Roberts Nora - Przed zmierzchem.pdf

SAVE OFFLINE

Część pierwsza

PODRÓŻ

Stąd kiedy febra pali nas, My na bok z boku, za razem raz; I licha z tego płynie ulga W pozycji innej, lecz ból trwa. ISAAC WATTS

PROLOG > Alice Bodine załatwiła się za niezbyt gęstą osłoną sosen. Musiała brnąć po kolana w śniegu, żeby się tam dostać, a jej goły tyłek (z rysunkiem ważki wytatuowanym w Portland) trząsł się na wietrze szumiącym niczym fale przyboju. Ponieważ przeszła dobre pięć kilometrów boczną drogą i nie widziała

ani jednego samochodu czy ciężarówki, zastanawiała się, po co, do cholery, w ogóle się chowa. Podciągając dżinsy uznała, że niektóre przyzwyczajenia są widać silniejsze. Bóg świadkiem, że się starała. Usiłowała zerwać z przyzwyczajeniami, zasadami, konwencjami i oczekiwaniami. A tu proszę, ciągnie na wpół zamarznięty tyłek do domu, ledwie trzy lata po tym, jak ogłosiła się wyzwoloną ze wszystkiego co zwyczajne, pospolite. Poprawiła plecak na ramionach i wysoko podnosząc nogi, wyszła po swoich śladach z powrotem na tę kiepską drogę. Plecak mieścił jej cały majątek w postaci drugiej pary dżinsów, T-shirta z logo zespołu AC/DC, bluzy z logo Grateful Dead zabranej jakiemuś zapomnianemu już facetowi w Los Angeles, małych buteleczek mydła i szamponu zwiniętych podczas na szczęście krótkiej roboty w roli sprzątaczki w Holiday Inn w Idaho, prezerwatyw, kosmetyków do makijażu, piętnastu dolarów i trzydziestu ośmiu centów oraz resztek dość przyzwoitej trawki z pięciodolarowej torebki, rąbniętej chłopakowi, z którym imprezowała na polu namiotowym we wschodnim Oregonie. Powiedziała sobie, że wybiera się do domu z powodu braku pieniędzy i zdecydowanej niechęci do tego, by jeszcze kiedykolwiek prać zaplamioną

spermą pościel jakiegoś durnia. Po części też musiała przyznać przed samą sobą, że zbyt łatwo przyszłoby jej zostać jedną z tych patrzących martwym wzrokiem kobiet wystających na ulicach miast, które mijała. Nie da się ukryć, była blisko. Jeśli jest się wystarczająco głodną, zziębniętą i przestraszoną, pomysł sprzedawania własnego ciała - w końcu to tylko seks - za cenę posiłku i porządnego pokoju, może wydawać się całkiem spoko. Prawda była taka, że miała zasady, których nigdy by nie złamała. Po prostu chciała do domu. Tęskniła za matką, siostrą, dziadkami. Tęskniła za swoim pokojem z różowymi ścianami ozdobionymi plakatami i za oknami wychodzącymi na góry. Chciała poczuć rano zapach kawy i bekonu w kuchni, poczuć pod sobą konia w pełnym galopie. Jej siostra była zamężna - czyż to nie jej głupie, całkowicie tradycyjne wesele dopełniło miary i sprawiło, że wyjechała? Reenie może mieć już dziecko i pewnie ma, i pewnie nadal jest tak cholernie idealna. Ale brakowało jej nawet tego, nawet tej irytującej doskonałości Maureen. Szła więc dalej, kolejne półtora kilometra, w znoszonym polarze kupionym w sklepie z używaną odzieżą, który ledwo chronił przed zimnem i w ponaddziesięcioletnich butach, waląc w ubity śnieg na wąskim poboczu.

Pomyślała, że powinna była zadzwonić do domu z Missouli. Powinna była przełknąć dumę i zadzwonić. Dziadek by po nią przyjechał - on nigdy nie prawił kazań. Ale już widziała siebie, jak idzie zamaszystym krokiem drogą wiodącą do rancza - albo wręcz maszeruje z dumnie uniesioną głową. Wszystko się zatrzyma, po prostu zamrze. Pracownicy na ranczu, konie, nawet bydło na polach. Stary ogar, Blue, przybiegnie susami ją przywitać. A matka wyjdzie na werandę. Powrót córki marnotrawnej. Westchnienie Alice zamieniło się w obłok pary, który momentalnie rozpłynął się w silnym wietrze. Powinna była zadzwonić, wiedziała o tym, ale złapanie stopa w Missouli zdawało się dobrym znakiem. I zostało jej tylko dwadzieścia kilometrów do domu. Martwiła się, że nie zdąży przed zmrokiem. W plecaku miała latarkę, ale baterie mogły nie wytrzymać. Miała też zapalniczkę, ale myśl o rozbiciu obozu bez namiotu i koca, bez jedzenia, bez wody, która skończyła się trzy kilometry temu, sprawiła, że przyśpieszyła kroku. Próbowała sobie wyobrazić, co powiedzą. Będą szczęśliwi na jej widok muszą być. Może będą wkurzeni, że wyjechała, zostawiając jedynie arogancki liścik. Ale miała osiemnaście lat i była wystarczająco dorosła, żeby

robić, co chciała - a nie chciała iść na studia ani do małżeńskiego więzienia, ani zostać robolem na ranczu. Chciała wolności i ją wybrała. Teraz ma dwadzieścia jeden lat i sama zdecydowała, że wraca. W sumie mogłaby pracować na ranczu. Może nawet zastanowiłaby się nad pójściem na jakieś kursy. Jest dorosłą kobietą. Zęby dorosłej kobiety szczękały z zimna, mimo to parła do przodu. Miała nadzieję, że zobaczy się z dziadkami - poczuła ostre ukłucia wyrzutów sumienia, ponieważ nie była pewna, czy babcia i dziadek żyją. Oczywiście, że tak, zapewniła samą siebie. To tylko trzy lata. Babcia nie będzie wkurzona, przynajmniej niezbyt długo. Może trochę ją zbeszta. Ależ ty jesteś chuda! Coś ty, na Boga, zrobiła z włosami? Rozbawiona tą myślą Alice naciągnęła czapkę narciarską głębiej na uszy i na krótko obcięte włosy, które ufarbowała na możliwie najjaśniejszy blond. Podobała się sobie jako blondynka, podobało jej się, jak ten kolor akcentował zieleń jej oczu. Z przyjemnością wyobrażała sobie, że znajdzie się w objęciach dziadka, że usiądzie do suto zastawionego stołu - niedługo Święto Dziękczynienia - i opowie tej sztywniackiej rodzinie o swoich przygodach.

Widziała Pacyfik, paradowała po Rodeo Drive niczym gwiazda filmowa, dwa razy pracowała jako statystka w prawdziwym filmie. Otrzymanie przyzwoitej roli w porządnym filmie okazało się trudniejsze niż sobie wyobrażała, ale przynajmniej próbowała. Dowiodła, że jest w stanie dać sobie radę, umie robić różne rzeczy, zbierać doświadczenia. Jeśli będą jej za bardzo suszyć głowę, może znów wyjechać. Zdenerwowana Alice zamrugała gwałtownie i powstrzymała napływające do oczu łzy. Nie będzie błagać. Nie będzie prosić, żeby ją przyjęli, żeby pozwolili jej wrócić. Boże, jak bardzo chciała znaleźć się w domu. Po kącie padania promieni słonecznych widziała, że przed zmrokiem nie zdąży, a w powietrzu czuła świeży śnieg. Może jeżeli pójdzie na skróty przez las, przez pola, dotrze chociaż do Skinnerów. Zatrzymała się zmęczona, niezdecydowana. Bezpieczniej byłoby zostać na drodze, ale przejście przez pola zaoszczędziłoby jej co najmniej półtora kilometra. W dodatku jest tam kilka domków, o ile dobrze pamięta. Żadnych wygód, proste chatki dla turystów chcących pomieszkać w dziczy, ale mogłaby się do którejś włamać, rozpalić ogień, może znajdzie jakieś puszki z jedzeniem.

Spojrzała na pozornie niekończącą się drogę, potem na zasypane śniegiem pola, na ośnieżone góry rysujące się na tle nieba, które już zaczynało przybierać szaroniebieską barwę od zmroku i zbliżającej się zadymki śnieżnej. Później Alice miała często wracać do tego niezdecydowania, tych kilku minut wahania na poboczu drogi w przenikliwym wietrze. Te kilka minut przed wyruszeniem ku polom, ku górom, które skryłyby ją w wydłużających się cieniach sosen. Chociaż był to pierwszy dźwięk, jaki Alice usłyszała od ponad dwóch godzin, jeśli nie liczyć jej oddechu, kroków i wiatru targającego drzewami, z początku nie zarejestrowała warkotu silnika. Kiedy dźwięk do niej dotarł, przebrnęła przez śnieg i poczuła, że serce zabiło jej mocniej na widok zbliżającego się pikapa. Wyszła na drogę i zamiast wystawić kciuk, jak robiła to niezliczoną ilość razy, zamachała rękoma na znak niebezpieczeństwa. Może i nie było jej tu trzy lata, ale urodziła się i wychowała na ranczu. Na Zachodzie. Nikt nie przejedzie obojętnie obok kobiety sygnalizującej potrzebę pomocy. Gdy auto zwolniło, żeby się zatrzymać, Alice pomyślała, że nigdy nie widziała niczego piękniejszego niż ten przerdzewiały niebieski ford ze

stojakiem na broń, paką zakrytą plandeką i naklejką PRAWDZIWY PATRIOTA na przedniej szybie. Gdy kierowca przechylił się do prawej strony i skręcił szybę, z trudem powstrzymała łzy. – Wygląda na to, że potrzebuje pani pomocy. – Byłoby dobrze, gdyby mógł mnie pan podwieźć. – Uśmiechnęła się, mierząc go wzrokiem. Potrzebowała tej podwózki, ale nie była głupia. Nosił nie najnowszy kożuch z owczej skóry i brązowy kowbojski kapelusz na krótko obciętych ciemnych włosach. Przystojny, pomyślała Alice, co zawsze pomaga. Starszy - ma co najmniej czterdzieści lat. Oczy, też ciemne, patrzyły wystarczająco przyjaźnie. Z radia dobiegał dźwięk piosenki country. – Dokąd? – spytał z silnym montańskim akcentem, który brzmiał jak muzyka. – Ranczo Bodine. To tylko… – Jasne, wiem, gdzie to jest. Będę tamtędy przejeżdżał. Proszę wskakiwać. – Dzięki. Dzięki. Naprawdę jestem wdzięczna. – Zsunęła plecak z ramion i wciągnęła go za sobą do szoferki.

– Samochód się popsuł? Nie widziałem niczego na drodze. – Nie. – Postawiła plecak na stopach, prawie oniemiała z ulgi, jaką dawało ogrzewanie w samochodzie. – W Missouli złapałam okazję, ale musieli skręcić jakieś dziesięć kilometrów stąd. – Szła pani dziesięć kilometrów? Zamknęła oczy z rozkoszy, czując jak kostki lodu, w jakie zamieniły się jej palce, zaczęły rozmarzać. – To pierwszy samochód od dwóch godzin. Nie zamierzałam przejść całej drogi na piechotę. Cieszę się, że już nie muszę. – Długi spacer, zwłaszcza jak na taką małą osóbkę. Robi się ciemno. – Wiem. Mam szczęście, że na pana trafiłam. – Ma pani szczęście – powtórzył. Nie zobaczyła zbliżającej się do niej pięści. Cios był tak szybki, tak szokujący. Miała wrażenie, że twarz jej eksplodowała. Oczy wywróciły się w tył, ciało zwiotczało. Drugiego uderzenia już nie poczuła. Poruszając się szybko, zachwycony, że okazja sama wpadła mu w ręce, wyciągnął dziewczynę z szoferki i wepchnął bezwładne ciało na pakę. Związał jej ręce i nogi, zakneblował, po czym nakrył starym kocem. Nie chciał, żeby zamarzła na śmierć, zanim dowiezie ją do domu.

Zostało im jeszcze kilka dobrych kilometrów do pokonania. ROZDZIAŁ PIERWSZY > Świt rozlał się różanym blaskiem, nadając delikatny odcień pokrytym śniegiem górom. Wapiti ryczały we mgle podczas porannej pielgrzymki, a kogut piał niczym natarczywy budzik. Rozkoszując się ostatnimi łykami kawy, Bodine Longbow stała w drzwiach kuchni, patrząc i wsłuchując się w to, co uważała za idealny początek listopadowego dnia. Byłby jeszcze doskonalszy, gdyby trwał godzinę dłużej. Od dziecka marzyła o dwudziestopięciogodzinnym dniu i nawet spisała, co mogłaby osiągnąć, gdyby codziennie miała sześćdziesiąt minut więcej. Ponieważ Ziemia nie chciała obracać się wolniej, Bodine musiała to nadrobić i rzadko sypiała dłużej niż do wpół do szóstej. O świcie była już po porannych ćwiczeniach - trwały dokładnie sześćdziesiąt minut. Zdążyła wziąć prysznic, uczesać się, ubrać, sprawdzić pocztę elektroniczną i SMS-y oraz zjeść śniadanie w postaci jogurtu, który usiłowała polubić, oraz granoli, której nie lubiła tak samo jak jogurtu, jednocześnie sprawdzając na tablecie plan dnia. Cały i tak miała w głowie, więc przejrzenie go nie było konieczne,

jednak Bodine wierzyła w skrupulatność. Teraz, mając już odhaczone zadania z części dnia przed świtem, mogła przez kilka chwil cieszyć się porannym latte: podwójne espresso, pełnotłuste mleko i trochę syropu karmelowego, od którego obiecała swojemu wewnętrznemu krytykowi kiedyś się odzwyczaić. Reszta domowników zaraz się pojawi. Ojciec i bracia przyjdą po sprawdzeniu inwentarza i przydzieleniu obowiązków pracownikom. Ponieważ Clementine miała dziś wolne, Bodine wiedziała, że jej matka lekkim krokiem wejdzie do kuchni, po czym beztrosko i bez żadnego zbędnego ruchu przygotuje śniadanie ranczera. Po nakarmieniu trzech mężczyzn, Maureen doprowadzi kuchnię do porządku i ruszy do Bodine Resort, gdzie pracuje jako dyrektorka sprzedaży. Maureen Bodine Longbow nieustannie budziła zachwyt swojej córki. Bodine miała pewność, że matka nie tylko nie marzy, żeby doba trwała godzinę dłużej, ale wcale dodatkowej godziny nie potrzebuje, żeby wszystkim się zająć, dbać o szczęśliwe małżeństwo, pomagać w prowadzeniu dwóch skomplikowanych interesów - rancza oraz ośrodka - a przy tym w pełni cieszyć się życiem. Kiedy Bodine myślała o matce, ta pojawiła się w kuchni. Krótkie kasztanowe włosy okalały śliczną twarz. Pełne życia zielone oczy uśmiechnęły się na widok Bodine.

– Dzień dobry, kochanie. – Dzień dobry. Świetnie wyglądasz. Maureen przesunęła dłonią po wąskim biodrze w eleganckiej ciemnozielonej sukience. – Mam dziś bardzo ważne spotkanie. Muszę zrobić wrażenie. Rozsunęła drzwi od starej stajni, które prowadziły do spiżarni, i wzięła biały fartuch z haczyka. Ani jedna kropla tłuszczu z bekonu nie ośmieli się wylądować na tej sukience, pomyślała Bodine. – Zrób mi to swoje latte, dobrze? – poprosiła Maureen, zakładając fartuch. – Nikt nie robi tak dobrego. – Jasne. Z samego rana mam spotkanie z Jessie – powiedziała Bodine, mając na myśli pracującą w ośrodku od trzech miesięcy kierowniczkę do spraw organizacji wydarzeń, Jessicę Baazov. – Chodzi o wesele Lindy-Sue Jackson. Linda-Sue będzie o dziesiątej. – Mm. Twój tata mówił, że Roy Jackson skarży się przy piwie na koszty wydania córki za mąż, a mama Lindy-Sue chce dla niej wszystkiego, co tylko możliwe. Posłałaby tę dziewczynę do ołtarza przy wtórze niebiańskiego chóru aniołów, gdybyśmy mieli je w ofercie. Bodine starannie spieniała mleko do kawy.

– Za odpowiednią cenę Jessie prawdopodobnie by sobie z tym poradziła. – Okazała się całkiem niezła, prawda? – Maureen postawiła ogromną patelnię na ośmiopalnikowej kuchni i zaczęła smażyć bekon. – Podoba mi się ta dziewczyna. – Ty wszystkich lubisz. – Bodine wręczyła matce latte. – Życie jest lepsze, jeśli ma się takie podejście. Jak dobrze poszukasz, w każdym znajdziesz coś dobrego. – Adolf Hitler? – rzuciła wyzwanie Bodine. – Cóż, przez to, jaki był, zakreślił granicę, jakiej większość nigdy więcej nie przekroczy. To dobrze. – Jesteś jedyna w swoim rodzaju, mamo. – Bodine schyliła się - a zrównała się z liczącą metr sześćdziesiąt Maureen w wieku dwunastu lat i urosła jeszcze dziesięć centymetrów - by pocałować matkę w policzek. – Mam czas, żeby pomóc ci nakryć do stołu przed wyjściem. – Och, słonko, ty też potrzebujesz śniadania. – Zjadłam już jogurt. – Nie znosisz go. – Nie znoszę go tylko podczas jedzenia i dobrze mi robi. Maureen westchnęła, przełożyła bekon do odsączenia i położyła na patelnię następne plastry.

– Czasem mam wrażenie, że jesteś dla siebie lepszą matką, niż ja kiedykolwiek nią byłam. – Najlepsza matko świata – zaoponowała Bodine i wyjęła z szafki codzienne talerze. Usłyszała harmider na kilka sekund przed tym, jak drzwi się otworzyły. Mężczyźni jej życia władowali się do kuchni z dwoma psami. – Pamiętajcie o wycieraniu butów. – No, Reenie, jakbyśmy mogli o tym zapomnieć. – Sam Longbow zdjął kapelusz. Nikt nie jadł przy stole Maureen w kapeluszu. Miał metr dziewięćdziesiąt, z czego większość stanowiły nogi, i był kościstym, przystojnym mężczyzną ze srebrnymi niteczkami w czarnych włosach i zmarszczkami mimicznymi rozchodzącymi się od kącików ciemnobrązowych oczu. Jego lewy siekacz był lekko krzywy, co zdaniem Bodine dodawało uroku jego uśmiechowi. Chase, dwa lata starszy od Bodine, powiesił kapelusz na kołku i zrzucił z siebie kurtkę. Po ojcu odziedziczył budowę ciała i wzrost - jak całe rodzeństwo Longbowów - ale z twarzy, z karnacji przypominał raczej matkę.

Rory, trzy lata młodszy od Bodine, przypominał oboje rodziców, łącząc ciemnobrązowe włosy i pełne życia zielone oczy w dwudziestodwuletniej wersji twarzy Sama Longbowa.

– Mamo, mogłabyś zrobić tyle, żeby starczyło jeszcze dla jednej osoby? Maureen ściągnęła brwi z dezaprobatą. – Zawsze mogę zrobić tyle, żeby starczyło dla jeszcze jednej osoby. A kim jest ta osoba? – Zaprosiłem na śniadanie Cala. – Dobrze, dostaw talerz – zarządziła Maureen. – Zbyt dużo czasu upłynęło, od kiedy Cal Skinner siedział przy naszym stole. – Wrócił? Chase potaknął głową w odpowiedzi na pytanie Bodine i podszedł do ekspresu do kawy. – Zeszłej nocy. Wprowadza się do chatki, tak jak ustaliliśmy. Gorące śniadanie powinno mu w tym pomóc. Gdy Chase jednym haustem wypił czarną kawę, Rory dodał do swojej dużą ilość mleka i cukru. – Nie wygląda jak jakiś hollywoodzki kowboj. – Co bardzo rozczarowało naszego najmłodszego – powiedział Sam, myjąc ręce w kuchennym zlewie. – Rory liczył, że Cal będzie paradować z brzęczącymi ostrogami, srebrną opaską na kapeluszu i w wypolerowanych butach. – I nic z tego. – Rory chwycił plaster bekonu. – Wygląda praktycznie tak

samo jak wtedy, kiedy wyjeżdżał. Tyle że trochę starszy. – Jest niecały rok starszy ode mnie. Zostaw trochę tego bekonu dla innych – dodał Chase. – Mam więcej – powiedziała spokojnie Maureen i uniosła twarz, gdy Sam schylił się, żeby ją pocałować. – Wyglądasz ślicznie, jak bombonierka, Reenie. I równie pięknie pachniesz. – Mam mnóstwo spotkań rano. – À propos spotkań. – Bodine zerknęła na zegarek. – Muszę już iść. – Och, kochanie, nie możesz zostać, żeby przywitać się z Callenem? Nie widziałaś tego chłopaka blisko dziesięć lat. Osiem, pomyślała Bodine i musiała przyznać, że chętnie by go ponownie zobaczyła. Ale… – Naprawdę nie mogę, przepraszam. Zobaczę się z nim niedługo, z wami też – powiedziała i cmoknęła ojca. – Rory, muszę z tobą omówić kilka spraw w biurze. – Zajrzę do ciebie, szefowo. Prychnęła, słysząc to określenie, i ruszyła do sieni, gdzie wcześniej postawiła spakowaną teczkę. – Po południu będzie padał śnieg – zawołała. Założyła kurtkę, czapkę,

szalik oraz rękawiczki i wyszła na zimny poranek. Miała już minutę spóźnienia, więc ruszyła szybkim krokiem do auta. Wiedziała, że Callen wraca, uczestniczyła przecież w spotkaniu rodzinnym, na którym zdecydowali się nająć go jako głównego masztalerza. Cal był najbliższym przyjacielem Chase’a, od kiedy pamiętała i jednocześnie zmorą jej życia oraz pierwszym potajemnym zauroczeniem - a to przekleństwem, a to chłopakiem, w którym się durzyła. Nie mogła sobie przypomnieć, do której kategorii akurat należał, gdy opuszczał Montanę. Kiedy prowadziła samochód po pożłobionym koleinami ubitym śniegu pokrywającym polną drogę, przyszło jej do głowy, że wyjeżdżając był młodszy niż Rory. Musiał mieć około dwudziestu lat, wyliczyła, i bez wątpienia był wkurzony oraz sfrustrowany tym, że stracił większość rodzinnej ziemi. Ziemi, pomyślała teraz, którą jej ojciec kupił od Skinnerów, kiedy - mówiąc oględnie - ojciec Callena popadł w kłopoty finansowe. Popadł w kłopoty finansowe, ponieważ wszystko przegrał w karty. Beznadziejny z niego karciarz, jak to kiedyś stwierdził jej ojciec, a uzależniony od hazardu jak niektórzy od butelki. Zatem z ziemią, którą musiał kochać, a która skurczyła się do ledwie dwudziestu hektarów, domu i kilku budynków gospodarczych, Callen

Skinner wyruszył szukać szczęścia na własną rękę. Według Chase’a dobrze mu szło, zajmował się końmi w filmach. Teraz, po śmierci ojca, gdy jego matka została wdową, a zamężna siostra miała już jedno dziecko i drugie w drodze, wrócił. Słyszała wystarczająco dużo, żeby wiedzieć, że to, co zostało z ziemi Skinnera, nie było warte tyle, ile wynosiło zadłużenie na hipotekach i z powodu pożyczek. A dom stał pusty, ponieważ pani Skinner przeprowadziła się do córki, która miała piękny dom w Missouli, gdzie Savannah i jej mąż prowadzili sklep z wyrobami rzemiosła artystycznego. Wkrótce pewnie będzie kolejne spotkanie w sprawie odkupienia tych dwudziestu hektarów i zastanawiała się, czy ta działka bardziej przydałaby się ranczu, czy ośrodkowi. Naprawić dom, rozmyślała, wynajmować go grupom. Albo na imprezy. Mniejsze wesela, przyjęcia firmowe, zjazdy rodzinne. Albo oszczędzić czas i pieniądze, zburzyć i postawić od zera. Rozważała różne możliwości, aż przejechała pod łukowanym znakiem Ośrodka Bodine z logo koniczynki. Objechała ośrodek, dostrzegając światło w Faktorii, ośrodkowym sklepie, gdzie ten, kto miał dziś pierwszą zmianę, szykował się do otwarcia. W tym tygodniu mieli objazdowe targi z wyrobami skórzanymi i

rękodziełem, co skusi część późnojesiennych gości. Albo dzięki rozpasaniu marketingowych ekip Rory’ego przyciągnie osoby nie będące gośćmi, które zostaną na lunch w Worku z Obrokiem. Zatrzymała auto przed długim niskim budynkiem z szeroką werandą, w którym mieściła się recepcja. Ten widok zawsze napawał ją dumą. Ośrodek powstał, zanim się urodziła, podczas spotkania jej matki, babki i prababki, przy czym to babka, Cora Riley Bodine, była główną inicjatorką tego przedsięwzięcia. To, co na początku było zwykłymi wczasami na ranczu, zamieniło się w luksusowy ośrodek, który oferował pięciogwiazdkową kuchnię, indywidualne usługi, przygody, spa, imprezy, rozrywkę i dużo więcej, na ponad dwunastu tysiącach hektarów, obejmujących także działające ranczo. Wszystko to, pomyślała wysiadając z samochodu, wraz z bezcennym pięknem zachodniej Montany.

Pośpiesznie weszła do środka, gdzie kilkoro gości rozkoszowało się kawą przed wielkim kominkiem trzaskającym ogniem. Dobiegł ją zapach dyni i goździków, uśmiechnęła się zadowolona, machając dłonią recepcjonistce i śpiesząc się do biura, żeby zająć się pracą. Zboczyła jednak do recepcji, gdy Sal, żwawy rudzielec, którą Bodine znała od szkoły podstawowej, dała jej znak. – Chciałam ci powiedzieć, że Linda-Sue właśnie dzwoniła z informacją, że trochę się spóźni. – Jak zawsze. – Tak, ale tym razem przynajmniej o tym uprzedza. Musi jeszcze podjechać po matkę. W solidnych fundamentach dnia Bodine doszło do pierwszego pęknięcia. – Jej matka będzie na spotkaniu? – Przykro mi. – Sal smutno się uśmiechnęła. – To głównie problem dla Jessie, ale dzięki za uprzedzenie. – Jessie jeszcze nie ma. – Nie szkodzi, przyjechałam wcześniej na spotkanie. – Zawsze jesteś wcześniej – zawołała Sal, gdy Bodine odwróciła się i skręciła w korytarzyk prowadzący do jej biura. Biura dyrektor ośrodka.

Podobał się jej rozmiar tego biura. Wystarczająco duże, żeby móc prowadzić spotkania z personelem lub kierownictwem, ale na tyle małe, żeby te spotkania były kameralne i prywatne. Podwójne okno wychodziło na wykładane kamieniami ścieżki, na tę część budynku, w którym mieścił się Worek z Obrokiem i bardziej luksusowa Jadalnia oraz pola ciągnące się ku górom. Celowo ustawiła stare biurko babki tyłem do okna, żeby nic jej nie rozpraszało. Miała dwa skórzane krzesła z wysokimi oparciami, które kiedyś stały w biurze na ranczu, oraz małą kanapę, niegdyś należącą do matki, a teraz odnowioną i obitą porządną tkaniną w kolorze intensywnego lazuru. Odwiesiła kurtkę, czapkę i szal na wieszak w rogu, przygładziła dłonią czarne, jak u ojca, włosy spięte w długi prosty ogon. Z wyglądu przypominała dziadka - tak zawsze mówiła wdowa po nim. Bodine widziała zdjęcia i rzeczywiście dostrzegała podobieństwo do młodego, przeklętego przez los Rory’ego Bodine, który zginął w Wietnamie przed swoimi dwudziestymi trzecimi urodzinami. Miał śmiałe zielone oczy, szerokie usta z większą górną wargą. Jego czarne włosy lekko falowały, natomiast jej były proste jak pod linijkę. Ale miała jego wysokie kości policzkowe, mały zadziorny nos i białą irlandzką skórę, która wymagała hektolitrów kremu ochronnego.

Lubiła myśleć, że po babce odziedziczyła spryt do interesów. Podeszła do blatu, gdzie stał ekspres na kapsułki, który robił w miarę przyzwoitą kawę, po czym wzięła kubek do biurka, żeby przejrzeć notatki na dwa pierwsze spotkania tego dnia. Gdy kończyła rozmawiać przez telefon i jednocześnie pisać maila, do biura weszła Jessica. Tak jak Maureen, Jessie była w sukience - tylko że intensywnie czerwonej zestawionej z krótkim skórzanym żakietem w kolorze śmietanki. Botki na wysokim obcasie nie przetrwałyby pięciu minut w śniegu, ale były idealnie dopasowane do sukienki, jakby zostały razem ufarbowane. Bodine nie mogła nie podziwiać świetnego, nieskazitelnego stylu pracownicy. Jessica blond włosy z jaśniejszymi pasemkami do pracy na ogół spinała w gładki kok i tak też było dzisiaj. Tak jak buty, również i usta były idealnie dopasowane kolorem do sukienki i harmonizowały z ostro zarysowanymi kośćmi policzkowymi, prostym wąskim nosem i oczyma barwy jasnego chłodnego błękitu. Usiadła i czekając, aż Bodine skończy rozmowę, wyjęła telefon z kieszeni żakietu i przewijała coś na ekranie. Bodine rozłączyła się i usiadła wygodniej.

– Koordynatorka ze Stowarzyszenia Pisarzy Amerykańskiego Zachodu skontaktuje się z tobą w sprawie trzydniowego pobytu i bankietu pożegnalnego. – Podali jakieś daty? Liczby? – Przewidywana liczba osób: dziewięćdziesiąt osiem. Przyjazd dziewiątego stycznia, wyjazd dwunastego. – Najbliższego stycznia? Bodine uśmiechnęła się. – Wybrane miejsce im wypadło, więc szukają gdzie mogą. Sprawdziłam i poradzimy sobie. Zaraz po świętach mamy mniejszy ruch. Zarezerwuję na czterdzieści osiem godzin dla nich Młyn, na spotkania i bankiet oraz tyle domków, ile potrzebują. Koordynatorka - Mandy, wydała się dobrze zorganizowana, choć nieco zdesperowana. Wysłałam tobie, mojej mamie i Rory’emu maila ze szczegółami. Powinni się zmieścić w budżecie. – Dobrze. Porozmawiam z nią, ustalę menu, transport, zajęcia i tak dalej. Pisarze? – Aha. – Powiadomię Saloon. – Jessica zrobiła kolejną notatkę na telefonie. – Jeszcze nigdy nie organizowałam wydarzenia dla pisarzy, które miałoby niski rachunek w barze.

– Tym lepiej dla nas. – Bodine wskazała kciukiem ekspresik. – Częstuj się. Jessica podniosła zielony termokubek z logo Ośrodka Bodine, który zwykle przy sobie nosiła. – Jak ty wytrzymujesz bez kawy? – zaciekawiła się Bodine, szczerze zadziwiona. – Albo coli? Jak można żyć na wodzie? – Ponieważ jest jeszcze wino. I joga, i medytacja. – Przecież to wszystko działa nasennie. – Nie, jeśli robić to należycie. Naprawdę powinnaś częściej chodzić na jogę. A medytacja pewnie pomogłaby ci ograniczyć kawę. – Medytacja wyłącznie powoduje, że myślę o rzeczach, które wolałabym w tym czasie robić. Bodine oparła się i lekko obróciła na krześle. – Bardzo mi się podoba twój żakiet. – Dziękuję. Kiedy miałam wolne, pojechałam do Missouli i zaszalałam. Co jest nieomal tak dobre jak joga dla umysłu i ducha. Sal mówi, że LindaSue nieco się spóźni - też mi nowość - i będzie razem z matką. – Takie są najnowsze wiadomości. Damy radę. Zamawiają pięćdziesiąt cztery domki na trzy dni. Próbny obiad, ślub, przyjęcie ślubne - właściwie zajmą całe Miasteczko Zen na dzień przed ślubem, do tego inne rzeczy. – Ślub jest za cztery tygodnie, więc nie ma wiele czasu na zmianę

zdania, na jakieś wymysły. Kąciki szerokich ust Bodine uniosły się w znaczącym uśmiechu. – Poznałaś chyba Dolly Jackson? – Poradzę sobie z Dolly. – Bardziej niż… ktokolwiek inny – uznała Bodine. – Przejrzyjmy, co mamy do tej pory. Przeszły przez wszystkie punkty na liście od góry do dołu, a potem zajęły się mniejszym przyjęciem świątecznym, które miało się odbyć na tydzień przed Bożym Narodzeniem, kiedy Sal wsunęła głowę przez drzwi. – Linda-Sue i jej mama. – Już idę. Sal? Zamów nam jakieś koktajle, może mimozy. – To mi się podoba. – Sprytnie – stwierdziła Jessica, gdy Sal zniknęła. – Trzeba skakać wokół nich, żeby je urobić. – Linda-Sue nie jest taka zła. Chase przez chwilę spotykał się z nią w liceum. – Bodine wstała i poprawiła ciemnobrązową kamizelkę. – Ale mimozy nie zaszkodzą. No, to do boju. Śliczna, krągła, szybko tracąca głowę Linda-Sue chodziła po holu z dłońmi złożonymi na piersiach. – Widzisz, mamo? Wszystko przygotowane na Boże Narodzenie, te

drzewka, te światełka, ogień w kominku. A Jessica powiedziała, że Młyn będzie się skrzył. – Oby. Mówię ci, że potrzebujemy tych wielkich lichtarzy, co najmniej tuzina. Złotych, takich jak te w tym magazynie. Ale nie takich błyszczących złotych, tylko elegancko złotych. Mówiąc to, Dolly jednocześnie gryzmoliła na kartce w grubym niczym cegła i białym niczym suknia panny młodej segregatorze ślubnym, z którym się nie rozstawała. Miała nieco obłąkane spojrzenie. – I czerwony aksamit - ciemnoczerwony, nie jasnoczerwony - rozłożony na ścieżce od miejsca, w którym staną sanie. Zamiast białego. Lepiej wyeksponuje twoją suknię. I mówię ci, że potrzebujemy harfistki - w czerwonej aksamitnej sukni z taką elegancką złotą lamówką - żeby grała, jak ludzie będą wchodzili i zajmowali miejsca. Jessica zaczerpnęła powietrza. – Będziemy potrzebowały więcej mimoz. – Rozumiem cię. – Bodine przywołała na twarz uśmiech i przejęła pałeczkę. Bodine poświęciła elegancko złotemu weselu czterdzieści minut, a potem wymówiła się obowiązkami. W ciągu trzech miesięcy, od momentu

objęcia stanowiska kierowniczki do spraw organizacji wydarzeń, Jessica okazała się bardzo skuteczna w radzeniu sobie z wybrednymi matkami i pełnymi rozterek przyszłymi pannami młodymi. Bodine miała umówione spotkanie z kierownikiem do spraw wyżywienia i napojów, musiała odpowiedzieć na kilka pytań jednemu z kierowców i chciała odhaczyć na swojej liście rozmowę z kierownikiem do spraw koni. Żwirowa droga od jej biura do Centrum Rozrywki wiła się stromo pod górę przez blisko kilometr, lecz gdy wyszła na zewnątrz, na rześkie powietrze, stwierdziła, że woli się przejść, niż podjechać. Czuła w powietrzu śnieg i uznała, że pewnie spadnie wczesnym popołudniem. Na razie na bladoniebieskim niebie zaczynały tłoczyć się chmury. Minęła kilka małych zielonych aut marki Kia przeznaczonych do użytku gości, wyłącznie na terenie ośrodka, po czym skręciła w wąską żwirowaną drogę. Była pusta. Po obu stronach ciągnęły się pokryte śniegiem pola. Dostrzegła trzy sadzące susami jelenie - białe ogony, ciemna i gęsta sierść zimowa. Krzyk jastrzębia sprawił, że podniosła wzrok i patrzyła, jak krąży. Sokolnictwo zajmowało wysoką pozycję w jej trzyletnim planie dla ośrodka i

pod koniec pierwszego roku zrobiła spore postępy w tej dziedzinie. Wiatr unosił śnieg z ziemi, który wirował wokół niej niczym migoczący pył, gdy jej buty stukały o twardą jak skała ziemię. Dostrzegła ruch wokół Centrum Rozrywki - część pracowników z kilkoma końmi na osłoniętym wybiegu. Doleciał ją ciepły zapach koni, razem z woniami natłuszczonej skóry, siana i obroku. Podniosła dłoń w geście pozdrowienia, gdy dostrzegł ją mężczyzna w ciepłej kurtce farmerskiej i brązowym stetsonie. Abe Kotter poklepał srokatą klacz, którą czesał, i wyszedł kilka kroków na powitanie Bodine. – Będzie padać – powiedziała. – Będzie – zgodził się. – Para z Denver chciała pojeździć. Znają się na rzeczy, więc Maddie zabrała ich na szlak. Właśnie wrócili. – Daj mi znać, gdybyś chciał jakieś konie dać na ranczo, a wziąć inne. – Jasne. Przyszłaś z głównego budynku? – Chciałam się przejść, pooddychać. Ale wiesz, chyba osiodłam któregoś konia, przejadę się na nim, odwiedzę panie w Domu Bodine. – Pozdrów je ode mnie. Osiodłam ci konia, Bo. Trzem Skarpetom przyda się przejażdżka. Oszczędzisz moje stare kości. – Stare! Akurat! – W lutym kończę sześćdziesiąt dziewięć lat.

– Jeśli powiesz coś o starych kościach przy moich babciach, to skończysz z ranami postrzałowymi. Zaśmiał się, cofnął i ponownie poklepał srokacza. – Może tak, ale tej zimy robię sobie wakacje, tak jak rozmawialiśmy. Odwiedzę brata w Arizonie, razem z żoną. Pojedziemy zaraz po Bożym Narodzeniu i zostaniemy do kwietnia. Nie skrzywiła się, chociaż miała ochotę. – Będzie nam brakowało ciebie i Eddy. – Zimy są coraz trudniejsze, gdy lat przybywa. – Sprawdził kopyto srokacza i wyciągnął kopystkę, żeby je przeczyścić. – Zimą nie ma wielu chętnych na przejażdżki. Maddie da sobie radę, zajmie się końmi przez kilka miesięcy. Ta dziewczyna ma głowę na karku. – Porozmawiam z nią. Jest w środku? I tak muszę zajrzeć do Matta. – Jest. Przyszykuję ci Trzy Skarpety. – Dzięki, Abe. – Ruszyła. – Co ty do cholery będziesz robił w Arizonie? – Nie mam bladego pojęcia, ale na pewno będzie mi ciepło. Obeszła budynek i weszła do środka. Z początkiem wiosny, aż do października, wielka, przypominająca stodołę przestrzeń mieściła grupy szykujące się do spływów pontonem, wyprawy terenówkami, przejażdżki konne, spędy bydła i piesze wędrówki.

Kiedy opady śniegu robiły się obfite, chętnych było mniej. Teraz jej kroki odbijały się echem, gdy przeszła do zaokrąglonej recepcji, za którą stał kierownik Centrum Rozrywki. – Jak leci, Bo? – Leci, Matt, bez przerwy. Co u ciebie? – Wystarczająco spokojnie, żebyśmy mogli podgonić robotę. Mamy grupę narciarzy biegowych, druga strzela do rzutków. Jutro dwunastoosobowa wycieczka rodzinna wybiera się na przejażdżkę, więc powiadomiłem już Chase’a. Powiedział, że Cal Skinner wrócił i się tym zajmie. – Zgadza się. Porozmawiała z Mattem o stanie magazynu i wymianie sprzętu, po czym wyjęła telefon z notatkami, żeby omówić dodatkowe rozrywki na

wesele dla Jacksonów. – Wyślę ci maila ze wszystkimi szczegółami. Dopilnuj, żeby to porezerwować, w razie czego ściągnij kogo będziesz musiał, żeby wszystko było gotowe. – Jasne. – Abe powiedział, że Maddie tu jest. – W toalecie. – Okej. – Sprawdziła godzinę, zanim schowała telefon do kieszeni. Chciała się przejechać i zobaczyć swoje babcie, a potem naprawdę musiała wracać do biura. – Poczekam. Podeszła do automatu. Jessica miała rację - powinna pić więcej wody. Nie chciała wody. Chciała czegoś słodkiego i gazowanego. Chciała cholernej coli. Przeklęta Jessie, pomyślała, wtykając monety i wyciągając butelkę wody. Zirytowana wzięła pierwszy łyk, gdy Maddie wyszła z toalety. – Cześć, Maddie. Bodine podeszła do dziewczyny zajmującej się w Centrum Rozrywki końmi. Pomyślała, że Maddie jest trochę blada, a po jej oczach widać zmęczenie mimo szybkiego uśmiechu.

– Cześć, Bo. Właśnie wróciłam ze szlaku. – Słyszałam. Dobrze się czujesz? Zmizerniałaś. – Nic mi nie jest. – Maddie machnęła ręką, po czym westchnęła. – Masz chwilkę, żeby usiąść? – Jasne. – Bodine wskazała jeden z małych stolików porozstawianych w sali. – Wszystko w porządku? Tu? W domu? – Jest dobrze. Naprawdę dobrze. – Maddie, przyjaciółka od dziecka, usiadła i podsunęła nieco rondo kapelusza, spod którego wystawały sięgające jej do brody blond włosy. – Jestem w ciąży. – Ty… Maddie! To świetnie. Prawda, że świetnie? – Świetnie, cudownie i wspaniale. I trochę strasznie. Thad i ja stwierdziliśmy, że nie ma na co czekać. Pobraliśmy się przecież dopiero na wiosnę i plan był taki, żeby wstrzymać się rok, może dwa. Ale potem doszliśmy do wniosku, a po co? No i szybko poszło. Zaśmiała się i stuknęła w butelkę wody. – Mogę łyk? – Weź całą. Bardzo się cieszę, Maddie. A jak się czujesz? – Przez pierwsze kilka miesięcy rzygałam trzy razy dziennie. Pierwsza rzecz, jaką robiłam rano, potem w porze lunchu i kolacji. Szybciej się męczę, ale doktor mówi, że tak to właśnie wygląda. A rzyganie powinno mi się zaraz

skończyć - mam nadzieję, na miłość boską. Chyba nieco odpuszcza. Teraz miałam tylko mdłości, ale nie puściłam pawia, więc to już coś. – Thad musi szaleć ze szczęścia. – Owszem. – Który to już miesiąc? – Dwanaście tygodni od tej soboty. Bo otworzyła usta, zamknęła i sięgnęła po butelkę wody. – Dwanaście. Maddie westchnęła i przygryzła wargę. – Chciałam powiedzieć ci od razu, ale wszyscy mówią, że trzeba przeczekać pierwsze trzy miesiące, pierwszy trymestr. Nie pisnęliśmy nikomu z wyjątkiem rodziców - nie da się im nie powiedzieć - a i tak odczekaliśmy, aż minął pierwszy miesiąc. – Nie wyglądasz jakbyś była w ciąży. – Zaraz będę. I prawdę mówiąc, moje dżinsy są już tak ciasne w pasie, że spinam je karabińczykiem. – Żartujesz! – Serio. – Na dowód Maddie podniosła koszulkę i pokazała Bo mały srebrzysty zaczep. – Spójrz. Maddie podniosła kapelusz i pochyliła głowę, żeby pokazać blisko

trzycentymetrowe odrosty na przedziałku. – Nie pozwalają farbować włosów. Daję słowo, nie zamierzam zdejmować kapelusza, dopóki to dziecko się nie urodzi. Nie widziałam swojego naturalnego koloru włosów od czasu, kiedy miałam trzynaście lat, a ty pomogłaś mi z tym pudełkiem Nice’N’Easy. – I zużyłyśmy odrobinę, żeby mi zrobić blond pasemko, które w efekcie wyglądało jak plaster neonowej dyni. – Uważałam, że wyszło odlotowo. W duszy jestem blondynką, Bo, ale będę ciężarną brunetką. Grubą, chodzącą jak kaczka i sikającą co pięć minut brunetką. Zaczęły się śmiać, a Bodine oddała butelkę z wodą. Pijąc, Maddie przesunęła dłonią po niewidocznym na razie brzuszku. – Czuję się inaczej, naprawdę i to jakiś cud. Bodine, będę matką. – Będziesz wspaniałą matką. – Taki mam plan. Ale jest jeszcze jedna rzecz, której nie powinnam robić. – Jeździć konno. Maddie kiwnęła potakująco głową i pociągnęła kolejny łyk wody. – Strasznie się ociągałam, wiem. Jezu, jeżdżę konno od kiedy sama byłam dzieckiem, ale doktor się upiera.

– Też będę w tej kwestii stanowcza. Pojechałaś dziś na przejażdżkę, Maddie. – Wiem. Powinnam była powiedzieć Abe’owi, ale pomyślałam, że najpierw zdradzę tę tajemnicę tobie. No i jeszcze on mówi, że przejmę jego obowiązki, kiedy wyjedzie na zimę. Nie chciałam nic mówić, ponieważ on naprawdę chce jechać na tę wycieczkę, a już widzę, jak ją odkłada. – Niczego nie odłoży, a ty nie znajdziesz się w siodle, dopóki doktor ci na to nie pozwoli. I tyle. Przygryzając znowu wargę - widoczny znak zmartwienia, Maddie zakręcała i odkręcała butelkę z wodą. – Są jeszcze lekcje. – Poradzimy sobie. – Bodine uznała, że coś wymyśli. Na tym przecież polega jej praca. – Konie to nie tylko przejażdżki, Maddie. – Wiem. Już robię część papierów. Mogę je oporządzać i karmić, prowadzić przyczepę z końmi, wozić gości do Centrum Jeździectwa. Mogę… – Możesz dać mi listę od swojego lekarza tego, co możesz i czego nie możesz. To, co możesz, będziesz robić, to, czego nie, nie. – Rzecz w tym, że doktor przesadza z tą ostrożnością… – Ja też – przerwała jej Bodine. – Poproszę listę i będziesz się do niej stosować albo siedzieć w domu.

Maddie osunęła się na krzesło i nachmurzyła. – Thad powiedział, że tak właśnie będzie. – Nie wyszłaś za idiotę. Poza tym cię kocha. I ja też. A teraz jedziesz już do domu. – Och, nie ma takiej potrzeby. – Jedziesz do domu – powtórzyła Bo. – Zdrzemnij się. A potem zadzwoń do lekarza i powiedz mu… – Jej. – Wszystko jedno. Powiedz jej, żeby przygotowała listę, wysłała i mi ją podeślij. I wtedy się zastanowimy. Jedyny minus, Maddie, jest taki, że zamienisz siodło na krzesło przy biurku na kilka miesięcy. – Bodine się uśmiechnęła. – Przytyjesz. – Nie mogę się tego doczekać. – Dobrze, ponieważ tak właśnie będzie. A teraz jedź do domu. – Bodine wstała i nachyliła się, żeby mocno uścisnąć Maddie. – I gratuluję. – Dzięki. Dzięki, Bo. Powiem Abe’owi, zanim wyjdę. Dasz mu znać, że wszystkim się zajmiesz, dobrze? – Jasne. – Właściwie to powiem wszystkim. Nie mogłam się tego doczekać, od kiedy nasikałam na test. Hej, Matt! – Maddie podniosła się i poklepała po

brzuchu. – Jestem w ciąży! – O cholera! Bodine zdążyła jeszcze zobaczyć, jak Matt wyskakuje zza biurka i podbiega do Maddie, żeby ją podnieść do góry. Rodzice dowiadują się o dziecku pierwsi, pomyślała Bodine, wychodząc na zewnątrz. Ale tutaj rodzina jest duża. ROZDZIAŁ DRUGI Jadąc konno, Bodine zastanawiała się, co trzeba zrobić, co można zrobić i co będzie miało najwięcej sensu. Utrata dwójki ważnych ludzi od koni, jednego do wiosny, drugiego na bite osiem miesięcy, stanowiła prawdziwą łamigłówkę. Miała kawałki - wystarczy znaleźć najlepszy sposób na dopasowanie ich do całości. Śnieg padał powoli, na razie niewielki i z rzadka, ledwie zwiastun tego, co przyjdzie. Podobał się jej jego zapach, to, jak jastrząb szybował nad jej głową, jak tłusty królik podskoczył, zniknął i znowu podskoczył, pędząc przez szerokie białe pole. Ponagliła Trzy Skarpety do szybkiego, żywego truchtu, żeby go wyczuć, a potem pozwoliła mu przejść w beztroski, kołyszący cwał. Dostrzegła jedną z ciężarówek serwisowych toczącą się po drodze z Domków Wysokich Drzew. Pozwoliła sobie i swojemu wierzchowcowi na przyjemność jazdy

dłuższą trasą, skąd było widać białe góry wznoszące się na tle łagodnego, bladoszarego nieba. Przez chwilę miała w głowie pustkę. Rozwiąże łamigłówkę, znajdzie wyjście, zrobi to, co trzeba. Przejechała koło białych namiotów Miasteczka Zen, w górę koło wtulonych w zbocze domków, które nazywali Domkami Górskiej Panoramy, i skręciła na drogę wiodącą do domu jej babek. Dom stał z dala od drogi, żeby było dość miejsca na ogród, który obie uwielbiały. Z tymi niebieskimi wykończeniami, wielkimi oknami pozwalającymi podziwiać widoki oraz zapraszającymi werandami z przodu i z tyłu przypominał biały domek dla lalek. Bodine podjechała od tyłu i wprowadziła wałacha do niewielkiej stajni. Poklepała go z uznaniem i przywiązała do słupka. Przeszła po cienkiej warstwie śniegu do tylnej werandy, gdzie starannie wytarła buty. Jak tylko weszła do środka, poczuła wspaniały zapach czegoś perkoczącego na kuchni. Rozpięła kurtkę i od razu podeszła do garnka, żeby powąchać. Kurczak i pory, rozmarzyła się, wdychając zapach potrawy. Coś, co Grammy nazywała porosołem.

Rozejrzała się. Kuchnia z dużym stołem wychodziła na salon z wygodną kanapą, kilkoma głębokimi fotelami i wielkim płaskoekranowym telewizorem. Babcie uwielbiały oglądać programy telewizyjne. Leciał właśnie jakiś serial obyczajowy z parą niemożliwie pięknych bohaterów. Dostrzegła koszyk z przyborami do haftowania - to Grammy - i drugi z szydełkowaniem - to Nany. Ale żadnej z kobiet nie było. Sprawdziła sypialnię gościnną wykorzystywaną jako gabinet, ale była schludnie sprzątnięta i pusta. Wróciła do salonu, z którego po obu stronach żarzącego się kominka prowadziły drzwi do pomieszczeń prywatnych. Zaczęła wołać, a potem usłyszała głos babki dobiegający z prawej strony. – Naprawiłam. Mówiłam ci, że naprawię. Cora wyszła energicznym krokiem ze swojej sypialni z lśniącą różową skrzynką narzędziową w ręku. Stłumiła piśnięcie i przyłożyła dłoń do serca. – Słodki Jezu, Bodine! Śmiertelnie mnie wystraszyłaś. Mamo! Bodine przyjechała! Grzechocząc narzędziami, Cora pośpieszyła do Bodine, żeby ją przytulić.

Kapcie marki Ugg, zapach Chanel No 5, ciało tak szczupłe i zwinne, że nie zdradzało wieku, ubrane w levisy i miękki gruby sweter, zrobiony na drutach przez jej matkę. Bodine wciągnęła aromat jej perfum. – Co naprawiłaś? – Och, umywalka w mojej łazience ciekła jak sito. – Może zadzwonię po obsługę techniczną? – Mówisz jak własna babka. Przez większość życia coś naprawiałam. Teraz poradziłam sobie z przeciekającą umywalką. – Oczywiście, że tak. – Bodine ucałowała Corę w oba miękkie policzki i uśmiechnęła się do bystro patrzących niebieskich oczu. – Masz coś, co wymaga naprawy? – Zaraz będzie mi brakowało dwóch osób od koni, ale już się tym zajmuję. – Taka już nasza rola, prawda? Mamo! Bodine przyjechała, na miłość boską! – Przecież idę, tak? Nie musisz krzyczeć. Podczas gdy Cora pozwoliła, żeby jej włosy - wysoko podcięty z tyłu asymetryczny bob - przyprószyła siwizna, Miss Fancy uparcie trzymała się rudości z dawnych lat.

Brakowało jej kilku miesięcy do dziewięćdziesiątych urodzin i może przyznałaby, że porusza się nieco wolniej niż kiedyś, ale była dumna, że wszystkie zęby ma własne, słyszy wszystko, co chce usłyszeć, a okularów potrzebuje wyłącznie do czytania. Była niewysoka, bardziej okrągła niż pulchna. Najchętniej nosiła koszulki lub czapki z hasłami, które wyszukiwała i kupowała w internecie. Dzisiejszą zdobił napis: TAK WYGLĄDA FEMINISTKA – Za każdym razem, jak cię widzę, jesteś coraz ładniejsza – powiedziała Miss Fancy, gdy Bodine ją objęła. – Widziałaś mnie dwa dni temu. – Ale to nie znaczy, że nie mam racji. Chodź, usiądź. Muszę sprawdzić tę zupę. – Fantastycznie pachnie. – Będzie gotowa za godzinę albo i dłużej, jeżeli możesz zostać. – Naprawdę nie mogę, muszę wracać. Wpadłam, żeby was zobaczyć. – Miss Fancy zamieszała zupę, a Cora odstawiła skrzynkę z narzędziami. – Zatem herbata i ciastka – zarządziła. – Zawsze jest czas na herbatę i ciasteczka. Bodine przypomniała sobie, że stara się zdrowiej jeść, unika podjadania słodkiego, nie pozwala sobie na puste węglowodany.

– Upiekłyśmy wczoraj wieczorem z Corą snickerdoodles. – Miss Fancy uśmiechnęła się, stawiając czajnik na palniku. Och, dlaczego muszą być snickerdoodles? – Na ciasteczka mogę znaleźć chwilę. Usiądź, Grammy. Zajmę się herbatą. Wyjęła dzbanek, filiżanki i sitka, ponieważ żadna z kobiet nie poniżyłaby się do trzymania w domu herbaty w torebkach. – Przepadnie wam serial – powiedziała. – Och, nagrywamy go. – Miss Fancy machnęła ręką. – Fajniej jest go oglądać wieczorami i przewijać reklamy. – Próbowałam jej wytłumaczyć, że serial nie musi być widoczny na ekranie, żeby się nagrał, ale nie chce mi wierzyć. – To nie ma za grosz sensu – odpowiedziała Miss Fancy córce. – I nie zamierzam ryzykować. Słyszałam, że ten chłopak Skinnera wrócił z Hollywood i pracuje na ranczu. – Owszem. – Zawsze go lubiłam. – Cora postawiła na stole talerz z ciastkami. – Całkiem przystojny. – Miss Fancy wzięła jedno. – I tylko na tyle niegrzeczny, żeby był interesujący. – Chase’owi, z jego powagą, dobrze to robiło. A ty się w nim durzyłaś –

powiedziała Cora do Bodine. – Nic podobnego. Babcie spojrzały na siebie z niemal identycznym uśmieszkiem. – Miałam dwanaście lat! I skąd w ogóle o tym wiecie? – Rozmarzone oczy. – Miss Fancy poklepała się po sercu. – Do licha, też bym się w nim durzyła, gdybym była młodsza albo on starszy. – Co by na to powiedział dziadek? – zastanowiła się Bodine. – Że żonaty i martwy to nie to samo. Byliśmy małżeństwem sześćdziesiąt siedem lat, zanim zmarł, i oboje mogliśmy patrzeć na co tylko mieliśmy ochotę. Wzruszające, prawda? To wtedy żonaty i martwy to to samo. Śmiejąc się, Bodine przyniosła herbatę do stołu. – Powiedz temu chłopcu, żeby nas odwiedził – oznajmiła stanowczo Cora. – Przystojny mężczyzna ożywia dzień. – Powiem. – Bodine przyjrzała się ciasteczkom. Później będzie się zdrowo odżywiać. Zanim Bodine skończyła pracę, padał już gęsty śnieg. Była bardziej niż wdzięczna za popołudniowe ciasteczka, ponieważ nie znalazła czasu na lunch, a teraz była spóźniona na kolację. Kiedy zaparkowała pikapa na ranczu, była gotowa zjeść wszystko - ale najpierw kieliszek wina.

