Roberts Nora - In Death 14 - W pogoni za śmiercią.pdf

SAVE OFFLINE

J.D. ROBB

W POGONI ZA ŚMIERCIĄ

ROZDZIAŁ 1 Morderstwo jest pracą do wykonania. Śmierć stanowi poważny obowiązek mordercy, dla ofiary, dla tych, którzy ją przeżyją. Również dla tych, którzy potem reprezentują lub zastępują zmarłego. Niektórzy solidnie przykładają się do tej pracy, inni traktują ją z lekceważeniem. Niektórzy zaś wkładają w nią całą duszę. Na Codzienny poranny spacer Walter C. Pettibone wychodził z mieszkania przy Park Avenue w błogiej nieświadomości faktu, że ma przed sobą ostatnie godziny życia. Był krzepkim sześćdziesięciolatkiem i zręcznym biznesmenem, który pomnożył i tak niemały majątek rodzinny na kwiatach i sentymentach. Był bogaty, zdrowy, a przed ponad rokiem przygruchał sobie młodą jasnowłosą żonę, która seksualnymi apetytami mogła się równać z suką dobermana w okresie cieczki, za to rozumu nie miała ani trochę. Walter C. Pettibone uważał, że świat, w którym się obraca, jest akurat taki, jaki powinien być. Miał zajmującą pracę i dwoje dzieci z pierwszego małżeństwa, oczekujących na przejęcie interesu, który ich ojciec przejął po swoim rodzicielu. Utrzymywał wystarczająco poprawne stosunki ze swoją byłą żoną - uczciwą, rozsądną kobietą - a syn i córka wyrośli na sympatycznych, inteligentnych ludzi i dawali mu liczne powody do dumy i satysfakcji. Miał też wnuka, który był jego oczkiem w głowie. Latem 2059 roku Świat Kwiatów był poważnym międzygalaktycznym biznesem z kwiaciarzami, ogrodnikami, biurami i cieplarniami zarówno na Ziemi, jak i w kosmosie. Walter uwielbiał kwiaty. Nie tylko dlatego, że dawały zysk. Kochał ich zapach, barwy, fakturę, urodę liści i kwiecia, podziwiał sam cud ich istnienia. Każdego ranka odwiedzał kilkoro kwiaciarzy, by sprawdzić wybór towaru, obejrzeć, jak wyeksponowano... lecz również po to, by nacieszyć się pięknymi zapachami, trochę pogadać, a przede wszystkim spędzić czas wśród kwiatów i kochających je ludzi. Dwa razy w tygodniu był na nogach już przed świtem i udawał się na giełdę ogrodniczą w śródmieściu. Przechadzał się tam i podziwiał kwiaty, składał zamówienia, czasem cos krytykował. Przez ostatnie pół wieku, rzadko zdarzało mu się wyłom w tym schemacie czynności, które nigdy go nie męczyły. Tego dnia po spędzeniu około godziny wśród kwiatów wybierał się do biura. Miał zamiar zabawić tam dłużej niż zwykle, by zostawić żonie dość czasu i

przestrzeni na dokończenie przygotowań do urodzinowego przyjęcia na jego cześć. Na myśl o tym zachichotał pod nosem. To słodkie maleństwo nie umiałoby zachować tajemnicy nawet wtedy, gdyby spięło sobie usta biurowym zszywaczem. Walter wiedział o przyjęciu od tygodni i czekał na ten wieczór z iście dziecięcym entuzjazmem. Naturalnie musiał udać zaskoczenie, więc z samego rana przećwiczył różne zdumione miny. A tymczasem wypełniał swoje codzienne obowiązki z uśmiechem, zaznaczonym lekkim uniesieniem kącików ust, i nie miał zielonego pojęcia, jak wielkie zaskoczenie go spotka. Eve miała wrażenie, że w życiu nie czuła się lepiej. Wypoczęta, naładowana energią, rozruszana i rozluźniona, przygotowywała się do pierwszego dnia pracy po cudownie beztroskich dwóch tygodniach urlopu, podczas których najbardziej wytrącającą z równowagi decyzją, jaką musiała podjąć, był wybór między jedzeniem a spaniem. Najpierw tydzień w meksykańskiej willi, a potem tydzień na prywatnej wyspie. A w obu miejscach nie brakowało okazji do opalania się, seksu i małych drzemek. Roarke jeszcze raz miał rację. Potrzebowali czasu dla siebie, żeby pobyć razem. Tylko we dwoje. Oboje mieli rany, które musiały się zabliźnić. A gdyby samopoczucie Eve tego ranka miało być wskaźnikiem, to wakacje spełniły swoje zadanie. Stanęła przed garderobą, marszcząc czoło na widok mnóstwa strojów, które przybyły jej, odkąd wyszła za mąż. Coś się nie zgadzało, choć chyba nie dlatego, że przez większą cześć ostatnich dwóch tygodni paradowała nago bądź półnago. Wyglądało na to, że jej mężczyzna znów dyskretnie wzbogacił zasoby w garderobie. Wyjęła długą niebieską suknię z szeleszczącego, mieniącego się materiału. - Czy ja to kiedyś widziałam? - To twoja szafa - W drugiej części sypialni Roarke z filiżanką kawy w dłoni przeglądał informacje giełdowe na ściennym ekranie. Mimo to zerknął w stronę żony. - Jeśli planujesz włożyć dzisiaj tę suknię, to zaszokujesz kryminalistów w całym mieście. - W garderobie mam więcej ubrań niż dwa tygodnie temu. - Naprawdę? Ciekawe, jak to się stało. - Przestań kupować mi góry strojów. Roarke wyciągnął rękę, chcąc pogłaskać Galahada, ale kot odwrócił łeb. Od ich powrotu poprzedniego wieczora jeszcze nie przestał być obrażony. - Dlaczego? - Bo to jest krepujące - bąknęła i zaczęła szukać czegoś stosownego do włożenia. Roarke tylko się do niej uśmiechnął, patrząc jak wkłada górę bez rękawów i spodnie na smukłe ciało, którego właściwie ani na chwilę nie przestawał pożądać.

Opaliła się na blado - złocisty odcień, a w jej krótkich, kasztanowych włosach pojawiły się od słońca jaśniejsze pasemka. Ubrała się szybko, oszczędnymi ruchami, jak kobieta, która niewiele myśli o modzie. Pewnie dlatego nie mógł się oprzeć pokusie zasypywania żony wytworami mody. Pomyślał, że podczas ich wspólnego urlopu Eve wypoczęła. Z każdą godziną, z każdym dniem widział, jak coraz mniej jest na jej twarzy śladów zmęczenia i trosk. Nawet teraz jej oczy koloru whisky lśniły, a na pociągłej, ładnej twarzy widniały rumieńce. Gdy mocowała kaburę pod pachą, na jej szerokich ustach pojawił się grymas; najwyraźniej porucznik Eve Dallas wróciła do swoich obowiązków. I znów mogła rozstawiać wszystkich po kątach. - Ciekawe, co takiego jest w uzbrojonej kobiecie, że mnie podnieca? Zmierzyła go wzrokiem, po czym sięgnęła do szafy po lekki żakiet. - Wybij to sobie z głowy. Nie zamierzam się spóźnić do pracy pierwszego dnia po urlopie, tylko dlatego, że masz zastój w interesie. O, tak, pomyślał, wstając. Zdecydowanie wróciła. - Kochana Eve... - powiedział, ale omal się nie wzdrygnął. - Nie ten żakiet. - Jak to? - Znieruchomiała z ramieniem włożonym do połowy w rękaw. - Nadaje się na lato i zakrywa broń. - Ale nie pasuje ci do spodni. - Podszedł do szafy, zajrzał do środka i wydobył inny żakiet, wcale nie grubszy, za to idealnie zgrany kolorystycznie ze spodniami khaki. - Ten jest właściwy. - Nikt mnie nie będzie filmował na video. - Posłusznie jednak zmieniła okrycie, bo było to znacznie łatwiejsze niż toczenie sporu. - O popatrz. Zanurkował do szafy jeszcze raz i wydobył z niej parę skórzanych półbucików w odcieniu świeżego kasztana. - Skąd to masz? - Od ducha tej szafy. Podejrzliwie im się przyjrzała i obmacała czubki od środka. - Nie potrzebuje nowych butów. Mam stare, już rozdeptane. - Bardzo subtelnie to nazwałaś. Przymierz te, proszę. - I tak zaraz je wykończę - mruknęła, ale usiadła na poręczy sofy i zaczęła je wzuwać. Były mięciutkie i idealnie dopasowane. Stwierdziwszy to, spojrzała na męża jeszcze bardziej podejrzliwie. Prawdopodobnie kazał je wykonać ręcznie w jednej ze swych niezliczonych fabryk. Niewątpliwie też półbuciki kosztowały więcej, niż nowojorski glina może zarobić przez dwa miesiące. - Jak wytłumaczysz to, że duch doskonale zna rozmiar mojej stopy? - Rewelacyjny facet. - Pewnie nie ma sensu mu mówić, że policjantka nie potrzebuje drogich półbutów, kiedy włóczy się za podejrzanym, zmyka gdzie pieprz rośnie albo kopniakiem wywala drzwi.

Trud jakiejś włoskiej mniszki niechybnie idzie wtedy na marne. - Och, on wie swoje. - Roarke pogłaskał żonę po głowie i przy okazji delikatnie pociągnął ją za włosy, żeby spojrzała mu w oczy. - A w dodatku darzy cię uwielbieniem. Wciąż ogarniała ją dziwna słabość, gdy słyszała takie komplementy i przyglądała się twarzy wypowiadającego je Roarke'a. Często zastanawiała się, czy nie zakochała się właśnie w jego oczach, figlarnych i niesamowicie niebieskich. - Jesteś cholernie ładny. - Nie zamierzała tego powiedzieć, więc aż podskoczyła , słysząc własny głoś. Zobaczyła szeroki uśmiech wykwitający na twarzy męża, który swą wyrazistością i uwodzicielskimi ustami poety mogłaby inspirować malarzy i rzeźbiarzy. Młody irlandzki Bóg - to byłby właściwy tytuł dzieła. Czyż bowiem bogowie nie są uwodzicielscy, bezwzględni i upojeni swoją władzą? - Muszę iść. - Szybko wstała, ale ponieważ się nie odsunął, wpadli na siebie. - Roarke .... - Cóż, oboje wracamy do rzeczywistości. Ale ... - Przesunął dłońmi po jej bokach długim, zaborczym ruchem, który przypominał jej z niezwykłą dokładnością, jak potrafią pieścić te zręczne palce. - Myślę, że powinnaś odpuścić sobie jeszcze chwilę i pocałować mnie na do widzenia. - Chcesz, żebym pocałowała cię na do widzenia? - Zdecydowanie. - Usłyszała w jego tonie miły zaśpiew, częściowo spowodowany irlandzkim akcentem, a częściowo rozbawienie. Przekrzywiła głowę. - Dobrze. - Błyskawicznym ruchem wsunęła ręce w jego smoliste włosy, które prawie sięgały ramion, i zaciskając dłonie, złożyła na jego ustach pocałunek. Poczuła, że serce Roarke'a zabiło mocniej, tak samo jak jej. Słysząc pomruk zadowolenia, lekko przyszczypała mu wargę zębami i pozwoliła sobie na małą igraszkę języków. Przerwała pocałunek tak samo nagle, jak go zaczęła i natychmiast energicznie odsunęła się poza zasięg ramion męża. - Do zobaczenia asie! - zawołała od progu. - Spokojnego dnia pani porucznik. - Głęboko odetchnął i z powrotem usiadł na sofie. Ciekawe - zwrócił się do kota - ile będzie mnie kosztowało odzyskanie twojej przyjaźni. W komendzie policji Eve wskoczyła na pochylnie prowadzącą do wydziału zabójstw. To zrobiwszy, głęboko zaczerpnęła tchu. Nie było tu dramatycznej scenerii klifów zachodniego Meksyku ani aromatycznej bryzy tropikalnych wysp, ale musiała przyznać, że stęskniła się za tym otoczeniem. Tu pachniała potem. Lurowatą kawą i środkami czyszczącymi, lecz przede wszystkim powietrze iskrzyło energią, która powstawała w starciu

gliniarzy z przestępcami. Urlop wyostrzył zmysły Eve na znajome oznaki; niski szmer wielu jednocześnie mówiących głosów, nieustanne, choć mało zharmonizowane pobrzękiwanie łączy i komunikatorów, tłumy ludzi w biegu, mających pilne sprawy do załatwienia. Usłyszała soczystą wiązankę, którą ktoś wyrzucił z siebie tak energicznie, że słowa zlały się w jedno. Witaj w domu, pomyślała i z zadowoleniem westchnęła. Zanim poznała męża, miejsce pracy było dla niej domem, całym życiem, czymś, co nadawało sens istnienia. Zresztą nawet teraz, gdy była z Roarkiem, a może właśnie dlatego, że już go miała, miejsce pracy pozostało ważną częścią jej osoby. Kiedyś była ofiarą, bezradną, wykorzystywana i załamaną. Teraz przedzierzgnęła się w wojowniczkę. Wtargnęła do sali detektywów gotowa do każdej walki. Inspektor Baxter podniósł głowę znad papierów, wydal przeciągły gwizd i ostentacyjnie zamrugał. - Huuu, Dallas! Ja cię kręcę! - Że co? - Zaskoczona obejrzała się przez ramię, wnet jednak uświadomiła sobie, że lubieżny uśmiech kolegi jest przeznaczony specjalnie dla niej. - Jesteś chorym facetem, Baxter. Ale dobrze się przekonać, że nic się nie zmieniło. To podnosi na duchu. Niepotrzebnie się odpicowałaś. - Wstał i obszedł zestawione biurka. - Ładnie - dodał, ujmując w palce klapę jej żakietu. - Jesteś jak z żurnala, Dallas. Zawstydzasz nas, śmiertelników. - To przez żakiet - bąknęła skonsternowana. - Daj spokój. - O, i jesteś opalona. Ciekawe, czy cała. Uśmiechnęła się ironicznie. - Mam cię kopnąć w tyłek? Pogroził jej palcem, wyraźnie zadowolony z siebie. - A tu co masz? - Zmieszana Eve uniosła ręce do uszu, Baxter zaś zamrugał tak, jakby spotkała go wielka niespodzianka. Zdaje mi się, że to się nazywa kolczyki. W dodatku są ładne. Nawet zapomniała, że je włożyła. - Czyżby w czasie, gdy mnie nie było, przestępczość spadła do zera, że masz czas stać nade mną i komentować mój strój? - Po prostu jestem oszołomiony, pani porucznik. Absolutnie oszołomiony tym pokazem mody. Nowe buty? - Wypchaj się. - Odwróciła się do niego plecami, a on wybuchnął śmiechem. - Aha, teraz mam tyły - oświadczył, co spotkało się z głośną aprobatą kolegów. Młoty, pomyślała idą do swojego pokoju. W nowojorskim Departamencie Policji i bezpieczeństwa pracuje banda młotów. Jezu, ale się za nimi stęskniła. Weszła do swojego pokoju, ale krok za progiem stanęła jak wryta i wytrzeszczyła oczy.

Jej biurko było posprzątane. Co więcej lśniło czystością. Zresztą całe pomieszczenie było nieskazitelne. Zupełnie jakby ktoś przyszedł z wielkim odkurzaczem i wessał cały zgromadzony to kurz, a potem wypucował to, co zostało. Podejrzliwie przesunęła kciukiem po ścianie. Tak farba była niewątpliwie świeża. Mrużąc oczy, kontynuowała inspekcje. Pokój był ciasny, z jednym nędznym oknem, zagraconym - teraz odświeżonym do niepoznania biurkiem i dwoma krzesłami, które w każdej chwili mogły skaleczyć wystającą sprężyną. Kartoteka również została odczyszczona na błysk. Stała na niej bujna roślina w doniczce. Wydawszy okrzyk niepokoju, Eve rzuciła się do kartoteki i szarpnięciem otworzyła szufladę. - Wiedziałam, no wiedziałam! Sukinsyn znowu mnie obrabował. - Co się stało, pani Porucznik? Eve ze złością odwróciła głowę. Na progu stała jej asystentka w sztywnym od krochmalu mundurze, tak samo schludna jak odnowiony pokój. - Chrzaniony złodziej słodyczy dobrał się do mojej skrytki. Peabody wydęła wargi. - Miałaś cukierki w kartotece? - Przekrzywiła głowę. - Pod M? - M jak moje, do diabła! - Zirytowana Eve zatrzasnęła szufladę. - Zapomniałam je zabrać przed wyjazdem. Co tu się, u diabła stało, Peabody? Musiałam przeczytać tabliczkę na drzwiach, żeby przekonać się, że trafiłam do swojego pokoju. - Ponieważ wyjechałaś, nadarzyła się okazja, żeby wszystko posprzątać i odmalować. Było tu już dość obskurnie. - Ja tam byłam do tego przyzwyczajona. Gdzie są moje rzeczy? - spytała Eve stanowczo. - Miałam tu teczki z zaległymi papierami, na wypadek, gdybym przyszła na chwilę podczas urlopu. - Wszystko załatwione. Wypełniłam zaległe papiery, a raporty w sprawie Dunwooda odłożyłam do akt. - Peabody uśmiechnęła się ciepło. Uśmiech odbił się także w jej ciemnych oczach. - Miałam trochę wolnego czasu. - Odwaliłaś całą papierkową robotę? - Tak jest, pani porucznik. - I kazałaś odnowić mój pokój? - Miałam wrażenie, że po kątach gnieździ się dużo wielokomórkowych organizmów. Już nie żyją. Eve powoli wcisnęła dłonie do kieszeni i przeniosła ciężar ciała na pięty. - Nie chcesz chyba w ten sposób powiedzieć, że kiedy jestem w pracy, nie daje ci czasu na zajęcie się codziennymi sprawami. - Skądże znowu. Witaj po urlopie, Dallas. Ho, ho... Wyglądasz fantastycznie. I masz świetną kreacje. Eve głęboko odetchnęła i usiadła za biurkiem. - Jak ja zwykle wyglądam, do cholery? - Czy to jest pytanie retoryczne.

Eve przyjrzała się twarzy asystentki, kwadratowej, z grubymi rysami i czarną czapa włosów dookoła. - Właśnie próbuje ustalić, czy brakowało mi twojej pyskatej gęby. Nie. stwierdziła po chwili. - Co to, to nie. - No, no, jestem pewna, że było inaczej. Ale się opaliłaś. Musiałaś spędzić mnóstwo czasu na słońcu. - Na to wygląda. A co z tobą, Peabody? - Jak to co? - Opalenizna, Peabody. Chodzisz do solarium? - Nie, opaliłam się na Bimini. - Masz na myśli tę wyspę? Co tam, u diabła, robiłaś? - Och, przecież wiesz... byłam na urlopie tak samo jak ty. Roarke zasugerował, że skoro wyjeżdżasz, to może i ja powinnam wziąć tydzień wolnego... Eve uniosła dłoń. Roarke zasugerował? - Tak. Uznał, że moglibyśmy wykorzystać z McNabem przestój, więc... Eve poczuła, że zaczyna jej drgać mięsień pod okiem. To była u niej typowa reakcja na myśl o Peabody i tym przystojniaczku z wydziału elektroniki. Broniąc się przed tikiem, przycisnęła dwa palce do policzka. - Ty i McNab. Na Bimini. Razem. - Och, chyba rozumiesz. Musimy sprawdzić, na ile do siebie pasujemy, więc pomysł wydał się bardzo atrakcyjny. Kiedy Roarke powiedział, że możemy skorzystać z jego transportu i wybrać się do jego posiadłości na Bimini, nie zastanawialiśmy się długo. - Jego transport. Jego posiadłość na Bimini. - Eve poczuła pulsowanie mięśnia pod palcami. Peabody zalśniły oczy. Zapomniała się do tego stopnia, że przysiadła na biurku. - Rany, Dallas, było super. Jak w pałacu. Tam jest basen z wodospadem, nart wodne, samochody terenowe. A w sypialni pana domu jest rewelacyjne łoże, mniej więcej wielkości Saturna... - Nie chcę słuchać o łożu. - A poza tym to jest prywatna posiadłość, mimo że na samym brzegu, więc przez pół pobytu paradowaliśmy tam nagusieńcy jak małpy. - O tym też nie chcę słuchać. Peabody wypchnęła policzek językiem. - Czasem byliśmy tylko półnadzy. Zresztą - dodała, zanim Eve zdążyła na nią krzyknąć - to była czysta magia. Chciałabym dać Roarke'owi jakiś dziękczynny prezencik. Ale ponieważ on ma dosłownie wszystko, jestem trochę bezradna. Pomyślałam, że pomożesz mi coś wymyślić. - Co to, komenda policji czy klub towarzyski? - Nie żartuj Dallas. Wszyscy mamy tu roboty po uszy. - Peabody uśmiechnęła się z nadzieją. - Pomyślałam, że może dam mu narzutę zrobioną przez moja matkę. Wiesz ona zajmuje się tkactwem i naprawdę dobrze jej to idzie. Czy spodobałby mu się taki prezent? Eve głośno wypuściła powietrze. - On nie oczekuje prezentów. To nie jest konieczne. Miałam najlepsze wakacje w życiu. Chcę, żeby wiedział, jak bardzo mu jestem wdzięczna. To dla mnie wiele znaczy, że o tym pomyślał. - O, tak, on zawsze myśli. - Wbrew sobie Eve

jednak zmiękła. - W każdym razie ręczna robota na pewno sprawi mu wielką frajdę. Naprawdę? To świetnie. Wobec tego dziś wieczorem zadzwonię do matki. - No, skoro już się przywitałyśmy, Peabody, to powiedz czy nie czas wziąć się do pracy. - Chwilowo jest posucha. - Przynieś mi wobec tego jakieś teczki z nierozwiązanymi sprawami. - Masz na myśli jakąś konkretną? - Decyzja należy do ciebie. Muszę mieć coś do roboty. - Jasne. - Peabody ruszyła do drzwi, ale po drodze przystanęła. - Wiesz, co jest fajne w wyjazdach? To, że się z nich wraca. Przedpołudnie Eve spędziła na wertowaniu niewyjaśnionych przypadków i wypatrywaniu wątków, które być może zostały przeoczone, na doszukiwaniu się czynności śledczych, których nie wykonano. Najbardziej zainteresowała ją sprawa niejakiej Marshy Stibbs, dwudziestosześcioletniej kobiety, którą mąż, Boyd, po powrocie z wyjazdu służbowego znalazł utopioną w wannie. Pozornie wyglądało to na jeden z tragicznych i typowych wypadków, jakie zdarzają się w domach, dopóki z raportu lekarza sądowego nie wynikło, że kobieta wcale nie utonęła, lecz straciła życie, zanim jeszcze zanurzono ją w kąpieli. Ponieważ trafiła do wanny z roztrzaskaną czaszką, bez wątpienia nie mogła się znaleźć w pachnącej pianie z własnej woli. Detektyw znalazł dowody na to, że Marsha miała romans. W szufladzie z bielizną ofiary był ukryty pakiecik miłosnych listów sygnowanych literą C. Ich treść była pod względem seksualnym zupełnie jednoznaczna, zresztą autor błagał Marshę, by rozwiodła się z mężem i zdecydowała na ucieczkę. Według akt, obecność listów i ich zawartość wstrząsnęła nie tylko mężem, lecz również wszystkimi znajomymi ofiary, których przesłuchiwano. Alibi męża było nie do podważenia, a wyniki przesłuchań na miejscu potwierdzały jego wersję. Boyd Stobbs, regionalny przedstawiciel firmy handlującej artykułami sportowymi, był według wszelkich znaków na niebie i ziemi bardzo typowym Amerykaninem, zarabiającym nieco powyżej przeciętnej. Ożenił się sześć lat temu z dziewczyną z college'u, która potem zaczęła pracować w dziale zakupów wielkiego supermarketu. W niedzielę lubił pograć w futbol, nie pił, nie uprawiał hazardy i nie miał kłopotów z przestrzeganiem prawa. W jego życiorysie nie było też epizodów związanych z przemocą, co więcej, dobrowolnie poddał się przesłuchaniu za pomocą wykrywacza kłamstw i poradził sobie śpiewająco. Byli bezdzietni, mieszkali w cichym mieszkaniu na West Side, mieli wąski krąg

przyjaciół i aż do chwili tragicznej śmierci Marshy wykazywali wszelkie cechy szczęśliwego, solidnego małżeństwa. Śledztwo było drobiazgowe, staranne i pełne. A jednak nie udało się odnaleźć jakiegokolwiek śladu rzekomego kochanka ukrywającego się pod literą C. Eve połączyła się z asystentką. - Do roboty, Peabody. Postukamy ludziom do drzwi. - Wsadziła teczkę z aktami do torby, wzięła żakiet z oparcia krzesła i opuściła pokój. Nigdy dotąd nie pracowałam nad niewyjaśnioną sprawą - oświadczyła Peabody. - Nie myśl „niewyjaśniona” - odparła Eve. - Ona jest nadal otwarta. - Jak długo? - Sześć lat. - Jeśli facet rżnął kogoś na boku i dotąd nic się nie wydało, to jak zamierzasz przyprzeć go do muru teraz? - Pomalutku, Peabody. Przeczytaj listy. Asystentka wyjęła pakiecik z torby. W połowie lektury pierwszego listu wydała z siebie głośne „au”! - Gorące! Parzy! - powiedziała, dmuchając na palce. - Dalej. - Daj spokój. - Peabody poruszyła się niespokojnie na siedzeniu. - teraz niczym byś mnie już nie powstrzymała. Zdobywam edukację. - Zagłębiła się w lekturze, raz po raz szerzej otwierając oczy i głośno przełykając ślinę. - Jezu, chyba właśnie miałam orgazm. - Dziękuje za tę użyteczna informację. Co jeszcze znajdujesz w tych listach? - Szczere uwielbienie i siłę witalną pana C. - Pozwól, że przeformułuje pytanie. Czego w nich nie znajdujesz? - No, nigdzie nie ma jego pełnego imienia, ani nazwiska. - Świadoma swego niechętnego przeoczenia, Peabody ponownie zerknęła na listy. - Nie ma kopert, więc mogły być doręczone albo pocztą albo przez posłańca. - Westchnęła. - Czuje, że dostanę pałę z tej klasówki, co ty w nich widzisz takiego, czego ja nie dostrzegam. - Należałoby powiedzieć: czego w nich nie widzę. Nie ma żadnej aluzji do tego, jak, kiedy i gdzie się spotkali. Jak zostali kochankami. Nie ma żadnego szczegółu, który wskazywałby, gdzie uprawiali tę swoją gimnastykę erotyczną. To mi nasuwa pewną myśl. Asystentka nadal wydawała się zorientowana. - Jaką mianowicie? - Że być może nigdy nie było żadnego pana C.

- Ale... - W grę wchodzi kobieta. Zamężna od kilku lat, ma dobrą odpowiedzialną pracę i krąg przyjaciół z którymi utrzymuje znajomość również od kilku lat. Nikomu z tych przyjaciół, jak wynika z zeznań nawet przez myśl nie przeszło, że mogłaby z kimś romansować. Zupełnie nie tak się zachowywała, rozmawiała, żyła. Nie opuszczała dni w pracy. Kiedy więc miała czas na gimnastykę erotyczną. - Jej mąż regularnie wyjeżdżał. - Słusznie. To daje możliwość romansowania, jeśli ktoś jej szuka. Ale nasza ofiara zdradzała wszelkie objawy lojalności, odpowiedzialności, uczciwości. Chodziła z domu do pracy i z pracy do domu. Nie było tajemniczych ani podejrzanych rozmów z jej aparatu domowego, biurowego ani z przenośnych łączy. W jaki sposób więc umawiała się z panem C. na randki? - Może osobiście? Na przykład z kimś w pracy. - Może - przyznała Eve. - Ale ty jesteś innego zdania. Niech ci będzie, wygląda na to, że ona rzeczywiście była zaangażowana w to małżeństwo. Z drugiej strony ludzie z zewnątrz, nawet przyjaciele, nie wiedzą tak naprawdę, jak wyglądają wzajemne układy małżonków. Czasem nawet partner nie wie czegoś o tym drugim. - Święta racja. Prowadzący śledztwo zgadza się z tobą w tej sprawie... i ma do tego wszelkie podstawy. - A ty się nie zgadzasz. - Peabody odetchnęła. - Twoim zdaniem, to mąż wszystko ukartował, upozorował niewierność żony i zapewniwszy sobie fałszywe alibi, potajemnie wrócił do domu i ją zabił albo zlecił komuś morderstwo. - Jest taka możliwość. Dlatego z nim porozmawiamy. Eve wjechała na drugi poziom ulicznego parkingu i zmieściła swój pojazd między sedanem i rowerem powietrznym. - Ostatnio najczęściej pracuje w domu. - Wskazała skinieniem głowy pobliski dom mieszkalny. - Sprawdźmy, czy jest u siebie. Owszem, był u siebie, wygimnastykowany, atrakcyjny mężczyzna w sportowych spodenkach, bawełnianej koszulce, z maluchem na rękach. Jedno spojrzenie na plakietkę Eve wystarczyło, by w jego oczach pojawił się cień. Widać było, że żal jest wciąż żywy. - Czy chodzi o Marshę? Wie pani coś nowego. - Przelotnie zerknął na jasnowłosą dziewczynkę, którą trzymał. - Och, przepraszam niech panie wejdą. Już tak dawno nikt nie

kontaktował się ze mną w tej sprawie. Jeśli chcą panie usiąść, to zaniosę córkę do jej pokoju. Wolałbym, żeby nie... - Odruchowo pogładził małą po głowie. Tak jakby chciał jej bronić. Niech panie chwilę poczekają. Eve odczekała, aż mężczyzna zniknie za drzwiami. - Ile lat ma dziecko, Peabody? - Moim zdaniem około dwóch. Eve skinęła głową i rozejrzała się po pokoju dziennym. Zabawki były rozrzucone wszędzie... jaskrawe, błyszczące drobiazgi, pasujące do lekkiego, pogodnego wystroju mieszkania. Usłyszały piskliwy dziecięcy chichot, a potem stanowcze żądanie: - Tatuś. Bawić. - Za chwileczkę. Tracie. Pobaw się, a kiedy mama wróci do domu, to może pójdziemy do parku. Ale musisz być grzeczna teraz, kiedy będę rozmawiał z tymi paniami. Umowa stoi? - Pójdę na huśtawki? - Jasne. Wkrótce wrócił i przeczesał włosy rękami. - Nie chciałem, żeby słyszała, jak rozmawiamy o Marshy i o tym co się stało. Czyżby przełom? Czyżby policja wreszcie go znalazła? - Przykro mi panie Stibbs, ale to tylko rozmowa rutynowa. - A więc dalej nic nie wiadomo? - Na chwilę zamgliły mu się oczy. - Miałem nadzieje.... Ech, to pewnie było głupie sądzić, że po tak długim czasie udało się do znaleźć. - Nie ma pan pojęcia, z kim pańska żona miała romans? - Nie miała - odpalił, twarz stężała mu ze złości. - Nie obchodzi mnie, co kto mówi. Ona nie miała romansu. Nigdy w to nie uwierzę.... No, owszem, może na początku, kiedy wszyscy powariowali i nie mogłem trzeźwo myśleć... Ale Marsha nie kłamała i nie oszukiwała. Kochała mnie. Zamknął oczy, jakby wracał myślami do tamtych dni. - Czy możemy usiąść? - spytał i opadł na krzesło. - Przepraszam, że na panie krzyknąłem. Nie mogę znieść, jak ludzie tak o niej mówią, Ona nie zasłużyła na taką niesprawiedliwość. - W szufladzie były listy. - Nic mnie nie obchodzą te listy. Ona by mnie nie oszukała. Mieliśmy... Zerknął w stronę dziecięcego pokoju, gdzie mała dziewczynka bezgłośnie coś śpiewała. - Proszę posłuchać. Było nam ze sobą naprawdę dobrze. Jednym z powodów, dla

których tak wcześnie zdecydowaliśmy się na ślub, było to, że nie umieliśmy trzymać rąk z dala od siebie, a Marsha głęboko wierzyła w instytucje małżeństwa. Powiem paniom, co myślę. - Pochylił się naprzód. - Myślę, że ktoś miał obsesję na jej punkcie i fantazjował. To on musiał jej przysłać te listy. Może, ale tylko może, ona nie chciała mnie tym martwić. On pewnie przyszedł tutaj, kiedy byłem w Columbus, i zabił ją dlatego, że nie mógł jej mieć. Eve odniosła wrażenie, że mężczyzna mówi prawdę. Naturalnie mógł udawać, ale w jakim celu? Po co miałby utrzymywać, że ofiara była niewinna, jeśli obciążenie jej cudzołóstwem służyłoby jego interesom? - Nawet jeśli się pan nie myli, panie Stibbs, to rozumiem, że i tak nie wie pan, kim mógłby być ten mężczyzna. - Nie mam pojęcia. Długo o tym myślałem. Przez rok w ogóle nie myślałem o niczym innym. Chciałem wierzyć, że policja znajdzie tego człowieka i zostanie on ukarany, poniesie konsekwencje tego, co zrobił. Byliśmy szczęśliwi pani Porucznik. Inni nic nas nie obchodzili. I nagle koniec. - Zacisnął usta. - Tak po prostu koniec. - Przykro mi panie Stibbs. - Eve zrobiła małą przerwę. - Bystre dziecko. - Tracie? - Otarł dłonią twarz, jakby dopiero teraz wrócił do rzeczywistości. - jest światłem mojego życia. - Czyli ożenił się pan ponownie. - Prawie trzy lata temu. - Westchnął, ramiona lekko mu zadrżały. - Maureen jest wspaniała. Były z Marshą przyjaciółkami. To między innymi ona pomogła mi przetrwać pierwszy rok. Nie wiem, co bym bez niej zrobił. Przy jego ostatnich słowach drzwi mieszkania się otworzyły. Ładna brunetka z wielkimi torbami zakupów w objęciach weszła do środka i zamknęła je nogą. - Hej rodzinko! Jestem w domu. Nigdy nie zgadniecie, co .... Urwała na widok obcych. A gdy zatrzymała wzrok na mundurze Peabody, Eve dostrzegła w jej oczach lęk.

ROZDZIAŁ 2 Boyd również musiał to wyczuć, bo wstał i szybko do niej podszedł. - Nic się nie stało. - Dotknął krzepiącym gestem jej ramienia, a potem wziął torby. Panie przyszły w sprawie Marshy. Rutynowa rozmowa. - Ah, rozumiem... Tracie? - W swoim pokoju. Jest .... Nie zdążył dokończyć, bo dziecko wpadło do pokoju jak szalone i rzuciło się do nóg matki. - Mamusia. Idziemy na huśtawkę. - Pożegnamy państwa tak szybko, jak tylko będzie to możliwe - zapewniła ich Eve. Pani Stibbs, czy miałaby pani coś przeciwko chwili rozmowy? - Przepraszam, ale nie wiem, w czym mogłabym... mam zakupy. - Tracie i ja odłożymy wszystko na miejsce - zaoferował się Boyd - Prawda, mój pomocniku? - Wolałabym raczej... - Mamie się zdaje, że nie wiemy, co gdzie leży - przerwał żonie Boyd i puścił oko do Racie. - Pokażemy jej, że to nieprawda. Chodź kochanie. Czekają na nas obowiązki kuchenne. Dziewczynka pobiegła przed nim, szczebiocąc niezrozumiale w dziecięcym języku. - Proszę wybaczyć, że sprawiam pani kłopot - zaczęła Eve. Ale oczy, którymi wpatrywała się w Maureen, były chłodne i beznamiętne. - To nie potrwa długo. Pani była przyjaciółką Marshy Stibbs? - Tak. I jej i Boyda. On bardzo przeżył tę historię. - Nie wątpię. Jak długo pani znała panią Stibbs? - Rok, może trochę dłużej. - Z miną pełną rozpaczy Maureen zerknęła w stronę kuchni, skąd dobiegały stuki, grzechotanie i śmiech. Ale Marsha nie żyje już od prawie sześciu lat. Musieliśmy się z tym pogodzić. - Sześć dni czy sześć lat, wszystko jedno. Ktoś odebrał jej życie. Czy panie były ze sobą blisko? - Przyjaźniłyśmy się. Marshą była szalenie bezpośrednia. - Czy zwierzała się pani, że się z kimś spotyka? Maureen otworzyła usta, zawahała się i pokręciła głową.

- Nie. O niczym takim nie wiem. Rozmawiałam z policją po tym co się stało, i powiedziałam im wszystko, co wiedziałam. Straszna historia, ale nie da się tego zmienić. Mamy teraz nowe życie. Dobre, spokojne. A pani znienacka nas nachodzi. Boyd znów zacznie się dręczyć. Nie życzę sobie trosk w mojej rodzinie. Przepraszam, ale chcę, żeby już panie poszły. Na klatce schodowej Peabody obejrzała się i zwróciła do przełożonej, idąc do windy: - Ona coś wie. - Bez wątpienia. - Sądziłam, że ją trochę przyciśniesz. - Nie na jej terenie - Eve weszła do windy. Już kalkulowała, już próbowała poskładać kawałki łamigłówki w całość. - Nie w obecności dziecka i Stibbsa. Marsha czekała tak długo, że jeszcze mała zwłoka jej nie zaszkodzi. - Ale on, twoim zdaniem, jest raczej czysty. - Moim zdaniem ... - Eve wyciągnęła z torby akta i dyskietkę. - Powinnaś się w to wgryźć. - Słucham, pani porucznik? - Wgryźć się w sprawę, Peabody. Doprowadzić ją do końca. Asystentka spojrzała na Eve z szeroko otwartymi ustami. - Ja? mam poprowadzić sprawę? Sprawę morderstwa? - Będziesz musiała to robić głównie w swoim wolnym czasie, zwłaszcza jeśli trafi nam się coś nowego. Przeczytaj akta, przestudiuj raporty i zeznania. Przesłuchaj jeszcze raz kogo trzeba. Znasz procedurę. - Naprawdę dajesz mi sprawę? - Jeśli będziesz miała pytania, to pytaj. Pomogę ci, kiedy, i jeśli, będziesz tego potrzebować. Aha, mam dostawać wszystkie nowe dane i kopie raportów o postępach w sprawie. Peabody poczuła nagłe uderzenie adrenaliny i nerwowe ssanie w żołądku. - Tak jest, pani porucznik. Dziękuje. Nie zawiodę. - Nie zawiedź Marshy Stibbs. Peabody przycisnęła teczkę z aktami do piersi niczym ukochane dziecko. I trzymała ją tak przez całą drogę do komendy. Gdy wyjeżdżały z parkingu, zerknęła kątem oka na Eve. - Pani porucznik? - Hę?

- Zastanawiam się, czy nie mogłabym poprosić McNaba, żeby pomógł mi zdobywać dane, do których potrzebne jest wykorzystanie sprzętu elektronicznego. Wiesz, łącza ofiary, dyskietki z kamer bezpieczeństwa budynku i tak dalej. Eve wcisnęła ręce do kieszeni. - To twoja sprawa. - Moja sprawa - powtórzyła Peabody z nabożnym zachwytem Wciąż uśmiechała się od ucha do ucha, gdy szła korytarzem w stronę sali detektywów. - A do to za zamieszanie? - Eve uniosła brwi i instynktownie sięgnęła po broń, słysząc krzyki, gwizdy i widząc objawy ogólnego rozprzężenia w wydziale zabójstw. Weszła do środka pierwsza i omiotła wzrokiem pomieszczenie. Nikt nie siedział przy własnym biurku ani nie zajmował swojego stanowiska za przepierzeniem. Umundurowaniu stróże prawa w liczbie co najmniej dziesięciu tłoczyli się pośrodku sali i sprawiali takie wrażenie, jakby uczestniczyli w przyjęciu. Eve zmarszczyła nos. Wyczuła zapach świeżych wyrobów piekarniczych. - Co tu się dzieje, do cholery?! - Musiała krzyknąć, ale i tak w panującym rozgardiaszu prawie nie było jej słychać. - Pearson, Baxter, Delricky! - Ponieważ dla ułatwienia sobie drogi przez ścisk energicznie zdzieliła Pearsona w ramię, a Baxtera solidnie kuksnęła w żołądek, w końcu zdołała zwrócić na siebie uwagę. - czyżby wam się zdawało, że śmierć pojechała na wakacje? Od kogo, do stu diabłów, dostaliście tę babkę? W chwili gdy oskarżycielsko wysunęła przed siebie palec, Baxter wcisnął sobie do ust resztki ciasta. Wskutek tego jego wyjaśnienie wypadło dość bełkotliwie. Znaczące były tylko głupkowaty uśmiech, który wykwitł mu na wargach oblepionych kawałkami lukru, i wyciągnięta dłoń. Eve wreszcie zobaczyła to samo co inni: mufinki, ciasta i szczątki, które musiały być babką, zanim rzuciło się na nią stado głodomorów. Pośrodku tego chaosu dostrzegła też parę cywilów. Wysoki, chuderlawy mężczyzna i krzepka, ale pełna wdzięku kobieta rozpływali się z uśmiechem i nalewali jakiegoś bladoróżowego płynu z wielkiego dzbana. - Rozejść się! Wszyscy rozejść się i wracać do swoich spraw! To nie jest herbatka u cioci. Zanim zdołała dopchać się do cywilów, usłyszała krzyk Peabody. Obróciła się i w okamgnieniu dobyła pistoletu, ale omal nie upadla, asystentka bowiem odtrąciła ją na bok i dosłownie rzuciła się na nieznajomych. Mężczyzna chwycił krzepką Peabody w objęcia i mimo, że był chuderlawy, zdołał ją poderwać z ziemi. Kobieta odwróciła się z szelestem spódnic i rozłożyła ramiona, by

spłaszczyć energiczną policjantkę na placek. - Moja córeczka, moja DeDe. - Na twarzy mężczyzny odmalowało się niezaprzeczalne uwielbienie. Eve schowała pistolet do kabury i opuściła rękę. - Tatuś. - Wydawszy odgłos będący na poły szlochem, a na poły chichotem, Peabody wtuliła twarz w szyje mężczyzny. - Jezu, już nie mogę - mruknął Baxter i wziął kolejna mufinkę. - Przyszli tutaj kwadrans temu... z tymi wszystkimi pysznościami. Boże, to jest śmiertelna dawka - dodał i odgryzł kawał mufinki. Eve zabębniła palcami po udzie. - Co to była za babka? Baxter wyszczerzył zęby. - Przepraszam - oświadczył i odszedł do swojego biurka. Kobieta trochę rozluźniła uścisk ramion na talii Peabody i obróciła się. Była całkiem ładna, miała ciemne włosy w tym samym odcieniu co córka, spadające kaskadą na plecy. Jej niebieska spódnica prawie sięgała ziemi, choć widać było spod niej zwykłe sznurkowe sandałki. Bluzka długa i obszerna, miała kolor jaskrów, z zdobił ją przynajmniej tuzin łańcuszków i wisiorków. Twarz miała łagodniejszą niż Peabody, wokół kącików lśniących piwnych oczu było widać kurze stopki. Znów wyciągnęła przed siebie ręce i z gracją tancerki zaczęła się zbliżać do Eve. - A to musi być pani porucznik Dallas. Poznałabym panią wszędzie. - Ujęła dłonie Eve. - Jestem Phoebe, matka Delii. Ręce miała ciepłe, odrobinę szorstkie, a na palcach pełno pierścionków. Bransoletki pobrzękiwały na nadgarstkach. - Miło mi panią poznać, pani Peabody. - Proszę mówić do mnie po imieniu. - Wciąż uśmiechnięta, kobieta pociągnęła Eve ku sobie. - Sam, puść córkę, poznasz panią porucznik Dallas. Mężczyzna zmienił pozycję, ale nadal ramieniem ciasno obejmował Peabody. - Bardzo się cieszę, że mogę panią poznać. - Ujął rękę Eve, choć jego żona jeszcze ją trzymała. - Mam takie wrażenie, jakbym już panią znał, delia tyle nam o pani opowiadała. No i Zake. Nigdy nie będziemy mogli się odwdzięczyć za to, co pani zrobiła dla naszego syna. Trochę zakłopotana tym nagłym zalewem pochwał i komplementów, Eve uwolniła rękę. - Jak on się miewa?

- Świetnie. Z pewnością przesłałby pani najserdeczniejsze pozdrowienia, gdyby wiedział, że się tu wybieramy. Uśmiechnął się swobodnie. Teraz Eve dostrzegła podobieństwo między nim a bratem Peabody. Wąska twarz apostoła, marzycielskie szare oczy. Ale spojrzenie Sama Peabody było jednocześnie przenikliwe, do tego stopnia, że Eve poczuła przykre mrowienie w karku. Ten człowiek nie był marionetką jak jego syn. - Proszę przekazać mu pozdrowienia ode mnie, kiedy będą państwo z nim rozmawiać. Peabody weź trochę wolnego na sprawy osobiste. - Tak jest, pani porucznik. Dziękuje. - To bardzo miły gest - powiedziała Phoebe. - Ale chciałabym wiedzieć, czy moglibyśmy zająć pani trochę czasu. Obawiam się, że pani jest bardzo zajęta - ciągnęła, zanim Eve zdążyła wydobyć z siebie choćby słowo. - Mimo to miałam nadzieje, że uda nam się dziś wieczorem zjeść razem kolację. Z panią i jej mężem. Chcielibyśmy wręczyć wam prezenty. - Państwo nie muszą nam nic dawać. - To nie są prezenty z poczucia obowiązku, tylko z życzliwości, mamy nadzieje, że wam się spodobają. Delia wiele nam opowiadała o pani, pani mężu i waszym domu. To musi być piękne miejsce. Spodziewam się, że będziemy mieli okazję je z Samem obejrzeć. Eve czuła, jak z wolna jest obudowywana, a wszystkie otwory stopniowo się zasklepiają. Tymczasem Phoebe dalej ślicznie się uśmiechała, a jej córka nagle zainteresowała się czymś na suficie. - Naturalnie. O, mogą państwo przyjść do nas na kolację. - Z największą przyjemnością. Czy ósma wieczorem pani odpowiada? - Tak. Peabody zna drogę. Tymczasem witam w Nowym Jorku. Muszę coś załatwić, przepraszam - dokończyła kulawo Eve i salwowała się ucieczką. - Pani porucznik? Pani porucznik. Zaraz wrócę - powiedziała Peabody do rodziców i puściła się w pogoń za Eve. Zanim dotarły do jej pokoju, poziom hałasu w sali detektywów osiągnął znowu znacznie wyższy poziom. - To jest silniejsze od nich. Mój ojciec uwielbia piec, więc wszędzie przynosi ze sobą różne smakołyki. - Jak oni, u diabła, przewieźli to samolotem? - O, nie. Oni nie latają. Przyjechali to swoim autodomem. Piekli po drodze - dodała Peabody z niepewnym uśmiechem. - Czy nie są wspaniali? - Owszem są, ale musisz im powiedzieć, żeby nie przywozili mufinek za każdym razem, gdy chcą cię odwiedzić, bo skończymy mając gromadkę otłuszczonych detektywów w

śpiączce cukrzycowej. - Wzięłam jedną dla ciebie. - Asystentka wyciągnęła przed siebie mufinkę, którą dotąd trzymała za plecami. - Za dwie godziny wrócę, Dallas. Tylko pomogę im się zainstalować. - Możesz nie wracać do końca dnia. - Okej. Dzięki. Hę... - Peabody przestąpiła z nogi na nogę i zamknęła drzwi pokoju. - jest coś, co powinnam ci powiedzieć. O mojej matce. Ona ma moc. - Jaką moc? - Moc wpływania na człowieka, żeby zrobił coś, czego wcale nie chcę. Potrafi też skłonić go do powiedzenia czegoś, czego wcale nie zamierzał. Może nawet zacząć paplać jak głupi. - Nie mam zwyczaju paplać. - Będziesz - stwierdziła ponuro Peabody. - Kocham ją. Jest obłędna, ale ma coś takiego. Tylko na ciebie spojrzy i już wie. Eve usiadła, marszcząc czoło. - Czy jest sensytywna? - Nie. Mój ojciec jest sensytywny, ale on ma zasady, bardzo się pilnuje, żeby nie naruszać prywatności innych ludzi. Ona jest po prostu... matką. To coś wiąże się z byciem matką, a jej trafiło się w nadmiarze. Jejku, ona wszystko widzi, wszystko wie i wszystkimi rządzi. Często nawet człowiek nie zdaje sobie sprawy z tego, że tak jest. Na przykład wbrew swoim zwyczajom zaprosiłaś ich dziś wieczorem na kolację. - Wcale nie wbrew, zapraszam różnych ludzi. - Aha. To Roarke zaprasza. Mogłabyś powiedzieć, że jesteś zajęta, albo zgodzić się: dobrze, świetny pomysł, spotkajmy się w jakiejś restauracji. Ale nie, ona chciała przyjść do was na kolację, więc ją zaprosiłaś. Eve omal nie zaczęła się nerwowo wiercić. - Chciałam być uprzejma. Znam zasady dobrego wychowania. - Nie. Padłaś ofiara spojrzenia. - Peabody pokręcił głową. - nawet ty jesteś bezsilna wobec jej mocy. Pomyślałam, że powinnam ci o tym powiedzieć. - Wynoś cię. Peabody. - Już się wynoszę, pani porucznik. Aha, tylko... - Asystentka zawahała się przy drzwiach. - mam dziś wieczorem coś jakby randkę z McNabem, więc może on też przyszedłby na kolację. Wtedy mógłby poznać moich rodziców całkiem naturalnie i uniknęlibyśmy dzikiej sytuacji. Eve złapała się za głowę. - Jezu! - Dzięki! Do zobaczenia wieczorem. Zostawszy sama, Eve spochmurniała. Paskudnie się skrzywiła. A potem zjadła

mufinkę. Pomalowali mi pokój i ukradli słodycze. Znowu. - Eve nerwowo chodziła tam i z powrotem po bezcennym wschodnim dywanie przykrywającym podłogę w przestronnej części ich domu ozdobionej lśniącymi antykami i mieniącej się szkłem. Roarke dopiero co wrócił z miasta, więc przez ostatnią godzinę nie miała na kim wyładować irytacji. Z jej punktu widzenia możliwość wyładowania się na partnerze była jedną z największych zalet małżeństwa. - W dodatku podczas mojej nieobecności Peabody skończyła za mnie całą papierkową robotę, więc nawet tym nie muszę się zajmować. - Powinnaś się wstydzić. Sama pomyśl. Asystentka odwala papierkową robotę za twoimi plecami. - Uważaj, cwaniaku, bo i tobie się dostanie. Roarke wyciągnął przed sobą nogi i skrzyżował je. - Oooo. A jak podobało się Peabody i McNabowi na Bimini? - Odezwał się w tobie król dobroczynności, co? Wysłałeś ich na jakąś wyspę, żeby mogli tam biegać nago i kąpać się w wodospadach. - Rozumiem, że dobrze się bawili. - Małżeńskie łoże - mruknęła. - Nagie małpy. - Słucham? Pokręciła głową. - Przestań się mieszać w tę... historię, którą oni wymyślili. - Może przestanę - zgodził się leniwie. - Pod warunkiem, że przestaniesz traktować ich związku jak bugaboo. - Bugaboo? A cóż to jest, do cholery?! - Eve z irytacją przesunęła dłonią po włosach. Nie traktuje ich związku jak bugaboo, bo nawet nie wiem. Co to znaczy. Policjanci... - Zasługują na to, żeby trochę pożyć - wpadł jej w słowo. - jak każdy. Proszę się odprężyć, pani porucznik. Peabody naprawdę ma głowę na karku. Eve zrobiła głośny wdech i bezwładnie opadła na krzesło. - Bugaboo - parsknęła. - To pewnie nawet nic nie znaczy, a jeśli nawet, to coś niewyobrażalnie głupiego. Dałam jej dzisiaj sprawę. Roarke wyciągnął ręką i dotknął jej palców, którymi nerwowo przebierała po kolanie. - Nie wspomniałaś dotąd ani słowem, że jest jakaś nowa sprawa. - Nie ma nowej. Wykopałam sprawę ze starych teczek. Sprzed sześciu lat. Ładna młoda kobieta robiąca karierę, mężatka, Mąż wyjeżdża z miasta, wraca i zastaje ją martwą w

wannie. Morderstwo kiepsko upozorowane na samobójstwo lub wypadek. On ma niepodważalne alibi i jest czysty jak łza. Wszyscy przesłuchiwani twierdzą, że małżonkowie byli przykładną parą, szczęśliwą jak dwie ostrygi. - Czy kiedykolwiek zastanawiałaś się nad sposobem pomiaru szczęścia ostryg? - Zostawiam to na później. W każdym razie w szufladzie z bielizną tej kobiety były listy... naprawdę gorące seksualne listy od kogoś, kto podpisuje się C. - Romans, kłótnia kochanków, morderstwo? - Prowadzący śledztwo właśnie tak uważał. - A ty nie? - Nikt nigdy nie znalazł faceta od listów, nikt go nie widział, nikt nie słyszał, żeby kobieta o nim wspomniała. Poszłam więc porozmawiać z mężem zamordowanej, poznałam jego nową żonę i dziecko. Mała dziewczynka, mniej więcej dwulatka. - Można by, nie bez podstaw, założyć, że po okresie żałoby mężczyzna rozpoczął nowe życie. - Można by założyć - mruknęła. - Ja, naturalnie, nie postąpiłbym w ten sposób. Nie mógłbym sobie znaleźć miejsca, byłbym załamany, zagubiony, pozbawiony poczucia sensu. Przyjrzała mu się, mrużąc oczy. - Czyżby? - Oczywiście. A ty teraz powinnaś powiedzieć coś w tym stylu, że nie wyobrażasz sobie życia beze mnie. - Tak, tak. - Roześmiała się, gdy ugryzł ją w palce, którymi dotąd się bawił. - A wracając do rzeczywistości, myślę, że wiem ja ta sprawa poszła w odstawkę. Tymczasem wystarczyłoby kilka energicznych posunięć i byłaby zamknięta, a nie niewyjaśniona. - Ale zamiast wykonać te posunięcia, dałaś sprawę Peabody. - Ona musi zdobyć doświadczenie. Marshy Stibbs mała zwłoka po sześciu latach na pewno nie zaszkodzi. Jeśli Peabody pójdzie w złym kierunku, to ją zawrócę. - Pewnie jest bardzo podniecona. - Jasne, oczy jej się aż świecą. Uśmiechnął się. - Jaka była pierwsza sprawa, którą dostałaś od Feeneya? - Thomas Carter. Któregoś ranka wsiadł do swojego sedana, przekręcił kluczyk w stacyjce i wtedy ten złom wyleciał w powietrze, rozsiewając kawałki ofiary po całym West Side. Facet był żonaty, dwoje dzieci, agent ubezpieczeniowy. Nie miał podwójnego życia, ani

wrogów, ani nie obracał się w niebezpiecznych kręgach, Brak motywu. Kompletny zastój w sprawie, która w końcu poszła ad acta. Feeney ją wykopał i kazał mi rozpracować. - I co? - Wcale nie chodziło o tego Thomasa Cartera. To miał być Thomas. K. Carter, drugorzędny diler i hazardzista. Nierozgarnięty płatny morderca przez pomyłkę uśmiercił kogoś innego, niż należało. - Eve zerknęła kątem oka na męża i stwierdziła, że wciąż się do nie uśmiecha. - Owszem, owszem, pamiętam, co czuła, kiedy dostałam akta, i co było po tym, jak zamknęłam sprawę. - Jesteś świetnym szkoleniowcem, Eve, i dobrym przyjacielem. - Przyjaźń nie ma z tym nic wspólnego. Gdybym nie uważała, że Peabody sobie poradzi, nie dałabym jej tej sprawy. - To jest właśnie punkt widzenia dobrego szkoleniowca. Przyjaźń też wkrótce powinna dać o sobie znać. Eve odchyliła głowę i zamknęła oczy. - Kolacja. Co, u licha, będziemy z nimi robić, kiedy nie będziemy jeść? - To się nazywa konwersacja. Życie towarzyskie. Niektórzy mają to w zwyczaju i ćwiczą prawie codziennie. - No tak. Ale inni są nieudani. W każdym razie myślę, że polubisz państwa Peabody. Mówiłam ci, że jak wróciłam z miasta do pracy, to akurat dokarmiali detektywów mufinkami i ciasteczkami? I babką. - Jaką babką? - Nie wiem. Zanim wróciłam, został po niej tylko talerz. Pewnie ktoś ją zjadł. Ale mufinki były wystrzałowe. A potem Peabody przyszła do mojego pokoju i naopowiadała mi dziwactw o swojej matce. Roarke bawił się włosami Eve. Podobało mu się, że ich pasemka mają różne odcienie. Rozumiał, co miał na myśli Boyd Stobbs, mówiąc, że nie umiał utrzymać rąk z dala od żony. - Myślałem, że one są w dobrych stosunkach. - Tak, zdaje się, że jej rodzice jeżdżą autodomem z miejsca na miejsce. - Otworzyła oczy i usiadła prosto. - Ale Peabody powiedziała, że musi mnie ostrzec, bo jej matka ma niezwykłą moc. - Magia? - Aha. I to nie był bełkot w duchu Free Age, chociaż Peabody twierdzi, że ojciec jest sensytywny. Jej matka podobno umie skłaniać ludzi do robienia czegoś, czego wcale nie chcą robić, i mówienia tego, co woleliby zachować dla siebie. Według Peabody, zaprosiłam jej

rodziców na kolacje wyłącznie dlatego, że matka przeszyła mnie spojrzeniem. Zaintrygowany Roarke przekrzywił głowę. - Władza nad czyimiś myślami? - Mnie to przerasta, ale Peabody mów, że jej matka ma coś takiego i że jest w tym naprawdę dobra. Ja tam nie widzę w tym sensu. - Oboje mamy mało doświadczenia w kontaktach z matkami. Skoro jednak nie jest to nasza matka, to powinniśmy być zabezpieczeni przed jej mocami. - Mnie to nie martwi, po prostu przekazuje ci ostrzeżenie. W drzwiach pojawił się Summerset, kamerdyner Roarke'a i przekleństwo życia Eve. Fuknął pod nosem, a na jego kościstej twarzy pojawiła się karcąca mina. - Ten chippendale nie jest podnóżkiem, tylko stolikiem do kawy pani porucznik. - Jak ty możesz chodzić z połkniętym kijem? - odparowała, bynajmniej nie przejąwszy się reprymendą. - Że też nie kłuje cię od środka w tyłek. - Państwa goście przybyli - oznajmił kamerdyner z prawie niezauważalnym grymasem pogardy. - Dziękuje Summerset. - Roarke wstał. - Przystawki proszę podać tutaj. - Podał rękę Eve. Celowo odczekała, aż Summerset znajdzie się za drzwiami, i dopiero wtedy opuściła nogi na podłogę. - Czy mając na względzie dobrą atmosferę, mogłabyś nie przez resztę wieczoru o kiju kłującym w tyłek? - spytał Roarke, gdy szli do holu. - Okej. Jeśli Summerset będzie się mądrzył, to po prostu wyciągnę mu ten kij i zdzielę go w łeb. - To powinno być zabawne. Kamerdyner już otworzył drzwi i Sam Peabody właśnie energicznie potrząsał jego dłonią. - Bardzo nam miło u państwa gościć. Dziękujemy za zaproszenie. Jestem Sam, a to Phoebe. A to Summerset, prawda? DeDe opowiadała nam, że pan dba o dom i wszystko, co się w nim znajduje. - To prawda. Witam, panie Peabody. - Kamerdyner skłonił głowę przed Phoebe. Dobry wieczór pani policjant i panu detektywowi. Czy wziąć od państwa rzeczy? - Nie, dziękuje. - Phoebe nie chciała wypuścić z rąk trzymanego pudła. - Zieleń przed domem jest wspaniała. I zupełnie zaskakująca w środku zurbanizowanego świata. - Owszem, jesteśmy z tego całkiem zadowoleni. - Dzień dobry ponownie. - Phoebe uśmiechnęła się do Eve, gdy Summerset zamknął

drzwi. - O, pan Roarke. Miałaś racje, Delio, on jest niezwykle efektowny. - Mamo - żachnęła się córka i spłonęła rumieńcem. - Dziękuje. - Roarke ujął ręką Phoebe i uniósł ją do warg. - Mogę odpłacić podobnym komplementem. Bardzo się cieszę, że mogę panią poznać, Phoebe. Witam pana, Sam. - Przesunął się trochę i ujął dłoń ojca Peabody. - Stworzył pan przeuroczą córkę. - Lubimy ją. - Sam z uśmiechem uścisnął ramiona Peabody. - My też. Proszę wejdźcie i rozgośćcie się. Jest doskonały, pomyślała Eve, gdy mąż rozsadzał gości w salonie. Wcielenie ogłady i wytworności. Po chwili wszyscy trzymali drinki, a gospodarz odpowiadał na pytania o rozmaite antyki i dzieła sztuki w salonie. Ponieważ zajął się państwem Peabody, Eve skupiła uwagę na McNabie. Bystrzak z wydziału elektroniki wystroił się w coś, co musiał uważać za swój najbardziej konserwatywny

strój

galowy.

Niebieską

koszulę

miał

wetkniętą

w

dopasowane

kolorystycznie luźne, jedwabne spodnie, spod których wystawały buty z cholewami. W lewym uchu pobłyskiwało mu pół tuzina złotych kolczyków. Długie włosy miał związane w koński ogon, a jego twarz - Eve pomyślała, że jest całkiem ładna - kojarzyła się odcieniem z gotowanym homarem. - Zapomniałeś o kremie z filtrem, McNab? - Tylko raz. - Przewrócił zielonymi oczami. - Powinna pani zobaczyć mój tyłek. - Niekoniecznie. - Eve upiła łyk wina. - Och, ja tylko tak, żeby cos powiedzieć. Jestem trochę zdenerwowany. - Ruchem gałek wskazał ojca Peabody. - To naprawdę dziwne, że bawimy się w te gadki - szmatki, skoro obaj wiemy, że posuwam jego córkę. Poza tym on jest sensytywny, więc boje się, że jeśli będę myślał o posuwaniu jego córki, to on będzie o tym wiedział. A to tez jest dość dziwne. - Więc nie myśl o tym. - Nie mogę. - McNab zaprezentował szeroki uśmiech. - jestem facetem. Przyjrzała się jego strojowi. - Tak głosi fama. - Przepraszam. - Phoebe dotknęła ramieniem Eve. - Sam i ja chcielibyśmy wręczyć pani i pani mężowi podarunek. - Podała Eve pudło. - Za hojność i przyjaźń okazywaną naszym dzieciom. - Dziękuje. - Podarunki zawsze Eve krępowały. Nawet rok z Roarkiem i jego

nawykiem obsypywania jej prezentami nie nauczył jej jak zachować się w takiej sytuacji. - Może dlatego, że wcześniej nie była dla nikogo dość ważna, by cokolwiek jej dawał. Postawiła pudło na stole i pociągnęła koniec kokardy. Potem odchyliła wieczko i rozdarła opakowanie. W środku kryły się dwa świeczniki wykonane z lśniących kamieni, jeden zielonkawy, drugi czerwonawy. - Och, są naprawdę piękne. - Ten kamień to fluoryt - wyjaśnił Sam. - czyści aurę, pomaga odzyskać spokój umysłu i jasność myślenia. Uznaliśmy, że ponieważ oboje macie trudną, odpowiedzialną pracę, właśnie fluoryt będzie dla was najwłaściwszy. - Piękna robota. - Roarke uniósł jeden ze świeczników. - To wasze dzieło.? - Zrobiliśmy je razem - odrzekła Phoebe, przesyłając mu promienny uśmiech. - Wobec tego są w dwójnasób cenne. Dziękuje. Czy państwo sprzedają swoje wyroby? - Czasami - odrzekł Sam. - Ale wolimy dawać je w prezencie. - Jeśli trzeba, to ja sprzedaję - wtrąciła żona. - Sam ma zbyt miękkie serce. Jestem bardziej praktyczna niż on. - Przepraszam państwa. - Summerset znowu stanął w drzwiach. - Kolacja podana. Wszystko szło łatwiej, niż Eve przewidywała. Państwo Peabody okazali się bardzo mili, interesujący i zabawni. A ich duma z córki była tak oczywista, że nie można było nie poczuć do nich sympatii. - martwiliśmy się - powiedziała Phoebe, gdy rozpoczęli kolacje od zupy z homarów kiedy DeDe powiedziała nam, co i gdzie zamierza zrobić ze swoim życiem. Niebezpieczne zajęcie w niebezpiecznym mieście. - Uśmiechnęła się przez stół do córki. - Ale uszanowaliśmy jej powołanie i uznaliśmy, że będzie sumiennie wywiązywać się z obowiązków. - Jest bardzo dobra policjantką - przyznała Eve. - Co to znaczy? - Widząc jej zmarszczone czoło, Phoebe zatoczyła ręką łuk w powietrzu. - Chcę spytać, jak brzmi pani definicja dobrego policjanta. - To jest ktoś, kto szanuje policyjną odznakę i wartości przez nią reprezentowane i przez cały czas stara się coś zmienić. - Tak. - Phoebe z aprobatą skinęła głową. Jej ciemne, przenikliwe oczy wciąż wpatrywały się w twarz Eve. W tym spokojnym, rozumiejącym spojrzeniu było jednak coś takiego, co budziło niepokój Eve. Ta kobieta bez wątpienia byłaby asem w prowadzeniu rozmów z podejrzanymi. - Po to tu wszyscy jesteśmy, żeby zmieniać. - Phoebe pozdrowiła ją uniesieniem

kieliszka i upiła łyk wina. - jedni robią to przez modlitwę, inni przez sztukę, jeszcze inni handlują. A niektórzy oddali się prawu. Ludzie często sądzą, że zwolennicy Free Age nie wierzą w prawo... w prawo krajowe, by tak powiedzieć. Ale przecież wierzymy. Wierzymy w porządek i równowagę, w prawo jednostki do życia i poszukiwania szczęścia bez przeszkód i krzywd ze strony innych. Będąc w służbie prawa, jesteś w służbie równowagi i bronisz tych ludzi, których skrzywdzono. - Odebranie życia innemu człowiekowi... czyn, którego nigdy nie zrozumiem... powoduje powstanie pustego miejsca w świecie. - Sam położył rękę na dłoni żony. DeDe nie opowiada nam wiele o swojej pracy, w każdym razie o szczegółach. Ale mówi, że pani stara się coś zmienić. - Takie zajęcie. - A my panią męczymy. - Phoebe uśmiechnęła się i znów uniosła kieliszek. - lepiej porozmawiajmy o czymś innym. Mają państwo piękny dom - zwróciła się do Roarke'a. - mam nadzieje, że po kolacji będziemy mogli go obejrzeć. - Wycieczka sześcio - czy ośmiomiesięczna? - mruknęła Eve. - Moja żona twierdzi, że są w tym domu pokoje, o których istnieniu nawet nie wiemy odezwał się Roarke. - Wiecie, wiecie. - Phoebe uniosła brwi. - Znacie je wszystkie. - Przepraszam państwa. - Summerset wszedł do jadalni. - Pani porucznik, zgłosił się dyżurny, mam go na łączu. - Proszę mi wybaczyć. - Eve wstała od stołu i szybko weszła na korytarz. Po kilku minutach wróciła. Jedno spojrzenie na jej twarz wystarczyło Roarke'owi, by zorientować się, że już do końca wieczoru będzie musiał sam bawić gości. - Peabody, jesteś mi potrzebna. Bardzo przepraszam. - Eve omiotła wzrokiem twarze, na chwilę skrzyżowała spojrzenie z mężem. - Musimy iść. - Czy ja też, pani porucznik? Zerknęła na McNaba. - Możesz się przydać. Chodź z nami. Przepraszam - powtórzyła. - Nie przejmuj się. - Roarke wstał i delikatnie pogłaskał ją po policzku. - Uważaj na siebie. - Dobrze. - Ryzyko zawodowe. - Roarke usiadł ponownie, już tylko z Phoebe i Samem. - Ktoś zginął - rzekł cicho Sam.

- Tak, ktoś zginął. A teraz - dodał Roarke - policja będzie pracować, żeby przywrócić równowagę.

ROZDZIAŁ 3 Walter C. Pettibone, jubilat, przyszedł do domu dokładnie o siódmej trzydzieści. Stu siedemdziesięciu trzech przyjaciół i współpracowników powitało go chóralnym okrzykiem NIESPODZIANKA!, gdy tylko przestąpił próg. Ale nie to go zabiło. Rozpromienił się jak dziecko, żartobliwie połajał żonę za to, że go nabrała i życzliwie powitał gości. O ósmej przyjęcie nabrało już rozmachu a Walter nie żałował sobie najrozmaitszych smakołyków przygotowanych przez dostawców. Jadł przepiórcze jaja, kawior, wędzonego łososia i krokiety ze szpinakiem. Ale i to go nie zabiło. Zatańczył z żoną, przytulił dzieci i pozwolił sobie nawet uronić łzę w podziękowaniu za sentymentalny toast wniesiony przez syna. I to przeżył. O ósmej czterdzieści pięć, obejmując żonę, wzniósł kolejny kieliszek szampana, poprosił zebranych o uwagę i wygłosił krótką, lecz wzruszającą mowę na temat istoty życia mężczyzny i bogactwa, jakie w nim jest, jeśli los da mu przyjaciół i rodzinę. - Za was wszystkich! - zakończył głosem przesyconym emocją. - Za moich drogich przyjaciół z serdecznym podziękowaniem za to, że chcą dzielić ze mną piękno tego dnia. Za moje dzieci, z których jestem dumny i którym dziękuje za wszystkie sprawione mi radości. I za moją piękną żonę, dzięki niej bowiem każdego dnia jestem szczęśliwy, że żyje. Rozległy się odgłosy aplauzu, potem Walter przechylił kieliszek i wypił jego zawartość. I to właśnie go zabiło. Zaczął krztusić się, oczy wystąpiły mu z orbit. Gdy szarpnął za kołnierzyk koszuli, żona wydała przenikliwy krzyk. Syn wyrżnął go w plecy. Walter zachwiał się i osunął na gości, a roztrąciwszy ich jak kręgle, runął na ziemię w konwulsjach. Jeden z gości był lekarzem, więc przepchnął się do gospodarza, by udzielić mu pomocy. Wezwano ambulans, ale choć przyjechał już po pięciu minutach. Walter opuścił ziemski padół. Dawka cyjanku w kieliszku z szampanem była zupełnie nieoczekiwanym prezentem na urodziny. Eve przyjrzała się ciału. Lekka niebieskawa obwódka wokół ust, wstrząśnięte, szeroko rozwarte oczy. Doleciał ją nieznaczny, lecz wymowny zapach palonych migdałów. Przy pierwszych próbach reanimacji mężczyznę przeniesiono na sofę i rozluźniono mu kołnierzyk. Nikt dotąd nie posprzątał potłuczonego szkła i porcelany. W pokoju unosił się intensywny zapach kwiatów, wina, krewetek i świeżej śmierci.

Walter C. Pettibone, pomyślała, człowiek, który przyszedł na świat i odszedł z niego tego samego dnia roku. Pełne koło. Większość ludzi jednak wolałaby tego uniknąć. - Chcę porozmawiać z lekarzem, który próbował go ratować - powiedziała do Peabody i przyjrzała się podłodze. - Musimy zabrać całe to potłuczone gówno i stwierdzić, które naczynie bądź naczynia zawierały zatruty alkohol. Nikt nie może wyjść! To dotyczy i gości i personelu. McNab, możesz zacząć spisywać nazwiska i adresy do przesłuchań. Rodzina ma być trzymana osobno. - Zdaje się, że mamy tu zabójcze przyjęcie - stwierdził na odchodnym McNab. - Pani porucznik, doktor Peter Vance. - Peabody przyprowadziła mężczyznę średniej budowy ciała. Miał krótkie piaskowe włosy i bródkę w podobnym odcieniu. Gdy przeniósł wzrok na ciało Waltera Pettibone'a, Eve dostrzegła w jego oczach smutek, lecz również gniew. - To był porządny człowiek. - Mówił z pewnym trudem, słychać było ślad brytyjskiego akcentu. - Dobry przyjaciel. - Ktoś nie był jego przyjacielem - zwróciła mu uwagę Eve. - To pan stwierdził, że go otruto i polecił obsłudze ambulansu zawiadomić policję. - Tak. Objawy były podręcznikowe, zmarł błyskawicznie. - Odwrócił wzrok od ciała i skrzyżował spojrzenie z Eve. - Chciałbym wierzyć, że to pomyłka, jakiś potworny wypadek. Ale niestety... Właśnie skończył wznosić dość ckliwy toast... taki w jego stylu. Stał, obejmując żonę, a dzieci z małżonkami były obok. Uśmiechał się od ucha do ucha i miał w oczach łzy. Podziękowaliśmy mu oklaskami, potem Walter wypił szampana i zaczął się dławić. Natychmiast upadł i dostał konwulsji. Po kilku minutach było po wszystkim. Nic nie można było poradzić. - Skąd wziął tego drinka? - Nie potrafię powiedzieć. Kelnerzy najęci przez dostawców roznosili szampana na tacach. Można też było przynieść sobie drinka z zaimprowizowanych barków. Większość gości jest tutaj od około siódmej. Bambi wychodziła z siebie, żeby na przybycie Waltera wszyscy już byli na miejscu. - Bambi? - Jego żona. - Vance zdobył się na wątły uśmiech. - Druga żona. Pobrali się mniej więcej rok temu. Ona planowała to przyjęcie od tygodni. Walt z pewnością dobrze o nim wiedział... To nie jest kobieta, którą nazwałoby się bystrą. Ale udawał, że jest zaskoczony. - O której przyszedł? - Dokładnie o wpół do ósmej. Wszyscy krzyknęliśmy chórem „Niespodzianka!”, tak

jak kazała nam Bambi. Pośmialiśmy się z tego, a potem zaczęliśmy jeść i pić. Było trochę tańców. Walt pełnił honory pana domu, więc chodził od grupki do grupki. Jego syn wzniósł toast.. - Vance westchnął. - Szkoda, że nie przyglądałem się dokładniej temu, co się dzieje. W każdym razie Walt na pewno pił szampana. - Czy wtedy, na początku przyjęcia, też widział go pan, jak pije? - Chyba... - Zamknął oczy, jakby próbował przywołać wcześniejszy obraz. - Chyba tak. Nie potrafię wyobrazić go sobie bez kieliszka po toaście wzniesionym przez syna. Walter uwielbiał swoje dzieci. Potem chyba miał nowy kieliszek, pełny. Ale nie potrafię powiedzieć z całą pewnością, czy wziął go z tacy, czy ktoś mu go podał. - Byliście przyjaciółmi? Twarz znowu mu posmutniała. - Dobrymi przyjaciółmi... tak. - Czy miał jakieś kłopoty w małżeństwie? Vance pokręcił głową. - Był bardzo szczęśliwy. Szczerze mówiąc, większość jego znajomych nie potrafiła zrozumieć, dlaczego poślubił Bambi. Z Shelly byli przedtem ... ile...? Zdaje się, że ponad trzydzieści lat. Rozwiedli się w dość przyjacielskich stosunkach. Nie minęło pół roku i już znalazł sobie Bambi. Większość z nas myślała, że to tylko kryzys wieku średniego, ale oni ze sobą zostali. - Czy jego pierwsza żona dzisiaj tu była? - Nie. Ich stosunki nie były aż tak przyjacielskie. - Czy przychodzi panu ktoś, kto mógłby życzyć mu śmierci. - Absolutnie nikt. - Vance bezradnie rozłożył ręce. - Twierdzenie, że nie miał wrogów, jest naturalnie banałem, pani porucznik, ale właśnie tak powiedziałbym o Walcie. Lubiano go, a wielu ludzi wręcz go uwielbiało. Był z natury dobrodusznym człowiekiem, szczodrym pracodawcą i oddanym ojcem. No i bogatym, pomyślała Eve, podziękowawszy doktorowi. Bogatym człowiekiem, który zostawił pierwszą żonę dla młodszej, bardziej seksownej kobiety. A ponieważ ludzie na ogół nie noszą ze sobą cyjanku na przyjęcia urodzinowe, ktoś przyszedł tutaj z wyraźnym zamiarem zabicia Pettibone'a. W salonie, połączonym drzwiami z sypialnią, Eve przeprowadziła rozmowę z drugą żoną denata. Pokój był mroczny, ciężkie różowe draperie zaciągnięte, a jedyna lampa osłonięta pasiastym abażurem dawała mdłe, cukierkowe światło. Eve stwierdziła, że wszystko w tym pomieszczeniu jest różowe lub białe i falbaniaste. Przecukrzone ciasto, pomyślała. Góry poduszek, mnóstwo serwet i bieżniczków, a do tego

ciężki zapach zbyt wielu róż zgromadzonych w jednym miejscu. W tym dziewczęcym królestwie Bambi Pettibone siedziała oparta na szezlągu obitym różowym aksamitem. Kręcone włosy miała zebrane w warkocz i ufarbowane na podobny odcień jak rumieńce lalki. Komplet, który nosiła, również był różowy. Opalizujący materiał zasłaniał większą część jednej piersi, druga natomiast była kokieteryjnie przesłonięta przezroczystą wstawką w kształcie róży. Wielkie niebieskie oczy pani Pettibone uroczo lśniły od łez, które ściekały małymi, ślicznymi kroplami po gładkich policzkach. Twarz sprawiała wrażenie młodej i niewinnej, ciało mówiło jednak co innego. Kobieta trzymała na kolanach białą kudłatą kulę. - Pani Pettibone? Blondynka zaszlochała i wtuliła twarz w białe kudły. Gdy kula nagle wydała z siebie szczeknięcie, Eve uznała, że prawdopodobnie jest to pies dziwnej rasy. - Jestem porucznik Dallas z nowojorskiej policji, a to moja asystentka, Peabody. Jest nam przykro z powodu straty, jaką pani poniosła. - Boney nie żyje. Mój drogi Boney. Boney i Bambi, pomyślała Eve. Co tym ludziom odbija? - Wiem, że przeżywa pani trudne chwile... - Eve rozejrzała się i pojęła, że nie ma innego wyjścia, jak usiąść na czymś puchatym i różowym. - Ale muszę zadać pani kilka pytań. - Chciałam po prostu urządzić mu urodzinowe przyjęcie. Wszyscy przyszli. Tak dobrze się bawiliśmy. Nawet nie zdążył rozpakować prezentów. - Ostatnie słowa wypowiedziała przez łzy, a biała kula wystawiła różowy język i polizała ją po twarzy. - Pani Pettibone, czy mogę prosić o pani prawdziwe imię do dokumentów? - Jestem Bambi. - Naprawdę? Mniejsza o to. Stała pani przy mężu, kiedy upadł. - On mówił takie miłe rzeczy o wszystkich. Podobało mu się to przyjęcie. - Pociągnęła nosem i żałośnie spojrzała na Eve. - To też ważne, prawda? Był szczęśliwy, kiedy to się stało. - Czy to pani podała mu kieliszek z szampanem do wzniesienia toastu? - Boney uwielbiał szampana. - nastąpiło sentymentalne, łzawe westchnienie. - ten był jego ulubiony. Mieliśmy stałych dostawców. Chciałam, żeby wszystko było tak, jak on lubi. Prosiłam pana Markiego, żeby kelnerzy przez cały czas roznosili szampana. I kanapki. Naprawdę ciężko się napracowałam, żeby mój drogi Boney był zadowolony. A on nagle zachorował i to się stało tak szybko. Gdybym wiedziała, że jest chory, nie wydawałabym

przyjęcia. Ale rano wydawał się w dobrej formie. Wyglądał zupełnie normalnie. - Czy pani wie, co się stało pani mężowi? Bambi uściskała kudłatego psa i ukryła twarz w jego sierści. - Zachorował. Peter próbował mu pomóc, ale bez skutku. - Pani Pettiobone, jestem zdania, że przyczyną śmierci pani męża był szampan. Skąd wziął ten kieliszek, z którego pił bezpośrednio przed śmiercią? - Pewnie od dziewczyny. - Młoda wdowa pociągnęła nosem i zdezorientowana spojrzała na Eve. - Dlaczego miałby zachorować od szampana? Nigdy przedtem mu nie szkodził. - Od jakiej dziewczyny? - Od jakiej dziewczyny? - powtórzyła Bambi, teraz już zupełnie niczego nie rozumiejąc. Cierpliwości, pomyślała Eve. - Powiedziała pani, że dziewczyna podała panu Petibone'owi kieliszek do wzniesienia toastu. - Ach, o tę dziewczynę chodzi. Jedna z kelnerek. - Bambi wzruszyła ramionami i poczochrała psa. - Przyniosła Boneyowi nowy kieliszek, żeby mógł wznieść toast. - Czy wziął go od niej z tacy? - Nie. - Wdowa wydęła wargi i cicho siąknęła nosem. - Nie, przypominam sobie, że sama podała mu kieliszek i złożyła życzenia. Powiedziała: „Wszystkiego najlepszego, panie Pettibone”. To bardzo uprzejme z jej strony. - Czy pani zna tę kelnerkę? Czy pracowała już u pani na przyjęciach. - Nasze przyjęcia obsługuje pan Markie i to on dobiera kelnerów. Może pani spokojnie wszystko zostawić w jego rękach. On czyni cuda. - Jak ona wyglądała? - Kto? Boże, daj mi siły, żebym nie przyłożyła tej idiotce. - Kelnerka, Bambi. Kelnerka, która podała Boneyowi kieliszek do toastu. - Och, nie wiem. Nikt nie zwraca uwagi na służbę. - Pani Pettiobone wyraźnie zmieszała się niezłomnym spojrzeniem Eve. - Schludna - odezwała się po chwili. - Pan Markie pilnuje, żeby jego personel schludnie wyglądał. - Była młoda czy stara, wysoka czy niska? - Nie wiem. Wyglądała jak kelnerka, to wszystko. One naprawdę są jednakowe. - Czy pani mąż z nią rozmawiał?

- Powiedział „dziękuje”. Boney był bardzo uprzejmy. - Nie wydawało się pani, że ją zna? Tę kelnerkę - dodała szybko Eve, widząc, że Bambi zaczyna wydymać wargi, jakby zaraz znowu miała spytać „kogo?”. - Dlaczego miałby ją znać? Takiego poziomu zidiocenia nie można udawać, doszła do wniosku Eve. To musiało być szczere. - Mniejsza o to. Czy zna pani kogoś, kto źle życzył pani mężowi? - Wszyscy kochali Boneya. Nie można było go nie kochać. - Czy pani kochała go w czasie, gdy był jeszcze z pierwszą żoną? Oczy pani Pettibone stały się nagle większe i bardzie okrągłe. - Nigdy nikogo nie oszukiwaliśmy. Boney nawet mnie nie całował, póki nie miał rozwodu. Był prawdziwym dżentelmenem. - Jak pani go poznała? - Pracowałam w jego kwiaciarni. Przy Madison Avenue. Czasem odwiedzał nas, żeby sprawdzić, jaki mamy towar, i porozmawiać z personelem. Ze mną - dodała z drżącym uśmiechem. - Pewnego dnia niespodziewanie przyszedł, gdy kończyłam pracę, i zaofiarował się, że mnie odwiezie do domu. Gdy szliśmy, wziął mnie za rękę. Powiedział mi, że właśnie się rozwodzi, i spytał czy nie zjadłabym z nim czasem lanczu. Myślałam, że to taki test, faceci to lubią, sama, pani wie. Właśnie odchodzą od żony albo są z nią nieszczęśliwi i takie tam różne, byleby tylko z kimś się przespać. Nie jestem głupia. Nie, pomyślała, Eve. „Głupia” to mało powiedziane. - Ale Boney nie był taki. - Na to wspomnienie oczy Bambi znów zalśniły łzami. - On nigdy nie próbował niczego niestosownego. - Westchnęła i zaczęła ocierać policzek o psią sierść. - Był romantykiem. Po jego rozwodzie chodziliśmy na randki. Zabierał mnie w naprawdę ładne miejsca i wtedy też nigdy nie próbował niczego niestosownego. Wreszcie sama musiałam go do tego zachęcić, bo był taki inteligentny i przystojny... A potem zaproponował mi małżeństwo. - Czy jego pierwsza żona miała o to do niego pretensje? - To możliwe. Kto nie miałby pretensji, gdyby stracił Boneya? Ale zawsze była uprzejma, a on złego słowa o niej nie powiedział. - A jego dzieci? - No, mam wrażenie, że początkowo mnie nie lubiły. Boney powiedział jednak, że pokochają mnie tak samo jak on. Ani razu się nie pokłóciliśmy. Duża szczęśliwa rodzina - mruknęła Eve po następnych dziesięciu minutach

spędzonych w towarzystwie Bambi. - Wszyscy lubią wszystkich a Pettibone jest pozytywnym bohaterem pod każdym względem. - Żona jest słodką idiotką - oświadczyła Peabody. - Może i słodka idiotka, ale była dostatecznie rozumna, żeby usidlić bogatego męża. Mogła być też dostatecznie rozumna, żeby zaprawić mu czymś urodzinowe bąbelki. - Eve przystanęła na chwilę, żeby rozważyć różne możliwości. - Musiałaby być naprawdę zręczna i bystra, a do tego mieć stalowe nerwy, żeby popełnić zbrodnię, stojąc tuż przy nim, w pokoju pełnym urodzinowych gości i zarazem świadków. Sprawdzimy jej przeszłość i zobaczymy, na ile ten cały lukier jest prawdziwy, a na ile sztuczny. Każdy, kto ma w domu tyle różowego, automatycznie trafia na szczyt mojej listy podejrzanych. - Mnie się to całkiem podoba. - Czasem mnie przerażasz, Peabody. W każdym razie zrób na jej temat rutynowy wywiad. Bambi... - dodała Eve, stojąc na pierwszym stopniu schodów prowadzących w dół. Ludzie, którzy dają dziecku na imię Bambi, muszą wiedzieć, że wyrośnie z niej słodka idiotka. Kto wpadł na taki kretyński pomysł? Nieważne, teraz zajmiemy się panem Markiem. - Mamy go razem z całą obsługą przyjęcia w kuchni i okolicach. - To dobrze. Musimy się dowiedzieć, kto podał panu Pettiobone'owi szampana i życzył wszystkiego najlepszego. Znalazłszy się na parterze, Eve ruszyła do kuchni w wtedy dopadł ją McNab. - Dallas? Jest lekarz sądowy. Podtrzymuje diagnozę obsługi ambulansu i lekarza z przyjęcia, według którego denata otruto. Ale nie chce oficjalnie nic powiedzieć, póki sztywny nie trafi do kostnicy na testy. - Dziękuje za to barwne sprawozdanie, detektywie. Przekaż lekarzowi sądowemu, że informacje o przyczynie śmierci chcę mieć jak najszybciej. Potem proszę zainteresować się wykorzystaniem łączy w tym domu w ciągu ostatniej doby. Może ktoś popełnił jakąś nieostrożność. - Już to robię. - Zanim McNab znikł, zdążył poklepać Peabody po pośladkach. - Masz teraz rodziców na głowie, więc tymczasem szlaban na przyjemności z McNabem, co? - Och, oni się wcale u mnie nie zatrzymali. Powiedzieli, że mieszkanie jest za małe i nie chcą robić tłoku. Nie byłam w stanie ich namówić. Postanowili zostać w autodomie. Tłumaczyłam im, że nie powinni. Cytowałam zarządzenie władz miasta, ale oni pogłaskali mnie po głowie, i tyle. - Przenieś ich do hotelu, Peabody, zanim zrobi to posterunkowy.

- Popracuje nad nimi, jak tylko stąd wyjdziemy. Znalazły się w kuchni. Była wielka, oślepiająco biała i lśniła srebrem. W tej chwili panował tu jednak chaos. Na wszystkich blatach znajdowały się potrawy w różnych stadiach gotowości. Uwagę zwracały również wieże talerzy i piramidy naczyń. Eve doliczyła się ośmiu osób w takich samych uniformach, nerwowo rozprawiających w ciasnym kąciku jadalnym. Świadkowie na miejscu zbrodni często zachowują się właśnie w ten sposób. Dwaj policjanci i obsługa przyjęcia mieli do dyspozycji olbrzymi pojemnik z kawą. Jeden z nich dobrał się do tacy z ekskluzywnymi tartinkami, a drugi zajął stanowisko przy wózku z deserami. Na widok Eve wszyscy znieruchomieli i umilkli. - panowie detektywi, jeśli możecie oderwać się od ogólnodostępnego bufetu, to proszę zająć posterunki przed jednymi i drugimi drzwiami prowadzącymi do kuchni. Ponieważ przyczyna śmierci nie została jeszcze oficjalnie ustalona, zwracam uwagę, że opychacie się dowodami rzeczowymi. W razie potrzeby każe wam obu chirurgicznie wyjąć dowody z żołądków. - W moim jedzeniu nie ma nic złego - zaperzył się człowiek, który wstał, gdy policjanci opuścili pomieszczenie. Był niski, mało efektowny, miał oliwkową cerę i małe czarne oczka. Ogolona głowa błyszczała mu jak kra na morzu. Na elegancki czarny garnitur miał nałożony biały rzeźnicki fartuch. - To ty jesteś Markie? - Pan Markie - odparł z godnością. - Żądam wyjaśnienia, co się dzieje. Nikt nie chce nam niczego powiedzieć oprócz tego, że mamy tutaj tkwić. Jeśli pani dowodzi tym... - Dowodzę. Porucznik Dallas. Jeśli chodzi o to, co się stało, to zginął pan Walter Pettibone. Ja jestem tutaj po to, żeby odkryć, w jaki sposób i dlaczego się to stało. - Proszę posłuchać, pani porucznik. Mogę powiedzieć z całą odpowiedzialnością, że pan Pettibone nie zszedł wskutek spożycia żadnej z moich potraw. Nie pozwolę na rozpuszczanie plotek o moich potrawach i szkalowanie mojej firmy. Mam nieskazitelną reputację. - Zamknij jadaczkę. Markie. Nikt cię o nic nie oskarża. - Eve uniosła rękę, zanim mężczyzna zdążył powiedzieć coś więcej, i zwróciła się do jego personelu: - Kto z was podawał drinka panu Pettibone'owi przed jego toastem? - Nikt z nas. Właśnie o tym rozmawialiśmy. Eve przyjrzała się atrakcyjnej Azjatce. - A ty kim jesteś? - Sing - Yu. Byłam w salonie, kiedy to się stało, tyle że w drugim końcu.

Rozdawałam szampana, żeby goście mieli czym wypić toast wznoszony przez pana Pettibone'a. A, Charlie... - poklepała po ramieniu smukłego Murzyna stojącego obok - akurat wnosił babeczki z krabowym nadzieniem. - Ja pracowałem w barze na tarasie - włączył się do wyjaśnień kolejny z kelnerów, który podniósł rękę. - Robert McLean. A Laurie obsługiwała gości na tarasie. Nie opuszczaliśmy tego miejsca, dopóki nie usłyszeliśmy krzyków. - Ja byłem w kuchni - odezwał się następny mężczyzna. - Nazywam się... Clump, Don Clump. Pamięta pan, panie Markie? Byliśmy tutaj razem, kiedy usłyszeliśmy, że jest jakieś zamieszanie. - To prawda. - Jego szef skinął głową. - Właśnie wysłałem Charkiego do salonu z babeczkami krabowymi i przygotowywałem dana do pójścia za nim z faszerowanymi pieczarkami. Gwen przyszła z pustymi naczyniami i wtedy usłyszeliśmy krzyk. - Mam świadka, który twierdzi, że kobieta należąca do pańskiego personelu podała panu Pettibone'owi kieliszek szampana na chwilę przed toastem. Obecni popatrzyli po sobie i spuścili wzrok. - To musiała być Julie - odezwała się znowu Sing - Yu. - Przykro mi, panie Markie, ale tylko ona mogła to zrobić. I tylko jej tutaj nie ma. - Kto to jest Julie i dlaczego jej tutaj nie ma? - Nie lubię, kiedy moi ludzie oplotkowują kolegów... - zaczął Markie. - To jest policyjne dochodzenie. Zeznania świadków nie są plotkami, a ja oczekuje współpracy i od pana, i od pańskiego personelu. Kim jest Julie? - zwróciła się Eve do Sing Yu. - Pani porucznik ma rację. - Markie głośno westchnął, a potem podszedł do Azjatki i poklepał ją po ramieniu. - Przepraszam, moja droga, nie mam do ciebie pretensji. Julie Dockport - powiedział do Eve. - Pracuje u mnie od dwóch miesięcy. Prawdę mówiąc, nie wiem, gdzie jest. Musiała się wymknąć, korzystając z zamieszania, które powstało po zasłabnięciu pana Pettibone'a. Dopiero po dłuższej chwili zorientowałem się, że są kłopoty, i poszedłem z kuchni do salonu. Jej tam nie widziałem. Kiedy się zjawiła policja, kazano na zebrać się w kuchni i nie wychodzić, ale Julie z nami nie było. - Ona też miała taki mundurek? - Eve wskazała skinieniem głowy, czarne spodnie i wykrochmalone białe góry kelnerów. - Tak. - Proszę ją opisać. - Średniej, ale dość atletycznej budowy ciała. Krótkie rude włosy, atrakcyjna. Mniej

więcej trzydzieści lat, plus minus rok. Musiałbym sprawdzić w dokumentach, żeby powiedzieć dokładnie. - Peabody, weź personel do innego pomieszczenia. Przeprowadź rutynowe rozmowy, a potem poszukaj Julie Dockport. - Taj jest, pani porucznik. Kiedy asystentka wyprowadziła kelnerów, Eve usiadła i gestem zaprosiła Markiego, by poszedł w jej ślady. Nie było tego wiele. Usłyszała takie słowa jak „sprawna, solidna, chętna do pracy”. - Przyszła z ogłoszenia - ciągnął Markie. - Miała dobre referencje. I okazała się świetną pracownicą. Przypuszczam, że musiała się przejąć tym, co tutaj dziś zaszło, i dlatego poszła. Oboje spojrzeli ku drzwiom, bo wróciła Peabody. - Nie ma jej nigdzie na terenie posesji, pani porucznik. - Znajdź jej adres. Chcę, żeby ją doprowadzono na przesłuchanie. - Eve wstała. Możesz iść, Markie. - Moi ludzie i ja spakujemy jedzenie i zapasy. - Nie ma mowy. To jest miejsce zbrodni. Wszystko zostaje w takim stanie jak teraz. Skontaktujemy się z tobą, kiedy będziesz mógł posprzątać. Potem zajęła się dziećmi Pettibone'a. Syn, córka i ich współmałżonkowie skupili się przy jednym końcu stołu w jadalni. Cztery pary oczu opuchniętych od płaczu zwróciły się ku Eve. Mężczyzna, który stał, opierając rękę na stole, miał jasną karnację i jasne włosy w trudnym do określenia kolorze, ostrzyżone na jeża. Podbródek miał zaokrąglony, a jego ponuro ściśniętych ust prawie wcale nie było widać. - Co się dzieje? Kim pani jest? Należą nam się jakieś informacje. - Daj spokój, Walyy. - Kobieta obok niego również była blondynką, ale włosy miała bardziej lśniące i upięte. - Tylko pogarszasz sprawę. - Czy może być jeszcze gorzej? - spytał. - Mój ojciec nie żyje. - Jestem porucznik Dallas. Serdecznie panu współczuje i bardzo przepraszam, że dopiero teraz możemy porozmawiać, panie Pettibone. - Walter C. Pettibone czwarty - przedstawił się. - A to moja żona Nadine. - Poruszył dłonią, na której blondynka zacisnęła swoją rękę. - To zaś moja siostra Sherilyn i jej mąż Noel Walker. Dlaczego jesteśmy tu trzymani w taki sposób? Powinniśmy być przy ojcu. - To jest tymczasem niemożliwe. Trzeba najpierw dopilnować pewnych procedur,

żeby mogli państwo dostać żądane informacje. - Co się stało mojemu ojcu? - Pytanie zadała Sherilyn. Była drobną brunetką i Eve pomyślała, że zapewne zwykle ładnie wygląda, teraz jednak miała twarz zapuchniętą od płaczu. - Czy mogłaby nam pani to powiedzieć? - Ujęła brata za wolne ramię, a drugą rękę zacisnęła na dłoni męża, tworząc w ten sposób krąg. - Co się stało tatusiowi? - Przyczyna jego śmierci jeszcze nie jest ustalona. - Słyszałam rozmowę medyków z ambulansu. - Córka Pettibone'a zaczerpnęła tchu i to dodało siły jej głosowi. - Twierdzili, że go otruto. To chyba nie może być prawda. - Wkrótce się tego dowiemy. Byłoby dla mnie wielką pomocą, gdyby wszyscy państwo powiedzieli mi, gdzie byli i co robili w chwili, gdy pan Pettibone zasłabł. - Byliśmy tutaj, tuż obok niego - zaczęła Sherylin. - Stali tam wszyscy... - Sheryy. - Noel Walker podniósł ich złączone dłonie do ust. Eve uświadomiła sobie, że również u Roarke'a jest to częsty gest. Krzepiący, wyrażający miłość lub solidarność. Walker skupił na niej uwagę. Włosy miał ciemne, podobnie jak żona, układały się one falami wokół męskiej, wyrazistej twarzy. Piwne oczy, mimo czerwonej obwódki, wprawiały wrażenie szczerych i przejrzystych. - Walt wznosił toast. Sentymentalny i ciepły, bo to był sentymentalny i ciepły człowiek. Wally stał przy Walcie po lewej, a Nadine z kolei obok niego. Kiedy zakończył toast, upił łyk szampana. Wszyscy to zrobiliśmy. Zaraz potem zaczął się krztusić. Wally, zdaje się trzepnął go w plecy, tak jak to się robi, kiedy komuś jedzenie poleci nie w tę dziurkę. Bambi podtrzymała męża, kiedy się zachwiał. A on zaczął szarpać za koszulę, jakby dusił go kołnierzy, a potem upadł na podłogę. Walker zerknął na szwagra, jakby oczekiwał potwierdzenia. - Z trudem łapał powietrze - podjął Wally. - Przekręciliśmy go na plecy. Peter Vance, który jest lekarzem, przepchnął się przez tłok i zaczął udzielać mu pomocy. A ojciec... dostał konwulsji. Peter kazał natychmiast wezwać ambulans. Nadine pobiegła do telefonu. - Czy on był w stanie mówić? - Nie powiedział ani słowa - odrzekła cicho Sherily. - Patrzył na mnie. - Głos znowu jej się załamał. - Spojrzał prosto na mnie na chwilę przed tym, zanim umarł. Potem wybuchło zamieszanie. To się stało tak szybko, że nie miał czasu nic powiedzieć. - Skąd wziął kieliszek z szampanem? - Pewnie z tacy - odrzekł Wally. - Kelnerzy roznosili szampana od siódmej, odkąd

zjawili się pierwsi goście. - Nie. - Sherilyn wolno pokręciła głową. - Nie, szampana podała mu kelnerka. Nie miała tacy, tylko ten jeden kieliszek. Odebrała od niego taki, który był już prawie pusty i zamieniła go na pełny. I złożyła życzenia urodzinowe. - Tak było - potwierdził jej mąż. - Nieduża, rudowłosa. Zwróciłem na nią uwagę. Miała niesamowite zielone oczy. Ja maluje - wyjaśnił. - Przede wszystkim portrety. Zwracam uwagę na twarze i na to, co odróżnia je od innych. - Co zrobiła kelnerka, kiedy dała mu szampana? - Zaraz, niech pomyślę. - Noel zamknął oczy. - Walt poprosił o głos. W tym czasie w salonie była większość gości. Rozmowy ucichły i Walt zaczął przemawiać. Kelnerka się cofnęła. Słuchała go tak samo jak wszyscy. Chyba się uśmiechała. Tak, przypominam sobie, jak pomyślałem, że jest wyjątkowo sympatyczna i sprawia takie wrażenie, jakby naprawdę interesowało ją to, co mówi jubilat. Chyba nawet uśmiechnąłem się do niej, gdy Walt zakończył toast. Ale ona patrzyła na niego. A potem wszyscy napiliśmy się szampana. Walter zaczął się krztusić i na nią nie zwracałem już uwagi. - Chyba widziałam ją potem - dodała Nadine. - Kiedy wybiegłam wezwać pomoc, była w holu. - Co robiła? - spytała Eve. - Musiała wychodzić. W każdym razie szła w stronę drzwi. - Czy nikt z państwa nie widział jej wcześniej tego wieczoru? - Ponieważ wszyscy popatrzyli po sobie, wymieniając zdziwione spojrzenia i kręcąc głowami, Eve postanowiła pytać dalej. - Czy nazwisko Julie Dockport coś państwu mówi? Może wspomniał je państwa ojciec? - Nigdy nie słyszałem, żeby je wymieniał. - Wally potoczył wzrokiem po reszcie swojej rodziny, znów jednak wszyscy pokręcili głowami. - Czy pan Pettibone obawiał się czegoś lub kogoś? Mam na myśli kłopoty w interesach albo problemy natury osobistej. - Był szczęśliwy - powiedziała cicho Sherilyn. - Był szczęśliwym człowiekiem. Szczęśliwy człowiek - rzekła Eve, gdy zwolniła członków rodziny zmarłego. Kochany przez wszystkich i każdego z osobna nie ginie otruty w dniu swoich urodzin. Coś się kryje za tym pastelowym obrazkiem, Peabody. - Tak jest pani porucznik. Policjanci, którzy poszli pod adres zamieszkania Dockport, zameldowali, że nie ma jej w domu. Sąsiadka z naprzeciwka powiedziała im, że tego ranka

Dockport się wyprowadziła. Podobno zamierzała się przenieść do Filadelfii. Ekipa dochodzeniowa, natychmiast! Mają przeszukać jej mieszkanie. Nic tam nie znajdą, ale chcę, żeby to zrobili. - Pani porucznik? - Wygląda na to, że mamy do czynienia z zawodowcem.

