasu świtało jej w głowie: „O co tak naprawdę walczyłyście?". - Nie czuję się tu najlepiej - wyszeptała do Seana. -Chodźmy stąd. Na odchodnym spojrzała na grób Ali. Kiedy się odwróciła, Sean wziął ją za rękę. Przez chwilę szli w milczeniu, ale w połowie drogi do wyjścia Sean zatrzymał się. - Króliczek - pokazał na małego królika kicającego przez łąkę. I pocałował Arię w usta. Aria uśmiechnęła się. - Całujesz mnie tylko dlatego, że zobaczyłeś królika? - Tak - Sean szturchnął ją lekko łokciem. - Niektórzy dają sobie kuksańca na widok volkswagena garbusa. My możemy się całować na widok królika. Niech to będzie nasza tajna gra. - Tajna gra? - Aria parsknęła śmiechem, bo myślała, że Sean żartuje. Ale on miał zupełnie poważny wyraz twarzy. - No wiesz, tylko między nami. Króliki to świetny pomysł. W Rosewood są ich m i l i o n y . Aria nie chciała go wyśmiewać, lecz tajna gra wydawała jej się czymś dziecinnym. Takie rzeczy bawiły Jennifer Thatcher i Jenningsa Silver a, którzy byli parą, jeszcze zanim Aria wyjechała na Islandię pod koniec siódmej klasy. Nazywano ich Podwójne Jot, nawet jeśli akurat byli bez pary. Aria nie mogła stać się Podwójnym Jot.

Kiedy patrzyła na Seana, który szedł przed nią w kierunku furtki cmentarza, poczuła ciarki na karku. Jakby ktoś ją obserwował. Odwróciła się, ale zobaczyła tylko wielkiego kruka siedzącego na kamieniu nagrobnym Ali. Patrzył na nią przez chwilę, a potem rozpostarł skrzydła i odfrunął na drzewo.

18 MAŁE LANIE JESZCZE NIKOMU NIE ZASZKODZIŁO W czwartek rano doktor Evans zamknęła drzwi do biura, usiadła w swoim skórzanym fotelu, złożyła dłonie i uśmiechnęła się do siedzącej naprzeciwko Spencer. — Podobno wczoraj miałaś sesję fotograficzną do „Gońca"? -Tak. — Jak poszło? — Świetnie. Spencer upiła łyk waniliowej latte. Mimo wszystkich wątpliwości Spencer i gróźb ze strony A. wywiad poszedł znakomicie. Jordana nie pytała o pracę, a Matthew stwierdził, że zdjęcia wyszły doskonale. — A jak twoja siostra zniosła to, że znalazłaś się w centrum uwagi? — Gdy Spencer uniosła brwi, doktor Evans wzruszyła ramionami i nachyliła się do niej. — Nie pomyślałaś, że może być o ciebie zazdrosna?

Spencer nerwowo spojrzała na drzwi do gabinetu doktor Evans. Melissa siedziała w poczekalni na kanapie i czytała czasopismo dla podróżników. Miała wizytę zaraz po Spencer. — Nie martw się, nie usłyszy cię — uspokoiła ją lekarka. Spencer westchnęła. — Chyba się trochę... wkurzyła — powiedziała cicho. — Zazwyczaj to na niej wszyscy się koncentrują. Jak rodzice zadają pytanie mnie, ona próbuje zwrócić na siebie uwagę. — Wpatrywała się w swój pierścionek z oksydowanego srebra od Tiffany'ego. Nosiła go zawsze na palcu wskazującym. — Myślę, że mnie nienawidzi. Doktor Evans postukała w swój notatnik. — Wydaje ci się tak już od dawna, prawda? Jak się z tym czujesz? Spencer wzruszyła ramionami, przyciskając do piersi jedną z zielonych zamszowych poduszek leżących na kanapie. — Wkurza mnie to. Czasem tak bardzo, że mam ochotę ją... uderzyć. Oczywiście, nie zrobiłabym tego, ale... — Ale dobrze byś się poczuła, prawda? Spencer przytaknęła, patrząc na chromowaną lampę stojącą na biurku. Kiedyś Melissa skrytykowała Spencer za jakąś rolę w szkolnym przedstawieniu. Wtedy Spencer o mało nie uderzyła jej w twarz. Zamiast tego rzuciła o ścianę porcelanowym talerzem. Rozbił się, zostawiając na ścianie dziurę w kształcie motyla. Doktor Evans przerzuciła kilka stron w notatniku. — Jak twoi rodzice reagują na tę waszą... wzajemną niechęć? Spencer wzruszyła ramionami.

— Nie reagują. Mama powiedziałaby pani pewnie, że doskonale dogaduję się z siostrą. Doktor Evans myślała przez chwilę. Stuknęła w główkę stojącego na jej biurku ptaka zabawkę, który zaczął się kołysać nad kubkiem z napisem KOCHAM ROSEWOOD, jakby z niego pił. — To tylko hipoteza, ale może Melissa boi się, że jak ty coś osiągniesz, to rodzice pokochają ciebie zamiast niej. Spencer uniosła głowę. — Naprawdę pani tak myśli? — To tylko przypuszczenie. Tobie natomiast wydaje się, że rodzice cię nie kochają. Skupiają się na Melissie. Nie umiesz z nią rywalizować, więc odbijasz jej chłopaków. Może jednak nie chcesz jej chłopaków. Może w ten sposób chcesz ją zranić. Mylę się? Spencer pokiwała głową w zamyśleniu. — Może... — Obie doświadczacie ogromnego bólu — powiedziała doktor Evans i spojrzała łagodnie na Spencer. — Nie wiem, kiedy i dlaczego to się zaczęło. To bardzo długa historia, sięgająca korzeniami momentu, którego pewnie żadna z was już nie pamięta. Ale tak właśnie ukształtowała się relacja między wami. I taka już pozostanie, póki nie nauczycie się szanować swoich uczuć. Ten wzór może się zresztą powtarzać w twoich relacjach z innymi, z przyjaciółmi, z chłopakami, którzy traktują cię jak Melissę, bo odpowiada ci ta rola i dobrze ją odgrywasz. — O czym pani mówi? - zapytała Spencer, obejmując rękami kolana. Wszystko to brzmiało niedorzecznie. — Czy nie masz wrażenia, że twoi przyjaciele... stanowią centrum? Że mają dokładnie to, czego ty chcesz? Ze

przestawiają cię z kąta w kąt i nie czujesz się dobrze w ich towarzystwie? Spencer zaschło w ustach. Miała kiedyś taką przyjaciółkę. Ali. Zamknęła oczy i powróciło do niej to wspomnienie, które prześladowało ją przez cały tydzień. Wspomnienie kłótni, tego Spencer była pewna. To dziwne, bo zazwyczaj pamiętała swoje kłótnie z Ali znacznie lepiej niż szczęśliwe chwile spędzone razem. Może to był sen? — O czym myślisz? — zapytała doktor Evans. Spencer wzięła głęboki oddech. — O Alison. — Aha — doktor Evans pokiwała głową. — Czy Alison przypominała ci pod pewnymi względami Melissę? — Nie wiem. Może. Doktor Evans wyjęła chusteczkę z pudełka stojącego na biurku i wyczyściła nos. — Widziałam ten film z wami, który pokazywali w telewizji. Wyglądacie z Alison tak, jakbyście się właśnie pokłóciły. Tak było? Spencer znowu głęboko odetchnęła. — W pewnym sensie. — A pamiętasz, z jakiego powodu? Myślała przez chwilę i rozejrzała się po pokoju. Na biurku stała tabliczka, której nie zauważyła poprzednim razem. Napis na niej głosił: WIEMY TYLKO JEDNO -ŻE NIC NIE WIEMY. SOKRATES. — Zanim Ali zaginęła, dziwnie się zachowywała. Jakoś inaczej. Jakby nas nienawidziła. Żadna z nas nie chciała tego przyznać, ale myślę, że Ali chciała od nas odejść tego lata.

— Jak się wtedy czułaś? Rozgniewało cię to? — No jasne — Spencer zamilkła na chwilę. — Przyjaźń z Ali była fantastyczna, ale każda z nas musiała też wiele dla niej poświęcić. Razem dużo przeszłyśmy, choć nie wszystkie wspomnienia są jednakowo różowe. Pomyślałam wtedy: „Jak to, tyle dla ciebie zrobiłyśmy, a ty chcesz się nas pozbyć?". — Czułaś, że jest wam coś winna. — Może — odparła Spencer. — Ale czułaś się też winna, tak? — zasugerowała doktor Evans. Spencer zwiesiła głowę. — Winna? Niby czemu? — Bo Alison zginęła. Bo z pewnych względów czułaś do niej odrazę. Może chciałaś, żeby coś jej się stało, bo cię zraniła. — Nie wiem — wyszeptała Spencer. — I twoje życzenie się spełniło. Teraz wydaje ci się, że zniknięcie Alison to twoja wina, że gdybyś tak nie myślała, ona nadal by żyła. Oczy Spencer napełniły się łzami. Nie wiedziała, co odpowiedzieć. — To nie twoja wina — powiedziała dobitnie doktor Evans, nachylając się do niej. — Czasem nasze relacje z przyjaciółmi są niejednoznaczne. Alison cię zraniła. To, że źle jej życzyłaś, nie oznacza, że spowodowałaś jej śmierć. Spencer pociągnęła nosem. Znowu przeczytała cytat z Sokratesa. „Wiemy tylko jedno — że nic nie wiemy". — Ciągle wraca do mnie to samo wspomnienie — wypaliła. — O Ali. Kłócimy się. Zarzuca mi, że przeczytałam fragment jej pamiętnika. Zawsze tak twierdziła, choć ja

tego nigdy nie zrobiłam. Ale... nawet nie jestem pewna, czy to prawdziwe wspomnienie. Doktor Evans przygryzła koniec długopisu. — Radzimy sobie z naszymi doświadczeniami na różne sposoby. Niektórzy w obliczu trudnych sytuacji nieco je... modyfikują. Ale wspomnienia próbują powrócić. Spencer czuła się tak, jakby ktoś włożył jej do ust kłębek waty. — Nic takiego się między nami nie wydarzyło. — Mogę cię zahipnotyzować, żeby wydobyć to wspomnienie. — Z a h i p n o t y z o w a ć ? — przeraziła się Spencer. Doktor Evans wpatrywała się w nią. — To może pomóc. Spencer włożyła do ust kosmyk włosów. Pokazała palcem na cytat z Sokratesa. — To? — Doktor Evans wzruszyła ramionami. — Sama się domyśl. Wyciągnij wnioski. — Uśmiechnęła się. — Gotowa? Połóż się wygodnie. Spencer wyciągnęła się na kanapie. Kiedy doktor Evans spuściła bambusowe rolety, Spencer przeszył dreszcz. „Tak samo zrobiła Ali tamtego wieczoru w moim domku". — Rozluźnij się. — Doktor Evans wyłączyła lampkę na biurku. — Poczuj, jak się uspokajasz. Odsuń od siebie wszystko, o czym dziś rozmawiałyśmy. Okej? Spencer nie potrafiła się rozluźnić. Czuła napięcie w całym ciele. Nawet zęby się jej zaciskały. „Teraz zacznie chodzić po gabinecie i liczyć od stu do tyłu. Dotknie mojego czoła, a ja będę w jej mocy". Kiedy Spencer otworzyła oczy, nie leżała w gabinecie doktor Evans. Stała przed domkiem. W nocy. Alison

patrzyła na nią i kręciła głową, jak w tym powracającym od tygodnia wspomnieniu. Spencer zdała sobie nagle sprawę, że to ta noc, kiedy Ali zaginęła. Próbowała jakoś powrócić do rzeczywistości, lecz ciało odmawiało jej posłuszeństwa. — Chcesz mi wszystko ukraść — Ali mówiła do niej znajomym tonem. — Ale nigdy ci się to nie uda. — Niby co? - Wiał zimny wiatr. Spencer cała się trzęsła. — Nie udawaj — prowokowała ją Ali, stając z dłońmi na biodrach. — Czytałaś mój pamiętnik. — Nie zrobiłabym tego — rzuciła Spencer. — Nic mnie to nie obchodzi. — Aż za bardzo cię obchodzi — powiedziała Ali. Nachyliła się. Jej oddech pachniał miętą. — Chyba śnisz — warknęła Spencer. — Bynajmniej — odparła Ali. — To ty śnisz. Nagle Spencer poczuła gniew. Chwyciła Ali za ramię. — Przyjaciółki się nie biją — powiedziała przerażona Ali. — Może nie jesteśmy przyjaciółkami - odparła Spencer. — Pewnie nie — powiedziała Ali. Zrobiła kilka kroków do tyłu. I powiedziała coś jeszcze. Spencer widziała, jak ruszają się jej usta, i czuła, że ona też coś mówi, ale nie słyszała padających słów. Wiedziała tylko, że Ali ją wkurzyła. Z bardzo daleka do jej uszu dobiegło jakieś trzaśnięcie. Spencer otworzyła oczy. — Spencer — zawołała doktor Evans. — Hej, Spencer. Pierwszą rzeczą, która rzuciła jej się w oczy, była tabliczka na biurku. „Wiemy tylko jedno — że nic nie wiemy". Potem spojrzała na doktor Evans, która patrzyła na nią zatroskana. — Wszystko w porządku? — zapytała terapeutka.

Spencer zamrugała. — Nie wiem. Usiadła i przetarła dłonią czoło. Tak samo czuła się, gdy wybudzono ją z narkozy po operacji wyrostka. Obraz przed jej oczami był niewyraźny, przedmioty nie miały konturów. — Powiedz, co widzisz w gabinecie. — Usłyszała głos doktor Evans. — Opisz wszystko. Spencer rozejrzała się. — Brązowa skórzana kanapa, biały puchaty dywan... Co powiedziała Ali? Czemu Spencer jej nie słyszała? Czy to się wydarzyło naprawdę? — Kosz na śmieci — wyjąkała. — Świeca o zapachu brzoskwini... — W porządku. — Doktor Evans położyła jej dłoń na ramieniu. — Usiądź. Oddychaj. Doktor Evans otworzyła okno i Spencer poczuła zapach świeżego asfaltu dobiegający z ulicy. Dwa gołębie gruchały na parapecie. Poczuła się trochę lepiej. Wstała i powiedziała doktor Evans, że przyjdzie za tydzień. Przeszła przez poczekalnię, nawet nie patrząc na Melissę. Chciała się jak najszybciej stąd wydostać. Na parkingu wsiadła do samochodu i siedziała przez chwilę w milczeniu. Próbowała opisać to, co widzi. Tweedową torbę. Tablicę na targu po drugiej stronie ulicy, z napisem ŚWIEŻE OMIDORY. Ktoś wymazał P. Obok tablicy zaparkowała jakaś niebieska furgonetka. Na pobliskim dębie wisiał czerwony karmnik dla ptaków. Na budynku kliniki zaś tabliczka informująca, że mogą do niej wchodzić tylko psy prowadzące osoby niewidome. Zauważyła profil Melissy w gabinecie doktor Evans.

Jej siostra była uśmiechnięta od ucha do ucha i żywo gestykulowała. Kiedy Spencer znowu spojrzała w stronę targu, zauważyła, że niebieska furgonetka ma z przodu zupełnie płaską oponę. Coś się czaiło za samochodem. Może to kot? Spencer wyprostowała plecy. To nie kot. To jakiś człowiek, który na nią patrzy i nawet nie mrugnie. Nagle podglądacz odwrócił się i zniknął w cieniu.

19 TO JEST LEPSZE NIŻ KARTKA Z NAPISEM: „KOPNIJ MNIE" W czwartek po południu Hanna wraz z całą klasą wyszła ze szkoły w czasie alarmu przeciwpożarowego. Wszyscy mieli ustawić się pod masztem, a pan Percival sprawdzał, czy któryś z uczniów nie uciekł. Był kolejny niezwykle gorący październikowy dzień. Hanna czuła na twarzy promienie słońca. Usłyszała szept dwóch drugo-klasistek. — Podobno to kleptomanka — syknęła Noelle Frazier, wysoka blondynka. — Wiem — odparła Anna Walton, niewysoka brunetka z wielkim biustem. — Ponoć obrabowała sklep Tiffany'ego. A potem zniszczyła samochód pana Ackarda. Hanna zamarła. Zazwyczaj takie plotki nie robiły na niej najmniejszego wrażenia, lecz tym razem się przejęła. Udawała, że bardzo interesują ją malutkie sosny, które dopiero co zasadził ogrodnik.

— Podobno codziennie musi się meldować na komisariacie — dodała Noelle. — A słyszałaś, że ma zakaz wstępu na urodziny Mony? — szepnęła Anna. - Pokłóciły się, bo Hanna upokorzyła ją przed całą szkołą. — Ponoć Mona już od kilku miesięcy chciała się jej pozbyć ~ powiedziała Noelle z dumą kogoś, kto zna jakiś sekret. — Hanna to frajerka. Tego Hanna nie mogła już tolerować. Odwróciła się gwałtownie. — A ty gdzie to usłyszałaś? Anna i Noelle uśmiechnęły się do siebie znacząco. Bez słowa ruszyły w kierunku szkoły. Hanna zamknęła oczy i oparła się o metalowy maszt. Próbowała nie zwracać uwagi na wszystkie śledzące ją teraz spojrzenia. Od wczorajszego nieszczęsnego wypadku minęły dwadzieścia cztery godziny, ale jej sytuacja była coraz bardziej beznadziejna. Zostawiła Monie przynajmniej dziesięć wiadomości z przeprosinami... lecz Mona nie oddzwoniła. Dziś przez cały dzień słyszała jakieś niestworzone plotki na swój temat. Przypomniała jej się wiadomość od A. Czy Mona faktycznie nie była jej przyjaciółką? Hanna spojrzała na tłum zgromadzony na boisku. Niedaleko wejścia do szkoły dwie cheerleaderki ćwiczyły kroki. Kilku chłopców goniło się wokół drzewa, okładając się zwiniętymi marynarkami. Brat Arii Mike grał w jakąś elektroniczną grę. Wreszcie zauważyła niemal białe włosy Mony. Zmierzała w stronę bocznego wejścia do głównego budynku z wyniosłą, znudzoną miną. Hanna poprawiła marynarkę, zacisnęła i rozluźniła pięści, po czym ruszyła w stronę przyjaciółki.

Kiedy ją dogoniła, poklepała ją po kościstym ramieniu. Mona odwróciła się. — Och, to ty — powiedziała monotonnym głosem, którym zazwyczaj witała totalnych wieśniaków, niezasługują-cych na to, żeby przebywać w jej towarzystwie. — Rozpowiadasz o mnie plotki? — zapytała Hanna wprost, biorąc się pod boki i próbując nadążyć za Moną, która szybkim krokiem weszła do budynku i zmierzała w stronę pracowni plastycznej. Mona poprawiła na ramieniu swoją pomarańczową torbę. — Przecież to wszystko prawda. Hanna nie wiedziała, co powiedzieć. Poczuła się jak zwierzątko z kreskówki, które biegnie, biegnie i biegnie, i nagle spada z wysokiej skały. Ale zanim spadnie, przebiera jeszcze przez chwilę nogami w powietrzu. — Więc uważasz, że jestem frajerką? — zapytała piskliwie. — Powiedziałam przecież, że mówię tylko prawdę — Mona uniosła brew. Odeszła, a Hanna została pośrodku korytarza. Otaczał ją tłum uczniów. Mona zatrzymała się na końcu korytarza, gdzie już czekała na nią grupka dziewcząt. Wszystkie wyglądały prawie jednakowo. Miały drogie torby, lśniące włosy i szczupłe nogi opalone w solarium. Nagle Hanna rozpoznała ich twarze. Mona stała z Naomi i Riley. Szeptały sobie coś na ucho. Hannie chciało się płakać. Wbiegła do łazienki i weszła do kabiny tuż obok Starej Latryny. Tak nazywano jedną z ubikacji, która od czasu do czasu wybuchała strumieniem wody, opryskując tego, kto nieopatrznie do niej

wszedł. W męskiej toalecie też była taka kabina. Od lat hydraulicy próbowali je naprawić, ale nigdy nie poznali przyczyny awarii. Stare Latryny stały się legendą w Rosewood Day. Nikt ich nie używał. Nikt oprócz... Mony. Kiedyś weszła do Starej Latryny, na samym początku ich przyjaźni, gdy Mona była jeszcze zupełnie zagubiona. W desperacji napisała do Hanny z ubikacji, żeby pożyczyła jej jakieś ubranie na zmianę. Hanna przyniosła swoją zapasową spódnicę i bluzę, które trzymała na wszelki wypadek w szafce. Przypomniała sobie, jak wyniosła z ubikacji przemoczoną, zwiniętą spódnicę Mony w reklamówce, żeby jej przyjaciółka mogła się po kryjomu przebrać. Mona nigdy nie lubiła się przebierać w obecności innych. Jak Mona mogła o tym z a p o m n i e ć ? Wtedy jak na zawołanie Stara Latryna wybuchła. Hanna odruchowo przywarła do ściany kabiny. Zobaczyła, jak woda wystrzela w górę. Kilka kropli spadło na jej marynarkę. Odwróciła się do ściany i zaczęła płakać. Dlaczego Mona już jej nie potrzebowała? Czemu Ali musiała zginąć? Czemu tata nie zadzwonił? Czemu to wszystko się d z i ał o? Czym sobie na to zasłużyła? Stara Latryna gulgotała teraz cicho, a drzwi do łazienki otworzyły się na oścież. Hanna nabrała powietrza, żeby nie dać o sobie znać. Ktoś podszedł do umywalki. Hanna spojrzała w jego kierunku przez szczelinę pod drzwiami. Zobaczyła parę czarnych chłopięcych mokasynów. — Halo? — usłyszała męski głos. — Jest tu kto? Hanna zasłoniła dłonią usta. Co facet robił w tej łazience? Chyba że... Nie, to niemożliwe.

— Hanna? — Chłopak stanął pod drzwiami do jej kabiny. Hanna rozpoznała jego głos. Spojrzała na niego przez uchylone drzwi. To był Lucas, kelner z Rive Gauche. Widziała jego profil i kosmyk długich blond włosów. Na klapie marynarki miał przypinkę z napisem: ROSEWOOD DO BOJU! — Skąd wiedziałeś, że to ja? — Widziałem, jak tu wchodzisz - odpowiedział. — Wiesz, że to męska łazienka? Hanna tylko jęknęła. Zdjęła mokrą marynarkę, wyszła z kabiny, podeszła do umywalki i przycisnęła podajnik do mydła. Poczuła sztuczny, migdałowy zapach, którego nienawidziła. Lucas spojrzał na Starą Latrynę. — Znowu wybuchła? — Tak — powiedziała Hanna i poczuła, że przestaje panować nad emocjami. Schyliła się nad umywalką, do której spadały jej łzy. I^ucas stał obok, a po chwili położył dłoń na jej plecach. Hanna poczuła, że cały się trzęsie. — To tylko Stara Latryna. Wybucha co godzinę. Przecież wiesz. — Nie o to chodzi — Hanna urwała kawałek twardego papierowego ręcznika i wytarła nos. - Moja najlepsza przyjaciółka mnie nienawidzi. I chce sprawić, żeby wszyscy mnie znienawidzili. — Co? To niemożliwe. Chyba przesadzasz. — To prawda! — Wysoki głos Hanny odbijał się echem po wykafelkowanych ścianach łazienki. — Mona zaprzyjaźniła się teraz z dziewczynami, którymi kiedyś gardziłyśmy, i plotkuje za moimi plecami, bo nie zdążyłam na

naszą rocznicę, a samolot napisał na niebie „Niech tyje Mona!" zamiast „Niech żyje Mona!", a ona zabroniła mi przyjść na swoje urodziny, niby tak się zachowuje najlepsza przyjaciółka!? Wyrzuciła z siebie to jedno długie zdanie na jednym oddechu. Nawet się nie zastanawiała, gdzie właśnie się znajduje i z kim rozmawia. Kiedy skończyła, spojrzała na Lucasa i wkurzyła się, że on wciąż stoi i słucha. Lucas był tak wysoki, że prawie sięgał głową sufitu. — Mogę zacząć opowiadać o niej niestworzone historie. Że złapała kiłę albo że je kozy z nosa, jak nikt nie patrzy? Serce Hanny zmiękło. To było obrzydliwe... ale i zabawne... i miłe z jego strony. — Dobra. — Umowa stoi. - Lucas miał poważny wyraz twarzy. W ohydnym, zielonkawym świetle jego twarz wydała jej się nawet ładna. - Ale, ale! Wiem, co możemy zrobić, żeby poprawić ci humor. Hanna popatrzyła na niego z niedowierzaniem. Czyżby wydawało mu się, że został jej przyjacielem tylko dlatego, iż wpadł na nią w łazience? Zarazem była jednak ciekawa, co powie. -Co? — Nie powiem. To tajemnica. Przyjadę po ciebie jutro wieczorem. Hanna rzuciła mu ostrzegawcze spojrzenie. — Zapraszasz mnie na r a n d k ę ? Lucas podniósł w górę obie ręce, jakby się poddawał. — Wykluczone. Jesteśmy tylko kolegami. Hanna tak bardzo potrzebowała teraz przyjaciela. Z a b a r d z o .

— W porządku — zgodziła się szeptem, bo nie miała siły się z nim kłócić. Westchnęła i wyszła z łazienki, zaraz miała się zacząć lekcja. Poczuła dziwną ulgę. Kiedy dotarła pod salę, chciała włożyć marynarkę, lecz poczuła, że ma coś na plecach. Oderwała zmiętą kartkę z napisem: „Błagam o litość", wykonanym odręcznym, koślawym pismem. Rozejrzała się, ale nikt nie zwracał na nią uwagi. Jak długo miała to na plecach? Kto to zrobił? To mógł być każdy. W czasie ćwiczeń przeciwpożarowych otaczał ją tłum. Wszyscy wyszli z klas. Hanna obróciła kartkę. Na drugiej stronie zobaczyła list napisany na maszynie. Poczuła skurcz żołądka. Hanno, pamiętasz, jak spotkałaś Monę przy wyjściu z kliniki chirurgii plastycznej? Zrobita sobie liposukcję! Ale ciii! Jakby co, ja nic o tym nie wiem. A.