Rozebrała się w przedsionku, zabrała teczkę i natknęła się w kuchni na Chase’a, który wyciągał piwo z lodówki. – Gulasz wołowy na kuchence – przywitał ją. – Mama powiedziała, żeby go trzymać, dopóki nie przyjdziesz. Czerwone mięso, pomyślała. Usiłowała ograniczyć jedzenie czerwonego mięsa. Och, trudno. – Gdzie są wszyscy? – Rory ma randkę. Mama powiedziała, że do końca życia nie wyjdzie z wanny, a tata pewnie jest tam z nią. Bodine natychmiast stuknęła się w skroń nasadą dłoni. – Musiałeś mi to mówić? Teraz będę to sobie wyobrażała. – Błysk w jego oku sprawił, że też to sobie wyobraziłem. Trzeba się dzielić z bliźnimi. – Pomachał trzymaną butelką. – Chcesz piwo? – Napiję się wina. Kieliszek czerwonego wina dziennie jest dobry dla zdrowia. Sprawdź sobie – upierała się, widząc jego znaczący uśmiech. Może trochę za dużo sobie nalała, ale to ciągle był jeden kieliszek. – Zatem Maddie jest w ciąży. – Skąd to, do cholery, wiesz? – Poirytowana upiła łyk wina z kieliszka trzymanego w jednej ręce, a drugą nałożyła gulasz do miski. – Maddie wysłała Thadowi SMS-a, że powiedziała tobie, a potem

praktycznie wszystkim w zasięgu głosu, tak mi przekazał. I tak się tego domyślałem. – Domyślałeś się? Jak to? – Wyraz twarzy, Bodine. Widać po oczach. No i kilka jakichś uwag na temat ojcostwa i tym podobnych. – Jeżeli coś podejrzewałeś, dlaczego go nie przydusiłeś? – Rozdrażniona szturchnęła mocno brata. – Gdybym to wiedziała kilka tygodni temu, mogłabym zatrzymać któregoś z sezonowych pracowników. Ale z kim ja rozmawiam – fuknęła, wyciągając łyżkę z szuflady. – Pan Nigdy-O-Nic-NiePytam Charles Samuel Longbow. – Ktoś się znajdzie. Idę do kominka. Bodine wepchnęła łyżkę do gulaszu i ruszyła za nim. Podobnie jak brat usiadła na dużej kanapie i położyła nogi na stoliku. – Dzwoniłam do wszystkich sezonowych, którzy by sobie poradzili. Potrzebuję więcej niż jednego koniarza. Wszyscy już mają jakąś robotę na zimę. – Zjadła trochę gulaszu i zamyśliła się. – Mam kilka tygodni, zanim Abe pojedzie na tę cholerną pustynię, ale nie chcę dawać do kontaktów z klientami kogoś, kogo nie znam, kogo nie szkoliłam. Mam Bena i Carol i chociaż są dobrzy, to nie są od zarządzania. – Weź Cala.

– Cala? – No, bez problemu się przestawia. Równie dobrze radzi sobie z końmi jak z zarządzaniem. A jak będziesz miała za dużo ludzi, to tata i ja możemy się nimi zajmować. Rory też, czy mama. Do diabła, Nana może z nimi jeździć. I tak jeździ prawie codziennie. – Byłam dziś u nich. Pojechałam na Trzech Skarpetach. Kiedy Nana się o tym dowiedziała, chciała go odstawić do Centrum Rozrywki. Trochę się obraziła, gdy powiedziałam, że nie pozwolę jej na to z powodu śniegu. Nie powinna jeździć zimą. Chase z namysłem pokiwał głową i napił się piwa. – Może zajmować się lekcjami. – Tak, myślałam o tym. To by się jej podobało. No, jeżeli mogłabym brać pracowników rancza, przynajmniej na czas nieobecności Abe’a, nie musiałabym nikogo szukać. Nie jesteś taki bezużyteczny, Chase. – Ja? – Łyknął piwa. – Mam mnóstwo niewykorzystanych talentów. – Masz może jakiś talent do piętnastu kilometrów czerwonego aksamitu, dziesiątek złotych świeczników, takich na półtora metra wysokości, i harfistki w czerwonej aksamitnej sukni? – Dotychczas niczego takiego w sobie nie odkryłem. – Wesele Lindy-Sue. Była dziś z matką i ta praktycznie we wszystkim

wprowadziła jakieś aneksy albo zmiany. – Sama chciałaś zarządzać tym miejscem. – I uwielbiam to, nawet w takie dni. Poza tym, aksamit, harfistka i świeczniki? To problem Jessiki. Sam fakt, że nie kazała się Dolly Jackson zamknąć, dowodzi, że dobrze zrobiłam, przyjmując ją do pracy. – Nie sądziłem, że tak długo wytrzyma. – Zadowolony, że może rozprostować nogi, patrzył na padający za oknem śnieg. – A jeszcze nie wie, co to zima w Montanie. – Da radę. Dlaczego miałaby mieć z tym problem? – Miastowa. Ze Wschodu. – I najlepsza do organizacji wydarzeń od czasu, kiedy pięć lat temu Martha przeszła na emeryturę. Nie muszę dwa razy sprawdzać wszystkiego co robi. – I tak to robisz. – Ale nie tyle co kiedyś. – Popatrzyła w szerokie okno, tak jak Chase, na śnieg padający na tle ciemności. – Będzie ze trzydzieści centymetrów. Napiszę do Lena, czy na pewno będziemy mieli odśnieżone drogi. – Sprawdź dwa razy. – Na tym polega moja praca. – Bodine przeniosła wzrok na sufit. – Myślisz, że siedzą w wannie razem?

– Mogę się założyć. – Chyba nie zdołam tam jeszcze pójść. Potrzebuję jeszcze jednego kieliszka. – Przynieś mi w takim razie piwo. – Jego spojrzenie powędrowało za jej wzrokiem. – Wolałbym dać im jeszcze pół godziny, zanim pójdę na górę. Bodine spędziła większość kolejnego dnia na sprawdzaniu wijących się po ośrodku dróg, akceptowaniu propozycji, przekładaniu innych spraw na później i przyśpieszeniu zakupu nowej pościeli do domków. Właśnie zajęła się oceną zimowych promocji: katalogów, poczty, strony internetowej, Facebooka i Twittera, gdy do jej gabinetu wszedł Rory. Rozsiadł się w jednym z foteli, jakby zamierzał zostać tu dłuższą chwilę. – Właśnie kończę przeglądać zimowe promocje – zaczęła Bodine. – Dobrze, ponieważ mamy coś nowego. – Co takiego? – Pomysł. – Zerknął za siebie z uśmiechem, gdy Jessica weszła do środka. – Oto i ona, moja wspólniczka. Mama jest zajęta, ale dołączy, jak będzie wolna. – O co chodzi? Katalogi jutro idą do druku, a materiały będą na stronie w przyszłym tygodniu. – Kilka dni nie będzie miało znaczenia.

Wiedząc dokładnie, że to jest sposób, w jaki nie należy zaczynać rozmowy z Bodine, Jessica klepnęła Rory’ego w ramię i lekko go uszczypnęła, nim usiadła na sąsiednim fotelu. – Myślę, że możemy oprzeć się na zainteresowaniu, jakie w ciągu ostatnich dwóch lat wzbudziła Kowbojska Kuchnia i Rodeo Bodine. – Rodeo Bodine to nasze najlepiej sprzedające się wydarzenie w roku – dodał Rory. – Ale tylko około dwudziestu pięciu procent tych, którzy biorą w nim udział lub kupują bilety, zostaje z nami, je w naszych restauracjach, pije w naszym barze, korzysta z naszych usług. – Zdaję sobie z tego sprawę. Większość uczestników rodeo ma własne kampery lub przyczepy albo nocują w motelach. Dużo biletów sprzedajemy miejscowym. Czerwcowe Lasso nie przynosi takiego dochodu ze sprzedaży biletów, ale daje więcej rezerwacji domków. Po części to kwestia pory roku. – Dokładnie. – Wskazał na nią palcem. – Zima. Co masz zimą? Masz śnieg. I jeszcze trochę śniegu. Ludzie przyjeżdżają tutaj ze Wschodu albo z Kalifornii, chcą poczuć się jak kowboje, chcą jeździć konno, chcą wozu kuchennego na prerii, burgerów z bizona i chcą tego w gęstym sosie luksusu. Rory był w swoim żywiole, gdy przychodziło mu przekonywać do czegoś innych, więc skrzyżował nogi obute w wyszukane kowbojki marki Frye i przystąpił do dzieła.

– Masz tych, którzy przyjeżdżają zimą poszaleć na skuterach śnieżnych albo zaszyć się w domku, pójść na masaż, lecz metr śniegu ich zniechęca, więc tracimy ten potencjalny dochód. Dlaczego nie wykorzystać śniegu jako źródła dochodów? Bodinie nauczyła się - chociaż musiała przyznać, że trochę to potrwało żeby nie patrzeć na Rory’ego jak na młodszego braciszka, gdy chodziło o marketing. – Słucham. – Konkurs rzeźb śnieżnych. Weekendowe wydarzenie. Szczegóły? Powiedzmy, że cztery kategorie. Do dwunastego roku życia, dwanaście– szesnaście, dorośli oraz rodziny. Przyznajemy nagrody, ściągamy miejscowe media do relacjonowania. I oferujemy uczestnikom zniżki na dwudniowy pobyt w domkach. – Chcesz, żeby ludzie robili bałwany? – Nie bałwany – włączyła się Jessica. – Choć to może być opcja. Rzeźby śnieżne, sztuka, tak jak to robią w konkursach piaskowych na Florydzie. Grodzisz ze dwa hektary, masz odcinek dla dzieci, pod opieką. Podajesz gorącą czekoladę i zupę. – Rożki lodowe. – Rożki lodowe. – Rory pokręcił głową patrząc na siostrę. –

Powinienem był o tym pomyśleć. – Dostarczamy narzędzia: szufle, łopaty, szpachelki, tego typu rzeczy – ciągnęła Jessica – ale uczestnicy mogą przyjść z własnymi ozdobami, jeżeli chcą. Robimy powitalne spotkanie w piątkowy wieczór, rozdzielamy stanowiska, ruszamy punkt dziewiąta w sobotę rano. – Będą potrzebne zajęcia dla młodszych dzieci – myślała na głos Bodine. – Nie potrafią się dłużej skoncentrować, prawda? I będą musiały zejść z dworu, mieć co robić, co zjeść, jakieś przekąski. Dorośli też, żadne zaplanowane zadania, ale wiele z nich może chcieć zrobić sobie przerwę. – Ustawimy bufet w Worku z Obrokiem. Może ogrzewane namioty z masażem karku. Mogę opracować aktywności dla dzieci. – Jessica zmarszczyła brwi z namysłem. – Trzeba trzymać się tematu zimy. Możemy za dodatkową opłatą zorganizować kulig. Mamy imprezę, z rozrywką, sobotni wieczór, ogłoszenie zwycięzców, przyznanie nagród. – Podoba mi się ten pomysł, ale będziecie musieli dopracować szczegóły, reklamę i ceny. I to dość szybko. Potrzebne będą zdjęcia. Święto Śniegu brzmi lepiej niż konkurs. – Zdecydowanie – zgodził się Rory. – Chyba dlatego ty jesteś tu szefową. – Nie zapominaj o tym.

– Zajmę się szczegółami. – Jessica wstała i wsunęła telefon do kieszeni. – Rory, może za godzinę zastanowimy się wspólnie i ustalimy konkrety? – Nie ma problemu. – Przyglądał się, jak Jessica wychodzi, po czym odwrócił się do siostry ze swoim olśniewającym uśmiechem. – Ależ ona pięknie pachnie. – Serio? Rozpromieniony Rory poruszył brwiami. – Serio, pięknie. – Jest od ciebie starsza. I ma za dużo klasy dla ciebie. – Wiek to stan umysłu, a ja mam mnóstwo klasy, gdy potrzeba. Nie żebym się pchał – dodał. – Po prostu mówię, jak jest. – Podniósł się. – Wiesz, mogę to tak zareklamować, że pół kraju przyjedzie. Mógłby, pomyślała. I to zrobi. – Tylko tak, żeby się zwróciło – ostrzegła. – Liczykrupa. – Marzyciel. Sio! Mam robotę. Teraz mam jej jeszcze więcej, pomyślała, patrząc na ekran komputera i aktualną makietę katalogu. Będą musieli ją zmienić przy tym nowym dodatku do promocji oraz wydarzeń, i to z wystarczającym wyprzedzeniem, żeby wszystkie miejsca

zostały zarezerwowane. Podniosła telefon, żeby zadzwonić do projektanta. Rory i Jessica - z pomocą Maureen - dotrzymali słowa. O piątej Bodine miała na biurku kompletny pakiet, projekt do katalogu, opis i ceny. Ulepszanie, aprobowanie, przesłanie gotowej kopii do projektanta zajęło jej kolejną godzinę, ale nie żałowała poświęconego czasu. Kiedy wychodziła z pracy, spojrzała na Jadalnię, zlustrowała wzrokiem samochody na parkingu. Kilka kii oraz sporo dżipów, pikapów i osobówek gości nienależących do klientów ośrodka. Przyzwoicie. Też chciała zjeść kolację i posiedzieć w spokoju, nie musząc znać odpowiedzi na wszystkie pytania. Może położy się wcześnie spać. Gdy zaparkowała przy ranczu, chwyciła teczkę i weszła do przedsionka, miała już gotowy plan na wieczór. Kieliszek wina. Kolacja. Długi gorący prysznic. Kilka godzin z książką. Sen. Idealnie.

Do jej nozdrzy doszedł zapach - jak nic - lazanii Clementine i uznała, że Bóg istnieje. Gdy Bodine weszła do kuchni, Clementine - całe metr osiemdziesiąt wychudzonego „zjedz do ostatniego kęsa i mi tu nie gadaj tych bzdur” śmiała się rechotliwie. – Chłopcze, nawet na jotę się nie zmieniłeś. – Nic na tym albo następnym świecie nie wpłynie na moją głęboką i niewzruszoną miłość do ciebie. Bodine znała ten głos, jego gładki, uwodzicielski urok. Spojrzała w kąt, w którym Callen Skinner opierał się o blat i pił piwo, podczas gdy Clementine wstawiała naczynia do zmywarki. ROZDZIAŁ TRZECI Trochę się jednak zmienił, pomyślała Bodine. Był tak szczupły, że aż chudy, kiedy wyjeżdżał. Nabrał nieco ciała. Długie nogi i wąskie biodra sprawiały, że wyglądał smukło, ale w ramionach zrobił się szerszy, a twarz nabrała męskiego wyrazu. To zawsze była dobra twarz, lecz teraz rysy się wyostrzyły, szczęka zrobiła bardziej stanowcza. Włosy, barwy zimowej sierści jeleni, były dłuższe, niż pamiętała, więc koło uszu i nad kołnierzem koszuli zaczęły się kręcić.

Zastanawiała się, czy nadal mu się robią pasemka od słońca, gdy nie nosi kapelusza dłużej niż dziesięć minut. Obrócił głowę, spojrzał na nią i dostrzegła, że jego oczy pozostały takie same – ta zwodniczo spokojna szarość, która potrafiła przybrać zielony lub niebieski odcień. – Cześć, Bodine. Clementine obróciła się na pięcie i wzięła się pod kościste boki. – No wreszcie. Czy tobie się wydaje, że prowadzę stołówkę? Masz szczęście, że zostały jakieś resztki. – To wina Rory’ego. Dołożył mi pracy na koniec dnia. Cześć. Callen. – Umyj no ręce – nakazała Clementine. – A potem do stołu. – Tak, psze pani. – Chcesz piwa? – spytał Callen. – Będzie chciała kieliszek tego czerwonego wina, które zaczęła pijać, bo zapobiega problemom sercowym czy coś takiego. O tam. – Clementine wskazała palcem. – Naprawdę? Podam ci. – Callen podszedł spokojnym krokiem do szafki, wyjął kieliszek i nalał wina, podczas gdy Bodine posłusznie myła ręce. – A ty zjedz sałatkę. – Clementine nałożyła czubatą porcję sałatki do miski, pokropiła czymś i wymieszała. – I żadnego marudzenia o sosie.

– Dobrze, psze pani. Dzięki – dodała, gdy Callen podał jej kieliszek. Usiadła, upiła łyk wina, a potem, kiedy Clementine rzuciła jej serwetkę na kolana, podniosła widelec. – Siedź tu i dotrzymaj jej towarzystwa, Cal. Ciągle spóźnia się na kolację i je sama. Ciągle! W piekarniku jest ciepły talerz i dopilnuj, żeby zjadła do ostatniego kęsa. – Dopilnuję. – Chcesz jeszcze szarlotki? – Kochana Clem, przykro mi, ale nie mam już miejsca na następną porcję. – Weź sobie porządny kawałek do domku, jak będziesz wychodził. Uszczypnęła go w policzek, a jego twarz rozświetliła się w uśmiechu jak letnie niebo od błyskawicy. – Witaj w domu. Idę już. – Zamiast uszczypnięcia w policzek Bodine dostała lekkie pacnięcie w tył głowy, które zakończyło się pieszczotliwym zmierzwieniem włosów. – Do ostatniego kęsa, młoda damo. Do zobaczenia rano. – Dobranoc, Clementine. – Bodine poczekała, aż za gosposią zamknęły się drzwi do przedsionka, po czym westchnęła i sięgnęła po wino. – Nie musisz tu siedzieć i patrzeć, jak jem.

– Obiecałem. Słowo daję, uciekłbym i ożenił z tą kobietą dla samego jej ostrego języka. Jej kuchnia byłaby jedynie dodatkiem. – Pociągnął długi łyk piwa przyglądając się Bodine. – Wyładniałaś. – Tak uważasz? – Tak widzę. Zawsze byłaś ładna, ale jest jeszcze lepiej. A co poza tym? – Dobrze. Dużo pracy. Dobrze i dużo pracy. A ty? – Cieszę się, że wróciłem. Nie byłem tego pewien, więc to miło. – Nie zdążyłeś się stęsknić za Hollywood. Wzruszył ramionami. – To była dobra robota. Ciekawa. Cięższa niż można by sądzić - cięższa niż sądziłem, kiedy się do tego wziąłem. Jej zdaniem najlepsza i najbardziej satysfakcjonująca praca zazwyczaj taka była. – Znalazłeś w niej to, czego potrzebowałeś? Ich spojrzenia znowu się spotkały. – Tak. – Wiesz, minęło kilka lat, ale chciałam powiedzieć, że przykro mi z powodu twojego taty. I przepraszam, że nie było mnie na pogrzebie. – Dziękuję. O ile pamiętam, byłaś chora, grypa czy coś takiego. – Coś takiego. Trzy dni. Nie pamiętam, żebym kiedykolwiek tak

chorowała i nie mam ochoty na powtórkę. – Skoro jesteśmy przy kondolencjach, to przykro mi z powodu twojego pradziadka. To był dobry człowiek. – Najlepszy, tak po prawdzie. Jak twoja mama, Callen? – Radzi sobie. Dobrze jej tam, ma wnuka do rozpuszczania, następny w drodze. Sprzedajemy resztę starej ziemi twojemu tacie. Bodine pogrzebała w sałatce. – Nie wiem, czy nie powinnam powiedzieć, że mi przykro. – Nie ma takiej potrzeby. Ta ziemia nie ma dla mnie żadnego znaczenia. Już od dawna. Może i tak, pomyślała, ale tak czy inaczej powinna należeć do niego. – Zrobimy z niej dobry użytek. – Też tak myślę. – Wstał, wyjął talerz z piekarnika. – No, ale proszę, proszę, Bodine – powiedział, stawiając przed nią kolację. – Prowadzisz cały wielki ośrodek. Ponieważ Clementine nie mogła spojrzeć na nią świdrującym wzrokiem, Bodine nie żałowała sobie pieprzu z młynka. Lubiła ostry smak. – Nie robię tego sama. – Z tego, co słyszę, robiłabyś, gdybyś mogła. Popracowałem dziś trochę

dla ciebie – dodał. – Chase doszedł do wniosku, że najlepiej będzie, jeśli tam pojadę, popracuję z Abem, bo minęło już trochę lat, i się wdrożę. Wiedziała o tym - tylko dlatego, że Chase postanowił wysłać jej SMS-a, już po fakcie. – I co, wdrożyłeś się? – Zaczynam. Więc powiem ci, jeżeli chcesz mnie słuchać. Urwał na chwilę. Wzruszyła ramionami i jadła lazanię. – Zgadzam się z Abem, że powinnaś wynająć kolejnego koniarza. To prawda, że możesz brać ludzi z rancza, ale lepiej byłoby mieć kogoś, kto będzie tam siedział. Ja bez problemu przejmę obowiązki Abe’a, za miesiąc, ale nadal brak ci jednej osoby. Ponieważ zgadzała się z jego rozumowaniem i nie mogła spierać się z jego radą, kiwnęła potakująco głową. – Zajmuję się tym. Na razie nikogo nie znalazłam. – To Montana, Bodine. Znajdziesz kowboja. – Nie szukam byle kogo. – Machnęła widelcem i w tej kwestii była stanowcza. – Gdybym cię nie znała, nie zastępowałbyś Abe’a. – No dobrze, masz rację. – Ale cię znam. Może ty znasz kogoś z Kalifornii, kto chciałby zmienić scenerię.

Pokręcił głową, patrząc na piwo. – Zmiana scenerii jest w pakiecie, bo jedziesz tam, gdzie cię potrzebują. I dobrze płacą, jeśli jesteś dobry. Mogę się upomnieć o przysługę, ale czułbym się nie w porządku, prosząc kogoś, żeby zrezygnował z takich pieniędzy na rzecz przejażdżek konnych, lekcji jazdy czy oporządzania stajni i koni. Podniósł oczy na patrzącą na niego Bodine. – Dlaczego ja to zrobiłem? – Ja cię nie prosiłam. – Ależ tak. Już była najwyższa pora na powrót do domu. – A potem szeroki uśmiech znowu rozświetlił jego twarz. – I może trochę tęskniłem za tobą i twoimi długimi nogami, Bodine. – Akurat – powiedziała to rozbawionym i nieco sarkastycznym tonem. – Mógłbym, gdyby wiedział, że tak wyładniałaś. – Też mogłabym za tobą tęsknić, gdybym wiedziała, że przestałeś być takim chudzielcem. Zaśmiał się. – Wiesz, z czego właśnie zdałem sobie sprawę? Naprawdę mi ciebie brakowało. Brakowało mi tej kuchni. Chociaż, o rany, wygląda trochę inaczej, niż kiedy tu ostatni raz byłem. Stare drzwi stajenne prowadzą do

spiżarni tak wielkiej, że można by ją opodatkować. Wielgachna błyszcząca kuchenka i ten kran do wyciągania ze ściany. Clementine mówi, że to do napełniania garnków na kuchni. – Babcie wkręciły mamę w jeden z tych remontowych programów telewizyjnych. Tak wierciła ojcu dziurę w brzuchu, aż w końcu ustąpił. – No właśnie, za nimi też się stęskniłem. Chętnie odwiedzę Nanę i Miss Fancy. – Będą zachwycone. Masz w chatce wszystko, czego potrzebujesz? – A nawet więcej. Ona też wygląda nieco inaczej, od kiedy zakradaliśmy się tam z Chasem, żeby wymyślać nowe przygody. – I w której mnie zamknęliście. – Zorientowała się, że nadal jest tym trochę rozgoryczona. – No, byłaś dziewczyną. Zaśmiała się z jego udawanego przerażenia. Może też się trochę za nim stęskniła. – Jeździłam równie dobrze jak wy. – Owszem. Strasznie mnie to wkurzało. Chase powiedział, że kilka lat temu straciłaś Cudowną. Bodine miała słodką klacz, którą kochała, o którą dbała i na której jeździła od czasu, kiedy obie miały dwa lata.

– Prawie mi serce pękło. Minęło pół roku zanim wybrałam kolejnego konia. – Dobrze wybrałaś. Twój Leo jest mądry i ma charakter. Jeszcze wina? Zastanowiła się chwilę. – Pół kieliszka. – Jaki jest sens połowy czegokolwiek? – To więcej niż nic. – Brzmi jak pójście na kompromis. – Ale wstał, wziął butelkę i postawił na stole. – Wygląda na to, że już zjadłaś, więc wypełniłem obowiązek wobec Clementine. Powinienem iść. – Chcesz to ciasto? – Nie. Jeżeli wezmę, będzie stało i kusiło mnie, żebym je zjadł, a ja nie zasnę. Dobrze cię widzieć, Bo. – Ciebie też. Gdy wyszedł, siedziała przez chwilę i analizowała rozmowę, w zamyśleniu pocierając scyzoryk, który nosiła w przedniej kieszonce spodni. Zawsze. Ten, który dostała od niego na dwunaste urodziny. Może, ale tylko może, nadal czuła odrobinę tego zadurzenia. Jego ślad. Nic, o co należałoby się martwić. Nic, co pchnęłoby ją do jakiegoś działania. To tylko lekki dreszczyk na widok mężczyzny, jakim stał się z

chłopca, przy którym szybciej biło jej serce, kiedy była nastolatką. Dobrze to sobie uświadomić, przyznać się i móc odłożyć na bok. Wzięła butelkę wina i nalała sobie równo pół kieliszka. To więcej niż nic. > Nakazał jej, żeby nazywała go Panem. Alice zapamiętała każdą zmarszczkę na jego twarzy, ton głosu. Kiedy ucieknie, powie policji, że ma około czterdziestu lat, jest biały, mierzy około metra osiemdziesięciu, waży może z siedemdziesiąt kilogramów. Muskularny i bardzo silny. Piwne oczy, kasztanowe włosy. Na lewym biodrze ma pomarszczoną bliznę długości około dwóch i pół centymetra oraz przypominające plamę brązowe znamię na zewnętrznej stronie prawego uda. Często pachnie skórą, piwem i smarem do broni. Będzie pracowała z rysownikiem policyjnym. Miała ponad miesiąc na wyrzucanie sobie, że nie przyjrzała się uważniej pikapowi. Nawet koloru nie zapamiętała, chociaż wydawało się jej, że był to spłowiały pordzewiały błękit. Nie poda im numeru rejestracyjnego, zresztą może był to kradziony samochód. Ale jego może opisać, od kapelusza hodowcy bydła po zniszczone

buty Durango. Chyba że wcześniej zdoła go zabić. Marzyła, że jakimś sposobem znajduje nóż, pistolet albo sznur i zabije go, kiedy następnym razem usłyszy, jak otwiera drzwi do piwnicy i jak w tych butach ciężkim krokiem schodzi po schodach do jej więzienia. Nie miała pojęcia, gdzie jest, czy to nadal Montana, czy przewiózł ją do Idaho albo Wyoming. Równie dobrze mogła być na Księżycu. Jej więzienie miało betonową podłogę, ściany pokryte tanimi panelami. Żadnego okna i tylko jedne drzwi, do których prowadziły chwiejne schody bez poręczy. Miała toaletę, zlew przymocowany do ściany, wąski brodzik z ręcznym prysznicem. Tak samo jak powietrze w pomieszczeniu, woda nie była nawet ciepła. Dla zapewnienia prywatności przymocował złachaną zasłonkę, żeby oddzielić część toaletową od reszty. Ta reszta miała szerokość dziesięciu kroków na dziesięć - wiedziała o tym, ponieważ przemierzała ją niezliczoną ilość razy, naprężając kajdany, przymocowane do prawej nogi, które uniemożliwiały jej wejście wyżej niż na dwa dolne schodki. W piwnicy było jeszcze łóżko polowe, stół przyśrubowany do podłogi, lampa przyśrubowana do stołu. Jej podstawę

stanowił niedźwiedź wspinający się na drzewo, do której wkręcono czterdziestowatową żarówkę. Chociaż zabrał jej plecak, zostawił pastę do zębów, szczoteczkę, mydło, szampon i nakazał je stosować, ponieważ schludność jest jedną z największych cnót. Dał jej szorstki ręcznik oraz myjkę i dwa na szczęście ciepłe koce. Na stole leżał egzemplarz Biblii. Jeżeli chodzi o jedzenie, to stary drewniany kosz na podpałkę mieścił pudełko Cheerios, pół bochenka białego chleba, małe słoiki masła orzechowego i dżemu winogronowego oraz kilka jabłek - ponieważ Pan twierdził, że jabłko dziennie pozwala uniknąć lekarza. Miała jedną plastikową miskę i jedną plastikową łyżkę. Przynosił jej obiad. Dzięki temu wiedziała, że minął kolejny dzień. Zazwyczaj był to jakiś gulasz, ale czasami tłusty burger. Za pierwszym razem odmówiła jedzenia, krzyczała i wściekała się na niego. Pobił ją do utraty przytomności i zabrał koce. Następne dwadzieścia cztery godziny, koszmar bólu i dreszczy przekonały ją do jedzenia. Musi być silna, żeby mogła uciec. Sukinsyn nagrodził ją czekoladowym batonikiem. Próbowała błagań, przekupstwa - jej rodzina da mu pieniądze, jeżeli ją

puści. Powiedział, że teraz jest jego własnością. Chociaż wyraźnie była dziwką, zanim ją ocalił tamtego dnia na drodze, to jest za nią odpowiedzialny. I może robić z nią, co mu się podoba. Zasugerował, żeby czytała Biblię, ponieważ zostało zapisane, że kobieta ma się podporządkować dominacji mężczyzny, bo Bóg stworzył kobietę z żebra Adama, żeby była mu towarzyszką życia i rodziła dzieci. Kiedy nazwała go chorym skurwysynem, pierdolonym tchórzem, odstawił swoją miskę gulaszu. Dłonią zwiniętą w pięść złamał jej nos, po czym zostawił zakrwawioną i zapłakaną. Kiedy zgwałcił ją po raz pierwszy, walczyła jak szalona. Chociaż bił ją i dusił, walczyła, krzyczała, błagała i broniła się przed każdym gwałtem, dzień za dniem, aż wszystkie zlały się w jeden. Któregoś z tych dni przyniósł jej plaster pieczonej szynki pokrojony na kawałki, kupkę purée ziemniaczanego z czerwonym sosem, porcję papkowatego groszku i bułeczkę. Była nawet serwetka w czerwoną kratkę, złożona w trójkąt, co ją tak zszokowało, że zaniemówiła. – To nasza bożonarodzeniowa kolacja – powiedział, gdy usiadł na schodach, by zjeść. – Chcę widzieć, jak z wdzięcznością jesz to, co nie bez trudu przygotowałem.

– Boże Narodzenie. – Cała drżała w środku. – Jest Boże Narodzenie? – Nie popieram tych bzdur z prezentami albo wymyślnymi drzewkami i co tam jeszcze. To dzień świętowania narodzin Jezusa. Więc dobry posiłek wystarczy. Jedz. – Jest Boże Narodzenie. Proszę, proszę, Boże, proszę, pozwól mi iść. Chcę do domu. Chcę do mamy. Chcę… – Zamknij gębę, nie chcę słuchać, czego byś chciała – warknął i głowa jej odskoczyła, jakby ją uderzył. – Jeżeli wstanę z tego miejsca, zanim skończę jeść, pożałujesz. Uważaj, co mówisz, i jedz, co dostajesz. Wzięła łyżkę, zdołała nabrać na nią trochę szynki i przeżuć, chociaż szczęka ciągle ją bolała po pobiciu sprzed kilku dni. – Sprawiam panu tyle kłopotów. – Od miesiąca, pomyślała. Siedzi w tej dziurze w ziemi z tym świrem od ponad miesiąca. – Nie wolałby pan kogoś towarzyszki życia, jak mówi Biblia - która by się panem opiekowała? Gotowała dla pana? – Nauczysz się – powiedział, jedząc z podejrzanym spokojem i cierpliwością, o których wiedziała, że powinna się bać. – Ale… ja potrafię gotować. Całkiem nieźle gotuję. Jeżeli pozwoli mi pan pójść na górę, mogę dla pana gotować. – Coś ci nie pasuje w posiłku, który dostałaś?

– Och, nie. – Zjadła trochę kleistych ziemniaków. – Widzę, że zadał pan sobie dużo trudu, by to przygotować. Ale ja mogę pana uwolnić od tych obowiązków, gotować i sprzątać, być prawdziwą pomocą. – Czy ja ci wyglądam na głupka, Esther? Już dawno przestała krzyczeć, że nazywa się Alice. – Nie, proszę pana! Oczywiście, że nie. – Uważasz, że jestem tak głupi, tak podatny na kuszenie kobiety, że nie wiem, że spróbujesz uciec, jak wejdziesz na górę? Jego wargi się wykrzywiły. Oczy tak przerażająco pociemniały. – Może najpierw spróbujesz mi wepchnąć kuchenny nóż w gardło? – Nigdy bym… – Zamknij się, kłamliwa suko. Nie ukarzę cię tak, jak na to zasługujesz, za mówienie, że jestem głupi, bo dziś są urodziny Dzieciątka Jezus. Nie nadużywaj mojej cierpliwości. Gdy ucichła i zajęła się jedzeniem, pokiwał z zadowoleniem głową. – Nauczysz się. A kiedy uznam, że się nauczyłaś i jesteś wystarczająco dobra, może pozwolę ci pójść na górę. Ale na razie masz tu wszystko, czego potrzeba. – Czy mogłabym pana o coś poprosić? – Prosić możesz. Nie znaczy, że dostaniesz.

– Gdybym mogła dostać rękawiczki i drugą parę skarpetek, które były w plecaku. Dłonie i stopy mi marzną. Boję się, że zachoruję. Jeżeli się przeziębię, będę dla pana jeszcze większym kłopotem niż teraz. Popatrzył na nią badawczo nic nie mówiąc. – Może wezmę to pod uwagę. – Dziękuję. – Te słowa chciały utknąć w jej gardle jak jedzenie, ale zmusiła się do ich wypowiedzenia. – Dziękuję panu. – Może wezmę to pod uwagę – powtórzył – jeżeli okażesz mi należyty szacunek. Wstań. Odstawiła papierowy talerzyk na stolik koło łóżka i podniosła się. – Zdejmij ubrania i połóż się na łóżku, które ci dałem. Wezmę, co mi się należy, i tym razem nie będziesz się sprzeciwiać. Pomyślała o odmrożeniach na dłoniach i stopach, o nieustannym zimnie. I tak ją zgwałci. Po co jeszcze do tego ma zostać pobita? Zdjęła bluzę i koszulkę, którą miała pod spodem. Jej serce wyschło i nie miała już czym płakać, gdy zdejmowała zdarte od chodzenia po betonie skarpetki. Ściągnęła dżinsy, zdjęła lewą nogawkę, drugą zsunęła do miejsca, w którym jej kostkę trzymały pęta. Położyła się na łóżku polowym i czekała, aż się rozbierze, przygniecie ją swoim ciężarem, wedrze w nią, podyszy i postęka, postęka i podyszy.

Sądziła, że to ten moment ją złamał - kiedy poddała się gwałtowi w zamian za parę skarpetek. Ale gdy wracała myślami do tamtej nocy, kiedy już wiedziała, że zaczął się nowy rok, gdy każdego ranka przez cały tydzień wymiotowała schylona nad sedesem, była pewna, że to nie było wtedy. Przełom nastąpił, gdy dowiedziała się, że nosi jego dziecko. Bała się mu powiedzieć i bała nie powiedzieć. Myślała o samobójstwie, ponieważ z pewnością byłoby to najbardziej humanitarne dla niej i dla tego, co w niej zasiał. Ale brakowało jej odwagi i środków. Może on to za nią załatwi, myślała Alice, kuląc się na polówce. Kiedy dowie się, że jest w ciąży, po prostu pobije ją na śmierć. I będzie koniec. Myślała o matce, siostrze, dziadkach, wujkach i ciotkach, i kuzynach. Myślała o ranczu, o tym, że w styczniowym śniegu musi wyglądać jak z pocztówki. Nie będą jej szukać, przypominała sobie. Sama zamknęła te drzwi, spaliła ten most, przecięła tę linę. I nigdy nie znajdą jej w tej norze. Żałowała, że nie może im powiedzieć, że jej przykro, że uciekła. Pełna gniewu, zarozumiała, lekceważąca ich uczucia. Nie wierzyła wtedy, że im na

niej zależy. Żałowała, że nie może im powiedzieć, że do nich wracała. Kiedy usłyszała skrzypnięcie drzwi i kroki na schodach, zadrżała. Nie tyle ze strachu, ile z rezygnacji. – Podnieś ten swój leniwy tyłek z łóżka i jedz. – Jestem chora. – Będziesz jeszcze bardziej chora, jeżeli nie zrobisz tego, co mówię. – Potrzebuję lekarza. Chwycił ją za włosy i poderwał do góry. Krzycząc, zakryła twarz. – Proszę, proszę. Jestem w ciąży. Jestem w ciąży. Ścisnął mocniej i przyciągnął jej twarz do swojej. – Nie próbuj żadnej z tych swoich kurwich sztuczek na mnie. – Jestem w ciąży – powiedziała to spokojnie przekonana, że czeka ją śmierć. Starała się być na nią gotowa. – Wymiotuję co rano od sześciu dni. Nie miałam okresu, od kiedy mnie tu przywiozłeś. Nie miałam w grudniu, teraz też nie, a już powinnam. Straciłam rachubę czasu, dopóki nie powiedziałeś, że jest Boże Narodzenie. Jestem w ciąży. Gdy puścił jej włosy, opadła na łóżko. – Zatem jestem zadowolony.

– Co? – Masz coś nie tak ze słuchem, Esther? Jestem zadowolony. Wpatrywała się w niego, a potem zamknęła oczy. – Chciałeś, żebym zaszła w ciążę. – Jest powiedziane: idźcie i rozmnażajcie się. Twoim celem na ziemi jest rodzić dzieci. Leżała nieruchomo, odsunęła od siebie rezygnację i pozwoliła sobie na odrobinę nadziei. – Muszę zobaczyć się z lekarzem, panie. – Twoje ciało jest do tego stworzone. Lekarze tylko straszą ludzi, żeby się bogacić. On chce tego dziecka, upomniała siebie. – Chcemy, żeby dziecko było zdrowe. Potrzebuję witamin i dobrej opieki. Jeżeli ja zachoruję, dziecko we mnie też zachoruje. Ten ogień, ten szalony ogień błysnął w jego oczach. – Myślisz, że jakiś krętacz doktorek zna się lepiej niż ja? – Nie. Nie. Chcę tylko tego, co najlepsze dla dziecka. – Powiem ci, co jest najlepsze. Wstań i zjedz, co przyniosłem. Zrezygnujemy ze stosunków, dopóki nie będziemy pewni, że jest dobrze zagnieżdżone.

Przyniósł przenośny grzejnik i wyściełany fotel. Wstawił też małą lodówkę, zaopatrzoną w mleko, surowe warzywa i owoce. Dawał jej więcej mięsa niż wcześniej i kazał codziennie zażywać witaminy. Kiedy uznał, że jest wystarczająco zdrowa, ponowił gwałty, ale już rzadziej. Jeśli bił, ograniczał się do uderzeń otwartą dłonią w twarz. Gdy urósł jej brzuch, dostała obszerne powiewne sukienki, których nienawidziła, oraz parę kapci, za które popłakała się z wdzięczności. Do ściany przypiął kalendarz i sam odznaczał upływ czasu, więc patrzyła, jak wloką się kolejne dni jej życia. Z pewnością pozwoli jej pójść na górę, jak pojawi się dziecko. Chciał go, więc pozwoli jej i dziecku pójść na górę. A wtedy… Będzie musiała poczekać, rozmyślała Alice, siedząc w fotelu blisko parzącego grzejnika, a dziecko kopało i wierciło się w niej. Będzie musiała go przekonać, że zostanie, że będzie posłuszna, że ją złamał. Gdy wybada sytuację i będzie mogła zaplanować najlepszy sposób na wydostanie się, ucieknie. Zabije go, jeżeli nadarzy się taka sposobność, ale ucieknie. Żyła tą myślą, przyjściem dziecka na świat, dzieckiem otwierającym jej drzwi do ucieczki. Środek do celu i nic więcej, coś, co w nią wmusił.

Kiedy znajdzie się na górze, odzyska siły, kiedy będzie wiedziała, gdzie jest, a on straci czujność, wtedy ucieknie. Na Boże Narodzenie będzie w domu, bezpieczna, a ten skurwiel będzie martwy albo w więzieniu. Dziecko… o tym myśleć nie potrafiła. Nie chciała. Pod koniec września, w jedenastym miesiącu niewoli, poród zaczął się od dokuczliwego bólu pleców. Chodziła, żeby go złagodzić, siadała w fotelu, zwijała się na łóżku, ale nic nie pomagało. Rozprzestrzeniał się, dochodził do brzucha, stawał mocniejszy. Gdy odeszły jej wody, zaczęła krzyczeć. Krzyczała jak podczas pierwszych tygodni pobytu w piwnicy. I tak samo jak podczas tych tygodni nikt nie przyszedł. Przerażona wpełzła na polówkę, podczas gdy bóle były coraz silniejsze, coraz częstsze. Miała wyschnięte gardło, więc pomiędzy skurczami piła kranówkę z papierowych kubków, w które ją zaopatrzył. Dziesięć godzin po pierwszym bólu otworzyły się drzwi. – Pomóż mi. Proszę, proszę, pomóż mi. Zszedł szybko i stał zachmurzony, po czym włożył kapelusz. – Proszę, to boli. Tak strasznie boli. Potrzebuję lekarza. O mój Boże, potrzebuję pomocy.

– Kobieta rodzi dzieci we krwi i bólu. Nie jesteś inna. To dobry dzień. Piękny dzień. Mój syn przychodzi na świat. – Nie odchodź! – Zaszlochała, gdy ruszył po schodach. – Och, Boże, nie opuszczaj mnie. – Potem ból sprawił, że mogła wydać z siebie jedynie płaczliwy krzyk. Wrócił ze stertą starych ręczników, które bardziej by się nadawały na szmaty, ocynkowanym wiadrem wody oraz nożem w pochwie przy pasku. – Proszę, zadzwoń po lekarza. Coś jest chyba nie tak. – Nic nie jest nie tak. To kara za grzech Ewy i tyle. – Zadarł jej sukienkę i wepchnął w nią palce, przysparzając jeszcze więcej bólu. – Wygląda na to, że zaraz urodzisz. Krzycz sobie, ile chcesz. Nikt nie usłyszy. Sam przyjmę na świat mojego syna. Odbiorę go własnymi rękoma na własnej ziemi. Wiem, co robię. W swoim życiu odbierałem poród wielu cielaków, a to jest podobne. Rozerwie ją na pół ten potwór, którego ma w sobie przez niego. Oszalała z bólu rzuciła się na niego i próbowała wyrwać. Później tylko szlochała wyczerpana, kiedy ponownie wyszedł. Walczyła znowu, krzycząc ochryple, gdy wrócił ze sznurem i przywiązał ją do łóżka. – Dla twojego dobra – powiedział. – A teraz wypchnij mojego syna.

Przyj, słyszysz? Albo go z ciebie wytnę. Zlana potem, wyczerpana Alice parła. Coś jej kazało, czemu nie była w stanie się oprzeć, mimo rozdzierającego bólu. – Jest już jego głowa, widzę piękną głowę. Już ma włoski. Przyj! Zebrała resztki sił i ostatni niewysłowiony ból sprawił, że krzyknęła. Gdy opadła bezwładnie z wyczerpania, usłyszała kwilenie. – Urodziło się? Jest? – Urodziłaś samicę. Była zamroczona, jakby opuściła własne ciało. Przez zamglone od potu i łez oczy widziała, jak on trzyma wijące się dziecko, śliskie od krwi i mazi. – Dziewczynka. Oczy patrzące na Alice były beznamiętne i zimne. Poczuła strach. – Mężczyzna potrzebuje syna. Położył dziecko na niej i wyciągnął sznurek z kieszeni. – Przystaw ją do piersi – nakazał przewiązując pępowinę. – Nie.. nie mogę. Mam związane ręce. Jego twarz była zimną maską. Wyszarpnął nóż zza paska. Alice instynktownie wygięła się w łuk, mocując się ze sznurami, rozpaczliwie chcąc objąć dziecko, żeby je chronić. Ale on najpierw przeciął pępowinę, następnie sznur.

– Musisz wydalić łożysko. – Przyniósł kolejne wiadro, podczas gdy dziecko płakało coraz głośniej. Alice objęła dłońmi noworodka. Nowy ból ją zaskoczył, ale nie był tak silny jak wcześniejsze. Mężczyzna wrzucił łożysko do wiadra. – Zajmij się nią, niech przestanie miauczeć. Umyj ją i siebie. Ruszył po schodach i raz jeszcze się obejrzał. – Mężczyzna potrzebuje i zasługuje na syna. Gdy zatrzasnął za sobą drzwi, Alice leżała na brudnym łóżku, a dziecko płakało i wiło się na niej. Nie chciała go tulić, i tak nie wiedziała jak. Nie chciała być z nim sama. Nie chciała na nie patrzeć. Ale spojrzała i zobaczyła, jak bezradnie na niej leży. To coś, co w niej rosło. To dziecko. Ta córka. – Już dobrze. Będzie dobrze. – Podniosła się, wzdrygając z bólu, gdy usiadła, gdy przytuliła maleństwo i przystawiła mu pierś do usteczek. Trzymało ją nieruchomo, a szerokie oczy patrzyły ślepo, a potem Alice poczuła ciągnięcie, gdy zaczęło ssać. – Widzisz, tak, właśnie tak. Będzie dobrze. Pogłaskała główkę, zanuciła coś i poczuła nieopisaną miłość. – Jesteś moja, nie jego. Tylko moja. Jesteś Cora. To imię twojej babci.

Jesteś moją Corą i będę się tobą zajmować. Zostawił ją na trzy dni i bała się, że nie wróci. Ze spętaną nogą nie mogła dojść do drzwi, znaleźć wyjścia. Gdyby miała coś ostrego, być może spróbowałaby odciąć sobie stopę. Skromne zapasy topniały, ale miała ręczniki dla dziecka. Płukała i mydliła myjkę, żeby mała Cora była czysta. Siedziała w fotelu z Corą w ramionach, śpiewała jej piosenki, uspokajała, gdy robiła się marudna. Spacerowała z dzieckiem, całowała jej pokrytą meszkiem główkę, zachwycała się ślicznymi paluszkami. Drzwi się otworzyły. Alice trzymała dziecko mocniej, gdy schodził z workiem zapasów. – Masz, czego potrzebujesz. – Odwrócił się i spojrzał na dziecko w jej ramionach. – Obejrzyjmy ją. Nawet gdyby mogła mu przegryźć gardło, nie pozbędzie się pęta z nogi. Musi go uspokoić i oczarować, więc się uśmiechnęła. – Pańska córka jest piękna i doskonała, proszę pana. A jaka grzeczna. Prawie nie płacze. Jedynie jak jest głodna albo brudna. Przydałoby się trochę pieluszek i trochę… – Powiedziałem, daj mi ją obejrzeć. – Właśnie zasnęła. Chyba ma pańskie oczy i brodę. – Nie, nie, nie miała,

ale kłamstwo go uspokoi i oczaruje. – Powinnam panu podziękować, że pomógł mi ją sprowadzić na świat, że ją zrobił. Gdy mruknął i przykucnął, Alice nieco się rozluźniła. Nie widziała w jego oczach tego spojrzenia, co zawsze, gdy ją bił. Wyrwał jej dziecko tak szybko, że Cora obudziła się z płaczem, a Alice zerwała z krzesła. – Wygląda na zdrową. – Tak. Jest idealna. Proszę, nie mogę powstrzymać jej od płaczu. Proszę mi ją… Odwrócił się i ruszył ku schodom, a Alice za nim. Łańcuch brzęczał o beton, aż się naprężył. – Dokąd idziesz? Dokąd ją zabierasz? Na wpół oszalała Alice skoczyła mu na plecy - strącił ją jak muchę i wszedł szybko po schodach. Zatrzymał się na górze i patrzył, jak bezskutecznie szarpie kajdany. – Nie ma pożytku z córek. Komuś innemu się przyda i jeszcze dobrze zapłaci. – Nie, nie, proszę. Ja się nią zajmę. Nie będzie sprawiała żadnych kłopotów. Nie zabieraj jej. Nie rób jej krzywdy. – To moja krew, więc krzywda jej ode mnie nie spotka. Ale córka mi się

nie przyda. Daj mi syna, Esther. Lepiej daj mi syna. Alice ciągnęła kajdany, aż z kostki zaczęła kapać krew, i krzyczała, aż gardło paliło jak oblane kwasem. Opadła na betonową podłogę, szlochając z rozpaczy. Wiedziała, że nigdy nie zobaczy swojego dziecka. I to był ten moment, gdy coś w niej ostatecznie pękło. ROZDZIAŁ CZWARTY > Mając w planie konferencję pisarzy i konkurs rzeźb śnieżnych, a także rozmaite wydarzenia świąteczne oraz promocje służące podkręceniu zainteresowania do czasu walentynek, Bodine przebijała się przez CV oraz rekomendacje od rozmaitych kierowników. Oznaczyła samoprzylepnymi karteczkami te, które jej się spodobały świeżo upieczona absolwentka college’u, która chce pracować w usługach turystycznych, kobieta, której dzieci niedawno się wyprowadziły, a wcześniej pracowała jako pokojówka, młody kowboj szukający pracy na pół etatu lub pełny etat, kilka podań o pracę jako personel kelnerski oraz doświadczony masażysta, który właśnie przeniósł się tu z Boulder. Wybrała kilka dodatkowych, rozważyła priorytety. Potrzeba im jeszcze jednej gospodyni, jako że Edda, żona Abe’a, zwolni

to miejsce, gdy wyjadą do Arizony. A ta kandydatka wyglądała na rzetelną. Z pewnością przyda się też jeden koniarz oraz kelnerzy. Zastanowiła się nad absolwentką college’u, która była chętna na dowolne stanowisko. Dobre CV, porządne stopnie, tutejsza dziewczyna. Bodine zabrała teczkę z papierami i ruszyła na poszukiwanie Jessiki. Znalazła ją w Jadalni, gdzie naradzała się z kierownikiem restauracji. – Doskonale. Dwie osoby, z którymi chciałam się zobaczyć. Jake, przejrzałam te podania o pracę, które mi podesłałeś. – Carrie-Ann już je klepnęła – powiedział, mając na myśli ich kelnerkę o sokolim wzroku i dwunastoletnim stażu. – Dobrze. Ja też jestem za, jeżeli chcesz ich zatrudnić. Da ci to czas na sprawdzenie przed świątecznymi rezerwacjami, czy są dobrzy. – W porządku. Ustaliliśmy wszystko, Jessico? – Omówiliśmy wszystkie kwestie i jesteśmy zgodni. Dzięki, Jake. Sądzę, że impreza Hobarta będzie wielkim sukcesem. – Na pewno. Zajmę się tymi nowymi pracownikami, żeby zaczęli jeszcze w tym tygodniu. Kiedy odszedł, Bodine zwróciła się do Jessiki. – A jak ty się zapatrujesz na wzięcie asystenta albo stażysty? – Mam Willa. – W chłodnym błękicie jej oczu zamigotał niepokój. –

Chyba mi go nie zabierasz? – Nie, chcę dać ci drugą osobę. Potencjalnie. To bratanica przyjaciółki mojej mamy, ale – ciągnęła Bodine – ma dobre kwalifikacje. Skończyła turystykę, po college’u pracowała w hotelu w Billings, ale jej mama się połamała w zeszłym miesiącu i dziewczyna wróciła, żeby jej pomóc. Chciałaby pracować bliżej domu. Jest młoda, ale ma doskonałe referencje. Zrobiła na mnie dobre wrażenie. Wydaje mi się, że by tu pasowała, gdyby ją wyszkolić. – Ty tu jesteś szefową. – To prawda i zamierzam ją zatrudnić tak czy inaczej. Ale gdybyś przejrzała jej CV i stwierdziła, że nie chcesz jej u siebie, dam ją na początek do sprzedaży albo do rozrywek. – Przejrzę jej papiery. – Jessica wzięła plik kartek w koszulce od Bodine. – Niech przyjdzie na rozmowę. – Dobrze. Daj mi znać, kiedy, jak tylko będziesz mogła. – Tak zrobię. – Jessica położyła papiery i przyłożyła je tabletem. – Rozmawiałaś z Rorym? – Nie od śniadania. A czemu pytasz? – Mamy dwie rezerwacje na Święto Śniegu. – Już? Przecież informacja pojawiła się na stronie dopiero dziś rano.

– No właśnie. – Z triumfującym uśmiechem Jessica wzniosła butelkę wody w geście toastu. Bodine postukała teczką o dłoń. – Chyba powinnam się jak najszybciej zabrać do zatrudniania kolejnych zastępstw dla zimowego personelu. Mogę cię o coś spytać? – Jasne. – Dlaczego codziennie chodzisz w butach na obcasach, kiedy biegasz po ośrodku równie dużo jak siedzisz w biurze? Albo i więcej – poprawiła się. – Pod koniec dnia muszą cię boleć stopy. Jessica uniosła brwi i spojrzała na nogi Bodine. – A dlaczego ty codziennie nosisz cudowne kowbojki? Nosimy to, czym jesteśmy, Bodine. Bodine zerknęła na swoje dymnoszare Dingos z klamrami po bokach. Rzeczywiście były cudowne. – Moje buty to ja. – I twoje levisy i na ogół, jak dziś, szykowne kamizelki. Podziwiam je, masz piękną kolekcję. Rozbawiona Bodine pociągnęła brzeg kamizelki w wąskie niebieskozielone paski. Może i rzeczywiście jest szykowna. – To mój kompromis pomiędzy garniturem a zwykłymi dżinsami.

– Pasują ci. – No dobrze. – Bodine odrzuciła włosy, dziś splecione w długi warkocz, za ramię. – Zabieram moje cudowne buty oraz szykowną kamizelkę do Abe’a. Mam tu kogoś dla niego i mam jeszcze jedno podanie do Zen Town. – Wstała i ruszyła do wyjścia. – W tych twoich butach płakałabym niecałe dwie godziny. – Jesteś na to za twarda. – W środku – sprecyzowała Bodine – bym płakała. Zabrała kurtkę i czapkę z biura. Według rozpiski Abe powinien kończyć lekcje w Centrum Jeździectwa. Wskoczyła do pikapa na dziesięciominutową przejażdżkę drogą wijącą się przez ośrodek. Weszła na dużą ujeżdżalnię pachnącą końmi, która rozbrzmiewała nerwowymi chichotami. – Dobrze ci idzie, Deb, jest dobrze. Pięty w dół, Jim. Właśnie tak. Zmarszczyła brwi i zobaczyła, że to nie Abe, tylko Callen siedzi w siodle i prowadzi zajęcia. Para nowicjuszy, to nie ulega wątpliwości, ale Callen nad nimi panuje. Ten facet potrafi siedzieć na koniu, zadumała się. Wygląda w siodle równie swobodnie jak inny na fotelu.