ROZDZIAŁ 4 Chociaż było już po pierwszej w nocy, gdy wróciła do domu, Eve wcale się nie zdziwiła, że zastała męża w gabinecie. Rzadko sypiał więcej niż pięć godzin na dobę, a jeszcze rzadziej zdarzało mu się nie czekać na jej powrót. Praca była jego siłą napędową. Eve dobrze o tym wiedziała. Bardziej niż ohydne góry pieniędzy, które zarabiał na każdym interesie, angażował go sam interes: planowanie, wybór strategii, negocjacje. Kupował dlatego, że rzeczy są po to, by je kupować. I chociaż o swoich firmach, nieruchomościach, fabrykach i hotelach często myślał jak o zabawkach, to Eve wiedziała, że swoje zabawki Roarke traktuje bardzo, bardzo poważnie. W okresie, gdy byli razem, znacznie poszerzył swoje zainteresowania. Podróże, kultura, towarzystwo. Jakoś udawało mu się znajdować czas na wszystko, a nawet więcej. Pieniądze nic dla niego nie znaczyły, chyba że stanowiły źródło radości. Człowiek, który władał imperium biznesu o niewyobrażalnym wprost zasięgu, siedział przy biurku kwadrans po pierwszej w nocy, miał flaszkę brandy przy łokciu, tłustego mruczącego kota na kolanach i z zakasanymi rękawami harował jak szary urzędniczyna. W dodatku Eve odniosła wrażenie, że sprawia mu to przyjemność. - Jesteś czymś zajęty czy się bawisz? Podniósł głowę. - Trochę tego, trochę tego. Zapisz plik - polecił komputerowi i usiadł wyprostowany. Prasa już się dowiedziała o tym zabójstwie. Przykro mi, że Walter Pettibone nie żyje. - Znałeś go? - Niezbyt dobrze. Ale wystarczająco, żeby docenić jego wyczucie w interesach i wiedzieć, że to był porządny facet. - Tak, wszyscy lubili starego poczciwego Walta. - Według doniesień prasowych zasłabł w domu podczas przyjęcia z okazji sześćdziesiątych urodzin. Zresztą byliśmy na nie zaproszeni - dodał. - Ale ponieważ nie byłem pewien, kiedy wrócimy do domu z urlopu ani w jakim będziemy nastroju, odrzuciłem to zaproszenie. O morderstwie nie wspomniano, była tylko wzmianka o policyjnym śledztwie. - Te prasowe sępy nie mają jeszcze oficjalnego raportu lekarza sądowego. Sama dostałam go dopiero niedawno. Zdecydowanie morderstwo. Ktoś wsypał mu cyjanku do drinka. Co wiesz o jego byłej żonie? - Mało. Zdaje się, że długo byli małżeństwem i rozeszli się bez skandalu. Nieco

później Pettibone ożenił się z jakąś małą ślicznotką. Ludzie kręcili głowami, ale plotki szybko ucichły. Walter nie był człowiekiem, który interesuje plotkarzy. Nie dość barwna postać. Eve usiadła i wyciągnęła nogi. Gdy wyciągnęła rękę, żeby popieścić Galahada, kocisko fuknęło. Poruszyło ogonem, zeskoczyło na podłogę i odeszło. - Jest obrażony, że nie wzięliśmy go na wakacje. - Roarke uśmiechnął się ukradkiem, widząc złą minę żony. - My już się dogadaliśmy, ale zdaje się, że tobie jeszcze nie wybaczył. - A to mały fiut. - Wyzwiska nie są sposobem na łagodzenie waśni. Spróbuj raczej wziąć go na świeżego tuńczyka. Tą metodą można zdziałać cuda. - Nie będę podlizywać się głupiemu kotu. - Podniosła głos pewna, że zainteresowane stworzenie wciąż jest w jego zasięgu. Jeśli nie chce, żebym go dotykała, to nie. Jeśli ma ochotę się burmuszyć z powodu ... Zawiesiła głos, bo nagle uświadomiła sobie, o czym mówi. - Jezu, na czym to skończyliśmy? Pettibone. Nie dość barwny. Hm, wystarczająco barwny, żeby ktoś życzył mu śmierci. A z tego co do tej pory wiadomo, wygląda na robotę zawodowca. - Zawodowiec zabił Waltera Pettibone'a? - Roarke uniósł brew. - Ta hipoteza wydaje mi się mało prawdopodobna. - Pewna kobieta zatrudnia się w firmie obsługującej przyjęcia mniej więcej w czasie, gdy obecna pani Pettibone zaczyna planować w tajemnicy przed mężem urodzinowe przyjęcie. Właśnie ta kobieta podaje naszemu jubilatowi zabójczy kieliszek szampana. Robi to osobiście, życząc mu wszystkiego najlepszego. Usuwa się na bok, ale czeka, póki Pettibone nie wzniesie łzawego toastu i nie wypije drinka. A kiedy ten pada na podłogę, kobieta wychodzi z przyjęcia i pstryk! Znika Zmarszczyła czoło, gdy Roarke wstał i nalał jej kieliszek wina, po czym usiadł na poręczy jej fotela. - Dziękuje. Poleciłam ekipie dochodzeniowej przeszukać jej mieszkanie, które wynajęła na dwa dni przed podjęciem pracy w firmie cateringowej, a dziś rano opuściła. Według sąsiadów, spędzała tam niewiele czasu. Nie zostawiła odcisków palców ani żadnych poszlak. Nie ma tam zabłąkanego włoska. Wszystko dokładnie wyczyszczone. Byłam w tym mieszkaniu osobiście. Nieduża kawalerka, tania, bez strażnika na klatce. Za to zamki w drzwiach jak w twierdzy. - A czy przyglądasz się tej ... jak jej tam... Muffy? Twinkie? - Bambi. Ona sprawia wrażenie, jakby miała brokuły zamiast mózgu, ale zajmiemy się nią. Chyba jest autentyczną idiotką, tyle że teraz stała się bardzo bogatą, owdowiałą idiotką. Również była żona mogła wyczekać na dobrą okazję - ciągnęła rozważania Eve. - Udawała

pogodzoną z losem, a tymczasem coś knuła. Trzydzieści lat małżeństwa to poważna inwestycja. Można wyjść z siebie, jeśli ktoś nagle zajmie twoje miejsce. - Będę o tym pamiętał. - Ja nie najmuje płatnych zbirów. - Spojrzała na jego atrakcyjną twarz. - Będę dla ciebie miła i zabije cię sama. - Dziękuje, moja droga. - Schylił się i pocałował ją w czubek głowy. - bardzo mnie pocieszyłaś tym, że osobiście interesujesz się taką kwestią. - Rano zacznę od rozmowy z byłą panią Pettibone. Jeśli to ona wynajęła mordercę, może być najlepszym dostarczycielem informacji o Julie Dockoport. - To ciekawe. Profesjonalny zabójca, który przybiera nazwisko brzmiące tak samo jak nazwa więzienia. Eve znieruchomiała z kieliszkiem w pół drogi do ust. - Co?! - Centrum Resocjalizacji Dockport. Zdaje się, że ktoś z moich znajomych spędził tam sporo czasu. - Roarke uśmiechnął się i zaczął bawić kosmykiem włosów żony. - Chyba w Illinois, może w Indianie. W każdym razie na Środkowym Zachodzie. - Chwileczkę, chwileczkę. - Zerwała się na równe nogi. - Dockport. Trucizna. Czekaj no. - Przycisnęła dłonie do skroni, żeby szybciej przypomnieć sobie potrzebne informacje. Julie. Nie, nie Julie. Julianna Dunne. Osiem, dziewięć lat temu. Zaraz po tym, jak skończyłam akademię. Otruła męża. Był znany z działalności charytatywnej na szeroką skalę. Sama prowadziłam tę sprawę. Ta kobieta była śliska jak węgorz. To nie był jej pierwszy czyn tego rodzaju. Miała już za sobą zabójstwa w East Washingtom i w Chicago. W Chicago dopadliśmy ją właśnie dlatego, że to był drugi raz. Współpracowaliśmy wtedy z tamtejszą policją. A ona miała taką metodę, że poślubiała bogatego faceta, wysyłała na tamten świat i szukała sobie następnej ofiary. - Wsadziłaś ją? Eve pokręciła głową, ale myślami była gdzie indziej i nadal nerwowo chodziła po pokoju. - Brałam w tym udział. Nie mogłam jej złamać podczas przesłuchań, nie udało mi się wydobyć od niej przyznania do winy, ale poszlak było dosyć na wyrok skazujący. Wiele zależało od wyników badań psychologicznych. Wyszło na to, że jest szurnięta. Porządnie szurnięta. Nienawidzi mężczyzn. No i zrobiła złe wrażenie na przysięgłych. Zbilansowali trzech nieżyjących mężów i prawie pół miliona dolarów i dali jej dwadzieścia lat. Nic więcej nie mogliśmy zrobić, więc nawet z tego byliśmy całkiem zadowoleni. - Za trzy morderstwa dwudziestka z możliwością wyjścia po dziesięciu? Nagle

przypomniała sobie wszystko tak, jakby zdarzyło się wczoraj. - W East Washington nie mogli jej przyszpilić. To się potem powtórzyło. Adwokaci obalali zarzuty jeden za drugim, a ponieważ proces był głównie poszlakowy, musieliśmy się z tym pogodzić. W dodatku zmieniono na jej korzyść kwalifikacje przestępstwa ze względu na ograniczoną poczytalność. Traumatyczne przeżycia w dzieciństwie i takie tam ple, ple. Większość pieniędzy po pierwszym mężu, czyli to wszystko, do czego miała dostęp zgodnie z prawem zużyła na komplikowanie sprawy, opłaty procesowe i apelacje. Proces odbył się w Chicago. Przyszłam na ogłoszenie wyroku. Bardzo pilnowałam, żeby tam być. Potem ona powiedziała, że chce ze mną porozmawiać. Eve przysiadła na biurku, a choć patrzyła prosto na Roarke'a wiedział, że jest w tej chwili oddalona od niego o dziesięć lat i patrzy na Juliannę Dunne. - Twierdziła, że to ja jestem winna jej aresztowaniu i skazaniu. Inni policjanci... czekaj, czekaj... - Skupiła się jeszcze bardziej, by odtworzyć słowa z dalekiej przeszłości. Inni policjanci są tylko mężczyznami, a ona nigdy nie przegrała z mężczyzną. Szanuje mnie jak kobieta kobietę i rozumie, że po prostu wykonywałam obowiązek. Ale ona również. Była przekonana, że w końcu to zrozumiem. I jeszcze porozmawiamy, kiedy to się stanie. - Co jej powiedziałaś? - Że gdyby to ode mnie zależało, skazano by ją za wszystkie trzy morderstwa i nigdy więcej nie znalazłaby się na wolności. Dobrze się stało, że to dzięki mnie znajdziecie się za kratkami, ale gdybym była na miejscu sędziego, miałaby do odsiedzenia potrójne dożywocie. Powinna to w końcu zrozumieć, bo nie mamy o czym rozmawiać. - Jasno, zwięźle i konkretnie, mimo że policyjną odznakę miałaś od niedawna. - Myślę, że tak. Jej, naturalnie, bardzo się nie spodobała moja reakcja, ale tylko się roześmiała i powiedziała, że gdy spotkamy się następnym razem, będę wszystko rozumiała lepiej. I tyle. Właściciel firmy cateringowej ma nam przekazać rano dokumenty personalne swojej pracownicy, ale nie chcę czekać tak długo. Czy mógłbyś wejść do ich bazy i ściągnąć jej zdjęcie oraz dane? - Kto jest właścicielem? - Pan Markie. - Doskonały wybór. - Wstał i poszedł za biurko. - Czy mogę usiąść przy drugim stanowisku? - Proszę bardzo. - Roarke usiadł i wziął się do pracy. Eve ściągnęła tymczasem dane dotyczące Julianny Dunne. Przemknęła wzrokiem po tekście, który pojawił się na ściennym ekranie i jednym uchem zaczęła słuchać głosu

płynącego z głośnika, a jednocześnie analizowała ostatnie zdjęcie Julianny. Dunne wciąż nosiła na nim długie włosy. Długie i jasne, pasujące do klasycznych rysów twarzy. Gęste rzęsy okalały podłużne niebieskie oczy, których kształt akcentowały jasnobrązowe cienie, nieco ciemniejsze niż włosy. Do tego usta o łagodnej krzywiźnie, trochę za wydatne, i prosty, doskonały nos. Mimo dziesięciu lat spędzonych w więzieniu Julianna wciąż miała zadbaną, gładką skórę. Eve uświadomiła sobie, że ta kobieta wygląda tak jak bohaterki starych filmów, które Roarke lubił oglądać na video. - Zwolniona z Centrum Resocjalizacji Dockport w dniu 17 lutego 2059 roku. Spędziła w więzieniu osiem lat i siedem miesięcy. Wyrok zmniejszony za dobre sprawowanie. Skazana spełniła wymagania resocjalizacyjne. Przeszła obligatoryjny dwumiesięczny okres próbny. Bez zastrzeżeń zwolniona spod opieki kuratora Ottona Shultza w Chicago. Obecny adres zamieszkania: 29 Trzecia Aleja 603, Nowy Jork, stan Nowy Jork. - Adres nieaktualny - mruknęła Eve. - Potrzebne dane, pani porucznik - zapowiedział Roarke i wyświetlił je na ściennym ekranie. Porównała dwa widniejące obok siebie wizerunki Julianny. - Ścięła włosy, ufarbowała na rudo, zmieniła kolor oczu. Poza tym nie wysiliła się specjalnie. To pasuje do jej wcześniejszych zwyczajów. Podaje prawdziwy, choć czasowy adres zamieszkania. Bardzo zwraca uwagę na drobne szczegóły. Tylko jaki miała związek z Walterem Pettibone'em. - Myślisz, że postanowiła zostać profesjonalistką? - Lubi pieniądze - głośno zastanawiała się Eve. - To chyba musi budzić jakąś potrzebę. Tę samą potrzebę co zabijanie mężczyzn. Ale to z kolei nie pasuje do jej dawnych zwyczajów. Tak czy owak jest znów na wolności i zabiła Pettibone'a. Muszę zaktualizować wszystkie dane. - Czy rozważałaś taką ewentualność, że pojawiła się tutaj i zabiła tego człowieka z twojego powodu? Eve głośno odetchnęła. - Możliwe. Ale to musiałoby znaczyć, że przed laty zrobiłam na niej piorunujące wrażenie. - Lubisz robić piorunujące wrażenie. Nie potrafiła znaleźć szybkiej riposty, więc wyjęła komunikator i zażądała aktualnych informacji o Juliannie Dunne.

- Jeśli postępuje po swojemu, to już jej nie ma w mieście. Ale raz ją złapaliśmy, więc uda nam się i teraz. Muszę włączyć do tej sprawy Feeneya. Nad zamknięciem jej w więzieniu pracowaliśmy razem. - Lubię człowieka, więc mam nadzieje, że poczekasz z tą współpracą do rana. - No, tak. - Zerknęła na zegarek. - Noc więcej dziś nie da się zrobić. - Nie jestem pewien. - Roarke wstał zza biurka, podszedł do niej i mocno ją objął. mam pewien pomysł. - Jak zwykle. - Możemy położyć się do łóżka, a ja cię rozbiorę. Zobaczymy, czy wtedy przyjdzie ci do głowy to samo co mnie. - To brzmi rozsądnie. - Ruszyli do drzwi. - Och, nie spytałam cię... Czy reszta wieczoru z państwem Peabody minęła przyjemnie? - Owszem. - Tak sądziła. Znacznie lepiej umiesz podejmować gości niż ja. Jest jednak mały problem. Słyszałam, że oni zamierzają mieszkać w autodomie, którym tu przyjechali. To nie jest dobry pomysł. Uznałam, że skoro jesteś właścicielem hoteli, mógłbyś udostępnić im, pokój. - To nie będzie konieczne. - Bo widzisz, jeśli oni postawią swój autodom na ulicy albo na parkingu i będą tam spać, patrolowy z pewnością wlepi im mandat, a może nawet ich aresztować. U Peabody nie mogą się zatrzymać, bo ona ma ciasne mieszkanie. Na pewno wiesz o jakimś wolnym hotelowym pokoju lub apartamencie, z którego mogliby skorzystać. - Chyba tak, ale ... - Byli już na progu sypialni, więc Roarke wciągnął ją do środka i zaczął prowadzić w stronę małżeńskiego łoża. - Muszę cię o coś spytać, Eve. Ogarnęło ją złe przeczucie. - O co? - Czy ty mnie kochasz? Przeczucie stało się jeszcze silniejsze. - Niewykluczone. Pochylił głowę i namiętnie ją pocałował. - Powiedz po prostu „tak”. - Nie powiem „tak” dopóki się nie przyznasz, dlaczego mnie o to pytasz. - Może brak mi poczucia bezpieczeństwa i chcę słów pokrzepienia. - Pocałuj mnie w nos.

- Za chwilę, najpierw rozwiążemy kwestię twojej wielkiej i bezwarunkowej miłości do mojej osoby. Pozwoliła, żeby rozpiął jej paski od kabury; zwróciła uwagę na to, że położył broń poza jej zasięgiem, a potem stanął przed nią i zaczął rozpinać koszulę. - Dlaczego bezwarunkowej? Nie przypominam sobie, żebym podpisywała coś w tym duchu. - Co takiego jest w twoim ciele, że zawsze mnie fascynuje? - Musnął dłonią jej piersi. - Jak może być jednocześnie tak jędrne i miękkie? - Grasz na zwłokę. Jak nie ty. - Chwyciła go za nadgarstki, zanim zdążył ją całkiem oszołomić. - Coś narozrabiałeś. Co takiego... - Nagle zrozumiała i ze zdumienia aż otworzyła usta. - O, Boże. - Właściwie nie wiem, jak to się stało. Nie potrafię wyjaśnić, dlaczego państwo Peabody mieszkają teraz w naszym pokoju gościnnym na drugim piętrze wschodniego skrzydła. - U nas? Zatrzymali się w naszym domu? Zaprosiłeś ich? Do nas? - Nie jestem do końca pewny. - Jak to nie jesteś pewien? Zaprosiłeś ich czy nie? - Nie ma sensu się kłócić. - Dobrze wiedział, że w takiej sytuacji stronie przypartej do muru nie pozostałoby nic innego, jak się obrazić. - Przecież to ty zaprosiłaś ich na kolację. - Na kolację - syknęła tak, jakby jej głos mógł dotrzeć do wschodniego skrzydła. Kolacja nie pociąga za sobą obowiązku goszczenia kogoś, Roarke. To są rodzice Peabody. Co my, u diabła będziemy z nimi robić?! - Tego nie wiem. - Oczy znów mu poweselały. Usiadł i się roześmiał. - Mnie nie łatwo zmusić do czegokolwiek. Sama dobrze o tym wiesz. I przysięgam ci, że jeszcze teraz nie bardzo wiem, jak ona to zrobiła. A jednak jej się udało. Po kolacji pokazywałem im dom, tak jak zażyczyła sobie Phoebe. Mówiła, że to musi być cudownie mieć tyle pokoi i że tu jest tak wygodnie i przytulnie, mimo że dom jest wielki. Gdy byliśmy we wschodnim skrzydle, zatrzymała się w jednym z gościnnych pokoi, najpierw dokładnie go obeszła, a potem zaczęła zachwycać się widokiem z okna. „Popatrz, Sam, czy to nie wspaniałe” i tak dalej. Powiedziała mi też, że tęskni za kwiatami. A ja powiedziała coś w tym duchu, że może spacerować po naszym ogrodzie, kiedy tylko sobie tego życzy. - Jak przeszliście od spacerów po ogrodzie do spania w gościnnym pokoju? - Popatrzyła na mnie. - I co?

- Popatrzyła na mnie - rzekła z mimowolnym podziwem - i dalej trudno mi już wyjaśnić. Mówiła, jak bardzo Sama i ją podnosi na duchu myśl, ze Delia ma takich dobrych, szczodrych przyjaciół. I jak wiele dla nich znaczy to, że mogą poznać tych przyjaciół. Zanim zorientowałem się w sytuacji, już kazała przynieść ich rzeczy i pocałowała mnie na dobranoc. - Peabody twierdzi, że jej matka ma paranormalne zdolności. - Mnie się też tak zdaje. Niby nie mam nic przeciwko temu, co się stało. Dom jest duży, a oni są całkiem sympatyczni. Ale, na Boga, przeważnie wiem, co zamierzam powiedzieć, zanim wyrwie mi się z ust. Rozbawiona Eve usiadła mu okrakiem na kolanach i objęła go za szyję. - Zaczarował cię. Nawet żałuję, że tego nie widziała. - O! Jednak mnie kochasz. - Pewnie tak. Z radosną miną Eve pozwoliła się przenieść na łoże. Rankiem rozpoczęła swoje zajęcia od półgodzinnej rozgrzewki w sali gimnastycznej, zakończonej pływaniem w basenie. Gdy miała czas, był to stały punkt porządku dnia, który zawsze pomagał jej oczyścić umysł i poprawić krążenie krwi. Kończąc dziesiątą długość basenu, miała już gotowy plan postępowania w sprawie Pettibone'a. Najważniejsze było wytropienie Julianny Dunne, a to oznaczało szperanie w starych aktach, wynajdywanie powtarzalnych elementów, szukanie znajomych, poznawanie zwyczajów i nawyków. Prawdopodobnie oznaczało to również wizytę w Dockport i przesłuchanie więźniarek oraz strażników, z którymi podejrzana miała kontakt. Eve pamiętała jednak, że Julianna jest typem osoby zamkniętej w sobie. Drugą kwestią w hierarchii ważności było ustalenie motywu. Kto pragnął śmierci Pettibone'a? Kto na tym korzystał? Jego żona i dzieci na pewno. Może również konkurent w interesach. Kobieta wyglądająca tak jak Bambi z pewnością miała innych mężczyzn w swoim życiu. Należało to sprawdzić. Może były kochanek... z zazdrości. A może ona sama powzięła długofalowy plan, usidlenia starszego mężczyzny, którego można oskubać, a potem usunąć. W grę wchodziła też była żona, która mogła pragnąć zemsty i szukać satysfakcji w ukaraniu Pettibone'a za to, że ją rzucił. Zresztą on też mógł nie być taki święty, jak powszechnie twierdzono. Mógł znać Juliannę, być na przykład jednym z niedoszłych celów dziesięć lat temu. Mogli mieć romans. Albo Julianna dowiedziała się o nim dużo, będąc w więzieniu, i po wyjściu wykorzystała swoją wiedzę.

Tę ostatnią hipotezę Eve uważała za bardzo prawdopodobną, ale było jeszcze za wcześnie, by skreślić jakąkolwiek możliwość. Poznaj mordercę, poznając ofiarę, pomyślała. Tym razem znała mordercę, ale aby poznać motyw, musiała dowiedzieć się więcej o ofierze. I odnowić znajomość z Julianną Dunne. Przy końcu dwudziestej długości poczuła, że ma dość treningu, odgarnęła więc włosy i stanęła na płyciźnie. Gdy podciągała się na krawędzi basenu, zauważyła ruch w bujnej zieleni. Poderwała głowę i w napięciu czekała, co będzie dalej. - No, jeśli coś takiego widzą przestępcy, zanim ich aresztujesz moja droga, to cud, że nie padają na kolana, by błagać o litość. - Phoebe stanęła nad basenem, trzymając ręcznik. Przepraszam - dodała. - Wiem, że nie słyszałaś, jak nadchodzę. Zafascynował mnie twój widok. Pływasz jak ryba w najlepszym sensie tego słowa. Ponieważ Eve była również naga jak ryba, wzięła ręcznik od pani Peabody i szybko się nim owinęła. - Dziękuje. - Wiem, że jesteś tutaj, od Roarke'a. Przyniosłam ci kawę. - Phoebe wzięła olbrzymi kubek ze stolika. - I rogalika, specjalność Sama. Chciałam wykorzystać tę chwilę, żeby podziękować ci za gościnność. - Nie ma o czym mówić. Czy już się państwo, hm, zadomowili? - Nie mogłoby być inaczej. Czy masz wolną chwilę, moja droga, czy raczej się śpieszysz? - Prawdę mówiąc... - Rogalik jest świeżutki. - Pani Peabody wyciągnęła przed siebie talerzyk i Eve poczuła hipnotyzujący zapach. - Sam namówił Summerseta, żeby pozwolił ma skorzystać z kuchni. - No, chwilkę znajdę. - Aby ubrać się w szlafrok, Eve musiałaby najpierw zdjąć z siebie ręcznik, więc usiadła na krześle owinięta nim. A ponieważ Phoebe bacznie jej się przyglądała, odłamała koniec rogalika. - Pyszne. - natychmiast zjadła następny kawałek. naprawdę pyszne. - Sam jest doskonałym kucharzem. Eve ... czy mogę tak do ciebie mówić? Wiem, że to rzadki przywilej. Może zdecydowała stanowczość spojrzenia Phoebe, a może ton głosu albo jedno i drugie razem, w każdym razie Eve niespokojnie drgnęła. - No ... owszem.

- Krępuje cię. Wcale nie chcę, żebyś tak się przy mnie czuła. - Nie... - Poruszyła się niespodziewanie. - Po prostu nie bardzo umiem rozmawiać z ludźmi. - To chyba nieprawda. Dla Delii jesteś miła. Wyjątkowo miła. I nie mów mi, że to obowiązek przełożonego. Bo wiem, że nie dlatego. - Phoebe przytknęła do ust kubek z herbatą i znad jego krawędzi nadal obserwowała Eve. - Ona się zmieniła przez ostatni rok. Dojrzała jako człowiek. DeDe zawsze wiedziała, co chce robić i kim chce być, ale przy tobie znalazła swoje miejsce. Jest bardzo pewna siebie i pod niektórymi względami smutniejsza, ale to chyba z powodu tego, co widziała i musiała robić. W każdym razie lepiej znosi przeciwności losu. A w jej listach jest pełno o tobie i kiedy do nas dzwoni, też ciągle o tobie opowiada. Ciekawe, czy wiesz, jak wiele dla niej znaczy to, że dopuściłaś ją do udziału w tym, co sama robisz. - Proszę posłuchać, pani Peabody... posłuchaj, Phoebe - poprawiła się Eve. - Ja nie mam ... wolałabym - Głośno westchnęła. - Chcę coś powiedzieć o Peabody, ale nie chcę, żeby ona o tym wiedziała. Phoebe nieznacznie się uśmiechnęła. - Dobrze. To, co mi powiesz, zostanie między nami. - Ona jest bardzo bystra i inteligentna. Ma dobrą pamięć, więc nie trzeba jej powtarzać tego samego po dziesięć razy. Rozumie, co to znaczy być w służbie i chronić... Wie, co to naprawdę znaczy. To bardzo ważne dla rozwoju policjanta. Przez długi czas pracowałam sama. Podobało mi się w ten sposób. Nie było nikogo, z kim chciałabym współpracować, odkąd mój poprzedni partner przeniósł się do elektroników. - Kapitan Feeney. - Tak. Kiedy kapitan Feeney awansował i zaczął pracować w wydziale elektroniki, zostałam sama. Potem natknęłam się na Peabody z jej umiłowaniem porządku i ukrytym sarkazmem. Nie zamierzałam nikogo szkolić. Ale ona ma iskrę bożą. Nie wiem, jak inaczej to nazwać. Takiego talentu nie spotyka się często. Sama chciała przyjść do wydziału zabójstw, a ofiary potrzebują energicznych policjantów. Peabody dostała się do wydziału samodzielnie, ja tylko ją do tego zachęciłam. - Dziękuje. Martwię się o nią. Niby jest dorosłą kobietą, ale dla mnie wciąż pozostaje moją małą dziewczynką i już zawsze nią będzie. Jak to dla matki. W każdym razie po tym, co mi powiedziałaś, będę się mniej martwiła. Przypuszczam, że nie zamierzasz podzielić się ze mną swoją opinią o Ianie McNabe. Eve poczuła przypływ paniki. - To dobry policjant.

Phoebe odchyliła głowę i wybuchnęła serdecznym śmiechem, który wypełnił cale pomieszczenie. - Przewidziałam, że właśnie to powiesz. Nie martw się, Eve. Ja go bardzo lubię, a jeszcze bardziej, odkąd zakochał się jak głupi w mojej małej dziewczynce. - „Jak głupi” to właściwe określenie - mruknęła Eve. - Wiem, że musisz się wziąć do pracy, ale chciałabym jeszcze wręczyć ci podarek. - Już dałaś nam prezenty. - Tamte były od mojego męża i ode mnie dla ciebie i Roarke'a. Ten jest tylko ode mnie dla ciebie. - Pani Peabody pochyliła się i podniosła z ziemi pudełko, które następnie położyła na kolanach Eve. - Podarki nie powinny cię krępować. To są tylko dowody uznania lub sympatii. W tym przypadku i jednego i drugiego. Wzięłam go ze sobą, jeszcze zanim nabrałam pewności, że odbędziemy do końca tę długą podróż do Nowego Jorku. Zanim nabrałam pewności, że ci go dam. Najpierw musiałam cię poznać osobiście. Proszę, otwórz. Eve nie pozostało nic innego,

jak

uchylić

wieczko.

Wewnątrz

znajdował

się

posążek

mniej

więcej

dwudziestocentrymentowej wysokości, przedstawiający kobietę. Głowa kobiety była przechylona tak, że włosy spływały jej do stóp. Oczy miała zamknięte, usta układały się w pogodny uśmiech. Ręce trzymała złożone, dłońmi do przodu. - To bogini. - wyjaśniła Phoebe. - Wyrzeźbiona z alabastru. Symbolizuje siłę, odwagę, mądrość i współczucie właściwe tylko kobietom. - Jest niesamowita. - Podniósłszy posążek do góry, Eve obserwowała, jak załamuje się na nim światło. - Wygląda staro... w dobrym sensie tego słowa - dodała szybko Eve i Phoebe znów się roześmiała. - Tak, jest stara... w dobrym sensie tego słowa. Należała do mojej praprababki. Przechodziła z pokolenia na pokolenie od kobiety do kobiety, aż trafiła do mnie. A teraz należy do ciebie. - Jest piękną. Naprawdę. Ale nie mogę jej przyjąć. To jest coś, co powinnaś zachować w rodzinie. Phoebe wyciągnęła rękę i położyła ją na ręce Eve tak, że teraz obie trzymały posążek. - Zachowuję to w rodzinie. Pokój służbowy Eve był zbyt mały, by można było zorganizować w nim spotkanie więcej niż dwóch osób. Próba zamówienia sali konferencyjnej skończyła się ostrą wymianą zdań, która do niczego nie doprowadziła. Ograniczyło to jej możliwości, zdecydowała się więc zmienić plany i urządzić

odprawę u siebie w domu. - jakiś problem, pani porucznik? - spytał Roarke, gdy przechodziła przez jego gabinet po drodze do swojego. - Nie ma wolnej sali konferencyjnej do czternastotysięcznego roku? Co za ohydny kit. - A owszem, słyszałem jak wspominasz o tym swojemu rozmówcy. Co do mnie, mam akurat spotkanie na mieście. - Podszedł do niej i popieścił dołeczek na jej podbródku. - Czy mogę ci w czymś pomóc, zanim wyjdę? - Wszystko gra. Pocałował ją w usta. - Nie powinienem wrócić późno. - Odsunął się od niej i wtedy dostrzegł posążek na biurku. - Co to? - Podarunek od Phoebe. - Alabaster - powiedział, podnosząc rzeźbę. - Uroczę. To jakaś boginka. Pasuje do ciebie. - Aha, to ja we własnej osobie. Boginka - spojrzała na chłodną pogodną twarz posążku i natychmiast przypomniała sobie, jak oddziałuje na nią widok chłodnej, pogodnej twarzy Phoebe. - Przez nią plotłam jakieś androny. Ona chyba musi mieć to w oczach. Jeśli chce się zachować swoje myśli dla siebie, nie wolno jej patrzeć prosto w oczy. Roarke roześmiał się i odstawił posążek na miejsce. - Podejrzewam, że jest sporo ludzi, którzy mówią dokładnie to samo o tobie. Przez chwilę rozważała jego słowa, ale miała ważniejsze sprawy na głowie. Wywołała pliki, wyświetliła dane na różnych ekranach i zaczęła studiować sprawę Julianny Dunne. Kończyła robić drugą stronę świeżych notatek, gdy weszli Peabody z McNabem. - Zamówcie od razu wszystko, czego chcecie od autokelnera - poleciła, nie podnosząc głowy. - Macie być gotowi, kiedy przyjedzie Feeney. - Wpadłaś na nowy trop? - spytała Peabody. - Wyjaśnię wszystkim jednocześnie. Tymczasem potrzebuję dolewki kawy. - Tak jest, pani porucznik. - Gdy asystentka sięgnęła po pustą filiżankę przełożonej, zauważyła posążek. - Dała ci boginię. Tym razem Eve podniosła głowę i ze zgrozą stwierdziła, że Peabody ma łzy w oczach. McNab też musiał to zauważyć, bo mruknął: - Babskie sprawy. - I uciekł do przylegającej kuchni. - Posłuchaj, Peabody, jeśli o to chodzi...

- I postawiłaś ją sobie na biurku. - No, tak... Sądzę, że powinna przejść na twoją własność, więc... - Nie, pani porucznik. - Głos Peabody drżał ze wzruszenia, gdy podniosła załzawione oczy i spojrzała na Eve. Nagle uśmiechnęła się. - Ona ci to dała, a to znaczy, że ci ufa. Akceptuje cię. Jesteś członkiem rodziny. Postaw tę figurkę tam, gdzie stała, czyli na biurku, bo to znaczy, że ty też się na to zgadzasz. To jest dla mnie wielka chwila - dodała i wyjęła chusteczkę. - Kocham cię, Dallas. - O Jezu. Jeśli spróbujesz mnie pocałować, to cię zdzielę. Peabody roześmiała się przez łzy i wydmuchała nos. - Nie byłabym pewna, czy dzisiaj będziesz chciała ze mną rozmawiać. Tata zatelefonował do mnie i powiedział, w jaki sposób tutaj zamieszkali. - Twoja matka zaczarowała Roarke'a. To nie jest byle jaki wyczyn. - Domyślam się. Nie jesteś zła? - Sam upiekł dziś rano rogaliki. Twoja mama przyniosła mi jednego razem z kawą. Twarz asystentki rozjaśniła się. - To znaczy, że wszystko jest w porządku. - Najwidoczniej tak. - Eve wzięła do ręki filiżankę i skrzywiła się. - Ale zdaje się, że nie mam kawy. Jak to możliwe? - Natychmiast naprawię to niedopatrzenia, pani porucznik. - Peabody chwyciła za filiżankę, ale przystanęła niezdecydowana. - Wiesz co, Dallas? Wszelkich błogosławieństw. - Co takiego? - Przepraszam, ale nic na to nie poradzę. Nawyki zwolenników Free Age. To jest po prostu... Dziękuje. Tylko tyle. Dziękuję.

ROZDZIAŁ 5 Julianna Dunne. - Feeney upił łyk kawy i pokręcił głową. Miał poczciwą twarz basseta i smętne oczy wielbłąda. Jego włosy koloru piernika, lekko szpakowate, wyglądały tak, jakby szaleniec rzuciła się na nie z sekatorem. Znaczyło to tyle, że ostatnio zostały poddane strzyżeniu. Siedział w gabinecie Eve, wyciągając przed siebie dość krępe nogi. Ponieważ jedną skarpetkę miał czarną, a drugą brązową, Eve doszła do wniosku, że żona nie zdołała tego ranka przeprowadzić oględzin swego wybranego. Nie był postacią z żurnala, ale gdy trzeba było rozwiązać problem wykorzystując elektronikę, nikt nie mógł się z nim równać. - Nigdy nie sądziłem, że jeszcze będziemy musieli się nią zajmować. - Na miejscy zbrodni i w mieszkaniu wynajmowanym przez Julie Dockport nie ma ani odcisków palców, ani obiektów pozwalających przeprowadzić badanie DNA, więc nie możemy dokonać identyfikacji z całkowitą pewnością. Ale na podstawie obrazu... - wskazała dwa zdjęcia na ścianie - można zidentyfikować ją gołym okiem. Zresztą przeprowadziłam test zbieżności i mam dziewięćdziesiąt trzy procent prawdopodobieństwa, że to ta sama osoba. - Jeśli wyszła z paki nie dalej jak na początku roku, to jest bardzo szybka - stwierdził McNab. - Pracuje - powiedziała Eve. - Ma teraz trzydzieści cztery lata. Zanim skończyła dwadzieścia pięć, miała na swoim koncie trzy małżeństwa i trzy morderstwa. O tym wiemy. Pozornie popełniła te zbrodnie z chęci zysku. Wybierała starszych bogatych mężczyzn, mających wysoką pozycję. Wszyscy byli rozwodnikami, którzy ożenili się ponownie. Jej najkrótsze małżeństwo trwało siedem miesięcy, najdłuższe trzynaście. We wszystkich przypadkach dziedziczyła znaczny spadek po współmałżonku. - Dobra robota, jeśli można tak to nazwać - mruknęła Peabody. - Wybrawszy mężczyznę, Julianna zbierała o nim informacje, badała jego przeszłość, upodobania, nawyki i tak dalej. Z rzemieślniczą precyzją. Wiemy to, bo udało się nam dotrzeć do jej sejfu w Chicago, gdzie trzymała notatki, zdjęcia i dane Paula O'Hary, męża numer dwa. To był jeden z kamieni, które pociągnęły ją na dno. Nie udało nam się odnaleźć podobnej dokumentacji ani w Nowym Jorku, ani w East Washington. - Czy mogła mieć wspólnika? - spytała Peabody. - Kogoś, kto usuwał lub niszczył dowody? - Mało prawdopodobne. Nasi detektywi ustalili, że pracowała sama. Potwierdzała to

jej charakterystyka sporządzona przez psychologa. Najsilniejszej patologicznej skłonności Julianny nie trzeba było długo szukać. Jej matka rozwiodła się, gdy Julianna miała piętnaście lat. Także ojczym był rozwodnikiem, bogaty starszym mężczyzną. Teksański typ, lubiący rządzić w domu. Julianna utrzymywała, że ją napastował. Policyjny psychiatra nie był w stanie ustalić, czy seksualny związek z Julianna, do którego ojczym się zresztą przyznał, był wymuszony, czy istniał za obopólną zgodą. Psychiatra był skłonny raczej podtrzymywać wersję Julianny. Ale tak czy owak w sensie prawnym był to gwałt na małoletniej. - A potem główna przyczyna zmniejszenia jej wyroku - dodał Feeney. - Czyli ona zabijała ojczyma. - Peabody zerknęła ponownie na ścienny ekran. - Raz po raz. - To możliwe. Wpatrując się w ekran, Eve zobaczyła nagle siebie jako ośmioletnią dziewczynkę. Kuliła się w kącie zimnego brudnego pokoju, ledwie żywa po ostatnim biciu i gwałcie. Była zachlapana krwią, jego krwią i trzymała w ręce nóż, którym go zabiła. Ze ściśniętym gardłem oddaliła to wspomnienie. - Ale mnie ta hipoteza nie przekonuje. - Eve mówiła spokojnym cichym głosem, czekając, aż w pełni odzyska panowanie nad sobą. - Julianna zabijała z zimną krwią, z wyrachowaniem, ona po prostu posłużyła się tym jako pretekstem. Jest wyrachowaną morderczynią. Nie nabyła tych skłonności, tylko taka się urodziła. - Jestem w tej sprawie podobnego zdania jak Dallas - włączył się Feeney. - Ta Dunne ma w żyłach lód zamiast krwi, to nie jest niczyja ofiara. Ona po prostu poluje. - Zwróciliśmy się do APB, ale jeszcze niczego nie znaleźli - ciągnęła Eve. - I prawdopodobnie nie znajdą. Ona starannie wszystko zaplanowała, więc zapewne ma już nową tożsamość, nową osobowość, nową biografię. Wyglądu szczególnie nie zmieni. Jest na to zbyt próżna, a poza tym lubi swój wizerunek. Jest dziewczęca. Lubi stroje, nowe fryzury, biżuterię i salony mody. Będzie trzymać się eleganckich sklepów i restauracji. Nie znajdziecie jej w magazynach prowadzących wyprzedaż, w seksklubach ani barach. Ona woli duże miasta. Jeśli rozpowszechnimy jej zdjęcie w prasie i telewizji, to może nam się poszczęści. Szczęście bardzo się przyda, sama ciężka praca nie wystarczy, pomyślała Eve. Julianna popełniała niewiele błędów. - Naszym problemem jest to, że ona doskonale umie wtapiać się w otoczenie ciągnęła. - Ma w tym wielką wprawę. Ludzie, którzy zwracają na nią uwagę, widzą atrakcyjną pracującą kobietę. Jeśli nawiązuje przyjaźnie, to tylko czasowe, traktowane instrumentalnie. Nikt nie może się do niej naprawdę zbliżyć.

- Jeżeli postanowiła zostać profesjonalistką, to będzie w tym dobra. - Feeney wydął policzki. - I teraz może być dosłownie wszędzie. - Tak. Zaraz, zaraz... Spindler. - Właśnie. A w East Washington prowadzący śledztwo nazywał się Block. Czy możesz się z nim skontaktować? Sprawdzić, co sobie przypominają. - Jasne, Poza tym mam trochę własnych notatek o tej kobiecie. Wygrzebię je i dodam do reszty. - Specjalista od portretów psychologicznych, który zajmował się Julianną, jest już na emeryturze. Dam sprawę Mirze, poproszę ją o opinię w sprawie jego charakterystyki. McNab, ty tymczasem będziesz czymś w rodzaju androida. Trzeba wyciągnąć wszystkie możliwe dane z akt każdej ze spraw Julianny, zestawić je i wyszukać możliwe podobieństwa. Przygotuj mi również pliki na temat jej powiązań rodzinnych, znajomych, powiązań finansowych. Następnie skontaktuj się z więzieniem w Dockport i zdobądź nazwiska więźniarek z którymi pracowała, tych z jej bloku. Chcę mieć informację o ludziach, z którymi tam siedziała. Ja tymczasem spróbuje coś wydębić z byłej żony Pettibone'a. Peabody, idziesz ze mną. Eve usiadła za kierownicą, a ponieważ jechały do Westchester, włączyła samochodowy komputer, żeby pokazał najlepszą drogę i opis trasy. Ku jej zaskoczeniu po chwili trasa pojawiła się na ekranie. - Popatrz! Zadziałało! - Technologia jest naszym przyjacielem, pani porucznik. - Jasne, pod warunkiem, że nie pieprzy nas równo dla swojej własnej zboczonej przyjemności. O, pani Pettibone mieszka kilka kilometrów od komendanta Whitneya. Przy odrobinie szczęścia okaże się najlepszą przyjaciółką jego żony. - Rozważając tę możliwość, Eve ruszyła. - Tata i mama wybierają się dzisiaj do miasta. Mają w planach The Village i Soho. - Hę? A tak, to dobrze. - Zabieram ich na kolację, więc nie będą ci siedzieć na głowie. - Mhm. Peabody uśmiechnęła się. - A potem zabieram ich na peep - show. Będziemy z McNabem pokazywać im różne egzotyczne pozycje seksualne. - To brzmi atrakcyjnie. - Pomyślałam, że gdybyście chcieli z Roarkiem się przyłączyć, moglibyśmy urządzić

małą orgietkę. Kwartecik. - Myślisz, że cię nie słyszę, ale jesteś w błędzie. - Eve włączyła się do ruchu. - O! Ufff! Przejechała przecznicę na żółtym świetle i puściła wiązkę pod adresem kierowcy mikrobusa, który niespodziewanie wjechał na jej pas. Raptownie skręciwszy, o centymetry ominęła przeszkodę, dodała gazu i wróciła na poprzedni pas, odpłacając kierowcy mikrobusa pięknym za nadobne. Ryk klaksonu za ich plecami wywołał na twarzy Eve uśmiech zadowolenia. - Rozumiem, że nowa sprawa i rodzice to trochę za dużo, żebyś miała czas pomyśleć o Stibnsach. - No, trochę myślałam. Maureen Stibbs, przedtem Brighton, nie tylko mieszkała w tym samym budynku co jej zmarła przyjaciółka, lecz również na tym samym piętrze. Boyd Stibbs również wtedy dużo pracował w domu, a jego pierwsza żona codziennie jeździła do pracy. Ponieważ była pani Brighton jest konsultantem dekoracji wnętrz, to również wiele pracowała w domu, jeśli akurat nie odwiedzała klientów. Nasi obecni małżonkowie mogli więc spokojnie kręcić na boku. - Czy „kręcić na boku” to jest termin prawny? - Boyd Stibbs ożenił się z Maureen Brighton dwa i pół roku po tragicznej śmierci Marshy. To raczej dość późno, jeśli lubili się migdalić... - o, następny termin prawny, Peabody. Jestem pod wrażeniem - ... póki Marsha żyła ciągnęła niezrażona asystentka. - Ale to wydaje się również sprytne. Aczkolwiek jeśli ci dwoje ćwiczyli już wtedy figo - fago, tym razem termin medyczny, i chcieli to robić stale, to najprościej byłoby się rozwieść. Marsha nie miała góry pieniędzy, które Boyd mógłby stracić, gdyby ją rzucił. Nie potrafię znaleźć motywu zabójstwa z premedytacją. - A szukasz takowego, ponieważ...? - Z powodu listów. Jeśli założymy, że zeznania wszystkich znajomych, krewnych, kolegów z pracy, a nawet męża i jego obecnej żony są prawdziwe, to musimy uznać, że kochanka nie było. Czyli listy są sfabrykowane. Ktoś musiał je napisać i podrzucić do szuflady. Po dokonaniu morderstwa. - Dlaczego po? - Bo kobieta wie, co ma w szufladzie z bielizną. Biorąc majtki, znalazłaby listy. Peabody urwała. - Czy to jest coś w rodzaju testu? - Mów dalej. Opowiedz mi, jak to się stało, twoim zdaniem. - Okej. Listy podrzucił ktoś mający dostęp do mieszkania Marshy, kto był tam w

wieczór jej śmierci. Wybór miejsca wskazuje, według mnie, na kobietę. Facet raczej nie chowałby niczego pod damską bielizną. Nie wiemy, kiedy napisano listy, bo nie było kopert ani stempli. Wszystkie mogły zostać sprokurowane nawet w wieczór śmierci Marshy. A jeśli tak, to należałoby wykluczyć premedytację i potraktować je jak próbę zmylenia tropów pod wpływem nagłego impulsu. Wskazanie na zbrodnię z namiętności. - Czyli masz teorię, że ktoś zabił Marshę Stibbs pod wpływem nagłego impulsu, a potem wsadził ją do wanny z nadzieją, że morderstwo zostanie uznane za wypadek. Kamuflaż został następnie udoskonalony przez podrzucenie do szuflady rzekomych miłosnych listów, co miało rzucić podejrzenie na nieistniejącego kochanka, który zabił Marshę podczas kłótni. - No, nie całkiem tak. - Wobec tego uzupełnij. - Trochę się denerwuje, bo to naprawdę wygląda jak egzamin. - Peabody odchrząknęła, a Eve przesłała jej niewzruszone spojrzenie. - Reszta mojej teorii opiera się wyłącznie na przeczuciu. Zastanów się nad reakcją tych dwojga na nasz widok. Boyd wydawał się zasmucony, początkowo trochę poruszony, ale mimo wszystko zadowolony z naszego przyjścia. Mógł udawać, ale ponieważ nie miał czasu, żeby się do tego przygotować, sprawiał wrażenie szczerego, tak samo jak szczere wydawało się jego zapewnienie, że Marsha nie miała kochanka. Urwała, czekając na potwierdzenie lub zaprzeczenie przełożonej, ale bez skutku. - No, dobrze, sama dokończę. Alibi Boyd ma solidne, a poza tym nawet gdyby w swoim czasie wiedział o czyichś morderczych planach lub osobiście zlecił zabójstwo, to, moim zdaniem, byłby teraz zdenerwowany lub zirytowany, że mieszamy się do jego nowego życia i znów grozi mu zdemaskowanie. Jego żona tymczasem natychmiast po wejściu wpadła w popłoch, wybuchnęła złością i chciała, żebyśmy wyszły. Żebyśmy nie wtrącały się do jej ciepłego, nowego życia z mężem zmarłej przyjaciółki. Może to jest normalna reakcja, ale równie dobrze mogło ją spowodować poczucie winy i lęk przed zdemaskowanie. - Poczucie winy z powodu tego, że... jak to powiedziałaś?... migdaliła się z mężem przyjaciółki, zanim jeszcze ta zeszła z tego świata? - Może, ale jeśli ona wcale się z nim nie migdaliła? - Podekscytowana Peabody zmieniła pozycję, żeby widzieć profil Eve. - Jeśli tylko miała na to ochotę? Jeśli była zakochana, a on był na co dzień na wyciągnięcie ręki, za sąsiednimi drzwiami, tyle że szczęśliwie żonaty z jej przyjaciółką. Chciała go mieć dla siebie, ale wiedziała, że on nawet na nią nie spojrzy, póki Marsha stoi im na drodze. Czyli to wina Marshy, że on jej nie kocha.

To wina Marshy, że jej największe marzenie nie może się spełnić, że nie ma dla niej szansy na zaciszny dom, wspaniałego męża, a w dalszej perspektywie na dzieci. To ją irytowało i unieszczęśliwiało. Wciąż musiała udawać zwykłą przyjaciółkę i sąsiadkę, ale jednocześnie nie umiała wybić sobie z głowy myśl o tym, co mogłoby być. - I co zrobiła? - Doprowadziła do konfrontacji z Marshą. Boyd wyjechał z miasta, dochodzimy do feralnego wieczoru. Maureen przyszła do Marshy i zarzuciła jej, że zamiast siedzieć w domu i opiekować się swoim mężczyzną, codziennie chodzi do pracy. Dlatego nie zasługuje na Boyda. Bo gdyby to Maureen była jego żoną, gotowałaby mu obiady i robiła zakupy. Dałaby mu dziecko, rodzinę. O to się pokłóciły. Peabody chciała zobaczyć tę scenę, wiedziała bowiem, że Eve coś takiego potrafi, ale wyobrażenie było wciąż niewyraźne. - Marsha prawdopodobnie kazała jej iść do diabła i trzymać się z dala od Boyda. Na pewno zagroziła, ze wszystko mężowi powie. I że żadne z nich więcej nie zamieni z Maureen ani słowa. Tego Maureen nie mogła znieść. Pchnęła Marshę, ta upadła i rozbiła sobie głowę. W aktach wspomniano, że padając uderzyła głową w róg stolika ze zbrojonego szkła i to spowodowało śmierć. Maureen wpadła w panikę, próbowała zatuszować swój czyn. Rozebrała Marshę i wsadziła do wanny. Może policja pomyśli, że Marsha się poślizgnęła, uderzyła głową o krawędź wanny i utonęła. Potem jednak zaczęła myśleć trzeźwiej. Uświadomiła sobie, że wcale niekoniecznie śmierć Marshy zostanie uznana za wypadek. Co więcej, to była dla niej szansa. Istny dar niebios. Nie zamierzała zabić, ale się stało. Nie mogła już nic zmienić. Jeśli Boyd i policja uwierzą, że Marsha miała kochanka, to wszystko ułoży się jak najlepiej. Kochanek stanie się głównym podejrzanym, a na nią już nikt nie zwróci uwagi. Napisała więc listy, podrzuciła do szuflady, a potem spokojnie poszła do domu i czekała, jak rozwinie się sytuacja. Jestem przekonana, że po pewnym czasie sama stopniowo zaczęła wierzyć w wymyśloną przez siebie fikcję. Tylko tak mogła z tym żyć, tylko tak mogła spokojnie spać i nie oszaleć. Peabody głośno westchnęła i przełknęła ślinę, bo zaschło jej w gardle. - nad teorią pracuję. Czy chcesz mi powiedzieć, że nie trzyma się kupy? - Jak do niej doszłaś? - Studiując raporty, dane, zdjęcia. Czytałam zeznania do bólu oczu. A wczoraj wieczorem leżałam w łóżku i myślałam, myślałam, myślałam, aż rozbolała mnie głowa. Wcisnęłam więc wszystko w jeden kąt mózgu i zrobiłam miejsce na inne myśli. Starałam się rozumować tak ja ty, a w każdym razie tak, jak sobie wyobrażałam, że rozumowałabyś. Dobrze wiesz, że kiedy stajesz na miejscy zbrodni, wyobraźnia zaczyna ci podsuwać różne

obrazy, zupełnie jakbyś sama tam była. I w ten sposób zobaczyłam, jak to się stało. Trochę niewyraźnie, ale mimo wszystko zobaczyłam. - Peabody znów głęboko odetchnęła, potem zamrugała. - Uśmiechasz się. - Powinnaś ją przesłuchać, kiedy Boyda nie ma w pobliżu. Kiedy Maureen jest sama. W obecności męża i dziecka ma tarczę ochronną. Może sobie wmawiać, że ich chroni, że robi to dla nich. Wezwij ją na przesłuchanie. Niech to wygląda oficjalnie. Ona nie będzie chciała przyjść, ale umundurowany policjant na pewno dostatecznie ją przestraszy. Prawdopodobnie nie zażąda natychmiast adwokata, bo to przecież wyglądałoby z jej strony tak jak przyznanie się do winy. Daj mi znać, kiedy będziesz gotowa do walki, postaram się temu przyjrzeć. Peabody poczuła, że serce znowu zabiło mocniej. - Myślisz, że mam rację? Że ona to zrobiła? - Och, na pewno. - Wiedziałaś to. Wiedziałaś od chwili, gdy weszła do mieszkania. - To nie ma znaczenia, co wiedziała i co wiem. Sprawa jest twoja, więc ważne jest to, co ty wiesz i jak zamierzasz to z niej wydobyć. - Gdybyś to ty poprowadziła przesłuchanie... - Nie ja to będę robić, tylko ty. Twoja sprawa. Zastanów się nad podejściem, nad tym, jakiego tonu użyjesz, a potem ściągnij ją tutaj i złam. Eve zatrzymała samochód na podjeździe i Peabody rozejrzała się machinalnie. Tymczasem znalazły się na przedmieściu. - Musisz szybko się przełączyć - powiedziała stanowczo Eve. - Teraz najważniejszy jest Pettibone. Przez chwilę siedziała, przyglądają się różowemu domowi z cegieł. Wydawał się dość skromny, nawet surowy... dopóki nie spojrzało się na ogród. Strumienie, rzeki, morza kwiatów spływały spod domu na wszystkie strony, aż do chodnika. Nie było tradycyjnego trawnika, choć tu i ówdzie widziało się wysokie kępy ozdobnych traw, twórczo wszczepione w tę wielobarwną kompozycję. Kamienny chodnik wił się aż do podnóża krytego ganku, po którego kolumienkach pięły się pędy winorośli z mnóstwem ciemnofioletowych kwiatów. Na ganku stały krzesła z białymi poduchami, szklane stoliki i kwiaty w doniczkach, dla lepszego efektu pokrytych śniedzią. Najwyraźniej Shelly Pettibone lubiła podziwiać swoje kwiaty. Ledwo Eve zdążyła to pomyśleć, kobieta wyszła na ganek. Trzymała tacę. Była mocno opalona, długie, muskularne ramiona wystawały jej spod krótkich rękawów obszernej

niebieskiej koszulki z bawełny. Dżinsy miała znoszone, obcięte w połowie łydki. Postawiła tacę na stoliku, przesłoniła oczy dłonią i w tej pozie czekała, aż Eve wysiądzie z samochodu. Lekki wiatr poruszał jej krótko obciętymi , nieufryzowanymi kasztanowymi włosami, w których tu i ówdzie lśniły jasne pasemka. Spod nich spoglądała miła twarz kobiety, która dużą część życia niewątpliwie spędziła na świeżym powietrzu. Gdy Eve podeszła bliżej, przekonała się, że oczy tej kobiety są piwne i naznaczone śladami długiego płaczu. - Czy mogę w czymś paniom pomóc? - Pani Pettibone? Shelly Pettibone? - Tak. - Kobieta przeniosła spojrzenie na Peabody. - Chodzi o Waltera? - Porucznik Dallas. - Eve pokazała swoją odznakę. - A to moja asystentka, Peabody. Przepraszam za najście w tak trudnej dla pani chwili. - Wiem, muszą panie zadać mi różne pytania. Chwileczkę, tylko dokończę rozmowę z córką. Nijak nie mogę jej pocieszyć. - Shelly uniosła dłonie, lecz po chwili znów bezwładnie je opuściła. - Nie mogę znaleźć odpowiednich słów, jeśli w ogóle takie istnieją. Przepraszam panie, proszę się rozgościć. Miałam się napić kawy, zaraz przyniosę więcej filiżanek. - Niech się pani nie trudzi. - W ten sposób mam przynajmniej zajęcie, a ostatnio nie mogę bezczynnie siedzieć. To potrwa tylko chwilę. Możemy porozmawiać tutaj, na dworze, prawda? Chciałabym trochę posiedzieć na świeżym powietrzu. - Naturalnie, porozmawiamy tutaj. Kobieta weszła do domu, zostawiając otwarte drzwi. - Facet zostawia cię po trzydziestu latach dla młodszej - odezwała się Eve. - Co czujesz, kiedy to się stanie? - Trudno powiedzieć. Nie wyobrażam sobie, że mogłabym z kimś mieszkać trzy lata, a co dopiero trzydzieści. To ty jesteś mężatką. Co byś czuła? Eve otworzyła usta, zamierzając zrewanżować się ciętą uwagą, ale prawie natychmiast z tego zrezygnowała. Uświadomiła sobie, że byłaby urażona. Pogrążona w smutku. Cokolwiek zrobiłby ten mężczyzna, miałaby poczucie straty. Nie odpowiedziała, lecz podeszła do wejścia i zajrzała przez otwarte drzwi do środka. - Ładne miejsce, jeśli ktoś takie lubi - zauważyła. - Nigdy nie widziałam podobnego podwórza. Czarujące, ale musiało kosztować mnóstwo pracy. Wydaje się naturalne, ale jest bardzo starannie skomponowane. Ona posadziła to wszystko tak, żeby było dopasowane sezonami, zapachami, barwami

i kształtami. Czuje zapach groszku. - Peabody pociągnęła nosem. - Moja babka zawsze sadziła groszek pod oknem sypialni. - Czy pani lubi kwiaty? - zwróciła się do niej gospodyni, która tymczasem wróciła na ganek, niosąc filiżanki. - Tak. Ma pani piękny ogród. - Dziękuję. Tym się zajmuje. Architekturą krajobrazu. Kiedy poznałam Waltera, studiowałam ogrodnictwo i projektowanie. Ale to było milion lat temu - dodała cicho Shelly. - Jeszcze nie mogę uwierzyć, że go nie ma. Nie mogę uwierzyć, że nigdy więcej go nie zobaczę. - Czy widywała go pani często - spytała Eve. - Raz w tygodniu, czasem co dwa tygodnie. Nie byliśmy już małżeństwem, ale mieliśmy ze sobą wiele wspólnego. - nalała im kawy. Na palcach nie nosiła biżuterii. - Często polecał mnie swoim klientom. Łączyły nas między innymi kwiaty. - Ale pani pozostaje rozwódką, a on ożenił się ponownie. - Tak. To on chciał rozwodu. - Podkuliła nogi. - Byłam zadowolona i to mi wystarczało. Walter potrzebował więcej ... chciał być szczęśliwy, chciał mieć podniecające chwile, być silnie zaangażowanym. Przez lata nasz związek trochę się wypalił. Kiedy dzieci dorosły i odeszły z domu, a my znowu zostaliśmy sami... Cóż, nie mogliśmy odnaleźć tej iskry, która nas kiedyś rozpalała. A on potrzebował jej bardziej niż ja. Chociaż to było dla niego trudne, powiedział mi, że potrzebuje odmiany. - Musiała pani być zła. - Byłam. Zła, urażona i oszołomiona. Nikt nie lubi być odstawiany na boczny tor, nawet delikatnie. A Walter był delikatny. On nie ma w sobie... to znaczy nie miał nic złośliwego. - Oczy Shelly znów się zamgliły, ale mrugnięciem powiek powstrzymała łzy. Potem upiła duży łyk kawy. - Gdybym nalegała, gdybym znów zapędziła go do rogu, jakim stało się dla niego nasze małżeństwo, to zostałby ze mną. - Ale nie zrobiła pani tego. - Kochałam go. - Wypowiedziawszy te słowa, Shelly uśmiechnęła się. To było przejmujące. - Czy to była jego wina albo moja, że nasza miłość stała się czymś zbyt codziennym i bladym, żeby dalej wydawała się zajmująca? Nie powiem, że było mi łatwo pozwolić mu na odejście i rozpocząć życie na własną rękę. Ale czy miałam go trzymać przy sobie, zniewalając poczuciem obowiązku? Mam na to zbyt wiele dumy i zbyt wiele szacunku dla nas obojga. - Co pani czuła, kiedy ożenił się z kobietą młodszą od waszej córki?

- Rozbawienie. - Pierwszy raz ślad uśmiechu przemknął przez twarz Shelly, która na chwilę stała się wręcz figlarna. - Wiem, że to małostkowe, ale myślę, że miała prawo do chwili rozbawienia. Jak inaczej miałam zareagować? To taka głupia lalunia, szczerze mówiąc nie sądzę, by mieli długo być razem. On był nią oczarowany, dumny z niej w taki sposób, jak mężczyzna, który może pokazać się z czymś bardzo efektownym. - Wiele kobiet czułoby zażenowanie i wściekłość. - Tak, ale jakie to płaskie mierzyć się z jakąś głupią ozdóbką. Moja reakcja była wręcz odwrotna. W gruncie rzeczy jego romans, bardzo mi pomógł zerwać to, co było między nami. Jeśli do szczęścia, choćby chwilowego, potrzebował ładnych piersi i chichotliwej małolatki, to trudno... ja mu tego nie mogłam dać. - Westchnęła i odstawiła filiżankę. - Ona dała mu szczęście i na swój sposób też go kochała. Walta nie można było nie kochać. - Już to słyszałam. Ale ktoś go nie kochał, pani Pettibone. - Zastanawiałam się nad tym. - Twarz Shelly znowu spochmurniała. - Długo się zastanawiałam. To nie ma sensu, pani porucznik. Najmniejszego. Bambi? Boże, cóż to za imię. Jest głupia i trzpiotowata, ale nie zła. A trzeba być złym człowiekiem, żeby zabić, prawda? - Czasem wystarczy mieć powód. - Gdybym choć przez chwilę myślała że tona zrobiła, ze wszystkich sił starałabym się wam pomóc tego dowieść. Niechby za to zapłaciła. Ale to jest po prostu nieszkodliwa idiotka. Jeśli przypadkiem zdarzy się, że ma dwie myśli naraz, to słychać, jak grzechoczą w jej pustej głowie. Trudno o trafniejszą ocenę, pomyślała Eve. - Poza tym jaki mogłaby mieć powód, żeby to zrobić? - spytała Shelly. - Miała wszystko, czego zapragnęła. On był dla niej niewiarygodnie hojny. - Był bardzo bogatym człowiekiem. - Tak, ale nie takim, który musi bez końca pomnażać swoje dobra. Przy rozwodzie zachował się wobec mnie bardzo szczodrze. Gdybym nie chciała, nie musiałabym nigdy więcej pracować. Wiem, bo w swoim czasie Walt sam mi o tym powiedział, że po ślubie z Bambi zapisał jej znaczną sumę, a kapitał złożył w dyspozycji funduszu powierniczego. Nasze dzieci również mają zapewnioną przyszłość... no i wszyscy mamy duże udziały w Świecie Kwiatów. Poza tym spadek... zresztą ja też mam zapisaną na swoje nazwisko okrągłą sumkę w funduszu powierniczym... Otrzymamy po jego śmierci niemałe pieniądze. Ale każde z nas i bez tego ma już niemało. - A wspólnicy? Konkurenci? - Nie znam nikogo, kto mógłby źle Waltowi życzyć. Jeśli chodzi o interesy, to jego

śmierć nie spowoduje upadku Świata Kwiatów. Firma ma ugruntowaną pozycję na rynku, jest dobrze zorganizowana, nasze dzieci stopniowo przejmowały w niej coraz więcej obowiązków. Zabicie Walta nie miało sensu. Dla Julianny miało, pomyślała Eve. Ta kobieta nie robiła niczego pozbawionego sensu. - Skoro utrzymywała pani dobre stosunki z byłym mężem, to dlaczego nie przyszła pani na jego urodzinowe przyjęcie? - Wydawało mi się to niezręczne. Nawet namawiał mnie, żebym przyszła, choć bez przesady. To przyjęcie miało być niespodzianką, ale naturalnie Walt wiedział o nim od tygodni. Był bardzo podekscytowany. Zawsze reagował na przyjęcia trochę tak jak mały chłopiec. Eve sięgnęła do torebki i wyjęła z niej dwa zdjęcia Julianny Dunne. - Czy pani zna tę kobietę? Shelly popatrzyła na obie fotografie, zestawiwszy je obok siebie. - - Jest bardzo ładna, i tu, i tu. Ale nie, nie widziałam jej. Kto to? - Co pani robiła w wieczór przyjęcia? Shelly zaczerpnęła tchu, jakby dostała cios, o którym wiedziała, że jest nieunikniony. - Nie mam wiarygodnego alibi, bo spędziłam go samotnie. Pracowałam w ogrodzie prawie do zachodu słońca, być może widział mnie przy tym ktoś z sąsiadów. Potem siedziała w domu. Przyjaciele zaprosili mnie na kolację do The Westchester Country Club, ale nie byłam w nastroju do wychodzenia. Może pani zna tych ludzi: Jack i Anna Whitney. On jest wysokim oficerem nowojorskiej policji. Eve poczuła ssanie w żołądku. - Owszem, znam komendanta i jego żonę. - Od czasu, gdy jestem rozwiedziona, Anne koniecznie chce mnie skojarzyć z jakimś mężczyzną. Zupełnie nie może zrozumieć, jak mogę być szczęśliwa, żyjąc samotnie. - A jest pani szczęśliwa? Czy zastanawiała się pani nad tym, co by było, gdyby związek pana Pettibone z jego drugą żoną się rozpadł? Czy mąż wróciłby do pani? - Owszem, myślałam o tym. Prawdę mówiąc, nie spodziewałam się jednak tego, że do mnie wróci. - Kremowobiały motyl przyleciał na ganek i przysiadł na kwiatach w doniczce. Shelly spojrzała na niego i westchnęła. - Poza tym wiem, że nie pozwoliłabym mu wrócić, nawet gdyby chciał - odezwała się znowu. - Kochałam go, pani porucznik, i na zawsze pozostanie ważną częścią mojego życia. Nawet teraz, gdy już go nie ma wśród żywych. Mieszkałam z tym mężczyzną, spałam z nim, razem wychowywaliśmy dzieci. Mamy wnuka, którego oboje uwielbiamy. Mamy wspomnienia, które są tylko nasze, i to jest bezcenne. Ale ostatnio nie było już między nami miłości, a ja polubiłam samodzielne życie. Podjęłam wyzwanie i niezależność sprawia mi radość. Dlatego chociaż Anna i niektóre moje

przyjaciółki nie umieją tego zrozumieć, nie mam zamiaru zrezygnować z niezależności. Chyba już nigdy nie zrezygnuje. Walter był dobrym człowiekiem, nawet bardzo dobrym. Ale w pewnej chwili przestał być moim mężczyzną. - Zwróciła Eve zdjęcia. - Nie powiedziała mi pani, kto to jest. I tak się dowie, pomyślała Eve. Albo z telewizji, albo z pracy, albo od Anny Whitney. - To jest kobieta, która podała Walterowi Pettibone'owi zatruty szampan. Nasza główna podejrzana. Poczułam do niej sympatię - powiedziała Peabody, gdy wracały do miasta. - Ja też. - Nie wyobrażam sobie, że mogłaby nająć płatnego zbira. Jest za bardzo bezpośrednia i, bo ja wiem... trzeźwo myśląca. A jeśli motywem miałaby być zemsta za żądanie rozwodu, to czemu nie zaatakować również Bambi? Czemu pozwolić kobiecie, która zajęła jej miejsce, na odgrywanie żony w żałobie i korzystanie z dobrodziejstw spadku? Ponieważ Eve doszła do tych samych wniosków, tylko skinęła głową. - Sprawdzę, czy Whitney może mi powiedzieć coś innego na temat rozwodu i stosunku tej kobiety do Pettibone'a. Ale tymczasem przenosimy ją na koniec listy podejrzanych. - Co dalej? - Jeśli Julianna została wynajęta, na pewno zażądała dużych pieniędzy i sprawdzimy, czy ostatnio ktoś nie miał dużych wydatków. Julianna nie miała problemów finansowych. Jej mężowie, niech Pan świeci nad ich duszami, zaopatrzyli ją bardzo szczodrze. Na długo przed tym, zanim ich pozabijała, otworzyła sobie tajne rachunki na różne nazwiska w rozmaitych instytucjach finansowych gwarantujących dyskrecję. Trafnie inwestowała i nawet w tym okropnym okresie, który spędziła w więzieniu, jej pieniądze solidnie pracowały. Mogła teraz żyć długo i beztrosko w każdym miejscu na Ziemi lub na innych planetach. Ale życie nigdy nie wydawało jej się satysfakcjonujące, gdyby nie mogła odbierać go innym. Zabijanie sprawiało jej niezwykła przyjemność. To była taka ciekawa praca. Jedną korzyścią wyniesioną przez nią z pobytu za kratkami był długi, bardzo długi czas na zastanowienie się nad tym, w jaki sposób będzie mogła kontynuować swoje dzieło, gdy znajdzie się na wolności. Nie nienawidziła mężczyzn. Gorzej. Brzydziła się nimi. Brzydziła się ich duszami,

ciałami, ich spoconymi natrętnymi rękami. A najbardziej na świecie nie znosiła ich prostactwa. W kontaktach z mężczyznami wszystko sprowadzało się do seksu. W jakiekolwiek szaty to ubierali - czy próbowali romantycznych przemów, czy racjonalnego rozumowania, czy też stawiali sex na piedestale - podstawowym celem każdego faceta było wsadzenie kobiecie kutasa. I do tego byli zbyt głupi, by zrozumieć, że gdy już raz to zrobili, oddawali jej władzę. Nie współczuła kobietom, które utrzymywały, że je wykorzystano, gwałcono czy molestowano seksualnie. Jeśli kobieta jest dostatecznie głupia lub słaba, by nie wiedzieć, w jaki sposób odebrać mężczyźnie siłę i skierować ją przeciwko niemu, to zasługuje na swój los. Ona nigdy nie była głupia. I szybko wyciągała wnioski. Jej matka była naiwna. Gdy rzucił ją jeden mężczyzna, zaczęła się starać o następnego. Zawsze była na czyjeś skinienie, zawsze posłuszna i bezwolna. Matka niczego się nie nauczyła. Nawet wtedy, gdy Julianna uwiodła jej drugiego męża, tego durnia. Zwabiła go do łóżka i pozwoliła mu robić wszystkie te ohydztwa, które mężczyźni chcieli robić jej młodemu, jędrnemu, piętnastoletniemu ciału. Było tak łatwo wzbudzić w nim żądze, omotać go tak, by wyślizgnął się z łóżka żony i wkradł do łóżka pasierbicy. Na jej widok dyszał jak szczeniak. Tak łatwo było zdobyć broń przeciwko niemu. Wystarczyło skusić go obietnicą seksu i już miała wszystko, czego chciała. A potem wystarczyło zagrozić, że powie o wszystkim matce, i dostawała więcej. Odeszła z tego domu, mając osiemnaście lat. Miała mnóstwo pieniędzy i nie oglądała się za siebie. Wiedziała, że nigdy nie zapomni miny, jaką zrobiła jej matka, gdy usłyszała ze szczegółami, co się działo pod jej dachem przez trzy długie lata. Jakie to było przyjemne zobaczyć jej szok, zgrozę, rozpacz. Naturalnie Julianna powiedziała, że została zgwałcona, zmuszona do seksu groźbami. Zawsze opłacało się zadbać o własne bezpieczeństwo. Matka być może jej uwierzyła, a być może nie. Nie miał to jednak znaczenia. Właśnie wtedy Julianna uświadomiła sobie, jak wielką niszczycielską siłą dysponuje. Dzięki temu zaistniała. Teraz, wiele lat później, stała w sypialni domu w pobliżu madison Avenue, który kupiła ponad dwa lata wcześniej. Pod innym nazwiskiem. Przeglądając się w lustrze, uznała, że lubi siebie jako brunetkę. Wyglądała naprawdę zmysłowo, zwłaszcza że posypała ciało brokatem.

Zapaliła ziołowego papierosa i obróciła się profilem do lustra. Przesunęła dłonią po płaskim brzuchu. Zrobiła dobry użytek z sali gimnastycznej w więzieniu, utrzymała się w formie. Może nawet poprawiła swoją kondycję. Była silniejsza, sprawniejsza, a ciało miała jędrniejsze. Powinna się zastanowić, czy nie zapisać się do ekskluzywnego fitness klubu. To doskonały sposób na poznanie mężczyzn. Nagle usłyszała swoje nazwisko, więc zerknęła na ekran i zaczęła śledzić najnowsze wiadomości. Z zachwytem przyjrzała się migawkom swojej twarzy, najpierw prawdziwej, potem tej wiązanej z Julie Dockport. Prawdę mówiąc, nie spodziewała się, że policja zidentyfikuje ją tak szybko. Nieważne, ani trochę się tym nie martwiła. Policja wcale jej nie martwiła. Nie. Policja, a właściwie jedna policjantka po prostu rzuciła jej wyzwanie. Detektyw Eve Dallas, obecnie już porucznik. Wróciła specjalnie dla niej. Żeby toczyć wojnę. Pomyślała, że w Eve Dallas jest coś chłodnego i mrocznego, co bardzo do niej przemawia. Pokrewne dusze, mruknęła, a ponieważ ten wątek ją zafascynował spędziła w więzieniu niejedną godzinę na analizowaniu przeciwniczki. Chwilowo miała czas. Policja będzie kręcić się w kółko, szukając związku między nią a Walterem Pettibone'em. Ale nic nie znajdzie, bo nie ma nic do znalezienia. Taki był teraz motyw przewodni jej pracy. Mężowie innych żon. I nawet nie musiała mieć z nimi seksu. Wystarczyło, że będzie ich zabijać. Wyszła z pokoju i następną godzinę, a może dwie spędziła w gabinecie, studiując notatki na temat następnej ofiary. Owszem, miała wymuszony urlop, ale już z niego wróciła. I z niecierpliwością czekała na następną okazję.

ROZDZIAŁ 6 Odwlekanie irytowało Eve w najwyższym stopniu, toteż z wizytą w gabinecie komendanta Whitneya zdołała doczekać zaledwie do południa. Ze swojego pośpiechu miała jedynie tę satysfakcję, że mogła ignorować nieustanne prośby o wywiad w sprawie Pettibone - Dunne, które kierowała do niej gwiazda telewizyjnego kanału Channel 75, Nadine Furst. Wyjeżdżając pochylnią z wydziału zabójstw, pomyślała, że powinna wziąć Nadine pod uwagę. Jej zdolności detektywistyczne rzucały się w oczy mniej więcej tak samo, jak jej garderoba. Reporterka mogła więc być użytecznym narzędziem. Do gabinetu Whitneya wprowadzono ją natychmiast, należało więc przypuszczać, że komendant jej oczekuje. Siedział za biurkiem, postawny mężczyzna z niemłodą już, okrągłą twarzą. Miał życzliwie spoglądające szare oczy, a Eve dobrze wiedziała, że mimo zmiany charakteru pracy pozostał tak samo twardy, jak kiedyś. Odchylił się nieco do tyłu i palcem dał jej znak, żeby podeszła. - Witam, pani porucznik. Jest pani zajęta. - Słucham, panie komendancie. - Dziś rano była pani w pobliżu mojego domu, złożyła pani wizytę Shelly Pettibone. Splótł wielkie dłonie, jego twarz pozostała nieprzenikniona. - Właśnie usłyszałem coś na ten temat od mojej żony. - To jest rutynowa procedura, panie komendancie. Trzeba przesłuchać wszystkie osoby, które utrzymywały kontakty z ofiarą. - Chyba nic innego nie powiedziałem. - Głos miał niski, dudniący, a z jego brzmienia, podobnie jak z wyrazu twarzy, niczego nie można było odgadnąć. - Jakie wrażenie sprawiła na pani Shelly Pettibone? - Rozsądnej, zrównoważonej i szczerej kobiety. - Powiedziałbym, że to doskonała charakterystyka, a znam tę kobietę piętnaście lat. Czy ma pani podstawy, by przypuszczać, że cokolwiek ją łączy ze śmiercią byłego męża? - Nie, panie komendancie. Nie ma dowodów ani poszlak, które kierowałyby prowadzone przeze mnie poszukiwania w tę stronę. Skinął głową. - Ciesz się, Czy pani obawia się mojej żony, pani porucznik?

- Taj jest, panie komendancie - odparła bez wahania Eve. - Obawiam się. Nieznacznie zadrżały mu wargi, tak jakby próbował powściągnąć uśmiech. Po chwili znowu skinął głową. - Nie pani jedna. Anna jest bardzo stanowczą Kobietą i zwykle ma bardzo jasno określone poglądy. W każdym razie zrobię co w mojej mocy, żeby nie przeszkadzała pani w śledztwie, a ponieważ Shelly nie należy do podejrzanych, nie powinno być z tym kłopotów. Ale w razie konfliktowej sytuacji jest pani zdana na siebie. - Rozumiem. - Mówię to, żebyśmy oboje znali grunt, na jakim stoimy. Teraz mogę przekazać pani trochę informacji. - Wskazał jej krzesło. - Moja rodzina przyjaźni się z Pettibone'ami od dłuższego czasu. Mój syn nawet spotykał się z Sherilyn, gdy byli nastolatkami. Żona przeżyła niemałe rozczarowanie tym, że ich znajomość nie doprowadziła do małżeństwa, ale jakoś pogodziła się z losem. Na biurku Whitney miał trójwymiarowe zdjęcie żony. Teraz ostrożnie odwrócił je do ściany. - Anna i Shelly bardzo się przyjaźnią. O ile wiem, Anna znacznie gorzej niż Shelly zniosła decyzję Waltera o rozwodzie. Po prostu odcięła się od niego i zapowiedziała, że nie zamierza się z nim spotykać ani tym bardziej rozmawiać. Właśnie dlatego nie było na przyjęciu ani nas, ani naszych dzieci. Dostaliśmy zaproszenie, ale w kwestiach towarzyskich z Anna nie należy się spierać. - Wcale nie myślę o panu gorzej z powodu tego poglądu, panie komendancie. Uniósł brwi i znów przez chwilę w jego oczach było widać ślad rozbawienia. - Moja żona jest zdecydowana wyswatać Shelly po raz drugi, a przynajmniej zachęcić ją do nawiązania jakiejś poważnej znajomości. Ale Shelly nie chce jej ulec. Jest, jaki pani powiedziała, rozsądna i zrównoważona. Na nowo urządziła sobie życie, ku całkowitemu zaskoczeniu Anny, utrzymywała bardzo serdeczne stosunki z Waltem. A jego również lubiłem. - Wesołość komendanta przygasła. - Bardzo go lubiłem. To nie był człowiek, który robił sobie wrogów. Nawet Anna nie mogła go nie lubić. Dzieci go uwielbiały, a ponieważ znam je prawie tak samo dobrze jak swoje, powiem, że chociaż, naturalnie, musi je pani przesłuchać, to z pewnością nie miały nic wspólnego z tym morderstwem. - Nie znalazłam dotąd ani poszlaki, ani motywu, który mógłby prowadzić w ich kierunku, panie komendancie. Również nie w kierunku ich współmałżonków. - Za to znalazła pani Juliannę Dunne. - Tak jest, panie komendancie. Odsunął się od biurka i wstał.

- Są sytuacje, Dallas, w których system zawodzi. Tym razem nie pozostawił jednostki w klatce. Dobry człowiek zginął dlatego, że system zawiódł. - Żaden system nie jest odporny na głupotę, ale to nie zmienia faktu, że człowiekowi jest ciężko, gdy traci przyjaciela. Skwitował te kondolencje skinieniem głowy. - Dlaczego ona go zabiła? Ponieważ komendant stał, Eve również wstała. - Dotąd zazwyczaj atakowała zamożnych mężczyzn mających pewną pozycję. Nawiązywała z nimi romans kończący się małżeństwem, a przez usankcjonowanie tego związku zyskiwała po śmierci męża dostęp do całości lub części jego majątku. W trzech znanych nam przypadkach ofiary były przynajmniej dwadzieścia pięć lat starsze od niej i za każdym razem były wcześniej żonate. Pettibone wprawdzie mieści się w tej samej kategorii co pozostałe ofiary, ale jak dotąd nie mamy dowodów na to, by znał Juliannę osobiście. Nie jest ona prawną spadkobierczynią jego majątku, a zatem nie mogła skorzystać na jego śmierci w taki sam sposób jak zwykle. Eve wyjęła z kieszeni dyskietki z raportami i położyła komendantowi na biurku. - Najlogiczniejszym motywem wydaje się korzyść finansowa. Rozważałam taką możliwość, że Dunne została wynajęta. Przeprowadziliśmy wstępne rozeznanie w sytuacji finansowej rodziny i jej najbliższych współpracowników. Nie znalazłam żadnych śladów dużych lub mniejszych, ale za to regularnych wpłat, które mogłyby stanowić honorarium dla płatnego mordercy. Muszę wgryźć się w to głębiej, wystąpiłam więc o pozwolenie na przeprowadzenie rozeznania finansowego drugiego stopnia. - Ona powinna być dobra w tej profesji - stwierdził Whitney. - Tak jest, powinna. - Do jej zwyczajów należała również zmiana terenu działania po zdobyciu pieniędzy, na które czyhała. - Tym razem odeszła od nich. Ale jeśli wyjechała z Nowego Jorku, to na pewno do innego wielkiego miasta. Moim zdaniem, do takiego, które jest jej dobrze znane. Ona wciąż jeszcze nie czuje się pewnie po opuszczeniu więzienia, więc wybierze miejsce, w którym już kiedyś była. Prosiłam Feeneya, żeby nawiązał kontakt z policją w Chicago i East Washington. Zwróciłam się również do doktor Miry z prośbą o konsultację. Chciałabym, że by przeanalizowała raporty na temat Dunne i wyniki jej badań. - Czy nie zamierza pani zwrócić się do specjalisty od portretów psychologicznych, który pracował już nad tą sprawą?

- Nie, panie komendancie. Moim zdaniem, poprzedni psycholog, podobnie jak sądowy psychiatra, był dla niej zbyt wyrozumiały. Wolę podejście Miry. Dunne wie, jak manipulować ludźmi. Inny trop to jej matka i ojczym, którzy jeszcze żyją. W pewnym momencie Dunne być może spróbuje nawiązać z nimi kontakt. Wreszcie McNab sporządził listę osób, które miały z nią styczność w Dockport. Uważam, że podróż do Docport może mi dostarczyć nowych informacji. - Kiedy pani się tam wybiera? - Zamierzałam zrobić to jutro, panie komendancie. I poprosić Feeneya, żeby pojechał ze mną. Oboje zajmowaliśmy się Dunne, a Peabody ma tymczasem dużo zajęć. Przyjechali ją odwiedzić rodzice, a poza tym dałam jej ostatnio nierozwiązaną sprawę. Whitney uniósł brwi. - Morderstwo? Czy ona jest już przygotowana do prowadzenia takiej sprawy? - Tak jest, panie komendancie. Wpadła na właściwy trop i moim zdaniem, jest w stanie doprowadzić tę sprawę do końca. - Proszę mnie informować o postępach w oby tych sprawach. Jutro po południu nie ma mnie w pracy. Będę żegnał przyjaciela. Dziwnie się czuła, mogąc skończyć pracę dokładnie o czasie i po prostu iść do domu. Jeszcze dziwniej było podejść do frontowych drzwi i nie spotkać w holu Summerseta gotowego zrobić jakąś kąśliwą uwagę. Co gorsza, złapała się na tym, że przystanęła i czekała, że kamerdyner się pojawi. Zakłopotana, zaczęła wchodzić na schody, prawie pewna, że zaraz się na niego natknie, że będzie na nią gdzieś czyhał. Ale doszła aż do sypialni i nigdzie nie było ani śladu Summerseta. I ani śladu kota. Pomyślała, że czegoś jej brakuje, by poczuć się naprawdę jak w domu. Przeszło jej to jednak, gdy usłyszała szum wody lejącej się z prysznica i szmer głosów w przylegającej łazience. Weszła do środka i przez faliste szkło kabiny zobaczyła wysokie, smukłe ciało Roarke'a. Taki widok z pewnością wystarczył, by kobieta nie mogła się powstrzymać i oblizała wargi. Głosy dochodziły z ekranu umieszczonego między kafelkami i przekazywały jakieś informacje o tematyce finansowej. Pomyślała, że Roarke stanowczo za dużo czasu poświęca liczbom, i postanowiła mu znaleźć lepsze zajęcie. Szybko zrzuciła z siebie ubranie, stanęła w strugach wody za plecami męża i objęła go w pasie. Powoli zsunęła dłonie.

Jego ciało zareagowało natychmiast. - Kochanie - powiedział namiętnie. - Moja żona może w każdej chwili wrócić do domu. - Pieprz żonę. Roześmiał się. - Z przyjemnością. - Odwrócił się i przycisnął ją do mokrych kafelków. - Podkręć temperaturę wody do trzydziestu ośmiu stopni. - Woda będzie za gorącą - szepnął przy jej wargach w spowijającym ich kłębie pary. - Chcę, żeby była gorąca. - Szybkim ruchem zmieniła pozycję, by przejąć inicjatywę. I żebyś ty był gorący. Była już mokra. I podniecona. Dłońmi i wargami pieściła ciało Roarke'a pozorując drapieżny atak. Przestał słyszeć energiczny głos podający najświeższe wiadomości z giełdy. Pozostał tylko szum wody i pulsowanie jego krwi. Pragnął jej właściwie nieustannie. Był pewien, że będzie jej pragnął jeszcze po śmierci. Była jego pulsem, rozumem, oddechem. Gdy chwycił ją za zmoczone włosy i odchylił jej głowę tak, by połączył ich gorący pocałunek, zdawało mu się, że próbuje zaspokoić głód, którego zaspokoić się nie da. Czuła to, czuła jego nienasycony apetyt, który często maskował elegancją, stylem, cierpliwością. A gdy go skosztowała, zapragnęła wyswobodzić się z wszelkich więzów i pozwolić szukać spełnienia ich instynktom. Z Roarkiem umiała być czuła tam, gdzie nigdy nie było czułości. I umiała być brutalna, nie lękając się tego. - Teraz, teraz, teraz! Chodź! Ujął ją za biodra i uniósł. Zaparło jej dech w piersiach, gdy poczuła za plecami gładkie płytki, a potem Roarke ją opuścił i wtedy wydała głośny krzyk. Jej ciałem szarpnął pierwszy orgazm. Wnet zapragnęła jednak następnego. Ich spojrzenia się spotkały. Widziała swoje odbicie w jego tęczówkach, tonęła w ich błękicie. Upojona jego siłą, oplotła go nogami, żeby poczuć go głębiej. Poruszali się w rozgrzanej mgle. Woda lała się na nich jak gorący deszcz. Roarke wypełniał ją mocnymi pchnięciami, przez cały czas przyglądając się obrazowi rozkoszy, który malował się na jej twarzy. Wkrótce Eve znów znalazła się u szczytu, oczy zasnuły się jej mgłą i przybrały wyjątkowo intensywny, złocisty odcień brązu. Po chwili wstrząsnął nią silny deszcz. Objęła męża tak ciasno, że omal nie pociągnęła go za sobą.