20 ŻYCIE NAŚLADUJE SZTUKĘ W czwartek po południu w czasie obiadu Aria poszła do tej części szkolnego budynku, gdzie swoje biura mieli nauczyciele. Często przyjmowali uczniów w porze obiadowej. Zatrzymała się przed zamkniętymi drzwiami do gabinetu Ezry. Pokój zmienił się bardzo od początku roku. Ezra wywiesił na drzwiach białą tablicę, na której uczniowie mogli przyklejać informacje. „Panie Fitz, chciałabym porozmawiać na temat mojej pracy o Fitzgeraldzie. Przyjdę po zajęciach. Kelly". Na dole kartki widniał cytat z Hamleta: „A on, przeklęty, uśmiechnięty łotr!"1. Poniżej wisiał żart rysunkowy wycięty z gazety, przedstawiający psa leżącego na kozetce u psychoanalityka. Na klamce wisiała wywieszka z hotelu z napisem: „Proszę posprzątać pokój".

1W. Szekspir, Hamlet, [w:] tegoż, Romeo i Julia, Hamlet, Makbet, tłum. S. Barańczak, Kraków 2008, s. 233.

Aria zapukała. — Proszę — odpowiedział głos ze środka. Myślała, że Ezra rozmawia z jakimś uczniem. Słyszała, że w czasie przerwy obiadowej do jego gabinetu przychodziły prawdziwe tłumy. Ale siedział przy biurku sam. Przed nim stało opakowanie z McDonalda, a wokół roznosił się zapach smażonego kurczaka. — Aria! — wykrzyknął Ezra, unosząc brew. — Co za niespodzianka! Siadaj. Zajęła miejsce na wytartej tweedowej kanapie, takiej samej, jaka stała w biurze dyrektora. Wskazała na jego biurko. — Happy Meal z McDonalda? — Kolekcjonuję zabawki — uśmiechnął się nieśmiało Ezra i pokazał jej samochód z jakiegoś filmu dla dzieci. — Kurczaka? — przesunął pudełko w jej stronę. — Mam sos barbecue. Aria machnęła dłonią. — Nie jadam mięsa. — Prawda! — Ezra włożył do ust frytkę. Ich spojrzenia się spotkały. — Zapomniałem. Aria poczuła falę dziwnego uczucia, mieszankę radości i zażenowania. Ezra odwrócił wzrok, bo pewnie też się tak czuł. Spojrzała na jego biurko, zawalone papierami. Stał na nim również szklany ogród i masa książek. Ezra wytarł usta serwetką, nie zwracając uwagi na wyraz twarzy Arii. — Z czym przychodzisz? Aria oparła łokieć na kanapie. — Chciałam zapytać, czy mogę oddać później pracę na temat Szkarłatnej litery. Mamy ją napisać na jutro. Odstawił na bok puszkę z colą. — Naprawdę? To dziwne. Nigdy się nie spóźniasz.

- Wiem — powiedziała skruszona. Nie potrafiła się skoncentrować w domu Ackardów. Po pierwsze, było tam za cicho. Aria przyzwyczaiła się do nauki wśród dźwięków muzyki, telewizji i rozmów Mike'a, który bezustannie gadał przez telefon. Po drugie, trudno się skoncentrować, gdy ma się poczucie, że ktoś cię ciągle obserwuje. - Ale będę gotowa po weekendzie. - Założyła włosy za uszy. - Obiecuję, że to się nie powtórzy. - Dobrze. Nie podoba ci się książka? Czy jeszcze nie zaczęłaś czytać? - Skończyłam dzisiaj. Ale bardzo mi się nie spodobała. Nie cierpię Hester Prynne. - Czemu? Aria poprawiła sprzączkę przy zamszowym bucie. - Myśli, że mąż zaginął na morzu, i wdaje się w romans — wymamrotała. Ezra oparł się na łokciu i wyglądał na rozbawionego. - Ale jej mąż też nie należy do najbardziej wspaniałomyślnych ludzi. Dlatego to takie skomplikowane. Aria patrzyła na książki stłoczone na regale Ezry. Wojna i pokój. Zbrodnia i kara. Bogata kolekcja poezji e.e. cum-mingsa, Rilkego i Przy drzwiach zamkniętych, w dwóch egzemplarzach. Zauważyła też tom opowiadań Edgara Allana Poe, których nie znał Sean. Wszystkie książki były pomięte i zużyte, jakby ktoś czytał je wielokrotnie. - Nie mogłam wybaczyć Hester tego, co zrobiła - powiedziała cicho Aria. Zdradziła męża. - Ale powinniśmy jej współczuć, musi przecież walczyć o swoje, a społeczeństwo ją odrzuca. Ona walczy o swoją tożsamość, bo inni chcą jej narzucić określoną rolę.

— Po prostu jej nienawidzę. Chyba mi wolno? — rzuciła Aria. — I nigdy jej nie wybaczę! Zakryła twarz dłońmi. Po policzkach popłynęły jej łzy. Kiedy zamknęła oczy, zobaczyła Byrona i Meredith jako kochanków z książki, a Ellę w roli pałającego chęcią odwetu, oszukanego męża. Jeśli jednak życie naprawdę naśladowało sztukę, Byron i Meredith powinni cierpieć. Oni — a nie Aria. Zeszłego wieczoru zadzwoniła do domu, ale kiedy tylko Ella usłyszała jej głos, odłożyła słuchawkę. Gdy pomachała Mike'owi pod szkołą, odwrócił się na pięcie i wszedł z powrotem do budynku. Nikt nie stanął po jej stronie. — W porządku — powiedział cicho Ezra, kiedy zobaczył łzy w oczach Arii. — Po prostu książka ci się nie podobała. — Przepraszam. Ja tylko... Poczuła, jak ciepłe łzy spadają jej na dłonie. Słyszała szum komputera i neonowej lampy. Ze szkolnego podwórka dochodziły radosne krzyki dzieci, które właśnie wyszły na przerwę. — Chcesz o czymś porozmawiać? — zapytał Ezra. Aria wytarła oczy rękawem. Wzięła w palce poluzowany guzik w poduszce leżącej na kanapie. — Mój ojciec miał romans ze swoją studentką trzy lata temu — wypaliła. — Jest profesorem na Hollis. Wiedziałam o tym od dawna, ale on prosił mnie, żebym nie mówiła mamie. Teraz znowu wrócił do tej studentki... a mama się dowiedziała. Nienawidzi mnie za to, że wiedziałam od tak dawna... a tata odszedł. — Jezu — wyszeptał Ezra. — To wszystko stało się teraz? — Tak, kilka tygodni temu. — Boże — Ezra spojrzał na belki na suficie. — Twój tata nie postąpił chyba najmądrzej. Zresztą twoja mama też.

Aria wzruszyła ramionami. Znowu zaczął jej się trząść podbródek. - Nie powinnam była tego tak długo ukrywać przed mamą. Ale co miałam zrobić? - To nie twoja wina — pocieszał ją Ezra. Wstał, stanął przed biurkiem, odsunął kilka papierów na bok i usiadł na krawędzi. - Opowiem ci historię, której nikomu wcześniej nie opowiadałem. Gdy byłem w liceum przyłapałem moją mamę, całującą się ze swoim lekarzem. Chorowała na raka, a tata podróżował. Poprosiła mnie, żebym ją woził na chemioterapię. Kiedyś czekając na nią, musiałem pójść do łazienki. Gdy wracałem, zajrzałem do gabinetu przez otwarte drzwi. Nie wiem dlaczego. Zobaczyłem ich, jak się całują. Aria wstrzymała oddech. - I co zrobiłeś? - Udawałem, że o niczym nie wiem. Mama nigdy się o tym nie dowiedziała. Wyszła po dwudziestu minutach, z uniesioną głową, pewna siebie, bardzo się spieszyła. Chciałem o tym porozmawiać, ale jednocześnie nie potrafiłem się na to zdobyć. - Pokręcił głową. - Ten lekarz nazywał się Poole. Nigdy już nie potrafiłem normalnie na niego patrzeć. - Mówiłeś, że rodzice się rozwiedli. - Aria przypomniała sobie dawną rozmowę w mieszkaniu Ezry. — Twoja mama odeszła z doktorem Poolem? - Nie - Ezra sięgnął po udko kurczaka. - Rozwiedli się kilka lat później. Doktor Poole zniknął z życia mamy, gdy ją wyleczono. - Boże — Aria nie wiedziała, co powiedzieć.

— Fatalna sprawa. — Ezra podniósł w palcach kamyczek ze szklanego ogrodu. — Zawsze uważałem, że nie ma lepszej pary niż moi rodzice. Nie sądziłem, że mogą mieć problemy. W jednej chwili moja wiara w związki międzyludzkie legła w gruzach. — Moja też — powiedziała ponuro Aria, dotykając czubkiem buta stosu papierów leżących na podłodze. — Też mi się kiedyś wydawało, że rodzice są z sobą szczęśliwi. — To nie twoja wina. Tego się właśnie nauczyłem. To ich sprawa. Niestety, ty musisz sobie z tym poradzić. Ale dzięki temu nabiera się siły. Aria jęknęła i oparła głowę na sofie. — Nie lubię słuchać takich mądrości. Ze cierpienie uszlachetnia, nawet jeśli wali się całe życie. Ezra zachichotał. — Ja też tego nienawidzę. Aria zamknęła oczy. Czuła się dziwnie, jednocześnie odczuwała ulgę i napięcie. Od dawna chciała porozmawiać o swoich problemach z kimś, kto by ją zrozumiał. Miała ochotę pocałować Ezrę za to, że miał tak samo pokopane życie rodzinne. A może chciała go pocałować... bo to Ezra. Ezra spojrzał jej w oczy. Aria dostrzegła swoje odbicie w jego źrenicach. Ezra popchnął samochodzik z Happy Meal, który przejechał przez biurko i spadł na kolana Arii. Uśmiechnął się. — Masz dziewczynę w Nowym Jorku?—wypaliła nagle Aria. Ezra zmarszczył czoło. — Dziewczynę? — Zamrugał. — Miałem. Ale rozstaliśmy się w lecie. -Och.

— Dlaczego pytasz? — Słyszałam takie plotki. I... zastanawiałam się, jaka była. W oczach Ezry pojawił się diabelski ognik, lecz szybko zgasł. Otworzył usta, jakby chciał coś powiedzieć. Ale zaraz je zamknął. — Co? — zapytała Aria. — Nie powinienem. - C o ? — Po prostu... - Spoglądał na nią badawczo. - Nie mogła się z tobą równać. Aria poczuła falę ciepła. Powoli, nie spuszczając z niej oczu, Ezra wstał. Aria przesunęła się na sam skraj kanapy. Czas się zatrzymał. Nagle Ezra nachylił się, chwycił Arię w ramiona i przyciągnął do siebie. Ich usta się spotkały. Obejmowała jego głowę, a on przesuwał dłonie po jej plecach. Oderwali się od siebie i wymienili spojrzenia, a potem znowu wtulili się w siebie. Ezra tak pięknie pachniał, mieszanką szamponu, mięty, herbaty i czegoś jeszcze... czegoś charakterystycznego. Aria nigdy z nikim tak się nie całowała. Nawet z Seanem. Nagle stanął jej przed oczami Sean. Sean, w którego mogła się wtulić, kiedy oglądali razem serial w telewizji. Sean, który całował ją przed lekcją biologii, uspokajając przed sekcją żaby, którą mieli zrobić. Sean, który w czasie kolacji trzymał ją za rękę. Sean był jej c h ł o p a k i e m . Aria odskoczyła od Ezry. — Muszę lecieć. Lał się z niej pot, jakby ktoś włączył dodatkowe ogrzewanie. Zebrała swoje rzeczy. Serce jej waliło. Miała zaróżowione policzki. - Dzięki za odroczenie terminu - wyjąkała i wyszła.

W korytarzu wzięła kilka głębokich oddechów. Zauważyła kogoś za rogiem, na końcu korytarza. Zamarła. K t o ś i c h w i d z i a ł . Dostrzegła coś na drzwiach do gabinetu Ezry i zmrużyła oczy. Ktoś wymazał wszystkie wiadomości na tablicy i napisał coś odblaskowym różowym flamastrem. Uważaj, kochanie! Obserwuję cię! A. Pod spodem małymi literami dopisano: I jeszcze druga podpowiedź: Wszystkie znałyście każdy kąt na jej podwórku. Ale tylko jedna z was mogta tam wejść w każdej chwili. Aria szybko starła napis rękawem. Szczególnie mocno ścierała ostatnią literę — A.

21 JAK SIĘ PISZE: JASNA CHOLERA"? W czwartek wieczorem Spencer zasiadła na wyściełanym czerwonym pluszem krześle w restauracji klubowej i patrzyła przez olbrzymie okno. Na polu golfowym kilku starszych panów w swetrach i lnianych spodniach próbowało dokończyć grę przed zachodem słońca. Na tarasie goście rozkoszowali się ostatnimi ciepłymi dniami w roku. Pili dżin z tonikiem i zajadali krewetki i bruschetty. Państwo Hastings sączyli martini i spoglądali na siebie. - Chciałabym wznieść toast. - Pani Hastings odsunęła włosy za uszy. Na jej palcu w promieniach zachodzącego słońca połyskiwał trzykaratowy brylant. Rodzice Spencer zawsze wznosili jakiś toast, nawet gdy pili wodę. Pani Hastings uniosła w górę kieliszek. - Za to, że Spencer weszła do finału Złotej Orchidei. - I że pisali o niej na pierwszej stronie „Gońca" - dodał pan Hastings.

Spencer bez większego entuzjazmu podniosła kieliszek i stuknęła nim o kieliszki rodziców. Nie chciała tu być. Chciała być w domu, bezpieczna. Nie mogła się otrząsnąć po porannej rozmowie z doktor Evans. Ta dziwna wizja -zapomniana kłótnia z Ali tej nocy, kiedy zaginęła - nie dawała jej spokoju. Czemu wymazała ją z pamięci? Co jeszcze przeoczyła? Czy widziała zabójcę Ali? - Gratuluję, Spencer - mama wyrwała ją z zamyślenia. - Mam nadzieję, że wygrasz. - Dzięki - wymamrotała Spencer. Złożyła swoją serwetkę w wachlarzyk. Potem to samo zrobiła z wszystkimi serwetkami leżącymi na stole. - Denerwujesz się czymś? - Mama skinęła w stronę serwetki w rękach Spencer, która natychmiast przestała ją składać. - Nie - odpowiedziała. Kiedy tylko zamknęła oczy, w jej myślach pojawiało się znowu tamto wspomnienie. Teraz wszystko było jasne. Czuła zapach wiciokrzewu rosnącego tuż obok domku, czuła lekki letni wiatr, widziała, jak robaczki świętojańskie fruwają wokół, zakreślając w powietrzu dziwne wzory. Ale to wszystko było tylko złudzeniem. Kiedy podniosła wzrok, rodzice przyglądali jej się badawczo, jakby zadali jej właśnie jakieś pytanie. Po raz pierwszy w życiu zapragnęła, żeby Melissa ściągnęła uwagę na siebie. - To z powodu wizyt u lekarza? - zapytała szeptem mama. Spencer nie mogła powstrzymać uśmiechu. Mama nazywała doktor Evans „lekarką", a me „terapeutką". - Nie, wszystko w porządku.

— Te wizyty... — tata szukał właściwych słów — pomagają ci? Spencer bawiła się widelcem. Na końcu języka miała: „A jak rozumiesz słowo: pomagać?". Zanim jednak odpowiedziała, do stolika podszedł kelner. Od lat obsługiwał ich ten sam niewysoki łysiejący mężczyzna mówiący głosem Kubusia Puchatka. — Witam państwa — Puchatek uścisnął dłoń panu Ha-stingsowi. — Spencer, ślicznie wyglądasz. — Dziękuję — rzuciła Spencer, choć wcale nie czuła się śliczna. Nie umyła włosów po treningu, a kiedy ostatni raz spojrzała do lustra, miała szeroko otwarte, przerażone oczy. Nie mogła spokojnie usiedzieć i cały czas wydawało jej się, że ktoś ją obserwuje. — Jak się państwo dziś miewają? — zapytał Puchatek. Rozłożył serwetki poukładane przez Spencer i położył wszystkim na kolanach. — Jakaś specjalna okazja? — Właściwie tak — powiedziała z dumą pani Hastings. — Spencer weszła do finału konkursu o Złotą Orchideę. To ważna nagroda dla młodych naukowców. — Mamo — syknęła Spencer. Nie znosiła, gdy mama na prawo i lewo opowiadała o jej sukcesach. Szczególnie że tym razem nie zasłużyła na pochwały. — To cudownie! — ucieszył się Puchatek. — Jak dobrze usłyszeć czasem wspaniałą wiadomość! — Nachylił się nad stolikiem. — Kilku naszych gości widziało podobno tego podglądacza, o którym wszyscy mówią. Ktoś twierdzi nawet, że widział go wczoraj w okolicy klubu.

— To było kiedyś takie spokojne miasteczko — zadumała się pani Hastings i spojrzała z troską na męża. — Wiesz, mogłabym przysiąc, że kiedy czekałam na Spencer pod gabinetem w poniedziałek, ktoś się na mnie gapił. Spencer poczuła pulsowanie w skroniach. — A wiesz kto? — Nie — pani Hastings wzruszyła ramionami. — Niektórzy twierdzą, że to mężczyzna. Inni, że kobieta — powiedział Puchatek. Wszyscy cmoknęli i pokręcili głowami. Puchatek przyjął zamówienie. Spencer miała ochotę na tuńczyka. Od kiedy przestała zamawiać dania z menu dla dzieci, zawsze go jadła. Gdy kelner się oddalił, Spencer rozejrzała się dookoła. Sala restauracyjna urządzona była w stylu marynistycznym. Przy stolikach stały krzesła z bambusa, tu i ówdzie umieszczono prawdziwe boje i popiersia z brązu. Na przeciwległej ścianie namalowano ocean z wielką ośmiornicą, orką i mężczyzną z rybim ogonem, o falistych blond włosach i wydatnym nosie. Kiedy przychodziła tu z Ali i pozostałymi dziewczynami w szóstej czy siódmej klasie, zawsze świętowały jakieś ważne wydarzenie. Uwielbiały siadać pod tym malowidłem. Kiedyś spotkały tu Monę Vanderwaal i Chassey Bledsoe. Ali kazała Monie i Chassey pocałować z języczkiem namalowanego mężczyznę syrenę. Płakały ze wstydu, kiedy wsadzały język do namalowanych na ścianie ust. „Ali potrafiła być naprawdę złośliwa", pomyślała Spencer. Znowu powróciło tamto wspomnienie. Przed oczami stanęła jej Ali. Znowu do niej mówiła. Dlaczego Spencer tak się wkurzyła? Wtedy myślała, że Ali powie Melissie o niej i lanie. To dlatego? Czy to prawda, co doktor Evans

mówiła o ludziach, którzy nieświadomie wymazywali swoje wspomnienia? Czy Spencer już się to przydarzyło? - Mamo - zapytała z zaciekawieniem Spencer -czy zdarzył mi się kiedyś zanik pamięci? Tymczasowa amnezja? Mama zatrzymała w powietrzu rękę z kieliszkiem. - Cz-czemu pytasz? Spencer poczuła skurcz w karku. Mama miała wypisane na twarzy zakłopotanie, jakby chciała powiedzieć: „Nie chcę przez to przechodzić". Tak samo wyglądała, kiedy jej brat Daniel, wujek Spencer, upił się na przyjęciu i wyjawił wszem wobec kilka głęboko tajonych rodzinnych sekretów. Dzięki temu Spencer dowiedziała się, że babcia była uzależniona od morfiny, a ciocia Penelope oddała do adopcji dziecko, gdy miała siedemnaście lat. - Czyli zdarzyło mi się coś takiego? Mama dotknęła brzegu talerza koniuszkiem palca. - Miałaś siedem lat. Jak byłaś chora na grypę. Na szyi mamy pulsowały nabrzmiałe żyły, jakby wstrzymywała siłą oddech. A to oznaczało, że nie mówi całej prawdy. - M a m o . Mama chwyciła kieliszek martini. - To nic ważnego. - Veronico, powiedz jej - nalegał tata. - Jakoś sobie z tym poradzi. Pani Hastings wzięła głęboki oddech. - Kiedyś zabrałam ciebie i Melissę do Instytutu Franklina. Tak bardzo chciałyście obejrzeć tę wystawę na temat kardiologii. Pamiętasz? - Jasne — powiedziała Spencer.

W Instytucie Franklina na trzech tysiącach metrów kwadratowych zbudowano ogromny model serca, z żyłami grubości ludzkiego ramienia. Można było wejść do środka serca, które biło tak głośno, że zagłuszało wszystkie inne dźwięki. — Wracałyśmy do samochodu - mówiła dalej mama ze wzrokiem wbitym w podłogę. Nagle jak spod ziemi wyrósł przed nami jakiś człowiek. — Mama chwyciła tatę za rękę. Mieli bardzo poważny wyraz twarzy. — Groził mi... pistoletem. Chciał pieniędzy. Spencer otworzyła szeroko oczy. — Co takiego? — Kazał nam się położyć na brzuchu na chodniku -pani Hastings trzęsła się dolna warga. — Nie myślałam w ogóle o portfelu, ale umierałam ze strachu o was dwie. Zaczęłyście płakać. Ty pytałaś, czy umrzemy. Spencer zacisnęła w dłoni serwetkę. Nie pamiętała tego wydarzenia. — Powiedział, że mogę wstać dopiero wtedy, kiedy policzę do stu - mówiła dalej mama. Gdy odszedł, pobiegłyśmy do samochodu i pojechałyśmy do domu. Pamiętam, że jechałam o wiele za szybko, przekroczyłam dozwoloną prędkość. Aż dziw, że mnie nie zatrzymano. Zamilkła i napiła się martini. W kuchni ktoś rozbił kilka talerzy i wszyscy goście spojrzeli w tę samą stronę. Ale pani Hastings wydawała się niczego nie słyszeć. — Jak wróciłyśmy do domu, dostałaś strasznej gorączki — opowiadała dalej. — Nagle. Zawieźliśmy cię na pogotowie. Baliśmy się, że to zapalenie opon mózgowych, bo w mieście ktoś na to wtedy chorował. Gdy czekaliśmy na

wyniki badań, musieliśmy stale być w domu, na wypadek gdyby trzeba cię było natychmiast zawieźć do szpitala. Przegapiliśmy przez to konkurs ortograficzny, w którym brała udział Melissa. A tak się do niego przygotowywała. To akurat Spencer pamiętała bardzo dobrze. Często z Melissą ćwiczyły ortografię. Spencer zadawała Melissie słowa, które ta miała przeliterować. Wtedy jeszcze bardzo się lubiły. Jednak Spencer wydawało się, że Melissa zrezygnowała z udziału w konkursie, bo miała w tym samym dniu mecz hokeja. - Melissa pojechała na ten konkurs? - zapytała Spencer. - Tak, ale z rodziną Yolandy. Pamiętasz jej przyjaciółkę Yolandę? Razem brały udział w konkursach wiedzy. Spencer zmarszczyła brwi. - Yolanda Hensler? -Tak. - Melissa nigdy się z nią... Spencer ugryzła się w język. Już miała powiedzieć, że Melissa nigdy nie przyjaźniła się z Yolandą. Yolanda w obecności rodziców udawała słodką idiotkę, ale gdy zostawała z rówieśnikami, terroryzowała wszystkich. Kiedyś zmusiła Melissę, żeby zadawała jej przykładowe pytania z listy, choć Melissa milion razy mówiła jej, że musi iść do ubikacji. W końcu Melissa posikała się w majtki, mocząc kołdrę Yolandy. - Po tygodniu gorączka ustąpiła - mówiła mama. -Jednak kiedy odzyskałaś przytomność, niczego nie pamiętałaś. Zachowałaś wspomnienia o wycieczce do Instytutu, o wchodzeniu do wnętrza serca, ale jak zapytałam cię o tego łotra, nie wiedziałaś, o kim mowa. Nie pamiętałaś

też pogotowia, badań, choroby. Po prostu... wymazałaś te wspomnienia. Obserwowaliśmy cię przez całe lato. Baliśmy się, że znowu zachorujesz. Nie pojechałam przez to z Melissą na obóz kajakowy do Kolorado i na jej recital fortepianowy do Nowego Jorku. Na szczęście zrozumiała i wybaczyła mi. Serce Spencer biło w zawrotnym tempie. - Czemu nikt mi o tym wcześniej nie powiedział? Mama spojrzała na tatę. - To wszystko było takie dziwne. Baliśmy się, że jak się dowiesz, że nie pamiętasz wydarzeń całego tygodnia, to się załamiesz. Wtedy tak łatwo było cię zranić. Spencer chwyciła brzeg stołu. Miała ochotę powiedzieć rodzicom: „Może wymazałam z pamięci więcej niż jeden tydzień mojego życia. A jeśli straciłam pamięć więcej razy?". Zamknęła oczy. Słyszała tylko ten t r z a s k , który powracał w jej wspomnieniach. Może straciła pamięć tuż przed zniknięciem Ali? I zupełnie wyparła z pamięci tamten wieczór? Kiedy Puchatek postawił przed nimi parujące talerze, Spencer cała się trzęsła. Mama przekrzywiła głowę. - Spencer, co się dzieje? - Spojrzała na ojca. - A mówiłam, żeby jej o tym nie opowiadać. - Spencer? - Pan Hastings machnął dłonią przed oczami córki. — Wszystko okej? Spencer zdrętwiały ręce i nogi, jakby ktoś zrobił jej zastrzyk paraliżujący. - Boję się. - Boisz się? — powtórzył ojciec i nachylił się do niej. — Czego?

Spencer zamrugała. Znowu poczuła się jak we śnie, jakby chciała coś powiedzieć, ale zamiast słów z jej ust wydobywały się jakieś popękane skorupy. Albo robaki. Albo kłęby fioletowego dymu. Zasłoniła usta dłonią. Nagle zdała sobie sprawę, kogo tak naprawdę się boi. Siebie.