Wsadził nowicjuszy na parę niezawodnych koni spacerowych - chociaż gniadosz nazywany Biff potrafił być tak leniwy jak nastolatek w letni poranek i stąpał ciężko pod mężczyzną. Chichocząca nerwowo dziewczyna jechała na potrafiącej współpracować Maybelle. – Gotowi, żeby znowu trochę pokłusować? – spytał ich Callen. – Ojej, chyba tak. – Kobieta spojrzała na Jima po drugiej stronie ujeżdżalni. – Chyba tak, co? – Spróbujmy. – Powiedzcie im, czego od nich chcecie – poradził Callen. Tyłki uderzały o skórę tak mocno, że Bodine, aż się wzdrygnęła, ale oboje uczniowie zdołali okrążyć całą ujeżdżalnię spokojnym kłusem. – A teraz zmieńcie im nogę, niech skręcą. Już je wyczuwacie. Daj mu znak łydkami, Jim. Wolałby raczej stać, niż iść. Właśnie tak. Callen własnym koniem - wspaniałym rumakiem o jeleniowatej maści, którego Bodine zupełnie nie kojarzyła - robił ciasne kręgi, żeby widzieć oboje uczniów. Gdy dostrzegł Bodine, dotknął ronda kapelusza. – Gotowi na galop? Łokcie w dół, Deb – poinstruował, gdy dziewczyna poderwała ręce przy kolejnym ataku chichotu. – Dasz radę. Pokaż jej, czego chcesz. – Trochę się… no dobrze. – Z mocno ściśniętymi wargami Deb

zakołysała się w siodle i pisnęła, gdy klacz ruszyła swobodnym galopem. – O mój Boże! Ja galopuję. Jim! – Widzę, kochanie. Jedziemy! Po zrobieniu dwóch okrążeń na twarzy kobiety, chociaż kołysała się w siodle w tył i w przód jak metronom, malował się szeroki uśmiech. – Zwolnijcie teraz, tak, aż do chodu. Świetnie wam poszło. – Możemy to powtórzyć? Czas nam się kończy – Jim zerknął na zegarek. – Ale… – Jedno okrążenie. – Ihaaa! – zawołał i z entuzjazmem zmusił niezbyt chętnego Biffa do kolejnego okrążenia. Bodine złapała schodki do wsiadania na konia i ruszyła po wysypanej piaskiem ujeżdżalni, podczas gdy Callen zsiadł z konia. Podniósł dłoń do pyska wierzchowca, który prychnął, po czym ugiął tylną nogę i stał z wodzami przerzuconymi przez kark. Nieco zdyszana i zarumieniona Deb uśmiechała się promiennie do Callena. – Jim namówił mnie na lekcję kupnem pary kowbojek, które spodobały mi się w tutejszym sklepie. Nie miałam pojęcia, że to takie fajne. Jak mam zsiąść?

Callen ze śmiechem przytrzymał wierzchowca Deb. – Przełóż nogę i zsuń się. Schodki są tuż pod tobą. Niezgrabnie, ale dzielnie Deb postawiła stopy na schodkach, a schodząc, uśmiechnęła się do Bodine. – Cześć! Pracujesz dla Cala? – To szefowa – powiedział Callen. – My wszyscy pracujemy dla niej. – Och. Miło cię poznać. – Deb wyciągnęła rękę. – Świetnie się bawiliśmy, prawda Jim? Godzinę temu jeszcze nigdy w życiu nie siedziałam na koniu, a teraz… co to było, Cal? – Galop. – Właśnie. Och, wszystko będzie mnie bolało przez tydzień, ale nie mogę się doczekać następnego razu. Jim, wybierzmy się na przejażdżkę. – Zapisz nas. – Z nieco większym wdziękiem niż partnerka Jim zsiadł z konia. – Albo ja to zrobię. Mam w telefonie aplikację ośrodka. To fantastyczny pomysł. Jim Olster. – Bodine Longbow. – Och, nawet twoje nazwisko brzmi jak Montana. Cudownie tu. Przyjechaliśmy dopiero wczoraj i już mi się podoba. Mogę prosić o zdjęcie? Zrobisz nam? – Deb wyciągnęła telefon. – Ja, Jim, Cal i konie? Masz piękny kapelusz. Ja też muszę taki mieć. Podoba mi się ten styl z płaskim rondem.

Idziemy na zakupy, Jim, a potem świętujemy w Saloonie. Jeździłam konno! Bodine zrobiła zdjęcia, kończąc na portrecie Deb przytulającej policzek do łba klaczy. Gdy szli do wyjścia, Deb nadal rozgadana, Bodine podprowadziła klacz do barierki, żeby zdjąć siodło. – Wyglądali na parę zadowolonych klientów. – Nawet bardzo. Naprawdę musiały się jej te buty podobać. Ręce jej drżały, kiedy tu weszli. – Rzeczywiście sprzedajemy całkiem niezłe buty. Gdzie jest Abe? Według rozkładu to on powinien prowadzić zajęcia z Olsterami. – Ach, Chryste. – Callen przerzucił siodło z konia na barierkę. – Jeszcze o niczym nie słyszałaś. Jego żona miała jakieś bóle w klatce piersiowej, więc… – Edda? Bóle w klatce piersiowej? Co się stało, gdzie ona jest? – Bodine zasypała go pytaniami, ale już wyciągała telefon. – Spokojnie. Dostałem od niego wiadomość w połowie zajęć. Miała lekki atak serca. Bodine o mało co sama nie dostała ataku. – Le-lekki? – Łagodny, z tego, co zrozumiałem. Trzymają ją w szpitalu, ale jest w

dobrym stanie. Byłem tutaj, gdy do niego zadzwonili. Wyszła z domu - to jej dzień wolny, tak? - z kilkoma koleżankami i dostała bóli w klatce piersiowej. Powiedziałem, żeby do niej pojechał, ja go zastąpię. – Doceniam to, naprawdę, ale ktoś powinien był do mnie zadzwonić. – Abe był nieco zdenerwowany, momentalnie zniknął. Ja byłem nieco zajęty dbaniem o klientkę, żeby nie zemdlała. – Tak, oczywiście, masz rację. – Żeby się uspokoić, ściągnęła kapelusz i uderzała nim o udo, chodząc w tę i z powrotem. – Ja tylko… muszę znać szczegóły. Jest w dobrym stanie? Na pewno? – Abe powiedział, cytuję: Krzyczy, że chce do domu. Ale zatrzymają ją na noc, zrobią badania. – Jakie badania? Niby skąd miałbyś to wiedzieć – stwierdziła, zanim zdążył odpowiedzieć. – Sprawdzę. Sprawdzę, co robią i do niego zadzwonię. Nieco uspokojona, że ma plan działania, włożyła kapelusz. – Co jeszcze jest w grafiku Abe’a? – Przejażdżka – powiedział, nim Bodine zdążyła to sprawdzić na telefonie. – Carol może ją zrobić. I cotygodniowa lekcja o czwartej. – To Lessie Silk, ma dwanaście lat. Mogę go zastąpić. – Już załatwione, zajmę się tym – zapewnił ją. – Chase wie, gdzie jestem.

– Dobra. W porządku. Zatrudniam pomocnika. Mam kogoś chętnego, umówię się na rozmowę. Miałam o tym porozmawiać z Abem, a tak zadzwonię i poproszę o spotkanie. Jeżeli nie jest idiotą, to go weźmiemy. Skontaktuje się z Abem, spyta o szczegóły dotyczące Eddy. Zatelefonuje do szukającego pracy, umówi na rozmowę, a ponieważ Edda kierowała działem porządkowym, sama dopasuje grafik pracowników, jako że Edda nie wróci do pracy, dopóki lekarze jej na to nie pozwolą. – Masz już wszystko poukładane? – spytał po chwili Callen? – Zaraz będę miała. Lekki, mówisz? – Tego słowa użył Abe, tak samo jak powiedział, że Edda czuje się dobrze. – Dobra. – Bodine odetchnęła głęboko, opanowała się. – Kim jest ten przystojniak? – Potarła kark nieznanego wałacha o jeleniowatej maści. – To jest Zmierzch. Moja lepsza połowa. Zmierzch, poznaj Bodine. Callen przeciągnął palcem w dół i koń zgiął przednie nogi, skłonił się. – Och, ale z ciebie mądre zwierzę. – Najmądrzejszy koń, jakiego kiedykolwiek spotkałem. – Callen postukał Bodine po ramieniu. Zmierzch podszedł bliżej i położył łeb, gdzie Callen wskazał. Bodine roześmiała się i objęła zwierzę za szyję.

– Od jak dawna go masz? – Od kiedy się urodził, o zmierzchu, cztery lata temu w maju. Pomagałem znajomemu pomiędzy różnymi projektami i jego klacz urodziła źrebaka. Miłość od pierwszego wejrzenia. Od razu go kupiłem, a gdy przestał ssać mleko, zabrałem ze sobą. Callen zawinął wodze wokół rogu siodła. – Chcesz się trochę popisać, Zmierzch? Wałach odrzucił głowę i kłusem przebiegł na środek ujeżdżalni. – Grzechotnik! Na komendę Callena Zmierzch stanął dęba, machając kopytami w powietrzu. – Nóż w plecy! – Koń opuścił przednie nogi i kopnął wysoko tylnymi. – Do-si-do. – Z radością zatańczył w bok w lewo, do tyłu i znowu w bok, tym razem w prawo. – Piękna klaczka. Rozbawiona i zaintrygowana Bodine przyglądała się, jak w oczach konia pojawiło się coś w rodzaju błysku, zanim wykonał końską wersję kołyszącego się męskiego kroku i stanął przed Bodine. – Pocałuj dziewczynę. Zmierzch pochylił łeb, przesunął wydętymi wargami po policzku Bodine.

– Aleś ty czarujący – powiedziała Bodine i sama cmoknęła wałacha w łeb. – Ty go wyszkoliłeś? Zawsze miałeś rękę do koni, ale to jest naprawdę nie byle co. – Podłapałem trochę rad od znawców, ale ten koń jest prima sort. Absolutnie najlepszy. – Nie będę się sprzeczać. – W słowach Callena czuć było miłość, dobrze jej znaną, jaka potrafi nawiązać się pomiędzy koniem i człowiekiem. – Robisz jakieś sztuczki? Pamiętam, że kiedyś robiłeś. Na twarzy Callena pojawił się szeroki uśmiech, który zdaniem Bodine miał w sobie potężną dawkę kokieterii. – Chcesz, żebym teraz ja się zaczął popisywać? – Tak się zastanawiam. W weekendy przyjeżdża dużo rodzin, mnóstwo dzieciaków, zwłaszcza latem. Mały pokaz na wybiegu przy Centrum Rozrywki, jakieś popisy podczas jazdy, a na koniec jego sztuczki? Myślę, że miałoby to niesamowite wzięcie. – Może. – Powiedzmy pół godziny i drugie pół na pytania od dzieci, głaskanie konia. Dostałbyś za to dodatkowe pieniądze. Zastanów się, a ja zobaczę, kiedy najlepiej to zrobić. Zmierzch ubódł Callena w ramię, jakby chciał powiedzieć: Wchodzę w

to! – Mogę się nad tym zastanowić. – Dobrze, potem pogadamy. Potrzebujesz pomocy przy koniach? – Poradzę sobie. – Muszę wracać. – Ruszyła, ale odwróciła się i mówiła, idąc tyłem. – Dobry z ciebie nauczyciel, Skinner. Nigdy nie sądziłam, że masz do tego cierpliwość. – Trochę mi zajęło, żeby jej nabrać. – Sporo, powiedziałabym. Kiedy znowu się odwróciła, Callen podziwiał jej długie nogi, aż zniknęła z widoku. – Cierpliwość to nie wszystko – powiedział do konia. – Może następnym razem to ja powinienem ją pocałować. Zmierzch wydał z siebie dźwięk, którego nikt nie pomyliłby z niczym innym niż śmiech. Bodine poupychała zadania na resztę dnia i na następny ranek. Podzwoniła, poumawiała się. Zamknęła, co rzadko robiła, drzwi do biura, by mieć spokój na dopasowanie grafiku na czas nieobecności Eddy i Abe’a, przynajmniej na kilka najbliższych dni. Była zadowolona - i poczuła ulgę - że nikt się nie skarżył na zmiany.

Wybłagała rosół w kuchni Jadalni, po czym pojechała do Abe’a i Eddy. Sama podgrzała zupę, żeby mieć pewność, że zjedzą, podczas gdy Edda upierała się, że czuje się dobrze. Gdy dotarła do domu - znowu spóźniona na kolację - złapała z podgrzewacza kotlet schabowy i usiadła z laptopem, żeby jeszcze raz przejrzeć osoby, które miała nadzieję przyjąć do pracy. Jedną ręką jadła, drugą stukała w klawiaturę. Podniosła twarz z ustami pełnymi jedzenia, gdy do kuchni weszła jej matka. – Mmm – powiedziała Bodine. – Tak mi się zdawało, że słyszałam, jak wchodzisz. Nie powinnaś tak ciągle pracować do późna, kochanie. Bodine przełknęła. – Wszystko się zawaliło. Muszę to ogarnąć. – Zawsze dajesz sobie radę. Właśnie rozmawiałam z Eddą. Czuć po głosie, że jest zmęczona, nieco zażenowana całą sytuacją. Chyba też się napiję wina. Powiedziała mi, że byłaś u nich z zupą i ją podgrzałaś. Idąc do szafki po kieliszek, Maureen pocałowała córkę w czubek głowy. – Dobra z ciebie dziewczyna. – Napędziła mi stracha. Zawsze wydawała się taka… silna. Nie będzie potrzebowała operacji, ale musi brać leki. I zmienić tryb życia. Dieta,

ćwiczenia. – Dopilnujemy, żeby bardziej o siebie dbała. – Maureen usiadła i nalała sobie wina, po czym dolała Bodine. – To samo dotyczy ciebie. Więcej snu, regularne posiłki. Mama, ja i twój tata nie po to założyliśmy ośrodek, żebyś pracowała cały dzień i pół nocy. – Wyjątkowe okoliczności. – Czy to nie stało się normą? – spytała łagodnie Maureen. – Nie, naprawdę. Staram się wszystko wyprostować. Mam umówione pięć osób na jutro - działam szybko - na rozmowę o pracę. A następna przychodzi pojutrze. – Sześć? Jessie powiedziała mi, że jutro widzi się z Chelsea. Mam tu coś do powiedzenia. – Wiem, to bratanica Jane Lee Pucket i wiem, że ty i pani Puckett znacie się od dawna. – Więcej, dlatego to ważne. Jane Lee była mi siostrą, od kiedy moja… uciekła w dzień mojego ślubu i złamała mamie serce. Maureen upiła duży łyk wina, odetchnęła głęboko. – To rodzina. Nie będę ci przypominać, że zmieniała ci pieluszki, Chase’a i Rory’ego także, podobnie ja zmieniałam pieluchy jej dzieciom. To rodzina, a to się liczy.

– Wiem, mamo. Maureen na nią spojrzała - tym spojrzeniem, które uciszało wszelkie protesty, tłumaczenia i wymówki. – To nie wszystko, co mam do powiedzenia. Chelsea jest bystra, inteligentna i dobrze wychowana. Zrezygnowała z dobrej pracy, by wrócić do domu, gdy rodzina jej potrzebowała. To dobre cechy. Więc wydaje mi się, że zrobiłabyś głupstwo, gdybyś jej nie zatrudniła. Podniosła dłoń, zanim Bodine zdążyła coś powiedzieć. – To twoja decyzja. Zarządzasz ośrodkiem, ponieważ jesteś błyskotliwa, pojętna i dość dobrze wychowana. I nie tylko tego chciałaś, ale i na to sobie zapracowałaś. Ale to moje zdanie w tej kwestii. – Ważne, żeby to Jessica przeprowadziła rozmowę kwalifikacyjną i miała coś do powiedzenia, zanim zatrudnimy kogokolwiek, kto będzie z nią pracował. – Między innymi dlatego to ty jesteś szefową. Ponieważ masz rację. Nie uważam Jessie za głupią i nie sądzę, żebym zmieniła zdanie o niej w kwestii Chelsea. Jeszcze pięć innych osób? – Kelnerzy, sprzątaczka, jeździec i masażystka. Dodatkowa osoba w Miasteczku Zen nie jest w tej chwili niezbędna, ale będzie miała czas nauczyć się naszego stylu pracy. I podobało mi się jej CV. Reszta jest

potrzebna, zwłaszcza do zajęć gospodarskich i koni. Właściwie to przydałby się kolejny wykwalifikowany instruktor na ujeżdżalnię, ponieważ Abe bierze wolne, żeby się zająć Eddą, i tak powinien zrobić. Mogłabym spytać Maddie, czy nie przychodziłaby raz lub dwa razy w tygodniu, tylko na lekcje, ale nie chcę, żeby się przemęczała. – Zaproponuj jej zajęcia raz w tygodniu i zapewnij, że ją wyrzucisz, jak będzie się przemęczać albo siądzie na konia. – To dobre rozwiązanie. – Wpadłaby na nie sama, gdyby jej umysł nie był przeciążony po całym dniu. – Callen prowadził dziś lekcje Abe’a. Widziałam go wczoraj i byłam zaskoczona, jak dobrze sobie radzi. Nie myślałam, że taki z niego nauczyciel. – Ukryte talenty? – Maureen się uśmiechnęła. – Nigdy nie był tak dziki, za jakiego mieli go niektórzy. I za jakiego sam się miał. – Możliwe. Większe wrażenie zrobił na mnie jego koń, młody wałach o jelenim umaszczeniu. Potrafi robić sztuczki. – Słyszałam, ale chciałabym zobaczyć. – Poprosiłam go o pokazy na wybiegu BAC. Dorośli będą zachwyceni, a dzieciaki oszaleją. – Ty ciągle myślisz, Bo. – Dlatego jestem szefową.

Następnego ranka Bodine o dziewiątej spotkała się z kandydatką na sprzątaczkę. Podobało jej się to, co zobaczyła, co usłyszała, więc zadzwoniła do jednej z pracownic, żeby pokazała chętnej do pracy jeden z pustych domków. – Beth przywiezie cię z powrotem, kiedy skończysz. Zajrzyj do mnie, Yvonne, i powiedz mi, co myślisz. Bodine przeniosła się z biura do Dining Hall, gdzie kierownik restauracji rozmawiał z pełnym nadziei kelnerem. Ubiegający się o pracę wyglądał na młodszego niż dwadzieścia jeden lat. Był ubrany w białą koszulę frakową i krawat bolo zawiązany pod nerwowo podskakującym jabłkiem Adama. Na przeciwko niego siedziała najdłużej pracująca w ośrodku kelnerka, z założonymi rękoma i zmrużonymi oczyma. – Wypracowaliśmy sobie tutaj pewne metody i wygląda to tak. Nie masz stolika do obsługi, pomagasz przy innych. Niewiele się dzieje, rozstawiasz, uzupełniasz pojemniki na przyprawy. Nie leserujesz. – Jestem pracowity, proszę pani. – Może jesteś, może nie. Leserom szybko pokazuję drzwi. Dlaczego chcesz tutaj pracować? – Potrzebuję dobrej pracy, proszę pani, żeby zaoszczędzić i wrócić do

szkoły, zdobyć dyplom college’u. – Dlaczego musisz wrócić? Dlaczego tam nie zostałeś? Zarumienił się, jego różowa twarz mocno kontrastowała ze słomkowymi włosami. – Moi rodzice pomogli mi, tyle ile dali radę, a ja pracowałem w Bigsby Café, jak napisałem w podaniu. Ale to kosztuje, a ja muszę pracować, oszczędzać, wrócić i skończyć studia. Bodine Resort to dobre miejsce pracy i jest bliżej domu niż Missoula. Bodine zobaczyła, że Carrie Ann mięknie, ale wątpiła, żeby ten biedak to dostrzegł. – Utrzymałeś stopnie? – Och tak, proszę pani. – Co studiujesz? – Pedagogikę. Chcę zostać nauczycielem. Na poziomie podstawowym. Ja… – zarumienił się jeszcze bardziej. – Chcę kształtować i uczyć młode umysły. – Czyżby? – Tak, proszę pani. Carrie Ann chrząknęła krytycznie i spojrzała na Bodine. – Dam cię do Feed Bag, żebyś się trochę przyuczył. Jeżeli nie okażesz

się idiotą, wrócisz tu i porozmawiasz z Sylwią z kadr o papierach. – Ee… ja… zostałem przyjęty? – O ile nie okażesz się idiotą. Weź kurtkę. Na dworze jest zimno. – Wstała, podeszła do Bodine. – Nada się. – Powiem Sylwii, żeby była przygotowana. Kiedy Bodine ruszyła w kierunku kadr, wpadła na wychodzącą Jessikę. – Bo, idealnie. Chciałabym ci przedstawić Chelsea. – Już się kiedyś poznałyśmy – powiedziała Chelsea. Bodine przyjrzała się ładnej brunetce o sarnich oczach. – Przykro mi, nie pamiętam. Znam twoją ciocię i wujka. – Miałam tu przyjęcie z okazji trzynastych urodzin. Zabrałaś nas na przejażdżkę. Przeżyłam wtedy pierwszy prawdziwy pocałunek z chłopakiem, za którego, jak wtedy myślałam, wyjdę za mąż i będziemy mieli szóstkę dzieci, więc dobrze to pamiętam. – I co się stało z tym chłopakiem? – Okazało się, że lubi całować dziewczyny, czego jako trzynastolatka nie rozumiałam ani nie doceniałam. – Miło spotkać cię ponownie. – Bodine. – Jessica objęła Chelsea ramieniem. – Uwielbiam ją. Chcę ją dla siebie.

– Pewnie nie chodzi o to, że lubisz całować dziewczyny, więc przypuszczam, że zostałaś zatrudniona, Chelsea. – Dziękuję. Dziękuję wam obu. Chciałabym zwrócić waszą uwagę na fakt, że nie skaczę i nie piszczę, co dowodzi mojej dojrzałości i dobrych manier. Bo w środku to robię. Och! Teraz zrobiłam gwiazdę. Bodine się zaśmiała. – Naprawdę chcę tu pracować. Jestem przekonana, że będę dobrym, pomysłowym pracownikiem. Chelsea zamilkła, gdy zbliżył się do nich Rory w towarzystwie jakiegoś mężczyzny. – Jakieś spotkanie Klubu Pięknych Kobiet – oznajmił Rory. – Mój brat, Rory – sprzedaż i marketing. To jest Chelsea Wasserman. – Ty jesteś bratanicą Jane Lee. – Rory wyciągnął rękę. – Zawsze mówiła, jaka jesteś piękna, ale sądziłem, że to takie gadanie kochającej ciotki. – Chelsea dołącza do nas jako asystentka w wydarzeniach – powiedziała Jessica. – Więc będziesz ją często widywał. – Miło mi to słyszeć. Ach, Bo, to jest Esau LaFoy. Sal powiedziała, że jesteś z nim umówiona na dziesiątą. – Owszem.

– Jestem nieco wcześniej. Poczekam w lobby, aż pani skończy i będzie gotowa. Był niewiele starszy od nowego kelnera, rozmyślała Bodine, ale nie wygląda na takiego, który by się rumienił. Jego oczy, orzechowe z nutą zieleni, były spokojne i pełne szacunku. – Nie ma takiej potrzeby. Chodźmy do mojego biura. – Pokazała gestem kierunek i ruszyła pierwsza. Chociaż miał zdarte buty, to starannie je wypastował. Nosił czyste levisy z kowbojską koszulą w kratę, dżinsową kurtkę z podpinką i czarny kapelusz, który grzecznie zdjął i położył na kolanach, gdy zajął zaproponowane miejsce. – Esau, jesteś z okolic Garnet. – Tak, jak tatuś i jego tatuś. Większość mówi na mnie Easy, panno Longbow. – Easy. Trochę się najeździłeś. – Bywałem tu i ówdzie. Jeździłem trochę z rodeo, pracowałem na ranczu, kiedy było trzeba. Osoby, które podałem w tych kartkach, co je pani trzyma, powiedzą, że umiem pracować i znam się na koniach. – Dlaczego zrezygnowałeś z rodeo? – Rzecz w tym, że nie bardzo było mnie na nie stać. To kosztuje, jeżeli regularnie nie wygrywa się pieniędzy, a kilka razy solidnie się potłukłem. Do

tego tatko się starzeje i zdałem sobie sprawę, że jeżeli coś mi się stanie, nie będzie miał nikogo do pomocy, gdy będzie jej potrzebował. Mamy kilka hektarów na południe od Garnet. To twardy facet i jest z tego dumny, ale za kilka lat może nie być w stanie robić tego wszystkiego, co robi teraz. – Praca podczas sezonu zimowego bywa sporadyczna. Możesz nie mieć czterdziestu godzin tygodniowo. – Wezmę co będzie. – Masz własnego konia? – Obecnie nie, musiałem sprzedać. Ale mógłbym coś znaleźć, jeśli trzeba. Uśmiechnął się, kiedy to mówił, pokazując odprysk na lewym siekaczu i gapowaty sympatyczny urok. Bodine uznała, że ma dobrą twarz. Nieco twardy, ogorzały, jak większość kowbojów, która wiele godzin siedziała w siodle, na słońcu i wietrze. Ma spokojne dłonie. Widać na nich odciski, jakich spodziewała się po kimś, kto pracuje z końmi. Już go sprawdziła i był czysty. Porzucił liceum, jak powiedział, a podane przez niego osoby potwierdziły, na koniach się znał. – Nie musisz mieć wierzchowca. Mamy swoje i sprowadzimy ich więcej wiosną. Czy kiedykolwiek uczyłeś kogoś jeździectwa?

Otworzył usta, zamknął i się zastanowił. – Chcę tę pracę, więc trudno mi zaprzeczyć. Nie mogę powiedzieć, że spędziłem dużo czasu na pokazywaniu komukolwiek jak jeździć. Była dziewczyna w Abilene, której trochę pokazywałem, ale raczej dla zabawy. Większość ludzi, z którymi się widywałem, już to umiała. Nie mogła powiedzieć, żeby był szczególnie bystry, ale zrobił na niej wrażenie dostatecznie uprzejmego, uczciwego i sympatycznego. A ona była w trudnej sytuacji. – Ta praca to więcej niż zajmowanie się końmi, nakładanie uprzęży, karmienie ich i oporządzanie. To dbanie o naszych gości, a wielu z nich nigdy wcześniej nie siedziało na koniu albo nie robiło tego od lat. Popularne są przejażdżki po szlakach, a ci, którzy je prowadzą, muszą umieć dopasować konia do jeźdźca, uważać na trasę, żeby mieć pewność, że gość nie odróżniający konia od żyrafy, nie wpakuje się w kłopoty - i mieć dobre doświadczenie. – Konie łatwiej rozgryźć niż ludzi, ale ludzie nie są chyba tacy trudni, jeżeli się na nich skupić. – Nie mogę się z tym nie zgodzić. Może pójdziemy do Equestrian Center, zobaczysz, jak to działa, i spotkamy się z głównym koniarzem. Wstał.

– Z przyjemnością. ROZDZIAŁ PIĄTY Bodine zdołała wrócić do domu na kolację, dzięki czemu uniknęła gniewu Clementine, i spędziła nieomal godzinę na opowiadaniu rodzinie o nowych pracownikach. – Zorganizowałaś sporo osób w jeden dzień – stwierdził Sam, popijając wieczorną porcję whisky lanej na dwa palce. – Jeszcze jedna jutro, ale każdy z kandydatów chciał tej pracy, zaprezentował się dobrze i zdał egzamin u potencjalnego szefa. – Zerknęła na Chase’a. – Pod nieobecność Abe’a poprosiłam Callena, żeby przyjrzał się LaFoyowi. – Będzie wiedział, na co zwrócić uwagę. – LaFoy. – Sam zmarszczył czoło. – Chyba nie znam nikogo takiego w okolicy. – Jest spod Garnet. – Nic mi to nazwisko nie mówi. – Cóż, zobaczmy, jak się sprawdzi. Zanim zostawiłam go z Callenem, sama mu się dobrze przyjrzałam. Jak sobie radzi, jak obchodzi się z końmi, jak zachowuje się wobec Callena i Bena, który akurat wtedy pracował. Powiedziałam Callenowi, żeby dał mi znać, gdyby miał jakieś zastrzeżenia.

Ponieważ nie miał, przyjęłam LaFoya. I, mamo, zgodnie z twoją radą rozmawiałam z Maddie o cotygodniowych zajęciach. – Myślę, że to zadziała. I cieszę się, że spodobała ci się Chelsea. Zobaczysz, jeszcze nieraz będziemy się cieszyć, że ją przyjęłaś. – Rzeczywiście mi się spodobała. A Jessie to już w ogóle się w niej zakochała. Fajnie, że została na kilka godzin, że zaczęła stawiać pierwsze kroki. Wykazuje inicjatywę. – Mówiłaś, że bratanica pani Puckett jest bystra – wtrącił się Rory. – Nie powiedziałaś, że nieźle wygląda. Naprawdę nieźle. – Spokój, chłopcze – mruknęła Bodine, a Maureen pogroziła synowi palcem. – Trzymaj ręce i swoją czarującą osobę z daleka od niej, Rory Carter Longbow. – Ale mojego czaru nie da się pohamować. – Mam mnóstwo sznura w stodole do pętania bydła, gdyby było potrzeba. – Chase zakończył posiłek tak samo jak zaczynał dzień: czarną kawą. – Powinienem wam powiedzieć, że rozmawiałem z Abem. – Jak się czuje Edda? – spytała Bodine. – W porządku, jednak cała ta sprawa go przestraszyła. Zastanawia się, czy nie zabrać Eddy do syna i jego rodziny na tydzień na Święto

Dziękczynienia. A potem spędzić kilka tygodni z córką w Boże Narodzenie. – Niczego takiego mi nie mówił – zaczęła Bodine. – Daj mi skończyć. Pewnie dzieci go naciskają, a co więcej, zdał sobie sprawę, że jak on wróci do pracy, ona zrobi to samo. Mówi, że nie ma jak jej powstrzymać. Chce, żeby najpierw porządnie odpoczęła, a wyjazd do Arizony jej to zapewni. – Rozumiem, ale… – Przyszedł najpierw do mnie – Chase mówił dalej, jak to miał w zwyczaju: cicho i nie zwracając uwagi na przerywających – ponieważ chciał wiedzieć, czy uzgodniłem z tobą zatrudnienie Cala na jego miejsce. Wzięliśmy go na ranczo, więc teraz nie będzie trochę tu, trochę tam czy na chwilowe zastępstwa, lecz zostanie pełnoetatowym kierownikiem do wiosny. – Tak, ale… Chase podniósł tylko palec i Bodine wywróciła oczyma. – Powiedziałem mu tak: Cal jest tutaj potrzebny. Ale w zaistniałej sytuacji jeszcze bardziej przyda się w ośrodku, więc - i tata się ze mną zgadza - pozwolimy ci go zabrać na zimę, jeżeli tak trzeba. Pod warunkiem że i Cal będzie tego chciał, bo przecież nie do tego go wzięliśmy. Bodine czekała, przeciągając pauzę. – Już?

– Tak. – Czy ja mam coś do powiedzenia? Chase wzruszył ramionami. – Wydaje mi się, że twoje zdanie będzie liczyło się później. Gdybyśmy powiedzieli nie, zatrzymujemy Cala tutaj, byłoby po sprawie. Jeżeli on powie, nie, dziękuję, wynajęliście mnie do czego innego, tak samo. Więc będziesz mogła coś powiedzieć, jeżeli sprawa się wyjaśni. Bodine stukała palcami po blacie. – A co Cal na to powiedział? – Jeszcze do tego punktu nie dotarłem, bo jak skończyłem rozmawiać z Abem, zaczęła się kolacja. Zapytam go o zdanie rano. – Ja się tym zajmę, dziękuję bardzo. – W porządku. Nie wiem, dlaczego się najeżyłaś. W odpowiedzi Bodine przybrała najsłodszy - i najbardziej przerażający uśmiech. – Już ci to tłumaczę. Abe powinien był przyjść do mnie, ponieważ chce, żebym to ja trzymała dwa najważniejsze stanowiska od listopada do kwietnia. Powinien był przyjść do mnie i ze mną przedyskutować, że czy zgadzam się na wzięcie Callena Skinnera na pełnoetatowego kierownika do spraw koni od teraz do kwietnia - i tak powinieneś był mu powiedzieć. Potem ja podejmę tę

decyzję - i jeżeli zechcę go przyjąć - przyjdę do ciebie i taty i spytam, czy pozwolicie mi na tyle czasu go zatrzymać. Jeżeli odpowiecie twierdząco, spytam Callena, czy on się zgadza. Chase wzruszył ramionami. – Wygląda na to, że doszliśmy do tego samego, tyle że może nieco szybciej. – Nie chodzi o szybciej. – Sfrustrowana i nieco urażona Bodine wyrzuciła ręce w górę. – Ranczo i ośrodek to dwa oddzielne miejsca. To była rozsądna i praktyczna decyzja podjęta, kiedy Nana zdecydowała się rozwinąć wczasy na ranczo w coś większego. Jest papierkologia do zrobienia, pensja do wynegocjowania, opis pracy, kontrakt. – Tak czy inaczej byś to musiała zrobić – zwrócił jej uwagę Chase. – Och, Bo zdenerwowała się, ponieważ Abe przyszedł do ciebie, a nie do niej. – Maureen spojrzała chłodno na młodszego syna. – I słusznie. Może przy tym stole mężczyzn jest więcej niż kobiet, ale to nie znaczy, że należy się z wami bardziej liczyć. A racja pozostaje racją. Abe powinien był pójść do swojego szefa, a jest nim Bo. Przypiszę ten błąd napięciu i zmartwieniom z powodu Eddy. Mam nadzieję, że ty zrobisz to samo i będziesz potrafiła okazać mu wyrozumiałość – zwróciła się do córki. Gniew opadł, trochę.

– Tak, oczywiście. Ale… – Ranczo i ośrodek są takie, jak mówisz. – Sam nadal popijał whisky. – Osobne. Twoja babcia była na tyle mądra, że dostrzegła, wiele lat temu, że twoi wujkowie nie będą w stanie włożyć tyle czasu i pracy, ile trzeba, żeby prowadzić tak duże ranczo, i że żaden z jej chłopaków, i dziewczyn – dodał, zerkając na żonę – nie jest tym zainteresowany. Wiec wymyśliła wczasy na ranczo, zobaczyła, że można to rozkręcić i zatrzymać normalnie działające ranczo. Sam nie śpieszył się, popijał whisky. Żadna z osób siedzących przy stole nie ośmieliłaby się mu przerwać. – Potem, kiedy ja się pojawiłem, usiadła ze swoją mamą i waszą i pojawiły się wielkie plany. Nie ma wątpliwości, że mamy w rodzinie mądre, przewidujące kobiety i mamy dwa przedsięwzięcia gospodarcze, które pozwalają nam żyć tak jak chcemy, w miejscu, w którym chcemy. I oba interesy szanują pamięć waszego dziadka. Ale to nie są tylko przedsięwzięcia biznesowe i nigdy o tym nie zapominajcie. – Nie – odpowiedziała Bodine. – Zawsze o tym pamiętam. – Wiem, chociaż czasami brak mi ciebie na wybiegach, w stajni, w oborze. Ojciec ma prawo tęsknić za swoją dziewczynką. – Tatusiu.

– Może za nią tęsknić i jednocześnie być z niej dumny. Nie wolno zapomnieć, że to, co mamy, co osiągnęliśmy - zaczynając od waszej babci to wspólnota i rodzina. Abe martwi się o żonę i robi wszystko co może, żeby się nią zająć, czy ona tego chce, czy nie. A znając Eddę, na pewno się opierała. Nie sądzę, żeby chciał ci zrobić na złość rozmawiając najpierw z Chasem. – Zapewne nie. – Ale Bodine nadal patrzyła na Chase’a. – Ja tylko z nim rozmawiałem, a teraz powiedziałem ci, co mówił. Po prostu daj mi znać, co postanowisz. – Tak zrobię. – Wstała. – Idę się przejść, przemyśleć, jak sobie z całą tą sytuacją poradzić. Rory poczekał, aż Bodine nie mogła go usłyszeć. – Jezu, o co tyle hałasu? Okropnie jest drażliwa. To tylko… Zamilkł pod spojrzeniem matki. – Dopóki nie będziesz pracować w męskim świecie nie mając penisa, zamilknij. Pomyśl o tym, pomagając Clementine przy sprzątaniu i zmywaniu. – Tak, mamo. Po kilku minutach Chase znalazł się sam przy stole z ojcem. – Ja tylko z nim rozmawiałem – powtórzył. – I daję jej naszego najlepszego koniarza, jeśli tylko on się zgodzi. Na pięć miesięcy, a dopiero

co go pozyskaliśmy. – To kwestia znalezienia kompromisu, synu. Kobiety, interesy, rodzina. To wszystko polega na kompromisie. Co powiesz na to, żebyśmy wyszli na werandę, zapalili kilka cygar i ponarzekali na kobiety? Robienie tego od czasu do czasu dobrze robi na zachowanie równowagi. – Wezmę kurtkę. Tymczasem opatulona kurtką Bodine usiłowała rozładować złość podczas spaceru. Powietrze było zimne i przejrzyste. Niebo w kolorze indygo skrzyło się bezlikiem świecących punkcików. Księżyc, prawie w pełni, żeglował niczym okrągły biały okręt po cichych morzach. Powietrze wokół niej poruszało się szybko, niosąc zapach sosen, śniegu i zwierząt. Usłyszała muczenie krowy, pohukiwanie sowy, kot, który mieszkał w stajni, przemknął jak cień. Przez chwilę wokół niej biegały dwa radosne kundle, Clyde i Chester, ale gdy zobaczyły, że nie jest zainteresowana zabawą, pobiegły dalej. Złość zaczęła z niej wyparowywać, więc spokojnie mogła układać plan. Musi porozmawiać z Abem i Eddą, a ponieważ jej ojciec miał rację co do wspólnoty i rodziny, trzeba pozbyć się urazy. Jednak da wyraźnie do zrozumienia, że cała odpowiedzialność spoczywa wyłącznie na niej. Będzie musiała zrobić któregoś z pracowników ekipy sprzątającej

tymczasowym kierownikiem. W przeciwnym razie co tydzień będzie miała do czynienia z ustalaniem grafiku i innymi pomniejszymi sprawami. A być może i codziennie. Poza tym przydałoby się przygotować, mieć w zapasie jakiś pomysł, na wypadek gdyby dwie najważniejsze osoby zdecydowały się nie wrócić i odejść na emeryturę. Ta myśl sprawiła, że ogarnął ją smutek. Abe i Edda byli głównymi pracownikami na prowadzonych przez babcię wczasach na ranczu i byli obecni podczas wszystkich zmian – rozbudowy i kolejnych etapów rozwoju ośrodka. Pewnie zdoła znaleźć wykwalifikowanych następców, jeżeli zajdzie konieczność. Tylko to już nie będą Abe i Edda. Świadomość tego sprawiła, że poczuła się samotna i zasmucona. Skierowała się do stajni zamiast do domku. Callen może poczekać. Po otwarciu zasuwy na wielkich drzwiach weszła do środka, w zapach koni, siana, nawozu, zboża, maści do nacierania zwierząt i skóry. Gdy szła po szerokiej, pochyłej, betonowej podłodze, kilka końskich głów po obu stronach wyjrzało z boksów. Niektóre zarżały powitalnie, ale ona szła tam, gdzie ktoś się jej przyglądał, ktoś na nią czekał. – Cześć. Jest mój zuch. – Potarła policzki konia rasy Appaloosa, którego

nazwała Leo z powodu lamparcich cętek na białej maści. Ubódł ją łbem w ramię, patrzył tymi słodkimi, fascynująco niebieskimi oczyma. Ojciec ma prawo tęsknić za swoją dziewczynką, pomyślała. Koń też może tęsknić za swoją dziewczyną. – Przepraszam. Dawno mnie tu nie było. Nie interesowałam się. Ostatnie kilka tygodni… Potrząsnęła głową, weszła do boksu, wzięła szczotkę i zaczęła przeciągać nią po końskich bokach. – Żadnych wymówek. Nie między nami. Wiesz co? Jutro pojedziemy razem do pracy. Odwiedzisz ośrodkowe konie i zrobimy sobie długą szybką przejażdżkę rano. Tak samo wieczorem. Ja też za tobą tęskniłam. Wyciągnęła marchewkę ze skubanej przez Leo kieszeni kurtki. – Ty zawsze wiesz. Tylko nikomu nie mów. Koń chrupał, a ona przytuliła głowę do jego karku. – Coś wymyślę, prawda? Już trochę poplanowałam. Nadal mam ochotę kopnąć Chase’a w tyłek, ale po części wiem, co robić. Pogłaskała Leo energicznie. – Do zobaczenia rano. Przyjdę wcześnie i z radością. Pomysł długiej szybkiej przejażdżki sprawił jej przyjemność. Wyszła ze

stajni, głaszcząc po drodze kilka łbów, i skierowała kroki w stronę chatki. Niewielki rustykalny domek z cedrowymi gontami i małą frontową werandą znajdował się o porządny rzut kamieniem od głównego domu oraz dziarskie splunięcie od baraku. Chatka ze spiczastym dachem i kwadratowymi oknami powstała najpierw z myślą o wakacjach na ranczu. Późniejsze domki, rozrzucone między drzewami, rozebrano na materiały do budowy ośrodka. Ten pozostał, dla okazjonalnie nocujących gości, jako magazyn, jako prywatne miejsce do zabawy. Teraz dla Callena Skinnera. Kołatka w kształcie podkowy zdobiła drzwi przypominające stylem wrota do stajni, ale Bodine zastukała kostkami dłoni, patrząc jak dym wychodzi z komina po stronie od baraku. Callen otworzył i stanął w smudze światła. – Siemasz, sąsiadko – powiedział. – Siemasz! Masz chwilę? – Całe mnóstwo. Jadłaś już? – Tak, dopiero co… och. – Kiedy weszła, dostrzegła talerz na stole. – Jesz. Możemy porozmawiać później. – Możemy i teraz – Zamknął za nią drzwi. – Chcesz piwo?

– Nie, dzięki. Wrócił do stołu, podniósł pilota i wyłączył stary czarno-biały film w telewizorze. Na małej przestrzeni mieściła się kuchnia i część mieszkalna - sensownie i z gustem urządzone przez jej matkę. Sypialnia znajdowała się za kuchnią, z niej wchodziło się do tak malutkiej łazienki, że Bodine zastanawiała się, jak udaje mu się brać prysznic bez walenia się w łokcie i kolana. – Usiądziesz? – Naprawdę nie chcę przerywać ci kolacji. – Nie zrobisz tego, jeżeli usiądziesz i będziesz mówić, a ja w tym czasie będę jadł. Zdejmij kurtkę. Piecyk wystarczająco dobrze grzeje. Mały piecyk z brzuchatą komorą rzeczywiście się sprawdzał, pomyślała Bodine, rzucając kurtkę na oparcie jednego z foteli. Usiadła naprzeciwko Callena przy kwadratowym dwuosobowym stoliku.

– Gotujesz? Odkroił kęs smażonego steku. – Na tyle, żeby jakoś przeżyć. Mogłem zjeść w baraku, ale miałem kilka rzeczy, które chciałem zrobić. Za nim leżała zamknięta papierowa teczka.

– Byłaś w okolicy? – spytał. – Tak się złożyło. Lubię tę okolicę. – Ja też. – Nie dałeś mi znać, że LaFoy do niczego się nie nadaje, więc go przyjęłam. – Powiedziałaś, żebym dał znać, jeżeli do niczego się nie nada, a takiego wrażenia nie odniosłem. Dobrze radzi sobie z końmi, orientuje się w sytuacji, wydaje się słuchać, kiedy do niego mówisz, i dogadywał się ze wszystkimi na przejażdżce. Zajrzała do nas para z przedszkolakiem, żeby popatrzeć na konie. Był uprzejmy i miły. Uznałem, że jest w porządku, chociaż nie powiedziałbym, że jest szczególnie bystry. – Miałam takie samo wrażenie, więc dobrze. – Oparła się i westchnęła. – Sprawa wygląda tak, Skinner. Abe raczej nie wróci do wiosny. Martwi się o Eddę, chce, żeby trochę odpoczęła, więc zabiera ją do dzieci, żeby nie próbowała pracować. Callen słuchał uważnie, odkrawając kolejny kęs. – Biorąc pod uwagę, co się stało, to dobry pomysł. – Rozmawialiśmy, że byłbyś i na ranczu, i w ośrodku, brał zastępstwa, więcej zastępstw w styczniu, ale teraz to nie zadziała. – Musisz mieć kogoś na stałe.

– Tak. Tata i Chase mówią, że jeżeli zechcesz przejść do ośrodka na zimę, to się zgodzą. Jeśli chcesz, możemy porozmawiać o pensji, ponieważ oficjalnie przeszedłbyś z ksiąg rachunkowych rancza na ośrodkowe do czasu powrotu Abe’a. W razie odmowy, bo przyjechałeś tutaj pracować na ranczu, też nie ma problemu. Wtedy poprosiłabym cię o dalsze zastępstwa, dopóki nie uda mi się zatrudnić kogoś na stałe. Zgarnął trochę tłuczonych ziemniaków i popił je piwem. – Hmm – powiedział. – Zajmuję się układaniem harmonogramu dla tej części ośrodka, jak i dla działu sprzątającego, od czasu kiedy Edda zachorowała. Na jej miejsce wezmę kogoś z pracowników, ale w Centrum Rozrywki czy Centrum Jeździectwa nie ma nikogo, kto nadałby się na kierownika. Nawet gdyby Maddie nie była w ciąży, to nie jest kierowniczką. Jeszcze nie teraz. I nie sądzę, żeby chciała nią zostać. Więc muszę kogoś poszukać. Mogę to zrobić, jeżeli nie zechcesz przyjąć tej propozycji. Zjadł nieco i dalej się zastanawiał. – Jakieś szczegóły? Pensja, jasne, ale przede wszystkim co należałoby do moich obowiązków, za co byłbym odpowiedzialny, w jakim stopniu byłbym samodzielny, gdybym został oficjalnym pracownikiem? Tymczasowym, ale oficjalnym.

– Absolutnie. – Uspokoiło ją, że zadaje pytania zamiast od razu odpowiedzieć tak lub nie. – Jeżeli podasz adres mailowy, mogę ci wszystko wysłać. – Mogę ci podać. – Wyrecytował go szybko. – Ale jeżeli nie masz najdrobniejszego szczegółu w tej swojej głowie, zjem swój kapelusz. A lubię go nosić. Zastanowiła się przez moment. – Masz piwo? – Wskazała kciukiem lodówkę, po czym machnęła, żeby się nie podnosił, zanim zdążył wstać i jej przynieść.

Wyciągnęła butelkę Mooseheada, otworzyła za pomocą przymocowanego do ściany otwieracza w kształcie ryczącego byka. I pociągnęła spory łyk. – Lubię piwo. – Znów się napiła. – Wino jest dobre, ale, och, nie ma nic

lepszego niż zimne piwo. Usiadła i omówiła wymagania dotyczące pracy: obowiązki, odpowiedzialność, oczekiwania, kto raportuje do kogo, zobowiązania bieżące, politykę ośrodka. To była długa lista. Zamilkła i napiła się piwa. – Jesteś pewien, że nie chcesz dostać tego mailem? – Nie, większość tego jest oczywista. I tak mu wyśle maila. Gdy podała pensję, zjadł kolejny kęs i rozmyślał. – Wydaje się w porządku. – Dobrze. Chcesz trochę czasu na zastanowienie? – Tylko żeby porozmawiać z Samem i Chasem. – Mówiłam ci już, że się zgodzili. – Owszem. Ale nie ty mnie tu zatrudniłaś, lecz oni. Chciałbym uzyskać ich zgodę osobiście. Ponieważ spodziewam się, że mi ją dadzą, nie potrzebuję czasu. Przyjmuję twoją propozycję. Chociaż będę miał z tego powodu nieco trudności. – Trudności? Jak to? Upił łyk piwa i długo przyglądał się jej znad butelki oceniającym spojrzeniem szarych oczu.

– Cóż, trudno będzie cię podrywać, jak będziesz moją szefową. Siostra i córka szefów - to dość skomplikowane, ale wykonalne. Bezpośrednia szefowa? Niełatwo będzie znaleźć sposób. Przyjrzała mu się znad piwa. – Oboje mamy za dużo roboty, żebyś mnie podrywał i żebym ja musiała robić uniki od umizgów. – Na to nigdy nie ma dość roboty. – Przyjrzał się jej z rozbawieniem i jednocześnie z zastanowieniem. – Dobrze tańczysz? – Mam lekki i szybki krok, Skinner. I naprawdę chcę, żeby to rozwiązanie zadziałało, więc nie komplikuj. – To nie moja wina, że wyrosłaś na taką piękność. Co powiesz na to: Ty i ja na randce. Pierwszy maja, to dobry dzień. Będzie wiosna, a ty już nie będziesz moją szefową. Zabiorę cię na tańce, Bodine. Ogień trzaskał w starym piecyku, przypominając o gorącu i płomieniach. – Wiesz Callen, gdybyś spojrzał na mnie tak flirciarsko, kiedy zbliżałam się do trzynastych urodzin, serce by mi wyskoczyło z piersi. Strasznie się wtedy w tobie durzyłam. Teraz nie błysnął zębami w szerokim uśmiechu. Ten uśmiech pojawił się powoli i był łagodny.

– Czyżby? – Ojej, tak. Ty, chudzielec, twoje półdzikie zachowania i melancholijne oczy byliście przedmiotem mojego rozpaczliwego uczucia i budzących się hormonów całymi tygodniami. Może nawet miesiącami, chociaż wydawało mi się, że trwa to lata. Wskazała go butelką. – Fakt, że ty i Chase uważaliście mnie w najlepszym wypadku za utrapienie, wyłącznie potęgował moje skryte marzenia. – Podejrzewam, że przez większość czasu byliśmy dla ciebie podli. – Nie, nie mogę powiedzieć, żeby tak było. Złamałeś moje nastoletnie serce lekko pogardliwym lekceważeniem, ale tak czternasto-, piętnastoletni chłopcy patrzą na dwunastoletnie dziewczyny. I, jak to dwunastoletnie dziewczyny mają z pierwszym zadurzeniem, przeszło mi. – Ja za to patrzyłem na ciebie z zainteresowaniem, kiedy miałaś jakieś piętnaście lat. Zaskoczona powoli pociągnęła piwo i powtórzyła jego pytanie. – Czyżby? – Długo trwało, zanim zaczęłaś dojrzewać, ale na dobre ci to wyszło. Zauważyłem to. – Wstał, wziął sobie kolejne piwo i zaproponował jej. Pokręciła przecząco głową. – Trudno było nie zauważyć albo stłumić

zainteresowanie. Ale ja wtedy miałem, ile, jakieś osiemnaście lat. I myślałem o wyjeździe oraz zbiciu majątku. Ponadto byłaś małą siostrą mojego przyjaciela. – To się nie zmieni. – Nie jesteś już taka mała. Te trzy lata różnicy między nami nie mają teraz znaczenia. No i wróciłem. – A zbiłeś majątek, Callen? – Całkiem nieźle mi poszło. Co więcej, zrobiłem to, co musiałem. Nauczyłem się tego, czego musiałem. Wróciłem na dobre. Widząc, że Bodine uniosła brew, pokręcił przecząco głową. – Już nie muszę wyjeżdżać, nie potrzebuję. To moja ziemia. Nie chodzi o jej posiadanie, ale o to, że budzisz się rano i wiesz, że jesteś tu, gdzie chcesz być, masz dobrą robotę do wykonania i dobrych ludzi wokół siebie. Te słowa trafiły jej do serca. – Przestałeś być melancholijny. – I mocno wkurzony, co chyba szło w parze. A wracając do randki. Z półuśmiechem odstawiła butelkę po piwie i wstała. – Wyślę ci harmonogram na ten tydzień. Zmieni się, ponieważ niektórzy goście dopiero po przyjeździe rezerwują lekcję jazdy albo przejażdżkę - no i za tydzień zaczynają się kuligi.

Wzięła kurtkę i ją założyła. – Gdybyś miał jakiekolwiek pytania co do pracy, wyślij maila. Albo zajrzyj do biura. – To nie jest odpowiedź na pytanie o pierwszy maja. Uśmiechnęła się. – Nie jest, prawda? Dzięki za piwo – dodała i wyszła. Callen stłumił śmiech i poklepał się dłonią po sercu. Uważał, że jednym z największych powabów każdej hardej, przekornej kobiety – zwłaszcza tak bystrej i inteligentnej – jest wyzwanie, jakie ona stanowi. A on nie potrafił oprzeć się wyzwaniu. Do chwili kiedy Billy Jean przyjęła ostatni rachunek i zamknęła Saloon, miała już bardzo otarte stopy. Nie mogła się doczekać, aż zdejmie buty i się położy, nawet jeżeli jej łóżko było puste, bo kilka dni temu pokazała drzwi swojemu chłopakowi (niewiernemu, kłamliwemu, bezwartościowemu draniowi). Co więcej, widziała się, jak wrzuca napiwki z dzisiejszego wieczoru do Funduszu na Rzecz Czerwonej Sukienki. Trafiła na nią podczas jakichś zakupów internetowych i się zakochała. Codziennie oglądała ją w swoim koszyku sklepu internetowego i według wyliczeń dzisiejsze napiwki pozwolą jej kliknąć w napis „Kup”.

Sto czterdzieści dziewięć dolarów i dziewięćdziesiąt dziewięć centów. Mnóstwo pieniędzy za sukienkę, myślała gasząc światła. Ale nie za tę. Poza tym to nagroda za ciężką pracę i symbol statusu singielki. Założy tę sukienkę na najbliższy wolny wieczór, może pojedzie do miasta do Spędu napić się i potańczyć. Jeszcze się przekona, uznała, myśląc z rozgoryczeniem o swoim byłym. Wyszła na dwór. Chrzęst butów na żwirze przerwał ciszę. Pozwoliła ostatniej grupie klientów siedzieć nieco dłużej, niż powinna. Ale te napiwki, och te napiwki były spore. Jutro może przespać cały ranek, jeśli będzie miała ochotę. Uwielbiała ostatnią zmianę. Wsiadła do samochodu - małego SUV-a z drugiej ręki, którego będzie spłacać przez wieczność. Za to umożliwiał jej swobodne przemieszczanie się.

Ruszyła z miejsca zwanego Miasteczkiem Bodine, z restauracjami, sklepami i biurami, po nieutwardzonych drogach wzdłuż lasów i ciemnych domków, trafiła na wybój, od którego poczuła ucisk na pęcherz i pożałowała, że przed zamknięciem nie zajrzała do toalety. Jak wyjedzie na asfaltową drogę, będzie mogła przyśpieszyć. Jej samochodzik potrafi pędzić jak zając, a o tej porze droga będzie pusta niczym

poranne niebo. Za jakieś piętnaście minut będzie w domu. Wtedy auto szarpnęło, zakrztusiło się kilka razy i zgasło. – Szlag! Szlag i cholera jasna! Warcząc, przekręciła kluczyk, wcisnęła gaz. A gdy nic się nie wydarzyło, uderzyła dłonią w kierownicę. Co do cholery ma zrobić? Siedziała chwilę z zamkniętymi oczyma, dopóki się nie pozbierała. Wysiadła, trzaskając drzwiami i podniosła maskę. Klnąc wróciła do środka po latarkę ze schowka na rękawiczki. Potrafiła zmienić oponę. Wiedziała, jak dolać wody do chłodnicy, benzyny do zbiornika i sprawdzić kable akumulatora. Poza tym równie dobrze mogłaby patrzeć na silnik rakietowy. Zostawiła podniesioną maskę, kopnęła przednią oponę, po czym wygrzebała telefon z torebki zostawionej na przednim siedzeniu. W pierwszych chwili chciała zadzwonić do Chada - tego niewiernego, kłamliwego, bezwartościowego eks. Potem przypomniała sobie, że nie są już razem. Zastanowiła się, czy nie odezwać się do któregoś z rozwiedzionych rodziców, ale żadne z nich nie mieszkało blisko. Rozważała poszukanie czynnej całą dobę służby drogowej albo

zatelefonowanie do przyjaciółki, Sal. Sal była bliżej, ale… Usłyszała silnik, zobaczyła smagniecie przesuwających się świateł i pomyślała: Dzięki Bogu! Gdy pikap zwolnił i zatrzymał się za jej samochodem, Billy Jean pośpieszyła do okna kierowcy. – Wygląda na to, że potrzebuje pani pomocy – powiedział. Uśmiechnęła się najładniej jak potrafiła. – Byłabym ogromnie wdzięczna. > Nadeszło kolejne Święto Dziękczynienia i minęło. Alice wiedziała, jaki jest dzień dzięki kalendarzowi. Nie odebrał go jej - jeszcze. Zaznaczała upływający czas i próbowała, usilnie próbowała wyobrazić sobie siebie w domu, przy dużym stole w jadalni. Mama robi dwa duże indyki - jeden dla pomocników na ranczu. Jeżeli skoncentrowała się bardzo mocno, czuła ich zapach w kuchni. Dziadek grilluje wołowinę, a babunia glazuruje szynkę. Jej ulubioną. I dodatki. Tłuczone ziemniaki, bataty zapiekane pod piankami, fasolka szparagowa, brukselka - za którą nie przepada. Bułeczki i sos. Zrobiłaby sos żurawinowy. Lubiła patrzeć, jak owoce pękały podczas gotowania. Reenie przygotowałaby jajka faszerowane pikantną pastą.

