Roberts Nora - In Death 24 - Zrodzone ze śmierci.pdf

SAVE OFFLINE

J. D. ROBB

ZRODZONE ZE ŚMIERCI BORN IN DAETH

Jam jest Alfa i Omega. APOKALIPSA

Miłość z miłości się rodzi. ROBERT HERRICK

ROZDZIAŁ 1 Przyjaźń ma swoje prawa. Przyjaciel może się od nas domagać, i to w najmniej odpowiedniej chwili, tego, co kłopotliwe, co nas irytuje, a nawet wywołuje w nas panikę. Zdaniem Eve Dallas najgorszą, ale to absolutnie najgorszą rzeczą, do jakiej została zmuszona w imię przyjaźni, było spędzanie całego wieczoru na zajęciach szkoły rodzenia. To, co się tam działo - widoki, odgłosy, oddziaływanie na wszystkie zmysły - mroziło krew w żyłach. Była policjantką z jedenastoletnią praktyką w wydziale zabójstw, chroniła i broniła mieszkańców Nowego Jorku przed nieznającymi litości przestępcami. Prawie wszystko już widziała, poznała, zbadała i słyszała. A ponieważ ludzie zawsze znajdowali nowe, bardziej pomysłowe i okrutne sposoby zabijania bliźnich, wiedziała, jakie męczarnie można zadawać innemu człowiekowi. Ale krwawe i brutalne morderstwo to nic w porównaniu z urodzeniem dziecka. Zrozumienie, jak wszystkie te kobiety z ogromnymi brzuchami, z figurami zdeformowanymi przez rosnące w nich nowe życie, mogły być takie radosne, takie cholernie spokojne w obliczu tego, co się działo - i co jeszcze się stanie - przekraczało możliwości umysłu porucznik Dallas. A niegdyś filigranowa Mavis Freestone, jej najlepsza przyjaciółka, której niemal nie było widać zza sterczącego brzucha, rozpromieniała się jak kretynka, kiedy na ścienny ekran rzucano obrazy przedstawiające przyjście na świat dziecka. I nie była odosobniona. Inne kobiety też miały równie rozanielone miny. Może podczas ciąży pewne sygnały nie docierają do mózgu? Eve natomiast odczuwała mdłości. A kiedy spojrzała na Roarke'a, grymas na jego twarzy mrocznego anioła powiedział jej, że nie ona jedna. Musiała przyznać, że to jeden z plusów posiadania męża. Można go było zadręczać własnymi koszmarami i wszędzie ze sobą ciągnąć. Eve starała się nie przyglądać zbyt uważnie pokazywanym slajdom. Wolała oglądać miejsca przestępstw - trupy, okaleczonych ludzi, urwane kończyny - niż krocze rodzącej kobiety i ukazującą się główkę noworodka. Roarke miał w swojej kolekcji filmów wideo horrory, które były mniej makabryczne od tego, czym ich tutaj raczono. Zobaczyła, że Mavis szepcze coś na ucho do Leonarda, ojca mającego się urodzić dziecka, ale wolała nie wiedzieć, co takiego mówiła. Dobry Boże, kiedy to się skończy?

Nieźle to wszystko zorganizowali, pomyślała, i aby odwrócić uwagę od tego, co rzucano na ekran, starała się skupić na obiektywnej ocenie szkoły rodzenia. To miejsce przypominało coś w rodzaju świątyni ku czci poczęcia, ciąży, narodzin i noworodków. Eve jakoś udało się wykręcić od zwiedzenia całego kompleksu, wymówiła się brakiem wolnego czasu. Niekiedy odpowiednie kłamstwo ratuje przyjaźń i pozwala zachować zdrowe zmysły. Wystarczyło, że musiała poznać skrzydło, gdzie odbywały się zajęcia szkoły rodzenia. Jakoś wysiedziała podczas wykładu i kilku prezentacji, które zapewne będą ją prześladowały w snach przez dziesiątki lat, gdy zmuszono ją do asystowania podczas pozorowanych narodzin z androidami w roli rodzącej i kwilącego bobasa. A teraz jeszcze ten odrażający film wideo. Lepiej nie myśl o tym, przestrzegła samą siebie, i zaczęła ponownie rozglądać się po sali. Pastelowe ściany zawieszone zdjęciami niemowląt i kobiet w różnych okresach błogosławionego stanu. Wszystko zwiewne i radosne. Masa świeżych kwiatów i dorodnych roślin doniczkowych artystycznie rozmieszczonych. Wygodne krzesła, zaprojektowane tak, by ułatwić wstawanie z nich kobietom z brzuchami. I trzy pełne entuzjazmu instruktorki, odpowiadające na wszelkie pytania, wygłaszające wykłady, demonstrujące wszystko i serwujące zdrowe napoje. Eve wiedziała już, że kobiety w ciąży bez przerwy jedzą i siusiają. Podwójne drzwi w głębi, jedno wyjście z przodu, na lewo od ekranu. Szkoda, że nie mogła którymiś uciec. Eve wpadła w swego rodzaju trans. Była wysoką, szczupłą kobietą o lekko potarganych, brązowych włosach. Miała pociągłą twarz, teraz bledszą niż zwykle, a jej miodowo - bursztynowe oczy były w tej chwili szklane. Pod ciemnozielonym żakietem nosiła broń. Żakiet był kaszmirowy, dostała go od męża. Marzyła właśnie, żeby iść do domu i wymazać z pamięci ostatnie trzy godziny, wypijając cały litr wina, kiedy Mavis złapała ją za rękę. - Dallas, spójrz! Zaczęło się rodzić! - Hę? Co? - Szeroko wytrzeszczyła oczy. - Co? Już? Jezu. Oddychaj! Kiedy Eve zerwała się na równe nogi, rozległ się głośny śmiech. - Nie to dziecko. - Przyjaciółka, chichocząc, pogładziła się po wielkim brzuchu. -

Tamto. Eve odruchowo spojrzała tam, gdzie wskazywała Mavis, i ujrzała wrzeszczącą, wijącą się, pokrytą mazią istotkę między rozłożonymi nogami jakiejś biedaczki. - O, rany. O, mój Boże. - Usiadła, nim nogi się pod nią ugięły. Nie zważając na to, co sobie o niej pomyślą, uczepiła się ręki Roarke'a. I stwierdziła, że jest tak samo lepka ud potu, jak jej dłoń. Rozległy się brawa, ludzie naprawdę klaskali i wiwatowali, kiedy krzyczącą, oślizgłą istotkę położono na nagle płaskim brzuchu matki, między jej nabrzmiałymi piersiami. - W imię Ojca i Syna... - mruknęła Eve do Roarke'a. - Mamy rok dwa tysiące sześćdziesiąty, a nie tysiąc siedemset sześćdziesiąty. Nie można wymyślić lepszego sposobu zorganizowania tego wszystkiego? - Amen - powiedział tylko Roarke słabym głosem. - Czyż nie jest śliczne? Wprost zachwycające. - Na rzęsach Mavis, obecnie pomalowanych szafirowoniebieskim tuszem, pojawiły się łzy. - To chłopczyk. Ach, spójrz, jaki słodki... Niewyraźnie usłyszała, jak jedna z instruktorek ogłosiła koniec zajęć tego wieczoru dzięki Bogu - i zaprosiła obecnych na poczęstunek. - Powietrza - mruknął jej Roarke prosto do ucha. - Muszę natychmiast zaczerpnąć świeżego powietrza. - Według mnie to ciężarne zużywają cały tlen. Wymyśl coś. Zabierz mnie stąd. Mój mózg nie jest zdolny do żadnej pracy. - Wstań razem ze mną. - Wsunął rękę pod ramię Eve i pociągnął ją za sobą. - Mavis, chcemy zaprosić ciebie i Leonarda na małe co nieco. Stać nas na coś lepszego od tego, co proponują tutaj. Eve zauważyła, że w głosie Roarke'a brzmi napięcie, ale wiedziała, że każdy, kto nie zna go tak dobrze, jak ona, słyszy tylko jego irlandzki akcent. W sali panował gwar, kobiety ustawiły się w kolejce do jedzenia i łazienki. Zamiast myśleć o tym, co się dzieje wokół niej, Eve skupiła uwagę na twarzy męża. Wzbudzał zainteresowanie każdej kobiety, ale Eve była teraz zbyt wykończona, żeby się tym przejmować. Może był trochę blady, ale ta bladość jedynie podkreślała stalowy błękit oczu. Czarne jedwabiste włosy, okalające jego twarz, sprawiały, że kobietom zaczynały szybciej bić serca. I te usta. Nawet teraz, w stanie, w jakim się znajdowała obecnie, ledwo mogła się powstrzymać, by się nie nachylić do niego i ich nie posmakować.

Na dodatek był wysoki, szczupły, muskularny i świetnie się prezentował w jednym ze swoich idealnie skrojonych garniturów. Roarke nie tylko był jednym z najbogatszych ludzi wszechświata, ale również zabójczo przystojnym mężczyzną. A w tej chwili, ponieważ trzymał ją pod ramię i wyprowadzał z tego koszmarnego miejsca, uważała go również za największego bohatera. W biegu złapała swój płaszcz. - Zrywamy się stąd? - Mavis i Leonardo poszli spytać jakąś znajomą, czy się z nami wybierze. - Wciąż trzymając Eve pod rękę szybkim krokiem kierował się do wyjścia. - Powiedziałem im, że pójdziemy po samochód i zajedziemy od frontu. Oszczędzimy im spaceru. - Jesteś niesamowity. Prawdziwy książę na białym koniu. Jeśli kiedykolwiek otrząsnę się z tego szoku, obiecuję, że odstawię z tobą taki numerek, że głowa mała. - Mam nadzieję, że moje szare komórki na tyle szybko się zregenerują, by okazało się to możliwe. Mój Boże, Eve! Mój Boże. - W pełni się z tobą zgadzam. Widziałeś, jak się wyślizgnęło, kiedy... - Nic nie mów. - Wepchnął ją do windy i nacisnął guzik poziomu, gdzie zaparkowali samochód. - Jeśli mnie kochasz, już nigdy mnie tu nie przyprowadzaj. - Oparł się o ścianę. Zawsze szanowałem kobiety, wiesz o tym. Zaswędział ją nos, więc się podrapała. - Wiele z nich zaliczyłeś. Ale owszem - dodała, kiedy rzucił jej niewinne spojrzenie. Szanujesz je. - Ten szacunek przerodził się teraz w niewyobrażalny podziw. Jak one to robią? - Właśnie nam to pokazano. Z najdrobniejszymi szczegółami. Widziałeś Mavis? - Eve pokręciła głową. Właśnie wychodzili z windy. - Aż jej się świeciły oczy. I wcale się nie boi. Już się nie może doczekać, kiedy sama trafi na porodówkę. - Prawdę mówiąc, Leonardo zrobił się lekko zielony na twarzy. - Owszem, ale jest wrażliwy na widok krwi. A było dużo krwi... I nie tylko. - Dosyć. Nie mówmy już o tym. Ponieważ był koniec stycznia i zrobiła się okropna pogoda, Roarke wziął jedną ze swoich terenówek. Dużą, czarną i mocną. Kiedy odkodował zamki, Eve oparła się o drzwi od strony pasażera, nim zdążył je otworzyć.

- Słuchaj no, bohaterze. Musimy spojrzeć prawdzie w oczy. - Nie chcę. Eve roześmiała się. Widziała, jak Roarke z większą pewnością siebie stawiał czoło śmierci. - To, co tam robiliśmy, to był dopiero wstęp. Będziemy z nią w jednej sali, kiedy zacznie rodzić. Będziemy liczyli do dziesięciu, mówili jej, żeby oddychała albo żeby się przeniosła tam, gdzie jej dobrze. Nieważne. - Może akurat wyjedziemy z miasta. Albo nawet z kraju. Nie, może wezwą nas na inną planetę. Tak byłoby najlepiej. Wezwą nas gdzieś, żebyśmy uratowali świat przed jakimś szaleńcem, który postanowił zniszczyć Ziemię. - Och, pomarzyć dobra rzecz. Ale obydwoje doskonale wiemy, że będziemy w tej sali. I prawdopodobnie już niedługo, bo ta bomba zegarowa, którą nosi w sobie Mavis, cały czas tyka. Roarke westchnął, a potem nachylił się i dotknął czołem jej czoła. - Niech Bóg się nad nami ulituje, Eve. Niech Bóg się nad nami ulituje. - Gdyby Bóg miał choć trochę litości, zaludniłby świat, nie uciekając się do pomocy pośrednika. Pośredniczki. Chodźmy się czegoś napić. Restauracja była zwyczajna, trochę głośna i dokładnie taka, jaką zalecała położna. Mavis sączyła poncz z owoców egzotycznych, który wprawił ją w doskonały humor. Końce niesfornych, srebrnych loków ufarbowała na taki sam szafirowy kolor jak rzęsy. Oczy jej błyszczały, miały tego wieczoru nieziemski, zielony odcień, chyba - jak przypuszczała Eve by pasowały do jaskrawego swetra, opinającego jej piersi i brzuch. W uszach dyndały jej liczne koła i wisiorki, rzucające skry, kiedy poruszała głową. Szafirowo - niebieskie spodnie sprawiały wrażenie drugiej skóry. Miłość jej życia siedziała obok. Leonardo, mocarny jak dąb, był projektantem mody, tworzyli więc bardzo ekstrawagancką parę, za którą ludzie zawsze się oglądali na ulicy. Dziś też włożył sweter - i to w szalone, zawiłe, geometryczne wzory na złotym tle. Eve musiała przyznać, że pasowały do jego sylwetki i gładkiej, miedzianej skóry. - Przyjaciółka, którą wzięli ze sobą, była tak samo gruba jak Mavis. A może nawet bardziej, jeśli to w ogóle możliwe. Lecz w przeciwieństwie do odlotowo ubranej Mavis, Tandy Willowby miała na sobie prosty, czarny pulower w serek, a pod nim białą bawełnianą koszulkę. Była blondynką o różowej cerze, jasnoniebieskich oczach i zadartym nosie. Kiedy tu jechali, Mavis ją im przedstawiła. Wyjaśniła, że Tandy jest z Londynu i mieszka w Nowym Jorku zaledwie od kilku miesięcy.

- Tak się cieszę, że cię spotkałam dziś wieczorem. Tandy nie była na zajęciach ciągnęła Mavis, zajadając się przystawkami zamówionymi przez Roarke'a. - Wpadła pod koniec, żeby dać położnej vouchery do „Białego Bociana”. To wprost cudowny butik z rzeczami dla niemowląt, w którym pracuje. - To uroczy sklep - potwierdziła Tandy. - Ale nie spodziewałam się, że zostanę dziś nakarmiona i napojona. Rzuciła Roarke'owi nieśmiały uśmiech. - Strasznie miło z twojej strony. Z waszej strony - dodała, patrząc na Eve. - Mavis i Leonardo dużo mi o was mówili. Musicie być bardzo przejęci. - Czym? - zdziwiła się Eve. - Że będziecie asystowali przy porodzie Mavis. - Ach. Tak. Aż... - Brak nam słów - dokończył za nią Roarke. - Z jakiej części Londynu jesteś? - Właściwie to pochodzę z Devon. Przeprowadziłam się do Londynu jako nastolatka, razem z ojcem. A teraz mieszkam w Nowym Jorku. Lubię zmieniać miejsce pobytu. Chociaż teraz chyba na jakiś czas będę uziemiona. - Z rozmarzoną miną pogłaskała się po brzuchu. - A ty jesteś policjantką, prawda? Ekstra. Mavis, chyba nigdy mi nie mówiłaś, jak się poznałyście z Dallas. - Aresztowała mnie - wyjaśniła Mavis między jednym a drugim kęsem. - Nabierasz mnie. Naprawdę? - Naciągałam ludzi. Byłam w tym dobra. - Ale niewystarczająco dobra - zauważyła Eve. - Chcę o tym posłuchać! Ale najpierw muszę iść do kibelka. Znowu! - Pójdę z tobą. - Mavis wstała. - A ty, Dallas? - Pasuję. - Pamiętam... Niewyraźnie... jak to jest nie czuć stałego parcia na pęcherz. - Tandy uśmiechnęła się do wszystkich przy stoliku, po czym kołyszącym się krokiem poszła za Mavis. - A więc... - zwróciła się Eve do Leonarda. - Poznaliście Tandy w szkole rodzenia? - Tak, na pierwszym spotkaniu - potwierdził. - Tandy ma wyznaczony termin porodu tydzień przed Mavis. Miło z waszej strony, że zaprosiliście również ją. Przechodzi przez to wszystko samotnie. - A co się stało z tatusiem? - spytał Roarke, ale projektant wzruszył ramionami. - Mało o nim mówi. Jedynie tyle, że nie był zaangażowany czy zainteresowany. Jeśli

to prawda, nie zasługuje ani na nią, ani na dziecko. - Szeroka twarz Leonarda stała się zacięta. - My z Mavis mamy tyle wszystkiego, że chcemy jej jak najwięcej pomóc. U Eve doszedł do głosu jej cynizm. - Finansowo? - Nie. Nie sądzę, że przyjęłaby pieniądze, nawet gdyby ich potrzebowała. Ale pod tym względem chyba jest okay. Mam na myśli wsparcie, przyjaźń. - Jakby nieco zbladł. - Chce, żebym przy niej był, gdy zacznie rodzić. To będzie... To jak próba generalna przed porodem Mavis. - Cholernie się boisz, co? Spojrzał w kierunku toalet, a potem znów na Eve. - Jestem przerażony. Mogę zemdleć. Co będzie, jeśli zemdleję? - Postaraj się nie wylądować na mnie - powiedział mu Roarke. - Mavis się nie denerwuje. Nic a nic. A im bliżej, tym bardziej bebechy mi się... Uniósł swoje wielkie ręce i nimi potrząsnął. - Nie wiem, co bym zrobił, gdyby was tam miało nie być. Żeby mnie wspierać. O, cholera, pomyślała Eve, i spojrzała na Roarke'a. - A gdzież indziej moglibyśmy być? - Dała znak kelnerowi, by przyniósł jej jeszcze jeden kieliszek wina. Dwie godziny później, po podrzuceniu Leonarda i Mavis do domu, Roarke ruszył na południowy wschód, gdzie mieszkała Tandy. - Naprawdę mogę pojechać metrem. Nie chcę sprawiać kłopotu. To zaledwie kilka przecznic stąd. - Jeśli to zaledwie kilka przecznic - odparł Roarke - to żaden kłopot. - Nie będę się sprzeczać. - Tandy się roześmiała. - Jak przyjemnie siedzieć w ciepłym samochodzie! Dziś wieczorem jest cholerny ziąb. - Rozsiadła się, wzdychając. - Czuję się rozpieszczana i gruba jak słonica. Mavis i Leonardo są niesamowici. Człowiek przy nich nie może nie czuć się szczęśliwy. I widzę, że mają dobrą rękę do przyjaciół. Ojejku! Eve tak szybko odwróciła głowę, że mało jej nie odpadła. - Żadnych „ojejku”. Żadnych „ojejku”! - Trochę kopie. Nie ma powodu do niepokoju. Och, Mavis okropnie się cieszy na to pępkowe, które wydajecie dla niej w przyszłym tygodniu. Tylko o tym mówi. - Zgadza się. Pępkowe w przyszłym tygodniu. - Prawie jesteśmy na miejscu. Mój dom znajduje się pomiędzy tą i następną przecznicą. Bardzo wam obojgu dziękuję. - Tandy mocniej owinęła się szalikiem i wzięła

torbę wielkości walizki. - Za wspaniałe jedzenie i towarzystwo. I za luksusową przejażdżkę. Do zobaczenia w niedzielę, na pępkowym. - Jeśli potrzebujesz pomocy... - Nie, nie. - Pomachała Eve na pożegnanie. - Nawet słonica musi radzić sobie sama. I chociaż nie widzę ostatnio nóg, pamiętam, gdzie są. Dobranoc i jeszcze raz dziękuję. Roarke zaczekał, nie wyłączając silnika, póki Tandy nie weszła do budynku. - Sprawia wrażenie miłej, zrównoważonej i rozsądnej. - Zupełnie nie przypomina Mavis. Pomijając wielkość brzucha. Samotna kobieta w ciąży, do tego w obcym kraju, musi być twarda. Zdaje się, że jakoś sobie radzi. Powiedz mi, Roarke, czemu tylko dlatego, że się z kimś przyjaźnimy, musimy chodzić na zajęcia do szkoły rodzenia, być obecni przy narodzinach dziecka i wydawać pępkowe? - Nie znam odpowiedzi na to pytanie. Westchnęła głęboko. - Ja też nie. Eve śniły się noworodki o licznych ramionach i ostrych zębach, wyskakujące z brzucha Mavis i biegające po całej sali, a także uciekająca z krzykiem położna i rozanielona Mavis, która powtarzała: „Czyż nie są cudowne? Czyż nie są super?”. Dzwonek komunikatora, leżącego przy łóżku, wyrwał ją ze snu. Wzdrygnęła się. - Wyłączyć kamerę - poleciła. - Oświetlenie dziesięć procent. Dallas. - Wiadomość dla porucznik Eve Dallas. Proszę się udać na Jane Street numer pięćdziesiąt jeden mieszkanie trzy B. Niewykluczone zabójstwo. - Potwierdzam odbiór wiadomości. Skontaktujcie się z detektyw Delią Peabody. Zaraz wyjeżdżam. - Potwierdzam i się rozłączam. Eve zobaczyła, że Roarke nie śpi i przygląda się jej swoimi kobaltowoniebieskimi oczami. - Wybacz - powiedziała. - To nie mnie wyciągają z ciepłej pościeli o czwartej nad ranem. - Masz rację. Ludzie powinni być na tyle dobrze wychowani, by wykańczać się nawzajem o rozsądnej porze. Wygramoliła się z łóżka i poczłapała do łazienki, by wziąć błyskawiczny prysznic.

Kiedy wyłoniła się naga i ciepła z kabiny suszącej, Roarke popijał kawę. - Dlaczego wstałeś? - Już i tak się obudziłem - powiedział po prostu. - I sama zobacz, co by mnie ominęło, gdybym się odwrócił na drugi bok i znów usnął. - Wręczył jej drugą filiżankę z kawą. - Dzięki. - Poszła z nią do garderoby, by się ubrać. Musi być straszliwy ziąb, pomyślała. Wyciągnęła z komody sweter w serek, by go włożyć na koszulę, pod żakiet. Już dwa razy przekładali kilkudniowy wypad w tropiki. Mavis plus dziecko równa się kobieta w ciąży, kategorycznie sprzeciwiająca się temu, by osoby, które miały asystować przy narodzinach jej pierworodnego, wylegiwały się na plaży, kiedy termin rozwiązania był tak blisko. Cóż można na to poradzić? - Dzieci nie rodzą się z zębami, prawda? - Nie. Nie rozumiem, skąd... - Roarke odstawił filiżankę i rzucił żonie zdumione spojrzenie. - Dlaczego podsuwasz mi takie pomysły? - Skoro zrodziły się w mojej głowie, muszą znaleźć się i w twojej, towarzyszu niedoli. - Nie spodziewaj się, że jeszcze kiedyś zamówię dla ciebie kawę. Szybko się ubrała. - Może to morderstwo jest dziełem genialnego zabójcy i zmusi mnie do opuszczenia naszej planety. Jeśli będziesz dla mnie miły, mogę cię zabrać ze sobą. - Nie igraj z moimi uczuciami. Roześmiała się i sięgnęła po broń. - Do zobaczenia. - Podeszła do niego i ponieważ, do diaska, był tak cholernie przystojny nawet o czwartej nad ranem, cmoknęła go w oba policzki, a potem pocałowała namiętnie w lista. - Uważaj na siebie, moja pani porucznik. - Mam taki zamiar. Zbiegła po schodach. Na słupku poręczy wisiał jej płaszcz. Zazwyczaj tam go zostawiała, ponieważ tak jej było najwygodniej, a poza tym wiedziała, że irytuje to Summerseta, kamerdynera Roarke'a, przekleństwo jej życia. Narzuciła płaszcz na ramiona i stwierdziła, że zdarzył się cud, bo rękawiczki tkwiły w kieszeni. Omotała też szyję kaszmirowym szalikiem, bo był w rękawie. Ale i tak aż się wzdrygnęła z zimna, kiedy znalazła się na zewnątrz. Doszła jednak do wniosku, że nie powinna narzekać, będąc żoną mężczyzny, który pomyślał o tym, by podstawić samochód przed drzwi frontowe i już włączyć ogrzewanie.

Przebiegła kilka kroków i wsiadła do ciepłego wozu. Kiedy jechała do bramy, spojrzała w lusterko wsteczne. Całe pole widzenia wypełniał dom, wzniesiony przez Roarke'a: z kamienia i szkła, z wykuszami i wieżyczkami. W oknie ich sypialni paliło się światło. Pomyślała, że Roarke wypije drugą filiżankę kawy, przeglądając na ekranie w sypialni najświeższe doniesienia z giełdy, poranne biuletyny informacyjne, ostatnie wiadomości gospodarcze. Może prześle jakieś instrukcje na drugi koniec świata albo i poza Ziemię. Wiedziała, że dla jej męża rozpoczęcie dnia pracy przed wschodem słońca to nic nadzwyczajnego. Ma fart, że związała się z mężczyzną, który tak łatwo się dostosowuje do zwariowanych godzin pracy policji. Przejechała przez bramę, która bezszelestnie się za nią zamknęła. W tej części miasta, gdzie znajdowały się najdroższe rezydencje, panowała cisza bogaci, uprzywilejowani albo ci, którym się poszczęściło, leżeli pod kołdrami w domach lub luksusowych apartamentach z klimatyzacją. Ale kilka przecznic dalej metropolia już tętniła życiem. Strumień ciepłego powietrza wydostawał się przez kratki wywietrzników metra, drugiego podziemnego świata, rozciągającego się pod ulicami miasta. Nad głowami już migotały tablice reklamowe, zachwalając okazje dnia. Kto, u diaska, interesował się o tej porze wyprzedażą z okazji walentynek w Sky Mall? - ciekawa była Eve. Czy normalny człowiek narażałby się na przeciskanie przez tłumy kupujących w centrum handlowym, by zaoszczędzić kilka dolców na sercu z czekolady? Minęła ruchomą reklamę, pokazującą nieziemsko urodziwych ludzi, biegnących po białym jak cukier piasku i pluskających się w niebieskiej wodzie. To była o wiele bardziej kusząca perspektywa. Jezdnią sunął już sznur żółtych taksówek, Eve przypuszczała, że głównie do centrów komunikacyjnych. Na wczesne loty w różne miejsca. Minęła parę głośnych maksibusów, najprawdopodobniej wiozących jakichś biedaków na poranną zmianę albo szczęśliwców, zdążających do domów po nocnej wycieczce po cmentarzach. Skręciła, żeby ominąć Broadway, gdzie na okrągło trwały imprezy. W dzień i w nocy, czy skwar, czy ziąb, turyści i kieszonkowcy, którzy ich kochali, ciągnęli do tej mekki rozrywki, gdzie wiecznie panował zgiełk, błyskały neony i coś się działo. Przy Dziewiątej nadal było otwartych kilka spelunek. Eve dostrzegła grupkę podejrzanych typków w wielkich buciorach i obszernych kurtkach, zapinanych na zamki

błyskawiczne. Kręcili się bez celu i prawdopodobnie zażywali niedozwolone substancje. Ale jeśli szukali guza, trudno im to przyjdzie przed piątą rano w taki ranek, jak ten, kiedy temperatura oscylowała wokół minus dziesięciu stopni. Szybko przejechała przez robotniczą część Chelsea i znalazła się w Village, dzielnicy cyganerii artystycznej. Czarno - biały wóz policji stał prostopadle do krawężnika przed starą kamienicą przy Jane Street. Eve zaparkowała kawałek dalej, włączyła światła „na służbie” i wyszła na ziąb. Nim wyciągnęła podręczny zestaw i zamknęła drzwi, zza rogu wyłoniła się Peabody. Jej partnerka wyglądała jak polarnik w grubym, pikowanym płaszczu koloru rdzy, długaśnym, czerwonym szaliku owiniętym wokół szyi i tego samego koloru czapce, wciśniętej niemal na oczy. Z ust Delii przy każdym oddechu wydobywały się obłoczki pary. - Dlaczego ludzie nie mogą się zabijać nawzajem po wschodzie słońca? - spytała Peabody. - Wyglądasz w tym płaszczu jak chodząca reklama firmy Michelin. - Wiem, ale jest bardzo ciepły, a kiedy go zdejmę, wydaję się sobie wyjątkowo szczupła. Razem weszły do kamienicy i Eve włączyła swój rekorder. - Brak kamer - powiedziała Eve. - Nie ma urządzeń do sprawdzania odcisków dłoni. Ktoś majstrował przy zamku w drzwiach. Spostrzegła, że w oknach na parterze są kraty. Farba na stolarce była szara i już się łuszczyła. Właściciel domu niezbyt dbał o bezpieczeństwo i estetykę. Kiedy Eve pchnęła drzwi, umundurowana policjantka skinęła im głową na powitanie. - Pani porucznik, pani detektyw. Co za cholerne zimno - powiedziała. - Siostra ofiary zadzwoniła pod dziewięćset jedenaście o trzeciej czterdzieści dwie. Pojawiłyśmy się na miejscu o trzeciej czterdzieści sześć. Stwierdziłyśmy, że drzwi wejściowe do budynku są wyłamane. Ofiara jest w sypialni mieszkania na trzecim piętrze. Drzwi na korytarzu też wyłamano. Wygląda na to, że ofiara się broniła. Ręce i nogi skrępowano jej starą, niezawodną taśmą izolacyjną. Na ciele widać ślady tortur. Wszystko wskazuje na to, że uduszono ją paskiem od szlafroka, bo wciąż go ma wokół szyi. - Gdzie była siostra, kiedy to wszystko się działo? - spytała Eve. - Powiedziała, że dopiero co tu dotarła. Pracuje w liniach lotniczych. Kiedy przyjeżdża do Nowego Jorku, zatrzymuje się u siostry. Nazywa się Palma Copperfield. Jest stewardesą wahadłowca należącego do World Wide Air. Trochę zanieczyściła miejsce zbrodni, bo zwymiotowała na podłogę, gdy dotknęła

zwłok, nim wybiegła, by zawiadomić policję. - Policjantka spojrzała w kierunku windy. Siedziała na schodach, becząc, kiedy się pojawiłyśmy. Od tamtej pory właściwie cały czas ryczy. Moja koleżanka zabrała ją na górę. - Niezła szopka. Jak tylko zameldują się technicy, skieruj ich na górę. Eve ruszyła ku schodom. Wchodząc po stopniach, rozbierała się z ciepłych rzeczy. Jedno mieszkanie na każdej kondygnacji, zauważyła. Całkiem przestronne, zapewniające poczucie prywatności. W drzwiach apartamentu na trzecim piętrze był alarm, sprawiający wrażenie nowiutkiego, i solidne zamki. Sposób, w jaki zostały potraktowane, świadczył, że to robota amatora. Ale skuteczna. Porucznik Dallas weszła do przestronnego mieszkania, gdzie druga policjantka stała nad kobietą, która leżała skulona pod kocem i dygotała. Dwadzieścia kilka lat, oceniła Eve, długie blond włosy, odgarnięte z twarzy, rozmazany makijaż. W obu dłoniach ściskała szklankę z - jak przypuszczała Eve - wodą. Zanosiła się płaczem. - Pani Copperfield, jestem porucznik Dallas. A to moja partnerka, detektyw Peabody. - Wydział zabójstw. Wydział zabójstw - mamrotała kobieta. Sądząc po akcencie, pochodziła ze środkowego zachodu. - Zgadza się. - Ktoś zabił Nat. Ktoś zabił moją siostrę. Nie żyje. Natalie nie żyje. - Bardzo mi przykro. Czy może nam pani powiedzieć, co się wydarzyło? - Weszłam... Weszłam do środka. Wiedziała, że przyjadę. Zadzwoniłam wczoraj rano, żeby jej o tym przypomnieć. Przylecieliśmy późno, po pracy poszłam jeszcze na drinka z Mae, drugą stewardesą. Zamek w drzwiach na dole był... był wyłamany. Każdy mógł wejść do środka i bez klucza. Mam klucz. Wjechałam na górę, zamek... Zainstalowała nowy, dziś rano podała mi szyfr, kiedy... kiedy zadzwoniłam. Ten zamek również wyglądał na wyłamany. Drzwi były uchylone. Pomyślałam sobie: „Coś jest nie tak, z pewnością coś jest nie tak”, bo Nat nie położyłaby się spać, nie zamknąwszy drzwi na klucz. Dlatego uznałam, że powinnam do niej zajrzeć, nim pójdę do łóżka. I zobaczyłam... Boże, leżała na podłodze, wszystko było porozwalane. Leżała na podłodze, a jej twarz... Jej twarz... Palma znów wybuchnęła płaczem, łzy jak groch płynęły po jej policzkach. - Była cała posiniaczona i czerwona, a oczy... Podbiegłam do niej i zawołałam ją po

imieniu. Chyba ją zawołałam i próbowałam ocucić. Podnieść z podłogi. Nie spała. Wiedziałam, że nie śpi, ale i tak potrząsałam nią, żeby ją obudzić. Moja siostra... Ktoś zabił moją siostrę! - Znajdziemy go. - Eve starała się ocenić, ile czasu zajmą jej, a potem technikom oględziny miejsca zbrodni. - Będę chciała jeszcze raz z panią porozmawiać, więc poproszę, by przewieziono panią do głównej komendy policji. Może tam pani na mnie zaczekać. - Chyba nie powinnam zostawiać Nat samej. Nie wiem, co robić, ale powinnam być z Nat. - Musi nam pani zaufać i pozwolić nam zająć się nią. Peabody! - Wszystkiego dopilnuję. Eve spojrzała na umundurowaną policjantkę, która skinęła głową w kierunku drzwi. Dallas zostawiła płaczącą kobietę. Weszła do królestwa śmierci i zamknęła za sobą drzwi.

ROZDZIAŁ 2 Sypialnia była całkiem duża, od ulicy urządzono w niej przytulny kącik do relaksu. Wyobraziła sobie, jak Natalie siedziała tam i obserwowała, co się dzieje za oknem. Łóżko było kobiece i wymyślne. Po całym pokoju walały się poduszki - na niektórych z nich widniały plamy krwi. Prawdopodobnie zwykle leżały jedna na drugiej na koronkowej, różowo - białej narzucie. Są kobiety, które przepadają za czymś takim. Mały ekran ścienny został zamontowany pod kątem, by można było z niego korzystać zarówno leżąc w łóżku, jak i siedząc przy oknie, poza tym na ścianie wisiały oprawione obrazy kwiatów. W pokoju znajdowała się też spora toaletka. Na podłodze leżały jakieś buteleczki i Bóg wie co jeszcze - część potłuczona - które zapewne przedtem stały na blacie. Na podłodze Eve zobaczyła dwa puszyste dywaniki. Na jednym z nich leżała Natalie, nogi miała wykręcone i skrępowane w kostkach, związane ręce splotła, jakby w rozpaczliwej modlitwie. Miała na sobie piżamę w niebiesko - białą kratkę. Widać było na niej plamy i smugi krwi. Niebieski szlafrok ktoś cisnął w kąt. Wokół szyi kobiety morderca zamotał niebieski pasek. Na obu dywanikach widniała krew, a w pobliżu drzwi - plama wymiocin. W pokoju śmierdziało krwią, wymiocinami i moczem. Eve podeszła do zwłok i przykucnęła, by przeprowadzić standardowe oględziny, umożliwiające określenie tożsamości ofiary i ustalenie pory zgonu. - Ofiara, Natalie Copperfield, kobieta rasy białej, wiek dwadzieścia sześć lat, zameldowana pod tym adresem. Sine ślady na twarzy świadczą o tym, że przed śmiercią została pobita. Nos wygląda na złamany. Dwa palce prawej dłoni chyba też są złamane. Na ramieniu, w miejscu, gdzie rozdarto piżamę, widoczne ślady oparzeń. Stwierdzam również oparzenia na podeszwach obu stóp. Skóra ma niebieskawosiny odcień, charakterystyczny dla ofiar uduszenia. Oczy podbiegnięte krwią i wytrzeszczone. Świadek dotknął zwłok, kiedy je zobaczył, miejsce przestępstwa zostało nieco zanieczyszczone. Zgon nastąpił o pierwszej czterdzieści pięć, jakieś dwie godziny przed znalezieniem ofiary. Przesunęła się, kiedy w drzwiach stanęła Peabody. - Uwaga na wymiociny - ostrzegła ją Eve. - Dzięki. Dwoje umundurowanych funkcjonariuszy i psycholog policyjny zabierze

siostrę zamordowanej do komendy. - Dobrze. Ofiara ma na sobie piżamę. Mało prawdopodobne, by została zgwałcona. Spójrz na skórę wokół ust. Widać, że była zakneblowana. Na twarzy są resztki kleju z taśmy izolacyjnej. Zwróć uwagę na mały i serdeczny palec u prawej dłoni. - Złamane. - Złamane palce, złamany nos. Ślady poparzeń. Zdemolowany pokój. Może podczas szamotaniny, a może zabójca chciał coś dać do zrozumienia. Peabody podeszła do drzwi. - Za nimi jest łazienka. Telełącze nie leży na swoim miejscu koło łóżka, drugie jest na podłodze. - O czym to świadczy? - Wygląda to tak, jakby ofiara złapała aparat i pobiegła do łazienki. Może miała nadzieję, że zdoła się tam zamknąć i wezwać policję. Ale nie udało jej się. - Wszystko na to wskazuje. Budzi się, słyszy, że ktoś jest w mieszkaniu. Prawdopodobnie myśli, że to jej siostra. Może ją woła albo przewraca się na drugi bok. Drzwi się otwierają. To nie siostra. Chwyta aparat, próbuje uciec. Całkiem możliwe. Nowy zamek w drzwiach - porządny, i wizjer. Może ktoś ją niepokoił. Sprawdź, czy przez ostatnie dwa miesiące składała jakieś skargi. Wstała i podeszła do drzwi na korytarz. - Zabójca wszedł tędy, zobaczyła go z łóżka. Udało jej się złapać telełącze i pobiec w przeciwną stronę, do pomieszczenia zamykanego na klucz. Bardzo sprytne. Świadczy to też, że była osobą bystrą, szybko kojarzącą, skoro tak się zachowała wyrwana z głębokiego snu. Eve wróciła tam, gdzie stało łóżko. Obeszła je, oceniając odległość do łazienki, i dostrzegła coś błyszczącego na podłodze. Przykucnęła i wyciągnęła kuchenny nóż. - Dlaczego trzymała w sypialni nóż do krojenia mięsa? - Niezła kosa - zauważyła Peabody. - Należy do zabójcy? - To czemu się nim nie posłużył? Założę się, że przyniosła go tu z kuchni. Nowe zamki - ciągnęła Eve - i nóż przy łóżku. Czegoś się bała. - Nie ma żadnych skarg w rejestrze. Jeśli coś ją zaniepokoiło, nie zgłosiła tego. Dallas przeszukała łóżko, zajrzała pod materac, potrząsnęła poduszkami. Potem poszła do łazienki. Mała, schludna, urządzona po kobiecemu. Nic nie świadczyło o tym, że zabójca tu był. Ale Eve znalazła w szafce dezodorant dla mężczyzn, piankę do golenia i wodę

kolońską. - Miała faceta - powiedziała i wróciła do sypialni, by pogrzebać w szufladach nocnych szafek. - Prezerwatywy, olejek do masażu ciała. - Może ze sobą zerwali. Zazwyczaj montuje się nowe zamki, jeśli były miał klucze do starych. Może mu się nie spodobało, że go rzuciła. - Może - zgodziła się Eve. - W takich wypadkach ofiara zwykle zostaje zgwałcona. Sprawdź wszystkie rozmowy przychodzące i wychodzące z dwóch ostatnich dni. Chcę obejrzeć pozostałe pomieszczenia. Przeszła do pokoju dziennego i znów mu się przyjrzała. Gdyby odwiedził ją były gach, z pewnością przez jakiś czas walił by do drzwi. No, Nat, do jasnej cholery! Wpuść mnie. Musimy porozmawiać. W końcu facet się wkurzył, a drzwi okazały się na tyle słabe, że je rozwalił kopniakiem. Chociaż nigdy nie wiadomo. Eve weszła do kuchni. Była całkiem spora i wiele wskazywało na to, że ofiara często z niej korzystała. Na nieskazitelnie białym blacie zobaczyła stojak na noże; jednego brakowało. Udała się do drugiej sypialni, w której urządzono domowe biuro. Uniosła brwi. Pokój wyglądał, jakby przeszedł po nim huragan. Zniknęła konsola komunikacyjna, która - jak wyobrażała sobie Eve - stała na błyszczącym, metalowym biurku. - Brak konsoli komunikacyjnej w gabinecie - poinformowała Delię. - Co to za gabinet bez konsoli? - No właśnie. Nie ma też ani jednej dyskietki. Ponieważ pozostały sprzęt elektroniczny, równie łatwy do wyniesienia, nadal tu jest, znaczy to, że kogoś interesowała wyłącznie konsola. Konsola i ofiara. Cóż takiego miała Natalie, co było przedmiotem pożądania mordercy? - Musiało to być coś takiego, że nie tylko postanowił ją zabić, ale pragnął też, by cierpiała przed śmiercią. - W głosie Peabody można było dosłyszeć współczucie. Znów spojrzała na zwłoki. - Na telełączu są zarejestrowane tylko dwie rozmowy, telefon od siostry dziś o dziesiątej rano, a o wpół do ósmej ofiara zadzwoniła do firmy Sloan, Myers i Kraus, informując, że jest chora. To biuro księgowe, ma siedzibę przy Hudson. Wszystkie wcześniejsze połączenia zostały wykasowane. Chłopcy z wydziału przestępczości elektronicznej na pewno mogą je odtworzyć. Chcesz posłuchać tego, co jest? - Tak, ale weźmiemy telełącze do komendy. Muszę jeszcze raz porozmawiać z siostrą ofiary. W drodze do komendy Peabody odczytała dane o zamordowanej, ściągnięte na

podręczny pecet. - Urodzona w Cleveland w stanie Ohio. W rodzinie nauczycieli. Rodzice nadal są małżeństwem. Jedna siostra, trzy lata młodsza. Czysta kartoteka. Od czterech lat księgowa w firmie Sloan, Myers i Kraus. Brak danych o małżeństwach i konkubinatach. Od osiemnastu miesięcy mieszkała przy Jane Street. Poprzednio przy Szesnastej w Chelsea. A jeszcze wcześniej w domu rodziców w Cleveland. Pracowała tam na niepełny etat w biurze księgowym. Wygląda to na coś w rodzaju stażu podczas nauki w college'u. - Specjalistka od liczb przeprowadza się do Nowego Jorku. Co wiadomo o tej firmie? - Chwileczkę. A więc to poważne biuro - zaczęła Peabody, czytając informacje na monitorze swojego palmtopa. - Obsługuje bogatych klientów, kilka korporacji. Zajmuje trzy piętra w budynku przy Hudson Street, zatrudnia około dwustu pracowników. Działa od jakichś czterdziestu lat. Zamordowana była tam starszą księgową. Eve trawiła tę informację, skręcając do podziemnego garażu głównej komendy policji. - Przypuszczam, że mogła znaleźć haka na niektórych z tych bogatych klientów. Może jeden z nich prowadził podwójną księgowość, zajmował się praniem pieniędzy, unikał płacenia podatków. Niewykluczone, że pomagał mu w tym inny pracownik biura. Szantaż, wyłudzenie, defraudacja. - Firma cieszy się dobrą opinią. - Ale to nie znaczy, że wszyscy jej klienci albo pracownicy są święci. Zaparkowały i skierowały się do wind. - Musimy poznać tożsamość przyjaciela zamordowanej, byłego czy aktualnego. Trzeba popytać sąsiadów. Ustalić, czy powiedziała coś siostrze na temat pracy lub kłopotów osobistych. Bo wszystko wskazuje na to, że ofiara spodziewała się kłopotów i przygotowała się na nie - a była to sprawa, której wolała nie zgłosić komu trzeba. Przynajmniej nie policji. - Ale może coś powiedziała koleżance z pracy albo przełożonemu, jeśli miało to związek z obowiązkami służbowymi. - Albo chłopakowi. Im wyżej wjeżdżały windą, tym więcej osób się dosiadało. Eve czuła zapach mydła miętowego od kogoś, kto właśnie zaczynał zmianę, i woń potu od kogoś, kto kończył długi dzień pracy. Kiedy winda zatrzymała się na ich piętrze, dopchnęła się do wyjścia. - Znajdźmy pokój przesłuchań - zaczęła Eve. - Nie chcę z nią rozmawiać w holu. Ciągle coś by nam przeszkadzało. Jeśli potrzebuje psychologa, może jej towarzyszyć. Przeszła przez salę ogólną do swojego gabineciku. Zrzuciła płaszcz, a potem sprawdziła alibi świadka. Palma Copperfield obsługiwała lot wahadłowca z Las Vegas, który,

lądował na śródmiejskim lotnisku mniej więcej o tej porze, kiedy duszono jej siostrę. - Dallas. Eve uniosła głowę i zobaczyła Baxtera, jednego z pracowników swojego wydziału. - Od dwóch godzin nie piłam kawy - ostrzegła go. - A może i od trzech. - Słyszałem, że kazałaś przywieźć do komendy Palmę Copperfield. - Tak, w charakterze świadka. Dziś nad ranem uduszono jej siostrę. - O, cholera. - Przesunął dłonią po włosach. - Miałem nadzieję, że to nieprawda. - Znasz je? - Trochę znam tylko Palmę. Spotkaliśmy się kilka miesięcy temu na przyjęciu przyjaciółka przyjaciółki przyjaciela. Parę razy się umówiliśmy. - Ma dwadzieścia trzy lata. Zmarszczył brwi. - Nie zamierzam w najbliższym czasie przechodzić na emeryturę. Zresztą to nic poważnego. Miła dziewczyna. Naprawdę miła dziewczyna. Czy coś jej się stało? - Nie. Właśnie znalazła swoją siostrę martwą w mieszkaniu. - Straszne. Cholera. Chyba były ze sobą zżyte. Palma mówiła, że zatrzymywała się u swojej siostry, kiedy przylatywała do Nowego Jorku. Raz odwiozłem ją tam, na Jane Street, po wspólnej kolacji. - Nadal się spotykacie? - Nie. I nigdy nie było to nic poważnego. Parę razy poszliśmy coś zjeść i to wszystko. - Baxter wsunął ręce do kieszeni, jakby nie wiedział, co z nimi zrobić. - Słuchaj, jeśli chcesz, mogę z nią porozmawiać. - Może skorzystam z twojej propozycji. Peabody przygotowuje pokój przesłuchań. W holu kręci się zbyt wiele ludzi. Palma była w złym stanie, kiedy składała pierwsze wyjaśnienia. Wspomniała, czy siostra miała kogoś? - Tak. Facet był maklerem czy kimś w tym rodzaju. Chodzili ze sobą na poważnie, może nawet byli zaręczeni. Nie mogę powiedzieć, by zbytnio mnie to interesowało. Chodziło mi o Palmę, a nie o jej siostrę. - Zawróciła ci w głowie, Baxter? - Nie. - Uśmiechnął się lekko. - Jak powiedziałem, miła z niej dziewczyna. Co oznaczało, że nie spali ze sobą, więc jego obecność podczas przesłuchania nie będzie dla nikogo krępująca. - Dobra, niech Peabody zajmie się łączem, a my porozmawiamy ze świadkiem. Eve pozwoliła, żeby Baxter wszedł pierwszy do pokoju przesłuchań. Uważnie przyglądała się mokrej od łez twarzy Palmy, kiedy dziewczyna uniosła wzrok. Kilka razy

zamrugała powiekami, jakby próbując przetworzyć nową informację, a potem na jej twarzy pojawiły się kolejno najpierw ulga, kiedy go rozpoznała, później konsternacja, a na koniec znów rozpacz. - Bax. O, Boże. - Wyciągnęła obie ręce. Podszedł do stołu i ujął jej dłonie. - Tak mi przykro, Palmo. - Nie wiem, co robić. Ktoś zabił Nat, moją siostrę. Nie wiem, co robić. - Pomożemy ci. - Nigdy nikogo nie skrzywdziła. W ciągu całego swojego życia nigdy nikogo nie skrzywdziła, Bax. Jej twarz... - Wiem, że jest ci ciężko. Ale pomagając nam, możesz pomóc jej. - Dobrze. Dobrze, ale zostań ze mną. Może tu zostać? - zwróciła się do Eve. - Naturalnie. Włączę rekorder i zadam pani kilka pytań. - Chyba nie podejrzewa pani, że... Chyba nie podejrzewa pani, że to ja zrobiłam? - Nikt tak nie myśli, Palmo. - Baxter króciutko uścisnął dłoń dziewczyny. - Musimy ci zadać kilka pytań. Im więcej będziemy wiedzieli, tym szybciej znajdziemy tego, kto to zrobił. - Odnajdziecie ich. - Powiedziała to wolno, jakby to też musiała przetworzyć. Potem na moment zamknęła oczy. - Znajdziecie ich. Powiem wam wszystko, co wiem. Eve włączyła rekorder i odczytała wymagane przepisami informacje. - Wylądowała pani w Nowym Jorku dziś w nocy, tak? - Tak, to był rejs z Las Vegas. Wylądowaliśmy koło drugiej, jakieś dwadzieścia minut później byliśmy wolni. Potem razem z Mae, która leciała ze mną, wstąpiłyśmy do baru na lotnisku na kieliszek wina. Żeby się trochę odprężyć. Jedną taksówką pojechałyśmy do miasta. Ona wysiadła pierwsza. Wynajmuje pokój w East Side na spółkę z dwiema innymi stewardesami. Sama pojechałam do mieszkania Nat. Urwała, nabrała głęboko powietrza w płuca, a potem upiła łyk wody z plastikowego kubeczka, stojącego na stole. - Zapłaciłam taksówkarzowi i wysiadłam. Wyciągnęłam klucz, znałam szyfr do Nat. Ale zamek był wyłamany. Ponieważ nie pierwszy raz tak się zdarzyło, więc się zbytnio nie przejęłam. Przynajmniej wtedy. Lecz kiedy znalazłam się na jej piętrze, zobaczyłam, że zamek w jej drzwiach - powiedziała, że go zmieniła - też jest wyłamany. Żołądek mi się ścisnął. Ale pomyślałam sobie, że może niewłaściwie zainstalowała zamek. - Czy zauważyła pani coś niezwykłego, kiedy weszła pani do środka, do pokoju

dziennego? - spytała Eve. - Właściwie nie rozejrzałam się po mieszkaniu. Założyłam łańcuch w drzwiach. Nat tego nie zrobiła, żebym mogła wejść. Zostawiłam podręczną torbę koło drzwi, bo postanowiłam zajrzeć do siostry, upewnić się, że wszystko w porządku. Ale nic nie było w porządku. Do oczu znów napłynęły jej łzy i potoczyły się po policzkach, ale Palma mówiła dalej. - Leżała na podłodze, wszędzie była krew, a pokój wyglądał tak, jakby... jakby stoczono w nim walkę. Potłuczone flakoniki z perfumami i małe czarki, które zbierała. Leżała na podłodze, na różowym dywaniku. Kupowałyśmy je razem. Były puszyste jak futerko kota. Nie mogła trzymać zwierząt. Dywaniki były takie mięciutkie. Przepraszam. - Świetnie sobie radzisz - zapewnił ją Baxter. - Podbiegłam. Chyba... Wszystko jest takie niewyraźne. Może zaczęłam krzyczeć? Chyba zawołałam ją po imieniu, podbiegłam i próbowałam ją podnieść, potrząsnąć nią, by się obudziła, chociaż wiedziałam, że... Nie chciałam dopuścić do siebie myśli, że jest martwa. Twarz miała siną i zakrwawioną, a te oczy... Wiedziałam, że nie żyje. Ręce miała skrępowane taśmą. Jakby dopiero teraz sobie to przypomniała, rzuciła Eve zalęknione spojrzenie. - O, mój Boże, ręce i nogi miała skrępowane. - Przycisnęła drżącą dłoń do ust. Powinnam wezwać pomoc, ale dostałam mdłości, zanim wyszłam, żeby wyjąć telełącze z torby. Potem wybiegłam z mieszkania. Nie mogłam tam zostać. Uciekłam i zadzwoniłam pod dziewięćset jedenaście. Usiadłam na schodach. Powinnam była wrócić do środka, zostać z nią. Nie powinnam była zostawiać jej samej. - Postąpiłaś właściwie. - Baxter wziął kubeczek z wodą i podał go Palmie. - Dokładnie tak, jak należało. - Czy siostra mówiła pani, że ktoś ją niepokoił? - spytała Eve. - Nie, ale coś nie dawało jej spokoju. Jestem tego pewna. Sprawiała wrażenie zdenerwowanej, kiedy z nią rozmawiałam, a gdy zapytałam, co się stało, odparła, że to nic takiego. Że ma tylko dużo spraw na głowie. - Czy spotykała się z kimś? Z jakimś mężczyzną? - Bick! O, mój Boże, Bick! Nawet o nim nie pomyślałam. - Do oczu znów napłynęły jej łzy; przycisnęła do ust obie dłonie. - Są zaręczeni. Mieli się pobrać w maju. O, mój Boże, muszę go powiadomić. - Jak brzmi jego nazwisko? - Nazywa się Bick, Bick Byson. Pracują razem... Znaczy się, w tej samej firmie. W

różnych działach. Nat jest starszą księgową w biurze księgowym Sloan, Myers i Kraus. Bick jest tam doradcą inwestycyjnym. Byli razem od prawie dwóch lat. Jak ja mu to powiem? - Będzie lepiej, jeżeli to my go poinformujemy. - I moi rodzice. - Zaczęła się kiwać na krześle, do przodu i do tyłu, do przodu i do tyłu. - Muszę im powiedzieć. Nie chcę, żeby dowiedzieli się o tym przez telefon. Czy muszę tu zostać? Powinnam jechać do domu, do Cleveland, i powiedzieć im, że Nat nie żyje. Nat! - Wrócimy do tego, kiedy zakończymy naszą rozmowę - odparła Eve. - Czy pani siostra i jej narzeczony mieli jakieś kłopoty? - Nie. Przynajmniej nic mi o tym nie wiadomo. Szaleją za sobą. Chyba sobie pomyślałam, że może się pokłócili i dlatego wcześniej była zdenerwowana. Kiedy się robi przygotowania do ślubu, człowiek jest narażony na liczne stresy. Ale naprawdę byli ze sobą szczęśliwi. Tworzyli wspaniałą parę. - Czy pani siostra miała pierścionek zaręczynowy? - Nie. - Palma znów wzięła głęboki oddech. - Zrezygnowali z pierścionka zaręczynowego dla oszczędności. Bick to wspaniały facet, ale dość sknerowaty. Nat to nie przeszkadza. Cóż, jest pod tym względem taka jak on. Lubi mieć coś odłożone na czarną godzinę. - Nie mieszkali razem? Mogli zaoszczędzić na czynszu. - Nie zgodziła się na to. - Palma po raz pierwszy się uśmiechnęła i Eve dostrzegła, co Baxtera w niej pociągało. - Powiedziała, że zaczekają z tym, póki się nie pobiorą. Moja rodzina ma dość konserwatywne poglądy na te rzeczy. Moi rodzice chyba nawet woleli wierzyć, że Nat nie sypia z Bickiem. Ale oni się kochali - dodała. - Było im ze sobą dobrze. - Czy mieli jakieś kłopoty w pracy? - Nat nigdy o tym nie mówiła. Nie widziałyśmy się przez trzy tygodnie. Przez dziesięć dni obsługiwałam rejsy z New Los Angeles na Hawaje, potem z dwoma przyjaciółkami zostałyśmy tam na krótki urlop. Dopiero co zaczęłam latać z Las Vegas do Nowego Jorku. Rozmawiałam z nią parę razy, ale... Zamierzałyśmy wszystko sobie opowiedzieć, wybrać się na zakupy, omówić przygotowania do ślubu. Ani słowem nie wspomniała o żadnych kłopotach w pracy czy innych, ale wiem, że coś było nie tak. Tylko zlekceważyłam to. Eve wyszła razem z Baxterem. - Wiesz coś o tym narzeczonym ofiary?

- Nie. - Potarł kark. - Palma coś wspomniała, że jej siostra się zaręczyła. Bardzo była tym przejęta i dlatego... się wycofałem. Czasem to zaraźliwe. - Twoje zaangażowanie uczuciowe nie odgrywa żadnej roli, więc odłóżmy to na bok. Twoja obecność okazała się bardzo pomocna, widok znajomej twarzy sprawił, że trochę się uspokoiła. Może wsadziłbyś ją do wahadłowca - w ramach obowiązków służbowych. Upewnijmy się, że poleciała do rodziców. - Dziękuję, pani porucznik. Mogę to zrobić poza godzinami pracy. - Zrób to w ramach obowiązków służbowych - powtórzyła Eve. - I niech zrozumie, że muszę wiedzieć, gdzie jej szukać w razie potrzeby. Kiedy wróci, niech mnie zawiadomi, gdzie się zatrzymała. Tak, jak tego wymagają przepisy. - Nie ma sprawy. Cholernie mi jej żal. Porozmawiasz teraz z chłopakiem Natalie? - Właśnie zamierzam to zrobić. - Byson nie pojawił się w pracy. - Peabody wskoczyła na ruchomą platformę za Eve. Co według słów jego asystentki jest czymś niezwykłym. Prawie nigdy nie bierze wolnych dni, zawsze uprzedza, że zamierza wyjść wcześniej albo że się spóźni. Próbowała się do niego dodzwonić do domu i na telełącze komórkowe, bo się zaniepokoiła, ale bezskutecznie. - Zna jego adres domowy? - Tak, mieszka przy Broome w Tribeca. Według jego gadatliwej asystentki on i ofiara właśnie kupili loft i Byson zamieszkał tam na czas remontu, który miał się zakończyć przed ślubem. - Spróbujemy go tam złapać. - Może stchórzył - powiedziała Peabody, wysiadając z ruchomej platformy i biegnąc do windy. - Pokłócił się z narzeczoną, wyszedł od niej i pojechał do domu. Uciekł. - To nie była sprzeczka narzeczonych. Delia zmarszczyła brwi. Właśnie wysiadły z windy i skierowały się do zaparkowanego samochodu. - Tego rodzaju obrażenia twarzy i uduszenie ofiary często są wynikiem sprzeczki narzeczonych. - Czy znaleźliśmy na miejscu zbrodni jakieś narzędzia? - Narzędzia? - Śrubokręt, młotek, laser? - Nie. A co to ma... Och. - Delia usiadła na miejscu dla pasażera.

Pokiwała głową. - Taśma izolacyjna. Skoro denatka nie trzymała w domu żadnych narzędzi, dlaczego miała taśmę izolacyjną? Zabójca przyniósł ją ze sobą, co raczej wyklucza zabójstwo w afekcie. - Poza tym nie została zgwałcona. Zamki w drzwiach wyłamano. Kiedy siostra ofiary rozmawiała z nią kilka godzin wcześniej, nie zauważyła, aby coś się zaczęło psuć w raju. To nie chodziło o sprawy osobiste - powtórzyła Eve. - Prędzej o zawodowe. Loft mieścił się w starym, dobrze zachowanym budynku w okolicy, gdzie ludzie malują ganki i wysiadują na nich w ciepłe, letnie wieczory. Okna od ulicy były duże, by mieszkańcy mieli widok na jadące samochody, w pobliżu znajdowały się sklepy - od niewielkiej piekarni z delikatesami do odlotowych, małych butików, w których para butów kosztowała tyle samo co krótki wypad do Paryża, a do tego skazywała stopy na prawdziwe tortury. Niektóre mieszkania miały nawet balkony, na których - wyobrażała sobie Eve - ludzie rozstawiali rośliny doniczkowe i krzesła, by podczas ładnej pogody móc sobie siedzieć i popijając coś orzeźwiającego, obserwować, co się dzieje na ulicy. Sądząc po fasadzie budynku, przeprowadzka tutaj z Jane Street oznaczała duży krok naprzód; to miejsce wydawało się w sam raz dla młodego małżeństwa - dwojga wykształconych ludzi, którzy mieli porządny fach w ręku i szybko awansowali w pracy. Byson nie odpowiedział, kiedy Dallas nacisnęła guzik domofonu, ale nim zdążyła się posłużyć swoją uniwersalną kartą, w głośniku rozległ się kobiecy głos. - Szuka pani pana Bysona? - Tak. - Eve przysunęła swoją odznakę do oka kamery ochrony. - Policja. Czy mogłaby nas pani wpuścić do środka? - Chwileczkę. Rozległo się brzęczenie i szczęk zamka. Znalazły się w malutkim korytarzu, w którym ktoś postawił roślinę w kolorowej doniczce. Ponieważ Eve usłyszała, że zjeżdża winda, zaczekała. Wysiadła z niej kobieta w czerwonym swetrze i szarych spodniach. Miała ładną twarz i brązowe włosy związane w krótki kucyk. Na biodrze trzymała dziecko nieokreślonej płci i wieku. - To ja panie wpuściłam - powiedziała. - Jestem sąsiadką pana Bysona. Co się stało? - To coś, o czym chciałybyśmy porozmawiać z nim samym. - Nie wiem, czy jest w domu - odrzekła, huśtając dziecko. Malec gapił się okrągłymi

oczami na Eve, a potem wsadził palec do buzi i zaczął go ssać tak zawzięcie, jakby zawierał opium. - O tej porze powinien być w pracy. - Ale nie jest. - Dziwne, bo zwykle słyszę, jak wychodzi. Mieszkamy na tym samym piętrze, więc słyszę, jak wsiada do windy. A dziś nic nie słyszałam. I okazało się, że był umówiony z hydraulikiem. Kiedy ma przyjść jakaś ekipa - remontują mieszkanie - pan Byson wstępuje do mnie i pyta, czy mogę ją wpuścić. Dzisiaj tego nie zrobił, więc nie otworzyłam hydraulikowi. Nigdy nic nie wiadomo. Może to być ktoś, kto tylko udaje hydraulika, a w rzeczywistości chce okraść mieszkanie. - Czyli że ma pani klucz do jego mieszkania? - Tak, mam klucz i znam szyfr. Coś się stało, prawda? Chcą panie, żebym je wpuściła? Najpierw muszę coś niecoś się dowiedzieć. Nie czułabym się dobrze, gdybym panie wpuściła, nie wiedząc, co się stało. - Rzeczywiście coś się stało. - Eve znów pokazała swoją odznakę. - Zabito narzeczoną pana Bysona. - O, nie. - Wolno pokręciła głową. - Tylko nie to. Nie Nat! Głos się jej załamał. Niemowlę natychmiast wyjęło palec z buzi i zaczęło płakać. - Znała ją pani? - Eve cofnęła się o krok, aby stanąć trochę dalej od dziecka. - Jasne. Często tu przychodziła. Za kilka miesięcy mieli się pobrać. - Do oczu kobiety napłynęły łzy. Mocniej przytuliła do siebie dziecko. - Bardzo ją lubiłam. Już nie mogliśmy się doczekać, kiedy zostaniemy sąsiadami. Bick i Nat, ja i mój mąż. Byliśmy... Nie mogę w to uwierzyć. Co się stało? Co zrobili Nat? - Musimy porozmawiać z panem Bysonem. - Mój Boże. Mój Boże. Naturalnie, naturalnie. - Wyraźnie wstrząśnięta, odwróciła się, żeby ściągnąć windę. - To go zabije. Cii..., Crissy, cii... - Podrzucała dziecko i poklepywała je po pleckach, kiedy wciskały się do windy. - Szaleli za sobą, ale w pozytywnym znaczeniu tego słowa, jeśli rozumie pani, co mam na myśli. Bardzo ją lubiłam. Może to jakaś pomyłka? - Przykro mi - powiedziała jedynie Eve. - Czy wspominała o jakichś kłopotach? Czy coś nie dawało jej spokoju? - Nie, właściwie nie. Tylko drobiazgi związane z przygotowaniami do ślubu, zwyczajne sprawy. Mieli się pobrać w Cleveland, skąd pochodzi. Wybieraliśmy się tam oboje z Huntem... Po raz pierwszy, odkąd się urodziła Crissy. Hunt to mój mąż. Pójdę po klucz powiedziała, kiedy drzwi windy się otworzyły. - Tu jest ich mieszkanie. Na tym samym

piętrze co nasze. - Są tylko dwa lokale na tej kondygnacji? - Tak. Całkiem spore. Jasne. Kupiliśmy z Huntem to mieszkanie, kiedy zaszłam w ciążę. To sympatyczny dom, mamy trzy sypialnie. Kobieta otworzyła drzwi do swojego mieszkania, niezmordowanie podrzucając niemowlę, które teraz miało minę zadowolonego z życia ćpuna: szklany wzrok i rozchyloną buzię. Przytrzymując biodrem drzwi, wzięła komplet kluczy z miseczki stojącej na stoliku koło wejścia. - Nie przedstawiła nam się pani - powiedziała Eve. - Och, przepraszam. Gracie, Gracie York. - Przekręciła klucz w zamku i wprowadziła kod na miniklawiaturze znajdującej się powyżej. - Może Bick miał coś do załatwienia. Nie słyszałam, jak wychodził, więc musiał wyjść wcześnie. Crissy marudziła w nocy, dopiero nad ranem trochę się zdrzemnęłam. Ząbkuje. - Gracie zaczęła otwierać drzwi, ale Dallas podniosła rękę, żeby ją powstrzymać. - Chwileczkę. - Zapukała. - Panie Byson! - zawołała. - Jestem z policji. Proszę nas wpuścić. - Naprawdę nie sądzę, że jest w domu... - zaczęła Gracie. - I tak odczekamy minutkę, nim wejdziemy. - Eve znów zapukała. - Panie Byson, jestem porucznik Dallas z nowojorskiej policji. Wchodzimy do pańskiego mieszkania. W chwili kiedy Eve otworzyła drzwi, wiedziała, że Byson jest w domu. Wcześniejsze słowa jego sąsiadki okazały się prorocze. Zabiło go morderstwo Natalie Copperfield. A raczej, jak przypuszczała Eve, jej zabójca. - OmójBożeomójBożeomójBoże! - wybełkotała Gracie, a wszystkie słowa zlały się w jedno. Przycisnęła buzię dziecka do ramienia i potykając się wyszła na korytarz. - Pani York, proszę wrócić do swojego mieszkania - poleciła jej Eve. - I zamknąć się na klucz. Albo moja partnerka, albo ja przyjdziemy do pani za minutkę. - To Bick. Czy to Bick? W przedpokoju. Jest w przedpokoju. Na znak dany przez Eve Peabody ujęła kobietę pod ramię. - Proszę iść z Crissy do domu - powiedziała łagodnie. - Proszę ją stąd zabrać. Nic jej nie grozi. Proszę wrócić do siebie i zaczekać na nas. - Nie rozumiem. Z pewnością nie żyje. Leży w przedpokoju. Delia z miną pełną rezygnacji spojrzała na Eve. - Domyślam się, że chcesz, żebym ją stąd zabrała.

- Masz rację. Najpierw wezwij techników, Peabody, potem zajmij się nią i wysłuchaj jej oficjalnego oświadczenia. Ja pójdę po zestaw podręczny i zabieram się do pracy.

ROZDZIAŁ 3 Eve wyjęła swoją walizeczkę, włożyła rękawiczki i spryskała buty sprayem zabezpieczającym. Włączyła rekorder i wróciła na miejsce zbrodni. Zauważyła, że boczne okno wychodzi na sąsiedni budynek i ma mały balkonik. - Okno od strony południowej jest otwarte - powiedziała do mikrofonu i podeszła bliżej, by lepiej się przyjrzeć. - Wygląda na to, że zostało otwarte z zewnątrz. Służy jako wyjście awaryjne, prawdopodobnie tędy wszedł sprawca. Przypuszczalnie opuścił mieszkanie tą samą drogą. Tak bezpieczniej, pomyślała Eve. Unika się ewentualności, że sąsiadka zobaczy, jak wchodzimy lub wychodzimy. Stanęła tyłem do okna, przez które, jak przypuszczała, zabójca dostał się do środka. - Zwłoki leżą na wznak, ręce i nogi skrępowane taśmą izolacyjną, tak jak w przypadku poprzedniej ofiary. Druga ofiara to mężczyzna, mieszaniec, przed trzydziestką, ma na sobie tylko parę białych bokserek. Obudziłeś się, Bick, bo coś usłyszałeś. Sprawiłeś mu trochę kłopotów. Widać ślady walki. Przewrócony stolik, stłuczona lampa. Krew pewnie należy nie tylko do ofiary; to dobrze, łatwiej nam będzie ustalić tożsamość sprawcy. Na twarzy i ciele denata widoczne siniaki i rany szarpane. Przykucnęła obok zwłok. - Są też ślady oparzeń, ale wyglądają jak od paralizatora, przytkniętego do piersi. Walczyli, zabójca obezwładnił Bysona paralizatorem, a potem go związał i pobił. Czy zadawał mu pytania? Udusił go niebieską plastikową taśmą. Eve znów rozejrzała się po pomieszczeniu. - W jednym kącie są jakieś materiały budowlane, związane niebieską, plastikową taśmą, taką samą, jaka jest wokół szyi ofiary. Zdjęła odciski palców, by potwierdzić tożsamość zabitego. - Godzina zgonu - powiedziała, odczytując wynik na mierniku - druga czterdzieści pięć. Sprawca przyszedł tutaj po zamordowaniu Copperfield. - Pochyliła się nad ciałem. Ślady kleju wokół ust, jak u poprzedniej ofiary. Dlaczego zerwał taśmę? Bo chciał się czegoś od niego dowiedzieć? Chciał słyszeć, jak się dławisz, kiedy cię dusił? Może i jedno, i drugie. Wyprostowała się i przeszła do sąsiedniego pomieszczenia. Zapewne Bick tu sypiał. Prawdopodobnie nie była to główna sypialnia, ale tutaj spał

podczas remontu. Materac na skrzyni, po bokach dwa stoliki, na jednym z nich taka sama lampka jak ta, która leżała z potłuczonym kloszem na podłodze. Porozciągane ubrania, ale raczej w sposób, który świadczył o tym, że facet był bałaganiarzem, a nie, że czegoś tu szukano. - Obudził się. Złapał jedną lampkę, by posłużyć się nią do obrony. Kobieta złapała telełącze i próbowała uciec, ale faceci mają inne pierwsze odruchy. Bronić jaskini. Wyszedł i zaatakował intruza. Może go zaskoczył. Wywiązała się bójka. Siniaki na kostkach u rąk Bysona świadczą, że udało mu się kilka razy przyłożyć napastnikowi. Ale ten uciekł się do paralizatora i ofiara upadła na podłogę. Wyszła do holu i jeszcze raz przyjrzała się, w jakiej pozycji leżą zwłoki. - Zabójca skrępował Bysonowi ręce i nogi, a potem go zakneblował. Czyli że nie zabił od razu. Po co go zakneblował, skoro mężczyzna i tak był nieprzytomny? Czyli że najpierw chciał coś powiedzieć albo zrobić. Zadać jakieś pytania. Czy poinformował go, co zrobił z Natalie? Założę się, że tak. Szybko obeszła całe mieszkanie. Też miało trzy sypialnie, tak jak sąsiedni apartament. Największa z nich była pusta, jeśli nie liczyć materiałów budowlanych. W ostatniej urządzono gabinet. Ale nie było w nim komputera. Widziała, gdzie stał, prawdopodobnie przykryty czymś na czas robót budowlanych. Na składanym stoliku, służącym jako biurko do pracy, była warstwa kurzu i czysty fragment blatu tam, gdzie stał komputer. Stała w głównym pomieszczeniu mieszkalnym, przyglądając się otwartemu oknu, kiedy weszła Peabody. - Sąsiadka jest w szoku, ale nic jej nie będzie. Pozwoliłam jej zadzwonić do męża, poprosiła go, by wrócił z pracy do domu. A propos, wyszedł dziś koło siódmej rano. Świadek mówi, że jej mąż i ofiara czasami razem przed pracą szli do siłowni. Najwyraźniej dziś rano nie byli umówieni. - Poniósł śmierć mniej więcej godzinę po Copperfield. Taki sam modus operandi. W mieszkaniu nie ma komputera ani dyskietek. - Znaleźli na kogoś jakiegoś haka - doszła do wniosku Peabody. - Prawdopodobnie miało to związek z ich pracą. Coś wiedzieli, coś usłyszeli, pracowali nad czymś. Tędy się dostał do środka? - spytała, wskazując okno. - Otwarto je siłą. Schody ewakuacyjne są na górze, ale prawdopodobnie wyszedł również tędy. Będąc na dole, mógł podnieść schody. Musimy poprosić techników, żeby sprawdzili odciski palców na przełącznikach. Nic tam nie znajdą, ale będą mieli zajęcie.

Jeszcze raz obeszła miejsce zbrodni i podzieliła się z Delią wcześniejszymi spostrzeżeniami. - Może znajdziemy DNA na fragmentach lampy i dłoniach ofiary. - Peabody spojrzała na zwłoki. - Facet był w formie. Wygląda na to, że stawiał opór napastnikowi. - Ale za mały. Ustąpiły miejsca technikom i udały się do biura księgowego. - Widok niemowlęcia o czymś mi przypomniał. Jak tam wczorajsze wieczorne zajęcia w szkole rodzenia? - Nie chcę o tym mówić - odparła Eve. - Nigdy. - Daj spokój. - Nigdy. Żeby ukryć znaczący uśmieszek, Peabody wyjrzała przez boczne okno i tęsknym wzrokiem popatrzyła na stragan na kółkach, stojący na rogu. - Wkrótce pępkowe. Wszystko już przygotowaliście? - Tak, tak, tak. - Przynajmniej Eve miała taką nadzieję. - Zrobiłam dla niej słodki kocyk, kiedy podczas urlopu byłam w nastroju do dziergania. Jest we wszystkich kolorach tęczy. Teraz robię jeszcze słodziutkie buciki i czapeczkę. A co ty jej dasz? - Nie wiem. - Nie masz jeszcze dla niej żadnego prezentu? Zostało mało czasu. - Jest jeszcze kilka dni. - Po chwili namysłu Eve spojrzała na Peabody. - Mogłabyś mi coś kupić? Zwrócę ci pieniądze. - O, nie. To nie byłoby w porządku. - Peabody skrzyżowała ręce. - Twoja najlepsza przyjaciółka spodziewa się pierwszego dziecka. Sama musisz coś kupić. - Cholera. Cholera, cholera! - Ale pójdę z tobą. Kiedy skończymy w biurze księgowym, możemy zajrzeć do tego sklepu dla dzieci, w którym wiecznie przesiaduje Mavis. Może przy okazji coś zjemy. Eve wyobraziła sobie zakupy w butiku dla dzieci i z trudem powstrzymała się, żeby się nie wzdrygnąć. - Dam ci sto dolarów, żebyś poszła tam beze mnie. - To cios poniżej pasa - odparła Peabody. - Ale nie dam się przekupić. Musisz sama coś wybrać, Dallas. Chodzi o Mavis. - Zajęcia w szkole rodzenia, pępkowe, a teraz zakupy. Czy cena przyjaźni jest aż tak

niebotycznie wysoka? Eve odsunęła to na razie na bok - a raczej wyparła z pamięci - i skierowała się do głównej recepcji firmy Sloan, Myers i Kraus. Ponieważ spółka obsługiwała bogatych klientów, recepcja miała szklane ściany, urządzona była luksusowo, stało w niej mnóstwo roślin doniczkowych. Za szerokim blatem z szarego kamienia siedziało trzech pracowników, wszyscy mieli na uszach słuchawki i coś pisali na komputerach. Trzy poczekalnie rozchodziły się promieniście, stały w nich przepaściste fotele, były ekrany i płyty z programami rozrywkowymi. Eve położyła swoją odznakę na kontuarze przed mężczyzną z krótkimi, kręconymi, blond włosami ubranym w trzyczęściowy garnitur. - Chcę rozmawiać z kimś z kierownictwa firmy. Rzucił jej radosny uśmiech. - To z całą pewnością nie jestem ja. Chodzi o kierownika jakiegoś konkretnego działu czy całej firmy? - Zacznijmy od kierowników działów. Chciałabym porozmawiać z przełożonymi Natalie Copperfield i Bicka Bysona. - Sprawdźmy. Nat Copperfield jest starszą księgową, zajmuje się korporacjami, zarówno krajowymi, jak i zagranicznymi. To na tym piętrze. Powinna pani porozmawiać z Carą Greene. A Byson, Byson. Byson, Bick - powiedział niemal śpiewnym głosem, patrząc na monitor. - Wiceprezes, finanse osobiste, klienci krajowi. To piętro wyżej, jego przełożoną jest Myra Lovitz. - Najpierw porozmawiam z panią Greene. - Jest na spotkaniu. Eve postukała swoją odznakę. - Już nie. - Jak pani sobie życzy. Zadzwonię do niej. Może pani spocznie? - Nie, chcę tylko spotkać się z panią Greene. Bajeranckie biuro, pomyślała Eve, czekając. Mają tu do czynienia z wielkimi pieniędzmi. A nic bardziej nie skłania ludzi do popełnienia morderstwa, jak wielkie pieniądze. Cara Greene miała na sobie ciemnoczerwony kostium i chociaż zapięła go pod samą szyję, był skrojony w taki sposób, że pokazywał, iż jego właścicielka ma ładne, jędrne piersi. Na jej gładkiej, śniadej twarzy malowało się zniecierpliwienie, kiedy na cieniutkich szpilkach weszła do recepcji. - Jest pani z policji? - spytała, wskazując palcem Eve. - Porucznik Eve Dallas, a to detektyw Peabody. Pani Greene?

- Zgadza się. Wyciągnęłyście mnie z ważnego spotkania. Jeśli mój syn znów narozrabiał w szkole, ukarzę go. Nie lubię, kiedy policja przychodzi do mnie do pracy. - Nie jesteśmy tutaj z powodu pani syna. Tylko w związku z Natalie Copperfield. Jeśli pani woli, możemy zabrać panią do komendy. I to bezzwłocznie. Irytację natychmiast zastąpiła nieufność. - Coś się stało Natalie? Chyba nie wpakowała się w jakieś kłopoty? Nigdy nie złamała prawa. - Czy możemy przejść do pani gabinetu, pani Greene? Wyraz twarzy kobiety znów uległ zmianie, teraz w butelkowozielonych oczach można było dostrzec strach. - Coś jej się stało? Miała wypadek? Czy wszystko z nią w porządku? - Najlepszym miejscem, by odpowiedzieć na te pytania, będzie pani gabinet. - Proszę za mną. - Cara szybkim krokiem przeszła przez szklane drzwi, które automatycznie się rozsunęły. Przemaszerowała obok licznych boksów, gdzie pracowały androidy, minęła pokoje, gdzie księgowi wgryzali się w liczby, i weszła do narożnego gabinetu, przysługującego osobie na jej stanowisku. Zamknęła za sobą drzwi i odwróciła się do Eve. - Proszę mi powiedzieć, co się stało. - Dziś nad ranem zamordowano panią Copperfield. Cara Greene gwałtownie nabrała powietrza w płuca i uniosła rękę. Podeszła, już nie tak żwawo, do stojącego pod ścianą barku i wyciągnęła z niego butelkę schłodzonej wody. Nie otworzywszy jej, osunęła się na fotel. - Jak to? Jak to? Nie rozumiem. Powinnam się domyślić, że coś jest nie tak, kiedy zadzwoniła wczoraj i oznajmiła, że jest chora, więc nie przyjdzie na dzisiejsze spotkanie. Powinnam się domyślić. Byłam na nią wściekła. To spotkanie... - Znów uniosła rękę. Przepraszam. Przepraszam. Ale jestem w szoku. Zanim Eve zdołała coś powiedzieć, kobieta zerwała się na równe nogi. - O, Boże, Bick! Jej narzeczony. Czy już o tym wie? Była zaręczona z jednym z wiceprezesów działu finansów osobistych. Powinien być na górze. O, Boże! Mieli się pobrać w maju. - Była pani jej bezpośrednią przełożoną? - Jest jedną z moich starszych samodzielnych księgowych, szybko awansuje. Jest dobra. Chciałam powiedzieć... O, Boże, o, Boże, była dobra. Świetna. Miła, inteligentna, pracowita. Zamierzałam ją awansować, zaproponować jej stanowisko wiceprezesa. - Byłyście przyjaciółkami - wtrąciła się Peabody.

- Tak. Może nie najbliższymi. Muszę zachować pewien dystans jako jej szefowa, ale owszem, przyjaźniłyśmy się. - Zamknęła oczy i przyłożyła zimną butelkę do czoła. - Nawet bardzo. Nie mogę uwierzyć w to, co się stało. - Może powie nam pani, gdzie pani była między północą i czwartą nad ranem? - Chyba nie myśli pani... - Cara znów usiadła. Otworzyła butelkę z wodą i napiła się. Byłam w domu, z mężem i naszym dwunastoletnim synem. Ja i mąż położyliśmy się spać tuż po północy. Boże, jak ją zabito? - Na razie nie możemy ujawnić żadnych szczegółów. Skoro się przyjaźniłyście i była pani jej przełożoną, może Natalie wspominała, że coś ją niepokoi lub martwi? Może czuła się czymś zagrożona? - Nie, nie, nie. Owszem, przez ostatnie dwa tygodnie była trochę rozkojarzona, ale kładłam to na karb przygotowań do ślubu. Powiedziałaby Bickowi, gdyby ktoś jej groził. Mówiła mu wszystko. Tak, pomyślała Eve, najprawdopodobniej tak. I dlatego on też nie żył. - Czym się zajmowała w pracy? - Miała kilku klientów, księgowość niektórych innych nadzorowała, należała do zespołów prowadzących księgi różnych firm. - Potrzebna nam lista wszystkich jej klientów, musimy też przejrzeć akta tych firm. - Nie mogę paniom tego udostępnić. Nie mogę. Musimy chronić prawo do prywatności naszych klientów. Zażądano by od nas niebotycznych odszkodowań, gdybym przekazała policji poufne dane. - Uzyskamy nakaz. - Bardzo proszę się o niego postarać. Naprawdę. Proszę przyjść do mnie z nakazem, a osobiście przypilnuję, żeby otrzymały panie wszystkie informacje, na których ujawnienie zezwalają przepisy prawa. Muszę się skontaktować z panem Krausem - ciągnęła, wstając. - Trzeba mu powiedzieć, co się stało. I Bickowi. Powinniście porozmawiać z Bickiem. - Bicka Bysona też zamordowano dziś nad ranem. Cała krew odpłynęła jej z twarzy. - Nie rozumiem... Nie wiem, co myśleć. Nie wiem, co powiedzieć. To straszne. - Przykro mi. Rozumiem, że to dla pani wielki wstrząs. Musimy porozmawiać z przełożonym pana Bysona. - To... O, Boże, nie mogę zebrać myśli. Myra. Myra Lovitz. Mogę do niej zadzwonić.

- Wolałabym, żeby nie kontaktowała się pani z Myrą Lovitz, dopóki my z nią nie porozmawiamy. Kto jeszcze zajmował się tymi samymi firmami, co pani Copperfield? - Przygotuję listę nazwisk. Przepraszam. - Chwyciła się biurka, otworzyła szufladę i wyciągnęła z niej chusteczki. - Przepraszam, ale dopiero teraz w pełni zaczyna to wszystko do mnie docierać. Zadzwonię do sekretarki Myry, poproszę, żeby uprzedziła ją o przyjściu pań. Czy to wam ułatwi zadanie? - Tak. Bardzo dziękujemy za pomoc. Wrócimy tu z nakazem udostępnienia akt. Na górze wyszła im na spotkanie sekretarka, która zaprowadziła je prosto do gabinetu, bardzo podobnego do tego, w jakim pracowała Cara. Myra Lovitz siedziała za biurkiem zawalonym skoroszytami, dyskietkami i notatkami. Eve oceniła, że kobieta ma sześćdziesiąt kilka lat. Nie farbowała włosów, które miały ciemnosiwy kolor i bardzo pasowały do jej ostrych rysów twarzy. Miała na sobie kostium w niebieskie prążki. Uśmiechnęła się kwaśno na widok policjantek. - Cóż to takiego, nalot? - Jesteśmy tutaj w związku z Bickiem Bysonem. Pani Lovitz spoważniała. - Coś mu się stało? Przez cały ranek próbujemy się do niego dodzwonić. - Nie żyje. Zamordowano go tej nocy. Zacisnęła usta i mocno splotła dłonie. - Przeklęte miasto. A niech to. Napadli go? - Nie. Eve pozwoliła Delii zadawać pytania i spisywać wyjaśnienia. Przesłuchanie bardzo przypominało poprzednie, jeśli pominąć bardziej bezpośredni sposób mówienia Myry. - Był cholernie dobry. Inteligentny, solidny. Umiał gawędzić z klientami, którzy tego potrzebowali, i stawać się w każdym calu fachowcem, gdy sytuacja tego wymagała. Znał się na ludziach. Zamordowali jego i tę uroczą dziewczynę z księgowości? Obydwoje? Boże, w jakim my świecie żyjemy! - Jakimi firmami się zajmowali? - spytała Peabody. - Bick i Natalie nie obsługiwali tych samych klientów. On miał indywidualnych, krajowych, a ona - firmy, głównie zagraniczne. - Jak się zachowywał przez ostatnie dwa tygodnie? - Był trochę nerwowy, kiedy teraz się nad tym zastanowiłam. Zbliżał się dzień ich ślubu, właśnie kupili mieszkanie w Tribeca.

Remontowali je, kupowali meble. Człowiek ma prawo być wtedy trochę zdenerwowany. - Nie wspominał o niczym, co wzbudziło jego niepokój? - Nie. - Jej wzrok stał się bardziej przenikliwy. - To nie było przypadkowe zabójstwo, prawda? Chce pani powiedzieć, że ktoś rozmyślnie zamordował tych dwoje? - Nie, proszę pani - wtrąciła się Eve. - W tej chwili nic nie możemy pani jeszcze powiedzieć. Po uruchomieniu procedury wydania nakazu rewizji Eve marzyła tylko o jednym: żeby wrócić do komendy, sporządzić pisemne sprawozdanie, zdać ustny raport, przygotować plan działania i przystąpić do pracy. Ale Peabody okazała się nieustępliwa. - Jeśli teraz to odłożysz, sama tego pożałujesz, bo będziesz musiała beze mnie wybrać się na zakupy dla niemowlęcia. - Nie zamierzam wybierać się na zakupy ani sama, ani z tobą. Chcę zwyczajnie coś kupić. I lepiej żeby nie trwało to dłużej niż dziesięć minut. - A potem coś zjemy? - Zawsze coś wymyślisz! Prawdopodobnie nie będzie gdzie zaparkować. Rozsądniej będzie zamówić coś przez Internet. Powiedz mi tylko, co, a zaraz złożę zamówienie. Zgoda? - Nie. - Suka. - Jeszcze mi podziękujesz, kiedy Mavis zacznie się rozpływać z zachwytu. - Toleruję tylko czekoladę rozpływającą się w ustach. - Skoro już mowa o czekoladzie, jaki tort będzie na przyjęciu? - Nie wiem. Szczerze oburzona Peabody aż podskoczyła na swoim miejscu. - Nie zamówiłaś tortu? - Nie wiem. Chyba tak. - Ponieważ cały pomysł przyjęcia i tego co trzeba zrobić, czego nie zrobiła, a co powinna była zrobić - wszystko to sprawiało, że żołądek jej się skręcał, Eve się skrzywiła. - Słuchaj, zadzwoniłam do firmy cateringowej. Osobiście. Nie zostawiłam tego Roarke'owi, nie poprosiłam - niech Bóg broni - Summerseta, żeby się tym zajął. - No dobrze. I co zamówiłaś? Poinformowałaś, jaki ma być motyw przewodni? Teraz żołądek nie tylko miała ściśnięty, ale jeszcze podszedł jej do gardła. - O czym ty mówisz? Jaki znów motyw przewodni? - Nie wybrałaś motywu przewodniego? Jak możesz urządzić pępkowe, nie mając

motywu przewodniego? - Jezu Chryste, powinnam wybrać jakiś motyw przewodni? Nawet nie wiem, co to znaczy. Zadzwoniłam do firmy cateringowej. Zrobiłam, co do mnie należało. Powiedziałam, że chodzi o pępkowe. Powiedziałam, ile mniej więcej przyjdzie osób. Powiedziałam, kiedy i gdzie. Zaczęła mi zadawać różne pytania, od których rozbolała mnie głowa, więc odparłam, żeby przestała mnie wypytywać, bo straci tę robotę. Po prostu niech zrobi wszystko, co trzeba. Czy to nie wystarczy? Peabody głęboko westchnęła. - Daj mi namiary na tę firmę cateringową, zadzwonię do nich. Czy zadbają też o dekoracje? - O, mój Boże. Potrzebne są jakieś dekoracje? - Pomogę ci, Dallas. Ustalę wszystko z firmą cateringową. W dniu przyjęcia przyjdę wcześniej i dopilnuję, żeby wszystko było jak należy. Eve zmrużyła oczy i starała się opanować ulgę i radość, które mało nie rozsadziły jej piersi. - A ile będzie mnie to kosztowało? - Nic. Lubię takie rzeczy. - Jesteś chora. - Patrz, patrz! Tamten samochód zaraz odjedzie. Zaparkuj na jego miejscu! Zaparkuj na jego miejscu! To pierwszy poziom, niemal tuż przy drzwiach. To znak od bogini płodności lub coś w tym rodzaju. - Przeklęta wyznawczyni Wolnego Wieku - mruknęła Eve, ale nie dała się ubiec minibugowi i zaparkowała na zwolnionym miejscu. Wiedziała, że zakupy w butiku dla niemowląt będą dla niej czymś nie do zniesienia. A Eve Dallas dobrze siebie znała. W sklepie były ogromniaste pluszowe zabawki i rozbrzmiewała muzyka wprawiająca człowieka w otępienie. Były tu maciupeńkie krzesełka i dziwne siatkowe klatki. Całe ściany zawieszono zwierzątkami do zabawy. Półki aż się uginały od dziwacznych, miniaturowych ubranek. I bucików nie większych niż jej kciuk. Buciki wielkości kciuka to coś dziwnego, pomyślała. Żadna istota o tak małych nóżkach nie potrafi chodzić, więc po co jej buty? Wszystko się kołysało i kiwało, a do tego jeszcze dzwoniło. Wokoło kręciło się sporo kobiet w ciąży, inne nosiły owoce swojej miłości w barwnych nosidełkach lub dziwnych, miękkich fotelikach na ramionach. Jeden z tych

owoców miłości zawodził cienkim, przenikliwym głosikiem. Były tu też większe dzieci, które siedziały w wózkach lub ganiały po sklepie, potrącały zwierzątka lub wspinały się na wszystko, co znalazło się na ich drodze. - Odwagi - szepnęła Peabody i położyła dłoń na ramieniu Dallas, nim Eve zdążyła się wycofać. - Wskaż cokolwiek i natychmiast to kupię. Cokolwiek. Cena nie gra roli. - Nic z tego. Podejdziemy do jednego z monitorów. Mavis się zarejestrowała. Dowiemy się, co chciałaby dostać, i co z jej listy już kupili inni. Mają tutaj przebogaty wybór towarów. - Dlaczego coś, co nie umie chodzić, mówić ani samodzielnie jeść, potrzebuje tyle rzeczy? - Właśnie dlatego. Niemowlęta potrzebują troski i wygody. Proszę bardzo. - Peabody włączyła monitor. Na ekranie pojawiła się młoda kobieta o radosnym uśmiechu. - Witam w „Białym Łabędziu”! Czym mogę paniom służyć? - Proszę o listę zakupów Mavis Freestone. - Jedną chwileczkę. Czy chcą panie obejrzeć całą listę rzeczy wybranych przez panią Freestone, czy tylko pozycje, które nie zostały zakupione? - Tylko to, co zostało - szybko powiedziała Eve. - Tylko to, co zostało. - Jedną chwileczkę! - Dlaczego ona mówi w taki sposób, jakbym była niespełna rozumu? - syknęła Eve do Delii. - Wcale nie... - Dallas? Nerwy Eve były w takim stanie, że niemal podskoczyła na dźwięk swojego nazwiska. Kiedy się odwróciła, zobaczyła Tandy Willowby, zmierzającą w jej stronę kaczym chodem. - Och, i Peabody, prawda? Kiedyś spotkałyśmy się u Mavis. - Pamiętam. Jak się czujesz? - Bardzo dobrze. - Tandy poklepała się po brzuchu. - Prawie zaczęło się już końcowe odliczanie. Przyszłyście coś kupić dla Mavis? - Powiedz mi, czego potrzebuje. - Eve była gotowa ją błagać. - Wpadłam tu w godzinach pracy. - Nie ma sprawy. Prawdę mówiąc, właśnie mam coś takiego. Anulować poszukiwania listy - poleciła. - Może kosztuje to więcej, niż byłaś gotowa

wydać... - To nie ma znaczenia. Każ to zapakować. - Jest trochę za duże. Musiałam dziesiątki razy powstrzymywać Mavis, tłumaczyć jej, żeby nie wykupywała wszystkiego, co oferuje sklep, tylko zaczekała na przyjęcie. Bardzo chce mieć ten bujany fotel. Tandy ruszyła między wieszakami, prowadząc Eve i Delię przez gąszcz towarów dla dzieci. Długie, jasne włosy opadały jej na ramiona. - Namówiłam szefową, by zamówić jeden w ulubionych kolorach Mavis. Wiedziałam, że jeśli nie dostanie go w prezencie, kupi go sobie po przyjęciu. Pokażę ci ten, który jest wystawiony, a potem możesz obejrzeć na monitorze ten, który zamówiliśmy. Mamy go w magazynie. - Świetnie. Wspaniale. Już płacę. Ej! - warknęła Eve, kiedy Peabody ujęła ją pod łokieć. - Przynajmniej rzuć na niego okiem. - Och, tak, koniecznie musisz go zobaczyć - poparła ją Tandy. Jej niebieskie oczy były niewinne i szczere jak u dziecka. - To coś niesamowitego. Tandy wskazała ręką i Eve zobaczyła coś w kolorze mięty i o kształcie długiego S. Nie wiedzieć czemu Peabody zaczęła gruchać na widok tego czegoś. - Rozkłada się, buja, kołysze, wibruje i gra dwadzieścia różnych melodii, ale można sobie nagrać inne. Albo głos matki, ojca, i co tylko dusza zapragnie. - Tandy delikatnie przesunęła dłoń po fotelu. - Tkanina jest plamo - i wodoodporna. A do tego jaka miękka! Sama się przekonaj. Ponieważ najwyraźniej taki był wymóg, Eve poklepała fotel. - Ładny. Miękki. Biorę go. - Musisz na nim usiąść - nalegała Tandy. - Nie... - No, dalej, Dallas. - Peabody szturchnęła Eve. - Wypróbuj. Musisz. - Jezu, dobrze już, dobrze. - Czując się jak ostatnia idiotka, Eve usiadła i poczuła, że fotel odrobinę zmienił kształt, jakby był żywy. - Poruszył się! - Poduszki są wypełnione żelem, dostosowują się do twojej figury - wyjaśniła rozpromieniona Tandy. - Można też zaprogramować taki kształt, jaki nam odpowiada, ręcznie lub głosem. Pozycje, ruchy, wszystko można ustawiać ręcznie lub głosem.