22 ROSEWOOD NAJPIĘKNIEJ WYGLĄDA Z LOTU PTAKA W piątek rano Hanna wysiadła z kasztanowego volkswagena jetty należącego do Lucasa. Słońce ledwo wstało, gdy zatrzymali się na parkingu tuż przy parku Ridley Creek. - To ma być ta wielka niespodzianka, która poprawi mi humor? Rozejrzała się wokół. Otaczały ich drzewa, wśród których wiły się ścieżki. Obok nich przebiegło kilka dziewczyn w strojach do joggingu. Potem minęło ich paru chłopaków na rowerach w kolorowych szortach z lycry. Hanna poczuła się jak leniwy tłuścioch. Wszyscy ci ludzie spalali mnóstwo kalorii jeszcze przed szóstą rano. I pewnie me musieli zmuszać się do wymiotów po zjedzeniu paczki krakersów o smaku serowym. - Nie mogę zdradzić szczegółów - odparł Lucas - bo zepsułbym niespodziankę.

Hanna jęknęła. W powietrzu pachniało palonymi liśćmi, co zawsze trochę ją przerażało. Kiedy szła po żwirze, wydawało jej się, że słyszy, jak ktoś parska śmiechem. Obejrzała się za siebie. — Coś nie tak? - zapytał Lucas, który szedł tuż obok. Hanna pokazała dłonią na drzewa. — Widziałeś? Lucas przysłonił dłonią oczy. — Boisz się podglądacza? — Tak jakby. Opanował ją lęk. Kiedy jechali tu w półmroku, wydawało jej się, że śledzi ich jakiś samochód. A.? Hanna przez cały czas myślała o wiadomości z wczoraj, że Mona zrobiła sobie w klinice operację plastyczną. Zresztą miało to sens. Mona nigdy nie odsłaniała zbyt wiele ciała, choć była znacznie szczuplejsza od Hanny. Ale operacja plastyczna? No może sztuczne piersi... Cała reszta to już żenada. Operacji poddawały się dziewczyny, które miały złe geny i brakowało im silnej woli, by nadać ciału pożądany kształt. Gdyby Hanna rozpowiedziała tę plotkę, popularność Mony gwałtownie by spadła. Hanna zrobiłaby to każdej dziewczynie... ale Monie? To co innego. — Nic nam tu nie grozi ~ Lucas dodał jej otuchy, kiedy kroczyli wysypaną żwirem ścieżką. - Podglądacz nachodzi ludzi w domach. Hanna przetarła nerwowo oczy. Przynajmniej nie musiała się martwić, że rozmaże sobie tusz do rzęs. Prawie w ogóle się nie umalowała. Miała na sobie tylko dresy i szarą bluzę z kapturem, w której uprawiała jogging. Chciała w ten sposób dać jednoznacznie do zrozumienia, że to poranne spotkanie nie ma nic wspólnego z klasyczną randką.

Kiedy Lucas stanął w drzwiach jej domu, Hanna z ulgą zauważyła, że ma na sobie wytarte dżinsy, byle jaki T-shirt i podobną bluzę z kapturem. Gdy szli do samochodu, wskoczył na kupkę liści i rozkopał ją jak jej miniaturowy pinczer Dot. Właściwie uroczo wtedy wyglądał. To jednak nie znaczy, że wydawał jej się przystojny. Weszli na łąkę i Lucas spojrzał na Hannę. — Gotowa na niespodziankę? — Oby to było coś naprawdę niesamowitego — Hanna przewróciła oczami. — W tej chwili mogłam jeszcze leżeć w łóżku. Lucas poprowadził ją pośród drzew. Na łące leżał rozpostarty, jeszcze nienapompowany balon w kolorach tęczy. Kosz nieco się przekrzywił. Stało wokół niego kilka osób, a wielkie wentylatory pompowały weń powietrze. — Tadam! — zawołał Lucas. — Okej — Hanna osłoniła oczy dłonią. — Mam oglądać pompowanie balonu? Wiedziała, że to spotkanie skończy się katastrofą. Lucas to taka oferma. — Niezupełnie — Lucas wyprężył się dumnie. — Polecisz nim. — Co!? — zakrzyknęła Hanna. — Sama? Lucas pokręcił głową. — Polecę z tobą. — Ruszył w kierunku balonu. — Mam licencję na latanie balonem. Uczę się też latać samolotem. — Podniósł w górę termos z nierdzewnej stali. — Zrobiłem dla nas koktajl. Pierwszy raz w życiu użyłem robota kuchennego. Właściwie pierwszy raz w życiu wszedłem do kuchni. Jesteś ze mnie dumna?

Hanna uśmiechnęła się. Sean zawsze dla niej gotował, ale wcale nie brała tego za wyraz troski. Czuła się przy nim jak niezdara. Podobało jej się to, że Lucas był takim dzieckiem. — Jestem dumna - przyznała. — Jasne, polecę z tobą tym czymś. Kiedy balon został napompowany, weszli do kosza, a Lucas włączył palnik, żeby podgrzać powietrze w środku. W ciągu kilku sekund zaczęli unosić się w górę. Hanna ze zdziwieniem zauważyła, że nie robi jej się niedobrze, choć czasem zdarzało jej się to w czasie jazdy windą. Spojrzała w dół. Ludzie, którzy pomagali w pompowaniu balonu, byli teraz tylko małymi kropkami w trawie. Zobaczyła auto Lucasa na parkingu... a potem strumień, ścieżki dla spacerowiczów i autostradę. — To wieża w Hollis! — wykrzyknęła podekscytowana, wskazując na budynek majaczący w oddali. — Super, prawda? — uśmiechnął się Lucas. — Tak — przyznała Hanna. W górze było tak przyjemnie i spokojnie. Nie słychać było ruchu ulicznego, irytującego ćwierkania ptaków, tylko szum wiatru. A co najważniejsze, nie było tu A. Hanna czuła się wolna. Jakaś część niej chciała odlecieć w dal, jak czarnoksiężnik z Oz. Przelecieli ponad starą częścią Hollis, gdzie stały wiktoriańskie domy, a trawników od dawna nie koszono. Na parkingu przed centrum handlowym było tylko kilka samochodów. Hanna uśmiechnęła się, kiedy przelatywali nad szkołą z internatem dla kwakrów. Przed budynkiem stała jakaś awangardowa rzeźba, którą nieoficjalnie nazwano Penisem Williama Penna.

Przelecieli nad domem Alison DiLaurentis. Z góry wyglądał jak naj zwyczaj niej szy dom na świecie. Obok niego stał dom Spencer, z młynem, stajnią, małym domkiem gościnnym i basenem. Nieco dalej usytuowany był dom Mony, piękna willa z czerwonej cegły z garażem, granicząca z wiśniowym sadem. Tuż po remoncie napisały na dachu jasną farbą HM + MV = Wielka Przyjaźń. Nie wiedziały, jak to wygląda z góry. Sięgnęła po telefon, żeby napisać do Mony. Wtedy przypomniała sobie, że już nie są przyjaciółkami. Westchnęła. — Wszystko w porządku? — zapytał Lucas. Odwróciła wzrok. — Tak, w porządku. Lucas zmarszczył brwi. — Należę do Klubu Zjawisk Nadprzyrodzonych. Ćwiczymy czytanie w myślach. Na pewno to z ciebie wyciągnę. — Zamknął oczy i przycisnął skronie palcami. — Jest ci smutno... bo nie idziesz na urodziny Mony. Hanna powstrzymała się, żeby nie parsknąć śmiechem. Głupi by się domyślił. Lucas wpadł na nią w łazience zaraz po jej ostatnim spotkaniu z Moną. Otworzyła termos. — Dlaczego należysz do wszystkich klubów i kółek zainteresowań w Rosewood? Pod tym względem Lucasa można było uznać za gorszą wersję Spencer. Lucas otworzył oczy. Miały taki jasny, błękitny kolor, jakby ktoś pomalował je kredką. — Nie lubię się nudzić. Jak nic nie robię, to zaczynam myśleć. — O czym?

Twarz Lucasa nagle stężała. — Mój starszy brat próbował w zeszłym roku popełnić samobójstwo. Hanna otworzyła szeroko oczy. — Cierpi na chorobę dwubiegunową. Odstawił leki... i coś mu strzeliło do głowy. Zażył całe opakowanie aspiryny. Znalazłem go nieprzytomnego na podłodze. Teraz jest w szpitalu psychiatrycznym. Musi stale brać leki i już nie jest tą samą osobą... — Chodził do naszego liceum? — zapytała Hanna. — Tak, ale jest ode mnie o sześć lat starszy. Pewnie go nie pamiętasz. — Boże, nie miałam pojęcia — wyszeptała Hanna. — Straszna historia. Lucas wzruszył ramionami. — Większość ludzi pewnie siedziałaby w pokoju i piła wódkę. Ja wolę mieć pełne ręce roboty. Hanna założyła ręce na piersiach. — Ja zachowuję zdrowe zmysły dzięki temu, że jem tonę serowych czipsów, a potem wymiotuję. Zasłoniła usta. Nie do wiary, że właśnie to powiedziała. Lucas uniósł brew. — Czipsy serowe? — Tak — Hanna wbiła wzrok w dno kosza. Lucas nie wiedział, co zrobić z rękami. Miał silne, ładnie ukształtowane ramiona. Pewnie potrafiłby zrobić doskonały masaż. Nagle Hanna zapragnęła go dotknąć. — Moja kuzynka też na to chorowała — powiedział cicho Lucas. — Ale wyzdrowiała. — Jak się teraz czuje? — Jest szczęśliwa. Przeprowadziła się.

Hanna spojrzała na krajobraz. Przelatywali nad Cheswold, osiedlem bardzo ekskluzywnych domów. Zawsze chciała tam mieszkać, a z tej wysokości wielkie posiadłości wyglądały naprawdę imponująco, chociaż zarazem prezentowały się jakoś sztywno, oficjalnie, jakby nie były prawdziwe. Wyglądały raczej jak wyobrażony ideał domu, w którym nikt nie chce zamieszkać. — Kiedyś byłam szczęśliwa — westchnęła Hanna. — Nie musiałam się obżerać czipsami. Ostatnio jednak fatalnie mi idzie. Ta sprawa z Moną bardzo mnie zdołowała. Ale nie tylko. Całe życie mi się posypało, od kiedy dostałam pierwszą wiadomość. — Zaraz, zaraz — Lucas spojrzał na nią badawczo. — Jaką wiadomość? Hanna milczała przez chwilę. Nie miała zamiaru mówić mu o A. — Dostaję od jakiegoś czasu dziwne wiadomości. Ktoś mnie szantażuje, bo poznał kilka moich tajemnic. Rzuciła okiem na Lucasa, bo miała nadzieję, że go to nie interesuje. Niestety, wyglądał na zmartwionego. — To niedobrze — zmarszczył brwi. — Kto to? — Nie wiem. Najpierw myślałam, że to Alison DŁau-rentis. — Odgarnęła włosy z twarzy. — Może jestem wariatką, ale pierwsze wiadomości dotyczyły sprawy, o której tylko ona wiedziała. — Ciało Alison znaleziono miesiąc temu — powiedział Lucas z niesmakiem w głosie. — Ktoś się pod nią podszywał? To jakiś psychopata. — Nie, nie — zaprotestowała Hanna. — Wiadomości zaczęły przychodzić, zanim ją znaleziono, wtedy nikt jeszcze nie wiedział, że nie żyje. — Nagle rozbolała ją

głowa. — Sama nie wiem... zresztą nieważne. Zapomnijmy o tej rozmowie. Lucas spojrzał na nią zatroskany. — Może powinnaś powiadomić o tym policję? — Ale ten ktoś nie łamie prawa — wytłumaczyła Hanna. — Nie wiesz, z kim masz do czynienia. — To pewnie jakiś idiota. Lucas milczał przez chwilę. — Policjanci twierdzą, że takie kawały robi się zazwyczaj osobie, którą się zna — powiedział. — Kiedyś oglądałem program telewizyjny na ten temat. Hannę przeszedł zimny dreszcz. Przypomniała sobie wiadomość od A. „Któraś z twoich dawnych przyjaciółek coś ukrywa, jakąś ważną informację". Znowu pomyślała o Spencer. Kiedyś, niedługo po zniknięciu Ali, tata Spencer zabrał je wszystkie do Morskiego Królestwa, parku wodnego niedaleko ich domu. Kiedy wychodziły na zjeżdżalnię, Hanna zapytała Spencer, czy pokłóciły się o coś z Ali. Twarz Spencer zrobiła się tak bordowa jak jej kostium kąpielowy od Tommy'ego Hilfigera. — A czemu pytasz? Hanna uniosła brwi i przycisnęła do piersi deskę do pływania. — Z ciekawości. Spencer zbliżyła twarz. W powietrzu zawisła cisza, jakby nagle ucichła wrzawa na basenie. — Nie pokłóciłyśmy się. To ona się na mnie pogniewała. Nie mam pojęcia czemu. Odwróciła się i ruszyła w stronę drewnianych schodów na zjeżdżalnie, rozpychając się pośród tłumu. Hanna od dawna nie wspominała tego dnia.

Lucas chrząknął. - A czego dotyczą te listy? Twoich... nawyków żywieniowych? Hanna dostrzegła wysokie okna kościoła, w którym odbyła się msza za duszę Ali. „A niech to", pomyślała. Powiedziała już Lucasowi o A. Równie dobrze może powiedzieć mu o innych rzeczach. W szóstej klasie na wycieczce uczyli się budować więź i zaufanie z innymi. Viviana Rogers, z którą Mona mieszkała w jednym namiocie, stała za nią i miała łapać Hannę, która upadała w tył, wierząc, że koleżanka nie pozwoli jej znaleźć się na ziemi. - Tak, tego też — powiedziała cicho. — O innych rzeczach już pewnie słyszałeś. Krąży o mnie mnóstwo plotek. Ojciec wyprowadził się od nas kilka lat temu i teraz ma piękną pasierbicę, która nosi rozmiar trzydzieści sześć. - A ty jaki nosisz rozmiar? - zapytał zdezorientowany Lucas. Hanna zignorowała to pytanie. - Przyłapano mnie też na kradzieży biżuterii u Tiffany'ego. Zniszczyłam auto taty Seana. Zauważyła ze zdziwieniem, że Lucas jeszcze nie wyskoczył z balonu z przerażenia, że leci z taką wariatką. - W siódmej klasie byłam tłusta, brzydka i głupia. Owszem, przyjaźniłam się z Alison, ale czułam się jak... śmieć. Razem z Moną podjęłyśmy wielki wysiłek, żeby się zmienić. Myślałam, że staniemy się takie jak... A l i s o n . Przez chwilę mi się udawało. Ale już dalej nie potrafię. Kiedy opowiedziała na głos o swoich problemach, poczuła się jak prawdziwa ofiara losu. Ale czuła się też tak jak wtedy, gdy z Moną pojechały do spa i zrobiły sobie

lewatywę. Sam proces był obrzydliwy, lecz przyniósł jej chwilową ulgę. — Dobrze, że nie jesteś Alison — szepnął Lucas. Hanna przewróciła oczami. — Wszyscy ją kochali. — Ja nie — Lucas unikał zdumionego spojrzenia Hanny. — Wiem, że to okropne, i szkoda, że tak skończyła. Ale dla mnie nie była szczególnie miła. — Znowu podgrzał powietrze w balonie. — W siódmej klasie rozpuściła plotkę, że jestem hermafrodytą. — To nie Ali ją rozpuściła — zaprotestowała gwałtownie Hanna. — Ona. Właściwie jej w tym pomogłem. Kiedyś na meczu zapytała mnie, czy jestem hermafrodytą. Powiedziałem, że nie wiem, bo nie miałem pojęcia, co to znaczy. Roześmiała się, a potem trąbiła o tym na prawo i lewo. Kiedy wreszcie dowiedziałem się, co to znaczy, było już za późno. Wszyscy o tym gadali. Hanna patrzyła na niego z niedowierzaniem. — Ali nie zrobiłaby czegoś takiego. Jednak... czy na pewno? To Ali sprawiła, że wszyscy zaczęli na Jennę Cavanaugh mówić Śnieżka. To ona rozpuściła plotkę, że Toby ma skrzela. A wszyscy ślepo jej wierzyli. Hanna spojrzała w dół. Tę plotkę o Lucasie wymyśliły wtedy, gdy dowiedziały się, że Lucas ma zamiar dać jej czekoladki w pudełku w kształcie serca. Z tej okazji Ali poszła nawet z Hanną kupić dżinsy wyszywane cekinami. Mówiła, że są śliczne, ale pewnie kłamała. — Nie mów, że jesteś brzydka — powiedział Lucas. — Jesteś śliczna.

Hanna schyliła głowę i schowała podbródek w bluzie. Zawstydziła się. — To prawda. Nie mogę oderwać od ciebie oczu — Lucas nagle wykrzywił twarz. - Ojej, chyba przekroczyłem właśnie granice przyjaźni, co? -Nie mam nic przeciwko — Hanna poczuła, jak rumienią jej się policzki. To miłe, że komuś się podobała. Kiedy ostatni raz to słyszała? Lucas stanowił odwrotność idealnego Seana. Był wysoki, niezdarny i nie próbował się nikomu przypodobać. Pracował jako kelner, uczył się czytać w myślach, a na zderzaku miał nalepkę z napisem SCISSORS SISTERS, co mogło być równie dobrze nazwą salonu fryzjerskiego, jak jakiegoś zespołu albo sekty Ale miał też w sobie jakąś tajemnicę, coś, co trzeba było odkryć. Hanna przypomniała sobie, jak pojechała kiedyś z tatą na plażę w New Jersey. Zabrali z sobą detektor metalu i przeszukiwali piach. Znaleźli dwa brylantowe kolczyki. — Słuchaj — powiedział Lucas — mnie też Mona nie zaprosiła na swoje urodziny. Spotkajmy się w sobotę wieczorem. Zrobimy sobie antyparty. Mam basen koło domu. Z podgrzewaną wodą. A jak nie lubisz leżeć przy basenie, to możemy... na przykład zagrać w pokera. — W pokera? — Hanna spojrzała na niego badawczo. -Ale nie w r o z b i e r a n e g o ? — Za kogo ty mnie masz — żachnął się Lucas i położył dłoń na piersi. — Mówię o prawdziwej, męskiej grze. Strzeż się, jestem w tym naprawdę dobry. — Dobra. Chętnie wpadnę na partyjkę pokera. — Oparła się o brzeg kosza i nagle zdała sobie sprawę, że naprawdę chętnie do niego pójdzie. Uśmiechnęła się do niego

nieśmiało. — Ale nie zmieniaj tematu. Skoro ja zrobiłam z siebie taką debilkę, to ty też musisz opowiedzieć o sobie jakąś żenującą historię. Przed czym jeszcze uciekasz? Lucas również oparł się o kosz. — Hm. Chyba przed tym, że jestem hermafrodytą. Powiedział to śmiertelnie poważnym tonem. Hanna na chwilę dała się nabrać. Potem Lucas zaczął się śmiać. Hanna też się śmiała.

23 KRZEWY RÓŻANE MAJĄ OCZY W piątek po południu Emily siedziała w przyszkolnej szklarni, gdzie w wilgotnym powietrzu rosły wielkie egzotyczne rośliny, wokół których unosił się rój kolorowych motyli. Wiele osób przychodziło tu w czasie przerwy obiadowej, choć było tu duszno i trochę śmierdziało. Może uciekali przed deszczową pogodą. A może chcieli przebywać w towarzystwie Emily Fields, nowej szkolnej gwiazdy. - Idziesz na imprezę do Mony? - Mike, brat Arii, patrzył na nią wyczekująco. Razem z kilkoma chłopakami z drużyny lacrosse siedzieli na sąsiedniej ławce, wpatrzeni w Emily jak w święty obrazek. — Nie wiem — odparła Emily i zjadła ostatniego czipsa. Mama pewnie i tak by jej nie pozwoliła. Zresztą Emily sama nie wiedziała, czy ma na to ochotę.

— Może wpadniesz do mnie potem, to sobie posiedzimy w jacuzzi? — Noel Kahn nabazgrał swój numer na kartce wyrwanej z zeszytu. — Tam się zacznie prawdziwa impreza. — Przyprowadź koleżanki — nalegał Mike, pożerając ją wzrokiem. — W naszym towarzystwie możecie się całować do woli, jesteśmy bardzo otwarci. — Jak chcesz, to mogę znowu ustawić kabinę do robienia zdjęć — zaproponował Noel, puszczając oko do Emily. — Jeśli tylko cię to podnieca. Emily przewróciła oczami. Kiedy chłopcy odeszli, zrobiła skłon i wyrzuciła z siebie całe powietrze. Szkoda, że nie potrafiła się sprzedawać. Mogłaby sporo zarobić na tych napalonych chłopakach, którzy koniecznie chcieli obejrzeć dwie dziewczyny w akcji. Nagle poczuła, jak czyjaś drobna dłoń zaciska się wokół jej nadgarstka. — Umawiasz się z tym łobuzem? — szepnęła Maya. — Widziałam, jak dawał ci swój numer. Emily spojrzała na nią. Serce mocniej jej zabiło. Czuła się tak, jakby nie widziała Mai przez kilka tygodni i nie mogła przestać o niej myśleć. Kiedy tylko zamknęła oczy, widziała Mayę. Czuła na ustach jej pocałunki, jakby znowu leżała na kamieniu nad brzegiem strumienia. Ale te spotkania należały już do przeszłości. Emily odsunęła dłoń. — Maya, nie możemy. Maya wydęła usta. Rozejrzała się. Wokół fontanny i na ławkach przy rabatkach, gdzie fruwały motyle, siedzieli uczniowie liceum. Rozmawiali cicho i jedli. — Przecież nikt nie patrzy.

Emily przeszedł dreszcz. Ona czuła się obserwowana. Przez cały czas w szklarni czuła, że ktoś ją szpieguje, że stoi za jej plecami. Wśród wysokich, bujnych krzewów rosnących wokół łatwo było się ukryć. Maya wyjęła z plecaka mały scyzoryk i ścięła nim różę z krzewu rosnącego tuż obok. — To dla ciebie — wręczyła kwiat Emily. — Mayu! - Emily upuściła różę na kolana. — Tu nie wolno zbierać kwiatów! -1 co z tego? - Maya podniosła kwiat. - Chcę, żebyś ją miała. - Mayu - Emily mocno klepnęła dłońmi w uda. - Musisz już iść. Maya wbiła w nią gniewny wzrok. - Naprawdę zapiszesz się do tej organizacji? - Emily skinęła głową, a Maya jęknęła. Myślałam, że jesteś silniejsza. To przerażające. Emily zwinęła w kulkę papierową torebkę po czipsach. Przecież już to przerabiały. - Jak się na to nie zgodzę, pojadę do Iowa. Nie mogę. Ciotka i wujek mają świra. Zamknęła oczy i pomyślała o ciotce i wujku, i kuzynach, i kuzynce z Iowa. Nie widziała ich od lat, ale pamiętała doskonale wyraz rozczarowania, jaki często pojawiał się na ich twarzach. — Ostatnim razem jak rozmawiałam z ciotką Helenę, powiedziała mi, że na śniadanie powinnam jeść zawsze płatki Cheerios, bo pomagają powściągnąć żądzę. Moi kuzyni muszą co rano biegać po polu kukurydzy, żeby wyrzucić z siebie energię seksualną. A kuzynka Abby, dziewczyna w naszym wieku, chce zostać zakonnicą. Pewnie już nią

jest. Nie rozstawała się z zeszytem, który nazwała „Księgą zła Abby". Opisywała w niej to, co uważała za grzech. U mnie znalazła t r z y d z i e ś c i grzesznych cech. Uważała, że c h o d z e n i e n a b o s a k a to zło! Maya zachichotała. — Jak się ma koślawe stopy, to faktycznie grzech je pokazywać. — To nie jest śmieszne! — zawołała Emily. — Nie ma znaczenia, czy jestem silna, czy chcę iść do Wierzchołków Drzew i czy sama siebie okłamuję. Po prostu n i e m o g ę się tam przeprowadzić. Emily zagryzła wargi i poczuła ciepło na policzkach, jakby zaraz miała się rozpłakać. Przez ostatnie dwa dni rodzice i siostra odwracali wzrok, gdy tylko pojawiła się w pobliżu. Nie odzywali się do niej w czasie posiłków. Nie wiedziała nawet, czy może z nimi oglądać telewizję. A Carolyn zupełnie nie potrafiła się zachować w jej towarzystwie. Od zawodów pływackich starała się jak najkrócej przebywać w ich wspólnym pokoju. Zazwyczaj odrabiały lekcje razem, pomagały sobie rozwiązywać zadania z matematyki, pisać prace na historię i plotkowały o tym, co wydarzyło się w szkole. Zeszłej nocy Carolyn przyszła na górę, kiedy Emily już leżała w łóżku. Przebrała się w ciemności i bez słowa położyła się spać. — Rodzice przestaną mnie kochać, jeśli będę lesbijką — wyjaśniła Emily, patrząc głęboko w wielkie brązowe oczy Mai. — Wyobraź sobie, że twoi rodzice oznajmiają ci któregoś dnia, że cię nienawidzą. — Chcę tylko być z tobą — szepnęła Maya, obracając różę w dłoniach. — Ja też. Ale nie możemy.

— Spotykajmy się potajemnie — zaproponowała Maya. — Idę jutro na imprezę do Mony Vanderwaal. Spotkajmy się tam, a potem pójdziemy gdzie indziej. Emily zagryzła paznokieć. Chciałaby, ale... wciąż miała w uszach słowa Becki. „Wszystko jest i tak dość skomplikowane. Po co sobie utrudniać?" Wczoraj na przerwie Emily weszła do internetu i wpisała do wyszukiwarki pytanie: „Czy lesbijkom żyje się trudno?". Kiedy pisała słowo „lesbijki", nie mogła uwierzyć, że odnosi się ono do niej samej. Nie podobało jej się to określenie, budziło — z jakichś niezrozumiałych powodów — skojarzenia z puddin-giem ryżowym. Wyniki wyszukiwania odesłały ją przede wszystkim na strony z filmami porno. Trudno się dziwić, w internecie to pierwsze skojarzenie. Emily poczuła na sobie czyjś wzrok. Rozejrzała się i pod ścianą porośniętą bluszczem zauważyła Carolyn i kilka innych koleżanek z drużyny pływackiej. Siostra patrzyła na nią z nienawiścią i obrzydzeniem. Emily zerwała się na równe nogi. — Maya, idź już. Carolyn nas obserwuje. Odeszła kilka kroków, udając, że bardzo interesują ją aksamitki rosnące w pobliżu. Maya nawet nie drgnęła. — No już! — syknęła Emily. — Znikaj! Wiedziała, że Maya patrzy na nią. — Idę jutro do Mony — powiedziała cicho. — Przyjdziesz? Emily potrząsnęła głową, unikając wzroku Mai. — Przepraszam, muszę się zmienić. Maya nerwowym ruchem poprawiła na ramieniu torbę z zielono-białego płótna. — Nie zmienisz tego. Mówiłam ci tysiąc razy.