Wymagały czasu i o wiele za dużo cierpliwości. A kiedy człowiek myślał, że nic więcej w siebie nie wciśnie - te wszystkie ciasta! Wyobrażała sobie siebie jako małą dziewczynkę, jak siedzi koło siostry przy kuchennym stole i robi małe paszteciki z resztek ciasta na placki z nadzieniem. Mama nuci, rozwałkowując kolejne płachty. Choć usta Alice się zakrzywiały, te obrazy nie chciały z nią zostać. Migotały i blakły, w czasie gdy leżała na polówce w tym strasznym pokoju, z kajdanami na nodze, z pustymi ramionami. Zabrał jej dziecko. Mimo że mleko wyschło, co bardzo bolało, fantomowy ból piersi pozostał, ciągle przypominając o tym okropnym wydarzeniu. Uciekała w sen - co innego jej pozostało? We śnie usiłowała wrócić do domu. Święto Dziękczynienia, szybka jazda konna, aż niebo wybuchało kolorami zachodzącego słońca. Czy kiedykolwiek jeszcze zobaczy słońce? Malowanie ust, kupowanie nowej sukienki. Leżenie pod letnimi gwiazdami z chłopcem, który jej pragnie. Czy ktoś kiedykolwiek jej dotknie z czułością i delikatnie?

Siłą woli weszła do swojej sypialni. Różowe ściany i plakaty gwiazd filmowych, okna z widokiem na niebo i góry. Gdy otworzyła oczy, rzeczywistość przygniatała jej duszę niczym ołów. Cztery ponure ściany, betonowa podłoga i zamknięte drzwi u szczytu stromych schodów. Nie, nigdy więcej nie zobaczy słońca, jego wschodu i zachodu. Jej świat nie miał okien, które mogłyby to pokazać. Nikt nigdy nie dotknie jej z czułością ani delikatnie. Ponieważ istniał tylko Pan. Pan, który gwałcił ją noc w noc. A kiedy krzyczała, ponieważ jej ciało nie zagoiło się po porodzie, poruszał się mocniej i bił w twarz, żeby zamilkła. Nigdy nie zobaczy swojej sypialni, różowej i ślicznej, ani nie usiądzie przy dużym stole na ranczu i nie zje obiadu z okazji Święta Dziękczynienia z rodziną. Nigdy więcej nie przytuli swojej małej córeczki. Jej Cory z malutkimi różowymi paluszkami. Utrata tego wszystkiego, pustka, jaką wywołało odebranie dziecka, którego nie wierzyła, że może zapragnąć, a pokochała tak mocno, tak szybko, rozwiewała każdą myśl niczym cuchnący dym. Jadła, ponieważ gdy odmówiła, odchylił jej głowę, trzymając za włosy, i

ściskając nos, wlał zupę do gardła. Myła się, ponieważ kiedy przestała, pobił ją i wyszorował zimna wodą oraz ostrą szczotką, aż skóra zaczęła krwawić. Błagała o swoje dziecko. Będzie dobra, będzie się przykładała, zrobi wszystko, jeżeli dostanie je z powrotem. . Tak jej powiedział. Z córek nie ma pożytku. Miała nadzieję, że pobije ją na śmierć, ale chyba wiedział, na jak wiele może sobie pozwolić. Nie dał jej umrzeć, choć tego pragnęła. Pozwolić jej umrzeć, osunąć się w sen, w którym mogłaby usiąść w fotelu bujanym na werandzie, patrzeć na góry i śpiewać swojemu maleństwu. Gdyby miała coś ostrego, mogłaby sobie poderżnąć gardło. Nie, nie, najpierw jemu - myślała, prawie marzyła, leżąc na polówce, z oczyma tak mocno zamkniętymi, żeby nie musieć widzieć swojego więzienia. Tak, najpierw zabiłaby jego, a potem siebie. Zastanawiała się, czy mogłaby jakoś zaostrzyć jedną z plastikowych łyżek, które przynosił do posiłku. Albo szczoteczkę. Tak, może szczoteczkę. Mogłaby spróbować, spróbuje, ale Boże, jest tak strasznie zmęczona. Chciała jedynie spać. Gdy jej umysł błądził, wyobrażała sobie, że rozrywa prześcieradło i robi

pętlę. Nie było go na czym powiesić, ale może gdyby przywiązała je do jednego ze stopni schodów, owinęła wystarczająco mocno wokół szyi, może zdołałaby się zadusić. To nie może dłużej trwać, nie wytrzyma, nie może budzić się dzień po dniu, noc za nocą w tym okropnym miejscu, wiedząc, że on zejdzie po tych schodach. Gorsze, jeszcze gorsze od brutalności, od gwałtów, były te niekończące się godziny samotności. Samotności, która była głębsza, większa, czarniejsza, bez dziecka. Zmusiła się do wstania i popatrzyła na pościel zmętniałym, apatycznym wzrokiem. Powinna je podrzeć na pasy i spleść? Czy dzięki temu sznur będzie mocniejszy? Tak trudno się skupić, kiedy każda myśl musi przedzierać się przez mgłę. Oglądała prześcieradło, szukając przetarć, miejsc łatwych do rozdarcia. Pomysł popełnienia samobójstwa wydawał się nie mniej przerażający niż rozwiązanie równania matematycznego. Nawet mniej. Musi poczekać, napomniała samą siebie. On zaraz przyjdzie. Trzeba

poczekać, aż znów wyjdzie. Samobójstwo może zabrać trochę czasu. Dziś, pomyślała z westchnieniem zmęczenia. Może dziś umrzeć. Uciec stąd. Ponownie wstała, lecz tym razem pomieszczenie się zakołysało. Nie, zdała sobie sprawę, to ona się zachwiała. I żołądek podleciał jej do gardła. Ledwo zdążyła do toalety, padając na kolana, by opróżnić szalejący żołądek. Kleiła się od potu i mdliło ją. Ledwie złapała oddech i znowu zwymiotowała. Łzy pojawiły się, gdy leżała na podłodze, ciężko oddychając i drżąc. Łzy gniewu i radości. Usłyszała zgrzyt klucza. Łoskot jego butów. Podniosła się z trudem, przytrzymując zlewu, bo jeszcze kręciło się jej w głowie, stanęła naprzeciw niego. Na nowo odnalazła swoją nienawiść, gdy długo zakrywająca jej umysł mgła podniosła się i wszystko nabrało jasności. Kładąc dłoń na brzuchu, nadal obwisłym i miękkim po porodzie, znalazła powód, by żyć dalej. – Jestem w ciąży – oznajmiła.

Pokiwał głową. – Oby tym razem był chłopak. A teraz umyj się i zjedz śniadanie. ROZDZIAŁ SZÓSTY > W rześki poranek, kiedy niebo na wschodzie kwitło różem i złotem, Bodine przełożyła torbę przez głowę i ruszyła ku stajniom. Usłyszała rozgadane kury, zobaczyła, jak Clyde i Chester mocują się przed barakiem. Gdy ją dostrzegły, przerwały zabawę i na wyścigi rzuciły się ku niej z wywieszonymi językami i błyszczącymi ślepiami - jakby nie widziały jej miesiąc. Do rozpoczęcia dnia ze śmiechem wystarczy para szaleńczo szczęśliwych psów, więc głaskała je i drapała, aż wznowiły zapasy. Pomachała kilku ludziom z rancza udającym się do pracy, pogadała z paroma zajętymi czyszczeniem boksów w stajni. Stanęła, gdy zobaczyła Callena w kożuchu, wygodnych znoszonych butach i stetsonie barwy nawozu, jak kładzie siodło na imponujący grzbiet Zmierzcha. – Wybierasz się na przejażdżkę? Obejrzał się na nią. – Zmierzch musi trochę rozprostować nogi, a mnie przyda się dziś w

ośrodku. – To aktywa, jakkolwiekby patrzeć. Można wpisać go do ksiąg, jeżeli chcesz. – Nie ma takiej potrzeby. – Gdy Callen zaciskał popręg, koń obrócił łeb i delikatnie zdjął kapelusz z głowy mężczyzny. – Co ci mówiłem? Zmierzch tylko wystawił łeb nad niskimi drzwiami i zaoferował Bodine kapelusz. – Ależ dziękuję. To ładny kapelusz. – Nie będzie ładny, jeżeli on będzie się nim bawił. Potrzebujesz czegoś? – Mam wszystko. A to mój koń, który musi rozprostować nogi. Jadę na nim do pracy. – Dobry ranek na przejażdżkę. Poczekam na ciebie, możemy pojechać razem. Czy mógłbym dostać swój kapelusz, szefowo? Podała mu i gdy odwróciła się, by podejść do boksu Leo, usłyszała karcący głos Callena: – Oj, przestań już. Siodłając Leo, zastanawiała się, czy mogłaby go nauczyć kilku sztuczek. Przy jego słabości do marchewek i miętówek przekupstwo mogłoby zadziałać. Dobiegły ją salwy śmiechu stajennych. Gdy wyprowadziła Leo,

zobaczyła ich powód. Zmierzch siedział na betonie w pozie człowieka odpoczywającego na fotelu. Callen zaś opierał się o drzwi boksu i przewijał coś w telefonie. – Ten koń bije wszystkie, Cal – zawołał jeden z pracowników. – Bije je na łeb. Callen podniósł wzrok i uśmiechnął się do Bodine. – Gotowa? – Ja tak, a ty? Callen odsunął się od drzwi i wziął wodze. – Jedźmy. Koń podniósł się z takim samym leniwym luzem jak jego właściciel. Po krótkich wzajemnych oględzinach i lekkim prychaniu oba konie najwyraźniej się zaakceptowały. Na podwórku stajni Bodine wskoczyła na siodło. – Myślałam o pewnej trasie, takiej, która pozwoli Leo się wybiegać. – Świetnie. Ruszyli stępa, rozgrzewając mięśnie. Robiło się coraz jaśniej, a niebo przechodziło od różu do błękitu. Lekki wiatr poruszał rześkim powietrzem, owiewał ich twarze i pachniał niczym zimowe potpourri śniegu i sosen. – Miałeś okazję zerknąć na harmonogram? – spytała Bodine.

– Aha. Widziałem, że jutro będzie kowal, a pojutrze weterynarz. Przedstawię się im. Nowy chłopak zaczyna dziś rano, więc będę miał go na oku, zobaczę, czy mieliśmy słuszność, go przyjmując. – W przyszłym tygodniu jest Święto Dziękczynienia. – Słyszałem. – Mamy dużo grup i rodzin na ten długi weekend. Pomyślałam, że możemy wypróbować mały pokaz, jeżeli ci odpowiada. Nic, co reklamowalibyśmy na stronie, po prostu mały bonus dla tych, którzy są na miejscu. – Możemy zobaczyć, jak wyjdzie. – Znajdę odpowiedni termin. Jechali po pochyłości, przez wąski jar i znowu na górę, gdzie stada jeleni przemykały cicho po lesie. Wierzchołki sosen szumiały na wietrze. – Pora rozprostować nogi. – Bodine pobudziła Leo do galopu. Zimne powietrze uderzyło ją w policzki, gdy kopyta konia zadudniły na drodze. Miał postawione uszy, łeb trzymał wysoko i widać było, że cieszy się z jazdy tak samo jak ona. Callen jechał obok, a jego wierzchowiec dotrzymywał kroku Leo, jakby byli zaprzężeni do jednego wozu. Na rozwidleniu drogi Bodine skręciła w prawo, zwalniając z cwału do galopu, następnie przechodząc do spokojnego kłusu. Upajając się jazdą,

powietrzem, rankiem, przerzuciła długi warkocz przez ramię i uznała, że chce więcej. – Możemy pojechać tym szlakiem, w górę i dookoła. – Pokazała na drogę między drzewami, oznaczoną ośrodkowym logo koniczyny. – To ładna zimowa trasa i da sposobność szybszej jazdy, nim od niej odbijemy. – Prowadź. Jeździliśmy czasem tędy z Chasem jako chłopcy, kiedy twój tata puszczał go na kilka godzin. Przypominam sobie, kiedy postawiliście te domki, które mijaliśmy. – Jest tak cicho, że można zapomnieć o ich istnieniu. Jechali krętą drogą. Śnieg leżał grubą warstwą i przywierał do gałęzi niczym białe futro. Przy szlaku dostrzegli ślady łap i odchody jeleni oraz lisów. – Czuć dym – dodała – z domków, w których goście już wstali i dorzucili do ognia. Ale głównie powietrze. – Dlaczego wybrałaś biuro zamiast koni? – Jestem w tym dobra. – Obróciła się w siodle i spojrzała na niego. – Świetnie radzę sobie z końmi, ale takich osób jest dużo. Lubię zarządzać, dbać, żeby każdego dnia wszystko funkcjonowało jak należy. Albo by takie sprawiało wrażenie. Odpowiada mi, że nie wiem, co dzień przyniesie, ale robię listę zadań, odhaczam kolejne sprawy, więc orientuję się, co się dzieje,

a resztę improwizuję na bieżąco. Odwróciła się z powrotem, gdy droga prowadziła w dół. – Ale brak mi koni, tej więzi. Zamierzam zacząć częściej jeździć do pracy. Poklepała Leo po karku. – Goście będą mieli ubaw - dyrektorka na koniu. Nadaje ton. – Zawsze myślisz o pracy. – Oczywiście. Śmiejąc się, znowu się obróciła, gdy konie wróciły na drogę. – Mój umysł to ruchliwe miejsce, Skinner. Lubię jeździć konno i pozwolić mu się od czasu do czasu opróżnić. Gotowy na kolejną galopadę? – Skarbie, zawsze jestem gotowy do galopu. – Na pewno. – Krzyknęła: – Ha! – i skłoniła Leo do kolejnego galopu. I znowu Callen oraz jego koń dopasowali się do jej prędkości i rytmu. Cieszyła się, że pojechała dłuższą, okrężną trasą. Nadłożyła drogi, ale miała czas. Pod wpływem impulsu oddaliła się od Miasteczka Bodine. Jeszcze kilka minut, zanim ruszy do biura, do pracy, do listy zadań. Kiedy powiedziała sobie, że pora się zatrzymać, pora wracać, dostrzegła samochód stojący na skraju drogi.

Niemal go nie zarejestrowała i się nie zatrzymała. Zwolniła do kłusu. – Musimy… Zaraz. To wygląda jak samochód Billy Jean. Podprowadziła konia do pojazdu. – Tak, to jej samochód. – Kim jest Billy Jean? – Pracuje w Saloonie. Barmanka, kelnerka. – Bodine zsiadła z wierzchowca. – Musiała pracować wczoraj wieczorem, będę musiała sprawdzić. Wygląda, że samochód się jej zepsuł. Marszcząc czoło, Bodine zajrzała przez okno i poczuła ukłucie prawdziwego zaniepokojenia. – Jej torebka jest na siedzeniu. Nie zostawiłaby jej tak po prostu. – Poczekaj. – Callen zsiadł, podał Bodine wodze obu koni i obszedł auto. Bodine wyszarpnęła telefon z kurtki i zaczęła szukać numeru Billy Jean. – Bo. – Czekaj, czekaj, dzwonię do niej. Może po prostu… Urwała, słysząc początek przeboju Michaela Jacksona. Piosenka Billy Jean. – To jej sygnał. To jest sygnał. Co…

– Telefon leży na ziemi. Ktoś chodził po śniegu w kierunku drzew. – Ona by tego nie zrobiła. – Bodine widziała zdeptany śnieg i zarośla. A potem zobaczyła więcej. Jej wzrok napotkał kształt, ciemnogranatową kurtkę ledwie chwilę wcześniej niż Callen, i Bodine rzuciła się do biegu, nim zdołał ją złapać. – Bo. Cholera. Stój! – Ona jest ranna. Jest ranna. Złapał ją i odciągnął do tyłu. Śnieg sięgał im do kolan. Szamotali się, aż zdołała uwolnić ramię i go uderzyć. – Puść mnie, ty sukinsynu. Ona jest ranna. Nie mając wyboru, zacisnął na niej ręce. – Jej już nic nie może się stać. Przestań. Przestań natychmiast. Nie możesz jej pomóc. Wściekłość i strach wychodziły z niej jak torsje. – Zabieraj te łapy. Zabiję cię, przysięgam. Jego uścisk tylko się wzmocnił. – Nie możesz jej dotknąć, słyszysz mnie? To nie pomoże, a może wyłącznie zaszkodzić. Ona nie żyje, Bo. Ona nie żyje. Walczyła rozpaczliwie jeszcze kilka sekund, a potem przestała. Przestała, ciężko dysząc. Oddech parował na wietrze, ciało drżało.

– Muszę ją zobaczyć. Nie dotknę jej, jeżeli… Muszę ją zobaczyć. Puść mnie. Zwolnił uścisk i przesunął się, by nie zasłaniać widoku. – Przykro mi. Przykro mi, Bo. – Ona… – Ona… – < Ona nie żyje> . Słowa Callena rozbrzmiewały w jej głowie, ich straszna niepodważalność uderzyła ją w serce, w trzewia. – Uderzyła głową w ten kamień. Uderzyła głową. Tu jest mnóstwo krwi. Ona… Puść mnie. Już jestem spokojna. Puść. Gdy ją uwolnił, nadal patrzyła na twarz Billy Jean i wyjęła telefon. – Zadzwonisz na 911, Callen? – Może głos miała ochrypły, ale opanowany. – Zrób to, ja powiadomię naszych strażników, żeby… żeby… zablokowali tutaj drogę. Żeby nikt nie podjechał. – Wróćmy na drogę i tak zróbmy. – Nie zostawię jej. Musiała myśleć, co robić, w jakiej kolejności. Choć było jeszcze wcześnie - dzięki Bogu - i goście się nie kręcili, to wielu pracowników jeździło tą drogą. Nakazała strażnikom zablokowanie drogi, prawie kilometr z każdej strony, dla wszystkich z wyjątkiem policji, po czym zadzwoniła do jednego z

pracowników, żeby przyniósł klucze do najbliższego wolnego domku. – Chyba nie muszę podawać powodu. – Nadal stojąc po kolana w śniegu, Bodine wpatrywała się w telefon. – Jeszcze nie teraz. Powinnam zadzwonić do moich rodziców. Muszą o tym wiedzieć, ale… rodzice Billy Jean, jej rodzice mieszkają niedaleko Heleny. Nie, nie. Przycisnęła dłoń do czoła, jakby chciała wypchnąć tę informację z mózgu. – Jej matka mieszka niedaleko Heleny. Są rozwiedzeni… Nie pamiętam. Ma gdzieś brata. W marynarce wojennej. Nie, w piechocie morskiej. Kiedy Callen nic nie powiedział, warknęła na niego. – To ważne. – Wiem. Nie znałem jej, Bodine, co nie znaczy, że nie wiem, że to ważne. Szeryf już jedzie i powiesz mu, jak ma się skontaktować z jej rodziną.

– Muszę z nimi sama porozmawiać. – Czuła się rozpalona. – Pracowała dla nas. Była jedną z nas. Z ludźmi też muszę porozmawiać. Ktoś ją ścigał. Widać, gdzie… – Spojrzała za siebie, zobaczyła głębokie rowy w śniegu. Gdzie ktoś ścigał Billy Jean. I gdzie Callen za nią pobiegł, żeby ją zatrzymać. – Spaprałam – wymamrotała. – Brnęłam do niej przez śnieg i pewnie

bym jej dotknęła, gdybyś mnie nie powstrzymał. To przecież miejsce zbrodni. Jestem świadoma, że nie należy tam chodzić. – Zobaczyłaś kobietę leżącą na śniegu. Zobaczyłaś krew. Biegłaś i myślałaś o tej dziewczynie, a nie o cholernym miejscu zbrodni. Myśląc o niej - koleżance, pracownicy, beztrosko śmiejącej się kobiecie. I nie myśląc wcale, przyznała Bodine. Nie może sobie znów na to pozwolić. – Pogorszyłabym sprawę. Mogłam się do tego przyczynić. – Musiała wziąć głęboki oddech, zanim zdołała na niego spojrzeć. Wtedy zobaczyła siniec powstający tuż pod jego prawym okiem. – Przepraszam, że cię uderzyłam. Naprawdę mi przykro. – Nie ty pierwsza i pewnie nie ostatnia. Musnęła siniec czubkiem palca. – Przyłożysz lód, jak tylko… Domek. Muszę mieć klucze, gdy Mike, strażnik, je dostanie. Przyda się policji. Muszą spisać nasze zeznania, porozmawiać z osobami, które widziały ją przed wyjściem z Saloonu. Myśl, myśl, nakazała sobie, gdy poczuła, że w środku cała drży. Ustal plan dnia, odhaczaj kolejne zadania. – I… nie wiem co jeszcze. Mój umysł przestał działać. – Wydaje mi się, że działa całkiem sprawnie.

– Może mógłbyś podejść i sprawdzić, czy dostali już klucze. – Ty jej nie zostawisz. Ja nie zostawię ciebie, Bodine. Powrót na drogę, o tutaj, nie jest zostawieniem jej. Zerknęła za siebie. Zostawili konie, które czekały na drodze. – Masz rację. Musimy uwiązać konie – powiedziała wracając na drogę. – I dostarczyć je do Centrum Aktywności. Kiedy policja z nami skończy, możesz pojechać na Zmierzchu i prowadzić Leo? – Zajmę się tym. Ujmując wodze, Callen obrócił się, gdy usłyszał warkot zbliżającego się samochodu. Poprowadził wierzchowce na drugą stronę drogi, wdzięczny, że policja zareagowała szybciej, niż się spodziewał. Chciał przede wszystkim zabrać stąd Bodine, żeby nie stała w śniegu, patrząc na ciało. Czarny pikap z emblematem szeryfa okręgu na drzwiach zatrzymał się jakieś dwa metry od samochodu Billy Jean. Callen przyglądał się wysiadającemu mężczyźnie. Szeroki w barach, zbudowany jak futbolista z pierwszej linii, kremowy kapelusz na krótko obciętych słomianych włosach, okulary lustrzanki ukrywające, o czym Callen dobrze wiedział, zimne i surowe niebieskie oczy. Policjant zwrócił głowę o kwadratowej szczęce i wąskich wargach w stronę Callena i patrzył na niego z

dziesięć sekund, nim podszedł do Bodine. Callen pomyślał: ja pierdolę, i przymocował wodze do gałęzi, następnie wrócił na drugą stronę drogi. – To Billy Jean Younger – powiedziała Bodine. – Jedna z naszych barmanek. Garrett Clintok potaknął. – Szeryf już jedzie. Będę prosił, żebyście tam nie podchodzili. Przynajmniej nie jest szeryfem. – Nie słyszałem, że zostałeś zastępcą szeryfa. Bodine posłała po klucze do tamtego domku. Zabiorę tam ją i konie. – Poczekasz tu, dopóki nie powiem inaczej. – Zmierzył wzrokiem dżinsy i buty Callena. – Poszedłeś tam, zniszczyłeś ślady na miejscu zbrodni. – Ja to zrobiłam – powiedziała Bodine szybko. – Zobaczyłam ją i nie pomyślałam, po prostu chciałam do niej podejść. Callen mnie zatrzymał. Przepraszam, Garrett, nie zdążyłam pomyśleć. – Jasne. Dotknęłaś jej? – Callen mnie powstrzymał. Widzę… Widać, że nie żyje, ale po prostu nie pomyślałam. – Jej telefon leży na ziemi po drugiej stronie samochodu – dodał Callen. – Nie dotykaliśmy go.

– Naprawdę chciałabym wejść do środka i usiąść. Napić się wody – Bodine przesunęła się nieco, żeby stanąć między mężczyznami i wyczuwalnie nieprzyjemną atmosferą, jaka się wytworzyła. – Trochę mi słabo. Myślisz, że Callen mógłby pójść tam, gdzie kazałam Mike’owi zablokować drogę i wziąć klucze? Będziemy zaraz obok, Domek Wielkie Niebo. Nie chcieliśmy jej zostawiać, ale skoro ty już jesteś… – Idźcie. Tylko z nikim o tym nie rozmawiajcie, dopóki nie zorientujemy się w sytuacji. – Dzięki. Dziękuję, Garrett. – Pięknie to rozegrałaś. Bodine westchnęła. – Nie mam ochoty bawić się w kobietkę o słabych nerwach, ale zapomniałam, że wy dwaj musicie się bóść. – Ja tylko oddałem, to co innego. Zimny ton pobrzmiewający w jego głosie sprawił, że miała ochotę westchnąć. – Może i tak, ale nie widziałam sensu w zawodach, kto ma dłuższego, podczas gdy Billy Jean leży sto pięćdziesiąt metrów dalej. Ponieważ to ja mam mieć słabe nerwy, idź i zabierz konie do Mike’a. Poproś go, żeby tu po nie kogoś zawołał. Poczekam na werandzie na cholernym fotelu bujanym.

W ciągu pół godziny rozpaliła ogień i zrobiła kawę. I chodząc w kółko po salonie, przeszła ze trzy kilometry. Wcale nie przestała się denerwować, kiedy zamiast szeryfa do środka wszedł Clintok. – Wiem, że to dla ciebie trudny okres, Bo. Może usiądziesz? Za chwilę przyjmę twoje zeznanie. Najpierw wyjdziemy ze Skinnerem na werandę i porozmawiamy. – Szeryf już jest. Widziałam przez okno samochody. – Owszem. Robią co do nich należy, tak samo jak ja. Skinner? Dźgnął kciukiem w drzwi i wyszedł. – Nie prowokuj go – ostrzegła Bodine. – Wystarczy, że oddycham i to już go prowokuje. Callen wyszedł na zewnątrz. Clintok oparł się o słupek werandy i kiwnął głową. – Posłuchajmy twojej wersji. – To ciekawe określenie. Jechaliśmy konno do pracy? – Ty i Bodine? Często tak robicie? – Pierwszy raz, ale też niedawno wróciłem i pracę w ośrodku oficjalnie zacząłem wczoraj wieczorem. Zsuwając okulary przeciwsłoneczne, Clintok wycelował surowe

spojrzenie w Callena. – Słyszałem, że pracujesz na ranczu. – Sytuacja się zmieniła. – Zwolnili cię? Bodine prosiła, żeby go nie prowokować, ale to było zbyt kuszące. Wiedząc, jak zajść Clintokowi za skórę, Callen uśmiechnął się lekko. – Logika podpowiada, że gdyby tak było, nie pracowałbym w ich ośrodku. Jechaliśmy konno do pracy – powtórzył. – Czyj to był pomysł? – Powiedziałbym że wspólny. Ja miałem taki zamiar. Ona miała taki zamiar. Okazało się, że postanowiliśmy go zrealizować jednocześnie. – Wygląda na to, że pojechaliście bardzo okrężną drogą. Konno można się szybciej dostać z rancza do ośrodka. – Chcieliśmy się przejechać. – Kto wybrał trasę? – Bodine. Wargi Clintoka poruszyły się w niemym < łgarz> . – Ah-ha. Jak dobrze znałeś Billy Jean Younger? – Nie znałem jej. Nigdy się nie spotkaliśmy. – Doprawdy? – Teraz Clintok trzymał dłoń na pasie do broni. –

Pracujesz w ośrodku, ale ani razu jej nie spotkałeś? – Dokładnie, zważywszy, że dopiero zacząłem tam pracować. – Gdzie byłeś wczoraj w nocy, Skinner? – Mieszkam na ranczu i tam byłem. – W baraku? – Nie, w chatce. Clintok powoli skinął głową i podszedł bliżej, zdaniem Callena za blisko. – Zatem sam. – Na ogół tak. Wczoraj wieczorem wypiliśmy z Bodine piwo i odbyliśmy rozmowę, dotyczącą przejęcia przeze mnie obowiązków Abe’a Kottera na czas jego nieobecności. Zamiast się cofnąć, Callen przysunął się bliżej. – Naprawdę próbujesz przykleić do mnie to, co spotkało tę dziewczynę? To aż tak głęboko w tobie siedzi, Clintok? – Wiem, czym jesteś, czym zawsze byłeś. Czy Billy Jean broniła się, kiedy się na nią rzuciłeś? To ona podbiła ci oko? – Nigdy nie spotkałem Billy Jean. To Bo mnie walnęła. – Ciekawe dlaczego. – Ją spytaj.

– Możesz być pewien, że tak zrobię. – Z wargami wykrzywionymi w szyderczym uśmiechu, Clintok stuknął Callena palcem w klatkę. – Jesteś tu od kilku dni i mamy martwą kobietę. Jesteś tu od kilku dni i chcesz, bym uwierzył, że ani razu nie byłeś w Saloonie w ośrodku i nie zapoznałeś się z pracującą za barem ładną kobietą? Gówno prawda, Skinner. – To gówno to ty nagarniasz. Przy drzwiach jest skrobaczka, nie zapomnij jej użyć, jeżeli nie chcesz, żeby się za tobą ciągnęło. Twarz Clintoka zrobiła się czerwona jak gotowane buraki, co - Callen wiedział to z doświadczenia - zapowiadało wymierzony znienacka cios. – No dalej, dawaj. – Zaproszenie Callena było równie zimne i ostre jak wiatr. – Zobaczymy, dokąd nas to doprowadzi. Clintok zacisnął zęby - Callen przysiągłby, że prawie usłyszał ich zgrzytanie. Ale zastępca szeryfa się cofnął. – Na razie możesz iść do pracy. Nie rób żadnych planów wyjazdowych. – Poczekam na Bodine. – Powiedziałem, żebyś poszedł. Callen nieśpiesznie podszedł do jednego z bujanych foteli na werandzie. – Powiedz no mi, jakie prawo teraz łamię. Prawa dłoń Clintoka zacisnęła się w pięść. – Wkrótce się tobą zajmę. To nie potrwa długo.

Ale wszedł do środka i zostawił Callena siedzącego na fotelu. – Jest kawa – zakomunikowała Bodine. – Nie odmówię. – Clintok, nadal z czerwonymi policzkami, usiadł przy długim stole w części kuchennej. – Wiesz może, czy Billy Jean pracowała wczoraj w nocy i o której wyszła? – Pracowała, ale nie mam pewności, o której mogła wyjść. Na pewno po północy. Decyzję o zamknięciu pozostawiamy pracownikom, pod warunkiem że do północy mają otwarte. Równie dobrze mogła to być pierwsza. Wtedy muszą zamknąć. Więc mogę jedynie powiedzieć, że wyszła między wpół do pierwszej a wpół do drugiej. Postawiła przed nim kawę i sama usiadła. – Naprawdę muszę powiedzieć o tym moim rodzicom, Garrett, i niektórym pracownikom. – Za chwilę. Nasi ludzie już blokują ten teren, więc możesz swoim powiedzieć, że są wolni, jak złożysz zeznanie. – Dobrze. – Zatem, co robiłaś tutaj konno ze Skinnerem? Czy to on poprosił, żebyście pojechali dłuższą drogą? – Nie. Chciałam, żeby mój koń dobrze się wybiegał. Nie jeździłam na nim od ponad tygodnia. To dlatego wyszłam dziś wcześnie i kiedy natknęłam

się na Callena siodłającego swojego konia, pojechaliśmy razem. – Jego pomysł? – Boże, nie wiem, Garrett. – Zmęczona, z lekkimi mdłościami, wsunęła palce we włosy. – Tak wyszło. Wyjeżdżaliśmy o tej samej porze i jechaliśmy w to samo miejsce. – Dobrze, ale.. – Słuchaj. – Miała już dość udawania słabych nerwów. – Wiem, że nie cierpisz Callena, ale to, do cholery, nie ma nic do rzeczy. Wyjechaliśmy z rancza razem i ja zdecydowałam, jak dojedziemy do ośrodka. Chciałam pogalopować. Już wracaliśmy, ale było mi mało, więc wybrałam tę drogę, żeby jeszcze trochę popuścić konia, i zobaczyłam samochód Billy Jean. Pomyślałam, że pewnie się jej zepsuł i zadzwoniła po kogoś, ale wtedy spostrzegłam jej torebkę i się zmartwiłam. Zadzwoniłam do niej. Wyjęłam telefon, żeby zadzwonić, żeby spytać. I… Teraz musiała się chwilę zastanowić. Wstała i nalała sobie szklankę wody. – Usłyszałam - usłyszeliśmy - jej telefon. Znam jego dzwonek. Jej telefon leżał na ziemi, w śniegu, i wtedy zobaczyłam… Spojrzałam w bok, było widać, że ktoś zszedł z drogi, szedł lub biegł przez śnieg i zobaczyłam jej kurtkę. Zobaczyłam ją. Mówiłam ci, nie pomyślałam i zaczęłam biec,

próbowałam… dostać się do niej, a Callen mnie złapał. I kazał się zatrzymać. Bo już nie mogę jej w niczym pomóc. – A skąd on o tym wiedział? – O Boże, Garrett, przecież to widać! – Wezbrał w niej gniew, mimo zmęczenia, mimo mdłości. – Ja nie chciałam tego zobaczyć, nie chciałam w to uwierzyć, więc usiłowałam mu się wyrwać. Nawet uderzyłam go, ale trzymał mnie, dopóki się nie uspokoiłam. Nie wiem, dlaczego pozwalasz, żeby jakiś idiotyczny licealny zatarg powodował, że próbujesz teraz rzucić na niego podejrzenia, ale mówię ci, że ktokolwiek zrobił to Billy Jean, nie był to Callen Skinner. – Mam robotę. – Clintok wstał. – I jeżeli nie możesz mi powiedzieć, że wiesz, gdzie był Callen Skinner, kiedy to spotkało Billy Jean, będę rzucał to, co muszę. Powinnaś na niego uważać. Możesz iść do pracy, jeżeli tam się wybierasz. Szeryf przyjdzie tam porozmawiać z tobą, kiedy tu skończy. Kiedy wyszedł, Bodine chwyciła kawę ze stołu i wylała ją do zlewu. – Męskie gówno, wystawiające fiutki, majtające jajami, nadymające klatę gówno. Obróciła się, gdy Callen wszedł do środka. – I nie chcę niczego takiego słyszeć od ciebie. – W porządku.

– Wy dwaj chcecie się przepychać porożami i ryć ziemię. Tam leży martwa kobieta. Kobieta, którą ja zatrudniłam. Kobieta, którą lubiłam. Kobieta, która miała rodzinę i przyjaciół i… – Już, już – uspokajał Callen, kiedy Bodine zakryła twarz i zaczęła się trząść. Podszedł do niej i ją objął. Tym razem się nie opierała, jedynie przez chwilę była zesztywniała. Potem oparła się o niego i poddała. – Była moją koleżanką. Była koleżanką. – Przykro mi. – Złożył pocałunek na jej skroni, pogłaskał po plecach. – Chciałbym móc powiedzieć coś więcej, ale to wszystko co mogę. – Muszę coś zrobić. Lepiej mi, jeśli wiem, co robić. – Odpuść sobie na minutę. To też jest robienie czegoś. – Płakanie jest wyłącznie irytujące. Płakanie niczego nie daje. – Jasne, że tak. Robisz miejsce, które możesz wypełnić czymś innym. – Może, ale… Odwróciła głowę w tym samym momencie co on. Ich wargi się zetknęły. Zderzyły, pomyślała później. Najzwyczajniej zderzyły - nie było to zaplanowane, zbieżność czasu i kierunku. Może trwali tak przez kilka sekund, ale to nie był prawdziwy pocałunek. Tak czy inaczej odskoczyła.

– To… to brak szacunku. – Nie miałem takiego zamiaru. Nie wiedząc, czy jest bardziej sfrustrowana, czy zakłopotana, machnęła ręką, wytarła mokre policzki i odeszła. – To nie ty, to nie ja. Tak wyszło. Okropny poranek, okropny i tak po prostu wyszło. Muszę dotrzeć do Miasteczka Bodine. Moja matka powinna już tam być. Muszę ją poinformować. Musimy… Boże, musimy wymyślić, jak powiedzieć o tym wszystkim. Przycisnęła palce do oczu. – Musisz jechać do Centrum Aktywności. I tak mamy tam za mało ludzi. – Może zadzwonię do Chase’a, powiem mu, co się stało? Wydaje mi się, że on i twój ojciec powinni tu przyjechać. Będziecie chcieli być całą rodziną, kiedy poinformujecie pracowników. Zrobiła długi wydech i spuściła oczy. – Masz rację, masz rację, a ja powinnam była o tym pomyśleć. Mike nas zawiezie. Clintok powiedział, że teraz policja blokuje trasę. Zamknęła na moment oczy i wyprostowała się. – Dobrze, już wiem, co muszę zrobić. Chodźmy. ROZDZIAŁ SIÓDMY

Rodzina zebrała się w domu Bodine, zajmując miejsca w ładnym salonie udekorowanym dziesiątkami oprawionych w ramki fotografii i ogrzewanym przez ogień w kominku. Kiedy Maureen udało się przekonać matkę, żeby usiadła, rozdała kawę. Gdyby byli na ranczu, pomyślała Bodine, spotkanie rodzinne odbywałoby się przy dużym stole w jadalni. A jej matka przejmowałaby się i krzątała dokładnie tak samo jak teraz. Krzątanie się sprawiało, że matka zachowywała spokój, Bodine ją rozumiała, ponieważ robienie czegoś, czegokolwiek, tak samo działało na nią. Wybrali to miejsce na spotkanie, ponieważ rodzina musiała trzymać się razem, a Bodine wyliczyła, że nie może spędzić więcej niż pół godziny poza biurem. Musiała zająć się ludźmi, poradzić sobie ze skutkami tego wydarzenia i bólem po stracie koleżanki, które już rozchodziły się po ośrodku. – Co możemy zrobić dla jej rodziny? – Miss Fancy usiadła z wyprostowanymi plecami w ulubionym fotelu. – Znałam ją: ciężko pracująca wesoła dziewczyna. Ale, Bodine, ty znałaś ją najlepiej. Co możemy zrobić dla jej rodziny? – Nie do końca wiem, Grammy. Jej rodzice są rozwiedzeni, i to chyba

już od dawna. Ma brata w piechocie morskiej, nie wiem, gdzie stacjonuje. Dowiem się. Jej matka mieszka w Helenie, nie mam pewności, gdzie ojciec. – Jeżeli jej rodzina przyjedzie, musimy ich tak umieścić, żeby mogli zachować prywatność, zaopiekować się nimi. – Co do tego nie ma wątpliwości – zgodziła się Cora. – Bodine, będziesz musiała zarezerwować dwa domki, żeby w razie potrzeby były dostępne. I wybrać dla nich kierowcę. – Już zarezerwowałam. – Miała plan, starała się zorganizować wszystko, co potrzeba. – Co do kierowcy, chociaż mogą wynająć auta, myślę, że jedno z nas powinno wozić ich wszędzie, gdzie będą musieli się dostać. Wydaje mi się, że to powinien być ktoś z nas, a nie pracowników. – Słuszna uwaga – zgodziła się Maureen. – Musimy również zająć się naszą ośrodkową rodziną. Billy Jean… – Łzy napłynęły jej do oczu, więc potrzebowała chwili, żeby opanować zaciśnięte gardło. – Była bardzo lubiana. Taka towarzyska. Musimy przyjąć stanowisko, i to szybko, wobec żalu i szoku, a także strachu. Nie wiadomo, co się wydarzyło, ale ludzie będą, poza opłakiwaniem jednej z nas, spekulować i martwić się. – Myślę, że powinniśmy sprowadzić psychologa. Słysząc tę propozycję Rory’ego, Chase odwrócił głowę ze zdziwieniem. – Nie rozumiem, dlaczego ludzie chcieliby o tym rozmawiać z kimś

obcym. – Ty byś nie rozmawiał – zgodził się Rory. – I inni stoicy również nie. Ale niektórzy owszem i to chętniej, niż mogłoby się wydawać. Jesteśmy firmą, a jako taka powinniśmy zapewnić swoim pracownikom pomoc terapeutyczną. – Mam podobne zdanie do Chase’a, jeżeli chodzi o omawianie spraw z jakimś psychoterapeutą – zaczął Sam – ale to, co Rory mówi, jest sensowne. Powinniśmy znaleźć kogoś, kto ma dobrą opinię i zapewnić jego obecność. Ludzie sami zdecydują. – Zajmę się tym. – Bodine zdążyła to sobie zapisać. – Nie. – Cora pokręciła głową, patrząc na Bodine. – Ty masz już za dużo spraw na głowie. Ja znajdę odpowiednią osobę. – Nie jestem nieczuły ani bezduszny. – Rory nachmurzył się i spuścił wzrok. – I jestem zarówno wkurzony, jak i smutny. To nadal do mnie nie dociera i nie jestem pewien, czy kiedykolwiek dowiemy się, co się do cholery stało. Ale musimy się zastanowić nad komunikatem prasowym, nad tym, jak odpowiadać reporterom, nie wspominając, co mówić gościom. – Pracuję nad tym – zapewniła go Bodine. – Dopóki nie dowiemy się, co się wydarzyło, najlepiej mówić prawdę. Wszyscy jesteśmy wstrząśnięci i opłakujemy stratę jednej z nas. I w pełni współpracujemy przy śledztwie. Na

tym etapie niewiele więcej możemy powiedzieć. – Mogę porozmawiać z częścią załogi. Nana ma rację – ciągnął Rory – że masz za dużo na głowie. Będzie wiedział, co powiedzieć, pomyślała Bodine. I będzie wiedział, kiedy trzeba jedynie słuchać. Rory potrafi współczuć i dostrzec, czego komu potrzeba, często nim ta osoba sobie to uświadomi. – Bardzo byś mi pomógł. Tymczasem Jessica i ja opracujemy oficjalne oświadczenia i ustalimy, co wszyscy - nie tylko my, ale wszyscy pracownicy - powinni mówić gościom i reporterom. Przy tym również przydałaby się twoja pomoc, Rory. – Dlaczego ona? – zdziwił się Chase. – Dlaczego Jessica? Ona jest od wydarzeń przecież. – Ponieważ jest rozsądna i rozumie wagę tego, jak jesteśmy postrzegani. Zachowuje spokój i potrafi skupić się na przekazie, ale też umie się dopasować, gdy okoliczności ulegają zmianie. Bodine siedziała ze skrzyżowanymi nogami na podłodze, skąd patrzyła na brata i jego grymas powątpiewania. – Masz kogoś lepszego do zaproponowania? – Nie rozumiem, dlaczego chcesz kogoś, kto ledwo znał Billy Jean i zajmuje się imprezami. Ale to twoja decyzja. – Wzruszył ramionami.

– Zgadza się. – Tata i ja musimy uspokoić pomocników na ranczu. To nie ma sensu. – W jego głosie wezbrał gniew. – To po prostu nie ma żadnego cholernego sensu, dlaczego ktoś miałby ją zaatakować. – Nie wiemy, co się wydarzyło. – Bodine podniosła dłoń, nim Chase zdążył się odciąć. – Myślę, że tak właśnie było, ale nie wiemy. Dopóki się nie dowiemy, musisz mówić każdemu na ranczu to samo, co mówimy wszystkim w ośrodku. Wpatrywał się w nią, aż gniew w jego oczach ustąpił. – To musiało być dla ciebie okropne, znaleźć ją. Dobrze, że nie byłaś sama. Ponieważ widok ciała Billy Jean pojawił się jej przed oczami, Bodine tylko pokręciła głową i odwróciła wzrok. Kiedy usłyszała pukanie do drzwi, podniosła się szybko. – Ja otworzę. Zobaczyła szeryfa Tate’a, który posłusznie wycierał buty. – Bodine, jak się czujesz, skarbie? Bob Tate był krzepkim człowiekiem o ogorzałej, rumianej twarzy. Znała go całe życie, przyjaźnił się z rodzicami i lubił się droczyć, że raz pocałował jej matkę, zanim jej ojciec zebrał się na odwagę.

– Okropny dzień. Ciężki, okropny dzień. – Wiem. – Przytulił ją na moment i poklepał po plecach. – Zajrzałem do biura, a ta miła blondynka ze Wschodu powiedziała, że ty i twoja rodzina jesteście tutaj. Muszę z tobą porozmawiać, skarbie. – Wiem. Pozwól, wezmę kurtkę. – Nie przejmuj się tym. – Wszedł do salonu. – Miss Fancy, pani Bodine. – Zdjął kapelusz. – Przepraszam, że nachodzę w takiej sytuacji. – Zawsze jesteś mile widziany, Bob. – Cora podniosła się pierwsza. – Naleję ci kawy. – Chętnie się napiję, dziękuję. Maureen, Sam, chłopaki. – Rory, przynieś szeryfowi krzesło. – Miss Fancy wskazała sypialnię swojej córki. – Co słychać u Lolly? – Zmusiła mnie do diety. – Uśmiechnął się przy tym, mrużąc oczy. – Człowiek może umrzeć z głodu we własnym domu. Dziękuję, Rory. Usiadł na przyniesionym krześle i sapnął. – Co możesz nam powiedzieć? – spytał Sam. – Rzecz w tym, że na razie niewiele. Robimy wszystko, co do nas należy, i nie mogę o tym teraz mówić. Muszę zadać Bodine kilka pytań. – Cora stanęła w pół drogi z kuchni z kubkiem kawy w dłoni. – Chcesz, żebyśmy wyszli?

– Nie, proszę pani, nie ma takiej potrzeby. Być może, jako że wszyscy znaliście Billy Jean, będziecie mieli coś do dodania. Ale, Bodine, ty ją znalazłaś. Razem z Calem Skinnerem. – Zgadza się. Jechaliśmy razem do pracy. Konno – doprecyzowała. Chociaż, oczywiście, już o tym wiedział. – Pojechaliście okrężną drogą. To był pomysł Cala? – Nie, mój. Ja prowadziłam. Jego brwi się uniosły, ale pokiwał głową. Podała mu szczegóły, tak samo jak Garrettowi Clintokowi. Tate przerwał jej, gdy dotarła do telefonu Billy Jean. Potakując, Tate kartkował mały notatnik. – Cal zaproponował, żebyś do niej zadzwoniła. – Nie. Kiedy zobaczyłam, że w samochodzie jest jej torebka, zmartwiłam się, więc zadzwoniłam na jej komórkę. Ona nie ma stacjonarnego. I usłyszałam dzwonek jej telefonu. Mniej więcej w tym momencie Cal powiedział, żebym obeszła samochód i spojrzała. Zobaczyliśmy jej telefon na ziemi i tę ścieżkę wydeptaną w śniegu. A potem ją zobaczyłam i próbowałam pobiec tam, gdzie leżała w śniegu. Myślałam, że jest ranna, usiłowałam w to wierzyć, ale prawda jest taka, że widziałam - każdy by to zobaczył - że jest za późno. Callen mnie powstrzymał, a właściwie złapał.

Przyglądając się jej, Tate postukał krótkim ołówkiem w notatnik. – Czy on do niej podszedł? – Nie. Nie puszczał mnie, uspokoił mnie na tyle, aż zrozumiałam - nie chciałam tego zrozumieć - że nie powinniśmy jej dotykać ani niczego innego.

– Słyszałem, że Cal ma podbite oko. Czy miał je rano, kiedy ruszyliście do pracy? – Nie, ja mu podbiłam. Byłam na wpół szalona, walczyłam, żeby się wyrwać i walnęłam go, zanim zdołałam wziąć się w garść. I widzę, co tu się dzieje – mówiła teraz zimnym tonem. – I mam coś do powiedzenia. – Mów. – Powiedziałam Garrettowi, tak samo wyraźnie jak tobie teraz, co się wydarzyło. Jeżeli powiedział ci coś innego, skłamał. Jakby chcąc uspokoić sytuację, Tate zamachał dłonią w powietrzu. – Cóż, Bo, zdaję sobie sprawę, że Cal i Garrett są zwaśnieni. – To Clintok narobił złej krwi. – Chase powoli i spokojnie wstał. – Narobił jej, gdy byliśmy jeszcze dzieciakami, a Clintok nie dawał Calowi żyć, prześladował go. Był kurewsko nieustępliwy. Przepraszam, Grammy, ale nie da się tego inaczej określić. Napsuł krwi, kiedy on i tych jego trzech dupków…

Gdy znowu urwał, Miss Fancy machnęła dłonią. – Poczekaj z tymi przeprosinami za swoje słownictwo w salonie, aż skończysz opowiadać. – Trudno ich inaczej nazwać, bo jak inaczej, gdy rzucili się na nas, kiedy Cal i ja obozowaliśmy nad rzeką. Trzech trzymało mnie, żeby Garrett mógł stłuc Cala. Ale skończyło się tak, że to Cal go stłukł i miał nad nim przewagę, zanim Wayne Ricket - pamiętasz go? – Owszem – odpowiedział Tate. – Kiedy byłem zastępcą szeryfa, więcej niż raz zaciągnąłem go do celi i przyczyniłem się do tego, że trafił za kratki na pięć lat za napaść czynną. – Rzucił się na pomoc, więc było dwóch na jednego. Co oznaczało dwóch na mnie, a ja się wściekłem. Spuściliśmy im łomot. Potem Clintok był już wyłącznie nieprzyjemny - nie pozostało mu nic innego, bo kilka ciosów w brzuch, jakie dostał od Cala, sprawiło, że rzygał jak chory pies. Chcę powiedzieć, że gdyby mógł jakoś dołożyć Calowi, nawet jeżeli byłoby to przekonywanie ciebie, że Cal zabił kobietę, zrobiłby to. Powiedziawszy, co miał do powiedzenia, Chase ponownie usiadł na swoim miejscu. Tate milczał przez chwilę i patrzył w swój notatnik. – Dobrze, że mi to powiedziałeś. Okej, Bo. – Tate zwrócił się do niej. –

Co było dalej? – Cal zadzwonił do ciebie, a ja, ponieważ już odzyskałam przytomność umysłu, do naszych strażników, żeby zablokowali drogę i nikogo nie wpuszczali. Clintok dotarł pierwszy i było widać, że jest wrogo nastawiony do Callena, więc… Wypuściła ze świstem powietrze. – Naopowiadałam, że muszę usiąść, napić się wody i że już zadzwoniłam do biura, żeby podesłali klucze do najbliższego z domków. Nie miałam ochoty słuchać, jak ci dwaj na siebie warczą, gdy obok leży Billy Jean. – Mądrze sobie poradziłaś. Potrzebuję jeszcze kilku szczegółów i muszę porozmawiać z bezpośrednim przełożonym Billy Jean i z osobą, z którą pracowała zeszłego wieczoru. – To będzie Drew Mathers. Rozmawiałam z nim i pracownikami baru. Też musisz to zrobić, ale mogę ci powiedzieć: Billy Jean odesłała pozostałych do domu około wpół do pierwszej. W barze siedziały jeszcze trzy pary - czwórka przyszła razem, a jedna para się z nimi zapoznała i zostali. Nie umiem ci powiedzieć, o której dokładnie zamknęła i wyszła, ale mogę podać nazwiska osób, które były w barze po wpół do pierwszej. – To byłoby ogromnie przydatne. Miała chłopaka, prawda? – Rozstali się. Kilka tygodni temu. Chad Ammon. To jeden z naszych

kierowców i gońców. Dziś ma wolne. – Czy to syn Stu Ammona? – Owszem. – A wiesz może, kto zdecydował o rozstaniu? – Ona. Zdradzał ją z dziewczyną z Missouli - a wcześniej z dziewczyną z Milltown - więc kazała mu się wynosić. Chcę powiedzieć - i wiem, że z nim też będziesz musiał porozmawiać - że Chad jest absolutnie nielojalny, jeżeli chodzi o dziewczyny, ale nie ma w nim ani krzty nikczemności. I zerwaniem przejął się tyle, co zacięciem przy goleniu. Ot, zdarza się. – Czy spotykała się z kimś innym? – Ona, jak to powiedzieć? Zrobiła sobie przerwę od… – Zerknęła na babcie. – Pewnej części ciała. Widywałam ją niemal codziennie i powiedziałaby mi, gdyby zmieniła zdanie. – No dobrze. Dziękuję, że mi to wszystko powiedziałaś, Bo. – Tate wetknął notatnik do kieszeni i wstał. – Pyszna kawa, pani Bodine. Zostawię was teraz. – Jedziesz do ośrodka? – spytała Bodine. – Owszem. – Jeżeli mnie zabierzesz, wyślę ci ludzi, z którymi musisz porozmawiać i znajdę miejsce, w którym będziesz mógł to spokojnie zrobić.

– To by mi pomogło. Poczekał, aż Bodine nałoży kurtkę, a ona zerknęła na rodzinę. Na razie nie ma nic więcej do powiedzenia, pomyślała i wyszła z Tatem. – Wiem, że jak nie możesz mówić, to nie możesz – zaczęła – ale to oczywiste, że ktoś ją gonił. Nie wiem, dlaczego zatrzymała się akurat tam, jak to się stało, ale widać, że była na tyle przerażona, że biegła, a to oznacza, że uciekała przed czymś. Kimś. – Jest jeszcze trochę do zrobienia, zanim będę mógł powiedzieć, czy tak, czy nie. Oficjalnie. – Pytam, czy powinnam wzmocnić ochronę. – Nie wiem, czy to konieczne. Ale kiedy dochodzi do czegoś takiego, ludzie będą wystraszeni, dopóki się czegoś nie dowiedzą. Moim zdaniem powinnaś zrobić to, z czym będziesz czuła się lepiej. Kobieta, którą znała, zginęła i to na jej terenie, pomyślała Bodine. Żałowała, że nie wie, co można zrobić, żeby w takiej sytuacji czuć się lepiej. Gdy Callen wprowadzał potulną klacz do przyczepy, dostrzegł samochód szeryfa na drodze prowadzącej do Centrum Rozrywki. Spodziewał się go. Zamknął bramkę za parą koni i ruszył do wiaty, pod którą Easy LaFoy oporządzał innego wierzchowca.

– Później będziesz miał co robić – mówił Easy do wałacha. – Teraz sobie poleniuchuj. – Easy, chciałbym, żebyś zabrał te konie do centrum. Za jakąś godzinę mamy lekcję. Maddie będzie już na miejscu. – Nie skończyłem, szefie. – W porządku, ja dokończę. Zabierz tę dwójkę i osiodłaj. Powiedz tylko Maddie, żeby pamiętała o zasadach. Podczas lekcji możesz iść na lunch. – Dobra, szefie. – Easy wyszedł z Callenem spod wiaty, kiedy akurat Tate zatrzymał auto. – Pewno jest tu z powodu tej dziewczyny. Straszna sprawa. – Tak. Jedź. – Callen wyszedł na spotkanie szeryfowi. – Cal. – Tate przywitał się skinieniem głowy. – Jak twoja mama? – Dobrze. Cieszy się, że wnuk plącze się jej pod nogami i może go rozpieszczać. – Ja też niedługo będę miał wnuka. – Nie wiedziałem. – Ano, pierwszy. W maju. Moja żona już oszalała i kupuje śpioszki oraz misie. – Tate zamilkł, patrząc jak Easy manewruje przyczepą. – To nowy pomocnik? – Tak, tak samo jak i ja.