Przełączniki są pod obiema poręczami dla osób prawo i leworęcznych. Klapkę otwiera się palcem. Tandy zademonstrowała to i odsłonił się panel. - Model de lux, na punkcie którego Mavis dostała bzika, ma jeszcze dodatkową funkcję. Dziecko senne, a mamusia zmęczona? - Tandy nacisnęła trzy guziki i jeden bok fotela się opuścił, a pojawił się mały, wyściełany pojemnik. - Jeden ruch ręką i wkładam dziecko do kołyski, po czym obydwoje możecie sobie uciąć drzemkę. - To niesamowite! - zaszczebiotała znów Peabody niczym gruchająca gołębica. - Nadaje się dla dzieci ważących do osiemnastu kilogramów. Może się kołysać niezależnie od fotela. Po drugiej stronie jest mała szafka, w której można trzymać śliniaczki, pieluszki, dodatkowe kocyki. Przysięgam, że wyręcza cię we wszystkim poza karmieniem i przewijaniem. - W porządku. - Eve z wyraźną ulgą wstała z fotela. - Dostał maksymalne noty w „Baby Style”, „Parenting” i „Today's Family”. Mommy Channel uznał to za produkt roku. - Kupione. - Naprawdę? - Tandy aż pokraśniała z zadowolenia. - Och, to cudownie. Wspaniale. - Mogą to dostarczyć do domu przed przyjęciem? - Naturalnie. A ponieważ mam tu chody, załatwię, żeby w cenie uwzględniono też przewiezienie prezentu do mieszkania Mavis. Bez dodatkowych opłat. - Dziękuję. - Po chwili namysłu Eve znów przyjrzała się fotelowi. - Ile kosztuje to cudo? Kiedy Tandy podała cenę, Peabody głośno przełknęła ślinę, a Dallas tylko mruknęła: „Jasny gwint”. - Wiem, to strasznie dużo, ale naprawdę ten fotel jest wart swojej ceny. I mogę ci dać dziesięć procent rabatu na wszystko, co dziś kupisz, jeśli założysz konto w „Białym Łabędziu”. - Nie, nie, dzięki. - Masując twarz dłońmi, Eve pomyślała, że to mogłaby być zbyt duża pokusa. - Zapłacę pełną cenę. Proszę o fotel w kolorach, jakie lubi Mavis. - To nadzwyczajny prezent, Dallas - powiedziała Peabody. - Tak, to prawda. - Tandy aż łzy napłynęły do oczu. - Wyjątkowa z niej szczęściara, że ma taką przyjaciółkę. - Racja. To tylko pieniądze, tłumaczyła sobie w myślach Eve, finalizując transakcję. Tylko

straszna kupa pieniędzy. Kiedy się otrząsnęła z szoku wywołanego ceną fotela, Peabody i Tandy rozmawiały o dzieciach, przyjęciu, gadżetach dla niemowląt. Gdy zaczęły dyskutować o karmieniu piersią, Eve nie wytrzymała. - Pora na nas. Robota czeka. - Tak się cieszę, że wpadłyście, i nie tylko dlatego, że zrobiłyście u nas zakupy. Już się nie mogę doczekać soboty. Ostatnio moje życie towarzyskie jest bardzo ubogie - dodała, śmiejąc się. - Przyjęcie dla Mavis to wyjątkowy dzień w moim kalendarzu. Tak jak dzień narodzin tego tutaj. - Poklepała się po brzuchu. - Fotel bujany zostanie dostarczony dzień wcześniej w godzinach przedpołudniowych. W razie jakichkolwiek problemów, zadzwoń do mnie. - Dobrze. Dziękuję, Tandy. - Do szybkiego zobaczenia! Eve z ulgą wyszła z ciepłego, pachnącego i rozbrzmiewającego muzyką sklepu na zimną, wietrzną ulicę. - Która godzina, Peabody? - Wpół do drugiej. - Chcę poleżeć w ciemnym pokoju! - Cóż... - Jesteśmy na służbie, nie możemy sobie pobłażać. Będą nam musiały wystarczyć frytki sojowe. - Pójdziemy coś zjeść? - Peabody niemal zaczęła tańczyć. - Powinnyśmy częściej chodzić na zakupy. - Ugryź się w język!

ROZDZIAŁ 4 Eve nie umiała powiedzieć, jakie można by wyciągnąć wnioski na jej temat na podstawie tego, że lepiej się czuła w kostnicy niż w butiku dla dzieci. I właściwie było jej to obojętne. Zimne, białe ściany, woń śmierci i środków dezynfekujących o zapachu sosnowym uważała za coś znajomego. Akurat wchodziła przez masywne drzwi, kiedy Morris, główny patomorfolog, umieszczał na wadze mózg Bicka Bysona. - Widzę, że to przypadek „dwa w cenie jednego”. - Morris miał na eleganckim garniturze przezroczysty kitel ochronny z plastiku. Wprowadził dane i przełożył mózg do pojemnika. Nie był wysoki, ale miał taką budowę ciała, że czekoladowo brązowy garnitur i T shirt w kolorze matowego złota wydobywały wszystkie zalety sylwetki. Wyglądał niezwykle pociągająco z tymi swoimi lekko skośnymi oczami i kruczoczarnymi włosami, splecionymi w ciasny, misterny warkocz. - Tak to widzę - zgodziła się z nim Eve. - Taka sama metoda postępowania, jeden zabójca. - Znęcanie się fizyczne i psychiczne. Mówiąc obrazowo, wyżywał się na nich. Skrępował im nogi i ręce. Bardzo bym się zdziwił, gdyby technicy stwierdzili, że taśma w obu przypadkach nie pochodziła z tej samej rolki. Obie ofiary zostały uduszone. W przypadku mężczyzny zabójca posłużył się paralizatorem, który przyłożył tuż powyżej mostka. Ofiara ma, jak to stwierdziłaś na miejscu zbrodni, siniaki i rany cięte na kostkach dłoni, co świadczy o tym, że zaatakowany stawiał opór. Z pleców i pośladków wyjąłem mu kilka fragmentów ceramiki. - Pochodzą ze stłuczonej lampki. Wygląda na to, że złapał ją, nim wyszedł z sypialni do salonu. Próbował się nią posłużyć w charakterze broni. - U obu ofiar brak obrażeń odniesionych po śmierci. Zabójca poprzestał na odebraniu im życia. Nie zgwałcił ich. Zamordowana kobieta... Morris wytarł dłonie, na których miał rękawiczki, i podszedł do stołu, gdzie leżały umyte, nagie, podpisane zwłoki Natalie. - To nie twoje nacięcie - zauważyła Eve, marszcząc brwi, gdy przyglądała się zwłokom. - Jesteś wyjątkowo spostrzegawcza, Dallas. - W jego głosie słychać było podziw. Nie, nadzorowałem pracę nowego patomorfologa. Naszym hasłem przewodnim jest „Ucz się

na zmarłych”. Kobietę torturowano przed śmiercią. Ma złamane palce. Wygląd rąk świadczy, że wyłamywano jej palce do tyłu. Morris uniósł swoją dłoń, drugą ręką złapał mały palec i nacisnął go z całych sił. - Skuteczne i bolesne. Eve przypomniała sobie straszny ból, od którego aż zabrakło jej tchu, kiedy ojciec złamał jej rękę. - Tak. Tak, to prawda. - Oparzenia na ramieniu, brzuchu, podeszwach stóp. Wyglądają na zrobione wskaźnikiem laserowym lub czymś w tym rodzaju. Widzisz ten okrągły ślad? Sprawca musiał przycisnąć wskaźnik z całej siły, bo spowodował nie tylko powierzchowne oparzenia skóry. Żeby lepiej się im przyjrzeć, Eve włożyła mikrookulary. - Krawędzie są ostre, mało rozmazane. Mocno skrępował jej nogi w kostkach, ale i tak się szarpała, kiedy jej przypalał stopy. Musiał mocno przytrzymywać jej nogę ręką, żeby się nie poruszała. Bardzo poważnie traktował to, co robił. Dallas zdjęła okulary. - Ma złamany nos. - Tak, ale kiedy przyjrzeć się przez mikrookulary, widać malutkie siniaki na obu skrzydełkach. - Wziął okulary, które odłożyła, i podał je Peabody, kiedy Eve wskazała palcem swoją partnerkę. Delia włożyła okulary i się nachyliła. - Wszędzie widzę siniaki. - Nastawiła ostrość i zmarszczyła brwi. Morris oświetlił nos Natalie z boku. - O, tak. Teraz widzę. Nie sądziłam, że zobaczę, ale udało mi się. Zakleił jej usta taśmą, a potem zacisnął na nosie kciuk i palec wskazujący, by odciąć dopływ powietrza. - Przy złamanym nosie i tak miała kłopoty z oddychaniem. Jeszcze bardziej jej to utrudnił. - Zadawał jej pytania - powiedziała Eve Morrisowi. - Gdyby chodziło mu tylko o zwykłe tortury, miałaby więcej obrażeń. Zadałby jej więcej ran ciętych, złamał więcej kości, zostawiłby oparzenia na całym ciele. Najprawdopodobniej wykorzystałby ją seksualnie albo okaleczył piersi i narządy płciowe. - Racja. Chciał coś więcej niż tylko sprawić jej ból. W przypadku mężczyzny opuścił

punkt programu zatytułowany „Zadawanie pytań”. Pobił faceta i od razu udusił. - Ponieważ kobieta już mu powiedziała to, co chciał wiedzieć, dała to, na czym mu zależało - wywnioskowała Peabody. - A mężczyzna musiał zginąć, ponieważ pierwsza ofiara powiedziała zabójcy, że jej narzeczony wie to samo, co ona, albo widział to samo, co ona. Kobieta była głównym obiektem zainteresowania mordercy - mruknęła Dallas. Eve siedziała w komendzie za swoim biurkiem, pijąc kawę, i uzupełniała dane zawarte w pierwszym raporcie. Ponownie zadzwoniła do biura prokuratora okręgowego, by sprawdzić, jak wygląda sprawa nakazu udostępnienia akt, ale nie dowiedziała się niczego konkretnego. Prawnicy, pomyślała. Prawnicy z biura rachunkowego w pierwszym odruchu próbowali zablokować wydanie nakazu. Eve pomyślała, że może się tego nie spodziewają, ale nakaz i tak zostanie wydany. Jednak najprawdopodobniej nie nastąpi to przed końcem dnia pracy. Sama z przyzwyczajenia zadzwoniła do laboratorium, by ich pogonić. Zebrano dowody, ludzie je opracowują. Nie są cudotwórcami. I tak dalej, i tak dalej. Miała dwa trupy - parę narzeczeńską. Oboje zabito we własnych mieszkaniach, odległych od siebie o kilka przecznic, w przeciągu godziny. Najpierw kobietę. Pracowali w tej samej firmie, ale w różnych działach. Zginęli tragiczną śmiercią, z ich mieszkań zabrano komputery i dyskietki. Nie mieli wrogów. Zabójca musiał dysponować własnym środkiem transportu, doszła do wniosku Eve. Nie mógł przenieść się z jednego miejsca zbrodni do drugiego, korzystając z komunikacji miejskiej, bo taszczył ze sobą konsolę komunikacyjną. Zmarszczyła brwi i sprawdziła przychodzącą pocztę, żeby się, przekonać, czy Peabody już ustaliła modele komputerów posiadanych przez ofiary. I stwierdziła, że jej pracowita partnerka przesłała jej spis komputerów zarejestrowanych na nazwiska obu ofiar. Dwa komputery stacjonarne, dwa laptopy. Nie wyszczególniono elektronicznych notesów, których nie trzeba było rejestrować w Compu Guard, a z pewnością oboje je mieli, chociaż notebooków też nie znaleziono w mieszkaniach. Dobry sprzęt, w miarę kompaktowy, pomyślała Dallas, rzucając okiem na modele, ale i tak nie mogła sobie wyobrazić zabójcy przeciskającego się z konsolą Natalie Copperfield przez wyjście ewakuacyjne do mieszkania Bysona.

Nie, musiał mieć własny wóz, aby przewieźć te wszystkie rzeczy i bezpiecznie je ukryć, kiedy skończył robotę. Gdzie zaparkował? Czy mieszkał gdzieś w pobliżu? Czy działał w pojedynkę? Przyniósł ze sobą taśmę izolacyjną, a także prawdopodobnie paralizator, wskaźnik laserowy czy inne narzędzie, którym się posłużył do przypalania ofiar. Czyli się przygotował. A z drugiej strony wykorzystał to, co miał pod ręką, by udusić ofiary. Oportunista. Wiedział, że w starej kamienicy, w której mieszkała Copperfield, nie ma kamer ochrony ani alarmu. I że w drugim budynku są lepsze zabezpieczenia. Wcześniej wybadał sytuację. I/lub na własne oczy obejrzał oba domy. Czy był w mieszkaniach ofiar, zanim popełnił morderstwa? Czy znał wcześniej swoje ofiary? Eve wstała, włączyła ekran, a potem znów usiadła, przechylając krzesło tak, by móc uważnie się przyjrzeć twarzom zabitych. - Co

takiego

wiedziałaś,

Natalie?

Jakimi

dowodami

dysponowałeś?

Co

wydedukowałaś? Cokolwiek to było, zaniepokoiło cię to. Rano zadzwoniła do pracy, że jest chora. Zainstalowała dodatkowy zamek, wizjer, chociaż za kilka miesięcy zamierzała się wyprowadzić. Tak, bała się. Lecz nie na tyle, by zwierzyć się siostrze czy szefowej, z którą się ponoć przyjaźniła. Bick jednak tamtego dnia poszedł do pracy. Może nie obawiał się tak bardzo, może próbował się zorientować, co w trawie piszczy. A widać i Natalie nie niepokoiła się zbyt mocno, nie bała się na tyle, by poprosić narzeczonego o przyjazd i pozostanie u niej na noc. Eve doszła do wniosku, że Natalie nie bała się o swoje życie, chociaż trzymała nóż pod łóżkiem. Była zbulwersowana, zaniepokojona, podenerwowana... Ostrożna. Ale nie bała się o swoje życie. Prawdopodobnie czuła się głupio, a nawet była trochę zawstydzona, kiedy wzięła ze sobą nóż do sypialni. Lecz nie bała się na tyle, by zadzwonić na policję czy na kilka dni przeprowadzić się do narzeczonego. Może nad czymś pracowała. Poza tym lubiła swoje mieszkanie i chyba była domatorką. Tylko kiedy zapadał zmrok, czuła się trochę nieswojo. Dla odprężenia Eve odsłuchała nagranie rozmowy Palmy z siostrą. - Cześć, Nat! - Palm! Gdzie jesteś? - Gdzieś nad Montaną. Zapomniałaś? Lecę z Vegas do Nowego Jorku. Dużo dziś pasażerów. Wahadłowiec wypełniony do ostatniego miejsca zarówno podczas pierwszego

rejsu, jak i z powrotem. Dotrę do Nowego Jorku późno. Ale nie masz nic przeciwko temu, żebym zatrzymała się u ciebie? - Jasne, że nie. Bardzo chcę się z tobą zobaczyć. Stęskniłam się. - Ja też. Ejże, czy coś jest nie tak? - Nie, nie. Mam tylko masę spraw na głowie. - Pokłóciłaś się z Bickiem? - Skądże znowu! Po prostu jestem... Tyle się dzieje. Słuchaj, jutro nie pracujesz, prawda? - Zgadza się. Po takim dniu, jak ten zawsze mam wolne. Chcesz wziąć dzień urlopu i spędzić czas ze mną? - Nawet nie wiesz, jak bardzo. Możemy się wybrać na zakupy. - Obgadać stan przygotowań do ślubu. - Tak. Może pozbędę się części obowiązków, oddając je tobie. - Chyba się nie rozmyśliłaś? - Co? Nie, nie. To nie nic wspólnego z moim ślubem. Chodzi o... - Cholera, znów mnie wzywają. - Wracaj do pracy. Porozmawiamy o tym jutro rano. Och, masz nowy klucz i szyfr, który ci wysłałam dziś rano? - Tak. Robisz wrażenie bardzo zmęczonej. Co? Och, na litość boską! Nie dadzą mi chwili spokoju. Wybacz, Nat. - W porządku. Wracaj do pracy. Wkrótce się zobaczymy. Palmo, naprawdę bardzo się cieszę, że spędzimy ze sobą trochę czasu. - Ja też. Na śniadanie placuszki? - Oczywiście. - Pa, pa! Eve pomyślała, że ofiara była bardzo zestresowana. Żeby to stwierdzić, nie trzeba było przeprowadzać analizy głosu. Wyraźnie to słyszała i widziała w oczach ofiary. Nie tyle strach, ile napięcie i zmęczenie. Zamierzała opowiedzieć o tym siostrze, cokolwiek to było. Wszystko jej wyjawić, tak jak wyjawiła już wszystko - Eve była tego pewna narzeczonemu. Palma miała szczęście, że nie było jej w pobliżu, kiedy popełniono te morderstwa. Jej siostra szukała rady, kogoś, z kimś mogłaby się podzielić brzemieniem. „Dowiedziałam się czegoś, odkryłam coś, podejrzewam coś. Nie wiem, jak w tej sytuacji

postąpić”. Eve zamknęła oczy i spróbowała sobie przypomnieć mieszkanie Natalie. Kobiece, schludne, starannie urządzone. Ubrania, które obejrzała Eve, były takie same. Miały swój styl. Pracowita księgowa. Praktyczna i zorganizowana. Nowy zamek. Ostrożna i przezorna. Od niedawna wiedziała o czymś albo miała coś, co sprowadziło na nią śmierć. Eve uważała, że Natalie Copperfield była kobietą o wyrobionych poglądach. Może podzieliła się swoją wiedzą jeszcze z kimś oprócz narzeczonego. Jeśli tak, okazało się, że zaufała się niewłaściwej osobie. Eve wzięła spis współpracowników, przełożonych i dyrektorów firmy, w której zatrudnione były ofiary, i zaczęła ją analizować. Potem wezwała Peabody przez interkom. - Sprawdź pozostałych lokatorów kamienicy, w której mieszkała Copperfield. Może Natalie zobaczyła coś w domu albo w jego pobliżu. - Właśnie tam się wybierałam. Przeczytałam oświadczenia sąsiadów ofiar. Nic mnie w nich nie uderzyło niezwykłego. - Więc musimy pokopać głębiej. Sprawdzę stan finansów obojga. - Nic nie świadczy o tym, by kogoś szantażowali. - Ale i tak to sprawdzimy. Eve musiała przyznać rację Peabody, że nic nie wskazuje, by miała do czynienia z szantażystką, ale i tak wyświetliła dane Natalie. Uznała, że zobaczyła to, czego należało się spodziewać po księgowej. Porządnie prowadzone, zbilansowane rachunki, skromne wydatki. Od czasu do czasu większe zakupy i duża, okrągła sumka wpłacona trzy miesiące temu na konto w butiku „Biały Ślub” na suknię, welon, bieliznę. W mieszkaniu nie było żadnej wymyślnej sukni odpowiedniej na ślub. Eve podzieliła się tym spostrzeżeniem z Peabody. - Z pewnością okazały się potrzebne jakieś przeróbki - oświeciła ją Delia. Prawdopodobnie suknia została w sklepie i ustalono termin miary na tydzień przed ważnym dniem. - Och. Racja. Ale sprawdź to, żebyśmy miały pewność. - Niejaki Michael Pauli, lokator z pierwszego piętra w kamienicy, był dwukrotnie oskarżony o posiadanie niedozwolonych substancji. Ostatni raz trzy lata temu. Lokator drugiego piętra sądzony jakiś czas temu za kradzież sklepową i niezapłacenie rachunku w

restauracji. - Sprawdzałam pracowników firmy. Prześlę ci dane, rzuć na nie okiem, jaw tym czasie pójdę do wydziału przestępstw elektronicznych. Zobaczę, czy się do czegoś dokopali, sprawdzając jej kieszonkowy komunikator. - Ja mogę iść do wydziału przestępstw elektronicznych. - Żeby się obściskiwać z McNabem? - Ach. - Sprawdź wszystkie nazwiska, Peabody. Jeśli znajdziesz coś ciekawego, zawiadom mnie od razu. Jeśli nie, prześlij wyniki do mojego komputera w biurze i w domu. Kiedy to zrobisz, będziesz wolna. Możesz iść do domu i po - obściskiwać McNaba. - Nie za bardzo jest go gdzie obściskiwać, ale za to... Eve się rozłączyła, nieciekawa walorów McNaba. I postanowiła udać się do wydziału przestępstw elektronicznych ruchomą platformą, a nie windą. Kiedy kończyła się jedna zmiana, a rozpoczynała druga, w windach robiło się tłoczno i duszno. Chociaż platformy wcale nie były lepsze: zawsze pełno było na nich gliniarzy, jedni wieźli podejrzanych na przesłuchania, drudzy eskortowali zatrzymanych, by ich zarejestrować. Eve przecisnęła się przez tłum i ostatnie piętro pokonała, korzystając ze schodów. Wyszła na korytarz w wydziale przestępstw elektronicznych i z miejsca niemal oślepła, widząc szalone niebieskie zygzaki na różowym tle. Takie koszule miał odwagę wkładać tylko Ian McNab. - Chcę wiedzieć, gdzie robisz zakupy - powiedziała. - Hę? Cześć, Dallas. - Bo nie chcę kiedyś przypadkiem tam zabłądzić. - Wygrzebała z kieszeni kredyty. Weź dla mnie puszkę pepsi z tego złośliwego, sadystycznego tworu, który ludzie nazywają automatem z napojami. - Jasne. - Złapał kredyty, które mu rzuciła. Peabody miała rację, przynajmniej co do tego, że nie za bardzo jest go gdzie obściskiwać. Był chudy jak tyczka, ubierał się jak klown i miał duszę maniaka komputerowego. Jasne włosy nosił sczesane do tyłu ze szczupłej, urodziwej twarzy i związane w kucyk. W lewym uchu miał niezliczoną liczbę srebrnych kółek. Eve zastanawiała się, dlaczego McNab nie przechyla się na tę stronę, idąc. - Przydzielono mi twoją sprawę - powiedział, rzucając Eve puszkę pepsi. - Właśnie miałem do ciebie zadzwonić. - Masz coś dla mnie? - Mam rozmowy pierwszej ofiary z ostatniego tygodnia. Mogę odzyskać więcej.

Widzisz, nawet kiedy usuniesz wiadomości z telełącza, zostają na twardym dysku przez... - Niepotrzebny mi wykład na temat komputerów, tylko wyniki. - Chodź ze mną. Pracownicy wydziału zabójstw ubierali się na sportowo, elektronicy natomiast zgodnie z najnowszą modą. Zygzaki na koszuli McNaba zderzały się z feerią ostrych kolorów, błyszczących tkanin, żelowych butów i kilogramami ozdób. W wydziale zabójstw słychać było szmer głosów, a tutaj - śpiew. A właściwie zgiełk, pomyślała Eve; ze wszystkich stron dobiegały dzwonki, brzęczenie, gwar, muzyka, sygnały elektroniczne. Po godzinie pracy w takich warunkach zwariowałaby i często się zastanawiała, jak to wytrzymuje jej dawny partner, kapitan Feeney, szef wydziału. Prawdę mówiąc, poprawiła się, rozkwitł wśród pawi i kwiatów męczennicy. McNab wyciągnął dyskietkę ze swojego komputera. - Usiądziemy w kabinie. Przecisnęli się przez tłum pracowników wydziału. Większość z nich biegała tam i z powrotem, mówiąc coś do mikrofonów. Eve aż poczuła ciarki na plecach. Przeszła za McNabem przez szklane drzwi do pomieszczenia z kilkunastoma kabinami. Ponad połowa z nich była zajęta. McNab zajął miejsce w jednej i wsunął dyskietkę do komputera. - Większość rozmów przeprowadziła z drugą ofiarą. Jest kilka telefonów do matki, do siostry, do biura. I do sklepów - zamierzała wziąć ślub, prawda? - Prawda. - No tak. Dzwoniła w sprawie kwiatów, sukni i tym podobnych. - Możemy sobie darować wysłuchiwanie tego? - Tak sobie pomyślałem, więc sporządziłem dwa foldery. W tym są rozmowy z narzeczonym. Możesz zapoznać się z zawartością drugiego folderu, jeśli będziesz sobie tego życzyła. Odtwarzanie - polecił. Komputer podał datę rozmowy, godzinę i kody, którymi się posłużono. Na monitorze pojawił się Byson, tak jak pierwotnie na wyświetlaczu kieszonkowego telełącza Natalie. Eve pomyślała sobie, że był przystojny, nim zabójca zdefasonował mu twarz. - Cześć, Nat. - Bick, jesteś sam? - Tak, zaraz idę na spotkanie. A o co chodzi? - Muszę z tobą porozmawiać o... o tym, co sprawdzałam. Możemy iść razem na obiad?

- Nie, jestem już z kimś umówiony. A co znalazłaś? - Chyba nie powinniśmy o tym rozmawiać przez telefon. Po pracy... Chodźmy do mnie. Muszę ci to pokazać. Przyjdź po mnie, kiedy będziesz wolny. Uważam, że to naprawdę ważne. - Dobrze. Do zobaczenia. Komputer poinformował o zakończeniu rozmowy i ile trwała. - Trochę zestresowana, trochę nerwowa, ale również przejęta - zauważyła Eve. - Jakby mówiła: „Zobacz, co znalazłam”. Kolejna rozmowa odbyła się dzień później, dzwonił Bick. - Cześć, skarbie. Staram się jak najszybciej zakończyć to wieczorne spotkanie, ale się przeciąga. Chcesz, żebym potem do ciebie wpadł? - Nie, nie, nie trzeba. Pracuję. Bick, znalazłam więcej. Znacznie więcej. Powiem ci wszystko jutro. Może spotkamy się na śniadaniu tam, gdzie zawsze? - Dobrze. O wpół do ósmej? - Świetnie. Boże, Bick, wprost nie mogę w to uwierzyć. Musimy dotrzeć do wszystkiego. Trzeba położyć temu kres. - Możemy poinformować o tej sprawie policję. - Jeszcze nie. Musimy mieć stuprocentową pewność. Nie wiemy, kto jest w to zamieszany po tej stronie. Nie mamy pewności. Musimy zachować ostrożność. Porozmawiamy o tym rano. - Nie siedź zbyt długo. Kocham cię. - Ja ciebie też. Było jeszcze kilka równie enigmatycznych telefonów, ostatni koło północy, zaledwie na parę godzin przed pierwszym zabójstwem. - Chciałam tylko z tobą porozmawiać. Zobaczyć twoją twarz. - Nat, słuchaj, przyjadę do ciebie. - Jest późno, masz za sobą ciężki dzień. Naprawdę nic mi nie jest. Tylko trochę się denerwuję. Niedługo przyjedzie Palma. Zawsze dziwnie się czuję, kiedy śpisz u mnie, gdy ona nocuje tutaj. - Straszna z ciebie purytanka. - Chyba tak - przyznała ze śmiechem. Po chwili jednak dodała poważnym tonem: Zamierzam jej powiedzieć, Bick, omówić to z nią. - Nie podoba mi się to, jak cię potraktowali, Nat. Próbowali cię przekupić. - I przypuszczają, że rozważam ich propozycję.

- To było raczej ultimatum niż łapówka. Może będą próbowali coś ci zrobić. - Poprosiłam o czterdzieści osiem godzin do namysłu. Zyskałam trochę czasu. Nie mają powodu, by wykonać jakikolwiek ruch, dopóki nie dam im odpowiedzi. Zainstalowałam nowy zamek w drzwiach i wizjer. Będę z Palmą. Spróbuję doprowadzić to do końca, Bick. Chcę wszystko poskładać w całość, porozmawiać z Palm. Jutro zgłosimy to odpowiednim władzom. - Będę rano. Pójdziemy razem. - Nie przynoś swoich kopii. Potraktujmy je jak... zabezpieczenie. Jeśli policja nie będzie chciała się tym zająć, zwrócimy się do mediów. To trzeba ujawnić. - Tak czy inaczej, Nat, załatwimy ich. - I znów będziemy mogli zacząć normalnie żyć. Już nie mogę się doczekać naszego ślubu. - Szaleję za tobą. Śpij dobrze, skarbie. Jutro będzie po wszystkim. Tego też się nie mogę doczekać. Kocham cię. Dobranoc. - Amatorzy, podsumowała Eve z mieszaniną współczucia i złości - bawiący się w detektywów. Gdyby zgłosili się na policję, żyliby. - To musiało być coś ważnego - powiedział McNab. - Próba przekupstwa i groźby zakończone krwawym morderstwem. Pokopię jeszcze, może wcześniej podała mu jakieś szczegóły. Wydaje się niemal pewne, że odkryła to coś w pracy. - Wciąż czekam na pieprzony nakaz, by przejrzeć jej akta. Prawnicy. Niech ich diabli! Ktoś będzie miał mnóstwo czasu na zniszczenie dowodów obciążających i zatuszowanie wszystkiego. - Zawsze zostają jakieś ślady. Psy gończe z wydziału przestępstw elektronicznych wywęszą każdy drobiazg. - Wyjął dyskietkę i wręczył ją Eve. - Wielka szkoda, że zginęli. Widać, że wpadli na trop czegoś ważnego: - Gdyby zajmowali się rachunkami, a złych facetów zostawili nam, nadal by żyli. Ale i tak było jej bardzo szkoda obojga. - Szukaj dalej - powiedziała McNabowi, gdy wyszła z kabiny. - Wydaje mi się, że jeśli ktoś skontaktował się z nią przez łącze w tej sprawie, nie wymazała tego z pamięci. Uważała, że dobrze to rozegrała. Księgowi myślą tylko o tym, żeby im się wszystko bilansowało. I wszystko rejestrują. Jeśli ktoś skontaktował się z nią telefonicznie, gdzieś to tu musi być. Albo było, pomyślała Eve, kiedy z ulgą opuszczała wydział przestępstw elektronicznych. Natalie wyjawiła zabójcy wszystko, co chciał wiedzieć, nim umarła.

Przed wyjściem z pracy Eve wstąpiła do laboratorium. Chciała dopaść Dicka Berensky'ego, szefa techników, i wydobyć z niego wszystko, co ustalili do tej pory. Ale kiedy szła przez tunele i laboratoria o szklanych ścianach, dostrzegła Harvo, z którą już kiedyś pracowała. Harvo miała krótkie, sterczące, rude włosy, a na nich ochronny czepek z podobiznami, jak stwierdziła Eve, gołych facetów. - Ładna czapeczka. - Trzeba się cieszyć ze wszystkiego. - Harvo strzeliła z gumy koloru zdrowych płuc. Jeśli szukasz Dicka, to go nie znajdziesz. Wziął urlop i wyjechał na kilka dni gdzieś na południe. Prawdopodobnie jest już teraz lekko wstawiony i zamęcza jakąś kobitkę, która chciała spokojnie wypić swoją pińa coladę. - To kto kieruje tym domem wariatów? - Na tej zmianie Yon, ale jest w terenie. Wyciągnęli topielca z East River. Ponieważ to ulubiona rozrywka Yona, sam pojechał na miejsce zbrodni. Jeśli chcesz, mogę ci powiedzieć, co ustaliliśmy w sprawie twoich dwóch zabójstw. - Byłabym wdzięczna. - Żyjemy, żeby służyć. Zamiast zabrać Eve do królestwa Berensky'ego, laborantka poprowadziła ją przez labirynt pomieszczeń do swojego komputera. - Chciałabyś pracować w terenie, Harvo? - Nie. Lubię swoją dziuplę. - Klapnęła na stołek i oparła na szczebelku stopy w czarno - zielonych, sportowych butach na grubej podeszwie. - A trupy nie zajmują pierwszego miejsca na liście tego, co mnie pociąga. Wolę dowody rzeczowe. - Kręcąc się na stołku, położyła na klawiaturze dłonie o długich, pomalowanych paznokciach. - Nie zajmowałam się taśmą. Kolega, który to robił, już wyszedł. Prawdopodobnie przedtem przesłał ci raport, ale skoro już tu jesteś... - Skoro już tu jestem... - Taśma, znaleziona na miejscu obu przestępstw, pochodzi z jednej rolki. Widzisz tutaj? Ten koniec, z kawałka, którymi skrępowane były nogi kobiety, idealnie pasuje do końcówki taśmy, którą związano ręce mężczyzny. Zajęło nam godziny ich rozprostowanie, ale się udało. Taśma izolacyjna używana przez ogrodników. - Nie spodziewam się, że nastąpił cud i były na niej odciski palców. - Nie ma ani jednego. Ale jest trochę DNA. Nic na zwłokach kobiety ani pod jej

paznokciami. Na miejscu popełnienia pierwszego morderstwa są odciski palców obu ofiar oraz siostry pierwszej ofiary. Krew należy wyłącznie do denatki. Nic nie zrobiła napastnikowi. Ale mężczyzna stawiał opór. - Macie DNA z miejsca drugiego morderstwa? - Krew na miejscu drugiej zbrodni pochodziła nie tylko od ofiary. Wzięliśmy kilka ładnych próbek z dłoni. Zaatakowany kilka razy nieźle przyłożył draniowi. Jak go dopadniecie, zidentyfikujemy go. Na miejscu drugiego morderstwa zdjęto od cholery odcisków palców. - Robili tam remont. - Tak, wiemy. Będzie z tym masa zabawy. Ale wszystkie sprawdzimy, dostaniecie nazwiska i adresy. Na zwłokach nic, jak w wypadku pierwszej ofiary. Ale na ciele mężczyzny znaleźliśmy krew i ślinę, nienależące do niego. Drugą ofiarę uduszono kawałkiem linki odciętej od tej, jaką związane były materiały budowlane na miejscu zabójstwa. - Sprawca też starał się korzystać z każdej okazji. - Można tak powiedzieć. Tutaj jest coś ciekawego. Zamki w drzwiach wejściowych do kamienicy denatki to kompletny szajs. Wyłamał je gładkim, okrągłym przedmiotem. Może młotkiem. Puk, puk i już jesteś w środku. Na górze były lepsze. Tam posłużył się narzędziami ślusarskimi. Eve sama to zauważyła, ale skinęła głową. - Był przygotowany. Wiedział o nowym zamku. - Tak czy inaczej, dostarczymy nazwiska osób, których odciski palców znaleźliśmy na miejscu drugiego morderstwa, żebyście mogli sprawdzić tych ludzi. - Dzięki. Obserwowali ją, pomyślała Eve w drodze do domu, przedzierając się przez wolno sunące pojazdy. Najpierw próbowali ją przekupić, ale prawdopodobnie i tak raczej zamierzali ją zabić. Copperfield sądziła, że rozmawiając o łapówce zyskuje na czasie, jednak zabójca też dzięki temu zyskał czas. Na to, żeby wszystko sobie zaplanować i przygotować. Jeśli to coś mogło mieć na tyle poważne konsekwencje, że ktoś gotów był zabić dwoje ludzi, by rzecz nie wyszła na jaw, tym bardziej ów ktoś nie zaryzykowałby, poprzestając wyłącznie na kupieniu sobie milczenia Copperfield i Bysona. Wszystko wskazuje, że cała sprawa ma związek z biurem rachunkowym. To jedyny logiczny wniosek, jaki się sam nasuwa.

Potrzebne jej były te cholerne akta. Skorzystała z telełącza w samochodzie i skontaktowała się z zastępczynią prokuratora okręgowego, Cher Reo. - Właśnie wychodzę - powiedziała Cher. - Wybieram się na randkę. Nie zawracaj mi głowy. - Mam dwa trupy w kostnicy. Potrzebny mi ten nakaz. Nie zbywaj mnie. - Wiesz, ile papierów potrafi w ciągu kilku godzin wyprodukować prawnik? - Czy to jedno z tych pytań w rodzaju: „Ile aniołków zmieści się na główce szpilki”? Zastępczyni prokuratora uśmiechnęła się kwaśno. - Mniej więcej. - Dlaczego anioły miałyby się tłoczyć na główce szpilki? Nie wolą się rozpierać na chmurach? - Ja bym wolała. - Cher zrobiła chytrą minę. - Ale nie jestem aniołem. - Ja też nie. No, starczy tego filozofowania. Co z tymi prawnikami i z moim nakazem? - Zdobędę go dla ciebie, Dallas, ale nie wcześniej niż jutro rano. Nie chodzi o zwykłych prawników, tylko o naprawdę dzianych prawników, otrzymujących bajońskie honoraria, i o całą hordę androidów - prawników, potrafiących znaleźć precedens w stogu siana. - W stogu siana? Nie rozumiem. - Mniejsza o to. - Reo westchnęła głęboko. - Jedyne, co mogę powiedzieć, to że był to ciężki dzień. W tej chwili sędzia zapoznaje się z ostatnią partią ich papierzysk. Jeśli niezbyt mu zależy na tym, by, powiedzmy, iść coś zjeść albo nacieszyć się życiem, może wyda decyzję w ciągu paru godzin. Jak tylko czegoś się dowiem, natychmiast cię poinformuję. - Ani minuty później - powiedziała Eve i się rozłączyła. Za dużo czasu, pomyślała. Tracimy za dużo czasu. Ktokolwiek zabił Natalie i Bicka lub zlecił ich morderstwo - prawdopodobnie natychmiast zaczął usuwać lub fałszować kompromitujące dokumenty. Miała nadzieję, że McNab się nie mylił co do psów gończych z wydziału przestępstw elektronicznych, potrafiących wywęszyć dowody, które - jak mówiło jej przeczucie - zostały głęboko zakopane, gdy prawnicy zaczęli grzebać w tym stogu siana. Lecz nawet jeśli wydział przestępstw elektronicznych zawiedzie, Eve miała swojego własnego bardzo przebiegłego i wytrwałego ogara. Z tą myślą przejechała przez bramę posiadłości.

ROZDZIAŁ 5 Ponieważ Eve miała głowę zaprzątniętą czymś innym, dała się zaskoczyć Summersetowi, kiedy przekroczyła próg domu. - Czy potrzebne pani formularze zgłoszenia zmiany adresu? - Hę? Co? - Wróciła do rzeczywistości i natychmiast tego pożałowała. Bo zobaczyła kościstego, ubranego na czarno mężczyznę, który zatruwał jej życie. - Nie możesz sobie znaleźć innego miejsca, żeby straszyć ludzi? Słyszałam o jednym, w sam raz dla ciebie, przy East Twelfth. Jego usta stały się jeszcze cieńsze - o ile, pomyślała sobie, to w ogóle możliwe - gdy je jeszcze mocniej zacisnął. - Uznałem, że skoro już tu pani nie mieszka, przyda się pani odpowiedni druczek. Ściągnęła płaszcz i rzuciła go na słupek balustrady schodów. - Tak, przynieś mi te formularze, to je wypełnię. - Ruszyła po schodach na górę. - A propos, przez ile „m” pisze się „Summerset”? Zostawiała go w paradnym holu. Przypuszczała, że Roarke jest w domu, ale postanowiła zaczekać ze sprawdzeniem tego na jednym ze skanerów, aż znajdzie się tam, gdzie jej nie usłyszy diaboliczny kamerdyner. Miała ochotę iść prosto do sypialni i walnąć się na łóżko na dwadzieścia minut. Ale ponieważ prowadziła śledztwo, skierowała się do swojego gabinetu. Kiedy weszła, akurat nalewał wino. - Ma pani za sobą długi dzień, moja pani porucznik. Pomyślałem, że chętnie napijesz się wina. - Z pewnością mi to nie zaszkodzi. - Albo miał zdolności parapsychologiczne, albo zawsze było wiadomo, czego się można po niej spodziewać. - Od dawna jesteś w domu? - Od paru godzin. Ściągnęła brwi i spojrzała na zegarek. - Nie przypuszczałam, że już tak późno. Przepraszam. Chyba powinnam była zadzwonić. - Z pewnością by nie zaszkodziło. - Podszedł do niej i wręczył jej kieliszek. Potem ujął ją pod brodę i uważnie przyjrzał się twarzy Eve, nim dotknął wargami jej ust. - Masz za sobą długi, ciężki dzień. - Miewałam krótsze i lżejsze. - A sądząc po twojej minie, to jeszcze nie koniec. Czerwone mięso?

- Dlaczego wszyscy tu mówią zagadkami? Roarke uśmiechnął się i przesunął palcem po dołeczku w jej brodzie. - Stek będzie w sam raz. Przyznaję, że łatwiej jeść pizzę, kiedy się siedzi za biurkiem ciągnął, nie dając jej dojść do słowa. - Rozważ spożycie posiłku, wymagającego posłużenia się sztućcami, by mi zrekompensować to, że nie zadzwoniłaś. - To chyba uczciwa propozycja. - Zjemy w oranżerii na górze. - Aby uniknąć protestów Eve, po prostu ujął ją pod ramię i zaprowadził do windy. - Dzięki temu odzyskasz jasność umysłu. Prawdopodobnie miał rację, a w świecie Roarke'a nie było nic prostszego, jak zamówić prawdziwe mięso ze wszystkimi dodatkami i usiąść do posiłku z winem, nawet przy świecach, wśród bujnej roślinności, patrząc na światła miasta, migające za oknem, i na ogień, wesoło płonący na kominku. Czasami Eve się zastanawiała, dlaczego nie odczuwa szoku kulturowego. - Sympatycznie - powiedziała, próbując wzbudzić w sobie odpowiedni nastrój. - Powiedz mi o ofierze. - O ofiarach. To może zaczekać. - Cały czas o nich myślisz. Będzie lepiej dla nas obojga, jeśli mi o nich opowiesz. - Czyli nie chcesz porozmawiać przy kolacji o polityce, pogodzie ani ostatnich ploteczkach z życia sławnych ludzi? Roarke uśmiechnął się, rozsiadł wygodnie i uniósł kieliszek. Opowiedziała mu wszystko po kolei o obu morderstwach: kiedy i jak je popełniono, kim były ofiary i czym się zajmowały. - Gdy się słucha, jak rozmawiają, od razu się czuje, że coś ich łączy. Coś głębszego, wykraczającego poza pierwszą fazę zauroczenia. - Mogli tyle osiągnąć w życiu... Nie chodzi o to, że zamordowano jedną czy dwie osoby, ale o to, czego mogły razem dokonać. - Chyba tak. - Wyjrzała przez okno na światła miasta, które oferowało to, co najlepsze, i to, co najgorsze. - Okropnie mnie to wkurza. - Rzadko kiedy nie jesteś wkurzona na morderców. - To się rozumie samo przez się. Miałam na myśli tych dwoje. Oni mnie wkurzyli. Co sobie wyobrażali, do jasnej cholery? - Jej spojrzenie, jej głos pełne były bezsilnej złości. - Dlaczego nie przyszli z tym na policję? Nie żyją nie tylko dlatego, że ktoś pragnął ich śmierci, ale również dlatego, że wzięli udział w grze, której nie mogli wygrać.

- Wielu ludzi nie biegnie od razu na policję. - Niektórzy nawet przed nią uciekają - zauważyła cierpko Eve. - Natalie Copperfield zaledwie dwa dni wcześniej kazała zainstalować nowy zamek w drzwiach. Świadczy to, że czegoś się bała. Wzięła ze sobą nóż do sypialni, tak przynajmniej wynika z tego, co zobaczyłam na miejscu zbrodni. Czyli przewidywała, że coś jej może grozić. A... - Ze złością nabiła na widelec kawałek steka. - A jednocześnie nie mówi nic swojej niczego niepodejrzewającej siostrze, która ma u niej przenocować. I nawet nie pomyśli, żeby się gdzieś ukryć razem ze swoim narzeczonym. A ty cierpisz, pomyślał Roarke, ponieważ można byłoby tego wszystkiego uniknąć, gdyby zwrócili się do kogoś takiego, jak ty. - Czyli że była osobą bardzo niezależną, przekonaną o tym, że poradzi sobie z tą sprawą. Eve pokręciła głową. - To ta wiara „mnie coś takiego nie może spotkać”. Ta sama, która sprawia, że ludzie spacerują po niebezpiecznych okolicach i nie mogą odżałować pieniędzy na przyzwoity alarm. Tylko innych spotykają nieszczęścia. I wiesz, co jeszcze? - dodała, wymachując widelcem. - Wciągnęło ich to. Ej, patrzcie, co odkryliśmy. Ujawnimy to, będziemy udzielać wywiadów, będziemy bohaterami! - Zwykli ludzie, zwykłe życie, i nagle coś, co może to wszystko odmienić. Biuro księgowe, w którym pracowali, cieszy się doskonałą opinią. - Ale ty nie korzystasz z jego usług. Sprawdziłam to. Podejrzewam, że głównie z powodu tego, jak zagmatwane są twoje interesy. - Kiedyś rozważałem, czy nie zostać ich klientem. Ale uznałem, że Sloan jest zbyt nadęty i nieelastyczny. - Czyż właśnie nie taki powinien być księgowy? - Wstydź się - powiedział ze śmiechem Roarke. - To taki komunał. Droga Eve, bywają ludzie, którzy lubią liczby, znają się na finansach, a wcale nie są nadęci i nieelastyczni. - Domyślam się, że ty jesteś owym wyjątkiem od reguły. Rzeczywiście jestem wkurzona - przyznała. - Firma zwróciła się do swoich prawników, którzy przez cały dzień starali się nam przeszkodzić w uzyskaniu nakazu. Zamordowano dwoje ich pracowników, a tamci uniemożliwiają mi wykonywanie obowiązków! - Robią to, co do nich należy - zwrócił jej uwagę. - Przykro mi, moja pani porucznik, ale gdyby nie używali swoich wpływów i luk w prawie, by na wszelkie możliwe sposoby

chronić prywatność swoich klientów, nie mieliby takiej opinii, jaką się cieszą. - Któreś z nich wie, co wywęszyli Copperfield i Byson. Dwa małe trybiki w tej machinie wpadły na trop jakiejś afery, ale były tylko trybikami. Ktoś wyżej postawiony zna tę sprawę. Odkroił sobie kolejny kawałek mięsa. - Sprytny haker bez trudu włamałby się do biurowego komputera Natalie Copperfield i dotarł do plików przechowywanych na twardym dysku. Przez chwilę Eve nic nie mówiła, ponieważ doskonale o tym wiedziała i nawet rozważała, czy nie uciec się do czegoś takiego. - Nie mogę tego zrobić. - Nie wyobrażałem sobie, że mogłoby być inaczej. I to z tego samego powodu, dla którego ta firma płaci swoim prawnikom, żeby zasypywała biuro prokuratora Okręgowego protestami. To wynika z charakteru twojej pracy i ich. W tej chwili nic ci nie wiadomo o tym, by było zagrożone życie innych ludzi. Dlatego nie bierzesz pod uwagę pójścia na skróty. - Masz rację. - Wyobrażam sobie, że spróbujesz jakoś przeniknąć do środka. Może przez bezpośrednią przełożoną Copperfield. - Rozmawiałam z tą kobietą, sprawdziłam ją. Nie skreślam jej, ale jeśli nie była szczerze wstrząśnięta i zasmucona, to minęła się z powołaniem. Nie znaczy to, że nie wie, przynajmniej częściowo, co odkryła Natalie. Dlaczego Copperfield nie zwierzyła się swojej przełożonej, z którą się ponoć przyjaźniła? Musiała uznać, że Greene, jej szefowa, zna tę sprawę. Albo się bała. - Jesteś pewna, że na to coś natknęła się w firmie? - Wszystko za tym przemawia. Pranie pieniędzy, unikanie płacenia podatków, oszustwa, zatajanie części dochodów? Wybielanie jakiejś nielegalnej działalności? - Eve wzruszyła ramionami. - W grę może wchodzić masa rzeczy. Prawdopodobnie znasz ludzi, korzystających z usług tego biura. - Z pewnością. - Ma to związek z jakimiś dodatkowymi dochodami - dodała. - I nie są to drobne kwoty - ciągnęła. - Z całą pewnością nie, jeśli uwzględnić nerwowość, jaką to wywołało, brutalność mordercy. To jakiś poważny szwindel. Tak poważny, że ktoś zaproponował łapówkę, a skończyło się na dwóch trupach. Roarke zastanawiał się, czy dolać wina do kieliszków, ale uznał, że byłoby to marnotrawstwo. Jego oddana swojej misji pani porucznik nie pozwoli sobie na drugi kieliszek

wina, jeśli zamierza jeszcze dziś pracować. - Brałaś pod uwagę, że mogli wynająć płatnego zabójcę? - Nie wygląda mi to na dzieło profesjonalisty. A nawet jeśli tak było, czemu nie upozorowano włamania? Gwałtu, zemsty z pobudek osobistych? Chociaż trzeba przyznać, że nie odwalono tego byle jak. Zdziwiłabym się, gdyby się okazało, że to pierwsze morderstwa na koncie zabójcy. W swoim domowym gabinecie ustawiła taką samą tablicę, jak w komendzie. Roarke stał i patrzył, nie zwracając uwagi na kota, który ocierał mu się o nogi. - Impulsywny i tchórzliwy - odezwał się w końcu. Przerwała na chwilę i odwróciła się do niego. - Dlaczego tak sądzisz? - Chociażby na podstawie wyglądu ofiary. Trzeba kilku ciosów, żeby tak zmasakrować komuś twarz. To nie było potrzebne. Prawda? - Nie. Mów dalej. Roarke uniósł dłoń. - Musiał mocno skrępować jej ręce i nogi, by powstały takie sińce. Myślę, że to świadczy o gniewie. Ślady oparzeń na podeszwach stóp to dowód podłości. I trzeba być tchórzem, żeby udusić kobietę, uprzednio ją związawszy. To samo dotyczy zamordowanego mężczyzny. I zdumiewa mnie posłużenie się paralizatorem. - Mnie też to zastanowiło. Ale przeoczyłeś jedno. Torturowanie ich sprawiło mu frajdę. Nie było sensu znęcać się nad nimi, skoro i tak zamierzał ich zabić. To nadawało temu morderstwu wymiar pewnej poufałości, chociaż nie posunął się do czynów lubieżnych. I oderwał im taśmę z ust, zanim ich zabił. Zdobył się na ten dodatkowy gest. To niezwykłe uczucie widzieć, jak ktoś umiera, widzieć i słyszeć, że zadaje się komuś śmierć. Można pozbawić człowieka życia na wiele sposobów, dlaczego zdecydował się właśnie na taki? Zmrużyła oczy, przyglądając się zdjęciom, które przypięła pineskami. - Czujesz wprost namacalnie, jak z ofiary uchodzi życie. Słyszysz charczenie, próby chwytania powietrza. Gdyby mieli usta zaklejone taśmą, pozbawiłby się tych wrażeń. Tak, dał się ponieść nerwom, ale pragnienie dominacji było silniejsze. Usiadła, żeby wziąć się do pracy, i wcale się nie zdziwiła, kiedy kot wymaszerował za Roarkiem, który z pewnością poświęci mu znacznie więcej uwagi niż ona przez najbliższych parę godzin. Uważnie przestudiowała dane, które Peabody przesłała na jej komputer. Jej zdaniem sąsiedzi Natalie Copperfield zajmowali odległe miejsca na liście podejrzanych. Po co

zawracać sobie głowę nowym zamkiem, gdyby potencjalny wróg mógł cię dopaść w windzie albo na korytarzu? W wypadku Bysona żaden z sąsiadów też nie wyglądał na sprawcę. Głównym celem mordercy była Nat Copperfield, nie jej narzeczony. Międzynarodowe rozliczenia, pomyślała Eve. Tym zajmowała się w pracy. Przemyt zawsze cieszył się popularnością. Bogaty klient firmujący swoim nazwiskiem przemyt niedozwolonych substancji, broni, ludzi? Ponownie odtworzyła rozmowy pomiędzy ofiarami, przyglądając się ich twarzom, starając się coś wychwycić z tonu głosów. Doszła do wniosku, że byli zdenerwowani, może nieco zaszokowani, przejęci, ale nie przerażeni ani nawet porządnie wystraszeni. A przecież chyba by się bali, gdyby przypuszczali, że w związku z tym, co odkryli, ich życie znalazło się w niebezpieczeństwie? Wszystko to kazało jej sądzić, że to przestępstwo gospodarcze. W grę wchodzą pokaźne kwoty pieniędzy i - przynajmniej w mniemaniu ludzi, którzy dopuścili się tych machlojek - w całej sprawie nie ma użycia przemocy. Coś jej przyszło na myśl, więc wstała i podeszła do drzwi między jej gabinetem a Roarke'a. Ale pokój był pusty. Zmarszczyła brwi i nagle usłyszała za sobą głos męża. - Szukasz mnie? - Jezu, chodzisz jeszcze ciszej niż ten przeklęty kot. - Takie tłuste kocury zwykle niezbyt dobrze się skradają. Chodź do łóżka. - Chciałam tylko... - Dwadzieścia godzin wystarczy. - Ujął ją pod ramię. - Dostałaś nakaz? - Jakieś pół godziny temu. Właśnie zamierzałam... - Zajmiesz się tym rano. - Dobrze już, dobrze. - Zgodziła się, ponieważ jeśli udawało mu się odciągnąć ją od pracy, oznaczało to, że zmęczenie spowolniło czas jej reakcji. - Ciekawa jestem, ile szczebli pośrednich musi pokonać jeden z twoich pracowników, by dotrzeć do takiej szychy, jak ty? - To zależy, co to za pracownik i dlaczego chce do mnie dotrzeć. - Ale ktokolwiek to jest i jakakolwiek to sprawa, zawsze stanie mu na drodze Caro, prawda? - spytała, mając na myśli jego asystentkę. - Najprawdopodobniej tak. - Nawet jeśli ten ktoś podałby jakiś gówniany powód, Caro wiedziałaby o spotkaniu. - Niewątpliwie. - A każdy z tych wielkich szefów w biurze rachunkowym ma swoją Caro.

- Jest tylko jedna Caro i pracuje u mnie. Ale owszem, dyrektorzy mają swoje sekretarki i przypuszczam, że są kompetentne. W sypialni ściągnęła buty, a potem zaczęła się rozbierać z uczuciem otumanienia, które jej mówiło, że czymkolwiek się zajmowała, przestało to mieć znaczenie, z chwilą kiedy odeszła od biurka. - Pójdę do pracy z samego rana - wymamrotała. - Dorwę się do tych przeklętych akt. Przez tych pieprzonych prawników straciłam cały dzień. Mam ochotę skopać im dupska. - Masz rację, kochanie. - Słyszałam tę pełną pobłażliwości nutę w twoim głosie. Wsunęła się do łóżka i pozwoliła, by ją przytulił, żeby byli blisko siebie. - Kupiłam dziś prezent dla Mavis. - To dobrze. Uśmiechnęła się złośliwie w ciemnościach. - Jeśli Mavis zacznie rodzić podczas przyjęcia, będziesz ją musiał zawieźć na porodówkę. Przez pełne dziesięć sekund panowała absolutna cisza. - Chcesz, żeby śniły mi się koszmary. To bardzo małostkowe z twojej strony. - Ktoś mi dziś powiedział, że trzeba korzystać z każdej okazji, żeby używać życia. - Naprawdę? W takim razie... - Wsunął ręce pod koszulę nocną Eve i objął jej piersi. Zobacz, co znalazłem. - Chce mi się spać. - Nie wydaje mi się. - Gładził kciukiem jej pierś, jednocześnie lekko skubiąc skórę na karku Eve. - Ale jeśli musisz, to śpij. Ja się zabawię i odpędzę koszmary. To się nazywa wykonywaniem wielu czynności naraz. Ponieważ pieścił ją dłońmi i wargami, mogła bez cienia wątpliwości potwierdzić, że doskonale sobie radził z wykonywaniem wielu czynności naraz. W miarę jak z wolna ogarniało ją podniecenie, całe zmęczenie przeszło jej jak ręką odjął. Jej umysł się odprężył, a krew szybciej zaczęła krążyć w żyłach. Odwróciła się do niego, jej usta poszukały jego ust. Zatonął w niej, w jej zapachu. Czując, jak tuli do niego swoje smukłe ciało, jak przesuwa dłońmi po jego skórze, dał się jej uwieść. Pragnął jej dotykać, czuć szybkie bicie pulsu i ciepło jędrnych piersi. Była miękka, silna i ciepła. Wstrzymała na chwilę oddech i z jej ust wydobył się cichy jęk. Uniosła biodra zapraszająco, a zarazem domagając się swoich praw jako kobieta.

Poruszała się razem z nim, drżąc, i pożądanie, którego nigdy nie udawało mu się całkowicie poskromić, doszło do głosu. Tak, teraz, pomyślała. Właśnie teraz. Poczuła błysk i ogień, kiedy wniknął w nią, przeszedł ją dreszcz, gdy ją posiadł. Widziała, jak jej się przyglądał, nawet kiedy wzniosła się na szczyty. A potem dała się porwać pożądaniu. - Chodź ze mną - zdołała wyszeptać. Ich usta połączyły się w namiętnym pocałunku, pożądanie osiągnęło swoje apogeum i poczuła, jak Roarke unosi się razem z nią. Z trudem chwytając powietrze, powoli odzyskując równowagę, spojrzała na ciemne niebo w oknie nad łóżkiem. Leżał na niej, wgniatając ją ciężarem swego ciała w materac, serce mu waliło. Znów ogarnęła ją cudowna senność. Wyobrażała sobie, że podobnie musi się czuć Galahad, gdyby niespodziewanie ujrzawszy przed sobą miseczkę pełną śmietany wylizał ją już do czysta. - Chyba człowiek nigdy nie wie, gdzie znajdzie rozkosz. Roarke musnął wargami jej włosy i zsunął się z niej, po czym przyciągnął Eve blisko do siebie. - Ja wiem. Wtulona w niego, usnęła z uśmiechem na twarzy. Kiedy Eve się obudziła, siedział już przed ekranem i przeglądał poranne doniesienia, jak to miał w zwyczaju. Kusił ją zapach kawy, ale najpierw postanowiła wziąć prysznic. Kiedy wyszła z kabiny prysznicowej, znów poczuła aromat kawy. Węsząc jak ogar, odwróciła się i zobaczyła duży kubek, stojący na blacie tuż obok umywalki. Uśmiechnęła się na ten widok i zrobiło jej się błogo na duszy, tak jak wczoraj, kiedy usypiała. Wypiła pierwszy łyk naga, jeszcze ociekająca wodą, odstawiła kubek i dopiero wtedy się wysuszyła i włożyła szlafrok. Nim wyszła z łazienki, wzięła kawę ze sobą i od razu skierowała się ku mężowi. Pochyliła się i pocałowała go równie mocno, jak mocna była kawa. - Dziękuję. - Proszę bardzo. Rozważałem, czy nie dołączyć do ciebie i nie sprawić, by krew szybciej zaczęła krążyć w twoich żyłach, ale już byłem ubrany. - Wciąż patrząc na Eve, Roarke pogroził palcem Galahadowi, kiedy kot próbował się dorwać do miseczki z jagodami. - Wyglądasz na w miarę wypoczętą. - Satysfakcjonujący seks i sześciogodzinny sen. Super.

- Stwierdziła spełniona, by dokończyć twoją aliteracyjną wyliczankę na „s”. - Ha. Sprytny, seksowny sukinkot. Widzisz, sama potrafię dokończyć swoją aliterację na „s”. Nie mógł się powstrzymać, żeby się nie roześmiać. - No dobrze, a teraz usiądź i zjedz śniadanie, a ja ci powiem, czego się dowiedziałem o twoich wspaniałych księgowych od faceta, z którym prowadzę interesy. - Od jakiego faceta? - Odstawiła kawę, którą już zaczęła pić. - Kiedy? - Nie znasz go. - Mów, a ja się przez ten czas ubiorę. - Najpierw coś zjedz. Eve westchnęła, ale usiadła i przełożyła trochę jagód do mniejszej miseczki. - Gadaj. - Jacob Sloan założył firmę razem z Carlem Myersem, ojcem Carla Myersa, którego nazwisko obecnie widnieje na papierze firmowym. Sloan osobiście prowadzi księgi jedynie garstki firm, ale według mojego informatora bardzo aktywnie kieruje biurem. - To jego firma, woli trzymać rękę na pulsie. - Przypuszczam, że tak. Myers zajmuje się klientami krajowymi, zarówno korporacjami, jak i osobami fizycznymi, tak, jak jego ojciec. Nadzoruje

sprawy

finansowe

prawie

wszystkich

najważniejszych

klientów

indywidualnych. Robert Kraus, który został wspólnikiem jakieś dziesięć lat temu, stoi na czele działu prawnego i zajmuje się największymi firmami krajowymi i zagranicznymi. Roarke podsunął jej miseczkę z czymś, co bardzo przypominało kawałki kory drzewa. - Czy ten twój wspólnik wie, jak aktywnie włączają się w bieżącą działalność biura? - Mówi, że bardzo się tym interesują. Chociaż firma oferuje szeroki wachlarz usług, ma szereg działów, na czele których stoją kierownicy, i komórek organizacyjnych niższego szczebla. Co tydzień zwoływane jest zebranie wspólników - czyli tylko wspomnianej trójki, a codziennie są odprawy. Sporządza się również kwartalne sprawozdania finansowe i oceny pracowników, a każdy z partnerów otrzymuje komplet dokumentacji. Czyli trzymają rękę na pulsie. - W takim razie trudno byłoby jednemu z nich prowadzić jakieś lewe interesy za plecami pozostałej dwójki. - Wszystko na to wskazuje, ale „trudno” nie jest jednoznaczne z „niemożliwe” czy „mało prawdopodobne”. - Pierwsze skrzypce gra Sloan - mruknęła Eve. - Przypuszczalnie z nim najtrudniej

umówić się na rozmowę w cztery oczy. I najprawdopodobniej jemu najbardziej zależałoby na próbie wyjaśnienia czegoś, co komuś mogłoby się wydać podejrzane. Przynajmniej jeśli ów ktoś wierzy, że Sloan nie jest w to zamieszany. - A jeśli się w to nie wierzy albo ma jakieś wątpliwości, to z pewnością powód, by postarać się zebrać jak najwięcej informacji i dowodów przed zwróceniem się do władz. - Tak. - Zjadła trochę kory drzewa, nie myśląc o tym, co je. - Sądząc na podstawie biografii Sloana, to człowiek, który do wszystkiego doszedł własną pracą. Awansował, ryzykował, starał się wyrobić sobie markę, sam, z niczego stworzył tę firmę. Tylko raz się ożenił - jego żona pochodzi z bogatej i wpływowej rodziny. Ich syn jedynak ma konserwatywne poglądy. Są właścicielami domu na Kajmanach. - Bardzo rozsądne z uwagi na podatki - skomentował Roarke. - I dobry sposób ukrywania dochodów. - Copperfield zajmowała się firmami zagranicznymi. Może natknęła się na coś, w co był zamieszany? Facet stworzył firmę, która z biegiem lat zyskała prestiż, poświęca jej cały czas i wszystkie siły, jest z niej dumny... Stawka wydaje się wysoka. Dallas wstała. - Cóż, przekonam się, jakie wywrze na mnie wrażenie. - Pochyliła się i go pocałowała. - Mogę liczyć na ciebie, gdybym potrzebowała pomocy przy interpretacji niektórych liczb? - Nie mówię „nie”. - Dobrze wiedzieć. Do zobaczenia. Poprosiła Peabody i McNaba, żeby czekali na nią w holu budynku, w którym mieściło się biuro rachunkowe. Stawiło się też tutaj czterech umundurowanych policjantów ze specjalnymi pojemnikami do przewożenia dokumentów. McNab miał na sobie płaszcz, który wyglądał tak, jakby jakiś nadaktywny przedszkolak pomalował go palcami. - Czy nie mógłbyś przynajmniej spróbować wyglądać jak glina? Tylko się uśmiechnął. - Jak wjedziemy na górę, zrobię groźną minę. - No tak, to zupełnie zmienia postać rzeczy. Dallas przemaszerowała przez hol i pokazała strażnikom swoją odznakę i nakaz. Ochroniarz z poważną miną obejrzał odznakę i dokument. - Polecono mi zaprowadzić państwa na górę. - Widzisz to? - Eve wskazała odznakę i nakaz. - To unieważnia wszystkie rozkazy, jakie otrzymałeś. Chcesz razem z nami wsiąść do windy, nie ma sprawy. Ale nie będziemy na ciebie czekać.

Szybko dał znak drugiemu strażnikowi, a potem ruszył za Eve, która skierowała się do wind. Jechali na górę w milczeniu. Kiedy drzwi się rozsunęły, zobaczyli kobietę i mężczyznę w garniturach. Tamci na nich czekali. - Proszę się wylegitymować i okazać nakaz - oschle poprosiła kobieta, po czym uważnie obejrzała odznaki i dokument. - Wygląda na to, że wszystko w porządku. Mój współpracownik i ja zaprowadzimy państwa do gabinetu pani Copperfield. - Nie mam nic przeciwko temu. - Pan Kraus już tu idzie. Jeśli zaczekają państwo... - Przeczytała to pani? - Eve pokazała nakaz. - Zgodnie z nim nie muszę na nikogo czekać. - Zwykła grzeczność... - Należało pomyśleć o zwykłej grzeczności, zanim wstrzymali państwo śledztwo na ponad dwadzieścia cztery godziny. - Ruszyła w tym samym kierunku, co wczoraj, kiedy była tu z Peabody. - Chodziło o prawo do prywatności... - zaczęła kobieta i przyspieszyła kroku, żeby zrównać się z Eve. - Sprawa morderstwa jest równie ważna. Utrudnialiście mi prowadzenie śledztwa. Jeśli dyrektor Kraus chce ze mną porozmawiać, może to zrobić, kiedy będziemy pakowali akta i komputery. - Porucznik Dallas weszła do gabinetu Natalie. - Zgodnie z tym nakazem mogę skonfiskować wszystkie dyskietki i wydruki, całą dokumentację, notatki oraz przedmioty osobiste. Do diabła, powiem krótko. Mogę zabrać wszystko, co się znajduje w tym pokoju. Zacznijcie to pakować - poleciła Peabody i McNabowi. - Akta naszych klientów są bardzo poufnymi dokumentami. W ogóle cała sytuacja jest niezwykle delikatna. Eve odwróciła się gwałtownie. - Chce pani wiedzieć, co jeszcze jest niezwykle delikatne? Człowiek. Chce pani zobaczyć, co zrobiono Natalie Copperfield? - Wykonała taki gest, jakby chciała sięgnąć do swojej aktówki. - Nie, nie chcę. I jesteśmy bardzo przygnębieni tym, co spotkało panią Copperfield i pana Bysona. Szczerze współczujemy ich bliskim. - Tak, wczoraj już miałam okazję kilka razy widzieć przykłady waszego przygnębienia i współczucia. - Eve otworzyła szufladę biurka.

- Porucznik Dallas? Mężczyzna, elegancki pięćdziesięciokilkulatek w szarym garniturze i olśniewająco białej koszuli, miał wydatny nos, ciemne oczy i oliwkową cerę. Kruczoczarne, lekko falujące włosy, zaczesane do tyłu, były lekko przyprószone siwizną na skroniach. Trudno powiedzieć, czy była to naturalna siwizna, czy też farbował włosy dla wywarcia większego wrażenia. Rozpoznała w nim Roberta Krausa. - Pan Kraus. - Czy pozwoli pani, że coś zaproponuję? Jeśli pani pracownicy mogą przez chwilę sami pakować to, co chcecie zabrać, moi wspólnicy i ja chętnie porozmawiamy ż panią w sali konferencyjnej. - Potem musimy wziąć dokumenty z gabinetu Bysona. Kraus zrobił lekko zbolałą minę, ale skinął głową. - Rozumiem. Postaramy się nie zająć pani dużo czasu. Eve odwróciła się do Peabody. - Wziąć wszystko. Zapakować do pudeł i opisać. Niech mundurowi zawiozą to do komendy, jeśli nie wrócę, nim się z tym uporacie. Znajdę was później. - Przede wszystkim chciałem przeprosić za powstałą zwłokę - zaczął Kraus, wskazując Eve drogę na korytarz. - Ale etyka zawodowa i przepisy prawa obligują nas do respektowania praw naszych klientów. - Etyka zawodowa i przepisy prawa obligują mnie do respektowania praw ofiar. - Rozumiem. - Minął ogólnie dostępne windy i podszedł do prywatnej. - Znałem zarówno Natalie, jak i Bicka, szanowałem ich jako pracowników i ludzi. Kraus na sześćdziesiąte piąte - rzucił do głośnika. - Czy któreś z nich rozmawiało z panem o jakichś kłopotach zawodowych albo osobistych? - Nie. Ale byłoby wielce niezwykłe, gdyby któreś z nich to zrobiło, szczególnie, jeśliby chodziło o sprawy prywatne. Jeśli mieli jakieś problemy czy pytania związane z pracą, powinni zwrócić się do kierowników swoich działów, którzy - w razie potrzeby skontaktowaliby się ze mną albo z którymś z pozostałych wspólników. Z całą pewnością oczekiwalibyśmy sprawozdania lub notatki, nawet gdyby problem rozwiązano. - Czy otrzymał pan takie sprawozdanie lub notatkę? - Nie. I nie rozumiem, dlaczego przypuszcza bądź podejrzewa pani, że to, co ich spotkało, ma cokolwiek wspólnego z firmą Sloan, Myers i Kraus. - Nie podzieliłam się z panem swoimi przypuszczeniami ani podejrzeniami - zwróciła mu uwagę Eve. - Podczas śledztwa mamy obowiązek dokładnie prześwietlić wszystkie

aspekty życia ofiar, ustalić, co robiły, z kim się kontaktowały. - Naturalnie. Winda się zatrzymała i Kraus dał Eve znak, żeby poszła przodem. Uświadomiła sobie, że tu się mieścił główny ośrodek władzy. Bo władza - jak ciepłe powietrze - lubi unosić się do góry. Za szklaną, lekko złotawą ścianą widać było miasto. Pozłacane lampy miały świadczyć o bogactwie. Pluszową, ciemnoczerwoną wykładzinę dywanową otaczała listwa z ciemnego, grubego drewna. Nie było tu recepcji ani poczekalni. Eve pomyślała, że każdy klient godny, by go przyjąć na tym piętrze, nigdy nie musiał się nikomu meldować ani na nikogo czekać. Ale stały tutaj wygodne kanapy i stoliki, przy których prowadzono swobodne pogawędki. Dostrzegła też mały, stylowy barek; uznała, że klienci z klasą mogą korzystać z niego bez ograniczeń. Urządzając tę kondygnację, kierowano się dewizą „przestrzeń i cisza”. W głębi widać było kilkoro drzwi do gabinetów, a nad wszystkim dominowała ta wewnętrzna ściana ze złotego szkła. Kraus poprowadził Eve do ściany i nieznacznie przesunął dłoń przed małą kamerą ochrony. Ściana się rozsunęła, ukazując dużą salę konferencyjną. Dwaj pozostali wspólnicy siedzieli za długaśnym stołem, za nimi rozciągało się miasto. Młodszy z nich, Carl Myers, przystojny i wysportowany, wstał. Miał na sobie czarny garnitur w srebrne prążki, na lewym rękawie nosił czarną opaskę żałobną. Falujące, brązowe włosy sczesał z czoła. Patrząc na Eve swoimi orzechowo brązowymi oczami, obszedł stół, by się z nią przywitać. - Porucznik Dallas, jestem Carl Myers. Przykro nam, że spotykamy się w tak tragicznych okolicznościach. - Na ogół spotykam się z ludźmi w tragicznych okolicznościach. - Naturalnie. - Nie speszyła go jej uwaga. Wskazał Jacoba Sloana, siedzącego u szczytu stołu. - Proszę zająć miejsce. Czy życzy sobie pani coś do picia? - Nie, dziękuję. - Jacob Sloan, porucznik Dallas. - Policjantka Roarke'a. Już się przyzwyczaiła do tego określenia, nawet gdy wymawiano je z lekką drwiną. Ale i tak dotknęła odznaki, którą przyczepiła do paska.

- To czyni ze mnie nowojorskiego gliniarza. Sloan skwitował jej słowa lekkim uniesieniem siwych brwi. Uderzyła ją w nim perfekcja w każdym calu, jakby rzeźbił siebie tak, by odpowiadało to jego wysokiej pozycji. Miał szare oczy, kontrastujące z czarnym garniturem. Był szczupły, miał pociągłą twarz i kościste, wąskie dłonie, ale i tak biła od niego siła. Nie wyciągnął ręki do Eve. - Narusza pani prawo naszych klientów do prywatności. - Ktoś bardzo poważnie naruszył prawo Natalie Copperfield i Bicka Bysona do życia. Zacisnął usta, ale ani mu drgnęła powieka. - Nasza firma bardzo poważnie traktuje te dwie tragedie. Śmierć dwójki naszych pracowników... - Zabójstwo - poprawiła go Eve. - Tak jest - zgodził się z nią i skinął głową. - Zamordowanie dwójki naszych pracowników to szokujące i tragiczne wydarzenie. Będziemy się starali pomóc policji podczas śledztwa, zgodnie z literą prawa. - A co z jego duchem? Ale nie ma pan specjalnego wyboru, panie Sloan. - Proszę pozwolić poczęstować się kawą... - zaczął Myers. - Nie chcę kawy. - Duch prawa to pojęcie subiektywne, nieprawdaż? - odparł Sloan. - Pani koncepcja prawa może się bardzo różnić od mojej, a już z całą pewnością będzie się różniła od zapatrywań na tę sprawę naszych klientów, którzy się spodziewają, którzy wręcz się domagają, byśmy chronili ich prawo do prywatności. Okoliczności tego strasznego wydarzenia odbiją się na funkcjonowaniu całej firmy. Nasi klienci będą niezadowoleni, że poufne dane o ich finansach znajdą się w rękach osób postronnych. Jestem pewny, że jako żona człowieka potężnego, wpływowego i zamożnego rozumie to pani. - Po pierwsze, nie jestem tutaj jako czyjakolwiek żona, ale jako policjantka, prowadząca śledztwo w sprawie dwóch morderstw. Po drugie, niezadowolenie pańskich klientów, kimkolwiek są, nie jest dla mnie najważniejsze. - W słowach brzmi sarkazm. Trudno się z panią rozmawia. - Prowadzę śledztwo w sprawie śmierci dwóch osób, które pobito, torturowano, a następnie uduszono. Trudno, żebym była w takiej sytuacji uprzejma. - Pani porucznik. - Myers rozłożył ręce. - Doskonale rozumiemy, że ma pani odpowiedzialną pracę. Podobnie jak my. I proszę mi wierzyć, że wszyscy tutaj chcą, żeby winni tego, co spotkało Natalie i Bicka, zostali ujęci i ukarani. Ale leży nam na sercu również

dobro naszych klientów, którzy nam ufają i na nas polegają. Są osoby - adwersarze, jeśli woli pani to określenie - konkurujące z nami w interesach, byli małżonkowie, dziennikarze, którzy nie cofną się przed niczym, by poznać zawartość dokumentów dziś przez panią skonfiskowanych. - Czy insynuuje pan, że gotowa jestem za łapówkę udostępnić komuś postronnemu te informacje? - Nie, nie, skądże znowu. Ale inni, o mniej niezłomnych zasadach od pani, mogą ulec pokusie. - Ja albo mój szef osobiście wybierzemy ludzi, którzy będą mieli dostęp do informacji, zawartych w tych aktach. Jeśli chce pan mieć zapewnienie, że dokumenty będą bezpieczne, to je pan otrzyma. Ręczę za to swoim słowem. Ich treść ujawnimy tylko wtedy, kiedy rzucą jakieś światło na motywy działania mordercy Copperfield i Bysona lub będą związane z ich zabójstwami. To wszystko, co mogę panom obiecać. Odczekała chwilę. - Skoro już wszyscy się tu zebraliśmy, chciałabym wyjaśnić kilka kwestii. Muszę wiedzieć, co panowie robili w czasie, kiedy popełniono morderstwa. Od północy do czwartej nad ranem. Sloan położył ręce na stole przed sobą. - Czy znajdujemy się w gronie podejrzanych? - Wiem, jestem cyniczna, pełna sarkazmu i tak dalej. Co pan robił tamtej nocy, panie Sloan? Mężczyzna wciągnął powietrze nosem, a po chwili je wypuścił. - Mniej więcej do wpół do pierwszej razem z żoną siedzieliśmy z naszym wnukiem i jego przyjaciółką, którzy złożyli nam wizytę. Kiedy się pożegnaliśmy, przyjechałem z żoną na spoczynek. Wyszedłem z domu następnego dnia o wpół do ósmej rano i przyjechałem do pracy. - Proszę podać nazwisko wnuka i jego przyjaciółki. - Imię otrzymał po mnie. Jego przyjaciółka nazywa się Rochelle DeLay. - Dziękuję. A pan, panie Myers? - Do około pierwszej w nocy podejmowałem klientów z zagranicy, państwa Helbringerów z Frankfurtu, ich syna i synową. Byliśmy w Rainbow Room. - Uśmiechnął się blado. - Naturalnie mam rachunki. Razem z żoną wróciłem do domu, wydaje mi się, że położyliśmy się spać tuż przed drugą.

Następnego ranka wyszedłem do pracy koło wpół do dziewiątej. - Jak mogę się skontaktować z pańskimi klientami? - No tak. - Przesunął dłonią po włosach. - Domyślam się, że musi pani to zrobić. Zatrzymali się w Palace. Chyba należy do pani męża. - Świat jest mały. I jeszcze pan, panie Kraus. - Też podejmowałem razem z żoną klientów w naszym domu, Madeline Bullock i jej syna, Winfielda Chase'a z Fundacji Bullocka. Byli przez parę dni naszymi gośćmi podczas pobytu w Nowym Jorku. Zjedliśmy kolację, a potem graliśmy w karty. Chyba do północy. - Z nimi również muszę się skontaktować. - Podróżują. Przypuszczam, że zrobią sobie jedną albo dwie przerwy podczas podróży powrotnej do Londynu, gdzie mieści się siedziba fundacji. Czyli że uda się gdzieś ich dopaść! - Pan Kraus oświadczył, że ofiary nie zwróciły się do niego z żadnym problemem ani wątpliwością, dotyczącymi spraw zawodowych albo życia prywatnego. Czy pani Copperfield lub jej narzeczony rozmawiali na ten temat z którymś z panów? - Nie - powiedział krótko Sloan. - Rozmawiałem z Bickiem kilka dni przed jego śmiercią - zaczął Myers. - Sprawa dotyczyła wypłaty z funduszu powierniczego dla nowo narodzonego wnuka klienta. Bick nie wspominał o żadnych problemach. - Dziękuję. Może okaże się konieczne jeszcze jedno spotkanie z panami. Z całą pewnością będę też musiała przesłuchać przełożonych i współpracowników obojga zamordowanych. - Panowie, czy mogę was na chwilę przeprosić? - Sloan uniósł rękę. - Chciałbym zamienić z porucznik Dallas słówko na osobności. - Jacobie... - zaczął Kraus. - Na litość boską, Robercie, niepotrzebna mi rada prawnika. Zostawcie nas samych. Kiedy Kraus i Myers wyszli, Sloan wstał od stołu i podszedł do szklanej ściany. - Lubiłem tę dziewczynę. - Słucham? - Lubiłem Natalie. Była młoda, bystra, coś w sobie miała. Przyjaźniła się z moim wnukiem. Przyjaźniła się - powtórzył z naciskiem, odwracając się. - Pracowali w tym samym dziale. Szefowa zamierzała ją awansować. I awansowałaby.

Dziś rano rozmawiałem z rodzicami Natalie. Uważa pani, że nie okazujemy współczucia? Nie jesteśmy wstrząśnięci tym, co się wydarzyło? Myli się pani. Zacisnął swoje chude dłonie w pięści. - Jestem wściekły! Ta firma to dla mnie dom. Sam ją zbudowałem. Ktoś przyszedł do mojego domu i zabił dwoje moich ludzi. Chcę, żeby znalazła pani tego łajdaka. Ale jeśli podczas śledztwa wyciekną jakieś poufne informacje dotyczące klientów mojej firmy, straci pani pracę. - Widzę, że rozumiemy się nawzajem, panie Sloan. I zapewniam pana, że jeśli śledztwo ujawni, że miał pan jakiś udział, bezpośredni lub pośredni, w tych morderstwach, trafi pan za kratki. Podszedł do niej i wyciągnął rękę. - W takim razie doskonale się rozumiemy.

ROZDZIAŁ 6 Kiedy Eve wróciła, ekipa policyjna kończyła właśnie pakować dokumenty z gabinetu Bysona. - McNab, chcę, żebyś pojechał razem z funkcjonariuszami, którzy zawiozą to wszystko do komendy. Masz ani na chwilę nie spuszczać oka ze skrzyń i ich zawartości. Osobiście je zarejestrujesz. I zamkniesz na klucz w sali konferencyjnej numer pięć. Ustaliłam to z komendantem. Sprzęt elektroniczny zabierz od razu do Feeneya. - Tak jest. - Komputery trzeba ponownie zarejestrować w wydziale przestępstw elektronicznych, wykorzystując kod dostępu twój i Feeneya. Uniósł brew. - Chodzi o bezpieczeństwo narodowe? - Chodzi o nasze tyłki, więc jeśli nie chcesz narazić swojego, rejestruj i dokumentuj każdy swój krok. Peabody, razem ze mną przesłuchasz kilkoro pracowników. Zajmij się tym działem i ludźmi Bysona. Jeszcze raz przesłuchaj jego szefową. Ja wezmę w obroty osoby z działu Copperfield. Ruszyła do wyjścia. - Każdy krok, McNab - powtórzyła, zanim wsiadła do windy, by zjechać na piętro, gdzie pracowała Natalie. Wiedziała już, kto pójdzie na pierwszy ogień. - Muszę porozmawiać z Jacobem Sloanem, wnukiem. Tym razem recepcjonistka nie zadawała dodatkowych pytań, tylko połączyła się przez interkom. - Jake? Niejaka porucznik Dallas chciała z tobą rozmawiać. Naturalnie. Trzecie drzwi na lewo - powiedziała do Eve. - Przepraszam, czy... czy wie pani coś o nabożeństwie żałobnym? - Nie. Przykro mi. Jestem pewna, że rodzina was zawiadomi. Dallas poszła we wskazanym kierunku. Jake Sloan czekał przed swoim gabinetem. Był takiej samej budowy ciała, jak jego dziadek, ale z uwagi na młody wiek wyglądał tyczkowato. Ciemnoblond włosy związał na karku w krótki, gruby kucyk. Oczy miał barwy morskiej piany w pochmurny dzień. - To pani zajmuje się morderstwami Natalie i Bicka. Chciałem powiedzieć, prowadzi śledztwo w tej sprawie. Jestem Jake Sloan. - Chciałam porozmawiać z panem w cztery oczy. - Zapraszam do środka. Napije się pani czegoś? - zapytał, kiedy zamknął za nią drzwi.

- Nie, dziękuję. - Nie mogę siedzieć. - Chodził tam i z powrotem po małym gabinecie zawieszonym plakatami, przedstawiającymi figury geometryczne w barwach podstawowych. Na biurku stały zabawki - przynajmniej Eve uznała to za zabawki. Jaskrawoczerwona, gumowa piłeczka, zrobiona na diabełka z różkami, pies z komiksu na szerokiej sprężynie, poskręcana rurka, kołysząca się na lince i zmieniająca kolory przy każdym ruchu. Jake podszedł do malutkiego barku i wyjął z minilodówki butelkę wody. - Mało brakowało, a nie przyszedłbym dziś do pracy - powiedział do Eve. - Ale nie wyobrażałem sobie siedzenia w domu. Sam w czterech Ścianach. - Pan i Natalie dobrze się znaliście. - Przyjaźniliśmy się. - Uśmiechnął się krótko, niepewnie. - Parę razy w tygodniu jedliśmy wspólnie obiad, z Bickiem, jeśli akurat był wolny. Plotkowaliśmy w pokoju śniadaniowym, razem spędzaliśmy wolny czas. Zwykle parę razy w miesiącu gdzieś się wybieraliśmy we czwórkę: Nat, Bick, ja i dziewczyna, z którą się akurat spotykałem. Od sześciu miesięcy ta sama. - Opadł na fotel. - Plotę trzy po trzy. Nie interesuje to pani. - Wprost przeciwnie. Czy coś panu wiadomo, by ktoś chciał skrzywdzić Natalie? - Nie. - Dostrzegła łzy w jego oczach, nim odwrócił głowę i utkwił wzrok w oprawionym w ramy niebieskim kole wpisanym w czerwony trójkąt. - Nat była powszechnie lubiana. Nie rozumiem, jak mogło ją spotkać coś takiego. A właściwie ich obydwoje. Ją i Bicka. Wmawiam sobie, że to jakaś straszna pomyłka, że za chwilę wsunie głowę przez drzwi i zapyta: „Chudy, latte?” - Odwrócił się i znów uśmiechnął niepewnie. - W pokoju śniadaniowym pijaliśmy latte. - Czy pan i Natalie byliście kiedyś parą, sypialiście ze sobą? - Jezu, nie. Nic z tych rzeczy. - Na jego policzkach pojawiły się czerwone plamy. Przepraszam, ale czułbym się tak, jakbym poszedł do łóżka z własną siostrą. Po prostu od razu się zaprzyjaźniliśmy. Jakbyśmy już dawniej się znali. I chyba żadne z nas nie było w guście tego drugiego, jeśli chodzi o związki damsko - męskie. Nat szukała kogoś takiego jak Bick. Byli sobie przeznaczeni. To się od razu rzucało w oczy. Boże! - Oparł łokcie na biurku i ukrył twarz w dłoniach. - Niedobrze mi się robi na myśl o tym, co ich spotkało. - Czy zwierzała się panu z jakichś swoich obaw czy kłopotów? Skoro tak się przyjaźniliście, czy powiedziałaby panu, gdyby coś ją trapiło?

- Przypuszczam, że tak. Ale nic nie mówiła. A coś ją trapiło. Eve stała się czujna. - Skąd pan wie? - Bo ją znałem. Widziałem, że coś jest nie tak. Nie chciała o tym mówić. Powiedziała, żebym się nie martwił, bo sama się z tym upora. Żartowałem, że ma tremę przed ślubem, ucieknie sprzed ołtarza. Podjęła tę grę. Ale to nie było to. - Pokręcił głową. - Denerwowała się różnymi drobiazgami związanymi ze ślubem, ale nie tym, że wychodzi za mąż, jeśli pani rozumie, co mam na myśli. - A więc co to takiego było? - Odnoszę wrażenie, że chodziło o coś związanego z pracą zawodową. Chyba miała problemy z jednym ze swoich klientów. - Dlaczego? - Przez ostatnie dwa tygodnie często się zamykała na klucz w gabinecie. To nie było podobne do Nat. - Domyśla się pan, o jakiego klienta chodziło? Znów pokręcił głową. - Nie naciskałem. Każdy z nas ma przynajmniej paru klientów, o których nie może rozmawiać z innymi pracownikami działu. Przypuszczałem, że traci dużego klienta i próbuje ugasić pożar. Czasami tak bywa. Znów odwrócił wzrok i zaczął się wpatrywać w niebieskie koło w czerwonym trójkącie. - W tę sobotę planowaliśmy wspólny wyjazd. Całą czwórką. Wciąż nie mogę uwierzyć, że oni nie żyją. Rozległo się pukanie, a po chwili otworzyły się drzwi. - Jake... Och, przepraszam. Nie chciałem przeszkadzać. - Tato. - Jake wstał. - To porucznik Dallas z nowojorskiej policji. Mój ojciec, Randall Sloan. - Pani porucznik. - Randall mocno uścisnął jej dłoń. - Przyszła tu pani w związku z Natalie i Bickiem? Wszyscy jesteśmy... Chyba wszyscy jesteśmy oszołomieni. - Znał ich pan? - Tak, i to bardzo dobrze. To wielka tragedia, wielka strata. Jake, wpadnę później. Chciałem zobaczyć, jak się czujesz. - W porządku - powiedziała Eve. - Właściwie już skończyłam. - Starała się sobie

przypomnieć, kto jest kim w firmie. - Pan jest wiceprezesem firmy. - Zgadza się. Ale nie wspólnikiem, zauważyła w myślach Eve, chociaż nosił drogi garnitur i był wymuskany. - Czy jako wiceprezes często się pan stykał z ofiarami? - Nie, przynajmniej nie w biurze. Naturalnie Nat i Bick przyjaźnili się z moim synem, więc na gruncie prywatnym znałem ich lepiej niż większość innych pracowników. - Randall podszedł do syna i położył mu dłoń na ramieniu. - Stanowili piękną parę. - Czy któreś z nich zwierzało się panu z jakichś obaw w pracy lub po godzinach? - Nie. Dlaczego? - Zmarszczył brwi. - Obydwoje byli świetnymi fachowcami i - o ile mi wiadomo - dobrze im się układało w życiu prywatnym. - Muszę zapytać - to zwykła formalność - co panowie robili tej nocy, kiedy popełniono morderstwa? - Podejmowałem klientki. Sashę Zinkę i Lolę Warfield. Zjedliśmy kolację w Enchantment w centrum miasta, a potem poszliśmy do Club One, by posłuchać jazzu. - O której godzinie się pożegnaliście? - Koło drugiej opuściliśmy klub. Wzięliśmy jedną taksówkę. Oni wysiedli pierwsi. Nie jestem pewien, ale chyba koło trzeciej wróciłem do domu. - Dziękuję. - Razem ze swoją dziewczyną byłem u Pop... mojej babci - wyjaśnił Jake, kiedy Eve spojrzała na niego. - Wyszliśmy od niej chyba o dwunastej, wpół do pierwszej. Pojechaliśmy do mnie. Została u mnie na noc. - Dziękuję za poświęcony mi czas. - Eve wstała. - Jeśli będę miała jeszcze jakieś pytania, skontaktuję się. Szła od pokoju do pokoju, przerywając pracownikom spotkania i rozmowy telefoniczne, widząc łzy i poruszenie. Wszyscy lubili Nat i Bicka, nikt nie wiedział, by mieli jakieś problemy. Udało jej się dowiedzieć czegoś więcej od asystentki, z którą Natalie pracowała w jednym pokoju razem z jeszcze dwójką księgowych. Zastała Sarajane Bloomdale w pokoju śniadaniowym, pociągającą nosem nad filiżanką herbaty o zapachu wilgotnego mchu. Była drobniutką dziewczyną z krótkimi, czarnymi włosami, z równiutko obciętą grzywką nad brwiami. Oczy miała zaczerwienione, nos różowy. - Przez dwa dni nie przychodziłam do pracy - powiedziała Sarajane. - Przeziębiłam

się. Okropnie się czułam. Prawie cały czas spałam. Wczoraj zadzwoniła do mnie Maize, jedna z asystentek. Płakała, była bliska histerii. Powiedziała mi o wszystkim. Nie uwierzyłam jej. Powtarzałam: „Maize, to kompletna bzdura”. Ja jej mówiłam swoje, a ona swoje, że to prawda, że nie żyją. Powiedziałam... - Rozumiem. Od jak dawna pracowała pani z Natalie? - Od dwóch lat. Była świetna. Nie kazała mi harować, jak inni. Niektórzy nie dają człowiekowi chwili wytchnienia. Ale Natalie była wspaniała. Zorganizowana. Nie trzeba było wiecznie szukać tego, co gdzieś położyła i zapomniała, gdzie. I pamiętała o takich sprawach, jak czyjeś urodziny, albo bez żadnej okazji od czasu do czasu przynosiła ciastka. A kiedy parę miesięcy temu zerwałam ze swoim chłopakiem, zaprosiła mnie na obiad. - Czy przez ostatnich parę tygodni zajmowała się czymś szczególnym? Czy miała jakieś niezwykłe prośby? - Nic osobliwego. Pracowała nad czymś, ostatnio często zamykała się na klucz. Sarajane spojrzała za Eve, sprawdzając, czy nie ma nikogo przy drzwiach. - Myślałam, że zajmuje się przygotowaniami do ślubu - szepnęła Sarajane. - Nie wolno nam załatwiać prywatnych spraw w godzinach pracy, ale wie pani, ślub i w ogóle... - A polecenia, które miała pani wykonać, korespondencja do wysłania, telefony? - Zwykłe sprawy. Ale ostatnio parę razy zostawała po godzinach. Zobaczyłam przypadkiem, kiedy sprawdzałam terminarz jej zajęć w jej komputerze. Zauważyłam, że się logowała. Chyba coś jej wspomniałam na ten temat. Powiedziałam coś w rodzaju: „Jezu, Natalie, padniesz, jeśli będziesz tak tyrała jak wół”. Zrobiła zabawną minę i poprosiła, żebym nikomu o tym nie mówiła. Wyjaśniła, że musi nadgonić jakąś robotę. - Czy wspomniała pani o tym komuś? - Być może mimochodem. - Komu? - Nie wiem. Może Maize albo Ricko w dziale prawnym. Chodzimy ze sobą, ja i Ricko. Mogłam coś wspomnieć o tym, jak ciężko pracuje, co nie wychodzi jej na zdrowie, bo jest przemęczona. Mogłam powiedzieć, że powinna spędzać więcej czasu ze swoim facetem. I uważać na tę piranię, która z nim pracuje. - Kto jest tą piranią?