— Może mi się uda — odparła Emily. — Może właśnie tego chcę. Maya położyła różę dla Emily na ławce i odeszła wolnym krokiem. Emily patrzyła, jak idzie ścieżką pośród roślin w kierunku drzwi z mlecznego szkła. Chciało jej się płakać. Jej życie zamieniło się w koszmar. Dawne, dobrze znane życie — to sprzed początku roku szkolnego — zdawało się należeć do kogoś innego. Nagle poczuła, że ktoś drapie ją w kark. Przeszył ją dreszcz i natychmiast się odwróciła. Okazało się, że to tylko gałązka krzewu różanego z ostrymi kolcami. Wtedy Emily zauważyła, że na zaparowanej szybie ktoś coś napisał. Otworzyła usta ze zdumienia. „Widzę cię". Obok narysowano parę szeroko otwartych oczu. Podpisano: A. Emily zaczęła ścierać rysunek rękawem. Od jak dawna tu był? Czemu wcześniej go nie zauważyła? I wtedy ją oświeciło. Przecież z powodu wilgotności panującej w oranżerii woda kondensowała się tylko po wewnętrznej stronie, więc ten, kto to napisał, musiał być w środku... Odwróciła się, poszukując jakichś śladów, ale patrzyli na nią tylko Maya, Carolyn i chłopcy siedzący na ławce. Wszyscy pozostali powoli zbierali się do wyjścia, bo przerwa dobiegała końca. Emily zastanawiała się, czy A. jest wśród nich.

24 TYMCZASEM W INNYM OGRODZIE, NA DRUGIM KOŃCU MIASTA... W piątek po południu Spencer pochylona nad rabatką w ogródku mamy wyrywała grube, uparte chwasty. Zazwyczaj to mama wykonywała tę pracę, ale Spencer chciała być miła. Chciała też za coś odpokutować, choć nie do końca wiedziała za co. Do balustrady na ganku wciąż przywiązane były balony, które mama kupiła kilka dni temu, żeby uczcić jej nominację do Złotej Orchidei. Każdy z nich nosił napis: GRATULACJE, SPENCER! Obok narysowano błękitną wstążkę i trofeum. W metalicznej powierzchni balonów Spencer zobaczyła swoje odbicie, jakby znalazła się w gabinecie luster. Jej odbicie miało wydłużoną twarz, małe oczy i gigantyczny, szeroki nos. Może to ta dziewczyna odbijająca się w balonie popełniła plagiat, nie ona. 1 może to ta dziewczyna pokłóciła się z Ali tamtego wieczoru.

Przed dawnym domem DiLaurentisów włączył się zraszacz trawnika. Spencer spojrzała na okno w pokoju Ali. Zawsze powtarzały, jakie to wspaniałe, że mogą oglądać się nawzajem z okien. Kiedy było za późno, żeby dzwonić, dawały sobie sygnały przez okno. Jeden błysk światła w pokoju oznaczał: „Nie mogę zasnąć, a ty?". Dwa rozbłyski: „Dobranoc". Trzy: „Musimy się natychmiast spotkać i pogadać". Myślała o tym, co przypomniała sobie w gabinecie doktor Evans. Próbowała odsunąć od siebie to wspomnienie, ale wciąż powracało. „Obchodzi cię aż za bardzo", powiedziała Ali. I ten trzask w oddali. Skąd dobiegał? — Spencer! — usłyszała czyjś szept. Odwróciła się z bijącym sercem. Miała za sobą las, który graniczył z ogrodem. Pośród drzew stał łan Thomas. — Co ty tu robisz? — syknęła, rzucając okiem w stronę domku Melissy. — Obserwuję moją ulubienicę. — łan mierzył ją wzrokiem od stóp do głów. — W mieście grasuje podglądacz — ostrzegła go ostrym tonem Spencer, próbując jednocześnie powstrzymać to uderzenie ciepła, które czuła zawsze, gdy w pobliżu był łan. — Uważaj. łan rzucił jej spojrzenie pełne politowania. — A może zgłosiłem się do patrolu sąsiedzkiego? Może chronię cię przed podglądaczem? - Oparł dłonie na pniu drzewa. — Naprawdę? — nie dowierzała Spencer, łan potrząsnął głową. — Nie. Przyszedłem na skróty z domu. Do Melissy. — Zamilkł i wsadził dłonie do kieszeni. — Co sądzisz o tym, że znowu jesteśmy razem?

Spencer wzruszyła ramionami. — To nie mój interes. — Naprawdę? — łan patrzył jej prosto w oczy i nawet nie mrugnął. Spencer odwróciła wzrok. Paliły ją policzki, łan nie miał chyba na myśli ich pocałunku. To niemożliwe. Wróciła pamięcią do tamtej chwili, łan tak mocno przywarł do jej ust, że ich zęby zderzyły się z sobą. Bolały ją potem usta. Kiedy powiedziała o tym Ali, jej przyjaciółka zachichotała. — I co, myślisz, że łan zacznie z tobą chodzić? — drwiła. — Raczej mało prawdopodobne. Spoglądała na lana spokojnie, zwyczajnie, jakby to nie on był przyczyną jej zmartwień. Właściwie żałowała tamtego pocałunku. To był początek efektu domino — ich pocałunek wywołał kłótnię w domku, po której Ali wyszła, a potem... no właśnie, co potem? — Melissa mówiła mi, że chodzisz do terapeutki. Ale jazda. Spencer zamarła. Niby czemu Melissa opowiadała łanowi o jej terapii? To chyba prywatna sprawa. — Nie taka znowu szalona. — Naprawdę? Melissa podobno słyszała twoje krzyki. Spencer zamrugała. — Krzyki? — łan w odpowiedzi skinął tylko głową. — A-a co mówiłam? — Chyba nic. Tylko krzyczałaś. Spencer dostała gęsiej skórki. Zraszacz przy domu DiLaurentisów wydawał taki dźwięk, jakby milion małych gilotyn ścinało źdźbła traw. — Muszę już iść. — Spencer ruszyła na chwiejnych nogach w stronę domu. — Muszę się czegoś napić.

- Chwileczkę. - łan zrobił krok w jej kierunku. - Widziałaś, co jest w lesie? Spencer przeraziła się nagle dziwnego wyrazu twarzy lana. Może to coś związanego z zaginięciem Ali. Jej kość. Jakiś ślad. Coś, co odświeży jej pamięć. łan otworzył dłoń, w której trzymał sześć dużych, dojrzałych czarnych jagód. - Niedaleko rosną krzewy jagodowe. Wspaniałe. Chcesz jedną? Owoce zostawiły na dłoni lana ciemne, krwawe plamy. Widać było na niej wyraźnie linię serca, linię życia i wszystkie zagłębienia w okolicy palców. Pokręciła głową. - Nie jem niczego, co pochodzi z lasu. Przecież tam zabito Ali.

25 SPECJALNA PRZESYŁKA DLA HANNY MARIN W piątek wieczorem w sklepie z telefonami komórkowymi pryszczaty sprzedawca z włosami postawionymi na żelu patrzył na ekran komórki Hanny. - Na moje oko wszystko z nim w porządku. Bateria działa. - Chyba nie sprawdził pan dokładnie — odparła nieuprzejmym tonem Hanna, opierając się o szklaną ladę. -Może nie ma zasięgu? Sieć działa normalnie? - Tak - sprzedawca wskazał na ekran. - Wskaźnik pokazuje, że wszystko gra. Hanna oddychała ciężko. Telefon m u s i a ł się zepsuć. Nie zadzwonił przez cały wieczór. No dobrze, pokłóciła się z Moną, ale nie z całym światem. Może przegapiła jakąś wiadomość od A. ze szczegółami na temat liposukcji Mony albo na temat wielkiego sekretu, którego tak pilnie strzegła któraś z jej dawnych przyjaciółek.

— Może chce pani kupić nowy aparat? — zaproponował sprzedawca. — Tak — rzuciła Hanna głosem, którym rozmawiała zazwyczaj mama. — Ale tym razem poproszę o sprawny. Sprzedawca miał na twarzy wypisane znużenie. — Nie uda mi się niestety skopiować danych ze starego do nowego aparatu. W naszym salonie nie mamy odpowiedniego sprzętu. — Nie szkodzi — powiedziała wyniośle Hanna. — Mam w domu własną kopię. Sprzedawca przyniósł z zaplecza nowy aparat, wyciągnął z opakowania i zaczął coś w niego wklepywać. Hanna oparła się o ladę i obserwowała klientów w centrum handlowym. Próbowała nie myśleć o tym, co zazwyczaj robiły z Moną w piątkowe wieczory. Zazwyczaj kupowały sobie najpierw ciuchy, w nagrodę za to, że przetrwały kolejny tydzień. Potem udawały się do japońskiej restauracji na łososia. Potem — tę część wieczoru Hanna lubiła najbardziej — wracały do domu i leżąc na łóżku, czytały plotki o gwiazdach w „Cosmopolitanie". Hanna musiała przyznać, że z Moną nie o wszystkim dało się porozmawiać. Mona ucinała rozmowy o Seanie, bo uważała, że to gej. Nigdy nie rozmawiały też o zniknięciu Ali, bo Hanna nie chciała przywoływać złych wspomnień o dawnych przyjaciółkach. Właściwie nie mogła sobie przypomnieć, o czym rozmawiały. O chłopakach? Ciuchach? Butach? Ludziach, których nienawidziły? — To zajmie jeszcze chwilę — odezwał się sprzedawca, patrząc spod uniesionych brwi na ekran komputera. — Z jakiegoś powodu nie mogę połączyć się z siecią. „Ha! — pomyślała Hanna. — Więc jednak sieć nie działa".

Usłyszała śmiech kogoś, kto właśnie wszedł do sklepu. Zobaczyła w drzwiach Monę i Erica Kahna. Nie miała się gdzie ukryć. Jasne włosy Mony kontrastowały z ciemnoszarą wełnianą sukienką, czarnymi rajstopami i wysokimi czarnymi butami. Hanna chciała zapaść się pod ziemię. Teraz nie mogła już uciec. W tym przeklętym sklepie lada stała na samym środku, a w pobliżu nie było ani jednej szafy, za którą można by się skryć. Ściany zakrywały tylko szklane witryny z telefonami. Erie natychmiast ją zauważył i poznał. Skinął głową na przywitanie. Hanna poczuła się jak łowna zwierzyna, która staje nagle przed myśliwym. Mona podążyła za wzrokiem Erica. — Och — westchnęła, kiedy spotkała wzrok Hanny. Erie wyczuł napięcie między dziewczynami, bo wzruszył ramionami i zaczął oglądać telefony na półkach. Hanna podeszła do Mony. — Cześć. Mona oglądała zestawy głośnomówiące wystawione w witrynie. — Cześć. Zapadła cisza. Mona podrapała się w nos. Miała paznokcie pomalowane czarnym lakierem Chanel z limitowanej kolekcji La Vernis. Kiedyś ukradły dwie buteleczki z Sephory. Na samo wspomnienie o tym Hanna poczuła, że jej oczy wypełniają się łzami. Bez Mony czuła się jak elegancka sukienka bez odpowiednich dodatków, jak dżin bez toniku, jak iPod bez słuchawek. Czuła się f a t a l - n i e. Przypomniało jej się, jak w ósmej klasie pojechała

z mamą na wycieczkę. Straciła zasięg w telefonie i kiedy wróciła, w poczcie głosowej miała dwadzieścia wiadomości od Mony. - Skoro nie mogłam z tobą porozmawiać, postanowiłam ci opowiedzieć, co tu się działo pod twoją nieobecność — wyjaśniła jej wtedy Mona. Hanna westchnęła ciężko. W sklepie pachniało środkami do czyszczenia i potem. Miała nadzieję, że to nie jej pot. - Widziałam napis, który zrobiłyśmy razem na dachu twojego garażu — wypaliła nagle. — Wiesz, HM + MV = Wielka Przyjaźń. Widać go z lotu ptaka. Widziałam. Mona spojrzała nieco przychylniej na Hannę. — Naprawdę? - Tak - Hanna patrzyła na plakat reklamowy przyklejony na ścianie. Przedstawiał dwie dziewczyny chichoczące z czegoś z telefonami na kolanach. Jedna była szatynką, druga blondynką, jak Mona i Hanna. — To wszystko takie skomplikowane — szepnęła Hanna. — Nie wiem nawet, kiedy zaczęło się psuć między nami. Przepraszam, że nie przyszłam na naszą rocznicę. Nie chciałam spotykać się z dawnymi przyjaciółkami. Nie chcę mieć już z nimi nic wspólnego. Mona schyliła głowę. -Nie? Hanna ledwo słyszała jej głos, bo niedaleko sklepu przejechała kolejka dla dzieci. W wagoniku siedział tylko jeden pulchny chłopczyk z żałosną miną. — Nie - odparła Hanna, kiedy kolejka odjechała. - Po prostu... przytrafiają nam się dziwne rzeczy. Teraz nie

mogę tego wszystkiego wyjaśnić, ale jak poczekasz, to wkrótce ci powiem. — Westchnęła. — Wiesz, że ten napis na niebie to pomyłka. Nie zrobiłabym ci tego. Hanna poczuła, że zaraz dostanie czkawki. Zawsze się tak działo, kiedy zbierało jej się na płacz. Mona wiedziała o tym. Wyglądała, jakby miała się uśmiechnąć. Przez chwilę Hanna myślała, że jeszcze nie wszystko stracone. I nagle w Monie obudziła się zimna suka. Przybrała wyniosły wyraz twarzy. Wyprostowała się i uśmiechnęła chłodno. Hanna doskonale wiedziała, co Mona robi — kiedyś przysięgły sobie, że nie będą płakały w miejscach publicznych. Wymyśliły sposób, jak nad sobą zapanować w krytycznej sytuacji: należało zacisnąć pośladki, powiedzieć w myślach „jesteś wspaniała" i się uśmiechnąć. Kilka dni temu Hanna zrobiłaby to samo, ale dziś wszystko wydawało jej się bezcelowe. — Brakuje mi ciebie, Mona. Chciałabym nadal się z tobą przyjaźnić. — Może — Mona mówiła z wyższością gwiazdy filmowej. — Zobaczymy. Hanna próbowała się uśmiechnąć. M o ż e ? Co to ma znaczyć? Kiedy Hanna podjechała pod dom, zobaczyła samochód inspektora Wildena zaparkowany obok lexusa jej mamy. Oboje siedzieli na kanapie wtuleni w siebie. Na stoliku przed nimi stała butelka wina i dwa kieliszki. Wilden był ubrany w dżinsy i T-shirt. Pewnie dziś miał wolne.

W wiadomościach znowu pokazywano ten stary filmik z ich imprezy u Spencer. Hanna oparła się o framugę i patrzyła na ekran. Spencer właśnie rzuciła się na lana, a Ali siedziała w rogu kanapy ze znudzoną miną. Kiedy film się skończył, na ekranie pojawiła się Jessica DiLauren-tis, mama Ali. — Ostatnie wydarzenia były dla nas ogromnym przeżyciem. Ale chcemy podziękować wszystkim w Rosewood. Byliście wspaniali. Kiedy wróciliśmy tu, żeby wziąć udział we wznowionym śledztwie, zdaliśmy sobie sprawę, jak bardzo za wami tęsknimy. Przez krótką chwilę kamera pokazywała tłum zebrany za panią DiLaurentis. Stał tam również inspektor Wilden w mundurze. — To ty! — zawołała mama, ściskając ramię Wildena. — Pięknie się prezentujesz na ekranie. Hannie zrobiło się niedobrze. Mama nie cieszyła się tak nawet wtedy, gdy Hannę w zeszłym roku wybrano na Królową Śniegu w czasie parady w Filadelfii. Wilden odwrócił się, wyczuwając obecność Hanny. — O, cześć — przywitał się z nią. Odsunął się nieco od pani Marin, jakby Hanna przyłapała go na czymś zakazanym. Hanna odburknęła coś pod nosem, poszła do kuchni i wyciągnęła z szafki opakowanie ciastek orzechowych. — Han, przyszła do ciebie paczka — zawołała mama, ściszając telewizor. — Paczka? — zdziwiła się Hanna. Miała usta pełne ciastek. — Tak, stała na wycieraczce, gdy wróciłam do domu. Zaniosłam ją do twojego pokoju.

Hanna wzięła ciastka i poszła na górę. Przy jej biurku, zaraz obok posłania dla psa kupionego w butiku Gucci, stała duża paczka. Pies wyciągnął się na łóżku i machał krótkim ogonem. Hanna drżącymi rękami zaczęła otwierać pakunek. W środku znalazła owiniętą w kilka warstw papieru... sukienkę od Zaca Posena. Hanna westchnęła. Takie sukienki kupiła Mona na swoje urodziny. Ta była wyprasowana i można ją było od razu włożyć. W pudełku nie znalazła żadnego listu wyjaśniającego, kto i dlaczego przysłał jej ten prezent. Nieważne. Grunt, że jej wybaczono. Uśmiechnęła się do siebie. Weszła na łóżko i zaczęła skakać. Sprężyny skrzypiały, a pies krążył wokół niej, wściekle ujadając. — Taaaak! — krzyczała Hanna i czuła ogromną ulgę. Wiedziała, że Mona się opamięta. Przecież nie mogła gniewać się w nieskończoność. Usiadła na łóżku i wyciągnęła nowy telefon. Nie miała wiele czasu. Powinna znowu umówić się z fryzjerką, u której odwołała wizytę. Wtedy przypomniała sobie o Lucasie. Nie wybierał się na imprezę do Mony. Myślała przez chwilę, bębniąc palcami w ekran telefonu. Nie mogła go z sobą zabrać. W żadnym razie. Nawet jako kumpla. Owszem, był ładny, ale to nie oznacza, że miała ochotę iść z nim na urodziny. Przez chwilę szukała w oprawionym w czerwoną skórę notatniku adresu mailowego Lucasa. Napisze do niego krótkiego SMS-a, żeby wiedział, że nie ma u niej najmniejszych szans. Pewnie się załamie, ale Hanna nie miała zamiaru uszczęśliwiać wszystkich wokół.

26 SPENCER JEST W GORĄCEJ WODZIE KĄPANA - NIE TYLKO W PRZENOŚNI W piątek wieczorem Spencer wylegiwała się w jacuzzi w ogrodzie. Uwielbiała to robić, szczególnie w nocy pod rozgwieżdżonym niebem. Słyszała tylko ciche bulgotanie wody i odgłosy wydawane przez Beatrice, labradorkę, która właśnie ogryzała kość. Nagle usłyszała trzask łamanej gałązki. I kolejny. A potem... czyjś oddech. Jej siostra, ubrana w nowe bikini Burberry, weszła do jacuzzi i usiadła. Przez chwilę milczały. Spencer zanurzyła się po szyję w wodzie, a Melissa spoglądała na stolik z parasolem stojący obok basenu. Melissa spojrzała na siostrę. - Wkurzyłam się trochę na doktor Evans. - Czemu? Melissa przeczesała dłońmi wodę. - Czasem mówi do mnie tak, jakby znała mnie od lat i wiedziała o mnie wszystko. Tobie też to robi?

Spencer wzruszyła ramionami. Przecież Melissa sama ją ostrzegała, że tak będzie. Melissa przycisnęła dłoń do czoła. — Powiedziała, że wybieram mężczyzn niegodnych zaufania. Takich, którzy wcale nie chcą trwałego związku. Bo sama nie chcę się do nikogo zbliżyć. Melissa napiła się wody mineralnej. Spencer zobaczyła, jak nad jej głową przelatuje ptak. — Najpierw się wkurzyłam, ale teraz... sama nie wiem — Melissa westchnęła. — Może ma rację. Zastanawiałam się nad swoimi związkami. Niektórzy moi faceci od samego początku wydawali mi się niegodni zaufania. Wbiła wzrok w Spencer, która się zaczerwieniła. — Wren to najlepszy przykład - mówiła dalej, jakby czytała w myślach Spencer. Spencer odwróciła wzrok i patrzyła na mały sztuczny wodospad, który wpływał do basenu. — łan chyba też nie jest lepszy. Myślę, że w liceum mnie zdradzał. — Naprawdę? — Spencer udała zdziwienie. — Tak — Melissa oglądała swoje zadbane, pomalowane na różowo paznokcie. — Jestem tego prawie pewna. I chyba nawet wiem z kim. Spencer zaczęła obgryzać skórkę przy paznokciu. A jeśli Melissa słyszała jej rozmowę z łanem wcześniej w ogrodzie? łan wspomniał o tamtym pocałunku. A jeśli dowiedziała się czegoś od Ali, wiele lat temu? Na krótko przez zniknięciem Ali tata Spencer wziął je wszystkie na zawody w paintballu. Melissa też się z nimi zabrała.

— Powiem o wszystkim Melissie — ostrzegła żartobliwie Ali, kiedy wkładały dresy w szatni. — Nie zrobisz tego — syknęła Spencer. — Nie? — drażniła się z nią Ali. — Zaraz zobaczysz. Spencer poszła za Ali na plac gry. Schowały się za wielkim stogiem siana, czekając na początek zabawy. Ali klepnęła Melissę w ramię i powiedziała: — Hej, muszę ci coś powiedzieć. — Przestań — Spencer szturchnęła Ali łokciem. Rozległ się gwizdek. Wszyscy się rozbiegli i zaczęli strzelać do przeciwnej drużyny. Wszyscy poza Ali i Spencer. Spencer chwyciła Ali za ramię i powlokła za najbliższy stóg. Cała się trzęsła ze zdenerwowania. — Czemu to robisz? — zapytała. Ali zaśmiała się i oparła o stóg. — C z e m u t o r o b i s z ? ™ przedrzeźniała Spencer falsetem. — Bo to nieładnie. Melissa powinna wiedzieć. Gniew wzbierał w Spencer jak chmury przed burzą. Przyjaciółki powinny dochowywać tajemnic. One nie zdradziły tajemnicy dotyczącej sprawy Jenny, a to Ali odpaliła petardę. Wszystkie przysięgały, że zachowają to w sekrecie. Czy Ali już o tym zapomniała? Spencer nie chciała pociągać za spust... to się po prostu stało. Niebieska farba pokryła Ali od stóp do głów, a ona krzyknęła przerażona. Wbiła w Spencer nienawistny wzrok i odeszła. Może wtedy powiedziała o wszystkim Melissie, a ona czekała przez te wszystkie lata na dobry moment, żeby zaatakować? I ten moment właśnie nadszedł. — Zgaduj, kto to — zaproponowała Melissa, wyrywając Spencer z zamyślenia.

— Nie mam zielonego pojęcia. Melissa westchnęła. — Może doktor Evans to szarlatanka. Co ona tak naprawdę wie? Spencer przyglądała się badawczo siostrze. Przypomniało jej się, co doktor Evans powiedziała o Melissie — że potrzebuje, by ją doceniano. Ze była zazdrosna o Spencer. Nigdy wcześniej o tym nie pomyślała. Może jej problemy zaczęły się wtedy, gdy je napadnięto, a Spencer się rozchorowała? Melissa musiała pojechać na konkurs z rodziną Yolandy. Co jeszcze ominęło ją tego lata, bo rodzice musieli chuchać i dmuchać na Spencer? Ile razy musiała ustąpić? „Nasza przyjaźń była dla mnie ważna — odezwał się głos w głowie Spencer. — Lubiłam zadawać ci zagadki ortograficzne. Dlaczego się między nami nie układa? Od tak dawna chcę to zmienić". — Jakie to ma znaczenie, z kim łan cię zdradzał w liceum? — szepnęła Spencer. — To było tyle lat temu. Melissa patrzyła w ciemne, rozgwieżdżone niebo. — Oczywiście, że to ma znaczenie. Tak się nie robi. Jeśli moje przypuszczenia się potwierdzą, łan gorzko pożałuje. Spencer zadrżała. Nie wiedziała, że Melissa potrafi być mściwa. — A co zrobisz tej dziewczynie? Melissa powoli odwróciła się w stronę Spencer i posłała jej zjadliwy uśmiech. W tym momencie włączyły się automatyczne reflektory na podwórzu. Oczy Melissy płonęły. — Może już jej coś zrobiłam.

27 PRZYZWYCZAJENIE JEST DRUGĄ NATURĄ W sobotę późnym popołudniem Aria przysiadła pod wielkim klonem na podwórku domu McCreadych, naprzeciwko swojego domu. Widziała, jak trzy harcerki sprzedające ciasteczka zapukały do jej drzwi. Miała ochotę powiedzieć im: „Elli nie ma w domu, ale zarezerwujcie dla niej kilka pudełek ciasteczek czekoladowych. Uwielbia je". Dziewczyny czekały Kiedy nikt nie otwierał, poszły do innego domu. Aria czuła się dziwnie, bo przyjechała tu na rowerze i niczym paparazzi obserwowała własny dom, jakby był ekskluzywnym klubem, do którego można było wejść tylko za okazaniem karty. Tak bardzo tęskniła za rodziną. Ackardowie w niczym nie przypominali Montgomerych. Przyłączyli się na przykład do patrolu sąsiedzkiego, żeby złapać podglądacza. Założyli gorącą linię telefoniczną i za kilka dni to oni mieli czuwać w nocy. Kiedy tylko na nią spojrzeli, Arii

wydawało się, że doskonale wiedzą, co zrobiła w biurze Ezry. Czuła się, jakby sama miała na piersi wielkie A. Aria potrzebowała zaczerpnąć świeżego powietrza i oderwać myśli od Ezry. Ale nie potrafiła przestać o nim myśleć. W czasie całej przejażdżki wracała do niego myślami. Minęła grubego pana z pudełkiem McNuggets i ich zapach zupełnie ją oszołomił. Zauważyła dziewczynę w ciemnych okularach w plastikowej oprawie i nogi się pod nią ugięły. Nawet kot siedzący na płocie przypominał jej o Ezrze, choć nie miała pojęcia czemu. Chyba traciła głowę? Dlaczego jednocześnie go pragnęła i... nie chciała dopuścić do siebie tej myśli? Gdy mijała stary dom z kamienia, z kołem młyńskim, wyprzedziła ją furgonetka stacji telewizyjnej Channel 7. Zniknęła za wzgórzem. Drzewa zaszumiały, a niebo pociemniało. Nagle Aria poczuła się tak, jakby oblazło ją stado pająków. Ktoś ją obserwował. A.? Kiedy zadźwięczał jej telefon, o mało nie spadła z roweru. Zahamowała, stanęła na chodniku i sięgnęła do kieszeni. Dzwonił Sean. — Gdzie jesteś? — zapytał. — Poszłam... na rower — odpowiedziała, przygryzając ściągacz spranej czerwonej bluzy. — Wracaj prędko do domu. Spóźnimy się na imprezę do Mony. Aria westchnęła. Zupełnie zapomniała o przyjęciu urodzinowym Mony. Sean też westchnął. — Nie chcesz iść?