– Kiepsko cię Montana powitała. Opowiesz mi, co się działo rano? – Czy mogę pracować, kiedy będziemy rozmawiać? Dziś po południu mamy przejażdżkę dla sześciu osób. – Jasne. – Tate poszedł z Calem pod wiatę do koni, a Callen podjął oporządzanie konia, którym zajmował się Easy. Pracując zrelacjonował cały poranek od spotkania Bodine w stajniach po znalezienie ciała. – Jechaliście Szlakiem Białego Ogona? – Tak. W taką pogodę jak dziś to wygląda niczym film. Widoki jak z obrazka. – Znasz się na tym. Na filmach. – Trochę. – Poszedłeś napić się do Saloonu, od kiedy wróciłeś? – Nie. Byłem zajęty i mam piwo na ranczu. Nigdy nie spotkałem tej kobiety. – I nigdy jej nie zapomni. – Nie mogę udowodnić, że nie postanowiłem nagle przyjechać tutaj w środku nocy i rzucić się na jakąś kobietę, której nigdy nie spotkałem, ale dotąd nie miałem takiego zwyczaju. Mimo okoliczności Tate uśmiechnął się lekko. – O ile pamiętam, zdarzało się ci szamotać. – Z chłopakami i mężczyznami – zgodził się Callen, chociaż dostrzegał

wpływ Clintoka w sposobie zadawania pytań przez szeryfa. – Z dziewczynami i kobietami też się szamotałem, ale w innym celu i zawsze za obopólną zgodą. – Nigdy nie słyszałem, żeby było inaczej. – Tate gestem wskazał oko Callena. – To wygląda, jakbyś się niedawno szamotał. Porządnie podbite oko. – Bywało gorzej. Bodine… Chciała znaleźć się przy koleżance. Nie była w stanie myśleć o niczym innym, a ja nie mogłem jej na to pozwolić. Więc tak, można powiedzieć, że się szamotaliśmy i mnie trafiła. Ma znakomity prawy sierpowy. – To właśnie powiedziałeś mojemu zastępcy? – Tak. Tate odczekał chwilę, potem kolejną. – Chcesz coś dodać? – Nie ma co. – Chciałbym ci opowiedzieć pewną historię. – Tate wygrzebał paczkę gum z kieszeni. – Żona tak zrzędziła, że w końcu przestałem palić. – Podsunął opakowanie Callenowi, a ten wyjął jeden listek. – Wróćmy do opowieści. Pewnego wieczoru u Clintoków grano w pokera. Pani domu pojechała do siostry, zabrała ze sobą małą, więc w domu byli tylko Bud

Clintok i młody Garrett. Miał wtedy jakieś dwanaście lat. Jednym z graczy był twój ojciec. Oczy Callena nie zmieniły wyrazu, gdy pokiwał głową. – Zwykle pojawiał się tam, gdzie grano w pokera. Albo na wyścigach konnych czy innych, na których można było postawić pieniądze. – Fakt, chociaż zdarzało mu się okiełznać tego demona. Jednak to nie był żaden z tych okresów. Nie będzie to mówienie źle o zmarłym, jeżeli powiem, że Jack Skinner miał słabość. Ale nie było w nim podłości. Tamtej nocy miał dobrą passę. Zgarniał kupę forsy. Dużo się piło, klęło, stawiało i paliło czego mi ogromnie brakuje. Tate westchnął żując gumę. – Na koniec zostali ojcowie - twój i Garretta. A Bud stracił niemal tyle, ile twój wtedy wygrał. To była spora pula i Bud ciągle podnosił stawkę. Jack w odpowiedzi robił to samo. Kiedy Budowi skończyły się pieniądze, do wzięcia było około pięciuset dolarów. Powiedział, że dorzuci coś innego. Twój ojciec, pół żartem, odpowiedział, że może dać szczeniaka. Ten pies, góra czteromiesięczny, upodobał sobie Jacka. Jack powiedział, że szczeniak przynosi mu szczęście. I Bud na to, dobra. I wyłożyli karty. – Bud miał kolor, od ósemki po damę. A Jack? Cztery dwójki. – Tate

przestał mówić, opuścił kapelusz i pokręcił głową. – Cztery dwójki. Jack zgarnął pulę, ale nie wziął szczeniaka. Bo psiak należał do chłopaka, a Jack nie był podły. Powiedział, że woli raczej, żeby Bud postawił mu steka i na tym skończyli. Wszyscy poszli do domu nieco pijani i z lżejszymi kieszeniami, z wyjątkiem Jacka - i mnie, bo wyszedłem na zero, a w tych okolicznościach był to całkiem niezły wynik. Tate przesunął wzrok na góry, a potem spojrzał prosto w oczy Callena. – Słyszałem, że następnego dnia ktoś zastrzelił tego psiaka. Bud bywa twardym człowiekiem, ale nigdy nie wsadziłby kulki w szczeniaka. Callen był w stanie dostrzec, ba, widział taką podłość u Clintoka, nawet wtedy, kiedy mieli po dwanaście lat. – Dlaczego wziął go pan na zastępcę, szeryfie? – Służył swojemu krajowi. Kiedy wrócił, uznałem, że wyrósł z tej złośliwości. Nie mówię, że czasem nie przegina, ale nie mogę też powiedzieć, że miałem powody, żeby na niego narzekać. Ale będziemy musieli sobie porozmawiać, ponieważ zginęła kobieta i nikt, kto pracuje dla mnie, nie będzie tego wykorzystywał do odegrania się za dawną urazę. – Ja nie mam z nim problemu. Jeżeli nie będzie mi wchodził w drogę, nie będę szukał zwarcia. – I tak ma być. Pozdrów serdecznie matkę, kiedy będziesz z nią

rozmawiał. – Przekażę. Zostawszy sam z końmi, Callen rozmyślał nad dwoma rozgoryczonymi chłopcami i nad ojcem, który nigdy nie był podły, ale wystarczająco słaby, żeby stracić wszystko. W tym szacunek własnego syna. W swoim biurze Bodine śpiesznie zajmowała się tymi sprawami, których nie można było odłożyć, ale odkładała za każdym razem, gdy któryś z pracowników przyszedł po pociechę lub z pytaniami. Pracowała z zaciśniętym żołądkiem i narastającym bólem głowy. W drzwiach biura stanęła Jessica i zastukała we framugę. – Przepraszam, że ci przeszkadzam. – Nie, w porządku. I tak miałam za trochę do ciebie pójść. Zaoszczędziłaś mi czasu. – Jadłaś coś? – Co? – Przez moment Bodine miała pustkę w głowie. Potarła zesztywniały kark. – Tak myślałam. – Jessica podniosła telefon z biurka Bodine i wybrała numer wewnętrzny do kuchni. – Cześć, Karleen, tu Jessica. Czy mogłabyś wysłać zupę dnia i herbatę rumiankową do biura Bo? Tak, byłoby świetnie. Dzięki.

– Co, jeżeli nie mam ochoty na zupę? – spytała Bodine, gdy Jessica się rozłączyła. – Zjesz ją, ponieważ jesteś na tyle mądra, żeby wiedzieć, że jej potrzebujesz. Tak samo jak Rory i twoja mama. Bodine uśmiechnęła się. – Opiekujesz się nami? – Ktoś musi. Wyglądasz na wyczerpaną, a przypadkiem wiem, że przez cały dzień przychodzi do ciebie sznur ludzi potrzebujących wsparcia, tak samo jak do Rory’ego i do Maureen. Ale tu jest ich najwięcej. – Jestem wielką szefową. – Właśnie. Oni potrzebują pociechy, więc ty potrzebujesz zupy. Powiedz, co mogę zrobić, żeby ci pomóc. – Pracuję nad kilkoma rzeczami i… Czy ty nie miałaś teraz konsultować konferencji Rhoder Company? I udzielać wywiadu? – Przełożyłam na inny termin. Śmierć w rodzinie. Pulsujące bólem oczy Bodine zapiekły od łez. Gdy przycisnęła do nich dłonie, Jessica odwróciła się i zamknęła drzwi. – Tak mi przykro, Bodine. Nie znałam dobrze Billy Jean, ale ją lubiłam. Pozwól mi się odciążyć. Wiem, że na ogół Sal ci pomaga, kiedy potrzebujesz, ale… ona jest teraz wrakiem.

– Naprawdę blisko się przyjaźniły. Przydałaby mi się twoja pomoc w kilku sprawach. I wiem, że sama masz obecnie dużo na głowie. – Chelsea jest tak dobra, jak się tego spodziewałyśmy. Jej obecność w mojej ekipie odciążyła mnie na tyle, że mam trochę czasu. – Mogę ci go zająć. Napisałam już oświadczenie dla prasy. Musiałam je już dwa razy wykorzystać w rozmowie z dziennikarzami, którzy dzwonili w sprawie dzisiejszych wydarzeń. Chcę się upewnić, że ma odpowiedni ton. – Z przyjemnością je przejrzę. – Potrzebujemy drugiego dla gości. Tych, którzy tu są, i tych, którzy mają rezerwację i mogą się z nami kontaktować. Mam już szkic. Nie znałaś jej dobrze – dodała Bodine – więc będziesz bardziej obiektywna. Nie jestem pewna, czy nie przesadziłam i nie jest zbyt skrótowe, zbyt zdawkowe, ponieważ to była moja znajoma i próbuję się nie użalać. – I ostatnia rzecz, musimy zorganizować uroczystość żałobną. Tutaj. Już rozmawiałam z jej mamą. – Bodine zamilkła i odetchnęła głęboko. – Zaproponowaliśmy im nasze domki i kierowców, cokolwiek, czego mogliby potrzebować, ale zamierzają zatrzymać się w Missouli i zabiorą ciało do Heleny, do domu, jak tylko będą mogli. Uroczystość będzie dla nas wszystkich, z rancza i ośrodka, i każdego, kto ją znał i chciałby złożyć kondolencje.

– Pozwól mi się tym zająć. Nie chcę wyjść na nonszalancką, ale uroczystość to wydarzenie, a wydarzenia to moja działka. Powiedz mi jedynie, kiedy ma się odbyć i gdzie, a ja się tym zajmę. Wdzięczna Bodine pozwoliła odebrać sobie ten ciężar. – Raczej wewnątrz, bo pogoda może się zmienić, będzie najlepszy. – Zgadzam się. – Jessica podniosła się, słysząc pukanie do drzwi i je otworzyła. – Dziękuję, Karleen, idealnie. Przyniosła tacę do biurka i postawiła. – Jedz. – Mam ściśnięty żołądek. – Bez gadania - jedz. Bodine zaśmiała się lekko i wzięła łyżkę. – Brzmisz jak moja Grammy. – Nadzwyczajny komplement. Daj mi ogólną wizję, czego chcesz, a dopracuję szczegóły. Kwiaty, ponieważ Billy Jean je uwielbiała. I muzyka country. Przedstawiając zarysy, Bodine jadła. Zupa okazała się dobrym pomysłem, bo sama wchodziła i spływała do żołądka, bez konieczności poświęcania jej uwagi. – Wydaje mi się, że powinniśmy na to przeznaczyć cztery lub pięć

godzin, tak żeby był tam ktoś z rodziny. Ustalimy – mówiła Bodine. – Ale chciałabym dać każdemu, kto tu pracuje, sposobność, żeby mógł przyjść, posiedzieć trochę, a nie ma dnia bez rezerwacji. Myślałam o zamknięciu na jeden dzień. Jessica, nadal notując, nie podniosła nawet oczu. – Zatem pomyślałaś o zepsuciu planów osób, które nie tylko zarezerwowały domek, ale może i bilet lotniczy, wzięły wolne z pracy. – To nie byłoby w porządku. Ale każdy musi mieć sposobność oddania hołdu. Łatwiej byłoby to zrobić na ranczu, ale... – Ona należała do „ośrodkowej rodziny”. – Nie mogę sobie tego poukładać. – Bodine z trudem wypychała słowa przez zaciśnięte gardło. – Nie jestem w stanie pojąć, jak to się mogło stać. Nie, żebyśmy nigdy nie mieli problemów. Nieco niesforny gość albo skłóceni pracownicy czy nawet jakaś szamotanina na imprezie. Ale coś takiego? To do mnie nie dociera. – Bo? Przepraszam. – W drzwiach pojawił się Rory. – Mama cię potrzebuje, jeżeli możesz jej poświęcić chwilę. – Jasne. Zaraz wrócę. Jessie, może siądź przy moim biurku i przejrzyj te oświadczenia. Przynajmniej to będzie z głowy. – Bodine otworzyła odpowiednie pliki i wstała. – Wracam za chwilę.

Jessica zajęła fotel przełożonej i przeczytała oświadczenia. Nieudziwnione, może odrobinę za skrótowe, może trochę wymuszone. Podsunęła klawiaturę i zaczęła wpisywać sugestie. – Bo, chciałbym… – Będąc już w połowie biura, Chase zatrzymał się. – Myślałem, że to Bo. – Musiała wyjść na chwilę. – Jessica wstała. – Chase, bardzo mi przykro.

– Dziękuję. – Zdjął kapelusz i trzymał go w dłoniach. – Nie będę przeszkadzał, zjedz spokojnie lunch. – To nie mój. Musiałam, jak widać, przyjąć rolę Miss Fancy i przekonać Bodine, żeby coś zjadła. Zaraz wróci. Usiądź, proszę. Zrobię ci kawy. – Za dużo jej już dziś wypiłem. Nigdy nie sądziłem, że to kiedyś powiem. – Ale usiadł, nieco ciężko. – Jak się trzyma? Bodine? Widać po nim zmęczenie, nawet bladość, pomyślała, i zdała sobie sprawę, że nigdy go w takim stanie nie widziała. Jessica obeszła biurko i usiadła na drugim krześle dla gości. – Wyglądasz na zmęczonego - i nie jestem zadowolona, że ci to mówię. Ale Bodine wygląda na wyczerpaną. – Ona musi wszystko prowadzić – stwierdził. – Planować wszystko, rozmawiać z każdym.

– Musi i to robi. Wydaje mi się, że praca pozwala jej przetrwać ten pierwszy największy wstrząs, ale fakt faktem, wszyscy na nią liczą. Jest blada i wycieńczona i nie miała czasu, by opłakać Billy Jean ani nawet pogodzić się z tym, co się stało. Milczał i tylko patrzył na swój kapelusz. Więcej niż blady i zmęczony, pomyślała. Wygląda na okropnie smutnego. – Jadłeś? – Co? – Najwyraźniej zmuszam dziś ludzi do jedzenia zupy. Zamówię dla ciebie, dobrze? – Nie, ja… – Popatrzył na nią. – Dziękuję, nie. Ja… Dałem się Bo we znaki z twojego powodu. – Z… mojego? – Kiedy powiedziała, że poprosi cię o pomoc w przygotowaniu oświadczeń i innych spraw. Przyswajając to, co usłyszała, Jessica poprawiła szpilkę, choć ta się wcale nie poluzowała, w gładkim węźle włosów nad karkiem. – Ponieważ nie jestem stąd. – Nie stąd, nie jesteś tutaj długo i…

– I? – To bez znaczenia. Przyszedłem przeprosić. Cierpiała, ja to widziałem, ale i tak na nią naskoczyłem. Ponieważ byłem wściekły. – Znowu spuścił nachmurzony wzrok na kapelusz. – Po prostu wściekły. Nadal jestem. – Czy tak wyglądasz, jak jesteś wściekły? – To zależy. – Rzucił na nią okiem. – Od tego, na co jestem wściekły. Skoro Bo uważa, że ty jesteś osobą, do której może się z taką sprawą zwrócić, nie mam powodu mówić, że jest inaczej. Jessica potaknęła i skrzyżowała kostki nóg obutych w szpilki. – Kiedy już otworzyłeś te drzwi… Jaki masz problem ze mną? Bo oboje wiemy, że jakiś masz. – Nie wiem. Może po prostu potrzebuję czasu, żeby nawyknąć do ludzi. – Ludzi takich jak ja? – Ludzi w ogóle. – Zawahał się na moment, a potem wzruszył ramionami. – Nie bez powodu ja pracuję na ranczu, a Rory w ośrodku. Oszalałbym, mając cały cholerny dzień do czynienia z ludźmi. – Cóż, jeżeli uznasz, że problem ze mną polega na czymś więcej niż jedynie na tym, że jestem człowiekiem, daj znać. Może jakoś to rozwiążemy. Powiem Bo, że czekasz. Chase odchrząknął, gdy była przy drzwiach.

– Czy ciebie też mam przeprosić? Odwróciła głowę i przygwoździła go spojrzeniem. – To zależy – powiedziała i wyszła. Część druga CEL Trzymaj się obecnego, tego tu, przez które cała przyszłość wpada do przeszłości. JAMES JOYCE ROZDZIAŁ ÓSMY > Alice - na imię miała Alice, bez względu na to, jak on ją nazywał - urodziła syna. To było jej trzecie dziecko i jedyne, które Pan pozwolił jej zatrzymać. Drugie dziecko, kolejna dziewczynka, urodziła się zaledwie dziesięć miesięcy po pierwszej. Mała dziewczynka, której nadała na imię Fancy, ponieważ urodziła się z rudym puszkiem na głowie. Gdy zabrał jej dziecko, jej drugą córkę, i niósł na górę, odmówiła jedzenia i picia na prawie tydzień, nawet kiedy ją bił. Usiłowała się zadusić prześcieradłem, ale zemdlała. Wmusił w nią jedzenie, zjadła z głodu, ale poczuła, że jakaś cząstka jej umiera. Dał jej trzy tygodnie spokoju w połogu, nim znowu ją zgwałcił. W

ciągu sześciu była w ciąży. Urodzenie chłopca - dała mu na imię Rory, na cześć ojca, którego nigdy nie poznała - zmieniło jej sytuację. Pan płakał, pocałował krzyczące i zanoszące się płaczem dziecko w czoło. Przyniósł jej kwiaty - fioletowe sasanki, które w kwietniu kwitły na całym ranczu. Te kwiaty mówiły o domu i sprawiły, że poczuła ukłucie nadziei. Czyżby była blisko domu? Nie przyszedł, żeby zabrać jej dziecko, za to przyniósł mleko, świeże warzywa, a nawet steka. Żeby miała dużo zdrowego mleka dla dziecka, powiedział. Zaopatrzył ją w pieluszki, chusteczki pielęgnacyjne, krem do dziecięcej pupy, plastikową wanienkę oraz płyn do mycia. Gdy poprosiła - ostrożnie - o bardziej miękkie ręczniki dla dziecka, dostała je, a także nakręcaną karuzelę świecących zwierząt, która odtwarzała kołysankę. Przez kilka miesięcy nie uderzył jej ani nie zmuszał do stosunków. Dziecko było jej ratunkiem, pozwalało unikać bicia i gwałtów, dawało powód do życia. Ośmielało do proszenia o więcej. Przychodził zobaczyć dziecko i przynieść jedzenie trzy razy dziennie. Posiłek w połowie dnia pojawił się po narodzinach Rory’ego. Potrafiła już

ocenić porę dnia po jego wizytach. Szykując się do śniadania, nakarmiła, umyła i ubrała dziecko. Poprzedniego wieczoru zrobiło pierwsze kroki i popłakała się z dumy. Płonęła w niej nowa nadzieja. Pan zobaczy, jak jego syn stawia pierwsze kroki, pozwoli im pójść na górę, zabrać dziecko na zewnątrz, chodzić po słońcu. A ona zobaczy kawałek ziemi. Zacznie planować, jak zabrać dziecko i uciec. Jej dziecko, jej najdroższy chłopczyk, jej wybawienie i radość, nie będzie rósł w piwnicy. Umyła się, wyszczotkowała włosy, które teraz były orzechowo-brązowe i sięgały za ramiona. Kiedy zszedł po schodach z talerzem jajek z nieściętym białkiem i za mocno przypalonymi plastrami bekonu, usiadła w fotelu i zaczęła huśtać dziecko na kolanach. – Dziękuję, Panie. – Masz wszystko zjeść. Kto nie marnuje, temu nie brakuje. – Zjem. Obiecuję, ale najpierw mam niespodziankę. – Postawiła Rory’ego na jego uroczych pulchnych nóżkach i pocałowała w czubek głowy. Przez chwilę ściskał jej palce, potem puścił i zrobił cztery chwiejne

kroki, zanim usiadł na pupie. – On potrafi chodzić – powiedział Pan cicho. – Wydaje się, że to dość wcześnie, ale on jest taki mądry i słodki. – Wstrzymała oddech, gdy Pan podszedł do Rory’ego i go postawił. A Rory, machając rączkami i chichocząc, podreptał po podłodze. – Zanim się Pan obejrzy, będzie biegał – powiedziała zmuszając się do radosnego tonu. – Chłopcy muszą biegać. Dobrze by było, gdyby miał więcej miejsca - gdy Pan uzna, że to dobry moment - powiedziała szybko, kiedy zwrócił na nią to swoje ciemne, twarde spojrzenie. – Gdyby zaznał trochę słońca. Sło…słońce daje witaminy. Nic nie powiedział, tylko schylił się i podniósł dziecko. Rory pociągnął za postrzępioną brodę, którą Pan zapuścił w ostatnich miesiącach. Za każdym razem, kiedy dotykał dziecka, czuła ból. Miała zaciśnięty z przerażenia i rozpaczy żołądek. Ale wstając, zmusiła się do uśmiechu. – Podzielę się z nim śniadaniem. Lubi jajka. – Twoim zadaniem jest dawać mu mleko. – Och, tak i robię to, ale on lubi również stałe pokarmy. Małe kęski. Ma pięć zębów i idą mu następne. Panie? Przypominam sobie, co moja mama mówiła o świeżym powietrzu i jak bardzo jest potrzebne, żeby być silnym i zdrowo rosnąć. Gdybyśmy mogli wyjść na zewnątrz, zaczerpnąć świeżego

powietrza, choćby na kilka minut. Jego twarz stężała. – Co ci na ten temat mówiłem? – Tak, Panie. Staram się jedynie być dobrą matką dla… naszego syna. Świeże powietrze jest dla niego dobre, i dla mojego mleka. – Jedz, co przyniosłem. Będzie miał więcej zębów, przyniosę mu coś do gryzienia. Rób, jak mówię, Esther, albo będę musiał ci przypomnieć, gdzie twoje miejsce. Zjadła i nic więcej nie powiedziała, kazała sobie odczekać tydzień. Cały tydzień, zanim ponownie zapyta. Ale trzy dni później, po tym jak zjadła kolację i nakarmiła dziecko, ponownie zszedł po schodach. I zaszokował ją, pokazując klucz do kajdan. – Zważ, co teraz powiem. Zabiorę cię na dwór, na dziesięć minut i ani sekundy dłużej. Zadrżała, gdy ten zardzewiały szpikulec nadziei dźgnął ją prosto w serce. – Zaczniesz krzyczeć, wyłamię ci zęby. Wstań. Podniosła się potulnie, ze spuszczoną głową, żeby nie dostrzegł iskierki nadziei w jej oczach. Nadzieja zgasła, gdy założył pętlę zrobioną ze sznura

na jej szyję. – Proszę, nie. Dziecko. – Trzymaj gębę na kłódkę. Zaczniesz uciekać, skręcę ci kark. Rób, co mówię, a może pozwolę ci wychodzić na to świeże powietrze raz w tygodniu. Nie posłuchasz mnie, spiorę cię na kwaśne jabłko. – Tak, Panie. Serce zatrzepotało jej w piersi, gdy włożył klucz do zamka i, po raz pierwszy od czterech lat, ciężar metalu spadł z jej kostki. Wydała cichy chrapliwy dźwięk, niczym cierpiące zwierzę, kiedy zobaczyła obdartą czerwoną pręgę okalającą kostkę tuż nad stopą. Jego oczy przypominały lśniące czarne księżyce. – Daję ci prezent, Esther. Uważaj, żebym tego nie pożałował. Pchnął ją do przodu. Zrobiła pierwszy krok bez kajdan, potem następny. Szła niepewnie, utykając i powłócząc nogami. Mocno trzymała Rory’ego i z trudem pokonywała kolejne stopnie. Uciec? Pomyślała, gdy dygoczące serce robiło się ciężkie. Przecież ledwie chodzi. Na szczycie schodów mocno zacisnął pętlę. – Bądź mi posłuszna, Esther. Otworzył drzwi.

Zobaczyła kuchnię z żółknącą podłogą, zamocowany na ścianie żeliwny zlew z naczyniami na suszarce obok niego. Lodówkę nie wyższą od niej, dwupalnikową kuchenkę. Pachniało tłuszczem. Ale nad zlewem było okno, a przez nie zobaczyła gasnące światło dnia. Świat. Zobaczyła świat. Drzewa. Niebo. Usiłowała się skupić, odnotować w pamięci wszystkie szczegóły. Stara kanapa, stół z jednym krzesłem i lampa, odbiornik telewizyjny, jaki widziała na zdjęciach - rodzaj pudełka z… anteną pokojową, przypomniała sobie. Drewniana podłoga, puste ściany, dom zbudowany z bali, mały pusty kominek wykonany z niedopasowanych cegieł. Pchnął ją ku drzwiom. Tyle zamków, pomyślała. Po co tyle zamków? Otwierał je, jeden za drugim. Wszystko - jej plany, nadzieje, jej ból, strach - opadło z niej, gdy wyszła na niewielką zapadającą się werandę. Światło, och, światło. Odrobina zachodzącego słońca zsuwającego się za góry. Tylko cień czerwieni odbijającej się o szczyty. Zapach sosen i ziemi, dotyk powietrza na twarzy. Ciepłe, letnie powietrze.

Drzewa otaczały ją i mały skrawek ziemi, na którym rosły warzywa. Dostrzegła starą ciężarówkę - tę samą, do której wsiadła, starą pralkę, kultywator, zamkniętą bramę dla bydła, z drutem kolczastym tworzącym ogrodzenie wokół domku, a przynajmniej widocznej stąd części. Zaczęła schodzić z werandy oniemiała, ale Pan pociągnął ją do tyłu. – Tyle wystarczy. Tu jest takie samo powietrze jak dalej. Uniosła twarz, gdy łzy oszołomienia i radości spływały jej po policzkach. – Och, gwiazdy wschodzą. Spójrz, Rory, spójrz, synku. Popatrz na gwiazdy. Próbowała przechylić główkę dziecka palcem, ale tylko go chwycił i zaczął gryźć. To ją rozśmieszyło i pocałowała czubek jego główki. – Posłuchaj, posłuchaj. Słyszysz sowę? Słyszysz wiatr wiejący pomiędzy drzewami? Czyż nie jest pięknie?! Jakie to wszystko piękne. Gdy malec gaworzył i ciamkał jej palec, Alice próbowała zobaczyć wszystko naraz, wchłonąć wszystko. – Wystarczy. Wracaj do środka. – Och, ale… Sznur zacisnął się na gardle.

– Powiedziałem dziesięć minut, nie więcej. Raz w tygodniu, przypomniała sobie. Powiedział, raz w tygodniu. Weszła grzecznie do środka i tym razem zobaczyła śrutówkę wiszącą nad pustym kominkiem. Naładowana? Pewnego dnia, proszę, Boże, pewnego dnia, spróbuję się tego dowiedzieć. Kulejąc, zeszła po schodach zadziwiona, że te dziesięć minut tak ją upoiły i wyczerpały jednocześnie. – Dziękuję, Panie. – Nie myślała, nie mogła myśleć - co to oznacza, że te pokorne słowa już nie palą jej gardła jak kiedyś. – Rory będzie dziś lepiej spał po spędzeniu czasu na świeżym powietrzu. Proszę spojrzeć, już mu się oczka zamykają. – Połóż go do łóżka. – Powinnam go najpierw nakarmić i przewinąć. – Połóż go. Jeżeli się obudzi, wtedy to zrobisz. Ułożyła dziecko. Prawie nie marudził i ucichł, gdy kolistymi ruchami pocierała jego plecki. – Widzi Pan? Jakie to było dla niego dobre? Znowu trzymała spuszczoną głowę.

– Czy zrobiłam wszystko, co kazałeś, Panie? – Tak. – Czy naprawdę możemy wychodzić na powietrze raz w tygodniu? – Zobaczymy, jeżeli nadal będziesz robić, co ci każę. Jeżeli pokażesz, że jesteś wdzięczna za to, co ci daję. – Pokażę. – Pokaż mi, że teraz jesteś wdzięczna. Nie podnosząc głowy, zacisnęła powieki. – Miałaś dość czasu, żeby się zagoić po urodzeniu chłopca. A on je już pokarmy stałe, więc nie potrzebuje twojego mleka tak bardzo jak kiedyś. Pora, żebyś zajęła się żoninymi obowiązkami. Nic nie mówiąc podeszła do łóżka polowego, ściągnęła workowatą sukienkę przez głowę i położyła się. – Skóra ci wisi tu i ówdzie – powiedział rozbierając się. Pochylił się i szczypnął jej piersi, jej brzuch. – Mogę to znieść. – Położył się na niej. Pachniał tanim mydłem i tłuszczem kuchennym, a w jego oczach płonął ten niegodziwy płomień, który aż nazbyt dobrze znała. – Ja potrafię wypełniać swoje obowiązki. Czujesz moje berło, Esther? – Tak, Panie. – Powiedz: Chcę, żeby mój mąż użył swojego berła, by przejąć nade

mną władzę. Powiedz to! Nie płakała. Jakie znaczenie mają słowa? – Chcę, żeby mój mąż użył swojego berła, by przejąć nade mną władzę. Wbił się w nią. Ach, jak bolało. Tak bardzo bolało. – Powiedz: Korzystaj ze mnie, bo jestem żoną twoją i służebnicą twoją. Powtórzyła te słowa, gdy poruszał się w niej ciężko i stękał, a jego twarz wykrzywiała potworna przyjemność. Zamknęła oczy i myślała o drzewach i powietrzu, o ostatnich promieniach słońca i o gwiazdach. Dotrzymał słowa, więc wchodziła po schodach na werandę raz w tygodniu. Kiedy dziecko miało rok, odważyła się zapytać, czy mogłaby przygotować mu posiłek, żeby odpłacić się za jego dobroć. I świętować urodziny Rory’ego. Gdyby mogła go przekonać, a potem pokazać, że jest posłuszna, może dopadłaby strzelby. Zszedł z jej kolacją i jak zawsze wziął dziecko na ręce. Ale tym razem, bez słowa, zaczął wnosić je po schodach. – Wychodzimy na zewnątrz? – Zjedz, co ci przyniosłem.

Strach sprawił, że jej głos nabrał ostrych tonów. – Dokąd zabierasz dziecko? – Pora odstawić go od piersi. Pora, żeby spędzał więcej czasu ze swoim ojcem. – Nie, proszę, nie. Robiłam wszystko, co każesz. Jestem jego matką. Nie karmiłam go jeszcze dziś wieczorem. Pozwól mi… Stanął na schodach, poza jej zasięgiem. – Mam krowę. Dostanie mnóstwo mleka. Rób, co mówię, a będziesz wychodziła i siadała na zewnątrz raz w tygodniu. Ale nic z tego, jeżeli nie będziesz posłuszna. Upadła na kolana. – Zrobię wszystko. Wszystko. Proszę, nie zabieraj mi go. – Dzieci wyrastają na chłopców, chłopcy na mężczyzn. Pora, żeby lepiej poznał swojego tatkę. Kiedy usłyszała zgrzyt klucza w zamku, wstała niepewnie. Coś w niej pękło. Słyszała to, jak pęknięcie suchej gałązki w głowie. Podeszła do fotela, usiadła, założyła ręce i zakołysała się. – Ćśśś, maleństwo. Ćśśś. – I uśmiechając się, zaśpiewała kołysankę do pustych rąk. >

Zdecydowana jechać już do domu Bodine wyszła na feerię barw zachodzącego słońca. Czuła się uprawniona wyjść wcześniej niż zwykle wiedząc, że lepiej skoncentruje się na raportach, arkuszach kalkulacyjnych i harmonogramach w domu. Nie mogła przyjąć na swoje barki więcej bólu po stracie Billy Jean, nie licząc własnego, i nie załamać się. Gdy znalazła się pod niebem pełnym maźnięć i refleksów w odcieniach purpury, czerwieni i złota, dostrzegła stojącego z końmi Callena, który zabawiał młodą parę i ich szaleńczo zachwyconego malucha. – Koniś, koniś, koniś! – powtarzał monotonnie szkrab huśtany na maminym biodrze, wyciągając rączki, żeby pacnąć wierzchowca Callena po karku. Zauważyła, że właściciel Zmierzchu rozmawia ściszonym tonem z ojcem, następnie ojciec szepcze coś do ucha matki, która szybko kręci głową, a potem przygryza wargę i patrzy przeciągle na Callena. – Zależy od was – powiedział Cal. – Ale mogę przysiąc, że ten koń jest łagodny jak baranek. – No, Kasey. Nic mu się nie stanie. – Szeroko uśmiechnięty ojciec wyciągnął z kieszeni komórkę. – Ale może jedynie usiąść, nic więcej.

– Jasne. – Callen wskoczył na siodło, na co malec zaklaskał, jakby zobaczył jakąś magiczną sztuczkę. – Chcesz tu ze mną posiedzieć, kolego? Gdy Callen wyciągnął ręce, chłopczyk najchętniej by w nie wskoczył. Walcząc ze sobą, matka podniosła go, po czym przycisnęła obie dłonie do serca na widok piszczącego z radości malca. – Koniś! Ricky na koniś! – Uśmiechnij się do tatusia, zrobi ci zdjęcie. – Ricky jedzie koniś, tatusiu! – Tak, Ricky. Oczywiście. – Sio! – krzyknął Ricky. Zmierzch obrócił łeb i spojrzał na Callena z miną, której Bodine nie mogła nazwać inaczej jak uśmiechem. – Sio, koniś! – Ricky wyciągnął szyję i obrócił główkę, patrząc błagalnie na Callena. – Sio. – O Boże! – Kasey odetchnęła głęboko. – Może kilka kroków. Dobrze? – Jasne. – Kasey, rób zdjęcia. Ja się przełączam na film. To fantastyczne. – Połóż tutaj rączkę. – Callen pokierował prawą rączką chłopczyka, położył ją na swojej dłoni trzymającej wodze. – Powiedz, wio, Zmierzch. – Sio, Śmiesz! Gdy Zmierzch ruszył, chłopiec przestał piszczeć. Przez moment jego mała słodka buzia była oniemiała, a oczy pełne radości.

– Mama, mama, mama, Ricky jedzie koniś! Callen zrobił kilka powolnych kółek, a chłopczyk skakał, uśmiechał się szeroko, a nawet podniósł buzię do nieba i zahukał. Przy ostatnim kółku Callen mrugnął ukradkiem do Bodine. – No, musimy się pożegnać, kolego. – Jecie, jecie, jecie! – Upierał się Ricky, gdy Callen zaczął go podnosić. – Na dziś wystarczy, Ricky. Koniś musi iść do domu. – Gdy Kasey wyciągnęła ręce po chłopca, Ricky się odsunął. – Jesteś teraz prawdziwym kowbojem, Ricky – powiedział Callen. – Prawdziwi kowboje zawsze słuchają mamy. Takie są kowbojskie zasady. – Ricky kowboj. – I z pewną niechęcią dał się wziąć mamie na ręce. – Buzi koniś. – Zmierzch lubi buziaki. Ricky pocałował mokrymi usteczkami kark konia, a potem pokazał na cierpliwego Leo. – Buzi koniś. – Leo też lubi buziaki. – Bodine podeszła. – Niektóre konie się wstydzą, ale nie te dwa. Kasey przesunęła się, żeby Ricky mógł przytknąć usteczka do Leo. – Ten koniś. Proszę. Teraz. Proszę.

– Muszę go zabrać do domu i nakarmić. Ale… Będziecie tu państwo jutro? – Jeszcze dwa dni – odpowiedział ojciec chłopca. – Jeśli przyprowadzicie Rickiego jutro do Centrum Rozrywki, zobaczymy, co da się zrobić. – Przyjdziemy. Słyszysz, Ricky. Jutro pójdziemy obejrzeć więcej koników. Podziękuj panu Skinnerowi – poinstruował ojciec. – Dziękuję! Dziękuję, kowboj. Dziękuję, koniś. – Do usług, kolego. Bodine wskoczyła na Leo i obróciła go. – Adios – powiedział Callen, pstrykając rondo kapelusza, gdy się oddalali. – Adios – powtórzyła za nim Bodine. – Trzeba zadowalać tłumy. – Nawet nie wspomnę o ubezpieczeniu, odstąpieniu i zobowiązaniach. – Dobrze. Nie rób tego. – Ponieważ tego nie robię, powiem, że to jest właśnie to, czego szukam, takie zainteresowanie. Z tego powodu chcę, żeby w Miasteczku Bodine od czasu do czasu pojawiały się konie. I dlatego zrobienie małego pokazu dla dzieci i rodzin zadziała. Nie sądziłam, że się tu pojawisz razem z końmi.

– Zadzwoniłem. Chłopak, który odebrał, powiedział, że wychodzisz koło piątej. – Załatwiłam sobie transport do domu. Odwołałam go, gdy dzięki tobie mały Ricky przeżywał najpiękniejszy moment swojego życia. Dziękuję ci. Dziękuję, ponieważ była to niespodziewana odtrutka na ten okropny dzień. – Przetrwałaś go. – Przyjrzał się jej. – I przetrwam jutrzejszy. Muszę cię ostrzec, Garrett Clintok usiłuje narobić ci kłopotów. – Wiem o tym. – Przekręcił moje słowa. Chcę, żebyś wiedział, że przekręcił moje słowa. Ja nigdy nie powiedziałam… – Bo. – Callen spokojnym głosem przerwał tę tyradę. – Nie musisz się przede mną tłumaczyć. – Muszę. Nie powiedziałam tego, co twierdził, że powiedziałam, i jestem wkurzona, że próbuje wykorzystać mnie, a co gorsza także Billy Jean, żeby narobić ci problemów. Załatwiłam to z szeryfem Tatem, ale jeżeli… – Tate widzi, co jest grane. Rozmawiałem z nim. W jej oczach rozbłysnął ogień. – Ponieważ szeryf nie jest idiotą, ale to mnie wkurza. Wkurza mnie i powiem Clintokowi do słuchu, kiedy go zobaczę.

– Po prostu odpuść. – Mam odpuścić? – Zszokowana i oburzona poruszyła się w siodle. – Mam odpuścić kłamcy i dręczycielowi? Człowiekowi, który twierdził, że powiedziałam coś, czego nie powiedziałam? Człowiekowi, który zaatakował mojego brata i jego przyjaciela i kazał innym draniom trzymać tego przyjaciela, chcąc go stłuc? Callen ściągnął wodze swojego konia. – Skąd się o tym dowiedziałaś? – Chase nam dzisiaj powiedział i powinien był… – Złamał przysięgę na honor. – Rozczarowany Callen pokręcił głową i ruszył dalej. – Był tak wściekły, że aż się gotował. I wiem, że przysięgi na honor są święte. Dla dwunastolatków. – Wiek nie ma tu nic do rzeczy. Przyrzeczenie to przyrzeczenie. A przeszłość to przeszłość. Mężczyźni, pomyślała Bodine. Jak to możliwe, że dorastała w ich otoczeniu i nadal pozwala, by tak cholernie ją irytowali? – Możesz sobie obedrzeć Chase’a ze skóry, że stanął w twojej obronie, że dał dowód tego, jaka podstępna żmija jest z tego Garreta Clintoka, jeżeli chcesz. Ale gdyby przeszłość była przeszłością, Clintok nie usiłowałby nadal

urządzić na ciebie zasadzki. – To jego problem, nie mój. – Och, na… – Zniesmaczona brakiem jego rozsądku Bodine puściła się galopem. Callen z łatwością ją dogonił i nie odpuszczał. – Nie rozumiem, dlaczego jesteś na mnie wkurzona. – Och, po prostu się zamknij. Mężczyźni. – Dopasowując prędkość do humoru, Bodine nakłoniła Leo do cwału. – Kobiety – wymamrotał pod nosem Callen i pozwolił się jej oddalić, skoro tego potrzebowała, choć całą drogę do rancza miał ją w zasięgu wzroku. Nie zamierzał jej zabić. Gdy analizował to na spokojnie, chociaż musiał myśleć długo i z natężeniem, zrozumiał, że tak naprawdę to sama się zabiła. Nie powinna była tak biec. Nie powinna była tak krzyczeć. Gdyby nie usiłowała go kopnąć, nie musiałby jej popchnąć. Nie poleciałaby do tyłu, nie uderzyła się tak mocno w głowę. Gdyby była spokojna, zabrałby ją do domu i nic by się jej nie stało. Jego błąd? Powinien był od razu ją walnąć. Powalić, wsadzić do ciężarówki. Chciał najpierw sprawdzić, czy jest dobra, to wszystko. Upewnić się, że się nada.

Potrzebował żony, która nadałaby się do rodzenia dzieci. Młoda, przystojna kobieta, z którą się dobrze zabawi i która da mu silnych synów. Może zdecydował się na nią za szybko, ale bardzo chciał się zabawić. Całą resztę zrobił dobrze, napomniał się. Zlał benzynę z jej baku, zostawił tyle, by mogła odjechać w las. Podążał za nią z wyłączonymi światłami, a potem przybył na ratunek, gdy zobaczył, że jej auto stanęło. Wysiadała z samochodu, wszystko było tak, jak powinno. Jednak za bardzo się podniecił - sytuacja wymknęła się spod kontroli, popełnił błąd. Nie powinien był jej chwycić i zobaczyć, czy jest taka, jakby chciał. Powinien był z tym poczekać. Wyciągnął nauczkę z tej historii. Następnym razem przyłoży, zwiąże i wsadzi do szoferki. Proste. Dookoła jest mnóstwo ładnych kobiet, jest z czego wybierać. Nie będzie się śpieszył. Ta barmanka była niezła, ale widział ładniejsze. A jak się nad tym zastanowić, może i była starsza, niż by chciał. Nie zostało jej wiele lat na dzieci, co jest życiowym celem kobiety. Młodsza, ładniejsza - i możliwe, że ta, która się zabiła, była kurwą, sądząc po tym, że pracowała w barze. Mogła mieć jakąś chorobę. Lepiej, że się z nią nie zabawił.

Znajdzie odpowiednią. Młodą, bardzo ładną - i czystą. Wybierze, poczeka, zwiąże i zabierze do domku. Ma już dla niej gotowy pokój. Dobrze ją wyszkoli, nauczy tego, o czym tak wiele kobiet zapomniało. Bo kobiety stworzono, żeby służyły mężczyznom, żeby były im poddane i posłuszne, żeby rodziły synów. Nie miał nic przeciwko karaniu. Kara to zarówno jego odpowiedzialność i jego prawo. To może wymagać trochę cierpliwości, trochę planowania. Ale to nie znaczy, że w międzyczasie nie może znaleźć kogoś, z kim się dobrze zabawi. W domku, w swoim pokoju, przesunął ręką po Biblii na stojaku przy łóżku. A potem sięgnął pod materac i wyjął świerszczyk. Kobiety były głównie kurwami i ladacznicami, wiedział o tym. Obnosiły się, wodziły mężczyzn na pokuszenie. Polizał palec, przewrócił stronę, poczuł się prawy i sprawiedliwy, gdy stwardniał. Nie widział żadnego powodu, by nie skorzystać z ich obnoszenia się, dopóki nie znajdzie odpowiedniej żony.

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY Cztery dni po śmierci Billy Jean - uznanej za zabójstwo - Bodine pojechała

do Heleny na pogrzeb. Następnego dnia stała na drugim piętrze Młyna, słuchając grających w tle piosenek Tima McGrawa, Carrie Underwood i Keitha Urbana - ulubionych wykonawców Billy Jean - podczas gdy ludzie żegnali zmarłą. Bodine doceniła Jessicę za stworzenie odpowiedniej atmosfery. Zdjęcia Billy Jean, niektóre przedstawiające ją samą, inne ze znajomymi, porozstawiano po sali w prostych metalowym ramkach. Kwiaty, plamy koloru, wyrastały z butelek po mleku i słoików na przetwory. Proste codzienne potrawy - wędliny i pieczenie, smażony kurczak, makaron zapiekany w sosie serowym, bułeczki kukurydziane - zajmowały długi stół pokryty ceratą. Nic wymyślnego czy wykwintnego, wyłącznie to, co mogło poprawić nastrój i przynieść pociechę. Ludzie podchodzili do mikrofonu ustawionego na scenie i mówili kilka słów albo opowiadali coś o Billy Jean. Niektóre historie powodowały płacz, jednak większość wywoływała śmiech, który zawsze równoważy rozpacz do stracie kogoś bliskiego. Kilka osób przyniosło gitary, skrzypki i bandżo, zagrało piosenkę lub dwie. Bodine szykowała się właśnie do dyskretnego opuszczenia spotkania, ale zatrzymała się, widząc, że do środka wchodzi Chad Ammon i rusza prosto do mikrofonu.

Rozmowy ucichły, po czym rozległy się szmery i pomruki. Bodine stała i szukała wzrokiem Chase’a, aż go znalazła - on też się za nią rozglądał. Jednym spojrzeniem zdecydowali pozwolić mu mówić i poradzić sobie z ewentualnymi kłopotami. – Wiem, że wielu z was uważa, że nie powinienem tu przychodzić. – Głos mu się trochę łamał. – Każdy, kto ma mi coś do powiedzenia, może mi to powiedzieć potem, najpierw ja muszę coś powiedzieć. Nie traktowałem jej dobrze. Zasługiwała na kogoś lepszego niż ja. Ktoś zawołał „Żebyś wiedział”, co znowu wywołało pomruk. – Wiem, cholernie dobrze to wiem. Była… była dobrą kobietą, dobrą przyjaciółką. Była życzliwa. Może nie dawała sobie wcisnąć byle kitu, ale każdy mógł na nią liczyć, kiedy potrzebował pomocy. Ona nie mogła na mnie liczyć. Zdradzałem ją. Okłamywałem. Nie podniosłem nigdy ręki na nią ani na żadną inną kobietę, ale nie traktowałem jej z szacunkiem. Gdybym był lepszym człowiekiem, być może nadal bylibyśmy razem. Może gdybyśmy byli razem, nadal by tu była. Nie wiem. Łzy ciekły mu po policzkach. – Po prostu nie wiem i nigdy się nie dowiem. Wiem tylko, że ktoś życzliwy i dobry, ktoś, kto potrafił się śmiać, kto lubił tańczyć i kto mi zaufał, odszedł. Nic, co ktokolwiek z was mi powie, nie będzie gorsze, od

tego, co ja mówię sobie każdego dnia. Ale możecie mówić. Nie będę się dziwił. Odszedł od mikrofonu. Nogi się pod nim uginały, gdy schodził ze sceny. Bodine uznała, że ma dwie możliwości. Pozwolić tym szeptom i twardym spojrzeniom zamienić się w słowa albo i coś gorszego. Albo zacząć leczyć rany. Ruszyła przez tłum i zobaczyła, że Chad zatrzymuje się i patrzy na nią. Gdy objęła go ramieniem, zaczął szlochać. – Już dobrze, Chad. Chodź ze mną. Nie obwiniaj się za to, co się stało. Ona by tego nie chciała. Nie była taka. Zadbała, żeby jej głos był dobrze słyszalny, gdy wyprowadziła go z sali na schody. W ciężkiej ciszy, jaka zapanowała, Jessica szybko podeszła do sceny. Z tego, co się orientowała, zachowanie Bodine poskutkowało. Musiała zadbać, by tak pozostało. – Nie znałam Billy Jean zbyt dobrze. Nie pracuję tutaj tak długo jak większość was. Ale pamiętam, że po pierwszym tygodniu poszłam do Saloonu. Byłam zadowolona z pracy, ale czułam się nieco skrępowana, może tęskniłam za domem. Odgarnęła włosy z twarzy. Tego dnia zostawiła je rozpuszczone, więc

falami sięgały jej ramion. Uznała, że taka fryzura będzie bardziej nieformalna i codzienna niż zaczesane do tyłu i podpięte. – Chciałam się wpasować – ciągnęła – więc tego wieczoru poszłam do Saloonu. Za barem stała Billy Jean. Spytałam, co mi poleci, powiedziałam, że dopiero co zaczęłam tutaj pracować. Powiedziała mi, że wie, ponieważ barmani prędzej czy później dowiadują się o wszystkim, i zwykle jest to prędzej niż później. Poleciła mi margaritę jagodową. Muszę przyznać, że to nie brzmiało zbyt zachęcająco. Jessica uśmiechnęła się, słysząc chichot. – Tego wieczoru w barze było wielu klientów i zauważyłam, z jaką łatwością przychodziła jej ta praca. Jak uśmiechała się do każdego, nawet jeżeli miała ciągle zajęte ręce. Postawiła przede mną drinka. Spojrzałam na niego, zastanawiając się, dlaczego do cholery ludzie dodają tu jagody do wszystkiego. Wzięłam łyk i już wiedziałam. Uśmiechnęła się ponownie słysząc krótki śmiech i odczekała chwilę. – Wypiłam swoją pierwszą jagodową margaritę. Potem drugą, siedząc przy barze, przyglądając się, jak Billy Jean pracuje. Kiedy postawiła przede mną trzecią, powiedziałam, że nie dam rady. Muszę wrócić samochodem do domu. Tylko do Wioski, ale nie siądę za kierownicą po trzech drinkach. A ona powiedziała: Kotku, napij się spokojnie, świętuj swój pierwszy tydzień

tutaj. Powiedziała, że została jej jeszcze godzina do końca pracy i mnie odwiezie. Tak zatem zrobiłam i rzeczywiście mnie odwiozła. To nie dzięki jagodom poczułam, że mogę zacząć się tu czuć jak w domu. To stało się dzięki Billy Jean. Zeszła ze sceny i próbowała wyczuć panujące na sali emocje. Uznawszy, że kryzys został zażegnany, przeszła na tył pomieszczenia. – To było dobre. Zerknęła na Chase’a. Nie widziała, jak szedł w jej stronę. – Twoja siostra zrobiła, co należało. Jak tylko to pociągnęłam. A moja historia była prawdziwa. – To było dobre – powtórzył. – Tak samo jak to spotkanie. Chciałem ci powiedzieć, że zorganizowałaś to tak, jak powinno było wyglądać, i może znałaś ją lepiej, niż ci się wydawało. – Wyczuwałam. I rozmawiałam z ludźmi, którzy ją bardzo dobrze znali. – Rozejrzała się po otoczeniu, potoczyła wzrokiem po zdjęciach, kwiatach, twarzach. – Dzięki temu nauczyłam się kilku rzeczy. Żałuję, że nie spędziłam więcej czasu w barze, kiedy za nim stała. I że była - wszyscy jesteśmy częścią całości, nie tylko pracownikami dobrej firmy. Bodine powiedziała mi, że część obecnych to pracownicy sezonowi i niektórzy z nich przejechali setki kilometrów i więcej, żeby tu dotrzeć. Tak robią rodziny. I taki rodzaj

wrażliwości bierze się z góry. Twoja rodzina nadała ton, a on zabrzmiał prawdziwie. – Zamierzam przeprosić. Utkwiła w nim błękitne oczy, uniosła brwi – Naprawdę? – Nie chciałem, żebyś poczuła się, jakby to nie było twoje miejsce. – Po prostu uważasz, że tu nie pasuję? Przestąpił z nogi na nogę. – Przepraszam cię. – A ja powinnam być na tyle uprzejma, żeby przyjąć te przeprosiny. Dobrze. Było, minęło. – Wyciągnęła rękę. – W porządku. – Chociaż wydawała się okropnie mała w jego dłoni, Chase ją uścisnął. – Muszę wracać, ale… – Jest Miss Fancy, a Rory będzie lada moment. Myślę, że możesz spokojnie iść. – To ja… aa… – ponieważ zabrakło mu słów, skinął głową i uciekł. Kiedy znalazł się za drzwiami, wymieniając po drodze kilka zdań z osobami siedzącymi przy stolikach, zobaczył zmierzającego do Młyna Callena. – Nie mogłem wyjść wcześniej – wyjaśnił Callen.

– Jeszcze się nie skończyło. Było trochę dramatycznie, kiedy przyszedł Chad i wygłosił mowę. – Naprawdę? Wzdychając, ponieważ znał ten ton, Chase odsunął kapelusz do tyłu. – Nadal jesteś wściekły. – Złamałeś przysięgę. – Nie było cię tam. Przepraszam, że pozwoliłem, żeby gniew mną kierował, ale stało się. I się nie odstanie. Chcesz mi oddać, pozwalam ci złamać przysięgę i opowiedzieć, jak wlałem whisky do butelki po coli i udało mi się ją wynieść na biwak, gdzie mieliśmy ją wypić, a zamiast tego rzygaliśmy jak psy. – Ty bardziej. – Może. Ty też swoje wyrzygałeś. Możesz to opowiedzieć, jeżeli dzięki temu wyjdziemy na zero. Callen, zastanawiając się nad tym, zatknął palce za przednie kieszenie dżinsów. – Nie wyjdziemy, skoro to ty wybierasz, co mam powiedzieć. Ja powinienem wybrać. Ponieważ Chase nie mógł się nie zgodzić z tym rozumowaniem, chmurnie spojrzał na góry.

– Dobra. Wybierz coś i miejmy to z głowy. – Może jak przestałeś być prawiczkiem, kiedy Brenda Abbott zwabiła się na stryszek podczas trzynastych urodzin twojej siostry. Chase wzdrygnął się. Raczej nie wspominał tego z dumą - zwłaszcza że cała rodzina i około pięćdziesięciu innych osób było w zasięgu głosu - ale był to doniosły moment. – Jeżeli to wystarczy. Callen wziął się pod boki i spojrzał za przyjacielem na góry, słuchając muzyki i głosów dobiegających z Młyna. – Cholera, tylko poczułbym się jak dupek, a ty czułbyś się mniejszym dupkiem. Wolę, żebyś jeszcze jakiś czas miał wyrzuty sumienia. Co w ogóle stało się z Brendą Abbott? – Z tego, co wiem, mieszka w Seattle. Albo w Portland. – Jak szybko zapominamy. Dobra, było minęło – powiedział Callen i wyciągnął rękę. Chase popatrzył na nią i się zaśmiał. – Słyszę to już drugi raz w ciągu dziesięciu minut. Najwyraźniej papranie spraw weszło mi w nawyk. – E tam, żaden nawyk. Drobna usterka. – Mam coś innego. Jeżeli Clintok zacznie, przyjdziesz po mnie, zanim

to skończysz. – Nie martwię się o Clintoka. – Przyjdziesz po mnie – powtórzył Chase, po czym napluł na dłoń i ją wyciągnął. – Jezu. – Wzruszony i rozbawiony Callen, usiłując nie myśleć o komentarzu Bodine na temat dwunastolatków, powtórzył gest przyjaciela i uścisnęli sobie ręce. – W porządku. Wracam. – Chase oddalił się spokojnie. Callen wytarł dłoń o dżinsy i wszedł do środka pożegnać zmarłą.

Bodine nie nazwałaby siebie znakomitą kucharką. Nie zaliczyłaby się nawet do lepszej połowy kucharzy. Ale w Święto Dziękczynienia robiła, co do niej należało. Kroiła, obierała, mieszała, miksowała. I zgodnie z tradycją psioczyła, że żaden z braci nie poczuwa się do pomocy. – Rzeczywiście to nie do końca sprawiedliwe. – Maureen, jak zawsze spokojna, podlewała sosem indyka. – Ale dobrze wiesz, że żaden z naszych mężczyzn nie potrafi nic w kuchni zrobić. Clementine i ja robiłyśmy co w naszej mocy, żeby ich czegokolwiek nauczyć, tak samo jak ciebie, ale Rory potrafi przypalić wodę, a Chase zamienia się w słonia w składzie porcelany.

– Celowo – gderała Bodine, obierając z Corą górę ziemniaków. – Cóż, kochanie, wiem, ale w każdym razie są bezużyteczni. Grammy, mogłabyś zerknąć na tę szynkę? Miss Fancy, w fartuchu z hasłem KOBIETY I WINO SĄ Z WIEKIEM CORAZ LEPSZE, zajrzała do niższego piekarnika i pokiwała głową. – Powinnam już zrobić glazurę. Nie złość się za bardzo, Bodine. Panowie robią wołowinę na grillu. I zaniosą drugiego indyka z dodatkami chłopcom w baraku. Wolałabym, żeby mi się tu nie plątali. – Lubię zapachy i odgłosy kuchni podczas Święta Dziękczynienia – dodała Cora, obierając kolejnego ziemniaka. – Pamiętasz, Reenie, jak robiłam więcej ciasta, żebyś ty i Alice… – Zawiesiła głos i westchnęła. – Ach, cóż. – Pamiętam, Ma. Maureen powiedziała to z werwą, odwracając się do kuchenki, żeby pomieszać coś, co nie wymagało mieszania. – Nie będę się rozklejać – oznajmiła Cora. – Słusznie czy nie, uważam, że Alice też dziś czuje zapachy i dźwięki Święta Dziękczynienia. Że znalazła to, czegokolwiek szukała, a my nie potrafiliśmy jej dać. Miss Fancy otworzyła usta, a następnie zdecydowanie zamknęła. Bodine ostrożnie milczała. W rzadkich okazjach, kiedy w rozmowie pojawiało się

imię siostry jej matki, babcie wydawały się ustawiać w przeciwległych narożnikach. Jednej ciążył smutek, druga robiła się ostra od urazy - a jej matka opowiadała się po stronie urazy. – Myślę, że cały kuchenny personel zasługuje na kieliszek wina. – Maureen podeszła do szafki i wyciągnęła szkło. – Mogę się założyć, że panowie do tej pory otworzyli po więcej niż jednym piwie. Bodine, umyj ziemniaki i nastawimy je. Mamo, te bataty chyba są gotowe na twoją magię. – Zostało jeszcze kilka ziemniaków do obrania. Maureen postawiła kieliszki i ścisnęła dłoń babki. W odpowiedzi Miss Fancy energicznie wzruszyła ramionami. – Myślisz, że nie słyszę, o czym obie myślicie? – Stanowczo spytała Cora. – Wy dwie, nie zaczynajcie mi dogadzać. Bodine podniosła głowę, słysząc dzwonek do drzwi. – Ktoś dzwoni. – Poczuła ulgę i pośpieszyła otworzyć. – Idealnie – powiedziała na widok Jessiki. – Cóż, dziękuję. I dziękuję za zaproszenie. – Chodź. Och, kiedy zaczęło padać? Obowiązki kuchenne i rodzinna atmosfera tak mnie zaabsorbowały, że nie zwracałam uwagi, co się dzieje za oknem. – Odsunęła się i gestem zachęciła Jessikę, żeby weszła. – Do tych pierwszych możesz się przyłączyć i pomóc wyegzorcyzmować to drugie

swoją obecnością. Nie musiałaś niczego przynosić – dodała, wskazując na pojemnik na ciasto w dłoni Jessiki. – " Musieć" oznacza obowiązek. " Chętnie coś zrobić" to wyraz wdzięczności. – Dzięki w każdym razie. Wezmę twój płaszcz. Przekładając pojemnik z ręki do ręki, Jessica zdjęła płaszcz i szalik, przyglądając się jednocześnie wejściu do domu. – Tu jest cudownie. Piękne są te belki na suficie, szerokie deski na podłodze i, och, ale kominek. – Zapomniałam, że jeszcze tu nie byłaś. Będziemy musieli cię oprowadzić. – Z przyjemnością. W prostej niebieskiej sukience Jessica przeszła kilka kroków do salonu. – Co za widoki! – Są najważniejsze. Z kuchni też są niezłe. Chodź. Dostaniesz drinka. Dom odsłaniał kolejne miejsca i ją oczarowywał. Wszystko tu anonsowało dobre samopoczucie i wygodę w swobodnym rodzinnym stylu. Dużo drewna i skóry, zauważyła Jessica, masa sztuki i przedmiotów związanych z Zachodem, na zmianę z irlandzkimi kryształami i porcelaną. Okna w szerokich ramach pozostawiono bez zasłon, by wprowadzić do wnętrza pola, niebo, góry.