- Lilah Grove. Quinn - pracuje tam jako asystentka - mówi, że pani Grove nie przepuszcza żadnej okazji, by poflirtować z panem Bysonem. Prosi go, żeby przyszedł do jej gabinetu i przy czymś pomógł, porozmawiał z nią o klientach przy kawie lub podczas przerwy obiadowej. - Sarajane uśmiechnęła się złośliwie. - Upatrzyła go sobie. Faceci czasami dają się nabrać na takie sztuczki. Nawet powiedziałam o tym Natalie. Była moją szefową, no nie? Więc jej powiedziałam, ale tylko się roześmiała. - No dobrze. Wie pani, czy Natalie umawiała się na rozmowę z którymś z właścicieli firmy? Czy zamierzała się z którymś z nich spotkać? - Nie prosiła mnie, żebym ją umówiła. Policjanci zabrali wszystkie moje dokumenty. Nie wiem, co mam robić. - Ja też nie wiem. Na sam koniec Eve zostawiła sobie Carę Greene. Pojawiła się na progu jej gabinetu akurat w chwili, kiedy kobieta łykała jakąś małą, niebieską tabletkę. - Bloker - powiedziała. - Okropnie mnie boli głowa. Straszny dzień. - Wie pani, dlaczego Natalie logowała się do komputera po godzinach pracy? - Nie. - Cara zmarszczyła czoło. - Wszyscy pracujemy do późna, o tej porze roku przygotowujemy się do składania zeznań podatkowych. Ale... Naturalnie wiedziałam, że Natalie pracuje dłużej, że zostaje po godzinach. Przez cztery tygodnie przed piętnastym kwietnia większość z nas niemal tu mieszka. Jednak nie miała zwyczaju wychodzić, a potem wracać do biura. Usiądzie pani? Ja muszę usiąść. Nie czuję się najlepiej. - Opadła na fotel. Odbieranie telefonów zaniepokojonych lub rozgniewanych klientów, którzy dowiedzieli się, że policja jest w posiadaniu ich rozliczeń, nie należy do przyjemności. Staram się pełnić funkcję matki wobec pracowników, którzy przychodzą, by wypłakać się na moim ramieniu w związku ze śmiercią Natalie, uspokajam tych, którzy się boją, że ich też może spotkać coś złego. I próbuję dociec, czy pani ma rację i ta tragedia miała związek z jej pracą, czego nie dostrzegłam w porę. A powinnam zauważyć. - I nic nie przychodzi pani do głowy? - Nic a nic. Przypuszczam, że to jakaś sprawa osobista. Ktoś chciał ich skrzywdzić, bo był zły albo zazdrosny. Nie wiem. - Czy w biurze panuje zawiść? - Z pewnością jest rywalizacja. I z pewnością nie wszyscy się przyjaźnią. Ale szczerze mówiąc nie przychodzi mi na myśl nikt, kto chowałby urazę do Natalie albo naprawdę źle by jej życzył. - Czy zna pani Lilah Grove?

- Femme fatale z działu rachunków indywidualnych. - Cara wykrzywiła usta w pogardliwym uśmieszku. - Tak, i docierały do mnie plotki, że zbytnio się przyjaźni z Bickiem. Natalie się tym nie przejmowała, nigdy też nie słyszałam, żeby Lilah i Natalie się pokłóciły albo żeby doszło między nimi do ostrej wymiany zdań. Może zostawili to sobie na sam koniec, pomyślała Eve, kiedy schodziła, by spotkać się z Peabody. - Masz oświadczenie niejakiej Lilah Grove? - A cóż to takiego, szósty zmysł? - zapytała Peabody. - Miałam ci o niej powiedzieć w pierwszej kolejności. - Królowa seksu w dziale. Przystawiała się do Bysona. Co o niej sądzisz? - Jest wyniosła i bardzo złośliwa. Próżna, ambitna. I wcale tego nie ukrywa. Twierdzi, że Byson się do niej zalecał, ale to był niewinny flirt. Z udawaną pogardą i oburzeniem zareagowała na fakt, że pracownicy jej działu rozsiewają o niej takie plotki. Kilka razy wzruszyła się, wspominając zamordowanych, ale nie na tyle, by rozmazał jej się makijaż, fachowo zrobiony, drogimi kosmetykami. Używa Do Me. - Słucham? - To nazwa perfum. Prawdziwych, a nie jakiejś podróbki albo taniej wody jakiejś tam. Lubię, jak mnie nimi pryskają, kiedy chodzę po ekskluzywnych domach towarowych. - A więc to jesteś ty? - Nie rozumiem. - Jedyną osobą w całym wszechświecie, która lubi być znienacka spryskiwana przez te dziewczyny z aerozolami. Peabody wyprostowała się i dumnie uniosła głowę. - Jest nas więcej. Tworzymy małą, ale słodko pachnącą armię. - Tak, założę się, że Do Me pachną jak słodka łąka skąpana w słońcu. Zanim wrócimy do komendy, utnę sobie pogawędkę z tą Grove. - Drugie drzwi na prawo. - Pójdę do niej sama. A ty sprawdź, co nowego u McNaba. - Tak jest. Wiesz co, Dallas? - Peabody uśmiechnęła się chytrze. - Kiedy pachnę Do Me, robimy to. - Odeszła, pogwizdując. - Sama się o to prosiłaś - mruknęła Eve. Drzwi do gabinetu były otwarte. Eve ujrzała blondynkę o długich, falujących włosach, rozpartą w fotelu wybitym skórą w kolorze karmelowym. Miała na głowie słuchawki i

rozmawiała z kimś, przyglądając się swoim wymanikiurowanym paznokciom. W pokoju stały kwiaty, na chromowanym wieszaku wisiał długi, czerwony płaszcz i biały szalik. Kubek do kawy, stojący na biurku, też był czerwony i miał białą literę L. Kobieta miała na sobie niebieski kostium z koronkową wstawką zamiast bluzki. Spojrzała na Dallas oczami zielonymi jak u kotki. - Chwileczkę. Słucham panią? Eve pokazała jej swoją odznakę i Lilah wzniosła oczy do góry. - Najmocniej przepraszam, ale oddzwonię do ciebie później. Zdobędę dla ciebie tę informację przed drugą. Bezwzględnie. Pa. Zdjęła słuchawki i położyła je na biurku. - Już rozmawiałam z jedną z was. - Teraz porozmawia pani ze mną. Porucznik Dallas. - Przynajmniej ktoś wyższy rangą. Bardzo mi przykro z powodu Bicka i Natalie. To straszny wstrząs dla każdego, kto ich znał. Ale muszę pracować. - Zabawne, ja też. Pani i Bick kręciliście ze sobą na boku? - Cóż, z pewnością jest pani bardziej bezpośrednia od tamtej policjantki, z którą rozmawiałam wcześniej. Biurowy flirt. Zupełnie niewinny. - A poza biurem? Niedbale wzruszyła ramionami. - Nie posunęliśmy się tak daleko. Może gdybyśmy mieli więcej czasu... - Czyli nie zawahałaby się pani odbić go Natalie. Lilah uśmiechnęła się i znowu spojrzała na swoje paznokcie. - Jeszcze nie był żonaty. - O co chodzi, Lilah? Nie może pani mieć własnego faceta? Eve dostrzegła, że trafiła w czuły punkt. - Mogę mieć każdego, kogo tylko zechcę. - Z wyjątkiem Bicka. - Straszna z pani jędza, wie pani o tym? - Jasne. Dlaczego właśnie Bick? - Był zabójczo przystojny, wszystkie się za nim oglądały. Uznałam, że dobrze byłoby go złowić. Tworzylibyśmy świetną parę. - Musiała pani być wściekła, kiedy nie dał się nabrać na pani sztuczki. - Nie chciał się ze mną przespać, ale to jego sprawa i jego strata. Jeśli uważa pani, że z tego powodu zabiłam jego i tę jego donnę, powinna pani

porozmawiać ze swoją partnerką. Mam alibi. I to mocne. Bliźniaki. Obaj po metr dziewięćdziesiąt, sto kilogramów żywej wagi, a głupi jak nogi stołowe. Zaliczyłam ich obu, ale trwało to do trzeciej nad ranem. - Kto był najważniejszym klientem Bicka? - Wendall James, spółka z o.o. - odpowiedziała Lilah bez chwili wahania. - A kto ją przejmie po jego śmierci? Kobieta przechyliła głowę. - Oficjalnie? Jeszcze nie podjęto decyzji. Nieoficjalnie? Postaram się, żebym to była ja. Ale nie muszę uciekać się do zabójstw, żeby zdobywać klientów, moja droga. Wystarczy, że jestem dobra w tym, co robię. - Założę się, że jest pani w tym dobra - powiedziała Eve i wyszła, by dołączyć do Peabody, która czekała na nią na dole. - Moja babcia nazywa takie jak ona twardym orzechem do zgryzienia. - Nie rozumiem tego. - Eve odjechała od krawężnika i skierowała się do komendy. Jeśli orzech jest twardy, to się go wyrzuca. Należy do tych, którzy wiedzą, jak się ustawić. - To tylko znaczy... Mniejsza z tym. Uważasz, że jest w to zamieszana? - Być może. Ale takie jak ona nie muszą zabijać, żeby zdobyć to, czego chcą. Wykorzystałaby swoją inteligencję, ponętne ciało, posunęłaby się do oszustwa, a nawet kradzieży. Mogła kogoś uwieść, by wykonał za nią brudną robotę, ale jaki miałoby to sens? Gdyby pozbyła się Bysona, może daliby jej kilku jego klientów, awansowałaby szybciej. Ale dlaczego miałaby sprzątnąć Copperfield? A to ona była głównym celem. Sprawdziłaś alibi tych, z którymi rozmawiałyśmy? - Tak. Jake Sloan spotyka się z Rochelle DeLay, lat dwadzieścia pięć, panna, pracuje w cateringu w Palace. - To jedna z pracownic Roarke'a? - W pewnym sensie tak. Jej ojciec jest szefem kuchni w Palace. Ona pracuje tam od dwóch lat. Ma czystą kartotekę. Eve skręciła w lewo. - Wpadniemy tam po drodze, osobiście z nią porozmawiamy. Kto następny? - Randall Sloan. Jego alibi to Sasha Zinka, lat czterdzieści osiem, i Lola Warfield, lat czterdzieści dwa, są małżeństwem od dwunastu lat. Bardzo dziane, Zinka odziedziczyła fortunę. Należy do nich Femme. - Co to takiego? - Niezwykle luksusowe kosmetyki. Przedsiębiorstwo założył pradziadek Zinki,

obecnie to jedna z nielicznych niezależnych firm tej wielkości i o takim zasięgu. Są właścicielkami ośrodków odnowy biologicznej, gdzie stosują i sprzedają swoje produkty. Zinka miała kiedyś kilka drobnych zatargów z prawem. Napaść, zniszczenie prywatnej własności. Pobicie policjanta. - Naprawdę? - Nie siedziała w więzieniu. Zapłaciła dużo wysokich grzywien, miała kilka procesów cywilnych. Ale przez ostatnich dziesięć lat ma czystą kartotekę. - Młodzieńcze wyskoki. Łatwo daje się ponieść nerwom. - Ci, którzy zapewniają alibi Krausowi, są jeszcze bogatsi. Madeline Bullock i Winfield Chase, matka i syn. Sam Bullock, drugi mąż Madeline, zmarł w wieku stu dwunastu lat. Byli małżeństwem przez pięć lat. Miała wtedy czterdzieści osiem lat. - Jakie to romantyczne. - Aż mi się ściska serce. Pierwszy mąż był młodszy, liczył sobie zaledwie siedemdziesiąt trzy lata wobec jej dwudziestu dwóch wiosen. - Bogaty? - Nie, ale dobrze zabezpieczony. Pożarł go rekin. - Żartujesz. - Słowo daję. Nurkował wzdłuż Wielkiej Rafy Barierowej. Miał wtedy osiemdziesiąt osiem lat. Niespodziewanie podpłynął rekin i go schrupał. - Spojrzała znacząco na Eve. Skończyć w charakterze przekąski rekina to jedna z pozycji na mojej liście „Jak nie chciałabym zejść z tego świata”. A co ty o tym sądzisz? - Teraz,

kiedy uświadomiłam

sobie, że istnieje

taka ewentualność,

może

wymieniłabym ją na pierwszym miejscu. Czy podejrzewano jakieś nieczyste zagranie? - Nie udało im się przesłuchać rekina, ale uznano, że mężczyzna poniósł śmierć na skutek nieszczęśliwego wypadku. - Dobra. - Firma Bullocka prowadzi różne interesy, ale początkowo skupiała się na farmaceutykach. Fundacja, którą od śmierci męża, czyli od ośmiu lat, kieruje wdowa, to kolos, wydaje corocznie wiele milionów na akcje dobroczynne. Przede wszystkim na opiekę zdrowotną nad dziećmi. Wdowa ma czystą kartotekę, syn jako nieletni dopuścił się kilku przestępstw. Teraz liczy sobie trzydzieści osiem lat, w bazie danych nie ma wzmianki o żonie ani konkubinie. - Mieszkają na stałe w Londynie, prawda?

- Tak. Mają też domy poza Anglią, ale nie w Stanach. Matka i syn są zameldowani pod jednym adresem. On jest wiceprezesem fundacji. - Powinno go być stać na własny dom. - No i na koniec Myers. Był z Karlem i Elise Helbringer z Niemiec, małżeństwem z trzydziestopięcioletnim stażem, z trójką dzieci. Karl razem z Elise zaczął prowadzić interesy, kiedy mieli po dwadzieścia kilka lat. Robili buty, później rozszerzyli asortyment na torebki i inne wyroby ze skóry. Wkrótce potem zaczęli się spotykać i niebawem wzięli ślub. Mają mocną pozycję w świecie mody, stworzyli ładne, małe niemieckie imperium. Więc jako producenci butów nie tyle pławią się w pieniądzach, ile po nich chodzą. - W botkach. - Utworzona przez nich fundacja i ich oryginalne helbringery nadal najlepiej się sprzedają. Ty też masz je teraz na nogach. - Ich buty? - Buty Helbringera. Wyróżniają się prostotą. Tak czy owak, i oni, i ich dzieci mają czyste kartoteki. - Sprawdzimy to jeszcze w komendzie. Eve zatrzymała się przed okazałym wejściem frontowym do Palace. Natychmiast podbiegł do nich szwajcar. Eve dostrzegła w jego oczach rozczarowanie, kiedy ją rozpoznał, gdy wysiadła z auta. - Dzień dobry, pani porucznik. Czy mam zaparkować wóz? - A jak myślisz? - Myślę, że chce pani, żeby pozostał tu, gdzie jest. - I masz rację. - Wbiegła po stopniach i znalazła się wśród błyszczących marmurów, wyszukanych ogromnych kwiatów, fontann, w których pluskała woda. Przeszła pod kryształowymi żyrandolami do recepcji. Kiedy zobaczyła, że jeden z recepcjonistów w eleganckim, służbowym uniformie też ją rozpoznał, doszła do wniosku, że Roarke zwołał zebranie całego personelu, na którym pokazał jej zdjęcie. Ale i tak wyciągnęła odznakę. - Muszę porozmawiać z Rochelle DeLay. - Tak jest, pani porucznik. Natychmiast się z nią skontaktuję. Proszę usiąść. Eve zastanowiła się chwilkę. Potem uznała, że skoro wszyscy są tacy uczynni, czemu ma nie skorzystać. - Jasne.

Usiadła na jednym z obitych aksamitem krzeseł o wysokim oparciu, rozstawionych wśród gąszczu kwiatów. - Jeśli moja babcia, ta od „twardego orzecha do zgryzienia”, kiedykolwiek tu przyjedzie, zabiorę ją na podwieczorek do Palace. - Peabody, siadając, wciągnęła głęboko w płuca wonne powietrze. - Myślę, że jej się tu spodoba. Ale skoro i tak czekamy, może to odpowiednia chwila, żeby porozmawiać o przyjęciu na cześć Mavis. - Nie zgadzam się. - Daj spokój, Dallas. Jest coraz mniej czasu. Tak czy inaczej, mam pomysł na motyw przewodni. Ponieważ chodzi o Mavis, a jeszcze przypomniawszy sobie ten fotel, który dla niej kupiłaś, uznałam, że dobra byłaby tęcza. Wczoraj wieczorem, w drodze do domu wpadłam do sklepu sprzedającego dekoracje na przyjęcia i kupiłam masę fajnych rzeczy. - Świetnie. - Ale zostały jeszcze kwiaty. Chciałam je zamówić w kwiaciarni, którą znam. Tylko że... nie stać mnie na taki wydatek. Chociaż Eve próbowała nie zwracać uwagi na to, co mówi Delia, to ostatnie do niej dotarło. - Jezu, Peabody, nie musisz za nic płacić. Nawet nie przyszło mi to do głowy! - Chciałam pomóc i w ogóle, ale... - Ale nie finansowo. - Eve postanowiła załatwić tę sprawę od razu. - Posłuchaj, masz rację. Powinno być dużo kwiatów i wszystkiego. Im więcej, tym Mavis będzie bardziej wniebowzięta. Jeśli zechcesz się tym zająć, ja za wszystko zapłacę. - Dobrze. Świetnie. Nigdy nie zapytałam, ile pieniędzy na to przeznaczasz. Eve tylko westchnęła. - Przypuszczam, że budżet jest praktycznie rzecz biorąc nieograniczony. - Jejku! To będzie absolutna bomba. Chciałam powiedzieć, nadzwyczajna impreza. - Przestań się teraz zachowywać jak mała dziewczynka - zgasiła ją Eve, wstając. Bądź policjantką. Zobaczyły ładną, młodą dziewczynę, która szła w ich stronę. Była smukła jak trzcina, miała na sobie obcisły kostium niemal w stylu militarnym. Zielony kolor pasował do jej cery koloru kawy z mlekiem i brązowych włosów, upiętych w gładki kok. Przywitała je grzecznie, ale jej czekoladowe oczy pozostały poważne. - Porucznik Dallas i...

- Detektyw Peabody - przedstawiła się Delia. - Jestem Rochelle DeLay. Z pewnością są tu panie w związku z Natalie. Czy możemy porozmawiać tutaj? Mój gabinet jest malutki, a do tego w tej chwili pełen rzeczy na przyjęcie. - Możemy porozmawiać tutaj. - Przed chwilą rozłączyłam się z Jakiem. Wolałabym, żeby poszedł do domu. Chyba nie jest jeszcze gotów, aby siedzieć w pracy, oglądać ich wszystkich, być tam, gdzie niemal codziennie spotykał Natalie i z nią rozmawiał. - Przyjaźniłyście się. - Tak. Zaprzyjaźniłyśmy się, kiedy zaczęłam się spotykać z Jakiem. Ale Nat i Jake? Na chwilę odwróciła wzrok, jak to robią ludzie, kiedy tracą opanowanie. - Byli niemal jak brat z siostrą. - Nie przeszkadzało pani, że facet, z którym się pani spotyka, jest tak blisko związany z inną kobietą? - Mogłoby tak być, gdyby ich znajomość miała charakter romantyczny albo gdyby w grę wchodziła inna kobieta, nie Nat. Ale ona nie widziała świata poza Bickiem. Bardzo ją lubiłam. We czwórkę świetnie się bawiliśmy. Od razu się polubiłyśmy. Nie wiem, jak pomóc Jake'owi. - Pani DeLay - odezwała się Peabody. - Czasami kobiety opowiadają swoim przyjaciółkom o sprawach, o których nie mówią mężczyznom, bez względu na to, jak blisko są z nimi związane. Czy Natalie zwierzała się pani z jakichś problemów? - Nic takiego sobie nie przypominam. Ale... Mieliśmy razem zjeść obiad na dzień przedtem, nim... Poprzedniego dnia. Zadzwoniła i powiedziała, że nie czuje się najlepiej, nie przyjdzie do pracy, zostanie w domu i nadrobi zaległości. Byłam zajęta. Byłam zajęta powtórzyła Rochelle łamiącym się głosem - więc nawet pomyślałam, że jest mi to na rękę. Ale kiedy teraz o tym myślę, wydaje mi się, że jej głos trochę drżał, może ze zdenerwowania. Wtedy nie zwróciłam na to większej uwagi. Mogłam do niej pojechać, przywieźć jej coś do jedzenia. Właśnie tym się zajmuję. Ale nie zrobiłam tego, bo miałam huk pracy. Jeżeli coś było nie tak, może by mi wtedy powiedziała. Nie mogę przestać o tym myśleć. - Takimi rozważaniami można się zadręczyć na śmierć - odpowiedziała jej Eve. - Musi pani z tym skończyć. Proszę mi powiedzieć, gdzie pani była tej nocy, kiedy zginęli Nat i Bick. - Zjedliśmy kolację u dziadków Jake'a. Potem graliśmy w brydża. A właściwie oni

grali - poprawiła się, uśmiechając się lekko. - Uczą mnie, ale jestem beznadziejna. Wyszliśmy po północy i pojechaliśmy do Jake'a. Mieszkamy razem. Nieoficjalnie. Można powiedzieć, że oswajamy się z tym. Byłam w East Ballroom. - Słucham? - Następnego ranka byłam w East Ballroom, pomagałam w przygotowaniu sali do obiadu. Przyszedł Jake. Szukał mnie. Płakał. Jeszcze nigdy nie widziałam go płaczącego. Powiedział mi o wszystkim. Usiedliśmy na podłodze w sali balowej i płakaliśmy oboje.

ROZDZIAŁ 7 Eve spojrzała na pudła na stole w sali konferencyjnej i poczuła, że zaczyna ją boleć głowa. - Dobra, zabieramy się do roboty. Musimy przejrzeć zawartość wszystkich dyskietek, przeczytać wydruki, notatki, terminarze, wszystko, co zostało zapisane w ciągu ostatnich dwóch tygodni. Z oświadczeń świadków wynika, że jakieś dwa tygodnie czy dziesięć dni temu zauważyli zmianę w zachowaniu Copperfield. Niespełna dwa tygodnie temu Copperfield skontaktowała się z Bysonem i oświadczyła, że musi mu coś pokazać. - Poznamy nazwiska, rozszyfrujemy notatki - powiedziała Peabody. - Ale co z kontami? Przydałby nam się jakiś spec od rachunkowości. - Prawdopodobnie tak. - Eve przyznała jej rację. - Ale na razie możemy liczyć tylko na siebie. Będziemy szukały plików lub kont, do których często zaglądała w ciągu ostatnich dwóch tygodni. Takich, które skopiowała na komputer domowy albo przesłała Bysonowi. - Z markotną miną spojrzała na autokucharza w sali konferencyjnej, wiedząc, że nie zamówi tutaj swojej ulubionej kawy. - A także wszelkich wzmianek o spotkaniach lub próbach umówienia się z przełożonymi - ciągnęła. - I spotkań z przedstawicielami klientów. - Trochę to potrwa - zauważyła Peabody. - Może powinnam zamówić kanapki. - Jak chcesz. Asystentka powiedziała, że Copperfield ostatnio parę razy logowała się do komputera po godzinach pracy. Musimy ustalić, jakie pliki wtedy otwierała. Odwróciła się, kiedy otwierały się drzwi. - Masz coś? - zapytał Baxter. - Wygląda na to, że wpadła na trop jakiegoś przekrętu w pracy i sama próbowała ustalić, co to takiego. Potem podzieliła się swoimi spostrzeżeniami z narzeczonym. Musimy się przez to przekopać. - Potrzebna jeszcze jedna łopata? Eve wsadziła ręce do kieszeni. - Czym się teraz zajmujesz? - Mam do odbębnienia trochę pracy papierkowej i kilka telefonów. Nic takiego, czemu nie podołałby młody - dodał, mając na myśli praktykanta, Truehearta. - Powie mi, jeśli będę mu potrzebny. Mam też trochę nadgodzin do odebrania. Mogę w tym czasie zająć się tym. - Jeśli chcesz się włączyć, to tylko w czasie pracy. - Nie ma sprawy. Kiedy jej komunikator zapiszczał, spojrzała na wyświetlacz.

- Peabody, powiedz Baxterowi, czego szukamy. Dzwonią od Whitneya. Muszę mu złożyć raport. Zastała komendanta za biurkiem. Zauważyła, że wyglądał na zmęczonego, może lepszym określeniem byłoby „uginającego się pod brzemieniem odpowiedzialności”. Na swoich barkach dźwigał niemało. Jego szeroką twarz koloru kawy otaczały krótko ostrzyżone, ciemne włosy, przyprószone siwizną. Przyglądał się jej w milczeniu, kiedy referowała mu ze szczegółami przebieg śledztwa. - Akta, które skonfiskowaliście, są zabezpieczone? - Tak, panie komendancie. Peabody i Baxter przystępują do pracy przy nich. Kapitan Feeney nadzoruje McNaba, który zajął się urządzeniami elektronicznymi. - Są jakieś inne motywy? - Słucham? - Może to sprawa osobista? Może zazdrosny były partner? - Nie wykluczam takiej możliwości, panie komendancie, ale nic na to nie wskazuje. Natomiast wszystko przemawia za tym, że te dwa zabójstwa są efektem czegoś, co zamordowana odkryła w swoim miejscu pracy. Skinął głową. - Rozumiesz, jak poufne są dokumenty, które znajdują się obecnie w posiadaniu wydziału? - Tak, panie komendancie. Utkwił w niej spojrzenie. - Czy wzięłaś pod uwagę, jakie znaczenie ma to, że uzyskałaś dostęp do tych informacji? - Nie rozumiem, panie komendancie. - Jesteś żoną bogatego biznesmena, działającego w wielu gałęziach przemysłu i różnych sektorach finansów. Z całą pewnością konkuruje lub nawet pozostaje w konflikcie z niektórymi firmami czy osobami, których dane są teraz w twoim posiadaniu. Eve poczuła, jak robi jej się gorąco. - Jestem w posiadaniu ewentualnych dowodów. - Nie bądź naiwna, Dallas. - Nigdy nie byłam naiwna. Kieruję śledztwem w sprawie dwóch morderstw, szukam dowodów, motywu i sprawcy. Nie interesują mnie poufne informacje o firmach, konkurujących z firmami mojego męża. - Istnieje obawa, że gdyby takie informacje dostały się w jego ręce, mógłby je

wykorzystać przeciwko swojej konkurencji. Tego już było za wiele. - Roarke nie potrzebuje mojej pomocy, by walczyć z konkurencyjnymi firmami. I nie przeszedłby po dwóch trupach, by zarobić kilka dodatkowych dolarów. Z całym szacunkiem, panie komendancie... - powiedziała, chociaż ton jej głosu niemal świadczył o czymś wręcz przeciwnym - ... posądzanie go o coś takiego uwłacza zarówno mnie, jak i niemu. - Tu nie chodzi o kilka dodatkowych dolarów, ale o miliony. Może więcej niż o miliony. I owszem, to uwłaczające. Ale zrozumiałe. Jeśli informacje, do których mamy teraz dostęp, zostaną wykorzystane w celach niezwiązanych ze śledztwem, odpowiedzialność za to poniesiesz ty i cały wydział. - Zawsze właściwie pojmowałam swoje obowiązki wobec ofiar przestępstw, mieszkańców Nowego Jorku i pracowników mojego wydziału. - Teraz nie tylko było jej gorąco. Płonęła, jakby w jej żyłach płynęła rozżarzona lawa. - Jeśli ma pan jakiekolwiek zastrzeżenia co do mojego rozumienia tych obowiązków albo zdolności ich wypełniania, nie tylko powinien mnie pan odsunąć od śledztwa, ale również odebrać mi odznakę. - Chcesz się wściekać, to się wściekaj. A teraz, pani porucznik, proszę wrócić do pracy. Odwróciła się na pięcie, starając się pohamować wściekłość. Nie do końca jej się to udało. Gwałtownie otworzyła drzwi, ale zanim wyszła, spojrzała na szefa. - Nie jestem sługusem Roarke'a - warknęła i zamknęła za sobą drzwi. Zabrała cały swój gniew na dół, do wydziału zabójstw i sali konferencyjnej. Peabody wystarczył jeden rzut oka na twarz Dallas, by powstrzymać się od rzucenia dowcipnej uwagi, jaką sobie przygotowała. - Pani porucznik - zameldowała - Baxter zajmie się tym, co należało do Bysona. Do tej pory nie znaleźliśmy niczego, co mu przekazała Copperfield. - Będziemy dalej szukać. - McNab z wydziału przestępstw elektronicznych poinformował, że z biurowego komputera Copperfield usunięto pliki. - Odkąd to McNab zdaje raporty tobie? Czy w ciągu ostatnich dwudziestu minut wydano jakieś nowe rozkazy w tym względzie? Znając ten ton Eve, Peabody starała się mówić jak najspokojniej. - Pani porucznik, McNab był przekonany, że jesteśmy razem tutaj albo gdzieś w terenie. Ponieważ, jak mi wiadomo, była pani u pana komendanta, wysłuchałam jego raportu i teraz go przekazuję.

- Będę w wydziale przestępstw elektronicznych. Za jej plecami Baxter i Peabody wznieśli oczy do góry. I na szczęście wystarczająco szybko znów skupili się na pracy, tak że Eve niczego nie spostrzegła, kiedy gwałtownie się odwróciła. - Nikomu nie wolno wejść do tej sali ani zbliżyć się do dokumentów bez mojej zgody. Jasne? - Tak jest, pani porucznik! Kiedy trzasnęły drzwi, Peabody odetchnęła głęboko. - Whitney musiał nieźle jej dowalić. Eve wpadła jak burza do wydziału przestępstw elektronicznych i pomaszerowała do laboratorium komputerowego, by odszukać McNaba. Siedział zgarbiony nad komputerem Natalie Copperfield. W tym samym pomieszczeniu pracowało kilku innych policjantów przy innych komputerach. - Masz korzystać z osobnego boksu, kiedy się zajmujesz tą sprawą. - Co? - Ściągnął słuchawki. - Wszystko, co dotyczy tego śledztwa, jest poufne. Masz siedzieć w osobnym boksie, składać ustne raporty. Obowiązuje zasada informowania tylko tych, których trzeba, i ujawniania tylko tego, co niezbędne. - Dobra. - Cofnął się trochę, jakby czując bijące od niej ciepło bał się, że go poparzy. Stwierdziłem kilka przypadków usunięcia plików. Były... - Osobny boks - wycedziła Dallas. - Natychmiast. - Tak jest, pani porucznik. Zajmie mi kilka minut przeniesienie się tam. - Więc na co czekasz? - Odwróciła się i wparowała do gabinetu Feeneya. Siedział za biurkiem, waląc w klawiaturę i nucąc sobie coś. Co chwila mamrotał pod nosem: „Prawie cię dopadłem, ty mały skurwielu”. - Twoi podwładni mają trudności z rozumieniem otrzymanych rozkazów czy z trzymaniem się drogi służbowej? - spytała. Zaklął i uniósł wzrok. Zobaczył to samo, co Peabody. Oparł się w fotelu i wskazał drzwi. - Może zechciałabyś je zamknąć? Eve zatrzasnęła je z hukiem. - Kiedy ja kieruję śledztwem, ludzie przydzieleni do tej sprawy, zarówno z wydziału przestępstw elektronicznych, jak i wydziału zabójstw, składają raporty mnie. - Chcesz się poskarżyć na jednego z moich chłopaków? - Feeney wszystkich swoich pracowników nazywał chłopakami, bez względu na ich płeć.

Już chciała to z siebie wyrzucić, kiedy się opamiętała. Co ona robi? Zamierza być skarżypytą tylko dlatego, że ktoś ją wkurzył? - To bardzo delikatna sprawa - zaczęła. - Wiem o tym. Moi chłopcy złożyli mi raport, zalogowałem sprzęt zgodnie z twoim życzeniem. Co jeszcze? - Chodzi o wielkie pieniądze. Pomyślałbyś, że Roarke, nie bacząc na dwa trupy, wykorzystałby te poufne dane, żeby zniszczyć konkurencję? Pomyślałbyś, że wykorzystałby prowadzone przeze mnie śledztwo lub jakiekolwiek informacje, którymi mógłbym się z nim podzielić, dla własnej korzyści? - O czym ty, do jasnej cholery, mówisz? McNab zrobił jakąś głupią uwagę? - Nie. Whitney oświadczył mi to bez ogródek. Feeney zacisnął usta, a po chwili głośno wypuścił powietrze z płuc. Przeciągnął palcami po kręconych, rudo siwych włosach. - Zostało mi trochę tej kawy, którą mi dałaś na Gwiazdkę. Chcesz się napić? - Nie. Nie - powtórzyła Eve i podeszła do okna. - Do jasnej cholery, Feeney. Jeśli szef chce mi dać po łapach za coś, co zrobiłam lub czego nie zrobiłam w pracy, albo za to, co zrobił bądź czego nie zrobił jeden z moich ludzi, w porządku. Ale insynuowanie, że Roarke mnie wykorzysta, a ja na to pozwolę, to już przesada. - Poczęstuj się orzeszkiem. Eve tylko pokręciła głową. Feeney zanurzył dłoń w miseczce z kandyzowanymi orzechami stojącej na jego biurku. - Chcesz wiedzieć, co o tym myślę? - Chyba tak. Wparowałam tu, oderwałam cię od pracy, to chyba powinnam wysłuchać, jakie jest twoje zdanie. - W takim razie posłuchaj. Przypuszczam, że wielu z tych ważniaków i prawników, którzy tak ich kochają, biega teraz jak kot z pęcherzem i jazgocze wniebogłosy. Skarżą się burmistrzowi, szefowi. Oczywiście burmistrz i szef mówią o tym Whitneyowi. Musiał postąpić zgodnie z regulaminem i cię ostrzec. Chcesz wiedzieć, co prywatnie o tym sądzi? - Chyba tak. - Znam go nie od dziś. Gdyby naprawdę miał jakieś wątpliwości w tym względzie, odebrałby ci sprawę. Koniec, kropka. Gdyby tak zrobił, nikt nie mógłby się do niego przyczepić. Ale on zamiast tego ostrzegł cię i nadstawił własny tyłek.

- Być może. - Dallas? - Zaczekał, aż się odwróciła. - Masz jakieś wątpliwości co do Roarke'a w związku z tym śledztwem? - Nie. Skądże znowu. - Uważasz, że mam je ja albo ktokolwiek z ludzi pracujących nad tą sprawą? Niewidzialne obręcze, które zdawały się ją ściskać, stały się trochę luźniejsze. - Nie. Ale muszę o tym powiedzieć Roarke'owi. Nawet jeśli nie podzielę się z nim najdrobniejszą informacją, muszę mu o tym powiedzieć. Jeżeli sądzisz, że ja byłam wkurzona, kiedy tu przyszłam, to zapewniam cię, że to słoneczny dzień na plaży. Przesunął miseczkę z orzechami w stronę Dallas i przez chwilę na jego twarzy pojawiło się rozbawienie. - Małżeństwo przypomina chodzenie po polu minowym. - Pieprzony świat. - Ale trochę się odprężyła. Na tyle, by przysiąść na skraju biurka i wziąć kilka orzechów. - Przepraszam. - Nie ma sprawy. Przecież dobrze się znamy. - Nie wiem, czy jesteś teraz zawalony pracą, ale jeśli masz jakieś luzy, chętnie cię wykorzystam przy tym śledztwie. - Chyba udałoby mi się wygospodarować trochę czasu na tę sprawę. Lubię harować jak wół. - Dzięki. Za wszystko. Eve, uspokoiwszy się, wróciła do sali konferencyjnej, gdzie Peabody i Baxter pilnie przeglądali dokumenty; przed nimi na tacy piętrzył się stos kanapek. Kiedy Dallas weszła, Baxter nie oderwał wzroku od monitora, ale Delia zaryzykowała i spojrzała na Eve. Najwyraźniej ośmielona tym, co zobaczyła, skinęła głową w stronę kanapek. - Pomyślałam, że kilka kanapek pomoże nam przez to przebrnąć. - Świetnie. - Wprawdzie minął jej już gniew, ale nie miała apetytu. Wzięła stos dyskietek i komputer. Po chwili obok niej pojawił się parujący kubek kawy. - Pomyślałam sobie, że chętnie napijesz się swojej ulubionej kawy, kiedy będziesz się w to wgryzać. - Dzięki. Domyślam się, że uznałaś, że zechcę się nią podzielić, więc wsypałaś ją do tego autokucharza. - Czyżby było to błędne założenie? - Peabody uśmiechnęła się ujmująco. - Domyślam się, że już ją żłopiesz. - Baxter ją żłopie. Ja pociągam małe łyczki. Eve wzięła głęboki oddech.

- Słuchajcie. Komendant nie tylko chce, żeby go informować na bieżąco. Ma obawy a raczej jakieś dupki mają obawy - że Roarke mógłby spróbować wyciągnąć ode mnie niektóre zawarte tu informacje. Żeby je potem wykorzystać przeciwko konkurencji. - Nic dziwnego, że byłaś gotowa kopnąć pierwszego, kto ci się napatoczy - zauważyła Peabody. - Cóż... - Baxter urwał, by podrapać się w policzek. - Przypuszczam, że Whitney powiedział to, co musiał, nawet jeśli wiedział, że to piramidalna bzdura. Bycie szefem to okropna rzecz. Eve całkiem przeszła złość. - Racja. Zacznijmy się przekopywać przez to cholerne bagno i wygrzebmy z niego trochę złota. Przekopywali się przez wiele godzin. Pliki Natalie Copperfield były sporządzone starannie, ale niczego się z nich nie dowiedzieli. - McNab powiedział, że usunięto coś z jej komputera. - Eve usiadła prosto. - Znalazł coś, co można uznać za przerwy w pracy lub usunięcie plików. Małe luki, że się tak wyrażę. A mamy do czynienia z pracowitą pszczółką. - Czuję się przy niej jak obibok - powiedziała Peabody, lecz zaraz się poprawiła. - A przecież nim nie jestem. Jestem policjantką, pełną oddania funkcjonariuszką nowojorskich sił porządkowych, szkoloną przez najlepszych pracowników wydziału. - Lizuska - powiedział Baxter, uśmiechając się szeroko. - Mam trzy złote gwiazdy za podlizywanie się. - To wszystko jest naprawdę fascynujące - oświadczyła cierpko Eve. - Ale chodzi mi o to, że Copperfield skrupulatnie zapisywała, czym się zajmowała, rozliczała się z każdej minuty. A widzę tu luki. I to od pięciu, sześciu miesięcy. - Ja też trochę ich mam - przyznała Peabody. - Może to w związku z przygotowaniami do ślubu? Zdarzało jej się czasem załatwiać prywatne sprawy w godzinach pracy. Zdarza się to nawet najlepszym z nas. - Może. A może to nowy klient, którego w tym czasie jej przekazano? Te luki stają się coraz dłuższe na dziesięć dni przed jej śmiercią. Mniej więcej w tym czasie, kiedy według nas znalazła coś podejrzanego. - Jeśli zabójca w ogóle usunął pliki dotyczące tego klienta - zaczął Baxter - to znaczy, że miał dostęp do jej komputera i do jej danych. Nie wydaje mi się, żeby klient miał takie możliwości. - Mógł się włamać do jej komputera na odległość albo zapłacić komuś, kto się na tym

zna, by go wyręczył - odparła Eve. - Mógł to też być ktoś z firmy. Jedno nie wyklucza drugiego. To, że jej pliki są niekompletne, świadczy, że znajdowało się w nich coś, co nie odpowiadało zabójcy i nie chciał, żeby to tam było. - Szefowa ofiary zna wszystkich jej klientów - wtrąciła Peabody. - Tak. Zamierzam odbyć z nią jeszcze jedną rozmowę, nim zabiorę to do domu. Peabody, zabezpiecz wszystkie te pliki. Baxter, jeśli masz ochotę, możesz się umówić na rozmowę z siostrą ofiary. Wypytaj ją, czy Natalie wspomniała, że w ciągu ostatnich sześciu miesięcy dostała jakiegoś nowego klienta. Powinna to być ważna szycha. - Dobrze. - Sprawdź, co robi Trueheart. Jeśli będziesz potrzebował więcej czasu, zgłoś to mnie. - Dzięki. - Peabody, jeśli McNab coś znajdzie, niech mnie o tym informuje. Gdziekolwiek jestem i bez względu na porę dnia. Będę w terenie. Natężenie ruchu samochodowego przypomniało Eve, która godzina. Biuro księgowe będzie już zamknięte. Odszukała w notesie domowy adres Cary Greene i spróbowała się z nią połączyć. Kiedy skierowano ją na skrzynkę pocztową, zostawiła wiadomość, żeby Greene jak najszybciej się z nią skontaktowała. Na wypadek, gdyby tamta została dłużej w pracy, Eve zadzwoniła też na jej służbowe telełącze i zostawiła tę samą wiadomość. Uznała, że nie ma sensu jechać do mieszkania kobiety i pocałować klamkę. Zaczeka, aż Greene oddzwoni, albo dopadnie ją rano. Teraz musiała się zastanowić, jak najlepiej rozegrać całą sprawę z Roarkiem. Przemilczenie wszystkiego nie wchodziło w grę. Nawet gdyby się na to zdecydowała, wyczułby coś natychmiast. Był spostrzegawczy jak pieprzony sokół. A uchylanie się od odpowiedzi zakończyłoby się tym, że Eve zaczęłaby kłamać. Dopiero wtedy znalazłaby się w opałach. Nie zamierzała się na to narażać. Uznała, że najlepiej wszystko mu powiedzieć bez owijania w bawełnę. Niech się wpieni, niech się wkurzy, niech mu puszczą nerwy. Miał do tego prawo. Był tylko jeden kłopot: wpieni się, wkurzy i wyładuje na niej. Więc stanie na wysokości zadania, będzie dobrą żoną i zbierze cięgi. Potem będzie musiał ją przepraszać, może nawet się ukorzyć. Czy będzie bardzo źle? Była w miarę spokojna, kiedy przejechała przez bramę i dotarła do domu.

Rozważając różne warianty, wbiegła po schodach, by znów znaleźć się w ciepłym pomieszczeniu. Całe zadowolenie, jakie dawało przyjemne światło i lekko korzenny zapach powietrza, w jednej chwili zniknęło, gdy Eve ujrzała wyłaniającą się postać, ubraną na czarno. Summerset. - Nie wiedziałem, że wzięła sobie pani wolne - powiedział, kiedy kot pobiegł prosto jak strzała do Eve. - Co ty pleciesz? - Ponieważ wróciła pani do domu niezakrwawiona, w nieporwanym ubraniu, wnoszę, że spędziła pani dzień na przyjemnościach. - Ten dzień jeszcze się nie skończył. - Rzuciła płaszcz na słupek balustrady schodów. Mogę go zakończyć, ścigając twój kościsty tyłek, ale wtedy to ty będziesz zakrwawiony i w podartym ubraniu. Wzięła na ręce spasionego kota i weszła z nim po schodach. Mruczał jak odrzutowy helikopter, kiedy drapała go za uszami. Weszła do sypialni, rzuciła go na kanapę i sprawdziła na domowym skanerze, gdzie jest Roarke. - Gdzie jest Roarke? Jeszcze nie wrócił do domu. Zyskała trochę czasu, pomyślała. Rozebrała się, żeby włożyć domowe ciuchy. Najlepszym sposobem na rozjaśnienie umysłu i wprowadzenie się w odpowiedni nastrój, pomyślała, będzie seria ćwiczeń w sali gimnastycznej. Żeby uniknąć Summerseta, zjechała na dół windą, a potem zaprogramowała na trenażerze wspinaczkę pod górę. Ćwiczyła przez bitych dwadzieścia minut, a kiedy ją rozbolały mięśnie, przełączyła urządzenie na sprint po płaskim terenie. Wykonywała serię ćwiczeń na klatkę piersiową na atlasie, kiedy wszedł Roarke. - Długi dzień? - zapytała, sapiąc. - Trochę. - Nachylił się i pocałował ją w usta. - Dopiero zaczęłaś czy już kończysz? - Kończę. Ale zostało mi jeszcze dość sił, żeby odbyć z tobą sparring, jeśli masz ochotę. - Ćwiczyłem dziś rano. Wolę dużą lampkę wina i coś dobrego do jedzenia. Przyjrzała mu się uważniej. - Czyli jednak był to długi dzień. Jakieś problemy? - Głównie drobne uciążliwości, prawie ze wszystkimi się uporałem. Chociaż właściwie chętnie sobie popływam, zanim napiję się wina. Jeśli będę miał z kim.

- Jasne. - Wzięła ręcznik i wytarła sobie twarz. Zrobić to teraz czy odłożyć na później, kiedy trochę się odpręży? Trudna decyzja, pomyślała, ale uznała, że lepiej nie czekać, aż się odpręży, żeby potem zadać mu cios prosto w brzuch. - Jest pewna sprawa. - Żeby nieco zyskać na czasie, podeszła do minilodówki i wyjęła z niej butelkę wody. - Wiąże się z tym podwójnym morderstwem. A konkretnie - z biurem rachunkowym. - Dostałaś nakaz? - Tak. I właśnie o to chodzi. - A konkretnie? Zebrała się w sobie jak przed skokiem do bardzo zimnej wody. - Niektórzy się denerwują w związku z tym, że zawartość plików, które obecnie są w posiadaniu nowojorskiej policji, jest poufna. A głównym powodem ich niepokoju jestem ja, ponieważ jestem twoją żoną. - Niektórzy mają wątpliwości, czy potrafisz się obchodzić z poufnymi informacjami? Ton jego głosu był sympatyczny, a nawet przyjazny. To obudziło w niej czujność. - Niektórzy nie są pewni twojej etyki zawodowej w sytuacji, gdy masz w swoim zasięgu poufne informacje o finansach aktualnych lub przyszłych konkurentów. Chcę, żebyś wiedział, że... - Przypuszczają - wszedł jej w zdanie - że wykorzystam swoją żonę, prowadzącą śledztwo w sprawie zamordowania dwóch osób, aby nie tylko poznać stan finansów konkurencji, aktualnej lub przyszłej, ale później wykorzystać tę wiedzę i coś na tym zyskać? Czy dobrze rozumiem? - W zasadzie tak. Słuchaj, Roarke... - Jeszcze nie skończyłem - powiedział szybko. - Czy nikomu z nich nie przyszło do głowy, że nie muszę wykorzystywać swojej żony ani prowadzonego przez nią śledztwa, by rozgromić konkurentów, gdybym tego chciał? I że jakoś udawało mi się samodzielnie odnosić sukcesy i pokonywać konkurencję, zanim poznałem policjantkę, kierującą obecnym dochodzeniem? Nienawidziła, kiedy mówił „moja żona” tym tonem. Jakby była jedną z jego zabawek. Poczuła, jak wzbiera w niej złość i było jej bardzo trudno ją pohamować. - Nie wiem, co im przyszło do głowy, a co nie, ale... - Do jasnej cholery, Eve, uważasz, że wykorzystałbym cię dla jakichś marnych pieniędzy? - Ani przez chwilę tak nie pomyślałam. Spójrz na mnie. Ani przez chwilę.

- Deptać po zakrwawionych trupach, narazić na szwank twoją opinię i swoją, by zyskać nad kimś przewagę? - Właśnie powiedziałam, że nie... - Słyszałem, co powiedziałaś - warknął i spojrzał na nią groźnie. - Ale widzę, że niektórzy ludzie myślą w kategoriach „kto kiedyś był złodziejem”. Współpracowałem wiele razy z nowojorską policją, nie żałując czasu, narażając własne bezpieczeństwo, a teraz oni kwestionują moją postawę moralną? Do diabła z nimi. Jeśli po tym wszystkim, co dla nich zrobiłaś, nie potrafią i nie chcą zaufać tobie ani mnie, pieprzyć ich. Chcę, żebyś zrezygnowała z tej sprawy. - Chcesz, żebym... Chwileczkę! - Chcę, żebyś zrezygnowała - powtórzył. - Nie chcę, żeby nawet jeden bajt tych cholernie poufnych danych znalazł się w moim domu ani w głowie mojej żony, ani gdziekolwiek, gdzie mógłbym mieć do nich dostęp. Do jasnej cholery, nie pozwolę, żeby mnie oskarżyli, że wykorzystałem jakąkolwiek informację, by utrącić jakiegoś mojego konkurenta. Nie pozwolę na to. - Dobrze już, uspokój się. - Musiała wziąć głęboki wdech, a potem jeszcze jeden, nim przestało jej się kręcić w głowie. - Nie możesz ode mnie wymagać, bym przekazała to śledztwo komuś innemu. - Dokładnie tego się domagam. A jeśli dobrze pamiętam, niewiele miałem próśb, dotyczących twojej pracy. Nie jesteś jedyną policjantką, która zna się na prowadzeniu dochodzeń. Zrezygnuj z tego śledztwa - zażądał. - I to natychmiast. Nie pozwolę się tak obrażać. I okazałbym się skończonym gnojkiem, gdybym pozwolił, żeby moja żona musiała mnie informować o tym, że ktoś mnie znieważył, bo jej przełożeni nie mają dość odwagi, by mi to powiedzieć prosto w oczy. Patrzyła oniemiała, jak Roarke się odwraca na pięcie i wychodzi.

ROZDZIAŁ 8 Kiedy wszedł do swojego gabinetu i zamknął za sobą drzwi, wściekłość mało go nie zadławiła. Wiedział, że gdyby nie wybiegł z sali gimnastycznej, wyładowałby swoją złość na Eve. Jej cholerna praca, pomyślał. Cholerni gliniarze. Dlaczego w ogóle łudził się nadzieją, że mu uwierzą i go zaakceptują? Nie był niewiniątkiem i nigdy tak nie utrzymywał. Czy kradł? Często. Czy oszukiwał? Jasne, że tak. Czy wykorzystywał spryt, uciekał się do różnych sztuczek i chwytał wszystko, co tylko znalazło się pod ręką, by torując sobie drogę, pięściami i pazurami, wyrwać się z tamtego ciemnego zaułka i znaleźć tu, gdzie jest teraz? Do jasnej cholery, pewnie, że tak, i gdyby musiał, zrobiłby to ponownie, nie czując żadnych wyrzutów sumienia i nie mając skrupułów. Nie prosił, żeby go uważano za świętego bez skazy. Był dublińskim ulicznikiem, opanował pewne umiejętności, był ambitny, wykorzystał jedno, by zrealizować drugie. Czemu miałby tego nie zrobić? Był synem człowieka, który mordował z zimną krwią, a on sam też miał na sumieniu różne grzeszki. Ale stał się kimś bez porównania lepszym. A przynajmniej kimś innym. I kiedy zakochał się w policjantce, w kobiecie, którą szanował pod każdym względem, zrezygnował z wielu rzeczy. Wszystkie jego firmy działały teraz zgodnie z prawem. Można go było uważać za rekina wśród biznesmenów, ale ten rekin skrupulatnie przestrzegał prawa. Więcej, nawet współpracował z policją, która kiedyś była jego wrogiem. Niezliczoną ilość razy proponował im swoją pomoc. Naturalnie bardzo go to bawiło, intrygowało i sprawiało mu satysfakcję, co jednak nie zmieniało sedna sprawy. To oburzające, obraźliwe, nie do przyjęcia. Stał przy oknie, trzymając ręce w kieszeniach, i gniewnie patrzył na migoczące światła miasta, które uznał za swoje. Sam wszystko osiągnął, pomyślał znowu. Sam osiągnął to, co ma, i kochał tę kobietę ponad wszystko. Myśl, że ktokolwiek mógłby go podejrzewać o to, że ją wykorzysta - że ona pozwoli się wykorzystać - wywoływała w nim wściekłość. Cóż, niech inni się zaharowują, urabiają sobie ręce po łokcie, by szukać mordercy. I jeśli sobie wyobrażają, że jeszcze kiedykolwiek namówią go, żeby wystąpił w roli

rzeczoznawcy - konsultanta, to się grubo mylą. Usłyszał, jak otwierają się drzwi, łączące jego gabinet z gabinetem Eve, ale się nie odwrócił. - Powiedziałem wszystko, co miałem do powiedzenia w tej sprawie - oświadczył. Nie mam nic do dodania. - Świetnie, w takim razie możesz wysłuchać mnie. Nie mam do ciebie pretensji, że się zdenerwowałeś. - Zdenerwowałem? - Nie mam do ciebie pretensji, że się wkurzyłeś. Czułam się tak samo. - Bardzo dobrze. Czyli jest nas dwoje. - Obawiam się, że nie. Roarke... - Jeśli myślisz, że to napad złości albo coś, o czym zapomnę, kiedy ktoś mnie ładnie poprosi, to się mylisz. Posunęli się za daleko. Nie mogę się na to zgodzić, Eve. I spodziewam się, że uszanujesz moje stanowisko w tej sprawie. - Odwrócił się. - Spodziewam się, że uznasz, iż jestem ważniejszy od nich, i tyle. - Słusznie się spodziewasz. Ale musisz mnie najpierw wysłuchać. Bez względu na to, czy się posunęli za daleko, czy też nie, nie możesz tupać i wydawać mi rozkazów. - To nie był rozkaz, tylko stwierdzenie faktu. - Pieprzę to, Roarke. Pieprzę to. - Poczuła złość, ale zdominował ją strach. - Ja jestem wkurzona, ty jesteś wkurzony, jeśli dalej tak będziemy się zachowywali, wkurzymy się na siebie nawzajem może nawet tak, by posunąć się za daleko, i być może nie przyjdzie nam łatwo o tym zapomnieć. A przecież to inni nas obrazili. - Odkąd to traktujesz ludzi z wydziału policji jak „innych”? - Czy mam ci teraz coś udowadniać? - Do strachu i gniewu doszło jeszcze poczucie krzywdy. - Tobie? Co mam ci udowodnić? Że jestem lojalna? Wobec kogo jestem bardziej lojalna? - Być może dobrze by było. - Przechylił głowę i powiedział zimno: - Zastanawiam się, jakie miejsce zajmuję w twoim życiu. - Rzeczywiście jesteś okropnie wkurzony. - Wzięła głęboki oddech, by nie dać się ponieść nerwom. Albo, co gorsza, by pozwolić płynąć łzom, od których szczypały ją oczy. Mam ci coś do powiedzenia i, do jasnej cholery, powiem. Jeśli po tym, co usłyszysz, nadal będziesz chciał, żebym zrezygnowała z tego śledztwa, zgodzę się. Poczuł wewnętrzną ulgę, ale tylko wzruszył ramionami. - W takim razie mów.

- Nie wierzysz mi - powiedziała wolno. - Widzę to. Myślisz albo przynajmniej się zastanawiasz, czy tylko chcę cię zbajerować, żeby postawić na swoim. To mi ubliża, a dość już mam zniewag jak na jeden dzień. Słuchaj więc. Kiedy ktoś zamierza się na ciebie, zamierza się na mnie. Tak już jest. I nie tylko dlatego, że jestem twoją żoną, bo nie jestem jakąś głupią lalunią, która robi to, co jej każe mąż. - Nie przypominam sobie, bym użył słowa „lalunia”. - Czasami, kiedy mówisz „żona”, brzmi to jak „lalunia”. - Och, nie czepiaj się. - I ty też. Gdy ktoś uderza w ciebie, uderza we mnie, ponieważ stanowimy jedno. Być może nie jestem idealną żoną, ale traktuję nasze małżeństwo poważnie. Więc mi uwierz, kiedy ci mówię, że w moim wydziale wiedzą, co sądzę o całej tej historii. - Świetnie, w takim razie... - Jeszcze nie skończyłam - przerwała mu. - Mam ładnie cię poprosić? Dobre sobie. Ale chcesz, żeby cię trochę ugłaskać? Kiedy powiedziałam o tym Feeneyowi, a potem Peabody i Baxterowi, tak samo zareagowali. Że to stek bzdur. Nie myśl sobie, Roarke, że podwinę ogon i zrezygnuję z tej sprawy. Nie tylko z uwagi na ofiary - a ci zamordowani są dla mnie ważni, są teraz dla mnie cholernie ważni. Ale przez wzgląd na własną dumę. I twoją. Do cholery, przez wzgląd na nas. Nie zamierzam rezygnować, ponieważ burmistrz, szef policji czy komendant - nieważne - chce chronić własny tyłek, dlatego że jakieś dupki jęczą, bo jesteś od nich lepszy, mądrzejszy i sprytniejszy. Jestem nieziemsko wkurzona! - Kopnęła biurko. - Wkurzona, że okazano mi taki brak szacunku. Jakbym była idiotką, która poświęci dobro śledztwa, aby tylko jej mężuś odniósł jakąś korzyść. Albo jakby mój mąż był jakimś bezwzględnym oszustem, który nie potrafi załatwić swoich konkurentów bez uciekania się do takich chwytów. Nie puszczę im tego płazem. Nie pozwolimy im odsunąć nas od tej sprawy. Nie pozwolimy im usunąć w cień dwojga niewinnych ludzi, którzy zginęli, ponieważ próbowali walczyć ze złem, nawet głupio, bo jakieś urzędasy boją się o swoje kariery polityczne. Znowu kopnęła jego biurko i trochę ją to uspokoiło. - Zrobiłeś znacznie więcej, niż tylko pomagałeś mi w mojej pracy. I zasłużyłeś sobie na lepsze traktowanie przez mój wydział. Więc ja też nie tylko stanę u twojego boku, ale jeśli chcesz, żebym zrezygnowała z kierowania tym śledztwem, zrobię to. Wzięła głęboki oddech. - Zrobię to, bo jeżeli nie wiesz, że stawiam ciebie na pierwszym miejscu, to jesteś

zwyczajnie głupi. Ale nie chodzi tylko o dochowanie wierności tym, którzy na to zasługują. Jeśli dalej będę prowadziła to śledztwo, chcę cię zatrudnić jako oficjalnego konsultanta. Muszę odszukać sprawcę czy sprawców śmierci tych dwojga. Zamierzam doprowadzić to śledztwo do końca i chcę, żebyś mi w tym pomógł. Ale decyzja należy do ciebie. Przesunęła palcami po włosach i dopiero teraz uświadomiła sobie, jaka jest wyczerpana. - Twoja kolej. Przez długą chwilę Roarke milczał. - Zrobiłabyś to, zrezygnowałabyś z kierowania tym śledztwem, ponieważ cię poprosiłem? - Nie. Zrobiłabym to, oddałabym tę sprawę, ponieważ w tej sytuacji uważam, że masz prawo mnie o to poprosić. Nie skaczę, kiedy mówisz „skacz”, podobnie jak ty tego nie robisz dla mnie. Ale czasami sprawa jest poważna. A więc chcesz, żebym zrezygnowała? - Chciałem, zanim tu weszłaś. - Podszedł do niej i ujął jej twarz w dłonie. - Chciałem, muszę to przyznać, kiedy byłem niemal pewien, że mi odmówisz i stworzysz wygodny pretekst, by zwalić na ciebie winę za to wszystko. Wtedy mógłbym dać ujście wściekłości, urządzając ci karczemną awanturę. - Pocałował ją w czoło, w nos, w usta. - Nie zrobiłaś tego, więc chyba karczemna awantura nie wchodzi w grę. - Zawsze jestem na to gotowa. Roarke uśmiechnął się. - Trudno mi zebrać na nią dość sił, kiedy jestem zmuszony przyznać, że masz rację. Właściwie, jak się nad tym zastanowić, to okropnie irytujące. Wszystko, co właśnie powiedziałaś, trafia w samo sedno całej tej okropnej sprawy. Ofiary zasługują, żebyś to ty kierowała dochodzeniem, i nie dam twoim szefom tej satysfakcji, jaką by mieli, gdybyś zrezygnowała z prowadzenia tego śledztwa z uwagi na mnie. I nie pozwolę, żeby wytykano mnie palcami jako kanciarza, wykorzystującego żonę. Zrobiłem w swoim czasie dużo rzeczy, by zasłużyć sobie na wytykanie mnie palcami, ale nikt nie może mi zarzucić czegoś takiego. - A więc jesteśmy kwita? Pomasował jej plecy, a potem odsunął się o krok. - Na to wygląda. Ale słowo „żona” nie jest synonimem laluni. Bardzo kocham swoją żonę. Z laluniami tylko czasami sypiałem. I to kiedyś. Zauważyła jednak, że wciąż jest wściekły. Chociaż mógł sprawiać wrażenie opanowanego, znała go i widziała, że pod tym pozornym spokojem aż się gotuje. Nie mogła mieć o to do niego pretensji. Były jednak inne sposoby rozładowania napięcia niż ćwiczenia

w sali gimnastycznej czy karczemna awantura. - Muszę wziąć prysznic. - Idąc ku drzwiom, obejrzała się przez ramię. - Nie mam nic przeciwko towarzystwu. Maksymalnie otworzyła dysze i nastawiła temperaturę wody na trzydzieści osiem stopni. Chciała, żeby ciepło przeniknęło ją na wskroś. Stała z zamkniętymi oczami w strugach gorącej wody i czuła, jak ból głowy nieco jej mija. Kiedy objęły ją silne, męskie ramiona, przestała myśleć o bólu głowy. - Przepraszam - powiedziała, nie otwierając oczu. - Musisz ustawić się w ogonku. Już jestem z kimś umówiona na miłosne igraszki pod prysznicem. Objął dłońmi piersi Eve i lekko ugryzł ją w ramię. - Cóż, może uda mi się cię przyjąć poza kolejką. Chciała się odwrócić, ale jej nie pozwolił; tulił ją, całował jej ramiona i szyję. Spowijały ich obłoki pary. Obejmując ją w pasie jedną ręką, drugą otworzył szklany pojemnik, z którego trysnął strumień pachnącego mydła. Wolnymi, kulistymi ruchami zaczął namydlać jej piersi, plecy, brzuch. Czuła, jak wszystko się w niej w środku to napina, to rozluźnia. Gorąca woda i gładkie dłonie pieściły zmysły, wywołując przyjemne dreszcze. Eve uniosła ręce i objęła go za szyję. Poczuła, jak namydlą ją coraz niżej, by w końcu wsunąć dłonie między jej uda. Wygięła ciało w łuk, a z jej ust wydobył się jęk, kiedy poczuła ogarniające ją podniecenie. Drżała, drżała i uciekała przed dłońmi Roarke'a, podsycając jego pragnienia, kiedy on zaspokajał jej. On też się podniecił, pożądanie i miłość splotły się razem, oboje zapomnieli o wszystkim, dając się porwać emocjom. Jedność, pomyślał. Dwie zagubione dusze, pogrążone w mroku, które się odnalazły. Nie powinien zapominać, nawet gdy jest zły, jaki to cud. Kiedy obrócił Eve, by spojrzeć na jej twarz, powieki miała ciężkie, cerę zaróżowioną, a usta lekko rozchylone. - Och, to ty. Wydawało mi się, że czuję coś znajomego, ale nie byłam pewna. - Ujęła jego gorący, twardy członek w obie ręce. - Tak, poznaję to. Nie zamknęła oczu, kiedy Roarke lekko ją przycisnął do mokrej ściany. W strugach wody całował ją, rozkoszował się nią; przeszedł go dreszcz, kiedy odpowiedziała mu równie namiętnym pocałunkiem. Potem przytrzymał ją za biodra i wszedł w nią, upajając się jej jękami, westchnieniami

i stłumionymi okrzykami. Pieściła go, bliska spełnienia. Liczyło się tylko jego cudowne ciało, napierające na nią teraz. Doznała tak nieziemskiej rozkoszy, że z trudem mogła wyszeptać jego imię. Potem zakręciło jej się w głowie i ogarnęła ją słodka niemoc. - Ta cion agam ort - wymamrotał, tuląc się do niej. „Kocham cię” w języku gaelickim, pomyślała Eve. Uśmiechnęła się, wiedząc, że Roarke posługuje się tym językiem tylko wtedy, kiedy ma do powiedzenia coś bardzo ważnego. Odprężona i zaspokojona, pozwoliła mu wybrać potrawy, więc dostała jakąś rybę z rusztu z ryżem na ostro i chrupkimi warzywami. Wolałaby hamburgera z mocno posolonymi frytkami, ale nie miała powodu do narzekań. Tym bardziej że mogła to popić schłodzonym, białym włoskim winem. - Zanim przejdziemy do rzeczy - zaczął Roarke - chciałem powiedzieć, że czułem się gorzej, niż gdyby ktoś mi wymierzył kopniaka. Czułem się tak, jakby ktoś mi zadał cios prosto w żołądek. A to boli. - Przepraszam. - To nie twoja wina. Prawdę mówiąc w równym stopniu byłem wściekły na siebie samego. Powinienem to przewidzieć. - Dlaczego? Jak? - Prestiżowe biuro rachunkowe, obsługujące prestiżowych klientów. - Wzruszył ramionami. - Musiały się zrodzić obawy, że zyskam dostęp do informacji o finansach niektórych moich konkurentów. No i nastąpiło wielkie poruszenie. - Słuchaj no. - Wycelowała w niego widelec. - Nie możesz w tej sprawie stanąć po ich stronie. Bo znowu się wkurzę. - Wcale nie zamierzam tego robić. Uważam, że kiepsko to rozegrali. Ale i tak powinienem przewidzieć coś takiego i lepiej się do tego przygotować. - Oboje nas znieważyli. Nie zapomnę im tego. - Ani ja. Może powiesz mi, jak postępuje śledztwo? Przynajmniej poczuję się tak, jakbym nabił im porządnego guza. - Jasne. Słuchał uważnie, kiedy mówiła mu o ostatnich ustaleniach. - Tak więc ktoś dostał się do jej plików i skasował te, które ją tak zainteresowały.

Czysta robota według McNaba. Chłopaki będą dalej kopać. - Sprytniejsze, niż zabranie komputera, jak to zrobili na miejscu zbrodni. - Tak, oceniając to z perspektywy czasu. Przypuszczam, że zabójca nie był pewien, czy powiążemy te zbrodnie z jakąś konkretną firmą i zaczniemy dokładnie prześwietlać jej konta. I póki nie porozmawiam z jej przełożoną, nie wiem, czy uda nam się to połączyć z jakąś konkretną firmą. Wystarczy spojrzeć w komputer Copperfield, nawet pobieżnie, żeby się przekonać, jak starannie, jak logicznie prowadziła konta. Brakujące elementy stają się widoczne tylko wtedy, kiedy się ich szuka właśnie w tym konkretnym przedziale czasu. - Rozliczenia międzynarodowe. - Roarke zamyślił się na chwilę. - Najprawdopodobniej firma lub związani z nią ludzie prowadzą interesy również u nas. I to przypuszczalnie tu, w Nowym Jorku. Ludzie z wydziału przestępstw elektronicznych nie ustalili jeszcze, czy ktoś włamał się do jej komputera w pracy, czy zrobił to z zewnątrz? - Jeszcze nie. Ale coś mi mówi, że to było w pracy. Zabójca zabrał ich prywatne komputery. Gdyby był dobrym hakerem, mógłby po prostu usunąć z nich pliki. Albo włamać się do nich z zewnątrz przed popełnieniem morderstw bądź potem. Tymczasem zabrał je, żeby się ich pozbyć, usunąć pliki i wyrzucić sprzęt. Niełatwo uciekać z miejsca zbrodni, taszcząc aparaturę komputerową. - W tym biurze jest dobra ochrona? - Cholernie dobra. Nie przypuszczam, by ktokolwiek mógł się wślizgnąć po godzinach tak, by nie zarejestrowały tego kamery. A nic nie ma na dyskietkach ochrony. Czyli usunął pliki w godzinach pracy. Może znał hasła dostępu i usunął te informacje, pracując na innym komputerze w biurze, może wszedł do jej gabinetu, kiedy asystentka była zajęta czymś innym. Miał czas, bo opóźniało się wydanie nakazu skonfiskowania komputerów. Zabójca lub jego wspólnik pracują w biurze rachunkowym. Roarke wypił łyk wina. - Czy pierwsza ofiara w ciągu kilku ostatnich tygodni dostała jakichś nowych klientów? - Pomyślałam o tym. Ale nie. W ciągu paru ostatnich tygodni nie zauważyłam żadnych nowych kont, więc nie da się zawęzić poszukiwań. Jeśli Copperfield natrafiła na coś podejrzanego, usunięto to. Może jakieś konta nagle przestały się bilansować i postanowiła bliżej im się przyjrzeć? Może chodzi o jakiegoś klienta, który niedawno zaczął robić jakieś szemrane interesy? A może zwyczajnie natknęła się na coś, ponieważ stali się nieostrożni?

Bywa i tak. Ale nie rozmawiała o tym ze swoimi przełożonymi ani z asystentką. Przynajmniej nic nam o tym nie wiadomo. - Tylko z narzeczonym. - Roarke skinął głową. - Bo miała do niego całkowite zaufanie. - Rozumiem to. Ale nie wierzę, żeby przynajmniej nie wspomniała o tym jednemu ze wspólników czy też swojej szefowej, kierowniczce działu. Była skrupulatna. Przekonasz się, co mam na myśli, kiedy zobaczysz jej pliki. - Na razie wierzę ci na słowo. Eve odstawiła kieliszek. - Myślałam, że już to ustaliliśmy. Włączysz się do pomocy, przynajmniej o tyle, o ile czas ci pozwoli. - Powiedziałem: na razie - powtórzył Roarke. - Wolałbym sam rzucić okiem na te pliki. Mówiąc, że była skrupulatna, miałaś na myśli, że miała wszystko w idealnym porządku. Eve z trudem pohamowała irytację. - Tak, ale była również skrupulatna, jeśli chodzi o zachowywanie porządku w pracy, w domu, w szafie. Podczas okresowych ocen pracowników zawsze dostawała same pochwały. Miała dobre stosunki z szefową i chyba że wszystkimi, z którymi pracowała. Przyjaźniła się blisko z wnukiem jednego ze wspólników. - Łączyło ich jakieś romantyczne uczucie? - Nie. Po prostu byli dobrymi kumplami. Niewinna, platoniczna przyjaźń. Wnuk ma dziewczynę i często gdzieś się wybierali we czwórkę. Ale nie wspomniała przyjacielowi o tym, co ją gryzie. - Bliższa koszula ciału? - Być może. - Kiedy skończyli jeść, Eve wstała od stolika. - To nie pasuje do jej charakteru. Była zawodnikiem zespołowym i przestrzegała reguł gry. Zwróciła się z tym do jednego z nich, Roarke. Ale okazało się, że źle wybrała. - Mogła rozmawiać bezpośrednio z jakimiś klientami? - W swoim biurze albo u nich, tych z Nowego Jorku. Jestem pewna, że trochę także podróżowała służbowo. Ale nie znalazłam nic podejrzanego. Według jej asystentki Natalie nie umówiła się z nikim w ostatniej chwili. Nie wyjeżdżała niespodziewanie na spotkanie z klientem lub jego pełnomocnikiem. Jeśli spojrzeć na jej pracę, pozornie wszystko jest w porządku. Zabranie komputerów domowych bez upozorowania nieudanego włamania było błędem. - No nie wiem. - Roarke zastanowił się chwilę. - Jak sama powiedziałaś, prościej było

zabrać komputery, niż zostać i w nich grzebać. Szczególnie, że zabójca miał do wykonania jeszcze jedno zadanie. Może to zwykła pewność siebie. Proszę bardzo, szukajcie w jej komputerze biurowym, już się postarałem, żebyście tam niczego nie znaleźli. Zatarłem ślady. - Nigdy nikomu nie udało się zatrzeć wszystkich śladów. No dobrze, dobrze, z wyjątkiem tutaj obecnego - dodała, kiedy mąż uniósł brew. - Gdyby był taki dobry, jak ty, i taki, nazwijmy to, skrupulatny, znalazłby lepszy sposób, by załatwić Copperfield i Bysona. - Na przykład? - Zaaranżowałby spotkanie i wyciągnąłby ich dokądś razem. Upozorowałby napad bandycki albo zabójstwo o podłożu seksualnym. Zgwałciłby kobietę albo mężczyznę, albo oboje. Zostawiłby niejednoznaczne sygnały. Przypuszczam, że szukamy kogoś, kto był skupiony na wykonaniu zadania - usunąć zagrożenie, zniszczyć dowody. To prostolinijne rozumowanie, bez żadnego kręcenia. - Może był zdolny do popełnienia morderstwa tylko wtedy, kiedy skupił się wyłącznie na celu, nie myśląc o niczym innym. Osiągnąć cel, nie dopuszczając do siebie wizji tego, co należy zrobić, by zrealizować zamiar. - Nie zgadzam się z tobą, przynajmniej nie do końca. Dobra, osiągnąć cel. Ale jeśli musiał się zdystansować emocjonalnie wobec tego, co robił, nie udusiłby ich. To wymaga patrzenia ofierze prosto w twarz, dotykania jej. Eve zmrużyła oczy i przypomniała sobie wygląd miejsc zbrodni, zwłoki zamordowanych. - Własnoręcznie zabił oboje. Jeśli nie chce się brudzić rąk, wystarczy zakleić ofiarom usta i nos taśmą i je zostawić. Nie trzeba wtedy patrzeć na cierpienie i śmierć. Ale on patrzył im prosto w oczy, kiedy konali - zauważył Roarke. - Nie potrzebuję twojej opinii na ten temat - warknęła. - Wiem, co się działo w jego głowie. Zawsze mogę się też zwrócić do Miry, by sporządziła profil psychologiczny sprawcy, omówić to z nią. Potrzebny mi ktoś, kto się zna na rachunkowości. Biznesmen. Specjalista od wielkich interesów, ryzykownych przedsięwzięć, robiący kokosy. Chcę, żebyś spojrzał na liczby i przeanalizował je tak, jak ja tego nie potrafię. - Dobrze. Ale dziś wieczorem wolę się zająć kwestiami ogólnymi. Mogę spojrzeć na listę jej klientów, powiedzieć ci, czy wiem o nich coś, czego nie znajdziesz w oficjalnych biogramach. - Dlaczego już dziś wieczorem?

Znów się zastanowił. Łatwiej byłoby mu wykręcić się od odpowiedzi, ale Eve postawiła sprawę otwarcie i zasługiwała na to, żeby traktować ją tak samo. - Zamierzam poprosić swoich prawników o przygotowanie projektu umowy, która zabraniałaby mi wykorzystać jakiekolwiek informacje, które mógłbym poznać podczas śledztwa. - Nie. - Dzięki temu chronimy własne tyłki. Umowa będzie też zabraniała tobie i wszystkim prowadzącym śledztwo osobom ujawnienia nazwy firmy, której konta będę analizował. Wystarczą mi same liczby. Eve nie kryła frustracji. - To niepotrzebne. Wystarczy twoje słowo. - Tobie, za co ci dziękuję. Ale jest wielce prawdopodobne, że już konkuruję albo będę w przyszłości konkurował z kilkoma bądź wszystkimi klientami twoich ofiar. I chociaż mogę ci obiecać, że nie wykorzystam informacji, które mi udostępnisz... - Nie potrzebuję od ciebie żadnych obietnic! - Eve nie wytrzymała. Jej oburzenie było jak ciepły, kojący pocałunek. - Bardzo dobrze. Ale bądźmy realistami. Ktoś może utrzymywać, że wykorzystam te informacje. I, prawdę mówiąc, mogę to zrobić. Taka umowa będzie przynajmniej świadczyć o moich uczciwych zamiarach. - To dla ciebie policzek. - Nie, jeśli sam ją zaproponuję. Powiem więcej, będę na nią nalegał. Bo dokładnie to robię na co dzień. - Wiedział, jak oceniać szanse powodzenia przedsięwzięcia, pomyślał. Jak manipulować. I jak wygrywać. - Nie spojrzę na żadne informacje, dopóki nie zgodzisz się na ten warunek. Jeśli chcesz, możemy się o to spierać, ale nie ustąpię. Natychmiast po podpisaniu umowy wezmę się do pracy. - Dobrze już, dobrze. Skoro się upierasz. - Musiała się powstrzymać, żeby znowu czegoś nie kopnąć. - Upieram się. A teraz chętnie rzucę okiem na listę klientów. Eve podeszła do biurka i wyciągnęła z torby wydruk. - Przyjrzyj się jej, przeanalizuj. Ja mam coś innego do załatwienia. I musisz się trochę podąsać, pomyślał Roarke. - Będę u siebie. Rzeczywiście była nadąsana, ale nie przeszkadzało jej to w pracy. Wyliczyła prawdopodobieństwa i nie kryła satysfakcji, kiedy komputer potwierdził, że

na 93,4 procent ktoś z biura rachunkowego jest zamieszany w oba morderstwa. Przestudiowała swoje notatki, sprawozdania Peabody, wyniki badań laboratoryjnych i sekcji zwłok, a także szczegółową dokumentację miejsc zbrodni. I powiesiła podobną tablicę do tej, jaką miała w pracy. Nowy zamek w drzwiach, przypomniała sobie. Nóż kuchenny w sypialni. Ale Natalie nie bała się na tyle, by przeprowadzić się do swojego narzeczonego albo zamieszkać w hotelu. Nie bała się na tyle, by powiedzieć swojej siostrze, żeby tym razem nie zatrzymała się u niej. - Znała zabójcę - powiedziała Eve na głos. - Albo osobę pośredniczącą. Była podenerwowana, przejęta, ostrożna, ale nie drżała o swoje życie. Nóż w sypialni to typowo kobiece zachowanie. Chodziła tam i z powrotem przed tablicą, rozmyślając. Każdy napastnik z łatwością obezwładniłby taką kobietę, jak Natalie Copperfield. Ale jest sama i zaczyna się trochę bać. Bierze nóż, jakby zamierzała się nim posłużyć w razie konieczności. - Nie była głupia, tylko strasznie naiwna - uznała Eve. - Postanowiła załatwić tę sprawę sama, jedynie z pomocą narzeczonego. To trochę ubarwiło ich zwyczajne życie. Ale komu jeszcze o tym powiedziała? Kiedy zadzwoniło jej telełącze, odwróciła się i z roztargnieniem rzuciła do słuchawki: - Dallas. - Wiem, że jest późno, ale doznałam olśnienia. - Eve zobaczyła na wyświetlaczu, jak Peabody zmarszczyła brwi. - Jeszcze pracujesz? - Komu powiedziała? - Słucham? Najwyraźniej, pomyślała Eve, Peabody już nie pracowała. - O jakim olśnieniu mówisz? - Chodzi o to przyjęcie. - O, Chryste! - Słuchaj, to już pojutrze. - Nieprawda. W sobotę. - A ponieważ jutro jest piątek, to po nim wypada sobota. Przynajmniej w moim małym świecie. - Kurde, kurde, kurde. - No więc wymyśliłam motyw przewodni i w drodze do domu kupiłam trochę

różności. Pomyślałam sobie, że gdybym przyjechała do ciebie jutro wieczorem i została na noc, to rano mogłybyśmy wszystko przygotować. - Co przygotować? - Udekorować pokój, porozstawiać kwiaty, które zamówiłam, i w ogóle. A jeszcze wpadłam na pomysł, jak wykorzystać ten bujany fotel, który kupiłaś, w charakterze głównego elementu scenografii. Można też przerobić go na coś w rodzaju tronu, póki... - Na miłość boską, błagam, nie mów nic więcej. - Czyli nie masz nic przeciwko temu, żebym jutrzejszą noc spędziła razem z McNabem u ciebie? - Jasne, zabierz wszystkich krewnych i znajomych, a także bezdomnych, których spotkasz po drodze. Wszyscy są mile widziani. - Dobra! No to do jutra! Eve rozłączyła się, po czym usiadła na skraju biurka. Przyjęcie dla przyszłej matki i podwójne morderstwo. Czy jest jedyną osobą na świecie, która widzi, że to do siebie nie pasuje? Nie nadawała się do tego pierwszego. To było sprzeczne z jej naturą. Ale próbowała, prawda? Zadzwoniła do firmy cateringowej, pozwoliła Mavis zaprosić tłum ludzi, z których większość będzie wyglądała dziwniej niż kosmiczne mutanty. Okazało się, że to za mało. - Dlaczego muszę dekorować nasz dom? - spytała, kiedy w drzwiach pojawił się Roarke. - Nie musisz. Prawdę mówiąc wolałbym, żebyś tego nie robiła. Lubię nasz dom taki, jaki jest. - Sam widzisz. Ja też. - Wyrzuciła ręce w górę. - Dlaczego mamy coś w nim zmieniać na przyjęcie dla przyszłej mamy? - Och, o to chodzi. Cóż... Nie mam pojęcia. Naprawdę nie mam pojęcia, jakie panują zwyczaje w tym względzie. - Peabody powiedziała, że musi być jakiś motyw przewodni. Roarke zrobił skonsternowaną minę. - Chodzi o jakąś piosenkę? - Nie wiem. - Eve zasłoniła oczy dłońmi. - I będzie tron. - Dla dziecka? - Nie wiem. - Zaczęła sobie szarpać włosy z głowy. - Nie mogę o tym myśleć. To ponad moje siły. Rozważałam różne aspekty tego morderstwa i świetnie się czułam. Teraz

rozmyślam o motywach przewodnich oraz tronach i trochę mnie mdli. - Eve wzięła głęboki oddech. - Komu powiedziała? - Peabody? Myślałem, że tylko tobie. - Na litość boską, nie chodzi mi o Peabody, tylko o Natalie Copperfield. Komu ufała, kogo szanowała, komu czuła się zobowiązana powiedzieć, jeśli natknęła się na jakieś nieprawidłowości? Któremu ze swoich klientów wierzyła, że chociaż postępował niezgodnie z prawem, nieetycznie, uciekł się do przekupstwa, jednak nie zrobi jej krzywdy? Bo nie pozwoliłaby siostrze przyjechać do siebie, rozmawiać o placuszkach na śniadanie, gdyby podejrzewała, że grozi jej jakieś niebezpieczeństwo. - Po pierwsze, śmiem twierdzić, że ustalenie, komu to powiedziała, ma ścisły związek z tym, co takiego odkryła. Niewykluczone, że zwróciła się bezpośrednio do klienta albo jego pełnomocnika. Chociaż bardziej prawdopodobne, że pokazała to swojemu przełożonemu. - I znów znaleźliśmy się w punkcie wyjścia. Nie ma sposobu ustalenia, komu się zwierzyła poza narzeczonym. - Jeśli chodzi o listę jej klientów, jest tu kilka wielkich spółek. Każda z nich, albo i wszystkie - ma coś na sumieniu. Nie można prowadzić wielkich interesów, nie wdeptując w gówno. Potem płaci się prawnikom, żeby pomogli nam się wykaraskać z kłopotów, płaci się grzywny albo załatwia sprawę polubownie, nie angażując sądu. Ale nie znam żadnego większego skandalu, w który wplątana byłaby któraś z firm z tej listy. I nie słyszałem też, by szeptano o nich, że stosują nielegalne metody. Jeśli chcesz, mogę popytać tu i tam. - Dobrze by było. - Eve znów spojrzała na tablicę i zmarszczyła czoło. - Zaczekaj. A może wcale nie chodzi o klienta? Może ktoś z firmy zrobił już to, czego teraz obawia się Whitney? Roarke przechylił głowę. - Przekazał jednemu klientowi poufne dane na temat drugiego? Ciekawe. - Można zażądać procentu, łapówki, a nawet comiesięcznych wypłat za przekazywane informacje. Pewien klient ma na oku jakiś interes. Zdobywasz informacje o ewentualnych konkurentach i przekazujesz je za godziwą opłatą. Może zauważyła, że jeden z klientów stale wygrywa z firmami, z którymi konkuruje? Zaintrygowało ją to i zaczęła drążyć temat.

- To by wyjaśniało, dlaczego nie poinformowała o tym przełożonych, jeśli rzeczywiście tego nie zrobiła. - Nie może zwrócić się do przełożonego, jeśli nie jest pewna, kto jest zamieszany w takie nieetyczne postępowanie. Mogę zrobić analizę porównawczą operacji z ostatnich dwunastu miesięcy, sprawdzić klientów, którym podejrzanie dobrze się wiedzie. - Mogę to za ciebie zrobić. - Naprawdę? - To szczerze ucieszyło Eve. - Prawdopodobnie szybciej coś zauważysz, jeśli coś będzie do zauważenia. Ja mogę się bliżej przyjrzeć finansom: przychodom, wydatkom wspólników. - Wiedzą, jak ukrywać dochody. Są księgowymi. - Muszę od czegoś zacząć.

ROZDZIAŁ 9 Rano niebo przypominało zwarzone mleko. Eve siedziała przy stole z drugim kubkiem kawy w ręku. Oczy miała czerwone, zapuchnięte. To nie przez wielogodzinne ślęczenie nad dokumentami, tylko przez te cyferki, pomyślała. Roarke położył omlet na jej talerz. - Potrzeba ci tego. Spojrzała na jajka, a potem na niego, kiedy siadał. - Czy oczy mi krwawią? - zapytała. - Bo mam takie wrażenie. - Jeszcze nie. - Nie wiem, jak możesz się tym zajmować dzień w dzień. - Zrobiła błąd, patrząc na ścienny ekran, na którym akurat wyświetliły się poranne doniesienia giełdowe. I zasłoniła dłonią bolące oczy. - Miej litość. Roarke zachichotał i przełączył się na poranne wiadomości. - Masz dość liczb, moja droga? - Widziałam je we śnie. Tańczyły. A część śpiewała. Chyba niektóre miały zęby. Wolałabym leżeć naga na chodniku i być tratowana przez turystów z Dakoty Południowej, niż pracować jako księgowa. A ty... - Wycelowała w niego widelec. - Ty je kochasz. Piątki i dwudziestki, marże zysku, koszty ogólne, opłaty handlowe i wolne od podatku kretyństwa. - Kocham coś więcej niż wolne od podatku kretyństwa. - Jak w ogóle można kontrolować na bieżąco pieniądze, kiedy są w ciągłym ruchu? Ten facet na pięć minut inwestuje je w dupy wołowe, a potem bum!, daje wołom kopniaka w tyłek i lokuje pieniądze w jakieś ustrojstwa, by zaraz przeznaczyć część na cukierki z orzechami. - Nigdy nie należy trzymać wszystkich jajek w jednej dupie wołowej. - Obojętne. - Z trudem opanowała ziewnięcie. - Ci księgowi zgarniają je i rozrzucają wkoło. - Pieniądze trochę przypominają gnój. Nic nie urośnie, jeśli go nie rozrzucisz. - Nie mogłam znaleźć nic podejrzanego, a potem miałam wrażenie, że mózg mi się ugotował. Styl życia pasuje do przychodów, przychody zgadzają się z honorariami i zyskami, inwestycjami i tak dalej. Jeśli któryś z nich dorabia coś na boku, chyba zakopuje tę forsę. - Zobaczę, czy uda mi się do czegoś dokopać. A na razie mam paru klientów, którzy w ciągu ostatnich dwóch lat osiągali stale zyski i dobrze im się wiodło. Może to efekt dobrego zarządzania - dodał, jedząc. - Szczęścia. Albo dobrych informacji.

- Mają oddziały w Nowym Jorku? - Tak. - Świetnie. Będę miała kogo dręczyć i zastraszać. Wynagrodzę sobie ślęczenie nad liczbami długo w noc. - Eve zaczęła jeść z większym entuzjazmem. - Roarke, powiedz, że zarobiłeś coś na lewo, pod stołem albo w szarej strefie. - Ja? - Spojrzał na nią z dobrze udawanym oburzeniem. - Jak możesz mi coś takiego zarzucać? - No, dobrze. Ale gdybyś zrobił coś takiego, a któryś z twoich pracowników by to odkrył, jak byś zareagował? - Wyparłbym się wszystkiego. Zaprzeczyłbym w żywe oczy. I natychmiast skrupulatnie zatuszowałbym wszystko, co mogłoby mi zaszkodzić, żonglowałbym liczbami, zmieniał dane. W zależności od tego, w jaki sposób sprawy wyszłyby na jaw, dałbym pracownikowi podwyżkę albo bym go przeniósł. - Innymi słowy można to załatwić na wiele sposobów. Zabicie dwóch osób to skrajność, która tylko pogarsza sytuację. Bo teraz policja zaczęła kopać. - Przyznaję, że głupio zareagował. Potraktował rzecz jak sprawę osobistą, a to tylko interesy. - Jestem tego samego zdania. Ponieważ Eve chciała to obgadać z Mirą, przesłała pliki na jej komputer biurowy i zadzwoniła do przesadnie służbistej sekretarki ich konsultantki, by umówić się na spotkanie. Kiedy jechała przez miasto, balon reklamowy sunął nad jej głową, zachwalając FETĘ REMANENTOWĄ i WIELKI BAL CZERWONEJ KROPKI w Grocie Aladyna przy Times Square. Zastanawiała się, jacy ludzie podniecają się fetą i wielkim balem w lokalu o nazwie Grota Aladyna. Czego się spodziewają, przecenionych lamp z dżinami? Latających dywanów w promocyjnej cenie? Było za wcześnie na łowców okazji i turystów, z wyjątkiem małej garstki tych najbardziej zdeterminowanych. Nowojorczycy szli chodnikami w drodze do lub z pracy, na rozmowy o interesach przy śniadaniu. Dochodzące gosposie kuliły się z zimna, czekając na przystankach na autobusy, które je zawiozą do mieszkań czy domów pracodawców, gdzie będą się krzątać przez cały dzień. Eve wiedziała, że jeszcze więcej ludzi tłoczy się pod ziemią, gdzie wagoniki metra z turkotem mkną po torach. Na rogach ulic sprzedawcy namiastki kawy i bajgli, na których można sobie połamać

zęby, a inni rozstawiali swoje stoiska na kółkach, by polować na klientów, codziennie dojeżdżających do pracy. Dym unosił się nad rusztami, kusząc ryzykantów - na tyle głodnych lub szalonych, że jedli oferowane przez tych spryciarzy jajka sadzone, mające niewiele wspólnego z jajkami. Kilku przedsiębiorczych ulicznych handlarzy rozkładało na stolikach i kocach podróbki markowych ubrań i towary, pochodzące z szarej strefy. Szaliki, czapki i rękawiczki będą dobrze szły, w taki dzień, pomyślała Eve, kiedy wiatr przewiewa człowieka na wylot, a niebo tylko czeka, żeby sypnąć śniegiem. Rzeczywiście sypnęło, i nie tylko śniegiem, ale również okropnymi malutkimi kawałeczkami lodu, dosłownie na kilka minut przedtem zanim Eve skręciła do garażu w komendzie. W swoim pokoiku wypiła jeszcze jedną kawę, położyła nogi na biurku i gapiła się na tablicę. Sprawa osobista, znów pomyślała. Jake Sloan przyjaźnił się z obydwoma ofiarami. Lilah Grove próbowała zawrzeć bliższą znajomość z zamordowanym. Cara Greene, kierowniczka działu, w którym pracowała Natalie Copperfield, rzekomo przyjaźniła się z obydwojgiem. Sloanowie trzech generacji prywatnie interesowali się Natalie Copperfield. I wszyscy trzej dużo zainwestowali w firmę, przyczynili się do jej sukcesu i świetnej renomy. Eve przechyliła głowę. Co łączyło te osoby lub co je dzieliło? Otworzyła plik z informacjami od Roarke'a i zaczęła szukać powiązań. Kiedy była tym zajęta, Roarke wszedł do gabinetu komendanta Whitneya. Whitney wstał i wyciągnął rękę na powitanie. - Dziękuję, że zgodził się pan ze mną spotkać - odezwał się Roarke. - Nie ma za co. Napije się pan kawy? - Nie, dziękuję. Nie zabiorę panu dużo czasu. - Roarke otworzył teczkę i wyciągnął skoroszyt. Nie dał swoim prawnikom odpocząć w nocy. - Jak mi wiadomo, zrodziły się pewne obawy w związku ze śledztwem w sprawie zamordowania Copperfield i Bysona oraz moich związków z osobą kierującą tym dochodzeniem. - Może pan usiądzie? - Dobrze. Mam tutaj - ciągnął Roarke tym samym chłodnym tonem - pismo, przygotowane przez moich prawników, które zabrania mi wykorzystywania wszelkich

informacji, jakie mogę poznać od osoby kierującej śledztwem. Whitney rzucił okiem na dokument, a potem spojrzał na Roarke'a. - Rozumiem. - Jest tu również napisane, że gdyby udostępniono mi te dane, nie będę wiedział, kogo dotyczą. Otrzymam tylko liczby, bez nazwisk ani nazw firm. Umowa jest dość szczegółowa, a kary, gdybym złamał któryś z warunków, dość dotkliwe. Naturalnie z pewnością zechce pan, żeby wasz wydział prawny zapoznał się z tym dokumentem. Gdyby były wymagane jakieś zmiany albo dodatkowe punkty, proszę się konsultować z

moimi

pełnomocnikami

prawnymi,

tak

aby

wersja

finalna

odpowiadała

obu

zainteresowanym stronom. - Dopilnuję tego. - W takim razie... - Roarke wstał. - Naturalnie wymogi prawa i dokumenty nie uwzględniają tego, że mogę popełnić oszustwo i obejść warunki umowy, wykorzystać żonę i dwa brutalne morderstwa, by odnieść korzyść finansową. Ale mam nadzieję, że wszyscy w tym wydziale i w tym gabinecie doskonale wiedzą, że osoba kierująca śledztwem nigdy by do tego nie dopuściła. Roarke odczekał chwilkę. - Chciałbym usłyszeć, że nie kwestionuje pan uczciwości swojej podwładnej. Właściwie domagam się tego. - Wierzę w uczciwość porucznik Dallas. Ponad wszelką wątpliwość. - A więc chodzi tylko o moją uczciwość? - Formalnie ten wydział i ja musimy zagwarantować mieszkańcom Nowego Jorku, że ich prawo do prywatności nie zostanie naruszone. Że informacje, uzyskane lub ujawnione podczas śledztwa, nie będą wykorzystane, by komuś zaszkodzić, by ktoś odniósł osobistą korzyść ani w żaden sposób, sprzeczny z prawem. - Myślałem, że zna mnie pan lepiej - odparował Roarke, z trudem panując nad gniewem. - A przynajmniej na tyle dobrze, by mieć pewność, że nie zrobię niczego, co mógłby postawić w złym świetle moją żonę czy też narazić na szwank jej opinię i karierę zawodową. - I tak jest. - Whitney skinął głową. - Znam pana na tyle dobrze, by mieć absolutną pewność w tym względzie. Dlatego, mówiąc między nami, wszystko to kompletna bzdura! Uderzył palcami w papier tak mocno, że strącił go z biurka. - Biurokratyczne, polityczne zagrywki, które wkurzają mnie prawie tak samo, jak pana. Jestem gotów za to wszystko pana przeprosić.