Aria zacisnęła dłonie na kierownicy roweru i spojrzała na piękny neogotycki dom, przed którym właśnie stała. Pomalowano go na purpurowo. Tylko rodzice Arii nie podpisali petycji domagającej się od właścicieli starych domów, by malowali je na stonowane kolory Zresztą i tak sąd nie przychylił się do tego wniosku. — Właściwie nie przyjaźnię się z Moną — wymamrotała Aria. — Zresztą z innymi jej gośćmi też. — O czym ty mówisz? — żachnął się Sean. — Moi przyjaciele to również twoi przyjaciele. Będzie świetna zabawa. Poza tym od kiedy się wprowadziłaś, widziałem cię właściwie tylko raz, jak pojechaliśmy na rowerach za miasto. To chyba dziwne, prawda? Nagle ktoś zadzwonił na drugiej linii. Spojrzała na ekran telefonu. Ezra. Zasłoniła usta dłonią. — Sean, możesz chwileczkę poczekać? — próbowała stłumić rozradowanie w głosie. — Czemu? — Po prostu... poczekaj. — Aria przełączyła rozmowę. Chrząknęła i wygładziła włosy, jakby Ezra oglądał ją przez kamerę w telefonie. — Cześć — próbowała mówić na luzie i seksownie zarazem. — Aria? — poczuła dreszcze na dźwięk chropawego, ospałego głosu Ezry. — Ezra — Aria udała zdziwienie. — Cześć. Na chwilę zapadła cisza. Aria kopnęła czubkiem buta pedał roweru. Przez trawnik przed purpurowym domem przebiegła wiewiórka. — Nie mogę przestać o tobie myśleć — Ezra nie owijał w bawełnę. — Spotkamy się?

Aria zamknęła oczy. Wiedziała, że nie powinna. Ale tak bardzo chciała. — Poczekaj. Zmieniła linię. — Sean? — Kto to był? — To... mama — skłamała Aria. — Naprawdę? To super. Aria zagryzła policzek. Wbiła wzrok w dynie leżące na ganku przed wejściem do purpurowego domu. — Muszę coś załatwić — rzuciła. — Zadzwonię później. — Poczekaj! — zawołał Sean. — Idziemy do Mony? Ale Aria już się z nim rozłączyła i wróciła do Ezry. — Jestem — powiedziała tak zdyszana, jakby wzięła udział w triatlonie. — Zaraz przyjadę. Kiedy Ezra otworzył jej drzwi swojego mieszkania w starym, wiktoriańskim domu w Old Hollis, trzymał w ręku butelkę whisky. — Chcesz? — zapytał. — Jasne — odparła Aria. Weszła i westchnęła. Od ostatniej wizyty dużo myślała o tym mieszkaniu. O tysiącu książek na półkach, o kominku, na którym zastygły wielkie krople niebieskiego wosku, przypominając smurfy. O wielkiej wannie pośrodku pokoju. Czuła się tu tak dobrze. Jakby wróciła do domu. Usiedli na musztardowej kanapie. — Dzięki, że przyszłaś — szepnął Ezra.

Miał na sobie jasnoniebieski T-shirt, lekko rozdarty na ramieniu. Aria chciała wsadzić palec w tę dziurę. — Cała przyjemność po mojej stronie. — Aria zdjęła swoje wsuwane vansy w czarno-białą kratę. — Wznieśmy jakiś toast. Ezra myślał przez chwilę. Czarny lok zsunął mu się na oczy — Za nasze toksyczne domy rodzinne — powiedział po chwili i uniósł szklankę w górę. — Na zdrowie — Aria upiła łyk whisky. Smakowała jak płyn do mycia szyb i pachniała parafiną. I tak wypiła ją duszkiem. Poczuła pieczenie w gardle. — Jeszcze? — zapytał Ezra i przyniósł butelkę. — Poproszę. Ezra poszedł po lód i spojrzał na mały telewizor stojący w kącie. Głos był wyłączony. Reklama iPoda wyglądała tak zabawnie z tancerzami poruszającymi się żywiołowo w zupełnej ciszy. Ezra wrócił i nalał Arii kolejnego drinka. Z każdym łykiem Aria czuła, jak jej ciało mięknie. Rozmawiali chwilę o rodzicach Ezry. Jego mama przeprowadziła się do Nowego Jorku, a tata do Wayne, pobliskiego miasta. Aria znowu zaczęła opowiadać o swojej rodzinie. — Wiesz, który moment w życiu najlepiej wspominam? — Miała nadzieję, że nie bełkocze. Whisky zaczęła działać. — Moje trzynaste urodziny. Pojechaliśmy do Ikei. Ezra uniósł brwi. — Żartujesz. To okropne miejsce. — Dziwne, co nie? Ale rodzice znali tam jakiegoś kierownika i wynajęliśmy cały sklep po zamknięciu. To była impreza! Byron i Ella pojechali tam wcześniej i zaplanowali

zabawę w podchody. Chowaliśmy się w sypialniach i kuchniach. Tak ich to cieszyło. Mówiliśmy do siebie szwedzkimi nazwami mebli: Byron był Ektorpem, a Ella Klippan... Byli tacy zakochani. Poczuła łzy napływające do oczu. Miała urodziny w kwietniu. Aria dowiedziała się o romansie Byrona z Meredith w maju, a Ali zniknęła w czerwcu. To przyjęcie w Ikei było zatem ostatnim radosnym wieczorem jej życia. Wszyscy tak się cieszyli. Nawet Ali. Szczególnie Ali. Kiedy schowały się za rzędem zasłonek do prysznica, Ali chwyciła Arię za rękę i krzyknęła: — Jestem taka szczęśliwa! Naprawdę szczęśliwa! — Dlaczego? — zapytała Aria. Ali uśmiechnęła się od ucha do ucha. — Wkrótce się dowiesz. To niespodzianka. Aria wodziła palcem po krawędzi szklanki. Na ekranie telewizora pojawiły się wiadomości. Znowu mówili o Ali. Napis na dole ekranu głosił: ŚLEDZTWO W SPRAWIE MORDERSTWA. W lewym dolnym rogu widniało zdjęcie Ali z siódmej klasy. Miała promienny uśmiech, brylantowe kolczyki w uszach i długie, faliste, jasne włosy. Na jej szkolnej marynarce nie było najmniejszego zagięcia ani plamki. To dziwne, że Ali na zawsze pozostała w siódmej klasie. — Rozmawiałaś z ojcem? — zapytał Ezra. Aria odwróciła wzrok od ekranu. — Nie. On chciał pogadać, ale teraz już pewnie nie ma na to ochoty. Po tym, jak bawiłam się w pastora ze Szkarłatnej litery? — W co? — Ezra zmarszczył brwi. Aria obracała w palcach nitkę wystającą z jej ulubionych dżinsów ABC, kupionych w Paryżu. Ktoś, kto

studiował literaturę, od razu powinien zrozumieć. Jednak Ezra nachylił się do niej zaciekawiony i rozchylił usta, jakby na coś czekał. Napiła się whisky i opowiedziała całą historię. Ku jej przerażeniu Ezra wybuchnął śmiechem. — Ż a r t u j e s z ! Naprawdę to zrobiłaś? — Tak — rzuciła Aria. — Nie powinnam była ci mówić. — Ale to fantastyczna historia — Ezra nagle chwycił Arię za rękę. Miał ciepłe, duże i lekko spocone dłonie. Ich oczy się spotkały... zaczęli się całować. Najpierw delikatnie, ale za chwilę Aria przywarła do Ezry i pocałowała go naprawdę namiętnie. Oderwali się od siebie na moment, a Aria usiadła z powrotem na swoim miejscu. — Wszystko w porządku? — zapytał cicho Ezra. Aria nie wiedziała, co tak naprawdę czuje. W jej głowie kłębiło się mnóstwo myśli. Nie potrafiła wydobyć z siebie ani słowa. — Ja... nie... — Wiem, że nie powinniśmy — przerwał jej Ezra. — Jestem twoim nauczycielem. Ale — westchnął, odgarniając włosy z czoła — ale... może jakoś... nam się uda. Tak bardzo chciała usłyszeć te słowa od Ezry jeszcze tydzień temu. Aria czuła się przy nim wspaniale, nie musiała przed nim udawać. Teraz jednak przed oczami stanęła jej twarz Seana. Przypomniało jej się, jak ją pocałował na widok króliczka. I przypomniała jej się wiadomość od A.: „Uważaj, kochanie! Obserwuję cię". Rzuciła okiem na telewizor. Po raz setny pokazywali ich film. Aria czytała z ruchu warg, że Spencer mówi: „Chcecie przeczytać jej SMS-a?". Dziewczyny stanęły wokół telefonu. Na ekranie pojawiła się Ali. Przez chwilę patrzyła

prosto w obiektyw. Wyglądała tak, jakby właśnie wyszła z telewizora i usiadła naprzeciwko... patrząc prosto na Arię. Ezra dopiero po chwili odwrócił głowę i zorientował się, co pokazują w telewizji. — Cholera — zaklął. — Przepraszam. Spod stosu czasopism leżących na stole wyciągnął pilota. Przełączył na inny kanał. Jakaś gwiazda reklamowała drogą biżuterię. Ezra pokazał na ekran. — Kupię ci to, jeśli chcesz. Aria zachichotała. — Nie, dzięki — chwyciła dłoń Ezry i wzięła głęboki oddech. — Myślisz... że może nam się udać... ja też bym chciała. Twarz Ezry pojaśniała. Aria zobaczyła odbicie swojej twarzy w jego okularach. Stary zegar stojący obok stołu wybił kolejną godzinę. — Naprawdę? — szepnął Ezra. — Tak... ale chcę to załatwić jak trzeba. — Przełknęła ślinę. — Mam teraz chłopaka. Więc... muszę wziąć to pod uwagę. — Jasne — powiedział Ezra. — Rozumiem. Patrzyli na siebie jeszcze przez dłuższą chwilę. Aria miała ochotę zdjąć mu okulary i obsypać go pocałunkami. — Chyba muszę iść — powiedziała smutnym tonem. — Okej — odparł Ezra, wpatrując się w jej oczy. Ale kiedy się schyliła, żeby włożyć buty, on pociągnął ją delikatnie za T-shirt. Chciała wyjść... lecz nie potrafiła. — Chodź tutaj — wyszeptał Ezra, a Aria straciła równowagę. Ezra wyciągnął ramiona i złapał ją.

28 NIEKTÓRE LITERY MOGĄ NAPYTAĆ CI BIEDY Tuż przed ósmą w sobotę wieczorem Spencer leżała w łóżku i wpatrywała się w wentylator na suficie. Kosztował więcej niż porządny samochód, ale Spencer wybłagała go u mamy, bo wyglądał tak samo jak wentylator w domku, w którym mieszkała w czasie wakacji na Jamajce. Teraz jednak przypominał jej o czasach, kiedy miała trzynaście lat. Wstała z łóżka i włożyła sandałki na obcasie od Chanel. Wiedziała, że powinna się zmobilizować i porządnie zabawić na imprezie u Mony. W zeszłym roku tak by zrobiła. Ale wtedy była kimś zupełnie innym. Przez cały dzień nachodziły ją dziwne wizje. Ali, która coś mówi, ale nie słychać co. Spencer podchodzi do niej i rozlega się trzask. Miała wrażenie, że jakieś dawno wyparte wspomnienia próbują teraz powrócić w jej pamięci. Pomalowała usta migdałowym błyszczykiem, poprawiła sukienkę skrojoną jak kimono i powlokła się na dół.

Kiedy dotarła do kuchni, zdziwiła się na widok rodziców i Melissy siedzących przy stole i grających w scrabble. U ich stóp rozsiadły się dwa psy. Tata nie miał na sobie ani garnituru, ani stroju kolarskiego, tylko biały T-shirt i dżinsy. Mama była ubrana w spodnie do jogi. W pokoju pachniało gorącym mlekiem. — Cześć. Spencer nie mogła sobie przypomnieć, kiedy ostatni raz widziała rodziców w sobotni wieczór. Zazwyczaj wychodzili do restauracji, do filharmonii albo na przyjęcia organizowane przez wspólników taty. — Spencer! — zawołała pani Hastings. — Zgadnij, co właśnie przyszło! Zamaszystym gestem wyciągnęła zza pleców jakiś wydruk z logo „Gońca Filadelfijskiego". Pod nim widniał nagłówek: „Niech się Donald Trump schowa! Nadchodzi Spencer Hastings!". Na zdjęciu Spencer siedziała za biurkiem w gabinecie taty. Ładnie wyglądała w szarym kostiumie od Calvina Kleina i różowej jedwabnej kamizelce. — Jordana właśnie przysłała link — zaszczebiotała mama. — Pierwszą stronę wydrukują dopiero jutro, ale artykuł o tobie można już przeczytać na stronie internetowej. — Fantastycznie — powiedziała Spencer drżącym głosem. Była zbyt rozkojarzona, żeby czytać teraz ten tekst. Więc to się dzieje naprawdę. Jak daleko to zajdzie? A jeśli wygra? — Zaraz otworzymy szampana — powiedział pan Hastings. — Ty też możesz się napić. W końcu jest co uczcić. — Chcesz zagrać w scrabble? — zapytała pani Hastings. — Mamo, chyba widzisz, że ubrała się na przyjęcie — przypomniała Melissa. — Nie będzie przecież teraz zasiadać z nami do scrabble i szampana.

— Nonsens — odparła pani Hastings. — Nie ma jeszcze ósmej. To za wcześnie na imprezę. Spencer znalazła się w pułapce. Wszyscy się na nią gapili. — Chyba nie... Przysunęła krzesło do stołu, usiadła i zsunęła buty. Tata wyciągnął butelkę drogiego szampana z lodówki, otworzył go i wyjął z szafki cztery kryształowe kieliszki. Sobie, mamie i Melissie nalał do pełna. Spencer dostała tylko pół kieliszka. Melissa wzięła jedną literkę ze stołu. Spencer wylosowała litery z zamszowego woreczka. Po niej to samo zrobił tata. Spencer była zdumiona, bo nie sądziła, że tata potrafi w to grać. — Kiedy sędziowie podejmą ostateczną decyzję? — zapytał tata i napił się szampana. — Nie wiem — Spencer wzruszyła ramionami. Spojrzała na Melissę, która posłała jej enigmatyczny uśmiech. Ostatni raz rozmawiała z siostrą zeszłej nocy w jacuzzi. Teraz w jej towarzystwie czuła dziwny niepokój. — Przeczytałam wczoraj twoją pracę — mówiła dalej pani Hastings. — Wspaniale powiązałaś tę koncepcję ze współczesnymi uwarunkowaniami. — Kto pierwszy? — zapytała Spencer, nie reagując na komplement mamy. Nie miała zamiaru rozmawiać o swojej pracy w obecności Melissy. — Zdobywca Złotej Orchidei z 1996 roku dostał w zeszłym roku Nagrodę Pulitzera, prawda? — zapytał pan Hastings.

— Nie, to była nagroda dla książki roku — odparła Melissa. „Błagam, skończmy już gadać o tym przeklętym konkursie", modliła się w duchu Spencer. Zarazem zdała sobie sprawę, że po raz pierwszy rodzina rozmawia o niej, a nie o Melissie. Spencer spojrzała na swój zestaw liter: Ł, S, K, A, J, C, H, A, M, Z, H, U, A. Przestawiła je i prawie zakrzyknęła. KŁAMCZUCHA SJH. SJH - jak Spencer Jill Hastings. Niebo zrobiło się granatowe. Zawył pies. Spencer trzema łykami wypiła swojego szampana. — Ktoś nie będzie mógł prowadzić co najmniej przez godzinę — pogroził żartobliwie tata. Spencer próbowała się zaśmiać. Włożyła dłonie pod uda, żeby tata nie zobaczył, jak się trzęsie. Pani Hastings ułożyła ze swoich liter słowo ROBAL. — Twoja kolej, Spencer — powiedziała. Kiedy Spencer wzięła w palce płytkę z literą K, zajaśniał ekran telefonu Melissy. Elektroniczna wiolonczela zagrała melodię ze ścieżki dźwiękowej filmu Szczęki. Spencer widziała, że na ekranie pojawił się napis: MASZ NOWĄ WIADOMOŚĆ. Melissa spojrzała na telefon, zasłaniając ekran przed wzrokiem Spencer. Uniosła w górę brwi. — O! — powiedziała głośno. — Co się stało? — zapytała pani Hastings, podnosząc wzrok. Melissa podrapała się w głowę. — „Wielki szkocki ekonomista Adam Smith stworzył koncepcję niewidzialnej ręki, która charakteryzuje funkcjonowanie rynków zarówno w dziewiętnastym, jak i dwudziestym pierwszym wieku. Choć może się wydawać, że

ludzie chętnie sobie pomagają, tak naprawdę dbają tylko o własne interesy". Dziwne! Ktoś przysłał mi fragment mojej pracy z liceum. Spencer otworzyła usta, ale nie mogła wydobyć z siebie ani słowa. Pani Hastings odstawiła kieliszek. — To praca Spencer, nominowana do Złotej Orchidei. Melissa spojrzała jeszcze raz na telefon. — Nie, to moja... — Spojrzała na Spencer. — Nie. Spencer skuliła się na krześle. — Melisso, to była pomyłka. Melissa otworzyła usta tak szeroko, że widać było plomby w jej trzonowych zębach. — Ty suko! — Sytuacja wymknęła mi się spod kontroli! — zawołała Spencer. — Nie dawałam sobie rady! Pan Hastings uniósł brwi zdezorientowany. — Co się dzieje? Melissa się wykrzywiła. Spojrzała z obrzydzeniem na Spencer. — Najpierw kradniesz mi chłopaka, a potem pracę? Za kogo ty się masz? — Powiedziałam: przepraszam! — zawołała jednocześnie Spencer. — Zaraz. To... praca Melissy? — pani Hastings pobladła. — To jakaś pomyłka — pan Hastings nie wierzył własnym uszom. — Mam im powiedzieć czy sama to zrobisz? — Melissa wzięła się pod boki. Spencer wstała z krzesła. — Donieś na mnie, jak zawsze. — Pobiegła korytarzem na schody. — Świetnie ci to wychodzi.

— Powinni się dowiedzieć, jaka z ciebie krętaczka — Melissa ruszyła za nią. — Powinni się dowiedzieć, jaka z ciebie suka! — zawołała Spencer, zatrzymując się. Melissa uśmiechnęła się. — Jesteś żałosna, Spencer. Wszyscy tak uważają. Mama i tata też. Spencer zeszła jeden stopień w dół. — Nieprawda! — Oczywiście, że tak! — drwiła dalej Melissa. — Bo to prawda. Odbijasz siostrze chłopaka, kradniesz jej pracę, jesteś żałosną, głupią dziwką! — Mam cię dość! — krzyczała Spencer. — Chciałabym, żebyś umarła! — Dziewczęta! — zawołał pan Hastings. Ale siostry w ogóle go nie słuchały, ogarnięte szałem. Melissa nie odrywała wzroku od Spencer, która zaczęła się trząść. To prawda. Była żałosna i bezwartościowa. — Obyś się smażyła w piekle! — krzyknęła Spencer. Prawie biegła po schodach. Melissa stała za nią. — Jasne, uciekaj. Ale z ciebie dzieciak! — Zamknij się! — Dziecko, które odbija mi chłopaków! Któremu nie starcza inteligencji, żeby napisać samodzielnie pracę! A gdybyś wygrała, to co byś powiedziała w telewizji? „Tak, sama to napisałam, jestem taka mądra!" Na egzaminach próbnych też oszukiwałaś? Spencer czuła się tak, jakby ktoś wbił jej nóż w serce. — Przestań! — krzyknęła i straciła na moment równowagę na schodach.

Melissa chwyciła Spencer za rękę i odwróciła ją w swoją stronę. Patrzyła jej prosto w oczy. Jej oddech pachniał kawą. — Mała dziecinka chce mieć to co ja. Niestety. Nie uda ci się. Nigdy. W Spencer eksplodował nagle cały gniew, który gromadził się w niej od lat. Rozlał się w całym jej ciele. Było jej gorąco, pociła się i trzęsła. Kipiała gniewem. Oparła się o balustradę, chwyciła Melissę za ramiona i potrząsnęła nią gwałtownie. A potem popchnęła. — Powiedziałam, przestań! Melissa zachwiała się i chwyciła za poręcz, żeby złapać równowagę. Spencer poczuła pulsowanie w skroniach. Nagle na miejscu Melissy zobaczyła Ali. Obie potrafiły tak patrzeć na ludzi, jakby chciały powiedzieć: „Jestem kimś, a ty nikim. Chcesz mi wszystko ukraść. Ale ci się nie uda". Spencer poczuła wilgotne powietrze i zobaczyła robaczki świętojańskie. Poczuła oddech Ali. Nagle w jej ciało wdarła się dziwna siła. Zobaczyła, jak chwyta Ali i popycha gwałtownie, z całej siły. A może to nie Ali, tylko Melissa? Melissa i Ali upadły do tyłu i uderzyły o coś głową. Spencer zobaczyła, jak Melissa spada po schodach, w dół, coraz niżej, aż wreszcie ląduje na podłodze. — Melissa! — krzyknął pan Hastings. Nagle zapadła ciemność.

29 PEŁNIA KSIĘŻYCA W PLANETARIUM W HOLLIS Hanna stanęła u bram planetarium kilka minut po dziewiątej. Ze zdziwieniem zauważyła, że trudno jej się poruszać w sukience od Zaca Posena. I siadać. Właściwie oddychać też. Tak, sukienka była bardzo obcisła. Hanna nie mogła się w nią wbić i z dużym trudem dopięła zamek. Zamierzała nawet pożyczyć od mamy gorset, ale nie chciało jej się zdejmować sukienki i jeszcze raz ubierać. Ubieranie i tak zajęło jej tyle czasu, że właściwie nie zdążyła zrobić nic innego. Nie poprawiła makijażu, nie policzyła, ile zjadła tego dnia kalorii, i nie przeniosła książki adresowej ze starego telefonu do nowego. Czuła się tak, jakby sukienka kurczyła się z minuty na minutę. Wcinała się w jej skórę i opinała biodra tak ciasno, że nie wiedziała, jak ją podciągnie, gdy pójdzie do ubikacji. Z każdym ruchem czuła, jak pękają pojedyncze

niteczki w tkaninie. Widziała też brzydkie wybrzuszenia na biodrach, pod piersiami i na pośladkach. W ciągu ostatnich kilku dni zjadła tonę ciastek. I bardzo starała się nie wymiotować. Tak szybko utyła? A może miała zbyt wolną przemianę materii? Może zamieniła się w jedną z tych dziewczyn, które tyją na sam widok jedzenia? Ale musiała włożyć tę sukienkę. Może trochę się rozciągnie, jak skóra. Na imprezie i tak będzie pewnie ciemno i nikt nie zauważy. Hanna weszła po schodach. Czuła się jak sztywny pingwin w stroju w kolorze szampana. Z budynku dochodziły miarowe, niskie dźwięki. Ostatni raz tak się denerwowała przed imprezą w siódmej klasie, kiedy Ali organizowała bal na Halloween. Wtedy jeszcze czuła się jak największa oferma na świecie. Tuż po jej przyjściu na balu pojawiła się Mona ze swoimi żenującymi koleżankami Chassey Bledsoe i Phi Templeton. Przebrały się za hobbitów z Władcy pierścieni. Ali zmierzyła je wzrokiem i obeszła dookoła. — Wyglądacie, jakbyście złapały wszy — zaśmiała im się prosto w twarz. Następnego dnia Hanna pojechała z mamą do supermarketu i zobaczyła Monę, jak stała z tatą w kolejce. Do kurtki miała przypiętą broszkę w kształcie dyni wysadzaną kryształkami. Rozdawano je na przyjęciu u Ali. Nosiła ozdobę z taką dumą, jakby należała do paczki Ali. Hanna miała wyrzuty sumienia, że dała kosza Lucasowi. Nawet nie odpisał na jej maila. Ale nie miała wyjścia. Mona wybaczyła jej w sklepie z telefonami, a potem przysłała sukienkę. Przyjaźń z Moną była dla niej najważniejsza.

Ostrożnie otworzyła ciężkie, metalowe drzwi. Uderzyła w nią fala głośnej muzyki. W głównym holu było kilka podświetlonych na niebiesko rzeźb z lodu. W tle stała wielka trampolina. Pod sufitem wisiał model układu słonecznego, a nad sceną ogromny ekran. Na nim widać było, jak Noel Kahn patrzy przez teleskop. — O Boże — usłyszała Hanna i odwróciła się. Za nią stały Naomi i Riley. Miały na sobie podobne szmaragdowe sukienki bez ramion, a w dłoniach trzymały malutkie satynowe torebki. Riley zmierzyła wzrokiem Hannę i uśmiechnęła się szyderczo. Naomi parsknęła głośno. Hanna, gdyby tylko mogła, jeszcze bardziej wciągnęłaby brzuch. — Ładna sukienka, Hanno — rzuciła niby od niechcenia Riley. Z rudymi włosami i w zielonej sukience wyglądała jak marchewka, którą ktoś pomalował na opak. — Tak, ślicznie w niej wyglądasz — szczebiotała Naomi. Hanna wyprostowała plecy i ruszyła dalej. Minęła kelnerkę w czarnym kostiumie, trzymającą tacę z malutkimi kanapkami. Próbowała nie patrzeć na nie w obawie, że na sam ich widok zacznie tyć. Potem oglądała obrazy pojawiające się na ekranie, na którym pokazały się Nicole Hudson i Kelly Hamilton, dwie suki, które podlizywały się Riley i Naomi. Też miały na sobie zielone sukienki i w rękach trzymały satynowe torebki. — Wszystkiego najlepszego życzą ci członkinie twojego orszaku! — krzyczały i słały pocałunki. Hanna uniosła brwi. C z ł o n k i n i e o r s z a k u ? Niemożliwe. Członkinie mają sukienki w kolorze szampana, a nie zielone. Tak?