- Weź więcej - powiedział schrypniętym głosem,. - Więcej i jeszcze więcej, aż zaczniesz krzyczeć. Usłyszała plaskający, rytmiczny odgłos zderzających się ciał i inny wyższy szmer ciała ocierającego się o płytki. Poczuła smak namiętności, Roarke bowiem zaborczo ją pocałował. A gdy znów znalazł się w jej wnętrzu, rozkosz, ból i szaleństwo stopiły się w jedno doznanie i wtedy usłyszała swój krzyk. Wciąż spleceni, bezwładnie osunęli się na podłogę kabiny. - Jezu Chryste - jęknął Roarke, zastanawiając się, czy oczy, które omal nie wyszły mu z orbit, jeszcze kiedyś wrócą na swoje dawne miejsce. - Poleżymy tak godzinkę albo dwie. Może nie utoniemy. - położyła mu ciężką jak kamień głowę na ramieniu. - Moglibyśmy utonąć, bo zdaje się, że leżymy na kratce ściekowej. - Mimo to ani myślał się ruszać. Eve odwróciła głowę tak, że woda z prysznica zaczęła ją smagać po twarzy. - Ale jest cudownie. Objął jej pierś. - Wspaniale. - Sutki Eve wciąż były twarde i gorące, co zachęciło go, by skosztować ich samu. Eve ujęła jego twarz w dłonie, delikatnie odsunęła i uśmiechnęła się do niego. - Lepiej stąd uciekajmy, bo poziom wody się podnosi. Gdy wreszcie się podźwignęli, skierowała się ku suszarce, a Roarke wziął ręcznik. Owionięta strumieniem rozgrzanego powietrza w kabinie, zamknęła oczy i zaczęła rozkoszować się ciepłem. - Gdzie właściwie wszyscy się podziali? - spytała po chwili. - Gdy ostatnio sprawdzałem, Phoebe miło spędzała czas w szklarni, a Sam z Summersetem deliberowali w kuchni nad jakimś przepisem. Ostatnio ciągle rozmawiają o ziołach, sosach i podobnych sprawach. Podobno wieczorem państwo Peabody wychodzą z córką, więc nie musisz się zastanawiać, czym ich zająć. Wyszła z suszarki, wzięła od męża szlafrok i przez chwilę przyglądała mu się, jak obwiązuje biodra ręcznikiem. - Lecę jutro z Feeneyem do Chicago, musimy zasięgnąć języka w Dockport. Ale nie zastrzegła się, zanim zdążył otworzyć usta. - Nie będziemy korzystać z tych twoich szpanerskich helikopterów. Polecimy zwyczajnym samolotem jak normalni ludzie. - Jak chcesz. Masz nowy trop? - Tymczasem nic pewnego. - Eve przeszła za mężem do sypialni i wzięła parę

dżinsów. - Dowiedziałam się, że komendant dobrze zna pierwszą żonę Pettibone'a. To dość niezręczna sytuacja, chociaż pani Pettibone nie wydaje mi się podejrzana. W każdym razie muszę przyjrzeć się dokładniej finansom głównych aktorów tej gry. Biorąc z wieszaka nowe spodnie, Roarke podniósł głowę i pochwycił jej kwaśne spojrzenie. - Słyszę, jak myślisz kolego, ale nie - powiedziała. - Mam zezwolenie na drugi stopień o dalej się tymczasem nie posunę. Nie musisz używać swojego niezarejestrowanego sprzętu ani docierać do samego zagadnienia. Wystarczy nam to, co możemy osiągnąć trzymając się reguł. - Czy czasem stawiasz sobie pytanie, czyje to są reguły? - Wymiaru sprawiedliwości. Ale jeśli znajdziesz wolną chwilę, nie mam nic przeciwko temu, żebyś przyjrzał się tym danym finansowym. Masz inne spojrzenie na liczby niż ja. - Pani porucznik, dla pani zawsze mam wolną chwile. Poświęcił jej dwie godziny, nawet zgodził się zjeść z nią w gabinecie pizzę, tymczasem zaś analizowali finanse Pettibone'ów i ich kadry kierowniczej. Depozyty, wypłaty, przelewy, rachunki i premie. - Nic w tym wszystkim nie wydaje mi się podejrzane - oświadczył w końcu Roarke. Jest tu trochę ludzi, którzy powinni lepiej inwestować, poza tym ten biznes na Manhattanie powinien przynosić większy dochód roczny, dlatego nie zdziwiłbym się, gdyby tu i ówdzie jakieś pieniądze trafiały przypadkiem do cudzej kieszeni, ale to nic poważnego. Naturalnie, gdyby firma była moja, szybko zrobiłbym z tym porządek. - Jak wiele, twoim zdaniem, zostało sprzeniewierzone? - Jakieś osiem, dziewięć tysięcy w tym roku. Ktoś ma małe wymagania. To nie jest dostateczny powód, by zabijać. - Zdarzają się morderstwa dla paru drobniaków z kieszeni. Możesz porozmawiać z dyrektorem firmy, ale, moim zdaniem, to będzie raczej gest pro forma. On nie ma tyle, żeby było go stać na opłacenie zawodowca. Ledwo starczyłoby na amatora, poza tym nie wyciągnął ostatnio żadnych większych pieniędzy ani ze swojego osobistego konta, ani z firmowego. Prawdopodobnie ma jakieś drobne problemy z hazardem lub kociaczka na boku. - Kociaczka. Roarke spojrzał na żonę. - No, na boku ma się zwykle coś wdzięcznego. Osobiście stawiałbym jednak na hazard, bo nie widzę śladu zakupów, które mogłyby wskazywać na kobietę, Nie ma

rachunków za hotel ani dwuosobowych rachunków z restauracji. Nie ma wyjazdów za miasto w takie miejsca, gdzie można by było zabrać towarzyszkę, która nie jest żoną. Eve zmrużyła oczy. - Mam wrażenie, że wiesz zaskakująco dużo o utrzymywaniu czegoś wdzięcznego na boku. Tylko się uśmiechnął. - Naprawdę? Powiedziałbym, że nie więcej niż statystyczny człowiek, a do tego jedynie w czysto intelektualnym, rzekłbym nawet akademickim aspekcie. Wzięła następny klin pizzy. - Czy nie cieszy się, że zgadzam się z tobą w całej rozciągłości? - spytała Eve. - To dla mnie wielka ulga. - Muszę porozmawiać z tym facetem, który ma lepkie ręce. - Wstała i zaczęła zajadać pizzę, spacerując po pokoju. - powinno w tym wszystkim chodzić o pieniądze. Tak dyktowałaby logika. Ale mam przeczucie, że to jednak coś innego. Dlaczego ona wróciła do Nowego Jorku i wybrała faceta, którego nigdy przedtem nie spotkała? - Może jednak go poznała albo na przykład zamierzała go poznać dziewięć lat temu, tylko jej to uniemożliwiłaś. - Dziewięć lat temu Pettibone był żonaty - zaczęła Eve i zamyśliła się. - Ale może już wtedy nie było mu dobrze w małżeństwie. Może są oznaki niezadowolenia z małżeństwa, których żona, krewni, dobrzy przyjaciele nie widzą. Za to ktoś z zewnątrz, kto ich szuka, jest w stanie zauważyć. Może Pettibone był na liście jako potencjalny kandydat, którego zamierzała uwieść i odciągnąć od żony, a potem skłonić do małżeństwa. To byłoby poważne wyzwanie, bo chodziło o bardzo przyzwoitego i uczciwego człowieka. Czy mogłaby go sprowadzić z dobrej drogi? - Zawróciła w swej wędrówce po pokoju. - To w zasadzie powinno stanowić dla niej atrakcję. Nigdy nie ustaliliśmy, jak długo prowadziła obserwację swoich ofiar. Mogła mieć Pettibone'a na oku, żeby go wykorzystać w przyszłości, ale tymczasem ją złapano, osądzono i osadzono w więzieniu. Może zabiła go po prostu dlatego, że nie miała nadziei na wprowadzenie w życie wcześniejszego planu. - Jeśli ta teoria jest słuszna, ostatnia zbrodnia nie miałaby związku z pozostałymi. - Nie, ale znalazłabym ten pieprzony motyw. Jeśli ona nie zabija dla pieniędzy, to znaczy, że już je ma, bo bez wątpienia potrzebuje środków na wystawne życie. Może więc zabiła z poczucia zawodu z powodu niezrealizowanych planów. Ona na pewno ma pieniądze po tym facecie z East Washington, ale ich nie tknęła, to sprawdziłam. Czyli musi mieć inne

zasoby, które czekały na nią dziesięć lat. Jeśli je znajdę, to znajdę i ją. - Gdybym odkładał pieniądze na czarną godzinę, to podzieliłbym je na wiele rachunków w różnych instytucjach i różnych miejscach. - Popił pizzę wyśmienitym cabernetem. - I w kraju, i za granicą, i na Ziemi, i na innych planetach. Byle nie za wiele było w jednym garnku - dodał, gdy Eve spojrzała na niego kwaśno. - W ten sposób, jeśli masz utrudniony dostęp do jakiegoś garnuszka, zawsze pozostają ci inne. - To z pewnością nie była tylko gotówka. Ona lubi akcje, obligacje i różne papiery. Ale jeżeli przeznacza się duże środki na tego typu inwestycje, to nie można siedzieć z założonymi rękami przez prawie dziesięć lat i czekać, co z tego będzie. - No, nie można, jeśli ma się choć trochę oleju w głowie. Trzeba trzymać rękę na pulsie, sprzedawać, kupować i tak dalej. Albo mieć kogoś zaufanego, kto się tym zajmie. - Ona nikomu nie ufała. Czyli musiała mieć sposób, żeby dyrygować wszystkim z więzienia. To zaś oznacza przepływ informacji, który powinien być pod kontrolą. - Feeney i ja musimy znaleźć człowieka, którego przekupiła. - Czy planujesz wrócić do domu jeszcze w tym stuleciu? - Przekrzywił głowę. Szukanie strażnika więziennego albo współwięźniarki, która wzięła pieniądze, nie powinno zająć więcej niż dwadzieścia, no najwyżej trzydzieści lat. - Miej trochę wiary we mnie. - Zlizała z kciuka sos do pizzy. - Będę w domu na kolację. - Dwa dni z rzędu? Chyba zapiszę to złotymi zgłoskami w kalendarzu. - Eve nadal marszczyła czoło, więc pokręcił głową. - Co się stało? - Nic, Po prostu myślę. - Podeszła do pizzy, wzięła następny kawałek, ale odłożyła go z powrotem. Roarke znał swoją kobietę, dlatego cierpliwie czekał na wyjaśnienia. - Kiedy rozmawiałam dziś z Shelly Pettibone, opowiadała mi o swoim małżeństwie. Wyglądało na to, że ona wciąż darzy go uczuciem, chociaż ją rzucił i ożenił się z dwa razy młodszą kobietą, mającą wielkie cycki. Ale mówiła o nim bardziej jak o bracie niż o mężu. Powiedziała... Och, wszystko jedno, ale czy myślisz, że namiętność, pociąg, to co jest między nami, któregoś dnia po prostu zacznie słabnąć, aż w końcu zniknie? - Uważaj, co mówisz. - Chcę powiedzieć, że ludzie nie przez całe życie kochają się na podłodze kabiny prysznicowej. A kiedy takie sytuacje przestają się zdarzać, to czy zostaje coś, co jednak trzyma ich razem? Czy mają potrzebę bycia ze sobą, czy kończą jako dwoje ludzi mieszkających w tym samym domu?

- Chodź tutaj. - Nie chcę twoich zapewnień, Roarke. - Zdążyła już pożałować, że nie ugryzła się w porę w język. - Po prostu właśnie to przyszło mi do głowy. Smutne, ale prawdziwe. - Chodź tu mimo wszystko. - Wyciągnął do niej ręce, a gdy je ujęła, posadził ją sobie na kolanach. - Nie potrafię sobie wyobrazić, że mógłbym cię nie pragnąć, tak bardzo potrzebuje twojego widoku, zapachu, dotyku. Ale kiedy będziemy mieli po sto dwadzieścia lat i to będzie już wspomnieniem niż rzeczywistością, i tak pozostanie jeszcze tysiąc sposobów, na które będę cię potrzebował. - Okej. - Odgarnęła mu kosmyk włosów spadających na twarz. - Poczekaj. Czy pamiętasz, jak pierwszy raz cię zobaczyłem? Zimą, w przykrych okolicznościach? - Owszem, pamiętam. - Nie sądziłem, że jesteś policjantką. To mnie potem dosyć długo irytowało, bo zawsze chlubiłem się tym, że poznam glinę o zmroku z odległości kilometra. Ale kiedy na ciebie spojrzałem, nie zobaczyłem gliny, tylko kobietę. Tę jedną jedyną, chociaż wtedy jeszcze nie zdawałem sobie z tego sprawy. Wiem tylko, że od tej pory wszystko się zmieniło i nic już nie jest takie samo. Przypomniała sobie, jak odwrócił się i spojrzał na nią, jeden z morza żałobników na pogrzebie. Ich spojrzenia się spotkały i wtedy wydało jej się nagle, że nikogo oprócz nich tam nie ma. Intensywność tego spojrzenia była tak wielka, że aż przeszył ją dreszcz. - Zakłopotałeś mnie. - O to mi chodziło. Spojrzałem na ciebie, moja kochana Eve, i zobaczyłem kobietę, którą mógłbym pokochać, obdarzyć zaufaniem, potrzebować, jak nigdy nikogo nie kochałem, nie darzyłem zaufaniem i nie potrzebowałem. Jedyną kobietą, z którą chciałbym być, mieszkać, spać i budzić się rano, z którą mógłbym się zestarzeć. - Jak ty to robisz? - Przytknęła czoło do jego czoła. - jak ty zawsze wiesz, co chcę usłyszeć? - Są ludzie, którzy żyją razem z przyzwyczajenia, nie dlatego, że tak należy, nie z lęku przed zmianą, tylko po prostu z miłości. Może miłość ma swoje cykle? Za krótko się kochamy, by wiedzieć to na pewno. Ale jedno wiem niezbicie. Będę cię kochał aż do śmierci. - Wiem - Łzy napłynęły jej do oczu. - Wiem, bo ja ciebie też. Współczułam dzisiaj tej kobiecie, ponieważ ona to straciła. Nawet nie wiedziała, gdzie i kiedy to się stało. Boże. - Eve musiała dwa razy głęboko odetchnąć, bo wzruszenie ścisnęło ją za gardło. - Potem myślałam o tym, co mi powiedziała i jak mi to powiedziała. Wydawało mi się, że ten związek był za

łatwy, że życie układało im się zbyt gładko. - No, popatrz. - Roarke mocno ją uścisnął. - Mówisz: łatwo i gładko. Hm, w naszym małżeństwie nigdy nie będziemy musieli się martwić takimi problemami.

ROZDZIAŁ 7 Ze szklanymi oczami i otwartymi ze zmęczenia ustami setki przesiadających się podróżnych, szurając nogami, ładowały się do samolotów obsługujących lokalne połączenia. A towary i trupy trzeba ładować, pomyślała Eve. Było to zadanie umundurowanych na czerwono androidów z Manhattan Commuter Transport Service. Terminal przypominał ul., a wypełniająca go kakofonia istotnie miała coś z owadziego bzyczenia. Wybijały się z niej niezrozumiałe zapowiedzi lotów, krzyki i płacz dzieci oraz brzękliwe sygnały kieszonkowych łączy. Zastanawiało ją, komu przyszło do głowy zaprojektować taką budowle z kopulastym sklepieniem i białymi ścianami. Ci, którzy mieli pecha znaleźć się wewnątrz, zmuszeni skorzystać z usług przewoźnika, przypominali mrówki uwięzione w beczce. Poczuła zapach lurowatej kawy, potu, mdłej wody kolońskiej i prawdopodobnie pampersów, które należałoby jak najszybciej zmienić. - Jak za dawnych czasów - powiedział Feeney, gdy udało im się przebić do samolotu i zająć dwa miejsca siedzące przeznaczone chyba dla dwunastoletnich anorektyczek. - Pewnie dawno nie leciałaś samolotem linii lotniczej. - Zdawało mi się, że za tym tęsknie. - Starała się jak najdalej odsunąć twarz od mijających ją tyłków i kroczy ludzi usiłujących się przedostać ciasnym przejściem w głąb samolotu. - Czasem wyobrażenia zupełnie rozmijają się z rzeczywistością. - - Nie jest tak źle. Będziemy tutaj raptem pół godziny, jeśli coś się nie spieprzy. potrząsnął torebką z migdałami w cukrze, którą wyciągnął z kieszeni. - Ale zaoszczędzilibyśmy czasu, gdybyśmy polecieli helikopterem Roarke'a. Sięgnęła do torebki i zaczęła dumać, przeżuwając migdał. - Czy, twoim zdaniem, jestem głupia, że z nich nie korzystam? - Nie. Po prostu jesteś sobą, dzieciaku. A siedzenie w tym ścisku pozwala nam zachować kontakt z szarym człowiekiem. Gdy trzecia z rzędu aktówka wyrżnęła ją w goleń, a facet, który wcisnął się na siedzenie obok, przygniótł ją do Feeneya tak, że mieli dla siebie mniej miejsca niż syjamskie bliźnięta, uznała, że jej chęć utrzymywania kontaktu z szarym człowiekiem jest jednak nadmiernie rozwinięta. Wystartowali z takim dygotem, jaki zawsze sprawiał, że żołądek podchodził jej do gardła. Zacisnęła zęby, mocno zamknęła oczy i tak dotrwała do lądowania. Pasażerowie wylali się z samolotu i rozeszli. Eve i jej towarzysz przyłączyli się do

grupy zmierzającej do pociągu na wschód. - Nie było tak źle - stwierdził Feeney. - Nie, jeśli lubisz zaczynać dzień od jazdy na kolejce górskiej. Ten pociąg dowiezie nas prawie na miejsce. Wysiądziemy o niecałą przecznicę od więzienia. Naczelnik nazywa się Miller. Musimy zacząć od niego. - Chcesz, żebyśmy rozmawiali z wszystkimi razem czy się podzielimy? - Myślę, że się podzielimy, to nam zaoszczędzi czasu, ale najpierw zróbmy wspólne rozpoznanie terenu. Poza tym dyplomatycznie będzie złożyć krótką wizytę glinom z Chicago. - Julianna może wracać do miejsc, które już na. Wtedy Chicago byłoby kolejnym przystankiem. W pociągu Eve wybrała miejsce stojące, zacisnęła więc dłoń na uchwycie. - Tak. Ale tym razem nie mogę się dostatecznie wczuć w sytuację. Jaki jest cel? Ona zawsze postępuje zgodnie z pewną logiką. Mocno zwichrowaną, lecz niewątpliwie istniejącą. Zastanawiam się, czy nie wróciła do Nowego Jorku dlatego, że tam poniosła porażkę. Ona ma nam coś do udowodnienia, Feeney. A jeśli tak, to wybór ofiar jest kwestią wtórną. Chodzi jej o to, żeby nas pokonać, pokonać system, odegrać się za lata spędzone w więzieniu. Pokręciła głową. - Cokolwiek zrobimy, ona już wybrała następną ofiarę. Dockport było małym, samowystarczalnym, schludnym miasteczkiem... z wieżami strażniczymi, kratami i ogrodzeniem pod napięciem. Eve szczerze wątpiła, czy jego mieszkańcy w pełni doceniają świetnie utrzymane drogi, tereny zieleni i podmiejską architekturę. Trudno jej było uwierzyć, skoro próba spaceru poza murami skończyłaby się głośnym alarmem i elektrowstrząsem, który cisnąłby śmiałka trzy metry do tyłu. Cały obszar patrolowały robotopsy, a ich koralikowe elektroniczne oczka nie wydawały się w najmniejszym stopniu przyjazne. Teren rekreacyjny dla kobiet wydawał się rozległy i doskonale wyposażony. Było tam boisko do koszykówki, bieżnia i czyściutkie stoliki pomalowane na radosny odcień błękitu, przy którym można było coś zjeść na świeżym powietrzu. Otaczające wszystko mury miały trzy i pół metra wysokości i metr grubości. W głównym budynku podłogi były wypucowane na błysk jak w kuchni babuni. Przejścia były szerokie i przestronne. Bloki oddzielono od siebie przegrodami z kuloodpornego szkła, które mogło wytrzymać zarówno eksplozję spowodowane przez domorosłych pirotechników, jak i atak przy użyciu broni laserowej. Strażnicy nosili granatowe mundury, pozostali członkowie personelu mieli śnieżnobiałe

kitle

narzucone

na

cywilne

ubrania.

Więźniowie

chodzili

w

jaskrawopomarańczowych kombinezonach, oznaczonych na plecach wielkimi czarnymi

literami CRD. Przy wejściu Eve i Feeneya poddano rutynowej kontroli, wręczono im plakietki i bransoletki identyfikacyjne i poproszono o oddanie broni. Miller, schludny facecik, przybierający, mimo idiotycznie wyglądającego kitla, pozy pełne godności, powitał ich, rozpływając się w uśmiechach. Uścisnął oburącz dłoń Eve, potem Feeneya i zasypał ich serdecznymi pozdrowieniami niczym właściciel eleganckiego pensjonatu w kurorcie. - Doceniamy pańską gotowość poświęcenia nam chwili czasu, panie naczelniku odezwała się Eve. - Administratorze. - Parsknął gardłowym śmiechem. - Już nie używamy tutaj takich przestarzałych terminów jak naczelnik. Centrum Resocjalizacji Dockport jest w pełni nowoczesnym zakładem. Zbudowano je zaledwie dwadzieścia pięć lat temu, a pierwsi rezydenci pojawili się tutaj w trzydziestym szóstym roku. Gestem zaprosił ich, by poszli za nim. Eve i Feeney wymienili za jego plecami zdziwione spojrzenia. - Tu, w ośrodku dla kobiet, może znajdować się maksymalnie tysiąc pięćset rezydentek, a pełnoetatowy personel liczy sześćset trzydzieści osób, ponadto jest pięćdziesięciu ośmiu pracowników półetatowych i dwudziestu konsultantów z zewnątrz. Jesteśmy w pełni samowystarczalni, mamy ochronę zdrowia, bank, sklepy, jadłodajnie... może zjedzą państwo z nami lancz w stołówce dla personelu. Mamy też pomieszczenia hotelowe dla gości i konsultantów, fizjoterapię, sale gimnastyczne, warsztaty psychologiczne i kursy zawodowe, które ułatwiają zdobycie umiejętności potrzebnych w procesie resocjalizacji.

Ośrodek dla mężczyzn

wyposażony

jest podobnie. Przeszli część

administracyjną, gdzie krzątało się mnóstwo zajętych ludzi: potrącali się na korytarzach, siedzieli przy biurkach, rozmawiali przez łącza. Niektórzy mieli jaskrawopomarańczowe kombinezony. - Czy więźniowie są wpuszczani do tych pomieszczeń? - spytała Eve. - Rezydenci - życzliwie poprawił ją Miller - są tu nie tylko wpuszczani, lecz nawet zachęcani do tego, by podejmować się zajęć, do których mają kompetencje, pod warunkiem, że odbyli już połowę treningu resocjalizacyjnego. To ułatwia im adaptację po opuszczeniu naszego centrum. Stając się ponowieni członkami społeczeństwa, mają poczucie celu i własnej wartości. - Hm. Chcę powiedzieć, że jedna z waszych byłych rezydentek stała się ponownie członkiem społeczeństwa z niewątpliwym poczuciem celu. Lubi zabijać mężczyzn. Musimy porozmawiać o Juliannie Dunne, panie administratorze.

- Naturalnie. - Ciężko westchnął i zacisnął dłonie jak kaznodzieja, mający wezwać wiernych do modlitwy. - Bardzo mnie zasmuciła wiadomość, że, państwa zdaniem, nasza rezydentka jest zamieszana w morderstwo. - Nie twierdzę, że jest zamieszana. Wiem, że popełniła morderstwo. Tak samo jak przed laty, zanim znalazła się w pańskim ośrodku. Przez chwilę milczał. - bardzo przepraszam, pani porucznik, ale z pani tonu wnoszę, że nie wierzy pani w podstawowe założenia procesu resocjalizacji. - Wierzę w karę za zbrodnie i wierzę, że dla niektórych jest to nauka. Dostateczna nauka, by potem zmienili swój sposób życia na wolności. Ale sądzę również, że niektórzy nie mogą się zmienić, a może po prostu nie chcą. Przez szklane drzwi za plecami Millera zobaczyła, jak dwie więźniarki dokonują ukradkiem szybkiej wymiany kopert. Zapewne jakaś nielegalna transakcja, pomyślała. - Ci drudzy po prostu lubią to, co robią, i nie mogą się doczekać, kiedy uda im się do tego wrócić. Na przykład właśnie Julianna. - Była wzorową rezydentką - oświadczył drętwo Miller. - Nie wątpię. I nie wątpię również, że w połowie procesu resocjalizacyjnego wystąpiła o pozwolenie na pracę. Gdzie pracowała? Głośno odetchnął przez nos. Wobec takiego ataku i wyraźnych objawów dezaprobaty jego jowialna życzliwość znikła bez śladu. - W dziale koordynacji wizyt. - Czy miała dostęp do komputera? - spytał Feeney. - Naturalnie. Nasze komputery mają hasła i są całkowicie zabezpieczone. Rezydentom nie wolno nawiązywać niekontrolowanych kontaktów ze światem zewnętrznym. Bezpośrednia przełożona Julianny, Georgia Foster, mówiła o niej w samych superlatywach. Eve wymieniła spojrzenia z Feeneyem. - Może pokaże mi pan, gdzie jest ten dział - odezwał się Feeney. - Porozmawiam z panią Foster. - A ja chciałabym odbyć rozmowy z więźniarkami, które mamy na liście. - Eve wyciągnęła z kieszeni kartkę. - Przepraszam, chciałam powiedzieć: z rezydentkami - poprawiła się nie bez zjadliwej ironii. - Naturalnie, zaraz to załatwię. - Miller zadarł nos i Eve ogarnęły poważne

wątpliwości, czy zaproszenie na lancz pozostaje aktualne. - Widziałaś tę wymianę korespondencji? - spytał cicho Feeney, gdy Miller odwrócił się do komunikatora. - Aha. - Powiesz o tym temu dupkowi. - Nie. Interesy i rozrywki rezydentów to jego problem. Eve prowadziła przesłuchania w sali konferencyjnej, na której wyposażenie składały się: solidny stół z reutylizowanej masy papierowej, sześć krzeseł, sofa z wesołym obiciem i niewielki ekran na ścianie. Ściany były ozdobione bezdusznie wykonanymi malunkami przedstawiającymi bukiety kwiatów, a tabliczka na wewnętrznej stronie drzwi przypominała rezydentom i ich gościom o konieczności uprzejmego zachowania. Eve założyła, że w tym układzie jest gościem. Nie było lustra, przez które można obserwować zachowanie więźniów z drugiego pomieszczenia, dostrzegła jednak cztery kamery w kątach przy suficie. Drzwi dl sali były szklane, można było jednak zaciągnąć na nie przesłonę. Eve skorzystała z tej możliwości. Strażniczka, barczysta kobieta z okrągłą twarzą, wyglądająca na dostatecznie rozsądną i doświadczoną osobę, by nie nazywać więźniów rezydentami, wprowadziła najpierw Marię Sanchez. Sanchez była twardą kobietą z domieszką krwi latynoskiej, niespokojnymi oczkami i gęstymi, kręcącymi się czarnymi włosami związanymi w koński ogon. Obok nierównej blizny przy prawym kąciku usta miała wytatuowaną niewielką błyskawicę. Weszła pewnym krokiem, kołysząc biodrami, usiadła na krześle i zaczęła bębnić palcami po stole. Eve zwróciła uwagę na bransoletki z sensorami otaczające nadgarstki i kostki więźniarki. Miller mógł być durniem, ale nawet on nie był tak głupi, by ryzykować z niebezpiecznymi przestępcami, do jakich niewątpliwie zaliczała się Sanchez. Na znak Eve strażniczka wycofała się z pomieszczenia i stanęła za drzwiami. - Masz szluga? - spytała Sanchez ochrypłym, lecz melodyjnym głosem. - Nie. - Cholera, marnujesz mi poranną godzinę rekreacji i nawet nie masz szluga. - Bardzo przepraszam, Sanchez, że przeszkodziłam ci w codziennej partii tenisa. - Cholera! - latynoska rozparła się na krześle i schyliła, żeby zajrzeć pod stół. - Masz fajne nogi, ale i tak dołożyłabym ci na korcie.

- Musimy kiedyś znaleźć trochę czasu na sparring, ale dzisiaj chodzi mi o Julianne Dunne. Przez ostatnie trzy lata miałaś celę obok niej. - Tu nie ma cel. - Więźniarka wyszczerzyła żeby do Eve. - U nas to się nazywa „pomieszczeniem osobistym”. Pieprzone pomieszczenia osobiste. Ten Miller to kompletny dupek. Eve nie bardzo wiedziała, skąd u niej i Sanchez taka zgodność poglądów w tej kwestii. - O czym rozmawiałyście z Dunne, kiedy byłyście w swoich pomieszczeniach osobistych? - Dla glin nic nie mam. Ale poczekaj, coś mam. - Wyciągnęła w górę środkowy palce. - Na pewno jest kosmetyczka w tym ośrodku. Mogłabyś zrobić sobie manikiur. Miałyście z tą Dunne babskie pogaduszki? - Nie miałam jej nic do powiedzenia i ona mnie też nie. Suka uważała, że jest lepsza od wszystkich. - Nie lubisz jej, ja też nie. To może być dobry początek. - Wolę ją niż gliny. Podobno ukatrupiła jakiegoś starego pierdziela w Nowym Jorku. Co mnie to obchodzi? - Ona wyszła, a ty nie. Nie wystarczy? Sanchez wbiła wzrok w paznokcie, jakby poważnie zastanawiała się nad manikiurem. - Mnie to gówno obchodzi, gdzie ona jest, ale ty na pewno wychodzisz ze skóry, żeby się dowiedzieć. - Widzę, że twoim zdaniem Julianna jest sprytna. Sanchez parsknęła przez nos. - Tak jej się zdaje. - Za sprytna, żeby gliny ją rozszyfrowały... ale właśnie gliny, między innymi ja, ją tutaj wsadziły. Sanchez nieznacznie się uśmiechnęła. - Tylko nie umieliście jej przytrzymać. - To już nie moja robota. - Eve oparła się wygodniej. - Ty masz swoje piętnaście lat, co nie dziwi, zważywszy na to, że wpychasz ludziom ostre narzędzia w czułe miejsca. - Nigdy nic nie zrobiłam żadnemu sukinsynowi, który nie próbował czegoś niemiłego ze mną. Kobieta musi się bronić w tym okrutnym świecie. - Możliwe, ale nie będziesz chodzić po tym okrutnym świecie jeszcze przynajmniej dziesięć lat. Nie masz tutaj opinii miss uprzejmości ani szans na przedterminowe zwolnienie. - A gówno mnie to obchodzi. W takim miejscu można odpękać dychę, stojąc na

głowie i drapiąc się po dupie. - Masz tu seks, Sanchez? Więźniarka spojrzała na Eve przenikliwie. - Jasne. Część procesu resocjalizacji. Maszynka misi być w formie, nie? - Podobno wykazujesz skłonność do przemocy. Gwałtowni muszą pieprzyć się z androidami. Ale może załatwię ci żywe, ciepłe ciałko na jedną noc. Zrobimy interes. - Jebiesz mnie? - Nie, ale znajdę ci zawodowca, który to zrobi, jeśli powiesz mi coś, co mi się przyda. Z kim ona rozmawiała, kim się posługiwała. Co wiesz? - Chcę dużego faceta, przystojnego, który potrafi utrzymać kutasa na sztywno, póki nie będzie mi dobrze. - Powiedz mi coś ciekawego, to załatwię ci faceta. Reszta zależy do ciebie. Julianna Dunne. Teraz Sanchez miała wybór między seksem a pogardą dla glin. Wybrała seks. - Suka. Pieprzona biała królowa z Teksasu. Zadzierała nosa i z nikim się nie kumplowała. Strażniczki traktowała jak nauczycielki ze szkółki niedzielnej. Tak, proszę pani, dziękuje pani. Rzygać się chciało na jej widok. Kupował ludzi. Kilku lesbijom zapłaciła, żeby się jej nie czepiały. Wolny czas spędzała w bibliotece albo w sali gimnastycznej. Kumplowała się z Loopy, ale ona nie była do seksu, bardziej jak szczeniak. - A Loopy to... - Lois Loop, narkomanka, dostała dwie dychy za załatwienie swojego starego. Miała celę obok tej suki, po drugiej stronie. Słyszałam czasem jak gadały. - Sanchez wzruszyła ramionami. - Obiecywała, że znajdzie Loopy przytulne miejsce, jak wyjdzie. Opowiadała, że ma forsy jak lodu i dobą metę. Chyba w Teksasie. - Chciała wrócić do Teksasu? - Powiedziała, że ma sprawę w Dallas. Niezałatwioną sprawę. Eve natychmiast zaczęła się zastanawiać, jak może wykorzystać otrzymane informacje, a tymczasem posłała po Lois Loop. Charakterystyka Sanchez okazała się niepotrzebna. Lois Loop była blada jak śmierć, miała włosy pozbawione koloru i różowe oczy ćpuna. Środki, które brała, dodatkowo niszczyły pigment. Odwyk mógł powstrzymać nałóg, ale nie przywracał barwy skórze. Wystarczyło jedno spojrzenie na punkciki źrenic wyblakłych oczu Loop i Eve wiedziała, że w tym przypadku odwyk niewiele dał. - Siadaj Loopy.

- Znam cię. Nie znam cię. - Siadaj mimo wszystko. Lois Loopy zbliżyła się do stołu; ruchy miała jak automat. Gdziekolwiek zaopatrywała się w narkotyki, ostatnio nie miała do nich dostępu. - Ćpasz, Loopy? Kiedy ostatnio dałaś sobie w żyłę? Więźniarka oblizała pobielałe wargi. - Dostaje codziennie syntetyk. W ramach odwyku. Takie jest prawo. - No, owszem. - Eve pochyliła się do niej. - Czy Julianna dawała ci forsę, żebyś mogła tu brać naprawdę? - Julianna jest moją przyjaciółką. Znasz ją? - Jasne, od dawna. - Wyszła na wolność. - Wiem. Jesteście w kontakcie? - Kiedy ją zobaczysz, powiedz jej, że ktoś mi kradnie jej listy, bo nie dostałam ani jednego, chociaż obiecała pisać. Wolno nam dostawać listy. - Skąd przychodzą? - Ma mi pisać, gdzie jest, żebym mogła tam pojechać po wyjściu. - Przez cały czas Loopy miała mimowolne skurcze, jakby jej mięśnie nie były połączone z kośćmi. Ale na jej twarzy gościł pogodny uśmiech. - Powiedz mi, dokąd pojechała, to ją znajdę i powiem jej o listach. - Och, może ona pojedzie tam, a może gdzie indziej. To wielka tajemnica. - Byłaś kiedyś w Nowym Jorku? Więźniarka szeroko otworzyła oczy? - Powiedziała ci? - Przecież mówiłam, że znamy się od dawna. Ale Nowy Jork jest wielki. Trudno mi będzie ją znaleźć, nie mając adresu. - Ona ma dom, własny dom. Gdzieś go ma. I będzie podróżować. Jak wróci do Chicago, to mnie odwiedzi. - Kiedy wróci? - Ma wrócić. Będziemy robić zakupy. W nowym Jorku, Chicago, New L.A. Wyśpiewała nazwy miast tak, jak piastunka śpiewa kołysankę. - Dallas, Denver. Dalej kowboju. - Czy mówiła coś o ludziach, z którymi ma się spotkać? O starych i nowych przyjaciołach. Czy wspomniała jakieś imiona, Loopy?

- Zapomnieć o starej znajomości. Miałyśmy przyjęcie noworoczne. Było ciasto. Loopy spojrzała Eve w oczy. Czy znasz gościa - kościa? - Może. - Czytała mi mnóstwo o gościu - kościu. Mieszka w wielkim pałacu w wielkim mieście. Ma zielone kciuki, z których wyrastają rośliny. Ma go odwiedzić. Kości... bone... Pettibone, pomyślała Eve. Nareszcie coś pasuje. - Kogo jeszcze ma odwiedzić? - Jeszcze owczarza i kowboja i dupa z Dallas. Ona ma wiele miejsc i wielu ludzi do zobaczenia. - Gdzie byłaś, kiedy czytała o gościu - kościu? Skóra na zapadniętych policzkach Loopy na chwilę się naprężyła w szerokim uśmiechu. - To tajemnica - szepnęła. - Mnie możesz powiedzieć. Julianna chciałaby, żebyś to zrobiła, bo wtedy będę mogła ją znaleźć i powiedzieć jej o listach. - I o dragach - szepnęła Loopy. - Załatwi mi dragi. - Powiem jej, ale najpierw ty musisz powiedzieć mnie. - Dobrze. Ona miała mały komputer w celi. Taki, który mieści się w dłoni. Mogła na nim pracować. Zawsze miała mnóstwo pracy. - Nie wątpię. - Czy to ona cię do mnie przysłała? Czy masz dla mnie dragi? Ona zawsze mi dawała, ale już mi się skończyły. - Zobaczę, co mogę dla ciebie zrobić. Eve popatrzyła na dziewczynę. Skurcze mięśni, przezroczysta skóra, oczy bez wyrazu. Wielki Boże. Resocjalizacja. Zanim ponownie spotkała Feeneya, była solidnie wkurzona. Każde przesłuchanie wzbogacało obraz Julianny Dunne, wielokrotnej morderczyni, prześlizgującej się przez system, gromadzącej przywileje, stosującej zasadę rączka rączkę myje, uciekającej się do oszustw, przekupstw, bajerowania strażniczek i współwięźniarek, byle tylko osiągnąć swoje cele. - Zupełnie jakby miała służbę - wybuchnęła Eve. - I była u siebie w zamku. Nie mogła go opuścić, ale zapewniła sobie wszystko, czego jej potrzeba. Pieprzony palmtop, Feeney. Diabli wiedzą, co przez niego załatwiała. - Z nadzorującą ją biurwą robiła, co chciała - dodał Feeney. - Gwarantuje ci, że mogła

się łączyć z zewnętrznym światem również z miejscowych komputerów, w dodatku całkiem legalnie. Trzęsła tu wszystkim. - Znajdziesz coś, jeśli zajmiemy komputery? - Już wystąpiłem o nakaz zajęcia. Może to szukanie igły w stogu siana, ale przekopiemy pamięć wszystkich, które są, i zobaczymy czy Dunne zostawiła jakiś ślad. Rozmawiałem z jej terapeutką, przeprasza z „doradcą emocjonalnym”. - Wymawiając ten termin, skrzywił się tak, jakby ssał cytrynę. - Nasłuchałem się o traumatycznych przeżyciach we wczesnym dzieciństwie, odgrywaniu fantazji... ładny termin na morderstwo, co?... konfliktach wewnętrznych, kryzysowych sytuacjach, wycofaniu i skrusze i Bóg wie o czym jeszcze. Koniec końców, zdaniem tej myślicielki. Dunne została skutecznie zresocjalizowana i może być produktywnym członkiem społeczeństwa. - Założę się, że to samo usłyszymy od jej kuratora. Po drodze na lotnisko zajmiemy mu chwilę, potem złożymy wizytę miejscowej policji i żegnaj, Chicago. - Eve głośno odetchnęła. - czy ja jestem trzepnięta, Feeney, czy mam rację, widząc w tym centrum resocjalizacji jedno wielkie oszustwo obciążające kieszenie podatników. - Zdaje się, że jestem trzepnięty w ten sam sposób. - Ale przecież człowiek może się zmienić, nawet radykalnie. Albo można go skłonić do tego, żeby się zmienił. Więzienia nie są zwykłymi magazynami. Nie powinny być. - Nie powinny też przypominać pensjonatów z eleganckiego kurortu. Zbierajmy się stąd, bo przechodzą mi ciarki. Kurator Otto Shultz miał nadwagę, zęby gryzonia i rozwiązywał problem powiększającej się łysiny za pomocą zaczesywanie włosów, przez co przedziałek zaczynał mu się u szczytu lewego ucha. Eve była skłonna przypuszczać, że jego zarobki nie należą do astronomicznych, dziwiło ją jednak, dlaczego nie przeznaczy części pieniędzy na zadośćuczynienie podstawowym wymogom higieny. Mężczyzna nie był zadowolony z ich widoku, powiedział, że jest zajęty, ledwie żyje z przepracowania i próbował ich spławić obietnicą przesłania kopii wszystkich raportów i opinii dotyczących Julianny Dunne. Eve nawet byłaby gotowa się tym zadowolić, gdyby nie zdenerwowanie kuratora, które można by było całkiem dosłownie wyczuć, pocił się bowiem wszystkimi porami. - Pomógł jej pan wydostać się z więzienia, a ona natychmiast po powrocie do społeczeństwa popełnia zbrodnię. Przypuszczam, że właśnie dlatego jest pan taki zdenerwowany. - Niech pani posłucha. - Wyciągnął chustkę i otarł nalaną twarz. - Prowadziłem ją

zgodnie z regułami. Zasłużyła na pozytywną ocenę według wszystkich kwestionariuszy, zachowywała się poprawnie. Jestem jej kuratorem, a nie wróżem. - Zawsze mi się wydawało, że większość kuratorów potrafi bez pudła wyczuć pic. A tobie Feeney? - Pracują z kanciarzami na co dzień, wciąż słyszą te same opowiastki, wymówki, śpiewki, - Feeney wydął wargi i skinął głową. - Owszem, zgadzam się, że kurator z pewnym doświadczeniem powinien od razu poznać się na picu. - Przeszła wszelkie testy ze znakomitym wynikiem... - zaczął Otto Shultz. - Nie ona pierwsza wie, jak manipulować testami. Gdzie ją rżnąłeś, Otto? - spytała Eve. - Tutaj, w biurze, czy może zapraszała się do siebie? - Nie będziecie siedzieć tutaj i oskarżać mnie o kontakty seksualne z klientką. - Z klientką! Boże, te politycznie poprawne terminy zaczynają mnie wkurzać. Nie oskarżam cię, Otto. - Eve pochyliła się ku niemu. - Wiem, że ją rżnąłeś. Zresztą gówno mnie to obchodzi i nie zamierzam o tym donosić twoim przełożonym. Z niej jest lepszy numer, ciebie okręciła sobie wokół palca w pięć minut. Ciesz się, że miałeś jej tylko pomóc zerwać z więzienną przeszłością, bo mogła cię ukatrupić. - Zaliczyła testy - upierał się Otto Shultz drżącym głosem. - Nie sprawiała kłopotów, po wyjściu miała czyste konto. Uwierzyłem jej. Nie ja jeden jej uwierzyłem, więc nie zwalajcie tego na mnie, Różne męty wychodzą z paki dzień w dzień i zasada jest taka, że jeśli nie łamią swoich zobowiązań, to należy im umożliwić powrót do społeczeństwa. Julianna nie była mętem. Ona była... inna. - No, tak. - Zirytowana Eve wstała. - Ona jest inna. Pierwszego powiewu świeżości tego dnia mieli okazję doświadczyć w zatłoczonej obskurnej knajpie, w której cuchnęło kiepskim tłuszczem do smażenia. W lokalu było pełno glin, a przy stoliku porucznik Frank Boyle i kapitan Robert Spindler, którzy siedzieli naprzeciwko, zajadali kanapki z indykiem wielkości Hawajów. - Julianna. - Spindler otarł dolną wargę z przyprawy ukrytej pod nazwą mayo. - Twarz anioła, dusza rekina. Najzimniejsza i najbardziej zwyrodniała dziwka, jaką miałem okazję spotkać. - Zapominasz o swojej pierwszej żonie - zwrócił mu uwagę Boyle. - Aż trudno uwierzyć, że znów jesteśmy tutaj we czworo po prawie dziesięciu latach. - Boyle miał dobroduszną twarz Irlandczyka, w każdym razie odnosiło się takie wrażenie, zanim spojrzało mu się w oczy. Te były bezlitosne i beznamiętne, tak że aż budziły lęk. Eve dostrzegła u niego odznaki nadmiernego spożywania alkoholu: worki pod oczami,

kwaśny oddech. - Zarzuciliśmy sieci - ciągnął Spindler. - Zainteresowaliśmy prasę, sprawdziliśmy jej dawne kontakty. Na razie nie mamy nowych informacji. - Był taki sam jak kiedyś, ostrzyżony po wojskowemu, schludny, autorytatywny. - Nic nie wskazuje na to, że znów ją tu przywiało. Byłem na sprawie warunkowego zwolnienia. Siedziała jak prawdziwa dama, wzrok spuszczony, rączki złożone, oczy wilgotne. Gdybym nie znał jej lepiej, sam dałbym się nabrać. - Wiesz coś o narkomance, która siedzi w Dockport, niejakiej Lois Loop? - Nic mi się nie kojarzy - odparł Spindler. - To była dziewczyna na posyłki, tuba i niewolnica Julianny. Kiedy z nią rozmawiałam, miała pierwsze oznaki głodu. Wydobyłam z niej co nieco, ale może wiedzieć więcej. Spróbujesz jeszcze z nią pogadać. Powiedziała mi, że Julianna pojechała do Nowego Jorku zobaczyć się z gościem - kościem. To pewnie Pettibone. Mówiła też o jakimś owczarzu. Może przychodzi wam do głowy ktoś, kto nadaje się według schematu na jej ofiarę i ma sheep w nazwisku? Boyle i Spindler pokręcili głowami. - Nic, ale wszystko sprawdzimy - obiecał Spindler. - Może coś zaskoczy. - Był też kowboj i dupek z Dallas. - Brzmi to tak, jakby zamierzała pojechać do Teksasu i odwiedzić ojczyma. - Boyle wsadził sobie do ust kolejny olbrzymi kęs kanapki. - Dallas to możesz być ty, a dupek to twój facet. Eve zignorowała nagły skurcz żołądka. - też mi to przyszło do głowy. Powiadomimy policję w Dallas. Swoim facetom mogę się zająć sama. Loop wspomniał też o New L.A. I Denver. Założę się, że gdyby miała trzeźwiejszy umysł, przypomniałaby sobie więcej. - Porozmawiam z nią. - Boyle spojrzał na Spindlera. - Jeśli to panu odpowiada... kapitanie. - Lubi mi przypominać, że dostałem awans. Niestety, niewiele więcej możemy dla was zrobić. Szczerze mówiąc, wolałbym, żebyście przyskrzynili ją w Nowym Jorku. Niby straciłbym przedstawienie, ale trudno. Najbardziej zależy mi na tym, żeby wróciła do Dockport. O piątej Eve była z powrotem w Nowym Jorku i postanowiła iść do domu, zamiast do komendy. Popracować mogła u siebie, a przy okazji chciała sprawdzić, czy mężowi nic nie grozi. Powiedziała sobie w duchu, że Roarke nie pasuje do schematu Julianny. Był za młody i nierozwiedziony. Ale za to miał żonę, która odegrała niebagatelną rolę we wsadzeniu jej za

kraty. Eve była już prawie u celu, gdy pod wpływem nagłego impulsu zmieniła kierunek jazdy, postanowiła odwiedzić doktor Mirę. Zaparkowała samochód w miejscu zarezerwowanym dla dostawców, włączyła światełko „Na służbie” i potruchtawszy kilkadziesiąt metrów, stanęła przed eleganckim domem z brązowego piaskowca. Przy wejściu zdobiły go bladoróżowe i białe kwiatki w niebieskich doniczkach. Z sąsiednich drzwi wyszła kobieta prowadząca olbrzymiego psa, mającego długą złocistą sierść z czerwonymi kokardami. Zwierzę przyjaźnie szczeknęło do Eve i dumnym krokiem odeszło wraz z właścicielką, jakby oboje wybierali się na defiladę. Po drugiej stronie wybiegło na ulicę trzech pokrzykujących chłopaków. Wszyscy mieli deski powietrzne w odblaskowych kolorach, więc wnet śmignęli wzdłuż chodnika jak startujące rakiety. Mężczyzna w stroju biznesowym, z łączem przytkniętym do ucha, musiał uskoczyć, ale ani się nie rozzłościł, ani nie próbował wygrażać młodzieńcom pięścią, tylko się roześmiał i dalej spokojnie rozmawiał, a tymczasem stanął przed drzwiami jeszcze innej kamienicy. Kolejna twarz Nowego Jorku, pomyślała Eve. Spokojna okolica zamieszkana przez klasę wyższą. Ludzie na tej ulicy najprawdopodobniej znali nazwiska sąsiadów. Od czasu do czasu spotykali się na koktajlach, grupowo chodzili do parku z dzieciakami lub wnukami i zatrzymywali się na progu, by pogawędzić. Dokładnie takie otoczenie pasowało do doktor Charlotte Miry. Eve skręciła do drzwi i zadzwoniła. Nagle jednak się rozmyśliła. Nie powinna zakłócać prywatnego czasu doktor Miry. Cofnęła się więc i zamierzała odejść, gdy nagle drzwi się otworzyły. Poznała męża Miry, chociaż spotykali się bardzo rzadko. Wysoki i chudy, nadawałby się na stracha na wróble, tym bardzie że miał na sobie rozepchany sweter zapinany z przodu i pogniecione spodnie. Włosy w odcieniu ołowiu, nieokiełznane i tworzące dość intrygującą fryzurę, otaczały pociągłą twarz, która nie wiadomo czemu budziła jednocześnie skojarzenia z profesorem wyższej uczelni i niewiniątkiem. Mężczyzna trzymał fajkę, a sweter miał krzywo zapięty. Uśmiechnął się do Eve, choć jego zielonkawe oczy wydawały się dość zdziwione. - dzień dobry. Jak się pani miewa? - Och, dziękuje, dobrze. Przepraszam, panie Mira, nie powinnam nachodzić państwa w domu. Po prostu... - Pani jest Eve. - Twarz mu pojaśniała. - Musiałem się chwilę zastanowić. Ale poznałem głos. Proszę wejść.

- Naprawdę powinnam... Mężczyzna jednak już wyciągnął ramię, chwycił ją za rękę i wciągnął do środka. - Nie zauważyłem, jak pani przychodzi. Charlie! - zawołał w stronę schodów. Przyszła twoja Eve! Zdumiało ją, jak można elegancką doktor Mirę nazwać Charlie, ale protest uwiązł jej w gardle. - Proszę, niech pani usiądzie. Zdaje się, że akurat przygotowywałem drinki. Ech, człowiek ma krótką pamięć. To bardzo złości Charlie. Ha, ha. - Przeszkadzam państwu. Mogę porozmawiać z doktor Mirą jutro. - O, jest wino. Byłem pewien, że je przyniosłem. Przepraszam, niech mnie pani poratuje i powie, czy mieliśmy razem zjeść kolację. Wciąż trzymał ją za rękę, a ona nie umiała znaleźć grzecznego sposobu, by się uwolnić. W dodatku mąż doktor Miry uśmiechał się do niej tak serdecznie i ciepło, że natychmiast troszkę się w nim zakochała. - Nie, przecież wcale się państwo nie spodziewali, że przyjdę. - Nie szkodzi, to znaczy, że mamy miła niespodziankę.

ROZDZIAŁ 8 Zanim Eve zdołała odpowiedzieć, pojawiła się Mira, i to był dla niej kolejny wstrząs. Zawsze elegancka pani doktor była ubrana w rozciągniętą białą koszulę z bawełny i czarne legginsy. Stopy miała bose, paznokcie w cukierkowym odcieniu różu. - Dennis? Kto przyszedł? ... O ,Eve. - Przepraszam. Nie powinnam cię nachodzić. Jechałam do domu i... bardzo przepraszam za najście. Po prostu... no, po prostu skontaktuje się z tobą jutro w pracy. Rzadko się zdarza widzieć Eve zakłopotaną, pomyślała Mira. - Dla nas to nie problem. Czy mamy wino, Dennis? - Czy mamy? - Znowu wydał się zdezorientowany, po chwili spojrzał jednak na butelkę trzymaną w dłoni. - A, tak. Mamy. Przyniosę jeszcze jeden kieliszek. - Nie, nie. Proszę się nie trudzić. Nie powinnam tu przychodzić. Już pójdę. - Nie wygłupiaj się. - Mira uśmiechnęła się do Eve. - Siadaj. Jeśli jesteś na służbie, możemy dać ci do picia coś zamiast wina. - Nie, jestem po służbie, ale... - To dobrze. - Pani doktor podeszła do męża i poprawiła mu zapięcie swetra. Gest był tak intymny, że Eve poczuła się natrętem znacznie bardzie, niż gdyby gospodarze zaczęli się namiętnie całować. Potem doktor Mira wzięła dodatkowy kieliszek z oszklonego kredensu i położywszy dłoń na ramieniu Eve, pchnęła ją na krzesło. Ta posłusznie usiadła więc z kieliszkiem wina w dłoni i rozejrzała się po uroczo urządzonym, barwnym salonie, w którym najwięcej było niebieskiego, ulubionego koloru pani domu. - Jak minął urlop? - spytała Mira. - Dobrze. Bardzo dobrze. - Wyglądasz na wypoczętą. - To prawda. Leniłam się nieprzytomnie. - Potrzebowaliście tego. I ty, i Roarke. Mam nadzieję, że u niego wszystko w porządku. - Tak - potwierdziła Eve i poruszyła się na krześle. - Wszystko. - Zamierzała dopilnować, by było tak dalej. Mira upiła trochę wina i skinęła głową ku swemu mężowi. - często rozmawiam z Dennisem o różnych aspektach moich spraw, ale jeśli wolisz, możemy pogadać na górze, w moim gabinecie.

- Nie, nie chcę wam zajmować czasu, który macie dla siebie. Nie mam prawa zamieniać waszego pokoju w miejsce pracy. Zresztą i tak jeszcze nie miałaś czasu zapoznać się z danymi. - Wyobraź sobie, że miałam. - No i co... - Eve ugryzła się w język. - Wobec tego zadzwonię do twojego gabinetu jutro rano i umówię się na spotkanie. - Odpręż się, Eve. Porozmawiamy teraz. Nie przyszłabyś do mnie, gdyby to nie było ważne. A ja bardzo się cieszę, że przynajmniej przez chwilę poczułaś się swobodnie i postanowiłaś wpaść. Jeszcze niedawno coś takiego w ogóle nie przyszłoby ci do głowy. - Zawsze szanowałam umiejętności pani doktor. - Szacunek i swobodne samopoczucie to dwie różne sprawy. Przyszłaś porozmawiać o Juliannie Dunne. - Zło - odezwał się Dennis Mira, nie kierując wypowiedzi do nikogo konkretnego przybiera różne postacie, często bardzo pociągające. - Nagle spojrzał przenikliwie na Eve. czy pani wierzy w zło? - Tak. - To dobrze. Ktoś, kto nie wierzy, nie może go powstrzymać. - Dennis znakomicie sprawdza zagadnienia do ich elementarnego poziomu. Bardzo mi tym pomaga. Mira znów upiła trochę wina, odstawiła kieliszek na okrągły stolik i podjęła: - Julianna Dunne została gruntownie przebadana i poddana testom przed procesem i w jego trakcie. Zdaniem ekspertów powołanych w tej sprawie, zainteresowana miała za sobą traumatyczne doświadczenia w dzieciństwie, związane z seksualnym napastowaniem przez członka rodziny, co spowodowało nieodwracalne szkody w jej umysłowości i psychice. Mając ograniczoną poczytalność, już jako dorosła osoba, zaczęła wyszukiwać innych mężczyzn, którzy symbolizowali jej dręczyciela. Następnie ich karała, nie mogła bowiem ukarać tego, który wyrządził jej krzywdę. Na chwilę zamilkła i podkuliła nogi. - Ponieważ w grę wchodziła premedytacja w obmyślaniu zbrodni i znaczne korzyści materialne, obrońcy nie byli w stanie wywalczyć skierowania jej do zakładu dla psychicznie chorych, nie udało im się również przekonać przysięgłych o całkowitej niepoczytalności oskarżonej w związku z jej ograniczoną poczytalnością. Udało im się jednak ocalić klientkę przed dożywociem. Mira podniosła do ust kieliszek, znów przełknęła trochę wina i spojrzała na twarz Eve tak, jakby to była towarzyska wizyta, a rozmowa dotyczyła mody, ogródka lub czegokolwiek innego, czym zajmują się w wolnych chwilach eleganckie kobiety. - Wolę twoje podejście niż twojego poprzednika.

- A teraz najważniejsze. Moim zdaniem, eksperci popełnili błąd w ocenie i wyciągnęli niewłaściwe wnioski z danych. Julianna Dunne nie działała w warunkach ograniczonej poczytalności, na pewno nie w znaczeniu prawnym. Rozegrała swoją partię doskonale ciągnęła Mira. - Jej odpowiedzi były idealnie utrafione, podobnie jak reakcje, gesty, ton. Na tym właśnie polegał jej błąd, tego nie zauważyła. Taka perfekcja musi być wyrachowana. Ona kłamie, ale robi to perfekcyjnie. - Nigdy nie została zgwałcona. - Eve pochyliła się do przodu. - Nie ma kłopotów z natrętnymi myślami, nie czuje się zaszczuta. W jej wnętrzu nie ma bólu, strachu, wściekłości. Mira wyciągnęła rękę, na krótką chwilę ujęła dłoń rozmówczyni. Wiedziała, że nie mogą rozmawiać o dzieciństwie Eve, gdy Dennis jest w pokoju. - Według mnie, te stosunki seksualne odbywały się za obopólną zgodą, chociaż musiałabym ją przebadać osobiście. Dla Julianny seks jest bronią, a mężczyzna przeciwnikiem. Wydaje mi się nieprawdopodobne, by mogła czerpać radość z przeżyć seksualnych. To jest dla niej praca, środek prowadzący do celu. A zadowolenie mężczyzny, rozkoszowanie się jej ciałem stanowi zarówno powód do dumy, jak i obrzydzenia. - Dlaczego nie zwróciła swoich seksualnych zainteresowań ku kobietom? - Ma dla nich więcej szacunku. Poza tym seks w zasadzie jej nie interesuje. Nie szuka w nim przyjemności. Dla niej źródłem rozkoszy jest zadawanie bólu, upokarzanie, kolekcjonowanie łupów. - Jeśli można... - Dennis rozłożył ręce, czym zwrócił nagle uwagę Eve. Do tej pory siedział cicho i nieruchomo, tak że prawie o nim zapomniała. - Mężczyźnie nie są dla niej przeciwnikami - powiedział. - Są ofiarami. Ona potrzebuje ofiar, bo to zapewnia jej silne przeżycia. - Stara się ich zwabić - przyznała mu rację Eve. - Właśnie tak, jak wabi się zdobycz. Staje się tym, co ich pociąga, przybiera różne osobowości tak samo, jak zmienia się ubrania. Starszy mężczyzna, zmęczony lub rozczarowany małżeństwem lub po prostu znudzony żoną, to jest dla niej idealny cel. Im łatwiej jest kogoś omamić, tym łatwiej go oszukać. - Mężczyźnie w pewnym wieku romantyczne zakusy młodszej pięknej kobiety powinny schlebiać. - Uśmiechnął się. - Każda pleć ma swoje słabe punkty. - Ona ćwiczyła na ojczymie. Uwiodła go - stwierdziła Eve. - Udoskonaliła swoje umiejętności. Ojczym nie zeznawał podczas procesu. Oskarżenie nie mogło zaryzykować powołania go na świadka, nie mogło pozwolić, by zobaczyli go przysięgli. Ale obrona powinna była go powołać. Popatrzcie, ten oto człowiek zgwałcił tę biedną niewinną dziewczynę. Była bezradna, znalazła się w potrzasku.

Ten człowiek powinien był odgrywać rolę jej ojca, a ona powinna była czuć się przy nim bezpiecznie. Tymczasem odebrał jej niewinność., zostawił ją zhańbioną. Jeśli ktokolwiek jest odpowiedzialny śmierć ofiar, to właśnie on. - Ona nie mogła dopuścić do tego, by obrona go wezwała i ojczym zeznawał pod przysięgą - powiedziała Mira. - na pewno zaparła się ze wszystkich sił. Powinnaś z nim porozmawiać osobiście. - Mieszka w Teksasie. W Dallas. - Wiem. - Spojrzenie miry było bardzo wymowne. - Widziała dane. Czy możesz tam jechać? Nie: „Czy tam pojedziesz?”, pomyślała Eve. „Czy możesz?” - Nie wiem - odparła. Mira wyciągnęła rękę i dotknęła ramienia męża. - Dennis - powiedziała tylko, a on natychmiast wyprostował się i wstał. - Przepraszam panie, muszę coś załatwić. Miałaś rację co do nie, Charlie. - pochylił się by cmoknąć żonę w czubek głowy, a potem pogłaskał ją chudą dłonią po lśniących kasztanowych włosach. - Ale przecież zawsze masz rację. Proszę się nie czuć obco. - Nie musiałaś go wypraszać - powiedziała Eve, gdy Dennis opuścił pokój. - To nie o mnie chodzi. - Popatrz na mnie. Popatrz na mnie Eve. - Mira odstawiła kieliszek, ujęła jej dłoń i poczekała, aż skrzyżują spojrzenia,. - Jeśli nie jesteś gotowa, by jechać do Dallas, poślij po niego. Każ mu przyjechać tutaj. - Nie mam powody ani tym bardzie takiej władzy, by sprowadzić Jake'a Parkera do Nowego Jorku. - Wobec tego porozmawiaj z nim przez łącze lub telefon holograficzny. - Sama wiesz, że jeśli mam wydobyć od niego zeznanie, co i jak naprawdę zaszło, kim ona była i co robiła, to musimy porozmawiać twarzą w twarz. On nie zechce tu przyjechać. Poza tym z danych, które dzisiaj zdobyłam wynika, że i on może być celem zamachu. Muszę tam pojechać, tylko nie wiem, czy zdołam to udźwignąć. - Pojadę z tobą - oświadczyła Mira. Eve wytrzeszczyła na nią oczy. Wzrok jej się zamglił. Musiała opuścić powieki, wstać i odwrócić głowę. - Jezu. - Mogę ci pomóc, Eve. Chcę tego. Dlatego nie pozwalałaś mi się do siebie zbliżyć, czułaś do mnie urażę. Ale to się zmieniło.

- Nie czułam urazy. Bałam się ciebie jak cholera. Ludzie, którzy budzą we mnie lęk, strasznie mnie wkurzają. - Cieszę się, że już się mnie nie boisz. - Czasem się boję. - Wierzchem dłoni Eve przesunęła po twarzy poniżej nosa, po czym znów odwróciła się do rozmówczyni. - Nie jestem gotowa, a może po prostu nie chcę włączać całej przeszłości w to, co jest teraz. Ale przeszłość po kawałku wraca i tych kawałków jest coraz więcej. Nie wiem, co stanie się ze mną, gdy odzyskam z nich pełny obraz. Ale kiedy będę gotowa, przyjdę z tym do ciebie, zgoda? - Tak. - W każdym razie... - dla uspokojenia musiała kilka razy głęboko odetchnąć - jak powiedziałem, nie chodzi o mnie. Byłam dziś z Feeneyem w Dockport. Znów usiadła i wtajemniczyła Mirę we wszystkie szczegóły. - Myślisz, że ona może zwrócić się przeciwko Roarke'owi. Chciałabym móc ci powiedzieć, że instynkt cię zawodzi. Coś ścisnęło Eve za gardło. - Dlaczego miałaby go atakować? Przecież on nie pasuje do jej schematu. - Ponieważ jest twój. Dennis trafnie zauważył, że mężczyźni nie stanowią dla niej przeciwników. Ale kobiety owszem. Są przeciwniczkami, towarzyszkami, narzędziami, rywalkami. Jej uczucia związane z kobietami z pewnością są o wiele bardziej intensywne i rozwinięte wskutek lat spędzonych w kobiecym zakładzie karny. Z oficerów śledczych, którzy doprowadzili do jej aresztowania, tylko ty jesteś kobietą. Tylko z tobą chciała osobiście porozmawiać po procesie. Okazałaś się od niej lepsza i to zrobiło na niej wrażenie. Chciała odebrać od ciebie wyrazy szacunku, ale jej tego odmówiłaś. Zważywszy na sytuację, wydaje się logiczne, że Julianna będzie chciała rewanżu: nie tylko dlatego, że ją powstrzymałaś, lecz również dlatego, że ją zlekceważyłaś. Tym tłumaczy się jej przyjazd do Nowego Jorku. - I dlatego nadal tu jest. Wiem, że tu jest. Zmieniła swój dotychczasowy schemat. Nie szuka romansu i małżeństwa. Nie próbuje uwieść swojej ofiary. Ale jeśli zamierza zaatakować Roarke'a, to będzie się starała do niego zbliżyć. Eve odepchnęła się od krzesła, wsadziła ręce do kieszeni i zaczęła chodzić po pokoju. - Do diabła, powiem ci, co będzie dalej! Pojadę do domu i powiem o wszystkim Roarke'owi, każę mu wzmóc środki ostrożności i skorzystać z ochrony policyjnej. O się sprzeciwi i powie, że umie sam się chronić. Pel, ple, ple. Potem się pokłócimy. Westchnęła. - Cóż, już dość dawno się nie kłóciliśmy, więc najwyższy czas. - Jeśli się o niego boisz, postaraj się, żeby to zrozumiał.

- Wiem, że on umie sam o siebie zadbać. Ale w niczym nie zmienia to faktu, że się o niego martwię. - Przypuszczam, że to samo dotyczy jego, ilekroć wychodzisz z domu, mając pod pachą kaburę. Czy się o to kłócicie, czy nie, musicie znaleźć sposób na wspólne rozwiązanie problemu. Na tym polega małżeństwo. - Małżeństwo bywa cholernie uciążliwe. - Nie przeczę. - Zapięłaś mu guziki - mruknęła Eve. - Co? Zaskoczona , że powiedziała to na głos, Eve przystanęła i omal nie spłonęła rumieńcem. - Nic takiego. - Guziki? Co... Ach, tak! Sweter Dennisa. - Mira przełożyła rękę do serca i wybuchnęła śmiechem. - Chyba rzeczywiście. On nie zwraca uwagi na to jak jest ubrany. Anie na to, co ja mam na sobie. Czasem irytuje mnie, że mam coś nowego, w czy wyglądam wyjątkowo dobrze, a on tego nie zauważa. - Lubię go. - Ja też. - Wracajcie już do... swoich zajęć. Podziękuj mu za wino. Jestem ci bardzo zobowiązana, że poświęciłaś mi tyle czasu. - Zawsze jesteś tutaj mile widziana. - Mira wstała, by odprowadzić Eve do drzwi. - Pani doktor? - Słucham. - O czy myślał twój mąż, mówiąc, że miałaś rację co do mnie? - Mógł myśleć o niejednym, ale w tej sytuacji prawdopodobnie uznał, że słusznie scharakteryzowałam się jako błyskotliwą, skomplikowaną i dzielną. No, teraz cię zakłopotałam. - Mira delikatnie cmoknęła Eve w policzek. - Wracaj do domu i pokłóć się z Roarkiem. Nie miała ochoty się kłócić. Chciała tylko, że by przynajmniej raz jej posłuchał. Ponieważ szanse na to były bliskie zeru, w drodze do domu przygotowała sobie kilka wariantów postępowania. Ale kiedy weszła do środka, natrafiła na spotkanie towarzyskie. Usłyszała muzykę, śmiechy, głosy i natychmiast gdy pomyślała o tym, że będzie musiała prowadzić rozmowę z ludźmi, poczuła przykry ucisk gałek ocznych. Nawet nieopanowany chichot jej przyjaciółki Mavis nie mógł powstrzymać zbliżającego się bólu

głowy. Wyobraziła sobie, jak ukradkiem, niczym złodziej, przekrada się na górę i ukrywa w ciemnym pokoju za zamkniętymi drzwiami. Ale jestem dzielna, pomyślała. Zdążyła zrobić jeden ostrożny krok ku schodom, gdy w holu pojawił się Summerset. - Pani porucznik, ma pani gości. - Myślisz, że jestem głucha? - Może rzeczywiście ma pani wadę słuchu, bo oddalała się pani od salonu, zamiast się do niego przybliżać. - Może chciałam iść na górę się przebrać... albo coś wziąć. - Wiedziała, że nie zabrzmiało to przekonująco, bo kamerdyner po prostu dalej stał z pogardliwym uśmieszkiem na swej trupiej twarzy. Skuliła ramiona. - Och, pocałuj mnie w nos. - burknęła i zawróciła do salonu. - Jest Eve! - Mavis przemieściła się przez pokój, wirując niczym mała trąba powietrzna, z bukiecikiem fioletowych kwiatków umieszczonych w strategicznych punktach na ciele. Włosy miała tego wieczoru srebrzyste, a w nich również kwiaty. Entuzjastycznie uściskała Eve, a potem zakołysała się na srebrzystych pantoflach z dziesięciocentymetrowymi obcasami. - Chcieliśmy z Leonardem pobawić się w Down and Dirty i wpadliśmy sprawdzić, czy ty i Roarke nie wybralibyście się z nami. I popatrz, co za traf. - Obróciła się i uśmiechnęła szeroko do Sama i Phoebe. - Dopadliśmy przy okazji Peabody. Przyjdzie z McNabem. Roarke powiedział, że nie wie, czy zdążysz wrócić, ale widzę, że i ty jesteś. - Jestem, ale muszę popracować, Mavis. - Ech, poświęć dwie godzinki na zabawę. - Przyjaciółka wciągnęła Eve głębiej do pokoju. - na początek możesz wypić mój koktajl. Leonardo, pajacyku, gdzie postawiłeś swój koktajl? Złocistoskóry, chudy i prawie dwumetrowy Leonardo niezbyt przypominał pajacyka. Tor miał nagi, jeśli nie liczyć przecinających go dwóch pasów aksamitu, przytrzymujących luźne mieniące się spodnie, które przykrywały część czerwonych sandałów. Rubinowe cekiny, tworzące literkę V przy kąciku jego lewego oka, poruszały się nieznacznie, gdy uśmiechnął się i podał Mavis szklaneczkę. - Miło cię widzieć, Dallas. - Pochylił się i musnął wargami jej policzek. - Przyniosę ci świeży koktajl, jeśli tylko sobie życzysz. - Nie skorzystam, ale dziękuje za pamięć. - Przesłała wdzięczne spojrzenie Roarke'owi, który przyciszył muzykę. - Przepraszam za spóźnienie - powiedziała do niego. Miałam jeszcze przystanek po drodze do domu.

- Nic się nie stało. - Podszedł do niej i całując ją na powitanie szepnął: - mam się ich pozbyć? Omal nie odpowiedziała twierdząco, ale wydało jej się to bardzo małostkowe. - Nie. Możemy iść na godzinkę do lokalu, jeśli jesteś w odpowiednim nastroju. Ujął ją pod brodę. - Coś kombinujesz. - To nie minie. - Poza tym boli cię głowa. - To minie. - Była szansa, choć niewielka, że czas spędzony z przyjaciółmi, wprawi Roarke'a w ugodowy nastrój. - Czyli jesteśmy umówieni? - spytała Mavis, potrząsając szklaneczką z koktajlem. - Jasne. Dajcie mi tylko chwilę, żebym mogła iść na górę i wziąć kilka rzeczy. - Fantastycznie! Roarke? - Mavis pociągnęła go za rękaw. - Czy możemy wziąć twoją limuzynę? Będzie pełny odlot, jak zajedziemy przed Down and Dirty takim smokiem. Ponieważ był to obskurny lokal ze striptizem, Eve doszła do wniosku, że w kilometrowej limuzynie z szoferem w liberii zrobią z siebie niezłe widowisko. Bardzo ją cieszyło, że ów wehikuł ma budowę czołgu. Zdjęła szelki z kaburą i przytroczyła do kostki mniejszy pistolet, prywatny, sprawdziwszy uprzednio, czy jest nabity. W ramach toalety kilka razy przeczesała palcami włosy i uznała, że zadanie zostało wykonane. Przed sypialnią stanęła jak wryta, zobaczyła bowiem Sama. - Nie chciałem ci przeszkadzać - zaczął - ale boli cię głowa. Czuję to - wyjaśnił, zanim zdołała się odezwać. - Mogę ci pomóc. - Nie warto. To drobnostka. - Nie lubię, kiedy widzę, że coś kogoś boli. - W jego szarych oczach malowało się współczucie. - To zajmie tylko chwilę. - Nie znoszę prochów. Teraz on się uśmiechnął. - Nie bez podstaw. Ale ja jestem sensytywny. - Zbliżył się do niej. - I mam zdolności empatyczne. Ból jest tutaj, prawda? - Przesunął opuszkiem palca przy czole Eve, chociaż go nie dotknął. - I za gałkami ocznymi. Ból się nasili, jeśli go zlekceważysz i pójdziesz do hałaśliwego klubu. Nie zrobię ci krzywdy. - jego głos był równie łagodny jak spojrzenie i tak samo przekonywujący. Mimo, że Eve pokręciła głową on mówił dalej i stopniowo skłaniał ją do współdziałania. - To jest tylko kwestia dotyku, koncentracji. Zamknij oczy, spróbuj się odprężyć.

Pomyśl o czymś innym. Byłaś dzisiaj w Chicago.. - Tak. - Powieki jej opadły, gdy musnął opuszkiem palca jej czoło. Przesłuchiwałam więźniarki. - Mnóstwo gwałtownej i bardzo konfliktowej energii. Nic dziwnego, że rozbolała cię głowa. Przesunął opuszkami po jej opuszczonych powiekach. Ciepło. Cichy, szemrzący głos. Pokrzepienie. Żaden mężczyzna oprósz Roarke'a nie ofiarował jej nigdy ciepła i pokrzepienia. Poczuła, że odpływa, nie mogła się oprzeć temu wrażeniu. Przez myśl przemknęło jej pytanie, jak czułaby się mając ojca, który otaczałby ją czułością a nie zadawałby bólu. Sam wyciągnął z niej ból, zmagazynował go w swoich palcach, w dłoni. Echo tego bólu zapulsowało niezauważalnie w głowie, w oczach, póki nie uwolnił go i nie rozproszył. Gdy pierwszy ból ucichł, Sam poczuł inny, znacznie silniejszy, wdzierający się w głąb ciała. Towarzyszyła mu wizja. Zanim Sam zdążył zerwać kontakt, zablokować obraz, zajrzał do wnętrza umysłu Eve, do jej myśli i wspomnień. - No, no. - Zachwiała się nieznacznie, gdy nagle zabrakło jej oparcia, chociaż wcale nie była świadoma tego, że się pochyliła. Wiedziała tylko, że ból ustąpił, a nią owładną spokój. - To lepsze niż prochy... - zaczęła, otworzywszy oczy. Pobladły Sam wpatrywał się w nią; twarz miał wstrząśniętą i zasmuconą. - Przepraszam, bardzo przepraszam. - Co się stało? Źle się poczułeś? - Wyciągnęła ramię, chcąc go dotknąć, ale on ścisnął jej dłoń. Rękę miał teraz zimną jak lód. - Eve, nie chciałem... Masz taki silny umysł, powinienem był od razu to zauważyć. A ja skupiłem się na usuwaniu bólu. Normalnie trzeba na chwilę zablokować, ale w lekkich przypadkach tego nie robię i nigdy nic nie widzę. Naprawdę nie chciałem. Zdrętwiała. - Co masz na myśli, mówiąc, że nie widzisz? - Nie zaglądałem specjalnie, słowo daję. Zaglądnie komuś w głąb umysłu, jeśli ten ktoś nie wyraził takiego życzenia, jest wbrew wszystkiemu, w co wierzę. Ale ty sama się otworzyłaś i obraz pojawił się, zanim zdążyłem go zablokować. Z twojego dzieciństwa. Wyraz twarzy Eve dowiódł mu, że został zrozumiany. - Zaglądałeś do mojej głowy? - Nie. Ale zobaczyłem. A to, nawet jeśli dzieje się wbrew woli, stanowi nadużycie zaufania. Nagle czuła się obnażona i bezbronna. Odsunęła się.

- To jest osobiste. - Tak, ściśle osobiste. Nie wiem, jak ci to wynagrodzę, ale... - Zapomnij o tym, co zobaczyłeś - burknęła. - I nie mów o tym nikomu. Nigdy. - Masz na to moje słowo, Eve. Jeśli chcesz, byśmy z Phoebe wyjechali... - Nic mnie nie obchodzi, co zrobicie. Tylko nie wtrącaj się do mojej głowy. Słyszysz, do cholery?! - Ze złością odeszła, choć najchętniej odbiegłaby jak szalona. Musiała jednak zapanować nad sobą, zanim znajdzie się z powrotem w salonie. Niczego teraz nie pragnęła bardziej niż godziny w Down and Dirty, gdzie będzie mogła zagłuszyć własne myśli potworną muzyką, od której prawie pękają bębenki, i opić się cienką gorzałą, która zalewa wszystkie smutki. Obowiązek zwyciężył, więc upiła się tylko w półtrupa, co zresztą wymagało od niej pewnej dyscypliny wewnętrznej. Sama unikała jak ognia. W limuzynie, którą odbyli szaloną jazdę do lokalu, usiadła najdalej od niego, jak można, a potem zajęła miejsce u przeciwległego końca stołu. Sam nie utrudniał jej zresztą życia i zachowywał dystans. Nawet gdy Mavis uparła się, że każdy z każdym musi zatańczyć, Eve i Sam dyskretnie się wyłamali. Ani to, ani skutki wywołane cienką whisky nie poprawiły nastroju Eve. Nie uszło to uwagi Roarke'a. Z pytaniem poczekał jednak, aż wrócili do domu. Byli sami, reszta towarzystwa postanowiła bowiem bawić się dalej. - Powiesz mi teraz, co się stało? - Mam zamęt w głowie. - To ci się często zdarza, ale na ogół nie budzi u ciebie skłonności do zalewania się w trupa. - Nie jestem zalana w trupa. Zatrzymałam się w pół drogi. - Równowagę miała jednak dość chwiejną i idąc na górę, potknęła się już na pierwszym stopniu. - No, może trochę dalej. Ale w czym problem? Przecież już widziałeś mnie pijaną. - Nie wtedy, kiedy prowadzisz ważną sprawę, i nie wtedy, kiedy jesteś zdenerwowana. Ujął ją za ramię, żeby nie upadła. - Łapy precz. Nie potrzebuję więcej wtrącania się do mojej pieprzonej psychiki. Rozpoznał charakterystyczny, wojowniczy błysk w jej oku. Nie miał nic przeciwko małej kłótni. Był przekonany, że w ten sposób szybciej dojdzie do dna problemu. - Jesteś moją żoną, więc sądzę, że mam prawo między innymi wtrącać się do twojej psychiki. - Nie mów „moją żoną” takim zadowolonym z siebie tonem. Wiesz, że tego nienawidzę.

- Wiem, ale sprawia mi to przyjemność. Co zaszło między tobą i Samem przed wyjazdem do Down and Dirty? - Zejdź ze mnie. Mam robotę. - Co zaszło? - powtórzył pytanie, z naciskiem cedząc słowa. Przyparł ją do ściany. - Wykręciliśmy szybki numerek na podłodze w sypialni. I co z tego? - Szybki seks zwykle nie unieszczęśliwia mężczyzn. A co do cienie, to wiem, że nie wprawia ci w zły nastrój. Ale możemy zweryfikować teorię, jeśli sobie życzysz. - Zaczepił dłoń o pasek jej spodni i rozpiął guzik. Chciała się wyrwać, ale refleks miała słaby. Cios łokciem chybił celu i znów skończyła przyparta do ściany. - Nie chcę, żebyś mnie teraz dotykał. Nie chcę cudzych łapsk na sobie. Rozumiesz? Oparł ręce o ścianę po obu stronach jej twarzy. - Co się stało? - Sam zaczarował mój ból głowy - burknęła. - Ale przy okazji obejrzał mnie jako dziecko. Zobaczył to. - Och, Eve. - mimo oporu próbował przyciągnąć ją do siebie. - Puść mnie, do diabła! Niech cię szlag trafi! - Załatwię im pokój w hotelu. Dziś wieczorem każę im się wynieść. - To nie ma znaczenia, nawet jeśli załatwisz mi pokój na Księżycu. On wie. - W pewnej chwili przestała oddychać i wtedy znalazła się w jego objęciach. - To nie ma znaczenia, że on nie zrobił tego celowo. To nie ma znaczenia, że mu przykro. - Zrobiło jej się niedobrze, bezwładnie opuściła głowę na ramię Roarke'a. - On wie i nic tego nie zmieni. - Dlaczego ci wstyd z tego powodu? Byłaś dzieckiem. Niewinnym dzieckiem. Ilu niewinnych ludzi broniłaś w swoim życiu? - Roarke lekko odchylił głowę żony, by spojrzeć jej w oczy. - I ilu jeszcze obronisz? A jednak jest w tobie coś takiego, co każe ci uciekać przed sobą i tymi, którzy współczuliby ci dzieciństwa. - To moja prywatna sprawa. - Obawiasz się, że on nie dotrzyma słowa? - Nie. - Wydała zmęczone westchnienie. - Nie. Taki człowiek prędzej odetnie sobie język tępym nożem, niż złamie przyrzeczenie. Ale on wie i kiedy na mnie patrzy... - Widzi przyjaciółkę swojej córki. Niezwykłą kobietę. Widzi to, o czym ty często zapominasz, patrząc w lustro. Odwagę. Uwolniła się z jego objęć. - Wielu ludzi wmawia mi dzisiaj, że jestem dzielna. - Dlaczego wobec tego nie zdajesz się na dzielny czyn i nie powiesz mi wszystkiego dl

końca? Trapiłaś się czymś już wtedy, gdy pierwszy raz weszłaś do salonu. - To prawda. - Przycisnęła palce do oczu. - Musimy porozmawiać, ale najpierw rzygnę. - Dobrze, ale potem porozmawiamy. A na razie chodź. - otoczył ją ramieniem w talii potrzymam ci głowę. Pozbyła się większej części wypitego alkoholu i potulnie pozwoliła Roarke'owi nakarmić się jakąś miksturą. Potem wzięła prysznic, ubrała się w luźne spodnie i takąż koszulkę i zanim ponownie spotkali się w jej gabinecie, poczuła się znowu człowiekiem. Zakończyła kurację filiżanką czarnej kawy, po czym wtajemniczyła męża we wszystkie szczegóły swojej wizyty w Dockport. - Myślisz, że dupek z Dallas to ja. - Jest to bardzo prawdopodobne. Wracając do domu, wpadłam do Miry. Ona zgadza się ze mną. Byłam jedyną kobietą w ekipie, która wsadziła Juliannę do pudła, a to czyni ze mnie rywalkę. Nawet więcej: przeciwniczkę. Julianna wraca więc na mój teren, zabija człowieka, demonstruje mi w ten sposób, że wróciła gotowa do walki. Jeśli uda jej się dotrzeć do ciebie, to mnie pokona. Ma zapewnione zwycięstwo w wojnie bez względu na to, co stanie się wcześniej lub później. - To umotywowana teoria i do tego ciekawa. - Zmieszał brandy w szklaneczce. W odróżnieniu od reszty towarzystwa w Down and Dirty nie wypił ani kropli alkoholu. Zastanawiam się, jak ona zamierza przedostać się przez mój system bezpieczeństwa, bo żeby wyrządzić mi krzywdę, musi się znaleźć w pobliżu mojej osoby. - Roarke... Uśmiechnął się i pochylił do niej. - Eve. - Wybij to sobie z głowy. Posłuchaj. Wiem, że masz doskonały system bezpieczeństwa i że lepszego mieć nie można. Wiem, że masz wspaniale rozwinięty instynkt. Ale ona jest sprytna, dokładna i bardzo, bardzo dobra w tym, co robi. - Tak samo jak ty. Co - ciągnął - stanowi dla niej dodatkową podnietę. Jak mnie zabić, skoro jestem tak perfekcyjnie strzeżony nawet w intymnych sytuacjach. - Powinieneś wzmóc ostrożność - powiedziała Eve stanowczo. - Opracujemy założenia, poprosimy Feeneya. Załatwię ci ochronę. Kilku policjantów będzie udawało twoich pracowników. Muszę mieć dokładny rozkład twoich zajęć, żebym mogła przygotować ochronę wszystkich spotkań, na których się pokazujesz. Gdybyś opuszczał miasto. Korzystając z helikoptera lub samolotu, ekipa musi najpierw wejść na pokład i zbadać środek lokomocji.

Powoli sącząc brandy, Roarke usiadł. - Oboje wiemy, że nie zgodzę się na to, żeby gliny deptały mi po piętach. - Wolisz siedzieć ze mną w domu w ramach aresztu prewencyjnego? Przekrzywił głowę. - Dobrze wiesz, że moi prawnicy rozprawiliby się z taką próbą w jednej chwili, więc oszczędźmy sobie czasu i wysiłku. - Ty uparty sukinsynu! Pogryzę twoich adwokatów na kawałki i wypluję na twoje pantofle za tysiąc dolarów. - Spróbuj. Eve zerwała się na równe nogi. - Wystarczy kilka słów przez to łącze i już mam nakaz zamknięcia cię z bransoletką na nadgarstku w miejscu, które uznam za stosowne, póki nie będziesz bezpieczny. Również Roarke zerwał się z krzesła. - Wtedy ja też skorzystam z łącza i załatwię cofnięcie twojego durnego nakazu, zanim ktokolwiek zdąży go wydrukować. Nie pozwolę ograniczać mojej swobody, Eve, wszystko jedno, czy będziesz tego chciała ty, czy ktokolwiek inny. Nie będę się również chował ani uciekał, więc zainwestuj swoją niemałą energię w tropienie tej kobiety, a ja zajmę się pilnowaniem własnego tyłka. - To już nie jest tylko twój tyłek. Należy również do mnie. Do diabła, kocham cię. - Ja ciebie też. - Złość trochę mu minęła, więc położył ręce na ramionach żony. - Eve, będę miał ochronę. Obiecuje ci. Strąciła jego ręce i odeszła. - Wiedziałam, że nie będziesz chciał się zgodzić na moje rozwiązanie. - Czy myślisz, że zajmowałbym swoją obecną pozycję, gdybym za każdym razem chował się w mysiej dziurze, gdy ktoś próbuje mi grozić? Mam zwyczaj stawiać czoło temu, co mnie spotyka. Rozwiązuje problem. I robię to nieco inaczej niż kiedyś. - Wiem. I wiem, że bardzo dużo uwagi poświęcasz ochronie, ale czy pozwolisz Feeneyowi zerknąć na twój system? - Nie widzę przeszkód. - Proszę też, żebyś mi dał rozkład swoich zajęć: gdzie będziesz się spotykał, kiedy i z kim. Nie będę cię zmuszać do przyjęcia policyjnej ochrony. - Odwróciła się do niego plecami. - I tak byś ich zgubił. Ale czułaby się lepiej, gdybym wiedziała. - Dostaniesz mój rozkład zajęć. - Okej. Będę musiała jechać do Dallas. - Powiedziała to tak szybko, jakby słowa

parzyły ją w język. - Muszę porozmawiać z ojczymem Julianny. Nie wiem, kiedy się na to zdobędę, ale na pewno w ciągu najbliższych dni. Jej ojczym również może być zagrożony. Wiesz, teksas, kowboje. Może to mieć również coś wspólnego z owcami. W Teksasie hoduje się owce. Myślę, że... Roarke podszedł do żony i przerwał jej ten zawikłany wywód, tuląc ją do siebie. - Pojadę z tobą. Nie będziesz tego robić beze mnie. - Chybabym nie mogła - Stopniowo zaczęła się odprężać. - No, już wszystko dobrze. Biorę się do roboty.

ROZDZIAŁ 9 Eve spędziła długie godziny na obliczaniu różnych prawdopodobieństw oraz wymyślaniu nazwisk związanych z owcami i kowbojami. Podczas gdy komputer pracował, studiowała akta sprawy Pettibone'a z nadzieją, że coś przeoczyła, coś, co wskazywałoby na bardziej bezpośredni związek między morderczynią a ofiarą. Znalazła jednak tylko obraz sympatycznego mężczyzny w średnim wieku, lubianego przez rodzinę i przyjaciół, prowadzącego dobrą firmę w zgodny z regułami, uczciwy sposób. Nie mogła też doszukać się jakichkolwiek powiązań w rodzinie. Nie było dowodu na to, by żony, dzieci lub współmałżonkowie znali Juliannę Dunne. Nie było motywu, którym mogłoby się kierować któreś z nich. Dwie żony Waltera C. Pettibone'a reprezentowały krańcowo różne typy, ale jedno je łączyło: niezaprzeczalne uczucie do tego człowieka. Analiza danych, poszlak i prawdopodobieństw wskazywała na to, że Julianna wybrała Pettibone'a na chybił trafił. A to oznaczało, że jej następną ofiarą może być jeden z miliona mężczyzn. Idąc spać, Eve zostawiła komputer z listą nazwisk do posortowania, a gdy wstała o szóstej rano, natychmiast zaczęła przeglądać gotową listę. - Znowu doprowadzi się pani do stanu wycieńczenia, pani porucznik. Podniosła głowę i zatrzymała wzrok na progu między gabinetami, gdzie stał Roarke. Był już ubrany i wyglądał jak zwykle nieskazitelnie. A ona jeszcze nawet nie umyła zębów. - Nie, wszystko w porządku. Miałam solidną przerwę. Pracuje teraz nad owcami. Skinęła w stronę ściennego ekranu. - Czy masz pojęcie, ile nazwisk ma coś wspólnego z tym durnym zwierzęciem? - Nie licząc tych, które po prostu zawierają sylabę sheep? Lamb, Shepherd, Ram, Mutton, Ewes... - Zamknij się - rzuciła Eve. Roarke uśmiechnął się i wszedł głębiej do pokoju, podał jej kubek kawy. - Te i inne mają naturalnie niezliczone odmiany... - A poza tym to wcale nie musi być nazwisko. Może być zajęcie albo coś związanego z wyglądem. Noże, dostałam wskazówkę od świrniętej narkomanki, niejakiej Loopy. - Ale jest w tym jakaś logika. Gość - kość, owczarz. Zaryzykowałbym twierdzenie, że jesteś na dobrym tropie.

- Doprawdy na doskonałym. Nawet ograniczając poszukiwania do wielokrotnie żonatych mężczyzn w przedziale wieku od pięćdziesięciu do siedemdziesięciu pięciu, mam dziesiątki tysięcy kandydatów w samym Nowym Jorku. Mogę przeprowadzić dalszą selekcję według kryterium finansowego, ale zbiór i tak będzie zbyt wielki. - Co zamierzasz? - Zmniejszyć go jeszcze bardziej, przyjmując założenie, że Pettibone został wybrany osiem do dziesięciu lat temu. Jeśli miała już wtedy następnego kandydata, to mogę go szukać wśród mężczyzn, którzy mieszkali już w Nowym Jorku przed dziesięcioma laty. Pozostaje mi nadzieja, że Juliannie się nie śpieszy. Poleciła komputerowi stworzyć nową listę według podanych kryteriów, po czym wypiła trochę kawy. - Co masz w planach na dzisiaj? - spytała męża. Wyciągnął z kieszeni dyskietkę. - oto mój rozkład zajęć na najbliższe pięć dni. Będziesz informowana na bieżąco o wszelkich zmianach. - Dziękuje. - Wzięła dyskietkę i popatrzyła na niego. - Dziękuje - powtórzyła. Roarke, nie powinnam była tak się na ciebie wściec wczoraj wieczorem. Ale ty jesteś taki poręczny. - Nie ma sprawy. Następnym razem, kiedy upijesz się na smutno, po prostu dam ci po buzi. - Uczciwie stawiasz sprawę. - Cofnęła się, gdy się nad nią pochylił. - Ej, jeszcze nie doprowadziłam się do porządku. Miałam zamiar zacząć od solidnej rozgrzewki, gdy komputer będzie sortował listy. - Rozgrzewka brzmi zachęcająco. - Jesteś już ubrany - powiedziała, gdy ujął ją za rękę i skierował do windy. - Najfajniejsze w ubraniach jest to, że można je wkładać i zdejmować tak często, jak tylko ma się na to ochotę. - W windzie odwrócił się do niej i zdjął jej bluzę. - Widzisz? - Mamy w domu gości, można ich wszędzie spotkać - zwróciła uwagę. - Wobec tego zablokujemy drzwi. - Zręcznym ruchem objął jej piersi. - A potem zrobimy sobie krótką dwuosobową rozgrzewkę. - To całkiem niezły pomysł. Gdy Eve kończyła bardzo przyjemną rozgrzewkę na basenie, Henry Mouton szedł właśnie po marmurowej posadzce przedsionka kancelarii adwokackiej Mouton, Carlston i Finch.

Miał sześćdziesiąt dwa lata, był przystojny jak gwiazda filmowa i należał do czołowych radców prawnych na Wschodnim Wybrzeżu. Lśniąca czapa kasztanowych włosów na skroniach siwiała zgodnie z naturą. Oczy miał w bardzo podobnym odcieniu jak włosy, a wokół ich kącików powoli pojawiały się kurze stopki. Garnitur dobrze leżał na wysokiej, atletycznej sylwetce. Henry Mouton szedł sprężystym krokiem człowiek mającego cel. Żył w poczuciu celu. Od trzydziestu kilku lat był radcą prawnym. Przychodził do swojej kancelarii dokładnie o siódmej rano, pięć razy w tygodniu. Ten schemat nie zmienił się nawet wtedy, gdy przed dwudziestoma trzema laty Henry wszedł w posiadanie własnej firmy. Ludzie zawdzięczający wszystko sobie są samodoskonalącym się dziełem, lubił mawiać. Nacisk kład zaś na samodoskonalenie. Henry uwielbiał swoją pracę, uwielbiał wspinać się po splątanych gałęziach prawa. Do życia podchodził podobnie jak do pracy. Z poświęceniem i rutyną. O zdrowie ciała i umysłu dbał, wykonując stały program ćwiczeń, trzymając się diety i biorąc udział w życiu kulturalnym. Na urlop jeździł dwa razy do roku, dokładnie na dwa tygodnie. W lutym wybierał miejsce o ciepłym klimacie, a sierpniu miejscowość, gdzie było pod dostatkiem muzeów, galerii i teatrów. W trzeci weekend każdego miesiąca bywał w swoim luksusowym domu nad morzem. Niektórzy mieli go za sztywniaka, między innymi dwie jego byłe żony, ale Henry uważał się za człowieka zorganizowanego. Ponieważ jego obecna żona była zorganizowana prawie tak samo jak on, jego świat znalazł się w stanie doskonałej równowagi. Główny hol kancelarii Mouton, Carlston i Finch był wielki jak katedra, a o siódmej rano cichy jak grobowiec. Henry poszedł prosto do swego narożnego gabinetu, z którego ciągnął się zapierający dech w piersiach widok na Manhattan. Jego biurko stanowiło idealnie prostokątną wyspę, na której znajdowały się jedynie komputer, elegancki zestaw piór, świeży brulion oprawny w skórę koloru burgunda i fotografia żony, trzeci wizerunek w tej samej srebrnej ramce w ciągu ostatnich dwudziestu czterech lat. Położył aktówkę na brulionie, otworzył ją i wyjął notatnik oraz dyskietki, które poprzedniego wieczoru zabrał z kancelarii do domu. Za plecami raz po raz przelatywały mu powietrzne tramwaje, tymczasem Henry zamknął aktówkę i położył ją na półce obok biurka, żeby w razie czego mięć do niej łatwy dostęp. Nagle zaskoczył go cichy odgłos. Henry podniósł głowę i, zdziwiony, spojrzał na

schludną brunetkę stojącą na progu. - Kim pani jest i co tu robi? - Bardzo przepraszam, panie Mouton. Jestem Janet Drake, agencja przysłała mnie na zastępstwo. Usłyszałam, że pan wchodzi do kancelarii. Nie spodziewałam się nikogo tak wcześnie. - Julianna splotła dłonie przed sobą i przesłała mężczyźnie nieśmiały uśmieszek. Nie chciałam panu przeszkadzać. - Pani też przyszła bardzo wcześnie, panno Drake. - Tak. Jestem tutaj pierwszy dzień. Chciałam poznać teren i zorganizować sobie stanowisko pracy. Mam nadzieję, że mogę. - Inicjatywa zawsze jest w cenie. - Atrakcyjna, pomyślał Henry. Do tego wygadana i gorliwa. - Czy ma pani nadzieję na stałą posadę u nas, panno Drake? Nieznacznie się zarumieniła. - To byłoby dla mnie wielkie wyróżnienie, gdybym dostała taką propozycję, proszę pana. Mam nadzieję, że zasłużę na nią swoją pracą. Skinął głową. - W porządku. Wobec tego do roboty. - Już się biorę. - Miała wyjść, ale przystanęła. - Może przynieść panu filiżankę kawy. Właśnie zaparzyłam świeżą. Wsuwając dyskietkę do stacji, wydał burkliwy pomruk: - Słabą, bez cukru proszę. Julianna, w swych praktycznych pantofelkach, poszła do pokoju rekreacyjnego. Miała mnóstwo czasu. Ze szczegółowego wywiadu wiedziała, że szef kancelarii przychodzi przynajmniej pół godziny, czasem nawet pełną godzinę przed innymi pracownikami. Ale zawsze było niebezpieczeństwo, że zjawi się jakiś nadgorliwy urzędnik albo android i jej przeszkodzi. Wolała załatwić sprawę i zniknąć, póki pora była wczesna. Nie miała wątpliwości, że Henry pochwaliłby jej wydajność. Rozbawiona tą myślą, zachichotała i wsypała truciznę do filiżanki. - Mogłam była to zrobić dziewięć lat temu, Henry - mruknęła rozpuszczając cyjanek w kawie. - Ale nie ty wyciągnąłeś krótką słomkę. - Pogładziła się po krótkich ciemnych włosach. - naprawdę szkoda. Chyba byłoby co dobrze z taką żoną jak ja. Przez krótki okres na pewno. Zaniosła do jego gabinetu gruby praktyczny kubek. Komputer już bełkotał o jakimś procesie. Na zewnątrz, za szklaną ścianą przeleciał helikopter. Julianna postawiła kawę przy łokciu radcy i cofnęła się o krok.