- To ją powinien pan przeprosić. Whitney uniósł brwi. - Porucznik Dallas jest policjantką i moją podwładną. Zna zasady obowiązujące w wydziale. Nie przepraszam swoich pracowników za informowanie ich o potencjalnych problemach związanych z prowadzonymi śledztwami. Przypuszczam, że ona na moim miejscu też by tego nie zrobiła. - Zamierza mnie oficjalnie zatrudnić jako eksperta konsultanta. - Naprawdę? - Whitney rozsiadł się w fotelu i zmarszczył czoło. - Zagra na nosie każdemu, kto poda w wątpliwość jej lub pana uczciwość. Ale... - W zamyśleniu zaczął stukać palcami w biurko. - W ten sposób na czas trwania śledztwa będzie pan podlegał rozkazom szefa tego wydziału, dzięki czemu wszyscy w jakiś sposób będziemy kryci. A ten dokument, który jak przypuszczam jest równie zawiły, jak szczegółowy, reguluje pozostałe kwestie. W razie potrzeby możemy zwrócić się do dziennikarzy - dodał jeszcze. - To się da załatwić - zapewnił go Roarke. - Nie mam co do tego wątpliwości. Polecę prawnikom, żeby się z tym zapoznali, a potem przekażę nadkomisarzowi Tibble'owi. - W takim razie nie zabieram panu więcej czasu. Whitney wstał. - Kiedy będzie pan rozmawiał z porucznik Dallas, proszę jej przekazać, iż jestem pewien, że to śledztwo zostanie szybko zakończone. Ridge pomyślał, że to najbliższe przeprosinom i jedyne, na co Eve może liczyć. - Dobrze. Kiedy Peabody wsunęła głowę do gabinetu, Eve przypinała karteczki z nazwiskami do tablicy. - Razem z Baxterem przejrzeliśmy sporo dokumentów - zameldowała. - Nie zauważyliśmy niczego podejrzanego, Copperfield i Byson nie obsługiwali tych samych klientów. - Trzeba poszukać głębiej - powiedziała Eve na poły do siebie. - Na razie zapomnieć o liczbach, a skupić się na nazwiskach. Przyjrzeć się ludziom. Liczby i tak mogą doprowadzić człowieka do szaleństwa. - A ja nawet je lubię. - Peabody weszła do środka i przecisnęła się obok biurka, by z bliska popatrzeć na tablicę. - Jest tutaj nasza wielka trójca - zaczęła Eve, wskazując nazwiska. - Sloan, Myers, Kraus. Pod Sloanem mamy jego syna i wnuka. Zarówno Copperfield, jak i Jake Sloan podlegają Carze Greene. Pod Copperfield mamy asystentkę, Sarajane Bloomdale. Rochelle DeLay zna Jake'a Sloana, Natalie Copperfield, a także Bysona, który jest

tutaj, pod wielką trójcą i Myrą Lovitz. Bysona coś łączyło z Lilah Grove. - Potrzebna ci większa tablica. - Być może. Przyjrzyjmy się teraz ich alibi. Myers i Kraus byli z klientami. - Którzy to potwierdzili - wtrąciła Peabody. - Jacob Sloan był z wnukiem i jego przyjaciółką oraz swoją żoną. Czyli Sloan zapewnia alibi wnukowi. Bardzo wygodne. - Ale prawdopodobne. - Klienci Randalla Sloana zapewniają mu alibi na czas, w którym popełniono morderstwa. - To też sprawdziłam. I żadna z tych osób nie należała do klientów Natalie Copperfield. - Zgadza się. Chociaż kwestiami prawnymi Fundacji Bullocka zajmuje się kancelaria Stuben, Robbins, Cavendish i Mull, klient Copperfield. Według słów Cary Greene, z którą rozmawiałam dziś rano, Copperfield nakryła ich na czymś w ciągu ostatniego roku. - Aha! - Peabody zgarbiła się, czując na sobie przenikliwe spojrzenie Eve. - Właśnie chciałam o tym powiedzieć. - Brytyjska kancelaria prawna ma oddział w Nowym Jorku, co jest również bardzo wygodne. Tutaj wkracza na scenę Byson, ponieważ zajmuje się kontami Lordes Cavendish McDermott... - Nazywa się jak śpiewaczka operowa. - Bywalczyni salonów, wdowa po Milesie McDermotcie, naprawdę dzianym facecie. Ale są jeszcze inne powiązania. Randallowi Sloanowi zapewniają alibi Sasha Zinka i Lola Warfield. Zinka ma siostrę mieszkającą w Pradze, współwłaścicielkę pięciogwiazdkowego hotelu. Ich księgowość prowadzi... - Biuro księgowe Sloan, Myers i Kraus. Przeglądałam dokumenty Copperfield. Nie przypominam sobie żadnej Zinki. Od razu zwróciłoby to moją uwagę. - Siostra nazywa się Anna Kerlinko. A pieczę nad księgowością hotelu sprawowała Copperfield. Też znalazła coś podejrzanego w ciągu ostatniego roku. - Albo dużo zbiegów okoliczności, albo dużo powiązań. - Jestem za powiązaniami. Na razie zdobądź informacje o tych firmach i ich nowojorskich pracownikach. Ja mam krótkie spotkanie z Mirą, potem ruszamy w teren. Po wyjściu z gabinetu Eve zatrzymała się i spojrzała ponuro na automat z napojami. Stale prowadziła z tymi potworami zimną wojnę.

Ale miała ochotę na pepsi. Nawiasem mówiąc, jeśli pójdzie do Miry z puszką pepsi, przyjaciółka nie będzie nalegała, by Eve napiła się herbaty ziołowej, którą zawsze dla siebie parzyła. Wsunęła rękę do kieszeni w poszukiwaniu żetonów. Nie zamierzała wprowadzać swojego kodu. Oznaczałoby to nie tylko proszenie się o kłopoty, ale błaganie o nie. Wyciągnęła odpowiednią liczbę kredytów i już miała zaryzykować, że się zirytuje i rozczaruje, sama wrzucając je do automatu, kiedy pojawiła się dwójka umundurowanych policjantów, prowadzących chudego gościa w kajdankach. Chudy gość skrzeczał jak papuga na temat nękania, praw, gwarantowanych przez konstytucję, i jakiejś Shirley. - Ej. - Uniosła rękę, a potem wyciągnęła dłoń z kredytami. Pokazała palcem papugę. - Wprowadź swój kod. Chociaż takie nieprzepisowe zachowanie sprawiło, że mało oczy mu nie wyszły z orbit, nieszczęśnik najwyraźniej zrozumiał, co może oznaczać taki ton głosu. Zaczął skamleć. - Weź kredyty i kup mi pepsi. - Tak jest, pani porucznik. Ponieważ mundurowym nawet nie drgnęła powieka, gdy usłyszeli to polecenie, Eve uznała, że cały wydział wie o jej permanentnej wojnie z automatami. - Co zrobił? - spytała, wskazując głową pochlipującego teraz papugę. - Zepchnął kobietę ze schodów. - Poślizgnęła się. Nawet mnie przy tym nie było. Prawie jej nie znam. Gliny przewróciły mnie na ziemię. Pozwę ich do sądu. - Troje naocznych świadków - powiedział oschle mundurowy, podając Eve puszkę pepsi. - Uciekł z miejsca wydarzenia. Podczas pościgu sam się przewrócił. - Kto dostał tę sprawę? - Carmichael. Eve z zadowoleniem skinęła głową. - Dzięki. Znów rozległ się skrzek, ale Eve skierowała się już do ruchomej platformy, by pojechać do Miry. Przypuszczała, że ta część budynku, w której pracuje konsultantka, będzie bardziej cywilizowana. Raczej nie widywało się tam nawalonych podejrzanych, prowadzonych przez policjantów.

Panowała tam cisza, dominowały pastelowe kolory i było dużo zamkniętych drzwi. Drzwi do gabinetu Miry były otwarte, sekretarka, strzegąca swojego terytorium, wyglądała na odprężoną, więc Eve uznała, że nie będzie musiała zatańczyć, by wpuszczono ją do środka. Siedząca za biurkiem Mira dostrzegła ją od razu. - Eve, proszę wejdź. Właśnie kończę pracę papierkową. - Dzięki. - Mam dziś trochę luzów w pracy. Mira jak zwykle prezentowała się nienagannie, nie popisując się tym. Kruczoczarne włosy opadały miękkimi falami na jej kark. Miała na sobie gładki, trzyczęściowy kostium w kolorze śliwki, do którego włożyła błyszczące, srebrne łańcuszki i małe, lśniące klipsy w kształcie kół. Uśmiechała się życzliwie, miała urodziwą twarz i niebieskie oczy, którymi - o czym Eve doskonale wiedziała - potrafiła dotrzeć do wszystkich sekretów, ukrywanych w najgłębszych zakamarkach mózgu. - Czy udało ci się zerknąć na raporty? - Tak. Usiądź. To okropne, prawda? Byli tacy młodzi i pełni optymizmu! - Rozsiadła się wygodnie. - Właściwie dopiero mieli przed sobą życie. - Ale ktoś im je odebrał - powiedziała obojętnie Eve. - Dlaczego? - „Dlaczego” rzadko jest oczywiste, prawda? Jeśli chodzi o profil zabójcy powiedziała energicznym, profesjonalnym tonem - podzielam, jak się tego spodziewałaś, opinię twoją i lekarza sądowego, że to dzieło jednego człowieka. Najprawdopodobniej mężczyzny w wieku od trzydziestu pięciu do sześćdziesięciu pięciu lat. Nie jest impulsywny, nie szukał podniety. Nie zgwałcił swoich ofiar, ponieważ nie stanowiło to części planu. I najprawdopodobniej nie stawia znaku równości między seksem a władzą i kontrolą. Może w życiu intymnym przywykł do roli uległego. - Gwałt wymaga czasu - dodała Eve. - Musiał się trzymać planu, nie rozpraszać na sprawy drugorzędne. - Zgoda. Ale gwałt lub grożenie gwałtem często towarzyszą zabójstwom, poprzedzanym torturami, podobnie jak okaleczenie. Nie zgwałcił ofiar ani ich nie okaleczył, nie zdemolował mieszkań. Pojawił się przygotowany, miał jasno wytyczony cel. Wykonał zadanie, uciekając się do przemocy oraz tortur. Wielce prawdopodobne, że znajdował się w stanie wzburzenia. Mira rozłożyła na biurku zdjęcia z miejsc zbrodni.

- Wiążąc ofiary, zyskiwał nad nimi kontrolę, czynił je bezbronnymi. Fakt, że obojgu zerwał taśmę z ust, według mnie dowodzi, że chciał albo musiał widzieć ich twarze, kiedy dusił swoje ofiary. - Był dumny ze swojego dzieła. - Tak. Wykonał zadanie, potwierdzając swoją władzę i kontrolę. Ponieważ udało mu się pokonać mężczyznę o budowie fizycznej i w wieku Bysona, prawdopodobnie sam też jest sprawny fizycznie. Wykorzystanie narzędzi z miejsca zbrodni - paska od szlafroka czy taśmy - dowodzi trzeźwości umysłu i jasnego myślenia. Brak DNA na miejscu pierwszej zbrodni wskazuje na to, że był ostrożny. Ale na miejscu drugiej zbrodni znaleziono DNA, a to mi mówi, że na wystarczająco długo stracił kontrolę, by dać się ponieść nerwom. - Ponieważ oberwał. - Właśnie - powiedziała Mira, uśmiechając się lekko, - Byson go pobił, a sprawca mocno reaguje na ból. Głównym celem była Copperfield. Nie mówię ci zresztą niczego, czego sama już nie wiesz. - Nie, ale utwierdzasz mnie w moich przekonaniach. - Był to desperacki czyn, popełniony jednak bez desperacji. Z pewnością sprawca bał się ich albo tego, co mogli zrobić, ale nic nie świadczy o panice - ani w wyglądzie zwłok, ani na miejscach zbrodni. Sprawował kontrolę, udowodnił to im i sobie, dusząc swoje ofiary. - Przyglądaj mi się, jak cię zabijam, a ja będę patrzył, jak umierasz. - Tak. I chociaż mógł - jestem tego prawie pewna - odczuwać swego rodzaju dreszcz emocji, wystarczająco panował nad sobą, by szybko udać się do mieszkania drugiej ofiary i ukończyć zadanie. - Ale to nie zawodowiec. Zabójstw dokonano zbyt nieporadnie, jak na zawodowca. - Zgadzam się. Chociaż miał jasno wytyczony cel i dobrze się przygotował do jego osiągnięcia. - Może to świadczyć o silnym instynkcie samozachowawczym. - Tak. Idąc dalej tym tropem, może chronił siebie, swoje interesy, albo kogoś, kto jest mu bliski. Był bardzo ostrożny. - Nie wiedział jednak dość na temat pracy policji, by zdawać sobie sprawę z tego, że możemy uzyskać jego DNA z zadrapań pozostawionych na dłoniach Bysona. - Może nie, ale uważam go za człowieka wykształconego, zorganizowanego i dokładnego. Bardzo bym się zdziwiła, gdyby nie pozbył się lub nie zniszczył wszystkiego, co

wziął z miejsc zbrodni, wszystkiego, czym się posłużył, by dostać się do środka. Przypuszczam, że jeśli będziesz go przesłuchiwała podczas śledztwa, okaże się chętny do współpracy. Jeśli znał swoje ofiary, przyjdzie na ich pogrzeb i będzie udawał żal z powodu ich śmierci. To też sobie dobrze przemyślał. - Jak również alibi na czas, kiedy popełniono morderstwa. - Zdziwiłabym się, gdyby nie miał alibi. Niektórzy w tej sytuacji rozmyślnie nie postaraliby się o alibi, chcąc podczas śledztwa przeżywać dreszczyk emocji. Ale nie sądzę, że w tym wypadku tak było. Wcześniej o wszystko się zatroszczył. Eve skinęła głową. - Dziękuję. - Już nie mogę się doczekać jutra - powiedziała Mira, kiedy Eve wstała. - A co takiego... Och, tak. Przyjaciółka ze śmiechem obróciła się na fotelu. - Nie przypominam sobie żadnej imprezy w twoim domu, która nie byłaby super. Mavis musi być niezwykle przejęta. - Przypuszczam, że tak. Chcesz znać prawdę? Trochę jej unikam. Musieliśmy iść na zajęcia do szkoły rodzenia. Nie potrafię opisać, jakie to straszne. Boję się, że mnie dopadnie i zacznie wypytywać, by się upewnić, że uważałam! - A uważałaś? - Nie można było oderwać wzroku od ekranu! Przypominało to oglądanie horroru. Aż ciarki człowieka przechodziły - mruknęła Eve i siłą musiała się powstrzymać, żeby się nie wzdrygnąć. - Jutro otoczą mnie kobiety w ostatnim stadium ciąży. Co będzie, jeśli któraś z nich postanowi urodzić? - To mało prawdopodobne, ale w razie czego masz pod ręką paru lekarzy. Będę ja i Louise. - Racja. - Doznała wyraźnej ulgi. - Zapomniałam. To załatwia sprawę. Może byłabyś tak dobra i została, póki wszystkie nie wyjdą? Na wszelki wypadek. - Jedenaście lat służysz w policji i jeszcze nigdy nie byłaś przy narodzinach dziecka? - Zgadza się. I nie zamierzam tego zmieniać. Pierwszym spostrzeżeniem Eve, kiedy weszła do gabinetu Sashy Zinki, było to, że mógł on konkurować z gabinetem Roarke'a pod względem wielkości, przepychu, dobrego smaku. Czyste linie i zdumiewające akcenty w śmiałych kolorach na tle stonowanych barw sprawiały, że był on kobiecy, a przy tym niezbyt wymyślny.

To samo pomyślała o Sashy. Ta kobieta z łatwością mogła uchodzić za o dziesięć lat młodszą, niż wynikało z jej oficjalnych danych osobowych. Włosy koloru miodu zaczesała do tyłu i upięła do góry; w twarzy o kształcie serca przede wszystkim zwracały uwagę niebieskie oczy. Miała na sobie kostium rdzawoczerwonego koloru, równie skromny i elegancki, jak biżuteria, którą do niego włożyła. Swobodnym krokiem przeszła po grubym, srebrnym dywanie, chociaż miała na nogach cienkie szpilki, i wyciągnęła rękę. - Porucznik Dallas. Spotkałyśmy się wiosną na jakiejś uroczystości. - Pamiętam. - Teraz spotykamy się w bardziej przykrych okolicznościach. A pani jest z pewnością detektyw Peabody. Rozmawiałyśmy przez telełącze. Delia uścisnęła jej wyciągniętą dłoń. - Dziękuję, że zgodziła się pani z nami spotkać. - Proszę usiąść i powiedzieć, jak mogę paniom pomóc. Chciały panie spotkać się również z Lolą. Już tu jedzie. Czy napiją się panie czegoś, czekając na nią? - Nie, dziękujemy. - Eve usiadła w fotelu, obitym bursztynową skórą tak miękką, że zdziwiła się, iż nie zrobiła w niej dziury. - Znała pani Natalie Copperfield? - Trochę. Więcej o niej słyszałam. - Sama też usiadła. - To straszne, co spotkało ją i tego młodego mężczyznę. Ale nie wiem, jaki to ma związek ze mną i z Lolą. - Oświadczyła pani, że tej nocy, kiedy popełniono oba morderstwa, pani oraz pani Warfield jadłyście kolację z panem Randallem Sloanem. - Zgadza się. Głównie rozmawialiśmy o sprawach służbowych, ale i ja, i Lola lubimy towarzystwo Randalla. Rozstaliśmy się o drugiej w nocy, jak już powiedziałam pani detektyw, kiedy do mnie dzwoniła. Chyba nie sądzicie, że Ran... - Urwała, bo drzwi się otworzyły i wpadła Lola Warfield, zaróżowiona i zziajana, z rozwianymi włosami. Patrzyła na nich przepraszająco oczami niemal tej samej barwy, co fotel, na którym siedziała Eve. - Przepraszam, przepraszam. Coś mnie zatrzymało. Eve Dallas, prawda? Wzięłam swoje życie we własne ręce i porwałam pani cudownego męża do tańca podczas imprezy „Marquis” wiosną. Gdybym była jego żoną, zatłukłabym kijem każdą kobietę, która by na niego spojrzała, nawet gdyby grała w innej drużynie. - Wtedy miasto usłane byłoby grubą warstwą trupów.

- No właśnie. Przepraszam. - Rzuciła Delii olśniewający uśmiech. - Nie pamiętam, jak się pani nazywa. - Detektyw Peabody. - Bardzo mi miło. No, może niezupełnie mi miło. To okropne, ale zarazem niesamowite. - Loli nie można oderwać od ekranu, kiedy nadają wiadomości o przestępstwach wyjaśniła Sasha. - I oto same znalazłyśmy się w samym środku przestępstwa. A raczej z boku. Jestem okropna. Spotkałam Natalie parę razy. Odniosłam wrażenie, że jest bardzo milutka. - Podeszła do długiego baru w głębi gabinetu i wyjęła z chłodziarki butelkę wody. - Czy jeszcze ktoś ma ochotę? - Nie, dziękujemy. - Eve odczekała chwilkę, aż Lola przysiadła na poręczy fotela, zajmowanego przez Sashę. - Kiedy umówiły się panie na kolację z Randallem Sloanem? - Hmmm. - Lola spojrzała na Sashę. - Dwa dni wcześniej, prawda? Na ogół spotykamy się z nim co kwartał. - Zgadza się - potwierdziła Sasha. - Musiałyśmy odwołać wcześniejsze spotkanie, ponieważ nie było nas w kraju przez kilka dni. - Kto zaproponował ten termin? - Hmmm. - Lola zmarszczyła czoło. - Chyba Ran. Zwykle on dzwoni do nas i umawia spotkanie albo wieczorne wyjście dokądś. - Czy podczas rozmów z paniami pan Sloan wspomniał o jakichś problemach z Natalie Copperfield albo Bickiem Bysonem? - Nie - powiedziała Sasha. - Nigdy nie padły nawet ich nazwiska. Współpracujemy bezpośrednio z Ranem. Jak powiedziałam, poznałyśmy ją i jej narzeczonego w domu Jacoba Sloana. Natalie przyjaźniła się z jego wnukiem. - Pani Copperfield zajmowała się finansami pani siostry. - Zgadza się. Kiedy Anna ze swoimi przyjaciółmi otworzyła hotel, poleciłam jej to biuro rachunkowe i osobiście radziłam się Rana, kto według niego byłby najlepszy. Wskazał Natalie. Powiedziano mi, że się zaprzyjaźniły, kiedy Natalie poleciała na spotkanie z Anną. - Pani siostra była zadowolona z pracy pani Copperfield? - Nie słyszałam żadnych skarg. A wiedziałabym, gdyby miała jakieś zastrzeżenia. - Z pewnością - potwierdziła Lola. - Anna nie należy do osób, które cierpią w milczeniu. Czy szukają panie podejrzanego w firmie?

Przypuszczałam, że to sprawa osobista i raczej... o podłożu uczuciowym. Jakiś zazdrosny eks albo nieodwzajemniona miłość. - Szukamy wszędzie - powiedziała Eve i wstała. - Jeśli coś sobie panie przypomną, proszę się ze mną skontaktować w komendzie. - To wszystko? - Lola wydęła usta, wyraźnie rozczarowana. - Miałam nadzieję, że będziemy maglowane. - Może następnym razem. Dziękuję za poświęcony nam czas - dodała Eve. Nie odezwała się ani słowem, dopóki nie znalazły się na ulicy i nie wsiadły do wozu. - Jakie wrażenia? - Są raczej prostolinijne, pewne siebie, spokojne. Spotkały się służbowo na kolacji ze Sloanem, jak to miały w zwyczaju, nie wyglądają mi na takie, które kryłyby kogokolwiek nawet, gdyby były z tym kimś na przyjacielskiej stopie. Siostra Zinki ma powiązania z pierwszą ofiarą, ale nie wyobrażam sobie, że któraś z nich mogła popełnić dwa morderstwa albo pomagać zabójcy, by ratować tę drugą z opałów. Poza tym są bogate. Jeśli tu chodzi o pieniądze, te dwie nie muszą posuwać się do żadnych przekrętów, by zarobić ich więcej. - To nie chęć wzbogacenia się, tylko zachłanność i żądza władzy - poprawiła ją Eve. Ale niczego tu nie wyczuwam. Jeśli to konta siostry wydały się podejrzane Copperfield i któraś z nich o tym wie, są cholernie opanowane. Czy wiemy, co robiła Anna Kerlinko tej nocy, kiedy popełniono morderstwa? Peabody wyciągnęła swój notes, wsiadając do samochodu. - Uwzględniając różnicę czasu, jadła śniadanie z aktualnym kochankiem, kiedy mordowano Copperfield, a o dziewiątej czasu lokalnego była w biurze. Nie zdołałaby przylecieć tutaj, załatwić ich i wrócić do siebie. - Sprawdźmy następnych. Wykorzystując w równym stopniu geografię, jak i własne zapiski, przejechała sześć przecznic na wschód, gdzie mieścił się nowojorski oddział kancelarii adwokackiej reprezentującej Fundację Bullocka. Eve zauważyła, że prowadzenie księgowości oddziału polecono Copperfield kilka miesięcy temu, a jedna z siostrzenic wspólnika była klientką Bysona. Biura firmy mieściły się w starej, eleganckiej kamienicy. W recepcji było cicho jak w kościele, pracowała tam kobieta skąpana w kolorowym świetle, wpadającym przez witrażowe okno. Kobieta miała długie, rude włosy. Kiedy Eve pokazała jej odznakę, pracownica ze zdumieniem kilka razy zamrugała powiekami.

- Nie rozumiem. - Odznaka - wyjaśniła Eve. - Policja. Proszę połączyć się z szefem i powiedzieć, że chcemy z nim porozmawiać. - Rety. Przykro mi, ale pan Cavendish jest na spotkaniu. Chętnie poproszę jego asystentkę, by sprawdziła terminarz i wyznaczyła datę spotkania. - Nie, nie, źle mnie pani zrozumiała. Powtórzę jeszcze raz. Odznaka. Policja. - Eve rozejrzała się wokoło i zobaczyła błyszczące, drewniane schody. - Do biura tędy na górę? - Tak, ale... ale... ale... Eve zostawiła jąkającą się rudowłosą recepcjonistkę i skierowała wzrok z Peabody ku schodom. Na piętrze zmieniła zdanie i uznała, że jest tu nie jak w kościele, tylko jak w muzeum. Dywany były stare, zniszczone i drogie. Boazeria z prawdziwego drewna i najprawdopodobniej oryginalna. Ściany ozdabiały obrazy, przedstawiające wiejskie krajobrazy. Otworzyły się drzwi po lewej stronie. Kobieta, która się w nich ukazała, była starsza od dziewczyny siedzącej na dole i dużo bardziej elegancka. Kruczoczarne włosy miała upięte w prosty kok, pasujący do jej kościstej twarzy. Kostium w prążki byłby zupełnie zwyczajny, gdyby nie to, że został uszyty na miarę. Doskonale leżał na jej zgrabnej figurze. - Zdaje się, że poinformowano panie, iż pan Cavendish ma teraz spotkanie i jest nieosiągalny. Czym mogę służyć? - Proszę go wyciągnąć z tego spotkania, żeby był osiągalny - odparła Eve. Byłybyśmy pani bardzo zobowiązane. Jakoś się nazywasz, siostro? Poczuła zabawne łaskotanie, kiedy kobieta rzuciła jej świdrujące spojrzenie. - Ellyn Bruberry, sekretarka pana Cavendisha. I praktykantka adwokacka. - Bardzo dobrze. Musimy porozmawiać z panem Cavendishem w związku z toczącym się śledztwem. - Pan Cavendish, jak dwukrotnie panie poinformowano, jest nieosiągalny. I z pewnością orientują się panie, że nie ma obowiązku rozmawiać z policją bez wcześniejszego uprzedzenia. - Punkt dla pani - odpowiedziała wesoło Eve. - Z największą radością wręczymy panu Cavendishowi i pani, i każdemu w tym biurze wezwanie do stawienia się w komendzie głównej policji na oficjalne przesłuchanie. Ponieważ jest pani praktykantką adwokacką, z

pewnością pani wie, że może ono trwać nawet kilka godzin. Ewentualnie jesteśmy gotowe porozmawiać z pani szefem teraz, w jego własnym gabinecie. I prawdopodobnie za niespełna dwadzieścia minut przestać się państwu naprzykrzać. Kobieta milczała. - Proszę wybierać. Eve usłyszała, jak Ellyn Bruberry wciąga powietrze nosem. - Muszą mi panie powiedzieć, czego dotyczy śledztwo. - Wcale nie. Może pani zapytać swojego szefa, czy woli porozmawiać ze mną teraz, czy też stawić się w komendzie w niedalekiej przyszłości i stracić dużo czasu na oficjalne przesłuchanie. Albo może pani podjąć tę decyzję za niego. Zostawiam to pani. - Ale... - Peabody postukała w zegarek. - Tracimy czas. - Proszę zaczekać. Eve zaczekała, aż Bruberry odeszła w swoich botkach na wysokich obcasach. - Tracimy czas? - Działało w moim wypadku. Jest wkurzająca, prawda? I doskonale wie, dlaczego tu jesteśmy. - O, tak. Ciekawe. - Eve dla zabicia czasu odwróciła się, by przyjrzeć się jednemu z wiejskich pejzaży. - Jak to jest, że ludzie mieszkają i pracują w mieście, a na ścianach wieszają malowidła, przedstawiające wieś? Czy nie mogą się zdecydować, gdzie wolą być? - Wiele osób uważa wiejskie krajobrazy za odprężające. - Jasne, póki nie zaczną się zastanawiać, co się czai za drzewami albo piszczy w trawie. Delia niepewnie przestąpiła z nogi na nogę. - Niektórzy ludzie myślą nie o czających się zwierzętach, tylko o skaczących sarenkach i kicających zajączkach. - Niektórzy ludzie są głupi. Peabody, rozerwijmy się i sprawdźmy, co mamy o Bruberry. I o Cavendishu. - To mogą być sarenki i zajączki - mruknęła Peabody i wyciągnęła swój laptop. Po chwili na progu stanęła sekretarka. Trzymała się prosto, jakby połknęła kij, jej głos był zimny i wyniosły. - Pan Cavendish spotka się teraz z paniami. Na dziesięć minut.

ROZDZIAŁ 10 Z kościoła do muzeum, pomyślała Eve, a potem do klubu dla dżentelmenów. Walter Cavendish urzędował w gabinecie z fotelami i kanapami o szerokich poręczach, obitymi skórą koloru porto, oraz z solidnymi meblami z ciemnego drewna. Na podłodze leżały grube, orientalne dywany, najprawdopodobniej oryginalne, o bogatych barwach i skomplikowanych wzorach. Kryształowe karafki, które z powodzeniem mogłyby wystąpić również w roli skutecznego narzędzia zbrodni, zawierały trunki bursztynowej barwy. Wykończona na czarno konsola komunikacyjna sąsiadowała ze skórzanymi i mosiężnymi przyborami biurowymi na zabytkowym biurku, za którym siedział Cavendish emanujący bogactwem, w garniturze szytym na miarę - i zdaniem Eve wyraźnie podenerwowany. Miał pięćdziesiąt kilka lat, gęste włosy, których kolor ludzie określają jako piaskowy w wypadku mężczyzn, a mysi w odniesieniu do kobiet. Miał rumianą twarz i jasnoniebieskie oczy, którymi spojrzał na Eve, by szybko przenieść wzrok nad jej ramię. Brązowy garnitur w delikatne złote prążki świadczył, że ten mężczyzna lubi trochę szpanować. Wstał i przybrał poważną minę. - Chciałbym, żeby się panie wylegitymowały - powiedział gładkim dźwięcznym głosem, który przypominał Dallas dykcję podrzędnego aktora szekspirowskiego. Zarówno Eve, jak i Peabody pokazały swoje odznaki. - Porucznik Dallas - przedstawiła się Eve - i detektyw Peabody. Wygląda na to, że zakończył pan spotkanie. Dziwne, że nie widziałyśmy, by ktokolwiek opuszczał pański gabinet. Zmieszał się na ułamek sekundy i przeniósł wzrok na Bruberry. - To była telekonferencja. - Tak, telekonferencja. Z Londynem. - Bardzo sprytnie. - Eve popatrzyła na niego w taki sposób, by mu dać do zrozumienia, że już wie, iż skłamał. - Ponieważ ma pan kilka minut, chciałyśmy panu zadać kilka pytań w związku z prowadzonym śledztwem. - Powiedziano mi o tym. - Dał im znak, żeby usiadły. Nie uścisnął im rąk, ale Eve specjalnie wyciągnęła do niego rękę. Chciała się przekonać, jaka jest dłoń Cavendisha w dotyku. Zawahał się i zauważyła, że znów rzucił spojrzenie sekretarce, nim uścisnął rękę Eve.

Stwierdziła, że miał ma delikatną, lekko spoconą dłoń. - Cóż to za śledztwo? - W sprawie zabójstwa Natalie Copperfield i Bicka Bysona. Czy znane są panu te nazwiska? - Nie. - Rozumiem, że nie ogląda pan wiadomości. Nie czyta pan gazet. - Spojrzała na ścienny ekran w ramie z ciemnego drewna, od razu rzucający się w oczy. - Wymienione osoby zostały zamordowane trzy dni temu w swoich domach. To pracownicy biura księgowego Sloan, Myers i Kraus. Dziwne, że chociaż Natalie Copperfield zajmowała się kontami, dotyczącymi krajowych operacji pana firmy, jej nazwisko nic panu nie mówi. - Nie staram się zapamiętać nazwisk wszystkich, o których coś usłyszałem albo przeczytałem. Jeśli chodzi o księgowość, zajmuje się tym Ellyn, moja sekretarka. - Znam panią Copperfield - oświadczyła Bruberry. - Co jej śmierć ma wspólnego z naszą firmą? - Na razie to ja zadaję pytania - zimno odparła Eve. - Panie Cavendish, co pan robił w nocy trzy dni temu między północą a godziną czwartą nad ranem? - Byłem w łóżku we własnym domu. Ze swoją żoną. Eve uniosła brwi. - Nie pamięta pan nazwisk osób, o których piszą we wszystkich gazetach, ale wie pan bez sprawdzania w terminarzu, co pan robił trzy dni temu? - Byłem w domu - powtórzył. - W łóżku. - Czy kontaktował się pan z panią Copperfield albo z panem Bysonem? - Nie. - Dziwne. Nie uważa pani tego za dziwne, detektyw Peabody, że pan Cavendish nie kontaktował się z osobą, która zajmuje się księgowością jego firmy? - Ja się z nią kontaktuję. Jestem po imieniu z osobą, zajmującą się płacami w naszej centrali. - Może kiedyś spotkałem... - To ja korespondowałam i spotykałam się z panią Copperfield - przerwała mu Bruberry. - Kiedy było to konieczne. Takie sprawy są głównie załatwiane przez nasze biuro w Londynie. - A czym dokładnie zajmuje się pan tutaj? - zwróciła się Eve bezpośrednio do Cavendisha. - Reprezentuję nowojorskie interesy naszej firmy.

- To znaczy? - Dokładnie to, co powiedziałem. - Teraz wszystko jasne. Reprezentuje pan również Lor - des C. McDermott, klientkę Bicka Bysona? - Pani McDermott jest krewną, więc to zrozumiałe, że jest reprezentowana przez naszą firmę. Jeśli chodzi o jej sprawy finansowe, nic nie mogę na ten temat powiedzieć. - Naprawdę? Odnoszę wrażenie, że tutaj jedna ręka nie wie, co robi druga. Poza tym wydaje mi się, że nie powiedziałam, iż Bick Byson zajmował się jej sprawami finansowymi, tylko że była jego klientką. Cavendish poprawił krawat. Eve pomyślała, że jest coraz bardziej zdenerwowany. - Tak założyłem. - Skoro już o tym mowa, co robiła pani tej nocy, kiedy popełniono morderstwa, pani Bruberry? - Byłam w domu. Położyłam się do łóżka przed północą. - Sama? - Tak, mieszkam sama. Obawiam się, że pan Cavendish nie może paniom poświęcić teraz więcej czasu. Eve wolno wstała. - Dziękuję państwu za pomoc. Och... pańska firma reprezentuje również... Wyciągnęła notes, jakby chciała sprawdzić, czy dobrze pamięta. - Fundację Bullocka. Znów zauważyła zmianę na twarzy mężczyzny. Zacisnął zęby, oczy mu błysnęły. Znów uniósł rękę do krawata. - Zgadza się. - Pani Madeline Bullock i pan Winfield Chase bawili niedawno w Nowym Jorku. Przypuszczam, że spotkał się pan z nimi podczas ich pobytu w mieście. - Ja... - Pani Bullock i pan Chase zjedli obiad z panem Cavendishem w poniedziałek o wpół do pierwszej - przerwała mu Bruberry. - Spotkał się pan z nimi i zjadł obiad tutaj, w biurze? - Zgadza się - warknęła asystentka, nim Cavendish zdążył otworzyć usta. - Czy życzy sobie pani, bym sprawdziła, jakie potrawy podano? - Poinformuję panią. Na razie tyle mi wystarczy. Dziękuję za poświęcony nam czas. Porucznik Dallas odwróciła się do wyjścia, ale przy drzwiach się zawahała. - Dziwne, że reprezentując interesy swojej firmy w Nowym Jorku, nie spotyka się pan regularnie z

księgowymi, którzy prowadzą jej rachunkowość. - Odprowadzę panie - zaproponowała Bruberry, kiedy Cavendish nie skomentował uwagi Eve. - Nie trzeba. Trafimy do wyjścia. - Ktoś tu coś ukrywa - powiedziała Peabody, kiedy znalazły się na ulicy. - To pewne jak dwa razy dwa cztery. Od tego faceta wprost bije poczucie winy i strach. Ale może się okazać, że jedynie zdradza żonę albo nosi damską bieliznę. - Albo jedno i drugie, jeśli ją zdradza ze swoją sekretarką. Ta kobieta zdecydowanie jest samcem alfa w tym duecie. - Masz rację. To głupota wypierać się znajomości z Copperfield, a okłamał nas. - Nadęty dupek. No wiesz - ciągnęła Peabody, kiedy Eve uniosła brew. - „Jestem zbyt ważny, by się zadawać z płotkami”. I ten jego sposób dystansowania się od dużej sprawy. - A tą dużą sprawą jest morderstwo. - Usiadła za kierownicą i zaczęła bębnić w nią palcami. - Nie byli przygotowani. Nie przyszło im do głowy, że policja zechce im zadawać pytania, więc postępowali zgodnie z pierwszym odruchem. Zaprzeczyć wszystkiemu. Przekonajmy się, czy uda nam się dopaść Lordes McDermott, spojrzeć na to z innej perspektywy. Peabody wyciągnęła swój osobisty komputer, by znaleźć adres. - Ma dom przy Riverside Drive. - Numer łącza? - Jest tutaj. - Spróbuj najpierw zadzwonić. Upewnijmy się, że jest w domu albo gdzie możemy ją znaleźć, jeśli gdzieś wyszła. Lordes McDermott nie tylko była w domu, ale sprawiała wrażenie, jakby nie miała nic przeciwko temu, by odwiedziły ją policjantki. Wprowadziła je pokojówka w fartuszku. Przeszły przez szerokie atrium o wysokości dwóch pięter do przestronnego salonu, urządzonego supernowocześnie: wszędzie widać było ostre kolory, połyskujący metal i mieniące się szkło. Lordes wyglądała na zadomowioną w Nowym Jorku. Miała na nogach czarne, miękkie botki, obwieszona była biżuterią z matowego złota. Włosy koloru dojrzałego bakłażana miała krótko ostrzyżone, a oczy szafirowe. Na niskim, szklanym stole stał biały imbryk, trzy wielkie, białe kubki i biała, trójkątna patera z pączkami. - Proszę mi nie mówić, że gliny, kawa i pączki to banał.

- Ten banał ma swoją przyczynę. Porucznik Dallas, detektyw Peabody. - Proszę usiąść. Z pewnością przyszły tu panie w związku z Bickiem i Natalie. To okropne. Był takim cudownym młodzieńcem. - Kiedy widziała go pani po raz ostatni? - Piętnastego grudnia. - Ma pani dobrą pamięć - zauważyła Eve. - Skądże znowu. Sprawdziłam to, kiedy usłyszałam, co się stało. Tuż przed świętami mieliśmy spotkanie podsumowujące cały rok. I to w tym pokoju. Bardzo był z niego sympatyczny chłopak. - Czy znała pani panią Copperfield? - Widziałam ją kilka razy. Bick na moją prośbę przyprowadził ją parę razy na nasze spotkania służbowe. Lubię wiedzieć, z kim zadają się ludzie, którzy prowadzą moje konta. Ją też polubiłam. Tworzyli ładną parę. Jaką kawę pani pije, pani porucznik? - Czarną. Dziękuję. - A dla mnie słaba i słodka - odezwała się Peabody. - Czy rozmawiają panie ze wszystkimi klientami Bicka? - spytała Lordes. Kiedy nalewała kawę, na jej palcu błysnęła złota ślubna obrączka. - Zdziwiłam się, kiedy panie zadzwoniły do mnie. - Rozmawiamy z wieloma osobami. Prawdę mówiąc, jesteśmy tu prosto po spotkaniu z Walterem Cavendishem. To pani krewny, prawda? - Dalszy. - Leciutko zmarszczyła nos. Trwało to chwilkę. Oho, pomyślała Eve. Lordes niezbyt lubi Waltera. - Mój kuzyn, ojciec Waltera, jest jednym z współwłaścicieli londyńskiej firmy. Więc ja i Walter chyba jesteśmy dalekimi krewnymi - powiedziała w zamyśleniu. - Mniejsza o to. Proszę się częstować pączkami. Ja też zjem jednego. - By nie być gołosłowną, wzięła pączka z kolorową posypką. - Czy to ze względu na wuja zwróciła się pani właśnie do tego biura księgowego, a potem trafiła do Bicka? - Mmmm. - Lordes skinęła głową, bo miała pełne usta. - Boże, są niesamowite. Od lat zajmowali się moimi finansami. Po śmierci Milesa - co za głupiec - odziedziczyłam kupę forsy. Przez jakiś czas leżały na koncie w Europie. Potem, kiedy tu wróciłam, poprosiłam o młodego, łebskiego doradcę finansowego. Polecono mi Bicka. Stąd nasza znajomość. - W jaki sposób umarł pani mąż, jeśli wolno zapytać? - Peabody starała się być delikatna, pałaszując pączka z bitą śmietaną.

- Bawiąc się tym swoim samolocikiem, który sam zbudował. Kochał latanie. Rozbił się i spłonął. Kochałam tego cymbała. Niemal umarłam, kiedy go straciłam. Tej wiosny minęło pięć lat od jego śmierci, a wciąż jestem na niego wkurzona. - Czy może nam pani powiedzieć, gdzie pani była trzy dni temu między północą a czwartą nad ranem? - To brzmi złowrogo. Zastanawiałam się, czy tak właśnie będzie. Też to sprawdziłam, kiedy skontaktowały się panie ze mną i zapowiedziały swoją wizytę. Zaprosiłam na kolację parę przyjaciółek. Znów się umawiam z mężczyznami, ale to bardzo męczące, szczególnie kiedy nie jest się zbytnio zainteresowanym randkami. Dziewczęta wyszły koło północy i poszłam do łóżka. Najpierw coś sobie pooglądałam. Usnęłam przy jakichś starych filmach. - Wracając do znajomych - ciągnęła Eve - czy kiedykolwiek spotykała się pani albo miała okazję utrzymywać kontakty towarzyskie z panią Copperfield, panem Bysonem i pani kuzynem, znaczy się dalszym krewnym? - Z Walterem? - Lordes wybuchnęła głośnym śmiechem. - Nie. Broń Boże. Staram się nie utrzymywać kontaktów towarzyskich z Walterem. To skończony idiota. - Nie jest pani z nim w dobrych stosunkach? - Potrafię być w dobrych stosunkach z każdym. Po prostu moje stosunki z niektórymi są lepsze, kiedy ograniczam kontakty z tymi osobami. - Czy to znaczy, że Walter nie reprezentuje pani interesów w Nowym Jorku? - Prawdę mówiąc, nie. Zajmuje się tym mój kuzyn w Londynie, Walter wykonuje tylko część roboty papierkowej. Jeśli mam być szczera, nie jest zbyt bystry. Wykonuje polecenia, przekłada papiery, dość dobrze prezentuje się w smokingu. Wszystkie bardziej skomplikowane sprawy są załatwiane przez Londyn, jeśli dobrze się orientuję. - Przechyliła głowę. - Chyba nie podejrzewacie, że Walter ma coś wspólnego z tymi morderstwami? Znam go przez całe swoje życie. Mogę panie zapewnić, że nie tylko nie jest wystarczająco sprytny, by zrobić coś takiego, ale również brakuje mu jaj. Eve właśnie siadała za kierownicą, kiedy zabrzęczało jej łącze. - Dallas. - Pani porucznik. - Kąśliwy ton głosu Summerseta pasował do jego kamiennej twarzy. - Nie uprzedziła mnie pani, że spodziewa się dostawy towaru. - Prawdopodobnie nie poinformowałam cię, że z każdym dniem stajesz się

okropniejszy, ale byłam zajęta. - Dostarczono fotel bujany ze sklepu „Biały Bocian”. Co mam z nim zrobić? Eve odczekała chwilę. - Chłopie, co się stało, że tak się otworzyłeś? Przemilczę wniosek, który sam się nasuwa. Każ go zanieść do salonu na piętrze. Tam, gdzie odbędzie się przyjęcie. - Dobrze. Na przyszłość byłbym zobowiązany, gdyby uprzedzała mnie pani o wszelkich dostawach. - Na przyszłość byłabym zobowiązana, gdybyś zasłaniał twarz kapturem, nim pojawisz się na wyświetlaczu mojego łącza. Rozłączyła się, zadowolona z siebie. - Przysłuchiwanie się waszym rozmowom to prawdziwa frajda - skomentowała Peabody. - Po pracy pójdę do domu, zapakuję wszystko i przyjadę do ciebie. Już się nie mogę doczekać, kiedy zobaczę ten fotel i zacznę przygotowania do jutrzejszej imprezy. - Hura! - Wiesz, jak bardzo jej się spodoba. - Tak. Jasne, że tak. - Będzie wyglądała jak królowa płodności albo ktoś w tym rodzaju. Będzie wniebowzięta. - Królowa Mavis. Rozbawiona. - Eve przejechała skrzyżowanie na żółtym świetle. Powinna mieć... - Zatoczyła palcem koło nad głową. - Koronę! Ależ naturalnie. - Nie, nie koronę. Jest za duża i zbyt oficjalna. To drugie. Jak to się nazywa... Diadem. - Świetny pomysł! Jesteś genialna! Widzisz? - Klepnęła Eve w ramię. - Umiesz to robić. - Wygląda na to, że to robię. Eve wróciła do komendy pełna wrażeń i przeczuć. Usiadła w swoim gabinecie i wszystko uporządkowała, napisała raporty, a potem zamyśliła się. Na tablicy zaczęła przyczepiać słowa - hasła obok zdjęć, nazwisk i strzałek. - Potrzebna ci większa tablica. - Do środka wszedł Roarke, płaszcz miał przewieszony przez ramię. - Ciągle to słyszę. - I Bóg mi świadkiem, że potrzebny ci większy gabinet. - Ten w zupełności mi wystarcza. A co ty tu robisz?

- Szukam kogoś, kto by mnie podrzucił do domu. Miałem coś do załatwienia na górze - wyjaśnił, gdy Eve spojrzała na niego, zmarszczywszy czoło. Kiedy jej dezaprobata jeszcze się pogłębiła, podszedł do niej i dotknął palcem płytkiego dołeczka w jej brodzie. - Wszystko załatwione, wszyscy są zadowoleni. - To jest do dupy. - Jak to często bywa w życiu. Rozumiem, że coś z tego potrafisz wydedukować. Niedbale rzucił płaszcz na oparcie fotela, a potem podszedł do tablicy. - Ach, tak, jasne. Powiązania. Jak na taki duży świat widać tu bardzo dużo ciekawych znajomości, prawda? - Co powiedział Whitney? - Oficjalnie czy nieoficjalnie? - spytał Roarke, nie przerywając studiowania tablicy. - Wiem, co powiedział oficjalnie. - Czyli nieoficjalnie. Powiedział, że to stek bzdur. Cytuję dosłownie. - Przeniósł wzrok na twarz żony i pokręcił głową. - Widzę, że tobie to wystarcza. Nie wymagasz od niego, żeby ci spojrzał prosto w oczy i powiedział, że ci ufa i cię szanuje. Nie oczekujesz przeprosin. - Nie. Podszedł do drzwi i je zamknął. - Może to stek bzdur, ale właśnie przez to siedzisz w tej klitce, zamiast zajmować pokój kapitana. - Chcę tu pracować. Nie mąćmy obrazu takim głupim gadaniem. Robię dokładnie to, co chcę robić i w czym jestem dobra. - Nie mów mi, że nie chciałabyś dostać belek, Eve. - Myślałam, że ci to powiedziałam. - Przesunęła ręką po włosach, przestawiając się na myślenie o czymś innym. - Nie odmówiłabym, gdyby mi je dali, ale na moich warunkach. Znasz się przecież na tych irlandzkich sztuczkach. Los, przeznaczenie, ściąganie na siebie nieszczęść. Usta mu drgnęły. - To ty ostatnio odprawiałaś egzorcyzmy, by wypędzić ducha. - Zamknęłam sprawę - poprawiła go. - Chodzi mi o to, że czasami coś właśnie tak ma być. Moim przeznaczeniem jest pracować w tym pokoju. Wierzę w to. - W porządku. - Gabinet był taki malutki, że wystarczyło, aby Roarke wyciągnął ręce, by objąć Eve, przesunąć dłońmi po jej ramionach. - Dodam, że twój komendant prosił, by ci przekazać, iż nie ma cienia wątpliwości, że przeprowadzisz to śledztwo jak należy. - Dobra. - Czy mam szukać jakiegoś innego środka transportu, czy wkrótce wybierasz się do

domu? - Mogę to wszystko zabrać ze sobą. Daj mi dziesięć minut. Ej! - krzyknęła, kiedy otworzył drzwi. - Może powinieneś mi postawić obiad? Uśmiechnął się. - Może powinienem. - Ale po drodze musimy gdzieś wstąpić. Potrzebny mi diadem. - Jako uzupełnienie twojego berła? - To nie dla mnie, tylko dla Mavis. Na jutro. Chodzi o motyw przewodni czy coś tam. Czy berło to jedno z tych... - Zacisnęła rękę w pięść i zaczęła ją unosić i opuszczać w taki sposób, że Roarke uniósł brwi i szeroko się uśmiechnął. - Boże, zawsze masz kudłate myśli. Ale też się roześmiała i wyciągnęła rękę w bok. - No wiesz, jakby laska? - Chyba tak. - Powinniśmy poszukać również czegoś takiego. Może więc zastanowiłbyś się, gdzie jest jakiś sklep z kostiumami albo taki, gdzie moglibyśmy to kupić po drodze na kolację. Znalezienie diademu ze strasów i plastikowego berła okazało się sprawą stosunkowo łatwą, szczególnie gdy się robiło zakupy z kobietą mającą zwyczaj łapać pierwsze, co jej wpadło w rękę, i uciekać. A ponieważ znał tę kobietę, wybrał włoskie potrawy w małej, zatłoczonej trattorii, gdzie panowała zwyczajna atmosfera, a jedzenie było znakomite. Póki Eve nie rzuciła się na spaghetti z klopsikami, Roarke nie wypytywał jej o postępy śledztwa. - Nie jadłaś dziś obiadu. Owinęła makaron wokół widelca. - Nie, ale zjadłam pączka. I chyba zapomniałam cię poinformować, że Peabody i McNab nocują dziś u nas. - Poinformować mnie? - Summerset się wkurzył, bo zapomniałam, że dziś mają dostarczyć prezent dla Mavis. Mniejsza o to. Peabody chce udekorować salon na przyjęcie, czego zupełnie nie pojmuję. Będą prezenty, żarcie. Czego więcej potrzeba? - Przypuszczam, że się dowiemy. Ale to bardzo wygodne. Mogę jutro zabrać McNaba i zrobimy coś, co przystoi mężczyznom. - Zamierzasz wyjechać? Zostawić mnie? - Eve wpadła w panikę. - Nie zostaniesz na przyjęciu? Roarke ugryzł kawałek manicotti. - Nie możesz nic zrobić, powiedzieć, zaproponować, choćby to były nawet najbardziej perwersyjne zabawy w łóżku, co by mnie skłoniło do przebywania w promieniu stu metrów

od przyjęcia na cześć Mavis. - Chrzanisz. - Nabrała na widelec kawałek klopsika. - Nawet gdybym połączyła sos czekoladowy ze specjalnym strojem? - Nawet. - Może być jeszcze bita śmietana. I taniec erotyczny. - Przyznaję, że to wspaniała próba przekupstwa ze strony szczególnie zdesperowanej kobiety. Ale nie. Już się umówiłem z Leonardem i obaj się zmywamy. Zaprosimy do naszej szczęśliwej małej paczki McNaba. - A jeśli coś pójdzie nie tak? - Złapała go za ramię. - Na przykład firma cateringowa nie stanie na wysokości zadania, co się czasami zdarza? Albo jedna z ciężarnych zabłądzi i zacznie rodzić u nas w domu? Roarke wolną ręką wziął kieliszek z winem. - Dobrze już, dobrze. - Wzniosła oczy do góry. - Poradzę sobie. Ale to draństwo, prawdziwe draństwo, jeśli chcesz znać moje zdanie, że ty urwiesz się gdzieś na piwo, podczas gdy ja będę musiała zostać w domu. I tylko dlatego, że masz fiuta. - Będziemy czule o tobie myśleli przy piwie, ja i mój fiut. Zjadła jeszcze trochę, a potem uśmiechnęła się z satysfakcją. - Ale i tak będziesz musiał być w sali porodowej, kiedy Mavis zacznie rodzić. - Zamknij się, Eve. - I nawet twój fiut cię nie uratuje. Roarke wziął kromkę chleba, przełamał ją na pół i podzielił się z Eve. - Czy jutro będą konkursy z nagrodami? Wykrzywiła się, słysząc tę kąśliwą uwagę. - Dobrze już, zamknę się. Chcesz porozmawiać o morderstwie? - Tak, proszę. Kiedy kończyli jeść i popijali kawę, opowiedziała mu wszystko, żeby był na bieżąco. - A więc Cavendish i jego sekretarka nie przypadli ci do gustu? - Coś mi tam śmierdzi. Sekretarka wyraźnie trzyma go na pasku. - Nie znam go, ale spotkałem pozostałych aktorów dzisiejszego przedstawienia. - Mam o nim podstawowe informacje. Ma czterdzieści sześć lat. Jeszcze kiedy był dzieckiem, rodzice założyli mu fundusz powierniczy. Lubi grać w squasha. Dwukrotnie żonaty, pierwszą żonę rzucił osiem lat temu. Ma jedno dziecko, dwunastoletnią córkę. Opiekę nad nią powierzono matce, która wyprowadziła się do Paryża. Poślubił drugą żonę jak tylko uprawomocnił się rozwód. Jego obecna wybranka ma

dwadzieścia dziewięć lat. To była modelka. Założę się, że na boku coś kręci z sekretarką. Eve zmrużyła oczy, popijając kawę z pianką. - Ubiera się w skóry i botki na wysokim obcasie i każe mu szczekać jak psu, kiedy to robią. - Naprawdę? - Rozbawiony Roarke rozsiadł się wygodnie. - A z czego to wywnioskowałaś? - Z tego, że z nich dwojga to ona ma jaja. On przekłada papiery, odbywa spotkania i robi to, co mu każą. - Czy ktoś mu kazał zabić Copperfield i Bysona? - Niewykluczone. Czyż nie byłoby to logiczne? - Eve zmarszczyła brwi, zastanawiając się nad tym. - Chociaż nie wydaje mi się. Zabójca był zbyt zrównoważony, zbyt pewny siebie. Cavendish spocił się, tylko rozmawiając ze mną. Ale wie, kto to zrobił. - Czyli musisz go trochę mocniej przycisnąć. - Mogę to zrobić. Mogę znów z nim porozmawiać, po - maglować go. Ale za mało wiem, by o cokolwiek go oskarżyć, żeby zaczął sypać. Muszę wiedzieć więcej. Muszę jeszcze coś znaleźć, bo założę się, że był tam, gdzie powiedział, że był, w czasie kiedy popełniano morderstwa. W domu w swoim łóżku, z kołdrą naciągniętą na głowę, bo wiedział, co się dzieje. - Jeśli zamieszany jest w to nowojorski oddział kancelarii prawniczej, który przekazywał pieniądze albo je prał, dowiem się tego. Eve pomyślała, że zrobi to nie tylko dlatego, że jest dobry, ale również dlatego, że tym razem chodzi o jego dumę. - Liczę na to - powiedziała. - Może powinniśmy wziąć się do roboty. Wiedziała, że Peabody i McNab już są, ponieważ słyszała muzykę i głosy z pomieszczenia, w którym miało się odbyć przyjęcie. Jeśli to świadczyło, że jest tchórzem, trudno, jakoś będzie musiała z tym żyć, bo Eve ruszyła prosto do swojego gabinetu. Tam uaktualniła tablicę, po czym usiadła, żeby się dowiedzieć czegoś więcej o Ellyn Bruberry. Na ściennym ekranie pojawiły się dane osobowe kobiety. Czterdzieści lat, nigdy nie była zamężna, żadnych dzieci. Sądząc po adresie w West Side, z okien jej mieszkania rozciągał się wspaniały widok na park. Cena apartamentu musi być równie oszałamiająca. Nieźle, jak na praktykantkę prawa i sekretarkę.

Urodzona w Ameryce, ale w wieku dwudziestu kilku lat wyjechała z Pittsburgha do Londynu, by zatrudnić się jako asystentka prawnicza w kancelarii Stuben, Robbins i Cavendish - Mull dołączył później. Sześć lat temu przeniesiona do oddziału w Nowym Jorku jako sekretarka Waltera Cavendisha. Kiedy Cavendish miał już drugą żonę, pomyślała Eve. Czysta kartoteka. Eve przyjrzała się bliżej finansom Bruberry. Doszła do wniosku, że jak na sekretarkę dostawała wyjątkowo wysoką pensję, ale prawo nie zabrania dobrze wynagradzać pracowników. Poważniejsze wpłaty na jej konto w okolicy Bożego Narodzenia, daty urodzin i wtedy, kiedy zatrudniła się w kancelarii prawniczej, można było łatwo wytłumaczyć jako premie. Ale czy to nie ciekawe, że jej osobiste finanse prowadziła firma Sloan, Myers i Kraus? Nie była jednak klientką Bysona, upewniła się Eve, sprawdzając spis klientów zamordowanego. Zapisała sobie, żeby ustalić, kto w firmie zajmował się finansami Bruberry. Bezpośrednie powiązania, pomyślała. Co łączyło Copperfield i Bysona z Cavendishem i Bruberry? Firma, a w niej Fundacja Bullocka. Klienci zarówno kancelarii prawniczej, jak i biura księgowego. I Cavendish się zdenerwował, kiedy go spytała, czy spotyka się z przedstawicielami z fundacji podczas ich pobytu w Nowym Jorku. Najmłodszy ze wspólników, Robert Kraus, podejmował panią Bullock i Chase'a obydwoje potwierdzili jego alibi. - Ej, Dallas. Fuknęła, wyświetlając dane Krausa. - Przecież chyba już nie pracujesz. Chodź. - Peabody stała obok biurka, ująwszy się pod boki. - Musisz rzucić okiem na dekoracje. I wypowiedzieć się w kilku kwestiach. - Rób tak, jak do tej pory. Jest bardzo dobrze. - Dallas, już po dziesiątej. - Rety, mamo, nie usłyszałam, kiedy był capstrzyk! Czy jestem uziemiona? - Widzisz? Stałaś się gderliwa. - Peabody oskarżycielsko wycelowała w nią palec. Zrób sobie chwilę przerwy i chodź obejrzeć wszystko. To dla Mavis. - Dobrze już, dobrze. Jezu! - Ale jeśli ma się dać wciągnąć w proces dekorowania pomieszczenia, to nie sama. Eve wmaszerowała do gabinetu Roarke'a. - Idziemy obejrzeć dekoracje i zadecydować, co jeszcze zostało do zrobienia. Chyba. - Dobrej zabawy.

- Aha. „Idziemy” dotyczy również ciebie. - Nie chcę. - Ale popełnił błąd, unosząc wzrok, bo ujrzał groźne miny Eve i Peabody. W takim razie dobrze. Ale kiedy cała ta szopka się zakończy, razem ze mną wyjedziesz na urlop, który ciągle odkładasz, i będziesz robiła nago przerzuty na piasku. - Razem z tobą, mistrzu.

ROZDZIAŁ 11 To nie liczby tańczyły w jej snach, tylko tęcze i dziwne, uskrzydlone niemowlęta. Kiedy maleństwa ze skrzydłami zaczęły bzyczeć jak osy i tworzyć oddziały, Eve zmusiła się do otwarcia oczu. Usiadła gwałtownie i powiedziała: - Dość tego! - Zły sen? - Roarke wstał z kanapy. - Latające niemowlęta. Złe, latające niemowlęta z diabelskimi skrzydełkami. Wszedł na podwyższenie i usiadł na brzegu łóżka. - Najdroższa Eve, potrzebny nam urlop. - Były też balony - powiedziała ponuro. - Dzieci przecinały je skrzydłami niczym brzytwami, więc balony pękały z trzaskiem. I wtedy pojawiało się więcej złych, latających niemowląt. Przesunął palcem wzdłuż jej uda. - Może mogłabyś się postarać, żeby przyśnił ci się na przykład seks. - Ktoś musiał uprawiać seks, nieprawdaż, by urodziły się złe, latające dzieci, no nie? Nagle wyciągnęła rękę i złapała go za sweter. Z jej oczu biła desperacja. - Nie zostawiaj mnie dziś samej z tymi wszystkimi kobietami. - Przykro mi, ale muszę się powołać na kazus penisa. Co brzmi dość obscenicznie, wypowiadane na głos, ale tak czy inaczej się na to powołuję. Sprawa nie podlega dyskusji. - Łobuz - powiedziała, ale bardziej z zazdrością niż z żarem. Puściła go i padła na wznak. - No, no. - Poklepał ją uspokajająco. - Może spadnie śnieg. Może będzie zamieć i nikt nie będzie mógł przyjechać, bo śnieżyca rzuca Nowy Jork na kolana. - Meteorolodzy przewidują plus dwa stopnie i bezchmurne niebo. - Słyszałam. Słyszałam! - Znów usiadła i dźgnęła go palcem. - Nie chodzi o słowa, tylko ton, jakim je wypowiedziałeś. Uważasz, że to zabawne. - Mylisz się. Wiem, że to zabawne. Zobaczysz, że będziesz się świetnie bawiła, po pierwsze dlatego, że Mavis będzie przeszczęśliwa, a po drugie dlatego, że spędzisz trochę czasu z kobietami, które lubisz. - Ale przecież, Roarke, muszą być jakieś konkursy.

- Ty w nich i tak nie weźmiesz udziału. Spojrzała na niego jak policjantka. - Dlaczego nie? Nie mógł się nie uśmiechnąć. Udało jej się jednocześnie być spanikowaną i podejrzliwą. - Jesteś gospodynią, nie wypada, żebyś brała udział w konkursach i wygrywała nagrody. - Naprawdę? - Tak ma być i tego się trzymaj. - Dobrze, będę się trzymała. - Wyraźnie się ożywiła. - Dzięki. Na początek dnia zrobiła kilka ćwiczeń gimnastycznych, popływała i wzięła gorący prysznic. Potem poszła do swojego gabinetu, żeby sprawdzić prawdopodobieństwo różnych scenariuszy. - Znowu pracujesz! Aż podskoczyła i poczuła wyrzuty sumienia. - A ty skąd jesteś? - zwróciła się do Peabody. - Z inspekcji pracy? - Nie potrzebujesz inspektora, tylko strażnika. Dallas, ludzie z firmy cateringowej będą tu lada moment. - Dobrze już, dobrze. Ktoś może mnie zawołać, kiedy się pojawią. - Eve machnęła ręką. - Tylko chciałam sprawdzić kilka rzeczy, dotyczących takich uprzykrzonych błahostek, jak podwójne morderstwo. Ale wyłączyła komputer, bo Peabody stała, świdrując ją oczami i stukając butem w podłogę. - Nie jesteś z inspekcji pracy - powiedziała z pewną goryczą Eve. - Tylko z gestapo. - Właśnie dzwoniła Mavis. Nie na twoje łącze, bo wiedziała, że będziesz zajęta przygotowaniami do przyjęcia. Już tu jedzie, bo nie może wytrzymać ani chwili dłużej. - Rany, przecież wyłączyłam komputer, nie widzisz? Wychodzę z gabinetu. I zamykam za sobą drzwi. Peabody tylko się uśmiechnęła. Wiedziała, że wywołanie wyrzutów sumienia to najskuteczniejsza metoda. Przekonała się o tym na kolanach u mamy. Pierwsza niespodzianka, jaka spotkała Eve, to że pracownicy firmy cateringowej niczego od niej nie żądali. Prawdę mówiąc chcieli, żeby Eve i cała reszta im nie przeszkadzali. Drugą niespodzianką było to, że Summerset już wyszedł i miał się pojawić nie wcześniej niż nazajutrz. - Dziś po południu nie znajdziesz w tym domu ani jednego chromosomu Y -

oświadczył jej Roarke. - Z wyjątkiem kociego. Był z Eve w salonie na drugiej kondygnacji, większym od tego na parterze, z którego najczęściej korzystali, z dwoma kominkami, wyłożonymi malachitem. Kanapy i fotele ustawiono w kilku miejscach, wszędzie leżały poduszki, wzdłuż ściany w głębi stał długi stół, teraz nakryty obrusami w tęczowych kolorach, a na nim - różnobarwne świece. Nad stołem wisiały serpentyny w kolorach tęczy, różowe i niebieskie baloniki; a coś w rodzaju ukwieconej winorośli wyrastało z błyszczącego okręgu, tworząc jakby baldachim nad stołem na prezenty. Różyczki, malutkie irysy, gipsówki i cała masa innych kwiatków, których nazw Eve zapomniała, wylewały się z małych srebrnych koszyczków w kształcie kołysek. Rozstawiono też stoły - bufety, również nakryte tęczowymi obrusami. Ludzie z firmy cateringowej na jednym już ułożyli porcelanę, utrzymaną w tej samej gamie kolorów, miniaturowe świeczki, bukieciki i rzeźbę z lodu, przedstawiającą bociana, trzymającego w dziobie zawiniątko. Eve była pewna, że będzie to wyglądało głupio, tymczasem wyszło uroczo. W obu kominkach buzował ogień, a na honorowym miejscu stał bujany fotel, przykryty tkaniną w kolorach tęczy i ozdobiony kwiatami. - Według mnie całkiem ładnie to wyszło. - Prześlicznie. - Roarke ujął jej dłoń. - Bardzo kobieco. Moje gratulacje. - Niewiele się do tego przyczyniłam. - Nieprawda. Wykręcałaś się, jak tylko mogłaś, ale ostatecznie się zmobilizowałaś i stanęłaś na wysokości zadania. - Uniósł jej dłoń do ust, a potem się nachylił, żeby pocałować Eve. - Ups. - Peabody przystanęła na progu i uśmiechnęła się szeroko. - Nie chciałam wam przeszkadzać, jeśli bocian i wszystkie te kołyski podsunęły wam jakiś pomysł. - Nie zmuszaj mnie do tego, żebym ci zrobiła krzywdę - ostrzegła ją Eve. - Przyjechała Mavis. Pomyślałam, że może chciałabyś ją osobiście przywitać w drzwiach. - A co? Czy ciąża źle wpłynęła na jej wzrok? - Nie, tylko... Mniejsza o to - powiedziała Peabody ze śmiechem. - Dobrze, Mavis. Mavis może dźwigała dodatkowe dziesięć kilogramów, ale i tak była pełna energii. Niemal wpadła do pokoju w różowych butach na aerodynamicznej podeszwie, sięgających jej

do kolan. Niebiesko - biała spódnica zaszeleściła jak płatki kwiatów na jej brzuchu niczym piłka. Na rękawach były jakieś kolorowe, geometryczne wzory, przechodzące na końcu w kropki. Włosy - dziś jasnoblond, zebrane do tyłu - tworzyły długi, wijący się ogon. Stanęła jak wryta, uniosła obie ręce do ust, po czym zalała się łzami. - Jasna cholera. Jasna cholera. - To wszystko, na co zdobyła się Eve. - Nie, nie, nie. - Wciąż płacząc, Mavis machnęła jedną ręką. - Po prostu tak się wzruszyłam. To wszystko przez te hormony. Jest prześlicznie. Te tęcze i kwiaty... Coś cudownego. Coś cudownego, Dallas. Wciąż łkając, Mavis przeszła przez pokój i rzuciła się Eve na szyję o tyle, o ile jej pozwalał sterczący brzuch. - Dobrze już, dobrze. Cieszę się, że ci się podoba. - Jestem zachwycona. Peabody! - Mavis wyciągnęła rękę do Delii i objęła je obie. Dziękuję wam. Dziękuję. - Może powinnaś usiąść. - Nie, nic mi nie jest. Co chwila zalewam się łzami. Prawda, skarbie? - zwróciła się do Leonarda, który wszedł za nią. - Ostatniej nocy jedliśmy młode marchewki - powiedział, podając jej chusteczki. Płakała przez dziesięć minut. Najwyraźniej wspomnienie tego ją rozbawiło, bo uśmiechnęła się, odwróciła i go objęła. - Nie wiem, jak ze mną wytrzymujesz. O trzeciej nad ranem obudziłam się głodna jak wilk. Jakbym od tygodnia nic nie miała w ustach. A mój misiaczek wstał i usmażył dla mnie jajecznicę. Och, och, spójrz na to! - Znów podskoczyła, patrząc na fotel. - Wygląda jak tron, prawda? Muszę na nim usiąść. - To miejsce dla ciebie - potwierdziła Eve. - Wasza wysokość, czy mogę pani służyć ramieniem? - spytał Roarke. - To jest super ekstra. Zamierzasz urwać się na cały dzień z moim kochasiem, prawda? - Najszybciej, jak to tylko będzie możliwe - potwierdził, pomagając jej usiąść w fotelu. - No, cóż. Macie moją zgodę. - Daj jej to - szepnęła Peabody. - Może znów się rozpłakać.

- Coś dla mnie masz? Już? - Ponieważ akurat siadała, Mavis mogła jedynie klepnąć na swoje cztery litery. - Co? Gdzie? O, Boże, kocham prezenty. Niepewna, jak to zostanie przyjęte, Eve podeszła do szafki i wyciągnęła z niej berło i diadem. - O, rany! Eve z ulgą podała diadem Leonardowi, bo tym razem w oczach Mavis pojawiły się wesołe iskierki, a nie łzy. - Prawdopodobnie wiesz, jak to należy włożyć. - Ukoronuj mnie, misiaczku - powiedziała mu Mavis. - I niech zabawa się zaczyna. W ciągu godziny salę tak wypełnił estrogen, że Eve pomyślała, iż mogłaby nim napełniać buteleczki i sprzedawać go na czarnym rynku. Kobiety pojadały, popijały, rozczulały się na widok sterczących brzuchów innych kobiet i rozmawiały o tym, o czym jak przypuszczała - rozmawiają kobiety, kiedy się znajdą w jednym miejscu. O włosach: „Świetnie ci w tej fryzurze. Jaki cudowny kolor! Do jakiego fryzjera chodzisz?”. O ciuchach: „Niesamowite buty. Czy są wygodne?”. O mężczyznach: „Po prostu nie słucha tego, co do niego mówię”. I z uwagi na rodzaj imprezy - o dzieciach, dzieciach i jeszcze raz dzieciach. Eve odkryła, że te, które już miały dzieci, czuły się w obowiązku podzielić swoimi doświadczeniami z tymi, które wkrótce miały trafić na porodówkę. „Szesnaście godzin, z tego dwie i pół godziny parcia porodowego. Ale warto było”. „Titania urodziła się, jak tylko odeszły wody płodowe. Gdybym pojechała do szpitala dziesięć minut później, urodziłaby się w taksówce!”. „Musieli mi zrobić cesarskie cięcie. Wiley się nie przekręcił główką do dołu”. I nie szczędziły rad. „Koniecznie musisz zdobyć Symfonię na urodziny Magdeliny. Bez niej bym zginęła. Bardzo inspirujące”. „Poród w wannie to jedyne rozwiązanie. Dwójkę swoich dzieci urodziłam w wodzie. To przeżycie natury religijnej”. „Weź prochy”. Eve pomyślała, że to była najrozsądniejsza rada, udzielona tego dnia. Trzymając w dłoni oszroniony kieliszek z koktajlem bellini, Nadine Furst - as dziennikarstwa, która wkrótce miała zostać gospodynią własnego programu, poświęconego walce z przestępczością - podeszła do Eve.

- Wydałaś piękne przyjęcie, Dallas. Chyba nigdy nie widziałam Mavis tak rozpromienionej. Wprost bije od niej szczęście. - Zaczekaj, bo w każdej chwili może zacząć lać łzy. - Hormony. - Nadine wzruszyła ramionami. Ostatnio czesała swoje jasne włosy gładko. - Chciałam z tobą porozmawiać. - Masz wspaniałą fryzurę, fantastyczne buty i jestem pewna, że mężczyzna, z którym się obecnie spotykasz, jest przystojny i inteligentny. Czy coś pominęłam? - Tak, chociaż zdobyłaś trzy punkty na trzy możliwe. Dopracowujemy szczegóły mojego programu. Razem z producentem uznaliśmy, że dobrze byłoby, gdybyś co miesiąc pojawiała się w nim ty. Co cztery tygodnie godzinna rozmowa z tobą, poświęcona nie tylko temu, nad czym w danej chwili pracujesz, ale podsumowująca to, czym się zajmowałaś przez ten czas. Nadine uniosła kieliszek jakby w toaście, nim się napiła. - Nie tylko uatrakcyjni to nasz program, ale również będzie stanowiło wspaniałą reklamę nowojorskiej policji. - Co miesiąc? Niech się zastanowię. Nie. Nadine dopiła drinka i uniosła brwi. - Powiedziałam im, że właśnie tak zareagujesz. Mam więc inną propozycję, która według mnie zadowoli obie strony. Raz w miesiącu program z kimś z wydziału zabójstw. Co cztery tygodnie występowałby przed kamerami ktoś z twojego grona. Ty jedynie musisz wskazać tę osobę i przekazać mi informacje, żebym się mogła przygotować. To dobry pomysł, Dallas. Dzięki tej audycji przestaniecie być anonimowi. - Być może. - Rzecz w tym, że policja musiała współpracować z mediami, a Eve wiedziała, że może ufać Nadine, bo ta przekaże wyważony obraz. - Ale muszę to omówić ze swoimi przełożonymi. - J tak pierwszy program będzie poświęcony tobie. - Klepnęła Eve w ramię. - Ta sprawa, nad którą teraz pracujesz, idealnie się do tego nadaje. Para zakochanych - młodych, atrakcyjnych i na pozór zwyczajnych ludzi - zostaje związana, poddana torturom, a następnie zamordowana. Jak postępuje śledztwo? - Właśnie to mi się w tobie podoba, Nadine. Umiesz rozmawiać na przyjęciach. - Wolisz rozmawiać o rodzeniu dzieci i karmieniu piersią? - Wolałabym raczej, żeby ktoś wbił mi w oko rozpalony gwóźdź. Śledztwo powoli się posuwa. Może masz coś na Waltera Cavendisha? To dziany prawnik. - Nie, ale mogę poszperać.

- A co ci wiadomo o Fundacji Bullocka? - Bardzo dużo. Szastają pieniędzmi, finansują różne akcje, wypłacają stypendia. Główna siedziba mieści się w Londynie, ale działają na całym świecie, a nawet wykraczają poza naszą planetę. Obecnie na czele stoją wdowa po Bullocku, to znaczy jego druga żona, która lubi pokazywać się w świetle reflektorów, i jej syn, niemal zawsze towarzyszący matce. A co wspólnego ma szanowana i hojna Fundacja Bullocka z dwójką zamordowanych księgowych? - Oto jest pytanie. Ponieważ Eve zobaczyła, jak Peabody zmierza w jej stronę, i wiedziała, że za chwilę znów znajdzie się w świecie noworodków, też wzięła dla siebie kieliszek bellini. - Pora na konkursy. - Delii błyszczały oczy; mógł to być skutek wypitych koktajli bellini albo przedawkowania estrogenów. - Bardzo proszę - zgodziła się Eve. - Nieee! Ty musisz je poprowadzić. Jeśli ja się tym zajmę, nie będę mogła brać w nich udziału. A chcę w tym uczestniczyć. - Nie patrz na mnie - powiedziała Nadine, kiedy Eve zwróciła się w jej stronę. - Och, do diabła. No cóż. Czyli zostaję ja. Prowadziła śledztwa, kierowała zespołem detektywów. Poradzi sobie z setką kobiet, biorących udział w głupich konkursach. Po pierwszym kwadransie Eve stwierdziła, że są szalone. Pokój pełen był psychicznie chorych i niezrównoważonych kobiet. Piszczących, przekrzykujących się, rechoczących jak pensjonariuszki domu wariatów podczas rozwiązywania kolejnych zagadek. Eve nie była do końca pewna, czy nie będzie zmuszona do przywołania do porządku brunetki z tak wielkim brzuchem, jakby miała urodzić trojaczki. - Zbereźnik! - wrzasnęła kobieta. - Dobrze. Prawidłowa odpowiedź. Proszę się uspokoić. - Eve przycisnęła palce do oczu, wzięła głęboki oddech i pomodliła się w duchu, żeby przetrwać dwie kolejne rundy, nie robiąc z siebie skończonej idiotki. W końcu doczekała się chwili wytchnienia, kiedy zwyciężczyni zażądała, żeby ktoś jej pomógł wstać, by mogła obejrzeć nagrody i wybrać to, co jej się najbardziej podoba. - Dallas? - Siedząca na tronie Mavis wyciągnęła rękę, by ująć dłoń Eve. - Potrzebujesz czegoś? Dobrze się czujesz? - Tak, lepiej niż dobrze. Tylko nie ma Tandy. Nie wiem, co się mogło stać.

Dzwoniłam do niej do domu i na komórkę, ale nie odbiera. Może zaczęła rodzić, ale pytałam też na porodówce, nie zgłosiła się tam. - Może zapomniała o przyjęciu. - Wykluczone. Kiedy ostatni raz z nią rozmawiałam, była bardzo przejęta naszą imprezą. Trochę się niepokoję. - Niepotrzebnie. - Zaniepokojona Mavis w jednej chwili mogła się zmienić w histeryzującą Mavis. - Posłuchaj, termin porodu miała tuż - tuż, prawda? Może zwyczajnie była zbyt przemęczona. Wyłączyła wszystkie telefony i ucięła sobie drzemkę. Spróbuj zadzwonić do niej później. - Tak, to możliwe. Z pewnością nic jej nie jest. Musi tylko trochę odpocząć. Ale żałuję, że jej nie ma. Przyjęcie jest niesamowite, wszystko super. A Tandy naprawdę bardzo chciała przyjść. Kiedy do oczu Mavis zaczęły napływać łzy, Eve przykucnęła obok niej. - Ej, nie przejmuj się tym tak. Zostawimy dla niej kawałek tortu. I coś, co najbardziej lubi. - Świetnie. Dallas, nigdy nie zapomnę tego dnia. Nawet gdybym miała żyć milion lat! - Odpręż się i dobrze się baw. Muszę ogłosić kolejną rundę. Mniej się bała szalonych kobiet, biorących udział w konkursach niż emocjonalnie niezrównoważonej, bardzo zdenerwowanej Mavis. Szczęśliwie przebrnęła przez poszczególne rywalizacje, a Peabody na ochotnika zgłosiła się do pomocy przy rozdzielaniu nagród i nadeszła pora na wręczanie i oglądanie prezentów. Mając nadzieję, że uda jej się na chwilę uciec od zachwytów i pisków, jakie rozlegały się za każdym razem, kiedy Mavis odpakowywała paczkę, Eve opadła na fotel, stojący w drugim końcu pokoju. Po chwili dołączyła do niej Mira. - Niezła impreza. - Skąd się w nich bierze tyle energii? - dziwiła się Eve. - Już się bałam, że będę musiała włożyć swój rynsztunek bojowy. - Dzieci, szczególnie bardzo chciane, to źródło radości, której z niczym nie da się porównać. A my, kobiety, bez względu na to, czy postanowiłyśmy mieć dzieci, czy też nie, wiemy, że tylko my jesteśmy zdolne je wydać na świat. Mamy nad tym władzę. - Poklepała Eve po dłoni. - Zrobiłaś dla swojej przyjaciółki coś wyjątkowego. - Nie byłam pewna, czy potrafię. Nie byłam pewna, czy się zmobilizuję, gdyby Peabody mnie nie poganiała. Ale warto było.

- Tak jak rodzić przez szesnaście godzin? - powiedziała Mira z uśmiechem. - O, Boże, dlaczego tak się upajają rozmowami o tym wszystkim? Aż ciarki mnie przechodzą. - To władza i miłość. A każde doświadczenie jest jedyne w swoim rodzaju, bez względu na to, jak długo istnieje rodzaj ludzki. To coś wyjątkowego, co łączy nas, kobiety. Pewnego dnia, kiedy będziesz gotowa, sama to zrozumiesz. - Patrząc na to wszystko i po zajęciach w szkole rodzenia, w których musiałam brać udział, taka ewentualność, a raczej ten pomysł przesunął się na bardzo odległą pozycję na mojej liście rzeczy do zrobienia. - Zaczekaj, aż będziesz gotowa - powtórzyła Mira. - Lubię obserwować kobiety. Każda jest inna, każda inaczej się zachowuje. Spójrz na Louise i Nadine, siedzą tam obok siebie. I na przyjaciółkę Mavis, Trinę, zajmującą się tamtymi dwiema kobietami. Prawdopodobnie udziela im rad, dotyczących pielęgnacji włosów i cery podczas ciąży. I Peabody, tak sprawnie radzącą sobie z prezentami, tak szczęśliwą, że jest użyteczna. Mavis na swoim tronie - a propos, to uroczy pomysł - wygląda tak zdrowo i jest taka pełna życia. A tutaj siedzimy my, ty i ja. Obserwatorki. - Mnie w dużym stopniu przypomina to oglądanie kosmitów. Ale nie przeczę, ma to również walory rozrywkowe - przyznała Eve. - Weź choćby tamtą blondynę w czerwonej sukience. Okropnie ją bolą nogi. Ale wszyscy zachwycają się jej butami. Utrzymywała, że są bardzo wygodne, i teraz jest w kropce. A widzisz tamtą niską brunetkę w zielonej sukience? Co rusz podchodzi do stołu z jedzeniem. I za każdym razem bierze malutki kawałek tortu. Zjadła ich już chyba z tuzin. Czy nie mogłaby podejść i wziąć sobie normalną porcję? Ale nie. Oszukuje się, że malutki kawałek się nie liczy. Kiedy Mira się roześmiała, Eve odprężyła się i kontynuowała zabawę, w którą umiała grać. - A Trina? Po pierwsze, dziękuję Bogu, że jest zbyt zajęta, by dopaść mnie w sprawie włosów. Nagabuje klientki - czemu nie miałaby skorzystać z takiej okazji? Ale jednocześnie rzadko kiedy jest dalej niż metr od Mavis. Czuwa nad nią. Przyniosła jej coś do picia, kawałek tortu. Zawsze jej towarzyszy podczas niezliczonych wizyt na siusiu. - Powiedziała, że ma nowy produkt, który, cytuję: „Radykalnie rozprawia się z zimowym wysuszeniem skóry”. Dała mi nawet jego próbkę. Ach, Mavis zaraz odpakuje prezent od Peabody. Ciekawa jestem, jaka będzie jej reakcja. - Peabody jest zdenerwowana - dodała Eve. - Stoi tam i aż się spociła ze strachu, że

Mavis nie spodoba się prezent od niej tak bardzo, jak miała na to nadzieję. Dawanie prezentów to męczarnia. Ale kiedy Mavis podniosła pokrywkę pudełka, na jej twarzy pojawiła się zaskoczona mina, a potem rozległ się chóralny jęk kobiet, stojących na tyle blisko, by zobaczyć zawartość. - Och, Peabody! Radość z podziwem, graniczącym niemal z czcią, w głosie Mavis powiedziały Eve, że jej partnerka trafiła w dziesiątkę. Delikatnie uniosła w górę malutkie buciki i czapeczkę, wydziergane z włóczki w pastelowych kolorach. Eve odniosła wrażenie, że wszystkie obecne kobiety się roztkliwiły. A kiedy Mavis wyciągnęła kocyk, rozległy się okrzyki i wszystkie chciały dotknąć go i pomacać. - Jest prześliczny - uznała Mira. - Wprost prześliczny. Dała Mavis coś, co stanie się rodzinną pamiątką. Wyraźnie rozemocjonowanej Mavis udało się podnieść z fotela i objąć ofiarodawczynię w niedźwiedzim uścisku. Delia, zarumieniona i rozpromieniona, z radością przyjęła komplementy. - Skoro już wstałaś - powiedziała - pora na ostatni prezent, od gospodyni. Dallas? - Jezu. To znak dla mnie. - Eve odstawiła drinka i przeszła przez pokój. Ponieważ Delia kilkakrotnie kazała jej przećwiczyć, jak to należy zrobić, ujęła teraz jeden koniec tkaniny, a Peabody - drugi. Kiedy ściągnęły okrycie z fotela, Mavis dosłownie złapała się za serce. - Cholera! Cholera! Właśnie dokładnie o takim marzyłam. I och, spójrzcie na te kolory! Przez cały wieczór na tym siedziałam. Dallas! Teraz Eve musiała znieść silny uścisk. - To najbardziej odjazdowy fotel bujany. Najbardziej! Nie musiałaś mi kupować żadnego prezentu. Wystarczyło, że urządziłaś to przyjęcie. - Teraz mi to mówisz! - Właśnie to należało powiedzieć, żeby Mavis wybuchnęła śmiechem, a nie płaczem. - No dalej, wypróbuj go. Kiedy zaproszone kobiety zaczęły się rozchodzić, kiedy nie wydarzyło się nic złego, nie trzeba było odbierać przyspieszonych porodów, a wokoło jaśniały rozradowane twarze, Eve uznała, że przyjęcie się udało. Postanowiła, że teraz poleży w wannie wypełnionej gorącą wodą, sącząc podwójne bellini, póki nie zmorzy jej sen.

- Chłopaki wracają - ogłosiła Peabody. - Załadują wszystkie twoje prezenty, Mavis. Leonardo, McNab i ja wniesiemy je do twojego mieszkania. - Pomogę wam - zaoferowała się Trina. Konsultantka od spraw urody miała dziś na głowie warkoczyki i loczki koloru fuksji. Spojrzała na Eve. - Powinnaś coś zrobić ze swoimi włosami. - Nie zaczynaj. Dzisiaj jestem opita i objedzona. - I bardzo dobrze. Potrzebna ci była chwila wytchnienia od pracy. Usiądź, Mav, bo ci ciężko stać. - Jestem zbyt przejęta. Ledwo mogę się doczekać, kiedy Leonardo to wszystko zobaczy. Ale prezent od ciebie jest najlepszy, Dallas. Teraz muszę cię poprosić o coś jeszcze. - Czyżbyśmy o czymś zapomniały? - Rozejrzała się wokoło. - Na całym Manhattanie nie został już żaden gadżet dla niemowlęcia. - Nie, chodzi o Tandy. Wciąż nie odbiera telefonu. Nie daje mi spokoju myśl, że sama rodzi w swoim mieszkaniu. Chcę do niej wstąpić. Pojechałabyś ze mną? Bardzo cię proszę. - Masz za sobą dzień pełen wrażeń - przypomniała jej Trina. - Powinnaś wracać prosto do domu i odpocząć. - Nie mogę, póki się nie upewnię, że u niej wszystko w porządku. Właściwie nikogo tu nie ma. A ja... Ja mam wszystkiego aż za dużo. Przeczuwając, że za chwilę Mavis znów wybuchnie płaczem, Eve powiedziała: - Jasne, to nic wielkiego. Wstąpimy do niej po drodze, a potem odwiozę cię do domu. Co oznaczało, że jeszcze długo nie będzie mogła się położyć spać, ale dzięki temu wykręciła się od ładowania prezentów do samochodu. Chociaż z drugiej strony brała na siebie całkowitą odpowiedzialność za zmęczoną, przejętą, wzruszoną ciężarną Mavis. - Tylko nie urodź dziecka podczas mojej szychty, Mav - ostrzegła ją Eve, pomagając przyjaciółce wsiąść do samochodu. - Nie martw się, doskonale się trzymam. Jestem tylko nieco zmęczona. I wiem, że prawdopodobnie robię z siebie skończoną idiotkę, jeśli chodzi o Tandy, ale nic na to nie poradzę. Od miesięcy jest moją kumpelką, rozmawiałam z nią zaledwie dwa dni temu. Cały czas powtarzała: „Już nie mogę się doczekać soboty”, i mówiła, że z tej okazji sprawiła sobie nowy ciuch. Wykluczone, aby zapomniała o przyjęciu, Dallas. - Dobrze, w takim razie sprawdzimy, co się z nią dzieje. Jeśli nie zastaniemy jej w domu, porozmawiamy z sąsiadami. Gdyby zaczęła rodzić, ktoś z pewnością będzie o tym wiedział. - Jasne, jasne. Możliwe, że z jakiegoś powodu pojechała do innej porodówki. Położne

pracują nie tylko w tej jednej. Przypuszczalnie tak właśnie jest. Ojej, może już urodziła! Albo właśnie rodzi. - Mavis zaczęła masować swój brzuch. - Może ja będę następna. - Byle nie dziś, dobrze? - Eve obrzuciła ją nieufnym spojrzeniem. - Kategorycznie ci zabraniam zrobić to teraz. - Nie ma mowy! Chcę mieć trochę czasu, by nacieszyć się prezentami, poukładać na półkach te ubranka i dopiąć wszystko na ostatni guzik, nim na świecie pojawi się mały Roofus albo malutka Apricot. - Roofus? Apricot? - Tylko się przymierzam do tych imion. Eve spojrzała na przyjaciółkę. - Chcesz mojej rady? Szukaj dalej.

ROZDZIAŁ 12 Kiedy znalazły się pod drzwiami mieszkania Tandy, Mavis zaczęła przestępować z nogi na nogę. - Znów chce mi się siusiu. Ostatnio mam wrażenie, że mój pęcherz skurczył się do rozmiaru ziarnka grochu, a na dodatek ciągle coś w niego kopie. - Postaraj się... pomyśleć o czymś innym. - Eve zapukała. - Nie podskakuj tak. Na pewno ci nie pomoże, a jeszcze coś wytrząśniesz. Eve zmieniła taktykę, odwróciła się i zapukała do drzwi naprzeciwko mieszkania Tandy. Po chwili drzwi uchyliły się o tyle, o ile pozwalał łańcuch, w szparze pojawiła się pełna podejrzliwości twarz kobiety. - O co chodzi? - Dzień dobry, pani Pason! Pamięta mnie pani? Jestem Mavis, przyjaciółka Tandy. - Ach, tak. - Oczy kobiety stały się nieco życzliwsze. Szukasz Tandy? - Mhm. Nie przyszła dziś na moje przyjęcie, nie odbiera telefonów, więc... Ojej, pani Pason, naprawdę muszę natychmiast skorzystać z łazienki. - Nie ma sprawy. Zapraszam do mnie. - Szerzej otworzyła drzwi. - Ale pani nie znam - powiedziała, wskazując palcem Eve. - To moja przyjaciółka, Dallas. Dziś wydała na moją cześć najbardziej odjazdowe przyjęcie, jakie można sobie wyobrazić. Zaraz wracam. Pani Pason skrzyżowała ręce, kiedy Mavis pobiegła do łazienki. - Nie lubię wpuszczać do domu obcych ludzi. - Bardzo słusznie. Mogę zaczekać na klatce. - Ale skoro jest pani jej przyjaciółką, zapraszam do środka. Tandy i Mavis to miłe dziewczyny. - Widziała pani ostatnio Tandy? - Chyba ze dwa dni temu. O tej samej porze wyszłyśmy do pracy. - Czyli była to... - Środa? Czwartek? - Pani Pason wzruszyła ramionami. - Wszystkie dni są do siebie podobne. Poza tym nie lubię wtykać nosa w cudze sprawy i oczekuję tego samego od innych. - Słuszna zasada. - Rety, dziękuję, pani Pason. - Mavis rzuciła jej uśmiech. - Uratowała mi pani życie. Może widziała pani dziś Tandy? - Nie. Ostatni raz widziałam ją parę dni temu, jak już powiedziałam pani przyjaciółce.