Nagle tańczący tłum rozstąpił się. Do Hanny podeszła piękna blondynka. Mona. Miała na sobie dokładnie taką samą sukienkę jak Hanna. W kolorze szampana. Od Zaca Posena. Obie przymierzały tę sukienkę w centrum handlowym. Tylko że na Monie sukienka leżała jak ulał, zamek się nie wybrzuszał i znikąd nie wystawały jej wałeczki tłuszczu. Kreacja podkreślała szczupłą talię Mony i eksponowała jej długie, smukłe nogi. Mona stanęła jak wryta. — A ty co tu robisz? — zmierzyła Hannę wzrokiem od stóp do głów i uśmiechnęła się złośliwie. — Skąd wytrzasnęłaś tę sukienkę? — Ty mi ją przysłałaś. Mona gapiła się na nią jak na wariatkę. Pokazała na Riley. — Tak wygląda sukienka dla dziewczyn z orszaku. Zmieniłam zdanie w ostatniej chwili. Chciałam sama ubrać się w tę w kolorze szampana. — Jeszcze raz zmierzyła wzrokiem Hannę. — A już na pewno nie ubrałabym w nią wieloryba. Wszyscy się zaśmiali, nawet kelnerka i barman. Hanna zrobiła krok w tył zupełnie zdezorientowana. Nagle zapadła cisza, bo didżej dopiero wybierał następną piosenkę. Mona zmarszczyła nos i Hanna poczuła się, jakby ktoś zacisnął jej wokół szyi pętlę. Wszystko nabierało sensu, choć Hannie nie było do śmiechu. Oczywiście, to nie Mona przysłała jej sukienkę, tylko A. — Proszę, idź już. — Mona założyła ręce na piersi i przyglądała się wszystkim wybrzuszeniom na sukience Hanny. — Przecież zabroniłam ci tu przychodzić, zapomniałaś? Hanna podeszła do Mony, bo chciała jej wszystko wytłumaczyć, ale zachwiała się na niebotycznych obcasach

butów od Jimmy'ego Choo. Poczuła, jak uginają się pod nią nogi, a kolana uderzają o podłogę. Nagle usłyszała dźwięk rozdzierającej się tkaniny i poczuła, że sukienka nie opina jej już tak mocno na pośladkach. Boczny szew też pękł. Sukienka rozdarła się tak, że w dziurze ukazał się bok stanika i stringi. — O Boże! — zawołała Riley. Zgromadzeni ryknęli gromkim śmiechem. Hanna bezradnie próbowała zasłonić się przed ich wzrokiem. Mona stała i patrzyła na to piękna jak królowa w idealnie skrojonej sukni. Hanna nie mogła pojąć, że jeszcze dwa dni wcześniej kochały się jak najlepsze przyjaciółki. Mona położyła dłonie na biodrach i spojrzała na stojący wokół tłum. — Chodźcie! — zakomenderowała. — Ta obrzygana sierota nie jest warta naszej uwagi. Hannie zbierało się na płacz. Ktoś potknął się o jej nogi i oblał je ciepłym piwem. „Ta obrzygana sierota nie jest warta naszej uwagi". Słowa Mony dźwięczały jej w głowie. Nagle coś jej się przypomniało. „Pamiętasz, jak spotkałaś Monę przy wyjściu z kliniki chirurgii plastycznej? Zrobiła sobie liposukcję!" Hanna podparła się dłońmi na marmurowej posadzce. — Hej, Mona. Mona odwróciła się i spojrzała na nią. Hanna wzięła głęboki oddech. — Wyglądasz o wiele szczupłej, odkąd zdecydowałaś się na liposukcję. Mona odchyliła głowę do tyłu. Ale nie wyglądała na przerażoną czy zażenowaną. Może na trochę zmieszaną. Parsknęła cicho i przewróciła oczami. — Boże, Hanno, jesteś żałosna.

Mona odrzuciła włosy za ramię i pomachała w stronę sceny. Tłum rozstąpił się przed nią. Hanna zakryła jedną ręką dziurę na boku, a drugą — tę na pośladkach. Nagle zobaczyła na ekranie własną twarz powiększoną do ogromnych rozmiarów. A potem długie ujęcie jej pękniętej sukienki. Z dziury wylewało się tłuste ciało. Przez cienki materiał prześwitywały jej stringi. Na ekranie Hanna zrobiła krok i upadła przed Moną. Kamera uchwyciła moment, gdy pękła jej sukienka. Hanna krzyknęła i zakryła oczy. Śmiech ranił jej uszy, jakby wbijano w nie długie igły. Poczuła, że ktoś położył jej dłoń na plecach. — Hanna. Spojrzała przez palce. — Lucas? Miał na sobie ciemne spodnie, T-shirt i marynarkę w paski. Jego długie blond włosy spadały na ramiona. Z jego twarzy wyczytała, że widział całą scenę. Zdjął marynarkę i podał jej. — Włóż to. I chodźmy. Mona właśnie weszła na scenę. Tłum czekał w napięciu na dalszy ciąg. Jeszcze nie tak dawno Hanna w tym momencie stałaby z przodu i zawiadywała całą imprezą. Tym razem chwyciła Lucasa za rękę.

30 ZMIANY SĄ DOBRE... OPRÓCZ ZMIAN NA GORSZE W sobotę wieczorem Emily tak mocno zasznurowała pożyczone łyżwy, że ścierpła jej stopa. - Po co nam aż trzy pary skarpet? - poskarżyła się siedzącej obok Bece, sznurującej też parę białych łyżew, które przyniosła z domu. - Wiem, to niewygodne. - Becka pokiwała ze zrozumieniem głową, wkładając na nią opaskę. - Ale dzięki temu nie marzną stopy. Emily zawiązała sznurowadła na kokardkę. Na tafli lodowiska było bardzo zimno, a ona miała na sobie tylko T-shirt z logo drużyny pływackiej. Nie odczuwała chłodu. Po drodze powiedziała Bece, że w poniedziałek idzie na pierwsze spotkanie do Wierzchołków Drzew. Becka była najpierw zdumiona, ale potem się ucieszyła. Później Emily zamilkła. Myślała tylko o tym, że wolałaby być teraz z Mayą.

Maya. Wystarczyło, że Emily zamknęła oczy, a w wyobraźni ukazywała jej się twarz rozgniewanej Mai w oranżerii. Przez cały dzień nikt nie dzwonił do Emily. Chciała, żeby Maya zadzwoniła i próbowała znowu nakłonić ją do zmiany zdania, ale zarazem bała się tego. Próbowała myśleć o plusach swojej decyzji. Teraz, kiedy rodzice zobaczyli, że zgodziła się zapisać do Wierzchołków Drzew, ich stosunki z córką uległy ociepleniu. W sobotę na treningu trenerka poinformowała ją, że reprezentantka uniwersytetu nadal chce się z nią spotkać. Wszyscy koledzy z drużyny zalecali się do niej i zapraszali ją na party z jacuzzi. Lepsze to niż drwiny. Kiedy wróciła z Carolyn do domu po treningu i włączyła jakąś starą płytę No Doubt, siostra po raz pierwszy od kilku dni odezwała się do niej. — Fajny album — powiedziała. Zawsze to jakiś początek. Emily patrzyła na lodowisko. Po wypadku Jenny przychodziła tu z Ali prawie co weekend. Od tamtej pory nic się tu nie zmieniło. Wokół tafli stały te same niebieskie ławki, na których można było usiąść i włożyć łyżwy. Nie zniknął automat z gorącą czekoladą, która smakowała jak aspiryna. Przy wejściu wciąż witał wchodzących wielki biały miś z plastiku. To miejsce napawało ją nostalgią. Emily wydawało się wręcz, że za chwilę zobaczy Ali, która ćwiczy jazdę przekładanką do tyłu. Dziś lodowisko świeciło pustkami. Wszyscy poszli na imprezę do Mony. Gdyby Emily żyła w innym świecie, też by tam poszła. - Becka? Emily i Becka spojrzały w górę. Stała przed nimi wysoka dziewczyna o orzechowych oczach z krótkimi, ciemnymi, kręconymi włosami i perkatym nosem. Miała na

sobie różową sukienkę, grube wełniane rajstopy, bransoletkę z małych pereł. Jej usta były różowe od błyszczyku. W ręku trzymała parę łyżew z tęczowymi sznurówkami. — Wendy! — zakrzyknęła Becka i zerwała się na równe nogi. Już miała podejść i uścisnąć Wendy, ale zawahała się i zrobiła krok do tyłu. — Przyszłaś... jednak. Wendy uśmiechnęła się szeroko. — Fantastycznie wyglądasz, Becks. Becka uśmiechnęła się nieśmiało. — Ty też. — Patrzyła na Wendy, jakby nie wierzyła własnym oczom, jakby Wendy wstała z martwych. — Obcięłaś włosy. Wendy dotknęła odruchowo głowy. — Nie za krótko? — Nie! — zaprotestowała Becka. — Naprawdę ci w nich ładnie. Obie śmiały się i chichotały. Emily zakaszlała i Becka spojrzała na nią. — Och! To Emily. Moja nowa koleżanka z Wierzchołków Drzew. Emily uścisnęła dłoń Wendy. Wendy miała krótkie paznokcie pomalowane na różowo. Na paznokciu kciuka nakleiła sobie obrazek pokemona. Wendy usiadła i zaczęła wkładać łyżwy. — Często tu przychodzicie? — zapytała Emily. — Macie własne łyżwy. — Kiedyś przychodziłyśmy — powiedziała Wendy, spoglądając na Beckę. — Razem brałyśmy lekcje... W pewnym sensie. Becka zachichotała, a Emily spojrzała na nią zdezorientowana.

-Co? - A nic - odparła Becka. - Wendy, pamiętasz, jak pożyczałyśmy łyżwy...? - O Boże - Wendy zasłoniła dłonią usta. - Ale ten facet na nas patrzył! No dobra. Emily znowu zakaszlała, a Becka natychmiast przestała się śmiać, jakby nagle zdała sobie sprawę, gdzie jest i przede wszystkim - k i m jest. Kiedy Wendy zasznurowała łyżwy, wszystkie weszły na taflę lodowiska. Wendy 1 Becka natychmiast zaczęły kręcić piruety i jeździć do tyłu. Emily, która potrafiła jeździć tylko do przodu, i to bardzo powoli, czuła się przy nich jak niezdara. Przez chwilę milczały. Emily słuchała, jak ostrza łyżew tną lód. - Nadal widujesz się z Jeremym? - zapytała Beckę Wendy. Becka poprawiła rękawiczkę z jednym palcem. - Właściwie nie. - Kto to jest Jeremy? - spytała Emily, mijając jakąś blondynkę przebraną za wielkie ciastko. - W Wierzchołkach Drzew spotkałam chłopaka - odparła Becka 1 spojrzała ostrożnie na Wendy. - Chodziliśmy z sobą jakieś dwa miesiące. Ale nic z tego nie wyszło. Wendy wzruszyła ramionami i odgarnęła włosy z oczu. - Ja chodziłam przez chwilę z dziewczyną z liceum, ale też się nam me układało. W przyszłym tygodniu idę na randkę w ciemno. Prawdę mówiąc, nie chce mi się. Podobno to jakaś fanka hip-hopu. - Wendy zmarszczyła nos. Emily nagle zdała sobie sprawę, że Wendy opowiada o swoich dziewczynach. Zanim jednak zdążyła zadać

jakieś pytanie, Becka chrząknęła znacząco. Była wyraźnie spięta. - Ja też się umówiłam na randkę w ciemno — powiedziała nieco głośniej niż normalnie. - Z chłopakiem z Wierzchołków Drzew. - Powodzenia - odparła Wendy i zrobiła kolejny piruet. Becka i Wendy nie odrywały od siebie oczu. Kiedy Becka podjechała do Wendy, wydawało się, że celowo na nią wpadła. Światła przygasły. Z sufitu spuszczono kulę dyskotekową i włączono kolorowe światła. Na lodzie zostało tylko kilka par. - Teraz jazda parami - z głośników rozległ się głos konferansjera. - Tylko zakochani. Wszystkie trzy usiadły na ławce, a z głośników popłynęła romantyczna melodia. Ali zawsze okropnie nudziło czekanie na ławce, gdy na lodowisku tańczyły pary. - Zatańczmy razem, co, Em? - zaproponowała kiedyś i podała dłoń Emily. Emily nigdy nie zapomniała, jak wspaniale się czuła, gdy obejmowała Ali. Czuła zapach jej jabłkowych perfum. Ściskała jej dłoń i podtrzymywała. Przez przypadek dotknęła nagiej skóry na jej ramieniu. Emily zastanawiała się, czy za tydzień jej wspomnienia ulegną zmianie. Czy terapia wymaże jej pamięć tale jak maszyna, która wygładza wszystkie rysy na lodzie? - Zaraz wrócę - szepnęła Emily i niezdarnie stawiając kroki, ruszyła w stronę ubikacji. Włożyła dłonie pod strumień ciepłej wody i patrzyła na swoje odbicie w brudnym lustrze.

- Podjęłam właściwą decyzję - powiedziała do siebie. -Jedyną słuszną. Po zakończeniu terapii może zacznę umawiać się z chłopakami jak Becka. Kiedy wróciła, zauważyła, że ich ławka jest pusta. Podeszła do tafli. Pomyślała, że dziewczyny poszły po coś do picia. Patrzyła na jeżdżące w półmroku pary. Niektórzy próbowali się całować w czasie jazdy. Jedna z par nawet nie kłopotała się z wchodzeniem na taflę. Obściskiwali się przy furtce. Dziewczyna zanurzyła ręce w kręconych włosach chłopaka. Piosenka dobiegła końca i zapalono jasne światła. Emily przyjrzała się uważniej parze stojącej przy furtce. Dziewczyna miała znajomo wyglądającą opaskę na głowie. Oboje mieli na nogach białe łyżwy. Chłopak miał brązowe sznurowadła. I różową sukienkę. Becka i Wendy jednocześnie zauważyły Emily. Becka otworzyła szeroko usta, a Wendy odwróciła wzrok. Emily zaczęła drżeć. Becka podeszła do Emily. Jej oddech zamieniał się w powietrzu w kłąb pary. - Chyba jestem ci winna wyjaśnienia, co? Od lodu bił chłód. Na ławce leżała mała czerwona rękawiczka. Jakieś dziecko pędziło po lodzie, krzycząc: - Jestem samolotem! Emily z zapartym tchem patrzyła na Beckę. - Myślałam, że ta wasza terapia przynosi pozytywne efekty — powiedziała cicho. Becka przeczesała dłonią długie włosy. - Też tak myślałam. Ale na widok Wendy... Zresztą, chyba sama się zorientowałaś. Wsunęła dłonie w rękawy swetra. - Może jednak nie sposób się zmienić.

Emily poczuła ciepło w brzuchu. Przerażało ją, że jakaś organizacja może zmienić to, kim jest. To wbrew wszelkim ludzkim zasadom. Ale Maya i Becka miały rację: nie można zmienić siebie. M a y a . Emily zasłoniła usta dłonią. Musiała porozmawiać z Mayą. Natychmiast. — Becka, mogę cię prosić o przysługę? — Jasne — Becka spojrzała na nią łagodnie. Emily ruszyła w stronę wyjścia. — Muszę jechać na pewną imprezę. Teraz. Muszę się z kimś zobaczyć.

31 JEDNAK PRAWO ZATRIUMFOWAŁO Aria spojrzała w obiektyw swojej kamery, kiedy Spencer poprawca na głowie diadem z kryształów górskich. - Dziewczyny - szepnęła Spencer, podchodząc do telefonu leżącego na skórzanej kanapie. - Chcecie przeczy tać jej SMS-a? - Ja tak - wyszeptała Hanna. Emily wstała z oparcia kanapy. - Nie wiem... - Nie chcecie się dowiedzieć, kto do niej napisał? - zapytała Spencer. Spencer, Hanna i Emily stanęły wokół telefonu. Aria zdjęła kamerę ze statywu i też do nich podeszła. Chciała to wszystko sfilmować. Zrobiła zbliżenie na telefon, gdy nagle w holu rozległ się głos Ali. - Czytałyście moje SMS-y? - Oczywiście, że nie! - krzyknęła Hanna.

Ali rzuciła okiem na swój telefon, ale potem odwróciła wzrok w stronę Melissy i lana, którzy właśnie weszli do kuchni. - Cześć, dziewczyny - przywitał się łan, wchodząc do salonu. Spojrzał na Spencer. - Piękna korona. Aria wróciła do statywu. Spencer, łan i Ali usiedli na kanapie i zaczęli bawić się w talk-show. Nagle Ali podeszła do kamery. Miała ziemistą cerę, czarne tęczówki i usta pomalowane na jaskrawoczerwony kolor, nierówno, jak u klowna. - Aria - sobowtór Ali spojrzał prosto w obiektyw. - P r z y j r z y j s i ę u w a ż n i e . Odpowiedź jest w zasięgu ręki. Aria zmarszczyła brwi. Reszta sceny rozegrała się tak jak zawsze. Spencer pytała lana o base jumping. Melissa wkurzyła się i hałasowała w kuchni. Prawdziwa Ali, siedząca na kanapie, była wyraźnie znudzona. - Co masz na myśli? - Aria wyszeptała do sobowtóra Ali. - W zasięgu ręki - powtórzyła Ali. - Przyjrzyj się uważnie! - No dobra — powiedziała Aria. Jeszcze raz przyjrzała się uważnie całej scenie. Spencer wpatrzona w lana spijała każde słowo z jego ust. Hanna i Emily stały oparte o kredens, wyluzowane. Czego niby miała szukać? - Nie rozumiem — wyszeptała. - Przyjrzyj się! - krzyczała Ali. - W zasięgu ręki! - Nie wiem, co robić - jęknęła Aria bezradnie. - Patrz uważnie! Aria usiadła na łóżku. W pokoju było ciemno. Po twarzy płynął jej pot. Bolało ją gardło. Zobaczyła, że obok niej leży Ezra, i przeraziła się.

— Już w porządku — uspokajał ją Ezra, tuląc do siebie. — To tylko sen. Jesteś bezpieczna. Aria rozejrzała się wokół, przecierając oczy. Nie była już w salonie w domu Hastingsów, tylko w łóżku Ezry. W sypialni pachniało naftaliną i starymi perfumami, jak w każdym domu w Hollis. Lekki wiatr poruszał roletami. Stojąca na biurku figurka przedstawiająca Szekspira kiwała miarowo głową. Ezra otulał ją ciasno, jego nagie stopy dotykały jej kostek. — Miałaś zły sen? — zapytał. — Krzyczałaś. Aria milczała. Czy sen miał jakieś ukryte znaczenie? — Wszystko w porządku, to tylko sen. — Przestraszyłaś mnie — powiedział Ezra, przytulając ją do siebie. Aria próbowała normalnie oddychać, słuchając dobiegającego zza okna dźwięku chińskich dzwoneczków. Zauważyła, że Ezra ma przekrzywione okulary. — Zasnąłeś w okularach? Ezra dotknął grzbietu nosa. — Chyba tak — zawstydził się. — Często mi się to zdarza. Aria pocałowała go. — Ale z ciebie dziwadło. — Ja przynajmniej nie krzyczę przez sen. — Ezra przyciągnął ją do siebie. — Mam cię! — Zaczął ją łaskotać. — Nie! — krzyknęła Aria, próbując mu się wyrwać. — Przestań! — Aha! — Ezra nie dawał za wygraną. Za chwilę zaczął ją całować i pieścić. Aria zamknęła oczy i pozwoliła się dotykać. Ezra opadł na poduszkę. — Chciałbym z tobą uciec i zamieszkać gdzie indziej.

— Dobrze znam Islandię. A może Kostaryka? Kupimy sobie małpę. Albo pojedziemy na Capri. Chodzilibyśmy do Lazurowej Groty. — Zawsze chciałem pojechać na Capri — przyznał się Ezra. — Moglibyśmy mieszkać na plaży i pisać wiersze. — Ale tylko z naszą małą małpką. — Oczywiście — Ezra pocałował ją w czubek nosa. — Kupimy ich tyle, ile będziesz chciała. Nagle się zamyślił, jakby na serio zastanawiał się nad tą możliwością. Aria czuła wszechogarniające ciepło. Nigdy nie czuła się taka szczęśliwa. Chciała, żeby tak było już zawsze. Uda im się. Jutro zastanowi się, jak poradzi sobie z wszystkimi problemami — z Seanem, z A., z rodzicami. Aria przytuliła się do Ezry. Znowu zapadła w sen, myśląc o tańczących małpkach i piaszczystych plażach. Nagle ktoś zapukał głośno do drzwi. Zanim Aria i Ezra zdążyli wstać z łóżka, drzwi otworzyły się na oścież i do pokoju wpadło dwóch policjantów. Aria wrzasnęła. Ezra usiadł na łóżku i podciągnął bokserki z nadrukiem przedstawiającym kiełbaski, omlety i tosty. Na gumce widniał napis ŚNIADANIE DO ŁÓŻKA! Aria ukryła się pod kołdrą. Miała na sobie tylko T-shirt Ezry, który sięgał jej ledwo do połowy ud. Policjanci weszli prosto do sypialni. Oświetlili latarkami twarz Ezry i Arii. Aria otuliła się szczelniej kołdrą, rozglądając się jednocześnie w poszukiwaniu ubrania i strin-gów. Gdzieś zniknęły. — Ezra Fitz? — zapytał policjant, krępy, czarnowłosy mężczyzna o muskularnych ramionach. — Yyy... tak — wyjąkał Ezra. — Uczy pan w liceum Rosewood Day? Czy to pańska uczennica?

— Co tu się dzieje!? - krzyknął Ezra. — Jest pan aresztowany. Muskularny policjant odpiął od paska srebrne kajdanki. Drugi policjant, niższy i grubszy, o tłustej cerze, wyciągnął z łóżka Ezrę, który pociągnął za sobą prześcieradło i kołdrę. Odsłonił tym samym nogi Arii. Krzyknęła i skryła się za łóżkiem. Pod kaloryferem znalazła parę spodni od piżamy. Włożyła je szybko. — Ma pan prawo milczeć - zaczął grubas. — Wszystko, co pan powie, może zostać użyte przeciwko panu w sądzie. — Zaraz! — krzyknął Ezra. Ale policjanci nie słuchali go. Gruby jednym wprawnym ruchem założył mu kajdanki. Spojrzał z obrzydzeniem na łóżko. Dżinsy i T-shirt Ezry leżały zwinięte u wezgłowia. Aria zauważyła nagle walający się na łóżku stanik z czarnej koronki, który uszyła sobie na miarę w Belgii. Szybko go schowała. Policjanci wypchnęli Ezrę z mieszkania. Drzwi wisiały na zawiasach, jakby zaraz miały odpaść. Aria pobiegła za policjantami. Nawet nie włożyła butów ustawionych przed telewizorem w drugiej pozycji baletowej. — Nie możecie tego zrobić! — krzyknęła za nimi. — Tobą się zaraz zajmiemy, dziecinko! - warknął muskularny policjant. Stała przez chwilę na słabo oświetlonej klatce schodowej. Policjanci skrępowali Ezrę, jakby był wariatem paradującym po ulicy w samych bokserkach. Grubas nadeptywał co chwilę na bose stopy Ezry, a to sprawiało, że Aria kochała go jeszcze bardziej. Kiedy wyszli na ganek, Aria zobaczyła, że czeka tam na nią Sean. Otworzyła usta ze zdziwienia.

— Co ty tu robisz? — wymamrotała. Sean stał zgarbiony obok skrzynki na listy Patrzył na Arię rozczarowany. — Co ty tu robisz? — odpowiedział pytaniem, kierując wzrok na spodnie od piżamy Ezry, które w każdej chwili mogły zsunąć się z bioder Arii. Szybko je podciągnęła. — Wytłumaczę ci to. — Tak? — rzucił Sean wyzywająco, kładąc dłonie na biodrach. Był rozgniewany. Aria nigdy nie widziała go w takim stanie. — Od jak dawna się z nim spotykasz? Aria wbiła wzrok w leżący na ziemi paragon z supermarketu. — Spakowałem twoje rzeczy — mówił dalej Sean, nie czekając na jej odpowiedź. - Leżą na ganku. Nie wrócisz do mojego domu. — Ale... Sean... — szepnęła błagalnie Aria. — Gdzie mam się podziać? — To nie mój problem — rzucił na odchodne. Pod Arią ugięły się nogi. Patrzyła, jak policjanci prowadzą Ezrę chodnikiem i wpychają go do furgonetki. Kiedy zamknęli za nim drzwi, Ezra spojrzał na dom, Arię i Seana. Miał minę zdradzonego kochanka. W głowie Arii zapaliła się nagle czerwona lampka. Chwyciła Seana za ramię. — To t y zadzwoniłeś po policję? Sean patrzył w dal z rękami założonymi na piersi. Arii zrobiło się niedobrze. Kręciło jej się w głowie. Musiała chwycić się poręczy, żeby nie stracić równowagi. — Dostałem to — Sean wyjął telefon i pokazał Arii. Na ekranie wyświetliło się zdjęcie Arii i Ezry całujących się w jego biurze. Sean pokazał jej też kolejną fotografię,

przedstawiającą tę samą scenę w innym ujęciu. - Pomyślałem, że policja powinna wiedzieć, że nauczyciel zabawia się ze swoją uczennicą. - Słowo „uczennica" wypowiadał z wyraźnym niesmakiem. -1 to na terenie szkoły - dodał. - Nie chciałam cię zranić - wyszeptała Aria. Wtedy ku swojemu ogromnemu przerażeniu zauważyła, że do drugiego zdjęcia dołączona jest wiadomość. Drogi Seanie, twoja dziewczyna powinna ci chyba wyjaśnić TO I OWO. A.