- Czy jeszcze mogę w czymś pomóc, panie Mouton? Machinalnie wziął kubek do ręki i upił trochę kawy, wyglądając przez okno. Słuchał swoich notatek. - Nie, mam wszystko, czego mi potrzeba, panno... - Drake - podpowiedziała mu uśmiechnięta i z lodowatym chłodem w oczach patrzyła, jak znów podnosi kubek do ust. - O, właśnie. Powodzenia w pracy, panno Drake. Drzwi proszę zostawić otwarte. - Dobrze, proszę pana. Wyszła z gabinetu i stanęła w oczekiwaniu. Usłyszała, jak zaczyna się dławić... To była ostatnia, rozpaczliwa próba zaczerpnięcia tchu. Z zachwytem malującym się na twarzy stanęła na progu, by przyjrzeć się jego umieraniu. Lubiła na to patrzeć, gdy miała okazję. Twarz Moutona miała buraczany odcień, oczy wylazły mu z orbit. Przewrócił kubek z resztą kawy i brązowa ciecz zaczęła ściekać na szary dywan. Umierając, wpatrywał się w nią z bólem i przerażenie. - Poleciało nie w tę dziurkę? - spytała radośnie i podeszła do leżącego na podłodze mężczyzny. - Mała zmiana w dzisiejszym planie dnia, Henry. - Przekrzywiła głowę, pochłonięta widokiem konwulsji. - Dzisiaj umrzesz. To niesamowite wrażenie obserwować nadchodzącą śmierć, pomyślała. A w dodatku wiedzieć, że samemu się ją zadało. Aż dziw, że więcej ludzi nie próbuje tego doświadczyć. Gdy było po wszystkim, przesłała ofierze pożegnalny pocałunek i opuściwszy gabinet, zamknęła za sobą drzwi. Szkoda, że sklepy są jeszcze zamknięte, pomyślała, biorąc torebkę, i ruszyła do windy. Miała ochotę kupić sobie coś ekstrawaganckiego. Klęcząc nad ciałem Henry'ego Moutona, Eve nie posiadała się z gniewu i rozczarowania. Czuła się winna. Ponieważ jednak żadne z tych uczuć nie mogło jej pomóc, starała się je stłumić. - To jej robota - mruknęła. - jak ona, do diabła, to zrobiła, że po prostu weszła, nie zważając na ochronę i skłoniła faceta do wypicia zatrutej kawy? Maskowanie. Ona wtapia się w otoczenie. Wymyśla, kim powinna być i tą osobą się staje. Musiała wiedzieć, że Mouton będzie tutaj sam jeden. To nie był łut szczęścia. W każdym razie tej pieprzonej owcy nie muszę już szukać, pomyślała. - Pani porucznik, Mouton to po francusku owca. - Peabody wyciągnęła przed siebie rękę z palmtopem. - Sprawdziłam. - Doskonale. Loopy górą. Ale dla niego to niewielka pociecha. - Zirytowana na samą

siebie Eve wstała. - Rutynowa procedura, a potem niech ekipa medyczna zabierze ciało. Chcę mieć dyskietki z kamer bezpieczeństwa i świadka, który go znalazł, to znaczy panią kierownik kancelarii. I dane o jego bliskich. - Tak jest, pani porucznik. Dallas? - Peabody zawahała się, ale mimo to powiedziała to, co chciała powiedzieć. - Nie mogłaś temu zapobiec. - Na pewno mogłam. Wystarczyło przekręcić odpowiedni klucz w odpowiednim zamku. Ale nie zrobiłam tego. Więc teraz musimy szukać informacji tutaj. Gdy asystentka wyszła, Eve wyjęła swój notebook i zaczęła zapisywać dane. - Przepraszam, czy pani porucznik Dallas? Obejrzała się i zobaczyła elegancko ubraną kobietę ze smoliście czarnymi włosami ułożonymi w fale. - muszę poprosić panią o opuszczenie tego pokoju. - Tak, naturalnie, rozumiem. Powiedziano mi, że pani tutaj dowodzi. Jestem Olivia Finch... wspólnik Henry'ego. I jego druga żona. - gdy mimo woli zatrzymała wzrok na zwłokach, zadrżały jej wargi. Ale zacisnęła je z całej siły i udało jej się zapanować nad głosem. - Miałam nadzieję, że powie mi pani... och, cokolwiek. - Czy jest coś, o czym powinnyśmy porozmawiać, pani Finch? - Oczywiście. Może w moim gabinecie? Chcę coś powiedzieć personelowi - zaczęła ciemnowłosa kobieta, gdy szły korytarzem. - Sama też potrzebuję wyjaśnienia, żeby móc o tym pomyśleć w racjonalny sposób. Otworzyła drzwi do innego narożnego gabinetu. Był podobnej wielkości jak ten należący do Moutona, ale okna wychodziły na wschód, a nie na zachód, i miał nieco mniej spartański wystrój. - To trudna chwila dla pani - odezwała się Eve. - Bardzo. - Olivia Finch nie podeszła do biurka ani do kanapy, lecz do oszklonej ściany. - Henry i ja rozwiedliśmy się cztery.. nie, pięć lat temu. Ożenił się ponownie, dla Ashley to będzie straszny cios. Już sama śmierć by ją załamała, a co dopiero morderstwo. Nie miałam dotąd nikogo znajomego, kogo by zamordowano. - Odwróciła się do Eve. - To mną wstrząsnęło do głębi. - Czy zna pani kogoś, kto mógłby źle życzyć panu Moutonowi? - Jesteśmy prawnikami - odrzekła Olivia z nikły uśmiechem. - Któż nie życzy nam źle? Ale nie, naprawdę nie przychodzi mi do głowy nikt, kto mógłby chcieć śmierci Henry'ego. On jest irytujący, nie do życia z mojego punktu widzenia. Jest.. to znaczy był taki jednokierunkowy, był bardzo skupiony na utrzymaniu schematów, do których się przyzwyczaił, tak absolutnie stały w upodobaniach. Czasem miało się ochotę kopnąć go w

tyłek, ale nie zabić. - Niewiele osób po rozwodzie pozostaje wspólnikami w interesach. - To jeszcze jedna z irytujących cech Henry'ego. - Oczy zasnuły jej się łzami, ale poruszała powiekami i przez chwilę trzymała je szeroko otwarte, póki nie opanowała sytuacji. - Był diablo logicznym sukinsynem. Po co robić rewolucję w firmie z powodu nieudanego małżeństwa? Przecież pracowało nam się razem dobrze, czyż nie? Pod tym względem byliśmy wyjątkowo zgodni. Rzeczywiście, lepiej pasowaliśmy do siebie jako wspólnicy niż jako kochankowie. Nie wiem, czy byliśmy przyjaciółmi. A tymczasem powinnam, zdaje się, postarać się o adwokata. - Westchnęła. - Ale nie mogę wykrzesać z siebie energii. - Dlaczego pan Mouton przyszedł tutaj przed godziną urzędowania? - Henry zawsze zasiadał za swoim wspaniałym biurkiem o godzinie siódmej rano. Deszcz, słońce, powódź czy głód, wszystko jedno. Wiele można by o nim powiedzieć, ale w pracy był niesłychanie etyczny. Dbał o kancelarię, swoje obowiązki, o przestrzeganie prawa. Głos Olivii załamał się, przycisnęła dłoń do ust. - Ech, do diabła! - Podać coś pani? Może szklankę wody? - Nie. Nie jestem skłonna do płaczu. - Wyraźnie była załamana. - Ja też dbam o przestrzeganie prawa. Chcę, żeby złapano i ukarano człowieka, który to zrobił. Proszę więc pytać o wszystko. Co niezbędne. Obiecuję pani pełną współpracę wszystkich ludzi w kancelarii, bo jeśli nie, to obedrę ich ze skóry. - Dziękuję. - Eve obróciła się, usłyszawszy wchodzącą Peabody. - Pani porucznik, czy możemy chwilę porozmawiać? - Proszę poczekać z łaski swojej, pani Finch. - Eve wyszła tuż przed gabinet. - Co takiego? - Znaleźliśmy odciski palców Julianny Dunne w pokoju rekreacyjnym. Była tutaj i wcale nie starała się tego ukryć. Mam dyskietki z kamer bezpieczeństwa. Są opisane. - To dobrze. Znajdź kierownik kancelarii i przyślij ją do mnie, kiedy skończę rozmawiać z panią Finch. Eve wróciła do gabinetu. - Pani Finch, czy zna pani niejaką Juliannę Dunne? - Dunne? Nazwisko wydaje mi się znajome. - Zmarszczyła czoło i nagle szeroko otworzyła oczy. - Morderstwo Waltera Pettibone'a i inne. Widziałam informacje w prasie i telewizji. Czy pani sądzi, że... Ale dlaczego? Jak ona mogła tak... - Olivia ciężko usiadła. - Czy widziała pni w kancelarii lub jej otoczeniu kobietę odpowiadającą opisowi

Dunne? - Nie. - Olivia przycisnęła ręce do twarzy. - To mi się nie mieści w głowie. - Ona była tutaj , w waszym pokoju rekreacyjnym. Domyślam się, że sprzątaczki co wieczór czyszczą wszystko na błysk. - Naturalnie. Są niezwykle dokładne. - Skoro tak, to Julianna była tutaj dziś rano. Czy mogę z tego skorzystać? - Eve wskazała komputer na biurku. - Proszę bardzo. Włożyła do stacji dyskietkę z kamery bezpieczeństwa w holu. - Czy wie pani, o której godzinie sprzątaczki przychodzą do pracy? - Na tym piętrze powinny pracować między dwunastą i drugą w nocy. Eve nastawiła dyskietkę na drugą w nocy i zaczęła przeglądać jej zawartość. Przypatrywała się wszystkim osobom przechodzącym przez hol. Ruch był niewielki, głównie urzędnicy, którzy zostali po godzinach, sprzątający i strażnicy. O szóstej czterdzieści pięć do środka weszła atrakcyjna brunetka w kostiumie i podeszła prosto do biurka recepcji. Eve zatrzymała i powiększyła kadr. - Czy poznaje pani tę kobietę? Olivia odwróciła się do komputera i przyjrzała wizerunkowi. - Nie. Nie przypominam sobie, żebym ją widziała. W tym budynku mieści się dużo firm i biur. Nie rozumiem, jak... - Proszę przyjrzeć się nieco dokładniej. Tylko twarz. Włosy są nieważne. Olivia wydała się nieco zniecierpliwiona, ale posłusznie wbiła wzrok w ekran. - Znam wszystkich na tym piętrze, ale to nie jest... Chwileczkę. Mój Boże. To Dunne, prawda? Nie poznałam jej w pierwszej chwili. - Tak, nie tylko panie by jej nie poznała. W południe, Eve miała już zamówioną salę konferencyjną i zebraną całą ekipę. - Oto co się stało - zaczęła. - Julianna przygotowuje sobie fałszywy identyfikator, dziecinna igraszka i pokazuje go strażnikowi. Ten sam strażnik miał zmianę dzień wcześniej od szóstej do południa i wtedy wpisała się jako Janet Drake, pracownik przesyłany na zastępstwo do kancelarii Mouton, Carlston i Finch. Przyszła o ósmej trzydzieści trzy i dopilnowała, żeby słodko się do niego uśmiechnąć i kokieteryjnie zagadnąć. Dlatego pamiętał ją z poprzedniego dnia, gdy dzisiaj przyszła wcześnie - ciągnęła Eve, wskazując ekran, na którym odtworzyła zapis z kamery bezpieczeństwa. - Pojechała prosto na właściwe piętro. Mamy ją cały czas na kamerze, póki nie zniknęła w kancelarii. Osiem minut później tą samą drogą wszedł Mouton.

Przebiegu wydarzeń przez następne dwadzieścia minut musimy się domyślić. Eve zatrzymała obraz z kamery. - Zeznania personelu i wspólników ofiary potwierdzają, że Mouton zwykle przychodził do pracy dokładnie o siódmej. Był człowiekiem ściśle trzymającym się przyzwyczajeń, a Julianna bez wątpienia zrobiła dokładne rozpoznanie. Najprawdopodobniej przedstawiła się jako pracownica przysłana na zastępstwo, wykazała entuzjazm do pracy, zjednała go trafnie wybranym pochlebstwem. Pewnie powiedziała coś o jego firmie albo etyce pracy. Potem zaproponowała mu kawę, poszła do pokoju rekreacyjnego, zrobiła ją i zatruła. Musiała zostać jeszcze chwilę, żeby się upewnić, że Mouton wypił kawę i na pewno umrze. Ona lubi być dokładna. O siódmej osiemnaście opuściła kancelarię. Eve znów puściła obraz z kamery. - Ale teraz jest zadowolona - mruknęła. - Jej to musi sprawiać autentyczną przyjemność. Opuszcza budynek drzwiami przeciwpożarowymi na pierwszym piętrze, żeby nie zainteresował się nią strażnik. Prawdopodobnie pochylnią wróciła na poziom chodnika i na śniadanie do domu. - Zmieniła swoje przyzwyczajenia - włączył się Feeney. - Została w Nowym Jorku i truje facetów, których wcześniej nie znała. Ale niektórych nawyków trudno się pozbyć. Wciąż wybiera ofiary tej samej kategorii, dalej retuszuje swój wygląd zewnętrzny, ale nie dokonuje w nim zasadniczych zmian. - Zakotwiczyła tutaj na dobre. - Eve sięgnęła po kawę, bardziej z przyzwyczajenia, niż dlatego, że naprawdę chciała się napić. - Zdaniem Miry, stanowię dla niej wyzwanie. Jestem jedyną kobietą, z którą toczyła prawdziwą walkę. Chcę więc okazać się lepsza ode mnie i dlatego zabija na moim terenie, podczas gdy ja gonię za własnym ogonem. - To dobrze. - McNab pochwycił jej spojrzenie. - Będzie bardziej cierpiała, kiedy w końcu chwyci ją pani za gardło. - Wazelinka, detektywie? - Tak jest, pani porucznik. - Uśmiechnął się szeroko, a zęby zalśniły mu wcale nie gorzej niż trzy kolczyki w uchu. - Ale co prawda, to prawda. Ona wcale nie jest lepsza od pani. - Chwilowo mam dwóch martwych facetów, którzy raczej by się z tobą nie zgodzili. Trzeba dobrze zbadać te komputery aresztowane w Dockport. Ona ma tu jakąś metę. Przypomniała sobie Loopy. - To powinien być szpanerski apartament albo dom w city. Kupiła tę nieruchomość, będąc w więzieniu, albo zleciła komuś opiekę na czas odsiadki. - Przełknąwszy jeszcze trochę

kawy, Eve czekała na przypływ świeżej energii. - Muszą istnieć ślady operacji z tym związanych. Naturalnie jest sprytna, więc używała przede wszystkim swojego nielegalnego palmtopa, ale może popełniła jakąś nieostrożność. Zbierała informację o potencjalnych ofiarach. Też muszą być jakieś dane. - Wszystko dokładnie sprawdzamy - zapewnił ją Feeney. - Jeśli rzeczywiście są ślady, to je znajdziemy. - Byle szybko. Wszyscy dostaniecie dyskietki z kopią raportu Miry. Przeczytajcie jej opinię, do której się zresztą przychylam, że historyjka Julianny o ojczymie, który wykorzystywał ją seksualnie, jest niezgodna z prawdą. Muszę przesłuchać tego człowieka i wydobyć od niego, jak było w istocie. Im więcej będziemy o niej wiedzieć, tym szybciej ją wytropimy. Poza tym ojczym może również być jedną z potencjalnych ofiar. - Czy ja też mam jechać, pani porucznik? - spytała Peabody. - Nie. Ciebie potrzebuję tutaj. - Nie mogę wziąć się do Dallas. Nie powinnam ryzykować. Nie zniosłabym tego. - Ciągnij wątek trucizny. Ona musi skądś ją brać. - Bardzo uważała , by nic nie zakłóciło jej profesjonalnego tonu. - W raporcie przeczytasz również, że niezależnie od niewysokiego prawdopodobieństwa wynikającego z analizy komputerowej Mira uważa mojego męża za potencjalnego kandydata na jedną z ofiar. - Cholera! Wybuch McNaba bardzo Eve poruszył, nie okazała jednak tego po sobie. - Roarke nie pasuje do schematu, dlatego w komputerowej analizie został uznany za mało prawdopodobny cel ataku, ale jednocześnie znakomicie nadaje się na narzędzie w wojnie przeciwko mnie. Znajomość potencjalnych ofiar powinna nam pomóc w zacieśnieniu pierścienia. Mam rozkład zajęć mojego męża na najbliższe pięć dni, jego kopie również dostaliście w swoich pakietach. Roarke odmówił przyjęcia bezpośredniej ochrony policyjnej, ale zgodził się na zastosowanie podstawowych środków ostrożności. Przypomniało jej się ciało Moutona rozciągnięte na podłodze w kancelarii. Na szczęście zdołała odsunąć od siebie to wyobrażenie, zanim ostać przybrała twarz jej męża. - Jego system bezpieczeństwa jest doskonały, ale jako prowadzący śledztwo... Zaklęła szpetnie i wcisnęła pięść do kieszeni. - Feeney, chcę, żebyś dokładnie sprawdził systemy alarmowe w jego biurach, w domu i w pojazdach. - Dzwonił do mnie godzinę temu. Mamy się spotkać po południu. - Dziękuję. W porządku. To wszystko na dziś, bierzmy się do pracy. Będę u siebie w pokoju. - Jest wstrząśnięta - mruknął McNab do Peabody, gdy Eve wyszła. - A ją niełatwo poruszyć.

- Porozmawiam z nią. - Peabody wybiegła z sali i rozejrzała się po korytarzu. Eve właśnie skręcała na pochylnię. Asystentka puściła się biegiem. Musiała odepchnąć łokciami kilka osób, ale zrównała się z przełożoną na końcu pochylni. - Dallas, poczekaj chwilę. - Nie mam czasu na pogawędki. Jeśli mam wyczyścić swoje sprawy na tyle, żebym mogła wyjechać, to muszę się sprężyć. - Ona go nie dostanie. Nawet się do niego nie zbliży. - Peabody dotknęła ramienia Eve, a potem je chwyciła, żeby ją zatrzymać. - Gdyby chodziło tylko o jedno z was, mogłaby przy odrobinie szczęścia narobić szkody. Ale nie wtedy, kiedy zwróciła się przeciwko wam obojgu. Nie ma najmniejszych szans. Rozczarowanie i lęk sprawiły, że Eve odpowiedziała nader szorstko: - Wystarczy, że uda jej się nasypać jakiegoś świństwa do filiżanki z kawą, do kieliszka wina, do głupiej szklanki wody. - Nieprawda. - Jest nie tylko wstrząśnięta, pomyślała Peabody. Jest również solidnie wystraszona. - Wiesz, że tak nie jest. Musiałaby najpierw pokonać jego radar.. i twój. Posłuchaj. Nie mam pojęcia, skąd pochodzi Roarke, jak się tu dostał, ale potrafię to i owo wydedukować. Nie chodzi tylko o to, że on umie sobie radzić... bo umie. Ale on jest po prostu niebezpieczny. Między innymi dlatego wydaje się tak cholernie seksowny. Eve odwróciła się i wlepiła wzrok w automat z napojami i słodyczami. - On się nawet szczególnie nie przejął... - To nie znaczy, że nie będzie ostrożny, że nie będzie trzymał ręki na pulsie. - Nie. Wiem, że nie. - Chcąc zająć czymś ręce, Eve wyjęła żeton kredytowy, wcisnęła go do otworu maszyny i zażądała batonika owocowego. - Przepraszam, batoników owocowych zabrakło. Bardzo proszę o wybranie innego artykułu z mojego asortymentu. - Nie kop go! - krzyknęła Peabody, widząc, że Eve cofa się i wykonuje zamach. Znowu stracisz prawo kupowania w automatach. Spróbuj tego, też jest pyszny. - I zanim pani porucznik zdążyła narozrabiać, jej asystentka uruchomiła inny przycisk. - Wybrany został batonik ciągutka z chrupkim wnętrzem, prawdziwa pychota: trzy warstwy substancji czekoladopodobnej, kruche ciasteczko i bezmleczne nadzienie kremowe. Eve wyszarpnęła batonik z zasobnika i oddaliła się, a automat nadal wyliczał składniki smakołyku, podawał zawartość tłuszczu i wartość kaloryczną. - Czy mogę cię spytać o coś w związku ze sprawą Stibbs? - spytała Peabody, gdy

dogoniła przełożoną po chwili truchtu. - Pytaj, tylko się nie zatrzymuj. - Przestudiowałam akta i jestem gotowa do ściągnięcia jej na przesłuchanie, ale pomyślałam, że może powinnam ją w wolnych chwilach przez kilka dni poobserwować. Tak dla złapania jej rytmu. Nie wiem tylko, czy postarać się, żeby mnie zauważyła, czy wręcz przeciwnie. Z pewnym wysiłkiem Eve skupiła się na nowym zagadnieniu. - Obserwuj ją w mundurze, niech cię zauważy. To ją wytrąci z równowagi. - Zamierzam też porozmawiać z ludźmi, którzy zeznawali w sprawie tego morderstwa i znali wszystkich troje zainteresowanych. To nie zaszkodzi, jeśli ona i o tym się dowie, prawda? - To też zachwieje jej pewność siebie. Będzie się zastanawiała, co się kroi. Dlatego przyjdzie na przesłuchanie zaniepokojona. - Z przesłuchaniem chcę poczekać na twój powrót z Teksasu. Na wypadek gdybym miała spieprzyć robotę. - Poczekaj, aż wrócę, ale na pewno niczego nie spieprzysz. Nie pracuję z nieudacznikami - dodała Eve i Peabody uśmiechnęła się, gdy rozstawały się w sali detektywów. W swoim pokoju Eve poświęciła chwilę na odzyskanie spokoju; odgryzła kawałek batonika i uznała, że jest to w rzeczywistości pychota. A ponieważ rozkład zajęć Roarke'a miała już w głowie, zadzwoniła do jego biura. - Wiem, że masz spotkanie o piątej - zaczęła, gdy się zgłosił. - Bóg raczy wiedzieć, jak dzień w dzień znosisz spotkania z tyloma ludźmi. - Po prostu jestem towarzyski, pani porucznik. Przyjacielska dusza. - Aha. Czy byłby to dla ciebie duży kłopot, gdybyś jutro miał odwołać spotkania? - Jaki sens ma bycie panem wszystkiego, czym się rządzi, jeśli nie można odwołać spotkań, kiedy akurat tak mi pasuje? Czego ci trzeba? - Chciałabym jutro z samego rana polecieć do Dallas. - Zgoda. Zajmę się tym. - Nie jestem pewna, ile czasu to zajmie, ale powinniśmy wszystko załatwić i wrócić tego samego dnia. Następnego dnia rano w najgorszym razie. - Nieważne, ile czasu to zajmie, Eve, nie jesteś już sama. Skinęła głową, a chociaż czuła się głupio, dotknęła palcami twarzy męża na ekranie. - Ty też nie.

ROZDZIAŁ 10 Prawdopodobieństwo, że Roarke będzie następną ofiarą, wynosi pięćdziesiąt jeden przecinek osiem procent... Eve stała, wpatrując się w wąskie okno swojego służbowego pokoju. Autobus powietrzny przeleciał dostatecznie blisko, by zagrzechotały szyby, a ona mogła zauważyć zły stan uzębienia jednego z pasażerów. Było też dostatecznie blisko, by ów pasażer zwrócił na nią uwagę i pokazał jej obsceniczny gest. Była jednak zbyt pochłonięta myślami, by przejmować się takimi drobiazgami. Pięćdziesięcioprocentowe

prawdopodobieństwo

ogłoszone

bezdusznym,

syntetycznym głosem przez komputer bynajmniej nie dodało jej otuchy. - Gdzie ona go zaatakuje? - Brak danych do wnioskowania i prawdopodobieństwa... - Nie ciebie pytałam - burknęła i przycisnęła dłonie do oczu. - Pomyślże - nakazała sobie. Myśl! Co się lęgnie w jej głowie? Wrażenie byłoby silniejsze, gdyby Julianna zaatakowała Roarke'a, gdy ten będzie pod ochroną swego prywatnego policjanta. A więc w domu albo na spotkaniu, w którym oboje uczestniczą. Eve wyświetliła na ekranie rozkład zajęć męża i dokładnie go obejrzała. Kolejny raz. Nie mogła zrozumieć, jak jeden człowiek może codziennie podołać tylu obowiązkom i mimo to zachować zdrowy umysł. Ale to był cały Roarke. Dzień w dzień ma kontakt z tłumami ludzi, pomyślała. Ze wspólnikami, personelem, z kelnerami,

gońcami,

asystentami

i

asystentami

asystentów.

Nawet

jeśli

system

bezpieczeństwa działa bez zarzutu, w tak olbrzymiej machinie zawsze można znaleźć lukę. Przypomniała sobie jednak, że również Roarke zdaje sobie z tego sprawę i to dobrze. Tygrys wie, że w jego dżungli jest mnóstwo zdobyczy, lecz są także myśliwi. A ona, jeśli nie przestanie się o niego zamartwiać, może przeoczyć coś ważnego. Usiadła i spróbowała oczyścić umysł. Gdy Julianna Dunne zaczyna zabijać mężczyzn, odgrywa rolę pięknej kobiety w towarzystwie. Młodego barwnego motyla trzepoczącego wśród kwiatów bogactwa. Była członkiem socjety. W nowym schemacie stała się wydajnym pracownikiem. Sprytnie, Eve musiała to przyznać. Ludzie rzadko zwracają uwagę na tych, którzy im usługują. Julianna przy tym pozostanie, pomyślała Eve. Prawie na pewno będzie dalej wkładać maski kelnerki,

urzędniczki, służącej. Ktokolwiek miał być następną ofiarą, Julianna prawdopodobnie zamierzała zyskać do niego dostęp - czy to w pracy, czy w domu - za pośrednictwem jego firmy. Upodobała sobie truciznę. Staromodną truciznę. Dlaczego? W ten sposób unikała zabrudzenia sobie rąk, a poza tym mogła sprawdzić, czy odniosła skutek. Przyjrzeć się szokowi ofiary, zaskoczeniu, cierpieniu. Człowiek ginący od kuli albo noża widzi zbliżającą się śmierć. Trucizna jest dyskretna, nawet w pewnym sensie elegancka. I powoduje dezorientację. Ale cyjanku nie kupuje się w miejscowym sklepie całodobowym. Był czas na wytropienie źródła. Przedtem jednak Eve miała jeszcze drobną sprawę do załatwienia. Połączyła się więc z Charlesem Monroe. Przystojny licencjonowany towarzysz kobiet zgłosił się natychmiast. Gdy na ekranie pojawiła się jego twarz, Eve usłyszała w tle szmer głosów oraz cichy brzęk porcelany i kryształów, charakterystyczny dla eleganckiej restauracji. - Moja śliczna pani porucznik. - Uśmiechnął się promiennie. - Co za miła niespodzianka. - Ma pani towarzystwo? - Jeszcze nie. Klientka się spóźnia... ale to normalne. Co mogę zrobić dla mojej ulubionej mścicielki w służbie prawa? - Czy ma pan kolegów z branży lub wspólników w rejonie Chicago? - Dallas, kiedy jest się w najstarszej branży świata, ma się kolegów i wspólników wszędzie. - To dobrze. Potrzebuję kogoś, kto odwiedzi Centrum resocjalizacji Dockport i odbył stosunek na rachunek policji. Charles był teraz wcieleniem profesjonalizmu. Eve zobaczyła, że spogląda w dół, zorientowała się więc, że wyjął elektroniczny notes. - Mężczyzna czy kobieta? - Więźniarka szuka atrakcyjnego mężczyzny, któremu nie będzie się śpieszyć. - Kiedy? - Wystarczy w ciągu najbliższych dwóch tygodni. Im szybciej, tym lepiej. Budżet obejmuje dwugodzinną standardową usługę i przejazd. - Ponieważ wątpię, czy policję szczególnie interesuje seksualne zdrowie tej kobiety, zakładam, że to opłata za współpracę lub jakąś informację.

- Mniejsza o to. - Była w tej chwili równie konkretna jak on. - Potrzebuję wykonawcy. Czy może pan znaleźć kogoś w tamtej okolicy? Kogoś, kto umie o siebie zadbać. Ona jest gwałtowna, więc nie chcę, żeby odwiedził ją żółtodziób. - Mógłbym kogoś znaleźć, ale przecież mogę załatwić to osobiście. Na pewni nie jestem żółtodziobem, a mam u pani dług wdzięczności. - Nie mam pan żadnego długu. - Mam, za Louise - przypomniał jej i twarz mu się rozpromieniła. - Proszę podać mi potrzebne informację, włączę to zamówienie do swojego rozkładu. Dla pani, śliczna pani porucznik, na rachunek firmy. Zawahała się. Dziwnie się czuła, składając Charlesowi zamówienie na seks. Wiedziała przecież o jego rozwijającym się romansie z panią doktor Louise Dimatto, a tymczasem zamierzała go wysłać do Dockport, żeby odbył stosunek z Marią Sanchez. Przyjacielskie układy są prawie tak samo skomplikowane i drażliwe jak małżeńskie. Ale to jest jego praca, pomyślała Eve. Co mi do tego, jeśli Louise się z tym godzi? - Dostanie pan honorarium... Chcę, żeby to było zaksięgowane. Maria Sanchez... zaczęła i podała szczegóły. - Bardzo jestem panu wdzięczna, Charles. - Nie. Jest pani zakłopotana i to jest uroczę. Proszę przekazać pozdrowienia Peabody, a ja pozdrowię Louise. Moja klientka właśnie przyszła. Jeśli wiem już wszystko, co powinienem, to kończę, bo wolałbym nie rozmawiać z gliną, gdy będzie podchodziła do stolika. Taki szczegół może zakłócić delikatną równowagę romantycznego popołudnia. Uśmiechnął się szeroko, a Eve, słysząc to, pokręciła głową. - Niech pan zawiadomi mnie o dacie... i naturalnie informuję, gdyby miał jakieś kłopoty w Dockport. Naczelnik więzienia jest kompletnym kretynem. - Będę o tym pamiętał. Do zobaczenia, pani porucznik. Eve przerwała połączenie i wybrała numer poczty głosowej Nadine Furst. Zostawiła tam lakoniczną informację. - Możesz dostać wywiad, dokładnie o szesnastej. Przekaz na żywo wykluczony. Jeśli się spóźnisz, to mam lepsze zajęcia. Odepchnęła się od biurka i wyszła z pokoju. Mijając przepierzenie Peabody, rzuciła tylko: - Za mną. Sprawdzenie legalnych źródeł zaopatrzenia w cyjanek prowadzi donikąd. - Peabody weszła do windy za Eve. - Wprawdzie jest ich wiele, ale chcąc kupić niebezpieczną substancję, trzeba mieć pismo z informacją o jej przeznaczeniu i zostawić odciski palców. Odciski podlegają ścisłej kontroli. Ponieważ Dunne jest zarejestrowana w policyjnej bazie

danych, odmówiono by jej sprzedaży. - A nielegalne źródła? - Zbadałam ostatnie przypadki zatrucia cyjankiem w międzynarodowym rejestrze. Substancja jest bardziej popularna, niż można by przypuszczać, ale na ogół zakupów dokonuje się jednak legalnie. Facet w East Washington, u którego Dunne poprzednio kupowała, był dużą szychą, ale już nie żyje. Inni notowani są głównie detalistami, poza tym większość z nich aktualnie odsiaduje wyroki, najczęściej za nielegalną sprzedaż zabronionych substancji, czasem również za otrucia. Analiza wykazuje, że trucizny nie są zbyt atrakcyjne handlowo, margines zysku jest wąski, dlatego niewielu sprzedawców się w nich specjalizuje. - Może znalazła sposób skorzystania z legalnego źródła, ale spróbujemy co innego. Eve podeszła do swojego pojazdu i przystanęła. - W więzieniu mogła nawiązać potrzebne kontakty, rozpowiadając, czego szuka. Poza tym utrzymywała przecież kontakty ze światem zewnętrznym za pośrednictwem komputera. Miała mnóstwo czasu na poszukiwania. Dostawca mógł nie być z Nowego Jorku, ale ludzie znają ludzi, którzy znają ludzi. Schodzimy do podziemia. Peabody, mimo że była sprawdzonym, zahartowanym w bojach żołnierzem, zbladła. - Rany gościa. Poniżej poziomu nowojorskich ulic był zupełnie inny świat, zakazane miasto wyrzutków i zwyrodnialców. Niektórzy mieszkali pod ziemią dla zabawy, po prostu chcieli sprawdzić, jak tu jest, podobnie jak dziecko, które bawi się ostrym nożem, żeby zobaczyć, jak kroi. Innych pociągała atmosfera tego miejsca, zapach przemocy wyczuwalny prawie tak samo jak odór stęchlizny, gnijących odpadków i odchodów. A niektórzy po prostu ginęli tu bez śladu. Eve zostawiła kurtkę w samochodzie. Chciała, by jej broń była wyraźnie widoczna. Miała też drugi, mniejszy, pistolet przy kostce, a w bucie komandoski nóż. - Masz. - Rzuciła asystentce niewielką pałkę z paralizatorem. - Wiesz, jak się tym posługiwać? Peabody musiała przełknąć ślinę, ale dziarsko odpowiedziała: - Tak jest, pani porucznik. - Przytrocz ją do pasa i nie spuszczaj z oka. Pamiętasz zasady walki wręcz? - Tak - Peabody odetchnęła głośno. - Dam sobie radę. - Właśnie. - Eve nie tylko chciała to od niej usłyszeć, lecz chciała również, by asystentka w to uwierzyła. - W każdym razie kiedy zejdziesz na dół, pamiętaj, że jesteś wredną gliniarą, która codziennie na śniadanie pije krew. - Jestem wredną gliniarą, która codziennie na śniadanie pije krew. Pfuj. - Idziemy.

Zeszły po zapuszczonych schodach i zaczęły się oddalać od wejścia na stację metra siecią ciasnych tuneli, która prowadziła do podziemnego świata. Tu i ówdzie paliły się mdłoczerwone i brudnoniebieskie światła, niczym w jaskini seksu, hazardu i rozrywki dla zimnych i okrutnych. Eve uderzył smród wymiocin. Zerknąwszy, dojrzała mężczyznę na czworakach, wyrzygującego z siebie wnętrzności. - Hej, ty, co z tobą? Nie podniósł głowy. - Pierdol się. Czując na sobie inne spojrzenia, Eve stanęła za mężczyzną i pchnęła go nogą tak, że upadł twarzą w wymiociny. - To zły pomysł - powiedziała uprzejmie. - Sam się pierdol. Zanim zdążył znowu zakląć, już miał przy szyi czubek noża, który wyciągnęła z buta. - jestem gliną, dupku, ale nie wiem, czy dla zabawy nie poderżnę co gardła. Powiedz, gdzie znaleźć Mooka. Mężczyzna miał przekrwione oczy. Ciężko dyszał. - Nie znam żadnego pieprzonego Mooka. Ryzykując kontakt z najróżniejszymi pasożytami, chwyciła go za włosy i szarpnięciem odchyliła głowę. - Wszyscy znają pieprzonego Mooka. Chcesz umrzeć na miejscu czy jeszcze pożyć, żeby móc się naprawdę uczciwie wyrzygać? - Nie interesuje mnie ten zasrany sukinsyn. - Szerzej rozchylił wargi, gdy nacisk noża na jego szyję się wzmógł. - Może w VR Hell? Kto wie? - Dobra. Wracaj do swoich zajęć. - Znowu pchnęła go energicznie w kałużę, a potem na użytek widzów ukrytych w mroku - zrobiła przedstawienie z chowaniem noża do buta. - Jeśli ktoś z was chce mieć kłopoty, to służę. - Podniosła głos, by usłyszeć jego echo i by przeniknął przez odgłosy ostrej muzyki rockowej dochodzącej z głębi korytarza. - A jeśli nie, to mam sprawę do Mooka, którego ten okaz człowieczeństwa nazwał przed chwilą zasranym sukinsynem. Dał się zauważyć nieznaczny ruch w mroku po lewej stronie. Oparła dłoń na kolbie pistoletu i wszystko znieruchomiało. - Jeśli ktokolwiek spróbuje nas tknąć, to dobierzemy się wam do tyłków, a nie interesuje nas szczególnie, ile z tych tyłków znajdzie się wkrótce w kostnicy. Czy tak jest, pani detektyw?

- Nie, pani porucznik - odparła Peabody, modląc się, by głos jej się nie załamał. Interesuje nas bardzo, bo w tym tygodniu możemy zając pierwsze miejsce w rankingu. - Czyżby? A co z tego możemy mieć? - Dwieście trzydzieści pięć dolarów i sześćdziesiąt centów. - Całkiem nieźle. - Eve zakołysała biodrami, ale przez cały czas zachowała czujność. Przydałoby się. Ale jak już skończymy robić porządek ze wszystkimi, którzy nam brużdżą dodała pogodnie - to po nas przyjdzie grupa specjalna, która weźmie niedobitki. Ale to byłoby przykre, bo musiałabym się z nimi podzielić forsą. Mook - powtórzyła i odczekała dziesięć pełnych napięcia sekund. - Jest w VR Hell - powiedział ktoś w ciemności. - Baluje z maszynami sadomaso. Menda. Eve skinęła głową. Ostatnie wyzwisko postanowiła odnieść do Mooka, a nie do siebie. - A gdzie znajdę VR Hell w tym zadziwiającym raju, który wielu z was nazywa domem? Znów wszczął się ruch, obróciła się więc, gotowa do odparcia ewentualnego ataku. Kątem oka dostrzegła pełną gotowość Peabody. W pierwszej chwili wzięła zjawę za chłopca, okazało się jednak, że jest to stary karzeł z potwornymi zębami. Wyszczerzył je w uśmiechu szaleńca i ruchem zagiętego palca pokazał, by szły za nim. - Odwróć się do mnie plecami - poleciła asystentce Eve i obie ruszyły wilgotnym tunelem, wzajemnie osłaniając swoje tyły. Karzeł poruszał się szybko. Przemierzał dymiące, cuchnące tunele jak karaluch, jego drewniaki stukały o mokre kamienie. Mijał bary, kluby, knajpy i spelunki, prowadząc je po labiryncie podziemnego świata. - Ranking trupów był wspaniałym pomysłem - mruknęła Eve pod nosem. - Dziękuję. - Peabody opanowała chęć otarcia potu spływającego jej po twarzy. Uwielbiam improwizować. Z dalszej części korytarza doleciał Eve krzyk kobiety; trudno powiedzieć, czy wywołany bólem, czy rozkoszą. Ujrzała wielkiego faceta z niewiele widzącymi oczami, który leżał skulony na ziemi i pociągał bimber z brudnej brązowej butelki. Obok niego pod ścianą mężczyzna i kobieta kopulowali, tworząc drastyczną parodię aktu miłosnego. Poczuła zapach seksu, szczyn i diabli wiedzą czego jeszcze. Tunel rozszerzył się i znalazł się w komorze wypełnionej sprzętem video i stanowiskami holograficznymi. VR Hell było czarne. Ściany, okna i drzwi pokrywała ta sama nieprzenikniona, tłusta

czerń. Poziomo, literami, które w założeniu prawdopodobnie miały udawać piekielny ogień, wypisano nazwę lokalu. Obok widniał kiczowaty rysunek przedstawiający szatana z rogami, ogonem i widłami, tańczącego nad płomieniami. - Mook jest tam. - Karzeł odezwał się pierwszy raz głosem, który zabrzmiał niczym bęben wykonany z papieru ściernego. - Przy maszynie Madame Electry. To takie gówno z więzami. Dla pojebów. Masz pięćdziesiątkę? Eve wsunęła rękę do kieszeni. - Bierz dwudziestkę i spadaj. Pokazał pełny garnitur poszarzałych spiczastych zębów. Być może miał być to uśmiech. Dwudziestka zniknęła, a wraz z nią karzeł. - Spotykasz tutaj interesujących ludzi - odezwała się dość niepewnie Peabody. - Trzymaj się blisko mnie - poleciła Eve. - gdy ktoś wszedł, walisz bez pytania. - Nie musisz mi tego powtarzać. Z dłonią na pałce asystentka weszła za przełożoną do środka. Hałas był ogłuszający: wrzaski, syreny, jęki i rzężenie wydawane przez dziesiątki automatów i ich klientów. Wszędzie pulsowało światło w paskudnym odcieniu czerwieni. Eve przypomniała się kostnica w Dallas i zrobiło jej się niedobrze. Usłyszała chrapliwy oddech i syczące, obsceniczne słowa podnieconego mężczyzny. W tamtym pokoju, też je słyszała, tuż przed końcem. Słyszała je w tylu pokojach, że nie sposób ich było policzyć - ściany były tam cienkie jak bibułka, a brutalność na wyciągnięcie ręki. Rozległo się plaśnięcie ciała o ciało. Odgłos z radością wymierzanej kary. - Przestań! Do diabła, Rick, przestań! Krzywdzisz mnie! Czyj to był głos? - zaczęła się zastanawiać Eve, rozglądając się. Jej matki? Jednej z dziwek, na których się wyżywał, gdy nie znęcał się nad własną córką? - Dallas? Pani porucznik? Drżący głos Peabody przywrócił ją do rzeczywistości. To nie była odpowiednia chwila na dekoncentrację ani na wspomnienia. - Trzymaj się blisko mnie - powtórzyła Eve i zaczęła kluczyć między automatami. Większość obecnych była zbyt zajętą grą i tworzonymi przez siebie światami, by zwrócić na nią uwagę. Ale inni wydawali się dostatecznie przytomni, by załatwić glinę. Niejeden był uzbrojony, wyglądało jednak na to, że chwilowo nikt nie ma jej na muszce, choć skupiła na sobie liczne wrogie spojrzenia. Minęła tubę z napisem „Bicze i łańcuchy”, gdzie chuda jak patyk kobieta, z oczami

przesłoniętymi okularami VR, krzyczała w ekstazie. Pot spływał po jej ciele jak oliwa, zwilżał skórzaną przepaskę na biodrach, perlił się na więzach, które przytwierdzały jej ręce i nogi do konsoli automatu. - Zdaje się, że trafiłyśmy do odpowiedniego działu. - Eve chłodnym wzrokiem popatrzyła po klientach. - O, jest i Mook. Również on zamknął się w tubie. Był nagi, jeśli nie liczyć czarnego skórzanego futerału na członek i nabijanej gwoździami obroży. Wspaniale umięśnione ciało próbowało zerwać więzy, z gardła Mooka dobywały się jęki i stękanie. Plecy mężczyzny były naznaczone śladami razów zadanych biczem, co dowodziło, że Mook nie zawsze zadowala się wirtualną rzeczywistością. Chociaż przepisy nie przewidziały takiej możliwości, Eve wytrychem otworzyła tubę. Ciało Mooka było wyprężone, usta wykrzywione w grymasie erotycznego bólu. Eve wyłączyła maszynerię i zatrzymała go u progu rozkoszy. - Co jest, do cholery?! - Ciało mu zwiotczało, mięśnie zaczęły drżeć. - Niech pani nie przeszkadza, proszę. Błagam. - Dla ciebie jestem pani porucznik, ośle. - Eve zdarła mu okulary z twarzy. Źrenice miał tak rozszerzone, że oczy zrobiły mu się prawie czarne. Prawie bezbarwne otoki tęczówek były cieniutkie jak nitki. - Cześć Mook. Pamiętasz mnie? - Ta kabina jest jednoosobowa. - Nie żartujesz? A ja już się cieszyłam nadzieją grupowej orgietki. Trudno, następnym razem. Chodźmy teraz w jakieś spokojne miejsce, bo musimy porozmawiać. - Nie widzę tematu. Ma swoje prawa. Do diabła, właśnie chciałem odlecieć. Kogo innego może szturchnęłaby w żebra. Ale Mookowi tylko sprawiłoby to przyjemność. - Zabieram się do aresztu, przez następne trzydzieści sześć godzin nikt cię nie skrzywdzi. Chyba nie chcesz tak długo cierpieć bez bólu, co Mook? Pogadajmy, to spokojnie wrócisz do Electry i jej... ilu tam? O sześciu milionów tortur. Pochylił się nad nią, napinając więzy i oczy mu zalśniły. - Zrób mi dobrze. - Chcesz Mook, żebym cię brutalnie potraktowała? - spytała cichym, schrypniętym głosem. - Mam cię zgwałcić? - Gdy na jego twarzy odmalowało się ledwie kontrolowane podniecenie, wzruszyła ramionami. - Nic z tego, nie jestem w nastroju. Ale za to mogę rozwalić ten twój dominujący automat. Sadze, że w tym zakładzie nie mają bystrych

mechaników, którzy szybko to naprawią. - Nie! - wydał z siebie piskliwy protest. Gwałtownym ruchem nogi przycisnął dźwignię i uwolnił się z więzów. - Dlaczego chcesz mi zrobić na złość? - Muszę się jakoś rozerwać. Chodź, Mook, do innej kabiny, takiej bez zabawek. Cofnęła się i wtedy jego wzrok zatrzymał się na Peabody z pałką. Eve przewróciła oczami, a Mook rzucił się na przód. Peabody wyrwała pałkę zza pasa i zdzieliła go w sam środek klatki piersiowej. Mook wzdrygnął się, zachwiał, a potem zadrżał. - Dziękuję. - Nie rozbestwiaj go, Peabody. - Stanowczym gestem Eve ujęła Mooka za ramię i ruszyła ku najbliższej kabinie ze stolikiem. Ponieważ zajmowało ją akurat dwóch młodych mężczyzn pochłoniętych jakimś nielegalnym interesem, Eve kopnęła jej obudowę i błysnęła odznaką. Ruchem kciuka pokazała młodzieńcom, co mają zrobić. Ulotnili się w jednej chwili jak dym. - Tu jest zacisznie. - Eve usiadła. - Pilnuj drzwi, Peabody, a my pogadamy szybko i bez świadków. Kto ostatnio robi w truciznach, Mook? - Nie jestem twoim szpiclem. - Zawsze był to dla mnie powód radości. Podobnie jak to, że mogę się wsadzić do izolatki na trzydzieści sześć godzin i będziesz miał całkiem długi odpoczynek od piekła na ziemi, które tak uwielbiasz. Wielebny Munch jest stuprocentowym trupem, Mook, podobnie jak jego mili kompani. Zostałeś ty jeden. - Zeznawałem - przypomniał jej. - Powiedziałem glinom wszystko, co wiem. - Owszem. Zdaje się, że masowe samobójstwo było odrobinkę za drastyczne nawet jak na twoje upodobania. Ale nigdy nikomu nie powiedziałeś, kto dostarczył tego koktajlu z kurarą i cyjankiem, który wielebny zmieszał z lemoniadą i dał swoim wyznawcom. - Byłem pionkiem. Powiedziałem to, co wiem - FBI tym zadowoliłeś. Ale wiesz co? Dla mnie jest tego za mało. Podaj mi jeszcze nazwisko, a zostawię cię w spokoju raz na zawsze. Spróbuj mnie zrobić w konia, a będę dzień w dzień wracać tutaj lub do każdej innej spelunki, którą sobie wybierzesz. Codziennie będę ci przerywać zabawę z automatem sadomaso, aż w końcu orgazm będzie dla ciebie już tylko odległym wspomnieniem. Ile razy będziesz próbował zrobić sobie dobrze, tyle razy będę na miejscu, żeby zepsuć ci zabawę. Nie pękaj, Mook. Ile już minęło? Ponad dziesięć lat, odkąd ten pieprzony kult wykończył sam siebie. Co ci zależy? - Wciągnęli mnie i ogłupili... - Aha, ple, ple, ple. Kto dostarczył trucizny?

- Nie wiem, kto to był. Nazywali go doktorem. Widziałem go tylko raz. Chudy facet. Stary. - Rasa? - Biały od stóp do głów. Chyba też wypił to gówno. - Na pewno? - Posłuchaj - Mook rozejrzał się o chociaż byli w kabinie, zniżył głos. - Większość już tego nie pamięta albo nawet o tym nie wiem. Jeśli inni się dowiedzą, że byłem w Kościele Życia Przyszłego, to zaczną świrować. Podobnie jak on rozejrzała się po ludziach wydających z siebie dzikie krzyki i zwijających się jak w konwulsjach. - No tak. Widzę, że rzeczywiście powinieneś się martwić o świrów. Gadaj. - Za ile? Eve wyciągnęła dwudziestkę i z plaskiem położyła ją na malutkim stoliku. - Cholera Dallas, za to nie będę miał nawet godziny na automacie. Nie rób sobie ze mnie jaj. - Bierz. Albo nie bierz, przestaniemy przyjaźnie rozmawiać i wezwę cię na komendę. Nie zobaczysz swojej Electry i jej wyszukanych tortur przez co najmniej trzydzieści sześć godzin. Wydał jej się żałosny, gdy tak siedział przed nią w obroży nabijanej gwoździami. - Dlaczego musisz być taką suką? - Mook, sama się o to pytam każdego ranka. I nigdy nie znalazłam dobrej odpowiedzi. Wziął dwudziestkę i schował ją sobie do kutaśnika. - Ale pamiętaj, że ci pomogłem. - Och, Mook, jak mogłabym zapomnieć? - No, dobra. - Rozejrzał się przez przydymione szkło kabiny. Oblizał wargi. - Dobra, niech będzie. Ale nie będę miał z tego powodu żadnych kłopotów, prawda? - Żadniusieńkich. - No bo to było tak... Chciałem powiedzieć tym z FBI wszystko, współpraca na medal... - Do rzeczy, Mook. Mam swoją robotę. - Przecież mówię, jak było. Zgodziłem się na współpracę i miałem podać nazwiska. Ale kiedy policja zaczęła wynosić ciała zobaczyłem tego faceta na zewnątrz, za barykadą wokół kościoła. Ludzie, to była scena. Zresztą sama tam byłaś. - Owszem, byłam. - No... i on na mnie popatrzył.

Teraz z pewnością mówił szczerze i był nieco spłoszony. Pochylił się do Eve. - Przerażający facet, taki blady, z przenikliwymi oczkami. A ja nie chcę przenieść się na tamten świat naszpikowany trucizną. No więc zobaczyłem, że on wie. Domyślił się, że poszedłem na współpracę, zamiast dotrzymać przysięgi. Dlatego musiałem się ukryć. A o nim nic nie powiedziałem. Co za sprawa? - Czyli on żyje. - Wtedy żył. - Mook wzruszył umięśnionymi ramionami. - Nigdy więcej go nie zobaczyłem, i dobrze. Nie znałem go - obstawał przy swoim. - Przysięgam na własnego kutasa. - O, to urocza przysięga. - Pewnie. - Zadowolony, że zrozumiała, szybko skinął głową. - Słyszałem o nim tylko tyle, że kiedyś był prawdziwym doktorem, ale go wykopali z pracy. I jeszcze to, że był cholernie bogaty i pierdzielnięty. - Nazwisko. - Nie znałem go. To prawda, Dallas. Niewolnikom nie wolno było rozmawiać z nikim powyżej poziomu żołnierza. - Potrzebuje czegoś więcej. - Nie wiem więcej. To był pierdzielnięty gość. Wyglądał jak pieprzony nieboszczyk. Skóra i kości. Żywy trup, od czasu do czasu przyłaził i o czymś szeptał z Munchem. Wzrok miał taki, jakby mógł cię nim prześwietlić. Mówili o nim doktor Fatum. To wszystko, co wiem. Naprawdę wszystko. Chcę wrócić do mojego automatu. - Dobra, wracaj. - Gdy zaczął się podnosić, Eve chwyciła go za nadgarstek. - Ale jeśli się okaże, że wiedziałeś więcej i zapomniałeś mi powiedzieć, to znajdę cię, zabiorę na komendę i zamknę w pokoju pełnym miękkich poduszek i pastelowych tkanin, z muzyczką retro w tle. Twarz mu zhardziała. - Jesteś suką, Dallas. - No pewnie. Wielebny Munch i kult kościoła Życia Przyszłego. - Peabody była pod wielkim wrażeniem, że nawet zapomniała ucałować chodnik, gdy znów znalazły się na poziomie ulicy. - czy pracowałaś przy ty? - Epizodycznie. Prowadziło tę sprawę FBI, a lokalna policja była tylko do pomocy. Dwustu pięćdziesięciu samobójców z powodu jednego walniętego wykolejeńca, który nauczał, że śmierć jest najwyższym dostępnym człowiekowi doświadczeniem. - Eve pokręciła głową. - Może i jest, ale i tak stanie się udziałem nas wszystkich. Po co ją przyśpieszać?

- Ludzie mówią, że nie każdy człowiek tej sekty chciał ze sobą skończyć. Ale żołnierze kultu dopilnowali, żeby wszyscy wypili truciznę. A wśród nich były dzieci. Malutkie dzieci. - Owszem. - Eve była wtedy jeszcze młodą policjantką, niecały rok po akademii. I to był jeden z obrazów, który wyrył jej się w pamięć na zawsze. - dzieci, a nawet niemowlęta, którym matki podawały to świństwo w butelkach. Munch kazał nagrać całą tę... ceremonię na video. To jest część jego spuścizny. Pierwszy i ostatni raz widziałam wtedy u policjanta z FBI łzy w oczach. Niektórzy szlochali jak małe dzieci. Znów pokręciła głową i jakoś zdołała odpędzić od siebie to natrętne wspomnienie. - Musimy poszukać lekarzy, którzy stracili prawo uprawiania zawodu dziesięć do dwudziestu lat temu - rzekła. - Według Mooka, facet był stary, czyli przy jego kryterium musiał mieć już wtedy przynajmniej sześćdziesiątkę. Szukaj mężczyzny, rasa biała, sześćdziesiąt pięć do osiemdziesięciu lat. Prawie wszyscy ludzie Muncha pochodzili z Nowego Jorku, więc na razie ograniczmy się do personelu medycznego tego stanu. Eve zerknęła na zegarek. - mam spotkanie w komendzie. Ty tymczasem idź do kliniki prze Canal Street, sprawdź czy Louise zna kogoś, kto spełniałby nasze parametry, a jeśli nie, to niech popyta swoich znajomych. To nam może oszczędzić sporo czasu. - Zawahała się. - Nie masz oporów przed rozmowami z Louise? - Skądże. Lubię ją. To fajnie, że zeszła się z Charlesem. - Jasne. Zamelduj się z tym, czego się dowiesz, a potem poświęć godzinkę na obserwację Maureen Stibbs. - Naprawdę? Dziękuję, pani porucznik. - Jutro, kiedy mnie nie będzie, możesz poświęcić sprawie Stibbs tyle czasu, ile zdołasz na nią wygospodarować, ale Julianna ma pierwszeństwo. - Rozumiem. Dallas, jeszcze jedno... Pytanie osobiste. Zastanawiałam się, czy moi rodzice nie zaczynają działać ci na nerwy. Zdaje mi się, że ostatnio poprztykałaś się z ojcem. - Nie, oni są w porządku. I wszystko jest w porządku. - Okej, ale oni pobędą tu jeszcze kilka dni. Będę starała się znajdować im zajęcia. Przypuszczam, że tata po prostu wyczuł twój stres związany ze sprawą Dunne. On zauważa takie stany nawet wtedy, gdy świadomie próbuje blokować przepływ energii. Wiem, że z równowagi może go wyprowadzić w zasadzie tylko jedno: kiedy wydobędzie coś od kogoś bez jego zgody. W każdym razie - Peabody znów się rozchmurzyła - do kliniki pojadę metrem. Może poszczęści mi się z Louise.

- Taaak. - Eve pomyślała, że już najwyższy czas, by w czymś dopisało im szczęście. Eve weszła do swojego pokoju na pięć minut przed terminem wywiadu obiecanego Nadine. Nie zaskoczyło jej ani trochę i nawet nie rozdrażniło, że dziennikarka już na nią czeka w środku. Siedziała przed lusterkiem, krzyżując gładkie nogi, z namaszczeniem szminkowała usta i sprawdzała, czy jest gotowa do występu przed kamerą. Operatorka stała w swobodnej pozie w kącie i jadła batonik owocowy. - Skąd masz ten batonik? - spytała napastliwie Eve i podeszła do niej tak szybko, że operatorka wytrzeszczyła oczy. - Ja... z automatu w holu. - Zasłoniła się resztką łakocia. - Chcesz gryza? Eve niszczyła ją spojrzeniem dostatecznie długo, by zauważyć u niej krople potu na czole, i doszła do wniosku, że operatorka nie jest poszukiwanym przez nią złodziejem słodyczy. - Nie. - Usiadła za biurkiem i swobodnie wyciągnęła przed siebie nogi. - Miałam nadzieję, że się spóźnisz. Mogłabym ci to wypominać - zaczęła Nadine. - Któregoś dnia ktoś wreszcie dopilnuje swoich obowiązków i każe co siedzieć w poczekalni, zamiast wpuszczać cię do pokoju podczas nieobecności. Nadine tylko się uśmiechnęła i zatrzasnęła puderniczkę. - Sama w to nie wierzysz. Ale jeśli skończyłaś już straszyć moją operatorkę i przestałaś po swojemu jojczyć, to wytłumacz mi, o co chodzi. - O morderstwo. - To normalne w twoim przypadku. Pettibone i Mouton. Oczywisty związek. Zanim zaczniemy, mogę ci powiedzieć, że nie znalazłam niczego, co łączyłoby ich w sensie osobistym lub zawodowym. To zresztą na pewno sama wiesz. Nie ma również niczego, co łączyłoby ich rodziny lub znajomych. Pettibone korzystał z usług prawników zatrudnionych na stałe w Świecie Kwiatów. Przyglądając się Eve, dziennikarka wypunktowała możliwości na swych ślicznie wypielęgnowanych palcach. - Obaj mogli się pobieżnie znać na gruncie towarzyskim, ale nie obracali się w tych samych kręgach. Ich ostatnie żony korzystają z różnych salonów piękności, bywają w innych salonach odnowy i kupują w innych butikach. - Nadine zrobiła pauzę. - Ale domyślam się, że i to wiesz. - Owszem, miejscowa policja sprawdza różne dane. - Zastanawiam się więc, czemu zawdzięczam propozycję tego wywiadu, chociaż wcale o niego nie błagała. - Ty nie błagasz, ty natrętnie skamlesz.

- Owszem, ale skutecznie. No więc skąd ta propozycja, Dallas? - Chcę ją powstrzymać i w tym celu posługuję się wszelkimi dostępnymi środkami. Im więcej temat będzie wyeksponowany w telewizji i prasie, tym większe prawdopodobieństwo, że ktoś ją gdzieś rozpozna. - Eve nie odkrywała wzroku od lisiej twarzy dziennikarki. Kobiecie z tą twarzą nauczyła się ufać. - To jest nie do publikacji, Nadine i podczas nagrania nie odpowiem na żadne pytania zmierzające w tym kierunku. Ale komputer stwierdził istnienie ponad pięćdziesięcioprocentowego prawdopodobieństwa, że kandydatem na następną ofiarę jest Roarke. - Roarke? - Uśmiech Nadine zwiądł. - Jezu, Dallas. To nie pasuje. On nie jest w jej typie. To znaczy jest w typie absolutnie każdej kobiety, ale wiesz, co miałam na myśli. Jest za młody i za bardzo żonaty. - Jest moim mężem - powiedziała Eve. - To może być dla niej wystarczająca zachęta. Dziennikarka znów usiadła i przemyślała to, co usłyszała. Do przyjaźni przywiązywała równie wielką wagę, jak do rankingów. - Okej. Co mogę dla ciebie zrobić? - Wywiad. Nagłośnij tę sprawę, jak tylko możesz. Ludzie muszą tym żyć. I mieć w głowach jej wizerunek. Ona liczy na to, że uda jej się wtopić w otoczenie. Chcę jej odebrać tę przewagę. - Chcesz ją wkurzyć. - Jeśli się wkurzy, to popełni błąd. Ma stalowe nerwy, dlatego jest taka dobra w tym, co robi. Czas nadtopić tę stal. - Okej. - Nadine dała sygnał operatorce. - Rozpalamy piec.

ROZDZIAŁ 11 Julianna Dunne jest przykładem niedoskonałości systemu, który nie potrafi zauważyć istniejącego zagrożenia i odseparować sprawcy tego zagrożenia od społeczeństwa. - Głos Eve brzmiał pewnie i spokojnie. Kamera zrobiła najazd i jej twarz wypełniła cały ekran. - Właśnie wskutek tej niedoskonałości Julianna Dunne nie została osądzona i ukarana więzieniem w wymiarze odpowiednim do wagi jej zbrodni przeciwko społeczeństwu. - A mimo to ... - Operatorka pokazała Nadine. Szczerą. Zainteresowaną tematem. - jest pani częścią tego systemu. Powinna więc pani w niego wierzyć. - Wierzę. Mówię do państwa jako jego przedstawiciel i stwierdzam, że naprawimy własny błąd tam, gdzie zawiedliśmy. Poszukiwania Julianny Dunne trwają we wszelkich możliwych kierunkach i na każdym poziomie. Niezależnie od tego, czy przebywa ona jeszcze w Nowym Jorku, zostanie wytropiona, odnaleziona, ujęta i osadzona pod zarzutem morderstwa na osobach Waltera C. Pettibone'a i Henry'ego Moutona. - W jakim kierunku jest obecnie prowadzone śledztwo? - Nie mogę tu mówić o szczegółach, ale podkreślam, że sprawdzamy wszelkie poszlaki. Wiemy, kim jest sprawczyni. - A czym ona jest, pani porucznik? - Julianna Dunne jest morderczynią. Morduje i będzie to robiła dopóki nie zostanie powstrzymana. - Jako przedstawicielka mieszkańców Nowego Jorku... - Nie jestem przedstawicielką mieszkańców Nowego Jorku - przerwała dziennikarce Eve. - Przysięga zobowiązuje mnie do zapewnienia bezpieczeństwa mieszkańcom Nowego Jorku i służenia ich dobru. I swojej przysięgi dotrzymam. Po raz drugi pomogę w odseparowaniu Julianny Dunne od reszty społeczeństwa. Osobiście wsadzę ją za kraty. Czyżby? - Julianna, siedząca w swojej sypialni, odgarnęła z twarzy pukiel kręconych włosów, od niedawna złocistych i zrobiła minę do Eve na ekranie. - Ty zarozumiała suko. Raz miałaś szczęście i tyle. Miałaś szczęście. Ty razem nic z tego, nawet nie wiesz, gdzie szukać. Siedzę tutaj pod twoim nosem, a ty nie masz o tym zielonego pojęcia. Ze złością cisnęła szczotkę w drugi koniec pokoju. - Zobaczymy, co będziesz miała do powiedzenia, kiedy mąż padnie martwy u twoich stóp, kiedy wyda ostatnie tchnienie. Zobaczymy, jak to ci się spodoba. Dobrze, babraj się w życiu tych dwóch żałosnych staruchów. Oni nic nie znaczyli.

Tym razem chodzi o ciebie i twojego faceta, Dallas. Załatwię was obije. Przyszedł czas wyrównania rachunków. Odwróciła się od ekranu i dl dodania sobie otuchy, przejrzała się w lustrze. - Co do jednego masz rację, Dallas. Zabijam. Co więcej, robię to dobrze. Zręcznie, pomyślał Roarke, który również oglądał wywiad żony. Bardzo zręcznie. Wciąż powtarza jej nazwisko w pełnym brzmieniu, żeby wyryło się w pamięć wszystkich, którzy mieli włączone telewizory. Nadine też zrobiła swoje, pokazała bowiem różne twarze przestępczyni. Nikt z widzów tego czterominutowego materiału, który stacja powtarzała co dziewięćdziesiąt minut, z pewnością nie zapomni o Juliannie Dunne. A imię i nazwisko Eve Dallas w ten sam sposób wyryje się w pamięć morderczyni. Roarke doszedł do wniosku, że Eve stara się przenieść uwagę Julianny na siebie. Dla ocalenia innego niewinnego człowieka. Tym niewinnym człowiekiem miał być jej mąż, który wcale nie zasługiwał na miano niewinnego. Miał swoje poglądy na tę kwestię, bez wątpienia sprzeczne z poglądami żony i wiedział, że prędzej czy później doprowadzi to do starcia między nimi, najpierw jednak musieli odwiedzić Dallas, aby Eve mogła zmierzyć się z wciąż żywymi wspomnieniami. Częścią ja cieszył się, że żona wreszcie zdecydowała się na tę podróż i na to, by stanąć twarzą w twarz z dawnym koszmarem. Może nie osiągnie przez to wyzwolenia, ale przynajmniej łatwiej jej będzie udźwignąć ciężar, z którym idzie przez życie. Był w Roarke'u jednak również głos, który namawiał go, by pozostać odwróconym do tego wszystkiego plecami, tak samo jak przez wiele poprzednich lat. Pogrzebać to jak najgłębiej i patrzeć przed siebie. Tymczasem sam doskonale wiedział, że przeszłość prześladuje człowieka jak wielki czarny pies. Zawsze gotów się rzucić i zatopić kły w gardle ofiary w najmniej spodziewanej chwili. Cokolwiek zrobił, by pogrzebać przeszłość, było to niewystarczające. Ona wciąż mu towarzyszyła. Nawet w tym wielkim domu ze wszystkimi jego skarbami, wygodami i upiększeniami pamiętał smród dublińskich slumsów. Pewnie jednak i tak była to łatwiejsza przeszłość niż ta, jaką miała jego żona. W poprzednim wcieleniu był jak biedny i darzony litością krewny, który zawsze siedzi w kącie. Wiedział, co to znaczy być głodnym, bać się, czuć bolesne ciosy pięści. Ciosy wymierzane przez te ręce, które powinny go czule głaskać, po ojcowsku obejmować. Ale uciekł od tego. Nawet jako dziecko miał swoje sposoby ucieczki. Pomagali mu w tym

przyjaciele, złe towarzystwo i rozmaite przedsięwzięcia, które, choć dalekie od legalności, niewątpliwie dostarczały mu rozrywki. I niemałych zysków. Kradł, oszukiwał, intrygował. I chociaż nigdy nikomu nie odebrał życia bez powodu, to przecież zabijał. Ale wyrobił sobie nazwisko, zbudował firmę, potem konsorcjum. A później coś w rodzaju własnego świata. Podróżował i chłonął doświadczenia. Uczył się. Chłopak, który żył ze sprytu i refleksu, ze zręcznych palców i szybkich nóg, stał się bogatym i wpływowym człowiekiem. Człowiekiem, który mógł spełnić wszystkie swoje dawne marzenia i zręcznie balansował na granicy prawa wtedy, gdy tak było mu wygodnie. Miewał kobiety i niektóre wiele dla niego znaczyły. Ale zawsze był sam. Nawet nie zdawał sobie sprawy z tego, jak bardzo, póki nie poznał Eve. Ona pomogła mu zobaczyć jego własne serce. Sama być może musiała poczekać dłużej, by je ujrzeć, ale on zobaczył je właśnie dzięki niej. Wtedy zbudowany przez niego świat i zamieszkujący go człowiek zmienili się raz na zawsze. Wkrótce mieli razem cofnąć się w jej przeszłość i stawić czoło jej okropnością. Razem. Z konsoli dobiegł go głośny brzęczyk informujący, że otwarto strzeżoną bramę. Zerknął na ekran i zobaczył identyfikator służbowego samochodu Eve. Podszedł do okna, by popatrzeć, jak żona wraca do domu. Na pierwszym zakręcie podjazdu Eve dostrzegła dwie postaci pod chylącymi się gałęziami jednej z wierzb płaczących. Zasłaniała je bujna zieleń. Wcisnęła pedał gazu i wyciągnęła broń, zanim jeszcze zobaczyła z kim ma do czynienia i co ci ludzie tam robią. Rodzice Peabody stali pod drzewem złączeniu w namiętnym uścisku. Zakłopotana i rozbawiona, schowała broń do kabury, po czym odwracając wzrok, pojechała dalej w stronę domu. Zaparkowała samochód u podnóża schodów, ponieważ osiągnęła w ten sposób dwa cele jednocześnie. Po pierwsze, było to wygodne, po drugie, Summerset tego nie znosił. Ale nadzieja na to, że państwo Peabody zignorują jej przyjazd, okazała się zbyt optymistyczna. Wkrótce ujrzała Sama i Phoebe, jak idą w jej stronę, trzymając się za ręce. Wcisnęła dłonie do kieszeni. - jak leci? - spytał Sam. - Piękny mamy dzień - odparła Eve.

Phoebe zareagowała nieznacznym grymasem ust, ale wciąż wpatrywała się w Eve tak intensywnie, że ciarki chodziły po plecach. Eve wbiła wzrok w punkt na czole pani Peabody. Nie patrz jej w oczy, przypomniała sobie. Nie nawiązuj bezpośredniego kontaktu wzrokowego. - Sam i ja zdążyliśmy to wykorzystać. - Phoebe potrząsnęła głową i natychmiast melodyjnie zabrzęczały srebrne koraliki, które miała nanizane na włosy. - Przed wyjściem widziałam jeszcze twój wywiad z Nadine Furst dla Channel 75. Wywarłaś na mnie wrażenie osoby silnej i zdeterminowanej. - Jestem zdeterminowana. - I silna. Roarke wspomniał mi, że jutro rano razem wyjeżdżacie - rzekł Sam. Eve z zakłopotaniem przeniosła wzrok na jego twarz. - tak. To ma związek ze sprawą, którą prowadzę. - Czy możemy ci w czymś pomóc podczas twojej nieobecności? - Nie, dziękuję. Chyba, że natkniecie się akurat na Juliannę Dunne i zastosujecie obywatelski areszt. - Myślę, że zostawimy to jednak tobie i Delii - rzekła Phoebe. - Co do mnie, mam teraz coś do zrobienia w szklarni. Sam, namów Eve na spacer, dokończycie go razem. Zanim któreś z nich zdążyło się odezwać, Phoebe już odpływała w dal z szelestem powiewnych spódnic. - Przepraszam - powiedział natychmiast Sam. - Ona po prostu wie, że powstało między nami napięcie. Nic jej o tym nie mówiłem. - W porządku. - To nie jest w porządku. - Pierwszy raz Eve usłyszała złość w głosie Sama i zobaczyła potwierdzenie tego na jego twarzy, gdy się do niej odwrócił. - Krępuję cię i irytuję w twoim własnym domu. Ty i Roarke otworzyliście przed nami jego drzwi, a ja nadużyłem tego przywileju. Właśnie miałem porozmawiać z żoną o przeniesieniu się do hotelu na ostatnie dni naszego pobytu, ale nadjechałaś... Zamilkł i podobnie jak Eve wcisnął ręce do kieszeni, jakby nie wiedział, co jeszcze może z nimi zrobić. Stali w ten sposób przez chwilę, wpatrując się w trawnik, kolorowe kwiaty i soczystą zieleń. Eve nie była sensytywna, ale zdawało jej się, że żal emanujący od starszego pana mógłby skruszyć stalową ścianę. - Posłuchaj, po prostu nie wspominajmy tego, co się stało - zaproponowała. Będziecie u nas jeszcze tylko kilka dni, a mnie i tak zwykle nie ma w domu.

- Mam swoje zasady - powiedział cicho. - Częściowo opierają się one na założeniach filozofii Free Age, częściowo jest to moje własne przeświadczenie, że życiem należy kierować. Po to, by opiekować się rodziną i dobrze pracować. By nacieszyć się tym czasem, który spędzamy w tym życiu na ziemi i starać się za wszelką cenę unikać czynienia krzywd. Dar, który mam, obciąża mnie dodatkową odpowiedzialnością i wiążą się z nim kolejne zasady. Zawsze muszę szanować prywatność i brać pod uwagę zadowolenie innych ludzi. Nie wolno mi używać tego daru dla własnej korzyści, dla zabawy ani dla zaspokojenia czystej ciekawości, a tym bardziej dla wyrządzenia komuś krzywdy. I tak zawsze postępowałem. Eve ciężko westchnęła. Trafił ją w najczulszy punkt. - mam zrozumienie dla zasad. Dla życia zgodnego z ich literą, dla prób wzniesienia się na ich poziom. Mam zrozumienie także dla błędów. Wiem, że nie zrobiłeś tego celowo i że prawdopodobnie prędzej odgryzłbyś sobie język, niż porozmawiał z kimkolwiek oprócz mnie na ten temat. Ale prawie cię nie znam, a niełatwo jest mi pogodzić się z tym, że właściwie obcy człowiek patrzy na mnie i widzi taką... ohydę. - Myślisz, że widzę ohydę, kiedy na ciebie patrzę? - Wyjął rękę z kieszeni, chciał dotknąć Eve, ale się rozmyślił. - Wcale nie. Widzę ohydę wspomnienia, przerażenie, jakiego żadne dziecko nie powinno znać nawet z opisu, a tym bardziej doświadczać. Z natury swojej wiary nie jestem gwałtownym człowiekiem, ale chętnie... Zawiesił głos, twarz poczerwieniała mu ze złości, dłoń opuszczonej ręki zacisnęła się w pięść. - Chętnie zrobiłbym to, co powinien zrobić każdy ojciec. - Opanował się, znów otworzył dłoń. - Kiedy patrzę na ciebie, widzę też siłę, odwagę i świadomość celu, jakich dotąd nie znałem. Widzę przyjaciółkę córki, kobietę, której nie waham się powierzyć życia mojego dziecka. Wiem, że jutro wracasz w przeszłość. Roarke wspomniał mi, że lecicie do Dallas. Będę się za ciebie modlił. Wbiła w niego wzrok. - Czy ktokolwiek może długo się na ciebie gniewać? Uśmiechnął się trochę nieśmiało. - Phoebe, ale nie bardzo długo. - To znaczy, że jest twardsza, niż się zdaje. Nie mówmy więcej o tym, co było - rzekła Eve i wyciągnęła do niego rękę. Gdy weszła do wnętrza domu, zastała Summerseta na polerowaniu słupka poręczy schodów, a tymczasem kot siedział na najniższym stopniu niczym futrzany Budda. - Pani torba podróżna jest spakowana. Pan Roarke wspomniał, że wyposażenie na jeden dzień wystarczy. - Powiedziałam ci, że spakuję się sama. Nie chcę, że byś szperał tymi kościstymi paluchami w moich rzeczach. - Przeszła nad kotem, który wciąż siedział nieruchomo,

świadomie ją ignorując. Nagle wyciągnęła rękę i złapała nią za róg szmaty, którą kamerdyner polerował poręcz. - To jest moja koszulka. - Ośmielę się z panią nie zgodzić. - Już od dłuższej chwili liczył na jej bystrość i rozpoznanie materiału. - Być może dawno, dawno temu uchodziło to za część stroju, obecnie jednak jest to szmata. W trudny do wyjaśnienia sposób znalazła ona drogę do pani garderoby, ma szczęście jednak została stamtąd usunięta i przeznaczona do pierwotnego, a zarazem jedynego możliwego celu. - Oddaj mi moją koszulkę, ty tępogęby, chuderlawy karaluchu. Szarpnęła za materiał, ale Summerset trzymał mocno. - ma pani sporo całkiem przyzwoitych koszulek. - Chcę mieć tę. - To jest szmata. - Tym razem szarpnęli w dwie strony i materiał rozdarł się w połowie. - A teraz są dwie szmaty - oświadczył usatysfakcjonowany kamerdyner. Eve burknęła coś pod nosem, a jednocześnie zmięła w kulę wszystkie pozostałości dawnej firmowej koszulki policyjnej i ruszyła schodami w górę. - Trzymaj się z dala od moich szuflad, ty zboku, bo odgryzę ci palce aż po knykcie. - No, proszę - mruknął Summerset do kota. - czy nie jest przyjemnie widzieć, że pani porucznik wybiera się na trudną misję w dobrym nastroju? Jak burza wpadła do sypialni i odrzuciła zmiętą koszulkę właśnie w chwili, gdy Roarke wychodził z windy. Dostał szmacianym pociskiem prosto w twarz. - O, miło cię widzieć. - Popatrz, co ten sukinsyn zrobił z moją koszulką. - Hm. - Roarke zbadał strzęp materiału. - czy to nadal jest to samo co kiedyś? Leniwym gestem przełożył palec przez dawny otwór na głowę. - Biedna koszulka. No tak, słyszałem, jak wymieniacie z Summersetem zwyczajowe uprzejmości. Oboje na całe gardło. - Dlaczego, u diabła, kazałeś mu mnie spakować? - Mógłbym powiedzieć, że miałem dość swoich zajęć i to byłaby niewątpliwie częściowa prawda. Ale bądźmy całkiem szczerzy. Kochana Eve, w pakowaniu jesteś kiepska i jeśli pozostawić cię z tym zadaniem sam na sam, to nigdy nie bierzesz rzeczy, które okazują się potrzebne. - Założę się, że on wącha moją bieliznę. Roarke'owi zadrżały wargi. - Rozbudziłaś moją wyobraźnię. - podszedł do niej i ujął ją pod brodę. - Widziałem z

okna, że pogodziłaś się z Samem. - Był tak zajęty biczowaniem się, że nawet nie miałam kiedy dołożyć mu od siebie. - Jesteś miękka. - Uważaj, kolego. Pochylił się i pocałował ją w nadąsane usta. - To będzie nasza mała tajemnica. Słowo daję, nikt, kto oglądał twój wywiad z Nadine, nie uwierzyłby, że jesteś taka mięciutka w środku. Wyglądała pani przerażająco, pani porucznik. Błyskotliwa jak diament i równie twarda. Ale ona i tak nie zwróci się przeciwko tobie. - Nie rozumiem, co chcesz powiedzieć. - Doskonale rozumiesz. Wzruszyła ramionami i chciała się wycofać, ale Roarke mocniej zacisnął palce na jej podbródku. - Warto spróbować - powiedziała. - Nie zgodzę się, żeby ktoś robił z siebie moją tarczę. - Nie ucz mnie, co mam robić. - W porządku. Ty mnie też nie. Mam jeszcze jedno pytanie do ciebie, zanim odpuścimy sobie tę sprawę. Chcę szczerej odpowiedzi, Eve a wiesz, że zobaczę prawdę w twoich oczach bez względu na to, co powiesz. Tak będzie, pomyślała. W demaskowaniu kłamstw Roarke był lepszy niż wykrywacz. - Zadaj więc to swoje pytanie, zamiast przypierać mnie do muru i irytować. - Czy pojedziemy jutro do Dallas po to, żebym znalazł się poza zasięgiem Julianny? - Nie. To nie jest powód, tylko korzyść uboczna, która daje mi trochę więcej czasu na przygotowanie. Ale nie powód. Odsuń się trochę, co? Pogłaskał ją po policzku, przesunął dłonie na jej szyję i ramiona. A potem puścił. - Mogłam wysłać Feeneya... Wszystko jedno, które z nas pojedzie, więc nawet zaczęłam sobie tłumaczyć, że Feeney wydobędzie z Parkera więcej, bo porozmawiają jak mężczyzna z mężczyzną. Ale to guzik prawda, bo kiedy chodzi o rozmowę ze świadkiem, lepiej nie mieszać do tego spraw płci. Masz odznakę i koniec sprawy, a ja omal go tam nie wysłałam, bo chciałam sobie ułatwić życie. - To nie jest powód do wstydu, Eve, jeśli jeszcze nie jesteś na to gotowa. - A kiedy mam być gotowa?! - wybuchnęła z goryczą. - Jutro? Za rok? Nigdy? Jeśli pozwolę, żeby przeszłość przeszkadzała mi w rutynowej procedurze śledczej, to co się stanie następnym razem, gdy natknie się na coś, co budzi mój prywatny lęk? Nie wolno mi

stchórzyć. Dlatego zrobię to, co do mnie należy. To po pierwsze. A po drugie, dobrze się stanie, jeśli usunę cię z Nowego Jorku na dzień lub dwa, bo będę mogła spokojnie wszystko przemyśleć. A co do reszty... Wszystko w swoim czasie. Rzuciła się w wir pracy. Peabody opracowała całkiem niezłą listę lekarz pozbawionych prawa do wykonywania zawodu, którzy spełniali podstawowe kryteria i mieszkali w Nowym Jorku. - Czego teraz szukasz, żeby stwierdzić powiązania jednego z tych stu dwudziestu okrytych niesławą sługusów Eskulapa z Julianną? - Ewentualnego związku z jej pierwszym dostawcą - odpowiedziała Eve Roarke'owi. Typu osobowości. Sądzę, że lekarz, który zaopatrzył Muncha w zapas kurary i cyjanku niezbędnego do wyprawienia na tamten świat całego Kościoła Życia Przyszłego, nie zawahałby się przed dostarczeniem trucizny psychopatycznemu mordercy. Albo mógłby znać człowieka, który takiego mordercę zaopatrzył. Przeglądała dane, siedząc na biurowym krześle, a Roarke stanął za nią i zaczął jej po swojemu masować plecy, niby machinalnie, lecz zarazem w taki sposób, który pomagał jej się skoncentrować na istocie zagadnienia. - Jeśli nawet nie jest on dostawcą, to może go znać. A jeżeli nie znajdę ogniwa łączącego, ale zidentyfikuje Doktora Fatum, to przekaże go FBI w ramach dobrego uczynku dla uczczenia dziesięciolecia sprawy. - Dlaczego oni dotąd go nie zatrzymali? - Nie nacisnęli tam, gdzie trzeba, kiedy w swoim czasie mieli Mooka... ale tylko on przeżył. Zawsze miałam przeczucie, że Mook wie trochę więcej, niż powiedział, ale oni uwierzyli, że wyśpiewał wszystko, a ja nie miała wówczas dość energii, żeby się uprzeć. Posiniaczyli go, zamiast zagrozić mu odebraniem zabawek zadających ból, a potem uwierzyli, kiedy powiedział im, że więcej nie wie. Roarke uśmiechnął się nieznacznie za plecami żony. - To się działo przed dziesięcioma laty, prawda? - Tak, jeszcze byłam posterunkową. Ale co z tego? - Jesteś urodzoną policjantką - powiedział cicho i cmoknął ją w czubek głowy. - Według Mooka, tamtego wieczoru doktor nie wypił swojego koktajlu. To znaczy, że religijny sztafaż do niego nie przemawiał. Może więc zafascynowało go zbiorowe samobójstwo, zwłaszcza że nie musiał wziąć w nim udziału. Mam tu na liście trzech byłych lekarzy, którzy zostali skreśleni za to, że bez zgody pacjentów pomogli im przenieść się w zaświaty. - Zastępowanie Boga to poważna sprawa.

- Oscar Lovett, David P. Robinson i Eli Young w porządku alfabetycznym. Ci trzej mają u mnie najwyższe notowania. Napuszczę na nich Feeneya. Jeśli hipoteza się nie potwierdzi, cofniemy się o krok i zaczniemy od nowa. Zadźwięczało łącze na jej biurku, a gdy Roarke odebrał, spojrzała z marsową miną na ekran. - Witaj, Roarke - odezwała się jedwabistym tonem Louise Dimatto. - mam nadzieję, że w niczym nie przeszkadzam. - Zawsze miło mi cię słyszeć. Jak się masz, Louise? - Gdyby było mi jeszcze lepiej, byłoby mi za dobrze, w każdym razie na gruncie osobistym. Zawodowo jestem zarżnięta, ale tak lubię. Mam nadzieję, że wkrótce znajdziecie z Dallas trochę czasu, żeby mnie odwiedzić. Skończyliśmy i oddaliśmy do użytku trzy kolejne sale, więc część rekreacyjna jest gotowa. Dallas już wywiera wpływ na ludzkie życia. - Na pewno wpadniemy kiedyś podczas twojego dyżuru. - Byłoby wspaniale. Czy Dallas jest w pobliżu? Mam dla niej wiadomość. - Jest tu przy mnie. Przepracowuje się. Do zobaczenia wkrótce, Louise. Najlepszego dla Charlesa. - Och, staram się dawać mu tylko to co najlepsze, Dallas - podjęła Louise rzeczowym tonem, gdy Eve ukazała się na ekranie. - mam coś, co może ci się przydać w związku z tym małym zleceniem, które dostałam. Przypomniałam sobie, że kiedy byłam jeszcze dziewczynką, w mojej rodzinie rozmawiano o pewnym skandalu. Naturalnie nikt nie przypuszczał, że cokolwiek słyszę. To dotyczyło lekarza, który praktykował razem z moim wujem. Jego postępowanie było w najwyższym stopniu naganne, ale przez wiele lat osłaniały go białe ściany. A on lubił młode kobiety... bardzo młode. Niektóre były również jego pacjentkami. Biała ściana przestała go jednak chronić, gdy okazało się, że zaczął wysyłać pacjentów na tamten świat bez wyraźnego i jednoznacznego pozwolenia. - Masz jego nazwisko? - Nie, ale skontaktowałam się z kuzynką, która praktykuje w północnej części miasta. Mam za to u ciebie dług wdzięczności, Dallas, bo Mandy jest wyjątkowo irytującą diwą, która najpierw musiała szczegółowo wypytać mnie o moje życie intymne i priorytety towarzyskie, a potem wygłosiła wykład o marnowaniu przeze mnie umiejętności dla dobra jakichś mętów, które trafiają do kliniki i tak dalej... - Nazwisko, Louise. Ponarzekasz później. - Eli Young. Pracował na internie w Szpitali imienia Kennedy'ego, zanim otworzył prywatną praktykę. - Louise urwała i uniosła wypielęgnowane brwi. - Z błysku w twoim oku wnoszę, że coś już o nim wiesz. Niepotrzebnie traciłam czas.

- Wręcz przeciwnie. Zaoszczędziłaś mnóstwo mojego czasu. Jestem ci bardzo wdzięczna. - Eve zerknęła w stronę Roarke'a. - Aha, jeszcze jedno. Poprosiłam dziś Charlesa o przysługę i trochę mi z tym głupio. - Mówisz o tej sprawie w Dockport? - No tak, jeśli... Pewnie ci o tym wspomniał. - Owszem, powiedział mi. - Louise parsknęła śmiechem. - Dallas, wyluzuj się. A skoro o tym mowa, to Peabody wygląda ostatnio rewelacyjnie. Zanosi się na wielką miłość. - Na coś się zanosi - mruknęła Eve, gdy przerwały połączenie. - Z czego się tak śmiejesz? - spytała Roarke'a. - Z tego, że mimo wszystko są jednak rodzaje seksu, które budzą twoje zakłopotanie. - Nie jestem zakłopotana, tylko zdziwiona. Ale to nie mój interes. - W miłości najważniejsze jest to, że nie można doszukiwać się powodów. Ona po prostu jest. Popatrzyła na męża. - Chyba znalazłam właśnie taką. - Odepchnęła się od biurka. - Odwiedzę tego Eliego Younga i sprawdzę, co z niego wydobędę. - Pójdę z tobą. Tylko nie zacznij mi wypominać, co mogą cywile. Powiedzmy po prostu, że chcę mieć przyjemność ze wspólnej przejażdżki z żoną. Jest taki ładny wieczór. Zresztą - otoczył ją ramieniem i razem opuścili pokój - jeśli pamięć mi służy, teraz zły doktor mieszka w jednym z budynków, które należą do mnie. Chyba już nie masz zastrzeżeń do mojego towarzystwa, co? Pomysł miał swoje zalety. Kiedy elektroniczny strażnik poinformował, że doktor Young jest niedostępny, Eve uniosła rękę, by powstrzymać Roarke'a, a potem przycisnęła policyjną odznakę do ekranu identyfikującego. - Czy doktora Younga nie ma w domu, czy nie przyjmuje gości? - Nie jestem upoważniony do podanie tej informacji. Z uwagi na konieczność ochrony prywatności naszym mieszkańców mogę jedynie powtórzyć, że doktor Young jest aktualnie niedostępny. Może pani wybrać z menu następujące możliwości: pozostawienie informacji dla doktora Younga, pozostawienie informacji dla innego mieszkańca domu. Serdecznie przepraszam Dallas Eve, porucznik, za niemożliwość udzielenia pomocy. - Musisz przyznać, że to bardzo dobry strażnik - stwierdził Roarke. - I do tego uprzejmy. - Jak mu przycisnę nakaz do jego elektronicznego tyłka, to przestanie być uprzejmy. - Przebywanie na terenie posesji przez osoby niemieszkające w domu i niebędące

uprawnionymi gośćmi jest niedozwolone. Jeśli nie życzy sobie pani porozmawiać z innym mieszkańcem ani zostawić wiadomości, muszę prosić opuszczenie holu. Za czterdzieści pięć sekund ochrona budynku zostanie poinformowana o pani odmowie współpracy. Serdecznie przepraszam za niedogodność. - Czy już mogę? - spytał Roarke. - Pani porucznik, wie pani, jak mnie podnieca, kiedy pani na mnie warczy. - Lepiej załatw sprawę z tym elektronicznym bydlakiem i przestań być taki zarozumiały. Roarke po prostu przyłożył dłoń do identyfikatora. - Dobry wieczór, panie Roarke. W czym mogę pomóc? - Jedziemy na dwudzieste drugie piętro. Uruchom windy. - Dobrze, proszę pana. Windy są uruchomione. Życzę miłego pobytu i przyjemnego wieczoru. Proszę dać mi znać, jeśli będę mógł jeszcze w czymś pomóc. - Czy nie męczy cię ta nawała pochlebstw, które musisz znosić? - spytała Eve. - A czemu miałaby męczyć? - Gestem zaprosił ją do windy, gdy lustrzane drzwi bezszelestnie się otworzyły. - Dwudzieste drugie piętro - zarządził. Ale Younga może nie być w domu, chyba o tym wiesz? - Sprawdzę to osobiście. Istnieje spora szansa, że to on jest dostawcą Julianny lub zna jej dostawcę. Nie odejdę stąd, póki z nim nie porozmawiam. Wysiadła na dwudziestym drugim piętrze, skręciła w korytarz i stanęła przed drugimi drzwiami po prawej stronie. Zadzwoniła i wysoko podniosła policyjną odznakę, żeby była widoczna. - Doktora Younga nie ma w mieszkaniu. Nie upoważnił żadnych gości do składania wizyty podczas jego nieobecności. Proszę zostawić wiadomość. Kolejny elektroniczny strażnik przyprawił Eve o znaczną irytację. Bez słowa odwróciła się o sto osiemdziesiąt stopni i zadzwoniła do mieszkania po drugiej stronie korytarza. Otworzyła je kobieta w czerwonym szlafroku, trzymająca w ręku koktajlową szklaneczkę z jakimś bladoniebieskim płynem. Z głębi mieszkania dobiegały hałasy płynące ze ściennego ekranu. - Policja? Co się stało? - Nic się nie stało, proszę pani. Bardzo przepraszam za to najście. Czy może pani wie, gdzie znajdę dziś doktora Eliego Younga? - Doktora Younga? - Kobieta zamrugała i spojrzała przez ramię. - Marty, jest tu policjantka. Pyta o doktora Younga. - Po drugiej stronie korytarza! - zagrzmiał głos, ledwie przebijający się przez kłótnię z

ekranu. - Wie, że doktor Young mieszka naprzeciwko - powiedziała zniecierpliwiona Eve. Ale nie otwiera drzwi. Kiedy ostatnio widziała pani doktora? - Och, chyba kilka dni temu - Kobieta uniosła szklaneczkę i wypiła trochę z jej zawartości. Z błogostanu malującego się na jej twarzy należało wywnioskować, że popija już od dłuższego czasu. - Ach, już wiem. On wyjechał. Może nawet na parę tygodni. - Czy wspomniał, dokąd się wybiera? - Nie. To nie od niego wiem. Powiedziała mi to jego bratanica. - Bratanica - powtórzyła Eve, której czujność natychmiast się wzmogła. - Tak. Wychodziła z jego mieszkania przedwczoraj, gdy wracała z zakupów. Ładna dziewczyna. Powiedziała mi, że właśnie była u wuja i bardzo się cieszy, bo wuj ma z nią pojechać w odwiedziny do jej rodziców w Ohio. Albo w Indianie. A może w Idaho. - Język jej się zaplątał. - W długie odwiedziny – dodała. - Jak ona wyglądała? - No, młoda i ładna. Brunetka... niska, z bardzo wytworną fryzurą. Eve wyjęła palmtop i wyświetliła wizerunek Julianny we wcieleniu Janet Drake. - Czy ta osoba wydaje się pani znajoma? Kobieta przekrzywiła głowę i wnet się rozpromieniła. - Tak! To jest bratanica doktora Younga. Bardzo się zdziwiłam, bo nie wiedziałam, że on ma jakąś rodzinę. - Dziękuję. - Eve schowała palmtop do kieszeni. - czy zdarza się pani oglądać wiadomości. - Wiadomości. - Kobieta przewróciła oczami z wesołą miną. - Marty ogląda na okrągło sport i thrillery. Mam szczęście, jeśli uda mi się wydrzeć mu pilota na dziesięć minut, żeby obejrzeć nowinki na kanale mody. - Niech pani obejrzy wiadomości dzisiaj wieczorem. Dziękuję za pomoc. Nie zważając na zdziwioną minę kobiety, Eve odwróciła się z powrotem do drzwi Younga i włączyła magnetofon. - Mam świadectwo, zgodnie z którym główna podejrzana, Julianna Dunne, kontaktowała się z Elim Youngiem w miejscu jego zamieszkania. Obecnie Young nie otwiera drzwi, istnieje podejrzenie morderstwa. Mam powody, by wejść do jego mieszkania i sprawdzić, czy właścicielowi nic się nie stało, jak również zobaczyć, czy są tam ślady zostawione przez Juliannę Dunne. Jest ze mną Roarke, właściciel budynku. Zgodził się na ten tryb postępowania i tak będzie świadczył.

- To powinno wystarczyć - mruknął Roarke. Eve podeszła do drzwi i otworzyła je wytrychem. - Magnetofon jest włączony - powiedziała, wyciągając broń. Było to ukryte ostrzeżenie na wypadek, gdyby Roarke zadbał o uzbrojenie się bez jej wiedzy. Pchnęła drzwi: jej oczom ukazała się mroczna przestrzeń. Nie musiała jednak zapalać światła, by wyczuć zapach śmierci. - Chryste - syknęła przez zęby, gdy uderzyła ją fala zgnilizny. - mamy trupa w stanie rozkładu. Zostań w przedpokoju. Nic tam nie poradzisz. Zapal wszystkie światła - poleciła. Gdy światła rozbłysły, zobaczyli przestronny apartament z ekranami zasłaniającymi przeszkloną ścianę. Young był na sofie, której obicie nie nadawało się już do niczego. Miał na sobie prawdopodobnie szlafrok, ale ponieważ gazy rozdęły zwłoki i nastąpił wyciek płynów ustrojowych, trudno było to stwierdzić ze stuprocentową pewnością. Na stoliku stały butelka brandy i kieliszek wina, a koniakówka leżała na dywaniku w miejscu, gdzie Young wypuścił ją z palców, które były teraz grube jak parówki. - Będziesz potrzebować swojego zestawu polowego - powiedział Roarke. - Owszem. - Masz. - Podał jej chusteczkę, żeby mogła zasłonić usta i nos. - Tyle mogę dla ciebie zrobić. - Dzięki. - Korzystała z niej przez cały czas, gdy stojąc na progu czekała na powrót męża z woskiem i pieczęcią, a sama przyglądała się miejscu zbrodni. Potem wyciągnęła z kieszeni komunikator i wezwała swoich ludzi. Najpierw uprawiała z nim seks. Może byli kochankami już wcześniej, ale Eve uważała to za mało prawdopodobne. Julianna zastosowała po prostu swą najpotężniejszą broń rozpraszającą mężczyznę, a potem zabiła go tą samą trucizną, którą od niego kupowała. Schemat postępowania był logiczny, wyrachowany, bez słabych punktów. Pasował do Julianny. Z pewnością została zarejestrowana przez kamery bezpieczeństwa w budynku. Musiała odwiedzić Younga przynajmniej raz wcześniej, przed śmiercią Pettibone'a. Gdzieś przecież kupiła dawkę. Wtedy jeszcze była ruda, pomyślała Eve. A teraz brunetka wróciła, by zlikwidować słabe ogniwo. Najprawdopodobniej łącze ofiary nosi ślady jego rozmów z Julianną. Z pewnością jednak Dunne nie była na tyle naiwna, żeby prowadzić rozmowy z domu lub z prywatnego apartamentu. Naturalnie, trzeba będzie to sprawdzić, Eve była jednak pewna, że ślady zaprowadzą ich do jakiejś rozmównicy publicznej.