- Parę dni temu? - Mavis uczepiła się ramienia Eve. - Dallas! - Nie denerwuj się. Czy ktoś ją odwiedzał od tamtego ranka, kiedy ją pani widziała? zapytała Eve panią Pason. - Nie zauważyłam. Staram się... - Nie wtykać nosa w cudze sprawy. - Dallas, musimy wejść do środka. Musimy wejść do mieszkania Tandy. Możesz się posłużyć swoją kartą uniwersalną. - Jaką znowu kartą? - zapytała pani Pason. - Nie może pani ot tak sobie wchodzić do cudzego mieszkania. Eve wyciągnęła swoją odznakę. - Owszem, mogę. - Jest pani z policji? Dlaczego od razu pani tego nie powiedziała? Uważa pani, że coś złego spotkało tę miłą dziewczynę? - Nie - pospiesznie zapewniła ją Eve. - Ale ponieważ nie odpowiada na telefony i nie reaguje na pukanie do drzwi, a pani nie pamięta, kiedy ją widziała, chyba najlepiej będzie wejść do jej mieszkania. Może Mavis mogłaby zostać u pani? - Idę z tobą. - Mavis uwiesiła się ramienia Eve. - Chcę tam wejść, upewnić się, że wszystko w porządku. - Dobrze już, dobrze. - Nawet jeśli Tandy nie życzyłaby sobie, by ktoś wchodził do jej mieszkania bez nakazu albo ważnego powodu, świetnie się złożyło, że Eve przyszła tu z Mavis. Jeszcze raz zapukała, a potem wyciągnęła swoją kartę - - wytrych. - Tandy, jeśli tam jesteś, to my, Dallas i Mavis. Wchodzimy. - Otworzyła zamki i pchnęła drzwi. Pokój był takiej samej wielkości, jak w mieszkaniu naprzeciwko, czyli wywoływał klaustrofobię. Tandy urządziła go w łagodnych kolorach, a w pojedynczym oknie zawiesiła suto marszczone zasłony. Były rozsunięte, żeby dwie rośliny w białych doniczkach mogły korzystać z zimowego słońca. Na stoliku przed małą kanapą stał karton, owinięty w biały papier w fioletowe, tańczące krowy. Fioletowa wstążka związana była w olbrzymią kokardę. - Widzisz, to prezent dla mnie - zauważyła Mavis. - Powiedziałam jej, jaki słodki jest ten papier, kiedy kilka tygodni temu byłam w sklepie. Tandy! Tandy! Nic ci nie jest? W mieszkaniu nikogo nie było - Eve to czuła - ale pozwoliła Mavis wejść do środka.

Żadnych śladów walki, pomyślała, rozglądając się po pomieszczeniu. Nic, co by świadczyło, że ktoś pospiesznie je opuścił. Wszystko było na swoim miejscu. - Sprawdzę w sypialni. Pełni również funkcję pokoju dziecinnego. - Mavis już ruszyła ku drzwiom, ale Eve ją wyprzedziła i sama zajrzała do środka. Łóżko było starannie zasłane, obok niego stała biała kołyska z niebieską pościelą. W kołysce leżała mała puszysta owieczka, wyglądając, zdaniem Eve, bardzo nie na miejscu. Dallas aż dostała gęsiej skórki. Dlaczego ludzie wsadzają wypchane zwierzęta do dziecięcych łóżeczek? - Nie ma jej tu. A to jej torba, przygotowana na pójście do szpitala. - Mavis wskazała małą torbę na zakupy obok drzwi. Eve bez słowa weszła do łazienki. Biały ręcznik wisiał na drążku w kabinie prysznicowej. Suchy jak pieprz. Tak jak w pokoju i sypialni, w łazience też panował nieskazitelny porządek. Innym określeniem, które przyszło Eve do głowy, było „spartańskie wnętrze”. Pomijając rzeczy dla dziecka, nic nie świadczyło o tym, by Tandy miała duszę kolekcjonerki. Zadowalała się podstawowymi sprzętami, które rozmieściła w ładny sposób, ale nie było tu ani śladu przesady, typowej dla większości ludzi, a przede wszystkim, zdaniem Eve, dla większości kobiet. Cofnęła się do sypialni, gdzie zastała Mavis. - Dallas, myślę że... - Nic sobie jeszcze nie myśl. Nie widać tu nic, co by świadczyło, że Tandy ma jakieś kłopoty. Weź to za dobry znak. - Podeszła do szafy i rzuciła okiem na wiszącą tam garderobę. Też skromna. To, co niezbędne, z ładnych tkanin i w ładnych kolorach, prawie wszystko dla kobiety w zaawansowanej ciąży. Nie było płaszcza - podobnie, jak na chromowanym wieszaku koło drzwi wejściowych. W szafie wisiała brązowa torebka. Ale pusta. Eve przypomniała sobie, że tamtego wieczoru, kiedy się poznały, Tandy miała wielką, czarną torbę. - Nie ma jej płaszcza i torby. Wszystko wskazuje na to, że wyszła i po prostu jeszcze nie wróciła. - W takim razie, dlaczego nie odbiera kieszonkowego telełącza? Dlaczego nie pojawiła się na przyjęciu? - Dobre pytanie. Jeszcze nie skończyłyśmy się tutaj rozglądać. Poza tym Eve ogarnęły dziwne wątpliwości. Coś jej tu nie pasowało, ale nie było

sensu jeszcze bardziej denerwować już i tak niespokojną Mavis. Wróciła do pokoju, gdzie na stoliku stało pięknie zapakowane pudełko. Podeszła do okna, na którego parapecie stały dwie doniczki z roślinami. Kiedy dotknęła ziemi, stwierdziła, że jest tak samo sucha, jak ręcznik. Jak pieprz. Skierowała się do kuchni, malutkiej wnęki w niedużym pokoju. Blaty były czyste i niezagracone. Stały na niej jedynie biała misa z trzema czerwonymi jabłkami, mniejszą miseczkę, kubek, małą szklankę i łyżeczkę zostawiono do wyschnięcia obok zlewozmywaka. Naczynia po śniadaniu, doszła do wniosku Eve. Płatki zbożowe, stwierdziła, zajrzawszy do szafek, sok i herbata ziołowa albo kawa bezkofeinowa. Wyjęła z szafki dwie buteleczki z jakimiś tabletkami. - Łykają je kobiety ciężarne. To coś jak witaminy. - Rozumiem. Ma zastawę dla czterech osób - talerze, sztućce. Często podejmowała gości? - Nie. Nie wydaje mi się. Raz zaprosiła mnie z Leonardem, a my gościliśmy ją u siebie ze dwa razy. Z nikim się nie spotyka. Mam na myśli facetów. Jest całkowicie skupiona na dziecku. Mavis zobaczyła, że Eve uważnie przygląda się ścianie, i też przeniosła na nią wzrok. - Och, to jej kalendarz. Czyż nie jest słodki z tym maluszkiem, przebranym za tulipana? Wprawdzie Eve uważała pomysł przebierania człowieka, nawet nowo narodzonego, za kwiat za dość niemądry, Mavis tłumaczyła jej przejęta: - Na każdy miesiąc jest dziecko przebrane za inny kwiat... Nie wykreśliła dwóch ostatnich dni. Eve już wcześniej to zauważyła. Każdy dzień przekreślony był czerwonym krzyżykiem, aż do ostatniego czwartku. Palce, którymi Mavis chwyciła ją za ramię, drżały. - Skreślała każdy dzień, dzielący ją od daty wielkiego wydarzenia. Widzisz? Trzydziesty pierwszy stycznia. Zakreśliła wokół niego serduszko. Codziennie rano skreślała kolejny dzień, dzielący ją od dnia rozwiązania. Ale wczoraj tego nie zrobiła. Mavis utkwiła w Eve oczy pełne niepokoju. - Ani dziś. A dzisiejszą datę ozdobiła małymi kroplami deszczu i moim imieniem. Przyjęcie na cześć ... Och. - Złapała się za bok. - Och. - Nie zrobisz mi tego. Nie zaczniesz teraz rodzić. Oddychaj głęboko. - Och, tylko kopie. I chyba trochę drżą mi kolana. Może mam lekkie mdłości.

Eve objęła ją w pasie i zaprowadziła do fotela. - Usiądź, zamknij oczy. Oddychaj głęboko. Zaproponowałabym ci, żebyś się pochyliła, tak by twoja głowa znalazła ,się między kolanami, ale wydaje mi się, że w twoim obecnym stanie to fizycznie niemożliwe. Te słowa sprawiły, że Mavis roześmiała się krótko. - Naprawdę nic mi nie jest. Tylko się boję i denerwuję. Coś się stało z Tandy, Dallas. Musisz ją odszukać. - Właśnie taki mam zamiar. Pod piątkową datą wpisała „Max” i „ósma”. Co to za jeden ten Max? - Nie wiem. Nie spotykała się z nikim. Powiedziałaby mi. - Posłuchaj. - Eve ukucnęła przed fotelem. - Najpierw sprawdzę wszystkie ośrodki zdrowia i porodówki. Dowiem się, jak nazywa się jej szefowa ze sklepu, zadzwonię do niej i spytam, czy Tandy była w czwartek w pracy. - To dobry pomysł. Może zaczęła rodzić w pracy i zawieźli ją do najbliższej porodówki. To całkiem prawdopodobne. - Jasne. Zwykle najprostsze wytłumaczenia są najlepsze. - Ale jeśli to stało się w czwartek, dlaczego do mnie nie zadzwoniła? O, Boże, a jeśli straciła dziecko? - Mavis wyciągnęła ręce i zacisnęła palce niczym małe imadełka na dłoniach Eve. - Albo miała wypadek i... - Albo ma za sobą jeden z tych szesnastogodzinnych maratonów i jest zbyt wykończona, by rozmawiać z tobą czy z kimkolwiek. Uspokój się, Mavis. - Znajdź ją. - Podzwonię. Jeśli to nic nie da, powiadomię wydział osób zaginionych. Na wszelki wypadek. - Nie. Nie. Ty musisz ją odszukać. - Mavis ścisnęła ją mocniej. - Nie możesz tego zlecić komuś innemu. Jeśli ty będziesz jej szukała, to ją znajdziesz. Wiem to. - Mavis, pracuję w wydziale zabójstw, jestem pochłonięta śledztwem w sprawie zamordowania dwóch osób. Wydział osób zaginionych specjalnie powołano do zajmowania się takimi sprawami. Wezmę się do roboty i prawdopodobnie odnajdziemy ją całą i zdrową. Ale jeśli do jutra nie trafię na jej ślad... - Proszę. - Oczy miała pełne łez. Ale jeszcze gorsze było to, że nie wybuchnęła płaczem, że się nie rozszlochała. - Dallas, musisz to dla mnie zrobić. Nie znam nikogo w

wydziale osób zaginionych. Znam ciebie. Wiem, że odszukasz Tandy. Nie ma tutaj nikogo, kto by się o nią troszczył. Ale jeśli ty się tym zajmiesz, nic jej nie grozi. - Mavis... - Boję się o nią. - Przycisnęła obie dłonie do brzucha. - I o jej dziecko. Kiedy będę wiedziała, że ty ich szukasz, nie będę się tak bała. - Dobrze, zajmę się tym. A ty musisz teraz pojechać do domu i się położyć. - Chcę ci jakoś pomóc... - Bez dyskusji, Mavis. Zajmę się tym, ale ty masz wracać do domu. Zadzwonię do Leonarda, poproszę, żeby po ciebie przyjechał. - Zawiadomisz mnie natychmiast, jak się czegoś dowiesz? - Niezwłocznie. Przyjechał nie tylko Leonardo, ale również Roarke, Peabody i McNab. - Właśnie skończyliśmy ładować prezenty - wyjaśniła Peabody. - Ani śladu Tandy? - Na razie nie. Jedź z nimi, pomóż Leonardowi. Ja mam tu coś do załatwienia. - Dallas ją odszuka - powiedziała Mavis. - Naturalnie. - Leonardo wydawał się spokojny i pełen niezachwianej wiary, kiedy obejmował Mavis, lecz gdy spojrzał na Eve, w jego oczach widać było niepokój. - Zabiorę cię do domu, moja laleczko. Masz za sobą długi dzień. - Dallas? - McNab podniósł rękę. - A może ja pojadę z nimi i pomogę Leonardowi? Zadzwonię do ciebie, kiedy skończymy wnosić prezenty, i wrócę tu, jeśli będziesz potrzebowała jeszcze kogoś do pomocy. - Dobry pomysł. - Byle tylko Mavis znalazła się w domu i się położyła. Różowe rumieńce, przez cały dzień zdobiące jej policzki, przemieniły się w niezdrowe wypieki. - Odszukaj ją jak najszybciej, dobrze? - Jasne - zapewniła ją Eve. - Nie martw się. - Teraz mogę się już przestać martwić. - Podeszła do przyjaciółki, objęła ją i westchnęła. - Wszystko będzie dobrze, skoro ty się tym zajęłaś. - Jesteś zmęczona, pączusiu. - Leonardo próbował ją odciągnąć od Eve. - Pozwól Dallas wziąć się do pracy. Ty i twój brzuch muszą się porządnie wyspać. Z chwilą kiedy zamknęły się za nimi drzwi, Eve złapała się za głowę. - Cholera. - Chcesz, żebym popytała sąsiadów albo gdzieś zadzwoniła? - spytała Peabody. - Bądź tak dobra i zadzwoń do wszystkich szpitali i porodówek.

Skontaktuj się z jej szefową, dowiedz się, czy w czwartek wydarzyło się coś niezwykłego. - Przypuszczasz, że coś się jej stało - powiedział Roarke. - Owszem. Może zdenerwowanie Mavis jest zaraźliwe, ale coś mi tu nie pasuje. Rozejrzyj się po tym mieszkaniu. - Rozłożyła ręce. - Idealny porządek, wszystko na swoim miejscu. - Przygotowała gniazdko - wtrąciła Peabody. - Na pojawienie się w nim dziecka. - Nieważne. Jest zorganizowana i śmiem twierdzić, że ma pewne stałe nawyki. Powiedziała im o kalendarzu w kuchni. - Sądząc po nim, po suchej jak pieprz ziemi w doniczkach i suchym ręczniku, nie wydaje mi się, aby tu wróciła, odkąd w czwartek rano wyszła do pracy. - Wzięła głęboki oddech. - Niezbyt się na tym znam, ale jeśli już urodziła dziecko, dlaczego z nikim się nie skontaktowała, z Mavis albo swoją szefową, i nie poprosiła, żeby przywieźli jej z domu torbę ze wszystkim, co potrzebne w szpitalu? - Może coś jest nie tak z dzieckiem. Eve skinęła głową na Peabody. - Dowiedzmy się tego. - A co ja mam robić? - spytał Roarke i Eve westchnęła głęboko. - Cóż, skoro już i tak pogwałciliśmy wszystkie prawa obywatelskie Tandy samą naszą obecnością tutaj, możesz rzucić okiem na jej telełącza i komputer. Może znajdziesz tam coś nietypowego. - Czy mam się skontaktować z wydziałem osób zaginionych? - spytała Peabody. - Na razie jeszcze nie. Muszę się zastanowić - jeśli nie znajdziemy Tandy w ciągu kilku najbliższych godzin - jak ich przekonać, by pozwolili mi się tym zająć. W przeciwnym razie Mavis znów zacznie mi suszyć głowę. Eve zaczęła od pani Pason, mieszkającej naprzeciwko, ale nie dowiedziała się od niej niczego poza tym, co już wiedziała. Po kolei przeprowadziła rozmowy ze wszystkimi sąsiadami. Większość lokatorów, których wypytywała, była z Tandy po imieniu - co było małą niespodzianką - reszta znała ją z widzenia. Nikt nie przypominał sobie, by ją widział w ciągu ostatnich czterdziestu ośmiu godzin. Była już na parterze i miała zapukać do ostatnich drzwi, kiedy kobieta, trzymająca za rączkę dziecko - opatulone tak, że Eve widziała tylko wielkie, ciemne oczy - pojawiła się za nią. - Szuka pani kogoś? - Zadając to pytanie, kobieta nieznacznie się przesunęła, by zasłonić sobą dziecko.

- Tak. Czy jest pani lokatorką tego domu? - Stoi pani przed drzwiami do mojego mieszkania. Czego pani chce? Eve wyciągnęła swoją odznakę, a kobieta zmarszczyła czoło. - Proszę posłuchać, jeśli ten cholernik, mój były, znów wpakował się w jakieś kłopoty, nie interesuje mnie to. Nie widziałam go od ponad roku i bardzo mi ta sytuacja odpowiada. - Chodzi o Tandy Willowby spod cztery B. - Nie wierzę, by Tandy zrobiła coś takiego, że zainteresowała się nią policja. - Kiedy widziała ją pani po raz ostatni? - Proszę posłuchać. Bez urazy, ale policja, mocno dała mi się we znaki. Jeśli chcecie naprzykrzać się Tandy, niczego się ode mnie nie dowiecie. - Nie zamierzam się jej naprzykrzać, tylko ją odszukać. Od dwóch dni nikt jej nie widział. Jestem przyjaciółką jej przyjaciółki. - Jak się nazywa ta przyjaciółka? - Mavis Freestone. - Przyjaźni się pani z Mavis? - Kobieta zmrużyła oczy. - Zgadza się. Dziś urządzałam przyjęcie na jej cześć. Tandy nie przyszła, więc Mavis się zaniepokoiła. Przyjechałyśmy tutaj, żeby sprawdzić, czy Tandy jest w domu. Nie zastałyśmy jej. I wszystko wskazuje na to, że nie ma jej od czwartku. Czy widziała ją pani w ciągu dwóch ostatnich dni? - O, cholera. Proszę wejść do środka. Ugotujemy się z Maxem w tych paltotach. - Z Maxem? - Eve spojrzała w ciemne oczy, spoglądające na nią spod czerwonego kaptura. - Tak, Max to mój syn, jedyna sprawa warta zachodu, jaką zawdzięczam swojemu eks. Chodź, kolego - zwróciła się do chłopca. - Wejdziemy do środka. Jestem Zeela - dodała, zwracając się do Eve. - Zeela Patrone. - Porucznik Dallas. Zeela otworzyła drzwi i wprowadziła chłopca do mieszkania. Potem ukucnęła i uśmiechnęła się do synka. - Jesteś tam, Maximum Force? Przekonajmy się. Ej, tu się schowałeś! Chichotał, kiedy zdejmowała mu kurtkę, odwiązywała szalik, ściągała rękawiczki. Pod spodem miał kombinezon i koszulę w kolorową kratkę. - Idź na kilka minut pobawić się w swoim pokoju, dobrze? - Mogę prosić o sok? - Dostaniesz, jak tylko się rozbiorę. Pociągnął ją za rękę i szepnął coś na ucho.

- Lepiej nie, mój przystojniaczku. Wyciągnij swoje samochodziki, będziemy się ścigać, kiedy mamusia skończy rozmawiać z panią. Grzeczny chłopczyk. Kiedy synek pomaszerował do siebie, Zeela uśmiechnęła się, prostując się. - Wyjątkowy z niego dzieciak. Z tego, co widzę, nie odziedziczył po swoim ojcu ani jednego chromosomu. Jest słodki, zabawny i mądry. Ktoś postanowił wyświadczyć mi przysługę. Max zapytał, czy ta wysoka pani mogłaby zostać na podwieczorek. - Z chęcią bym została, ale niestety nie mogę. Wracając do Tandy Willowby... - Ach, tak. Nie, nie widziałam jej. To dziwne. W piątek wieczór miała posiedzieć z Maxem. - Zeela machinalnie poprawiła włosy, które przygniotła czapka. - Postawiłam wszystko na jedną kartę i zamierzałam iść do kina z facetem, na którego wciąż wpadam w pobliskich delikatesach. Odkąd urodziłam Maxa, z nikim się nie spotykałam, więc miało to być coś w rodzaju dziewiczego rejsu. Tandy obiecała, że przyjdzie i popilnuje dziecka. - Nie pojawiła się. - Nie. Zadzwoniłam do niej, a potem poszłam na górę. Nikt nie odpowiedział na moje pukanie. Muszę się przyznać, że byłam nieźle wkurzona. - Mówiąc, wieszała ich okrycia na małych kołkach w drzwiach. - Uznałam, że zapomniała albo czuła się zbyt zmęczona. Max był rozczarowany, bo bardzo ją lubi. Oboje cieszyliśmy się na piątkowy wieczór, a ona nas wystawiła do wiatru. Wkurzyła mnie. Teraz się zastanawiam, czy nie powinnam była zainteresować się. - Jak dobrze ją pani zna? - Zaprzyjaźniłyśmy się w ciągu dwóch ostatnich miesięcy. Sama przeżyłam to samo, co ona teraz - samotnie musiałam przetrwać całą ciążę. Czy dzwoniła pani do jej położnej? Może zaczęła rodzić. Termin porodu miała wyznaczony tuż tuż. - Moja partnerka jest na górze w mieszkaniu Tandy i stara się to ustalić. Czy Tandy coś pani mówiła o ojcu swojego dziecka? - Niewiele. Tylko tyle, że mieszka w Anglii i się nie liczy. Mówiła to bez emocji, więc przypuszczam, że rozstali się w zgodzie. - Czy wymieniła kiedyś jego nazwisko? - Chyba nie. Przynajmniej nie przypominam sobie tego. Powiedziała, że zawiodły środki antykoncepcyjne i dlatego zaszła w ciążę. Zdarza się. On nie szukał nikogo na stałe ani nie zamierzał zakładać rodziny, a ona nie była pewna, czy jest gotowa na samotne macierzyństwo. Ale potem doszła do wniosku, że chce urodzić to

dziecko. Postanowiła przeprowadzić się do Nowego Jorku. Zacząć wszystko od nowa na nowym miejscu. To wszystko, co wiem. - Ma tu przyjaciółki, spotyka się z jakimiś mężczyznami? - Ma sporo znajomych. Czasami wpadała do niej Mavis. Poznałam jedną dziewczynę, z którą pracuje. Czasami wybierała się gdzieś z panią Pason z przeciwka. Prawie codziennie wychodzą do pracy o tej samej porze. Ale nie ma żadnego faceta. Przynajmniej teraz. - Czy odniosła pani wrażenie, że coś lub ktoś ją niepokoił? - Nie, wprost przeciwnie. Była pełna energii, gotowa do macierzyństwa. Ale teraz zaczęłam się martwić. To miasto potrafi pożreć człowieka. Nie podoba mi się myśl, że mogło nadgryźć Tandy. - Nic - zameldowała Peabody, kiedy Eve wróciła do mieszkania Tandy. - Wiem, że opiekuje się nią ta sama położna, co i Mavis, więc zadzwoniłam do niej. Nazywa się Randa Tillas. Oświadczyła, że nie widziała Tandy ani nie miała od niej żadnej wiadomości od poniedziałku, kiedy były umówione na wizytę. Wszystko wtedy było w porządku, zgodnie z planem. Zadzwoniłam do jej szefowej. W piątek miała wolne. Powinna przyjść do sklepu jutro, ma zmianę od południa do szóstej. Zmniejszyli jej trochę liczbę godzin. - A zjawiła się w pracy w czwartek? - Punktualnie. Została całe osiem godzin, to był ostatni dzień jej pracy w pełnym wymiarze. Dotarła tuż po dziewiątej, wyszła o szóstej. W ciągu dnia nie wydarzyło się nic nadzwyczajnego. Miała trzy przerwy. W tym godzinę na obiad - przywilej ciężarnych. Spędziła przerwy na zapleczu, siedząc z wysoko uniesionymi nogami. Przez cały dzień, do szóstej, nie wychodziła ze sklepu. Nie zostawiono dla niej żadnych wiadomości na sklepowym telełączu. Nie wiem, czy coś jest na jej prywatnym. - Jak zwykle jeździła do pracy i z pracy do domu? - Według słów szefowej autobusem. Mam numer linii. Kierowca, który jeździł w czwartek, ma dziś wolne. Możemy wypytać go w domu albo poczekać do jutra. Będzie w pracy. - Odwiedzimy go w domu. - Zadzwoniłam do szpitali i porodówek w pobliżu jej miejsca pracy i mieszkania. Nie zgłosił się nikt o takim nazwisku. Eve potarła oczy. - Dobrze, sprawdzimy pozostałe szpitale. I czy jakiś sanitariusz nie udzielał pomocy ciężarnej kobiecie o jej rysopisie.

Obejrzała się przez ramię, kiedy Roarke wyszedł z sypialni. - Sprawdziłem jej telełącze i komputer - powiedział. - Od środy wieczór nie korzystała z telełącza. Ostatni raz rozmawiała z niejaką Zeelą Patrone, mieszkającą w tym budynku. - Tak, mam jej zeznania. Tandy miała w piątek wieczorem popilnować synka Patrone. Nie pokazała się, nie zadzwoniła z informacją, że nie może przyjść. A czy ktoś do niej dzwonił? - W czwartek nikt. W piątek wieczorem synek Zeeli Patrone. Koło siódmej, najwyraźniej na prośbę matki. Spytał: „Czy przyjdziesz się ze mną pobawić?”. Drugi telefon był od matki chłopczyka tuż po ósmej. Była lekko poirytowana. Pytała Tandy, gdzie jest, czy zapomniała, że miała do nich przyjść. Dziś dzwoniła tylko Mavis z naszego domu. Poza tym nikt. - A co znalazłeś w komputerze? - Nic, co mogłoby się nam przydać. Surfuje po stronach o niemowlętach, dla kobiet w ciąży i poświęcone dzieciom. Są mejle do Mavis. W książce adresowej ma jej adres, a także swojej położnej, sąsiadki z dołu, szefowej i koleżanek z pracy. Bardzo niewiele - powiedział. - Nic tutaj nie ma, Eve. - I nic, co by świadczyło o tym, że urodziła - dodała Eve. - Gdyby uległa jakiemuś wypadkowi, skontaktowaliby się z położną. Kobieta tak zorganizowana, jak Tandy, miałaby przy sobie jej dane, zapisane w notesie albo na kieszonkowym łączu. Dlaczego ktoś miałby porwać kobietę, która niebawem ma urodzić dziecko? - Z uwagi na dziecko - odparła Peabody. - Tak, ze względu na dziecko. - Eve uznała, że to ponura i brzydka wizja. Ale były jeszcze bardziej ponure i brzydkie. - Może jest jakiś wariat, który gwałci i zabija ciężarne kobiety? Sprawdzimy w IRCCA, czy zdarzały się podobne zaginięcia. I chcę mieć komplet informacji o Tandy. Jeśli sprawy wyglądają tak niewinnie, tak zwyczajnie, często kryją się za tym różne dziwne rzeczy. - Czy Mavis wie, kto jest ojcem dziecka Tandy? - spytał Roarke. - Nie. Ale ustalimy to. - Skontaktuję się z McNabem - zaczęła Peabody. - Może się z nami spotkać w komendzie. - Nie. Sama muszę to załatwić, omówić z wydziałem osób zaginionych. To delikatna sprawa. - Eve urwała na chwilę, aby ułożyć sobie wszystko w głowie. - Wracaj do siebie i poszukaj podobnych przestępstw. Jeśli Mavis jest na chodzie, jedź do niej i wypytaj ją o

wszystko, może coś jej wiadomo na temat tego, co Tandy robiła w Anglii, co powiedziała o ojcu dziecka, o swojej rodzinie i tym podobne rzeczy. Zbierzemy informacje o Tandy. Mavis może wiedzieć więcej, niż sądzi. Staraj się ją uspokoić, umiesz to robić. Powiedz, że rozmawiam z ludźmi, z którymi należy porozmawiać. - Możemy pomóc Leonardowi układać rzeczy dla dziecka. To najlepszy sposób na uspokojenie Mavis. - Skoro tak uważasz. Roarke, jedziesz ze mną? - Nie musisz mnie o to prosić. Kiedy już byli w samochodzie, mąż zwrócił się w jej stronę. - Podejrzewasz, że ją porwano? Pomyślała o ładnej, wesołej blondynce, o tym, jak już nie mogła się doczekać przyjęcia na cześć Mavis. - Nie widzę powodów, żeby miała ni stąd, ni zowąd wyjechać. Jeszcze za wcześnie, żeby podejrzewać uprowadzenie albo inne przestępstwo, ale owszem, mam takie przeczucia. - Jeśli dasz Mavis trochę czasu na ochłonięcie, uważam, że nie będzie miała nic przeciwko temu, żeby sprawą zajął się wydział osób zaginionych, a ty tylko na bieżąco możesz śledzić ich działania. - Nie widziałeś jej ani nie słyszałeś. - Eve, pogodzona już z tym, pokręciła głową. Zresztą obiecałam jej, że się tym zajmę. Muszę jedynie przekonać tamtych ludzi, żeby pozwolili dalej mi się tym zajmować, a potem przekonać Whitneya, że nie zaszkodzi to śledztwu, które obecnie prowadzę. Roarke pogładził ją po włosach. - Może najpierw powinnaś przekonać samą siebie. Eve uśmiechnęła się lekko. - Pracuję nad tym.

ROZDZIAŁ 13 W komendzie rozdzieliła się z Roarkiem, prosząc go, żeby poszedł prosto do wydziału zabójstw i zaczekał w jej gabinecie, a sama udała się do wydziału osób zaginionych. - Może będę musiała zaproponować jakiś bodziec temu, z kim będę to załatwiała powiedziała mu. Przechylił głowę, a na tych jego cudownych ustach pojawił się filuterny uśmiech. - Masz na myśli łapówkę. - Łapówka to takie brzydkie słowo. Tak, może będę musiała wręczyć komuś łapówkę. Prawdopodobnie bilety na jakiś mecz lub alkohol. Zazwyczaj to jest w najwyższej cenie. Ale postaram się nie przekroczyć granic rozsądku. - Przekupywanie gliniarzy, żeby nic nie robili, to tradycja uświęcona czasem. - Ej! Roześmiał się. - Rób to, co należy zrobić, moja pani porucznik. Będę w twoim gabinecie. Nie wiedziała, kto ma służbę w weekend ani kto siedzi za biurkiem, ale miała nadzieję, że to ktoś, z kim przynajmniej pozostaje w przyjaznych stosunkach. W przeciwnym razie będzie musiała zaczynać od zera z tym, kto pracował w weekend. Jeśli sprawy przybiorą zły obrót, a bodziec nie zadziała, uda się prosto do Whitneya. Ale wolałaby tego uniknąć. Uznała, że ma dużo szczęścia, kiedy dostrzegła porucznik Jaye Smith, kupującą w automacie jakiś batonik. - Smith. - Cześć, Dallas. Też ci się trafiła służba w sobotę? - Niezupełnie. - Eve wygrzebała z kieszeni kredyty. - Bądź tak dobra i weź dla mnie pepsi. - Jasne. Ja funduję. - Dzięki. - Świetny płaszcz. Superskóra, co? - Niczego sobie. Dziękuję - powiedziała Eve, kiedy Smith podała jej puszkę. Znajdziesz chwilkę dla mnie? - Jasne. W poczekalni czy w gabinecie? - Chodźmy do twojego gabinetu. - Czyli to sprawa służbowa. - Smith skinęła głową i poszła przodem.

Eve przypomniała sobie, że kobieta ma prawie pięćdziesiąt lat i od ponad ćwierć wieku pracuje w policji. Jest mężatką i ma dziecko, albo nawet dwójkę. Była dość niska, mierzyła z metr sześćdziesiąt, ale budową ciała przypominała boksera, mocno zbudowana i muskularna. Proste włosy w różnych odcieniach blond sięgały jej do brody. Pod granatowym swetrem nosiła broń, nisko na biodrze. Eve wiedziała, że Smith to policjantka z zasadami, więc zrezygnowała z pomysłu zaproponowania jej biletów na mecz albo alkoholu. Z nią mogła być szczera i od razu wyłożyć kawę na ławę. Gabinet porucznik Smith był większy od pokoiku Eve - niewiele było mniejszych od jej klitki - i stały w nim dwa dość wygodne fotele dla gości, a także metalowe biurko, wyglądające na nowe. Na biurku obok konsoli komunikacyjnej stały oprawione w ramki zdjęcie nastolatków - chłopaka i dziewczyny. Eve uznała, że to dzieci Smith. Obok piętrzyły się sterty akt. Ze znajdującego się w gabinecie autokucharza Jaye wyjęła dla siebie kubek herbaty tak ciemnej, że wyglądała jak kawa, a potem wskazała fotele. Nie zajęła miejsca za biurkiem, tylko też usiadła w fotelu. - A więc co się stało? Zgubiłaś kogoś? - Zdaje się, że ktoś zaginął. I zależy mi, żebyś potraktowała tę sprawę wyjątkowo. - Jeśli chcesz, żebym zajęła się tą sprawą w pierwszej kolejności, mogę to dla ciebie zrobić. - Wstała i otworzyła szufladę biurka. Już sięgała po rekorder i notes, kiedy Eve pokręciła głową. - Niezupełnie o to mi chodzi. Pozwól, że ci przedstawię sytuację. Opowiedziała wszystko, obserwując twarz Jaye Smith. Kobieta słuchała jej z uwagą. - Podejrzewasz porwanie i to całkiem możliwe. Ale chodzi o kobietę ciężarną, samotną, bez rodziny, cudzoziemkę. To oznacza dodatkowe emocje. Mogła mieć dość, wyjechać. - Całkiem możliwe. Rzecz w tym, że nikt, kto ją zna, nie wyobraża sobie, by mogła zrobić coś takiego. - Lecz ty jej nie znasz - zauważyła Smith. - Właściwie. - Nie. Ale dwa razy ją widziałam, mogłam ją ocenić. Nie wygląda na kogoś, kto ucieka albo nawet wyjeżdża gdzieś na kilka dni bez uprzedzenia. Nie mówiąc o tym nikomu, rezygnując z przyjścia na imprezę, na którą nie mogła się doczekać, i zostawiając wszystko w domu.

- Powiedziałaś, że sprawdziłaś jej łącze. Nie było nic, co by świadczyło, że miała jakieś plany. - Smith zacisnęła usta. - Była umówiona i nie pojawiła się, nie przyszła na imprezę... A kupiła już prezent. Cóż, przekonałaś mnie. - Wszystko zdaje się świadczyć, że stało się to po tym, jak skończyła pracę, a zanim wróciła do domu. - Zgadzam się. - Smith rozsiadła się wygodniej i zaczęła popijać ciemną, mocną herbatę. - Ale nie chcesz, żebym założyła sprawę i przystąpiła do poszukiwań? - Ta moja przyjaciółka, ta druga ciężarna, bardzo się tym przejęła i... - Eve wypuściła głośno powietrze z płuc. - No więc postawiła mnie w niezręcznej sytuacji. Dlatego chcę cię poprosić, żebyś pozwoliła mnie zająć się tą sprawą. - Nie chcę cię wyrolować - ciągnęła, kiedy Smith zmarszczyła czoło. - Chętnie skorzystam z twojej rady i pomocy, ale Mavis jest teraz dość niezrównoważona emocjonalnie i błaga, żebym to ja odszukała jej przyjaciółkę. - Zna ciebie, a nie zna mnie ani nikogo z mojego wydziału. - Tak, to główny powód. Znamy się z Mavis od dawna. Nie chcę, żeby bardziej się zdenerwowała tą sprawą niż to konieczne. - Ile jej zostało do rozwiązania? - Mavis? - Eve złapała się za głowę. - Już niewiele. Chyba dwa tygodnie. Obiecałam jej, że się tym zajmę. Proszę, żebyś mi pozwoliła dotrzymać słowa. - Chodzi o Mavis Freestone, tę sławną piosenkarkę? - Tak. - Moja osiemnastoletnia córka jest jej wielką fanką. Eve poczuła, jak napięcie mięśni w jej ramionach nieco ustąpiło. - Może chciałaby dostać wejściówki za kulisy, kiedy Mavis będzie występowała w naszym mieście. Albo w jakimkolwiek innym, jeśli nie będziesz miała nic przeciwko temu, by twoją córkę zawieziono tam prywatnym wahadłowcem. - Zyskałabym jej dozgonną wdzięczność. Ale wygląda mi to na próbę przekupstwa. Teraz Eve się uśmiechnęła. - I to bardzo skuteczną. W razie potrzeby mogę zaproponować bilety na mecze albo alkohol. Wielkie dzięki, Smith. - Ja też mam przyjaciół i nie lubię im sprawiać zawodu. Ale musisz spełnić kilka warunków. Będziesz robiła dla nas kopie każdego raportu, każdego oświadczenia, każdej sporządzonej przez siebie notatki. Na bieżąco informuj mnie o postępach śledztwa. Założę jej teczkę i jeśli uznam, że powinnam wkroczyć albo wyznaczyć kogoś do współpracy z tobą lub przejęcia dochodzenia, nie chcę słyszeć żadnych protestów. - Nie usłyszysz. Jestem twoją dłużniczką.

- Odszukaj je - kobietę i dziecko - i uznamy, że jesteśmy kwita. - Smith wyciągnęła jakiś kartonik. - Nie przypominam sobie, żebyśmy obecnie mieli podobny przypadek, ale pogrzebię w archiwum, sprawdzę, czy było coś podobnego. - Bardzo ci dziękuję. Za wszystko. - Ważni są zaginieni, a nie ci, którzy tutaj się tym zajmują. Na odwrocie znajdziesz numery moich telełącz, domowego i kieszonkowego. Możesz do mnie dzwonić o każdej porze dnia i nocy. Eve wzięła wizytówkę i obie kobiety uścisnęły sobie dłonie. Zastała Roarke'a za swoim biurkiem, pracującego na jej komputerze. Spojrzał na nią i pytająco uniósł brwi. - Załatwione. Miałam szczęście. - Świetnie. Zacząłem zbierać informacje, które cię interesowały. Zostaniemy tutaj czy pojedziemy do domu? - Ani jedno, ani drugie. Teraz spotkamy się z kierowcą autobusu. Kierowca autobusu miał na nazwisko Braunstein, ważył jakieś sto kilogramów i miał na sobie bluzę nowojorskich Giants. Skończył pięćdziesiąt dwa lata, był żonaty, spędzał sobotni wieczór, oglądając ze szwagrem i synem mecz, a jego żona, siostra i siostrzenica poszły do pobliskiego kina na „jakieś dziewczyńskie filmy”, jak to określił. Nie krył swojej irytacji, że przerwano mu oglądanie meczu, póki Eve nie wymieniła imienia Tandy. - London Bridge? Tak ją przezwałem. Jasne, że ją znam. Prawie codziennie jeździ moim autobusem. W przeciwieństwie do większości pasażerów ma zawsze odliczoną należność za bilet. Ładnie się uśmiecha. Siada tuż za mną. Jeśli ktoś zajmie to miejsce, każę mu je ustąpić. Z uwagi na jej odmienny stan i w ogóle. Dała mi ładną puszkę ciasteczek na święta. Sama je upiekła. Ma jakieś kłopoty? - Jeszcze tego nie wiem. Czy w czwartek wieczorem jechała pana autobusem? - W czwartek... - Podrapał się w brodę, która już bardzo domagała się golenia. - Nie. Zabawne, bo przypominam sobie, jak powiedziała „Do zobaczenia jutro, panie B”, kiedy wysiadała na swoim przystanku w środę. Mówi na mnie „pan B”. Zapamiętałem ją, ponieważ miała przy sobie pudełko zawinięte w zabawny papier, ozdobione ogromniastą kokardą. Rozejrzał się, kiedy szwagier i syn wrzasnęli z oburzeniem w związku z tym, co działo się na boisku. - Spalony, moja śliczna, czerwona dupo - powiedział jeden z nich. - Pieprzeni sędziowie - mruknął Braunstein. - Przepraszam za swój język. Ale

wracając do naszej rozmowy, zapytałem ją o to pudełko, kiedy wysiadała, i wyjaśniła, że w weekend wybiera się na przyjęcie dla przyszłej mamy. Czy spotkało ją coś złego? Powiedziałem jej, że powinna już pójść na urlop macierzyński, bo termin porodu był tuż - - tuż. Nic jej nie jest? Ani jej, ani dziecku? - Mam taką nadzieję. Czy zauważył pan kiedykolwiek, żeby ktoś w autobusie zanadto się nią interesował? Stał zbyt blisko, przyglądał jej się natarczywie? - Nie, a zauważyłbym to. - Podrapał się po sterczącym brzuchu. - Można powiedzieć, że troszczyłem się o nią, kiedy jechała moim autobusem - Mam kilku stałych pasażerów, któryś z nich mógł zacząć rozmowę z nią, tak jak to ludzie mają w zwyczaju na widok dziewczyny z brzuchem. No wie pani, „Jak się pani czuje?”, „Kiedy pani rodzi?”, „Czy już wybrała pani imię?” i tym podobne. Ale nikt jej nie napastował. Nie pozwoliłbym na to. - A kto wysiadał z nią na tym samym przystanku? - Jasne, że są tacy. Zarówno wśród stałych pasażerów, jak i przygodnych. Ale nigdy nie zauważyłem nikogo podejrzanego. Czy ktoś coś zrobił tej dziewczynie? Czuję się jak jej wuj. Czy coś jej się stało? - Nie wiem. O ile mi wiadomo, nikt jej nie widział od czwartku od mniej więcej szóstej. - Jezu. - Tym razem nie była to reakcja Braunsteina na okrzyki i przekleństwa dobiegające z salonu. - Jezu, tak nie powinno być. - Znajomi ją lubią - powiedziała Eve, prowadząc samochód. - Tak samo, jak lubili Copperfield i Bysona. - Złe rzeczy często spotykają sympatycznych ludzi - zauważył Roarke. - Tak, tak, owszem. Pojadę tam, gdzie pracowała. Przejdę się od sklepu na przystanek, żeby wczuć się w sytuację. Eve stała przed „Białym Bocianem” i obserwowała samochody, mknące z wizgiem opon wzdłuż Madison. Była pora późniejsza od tej, o jakiej Tandy kończyła pracę, poza tym sobota, a nie dzień powszedni. Ale o szóstej już robiło się ciemno i, o ile ją pamięć nie myliła, tamten dzień był pochmurny. Stwierdziła, że latarnie już się palą, w mroku błyskały reflektory samochodów. - Zimno - powiedziała na głos. - Ludzie opatuleni, tak jak teraz. Idą szybko, przynajmniej znakomita większość nich. Chcą jak najszybciej znaleźć się w domu albo tam, dokąd zmierzają. Zjeść wczesną kolację, napić się czegoś po pracy, coś

załatwić w drodze do domu. Wychodzi. Musi dojść do Piątej, by wsiąść do autobusu. Dwie przecznice w dół, potem jedna przecznica w bok. Zaczęła iść razem z Roarkiem. - Obiera trasę w zależności od tego, jakie są światła. Jeśli akurat pali się zielone, przechodzi na drugą stronę, idzie prosto, a na drugim skrzyżowaniu skręca. Jeśli jest czerwone, najpierw kieruje się do pierwszej przecznicy. Woli iść, niż czekać na zmianę światła. - Nie ma sposobu, by ustalić, jak tamtego dnia poszła. - Nie. - Ale ponieważ akurat zapaliło się zielone, Eve poszła prosto. - Najmniej prawdopodobne miejsce, by ją porwać - jeśli to było porwanie - to skrzyżowanie ulic. Więcej tu ludzi, większy ścisk na chodniku. Najlepiej iść tuż za nią. Zademonstrowała to, kiedy byli mniej więcej w takiej samej odległości od dwóch kolejnych przecznic. Została kilka kroków z tyłu, a potem szybko podeszła do Roarke'a od tyłu i objęła go w pasie. - Posłużył się bronią? - zastanawiał się na głos. - W przeciwnym razie coś by zrobiła: zaczęła wołać, stawiać opór. Nawet najbardziej obojętny przechodzień zatrzymałby się, gdyby zobaczył, że kobieta w widocznej ciąży ma jakieś kłopoty. - Czyli miał broń - zgodziła się z nim Eve. - Albo był to ktoś, kogo znała. „Hej, Tandy!”. - Eve mocno objęła Roarke'a. - „Jak leci? Rety, jesteś w ciąży. Może cię podrzucić do domu? Kawałek dalej zostawiłem samochód”. - Możliwe. - Skręcił na zachód za Eve, by dojść do Piątej. - Kogo zna? - Klientów, sąsiadów, kogoś z zajęć ze szkoły rodzenia. Kogoś z Anglii. Ojca dziecka. Albo użyto siły, albo to był ktoś znajomy. Może jedno i drugie. Musiało się to odbyć cicho i szybko, bo ktoś by zauważył, gdyby kobieta w ciąży z kimś się szarpała. Pokażemy ludziom z tych okolic jej zdjęcie, może ktoś coś widział. Kiedy dotarli do Piątej, skręciła na północ, żeby wrócić drugą trasą. - Prawdopodobnie zaczepił ją w bocznej ulicy - powiedziała Eve. - Zawsze mniej tam przechodniów niż na głównej. Musiał mieć samochód albo... - Spojrzała na okna mieszkań. Mieszka gdzieś w pobliżu. Ale wtedy musiałby ją wprowadzić do środka tak, by nikt tego nie zauważył. Niezbyt mi się podoba taka ewentualność, ale nie można jej wykluczyć. - A dlaczego nie stawiała oporu, kiedy znalazła się w samochodzie? - Użyto siły? Może ją uśpiono albo się bała. Może było więcej porywaczy niż ten jeden. Mogłaby się ucieszyć na widok jakiegoś znajomego i skorzystać z propozycji

podwiezienia do domu. Rozglądała się wokoło, kiedy wracali do Madison. Większość ludzi szła szybko, na ogół z opuszczonymi głowami albo przynajmniej ze spuszczonym wzrokiem. Wszyscy pogrążeni w myślach, pochłonięci swoimi sprawami. - Ktoś zaryzykował, decydując się na coś takiego. Jasne, że można porwać kobietę idącą ulicą. Zdarzają się takie wypadki. Na jednej z bocznych ulic - powtórzyła. - To najbardziej sensowne. Ale nie wiadomo, którędy szła. Porywacz nie zaparkowałby auta, jeśli nim jechał, na ulicy. Nie, jeśli działał w pojedynkę. Poza tym musiałby mieć dużo szczęścia, żeby znaleźć wolne miejsce do zostawienia wozu. Według mnie skorzystałby z parkingu najbliżej jej miejsca pracy. - To logiczne - zgodził się z nią Roarke i wyjął swój podręczny pecet. Nacisnął kilka guzików, skinął głową. - Jest parking na Pięćdziesiątej Ósmej, między Madison i Piątą. - Bardzo dogodne miejsce, prawda? Wystarczy przejść z nią dwa kwartały na południe. Chodźmy tam. Chciała

pokonać

ten

odcinek

na

piechotę,

znów

wybierając

najbardziej

prawdopodobną trasę. Okazało się, że to parking samoobsługowy, bez pracownika człowieka lub androida, a w ten sobotni wieczór były w nim wolne miejsca. Zainstalowano kamerę, ale Eve wiedziała, że nawet jeśli działała, dyskietkę wyrzucano co dwadzieścia cztery godziny. Zapisała podany numer telefonu kontaktowego. - Może nam się poszczęści z dyskietką - powiedziała Roarke'owi. - Powinni zachować przynajmniej dane o płatnościach. Potrzebne nam numery rejestracyjne wszystkich samochodów, które wyjechały z parkingu w czwartek między osiemnastą a dziewiętnastą. Wcisnęła ręce do kieszeni. - Albo mógł mieć wspólnika, który jeździł w kółko. Wtedy niczego się nie dowiemy od właścicieli parkingu. Mogli też zapłacić gotówką, pomyślał Roarke. Posłużyć się skradzionym samochodem. Wiedział, że Eve uwzględni również takie ewentualności, więc nic nie mówił. - Jeśli porwano ją tak, jak to sobie wyobrażasz, całe przedsięwzięcie zostało dokładnie zaplanowane. Sądzisz, że była śledzona? - Przypuszczam, że prawdopodobieństwo tego, że mamy do czynienia z porwaniem przypadkowej osoby, jest dość nikłe, ale i tak sprawdzę to. Ktoś znał rozkład jej dnia, godziny pracy, którędy chodziła. Komuś zależało na niej i/lub na dziecku, które nosiła.

- W takim razie pierwszym podejrzanym byłby ojciec, nie uważasz? - Zajmuje jedno z pierwszych miejsc na liście podejrzanych. Wystarczy tylko go zidentyfikować. - Chciałbym wierzyć, że oznacza to mniejsze prawdopodobieństwo, by matce lub dziecku groziło niebezpieczeństwo, ale takie założenie jest błędne. - Przypomniał sobie własną matkę i to, co wycierpiała z rąk jego ojca. Spróbował odgonić te myśli. - Sporo się napatrzyłem w Duchas, co może spotkać kobiety w takiej sytuacji. - Najczęstszą przyczyną śmierci kobiet ciężarnych jest przemoc ze strony ojca dziecka. - To przykre, ale właśnie tak się przedstawia sytuacja. - Spojrzał na ludzi, którzy pospiesznie przemykali podczas zimnej, wietrznej pogody. Ale przez chwilę widział zaułki Dublina i potężną postać Patricka Roarke'a. - Cholernie smutne spostrzeżenie, dotyczące rodzaju ludzkiego. Ponieważ Eve domyśliła się, co wywołało przygnębienia męża, ujęła jego dłoń. - Jeśli ją porwał, znajdziemy go. Ją także. - Zanim on zrobi coś jej... albo im. - Roarke spojrzał na nią i zobaczyła w jego oczach przeszłość, która go prześladowała. - To najważniejsze, prawda? - Tak. To najważniejsze. - Eve, nie zatrzymując się, pokiwała głową. - Z pewnością komuś powiedziała, kto to taki. Może ani razu nie wymieniła jego nazwiska, odkąd przeniosła się do Nowego Jorku, ale w Anglii ktoś wie, co to za jeden. - Mogła się przeprowadzić do Nowego Jorku, żeby przed nim uciec. - To całkiem możliwe. A więc jedźmy do domu i bierzmy się do roboty. - Tandy Willowby, lat dwadzieścia osiem. - Eve siedziała za biurkiem w swoim gabinecie w domu i czytała dane, do których dotarł Roarke. - Urodzona w Londynie. Rodzice: Annalee i Nigel Willowby. Jedynaczka. Matka zmarła w 2044 roku. Tandy miała wtedy dwanaście lat. Ojciec ożenił się ponownie pięć lat później z Candide Marrow, rozwódką z jednym dzieckiem z pierwszego małżeństwa. Dziewczynka, Briar Rose, urodzona w 2035 roku. Czytała dalej. - Nigel Willowby zmarł w 2051 roku. Niedobrze. Ale została macocha i przybrana siostra. Komputer, wyszukaj informacje o Candide Marrow i Briar Rose Marrow z Londynu. Wykorzystaj daty urodzin i numery identyfikacyjne z aktualnie wyświetlanego pliku. Pracuję...

- Eve, jeśli zamierzasz od razu się z nimi skontaktować, przypominam ci, że w Anglii jest teraz pierwsza w nocy. Zmarszczyła brwi i spojrzała na zegarek. - Jasna cholera. No dobrze, odłożymy to do rana. Komputer poinformował ją, że Candide wyprowadziła się do Sussex, ale Briar Rose pozostała w londyńskim mieszkaniu. - Dobra, wracamy do Tandy. Spójrz tutaj, ponad sześć lat pracowała w sklepie odzieżowym przy Carnaby Street. Na stanowisku kierowniczki. Wynajmowała ten sam apartament... - Anglicy mówią na to „mieszkanie” - przerwał jej Roarke. - Słucham? Jak można mieszkać w... Och. - Pomasowała kark. - Racja, nazywają to mieszkaniem, co mnie wydaje się śmieszne. Przez ponad sześć lat nie zmieniała pracy ani adresu domowego. Zapuściła korzenie, widać, że nie lubi zmian w życiu. Musimy porozmawiać z właścicielem sklepu. - Odchyliła się do tyłu i utkwiła wzrok w suficie. - Jeśli miała chłopaka, założę się, że też długo z nim chodziła. Nie skacze z kwiatka na kwiatek. Ale przeniosła się nie do innej części Anglii czy nawet Europy, tylko wyjechała do miasta, odległego o pięć tysięcy kilometrów. Rezygnuje z mieszkania, z pracy. W przypadku kogoś takiego jak Tandy to nie kaprys. To poważna decyzja, z pewnością długo się nad nią zastanawiała i musiała mieć ważny powód, by ją podjąć. - Dziecko. - Też się ku temu skłaniam. Chciała, żeby ocean oddzielał kogoś lub coś od jej dziecka. I to istotny powód, w przeciwnym razie nadal mieszkałaby w swoim londyńskim mieszkaniu. - Miała swoje przyzwyczajenia - wtrącił Roarke. - Jak ofiary tych dwóch morderstw, którymi się zajmujesz. - Miejmy nadzieję, że w wypadku Tandy zakończy się to bardziej szczęśliwie. Stworzę dla niej tablicę i wykreślę oś czasu. - W porządku. Jeśli nie masz dla mnie nic konkretnego do roboty w sprawie Tandy, możesz mi przesłać kilka kont prowadzonych przez Copperfield i Bysona. Zacznę się przyglądać liczbom. W gruncie rzeczy chciał przestać myśleć - przynajmniej na razie - o zupełnie bezbronnej kobiecie, zdanej na łaskę kogoś, kto zamierzał ją skrzywdzić. Kogoś, pomyślał, kogo kiedyś kochała. Eve odwróciła się do niego. - Jeśli chodzi o tamtą sprawę, na twoim miejscu powiedziałabym Whitneyowi, żeby

pocałował cię w dupę. - Słucham? - Zmusił się do powrotu do chwili obecnej. - Ach, cóż, zdecydowanie wolałbym, żebyś ty to zrobiła, a nie on. - Znajdź mi coś ciekawego, a może się tego doczekasz. - Mam coraz większe bodźce, by wziąć się do pracy. Dallas oderwała wzrok od ekranu i spojrzała na męża. - Czy sprawa Tandy nie za bardzo cię poruszyła? Musiał przyznać, że było głupotą z jego strony przypuszczać, że Eve niczego nie zauważyła, niczego się nie domyśliła. Uznał, że jeszcze większą naiwnością z jego strony byłaby próba nieprzyznawania się do tego. - Szczerze mówiąc tak. Obudziła we mnie wspomnienia z przeszłości. Nie wiem, czy czuję złość czy żal. Chyba jedno i drugie. - Roarke, nie wiemy, czy Tandy znalazła się w takim samym położeniu, jak kiedyś twoja matka. - Ale nie wiemy również, czy tak nie jest. - Roarke machinalnie wziął do ręki posążek bogini, który Eve trzymała na biurku. Symbol kobiecości. - Zaczekał, dopóki się nie urodzę, a potem zabił moją matkę. Ale próbowała mnie chronić, robiła to, co uznała za najlepsze dla mnie. Przypuszczam, że podobnie postępuje Tandy, gdziekolwiek teraz jest. - Odstawił posążek. - Chcę na jakiś czas zająć umysł czymś innym. Tak rzadko cierpiał, pomyślała. Tak rzadko pozwalał sobie na cierpienie, poprawiła się. - Mogę się zajmować tą sprawą w komendzie. Jak najdalej od domu. - Nie. - Podszedł do niej i ujął jej twarz. - To niczego nie zmieni ani w twoim życiu, ani w moim. Nie wykreśli tego, co sprawiło, że teraz jesteśmy tacy, a nie inni. Ale nie może nam przeszkodzić w robieniu tego, co robimy. Bo oznaczałoby to, że oni wygrali, prawda? Eve położyła dłonie na jego rękach. - Nie mogą wygrać. Mogą tylko nas wkurzać. - I to robią. - Nachylił się i pocałował ją w czubek głowy. - Nie martw się o mnie. Na razie poświęcę całą uwagę liczbom. Zawsze przywracają mi jasność umysłu. - Jeden Bóg wie, jak ci się to udaje. Zaparzę kawę. Masz ochotę? - Gdyby jeszcze było do tego coś słodkiego. Pod tym względem czuję się oszukany. - Coś słodkiego? - Zastanowiła się. - Ach tak, przyjęcie Mavis. Chyba coś zostało. Chociaż te kobiety zachowują się jak sępy na widok wszystkiego, co jest z lukrem. Może Mroczny Cień wsadził to, co zostało, do autokucharza. Sama też z

chęcią zjem kawałek tortu. Uznawszy, że cukier i kofeina przyspieszają krążenie krwi, wzięła duży kawałek tortu i wypiła mocną, czarną kawę. Nic mu nie będzie, powiedziała sobie, ponieważ Roarke nie pozwoli, by stało się inaczej. Zresztą ona też będzie trzymała palec na pulsie i jeśli zauważy coś niepokojącego, przestanie się zajmować dochodzeniem w sprawie Tandy w domu. Dla wygody umieściła tablicę dla Tandy obok tej, którą przygotowała na potrzeby drugiego śledztwa. I wyrysowała na gładkiej, białej powierzchni oś czasu. Sporządziła listę nazwisk. Z jednej strony osób, z którymi już rozmawiała, z drugiej tych, z którymi skontaktuje się rano. Na samej górze przyczepiła zdjęcie zaginionej kobiety. W pierwszej kolejności wykręciła numer telefonu kontaktowego z parkingu. Tak jak się tego spodziewała, zaczęto wymieniać długą listę opcji, więc pospiesznie wystukała numer operatora, nim monotonna litania tak ją znudzi, że uśnie. - Courtesy Messaging Service - powiedział ktoś przez nos, z silnym akcentem mieszkańca Queens. - Mówi porucznik Dallas z nowojorskiej policji - zaczęła Eve i podała numer swojej odznaki. - Potrzebne mi informacje o samoobsługowym parkingu przy Pięćdziesiątej Ósmej ulicy. - W celu uzyskania informacji, proszę zadzwonić do Biura Obsługi Klientów w godzinach od ósmej rano do... - Potrzebna mi ta informacja teraz i nie mam zamiaru rozmawiać z jakimś ignorantem z Biura Obsługi Klientów. - Jezu, już dobrze. Chyba pani wie, że mamy podpisane umowy z kilkunastoma firmami z samego Manhattanu. Nie dysponuję informacjami o parkingu. - Proszę mnie połączyć z właścicielem. - Nie wolno mi zawracać głowy naszemu zleceniodawcy... - Może powinnam cię poprosić o nazwisko i adres. Wyślę dwoje mundurowych, żeby cię zabrali do komendy, wtedy sam będziesz mi mógł powiedzieć, jak to nie wolno ci zawracać głowy zleceniodawcy. - Jezu, dobra. Musi pani zaczekać chwileczkę. Eve usłyszała w słuchawce muzykę słodszą niż lukier na torcie. Słuchała jej dziesięć minut, co jakiś czas głos z taśmy zapewniał ją, że jej sprawa jest załatwiana. Czekając na informacje, sprawdziła prawdopodobieństwo różnych scenariuszy. W słuchawce ponownie rozległ się głos człowieka, kiedy pijąc drugą kawę analizowała wyniki.

- Pani porucznik, prawda? - Mężczyzna sprawiał wrażenie cwaniaka i mówił jak cwaniak. - Zgadza się. Z kim mam przyjemność? - Matt Goodwin. Interesuje panią parking samoobsługowy przy Pięćdziesiątej Ósmej, tak? - Tak. Czy pan jest jego właścicielem? - Jestem przedstawicielem korporacji, do której należy parking. O co chodzi? - Prowadzę dochodzenie w sprawie przestępstwa, do którego mogło dojść przy tym parkingu. Potrzebne mi są dyskietki ochrony, a także księgi z ostatniego czwartku, między osiemnastą i dziewiętnastą. - O jakie przestępstwo chodzi? - Sprawa dotyczy zaginięcia pewnej osoby. Pilnie potrzebne mi są dyskietki i księgi. - O ile się orientuję, dyskietki są niszczone co dwadzieścia cztery godziny, pani porucznik. Jeśli chodzi o księgi, zakładam, że posiada pani nakaz? - Mogę się o niego postarać. - Cóż, kiedy już będzie go pani miała... - Kiedy już go będę miała, dopilnuję, żeby obejmował księgi z całego tygodnia, jak również dawał mi prawo do zapoznania się z regulaminem korzystania z parkingu oraz obowiązującymi praktykami postępowania w korporacji, która jest jego właścicielem. Będę musiała wezwać pana oraz pańskiego mocodawcę do komendy na przesłuchanie. Albo dostarczy mi pan wyciąg z ksiąg na tę jedną godzinę tego jednego dnia. - Naturalnie korporacja chętnie służy władzom wszelką pomocą. - Dobrze to o niej świadczy. - Będę się musiał skontaktować z kimś z korporacji, po uzyskaniu zgody każę sporządzić kopię księgi i udostępnić ją pani. - Proszę to zrobić. Proszę zadzwonić do mnie pod ten numer, kiedy dokument będzie gotowy do odbioru. Najpóźniej jutro o dziewiątej rano. - Pani porucznik, jest weekend. - Wiem. Jutro o dziewiątej rano albo postaram się o nakaz. Rozłączyła się i wróciła do analizowania prawdopodobieństw. Nawet dysponując tak skromnymi danymi, istniało ponad dziewięćdziesiąt procent pewności, że Tandy Willowby została rozmyślnie porwana. Ta kobieta nie popełniła żadnego przestępstwa ani po tej, ani po tamtej stronie

Atlantyku, nie było wiadomo o żadnych jej powiązaniach z kryminalnym światkiem. Miała skromne, niebudzące podejrzeń oszczędności kogoś, kto rozsądnie gospodaruje pieniędzmi, jakie otrzymywał od chwili podjęcia pracy zarobkowej. Jej rodzice nie żyli, a z danych, do jakich Eve miała dostęp bez nakazu, wynikało, że macocha i przybrana siostra Tandy nie posiadają majątku. Otrzymują pensje średniej wysokości. Nie było żadnych podejrzanych depozytów ani wypłat z konta, które wskazywałyby, że w grę wchodzi szantaż. Na pierwszy rzut oka wydawało się, że jedyną rzecz, mającą prawdziwą wartość, Tandy nosiła w łonie. Eve, wiedziona intuicją, skontaktowała się z właścicielką „Białego Bociana”. - Czy znalazła pani Tandy, porucznik Dallas? - Nie. - Nic nie rozumiem. - Liane Brosh miała sześćdziesiąt lat, ale świetnie się trzymała. Na jej twarzy widać było teraz niepokój. - Z pewnością gdzieś wyjechała na weekend. Może do centrum odnowy biologicznej, by poprawić formę przed urodzeniem dziecka. - Czy coś mówiła na ten temat? - Właściwie nie. Parę razy jej to zaproponowałam, ale zawsze odpowiadała, że już jest w dobrej formie. - Liane uśmiechnęła się słabo. - Urządziliśmy dla niej w sklepie małe przyjęcie i dałam jej voucher na dzień pobytu w centrum odnowy biologicznej w Nowym Jorku. Powiedziała, że wykorzysta go po urodzeniu dziecka. Ale wierzę, że nic jej nie jest. Może po prostu postanowiła wyrwać się na weekend z miasta. - Czy uważa pani, że to do niej podobne? - Nie. - Liane westchnęła. - Nic a nic. Bardzo się niepokoję. - Czy może mi pani powiedzieć, czy ktoś przychodził do sklepu i chciał rozmawiać właśnie z nią? - Tandy obsługiwała kilka matek spodziewających się dziecka. Cały personel służy radą przy zakupach, pomaga przy sporządzaniu listy potrzebnych rzeczy, urządzaniu pokoju dziecinnego, kompletowaniu wyprawki. - A może jakaś stała klientka waszego sklepu miała kłopoty z ciążą? Na przykład poroniła? - Zdarza się tak. Na poczekaniu nie potrafię wymienić kogoś takiego, ale mogę sprawdzić w księgach, spytać inne ekspedientki. - Byłabym bardzo za to wdzięczna. Czy Tandy kiedykolwiek opowiadała o ojcu dziecka?

- Bardzo ogólnie, nie wdając się w szczegóły. A ponieważ nie chciała o tym mówić, nie naciskałam. - Gdyby coś sobie pani przypomniała, nawet jeśli wydaje się to nieistotne, proszę do mnie zadzwonić. Bez względu na porę. - Dobrze. Kochamy Tandy. Wszyscy zrobimy, co tylko w naszej mocy, żeby pomóc w jej odnalezieniu. Eve znów posłuchała swojej intuicji i skontaktowała się z położną Tandy. - Mówi Randa. - Randa Tillas? Jestem porucznik Dallas. - Co z Tandy? - Jeszcze nie wiadomo. - Cholera. - Była ładną Murzynką o leciutkim akcencie z wysp. W jej ciemnobrązowych oczach malował się niepokój. - Rozmawiałam z kobietami, z którymi miała zajęcia w szkole rodzenia, na wypadek gdyby postanowiła spędzić parę dni u którejś z nich. Ale od środy z żadną się nie kontaktowała. - Czy ciąża którejś z tych kobiet jest zagrożona? - Jedna ma wysokie ciśnienie krwi, druga musi leżeć, ale w obu wypadkach to nic poważnego. - Może jakaś instruktorka ze szkoły rodzenia miała kłopoty z zajściem w ciążę albo jej donoszeniem? - Nie mam takich informacji o instruktorkach, ale te sprawy zwykle wychodzą na jaw podczas zajęć. Staram się zniechęcać kobiety, które mają problemy tęgo typu, do prowadzenia zajęć w szkole rodzenia. Nie jest to dobre ani dla nich, ani dla przyszłych matek. - Czy Tandy kiedykolwiek rozmawiała z panią o ojcu dziecka? - Owszem, trochę. Muszę się zadowolić tym, co matka chce mi powiedzieć. Szczególnie w wypadku samotnej matki. Na dodatek takiej, której nie wspiera rodzina, jak to jest z Tandy. - Czy może mi pani powtórzyć, co Tandy o nim powiedziała? - Właściwie nie powinnam tego robić, ale tak się niepokoję, że jestem gotowa złamać zakaz. To ktoś, z kim się spotykała przez rok w Londynie. Ciąża była nieplanowana, mężczyzna z pewnością nie chciał dziecka. Ale Tandy postanowiła urodzić, więc zwinęła manatki i przeprowadziła się do Stanów. - Dość daleko. - Też tak pomyślałam, ale tłumaczyła, że chce zacząć wszystko od nowa. Brzmiało to przekonująco. Powiedziałabym, że zdecydowanie pragnęła urodzić to dziecko i nie miała

żadnych pretensji do partnera. Bardzo niewiele o nim mówiła, ale raz czy dwa wymsknęło się jej jego imię. Aaron. - To bardzo cenna informacja. Dziękuję. Jeśli jeszcze coś sobie pani przypomni, proszę do mnie zadzwonić. - Przejrzę jej dokumentację, popytam innych, czy wspominała o czymś, co może okazać się istotne. Wszyscy tutaj chcemy, żeby jej i dziecku nic złego się nie stało.

ROZDZIAŁ 14 Eve zapoznała się z informacjami o podobnych przestępstwach, zebranymi przez Peabody i przesłanymi na jej komputer. W kartotece IRCCA wyodrębniano porwania, porwania z zabójstwami, gwałty i gwałty z zabójstwami. Zarejestrowano kilka wypadków porwania ciężarnych kobiet, odebrania im noworodków i uwolnienia matek. Żywych lub martwych. W większości wypadków kobieta znała porywacza albo wcześniej się z nim kontaktowała. Eve wyodrębniła kilka grup tych przestępstw: sprawy, kiedy kobiety znały osobę, która je porwała, i porwania, dokonane przez osoby całkiem obce, kiedy sprawca cierpiał na chorobę umysłową, a także te, których podłożem były konflikty rodzinne, oraz porwania dla zysku. Gwałty umieściła w osobnym pliku. Potem przeanalizowała przestępstwa pod względem miejsca ich popełnienia. Kilka wydarzyło się na terenie Nowego Jorku; tu wydzieliła te z udziałem członków rodziny ofiary. Dała sobie spokój z porwaniami, których sprawcy odsiadywali wyroki, dodatkowo oznakowała te, w których chciała sprawdzić pozostałych członków rodziny i wszelkie możliwe powiązania z Tandy. Zapoznała się ze sprawami prowadzonymi przez wydział osób zaginionych, w których się okazało, że kobiety zgłosiły się do schroniska, by uniknąć agresywnego zachowania bliskich albo po prostu uciekły z domu. Oraz z tymi, w których nigdy nie odnaleziono ani matki, ani dziecka. Ponieważ Tandy przeprowadziła się do Nowego Jorku z Londynu, Eve następnie wzięła pod lupę porwania z tamtego terenu. Znów na pierwszy rzut oka sprawy wydawały się podobne, ale nic ich nie łączyło z tym przypadkiem. Wzięła więc na tapetę całą Europę. Najbardziej zaintrygowało ją jeszcze nieukończone śledztwo, prowadzone w Rzymie, dotyczące kobiety w trzydziestym szóstym miesiącu ciąży, która wyszła z gabinetu ginekologicznego po badaniu kontrolnym i przepadła jak kamień w wodę. Tak jak Tandy, na początku ciąży przeniosła się do innego miasta, wyprowadziła się z Florencji trzy miesiące przed zaginięciem. Nie miała żadnych krewnych w Rzymie. Była zdrowa, mieszkała sama. W przeciwieństwie do Tandy, tamta kobieta poprosiła o płatny urlop macierzyński w drugim

trymestrze ciąży i go otrzymała. Walcząca o uznanie malarka, akurat kończyła malowidło ścienne, przedstawiające baśniową krainę, w pokoju dziecinnym, który urządziła w swoim apartamencie. A może we Włoszech też są „mieszkania”, pomyślała Eve. Sophia Belego zaginęła prawie dwa lata temu. Zniknęła bez śladu. Zapisawszy sobie nazwisko śledczego, Eve ustaliła różnicę czasu. Okazało się, że Włochy to kolejny kraj, do którego nie mogła w tej chwili zadzwonić. - Pani porucznik... - Co? Słucham? - Jest druga w nocy czasu nowojorskiego. - A która godzina jest w Londynie? - Za wczesna. - Roarke położył dłonie na ramionach żony i zaczął masować jej napięte mięśnie. - Pora, żebyśmy obydwoje naładowali baterie. - Zostało mi jeszcze trochę energii. - Po kilku godzinach snu będziesz jej miała więcej. - Zapoznaję się z informacjami, które Peabody uzyskała z IRCCA. - Jak długo zamierzasz jeszcze pracować? Właściwie niewiele zdoła już zrobić, pomyślała. Ale zawsze trochę. - Jeszcze nie zapisałam wszystkiego, co ustaliłam. Muszę umieścić to w raporcie z kopią dla wydziału osób zaginionych. - To może spokojnie zaczekać do rana. - Jeśli Tandy została porwana, nie ma jej w domu od ponad pięćdziesięciu godzin. Potrzebne mi są informacje z tego przeklętego parkingu. A nie dostanę ich wcześniej niż rano - powiedziała. Widząc minę męża, dodała: - Zgoda, położę się na dwie godzinki. Ponieważ miała szklane oczy, Roarke poszedł z nią do windy. - Masz coś dla mnie? - zapytała. - Nic konkretnego. Opieram się wyłącznie na liczbach, więc zajmie mi to więcej czasu. Znając nazwiska, mógłbym dokładniej podrążyć. - I, pomyślał, wykorzystać swój niezarejestrowany sprzęt, unikając czujnego wzroku CompuGuard, gdyby poszukał nieco głębiej, niż było to dozwolone. - Nie zamknąłem kilku programów. Zobaczymy rano, co otrzymamy. - Sama też muszę trochę pokopać. - Przestawiła swój zmęczony umysł z ewentualnego porwania na morderstwo. - Cavendish, Bullock, Robert Kraus, Jacob Sloan - a może trzy pokolenia Sloanów - i moje ofiary. Coś ich musiało łączyć. Sądzę, że jak odpowiednio

przycisnę Cavendisha, zacznie gadać. Rozbierała się, myśląc to o jednym, to o drugim przestępstwie. - Dlaczego firma działająca z takim... Jak to się mówi? Rozmach. Dlaczego firma, działająca z takim rozmachem, zatrudnia kogoś takiego jak Cavendish na czele oddziału nowojorskiego? Może to przypadek nepotyzmu, bo z całą pewnością ten człowiek nie grzeszy zbytnią bystrością umysłu. Natomiast Bruberry, jego sekretarka, nie jest w ciemię bita. Ale ponieważ nie ma krewnych wśród właścicieli kancelarii, na listowniku widnieje nazwisko Cavendisha, chociaż to ona faktycznie kieruje oddziałem. Tak to przynajmniej wygląda. Eve wsunęła się pod kołdrę. - Copperfield powiedziała, że zaproponowano jej łapówkę. Gdyby udało mi się stwierdzić że niedługo przed śmiercią kontaktowała się z biurem Cavendisha, miałabym jakiś punkt zaczepienia. Albo... - Wypiłaś za dużo kawy. - Przyciągnął ją do siebie. - Wyłącz mózg i spróbuj usnąć. Jak, do diabła, tego dokonać? Bo jak zwykle Roarke miał rację. Wlała w siebie za dużo kawy. Ciągle myślała to o Copperfield i Bysonie, to o Tandy. I tak w kółko. - Być może będę się musiała wybrać do Londynu - mruknęła. - Hmm. Czy naprawdę nie byłaby to ironia losu, gdybym rzeczywiście musiała wyjechać z kraju w pogoni za wyrafinowanym przestępcą akurat wtedy, kiedy Mavis rodziłaby dziecko? - „Gdybym musiała”? „Gdybyśmy musieli” albo zrobię ci krzywdę. - Tylko się przechwalasz. Ponieważ jej umysł wciąż pracował, a jej ciało też nie kwapiło się do odpoczynku, nie widziała powodu, czemu nie miałaby nie skorzystać z okazji. Przesunęła palcami w górę kręgosłupa Roarke'a, a potem w dół, nachyliła się i odnalazła w ciemnościach jego usta. - Czy próbujesz wykorzystać to, że jestem wykończony? - Zgadłeś. - Tylko się chciałem upewnić. - Musnął ją wargami. - W takim razie do dzieła. Nie mogę cię powstrzymać. - Chyba będziesz musiał leżeć i godzić się na wszystko. - Lekko ugryzła go w brodę, przesunęła językiem wzdłuż jego szyi. - Ewentualnie możesz wezwać kogoś na pomoc. - Nie pozwala mi na to moja duma. Chichocząc, zsunęła rękę i stwierdziła, że już jest gotów.

- Rzeczywiście jesteś bardzo dumny. Smakował tak dobrze, był taki ciepły, kiedy przywarła do niego całym ciałem i poczuła bicie jego serca. Zsunęła się niżej, by móc przycisnąć usta tam, gdzie biło dla niej jego serce. To coś więcej niż pożądanie, pomyślała. To pewność, porozumienie psychiczne i rodzaj duchowej bliskości. Możesz zawsze na mnie liczyć. Tak po prostu, bez względu na to, jakie chmury nad nimi wisiały. I w przeszłości, i teraz, zawsze mogli na siebie liczyć. Poczuła ciepło jego dłoni, gdy pogłaskał ją, by się odprężyła i podnieciła; jedno i drugie mu się udało. Jeszcze przez chwilę leżała z zamkniętymi oczami, rozkoszując się miłą świadomością tego, że wie, gdzie jej miejsce. Potem w całkowitych ciemnościach, w absolutnej ciszy znów się do niego przytuliła, a ich usta się odnalazły. Pozwolił, by zawładnęło nim podniecenie. Jej ciało, jej zapach, jej głos były takie znajome i takie ponętne. Wypełniła każdy zakątek jego serca, jak nie udało się to nikomu przedtem. Ta kobieta o smukłym ciele, niezłomnym duchu i poszukującym umyśle należała do niego. Była jego radością i wybawieniem. Jakie to proste, jakie oczywiste, tylko ich dwoje w tańcu, w którym każde mogło prowadzić bądź podążać za tym drugim. Pragnienie rozbrzmiewało w nim jak ulubiona melodia. Usiadła na nim okrakiem i położyła dłonie na jego rękach, kiedy zaczął całować jej pierś. Odrzuciła głowę do tyłu, dając się porwać kolejnemu uniesieniu, zapominając o całym świecie, świadoma tylko tego, co sobie dają nawzajem. Pozwoliła mu wolniutko w nią wniknąć. Drżał i szeptał jej coś do ucha; w końcu ją zaspokoił. Wygięła ciało w łuk, smukły, biały łuk w otaczającym ich mroku. A potem pochyliła się do przodu i kochała z nim aż do utraty tchu. Objęli się, wolno powracając z wyżyn, na które się wznieśli. Eve położyła mu nogę na biodrze i przytuliła się do niego. - To lepsze niż tort - powiedziała, czym rozśmieszyła Roarke'a. - Racja. Chociaż tort był wyjątkowo smaczny. - Mhm... A tak w ogóle, która godzina? - Po trzeciej. Szybko obliczyła w myślach. - W sam raz. - Uniosła głowę, mocno przycisnęła wargi do ust męża, po czym usiadła na łóżku.

- Cóż pani zamierza, pani porucznik? - Zamierzam obudzić kilka osób w Europie. Włączyć światło na pięć procent poleciła. - Ale najpierw wezmę prysznic - powiedziała, kiedy zapaliło się słabe światło. Żeby do końca odświeżyć umysł. Roarke podłożył ręce pod głowę. - Więc wykorzystałaś mnie, by zabić czas, aż nadejdzie pora, kiedy będzie można obudzić jakichś biedaków w niedzielny ranek? - Tak. - Czuję się bardzo wykorzystany. Dzięki. - Nie ma za co. - Miała teraz świeży umysł, złapała drugi oddech. - Przeprowadzę kilka rozmów, a potem prześpię się ze dwie godzinki. - Dobrze by było. - Usiadł na łóżku. - Może trochę dłużej? - Nie musisz wstawać. - Jeszcze kilka minut temu mówiłaś co innego. - Kiedy się uśmiechnęła, przeszedł obok niej, przy okazji klepiąc ją w pupę. - Weźmy prysznic i może obydwoje wrócimy do łóżka przed świtem. Eve spróbowała się skontaktować najpierw z Candide Marrow, ale włączyła się automatyczna sekretarka. Zostawiła wiadomość i zadzwoniła do drugiej osoby na swojej liście, przybranej siostry Tandy. - Spadaj! - rozległ się w słuchawce zachrypnięty głos. - Czy Briar Rose Marrow? - Jasny szlag, wiesz, która godzina? - U mnie czy u ciebie? Mówi porucznik Eve Dallas z policji nowojorskiej. Czy Briar Rose Marrow? Kobieta, leżąca w łóżku, miała na głowie strzechę czarnych włosów ze złotymi pasemkami. - Nie twoja brocha, psiakrew! Ponieważ Eve przypuszczała, że na jej miejscu zachowałaby się identycznie, cierpliwie powtórzyła: - Czy mówię z Briar Rose Marrow, przybraną siostrą Tandy Willowby? - Nawet jeśli tak, to co z tego? - Pani Marrow, kiedy ostatni raz miała pani kontakt ze swoją przybraną siostrą? - Chryste. - Postać na łóżku poruszyła się i odgarnęła potargane włosy. Ukazała się blada twarz z zaspanymi, nieprawdopodobnie fioletowymi oczami, mocno pomalowanymi

czarnym tuszem, oraz pełnymi ustami, pociągniętymi purpurową szminką, która nieco się rozmazała. - Skąd mam wiedzieć, psiakrew, skoro jest ósma rano? Coś ty za jedna? - Porucznik Eve Dallas z Nowego Jorku. - Blacharz? Czego chcą od Tandy blacharze z Nowego Jorku? Jeszcze nie piłam dziś kawy. - Briar Rose podrapała się po twarzy, a potem przycisnęła głowę do prześcieradła. - Rany, ile numerków odstawiłam ostatniej nocy? - To pani prywatna sprawa. Kobieta prychnęła. - Mało mi łeb nie pęknie. Dlaczego zrywa mnie pani w niedzielny poranek, pytając o Tandy? - Czy wie pani, że Tandy od kilku miesięcy mieszka w Nowym Jorku? - W Nowym Jorku? Jasny gwint! Serio? Spryciula Tandy wylądowała w pieprzonym Nowym Jorku. - Rozumiem, że nie rozmawiała pani z nią ostatnio. - Nie... - Podrapała się w głowę, a potem przesunęła się do małego stolika przy łóżku; przez chwilę grzebała w różnych szpargałach, aż wyciągnęła coś w rodzaju papierosa. Próbuję się skupić. Ostatni raz może w czerwcu. Bo co? Nie powie mi pani, że Tandy coś przeskrobała. Nie nasza grzeczna Tandy. - Zaginęła. - Zaginęła? - Młoda kobieta wzięła zapalniczkę, ale zanim ją zapaliła, opuściła rękę. Zaginęła? Jak to zaginęła? - Od czwartku nikt jej nie widział. - Może postanowiła pójść w tango? - To znaczy? - No wie pani, zabawić się? Albo ruszyła w rejs? Chociaż to niezbyt podobne do Tandy. - Wątpię, szczególnie uwzględniając jej stan. - Jaki znów stan? - Wie pani, że Tandy jest w ciąży? Że za kilka dni ma rodzić? - Co? Tandy w ciąży? A niech mnie. - Ale rozbudziła się. - Chwileczkę. - Zwlokła się z łóżka i Eve z ulgą stwierdziła, że dziewczyna ma na sobie przynajmniej bieliznę. Wzięła ze sterty ubrań jakąś rozciągniętą, czerwoną koszulę i włożyła ją przez głowę. - Mówi pani, że Tandy jest w ciąży i nikt nie ma bladego pojęcia, gdzie się podziewa? - Właśnie to powiedziałam. Ostatni raz rozmawiała pani z nią w czerwcu. Czy zawsze tak rzadko się ze sobą kontaktujecie?

Briar Rose usiadła na skraju łóżka. Tym razem zapaliła papierosa. - Proszę posłuchać, byłyśmy przybranymi siostrami właściwie przez niespełna dwa lata. Miałam czternaście lat, kiedy jej owdowiały jarecki ochajtnął się z moją starą. Gość był całkiem do rzeczy. Ale zawinął się w wypadku samochodowym na autostradzie. Umilkła na chwilę i wypuściła z płuc chmurę dymu. - Tandy kończyła studia na uniwersytecie, już wtedy pracowała. Moja matka nie wiem po co zaciągnęła mnie do Sussex. Tandy próbowała podtrzymywać znajomość z nami, ale moja stara miała to w nosie. Przeprowadziłam się z powrotem do Londynu, jak tylko nadarzyła się okazja, ale przeżywałam trudny okres. Głównie interesowały mnie popijawy i pieprzenie się. Nie chciałam się zadawać z moją siostrą, szczególnie, że taka z niej piła, podczas gdy mnie byli w głowie tylko faceci. Pieprzyłam się na prawo i lewo. Od czasu do czasu ją widywałam, jak mnie gdzieś dorwała. Zaciągnęła się głęboko papierosem. - Nawet jak znalazłam sobie przyzwoitą robotę i trochę się ustatkowałam, nie miałyśmy ze sobą wiele wspólnego. Ostatni raz widziałam ją na wiosnę. Zadzwoniła do mnie i powiedziała, że musi ze mną porozmawiać. - O czym rozmawiałyście? - Właściwie nie rozmawiałyśmy. Domyślałam się, że chce mi o czymś powiedzieć, doszłam do wniosku, że postanowiła się machnąć albo znów dostała kopa w górę. Zachowałam się jak skończona kretynka, ponieważ facetowi, z którym kręciłam, odbiło i rzucił mnie dla jakiejś cizi. I niech spływa. Umówiłyśmy się na kawę, ale szybko się zmyłam. Jasny szlag. Eve uznała, że stanęła na wysokości zadania, poradziła sobie z brytyjskim slangiem i akcentem, zrozumiała to, co najistotniejsze. - Później już się nie kontaktowałyście? - Czułam się jak ostatnia świnia. Dwa tygodnie później posypałam głowę popiołem i poszłam do niej, ale jej nie zastałam. Powiedzieli mi, że się wyprowadziła, może do Paryża. Wpieniłam się, że nie puściła pary z gęby, że wyjeżdża, ale nic nie mogłam na to poradzić. A więc spodziewa się dziecka? - Zgadza się. Zna pani niejakiego Aarona? - Spotkałam go kilka razy. Zachowywali się, prawie jakby byli zaobrączkowani. Czy jest razem z nią w Nowym Jorku? - Nic mi o tym nie wiadomo. Czy zna pani jego nazwisko, telefon albo adres? - Aaron Applebee, mieszka, zdaje się, w Chelsea. Pisze do „Timesa”. Chce mi pani powiedzieć, że ten dupek zrobił jej dziecko, a potem się zmył?

- Będę musiała z nim o tym porozmawiać. Czy Tandy spotykała się jeszcze z kimś? - Tandy? Cóż za pomysł. Zawsze miała tylko jednego przydupasa i rzadko ich zmieniała. A to łajdak. Może wróciła do Anglii, żeby się z nim rozmówić. Podzwonię do kilku osób. Każda dziewczyna woli być u siebie, kiedy ma zostać mamą, no nie? - Bardzo dziękuję za informacje. Jeśli jeszcze coś się pani przypomni albo dowie się pani czegoś o jej miejscu pobytu, proszę do mnie zadzwonić. Eve poszukała w bazie danych Aarona Applebee i ustaliła jego adres oraz numer telefonu. Kiedy włączyła się automatyczna sekretarka, postanowiła zapoznać się ze standardowymi danymi o nim. Applebee Aaron - wyrecytował komputer - urodzony 5 czerwca 2030 roku w Devonshire w Anglii. Wymienieni byli jego rodzice i liczne przyrodnie rodzeństwo. Pracował, tak jak powiedziała Briar Rose, jako etatowy dziennikarz w londyńskim „Timesie”, i to od ośmiu lat. Nie był żonaty, miał czystą kartotekę. Kilka mandatów za przekroczenie przepisów kodeksu drogowego. Od pięciu lat mieszkał pod tym samym adresem w Chelsea. Na zdjęciu zobaczyła atrakcyjnego blondyna o końskiej twarzy. Wzrost sto siedemdziesiąt osiem centymetrów, waga siedemdziesiąt dwa i pół kilograma. Na pierwszy rzut oka sprawiał wrażenie solidnego, zwyczajnego mężczyzny. Normalny facet, pomyślała. - Chcę z tobą pogadać, Aaronie. Znów spróbowała go złapać pod domowym numerem, ale ponownie włączyła się automatyczna sekretarka, więc Eve odłożyła słuchawkę. Znalazła nazwisko śledczego, zajmującego się sprawą podobnego porwania w Rzymie, i zaczęła szukać wśród gliniarzy włoskiego pochodzenia, zatrudnionych w jej wydziale, aż znalazła takiego, który świetnie mówił po włosku i zgodził się skontaktować z inspektorem Trivetim, i poprosić go, by zaraz do niej zadzwonił. Uaktualniła swoje notatki i wstała, żeby dołączyć wydruk zdjęcia Aarona Applebee. Kiedy zamierzała przejść do kuchni, Roarke wyszedł ze swojego gabinetu. - Dość kawy na dziś - powiedział kategorycznie. - Jeszcze tylko jedna. Czekam na telefon z Rzymu. - W takim razie zamów dwie bezkofeinowe capuccino. Eve niemal się nadąsała.

- Kawa bezkofeinowa nie daje kopa. - Sądząc po twoich cieniach pod oczami, masz dziś już dość kopów. Na co natrafiłaś w Rzymie? - Na podobne przestępstwo. Mam nadzieję, że Włoch, prowadzący śledztwo, mówi po angielsku. - Ponieważ Roarke poszedł za nią do kuchni, nie mogła ukradkiem zamówić prawdziwej kawy. - Rozmawiałam z przybraną siostrą Tandy. Streściła mu rozmowę, kiedy autokucharz podał dwie kawy z pianką. - Na ile jesteś dobry w brytyjskim slangu? - Jestem w miarę biegły. - Mógłbyś mi się przydać jako tłumacz. Go to znaczy „piła”? - Z grubsza to samo, co „nudziara”. - A więc niewiele się myliłam. Znała nazwisko tego Aarona. Brzmi Applebee. Pracuje w londyńskim „Timesie”, mieszka w Chelsea. Oboje rodzice kilkakrotnie zawierali związki małżeńskie lub żyli w konkubinacie, ale teraz nie są ze sobą. Ma mnóstwo rodzeństwa, zarówno przybranego, jak i przyrodniego. - Co może mężczyznę skutecznie zniechęcić do idei małżeństwa. - Może. Dziennikarze mają swoje źródła informacji. Gdyby postanowił odszukać Tandy, wydaje mi się, że bez specjalnego wysiłku mógłby tego dokonać. Może doszedł do wniosku, że jednak chce mieć potomka, i wyjechali gdzieś, udając zakochanych. A może się dowiedział, że Tandy jednak postanowiła urodzić dziecko, chociaż ustalili, że usunie ciążę, i wkurzył się. Albo jest w domu, odsypia gorączkę sobotniej nocy i dlatego nie odbiera telefonów. - Nie można też wykluczyć, że Tandy po prostu wyjechała. Już raz tak zrobiła, wyprowadzając się z Londynu. - Masz rację. - Kiedy sprawdziła prawdopodobieństwo takiego scenariusza, wyszło niemal pięćdziesiąt procent. - Ale założę się, że kiedy wyjeżdżała z Londynu, załatwiła wszystko jak należy. Zawiadomiła pracodawcę i właściciela mieszkania. Już wiem, że tutaj tego nie zrobiła. Nie, wykluczone, by po przepracowaniu całego dnia wyszła ze sklepu i gdzieś pomiędzy Madison i Piątą Aleją postanowiła pójść, gdzie ją oczy poniosą. - Zgadzam się z tobą. - Roarke położył dłoń na ramieniu Eve i zaczął je masować. Nie zrobiła tego. - No właśnie. - Z trudem powstrzymała się przed ziewnięciem. - A jak ci idzie z cyferkami?

- Znalazłem parę ciekawostek. Chcę się im przyjrzeć pod innym kątem, a potem wszystko ci opowiem. - Brzmi obiecująco. Słuchaj, może na dziś z tym skończ i idź do łóżka? Ja tylko zaczekam na telefon od Włocha i dołączę do ciebie. - Nie ma mowy. Jeśli zostawię cię samą, to kiedy wrócę za kilka godzin, będziesz chrapała za biurkiem. - Nie chrapię. - Obudziłabyś umarłego. - Nieprawda. A może tak? Tylko się uśmiechnął, a potem podszedł do tablicy z informacjami o Tandy Willowby. - Całkiem dużo ustaliłaś w tak krótkim czasie. - Ale nie mam nic, co wskazywałoby, gdzie jest Tandy i dlaczego zniknęła. Jeśli chodzi o to porwanie we Włoszech, nie znaleźli ani kobiety, ani dzieciaka. - Bo nie zatrudniają ciebie. - Jego matki też nie znaleźli, pomyślał. Nie miała nikogo i nic już tego nie zmieni. Odwrócił się do Eve. - Spójrz na siebie. Prowadzisz jednocześnie dwie sprawy. - I tak może się okazać, że już za późno. - Wskazała głową zdjęcie Tandy. - To jedyne, co mogę dla niej zrobić. Kiedy jej łącze zabrzęczało, odwróciła się szybko, żeby odebrać. - Dallas. - Triveti. Prosiła pani o telefon. Miał silny, cudzoziemski akcent. Na ekranie zobaczyła szczupłą i przystojną twarz. - Dziękuję, że tak szybko się pan ze mną skontaktował, panie inspektorze. - Cała przyjemność po mojej stronie. Scuzi, ale dość słabo mówię po angielsku. - Ja po włosku jeszcze gorzej. - Spojrzała na Roarke'a. - Jest obok mnie ktoś, kto może nam pomóc, gdybyśmy mieli jakiś kłopot. Parę lat temu prowadził pan śledztwo w sprawie zaginięcia ciężarnej kobiety. - Tak, niejakiej Sophii Belego. Ma pani podobny przypadek? - Owszem - powiedziała i w skrócie przedstawiła mu zarys sprawy Tandy Willowby, Roarke kilka razy wyjaśniał szczegóły po włosku, kiedy na twarzy inspektora pojawiała się konsternacja. - Tak jak wasza Tandy, moja Sophia nie miała krewnych w Rzymie i nic jej nie wiązało z tym miastem. Ma swój... momento... swój... rachunek bankowy. Nie korzystała z niego ani z kart kredytowych od czasu swojego zniknięcia. Jej ubrania i cały dobytek został w

mieszkaniu. Tamtego ranka, kiedy wyszła z domu, rozmawiała z sąsiadką. W oświadczeniu jest zapisane, że Sophia była... Jak się mówi po angielsku lieto? - Szczęśliwa - przetłumaczył Roarke. - Si, była szczęśliwa i bardzo przejęta. Miała wizytę kontrolną u swojego dottore. - Lekarza - przetłumaczył Roarke. - I planowała zakupy dla dziecka. Poszła do dottore, okazało się, że wszystko jest w porządku. Zapisała się na następne appuntamento. - Wizytę kontrolną. - Wizytę kontrolną - powtórzył Triveti. - Za tydzień. Nie posiada się ze szczęścia, że urodzi dziecko. - Rozumiem - powiedziała Eve. - Ale nie poszła na zakupy, przynajmniej nie w Rzymie. Odwiedziłem wszystkie sklepy z artykułami dziecięcymi. Niektórzy pamiętali ją z wcześniejszych zakupów, ale tamtego dnia jej nie widzieli. Po tym, jak wyszła od dottore, nie widział jej nikt. Nie korzystała z żadnego środka transportu - autobusu, pociągu, wahadłowca. Nie posłużyła się paszportem, znaleźliśmy go w mieszkaniu. Nie znalazłem nic, co mogłoby mnie naprowadzić na jakiś ślad. - Ani w szpitalach, ani w porodówkach, ani w kostnicach? - Nigdzie. Szukałem ojca dziecka, ale nikt go nie znał. Ani w Rzymie, ani we Florencji. Mimo wszystkich naszych starań do dziś jej nie odnaleźliśmy. Wykorzystując pomoc Roarke'a, Eve jeszcze raz kazała powtórzyć Trivetiemu, co robił, uzyskała jeszcze kilka szczegółów. Poprosiła o kopie akt i zgodziła się udostępnić swoje. Potem usiadła nad notatkami, które zrobiła podczas rozmowy, i zmarszczyła czoło. - Muszę to wszystko porządnie zapisać. - Najpierw się prześpij. - Obiecałam porucznik Smith z wydziału osób zaginionych, że będę robiła dla niej kopie wszystkich raportów i notatek. Muszę... - Uważasz, że siedzi przed komputerem i czeka na twój raport o... - Spojrzał na zegarek. - O czwartej czterdzieści osiem w niedzielny ranek? - Nie, ale... - Nie zmuszaj mnie, żebym siłą zaciągnął cię na górę i wpakował do łóżka. Jestem zmęczony i po drodze mógłbym niechcący uderzyć twoją głową o ścianę. A nie chcę uszkodzić farby.