Stanęła w drzwiach do pokoju, w którym znajdowało się wielkie zabytkowe biurko I wskazała na ścianę. – Czy to jest… " papoose"? – " Papoose" to dziecko, które się do tego wkładało – wyjaśniła Bodine. – To jest indiańskie nosidełko. Dziadka mojego ojca. – To cudowne i godne pozazdroszczenia, że możesz tak daleko odtworzyć drzewo genealogiczne dla obojga rodziców i masz takie przedmioty, taką namacalną więź. – Jesteśmy prawdziwą łamigłówką etniczną. – Bodine poprowadziła ją do kuchni. – Patrzcie, kogo tu mamy. – Jessie. Miło cię widzieć. – Maureen opuściła stanowisko przy kuchni i uścisnęła Jessikę. – Jak zawsze pięknie wyglądasz. – Nie zawadziłoby, gdybyś raz na jakiś czas włożyła sukienkę, Bodine – powiedziała Miss Fancy, mieszając glazurę do szynki. – Dzięki – mruknęła Bodine do Jessiki. – Czego się napijesz? – Tego samego co wy. – Jessica postawiła pojemnik z ciastem na blacie. – Jak mogę pomóc? – Najpierw wino – zarządziła Maureen. – Co nam przyniosłaś? – To pticzje mołoko. – Nie jestem pewna, czy potrafię to wymówić, więc zajrzę. – Cora

podeszła i podniosła pokrywę. – Och, fantastyczne! – To rosyjski deser - ciasto o nazwie ptasie mleko, ale nie używa się do niego ptasiego mleczka. Moja babcia przygotowywała je na szczególne okazje. Bodine podała jej kieliszek z winem i przyjrzała się misternej czekoladowej koronce, którą ozdobiono ciasto. – Ty je zrobiłaś? – Lubię gotować. Żadna przyjemność robić to dla siebie, więc cieszę się, że miałam okazję. – Wyjmę tę fikuśną paterę i postawię ciasto na kredensie ze słodkościami. – Maureen pośpieszyła do jadalni do paterę. – A ty usiądź i spokojnie napij się wina. – Pod warunkiem że dostanę do ręki jakieś narzędzie – odpowiedziała Jessica. – Daj dziewczynie coś do roboty – zarządziła Miss Fancy – Mężczyźni zaraz tu wparadują i będą przeszkadzać. Dla Jessiki udział w dużym rodzinnym spotkaniu był fascynujący. Wzajemne relacje i wigor czterech pokoleń kobiet, z niektórymi rolami luźno przypisanymi – Bo, podaj mi to, Ma, spróbuj tego – innymi z kolei stanowczo

strzeżonymi. Miss Fancy piekła szynkę, podczas gdy Maureen zajmowała się indykiem. Sos do pieczeni był domeną Cory. Bez względu na to, jakiego rodzinnego ducha Bodine miała na myśli, to chyba zniknął, bo kobiety pracowały zgodnie i z życzliwym nastawieniem. Chociaż nie mogła sobie wyobrazić, jak robi kadź sosu pieczeniowego, dostała wskazówki od Cory. I pomyślała o godzinach spędzonych w kuchni z babcią. – Posmutniałaś trochę – powiedziała Cora cicho. – Tęsknisz za rodziną? – Myślałam o mojej babci, o tym, że nauczyła mnie gotować, doceniać kreatywność w kuchni. – Czy jest na Wschodzie? Może mogłaby przyjechać w odwiedziny? – Zmarła zeszłej zimy. – Och, kochanie, tak mi przykro. – Instynktownie Cora objęła Jessicę, w drugiej dłoni trzymając trzepaczkę i mieszając nią sos. – Czy to ona nauczyła cię robić to ciasto? – Tak. – To jest tutaj z nami, prawda? – I Cora pocałowała dziewczynę w skroń.

Wszedł Chase i zdziwił się na widok Jessiki z lekko załzawionymi oczyma przytulonej do boku jego babci. Chrząknął. – Eee, jesteśmy gotowi zanieść indyka i całą resztę do baraku. Te słowa wywołały szybkie i szalenie skuteczne rzucenie się na dodatki i desery przeznaczone dla pracowników rancza. Jeden z nich, siwowłosy mężczyzna z wydatnym torsem, stał za Chasem z kapeluszem w dłoniach. – Bardzo dziękujemy za całe to pyszne jedzenie, Miss Fancy, Miss Coro, Miss Reenie, Bo, ach... – Jessica – przedstawiła się. – Psze pani. Pysznie pachnie. Nie, proszę nie podnosić tego wielkiego gara, Miss Coro. Ja to zrobię. – Smacznego tobie i chłopakom, Hec, i dopilnuj, żeby ten garnek wrócił. – Wróci, ale może być pani pewna, że nie zostanie w nim ani odrobina tych tłuczonych ziemniaków. Bardzo dziękuję. I wszystkiego najlepszego paniom. Jak tylko drzwi się zamknęły za nim i Chasem oraz masą jedzenia, Bodine prychnęła. – On wciąż robi do ciebie maślane oczy, Nana.

– Przestań, Bodine Samantho Longbow. – Zwracanie się do mnie pełnym imieniem nie zmienia faktów. Hektor durzy się w Nanie od kiedy pamiętam. – Nie żyjesz dość długo, żeby aż tyle pamiętać, prawda? – powiedziała kwaśno Cora. – Na tyle długo, żeby wiedzieć, że miałabyś chłopaka, gdybyś mu na to pozwoliła. – Mam swoje przyzwyczajenia i za dobrze mi z nimi, żeby zmieniać je dla mężczyzny. I przyganiał kocioł garnkowi. Kiedy ostatni raz wyszłaś z chłopakiem w sobotnią noc? Bodine ugryzła jedno z jajek, które faszerowała jej prababka. – Może mam swoje przyzwyczajenia i za dobrze mi z nimi. – Widzę jednego, który by zmienił te przyzwyczajenia. – Miss Fancy uśmiechnęła się szeroko po spojrzeniu za okno. – Callen Skinner całkiem zgrabnie wypełnia parę dżinsów. – Grammy! Miss Fancy roześmiała się i mrugnęła do Bodine. – Mam oczy i nawet nie potrzebuję okularów, od kiedy pogrzebano mi w soczewkach i nie mam zaćmy. Ależ tak, widzę doskonale. I dobrze słyszę, na przykład, że w większość poranków wyjeżdżacie razem do pracy.

– To nic nie znaczy. – Ale mogłoby albo on mógłby sprawić, żeby coś zaczęło znaczyć, gdyby sobie ciebie upatrzył. – Nie jestem celem, na który się poluje – odparowała Bodine. Cora szturchnęła ją w ramię. – To cię nauczy pomyśleć, zanim powiesz, że ktoś się w kimś durzy. – Pytajcie Jessicę, dlaczego nie wychodzi w sobotnie wieczory. – Tak, a dlaczego nie, Jessie? – zaciekawiła się Maureen. – No wiesz, uratowałaś się, wpychając mnie prosto pod autobus? – Jessica spojrzała z wyrzutem na Bodine. – Tutaj mówi się, że pod wóz, ale wychodzi na to samo. Jessica nie musiała szukać odpowiedzi, ponieważ do domu weszli mężczyźni i, zgodnie z przewidywaniami, zaczęli przeszkadzać. Nie licząc imprez zbiorowych, Jessica nigdy nie widziała takiej ilości jedzenia. Prócz tradycyjnego indyka, podano szynkę i wołowinę, purée ziemniaczane i ziemniaki zapiekane oraz morze sosu pieczeniowego, bataty duszone z brandy, bataty zapiekane z cukrem i przyprawami, nadzienie, mnóstwo warzyw i sałatek, świeżo robiony sos jabłkowy, sos żurawinowy, słodkie bułeczki drożdżowe i bułeczki na zakwasie prosto z piekarnika. Nad jedzeniem i napojami wartko toczyły się rozmowy. Zauważyła, że

nikt nie porusza tematu Billy Jean i to ją cieszyło. Nie było dnia w pracy bez spekulacji, pytań. Świąteczny posiłek stał się prawdziwym wytchnieniem. Siedząc pomiędzy Chasem a Callenem, Jessica sięgnęła po szynkę. – Ostrożnie z tymi kawałeczkami mięsa na talerzu – zażartował Callen. – Nie będziesz miała miejsca na deser. – Masz znacznie więcej niż kawałek. Skąd bierzesz miejsce? – Pomachała palcem w kierunku jego znacznie obficiej wypełnionego talerza. – Nikt nie robi takiego jabłecznika jak Miss Maureen. Marzyłem o nim w każde Święto Dziękczynienia, kiedy nie było mnie przy tym stole. Więc dla niego tradycją jest, pomyślała Jessica, świętowanie z tą rodziną, a nie ze swoją. Zostawiła tę myśl na później. – Pewnie to spalisz. Nie udało mi się dotrzeć na twój pokaz w zeszłą niedzielę, ale słyszałam, że ty i twój koń zrobiliście furorę. – Trochę się pobawiliśmy. – Chciałabym następnym razem zrobić zdjęcia. – Bodine wychyliła się z drugiej strony Callena, a potem wskazała Rory’ego, który siedział naprzeciwko niej. – Powinniśmy wrzucić jedno czy dwa na stronę. Widziałam tylko część pokazu. Zmierzch sprawił, że publiczność nie odrywała od niego oczu. Ty też byłeś niezły – powiedziała Callenowi.

– Nauczył mnie wszystkiego, co potrafię. – Najmądrzejszy koń, jakiego widziałem – włączył się Sam. – Nie zdziwiłbym się, gdyby któregoś razu powiedział „Jak się masz, Sam”, gdy będę mijał jego boks. – Pracujemy nad tym – powiedział Callen. – Muszę poznać tego cudownego konia. – Jessica wzięła odrobinę purée. – Będzie zadowolony. Lubi ładne kobiety. Zwłaszcza te, które przynoszą mu marchewkę. Bodine lekko się poruszyła, gdy Callen na nią spojrzał. – Zapewne będziesz twierdził, że on ci to powiedział. – Mamy swoje sposoby. Zmierzch i ja. Masz dużo okazji, żeby pojeździć, Jessie? – Ja? Och nie, nie potrafię jeździć konno. Rozmowa, wszystkie gawędzące podgrupy wokół stołu ucichły. I znowu Bodine wychyliła się zza Callena. – Wcale? – Na Dolnym Manhattanie nie było wiele okazji. – Ale siedziałaś na koniu. Na jakiejś wycieczce po okolicy. – Chase był na tyle zaskoczony, że się odwrócił w jej kierunku.

– Właściwie to nie. Nigdy nie siedziałam na koniu. – Jak to możliwe, że o tym nie wiedzieliśmy? – zastanawiał się Rory. – Jak to możliwe? – Nikt mnie nie pytał. – Jessica poczuła się, jakby mimowolnie przyznała się do popełnienia przestępstwa. Sięgnęła po wino. – Nie było tego w zakresie obowiązków. – Naprawimy to. – Sam nadłamał kolejną bułeczkę. – Cora jest znakomitą nauczycielką. Właściwie każdy przy tym stole potrafiłby bardzo szybko nauczyć cię podstaw jeździectwa. Posadzimy ją na Maybelle, jak sądzisz, Bo? – Nie ma łagodniejszego i cierpliwszego konia. Abe zawsze daje ją kompletnym nowicjuszom i różnym lekkomyślnym. – Nie, naprawdę nie musicie się kłopotać. Ja nie… – Boisz się koni? – spytał Chase na tyle delikatnie, że poczuła, jak zaczyna ją piec kark. – Nie. – Teoretycznie. – Nie, ani trochę – powiedziała pewniejszym tonem. – Posadzimy cię w siodle – zapewnił Sam. – Już się tym nie przejmuj. Nie mając innego wyjścia, Jessica uśmiechnęła się i sięgnęła po

kieliszek z winem. Wcześniej się tym nie przejmowała. Teraz wyobrażała sobie, że nie będzie myślała o niczym innym. W przerwie pomiędzy kolacją a deserem odbyło się sprzątanie, gra w karty lub oglądanie futbolu. Ponieważ Jessica lepiej znała się na futbolu niż kartach, wybrała to pierwsze. Gdy się usadowiła, Chase przyniósł jej płaszcz i parę kowbojek. – Mama kazała cię zabrać, przyzwyczaić do koni. – Och nie, naprawdę, to nie jest konieczne. – Ja się nie kłócę z moją matką. To strata czasu, ponieważ ona zawsze wygrywa. – To fakt – potwierdził Rory, a potem warknął do telewizora. – Na miłość boską, gdzie jest obrona? Wolne sobie wzięli czy co? – Powiedziała, że powinny pasować. – Chase wyciągnął buty. – Nie możesz chodzić po podwórku na obcasach. – Dobra. – Jakoś to zniesie. Jej gospodyni - i pracodawczyni - o coś poprosiła. Przejdzie się, popatrzy na konie i będzie miała z głowy. Widziała mnóstwo koni od czasu przeprowadzki do Montany. Z bezpiecznej odległości. Włożyła buty, które rzeczywiście pasowały, nawet jeżeli wyglądały

idiotycznie z jej sukienką, po czym wzięła płaszcz. Chad wyprowadził ją bocznym wyjściem. Śnieg przestał padać, ale świeże siedem centymetrów lśniło w światłach rancza. Była wdzięczna za buty. – Przecież nie muszę nigdzie jeździć – zaczęła. – To przydatna umiejętność. Jak pływanie. Potrafisz pływać? – Oczywiście. – Nigdy nie byłem na Dolnym Manhattanie. Nie wiedziałem, że nie brak tam okazji do pływania. – To wyspa – przypomniała Jessica, gdy z baraku dobiegły hałaśliwe okrzyki radości. – Oglądają mecz. – Na pewno też byś chciał – uprzytomniła sobie. – Uwińmy się szybko, żebyś zdążył wrócić. – Lubię futbol, ale to tylko gra. Otworzył drzwi i włączył światła. Delikatny zapach, pomyślała Jessica. Konie. Miały nieco inny zapach niż ten, który czuła przechodząc koło nich na wybiegu czy będąc na ujeżdżalni. Chase ruszył betonowym przejściem i zatrzymał się.

– To jest Maybelle. Dobry koń na pierwszy raz. Gdy wymówił jej imię, klacz podniosła łeb, ciemnobrązowy z białą strzałką, nad drzwiami boksu. – Jakby miała wełnę, byłaby jagniątkiem, prawda, Maybelle? Klacz zastrzygła uszami, gdy potarł jej policzek. Spojrzała głęboko w oczy Jessiki. – Możesz ją pogłaskać. Lubi to. Głaskałaś kiedyś konia? – Nie. – Nie powiem, że żaden nie ugryzie, ponieważ niektóre tak robią. Ale nie ona. To dobra dziewczyna. Spróbuj. Zanim Jessica się zorientowała, Chase wziął jej dłoń i przyłożył do policzka klaczy. Delikatny - tak samo jak zapach. Gładki. Ciepły. Serce przestało jej walić, więc mogła napawać się tym doznaniem. – Ma piękne oczy. – Tak. Chase poczekał, aż nabrała na tyle pewności, żeby pogładzić koński kark. – Zrzucił cię kiedyś jakiś koń? – Zrzucić nie. Ale zsunął mnie na ziemię. Jechaliśmy na oklep, Cal i ja,

w dodatku na wpół trzeźwi. Dawno temu – dodał, gdy Jessica na niego spojrzała. – Twoja rodzina naprawdę chce, żebym to zrobiła. – Nikt cię do niczego nie zmusi, jeżeli się boisz albo po prostu nie chcesz. – Powinnam spróbować. Sprawdzić, jak to jest. – Cofnęła się. – Zastanowię się. – Wzdrygnęła się nieco i obróciła, słysząc prychnięcie za sobą. – A to kto? – Słynny Zmierzch. – Cud koń. – Ostrożnie się zbliżyła. – Jest piękny. I duży. Bardzo duży. – Ponad metr siedemdziesiąt w kłębie, więc tak, jest wyższy niż większość. Mądry, jak tata powiedział, i potrafi być przebiegły. Ale nie jest złośliwy. Chcąc sprawdzić swoją odwagę, podeszła bliżej. Jej dłoń zatrzymała się w połowie drogi, z wahaniem. Czy koń może mieć rozbawioną minę? Zastanawiała się, zmuszając się do podniesienia dłoni do jego policzka. – Nieźle, druga minuta w stajni, a ja głaszczę drugiego konia. Jesteś naprawdę duży, bardzo imponujący i bardzo, bardzo przystojny. Zmierzch odwrócił się nieco bokiem, jakby się zawstydził. Chase się zaśmiał.

– Słowo daję, nie mam pojęcia, jak on to robi. Jakby rozumiał każde słowo. Uśmiechnięta Jessica odwróciła się do niego. – Może rozumie. Myślę… Tym razem nie wzdrygnęła się, tylko wręcz rzuciła i wpadła na Chase’a. – On tylko wąchał twoje włosy. – Żeby ją uspokoić, objął ją - a przynajmniej tak sobie ten gest wytłumaczył. – Są piękne i ładnie pachną. Nie chciał cię przestraszyć. – Zaskoczył mnie. Po prostu mnie zaskoczył. – Wciąż z zapartym tchem podniosła twarz. Jego oczy są takie zielone, pomyślała, tak bardzo zielone, ze złotymi plamkami. – Są piękne – powtórzył Chase. – Twoje włosy. – I przysunął usta do jej warg. Pachnie końmi, pomyślała. Delikatnie i ciepło. Jego usta były takie same, ciepłe i delikatne dla jej warg. Spokojny pocałunek, to mógłby być spokojny pocałunek, gdyby serce jej tak gwałtownie nie biło. Mimo tego bicia, trwanie przy nim, trwanie w tym momencie, było najłatwiejszą rzeczą, jaką kiedykolwiek zrobiła. Wyprostował się, zrobił krok w tył. – Przepraszam. Nie powinienem był… wykorzystać w ten sposób

sytuacji. Subtelna lśniąca bańka pękła. – W jaki? – No… mogło to wyglądać, jakbym cię tutaj zwabił, a potem złapał. Teraz ona uniosła brwi. – Wydaje mi się, że to ja cię pierwsza złapałam. – To było… – urwał, zdjął kapelusz i przeciągnął palcami po włosach. – Nie jestem pewien, co… Nie jestem pewien. – Właśnie widzę. Chyba powinieneś dać znać, kiedy zdarza ci się być pewnym. Powinniśmy wracać. Wepchnął kapelusz na głowę i ją dogonił. – Nie chcę, żebyś czuła, że cię wykorzystałem, żebyś czuła się zobowiązana… Zatrzymała się w miejscu i przygwoździła go spojrzeniem. – Nie obrażaj mnie. – Nie obrażam. Nie chciałem… Boże wszechmocny, naprawdę potrafię lepiej rozmawiać z ludźmi. Kobiety. Nie mówię tego, co chcę powiedzieć. – Jeżeli sądzisz, że uważam, że zmusiłeś albo mógłbyś mnie zmusić do kontaktu fizycznego czy seksualnego, ponieważ należysz do rodziny, która mnie zatrudnia, obrażasz moją inteligencję i moje przekonania. I mówię

dokładnie to, co myślę. – W porządku. – Jeżeli uważasz, że zachęciłabym do tego lub na to pozwoliła, jesteś idiotą. – Domyślam się, o co ci chodzi. Chciałem jedynie przeprosić, jeśli przekroczyłem granicę. Nie chciałem jej przekroczyć, ani w złej, ani w dobrej wierze. Pięknie pachniesz. – To już ustaliliśmy, dziękuję bardzo. I dam ci znać, jeżeli i kiedy przekroczysz granicę. – W porządku. – Uznając, że bezpieczniej będzie już zostawić ten temat, Chase otworzył przed nią drzwi. Zerknął za siebie i zobaczył, że Zmierzch obserwuje ten ludzki dramat z wyraźną rozkoszą. Chase pstryknął światło i zamknął drzwi. ROZDZIAŁ DZIESIĄTY Grudzień przyniósł falę imprez, szaleństwo dekorowania ośrodka, ekwilibrystykę przy układaniu harmonogramów, gdy część głównych pracowników zmogła grypa żołądkowa, oraz coroczną frustrację związaną z zakupami. Bodine nie miała nic przeciwko robieniu zakupów, zwłaszcza takich,

gdzie towar wrzuca się do internetowego koszyka kliknięciem myszki. Jednak Boże Narodzenie podnosiło poprzeczkę prezentową. Nie mogła i nie chciała poprzestać na tym, co wystarczające lub dość dobre, a nawet całkiem niezłe, gdy chodziło o te święta. Wybór prezentów bożonarodzeniowych musiał być doskonały. Dla ojca miała już dwa tuziny cygar Cohiba oraz zabytkową kasetkę utrzymującą ich wilgoć, o którą zaciekle walczyła na eBayu. Do kompletu dobrała butelkę jednosłodowej whisky Three Ships. Miała też prezenty dla braci oraz babć. Zamówiła upominki dla kierowników ośrodka. Na jej odręczny podpis czekały koperty, w których znajdą się świąteczne premie dla pracowników. Zostało kilka prezentów dla przyjaciół oraz jakieś śmieszne upominki, które jej rodzina tradycyjnie wkładała do skarpet zawieszanych na kominku, ale tym się nie przejmowała. Musiała jednak znaleźć idealny prezent dla matki. Było to powodem do zmartwień i wyłącznie dlatego uległa niezbyt subtelnym namowom Jessiki na zakupy w Missouli. Tak więc w dzień wolny od pracy, a tych nie miewała często i wolałaby wtedy spać do późna, a potem długo i samotnie jeździć na Leo, Bodine szukała wolnego miejsca na miejskim parkingu. Ponieważ każdy syn i córka najwyraźniej mieli podobny pomysł, trochę

to trwało. Przynajmniej ranek nie był brzydki, pomyślała, gdy w końcu wprowadziła pikapa na wypatrzone miejsce. Zimno, ale słonecznie i bezchmurnie. Wysiadła, przełożyła torebkę przez głowę i spojrzała na Jessikę. – Po znalezieniu idealnego prezentu dla mamy idziemy na pizzę do Bigi. – Dobrze. – Jadłaś tam, prawda? – Nie. – Jessica wyciągnęła szminkę i bez użycia lusterka idealnie poprawiła makijaż ust. – Jak to zrobiłaś? – Bodine osłupiała. – Co zrobiłam? – Pomalowałaś usta bez patrzenia. – Noo, przecież wiem, gdzie są. Bodine też wiedziała, gdzie ma wargi, ale chciałaby nauczyć się tej sztuczki. – Powiedziałaś, że nigdy nie byłaś u Bigi? Nigdy? – Zwykle biorę sałatkę, kiedy zdarza mi się jeść w Missouli. – To okropne. – Bodine ruszyła schodami na poziom ulicy. – Przyjeżdżasz tu kilka razy w miesiącu, a nie jadłaś najlepszej pizzy w

Montanie i prawdopodobnie wszędzie. Jessica spojrzała na nią litościwie. – Przypominam, że jestem z Nowego Jorku. Nie ma lepszej pizzy niż nowojorska. – Ciekawe, co powiesz później. – Gdy znalazły się na chodniku, Bodine położyła dłonie na biodrach i zlustrowała ładne miasteczko z oryginalnymi sklepami, restauracjami i browarami. – Nie mam w ogóle pomysłu na prezent dla mamy. – Coś ci wpadnie w oko. Myślałam, że potrafię wyszukiwać odpowiednie prezenty, ale w porównaniu z tobą jestem amatorką. Poważnie, Bo. – Uwielbiająca zakupy Jessica wzięła Bodine pod ramię. – Te fotografie, które powiększyłaś i zabarwiłaś dla Cory? I ta naprawdę śliczna ramka na trzy zdjęcia? Idealny prezent, doskonale przemyślany. – Znalazłam tę ramkę w sklepie siostry Callena. Mają świetne rzeczy. Rzemiosło artystyczne. – Uwielbiam ten sklep! Należy do siostry Callena? – Tak, do niej i jej uroczego męża. – Parę razy prawie przekroczyłam tam limit wydatków na karcie. Ale w tym prezencie chodzi o zdjęcia. – Najlepsze jest zdjęcie jej i mojego dziadka, ale to z moją mamą też jest

słodkie. To, jak dziadek je przytula do siebie. To jest to z Naną i moją mamą, z Alice jako dzieckiem - może wzbudzić trochę emocji. Kiedy Jessica nic nie powiedziała, Bodine dodała: – Możesz pytać. – Wiem, że może to przywołać trudne wspomnienia. Że uciekła z domu, kiedy była młoda. – W dniu ślubu mojej mamy. Po prostu zniknęła. Z tego, co się orientuję, zostawiła jedynie jakiś szczeniacki list i zabrała jeden z samochodów. Pojechała do Kalifornii, by zostać gwiazdą filmową. – Bodine przewróciła oczyma. – Wysłała kilka pocztówek, a potem cisza. Ani słowem nie odezwała się do owdowiałej matki. Ponieważ Bodine sama o tym opowiadała, Jessica odważyła się zadać pytanie. – Wyobrażam sobie, że pewnie jej szukano. – Nikt nie chce mówić na ten temat, bo to wytrąca Nanę z równowagi i powoduje, że się kłóci z Grammy. Nie mogę winić Grammy, że jest urażona, bo cały czas widzi, jak jej córka cierpi i się martwi. No ale do Nany też trudno mieć pretensję, że czuje, co czuje. Minęły mężczyznę, który miał dżinsy wpuszczone w skarpetki z reniferami, a na szyi zawiesił sobie dzwonki od sań.

– Alice jest jej córką, podobnie jak moja mama. Co oznacza, że mama stoi między nimi, a to trudne miejsce. Choć o tym się nie mówi, dzieciaki mają sposoby i słyszeliśmy wystarczająco dużo, żeby wiedzieć, że Nana wynajęła detektywa i znaleziono porzucony samochód w Nevadzie, zdaje się. A Alice po prostu zniknęła. To pewnie nic trudnego, jak się uprzeć. – To straszne dla Cory – powiedziała Jessica. – Ano. Grammy nie będzie się podobał mój prezent dla Nany, ale uznałam, że zrównoważę go, jeżeli odkopię ubranko z chrztu, które zrobiła dla niej jej babka, przywrócę je do pierwotnego stanu i oprawię w ramki. – To wspaniały pomysł. I dodanie tych małych zdjęć wszystkich dzieci, które je na sobie miały, jest genialne. Bodine stanęła przed sklepem. – Miewam przebłyski. A teraz, skoro często myślę, że jeżeli kiedykolwiek spotkam Alice Bodine, od razu jej przyłożę, dość o niej. Sprawdźmy tu, może coś zaskoczy. Nic nie zaskoczyło, ale w sklepie siostry Callena trafiła na idealny prezent. – Powinnam była wiedzieć, że należało od nich zacząć. Miałam nadzieję, że Savannah dziś będzie. – Przychodzę tutaj za każdym razem, kiedy jestem w Missouli.

Musiałam ją spotkać. – Jest w bardzo zaawansowanej ciąży. – Tak! Jest cudowna. A ja mam kolejną znajomą w Montanie. Bodine podniosła luksusową kopertówkę ze strusiej skóry. – To dla Sal. Fiolet jest jej ulubionym kolorem. Ale pewnie nie kupiłaby tego sobie. To nie jest praktyczna torebka. – Może nie, ale jest piękna. – Ja i Sal znamy się od wieków. Uwielbia takie dziewczyńskie rzeczy. – Jak wiele z nas, na przykład Chelsea. Kupię jej ten szal. Bodine przyjrzała się uważnie - był niczym niebo nad Montaną o zachodzie słońca. – Naprawdę piękny, ale nie ogrzeje jej szyi. – Bo nie do tego służy. – Jessica owinęła nim szyję, coś skręciła, coś obróciła i szal zamienił się w dodatek jak ze stron magazynu modowego. – Jak to zrobiłaś bez patrzenia? I nie mów, że wiesz, gdzie masz szyję. – Jestem mistrzynią apaszek. – Podeszła do lustra i przeciągnęła palcami po cienkim miękkim jedwabiu. – Chciałabym wziąć ją dla siebie, więc to dobry prezent. – Nigdy bym nic dla nikogo nie znalazła, gdybym szła tym tropem. Po prostu… Och!

– Co to? Och, obraz. Twój dom, prawda? – To ranczo. Jest śnieg na górach, na szczytach, ale w doniczkach i na klombach są jesienne kwiaty. A miłorząb przebarwił się na złoto. Podeszła do nich sprzedawczyni, wyczuwając szansę na sprzedaż kilku rzeczy. – Obraz jednej z miejscowych artystek. Uwielbiam te intensywne kolory miłorzębów i cudownie dynamiczne linie rancza i to, jak niebo czerwieni się za górami. Mam ochotę usiąść na tej starej ławce pod drzewami i patrzeć na zachód słońca. – Jak artystka zatytułowała obraz? – " Spokój". Wydaje mi się, że pasuje. To Ranczo Bodine. Należy do rodziny, która prowadzi Ośrodek Bodine, jedno z najlepszych miejsc w całym stanie na wakacje czy jedynie kolację. Jakaś godzina jazdy z Missouli, rodzina mieszka tam od pokoleń. – Widać nawet wybieg dla koni w rogu, a tu na werandzie śpi Chester. Nasz pies – powiedziała Bodine do sprzedawczyni. – Mieszkam tam. Bodine Longbow. – Wyciągnęła rękę. Sprzedawczyni zarumieniła się speszona i ucieszona, ściskając dłoń Bodine. – Och, jej, o mój Boże. A ja wszystko pani tłumaczę. Bardzo się cieszę,

że panią poznałam, Miss Longbow. Stasha, malarka, będzie wniebowzięta, że spodobał się pani jej obraz. – Mam nadzieję, że będzie równie zadowolona, że go kupuję. Dla mojej mamy na prezent świąteczny. Może pani powiedzieć, że bardzo podziwiam jej pracę, ale to miłorzęby zadecydowały. Bodine zwróciła się do Jessiki: – W pewien chłodny jesienny wieczór, na tej ławce pod tymi drzewami, mój ojciec po raz pierwszy pocałował moją matkę. – O mój Boże – powtórzyła sprzedawczyni, wachlując się dłonią, podczas gdy jej oczy wypełniły się łzami. – Jakie to romantyczne! A ten obraz to jak kismet, prawda? Och, muszę zadzwonić do Stashy. Nie ma pani nic przeciwko temu? – Ani trochę. Może pani jej powiedzieć, że kiedy moja mama opowiada historię tego pierwszego pocałunku, mówi, że poczuła się, jakby cały jej świat się ozłocił, jak te liście nad głową. Sprzedawczyni zaczęła szukać chusteczki w kieszeni. – Ile czasu zajęłoby ich domalowanie? – zaczęła się zastanawiać Jessica. A potem się złapała. – Przepraszam, głośno myślę. – Jezu, Jessie, genialny pomysł! Czy można byłoby to zrobić? – zapaliła się Bodine. – Z odległości to raczej byłyby zarysy sylwetek, prawda? Mogę

wysłać ich zdjęcia z tamtego czasu, ale nie musiałaby malować żadnych portretów. – Już do niej dzwonię. Mieszka tu, w Missouli. Dzwonię. O mój Boże. – Jessica. – Bodine objęła Jessicę ramieniem. – Trafiłam na idealny prezent, a ty wzniosłaś go na jeszcze wyższy poziom. Będzie zachwycona. Po prostu zachwycona. Stawiam pizzę. Przez te lata Bodine lubiła chodzić na zakupy - sporadycznie - z matką, z babciami. Wszystkimi naraz lub pojedynczo. Jakoś znosiła to, że jej matka, szukając na przykład czarnej torebki, musiała przejrzeć ich setki, nim podjęła decyzję. Czuła się w obowiązku przyznać, że wypad z Jessicą, i to wyjątkowo udany, przebił wszystko. Nakupiła też mnóstwo śmiesznych upominków szczególnie zadowolona była ze skarpetek do wysokich butów z kowbojami ubranymi jedynie w buty, kapelusze i slipki. Promieniejąc radością, miała sposobność poznać na własnej skórze, jak wprawna w przekonywaniu jest Jessica, i kupiła sobie czerwoną skórzaną kamizelkę, choć zwykle unikała tego koloru, a do niej białą koszulę z fantazyjnymi mankietami oraz nową szminkę, o której i tak będzie z reguły zapominała. Poza tym możliwość zjedzenia kilku kawałków pizzy od Bigi

automatycznie oznaczała doskonały dzień. Bodine wgryzła się w trójkąt placka, ale nie spuszczała wzroku z Jessiki. – No i? – Dobra. – Jessica ugryzła drugi kęs, zastanowiła się, podelektowała smakiem. – Naprawdę dobra. – Nie mam nic więcej do dodania. Chociaż nie rozumiem, dlaczego dałaś sobie nałożyć szpinak na swoją połowę. – Zdrowy i pyszny. A do dodania mam ja. To naprawdę znakomita pizza, ale… Przeżuwając, Bodine pogroziła palcem. – Typowy nowojorski upór. – Któregoś dnia wybierzemy się na zakupy do Nowego Jorku, ty i ja. Wgryzając się w swój kawałek, Bodine zachichotała. – Już to widzę. – Znajdę jakiś sposób. A gdy tam będziemy, zabiorę cię do Lombardiego. Chociaż… – Jessica zjadła kolejny kawałek. – Przyznaję, że świadomość istnienia tego miejsca sprawia, że nieco mniej brak mi Nowego Jorku. – Nadal tęsknisz? – Od czasu do czasu. Może nigdy nie przyzwyczaję się do ciszy.

Czasami budzę się w środku nocy, bo jest tak cicho. Albo wyglądam przez okno, spodziewając się, że zobaczę budynki i samochody, a tu przestrzeń, pola i góry. – Dziwne, że można za tym tęsknić. Hałas i korki. – A jednak. – Jessica zaśmiała się, po czym upiła łyk wina. – Czasami brakuje mi tempa, całej tej energii, no i tajskiej knajpki za rogiem. Ale potem cieszą mnie te góry, powietrze, praca, którą naprawdę uwielbiam, i ludzie, których poznałam. No a teraz uczę się jeździć konno. – Jak ci idzie? Chciałam wpaść, ale pomyślałam, że może na razie nie chcesz mieć widowni. – Dobrze pomyślałaś. Twoja babcia jest niesamowita i ma cierpliwość. Przestałam mieć wrażenie, że ryzykuję życie za każdym razem, gdy wsiadam na Maybelle. Całkiem nieźle jak na trzy lekcje. – Ani się obejrzysz, jak będziesz poganiała bydło. – Pozwolisz, że cię zacytuję. – Jessica uniosła kieliszek na cześć Bodine. – Już to widzę. – Zdziwisz się. Nie chcę się wtrącać w twoje życie, ale stwierdzam, że w krótkim czasie stałaś się ważnym członkiem ośrodkowej rodziny. Zaczęłam na tobie polegać, wiem, że mogę na tobie polegać, a dzięki temu lepiej mi się pracuje.

– To dla mnie dużo znaczy. Uwielbiam pracować dla ciebie, dla twojej rodziny. Och, naprawdę się cieszę, kiedy dogaduję sprawy z Rorym. Jest bystry, kreatywny i każdego dnia mnie rozśmiesza. – Flirtuje z Chelsea, prawda? Jessica usiłowała zachować kamienną twarz, ale kiedy wzięła kawałek pizzy, kąciki jej ust uniosły się w uśmiechu. – Może. Trudno go winić. Jest urocza, a do tego rozgarnięta i energiczna. Ma świetne pomysły, ale też wie, jak poradzić sobie z drobiazgami, którymi ją zarzucam. Stała się kolejnym powodem, dla którego uwielbiam tę pracę. Nie byłam pewna, czy tak będzie. – Trudno uwierzyć, że niczego nie byłaś pewna, przeprowadzając się tak daleko. – Zdecydowałam się na ten krok w trudnym momencie życia i powiedziałam sobie, że lepiej coś zmienić i popełnić błąd, niż stać w miejscu i być nieszczęśliwą. Cieszę się, że zaryzykowałam i utwierdziłam się w przekonaniu, że to nie był błąd, ale to, co należało zrobić. Przyglądając się Bodine, Jessica upiła kolejny łyk wina. – Chyba mogę już spytać, dlaczego mnie zatrudniłaś. Kobietę z Nowego Jorku, która nigdy nie przekroczyła Missisipi. – Cóż, jak zobaczyłam twoje CV, wytrzeszczyłam oczy. Twoje

doświadczenie i referencje sprawiły, że aż wierciłam się z niecierpliwości na krześle. Nie byłam pewna, czy wytrzymasz. Byłaś smutna. – To prawda. – Ja też zaryzykowałam. Od początku miałam dobre przeczucia. Pierwsze rozmowy przez telefon, spotkanie, kiedy tu przyleciałaś. Mam w sobie sporo krwi Irlandczyków i Odżibwejów. To poniekąd neutralizuje francuski praktycyzm po innych przodkach. Wierzę w uczucia i sensowne kierowanie się nimi. – I tak siedzimy tutaj. – Za nas! – Bodine stuknęła się kieliszkiem z Jessicą. Słońce chyliło się ku ośnieżonym szczytom, nadając im bladozłoty połysk, gdy Bodine wracała samochodem do domu. Mając już wszystko z bożonarodzeniowej listy - obraz znajdował się w dłoniach rozentuzjazmowanej artystki uzupełniającej niewielki sentymentalny dodatek - myślała o dwóch spokojnych tygodniach dzielących ją od wielkiego dnia.

– Tak się cieszę, że mnie namówiłaś. Chociaż naprawdę uważam, że ta czerwona kamizelka to błąd. – Fantastycznie w niej wyglądasz. Pasują ci żywe kolory. Nie wiem, dlaczego nie nosisz czerwieni ani w ogóle odcieni kamieni szlachetnych. Nieobecny ton głosu Jessiki sprawił, że Bodine zerknęła na nią katem oka. Z każdym kilometrem Jessica stawała się coraz cichsza i bardziej przygnębiona. – Wszystko w porządku? – Mm? Tak. Tak, nic mi nie jest. – Ale znów zamilkła i patrzyła na przesuwający się za oknem pejzaż w delikatnym świetle nastającego zmierzchu. A potem wyprostowała się w fotelu. – Jesteśmy przyjaciółkami. – Jasne. Sfrustrowana Jessica pokręciła głową. – Właściwie przez całe życie zachowywałam ostrożność, jeżeli chodzi o przyjaźnie. Mam bardzo dobrych znajomych, interesujących dalszych znajomych - takich, z jakimi idzie się na drinka raz na kilka miesięcy. Mam znajomych z pracy, ale zawsze byłam ostrożna z zaprzyjaźnianiem się. – Dlaczego tak? – Może dlatego, że jestem córką rozwodników. Prawie nie pamiętam moich rodziców razem i, szczerze mówiąc, nie spędzałam z nimi dużo czasu.

Wychowywali mnie dziadkowie. Z początku się łudziłam. Zostajesz z nami, ponieważ mama wyjeżdża albo tata pracuje. Ale po jakimś czasie ta iluzja jest oczywista nawet dla dziecka. Moi rodzice mnie nie chcieli. – Przykro mi. To… – Bodine nie mogła znaleźć odpowiednich słów. – Najzwyczajniej mi przykro. – Moi dziadkowie mnie chcieli, kochali i okazywali to na co dzień. Ale trudno się z tego otrząsnąć. Rodzice nie chcą swojego dziecka. Tak czy inaczej, z tego pewnie powodu jestem ostrożna z zawieraniem przyjaźni. Ale my jesteśmy przyjaciółkami i naprawdę nie chciałabym tego spieprzyć. – Dlaczego miałabyś to zrobić? – Pocałowałam Chase’a. Albo on mnie. Powiedziałabym, że zanim skończyliśmy, pocałowaliśmy się oboje. Potrzebując chwili na zrozumienie tego, co usłyszała, Bodine puściła kierownicę i podniosła ręce. – Co takiego? – To nie było planowane, przez żadną ze stron. Koń mnie na niego rzucił. No, nie rzucił, ale koń - koń Cala - powąchał moje włosy i ze strachu rzuciłam się na Chase’a. Jakoś tak się stało. – Kiedy? W Święto Dziękczynienia? – Tak.

– Wiedziałam. – Bodine machnęła pięścią w geście triumfu. – To znaczy, nie o pocałunku, ale coś czułam. Po minie Chase’a było widać, że jest podenerwowany i usiłuje to ukryć, a zawsze ma taką minę, gdy coś zbroi. Położyła z powrotem dłonie na kierownicy i zorientowała się, że machnięciu pięścią towarzyszyło dociśnięcie pedału gazu, więc zwolniła nieco. – Prawdziwy pocałunek? W usta? – Tak, prawdziwy. I przyszło mi do głowy, że to jest twój brat. Jestem twoją przyjaciółką, ale także pracownicą, więc… – Och, olać pracę. Chase jest dorosły i może całować kogo chce, o ile ta osoba też tego chce. I nie pocałowałby kogoś bez jego zgody, ponieważ taki jest, więc jeżeli oboje nie macie z tym problemu, dlaczego ja mam go mieć? – Nie powiedziałabym, że nie ma problemu. To on przerwał, a potem zaczął mnie strasznie przepraszać, aż miałam ochotę mu przyłożyć. No bo co za idiota… – Przerwała. – To twój brat. – Mogę kochać i stawać po stronie mojego brata, jednocześnie wiedząc, że w niektórych kwestiach jest idiotą. Przeprosił, że cię pocałował? – Że mnie wykorzystał. – Zorientowawszy się, że ma współczującą słuchaczkę, Jessica przestała się hamować. – Wykorzystał mnie? Czy ja wyglądam na kogoś, kto pozwoliłby się komukolwiek wykorzystać? Jestem z

Nowego Jorku! Czy on uważa, że nie pogoniłam facetów, którzy mi się narzucali, podczas gdy nie miałam ochoty na ich awanse? A potem jeszcze nie chciał, żebym się czuła zobowiązana - jakbym mogła zacząć z nim cokolwiek, bo czuję nacisk jako pracownica ośrodka. Tak właśnie odebrał mój pocałunek? Och, ach, lepiej się dostosuję i zrobię to samo, co on, jeżeli chcę zachować pracę! Do cholery, gdybym się czuła molestowana, od razu by się o tym dowiedział! Pstryknęła palcami. – Nie jestem jakąś przestraszoną potulną myszką, którą można wykorzystać lub na którą można wywierać presję! Bodine pozwoliła się jej wygadać. – Coś ci powiem. Takie przeprosiny? Cały on. I podejrzewam, że dłuższy czas myślał o pocałowaniu cię. Chase nie jest z tych, co działają pod wpływem impulsu - chyba że prowadza się ze Skinnerem, który potrafi to z Chase’a wydobyć. On… rozważa wszystko i najwyraźniej nie skończył zastanawiać się nad tobą, zanim ty oceniłaś tę konkretną sytuację. A wtedy natychmiast poczuł się odpowiedzialny. Nie mówię, że nie masz powodu być na niego trochę wkurzona, jak się tłumaczył, i jego tłumaczenia były zdecydowanie obraźliwe, ale mam nadzieję, że weźmiesz poprawkę, że on tak ma.

– Postaram się. Bodine wyciągnęła rękę i szturchnęła Jessikę w ramię. – Nie staję po jego stronie, może trochę. Powiedziałaś mu, że cię obraził. – O tak. – Co wywołało u niego dezorientację i frustrację, a kiedy dotarło do niego, co powiedział, był pewnie zbulwersowany, ponieważ ma ogromny szacunek dla kobiet. Nie nazwałabym go wygadanym typem. Jessica prychnęła śmiechem na samą myśl. – W przeciwieństwie do Rory’ego i pozwolisz, że odejdę na moment od tematu. Rory prędzej czy później wyjdzie poza flirty z uroczą Chelsea, jeżeli ona będzie miała ochotę. Czyta w ludziach jak w książkach, dlatego jest tak doskonały w sprzedaży. Nie wykorzystałby dziewczyny, podobnie jak Chase, lecz działa dużo szybciej. Ale wracając do tematu. Jechała bez słowa przez jakąś minutę, zbierając myśli. – Nie byłabym zdziwiona, gdyby Chase wymyślał jedne przeprosiny za drugimi, więc spytam jak przyjaciółka, czy ty go lubisz? – Oczywiście, że tak – zaczęła Jessica. – To miły facet. – Rory jest miłym facetem. Zamierzasz go pocałować? Jessica powoli wypuściła powietrze, nadymając policzki.

– Nie. – Przyjaciółki, pomyślała Jessica. Nie koleżanki z pracy, nie znajome. Przyjaciółki. Może zrobić kolejny krok. – Podoba mi się. Jestem nim zainteresowana. – Więc jeżeli chcesz powtórkę albo coś więcej, ty musisz wykonać kolejny ruch. On tego nie zrobi albo minie rok, zanim się odważy. – Zaraz, wyjaśnijmy jedną rzecz. – Jessica uniosła palec. – Czy mówisz, żebym poderwała ci brata? – Mówię, jako twoja przyjaciółka i jako pracodawczyni, żebyśmy niczego nie pominęły, że ty i Chase jesteście dorośli, wolni, macie swój rozum. Jako siostra, która zna go na wylot, doradzam ci: jeżeli chcesz, żeby coś się zaczęło, musisz sama zacząć. A nikt, kto zna was oboje, nie będzie zmartwiony ani zszokowany, jeżeli zaczniecie ze sobą sypiać. Nie rozumiem, dlaczego ludzie pozwalają sobie tak komplikować seks. – Nie mówię o seksie z nim. – Oczywiście, że tak. Jessica westchnęła. – Oczywiście, że tak. Muszę o tym pomyśleć. Ale nie przez rok. Dzień lub dwa wystarczą. Bodine? – Mm.

– Fajnie jest mieć przyjaciółkę. Bodine zerknęła na nią i wyszczerzyła zęby w uśmiechu. – Dobrze trafiłaś. Jestem cholernie dobrą przyjaciółką. Wciąż się uśmiechała, gdy ponownie docisnęła pedał gazu. Prawie jesteśmy w domu, pomyślała, gdy mijała niebieskie auto jadące w przeciwną stronę, i naprawdę chciała się już w nim znaleźć. Gdyby opona Karyn Allison pękła dwie minuty wcześniej, Bodine zobaczyłaby ją na poboczu drogi i zatrzymała się, zamiast minąć się z Karyn jadącą w kierunku Missouli. Dwie minuty zmieniłyby wszystko. Za pomocą śniegu pozbył się krwi z dłoni. Przecież nie chciał tego zrobić. Dlaczego ta dziewczyna nie chciała być posłuszna? On ma prawo - dane mu przez Boga - a nawet obowiązek, żeby płodzić dzieci, dbać o trwanie swojego rodu. Rozsiewać nasienie po świecie. I czy to nie Bóg postawił ją na jego drodze? Oto stała na poboczu, z pękniętą oponą. Trudno o wyraźniejszy znak boskiej interwencji. I gdyby była za stara - na macierzyństwo - i mało urodziwa, a jako mężczyzna miał prawo wziąć urodziwą kobietę za żonę, zmieniłby oponę w

jej samochodzie, jak na dobrego chrześcijanina przystało, i pojechał swoją drogą. Pojechałby i szukał dalej. Ale była młoda. Młodsza niż ta kurwa z gospody i śliczna jak z obrazka. Ponieważ już zabrała się do podniesienia lewarkiem samochodu, dowiodła, że ma w sobie trochę charakteru, a mężczyzna chce, żeby matka przekazała taką cechę jego synom. I czy nie podziękowała mu, nie uśmiechnęła się ślicznie, kiedy się zatrzymał, żeby ją wyręczyć? Doceniał dobre wychowanie. To, że odsunęła się i pozwoliła mu zająć się samochodem, pokazywało, że zna swoje miejsce. Ale potem odeszła i wyciągnęła telefon, powiedziała, że zadzwoni do przyjaciół, z którymi jest umówiona, i da im znać, co się dzieje. Na to pozwolić nie mógł. Tak jej powiedział, a ona spojrzała na niego z miną, która bardzo mu się nie spodobała. Niegrzeczną, pozbawioną szacunku. Uderzył ją. Patrząc na to po fakcie, zdał sobie sprawę, że mimo doświadczeń z tamtą kobietą, nie powinien był być tak delikatny. Powinien był jej przyłożyć mocno, biorąc pod uwagę jak wrzasnęła i mu oddała. Trafiła go prosto w jądra, zanim grzmotnął ją kluczem nasadowym.

Ale oddychała, nawet trochę jęczała, kiedy wciągnął ją na pakę swojego samochodu, związał i zalepił usta taśmą izolacyjną, na wypadek gdyby znowu zaczęła krzyczeć. Wrócił do jej auta, wziął telefon i torebkę. Słyszał, że poprzednim razem policja znalazła te rzeczy. Czuł się nazbyt dobrze, wiedząc, że zrobił to, co sobie zaplanował, to, co było jego przeznaczeniem. Kobieta obudzi się w swoim pokoju, a on szybko ją nauczy, jak się powinna zachowywać. Jakie są jej obowiązki. Gdy wrócił do domku i poszedł po nią, zastał tam znacznie więcej krwi, niż się spodziewał. Jego pierwszą myślą było to, że będzie musiał posprzątać. Drugą, że zmarła mu na pace pikapa. Po prostu mu zmarła. Nie tylko zachwiało to jego przekonaniem, że postępuje słusznie, ale i nieco przestraszyło. Przykrył ją i od razu odjechał. Nie wszedł do domku. Dom nie jest miejscem dla jakiejś cholernej martwej dziewczyny, która nie potrafi się zachować. Zwłaszcza jeżeli ziemia jest zbyt twarda, by dało się w niej wykopać grób. Rozgoryczony brakiem szczęścia pojechał w noc, przez nawałnicę śnieżną w dzicz. Trochę to trwało, wymagało chodzenia w rakietach

śnieżnych z martwą kobietą przewieszoną przez ramię, ale nie musiał iść daleko. Zagrzebał ją w śniegu, razem z telefonem i torebką. Ale najpierw zabrał pieniądze i koc, w który ją owinął. Nie był głupi. Nikt jej tu prawdopodobnie nie znajdzie do wiosny, a może nawet i wtedy nie. I tak najpierw dotrą do niej zwierzęta. Zastanowił się, czy nie powinien zmówić nad nią modlitwy. Uznał, że nie jest tego warta, nie była warta jego. Więc zmył jej krew z dłoni śniegiem i zostawił w ciemności i ciszy leśnej głuszy. ROZDZIAŁ JEDENASTY Bodine naprawdę uwielbiała Wigilię. Ośrodek zamykano w połowie dnia, po tym jak wymeldowali się ostatni goście, i otwierano dwudziestego szóstego grudnia. Pracownicy ochrony oczywiście patrolowali teren i zajmowano się końmi. Ale praktycznie rzecz biorąc, wszyscy mieli półtora dnia na spędzenie świąt z rodziną i przyjaciółmi. Przyjeżdżały babcie, zostawały na noc, a wszyscy pracownicy rancza i jacykolwiek pracownicy, którzy nie przebywali ze swoimi rodzinami, byli mile widziani przy stole. Bodine wracała do domu konno z Callenem - co mieli w zwyczaju

przynajmniej trzy razy w tygodniu - w nieustannie padającym śniegu. – Wybierasz się do mamy i siostry na Boże Narodzenie? – spytała go. – Tak, jadę jutro na obiad. – Przekaż życzenia ode mnie. Co robiłeś w święta w Kalifornii? – Wpraszałem się do znajomych. Tak samo jak dziś wieczorem do was. – Jedzenia starczyłoby dla pułku wojska. Bogu dzięki, że kobiety w mojej rodzinie lata temu pozwoliły, żeby zajmowała się tym kuchnia ośrodka. W przeciwnym razie od momentu przejścia przez próg nie robiłabym nic innego, jak obierała i kroiła. – Możesz przyjść i ukryć się w chatce, pomóc mi poradzić sobie z prezentami, które jutro zawiozę do siostry. – Jeszcze ich nie zapakowałeś? – Mam czas do jutra, co nie? I nie pakuję. Od tego są wymyślne torebki. – Zerknął na nią. Miała warkocz, długi ciemny splot włosów, a jej twarz była zarumieniona z powodu zimna i radości. – Ty masz już wszystko popakowane? – Popakowane, obwiązane kokardą, opisane i pod drzewkiem. Czy ona nie jest bardzo zadowolona z siebie? I śliczna jak świąteczna wstążka. – Popisujesz się.

Zaśmiała się, odrzuciła głowę i zatrzepotała rzęsami. – Bycie roztropnym i zorganizowanym to nie popisywanie się. No i, przyznaję, Sal mi pomagała. Lubi pakować, jest w tym dużo lepsza, nawet jeżeli zajmuje jej to całą wieczności. No i odrywa ją od zmartwień. Jej uśmiech przygasł i zniknął. – Tęskni za Billy Jean. Zawsze spędzały Wigilię wspólnie, pijąc koktajle z szampana i brandy. A teraz, kiedy ta druga dziewczyna zniknęła, Sal uznała, że zabrał ją ten sam, który zabił Billy Jean. Kiedy nic nie powiedział, Bodine spojrzała na niego. – Też tak myślisz? – Myślę, że obie kobiety były same i obu zepsuły się samochody, jednej skończyło się paliwo, a druga złapała gumę. Resztę myślenia zostawię szeryfowi. – Samochód był podniesiony, jakby zaczęła zmieniać oponę, ale nie miała klucza nasadowego - z tego, co czytałam. Chyba do kogoś zadzwoniła, ponieważ jej matka powiedziała, że kiedy od niej wyszła, miała komórkę. Ale możliwe, że padła jej bateria. Całkiem prawdopodobne, że złapała stopa, a potem… Musiałam ją minąć – dodała Bodine. – Chwilę wcześniej. – Co masz na myśli? – Czytałam, o której godzinie wyszła od matki. Pojechała się z nią

zobaczyć i wracała do Missouli, gdzie była umówiona ze znajomymi ze studiów. Chodzi na uniwersytet stanowy. Jessie i ja nieomal musiałyśmy ją minąć, bo tego wieczoru wracałyśmy z miasta. Przejechałam obok miejsca, w którym znaleziono jej samochód. Nie mogę się nie zastanawiać, o ile się minęłyśmy. Otrząsnęła się. – Ale myślę, że jeżeli chodzi o Billy Jean, zrobił to ktoś spoza okolicy. Mógł to być nawet gość ośrodka, chociaż to byłoby okropne. A tę dziewczynę ktoś porwał i to jest straszne, ale to nie to samo. Miała zaledwie osiemnaście lat, znacznie mniej, a Billy Jean jeździła tą drogą nieomal co noc. Ta Karyn Allison nie była podobno w domu od kilku tygodni. Rozumiał, dlaczego Bodine chce w to wierzyć - i być może miała rację. Ale ta wiara nie zmusi jej do przedsięwzięcia środków ostrożności. Więc odezwał się stanowczo. – To jest prawdopodobne, że dwie różne osoby zaatakowały dwie kobiety, które miały kłopoty z samochodem na przestrzeni miesiąca w odległości trzydziestu kilometrów od siebie. Bodine zasyczała. – Mówię to Sal, gdy zaczyna się nakręcać, i mówię sobie, ponieważ chcę spokojnie spać.