Young nie żył od czterech dni. Od czterech okropnych dni. Julianna przyszła do niego wkrótce po dokonaniu morderstwa i niejako na deser popełniła następne. Ciała już nie było, ale odór rozkładu miał się unosić w powietrzu jeszcze przez dłuższy czas. Eve wiedziała, że pozostanie wyczuwalny nawet po przyjściu sprzątaczy i czyścicieli powietrza. - Pani porucznik. - Peabody stanęła za przełożoną. - mam dyskietki z kamer bezpieczeństwa. Eve machinalnie wzięła je od asystentki. - Skopiuj je do akt. Wieczorem zobaczę, co na nich jest, ale nie oczekuję niespodzianek. Przyszła tutaj w dzień po zabiciu Pettibone'a. Cieszyła się nową fryzurą i była w świetnym nastroju. Young ją wpuścił. Może załatwili jeszcze jakieś interesy. Powiedziała mu z zbrodni. Z kim lepiej podzielić się taką nowiną, jak nie z człowiekiem, który dostarczał jej trucizny i który miał być martwy jeszcze przed jej wyjściem z tego mieszkania. Z pewnością bardzo ją bawiło, że może mu to opowiedzieć. Potem go uwiodła. Ruszyła ku sypialni. Zdjęto już pościel i wysłano do laboratorium, ale nawet za pomocą podręcznego mikroskopu mogła wykryć ślady spermy. - To było łatwe. Jestem taka pobudzona po tylu latach w więzieniu, po tylu latach samotności. Potrzebuję pieszczot. A ty jesteś jedynym człowiekiem, z którym mogę być, jedynym, który naprawdę rozumie, co czuję w tej chwili. - Powinien był się zorientować - mruknęła Peabody. - On akurat powinien był wiedzieć. - Wzięła go na piękne oczy. Ona łże jak z nut. Taki stary facet mógłby być jej dziadkiem, a ona do niego podeszła. Młoda i piękna, z jędrnym, gładkim ciałem. On lubił młode, nawet młodsze od niej. Ale skoro przyszła taka, to niech będzie. Pozwoliła mu ze sobą robić co tylko mu się podobało, obiecała tyle czasu, ile tylko sobie zażyczy. To nie miało dla niej znaczenia. On już dla niej nie żył. Myślami była przy następnym, nawet wtedy gdy jęczała i udawała orgazm. Potem na pewno mu pochlebiła. Że było cudownie. Niesamowicie. Ona wie, co i jak mówić, żeby mężczyzna poczuł się jak król jebaków. Zresztą o Youngu też miała dokładne informacje. Eve wróciła do salonu. - Wiedziała, że lubi brandy. Zatruła butelkę, gdy brał prysznic, albo poszedł się odlać. Nie potrzebowała na to dużo czasu. Nie było ważne, czy Young napije się od razu, czy później, choć naturalnie wolała, żeby wypił przy niej, bo wtedy mogłaby obejrzeć jego śmierć. Pewnie przysiadła z nim na kanapie, żeby mu opowiedzieć, co dalej zamierza. Powiedziała, że ma ochotę napić się wina. Spytała, czy może jeszcze trochę zostać, bo tak przyjemnie z kimś porozmawiać. Nalała sobie wina, a

jemu brandy. Oba trunki były jego. Young nie czuł obaw. Julianna prawdopodobnie napiła się pierwsza i przez cały czas zabawiała go rozmową. Promieniowała energią i entuzjazmem. A on uśmiechał się, pijąc pierwszy łyk, urzeczony jej urodą, nasycony seksem. Pewnie zastanawiał się, czy wydoli drugą rundę. Kiedy poczuł pierwsze oznaki działania trucizny, było już za późno. To był szok. Ogarnęła go trwoga. Niemożliwe, wszyscy tylko nie on! Ale zaraz potem zobaczył prawdę wypisaną na jej twarzy. Musiała dopilnować, żeby widział jej zimną rozkosz. Potem posprzątała i zabezpieczyła mieszkanie. Przypadkiem wpadła na sąsiadkę, więc z nią pogawędziła. Wujek Eli wyjeżdża z miasta na klika tygodni, czy to nie wspaniałe? - A potem wyszła - dokończyła asystentka Eve. - Ano, wyszła. Zapieczętuj mieszkanie, Peabody. Ja pojadę jeszcze do komendy wypełnić papiery i też idę do domu.

ROZDZIAŁ 12 Jeśli atrakcyjność przemieści wydawała się zaprzysięgłemu mieszczuchowi, takiemu jak Eve Dallas, to atrakcyjność bezkresnych zielonych połaci Texasu była dla niej czymś równie obcym jak księżycowy krajobraz. W Teksasie były przecież miasta, wielkie, rozległe, gęsto zaludnione. Dlaczego więc ktoś w ogóle decydował się zamieszkać na zielonej prerii, gdzie bez przeszkód widziało się horyzont oddalony o wiele kilometrów i żyło w niczym nieograniczonej przestrzeni? Naturalnie nawet tam były jakieś miasteczka z budynkami zasłaniającymi ten niepokojący widok i proste jak strzała drogi, które kończyły się preclami przy autostradach łączących owe miasteczka z cywilizacją. Eve był w stanie zrozumieć ludzi dążących do miast i domów. Nigdy jednak nie mogła pojąć siły, która pędziła ich w nicość. - Co oni z tego mają? - spytała Roarke'a, gdy mknęli jedną z takich lokalnych dróg. - Dookoła jest tylko trawa, płoty i czworonogi. Bardzo duże czworonogi - dodała nieufnie na widok stada koni. - Juhuuuu - aaa. Omiotła twarz męża podejrzliwym spojrzeniem, zaraz jednak odwróciła wzrok, wolała bowiem nie spuszczać z oka czworonogów. Na wszelki wypadek. - Ten facet jest niezdrów - ciągnęła, nieco uspokojona rykiem silnika helikoptera, który usiadł na pobliskim skrawku ziemi. - Ma porządną, kwitnącą firmę w Dallas, a woli mieszkać tutaj. Z wyboru. Doprawdy jest w tym coś chorobliwego. Roarke ze śmiechem ujął ją za rękę, która odruchowo zbliżyła się do kolby pistoletu i pocałował. - Na świecie żyją różni ludzie. - Owszem, a wielu z nich jest dotkniętych chorobami. Jezu, czy to mogą być krowy? Krowy chyba nie powinny być takie wielkie. To sprzeczne z naturą... - Pomyśl tylko o stekach, kochanie... - Uhm. I tak ciarki mi chodzą po plecach. Czy na pewno jedziemy właściwą drogą? Musiałeś się zgubić. Tu nie ma dosłownie nic. - Chcę zwrócić ci uwagę, że po drodze minęliśmy jednak kilka budynków. - Pewnie mieszkają w nich krowy. - Wyobraziła sobie bydło w niskich podłużnych budynkach. Zwierzęta wpatrywały się w jakiś ekran, odbywały krowie przyjęcia, uprawiały krową miłość w małżeńskim łożu. Zadrżała. - Boże, to też mnie przyprawia o ciarki.

Nienawidzę wsi. Roarke zerknął na deskę rozdzielczą. Był ubrany w dżinsy, białą bawełnianą koszulkę i miał na nosie okulary przeciwsłoneczne. Wyglądał bardzo zwyczajnie, jak na siebie wręcz prostacko. Wciąż jednak widać w nim człowieka z miasta, pomyślała Eve. Z wielkiego miasta. - Za parę minut powinniśmy być na miejscu - powiedział. - Widzę przed nami odrobinę bardzie cywilizowany krajobraz. - Gdzie? - Zaryzykowała oderwanie wzroku od krów i przez przednią szybę dojrzała zarysy miasta. Budynki, stacje benzynowe, sklepy, restauracje i znowu domy. Nieco się odprężyła. - Och, to dobrze. - Ale my tam wcale nie jedziemy. Tutaj skręcamy. - Z tymi słowami wjechał na wąską drogę, zdaniem Eve, biegnącą stanowczo za blisko tych dziwnych płaskich, zielonych łąk, by czuć się na niej bezpiecznie. - Te płoty nie wyglądają solidnie. - Jeśli bydło się spłoszy, samochodem zawsze zdążymy uciec. Oblizała wargi i przełknęła ślinę. - Tobie wydaje się to śmieszne - Znów jednak odzyskała trochę pewności siebie, zobaczyła bowiem na drodze inne pojazdy. Były wśród nich samochody osobowe, ciężarówki, długie, wąskie przyczepy i kilka odkrytych samochodów terenowych. Po bokach zaczęły wyrastać zabudowania. Nie domy, pomyślała Eve. Zabudowania farmerów, a może ranczerów. Mniejsza o to, jak je nazwać. Stodoły, szopy i jakieś budynki dla zwierząt. Pewnie stajnie. Poza tym spichlerze. Silosy... cóż to za dziwaczne słowo. W każdym razie pejzaż był jak z obrazka: mnóstwo zielonej trawy i zbóż, bydło ze znudzonymi mordami i czerwono białe budynki gospodarcze. - Co ten facet robi? - spytała, nieznacznie unosząc się na siedzeniu, by lepiej zobaczyć widok zasłaniany jej przez Roarke'a. - Jedzie na koniu. - To widzę. Ale po co? - Nie mam pojęcia. Może tego chce. - Widzisz? - Dla zaakcentowania ważności swojego spostrzeżenia, Eve klepnęła męża w ramię. - Ludzie tutaj są po prostu chorzy. - Odetchnęła z ulgą, gdy ukazał się przed nimi główny budynek rancza. Był olbrzymi, parterowy i zajmował niewiarygodnie dużą powierzchnię. Ganki były świeżo pobielone, a reszta zdawała się stanowić stertę dość przypadkowo usypanych kamieni. Fragmenty domu były przeszklone i Eve aż zadrżała na myśl o tym, że mogłaby tam stać i

przyglądać się bezkresnym polom i pastwiskom. Co gorsza, to wszystko, co było na pastwiskach, przyglądałoby się jej. Były też kawałki ziemi wygrodzone płotami i mimo że w środki znajdowały się konie, dojrzała tam również wielu krzątających się ludzi. To ją znów nieco pokrzepiło, choć ludzie ci co do jednego nosili wielkie kowbojskie kapelusze. Dalej było lądowisko helikopterów i park pojazdów, których przeznaczenia w dużej części nie potrafiła określić. Prawdopodobnie służyły do jakichś prac polowych. Przejechali między masywnymi kamiennymi kolumnami, zwieńczonymi figurami stojących dęba koni. - Okej, on wie, że przyjeżdżamy i wcale się z tego nie cieszy - zaczęła. - Będzie odnosił się do nas wrogo, nieufnie i nie będzie chciał nam pomóc. Ale jest też dostatecznie cwany, by wiedzieć, że mogę zatruć mu życie. Wywlec przeszłość i namówić miejscowe gliny, żeby wywarły na niego podobny nacisk. A on nie chcę, żeby nagle wszyscy się dowiedzieli o czymś, co było dawno. Jeśli przesłuchamy go na jego terenie, będzie czuł się pewniej. - A jak długo pozwolisz mu czuć się pewnie? - Zobaczymy, jak na pójdzie rozmowa. - Wysiadła z samochodu i natychmiast zatkało ją od upału. Jest jak w piecu, pomyślała, to zupełnie co innego niż łaźnia parowa latem w Nowym Jorku. Wyczuła zapach trawy i nawozu. - Co to za dziwny odgłos? - spytała Roarke'a. - Nie jestem pewien, ale przypuszczam, że kurczaki. - Boże wszechmogący. Kurczaki. Jeśli każesz mi myśleć o omletach, to cię uderzę. - Jasne. - Ruszył wydeptaną drogą obok niej. Znał żonę na tyle dobrze, by wiedzieć, że nagłe zainteresowanie miejscowymi realiami pomaga jej odsunąć od siebie troski i lęki. Eve wciąż musiała podjąć decyzję w sprawie jazdy do Dallas i ewentualnie zaplanować pobyt w tym mieście. Drzwi na ranczu miały ze trzy metry szerokości i były zwieńczone pobielałymi rogami zwierząt. Obejrzawszy je, Roarke zaczął się zastanawiać, jakiego rodzaju osobowość musi mieć człowiek znajdujący upodobanie w ozdobach z martwych zwierząt, a tymczasem Eve zadzwoniła. Po chwili drzwi raptownie się otworzyły i stanęło przed nimi wcielenie stereotypowego mieszkańca Dzikiego Zachodu. Mężczyzna miał skórę spaloną słońcem, był wielki jak góra i szeroki w barach jak rzeka. Nosił wysokie buty z nosami wyostrzonymi jak sztylety, całe oblepione zaschniętą ziemią. Jego ciemnogranatowe dżinsy sprawiały wrażenie dostatecznie sztywnych, by można

je było postawić, a spłowiała koszula była w biało czerwoną kratę. Zmatowiałe siwe włosy, gładko zaczesane do tyłu, odsłaniały rumianą twarz, przeoraną bruzdami i naznaczoną marsową miną. Oczy, ukryte pod krzaczastymi brwiami, miały wyblakły odcień błękitu. Gdy odezwał się, zabrzmiało to tak, jakby ktoś mieszał żwir w pustym, głębokim wiadrze. - To wy jesteście glinami z Nowego Jorku? - Porucznik Dallas. - Eve pokazała mu odznakę. - A to jest mój asystent... - Ciebie znam. - Grubym palcem mięsistej dłoni wycelował w jej męża. - Ty jesteś Roarke. Właśnie Roarke i wcale nie glina. - Słusznie - przyznał Roarke. - Ale mam żonę policjantkę. - No, tak. - Farmer w zamyśleniu kiwnął głową i skupił wzrok na Eve. - Ciebie też kojarzę. Znana glina z Nowego Jorku. - Sprawiał takie wrażenie, jakby z trudem powstrzymywał się przed splunięciem. - Jestem Jake T. Parker i nie mam wam nic do powiedzenia. Zresztą moi adwokaci poradzili mi, żebym z wami nie rozmawiał. - Nie ma pan prawnego obowiązku rozmawiania ze mną, panie Parker. Ale mogę się postarać, żeby miał pan taki obowiązek i o tym też pańscy adwokaci z pewnością panu powiedzieli. Mężczyzna zaczepił grube kciuki o pętle od pasa w dżinsach. Stary popękany pas zaskrzypiał. - Długo by potrwało, zanim by do tego doszło, prawda? - Owszem, długo. Zastanawiam się nawet, ile osób Julianna zdążyłaby zabić, zanim prawnicy doszliby do porozumienia. Jak pan sądzi? Zmrużył oczy, a bruzdy przy kącikach ust znacznie mu się pogłębiły. - Nie mam z nią nic wspólnego... nie miałem od kilkunastu lat. Teraz żyję w spokoju i nie potrzebuję, żeby gliny z Nowego Jorku przyjeżdżały tutaj i obrzucały mnie błotem. - Nie mam zamiaru obrzucać pana błotem, Parker. Nie jestem tu po to, by pana osądzić. Przyjechałam dowiedzieć się wszystkiego, co można, żeby powstrzymać Juliannę przed popełnieniem następnych zbrodni. Na przykład na panu. - Cholera! Proszę wybaczyć łacinę - dodał natychmiast. - Ta dziewczyna jest dla mnie jak duch, a ja dla niej znaczę jeszcze mniej. Eve wyciągnęła zdjęcia z torby. - To jest Walter Pettibone. On też nic dla niej nie znaczył. A to jest Henry Mouton. Obaj mieli rodziny, panie Parker. Obaj żyli. A ona to wszystko zniszczyła. Spojrzał na zdjęcia i odwrócił wzrok.

- Za nic nie należało jej wypuszczać z więzienia. - Temu nie zaprzeczę. Już raz pomogłam wsadzić ją za kraty. Teraz proszę, by pan pomógł mi to zrobić ponownie. - Mam własne życie. Dużo czasu potrzebowałem, żeby wszystko od nowa poukładać, żeby móc rano wstać i bez wstydu spojrzeć sobie w oczy. Wziął z wieszaka na drzwiach kapelusz, wsadził go na głowę. Potem wyszedł do nich i zamknął za sobą drzwi. - Nie chcę takich rozmów w swoim domu. Przepraszam, że nie zachowuje się gościnnie, ale dla niej nie ma miejsca w moim domu. Porozmawiajmy na dworze. Przy okazji dopilnuje stada. Eve postanowiła zrobić ustępstwo wobec słońca, którego blask ją oślepiał i włożyła przyciemniane okulary. - Czy ona w ogóle się z panem kontaktuje? - Nie odezwała się do mnie od dnia, gdy skończyła osiemnaście lat i odeszła stąd w siną dal. Tego dnie opowiedziała swojej mamie, co tu się działo. Tego dnia roześmiała mi się w twarz. - Czy, według pana wiedzy, Julianna utrzymuje kontakt z matką? - Nie potrafię powiedzieć. Nic nie wiem o Karze, odkąd mnie opuściła. Słyszałem, że pracuje na innej planecie. Na rolniczym satelicie. Jak najdalej ode mnie. Eve skinęła głową. Wiedziała, gdzie przebywa Karen Dunne Parker Rowan. Przed czterema laty znów wyszła za mąż, a ostatnio odmówiła Eve rozmowy na temat córki. W czasie ich krótkiej wymiany zdań przez łącze powiedziała, że dla niej Julianna nie żyje. Eve pomyślała wtedy, że Julianna ma zapewne taki sam stosunek do kobiety, która dała jej życie. - Czy pan zgwałcił Juliannę, Parker? Twarz mu stężała. - Jeśli pyta pani, czy wziąłem ją siłą, to nie. Musiałem już wiele odcierpieć za to, co zrobiłem, pani porucznik. Przystanął przy ogrodzeniu padoki, oparł nogę na dolnej belce i wbił wzrok w swoich ludzi zajmujących się końmi. - Na początku całą winę składałem na nią. Dużo czasu minęło, nim mogłem podzielić tę winę i spokojnie to rozważyć. Ona miała piętnaście lat według kalendarza. Mężczyzna mający ponad pięćdziesiąt nie ma prawa tknąć piętnastolatki. Mężczyzna mający dobrą żonę, zresztą w ogóle taki, który ma żonę, nie ma prawa tknąć jej córki. Nie ma na to usprawiedliwienia. - Ale pan to zrobił.

- Tak. - Wyprostował szerokie ramiona, jakby chciał na nie wziąć ciężar. - Powiem to po swojemu. Wiem, że postępowałem źle, i dlatego przyjmuję na siebie winę i czuje się za to odpowiedzialny. - - W porządku, panie Parker. - Eve skinęła głową. - Niech pan mi to opowie po swojemu. - Ona ciągle kręciła się po domu prawie naga. Siadała mi na kolanach i nazywała tatusiem, chociaż wcale nie mówiła tego tak jak córka. Zacisnął zęby i odwrócił oczy. Zapatrzył się na krajobraz w oddali. - jej prawdziwy tatuś był psem na kobiety, ale córkę uwielbiał, tak przynajmniej twierdziła jej matka. Jego zdaniem, Julianna nie mogłaby niczego złego... a jeśli jednak zrobiła, to obwiniał za to matkę. Kochałem tę kobietę. Kochałem żonę - powiedział, cofnął się i na chwilę znów skrzyżował spojrzenia z Eve, po czym ruszył dalej. - To była dobra kobieta, pobożna, spokojna z natury, krzepka. Jeśli miała jakąś słabość, to właśnie do tej dziewczyny. Ta dziewczyna potrafiła robić ludziom wodę z mózgu. - W stosunku do pana zachowywała się prowokująco. - Cholera! Przepraszam za łacinę. Miała głupie piętnaście lat, a doskonale wiedziała, jak owinąć sobie mężczyznę wokół palca, dostać wszystko, czego chciała, poruszyła we mnie coś, czego w ogóle nie należało tykać. Nie powinienem był do tego dopuścić. Zacząłem o niej myśleć, patrzeć na nią w taki sposób, który zaprowadził mnie prosto do piekła. Ale nie umiałem się powstrzymać. Może zresztą wtedy tego nie chciałem. Umiem odróżnić złe od dobra, pani porucznik. Doskonale wiem, gdzie biegnie granica. - Pan ją przekroczył. - Tak. Któregoś wieczoru, gdy jej matka była poza domem na jakimś kobiecym spotkaniu, Julianna przyszła do mnie do gabinetu i usiadła mi na kolanach. Nie będę wchodził w szczegóły, w każdym razie na pewno nie zmusiłem jej do tego, co zrobiliśmy. Była więcej niż chętna. Ale ja przekroczyłem granicę, zza której już nie ma powrotu. - Miał pan z nią stosunki intymne. - Tak. Tamtego wieczoru i przez następne trzy lata jeszcze wiele, razy, ilekroć można było do tego doprowadzić. Ona zresztą bardzo się starała, żeby okazji nie brakowało. Często namawiała matkę na wyjazdy z przyjaciółkami i na weekendowe zakupy. A ja sypiałem z pasierbicą w swoim małżeńskim łożu. Kochałem ją, Bóg mi świadkiem. Kochałem ją miłością opętanego i wierzyłem, że ona odczuwa to samo. Pokręcił głową nad własną głupotą. - W tym wieku naprawdę powinienem był myśleć mądrzej. Dawałem jej pieniądze... Bóg raczy wiedzieć, ile ode mnie dostała przez te trzy lata. Kupowałem jej samochody,

wymyślne stroje, wszystko, czego sobie zażyczyła. Marzyłem, że razem wyjedziemy. Jak tylko Julianna będzie pełnoletnia, opuszczę jej matkę i wyjedziemy razem, dokąd tylko będzie chciała. Byłem głupcem. Ale nauczyłem się z tym żyć. Trudniej było żyć ze wspomnieniem grzechów, jakie popełniłem. Eve wyobraziła go sobie siedzącego na miejscu dla świadków podczas procesu Julianny i opowiadającego to wszystko w równie rzeczowy sposób jak teraz. Nie miała wątpliwości, że sprawa potoczyłaby się zupełnie inaczej. - Po aresztowaniu i podczas procesu Julianna utrzymywała, że pan ją molestował i zgwałcił i dzięki temu udało jej się osiągnąć obniżenie wyroku. Pan nie próbował niczego wyjaśnić, nie próbował się bronić. - Nie. - Spojrzał na Eve spod szerokiego ronda kapelusza. Zaciemniało mu ono oczy, ale tak naprawdę źródło cienia było w jego wnętrzu. - Pani porucznik, czy kiedyś zrobiła pani coś takiego, czego pani się wstydzi do tego stopnia, że lęk podchodzi jej do gardła, a w środku czuje lodowate zimno? Pomyślała o Dallas i o tym, co ją tam czeka. - Wiem, jak to jest, kiedy człowiek czegoś się naprawdę boi, panie Parker. - Ja się jej bałem. Bałem się tego, kim się przy niej stałem. Gdybym nawet zdecydował się opowiedzieć w sądzie, jak to było i tak pozostałbym dojrzałym mężczyzną, który popełnił cudzołóstwo z małoletnią córką żony. Ale mniej więcej w tym czasie zacząłem chodzić na terapię i tam uczyłem się, jak przyjąć swoją część odpowiedzialności. Dla ludzi, których zabiła, nic już nie mogłem zrobić. Zresztą w sądzie byłyby moje słowa przeciwko jej słowu. Na miejscu sądu uwierzyłbym jej. - Pan się podźwignął z załamania - zwróciła mu uwagę Eve. - Odbudował pan swoje życie. Ona na pewno o tym wiem. A teraz wyrównuje stare rachunki. Istnieje możliwość, że i papa nimi objęła. - Myśli pani, że będzie chciała mnie zabić? - Tak. Prędzej czy później. Powinien pan wzmocnić ochronę rancza. Dokładnie sprawdzać wszystkich nowych pracowników. Byłoby rozsądnie, gdyby porozmawiał pan z przedstawicielem miejscowych władz, żeby wiedzieli, czego można się spodziewać i kogo szukać. Ja też to zrobię. - Ta dziewczyna nie mogła się doczekać dnia, kiedy będzie mogła opuścić Texas. Spojrzał na czubki butów i pokręcił głową. - Nie potrafię sobie wyobrazić, że chciałaby tu wrócić po to, żeby zabić człowieka, który znaczy dla niej mniej niż kurz na pantoflach. Westchnął. - Ale mam już sześćdziesiąt sześć lat, dostatecznie dużo by wiedzieć, że nie siedzi się z założonymi rękami, czekając, aż wąż wpełznie w nogawkę. Może urządzę sobie małe wakacje i pojadę do Europy przyjrzeć się koniom na aukcjach. Teraz mam już na to czas,

mogę jechać w każdej chwili. - Byłaby wdzięczna, gdyby zawiadomił mnie pan, kiedy i dokąd pan jedzie. Znowu uważnie przyjrzał się Eve. - Dopadniesz ją znowu, prawda, dziewczyno z miasta? - Tak. - W to wierzę. Ale wątpię, czy cokolwiek z moich opowieści może w tym pomóc... i nie widzę celu, dla którego pani traci na mnie swój czas. Nie byłem dla niej pierwszy. Eve zmrużyła oczy. - Skąd pan wie? - Tego wieczoru, kiedy usiadła mi na kolanach, już nie była dziewicą. Przynajmniej ten grzech nie spadł na mnie. - Czy pan wie, z kim była wcześniej? Przystąpił z nogi na nogę. - Nie dość, że opowiadam takie rzeczy o sobie, to jeszcze mam opowiadać o innych... - To nie są plotkarskie pogaduszki, tylko śledztwo. - Po co się tak zaperzać? - spytał łagodnie i wydął policzki. - Po mojemu turlała się w stodole na sianie z Chuckiem Springerem. Wiem, że jej mama niepokoiła się z tego powodu. Ale potem, jeśli dobrze sobie przypominam, Chuck zaczął spotykać się z jedną z córek Larsona. Albo Rolleya. To były jeszcze dzieciaki - dodał. - Nie zwracałem na nie uwagi. A kiedy zaczęła się sprawa między mną a Julianną, zwracałem uwagę już tylko na nią. - Czy pan wie, gdzie mogę znaleźć tego Chucka Springera? - To jeden z moich kowbojów. Ale wie pani jest żonaty, ma teraz małego chłopca i drugie dziecko w drodze. - Chciałabym z nim porozmawiać. Parker westchnął. - Wobec tego chodźmy go szukać. - Obszedł padok, skinął głową w stronę koni znajdujących się za ogrodzeniem. - Mam tu kilka ładnych sztuk. Umie pani jeździć? - Nie umiem na niczym, co miałoby więcej nóg niż ja - odparła Eve, a Parker zaniósł się śmiechem. - A pan? - zwrócił się do Roarke'a. - Ja trochę próbowałem. Eve wytrzeszczyła oczy ze zdumienia. - Jeździłeś konno?

- Nawet to przeżyłem. Prawdę mówiąc, to jest wspaniałe przeżycie. Przypuszczam, że i tobie by się spodobało. - Nie sądzę. - Trzeba tylko od razu pokazać koniowi, kto rządzi - wytłumaczył parker. - Konie są większe i silniejsze ode mnie. Powiedziałabym, że to raczej daje im przewagę. Parker zachichotał, a potem krzyknął do jednego z kowbojów: - Gdzie jest Springer? - Na wschodnim pastwisku. - Miła przejażdżka - powiedział Parker i wypchnął językiem policzek. - Mógłbym wsadzić panią na poczciwą, łagodną szkapę. - Będę udawała, że nie słyszałam, jak przed chwilą groził pan oficerowi policji. - Podobasz mi się, dziewczyno z miasta. - Uniósł kciuk. - Pojedziemy dżipem. Pewnie i to była miła przejażdżka, w każdym razie Eve miała wrażenie, że Roarke jest tego zdania. Ale z jej punktu widzenia była to tylko jazda po wertepach, po terenie pełnym olbrzymich krów, krowiego nawozu i diabli wiedzą czego jeszcze. Wkrótce zobaczyła drugiego dżipa... na płaskim jak stół pastwisku odległość mogła wynosić niecały kilometr. Bliżej trzech ludzi jechało konno wzdłuż ogrodzenia. Parker skręcił w stronę tych trzech, trąbiąc klaksonem. Bydło leniwie usuwało się z drogi, od czasu do czasu protestując muczeniem. - Jedno słówko, Chuck! Szczupły, kościsty mężczyzna w stroju ranczera złożonym z wysokich butów, kraciastej koszuli i kapelusza powściągnął konia. Podjechał do ich samochodu, a Eve na wszelki wypadek wcisnęła się w kąt. - Jestem, szefie. - Skinął głową Roarke'owi i przytknął dłoń do ronda kapelusza na widok Eve. - Witam panią. - To jest pani porucznik Dallas z Nowego Jorku. Chce z tobą porozmawiać. - Ze mną? - Chuck miał pociągłą twarz opaloną na intensywny złocisty kolor, mniej więcej taki jak jelenia sierść. Malował się na niej wyraz zdziwienia. - Nigdy w życiu nie byłem w Nowym Jorku. - Nic pani nie grozi z mojej strony, panie Springer, ale mógłby pan bardzo pomóc w śledztwie. - Tylko jak miała go, u diabła przesłuchać, skoro siedział tak wysoko na koniu? Czy mógłby pan poświęcić mi kilka minut? - No... - Niespokojnie poruszył się w siodle. Skóra zaskrzypiała. - jeśli szef każe...

Zeskoczył na ziemię, czemu znowu towarzyszyło skrzypnięcie, a zrobił to tak płynnym ruchem, że Eve nasunęło się porównanie do wody w strumieniu toczącej się po dnie litej skały. Nadal trzymał wodze w dłoni, a jego koń spuścił łeb i zaczął skubać trawę. - Chodzi o Juliannę Dunne. - zaczęła Eve. - Słyszałem, że wyszła z więzienia. Podobno zabiła człowieka. - Nawet trzech - poprawiła Eve. - Znał pan ją kiedy tutaj mieszkała. - Aha. - Czy utrzymywał pan z nią kontakt po jej wyjeździe? - Nie. - Byliście zaprzyjaźnieni, póki tutaj mieszkała. - Niezupełnie. Eve odczekała chwilę. Uznała, że rytm rozmów w Teksasie różni się znacznie od tego znanego jej w Nowym Jorku. - A jak pan określi wasze stosunki, panie Springer? - Znałem ją. Była pasierbicą szefa mojego taty... i mojego szefa też. Odkąd wyfrunęła, nic o niej nie wiem. Nie było powodu, żebym cokolwiek wiedział. Szefie, muszę objechać ogrodzenie. - Chuck, porucznik Dallas próbuje wykonać swoją pracę. Jeśli myślisz, że wnerwisz mnie czymś, co było między tobą i Julianną, kiedy miałeś mleko pod nosem, to się nie przejmuj. Znasz mnie dobrze i sam wiesz, co ze mną było. - Urwał, a Chuck wlepił wzrok w czubki butów. - Sądzę, że nie mam do mnie o to żalu. Ja do ciebie też nie. Pani porucznik chce wiedzieć, czy spałeś z Julianną. Mężczyzna spłonął rumieńcem, Eve przyglądała się zafascynowana, jak rumieniec z wolna wypełza spod złocistej opalenizny. - Uff, niech to.. Nie mogę rozmawiać z kobietą o czymś takim. Eve wyjęła policyjną odznakę. - Niech pan opowie to tej plakietce. - Panie Parker - zaczął Roarke. - Może pójdziemy trochę dalej. Mam ranczo w Montanie i interesują mnie pewne szczegóły związane z hodowlą. - Tylko proszę patrzeć pod nogi - ostrzegł Parker i wysiadł z samochodu. - Chuck, załatw to, co masz załatwić. Zostawszy sama w dżipie, Eve poczuła się głupio, więc zaryzykowała i wyszła na zewnątrz. Koń kowboja podniósł łeb i trącił ją w ramie. Nie rąbnęła go pięścią w pysk, ale miała wielką ochotę. - Sprawdza, czy nie ma pani czegoś bardzie interesującego do jedzenia niż trawa

dookoła. - Chuck pogładził zwierzę po pysku. - On zawsze zebrze. - Niech pan mu powie, że nic nie mam. - Eve odsunęła się na bok, tak by Chuck znalazł się między nią a koniem. Gdy zwierzę zarżało, zabrzmiało to jak śmiech. - Niech pan mi opowie o Juliannie, Chuck. - Jeeezu, miałem wtedy szesnaście lat. - Zsunął kapelusz na tył głowy i chustą otarł pot z twarzy. - Szesnastoletni chłopak na myśli głową. Chyba pani wie, co chcę powiedzieć. - Uprawiałeś z nią seks. - Sama przyszła do stajni. Wynoszenie gnoju należało do moich obowiązków. Pachniała jak łąka, miała obcisłą bluzeczkę i obcisłe kuse szorty. Boże wielki, to była laska! Zaczęliśmy się lepiej poznawać, ale tak jak to dzieciaki. Potem poznawaliśmy się trochę odważniej. - Znów wbił wzrok w czubki butów. - Tego lata często wymykaliśmy się z domów i kochaliśmy się w jednym z boksów stajni. Potem ona zaczęła przychodzić do mnie do domu. Właziła przez okno. Na początku mnie to podniecało, ale Jeezu, mama się dowiedziała i myślałem, że mnie żywcem ze skóry obedrze. No, a ja miałem szesnaście lat i w okolicy były jeszcze inne dziewczyny. Człowiek wtedy zaczyna się rozglądać. Przy Juliannie nie mogłem nic zrobić, żeby o tym nie wiedziała. To mnie w końcu zaczęło wkurzać. - Zerwał pan z nią. - Raz próbowałem, ale rzuciła się na mnie jak rozzłoszczona kocica. - Znów podniósł głowę. - Gryzła, drapała. Powiedziała, że nie pozwoli się odsunąć na bok. Przestraszyła mnie, bo wyglądała jak na wpół obłąkana, no i Zaczęliśmy znowu. A następnego dnia Julianna poszła prosto do mojego domu, do kuchni i opowiedziała mojej matce, że ją ruchałem. I jeśli matka gdzieś mnie nie wyśle, to ona pójdzie do swojego ojczyma i powie mu, żeby wylał mojego ojca. Urwał, zdawało się, że przeżywa tę scenę jeszcze raz. A potem, ku zaskoczeniu Eve, szeroko się uśmiechnął. - Moja matka nigdy nie pozwalała sobie wciskać kitu. Wszystko jedno, córka szefa czy kto inny. Powiedziała Juliannie, żeby nie próbowała drugi raz przychodzić do jej domu bez zaproszenia. I, że nie zniesie, żeby w jej kuchni początkująca dziwka - tak ją nazwała odgrażała się w ten sposób. Kazała jej się wynosić i powiedziała, że jeśli nawet było jakieś ruchanie, to teraz z tym koniec. I jeszcze, że porozmawia o tym z matką Julianny. - I porozmawiała? - Jeśli moja mama mówi, że coś zrobi, to nie ma odwołania, więc pewnie tak. Nie mówiła mi, co się potem stało, ale Julianna już więcej tego lata nie przyszła do stajni. W ogóle nie pokazywała się nigdzie w okolicy. A ja dostałem na miesiąc szlaban na

wychodzenie z domu i do tego taki opieprz, że o mało mi uszy nie zwiędły. - A kiedy lato minęło? - Nigdy więcej z nią dłużej nie rozmawiałem. Raz przyszła do mnie, kiedy byłem z inną dziewczyną i zaczęła obrażać wstydliwą część mojej anatomii. Mówiła to wszystko cicho, z uśmiechem na twarzy. A potem któregoś dnia znalazłem martwego skunksa w łóżku. Wiedziałem, że to ona zrobiła. I... - I co? - Nigdy nikomu o tym nie powiedziałem. - Przystąpił z nogi na nogę, twarz mu spochmurniała. - W wieczór przed moim ślubem, czyli dokładnie przed sześcioma laty i jednym miesiącem, zadzwoniła do mnie. Podobno chciała mi złożyć najlepsze życzenia. Ale powiedziała to takim tonem, jakby mówiła, przepraszam za wyrażenie, żeby się pieprzył. Potem dodała jeszcze, że w noc poślubną będę myślał o niej, bo ona będzie myślała o mnie. I może czasem będzie przychodziła mnie odwiedzić i pogadać o dawnych czasach. Wiedziałem, że siedzi w więzieniu. Trochę mnie to ruszyło, ale nie widziałem celu w opowiadaniu o tym komukolwiek. Przecież następnego dnia miałem ślub. - Czy od tej pory kontaktowała się z panem? - Nie, ale na ostatnie walentynki dostałem paczkę. W środku był zdechły szczur. Wyglądał na otrutego. O tym też nikomu nie wspomniałem. Po prostu wyrzuciłem szczura. Jejku, przecież wtedy miałem szesnaście lat. Turlaliśmy się po sianie przez jedno lato. Teraz mam żonę, syna, spodziewam się drugiego dziecka. Czego ona chce ode mnie po tylu latach? Rzucił ją - powiedziała Eve Roarke'owi, gdy znów znaleźli się w samochodzie. Wybrała sobie chłopaka w swoim wieku i on przestał jej chcieć, zanim ona przestała chcieć jego. A potem jego matka ją przegoniła. Dwa policzki na raz. Nie do zniesienia. Gdyby to była normalna dziewczyna, na pewno prze pewien czas byłaby zdruzgotana. Ale potem otrząsnęłaby się z tego i żyła dalej po swojemu. Natomiast Julianna postanowiła uwieść ojczyma. Starszych mężczyzna, takich jak on, łatwiej jest utrzymać w ryzach. Łatwiej jest uchodzić prze nimi za niewinną panienkę. To nie było zwykłe uwiedzenie. Ona posłużyła się seksem, żeby złamać i ojczyma i matkę. Żeby ich ukarać i odnieść z tego korzyść. Jeszcze nie dojrzała do zabijania, ale to była kwestia zaledwie kilku lat. Po ci szkodzić człowiekowi, skoro można go po prostu unicestwić? To wreszcie zaczęło jej dawać satysfakcję, ale i tak nie mogła zapomnieć tego, że raz została odrzucona. Eve nie mogła sobie przypomnieć, co czuje piętnastoletnia dziewczyna. Nic dziwnego. Nigdy nie była zwyczajną nastolatką. Julianna Dunne, jak widać, też nią nie była. - Zatelefonowała do niego w wigilię jego ślubu - ciągnęła Eve. - Uważała na to, co

mówi, na wypadek gdyby Chuck miał to komuś powtórzyć, ale powiedziała mu dość, żeby nim wstrząsnąć i żeby nie mógł powstrzymać się przed myśleniem o niej w noc poślubną. Zasiała ziarno niepokoju. - Co zamierzasz z nim zrobić? - On bardzo niepokoi się o swoją rodzinę, więc na pewno zgodzi się na współpracę z miejscową policją. Jestem również przekonana, że porozmawia z Parkerem i na moje wyczucie Parker znacznie wzmocni ochronę rancza. Na wszelki wypadek pogadam jeszcze z miejscowymi policjantami i sprawdzę, czy wiedzą, co do nich należy. A potem zrobię to, co należy do mnie, czyli znajdę Juliannę Dunne. - A więc wracamy teraz do Nowego Jorku? Wbiła wzrok w szybę. - Nie. - zamknęła oczy. - Jedziemy do Dallas.

ROZDZIAŁ 13 Gdy w falującym od żaru powietrzu ukazały się na horyzoncie zarysy Dallas, nie obudziło to w Eve żadnych wspomnień, jedynie niejasne przeczucia. Były drapacze chmur, liczne przedmieścia, miejska ciasnota. Ale wszystko wydawało się całkiem inne niż w Nowym Jorku. Uświadomiła sobie, że to między innymi kwestia wieku. Wszystko , co powstało tutaj, było nowe w porównaniu ze Wschodem. Większe, śmielsze w zamyśle, ale pozbawione indywidualności. Bądź co bądź Dallas było jedną z wielu osad, które przekształciły się w miasto, a potem dzięki prosperity w miejskie giganty dawno po tym, jak powstały Nowy Jork, Boston czy Filadelfia. Architekturze brakowało fantazyjnej jakości starszych budynków na Wschodzie. Tutaj drapacze chmur były smukłe i lśniące, najczęściej pozbawione zdobień. Balony i tablice reklamowe informowały o rodeo, przepędach bydła, wyprzedaży kowbojskich butów i kapeluszy. Barbecue miało tutaj królewską pozycję. Równie dobrze mogli byli polecieć na Wenus. - Strasznie tu dużo nieba - powiedziała w zadumie. - Potwornie dużo, właściwie za dużo. Słońce odbijało się oślepiająco od stalowych konstrukcji, wielkich szklanych ścian, dźwięczących pochylni. Eve zsunęła nieco okulary przeciwsłoneczne. - I więcej dróg. - Usłyszała, że jej głos brzmi pewnie. - Więcej transportu naziemnego, a mniej powietrznego. - Chcesz jechać do hotelu? - Nie... może najpierw objedziemy miasto dookoła albo jakoś tak... Roarke ujął dłoń żony, a potem skręcili do śródmieścia. Tu było jeszcze ciaśniej. Niebieska czasza nieba wisiała nad budynkami i ulicami zapchanymi przez nadmiar samochodów pędzących z nadmierną szybkością w nadmiernie wielu kierunkach. Eve musiała walczyć z ogarniającą ją falą oszołomienia. - Nie wiem, czego tu szukam. - Ale to nie było to samo przemożne uczucie paniki. On nigdy mnie nie wypuszczał z tego cholernego pokoju, a kiedy.... kiedy się stamtąd wydostałam, byłam w szoku. Poza tym minęło ponad dwadzieścia lat. Miasta się zmieniają. Dłoń nieznacznie jej zadrżała. Roarke mocniej zacisnął drugą rękę na kierownicy. Zatrzymał samochód na czerwonym świetle i zerknął na twarz żony. Była blada.

- Eve, popatrz na mnie. - Wszystko w porządku. Czuje się dobrze. - Musiała się zdobyć na wielką odwagę, by odwrócić głowę i spojrzeć mu w oczy. - czuję się dobrze. - Możemy pojechać do hotelu i odłożyć to na później. Albo na zawsze, jeśli tak sobie życzysz. Możemy pojechać na lotnisko i natychmiast wrócić do Nowego Jorku. Albo pojedziemy tam, gdzie cię znaleziono. Wiesz, gdzie to było. Masz to w aktach. - Czytałeś moje akta? - Tak. Chciała cofnąć rękę, ale palce Roarke'a zacisnęły się mocniej. - Czy jeszcze czegoś próbowałeś? Prowadziłeś jakieś poszukiwania? - Nie. Wiedziałem, że sobie tego nie życzysz. Ale można to zawsze zrobić, kiedy i jeśli zechcesz. - Nie chcę. - Żołądek zaczął jej się buntować. - Zmieniło się światło. - Do diabła ze światłem. - Nie, jedź na przód. - Zamknęła oczy, dookoła nich zaczęły drzeć się klaksony. - Jedź prosto przed siebie. Muszę się trochę uspokoić. Wbiła się odrobinę głębiej w siedzenie i stoczyła zwycięską walkę z własnymi lękami. - Nie pomyślałbyś źle o mnie, gdybym poprosiła cię, żebyś zawrócił i stąd odjechał? - Skądże znowu. - Ale ja bym pomyślała. - Głęboko odetchnęła, potem jeszcze raz i wyprostowała się. Pomyślałabym bardzo źle o sobie. Muszę cię o coś prosić. - O co tylko chcesz. - Nie pozwól mi się cofnąć. Cokolwiek powiem potem, teraz wiedz, że muszę przez to przebrnąć do samego końca. Dokądkolwiek to doprowadzi. Jeśli tego nie zrobię, znienawidzę samą siebie. Wiem, że proszę cię o wiele, ale nie pozwól mi stchórzyć. - Wobec tego będziemy razem brnęli przez to do samego końca. Roarke lawirował wśród samochodów i zaczął skręcać w ulice, które nie były już ani takie szerokie, ani takie czyste. Mijali zaczernione lub zabite deskami witryny sklepów. A potem znów wszystko zaczęło nabierać elegancji, jakby jakiś gorliwy android rozpoczął pracę w jednym końcu miasta i stopniowo zmierzał przed siebie. Małe modne sklepy, restauracyjki, świeżo odnowione bloki i kamienice. Świadczyło to niewątpliwie o stopniowym przejmowaniu zdegradowanych terenów przez młodych ludzi z aspiracjami, mających pieniądze, energię i czas. - Nie. To wcale nie tak. - Wbrew licznym oznakom nowego przez samochodową

szybę zobaczyła nędzne domy komunalne i potłuczone szyby dawnych slamsów. Roarke wjechał na piętrowy parking, znalazł miejsce i wrzucił monetę do parkometru. Zgasił silnik. - Może lepiej się przejdziemy. Nogi się pod nią uginały, ale posłusznie wysiadła. - Wtedy szlam piechotą. Był upał, tak jak dzisiaj. - Teraz idziesz ze mną. - Ujął ją za rękę. - Wtedy nie było tu tak czysto. - Eve kurczowo zacisnęła palce na dłoni męża, gdy wyszli z parkingu na chodnik. - Ściemniało się. Ludzie krzyczeli. Grała muzyka. - Rozejrzała się i znów patrząc na obecne fasady, zobaczyła to, co było dawniej. - Był klub ze striptizem. Wtedy nie wiedziałam, co to właściwie jest, ale muzyka wylewała się na ulicę, gdy ktoś otwierał drzwi, żeby wejść albo wyjść. Zajrzałam do środka i pomyślałam, że może będę mogła wejść, bo pachniało jedzeniem. Byłam głodna. Ale czułam tam również inny zapach. Seksu i taniego alkoholu. On pachniał tak samo. Uciekłam więc najszybciej, jak umiałam. Ktoś za mną krzyczał. W głowie jej się zakręciło, w brzuchu zaczęło jej burczeć z głodu, choć ten głód był tylko wspomnieniem. - Dziewczynko. Hej, dziewczynko. To on mnie wołał. Przebiegłam przez ulicę, nie zważając na samochody. Ludzie krzyczeli, ryczały klaksony. Chyba... chyba upadłam, ale zaraz wstała. Roarke wciąż trzymał ją za rękę, gdy przechodzili przez ulicę. - Nie mogłam biec za szybko, bo strasznie bolało mnie ramię i byłam zamroczona. Zbierało mi się na torsje. Teraz też było jej niedobrze. Żołądek podchodził Eve do gardła. - Nikt nie zwracał na mnie uwagi. Dwóch mężczyzn. - Przystanęła. - Tu było dwóch mężczyzn. Pewnie nie wyszedł im jakiś nielegalny interes, bo zaczęli się bić. Jeden potrącił mnie, padając. Też upadał i chyba na chwilę straciłam przytomność. Kiedy się ocknęłam, jeden z nich leżał obok mnie na chodniku. Krwawił, jęczał. Odczołgałam się od niego. O, tam, w tę przecznicę. Stali u wlotu alei, która była teraz lśniąca jak kościelna ławka. Stał w niej kolorowy pojemnik na odpadki do utylizacji. - Nie mogę tego zrobić. Roarke najchętniej wziąłby ją na ręce i zabrał stamtąd w jednej chwili. Dokądkolwiek. Ale wyraźnie go prosiła, a on obiecał, że pomoże jej przez to przejść. - Możesz, na pewno możesz. - Nie mogę tam wejść. - Idę z tobą. - Przyłożył do warg jej lodowatą rękę. - Jestem z tobą, Eve. Nie zostawię

cię. - Zapadł zmierzch, było mi zimno. - Zmusiła się do zrobienia pierwszego kroku w głąb alei, potem drugiego. - Wszystko mnie bolało, chciałam tylko położyć się spać. Ale ten odór. Ohydny odór śmieci. Pojemnik był rozbity i odpadki walały się po całej ulicy. Ktoś szedł, więc musiałam się schować. Wiedziałam, że jeśli on zacznie mnie gonić, jeśli mnie znajdzie, to zabierze mnie z powrotem do pokoju i będzie mi robił różne straszne rzeczy. Ukryłam się w ciemności, ale to nie był on. Ludzi było kilku. Obsikali mur, a potem się oddalili... Nieznacznie się zatoczyła, ale nawet nie poczuła, że Roarke ją podtrzymał. - taka jestem zmęczona, taka zmęczona. I głodna. Chcę wstać i poszukać innej kryjówki. Takiej, która lepiej pachnie i nie jest taka ciemna. Tu jest prawie czarno. Nie wiem, co jest w tej ciemności. - Eve. - Niepokoiło do, że zaczęła mówić tak, jakby to działo się teraz, że jej głos stał się wątły i drżący, jakby cierpiała. - Nikt cię teraz nie krzywdzi, nie jesteś sama i nie jesteś już dzieckiem. - Ujął ją za ramiona i trzymał tak mocno, póki nie spojrzała przytomniej i nie pochwyciła jego wzroku. - Możesz wspominać, nie przenosząc się w przeszłość. - Tak, dobrze. - Ale bała się. Strach chwytał ją za gardło. Patrzyła mu w oczy i chłonęła ich czysty błękit, póki nie odzyskała trochę pewności siebie. - Bałam się być w ciemności, bałam się też wyjść z ciemności. Ale... - Spojrzała w miejsce, gdzie kiedyś siedziała skulona. - Nie mogę wstać, bo znowu chwyciły mnie torsje. Potem już nic nie pamiętam, póki nie zrobiło się jasno. Uniosła ramię i drżącą ręką wskazała przed siebie. - Tu. Bywam tutaj. Pamiętam. Stali nade mną ludzie, gdy się ocknęłam. W niebieskich mundurach. Policja. Jeśli odzywasz się do policjantów, wsadzą cię do dziupli z wężami i robakami, które chcą cię zjeść. Roarke. - Spokojnie. Jestem tutaj. Trzymaj mnie za rękę. Zwróciła się ku niemu. - Nie mogłam przed nimi uciec. Nie mogłam się nawet ruszyć. Nie pamiętam, gdzie jestem ani kim jestem. Oni zadawali mi mnóstwo pytań, ale nie znałam odpowiedzi. Zabrali mnie stamtąd do szpitala. Tam był inny zapach, tyle że tak samo przerażający. A ja nie mogłam uciec. Nie pozwoliliby mi. Ale nie wsadzili mnie do dziupli z wężami. To było kłamstwo. Mimo że nie potrafiłam im powiedzieć, kim jestem, nie próbowali mnie skrzywdzić. - Nie. - Pogłaskał ją po głowie i wtulił twarz w jej włosy. Zastanawiał się, skąd wzięła tyle odwagi, by zapragnąć policyjnej odznaki... i ją zdobyć. - Oni chcieli ci pomóc. Wydała drżące westchnienie i oparła głowę na ramieniu męża. - Nie mogłam im powiedzieć czegoś, czego nie wiedziałam. Albo gdybym wiedziała,

też bym tego nie zrobiła. Zabraliby mnie z powrotem do tamtego pokoju, a to byłoby gorsze niż dziupla z wężami. W tamtym pokoju zrobiłam coś strasznego. Nie pamiętam tego, ale to było złe, a ja nie mogłam tego cofnąć. Duszę się tutaj. Otoczył ją ramieniem w talii i wyprowadził z alei. Na skrzyżowaniu przystanęła, zgięła się, dłonie wsparła na udach i zaczęła łapczywie chwytać powietrze. - Już lepiej? Skinęła głową. - tak. W porządku. Tylko jeszcze chwilę. Przepraszam... - Nie przepraszaj mnie za to - odburknął, zanim zdołał zapanować nad swoim gniewem. - Nie rób tego. Masz czas, spokojnie. - Ten pokój był w hotelu - powiedziała - Stary budynek w połowie ulicy. Kraty w oknach na parterze. Naprzeciwko był seksklub. Seks na żywo. Czerwone światło. - Znowu przetoczyła się przez nią fala mdłości i tym razem zdołała ją jednak opanować. - Pokój był wysoko. On zawsze brał pokoje wysoko, żebym nie mogła uciec przez okno. Ósme piętro. Policzyłam okna z ulicy. Na froncie był neon, litery biegły pionowo w dół. Coś obcojęzycznego, bo nie mogłam tego przeczytać. To znaczy trochę mogłam przeczytać, ale nie rozumiałam znaczenia. C,A... C,A,S,A. Casa, Casa Diablo. Zaśmiała się krótko i wyprostowała. Twarz miała stężoną, bladą, lecz spokojną. - Dom diabła. To tyle znaczyło, prawda? Czy to nie cholerny zbieg okoliczności? Umiałbyś znaleźć ten hotel? - Jeśli tego chcesz, to tak, znajdę go. - Teraz. Zanim stracę odwagę. Wrócił do samochodu pierwszy. Chciał ją zabrać z tej alei, dać jej czas na zebranie sił. Gdy siedziała w samochodzie z głową odchyloną do tyłu i z zamkniętymi oczami, wyjął palmtop i zaczął poszukiwania. - Miałaś już i tak ciężki dzień, Eve. - Chcę go wykorzystać do końca. Przed rokiem Roarke wreszcie wrócił na miejsce, gdzie jego ojciec spotkał kogoś bardziej zaciętego, kogoś szybszego, kto zdążył mu poderżnąć gardło. Pamiętał wściekłość, ból i ulgę, jaką odczuł w końcu, gdy stanął w tym miejscu jako dorosły mężczyzna, patrząc na ziemię i wiedząc, że już po wszystkim. - Hotel stoi tam, gdzie stał - powiedział i zobaczył, że Eve się wzdryga. Nazwę ma

zmienioną, ale budynek pozostał ten sam. Teraz nazywa się The Traveler's Inn i ma trzy gwiazdki. Stąd jest do niego pięć kilometrów. Gdy otworzyła oczy i spojrzała na męża, pokręcił głową. - Jestem z tobą, ale na Boga, Eve, trudno mi znieść myśl, że musiałaś przejść tak długą drogę poraniona, głodna i zagubiona. - Czy właśnie dlatego pojechałeś sam szukać śladów swojego dzieciństwa w Dublinie? Bo nie chciałeś składać na mnie takiego ciężaru? Schował palmtop do kieszeni. - Ja tu chcę, żebyś poczuła się bezpiecznie, a ty mnie przyciskasz do muru. Daj spokój. - Ruszyło cię to. - Otarła wilgotną twarz wierzchem dłoni. Nawet nie wiedziała czy to pot, czy łzy. - Kiedy jesteś czymś poruszony twój irlandzki akcent staje się wyraźniejszy. - Chrzań to. - Mnie jest lepiej z myślą, że cię to poruszyło. - Pochyliła się i musnęła wargami jego policzek. - Dziękuję. - Miło mi, że mogłem co pomóc. Jesteś gotowa? - Tak. Nic nie wydawało się szczególnie znajome. Zdawało jej się, że wprowadzili się zmierzchem... Chyba wieczorem. I przyjechali autobusem... chyba autobusem. Jakie to zresztą miało znaczenie? Samo miasto nie było dla niej wielkim objawieniem. Nie doznała przebłysku, który pozwoliłby jej odpowiedzieć na wszystkie pytania. Nawet nie wiedziała, czy chcę znaleźć na nie odpowiedzi, miała jednak wewnętrzne przekonanie, że to jedno musi zrobić. Chcę to zrobić, poprawiła się w myśli. Ale mimo klimatyzacji we wnętrzu samochodu czuła zimne strużki potu cieknące po plecach. Roarke podjechał do krawężnika i wysunął rękę na zewnątrz żeby pohamować gorliwego portiera w liberii, który pospieszył w ich stronę. - Masz czas. Spokojnie. - powiedział. - masz tyle czasu, ile potrzebujesz. Budynek był zwykłym blokiem krytym falistymi płytkami. Ale obłożono do tynkiem w miłym pastelowym odcieniu różu. Nie było już wabiącego jaskrawego neonu, lecz cienisty portyk i dwie betonowe donice z tęczą kwiatów. - Czy jesteś pewien, że trafiliśmy pod dobry adres? - Poczuła delikatny uścisk jego dłoni. - Wiem, że tak. Tylko po prostu to wyglądało inaczej. - Wnętrze też nie będzie takie samo. Prawdopodobnie tylko tracimy czas. A ja tymczasem powinnam porozmawiać z miejscową policją w sprawie Dunne. Roarke nie powiedział ani słowa, lecz spokojnie czekał, co będzie dalej.

- Jestem taka przerażona. Cholernie przerażona. Zaschło mi w ustach. Gdyby to była część mojej pracy, po prostu bym ją wykonała. Więc muszę wreszcie wejść do środka. - Wejdę do środka razem z tobą. - Jeszcze raz pocałował ją w rękę, bo czuł, że tego potrzebuje. - Razem pokonaliśmy niejedną przeszkodę, pokonamy i tę. - Okej. - Głośno zaczerpnęła tchu. - Okej. - I wysiadła z samochodu. Nie wiedziała, co mąż powiedział portierowi ani ile to kosztowało, w każdym razie samochód pozostał zaparkowany tam, gdzie stał. W głowie jej szumiało. Zdawała sobie sprawę, że to lęk miesza się z oczekiwaniem nieznanego i złymi przeczuciami. Gdy znaleźli się w holu, szum trwał nadal, czuła się więc tak, jakby zanurzyła się w wodzie. Podłogi były morzem niebieskości, co jeszcze spotęgowało to wrażenie. Tu i ówdzie rozmieszczono wygodne sofy i fotele; z jednej strony zamykały przestrzeń windy ze srebrnymi drzwiami, z drugiej natomiast długi kontuar recepcji, za którymi urzędowało dwóch młodych mężczyzn o radosnych twarzach. W butonierkach jaskrawoczerwonych mundurów mieli białe goździki, a na kontuarze w szklanej wazie stały cukierki. Eve wlepiła wzrok w lśniącą recepcję i przypomniała sobie obskurną norę, w której pracował android. - Miał śmieszne oczy. Jedno bez przerwy się ruszało, a drugie wpatrywało się prosto na ciebie. Śmierdział spalenizną. Pieprzony android spalił sobie jakieś obwody. Tak powiedział. Poczekaj tutaj, dziewczynko, poczekaj z bagażem i trzymaj buzię zamkniętą na kłódkę, jeśli wiesz, co jest dla ciebie dobre. A on podszedł do kontuaru i wynajął pokój. - Który pokój? - Dziewięćset jedenaście. Telefon alarmowy. Lepiej nie dzwoń pod dziewięćset jedenaście, bo postaram się, żebyś zapomniała jak się nazywasz. O, Boże. - Popatrz na mnie, Eve, popatrz. Posłusznie skierowała wzrok w stronę męża i tak wiele wyczytała z jego twarzy. Trochę, wściekłości i ślady smutku. - Mogę to zrobić. Mogę. - Zrobiła krok do recepcji, potem Roarke znów wziął ją za rękę. - Dzień dobry - powitała ich urzędniczka. - Czy państwo chcą się wprowadzić? - Prosimy pokój dziewięćset jedenaście - powiedział Roarke. - Czy mają państwo rezerwację? - Pokój dziewięćset jedenaście - powtórzył Roarke.

Jej uśmiech stopniał, ale zaczęła czegoś szukać w komputerze. - Jest zajęty. Dziś wieczorem, przyjedzie do niego gość. Jeśli życzą sobie państwo pokój z kuchenką, to może... Poczuł, że Eve sięga do kieszeni, i wiedział, że za chwilę wyjmie policyjną odznakę. Ostrzegawczo uścisnął jej rękę. - Potrzebujemy akurat dziewięćset jedenaście. - Zdążył otaksować urzędniczkę. Czasem należało uciec się do przekupstwa, innym razem wystarczało pochlebstwo. Jeszcze innym występowało się z pozycji siły. - nazywam się Roarke i potrzebujemy z żoną właśnie tego pokoju. Nie na długo. Jeśli to stanowi problem, proszę porozmawiać z kierownikiem. - Chwileczkę, proszę pana. - Jej mina już nie była taka życzliwa, a ton był przeznaczony dla męczącego gościa mającego nieuzasadnione wymagania. Nie minęło nawet dwadzieścia sekund, jak przed urzędniczkę wysunął się mężczyzna. - Bardzo przepraszam, panie Roarke, że musieli państwo czekać. Obawiam się, że zaszło nieporozumienie. Nie oczekujemy... - Potrzebujemy pokoju. - Roarke chłodnymi niebieskimi oczami zmierzył plakietkę z nazwiskiem mężczyzny. - Pokoju dziewięćset jedenaście, panie Milton. Mam nadzieję, że pan to rozumie. - Naturalnie, naturalnie. - Pracownik hotelu nerwowo zabębnił palcami po ekranie komputera. - Postaramy się dogodzić pana życzeniu. Witamy w The Traveller's Inn. Angelina, gaj panu Roarke'owi kartę magnetyczną i pakiet dla gości. Mamy dwie restauracje - ciągnął. W Marc's można zjeść elegancką kolację, Corral jest bardziej niezobowiązujący. Czy mam zarezerwować stolik? - To nie będzie konieczne. - Słoneczny Salon jest otwarty dla gości od godziny jedenastej do drugiej w nocy, a nasz sklep z upominkami poleca pamiątki, odzież, drobne przekąski i różne przedmioty przydatne w podróży. - Mężczyzna szeroko się uśmiechnął, ale był to dość niepewny uśmiech. - Czy mogę spytać, jak długo państwo zamierzają u nas gościć? - Niedługo. - Roarke podał mu kartę płatniczą. - Rozumiem, dziękuję bardzo. Zaraz zeskanuje. Z przyjemnością pomożemy państwu w realizacji wszelkich planów podczas pobytu w Dallas. Oferujemy transport, przewodników, bilety do teatru... - Wystarczy na pokój, panie Milton. - Naturalnie. Proszę bardzo. - Mężczyzna zwrócił Roarke'owi kartę płatniczą, podał klucz i pakiet dla gości. - Czy potrzebują państwo pomocy w przeniesieniu bagażu?

- Nie. Proszę dopilnować, żeby nikt nam nie przeszkadzał, zgoda? - Naturalnie. Jeśli będą państwo czegokolwiek potrzebowali, to proszę dać, znać! zawołał za nimi, gdy już zmierzali do windy. - On się teraz zastanawia, czy idziemy do pokoju na szybki numerek - mruknęła Eve. To nie jest twój hotel, prawda? - Nie jest, ale on się zastanawia, czy nie zamierzam go przejąć. Winda przyjechała i otworzyła drzwi. Eve skojarzyło się to z leniwym ziewnięciem stwora, który ma zamiar ich pożreć. Weszła do kabiny. - Mogłam posłużyć się policyjną odznaką, nie musiałeś w to angażować nazwiska. - To było całkiem proste. - No, owszem. W każdym razie na chwilę zapomniałam o swoich sprawach, kiedy przyglądałam się, jak go zmiękczasz. Jeszcze dziesięć sekund i zacząłby się jąkać. Drzwi windy otworzyły się ponownie, Eve wyszła na korytarz i rozejrzała się. - Było ciemno - bąknęła. - Przynajmniej tak mi się wydaje. A on był zły. Ale tyle było tych miejsc. Mogło mi się coś pomylić. Poza pokojem znalazłam się tylko dwa razy; gdy wchodziłam i potem gdy... wychodziła. Tego jestem pewna. Tak było prawie zawsze. - On już nie może cię zamknąć. - Nie. - Zmobilizowała się i ruszyła korytarzem. Zamknęła oczy. - Pachniało wilgotnymi skarpetkami. Tak wtedy pomyślałam. Wilgotnymi brudnymi skarpetkami. A ja byłam głodna. Miałam nadzieję, że on wyjdzie i przyniesie nam coś do jedzenia. To tam. Nie unosząc powiek, wskazała na lewo. Pokój rzeczywiście był po lewej stronie, piąty z kolei. - Jestem ledwie żywa ze strachu. Nie pozwól mi uciec. - Nie uciekniesz, Eve. - Roarke odwrócił głowę żony ku sobie i delikatnie pocałował ją w usta. - Zawsze byłaś silniejsza niż on. Zawsze. - Sprawdzimy, czy masz rację. Otwórz. Po prostu przestąpisz próg, tłumaczyła sobie. Tylko tyle. Ile razy to robiła, wiedząc, że po drugiej stronie czyha na nią śmierć. Tym razem za drzwiami nie było nikogo, jedynie duchy. Gdy przestąpiła próg, szum w jej głowie się wzmógł, stał się prawie krzykiem. Pokój był schludny, przyjemnie urządzony. Na stoliku, obok wazonu z bukietem sztucznych kwiatów, leżał artystycznie skomponowany wachlarzyk dysków z filmami. Podłogę pokrywał jasnobeżowy dywan. Zaczęła się zastanawiać , czy pod nim jest krew. Czy ślady jego krwi jeszcze tam

zostały? Narzutę na łóżko zdobiły jaskrawe kwiaty, chyba maki. Stanowisko do pracy, urządzone w kącie, obejmowało niewielki praktyczny zestaw komputerowy. Kuchenka była oddzielona od sypialni blatem, przy którym można było jeść. Na blacie stała miseczka z jakimiś orzeszkami. Przez okno Eve zobaczyła inny budynek, ale nie było ani neonu, ani migającego światła, ani przybrudzonej czerwieni. - Wygląda na to, że zmienił się wystrój. - Wymuszony żart wrócił do niej jak bumerang. - Nigdy nie zatrzymywaliśmy się w takich miejscach... w takich ładnych... w każdym razie nie pamiętam takich czystych, zadbanych apartamentów. Czasem były dwa pokoje i wtedy miałam swoje łóżko. Ale czasem spałam na podłodze. Spałam na podłodze. Jak zahipnotyzowana spuściła wzrok. Gdyby pozwoliła popracować wyobraźni, za chwilę zobaczyłaby się, jak śpi w tym miejscu, skulona pod cienkim kocem. - jest zimno. Klimatyzacja nawaliła. Jest tak zimno, że łamie mnie w kościach. Nie ma ciepłej wody, więc mysie jest okropnie nieprzyjemne. Ale muszę zmyć z siebie jego zapach. Już lepiej marznąć niż mieć na sobie jego zapach po tym... Skrzyżowała ramiona i zadrżała. Roarke patrzył, jak przeszłość znowu ją wchłania, i czuł, że kraje mu się serce. Szeroko otwarte oczy zaszły jej mgłą, zbladła taj, że skórę miała prawie przezroczystą. - Spalam tam. Próbowałam zasnąć. Przez okno widzę migające światło. Jest czerwono, potem czarno i znowu czerwono, ale czerwień pozostaje jak mgła. On często wychodzi. Ma swoje sprawy. Siedź cicho, dziewczynko, bo jak nie, to znajdę węże. Zdarza się, że węże połykają w całości i wtedy ten ktoś żyje, chociaż siedzi w środku, w wężu. Krzyczy ze strachu. - Chryste - szepnął Roarke. Musiał jednak schować pięści do kieszeni, bo nie było z kim walczyć, nie było kogo ukarać za znęcanie się nad dzieckiem, które tymczasem dorosło i stało się jego żoną. - Gdyby ktoś tu przyszedł, mam siedzieć w łazience. Dzieci nie słychać i nie widać. Kiedy sprowadza do pokoju kobiety, robi im to samo co mnie. One nie płaczą i nie błagają do, żeby przestał, chyba że je bije. Ale nie lubię tego słuchać. Zasłoniła sobie uszy. - Kobiety nie sprowadza często. To jest ryzykowne. Czasem jest pijany i na to nie zważa. Ale nie zawsze. Kiedy nie jest pijany, sprawia mi ból. Krzywdzi mnie. Nieświadoma tego, co robi, wcisnęła sobie dłoń między uda i zaczęła się kołysać. - Jeśli nie jestem w stanie zacisnąć zębów, jeśli płaczę, jeśli krzyczę, jeśli go proszę,

sprawia mi więcej bólu. Tak masz robić. Lepiej się naucz dziewczynko. Niedługo sama zarobisz na swoje utrzymanie. Pamiętaj, co ci mówiłem. Spojrzała na Roarke'a ale go nie zobaczyła. Chwiejnie postąpiła o krok. Nie widziała też maków na narzucie, kwiatów w wazonie ani jasnego czystego dywanu. - Jest mi zimno. Jestem głodna. Może on nie wróci. Ale zawsze wraca. Niechby stało mu się coś złego, żeby nie wrócił. Wtedy mogłabym się ogrzać. Jestem taka Głodna. Zrobiła krok w stronę kuchenki. - Mam niczego nie dotykać. Mam niczego nie jeść,, chyba że mi pozwoli. Znowu zapomniał mnie nakarmić. Jest ser. Spleśniały, ale jeśli odkroi się zielone, będzie dobry. Może nie zauważy, jeżeli odkroję tylko odrobinę. Jeśli się dowie, to mnie zbije, ale i tak mnie zbije, a jestem taka głodna. Zapominam, że mam nie jeść, bo chcę więcej. Chcę więcej. O, Boże, on wraca. Pięść jej się otworzyła. Usłyszała brzęk noża padającego na podłogę. - Co ty robisz, dziewczynko? Muszę szybko coś wymyślić, jakąś wymówkę, ale to nie pomoże. On wie, a nie jest bardzo pijany. Uderza mnie w twarz, czuję smak krwi, ale nie płaczę. Może przestanie. Ale on nie przestaje. Teraz bije mnie pięściami. Przewraca. - Eve osunęła się na ziemię. - A ja nie mogę już powstrzymać błagania. Przestań, proszę, nie. Proszę, tak cię proszę, to boli. Jeśli będę się bronić, to mnie zabije, ale nie mogę nic na to poradzić. To boli! I ja też go krzywdzę. Spojrzała na swoją dłoń, którą przed chwilą podrapała go po twarzy. Krzyknął z bólu. Usłyszała ten krzyk. - Moja ręka! - Chwyciła się za ramię. Usłyszała i poczuła suchy trzask młodej kości o oślepiający ból. - Wpycha się we mnie, wpycha, dyszy mi w twarz. Taki cukierkowy zapach. Mięta - przypomina sobie mgliście. - Mięta zmieszana z whisky. To okropne, dyszy mi w twarz. Widzę jego twarz. Nazywają go Rick albo Richie. Krew płynie mu z policzka, gdzie go podrapałam. On też potrafi mnie pokaleczyć. Potrafi sprawić ból. Eve wybuchnęła szlochem, łzy popłynęły jej strumieniem po twarzy. Roarke wiedział, że nie ma wyboru, misi jej pozwolić odegrać ten koszmar do końca, ale nie był pewien, czy to wytrzyma. - Mam w ręce nóż. Zaciskam dłoń na trzonku noża, który upuściłam na podłogę. A potem wbijam nóż w niego. Słyszę taki odgłos, jakby coś się darło. Nóż wchodzi głębiej. On krzyczy i przestaje mnie krzywdzić. To nóż go powstrzymał, więc pcham znowu. I znowu. On stacza się ze mnie, ale nie przestaję. Nie mogę przestać. On patrzy na mnie, ale nie przestaję. Krew, cały zalewa się krwią. Ja też jestem cała zalana krwią. Jego krwią. Cała jestem czerwona. - Eve. - Charczała teraz na czworakach jak zwierzę. Roarke przykucnął przed nią i ujął ją za ręce. Syknęła na niego, ale tylko zacisnął uchwyt, chociaż ręce mu drżały. - Zostań tutaj.

Zostań ze mną. Popatrz na mnie. Cała się trzęsła i łapczywie chwytała powietrze. - Już dobrze. Czuje to. - Zwiotczała i osunęła się w jego ramiona. - O, Boże, czy i ty to czujesz? - Idziemy stąd. Zabieram cię stąd jak najdalej. - Nie. Tylko mnie obejmij. Obejmij mnie. Pamiętam, jak to było. Jakbym nagle przestała być człowiekiem. Jakby zwierzę, które żyje z każdym z nas, nagle się wyswobodziło. A potem odpełzłam kawałek, o tam. Wciąż drżała, patrząc w kąt pokoju, ale jeszcze raz zmusiła się, by zobaczyć to, co było kiedyś. - Długo mu się przyglądałam, czekałam, aż wstanie i się na mnie zemści. Ale nie wstał. O świcie, gdy zrobiło się jasno, wyszłam z kąta i zmyłam z siebie krew w zimnej wodzie. Spakowałam torbę. Wyobrażasz sobie? Mam złamaną rękę, on znowu mnie zgwałcił, ale szok łagodzi ból. Mimo to nie poszłam do winy. Starczyło mi na to rozsądku. Zeszłam schodami, a właściwie zczołgałam się i znalazłam na dworze. Wiele z tego nie pamiętam. W każdym razie jaskrawe światło raziło mnie w oczy. Zgubiłam torbę, ale szłam przed siebie. Po prostu szłam. Znów wróciła do przeszłości. - Nigdy nie nazywał mnie po imieniu. Ponieważ nie miałam imienia. Teraz to pamiętam, Nie zadali sobie trudu nadania mi imienia, bo nie byłam dla nich dzieckiem. Byłam rzeczą. Jej nie pamiętam, ale jego tak. Pamiętam, co mówił, gdy pierwszy raz mnie dotykał. Co mi kazał pamiętać. Ze tylko po to mnie trzyma, a kiedy się tego nauczę, będę w ten sposób zarabiać na życie. Zrobi ze mnie wielką dziwkę. Nie ma jak młoda cipa, mawiał, więc ma się nauczyć to robić bez płaczu i skomlenia. On we mnie inwestuje, a ja mam mu to zwrócić. Właśnie tu mieliśmy zacząć. Tu, w Dallas. Miałam osiem lat i byłam dość duża, żeby na siebie zarobić. - I tu się to skończyło. - Otarł jej łzy z twarzy. - A zaczęło się co innego, moja kochana Eve. Pierwsze chwile twojego życia.

ROZDZIAŁ 14 Zignorował jej żądanie, by jechać prosto na miejscową komendę policji i odwiózł ją do hotelu, którego był właścicielem, gdzie przygotowano dla nich apartament. Eve była tak wyczerpana, że nie stawiała oporu i to utwierdziło go w słuszności podjętej decyzji. Musiała się pozbierać, a do tego potrzebowała czasu. Przeszła przez olbrzymi salon do wystawnej sypialni, zostawiając mężowi negocjacje z portierem. Gdy pojawił się w pokoju, już się rozbierała. - Muszę wziąć prysznic. Muszę... muszę się obmyć. - A potem powinnaś coś zjeść. Na co masz ochotę? - Sam wybierz, dobrze? - Nagle poczuła desperacką potrzebę znalezienia się w strugach gorącej wody i natarcia ciała czystym pachnącym mydłem. - Daj mi tymczasem spokojnie pomyśleć. - Wobec tego będę w sąsiednim pokoju. Zostawił ją samą. Zrobił to zresztą w równym stopniu dla niej. Co dla siebie. Gniew, który w nim wezbrał podczas wizyty w hotelu, groził wybuchem w każdej chwili. Roarke czuł, że musi go na czymś wyładować. Znaleźć dobry cel dla pięści. Bić w coś, póki nie omdleją mu ramiona. Serce mu pękało, gdy widział, jak żona jeszcze raz przeżywa tamtą noc sprzed lat, która często wracała do niej w snach. Czuł się wtedy zupełnie bezradny i całkowicie bezużyteczny, a co gorsza, nie mógł znaleźć ujścia dla rozsadzającej go wściekłości. Urodzić i wychować dziecko tylko po to, by następnie gwałtami i biciem przygotować do sprzedania jakiemuś zwyrodnialcowi. Jak Bóg tworzy takie potwory i pozwala im czyhać na niewinnych ludzi? Bliski furii, zdarł z siebie koszulę i wszedł do niewielkiej salki gimnastycznej. Zawiesił gruszkę bokserską i zaatakował gwałtownie gołymi pięściami. Z każdym uderzeniem jego wściekłość jeszcze rosła. Gruszka była twarzą, której nie znał. Twarzą jej ojca. A potem jego ojca. Grzmocił ją z całą siłą nieokiełznanej wściekłości, z której wykiełkowała nienawiść. Bił, bił, aż zrobiło mu się ciemno prze oczami. Ale nadal bił, chociaż starte knykcie już mu krwawiły. Wciąż nie mógł zabić tej wściekłości. Gdy gruszka zerwana z uwięzi plasnęła o ścianę, zaczął się rozglądać za innym przedmiotem do bicia. I wtedy zauważył Eve stojącą w progu. Otuliła się białym, hotelowym szlafrokiem. Policzki miała prawie tak samo blade.

Ciężko oddychając, stał zapatrzony w nią rozgorączkowanymi, nieprzytomnymi oczami. - Powinnam była przewidzieć, jak na to zareagujesz. Ale nie przyszło mi to do głowy. Tors lśnił mu od potu. Dłonie krwawiły. A choć oczy, które patrzyły na nią, były rozgorączkowane, to widziała w nich również rozpacz. - Nie wiem, co mam dla ciebie zrobić. - Głos drżał mu z emocji, a wyraźny irlandzki akcent zdradzał, że w tej chwili wszystkie mechanizmy obronne Roarke'a zawodzą. - Co mam ci powiedzieć. Kiedy podeszła do niego o krok, pokręcił głową. - Nie, nie mogę cię teraz dotknąć. Nie jestem sobą. Mógłbym ci zrobić krzywdę. Mówię poważnie - dodał ostrzegawczym tonem, gdy zrobiła następny krok. Przystanęła, zrozumiała bowiem, że nie tylko ona mogłaby być skrzywdzona. - Cierpisz tak samo jak ja. Zapominam o tym. - Chciałbym go zabić, a on już nie żyje. - Wbił wzrok w swoje pokiereszowane dłonie. - Nic się na to nie poradzi. A mimo to chciałbym mu obić twarz i wydrzeć serce z piersi, zanim jeszcze cię skrzywdził. Dałbym wszystko za to, żeby było to możliwe. Ale nie jest. - Roarke... - Mój ojciec tam był. - Poderwał głowę i wbił w nią przenikliwe spojrzenie. - Może właśnie w tym pokoju. Teraz to wiemy. Nie mam pojęcia, czy jego rozmaite chorobliwe żądze ujawniały się również wobec małych dziewczynek, ale gdyby w czasie ułożyło się to trochę inaczej, byłaby taka możliwość, że twój ojciec sprzedałby się właśnie jemu. - Widząc jej wyraz twarzy, skinął głowę. - Widzę, że i tobie przemknęło to przez myśl. - Ale to się nie stało. Zdarzyło się i tak dość, by nie trzeba było tego ubarwiać. I nie mów, że to nic takiego. Przez większość życia chowałam to głęboko w sobie, w ciemności. Przez ostatni rok przypomniałam sobie więcej niż przez wszystkie poprzednie razem wzięte. Dlatego, że byłeś ze mną i wreszcie mogłam stawić temu czoło. Nie wiem, czy kiedykolwiek przypomnę sobie wszystko. A po dzisiejszym dniu wiem, że to wspomnienie nigdy mnie nie opuści. Ono jest tu. - Położyła dłoń zaciśniętą w pięść między piersiami. - Jest tu, we mnie i będzie mnie dręczyć przy każdej możliwej okazji. Ale wiem, że mogę to znieść, bo jesteś przy mnie. Bo znasz to uczucie. No jesteś jedynym człowiekiem, który naprawdę wie, jak to jest. I kochasz mnie tak bardzo, że to czujesz. Kiedy widzę, jak na mnie patrzysz, mogę znieść wszystko. - Zrobiła ostatni dzielący ich krok, objęła go i przyciągnęła do siebie. - Bądź ze mną. Wtulił twarz w jej włosy. Oplótł ją ramionami i nagle cała wściekłość z niego uszła. - Eve. - Po prostu bądź ze mną. - Musnęła go wargami po policzku, odnalazła usta.

Przylgnęła do niego. Poczuł, jak cały się dla niej otwiera, jak Eve wypełnia wszystkie mroczne zakątki jego duszy. Wspomnienie przemocy, które było żywe w nich obojgu, nagle straciło moc. Nie przerywając pocałunku, wziął ją na ręce i przez chwilę tulił do siebie. To był jego największy skarb. Absolutnie niepowtarzalny. Zaniósł ją do zalanej słońcem sypialni. Będą się kochać przy świetle. Opuścił ją na wielkie łoże, na miękkie posłanie. Chciał dać jej ciepło i piękno, za jakimi oboje kiedyś tęsknili. Chciał przekazać w całości piękno tego aktu, piękno tak niezwykłe, że mogło zatrzeć pamięć o wszystkich jego wulgarnych nadużyciach. Ręce, który niedawno starł do krwi, wyładowując wściekłość, teraz pieszczotliwie dotykały jej ciała. Eve przewróciła go na łóżko, przyciągnęła do siebie. Ich westchnienia rozległy się prawie równocześnie. Każde z nich pragnęło udzielić temu drugiemu krzepiącej siły. Ich usta połączył najsłodszy pocałunek. Eve głaskała męża po plecach, ciesząc się, że ich ciała tak do siebie pasują. Uwielbiała czuć na sobie ich ciężar, uwielbiała go dotykać, chłonąć jego smak i zapach. Odchylając głowę, zaprosiła jego usta do dalszej wędrówki po jej ciele. Długie wilgotne pocałunki były przepojone czułością. Roarke nie spieszył się, delektował się nimi i czarował Eve dłońmi. Czuła ciepło na skórze, stopniowo przenikające coraz głębiej, ogarniające całe ciało, docierające wszędzie. Roarke rozchylił jej szlafrok i dalej obezwładniał ją pocałunkami, palcami wspinał się na wzgórza jej ciała i zstępował w doliny, przystając na chwilę, gdy z warg Eve wyrwało się westchnienie. Było mu przyjemnie obserwować, jak z wolna jej twarz znów nabiera rumieńców. - Kochana Eve - szepnął i musnął jej wargi. - Taka jesteś piękna. - Nie jestem. Znów poczuł ciepło jej warg. - To nie jest odpowiednia chwila na sprzeciwianie się mężczyźnie. - Zamknął dłoń na jej piersi i odchylił się, żeby ją lepiej widzieć. - Taka mała grudka, a taka twarda. - Obwiódł kciukiem brodawkę sutki i usłyszał głośny wdech. - A oczy masz ze złota. Fascynuje mnie jak to jest, że te oczy widzą wszystko, tylko nie to co ja, gdy patrzę na ciebie. - Pochylił głowę i ostrożnie skubnął jej wargę. - Takie miękkie usta. Nie można im się oprzeć. I ten zadziorny wysuwający się podbródek, który odebrał tyle razów. - Językiem dotknął dołeczka. Uwielbiam to miejsce,. I to, przesuwając się ku szyi. - Moja Eve, taka jesteś smukła. - Kiedy

zamknął dłoń na spojeniu jej ud, poczuł wilgoć i żar. - Zamieńmy się, kochanie. Teraz ty na górze. Nie mogła mu się oprzeć. Cicho westchnęła, wyrażając tym swą rozkosz i poddanie. Roarke sprawił, że poczuła się piękna. Czysta. Cała. Objęła go mocno i powoli przetoczyli się na posłaniu, pozwalając słońcu, by lizało ich ciała. Wśród westchnień i szeptów zapominali o całym świecie. Byli tylko dla siebie. Gdy uniosła się nad nim i poczuła go w sobie, oczy zaszły jej łzami. - Nie płacz - Przyciągnął ją i przytulił policzek do jej twarzy. - Och, nie płacz. - Nie. - Delikatnie odsunęła jego głowę. Niech płyną łzy. - Tak jest dobrze. Wspaniale. Nie czujesz tego? - Znów się nad nim uniosła. - Naprawdę nie czujesz? - Uśmiechnęła się, choć oczy jej się szkliły. - Dzięki tobie poczułam się piękna. Ujął jej twarz i razem odnaleźli swój rytm. Gdy Eve dostrzegła, że oczy Roarke'a zasnuwają się mrokiem, zrozumiała, że tym razem to on się poddaje. Poczuła drżenie jego ciała. Potem leżeli nieruchomo, spleceni w uścisku. Roarke czekał, że ramiona Eve zwiotczeją, dadzą znak, że zasnęła , by mógł położyć się obok niej. Ale ona wciąż trzymała go mocno. Wreszcie pocałował jej włosy. - Jeśli nie zaśniesz, to musisz coś zjeść. - Nie jestem zmęczona. Muszę załatwić wszystko, co mam tutaj do załatwienia. - Najpierw zjesz. Może nawet zaczęłaby się z nim spierać, ale przypomniała sobie, jak wyglądał, gdy z całej siły łomotał bokserską gruszkę. - Dobrze, ale coś na szybko. - Uniosła głowę i obejrzała jego knykcie. - O, jakie spracowane. Powinieneś je opatrzyć. - Dawno już ich nie używałem w takim celu. - Poruszył palcami. - To tylko kilka zadrapań. Palce są całe. - Byłoby rozsądniej, gdybyś włożył rękawice. - To chyba nie byłoby takie oczyszczające. - Nie. Nie ma to, jak sprać coś na miazgę gołymi rękami. Idealny relaks. Usiadła na nim okrakiem. - Pochodzimy od gwałtownych ludzi i mamy w sobie ich geny. Różnica polega tylko na tym, że nie wyżywamy się na oślep na kimkolwiek. Jest coś, co nas przed tym powstrzymuje i nakazuje nam przyzwoitość. - Niektórzy z nas są przyzwoitsi niż inni. - Powiedz mi, czy kiedykolwiek uderzyłeś dziecko. - Coś ty? Boże! - Czy kiedykolwiek uderzyłeś albo zgwałciłeś kobietę?

Usiadł prosto, tak że dla zachowania równowagi musiała opleść go nogami. - No, zdarzyło mi się myśleć o szybkim numerku z tobą. - Zacisnął dłoń i delikatnie podsunął jej pięść pod podbródek. - Ale rozumiem o co ci chodzi i mas rację. Nie jesteśmy tacy, jacy byli oni. Cokolwiek nam zrobili, nie zdołali nas do siebie upodobnić. - Sami staliśmy się tym, kim jesteśmy. A teraz jeszcze tworzymy siebie nawzajem. Uśmiechnął się do niej. - Dobrze powiedziane. - - Oni nie dali mi imienia. - Westchnęła. - Kiedy sobie przypomniałam o tym, bardzo mnie to zabolało. Poczułam się mała i bezużyteczna. A teraz cieszę się, że tego nie zrobili. Nie naznaczyli mnie. Wiesz, Roarke, cieszę się, że tu przyjechała, Teraz jednak jeszcze tylko przekażę informację miejscowej policji, a potem szybko się stąd wyniesiemy. Nie chcę tkwić tu dłużej, niż muszę. Chcę wrócić na noc do domu. Przytulił ją. - Wobec tego wrócimy do domu. Przylecieli do Nowego Jorku dostatecznie wcześnie, by Eve mogła powiedzieć, że chce jeszcze zajrzeć do pracy. Nawet zabrzmiało to względnie przekonywująco. Wprawdzie nie sądziła, by Roarke dał jej się oszukać, ale nie zgłosił zastrzeżeń. Może zrozumiał, że żona potrzebuje przestrzeni i pracy. Musiała znaleźć się w otoczeniu, które przypominało jej, kim naprawdę jest. Minęła stanowisko Peabody, wślizgnęła się do swojego pokoju i zamknęła za sobą drzwi. Przekręciła klucz w zamku, co zdarzało jej się bardzo rzadko. Siedziała przy biurku i czerpała absurdalną radość z faktu, że wytarte siedzisko jest tak doskonale dopasowane do kształtu jej pupy. Pomyślała, że to skutek tysięcy godzin, które spędziła na tym krześle, wykonując swoje obowiązki: myśląc, wypełniając biurowe papiery, rozmawiając przez łącze, korzystając z komputera. To było jej miejsce. Wstała i podeszła do okna. Dobrze wiedziała, co zobaczy, jakie ulice i budynki. Potrafiła nawet przewidzieć ruch o tej porze dnia. Wciąż jeszcze była trochę roztrzęsiona. Ale była tam, gdzie powinna być i robiła to, co powinna robić. Cokolwiek zdarzyło się wcześniej, potworności życia, lęki, wszystko to wywarło wpływ na teraźniejszość. Kto wie, czy bez tego byłaby teraz sobą? Może łatwiej jej było występować w interesie różnych ofiar dlatego, że kiedyś sama była jedną z nich. Tak czy owak, miała teraz konkretne zadanie. Odwróciła się, znów podeszła do biurka i wzięła się do pracy.

Zamówiła sobie pilne spotkanie z Mirą i wymknęła się ze swojego pokoju tak samo dyskretnie, jak wcześniej się do niego wślizgnęła. - Myślałam, że już poszłaś do domu. Mira wskazała jej wygodne, miękkie krzesło. - Niedługo idę. Herbaty? - Ja tylko na chwilę. - Ale pani doktor już programowała swojego autokelnera. Eve z rezygnacją przyjęła filiżankę kwietnego napoju, który Mira zwała herbatą. - Wolałabyś się napić kawy - powiedziała pani doktor, odwrócona do niej plecami. - Ale będziesz dla mnie wyrozumiała, za co jestem ci wdzięczna. Kofeiną zawsze zdążysz naszpikować się później. - Skąd... Właśnie się zastanawiałam, jak możesz ciągle pić te ziółka. - Och, przyzwyczajenie. Mam poczucie, że wyciszają mi umysł a kiedy go wyciszę, mam więcej energii. Albo po prostu tak mi się zdaje, co na jedno wychodzi. - Mira wróciła i podała swej rozmówczyni śliczną filiżankę. - Innymi słowy, wmawiasz sobie, że jesteś nabuzowana, kiedy nie jesteś - rzekła Eve. - Z pewnego punktu widzenia można tak to określić. - Ciekawe. W każdym razie mam nowe dane o Juliannie Dunne i chciałam natychmiast się tym z tobą podzielić. Sądzę, że mamy niewiele czasu, bo wkrótce należy się spodziewać następnego posunięcia. - Byłaś w Dallas? - Wróciłam niecałą godzinę temu. Chcę co to teraz opowiedzieć. - Eve była tak stanowcza, że Mira aż uniosła brwi. - Okej? - W porządku. Przekazała treść rozmowy z ojczymem Julianny, ograniczając się do faktów, a potem zaczęła opowiadać o Chucku Springerze. - Jej pierwszy partner seksualny - stwierdziła Mira. - Chłopak mniej więcej rówieśnik, pochodzenia robotniczego. W dodatku również pierwszy, który ją rzucił, a według wszelkich danych, także ostatni, któremu był dany taki luksus. Julianna o tym nie zapomniała. - Mimo to nie zwraca się przeciwko takim typom jak Springer, lecz czyha na mężczyzn w rodzaju ojczyma. - Bo ma przekonanie, że łatwiej nad nimi zapanować. Takim ludziom zawdzięcza swoją pewność siebie i tłusty rachunek bankowy. Ale za każdym razem, gdy była z innym mężczyzną, w rzeczywistości karała Springera. Popatrz na to, popatrz, kogo mogę mieć. Nie

potrzebuję cię. Stopniowo niechęć do Springera zatracała cechy osobiste, a nabierała znaczenia symbolu. Mężczyźni są śmieciami, kłamcami, oszustami, mięczakami i myślą tylko o seksie. - Ciekawe, czy zirytowałoby ją, gdyby zrozumiała, że w istocie to ona kieruje się wyłącznie instynktem sensualnym. Mira uniosła brwi i skinęła głową. - Właśnie. Bardzo dobrze ją rozumiesz. Springer uprawiał z nią seks już po tym, gdy powiedział, że z nią zrywa, a ona fizycznie wyładowała na nim agresję. To znaczy, że ona traktuje seks czysto instrumentalnie i widzi w nim zgubę mężczyzny. Dlatego wyciszyła w sobie gniew i zaczęła wykorzystywać tę słabość dla osiągnięcia własnej satysfakcji. - To się zgadza. Ale nie mam pojęcia, kogo zaatakuje jako następnego. Próbowałam obliczyć prawdopodobieństwo dla Parkera,, Springera i Roarke'a. Parker i Springer idą łeb w łeb, Roarke ma do nich ponad dwadzieścia procent straty. Twojej opinii ufam bardziej niż komputerowi. - Springer na pewno nie. Jeszcze nie. Ona może z nim jeszcze trochę poigrać, ale, moim zdaniem, na razie zamierza go oszczędzić. Ojczym? Możliwe, ale wydaje mi się, że z nim też poczeka. To było jej pierwsze prawdziwe zwycięstwo nad mężczyzną, coś w rodzaju poligonu. Będzie chciała się tym napawać. - Mira odstawiła herbatę. - Wbrew wynikom dostarczonym przez komputer sądzę, że to będzie Roarke albo ktoś zupełnie inny. W każdym razie ona z pewnością nie skończyła. Nie skończyła z tobą. Eve skinęła głową i zapatrzyła się w płyn wypełniający filiżankę. - Ja też doszłam do podobnych wniosków. Zamierzam zapewnić Roarke'owi ochronę, a to z pewnością go wkurzy. Trudno, musi się z tym pogodzić. Dziękuje ci bardzo. Przepraszam, że zatrzymałam cię w pracy. - A u ciebie wszystko w porządku? Eve podniosła wzrok. - Może jestem lekko roztrzęsiona, ale poza tym wszystko w porządku. Mam to za sobą i coś sobie przypomniałam. - Opowiesz mi? Głupio byłoby twierdzić, że przyszła tutaj wyłącznie z pobudek zawodowych. - Przypomniałam sobie, co czułam, kiedy zadawałam mu śmierć. Odżyła we mnie nienawiść i wściekłość. Zdaje sobie sprawę, że to nadal we mnie jest, ale wiem też, że mogę już nad tym zapanować. Zrozumiałam, że zabicie go było dla mnie wówczas jedynym sposobem na pozostanie przy życiu. Z tą świadomością mogę żyć dalej. - Eve wstała. - A jeśli sądzisz, że powinnam poddać się testom sprawdzającym, to nie licz na to. Nie wyrażę zgody. Nie ma mowy. Mira nadal siedziała całkiem nieruchomo, z rękami splecionymi na podołku.

- Naprawdę myślisz, że mogłabym cię tak potraktować? Znam cię, znam okoliczności sprawy, a ty myślisz, że mogłabym nadużyć twojego zaufania i postąpić tak, jak nakazują reguły? Sądziłam, że zaszłyśmy dalej. Eve usłyszała w jej głosie urazę i rozczarowanie i poczuła, że musi jakoś się od tego odciąć. - Może jestem bardziej roztrzęsiona, niż sądziłam. Przepraszam. - Przycisnęła dłonie do twarzy, zasłaniając oczy. - Do diabła! - Och, Eve. - Mira wstała, lecz gdy wyciągnęła przed siebie ramiona, Eve szybko się odsunęła. - Muszę po prostu znaleźć twardy grunt. Skupić się na pracy i odsunąć to... On mnie przygotowywał - wybuchnęła. - Przygotowywał do sprzedawania innym mężczyznom. Wolno opuściła ręce i spojrzała Mirze w oczy. - Wiedziałaś o tym. - Miałam takie podejrzenie. To wydawało się sensowne, choć makabryczne. Bez ciebie mógłby poruszać się szybciej, łatwiej, taniej. Nie byłaś mu właściwie do niczego potrzebna. Z tego, co wiem, co potrafiłaś mi powiedzieć, ni był typowym pedofilem. Regułą były dla niego kontakty z dorosłymi kobietami. Ty byłaś jedynym wykorzystywanym przez niego dzieckiem, o jakim wiemy. A gdyby chciał dzieci, to mógł się o nie postarać, nie narażając się na niedogodność stałego przywiązania do jednego. - Trzymał mnie pod kluczem. W ten sposób robi się pranie mózgu. Zamykasz kogoś i totalnie od siebie uzależniasz. Przekonujesz go, że nie ma wyboru, musi z tobą zostać, bo inaczej spotka go jeszcze coś gorszego. Trzymasz go o głodzie, w nieludzkich warunkach, ciągle podsycasz w nim lęk. A od czasu do czasu osładzasz mu to niewielką nagrodą. Do tego surowo i natychmiast karzesz go za wszelkie przewinienia i przyzwyczajasz go do myśli o jego przyszłym losie. Przywiązujesz go do siebie strachem i ofiara jest twoja. - Ty nigdy nie byłaś jego. Mimo tego, co zrobił, mimo tylu lat, nigdy tak naprawdę nie osiągnął swoich celów. - Ale też nigdy tak naprawdę się od niego nie uwolniłam - powiedziała Eve. - Muszę z tym żyć. I Roarke też. Ten wyjazd do Dallas ruszył go chyba jeszcze bardziej niż mnie. Wszystko między nami jest w porządku, ale... cholera, człowiek ma mętlik w głowie. - Chcesz, żebym z nim porozmawiała? - Tak. - Pulsowanie w głowie Eve nieco zelżało. - Tak, to dobry pomysł. Powrót do pracy i dodanie uwag Miry do pliku Julianny Dunne nie było jedynie grą na zwłokę. Dało to Eve czas na poprawienie sobie nastroju, poza tym zdążyła skopiować wszystkie zaktualizowane pliki dla swoich ludzi i szefa.