- Bardzo śmieszne. Dobrze już, dobrze. Ale pozwól mi spróbować jeszcze raz zadzwonić do Applebee'ego. Jeśli się okaże, że wyjechała, aby się z nim zobaczyć, położę się do łóżka ze spokojną głową. - Doskonale wiesz, że tego nie zrobiła. Jeszcze tylko ten telefon i koniec. - Stajesz się okropny, kiedy jesteś zmęczony. - Staję się jeszcze gorszy, kiedy widzę, jak się zaharowujesz na śmierć. Znów spróbowała dodzwonić się do Aarona, ale ponownie włączyła się automatyczna sekretarka. - Jasna cholera. - Marsz do łóżka. Bo jestem w takim bojowym nastroju, że cię przytrzymam i wleję ci do gardła środek uspokajający. - Z pomocą jakiej armii? - Wstała, ale kiedy poczuła zawroty głowy, zrozumiała, że Roarke ma rację. Musiała na kilka godzin dać wytchnąć szarym komórkom. Dwie godziny, pomyślała, najwyżej trzy. I jeszcze raz spojrzała na zdjęcie Tandy na tablicy, kiedy razem z Roarkiem wychodziła z pokoju. - To jeszcze gorsze niż zabójstwa. - Naprawdę? - Tamci już nie żyją. Trzeba odnaleźć tych, którzy odebrali im życie, ustalić dlaczego, jeśli się uda, i postarać się, żeby sprawiedliwości stało się zadość. Ale w tym wypadku człowiek nie wie, czy ofiara żyje, czy już nie, czy zrobiono jej coś złego, czy jest gdzieś przetrzymywana, czy też po prostu gdzieś wyjechała, mając wszystko w nosie. Jeśli żyje i jest w niebezpieczeństwie, nie wiadomo, ile jeszcze czasu pozostało na jej odszukanie. A jeśli nie uda ci się w porę tego zrobić, może się okazać, że znów będziesz się nią musiała zająć, ale już jako śledczy wydziału zabójstw. - Znajdziemy ją. Eve spojrzała na zegar w sypialni. Tandy zaginęła siedemdziesiąt jeden godzin temu, pomyślała.

ROZDZIAŁ 15 Wyrwała się z czarnej, męczącej otchłani snu na oślepiająco białe światło. Słyszała płacz dzieci i krzyki kobiet, ale chociaż miała wrażenie, że ją otaczają ze wszystkich stron, była sama w swoim białym pudle. Napierała na wszystkie ściany, ale ani drgnęły, zostawiła na ich śnieżnobiałej powierzchni jedynie czerwone odciski dłoni. Spojrzała na ręce i zobaczyła, że pokrywa je świeża krew. Czyja krew? - zastanowiła się i sięgnęła po broń. Ale znalazła tylko mały nóż, też zakrwawiony. Rozpoznała go - jak mogłaby go nie rozpoznać? Właśnie tym nożem kiedyś zasiekła na śmierć swego ojca. Jeśli był wystarczająco dobry dla niego, będzie wystarczająco dobry i teraz. Ujęła go i zaczęła iść wzdłuż białej ściany. Czy kiedykolwiek przestają płakać? - zastanawiała się. Pomyślała, że nie powinna mieć do nich pretensji. Dzieci wyrywano z błogiego, ciemnego mroku na zimne, ostre światło rzeczywistości. Towarzyszyły temu cierpienie i krew. I krzyk matek. Trudny start. Ściana zakręcała i sześcian przemienił się w tunel. Nie, bardziej w kostnicę, doszła do wniosku Eve. Narodziny i śmierć, początek i koniec drogi człowieka. Znów zakręciła i zobaczyła Mavis, rozciągniętą na podłodze. - Ej! Ej! - Ale kiedy zaczęła biec, Mavis się uśmiechnęła i jej pomachała. - Wszystko w porządku, nic mi nie jest. Czuję się niemal cudownie. Czekam na rozwiązanie. Lepiej pomóż innym. - Jakim innym? Gdzie one są? - To wielki problem, prawda? Musisz się z nim uporać, żeby wrócić, nim zacznę rodzić. Pamiętasz to wszystko, czego się uczyłaś na zajęciach? - Dostałam ocenę celującą. - Wiedziałam, że mogę na tobie polegać. Wielki dzień się zbliża, Dallas. Nie spóźnij się, Tandy też na ciebie liczy. Nad ich głowami przeleciał biały bocian, w dziobie trzymał małe zawiniątko. Eve uchyliła się i zaklęła. - Leci jeszcze jeden! - Mavis się roześmiała. - Może to do Tandy. Lepiej pobiegnij za nim i to w te pędy. Może się okazać, że to powód śmierci! Eve zaczęła biec. Obejrzała się za siebie. Mavis stała na głowie, nogi oparła o białą

ścianę. - Wstrzymam się z bólami, póki nie skończysz. - To niedobrze - mruknęła Eve, ale dalej biegła za bocianem. We wnęce w ścianie Natalie Copperfield była przywiązana do biurka. Oczy miała podbite, zaczerwienione, leciały z nich łzy Szyję jej otaczał mocno zawiązany niebieski pasek. - Nie chcą się zsumować - łkała. - Nie chcą się zgodzić. Muszę je wyprostować. To moja praca. Zabili mnie przez to - powiedziała do Eve - ale i tak musi się zgodzić. Zsumuj je, spraw, żeby konta się zbilansowały. - Musisz mi powiedzieć coś więcej. - Wszystko jest tu, w liczbach, które nie chcą się zgodzić. Jeszcze jej nie odnalazłaś? Nie odnalazłaś jej? Eve ujrzała drzwi. Szarpnęła je, a kiedy nie chciały ustąpić, kopnęła z całych sił. Za nimi był biały pokój. Tandy leżała przywiązana na stole, takim samym, jakiego używano do prezentacji na zajęciach w szkole rodzenia. Prześcieradła były poplamione krwią, twarz Tandy błyszczała od potu. Jej sterczący brzuch napinał się i rozluźniał. - Dziecko się rodzi - wysapała. - Nie mogę go powstrzymać. - Gdzie lekarz? Gdzie położna? - Nie mogę go powstrzymać - powtórzyła. - Pospiesz się, pospiesz! Chociaż Eve zaczęła biec, Tandy zniknęła. Podłoga rozstąpiła się pod jej nogami. Zaczęła spadać, dzieci płakały, kobiety krzyczały. Upadła ciężko, usłyszała trzask łamiącej się kości ręki i poczuła ostry ból. Pokój był zimny, bardzo zimny, skąpany w brudnoczerwonym świetle. - Nie. - Wzdrygnęła się i podparła na rękach i kolanach. - Nie. Leżała w kałuży krwi, ta krew kapała z jej rąk, z ostrza małego noża, który wciąż ściskała. Patrzyła, jak ojciec odwraca się i uśmiecha do niej tymi swoimi martwymi oczami. - Zawsze wszystko wraca do początku, moja mała. Obudziła się z krzykiem i poczuła, że Roarke mocno ją obejmuje. - To tylko sen. Nic ci nie grozi. Jestem tutaj. - W porządku. - Wciągnęła jego zapach, żeby się uspokoić. - Nic mi nie jest. Nie było tak źle.

- Cała drżysz. - Polecił, by włączyło się przyćmione światło i zapłonął ogień na kominku, więc panujący mrok rozproszyło delikatne światło, a płomienie w palenisku ożyły. - Miałam bardzo dziwny sen. Dziwny i przyprawiający o gęsią skórkę. - Tańczące liczby? - Starał się zachować lekki ton, ale wciąż ją mocno tulił. - Latające dzieci? - Tym razem nie. - Zmusiła się, by się przy nim odprężyć. - Moje śledztwa się splątały - powiedziała, kiedy streściła mu swoje wizje. - Potem był wielki finał. Łajdak zawsze jakoś się wkręci. - Poleż teraz spokojnie. Zapomnij o tym. Pozwoliła się przygarnąć i zwinęła się w kłębek obok niego. Ale wiedziała, że ani nie uśnie, ani tego nie zapomni. - Wiedziałam, że nie ma czasu do stracenia. Musiałam znaleźć Tandy, ale nawet kiedy mi się to udało, nie mogłam się do niej dostać. Była tam też Natalie Copperfield i jedyne, o czym mogłam myśleć, to że zasłużyła sobie na coś więcej z mojej strony. Jest tam uwięziona, z tymi przeklętymi liczbami, póki tego nie rozwikłam. Błagała mnie: „Zsumuj je. Spraw, żeby konta się zbilansowały”. - Nie ma sensu ci mówić, że jesteś skrajnie wyczerpana. - Owszem, nie ma sensu. Przepraszam. - W takim razie pozwól, że ci przypomnę, że nie jesteś sama w tym białym pokoju, tym białym tunelu, a nawet w tym cholernym pokoju w Dallas. Już nie. Przechyliła głowę tak, żeby móc widzieć jego twarz. Podniosła rękę, żeby jej dotknąć. - Dzięki Bogu. Roarke pocałował ją w czoło. - No więc udało ci się przespać trzy godziny. Z powrotem do roboty, tak? Nie oponowała, gdy zaproponował, żeby najpierw zjeść porządne śniadanie. Sama zamówiła dwa whoppery, kiedy się ubierał. - A oto moja kochana żona, podająca mi śniadanie w niedzielny poranek. - Zasłużyłeś sobie na to. - Rzuciła kotu groźne spojrzenie, kiedy podniósł się z miejsca, gdzie wcześniej leżał, zwinięty w kłębek. - Ty nie. - Ale Galahad spojrzał na nią tak żałośnie, że wzniosła oczy do góry, znów podeszła do autokucharza i zamówiła dla Galahada suchą karmę z tuńczykiem. - Wykorzystuje cię - powiedział Roarke, zaczynając jeść jajko. - Być może, ale w ten sposób powstrzymam go przed żebraniem i podkradaniem nam jedzenia podczas posiłku. Zastanawiam się... - zaczęła.

- Jak zawsze. - Ta włoska sprawa jest tak podobna do mojej. Nie daje mi to spokoju. Jeśli oba porwania mają jakiś związek ze sobą, najprawdopodobniej ten Applebee okaże się czysty. A zatem ktoś namierza kobiety w takim położeniu, jak Tandy. - Samotne, w ciąży, w nowym mieście, tuż przed terminem porodu. - Właśnie. I chociaż do tej pory nie natknęłam się na inne podobne wypadki, nie można wykluczyć, że po prostu nie zgłoszono zaginięć tych kobiet. Albo są w rejestrze IRCCA sprawy, nieco różniące się detalami od tych dwóch porwań. Roarke w zamyśleniu przysunął sobie stos placuszków, które polał syropem. - Daleka droga z Rzymu do Nowego Jorku, jeśli ktoś miałby śledzić kobiety w takim położeniu, jak Tandy, i je porywać”. Na dodatek Sophii Belego nigdy nie odnaleziono, co może świadczyć, że porywacz się ich potem pozbywa. - Albo pozbywa się samych kobiet, bo zależy mu wyłącznie na dzieciach. - Sprzedaż na czarnym rynku, niewolnictwo, nielegalne adopcje... Tak, rzeczywiście, dzieci mogą być towarem. Eve nabrała widelcem kilka kawałków placuszka i chociaż już pływały w syropie, jeszcze je polała. Roarke aż się skrzywił. - Powinny cię od tego rozboleć zęby - zauważył. - Co? Dlaczego? Są pyszne. - Wsunęła je do ust. - Lubię słodkie rzeczy. Tak czy inaczej, to jakiś psychol, który lubi podróże, lubi urozmaicone życie. Gdybym głębiej pogrzebała, może dokopałabym się niezrozumiałych powiązań między Tandy i Belego. Oba przestępstwa musiały być zaplanowane. Te kobiety porwano na ulicy - w wypadku Belego w biały dzień. Ale jest jeszcze coś. Obie zaszły w ciążę w Europie. Roarke przyglądał się ze swego rodzaju fascynacją, jak umoczyła plasterek boczku w syropie. Jego surowa policjantka lubiła jeść jak przedszkolak. - Przypuszczasz, że to ma swój początek tam, nie tu? - To jedna z ewentualności. Pozwolę, żeby dojrzewała, kiedy będę pisała raport dla Jaye Smith. Może to naprowadzi ją na jakiś trop. To bardziej jej działka niż moja. - Poinformuj mnie, kiedy skończysz, a ja cię poinformuję, czego sam dokonałem do tej pory. - Powiedz mi teraz. - Jest jeden plik, który pozornie się bilansuje, a wcale się nie bilansuje, kiedy go wziąć pod lupę. Wydatki i dochody wzajemnie się dublują; osobno wykazywane koszty, pokrywane z tego samego źródła, przepuszczane są przez inne konto, zastrzeżone do operacji

wyłączonych z obowiązku opodatkowania. Wszystko to wygląda dość podejrzanie, chociaż mam utrudnione zadanie, bo działam po omacku. - Sam tego chciałeś. - Racja. Te przypadki nie są odosobnione, chociaż istnieją między nimi drobne różnice. Możliwe, że ktoś próbuje uszczknąć trochę kasy, ma nadzieję uniknąć opodatkowania albo próbuje prać pieniądze. - Jakiego rzędu to kwoty? - Jeszcze nie ustaliłem. Dziękuję - dodał, kiedy Eve nalała kawy najpierw jemu, a potem sobie. - Bardzo to sprytnie obmyślane, muszę zajrzeć na jeszcze kilka kont. Ale chodzi o niebagatelne sumy. - Z grubsza? - W analizowanym przeze mnie okresie to liczba siedmiocyfrowa. - Czyli miliony? - Na to wygląda. - Roarke przesunął ręką po włosach. - Uważam, to za wystarczający motyw, by zamordować dwie osoby. - Niektórzy zabijają dla garści kredytów wyrzuconych w błoto. Ale masz rację, to wystarczający motyw. Może pozwolisz mi rzucić okiem na to, co masz? Sprawdzę, jakiego klienta to konta. - Wolałbym najpierw rozgryźć całą rzecz do końca. - Ponieważ pracujesz po omacku, ja też mam działać po omacku? - Czyżbym był taki małostkowy? - Zastanowił się przez chwilę. - Być może, ale w tym wypadku wolę najpierw złożyć wszystko w całość. Przecież i tak nie będziesz się przez ten czas nudziła. Racja, pomyślała. - Poproszę o więcej ludzi do pomocy. - Skoro my pracujemy w niedzielę, dlaczego inni mają leniuchować? - Czyżbym była taka małostkowa? Uśmiechnął się i tym razem poklepał ją po dłoni. - Skoro zamierzasz wezwać posiłki, pani porucznik, chętnie skorzystam z pomocy McNaba. - Proszę bardzo - powiedziała i rozsiadłszy się na krześle, poklepała się po brzuchu. Chyba trochę mnie mdli. - Nic dziwnego, wtrąbiłaś litr syropu klonowego. - Niemożliwe, żeby aż tyle. - Ale pomyślała, że niemal słyszy, jak jej się przelewa w żołądku, kiedy podeszła do swojego łącza.

Otrzymała

wiadomość od kierownika parkingu przy Pięćdziesiątej Ósmej.

Informował, że dyskietki są wyczyszczone. Czyli, to ślepa uliczka. Ledwo zdążyła obudzić policjantów i dotrzeć do swojego gabinetu, kiedy pojawili się Mavis i Leonardo. - Wiedziałam, że będziesz pracowała. - Mavis miała sińce pod oczami. Złapała Leonarda za rękę. - Widzisz, mówiłam ci, że tak będzie. Czy coś znalazłaś? - Rozmawiam z ludźmi. Przecież powiedziałam, że cię powiadomię, jak tylko coś się wyjaśni. - Wiem, ale... - Prawie nie spała przez całą noc - przerwał jej Leonardo. - Dziś rano nic nie chciała jeść. - Jestem tutaj - wtrąciła z irytacją Mavis. - Nie zachowuj się tak, jakby mnie tu nie było. - Odsunęła się od niego. - Nie mogę myśleć o niczym innym. Powinnam jakoś pomóc. Z pewnością jest coś, co mogłabym zrobić. - Możesz iść do domu i pozwolić mi robić to, co do mnie należy. - Ty też nie zwracaj się do mnie w taki sposób - burknęła Mavis - jakbym była umysłowo niedorozwinięta albo coś w tym rodzaju, ponieważ jestem w ciąży. Tandy jest moją przyjaciółką i znalazła się w tarapatach. Nie zamierzam siedzieć bezczynnie w domu. - To może posiedź tutaj... - zaczął Roarke. Odwróciła się w jego stronę. - Nie muszę siedzieć. Widzisz to? - Pokazała fioletowe buty na żelowych podeszwach. - Mówią na to „nogi” i mogę na nich stać. Następna osoba, która powie, że powinnam usiąść albo się położyć, albo zjeść, gorzko tego pożałuje. Zapanowała kompletna cisza, kiedy trzy osoby patrzyły na Mavis tak, jakby była bombą zegarową domowej produkcji, i nikt nie wie, kiedy coś takiego wybuchnie. - Jestem silna i zdrowa. - Głośno zaczerpnęła powietrza w płuca. - I nie będę siedziała w domu na swojej grubej dupie, kiedy Tandy zaginęła. Spójrz na siebie. - Wskazała palcem na Eve. - Myślisz, że patrząc na ciebie, nie widzę, że też nie spałaś? Myślisz, że nie wiem, że cię poprosiłam o wielką przysługę? Gdybyś była na moim miejscu, też nie dałabyś się tak zbyć. - Nie mogę być na twoim miejscu, ponieważ nie mam wielkiego, tłustego dupska, na którym mogłabym usiąść. Owszem, poprosiłaś mnie o wielką przysługę, i jeśli chcesz, żebym się zajęła tą sprawą, usiądziesz, zamkniesz się i pozwolisz mi pracować. Suka.

Znów zapadła taka cisza, że aż dźwięczało w uszach. Na twarz Mavis wystąpiły rumieńce. Zadarła brodę. - Suka do kwadratu - powiedziała i usiadła. Wszyscy w pokoju jakby odetchnęli z ulgą. - Przepraszam. - Mavis przycisnęła dłonie do oczu. - Przepraszam. Wszystkich stokrotnie przepraszam. Ale nie każcie mi iść do domu. Proszę. - Opuściła ręce. - Proszę, dajcie mi coś do roboty. - Możesz sporządzić chronologię wypadków na podstawie moich notatek do raportu. I zaparzyć kawę. - Dobrze. Dobrze. - Ja mogę zrobić kawę. - Leonardo spojrzał na Mavis. - Też chciałbym coś robić. Mavis ujęła jego dłoń i przycisnęła ją sobie do policzka. - Może mógłbyś mi przyrządzić jeden ze swoich wyjątkowych frappe na śniadanie. Kiedy się nachylił, żeby ją pocałować, ujęła jego szeroką twarz w obie dłonie. - Jesteś najlepszym facetem na świecie, bardzo cię przepraszam. - A więc skoro wszyscy się pocałowali na zgodę... - zaczęła Eve. - Jeszcze nie pocałowałam ciebie. Ani ciebie - dodała Mavis, uśmiechając się zalotnie do Roarke'a. Podszedł do niej i pocałował ją w usta. - ...może wszyscy powinniśmy wziąć się do roboty - dokończyła Eve. - Roarke, przyślę do ciebie McNaba, jak tylko tu się pojawi. Leonardo, zaparz czarną, mocną kawę. - Eve wstała, kiedy mężczyźni rozeszli się w przeciwne strony, i przesunęła swój pomocniczy komputer tam, gdzie siedziała Mavis. - Dzięki za nazwanie mnie suką. Potrzebowałam tego. - Możesz zawsze na mnie liczyć. - Dallas, powiesz mi, co ustaliłaś? Eve pokrótce jej zreferowała, co wie, i włączyła komputer, żeby Mavis mogła na nim pracować. - Dowiedziałaś się już tylu rzeczy, o których ja nie miałam pojęcia. Chyba zawsze rozmawiałyśmy z Tandy o tym, co jest teraz i co nas czeka jutro. Nie rozwodziła się nad tym, co było wczoraj. Przypuszczasz... Przypuszczasz, że zeszła się z ojcem dziecka? Może postanowili spędzić kilka dni tylko we dwoje? - Spróbuję znów do niego zadzwonić. Sprawdzimy to. - Dallas? Cokolwiek się stanie, chcę, żebyś wiedziała, że jestem ci ogromnie

wdzięczna. I kocham cię. Eve położyła na chwilę dłoń na ramieniu Mavis. - Żadnego roztkliwiania się, kiedy pracuję. Chronologia wydarzeń! - Już się do tego biorę. Eve wróciła do swojego biurka, żeby spróbować znów się skontaktować z Aaronem Applebee'em. Spojrzawszy na Mavis, przełączyła transmisję na tryb prywatny. Tym razem odebrał. - Mówi Applebee. - Porucznik Dallas z policji nowojorskiej. Trudno było pana złapać, panie Applebee. - Byłem służbowo w Glasgow. Dopiero wróciłem. - Przesunął ręką po kilkudniowym zaroście. - Przepraszam, z kim mam przyjemność? - Porucznik Eve Dallas z nowojorskiej policji. - Dzień dobry. Jestem zaskoczony. Czym mogę służyć? - Może mi pan powiedzieć, kiedy ostatni raz kontaktował się pan z Tandy Willowby? - Z Tandy? - Jego twarz zmieniła się w mgnieniu oka. Eve powiedziałaby, że pojawiła się na niej nadzieja. - Widziała się pani z Tandy? Czy jest w Nowym Jorku? Nigdy bym nie pomyślał... Czy urodziła dziecko? Wszystko z nią w porządku? Oboje czują się dobrze? O, Boże, mogę wsiąść do wahadłowca i za kilka godzin tam będę. - Panie Applebee, jest pan ojcem dziecka, które nosi pani Willowby? - Tak, tak. Naturalnie. Nosi? Powiedziała pani: „nosi”? - Jego twarz znów stała się pełna nadziei, głos mu drżał. - A więc nie jest za późno. - Twierdzi pan, że nie wiedział, iż Tandy mieszkała w Nowym Jorku? - Nie, ona... My... To skomplikowana historia. Jak to „mieszkała”? - Tandy Willowby zaginęła w czwartek wieczorem. - Zaginęła? Nie rozumiem, co chce pani przez to powiedzieć. Chwileczkę, chwileczkę, do cholery. Widziała, jak się przesunął, usiadł, starał skupić. - Skąd pani wie, że zaginęła? - W czwartek wyszła z pracy o szóstej po południu. Nie wróciła do swojego mieszkania. Nie pojawiła się tam, gdzie była umówiona. Nie skontaktowała się ze swoją położną, pracodawczynią ani swoimi przyjaciółkami. Prowadzę śledztwo w tej sprawie. - Jest w ciąży. Lada dzień może urodzić. Czy sprawdziła pani w porodówkach? Naturalnie, że tak - powiedział, nim Eve zdążyła otworzyć usta. - W porządku, zachowajmy

spokój. Nie traćmy głowy. - Ale objął się za szyję, jakby chciał utrzymać głowę na właściwym miejscu. - Może wróciła do domu? Wróciła do domu, a mnie nie było. - Nie ma dowodów, że wsiadła do jakiegokolwiek środka transportu, opuszczającego Nowy Jork. Panie Applebee, jakie były pańskie stosunki z panią Willowby, kiedy pani Willowby wyjeżdżała z Londynu? - Napięte, można nawet uznać, że zerwaliśmy ze sobą. Co za głupiec ze mnie. Zachowałem się jak ostatni kretyn. Spanikowałem albo Bóg wie co. Nie planowaliśmy... Wpadliśmy. Zaszła w ciążę, a ja nie stanąłem na wysokości zadania. Wszystko schrzaniłem, ot co. Zaproponowałem, żeby poszła na zabieg, czym ją wyprowadziłem z równowagi. To oczywiste, że się zdenerwowała. - Przycisnął palce do oczu. - Boże. Boże. Cóż ze mnie za idiota! Pokłóciliśmy się, oświadczyła, że urodzi dziecko i odda do adopcji. Że nie muszę się niczym przejmować. Pomyślałem, że poszła z tym do poradni. Prawie się do siebie nie odzywaliśmy, a ja byłem tak cholernie pewien tego, że słusznie postępuję. - Do jakiej poradni? - Nie wiem. Nie tyle rozmawialiśmy ze sobą, ile sobie dogryzaliśmy. Ale po jakimś czasie zmieniła zdanie. Przynajmniej tak mi napisała i zaraz potem znikła. Rzuciła pracę, wyprowadziła się z mieszkania. Byłem pewien, że się ze mną skontaktuje, że wróci. Próbowałem ją odnaleźć, ale nie przyszło mi do głowy, że wyjechała do Stanów. Nie poleciała wahadłowcem ani stąd, ani z Paryża. Długo błagałem jedną z jej koleżanek z pracy i w końcu mi powiedziała, że Tandy wyjechała do Paryża, przynajmniej na jakiś czas. - Miejmy jeszcze jedno z głowy. Proszę mi powiedzieć, co robił pan w czwartek. - Cały czwartek spędziłem w swoim biurze. Koło ósmej prosto z pracy pojechałem do Glasgow. Piszę do „Timesa”, londyńskiego „Timesa”. Podam pani nazwisko i telefon mojego redaktora i nazwę hotelu, w którym się zatrzymałem w Glasgow, żeby mogła pani sprawdzić, że mówię prawdę. Gotów jestem zrobić wszystko, co trzeba. Mogę podzwonić do jej przyjaciółek, znajomych z pracy, lekarza, do którego chodziła, kiedy się dowiedziała, że jest w ciąży. Może ktoś coś wie... Może z kimś się skontaktowała? - A może poda mi pan nazwiska tych osób i numery telefonów? - Dobrze. Lepiej, jak pani zadzwoni niż palant, który wszystko spaprał. Przylecę do Nowego Jorku. Będę tam dziś po południu. Dam pani numer swojego komunikatora na wypadek...

Nim Eve wzięła od niego wszystkie dane, na jej biurku pojawiła się filiżanka z kawą oraz chronologia wydarzeń na dyskietce wraz z wydrukiem. - Możemy podzwonić... - zaczął Leonardo. - Ja i Mavis moglibyśmy jeszcze raz się skontaktować z klinikami położniczymi i szpitalami, może Tandy zgłosiła się do któregoś dziś rano. - Zadzwoń do położnej - poprosiła go Eve. - Niech ona to zrobi. Szybciej powiedzą to jej niż któremuś z was. Mavis, czy Tandy kiedykolwiek wspominała, że rozważała możliwość oddania dziecka do adopcji? - Tak. - Mavis siedziała nieruchomo przed komputerem, skrzyżowawszy ręce na brzuchu. - Powiedziała mi raz, że rozważała wszystkie ewentualności. Nawet była w jakiejś poradni, podjęła pierwsze kroki w tym kierunku. Ale potem się rozmyśliła. Czytając z twarzy Eve, pokręciła głową. - Myślisz, że znów zmieniła zdanie i poszła do schroniska albo poradni? Nie. Nie zrobiłaby tego. Pragnęła mieć rodzinę, Dallas. - Warto by to sprawdzić. Pamiętasz nazwę tej poradni? - Może ją wymieniła... - Mavis przycisnęła palce do skroni, starając sobie przypomnieć. - Boże, nie pamiętam. To było któregoś wieczoru, kiedy siedziałyśmy i rozmawiałyśmy o różnych rzeczach. - Jak sobie przypomnisz, powiedz mi. - Eve spojrzała na Peabody i McNaba, którzy pojawili się na progu. - McNab, idź do Roarke'a, jest w sąsiednim pokoju. Pomożesz mu przy sprawie Copperfield i Bysona. Peabody, mam listę londyńskich znajomych Tandy Willowby i numery ich telefonów. Zadzwoń do nich. Mavis, razem z Leonardem możecie wyszukać ośrodki adopcyjne z biurami w Londynie. Może nazwa któregoś z nich zabrzmi ci znajomo. Peabody będzie potrzebowała tej konsoli, więc musicie się przenieść do drugiego pokoju. - Od razu się do tego weźmiemy. - Mavis się podniosła. - Jest mi lepiej, kiedy coś robię. Mam przeczucie, że wszystko będzie dobrze. Delia zaczekała, aż Leonardo wyprowadzi Mavis. - Teraz, kiedy jej się pozbyłaś, powiedz, czym mam się zająć. - Zapoznaj się z aktami, które dostałam z Włoch. Podobne przestępstwo. Kobieta w trzydziestym szóstym tygodniu ciąży zniknęła bez śladu. Nie odnaleziono ani jej, ani dziecka. Włoska policja ma nazwiska osób we Florencji, gdzie mieszkała zaginiona, zanim przeprowadziła się do Rzymu. Podzwoń do nich. - Nie mówię po włosku. Znam tylko kilka słów, jak manicotti, linguini, caio. - Ja też nie. Improwizuj. Idź tym nowym tropem i sprawdź, może ktoś wie, czy

kobieta rozważała inne rozwiązania: usunięcie ciąży albo oddanie dziecka do adopcji. Eve sięgnęła do danych z IRCCA, zebranych przez Peabody, i przyjrzała się uważniej pozostałym przypadkom. Możliwe, pomyślała, całkiem możliwe, że jedna lub więcej niezamkniętych spraw to sfuszerowane porwanie, które zakończyło się śmiercią ciężarnej. Fuszerkę zatuszowano, pozorując gwałt, napaść lub kradzież. Zwłoki gdzieś porzucono. Analizowała szczegóły, ślęczała nad wynikami sekcji zwłok. Zmrużyła oczy, kiedy natrafiła na przypadek dwudziestojednoletniej kobiety z Middlesex. Zmasakrowane zwłoki kobiety i płodu znaleziono w lesie, miejscowa policja uznała, że to raczej miejsce porzucenia zwłok niż popełnienia morderstwa. Kobietę najpierw zabito, a potem okaleczono jej zwłoki. Bezpośrednia przyczyna śmierci: uraz głowy. Eve skontaktowała się z osobą, która kierowała śledztwem. Piętnaście minut później usiadła wygodnie w swoim fotelu i ze zmarszczonym czołem zaczęła się wpatrywać w tablicę. Ten przypadek był trochę inny. Ofiara była zamężna, ale zaledwie od kilku tygodni. Miała rodzinę w Middlesex, mieszkała tam przez większość swego życia. Prowadzący śledztwo ustalili, że kobieta na krótko wyjechała do Londynu wyłącznie po to, by zgłosić chęć oddania dziecka do adopcji. Eve podniosła rękę, kiedy Peabody wstała i przeszła przez pokój. - Chcę tylko nalać sobie kawy - wyjaśniła Delia. - Mam tu przypadek dwudziestojednoletniej dziewczyny z Anglii. Nie planowała macierzyństwa, ale kiedy zaszła w ciążę, postanowiła urodzić dziecko. Jej rodzice niezbyt byli z tego zadowoleni, bo nie lubili chłopaka córki. Parę razy wszedł w konflikt z prawem, nie miał stałej pracy. Ciężarna dziewczyna pojechała do Londynu, by się zorientować, co zrobić, żeby oddać dziecko do adopcji. Zatrzymała się na kilka dni w schronisku, a potem przeniosła do niezbyt drogiego hotelu. Po sześciu tygodniach pobytu w Londynie wraca do Middlesex. Chłopak dostaje stałą pracę, miłość zwycięża, młodzi postanawiają się pobrać i założyć rodzinę. - Ale? - Na dwa tygodnie przed terminem porodu kobieta zaginęła. Jej zwłoki odnaleziono dwa dni później w lesie w pobliżu domu, który wynajęła razem ze świeżo poślubionym chłopakiem. Nigdy nie ustalono miejsca zamordowania ofiary. - Sprawdzili jej męża? - Obejrzeli go przez laseroskop. Miał niepodważalne alibi.

Przyczyną śmierci był uraz głowy, najprawdopodobniej odniesiony w wyniku upadku. Podczas sekcji zwłok znaleziono na ciele ślady, świadczące o tym, że ofiarę skrępowano, związano jej ręce i nogi. Miała też niewielkie otarcia naskórka na ramionach. Zwłoki okaleczono. Kobiecie rozcięto brzuch, wyjęto martwy płód. - Okropne. - Peabody spojrzała w kierunku drzwi, żeby się upewnić, że Mavis nie ma w zasięgu głosu. - Ale są znaczne różnice w porównaniu z przypadkiem Tandy. - Lecz również podobieństwa, jeśli założyć, że porywaczowi zależało na dzieciach. Kiedy tamta ciężarna zmarła, próbował przynajmniej zabrać dziecko. Okazało się jednak, że już na to za późno, więc sprawca dla niepoznaki okaleczył zwłoki kobiety, a potem porzucił martwą matkę i dziecko w lesie. Eve wstała, żeby umieścić nowe zdjęcie i nazwisko na swojej tablicy. - Co mamy? Trzy młode, zdrowe ciężarne kobiety. W chwili poczęcia dziecka żadna z nich nie pozostawała w oficjalnym związku z jego ojcem. Przynajmniej dwie z nich dowiadywały się, jakie są możliwości oddania dziecka do adopcji. - Wszystkie trzy - weszła jej w słowo Peabody. - Kuzynka ofiary z Włoch potwierdza, że Belego też rozważała taką ewentualność, umówiła się nawet z doradcą od tych spraw. - Masz jego nazwisko? - Nie. Ale kuzynka zamierza popytać, żeby sprawdzić, czy tamta je komuś podała. - Czyli wszystkie trzy rozważały oddanie dziecka do adopcji. Spróbujmy podążyć tym tropem. Poszukaj ośrodka adopcyjnego, posiadającego biura w Londynie i Florencji lub Rzymie. Mam nazwisko ginekologa, który opiekował się Tandy w Londynie. Jego też weźmiemy pod lupę. Na początek sprawdźmy, czy jest związany z jakimiś ośrodkami adopcyjnymi lub konsultantami od tych spraw. Szybko ustaliły, że lekarz Tandy trzy dni w tygodniu pracował jako wolontariusz w klinice dla kobiet. Zauważyły też, że do tej samej kliniki zgłosiła się dziewczyna z Middlesex, kiedy wyjechała do Londynu. Eve uznała, że warto porozmawiać z lekarzem, i po piętnastu minutach prób udało jej się z nim połączyć. Po rozmowie z doktorem umieściła jego nazwisko i nazwę kliniki na swojej tablicy. - Potwierdza, że dał Tandy adresy kilku ośrodków adopcyjnych i poradni. Nie wie, czy zgłosiła się do któregoś, ponieważ odwołała kolejną wizytę kontrolną i poprosiła o kopie dokumentacji medycznej. Sprawdzi w swoim terminarzu, kiedy Tandy telefonicznie odwołała wizytę, i do mnie

oddzwoni. Przyśle mi też listę ośrodków adopcyjnych i poradni, które zwykle poleca swoim pacjentkom. - Tamte kobiety zginęły bądź zaginęły na terenie Europy - zwróciła jej uwagę Peabody. - Natomiast Tandy porwano w Nowym Jorku, jeśli to rzeczywiście porwanie. - Świat jest mały - odparła Eve i odwróciła się, kiedy na progu pojawił się Roarke. - Myślę, że zainteresują cię nasze ustalenia, moja pani porucznik - powiedział i wręczył Eve dyskietkę.

ROZDZIAŁ 16 Eve odsunęła na bok sprawę Tandy, kiedy mąż wgrywał dane z dyskietki na jej komputer, a potem polecił ich wyświetlenie na ekranie. Ujrzała kolumny liczb na bardzo skomplikowanym i przesadnie szczegółowym arkuszu kalkulacyjnym. Najwyraźniej Roarke dostrzegał znacznie więcej. - Dwa konta wydały mi się podejrzane - zaczął. - W pierwszym, jak ustaliliśmy z McNabem, są luki. Taka skrupulatna, metodyczna księgowa jak Copperfield nie dopuściłaby do luk w jednym ze swoich plików. - Ktoś przy nim majstrował? - Znowu jesteśmy pod tym względem jednomyślni z McNabem. - Tak. - McNab skinął głową. - Może nie jestem specem od księgowości, ale wiem, kiedy ktoś coś majstrował przy pliku. Przynajmniej część tego majstrowania nastąpiła wtedy, kiedy Copperfield po raz pierwszy zwierzyła się Bysonowi, że znalazła coś podejrzanego, i kiedy według słów jej asystentki zostawała w pracy po godzinach. Niektóre ingerencje są starsze. - Ktoś bardzo ostrożnie usuwał i/lub fałszował operacje na kontach - ciągnął Roarke. Moim zdaniem ktoś, kto dobrze się zna na księgowości. - Czyli ktoś z firmy. Jaki jest numer klienta? Kiedy go jej podał, Eve odczytała nazwę firmy. - No, no, no, przecież to nasi dobrzy znajomi, Stubens, Robbins, Cavendish i Mull. - Ciekawe. - Twierdziłeś, że to kancelaria prawnicza - powiedział ze śmiechem McNab. Działałeś po omacku, ale i tak się zorientowałeś. - Stawki godzinowe. - Roarke posłużył się laserową wskazówką, by pokazać nadal widoczne na ekranie kolumny. - Stałe wynagrodzenia, udziały wspólników. Dużo świadczyło o tym, że to jakaś kancelaria prawnicza. - Ale czy możemy coś im zarzucić? - spytała Eve. - Niedozwolone praktyki, ukrywanie dochodów, unikanie płacenia podatków? Roarke pokręcił głową. - Istnieją luki. Jeśli uda się je zlikwidować, może coś by się znalazło. Ale liczby się bilansują i na pozór wszystko jest w porządku. - Lecz w rzeczywistości jest inaczej - zauważyła Eve. - Coś nie gra. - Jeśli chodzi o drugiego klienta, z pewnością coś jest na rzeczy.

- Wyświetlił drugi arkusz. - Sumy u dołu się zgadzają - ciągnął. - I, moim zdaniem, większość standardowych audytów nie stwierdziłaby niczego podejrzanego. Ale znalazłem coś, co, jak przypuszczam, znalazła też Copperfield, w sferze przychodów i wydatków. Wyczyniano łamańce, żeby się zbilansowały. Same z siebie się nie bilansują. Popatrz na te honoraria... O, tu. Wskazał laserowym promieniem odpowiednią kolumnę. - Te honoraria są identyczne... Nie chodzi o kwoty, ale o to, że stanowią zawsze taki sam odsetek powiązanych z nimi dochodów... Zawsze wynoszą czterdzieści pięć procent, a analogiczne kwoty wykazywane są jako darowizny na cele charytatywne, przez co są zwolnione od podatku. Przy takim manipulowaniu liczbami honoraria też nie podlegają opodatkowaniu. - Oszustwo podatkowe - powiedziała Eve. - Z całą pewnością, ale to tylko jedna strona medalu. Sam przychód jest rozbity na części i przelewany na subkonta, na których rejestrowane są również wydatki, pomniejszające przychód. Pomniejszony w taki sposób przychód jest potem znów księgowany na głównym koncie. Następnie jest rozdysponowywany przez - jak się domyślam - swego rodzaju fundację charytatywną. Klient otrzymuje pokaźne odpisy bezpośrednio od zysku, który widzisz tutaj. Rocznie. - Kwota jest różna w poszczególnych latach, ale mechanizm pozostaje taki sam. - Ile w taki sposób zyskują? - Od sześciu do ośmiu milionów rocznie w okresie, który analizowałem. Ale to nie wszystko. Są prostsze sposoby unikania podatków i prania brudnych pieniędzy. Podejrzewam, że ten konkretny klient ma dochody, które nie są do końca legalne. Z jakiejś działalności ciągnął Roarke. - Zręcznie prowadzonej i zyskownej, a sądząc po honorariach i wydatkach, śmiem twierdzić, że wplątana jest w to spora liczba osób. - Czy Copperfield mogłaby to odkryć? - Gdyby szukała. Albo gdyby miała jakieś pytanie i zaczęła kopać, by znaleźć na nie odpowiedź, nim przejęła klienta. Jak już się zacznie usuwać poszczególne warstwy, sprawa staje się oczywista, ponieważ mechanizm jest bardzo prosty. - Nie rozumiem. - Eve pokręciła głową. - Nie chodzi mi o liczby, bo to dla mnie zawsze jest czarna magia. Ale nie rozumiem, dlaczego. Jeśli, jak mówisz, to jakaś nielegalna działalność, czemu po prostu nie prowadzili podwójnej księgowości?

- Chciwość to potężny bodziec. Przy takim systemie są pokaźne odpisy od podatków nie tylko od nielegalnych dochodów, ale od wszystkich. Ale żeby uzyskać te odpisy, trzeba wykazać przychody i związane z nimi wydatki. Skinęła głową. - Jaki jest numer tego klienta? - 024 - 93. Eve podeszła do swojego biurka i sprawdziła. - Sisters Three. Sieć restauracji. Londyn, Paryż, Rzym, Nowy Jork, Chicago. - Restauracje? - Roarke zmarszczył czoło. - Wykluczone. To nie są konta restauracji. Eve sprawdziła jeszcze raz. - Tak tu jest napisane. - Nie przeczę, ale to nie są akta i konta restauracji. - Roarke, patrzę na plik, który Copperfield opisała jako Sisters Three... Nie ma żadnej osobnej listy klientów, nazwa firmy stanowi jednocześnie nazwę pliku. - Zamieniła pliki. - Masz na myśli ich nazwy? Opisy dyskietek? Ale dlaczego miałaby to zrobić? I nazwy jakich plików zamieniła? Eve zaczęła przewijać w dół plik, patrząc na ekran komputera. - Madeline Bullock. Jasna cholera. To konta Fundacji Bullocka. Nie obsługiwała jej. - W przeciwieństwa do Cavendisha i pozostałych - przypomniał sobie Roarke. Reprezentują Fundację Bullocka. - Zdobyła dostęp do pliku fundacji - mruknęła Eve. - Umieściła je pod inną nazwą. Nikt by nie zawracał sobie głowy zaglądaniem do tego pliku na jej komputerze, gdyby szukał, co miała na kancelarię prawniczą, a poprzez nią na fundację. Kraus, Robert Kraus. On prowadził to konto i ponoć podejmował Madeline Bullock i jej syna kolacją tej nocy, kiedy zabito Copperfield i Bysona. Jeśli potrzebne ci alibi, czemu nie wybrać klienta, którego konta się prowadzi? Okrążyła biurko. - Copperfield zauważyła coś na kontach kancelarii prawniczej, co jej się nie bilansowało. Coś, co miało związek z Fundacją Bullocka. Obie firmy są klientami jej biura księgowego. Czy nie poszłaby z tym do jednego z głównych szefów? Udaje się do Krausa, jest zaniepokojona, zadaje kilka pytań. Może zbył ją albo obiecał, że się tym zainteresuje. Ale jest ciekawa i skrupulatna. Coś jej się nie zgadza, więc chce to wyprostować. Sama sprawdza. I widzi to, co ty zobaczyłeś - powiedziała do Roarke'a.

- Robi kopię. - Skinął głową. - Nie mogła być pewna, czy może się ponownie zwrócić do Krausa, ponieważ zadała sobie pytanie, dlaczego nie zobaczył tego, co ona. Z kim mogła o tym rozmawiać? - Ze swoim narzeczonym. Ale ponieważ zwróciła się do Krausa z pytaniami, obudziła jego czujność. Postanowił sprawdzić, co Copperfield ma, co skopiowała. Wpadł w lekką panikę. Więc zaczął jej grozić i próbował ją przekupić. - Zaplanował dwa morderstwa, zapewniając sobie alibi dwóch osób mających w tym osobisty interes. Dwóch osób reprezentujących jedną z najbardziej szanowanych i hojnych organizacji dobroczynnych na świecie. - I które są teraz współwinne dwóch morderstw. Chyba utnę sobie pogawędkę z Bobem. Peabody, ze mną. - Och, Dallas, zawsze chętnie ci towarzyszę, ale uważam, że tym razem powinnaś zabrać ze sobą swojego specjalistę od liczb. Nie ma mowy, żebym potrafiła o tym mówić. Eve zasznurowała usta i uważnie przyjrzała się Roarke'owi. - Ma rację. Jesteś gotów? - Powinno być ciekawie. - A słabi z matematyki mogą odetchnąć z ulgą - oświadczyła Peabody. - Kiedy będziecie rozmawiali z Krausem, ja z McNabem możemy popracować nad sprawą Tandy Willowby. - Dobrze. Sprawujesz dyżur przy Mavis. Chodźmy - zwróciła się do Roarke'a. Nie zastali Krausa w domu, ale jego żona oderwała się od niedzielnej partyjki brydża, żeby im powiedzieć, że mąż gra w golfa w The Inner Circle w Brooklynie. Była niczego sobie kobietą, która nosiła przy partyjce brydża jasnoniebieski sweter z kaszmiru. - Chodzi o tamtą słodką dziewczynę i jej narzeczonego, prawda? To straszne. Bardzo miło mi się z nią rozmawiało na przyjęciu firmowym w grudniu zeszłego roku. Mam nadzieję, że znajdziecie zabójcę. - Z całą pewnością. Rozumiem, że tamtej nocy podejmowała pani w domu gości. - Och, tak. Gościliśmy Madeline i Wina. Zjedliśmy kolację, potem graliśmy w karty. I przez cały ten czas... - Długo państwo grali w karty? - Prawie do północy, o ile dobrze pamiętam. Byłam naprawdę padnięta. Nawet myślałam, że coś mnie bierze, taka byłam zmęczona. Ale wyspałam się porządnie i na drugi dzień poczułam się całkiem dobrze.

Następnego ranka zjedliśmy miłe późne śniadanie. - Można dać żonie coś, by lepiej jej się spało - powiedziała Eve, kiedy jechali do Brooklynu. - Aż nadto czasu, żeby pojechać do Copperfield i zająć się nią. A potem do Bysona, załatwić go i wrócić do domu. Zdrzemnąć się trochę, a rano zjeść miłe późne śniadanie. - Co zrobił z komputerami i dyskietkami? - zapytał Roarke. - No właśnie. Przytargał je do domu. Prawdopodobnie ma tu gabinet, do którego żona nie zagląda. Albo coś wynajął, by przechować sprzęt do czasu, póki nie będzie się mógł pozbyć tego wszystkiego na dobre. Tylko że ta teoria ma jeden słaby punkt. - To znaczy? - Robert Kraus nigdy nie miał prawa jazdy ani nie był właścicielem samochodu. Ktokolwiek to zrobił, musiał dysponować własnym środkiem transportu. Czyli że Kraus miał wspólnika. - Bullock albo Chase? - Możliwe. Prawdopodobnie. Albo kogoś innego z firmy. Cavendisha lub jego dozorczynię. Widzę, że to zatacza coraz szersze kręgi. Jedna lub nawet więcej osób w biurze rachunkowym musiało wiedzieć, co się dzieje. Jedna lub też więcej osób w fundacji. Jedna lub więcej osób w kancelarii prawniczej. Powiedziałeś, że to była jakaś nielegalna działalność. Podążę tym tropem. Skąd się brały pieniądze? Te środki, które prali, którymi żonglowali? Co było ich źródłem? - Wykazane są jako darowizny, fundacje charytatywne, prywatne dochody. Nie mogłem pokopać głębiej bez konkretnych nazwisk i nazw firm. - Honoraria, procenty. Prawdopodobnie są i łapówki albo pieniądze za milczenie dla księgowego czy też prawnika. Musimy podążyć tym tropem, bo z pewnością dokądś nas zaprowadzi. The Inner Circle był krytym polem golfowym i torem wyścigowym, gdzie wielbiciele tego sportu mogli zagrać partyjkę, poćwiczyć odbijanie piłek i napić się z przyjaciółmi. Za dodatkową opłatą udostępniano szatnie z ekranami na ścianach, na których pokazywano programy z kanałów sportowych. Były tu też sale odnowy z kompetentną obsługą, prysznicami i masażystami oraz masażystkami. A także jacuzzi, sauny, basen sportowy i łaźnia parowa. Znaleźli Krausa przy czwartym dołku razem z trzema innymi graczami. - Czy mogłabym prosić o kilka minut pańskiego czasu - zwróciła się do niego Eve. - Teraz? - Ściągnął brwi; na głowie miał tweedową czapkę golfową. - Akurat gram z

klientami. - Będzie pan musiał ich dogonić. Albo mogę panu towarzyszyć - odpowiedziała uprzejmie - i porozmawiamy o rozbieżnościach na kontach Fundacji Bullocka w obecności pańskich klientów. - Rozbieżnościach? To jakieś nieporozumienie. - Ale spojrzał na kobietę i dwóch mężczyzn na szóstym polu. - Chwileczkę. - Podszedł do nich, przepraszająco rozkładając ręce. Kiedy wrócił, na jego twarzy malowała się irytacja. - A więc o co chodzi? - O kilka milionów, klasyczny motyw zbrodni. Natalie Copperfield przyszła do pana w związku z podejrzanymi operacjami na kontach firmy Stuben i spółka. - Stuben i spółka? Nieprawda. Pytała mnie już pani, czy Nat rozmawiała ze mną o czymś, co miało związek z jakimś klientem, i powiedziałem, że nie. - Podejrzane konta są powiązane z Fundacją Bullocka, która jest pańskim klientem. A jej przedstawiciele dali panu alibi na czas popełnienia morderstw. Kraus zaczerwienił się i rozejrzał wokoło. - Czy mogłaby pani mówić ciszej? Eve tylko wzruszyła ramionami i wsunęła ręce do kieszeni płaszcza. - Jeśli boi się pan, że ktoś może podsłuchać naszą rozmowę, możemy pojechać do komendy. Wyraźnie zdenerwowany dał im znak, żeby za nim poszli. - Porozmawiamy w klubie. - Kraus skierował się z dziewiątego pola ku otwartemu patio pod sztucznym słońcem i po wsunięciu karty wskazał im stolik pod parasolem. - Nie wiem, co wam się wydaje, że znaleźliście - zaczął. - Pranie pieniędzy z wykorzystaniem organizacji dobroczynnych - zaczął Roarke. Przeksięgowanie kwot rzekomo zwolnionych od podatku na subkonta, a następnie ich ponowne przelanie na rachunek trustu i powtórne rozdysponowanie. To bardzo sprytne posunięcie, pozwalające na pranie znacznych sum. - Fundacja Bullocka jest poza wszelkimi podejrzeniami, podobnie jak nasza firma. To, co pan mówi, jest absolutnie wykluczone. - Natalie Copperfield miała dostęp do kont Fundacji Bullocka. - Nie rozumiem pani i najwyraźniej pani nie rozumie, jak prowadzimy naszą firmę. Natalie nie była upoważniona do zapoznawania się z tymi danymi. - Ale pan był. To pański klient. Zabójca Natalie Copperfield zabrał jej domowy komputer wraz z dyskietkami. Włamał się do jej biurowego komputera i usunął pliki. Ale nie zniszczył wszystkich danych, a już z całą pewnością nie mógł skasować tych, które

figurowały jako pliki z kontami jej klientów. Dlatego zmieniła nazwę pliku i dane dotyczące Fundacji Bullocka zostały na jej komputerze. - Dlaczego miałaby zrobić coś takiego? Eve się nachyliła. - Oskarżymy pana o pranie brudnych pieniędzy i oszustwa podatkowe. Radzę, żeby pan był ze mną szczery, jeśli chce pan liczyć na jakąkolwiek pomoc, by oczyścić się z zarzutów, z których jednym jest morderstwo. - Nikogo nie zabiłem. Mój Boże, czy pani oszalała? - Ręka trochę mu drżała, kiedy zdejmował czapkę. - Nigdy nie fałszowałem żadnych operacji na kontach. To śmieszne. - Pańska żona twierdzi, że tej nocy, kiedy popełniono morderstwa, grał pan do późna w karty. Była wyjątkowo zmęczona. Poszła do łóżka, dając panu więcej czasu niż potrzeba, by mógł pan pojechać do Natalie Copperfield, włamać się do mieszkania, związać ją, torturować, zabić i zabrać jej komputer. Nie był już blady, tylko szary. - Nie. - Stamtąd pojechał pan do mieszkania Bicka Bysona, stoczył z nim walkę, obezwładnił go paralizatorem, związał i wypytał, nim go pan zabił i zabrał mu komputer. Czy już się pan pozbył komputerów? - Nigdy w życiu nikogo nie skrzywdziłem. Tamtej nocy nie wychodziłem z domu. Mój Boże, mój Boże, co się dzieje? - Czyli pozwolił pan, by Madeline Bullock albo pan Chase wykonali brudną robotę? - To jakiś absurd. Naturalnie, że nie. - Panie Kraus, wystąpię o nakaz sprawdzenia pozostałych pańskich plików. To, co robił pan z jednym, mógł pan robić z innymi. - Może pani wystąpić o nakaz, na co tylko pani chce. Nic pani nie znajdzie, ponieważ nic nie zrobiłem. Myli się pani, jeśli chodzi o konta Fundacji Bullocka. Natalie też musiała się pomylić, ponieważ tam nie może być żadnych nieprawidłowości. Randall... Eve natychmiast zareagowała. - Co Randall Sloan ma z tym wspólnego? Kraus przesunął dłońmi po twarzy, a potem dał znak kelnerowi, któremu początkowo podziękował. - Jedną szkocką. Podwójną. Mój Boże, mój Boże. - Co Randall Sloan ma wspólnego z kontami Fundacji Bullocka? - To jego klient. W rejestrze widnieje moje nazwisko, ale w rzeczywistości to jego

klient. - Może mi pan wyjaśnić, jak to możliwe? - Wiele lat temu przyprowadził ich do naszej firmy. Ja wtedy dopiero od niedawna byłem młodszym wspólnikiem. Ale ojciec nie chciał mu pozwolić na prowadzenie kont. Istniały zastrzeżenia co do solidności Randalla, jego... umiejętności i etyki pracy. Lepiej się nadaje do kierowania public relations. Ale to on zdobył tego klienta, a ja byłem wtedy nowy. Przyszedł do mnie i poprosił, żebym... właściwie nie była to prośba. Kraus wziął szklaneczkę, przyniesioną przez kelnera, i opróżnił ją kilkoma haustami. - Wywierał na mnie presję. Szczerze mówiąc uważałem to za niesprawiedliwość, że nie powierzono mu prowadzenia rachunków tej firmy. Zgodziłem się więc, żeby formalnie fundacja nadal była przypisana mnie, ale to Randall miał się nią zajmować. Oczywiście co kwartał

sprawdzałem,

czy

wszystko

się

bilansuje.

I

jeśli

zauważyłbym

jakieś

nieprawidłowości, coś podejrzanego, natychmiast przejąłbym te konta. Ale klient był zadowolony. - Ja myślę - powiedziała Eve. - Nie przyszła do mnie. Przysięgam, że Natalie nie przyszła do mnie z żadnymi pytaniami, nie zgłaszała żadnych uwag. - Kto wiedział, że Sloan prowadzi rachunki Fundacji Bullocka? - Chyba nikt. Twierdził, że to tylko kwestia dumy, i uwierzyłem mu. Ale nigdy nie skrzywdziłby Natalie. Traktował ją niemal jak córkę. To musi być jakieś nieporozumienie. - Czy Madeline Bullock zwykle zatrzymuje się w pańskim domu, kiedy razem z synem przylatuje do Nowego Jorku? - Nie. Ale Madeline rozmawiała z moją żoną i wspomniała, że bardzo jej się podoba nasz dom, spokój, jaki w nim panuje. I tak od słowa do słowa zgodzili się zatrzymać u nas. Muszę rzucić okiem na te konta. Mam do tego prawo. Jestem pewien, że zaszło jakieś nieporozumienie. - Niech mi pan coś powie o stylu życia Randalla Sloana. - Proszę mnie nie zmuszać, żebym się wypowiadał na temat mojego współpracownika za jego plecami. Właściwie to mój przyjaciel. Syn mojego wspólnika. Eve nic nie powiedziała, tylko czekała. Kraus dopił szkocką i dał znał kelnerowi, żeby mu przyniósł drugą. - Jest hazardzistą. Albo przynajmniej był. I do tego kiepskim. Krążyły pogłoski, że jakiś czas temu - zanim przyszedłem do firmy - zdefraudował pewne sumy, pieniądze jednego czy dwóch klientów, i ojciec musiał je zwrócić. Ale poddał

się leczeniu dla nałogowców. Od lat nie słychać, by zachowywał się nie tak, jak należy. Jego ojciec... Jacob to twardy człowiek, najważniejsza jest dla niego uczciwość. Jego syn sprzeniewierzył się tej zasadzie. Randall nigdy nie zostanie wspólnikiem. Pogodził się z tym. Zresztą i tak woli robić to, co teraz, niż zajmować się zarządzaniem, księgowością. - Ale wywarł na pana nacisk, żeby oddał mu pan pod stołem, że się tak wyrażę, poważnego klienta. - On skłonił fundację do korzystania z usług naszego biura - powtórzył Kraus i Eve skinęła głową. - Tak. To ciekawe, prawda? - Wierzysz mu - powiedział Roarke, kiedy zostawili Krausa, z twarzą ukrytą w dłoniach, siedzącego pod parasolem, osłaniającym przed pseudosłońcem. - Tak. A ty? - Też. Osoba postronna, ostatni nabytek, że się tak wyrażę, wyświadcza przysługę synowi wielkiego szefa. To logiczne. I sprytne ze strony Sloana i Madeline Bullock, że nie zapewniali sobie nawzajem alibi. - Masz naiwniaka, to go wykorzystujesz. Ty prowadź - powiedziała i podała mu adres Randalla Sloana. - Zdaje się, że znów powinnam zadzwonić do Londynu. Połączyła się z domem Madeline Bullock w Londynie. Odebrał ktoś, kogo uznała za klona Summerseta. Nie miał tak bardzo kościstej twarzy, ale był równie ponury. - Pani Bullock wyjechała. - Dokąd? - Nie mogę powiedzieć. - Jeśli za trzydzieści minut zapuka do drzwi ktoś ze Scotland Yardu, będzie pan mógł mu powiedzieć? Prychnął. - Nie. - W porządku. Powiedzmy, że spłonął dom. Jak skontaktowałby się pan z panią Bullock, by jej przekazać tę złą wiadomość? - Zadzwoniłbym pod jej prywatny numer kieszonkowego łącza. - Może mi go pan podać? - Pani porucznik, nie mam obowiązku informować obcych władz o prywatnych sprawach pani Bullock.

- Ma mnie pan. Ale mamy swoje sposoby na zdobywanie informacji nawet tych najbardziej strzeżonych. - Rozłączyła się. - Czy uczą ich tego w szkole? - zapytała Roarke'a. Czy jest uniwersytet dla sztywniaków? Czy Summerset ukończył go z wyróżnieniem? - Był najlepszy na swoim roku. Siądziesz za kierownicę, żebym mógł odszukać potrzebny ci numer? - Jakoś mi się udawało załatwiać takie trudne sprawy, zanim cię poznałam. - Zaczęła szukać, ale po jakimś czasie się poddała. Usiadła prosto. - Wiesz co? Mam lepszy pomysł. Zastała Feeneya w domu. Miał na sobie rozciągniętą, spłowiała bluzę New York Liberties Arena Ball i bejsbolówkę na bujnych, rudych włosach. - Urządziłeś bal przebierańców i mnie nie zaprosiłeś? - O drugiej mam mecz. - Wyglądasz komicznie. Obruszył się. - Dostałem tę bluzę od wnuka. Dzwonisz do mnie w niedzielę, żeby krytykować mój ubiór? - Mam pilną sprawę. Szukam prywatnego numeru kieszonkowego łącza i danych o tym, gdzie się teraz znajduje właścicielka aparatu. - Mam mecz o drugiej - powtórzył. - A ja dwadzieścia cztery godziny na dobę przez siedem dni w tygodniu prowadzę śledztwo w sprawie morderstwa. Nie zajmie ci to dużo czasu. Chodzi mi tylko o numer i miejsce. Kraj. Madeline Bullock. Może być zarejestrowane na nią albo na Fundację Bullocka. Prawdopodobnie na nią, skoro to prywatny aparat. Zameldowana jest w Londynie. - Dobrze, dobrze, dobrze - powiedział Feeney i się rozłączył. - Mógłbym ci to załatwić - zauważył Roarke. - Prowadzisz. - Eve zadzwoniła do Peabody. - Jeszcze raz przyjrzyj się Randallowi Sloanowi. Finansom, podróżom, majątkowi, nieruchomościom. Miej na względzie to, że jest hazardzistą. - Wpadłaś na jakiś trop? - Tak, właśnie nim podążam. Jak Mavis? - Przysnęła. Jakieś pół godziny temu. - To dobrze. Jeśli odnajdę Randalla Sloana, przywiozę go na przesłuchanie. Poinformuję cię. - Dallas, mam listę agencji i poradni z Anglii. Wszystkie mają też biura na kontynencie.

Eve przestawiła się na sprawę Tandy. - Przekaż ich nazwy oficerom śledczym w Rzymie i Middlesex. Sama też się im przyjrzyj, skup się na tych, które mają filie we Włoszech i w Anglii. I dużo oddziałów w Europie. Prześlij mi wykaz na mój podręczny komputer. - Zrozumiałam. Powodzenia. Eve potarła oczy i kilka razy zamrugała powiekami. - Może byś się trochę przespała, nim dojedziemy do Sloana? Pokręciła głową, żałując, że nie pomyślała, aby zabrać ze sobą termos kawy. - Nie ma sposobu ustalenia, czy Tandy wciąż żyje. Jeśli chodzi im o noworodka, jeśli zgłosili się po nienarodzone... Traktują ją jak inkubator. - Eve odwróciła się w stronę Roarke'a. - Kiedy dostaną już to, czego chcą, stanie się zbyteczna. - Eve, nie możesz zrobić nic więcej, niż robisz. - Może nie, co nie znaczy jednak, że to wystarczy. Jeśli Tandy żyje, musi odchodzić od zmysłów ze strachu. Nie tylko boi się o siebie, ale i o dziecko. Jeżeli rośnie w tobie... nowe życie, to przypuszczam, że wokół tego kręci się cały twój świat. Powołałaś je do życia, chronisz je, czekasz, kiedy je urodzisz. Mimo wszystkich dolegliwości, niewygód, bólu, krwi i strachu to ono najbardziej się liczy. Jego zdrowie i bezpieczeństwo to sprawa nadrzędna. Widzę to u Mavis, w jej zachowaniu, jej sposobie myślenia, całkowitym skupieniu się na dobru dziecka. Nie wiem, czy byłoby mnie stać na coś takiego. - Chyba sobie żartujesz, najdroższa Eve. Dajesz to wszystko, i jeszcze więcej, zupełnie obcym sobie ludziom. - To moja praca. - To ty. - Wiesz, jak nie lubię bachorów, rodziców, tego wszystkiego. Roarke, prowadząc samochód, wziął jej dłoń i uniósł do ust. - Wiem, że obydwoje mamy swoje dziwne, mroczne zakątki umysłu i być może potrzebujemy trochę czasu, by dotarło do nich nieco więcej światła, zanim będziemy gotowi na powiększenie naszej rodziny. - Zgoda. Więcej światła. Jestem za. - W takim razie uważam, że powinniśmy mieć piątkę albo szóstkę. - Piątkę albo szóstkę czego? Czego? - Pomyślała... i przez chwilę miała wrażenie, że serce przestało jej bić. Tak głośno jej szumiało w uszach, że ledwo usłyszała śmiech Roarke'a. - To wcale nie jest śmieszne. - Jest, szczególnie z mojego punktu widzenia. Nie widziałaś swojej miny.

- Wiesz co, pewnego dnia, może jeszcze za naszego życia, medycyna znajdzie sposób, aby wszczepiać zarodek mężczyźnie. I to rzeczony mężczyzna będzie chodził jak kaczka i wyglądał, jakby połknął prosiaka i nie mógł go strawić. Wtedy się przekonamy, czy to takie zabawne. - Jedną z wielu rzeczy, za które cię kocham, jest twoja bujna wyobraźnia. - Przypomnę ci to, kiedy umieszczę twoje nazwisko na liście chętnych do implantacji zarodka. Dlaczego ludzie w niedzielę nie siedzą w domach? - zapytała z goryczą, patrząc na sznur pojazdów na ulicy. - Co im się tam nie podoba? Jakim środkiem transportu ta Bullock i jej syn wyjechali z Nowego Jorku? - Kolejna rzecz, za którą cię kocham, to sposób, w jaki pracuje twój umysł. Niewątpliwie prywatnym, uwzględniając głębokość kieszeni Madeline Bullock. - Wahadłowiec fundacji. Przylecieli, przynajmniej oficjalnie, w sprawach fundacji. Jeśli nadal podróżują, prawdopodobnie korzystają z tego samego wahadłowca. - Gdzie byli, kiedy weryfikowałaś alibi Krausa? - Nie wiem. Peabody to sprawdzała, musiała zadzwonić do fundacji i prosić, żeby oddzwonili. Wtedy nie było to istotne. Ale mogę odnaleźć ten wahadłowiec, jeśli zajdzie taka konieczność. Będę się przedzierała przez meandry prawa międzynarodowego i lawirowała między wysoko postawionymi znajomymi tych dwojga, czego nienawidzę, ale mam wystarczające podstawy, by ich zatrzymać w celu przesłuchania. I sądzę, że władze brytyjskie będą zainteresowane tymi kontami. - Może oboje nieco ucierpią z tego powodu - zgodził się z nią Roarke. - Ale jeśli są cwani, a reprezentujący ich prawnicy z całą pewnością są, mogą całą winę zwalić na Randalla Sloana i jego firmę. - Dam sobie z tym radę, bo reprezentujący ich prawnicy też są podejrzani. Ale będę musiała przekazać sprawę wydziałowi międzynarodowemu. Zrobię to po rozmowie z Randallem Sloanem. Randall Sloan mieszkał w zadbanej i eleganckiej starej kamienicy na skraju Tribeca. Z chodnika Eve widziała, że trzecie piętro przemieniono w solarium, bo wieńczyło je pofalowane, jasnoniebieskie szkło. - Ma ważne prawo jazdy - powiedziała Eve. - I trzyma samochód cztery przecznice dalej w prywatnym garażu. Są środki, jest motyw. - Gorzej ze sposobnością, ponieważ ma alibi. Czy myślisz, że kryją go ci, którzy tego wieczoru jedli z nim kolację? - Nie odniosłam takiego wrażenia, ale wrócimy do tego. Może posłużył komuś za

narzędzie. Narzędzia nie zawsze się brudzą. Ale nawet jeśli sam nie popełnił tych morderstw, wiedział o nich. - Zaczęła wchodzić po trzech stopniach, prowadzących do drzwi frontowych. - Alarm wyłączony - zauważyła. Kiedy podniosła rękę, żeby nacisnąć guzik, dostrzegła coś jeszcze i uruchomiła rekorder. - Porucznik Eve Dallas i Roarke, cywilny konsultant, stoimy przed domem Randalla Sloana. Po przybyciu stwierdziłam, że alarm jest wyłączony, a drzwi frontowe otwarte. Odruchowo wyciągnęła broń. Zadzwoniła i powiedziała: - Randall Sloan, tu porucznik Dallas z policji. Towarzyszy mi cywilny konsultant. Proszę się odezwać. Czekała, wytężając słuch. - Panie Sloan, powtarzam, tu policja. Pański dom jest niezabezpieczony. - Kiedy nie doczekała się odpowiedzi, pchnęła drzwi. - Niczego nie widzę - oświadczyła. - Może uciekł. Potrzebny mi nakaz. - Drzwi są otwarte. - Owszem, i mogłabym wejść, żeby sprawdzić, jak jest w środku. Mogłabym twierdzić, że podejrzewałam włamanie, ale działając bez upoważnienia, ryzykuję, że dam jego prawnikom coś, czego będą mogli się czepiać. Potrafię dość szybko uzyskać nakaz. Zaczęła wykręcać numer, kiedy ktoś ją zawołał. Kiedy się odwróciła, zobaczyła Jake'a Sloana i Rochelle DeLay, idących w kierunku domu. Trzymali się za ręce, twarze mieli zaróżowione z zimna. - Pani porucznik, pamięta nas pani? Jake i Rochelle. - Tak. To jest Roarke. - Poznałem pana. - Wchodząc po stopniach, Jake wyciągnął rękę. - Cieszę się, że pana poznałem. I jeśli będzie pan kiedyś szukał młodego, pracowitego księgowego, jestem do usług. - Zapamiętam to sobie. - To jest Rochelle. - Miło mi państwa widzieć. - Przyszliście odwiedzić mojego tatę? Każe wam czekać na zimnie? - Jake skinął głową w stronę drzwi. - Są otwarte. - Zastaliśmy je otwarte - powiedziała Eve. - Naprawdę? To dziwne. - Minął ich, wszedł do środka i krzyknął: - Hej, tato! Masz gości. Proszę dalej - zwrócił się do Eve i Roarke'a. - Wpadliśmy, żeby go zabrać na

niedzielny obiad u dziadka. - Jake ściągnął czapkę i wsunął ją do kieszeni płaszcza. - Może państwo usiądą? Musi być na górze. Eve schowała broń do kieszeni, kiedy Jake zawołał ją na ulicy, a teraz trzymała rękę na pistolecie. - Mogę pójść z panem? - Cóż... - Jake, drzwi były otwarte, alarm wyłączony. Obudził się we mnie policjant. - Jasne. Dobrze. Prawdopodobnie tata otworzył je przed chwilą, żeby wyjrzeć, czy nie idziemy. Trochę się spóźniliśmy. Zapomniał ponownie włączyć alarm. I tyle. Ale widziała, że zaniepokoiły go jej słowa, kiedy skierował się ku schodom. - Tato? Hej, tato. Idę na górę, towarzyszy mi policja. - Spróbował się uśmiechnąć, mówiąc to, ale kiedy nie usłyszał odpowiedzi, spoważniał. Eve wyczuła coś aż nadto znajomego. - Może ja pójdę przodem? - rzuciła od niechcenia i minęła Jake'a. - Gdzie jest jego sypialnia? - Drugie drzwi po prawej stronie. Pani porucznik, proszę posłuchać... Eve pchnęła drzwi do pokoju. Randall Sloan nie zje niedzielnego obiadu, pomyślała, powstrzymując Jake'a, który próbował wbiec do środka. Ze sklepionego sufitu zwisał okazały, chromowany żyrandol. Randall Sloan wisiał na końcu sznura, który był mocno przywiązany do błyszczącego słupka.

ROZDZIAŁ 17 Nie żyje. - Eve musiała wykręcić Jake'owi ręce i przycisnąć go do ściany. - Nie możesz mu pomóc. - Gówno prawda! Gówno prawda! To mój ojciec. Mój ojciec! - Przykro mi. - Był młody, silny i zdesperowany, więc Eve musiała trzymać go z całych sił, żeby jej się nie wyrwał i nie wbiegł do pokoju. Zacierając ślady na miejscu zbrodni. - Proszę mnie wysłuchać. Słuchaj, do jasnej cholery! Teraz tylko ja mogę mu pomóc, a uniemożliwisz mi to, jeśli wejdziesz do środka i zniszczysz dowody. Musisz zejść na dół. - Nie odejdę stąd. Nie zostawię go. Wynoś się do diabła! - Jake przycisnął twarz do ściany i rozpłakał się głośno. - Zostaw go mnie. - Roarke pojawił się obok. - Na dole - powiedział, zanim Eve zdążyła go zapytać o Rochelle. - Przekonałem ją, żeby została, kiedy usłyszeliśmy krzyki. Pozwól, że go stąd zabiorę. - Potrzebny mi zestaw podręczny. - Wiem. Słuchaj, Jake, musisz go teraz zostawić w rękach pani porucznik. Wie, co robić. A ty chodź ze mną. Rochelle została sama i boi się. Zejdź do niej. - To mój tata. Tam jest mój tata. - Bardzo mi przykro. Zrobię, co będę mógł - zwrócił się Roarke do Eve - a potem pójdę do samochodu po twoją walizkę. - Nie chcę, żeby na razie z kimkolwiek się kontaktowali. - Dopilnuję tego. Chodź, Jake. - Nie rozumiem. Nie rozumiem tego! - Nie dziwię ci się. Kiedy Roarke sprowadzał Jake'a na dół, Eve zadzwoniła do komendy, po techników, a potem wróciła do pokoju. - Ofiara wisi na sznurze przywiązanym do żyrandola w głównej sypialni - powiedziała do mikrofonu rekordera. - Na podstawie wyglądu zidentyfikowałam denata jako Randalla Sloana. Nie widać śladów walki. - Mówiąc, rozglądała się po pokoju. - Łóżko jest zasłane, sprawia wrażenie, jakby nikt w nim nie spał. Żaluzje są opuszczone, zasłony rozsunięte. Zauważyła, że lampki nocne są włączone, na stoliku z prawej strony łóżka stał kieliszek do wina, na jego dnie była odrobina białego płynu. Sloan był boso, domowe pantofle - sądząc po wyglądzie skórzane - znajdowały się pod nim na podłodze. Miał na sobie jasnobrązowy sweter i brązowe spodnie. Krzesło było przewrócone.

Za nim, w części, przeznaczonej do pracy, stał włączony minikomputer. Widziała, jak mruga dioda. Znów przypomniała sobie drzwi frontowe. Żadnego śladu włamania. Odwróciła się do Roarke'a, który wszedł z jej zestawem. - Dzięki. - Chcesz, żebym zadzwonił do Peabody? - Jeszcze nie. Ma dość roboty. Czy możesz ich popilnować na dole? Nie chcę, żeby czegokolwiek dotykali, z kimkolwiek rozmawiali. - W porządku. - Spojrzał ponuro na Randalla. - Przypuszczam, że wiedział, iż podążasz tropem, który doprowadzi cię do niego. - Wszystko na to wskazuje, prawda? - odpowiedziała, zabezpieczając miejsce zbrodni. Roarke przeniósł na nią wzrok i zmarszczył brwi. - Ale? - Coś mi tu nie pasuje. Wiedział, że przyjdzie dziś do niego syn. Czy chciał, żeby Jake go znalazł w takim stanie? Wyłączył alarm, zostawił otwarte drzwi. Czemu nie uciekł? - Wyrzuty sumienia? - Od dawna robił brudne interesy. Nagle obudziło się w nim sumienie? - Defraudacja i morderstwo to dwie zupełnie inne rzeczy. - Być może, ale bardziej mi wyglądał na uciekiniera niż na samobójcę. Weszła do środka i przystąpiła do pracy. Najpierw zajęła się pokojem. Elegancki i modny, jak jego właściciel. Kosztowne ubrania, drogie meble, najnowocześniejszy sprzęt elektroniczny. Człowiek, który lubił wygodne życie i swoje zabawki, symbole osiągniętej pozycji, pomyślała. Wzięła kieliszek i powąchała jego zawartość. Zostawiła na jego miejscu marker, a potem zabezpieczyła zawartość, a następnie sam kieliszek. Palcem w rękawiczce nacisnęła klawisz komputera i włączył się monitor. Przeczytała widoczny na nim tekst. Przepraszam. Bardzo przepraszam. Nie mogę tak żyć. Widzę ich twarze, Natalie i Bicka. Chodziło o pieniądze, jedynie o pieniądze. Sprawa wymknęła mi się z rąk. Musiałem stracić głowę, żeby zapłacić za ich śmierć. Straciłem głowę, a teraz straciłem duszę. Wybaczcie mi, ponieważ nie mogę sam sobie wybaczyć. Zabiorę ten okropny czyn ze sobą do Piekła na całą wieczność. Przeniosła wzrok z monitora na nieboszczyka. - No cóż, jedno jest tu prawdziwe: sprawa wymknęła ci się z rąk.

Zidentyfikowała zwłoki na podstawie odcisków palców, potem obejrzała dłonie denata i nałożyła na nie torebki. Jej miernik określił datę śmierci na dwudziestą piętnaście w piątkowy wieczór. Przeszła do przylegającej łazienki i podyktowała do mikrofonu to, co zobaczyła. Czysto, zauważyła, kilka męskich przyborów toaletowych na blacie i duża roślina w błyszczącej, czarnej doniczce. Osobny prysznic parowy, suszarka, lśniące jacuzzi, wykończone wokół marmurem. Na chromowanym grzejniku wisiał wielki, czarny ręcznik. Otworzyła szafkę, sprawdziła jej zawartość. Płyny, balsamy - w większości kosmetyki przeciw zmarszczkowe i do włosów. Pigułki antykoncepcyjne dla mężczyzn, środki przeciwbólowe, tabletki na sen. W szufladzie było więcej przyborów toaletowych, środki do higieny jamy ustnej. Znów spojrzała na denata. - Ćwiczyłeś ten węzeł wcześniej, Randall? - zastanowiła się. - Z pewnością jest zawiązany perfekcyjnie. Trzeba mieć pewną rękę i trochę wprawy, żeby zrobić podręcznikową pętlę dla wisielca. Wyszła z pokoju, kiedy usłyszała dzwonek, i zbiegła na dół na spotkanie z technikami, by oddać im pole. Zastała Roarke'a siedzącego z Jakiem i Rochelle w salonie. Jake siedział przygarbiony, ze zwieszonymi rękami. Oczy miał czerwone i podpuchnięte, podobnie jak Rochelle, która siedziała obok niego w milczeniu. - Muszę zobaczyć ojca - powiedział, nie podnosząc głowy. - Muszę go zobaczyć. Muszę porozmawiać z dziadkami. - Wkrótce ci to umożliwię. - Ponieważ tak było jej najwygodniej, usiadła na niskim stoliku tuż przed nim. - Jake, kiedy ostatni raz widziałeś swojego ojca lub z nim rozmawiałeś? - W piątek. W biurze odbyło się nabożeństwo żałobne za Nat i Bicka. Ich rodziny nie zamówiły mszy w mieście. Chcieliśmy coś zrobić. Wszyscy tam przyszliśmy. - O której to było godzinie? - Pod koniec dnia. Koło czwartej. Szefowie pozwolili wszystkim, którzy chcieli iść do domu, wyjść zaraz po nabożeństwie. Wyszliśmy razem, mój ojciec i ja, koło piątej. Spytał mnie, czy mam ochotę czegoś się napić, ale wróciłem prosto do siebie. Powinienem był z nim pójść. Powinienem był z nim porozmawiać. - Czy sprawiał wrażenie zdenerwowanego, przygnębionego?

Jake gwałtownie uniósł głowę i spojrzał z pasją na Eve. - Na litość boską, to było nabożeństwo żałobne. - Jake - cicho odezwała się Rochelle i pogłaskała go po udzie. - Pani porucznik próbuje ci pomóc. - On nie żyje. Jak można na to pomóc? Dlaczego miałby się zabić? - spytał Jake. Dlaczego to zrobił? Był młody, zdrowy, odnosił sukcesy. Był... O, Boże, czy na pewno był zdrowy? Może na coś chorował, a my nic nie wiedzieliśmy? - Zapytam jeszcze raz. Czy ostatnio sprawiał wrażenie zdenerwowanego bądź przygnębionego? - Nie wiem. Raczej smutnego. Wszystkim nam było smutno i byliśmy wstrząśnięci. W piątek wydawał się jakby był zirytowany. Niespokojny. Spytał, czy chcę się czegoś napić, ale zrobił to odruchowo. Tak samo, jak ja, pragnął wrócić do domu. - Wiesz, gdzie grywał hazardowo? - To było dawno. Jezu, wiele lat temu. Teraz nie był hazardzistą. Zerwał z tym. - W porządku. Czy wspomniał, dokąd idzie, kiedy rozstawaliście się w piątek? - Nie. Nie wiem. Nie zwróciłem na to uwagi. Byłem zdenerwowany. Boże, muszę zawiadomić matkę. Od dawna są rozwiedzeni, ale musi się o tym dowiedzieć. Moi dziadkowie. - Znów ukrył twarz w dłoniach. - Nie wiem, jak dużo jeszcze zniosą. - Czy powiedziałbyś, że twój ojciec był człowiekiem religijnym? - Tata? Nie, nic a nic. Mówił, że trzeba czerpać z życia jak najwięcej, bo kiedy się umrze, to już na zawsze. - Głos mu się załamał. - Na zawsze. - Czy żeglował? - Czy żeglował? - Jake znów uniósł głowę, w jego oczach widać było rozpacz i konsternację. - Nie, nie lubił wody. Dlaczego pani pyta? - Przez zwykłą ciekawość. Czy miał kogoś? - Nie. Lubił kobiety, ale nie związał się z żadną na stałe. - Sam zajmował się domem? Gotowaniem, sprzątaniem? - Ma androida. - Rozumiem. Każę policjantom zawieźć ciebie i Rochelle do twoich dziadków. - Chcę zobaczyć ojca. Muszę go zobaczyć. - Postaram się, żebyś ty i twoja rodzina mogli go zobaczyć jak najszybciej. Ale nie teraz, nie tutaj. Idź, bądź teraz ze swoimi bliskimi.

Kiedy się ich pozbyła, zaczęła pracować po swojemu na pierwszej kondygnacji domu. - Zostawił list w komputerze - powiedziała Roarke'owi. - Wygodnie. - Tak. Prawdę mówiąc tylko niewielki procent samobójców zostawia listy. Przyznał się do wynajęcia płatnego zabójcy, który miał zabić Copperfield i Bysona. - Też wygodnie. - Tak, widzę, że nadążasz za mną. - Przeszła przez mały pokój telewizyjny i jadalnię. Po pierwsze, nie zamordowali ich zawodowcy. Naturalnie mógł wynająć jakiegoś dyletanta. Ale komu przekazałby informacje, które wydobyto torturami z Copperfield? - Tylko komuś bezpośrednio zainteresowanemu. - Bingo. Napisał, że stracił duszę i trafi do piekła. Piekło napisał wielką literą. Według mnie to świadczy, że był człowiekiem religijnym albo przynajmniej wierzył w ognie piekielne. Poza tym pętla wygląda tak, jakby ją zrobił zawodowy kat. Albo bardzo dobry żeglarz lub skaut. Ktoś bardzo opanowany i dokładny. Przeszła do kuchni, otworzyła drzwi do spiżarni - dobrze zaopatrzonej - i pomieszczenia gospodarczego. - Gdzie android? - Nie ma go na dole. Na górze? - Sprawdzę. Dlaczego nie zabawisz się w elektronika i nie sprawdzisz jego alarmu, dyskietek i temu podobnych? - Czy to zabójstwo, pani porucznik? - Na to mi wygląda. Zobaczymy, co powie lekarz sądowy. Ale wiele na to wskazuje. Dlaczego drzwi były otwarte, alarm wyłączony? - Ktoś chciał, żeby szybko i sprawnie odnaleziono zwłoki. - No właśnie. Dlaczego człowiek, który zamierza ze sobą skończyć, kilka godzin wcześniej zaprasza swojego syna na drinka? Żaden samobójca tak się nie zachowuje. Albo jeśli rzeczywiście chce odebrać sobie życie, nalega: „Muszę z tobą porozmawiać. Muszę ci się z czegoś zwierzyć”. Ale nie zrobił tego. - Mamy tu do czynienia z kimś, kto lubił dobrze żyć, nie oglądając się na nic. Żadnych stałych związków, żadnego prawdziwego zainteresowania rodzinną firmą. Surowy ojciec, obiecujący syn, a on w roli czarnej owcy. Ale umie zadbać o swoje wygody. Ma problemy z hazardem. - Miał czy ma?

- Cóż, teraz już zimny z niego trup, więc „miał”. Ale założę się, że oddawał się hazardowi do samego końca. Wspaniałym sposobem prania dochodów niewiadomego pochodzenia jest oddawanie się hazardowi. Nie wygląda mi na człowieka przesadnie etycznego. Widzę oportunistę, który uciekłby gdzie pieprz rośnie, gdyby podejrzewał, że coś na niego mamy. I widzę czyjegoś kozła ofiarnego. W domu nie było androida, a według osobistego elektronika Eve dyskietki z piątku zostały zabrane, zastąpiono je niezapisanymi. - Z pewnością stwierdzą obecność środka uspokajającego - powiedziała Eve. - Coś, co można wziąć za próbę ukojenia nerwów przed wsadzeniem głowy w pętlę. Jeśli będziemy dobrze szukać, możemy znaleźć ślad od paralizatora. - Dlaczego go zabito? - Może zrobił się chciwy, zażądał większej działki? Czy też nie spodobało mu się, że zamordowano przyjaciół jego syna, albo zaczął się denerwować? Tak czy inaczej stał się kulą u nogi... I wygodnym kozłem ofiarnym. Kupuję list, scenę, zabieram swoje zabawki i idę sobie. Wskazanie palcem tego faceta dyskredytuje również biuro księgowe. Najmocniej przepraszamy, przykro nam, ale Fundacja Bullocka poszuka innej firmy. Zbyt wielki skandal źle wpływa na wizerunek. Prawnicy zażądają zwrotu dokumentacji, a w firmie nie ma śladu o żadnych defraudacjach ani o niczym takim się nie szeptało po kątach. Wszyscy zaplątani w tę historię w biurze Sloan i spółka - o ile nam wiadomo - już nie żyją. - Wszystko załatwiono czysto i po cichu. - Zabójca lubi takie metody. Dwa razy udusił ofiary, raz powiesił. Taka sama metoda. Zabiera androida, na wypadek gdyby były w nim zapisane jego wizyty w domu Sloana. Bo bywał tu już wcześniej. Wiedział, gdzie co jest. - I przyszedł przygotowany - dodał Roarke. - O, tak. Pojawił się i zaproponował rozmowę. „A może się napijemy?”. Wrzuca środek uspokajający do wina ofiary. „Pozwól, że pomogę ci wejść na górę”. Prowadzi go do sypialni, kładzie na podłodze! Posługuje się paralizatorem, jeśli zaszła taka potrzeba. Pisze list na komputerze. I moim zdaniem popełnia błąd, ponieważ pisze tak, jak sam czuje. Straciłem duszę, trafię do piekła przez wielkie P. Robi pętlę, umieszcza zamroczoną lub ogłuszoną ofiarę na krześle, wiesza ją i przygląda się, jak umiera. - Przyglądał się Randallowi - powiedziała Eve. - Tak, jak obserwował śmierć Natalie i Bicka. Przygląda się twarzy, oczom. Randall szarpał się, spadły mu kapcie, chwycił za sznur. Pod jego paznokciami widać

coś jakby włókna. Trochę to trwało. To nie jest szybka śmierć, chyba że od razu dojdzie do złamania karku. Cierpiał, ale chyba sobie na to zasłużył. Zmarszczyła czoło i rozejrzała się po już pustej sypialni. - Może posłużył się własnym środkiem transportu, ale niekoniecznie. Mógł przyjechać publicznym środkiem transportu - najwygodniej byłoby metrem - i zabrać androida ze sobą, jeśli wyłączył wszystkie jego funkcje poza poruszaniem się. - Czyli szukasz człowieka z androidem. Uśmiechnęła się lekko. - Być może. - Wyjęła komunikator, gdy tylko zadzwonił. - Dallas. - Jest przerwa, więc będę się streszczał. Zmarszczyła brwi na widok Fenneya. - Jeśli chciałeś to załatwić raz dwa, skontaktowałbyś się ze mną dwie godziny temu. - Przecież nie mogę ustalić, gdzie znajduje się łącze, jeśli nikt go nie używa. Mam ten numer. - Podyktował go Eve. - Kazałem zlokalizować aparat, ale włączono go zaledwie kilka minut temu, a i to tylko na piętnaście sekund. - Wiesz, gdzie jest? - Jedyne, co ci mogę powiedzieć, to że w Upper East. - W Nowym Jorku? Łącze jest w Nowym Jorku? - Tak, a gdzie się go spodziewałaś? Słuchaj, Dallas, mają cheerleaderki. - Kto ma cheerleaderki? - Drużyna Liberties. Nie obejrzę cheerleaderek. - Na litość boską, mogłyby być twoimi córkami. Twoimi wnuczkami! - Jeśli facet nie lubi oglądać na pół nagich dziewcząt, podskakujących i wymachujących nogami, równie dobrze może umrzeć. Masz to, co chciałaś? - Tak, tak, dzięki. Sprawdzaj to łącze, dobrze? Cheerleaderki - wymamrotała, kiedy Feeney pospiesznie się rozłączył. - Mężczyźni mają prostackie umysły. - To nie nasze umysły są prostackie - poprawił ją Roarke. Eve musiała się roześmiać. - W Nowym Jorku. Skurczysyny! Prawdopodobnie wcale nie wyjechali z miasta. Upper East. Może w hotelu albo w prywatnej rezydencji. Muszę to sprawdzić, przekonać się, czy fundacja albo któreś z Bullocków lub jej syn są właścicielami jakiejś nieruchomości na tym terenie. - Mogę to dla ciebie sprawdzić w domu. Bo jedziemy do domu. Możesz równie dobrze napisać tam swój raport - powiedział Roarke i wziął ją pod ramię, nim zdołała zaprotestować. - Musisz coś zjeść, podobnie jak ja. Jesteś głodna. Widzę to w twoich oczach. - Wszystko jedno, głodna czy najedzona, muszę pracować.

Gdybym się pospieszyła, Randall Sloan nadal by żył i zamknęłabym tę sprawę. Zaczęła iść razem z nim do drzwi, ale przystanęła. - Zaczekaj. Zaczekaj! Taki facet jak Randall musiał być ubezpieczony. - Odwróciła się. Dwupiętrowy dom, pomyślała. Dwanaście pomieszczeń i solarium. Dużo miejsca do ukrycia polisy. - Nie był głupi, sądząc po tym, jak nakłonił Krausa do firmowania swoim nazwiskiem konta, które sam prowadził. Jeśli coś poszłoby nie tak, zwaliłby całą winę na tamtego. Polisa. - Kozioł ofiarny miał swojego kozła ofiarnego w osobie Krausa. - No jasne. Randall ma kłopoty, musi przyszpilić swojego klienta, ma gdzieś ukryte kopie tych ksiąg. Jeśli nie miał ich wcześniej, z całą pewnością skopiował je, kiedy sfałszował pliki Natalie. - Przypuszczam, że o tym też pomyśleli. Wyciągnęli z niego, gdzie je trzyma. - Może tak, a może nie. Nie torturowali go, nie przeszukiwali mieszkania. Może uznali, że mają wszystkie kopie, albo już wcześniej zdobyli jego egzemplarz. Ale załóżmy, że był sprytniejszy, bardziej ostrożny. Trzeba ten dom przeszukać od piwnic aż po dach. - Co potrwa godziny - zwrócił jej uwagę Roarke. - Jeśli myślisz, że zostało ci tyle sił, to się mylisz. Chodźmy na kompromis - powiedział, przewidując sprzeciw żony. - Każ się tym zająć Peabody i McNabowi. Elektronikowi i śledczej. Jeśli coś tu jest, znajdą to. - Pozwolę im zacząć. Dallas wyszła i zamknęła za sobą drzwi. - Możliwe, że - jeśli się nie mylisz co do tej kopii - trzymał ją poza domem. Na przykład w skrytce bankowej. - Możliwe, ale wydaje mi się, że wolałby ją mieć pod ręką, szczególnie teraz. Gówno lata w powietrzu, trzeba mieć tarczę. Co, jeśli potrzebna by mu była po godzinach pracy banku albo w niedzielę? Dużo podróżował - ciągnęła Eve, wsiadając do samochodu. - Taka skrytka może być wszędzie. Facet, który tak dużo podróżuje, wie, jak uciec, jak w razie potrzeby ulotnić się szybko i niepostrzeżenie. I rozmyślając o tym, usnęła. Obudziła się, niemal leżąc, kiedy Roarke zatrzymał się przed ich domem. Ta drzemka w samochodzie, zamiast ją odświeżyć, sprawiła, że Eve była półprzytomna i nie wiedziała, gdzie jest. Zaczęła szukać przycisków, żeby podnieść oparcie fotela. Roarke podniósł je, tak jak przedtem opuścił, posługując się kontrolkami po swojej stronie.