Ponieważ to go usatysfakcjonowało, pokiwał głową. – Nie ma w tym nic złego, póki kierujesz się rozsądkiem i masz oczy szeroko otwarte. Nigdy nie zachowywałaś się inaczej. – Nie wiem, dlaczego o tym mówię w mój ulubiony wieczór w roku. Pewnie dlatego, że twoja mama musi być przeszczęśliwa, że będziesz u niej w Boże Narodzenie, a ta druga matka nie ma pojęcia, gdzie jest jej córka i czy nic się jej nie stało. Aby się pocieszyć, nachyliła się i pogłaskała Leo, a potem się wyprostowała. – Zaraz. Oczy szeroko otwarte? Czy dlatego ty albo Rory chcecie, żeby was podrzucić do ośrodka i z powrotem, jeżeli nie jadę na Leo? Callen ani drgnął. – Oszczędzamy paliwo. Jej głos ociekał sarkazmem. – Po prostu myślicie o ekologii? – Więcej osób powinno tak robić. Trudno było zaprzeczyć. Po analizie doszła do wniosku, że nie może się też obrazić. Ani trochę. – Doceniam troskę. Chociaż potrafię o siebie zadbać, jednak doceniam przebiegłą męską inwigilację.

Uśmiechnęła się, przesadnie promiennie, gdy Callen posłał jej długie i badawcze spojrzenie. – Czyżby? – Tak. Nie doceniam dużych, silnych mężczyzn, którzy nie powiedzą tego wprost, żeby oszczędzić moje kobiece uczucia, ale doceniam troskę. – Nie chodziło o twoje kobiece uczucia. Chodziło raczej o twój upór i temperament. – Dlaczego mężczyzn nazywa się silnymi albo twardymi, a kobiety upartymi? – Nie tykam tego. – Cmoknął językiem i skłonił konia do kłusu. – Tchórz – zganiła go Bodine, ale zaśmiała się, gdy się zrównali. – W niektórych kwestiach. Gawędząc przyjaźnie, wjechali na podwórze rancza. – Muszę wziąć jedną rzecz z chatki. Gdy Callen skręcił, Bodine wzruszyła ramionami i poprowadziła Leo do stajni. – To była miła przejażdżka – powiedziała, zdejmując z konia siodło. – Należy ci się dobry masaż, a potem może coś specjalnego. – Wzięła kopystkę i najpierw zajęła się kopytami, następnie porządnie wytarła konia ręcznikiem. Gdy sięgała po miękką szczotkę, usłyszała jak Callen wchodzi ze

Zmierzchem. Zataszczyła siodło do siodlarni i wróciła po siodło Callena. – Zaraz je zaniosę. – Żaden problem. – Ale zatrzymała się przed wejściem do boksu. – Mam też słoik miętówek… Gdy Callen zawołał: – Nie! – Zmierzch wydał z siebie długie dźwięczne rżenie i uderzył go entuzjastycznie pyskiem, po czym wystawił łeb nad drzwiami do boksu. Spojrzał niesamowicie inteligentnymi oczyma na Bodine. – Następnym razem przeliteruj. Podejrzewam, że szybko to rozgryzie, ale jak na razie, nie wymawiaj tego słowa na głos. Ej, ty, wracaj no tu. Callen zdołał wciągnąć Zmierzcha z powrotem i wyjść z boksu, kiedy koń znowu wystawił łeb. Bodine nie mogła się powstrzymać i musiała to sprawdzić. – Miętówki. – Och, na miłość… – Callen pokręcił głową i zabrał Bodine siodło, podczas gdy Zmierzch przestępował z nogi na nogę i rżał. – Czy on… się… cieszy? – Można powiedzieć, że to jego wersja naszego hurra! Poczekaj chwilę. Zafascynowana Bodine wróciła do boksu Leo, kiedy Callen odnosił

siodło. Wyciągnęła ze skrzynki słoik miętówek - kupiła je specjalnie, z sentymentu, dla Leo na Gwiazdkę. Wygrzebała z kieszeni scyzoryk i odcięła uszczelkę. Dała Leo dwie miętówki, które pożarł z przyjemnością, i cmoknęła go w policzek. – Wesołych Świąt, Leo. Wyjęła dwie następne miętówki ze słoika i wyszła z boksu. Na ich widok Zmierzch udał, że cmoka. – Jest niesamowity – powiedziała, gdy Callen wrócił. – Mogę mu je dać? – Dopiero kiedy poprosi. W odpowiedzi Zmierzch wydał gardłowy odgłos, a jego oczy wyraźnie mówiły „poproszę”. Wyciągnęła rękę, a koń delikatnie zjadł miętówki z jej dłoni. Wydawało się, że westchnął, a potem wydął wargi przytknięte do jej policzka. – Nie ma za co. Leo z przyjemnością podzielił się z tobą świątecznymi wiesz czym, nie mogę tego powiedzieć. Gdybym wiedziała, że tak je lubisz, wzięłabym drugi słoik. – Mam słoik w chatce. Gdybym je trzymał tutaj, znalazłby sposób, żeby się do nich dobrać, choćby były zamknięte w skarbcu. À propos świąt.

Call otworzył drzwi do boksu i wyjął z niego ozdobną torebkę. – Och – wytrącona z równowagi Bodine patrzyła na nią, a potem na Callena. – Ja nie… Nie musiałeś mi niczego kupować. – A kto mówi, że to dla ciebie? Poza tym powinnaś pamiętać, że w Bożym Narodzeniu chodzi o dawanie, a nie kupowanie, Bodine. Dla Leo, od Zmierzcha. – To… Twój koń kupił prezent mojemu? – Zostały kumplami. Dasz to Leo? – Oczywiście. Chyba muszę najpierw wyjąć, jeżeli Zmierzch nie ma nic przeciwko. – Zgadzasz się? – spytał Callen swojego konia, który kiwnął łbem. – Zobaczmy, co my tu mamy, Leo. – Przeszła do boksu Leo, pogrzebała w miękkiej bibułce i wyczuła skórę. – Spójrz, Leo, dostałeś nowy kantar. Jaki ładny! O, patrz, tu jest twoje imię i logo Bodine. Callen, to takie miłe, takie serdeczne. Dziękuję. – Nie dziękuj mnie. – Opierając się o drzwi boksu, Callen wskazał kciukiem za siebie. – Zmierzch wybrał. – Oczywiście. Dziękuję ci, Zmierzchu. To najładniejszy kantar, jaki Leo kiedykolwiek miał. Zaraz go wypróbujemy. Leo, zobaczmy – szepnęła do konia, zakładając mu kantar. – Pasuje idealnie. I proszę, jak ładnie

wyglądasz. Odwróciła się do Callena. – Bardzo się cieszę, że pomogłeś Zmierzchowi przy pakowaniu i tak dalej. – Cóż, wiedział, czego chce. Przyglądanie się Bodine krążącej między końmi sprawiło, że Callen też wiedział, czego chce. – Widzisz co tam jest? – Wskazał na sufit. Podniosła wzrok, ale zobaczyła tylko belki. – Nic nie widzę. – Jemioła wisi. Spojrzała jeszcze raz. – Nie ma żadnej jemioły. – Widocznie nie patrzysz we właściwym kierunku. Ale on patrzył. Nie ma co do tego wątpliwości. Przyciągnął ją do siebie. Żadnego przypadkowego muśnięcia ustami. Tym razem chciał to zrobić i zadbał, żeby nie miała ani krzty wątpliwości. Jego dłonie zsunęły się z jej ramion po bokach do talii i zacisnęły, a usta dotknęły jej warg, tak jak to sobie wyobrażał. Powoli, zdecydowanie i stanowczo. I, jak to sobie wyobrażał, nie odsunęła się, ale odpowiedziała podobnie.

Wyrosła na piękność, pomyślał, a jej usta są pełne, ciepłe i zdecydowanie dalekie od nieśmiałości. Jej ciało napierało na niego, aż wiedział, że jego kształt wryje mu się w pamięć. Gdy podniosła dłoń i zacisnęła na jego karku, czuł, jak każda komórka w jego ciele podskoczyła. Bodine była przekonana, że prędzej czy później do tego dojdzie. Za dużo było ognia, za dużo iskier pod kopytami na tych przyjacielskich przejażdżkach, żeby stało się inaczej. Sądziła, że jest w pełni przygotowana, chociaż zastanawiała się, jak zareaguje, czy to ona wyjdzie z inicjatywą, czy on. Myliła się. To było większe, silniejsze i mocniejsze niż sobie wyobrażała. Reakcja jej ciała oszołomiła ją, kiedy poczuła jak drży, przynajmniej w środku. Smakował żarem i tajemnicami, pachniał końmi, skórą i mężczyzną, a jego usta dowiodły umiejętności, których nie doceniła. Kiedy zaczął się odsuwać, ona przyciągnęła go z powrotem. On zaczął. Więc ona skończy. Poczuła, że zaraz zabraknie jej tchu, więc odepchnęła go od siebie. – Jemioła, akurat. – Może mi się wydawało. – Zerknął w górę, udał, że się zastanawia, po

czym spojrzał jej w oczy. Pomyślała, że są bardziej niebieskie niż szare. Ta sugestia błyskawic podczas burzy. – Ale chciałem, żebyśmy mieli zapowiedź tego, co się stanie. – A co się stanie, Skinner? – Wiesz równie dobrze jak ja, ale przejdziemy do tego, jak Abe wróci na wiosnę. Ja poczekam. Odwróciła się, by wziąć kurtkę z wieszaka przy boksie. – Wydajesz się być cholernie pewny siebie. – Jestem tego pewien. Niech to, rozśmieszył ją. – Być może, ale ja też mam coś w tej sprawie do powiedzenia. – Właśnie to zrobiłaś. Przyglądając mu się nieufnie, nałożyła kurtkę. Nie była pewna, czy chce się kłócić, czy też znaleźć pusty boks i rzeczywiście skończyć to, co zaczął. – Może to jedynie świąteczny nastrój. – Możemy sprawdzić. – Zrobił krok w jej kierunku. Podniosła rękę. – Myślę, że najlepiej będzie, jeżeli na razie to odłożymy. Wsunął dłonie do kieszeni. – Jak mówiłem. Mogę poczekać.

– Do kwietnia daleko. Do tego czasu oboje możemy zmienić zdanie. – Nie sądzę. Ale zobaczymy z nadejściem wiosny. – Dobrze. – Uznała to za swego rodzaju harmonogram. Kiedy nadejdzie wiosna, to się przekonają. – Idziesz? – Muszę trochę posprzątać. – W takim razie do zobaczenia później. – Ruszyła betonową alejką. – Wiesz, Skinner – powiedziała, nie odwracając się. – Niewykluczone, że prześpię się z tobą tylko i wyłącznie z powodu twojego konia. Miej to na uwadze. Gdy zamknęły się za nią drzwi, Callen spojrzał na Zmierzcha. – Nie jesteś niczego powodem. Zmierzch dowiódł, że konie potrafią rechotać. Wesele Lindy-Sue, nawet z dodatkowym przepychem, okazało się wielkim sukcesem - i przeogromnym powodem do dumy dla Jessiki. Czuła, że teraz już może nosić stetsona z płaskim rondem, który dostała od Bodine w prezencie świątecznym. Zajęła się panną młodą i jej przyjęciem, przypisała Willa do pana młodego i jego imprezy, a z pomocą Chelsea poradziła sobie z największym problemem. Matką panny młodej. Od przyjazdów gości po awarie garderoby, od kwiatów po wystrój i

muzykę - oraz harfistkę - wesele sprawiło, że Jessica i jej zespół mieli bite trzy dni pracy przy załatwianiu, dopasowywaniu, pocieszaniu, kibicowaniu i uzgadnianiu. Po weselu przyszedł zestaw noworoczny: masa wydarzeń, rozrywek i wielkie hałaśliwe przyjęcie. Nie kłóciła się, kiedy Bodine nakazała jej wziąć dwa dni wolnego i nieomal połowę tego czasu przespała. Któregoś razu, obudziwszy się o drugiej nad ranem, półprzytomna i zdezorientowana wstała, żeby pójść do kuchni po wodę. Po drodze wyjrzała przez okno i zauważyła nieznanego pikapa na drodze wiodącej z Wioski, zamiast na wyznaczonym parkingu. Pomyślała przelotnie, że pewnie Chelsea - jej najbliższa sąsiadka - ma gościa, który u niej nocuje, ale dziwne, że zaparkował na drodze. Kiedy wracała z kuchni, pikap już zniknął. Nie myśląc o tym więcej, wsunęła się pod kołdrę i zasnęła.

Chwilowy spokój początku stycznia przeszedł w konferencję pisarzy kolejny powód do jej dumy - a potem zaczęło się szaleństwo Święta Śniegu. Za każdym razem, gdy ktoś robił rezerwację, Rory wpadał do biura Jessiki odtańczyć taniec zwycięstwa.

Zainteresowanie miejscowych mediów wydarzeniem wyłącznie im pomogło. Kiedy teren za jej plecami wypełniał się ludźmi, ciągnione przez konie sanie obwieszone dzwoneczkami dowoziły kolejnych, a młodsze dzieci jeździły na kucykach na pobliskim wybiegu, Bodine udzielała wywiadu lokalnej telewizji. – Jesteśmy zachwyceni i podekscytowani tym, że tu, w Ośrodku Bodine, odbywa się pierwsze doroczne Święto Śniegu. Mamy gości z całego kraju, a także z Kanady. Oraz kilka angielskich par w podróży poślubnej, które postanowiły wziąć udział w tym wydarzeniu. Kątem oka zauważyła, jak Callen bierze na barana jakiegoś chłopczyka, który nie może się doczekać, aż będzie mógł usiąść na kucyku, i zastanowiła się, gdzie się nauczył tak dogadywać z dziećmi. Ale nadal była skupiona na pytaniach reportera i udzielaniu odpowiedzi. – Chcę powiedzieć, że wszystkie osoby związane z Ośrodkiem Bodine ciężko pracowały, naprawdę wczuły się w nastrój i pragnęły uczynić to wydarzenie szczególnym, żeby wszyscy uczestnicy mieli z niego frajdę. I jesteśmy szczęśliwi, że tak wielu znajomych i sąsiadów się przyłączyło jako uczestnicy albo jako widzowie. Z przyjemnością ogłaszam, że dzisiejsze popołudnie, we Młynie, od drugiej do wpół do czwartej, a potem wieczór od

dziewiątej uprzyjemni Anna Langtree and the Mountain Man. Po krótkim podsumowaniu Bodine podeszła do Jessiki. – Byłaś świetna – skomentowała jej występ Jessie. – Opowiedziałaś o wydarzeniu i podałaś szczegóły, a jednocześnie cały czas wyglądałaś i brzmiałaś tak spokojnie. – To nic nadzwyczajnego. Wiesz co, niektóre rzeźby zaczynają wyglądać całkiem imponująco. Tu powstaje cała śnieżna rodzina, tam kilka zamków. To chyba koń i to naprawdę duży. I… to, tam na wprost, nie mam pojęcia, co to może być. – Wygląda jak wielki wąż. – Nie przepadam za wężami, ale co kto lubi. – Uśmiechnęła się i postukała w rondo kapelusza Jessiki. – Pasuje ci. – Lubię go nosić. Kto by pomyślał. No, ty. Gdyby ktokolwiek powiedział mi rok temu, że będę w Montanie, w stetsonie na głowie oglądała, jak ktoś buduje węża ze śniegu, śmiałabym się tak mocno, że pewnie pękłoby mi żebro. A jednak proszę. – I to też ci pasuje. A skoro tak dobrze ci idzie, zmieniamy twoje stanowisko na dyrektora do spraw wydarzeń i dajemy podwyżkę. – Noo! – Jessika zdjęła okulary przeciwsłoneczne i zmrużyła oczy przed słońcem odbijającym się od śniegu. – Jej! Miałyśmy o tym porozmawiać

dopiero po roku. – Przyśpieszyliśmy. Zasłużyłaś. – Dziękuję. – Śmiejąc się, Jessica przyciągnęła do siebie Bodine. – Dziękuję wam wszystkim. Ja… – Urwała, gdy jej telefon zasygnalizował nową wiadomość. – Chelsea – powiedziała. – W samą porę. Rozstawiają bufet we Młynie. Możesz to ogłosić za kwadrans. Sprawdzę, czy wszystko jest w porządku. – Dlatego jesteś dyrektorem. Uśmiechając się, Bodine spojrzała na wybieg i zobaczyła, że Callen i Zmierzch wykonują zaimprowizowany pokaz. Callen siedział w siodle tyłem, a koń zwiesił głowę i smutno nią potrząsnął. – Proszę pana, musi się pan obrócić – krzyknął jeden z dzieciaków. – Co muszę? – Obrócić się – część z nich zawołała chórem. – Może to on powinien się obrócić. Zmierzch posłusznie zmienił kierunek. – Tak lepiej? – spytał Callen, a dzieciaki aż piszczały ze śmiechu, krzycząc: Nie! Słuchał, udając wielkie zainteresowanie, gdy kilkoro dzieci tłumaczyło mu, że musi usiąść tak, żeby widzieć łeb konia.

– Dobrze, dobrze, muszę wymyślić, jak to zrobić. Obrócił się w jedną stronę, potem w drugą, a Zmierzch prychnął drwiąco. Callen prawie się ześliznął z siodła w lewo, chcąc złapać równowagę, prawie spadł w prawo, a dzieciaki śmiały się albo zakrywały oczy. – No dobrze, chyba już wiem, co i jak. Przewiesił nogi na jedną stronę i znalazł się twarzą w prawo do kierunku jazdy. Zmierzch obrócił łeb i zarżał. – Nie chcę niczego od ciebie słyszeć. Już prawie mi się udało. W odpowiedzi koń wierzgnął tylnymi nogami, aż Bodine drgnęła. Udając, że dzięki temu został podrzucony, Callen przerzucił nogę i usiadł prawidłowo w siodle. Rozległy się radosne okrzyki, Zmierzch zrobił kilka kroków w prawo, w lewo, po czym się skłonił. Callen spojrzał wprost na Bodine i mrugnął. Dobry dzień, pomyślała, gdy robił małe i szybkie kółka na grzbiecie Zmierzchu. Naprawdę piękny, dobry dzień. Kiedy ludzie zajadali się bawolim gulaszem i wołowiną z grilla, fotografka zamierzająca zrobić zdjęcia dziewiczej przyrody natknęła się na to, co zostało z Karyn Allison. Dla niej, gdy prawie się potknęła o okaleczone resztki, zdecydowanie nie

był to piękny, dobry dzień. Dwadzieścia cztery godziny później, wkrótce po tym, jak szeryf usiadł w salonie matki Karyn i powiedział, że jej córka nie wróci do domu, Garrett Clintok zajechał na parking przy Centrum Rozrywki. Uważał, że nikt nie będzie mu mówił, jak ma wykonywać swoją pracę. Ani szeryf, który udzielił mu reprymendy, ani nikt inny. Dla niego było to jasne jak słońce. Wystarczająco długo był zastępcą szeryfa, żeby poznać zgniłe jajo, kiedy czuł jego zapach. Wystarczająco dużo takich widział jako żołnierz żandarmerii wojskowej. Przez całe życie musiał ich oglądać. Większość kłopotów w tych okolicach ograniczała się do burd, pijaństwa, sporadycznie przemocy domowej - gdzie, jego zdaniem, kobiety prawdopodobnie zasługiwały na lekkie przywołanie do porządku bzykających się zepsutych dzieciaków z college’u, może jakieś narkotyki tu i ówdzie. Były kobiety, które płakały, że zostały zgwałcone i połowie z nich nie wierzył. Oczywiście wypadki i tak dalej. Ale do cholery, nie było dwóch zamordowanych kobiet w ciągu dwóch miesięcy. Nie było - dopóki nie wrócił Callen Skinner.

W jego świecie dwa plus dwa równało się cztery. Może szeryf przymknie oko, biorąc pod uwagę, że Skinner jest blisko z rodziną Longbowów. On tego nie zrobi. Podszedł do Callena, który wyprowadzał konie z przyczepy. – Każ to zrobić swojemu chłopakowi. Idziesz ze mną. Callen spokojnie poprowadził konia pod wiatę. – A dlaczego miałbym to zrobić? – Bo ja ci tak mówię. – Easy, idź ją wytrzyj. Ja przyprowadzę następną. Clintok nadął klatkę piersiową. Puszący się paw. Byk szykujący się do ataku. – Powiedziałem, że idziesz ze mną. – Nic z tego. Chyba że masz w kieszeni nakaz. – Callen poprowadził drugiego konia po rampie. – Masz nakaz, zastępco? – Mogę go zdobyć. – Idź i to zrób. – Callen zerknął na Easy’ego, który stał z szeroko otwartymi oczyma i nieco opuszczoną szczęką koło klaczy. – Zajmij się nią, Easy. – A potem z dłonią zahaczoną o kantar drugiego konia Callen zwrócił się do Clintoka. – Mamy robotę. Jeżeli chcesz umówić się na przejażdżkę, idź

do środka. – Zamierzasz utrudniać? – Na to wygląda. – Gdy Callen się uśmiechnął, w nie było w tym śladu zadowolenia. – Powiem ci to od razu i w obecności tego chłopaka, który posłuży jako świadek, że jeżeli zabierzesz mnie bez nakazu, ja ci tego nie daruję. Czy takie utrudnianie ci pasuje? Widział jak twarz Clintoka zapłonęła wściekłością, szybko, niczym step porośnięty bylicą. Stał spokojnie, pozornie rozluźniony, patrząc mu w oczy. – Gdzie byłeś dwunastego grudnia, zaczynając od czwartej po południu do dziewiątej? – Zobaczmy. – Wolną ręką Callen wyciągnął telefon i wybrał kalendarz. – Wcześnie zacząłem ten dzień. Lekcja przed szkołą. Jazdy saniami. Kiedy tu dotarłem, Easy, który tam stoi, poprowadził jedną, ja drugą, a Ben - jest teraz w Centrum - pozostałe. Przywieziono paszę i mam zapisane, że srokacz imieniem Cochise utyka na lewą przednią nogę. Mieliśmy… – Nie chcę słuchać tych bzdur. Czwarta po południu. – Mniej więcej wtedy wychodziłem z pracy. – Sam? Callen schował telefon do kieszeni. – To było ponad miesiąc temu. Bez powodu nie zainteresowałbyś się, w

jaki sposób spędzam wolny czas, więc przypominam sobie, że dwunastego grudnia zaginęła ta dziewczyna z college’u. Byłem sam, ponieważ Bodine pojechała do Missouli, a ja zacząłem pracę zbyt wcześnie, żebyśmy, Rory i ja, wracali razem. – Żadnych aroganckich Longbowów zapewniających alibi? – Clintok udał, że się rozgląda. – Nie widzę biegnącej tu Bodine, żebyś mógł się za nią schować. – Uważaj, co mówisz – powiedział cicho Callen. – Jeszcze zobaczymy, kto powinien uważać. Pieniądze nie kupią zdrowego rozsądku, czego państwo Longbow i Bodine dowiedli, zatrudniając cię. Zastanawiam się, jak z tego wybrną, kiedy trafisz za kratki, gdzie twoje miejsce. Chociaż narastał w nim gniew, Callen mówił spokojnym tonem. – Clintok, obaj wiemy, że masz problem nie z Longbowami czy Bodine’ami, a przynajmniej nie przede wszystkim. Więc może trzymajmy się ciebie i mnie? – Ponieważ tym razem nie mogą cię obronić, czy ktokolwiek widział cię dwunastego grudnia? Ktoś może potwierdzić twoje miejsce pobytu? Absolutnie nikt, pomyślał Callen, ponieważ wziął Zmierzcha do przyczepy i zabrał go do Centrum Jeździectwa, gdzie ćwiczyli kilka godzin.

– Trudno powiedzieć. Clintok nachylił się. – A co w tym trudnego? – Eee, szefie. – Przełknąwszy głośno ślinę, żeby dało się go słyszeć, Easy podszedł bliżej. – Przepraszam, ale słyszę, że próbuje pan sobie przypomnieć. Tego dnia, kiedy trzeba było owinąć przednią łapę Cochise, czy to nie był ten sam dzień, kiedy zaczęliśmy zajmować się uprzężą? Czyszczenie, reperowanie? Został pan i siedział nad tym ze mną gdzieś do szóstej. Potem wypiliśmy piwo, po skończonej robocie. Wydaje mi się, że sam wyszedłem bliżej siódmej, a pan tu jeszcze został. Żeby sprawdzić nogę Cochise przed pójściem do domu. Całkiem dobrze pamiętam. Callen patrzył na Easy’ego przez chwilę. – Możliwe. – Jestem zupełnie pewien. To chciał pan wiedzieć, zastępco? Clintok przesunął się w jego stronę. – Okłamujesz mnie? Okłamanie funkcjonariusza policji jest poważnym przestępstwem. – Dlaczego miałbym to robić? – Easy cofnął się o krok. – Opowiadam o tym, o co pan pytał. Że byliśmy tutaj do jakiejś siódmej - miło było usiąść i napić się piwa po długim dniu - potem wróciłem do domu.

– Wracaj do koni, Easy – powiedział Callen. – Dobra, szefie, chciałem jedynie pomóc. – Jak to możliwe, że nie masz tych jego bajek wpisanych do pieprzonego telefonu, Skinner? – Mam plan pracy, a tę kończę o czwartej. Czasami trzeba coś zrobić albo chcę coś zrobić i zostaję dłużej. Nie notuję w kalendarzu, że napiłem się piwa z którymś z pracowników. To tyle, jeśli chodzi o twoje pytania, mam konie, którymi muszę się zająć. – Dwie kobiety nie żyją, Skinner. Dwie od czasu, kiedy wróciłeś. Być może, jeżeli skontaktuję się z Kalifornią, okaże się, że jest ich więcej. – Twój czas, sam decydujesz, jak go spędzasz. Ja zrobię tak samo. Callen poprowadził konia pod wiatę, zdjął z niego derkę i oparł mocno zaciśnięte pięści na jego kłębie. Jeszcze dziesięć sekund - raczej góra pięć - i by ich użył. Nie byłby w stanie dłużej wytrzymać. Zmusił się do rozluźnienia pięści, kiedy usłyszał, że samochód Clintoka ostro ruszył, aż żwir wyprysnął spod kół. Musi podziękować chłopakowi, że uchronił go przed czymś, co stałoby się brzydką awanturą. Ale… – Nie musiałeś tego robić, Easy.

– Powiedziałem, co pamiętam. Mieliśmy zrobić przegląd osprzętu. – Zaczęliśmy kilka dni później. Wiesz o tym tak samo dobrze jak ja. – Ja tam nie wiem. – Easy spojrzał nad końskimi grzbietami. Zaciśnięta szczęka znamionująca upór rozluźniła się pod opanowanym spojrzeniem Callena. – Może i rzeczywiście, jak się nad tym zastanowić, ale nie podobało mi się, jak on na pana naskoczył, szefie. Nie podobało mi się, jak mówił ani jak wyglądał. Przysięgam, że miał ochotę wyciągnąć broń i wycelować w pana. Przysięgam. Nie chciałem, żeby pan miał przez niego kłopoty i tyle. – Doceniam. Naprawdę. Ale następnym razem - a jeżeli chodzi o Clintoka, zawsze jest następny raz - nie rób tego. Nie ma sensu, żebyś znalazł się na jego celowniku. Ja trafiłem tam, kiedy byliśmy chłopcami, i to się nigdy nie zmieni. – Niektórzy rodzą się podli, uważam. Czy on mówił o tej dziewczynie, która zaginęła? Że nie żyje? – Na to wygląda. – Cholera, szefie. – Easy wypuścił ze świstem powietrze, szczotkując klacz. – Cholera. To okropne. To niesprawiedliwe. Ale musi być głupi, myśląc, że zrobiłby pan coś takiego. – Jak mówiłem, ma mnie na celowniku. Prędzej czy później znajdzie pretekst, żeby pociągnąć za spust.

Callen pomyślał, że prędzej czy później może być zmuszony dać mu ten pretekst. ROZDZIAŁ DWUNASTY > Czystość jest jedną z największych cnót. Jej dłonie, czerwone, obtarte i popękane od lat od gorącej wody i żrących mydeł, piekły trochę, gdy zamoczyła szczotkę w wiadrze. Bolały ją kolana, a plecy trzeszczały. Ledwie to zauważała. Była tak dumna z białego linoleum na podłodze, z połysku kranów i kurków w zlewie i pod prysznicem. Pracując śpiewała, a jej głos był silny i piękny, jak kiedyś ona. Gdy skończy tutaj, pozamiata i wyszoruje resztę domu. Pan przyjdzie i będzie z niej zadowolony. Zbudował go dla niej przecież, powiedział, że na niego zasłużyła. I ostrzegł, ponieważ ma słaby charakter i jest leniwa, że w każdej chwili może jej go odebrać, jeżeli nie okaże domowi - i jemu - należytego szacunku. Pozwolił jej nawet zawiesić zasłonkę w kwiaty, żeby oddzielić łazienkę od reszty domku. Reszta składała się z przestrzeni wielkości dwa i pół metra na trzy, na

której mieściło się podwójne łóżko, zardzewiała lampa stojąca z rozdartym kloszem, fotel, który przeciągnął z jej pokoju w piwnicy, blat z brzozowych bali i sklejki, wieszak na zasłonę do prysznica, który służył jej jako garderoba. Na ścianach były niepomalowane płyty kartonowo-gipsowe; postrzępiony na krawędziach brązowy pleciony dywanik pokrywał gołą betonową podłogę. Miała dwie szafki, jedną na plastikowe sztućce, drugą na jedzenie, oraz lodówkę turystyczną na łatwo psujące się produkty. A co najlepsze - miała okno. Malutkie i wysoko pod sufitem, ale wpadało przez nie światło, gdy świeciło słońce, i widziała niebo, a nocą gwiazdy. Jak stała na łóżku, mogła dostrzec więcej. Kilka drzew, góry, a raczej ich zarys w oddali. Miejsce było mniejsze niż pomieszczenie w piwnicy, ale szlochała z wdzięczności, gdy Pan ją przyprowadził i powiedział, że od dziś będzie mieszkała tutaj. Nie nosiła już kajdan, chociaż Pan przyśrubował je do ściany, żeby przypominać jej, co będzie musiał zrobić, jeżeli go rozgniewa. Bardzo się starała go nie rozgniewać. Tutaj, w miejscu, które dla niej było pałacem, mogła podgrzać wodę na płycie grzewczej albo zrobić sobie herbatę, albo otworzyć puszkę i podgrzać

zupę. W sezonie zezwalał jej pracować w ogródku warzywnym. Oczywiście musiał ją uwiązać, żeby się nie oddaliła i nie zgubiła albo nie została zaatakowana przez niedźwiedzia. Musiała pracować o świcie lub nocą, z psem na łańcuchu, a on się przyglądał, ale ceniła sobie te godziny spędzone na powietrzu, z dłońmi w ziemi, kiedy sadziła lub pieliła. Raz czy dwa wydawało się jej, że dochodzi do niej płacz czy wołanie dziecka, innym razem - może więcej niż raz - była pewna, że słyszy, jak ktoś woła o pomoc. Ale Pan powiedział, że to ptaki i żeby zajęła się pracą. Pan utrzymywał siebie i rodzinę, jak często mówił, dzięki kurczakom w kurniku, mlecznej krowie w zagrodzie, koniowi na wybiegu. Ogród pełnił ważną funkcję w utrzymaniu rodziny, kobieta uprawiała ziemię i doglądała jej plonów. Tak samo jak miała przyjąć nasienie i rodzić. Urodziła jeszcze trójkę dzieci, same dziewczynki, miała również dwa poronienia oraz chłopca, martwo urodzonego. Dziewczynki Pan zabrał i chociaż opłakiwała każde maleństwo, pozwoliła sobie o nich zapomnieć. No i chłopiec. Czuła taką radość, taką nadzieję, a potem szok i rozpacz. Pan powiedział, że to gniew Boga, kara za jej bezbożność, klątwa Ewy.

Trzymając to nieruchome ciałko, martwe dziecko, niczym bladoniebieska lalka, wiedziała, że Pan mówi prawdę. Bóg karał bezbożników. Ona była bezbożna. Ale każdego dnia żałowała grzesznych czynów, starała się o odkupienie. Z trudem wstała, wzdrygając się, gdy zatrzeszczały kolana. Nosiła sukienkę do sprzątania - bawełniany namiot, który sięgał do połowy łydek oraz kapcie na cienkiej podeszwie. Jej włosy, sięgające już daleko za pas, łamliwe i siwiejące, leżały na plecach splecione w warkocz. Nie dostała lusterka, ponieważ próżność była grzechem mieszkającym w sercu każdej kobiety, lecz palcami wyczuwała zmarszczki pokrywające twarz. Mówiła sobie, że powinna być wdzięczna, że Pan nadal chce, by wykonywała obowiązki małżeńskie, że nagradza ją utrzymaniem. Przycisnęła dłonie do brzucha, gdzie rosło kolejne dziecko. Modliła się, żeby to był chłopiec. Każdej nocy klękała i modliła się o syna, którego mąż pozwoli jej zatrzymać. Którego będzie mogła kochać i karmić piersią, doglądać i uczyć. Wylała wodę z wiadra i napełniła je ponownie. Pora wyszorować szafki, blat, lodówkę turystyczną i malutki kuchenny zlew. Pora pracować. Ale kiedy zaniosła wiadro do kuchni, musiała oprzeć się o ścianę. To dziecko,

oczywiście. Rośnie w niej, musi brać z niej siły, więc dlatego jest taka zmęczona i rozgorączkowana. Zrobi herbatę, usiądzie na chwilę, aż poczuje się silniejsza. Silniejsza dla dziecka, pomyślała wyciągając słoik z liśćmi mniszka lekarskiego, które dobry Pan nauczył ją, niemądrą kobietę, suszyć. Wlała do rondelka szklankę wody i postawiła go na płytę, żeby się zagrzał, a w międzyczasie zaczęła szorować blat, pełną mydlin gorącą wodą. Nie można pozwolić, żeby wystygła. Kto nie marnuje, temu nie brakuje. Kiedy woda się zagotowała, była rozgorączkowana i miała zawroty głowy. Herbata zaraz postawi ją na nogi, herbata i chwila odpoczynku. Zalała wrzątkiem plastikową łyżeczkę suszonych liści i zabrała ze sobą kubek na fotel. Gdy usiadła, zamknęła oczy. – Odpoczniemy chwilę – powiedziała do dziecka. – Tylko odpoczniemy. Dziś w nocy musimy zebrać fasolę i pomidory. I może kabaczki. Mamy… Przerwała, ledwo łapiąc powietrze z powodu nagłego mocnego skurczu. – Nie! Nie, proszę. Drugi skurcz sprawił, że zgięła się w pół i padła na kolana, a kubek wypadł jej z ręki i mniszkowa herbata rozlała się na stary pleciony chodnik. Czuła, jak ją opuszcza to życie, które ledwo się zaczęło, czuła, jak

wypływa z niej z krwią i bólem. Bóg karze grzeszników, pomyślała, i leżała na podłodze pragnąc śmierci. > Bodine zdołała wrócić do domu tuż przed zmrokiem - i kolejną lutową śnieżycą. Gdy zdejmowała z siebie okrycie, z kuchni dobiegły ją zapachy. – Boże, jak pięknie pachnie. Mówią, że będzie z półtora metra śniegu, Clementine. Może wolałabyś… – Widząc, że zawsze silna i spokojna kucharka ociera łzy, Bodine urwała i podbiegła do niej. – Co się dzieje? Co się stało? Czy ktoś… Mama? Pociągając nosem i usiłując odgonić Bodine, Clementine pokręciła głową. – Ona i twój tata są na randce. Nic się nie stało. Coś mi wpadło do oka. – Nie wciskaj mi kitu. Mogłabyś mieć drzazgę wielkości mojego kciuka i wyjęłabyś ją sobie nie uroniwszy ani łzy. Usiądź. – Nie widzisz, że robię kurczaka? Bodine wyłączyła kuchenkę. – Poczeka. Powiedziałam, żebyś usiadła i nie żartowałam. W tej chwili. – Chciałabym wiedzieć, od kiedy zaczęłaś tu wydawać rozkazy. – Wydaję ten. Chyba że wolisz, żebym zadzwoniła do mamy. – Ani mi się waż! – Clementine usiadła ze zdecydowaną miną, ale jej

policzki nadal były mokre. – Proszę. Zadowolona? Bodine, chociaż miała ochotę coś odburknąć, ugryzła się w język. Miała zaparzyć herbatę, ale uznała, że to zajmie za dużo czasu i może stracić przewagę. Wyciągnęła butelkę whisky i nalała na dwa palce do szklanki. Postawiła przed Clementine i usiadła. – A teraz powiedz, co się stało. Ile razy ja ci mówiłam, kiedy coś mi się stało, kiedy byłam zdenerwowana albo po prostu tak wściekła, że płakałam? – Tu nie chodzi o ciebie. – Ale mnie chodzi o ciebie. Pokonana tym stwierdzeniem Clementine podniosła szklankę i wypiła pół whisky. – Nie wiem, co mnie naszło. Dowiedziałam się właśnie… Moja koleżanka, pikujemy razem kołdry w klubie - znasz Sarę Howard. – Jasne. Chodziłam do szkoły z jej młodszym synem, Harrym. I… Och, Clem, czy coś się stało pani Howard? – Nie, nie, nic jej nie jest. Ja tylko… – Clementine podniosła rękę i się uspokoiła. – Sara przyjaźni się z Denise McNee, matką tej biednej Karyn Allison. Wróciła do panieńskiego nazwiska po rozwodzie. Kuzynka Sary, Marjean, wyszła za brata Denise, a Sara i Denise się zaprzyjaźniły. – Rozumiem.

– Widzimy się dziś u mnie, klub pikowania ma dziś spotkanie. Od ósmej do dziesiątej. Sara właśnie zadzwoniła, że nie przyjedzie - a miała przynieść ciasto kawowe. Niełatwo było się zorientować w tej rozwlekłej opowieści. – Co się stało Denise McNee, Clem? – Wzięła garść pigułek, Bodine. Po prostu połknęła garść pigułek, które dostała od lekarza, by móc przetrwać ten okropny okres. Nie wiem, co to za pigułki. – Och, Clem. – To Sara ją znalazła. Poszła zanieść jej zapiekankę, posiedzieć z nią trochę. Sara ją znalazła i zadzwoniła po karetkę. – Popełniła samobójstwo. – Próbowała. Być może się jej udało. Jest w szpitalu, Sara powiedziała, że jeszcze nic nie wiadomo. Szlochała do telefonu. Sara. Nie była w stanie się opanować. Zaczęłam sobie myśleć, jak ta biedna kobieta chciała umrzeć, jak straciła swoje dziecko w taki okropny sposób i że to jakby straciła serce. – Tak mi przykro, Clem. Naprawdę mi przykro. – Już nigdy nie będzie sobą, ta matka. – Z trzęsącym się podbródkiem Clementine rąbkiem fartucha wytarła zaczerwienione oczy. – Jeżeli przeżyje, nigdy nie będzie taka jak wcześniej. Ludzie patrzą na mnie i sądzą, że nigdy

nie miałam dzieci, ale to nieprawda. – Nie, to nieprawda. – Bodine mówiła łagodnie, ale mocno uścisnęła dłoń Clementine. – Masz mnie, Chase’a i Rory’ego. I Callena chyba też. – Tak mnie mocno naszło. – Spokojniejsza już Clementine otarła łzy wolną ręką. – Moja dobra znajoma dzwoni i płacze z powodu swojej dobrej znajomej. Ta biedna dziewczyna martwa z nieznanych przyczyn. I Cora, tyle lat się trzyma, nie wiedząc, czy jej córka żyje, czy nie. Tak mnie naszło i zaczęłam myśleć, jak ja bym się trzymała, jakbym żyła, gdyby coś się stało jednemu z moich. – Jesteśmy ostrożni i uważamy na siebie, przecież wiesz. Czy nie pozwalam Callenowi jeździć ze sobą do pracy? Albo Rory’emu? Żebym mogła ich mieć na oku? Clementine uśmiechnęła się. – Na ogół grzeczna z ciebie dziewczyna, Bodine. – Owszem. A teraz, chcę żebyś zrobiła to, co wiem, że chcesz zrobić, i co na moim miejscu kazałabyś mi zrobić. Jedź, bądź ze swoją koleżanką w szpitalu. Jesteś jej potrzebna. – Nie skończyłam obiadu. – Dam sobie radę. Jedź. Zaraz będzie śnieg, więc jedź ostrożnie i wyślij mi, proszę, wiadomość, jak dotrzesz do domu. Żebym się nie martwiła –

powiedziała szybko Bodine. – Jeździłam po Montanie w śniegu zanim się urodziłaś. Rzeczywiście, poczułabym się lepiej, gdybym była z Sarą. – Więc jedź. – Dobrze. – Wstała. – Postaw kurczaka na średni ogień, pozwól mu pyrkotać przez jakieś dwadzieścia minut. Nie zostawiaj, bo się przypali. – Będę pilnować. – W piekarniku jest marchewka i ziemniaki. Bodine słuchała szczegółowych - i powtarzających się instrukcji - gdy Clementine szykowała się do wyjścia. Kiedy została sama, włączyła palnik, sprawdziła piekarnik, podniosła ściereczkę na cieście chlebowym, które zdaniem Clementine potrzebowało jeszcze kwadransa na wyrośnięcie. Nalała sobie kieliszek wina i pomyślała o matczynej rozpaczy i o matce, która wytrzymała. Jedna nie była w stanie poradzić sobie z taką stratą. Druga ją przetrwała. Ale obie potrzebowały kogoś, na kim mogłyby się wesprzeć, otoczenia przyjaciół. Rodziny, żeby zapełniła pustkę, przyjaciół, którzy byli jak rodzina. Wyjrzała przez okno i zobaczyła, że w chatce się świeci. Pod wpływem

impulsu wysłała Callenowi wiadomość. < Jadłeś już? > Po minucie przyszła odpowiedź. < Nie. > < Wpadnij zjeść z nami. Dostaniesz nawet piwo. > Tym razem odpowiedź przyszła po kilku sekundach. < Zdejmij kapsel i wystaw talerz. > < Zrobione. > Wróciła do kuchni, sprawdziła kurczaka i pomyślała, że tego wieczoru wszystkie kurczęta Clementine zjedzą razem w jednym kurniku. Minął dzień, potem kolejny i Bodine nie mogła zapomnieć o rozmowie z Clementine. Nie miało znaczenia, że ta na powrót była silna i spokojna. Być może utkwiło to jej w pamięci, ponieważ Denise McNee zapadła w śpiączkę i znajdowała się w zawieszeniu pomiędzy życiem i śmiercią. Czy możliwe jest dokonanie wyboru, którą drogą pójść? Czy to zawsze jest kwestia wyboru? Nie była pewna, czy odpowiedzi istnieją, ale postanowiła zadać pytania. Pojechała do Centrum Jeździectwa, a na twardej drodze kopyta Leo stukały tak samo dźwięcznie jak kościelne dzwony. Dookoła niej rozpościerały się zaśnieżone pola, zima trzymała wszystko w mocnym, lodowym uścisku.

Jednak niebo było niebieskie i krążyły po nim jastrzębie. Może jak luty przejdzie w marzec, pojawią się oznaki wiosny? Zobaczyła pikapa babki oraz SUV-a Jessiki i okrążyła je na Leo. Zsiadła, otworzyła drzwi i wprowadziła wierzchowca do środka. Głos Cory rozlegał się echem. – Zmień nogę i poprowadź ją w przeciwną stronę. Nie musisz tak trzymać się łęku, Jessie. – Chyba muszę. – Plecy prosto. Dobrze. Może przejdziesz do kłusu? – Dobrze. Boże, znowu będę jutro siedziała na poduszce. Bodine, rozbawiona, ponieważ Jessica już dwa razy musiała pomóc sobie poduszką, przywiązała Leo do barierki i poluzowała mu popręg. Gdy podeszła do skraju ujeżdżalni, zauważyła, że Jessica robi koła ładnym, równomiernym kłusem. – Plecy prosto. – Cora, na swoim ulubionym Wranglerze, nie spuszczała z niej oczu. – Poruszaj się z nią, daj jej poczuć, że jedziecie razem. Zdaniem Bodine babka nigdy nie wyglądała lepiej, niż siedząc na koniu. Koszulę w kratę zatknęła w dżinsy, nogawki spodni w jaskrawoczerwone buty. Piękne włosy skrywał czarny kapelusz o podwiniętym rondzie. – Tak trzymaj i zmień jej nogę. Nie myśl za dużo, po prostu to zrób.

– Udało się! – Oczywiście, dlaczego miało się nie udać. Teraz zwolnij, pozwól jej przez chwilę iść stępa. Łokcie przy sobie. – Cora obróciła swojego wierzchowca i spostrzegła Bodine. Bodine przyłożyła palec do ust, a babka w odpowiedzi uśmiechnęła się szeroko. – Czujesz, jak ona reaguje? – Tak. – Jessica podniosła rękę, żeby poprawić kask. – Naprawdę nie rozumiałam, co masz na myśli, kiedy tak mówiłaś na początku. Ale teraz wiem. Nie mogę uwierzyć, że to robię. Że mogę sprawić, żeby ruszyła i żeby się zatrzymała, że idzie i kłusuje, że raz w jedną, raz w drugą stronę. – I dobrze się bawisz? – Tak, jest fajnie. Chociaż tyłek i nogi będą bolały. To mi się podoba. – Zaraz spodoba ci się jeszcze bardziej. Przejdziesz ze stępu, przez kłus do galopu. Nawet z odległości Bodine widziała, jak oczy Jessie robią się wielkie, ogromne. – Och, Coro, nie wydaje mi się, żebym była gotowa. Wystarczy mi takie tempo. – Jesteś gotowa. Musisz mi zaufać, zaufać jej, zaufać sobie. Przejdź do

kłusu. Kolana blisko boków, stopa aktywna. Łokcie. Pokaż jej, czego chcesz. Tak. Ona chce ci sprawić przyjemność. Wystarczy, że ją teraz lekko ponaglisz, zachowasz pozycję ciała, dasz jej sygnał, a ona będzie wiedziała, co robić. – A jeżeli spadnę? – Nie spadniesz, a jeśli nawet, wstaniesz i wsiądziesz na nią z powrotem. Lekko uciśnij łydkami jej boki. Na twarzy Jessiki malowało się przerażenie i Bodine zastanawiała się, czy babcia nie przesadza, czy to nie za wcześnie. Ale Jessica z mocno zaciśniętymi ustami zakołysała się w siodle, trąciła konia łydkami i płynnie przeszła do modelowego galopu Przerażenie zamieniło się w szok. – O mój Boże! – Poruszaj się z nią, o tak, dobrze. Łokcie w dół. No proszę, proszę. Poprowadź ją dookoła ujeżdżalni. Pięknie, złotko. Bardzo dobrze. A teraz zwolnij, spokojnie. Jessica zatrzymała Maybelle i przycisnęła dłoń do serca. – Czy to się właśnie wydarzyło? – Mam to nagrane. – Bodine podeszła bliżej, trzymając telefon. – Przynajmniej ostatnie kilka sekund. Świetnie ci poszło.

– Uczy się szybciej, niż jej się wydaje – powiedziała Cora. – Powtórz to jeszcze raz. Stęp, kłus, galop. – Dlaczego tak się boję, skoro przed chwilą to zrobiłam? – Powtórz, a następnym razem będzie łatwiej. – Tylko raz – zgodziła się Jessica. Bodine obróciła się, śledząc nowicjuszkę i jej doświadczoną klacz kamerą w telefonie. – Wyślę ci ten film – powiedziała Jessice, gdy ta prowadziła Maybelle z powrotem na środek ujeżdżalni. Pozbawiona tchu i zarumieniona dziewczyna zmarszczyła brwi na widok telefonu w dłoni Bodine. – Będę zadowolona czy zażenowana? – Moim zdaniem będziesz pod wrażeniem. Gdy Bodine ruszyła w kierunku schodków, Jessica pokręciła głową. – Nie potrzeba. Zsiadanie to moja najlepsza umiejętność jeździecka. Och, ależ mnie tyłek boli. – Kiedy będziesz jeździła dłużej i częściej, przestanie. – Cora zgrabnie zsiadła. – Teraz zobaczmy, czy pamiętasz, jak rozsiodłać konia. – Ja to zrobię. – Bodine wzięła wodze Maybelle. – Muszę o czymś porozmawiać z Naną.

– To ja pojadę do domu i wezmę gorącą kąpiel. – Jessica pogłaskała klacz. – Dziękuję ci, Maybelle. Dzięki, Coro. – Nie ma za co. Przypomniałaś mi, jak fajnie jest uczyć kogoś od zera. Babka i wnuczka zaprowadziły konie do zagrody. – Miałam je rozsiodłać tutaj, żeby Jessica się nauczyła, a potem wymasować w Centrum Rozrywki. Ale możemy zrobić to teraz, jeśli chcesz porozmawiać. Chcesz colę? Mamy trochę w siodlarni. – Już przynoszę. – Bodine zaniosła siodło, odłożyła je i wzięła puszki. Cora zdjęła drugie i wycierała ręcznikiem Wranglera. – Co cię trapi, kochanie? – Nigdy cię o to nie pytałam, ponieważ nie chciałam, żebyś była smutna. – Bodine wzięła ręcznik i zabrała się do pracy. – Jeżeli to zbyt trudne i nie chcesz na ten temat rozmawiać, nie musimy. – Brzmi poważnie. – Chodzi o Alice. Chyba rozumiem, dlaczego Grammy się złości, podobnie jak mama. Grammy, bo ty jesteś jej córką i gniewa się, że ktoś cię tak bardzo skrzywdził. I mama tak samo. I myślę, że same cierpią. – Tak jest i dlatego nie rozmawiamy o tym dużo, ponieważ wracają przykre wspomnienia. – Nie chcę wypytywać. – Przecierając bok klaczy, Bodine spojrzała na

babkę. – Nie chcę przyczyniać się do cierpienia. – Ale zastanawiasz się nad tym. Masz pytania i pragniesz poznać odpowiedzi. – Spojrzała na Bodine. – Pytaj. – Chyba matka Karyn Allison mnie zmobilizowała. To, że chciała umrzeć i prawie umarła. Rozmawiałam z mamą Billy Jean i chociaż nie były ze sobą tak blisko, jak podobno Karyn i jej mama, jej cierpienie było niewyobrażalne. Zaczęłam się zastanawiać, jak ty się czujesz, przez te wszystkie lata, nie wiedząc, czy Alice… – Żyje. Czy ona żyje? – dokończyła Cora. – Czuję, że żyje. Muszę wierzyć, że tak jest. – Ale dlaczego nie jesteś zła? Widzę, że Grammy i mama są i rozumiem ich gniew. Widzę, że wierzysz, że ona żyje i to też rozumiem. Ale dlaczego nie jesteś zła? Ona nigdy nie poznała Alice Bodine, ale już samo imię rozpalało w niej gniew. – Alice odeszła, odcięła was od swojego życia. Co za człowiek nawet nie da znać, że gdzieś tam żyje i ma się dobrze? Jak można nie rozumieć takiego cierpienia, zmartwienia czy troski? – Byłam zła. Och, zła to niewłaściwe określenie. Nie ma wystarczająco dobrego słowa na opisanie tego, co czuję. – Nadal czesała grzywę Wranglera

cierpliwymi, spokojnymi ruchami. – Zniknęła w dniu ślubu swojej siostry. W najszczęśliwszym dniu jej życia. W nocy, jak potem ustaliliśmy. Zostawiła liścik, że nie ma zamiaru dać się zakuć w kajdany małżeństwa i nudę życia na ranczu tak jak Reenie. Kilka uwag na temat, że nigdy jej nie rozumiałam, nie kochałam tak samo jak Reenie. Krzywdzących uwag. Celowo krzywdzących. Alice potrafiła sprawić przykrość. Chociaż Bodine zachowała tę myśl dla siebie, zastanowiła się, czy ucieczka nie była przysługą dla reszty rodziny. – Nie chciałam mówić Maureen i Samowi, nie chciałam im psuć miesiąca miodowego. Kiedy jednak przyszli się pożegnać przed wyjazdem, musiałam powiedzieć. Powiedziałam im - naprawdę wtedy w to wierzyłam że Alice swoim zwyczajem się burzy i że za kilka dni wróci. – Ale nie wróciła. – Nie wróciła – powtórzyła Cora. – Przez jakiś czas przychodziły pocztówki z różnych miejsc. Wynajęłam detektywa. Nie, żeby zmusić ją do powrotu. Miała osiemnaście lat, więc nie można byłoby jej zmusić, a i tak nie ma sensu zatrzymywać kogoś, kto pragnie wyjechać. Chciałam tylko wiedzieć, czy wszystko w porządku, czy jest bezpieczna… ale nie udało się jej odnaleźć. Cora wciągnęła powietrze i pogłaskała Wranglera po karku.

– Przestałam się gniewać, Bodine, ponieważ gniew nic nie zmienia. Zadawałam sobie pytania: czy byłam dla niej za ostra, czy za pobłażliwa? Zajmowałam się ranczem, następnie wczasami na ranczu, a potem zaczęliśmy organizować ośrodek. Czy robienie tego wszystkiego sprawiło, że za mało jej matkowałam? Obwinianie siebie nic nie da, pomyślała Bodine. Nie można na to pozwolić. – Nana, widzę, jaka jest relacja między tobą i mamą. Widzę to i wiem, jaką matką byłaś i jesteś. Nie chcę, żebyś w siebie wątpiła. – Matki tak mają, każdego dnia. To ciekawe, Bo. Kobieta może urodzić dwoje dzieci i wychowywać je tak samo - wpajać identyczne zasady i wartości, podobnie im pobłażać i je dyscyplinować. A wychodzą dwie kompletnie inne osoby. Na moment Cora przylgnęła policzkiem do karku Wranglera. – Moja Alice od początku była trudna. Potrafiła być zabawna i słodka, i, Boże, czarująca. Ale podczas gdy Maureen miała się świetnie na ranczu, Alice czuła się nim ograniczona. Zdaniem Alice faworyzowałam Reenie. Ale gdy jedno dziecko ciężko pracuje i dobrze sobie radzi w szkole, a drugie wagaruje, cóż, jedno dziecko będzie chwalone, a drugie karane. Cora jednocześnie westchnęła i się zaśmiała.

– Alice chyba nie rozumiała, jak to działa. Kiedy wszystko szło po jej myśli, była cudowna. Śmiała, odważna, ciekawa świata. Tam gdzie Reenie bywała zbyt poważna, zbyt przejęta, czy wszystko do siebie pasuje, gdy usiłowała wszystkich dokoła zadowolić, Alice potrafiła to w niej stłumić i namówić na trochę przygód i odrobinę ryzyka. Coś jak Chase i Callen - ale Callen… nigdy nie był trudny, nigdy nie miał Chase’owi za złe, że jest kim jest, że ma, co ma. A to różnica. – Ale to nie miało znaczenia ani nie ma teraz – powiedziała cicho Bodine. – Trudny charakter, poczucie niezadowolenia, śmiałość czy ciekawość, była twoim dzieckiem. Kochałaś ją. Kochasz ją. – Tak, wtedy i teraz. Utracenie jej? Świadomość, że postanowiła o mnie zapomnieć, zapomnieć o nas wszystkich? Boli ciągle tak samo. – Jak to znosisz? Jak to przetrwałaś? – Muszę patrzeć na całość, nie tylko na ciemne puste miejsce. – Cora wydobyła miętówki z kieszeni i podała je koniom. – Gdy zmarł twój dziadek, ten, którego nie poznałaś, wszystko się rozleciało. Kochałam go, Bodine, tak bardzo, że nie wiedziałam, jak zrobić kolejny krok w świecie, w którym go nie było. Ale miałam twoją mamę i byłam jej potrzebna. Byłam w ciąży z Alice. Musiałam iść dalej. Cora pogłaskała warkocz Bodine i sięgnęła po kopystkę.