Zrobiwszy to, usłyszała poruszenie przed swoim pokojem i zorientowała się, że nowa zmiana obejmuje służbę. Postanowiła na zakończenie wypić jeszcze jedną kawę, stanęła więc z filiżanką przy oknie. Wyjazd z centrum miasta będzie męką, pomyślała. W pokoiku biurowym po drugiej stronie zatłoczonej ulicy i przestrzeni powietrznej nad ulicą Julianna Dunne siedziała przy zużytym biurku. Drzwi z napisem „Daily Enterprises” były zamknięte na klucz. Całe biuro składało się z jednej klitki i łazienki wielkości szafy. Umeblowanie było skromne i tanie. Julianna nie widziała powodu, dla którego jej alter ego, czyli Justine Daily, na to bowiem nazwisko wynajęła pomieszczenie, miałaby ciskać pieniędzmi na prawo i lewo. Nie zamierzała pozostać tu długo. Czynsz był wyższy, niż powinien, a woda w sedesie ani na chwilę nie przestawała spływać. Cienki poszarpany chodnik cuchnął pleśnią. Ale za to widok z okna był bezcenny. Przez lornetkę mogła obserwować służbowy pokój Eve i panią porucznik we własnej osobie. Julianna uśmiechnęła się. Taka konkretna, taka poważna, pomyślała. Taka oddana sprawie, pełna poświęcenia, gotowa złożyć wszystko na ołtarzu prawa i porządku. Co za strata. Taki umysł, tyle energii i tyle determinacji oddane w służbę policji. I facetowi. W innych okolicznościach we dwie tworzyłyby niesamowity zespół. Tymczasem były zaprzysiężonymi wrogami, co Julianna skwitowała smutnym westchnieniem. Osiem lat i siedem miesięcy było dla niej wystarczająco długim okresem, by mogła zastanowić się nad swoimi błędami i dokładnie przypomnieć sobie własne posunięcia. Wciąż nie miała najmniejszych wątpliwości, że wystrychnęła wszystkie gliny na dudka i mogła przez osiem lat i siedem miesięcy robić, co jej się żywnie podoba. Wszystkie męskie gliny. Ale kobieta to co innego. Świeżo promowana detektyw Dallas rzeczywiście była sprytną sztuką. I bezlitosną. Co gorsza, nie miała nawet zwykłej uprzejmości, by docenić sukcesy i talenty swojej przeciwniczki. Teraz jednak sytuacja się zmieniła. Julianna też się zmieniła. Była fizycznie mocniejsza i miała lepiej wyćwiczony umysł. Więzienie sprzyjało doskonaleniu ponad wszelką miarę. Wiedziała, że w tym samym czasie również EVE nie zasypiała gruszek w popiele. Dzieliła je jednak zasadnicza różnica: ta gliniara grzeszyła jedną podstawową słabością. Miała względy. Dla ofiar, dla kolegów, dla prawa. A przede wszystkim dla swojego faceta.

W tej właśnie słabości Julianna upatrywała niemal doskonałego narzędzia, które miało posłużyć do zniszczenia wroga. Ale jeszcze nie teraz. Odłożyła lornetkę i sprawdziła, która jest godzina. Akurat nadszedł czas na dobrą zabawę. Eve wpadła na Peabody tuż przed salą detektywów. - Myślałam, że jesteś w Teksasie. - Byłam. Wróciłam wcześniej, niż zamierzałam. Już dostałaś zaktualizowane pliki. Ale widzę, że detektyw jest nie w mundurze - dodała Eve, mierząc wzrokiem czarną koktajlową suknię swojej asystentki i pantofle na kilometrowym obcasie. - Już po służbie - odparła Peabody. - Przebrałam się tutaj i prawdę mówiąc, akurat wybierałam się do ciebie. Miałam wpaść tam po rodziców. McNab zabiera nas wszystkich na elegancką kolację. Nie mam pojęcia, co jeszcze szykuje. On nie lubi takich wyjść i chyba ich się boi. To znaczy boi się nie eleganckich wyjść, tylko moich rodziców. Czy powinnam mu coś przekazać w związku ze sprawą. - Wystarczy, jeśli dowie się jutro. Umówmy się w moim domowym gabinecie jutro dokładnie o ósmej. - Jasne. Aha, jedziesz teraz do domu? - Nie. Wybieram się jeszcze na parę godzin do Afryki pogapić się na zebry. - Ha, ha. - Peabody starała się nadążyć za przełożoną, choć w czarnych pantoflach na wysokim obcasie nie było to łatwe. - Zastanawiałam się, czy nie zabrałabym się twoim samochodem, skoro w tym samym czasie wybieramy się w to samo miejsce. - Ty też jedziesz do Afryki? - Daj spokój Dallas. - No, już dobrze. - Eve musiała łokciem wymusić miejsce w windzie, za co posypały się na jej głowę przekleństwa. - Wyglądasz na odrobinę zużytą - stwierdziła Peabody, która skorzystała z zamieszania i również wcisnęła się do windy. - Wszystko jest okej. - Eve usłyszała irytację w swoim głosie i uznała, że trzeba trochę złagodzić ton. - Wszystko jest okej. - powtórzyła. - Miałam długi dzień i tyle. Wygospodarowałaś trochę czasu dla Stibbs? - Tak jest, pani porucznik. - Winda przystanęła i kilkoro pasażerów wystrzeliło z niej jak korki z butelkowych szyjek. - Miałam nadzieję, że będziemy mogły o tym porozmawiać. Chciałabym ściągnąć ją jutro na oficjalne przesłuchanie. - Jesteś gotowa?

- Tak myślę. Tak - poprawiła się Peabody natychmiast. - Jestem gotowa. Rozmawiałam z kilkoma jej dawnymi sąsiadami. Podejrzana z nikim nie romansowała. To znaczy miała jeden romans, ale zerwała go na kilka tygodni przed wprowadzeniem się do domu, w którym poznała męża. Kiedy jedna kobieta poczuła się trochę swobodniej, powiedziała mi, że małżeństwo Boyda Stibbsa z Maureen wcale jej nie zaskoczyło. Po śmierci żony Maureen natychmiast bardzo troskliwie się nim zajęła. Przynosiła mu posiłki, sprzątała mieszkanie i tak dalej. Pozorne przysługi dobrej sąsiadki, póki się temu lepiej nie przyjrzeć. Winda przystawała osiem razy i za każdym razem wypluwała pasażerów, a potem łykała nowych. Detektyw z wydziału prewencji, przebrany za lumpa, wsiadł w pelerynie oblepionej substancjami, które sprawiały wrażenie płynów ustrojowych. - Jezu, Rowinsky. - Eve poczuła, że oczy zaczynają jej łzawić. - Dlaczego nie korzystasz z pochylni albo przynajmniej nie staniesz pod wiatr? Uśmiechnął się szeroko, pokazując garnitur pożółkłych zębów. - Dobre maskowanie, co? Kocie szczyny i odrobina nieświeżej ryby. Poza tym od tygodnia nie brałem prysznica, więc zapach ciała jest rewelacyjny. - Stanowczo za długo jesteś tajniakiem - stwierdziła Eve i póki nie wysiadł, oddychała półgębkiem. A na solidny haust powietrza pozwoliła sobie dopiero w garażu. - Mam nadzieję, że nie ucierpiałam przez niego - powiedziała Peabody , stukając obcasami za przełożoną. - Taki zapach strasznie wsiąka w tkaniny. - Taki zapach wciska się w pory, a potem po prostu sama cuchniesz - oświadczyła Eve i wsiadła do samochodu. Wycofała go ze stanowiska, zakręciła i ruszyła do wyjazdu z garażu. Musiała jednak gwałtownie zahamować, gdy facet, wielki jak góra, niespodziewanie znalazł się przed maską. Uśmiechnął się szeroko, prezentując jeszcze bardziej efektowne uzębienie niż Rowinsky. Plaskając szmaciakami, podszedł do samochodu i obryzgał przednią szybę jakąś ohydną cieczą, która wytrysnęła z butelki, wyciągniętej przezeń z wyświechtanej kurtki. - Fantastycznie. Zdaje się, że mam dzisiaj swój dzień. - Zirytowana Eve z trzaskiem wysiadła z samochodu. Mężczyzna rozmazywał brudną ścierką ciesz po szybie. - To jest służbowy samochód, ty durniu. Policyjny. - Właśnie go myję. - Wolno skinął głową ku mazi na szybie. - pięć dolców. Zaraz będzie czyste. - Gówno, nie pięć dolców. Spadaj stąd, ale szybko! - Zaraz będzie czyste - powtórzył śpiewnym głosem, wycierając szybę. - Tak powiedziała.

- A ja powiedziałam, żebyś stąd znikał. - Eve ruszyła ku mężczyźnie. Kątem oka dostrzegła jakiś ruch. Po drugiej stronie ulicy mignęła jej kobieta w czerwonym obcisłym kombinezonie. Miała lśniące włosy. Julianna Dunne. Uśmiechnęła się do niej i pomachała ręką. - Mały kłopot, pani porucznik co?! - zawołała. - Ale mimo wszystko spóźnione gratulacje z okazji awansu. - Cholera! - Eve chciała chwycić za broń i rzucić się w pościg. Ale człowiek góra niespodziewanie uderzył ją na odlew. Poczuła piekący ból w policzku, a potem drętwotę, zanim jeszcze ciężko upadła na kamienną posadzkę. Stopa okryta szmaciakiem wykonała zamach i trafiła ją między żebra. Eve potoczyła się kawałek dalej. Przez szum i dzwonienie w uszach słyszała krzyki Peabody i wściekłe zawodzenie człowieka góry. - Pięć dolców! Pięć dolców! Potrząsnęła głową, żeby pokonać oszołomienie, zerwała się z ziemi o wyciągniętym ramieniem zadała z całej siły cios w krocze przeciwnika. Nawet nie jęknął, po prostu złamał się wpół. - Dallas. Co się stało? - Dunne - jęknęła Eve i chrapliwie chwytając ustami powietrze wyciągnęła kajdanki. Po drugiej stronie ulicy. Czerwony obcisły kombinezon, jasne włosy. - Syknęła z bólu, który zaczynał się przebijać przez początkowe odrętwienie. Prawa strona twarzy paliła ją coraz mocniej. - Uciekła pieszo na zachód. Wezwij posiłki! - zażądała, a jednocześnie przykuła napastnika do drzwi samochodu, zamknąwszy pierścień kajdanków na jego mięsistym nadgarstku. Potem wystartowała niczym sprinter z bloku. Zygzakami przemykała między nadjeżdżającymi pojazdami, cudem uniknęła rozgniecenia przez taksówkę. Jej przeprawie ba drugą stronę towarzyszyły ryk klaksonów i soczyste wiązanki. Przed sobą Eve widziała czerwony kostium, Dunne miała prawie przecznicę przewagi i gnała przed siebie jak szalona. Eve pędziła slalomem między pieszymi, a tych, którzy nie mieli dość rozsądku, by usunąć się z drogi, po prostu przewracała. Mężczyzna w nieskazitelnym garniturze, trzymający kieszonkowe łącze przy uchu na jej widok wydał okrzyk przerażenie. Próbował zrobić unik, ale poślizgnął się i wpadł na wózek kramarza. Puszki pepsi i sojowe hamburgery rozsypały się na chodniku, a sprzedawca wpadł w furię. Eve przeskoczyła nad przeszkodą i skręciła na północ. Nadrobiła mniej więcej czwartą cześć dystansu. Posiłki, do cholery, gdzie są posiłki?! - wrzasnęła do wyciągniętego tymczasem komunikatora, nie przerywając biegu. Bok ciała bolał ją jak chory ząb. - Policjant potrzebuje

pomocy. Pieszy pościg za podejrzaną Julianną Dunne, która kieruje się na północ Siódmą od Bleecker. Wzywam wszystkie patrole w okolicy!. Mimo czerwonego światła pokonała przejście dla pieszych. Znalazłszy się po drodze na masce sedana, odbiła się od blach i gnała dalej. - pościg za podejrzaną, blondynka, trzy cztery pięć, zero zero piętnaście. Ma czerwony kombinezon. Cisnęła komunikator na ziemię. Klnąc przechodniów, którzy uniemożliwili jej użycie broni, schowała pistolet do kabury i pochyliła się, żeby nadrobić kolejne metry. Szybka jest, pomyślała Eve, gnana potężnym zastrzykiem adrenaliny. Utrzymuje formę i biega jak gazela. W oddali usłyszała syreny, wykrzesała z siebie ostatki sił. Od Julianny dzieliło ją jeszcze jakieś pięć metrów, gdy ta zerknęła za siebie przez ramię i uśmiechnęła się. Niespodzianka czyhała za plecami. Eve poczuła uderzenie i wyleciała w powietrze jak wystrzelona z katapulty. Miała jeszcze dość czasu by pomyśleć: co jest do cholery? Potem z hukiem wylądowała na chodniku. Głową wyrżnęła o płytę, aż zawirowały jej gwiazdy przed oczami. Słyszała głosy, które przypływały i odpływały jak morskie fale. Zrobiło jej się niedobrze, zdołała jednak wspiąć się na czworaki. - Udało się? Udało? - Wysoki, podniecony głos prześwidrował ją na wylot. Zamrugała i zobaczyła przed sobą dwie piegowate twarze chłopców. Po następnym mrugnięciu twarze zlały się w jedną. - Ale to wyglądało! Jak prawdziwe! Jezu, ty naprawdę pofrunęłaś! - zatańczył na miejscu. - Wpadłem na ciebie, tak jak miałem wpaść. Eve zacharczała, wypluła trochę krwi i zdołała uklęknąć. - Pani porucznik! Dallas! Boże wszechmogący! - Peabody bez tchu przeciskała się przez wianuszek gapiów. - Załatwiła cię? - Ta wredna... - Eve nie mogła znaleźć odpowiedniego słowa. - Nic mi nie jest. Goń ją! Ucieka na północ. Peabody przesłała przełożonej jeszcze jedno przerażone spojrzenie i pobiegła dalej. - Ty, chodź tutaj! - Eve przyzwała chłopaka ruchem zgiętego palca. - Jeezu, to wyglądało jak prawdziwe. Ale odlot! Jego twarz zafalowała i znów się podzieliła, więc na wszelki wypadek ryknęła na obu chłopaków: - Ty bydlaku! Właśnie dokonałeś napaści na oficera policji w pościgu za podejrzanym!

Chłopak przykucnął z uśmiechem i zniżył głos. - czy nas jeszcze filmują? - Słyszałeś, co powiedziałam? - Gdzie się nauczyłaś takich sztuczek? Jak to jest, że nic sobie nie robisz, kiedy się przewracasz? - Jestem ranna, ty durniu.... - Ugryzła się w język. Wszystkie siły skupiła na zachowaniu przed oczami zamglonego szarego obrazu, który mimo to z każdą chwilą ciemniał. Chłopak miał najwyżej dziesięć lat, a na jego radosnej twarzy powoli zaczynały się odmalowywać zmieszanie i strach. - Naprawdę ranna czy tak jak na video? - To nie jest video! - Ona mi powiedziała, że kręcą film. Miałaś za nią nabiec, a ja wtedy miałem wpaść na ciebie na desce. Dostałem za to pięćdziesiąt dolarów. - Zaczął z niepokojem przełykać ślinę, bo Eve wpatrywała się w niego morderczym wzrokiem. - I dostanę jeszcze pięćdziesiąt jeśli ujęcie będzie dobre. Dwaj patrolowi przepchnęli się przez tłum i nakazali ludziom cofnąć się. - Czy potrzebna jest pomoc lekarza, pani porucznik? - Złapaliście ją? Popatrzyli po sobie, a potem na Eve. - Przepraszamy, pani porucznik, ale nas zgubiła. Piesze i samochodowe patrole przeczesują teren. Może jeszcze uda się ją złapać. - Nie. - Eve oparła głowę o kolana, broniąc się przed silną falą mdłości. - Już nie. - Pani naprawdę jest z policji? - Chłopiec ostrożnie pociągnął Eve za rękaw. - Czy będę miał kłopoty? Jezu, mama mnie zabiję. - Spiszcie zeznanie tego dzieciaka i zaprowadźcie do domu. - Znowu znalazła się na morzy, wszystko się zakołysało, mimo to chwiejnie stanęła na nogach. - Dallas. - Czerwona na twarzy, spocona i zdyszana jak pies Peabody, kulejąc, podeszła do przełożonej. - Bardzo przepraszam. Nawet nie nawiązałam kontaktu wzrokowego. Zarzuciliśmy sieć, ale... - Wiem, zwiała. - Lepiej usiądź. - Peabody podtrzymała Eve, która niebezpiecznie się zachwiała. Zaraz wezwę ambulans. - Nie chcę żadnego pieprzonego ambulansu. - Jesteś solidnie kontuzjowana. - Powiedziała, że nie chcę. Cofnij się. - Eve chciała wyswobodzić się z uścisku, ale

zatroskana twarz jej asystentki podzieliła się na trzy. - O, kurczę - sapnęła i poczuła jeszcze, jak przewraca białkami oczu, a potem straciła przytomność.

ROZDZIAŁ 15 Ocknęła się na chodniku. Pochylało się nad nią dwóch sanitariuszy. - Powiedziałam, że nie. Jeden przesunął jej po twarzy sensorowym czujnikiem. - Kości szczeki i policzka całe. To ci fart. Wygląda tak, jakby dostała w twarz torbą pełną cegieł. - Odczepcie się ode mnie. - Nie zwrócili na nią uwagi, co bardzo ją zafrasowało. Spróbowała usiąść, ale bez trudu ją przytrzymali. - Wybity bark, potłuczenia żeber. Złamań i pęknięć nie stwierdzono. Znowu cholerny fart. Duże ubytki skóry. Porządne wstrząśnienie mózgu. Jak się pani nazywa? - Dallas, porucznik Eve Dallas. Jeśli mnie tkniecie, to was zabije. - O, wie, kim jest. Jak z widzeniem, pani porucznik? - Widzę cię dostatecznie dobrze, ty baranie. - No, proszę. Nawet zachowała swój dziewczęcy wdzięk. Niech pani śledzi wzrokiem źródło światła. Samymi oczami, proszę nie ruszać głową. - Dallas. - Peabody przyklękła przy niej. Jesteś ranna. Pozwól im spokojnie się zbadać. - Wezwałaś ambulans, chociaż powiedziałam ci, żebyś tego nie robiła. Zdegraduje cię za to na posterunkową. - Nie sądzę, żebyś miała to powtórzyć po spojrzeniu w lustro. - Dobrze pomyśl, co mówisz. - Światło, pani porucznik. Proszę śledzić wzrokiem źródło światła. - Sanitariusz przytrzymał ją za szczękę, żeby nie ruszała głową. Szpetnie zaklęła, ale posłusznie wypełniła polecenie. - Pomóż mi teraz wstać. - Mogę pomóc, ale i tak zaraz pani upadnie. Stwierdziliśmy wstrząśnienie mózgu, wybicie barku, stłuczenie żeber, ranę szarpaną biodra, liczne skaleczenia i zadrapania, a do tego ma pani twarz w takim stanie, jakby zderzyła się z mikrobusem. Zabieramy panią do szpitala. - Nie ma mowy. Peabody spojrzała w górę i odetchnęła z ulgą. - Nie jestem pewna - mruknęła pod nosem i ustąpiła miejsca Roarke'owi, który przykląkł obok żony. - A to co znowu?! - rzuciła Eve, Miejsce irytacji zajęła panika. - Peabody koniec z

tobą. - Cicho - powiedział Roarke z taką stanowczością, że obaj sanitariusze wytrzeszczyli na niego oczy jak na bożyszcze. - Jak poważny jest jej stan? - spytał. Tym razem opis obrażeń był o wiele dokładniejszy i bardziej profesjonalny, a zakończył się zaleceniem, by poszkodowaną natychmiast przewieźć do najbliższego szpitala w celu opatrzenia ran i dokładnego zdiagnozowania. - Nie pojadę do szpitala. - Właśnie, że pojedziesz - Roarke musnął palcami jej poobijaną twarz i poczuł, jak wzbiera w nim gniew. - Dajcie jej jakiś środek przeciwbólowy. - Roarke... - Myślisz, że nic nie widzę? - odburknął, a potem cofnął się nieco i zmienił taktykę. - Bądź dzielną, małą policjantką, kochanie i pozwól zrobić panom sanitariuszom to, co muszą. Jeśli będziesz bardzo grzeczna, kupię ci lody. - Skopię ci za to tyłek. - Z niecierpliwością czekam na to, kiedy będziesz w stanie. Chciała się wyrwać, kątem oka zobaczyła bowiem błysk strzykawki. - Nie chcę tego paskudztwa. Całkiem po tym głupieję. A ja po prostu się przewróciłam. Gdzie jest ten bachor? Zleje go po tym głupim piegowatym pysku. Roarke pochylił się nad nią tak, że jego twarz przesłoniła jej całe pole widzenia. - Pozwoliłaś się obezwładnić dziecku? - natychmiast się przekonał, że to pytanie spełniło swój cel. Eve przestała się wyrywać i spiorunowała go wzrokiem. - Posłuchaj, asie... Au, cholera! - Szarpnęła się, gdy poczuła ukłucie igły. - Odpręż się i odpocznij - powiedział Roarke. Przyjrzał się, jak oczy Eve zachodzą mgłą i poczuł, jak dłoń, którą trzyma, powoli wiotczeje. - O, teraz dobrze. - Myślisz, że jesteś taki mądry. - Jej ciało i umysł stawały się coraz lżejsze i mniej posłuszne. - Ale tak naprawdę jesteś łagodniejszy niż mądrzejszy. Taki ładny. Pocałuj mnie. W usta. Chcę cię ugryźć. Ale Roarke pocałował ją w bezwładną rękę. - już wam nie będzie sprawiała kłopotów. - O, założę się, że przeleciałam ponad trzy metry, juhuuuu! - Przekręciła głowę na bok, a tymczasem sanitariusze położyli ją na wózku. - Hej, Peabody! Gdzie twój mundur? I pantofle? - Wywaliłam je podczas pościgu. Wszystko będzie dobrze, Dallas. - Chrzanić wszystko! Nie jadę do żadnego szpitala. Nic z tego. Jadę prosto do domu. Gdzie jest Roarke? Jedziemy do domu, dobra?

- Potem tak. - Niech będzie - powiedziała stanowczo, a potem zasnęła, zanim jeszcze załadowano ją do ambulansu. Będzie zła jak osa, kiedy się obudzi - powiedziała Peabody, przemierzając tam i z powrotem poczekalnię przed oddziałem nagłych przypadków. - O, tak. - Roarke zabębnił palcami w filiżankę. Kawy jeszcze nie zaczął pić. - Ale słusznie postąpiłaś, Peabody, wzywając mnie i ambulans. - Może będziesz łaskaw wspomnieć o tym , kiedy Eve potem rzuci mi się do gardła. Nie mam pojęcia, jak w takim stanie była w ogóle zdolna podjąć pościg. Ten facet był wielki jak goryl i rozpłaszczył ją jednym machnięciem łapy. A bark uszkodziła sobie prawdopodobnie wtedy, kiedy z całej siły wyrżnęła go w jaja. Ja się gorączkuję, żeby wyciągnąć takie prywatne maleństwo z tej idiotycznej torebki, a ona już zdążyła go położyć i skuć. Powinnam była zareagować szybciej. Jak tam stopy? Poruszyła palcami u nóg. Przedtem w toalecie pozbyła się nieodwracalnie zniszczonych rajstop. - Bez problemów. Kąpiel i nacieranie dobrze im zrobi, ale są okej. Szkoda mi tylko pantofli. Były nowe i totalnie zakręcone. Ale nawet na bosaka nie mogłam dogonić Dallas. Ona jest jak błyskawica. - Ma długie nogi - mruknął i pomyślał o krwi na jej spodniach, którą widział, gdy Eve leżała na chodniku. - Tak, dopadłaby ją, gdyby nie ten bachor z deską. Ona jest nie do pobicia. Jest... Peabody urwała zaniepokojona, bo z oddziału wyszła lekarka. - Czy pan jest mężem poszkodowanej? - Tak. Jak ona się czuje? - Pieni się ze złości i snuje sadystyczne plany wobec pańskiej osoby. Ma wstrząs mózgu, nic gorszego chyba się nie stało. Opatrzyliśmy bark, ale przynajmniej przez kilka dni powinna powstrzymać się przed noszeniem ciężkich rzeczy i forsowaniem w inny sposób. Biodro i żebra na pewno będą obolałe, ale środek przeciwbólowy do pewnego stopnia załatwi sprawę. Pozszywaliśmy większe rozcięcia, resztę opatrzyliśmy, przyłożyliśmy lód na stłuczenia... najgorzej ucierpiała twarz. Chętnie zatrzymałabym pacjentkę do jutra na obserwacji. A najchętniej potrzymałabym ją tutaj pełne czterdzieści osiem godzin. - Mogę sobie wyobrazić, co ona sądzi o tym pomyśle. - Hmmm. Z takimi urazami głowy nie ma żartów. Pozostałe obrażenia są dostatecznie poważne, by zasługiwały na pozostawienie pacjentki w szpitalu do jutra. Powinna być pod obserwacją i znajdować się w bezpośredniej bliskości aparatury medycznej.

- Będzie, ale w domu. Ona ma lęk przed szpitalami. Zapewniam panią, ze w domu szybciej i łatwiej dojdzie do siebie. Mam znajomego lekarza, którego mogę wezwać, żeby tego dopilnował. Pani doktor Louise Dimatto. - Anioł z Canal Street. - Lekarska skinęła głową. - Wypiszę ją, ale dam panu szczegółowe wytyczne do opieki nad pacjentką. Chciałabym też dostać potem informację o stanie jej zdrowia od doktor Dimatto. - Zgoda. Bardzo pani dziękuję. - Sala numer trzy - dodała lekarka i odeszła. Gdy wkroczył tam kilka minut później, Eve bezskutecznie próbowała wzuć buty. Zmierzyła go bardzo złym spojrzeniem. - Kiedy wreszcie je włożę, to wkopię ci jaja do gardła. - Kochanie, nie ma teraz czasu na taki wyrafinowany seks. - Podszedł do stołu, na którym leżała i palcem odchylił jej podbródek. Na prawym policzku miała olbrzymi siniec, mieniący się wszystkimi możliwymi odcieniami kilku kolorów. Prawe oko miała zapuchnięte, mogła więc spoglądać tylko przez wąską szparkę między powiekami, przez co jej spojrzenie wydawało się jeszcze groźniejsze. Wargi miała spieczone. - Solidnie pani oberwała, pani porucznik. - Cmoknął ją w czoło. - Pozwoliłeś im naszprycować mnie jakimś narkotykiem. - Pozwoliłem. - I przywieźć mnie tutaj. - Moja wina. - Przesunął dłoń na tył jej głowy i delikatnie zbadał palcami wielkość guza. - Wprawdzie masz twardą głowę, ale nawet ona nie zniesie wszystkiego. A ja straciłem swoją, gdy tylko zobaczyłem cię leżącą w kałuży krwi. - Peabody marnie zginie za to, że cię tu ściągnęła. - Nie zgadzam się. - Jego głos odzyskał stanowczość. - Ona chodzi tu jak lew w klatce na swoich biednych, poranionych nogach, bo się o ciebie zamartwia, więc nie możesz być dla niej surowa. - Dyktujesz mi, co mam robić? - Nie, apeluję do twojego serca. Ona ma wyrzuty sumienia, uważa, że gdyby była szybsza, może nie trafiłabyś do szpitala. - Bzdura. Biegłam pierwsza, ale ona też ją goniła mimo tych swoich idiotycznych pantofli. - O, właśnie. Nie wiesz przypadkiem, jaki ona nosi numer?

- Co? - Mniejsza o to. Zajmę się tym. Możemy wracać do domu? Zsunęła się ze stołu, ale nie protestowała, gdy ją podtrzymał. - Gdzie są moje lody? - Nie byłaś grzeczną dziewczynką, więc nie ma lodów. - To świństwo. Wpadła we wściekłość, gdy dowiedziała się, że Roarke wezwał Louise, ale trochę ostygła, pomyślawszy, że mógł zaangażować Summerseta jako sanitariusza. Jeszcze bardziej złagodniała, gdy Louise wniosła do pokoju olbrzymią czarę czekoladowych lodów z wiórkami. - Daj mi to - rzuciła Eve. - Najpierw obiecaj, że nie będziesz mi przeszkadzać, kiedy będę cię badać. - Już mnie zbadali w szpitalu. Louise bez słowa wsadziła sobie do ust czubatą łyżeczkę lodów, pożarła je i oblizała się ze smakiem. - No już dobrze, dobrze. Jezuuu, daj mi te lody, to nikomu nie stanie się krzywda. Louise podała Eve czarę, po czym usiadła na krawędzi łóżka i przyjrzała się twarzy pacjentki. - Au - powiedziała. - Czy to jest wynik badania, pani doktor? - To jest początek. Na oko mogę powiedzieć, że miałaś gigantyczne szczęście, jeśli kość policzkowa nie jest złamana. - Wiedziałam, że to jest mój szczęśliwy dzień. Teraz już jest naprawdę nieźle - dodała Eve z ustami pełnymi lodów. - Strasznie mnie piecze od tych zimnych okładów, ale robią swoje. Roarke tak się wkurzył, że mnie przegłosował i muszę je stosować. Jeśli więc odsuniesz się, żebym mogła wstać i wziąć się do pracy... - Ależ naturalnie. - Louise gestem zaprosiła ją do wstania. Eve z podejrzliwą miną przełożyła nogi przez krawędź łóżka i nawet udało jej się stanąć. Przez mniej więcej trzy sekundy utrzymywała pion, ale potem świat zakręcił jej się przed oczami. Louise chwyciła czarę z lodami, a Eve ciężko opadła na łóżko. - Ale z ciebie lekarz. - Lekarz, lekarz i to sprawny. Zobacz, ile czasu zaoszczędziłyśmy. W ogóle nie musiałyśmy się spierać. Eve, już w pozycji horyzontalnej, zrobiła nadąsaną minę. - Chyba już cię nie lubię.

- Nie wiem, jak dalej będę żyła z tą świadomością. Masz leżeć w łóżku, póki nie pozwolę ci wstać. - Louise wyciągnęła z torebki palmtop i wyświetliła na ekranie kartę Eve. Czy wiesz, jak długo byłaś nieprzytomna. - Skąd mam wiedzieć, u diabła?! Byłam i tyle! - Przekonywująca odpowiedź. Zrobię ci parę badań i zmienię kompresy. Mogę też zaaplikować ci coś na zmniejszenie dyskomfortu. - Nie chcę żadnej chemii. Jeśli wyciągniesz strzykawkę, nasza umowa przestaje obowiązywać. - Zgoda. I tak wolałabym ci nic nie dawać w związku ze wstrząsem mózgu. Posłużymy się zewnętrznymi środkami znieczulającymi, bo głowa musi ci pękać. - Louise znów zaczęła szperać w torbie, a słysząc pukanie, zawołała głośno: - Proszę wejść! - Przepraszam. - Sam stanął za progiem. - Roarke powiedział, żebym tu przyszedł, bo mogę się przydać. - Pan jest lekarzem? - spytała Louise. - Nie, nie jestem lekarzem. Jestem Sam, ojciec Delii. - Wszystko w porządku - odezwała się Eve i odstawiła czarę na stolik. - Ona już robi wszystko, co jest do zrobienia. - Tak, naturalnie. - Zaczął się niezgrabnie wycofywać. - Czyli uzdrowiciel? - spytała Louise, przyglądając mu się z zainteresowaniem. - Jestem sensytywny. - Znów spojrzał na twarz Eve i odezwało się w nim jeszcze silniejsze współczucie. - Zdolności empatyczne? - Trochę. - Przeniósł łagodne spojrzenie na Louise i się uśmiechnął. - Lekarze rzadko mają zaufanie do ludzi sensytywnych lub empatyków. - Osobiście lubię próbować różnych możliwości, nie zamykam się przed niczym. Jestem Louise Dimatto. - Zeszła z podwyższenia i wyciągnęła rękę. - Miło mi pana poznać, Sam. - Może pójdziecie na dół czegoś się napić - zaproponowała oschle Eve. - lepiej się poznacie. - Niestety. - Louise zerknęła na nią przez ramię - nie mogę powiedzieć, żeby ta obcesowość była wynikiem obrażeń. Eve taka się urodziła. Najwyraźniej defekt genetyczny poza zasięgiem obecnej wiedzy medycznej. - Jeśli nie mogę być obcesowa w moje własnej sypialni, to gdzie mogę? - Eve znów

wzięła czarę i z chmurną miną zajrzała do środka. - Czy mogę z nią zamienić kilka słów na osobności? - spytał Sam. - Proszę bardzo. Poczekam na zewnątrz - rzekła Louise. Gdy Eve i on zostali sami, Sam podszedł bliżej. - Bardzo cierpisz. - Bywało gorzej. - Nie wątpię. - Usiadł na krawędzi łóżka. - Nie chcesz chemicznych środków znieczulających, a choć jestem pewien, że pani doktor Dimatto może częściowo uśmierzyć ból środkami zewnętrznymi, to ja mogę więcej. Nasz problem już się nie powtórzy, Eve zastrzegł, zanim zdążyła się odezwać. - jestem teraz odpowiednio przygotowany. Widzę, że nie masz pewności, czy możesz mi w tym zaufać, ale możesz. Nie kłamię i nie proponowałbym ci pomocy, gdybym nie był pewien, że nie naruszę tego, co jest tylko twoje, prywatne. Dźgnęła łyżeczką resztkę lodów. Nie, Sam nie kłamał. - Czy to, co zrobisz, pomoże mi szybciej stanąć na nogi? - Powinno, zwłaszcza przy medycznym wspomaganiu. - Okej, rób, co możesz. Muszę jak najszybciej wrócić do pracy. To było upokarzające, ani uzdrowiciel, ani pani doktor nie wspomnieli jej bowiem wcześniej, że do badania i zabiegów będzie się musiała rozebrać do naga. Potem dyskutowali o jej anatomii, jakby była androidem w laboratorium, w końcu ze wstydu zamknęła oczy. Drgnęła niespokojnie, gdy Sam dotknął jej palcami, Poczuła chłód, a potem ciepło na biodrze, które dwa razy tego dnia zderzyło się z chodnikiem. Drugą dłonią Sam zaczął uciskać jej policzek, aż musiała zacisnąć zęby. Ale pieczenie minęło, a ona poczuła, że się unosi. Nie tak, jak po środkach uśmierzających, kiedy wrażenie przypomina wesołą jazdę na karuzeli, lecz tak, jakby stała się nieważka i dryfowała na chmurze. Słyszała ich rozmowę, ale te głosy nie miały żadnego znaczenia. - Poskutkowało - powiedziała cicho Louise. - Pan jest naprawdę dobry. - To biodro jej będzie dolegać. Większość ludzi krzyczałaby z bólu. - Ona nie należy do większości. Jeśli pan się tym zajmie, ja popracuje nad ranami głowy. Myślę, że możemy jeszcze trochę zmniejszyć obrzęk. - Czy będę przeszkadzał? Roarke. Na dźwięk jego głosu Eve chciała wypłynąć na powierzchnię. - Pst. Leż spokojnie - powiedział. - Jestem tutaj. Rzeczywiście był, więc przestała się niepokoić. Gdy ocknęła się, wokół panował mrok. Miała straszną chwilę kiedy przyszło jej do

głowy, że oślepła. Ale gdy spróbowała usiąść, zauważyła cień i zorientowała się, że to on. - Która godzina? - Późna. - Usiadł na łóżku. - Musisz wypoczywać. Światła dziesięć procent. Żółtawa poświata przyniosła jej wyraźną ulgę. Tak dużą, że nawet się nie rozzłościła, gdy Roarke z uwagą przyjrzał się jej źrenicom. - A którego dzisiaj mamy? - spytał. - To zależy, czy minęła już północ. - Mądra dziewczynka. - Wiem, gdzie jestem i wiem, jaki jest dzień. A za parę dni mamy rocznicę ślubu. Och, Carlo, tak bardzo cię kocham. - Odwzajemniam twoje uczucie, Mirando. - Musnął wargami jej czoło, tym sprytnym wybiegiem sprawdzając, czy nie dręczy jej gorączka. - Jeśli czujesz się lepiej, to może pozwolę wpuścić tu nasze dzieci. Carlo junior, Robbie, Anna i mała Alice bardzo chcą zobaczyć mamusię. - Próbujesz przestraszyć inwalidkę. Ty przewrotny sukinsynu. - Śpij dalej. - Przyłożył sobie jej dłoń do twarzy. - Zasnę, jeśli i ty zaśniesz. Nie zamierzam spać, póki łazisz tutaj dookoła i mnie straszysz. - Powiem ci więc, że dzielnie trzymam straż przy mojej wstrząśniętej ukochanej. Ostrożnie usadowił się obok żony i położył jej głowę na ramieniu. - Boli? - Może trochę, ale to nic poważnego. Ej, pamiętasz? Tuż przed ślubem też dostałam po twarzy. To już się staje tradycją. - W dodatku tylko naszą. A teraz śpij. Zamknęła oczy. - Roarke? - Co? - Prawie ją miałam. Gdy znowu otworzyła oczy, pokój był pogrążony w półmroku. Przez pierwsze dwadzieścia sekund martwiła się, ze tym razem naprawdę ślepnie, potem zorientowała się, że Roarke spuścił żaluzje we wszystkich oknach, nawet w świetliku nad łóżkiem. Cóż, chyba jeszcze nie myślała trzeźwo. Pozostała więc w bezruchu i zaczęła przypominać sobie wszystkie swoje uszkodzenia ciała. Nie jest tak źle, uznała w końcu, a gdy ostrożnie spróbowała usiąść, z zadowoleniem przekonała się, że nie czuje bolesnego pulsowania ani przykrego zamroczenia.

Przesunęła się kilkanaście centymetrów ku krawędzi łóżka i opuściła nogi na podłogę. Głęboko odetchnęła, a potem powoli wstała. Pokój lekko się zakołysał, ale szybko znieruchomiał. Miała wrażenie, że głowę ściska imadło, ale przynajmniej nikt nie próbował przykręcać śruby. Ponieważ w ciąż była naga, zrobiła ponurą minę na widok potężnego sińca na żebrach i rozoranego biodra. W obu rejonach dominującymi kolorami była szarość, żółć, co stanowiło dobry znak. Szybko się goi, pomyślała i spróbowała, jak funkcjonuje bark. Ramię było sztywne, ale nie sprawiało jej bólu. Obróciła głowę, by zbadać dotykiem efektowny siniec na policzku. Roarke wysiadł z windy. - Nie wolno ci wstawać bez pozwolenia. - Czyje zarządzenie? - Zdrowego rozsądku, ale jego, o ile wiem, słuchasz rzadko. - Chcę wziąć prysznic. - Najpierw zbada cię Louise. Przyjdzie tu za chwilę. Właśnie je śniadanie. - Mam konferencję o ósmej. - Przełożyłem ją na dziewiątą. - Wyjął szlafrok z szafy. - Prowizorycznie. Wyrwała mu szlafrok z ręki i natychmiast by go włożyła, gdyby ramiona chciały z nią współpracować. Musiała jednak zwolnić i wsunąć je do rękawów z największą ostrożnością. Ale gdy się ruszyła i chciała wyminąć Roarke'a, zastąpił jej drogę. - Dokąd idziesz? - Na siusiu - odburknęła. - Czy to mi wolno? - To jest nawet zalecane. - Rozbawiony, podszedł do autokelnera, a Eve tymczasem Eve zniknęła w przyległej łazience. Zaczął odliczać sekundy, spodziewając się reakcji po „osiem”. - W dupę jeża! - Siedem - mruknął. Poruszała się niespodziewanie szybko. - Szkoda, że nie widziałaś się parę godzin temu. - Stanął za nią, a wstrząśnięta Eve kontemplowała swój wizerunek w lustrze. Na całej prawej stronie twarzy wykwitło jej przez noc znane już z biodra efektowne zestawienie żółci z szarością, to wzbogacone jeszcze o tony zieleni. Wzór był nierównomierny, nieco ciemniejszy wzdłuż kości szczęki i wokół oka, gdzie obrzmiała skóra zaczynała jej zwisać jak balon, z którego uchodzi powietrze. Włosy miała przeraźliwie brudne, posklejane w strąki, prawdopodobnie potem i krwią. Również dolna warga wyglądała na uszkodzoną, a gdy spróbowała jej dotknąć,

przekonała się, że jej przypuszczenie było słuszne. - Uff, on naprawdę solidnie mi przyłożył. - Musiał mieć pięść jak pociąg odrzutowy. - To był wielki facet - przypomniała sobie i nieznacznie odkręciła głowę, by przyjrzeć się swemu profilowi, wcale nie lepszemu niż widok en face. - Nienawidzę dostawać po twarzy. Ludzie zawsze gapią się potem na mnie i robią kretyńskie uwagi w rodzaju: „O, wpadłaś na ścianę?” albo „Jejku, czy to boli?”. Nie mógł się nie roześmiać. - Ciebie jedną mogą bardziej wkurzać takie komentarze niż samo uderzenie. - Był naćpany. Nie wiedział, co robi. Ta dziwka fachowo mnie wystawiła, a potem nawet nie miała dość ikry, żeby osobiście stanąć do walki. - A miałaś na to nadzieję. Spojrzała mu w oczy, wykorzystując do tego lustro. - Kiedy ją dopadnę, zapłaci mi za wszystko. - Eve ostrożnie poklepała się po szczęce. I nie będzie taka cholernie efektowna, jak wsadzę ją do pudła. - Boks kobiet? Pozwolisz mi popatrzeć? - Zboczeniec. - Odsunęła się od niego, weszła pod prysznic i puściła na siebie strumienie wściekle gorącej wody. Roarke obawiał się, że może jej się zrobić ciemno przed oczami, a poza tym cieszył się tym widokiem, więc oparł się biodrem o umywalkę i przyglądał trochę nieostrej sylwetce Eve za wzorzystym szkłem. Odwrócił głowę i uśmiechnął się, gdy weszła Louise. - Twoja pacjentka już wstała. - Widzę. - postawiwszy torbę lekarską na blacie, Louise obeszła kabinę. - Jak się czujesz od rana? Eve wydała okrzyk i obróciła się. Woda z włosów spływała jej do oczu. W obronnym geście zasłoniła piersi skrzyżowanymi ramionami. - Jezu, nie wygłupiaj się, Louise. - Pozwól sobie przypomnieć, że jestem lekarzem, że widziałam już cię nagą, a w dodatki jako kobieta jestem podobnie wyposażona przez naturę. Czy coś cię boli? - Nie. Tymczasem próbuję wziąć prysznic. - Nie krępuj się. Kręci ci się w głowie? Eve syknęła, przewróciła oczami i wsadziła głowę pod silny strumień wody. - Nie.

- Jeśli poczujesz zamroczenie, usiądź, wszystko jedno gdzie. To lepsze, niż się przewrócić. Możesz ruszać ramieniem? Eve zademonstrowała to, wcierając sobie szampon we włosy. - Biodro? Kusząco poruszyła pośladkami, co bardzo rozbawiło Louise. - Cieszę się, że humor ci dopisuje. - To wcale nie miało być zabawne. Chciałam pokazać ci tyłek, a to jest obraźliwe. - Ale masz zgrabną pupcię. - Zawsze to mówię - włączył się do rozmowy Roarke. - Ty też jeszcze tu jesteś? Wynoście się wszyscy, szybko! - Eve odgarnęła włosy do tyłu, obróciła się i wydała kolejny okrzyk na widok wchodzącej Peabody. - Hej! Jak się czujesz? - spytała asystentka. - Goło. Czuje się goło i jestem przytłoczona ludzką masą. - Twarz nie wygląda najgorzej. - Peabody obejrzała się za siebie. - Ona jest tutaj McNab. I czuje się dużo lepiej. - Jeśli jeszcze on tu wejdzie, to ktoś zaraz zginie gwałtowną śmiercią - ostrzegła Eve. - Łazienki to prawdziwe pułapki, w których na nieostrożnych czyha śmierć stwierdził Roarke. - Może lepiej zaprowadzę Peabody i McNaba... i Feeneya - dodał, słysząc głos kapitana - na górę, do twojego gabinetu. Louise tu zostanie, póki jej nie przekonasz, że możesz podjąć swoje obowiązki. - Na pewno mogę kopnąć kogoś w tyłek, jeśli jeszcze jedna osoba obejrzy dziś rano moje cycki. Znów się obróciła z nadzieją, że strumienie wody i kłęby pary nieco ją osłonią. - Miałaś diabelne szczęście - powiedziała nieco później Louise, gdy zamknęła lekarską torbę. - Łatwo mogłaś mieć strzaskaną czaszkę, a nie tylko głupiego siniaka. Ale nawet w tej sytuacji to, że dziś rano jesteś na nogach, graniczy z cudem. Sam jest niezwykle utalentowany i bardzo ci pomógł. - Mam u niego dług wdzięczności. - Eve zapięła koszulę. - I u ciebie też. - A ja mam dla ciebie rachunek. W sobotę wieczorem wydaję przyjęcie charytatywne. Mamy zebrać pieniądze na trzy nowe ambulanse. Już wysłałam ci zaproszenie i nawet je przyjęłaś... ty albo Roarke w twoim imieniu. Ale wiem, że często znajdujesz różne sposoby, żeby wyłgać się od udziału w takich zgromadzeniach. Tym razem bądź tam, proszę. Eve milczała. Będzie musiała odwdzięczyć się Louise innym razem i w inny sposób. Roarke nie mógł pokazywać się na żadnych oficjalnych zgromadzeniach, póki Julianna Dunne jest na

wolności. Louise zerknęła na zegarek. - Muszę iść. Obiecałam Charelsowi, że przyjadę po niego na lotnisko. Wraca dziś rano z Chicago. - Okej. - Eve z wahaniem sięgnęła po szelki z kaburą. - Tobie naprawdę nie przeszkadza to, co on robi? - Nie. Chyba się w nim zakochałam i jest cudownie. - Louise przesłała jej promienny uśmiech. - Sama wiesz, co się dzieje, kiedy zostajecie tylko we dwoje i coś się rozpala w tobie, w środku. - No, chyba wiem. - A reszta? To doprawdy szczegóły. Pamiętaj Dallas, nie przeciągaj struny. Jeśli poczujesz się zmęczona, usiądź. Jeśli będzie ci słabo, połóż się i nie rżnij bohaterki. Weź jakiś środek przeciwbólowy. - Na progu jeszcze przystanęła i spojrzała na nią, pochylając głowę. mały makijaż zamaskowałby większość tych siniaków. - Po jaką cholerę? Louise ze śmiechem opuściła pokój, a Eve poszła do windy.

ROZDZIAŁ 16 Eve wyczuła zapach kawy i pieczonego ciasta, gdy tylko otworzyły się drzwi windy prowadzące prosto do gabinetu. Jej ludzie posilali się z wielkim entuzjazmem, jeden Roarke wydawał się zupełnie zadowolony z samej kawy. - Masz o dziewiątej telekonferencję - przypomniała mu. - Scedowałem ją na sekretarza. - Podał jej filiżankę kawy. - Masz na biurku mój uaktualniony rozkład zajęć. Poczęstuj się mufinką. - Wziął z tacy pękata bułeczkę nadziewaną jagodami. - Nawet jeśli zmieniłeś sobie rozkład dnia, powinieneś wziąć się do swojej pracy. Ja mam swoją. - Która bardzo mnie interesuje. Jeśli spróbujesz mnie wyprosić - dodał, zniżając głos to będę się bronił. Nie sądzę, żebyś w tym stanie zdrowia była godnym przeciwnikiem. - Na twoim miejscu nie czyniłabym takich założeń. Ale jeśli chcesz tracić czas na mojej odprawie, to nie widzę problemu. - To się dobrze składa dla nas obojga. - Poszedł dolać sobie kawy. Eve wepchnęła do ust mufinkę, żeby nie powiedzieć czegoś, czego potem by żałowała, po czym usiadła na krawędzi biurka. - chcę się dowiedzieć wszystkiego o facecie, który wczoraj mnie stuknął, i o tym dzieciaku z deską. - Moja działka. - Feeney dokończył pałaszowanie kawałka ciasta i wyjął notatnik. Włóczęga to Emmett Farmer, licencjonowany żebra. Ma sektor w rejonie komendy policji, wyczekuje przy skrzyżowaniach i za parę drobniaków myje samochodowe szyby. Zna go wielu posterunkowych, twierdzą, że zdarza mu się wkurzyć, ale zasadniczo jest nieszkodliwy. - Zerknął na Eve i wydął wargi, przyglądając się jej twarzy. - Nie sądzę, żebyś w tej konkretnej sytuacji zgodziła się z podaną oceną. Farmer zeznał, że blondynka dała mu pięć dolców. Miał poczekać na twój samochód, umyć przednią szybę i wziąć następne pięć dolców od ciebie. Powiedziała mu też, że musi zatrzymać cię przy samochodzie, bo inaczej mu nie zapłacisz. W sprawach finansowych Farmer bywa bardzo drażliwy. - Czyli wybrała go specjalnie. Wiedziała, że zasmaruje mi szybkę i nie będę mogła ścigać jej samochodem. Feeney skinął głową. - A gdybyś przy okazji została trochę poturbowana, to jej czysty zysk. Chłopak z deską, Michael Yardley, trzyma się zeznania, które złożył ci na miejscu wypadku.

Zważywszy na jego wiek i dotychczasowy brak kontaktów z policją, jestem skłonny mu wierzyć. Julianna podała się za producenta filmu video i zaprosiła go do udziału w jednej scenie. Chłopak połknął haczyk. Jest półprzytomny ze strachu, że pójdzie do więzienia za to, co ci zrobił. - W jej planie jest sporo błędów. - Eve zmarszczyła czoło i upiła łyk kawy. Źle rozplanowała to w czasie. Wystarczyłoby, żeby jeden z aktorów nie wystąpił albo wystąpił nie dość skutecznie, by mnie unieszkodliwić i to ona gryzłaby bruk, a nie ja. - Och, cóż to byłby za wspaniały dzień, pomyślała, rozcierając bolący bark. - Mimo to podjęła ryzyko ciągnęła. - Wnoszę z tego, że wywiadem dla Nadine zalazłam jej za skórę. - Chciała cię zranić. - Peabody wciąż widziała oczami wyobraźni łapsko Farmera, zbijające Eve z nóg. - Tak, ale znacznie bardziej chciała zyskać nade mną przewagę psychiczną. Podkopać moją pewność siebie. To ma wymiar osobisty - machinalnie wzięła do ręki posążek otrzymany od Phoebe i obróciła go w dłoni. - W sprawie Julianny wszystko ma wymiar osobisty. Wystawiła mnie swoim nieświadomym wspólnikom i zrobiła to szybko. Tylko skąd wiedziała, że wychodzę z pracy? Nie mogła przecież trzymać tego włóczęgi i dzieciaka na służbie przez pół doby. Obaj wypiliby się na nią, gdyby się znudzili. Nie mogła też czatować pod komendą osobiście, bo jakiś bystrooki patrolowy mógłby ją rozpoznać. - Nie jest tak trudno się dowiedzieć, kiedy pani ma służbę - zwrócił jej uwagę McNab. - Nie, ale jak często się zdarza, że ktoś z nas wychodzi z pracy według grafika? W każdym razie wczoraj wyszłam inaczej. Czyli Julianna musiała mnie obserwować. Robiła to, żeby poznać moje zwyczaje. Opieranie się na powtarzalnych elementach to jej silna strona. - Odstawiła posążek na miejsce. - McNab, sprawdź, które budynki mają okna wychodzące na mój pokój w komendzie. Chcę mieć obraz na ścianie. - Myślisz, że ona cię śledziła? - spytała Peabody, gdy McNab wyszedł spełnić życzenie przełożonej. - Ona śledzi swoje ofiary i stara się dowiedzieć o nich jak najwięcej. Poznaje ich rozkłady dnia i zwyczaje. Wie, dokąd chodzą i co robią. Wie, kim są. - Eve zerknęła na Roarke'a. Jak wiele Julianna Dunne mogłaby się o nim dowiedzieć? Tylko tyle, uznała, ile sam ujawnia publicznie. A połowa z tego była fikcją. Roarke uśmiechnął się, jakby czytał w jej myślach. - Ona na pewno uważałaby to za swoją przewagę, gdyby mogła prowadzić obserwację mojego pokoju służbowego. - Eve zwróciła się ku ściennemu ekranowi, na którym zaczęła się pojawiać siatka ulic.

- Traktowałaby to jak zabawę? - spytała Peabody. - Nie, to nie jest zabawa, na pewno nie dla niej. Najpierw to był interes. Teraz jest wojna. I do tej pory Julianna wygrała wszystkie większe bitwy. - Eve wzięła z biurka laserowy wskaźnik i skierowała promień na ekran. - Z tych trzech budynków widok okna w moim pokoju jest najlepszy, Musimy mieć listę najemców. Zauważyła, że Feeney z jej mężem wymieniają spojrzenia, a potem sama zerknęła na kapitana. Roarke tymczasem przeszedł do swojego gabinetu. - On to załatwi szybciej. - Feeney podniósł filiżankę do ust, nie zdołał jednak zamaskować w ten sposób uśmiechu. Eve puściła jego uwagę mino uszu. - Szukamy lokali wynajętych na krótki okres. Najprawdopodobniej z miesiąca na miesiąc. Ona nie musi spędzać tam dużo czasu. Zainstalowała sprzęt, a wyniki obserwacji sprawdza gdzieś, gdzie ma więcej miejsca i komfortu. Wczoraj jednak była tam osobiście, bo postanowiła na mnie napaść. Eve przypomniała sobie, jak stała przy oknie i patrzyła na ulicę. Przeniosła się w wyobraźni na miejsce za wąską, wysoką szybą i zaczęła uważnie przyglądać się budynkom i oknom po drugiej stronie. - Stawiam na ten budynek. - Otoczyła go świetlistym pierścieniem na ekranie. - A jeśli nie było nic do wynajęcia w tej części - zakreśliła promieniem pięć kondygnacji - wtedy prawdopodobny jest również ten. Stąd miałaby lepszy widok. Chwileczkę. - Przeszła do pokoju, w którym Roarke siedział za biurkiem, czekając aż komputery wykonają zadanie, które im postawił. - mam wytypowaną lokalizację - oznajmiła. - Wprowadź te dane, chcę sprawdzić prawdopodobieństwa. - Sprawdzam prawdopodobieństwa, dla wszystkich trzech budynków - odparł spokojnie. - Osobiście uważam jednak, że twój typ jest dobry. Zerknęła na ekran, gdzie Roarke miał ten sam obraz co w sąsiednim pomieszczeniu i ten sam budynek zaznaczony. - Pokaż mi ten dom. - Chodź do mnie, usiądź mi na kolanach. Rozumiem, że interesują cię krótkoterminowe wynajmy i chciałabyś, żebym je sprawdził według dat, zaczynając od ostatnich. - Spojrzał na żonę. - Jak sobie radzę? - Czyżbyś w pocie czoła pracował na stanowisku etatowego starszego konsultanta z przydziałem cywilnym? - Czy to nie byłoby zabawne? - Roarke poklepał się po kolanie i uśmiechnął, ale go zignorowała. - Zdaje się, że nic nie będzie z moich ubocznych korzyści. Mamy twoje prawdopodobieństwa. Są zrobione według kąta widzenia. Łatwo można wyeliminować część

lokali, wprowadzając do obliczeń również dane o Juliannie, które masz w swoich plikach. - Poczekaj. - Przejrzała listę nazwisk, które pojawiły się na ekranie. - Trafiony. Daily Enterprises. Właściciel: Justine Daily. To nasza klientka. Chciała szybko wykorzystać to odkrycie, w porę się jednak powstrzymała. - Musimy się jeszcze upewnić. Prześlij dane do mojego komputera, dobrze? Spróbujemy zachować to śledztwo we względnie oficjalnych ramach. - Naturalnie, Pani porucznik? Pójdę z panią na tę akcję. Poczekaj. - zastrzegł się, widząc, że Eve otwiera usta. - szansa, że ją tam zastaniemy, jest minimalna, ale chciałbym wziąć w tym udział. Mam z nią rachunki do wyrównania. - Nie możesz podłapywać fuchy za każdym razem, kiedy spieprzę robotę. - Nie mogę? - Miły zaśpiew znikł z jego głosu, teraz był w nim tylko chłód, od którego chodziły ciarki po plecach. - na czyha na nas oboje, więc siłą rzeczy jestem w to wmieszany. Chcę być przy tym , jak ją dopadniesz, gdziekolwiek i kiedykolwiek się to stanie. - Tylko pamiętaj, czyje to jest zadanie. - Wróciła do swojego gabinetu. - Feeney, mamy w wytypowanym budynku niejaką Justine Daily. Dane są w moim komputerze. Zainteresuj się jej przeszłością i historią Daily Enterprises. - Ona lubi swoje inicjały. - Wstał, by zająć miejsce McNaba przy biurku Eve. - Takie drobne słabości często załatwiają przestępców. - To ja ją załatwię. - Eve wzięła do ręki łącze, po czy zażądała nakazu rewizji i ludzi do wykonania tego zadania. Niecałą godzinę później Eve szła korytarzem ku drzwiom przedsiębiorstwa Daily Enterprises. Klatki schodowe były obstawione, windy wyłączone. Wszystkich wyjść pilnowała policja. W głębi serca Eve przeczuwała, że Julianny Dunne nie zastaną. Musiała jednak doprowadzić akcję do końca, gestem dała więc znać swoim ludziom, by zajęli pozycje. Dobyła pistoletu, potem wyciągnęła z kieszeni wytrych i chciała sforsować zamki. Coś ją jednak zatrzymało. - Czekajcie. - Powinna była o tym pomyśleć. Powinna się z tym liczyć. Wbiła wzrok w tanie drzwi, po czym kucnęła, żeby lepiej je obejrzeć. - Potrzebuje okularów powiększających. Przezorny zawsze ubezpieczony. - Myślisz, że podłączyła bombę do drzwi? - Feeney wydął wargi i kucnął obok niej. Nigdy nie stosowała materiałów wybuchowych. - W więzieniu człowiek uczy się wielu przydatnych trików. Feeney skinął głową.

- To prawda. - Widzisz coś podejrzanego? - spytała Eve. - Stare zamki. Gówno ledwie się trzyma. Typowy alarm, jeśli sądzić na pierwszy rzut oka. Mam wezwać brygadę antyterrorystyczną? - Pewnie za dużo kombinacji, ale nie chciałabym, żeby moich ludzi rozerwało na kawałki. - podniosła głowę. Roarke stanął za nią. - Może pozwolisz mi obejrzeć. - już pochylał się nad drzwiami i badał zręcznymi palcami skrzydło i framugę. Potem wyjął z kieszeni palmtop, zaprogramował go i podłączył cieniutkim przewodem do płyty drzwi. - Coś jest - potwierdził. - Kryć się! Kryć się! - zakomenderowała Eve i wydobyła z kieszeni komunikator. Ewakuować cywilów z tego i sąsiednich pięter. - Nie ma potrzeby, pani porucznik. Poczekaj chwileczkę. - Zanim zdążyła się odwrócić, Roarke już otworzył drzwi. - Zabieraj się stąd! - Dwoma wielkimi krokami dopadła go i zamarła w bezruchu. Wiedziała już, jak jej mąż unieszkodliwia dużo groźniejsze ładunki niż ta zabawka przy drzwiach. - O, tam - powiedział spokojnie Roarke do Feeneya, manipulując małymi srebrnymi narzędziami. - Widzisz? - Owszem, teraz widzę. Nie moja branża, ale w swoim czasie oglądałem różne bomby domowej roboty. - Amatorska robota, lesz skuteczna. Na pewno postarałaby się lepiej, gdyby miała więcej czasu. Dodałaby jeszcze jakieś gadżety, a przynajmniej bezpiecznik. Bomba powinna wybuchnąć po otwarciu drzwi. Prymitywna konstrukcja. Naturalnie Dunne musiała też zainstalować mechanizm neutralizujący, bo inaczej urwałoby jej palce, podczas gdy opuszczała to miejsce. - Roarke miał bardzo pewne ruchu. Tylko raz oderwał się, by odgarnąć włosy z czoła. Eve dostrzegła w jego oczach niezwykłe skupienie. - Ładunek niezbyt silny. Nie zabiłby nikogo, kto stałby dalej niż dwa metry od drzwi. Dobra, załatwione. - Schował narzędzia i wstał. Eve nawet go nie spytała, czy jest pewny. On zawsze był pewny. Dała swoim ludziom sygnał do opuszczenia kryjówek i schowała wytrych do kieszeni. Wpadła do środka z bronią gotową do strzału, rozejrzała się i dała znak Feeneyowi, żeby sprawdził przyległą łazienkę.

W pomieszczeniu były dwa kulawe krzesła i wyszczerbione biurko. A w powietrzu unosił się zapach kosztownych perfum. Julianna zostawiła też komputer i bukiecik egzotycznych kwiatów w wazonie. Eve podeszła do okna i wyjrzała na ulicę. Rzeczywiście miała stąd doskonały widok na swój pokój. - Potrzebowała sprzętu optycznego. Gołym okiem nie mogła zobaczyć tyle, ile chciała. Ale dobrego sprzętu nie zostawiła. Pochodźcie po sąsiednich biurach - poleciła ekipie. Porozmawiajcie z innymi najemcami, sprawdźmy, może ktoś coś wie. Chcę mieć wszystkie dyskietki z kamer bezpieczeństwa. Feeney, połącz się z naszym centrum komputerowym. - Pani porucznik. - Peabody odchrząknęła. - To było w kwiatach. Podała jej kopertkę z napisem „Eve Dallas”. Wewnątrz znajdowały się ręcznie wypisany bilecik i dyskietka. Treść bileciku była krótka: Z najlepszymi życzeniami szybkiego dojścia do formy Julianna. - Dziwka - mruknęła Eve i obróciła dyskietkę w dłoni. - Feeney, zwolnij ludzi. Nie znajdziemy jej dzisiaj w tym miejscu. Peabody, wezwij techników. - Jeszcze raz obróciła w dłoni dyskietkę i wsunęła ją do stacji komputera. - czytaj! - poleciła. Na ekranie pojawiła się twarz Julianny, obecnie niebieskookiej blondynki. To był najbliższy oryginałowi wizerunek ze wszystkich, które stworzyła, odkąd zaczęła mordować mężczyzn po wyjściu z więzienia. - Dzień dobry, pani porucznik - wycedziła leniwie z charakterystycznym teksańskim akcentem, który Eve u niej pamiętała. - Zakładam, że pora dnia jest właśnie taka. Wątpię, czy udało się pani dotrzeć tutaj wczoraj wieczorem, z pewnością więc jeszcze nie minęło popołudnie. Mam nadzieję, że czuje się pani lepiej. A jako wytrawny gracz musiała pani znaleźć mój mały powitalny prezent. Zresztą tę bagatelkę dodałam w ostatniej chwili, wyłącznie dla urozmaicenia. Przekrzywiła głowę i nadal się uśmiechała. Ale Eve z uwagą studiowała jej oczy. Wyglądały jak lodowa pokrywa otchłani bez dna. - Bardzo się cieszę, że znów się spotkałyśmy. Wiele myślałam o pani w okresie mojej... resocjalizacji. Byłam taka dumna, gdy dowiedziałam się o pani awansie na porucznika. No, i naturalnie o awansie Feeneya na kapitana. Ale z nim nigdy nie czułam się tak mocno związana jak z panią. To jest absolutnie wyjątkowy związek, nie sądzi pani? Pochyliła się naprzód i przybrała bardziej skupiony wyraz twarzy. -

Nas

łączy

coś

głębokiego

i

niezwykłego.

Prawdziwa

więź.

Poznanie

ponadzmysłowe. Jeśli wierzy pani w reinkarnację, to może w innym wcieleniu byłyśmy siostrami? Chociaż raczej nie - zastrzegła, wykonując niewielki, bagatelizujący gest dłonią. -

Pani jest taką praktyczną kobietą. To, naturalnie, jest na swój sposób pociągające. Czy pani młodego małżonka pociąga ta część pani osobowości? A skoro o tym mowa... Spóźnione najlepsze życzenia, tak przy okazji. Minął już prawie rok od tego radosnego wydarzenia. Cóż, czas mija. W więzieniu znacznie wolniej. Twarz jej stężała. - Za te wszystkie lata mamy rachunek do wyrównania, Eve. To pani powinna rozumieć. Nigdy nie miała pani zrozumienia dla tego, co zrobiłam i nigdy nie darzyła mnie pani szacunkiem. Ale to, że trzeba wyrównać rachunki, rozumie pani dobrze. - Owszem - mruknęła Eve, nieświadomie przesuwając dłonią po stłuczonym policzku. - Możesz być tego pewna. - Przyglądałam się, jak pani ciężko pracuje przy swoim biurku i jak wygląda pani przez okno z taką miną, jakby ciężar i troski całego miasta spoczywały na jej barkach. I jak nerwowo spaceruje pani po tej swojej dziupli. Można by sądzić, że pani porucznik policji należą się lepsze warunki pracy. Aha, przy okazji, pije pani stanowczo zbyt wiele kawy. Miałam tu trochę sprzętu. To pani już teraz wie. Uznałam jednak, że lepiej go nie zostawiać. Ja też jestem praktyczną kobietą. Znowu twarz złagodził jej uśmiech. - Mam panią w głównej roli na kilku dyskietkach. W sumie parę godzin oglądania. Ostatnio lepiej się pani ubiera. Wciąż bez dbałości o szczegóły, ale przynajmniej ma pani styl, którego kiedyś pani brakowało. To niewątpliwie wpływ męża. Dobrze jest być bogatym, prawda? O wiele lepiej ni z... nie być. Zastanawiam się, czy bogactwo panią zepsuło, tak w głębi, w najtajniejszych zakamarkach duszy. - Roześmiała się kpiąco. - No, Eve, słoneczko. Możesz mi powiedzieć. Bądź co bądź, kto cię lepiej zrozumie? Za dużo gadasz, pomyślała Eve. Doskwiera ci samotność, co? Za długo nie miałaś okazji pogadać z kimś, kto dorównywałby ci poziomem? - On jest na pewno świetny w łóżku, jeśli takie sprawy mają dla ciebie znaczenie. Julianna usiadła i wykonała ruch, który Eve zinterpretowała jako skrzyżowanie nóg. Chcę, żeby było jej wygodnie. Teraz będą babskie rozmówki. - Zawsze uważałam, że ruchanie jest zbyt wysoko cenione i do tego upokarzające dla obu stron. Kobieta ustępuje wtedy przed siłą, pozwala się penetrować. Ulega agresji. A mężczyzna wbija się w nią, jakby od tego zależało jego życie. Jak obie wiemy, życie mężczyzn, z którymi się pieprzę, rzeczywiście od tego zależy. W każdym razie przez krótki okres. Zabijanie jest dużo bardziej podniecające od seksu. Sama zabijałaś, więc wiesz. W podświadomości masz to zapisane. Chciałabym znaleźć okazję, żeby z tobą porozmawiać, tak naprawdę, od serca, ale nie sądzę, żeby kiedyś do tego doszło. Ty chcesz mnie powstrzymać, z powrotem wsadzić do pudła. Pamiętasz, co mi powiedziałaś? Pamiętasz? Niebieskie oczy

Julianny zaskrzyły się. - Gdyby to od ciebie zależało, zostawiłabyś mnie za kratami. Zostawiłabyś mnie, żeby spędziła resztę życia w klatce jak zwierzę. Powiedziałaś to i odwróciłaś się do mnie plecami, jakbym była niczym. Nie postawiłaś na swoim, co? A mnie się udało. Mnie się zawsze udaje. Radzę ci o tym pamiętać. I uszanować to. Jej głos stał się wyższy, oddech szybszy. Nagle Julianna odetchnęła, jakby chciała się uspokoić i przeczesała dłonią włosy. - Myślałam o tobie, zabijając Pettibone'a i Moutona. Myślę o tobie od bardzo, bardzo dawna. Jak się czujesz, wiedząc, że umarli wyłącznie przez ciebie? Czy to cię trapi, Eve? Czy to budzi w tobie wściekłość? Odchyliła głowę i parsknęła śmiechem. - Czas wyrównać rachunki, a ja jeszcze ich nie zaczęłam. Chcę tego, czego zawsze chciała. Robić to, na co mam ochotę i żyć komfortowo, bardzo komfortowo. Zabrałaś mi osiem lat, siedem miesięcy i osiem dni, Eve. Muszę ci za to odpłacić. Mogę to zrobić i zrobię. Będę ci rzucać do stóp ciała różnych głupich staruchów. To jest dla mnie dziecinne łatwe, że dostaniesz ode mnie podpowiedź. Mile High Hotel, Denver, apartament 4020. Facet nazywa się Spencer Campbell. Do zobaczenia wkrótce. Szybciej , niż myślisz. - Na pewno szybciej, niż myślisz - burknęła Eve, gdy obraz znikł z ekranu. - Peabody, połącz mnie z tym hotelem. Z szefem ochrony. Apartament zarezerwowano na nazwisko Juliet Darcy, która wprowadziła się poprzedniego wieczoru i z góry zapłaciła za dwie doby gotówką. - Ofiara nazywa się Spencer Campbell, szef firmy Campbell Investments Consultants. - Eve pokazała wizerunek zabitego biznesmena na ekranie w sali konferencyjnej komendy policji. - Wiek sześćdziesiąt jeden lat, rozwiedziony, ostatnio w separacji z drugą żoną. Miał spotkanie w interesach z Juliet Darcy, wyznaczone w jej hotelowym apartamencie. Wspólne śniadanie ludzi interesu, dokładnie o ósmej rano według czasu Denver. Mniej więcej wtedy wschodziłam do jej biura tutaj, w Nowym Jorku. Ona ostatnio stała się wyjątkowo bezczelna. Campbell nie żył już od mniej więcej pół godziny, gdy ochrona wyłamała drzwi apartamentu. Julianna nie zadała sobie trudu wymeldowania się z hotelu, po prostu zabrała torbę, zapaliła nad drzwiami światło „Nie przeszkadzać” i ulotniła się. Sekcja i raport z laboratorium niewątpliwie potwierdzą, że Campbell zginął otruty. - Przebyła taki kawał drogi do Denver tylko po to, żeby załatwić tego faceta. - Feeney przeczesał dłonią swoje włosy, sztywne jak druty. - Co w tym za sens? - Dowiodła, że może. On nic dla niej nie znaczył. Był po prostu pionkiem, którego poświęciła, żeby mi pokazać, że będzie dalej ich mordować, gdzie i kiedy zechce, a ja mam się kręcić w kółko usiłując ją znaleźć. Znowu złamała schemat, żeby mi zademonstrować, że

jest nieprzewidywalna. Poza tym, pomyślała Eve, nie chcę, żebym wywąchała jej zainteresowanie Roarkiem. Będzie dalej się trzymać swoich „głupich staruchów”. Zabijać ich dla zamaskowania prawdziwego celu. „Umarli wyłącznie przez ciebie” Eve uciszyła ten głos w swoim wnętrzu. Nie wolno jej było ulec poczuciu winy. - Julianna wybrała swoje ofiary jeszcze przed odsiadką, podczas pobytu w więzieniu być może zebrała o nich dodatkowe dane i znalazła następne cele. - Na pewno zbierała w więzieniu informację o Walterze Pettibonie i o Moutonie potwierdził Feeney. - Ślady tego znaleźliśmy w więziennym komputerze. O ostatniej ofierze i innych ludziach jeszcze nie mamy informacji. Nie znaleźliśmy też, jak dotąd, śladów dotyczących jej spraw prywatnych: inwestycji, nieruchomości, planowanych podróży. - Na pewno korzystała w tym celu ze swojego palmtopa. - Administrator Miller, pomyślała z obrzydzeniem Eve. Ten dupek będzie mi się musiał długo tłumaczyć. - Prawdopodobnie stosunkowo szybko dobrała się do komputerów w więzieniu, ale pilnowała, żeby ważne sprawy załatwiać za pomocą prywatnego palmtopa, bo nie mogła ryzykować zostawiania nam śladów. Obeszła salę. - Ona ma forsę, mnóstwo forsy. Mój osobisty ekspert finansowy, twierdzi, że prawdopodobnie podzieliła je na liczne rachunki na hasło w rozmaitych instytucjach. Nie mamy sposobu wykrycia tych pieniędzy i położenia na nich łapy. Według Loopy, Julianna ma nieruchomość w Nowym Jorku. Ta narkomanka podtrzymywała to twierdzenie, gdy przesłuchiwali ją policjanci z Chicago, ale nie mogła, albo nie chciała, powiedzieć na ten temat niczego więcej. Moim zdaniem, nie wie, gdzie to jest. Julianna mogła zabijać czas pogaduszkami z narkomanką ale z pewnością nie ujawniłaby jej niczego istotnego. - Sprawdzamy komputerowo wszystkie prywatne rezydencje w Nowym Jorku. Feeney poczęstował się garścią orzeszków. - Ale nie mając założonych ram czasowych co do daty zakupu albo wynajmu i nie znając nazwiska bądź nazwisk osób zaangażowanych w sprawę, szukamy igły w stogu siana. - Julianna zainwestowała niemało pieniędzy w swój wygląd. - Eve przypomniała sobie, jak zadbana i sprawna fizycznie, wydaje się Dunne na video. - Ale z pewnością miała dość rozsądku, by płacić gotówką. Sprawdzamy ekskluzywne sklepy, salony piękności, restauracje. Ponieważ jednak jesteśmy w Nowym Jorku, mekce niepotrzebnych zakupów, tu również mamy małe szanse. - Zamknęła oczy i skupiła myśli. - Będziemy kontynuować tę

linię. Kilka androidów niech sprawdza sklepy. Może znajdziemy miejsce, gdzie kupiła ten czerwony kombinezon. Wzrost i wagę Dunne znamy z pomiarów w Dockport, można na tej podstawie określić rozmiar i szukać wśród zakupionych kombinezonów tego rozmiaru. - Mogła go kupić w Chicago albo gdziekolwiek indziej - zwróciła jej uwagę Peabody. - Zresztą takich ciuchów są tysiące. - Owszem, dlatego nie ma co liczyć na szybkie wyniki. Ale jeśli będziemy próbowali sprawdzić wszystkie szczegóły, to w końcu na coś natrafimy. Tymczasem sprawdzimy też wszystkie firmy utrzymujące połączenia z Denver. Dowiemy się, jakim środkiem lokomocji się posłużyła, a zanim nam się uda, znowu będziemy mieli z nią do czynienia. Ale przynajmniej zdobędziemy jakieś dane. - Ona dalej ryzykuje - powiedziała Peabody. - Ujawniła ci nazwisko Campbella, chociaż nie mogła być pewna, czy nie zawiedzie koordynacja czasowa. Gdyby po prostu załatwiła faceta w apartamencie, minęłoby wiele godzin, zanim ktoś by go znalazł. - Ryzyko zwiększa jej satysfakcję z kolejnych zwycięskich bitew w tej wojnie. Pobudki są osobiste, więc trzeba zadawać wrogowi bolesne ciosy. Ona chcę mną wstrząsnąć. Nie zamierza mnie zabić, ale chce, żeby myślała, że to o mnie chodzi. Ale ja mam żyć. Mam żyć z poczuciem straty. Ona chce zabić Roarke'a. I na tym polega nasza przewaga. Ona nie wie, że ja już wiem. W śródmieściu Roarke właśnie skończył jedno spotkanie i przygotowywał się do następnego. Miał spóźnienie w stosunku do rozkładu zajęć i wiedział, że będzie je musiał nadrobić wieczorem, ale na szczęście mógł pozałatwiać wszystko siedząc w domu. Chciał być jak najbliżej Eve, jeśli tylko ich obowiązki na to pozwalały. - Caro - zwrócił się przez interkom do sekretarza. - Przenieś spotkanie w sprawie Realto na siódmą trzydzieści wieczorem, poprowadzę je z domu. A lancz z Finnem i Bowlerem zorganizuj u nas, w jadalni dla dyrekcji. Dopilnuj, żeby porucznik Dallas, natychmiast dowiedziała się o tych zmianach. - Dobrze, proszę pana. Chce się z panem zobaczyć doktor Mira. Do następnego spotkania ma pan dziesięć minut. Mogę ją do pana wpuścić albo umówić na kiedy indziej. - Nie umawiaj. - Roarke zmarszczył czoło i znów zaczął przestawiać w myśli swoje obowiązki. - Przyjmę ją teraz. Jeśli tymczasem przyjdą ludzie z Brinkstone, niech poczekają. Rozłączył się i wstał. Mira nie należała do ludzi, którzy wpadają niezapowiedziani, i nie miała zwyczaju załatwiać prywatnych spraw w środku dnia pracy. A to znaczyło, że ma sprawę i uważa ją za dostatecznie ważną, by zakłócić rozkłady zajęć swój i Roarke'a. Machinalnie podszedł do autokelnera i zaprogramował go na herbatę lubianą przez

panią doktor. Gdy Caro zapukał, Roarke osobiście otworzył drzwi i przywitał się z Mirą. - Miło mi panią widzieć. - Jestem pewna, że wcale nie tak miło. Ale dziękuję, ze wygospodarował pan dla mnie czas. Muszę powiedzieć, że po przejściu drogi od recepcji do gabinetu jestem pod dużym wrażeniem. Ten długi przeszklony pasaż to naprawdę coś. - Konkurenci mają szansę dwa razy się zastanowić, zanim tutaj dojdą. Dziękuję, Caro. - Wprowadził Mirę do środka, a tymczasem sekretarz cicho zamknął za nimi drzwi. - A to... - Mira rozejrzała się po kosztownie wyposażonym gabinecie z dziełami sztuki i nowoczesnym umeblowaniem. - Pasuje do pana. Jest zarazem eleganckie i praktyczne. Wiem, wiem, ze pan jest zajęty. - Nie dla pani. Napije się pani herbaty, prawda? Jaśminowej, jak zwykle. - Chętnie. - Nie zaskoczyło jej, że zapamiętał taki drobiazg. Umysł miał jak komputer. Zajęła wskazane miejsce na miękkiej sofie i poczekała, aż Roarke usiądzie obok. - Nie chcę marnować pańskiego czasu rozmowami o niczym. - Doceniam to. Czy przysłała panią do mnie Eve? - Nie, ale ona wie, że zamarzałam z panem porozmawiać. Dzisiaj jej jeszcze nie widziałam, chociaż mam to w planach. Słyszałam, że wczoraj wieczorem została ranna. - Rany goją się na niej jak na psie. Może nie tak szybko, jak by chciała, ale jednak. Jest posiniaczona od stóp do głów. Niewiele brakowało, a rozbiłaby sobie czaszkę jak jajko. Na szczęście ma czerep twardy jak kamień. - Między innymi dlatego ją pan kocha. - To prawda. - Mimo to martwi się pan o nią. Małżeństwo z policjantką wymaga wielkiej wyrozumiałości. Ona o tym wie i między innymi dlatego kiedyś próbowała się opierać swojemu uczuciu do pana, a nawet mu zaprzeczać. - Mira położyła rękę na dłoni Roarke'a. A drugim powodem był jej ojciec. Powiedziała mi, że był pan z nią w Dallas. - To dobrze. Dobrze, że jest w stanie z panią o tym rozmawiać. - A pan nie jest w stanie. - Czuła, jak narasta w nim napięcie. - Roarke, dotychczas rozmawiał pan ze mną szczerze. Nie ma wielu ludzi, którzy znaliby okoliczności tych wydarzeń. Nie ma wielu ludzi, z którymi mógłby pan o tym porozmawiać. - A co mam pani powiedzieć? To nie mój koszmar, tylko jej. - Pański, rzecz jasna, też. Pan ją kocha. - Tak, kocham żonę i będę ją wspierał. Zrobię wszystko, co w mojej mocy, tylko że to

jest, niestety niewiele. Wiem, że rozmowy z panią pomagają jej odzyskać spokój umysłu. Bardzo jestem za to wdzięczny. - Ona martwi się o pana. - Niepotrzebnie. - Czuł, jak wzbiera w nim gniew. - Pani również nie musi. Ale doceniam to, że pani poświęciła swój czas i mnie odwiedziła. Mira zobaczyła wypisane na jego twarzy chłodne pożegnanie. Ten chłód nałożył się na niemałe wzburzenie. Odstawiła filiżankę i wygładziła spódnicę bladoniebieskiego kostiumu. - Rozumiem. Przepraszam, że przeszkodziłam panu w obowiązkach. Nie będę pana dłużej zatrzymywać. - Cholera jasna! - Zerwał się na równe nogi. - po co mam wylewać z siebie żale? Co jej to pomoże? Mira usiadła z powrotem i wzięła do ręki filiżankę. - Mogłoby chociaż trochę pomóc panu. - W jaki sposób? - Obrócił się; z jego twarzy biła tłumiona wściekłość. - To nic nie zmieni. Chcę pani posłuchać, jak tam stałem i przyglądałem się jej cierpieniu, patrzyłem, jak wracają do niej wspomnienia, jak stają się żywe, prawie namacalne? Była bezradna, przerażona i zagubiona, a ja, patrząc na nią, czuje to samo. Mam zwyczaj stawiać czoło temu, co przynosi mi los, a najczęściej staram się go wyprzedzić. Ale to... - Temu nie można stawić czoła, w każdym razie nie w tym sensie. - To musi być dla niego bardzo trudne, pomyślała. Ten człowiek wygląda jak wojownik i myśli jak wojownik, lecz do obrony tego, co do niego najcenniejsze, nie może użyć oręża. - Tego nie da się zmienić. - powiedziała. - Ani powstrzymać, bo to już się stało. Dlatego to pana dręczy, tak samo jak dręczy Eve. - Ona czasem krzyczy w nocy. - Roarke zamknął oczy. - Czasem tylko pojękuje jak małe zwierzę w strachu lub bólu. A czasem śpi zupełnie odprężona. Nie mogę dostać się do jej snów i zabić go za nią. - Nie może pan, ale jest pan przy niej, kiedy ona się budzi. Czy pan rozumie, jak bardzo zmienił pan jej życie? Dał jej pan odwagę, by mogła dokonać rozrachunku z przeszłością. - Jako realista wiem, że to, kim jesteśmy, zależy od tego, kim byliśmy kiedyś. Wierzę w przeznaczenie, a także w możliwość wpływania na los, by się odwrócił, kiedy wszystko idzie w złym kierunku. - Uśmiech doktor Miry sprawił, że Roarke nagle odzyskał swobodę,. - Wiem, że co się stało, to się nie odstanie, ale mimo to chętnie cofnąłbym czas i pokazał temu facetowi to. - Zacisnął dłonie w pięści, zaraz jednak rozłożył

palce. - Powiedziałabym, że to bardzo zdrowe podejście. - Czyżby? - Mam nadzieję, bo często czuję to samo. Ja też ją kocham. Spojrzał w pogodną twarz doktor Miry, w oczy wyrażające zrozumienie. - Tak, widzę to. - A ja to widzę u pana. Zamrugał, jakby potrzebował czasu, by przetłumaczyć te słowa z obcego języka. Doktor Mira wstała, cicho się śmiejąc. - Oboje wydajecie się całkiem zdezorientowani i bardzo podejrzliwi, gdy ktoś bezinteresownie okazuje wam uczucie. Pan jest dobrym człowiekiem, Roarke - powiedziała i pocałowała go w policzek. - To nieprawda. - Prawda. Mam nadzieję, że nie będzie pan czuł skrępowania, żeby przyjść do mnie i porozmawiać, gdyby kiedykolwiek odczuł pan taką potrzebę. Na razie pozwolę panu wrócić do rozkładu dnia. Ja też już jestem spóźniona. Odprowadził ją do drzwi. - Czy ktokolwiek potrafi stawić pani opór? Uśmiechnęła się. - Jeśli tak, to niedługo.

ROZDZIAŁ 17 Przebijając się ze sprawnością piły łańcuchowej przez biurokratyczne zapory, Eve wytropiła prywatny samolot, który Julianna wynajęła, by odbyć lot do Denver i z powrotem. Przedsiębiorstwo Diamond Express reklamowało się jako najszybsza i najbardziej luksusowa firma obsługująca loty czarterowe na terenie całych Stanów Zjednoczonych. Szybko przekonała się, że w ogłoszeniu było niewiele prawdy. Diamond Express zajmowała bowiem we wszystkich rankingach dopiero trzecie miejsce za dwoma firmami jej męża. Zabrakło jej ikry, żeby lecieć samolotem Roarke'a, pomyślała Eve, lawirując między samolotami pasażerskimi i transportowymi oraz tramwajami powietrznymi w hangarze Diamond Express. Ból głowy wrócił; w miejscu uderzenia o chodnik, odezwało się silne łupanie, jakby ktoś walił ją młotem po czaszce. Czuła desperacką potrzebę ucięcia drzemki, a to znaczyło, że wkrótce powinna sobie zrobić krótką przerwę, jeśli nie chce po prostu paść. - Jak nazywa się ten pilot? - Mason Riggs. - Peabody poruszyła się niespokojnie i spojrzała na profil Eve. - Nie złość się, ale czy na pewno dobrze się czujesz? Jesteś taka blada i błyszcząca. - Jak to błyszcząca? - Eve zaparkowała samochód i spojrzała we wsteczne lusterko. - jest lato. Człowiek się poci. Ale nie czuje się dobrze. Zróbmy to, co mamy zrobić i koniec. - Z powrotem ja prowadzę. Z jedną nogą wysuniętą z samochodu Eve obróciła się na siedzeniu. - Słucham? - Powiedziałam - powtórzyła Peabody, kładąc na szalę swoje życie - że w drodze powrotnej ja prowadzę. Nie powinnaś siedzieć za kierownicą, a ja obiecałam Louise, że będę wymuszać na tobie przerwy, gdybyś się słabo poczuła. Eve bardzo powoli zdjęła z nosa okulary przeciwsłoneczne, które zgodziła się włożyć z uwagi na silny odblask, ból głowy i posiniaczoną twarz. Z podbitym okiem miała jeszcze groźniejsze spojrzenie niż zwykle. - Wymuszasz na mnie? Peabody przełknęła ślinę, ale obstawała przy swoim. - Nie przestraszysz mnie, bo jesteś blada i błyszczącą. Dlatego kiedy załatwimy to, co mamy tutaj załatwić, będę prowadzić samochód. Ty możesz usiąść z tyłu i uciąć sobie drzemkę. Tak, pani porucznik.

- Myślisz, że dodanie na końcu „pani porucznik” ocali się przed moim gniewem? - Może, ale bardziej liczę na to, że w twoim obecnym stanie bez trudu ci ucieknę. Asystentka wyciągnęła do góry dwa palce. - Ile widzisz? - Dwa, które zaraz ci odłamię i wsadzę sobie do uszu. - O dziwo, cieszę się, że to słyszę, pani porucznik. Eve westchnęła i wysiadła z samochodu. Hałas dobiegający z hangaru uderzył ją między oczy i rezonował w tylnej części czaszki. Z nadzieją, że nie będzie musiała wejść do środka i narazić się na odpadnięcie głowy, dała znak kobiecie ubranej w kombinezon z logo Diamond Express. - Szukam kapitana Riggsa! - krzyknęła. - Masona Riggsa! - Jego samolot właśnie ma cotygodniowy przegląd. - Kobieta wskazała kciukiem wrota hangaru. - Albo jest tam i pilnuje swojego maleństwa, albo w pokoju pilotów. - Gdzie jest pokój pilotów? - Drugie drzwi po lewej, ale niestety hangar i pokój pilotów są dostępne tylko dla pracowników. Jeśli pani sobie życzy, zawołam pana Riggsa. Eve wyciągnęła odznakę policyjną. - Sama go zawołam, okey? - Naturalnie. - Kobieta rozłożyła ręce odziane w rękawiczki. - Tylko niech pani tam nie wchodzi bez ochraniaczy na uszy. To jest wbrew zasadom higieny pracy. - Uniosła wieko skrzynki i wyjęła dwie pary koszmarnych nauszników. - Poza tym to czyste samobójstwo. - Dziękuję. - Eve przymierzyła ochraniacze i hałas natychmiast zelżał. Weszła do środka. W hangarze stały trzy samoloty, przy każdym krzątała się gromada mechaników, z których część dzierżyła dziwne narzędzia, a reszta prowadziła dialogi w języku migowym. Dostrzegła dwoje umundurowanych pilotów, więc podeszła do nich na środek hangaru. Mimo ochraniaczy słyszała potężny szum, jakby przelewały się nad nią wielkie fale, a jej nos chwytał zapachy paliwa, smarów i czyjejś kanapki z mięsem i korzennymi przyprawami. Ten ostatni pobudził do aktywności jej żołądek, ponieważ miała dużą słabość do kanapek z mięsem. Poklepała mężczyznę w mundurze po ramieniu. Był przystojny jak gwiazdor filmowy, miał gładką karmelową skórę Metysa i wyrazistą twarz. Patrzył na świat przenikliwymi zielonymi oczami, a spod efektownej kapitańskiej czapki wystawało mu trochę kręconych kruczoczarnych włosów.

- Roggs? - spytała powoli i bardzo wyraźnie, a gdy skinął głową, błysnęła policyjną odznaką. Spojrzał na nią z uprzejmym zdziwieniem, więc w odpowiedzi pokazała mu drzwi do pokoju pilotów. Nie wydawał się zadowolony, ale szybko przeszedł przez hangar, wsunął kartę w szparę i otworzył drzwi. Natychmiast po wejściu do pomieszczenia ściągnął ochraniacze z uszu i cisnął je do pojemnika. - Sprawdzają mój samolot. Za dwadzieścia minut muszę poddać go testom bezpieczeństwa. Niedługo odlatuję. Eve również ściągnęła ochraniacze. Nie usłyszała ani słowa z tego, co powiedział, ale zrozumiała sens. Riggs zrobił zdziwioną minę, widząc jej poobijaną twarz. - Wpadła pani na drzwi, pani porucznik? - Właśnie czekałam na taki tekst. - To musi boleć. Mniejsza o to. W czym problem? - Wczoraj wieczorem miał pan lot czarterowy do Denver na prywatne zamówienie. Powrót dziś rano. Juliet Darcy. - Mogę potwierdzić, że leciałem na tej trasie, ale o klientach nie rozmawiam. Ochrona prywatności. - Chyba nie chce mi pan cytować długich regulaminów, Riggs. Groziłoby panu odwołanie następnego lotu. - Niech szanowna pani posłucha... - Nie jestem szanowną panią. Jestem gliną i prowadzę śledztwo. Pana klientka poleciała wczoraj do Denver, w hotelu zamówiła sobie do pokoju spóźnioną kolację i zapewne porządnie się wyspała. Dziś z samego rana w tymże pokoju zabiła niejakiego Spencera Campbella, wróciła taksówką na lotnisko, wsiadła na pokład pańskiego samolotu, a pan przetransportował ją z powrotem do Nowego Jorku. - Ona... ona miałaby kogoś zabić? Pani Darcy? Pani nie mówi poważnie. - Chce pan sprawdzić? Możemy przenieść tę rozmowę do komendy policji. - Ale ona... Muszę usiąść. - Opadł na duże czarne krzesło. - Najwidoczniej zaszło jakieś nieporozumienie. Pani Darcy była uroczą i bardzo elegancką kobietą. Poleciała na przyjęcie charytatywne. Eve wyciągnęła rękę. Peabody położyła jej na dłoni fotografię. - Czy to jest kobieta, która pan zna jako Juliet Darcy? Było to zdjęcie zrobione z dyskietki zostawionej w Daily Enterprrises, które pasowało do opisu podanego przez personel w hotelu w Denver.

- Tak, top jest... Jezu Chryste. - Ściągnął z głowy czapkę i przeczesał włosy palcami. To wstrząsające. - Jestem pewna, że Spencer Campbell doszedł do podobnych wniosków. - Eve usiadła. - Niech mi pan opowie o waszej podróży. Gdy już zdecydował się jej pomóc, nie przerwałby mu nawet potężny wybuch. Nawet przyzwał stewardesę, żeby uzupełniła ewentualne braki w jego relacji. Dzięki temu Eve otrzymała naprawdę wyczerpujące sprawozdanie. - Była wyjątkowo uprzejma. - Rigss wypił drugą filiżankę kawy. - Ale zarazem sympatyczna. Z księgi pokładowej dowiedziałem się, że życzyła sobie lecieć sama. Gdy wsiadła na pokład, wydało mi się, że przypomina kogoś znanego. Spotykamy dużo sławnych ludzi i mniej sławnych ludzi, którzy nie życzą sobie towarzystwa, ale nie chcą się kłopotać utrzymywaniem prywatnego środka transportu. - Mnie się nie wydała sympatyczna. - Stewardesa Lidia popijała z butelki wodę mineralną. Była ubrana do lotu w nieskazitelny granatowy kostium z militarnym akcentem w postaci złotego lampasa. - A jak ją pani odebrała? - zainteresowała się Eve. - Snobka. Owszem, miała ogładę, ale to pozory. Mówiąc do mnie, używała tonu, jakim ludzie zwracają się do służby. Naszym pasażerom pierwszej kategorii oferujemy podczas lotu kawior i szampana oraz sery na zakąskę i owoce. Ona była zdegustowana marką szampana. Uśmiechnęła się i powiedziała, że nie mamy szansy na pięć gwiazdek w rankingach, jeśli nie podniesiemy poziomu usług. - Czy podczas lotu przeprowadzała jakiekolwiek rozmowy? - Nie. Trochę pracowała z notebookiem, ale kiedy przed lądowaniem przyszłam do niej, żeby zaproponować kawę, odwróciła ekran tak, żebym nie widziała zawartości, jakby mnie to cokolwiek obchodziło. Zawsze zwracała się do mnie po imieniu. Lidio, to Lidio tamto. Ludzie tak robią, kiedy chcą się wydać przyjacielscy, ale to wychodzi dość obraźliwie. - Mnie się wydawała bardzo uprzejma - mruknął Riggs. - Ty jesteś mężczyzną. - Lidia zdołała wypowiedzieć tę uwagę takim tonem, że zabrzmiała jak komplement. A Eve uznała, że dziewczyna musi być asem w swojej branży. - Jak przebiegał powrót dziś rano? W jakim była nastroju? - Wyjątkowo zadowolona. Szczęśliwa, pogodna, odprężona. Odniosłam takie wrażenie, jakby w nocy facet zrobił jej dobrze. - Lidio! - Och, Manson, sam wiesz, że pomyślałeś dokładnie tak samo. Zażyczyła sobie pełne

śniadanie: jajka, rogalik, marmolada, owoce, kawa. Jadła jak atletka i popiła to dwoma koktajlami z szampana i soku pomarańczowego. Słuchała muzyki klasycznej i miała włączone światełko, żeby jej nie przeszkadzać. Nawet kazała mi wyłączyć poranne wiadomości. Wydawała się trochę drażliwa na tym punkcie. Teraz już wiemy dlaczego. Biedny człowiek. - Czy czekał na nią samochód, kiedy wysiadła z samolotu. - Poszła do terminala. Wtedy wydało mi się to zabawne. - Lidia pokręciła głową. - Na takie snobki zwykle czeka samochód w sektorze transportu prywatnego. Ale ona wybrała terminal. I wyszła z niego na zewnątrz, gdzie mogła skorzystać z niezliczonych możliwości, pomyślała Eve. Taksówki, autobusy, tramwaje, prywatne samochody, nawet metro. A to oznaczało szansę na zniknięcie bez śladu. - Dziękuję. Jeśli państwo coś sobie przypomną, proszę skontaktować się ze mną w komendzie policji. - Mam nadzieję, że pani ją złapie. - Lidia przyjrzała się ze współczuciem twarzy Eve. Czy to boli? Znalazłszy się poza hangarem, Eve potarła obolałą szyję. - Jedziemy z powrotem do komendy, sprawdzimy, co wywęszyli nasi koledzy z Denver. Kiedy się okaże, że to rzeczywiście była Dunne, będziemy mieli przypadek wielokrotnego morderstwa w różnych stanach, więc sprawę przejmie FBI. - Nie możemy do tego dopuścić. - Chciałabym powiedzieć, że oddałabym im tę sprawę z pocałowaniem ręki, pod warunkiem, że szybko złapią Dunne, ale to nie byłaby prawda. - Eve głośno westchnęła. Liczę na kolegów z Denver, że zechcą poczekać kilka dni z identyfikacją. Eve wyjęła z kieszeni okulary przeciwsłoneczne i włożyła je na nos. Natychmiast poczuła się lepiej. - Prowadź, Peabody. Chcę uciąć sobie drzemkę. Asystentka usiadła za kierownicą. - Jasne. - Czyżbym widziała u ciebie wyraz pewności siebie? - Cholera. - Peabody potarła policzek. - Myślałam, że to się nie rzuca w oczy. - Zatrzymaj się po drodze przy delikatesach. Chcę kanapkę z mięsem. - Eve odchyliła siedzenie, spuściła powieki i natychmiast zasnęła. Mięso nie było decydującym składnikiem kanapki. Składała się ona z dwóch

kawałków twardego chleba, rozmiękczonych oceanem rdzawego sosu, w którym pływały trzy okrągłe grudki wskazujące po dokładniejszych oględzinach dalekie pokrewieństwo z mięsem. Dla zamaskowania tego faktu były oblepione ciągliwym stopionym serem i przyprawione tak obficie, że przeciętny konsument miał po ich spożyciu ogień w ustach, łzy w oczach i skutecznie przeczyszczone zatoki. Było to jednocześnie obrzydliwe i pyszne. Zapach wyrwał Eve z głębokiego uśpienia. - Kupiłam wielką i kazałam im przeciąć na pół. - Peabody już odjeżdżała spod delikatesów spokojnym, ostrożnym rytmem, który normalnie doprowadziłby Eve do szału. Doszłam do wniosku, że o tej porze miałabyś ochotę na puszkę pepsi. - Co? Ach ta. - Umysł Eve był wyraźnie przytępiony. - Jeezu, jak długo spałam? - Jakieś dwadzieścia minut, tyle że głęboko. Czekałam, aż zaczniesz chrapać, ale ległaś jak trup. Za to trochę odzyskałaś rumieńce. - To od wyziewów z kanapki. - Eve otworzyła puszkę, wypiła duży łyk pepsi, a potem dokonała szybkiej analizy samopoczucia. Ból głowy nieco ustąpił, podobnie jak mgliste przeczucie rodem z innego świata, które przedtem dręczyło ją bardzo dotkliwie. - Dokąd jedziesz, Peabody, i w którym stuleciu znajdziemy się na miejscu, poruszając się w tym ślimaczym tempie? - Po prostu stosuje się do zasad kodeksu drogowego, a jednocześnie okazuję szacunek i uprzejmość kolegom kierowcom. Ale cieszę się, że poczułaś się lepiej. Skoro jedziemy przez centrum, a dzień jest piękny, to moglibyśmy zjeść nasze zapasy na dworze, na Rockefeller Plaza. Uzupełnimy paliwo, pogapimy się na turystów i przy okazji trochę się opalimy. Propozycja zabrzmiała całkiem atrakcyjnie. - Ale bez żadnych zakupów. - W ogóle mi to do głowy nie przyszło. Przez całą minutę, a może nawet dłużej. Peabody skręciła na deptak odchodzący od Piętnastej , wjechała jednym kołem na krawężnik, zaparkowała samochód i zapaliła znak „Na służbie” - Czy ty mówiłaś o kodeksie drogowym? - spytała Eve. - Jazda to co innego, parkowanie co innego. Nie ma sensu popadać w przesadę. Wysiadły i przecisnęły się przez tłum turystów, zgłodniałych poszukiwaczy lanczu, kurierów oraz kieszonkowców, którzy uwielbiali taki ruch. Usiadły na ławce, mając za plecami lodowisko. Peabody rozdzieliła na pół górę serwetek, która była niezbędna, jako, że sos wyciekający spomiędzy kawałków chleba spływał po palcach i nadgarstkach, po czym wręczyła Eve połowę kanapki i obie zaczęły jeść.