32 NIE TAKI ZNOWU SEKRETNY ROMANS — I nagle się na siebie rzuciły! — Emily pociągnęła spory łyk sangrii, którą Maya kupiła jej w barze w planetarium. — Przez cały czas bałam się, że oni mogą mnie zmienić. Ale to wszystko ścierna! Becka wróciła do swojej dziewczyny! — Naprawdę myślałaś, że mogą cię zmienić? — Maya spojrzała na Emily jak na wariatkę i szturchnęła ją łokciem. — Ale byłam głupia, co nie? — Tak — uśmiechnęła się Maya. — Ale też się cieszę, że ta terapia nie daje efektów. Godzinę wcześniej Becka i Wendy podrzuciły Emily na imprezę do Mony. Emily wszędzie szukała Mai, przerażona, że ta już wyszła albo że bawi się świetnie w towarzystwie kogoś innego. Znalazła ją, jak stała samotnie obok pulpitu didżeja, ubrana w sukienkę w czarno-białe paski i buty na obcasie ze sprzączką, z wysoko upiętymi włosami.

Uciekły na zewnątrz i usiadły na kępie trawy w ogrodzie planetarium. Przez wielkie oszklone drzwi widziały, co się dzieje w środku, ale nie przeszkadzał im hałas. Otaczały je drzewa, teleskopy i krzewy przycięte w kształcie planet. Kilku gości siedziało w altanie, paląc papierosy i śmiejąc się. Pod żywopłotem całowała się jakaś para. Maya i Emily mogły cieszyć się swoim towarzystwem. Nie całowały się, tylko gapiły w niebo. Wybiła północ. Zazwyczaj Emily musiała być już o tej porze w domu, ale powiedziała mamie, że zostanie na noc u Becki. Ta zaś zgodziła się potwierdzić w razie czego tę wersję. — Spójrz — Emily pokazała na gwiazdy. — Gdyby przeciągnąć linię między tymi gwiazdami, można by napisać na niebie wielkie E. — Gdzie? — Maya wpatrywała się w firmament. Emily pokazała jej raz jeszcze. — Obok kilka gwiazd ułożyło się w M. - Uśmiechnęła się w ciemności. - E i M. Emily i Maya. To znak. — Ty i twoje znaki - szepnęła Maya. — Zerwałaś ze mną w pracowni artystycznej. Potem nawet nie chciałaś na mnie spojrzeć w oranżerii. Emily ścisnęła jej dłoń i nadal patrzyła w gwiazdy. Wysoko nad nimi przeleciał mały samolot. — Przepraszam. Wiem, że postąpiłam strasznie. Maya spojrzała na Emily. Na czole, policzkach i nosie położyła tego wieczoru brązujący podkład. Emily nigdy nie widziała jej tak pięknej. — Mogę cię wziąć za rękę? — wyszeptała Maya. Emily spojrzała na swoje niezgrabne dłonie. Trzymały kredki, pędzle i kawałki kredy. Chwytały się słupka na basenie przed startem. Trzymały wielki balon w czasie

imprezy na cześć szkolnej drużyny pływackiej. Dotykały dłoni jej chłopaka Bena... i dłoni Mai. Ale tym razem wszystko było inaczej. Wszystko działo się naprawdę. Wiedziała, że wokół są ludzie. Ale przecież wszyscy już wiedzieli o niej i Mai. Najgorsze za nią, przetrwała. Z Benem i tak by nie została... nie oszukiwała się, że zacznie chodzić z Tobym. Nie powinna była się ukrywać. Becka miała rację — nie można zmienić siebie samego. Emily dotknęła dłoni Mai. Najpierw delikatnie, potem mocniej. — Kocham cię — powiedziała Maya i również ścisnęła jej dłoń. — Tak bardzo cię kocham. — Ja ciebie też — powiedziała Emily niemal automatycznie. Zdała sobie sprawę, że to prawda. Kochała Mayę bardziej niż kogokolwiek na świecie. Bardziej niż Ali. Gdy Emily pocałowała Ali, ona przez chwilę odwzajemniała pocałunek. Ale potem odsunęła się z obrzydzeniem. Zaczęła od razu opowiadać o jakimś chłopaku, który rzekomo bardzo jej się spodobał. Nie mogła powiedzieć kto to, bo Emily mogłaby podobno wpaść w szał. Teraz Emily zastanawiała się, czy taki chłopak w ogóle istniał. Może Ali powiedziała to tylko dlatego, żeby rozładować napięcie. Może chciała w ten sposób powiedzieć: „Nie jestem lesbą. Nawet o tym nie marz". Emily długo snuła domysły, jak potoczyłyby się ich losy, gdyby Ali nie zniknęła. Czy nadal przyjaźniłyby się jak dawniej? Teraz była pewna, że ich przyjaźń by nie przetrwała. Gdyby Ali nie zniknęła, oddaliłaby się od Emily. Ale może Emily i tak odnalazłaby drogę do Mai. — Wszystko w porządku? — zapytała Maya, bo Emily milczała trochę za długo.

-Tak. Przez kilka minut siedziały w ciszy, trzymając się za ręce. Maya podniosła głowę i spojrzała w stronę planetarium. Emily zobaczyła kogoś w cieniu. Patrzył na nie. Potem zabębnił w kieliszek. — Kto to? — zapytała przerażona Emily. — Nie wiem. Ale idzie tu. Emily poczuła ciarki na całym ciele. A.? Nagle usłyszała znajomy głos. — Emily Catherine Fields! Maya otworzyła usta. — O Boże. Mama Emily wyszła z cienia. Miała włosy w nieładzie, stary T-shirt i rozwiązaną sznurówkę u jednego buta. Nie umalowała się. Wyglądała niedorzecznie pośród wystrojonych gości urodzinowych. Kilka osób gapiło się na nią. Emily wstała niezdarnie. — Co ty tu robisz? Pani Fields chwyciła Emily za ramię. — Nie wierzę, że to zrobiłaś. Piętnaście minut temu ktoś do mnie zadzwonił i powiedział mi, że jesteś z nią. A ja mu nie uwierzyłam. Jaka byłam głupia! Nie uwierzyłam i wyzwałam od kłamców! — Mamo, wszystko ci wyjaśnię! Pani Fields zamilkła i jak pies obwąchała Emily. Otworzyła szeroko oczy. — Piłaś! — wrzasnęła rozgniewana. — Co się z tobą dzieje, Emily? — Spojrzała na Mayę, która siedziała spokojnie na trawie, jakby obecność pani Fields nie robiła na niej najmniejszego wrażenia. — Nie jesteś już moją córką. — Mamo! — krzyknęła Emily.

Poczuła się tak, jakby mama przypalała ją rozgrzanym żelazem. To ostatnie zdanie zabrzmiało tak... prawniczo. I ostatecznie. Pani Fields powlokła córkę do furtki prowadzącej przez alejkę na ulicę. — Jak tylko wrócimy do domu, dzwonię do Helenę. — Nie! — wyrwała jej się Emily Stanęła przed matką pochylona do przodu, jak zapaśnik sumo gotowy do walki. — Jak możesz mówić, że nie jestem już twoją córką? Jak możesz wyrzucać mnie z domu? Pani Fields chciała znow\i chwycić Emily za ramię, ale ta potknęła się na kamieniu i upadła do tyłu. Boleśnie stłukła sobie kość ogonową. Kiedy otworzyła oczy, mama stała nad nią. — Wstawaj. Idziemy. — Nie! — wrzasnęła Emily. Próbowała wstać, ale mama wbiła jej paznokcie w ramię. Emily bezskutecznie próbowała się jej wyrwać. Jeszcze raz spojrzała na Mayę, która siedziała nieruchomo na trawie. Jej wielkie oczy były pełne łez. Wyglądała jak półtora nieszczęścia. „Może już nigdy jej nie zobaczę", pomyślała Emily. — Co w tym złego!? — krzyczała matce prosto w twarz. — Co z tego, że jestem inna!? Dlaczego mnie za to nienawidzisz!? Mama zacisnęła pięści i otworzyła usta, jakby zaraz miała coś powiedzieć. Nagle opadło z niej całe napięcie. Odwróciła się i jęknęła cicho. Wydawała się zmęczona, przerażona i zawstydzona. Bez makijażu i w piżamie wyglądała tak żałośnie. Miała czerwone oczy, jakby długo płakała.

— Proszę, chodźmy już. Emily wstała i poszła za matką na parking, gdzie czekało volvo rodziców. Parkingowy spojrzał mamie Emily w oczy, a ją samą obrzucił pogardliwym spojrzeniem, jakby mama opowiedziała mu, dlaczego tu przyjechała i zabierała córkę do domu. Emily rzuciła się na tylne siedzenie. W kieszeni na drzwiach auta znalazła tablicę zrobioną z ruchomych kół, która przepowiadała przyszłość dla każdego znaku zodiaku. Emily ustawiła strzałkę na Byka i październik. „Twój związek rozkwitnie i da ci wiele satysfakcji. Nawet jeśli w przeszłości wasza relacja była trudna, wszystko potoczy się pomyślnie". „Akurat", pomyślała Emily. Wyrzuciła tablicę przez okno. Postanowiła już nie wierzyć w horoskopy. Ani w tarota. Ani w żadne znaki, które rzekomo miały dowodzić, że wszystko ma swój sens. Jaki sens miało to, co właśnie się jej przytrafiło? Przeszył ją nagły dreszcz. „Piętnaście minut temu ktoś do mnie zadzwonił i powiedział mi, że jesteś z nią". Z bijącym sercem wyciągnęła z torby telefon. Miała nową wiadomość. Przyszła dwie godziny temu. Em, widzę cię! jak nie przestaniesz, to wiesz, do kogo zadzwonię. A. Emily zasłoniła oczy dłonią. Czemu A. jej po prostu nie zabije?

33 WIELKIE RZECZY, KTOŚ SIĘ PO PROSTU POMYLIŁ Lucas najpierw dał Hannie bluzę i szorty, które wyjął z bagażnika samochodu. — Prawdziwy skaut nie da się zaskoczyć — ogłosił dumnie. Potem zaprowadził Hannę do znajdującej się kilka przecznic dalej uniwersyteckiej czytelni, żeby mogła się przebrać. Czytelnia mieściła się w budynku z dziewiętnastego wieku. Pachniało w niej dymem z fajki i oprawnymi w skórę książkami. Na regałach stały książki, mapy, globusy, encyklopedie, czasopisma, gazety i gry planszowe. Między nimi umieszczono skórzane sofy i wygodne fotele. Właściwie wstęp mieli tu tylko studenci i profesorzy, ale nietrudno było się dostać do wnętrza bocznym wejściem. Hanna poszła do malutkiej łazienki, zdjęła sukienkę i wyrzuciła ją do chromowanego kubła na śmieci, dokładnie zamykając wieko. Kiedy wyszła, usiadła na kanapie obok Lucasa i rozpłakała się. Cały smutek, który tłamsiła

w sobie od tygodni, a może od lat, teraz wyszedł na powierzchnię. - Już nikt mnie nie będzie lubił - łkała. — Straciłam Monę na zawsze. Lucas pogłaskał ją po głowie. — To nic. Ona nie zasługuje na twoją przyjaźń. Hanna płakała tak długo, aż zapuchły jej oczy. Zaschło jej w gardle. Przycisnęła głowę do piersi Lucasa. Przez chwilę siedzieli w ciszy. Lucas gładził jej włosy. - Dlaczego przyszedłeś na jej urodziny? Myślałam, że cię nie zaprosiła. — Owszem — Lucas spuścił wzrok. — Ale nie miałem zamiaru tam iść. Nie chciałem, żebyś się dziś źle czuła, i zamierzałem ten wieczór spędzić z tobą. Hanna poczuła się winna. - Tak mi przykro. Odwołałam naszą partyjkę pokera, żeby iść na tę głupią imprezę. — Nic się nie stało. Hanna patrzyła na Lucasa. Miał błękitne oczy i takie urocze różowe policzki. Owszem, stało się. Tak bardzo chciała być idealna, mieć idealne ubranie, idealne ciało, idealną przyjaciółkę i idealnego chłopaka — tylko po co? Może Lucas był idealny, ale jakoś inaczej. Troszczył się o nią. Hanna nawet nie zauważyła, jak znalazła się u Lucasa na kolanach. Wcale się nie bała, że połamie mu nogi. Zeszłego lata, przed wyjazdem nad morze z rodziną Seana, przez kilka tygodni jadła tylko grejpfruty z pieprzem cayenne. I nie pozwalała Seanowi się dotykać w obawie, że uzna ją za zbyt pulchną. Ijucas nie budził w niej takich obaw. Zbliżyła twarz do twarzy Lucasa. Czuła dotyk jego ust, które coraz mocniej ją całowały. Przycisnął ją mocniej do

siebie. Serce biło jej tak mocno, jakby chciało wyrwać się z piersi. Lucas pocałował ją w ucho. Hanna zachichotała. — Co? — zapytał, odsuwając się trochę. — Nic — Hanna uśmiechnęła się. — Nie wiem. Fajnie tu jest. Fajnie. Zupełnie inaczej niż w czasie spotkań z Seanem, które wydawały jej się zawsze jednakowo poważne. Czuła się wtedy tak, jakby całowała się przed zespołem sędziowskim, który ją surowo oceniał. Lucas był nonszalancki, radosny i beztroski. Przypominał jej trochę szczeniaka labradora. Trzymał ją mocno i nagle zaczął łaskotać. Hanna ze śmiechem osunęła się na podłogę. Po chwili leżeli na kanapie, on na niej. Dłońmi pieścił jej nagi brzuch. Zdjął koszulę i przywarł całym ciałem do Hanny. Leżeli milcząc, wtuleni w siebie. Hanna przesuwała wzrok po książkach, szachownicach i popiersiach słynnych autorów. Nagle usiadła. Ktoś zaglądał do czytelni przez okno. — Lucas! — pokazała palcem na ciemną sylwetkę poruszającą się w kierunku bocznego wejścia. — Spokojnie — Lucas, pochylając się, podszedł do okna. Coś się poruszyło w krzakach. Ktoś przekręcił klucz w zamku. Hanna chwyciła Lucasa za ramię. T o A. — Lucas... — Ciii. Znowu usłyszała odgłos otwieranego zamka. Ktoś wchodził. Lucas nasłuchiwał. W głównym holu słychać było kroki. Hanna zrobiła krok do tyłu. Podłoga zaskrzypiała. Ktoś się zbliżał. — Halo? — Lucas podniósł koszulę i włożył ją tyłem do przodu. — Kto tam?

Nikt nie odpowiadał. Znowu rozległy się kroki. Po ścianie przesunął się cień. Hanna chwyciła największą książkę, jaką znalazła pod ręką- Almanach Farmera z 1972 roku. Nagle zapaliło się światło. Hanna krzyknęła i uniosła almanach nad głowę. Przed nimi stał starszy, brodaty mężczyzna. Miał okulary w drucianej oprawie i sztruksową marynarkę. Uniósł w górę ręce, jakby się poddawał. - Jestem z wydziału historii! - zawołał. - Nie mogłem spać. Przyszedłem poczytać... Przyjrzał się badawczo Hannie, która zdała sobie sprawę, że obszerny T-shirt Lucasa zsunął się jej na bok, odsłaniając jedno ramię. Powoli zaczęła się uspokajać. Odłożyła książkę na bok. - Przepraszam — powiedziała. - Myślałam... - Musimy już iść - Lucas pociągnął Hannę w stronę wyjścia. Kiedy znaleźli się już za żelazną bramą budynku, zaczęli chichotać. - Widziałaś jego minę? - Lucas nie mógł powstrzymać śmiechu. — Był przerażony! Hanna też chciała się zaśmiać, ale była zbyt wstrząśnięta. - Chcę do domu - wyszeptała drżącym głosem. Lucas odprowadził Hannę na parking przed planetarium. Potem przeszukał dokładnie jej auto, żeby sprawdzić, czy ktoś się w nim nie ukrywa. Kiedy siedziała już bezpiecznie w środku, zapukał w szybę i bezgłośnie powiedział, że zadzwoni jutro. Hanna patrzyła, jak Lucas odchodzi. Czuła radość, ale zarazem coś nie dawało jej spokoju. Ruszyła krętą drogą. Co dziesięć metrów przy drodze stał szyld reklamujący nową ekspozycję w planetarium.

Na każdym widniał napis: BIG BANG i obrazek eksplodującego kosmosu. Kiedy zadźwięczał telefon, Hanna tak się przestraszyła, że prawie straciła panowanie nad kierownicą. Zatrzymała się na poboczu i drżącymi rękami wyciągnęła telefon z torby. Dostała nową wiadomość. Ojej, to chyba jednak nie byta liposukcja! Nie wierz w każdą plotkę. A. Hanna uniosła wzrok. Na drodze wiodącej do planetarium było pusto. W starych domach wygaszono światła, a na ulicach nie było żywej duszy. Na wietrze zatrzepotała flaga na ganku starego wiktoriańskiego domu, przed którym stał zapalony lampion z wydrążonej dyni. Hanna spojrzała jeszcze raz na SMS-a. Dziwne. Ta wiadomość od A. nie przyszła z nieznanego numeru. Pierwsze cyfry - 610 — wskazywały na to, że wysłano ją gdzieś w rejonie Rosewood. Hanna nie miała zwyczaju zapamiętywać numerów telefonów znajomych. Od siódmej klasy miała własny telefon komórkowy, który zwalniał ją z tego obowiązku. Ale ten numer skądś znała... Zakryła dłonią usta. — O Boże — wyszeptała. Zastanowiła się jeszcze chwilę, łącząc wszystkie fakty. Czy to m o ż l i w e ? Nagle zdała sobie sprawę z tego, kim jest A.

34 W ZASIĘGU RĘKI - Jeszcze kawy? - zapytała Arię kelnerka, która pachniała smażonym serem i miała na policzku wielki pieprzyk. W ręku trzymała dzbanek z kawą. Aria spojrzała na nią znad prawie pustego kubka. Jej rodzice pewnie złapaliby się za głowę, wiedząc, że pije takie ilości szkodliwego napoju. I co z tego? — Jasne — odparła. Na co jej przyszło. Siedziała w podrzędnym barze niedaleko domu Ezry w Old Hollis z całym dobytkiem: laptopem, rowerem, ubraniami i książkami. Nie miała dokąd pójść. Nie mogła zostać u Seana ani u Ezry, ani w rodzinnym domu. Miała do wyboru ten bar albo otwarte przez dwadzieścia cztery godziny na dobę Taco Bell, gdzie zazwyczaj chodziło się na kacu po imprezie. Wpatrywała się w ekran telefonu, zastanawiając się, co dalej. Wreszcie zadzwoniła do domu. Sygnał rozległ się sześć razy, po czym usłyszała nagrany głos Elli:

- Dodzwoniłeś się do domu Montgomerych. Nie ma nas teraz w domu, ale... Akurat. Gdzie niby mogła być Ella w sobotę o północy? - Mamo, odbierz - powiedziała Aria po sygnale. - Muszę wrócić dziś na noc do domu. Zerwałam z chłopakiem. Nie mam dokąd pójść. Siedzę w barze. Czekała przez chwilę, ale Ella się nie odezwała. Aria wyobrażała ją sobie, jak stoi w milczeniu nad telefonem i słucha głosu córki. A może usłyszała ją i od razu wróciła do łóżka na górę. - Mamo, grozi mi niebezpieczeństwo - mówiła dalej Aria. - Nie mogę tego teraz wyjaśnić, ale... boję się, że coś złego może mi się przydarzyć w każdej chwili. P i 11 p. Automatyczna sekretarka rozłączyła rozmowę. Aria rzuciła telefon na stół. Mogła zadzwonić jeszcze raz. Tylko po co? W uszach dźwięczały jej słowa mamy: „Nie mogę na ciebie patrzeć...". Przez chwilę się nad czymś zastanawiała. Podniosła telefon i przejrzała otrzymane SMS-y. Wciąż jeszcze nie skasowała ostatniej wiadomości z nowego numeru Byrona, więc zadzwoniła do niego. W słuchawce rozległ się jego zaspany głos. - To ja, Aria — szepnęła. - Aria? - powtórzył zdumiony Byron. - Jest druga nad ranem. - Wiem. Z automatycznej szafy grającej rozległa się nowa piosenka. Kelnerka napełniała pojemniki na keczup. Ostatni goście wychodzili, żegnając się z kelnerką. Rozległ się dzwonek sygnalizujący, że zamykają.

— Miło cię słyszeć — Byron przerwał milczenie. Aria usiadła z podkurczonymi nogami. Chciała mu wygarnąć, że to on wszystko spaprał, każąc jej dochować tajemnicy, ale nie miała siły na kłótnię. Poza tym trochę za nim tęskniła. Przecież był jej ojcem, jedynym, jakiego znała. Kiedyś na wycieczce do Wielkiego Kanionu ochronił ją przed atakiem węża. Gdy była w piątej klasie, poszedł na rozmowę z panem Cunninghamem, który dał Arii dwóję z plastyki za autoportret, na którym namalowała siebie pokrytą wężową skórą i z rozdwojonym na końcu językiem. — Twój nauczyciel nie ma pojęcia o postmodernistycznym ekspresjonizmie! — zawołał oburzony i chwycił płaszcz, gotowy do walki o córkę. Gdy była mała, brał ją na ręce, przerzucał sobie przez ramię i niósł do łóżka. Aria to uwielbiała. Tak bardzo chciała mu teraz powiedzieć, że jest w niebezpieczeństwie i że potrzebuje jego pomocy. Przecież tata ją ochroni, prawda? Ale nagle usłyszała w oddali jakiś głos. — Coś się stało, Byron? M e r e d i t h . — Zaraz wrócę do łóżka — odparł Byron. Aria wkurzyła się. „Zaraz wróci do łóżka?" Nie miał czasu na rozmowę z nią? — Aria, co się dzieje? — zapytał ją. — Nieważne — odpowiedziała lodowatym tonem. — Wracaj do łóżka. — Aria... — zaczął Byron. — Wiesz co, zapomnijmy o tej rozmowie — powiedziała wyniośle i rozłączyła się.

Odłożyła telefon na stół. Próbowała się uspokoić, wyobrażając sobie, że jedzie na rowerze, słyszy szum oceanu, a potem że robi na drutach szalik. Kilka minut później rozejrzała się i zdała sobie sprawę, że jest jedyną osobą w lokalu. Nikogo nie było przy barze ani przy stolikach. Na ladzie nadal stały dzbanki z kawą, a przy kasie leżała tabliczka z napisem WITAMY. Ale kelnerka i kucharze zniknęli. Poczuła się jak bohaterka horroru, w którym nagle wszyscy umierają z niewyjaśnionych powodów. „Zabójca Ali jest bliżej, niż myślisz". Czemu A. nie powie jej, kto zabił Ali? Miała dość zabawy w chowanego. Znowu przypomniał jej się sen, w którym sobowtór Ali stanął przed obiektywem jej kamery. „ P r z y j r z y j s i ę u w a ż n i e. Odpowiedź jest w zasięgu ręki". Jaka odpowiedź? Coś przegapiła? Kelnerka z pieprzykiem wyszła zza lady i spojrzała na Arię. - Chcesz kawałek szarlotki? Zupełnie zjadliwa. Na koszt firmy. - T-tak, poproszę — wyjąkała Aria. Kelnerka oparła się biodrem o stołek barowy. Miała ten typ czarnych kręconych włosów, które zawsze wydają się mokre. - Słyszałaś o podglądaczu? - Mhm. - A wiesz, co ja słyszałam? - mówiła dalej kelnerka. -Ze to jakiś bogaty dzieciak. Kiedy Aria milczała, kelnerka zaczęła zmywać stolik. Aria wyciągnęła laptopa. Ali ze snu kazała jej uważnie się czemuś przyjrzeć. Aria szukała przez dłuższą chwilę

pliku ze starymi nagraniami wideo. Niestety, ich tytuły (Nasza piątka_i, Ali 1 ja_6) nic jej nie mówiły. Daty pokazywały, kiedy ostatni raz oglądała filmy, a nie kiedy je nakręciła. Żeby znaleźć ten film, który pokazywano w telewizji, musiała obejrzeć wszystkie po kolei. Włączyła pierwszy. - Miau! Aria i reszta dziewczyn siedziały w pokoju Ali. Ubierały jej kota w zrobiony na drutach sweter, chichocząc, gdy przeciskały jego łapy przez rękawy. Następny film nosił tytuł Bitwa_$, ale wbrew temu, czego oczekiwała, zobaczyła siebie w towarzystwie przyjaciółek, jak w kuchni u Hanny robią ciasteczka czekoladowe, a potem obrzucają się ciastem. Na kolejnym filmie grały w piłkarzyki w piwnicy u Spencer. Jej zainteresowanie wzbudził film zatytułowany DQ. Na filmie Ali paradowała w nowej fryzurze. Wszystkie miały na sobie lekkie ubrania, więc film powstał najwyżej miesiąc przed zniknięciem Ali. Aria zarejestrowała, jak Hanna pożera w ciągu kilku minut wielki kawałek ciasta. W tle słychać było, jak Ali udaje, że wymiotuje. Hanna zbladła. Ali chichotała. Ale nikt nie wiedział, o co chodzi. Nagle Aria przypomniała sobie o plotkach, że Hanna ma bulimię. O tym powinni wiedzieć A. i Ali. Włączyła kolejny film. Wszystkie siedziały na kanapie w domu Emily i oglądały telewizję. Ali włączyła wiadomości, gdzie pokazywano materiał z parady gejów i lesbijek w Filadelfii. Ali spojrzała na Emily ze zjadliwym uśmiechem. — Ale super, co nie? Emily zaczerwieniła się i włożyła kaptur na głowę. Tego też nikt nie zauważył.