- Potrzebujesz snu. - Potrzebuję kawy. Musi coś zjeść, postanowił Roarke, kiedy szedł z nią do domu. - Czerwone mięso - powiedział do Summerseta. - Do jej gabinetu. Jeśli reszta nie jadła, każ przynieść całą krowę. - Już się robi. - Kiedy szli na górę, Summerset podniósł kota, który ocierał mu się o nogi. - Razem ze stekiem podamy trochę zielonej fasolki. Nie spodoba jej się to, ale już on ją nakłoni, żeby wszystko zjadła, prawda? Trudno powiedzieć, że Mavis podskoczyła, kiedy Eve weszła do swojego gabinetu, ale udało jej się jakoś po - dźwignąć z krzesła. - Wróciłaś. - Tak. Przepraszam, ale sprawy się skomplikowały. Musisz mi dać kilka minut na zajęcie się czymś innym. - Dostałaś wykaz? - spytała ją Peabody. - Parę ośrodków pasuje w sam raz do naszych założeń. - Wykaz czego? - Ośrodków, poradni. Powiedziałaś, żeby ci je przesłać. - Racja, racja. - Jej mózg w ogóle nie pracował. - Nie miałam okazji się z nim zapoznać. Wyniknęło coś nowego. Oddałabym świat i to oblany czekoladą, za filiżankę kawy. - Zaraz ci przyniosę. - Leonardo pomógł Mavis usiąść na krześle. - Złodziej czekolady - powiedziała Peabody, mając nadzieję, że rozbawi tym Mavis. Tak czy inaczej, dzielnie mi pomagali. Więc... - Rzucę na to okiem za kilka minut. Na razie muszę oderwać ciebie i McNaba od tej sprawy i przydzielić do drugiej. Randall Sloan nie żyje. - O, cholera. Miałaś pracowity dzień. - Według mnie to morderstwo, upozorowane na samobójstwo. Obejrzałam miejsce zbrodni, technicy już tam pracują. Peabody otworzyła usta, spojrzała na Mavis, po czym skinęła głową. - Dobrze. - Powiem ci wszystko, a potem pojedziesz razem z McNabem na miejsce zbrodni. - Powiesz im wszystko podczas posiłku - dodał Roarke. - Jak tylko spojrzę na listę. - To może zaczekać - odezwał się Leonardo, niosąc kubek z kawą. - Wybacz,

najdroższa - zwrócił się do Mavis - ale Dallas musi coś zjeść i chwilkę odpocząć. - Jezu. - Eve wzięła kawę, jakby zawierała podstawowe pożywienie. - Co się dzieje z mężczyznami? - Ma rację. - Mavis przesunęła dłońmi po włosach. - Ma rację. Wyglądasz na wykończoną. Zjemy. Usiądziemy i zjemy. Wnieśli stół, przysunęli do niego krzesła. Wprawdzie kawa pomogła rozproszyć mgłę, jaką spowity był jej umysł, ale Eve musiała przyznać, że za sprawą białka krew znów zaczęła krążyć w jej żyłach. - Diabelska sprawa - skomentował McNab, kiedy z grubsza im wszystko opowiedziała. - Kto to finansuje? - To osobne pytanie. Nielegalne używki, broń, mafijne pieniądze? - Eve wzruszyła ramionami. - Dokopiemy się do tego. Albo zrobi to wydział ogólnoświatowy. Bullock, Chase lub ktoś na ich zlecenie zamordował trzy osoby - przynajmniej o tylu wiemy - by chronić swoje machinacje. - I nadal są w Nowym Jorku. - Peabody starała się nie zachwycać na głos stekiem. Dlaczego? Dlaczego po zamordowaniu Randalla Sloana nie ulotnili się stąd? Chyba powinni wyjechać na długo przedtem, nim odnaleziono zwłoki. - Kolejne pytanie. Nadal prowadzą tu interesy. Czują się bezpieczni tam, gdzie są. Z ich punktu widzenia śledztwo ich nie dotyczy. Stanowili alibi dla człowieka, który nie był wplątany w przestępstwo, a on z kolei kryje ich. Ktoś inny przyznał się do zabójstw, a ponieważ nie żyje, nie może odwołać tego oświadczenia. Ale masz rację, musi istnieć jakiś powód, że zostali tutaj, kiedy mogliby być gdziekolwiek indziej. Zastanawiała się, jedząc. - Chcieli, by odnaleziono ciało, i to w miarę szybko. W przeciwnym razie nie było powodu, żeby zostawić wyłączony alarm i otwarte drzwi. Im szybciej ktoś znajdzie trupa, tym szybciej można będzie zapomnieć o całej tej brzydkiej sprawie. Musi być wielce irytujące doszła do wniosku - będąc tak bogatym i wpływowym, odkryć, że jacyś nic nieznaczący ludzie dłubią przy ich fundacji. Jak mrówki. - Nie wydaje mi się, by mrówki dłubały - zauważyła Peabody. - Chyba raczej kopią. - Wszystko jedno. O tobie wiadomo, kim jesteś, a oni są nikim. Próbowali przekupić wścibską księgową, ale okazała się irytująco uczciwa. Nie pozwolisz przecież, żeby całemu twojemu modelowi życia, twojej reputacji czy bogactwu zagroziła jakaś księgowa.

Dlatego morderstwo miało podłoże osobiste. „Mogę wejść do twojego domu, ty głupia suko. I co mi zrobisz? A ja zadam ci ból, ponieważ miałaś czelność zagrozić mnie i temu, co moje. Kiedy uznam, że powiedziałaś mi wszystko, co chce wiedzieć, zabiję cię własnymi rękami i będę się przyglądać twojej śmierci. Ale najpierw ci jeszcze powiem, że to samo zrobię twojemu ukochanemu. Czyli umrzesz cierpiąc, bojąc się i rozpaczając”. - Wzięła na widelec malutki ziemniaczek. - Co? - zapytała, kiedy wszyscy przy stole siedzieli w milczeniu, wpatrując się w nią. - Co jest? - Aż ciarki człowieka przechodzą. - Mavis podniosła do ust szklankę z wodą. - Och. Przepraszam. - Skąd wiesz, że tak sobie myślał, to czuł? - Leonardo pogłaskał Mavis po ręku, ale utkwił wzrok w Eve. - Cóż, z całą pewnością nie myślał o pogodzie. - Zmrużyła oczy. - Randall Sloan trzymał samochód w garażu. Tamtego wieczoru nim nie jeździł. Zarówno on, jak i ci, którzy dali mu alibi, oświadczyli, że korzystali z taksówek. Sprawdźmy, czy garaż prowadzi jakiś rejestr. Zabójca mógł wziąć auto, by załatwić to, co miał do zrobienia. Jeśli nie, zaczniemy sprawdzać wypożyczalnie. Albo firmy oferujące przewozy samochodem. Fundacja Bullocka mogła trzymać własny wóz w Nowym Jorku albo korzystać z usług jakiejś agencji. Kiedy Peabody wygrzebała notes, żeby to wszystko zapisać, Eve pokręciła głową. - Nie i tak masz już co robić. Zadzwonię do Baxtera. Chciał się włączyć w to śledztwo. On może się tym zająć. - Odsunęła krzesło od stołu. - Skontaktuję się z nim od razu, potem rzucę okiem na spis tych ośrodków, mających związek ze sprawą Tandy. Siedząca po drugiej stronie stołu Mavis zamknęła oczy i wzięła głęboki wdech. - Dziękuję. Dziękuję, Dallas. Eve porozmawiała z Baxterem, a potem poprosiła Mavis, by przeszła razem z nią do salonu. Zamknęła za nimi drzwi. - Zamierzasz mi powiedzieć, że według ciebie Tandy nie żyje. - Nie. Usiądź. - Eve zajęła miejsce naprzeciwko niej i się pochyliła, żeby mogły sobie patrzeć prosto w oczy. - Ale zamierzam ci powiedzieć, że powinnaś się przygotować na taką ewentualność. Porwano ją nie bez powodu, a wszystko wskazuje na to, że tym powodem było dziecko. - Z chwilą kiedy je urodzi... Zniknęła w czwartek. Mogła... - Wiele rzeczy mogło się wydarzyć - przerwała jej Eve.

- Zajmiemy się tym. Słuchaj, wiem, że mogę sprawiać wrażenie, jakbym nie przywiązywała do tego wielkiej wagi, jakbym niewystarczająco mocno się starała. Ale przysięgam ci, że cały czas o tym myślę. A kiedy ja się tym nie zajmuję, robi to Peabody. - Wcale nie sprawiasz wrażenia, jakbyś nie poświęcała temu wystarczająco dużo uwagi. - Mavis ujęła dłoń Eve. - Wcale tak nie myślę. I wiem, że Peabody robi wszystko, co może, i że... że jest dobra. Ale ona to nie ty, Dallas. Wiem, że jesteś zawalona pracą, wiem, ale... - Tylko mi się tu nie porycz. Daj spokój, oszczędź mi łez. - Tak się o nią boję. I cały czas myślę: a gdybym to była ja? Gdyby to mnie gdzieś trzymano pod kluczem, gdybym nie mogła ochronić swojego dziecka? Zabrzmi to bardzo melodramatycznie, ale wolałabym umrzeć, niż pozwolić, by odebrano mi dziecko albo je skrzywdzono. Wiem, że Tandy czuje to samo. Powiedziała kiedyś, że właśnie dlatego postanowiła je urodzić, nie przerwać ciąży, chociaż jest sama. Że nawet jeśli są dobrzy ludzie, którzy chcą adoptować dzieci, którzy zapewniliby jej maleństwu wspaniałe życie, to dziecko należy do niej. I że nigdy nie byłaby do końca pewna, czy kochają je równie mocno, jak ona je kocha. - Jacy dobrzy ludzie? Czy mówiła o jakichś szczegółach, powiedziała coś konkretnego? - Nie, zwyczajnie... Zaczekaj. - Znów zamknęła oczy i zaczęła delikatnie masować sobie brzuch, wolno wciągając powietrze w płuca i je wypuszczając. - Jasna cholera. Jasna cholera! Czyżbyś... - Nie, nie, nie panikuj. Próbuję się tylko skupić. Kiedyś razem z Tandy rozmawiałyśmy o wychowywaniu dziecka w mieście. O wszystkich za i przeciw, tra - la - la. Powiedziała coś takiego, jak to ma nadzieję, że robi słusznie, decydując się na miasto, chociaż mogła zapewnić swojemu dziecku wygodne życie wiejskiego dziedzica. Czasami tak mówiła - dodała Mavis i otworzyła oczy. - Dziedzica. Kto to jest dziedzic? - Skąd mam wiedzieć, jestem z Nowego Jorku. Dobrze, przyjrzyjmy się razem spisowi sporządzonemu przez Peabody. Może coś ci się skojarzy.

ROZDZIAŁ 18 Eve posadziła Mavis z wykazem ośrodków i dała znak Leonardowi, żeby usiadł obok niej. - Bądź jeszcze jedną parą oczu, może coś ci się przypomni? Byłeś obecny podczas niektórych rozmów o dzieciach? - Jasne. Tandy będzie miała synka. - Delikatnie położył swoją dużą dłoń na brzuchu Mavis. - Tandy chciała to wiedzieć, rozmawiałem z nią o dziecku i o niej, o jej planach. Chciałem ją zrozumieć, nie tylko dlatego, że miałem być przy narodzinach dziecka, ale również dlatego, że projektuję dla niej w prezencie kilka nieodzownych - i parę wyjątkowych - strojów. - Czyż to nie najsłodszy facet w całym wszechświecie i nie tylko? - zaszczebiotała Mavis. - No pewnie; Rzućcie okiem na tę listę. Przypomnijcie sobie wszystkie rozmowy z Tandy i o Tandy. Razem i osobno. Może jedno z was pomoże drugiemu coś skojarzyć. Wrócę za minutkę. Przeszła do gabinetu Roarke'a. Zastała go, gdy siedział za biurkiem i szukał dla niej danych. Zamknęła za sobą drzwi. - Jakiś problem? - zapytał. - Nasz dom jest pełen ludzi, a jedna osoba w każdej chwili może wybuchnąć jak bomba przepełniona hormonami. Ty wyręczasz mnie w nudnej robocie przy dwóch śledztwach, z powodu jednego zostałeś na początku bardzo znieważony. Zaciągnęłam cię w niedzielę do Brooklynu, gdzie, jak się okazało, popełniono kolejne przestępstwo. Zostawiłam ci na głowie rozhisteryzowanego świadka. Prawdopodobnie znalazłoby się więcej, ale to główne punkty. - Kolejny dzień w raju. - Kocham cię. Chciałam tylko ci to powiedzieć. Zobaczyła w jego oczach miłość i zadowolenie, które ogarnęły również ją. - Miło to usłyszeć. Jesteś taka przemęczona, Eve. - Ty też wyglądasz na trochę przepracowanego. - Naprawdę? - Wstał. - Może w takim razie powinnaś się do mnie przytulić. - Może powinnam. Obeszła biurko i objęli się. Dałaby sobie sama radę - Bóg świadkiem, że to udowodniła. Ale to coś wspaniałego mieć kogoś, na kim można się oprzeć i kto nie uważa, że

to drugie jest słabe. - Przełożyłam zimowe wakacje, które już parę razy planowaliśmy. - Hmmm. - Roarke z zamkniętymi oczami zakołysał się lekko razem z Eve, wciągając zapach jej włosów i skóry. - Wypadło coś nowego. - Zawsze coś wypada. Jak tylko Mavis urodzi dziecko i spełnimy swój obowiązek, wyjedziemy gdzieś. - Naprawdę? - Masz moje słowo. - Odsunęła się, by spojrzeć mu w oczy. - Chcę spędzić trochę czasu tylko z tobą. Nie wiem, dlaczego to odkładam. Poza tym sądzę, że po spełnieniu swojego obowiązku na porodówce naprawdę będziemy musieli wyjechać gdzieś, gdzie będziemy mogli przez kilka dni nie robić nic, tylko pić i się kochać. - Musiałaś o tym wspomnieć. - O czym? O seksie? - Pogładziła go po policzku. - Opanował mój umysł jak rak. Jeśli ja muszę o tym myśleć, to ty też. - Ja zawsze myślę o seksie. - Zabawny facet. - Eve przycisnęła wargi do jego ust akurat wtedy, kiedy komputer poinformował o wykonaniu zadania. - To moje dane? - Odsunęła się od Roarke'a i złapała wydruk, który wypluła drukarka. - I tak się kończy urocze interludium. Nie zwracając na niego uwagi, pobieżnie przeglądała wykaz różnych nieruchomości, holdingów i adresów. Wreszcie skupiła się na jednym, na widok którego na jej ustach pojawił się uśmiech. - Proszę, proszę, Madeline ma pied - a - terre przy East End Avenue, w bok od Osiemdziesiątej Szóstej. - Rozumiem, że złożymy kolejną niedzielną wizytę. - Mogę pojechać sama, jeśli wolisz zostać w domu. - Z bombą zegarową pełną hormonów? Nie, dziękuję. Kiedy weszli do gabinetu Eve, Leonardo siedział sam przed komputerem i ze zmarszczonymi brwiami wpatrywał się w monitor. - Gdzie Mavis? - Poszła zrobić siusiu. Znowu. - Uśmiechnął się. - Ma ostatnio pęcherz wielkości groszku. - Cudownie. Powiedz jej, że muszę podążyć tropem związanym z morderstwami, póki jest świeży. Postaram się wrócić jak najszybciej. Jeśli natrafisz na coś, co ci się wyda

znajome, nawet trochę, zaznacz to. Zajmiemy się tym dokładniej, jak wrócę. Jeśli Peabody i McNab pojawią się wcześniej, dajcie im to. - Dobrze. Dallas, Roarke, czy moglibyśmy tu zostać na noc? Mavis chce jutro przyjść tu albo do komendy, jeśli będziesz tam pracowała. Nie chciałbym, żeby jeździła tam i z powrotem w jej stanie. - Zawsze jesteście tu mile widzianymi gośćmi - powiedział mu Roarke. - Czemu nie poprosicie Summerseta, żeby przygotował jej coś na uspokojenie? Będzie wiedział, co nie zaszkodzi ani jej, ani dziecku. - Sam też powinieneś się napić - dodała Eve. A ponieważ wiedziała, jak Leonardo kocha jej przyjaciółkę, podeszła i uścisnęła go. - Powiedz jej, że cały czas myślę o Tandy. Postaram się wyjaśnić, co się z nią stało. - Wierzy w ciebie. Dzięki temu jakoś się trzyma. Ale żadnych nacisków, pomyślała znużona Eve, kiedy wychodzili z gabinetu. - Ty prowadź - zwróciła się do Roarke'a. - Ja przez ten czas będę myślała. Nieco opuściła oparcie fotela, zamknęła oczy i skupiła się na Tandy. Młoda, zdrowa, samotna kobieta w ciąży, bez bliskiej rodziny. Niedawno się przeprowadziła. Dlaczego nie kontaktuje się z przyjaciółmi czy też, znajomymi z pracy w kraju? Ukrywa się? Przed czym? Przed kim? Przed ojcem dziecka? Możliwe, ale mało prawdopodobne. Nie skarży się nowym koleżankom w pracy ani przyjaciółce, też będącej w ciąży, na podłego drania, przez którego znalazła się w takim położeniu. Eve przypomniała sobie mieszkanie Tandy. Gniazdko, powiedziała Peabody. Żadna kryjówka. Może się ukrywała, ale nie obsesyjnie. Bardziej to przypominało rozpoczęcie wszystkiego od nowa. Inne ofiary pod tym względem zachowywały się podobnie. Przeprowadziły się - tamta Angielka przynajmniej na początku. Nowa praca, nowe miasto, nowe życie. Może więc raczej była to ucieczka, a nie ukrywanie się. Ucieczka przed czym? Przed kim? Jedna kobieta nie żyje, dwie zaginęły. Będzie trzeba poprosić lekarza - Louise lub Mirę, a może położną Mavis - żeby zapoznały się z wynikiem sekcji zwłok ofiary z Middlesex. Jeśli tamta kobieta była ranna, martwa lub umierająca, zabójca mógł próbować wydobyć z niej dziecko. Boże, to okropne.

Nie zamierzał ukryć zwłok. Porzucił je w pobliżu domu ofiary. Daleko od miejsca, gdzie ją przetrzymywał, pomyślała Eve. Daleko od miejsca swojego zamieszkania. Ale Belego nigdy się nie odnalazła, żywa ani martwa. Zabrać dziecko i pozbyć się zwłok? To logiczne, uznała Eve. Policja szuka uprowadzonej kobiety, ciężarnej lub z noworodkiem. Albo też uciekinierki. Raz się przeprowadziła, mogła więc znów zmienić miejsce pobytu. Nikt nie szuka zdrowego niemowlęcia, które trafiło do jakiejś nieznanej, miłej pary. Może na wsi, daleko od miejsca porwania. Zdrowe dziecko to najważniejsza rzecz. Nie można wsadzić kobiety w tak zaawansowanej ciąży do wahadłowca ani innego środka transportu powietrznego. Mavis powiedziała, że nie wolno jej latać od... od kiedy? Od trzydziestego tygodnia? - Nadal jest w Nowym Jorku - mruknęła Eve. - Chyba że wywieźli ją z miasta. Ale gdzieś niedaleko. Nie chcą jej narażać na większy stres niż to konieczne. Bo każdy stres dla niej oznacza stres dla płodu. Więc chyba wciąż żyje. - Dlaczego? - Jeśli nie urodziła sama z siebie, nadal nosi dziecko w łonie. Nie sądzę, by sprowokowali poród, podali jej coś, co by go wywołało poród. Wszystkie kobiety porwano w ostatnich tygodniach ciąży. Może to zbieg okoliczności, a może porywacz czeka, aż będą są bliskie rozwiązania. Zastanowiła się nad tym. - Może porywacz czy porywaczka to sfrustrowana położna lub ginekolog. Lubi odbierać porody. Potem trzeba się jakoś pozbyć matki. Nie może zatrzymać dzieci. Ktoś zauważyłby, że w domu co rusz pojawiają się nowe niemowlęta. Albo... - Może ciągle coś partaczy - powiedział cicho Roarke. - Traci oboje i próbuje od nowa. - Tak. Tak. Nie wspominajmy o tym Mavis. Może to jakiś fanatyk moralista? Ale jedna z ofiar, która mi pasuje, poślubiła ojca dziecka. - Dla fanatyka i tak poczęła dziecko jako panna. - Nie można tego wykluczyć. - Eve spojrzała bezmyślnie na wózek z rożnem, nad którym unosił się dym. - Ale mamy ofiary w trzech krajach, co według mnie świadczy o tym, że chodzi o pieniądze. To interes. Porwać kobietę, zmusić ją do urodzenia dziecka, sprzedać niemowlę. Zniszczyć dowody. - Z zimną krwią. - Tak jest - zgodziła się Eve i usiadła prosto, kiedy Roarke zaparkował na East End

Avenue. - Ale uważam, że to przestępstwo zostało dokonane z równie zimną krwią. Był to właściwie mały pałac z kamienia i szkła, wzniesiony na ruinach z czasów wojen miejskich. Postawiono kilka takich budowli podobnej wielkości i w podobnym stylu wzdłuż nowojorskich rzek, by zapewnić właścicielom widok na przepływającą wodę. W lustrzanych, brązowych szybach odbijała się postać każdego, kto przystanął, by podziwiać ten gmach. Ponieważ słońce chyliło się już ku zachodowi, diody alarmu rzucały światło na nieprzejrzyste szyby i brązowe mury. Dom wznosił się wysoko, od strony rzeki miał obszerne tarasy, nad wejściem był wysoki, potężny łuk. Po naciśnięciu guzika dzwonka Eve przysunęła swoją odznakę do oka kamery. Czerwony promień lasera zeskanował ją, nim otworzyły się drzwi. Domyśliła się, że atrakcyjna pokojówka w fartuszku to android, jeszcze zanim maszyna przemówiła. - Czym mogę służyć? - Porucznik Dallas z nowojorskiej policji wraz ze współpracownikiem. Chciałam się zobaczyć z panią Bullock i lub z panem Chase'em. - Ani pani Bullock, ani pan Chase dziś nikogo nie przyjmują. Czy mogłaby pani zostawić wizytówkę? - Kiedy pokazuję to - Eve przybliżyła odznakę do twarzy androida - to znaczy, że nie przyszłam tu z wizytą towarzyską. Przypuszczasz, że pani Bullock i/lub pan Chase woleliby zgłosić się do mnie do komendy? - Proszę tutaj chwilkę zaczekać, poinformuję panią Bullock. „Tutaj” oznaczało okazały hol wyłożony złotymi i srebrnymi płytkami. Wymyślny żyrandol z cienkiego, czerwonego szkła zwisał z sufitu. Na ścianach znajdowały się obrazy w złoconych ramach - kolorowe plamy, które według Eve nic konkretnego nie przedstawiały. Ławki, stoły i krzesła były z hebanu w odcieniu ciemnoczerwonym. W rubinowym kominku płonął ogień, za szklaną ścianą widać było długą, ciemną wstęgę rzeki. Nic miękkiego, pomyślała Eve, zerkając do salonu po drugiej stronie, nic spokojnego ani kobiecego czy wygodnego. Tylko zimny, surowy wystrój, który przyprawiał ją o lekki ból głowy. Nikt nie odważyłby się położyć nóg na błyszczącym stole ani zwinąć się w kłębek i uciąć sobie drzemkę na złotych poduszkach kanapy o prostych liniach.

Usłyszała stukot obcasów i odwróciła się, żeby uważnie przyjrzeć się Madeline Bullock. Zdjęcia w kartotece nie oddawały pełni jej urody, doszła do wniosku Eve. Robiła wrażenie. Wysoka, władcza, przystojna, ze srebrnoblond włosami gładko sczesanymi z młodo wyglądającej twarzy i upiętymi w gładki kok na karku. Oczy miała niebieskie, usta pomalowane na czerwono. Była w swetrze i długich spodniach w kolorze oczu, w uszach i na szyi błyszczały brylanty jak kostki lodu. - Porucznik Dallas. - Przeszła przez hol tak, jak luksusowy jacht sunie po płaskim jak stół morzu. Spokojna i ważna. Dłoń, którą wyciągnęła na powitanie, zdobiły brylanty i rubiny. Eve ciekawa była, czy Madeline specjalnie założyła biżuterię pasującą do wystroju wnętrza. - Kilka dni temu rozmawiałam z pani partnerką - ciągnęła Madeline - o tamtej strasznej tragedii w firmie Sloan, Myers i Kraus. - Zgadza się. - A pan nazywa się Roarke. - Jej uśmiech zrobił się kilka stopni cieplejszy. - Chyba nie mieliśmy przyjemności się spotkać. Właściwie to dziwne. - Pani Bullock, miło mi. - Proszę usiąść. I powiedzieć, w czym mogę państwu pomóc. - Odniosłam wrażenie, że wyjechała pani ze Stanów, pani Bullock - zaczęła Eve. - I przyłapała nas pani. - Roześmiała się lekko, skrzyżowała nogi, aż zaszeleścił jedwab. - Razem z synem postanowiliśmy spędzić tu kilka dni incognito, jeśli pani rozumie, co to znaczy. - Znane mi jest to słowo - odpowiedziała cierpko Eve, ale uśmiech Madeline nie zmienił się ani na jotę. - Powiedzieliśmy Robertowi... Robertowi Krausowi... i jeszcze kilku osobom, że wyjeżdżamy z Nowego Jorku. Z pewnością rozumie pani, że ciągłe uczestniczenie w różnych galach może być męczące. Naturalnie oboje państwo jesteście młodzi. Musicie lubić kolacje, przyjęcia i bale. - Żyję tylko imprezami. Nigdy nie mam ich dość - odparła Eve. Tym razem uśmiech na mgnienie oka zmienił się w grymas. - Nie może pani po prostu podziękować za zaproszenie? Albo wyjaśnić, że chcą państwo spędzić kilka wieczorów w domu? - Tyle się oczekuje od osób o naszej pozycji! - Madeline westchnęła ciężko, uniosła ręce i z wdziękiem opuściła je na kolana. - Czasami te oczekiwania są ponad nasze siły. Jeśli

przyjmiemy jedno zaproszenie, a odrzucimy inne, możemy kogoś urazić. Dlatego ja i mój syn zdecydowaliśmy się na mały podstęp, by tego wszystkiego uniknąć i mieć kilka wolnych wieczorów. Kochamy wasze miasto. Ach, oto mały poczęstunek. Android wjechał wózkiem, na którym były karafki, im - bryk z herbatą, talerze z serami i owocami oraz małe, lukrowane ciasteczka. - Napiją się państwo brandy czy herbaty? A może trochę tego i trochę tego. Przewidując, że Eve odmówi, Roarke położył rękę na kolanie żony. - Z przyjemnością napijemy się herbaty. - Cudownie. Sama państwu naleję. Możesz odejść - zwróciła się do androida, który bezszelestnie wycofał się z pokoju. - Mleko, cytryna? - Nie, dziękujemy. I bez cukru. - Roarke przejął inicjatywę. - Ma pani wspaniały dom. Cudowny widok. - Właśnie z uwagi na ten widok zdecydowaliśmy się na kupno. Mogę godzinami siedzieć i patrzeć na rzekę. Wszystkie nasze domy są nad wodą. Ciągnie mnie do wody. - Macie państwo taki cudowny dom - wtrąciła Eve - a podczas tego pobytu zatrzymaliście się u Roberta Krausa. - Owszem. Jego żona... Poznaliście ją? Przeurocza kobieta. Zaprosiła nas i uznaliśmy, że to może być przyjemne. Spędziliśmy razem miło czas. Lubimy grać w karty. - Podawszy im herbatę, nalała sobie. - Nie rozumiem, dlaczego to państwa interesuje. - Interesują mnie wszystkie szczegóły, prowadzę śledztwo w sprawie podwójnego morderstwa. - Czyżby dochodzenie wciąż trwało? Miałam nadzieję, że wszystko już wyjaśniono. Straszna rzecz. Oboje byli tacy młodzi. Ale z pewnością nie podejrzewa pani Roberta? - Chcę jedynie zyskać jak najpełniejszy obraz. Zna pani Randalla Sloana? - Naturalnie. Ten to dopiero lubi bywać. Energia go roznosi! Nie ma w sobie nic z domatora. - Nie wiem. Umarł w domu. - Słucham? Co pani powiedziała? - Dziś wczesnym popołudniem znaleziono Randalla Sloana. Powiesił się na żyrandolu w sypialni we własnym domu. - Mój Boże! - Madeline przycisnęła dłoń do piersi. - Mój Boże.

Randall nie żyje? - Kiedy ostatni raz go pani widziała lub z nim rozmawiała? - Nie... Nie mieści mi się to w głowie. Jestem wstrząśnięta... Przepraszam. - Pochyliła się i otworzyła srebrne pudełko. W środku krył się interkom. - Brown, proszę, powiedz panu Chase'owi, żeby natychmiast zszedł na dół. - Usiadła prosto i przycisnęła dłonie do skroni. - Przepraszam, ale doznałam wstrząsu. Znałam tego człowieka przez prawie dziesięć lat. Przyjaźniliśmy się. - Jak blisko? Na policzkach Madeline pojawiły się rumieńce. Opuściła ręce na kolana. - Rozumiem, że musi pani zadawać pytania w takiej chwili, ale uważam, że to, co pani sugeruje, jest w bardzo złym stylu. - Policjanci są pozbawieni dobrych manier. Czy pozostawali państwo w zażyłych stosunkach? - Z całą pewnością nie w takich, jak sobie pani wyobraża. Lubiliśmy swoje towarzystwo. - Powiedziano mi, że nakłonił panią, by zleciła pani prowadzenie księgowości fundacji firmie jego ojca. - Owszem. Było to wiele lat temu. Uważam, że reputacja firmy, etyka pracowników i poziom świadczonych usług są bardziej niż zadowalające. - Oficjalnie Robert Kraus prowadził państwa konta. - Zgadza się. - Ale w rzeczywistości to Randall Sloan miał pieczę nad księgami fundacji. - Nie, myli się pani. Robił to Robert. - Randall Sloan nadzorował finanse Fundacji Bullocka od pierwszego dnia do chwili swojej śmierci. - Nie wiem, o czym pani mówi. O, Boże! Win! Sloan nie żyje. Winfield Chase stanął jak wryty. Był z wyglądu podobny do matki, taka sama władcza postawa, taka sama dostojna twarz, takie same zimne oczy. Po chwili szybko podszedł, by ująć rękę, którą Madeline wyciągnęła w jego stronę. - Randall? Jak do tego doszło? Czy miał wypadek? - Dziś znaleziono go wiszącego na sznurze w swojej sypialni - powiedziała Eve. - Powiesił się? Dlaczego zdecydowałby się zrobić coś takiego? - zapytał Winfield. - Nie twierdzę, że się powiesił. - Powiedziała pani... - Winfield się zająknął, gładząc dłoń matki.

- Mówiła pani, że znaleziono go wiszącego, przyjąłem więc... - Oczy zrobiły mu się okrągłe. - Chce pani powiedzieć, że go zamordowano? Musiała przyznać, że zapytał o to w taki sposób, jakby Randall powinien był włożyć smoking, nim zacisnął sobie pętlę na szyi. - Tego też nie powiedziałam. Śledztwo trwa. I jako oficer dochodzeniowy chciałam zapytać, gdzie byli państwo w piątek pomiędzy szóstą i dziesiątą wieczorem. - To oburzające! Jak pani śmie pytać moją matkę w taki sposób. - Winfield splótł palce z palcami Madeline, a ona położyła mu wolną rękę na udzie. Wie pani, kim ona jest? - Madeline Catherine Bullock. Poprzednio Chase, nazwisko panieńskie Forrester. Mowa ich ciał sprawiała, że aż się w niej wszystko skręcało w środku, ale ani jej drgnęła powieka. - A na wypadek, gdyby pan nie wiedział, kim ja jestem: porucznik Eve Dallas. Póki lekarz sądowy nie ustali przyczyny zgonu, ta sprawa jest traktowana jak śmierć w niewyjaśnionych okolicznościach. Proszę odpowiedzieć na pytanie. - Matko, dzwonię do adwokata. - Proszę bardzo - zachęciła go Eve. - Przyda się państwu, jeśli pan i pańska matka obawiacie się powiedzieć mi, co robiliście w piątek. - Uspokój się, Win. Uspokój się. To takie irytujące. Cały wieczór spędziliśmy w domu. Razem z Winem omawialiśmy plany dotyczące naszej wiosennej gali, imprezy, połączonej ze zbiórką pieniędzy, którą fundacja organizuje w kwietniu w Madrycie. Wydaje mi się, że koło ósmej zjedliśmy kolację, potem słuchaliśmy muzyki i graliśmy w karty. Udaliśmy się na spoczynek chyba koło jedenastej. Zgadzasz się ze mną, Win? Spojrzał z góry na Eve. - Na kolację zjedliśmy kotlety z jagnięciny i zupę pomidorową. - Pycha. Czy któreś z państwa było kiedykolwiek w nowojorskim mieszkaniu Randalla Sloana? - Naturalnie. - Madeline wciąż mocno ściskała dłoń syna. - Często zapraszał gości. - Podczas tego pobytu też? - Nie. Jak już wcześniej powiedziałam, chcieliśmy spędzić kilka wieczorów u siebie. - Racja. Panie Chase, czy jeździ pan po mieście samochodem? - Po Nowym Jorku? - Spojrzał na nią z lekkim niesmakiem. - Dlaczego miałbym to robić? - Nie wiem. Cóż, dziękuję za poświęcony mi czas. - Eve wstała.

- Och, państwa rachunki, prowadzone przez biuro księgowe Sloan, Myers i Kraus, zostaną przekazane amerykańskim i brytyjskim władzom podatkowym oraz w kilku innych państwach. - To oburzające! - Winfield chyba by się na nią rzucił, gdyby matka nie wstała i go nie powstrzymała. - Co to ma znaczyć? - zapytała. - Jest kilka wątpliwości, dotyczących tych kont. Ja zajmuję się morderstwami. Nie znam się na tym. Ale jestem pewna, że odpowiednie władze znajdą odpowiedzi. - Jeśli są jakieś wątpliwości, dotyczące kont fundacji, odpowiada za nie biuro księgowe Sloan, Myers i Kraus. Robert Kraus... - Madeline urwała i położyła rękę na piersiach. - Ale nie, powiedziała pani, że w rzeczywistości Randall prowadził nasze konta. Już samo to jest oburzającym naruszeniem zaufania. Czyżby dopuścił się defraudacji? Wielki Boże, ufaliśmy im, ufaliśmy jemu przede wszystkim. Nachyliła się ku Chase'owi, który otoczył ją ramieniem. - Czyżby nas wykorzystywał? - zapytała. - Czy dlatego popełnił samobójstwo? - To byłoby wygodne, prawda? Dziękuję za państwa czas. Eve uznała, że da im to dużo do myślenia. Uśmiechała się w duchu, wsiadając do samochodu. - Nie wydaje mi się, abyśmy zostali zaproszeni na wiosenną galę do Madrytu zauważył Roarke. - Chyba serce mi pęknie z tego powodu. Rozgryzłeś ich? Przypominają bohaterów brytyjskich sitcomów, które tak lubisz oglądać na wideo tych z dawnych czasów. Muszę przyznać, że Bullock nie straciła zimnej krwi. Nawet przez myśl jej nie przeszło, że zapukamy do drzwi ich domu, ale była gotowa nas przyjąć, kiedy się pojawiliśmy. Natomiast on musi być trzymany na krótkiej smyczy. I ma wybuchową naturę. - To on ich zabił. - Nie mam co do tego cienia wątpliwości. Chcecie mi zadawać pytania? Grozicie mi? O, tak, załatwił ich wszystkich, a potem wrócił do domu i opowiedział o tym mamusi. Założę się, że są wściekli, kiedy sobie uświadomili, że trzy morderstwa nie wystarczyły, by ich konta zostawiono w spokoju. - Będą próbowali zwalić wszystko na Randalla Sloana. - Jasne. Ale o to niech się martwią federalni i wydział międzynarodowy. Mnie interesują trzy morderstwa, popełnione z premedytacją. Zmowa w celu dokonania przestępstwa, współudział w przygotowaniu, podżeganie i matacze - nie. Nie wywiną się tak

łatwo. - Mogę zapytać, na jakiej podstawie ich oskarżysz? - Chase zostawił ślady na dłoni Bysona. Laboratorium sprawdzi, do kogo należy DNA. A ja, dzięki swoim wyjątkowym umiejętnościom śledczym, znajdę wystarczająco mocne podstawy, by nakazać mu oddanie próbki. Jeśli Peabody i McNabowi dopisze szczęście, okaże się, że Sloan miał w domu coś, co obciąży Chase'a. A jak go wezmę w obroty, wszystko z niego wyciągnę. Kiedy matka nie będzie go pilnowała, wpieni się i wsypie. Wiem to. - Jeszcze dziś wieczorem mogą odlecieć do Anglii albo dokądkolwiek. - Mogą, ale tego nie zrobią. Uciekając, ściągnęliby na siebie podejrzenia. Ona jest zbyt cwana, żeby pójść na coś takiego. Muszą udawać, że są wstrząśnięci i oburzeni. Ich przyjaciel, zmarły w tak dogodnej chwili, oszukiwał i wykorzystywał fundację. Posłużył się ich wychwalanym przedsięwzięciem dla własnej korzyści. Wstyd i hańba! Madeline właśnie przystąpiła do działania, dzwoni do Cavendisha lub kogoś innego, kto się tym zajmuje w Anglii, by mu przekazać najważniejsze informacje. Niech zaraz podejmą odpowiednie kroki, zdobędą nakaz sądowy, wszystko, co uda im się wyciągnąć z kapelusza. - Też muszę dostać Cavendisha w swoje ręce. W ciągu trzydziestu minut wszystko mi wyśpiewa. Jest słaby. Wścieknie się. Wie o morderstwach i wyśpiewa wszystko, żeby tylko nie zostać uznanym za współwinnego. Roarke zatrzymał się na światłach i przyjrzał się żonie. - Jesteś nieźle na nich cięta, co, pani porucznik? - Owszem. Wszystko powoli zaczyna mi się układać w całość. Zacznę od nakazu aresztowania Chase'a i Cavendisha. - Wyciągnęła łącze. - Do rana mogę mieć ich obu w pudle. Przerwała niedzielny relaks zarówno zastępczyni prokuratora okręgowego, jak i swojemu komendantowi. Przeprowadziła z nimi telekonferencję, która jeszcze trwała, kiedy Roarke przejechał przez bramę ich posiadłości. - Potrzebna mi próbka DNA Chase'a - upierała się Eve. Mająca na sobie coś seksownego zastępczyni prokuratora okręgowego Cher Reo zmarszczyła brwi. - Rzekomo budzące wątpliwości praktyki księgowe, rzekomo nadzorowane przez kogoś, kto oficjalnie nie był. do tego upoważniony, i kto zostawił list, w którym przyznał się do popełnienia morderstw, zanim sam się powiesił.

- Sekcja zwłok nie potwierdzi, że to samobójstwo. - Nie możesz być tego pewna. - Jestem cholernie pewna. - Eve się skrzywiła. - Przepraszam, panie komendancie. Whitney tylko westchnął. - Skoro pani porucznik jest cholernie pewna, Reo, powinniśmy nalegać na wydanie tego nakazu. Jeśli Chase okaże się czysty, najgorsze, co nas czeka, to że poczuje się dotknięty i poskarży się w ambasadzie Wielkiej Brytanii, a potem każe swoim prawnikom rozprawić się z nami. - Znajdę sędziego, który się z tobą zgodzi - powiedziała Reo. - To samo dotyczy Cavendisha. Ale sprawa jest wielce wątpliwa, Dallas. - Postaram się, żeby wyglądała na niepodważalną. Chcę mieć tamtych dwóch w areszcie jutro przed ósmą rano. Dziękuję, panie komendancie. Przepraszam, że zakłóciłam panu niedzielny wieczór. - A mnie? - spytała Reo. - Ciebie też. - Ładna robota. - Roarke nachylił się, żeby ją pocałować. - Dałbym ci ten nakaz. - Jasne, że go dostanę. Będą próbowali różnych sztuczek, ale nic im nie pomoże. Przygwożdżę ich, Roarke. Za Natalie, za Bicka i za tego dupka Randalla Sloana. A nim skończę, federalni i wydział międzynarodowy jeszcze dołożą swoje za oszustwa podatkowe, pranie pieniędzy i wszystko inne, co będą chcieli im zarzucić. Wzięła go pod rękę, kiedy szli po stopniach do drzwi frontowych. - Naprawdę jesteś mi do tego potrzebny, mój mistrzu. - Zapłać mi. Jej śmiech przemienił się w szyderczy uśmieszek, kiedy weszła do domu i zobaczyła Summerseta. - Czy mógłbyś czasem być gdzie indziej? Nie zwracając na nią uwagi, zwrócił się do Roarke'a. - Coś na uspokojenie na tyle odprężyło Mavis, że usnęła. Umieściłem ją i Leonarda w niebieskim pokoju gościnnym na trzeciej kondygnacji. Jest tam cicho, a jej potrzebny wypoczynek. - Teraz utkwił swoje ciemne oczy w Eve. - Za dużo dziś pracowała i się denerwowała. - Tak, zwal winę na mnie. - Winić należy tego, kto porwał Tandy Willowby - powiedział Roarke. - I wszyscy chcemy, żeby Mavis wypoczywała i miała taką opiekę, jakiej potrzebuje.

- Naturalnie. - Summerset chrząknął. - Niepokoję się. - Znów spojrzał na Eve, ale tym razem w jego oczach można było dostrzec tak jakby przeprosiny. - Niepokoję się. Jeśli dopuścić myśl, że kij od szczotki może kogoś darzyć uczuciem, Summerset miał słabość do Mavis, o czym Eve wiedziała. - Nie mogę jej powstrzymać, musiałabym ją związać. Jedyne, co mogę zrobić, to odnaleźć Tandy Willowby. - Pani porucznik - powiedział Summerset, kiedy zaczęła wchodzić po schodach. Mogę dla pani przygotować napój energetyczny bez środków farmaceutycznych, których pani nie lubi. - Możesz mi zrobić coś na wzmocnienie, a ja mam to zażyć? - Prychnęła. - Czy wyglądam, jakbym ostatnio straciła rozum? Nie zatrzymując się, spojrzała za siebie na Roarke'a. - Nie wypiję żadnych napojów, sporządzonych przez niego. Zapomnij o tym. - Nic nie powiedziałem. - Ale pomyślałeś. Napiję się kawy i zadzwonię do Peabody. Jeśli Mavis usnęła, może sama tam pojadę, zmienię Delię i McNaba. Muszę przekazać ostatnie informacje Baxterowi. Będą mu potrzebne na jutrzejsze przesłuchania. - Eve, na rany Chrystusa, musisz się przespać. - Myślałam, że miałeś nic nie mówić. - Do jasnej cholery. Tylko tyle zdążył powiedzieć, kiedy zadzwoniło jej łącze. - Lepiej, jeśli powściągniesz swój irlandzki język. Dallas. - Potwierdziło się - śpiewnie powiedziała Peabody i skierowała swój komunikator tak, żeby Eve mogła zobaczyć otwarty sejf. - A niech mnie! - To drugi, jaki znaleźliśmy. Prawie się poddaliśmy, ale mój facet jest uparty. Peabody cmoknęła. Miała bardzo zmęczone oczy. - Daj spokój. - Zasłużył sobie na to. Pierwszy sejf był w bibliotece. Fałszywe półki, żaden włamywacz z odrobiną oleju w głowie by tego nie przeoczył, a zamek sforsowałby z łatwością. Był pusty. Bardzo się zasmuciliśmy, uznawszy, że ten, kto zabił Sloana, dostał się do skrytki pierwszy.

- Założę się, że właśnie to zrobił. Uznał, że zabrał wszystko, co go obciążało, co ukrył Sloan. - Ale McNab powiedział: „Nie pękaj, Peabody”. Sama powiedziałaś, że ofiara nie była głupia, czemu więc nie miałaby drugiej skrytki, lepiej zamaskowanej. Jeśli nie tu, to gdzieś indziej, ale ponieważ jesteśmy tutaj, to poszukamy i... - Do rzeczy. - Przepraszam. Mój mózg godzinę temu poszedł spać. Reszta mnie jeszcze nie wpadła na ten pomysł. Tak czy inaczej, znaleźliśmy sejf w kuchni. Jest wbudowany w ścianę spiżarni i muszę dodać, że facet miał tu artykuły spożywcze pierwszego gatunku. Niczego nie zjedliśmy. Było nam trudno, ale przezwyciężyliśmy pokusę. I w tym ładnym sejfie, którego otwarcie zajęło mojemu szkockiemu ogierowi trzydzieści pięć minut - znaleźliśmy gotówkę. Dwieście pięćdziesiąt kawałków, trochę biżuterii. I... masę dyskietek. Są opisane, Dallas, część z nich dotyczy Fundacji Bullocka. - Matko Niebieska! Zabierz je wszystkie i przywieź. Eve odwróciła się do Roarke'a, uśmiechając się szeroko. - Mam drani. - Mina jej zrzedła, kiedy zobaczyła w jego dłoni wysoką szklankę z jakąś mętną, zieloną cieczą. - Skąd to masz? - Od duszków. - Nie chcę napoju duszków. - Uniosła ręce, zacisnąwszy dłonie w pięści, jakby szykowała się do walki bokserskiej. - I jeśli spróbujesz to we mnie wlać, poleje się krew. - Ojej, śmiertelnie się boję. Kobieta, która ledwo się trzyma na nogach, grozi, że coś mi zrobi. Połowa dla mnie - powiedział, kiedy się wykrzywiła - a połowa dla ciebie. - A niech cię. - Nie mogła mu przyłożyć, bo zachowywał się rozsądnie. - Ty pierwszy. Nie odrywając od niej wzroku, uniósł szklankę do ust i wypił połowę zawartości. Potem przechylił głowę i podał jej szklankę. - Obrzydliwe, prawda? - Bez dwóch zdań - zgodził się. - Teraz twoja kolej. Eve zrobiła taką minę, z jakiej według Roarke'a byłby dumny krnąbrny dwunastolatek, ale wzięła szklankę, zamknęła oczy i wypiła resztę. - Proszę. Jesteś teraz szczęśliwy? - Byłbym szczęśliwszy, gdybyśmy tańczyli nago w tropikalnym słońcu, ale może być. - Dobrze. - Potarła piekące oczy. - Spróbujmy to wszystko powiązać ze sobą.

ROZDZIAŁ 19 Kiedy dodzwoniła się do Baxtera, był prawie pod bramą ich posiadłości. - Pomyślałem, że dam ci to, co mam, a ty przekażesz mi to, co sama ustaliłaś. Osobiście. Jest ze mną Trueheart. Powinna się znaleźć dla niego jakaś robota. Zawsze jest coś do zrobienia, pomyślała Eve, i zaczęła zbierać swoje notatki. Trueheart może się zabawić w pracusia i napisać za nią raport. Chociaż od wielu miesięcy praktykował pod okiem Baxtera, nadal był zielony jak szczypiorek na wiosnę i chętny do pracy jak prymus. Nie zaprotestuje przed wykonywaniem nudnego zadania. - Więcej glin - powiedział Roarke. - Czyli więcej kawy. - Tańce nago w promieniach tropikalnego słońca w niedalekiej przyszłości. - Chyba nie uda nam się wyrwać na piętnaście minut do sali hologramów, żeby poćwiczyć. - Postawił kawę koło jej łokcia. - Ćwiczyliśmy zawsze, kiedy tylko mieliśmy okazję, przez ostatnie dwa lata. Myślę, że jesteśmy przygotowani do występu. Skąd tamci mają te pieniądze, które piorą? - Myślałem, że pozwolisz federalnym i wydziałowi międzynarodowemu tym się zająć. - Tak, ale nie daje mi to spokoju. - Wstała i podeszła do tablicy, żeby się przyjrzeć zdjęciom Bullock i Chase'a . Przypomniała sobie, jak stali razem, jak się nawzajem dotykali. - To nie tylko matka i syn. Kiedy Roarke nic nie powiedział, odwróciła się i na niego spojrzała. Skinął głową. - Też to zauważyłeś. - Chyba oboje jesteśmy bardziej wyczuleni na te sprawy od większości ludzi. Widziałem... powiedzmy... zażyłość między nimi. - To zbyt eleganckie słowo na określenie tego, ale moim zdaniem kazirodztwo też nie sięga sedna sprawy. Ona jest tu stroną sprawczą, ona nim dyryguje. - Znów aż się wewnętrznie wzdrygnęła. - Jest pająkiem, a powinna go osłaniać przed złem. Zamiast tego wykorzystuje własnego syna i manipuluje nim... I nie chodzi tylko o mnie. Roarke położył dłonie na ramionach Eve i musnął wargami jej włosy. - Jak możesz sprawić, żeby to nie wpływało na ciebie? Tak samo to, co może się dziać z Tandy, wpływa na mnie. Podniosła rękę i położyła na jego dłoni. - To on popełniał te zbrodnie. Widać u niego gwałtowność pod zewnętrzną powłoką ogłady. Ale to ona naciska guziki. Może jednak zbyt dużo w tym się dopatruję.

- Jeśli tak, to patrzymy na to w podobny sposób. - Cóż. - Eve westchnęła głęboko i opuściła rękę. - Jeżeli mamy rację, wykorzystam to, kiedy wezwę ich na przesłuchanie. Ale na razie... Co jest źródłem tych nielegalnych dochodów? Zakazane środki odurzające, broń? Nie pasuje mi to. Pieniądze mafii? Nie wiem. Istnieje wiele sposobów... - Zamyśliła się. - Wiele sposobów pokątnego zarabiania pieniędzy, ale wydaje mi się... czuję - poprawiła się - że to coś, w co są mocno zaangażowani. Albo co sprawia im przyjemność. Albo w co wierzą. Są zadowolonymi z siebie kanaliami. - Idealne określenie. - Rozumiesz mnie? - Skinęła głową. - Nadęci, niby to szlachetni, zarozumiali. Nie mogliby zadawać się z mafią, bo to Madeline lubi sama wszystkim dyrygować. Dobrze byłoby porozmawiać o tym z Mirą, uzyskać portret psychologiczny. - Mówisz tak, jakbyś już sama go nakreśliła. - Ona nosi brylanty w domu. On ma na sobie garnitur w niedzielny wieczór, który spędzają w domu. Nie potrafią inaczej się zachowywać, nawet kiedy nikogo nie ma w pobliżu i nikt ich nie widzi. Taki wizerunek siebie stworzyli i taki pielęgnują, nawet kiedy kopulują w ciemnościach. I seks to kolejny poziom, który ich jednoczy, dzięki któremu są ponad innymi. „Wie pani, kim ona jest?”. Może tu chodzi o przemyt - ma to w sobie coś z klasy i sporo romantyzmu. - Dziękuję, kochanie. Spojrzała na niego. Można było mieć pewność, że jej przypomni, iż kiedyś w taki sposób dorobił się znacznej części swojego majątku. - Biżuteria, działa sztuki, markowe wina. Może coś z tych rzeczy. Albo jakiś drobny szantaż. - Dyskietki, które przywiozą Peabody i McNab, powinny ci to wyjaśnić albo przynajmniej podsunąć jakąś myśl. - Tak. Ale prawdopodobnie są zaszyfrowane. Kolejne utrudnienie. Wiele ich domów i innych nieruchomości należy do fundacji. - Nie mogąc usiedzieć na miejscu, Eve chodziła tam i z powrotem przed tablicą. - Ale właśnie w taki sposób wielkie ryby szukają luk w prawie podatkowym. I założę się, że spora część biżuterii, dzieł sztuki i drogich przedmiotów została kupiona za gotówkę. Wskazała palcem dane na ekranie. - I tylko spójrz na niego. Bliski pięćdziesiątki, nigdy nieżonaty ani nieżyjący w konkubinacie, nadal mieszka z mamusią. Pracuje z nią. Podróżują razem. I wcale nie starają się ukrywać tego, co ich łączy. Nie powiedział: „Czy wie pani, kim jesteśmy?”, tylko kim ona

jest. Ona ma władzę. Ona sprawuje kontrolę. Eve przestała sobie tym zaprzątać głowę, kiedy do gabinetu weszło dwóch detektywów. Zawsze zaskakiwał ją widok Truehearta po cywilnemu. Pomyślała, że ci dwaj wyglądają jak odtwórcy głównych ról w filmie o policjantach. Zaprawiony w bojach glina weteran i jego młody, pełen entuzjazmu uczeń. - Kawa. - Baxter powiedział to tak, jakby odmawiał modlitwę. - Nalej mi, młody. Cześć, Dallas, Roarke. - Czego się dowiedziałeś o parkingu? - spytała Eve. - Wyrzucają dyskietki co dwadzieścia cztery godziny, więc ta, która dotyczyła interesującego nas wieczoru, już dawno nie istnieje. Nie prowadzą żadnych rejestrów. - Czyli nic dla mnie nie masz? - Tak nisko mnie oceniasz? - Wziął od Truehearta kawę, usiadł i wyprostował nogi. Prywatny garaż, którego wynajęcie kosztuje więcej niż czynsz za moje mieszkanie. Młody pokombinował. Żeby się dostać do środka, potrzebna jest karta - klucz i kod. W środku stoi kilka pojazdów, jeden bardziej szpanerski od drugiego. Ofiara miała terenówkę z silnikiem dużej mocy. Czterodrzwiową, full wypas. - Mówisz fascynujące rzeczy, Baxter. - Na to wygląda. Przyjrzeliśmy się bryce - musieliśmy wezwać kierownika, ale nic nam nie powiedział. Ale kiedy tam byliśmy, pojawił się gość w klasycznym sunstormie wersja Triple X, odrzutowy silnik, sześciostopniowa skrzynia biegów. Czarny, metalic, posrebrzany szklany dach. Znasz ten model? - zwrócił się do Roarke'a. - Po raz pierwszy zaprezentowali go w dwa tysiące trzydziestym piątym roku. - No jasne. Rzeczywiście wspaniała maszyna. - Niemal się popłakałem, kiedy ten gość nią przyjechał. - Trzeba przyznać, że to była wspaniała przejażdżka - przyznał mu rację Trueheart i trochę się zapłonił, kiedy Eve na niego spojrzała. - Wygląda na to, chłopcy, że mieliście masę frajdy, bawiąc się autkami. Ale co ja z tego mam? - Podczas rozmowy właściciel sunstorma, niejaki Derrick Newman, powiedział, że chociaż nigdy osobiście nie spotkał się ze Sloanem, podziwiał jego wóz i nawet rozważał kupno takiego samego na brzydką pogodę i jazdę po bezdrożach. - Może trafi mu się okazja, skoro właściciel nie żyje.

- Chociaż nigdy osobiście nie spotkał się ze Sloanem - powtórzył Baxter - zauważył, że terenówka zawsze parkowała tyłem. Tak stała w środę tydzień temu około siódmej wieczorem, kiedy Newman wyjeżdżał swoim autem, by zabrać aktualną przyjaciółkę do Oyster Bay na próbne przyjęcie weselne brata. Ślub miał się odbyć w sobotę. Newman przyjechał do garażu tuż po trzeciej w czwartek rano, ponieważ jego aktualna przyjaciółka nie raczyła tamtego wieczoru przespać się z nim. I właśnie wtedy zauważył coś, co wzbudziło w nim lekkie zaciekawienie - że terenówka została zaparkowana przodem. Eve zasznurowała usta. - Może to o czymś świadczy. - Jasne, że tak. Kiedy Newman wspomniał, jak zazwyczaj parkował Sloan, jego słowa potwierdził kierownik. Sloan od trzech lat wynajmował miejsce w tym garażu i nigdy nie parkował przodem. Aż do ostatniej środy wieczorem lub czwartku rano. - Chcę skonfiskować ten pojazd. Chcę, żeby technicy sprawdzili każdą jego śrubkę. - Tak sobie pomyślałem. Jeszcze z garażu zadzwoniłem, gdzie trzeba. Już go holują. - Dobra robota. - Czuję się tak, jakbym zrobił coś pożytecznego - powiedział Baxter, wzruszając ramionami. - Codziennie rozmawiam z Palmą. Chce przyjechać i spakować rzeczy siostry, gdy tylko policja wpuści ją do mieszkania. - Pracuję nad tym. - Eve poinformowała go o ostatnich ustaleniach i skinęła głową Peabody i McNabowi, którzy weszli, kiedy kończyła relację. - Wszystko w torbach, opisane, zarejestrowane, dostarczone. - Delia ziewnęła, rzucając razem z McNabem torby z dowodami rzeczowymi na biurko Eve. - Pieniądze ładnie pachną. Szczególnie w większej ilości. - Dajcie jej kawy - poleciła Eve. - Najpierw napij się tego. - Roarke podał jej szklankę z napojem wzmacniającym. - Wygląda obrzydliwie - powiedziała Peabody, krzywiąc się. - Przyrządziłem go specjalnie dla ciebie. - Ach. - W jej zmęczonych oczach zapaliły się iskierki. Wypiła zawartość szklanki do dna. - Wstrętny. - Wiem. Ty też się napij, Ian. - Napój energetyzujący? Nawet je lubię. - Bez narzekania wypił swój, a w tym czasie Trueheart podawał kawę. - No więc, skoro wszyscy się pokrzepili... - Eve odpieczętowała torby, oznakowane

inicjałami Peabody, a zawierające dyskietki Fundacji Bullocka. - Zaczniemy od zeszłorocznych i będziemy się cofali w czasie. Włożyła pierwszą dyskietkę do komputera. - Wyświetlić dane na ekranie pierwszym. - Niezakodowane, pomyślała, i odtańczyłaby krótki taniec zwycięstwa, gdyby miała dość sił. - Roarke, co to takiego? - Miesięczne rozliczenia - wyjaśnił. - Przypuszczam, że to prywatna kopia Randalla Sloana. Wszystko jest wykazane zupełnie wyraźnie, nie tak jak na kontach prowadzonych w firmie. Tutaj wyszczególniono jego miesięczne honorarium. - Roarke wskazał laserową wskazówką. - Oraz prowizje Madeline Bullock i Winfielda Chase'a. I odpisy z tytułu opłat za porady prawne, świadczone przez Cavendisha w Nowym Jorku. Główne biuro w Londynie dostaje swoją część w formie miesięcznych zaliczek i godzin rozrachunkowych. - Co znaczy po angielsku... - Tutaj dokładnie widać, jak księgowano przychody i wydatki. Wszystko to jest wysoce sprzeczne z prawem. Kontrolerzy podatkowi przez kilka lat będą się ślinić z zachwytu na taki widok. - Patrzę na przychody - powiedziała Eve. - Głównie wpłaty od indywidualnych ofiarodawców, stanowiące źródło honorariów wypłacanych innym osobom indywidualnym i kilku instytucjom. Szpitalom, lekarzom... Są też wydatki na jedzenie, zakwaterowanie, transport. - Samuel i Reece Russo ofiarowali ćwierć miliona. - To rata - poprawił ją Roarke. - Jedna z czterech. - Milion od Samuela i Reece, podobna kwota od Maryanny Clover. Jest takich więcej. Tylko w pierwszym kwartale zeszłego roku mamy cztery, nie, pięć ratalnych wpłat od różnych osób. Za co oni wszyscy płacili? - Może wyjaśnią wydatki, powiązane z tymi wpłatami. - Roarke polecił wyświetlenie na ekranie rozchodów. - Z pieniędzy od Russo są ratalne przekazy w wysokości dziesięciu tysięcy euro dla Sybil Hopson, dwa tysiące euro miesięcznej zaliczki dla Leticii Brownburn, lekarza medycyny, a w październiku zeszłego roku jednorazowa wypłata w wysokości dziesięciu tysięcy euro. Kolejna kwota, wykazana jako dar dla Sunday's Child. Opłaty za konsultacje prawne przy tej transakcji wynoszą dwanaście tysięcy i uregulowane zostały przez fundację. - Czyli z miliona, który podciągnęli pod dochód zwolniony od podatku, wydali

niespełna sto tysięcy. Niezły zysk - oświadczyła Eve. - Co to takiego ten Sunday's Child? - Agencja, która pośredniczy w szukaniu rodzin pragnących adoptować dziecko mruknęła na poły śpiąca Peabody. - Z Londynu. Eve odwróciła się gwałtownie. - Słucham? - Hę? Co? - Delia usiadła prosto na krześle i kilka razy zamrugała powiekami. Przepraszam. Chyba przysnęłam na chwilę. - Sunday's Child. - Ach, mówisz teraz o porwaniu. To jedna z agencji na liście. Mieści się w Londynie, ma oddziały we Florencji, Rzymie, Oksfordzie, Mediolanie, Berlinie... Przepraszam, muszę zajrzeć do swoich notatek. - Ta agencja jest w spisie sporządzonym w związku ze zniknięciem Tandy i pojawia się jako poważny beneficjent Fundacji Bullocka? - Eve spojrzała na Baxtera. - Zbieg okoliczności? Nie wierzę. - I bardzo słusznie. Chryste, Dallas, czyżbyśmy trafili na jakieś powiązanie? - Trueheart, sprawdź dane Leticii Brownburn, lekarza medycyny z Londynu. Chcę wiedzieć, czy ma coś wspólnego z Sunday's Child. Roarke, proszę przeanalizuj te dane jak najszybciej, zobaczymy, czy wyłoni się jakiś wspólny schemat. Czy są tam inne podobne agencje, porodówki. Wzięli się do pracy. Ponieważ wszystkie komputery w obu gabinetach były zajęte, Eve wyciągnęła swojego palmtopa. - Wyświetlić dane Samuela Russo i Reece Russo - poleciła i przedyktowała numery identyfikacyjne, widniejące w dokumentacji Sloana. Pracuję... Samuel Russo, urodzony 5 sierpnia 2018 roku, poślubił 10 maja 2050 roku Reece Russo z domu Bickle. Miejsca zamieszkania: Londyn, Anglia; Sardynia, Włochy; Genewa, Szwajcaria; Nevis. Jedno dziecko, syn, urodzony 15 września 2059 roku, zaadoptowany indywidualnie. - To wystarczy. Wyświetlić informacje o Sybil Hopson - poleciła i podała numer identyfikacyjny. Pracuję... Sybil Hopson, urodzona 3 marca 2040 roku. Rodzice... - Opuść. Miejsce zamieszkania i dzieci. Miejsce przebywania: Uniwersytet Oksfordzki. Studentka. Bezdzietna. Jedna zarejestrowana ciąża, donoszona, 15 września 2059 roku urodziła

zdrowego chłopca, oddanego do adopcji. - Nazwa agencji, z której usług skorzystali Russo i Hopson. Pracuję... Sunday's Child, Londyn. - To nie jest zabronione, Dallas. - Baxter stanął obok niej. - Nie znam się na szczegółach prywatnych adopcji i zastępczego macierzyństwa w Europie, ale może właśnie tu mamy taki przypadek. - Opłaty są zbyt wysokie - zwróciła mu uwagę Eve. - Ta dziewczyna sprzedała swoje dziecko, a sprzedaż ludzi jest na całym świecie zabroniona. - Można to nazwać premią za studia, pokryciem kosztów. Trochę sobie brudzą ręce, ale potem je myją. - Być może. Ale ukryli pieniądze i sfałszowali konta tak, by widniały na nich rozsądne kwoty, a znakomitą większość dochodu zataili. I wszystko wskazuje na to, że właściwie zajmują się sprzedażą niemowląt, zarabiając na tym krocie. Gdyby cała sprawa wyszła na jaw, ucierpiałby ich wizerunek. Co więcej, żeby to wszystko ukryć, zabili trzy osoby. - I właśnie siostra Palmy ich nakryła - mruknął Baxter. - Wątpię, by dokładnie wiedziała, co to oznacza, ale pokopała i miała mocny dowód. Baxter, są przypadki innych kobiet, które zaginęły tak, jak Tandy. Przynajmniej jedną z nich zabito, a jej nienarodzone dziecko też. Wszystko prowadzi do tego. - Skinęła głową w kierunku ekranu. - Prosto do tego. - Porywają kobiety na ulicy? Kradną im dzieci? - Coś w tym stylu. Przypuśćmy, że te kobiety zwróciły się do Sunday's Child, może nawet rozpoczęły procedurę zrzeczenia się dzieci. Pieniądze inkasowała fundacja. To było coś więcej niż poszczególne elementy układanki. Miała przed sobą pełny obraz. - Potem, powiedzmy, kobieta się rozmyśla, wycofuje. Te kobiety się przeprowadziły, uciekły, więc może czuły się zagrożone albo się bały, że będą naciskane, zmuszane do wywiązania się z umowy. Zostały porwane na krótko przed terminem porodu. Musi być po temu jakiś powód. - Krótszy czas oczekiwania na towar - powiedział ponuro Baxter. - Z chwilą dostarczenia towaru kobieta przestaje być potrzebna, więc jej się pozbywają. Dzięki temu wydatki ulegają znacznemu ograniczeniu. Popracuj z Roarkiem, znajdź mi kogoś, kto zapłacił za dziecko, ale do tej wpłaty nie przypisano żadnych wydatków. - Rozumiem. - Trueheart.

- Pani porucznik, doktor Brownburn jest w zarządzie Sunday's Child i pracuje tam jako ginekolog. - Peabody, czy ta agencja ma oddział w Nowym Jorku? - Nie, tylko w Europie. - Czyli chodzi o jakąś inną agencję, taką, która pojawi się w dokumentacji. Nie zawlekli Tandy z powrotem do Europy, nie tak blisko terminu rozwiązania. Chcą mieć pewność, że towar jest bezpieczny i zdolny do życia. Może trzymają ją gdzieś w New Jersey albo Connecticut. Może... Zaklęła i skoczyła do łącza na biurku. Duży dom z nieprzejrzystymi szybami. Można przez nie wyglądać, ale nie widać z zewnątrz, co jest w środku, pomyślała, pospiesznie wybierając numer Cher Reo. Incognito, akurat. - Jezu, Dallas, ile razy jeszcze zamierzasz psuć mi dzisiejszy wieczór? - Zastępczyni prokuratora poprawiła potargane blond włosy. - Czuję, że szczęście jest tuż - tuż. - Uszczęśliwię cię jeszcze bardziej. Potrzebny mi nakaz. - Wystarałam się dla ciebie o te cholerne nakazy. A wiedz, że nieźle musiałam się nagimnastykować, żeby je zdobyć. - Potrzebny mi nakaz przeszukania rezydencji Madeline Bullock przy East End Avenue. Od piwnic po dach. - Och? Tylko tyle? - powiedziała Cher głosikiem słodkim jak miód. - Mam powód przypuszczać, że przetrzymują tam kobietę wbrew jej woli. Kobietę w bardzo zaawansowanej ciąży, która może zginąć, jeśli urodzi dziecko, nim do niej dotrzemy. Jeśli nie jest tam przetrzymywana, muszę mieć upoważnienie do przeszukania innych nieruchomości w celu ustalenia jej miejsca pobytu. - Dallas, czy to zabójcy czy porywacze? - Jedno prowadzi do drugiego. Reo, ta kobieta zaginęła w czwartek. Już może być za późno. Nie odwlekaj tego jeszcze bardziej. - Potrzebuję czegoś więcej, niż „mam powód przypuszczać”, Dallas. Stanęłam na głowie, żeby uzyskać nakaz pobrania próbki DNA. Jeśli zacznę się domagać drugiego nakazu, dotyczącego zupełnie innej sprawy, ich prawnicy zarzucą nam nękanie klientów. - Nie mam czasu... - Eve urwała i głośno westchnęła. - Oddam słuchawkę Peabody, ona ci wszystko wyjaśni. Ja przygotuję się do akcji. Reo, z nakazem czy bez, najpóźniej za godzinę wejdę do tego domu.

Przekazawszy Delii łącze, Eve wkroczyła do gabinetu męża. - Mam schemat postępowania, pani porucznik - powiedział Roarke. - Rocznie lokowano w nowych rodzinach maksymalnie dziesięcioro, minimalnie czworo dzieci zaraz po urodzeniu, pobierając za to opłatę. W ciągu ostatnich ośmiu lat sześćdziesiąt pięć adopcji, zysk brutto sześćdziesiąt pięć milionów euro. - Staram się o nakaz rewizji w domu przy East End. Myślę, że mogą tam przetrzymywać Tandy. Baxter? - Mam tu kilka ciekawych przypadków - powiedział, nie odrywając wzroku od ekranu. - Wśród tych sześćdziesięciu pięciu adopcji przy sześciu wydatki są znacznie niższe, w jednym przypadku opłata za kupno została zwrócona. - Emily Jones, Middlesex i/lub Londyn, Anglia. - To nazwisko, wyszczególnione przy pierwszym i jedynym przypadku przekazania pieniędzy dla osoby indywidualnej, która nie jest lekarzem. I wiesz co, Dallas? Widnieje tu Tandy. - McNab spojrzał na nią. - Pod koniec maja dostała pieniądze, które zaksięgowano jako zwrócone w pełnej kwocie na początku czerwca. - Rozmyśliła się, oddała im pieniądze. Ale okazało się, że to nie wystarczy. Idziemy do nich. W swoim gabinecie naszkicowała rozkład pomieszczeń w domu o tyle, o ile go poznała. - Poszukiwana jest najprawdopodobniej przetrzymywana na drugim albo trzecim piętrze. Głosuję za trzecim. Może została związana, z pewnością jest pilnowana, w pomieszczeniu są kamery. W domu przebywa przynajmniej dwoje podejrzanych i jedna służąca, android bądź człowiek. Oboje podejrzanych należy uznać za osoby gwałtowne. Spojrzała na Roarke'a. - Czy możesz zdalnie wyłączyć alarm w ich domu? - Owszem. - Kiedy już będzie wyłączony, szybko wejdziemy do środka. Najważniejsze jest odnalezienie porwanej i zapewnienie jej bezpieczeństwa. Peabody, zajmiesz się tym razem z Trueheartem. McNab, ty i Roarke zajmiecie się urządzeniami elektronicznymi, w tym androidami. Baxter, dla nas zostają podejrzani. Jeśli będą stawiali opór, uciekniemy się do użycia siły. - Jak daleko możemy się posunąć? - Chcę, żeby wszystko wyśpiewali. Nie muszą móc chodzić.

Będziemy korzystać z kanału A. Chcę wiedzieć natychmiast, że znaleźliście porwaną i w jakim jest stanie. Oto plan akcji. Znów odwróciła się do ekranu ściennego, na którym wyświetliła hipotetyczny rozkład pomieszczeń na parterze domu przy East End. Kiedy skończyła, udała się do sypialni, przypięła paralizator, sprawdziła broń i urządzenia obezwładniające. Potem, ponieważ oczy ją piekły i szczypały, odkręciła lodowatą wodę w łazience. Nabrała powietrza w płuca i zanurzyła twarz w umywalce. Wyprostowała się, łapczywie chwytając powietrze, i ujrzała w lustrze nad umywalką oczy Roarke'a. - Tylko mi nie mów, że jestem u kresu sił. - Nie muszę mówić tego, co oczywiste. I tego, że ta sprawa nie może zaczekać, aż zregenerujesz siły. - Ty też jesteś zmęczony. - Odwróciła się i dotknęła jego policzka. - Jesteś blady. Prawie nigdy nie bywasz blady. - Przez ostatnie dwa dni ponownie utwierdziłem się w przekonaniu, że nawet gdybyś mi zapłaciła dwa razy tyle, ile już mam, nie zgodziłbym się być gliną. - Tu nie chodzi o pieniądze, tylko o przygodę. - Kiedy się roześmiał, chwyciła ręcznik i wytarła nim mokrą twarz. - Przypomniał mi się tamten sen, który mi się przyśnił, kiedy wszystko było jeszcze zagmatwane. I, do diabła, tak jest. Gdybym wiedziała o tym wcześniej... - Jakim cudem? - Nie wiem, ale gdybym wiedziała, Tandy byłaby teraz w swoim łóżku, we własnym domu, a Bullock, Chase i cała reszta siedzieliby za kratkami. - Odrzuciła ręcznik. - Jezu, Roarke, Jezu, dziś wieczorem byłam w ich domu, patrzyłam im prosto w twarz. Naciskałam na nich. Jeśli z tego powodu wpadną w panikę albo sztucznie wywołają poród... Ona tam jest. Do jasnej cholery, Tandy tam jest, wiem to. A my siedzieliśmy i czekaliśmy, aż ta suka naleje nam herbaty. - Nie wiedzielibyśmy tego, gdybyś nie posłała Peabody i McNaba do domu Sloana, by poszukali dyskietek. Kierowałaś się przeczuciem. Nikomu nie udało się odnaleźć tamtych kobiet, Eve. Nikt nawet nie był blisko rozwiązania tej zagadki. Pamiętaj o tym. - Dobrze, kiedy i jeśli znajdziemy ją nadal żywą. - Spojrzała na zegarek. - Nie czekam dłużej na nakaz. Zaczynajmy i miejmy to już z głowy.

Od godziny padał śnieg. Grube, ciężkie, mokre płatki. Cała ekipa i sprzęt elektroniczny, który Roarke i McNab wybrali do tego zadania, zmieściły się w jednej dużej terenówce Roarke'a. Kiedy jechali, Eve próbowała sobie wyobrazić wnętrze domu Madeline Bullock. Przestronny hol, po lewej stronie schody, po prawej - salon. We wschodniej ścianie szklane drzwi na taras. Ewentualna droga ucieczki. Ale tamci nie uciekną, nie wierzyła, by uciekli. Byli zbyt zadufani w sobie, by uciekać. Dopiero rano przedstawią Chase'owi nakaz oddania próbki DNA. Eve była gotowa się założyć, że i on, i jego mamusia śpią sobie teraz spokojnie. Ale czeka ich nieprzyjemne przebudzenie. Roarke zatrzymał wóz w połowie kwartału, po drugiej stronie ulicy. - Ian, bierzmy swoje zabawki. - Już zacząłem się nimi bawić. McNab siedział ze skrzyżowanymi nogami na fotelu i manipulował kontrolkami małej klawiatury. - Gotowe. Wprowadziłem współrzędne. Możemy zaczynać, jeśli jesteś gotów. - Baxter? Może zamieniłbyś się ze mną miejscami? - Roarke sadowił się z tyłu, ale pozwolił McNabowi ustawiać kontrolki. - Zaczynaj. - Czujniki podczerwieni i ciepła włączone. Obraz na ekranie - ale to maleństwo jest szybkie! Dobra, zdaje się, że mamy dwoje ludzi na drugiej kondygnacji. W pozycji horyzontalnej. Śpią. W tym samym pokoju, w tym samym łóżku. Myślałem, że szukamy matki i syna. - Owszem - powiedziała Eve i aż jej się skręcił żołądek. - Och. To chore. Dwoje ludzi - powtórzył. - Druga kondygnacja, wschodnia część budynku, drugi pokój. - Tylko dwoje? - spytała Eve. McNab spojrzał na nią przepraszająco. - Tylko to mam. To urządzenie podaje temperaturę ciała, tętno, masę i gęstość, wzrost i wagę. Poza tym informuje o androidach - trzy na pierwszej kondygnacji, jeden na trzeciej, ale nie widzę ani śladu trzeciego człowieka. Czy niemowlęcia. - Ian - mruknął Roarke. - Spójrz tutaj. - Postukał palcem miejsce na trzecim piętrze. - Pusta przestrzeń tam, gdzie nie może być pustej przestrzeni. Ekran! Jezu, co za palant ze mnie! Jest zabezpieczony przeciwko czujnikom.

- Możesz ominąć ten ekran? - zapytała Eve. - To potrwa kilka minut - powiedział Roarke. - Nie czekam. Wchodzimy... - Urwała, kiedy zadzwoniło jej łącze. - Reo, powiedz mi, że to masz. - Musiałam sprzedać resztę mojej duszy i mój napalony absztyfikant ochłódł. Lepiej nie pokazuj się z pustymi rękoma, Dallas. Wysyłam ci nakaz. - Dobra robota, Reo. - Gadanie. Jak tylko znajdziesz tę kobietę, natychmiast mnie poinformuj. - Zgoda. Proszę o jeszcze jedną drobną przysługę. - Nie przeciągaj struny. - Skontaktuj się z porucznik Jaye Smith z wydziału osób zaginionych. Powiedz jej o wszystkim. Nie chciałam jej niepokoić, póki nie miałam nakazu. - Och, jasne, z radością będę twoją dziewczyną na posyłki. Jeszcze coś, kiedy jestem... Eve się rozłączyła. - Idziemy. - Jeszcze się z tym nie uporałem. - Zostaw to - powiedziała do Roarke'a. - Peabody, Trueheart, wejdziecie za mną i Baxterem i udacie się prosto na trzecie piętro. Dostańcie się do tego pomieszczenia. Roarke, McNab, wy przeszukacie parter, a potem kierujecie się na górę. Wyłączyć alarm - poleciła. Widziała, jak Roarke skrzywił się lekko z niezadowolenia, ponieważ nie dokończył jeszcze poprzedniego zadania, ale zaraz wziął małe, zgrabne urządzenie, wysiadł z samochodu i ruszył chodnikiem w kierunku wejścia. Dallas nie była pewna, czy musiał się znaleźć bliżej aparatury, czy też nie chciał, żeby kilku policjantów przyglądało się, jak w ciągu niespełna trzydziestu pięciu sekund wyłącza najnowocześniejszy system alarmowy. - Włączył się alarm awaryjny - oznajmił opanowanym głosem, kiedy Eve dołączyła do niego. - Muszę go rozregulować, jeśli chcesz niepostrzeżenie dostać się do środka. - Chcę. Ile potrzeba ci na to czasu? - Jeszcze dwanaście sekund. Patrzyła, jak na liczniku urządzenia odliczany jest czas, na drugim wyświetlaczu migają niewyraźnie jakieś cyferki. W pewnej chwili przestały pulsować i rozległo się

piknięcie. Zegar pokazywał, że zostały trzy sekundy. - Zaraz wyłączy się drugi alarm. Proszę bardzo. Dała znak pozostałym i pobiegła pustą, zaśnieżoną alejką. - Włączyć nagrywanie - powiedziała cicho do mikrofonu i skinęła głową Roarke'owi. Wprawdzie rekordery były włączone, ale tak się odwróciła, żeby kamery nie objęły swoim zasięgiem jego rąk, kiedy ukucnął, aby wziąć się do zamków. Gdy je otworzył, przypomniała swoim ludziom, kto w którą stronę ma się udać. Baxterowi powiedziała: - Pójdę przodem. - Jak sobie życzysz. Podążył za nią, trzymając broń w pogotowiu. Roarke i McNab weszli za nim i skierowali się na prawo. - Policja! - krzyknęła Eve, wbiegając po schodach, Peabody i Trueheart niemal deptali jej po piętach. - Mamy zgodę na wejście do tego budynku, jego przeszukanie i konfiskatę wszystkich przedmiotów, wymienionych w nakazie. Pospieszcie się! - rozkazała Peabody i razem z Baxterem skręciła ze schodów na korytarz na drugiej kondygnacji. Usłyszała, jak coś trzasnęło w dole, ale się nie zatrzymała. Chase wypadł z pokoju po lewej stronie, pospiesznie zawiązując pasek kraciastego szlafroka. - Co to ma znaczyć? To oburzające. Eve wyciągnęła nakaz. - Jesteśmy w Ameryce. Kochamy skandale. Albo pomoże nam pan przeszukać dom zgodnie z warunkami niniejszego nakazu, albo pana skrępujemy i wyprowadzimy z domu. Mam nadzieję, że nie zechce pan nam pomagać. - Natychmiast dzwonię do naszego adwokata. - Pojawiła się przed nimi Madeline w jaskrawoczerwonym szlafroku, jasne włosy miała rozpuszczone. Bez starannego makijażu wyglądała na dobrych pięć lat więcej, stwierdziła Eve. Stała, trzęsąc się ze złości, na progu pokoju, obok swojego syna. Swojego kochanka. - Proszę bardzo. Detektyw Baxter z radością będzie pani towarzyszył. - Detektyw Baxter może sobie iść do diabła, i pani też. To mój dom. To moja sypialnia. - Teatralnym gestem wskazała pokój za sobą. - Nikt tu nie wchodzi bez zaproszenia. - Oto zaproszenie - powiedziała Eve, znów unosząc nakaz. Potem sięgnęła ręką za siebie i zadzwoniła kajdankami. - Chce pani nowe bransoletki?

Wściekłość sprawiła, że na policzkach kobiety pojawiły się czerwone wypieki. - Win, nic nie mów. Nic nie rób. Pani porucznik, do rana nie tylko straci pani pracę. Postaram się, żeby poniosła pani karę. - Dół szlafroka zawirował, kiedy odwróciła się i weszła z powrotem do sypialni. - Ma klasę, prawda? - odezwała się Eve swobodnym tonem. - Zawsze robisz to, co ci każe, Win? Jesteś grzecznym chłopczykiem i nie sprzeciwiasz się swojej mamusi, nawet kiedy ją rżniesz? - Jak śmiesz, ty odrażająca suko! - Mówię to, co widzę. Czy matka kazała ci torturować Natalie Copperfield, zanim ją zabiłeś, czy też to był twój pomysł? - Nie mam nic do powiedzenia. - Racja, mamusia kazała ci milczeć. W porządku. Kiedy skończymy przeszukiwać dom, będziemy mieli wszystko, po co przyszliśmy. Wiem, że trzymacie Tandy na trzecim piętrze. Na górze jest już dwoje funkcjonariuszy, zaraz ją uwolnią. Dostrzegła to w jego oczach, więc kiedy wyciągnął paralizator z kieszeni szlafroka, była przygotowana. Kopnięciem wytrąciła mu paralizator z ręki, a potem zrobiła obrót, kiedy Chas na nią natarł, więc pięść, którą chciał zadać jej cios, ześlizgnęła się po ramieniu Eve. Uderzyła go łokciem w splot słoneczny, aż zgiął się wpół, ale wykorzystał siłę rozpędu, by runąć na nią jak byk. Poczuła, jak wzrasta jej poziom adrenaliny, plecami uderzyła w ścianę, a morderca zacisnął ręce na jej szyi. Wtedy z całej siły kopnęła go kolanem między nogi, aż uleciało z niego powietrze jak z pękniętego balona. - Sprawiłeś mi prawdziwą przyjemność, nie chcąc współpracować z policją. Winfieldzie Chase, aresztuję cię za czynną napaść na policjantkę. - Pochyliła się, by powalić go na podłogę twarzą do dołu, wykręciła mu ręce do tyłu i zatrzasnęła kajdanki na przegubach rąk. - I wierz mi, to dopiero początek. Uniosła wzrok akurat wtedy, kiedy z sypialni wybiegła Madeline. Ręce miała wygięte jak szpony, jej twarz wykrzywiał morderczy grymas. Eve zdążyła się zerwać, ale Baxter wyskoczył już z pokoju i powalił kobietę na ziemię, chwytając ją za ramiona. - Wybacz, Dallas. Uciekła mi. - Nie ma sprawy. - Poruszyła ramieniem patrząc, jak Roarke z McNabem wchodzą po schodach. - Parter zabezpieczony, pani porucznik - zameldował jej McNab. - Mamy trzy androidy - jedną służącą, dwóch ochroniarzy. Są unieszkodliwione. - Podobnie, jak tych dwoje. McNab, pomóż Baxterowi, żeby nie sprawiali kłopotu. Ja

z Roarkiem idziemy na górę.

ROZDZIAŁ 20 Na trzecim piętrze android w jasnozielonym kitlu leżał na podłodze obok przewróconego krzesła. - Musieliśmy go unieszkodliwić. - Peabody wyciągnęła kartę uniwersalną z otworu w drzwiach, które zupełnie zlewały się ze ścianą. Trueheart przykucnął przed małym komputerem. - Android musiał go wyłączyć, kiedy usłyszał, jak idziemy. - Pokręcił głową. - Nie potrafię go uruchomić. - Spróbuję wyłamać zamki. - Roarke wyciągnął z kieszeni płaszcza jakieś narzędzia. - Wygląda na pomocnika medycznego. - Eve lekko trąciła androida butem. Przenośny sprzęt do porodu, monitor do obserwacji płodu. - Wskazała brodą wózek. Podgrzewana wanienka. Ręczniki, waga i tak dalej. Widziałam coś takiego w szkole rodzenia. Ona tam jest. - Musi być obserwowana przez kamery - powiedziała Delia. - Android mógł siedzieć tutaj i widzieć ją na ekranie. Podejrzani? - Unieruchomieni. Pilnują ich McNab i Baxter. Wezwij radiowóz, Peabody. Chcę, żeby zabrali podejrzanych. Niech ambulans i zespół położników będą w pogotowiu. Roarke? - Zaraz się uporam z zamkiem. Skomplikowane draństwo. - Peabody, niech mundurowi wezmą kopię nakazu aresztowania Cavendisha. Chcę, żeby natychmiast go tu przywieziono. I skontaktuj się z Cher Reo oraz porucznik Smith, poinformuj je, jak wygląda sytuacja. Chcę też otrzymać nakaz aresztowania Bruberry. Urządzimy sobie w komendzie wielki bal. - Przyniosę kapelusze i serpentyny. - Już prawie skończyłem - mruknął Roarke. - Ach, ty dziadowskie draństwo, mam cię. Zielone światełko zamigotało wzdłuż wąskiego paska chromu. - Może w środku jest jeszcze jeden strażnik - powiedziała Eve. - Więc... - Wejdziesz pierwsza - dokończył za nią Roarke. Skinęła głową i pchnęła drzwi. - Włączyć światło! - zawołała i omiotła pomieszczenie wzrokiem. - Tandy Willowby, tu policja. To ja, Dallas. Wokoło rozbrzmiewała cicho muzyka klasyczna, w powietrzu unosił się delikatny zapach kwiatów. Ściany pomalowano na ciepły, żółty kolor, wisiały na nich obrazy przedstawiające łąki i spokojne, błękitne morze. Wygodne fotele, niskie stoliki, śnieg padający łagodnie za odsłoniętymi oknami tworzyły nastrój spokoju i bezpieczeństwa.

Na łóżku siedziała blada Tandy, oczy miała zapadnięte, w pięści ściskała coś białego i zaostrzonego. - Dallas? - spytała ochryple i zaczęła dygotać na całym ciele. - Dallas? Odbiorą mi dziecko. Odbiorą mi je! Nie mogę stąd wyjść. - Już wszystko w porządku. Nic ci nie grozi. Zabierzemy cię stąd. - Trzymali mnie tu pod kluczem. Nie mogę zatrzymać dziecka. Nie mam do niego prawa! - Bzdury. Peabody! - Już nie musisz się nimi przejmować. - Delia wolno podeszła do łóżka. - Proszę, daj mi to. Przyniesiemy ci płaszcz i zabierzemy cię do szpitala. - Nie, nie, nie! - Tandy cofnęła się, patrząc nieprzytomnym wzrokiem. - Tylko nie do szpitala. Odbiorą mi dziecko. - Nie. - Eve schowała broń i szybkim krokiem podeszła do łóżka. Wyciągnęła rękę. - Bo im nie pozwolę. Tandy wypuściła z ręki cienki, wąski kawałek z plastiku, a potem bezwładnie przypadła do Eve. - Proszę, błagam, zabierzcie nas stąd. - Weź to. - Roarke zdjął płaszcz. - Na dworze jest zimno. Włóż tu ręce. Zuch dziewczyna. - Zostań ze mną. - Tandy uczepiła się ręki Eve, łzy płynęły jej ciurkiem. - Proszę zostań ze mną. Nie pozwól im odebrać mi dziecka. Kto to jest? Kto to? - Przywarła do Eve, kiedy zauważyła Truehearta. - To jeden z moich ludzi. Nic ci nie zrobi. Trueheart, zejdź na dół, pomóż Baxterowi i McNabowi. Chcę, żeby zabrali stąd zatrzymanych. - Tak jest, pani porucznik. - Możesz iść, Tandy? - Tak, dam radę stąd wyjść. Dziecku nic nie jest, czuję, jak kopie. Nie chcę jechać do szpitala. Nie chcę być sama. Mogą wrócić. Mogą... - Na pewno chciałabyś zobaczyć się z Mavis, prawda? - Roarke przemawiał spokojnie i łagodnie, pomagając jej wstać z łóżka. - Jest u nas, bardzo się o ciebie martwi. Może pojedziemy odwiedzić Mavis? Spojrzał przeciągle na Eve, pomagając Tandy wyjść z pokoju. - Jest w lekkim szoku - zauważyła Peabody. - Ale głównie przestraszona. Jak chcesz

to załatwić? Mogę ją zawieźć do twojego domu, a ty w tym czasie pojedziesz z podejrzanymi do komendy. Och, bardzo by chciała. Ale nie mogła zostawić Roarke'a samego z dwiema ciężarnymi kobietami. - Pojadę z Tandy, wezmę od niej oświadczenie, kiedy się uspokoi. Przypilnuj, żeby podejrzani zostali umieszczeni na noc w areszcie. Zaczekają do rana na przesłuchanie. Przekonamy się, czy lubią siedzieć pod kluczem. Potem też jedź do domu i prześpij się trochę. - Z największą przyjemnością. Spójrz na ten pokój. Wszystkie wygody. Dranie. Eve wezwała techników, zostawiła Baxtera, Truehearta i McNaba, żeby im pomagali przy oględzinach pokoju, w którym więziono Tandy, oraz przeszukaniu całego domu. Niechętnie opuszczała miejsce przestępstwa i zostawiała niedokończoną pracę. Wsiadła jednak do samochodu. Miała ofiarę, wymagającą troski. - Tak się bałam. - Owinięta w płaszcz Roarke'a, przykryta kocem Tandy usiadła z przodu. - Sądzę, że zamierzali mnie zabić. Zabrać dziecko, a potem mnie zabić. Zamknęli mnie tam. Przychodził raz dziennie, każdego dnia. I patrzył na mnie tak, jakbym już nie żyła. Nie mogłam nic zrobić. - Skąd wzięłaś to coś? - spytała ją Eve. - Co? - Ten kawałek plastiku, który ściskałaś w ręce. - Och. Przynieśli mi jedzenie. Android je przyniósł. Powiedział, że dziecko musi być zdrowe. Prawdziwy potwór. Zawsze radosny, nawet kiedy mnie przywiązywał na badanie. Zabrałam kilka plastikowych łyżek - tylko takie mi przynosili do jedzenia. A kiedy na noc gasili światło, pocierałam je o siebie pod kołdrą. Całymi godzinami. Zamierzałam się nimi bronić. Nie wiem, jak. - Dobrze, że nie miałaś okazji. Chcesz mi opowiedzieć, co się wydarzyło, czy wolisz to zrobić później? - To się stało w czwartek. Skończyłam pracę i poszłam na przystanek autobusowy. A ona... Nazywa się Madeline Bullock... Dogoniła mnie i zagadnęła. Tak mi było wstyd. Przedtem, w Londynie, kiedy się okazało, że jestem w ciąży, udałam się do agencji. Zamierzałam oddać dziecko do adopcji. Wydawało mi się, że to najlepsze rozwiązanie. - Wiemy o tym. Prowadzą taką działalność pod przykrywką fundacji. Sprzedają dzieci.

- O, Boże. Boże, jaka byłam głupia. - Wcale nie - powiedział Roarke. - Ufałaś im. - To prawda. Byli tam konsultanci, bardzo sympatyczni, pełni zrozumienia. Pani Bullock przyszła, żeby osobiście mnie poznać, jej syn też. Powiedzieli, że przekazuję bezcenny dar wspaniałemu małżeństwu i oddaję wielką przysługę swojemu dziecku. Podpisałam umowę, wręczyli mi pieniądze. Powiedzieli, że to na pokrycie wydatków. Żebym się odpowiednio odżywiała, miała za co kupić ubrania. Musiałam się zgodzić na opiekę ich lekarzy, korzystanie z ich ośrodków, ale wszystko wyglądało tak dobrze. Zapewniali mi regularne badania, konsultacje, fundacja miała mi pomóc znaleźć mieszkanie i kontynuować studia, gdybym postanowiła się dalej uczyć, albo załatwić dobrą pracę. - Cóż za wspaniałomyślność. - Rzeczywiście. Ale zmieniłam zdanie. - Położyła ręce na brzuchu i zgarbiła się. Zawsze chciałam mieć rodzinę, być matką, a teraz dobrowolnie z tego rezygnowałam. Jestem wystarczająco inteligentna, silna i zdrowa. Nie jestem już dzieckiem. Mogłam zapewnić swojemu maleństwu dobre życie. Oddałam im pieniądze. Prawie nic nie wydałam, wyrównałam różnicę ze swoich oszczędności. Otarła łzę z twarzy. - Byli bardzo nieprzyjemni. Podpisałam dokument, który mnie prawnie zobowiązuje, powiedzieli. Wytoczą mi proces, a sąd zmusi mnie do wywiązania się z warunków umowy. Cóż ze mnie będzie za matka, kłamczucha i oszustka. To było straszne. Zostawiłam im pieniądze. Byłam taka zdenerwowana, zadawałam sobie pytania: czy mają rację? Czy będę okropną mamą? Czy sąd odbierze mi dziecko? Jak udowodnię, że oddałam pieniądze? Zachowałam się głupio, bardzo głupio. - Więc wyjechałaś do Nowego Jorku - powiedziała Eve. - Pomyślałam, że nie mogę ryzykować. Prawie... Prawie poszłam na spotkanie z ojcem dziecka, ale dokonałam wyboru i nie zamierzałam się wycofać. Spakowałam się, zrezygnowałam z pracy, sprzedałam część swoich rzeczy. Moja przyjaciółka wybierała się na weekend do Paryża, zabrałam się z nią. Okłamałam ją, powiedziałam, że zamierzam poszukać tam posady. Właściwie nie wiem, dlaczego to zrobiłam, ale bałam się, że ci ludzie naślą na mnie policję albo zrobią coś innego. Tandy odchyliła głowę do tyłu i zamknęła oczy. Zataczała dłońmi delikatne kółka na brzuchu. - Byłam zła, zła na wszystkich. W Paryżu wsiadłam do autobusu do Wenecji, stamtąd poleciałam wahadłowcem do Nowego Jorku.