Eve nie mogła sobie przypomnieć, kiedy ostatnio jadła lancz, w każdym razie taki uczciwy, a nie kanapkę w samochodzie. Na placu było gwarno a temperatura osiągnęła wartość pośrednią między „bardzo ciepło” i „upalnie”. Słońce nagrzewało sklepowe witryny, kramarz z wózkiem śpiewał jakąś arię z włoskiej opery. - La Traviata - Peabody westchnęła z przejęciem. - Byłam parę razy w operze z Charlesem. On naprawdę się tym pasjonuje. To nawet może być, ale tutaj , na świeżym powietrzu, brzmi lepiej. Nie ma to jak Nowy Jork. Możesz tu siedzieć, zajadać się wyborną kanapką mięsną w letnie popołudnie i przyglądać się najrozmaitszym ludziom, a facet sprzedaje sojowe hot dogi i śpiewa po włosku. - Mhm. - Tyle tylko zdołała powiedzieć Eve z pełnymi ustami, nie ryzykując opryskania koszuli sosem. - Czasem człowiek zapomina rozejrzeć się i docenić tę atmosferę. Wiesz, myślę o różnorodności. Kiedy sprowadziła się do Nowego Jorku, mnóstwo łaziłam po mieście i gapiłam się na ludzi, ale potem to się robi mniej zabawne. Jak długo mieszkasz w Nowym Jorku? - Nie wiem. - Eve zmarszczyła czoło i odgryzła następny kęs kanapki. Uciekła z pod kurateli opiekuna, gdy tylko stała się pełnoletnia. I natychmiast wstąpiła do akademii... by stać się częścią tego samego systemu, który przedtem jej dopiekł. - Chyba jakieś dwanaście, trzynaście lat. - Długo. Wystarczająco długo, by pewnych rzeczy nie zauważać. - Mhm. - Eve nadal jadła, ale wzrok skupiła na grupce turystów i podejrzanym chłopaki z deską powietrzną, który wyraźnie za nimi jechał. Wprawnymi palcami udało mu się wyciągnąć dwa portfele z tylnych kieszeni, nie zmieniając rytmu jazdy. Portfele natychmiast znikły, a on z fantazją zakręcił i odjechał od swoich ofiar. Eve tylko wystawiła nogę, tak że zaczepiła o golenie deskarza, który wykonał krótki, lecz efektowny przelot i upadł na twarz. Gdy przetoczył się na plecy, Eve nadepnęła mu na szyję. Przeżuwała kanapkę, póki chłopak nie spojrzał trochę przytomniej i wskazała kciukiem umundurowaną Peabody. - Nie wiem, asie, czy jesteś głupi, czy bezczelny, że próbujesz kasować portfele na oczach policji. Peabody, skonfiskuj temu durniowi zawartość kieszeni. - Tak jest, pani porucznik. - Asystentka podeszła do chłopaka, przeszukała mu z pół tuzina kieszeni, schowków i skończyła z dziesięcioma portfelami. - Te dwa, które wyjęłaś mu ze schowka na prawym kolanie, należą do nich. -

Wskazała niczego nieświadomych turystów, którzy wzajemnie robili sobie zdjęcia holograficzne. - Ten szatyn w okularach przeciwsłonecznych i blondyn w czapeczce Strikersów. Oszczędź im szoku i kłopotu i oddaj portfele, zanim wezwiesz posterunkowego, żeby zajął się resztą. - Tak jest, pani porucznik. Nawet nie zauważyłam, jak ten złodziejaszek to zrobił. Eve zlizała sos z palców. - Po prostu co innego zauważamy, Peabody. Asystentka odeszła, a kieszonkowiec postanowił spróbować szczęścia. Ale gdy chciał się zerwać, Eve przygniotła go z powrotem do ziemi i tym razem przydusiła mu tchawicę na dziesięć długich sekund. - No, no, no. - Pogroziła mu palcem o otarła dłonią puszkę pepsi. - Puść mnie, co ci szkodzi? - Co? Idź i nie grzesz więcej? Czy wyglądam na klechę? - Pieprzona glina. - No, widzisz. - Usłyszała jak zaskoczeni turyści bąkają podziękowania. - Jestem pieprzoną gliną. Ładny dziś mamy dzień, nieprawdaż? Teraz ja prowadzę - oświadczyła Eve, gdy zakończyły sprawę, która przerwała im lancz. - Chciałabym dojechać do pracy, zanim znajdę się na emeryturze. - Zerknęła na zegarek. - Ale ty musisz się sprężyć, jeśli chcesz ściągnąć Maureen Stibbs na przesłuchanie. - Pomyślałam, że jeszcze kilka dni z tym poczekam. Eve zerknęła przez ramię z miejsca za kierownicą. - Powiedziałaś, że jesteś gotowa. - Jestem. Ale.. Och, ostatnio masz tyle zajęć, a to nie jest na sto procent. Chcę, żebyś się przyglądała temu przesłuchaniu na wypadek, gdybym zabrnęła w ślepą uliczkę. Sprawa Maureen Stibbs może na ciebie poczekać. - Jestem gotowa dzisiaj, więc nie rób sobie ze mnie wymówki. Peabody żołądek podszedł do gardła. - Jeśli jesteś pewna... - To ty musisz być pewna. Jeśli tak, to weź Truehearta. Dwoje doprowadzających policjantów w mundurach zrobi większe wrażenie niż jeden. Wytłumacz mu, o co chodzi, niech idzie z tobą, a potem stanie na posterunku przy drzwiach pokoju, w którym będziesz ją przesłuchiwała. Powinien jak najmniej się odzywać i mieć posępną minę. Najbardziej posępną jak potrafi. Do przewiezienia podejrzanej weź wóz patrolowy, możesz powołać się na mnie.

- Samochód powinnam prowadzić ja czy Trueheart? - On. Każ mu od czasu do czasu zerkać na nią beznamiętną miną przez lusterko wsteczne. Rozmawiasz z nią tylko ty. Postaraj się od razu zapanować nad sytuacją, żeby za szybko nie zażądała obecności adwokata. Masz tylko kilka pytań, chcesz wyjaśnić kilka drobiazgów. Wiesz, że możesz liczyć na jej pomoc, bo była przyjaciółką zmarłej. Może uda się dzięki temu coś więcej powiedzieć jej mężowi. I tak dalej, ple - ple. Sprowadź ją do komendy i tam zacznij ją zmiękczać. - Liczę na ciebie. Jeśli zacznę tracić przewagę i robić błędy, to czy włączysz się do przesłuchania? - Peabody... - Będę się lepiej czuła, mając pewność, że jest siatka ochronna. - Okej. Jeśli wywiniesz fikołka, to cię złapię. - Dzięki. - Peabody wyjęła komunikator, żeby połączyć się z Trueheartem i powiedzieć mu o zadaniu. Natychmiast po powrocie Eve rozpoczęła telekonferencję z policjantem prowadzącym śledztwo w Denver. Detektyw Green był doświadczonym, drażliwym człowiekiem, a na czole miał zmarszczki, zdawało się, że od ciągłego patrzenia bykiem. Eve natychmiast go polubiła. - Straszny syf, w apartamencie mamy odcisków od cholery. Dwie sprzątaczki, technik, który zajmuje się systemem nagłaśniającym i sprawdzał go po skardze poprzednich gości. Poza tym poprzedni goście, Joshua i Rena Hathawayowie z Cincinnati. Byli tam trzy dni i wyprowadzili się w tym samym dniu, w którym wprowadziła się nasza podejrzana. Są czyści. W salonie apartamentu są odciski ofiary na stoliku, nożu, widelcu, filiżance, spodku i szklance od soku. No i wszędzie są odciski Julianny Dunne. Urwał i upił łyk kawy. - Dokonałem jej wizualnej identyfikacji na podstawie dyskietek z hotelowych kamer bezpieczeństwa oraz opisu portiera i obsługi piętra. Dla postawienia kropki nad i poddaliśmy badaniu DNA włos znaleziony w łazience. - Identyfikacja nie stanowi problemu. Chodzi tylko o to, żeby zebrać jednoznaczny materiał dowodowy. Czy skontaktował się pan już z FBI? Green zmienił pozycję, parsknął i siorbnął kawy. - Po co nam taki pieprzony pośpiech w zawiadamianiu FBI? - Jestem dokładnie tego samego zdania. Ma pan mnóstwo odcisków do sklasyfikowania. Sądzę, że może to panu zająć trochę czasu, zanim ostatecznie będzie mógł pan wskazać na Dunne.

- No, może. Zresztą zdarza się, że wyniki z laboratorium trafiają przez pomyłkę nie tam gdzie trzeba. Czasem leżą nie na miejscu przez czterdzieści osiem godzin. A jeśli dojdzie do tego, na przykład, problem ze sprzętem, z czterdziestu ośmiu może się zrobić siedemdziesiąt dwie. Zwłaszcza jeśli będziemy chcieli sprawdzić również inne tropy. - W centralnym rejestrze jest na jej temat mnóstwo danych, ale ja mam więcej. Jeśli da mi pan jeszcze trochę czasu, prześlę panu wszystko, co wiem, z osobistymi notatkami włącznie. - Tak się składa, że nie czytam danych zbyt szybko. Zresztą sama pani wie, jak to jest, kiedy w takich przykrych sprawach jak morderstwo człowiek chce wszystko ładnie zebrać i dopilnować, żeby FBI dostało gotowy pakiecik przewiązany wstążeczką. Kiedy dojdę do punktu, w którym będę musiał się do nich zwrócić, dam pani znać z pewnym wyprzedzeniem. - Będę bardzo zobowiązana. - Campbell był przyzwoitym facetem. Uczciwym. Niech ją pani przyskrzyni, pani porucznik, a na Denver może pani liczyć. Pomożemy zgromadzić takie dowody, żeby drugi raz nie udało jej się wymknąć z pierdla. Gdy skończyła telekonferencję z Greenem, wstała od biurka i podeszła do okna. Jej spojrzenie powędrowało ku budynkowi po drugiej stronie ulicy. Parę godzin oglądania, powiedziała Julianna. I co? Obserwowałaś mnie, ale nie zobaczyłaś tego, co ważne. Tylko ci się wydawało. Siostry, to ci dopiero. Jedyne, co nas łączy, to morderstwa. Oparłszy biodro o wąski parapet, Eve zaczęła się przyglądać przelatującym pojazdom i czekać, aż jej umysł odzyska spokój. Świetlna reklama zachwalała apartamenty w Jersey City. Raz spędziła w Jersey City bardzo dziwny i bardzo alkoholowy weekend z Mavis. Mavis wspomniała z sentymentem, jak któregoś lata zarabiała tam na nadbrzeżu, szukając naiwnych, których można oszukać. A nie dalej jak dwa lata wcześniej Eve wsadziła ją za robienie tego samego na Broadwayu. To dopiero więź, pomyślała z półuśmiechem na twarzy. Gdyby mogła mieś przyrodnią siostrę, to właśnie Mavis. Mavis zmieniała kolor oczu i uczesanie częściej niż przeciętny nastolatek bieliznę. Julianna robiła teraz to samo, lecz nie dla dogodzenia kaprysom mody. A może również to był jeden z powodów. Takie kobiece poszukiwania, których istoty Eve nigdy nie umiała zgłębić, ciągłe tworzenie od nowa swojego wizerunku, potrzeba eksperymentowania z czymś nowym. Czy dla wzbudzenia czyjegoś zainteresowania? Może i

tak. Zeskoczyła z parapetu i zaczęła chodzić po pokoju. Ale musiał być jeszcze inny powód, bardziej związany z chęcią zadowolenia własnego ja. Kobieta patrzy w lustro i widzi, że jest nowa, odświeżona, inna. Układanie fryzury i rozmaite zabiegi upiększające Eve odczuwała jako gwałt na jej osobistej przestrzeni i samostanowieniu. Przyszło jej jednak go głowy, że większość ludzi jest wręcz przeciwnego zdania. Uwielbiają, kiedy wszystko skupia się wokół nich, a przede wszystkim wokół ich wyglądu. Juliannie w więzieniu musiało bardzo tego brakować. Korzystanie z usług więziennego salonu piękności z pewnością jej nie satysfakcjonowało. Czy zaryzykowałaby zdemaskowanie dla takiej satysfakcji? Nie w Nowym Jorku, uznała Eve. To byłoby z jej strony głupie, gdyby poszła do eleganckiego salonu piękności, mającego klientelę wywodzącą się z tej samej klasy co jej ofiary. Łatwo mogłaby zostać tam rozpoznana, przecież jej twarz nieraz pokazywano w telewizji. Nie, szukanie po salonach piękności było stratą czasu. Ludzie pracujący nad wyglądem twarzy, włosów, ciał zwracają uwagę na twarze, włosy i ciała. Sama wiele razy słyszała Mavis i jej odlotową konsultantkę Tinę, jak rozmawiają o czyichś oczach, ustach, piersiach. Eve nie miała wątpliwości, że w ostatnim czasie Julianna sama sobie układała włosy. Większość kobiet umie to nie wiadomo skąd, mimo że te, które mają dość pieniędzy, chodzą do salonów piękności. Ale Julianna z pewnością tęskniła za dniem, a może nawet weekendem, zbytku i odpoczynku, który mogłaby poświęcić jedynie swojemu wyglądowi. To musiałoby być bardzo ekskluzywne miejsce. Europa, doszła do wniosku Eve. Owszem, powinna sprawdzić wszystkie salony piękności i fitness kluby w Nowym Jorku, ale swoje pieniądze pozostawiłaby na Paryż albo Rzym. Wróciła do biurka i zwróciła się do komputera. - Sprawdź salony piękności, ośrodki odnowy i fitness kluby na całym świecie. Po dwadzieścia najwyżej notowanych. Nie... po pięćdziesiąt. - Przystępuje do sprawdzania. - Zalecenie dodatkowe: pięć najwyżej notowanych firm przewozowych utrzymujących połączenia z Europą. Dobra, to warto zrobić. - Zerknęła na zegarek i zaklęła. - Po zakończeniu poszukiwań zapisz dane na twardym dysku, potem skopiuj i zapisz je na dyskietce. - Polecenie przyjęto.

Zadowolona z zapoczątkowania kolejnego wątku poszukiwań Eve przeprowadziła jeszcze jedną krótką rozmowę, po czym wyszła z pokoju, żeby dotrzymać obietnicy danej Peabody. Po drodze porządkowała notatki, które miała w głowie. Trucizna, pomyślała, skręcając na pochylnię. Coś osobistego, lecz jednocześnie nic bezpośredniego. Tradycyjnie bardziej kobieca metoda niż, na przykład, dźgnięcie nożem albo cios tępym narzędziem. Pozwala zabić bez osobistego kontaktu. To było ważne dla Julianny. Seks traktowała w przeszłości jako zło konieczne. Powiedziała, że jest upokarzający dla obu stron, przypomniała sobie Eve. Penetracja, wbijanie się siłą Nie, Julianna nigdy nie posłużyłaby się nożem... Wbicie ostrza w ciało za bardzo kojarzy się z seksem. Jeszcze jedna różnica między nami, pomyślała Eve, zanim zdążyła zapanować nad kierunkiem myślenia. Mimo woli otarła o spodnie nagle zwilgotniałe dłonie. Sama zabijałaś, więc wiesz, pobrzmiewał w jej głowie głos Julianny. Nie dla przyjemności, musiała sobie powtórzyć Eve. Nie dla korzyści. A jednak zabiła człowieka, kiedy miała zaledwie osiem lat. Nawet Julianna nie mogła się z nią równać. Otarła twarz dłońmi, poczuła bowiem ogarniającą ją słabość. - Sala przesłuchań C. Podskoczyła spłoszona, a McNab chwycił ją za łokieć. - Przepraszam, nie chciałem przestraszyć. Sądziłem, że pani słyszy, jak za panią staję. - Zamyśliłam się. Co robisz w tej części budynku? - Chciałem obejrzeć Peabody w akcji. Nie wspomniałem je o tym ani słowem, żeby jej nie rozpraszać, ale pomyślałem, że wpadnę na dziesięć minut albo kwadrans do obserwatorium. - Spojrzał na Eve z nadzieją. - Zgoda, pani porucznik? - Jasne. McNab? - Słucham, pani porucznik. Otworzyła usta, ale w ostatniej chwili się rozmyśliła. - A, nic takiego. Przeszli wąskim korytarzem, minęli ponure szare drzwi prowadzące do aresztu i znaleźli się w pomieszczeniach dla obserwatorów przesłuchań, zwanych popularnie obserwatorium. Był

to

w

zasadzie

tylko

korytarz,

którego

jedną

ścianę

wykonano

z

półprzepuszczalnego szkła. Nie było tu krzeseł, paliło się jedynie słabe, dość niemiłe światło, a w powietrzu unosił się zapach sosnowego kremu po goleniu, a może sosnowego środka

czyszczącego. Tak czy owak, pachniało trochę jak w lesie. Mogli byli wybrać jeden z trzech czy nawet więcej pokojów wyposażonych w ekran, krzesła i autokelnera na kartę płatniczą, a także w sprzęt audiowizualny. Eve uważała jednak, że nowoczesna aparatura odwraca uwagę od tego, co dzieje się na sali, a obserwator jest skazany na zbyt wielki dystans. Wolała oglądać wszystko bezpośrednio. - Przynieść pani krzesło? Spojrzała na McNaba dość nieprzytomnie. - Co? - Krzesło, w razie gdyby zmęczyła się pani staniem. - Boże, McNab, myślisz, że jesteśmy na randce? Wcisnął dłonie do kieszeni i spochmurniał. - Jezu, daj mi wyrozumiałość. Ktoś rozwalił jej głowę i poobijał buzię i oto do czego to doprowadziło. Zdążyła już prawie zapomnieć o wyglądzie swojej twarzy, więc ta wzmianka ją zirytowała. - Jak będę potrzebowała krzesła, to mogę je sobie przynieść sama. - Przewróciła oczami. Nadąsana mina McNaba była bardzo sugestywna. - Ale dziękuję. Gdy po drugiej stronie szklanej przegrody otworzyły się drzwi, McNab znów się rozpromienił. - Idź. Dalej, załatw ją, maleńka. - Detektyw Maleńka - mruknęła Eve i stanęła wygodnie, by skupić się na widowisku.

ROZDZIAŁ 18 Eve przyglądała się, jak Peabody sadza Maureen Stibbs na krześle przy chwiejnym stoliku, włącza magnetofon, proponuje przesłuchiwanej szklankę wody. Zwięzłe i profesjonalne. Eve z aprobatą kiwnęła głową. Dość niegroźne. Tymczasem. Z drugiej strony detektyw Troy Trueheart stał na posterunku przy drzwiach, młody, niezwykle amerykański i smutny jak szczeniak spaniela. Wyczuwała zdenerwowanie Peabody i zauważyła jego oznakę, gdy jej asystentka z niepokojem spojrzała ku szybie, nalewając wody. Ale mundur robi swoje, doszła do wniosku Eve, widząc, jak Maureen wodzi wzrokiem między Peabody a Trueheartem. Ludzie zazwyczaj widzą to, czego oczekują. - Nadal nie rozumiem, po co musiałam poświęcić tyle czasu, żeby tu przyjechać. - Maureen upiła malutki łyk wody, jak motyl zaspokajający pragnienie rosą z kwiatu. - Mój mąż i córka niedługo wrócą do domu. - To nie potrwa długo. Bardzo cenimy sobie tę współpracę, pani Stibbs. Mąż z pewnością doceni pomoc, jaką nam pani okazuje. To musi być bardzo przykre dla was obojga, że sprawa nadal pozostaje otwarta. Dobrze, dobrze, podsuń jej to, niech o tym myśli, przynaglała ją w duchu Eve. Włącz ją do tego, wspominaj męża przy każdej możliwej okazji. Eve przeniosła ciężar ciała na drugą nogę i zaczepiła kciuki o krawędzie kieszeni z przodu, a tymczasem Peabody kazała Maureen jeszcze raz zrelacjonować wydarzenia i złożyć zeznanie, które ta składała poprzednio. Przy niektórych wypowiedziach Peabody przerywała swej podejrzanej i prosiła o wyjaśnienia lub dodatkowe szczegóły. - W naszym wydziale rzadko prowadzimy przesłuchania. - McNab nerwowo skubał kolczyk w lewym uchu. - Jak ona sobie radzi? - Dobrze, naprawdę dobrze. Łapie rytm. Tymczasem Peabody wcale nie była taka pewna, robiła jednak dobrą minę i atakowała dalej. - Wszystko to już opowiadałam poprzednio. Wiele razy. - Maureen odsunęła na bok kubek z wodą. - Jaki sens powtarzać to znowu? Ona nie żyje już tyle lat... - Nie powiedziała, że umarła - mruknęła Eve. - I nie wymienia imienia Marshy. Nie może, bo to sprowadziłoby rozmowę na zbyt grząski grunt. Peabody powinna naciskać w tym kierunku. - Śmierć Marshy musiała w swoim czasie stanowić dla pani wielki wstrząs.

Byłyście dobrymi przyjaciółkami. - Tak, tak, naturalnie. Wszyscy byli wstrząśnięci i bardzo zasmuceni. Ale nauczyliśmy się z tym żyć. - Byłyście z Marshą blisko - powtórzyła Peabody. - Przyjaźniłyście się, byłyście sąsiadkami. Ale powiedziała pani, że ona nigdy nie wspomniała przy pani o swoim niezadowoleniu z małżeństwa ani o związku z innym mężczyzną. - O pewnych sprawach nawet przyjaciółki i sąsiadki nie rozmawiają. - Utrzymanie takiej tajemnicy byłoby trudne i stresujące. - Nie wiem. - Maureen znów przysunęła kubek do siebie. - Nigdy nie oszukiwałam męża. - Pani małżeństwo jest bezpieczne. Solidne. - Oczywiście, że tak. Oczywiście. - Miała pani trudną przeszkodę do pokonania. Woda przelała się przez krawędź kubka i zamoczyła stolik, gdyż ręka Maureen zadrżała. - Słucham? - Marsha. To ona była tą przeszkodą. - Nie bardzo rozumiem, co pani mówi. O co chodzi? - O pierwszą żonę w małżeństwie, które, według wszelkich relacji, uchodziło za szczęśliwe. Zgodzi się pani ze mną i sama pani tak zeznała, że Boyd Stibbs kochał Marshę, a pani nigdy nie zaobserwowała między nimi żadnych nieporozumień ani scysji. - Tak, ale... - Pani i inni świadkowie zeznali do akt, że Boyd i Marsha byli sobie bardzo oddani, lubili przebywać w swoim towarzystwie, dzielili liczne zainteresowania i mieli wiele wspólnych przyjaźni. - Tak, ale... To było przedtem. Zanim cokolwiek się stało. - Czy teraz, pani Stibbs, stwierdziłaby pani jeszcze raz, że Boyd kochał swoją pierwszą żonę Marshę Stibbs? - Tak. - Widać było, że nerwowo przełyka ślinę. - Tak. - Czy według pani wiedzy i z pani obserwacji wynika, że Marsha Stibbs była oddana Boydowi i ich małżeństwu? - Wiele czasu spędzała w pracy. Rzadko zadawała sobie trud przygotowania dla niego posiłku. On... on częściej zajmował się praniem niż ona. - Rozumiem. - Peabody wydęła wargi i skinęła głową. - Czy wobec tego

powiedziałaby pani, że Marsha zaniedbywała męża i ich małżeństwo? - Tego nie mówiłam... I nie miałam takiej intencji. - Naciśnij - syknęła Eve za szybą. - teraz naciśnij. - Jak pani to rozumie? - Powiedziałabym tylko, że Marsha nie była takim ideałem, za jaką wszyscy ją uważali. Potrafiła zachowywać się bardzo egoistycznie. - Czy Boyd kiedykolwiek żalił się przed panią na te zaniedbania? - Nie. On nigdy na nic się nie skarży. Ma na to o wiele za dobry charakter. - Nikt nie ma aż tak dobrego charakteru. - Peabody wykorzystała w tej chwili szeroki uśmiech, dając znać, że rozmawiają jak kobieta z kobietą. - Z pewnością gdyby wiedział lub podejrzewał, że żona z kimś się spotyka, poskarżyłby się na to. - Nie, nie. - Eve przestąpiła na palce i z powrotem na pięty. - Bez ogródek. Nie daj jej czasu na myślenie. - Co? - Spłoszony McNab chwycił Eve za ramię. - Co ona źle zrobiła? - Powinna z uporem ciągnąć wątek ofiary, wyciągnąć z podejrzanej jej ukryte uczucie zawiści, niechby się w pełni ujawniło. Poza tym powinna wciąż wracać do męża, żeby móc aluzyjnie przekazać jej, że mamy na niego oko. Podejrzana ma obsesję na punkcie Boyda Sytibbsa i idealnego świata, jaki mu stworzyła. Trzeba zniszczyć fundamenty tego przekonania, dać odczuć jej, że ten świat się wali. Peabody wprowadza teraz do rozmowy innego mężczyznę, a to daje podejrzanej szansę odbudowania fantazji, ułatwia jej wyrobienie w sobie wiary, że on naprawdę istniał. - Czy zaczyna przegrywać? Eve przeczesała dłonią włosy. - Straciła trochę terenu. - Może powinna pani wkroczyć. - Nie. Ma szanse go odzyskać. Minęło już dużo więcej czasu niż kwadrans, ale Eve nie kazała McNabowi wrócić do pracy. Patrzyła, jak stopniowo Maureen Stibbs odzyskuje pewność siebie, a Peabody ją traci. W pewnej chwili asystentka Eve spojrzała ku szybie tak panicznym wzrokiem, że jej przełożona niechybnie wkroczyłaby na scenę, gdyby natychmiast nie wyobraziła sobie, że ma pantofle przyśrubowane do podłoża. - Ma pan coś do pisania? - spytała McNaba. - Chodzi o papier? - McNab oderwał wzrok od szyby na wystarczająco długą chwilę, by przesłać Eve zadumany uśmiech. - Jestem z elektroniki. Nie używamy papieru. To byłaby plama na honorze.

- Niech pan mi da elektroniczny notes. - Wyrwała mu z ręki żądany przedmiot i wystukała na wyświetlaczu klika kluczowych wskazówek. - Niech pan do niech pójdzie i zapuka. Przynajmniej raz musi pan wyglądać jak rasowy gliniarz. Proszę to podać Trueheartowi i powiedzieć mu, żeby przekazał notes Peabody, a potem tutaj wrócić. Jasne? - Pewnie. - Patrząc na miniaturowy ekran, opuścił Eve. Zmiażdż jej fantazje wmieszaj w to męża niech mówi o ofierze... po imieniu to z przeszkodą było dobre, ciągnij wątek przyglądaj się jej rękom, bawi się obrączką, kiedy jest zdenerwowana Dallas McNab uśmiechnął się tak szeroko, że musiał odczekać, aż uda mu się przybrać poważną minę i dopiero wtedy zapukał do pokoju przesłuchań. - Od Dallas - szepnął Trueheartowi do ucha i ozdobił to surowym spojrzeniem skierowanym ku Maureen. - Bardzo przepraszam, pani detektyw. - Trueheart podszedł do stolika. - Właśnie otrzymaliśmy te dane. - Podał jej elektroniczny notes i cofnął się na swój posterunek. Gdy Peabody przeczytała notatkę, odczuła gigantyczną ulgę i przypływ świeżej energii. Bardzo ostrożnie odłożyła notes na stolik i patrząc na ekran, splotła dłonie. - Co się stało? - Maureen . - Jakie dane miał na myśli pani kolega? - Nic takiego, czym warto się przejmować - oświadczyła Peabody tonem, który wskazywał coś wręcz przeciwnego. - Czy może mi pani powiedzieć, pani Stibbs, kiedy staliście się z Boydem kimś więcej niż tylko przyjaciółmi? - A co za różnica? - Maureen z lękiem spojrzała na notes. - Jeśli próbuje pani imputować, że coś nas łączyło, jeszcze zanim Boyd był wolny... - Próbuję uzyskać pełny obraz sytuacji przed zamordowaniem Marshy i po jej śmierci. Kobiety wiedzą, kiedy mężczyzna jest nimi zainteresowany. Czy Boyd był panią zainteresowany? - On nigdy i za nic nie sprzeniewierzyłby się złożonej przysiędze. Małżeństwo jest dla niego nie tylko konwenansem. - Tak jak było dla Marshy. - Ona nie całkiem go doceniała, ale on nigdy nie miałby do niej o to żalu. - Ale pani miała żal. - Tego nie powiedziałam. Chciała powiedzieć, że nie była tak bardzo oddana małżeństwu, jak to się wydawało z zewnątrz. - A pani jak przyjaciółka zarówno Boyda, jak i Marshy widziała ich związek od wewnątrz i dostrzegła jego skazy. Boyd był zaangażowany w ten układ jeszcze głębiej, więc skazy musiał być dla niego tym wyraźniejsze. To musiało być bardzo przykre, jeśli odnosił

wrażenie, że Marsha nie dba o ich małżeństwo i o jego szczęście. - Ona nie zauważyłaby, że on jest nieszczęśliwy. - Ale pani to zauważyła. Zauważyła to pani i pocieszyła go, gdy zaczął z panią o tym rozmawiać. - Czy był dostatecznie tolerancyjny, by przemknąć oko na niewierność? Robić pranie, przygotowywać sobie posiłki w czasie, gdy żona wymyka się z domu, by uprawiać seks z innym mężczyzną? Nie wiedziałam, że są jeszcze święci na tym świecie. Czy kiedykolwiek niepokoiło panią, pani Stibbs, że mogła poślubić pani człowieka odpowiedzialnego za śmierć pierwszej żony. - Czy pani oszalała? Boyd nigdy.. on nie jest do tego zdolny. Chyba nie może pani wierzyć, że on ma coś wspólnego z tym... z tym. Co się stało. Jego nawet tam nie było. - Wyjazd z miasta w sprawach służbowych to bardzo sprytne alibi. - Peabody rozsiadła się na krześle i pokiwała głową. - Czy zastanawiała się pani kiedyś na tym, że Boyd podejrzewał żonę o sypianie z innymi mężczyznami? W mieszkaniu były listy. Oznaki można było zauważyć wszędzie. Mógł dręczyć się tym dniami, tygodniami, aż wreszcie to w nim pękło. Zapłacił komuś, żeby podczas jego nieobecności przyszedł, uderzył żonę w głowę i wsadził jej ciało do wanny. Mógł wtedy spokojnie wrócić od domu i odegrać rolę męża w żałobie. - Nie pozwolę pani mówić takich rzeczy! Nie będę siedzieć i wysłuchiwać takich impertynencji! - Przesłuchiwana zerwała się od stolika tak energicznie, że przewróciła kubek. - Boyd nigdy by jej nie skrzywdził Nie skrzywdziłby nikogo. Jest czułym mężczyzną. Porządnym człowiekiem. - Porządny człowiek jest zdolny do niejednego, gdy przekona się, że kochana przez niego kobieta pieprzy się z kimś innym w jego własnym łóżku. - On nie uderzyłby Marshy i nie pozwoliłby nikomu na coś takiego. - Wystarczyła chwila wściekłości po znalezieniu listów... - Jak mógł je znaleźć, skoro ich tam nie było? Ciężko dyszała, oczy miała szeroko otwarte. Peabody poczuła, że zdobywa niepodzielnie panowanie nad sytuacją. - Nie było ich, bo to pani je napisała i włożyła do szuflady po zabiciu Marshy. To pani zabiła Marshę Stibbs dlatego, że stała na przeszkodzie pani związkowi z Boydem, mężczyzną, którego pani pragnęła, ale ona nie dość doceniała, jak na pani gust. Chciała pani męża Marshy, chciała pani jej życia i małżeństwa, więc wzięła pani to wszystko dla siebie. - Nie. - Maureen przycisnęła dłonie do policzka i pokręciła głową. - Nie, nie.

- Marsha nie zasługiwała na niego. - Peabody dzierżyła teraz młot i bezlitośnie miażdżyła Maureen potężnymi, szybkimi uderzeniami. - Ale pani owszem. On potrzebował pani. Potrzebował kogoś, kto tak jak pani zaopiekowałby się nim w taki sposób, w jaki nie zrobiła tego Marsha. Ona go nie kochała, nie tak jak pani. - Ona go nie potrzebowała. Ona nie potrzebowała nikogo. - Czy pani zarzuciła jej to, kiedy Boyd wyjechał z miasta? Czy powiedziała jej pani, że nie jest dla niego dość dobra? I że on zasługuje na lepszy los, tak? Że zasługuje na panią. - Nie. Nie chcę już być tutaj. Muszę jechać do domu. - Czy Marsha pokłóciła się z panią, czy po prostu panią wyśmiała? Nie potraktowała pani poważnie, co? I tak samo zachowałby się Boyd, póki nie pozbyła się pani Marshy. Nie dostrzegał pani, póki nie pozbyła się pani jego żony. Musiała ją pani zabić, żeby móc naprawdę ożyć. Czy mam rację? - To nie było tak. - Wielkie łzy pociekły Maureen obficie po twarzy. Wyciągnęła przed siebie ręce i złożyła dłonie jak do modlitwy. - Musi mi pani uwierzyć. - Niech więc mi pani powie, jak to było. Niech mi pani powie, co się stało tamtego wieczoru, gdy przyszła pani do Marshy. - Nie chciałam Ja nie chciałam. - szlochając, Maureen bezwładnie opadła na krzesło, położyła głowę na stoliku i ukryła w ramionach. - To był wypadek. Ja nie chciałam. Potem zrobiłam wszystko, żeby było dobrze. Zrobiłam wszystko, żeby mu to wynagrodzić. Kocham go. Zawsze go kochałam. Za szybą McNab uśmiechnął się jak wariat. - Udało jej się! Złamała ją! Zamknęła niewyjaśnioną sprawę. Muszę... Jezu, muszę przynieść jej kwiaty albo co. - Już w drodze do drzwi zerknął za siebie przez ramię. - Dobrze to zrobiła, Dallas. - Tak. - Eve nadal patrzyła przez szybę, patrzyła w oczy Peabody, w których pokazało się współczucie. - Dobrze. Zanim Peabody odesłała Maureen Stibbs do aresztu, była wewnętrznie wyczerpana. Miała takie wrażenie, jakby jej wnętrze przepuszczono właśnie przez gigantyczną wyżymaczkę, która wyciska z człowieka wszystkie soki. Gdy wracała do sali detektywów, rodzice wstali z ławki i ruszyli jej na spotkanie. - A co wy tu robicie? Mieliśmy się spotkać dopiero na tej eleganckiej kolacji, którą wczoraj musieliśmy odłożyć. - Jesteśmy z ciebie tacy dumni. - matka ujęła jej twarz i czule, delikatnie pocałowała ją w czoło. - Bardzo dumni.

- Okej... Ale czemu? - Eve nas tu ściągnęła. - Phoebe pochyliła się i przytuliła policzek do policzka córki. Pozwoliła nam popatrzeć, jak pracujesz. - Na moje przesłuchanie? - Peabody otworzyła usta ze zdumienia. - Widzieliście to? - To była bardzo trudne, czego dokonałaś. - Matka przytuliła córkę. - Taka praca. - Bardzo trudna praca. Ale ty jesteś do niej stworzona. - Phoebe puściła Peabody i przyjrzała się jej twarzy. - Będzie nam łatwiej jutro cię pożegnać przed wyjazdem, skoro już to wiemy. - Jutro? Ale... - Już czas. Porozmawiamy dziś wieczorem. Teraz masz pracę. Sam wyciągnął rękę i uścisnął dłoń córki. - Pani detektyw Peabody - uśmiechnął się od ucha do ucha - niech pani będzie dobrym gliną. Lekko zwilgotniałymi oczami patrzyła za nimi, jak idą ku pochylni. Zaraz jedna opanowała rozczulenie, ujrzała bowiem McNaba, który pojawił się, niosąc naręcze białych i żółtych stokrotek. - Skąd wziąłeś te kwiaty? - Nie pytaj. - Podał jej bukiet, a potem złamał ich umowę i w miejscu publicznym serdecznie, czule pocałował ją w usta. - She - Body, miałaś chwilę zachwiania. - Omal tego nie schrzaniłam. - E, tam. Dałaś jej wycisk, zrobiłaś swoje i zamknęłaś niewyjaśnioną sprawę. Koniec, kropka. - Był taki dumy, że omal nie strzeliły mu różowe guziki na fioletowej koszuli. - W dodatku wyglądasz niezwykle seksownie, kiedy pracujesz. Myślę, że wieczorem możemy pobawić się w przesłuchanie. - Mrugnął do niej, a kolczyk zdobiący mu prawą brew błysnął. - Przyglądałeś się? - Myślisz, że opuściłbym taką chwilę? To była dla ciebie wielka sprawa, więc dla mnie też. Westchnęła i ukryła nos w kwiatach, bez wątpienia kradzionych. - czasem, McNab, jesteś naprawdę słodki. - Dam ci tego posmakować później. Muszę zmykać, bo jestem do tyłu z robotą. Niosąc bukiet, Peabody weszła na salę detektywów i z zachwytem, choć i lekkim zażenowaniem, wysłuchała kolejnych gratulacji. Zarumieniona poszła do pokoju przełożonej.

- Pani porucznik? Eve uniosła rękę, żeby jej nie przeszkadzać i dalej studiowała wyniki testu prawdopodobieństwa dla ośrodka odnowy biologicznej. Komputer podzielił jej opinię, że Europa jest najbardziej prawdopodobnym miejscem, zważywszy na charakterystykę Julianny, a Paryż nieznacznie wyprzedzał kilka innych miast. - No, nie jestem pewna. Wielkie miasto, mnóstwo prasy i telewizji, mnóstwo ważnych glin. Dlaczego nie ta... o, Prowansja, albo nie to miejsce we Włoszech przy granicy ze Szwajcarią? - Poszukiwana woli wielkomiejską atmosferę z dogodnym dostępem do teatru, restauracji i sklepów. Proponowane opcje są zlokalizowane na wsi i przyciągają raczej osoby szukające sielskiego otoczenia, nie mające dużych wymagań co do życia towarzyskiego. L'Indulgence jest najelegantszym ośrodkiem odnowy w Paryżu, dysponuje salonem piękności, zespołem basenów i jacuzzi, nowoczesnym wyposażeniem do pracy nad ciałem i psychiką. Stosowane tam środki są wykonane ze składników naturalnych i możliwe do kupienia tylko na miejscu. Zabiegi kosmetyczne i fizykoterapeutyczne ... - Gdybym chciała zasłużyć na wzmianki w kolumnach towarzyskich magazynów, to wybrałabym właśnie to miejsce. A ty? - Rezerwacji całodobowej pakietów zabiegowych oraz dłuższych kuracji z pobytem w miejscowym hotelu muszą dokonywać osobiście zainteresowani, ich prawni przedstawiciele lub biura podróży. Zaleca się dokonywać rezerwacji z przynajmniej sześciotygodniowym wyprzedzeniem. - Sześć tygodni - mruknęła Eve i zabębniła palcami o biurko. - Wybiera się pani do Paryża, aby odnowić swoje ciało, pani porucznik? - Jasne. Tylko ktoś najpierw musi walnąć mnie w łeb, żeby urwał mi się film, skuć kajdankami i przewieźć tam moje odrętwiałe ciało. Ale podejrzewam, że to może obecnie interesować Juliannę. Ona potrzebuje odprężenia od ciągłego zabijania. Musi zostać trochę dopieszczona i zadbać o to, by jej skóra zachowała młodzieńczy wygląd. - Eve podniosła głowę i dostrzegła naręcze kwiatów. - O, McNab zrobił, to co zamierzał. Gdzie ukradł te kwiaty? - Nie wiem. - Peabody z rozczuleniem pociągnęła nosem. - Ale pomyślał, to jest ważne. A ty pozwoliłaś przyjść popatrzeć moim rodzicom. Na ogół nie lubisz, kiedy cywile przyglądają się przesłuchaniu. - Zrobiłam wyjątek. - Powiedzieli, że są ze mnie dumni.

- Jesteś dobrym gliną. Dlaczego nie mieliby być z ciebie dumni? - To dla mnie bardzo ważne, że usłyszała od nich takie słowa. Chcę ci podziękować za ten elektroniczny liścik, którym zawróciłaś mnie na właściwy tor. Sama zbłądziłabym. Czułam, ze ona mi się wymyka, tylko nie wiedziałam dlaczego. - Ale podchwyciłaś właściwy wątek i dopięłaś swego. Jak się z tym czujesz? - Dobrze. Czuję się dobrze. - Nagle Peabody opuściła ręce trzymające kwiaty. - Jezu, Dallas, jak mi jej żal. Cały jej świat rozleciał się na drobne kawałki. To był wypadek... jestem przekonana, że powiedziała prawdę. Zdecydowała się na poważną rozmowę z Marshą, powiedziała jej o swoim uczuciu dla Boyda. Pokłóciły się, w ruch poszły ręce i Marsha przypadkiem upadła rak nieszczęśliwie, że uderzyła o coś głową. Maureen uległa panice i zaczęła zacierać ślady. - Zostanie to zakwalifikowane jako nieumyślne zabójstwo. A powinno być morderstwem z premedytacją. - Pani porucznik! - Może rzeczywiście na minutę lub dwie uległa panice, może była wstrząśnięta i żałowała tego, co się stało. Ale potem? Czy wezwała pomoc? Była pewnie jeszcze drobna szansa na to, że ratunek lub reanimacja się powiedzie. I co, zadzwoniła po ambulans? Nie, skorzystała z okazji. Nie tylko zatarła ślady zbrodni, ale jeszcze zrobiła więcej. Podłożyła fałszywe dowody, oskarżając zmarłą o cudzołóstwo, zostawiła męża zmarłej kobiety, którego rzekomo kocha, w bólu, żałobie i rozterce, czy żona jednak go nie okłamywała i nie zdradzała. Rzuciła cień na życie, które odebrała, żeby wszyscy którzy znali Marshę Stibbs, zobaczyli w niej oszustkę, a Maureen mogła zyskać na czasie, przygotować drogę dla siebie i w końcu zająć miejsce zabitej. - Eve pokręciła głową. - Nie trać czasu na współczucie dla niej. Jeśli musisz komuś współczuć, top Marshy Stibbs, która straciła życie z tego tylko powodu, że miała coś, czego pragnął ktoś inny. - Słusznie, pani porucznik. Chyba po prostu muszę trochę ochłonąć i to wszystko poukładać. - Podczas tego przesłuchania reprezentowałaś Marshę Stibbs, Peabody. Zrobiłaś dobrą robotę. - Peabody się rozpogodziła, jej wątpliwości ucichły. - Idź do domu, przygotuj się do tego wieczornego ho - ho. - Jeszcze nie skończyłam służby. - Zwalniam cię godzinę wcześniej. Chcesz się ze mną o to posprzeczać? - Nie, pani porucznik! - Peabody wyciągnęła żółtą stokrotkę z bukietu i wręczyła ją

przełożonej. - O, pani detektyw, przekazuje pani dalej kradzione dobro? - Eve z rozbawieniem zakręciła kwiatkiem w palcach i odwróciła się do bzyczącego interkomu. - Porucznik Dallas. Proszę chwilę poczekać. - Pani porucznik... - Ma ekranie ukazała się twarz Whitneya. - Chcę widzieć panią i jej ludzi w swoim gabinecie. Za kwadrans. - Tak jest, panie komendancie. Przepraszam Peabody. - Eve wstała od biurka. - Chcesz z powrotem swój kwiatek? Piętnaście minut nie wystarczyłoby Eve na dokończenie analizy wszystkich danych dotyczących ewentualnych wakacji Julianny. Zamiast tego w drodze do gabinety Whitneya przygotowywała sobie argumentację na rzecz tej linii postępowania. Zapomniała jednak o argumentach, gdy weszła do środka i ujrzała Roarke'a Siedział w jednym z foteli przed biurkiem komendanta i najwyraźniej czuł się całkiem swobodnie. Skrzyżowali spojrzenia i Eve natychmiast się zorientowała, że cokolwiek kryje się w jego niebieskich oczach, nie będzie to dla niej przyjemne. - Pani porucznik. - Whitney zniecierpliwionym gestem pokazał by się zbliżyła. Detektyw Peabody, podobno właśnie dzisiaj zamknęła pani niewyjaśnioną sprawę, uzyskując od podejrzanej pełne przyznanie do winy. - Tak jest, panie komendancie. To była sprawa Marshy Stibbs. - Dobra robota. - Dziękuję, panie komendancie. Ale to porucznik Dallas... - ... miała pełne zaufanie do umiejętności detektyw Peabody i jej możliwości samodzielnego zamknięcia tej sprawy - przerwała jej Eve. - Moje zaufanie było, jak widać, uzasadnione. Detektyw Peabody prowadziła to dochodzenie w swoim wolnym czasie, a jednocześnie jak, moja asystentka wchodziła w skład zespołu stworzonego dla ujęcia wielokrotnej morderczyni Julianny Dunne. Pochwała za zakończenie sprawy została włączona do akt pani detektyw. - Świetnie - powiedział Whitney, podczas gdy Peabody stała oszołomiona, nie mogąc wydobyć z siebie słowa. - Proszę wejść! - zawołał, słysząc pukanie do drzwi. - Witam, kapitanie, witam detektywie - zwrócił się do Feeneya i McNaba. - Zrobione na medal - Feeney puścił oko do Peabody i lekko ją szturchnął. - Dzień dobry Roarke. - Wsadził ręce do kieszeni i z chrzęstem wyjął z stamtąd torebkę orzeszków. Coś się kroi, pomyślał. Będzie ciekawie. - Julianna Dunne - powiedział Whitney i omiótł wzrokiem twarze podwładnych. -

Popełniła trzy morderstwa w naszym mieście. Czwarte w innym ... chociaż policja w Denver... hm, chwilowo nie jest skłonna potwierdzić tego faktu. - Uśmiechnął się ze zrozumieniem i spojrzał na Eve. - jest również odpowiedzialna za poważne zranienie funkcjonariusza policji. - Panie komendancie... Jednym spojrzeniem uciął protest Eve. - Całe szczęście, pani porucznik, że tak szybko dochodzi pani do siebie. Jednakże takie są fakty. A prasa i telewizja z upodobaniem je rozgłaszają. Nasz departament nie może pozostawać wobec tego obojętny. Dwie ofiary były wybitymi obywatelami z bardzo rozległymi kontaktami. Rodziny Waltera Pettibone i Henre'ego Moutona kontaktowały się osobiście ze mną, a także z szefem policji Tibble'em, domagając się sprawiedliwości. I odpowiedzi na pytania. - Będzie sprawiedliwość, panie komendancie. Mój zespół energicznie rozwija wszystkie wątki śledztwa. Aktualny raport dostanie pan jeszcze dzisiaj. - Pani porucznik... - Whitney rozsiadł się wygodniej - pani dochodzenie zwalnia tempo. - Dochodzenie jest wielowątkowe. - Eve z trudem opanowała złość. - Z całym szacunkiem, panie komendancie, chcę powiedzieć, że nie zwalnia tempa, lecz po prostu jest bardzo złożone i wielowarstwowe. Nie zawsze można szybko wymierzyć sprawiedliwość. - Gdyby Dunne została tam, gdzie jej miejsce, nie byłoby tego śledztwa. - Feeney rzucił się na dowódcę jak terier na zwierzynę. - Raz wysłaliśmy ją do więzienia, ale ostatnio paru durniów i kilka miękkich serc otworzyliśmy przed nią drzwi, więc teraz musimy ją wytropić po raz drugi. To też jest fakt. Wtedy to właśnie Dallas ją przyskrzyniła i sądzę, że dziennikarze, pan i sam pieprzony szef policji powinniście o tym pamiętać. Gdy Eve położyła mu rękę na ramieniu, odtrącił ją ze złości. - Nie mów mi, że mam się uspokoić! - krzyknął, chociaż nie odezwała się ani słowem. - Znam historię tego przypadku. - Whitney nie zmienił tonu ani na jotę. - Szef policji Tibble również. A dziennikarzom o tym przypominamy, mogę pana zapewnić, kapitanie. Ale musimy uporać się z tym, co stanowi problem dzisiaj. Julianna Dunne pozostaje na wolności i to jest bardzo duży problem. Ona panią prowokuje - zwrócił się do Eve. - I należy się spodziewać, że dalej będzie to robić. Czy zgodzi się pani ze mną, pani porucznik, że Dunne wybrała teraz Nowy Jork na swój teren z chęci wyrównania z panią rachunków? Że to, co w tej chwili robi, stanowi przede wszystkim jej osobistą rozgrywkę z panią? - Zgodziłabym się, pani komendancie, z tym, że poszukiwana żywi chęć zemsty i choć

morderstwa, których dokonuje, stanowią dla niej źródło satysfakcji samej w sobie, to jednocześnie zabijając tych ludzi, ma dodatkową przyjemność, ponieważ wciąga mnie do walki. - Dunne nie jest szczególnie zainteresowana mężczyznami, których zabija, ani nie ma z nimi związków. A to stawia prowadzony przez panią pościg pod znakiem zapytania. - Istotnie, nie wydaje się prawdopodobne byśmy mogli ją wytropić i zatrzymać dzięki zidentyfikowaniu personaliów ofiary lub ofiar. - Eve poczuła ostrzegawcze ukłucie u podstawy czaszki. - Większe postępy w śledztwie osiągamy, skupiając się na schematach, których trzyma się poszukiwana. Na tym, jak lubi mieszkać, pracować, bawić się. To nie jest kobieta odmawiająca sobie wygód i luksusów, na które, swoim zdaniem, zawsze zasługiwała i których jej brakowało przez dziewięć lat pobytu w więzieniu. Obecnie analizuję dane z tej sfery i mam zamiar wystąpić z twórcza teorią. - Byłbym bardzo zainteresowany zerknięciem na te dane i wysłuchaniem, na czym polega teoria, ale tymczasem cofnijmy się na chwilę. - Złączył dłonie i zaczął stukać jednym palcem wskazującym w drugi. - Wyniki testów prawdopodobieństwa wykonane komputerowo stoją w sprzeczności z poglądem doktor Miry i oficera prowadzącego śledztwo co do tożsamości jednego z potencjalnych celów zamachu. Po zapoznaniu się z wszystkimi danymi i raportami mam podstawy sądzić, że z punktu widzenia Julianny Dunne może to być absolutnie centralna postać. Istnieje duża szansa, że chęć współpracy wyrażona przez tego człowieka doprowadziłaby do wcześniejszego ujęcia poszukiwanej i zamknięcia sprawy. Eve poczuła, że łupię ją w głowie. - Wykorzystywanie cywilów... - Jest często skuteczne. - dokończył za nią Whitney. - Zwłaszcza gdy ten cywil jest znany z umiejętności na określonych polach. - Chciałabym porozmawiać z panem prywatnie, komendancie. - Nie wyrażam zgody. - Panie komendancie. - Roarke odezwał się pierwszy raz. Zrobił to bardzo łagodnym tonem, który mocno kontrastował z napiętą sytuacją w gabinecie. - Czy mogę? Ona prędzej czy później mnie zaatakuje, Eve. Postarajmy się, żeby zrobiła to prędzej, to da nam przewagę... i może ocalić czyjeś życie. - Sprzeciwiam się używaniu cywilów w roli przynęty. - Wpatrywała się ze skupieniem w Whitneya. - Kimkolwiek ten cywil jest. Jako oficer prowadzący sprawę mam prawo nie zgodzić się z wykorzystaniem metod, które, moim zdaniem, mogą stworzyć nadmierne zagrożenie dla moich ludzi lub dla osób cywilnych.

- A ja, jako pani dowódca, mam prawo nie przyjąć do wiadomości pani niezgody i rozkazać pani zastosowanie tych metod lub zmienić oficera prowadzącego sprawę. Tym razem Feeney ścisnął za ramię Eve. Ale Roarke już wstawał. - Jack. - Jego głos nie był nawet tak w połowie łagodny ja wtedy, gdy adresatem był Whitney. Celowo stanął między Eve i Feeneyem w taki sposób, by żona nie miała wyboru i musiała spojrzeć mu w twarz. - Będziesz miała sytuację pod kontrolą - powiedział. - Do tej pory to ona dyktowała warunki. Teraz ściągniesz ją tam, gdzie będziesz chciała, wtedy, gdy będziesz chciała. To po pierwsze. Po drugie, nie zamierzam bezczynnie siedzieć i czekać, aż Dunne sama wybierze czas i miejsce, w którym mnie zaatakuje. Proszę cię o pomoc, a tobie oferuję moją. Łatwo było stwierdzić, dlaczego Roarke jest taki dobry w tym co robi. W osiąganiu wszystkiego, czego chce. Przekonywał ludzi do swoich poglądów niezbitym rozumowaniem, przynajmniej na początku. A potem w razie potrzeby stosował dowolną metodę prowadzącą do celu. Ale Eve nie czuła się firmą, która należy wchłonąć, ani pozwanym, którego trzeba zastraszyć. - Wcale o nic nie prosisz ani niczego nie oferujesz. I nie dajesz mi kontroli nad sytuacją, tylko sam ją przejmujesz. - To zależy od punktu widzenia. - Ja widzę to jasno. Wycofaj się Roarke, nie ty tutaj dowodzisz. W jego oczach pojawił się złowrogi błysk. To jeszcze zwiększyło napięcie. Gdy Eve ruszyła ku mężowi, Feeney drugi raz chwycił ją za ramię, a Whitney wstał zza biurka. - Spokojnie, dzieciaku - mruknął Feeney. - Porucznik Dallas. - Głos komendanta zabrzmiał jak strzał z bicza. - ten gabinet nie jest odpowiednim miejscem na małżeńskie kłótnie. - To pan zrobił z niego takie miejsce. To jest zasadzka, w dodatku przeprowadzona w sposób podważający mój autorytet w obecności dowodzonego przeze mnie zespołu. Whitney otworzył usta, ale zamknął je i odezwał się dopiero po chwili. - ma pani rację. Pani zespół może odejść. - Wolałabym raczej, żebyśmy wszyscy zostali, panie komendancie. Kończenie tego spotkanie w zmniejszonym składzie jest bezużytecznym gestem. - Jest pani uparta jak osioł, pani porucznik, a w dodatku ociera się pani o granicę dopuszczalnego zachowania. - Tak jest, panie komendancie. Ale pan już przekroczył tę granicę. Szanuje zarówno pana władzę, jak i autorytet. Musiał głęboko zaczerpnąć tchu dla uspokojenia.

- Sugeruje pani, że ze swojej strony nie szanuję u pani ani tego, ani tamtego. - To zależy... - spojrzała chłodno na Roarke'a - od punktu widzenia. - A gdyby podeszła pani do tej sprawy w miarę obiektywnie, zamiast patrzeć na sposób, w jaki przedstawiono pani nadarzającą się możliwość, przez pryzmat uzasadnionej złości? - Jestem prawie przekonana, że Julianna Dunne znajduje się w tej chwili poza granicami Stanów Zjednoczonych lub zamierza na krótko opuścić Nowy Jork. Jeśli dostanę pozwolenie na rozpracowanie tej teorii, to sądzę, że ustalę obecne lub zamierzone miejsce pobytu poszukiwanej w ciągu kilku następnych godzin. - Na czym opiera się to przekonanie? - Na moim instynkcie i dobrej znajomości poszukiwanej. - teraz naciśnij. Naciśnij mocno. - Jest młodą kobietą. Ma głęboko zakorzenioną potrzebę dania upustu swojej kobiecości w sposób najbardziej luksusowy i ekskluzywny z możliwych. Od dłuższego czasu zajmuje ją ciężka para, przygotowanie do wykonania i wykonywanie kolejnych punktów planu. Dunne potrzebuje przerwy. W przeszłości robiła sobie krótkie wakacje między kolejnymi morderstwami. Przede wszystkim w kurortach, gdzie interesowały ją najbardziej ekskluzywne ośrodki odnowy. To był u niej schemat. Tym razem po paru latach zaatakowała kilka ofiar w krótkim czasie, bez przerw. Teraz potrzebuje więc odnowy, chwili na naładowanie baterii, a najbardziej prawdopodobną metodą osiągnięcia tego celu będzie wizyta w jakimś kurorcie, gdzie Dunne zostanie dopieszczona i solidnie się odpręży, zanim... Zawiesiła głos, a po chwili podjęła wywód: - Zanim zaatakuje cel, który, moim zdaniem, był i jest dla niej najważniejszy. Poddałam tę teorię testowi prawdopodobieństwa i otrzymałam wynik ponad dziewięćdziesiąt procent. Ona się nie zmienia, panie komendancie. W głębi duszy pozostaje taka sama. - Jeśli nawet założymy, że pani teoria jest słuszna, to są niezliczone miejsca odpowiadające podanym przez panią kryteriom. W samym Nowym Jorku jest ich mnóstwo. - To nie będzie Nowy Jork. Ona chce wyjechać... to ma być zbytek, a ona nie może ryzykować, żeby konsultant piękności, który mógł ją widzieć w telewizji, zajął się pielęgnacją jej twarzy. Ona trzeźwo i dobrze myśli. Najprawdopodobniej wyjedzie za granicę, gdzie zainteresowanie morderstwami popełnianymi w Nowym Jorku nie jest takie duże. Uważnie obserwowała twarz Whitneya i widziała, jak komendant się zastanawia. Jak zgadza się z jej rozumowaniem. - Już przeprowadziłam wstępną analizę możliwości i zamierzam przystąpić do sprawdzania najbardziej prawdopodobnych miejsc z tych, które mam na liście.

- Niech pani podąża tym tropem. To jednak nie wyklucza podjęcia przygotowań do zastosowania innej metody. Jeśli uda się pani namierzyć poszukiwaną, zlokalizować i ująć, inna metoda nie będzie potrzebna. Jeśli nie, zastawimy pułapkę. Niech pani się uspokoi, pani porucznik. I posłucha. Whitney zwróciła się do Roarke'a i skinął głową.

ROZDZIAŁ 19 Za trzy dnie - zaczął Roarke - odbędzie się charytatywna kolacja na rzecz zakupu środków transportu i wyposażenia dla Canal Street Clinic. Sądzę, że doktor Dimatto ci o tym wspomniała. - Owszem, wiem o tym. - Przyjąłem to zaproszenie przed kilkoma tygodniami, więc powszechnie wiadomo, że tam będę, jeśli kogoś interesują miejsca w których się pokazuję. Kolacja ma się odbyć w jednej z sal balowych hotelu Grant Regency. Tak się składa, że należy on do mnie. - Absolutny szok - powiedziała Eve głosem, który ociekał sarkazmem. - Pełne zaskoczenie. - Tak się również składa, że własność tę firmuje jedno z moich filialnych przedsiębiorstw, więc nie jest łatwo powiązać moją osobę z tym miejsce. Naturalnie wszystkie opłaty i podatki są wnoszone zgodnie z prawem - dodał z rozbawieniem - ale przy powierzchownym oglądzie nawet ciekawski człowiek nie znajdzie nigdzie mojego nazwiska, dlatego Julianna nie powinna mieć obiekcji przed zaatakowaniem mnie na moim własnym gruncie, by tak powiedzieć. Mam też tę przewagę, że znam od podszewki system bezpieczeństwa i jestem w stanie dopasować go do określonej sytuacji. Chociaż zamilkł, Eve nie zareagowała, Roarke zresztą nie oczekiwał żadnej reakcji. - Ponadto właśnie trafił do prasy przeciek i wiadomo już, że nie tylko będę obecny na kolacji, lecz również złożę datek na rzecz szpitala. Jest on na tyle duży, żeby zapewnić kolacji znaczną uwagę mediów. Eve zorientowała się, że Roarke całkowicie zdominował to spotkanie. Nie tylko dyskusję, lecz również przestrzeń w gabinecie. Teraz przewodził odprawie i to doprowadzało ją do furii. - Jeśli nawet Dunne jeszcze o tym nie słyszała, to wkrótce dowie się, że wezmę udział w kolacji, gdzie będą tłumy ludzi, mnóstwo jedzenia i picia oraz dziesiątki personelu do obsługi przyjęcia. Dowie się również, że będę tam z żoną. To dla niej idealna okazja. Musi z niej skorzystać. Istnieje szansa, że już powzięła plany w tym kierunku. - Tego nie możemy być pewni - zaoponowała Eve. Chociaż sama już o tym myślała, wciąż szukała sposobu, by jakoś wykręcić się od udziału w tej imprezie. - jeśli dowiedziała się o przyjęciu dopiero ostatnio, to ma mało czasu, żeby zapewnić sobie bezpieczny sposób wtopienia się w tłum gości lub personelu. A nam - dodała - brakuje czasu na zapewnienie bezpieczeństwa cywilom obecnym na przyjęciu. Przecież nie będziesz jedynym bogatym sukinsynem, który się tam pojawi. Ten pomysł stwarza zagrożenie dla innych uczestników

kolacji. Roarke elegancko wzruszył ramionami. Wiedział, że doprowadzi tym Eve do furii. - Kolacja odbędzie się nawet wtedy, jeśli nie wezmę w niej udziału. Jeżeli Dunne wybrała nie mnie, tylko kogoś innego, to zagrożenie i tak istnieje. Ale jeśli nawet wybrała kogoś innego, to teraz będzie miała wielką pokusę, żeby zmienić plany i zaatakować mnie. Ona chce zniszczyć ciebie, Eve. Ja jestem tylko narzędziem, które ma jej do tego posłużyć. Czy sądzisz, że pozwolę się w ten sposób wykorzystać? Albo w jakikolwiek inny sposób? - Czy pani zdaniem - przerwał napięte milczenie Whitney - poszukiwana ma powody przypuszczać, że pani zna jej zamiar zaatakowania Roarke'a? - Skąd mam wiedzieć, co ona... - Pani porucznik - przywołał ją do porządku Whitney. - Pani opinia. Wyćwiczone nawyki wzięły górę nad temperamentem. - Nie, panie komendancie. Ten kandydat nie pasuje do jej schematu, a ona wyraźnie określiła typ ludzi, jakich będzie wybierać na ofiary. Dunne nie ma więc powodu podejrzewać ani tym bardziej sądzić, że mogą snuć jakieś domysły albo szukać poza zakreślonymi przez nią granicami. Ona mnie poważa, ale jest pewna, że ścigam ją jedynie po śladach, jakie celowo mi zostawia. - Niech pani ciągnie tę grę, Dallas. - Whitney znowu wstał. - Proszę przygotować robocze hipotezy, zlikwidować luki i zarzucić sieć. Dostanie pani tyle sprzętu i ludzi, ile pani zażąda. Podejmiemy tę rozmowę jutro. Jutro - powtórzył, przewidując jej sprzeciw. - Kiedy wszyscy trochę ostygniemy. Szanuję pani temperament, pani porucznik, podobnie jak pani rangę i umiejętności. Koniec odprawy. Eve nie ufała w tej chwili swemu językowi, więc tylko energicznie skinęła głową i wyszła. Gdy Peabody opuściła gabinet za nią, odstraszyło ją wściekłe burknięcie Eve. - Trzymaj się z dala od linii ognia. - Roarke położył rękę na ramieniu asystentki żony. - To o mnie chodzi i ja mam zostać rozerwany na małe krwawe strzępki, ale ty możesz przypadkiem znaleźć się nie tam, gdzie trzeba, a miałaś do tej pory bardzo udany dzień. - Z mojego punktu widzenia zasługujesz na to, by rozerwać cię na strzępki. Czy nie sądzisz, że ona dzisiaj już dostała za swoje? Ku sporemu zaskoczeniu Roarke'a, Peabody obróciła się na pięcie i energicznie się oddaliła. Zirytowany ruszył za żoną. Dogonił ją w chwili, gdy przekraczała próg swojego pokoju, i zdołał chwycić za klamkę, zanim Eve zamknęła mu drzwi przed nosem. - Wynoś się, wynoś się stąd, do cholery! - Chwyciła dyskietki i schowała je do torby. To jest wciąż mój teren.

- Porozmawiamy o tym. - Nie mam o czym z tobą rozmawiać. - Zarzuciła torbę na ramię i odepchnęła go, gdy zastawił jej drogę do drzwi. - Chcesz się kłócić? Tak się składa, że jestem w odpowiednim nastroju. Ale przenieśmy to na terytorium neutralne. - Klituś - bajduś. Dla ciebie nie ma tutaj neutralnego terytorium. Posiadasz całe to pieprzone miasto. - Wyjdziemy stąd, poruczniku, chyba że chcesz odbyć tutaj głośną a może nawet krwawą kłótnię z mężem, mając na widowni klika tuzinów funkcjonariuszy policji. Mnie to nie przeszkadza, ale ty z pewnością tego pożałujesz, kiedy odzyskasz rozum. - Mam swój rozum. - A ponieważ była to prawda, zniżyła głos. - Chodźmy na zewnątrz. - Chodźmy. Nie odzywali się już, ale wymowa ich milczenia była taka, że parę osób, które wsiadły za nimi do windy, niepewnie się wycofało. Zjechali do garażu, Eve wysiadła pierwsza i ruszyła przed siebie. Odepchnęła rękę męża, gdy chciał otworzyć drzwi po stronie kierowcy. - ja siadam za kierownicą - zapowiedział. - Jesteś za bardzo wkurzona, żeby prowadzić samochód. Eve postanowiła nie spierać się o byle co, obeszła więc maskę i usiadła po stronie pasażera. Roarke nie wyjechał z garażu z piskiem opon, choć miała na to wielką ochotę. Wiedział, że Eve spróbowałaby doprowadzić do zatrzymania go za jakieś przekroczenie drogowe. Również on nie zamierzał toczyć sporów o byle co. Mimo to lawirował między pojazdami z takim zdecydowaniem, że kierowcy na wszelki wypadek ustępowali mu miejsca. Innym razem Eve patrzyłaby na to z podziwem, teraz jednak tylko ją to jeszcze bardziej wyprowadziło z równowagi. Zatrzymał samochód na zachodnim obrzeżu Central parku, wysiadł i zatrzasnął za sobą drzwi. Eve stanęła z drugiej strony samochodu. - Tego nie posiadam - odezwał się Roarke. - Założę się, że stopi ci to ością w gardle. - To jest zupełnie nieistotne, co posiadam, a czego nie posiadam, co nabywam, a czego nie. - Nie posiadasz mojej odznaki. - Nie chcę twojej pieprzonej odznaki. - Przeszedł w poprzek chodnika i ruszył dalej po

trawie. - Sprawowanie kontroli nad czymś jest równoznaczne z posiadaniem. - Nie mam zamiaru sprawować kontroli nad twoją odznaką ani w ogóle nad tobą. - Głupio to brzmi w ustach kogoś, kto przed chwilą dowiódł czegoś wręcz przeciwnego. - Na miłość boską, Eve, wcale nie o to mi chodziło. Pomyśl chociaż przez minutę. Przestań unosić się dumą, przestań głupio się upierać i postrzegać wszystko jako atak na twoją osobę. Czy sądzisz, że Whitney zgodziłby się spróbować tej metody, gdyby nie uważał, że stanowi realną szansę powstrzymania tej kobiety? Czy nie to jest podstawowym celem? - Nie opowiadaj mi, co jest moim celem. - Dźgnęła go palcem w klatkę piersiową. Nie stój nade mną i nie ucz mnie mojego zawodu. Byłam policjantką już wtedy, kiedy ty zajmowałeś się przemytem. Znam ten zawód. Z wściekłością odeszła. Unosi się dumą? Głupio się upiera? Niech go szlak trafi! Odwróciła się. - Zaatakowałeś mnie z góry, zaatakowałeś mnie z tyłu, chociaż nie miałeś prawa, żadnego prawa iść do mojego przełożonego i wtrącać się do tego śledztwa w sposób, który podkopuje mój autorytet w obecności zespołu. A gdyby ktokolwiek spróbował ci to wytknąć, ugotowałbyś go w jego własnym sosie. Miał jej ostro odpowiedzieć, ale ugryzł się w język. Uznał, że należy wykazać nieco pokory. - To bardzo irytujące - rzekł. - Irytujące? Tak to nazywasz...? - Irytujące jest to - przerwał jej - że masz rację. Masz absolutną rację, a ja jestem w błędzie. Bardzo cię za to przepraszam. Szczerze. - Czy chcesz wiedzieć, gdzie możesz wsadzić swoją szczerość? - Niekoniecznie. - Wściekły na siebie i na nią, usiadł na ławce. - Przepraszam za tę metodę. To prawda. Nie przemyślałem do końca tego, jak to odbierzesz, a posinieniem. - Nie, po prostu przyszedł ci do głowy pomysł i wpadłeś się z nim podzielić ze swoim dobrym przyjacielem Jackiem. - A gdybym przyszedł z nim do ciebie, to czy rozważyłabyś go obiektywnie? Niech się pani nie próbuje wykręcić błyskotliwą ripostą, pani porucznik. Oboje wiemy, że odrzuciłabyś go bez wahania. Ja obstawałbym przy nim i skończyło by się kłótnią. - Aż w końcu postawiłbyś na swoim.

- Aż w końcu wybiłabyś sobie z głowy bzdurne przekonanie, że jestem ociężały umysłowo, więc może mnie załatwić byle jaka świrnięta dziwka. Eve, przecież nie spadłem na ziemię z ostatnim deszczem. - A co to ma znaczyć? Odchylił się na oparcie i cicho zaśmiał. - Jezu, przez ciebie czuję się Irlandczykiem. Jak myślisz, dlaczego? Chodź, usiądź obok. Nie wyglądasz tak dobrze, jak powinnaś. - Nie dyktuj mi, co mam robić. Zamyślił się mniej więcej na trzy sekundy. - Ech, co tam. - Wstał, podszedł do niej, zręcznie uniknął sójki w bok i poderwał ją z ziemi. - teraz siedź spokojnie. - Bezceremonialnie opuścił ją na ławkę. - Oboje wiemy, że nie ustąpiłabyś tak łatwo, gdybyś dobrze się czuła. A ja chcę, żebyś mnie wysłuchała. - Przez cały czas trzymał ją za ręce i czuł kipiącą w niej złość. - Potem jeśli nadal będziesz czuła, że masz ochotę mnie walnąć, możesz to bezkarnie zrobić, ale tylko raz. To, co powiedziałem w gabinecie Whitneya, było słuszne. Zrobiłbym jednak lepiej, gdybym przyszedł z tym do ciebie i moglibyśmy się pokłócić o to we dwoje. Dlatego bardzo przepraszam. Niemniej słuszność pozostaje słusznością, Eve. - Mocniej ścisnął jej dłonie, aż wreszcie przestała się wyrywać. - Proszę cię o pomoc i ofiaruję ci swoją. Dunne chce cię rozbić, za każdym razem, gdy rzuca ci do stóp następną ofiarę, odrywa kawałeczek ciebie. Chce ci wmówić, że to ty jesteś odpowiedzialna za śmierć tych ludzi. - Nie sądzę... - Gdy myślisz głową, dobrze wiesz, że to bzdura. Ale ona tym swoim cholernym video zalazła ci za skórę o dobrała do serca. Teraz się dręczysz. A ona zaplanowała, że wykończy cię ostatecznie, posługując się mną. Nie zna cię. Nie rozumie tego, co jest w tobie, i nie rozumie prawdziwej miłości. Gdyby jakimś cudem udałoby jej się mnie zabić, nie załamałabyś się. Ścigałabyś ją bez litości. Dopadłabyś ją i przygwoździła do ziemi. A potem zjadłabyś ją żywcem. - Przytknął do warg jej zaciśnięte pięści. - Ja zrobiłbym dla ciebie dokładne to samo, jeżeli cię to interesuje. - To doprawdy krzepiące, Roarke. - Czyż nie? - Powiedział to tak radośnie, że mimo woli się uśmiechnęła. - Chodźmy. Nie będę cię bić. Tylko chodźmy i nie odzywaj się do mnie przez chwilę. Puścił jej ręce i musnął palcami posiniaczony policzek. Wstał z ławki i powoli odszedł.

Eve została jednak na miejscu. Wściekłość ją obezwładniła, sprowadziła na nią wielką słabość. Ale Eve uświadomiła sobie Roarke'a, który pada przed nią na podłogę, dławiąc się w przedśmiertnych drgawkach. I Juliannę stojącą obok, tuż poza zasięgiem jej rąk... tuż poza zasięgiem. Z uśmiechem na twarzy. Rzeczywiście, dopuściła do tego. Musiała to przyznać. Pozwoliła Juliannie zasiać w niej ziarna niepokoju, winy, zwątpienia w siebie. I zamiast szybko je wyrwać z korzeniami, pozwoliła im wyrosnąć. Przez to straciła efektywność i szybkość działania. Dlatego Roarke zaczął od szarpnięcia za korzenie. Doprowadził ją do szału. Ale co w tym nowego? Kłócili się tysiące razy i mieli się kłócić jeszcze nieraz. Tacy byli. Może szkodziło to zdrowi, ale trudno. Po prostu nie byli układnymi ludźmi. Roarke postąpił niewłaściwie, ale ona też. Policjantka już dawno powinna przemyśleć i przeanalizować możliwość posłużenia się nim jako przynętą. Miłość całkiem ją otumaniła. To nie ulegało wątpliwości. Wrócił z dwiema puszkami pepsi i tłustą torebką frytek. W milczeniu ponownie usiadł obok niej. - Chcę powiedzieć, po pierwsze, że mam prawo być dumna z mojej pracy. - Wsadziła rękę do torebki, poczuła w tłuszczu ziarenka soli. Z trudem powstrzymała sentymentalne westchnienie, wiedziała bowiem, że to dla niej. - A po drugie. Zapowiadam, że któregoś dnia, gdy będziesz tego się najmniej spodziewał, prześlę kadrze kierowniczej twoich nowojorskich biur wiadomość, że pod ślicznymi garniturami od najlepszych projektantów nosisz damską bieliznę. - To jest wykalkulowane na zimno. - Tak. Wtedy będziesz musiał się rozebrać na zebraniu zarządu, żeby dowieść, że to ohydna potwarz, a ja osiągnę pełną satysfakcję z zemsty. - Popatrzyła na niego. - Ona jest nie tylko, jak to nazywasz świrniętą dziwką. Jest inteligentna i obłąkana. Nie waż się jej nie doceniać. - Nie robię tego. Podobnie jak nie ważę się nie doceniać ciebie, Eve. Ale sądzę, że sama się nie doceniasz. - To prawda, ale nie lubię, kiedy mi to się mówi prosto w oczy. Okej. Muszę wracać do domu. Trzeba dużo zrobić, a czasu jest mało. Najpierw zajęła się Roarkiem. Dokładnie przejrzała wszystkie dane dotyczące ochrony hotelu i zabezpieczenia uroczystej kolacji, które mąż dla niej przygotował. Stawiała pytania, a on dostarczał jej odpowiedz z pewnością człowieka, który wie, że jest górą.

Hotel Regency nie był taką twierdzą w mieście jak Palce. Był większy, bardziej elegancki i nastawiony raczej na obsługę biznesmenów dużego kalibru niż bogatek śmietanki towarzyskiej. Miał sześćdziesiąt osiem kondygnacji, z tego na pięćdziesięciu trzech znajdowały się pokoje dla gości. Na pozostałych pomieszczono biura, sklepy restauracje, kluby, sale konferencyjne i balowe. Na szóstym piętrze znajdował się niekrepujący bar restauracyjny z basenem, nad którym przy dobrej pogodzie odsuwano dach. Na dwóch szczytowych kondygnacjach było osiem prywatnych penthouse'ów, dostępnych jedynie za pomocą prywatnych wind. Centrum odnowy na czwartej kondygnacji służyło wszystkim gościom hotelowym oraz klientom z karta członkowską. Wejścia były dwa, jedno z hotelu, drugie z zewnątrz, przez rozsuwane drzwi, przy obu była jednak potrzebna karta magnetyczna. Sale balowe znajdowały się dziewiątej i dziesiątej kondygnacji i miały wejścia zarówno z budynku, jak i z ulicy. Kolacja miała się odbyć w Sali z Tarasem, nazwanej tak od przyległego do niej wielkiego tarasu wyłożonego płytkami. - Mnóstwo wejść i mnóstwo wyjść - mruknęła Eve. - Czyli hotel jak dla ciebie. Wszystkie wejścia będą obstawione. Każde pomieszczenie ogólnodostępne jest monitorowane za pomocą kamer. Stuprocentowy zasięg. - Ale w pokojach nie ma kamer. - Sama wiesz, że ludzie są drażliwi na punkcie prywatności. Będziesz za to miała podgląd wszystkich wind i holi. Możemy zwiększyć liczbę monitorów, gdybyż uznała to za stosowne. Zresztą, moim zdaniem, Dunne spróbuje wejść jak członek personelu lub jako osoba zaproszona na któreś z przyjęć, a nie jako gość hotelowy. Po wykonaniu zadania zechce opuścić budynek, a nie chować się w którymś z pokoi. - Podzielam twój pogląd, ale na wszelki wypadek będziemy monitorować również recepcję. To musi zostać przygotowane, podobnie jak nasze centra operacyjne: wydzielone pomieszczenia dla policji jak najbliżej sali balowej. - Będziesz to miała. - Ochrona hotelu dostanie szczegółowe wskazówki. Nie chcę alarmować reszty hotelowego personelu ani nikogo z obsługi zatrudnionej tylko na przyjęcie. Im mniejsza szansa na to, że Dunne coś zwietrzy, tym lepiej. - Czy to znaczy, że nie zamierzasz ostrzec Louise? Zamyśliła się i przez dłuższą chwilę rozważała wszystkie za i przeciw.

- Nie. Policjanci wmieszają się między gości, będą też w obsłudze i w ochronie. Zażądasz od swojej firmy organizującej przyjęcia dodatkowego personelu i nikt nie będzie tego kwestionował. Uśmiechnął się. - Sądzę, że nie. - Musimy również mieć pod kontrolą pozostałe zgromadzenia w hotelu, które będą się odbywać jednocześnie. Są wśród nich dwie konwencje i wesele. Dunne może się pojawić właśnie tam, a potem zmienić lokal. - Zabezpieczymy się i od tej strony. Przepraszam, ale za parę minut mam telekonferencję. Muszę być obecny, bo już ją dwa razy przekładałem. - W porządku. Mam mnóstwo roboty. - Eve. - Co takiego? Pochylił się i wtulił usta w jej włosy. - Jest kilka spraw, o których musimy porozmawiać. - Jestem na ciebie wściekła już tylko połowicznie. Czuła ruch jego warg tuż przy skórze na głowie. - To tylko jedna z tych spraw. Tymczasem wspomnę tylko, że byłem połowicznie wściekły na ciebie, kiedy Mira odwiedziła mnie w pracy dziś po południu. Nie podniosła wzroku, ale zastygła w bezruchu. - Nie prosiłam jej o to. Naprawdę. - Ale przemknęło mi przez myśl, że może chciałaś, żeby ze mną porozmawiała, bo się martwiłaś. Widziałaś, jak bardzo dręczy mnie to, co było w Dallas, może nawet lepiej niż ja sam. Dlatego dziękuje. - Nie ma sprawy. - Naturalnie byłbym małostkowy, gdybym zdezawuował te wyrazy wdzięczności stwierdzenie, że już samo przysłanie do mnie doktor Miry bez wcześniejszej zapowiedzi było atakiem z gry i od tyłu. Tym razem podniosła wzrok, choć tylko poruszyła gałkami ocznymi. - To dobrze, że jesteś wielkim człowiekiem, by się tak zniżyć. - Prawda? - namiętnie pocałował ją w usta i odszedł. - Udało mu się powiedzieć ostatnie słowo, no, no - mruknęła Eve, odgarnęła włosy do tyłu i skupiła uwagę na danych dotyczących centrów odnowy i firm transportowych. Mogła jeszcze zwyciężyć w tej bitwie, gdyby udało jej się zamknąć Juliannę, zanim ta zdąży

dokonać zamachu na Roarke'a. Godzinę później była w jak najgorszym nastroju, rozdrażniona i zawiedziona. Prośbą i groźbą zdołała wycyganić listy gości z zaledwie dwóch centrów odnowy. Pozostałe twardo zasłaniały się ochroną prywatności. Takie samo stanowisko prezentowały firmy transportowe. Zdobycie międzynarodowego nakazu umożliwiającego dostęp do takich danych mogło okazać się trudne, a ponadto zajęłoby mnóstwo czasu. Sprawa była dostatecznie pilna, by sędzia, ż którym się połączyła okazał jej zrozumienie, a nie irytację. Ale nie zmieniło to czasu operacji. Jeszcze jedna przewaga Julianny, pomyślała Eve. Ona nie musi się przejmować zawiłościami prawa. Zaczęła chodzić po pokoju, raz po raz spoglądając na zegarek i starając się myślami przyśpieszyć chwilę w której komputer wreszcie wypluje pożądany nakaz. - jakiś problem, pani porucznik? Zerknęła ku drzwiom łączącym ich gabinety. Roarke stał oparty o framugę. Wydawał się bardzo ożywiony i niezwykle zadowolony z siebie. - Domyślam się, że ktoś pożytecznie spędził czas. - Owszem. Telekonferencja wypadła znakomicie. A co u ciebie? - Biurokratyczne przepychanki. - Ze złością spojrzała na komputer. - Czekam na papier. - Jakiego rodzaju? - Prawnego. Ustawa o ochronie prywatności. Nikt nie chce niczego powiedzieć policji, zwłaszcza zagranicznej. Te eleganckie centra odnowy są powściągliwe w udzielaniu informacji, kto przyjeżdża do nich popracować nad biodrami albo zlikwidować sobie podbródek. - I to już wszystko? - Nie. - Przesunęła dłońmi po twarzy. - Myślałam o tym... Myślałam o tym za mało i za szybko. To jest tylko moje przeczucie. Nie mogę cię prosić, żebyś łamał prawi i zdobywał dla mnie dane tylko dlatego, że mam przeczucie. - Skoro poświęciłaś tyle czasu i energii tworzeniu roboczej hipotezy, to znaczy, że chodzi o coś więcej niż przeczucie. - Wiem, że ona tak zrobi. Może jeszcze nie teraz, może wkrótce. Ale tego potrzebuje, a w Nowym Jorku ryzykowałaby zbyt wiele. Musi się naładować, musi zrobić sobie prezent, zanim zwróci się przeciwko tobie. W Denver się nie zatrzymała, chociaż mogła. Widocznie

szuka czegoś bardziej prestiżowego, ekskluzywnego. To musi mieć klasę. Dlatego wybierze Francję, Włochy albo jakieś inne miejsce w Starym Świecie. Poza planetę się nie oddali. To dla niej zbyt nowatorskie. - Czy dostaniesz ten nakaz? - Tak, tak, już jest w drodze. W końcu dojdzie. Ech, te protokoły, politycy i całe to mydlenie oczu. - Wobec tego, summa summarum, jaką to czyni różnicę, jeśli zaczniesz zbierać dane już teraz, zanim jeszcze dostałaś swój dokument do ręki? - Prawo jest prawem. A za niecałe trzy dni, pomyślała Eve, poszukiwana kobieta prawdopodobnie spróbuje zabić Roarke'a. Nie dlatego, że go zna. Nie dlatego, że go nienawidzi. Tylko dlatego, że pogardza prawem i tym wszystkim, co je reprezentuje. Dlatego, że chce się zemścić. - Musi być co trudno, skoro masz skrupuły z powodu czegoś, co powinno być, twoim zdaniem, czarno - białe. Ale oboje wiemy, pani porucznik, że nawet prawo ma swoje cienie. Znamy je aż za dobrze. Poddała się i zdecydowała zstąpić w szarą strefę. - Ona na pewno posłuży się prawdziwymi inicjałami. Nie lubi zatracać tożsamości. Mam już w komputerze listę ośrodków uszeregowanych według prawdopodobieństwa. - W porządku. Znajdźmy ją więc. - Roarke usiadł przy biurku i zakasał rękawy śnieżnobiałej koszuli. - To naprawdę jest tylko przyśpieszenie procedury. Eve powiedziała sobie, że zastanowi się nad tym później. - Szukam rezerwacji, począwszy od dnia wczorajszego przez najbliższe cztery tygodnie. Być może wyznaczyłam jej czas relaksu trochę za szybko. Może postanowiła najpierw wygrać wojnę. - Wobec tego sprawdzamy najbliższy miesiąc. Zacząć od L'Indulgence? Zawyżone ceny, bardzo sprawny i wydajny personel. Ranking od dwóch lat na tym samym poziomie. Ośrodek powoli wychodzi z mody. - I dlatego nie jest twoją własnością. - Kochanie, gdyby był mój, pilnowałbym, żeby pozostał modny przez długie lata. Musimy minutkę poczekać. Chcesz tymczasem kawy? - Chyba tak. - To dobrze, bo ja też. Aluzję męża Eve odczytywała bez pudła, poszła więc do kuchennego autokelnera

zamówić kawę. Gdy wróciła z pełnym dzbankiem i dwoma kubkami, Roarke już przeglądał listę nazwisk. - Widzę dwie kobiety o danych inicjałach, ale obie mają towarzystwo. - Nie, ona będzie sama. Nie ma wspólników, nie nawiązuje przyjaźni. Dla niej znajomości są tylko narzędziami. - W porządku, wobec tego bierzemy następny ośrodek. Znowu znaleźli dwie osoby. Eve kazała komputerowi rutynowo sprawdzić ich dane. Gdy tekst pojawił się na ekranie, spojrzała nad ramieniem męża i zaczęła go czytać, mimo, że komputer jednocześnie podawał wyniki głosem. - Nie, to nie te. Wszystkie dokumenty się zgadzają. To są po prostu jakieś bogate naiwniaczki, które lubią płacić bajońskie sumy za obcinanie paznokci. - Niektórzy bardzo sobie chwalą rekreacyjne walory takich miejsc. - Aha, są też tacy, którzy uwielbiają wyrywać sobie pincetką włosy z nosa. Różne są zboczenia. Spojrzał na nią. - Bardzo lubię z panią pracować, pani porucznik. - Dlaczego? - Bór raczy wiedzieć. Następny? Włamał się do baz kolejnych dwóch dalszych ośrodków, wreszcie komputer dał znać, że odbiera dokument. Eve wyrwała mu z paszczy swój nakaz. - teraz możemy robić po mojemu. - Mój sposób jest zabawniejszy. - Wynocha z mojego krzesła, kolego. Teraz ty robisz kawę. Jej sposób zapewniał zabawę innego rodzaju, mogła bowiem bezkarnie irytować szefów działu rezerwacji ośrodków w różnych krajach. Wszyscy grali na zwłokę, narzekali, powoływali się na ustawę o ochronie prywatności. To bardzo poprawiło jej nastrój. - Nic mnie nie obchodzi, czy mają do was przyjechać ludzie, którzy szczytują po lewatywie z indyczego tłuszczu. Przekażcie mi listę rezerwacji zgodnie z treścią nakazu, bo inaczej następnym odgłosem jaki usłyszycie, będzie plaśnięcie waszego tyłka w błotko międzynarodowego incydentu. - Lewatywy z indyczego tłuszczy? - zdziwił się Roarke, gdy mruczenie komputera dowiodło, że przekaz danych doszedł do skutku. - Nie wiem, co się robi w takich miejscach, ale jeśli jeszcze nie wymyślono takiego zabiegu, to z pewnością ktoś go w końcu wymyśli. Tylko że jej tam nie ma. Po prostu nie ma. Do diabła! - Odsunęła się od biurka i znów zaczęła chodzić po pokoju. - Tracę czas, który

powinnam przeznaczyć na rozpracowanie sali balowej. - Masz jeszcze kilka pozycji na liście. - Wszystkie mało prawdopodobne. Może dla ułatwienia sobie pracy po prostu uległam chciejstwu. Po prostu chciałabym, żeby to zrobiła. - Nie umiałabyś ułatwić sobie pracy, nawet gdybyś skończyła specjalny kurs na ten temat. Przypominam ci, że moje nazwisko też dostało od komputera niską ocenę, a ty bez wahania zdyskredytowałaś sąd mózgu elektronowego. Nie porzucaj raz podjętego tropu. - Bawię się w gonienie za przeczuciem, zamiast opracowywać solidne dane. - To baw się dalej. Który ośrodek ci pasuje? Podeszła do biurka i sprawdziła pozostałe lokalizacje. - Ten podobał mi się od pierwszej chwili, ale komputer go odrzucił. Nie pasuje do schematu. - Pięknie. Dlaczego ci się spodobał? - Bo jest najdroższy i zabytkowy. Jakiś hrabia był kiedyś właścicielem tego majątku. Urwała i spojrzała na męża. - To twoje? - Pięćdziesiąt jeden procent. - Uśmiechnął się. - Chcesz tam odpocząć? - To tylko obniża prawdopodobieństwo. Ona jeszcze nie chce znaleźć się w twoim bezpośrednim otoczeniu. Z drugiej strony... - Eve zmrużyła oczy i popadła w zadumę. - Z drugiej strony to mógłby być dla niej dodatkowy kop. Przyjeżdża, regeneruje się, wyjeżdża, a przez cały czas wyobraża sobie, że już wkrótce załatwi faceta, który ma większość udziałów w tym miłym miejscy. Dobra, sprawdźmy go. Recepcjonistka stawiła typowy opór w stylu włoskim. - Czy ma pani kłopot z czytaniem? - spytała groźnie Eve. - nakaz jest w kilku językach, jeden z nich musi być pani ojczysty. Urzędniczka była młoda, śliczna i speszona bardziej niż bardzo. - Nie mam kłopotu, signorina. - Jestem porucznikiem. Porucznik Eve Dallas z nowojorskiej policji. Prowadzę śledztwo w sprawie wielokrotnego morderstwa. Jest niewykluczone, że właśnie w tej chwili w państwa ośrodku zatrzymała się morderczyni. Czy sądzi pani, że inni goście byliby z tego zadowoleni? - Villa de Lago ma bardzo jasno określone przepisy dotyczące prywatności gości. - Wie pani co? Ja też mam bardzo jasno określone przepisy. - Wyciągnęła rękę i trafiła w brzuch Roarke'a, uniemożliwiając mu podejście do komputera. Nie zamierzała mu pozwolić na wkroczenie do akcji. - Istnieje też coś takiego jak prawo międzynarodowe. Czy

mam

pani

zacytować

kary

przewidziane

prawem

za

utrudnianie

wykonywania

międzynarodowego nakazu? - Nie, signorina porucznik. Ale nie czuję się upoważniona do przekazania pani tych danych. Wolę, żeby porozmawiała pani z szefem działu rezerwacji. - Znakomicie, byle szybko. - Byłoby szybciej - wtrącił Roarke - gdybyś pozwoliła mi z nią porozmawiać. - Robimy po mojemu... ty jesteś od kawy. Posłusznie nalał resztkę płynu z dzbanka do jej kubka. - Pani porucznik Dallas. - Na ekranie pojawiła się inna kobieta. Była starsza, lecz nie mniej urodziwa. - Jestem Sophia Vincenti, szef działu rezerwacji. Bardzo przepraszam, że musiała pani czekać. Mam przed sobą pani nakaż. Proszę zrozumieć, że moja asystentka chciała jedynie pozostać w zgodzie z naszą polityką wewnętrzną, mającą na celu ochronę gości przed pogwałceniem ich prywatności. - Wydaje mi się, że równie ważna powinna być ochrona waszych gości przed możliwością spotkania się w gorącej wodzie z morderczynią. - Naturalnie. - Kobieta uśmiechnęła się wątle i chłodno. - Naturalnie spełnimy wymagania określone nakazem. Gwarantujemy pani naszą pełną współpracę. Ale może w interesie naszych gości zechciałaby pani podać nazwisko poszukiwanej. - Nie wiem, jakim nazwiskiem się posługuje, ale najprawdopodobniej ma ono inicjały J.D. - Proszę chwileczkę poczekać... Pani porucznik, mamy w ciągu najbliższego miesiąca rezerwację od trzech pań z inicjałami J.D. Justina d'Angelo przyjedzie w przyszłym tygodniu. Znam panią d'Angelo osobiście. Była wielokrotnie naszym gościem. - Ile ma lat? - Pani porucznik, to jest bardzo delikatna kwestia. - Proszę nie żartować. - Przyznaje się do pięćdziesięciu... od dziesięciu lat. - Nie interesuje mnie. Następna. - Jann Drew, oczekiwana na końcu miesiąca. Nowy gość. Proszę poczekać, otworzę jej plik. - Ta jest bardzie prawdopodobna - mruknęła Eve, popijając kawę. - Pani Drew podała adres w Kopenhadze. Zamówiła dziesięciodniowy pobyt, a przez ostatnie trzy dni ma mieć towarzystwo. - Mój... asystent sprawdzi jej dane, a tymczasem proszę podać mi dane trzeciej osoby.

- Niejaka Josephine Dorchester, również nowy gość. Przybyła wczoraj wieczorem i ma być u nas do jutra. Eve pochyliła się do przody, bardzo zainteresowana. - Skąd pochodzi pani Dorchester? - Podała amerykański adres w Teksasie. Korzysta z praw gościa pierwszej kategorii. Miałam wczoraj zmianę, kiedy przyjechała pani Dorchester. Jest przemiła. - Dochodzi do trzydziestki, dość atletyczna budowa ciała, metr sześćdziesiąt wzrostu. - Tak. Myślę.... - Chwileczkę. - Eve przełączyła komputer na tryb oczekiwania. - Josephine Dorchester! - zawołała do Roarke'a. - teksas. Sprawdź ją migiem. Wynotuj dane z paszportu. To ona. Wiem, że to ona. - powtórzyła cicho. - Jest na ściennym ekranie - odpowiedział Roarke, który po chwili wrócił ze swojego gabinetu. - Masz ją, pani porucznik. Eve spojrzała na ścianę, gdzie ukazał się wizerunek Julianny... wciąż jasnowłosej i niebieskookiej. - Cześć Julianno. - Eve ponownie połączyła się z ośrodkiem. - Okej, signorina Vincenti, proszę uważnie posłuchać... Kwadrans później Eve parskała ze złością i ciskała groźby pod adresem włoskiej policji. - Nic mnie nie obchodzi, która jest godzina. I nie obchodzi mnie, ile czasu zajmie wam dojazd do ośrodka. Gówno mi do tego, że macie braki kadrowe... - Pani porucznik, nie mogę podjąć kroków bez stosownych dokumentów, a nawet wtedy zajmie to sporo czasu. To są bardzo delikatne sprawy. Poszukiwana przez was kobieta jest obywatelką Stanów Zjednoczonych. Nie możemy aresztować i przetrzymywać obywatelki Stanów Zjednoczonych na ustne życzenie oficera amerykańskiej policji. - Dostanie pan potrzebne papiery za godzinę. W ciągu godziny mógłby pan już tam być i zatrzymać ją natychmiast po otrzymaniu dokumentów. - To nie jest właściwa procedura. - Mężczyzna miał szeroką śniadą twarz naznaczoną uśmiechem. I to nie jest Ameryka. - Nie musi mi pan tego mówić. Proszę się nie rozłączać. Zaraz wrócę. - Eve włączyła tryb oczekiwania i zerwała się na równe nogi. - jak szybko możemy tam dotrzeć? - O ile znam meandry biurokracji, to szybciej niż twój włoski kolega. - No to do dzieła. Dokumenty załatwię po drodze.