Kolejny film. Miał tylko szesnaście sekund. Wszystkie wylegiwały się przy basenie u Spencer. Każda miała wielkie okulary od Gucciego. Emily i Aria — podróbki. Ali usiadła i zsunęła okulary na czubek nosa. — Aria — rzuciła od niechcenia — a co robi twój tata, jak na zajęcia przychodzi jakaś fajna laska? Film się skończył. Aria przypomniała sobie, że nagrała go niedługo po tym, jak nakryły Byrona z Meredith w samochodzie, a Ali zaczęła ją straszyć, że opowie o tym pozostałym dziewczynom. Ali naprawdę wiedziała o wszystkich ich sekretach i bawiła się ich kosztem. Żadna z nich nie chciała jednak zdać sobie z tego sprawy. Ali wiedziała wszystko. O każdej z nich. Tak samo jak A. Ale... co ukrywała Spencer? Aria włączyła następne nagranie. Wreszcie znalazła to, czego szukała. Na ekranie pokazała się Spencer siedząca na kanapie w diademie. — Chcecie przeczytać jej SMS-a? - pokazała na telefon Ali leżący na kanapie między poduszkami. Spencer wzięła go do ręki. — Zablokowany. — Nie znacie hasła? — Aria usłyszała własny głos dobiegający zza kadru. — Spróbuj jej datę urodzenia — wyszeptała Hanna. — Czytałyście moje SMS-y? — krzyknęła Ali. Telefon spadł na podłogę. Wtedy przed obiektywem kamery przeszli Melissa i jej chłopak łan. Uśmiechnęli się do kamery. — Cześć, dziewczyny — przywitała się Melissa. — Co u was słychać?

Spencer zatrzepotała rzęsami. Ali wyglądała na znudzoną. Kamera pokazała zbliżenie jej twarzy, a potem skierowała się na telefon. — O, widziałam ten filmik w wiadomościach - Aria usłyszała za sobą głos kelnerki, która teraz stała za barem i piłowała paznokcie. Aria zatrzymała film i odwróciła się do niej. — Słucham? — Ups — zaczerwieniła się kelnerka. - Jak jest mało klientów, to zaczynam podglądać tych, którzy siedzą. Zupełnie bezwiednie popatrzyłam na ekran. Biedny chłopak. Aria zauważyła, że kelnerka ma plakietkę z imieniem ALISON. — Jaki chłopak? — zapytała. Alison pokazała palcem na ekran. — Nigdy o nim nie wspomniano. Pewnie był zdruzgotany. Aria spojrzała na monitor. Na ekranie film zatrzymał się na kadrze z łanem. — To nie jej chłopak. On był wtedy z tą dziewczyną, której nie widać na ekranie, bo poszła do kuchni. — Nie? - Alison wzruszyła ramionami i zaczęła wycierać ladę. - Siedzą tak blisko... Myślałam, że to para. Aria nie wiedziała, co odpowiedzieć. Włączyła film od początku. Znowu obejrzała całą sekwencję - włamanie do telefonu Ali, jej powrót, uśmiechy Melissy i lana, zbliżenie na telefon. Koniec. Obejrzała film jeszcze raz w zwolnionym tempie. Spencer powoli poprawiała koronę. Telefon Ali długo pozostawał na ekranie. Ali wróciła. Każdy gest i mina wydawały

się zniekształcone. Melissa nie szła, tylko wlokła się niemiłosiernie. Nagle w rogu ekranu Aria zauważyła drobną, szczupłą dłoń. Dłoń Ali. I jeszcze jedną dłoń, większą, męską. Teraz oglądała film klatka po klatce. Dłonie zbliżały się do siebie, aż wreszcie ich palce oplotły się wokół siebie. Aria westchnęła. Kamera pokazała teraz lana, który patrzy poza kadr. Wpatrzona w niego Spencer nie zauważyła, że on i Ali trzymają się za ręce. Wszystko to trwało może pół sekundy. Dopiero teraz Aria wszystko dostrzegła. „Ktoś czegoś chciał od Ali. Zabójca jest bliżej, niż myślisz". Arii zrobiło się niedobrze. Wszystkie wiedziały, że Spencer podkochuje się w łanie. Bez przerwy o nim gadała. Twierdziła, że jej siostra na niego nie zasługuje, że jest zabawny, śliczny i że jadł obiad u nich w domu. Wszystkie zastanawiały się, czy Ali też ma jakiś sekret. Pewnie romans z łanem był jej wielką tajemnicą. Pewnie opowiedziała o wszystkim Spencer, która nie chciała tego przyjąć do wiadomości. Aria próbowała ułożyć wszystkie elementy tej układanki. Ali wybiegła z domku Spencer... a jej ciało znaleziono niedaleko, w pobliżu jej własnego domu. Spencer wiedziała, że następnego dnia robotnicy zaleją dziurę w ziemi betonem. Przypomniał jej się SMS od A.: „Wszystkie znałyście każdy kąt na jej podwórku. Ale tylko jedna z was mogła tam wejść w każdej chwili". Aria siedziała bez ruchu przez kilka sekund. Podniosła telefon i wykręciła numer Emily, która odebrała dopiero po sześciu sygnałach. — Słucham - powiedziała takim głosem, jakby przed chwilą płakała.

— Obudziłam cię? — zapytała Aria. — Jeszcze nie zasnęłam. — Wszystko w porządku? — zaniepokoiła się Aria. — Nie - odparła Emily łamiącym się głosem. Aria usłyszała ciche łkanie. - Rodzice wyrzucili mnie z domu. Rano muszę wyjechać z Rosewood. To przez A. — Co takiego? — Aria była w szoku. — Szkoda gadać. — Emily mówiła jak ktoś, kto zupełnie się poddał. — Musimy się spotkać. Natychmiast. — Nie słyszałaś, co właśnie powiedziałam? Dostałam karę. — Musisz. - Aria szeptała do słuchawki, bo nie chciała, żeby usłyszała ją obsługa baru. — Chyba wiem, kto zabił Ali. Cisza w słuchawce. — Nie możesz tego wiedzieć — powiedziała Emily po chwili. — Wiem. Trzeba zadzwonić do Hanny. Emily znowu zamilkła na chwilę. W słuchawce zatrzeszczało. Po krótkiej przerwie znowu rozległ się głos Emily. — Aria — wyszeptała. — Właśnie miałam rozmowę na drugiej linii. To Hanna. Aria poczuła dreszcze. — Przełącz ją na rozmowę konferencyjną. Usłyszała kliknięcie, a potem głos Hanny. — Cześć, dziewczyny. — Mówiła zdyszana i było ją słabo słychać, jakby obok niej stał włączony wentylator. - Nie

uwierzycie. Chyba wiem, kim jest A. Dostałam SMS-a z numeru, który znam, i... Aria usłyszała w oddali klakson. — Spotkajmy się przy huśtawkach — zaproponowała Hanna. — Dobra — zgodziła się Aria. — Emily, przyjedziesz po mnie do Hollis? — Jasne. — Świetnie — powiedziała Hanna. — Pospieszcie się.

35 SZEPTY Z PRZESZŁOŚCI Spencer zamknęła oczy. Kiedy je otworzyła, stała znów przed domkiem. Rozejrzała się. Jak się tu znalazła? Sama przybiegła? Nagle drzwi domku otworzyły się na oścież. — Świetnie — rzuciła Ali przez ramię. — Na razie. Przeszła obok Spencer, jakby jej nie zauważyła. To była ta noc, kiedy zniknęła Ali. Spencer oddychała z trudem. Nie chciała tu być, ale wiedziała też, że musi przypomnieć sobie wreszcie całą tę sytuację. — Świetnie! — usłyszała własny głos dochodzący z domku. Zobaczyła siebie samą, młodszą i trochę niższą, jak wybiega na ganek za Ali, która teraz szła już ścieżką w stronę lasu. — Ali! — zawołała trzynastoletnia Spencer. Nagle obecna i dawna Spencer stały się jedną i tą samą osobą. Poczuła tamte emocje. Strach. Po co kazała Ali wyjść? Paranoja. Czemu żadna z nich nigdy nie postawiła się Ali? Ali się na nią wkurzyła. Co chciała zrobić?

— Ali! — krzyknęła jeszcze raz Spencer. Chińskie lampiony rozwieszone przed domem nie dawały dostatecznie dużo światła. Las wydawał się żyć własnym życiem. Kiedyś Melissa straszyła Spencer, że mieszkają w nim trolle, które nienawidzą Spencer i chcą obciąć jej włosy Spencer stała w miejscu, gdzie ścieżka się rozwidlała. Mogła pójść do domu albo do lasu graniczącego z jej ogrodem. Żałowała, że nie ma latarki. Nietoperz przeleciał między drzewami. W oddali, tuż pod lasem, ktoś stał pod drzewem z telefonem komórkowym. Ali. — Co ty wyprawiasz!? — zawołała Spencer. — Idę na o wiele fajniejszą imprezę — Ali zmrużyła oczy. — Świetnie — powiedziała Spencer wyniośle. — Idź. Konik polny odezwał się ze dwadzieścia razy, zanim Aria znowu coś powiedziała. — Próbujesz mi wszystko ukraść. Ale tego nie dostaniesz w swoje łapy. — Czego? — Spencer trzęsła się z zimna. Miała na sobie tylko cienki T-shirt. — Dobrze wiesz czego — zaśmiała się złowrogo Ali. — Nie wiem — zamrugała Spencer. — Daj spokój. Przeczytałaś o tym w moim pamiętniku. — Nie czytam twojego pamiętnika — warknęła Spencer. — Nie obchodzi mnie. — Akurat — Ali podeszła do Spencer. — Aż za bardzo cię obchodzi. — Chyba zwariowałaś. — Nie sądzę. — Ali stała teraz tuż obok. — To raczej ty zwariowałaś. Spencer poczuła niepohamowany gniew i popchnęła mocno Ali, która zachwiała się i straciła równowagę na

wysypanej kamieniami ścieżce. Starsza Spencer przeraziła się. Czuła się jak pionek kierowany przez kogoś innego. Na twarzy Ali pojawiło się zdumienie. Po chwili znowu drwiąco spojrzała na Spencer. — Przyjaciółki tak się nie zachowują. — Może nie jesteśmy przyjaciółkami. — Pewnie masz rację — powiedziała Ali. Widać było, że na końcu języka ma jakiś zjadliwy komentarz. Milczała przez chwilę, jakby bardzo uważnie dobierała słowa. „Wytrzymaj — mówiła do siebie Spencer — PRZYPOMNIJ TO SOBIE". — Myślisz, że pocałunek z łanem to taki wyczyn? — powiedziała wreszcie Ali. — A wiesz, co mi powiedział? Ze nawet nie umiesz się całować. — łan ci to powiedział? Kiedy? — Spencer wbiła wzrok w Ali. — Jak z nim poszłam na randkę. Spencer gapiła się na nią w milczeniu. Ali przewróciła oczami. — Nie udawaj, że nie wiesz, że jesteśmy razem. Przecież to dlatego tak ci się podoba. Bo ja z nim jestem. Bo twoja siostra z nim jest. — Wzruszyła ramionami. — Pocałował cię tylko dlatego, że go o to poprosiłam. Nie chciał, ale go ubłagałam. Spencer nie wierzyła własnym uszom. — D l a c z e g o ? — Chciałam sprawdzić, czy zrobi wszystko, o co go poproszę. — Ali znowu spojrzała na nią drwiąco. — Och, Spencer, naprawdę myślałaś, że mu się podobasz? Spencer zrobiła krok w tył. Wokół latały robaczki świętojańskie. Ali uśmiechnęła się złośliwie. „Nie rób

tego! — krzyknęła Spencer sama do siebie. — Błagam! Ona nie jest tego warta!" Ale jej młodsze alter ego nie posłuchało. Spencer z całych sił popchnęła Ali, która upadła do tyłu z szeroko otwartymi oczami. Wpadła na kamienny mur otaczający posiadłość Hastingsów. Rozległ się trzask. Spencer zakryła oczy i odwróciła się. W powietrzu unosił się metaliczny zapach, zapach krwi. Pośród drzew pohukiwała sowa. Kiedy odsunęła dłoń od oczu, leżała w swoim łóżku. Obudził ją jej własny krzyk. Usiadła i spojrzała na zegar. Było wpół do trzeciej nad ranem. Jej serce biło mocno. W pokoju paliło się światło. Leżała na łóżku, wciąż miała na sobie czarną sukienkę i srebrny naszyjnik. Przed pójściem do łóżka nie wyszczotkowała włosów sto razy, jak miała w zwyczaju. Dotknęła dłonią nogi. Na udzie miała siniaka. Zabolało, kiedy go dotknęła. To wspomnienie. Wiedziała, że to prawda. Ali była z I a n e m. A ona o tym zapomniała. Podeszła do drzwi, ale nie chciały się otworzyć. Serce waliło jej jak młotem. — Halo! — zawołała. — Jest tam kto? Nie mogę wyjść z pokoju. Cisza. Poczuła, że serce bije jej jeszcze szybciej. „Coś tu nie gra", pomyślała. Przypomniała sobie, co się stało tego wieczoru. Grali w scrabble. Ułożyła słowo KŁAMCZUCHA SJH. Melissa dostała od A. SMS-a z fragmentem swojej pracy. A potem... co? Przycisnęła palce do skroni i skoncentrowała się. I c o d a l e j ? Nagle dostała ataku paniki. Upadła na kolana na dywan koloru kości słoniowej i zaczęła ciężko dyszeć. „Uspokój się", powtarzała w myślach. Zwinęła się w kłębek i próbowała swobodnie oddychać. Czuła się tak, jakby ktoś napchał jej waty do płuc. Jakby tonęła. — Na pomoc! — krzyknęła zdławionym głosem.

— Spencer? — zza drzwi dobiegł głos taty. — Co się dzieje? Spencer wstała i podbiegła do drzwi. — Tatusiu? Nie mogę wyjść! Wypuść mnie! — Zamknęliśmy cię dla twojego dobra. Przestraszyłaś nas. — Ja was przestraszyłam? Jak? Spojrzała w lustro zawieszone na drzwiach do pokoju. Nadal była tylko sobą. To jej życie, jej dom. — Musieliśmy zawieźć Melissę do szpitala. Nagle Spencer znowu się przeraziła. M e l i s s a ? S z p i t a l ? D l a c z e g o ? Zamknęła oczy i w głowie pojawił jej się obraz siostry spadającej ze schodów. A może to Ali? Spencer zaczęła się trząść. Nie mogła sobie niczego p r z y p o m n i e ć . — Nic jej się nie stało? — Mamy taką nadzieję. Nigdzie się nie ruszaj - powiedział tata zza drzwi zatroskanym głosem. Może nie chciał otworzyć ze strachu przed córką. Przez dłuższą chwilę siedziała oszołomiona na łóżku. Dlaczego wymazała to wszystko z pamięci? Dlaczego nie pamiętała, że zrzuciła Melissę ze schodów? A może często robiła coś okropnego, a potem o tym zapominała? „Zabójca Ali siedzi tuż przed tobą". Gdy dostała od A. tę wiadomość, patrzyła w lustro. Czy to możliwe? Nagle zadzwonił jej telefon. Na ekranie wyświetliło się imię Hanny. Spencer odebrała. — Spencer? — Hanna mówiła bardzo szybko. — Mam ważną informację. Musimy się spotkać.

Spencer zakręciło się w głowie. „Zabójca Ali siedzi tuż przed tobą". To ona zabiła Ali. Nie zabiła Ali. Czuła się, jakby obrywała z kwiatka jeden płatek za drugim: kocha, nie kocha. Może powinna spotkać się z Hanną i przyznać do wszystkiego? Nie, to niemożliwe. Ciało Ali znaleziono obok jej domu, a nie przy kamiennym murze obok willi Hasting-sów. Przecież Spencer nie miała dość siły, żeby je tam zaciągnąć. Chciała komuś o tym powiedzieć. Hannie. Emily i Arii też. One na pewno by uwierzyły, że to nie ona zabiła Ali. — Okej. Gdzie? — Huśtawki na placu zabaw koło przedszkola. Przyjedź najszybciej jak się da. Spencer rozejrzała się. Mogła bez trudu wyjść z pokoju przez okno. W końcu na coś przydadzą się treningi wspinaczki. — Dobra — szepnęła. — Zaraz tam będę.

36 KONIEC JEST BLISKI Hannie tak się trzęsły ręce, że ledwo mogła prowadzić. Przez całą drogę na plac zabaw czuła lęk. Skręciła gwałtownie, bo wydawało jej się, że coś biegnie z naprzeciwka. Ale kiedy się obejrzała, okazało się, że to tylko złudzenie. Z przeciwka nic nie nadjeżdżało. Gdy zbliżała się do celu, zauważyła, że jedzie za nią jakieś auto. Hanna czuła z tyłu głowy ciepło bijące od reflektorów. „Uspokój się — powtarzała w myślach. — Nikt cię nie śledzi". Cała drżała. Wiedziała, kim jest A. Ale może ten SMS od A. to pomyłka. Ten, kto go wysłał, nie mógł wiedzieć tali wiele o Hannie. Może to jakiś podstęp, żeby wprowadzić Hannę w błąd? Nie potrafiła zebrać myśli. W głowie krążyło jej tylko jedno zdanie: „To nie ma sensu. To nie ma sensu". Spojrzała we wsteczne lusterko. Samochód wciąż za nią jechał. Może powinna do kogoś zadzwonić? Do Wildena?

Może przyjedzie po nią mimo późnej pory? W końcu jest gliniarzem. Sięgnęła po telefon. Światła jadącego za nią samochodu zaświeciły mocniej. To znak, że ma się zatrzymać? Hanna już miała wykręcić numer na policję. Nagle samochód wyprzedził ją. Nie potrafiłaby go opisać. Może to toyota. Nie przyjrzała się kierowcy. Samochód znikał w oddali. Wkrótce nie widziała nawet jego tylnych świateł. Parking obok przedszkola był długi i szeroki. Rozsiane były na nim wysepki z trawą i drzewami, z których opadły już liście. Ich zapach unosił się w powietrzu. W świetle latarni drabinki na placu zabaw wyglądały jak szkielety. Hanna zaparkowała w rogu, blisko budki telefonicznej i tablicy informacyjnej. Tu czuła się bezpieczniej. Wypatrywała samochodów przyjaciółek. Dochodziła trzecia nad ranem. Hanna marzła w bluzie Lucasa. Miała na nogach gęsią skórkę. Gdzieś czytała, że o trzeciej nad ranem śpi się bardzo głęboko, w fazie REM. To stan przypominający śmierć. Nie mogła o tej porze liczyć na pomoc mieszkańców Rosewood. Wszyscy spali jak zabici. W ciszy słyszała każdy podmuch wiatru i swój ciężki oddech. Wysiadła z auta i stanęła obok niego, na żółtej linii wyznaczającej miejsce do parkowania. Wyobraziła sobie, że stoi pośrodku magicznego koła, wewnątrz którego nic jej nie grozi. „Wkrótce tu będą", dodawała sobie otuchy. Za kilka minut to wszystko się skończy. Nie wiedziała, co się stanie. Nie była pewna. Nie potrafiła wybiec w przyszłość. Zauważyła światła na drodze do szkoły. Reflektory samochodu oświetliły drzewa. Duże auto wjechało na parking. To jej przyjaciółki? — Cześć! — zawołała.

Auto przejechało wzdłuż budynku szkoły i boiska do hokeja. Hanna pomachała ręką w jego stronę. To pewnie Emily z Arią. Nie była pewna, bo auto miało przyciemniane szyby. -Hej! Nikt nie odpowiadał. Drugi samochód wjechał na parking i zbliżał się w jej stronę. Po stronie pasażera siedziała Aria. Hanna poczuła ulgę. Pomachała i ruszyła w kierunku Arii. Zaczęła biec. Nagle usłyszała głos Arii. — Hanna, uważaj! Otworzyła usta ze zdumienia. Pierwsze auto jechało prosto na nią. Usłyszała pisk opon i poczuła swąd palonej gumy. — Stać! — usłyszała swój głos. Auto pędziło prosto na nią. Nie mogła się ruszyć, jakby ją sparaliżowało. — Hanna! — krzyknęła Emily. — O Boże! Wszystko rozegrało się w ciągu kilku sekund. Ciało Hanny poszybowało nagle w powietrze. Poczuła, jak coś w niej pęka. A potem ból. Nie mogła nawet krzyknąć. Słyszała wokół ogłuszający hałas. Wył silnik samochodu, jej przyjaciółki krzyczały, a krew pulsowała jej w skroniach. Spojrzała w bok. Nieopodal leżała jej malutka torebka. Jej zawartość wysypała się na asfalt. Tusz do rzęs, kluczyki do samochodu, miniaturowa butelka perfum Chloe. Duże auto przejechało po nich. Nowy telefon rozpadł się na części. — Hanna! — krzyknęła Aria, która biegła w jej stronę. Ale Hanna nie miała siły, by spojrzeć w jej stronę. Nagle wszystko okryła ciemność.

37 NIE BYŁO INNEGO WYJŚCIA — O Boże! — krzyknęła Aria. Razem z Emily przykucnęły obok ciała Hanny. — Hanna! O Boże! H a n n a ! — Nie oddycha — jęknęła Emily. — Aria, ona n i e o d d y c h a ! — Masz telefon? — zapytała Aria. — Dzwoń po pogotowie. Emily wzięła telefon, który wyślizgnął jej się z drżącej dłoni i upadł niedaleko torebki Hanny. Emily spanikowała, kiedy Aria opowiedziała jej o dziwnych wskazówkach od A., swoim śnie, Ali i łanie, twierdząc, że to Spencer zabiła Ali. Najpierw Emily nie chciała w to uwierzyć, ale stopniowo wszystko wydało jej się logiczne. Wyznała, że niedługo przed zniknięciem Ali powiedziała jej, że z kimś się spotyka. — Pewnie powiedziała o tym Spencer — stwierdziła Aria. — Może o to się kłóciły, zanim Ali zniknęła.

- Pogotowie, słucham - rozległ się głos w słuchawce. - Moją przyjaciółkę potrącił samochód - powiedziała Emily. - Jesteśmy na parkingu szkoły Rosewood Day! Nie wiemy, co robić. Emily rozmawiała jeszcze chwilę, podając wszystkie szczegóły. Aria próbowała reanimować Hannę metodą usta-usta, której nauczyła się na kursie dla ratowników na Islandii. Nie wiedziała, czy robi to poprawnie. - Hanna, oddychaj - błagała, szczypiąc Hannę w nos. - Proszę się nie rozłączać, póki nie nadjedzie pomoc -powiedział głos w słuchawce. Emily kucnęła obok Hanny i dotknęła jej bluzy z logo szkoły. - O Boże, błagam, nie umieraj... - spojrzała na Arię. -Kto to zrobił? Aria rozejrzała się. Huśtawki poruszały się lekko na wietrze. Flagi trzepotały na maszcie. Las graniczący z placem zabaw był ciemny i gęsty. Nagle Aria zobaczyła, że pod jednym z drzew ktoś stoi. Dziewczyna miała brudne blond włosy, czarną sukienkę i dzikie spojrzenie. Patrzyła na Arię. Aria cofnęła się. S p e n c e r . - Patrz! - syknęła Aria, wskazując w stronę lasu. Ale kiedy Emily podniosła głowę, Spencer zniknęła w cieniu. Rozległ się dzwonek. Dopiero po chwili Aria zdała sobie sprawę, że to jej telefon zadzwonił. Telefon Emily też się odezwał, kiedy dostała nową wiadomość. Dziewczyny spojrzały na siebie z lękiem w oczach. Aria wyciągnęła powoli telefon z torby i spojrzała na ekran. Emily też przeczytała wiadomość. - O nie — szepnęła Emily.

Wiatr nagle ustał. Drzewa stały nieruchomo jak posągi. W oddali słychać było syrenę karetki. - Błagam, nie - jęknęła Emily. Wiadomość składała się tylko z trzech słów. Wiedziała za duzo. A.

CO BĘDZIE DALEJ.. Oj, powinęła mi się noga. Zdarza się. To przez nadmiar obowiązków. Mam tyle do roboty, tylu ludzi muszę torturować. Na przykład pewne cztery byłe przyjaciółki. No dobra, macie prawo martwić się o Hannę. Ale co tam. Przejdzie wam. Ja już planuję, w co się ubiorę na pogrzeb. Skromnie, ale z jakimś mocnym akcentem. Hanna chciałaby przecież, żebyśmy ją opłakiwali w wielkim stylu. Ale może uprzedzam fakty? Hanna przecież kiedyś już podniosła się z martwych... A życie Arii — to prawdziwe wesołe miasteczko. Jej bratnia dusza trafiła do więzienia. Sean jej nienawidzi. Została bez domu. I co ona teraz pocznie? Chyba pora na nowe życie — nowy dom, nowych przyjaciół, a może nawet nowe nazwisko. Mnie jednak nie oszuka. Choćby jej nowa najlepsza przyjaciółka dała się nabrać, ja i tak rozgryzę wszystkie tajemnice Arii. A jak wiadomo, mam strasznie długi jęzor.

Ciekawe, czy Spencer wpisze do podania na uczelnię, że była nie tylko wiceprzewodniczącą, ale również więźniarką? Nasza panna porządnicka chyba wkrótce zamieni swoje ulubione zielone polo na więzienny uniform. No przecież Spencer nie jest w ciemię bita. Już ona sobie poradzi. Może uda jej się zrzucić winę za zabicie Ali na kogoś innego? I wiecie co? Może faktycznie to nie ona zabiła? A Emily? Czy już spakowana przed podróżą do Iowa, gdzie będzie grzecznie zajadać płatki Cheerios ze swoimi kuzynami? Może nie będzie tak źle. Jako jedyna lesbijka na prowincji zamieszkanej przez stare dewotki może cieszyć się popularnością. Tylko czy zdoła się przede mną ukryć? Chyba nie. Ale o tym dopiero się przekona! A skoro Hanna wypadła z gry, muszę znaleźć sobie nową ofiarę. Zapytacie — kogo? Jeszcze nie wiem. To nie będzie trudne. W tym mieście każdy ma jakieś tajemnice. To nieprawda, że moja tożsamość to największa zagadka w tym mieście. Znam taką historię o jego mieszkańcach, że włos się jeży na głowie. Ale teraz wam jej nie opowiem. HA. Jak wspaniale być mną. Dziewczyny, zapnijcie pasy! I nie dajcie się nikomu nabrać. Cmok!