Początkowo bardzo mi dokuczała samotność, mało brakowało, a wróciłabym do Europy. Potem znalazłam pracę i wszystko się zmieniło. Zarejestrowałam się u położnej, poznałam Mavis. Wszystko wydawało się w porządku. Tęskniłam... Tęskniłam za tymi, których zostawiłam w Anglii, jednak przede wszystkim musiałam myśleć o dziecku. - No i w czwartek wyszłaś z pracy. - Piątek miałam wolny, a w sobotę było przyjęcie na cześć Mavis. Byłam taka szczęśliwa. I nagle pojawiła się ona. Bardzo się zdziwiła na mój widok, ale była miła, dopytywała się, jak sobie radzę. Tak mi było wstyd, że uciekłam, ale tylko machnęła lekceważąco ręką. Powiedziała, że jest samochodem i chętnie odwiezie mnie do domu i kiedy ta piękna limuzyna zatrzymała się przy krawężniku, jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki, bez wahania do niej wsiadłam. Krążył, pomyślała Eve. Nigdzie nie zaparkował, żeby nie zostawić śladów. - Usiadła razem ze mną z tyłu, kierowca ruszył. Dała mi butelkę wody, rozmawiałyśmy o Londynie. A potem... poczułam się bardzo dziwnie. Nie pamiętam, co się działo później. Kiedy się obudziłam, byłam w tamtym pokoju. - Już w nim nie jesteś - powiedziała Eve, kiedy Tandy znów zaczęła drżeć. - Jesteś wolna, a oni siedzą pod kluczem. - Jestem wolna. Tak, jesteśmy wolni i bezpieczni. Byli tam obydwoje - ciągnęła nieco spokojniejszym głosem. - I ten okropny android. Siedział i gapił się, kiedy się obudziłam. Powiedzieli mi, co mnie czeka. Dziecko nie należy do mnie, zrzekłam się go. Miałam je tylko urodzić. Odwróciła się, żeby spojrzeć na Eve. - Powiedzieli mi to całkiem spokojnie, chociaż krzyczałam i próbowałam uciec. Android siłą przytrzymał mnie w łóżku. Mówili, że będą mnie dobrze traktować, że zapewnią mi właściwą opiekę, odpoczynek, stymulację. Oczekiwali, że w ciągu tygodnia urodzę zdrowego chłopca. Odparłam, że chyba stracili rozum, że nie mogą mnie zmusić do oddania dziecka. On - syn - powiedział, że są bogaci, wpływowi, mają władzę. A ja mam tylko brzuch. Ta muzyka grała dzień i noc. Dobrze działa na dziecko. Wszystko w pokoju było przyśrubowane, nie mogłam nawet niczym rzucić. Waliłam w szyby, ale nikt nie widział. Krzyczałam, aż straciłam głos, ale nikt mnie nie słyszał. Jaki dziś dzień? - Poniedziałek rano - odrzekła Eve. - Dopiero poniedziałek - zdziwiła się Tandy i znów usiadła prosto i oparła głowę o zagłówek. - Wydawało mi się, że upłynęło więcej czasu. Znacznie więcej. Uratowaliście moje

dziecko. Uratowaliście mnie. Nawet gdybym żyła jeszcze dwieście lat, nigdy wam tego nie zapomnę. W domu paliły się światła, wylewały się przez okna na ziemię spowitą śniegiem niczym białymi norkami. Gałęzie drzew uginały się pod nim, bo wciąż prószył łagodnie. - Och. To jak pałac. - Głos Tandy zadrżał. - Jak zimowy pałac. Czuję się, jak księżniczka, którą uratowano. Jesteście moimi rycerzami w lśniących zbrojach - powiedziała, ocierając z policzków świeże łzy. Gdy tylko zatrzymali się przed wejściem, drzwi gwałtownie się otworzyły i wybiegła Mavis. Miała na sobie jeden ze szlafroków Eve i wyglądała w nim jak krasnal. Summerset i Leonardo wybiegli za nią. - Mavis, obiecałaś, że zaczekasz. - Summerset starał się ją złapać za ramię. - Wiem, przepraszam, ale nie mogę. Tandy! - Otworzyła drzwiczki. - Tandy! Nic ci nie jest? Co z dzieckiem? - Uratowali nas. Jak na dany znak, pomyślała Eve, obie kobiety zalały się łzami i rzuciły się sobie w ramiona. - Najdroższa, wejdź do środka, bo jest zimno. - Leonardo objął je swoimi potężnymi ramionami. - Tandy, wejdź do środka. - Zaprowadź je prosto do pokoju, który przygotowałem - polecił Summerset. - Zaraz tam przyjdę. Kiedy ruszyły w stronę domu, prowadzone przez Leonarda, Mavis obejrzała się na Eve. - Wiedziałam, że ją znajdziesz. Wiedziałam. - Zostawiam je pod twoją opieką. - Eve odwróciła się do Summerseta. - Ja muszę popracować. - Pani porucznik... Spojrzała na niego gniewnie. - Czego? - Dobra robota. - Hmmm. Dziękuję. - Uniosła brwi, patrząc na Roarke'a, kiedy weszli do środka. Muszę zadzwonić do Peabody, upewnić się, czy aresztowani są pod kluczem, skontaktować się z Baxterem, który został w domu Bullock, poinformować o wszystkim Reo i Smith. - Naturalnie. Jak się trochę prześpisz. - Sprawa nie jest zamknięta.

- Ale może zaczekać. Posłuchaj, Eve, energia, którą ci zapewniły napój wzmacniający i adrenalina, już się wyczerpała. Jesteś blada jak prześcieradło, zaczynasz niewyraźnie mówić. - Kawy. - Nie ma mowy. Chyba miał rację, bo kiedy udało jej się skupić, stała - ledwo ledwo - w sypialni. - Tylko godzina w pozycji horyzontalnej - powiedziała i odpięła broń. - Cztery. To powinno wystarczyć, nabierzesz dość sił, by rano pojechać do komendy i wziąć w obroty swoich podejrzanych. - Nie tylko wezmę ich w obroty. - Usiadła, aby zdjąć buty. - Żywcem ich upiekę. Nie zaniesiesz mnie do łóżka? - Jeszcze się nie rozebrałaś. - Nie szkodzi. Mogę się przespać w ubraniu. - Uśmiechnęła się sennie i wyciągnęła do niego ręce. Podniósł ją i lekko się zataczając, zaniósł na łóżko, po czym razem z nią padł na materac. - To wszystko, na co mnie stać. - Wystarczy. - Wtuliła się w niego, Roarke otoczył ją ramieniem i natychmiast zapadli w sen. Miał rację, jeśli chodzi o cztery godziny, żeby naładować akumulatory, doszła do wniosku Eve. Czekał ją długi, trudny dzień i musiała się do niego przygotować. Jak należało się spodziewać, Bullock i reszta wezwali całą watahę prawników. Eve pozwoliła im wszystkim dusić się we własnym sosie, kiedy razem ze swoimi ludźmi zdawała obszerny raport Whitneyowi i Reo. - Federalni i wydział międzynarodowy zechcą przejąć sprawę defraudacji pieniędzy, handlu dziećmi i wszystkiego, w czym fundacja maczała ręce - powiedziała jej Cher. - Proszę bardzo. - Będą mieli używanie. Londyńska kancelaria prawnicza też znajdzie się w niewygodnym położeniu. Wplątałaś się w międzynarodową aferę, Dallas. - Mam trzy trupy. Nikt mi nie odbierze śledztwa w sprawie zamordowania tych osób. Jeśli chodzi o uprowadzenie Tandy Willowby i przetrzymywanie jej wbrew woli, zajmę się tym razem z porucznik Smith z wydziału osób zaginionych. - W jakim stanie jest ta Willowby? - Podobno w dobrym. Spała, kiedy wychodziłam z domu. - Zwróciła się do Whitneya.

- Chcę zacząć od Cavendisha, panie komendancie. On jest najsłabszy. - Ty decydujesz. Zastępczyni prokuratora wstała. - Przyłapałaś ich na porwaniu, wydział międzynarodowy dostanie wszystkie dowody. Sprawa trzech zabójstw przedstawia się gorzej. - Poradzę sobie. Cher skinęła głową. - Mogę się przyglądać? Cavendish, blady i spocony, czekał w sali przesłuchań. Towarzyszyło mu dwóch bystro wyglądających facetów w garniturach. Ten z lewej strony natychmiast zerwał się na nogi. - Mój klient był bezpodstawnie przetrzymywany przez całą noc, od prawie godziny czeka tu na przesłuchanie. Zamierzamy wnieść zażalenie, a kiedy skończy się ta szarada mimiczna, zażądamy przeprowadzenia wewnętrznej kontroli pani postępowania. - Szarada mimiczna? - zwróciła się Eve do Peabody. - To rodzaj zabawy, w której nie wolno się odezwać, można tylko posługiwać się rękami i mową ciała, a druga osoba ma odgadnąć słowo lub wyrażenie. - Nie mów? To dobrze, ponieważ wprawdzie pan Cavendish ma prawo do obecności pełnomocnika i może z nim rozmawiać, ale ja nie muszę rozmawiać z prawnikami. Włącz rekorder. Porucznik Eve Dallas i detektyw Delia Peabody przeprowadzą oficjalne przesłuchanie Waltera Cavendisha w obecności dwóch jego przedstawicieli. Za chwilę odczytam zarzuty. Kiedy to zrobiła, rozsiadła się i wyciągnęła nogi przed siebie. - Panie Cavendish, odczytano już panu, jakie ma pan prawa... - Mój klient jest obywatelem Wielkiej Brytanii... - Boże, chroń króla. Czy rozumie pan przysługujące mu prawa i obowiązki? - Rozumiem. Nie mam nic do powiedzenia. - Dobrze, w takim razie ja będę mówiła. Zaczniemy od współudziału w zabójstwie trzech osób. Grozi za to panu potrójne dożywocie w starych, poczciwych Stanach Zjednoczonych. Brytyjczycy mogą zażądać wydania im pana i może zgodzimy się na deportację, chociaż wielce by mnie to zasmuciło. Ale i tak posiedzi pan tam za kratkami do końca swoich dni - a my zaoszczędzimy pieniądze naszych podatników. - Nie ma pani nic, co wiązałoby mojego klienta z jakimkolwiek morderstwem, jakimkolwiek przestępstwem. - Nie tylko mam dość dowodów, by powiązać pana z tymi morderstwami -

powiedziała Eve, zwracając się bezpośrednio do zatrzymanego - ale również, by pana skuć i wyrzucić za burtę. Randall Sloan miał swoje prywatne archiwum, Cavendish. Chase go nie znalazł. Ja owszem. Widnieje tam pańskie nazwisko. Uśmiechnęła się, kiedy ujrzała na jego górnej wardze kropelki potu. Tak, był słaby. - Wiedział pan o działalności Fundacji Bullocka, między innymi o handlu dziećmi i fałszywych zeznaniach podatkowych, co jeszcze powiększało zyski z tytułu tego procederu. Wiedział pan również o tym, że Chase postanowił zamordować Natalie Copperfield i Bicka Bysona, którzy wpadli na ślad przynajmniej części tych niedozwolonych praktyk. Znał pan jego plany. Eve podsunęła mu dwa zdjęcia z miejsca zbrodni. - Mojemu klientowi nic nie wiadomo o okolicznościach tych przestępstw. - Walt, może jesteś na samym początku łańcucha pokarmowego, ale wiedziałeś o tym. Bullock i Chase przyszli do pańskiego biura, by omówić to bez świadków, prawda? Zjedliście smaczny obiad, rozmawiając o tym, w jaki sposób zabije dwoje ludzi. - To nonsens. - Jeden z prawników wstał. - Nie ma pani nic poza spekulacjami. Bezpodstawnymi spekulacjami. To przesłuchanie... - Mam więcej, Walterze. W sąsiednim pokoju jest pańska przyjaciółka. Eve uśmiechnęła się nieprzyjemnie, kiedy spojrzał na drzwi. - Tak, zgadza się, i założę się, że wszystko zwali na pana. Pracowała dla pana, robiła to, co jej kazano, o niczym nie wiedziała. Może udawać niewiniątko, a pan za to zapłaci. Jak zwykle. Ma pan wytatuowane na czole DUREŃ. Nie lubię jej, dlatego najpierw rozmawiam z panem. Proponuję panu współpracę. Jeśli się nie dogadamy, zaproponuję współpracę jej. - Współpraca wykluczona - warknął prawnik. - Założę się, że pracuje pan w kancelarii Stuben, Robbins, Cavendish i Mull. - Eve po raz pierwszy zwróciła się do prawnika. - Oni też wdepnęli w gówno. Przyznaję, Walterze, że macie tam wielu cwanych prawników, cwanych adwokatów, reprezentujących Madeline Bullock i Chase'a. Przypuszczam, że wszyscy oni uznali pana za jelenia. Przysłali pana tutaj, dali dużo pracy, ale nie darzą pana szacunkiem. Teraz, kiedy zrobiło się gorąco, jak pan myśli, kto się upiecze? - Byłem w domu, spałem w łóżku z własną żoną, kiedy popełniono te morderstwa. Cavendish szarpnął krawat. - Nie mam z tym nic wspólnego. - Lepiej niech mnie pan nie okłamuje. Naprawdę lepiej niech mnie pan nie wkurza, bo jestem tu jedyną osobą, która chce panu uratować głowę. Chase zabił Randalla Sloana,

załatwił go, zlikwidował. Ciekawa jestem, co zrobi panu. Może powinnam umieścić was w jednej celi, aby się przekonać. - Nie będziemy tolerować pogróżek - warknął jeden z prawników. - To nie pogróżki, tylko rozważania. Oto, jak to się odbyło, jak to jest udokumentowane w prywatnym archiwum Randalla Sloana. Natalie Copperfield natknęła się na coś, co wydało jej się podejrzane. Jako zdyscyplinowana pracownica zwróciła się do Randalla Sloana o radę. Znała go, był ojcem jej przyjaciela, synem właściciela firmy, ufała mu. Może próbował sam ugasić pożar, ale zadawała niewłaściwe pytania. Skontaktował się z Madeline Bullock, a ona z kolei z panem. Od tej pory jest pan w to uwikłany. Kazała swojemu synowi zabić Natalie Copperfield, kiedy nie powiodła się próba jej przekupienia. Wiedział pan, co zrobili. Tym samym jest pan współwinny. - To tylko spekulacje - uznał prawnik. - Nie ma pani nic konkretnego przeciwko mojemu klientowi, pani Bullock i jej synowi. - Komu pan wierzy, Walterze? Prawnikowi od Stubena, czy policjantce, która trzyma pana za kark? Jest pan skończony i dobrze pan o tym wie. Pożegna się pan ze swoim wygodnym życiem, karierą zawodową, eleganckim biurem, funduszem reprezentacyjnym. Ale może pan wybrać, jak chce pan spędzić resztę swoich dni. Zarzut współdziałania w popełnieniu trzech zabójstw lub - jeśli zgodzi się pan na współpracę z policją - zarzut utrudniania pracy wymiarowi sprawiedliwości. Nie uniknie pan więzienia, ale będzie panu przysługiwało zwolnienie warunkowe. Dożyje pan swoich dni na wolności, a nie za kratkami. Nie ponowię tej propozycji, ma pan trzydzieści sekund na podjęcie decyzji. Eve nachyliła się tak blisko, że nie miał innego wyjścia, tylko musiał jej spojrzeć w oczy. - Wie pan, że ona skwapliwie skorzysta z tej propozycji. Bez chwili wahania rzuci pana wilkom na pożarcie. Tik - tak, Walterze. Zostało panu dwadzieścia sekund. - Chcę to mieć na piśmie... - Cavendish... - Zamknij się! - wrzasnął na prawnika. - Tu nie chodzi o pańskie życie, prawda? Nie zamierzam dać się zniszczyć. Na piśmie - powtórzył. - Powiem wszystko, co wiem. - To było łatwe - zauważyła Peabody, kiedy wyszły. - Nawet się nie rozgrzałam. - Eve wzruszyła ramionami. - Tchórzliwy drań. Dostanie

dychę za utrudnianie pracy wymiarowi sprawiedliwości. - Jest jeszcze defraudacja. Nie wspomniałaś o niej w swojej ofercie. Eve uśmiechnęła się złośliwie. - Ups. Cóż, nie mam prawa cokolwiek proponować, jeśli chodzi o oszustwa podatkowe na skalę międzynarodową ani żadne przestępstwa o zasięgu światowym. Jezu, sądzę, że dostanie znacznie wyższy wyrok niż dziesięć lat. - Kogo teraz przyciśniesz? - Bruberry. Będzie bardzo, ale to bardzo zawiedziona, że szef tak ją załatwił. - Myślisz, że pęknie? - Najdalej za dwie godziny. - Założymy się? Eve się zastanowiła. - Stawiam pięćdziesiąt dolarów. - Przyjmuję zakład. Godzinę i pięćdziesiąt trzy minuty później Peabody wyszła z sali przesłuchań. - Mam sprzeczne odczucia. Straciłam pięćdziesiąt dolarów, ale było dość ciekawie obserwować, jak się łamie. Nie pękła, tylko wprost wybuchła. - I wiedziała więcej od swojego szefa. - Eve zatarła dłonie. - Podwajamy stawkę, czy nie zakładasz się, kiedy Chase zacznie gadać? - Myślałam, że najpierw weźmiemy w, obroty Bullock. - Nie, zostawiam ją sobie na deser. - Nie zakładam się - postanowiła Peabody. - Złapałaś właściwy rytm. Kiedy się odwróciły, zobaczyły Baxtera, żwawo idącego korytarzem. - Mam raport techników, chciałem go osobiście doręczyć. - Wcisnął Eve do ręki wydruk i dyskietkę. - Dotyczy samochodu Sloana. Znaleźli jeden włos Chase'a na zagłówku fotela kierowcy. Raport wydziału przestępstw elektronicznych - dodał, wręczając jej drugą dyskietkę. Mój nowy najlepszy przyjaciel, McNab, znalazł rozmowy z niejaką doktor Letitią Brownburn z Londynu. Tamtejsze władze już ją zatrzymały i wydały nakaz zamknięcia Sunday's Child do czasu zbadania działalności tej placówki. Są też połączenia z biurem Cavendisha - Madeline z Bruberry i Madeline z londyńską kancelarią. Przeprowadziła dość długą rozmowę ze Stubenem. Mówili o natychmiastowej dostawie. - Cavendish i Bruberry wszystko wyśpiewali - powiedziała mu Eve. - Teraz bierzemy się do Chase'a. - Będę z Cher Reo w sąsiednim pokoju.

- Baxter, a może ty weźmiesz udział w tej rundzie, a ja sobie popatrzę? - Peabody spojrzała na Eve. - Nie masz nic przeciwko temu? - Nie. - Dziękuję. Jak chcesz to rozegrać? - Będę twarda i bezwzględna. Żadnej ugody, żadnych dobrych policjantów. Jest porywczy. Wyprowadźmy go z równowagi. - Podoba mi się to. Weszli razem. Eve rzuciła akta na stół, przy którym siedział Chase z trójką prawników. - Nagrywam. - Odczytała dane. - Jest tu o jednego adwokata za dużo. - Podniosła rękę, zanim ktokolwiek zdołał się odezwać. - Ja decyduję według własnego uznania, czy zgadzam się na więcej niż dwóch pełnomocników. Jedno z państwa ma opuścić salę. - Ponieważ pan Chase jest obywatelem Wielkiej Brytanii, a absurdalne zarzuty, które mu wytoczono, są tak poważne, prosimy o trzech przedstawicieli: specjalistę od prawa międzynarodowego, od prawa karnego i od prawa podatkowego. - Nie obchodzą mnie państwa prośby. Jedno z was ma stąd wyjść. Natychmiast albo to koniec tego przesłuchania i wasz klient wróci do celi, dopóki nie zostanie was tylko dwoje. - Oczekujemy uprzejmego traktowania. - Nie doczekacie się go. - Skierowała się w stronę drzwi. - Mogę zająć się prawem międzynarodowym i karnym. - Jedyna kobieta wśród prawników, brunetka koło pięćdziesiątki, przemówiła wyraźnie, bez akcentu. - Uważam, że w interesie naszego klienta jest wyjaśnienie tego jak najszybciej. Jeden z mężczyzn wstał i sztywno wymaszerował z pokoju. - Panie Chase, odczytano panu przysługujące prawa i obowiązki, prawda? Kiedy nie odezwał się ani słowem, kobieta znów przemówiła. - Pan Chase potwierdza, że zapoznano go z przysługującymi mu prawami. - Albo usłyszę to bezpośrednio od niego, albo przerwę przesłuchanie. - Odczytano mi przysługujące prawa - warknął Chase. - I użyto wobec mnie siły. Zamierzam wnieść sprawę o brutalne potraktowanie przez policję. - Nie widzę, by coś się panu stało. Czy domaga się pan przeprowadzenia obdukcji, by stwierdzić, czy odniósł pan jakieś obrażenia podczas aresztowania? - Sama pani mnie zaatakowała. - Nie mogę się z tym zgodzić, a napaść na mnie została zarejestrowana. A więc, panie Chase, czy rozumie pan swoje prawa i obowiązki? Musi pan sam odpowiedzieć -

przypomniała mu Eve. - Co zarejestrujemy. - Rozumiem je i mam gdzieś to wasze niecywilizowane miasto. - Dobrze. W tym niecywilizowanym mieście lubimy wsadzać ludzi za kratki na całe życie za różne przestępstwa. A więc od czego by tu zacząć? - Pani porucznik. - Brunetka wyjęła kartkę z aktówki. - Czy moglibyśmy wyjaśnić sprawę niejakiej Tandy Willowby, tymczasowo mieszkającej w nowojorskim domu pani Bullock i pana Chase'a? - Mieszkającej? Czy wy, Brytyjczycy, tak określacie sytuację, kiedy kobieta jest zamknięta na klucz w pokoju i przetrzymywana wbrew woli? - Eve pokręciła głową, patrząc na Baxtera. - A mówią, że posługujemy się tym samym językiem. Nie wyglądało mi to na zamieszkiwanie. Założę się, Chase, że lubi pan kobiety pod kluczem i bezsilne. Do tego ciężarne, które nie mogą się opierać. Pieprzony zboczeniec. - Zapiszemy wszelkie nieprzyzwoite określenia - oświadczyła sztywno brunetka. - Onanista. - Eve uśmiechnęła się ponuro do Chase'a. - Założę się, że przyglądałeś się Tandy na monitorze, trzepiąc konia. - Ty odrażająca suko. - Panie Chase. - Brunetka położyła dłoń na jego ręku. - Pani porucznik, proszę. Sądzę, że możemy to szybko wyjaśnić i przejść do następnych kwestii. Mam tutaj oświadczenie, które pani Bullock podyktowała swojemu pełnomocnikowi, a pan Chase potwierdził jego treść i podpisał. Chciałabym je odczytać i dołączyć do dowodów rzeczowych. - Proszę bardzo. - W czwartek kilka minut po szóstej wieczorem pani Bullock zauważyła panią Willowby na Madison Avenue, gdzie robiła zakupy. W maju zeszłego roku pani Willowby zgłosiła się do Fundacji Bullocka, prosząc o pomoc w znalezieniu rodziny zastępczej dla swojego dziecka. Jednak pani Willowby nie stawiła się na kolejne spotkania z konsultantem, ginekologiem i agencją pośredniczącą w sprawach adopcji. Z ulgą zobaczywszy, że kobieta ma się dobrze, pani Bullock podeszła do niej. Wtedy pani Willowby, nie kryjąc rozpaczy, poprosiła panią Bullock o pomoc. Zaniepokojona pani Bullock pomogła pani Willowby wsiąść do samochodu, zamierzając zabrać ją do swojego domu. Ale pani Willowby wpadła w jeszcze większą histerię, do tego stopnia, że groziła, iż popełni samobójstwo. Była bliska rozwiązania i uświadomiła sobie, jak oświadczyła, że nie da rady zaopiekować się noworodkiem, nie mając ani środków finansowych, ani nie czując więzi emocjonalnej z dzieckiem.

Wiedziona troską i pragnieniem pomocy, pani Bullock zabrała młodą kobietę do swojego domu, mając zgodę pani Willowby. Umieściła panią Willowby w jednym z pokojów, załatwiła pomoc lekarską i przystąpiła do przygotowań, mających na celu załatwienie formalności związanych z adopcją dziecka, gdyby pani Willowby pozostała w takim samym stanie umysłu. - Może pani przerwać, bo to największy stek bredni, jaki kiedykolwiek usłyszeliśmy w tym pokoju. Przyłapaliśmy cię na przetrzymywaniu Tandy, Chase. Mamy nie tylko jej oświadczenie, ale również zeznania pięciu policjantów i jednej osoby cywilnej. Wszyscy zaświadczą, że wbrew woli trzymano ją w pokoju, zamkniętym na klucz. - Stan umysłu pani Willowby... - zaczęła prawniczka. Eve wstała z krzesła i podeszła do niej. - Ciekawa jestem, jaki byłby pani stan umysłu, gdyby trzymano panią zamkniętą na klucz w pokoju i gdyby android medyczny badał panią bez pani zgody. Może się pani wypchać swoim oświadczeniem i resztą tych bredni. Może się pani wypchać, moja droga, bo kiedy Stuben i spółka pójdą na dno, najprawdopodobniej dostanie pani mocnego kopa w goły tyłek. - Skoro tego przesłuchania nie można prowadzić z pewną dozą obyczajności... - Pieprzę obyczajność i panią razem z nią. Nie podoba się pani, tam są drzwi. Zwróciła się do Chase'a. - Wydział przestępstw elektronicznych w tej chwili przekopuje się przez banki pamięci androida medycznego. Nie muszę tracić czasu, ponieważ odpowiecie za wszystko, Win, ty i twoja mamusia. Och, a propos, czy powiedziałeś swoim pełnomocnikom, że spałeś z mamusią, kiedy cię zatrzymaliśmy? - Zamknij się. - Pani porucznik, proszę. - Prawniczka uniosła rękę, ale Eve dostrzegła, że przez sekundę była wstrząśnięta. - Podawanie w wątpliwość reputacji pani Bullock i pana Chase'a jest nie do zaakceptowania. - Ale tutaj, w niecywilizowanych Stanach, kazirodztwo też jest nie do zaakceptowania. Od dwudziestu pięciu lat do dożywocia za porwanie i przetrzymywanie wbrew woli ciężarnej Tandy Willowby. A jeśli się okaże, że ją zgwałciłeś, kiedy przebywała... - Nie tknąłem tej zdziry! - Och? - Eve przekartkowała jedne z akt. - Racja, racja, nie robisz nic takiego, bo nie widzisz świata poza mamusią. - Może lubi... Jak wy na nie mówicie... cioty? - spytał Baxter. - Tak, założę się, że lubi

wkładać go chłopczykom, kiedy nie robi tego z mamusią. - Budzicie we mnie odrazę. Pogrzebiemy was oboje, zanim ta sprawa dobiegnie końca. - Nie, nie zabawiałby się z chłopcami - powiedziała Eve. - Mamusi by się to nie podobało. Ani nie zgwałciłeś Tandy, prawda, Win? Nigdy ci nie staje do nikogo poza mamusią. Nie potrafisz rżnąć nikogo prócz niej, prawda? Usłyszawszy te słowa, Chase zerwał się z krzesła i skoczył do Eve. Obaj prawnicy i Baxter z trudem go powstrzymali. - Pani porucznik, to jest po prostu nie do przyjęcia. Nie pozwolę, żeby w ten sposób zwracano się do mojego klienta. - Proszę złożyć zażalenie na piśmie. - Wstała, obeszła stół i pochyliła się nad Chase'em. Z trudem oddychał, czuła bijącą od niego wściekłość. - Nie zgwałciłeś również Natalie. Jeszcze jedna zdzira? Nie, jak twoja matka, która jest ważna i rozumie twoje potrzeby. Ty i matka macie tyle tajemnic. Czyż nie tak ci mówiła, kiedy cię pieściła, gdy byłeś chłopcem? Tajemnica, o której wiecie tylko wy dwoje. Póki będziesz robił to, co ci każe mamusia, jak grzeczny chłopiec, wszystko będzie dobrze. Potem ta suka Copperfield zaczęła wtykać nos w nie swoje sprawy i zamierzała spróbować was pogrążyć. Miała czelność zakwestionować legalność waszych interesów. Czy matka kazała ci to zrobić, Win? Myślę, że tak. Robisz, co ona ci każe, w przeciwnym razie nie pozwala ci ze sobą spać. Czy kazała ci skorzystać z samochodu Randalla Sloana? Znaleźliśmy w nim twój włos. - Mój klient i pan Randall Sloan przyjaźnili się. Mógł jechać tym samochodem o każdej porze. - Prowadził go - poprawiła ją Eve. - Włos był na fotelu kierowcy. Pański włos, pańskie DNA. Tak samo, jak pańskie DNA było na kostkach dłoni Bicka Bysona. Przyłożył ci, zanim posłużyłeś się paralizatorem, ty tchórzu. Nie potrafisz walczyć jak mężczyzna. Cóż, przecież nie jesteś mężczyzną, tylko chłoptysiem, który sypia ze swoją matką. Ale nie miałeś oporów przed pobiciem kobiety o połowę od siebie słabszej, przed związaniem jej. Połamałeś jej palce u rąk, biłeś ją po twarzy, przypalałeś. Sprawiało ci to przyjemność, tak samo, jak sprawiało ci przyjemność przyglądanie się jej, kiedy ją dusiłeś. Założę się, że to jedyny sposób, żeby ci stanął, kiedy nie jesteś ze swoją matką. - Koniec przesłuchania - oświadczyła brunetka. - Z przyjemnością przyglądałbym się tobie - powiedział cicho Chase.

- Zamierzasz pozwolić prawniczce mówić, co masz robić? Tak, jak mamusi. Zrób to, Win, zrób tamto. Dobry piesek. - Nikt mi nie mówi, co mam robić. Zamknij się! - krzyknął do swojej pełnomocniczki. - Głupia dupa! Mam tego dość. Mam dość pytań tej policjantki i uspokajania przez ciebie. Zrobiłem to, co należało zrobić. Randall Sloan wynajął jakiegoś zbira, by zabił tych ludzi. Wyznał to, nim się powiesił. - Skąd wiesz? Byłeś tam? - Sama nam powiedziałaś. - Nieprawda. Powiedziałam, że znaleziono Randalla Sloana powieszonego, kropka. Nie popełnił samobójstwa. Ty go zabiłeś i wszystko zainscenizowałeś. Bo jesteś tchórzem. Zabiłeś Sophię Belego w Rzymie i Emily Jones w Middlesex w Anglii. Widocznie nie możesz znieść widoku ciężarnych kobiet. - Ponieważ staje mu tylko wtedy, kiedy jest z mamusią, moja droga - powiedział Baxter. - To nie ma nic wspólnego z seksem! Podpisały kontrakt! - Walnął pięścią w stół. Podpisały oficjalne dokumenty, a my daliśmy słowo adopcyjnym rodzicom, których dokładnie sprawdziliśmy. Nie miały prawa zatrzymać dzieci! - Tak, noszenie dziecka w brzuchu przez dziewięć miesięcy nie daje kobiecie żadnych praw do niego. Porwałeś Sophię Belego, prawda? Zabrałeś dziecko i pozbyłeś się inkubatora. Z Emily Jones nie poszło ci tak łatwo. Straciłeś towar. Ile jeszcze było takich wypadków, Chase? - Świadczymy usługi! - krzyknął, nie zważając na ostrzeżenia prawników. Poświęcamy swój czas i wiedzę pomagając kobietom w ciężkim położeniu, do którego same się przyczyniły przez swoją słabość, i obdarzamy wartościowe pary dzieckiem. - Za pokaźną sumkę. - Przecież płacimy matkom, prawda? Dajemy szansę, by polepszyły swój los, a dziecko dorasta w odpowiednich warunkach. Jak śmie mi pani cokolwiek zarzucać? Dosłownie strząsnął z siebie prawnika, który był z jego lewej strony, i odepchnął adwokata, którego miał po prawej ręce. - Nie muszę się tłumaczyć z tego, co robię. - Zerwał się na nogi. Brunetka zagryzła krwawiące usta i spróbowała wstać. - To przesłuchanie jest... - Zamknij się! Czy ci nie powiedziałem, żebyś się zamknęła?

- Natalie Copperfield - oświadczyła beznamiętnie Eve. - Bick Byson. Randall Sloan. - Węszyli, wtykali swój nos w nasze sprawy. Sloan sam jest sobie winny. Okazał się nieudolny, leniwy i niekompetentny. - Więc musieliście ich zabić. Wszystkich. Chodziło o dumę - spokojnie ciągnęła Eve. O interesy. - Fundację Bullocka trzeba było chronić. Jest ważniejsza od wszystkich tych żałosnych ludzi. Moja matka to serce tej placówki i to dzięki niej fundacja stała się taka, jaka jest. Wszyscy oni chcieli nas szantażować. To, co zrobiłem, zrobiłem w obronie własnej, by chronić ważną instytucję dobroczynną. Brunetka podniosła rękę, nadal przyciskając chusteczkę do krwawiącej wargi. - Musimy się naradzić z naszym klientem. - Zwalniam was. - Chase wyszczerzył zęby i odwrócił się tak gwałtownie, że prawnicy się cofnęli. - Myślicie, że jesteście mi potrzebni? Głupki. Rajfurzy. Wynoście się. Mam dosyć was obojga. Zejdźcie mi z oczu. - Panie Chase... - No już! Będę się bronił sam - oświadczył, kiedy jego pełnomocnicy opuszczali pokój. Teraz, pomyślała Eve, to zrobimy. Z obojętną miną, beznamiętnym głosem zapytała: - Panie Chase, czy zwolnił pan swoich pełnomocników? Wykrzywił pogardliwie usta. - Będę się bronił sam. - Rezygnuje pan z prawa do korzystania z pomocy prawnika? - Ile razy mam to powtarzać, ty głupia krowo? - Prawdopodobnie to wystarczy. Zapiszmy w protokole, że pan Chase odprawił swoich pełnomocników i zgodził się, by przesłuchanie kontynuowano bez adwokatów. Po chwili milczenia przybrała minę pełną troski i szacunku. - Powiedział pan „szantażować”? To rzuca zupełnie inne światło na całą sprawę. Może nam pan wyjaśni, jak to się zaczęło? Randall Sloan poinformował pana, że Natalie Copperfield zaczęła zadawać pytania? - zapytała. I Chase opowiedział jej wszystko z detalami.

ROZDZIAŁ 21 Peabody czekała z puszką pepsi, kiedy Eve wyszła z sali przesłuchań. - Zwykle lubisz łyknąć trochę kofeiny po tak ostrym przesłuchaniu. - Podała drugą puszkę Baxterowi. - Nie byłam pewna co do ciebie. - Lubię kofeinę pod każdą postacią. - Tak, słyszałam to od kilku kobiet - powiedziała Eve, nim pociągnęła łyk napoju. Po raz pierwszy od wielu godzin Baxter wybuchnął śmiechem. - Dziękuję, że pozwoliłaś mi być przy przesłuchaniu tego męta, Dallas. Skontaktuję się z Palmą, powiem jej, że go dopadliśmy. - Dallas, kiedy prowadziłaś przesłuchanie, przyszedł Jacob Sloan. Posadzili go w poczekalni. - Dobra, pójdę do niego. A ty każ przyprowadzić Bullock. - Na pewno nie chcesz sobie zrobić przerwy, nim zabierzesz się do niej? Niemal od sześciu godzin przesłuchujesz podejrzanych. - Wszystko wiążę, domykam, rejestruję. - Pomasowała sztywny kark. - Potem pojadę do domu i tobie też radzę to zrobić. - Dobrze. Każę ją przyprowadzić. Eve skierowała się z puszką pepsi do poczekalni, otarła twarz dłońmi i podeszła do stolika, przy którym siedział Jacob Sloan. Wyglądał starzej, bardziej słabowicie, był wyraźnie przygnębiony. - Panie Sloan, powinien pan pojechać do domu, być teraz z rodziną. - Czy Winfield Chase zabił mojego syna? Mam swoje źródła - dodał, kiedy Eve uniosła brwi. - Wiem, że go aresztowano razem z matką. Nie wyobrażam sobie, by Madeline robiła coś więcej poza pociąganiem za sznurki, dlatego pytam panią: czy to Winfield Chase zabił mojego syna? - Tak. Właśnie się do tego przyznał. Upozorował samobójstwo, by wplątać pańskiego syna w morderstwa Natalie Copperfield i Bicka Bysona, do których zabicia też się przyznał. Kiedy zacisnął usta i skinął głową, Eve wstała. Zrezygnowała z bojkotowania automatów i zamówiła butelkę wody. Znów usiadła i postawiła butelkę przed Sloanem. - Dziękuję. - Ręka lekko mu drżała, kiedy podniósł butelkę do ust. - Mój syn pod wieloma względami mnie rozczarował. Był samolubny, leniwy, przegrał młodość, małżeństwo, dobre imię. Ale był moim synem. - Bardzo mi przykro z powodu pańskiej straty. Znów napił się wody, a potem

westchnął głęboko. - Natalie i Bick byli inteligentni i bez skazy. Dopiero zaczynali wspólne życie. Żałuję... - Znów zacisnął usta. - Czy poinformowano ich rodziny? - Właśnie to robimy. - W takim razie zaczekam do jutra, nim się z nimi skontaktuję. Dlaczego ich zabił? Może mi pani powiedzieć? - Mogę panu powiedzieć, że Natalie, wykonując swoje obowiązki, natknęła się na coś, co próbowała wyprostować, naprawić. - Mój syn nie wywiązywał się ze swoich obowiązków. - Pokręcił głową, kiedy Eve milczała. - Mojemu wnukowi i mojej żonie będzie ciężko, bardzo ciężko. - Dlatego powinien pan być teraz z nimi, panie Sloan. - Tak, powinienem być z nimi. - Wstał. - Jeśli będzie pani potrzebowała czegokolwiek ode mnie, mojej rodziny czy też mojej firmy, żeby zamknąć Winfielda za kratkami do końca życia, wystarczy, że pani powie. - Wyciągnął rękę. - Dziękuję. Eve posiedziała jeszcze chwilkę po tym, jak wyszedł. Dopiła pepsi, a potem weszła do łazienki i umyła twarz zimną wodą. Udała się na konfrontację z Madeline Bullock. Widać rozeszła się już wieść o przesłuchaniu Chase'a, bo kobiecie towarzyszyło tylko dwóch prawników. - Włączyć nagrywanie - poleciła Eve i przystąpiła do przesłuchania. - Pani syn przyznał się do pięciu zabójstw - zaczęła, utkwiwszy wzrok w twarzy Madeline. - Widzę, że już pani o tym wie. Opowiedział również ze szczegółami, jaką pani odegrała rolę w tych zabójstwach i w porwaniu Tandy Willowby. - Pani Bullock chciałaby złożyć oświadczenie - odezwał się jeden z prawników. - Nie chcesz podyktować tego steku bzdur, Madeline? Dobrze, wysłuchamy cię. - Nie przypuszczam, by zrozumiała pani moje przerażenie, mój żal, moje poczucie winy. - Madeline przycisnęła do ust chusteczkę obszytą koronką. - Mój syn... Jak mogę nie winić siebie? Ja go urodziłam. Ale coś... go zdeprawowało. Był taki gwałtowny, wściekły na cały świat. Od dawna żyłam, bojąc się go. - Proszę, pani Bullock. Nie boi się pani niczego poza utratą kontroli nad fundacją i jej pieniędzmi oraz prestiżu, a także konieczności zaniechania operacji, które pani prowadziła za jej pośrednictwem niemal od dnia śmierci męża. - Nie zrozumie pani tego. Zmusił mnie do... To nie do opisania.

- Do uprawiania seksu z nim? Widzi pani, da się to wypowiedzieć. Ale to bzdura. Wykorzystywała pani seksualnie swojego syna niemal przez całe jego życie. - Jakie straszne rzeczy pani mówi. - Madeline sprawiała wrażenie, jakby się załamała, i na chwilę ukryła twarz w chusteczce. - Win jest chory i nic nie mogłam zrobić... - Pani go urodziła - odparła Eve, czując, jak narasta w niej wściekłość. Widziała siebie zamkniętą w zimnym pokoju z mężczyzną, który ją spłodził, z mężczyzną, który wielokrotnie ją gwałcił. - Wykorzystywała go pani i znęcała się pani nad nim. To pani uczyniła go takim, jaki jest. - Nie wyobraża sobie pani okropieństw, jakie przeżyłam. - Niech mi pani nie opowiada o okropieństwach. Mam oświadczenia pani syna oraz Waltera Cavendisha i Ellyn Bruberry. Wszyscy wymieniają panią jako tę, która miała pełną władzę, podejmowała decyzje i wydawała polecenia. Myśli pani, że ponieważ nie ubrudziła sobie pani rąk morderstwem, wyjdzie pani z tego czysta? - Robiłam to, co mi kazał Win. W przeciwnym razie mógłby mnie zabić. Madeline wyciągnęła rękę przez stół, by uścisnąć dłoń Eve, i Eve pozwoliła jej na to, chociaż czuła się zbrukana tym uściskiem. Jesteś dobra, pomyślała, jesteś cholernie dobra, Madeline. - Apeluję do pani jak kobieta do kobiety. Błagam, by mnie pani chroniła. Mój syn to potwór. Tak się boję. - Pani Bullock była właściwie ofiarą choroby swego syna - zaczął jeden z prawników. - Ofiarą znęcania się fizycznego i psychicznego. Wykorzystywał jej... - On wykorzystywał panią? - przerwała mu Eve, oswobadzając ręce z uścisku Madeline. Spojrzała jej w twarz i ujrzała swojego ojca. - To bzdury, Madeline. Nikt pani nie wykorzystywał. I nie potrafię sobie wyobrazić nikogo bardziej żałosnego niż matka, która zwala całą winę na własnego syna, próbując ratować tyłek. Jest pani skończona, rozumie pani? Nie wywinie się pani od kary. Chcę, żebyś się pociła, pomyślała Eve. Chcę, żebyś dygotała, cierpiała i skomlała. - Mamy nagranie z pamięci androida medycznego. Jest tam pani głos. Władze brytyjskie zatrzymały doktor Brownburn, która już się przyznała, zeznała, że otrzymywała polecenia bezpośrednio od pani. Nikt nie uwierzy w historyjkę o słabej, wystraszonej matce, Madeline. Jesteś silna. Co więcej, jesteś pająkiem, wysysającym krew ofiary, i to widać. - Nie mam nic więcej do powiedzenia tej pani - oznajmiła Madeline. - Domagam się

rozmowy z konsulem brytyjskim. Porozmawiam z waszym prezydentem, który jest moim osobistym przyjacielem, i z naszym premierem. - Może pani dorzucić nawet króla Anglii, obojętne mi to. - Eve nachyliła się ku niej. Będą tak szybko przed panią uciekali, że aż się zakurzy. I poczekajmy, aż wydział międzynarodowy zacznie rozmawiać z kobietami, od których kupiła pani dzieci, i z ludźmi, którym je pani sprzedała. Mamy ich listę, Madeline. Mamy nazwiska i adresy. Media na całym świecie będą miały używanie, kiedy ta historia wyjdzie na światło dzienne. - Już nie może się pani tego doczekać, prawda? - Madeline wciągnęła powietrze przez nos. - Uwagi mediów. Moje nazwisko i dobre imię Fundacji Bullocka obronią mnie przed wszystkim, co pani sprokuruje. Zniszczę panią. - Tak pani sądzi? - Eve spojrzała Madeline prosto w oczy i uśmiechnęła się zimno. Uśmiechała się, dopóki nie zobaczyła pierwszych prawdziwych oznak strachu. - Ukrzyżuję panią przy wtórze wiwatów tysięcy ludzi. A kiedy ja z panią skończę, będzie pani musiała odpowiedzieć przed władzami włoskimi za śmierć Sophii Belego... Pani syn nam powiedział, gdzie są jej zwłoki. Była pani z nim w Rzymie, kiedy zaginęła. Tam też ma pani dom. Znaleziono już dowody, że ją tam przetrzymywano. - Mój syn jest psychicznie chory. Potrzebuje fachowej pomocy. - Nawet jeśli jest chory, to za sprawą pani. Wypaczyła pani jego wyobrażenia o kobietach, miłości, o nim samym, by się móc zabawiać. - Pani porucznik - odezwał się prawnik, kiedy Madeline w milczeniu utkwiła w Eve lodowate spojrzenie. - Pani Bullock już oświadczyła, że pan Chase zachowywał się agresywnie. - Pani Bullock jest kłamczucha, kobietą zboczoną i tchórzem. Nie powinna pani omawiać planów morderstwa i porwania w obecności służących, Madeline. Nawet androidów, a szczególnie androidów, bo wszystko nagrywają. - Eve otworzyła teczkę z aktami. - Mam tutaj nagranie pani głosu. Każe pani Winowi zabić Natalie Copperfield. - To niemożliwe. Byliśmy sami, kiedy... - Kiedy wydawała mu pani polecenie - dokończyła Eve, ponieważ Madeline nagle umilkła. - Widzi pani, tacy ludzie, jak pani, nie zważają na służących. Prawdopodobnie myślała pani, że jesteście sami. - Zamknęła akta. - Mamy nagrania Randalla Sloana. Pani synalek nie stanął na wysokości zadania i nie znalazł drugiego sejfu. Mam wiele potwierdzających się nawzajem oświadczeń i zeznania Tandy. Mam

zapisy rozmów telefonicznych, których nie zdążyła pani skasować przed aresztowaniem, stanowiących dodatkowe dowody oprócz wielu, które zgromadziliśmy wcześniej. Daj spokój, Madeline. Pani syn miał przynajmniej dość dumy, by przyznać się do tego, co zrobił. Zadań, które mu pani zleciła. - Nie mam nic więcej do powiedzenia. - Dobrze. - Eve wstała. - Mogę panią oskarżyć o współudział w morderstwach. Otrzyma pani za to kilka wyroków dożywotniego więzienia. Później dołożą swoje federalni, wydział międzynarodowy, Brytyjczycy, Włosi. Peabody, jak myślisz, jak długo pani Bullock zachowa tę swoją klasę w jakimś więzieniu gdzieś w kosmosie? - Sześć miesięcy. - Zgadzam się. Nie wyjdzie pani za kaucją, prawnicy powiedzą pani to samo. Bez względu na to, jak bardzo będą czarowali sędziego. Mogłaby pani uciec. Może zechce pani pójść na współpracę po jednym lub dwóch dniach w areszcie, ale kiedy wyjdę z tej sali, nie będzie mowy o żadnej ugodzie. - Skierowała się ku drzwiom. - Pani porucznik! - zawołał jeden z prawników, a potem nachylił się do ucha Madeline i zaczął jej coś szeptać. - Z całą pewnością nie rozważę tego. - Pokręciła głową. - Blefuje. Nic na mnie nie mają. Blefuje. Eve się uśmiechnęła, otwierając drzwi, a potem rzuciła jej ostatnie spojrzenie. - Nie, nie blefuję. - Nie chciałaś, żeby doszło do jakiejkolwiek ugody z Madeline Bullock - powiedziała Peabody, kiedy znalazły się na korytarzu. - Nie, nie chciałam. Jest gorsza od swojego syna. Ona go ukształtowała, zdeprawowała go i wykorzystała. Jest gorsza od niego i chciałabym widzieć, jak następne pięćdziesiąt lat spędzi w betonowej klatce. Jedź do domu, Peabody. Dobrze się spisałaś. - Pojadę, kiedy ty pojedziesz. Eve westchnęła. - W takim razie napiszmy ten cholerny raport i zmywajmy się stąd. Kiedy około o szóstej dotarła do domu, gotowa była się przyznać, że bardzo tego pragnęła. Chciała poleżeć długo w jacuzzi, potem wypić całą butelkę szampana, pokochać się z mężem i usnąć na dziesięć godzin. I wymazać z pamięci obraz Madeline Bullock, w łóżku ze swoim synem. Ponieważ dobiegły ją dźwięki muzyki z salonu i przebijający się przez nie głos Mavis,

Eve wiedziała, że może będzie musiała poczekać jeszcze trochę na jacuzzi, seks i sen. Mavis na wpół leżała w fotelu, trzymając nogi na pufie, a Summerset podawał jej filiżankę herbaty - to tłumaczyło, czemu nie pojawił się w holu. Leonardo siedział obok i patrzył na nią rozpromieniony, a Roarke sączył wino z pobłażliwą miną. - Czuję się taka rozpieszczana. Nie, żebyś nie troszczył się o mnie, najdroższy zwróciła się do Leonarda. - Ale dziś czuję się jak na wakacjach. Summerset, powinieneś zamieszkać z nami. - Weźcie go, jest wasz - powiedziała Eve, wchodząc. - Dallas! Dallas! - Nie wstawaj. - Eve dała jej znak ręką. - Zajmie ci to zbyt dużo czasu, a i tak zamierzam usiąść. - Przycupnęła na poręczy fotela Roarke'a, żeby móc napić się jego wina. - Tandy odpoczywa. Cały dzień była na nogach, Summerset powiedział, że świetnie się trzyma. - Mavis rzuciła mu spojrzenie pełne uwielbienia. - Traktował nas obie jak ciężarne księżniczki. - Obie macie za sobą kilka męczących dni. Poczęstuj się jedną z tych tartinek. Podsunął tacę. - To twoje ulubione. - Właściwie nie jestem głodna. Ale zjem jedną. Albo dwie. Kiedy Tandy się obudzi, zabierzemy ją do naszego domu, żebyś miała nas z głowy. Nie jest jeszcze gotowa, by wrócić do swojego mieszkania. Chociaż może to się wkrótce zmieni. - Hmmm? - To wszystko, na co zdobyła się Eve, bo jej umysł już zaczynał się wyłączać. - Aaron dzwonił tu dziś do niej kilka razy. To jej chłopak? Jest taki słodki, taki grzeczny. Rozmawiali i rozmawiali. Dużo płakała, ale również się śmiała. Chciał... Właściwie błagał ją, by mu pozwoliła przylecieć i zostać z nią, ale nie była jeszcze gotowa. Powiedziała jednak, że może wpaść do nas dziś wieczorem. Poprosił ją o rękę. - Jak miło. - Jeszcze nie powiedziała „tak”, ale zrobi to. Wyznała mi, że tylko tego pragnęła, i że może to wszystko się wydarzyło, żeby mogli stworzyć naprawdę scementowaną rodzinę. Wiedziałam, że ją odnajdziesz, Dallas. - Już to mówiłaś. - I bez końca będę to powtarzać. Nie potrafię wyrazić, ile dla mnie znaczy to wszystko, co zrobiłaś. Ty i Roarke, i Peabody, McNab, Baxter, ten słodziutki Trueheart. Mam nadzieję, że ci okropni ludzie będą siedzieli w więzieniu we własnych ekskrementach, aż

zgniją. - Misiaczku - mruknął Leonardo i skrzywił się z niesmakiem. - Wiem. Muszę się pozbyć złej energii i naładować dobrą. - Mavis poprawiła się w fotelu. - Ale nic nie mogę na to poradzić. Opowiedziała mi o wszystkim, co ją spotkało. - Koniec sprawy. Wszyscy się przyznali z wyjątkiem Madeline Bullock. Ale zbyt mocno jej nie naciskałam. Niepotrzebne mi to, chętnie sobie popatrzę, jak będzie się wiła i skręcała. - Mała, pracowita pszczółka - wtrącił Roarke. - Zaraz opuścimy wasz ul. - Mavis znów zmieniła pozycję i się skrzywiła. - Mavis? - Leonardo uniósł się lekko ze swojego fotela. - Tylko było mi niewygodnie. Ostatnio trudno mi znaleźć wygodną pozycję. Zostało tylko dziesięć dni. Pomóż mi wstać, skarbie, żebym mogła rozprostować kości. Kiedy pomagał jej się podnieść, weszła Tandy. - Przepraszam. Och, witajcie, Dallas, Roarke. Chcę wam bardzo podziękować, mam wam tyle do powiedzenia. Ale zdaje się, że właśnie odeszły mi wody. - Naprawdę? - zapiszczała Mavis, a Eve zbladła. - O rany, Tandy! - Podbiegła najszybciej, jak mogła, do przyjaciółki i ujęła jej dłoń. - Będziemy mieli dziecko! Chcesz, żebyśmy zadzwonili do Aarona? - Tak. - Na twarzy Tandy pojawiła się radość. - Naprawdę. - O nic się nie martw, Leonardo wstąpi po drodze do ciebie i weźmie torbę, a ja pojadę z tobą do szpitala. I... Oho. Mavis przycisnęła rękę do brzucha, lekko się skuliła i zrobiła głęboki wydech. - O, rany. Jezu. Coś mi się zdaje, że ja też zaraz zacznę rodzić. Eve przycisnęła palce do powiek, a Leonardo przebiegł przez pokój niczym szarżujący byk. - Bardzo ładnie. - Obie? - Roarke ścisnął jej dłoń, a potem wstał i pociągnął Eve za sobą. - Teraz? Obie? - Bardzo ładnie, nie ma co. Czy dopiero co nie zakończyła śledztwa i nie ujęła dwójki przestępców? Czy podczas ich aresztowania osobiście nie kopnęła zabójcy w jaja? Czy dopiero co nie przeżyła koszmaru, przesłuchując Bullock i widząc twarz własnego ojca? Nie poradzi sobie z tym. Boże, litości.

Ale w jej salonie dwie kobiety zaczynały rodzić, piszczały i mówiły tak szybko, że ich słowa się zlewały, a przyszły szczęśliwy ojciec wyglądał tak, jakby w każdej chwili miał zemdleć. Natomiast jej własny mąż, zawsze taki opanowany, dosłownie doprowadzał ją do szaleństwa. Kiedy spojrzała przez ramię i rzuciła mu gniewne spojrzenie, tylko popatrzył na nią i jednym haustem dopił wino. - Dobra, przestańcie! Przestańcie! Oto, co zrobimy. Piski i paplanina urwały się jak nożem uciął, oczy wszystkich zwróciły się ku niej. Ponieważ w pierwszej chwili jedyne, co jej przyszło do głowy, to wezwać Summerseta, bezwzględnie stłumiła ogarniającą ją histerię. - A więc wszyscy wsiądziemy do jednej terenówki i pojedziemy do szpitala położniczego. - Ale potrzebna mi moja torba. - Tandy masowała brzuch i sapała. - Muszę ją mieć. Mam tam nagraną muzykę i... - Ja też, ja też. - Mavis przycisnęła dłoń do krzyża. - Jeśli nie będziemy miały toreb... - Zaraz każę Peabody i McNabowi, by przywieźli wam torby. Ale my jedziemy. I to już! - Moje panie, musicie włożyć płaszcze. - Roarke położył dłoń na ramieniu Eve, by dodać jej otuchy. - Przepraszam, że stchórzyłem - powiedział do niej. - Ach, Summerset! Właśnie cię potrzebujemy. Natychmiast podstaw samochód. - Czy zaczęłaś rodzić, Tandy? - Odeszły mi wody, a Mavis dostała skurczy. - Jak cudownie - powiedział z takim spokojem, że Eve miała ochotę zdzielić go jeszcze mocniej niż zwykle. - Razem urodzicie dzieci. Mavis, co ile masz skurcze? - Zapomniałem mierzyć czas. - Leonardo nie krył paniki. - Zapomniałem mierzyć czas! - Nie szkodzi. Skurcze zaczęły się dopiero co? - spytał ją Summerset. - Wydaje mi się, że mam je od dwóch godzin. Może od trzech. - Od dwóch godzin?! - Eve usłyszała w swoim głosie panikę. - Jezus, Maria! - Wszystko w porządku. - Summerset rzucił Eve potępiające spojrzenie. - Tandy, kiedy miałaś ostatni skurcz? - Akurat teraz go mam. - Tandy wolno nabrała powietrza w płuca. - Muszę mierzyć czas! - Leonardo wyrzucił w górę swoje wielkie ręce. - Muszę mierzyć czas.

- Nie. - Eve wskazała palcem Leonarda. - Musimy jechać. - Czy ktoś zadzwonił do położnej? - zapytał Summerset. - Cholera. - Eve złapała się za głowę. - Ty do niej zadzwoń - poleciła kamerdynerowi. - Powiedz, że jedziemy do szpitala z dwiema rodzącymi kobietami. I zadzwoń do Peabody, każ jej i McNabowi zabrać torby z mieszkania Tandy i Mavis. Zdaje się, że bez toreb jesteśmy skazani na zagładę. I musisz się skontaktować z Aaronem Applebee. - Och, tak, bardzo proszę - powiedziała Tandy. - Powiedz mu, dokąd jedziemy i dlaczego. - Naturalnie. A teraz proszę, żeby panie usiadły. - Usiadły? Żadnego siadania! - warknęła Eve. - Jedziemy. - Poród trochę potrwa. Proszę usiąść wygodnie, a my przyniesiemy płaszcze i podstawimy odpowiedni samochód. Tandy, nie chciałabyś sama porozmawiać z Aaronem? - Tak. Tak, dziękuję. Chcę i to bardzo. Summerset wyjął z kieszeni swoje prywatne łącze i podał je młodej kobiecie. - Tylko zadzwonię do położnej i zaraz wracam z płaszczami. Eve niechętnie musiała przyznać, że ten człowiek zawsze wiedział, co robić. Nim minął kwadrans, już przejeżdżali przez bramę. Wszyscy, łącznie z Summersetem, na co nalegały Mavis i Tandy. Cały czas ktoś coś mówił - o rozwarciu, skurczach, karmieniu piersią. Eve wspominała z nostalgią, jak ostatni raz jechała tym autem ze swoją ekipą, aby wykonać zadanie. A policjanci gadali wtedy o grożącej im śmierci lub obrażeniach. Było to znacznie mniej stresujące. Podczas jazdy Leonardo dwa razy musiał wsunąć głowę między nogi. Właściwie nie dziwiła mu się. - Wysadzę je przed wejściem i pojadę zaparkować. - Roarke rzucił Eve ukradkowe spojrzenie. - Będę jechał, póki nie znajdę się w Meksyku. Nie, zaraz się zamelduję. Daję słowo. - Zapamiętaj sobie, że w przeciwnym razie odnajdę cię, wyrwę ci ręce i nogi, a potem rzucę je na pożarcie małym, wstrętnym psom. - Zapamiętam. W środku powitały ich dwie radosne pielęgniarki o jasnym spojrzeniu, ale ulga Eve, że pozbyła się problemu, była krótkotrwała. - Musi pani pójść z nami. - Pójść z wami? - Wybałuszyła oczy na Mavis. - Leonardo... - Musi nas zarejestrować. - Mavis złapała Eve za rękę i mocno ją ścisnęła. - Musisz z

nami pójść. Eve, rozpoznawszy objawy, spojrzała na Summerseta. - Ma kolejny skurcz. - Właśnie tak przebiega poród. Niech pani z nią idzie. Ja zaraz przyprowadzę Leonarda i Roarke'a. Nie uważała, że to sprawiedliwe, nie uważała, że to słuszne, że ma sama brać w tym udział. Ale Mavis nie puszczała jej ręki, a pielęgniarki się nie zatrzymywały. - Nie urodzisz, dopóki nie pojawi się reszta, prawda? - Chyba nie. - Jest jeszcze dużo czasu. - Pielęgniarka Mavis uśmiechnęła się do Eve uspokajająco. Mam na imię Dolly i zaopiekuję się tobą, Mavis. Wkrótce przyjedzie Randa. - A ja jestem Opal. Zaprowadzimy was do pokoju i sprawdzimy, jak bardzo zaawansowany jest poród. Nie widziałam waszych toreb. - Ktoś je wiezie. - Tandy chwyciła mocno wolną rękę Eve. - Zaczęłyśmy rodzić poza domem. Mój chłopak... narzeczony... ojciec dziecka już tu jedzie. - Dopilnujemy, żeby go skierowano prosto do ciebie. Nie martw się, mamusiu. Obie rodzicie po raz pierwszy, prawda? Jesteście przyjaciółkami i jednocześnie urodzicie swoje dzieci. Czyż to nie śmieszne? - Prawdziwy cyrk - mruknęła Eve.

ROZDZIAŁ 22 Nienawidziła szpitali. Nie miało znaczenia, że na ścianach, pomalowanych na pastelowe kolory zawiesili podobizny wyglądających jak aniołki dzieci, urządzili małe poczekalnie, przypominające ogródki, i ubrali personel w fartuchy we wszystkich kolorach tęczy. Nadal był to szpital - miejsce, gdzie lekarze i maszyny zajmowali się naszym ciałem, co zwykle wiąże się z cierpieniem. Naturalnie z uwagi na to, że Mavis była powszechnie znana, zabrano ją do sali porodowej, która przypominała apartament w najdroższym hotelu. Tandy też skorzystała ze sławy przyjaciółki i znalazła się w luksusowym pokoju po drugiej stronie korytarza. Nadzieje Dallas, że jedyne, co będzie musiała zrobić, to przekazać swoje podopieczne we właściwe ręce, szybko się rozwiały. Mavis zgodziła się puścić rękę Eve, którą ściskała niczym w imadle, kiedy ta jej obiecała, że pójdzie do Tandy, sprawdzi, czy wszystko w porządku, i zaraz wróci. - Mieliśmy być przy niej razem z Leonardem. A teraz ja też rodzę. Nie ma przy niej nikogo, póki nie dotrze tu Aaron. Ponieważ Eve postanowiła, by traktować obie rodzące kobiety tak, jak traktowałaby groźne, ranne zwierzę, poklepała Mavis po dłoni. - Jasne. Nie ma sprawy. Już idę. Pchnęła drzwi i ujrzała przed sobą całkowicie nagą kobietę w zaawansowanej ciąży. Pielęgniarki pomagały jej właśnie włożyć krótką, niebieską koszulę. - Jezu. - Eve zasłoniła oczy ręką. - Przepraszam. Mavis chciała mieć pewność, że z tobą wszystko w porządku. - Och, nie martw się o mnie. - Głos Tandy brzmiał wesoło i beztrosko. - Powinnaś być teraz z nią. - Nie ma sprawy. Już do niej idę. - Och, Dallas. Czy mogłabyś znów skontaktować się z Aaronem? Upewnić się, że jest w drodze? - Jasne. - Odwróciła się, wyszła i w porodówce ujrzała nagą Mavis. - Błagam na wszystkie świętości, czy ktoś mógłby przykryć czymś te kobiety? Mavis zachichotała, kiedy Dolly włożyła jej przez głowę szeroką, niebiesko - różową koszulę. - Czy u Tandy wszystko w porządku? Czy Leonardo już tu idzie? A Aaron? - Czuje się świetnie. Zaraz sprawdzę. Rozpaczliwie pragnąc stamtąd uciec, Eve

wybiegła na korytarz. Tam ustaliła, że Aaron właśnie wsiadł do taksówki, a Leonardo właśnie zakończył rejestrować Mavis. - Odwagi - powiedziała sobie i wróciła do przyjaciółki. - Ej! Podłączyli mnie do aparatury! - Mavis siedziała na łóżku, zaróżowiona z przejęcia. - Widzisz, ten przyrząd sprawdza bicie serca dziecka, a tamten zapisuje skurcze. Dolly włożyła rękawiczkę. - Zbadamy szyjkę macicy. Boże, miej litość. - Zaczekam na korytarzu. - Nie, nie zostawiaj mnie! - Mavis wyciągnęła rękę. Pogodzona z tym, że Bóg nie ma litości, Eve ujęła dłoń przyjaciółki, kiedy ta przyjęła odpowiednią pozycję. - Leonardo już tu idzie - powiedziała Eve, utkwiwszy wzrok w twarzy przyjaciółki. - Jakieś trzy centymetry - ogłosiła Dolly. - Masz jeszcze mnóstwo czasu, więc odpręż się. Zawołaj mnie, jeśli będziesz czegoś potrzebowała. A ty nazywasz się Dallas, prawda? Tak. - Przynieść ci coś? - Dużą lampkę czerwonego wina. Dolly się roześmiała. - Och, nie, żadnego alkoholu, póki nie urodzi się dziecko. Co powiesz na filiżankę herbaty? Eve już chciała poprosić o kawę, ale przypomniała sobie, że szpitalna lura jest równie ohydna jak ta, którą serwują w komendzie. - Macie tu pepsi? - Naturalnie. - Rogaliczku! - zawołała Mavis, kiedy wszedł Leonardo, niosąc ogromny wazon żółtych róż. Za nim skradali się Roarke z Summersetem - Och, przyniosłeś mi kwiaty, a ja jeszcze nie urodziłam dziecka. - Są jak promienie słoneczne, więc możesz na nie patrzeć, póki dzidziuś nie pojawi się na świecie. - Nachylił się i delikatnie pocałował ją w czoło. - Dobrze się czujesz? Przynieść ci lodowe chipsy, piłkę? Chcesz posłuchać muzyki? - Jest niesamowicie. Rozwarcie trzy centymetry. Tak się cieszę, że tu jesteś. Tak się cieszę, że wszyscy tu jesteście. Tak to sobie wyobrażałam. Summerset, czy byłbyś tak dobry i został z Tandy póki... Och! Kolejny skurcz. Ponieważ Leonardo krążył wokół Mavis, Eve cofnęła się i szepnęła Roarke'owi: - Widziałam je obie nago i teraz śmiertelnie się boję. Brzuch kobiety nie jest stworzony do tego, żeby aż tak się rozciągnąć.

- Bardziej się martwię inną częścią ich ciała, która będzie musiała się rozciągnąć. - Och, błagam. - Nie było tak źle - powiedziała radośnie Mavis, a potem rzuciła tkliwe spojrzenie swojemu mężczyźnie. - Misiaczku! Pamiętasz, o co mnie prosiłeś wcześniej? W zeszłym tygodniu, w zeszłym miesiącu i dwa miesiące temu? Ujął jej obie ręce i przycisnął je do serca. - Aniołku! - Tak! Eve

odwróciła

wzrok,

kiedy

oddali

się

namiętnemu

pocałunkowi,

który

prawdopodobnie był preludium do tego, czego konsekwencji byli teraz świadkami. - Pobieramy się! - śpiewnie ogłosiła Mavis. - Nie bujasz? - zapytała Eve. - Nic a nic. Zwiążemy się na dobre i na złe. - Od miesięcy proszę ją o rękę. - Twarz Leonarda błyszczała jak miedziany księżyc. - I wreszcie! Zaprojektuję dla ciebie najwspanialszą suknię ślubną. - Ależ nie, skarbie, musimy to zrobić teraz. Zanim urodzi się dziecko. - Teraz? - Wiem, że to słuszne. Wkrótce urodzi się dziecko, a chcę być twoją kochającą żoną, kiedy zobaczymy je po raz pierwszy. Zgódź się, proszę. - Przecież nie mamy pozwolenia, nie jesteśmy przygotowani. Usta zaczęły jej się trząść. - Ale to musi być teraz. - Zaczekaj. - Eve podniosła rękę, nim Mavis zalała się łzami. - Chyba da się to załatwić. Daj nam kilka minut. Wyszła razem z Roarkiem. - Zadzwonię do burmistrza - powiedziała, wyjmując łącze. - Jeśli nie będzie chciał wydać pozwolenia, do czego postaram się go nakłonić, chcę, żebyś wkroczył ty i go przekupił. - Mogę to zrobić. Będzie potrzebny ktoś, kto udzieli im ślubu. W szpitalu muszą mieć kogoś, kto ma takie uprawnienia. Sprawdzę to. Eve skinęła głową i wzięła głęboki oddech. - Panie burmistrzu, mówi porucznik Dallas. Mam do pana prywatną prośbę... Kiedy skończyła rozmawiać, z windy wysiedli Peabody i McNab. - Przybyła kawaleria na pomoc. - Peabody roześmiała się jak wariatka. - Jak tam sprawy?

- Rodzą obie. I jakby tego było mało, Mavis postanowiła poślubić Leonarda. Teraz, zaraz. - Tutaj? Teraz? Jasna cholera. - Namówiłam burmistrza, żeby wydał im specjalne pozwolenie. Roarke udał się na poszukiwanie kogoś, kto udzieliłby im ślubu. - McNab, wracaj i bierz się do roboty. Skontaktowaliśmy się, z kim trzeba - wyjaśniła Peabody Eve. - Mam listę. Połącz się z nimi i przekaż najświeższe wieści. Ślub i dziecko. - Jestem za. A gdzie Tandy? - Tu. A Mavis tam. - Zaniosę jej rzeczy. - Delia wykonała krótki taniec. - Tak się cieszę, że wsadziliśmy do torby diadem. Włoży go na głowę do ślubu. Kiedy Peabody otworzyła drzwi, rozległy się piski - jej i Mavis. Eve tylko przycisnęła palce do oczu. Kiedy opuściła ręce, zobaczyła Roarke'a, idącego korytarzem z bardzo bladym mężczyzną, w którym rozpoznała Aarona Applebee'ego. - Znalazłem zagubionego tatusia - powiedział jej mąż. - Byłem taki oszołomiony, mój umysł nie pracował. O, Boże, ty jesteś Dallas. Nim Eve zdołała cokolwiek zrobić, objął ją i oparł głowę na jej ramieniu. Jej przerażenie jeszcze wzrosło, kiedy usłyszała zduszony szloch mężczyzny. - Dziękuję. Och, bardzo dziękuję. Dziękuję za moją Tandy, za nasze dziecko. - Ach. Prawdopodobnie chce cię zobaczyć. Tędy. - Tandy! - Zostawił Eve i pobiegł korytarzem. - Tandy! - Nie wiem, ile jeszcze tego zniosę. - Spokojnie, pani porucznik. - Położywszy dłoń na ramieniu Eve, Roarke pytająco spojrzał na Summerseta, który wyszedł z pokoju Tandy. - No i? - Sprawy bardzo szybko posuwają się naprzód. Przypuszczam, że za dwie, najdalej za trzy godziny urodzi dziecko. - Będzie też ślub. Mavis i Leonarda. Usta Summerseta rozciągnęły się w szerokim uśmiechu, co według Eve było taką rzadkością, że zdziwiła się, że twarz mu się od tego nie rozdarła. - Cudownie. Nie powinniście być teraz z nią? - Jesteśmy teraz zajęci tutaj. - Eve przestąpiła z nogi na nogę. - Peabody jest z nią. - Chciała, żeby pani przy tym była - przypomniał jej Summerset. - Zajrzę do niej na moment. - Nie zamierzam czuć wyrzutów sumienia - oświadczyła z mocą Eve. - Nie zamierzam

czuć wyrzutów sumienia. Dobra, do jasnej cholery, czuję się winna. Następna godzina była bardzo pracowita, Peabody i McNab kursowali między obiema rodzącymi. Wpadła Trina i uparła się, żeby uczesać Mavis. Położna przechodziła z sali do sali. Ogłosiła, że oba porody przebiegają prawidłowo, Tandy prowadziła w tym wyścigu. Rozwarcie u Mavis osiągnęło sześć centymetrów, kiedy u Tandy doszło już do dziesięciu i mogła zacząć przeć. Sala Mavis wypełniła się przyjaciółmi za sprawą sztuczki McNaba z telełączami. Wszyscy mówili naraz. Pojawili się doktor Mira z mężem, Louise DiMatto i Charles, Feeney, Nadine, potężny Crack, który przybiegł prosto ze swojego klubu Down and Dirty. - To jak prawdziwy ślub. Tak się cieszę. Jak wyglądam? Leonardo pocałował jej palce. - Jesteś najpiękniejszą panną młodą pod słońcem. - Och, mój słodki pieseczku. Zróbmy to! Mamy wszystko, prawda? Kwiaty. Powąchała bukiecik pachnących fiołków, które przyniósł jej Roarke. - Muzyka, przyjaciele. Starościna. - Spojrzała na Eve. - Drużba. - I na Roarke'a. - Wszystko. - Nagle Leonardo zrobił wielkie oczy. - Pierścionek. Nie mam dla ciebie pierścionka. - Och. - Znów zadrżały jej usta, ale dzielnie się opanowała. - No cóż, nic nie szkodzi, najdroższy. Obrączki nie zawsze są najważniejsze. Summerset wystąpił do przodu. Wyjął spod nakrochmalonej koszuli łańcuszek. - Jeśli zgodzisz się przyjąć coś pożyczonego, sprawisz mi prawdziwą przyjemność. Noś ten pierścionek, póki nie będziesz miała własnego. Należał do mojej żony. Rzęsy Mavis błyszczały od łez. - Dziękuję, to dla mnie wielki zaszczyt. Naprawdę chcesz mi go pożyczyć? Czy mogę go wziąć? Zdjął pierścionek z łańcuszka i podał Leonardowi. Eve usłyszała, jak cicho chrząknął. - To ja będę zaszczycony. Kiedy się cofnął, Eve spojrzała mu w oczy. - Dobra robota - powiedziała. To niesamowite, pomyślała. Zupełnie w stylu Mavis złożyć przysięgę małżeńską - z kilkoma przerwami na skurcze - w eleganckiej sali porodowej, w otoczeniu przyjaciół, w śmiesznym diademie na głowie. A McNab uwieczniał wszystko na policyjnym rekorderze. Obecni, nie wyłączając Eve, mieli w oczach łzy, kiedy Leonardo wziął pożyczony

pierścionek w swoją wielką dłoń i wsunął go na szczupły palec Mavis. Po brawach, pocałunkach i szampanie, przeszmuglowanym przez Roarke'a - zawsze można było na niego liczyć w takich sprawach - w drzwiach ukazała się położna. - Moje gratulacje i wszystkiego najlepszego. Z radością zawiadamiam o narodzinach syna Tandy i Aarona. Waży cztery czterysta osiemdziesiąt. Mavis, mam ci powtórzyć, że Tandy przesyła teraz całą energię tobie. I, Dallas, ona prosiła żebyś na chwilkę do niej zajrzała. - Ja? Dlaczego? - Występuję tylko w roli posłańca. Dobrze, mamusiu, sprawdzimy, jak sobie radzisz. - Pójdziesz ze mną - powiedziała Eve i ścisnęła rękę Roarke'a. - Nie prosiła o spotkanie ze mną. - Nie pójdę tam sama. - Pociągnęła go za sobą. Tandy była blada, spocona i miała trochę zamglone oczy, podobnie jak tatuś. Trzymała małe, niebieskie zawiniątko. - Wszystko w porządku? - W absolutnym porządku. Czyż nie jest śliczny? - Pokazała jej dziecko, tak opatulone, że Eve przyszła na myśl niebieska parówka z okrągłą, obcą buzią. - Śliczny - potwierdziła, wiedząc, że tego się po niej spodziewano. - Jak się czujesz? - Jestem zmęczona, przejęta i do szaleństwa zakochana w swoich obu mężczyznach. Ale chciałam ci go oficjalnie przedstawić: oto Quentin Dallas Applebee. - Kto? - Nowy obywatel, pani porucznik. - Roarke lekko ją pchnął do przodu. - Nie masz nic przeciwko temu, prawda? - spytała ją Tandy. - Chcieliśmy w ten sposób ci podziękować. Nie byłoby go wśród nas, gdyby nie ty. Zaskoczona i wzruszona Eve wcisnęła ręce do kieszeni. - Bardzo mi miło. Naprawdę. To wspaniałe imię dla chłopaka - powiedziała z szerokim uśmiechem. - Zamierzamy go tak wychować, aby był godny. - Aaron się pochylił, pocałował matkę i dziecko. - A jak się czuje Mavis? - Położna powiedziała, że wszystko idzie wolno, ale jak należy. Jeszcze trochę to potrwa. - Zajrzę do niej, kiedy mi pozwolą. - Nigdzie stąd nie ucieknie. Lepiej odpocznij trochę. Kiedy wyszła, zobaczyła na korytarzu Feeneya, pijącego okropną szpitalną kawę.

- Położna coś sprawdza. Nie zamierzam być przy tym obecny. - Czy ktoś o zdrowych zmysłach zgodziłby się na coś takiego? Odezwał się komunikator Eve. - Myślałem, że nigdzie się nie wybierasz - powiedział ponuro Roarke. - Cóż, zgłosiłam się i doprowadzę sprawę do końca. Dallas. - Pani porucznik. - Ekran wypełniła twarz Whitneya. - Ma się pani natychmiast zameldować u Riker, na oddziale dla kobiet. - Panie komendancie, w tej chwili nie mogę. Jestem w klinice położniczej. Mavis... - Teraz? - Tak, panie komendancie. Albo wkrótce. Czy to ma związek z Madeline Bullock? - Tak. Nie żyje. Syn skręcił jej kark. Kiedy poznała wszystkie szczegóły, a Whitney ją zapewnił, że wezwie Baxtera, by przeprowadził śledztwo, usiadła w jednej z poczekalni - ogródków i złapała się za głowę. - Dlaczego poczuwasz się do winy? - W głosie Roarke'a słychać było irytację. - To ona przekonała strażników, by pozwolili synowi ją odwiedzić. - Kretyni!. Durnie! Nie powinni byli pozwolić im rozmawiać ani się spotykać. Nie teraz. Założę się, że wcale nie przekonała strażników. Przekupiła ich i komuś solidnie się za to oberwie. - W takim razie dlaczego tu siedzisz i czujesz się za to wszystko odpowiedzialna? Spojrzała na niego. - Doprowadziła go do wściekłości. Naciskała na niego, nalegała, by potwierdził jej wersję, chcąc jego kosztem ratować własną skórę. „Jestem twoją matką. Zawdzięczasz mi życie”. Niemal słyszę, jak to mówi, i widzę go, jak słucha, a w końcu do niego dociera, że go poświęci. Że nie jest dla niej wystarczająco ważny, by go ratowała, by go kochała. - I wiedząc to, nadal tu siedzisz i się gryziesz. - Chciałam, żeby za wszystko zapłaciła. Żeby zapłaciła najwyższą cenę. Dlatego przesłuchiwałam ją na końcu. Żeby się pociła. Dlatego nie naciskałam na nią bardziej, żeby jeszcze trochę się podenerwowała. Zamierzałam jutro znów z nią porozmawiać. Nie zaproponowałam jej żadnej ugody, chociaż mogłam to zrobić. Mogłam zakończyć sprawę polubownie i nie gnębić więcej Madeline. Ale dałam jej do zrozumienia, że zamierzam patrzeć, jak się smaży. Pozwoliłam, żeby to zobaczyła. Chciałam, żeby to zobaczyła. - A dlaczego miałabyś postąpić inaczej? Była odpowiedzialna za to wszystko: za

morderstwa, za cierpienia. Chciałaś sprawiedliwości. - Owszem, ale nie tylko. Chciałam, żeby cierpiała i żeby się bała. On zabijał i sprawiało mu to przyjemność. Ale ona od samego początku go zdeprawowała. To przez nią stał się taki, jaki jest, wykorzystywała go, traktowała jak narzędzie... Roarke ujął jej dłoń i przycisnął do ust. - Tak, jak ty byłaś wykorzystywana. - Kiedy weszłam do sali przesłuchań, ujrzałam swojego ojca. Czułam jego obecność, przypomniałam sobie, co zrobił, co chciał ze mną zrobić. - Była potworem, tak jak i on. Ale bez względu na to Winfield Chase jest dorosły. Mógł od niej uciec. Mógł zwrócić się o pomoc. - Nie wierzysz, że można uciec albo że ktoś może pomóc takim ludziom, kiedy tamci z nimi skończą. - On to nie ty, Eve. Ty nigdy, żebym nie wiem co, nie stałabyś się taka, jak Chase. Nigdy nie dokonałabyś takich wyborów, jak on. - Masz rację. Wiem o tym. I owszem, miał wybór, tak jak my wszyscy, chociaż ona ograniczyła liczbę wariantów. Przedstawiła je w krzywym zwierciadle. - To samo zrobiłby twój ojciec, a przynajmniej próbowałby zrobić. - Wraca do mnie w myślach, w snach. Ujrzałam go w niej. Ujrzałam go, kiedy spojrzałam jej w oczy, i chciałam, żeby za to zapłaciła. Chciałam, żeby cierpiała, żeby zapłaciła za to i żeby wiedziała, dlaczego. Teraz zapłaciła. Ale nie wiem, czy zrozumiała, dlaczego. - Chciałaś, żeby nie żyła? - Nie. Nie, bo wtedy oznacza to koniec wszystkiego, a to niewystarczająca zapłata. Wzięła jeden oddech, potem drugi. - Whitney powiedział, że trwało to bardzo krótko. Rozmawiali, gdy Chase nagle złapał ją i skręcił jej kark. Potem nawet nie stawiał oporu, pozwolił, by go od niej odciągnęli. Pilnują go teraz, żeby nie popełnił samobójstwa. - Spójrz na mnie, posłuchaj. - Głos miał stanowczy, zdecydowany. Nie pozwoli, żeby dźwigała to brzemię. - Nie widzisz, że cokolwiek byś chciała, jakkolwiek byś to rozegrała, skończyłoby się to tak samo? Nie zadowoliłaby jej żadna ugoda. Nadal próbowałaby go wykorzystać, a on by ją w końcu zabił. - Być może. Być może. - Eve, przed chwilą widziałaś dziecko, tę malutką istotkę, którą na twoją cześć nazwano Dallas. To ty ocaliłaś jego matkę. Przed nim całe życie. Jest niewinne. My, ja i ty,

już nie jesteśmy tacy, ono też nie będzie takie wiecznie. Ale zrobiwszy to, co zrobiłaś, będąc tym, kim jesteś, zapewniłaś mu kochających rodziców. - Czyli należy całą sprawę uznać za zakończoną. - Zamknęła oczy i skinęła głową. Masz rację. Wiem, że masz. Zrobię tak. - Dallas? Przepraszam. - Peabody stłumiła ziewnięcie. - Mavis cię prosi. Rozwarcie ma siedem centymetrów. Niektórzy z nas idą coś przekąsić. Zabieramy ze sobą Leonarda, ponieważ położna powiedziała, że jest jeszcze czas. - Ale... - Powiedziała, że chce trochę pobyć w spokoju tylko z tobą. - Dobra już, dobra. Nie rób takiej zadowolonej miny, asie - ostrzegła Roarke'a. - I tak będziesz obecny podczas startu. - Niech Bóg ma nade mną litość! - jęknął. Ale wstał, objął ją, pocałował w czoło. Pomyśl o tym, co uratowałaś - mruknął. - Pomyśl o minie Tandy, kiedy tuliła swojego synka. Nie ma tu miejsca na ponure myśli. - Jak zwykle masz rację. - Przytuliła się do niego. - Dzięki. Eve pomyślała, że Mavis wygląda na nieco zmęczoną. - Coś się stało. - Mavis usiadła bardziej prosto na łóżku. - Tandy? Dziecko? - Nie, nie, czują się świetnie. To ma związek z pracą. - Zamknij tę sprawę, przypomniała sobie, i pamiętaj, że narodziło się nowe życie. - Nic ważnego. - Nie musisz jechać do komendy? - Mavis, nigdzie nie pojadę, dopóki nie urodzisz. Jak sobie radzisz? I nie masz dość tego pytania? - Całkiem dobrze i nie. Nawet przyjemnie być w samym centrum zainteresowania, wiesz? To zupełnie co innego niż wtedy, kiedy występuję. To takie prawdziwe, tylko ja jedna mogę tego dokonać. Czy mogłabyś posiedzieć tu ze mną? - Jestem na każde twoje zawołanie. Ponieważ Mavis poklepała materac, Eve usiadła na skraju łóżka. - Chciałabym... Oho, znowu. Są coraz silniejsze. Jasna cholera! - Oddychaj. Skup się. - Masz rację. Mam dość patrzenia na pieprzone światło słoneczne. Mavis zaczęła sapać, tak intensywnie wpatrując się w oczy Eve, że ta się zastanawiała, czy nie przewierci jej mózgu na wylot. Potem przypomniała sobie, co mówili w szkole

rodzenia, położyła ręce na brzuchu Mavis i zaczęła palcami zataczać kółeczka. Wydawało jej się, że czuje pod palcami twardy beton. - Przechodzi, prawda? Tak - powiedziała Eve, rzuciwszy okiem na monitor. - Odpręż się, oddychaj głęboko. Mavis posłuchała jej i nawet zdobyła się na dzielny uśmiech. - Widzę, że uważałaś na zajęciach. - Przypominam ci, że jestem gliną. My wszystko widzimy i słyszymy. Wiesz, że mogą ci dać znieczulenie. - Tak i zastanawiam się nad tym. Ale wiesz, nigdy dotąd nie przeżywałam czegoś takiego. Chyba jeszcze trochę poczekam. Teraz chcę pobyć tylko z tobą. Spójrz. Uniosła lewą dłoń, a na palcu błysnął pierścionek żony Summerseta. - Tak, bardzo się cieszę. - Jesteśmy teraz obie starymi mężatkami. Kto by pomyślał? Już wkrótce zostanę matką. Bardzo chcę być dobrą matką. - Nie ulega wątpliwości, że będziesz. - Można na tyle sposobów wszystko zepsuć. Kiedyś psułam wszystko, do czego się wzięłam. Ale poprawiłam się, prawda? - O, tak. - Chciałam ci coś powiedzieć, zanim wszystko znów się zmieni. Bo wiem, że narodziny tego dziecka wszystko zmienią. Na dobre. Na niesamowicie dobre, ale zmienią. Dallas, jesteś najlepszym człowiekiem, jakiego znam. - Jesteś pewna, że nie podali ci już jakichś leków? Mavis roześmiała się słabo. - Naprawdę. Leonardo jest najsłodszy, ale ty jesteś najlepsza. Robisz to, co słuszne, to, co ważne, nie zważając na koszty. Jesteś najbliższą mi osobą, naprawdę wyprowadziłaś mnie na prostą. Nie byłoby mnie tu teraz, nie robiłabym tego, co robię, gdyby nie ty. - Wydaje mi się, że Leonardo bardziej się do tego przyczynił ode mnie. Mavis uśmiechnęła się i pomasowała brzuch. - Tak, on zrobił to, co najprzyjemniejsze. Kocham cię. Kochamy cię. - Ujęła dłoń Eve i położyła sobie na brzuchu. - Chciałam ci to powiedzieć. - Mavis, gdybym cię nie kochała, byłabym tysiąc kilometrów stąd. - Wiem. - Wybuchnęła głośnym śmiechem. - Sprawia mi frajdę świadomość tego. Ale robisz to, co słuszne. Robisz to, co ważne, dlatego jesteś taka niesamowita. Jasna cholera, niech to wszyscy diabli, znów się zaczyna.

Dwie godziny po podaniu Mavis lekkiego środka znieczulającego położna oświadczyła, że nadszedł czas. - A więc przygotować się. - Randa rozstawiła namiot między nogami Mavis. - Na miejsca. - Dlaczego ja mam być tutaj? - zapytała Eve, kiedy kazano jej stanąć w nogach łóżka. - Mavis, chcę, żebyś wzięła głęboki oddech podczas następnego skurczu, policzyła do dziesięciu i zaczęła przeć. Dallas, trzymaj ją. Leonardo, ciągnij. Roarke, pilnuj oddechów. - Kolejny skurcz! - Nabierz powietrza! Przyj! Raz, dwa... - Cudownie! Jesteś niesamowita - oświadczył Leonardo, kiedy skurcz minął. - Jesteś wyjątkowa. Oddychaj teraz wolno, skarbie. Chyba nie chcesz, żeby doszło do hiperwentylacji. - Kocham cię - powiedziała Mavis. Oczy miała zamknięte i zapadnięte policzki. - Ale jeśli jeszcze raz mi powiesz, jak mam oddychać, wyrwę ci język i wepchnę ci go do gardła. Kolejny skurcz. Przez następną godzinę Leonardo ocierał twarz Mavis zimnymi gałgankami, dawał jej do ssania lodowe pałeczki i kulił się ze wstydu, kiedy warczała na niego, bo zbyt entuzjastycznie dodawał jej odwagi. Eve robiła, co do niej należało, i patrzyła wszędzie, tylko nie na przyjaciółkę. - Chyba powinniśmy się zamienić. - Zmrużyła oczy i spojrzała na Roarke'a, kiedy Mavis znów nabrała powietrza w płuca. - Nie ma takiej siły na ziemi, która by mnie do tego zmusiła. - Bardzo dobrze, Mavis - powiedziała zachęcająco Randa. - Widać główkę. Roarke odruchowo spojrzał w lustro, zawieszone tak, żeby rodząca mogła wszystko widzieć. - O, Boże! Moje oczy. Ciągnąc jaskrawoczerwony pas, trzymany przez Leonarda, i zapierając się mocno nogami o Eve, Mavis wydała z siebie niemal nieludzki jęk, a potem bezwładnie opadła i zaczęła głośno sapać. - Jeszcze parę razy - powiedziała jej położna. - Jeszcze tylko parę razy. - Nie wiem, czy dam radę. - Ależ naturalnie, że dasz, skarbie! Mavis wyszczerzyła zęby na Leonarda. - Chcesz się ze mną zamienić miejscami? Kurde, kurde, kurde. - Zaparła się, chwyciła

pas i wbiła paznokcie drugiej ręki w dłoń Roarke'a. - Urodziła się główka! Jaka piękna buzia! Eve spojrzała jednym okiem i zobaczyła między nogami Mavis wilgotną, pomarszczoną mordkę, ledwo przypominającą ludzką twarz. - Czy to możliwe? Czy wszystko w porządku? - Jeszcze raz, Mavis, i dziecko się urodzi. - Jestem taka zmęczona. Eve zdmuchnęła włosy, które opadły jej na oczy, i poczekała, aż przyjaciółka na nią spojrzy. - Ostatni raz i będzie po wszystkim. - Dobra już, dobra. Kolejny skurcz. Wysunęło się, oślizgłe i wijące się, kiedy Mavis parła ze wszystkich sił. Jego płacz był przenikliwy i pełen złości, w przeciwieństwie do szlochającej ze szczęścia Mavis. - Moje dziecko! Nasze dziecko! Chłopiec czy dziewczynka? Nie widzę. Ma ptaszka czy nie? Eve przechyliła głowę, kiedy położna uniosła w górę zawodzącego głośno noworodka. - Nie ma ptaszka. To dziewczynka. Ale ma za to zdrowe płuca. Leonardo płakał, przecinając pępowinę, płakał, kiedy maleństwo położono na brzuchu Mavis. - Spójrzcie na moje śliczne dziewczyny. Spójrzcie na moje dziewczyny - mówił, jakby się modlił. - Widzicie je? - W porządku, tatusiu - odrzekła Mavis, głaszcząc go po włosach jedną ręką, a drugą przesuwając po pleckach córeczki. - Witaj, moja mała. Witaj, najdroższa. Zrobię wszystko, co w mojej mocy, żeby świat cię nie skrzywdził. - Zabierzemy ją na chwilkę - powiedziała Randa do Mavis. - Musimy ją umyć i zważyć. Weźmie ją Dolly, ale zaraz przyniesie. Śliczna dziewczynka, mamusiu. - Mamusia. - Mavis przycisnęła usta do główki córeczki, nim Dolly ją zabrała. Jestem mamą. Dziękuję. - Ujęła dłoń Roarke'a, a potem uśmiechnęła się do Eve. - Dziękuję. - Jest prześliczna. - Roarke nachylił się, żeby pocałować ją w policzek. - Jak laleczka. - Zgodnie z jej imieniem. - Leonardo otarł łzy z oczu. - Pamiętasz, Dallas, jak szukałyśmy dla niej imienia? - Chyba ostatnie, jakie zaproponowałaś, to Radish. - Apricot. - Mavis wzniosła oczy rozpromieniona. - Ale postanowiliśmy, że jak urodzi

się dziewczynka, to nazwiemy ją Bella. Bella Eve. W skrócie Belle. Śliczną Belle owinięto w różowy kocyk, na łysą główkę włożono jej różową czapeczkę, i dano do potrzymania tacie. - Teraz - szepnął - mam wszystko. Mam cały świat. Kilka godzin później Eve zdejmowała buty we własnej sypialni. - Co za dzień. - Co za dni. - Dobrze się spisaliśmy, prawda, Roarke? - Chwilami było ciężko, ale ogólnie rzecz biorąc chyba stanęliśmy na wysokości zadania. I dzięki Bogu, że już po wszystkim. - Trochę to przypominało tamten film o inwazji roślinnych zarodków, nim przybrały ludzką postać. Przesuwając palcami po włosach żony, Roarke spojrzał na nią, zmarszczywszy brwi. - Mówisz o „Inwazji porywaczy ciał”? - Tak. Wyglądała tak zaraz po urodzeniu, ale tylko przez chwilę. Nigdy nie sądziłam, że to powiem, ale cieszę się, że Mavis zmusiła nas do przejścia przez to. Towarzyszenie jej podczas porodu miało duże znaczenie. - To prawda. - Podszedł do niej i ją objął. - Od dziś dwie nowe istotki ludzkie będą nosiły twoje imię. To wielki hołd, moja pani porucznik. - Mam nadzieję, że nigdy nie będę musiała ich aresztować. Roześmiał się i porwał ją w ramiona. - Chcę cię widzieć w łóżku. - Ja siebie też. Chętnie z tobą. - Przycisnęła usta do jego szyi. - Muszę jutro posprzątać ten bałagan w pracy. Wszystko pozałatwiać. Zajmie mi to może dwa dni, ale nie więcej. Tak czy inaczej, świeżo upieczona mama będzie się dąsać, jeśli nie przyjedziemy, by pozachwycać się Belle. Ale potem będziemy tylko ja i ty, kolego. Tańczący nago pod tropikalnym słońcem. - Alleluja! Kiedy wtuliła się w niego, zapomniała o pytaniach, odpowiedziach, życiu i śmierci. Niech zaczekają do rana.