ROZDZIAŁ 20 Przyjemnie było na nią popatrzeć, myślał Roarke, sącząc brandy, gdy gnali między chmurami nad Atlantykiem. To po prostu wcielona energia. Eve skorzystała ze słuchawek i mikrofonu, dzięki czemu miała wolne ręce i mogła jednocześnie popijać kawę lub obsługiwać notebook albo drugie łącze. Mimo, że najszybszy samolot Roarke'a mocno kołysał, chodziła tam i z powrotem wąskim przejściem, wydając rozkazy, analizując dane, wymyślając tym, którzy próbowali piętrzyć na jej drodze przeszkody. Rozmawiała z Feeneyem, z komendantem, z kimś w amerykańskim konsulacie, kto prawdopodobnie do końca życia miał cierpieć z powodu zwiędniętych uszu, z kapitanem włoskiej policji, który uśmiechał się i rozkładał ręce, lecz wciąż nie miał niezbędnych dokumentów. Nawiązała też kontakt z prawnikami, specjalistą prawa międzynarodowego , nie tylko zbudzonym przez nią bez litości, lecz również natychmiast wciągniętym w spór. - Cop, siadły wam porty? - ryknęła na włoskiego policjanta przy następnym połączeniu. - Co wy u diabła, sobie myślicie, mówiąc , że siadły porty? - Takie rzeczy się zdarzają, pani porucznik. Za godzinę lub dwie awaria powinna zostać usunięta. - Tracicie godzinę lub dwie. Możecie dostać niezbędne zapewnienia ustne albo pocztą elektroniczną. - Muszę mieć stosowną dokumentację na papierze, z odpowiednią pieczęcią. Takie jest prawo. - Powiem ci, jakie jest moje prawo, amigo. Jak spieprzysz tę robotę i ta kobieta mi ucieknie, to usmażę twoje jaja na śniadanie. - Przerwała połączenie i kopnęła najbliższe siedzenie. - Mamy pół drogi za sobą - powiedział Roarke. - Zrobiłaś już wszystko, co w twojej mocy, a przy okazji śmiertelnie wystraszyłaś przynajmniej tuzin drobnych biurokratów. Powinnaś usiąść i trochę się przespać. - Nie chcę spać. - Usiądź mimo wszystko. - Zdołał chwycić ją za rękę i pociągnąć na fotel. - Zamknij się. Nawet ty nie możesz zmieniać praw fizyki i przyśpieszyć naszego lotu. - Otoczył ją ramieniem i zdecydowanie przyciągnął do siebie. - Muszę złożyć aktualny meldunek komendantowi. - Po wylądowaniu. Na razie zamknij oczy i wyobraź sobie, jaką minę zrobi Julianna,

gdy wejdziesz do jej apartamentu. I pomyśl o wszystkich włoskich tyłkach, które skopiesz. - Jasne. - Ziewnęła. - Masz rację. - Z tą myślą przysnęła. Odrzutowy helikopter? - Eve wlepiła mętny wzrok w mały czteroosobowy wehikuł. Nieb nie wspominałeś o tym, że ostatni odcinek drogi mamy pokonać odrzutowym helikopterem. - Dzięki temu lepiej spałaś. - Roarke usadowił się za sterami. - Osiem minut lotu to o wiele mniej, niż zajęłaby jazda po włoskich drogach, po zboczach wzgórz i dookoła jeziora. A pamiętaj też o włoskich kierowcach... - Już dobrze, dobrze... - Zaczerpnęła tchu. - Każdy musi od czegoś umrzeć. - Nie potraktuję tego jako oceny moich umiejętności pilotażu. Proszę zapiąć pasy, pani porucznik. - Wierz mu - zatrzasnęła klamrę i dwa razy sprawdziła, czy zapadka trzyma - że nienawidzę latać tym czymś. - Nie rozumiem dlaczego. - Gdy tylko Roarke dostał pozwolenie na start, poderwał pionowo helikopter, pokonując pierwsze sto metrów w czasie, który wystarczył żołądkowi Eve na zajęcie miejsca tuż przy gardle. - Nie wariuj! - Przepraszam, coś mówiłaś? - Ze śmiechem uruchomiła silniki odrzutowe i wehikuł jak strzała pomknął ku pomazanemu różowymi pasmami niebu. - Dlaczego wydaje ci się to śmieszne? - kurczowo zacisnęła palce na poręczach fotela. - Ty sadystyczny sukinsynu! - Tak to jest z facetami. Po prostu nie możemy się powstrzymać. Chryste, popatrz na to niebo. - Co z nim jest nie tak? - Wyobrażenie czyhającej klęski żywiołowej jeszcze wzmogło jej gigantyczny lęk wysokości. - Wszystko jak trzeba. Po prostu fantastycznie wygląda, nie sądzisz? Nie każdego dnia można obejrzeć wschód słońca nad włoskimi Alpami. Następnym razem, gdy będziemy mieli kilka dni wolnych, musimy spędzić tutaj trochę czasu. - Świetnie. Cudownie. Rewelacyjnie. Bylebyśmy przez cały czas dotykali ziemi. Nie spojrzę w dół, nie spojrzę w dół, nie spojrzę w dół. - A jednak spojrzała i natychmiast zakręciło jej się w głowie, a żołądek zawirował w odwrotnym kierunku. Psiakrew, czy już wreszcie dolecieliśmy? - Prawie. Możesz zobaczyć jezioro i pierwszy promień słońca odbijający się od wodnej tafli. Zamiast tego pomyślała o okropnościach przymusowego wodowania.

- To tutaj? - Tak. Dojrzała biało - różową bryłę pałacu w otoczeniu zieleni trawników i ogrodów, upstrzonej błękitnymi plamami sadzawek i fontann. Ale wcale nie pomyślała o pięknie krajobrazu, lecz o tym, że lot wreszcie się kończy. - Przynajmniej ten dupek kapitan Giamanno już jedzie. Z niecierpliwością czekam, kiedy będę mogła rzucić mu się do gardła po załatwieniu formalności. - To nie jest Ameryka - oświadczył Roarke, parodiując Włocha. Eve uśmiechnęła się do niego. - Brawo, Roarke. - Pamiętaj, że sama to powiedziałaś. - Ostro spikował w dół i chichocząc radośnie, gdy Eve wydała okrzyk przerażenia, umieścił helikopter w wyznaczonym sektorze lądowiska. To przyśpiesza krążenie krwi. - Nienawidzę cię w tej chwili. - Wiem, ale to ci przejdzie. - Zgasił silnik. - Odetchnij tym powietrzem. Niesamowite. Jeszcze pachnie jaśminem. Udało jej się zeskoczyć na ziemię, zachowując pozory godności, wnet jednak zgięła się wpół i w tej pozycji czekała, aż oddech trochę jej się wyrówna. - Porucznik Dallas? - Eve jeszcze przez chwilę nie odważyła się wyprostować, mimo że odgłos kroków był coraz bliższy, wreszcie ujrzała ostre czubki pantofli i poczuła, że jej organizm z wolna dochodzi do siebie. - Signorina Vincenti? - Tak. Czy dobrze się pani czuje, pani porucznik? - Owszem. - Eve wyprostowała się. - Nabieram wiatru w żagle. Jest kapitan Giamanno? - Jeszcze nie przyjechał. Ale zastosowaliśmy się dokładnie do pani instrukcji. Natychmiast po tym, jak skończyliśmy rozmawiać, nawiązałam kontakt z ochroną. Jeden człowiek pilnuje drzwi apartamentu signoriny Dunne. Jest tam przez cały czas, tak jak pani kazała. Nikt z apartamentu nie wychodził ani nie wchodził do środka. - To dobrze. Nie zamierzam czekać na miejscową policję. Aresztuję ją tak szybko i dyskretnie, jak tylko można. - Bylibyśmy pani bardzo wdzięczni. Nasi goście...no cóż. - Rozłożyła ręce. - Nie chcielibyśmy nikogo niepokoić. Signore. - Podała rękę Roarke'owi. - Witam ponownie w ośrodku, choć okoliczności nie są sprzyjające. Mam nadzieję, że pan i pani porucznik dacie

mi znać, gdybym w jakikolwiek sposób mogła okazać się pomocna. - Bardzo dobrze sobie pani poradziła, będę o tym pamiętał. - Okej - rzuciła Eve. - Proszę powiedzieć ochronie, że wkraczam do akcji. Na tym piętrze potrzebni są ludzie, którzy dopilnują, żeby inni goście nie znaleźli się tam, gdzie nie potrzeba, póki nie zatrzymam poszukiwanej i nie umieszczę jej w bezpiecznym miejscy, gdzie będzie mogła poczekać, aż z kapitanem Giamanno dopełnimy wszystkich formalności związanych z ekstradycją. - Przygotowałam do tego celu pomieszczenie biurowe. Czy zaprowadzić państwa do apartamentu? Eve nie była pewna, czy kobieta rzeczywiście ma ikrę, czy tylko chcę zachować pozory uprzejmości, w każdym razie zapisała propozycję na plus signoriny Vincenti. Tak czy owak potraktowała ją ona jak dostojnego gościa, który przyjechał na weekend. - Wystarczy do windy. Potrzebuję jednak kartę magnetyczną do otwarcia drzwi. - Mam ją przy sobie. - Ruszyły do eleganckiego wejścia od strony jeziora, a tymczasem signorina Vincenti przystąpiła do wyjaśnień. - kiedy gość wraca na noc do swojego pokoju, powinien ze względów bezpieczeństwa włączyć nocny zamek połączony z alarmem. Ten zamek można otworzyć tylko od wewnątrz bądź za pomocą duplikatu karty, w razie gdyby personel musiał dostać się do środka. To naturalnie dotyczy tylko wyjątkowych sytuacji. Wyjęła dwie karty z kieszeni kostiumu. - Ta biała z logo ośrodka, otwiera normalne zamki. Czerwona jest do zamka nocnego. - Rozumiem. - Przeszły przez portyk obrośnięty pnączami roztaczającymi zapach wanilii. Podwójne szklane drzwi z rżniętymi wizerunkami Villa De lago otworzyły się samoczynnie, gdy się do nich zbliżyły. Minęły efektowne miejsce do wypoczynku z eleganckimi aksamitnymi kanapami i fotelami. Promienie porannego słońca, wpadające do środka przez łukowate okna, załamywały się i mieniły w niezliczonych kryształowych łzach żyrandoli. Na zewnątrz, po kamiennym tarasie, spacerowała para ubrana w białe szlafroki. - Ładna kwatera, nie powiem - stwierdziła Eve. A signorina Vincenti skwitowała to uśmiechem. - Jesteśmy bardzo dumni z naszego ośrodka. Może kiedyś, gdy nie będą pani gnać obowiązku, przyjedzie pani do nas na odpoczynek. W codziennym życiu jest tyle stresów, że ludzie potrzebują takich wysepek spokoju. O, jest signore Bartelli, nasz szef ochrony. - Dzień dobry, pani porucznik. - Nieznacznie się skłonił. - Witam pana - zwrócił się do Roarke'a i również schylił głowę. - Czy mam państwu towarzyszyć?

Eve zmierzyła go wzrokiem. Był rosły, wysportowany i wydawał się twardy. - Naturalnie, to dobry pomysł. - Mój człowiek jest na posterunku - powiedział, gdy weszli do dwupoziomowego przestronnego holu z posadzką z różowego marmuru i kolumnami. Bardzo szerokie schody wchodziły na półpiętro i stamtąd dwoma biegami wdzięcznie zakręcały wyżej. - Od czasu naszej rozmowy korytarz jest przez cały czas monitorowany. - Czy ona może opuścić pokój, nie wychodząc na korytarz? - Tylko jeśli skoczy z tarasu. Ale to są cztery kondygnacje, więc nie zalecałbym tego sposobu. - Niech pan postawi człowieka na dole pod oknem. Tak na wszelki wypadek. - Jak pani sobie życzy. - Wyjął mały komunikator i wydał stosowne polecenie, a tymczasem wsiedli do windy. - Wszyscy cywile mieszkający na górze mają pozostać w swoich pokojach. Ona może stawiać opór, próbować ucieczki albo wzięcia zakładników. - Bezpieczeństwo gości jest dla nas podstawową sprawą. Dopilnujemy, żeby byli chronieni. Gdy drzwi windy się otworzyły, Eve położyła dłoń na kolbie pistoletu. Zobaczyła strażnika przed szerokimi podwójnymi drzwiami. Siedział, blikując je, a jednocześnie popijał kawę. Jedna krótka włoska komenda zwierzchnika wystarczyła, by zerwał się jak oparzony i szybko coś odpowiedział. - Nie próbowała opuścić apartamentu przez te drzwi - powiedział Bartelli do Eve. Nikt też nie próbował wejść. Ze swoich pokoi wychodziły dwie panie, jedna z sąsiedniego i jedna z końca korytarza. Mamy tu różne poranne zajęcia - wyjaśnił. - Poza tym dla wygody gości fitness klub i basen są otwarte przez całą dobę. - To rzeczywiście wygodne. W porządku, proszę się odsunąć i czekać w pogotowiu. Odstawiła na bok krzesło i wsunęła do otworu pierwszą kartę magnetyczną. - Gdzie jest sypialnia? - Po lewej stronie, za sklepionym łącznikiem. Jakieś trzy i pół metra od tych drzwi. - A co jest po prawej? - Salonik. Zrobiła użytek z drugiej karty magnetycznej. - Idź na prawo - zwróciła się do Roarke'a. Bezszelestnie pchnęła drzwi i z bronią gotową do strzału omiotła wzrokiem

apartament. Przestrzeń spowijał mrok, ciężkie draperie dokładnie zasłaniały okna. Wokoło panowała idealna cisza. - Niech pan pilnuje drzwi - szepnęła do Bartellego i wślizgnęła się do środka. Jej ciężkie buty zapadły się w miękki kosztowny dywan, a potem zastukały na lśniących płytkach. Szybko pokonała łącznik i znalazła się w zaciemnionej sypialni. Wyczuła kobiecy kwiatowy zapach. Ale nie usłyszała niczego. - Światło - poleciła głośno. - pełne oświetlenie. Gdy zrobiło się jasno, stała z pistoletem skierowanym w stronę łóżka. Zobaczyła jednak to, co już chwilę wcześniej podpowiedział jej instynkt. Łóżko było puste. Na krześle wisiała czarna wieczorowa suknia, obok leżały w nieładzie czarne pantofle na wysokich obcasach. A na toaletce leżała srebrna szczotka do włosów i stał flakonik pachnidła. Z lustra biły dwa słowa starannie wypisane zjadliwie czerwoną szminką: Ciao, Eve. - Ona nie wybrała się na przebieżkę o świcie. Wiedziała, że się tu zjawię. - Eve spojrzała na signorine Vincenti wzrokiem, który spopieliłby kamień. - Ktoś ją ostrzegł. - Pani porucznik, zapewniam, że nie rozmawiałam o tym z nikim oprócz pani i osób, które pozwoliła mi pani wtajemniczyć. - Włoszka zerknęła na wiadomość wypisaną szminką na lustrze powyżej ramienia Eve. - Nie umiem tego wyjaśnić. - Najwyraźniej ta kobieta przewidziała pni posunięcie. - kapitan Giamanno, który wreszcie dotarł na miejsce z trzema swoimi ludźmi, rozłożył ręce. - Był strażnik przed drzwiami, tak jak sobie pani życzyła. W korytarzach są kamery bezpieczeństwa. Ona nie mogła przepłynąć tędy niezauważona jak duch. - Nie. Ona wcale nie przepłynęła, tylko zwyczajnie przeszła. - Eve zwróciła się ku komputerowi w sypialni i poleciła mu odtworzyć część zapisu z dyskietki, która już zdążyła obejrzeć . - O, tak. Na ekranie pojawił się strażnik, sennie siedzący na krześle przed drzwiami apartamentu. Była godzina czwarta pięćdziesiąt sześć. Otworzyły się drzwi sąsiedniego pokoju i wyszła z nich kobieta ubrana w biały szlafrok i obszerny słomkowy kapelusz z szarfą. Niosła dużą torbę z plecionki. Cicho powiedział strażnikowi buon giorno i odeszła w stronę windy. - To nie jest jej pokój - zwrócił uwagę Giamanno. - Między apartamentami nie ma przejścia, pani porucznik. Sama pani to widzi. Nie ma łączących drzwi. Wpatrywała się w niego przez pełne dziesięć sekund. Czy on naprawdę może być aż tak tępy? - myślała. Potem ze złości wpadła do salonu i otworzyła drzwi na taras. Gdy inni stanęli za nią, wspięła się na palce, zrobiła dwa przysiady dla rozruszania stawów, potem wzięła rozbieg, odbiła się od

kamiennej barierki i przeskoczyła na taras sąsiedniego apartamentu. Kostki ledwo wytrzymały twarde lądowanie, ale nie zwróciła na to uwagi. Podeszła do drzwi. - Ciekawa jestem, czy to pana zdziwi, Giamanno, w każdym razie te drzwi nie są zamknięte. Zajrzała do wnętrze pokoju i cofnąwszy się na taras, zamknęła je za sobą. - A tam w pokoju komaruje dwoje ludzi. - Komaruje... - Śpi, ty... - Pani porucznik... - Roarke przerwał w zaraniu tyradę, która niewątpliwie mogłaby spowodować zerwanie przyjaznych stosunków między Stanami Zjednoczonymi a Włochami na następną dekadę. - O ile zrozumiałem, pani porucznik chciała powiedzieć, że poszukiwana została ostrzeżona, w wyniku czego uciekła z apartamentu w zademonstrowany przed chwila sposób, po czym opuściła budynek, a najprawdopodobniej również Włochy jeszcze przed naszym przybyciem. - Wiesz, co ratuje twoje małe pomarszczone jaja, Giamanno? - Eve oparła się o poręcz. - Ona uciekła stąd, zanim miałeś okazję tu dotrzeć, żeby ją zatrzymać, nawet wtedy gdybyś ruszył swój tłusty tyłek wtedy, gdy koleżanka po fachu się o to prosiła. Teraz dowiemy się, jak i dlaczego uciekła. Idziemy do pani biura - powiedziała stanowczo, wskazując signorinę Vincenti. - Natychmiast. Znikła w sąsiednim apartamencie i nie budząc śpiącej pary, wyszła na korytarz. Odmówiła przyjęcia kawy, co było dla Roarke'a wskazówką, że stopień wściekłości żony znacznie przekroczył stan alarmowy. Szef rezerwacji, czyli signorina Vincenti, również demonstrowała nie najlepszy nastrój, widoczne to było jednak tylko po oczach, które rzucały groźne błyski. Dwie kobiety toczyły pojedynek na spojrzenia, włoski gliniarz się dąsał, a szef ochrony nadal oglądał zawartość dyskietek z kamer bezpieczeństwa. - Idzie w stronę basenu. - Z ponurą miną prześledził drogę Julianny z apartamentu do windy, dalej do salonu ogrodowego przyległego do budynku głównego i stamtąd ku basenowi. Kamery na zewnątrz miały ją jeszcze w polu widzenia, gdy przyśpieszyła kroku i zaczęła truchtać, odwróciła się tyłem do basenu, skręciła na ogrodową ścieżkę i znikła. - Bardzo przepraszam, pani porucznik. Powinienem był to przewidzieć. - No, ktoś to przewidział, bo inaczej nie udałoby jej się uciec, zostawiając w apartamencie większość rzeczy osobistych. - Rozmawiałam z panią - odezwała się znowu signorina Vincenti - z kapitanem

Giamannem i signorem Bartellim. Z nikim więcej. Włoszka skrzyżowała ramiona na piersi, gotowa do bitwy tak samo jak Eve i właśnie wtedy otworzyły się drzwi. Młoda kobieta weszła z kawa na tacy i z ciasteczkami. - Chwileczkę. - Eve chwyciła ją za ramię, aż zagrzechotały rzeczy na tacy. - To z panią najpierw rozmawiałam podczas pierwszego połączenia. - To jest moja asystentka, Elena, która skierowała panią do mnie. - Tak, przypominam sobie. - jedno spojrzenie na twarz dziewczyny wystarczyło Eve, by odczytać całą historię. - czy pani wie, jaka jest kara za utrudnianie pracy funkcjonariuszom wymiaru sprawiedliwości, Eleno? - Mi scusi? Nie rozumiem. - Och, pani mówi po angielski całkiem płynnie, Proszę usiąść. - Pani porucznik, nie pozwalam zastraszać moich podwładnych. Trudno podejrzewać, że Elena pomogłaby przestępczyni. Mam... - Signorina Vincenti urwała, również ona bowiem odczytała prawdę z twarzy asystentki. - Maledizione! - Z ust szefa działu rezerwacji popłynął wzburzony strumień słów, a Elena bezwładnie opadła na krzesło i wybuchnęła płaczem. Bierny nie pozostał ani szef ochrony, ani kapitan Giamanno, toteż Eve poczuła nagle, że dzwoni jej w uszach. Otworzyła usta, żeby ryknąć i kazać im się zamknąć, zastanawiała się nawet, czy nie strzelić parę razy w sufit, ale Roarke ją uprzedził. - Basta! - zagrzmiał tonem nie znoszącym sprzeciwu i ku bezbrzeżnemu zdumieniu Eve, on również przeszedł na włoski. - Bardzo przepraszam. - Signorina Vincenti z wyraźnym wysiłkiem zapanowała nad wzburzeniem. - proszę wybaczyć mi ten wybuch, pani porucznik. Eleno, masz natychmiast po angielsku opowiedzieć pani porucznik, co zrobiłaś. - Ona powiedziała, signora powiedziała, że potrzebuje mojej pomocy. - Łzy kapały dziewczynie na zaciśnięte pięści. - Jej mąż ją bije. On jest strasznym człowiekiem i ma w Stanach Zjednoczonych wielkie wpływy. Powiedziała mi to w zaufaniu. Signorina Vincenti... - Eh! Elena jeszcze bardzie spuściła głowę. - Przyjechała tutaj, żeby przed nim uciec, znaleźć trochę spokoju, ale wiedziała, że on ją znajdzie z powrotem. Powiedziała, że przyśle po nią policjantkę z Nowego Jorku. Policja w Nowym Jorku jest skorumpowana i robi wszystko, co ten człowiek każe. - Czyżby? - spytała Eve niebezpiecznie cichym głosem. Roarke na wszelki wypadek

położył jej rękę na jej ramieniu. - Ona tak powiedziała, signora. - Elena wzniosła błagalne oczy ku Eve. - Uwierzyłam jej. Bardzo jej współczułam. Była dla mnie, taka miła... powiedziała, że jestem podobna do jej ukochanej siostry, która umarła jeszcze jako dziecko. I tak smutno wyglądała. I była taka dzielna. Niewątpliwie, pomyślała z obrzydzeniem Eve, wiedziała, jak cię podejść od pierwszej chwili. - Prosiła mnie tylko, żebym jej powiedziała, gdyby ta policjantka Dallas... gdyby pani się o nią dowiadywała. - Spod mrugających powiek dziewczyny pociekło klika łez. - Żeby miała czas uciec, zanim pani się zjawi i zabierze ją z powrotem do tego strasznego człowieka. Nie prosiła mnie, żebym w czymkolwiek kłamała, chciała tylko, żebym dała jej tę małą, malutką szansę. Dlatego kiedy pani rozmawiała z signoriną Vincenti, zadzwoniłam do apartamentu signory i powiedziałam jej, że musi szybko uciekać. Początkowo nie uwierzyłam w to, co pani mi o niej powiedziała, dopiero potem, jak już było za późno. Ta jej uwierzyłam... I co teraz? Czy zostanę aresztowana? - Z oczu trysnęły jej nowy strumień łez. Czy pójdę do więzienia? - Jezu Chryste! - Eve musiała się odwrócić. Dzieciak był żałosny, a właśnie takimi naiwnymi panienkami Julianna posługiwała się wyjątkowo zręcznie. - Zabierzcie ją stąd i odeślijcie do mamusi. Ja już z nią skończyła. - Można ją oskarżyć o... - Jaki w tym sens? - Eve przerwała kapitanowi Giamannowi i przeszyła go zimnym wzrokiem. - To zwykła idiotka. Wsadzenie jej za kraty niczego nie załatwi. - Zostanie zwolniona. - Signorina Vincenti nalała kawy, gdy Elena z płaczem wybiegła z pokoju. - To nie moja sprawa - odparła Eve. - Wydaje mi się, że ona dostała cenną lekcję. Wolałbym, żeby signorina ją zatrzymała. Na okres próbny. - Roarke wziął od Włoszki pierwszą filiżankę kawy. - Pracownicy, którzy popełnili duży błąd, często potem wyróżniają się w pracy. - Jak pan sobie życzy. Pani porucznik, nie wiem, jak przepraszać za... - Zdawało się, że signorina Vincenti chce zawrzeć w tym jednym słowie całe swoje oburzenie i niesmak. Za głupotę mojej asystentki, która drogo panią kosztowała. Elena jest młoda i naiwna, ale to nie usprawiedliwia ani jej, ani mnie. Przyjmuję pełną odpowiedzialność za to fiasko i zrobię wszystko, co w mojej mocy, żeby państwu pomóc w tej sprawie. Elena była moją podwładną, a zatem... - Opanowała się i przeniosła wzrok na Roarke'a. - Składam rezygnację z

natychmiastowym skutkiem. Jeśli pan sobie życzy, pozostanę na stanowisku do czasu znalezienia osoby, która mnie zastąpi i pomogę jej wdrożyć się do pracy. - Pani rezygnacja nie jest mi potrzebna, ani wskazana, signorina Vincenti. Dlatego jej nie przyjmuje. Ufam, że podejmie pani właściwe kroki dyscyplinarne wobec pani asystentki. - Byłej asystentki - powiedziała chłodno Vincenti. - Zostanie przeniesiona na pośledniejsze stanowisko, gdzie nie będzie miała kontaktu z gośćmi. - No, dobrze. Jak powiedziałem, zostawiam tę kwestię do pani kompetentnej decyzji. ujął ją za ręce i powiedział coś cicho po włosku, po czym na twarzy signoriny Vincenti wrócił uśmiech. - Jest pan bardzo miły. Jeśli będę mogła w czymś pomóc, pani porucznik, proszę dać mi znać. - Ona nie opuściła Włoch piechotą, więc muszę sprawdzić firmy transportowe. Jej już nie zatrzymamy, ale postaramy się przynajmniej odtworzyć drogę jej ucieczki. Jeśli pani pozwoli, skorzystam z pani biura. - Naturalnie. - Dostało się pani ode mnie. - No, owszem. - Przepraszam - Eve wyciągnęła Rękę. - Ta bura dla asystentki była naprawdę przedniej marki. Podziwiam. - Dziękuję. - Signorina Vincenti przyjęła wyciągniętą dłoń. - Proszę mi wierzyć, że to jeszcze nie był koniec. Julianna przekroczyła granicę ze Szwajcarią samochodem, który prawdopodobnie wynajęła za pomocą kieszonkowego łącza. Samochód czekał na nią na końcu cienistej alei prowadzącej do bram ośrodka. Była ubrana w niebieską sukienkę na ramiączkach, którą pewnie chowała po d białym szlafrokiem. Dalej droga poszukiwanej pozostawała w sferze domysłów. Eve sprawdzała państwowe i prywatne linie lotnicze, lotniska i firmy zajmujące się transportem naziemnym, mając nadzieję znaleźć osobę odpowiadającą opisowi Julianny. - Prawdopodobnie wróciła do Nowego Jorku. - Zestresowana Eve zamknęła oczy, podczas gdy prywatny samolot Roarke'a kołował na pas startowy. - Jestem tego samego zdania. - Znów się spóźniliśmy. Kiedy przestanie się złościć z powodu przerwanych wakacji, z pewnością wpadnie w znakomity nastrój. Wygrała bitwę i wyszła z niej bez szwanku, a ja znowu dostałam po nosie.

- Ale miałaś rację, trafnie przewidziałaś jej zamiary. Odgadłaś jej potrzeby. Tu, pani porucznik, Dunne miała zwykłe szczęście. Naturalnie szczęścia nie wolno lekceważyć, osobiście wyżej cenię jednak inteligencję i ciężką pracę. - Nie miałabym nic przeciwko temu, żeby w pracy towarzyszyło mi trochę szczęścia. W każdym razie teraz mam zamiar się przespać parę godzin. - Dobry pomysł. - Przycisnął guzik na stoliku przed sobą i odczekał, aż komputerowe stanowisko zarządzania osiągnie stan gotowości. - Jak to możliwe, że nie wiedziałam o twojej znajomości włoskiego? - Hm. Wcale nie znam włoskiego, w każdym razie płynnie. Umiem załatwić podstawowe sprawy w interesach i dogadać się z podwładnymi. No i naturalnie rozpracowałem wszystkie co barwniejsze przekleństwa i aluzje seksualne. Usłyszała cichy stuk klawisz komputera. - Po włosku wszystko brzmi jak seksualna aluzja albo barwne przekleństwo. Powiedz coś. - Silenzio. - Hę, to nawet rozumiem. Powiedz coś z branży seksualnej. Spojrzał na nią. Oczy wciąż miała zamknięte, ale na wargach igrał jej uśmiech. Najwidoczniej już się wyzłościła i teraz mogła na nowo ładować akumulatory. Ta czy inaczej. Zgasił komputer, za pomocą dźwigni odsunął stanowisko. Potem pochylił się nad Eve i wyszeptał jej do ucha klika melodyjnie brzmiących zdań po włosku, a tymczasem zaborczą dłonią coraz śmielej posuwał się po udzie. - Tak, to brzmi naprawdę namiętnie. - Otworzyła jedno oko. - Co to znaczy? - Obawiam się, że w tłumaczeniu ginie wiele niuansów. Lepiej ci to po prostu zademonstruję.

ROZDZIAŁ 21 Julianna wpadła do swojego domu i cisnęła na podłogę ciężką torbę podróżną. Podczas wielogodzinnej ucieczki jej gniew trochę ostygł, ale nie uleciał. Lecz został zepchnięty w głąb i zablokowany korkiem opanowania. Teraz, gdy znów była u siebie, sama, nieobserwowana przez nikogo, korek nagle wystrzelił. Chwyciła pierwszy przedmiot, który wpadł jej w ręce, wysoki wazon z delikatnej angielskiej porcelany i wraz z bukietem białych róż cisnęła nim o ścianę. Brzęk rozszedł się echem po pustym domu i wyzwolił w niej żądzę niszczenia. Zaczęła tłuc lampy, rzuciła dużym kryształowym jajem w zabytkowe lustro, wdeptała w ziemię już i tak dogorywające róże. Przewracała krzesła i stoły, cenną ceramikę zwalała na podłogę, aż w końcu hol i salon przybrały wygląd strefy działań wojennych. Wreszcie rzuciła się na sofę i bijąc pięściami w poduszki, rozszlochała się jak małe dziecko. Tak bardzo chciała spędzić kilka miłych dni we Włoszech. Potrzebowała tego. Była zmęczona, tak strasznie zmęczona koniecznością samodzielnego układania włosów, brakiem zabiegów pielęgnujących twarz i manikiuru. A ta dziwka wszystko zniszczyła. Musiała przez nią zostawić w ośrodku nowiutką suknię i pantofle.. i kilka innych ślicznych rzecz. Tęskniła też za nasiadówką w wyciągu z wodorostów i kąpielą błotną. Jeszcze jej za to odpłaci. Pociągając nosem, przeturlała się na plecy. Gdyby ta głupiutka Włoszka z działu rezerwacji zawczasu jej nie ostrzegła, mogłaby się zdarzyć, że policja wyciągnęłaby ją nocą z łóżka. Irytujące w najwyższym stopniu. I upokarzające. Ale nie doszło do katastrofy. Dla uspokojenia Julianna zamknęła oczy i kilka razy głęboko odetchnęła, tak ja nauczyła się więzieniu. Nie doszło do katastrofy, bo była jak zawsze przygotowana, jak zawsze pomyślała z wyprzedzeniem. I ostatecznie to Eve Dallas przegrała tę bitwę, podobnie jak pozostałe w toczącej się teraz wojnie. Było to na tyle krzepiące, że Julianna znów się uśmiechnęła. Wyobraziła sobie panią porucznik pędzącą na złamanie karku do Włoch tylko po to, by obejrzeć opustoszały apartament. I przeczytać uroczy liścik. To był efektowny detal. Tak czy owak, Julianna wróciła do Nowego Jorku i musiała znów wziąć się do pracy, a przede wszystkim przygotować się do decydującej rozprawy z Eve Dallas. Właściwie głupio

zrobiła, że tak się wściekła, skoro bez wątpienia miała groźną i godną siebie przeciwniczkę. Tak groźną, że najlepiej byłoby chyba trochę przeczekać. Ta ostatnia potyczka kosztowała ją wiele sił i nerwów. Z drugiej strony... Było to podniecające. Już tęskniła za tym dreszczykiem emocji, za zastrzykiem adrenaliny, który towarzyszył kolejnym starciom. Jedynym sposobem doprowadzenia emocji do szczytu było pełne wykonanie tego, co zamierzała. Zniszczenie Eve Dallas raz na zawsze. A jaki mógłby być lepszy sposób niż zabicie kochanego przez nią człowieka. W dodatku przeszłaby do historii jako osoba, która wysłała na tamten świat niezwyciężonego Roarke'a. To było aż za doskonałe. Julianna uniosła dłonie, obróciła je wierzchem do twarzy i odrobinę się nadąsała, gdy zauważyła, że złamała paznokieć. Eve przesunęła krótkimi, niepomalowanymi paznokciami po obcasie czarnego wieczorowego pantofla. - Udało się... namówić włoską policję do przekazania nam wszystkich przedmiotów znalezionych w apartamencie Dunne. Ten pantofel jest nowy, nie ma prawie żadnych skaz na podeszwie. Włoska firma, ale amerykański rozmiar. Mój specjalista od obuwia... - zerknęła na Roarke'a, a potem potoczyła wzrokiem po swoim zespole - mówi mi, że prawdopodobnie zakup został dokonany w Nowym Jorku, przed jej wyjazdem do Włoch. Rzuciła pantofel McNabowi. - Zainteresuj się nim. Sprawdź, czy potrafisz ustalić, gdzie kupiła tę parę. - Ma małe stopy. - Tak, ataki mały okruszek mordujący mężczyzn. Jak wszyscy wiecie, mamy się teraz skupić na zbliżającej się uroczystej kolacji w hotelu Regency. Feeney, ty zabezpieczasz całą elektronikę... monitorowanie, ochronę i tak dalej. Komendant zgodził się przydzielić nam dowolną liczbę ludzi. Wykorzystaj to. Sam musisz trzymać się w cieniu, ponieważ poszukiwana cię zna. Jeśli wejdzie na sale i zobaczy twarz znajomego gliny na szpanerskim przyjęciu charytatywnym, to pomyśli dwa raz, zanim czegokolwiek spróbuje. - Na takich imprezach jest zwykle dobra wyżerka. - Nie martw się, coś ci przyniesiemy. Peabody, jest duże prawdopodobieństwo, że i ty zostaniesz przez nią rozpoznana. Ona zbiera dane, więc na pewno ma rozpracowaną moją asystentkę. Zostaniesz w centrum dowodzenia. - Przyjdź z własnym talerzem - poradził jej Feeney. - McNab, możemy zaryzykować pokazanie cię na zewnątrz. Odstawisz się najlepiej, jak umiesz i będziesz zabezpieczał salę balową.

- Jasne. Ekstra. - Jeśli będzie chciała skorzystać z okazji, by zaatakować cel, to najprawdopodobniej przebierze się za kogoś z hotelowego personelu albo z obsługi przyjęcia. Łatwo się wtedy wtopić w tłum, poruszać się, nie zwracając na siebie uwagi, dotrzeć dostatecznie blisko celu, by wykonać zadanie. Ona bardzo dobrze zna swój cel. - Ten cel ma imię i nazwisko. Spojrzała Roarke'owi w oczy. - Znam twoje imię. Ona też. Wie, że masz doskonałą ochronę i jeszcze lepszy instynkt. Wie też, że jesteś ostrożny. Ale sądzi, że nie spodziewasz się jej ataku, więc będziesz czuł się raczej swobodnie na takim wieczorze, gdzie tylko gada się o niczym i spotyka z różnymi ludźmi. I tak będzie się czuł, pomyślała Eve. Za to ja będę kłębkiem nerwów. - Ona nie może wiedzieć, że rozszyfrowałam jej plan i znam cel - powiedziała. Wszystkie wcześniejsze ofiary w Nowym Jorku pasowały do schematu. Ty się z niego wyłamujesz. Będzie uważała to za swój atut. Spróbuje podsunąć ci zatruty drink albo jakąś przekąskę. To znaczy, że nie wolno ci nic jeść ani pić. Absolutnie nic. - To będzie bardzo długi wieczór. Mam jednak pewne zastrzeżenie, pani porucznik, jeśli można. - Jakie? - Jakie? - Zawsze pozostaje taka możliwość, że to ty jesteś jej celem albo że Dunne zamierza zaatakować nas oboje. - Skłonił głowę, wyczytał bowiem z miny Eve, że już rozważała taką możliwość. - Dlatego ty również nie będziesz nic jadła ani piła, tak samo jak ja. - Zgoda. Dziennikarze już chwycili przynętę i nagłośnili duży datek, jaki Roarke ma złożyć Louise Dimatto tego wieczoru. To są dla Julianny otwarte drzwi, więc na pewno zechce przez nie przejść. - Eve przeanalizowała to już z wielu punktów widzenia. - Na pewno. Dziś rano poczuła mój oddech we Włoszech, w dodatku zepsułam jej krótkie wakacje. A ona nie lubi, kiedy krzyżuje jej się plany. Będzie bardzo zła, lecz również zdeterminowana, Ja też. Dlatego dopilnuję, żeby zamknąć te drzwi, a przy okazji Juliannę, Urwała i potoczyła wzrokiem po obecnych, żeby sprawdzić, czy ją dobrze zrozumiano. Julianna Dunne była jej. - Feeney, oczekuję, że wybierzesz zespół operacyjny. Przedyskutujemy jego skład w hotelu Regency, podczas rozpoznania terenu. Spotkamy się tam w biurze ochrony za pół godziny. Czy są pytania? - Nie teraz. - Feeney wstał. - W hotelu na pewno będzie ich mnóstwo. - Wobec tego porozmawiamy tam, Peabody, jedziesz z McNabem i Feeneyem, ja wezmę cywila.

- Cywil też ma imię i nazwisko. - Lekko poirytowany Roarke wstał. - Jeśli ma pani wolną chwilę, pani porucznik, państwo Peabody chcieli by powiedzieć pani do widzenia. - Dobrze. Do zobaczenia za pół godziny - powiedziała do reszty swojego zespołu i wyszła za mężem. - Próbujesz zdepersonalizować sytuację, mówiąc o mnie per „cel” albo „cywil”. Roarke przystanął u szczytu schodów i ujął ją za ramię. - To mi się nie podoba. - Trudno. Kiedy wszystko się skończy, a ona znajdzie się znów za kratami, za karę powtórzę twoje imię pięćset razy. - Zobaczyła, jak złość zaczyna wykrzywiać mu twarz i syknęła. - Nie czepiaj się mnie o to, na miłość boską. Nie czepiaj się, do cholery. Inaczej nie umiałabym nad tym zapanować. - Rozumiem. Ale może ty z kolei zrozumiesz, że musimy nad tym zapanować oboje. I nie pozwolę się zredukować do zwykłego przedmiotu. Eve, nawet tobie. - Mocno uścisnął jej dłoń. - Uczysz się tego już od roku. Od roku? - pomyślała, idąc obok niego. Miała wrażenie, że nawet przez sto lat nie zgłębiłaby wszystkich tajemnic małżeństwa. Państwo Peabody czekali w salonie. Siedzieli przytuleni i roześmiani na jednej z sof. Sam wstał, gdy tylko Eve weszła do środka. - O jesteś. Baliśmy się, że nie znajdziesz czasu na pożegnanie i nie będziemy mogli ci powiedzieć, jak bardzo się cieszymy, że mogliśmy tak dobrze poznać was oboje. - Było mi bardzo miło gościć was tutaj. - Roarke wyciągnął rękę. - I spędzić czas z rodziną delii. Mam nadzieję, że jeszcze tu przyjedziecie. Będziecie zawsze mile widziani. - Z przyjemnością skorzystam z zaproszenia. - Phoebe zatrzymała wzrok na Eve. Wpatrywała się w nią tak długo, że tej przeszły ciarki po plecach. - Co ty na to Eve? Czy rzeczywiście będziemy mile widziani? - Jasne. Hm... nasze drzwi zawsze stoją przed wami otworem. Phoebe wybuchnęła śmiechem, potem ujęła twarz Eve i pocałowała ją w oba policzki. W jej piwnych oczach tańczyły ogniki wesołości. - Mimo że wciąż nie bardzo wiesz, jak nas traktować, co? - Nie wiem za wiele o korzeniach, ale poznaję na pierwszy rzut oka, kiedy ktoś ma je dobre. Peabody z pewnością ma. Phoebe ogarnął zachwyt, choć starała się trochę go zatuszować. - Dziękuję. Te słowa to wspaniały prezent, który możemy wziąć ze sobą na drogę. Uważaj na siebie, uważaj, jak tylko potrafisz. - Cofnęła się o krok i dodała: Będziemy często o tobie myśleć.

- Dobra robota - powiedział Roarke, gdy opuścili salon. - Nie jestem kompletną idiotką. - Eve otworzyła drzwi samochodu po stronie kierowcy i nagle coś jej wpadło do głowy. Zerknęła kątem oka i stwierdziła, że mąż przygląda jej się nad samochodowym dachem. - A gdybym zaczęła cię nazywać cywilem, Roarke? Wiesz tak jakby to był tytuł. - Może gdyby trochę to rozwinęła... Na przykład: Dostojny i Wszechmocny Cywil Roarke. To byłoby coś. Uśmiechnęła się i wyciągnęła ramię, by nad dachem ująć go za rękę. - Zastanowię się nad tym. Jadła, piła, spała i przez cały czas żyła zbliżającą się akcją. Nawet po przebudzeniu z głębokiego snu umiałaby w jednej chwili narysować szczegółowy szkic sytuacyjny hotelu Regency. Rozmawiała ze wszystkimi ważnymi ludźmi Roarke'a. A właściwie dusiła ich na wolnym ogniu niczym ryby, jak określił to Roarke podczas jednej z zażartych kłótni na temat przebiegu akcji. Dokładnie sprawdziła życiorysy wszystkich członków ochrony i chociaż trochę po tym zmiękła, bo dobór ludzi do kierownictwa ochrony, jakiego dokonał Roarke, zrobił na niej duże wrażenie, to zachowała dość rozsądku, by nie wspominać o tym mężowi. Źle spała, często zrywała się w środku nocy z koszmarnym przeczuciem, że zaniedbała jakiś decydujący szczegół. Jedyny, który mógłby pogrążyć Juliannę. Była drażliwa, złościła się o byle co i wypiła litry kawy. Doszła do takiego stanu, że trudno było jej wytrzymać pięć minut w pustym pokoju. Mimo to pchała wszystko do przodu. W wieczór przed akcją stanęła w swoim gabinecie, raz jeszcze studiując na ściennym ekranie rozkład sali balowej, a tymczasem kot czule ocierał jej się o nogi. Prowadziła kalkulacje, które sprawdzała już setki razy i cały czas przegrupowywała w myślach ludzi przydzielonych do ochrony sali. Gdy ekran nagle zgasł, pomyślała, że chyba w końcu oślepła. - Dość tego. - Roarke stanął za jej plecami. - Gdybyś chciała, mogłabyś już zbudować gołymi rękami replikę tego hotelu. - Zawsze jest jakiś sposób, żeby się prześlizgnąć, a ona to potrafi. Chcę jeszcze raz wszystko sprawdzić. - Nie, nie. - Powtórzył i ujął ją za ręce. - najwyższy czas, żebyśmy odłożyli wszystko do jutra. Zajmijmy się sobą. - Przytknął jej dłonie do swoich ust. - Wszystkiego najlepszego z okazji naszej rocznicy. - Nie zapomniałam - powiedziała szybko, z poczuciem winy. - Ale pomyślałam, że

może... Nie wiem, może odłożymy świętowania o dwa dni. Do czasu, kiedy wszystko będzie jasne. - Cicho zaklęła. - Tylko kiedy, u diabła, wszystko będzie jasne?! Co za głupota. Ale o rocznicy nie zapomniałam. - To dobrze, bo ja też nie. - Zerknął w dół na Galahada, który nadal ocierał swoje tłuste ciało o kostki Eve. - Tuńczyk? - Łosoś. - No tak. Chodź, chcę ci coś pokazać. - Dziwię się, że w ogóle chcesz ze mną rozmawiać. Ostatnimi czasy nie byłam najłatwiejsza w pożyciu. - Kochanie, jesteś mistrzynią eufemizmów. Weszła za nim do windy. - To prawda, ale ty też nie byłeś mistrzem ogłady, kolego. - Bez wątpienia masz rację. Podobnie jak ty nie znoszę, kiedy ktoś kwestionuje moje polecenia albo stawia warunki. Zawrzyjmy rozejm, co ty na to? - Niech będzie. I co teraz? - Cofamy się - powiedział, gdy drzwi windy się otworzyły. Holograficzna sala kinowa była dużym pomieszczeniem z czarnymi lśniącymi ścianami. Gdy drzwi windy się za nimi zamknęły, Roarke wprowadził żonę na środek pomieszczenia. - Zaczynamy przygotowany program, wersja dwuosobowa. Czerń zaczęła wibrować, pojawiły się kolory i kształty. Eve poczuła zmianę powietrza, ogarnęło ją miłe, aromatyczne ciepło kojarzące się z letnim deszczem. Rzeczywiście, usłyszała cichy stuk kropli o szyby i o posadzkę balkonu, który znajdował się za otwartymi drzwiami. Przed jej oczami ukazało się nagle coś kosztownego i pięknego. - To jest to miejsce w Paryżu - szepnęła - gdzie spędziliśmy noc poślubną. Wtedy też padało. - Podeszła do otwartych drzwi, wyciągnęła rękę i poczuła wilgoć na dłoni. - Było duszno i gorąco, jak to latem, ale chciałam, żeby drzwi były otwarte. Chciałam słuchać deszczu. Stałam tam, tak po prostu stałam i... och, byłam w tobie tak bardzo zakochana. Głos jej zadrżał, gdy obracała się, by na niego spojrzeć. - Nie wiedziała, że będę mogła stanąć w tym samym miejscu rok później i czuć, że kocham cię jeszcze bardziej. - Otarła wierzchem dłoni zwilgotniałe policzki. - Wiedziałeś, że to mnie rozrzewni. - Stałaś tam, po prostu stałaś... - Podszedł do niej. - A ja myślałem, że jesteś

wszystkim czego pragnę. Wszystkim, co może być. A teraz rok później, jesteś jeszcze kimś więcej. Padła mu w ramiona, objęła go za szyję i oboje wybuchnęli śmiechem, bo musiał cofnąć się dwa kroki, żeby zachować równowagę. - Powinienem być przygotowany - szepnął. - Rok temu też to zrobiłaś. - Tak. Również to. - Oderwała wargi od jego ust i delikatnie skubnęła zębami szyję. - A potem zaczęliśmy z siebie zdzierać ubrania po drodze do sypialni. - Tradycję trzeba szanować. - Chwycił za plecy jej koszuli i szarpnął z całej siły. Zrewanżowała mu się mocnym pociągnięciem za przód jego koszuli, aż prysnęły guziki. Po chwili opierała dłoń na torsie męża. - A potem... - Pamiętam to jak dzisiaj. - Nie wypuszczając jej z objęć, odwrócił się i przygniótłszy ją do ściany, złączył się z nią w namiętnym pocałunku, jednocześnie ściągając jej spodnie. - Buty - szepnęła bez tchu, nie przerywając pieszczot. - Nie miałam butów. - Pozwolimy sobie na małą zmianę. Mimo to próbowała ściągnąć buty z nóg, bo całe ubranie zwisało już na niej w strzępach. Przerwała jednak, słysząc szmer deszczu, łagodny, cichszy niż gorączkowe bicie serca. Dłonie Roarke'a zaborczo pieściły jej ciało, Eve miała wrażenie, że nie ma już ani kawałeczka skóry. Doprowadził ją do szczytu, jeszcze gdy stali. Wybuch rozkoszy był tak potężny, że ugięły się pod nią kolana. Roarke całował ją gwałtownie i żarliwie, jakby pragnął zaspokoić wielki głód. Eve oparła się na nim i pociągnęła go za sobą na podłogę. Znów ogarnęło ich szaleństwo. Przetaczali się po misternie zdobionym, kwiecistym dywanie, podsycając swoje pragnienia aż do bólu. Nie było na świecie niczego innego. Roarke sycił się widokiem zmysłowego ciała Eve, upajał się jej wężowymi ruchami. Ustami chłonął jej smak, który działał jak narkotyk. Objął wargami szczyt jej piersi i serce Eve zabiło jeszcze szybciej i mocniej. Moja, pomyślał Roarke, tak samo jak wtedy. Moja. Uniósł ją, aż znalazła się przed nim na klęczkach. Wpatrywała się w niego pociemniałymi, roznamiętnionymi oczami, w których było tyle życia. Och, jak bardzo jej pragnął. Zacisnęła dłoń w jego włosach. - Jeszcze - zażądała i znów pociągnęła go na ziemię.

Upadła na niego. Oszołomiona siłą doznań, nie odróżniała już właściwie bólu od rozkoszy. Spletli się w uścisku, gnani tą samą nieodpartą żądzą. Upajała się jego twardym, wyćwiczonym ciałem, ustami poety, ramionami wojownika. Zaborczo go głaskała i myślała „mój”, tak samo jak wtedy. Mój. Roarke przetoczył się i przygniótł ją do podłogi. Przeszyta szalonym spojrzeniem jego niebieskich oczu, zapraszająco poruszyła biodrami. Poczuła go głęboko w sobie. Pilnowała, by tam był, w jej wnętrzu, gdy przeżywała potężny orgazm. - To jeszcze nie koniec. - Z trudem chwytał powietrze, a rozkosz prawie go oślepiła, gdy poczuł obejmującą go dłoń Eve. - Jeszcze jest wiele przed nami. W końcu potężna, pierwotna siła wypełniła go całego, owładnęła jego sercem, głową, lędźwiami i wtedy również on poddał się tej sile i żonie. Potem leżał z głową między jej piersiami i była to dla niego najwygodniejsza poduszka. Serce Eve wciąż biło jak szalone, zresztą podobnie jak jego. Poczuł, że chciałby się czegoś napić i pomyślał, że może przez rok uda mu się zebrać dość energii, by wstać. - Pamiętam coś jeszcze - szepnęła Eve. - Mmm.... - Za pierwszym razem nie dotarliśmy do łóżka, ale za drugim też nie. - W końcu nam się udało. Ale, o ile pamiętam, najpierw wziąłem cię na stole. - To ja cię wzięłam na stole. A ty mnie w wannie. - Może i tak. A potem znaleźliśmy łóżko i znów się mieliśmy, ty mnie a ja ciebie. I zjedliśmy kolację z szampanem, zanim trzeba było szybko opróżnić stół. - No, teraz też chętnie bym coś przekąsiła. - leniwie przeczesała włosy dłonią. - Ale może zjemy na podłodze, żebyśmy nie musieli za wiele się ruszać. Chyba sparaliżowało mi nogi. Roześmiał się, trącił ją nosem i uniósł głowę. - Mieliśmy piękny i bardzo ciekawy rok. A teraz pomogę ci wstać. - Czy znajdziemy tutaj coś do jedzenia? - Oczywiście, wszystko jest przygotowane. - Wstał i pociągnął ją za sobą. - Za chwileczkę będzie tutaj. - Wiesz co. Roarke? To jest naprawdę uroczy prezent. Uśmiechnął się do niej, a potem podszedł do ściany i wystukał coś na pulpicie sterującym. - Pora jest jeszcze młoda. Gdy otworzyły się drzwi, android o zdecydowanie francuskim wyglądzie wtoczył

przed sobą wózek. Eve instynktownie zakryła ramieniem piersi, a dłonią drugiej ręki zasłoniła ponętny wzgórek łonowy. Roarke wybuchnął śmiechem. - Masz przedziwne poczucie wstydu. Przyniosę ci szlafrok. - Nigdy nie widuje tutaj androidów. - Przypuszczam, że widok Summerseta podającego kolację wzbudziły twój sprzeciw. Proszę. Podał jej szlafroczek. A w każdym razie coś, co można by tak nazwać, gdyby przyjąć, że szlafroczek nie musi niczego zakrywać. Szata była czarna i całkowicie przezroczysta. Uśmiechnął się, gdy Eve zareagowała marsowa miną. - To jest również moja rocznica - powiedział. Sam też włożył szlafrok, który jednak, na co Eve zwróciła uwagę, był znacznie mniej symboliczny. Nalał szampana otwartego przez androida i podał jej kieliszek. - Za nasz pierwszy rok i wszystko, co jeszcze będzie - Stuknęli się kieliszkami. Polecił odejść androidowi, a tymczasem Eve stwierdziła, że również menu zostało bardzo starannie dobrane. Tak samo jak przed rokiem był homar, kruche medaliony wołowe w delikatnym sosie i lśniące góry kawioru. Migotała świece, a szemranie deszczu nałożyła się cicha muzyka instrumentów smyczkowych i fletów. - Naprawdę nie zapomniałam. - Wiem. - Przepraszam, że próbowałam to odsunąć od siebie, Roarke. - Mocno ścisnęła dłoń męża. - Ale wiedz, że nie chciałabym niczego zmienić, niczego, co się zdarzyło, odkąd cię poznałam. I nie ma znaczenia, ile razy w tym okresie doprowadziłeś mnie do szału. Pokręcił głową. - Jesteś najbardziej fascynującą kobietą, jaką znam. Gdy wybuchnęła śmiechem i chciała mu uciec, mocniej zacisnął palce na jej dłoni. - Dzielną, błyskotliwą, irytującą, zabawną, doprowadzającą do rozpaczy, nawiedzoną. Skomplikowaną, zaskakująco uroczą, podstępną jak wąż. Rozbrajająco nieświadomą własnych wartości i upartą jak muł. Uwielbiam i podziwiam cię w każdym calu, Eve. Wszystko, czym jesteś, stanowi dla mnie źródło niewyczerpanej radości. Poczuła pieczenie pod powiekami, ale zdołała zamaskować to wątłym uśmiechem. - Mówisz to, bo znowu chcesz mnie namówić na seks. - Obudziłaś we mnie nadzieję. A ja mam coś dla ciebie. - Sięgnął do kieszeni szlafroka

i wyjął dwa srebrne puzderka. - Dwa? - na jej twarzy odmalowało się duże zaskoczenie. - Czyżby to miały być aż dwa podarki? Co diabła, do małżeństwa powinna być dyskietka z instrukcją. - Nie obawiaj się. - Tak, to naprawdę niewyczerpana radość. - Są dwa, bo widzę między nimi pewien związek. Zmarszczyła czoło. - Czyli w gruncie rzeczy to jest jeden? No, to w porządku. - Ulżyło mi. Otwórz najpierw ten. Wzięła wskazane puzderko i znalazła w nim kolczyki mieniące się różnokolorowymi kamieniami oprawionymi w srebro. - Wiem, że nie przepadasz za świecidełkami i masz takie odczucie, jakbym ci je wmuszał. - Uniósł kieliszek szampana, a tymczasem Eve uważnie studiowała kolczyki. - Ale te to trochę co innego i mam nadzieję, że wiesz dlaczego. - Są piękne. - Przyłożyła kolczyki do ucha, a ponieważ wiedziała, że sprawi tym mężowi przyjemność, zaczęła niewprawnie przypinać prezent. - Mają jakieś pogańskie wzory. - Dobrze ci w nich. Tak jak myślałem. Pozwól, że ci pomogę. - Wstał i obszedł stół, żeby osobiście przypiąć jej kolczyki. - Ale najbardziej powinna ci się spodobać ich historia. Kiedyś należały do Grainne Ni Mhaille... tak się nazywała po gaelicku. Była głową klanu w czasach, gdy o takich rzeczach jeszcze nie słyszano... a w każdym razie nie pozwalano na nie. Czasem nazywa się ją Królową Morza, bo była także wielkim kapitanek żaglowca. Więc... Usiadł, by nacieszyć się widokiem żony w kolczykach. Jego glos płynął teraz w gawędziarskim rytmie, płynnym i tak irlandzkim, że Eve powątpiewała, czy Roarke zdaje sobie z tego sprawę. Ona jednak słyszała to wyraźnie. - Głowa klanu, wojownik, królowa, co tylko chcesz. Żyła w szesnastym wieku. To był wiek wyjątkowych gwałtów w kraju, który widział więcej gwałtów niż jakikolwiek inny. Grainne była też znana ze swej odwagi. Przeżywała wzloty i upadki, ale nigdy nie poddała się zwątpieniu. Tam, gdzie mieszkała, wciąż stoi na klifach jej zamek, zbudowany w strategicznym punkcie. I na morzu, i w kilku twierdzach, które Grainne zdobyła, zawsze trwała przy swoim wbrew wszystkiemu. Broniła własnych przekonań. Chroniła swoich ludzi. - Rozstawała wszystkich po kątach - powiedziała Eve. - Tak. - Uśmiechnął się szeroko. - Właśnie tak. Ty też tak robisz, więc pomyślałem, że te kolczyki sprawią ci przyjemność. - Sprawiły. - A teraz druga część.

Wzięła drugie srebrne puzderko. Wewnątrz znajdował się owalny srebrny medalion z postacią mężczyzny. - Kto to jest? - Święty Juda, patron policjantów. - Żartujesz? Gliny miałyby mieć swojego świętego? - Mają właśnie Judę, który jest również świętym wspomagającym w beznadziejnych sytuacjach. Parsknęła śmiechem i przyjrzała się medalionowi pod światło. - Lubisz być zabezpieczony ze wszystkich stron, co? - Tak mi się zdaje. - Czyli mamy tutaj coś jakby... talizmany. Błyskotki na szczęście. - Włożyła medalion świętego Judy. - Podoba mi się ten pomysł. - Teraz szczęście idzie w parze z inteligencją i ciężką pracą, o czym niedawno mówiłeś. - Tym razem to ona wstała i obeszła stół. Pochyliła się nad mężem, by go pocałować. - dziękuję. To naprawdę wspaniałe świecidełka. - Miło mi. A teraz, jeśli zechcesz sprzątnąć stół... - jeszcze chwileczkę, asie. Nie tobie jednemu wolno dawać prezenty. Ale ja muszę swój przynieść. Siedź tu i się nie ruszaj. Pośpiech z jakim wyszła, wskazywał, że całkiem zapomniała o swoim przezroczystym szlafroczku. Roarke z uśmiechem dolał szampana do obu kieliszków i w myślach błagał siły wyższe, by dla dobra wszystkich Eve nie spotkała po drodze Summerseta. Wróciła szybko i bez ognia w oku, więc pewnie pokonała swoją drogę bez przeszkód. Podała mu pakunek owinięty w szary, reutylizowany papier. Kształt pakunku podsunął mu na myśl obraz. Zdziwiony, bo Eve nie była koneserem sztuki, rozerwał opakowanie. Rzeczywiście był to obraz. Przedstawiał ich oboje, stojących w obsypanej kwiatami altanie, w której wzięli ślub. Patrzyli sobie w oczy i trzymali za ręce. Roarke zauważył na ich palcach błysk obrączek, dowodu złożonej przysięgi. Pamiętał tę chwilę, pamiętał ją doskonale. I następną, gdy pochylili się ku sobie, by wymienić pierwszy pocałunek małżonków. - jest piękny. - Kazałam go zrobić z dyskietki, na której mamy zapis ślubnej ceremonii. Spodobał mi się ten kadr, więc go wydrukowałam i dałam znajomemu malarzowi Mavis. To prawdziwy artysta, a nie jakiś tam ty, co maluje byle co. Pewnie można by znaleźć lepszego, ale... Urwała, gdy Roarke na nią spojrzał. Dojrzała w jego oczach żywą emocję, zdumienie i zachwyt jednocześnie. Trudno było czymś oszołomić tego człowieka... nawet stalową rurką.

- Widzę, że ci się podoba. - To najcenniejszy dar, jaki kiedykolwiek dostałem. Mnie też się podobała tamta chwila. O, jak bardzo. - Wstał i ostrożnie odstawił obraz na bok. Potem objął Eve i otarł się o jej policzek z taką czułością, że serce omal nie wyskoczyło jej z piersi. - Dziękuję ci. - Nie ma za co. - Westchnęła z rozmarzeniem. - Wszystkiego najlepszego z okazji naszej rocznicy. Potrzebuję jeszcze chwili, żeby się nastroić, może jeszcze jednego drinka. A potem posprzątamy stół. Pogłaskał ją po głowie. - Umowa stoi.

ROZDZIAŁ 22 Eve mogłaby nie dać funta kłaków za modną kreację, ale na akcję ubrała się wyjątkowo starannie. Była zabezpieczona na różne sposoby. Spalała ją energia, było jej aż za wiele i Eve zdawała sobie z tego sprawę. Wiedziała, że musi trochę ochłonąć, zanim przekroczy próg. Feeney przymocował jej mikrofon do klatki piersiowej i ukrył słuchawkę w uchu. Stała naga w sypialni i taksowała się krytycznym okiem w lustrze. Mimo to ledwie mogła dostrzec zmianę odcienia między piersiami, w miejscu, gdzie znajdował się mikrofon. Nie miało to zresztą znaczenia. Strój, który przygotowała na tę okazję, nie odsłaniał zbyt wiele ciała. Było to nawet korzystne, bo wciąż była solidnie posiniaczona. Nieźle, pomyślała, przesuwając po tęczowym śladzie na biodrze. Ale bolało ją już tylko wtedy, gdy zapominała, że od czasu do czasu powinna usiąść. Twarz? Obróciła głową, poruszała szczęką. Już prawie nic nie było widać, a resztę mogła zatuszować makijażem. Poświęciła na to około dziesięciu minut i przy okazji przeżyła irytację z powodu szminki. Wracając po swą kreację, myślała o złośliwości przedmiotów martwych, z żadną szminką nigdy bowiem nie mogła dojść do ładu. Na ten wieczór wybrała czerń. Srebrne nitki, którymi przetkano zmodyfikowany kombinezon, zupełnie jej nie interesowały. Zasadnicze kryterium stanowiła trwałość i sprężystość materiału. Pistolet miała ukryty na krzyżu, podtrzymywany przez srebrny pas, pozornie czysto dekoracyjny. Ten gadżet zamówiła sobie u Leonarda, który wykonał zlecenie szybko i skutecznie. Prawdopodobnie również zgodnie z aktualnym kanonem mody, ale tego nie była w stanie stwierdzić. Wolałaby mieć pistolet pod pachą., była bowiem bardziej przyzwyczajona do takiego umiejscowienia, kulka minut poświęciła więc na ćwiczenia w chwytaniu broni. Wreszcie ruch wydał jej się dostatecznie płynny, a zarazem naturalny. Usatysfakcjonowana wsunęła do kabury na kostce mały pistolet, a do pochwy obok nóż komandoski. Potem włożyła lśniące czarne pantofle i znów uważnie obejrzała efekt w lustrze. Może być, uznała, po czym przypadła do ziemi i wyciągnęła jednocześnie pistolet i nóż. - Ładny widok, pani porucznik - powiedział Roarke, który akurat wszedł do pokoju w niedbale rozpiętej koszuli. Eve miała dostatecznie wyćwiczone oko, by stwierdzić, że i jego

Feeney zaopatrzył w elektroniczne gadżety. - Rozumiem, że masz na sobie mnóstwo narzędzi pracy? - Jeszcze nie skończyłam. - Wyprostowała się i wzięła z toaletki parę kajdanków. Przytwierdziła je do pasa i unieruchomiła z tyłu przy lewym biodrze. - Podwyższ obcasy tych pantofli, weź bicz do ręki i naprawdę będziesz dobrze wyglądać. - Obszedł ją dookoła. - No, no, wystraszysz innych gości. - To będzie przykre. - Wzięła żakiet od kompletu, również czarny, przetykany srebrnymi nićmi, prawie sięgający kolan. Roarke przekrzywił głowę i zatoczył palcem kółeczko w powietrzu. Eve przewróciła oczami, ale posłusznie wykonała kilka szybkich obrotów. Żakiet rozchylał się na boki, prowokująco odsłaniając zarysy ciała w obcisłym kombinezonie. Najważniejsze jednak, że dobrze leżał na plecach, dzięki czemu maskował pistolet i kajdanki. - Bardzo dobrze - zawyrokował. Pogłaskał ją po policzku, po blednącym siniaku ukrytym pod makijażem. - Ale wolałbym, żebyś się mniej martwiła. - Wcale się nie martwię. - Wzięła brylantowy wisiorek, który kiedyś od niego dostała, i włożyła go na szyję. Dodała mu do towarzystwa medalion św. Judy. - Niech ma mnie w swojej opiece. Jakaś suka grozi mojemu mężczyźnie, więc zamierzam ją zlikwidować. Koniec, kropka. - Kochanie, jesteś urocza. Podchwyciła jego spojrzenie w lustrze. Walka, jaką stoczyła z kolczykami Królowej Morza, wywołała uśmiech na ich twarzach. - Tak, to właśnie ja. Zwykła sentymentalna flądra. A ty musisz jeszcze nad sobą popracować, chyba, że zamierzasz wystąpić w mało oficjalnym stroju. - Znajdę coś odpowiedniego, nie muszę tym kłopotać mojej młodej żony. Zobaczyła, jak Roarke podchodzi do prywatnego sklepu z odzieżą, który zwał garderobą. - Czy twój mikrofon już działa? - spytała. - Nie. Został przetestowany i chwilowo wyłączony. Feeney jest bardzo rygorystyczny, gdy w grę wchodzi podsłuch w sypialni. - Okej. Teraz posłuchaj. Wiem, że nie zamierzasz się tam pokazać z gołymi rękami. Życzę sobie, żebyś zostawił tutaj całą morderczą maszynerię, jaką planowałeś wziąć. Wybrał smoliście czarny garnitur. - czy to rozkaz, pani porucznik? - Nie stawiaj się, kolego. Jeśli weźmiesz coś ze swojej kolekcji i przypadkiem tego

użyjesz, to będziemy mieli kłopot, którego stanowczo nie potrzebuję. - Potrafię sam się wykaraskać ze swoich kłopotów. - Zamknij się. Zostaw swoją broń w domu. Dam ci coś mojego. Obrócił się, trzymając koszulę w dłoni. - Naprawdę? - Zamówiłam dla ciebie tymczasowe pozwolenie na ten jeden wieczór. Tibble to załatwił. - Otworzyła szufladę i wyjęła z niej mały paralizator. - To nie zabija, ale obezwładnia bardzo skutecznie, a do obrony własnej nie potrzebujesz niczego więcej. - I to mówi kobieta, która ma w tej chwili więcej śmiercionośnych narzędzi niż rąk. - Jestem z policji, a ty nie. Nie sprowadzaj do tego zagadnienia męskiej domu. Wiem, że umiesz sam o siebie dbać i wolałbyś rozegrać to inaczej. Ale musimy załatwić sprawę czysto i zgodnie z prawe. W razie jakichkolwiek potknięć ona na pewno wykorzysta je w sądzie. Jeśli będziesz miał coś nielegalnego, niepotrzebnie polepszysz jej sytuację. Roarke otworzył usta. Widziała, że go zirytowała i że należy spodziewać się odmowy. Pokręciła głową. - Proszę, zrób to dla mnie. Irytacja rzeczywiście ujawniła się w głośnym oddechu. Ale Roarke wyciągnął rękę po paralizator. - Grasz nieczysto, ale niech będzie po twojemu. - Dzięki. Ta prośba, a następnie podziękowanie dowiodły mu, że Eve jest o wiele bardziej zmartwiona, niż chce się do tego przyznać. Normalnie wściekałaby się i próbowała nim komenderować. - Przewidziałaś już wszystkie możliwości i niemożliwości - pocieszył ją. - Nie. - Otworzyła wieczorową torebkę. W środku miała już policyjną odznakę, zapasowy komunikator i jeszcze jeden pistolet, o którym wolała mężowi nie wspominać. Zawsze wyskakuje coś nieoczekiwanego. A wiem, że ona tam będzie. Przeczucie mi to mówi. Dziś wieczorem kończymy tę sprawę. Pole widzenia czyste. Ani śladu poszukiwanej. Zaczynam następną rundę. A te paszteciki z jajecznym nadzieniem są fantastyczne. Głos Feeneya brzmiał kryształowo czystko w uchu Eve i mile urozmaicił szmer rozmów w sali balowej. - Skopiować - powiedziała cicho. I Zostawiając Roarke'owi prowadzenie kurtuazyjnych rozmów, wyruszyła na kolejny obchód.

Wybrani przez nią policjanci wmieszali się w tłum i nie zwracali niczyjej uwagi. Nawet McNab, dość konserwatywnie ubrany w szafirowy garnitur zestawiony z kanarkową koszulą, nie ściągał ciekawskich spojrzeń. Nikt nie odnalazłby w tym tłoku glin, chyba, że wiedziałby, jak szukać. Zdradzały ich oczy. Gliniarze zawsze mieli czujne, skupione spojrzenia, nawet jeśli akurat śmiali się z żartu, sami opowiadali dowcip albo jedli kanapkę czy popijali wodę mineralną. Z tysiąca dwustu trzydziestu ośmiu obecnych gościu dwudziestka była uzbrojona i miała ukryte mikrofony. Dalsza dziesiątka została włączona do obsługi, a sześć osób koordynowało akcję w centrum dowodzenia. Rozmowy przed kolacją z wolna dobiegały końca. Julianna wciąż się nie pokazała. - Nie możemy pozwolić, żeby nasi najwięksi darczyńcy stali z pustymi rękami. Louise podeszła do Roarke'a i Eve, mieniąc się srebrem. Dała znak służącemu, który natychmiast podał im szampana w wysokich kieliszkach. - już dostałeś oficjalne podziękowanie - zwróciła się do Roarke'a, ale chciałabym dodać wyrazy wdzięczności również prywatnie. - Dziękujemy, miło nam. - Roarke pochylił się i cmoknął ją w policzek. - Wyglądasz rewelacyjnie, jak zawsze. Witaj Charles, cieszymy się ze spotkania. - Dobry wieczór, Roarke. Pani porucznik, wygląda pani niesamowicie. - Czule objął Louise. - Jeśli kiedykolwiek zostanę wezwany na wojnę, chciałbym mieć takiego seksownego żołnierza za dowódcę. Bardzo się niepokoiliśmy, czy zdoła pani do nas dotrzeć. Delia wspominała, że jest pani całkowicie pochłonięta pościgiem za Julianną Dunne. To było dla Eve niepojęte. Oto mężczyzna, zawodowy fordanser, obejmuje elegancką blondynkę, którą niewątpliwie jest zauroczony, ale mówi o brunetce, z która spotyka się od wielu miesięcy i nikt nie widzi w tym nic dziwnego. W dodatku zarówno brunetka, z którą się spotyka, jak i obecny partner, słyszą każde słowo przez ukryty mikrofon. To doprawdy kuriozalna sytuacja. Romanse strasznie komplikują życie, pomyślała Eve. A jeśli do tego romansują policjanci, galimatias przekracza dopuszczalne normy. - Spieszę spłacić moje długi - powiedziała Eve, zerkając na Louise. Ta wybuchnęła śmiechem. - Myślę, że milionowy datek już wyrównał rachunki. - To jego datek - odparła Eve, wskazując skinieniem głowy Roarke'a. - W każdym razie jak na takie przyjęcie jest tu całkiem miło.

- Pamiętam, kto to mówi, więc serdecznie dziękuję za wielką pochwałę. Mamy zamiar do minimum ograniczyć nudne przemowy przy stole, a potem znów ożywić atmosferę tańcami. Ale zanim zagonimy do stołu, muszę porwać na chwilę twojego męża. Eve nieznacznie przysunęła się do Roarke'a. - Wolałabym mieć go na oku. Przyzwyczaiłam się do niego. - Zwrócę go prawie nietkniętego. Burmistrz chciał zamienić z tobą kilka zdań zwróciła się do Roarke'a. - Obiecałam mu, że cię przyprowadzę. - Naturalnie. - Odstawił kieliszek z nietkniętym szampanem i musnął plecy Eve. polityka ma swoje prawa. - Mnie tego nie musisz mówić - powiedziała Louise. - Charles pozabawiaj Eve przez kilka minut, dobrze? Eve musiała zapanować nad instynktowną chęcią chwycenia męża za ramię i przyciągnięcia go z powrotem. Umiał dbać o swoje interesy jak nikt inny, ale od chwili, gdy weszli do hotelu, nie oddaliła się od niego bardziej niż na pół metra. Wolałaby, żeby tak pozostało. Wbiła wzrok w jego plecy i patrzyła, jak oddala się z Louise. - mam dla pani wiadomość, pani porucznik. - Hm. Jaką ? - Od Marii Sanchez. - na wargach zaigrał mu seksowny uśmieszek. - mam pani powiedzieć, że jest pani solidną babą i jak na glinę całkiem znośną. - Upił trochę szampana. Rozumiem, że to są komplementy. - Bardziej dla pana niż dla mnie. Przypuszczalnie takiego seksu nie miała od czasu, gdy siedzi w pace i nie będzie miała, póki nie wyjdzie na wolność. - Powiedzmy, że gdybym kiedykolwiek potrzebował referencji, to mogę się do niej zwrócić. To zresztą była bardzo interesująca kobieta z bardzo prostym poglądem na życie. - To znaczy? - Te wszystkie sukinsyny tylko na ciebie czyhają, więc musisz dorwać ich pierwsza. - Powinno się to wyszyć na makatce. - Eve straciła z oczu Roarke'a i natychmiast żołądek podszedł jej do gardła. - och, nie widzę teraz Louise. Zastanawiam się, jaki kolor ma ta jej suknia. - Mam go, Dallas - usłyszała w słuchawce głos Feeneya. - prowadzę go kamerą, a Carmichael i Rusk osłaniają go na sali. - Jest srebrna - odrzekł bardzo zdziwiony Charles. Nigdy nie słyszał, żeby Eve zainteresowała się czyimś strojem. - Wygląda jak uszyta z księżycowej poświaty.

- Trafiło cię, koleś, co? - Śmiertelna choroba. Nigdy nie byłem szczęśliwszy. Czy wie pani, jak to jest, kiedy spotyka się kogoś, kto akceptuje cię takiego, jaki jesteś i takiego cię kocha. Rozejrzała się po tłumie gości. Odrobinę się uspokoiła, gdy w końcu dostrzegła męża. - Chyba tak. - Można stać się przez to lepszym człowiekiem. Stać się... całością. Ech, dosyć filozofowania jak na jeden wieczór. - Charles zmienił pozycję i na chwilę zasłonił jej Roarke'a. - ma pani absolutnie bajeczne kolczyki. - Dotknął jednego z nich. - Stare? - Tak. - Zmieniła pozycję i zaczęła od nowa namierzać męża. - należały do... żołnierza. - Są jak stworzone dla pani. Coś nie tak? - Dotknął jej policzka i ściągnął na siebie jej spojrzenie. - Wydaje mi się pani trochę zdenerwowana, pani porucznik. - Źle znoszę takie imprezy. Ludzie zaczynają kierować się do stołów. Lepiej znajdźmy nasze połówki. - Mamy wyznaczone miejsca obok siebie. Spotkamy się przy stole. - Ujął Eve za ramię i z zaskoczeniem przekonał się, jaka jest usztywniona. - ta kolacja naprawdę dużo panią kosztuje. Nie miała szans zgubić Charlesa, chyba że powaliłaby go na ziemię. Przeciskanie się na siłę przez tłum też nie było dobrym sposobem na pozostawanie w cieniu. Ale wewnętrzny głos podpowiadał jej, że powinna znaleźć się jak najbliżej Roarke'a i to natychmiast. - Muszę coś szybko powiedzieć mężowi, ale nie mogę go wypatrzeć. Jej spłoszony ton sprawił, że Charles przeszył ją wzrokiem. - W porządku, pani porucznik. O co naprawdę chodzi? - Roarke na godzinie trzeciej. Sześć metrów od ciebie - odezwał się w słuchawce Feeney. - Wchłonął do tłum, ale Carmichael i Rusk zachowują go w polu widzenia. - Pani porucznik? - Nie teraz - syknęła do Charlesa i obróciła się w prawo. Czysty instynkt popychał na naprzód. Nie logika, nie rozum, lecz dziwny wewnętrzny glos, który mówił jej, że Roarke'owi grozi niebezpieczeństwo. Mignął jej w morzu kolorów. Przez chwilę widziała życzliwy uśmiech na jego twarzy, gdy rozmawiał z jakąś chudą jak szczapa, elegancką młodą damą. Zobaczyła też Carmichaela odepchniętego łokciami na bok przez dwóch panów w smokingach, którzy bez wątpienia trochę zbyt swobodnie korzystali z bezpłatnych drinków. Carmichael z wściekłością wypisaną na twarzy próbował odzyskać straconą pozycję. Orkiestra zaczęła grać żwawą, jazzującą melodię. Eve słyszała kaskady śmiechu, plotkarski

gwar i szuranie nóg, coraz więcej ludzi kierowało się bowiem do stołu. Louise, odwrócona do swojego rozmówcy, zablokowała Ruskowi dostęp do Roarke'a. I nagle Eve dostrzegła Juliannę. To była chwila krótka jak mgnienie oka, lecz zarazem długa jak stulecie. Julianna przywdziała nieskazitelnie biały żakiet i szerokie spodnie służby. Jej włosy miały odcień miodu, ich krótko przystrzyżona czapa wyglądała dookoła twarzy jak nimb. A twarz była starannie ucharakteryzowana w taki sposób, żeby nikt jej nie zapamiętał. Julianna mogła uchodzić za androida i tak właśnie była traktowana. Bez trudu przesuwała się wśród odświętnie ubranych gości w stronę Roarke'a. W dłoni trzymała kieliszek szampana. Skrzyżowała spojrzenia z Roarkiem. Cokolwiek zobaczył w jego oczach, musiało ją to usatysfakcjonować, bo przez jej nieumalowane wargi przemknął uśmieszek. - Poszukiwana w polu widzenia. - Eve powiedziała to wyraźnie, ale w sali panował zbyt wielki hałas, a odległość zbyt duża, by Julianna to usłyszała. Mimo to odwróciła głowę i spojrzała na Eve. - Poszukiwana jest przebrana za służącą. Jest w sali balowej, przesuwa się na zachód. Mówiąc to Eve parła naprzód, nurkowała między ludźmi, odtrącała tych, którzy stali jej na drodze. Wskazówka Feeneya zadźwięczała jej w uszach, skręciła więc w prawo, przez co wpadła na zaskoczonego kelnera. Usłyszała złowrogi gruchot tacy z zastawą. Jednocześnie dostrzegła błysk. To Julianna podała kieliszek jakiemuś Bogu ducha winnemu starszemu panu, po czym śmignęła na kręte schody prowadzące na drugą kondygnację. Roztrącała i przewracała ludzi niczym lalki. - Ucieka na wprost! - krzyknęła Eve. - Mija ósemkę i dziesiątkę. Teraz, szybko! Wpadła prosto na starszego pana, który podnosił kieliszek do ust. Szampan oblał mu smoking, a kieliszek wypał z ręki i z trzaskiem rozbił się o podłogę. - Jak pani może! - Był tak zły, że próbował chwycić ją za ramię, ale Eve z impetem nastąpiła mu na śródstopie. Będzie kulawy, ale żywy, pomyślała i rzuciła się do schodów. - Tam, pani porucznik. - jeden z dwóch policjantów, którzy podbiegli do Eve, wskazał podwójne drzwi. - Wdarła się do środka. Nie mogłem odciąć dopływu prądu, żeby nie stwarzać zagrożenia dla cywilów. Zablokowała zamki i zamknęła się w środku. Stamtąd nie ma wyjścia, chyba że będzie próbowała skoczyć, ale to jest dziesięć pięter. - Znajdzie sposób. - Eve bez wahania wyrwała z ukrycia pistolet i przestrzeliła zamki. Chwilę potem rozległ się huk eksplozji. Podmuch gorącego powietrza odrzucił Eve na dwa metry do tyłu. Przewróciła się, wywinęła koziołka, a broń wyślizgnęła jej się z ręki jak

mokre mydło. W jej słuchawce zapadła martwa cisza. Z pomieszczenia buchnęły kłęby duszącego, szczypiącego w oczy dymu. Usłyszała złowieszczy trzask płomieni i krzyk... Dookoła niej zaczął przelewać się tłum panicznie przerażonych ludzi. Wyrwała pistolet z kabury na kostce. - Policjant ranny, policjant ranny - powtarzała z nadzieją, że mikrofon nie został uszkodzony, zobaczyła bowiem jednego ze swoich ludzi na ziemi. Leżał nieprzytomny z raną głową. - Potrzebna pomoc medyczna, straż pożarna i pirotechnicy. Gonię tę dziwkę. Podniosła się i rzuciła naprzód. Za drzwiami przypadła do ziemi i przetoczyła się na bok. Julianna skoczyła jej na plecy, atakując wszystkimi dostępnymi środkami: pięściami, paznokciami i zębami. Włączył się system alarmowy, z sufitu popłynęła więc woda, zaczęły pracować wentylatory, ryczały syreny. W środku tego pandemonium Eve zmagała się z Julianną na zrujnowanym dywanie. Drugi raz tego dnia straciła broń, tak w każdym razie miało być napisane w raporcie. Pokusa sprania Julianny na miazgę gołymi rękami była zbyt wielka, by się jej oprzeć. Eve zamachnęła i poczuła, jak jej pięść trafia w ciało przeciwniczki. W ustach miała smak krwi, czuła jej zapach. To dodało jej sił. Jej umysł pracował jak maszyna, gdy obie zerwały się na równe nogi i każda jak zapaśnik próbowała zajść tę drugą od tyłu w poszukiwaniu pozycji do ataku. - Spieprzyłaś sprawę, Julianno. Nie podchodzić! - krzyknęła do Roarke'a, który wpadł do pomieszczenia ułamek sekundy przed McNabem. - Zostańcie, do diabła, na miejscach. Ona jest moja. - Pani porucznik. Roarke po prostu podszedł do McNaba i podbił mu rękę trzymającą broń. - Niech Eve ją sama wykończy. - To ty spieprzyłaś sprawę, Dallas. Zabujałaś się w facecie. Miałam o tobie lepsze zdanie. - Julianna spróbowała jej dosięgnąć kopniakiem z obrotu. Stopa minęła twarz Eve o centymetry. - A on jest taki sam jak inni. Rzuci cię, jak tylko się tobą znudzi. Już teraz pcha fiuta innym przy każdej okazji. Oni tacy są. Wszyscy. Eve wyprostowała się i nie spuszczając oczu z przeciwniczki, odrzuciła zniszczony żakiet. Rozbawiona Julianna skinęła głową i również zdjęła żakiet. - Ja ci pokażę - powiedziała Eve. - Chodź, zatańczymy.

- Zatrzymaj ludzi, Ian - nakazał Roarke McNabowi i podniósł z ziemi zbędny pistolet Eve, w ruch poszły bowiem pięści i nogi. - komuś mogłaby się stać krzywda. - No, no. A to ci damski boks. Roarke tylko uniósł brew, chociaż nie odrywał wzroku od żony. - Tym kimś na pewno będziesz ty, jeśli powtórzysz to dostatecznie głośno, żeby pani porucznik usłyszała. Ona musi to załatwić sama - dodał ciszej i poczuł uderzenie w klatkę piersiową, chociaż to Eve została trafiona stopą przez Juliannę. Nie poczuła bólu, ale jej ciało zareagowało. Poleciała do tyłu, fiknęła kozła i poderwawszy się z ziemi, zamarkowała atak. Chwilę potem przeżyła wielką satysfakcję, usłyszawszy trzask kości, gdy jej pięść trafiła w środek twarzy Julianny. - Złamałam twój pieprzony nos. I co teraz zrobisz? Krew zalewała urodziwą twarz Julianny. Eve nie zamierzała na tym poprzestać. Z dzikim okrzykiem rzuciła się na wroga. Impet ataku był tak wielki, że obie wytoczyły się na taras. Posypało się tłuczone szkło, poleciały drzazgi z futryny. Roarke dopadł zrujnowanych drzwi w chwili, gdy Julianna z Eve, splecione w uścisku jak kochankowie, przetoczyły się przez balustradę i runęły na pochylnie dwa piętra niżej. - Jezu Chryste. - Serce podeszło mu do gardła, gdy podbiegł do balustrady. - To będzie bolesne - stwierdził McNab, który dołączył do niego po chwili. - jeden z nas musi z tym skończyć, ale wolałbym, żeby nie padło na mnie. Roarke jednak już przesadził balustradę i skoczył. - Idioci. - McNab schował broń do kabury i sprężył się by powtórzyć wyczyn Roarke'a - jesteśmy banda idiotów. Pochylnia zaczynała się chwiać. Cywile, którzy mieli pecha znaleźć się akurat w tym miejscu, zmykali jak szczury z tonącego okrętu. Cienka jedwabna koszulka na ramiączkach, która Julianna miała pod białym żakietem, była podarta i umazana krwią. Światło padło na jej częściowo odsłoniętą pierś, gdy z wyskoku kopnęła Eve w ramię i chciała poprawić ten cios hakiem. Eve zrobiła unik, pochyliła się i usłyszała świszczący odgłos, gdy z całej siły trafiła pięścią w brzuch przeciwniczki. - ulica jest lepszą szkołą, niż więzienie, ty dziwko. - Dla potwierdzenia swoich słów Eve wyrżnęła Juliannę łokciem w szczękę. - Ale zobaczymy, czy będziesz miała czas na ćwiczenia, kiedy znowu znajdziesz się za kratami. - Nie wrócę do więzienia! - Julianna zadawała ciosy na oślep, ale z przerażającą

determinacją. Udało jej się przebić sierpowym gardę Eve i rozorać jej policzek paznokciami. Nad ramieniem przeciwniczki Julianna dostrzegła mężczyzn pędzących po pochylni. Usłyszała krzyki i tupot nóg za plecami. W tej chwili poczuła ból, jakiego jeszcze nigdy nie doświadczyła i przeklęła się za głupotę, za to, że wpadła w pułapkę i pozwoliła, by Eve ją przechytrzyła. Ale wojna jeszcze się nie skończyła. O, nie! Uciekaj, podpowiadał jej rozsądek. Idąc za głosem, skoczyła z pochylni i twardo wylądowała metr niżej, pośrodku restauracji pod gołym niebem. Goście wytrzeszczyli na nią oczy. Kilkoro krzyknęło, gdy zakrwawiona kobieta z twarzą czarną od sadzy i drapieżnie wyszczerzonymi zębami wylądowała wśród stylowych stolików ze szklanymi blatami i migotliwych kandelabrów. Trzy osoby zemdlały, gdy następna kobieta, równie obszarpana jak pierwsza, sfrunęła z pochylni i pchnęła pierwszą na pusty wózek do deserów. Rozległ się plusk i krzyki, kilkoro gości wpadło bowiem do basenu. Otoczona przez policjantów, którzy wbiegli do restauracji przez drzwi i innych, którzy zeskakiwali ze zniszczonej pochylni, Julianna skupiła się na jednej osobie; tylko ta była dla niej naprawdę ważna. Chwyciła za butelkę wybornego merlota i rozbiła ją o bal stolika. Czerwone wino rozprysnęło się jak krew, a Julianna zwróciła się ku Eve, trzymając w dłoni szklany tulipan. - Zabiję cię - powiedziała spokojnie, chociaż po brudnej twarzy ściekały jej łzy. - Nie strzelać - zakomenderowała Eve, widząc, że jeden z policjantów wycelował broń prosto w Juliannę. - Nie strzelać, do cholery! To jest moja akcja. I ja mam aresztować poszukiwaną. - Bardziej wyczula niż zobaczyła, że Roarke znalazł się za jej plecami. - Moja! - powtórzyła złowieszczym tonem. - To ją dokończ - powiedział cicho, tak żeby tylko ona usłyszała. - Poświęciłaś jej już dość czasu. - Pokaż, Julianno, czy masz ikrę. No, spróbuj poderżnąć mi gardło. Musisz być bardzo zdecydowana. Przy tym jest bardzo dużo krwi. Nie uda ci się załatwić tego tak czysto i delikatnie jak zwykle. To nie jest trucie ramoli. - Tak przemawiając, Eve z wolna obchodziła przeciwniczkę, planowała swoje ruchy. - Co się stało? Boisz się spróbować, jak zabija się twarzą w twarz? Z głośnym krzykiem wściekłości i nienawiści Julianna rzuciła się do ataku. Eve ani na chwilę nie oderwała od niej spojrzenia. Poczuła emocję, jaką daje otarcie się o śmierć. Wybiła się w górę i zadała dwa szybkie ciosy nogami. Oba doszły celu, trafiła prosto w twarz

Julianny, która poleciała do tyłu i ciężko upadła na jeden ze stolików. Rozbiwszy blat, wylądowała wśród odłamków szkła na podłodze. - Podstawowa zasada walki - powiedziała Eve, podnosząc przeciwniczkę za włosy. - Nogi są na ogól dłuższe niż ramiona. - Pochyliła się do jej ucha i szepnęła: - Nie powinnaś była porywać się na to, co jest moje. Popełniłaś gruby błąd. Julianna wciąż miała mętny wzrok, ale kipiała ze złości. - Jeszcze wrócę i zabije was oboje. - Nie sądzę Julianno. Moim zdaniem, jesteś skończona. A teraz pomogę ci skorzystać z twojego obywatelskiego prawa do zachowania milczenia. Z tymi słowami z całej siły wyrżnęła ją w twarz. Julianna padła nieprzytomna na ziemię. Eve skuła ją kajdankami, po czym wyprostowała się i odsunęła od aresztowanej. - Peabody? - Jestem, pani porucznik. - Dopilnuj, żeby aresztowaną poinformowano o przysługujących jej prawach, przeniesiono ją w miejsce, z którego nie ucieknie i udzielono niezbędnej pomocy lekarskiej. - Jasne. Pani porucznik? Eve odwróciła głowę i bardzo nieelegancko splunęła krwią. - Co? - Chciałam tylko powiedzieć, że jest pani moim bożyszczem. Śmiejąc się, Eve dokuśtykała do krzesła. Usiadła. Do głosu zaczynał dochodzić ból i zanosiło się na to, że będzie niemały. - Zabierzcie stąd aresztowaną, żeby obsługa mogła wziąć się do robienia porządków. Wracam na komendę sporządzić raport, potem trochę doprowadzę się do porządku i oczekuję wszystkich na końcowej odprawie. - Ona dziś już nie dotrze na komendę - poprawił ją Roarke. Podniósł z ziemi dużą, jakimś cudem niestłuczoną butelkę wody, otworzył ją i podał Eve. - Będę za dwie godziny. - Eve odchyliła głowę i zaczęła pić jak wielbłąd. Peabody rozsądnie zachowała neutralność również w tym konflikcie. - Przepraszam za zdemolowanie takiego ładnego hotelu - powiedziała Eve. - Dobrze ci się to udało - Roarke wziął sobie krzesło i usiadł przed żoną. Twarz miała posiniaczoną, zakrwawioną, knykcie obrzmiałe i poobcierane. Spośród licznych skaleczeń i zadrapań fachowego opatrzenia wymagało z pewnością głębokie rozcięcie na ramieniu. Tymczasem jednak Roarke wziął chusteczkę, zabrał lnianą serwetę ze stołu i wykonał

zaimprowizowany opatrunek. - A przy okazji pokiereszowałaś moją śliczną żonę. - Musiałam uśpić jej czujność i wprawić w samozadowolenie,. Wiesz, pobawić się z nią chwilę. - Owszem, wiem. Wprawiłaś ją w samozadowolenie, spadając z nią z tarasu na dziesiątej kondygnacji. - To było niezaplanowane, ale koniec końców... - Eve spojrzała w dół i wreszcie dotarło do niej, w jakim jest stanie, bo na chwilę odebrało jej mowę i zdolność ruchu. Kombinezon miał pionowe rozdarcie od samej góry, odsłaniając dużą część piersi i sięgające podbrzusza. Również jedna z nogawek była rozerwana aż do wysokości biodra. - No nie. - Strzępkami górnej części spróbowała lepiej osłonić piersi. - Mogłeś mi powiedzieć, że siedzę tutaj prawie naga. - Kiedy mężczyzna przygląda się bójce kobiet, to zawsze z żywą nadzieją, że dojdzie do darcia ubrań. - Mimo to zdjął marynarkę i zaproponował ją w Eve do okrycia. - Możesz teraz wybrać. Albo wzywamy ambulans i jedziesz do szpitala lub przychodni, albo idziemy do wolnego pokoju i pozwolisz się obejrzeć Louise. - Nie... - ... chcesz się ze mną spierać. Chciałaś tylko ująć ją gołymi rękami, miałaś taką potrzebę. Przecież mogłaś posłużyć się bronią. - Zgubiłam ją, kiedy... - Nóż nadal masz w bucie. - delikatnie ujął jej dłoń. - Eve, do oficjalnego raportu możesz wpisać, co chcesz, ale mnie nie oszukuj. Zrobiłaś to, czego bardzo potrzebowałaś, i ja to rozumiem. Chciałbym tego samego, gdyby ktoś z mojego powodu próbował zaatakować ciebie. - Okej. - Zrobiłaś to, czego bardzo potrzebowałaś, a ja się nie wtrącałem. Czy sądzisz, że to było dla mnie łatwe? Kopnęła kawał rozbitego szkła. - Nie. - Pozwól mi więc teraz zrobić to, czego ja potrzebuje. Powiedz, którą możliwość wybierasz. - Niech będzie Louise. - Uśmiechnęła się, narażając się w ten sposób na ból rozbitych warg. - Mimo że na pewno jest na mnie piramidalnie zła za to, że zniszczyłam jej bal charytatywny. - Właśnie pokazałaś, ile wiesz o organizowaniu takich fet. Bez tej malej awantury Louise nie miałaby szansy na takie publicity i uwagę, jaką będzie miała. A jeśli sama o tym

nie pomyśli, możesz jej to wypomnieć. - Słusznie. - Wyciągnęła rękę i odgarnęła włosy z twarzy. - Kocham cię. Czuję, że nie mogę w tej chwili powiedzieć nic innego. - Zawsze słucham tego z przyjemnością. No, pani porucznik, wstajemy. Ujęła jego rękę i zaczęła się gramolić. Usłyszał całą serię syknięć, pomruków i tłumionych jęków. - Okej, au! - Musiała znowu usiąść i wyrównać oddech. - Niech ci się nie zdaje, że pozwolę się nieść! - powiedziała na wszelki wypadek. - Przy innych gliniarzach nie ma mowy. To zaszkodziłoby mojej reputacji. - Myślę, że twoja reputacja na tym nie ucierpi, zwłaszcza po dzisiejszym wieczorze. Poza tym... - wziął ją na ręce najdelikatniej, jak umiał - zawsze możesz nazwać to zbędną troską przewrażliwionego cywila. - Słusznie. - Czuła się w tej chwili tak, jakby tratowało ją stado bawołów. - Zwalę to na męża. - O! To rzadkie zjawisko, żebyś wspominała o „swoim mężu”. - Och, jakoś mi to nie leży na języku. W każdym razie zaczynamy drugi rok małżeństwa w bardzo ciekawy sposób. - Dla nas, zdaje się, jedyny słuszny. Zniósł swego rannego żołnierza z pola walki. I zaczął się zastanawiać, jak bardzo żona będzie zła, jeśli zaordynuje jej środek uśmierzający, po którym prześpi do rana jak zabita.