– Twoja babcia i dziadek… czasem się sprzeczam ze swoją mamą. Dwie kobiety żyjące pod jednym dachem muszą się sprzeczać. Ale nic nie spowoduje, że stracę miłość i wdzięczność dla niej i mojego ojca. Sprzedali dom, żeby tu przyjechać, ponieważ ich potrzebowałam. Nie przetrwałabym bez nich. Mogłabym stracić ranczo, chociaż pomagali mi twoi wujkowie. – Mogłaś je zostawić, sprzedać. Nikt nie miałby pretensji. Zajęta czyszczeniem prawego tylnego kopyta Wranglera Cora popatrzyła na nią spod ronda kapelusza. – Mój Rory kochał ranczo. Zaryzykował, by je zbudować. Nie byłabym w stanie go zostawić, ale bez pomocy mogłam je stracić. Przetrwało i wiem, że mój Rory byłby dumny z tego, co zrobiłam. Uśmiechając się, nacisnęła przednią nogę Wranglera i obejrzała kopyto, kiedy ją podniósł. – Mam córkę, która jest światłem mojego życia, zięcia, który jest najlepszym mężczyzną, jakiego znam. I trójkę wnuków, z których jestem dumna każdego dnia. Żyję pełnią życia, ponieważ tak sobie postanowiłam. Nie brak mi powodów do smutku. Jak każdemu. Tęsknię za moim mężem. Nie ma znaczenia, ile lat minęło od czasu, kiedy widziałam jego twarz i słyszałam jego głos. Nadal go widzę, słyszę i to mi daje ukojenie. Tęsknię za moją córką - za jej dobrymi i złymi cechami. Mogę pragnąć, by dostać

kolejną szansę bycia jej matką, bez umniejszania wszystkiego co mam, tych wszystkich błogosławieństw losu, które otrzymałam. – Żyłaś pełnią życia, ponieważ tak sobie postanowiłaś i robiłaś wszystko, żeby tak było. – Tak, ale nie myśl źle o matce tej biednej dziewczyny, Bodine, ponieważ jej cierpienie ją pokonało. Rozpacz to potężna siła. – Nie będę. Nie myślę o niej źle. Podziwiam cię, babciu, że masz tyle siły i odwagi, by nie dawać się rozpaczy i cierpieniu. – Moja kochana dziewczynka – wymruczała Cora. – Widzę, jaka jesteś silna, babciu. Silna, mądra i kochająca. Widzę te cechy u Grammy i u mamy. Nie ujmując niczego mężczyznom w naszej rodzinie, ale jestem dumna, że jestem kolejnym pokoleniem kobiet z rodzin Riley, Bateau, Bodine i Longbow. A co do ciebie, mam nadzieję, że gdziekolwiek jest Alice, znalazła w swoim życiu sens. – Jesteś moim skarbem, Bodine. Pełnym blasku, cennym skarbem. – Kiedy Cora obeszła konie, żeby ją objąć, Bodine przytuliła się mocno. W duchu pomyślała, że chociaż rzeczywiście ma taką nadzieję z uwagi na babcię, to jednak nie wierzy, by ktokolwiek był w stanie znaleźć w życiu sens, ignorując tych, którzy go kochają. ROZDZIAŁ TRZYNASTY

Na linii między ranczem a ośrodkiem aż się roiło od plotek, ukradkowych uwag i dziwnych przypuszczeń. Trudno było doszukać się w nich prawdy, jednak coś się za nimi kryło. Bodine uznała, że pora zasięgnąć wieści u źródła. Do drzwi chatki zapukała po kolacji z dwóch powodów. Nie były to godziny pracy, co było ważne. I doszła do wniosku, że ta rozmowa powinna zostać przeprowadzona raczej u Callena niż na jej terenie. – Proszę – zawołał. Siedział na kanapie z laptopem na kolanach, na stoliku obok stało piwo, a w telewizji trwał mecz koszykówki. Zauważyła, że złapał trochę zimowego słońca, gdy światło lampy wydobyło z jego zmierzwionej czupryny jaśniejsze tony. – Hej – nie przerywał stukania w klawiaturę. Nie dwoma palcami jak jej ojciec i Chase, ale fachowo jak każdy pracownik w biurze. Gdzie on się tego nauczył? – Weź sobie piwo i usiądź – zaprosił. – Za piwo dziękuję. – Ale zajęła fotel. – Jeszcze sekunda, muszę tylko… Dobra, powinno wystarczyć. Poczekała, aż zapisał plik i odłożył komputer. Wyglądał na odprężonego i spokojnego, pomyślała, no i nieco niechlujnie, co zawsze przydawało mu

uroku. Mogła zrozumieć urok, a nawet odprężenie, jeżeli plotki były prawdziwe, ale spokój? Wyciągnął nogi i położył buty na stoliku do kawy. – Co słychać? – Właściwie o to chciałam cię spytać. Potaknął i sięgnął po piwo. – Nie mogę narzekać. Mam rezerwacje na kilka następnych tygodni, a harmonogram jest gotowy. Wypracowałem rotację koni. Mam twój arkusz kalkulacyjny i stan wydatków. Podejrzewam, że trochę wzrosną, ponieważ wiosną będzie więcej rezerwacji. I będę chciał z tobą porozmawiać o wymianie części uprzęży. Inwentaryzujemy ją teraz, jak mamy możliwość. Zdała sobie sprawę, że nauczył się znacznie więcej, niż pisać wszystkimi palcami. – Wyślij mi wiadomość, jak skończysz. Chodziło mi o bardziej osobistą sferę. Uniósł brwi i piwo. – Też nie mogę narzekać. – Jestem zdziwiona, że nie narzekasz, że przyszedł do ciebie Garrett Clintok. W dodatku, gdy byłeś na terenie ośrodka. Moim zdaniem to daje

postawy do skargi. Chociaż wzruszył ramionami i napił się piwa, Bodine dostrzegła, że w jego oczach zamigotała irytacja. – Może dlatego, że nie mam powodu do zmartwienia. Równie zaintrygowana jak sfrustrowana Bodine położyła stopę na kolanie. – Strasznie złagodniałeś, Skinner, jeżeli mówisz prawdę. Clintok pojawił się w Centrum Rozrywki w czasie, gdy pracowałeś, i oskarżył cię o morderstwo. – Nie w tylu słowach. Czy on rzeczywiście był spokojny, czy udawał? Za to ona stała się kobietą, która umiała powstrzymać frustrację, żeby dotrzeć do sedna. – A może powiesz mi, jakich słów użył, żebym nie musiała słuchać przeróżnych wersji docierających z rozmaitych źródeł? – Przede wszystkim Easy nie powinien był ci nic mówić. – Absolutnie się z tobą nie zgadzam, ale on akurat niczego nie powiedział. Jeżeli dobrze odtworzyłam ciąg spekulacji, to Ben zobaczył, jak Cintok podjeżdża, widział jak, jego zdaniem, się sprzeczacie, a potem Clintok odjeżdża, aż żwir leci spod kół. Potem to Ben spytał Easy’ego, ten podał parę szczegółów, przekazał je innym i tak dalej, aż cała zagmatwana wersja trafiła

do mnie. Musiała nabrać tchu - i poczuła irytację, ponieważ Callen nadał siedział wygodnie, nic nie mówił i promieniował spokojem. – Nie lubię o takich sprawach dowiadywać się przez pośredników, Skinner. Zwłaszcza o czymś tak agresywnym jak to. Powinieneś był z tym do mnie przyjść. Skinął z namysłem głową i wzruszył lekko ramionami, jakby rozważał jej punkt widzenia. – Nie widzę tego w ten sposób. To była sprawa osobista i poradziłem sobie. Nie miało to nic wspólnego z tobą czy ośrodkiem. – Zdarzyło się to - kolejny raz - na terenie ośrodka. – Podniosła dłoń, zanim zdołał wyrazić sprzeciw. – Mam absolutne prawo poskarżyć się szeryfowi, jeżeli jeden z jego zastępców nęka jednego z moich pracowników na naszym terenie. Nie obchodzi mnie, że tak tego nie postrzegasz, ponieważ tak to wygląda. I jeżeli zamierzasz tu siedzieć i mówić mi, że nie wymienił nazwisk Bodine czy Longbow, choćby jedynie je insynuując, będę musiała cię nazwać kimś, kim nigdy nie byłeś. Kłamcą, znaczy się. W końcu spokój go opuścił. Wstał i zaczął chodzić po niewielkim pomieszczeniu. Tym razem uniosła brew i czekała. Najwyraźniej trudniej było go zdenerwować niż kiedyś, ale widziała, jak narasta w nim gniew.

Zatem poczeka. – Dobrze wiesz, Bo, cholernie dobrze wiesz, że ta sprawa z Clintokiem zaczęła się dużo wcześniej. Wykorzystuje to, co wydarzyło się teraz, jako wymówkę, żeby znowu zacząć. Nie zamierzam mu tego ułatwiać i, do cholery, nie będę biegł do ciebie za każdym razem, kiedy się do mnie przypieprzy. Chrzanić to, chrzanić jego. Tak to właśnie wygląda. Uśmiechnęła się ze słodyczą truskawkowego deseru. – Ojej, Callen, jednak nie podchodzisz do tego tak spokojnie. – Ciekawe, czy ty byłabyś spokojna, gdyby jakiś dupek oskarżył cię o zamordowanie dwóch kobiet. – W tym właśnie rzecz. Miedzy innymi w tym, ale w tej kwestii się zgadzamy. Szeryf Tate kazał mu dać ci spokój, wyraźnie i słusznie. Nie posłuchał go. Postanowił przyjść i zaatakował cię w pracy, i to na oczach innego pracownika, którego ty nadzorujesz. Moim zdaniem szeryf nie będzie z tego zadowolony. – Nie zrobisz tego. – Natarł na nią. – Nie będziesz leciała do Tate’a na skargę, a ja nie będę leciał z nią do ciebie. – Pod tym spokojem jest porywczość i stanowczość. Nie, nie pójdę z tym do szeryfa. Dorastałam wśród mężczyzn, pracuję z nimi, żyję z nimi i rozumiem - może nawet doceniam - że zrobienie tego męski mózg bierze za

obrazę wobec waszych potężnych jaj, ale… – To nie ma nic wspólnego… Dobra. – Trafiła go, a on nie potrafił kłamać. – Dobra, może. Reszta jest taka, jak powiedziałem. To sprawa między mną a Clintokiem, zawsze tak było. – I tu też chodzi o potężne i wielkie jaja, co nie jest obrazą twojej płci, Skinner, tylko stwierdzeniem faktu. Więc nie pójdę do Tate’a, ale powiem, co wiem i co moim zdaniem szeryf powinien wiedzieć, w razie gdyby szeryf się o tym dowiedział i mnie spytał. Może tak go to wkurzyło - i sprawiło, że poczuł swędzenie w spodniach ale nie mógł się z tym racjonalnie spierać. Więc opadł na kanapę. – Zgoda. – I proszę cię jako prowadząca ośrodek, jako twoja przyjaciółka, żebyś mi powiedział, jeżeli Clintok znowu na ciebie naskoczy. Muszę wiedzieć, co dzieje się na moim terenie, i wiem, że mimo złości, to rozumiesz. Callen pociągnął łyk piwa. – Jesteś w tym cholernie dobra. – Jestem w tym wyjątkowo dobra. Proszę, żebyś mi zaufał i przestał być tak skupiony na głupiej samczej dumie, żeby traktować powiedzenie mi o tych durnych groźbach jak przybiegnięcie na skargę do jakieś samicy. Zrób to, przekazuj mi wiadomości, żebym nie musiała dowiadywać się z jakichś

strzępów informacji latających po ośrodku i ranczu, a ja pozwolę ci to załatwić tak, jak uważasz za stosowne. – Wyjątkowo to za mało powiedziane. – Aż syknął z podziwu. – Jesteś tak totalnie rozsądna, że nie mogę nie ustąpić, nie wychodząc na głupka. – Nie jesteś głupkiem, Skinner, i nigdy nie byłeś. – Wychyliła się na tyle, żeby lekko szturchnąć go w nogę. – A z tego, co widziałam, nauczyłeś się świetnie sobie radzić z dupkami. Umowa stoi? – Tak, tak, tak. – Gdy już to ustalili, poczuł, że może przestać tak bardzo hamować gniew. – Chryste, wkurzył mnie. Naskakiwał na mnie, obrażał mnie - i was też, miałaś rację - robił co mógł, żeby mnie sprowokować, żebym mu przywalił. – Jak byś to zrobił, nie musiałby się aż tak wysilać. Kiedy nauczyłeś się tak pokrywać ten swój słynny wybuchowy charakter spokojem? Pomyślał o tym, jak niewiele brakowało - pięć sekund - do czegoś więcej niż przywalenia. Ale… – Jeżeli człowiek nie uczy się paru rzeczy po drodze, traci czas. Co w sumie jest całkiem dobrym opisem Garreta Clintoka. Ten skurczybyk niczego się nie nauczył. Tylko zdobył odznakę, zza której może się znęcać. Callen przeniósł wzrok na nią. – Jeżeli mamy się umówić, też mam warunek.

– Już się umówiliśmy. – Nie było uścisku dłoni. Bodine tylko przewróciła oczyma. – Jaki to warunek? – Jeżeli będzie naskakiwał na ciebie albo twoją rodzinę, powiedz mi. Bodine ponownie się pochyliła i wyciągnęła rękę. – Nie ma problemu. Uścisnęli sobie dłonie. Callen opadł na kanapę. – Przyznam ci się do czegoś. Cały czas mnie to męczy. Nie mogę przestać o tym myśleć. Bo bez względu na to, kim jest Clintok, mam wrażenie, że on wierzy, że ja mogłem to zrobić. Naprawdę wierzy. Bodine już chciała się nie zgodzić, ale zastanowiła się nad tym. – Może i masz rację. On cię nienawidzi i to nie od dziś, więc musi wierzyć, że jesteś zdolny do najgorszego. I nigdy cię nie znał. Nikt, kto cię zna, nie da temu wiary. – Może nie, ale był tak nakręcony, że Easy poczuł się zobowiązany podejść i powiedzieć, że w tym czasie był ze mną, co nie do końca jest prawdziwe. To mi też nie pasuje. – Podejrzewam, że Ben zrobiłby dokładnie to samo. – Może. – Popatrzył nachmurzony na piwo. – Taa, cholera, zrobiłby. To

też nie jest dobre. Przyglądali się sobie. Rozplotła włosy, więc spływały swobodnie na ramiona, czarne jak atrament i nieco falujące po upięciu. Tego samego koloru rzęsy pogłębiały i wzmacniały zieleń jej oczu. A w nich widział zrozumienie i trochę współczucia zamiast twardości i stanowczości, które dostrzegł na początku. – Muszę przyznać, wiesz, że teraz, kiedy się wygadałem, już mnie to tak nie męczy. – Należysz do rodziny, Callen. – Może, ale nie myślę już o tobie jak o siostrze. Prychnęła. – Nigdy nie traktowałeś mnie jak siostrę. – Uważałem cię za małą siostrzyczkę mojego najlepszego przyjaciela. Wychodzi na to samo. A teraz proszę, wyglądasz jak wyglądasz i nie mogę cię tak traktować. W Kalifornii był taki kowboj. Nigdy nie znałem kogoś, kto by się lepiej znał na koniach. Mówiłem mu, że pewnie sam był koniem w poprzednim życiu. Kochał konie, dobrą whisky i męskie towarzystwo. Ale od czasu do czasu mawiał do mnie: „Skinner, potrzebuję kobiety”. Bodine prychnęła, a Callen uśmiechnął się szeroko. – Jego słowa. Więc znajdował sobie jakąś i zaspokajał tę potrzebę, do

czasu kiedy znowu dała o sobie znać. Widziała, doceniała, prostą logikę i organizację tej metody. – Tak sobie radzisz, jak cię najdzie chętka? – Mężczyzna musi liczyć się ze swoimi potężnymi i wielkimi jajami. Nie mogła się nie zaśmiać. – Ładnie odwróciłeś kota ogonem. Punkt dla ciebie. – Rzecz w tym, skoro już przyznaję się do różnych rzeczy, że od kiedy wróciłem, potrzebuję kobiety. Patrzył jak jej brwi się unoszą, a na ślicznych ustach pojawia się lekki uśmieszek. – Ale ta potrzeba dotyczy wyłącznie ciebie. – Uśmieszek zniknął. – I przypominanie sobie, że jesteś siostrą najlepszego przyjaciela, jakiego miałem i kiedykolwiek będę miał, za cholerę tego nie osłabia. Te słowa wzbudziły w niej całą masę uczuć. Na tyle silnych i intensywnych, że pożałowała, że nie wzięła piwa. – To śmiałe wyznanie. – Cóż, sama powiedziałaś - nie jestem kłamcą. Trudno mi utrzymać ręce przy sobie. I długo ich nie utrzymam. – Już nie jestem w tobie zadurzona, Callen. – Chyba oboje wiemy, że etap nastoletnich zadurzeń mamy za sobą. Ty

też nie potrafisz kłamać. – Racja i być może będę zadowolona, jeżeli nie utrzymasz rąk przy sobie, żeby zobaczyć, jak będzie. Seks jest wystarczająco prosty, jeżeli uczciwie do tego podchodzić. Zaśmiał się. – Jeżeli tak uważasz, nigdy nie przeżyłaś właściwego seks. Nie mogę się doczekać, aż to zmienię. – Strasznie wysoko podnosisz sobie poprzeczkę, ale… Miałam jeszcze inny powód, żeby przyjść z tobą porozmawiać. – Chcesz mnie zwolnić, żebym ci pokazał, jak przeskakuję nad tą poprzeczką? – Nie. Nie, przeciwnie. Rozmawiałam dziś z Abem. – Jak Edda? – W porządku. Zaczęła… nie kung-fu, jak to się nazywa… – Usiłując sobie przypomnieć nazwę, Bodine wykonała dłońmi powolne ruchy naśladujące surfowanie na fali. – Tai-chi? – Tak! I jogę, a według Abe’a, prawie została wegetarianką. Nie mogę sobie tego wyobrazić. – Ważne, że działa – uznał Callen.

– Na to wygląda. Ale przestraszyła się, właściwie oboje się przestraszyli i dużo rozmawiali. Zamierzają przenieść się bliżej córki, do Bozeman. Nie wrócą tutaj, Callen. – Cholera. Potrzebuję jeszcze piwa. – Podniósł się powoli. – Na pewno się nie napijesz? – Teraz nie. Powiedział, że wróci i da mi więcej czasu, pomoże wyszkolić zastępcę, jeżeli będziemy chcieli. Ale uznałam, że skoro mamy ciebie, nie ma takiej potrzeby. Praca jest twoja, jeżeli chcesz. A jeżeli nie, poprosiłabym cię, żebyś został kierownikiem na tyle długo, żebyśmy kogoś znaleźli. Jako jedna z właścicielek i szefowa Ośrodka Bodine, wolałabym, żebyś przyjął tę pracę. Wrócił do kanapy i postawił piwo. Nie była zaskoczona, gdy podniósł ją z fotela. Zastanawiała się, czy poczuł się zaskoczony, gdy zanurzyła dłonie w jego włosach i wpiła się w jego usta. Potrzeba srotrzeba, pomyślała. To był głód, silny, dojmujący głód, a jego nieustanna, nieznośna obecność sprawiła, że cała była napięta, od momentu kiedy parę miesięcy temu weszła do kuchni i zobaczyła, jak Callen czaruje Clemetine. Ten głód nie musiał mieć sensu, nie potrzebował uzasadnienia. Po

prostu był. Bodine ogarnęła go całą sobą, istna burza pożądania i mocy, pioruny, które błyskały i paliły, pozostawiając erotyczne powidoki splątanych, gorączkowych ciał. I wzięła więcej niż to, do czego pchnęły go frustracja i impuls. Wzbudziła wartkie nurty, zagroziła powodzią - a wszystko tylko jednym, gwałtownym pocałunkiem. Choć przeklinał ją, siebie, całą tę kłopotliwą sytuację, odsunął się. Chwyciła jego koszulkę, a pociemniałe oczy wyraźnie mówiły, że nie skończyła. Ja też nie, pomyślał, ale delikatnie, nie spuszczając z niej oczu, rozchylił jej palce. Jej dłoń natychmiast opadła i nie był w stanie odczytać emocji malujących się na jej twarzy: szok, uraz, rozczarowanie - wydawały się pojawiać i znikać. – Ty… – Urwała i wzięła głęboki oddech. Teraz widział pogardę i całe mnóstwo hardości. – Chyba nie myślisz, że wykorzystałabym seks, żeby przekonać cię do zostania kierownikiem w ośrodku. – Wiesz, Bodine, chociaż znakomity z ciebie jeździec, z tak wysokiego konia musisz spaść. A teraz – Podniósł dłoń i pokazał, żeby się wycofała. I sam zrobił krok w tył.

Jej oczy się zwęziły, a potem rozświetliły. Och, co za przebiegłość, odnotował. Jej usta się wykrzywiły. – Właśnie tak. – Nie potrafił powiedzieć, dlaczego samozadowolenie na jej twarzy sprawiało, że pragnął jej bardziej. – Mam swoje ograniczenia, a w tej chwili jedna noga jest już za krawędzią. Więc po prostu… – Przerwał znowu i machnął, żeby się odsunęła. – W tej chwili zachowujemy dystans. – To ty zacząłeś. – Może i może nie wziąłem pod uwagę… pewnych ewentualności. Muszę wszystko przemyśleć, a kiedy będę to robił, muszę porozmawiać z Chasem, jako że to on mnie zatrudnił. – Dobrze. A czy w rozmowie z Chasem uwzględnisz te pewne ewentualności? To dopiero trudna sytuacja. Ale nie można wciskać kitu najlepszemu przyjacielowi. – Najprawdopodobniej. – Cóż, to zależy od ciebie. Ale przypominam ci - i jemu, jeżeli będzie trzeba - że nie potrzebuję jego pozwolenia, żeby pójść z kimś do łóżka. W innej sytuacji doceniłby szczerość, ale w tym momencie cienki występ, na którym balansował, stał się jeszcze mniej stabilny. – Tu nie chodzi o pozwolenie. A teraz chciałbym, żebyś… – Gestem

wskazał drzwi. Gdy przechyliła głowę i uniosła brwi, wepchnął ręce w kieszenie. Ręce, które tak naprawdę chciały objąć ją i zetrzeć tę triumfującą satysfakcję z twarzy. – Idź, Bo, zanim obie stopy znajdą się poza krawędzią. – Dobrze. Byłabym wdzięczna, gdybyś w ciągu kilku dni dał mi znać, co z pracą. – Otworzyła drzwi i stanęła w nich owiewana zimnym powietrzem i skąpana w świetle podwórza, co przydawało jej tajemnicy. – I powiem ci: bez względu na to, czy weźmiesz tę pracę, ja zamierzam wziąć ciebie. Podjęłam decyzję. Ta cholerna półka zaczęła się kruszyć pod jego stopami. – Nie zatrzymuj się, Bodine. Zostawiła go, śmiejąc się i wiedział, że ten śmiech nie pozwoli mu długo zasnąć. Usiadł i podniósł piwo. Nie był pewien, czy czuje się jak uczciwy człowiek, czy jak głupiec. W tym momencie nie widział większej różnicy. Callen uznał przeciąganie decyzji za tchórzliwe, a skoro decyzja, w jego opinii, zależała od tego, co powie Chase, nie czekał na okazję. Przed wschodem słońca znalazł Chase’a, który z kilkoma pomocnikami przeprowadzał konie z boksów na wybieg. – Cześć, Cal. – Chase klepnął lekko kasztanowego wałacha w zad, żeby przeszedł przez otwartą bramę. – Szykuję dla ciebie konie, ale zatrzymam

dziś Fasolkę. Wygląda, jakby miał jakąś infekcję w prawym oku, więc chcę, żeby go obejrzał weterynarz. Może być Cochise zamiast niego? – Jasne. Masz chwilę? – Nawet kilka. – Wyczuwając, że Callen potrzebuje prywatności, Chase odszedł od wybiegu. – Będziemy dziś kastrować cielaki. – Nie mogę powiedzieć, żebym ci zazdrościł. Gdy Chase uznał, że odeszli wystarczająco daleko od ciekawskich uszu, zatrzymał się. – Ma być dziś powyżej zera. Przynajmniej reszta z nas nie odmrozi sobie jajek, kiedy będziemy zamieniać małe byczki w woły. – Przydałby mi się dzień bez marynarki. – Nie obraziłbym się. Słyszałem, że Abe może nie wrócić. – Bodine powiedziała, że to pewne. – Westchnięcie Callena zamieniło się w chmurę pary wodnej. – Powiedziałbym, że atak serca - a nawet łagodny nie jest łagodny, dla kogoś, kto go przeszedł - to poważne ostrzeżenie. Chyba nikt nie powinien być zaskoczony, że zdecydowali się przejść na emeryturę. – Będzie ich brakowało. Oboje byli w ośrodku od samego początku. Nie będę zdziwiony, jeżeli Bodine zaproponuje ci, żebyś na stałe zajął miejsce Abe’a. – Już to zrobiła.

– Zgodziłeś się? – Nie podejmuję decyzji, dopóki nie usłyszę twojego zdania. – To nie zależy ode mnie, Cal. – Och, gówno prawda. Do kogo przyszedłem, gdy wiedziałem, że pora wrócić? – spytał stanowczo Callen. – Przyjąłeś mnie, przygotowałeś nawet chatkę. Przyzwyczajony do wybuchów złości przyjaciela Chase zareagował tak ja zawsze - opanowaniem. – Zrobiłbym to z przyjaźni, wszyscy byśmy tak zrobili. Ale nie musieliśmy. Jesteś dobry. Cal, jesteś najlepszym wszechstronnym koniarzem, jakiego znam, łącznie z moim ojcem. On powiedziałby to samo. Wszyscy wiemy, że mogłeś pójść gdziekolwiek. – Nie chciałem iść gdziekolwiek. Tam już byłem. – Więc jesteś tu. – Wyczuwając, że świt jest blisko, Chase spojrzał w niebo na gasnące gwiazdy. – Mogę walczyć z Bo o ciebie, może nawet wygram, chociaż Bóg mi świadkiem, że ona walczy zaciekle i nieczysto. Pamiętasz, kiedy musieliśmy ją ściągnąć z Buda Pangera? Bud był starszy o rok, z pięć kilo cięższy, ale leżał na ziemi i wołał matkę. – Pamiętam. Kopnęła mnie w łydkę, jak ją odciągaliśmy. Dwa dni utykałem. Nie chcę być powodem niesnasek miedzy tobą i Bo.

– Nie będziesz. Mogę się z nią kłócić, ale ośrodek jest częścią całości, więc tak czy inaczej zostajesz z nami, prawda? Poza tym, najważniejsze jest to, czego ty chcesz, Cal. Chociaż Bo nie cofnie się przed niczym, powiedziałaby to samo. I podejrzewam, że tak zrobiła. – Przyjechałem tu pracować dla ciebie, Chase. – Przyjechałeś tu pracować dla Rancza Bodine, a ośrodek jest jego częścią. Długa noc przechodziła w dzień, zrobiło się nieco jaśniej, podniósł się wiatr. Słychać było ciche rżenie koni, ryczenie bydła, kroki schodzących się do pracy ludzi. – Kocham to miejsce. – Callen wciągnął głęboko powietrze. – Uwielbiam je niemal tak mocno jak ciebie. Wyjazd stąd był jedną z najtrudniejszych rzeczy w moim życiu. Musiałem to zrobić albo nic by ze mnie nie było. Znając przyjaciela, Chase milczał, czekając, aż Callen się wypowie. – Podziwiam ośrodek. Cholernie podziwiam, co tu stworzyliście. Ta wizja Bodine Longbow jest fantastyczna i znakomita. Wiem, że mogę ci się przydać tutaj na ranczu, wiem, że możesz na mnie liczyć, że się przydam, że może trochę odciążę ciebie i Sama. W ośrodku… Potrzebował kolejnej minuty na zebranie myśli.

– Myślę, że mogę się dołożyć do tej wizji. Widzę możliwości, sposoby, w jakie mógłbym coś do niej wnieść. – Więc to właśnie powinieneś zrobić. Na moje ucho tego chcesz, a powstrzymuje cię poczucie obowiązku. Nie ma takiej potrzeby. Jeżeli będziesz nam tutaj do czegoś potrzebny, jakoś sobie to ułożymy. I nie czuj się źle z tym, że prawdopodobnie będziemy musieli w przyszłym miesiącu zatrudnić dwie osoby na twoje miejsce. Z Callena ustąpiła większość napięcia, które odczuwał w karku. – Lepiej trzy. – Nie jesteś aż tak dobry. Ustal to z Bo, poświęć mi kilka godzin tutaj, jak do tej pory, dopóki nie zaczniemy zatrudniać, i będziemy kwita. – Dobra. – Stres powrócił, jeszcze silniejszy. – Co do Bodine. – Callen obrócił się nieco, spojrzał na wschód, czekając na słońce. – Ja… my… – poprawił się, ponieważ poprzedni wieczór upewnił go we wzajemności. – No wiesz. – Potarł szczękę, której nie chciało mu się rano golić. – Dość mocno. – Co wiem? Callen zerknął na niego i zobaczył lekkie zdziwienie i zainteresowanie. – Zawsze byłeś tępy, kiedy chodziło o romantyczne i seksualne relacje między ludźmi, Longbow. Tępy jak kloc drewna zatopiony w betonie. – Mam ważniejsze sprawy niż…

Nagle do niego dotarło - Callen widział, jak ten kloc drewna trafił go prosto między oczy. – Co? – Jesteśmy sobą zainteresowani, ja i Bo, ciągnie nas do siebie. – Co? – powtórzył Chase i zrobił krok do tyłu, jakby jego ciało zareagowało na to uderzenie. – Ty, ty z moją siostrą? – Jeszcze nie, ale wyłącznie dzięki mojej bohaterskiej powściągliwości i temu, jak w mojej głowie mówisz „moja siostra” dokładnie tak jak teraz. – Nigdy się nią nie interesowałeś – zaczął Chase, a potem się zreflektował. – Prawda? – Chryste panie, Chase, była jeszcze dzieciakiem, kiedy wyjechałem. W dużej mierze dzieciakiem. – Znowu się zestresował. – Może zauważyłem, parę razy. Ale tylko dlatego, że… cholera, zawsze była ładna i chyba zaczęła się z niej robić dziewczyna mniej więcej wtedy, kiedy wyjechałem. Nigdy nic z tym nie zrobiłem. Nigdy nie pomyślałem, żeby coś zrobić. Ale teraz nie jest dzieciakiem. I jest… Jak brat z bratem, napomniał się Callen. Nawet gdyby pomiędzy nimi stanęła siostra. – Jest mądra. Zawsze była, ale, człowieku, teraz? Sposób, w jaki prowadzi ośrodek. Jest mądra i sprytna i potrafi dopilnować, żeby wszyscy,

którzy dla niej pracują, robili to dobrze i byli z tego zadowoleni. Do tego trzeba talentu. Podziwiam to. – Więc jesteś nią zainteresowany z powodu jej umysłu i zdolności do zarządzania? Chase nie często bywał sarkastyczny, ale kiedy mu się zdarzyło, trafiał w sedno. – To nie zniechęca. Jest piękna. – Callen westchnął. – Nie wiem, kiedy z naprawdę ładnej dziewczyny wyrosła na taką piękność, może gdybym tu był cały czas, nie uderzyłoby mnie to jak obuchem. Czuję coś do niej - nie jestem pewien, do czego to doprowadzi, ale widać, że się tego dowiemy. Nie mógłbym tego zrobić za twoimi plecami albo bez powiedzenia ci wprost, jak się rzeczy mają. – Stoisz tu i mówisz mi wprost, że planujesz przespać się z moją siostrą. – Ujmę to tak. Nie bez skrępowania przyznam, że nie chcąc robić czegoś za twoimi plecami i z powodu propozycji pracy, kazałem jej wyjść wczoraj wieczorem z chatki. Silna jest. – Przyłożyła ci? Callen zaśmiał się, śmiał się tak mocno, że aż się zgiął i położył ręce na udach. – Znowu ta tępota. Jakim cudem udało ci się kiedykolwiek kogoś

bzyknąć? – Pocałuj mnie w tyłek, Mister Hollywood. I uważaj, jak w tym samym czasie mówisz o bzykaniu i o mojej siostrze. Pozbawiony tchu Callen wyprostował się. – Wyszła, mówiąc, że bez względu na to, czy wezmę tę pracę, czy nie, ona jest zdecydowana kontynuować… kwestie osobiste. Myślę, że jestem w stanie ją odpierać, jeżeli jesteś temu bardzo przeciwny. Podejrzewam, że mnie pokona, ale mogę walczyć. Chase patrzył surowo na wzgórza, na góry, których sylwetka zaczynała się rysować na horyzoncie, gdy wstawał dzień. – To nie jest rozmowa, jakiej spodziewałem się, kiedy dziś rano wstałem. – Mam przewagę, ponieważ większość nocy myślałem o tej rozmowie. Kiedy nie myślałem o niej. Ona wiedziała, że tak będzie. Sprytna jest. Nie mówiłem tego? Bardzo sprytna kobieta. Podoba mi się to. Chase rozmyślał, ważył, trochę walczył ze sobą, gdy pierwsze błyski różowości pojawiły się nad wschodnimi szczytami. – Jest dorosłą kobietą, która dokonuje samodzielnych wyborów. Jeżeli tym wyborem jest… wolałbym raczej nie wchodzić w szczegóły. Powiem tak - kocham cię jak brata, a czasem, kiedy Rory doprowadza mnie do szału,

wolę cię od brata, którego dali mi rodzice. Powierzyłbym ci życie, bez chwili wahania. I mówię ci - jeżeli ją zranisz, skopię ci dupę. I skopię ją mocniej niż Bo skopała tyłek Budowi. – To uczciwe postawienie sprawy. Rozumiejąc jeden drugiego, postali jeszcze trochę, a gdy kogut zapiał, patrzyli jak czerwone słońce zalewa całe niebo purpurą. ROZDZIAŁ CZTERNASTY Nie tyle unikając Bodine, ile pokusy, jaka się z nią wiązała, Callen pojechał konno do pracy dużo wcześniej. W spokoju skończył inwentaryzację w siodlarni, napisał maila, co w jego opinii wymaga wymiany, a co może zostać nareperowane. Późnym rankiem wysłał Easy’ego do Centrum Jeździectwa z parą koni dla Maddie. Z pomocą Bena osiodłał cztery konie do jazdy po szlaku, zamówił zapasy - z kopią do wiadomości szefowej - i potwierdził kolejne rezerwacje. Piękny dzień na przejażdżkę, pomyślał, a po południu może być nawet i dziesięć stopni. Śnieżne rzeźby, które dotąd trzymały się całkiem nieźle, pod koniec dnia pewnie nieco oklapną. – Cześć, kowboju. Wyprostował się znad sprawdzanego kopyta i uśmiechnął do Cory.

– Dzień dobry paniom. – Słyszałam, że zastępujesz Abe’a – powiedziała Miss Fancy, unosząc rondo jaskrawozielonego stetsona, żeby mu się przyjrzeć. – Zawsze chętny do pomocy. – To dobry człowiek. Ty byłeś odrobinę złym chłopcem, Callen. Zawsze miałam słabość do trochę niegrzecznych chłopców. Według mnie potrzebujesz jeszcze nieco czasu, by zostać mężczyzną, ale myślę, że się nadasz. – Mama jest dziś zadziorna. Nie było tak pięknego dnia od listopada i chcemy to wykorzystać. Możesz nam dać dwa konie na jakąś godzinę czy dwie? – Na jak długo panie chcą. Miss Fancy, nadal najchętniej jeździ pani na tej gniadej klaczy? Tej, którą pani nazwała Della? – Jakim cudem pamiętasz coś takiego? – Nigdy nie zapominam pięknych kobiet i dobrych koni. W jej uśmiechu flirt idealnie kompensował pobłażliwość. Trudno się dziwić, że za nią szalał. – Tak się składa, że jest tu na wybiegu. Jeśli chce ją pani, przyprowadzę i osiodłam. – Chętnie na niej pojadę, ale wciąż potrafię osiodłać sobie konia.

– Nie wątpię, ale byłbym wdzięczny, gdyby pozwoliła mi to pani zrobić. Nana, pani jeździła na Wranglerze na ujeżdżalni, ale właśnie ma lekcję. – Zobaczmy, kogo jeszcze masz. Podeszli do wybiegu i gdy Cora dokonała wyboru, Callen przeprowadził gniadą klacz i kasztanowego wałacha na drugi wybieg. Z dłonią na biodrze i w rozpiętej kurtce dżinsowej - ozdobionej pacyfką - Miss Fancy obserwowała, jak siodłał klacz. – Masz dobre ręce, chłopcze. Przywiązuję sporą wagę do męskich rąk. Jestem zaskoczona, że nie słyszę, żebyś używał ich na dwunogiej samicy. – Mamo – Cora przewróciła oczyma, wsiadając na wałacha. – Jeżeli nie mogę dokuczać chłopakowi, któremu dawałam klapsy, gdy miał trzy lata, to komu mogę? Masz dobre ręce i przystojną twarz – dodała Miss Fancy. – Powinieneś rozejrzeć się za jakąś kobietą. – Skoro nie mogę oderwać oczu od pani, czyżby była to propozycja, Miss Fancy? Zaśmiała się głośno – Cholera, szkoda, że urodziłeś się pięćdziesiąt, o do diabła, sześćdziesiąt lat za późno. – Ale w środku jestem dojrzały. Znowu się zaśmiała i poklepała go po policzku.

– Zawsze miałam do ciebie słabość. – Miss Fancy – ujął jej dłoń i ucałował. – Zawsze byłem w pani zakochany.

– To bezpieczne stwierdzenie do kobiety dobiegającej dziewięćdziesiątki. – Tym razem pocałowała go w policzek. – Tylko nie obrażaj mnie podstawianiem schodków. Po prostu mnie podsadź. Splótł dłonie i zdumiało go, jak zgrabnie usiadła w siodle. Miał nadzieję, że jeżeli uda mu się dożyć dziewięćdziesiątki, będzie w stanie robić tak samo. – Chodź, Della, zobaczmy, jak nam dziś pójdzie. Podczas gdy Cora sprawdzała popręg, Miss Fancy obróciła Dellę i na wybiegu przeszła ze stępa do kłusu, a potem galopu.

– Rwała się do wyjścia. – Cora poprawiła kapelusz na krótko obciętych przyprószonych siwizną włosach. – Zimy się jej coraz bardziej dłużą. Taki dzień jak dziś to prawdziwy dar. Nie, poradzę sobie – powiedziała, gdy splótł dłonie. – Wrócimy za parę godzin. Sama się nie mogę doczekać. Dawno nie jeździłyśmy po terenie. – Bawcie się dobrze. A, proszę mnie źle nie zrozumieć, ale macie ze sobą telefon? Srebrne iskierki błysnęły w jej oczach, gdy uśmiechnęła się w odpowiedzi. – Każda ma swój i doceniam, że się o nas martwisz. Mamo, czy ty i Della jesteście gotowe? – Urodziłam się gotowa w każdym swoim wcieleniu. – Otworzę. – Callen przemierzył piaszczysty wybieg i otworzył bramę. Kobiety wyjechały stępa. A potem Miss Fancy odwróciła się, mrugnęła i puściła się galopem. – Właśnie tak – wymamrotał. – Nie potrzebowałem tego roku życia. Przyglądał się im z podziwem, a potem wrócił do pracy. Gdy zbliżał się koniec pracy, zostawił Bena i Carol, a sam podjechał do Miasteczka Bodine, prowadząc Leo. Przywiązał oba konie, wszedł do budynku i ruszył prosto do biura

Bodine, witając się z recepcją machnięciem ręki. Siedziała przy biurku z telefonem przy uchu i przeglądała coś w komputerze. – Tak, mam. Oczywiście, że możesz, Cheryl. Mamy własne ogrody, szklarnie… To zależy wyłącznie od ciebie. Tak, jesteśmy zachwyceni, że będziecie u nas. Umieściliśmy to już na stronie oraz w prospektach i będziemy was oraz wydarzenie promować z początkiem miesiąca. Kiedy usiadła wygodniej, zamknęła oczy i tylko potakiwała. Callen zajrzał do lodówki, wyjął dwie puszki z gazowanymi napojami. Otworzył jedną i postawił na biurku, otworzył sobie drugą i zajął miejsce w fotelu. – Jestem przekonana, że uznasz naszą kuchnię i ekipę wartą tych pięciu gwiazdek. Obawiam się, że nie możemy zapłacić. Jeżeli uważasz, że potrzebujesz zastępcy, nie ma problemu, możesz go przywieźć na własny koszt. Tak, tak, tu nie możemy zrobić inaczej, tak jest w twojej umowie. Jak mówiłam, jesteśmy zachwyceni, że wystąpisz jako gościnny szef kuchni na tym wydarzeniu. Sądzę, że wszystkie bilety zostaną wyprzedane. Przekaż nam szczegóły podróży, kiedy je dostaniesz. Odbierzemy cię z lotniska. Gdy słuchała rozmówczyni, jej spojrzenie nabrało zaciętości. – Przykro mi Cheryl, już otwieram twoją umowę, sprawdzę, czy mówi coś o zapewnieniu limuzyny. Aha. Może wyślij mi maila z tymi uwagami,

proszę, przekażę go naszym prawnikom. Jeżeli mogę coś zrobić osobiście, żeby uprzyjemnić ci pobyt, koniecznie daj mi znać. Do usłyszenia. Bodine rozłączyła się i wciągnęła powietrze. – Arogancka, przemądrzała suka. – Podziwiam. Podziwiam, że rozmawiałaś tak uprzejmie i rzeczowo, nawet kiedy twój głos zrobił się tak oziębły, że pokryłby drzewo szronem. – Cheryl jest zatrudniona jako gościnny szef kuchni na odbywającym się w przyszłym miesiącu Bankiecie Wiosennej Obfitości. Szefuje w szpanerskim lokalu w Seattle. Kiedy ją zaprosiliśmy, podpisaliśmy umowę, była zachwycona i chętna do współpracy. A potem pojawiła się w programie Top Chef i od tego czasu zachowuje się jak primadonna, chce mieć swoich ludzi - i chce żebyśmy za nich zapłacili - chce przywieźć własne zioła, mówiła o jakiejś soi… – Tatsoi, prawdopodobnie. Rodzaj kapusty. Kalifornia – powiedział, a ona mało nie zasztyletowała go wzrokiem. – Tak mi się obiło o uszy. – Niech będzie tatsoi, guzik mnie to obchodzi. Jest upierdliwa i nagle się obraża, że na czas pobytu nie dostanie limuzyny. – Powiedz jej, żeby się pocałowała w tyłek. Ogień w jej oczach zapłonął silniejszym płomieniem. – Nie zerwę kontraktu i nie dam jej powodu, żeby mogła nas pozwać.

Jeżeli ona to zrobi, poradzę sobie. Kto inny zastąpi ją i jej tatsoi. Więc… – Podniosła colę i napiła się. – Co mogę dla ciebie zrobić? – Sporo o tym myślałem, ale na razie to ja zrobię coś dla ciebie. Przyjmuję twoją ofertę pracy. – Cieszę się, Callen. Naprawdę się z tego cieszę, Callen. – Cieszę się, że się cieszysz. Zwłaszcza że mam kilka próśb. – W porządku. – Wzięła pióro i notatnik gotowa je zapisać. – Zawsze warto spytać, o ile nie jesteś roszczeniową szefową kuchni z Seattle. – Na szczęście nie. Zakładam, że też będę musiał podpisać jakąś umowę. – Owszem. Z kierownikami podpisujemy umowę na rok, z sensownymi możliwościami jej wcześniejszego zakończenia, gdyby któraś ze stron uznała, że jest niezadowolona. Mogę ci ją wydrukować, żebyś najpierw przejrzał. – Chciałbym od razu dopisać, że w razie gdyby twój ojciec lub Chase potrzebowali mnie na ranczu, a ośrodek na tym nie straci, będę mógł im pomagać. Znowu oparła się w fotelu i popijała colę. – Mogę to zrobić, Callen, ale nie trzeba tego dodawać do umowy i podpisywać. Po prostu niech tak będzie. Mam nadzieję, że moje słowo wystarczy.

– Tak. – Więc rozmawiałeś o tym z Chasem? – Z samego rana. – A… inne czynniki? – Tak. Rozważenie ich zajęło mu nieco więcej czasu. – Callen uśmiechnął się do niej. – Gdybyś chciała skopać mi tyłek, wystarczy, jak mu powiesz, że cię skrzywdziłem i on się tym zajmie. – Nie spodziewałam się niczego innego po moim bracie – odparła słodko. – Sama potrafię skopać komuś tyłek. W każdym razie miło, że się o mnie troszczy. – Owszem. Chciałbym przejrzeć oceny sezonowych pracowników, których zamierzasz zatrudnić. Nie będę próbował udawać, że znam się lepiej, bo ty już z nimi pracowałaś. Po prostu chciałbym wiedzieć, z kim będę miał do czynienia. Wyprostowała się i zanotowała. – Wyślę ci. – Ostatnia sprawa. Mam kilka pomysłów na dodatkowe atrakcje, jakie moglibyśmy oferować. – Na przykład? – Niektórzy ludzie chcą jedynie wsiąść na konia, pojeździć trochę,

zsiąść i pójść do baru. Inni są chętni do nauki i uczestniczenia w tym, co się z końmi wiąże. Siodłanie, oporządzanie. – Oferujemy to latem w dziecięcym klubie. – Dotyczy to nie tylko dzieci. Jak to wygląda z gotowaniem? Zakupy, nauka, degustacja. Mówię o czymś takim dla jeździectwa. Nauka, karmienie, pojenie, oporządzanie. Nie sama jazda, ale całość… bycia kowbojem. – Spisz to – poprosiła Bodine, robiąc notatkę. – A następnie pokaż Jessie. Potem trafi to do Rory’ego, mamy i mnie, ale Jessie to dopracuje, zanim trafi do nas. – W porządku, tak zrobię. – Nie tylko jesteśmy otwarci na nowe pomysły, Skinner, ale je lubimy. Masz jeszcze jakieś? – Kilka, nad którymi ciągle myślę. – Okej. Tymczasem wydrukowałam ci umowę. – Dobrze. – Wstał. – Przyprowadziłem Leo. – Och, ja jeszcze nie… – urwała, gdy spojrzała na zegarek i zobaczyła, że może nie jest gotowa do wyjścia, ale już powinna być. – Potrzebuję jakichś piętnastu minut. – Poczekam. Powiedziałem, że pójdziemy na tańce w maju. – Pamiętam.

– Skoro sprawy ułożyły się tak jak się ułożyły, nie ma sensu czekać. Co powiesz na sobotni wieczór? Zaczęła się uśmiechać, a potem przechyliła głowę. – Naprawdę masz na myśli tańce? – A co innego? Tobie tylko seks w głowie, Bodine. Trudno cię winić, ale wydaje mi się, że Spęd w sobotnie wieczory nadal organizuje tańce. Zgarnę cię o ósmej, choć możemy zacząć o siódmej, najpierw coś zjeść. – Kolacja i tańce w Spędzie? Dobrze. – W porządku. Sprawdzę konie. Kolacja i tańce, pomyślała, gdy wyszedł. Kto by pomyślał, że Callen Skinner stanie się takim tradycjonalistą? Mimo że czekała ją pracowita sobota, Bodine wyliczyła, że wyrobi się do trzeciej. Czwartej najpóźniej. Nie, żeby potrzebowała dużo czasu, by wyszykować się na tańce w Spędzie. Zastanawiała się nad włożeniem sukienki, żeby wytrącić Callena z równowagi. Lubiła tańczyć, a nie robiła tego, albo na randce, albo z koleżankami, od… Boże, nie pamiętała nawet, kiedy ostatni raz. Choć przepadała za tańcem, czas był jej potrzebny, żeby się przygotować na później. Nie zamierzała przestać kołysać biodrami, kiedy zespół odstawi instrumenty.

Miała już w kieszeni klucz do Domku pod Półksiężycem oraz listę tego, co powinna spakować. O ile nic się nie zmieni, zdąży się tym zająć, odświeżyć pościel i pojechać do domu, żeby się uczesać i przebrać. Przygotowała sobie bieliznę z rodzaju „może tak”. Jeżeli będzie się spotykała z Callenem, będzie musiała zainwestować w nową, na razie wystarczy ta, co jest. Na wszelki wypadek sprawdziła, ponieważ od ostatniego razu, kiedy miała powód, żeby ją założyć, minęło trzynaście miesięcy. Chociaż sporą rolę odegrał w tym pracowity rok, nie był głównym powodem. Seks nie musi być skomplikowany, ale kobieta ma swoje standardy. Musi poczuć iskrę i naprawdę polubić mężczyznę, zanim zobaczy on tę odpowiednią bieliznę. Przed pojawieniem się większości pracowników wybrała butelkę wina z ośrodkowej piwnicy i kilka piw oraz napojów gazowanych z Saloonu zapisując je na swój rachunek. Wybrała kawę ze Sklepu Wielobranżowego i, chociaż wątpiła, że będą im potrzebne, kilka przekąsek. Schowała wybrane rzeczy do torby jutowej, którą zostawiła w biurze, i miała zamiar zabrać się do pracy, kiedy pojawiła się Jessica. – Nie spodziewałam się ciebie tak wcześnie. – Mam nadzieję, że równie wcześnie skończę. Mam randkę.

– O! – Jessica potraktowała to jako zaproszenie i oparła się biodrem o biurko. – Kto, gdzie, co? – Callen Skinner, kolacja i tańce w Spędzie. – Gdyby w biurze były zakłady, postawiłabym na Cala. W co się ubierzesz? – Jeszcze nie zdecydowałam. Może zrobię mu niespodziankę i założę sukienkę. Mam kilka. – Czy to pierwsza randka? – Można tak to nazwać. – Zdecydowanie sukienka. Spęd jest na mojej liście polecanych miejsc, kiedy goście chcą wyjechać poza ośrodek. To miejsce na luzie? – Dobre na burgera, zimne piwo i tańce w weekend. Nie byłaś tam? – Nie. – Powinnaś. Dobrze znać miejsca, które masz na liście, a to jest fajne. – O, Jess, tu jesteś. Przepraszam, rozmawiacie, złapię cię później. – W drzwiach pojawiła się Chelsea. – Może być teraz. – Właśnie mówiłam Jessie, że powinna w któryś weekend wybrać się do Spędu. – Nie byłaś tam?

– No, jak widać, mam braki. – Powinnaś pójść – powiedziała Chelsea. – Fajnie tam jest. Całkiem dobre jedzenie. Nie takie jak tu, ale dobre. I zawsze grają lokalną muzykę. Dobre miejsce na wieczorne wyjście, jeżeli nie chce się jechać aż do Missouli. – Co tam? – zaciekawił się Rory, wchodząc do biura. – A co ty tu robisz? – spytała Bodine. – Masz przecież wolne. – Wesele Carlou. Carlou Pritchett. Jestem zaproszony, więc uznałem, że wpadnę i pomogę w przygotowaniach. O jakim dobrym miejscu mówicie? – O Spędzie. – Chelsea delikatnie i powoli odgarnęła włosy za ucho. – Jess tam jeszcze nie była. – Koniecznie. Dziś grają Bitterroots. – Och, uwielbiam ich! – Chelsea dorzuciła kokieteryjne mruganie rzęsami do odgarniania włosów. – Mam obolałe stopy, kiedy grają, bo nie mogę przestać tańczyć. Teraz Rory obdarzył ją szybkim czarującym uśmiechem. – Chodźmy. To małe popołudniowe wesele, prawda? Zostanie nam jeszcze dużo czasu. – Och, cóż, chciałabym… Siadając wygodniej w fotelu, Bodine obserwowała, jak jej sprytny brat

załatwia sprawę. – Chodźmy wszyscy. Należy nam się trochę rozrywki. A co, namówimy Cala i Chase’a. Chodź, Jessie, nie ma nic lepszego na sobotni wieczór niż Spęd i Bitterroots. – Och, nie jestem pewna. – Och, chodź, Jess – nalegała Chelsea. – Zrobimy sobie imprezę bez konieczności planowania czy pracowania przy niej. – Nauczymy ją tańczyć kowbojski taniec. – Rory stuknął Chelsea ramieniem, a ona się roześmiała. Rory i Chelsea wyszli, domawiając szczegóły, a Jessie rzuciła Bodine spanikowane spojrzenie. – Nie zastanawiaj się – zapewniła ją Bodine. – Będzie fajnie. – Ale będziesz miała tłok na randce. Bodine wzruszyła ramionami. – Weźmiemy większy stolik. Widziałaś? Zapomniała po co przyszła. To magia Rory’ego Longbowa. – Bo, mogę im wytłumaczyć, że ty i Cal macie randkę. – Nie. – Przerażona Bodine podniosła obie ręce. – Wielkie nie. To by oznaczało, że jest zbyt ważna, a tego chciałabym uniknąć i ze względu na rodzinę, i na pracę. A poza tym od miesięcy nie byłam w Spędzie z Chasem i

Rorym. Jesteśmy umówieni. Przygotuj się na prawdziwy montański wieczór. Po wygonieniu Jessiki wysłała Callenowi wiadomość. < Wieści o Spędzie się rozeszły. Kolacja i tańce dla dwojga rozrosły się do sześciu osób. Więcej partnerów do tańca. Ale nie rób żadnych planów na później. Już się nimi zajęłam. > Odpisał po paru minutach. < Tłum mi nie przeszkadza. Do czasu zamknięcia lokalu. > – No dobrze – powiedziała głośno Bodine, a potem zanotowała, żeby zadzwonić do kierownika Spędu i przekonać go do zarezerwowania stolika na sześć osób. Callen wrócił do domu później, niż planował, ale miał dość czasu, żeby wziąć prysznic i się przebrać. Może i planował wieczór we dwoje, z kolacją, rozmowami, tańcami - i tym, co może się zdarzyć później - ale nauczył się korygować zarówno plany, jak i oczekiwania. Poza tym imprezowa atmosfera może ich nieco rozluźnić przed tym, co wydarzy się później. Powiedziała, że ma plany. Był całkiem pewien, biorąc pod uwagę stan spraw pomiędzy nimi, czego te plany dotyczą. Rano zmienił pościel - zdjął jeden komplet, nałożył drugi. Co do jednego miał absolutną pewność - jeżeli ich plany są zgodne, nie spędzi

pierwszej nocy z Bodine w jej domu rodzinnym. To byłby brak szacunku dla rodziny. Wszedł do chatki i rozejrzał się. Poza pościelą, którą już się zajął, nie musiał niczego sprzątać przed przyjęciem gościa płci żeńskiej. Potrafił zadbać o porządek w tak małym miejscu - zmywał na bieżąco, odwieszał ubrania. Zrezygnował z piwa po pracy. Wystarczy kilka w Spędzie, ponieważ to on będzie prowadził. Idąc pod prysznic, wyjął dzwoniący telefon z kieszeni i rzucił okiem na wyświetlacz. – Cześć, mamo. Jasne, że mam chwilę. Całe mnóstwo. Słuchał, ściągając kurtkę i rozplątując chustkę z szyi. Rzucił kapelusz na krzesło i przeczesał palcami włosy. Nie prosiła o wiele, nigdy tego nie robiła. Syn nie może odmówić, nawet jeżeli miałoby to źle wpłynąć na jego plany. – Mam czas w poniedziałek. Mogę po ciebie podjechać koło czwartej, jeżeli ci pasuje, zawiozę cię na cmentarz. A może zabiorę potem na kolację? Nie, dlaczego zabranie własnej mamy na kolację miałoby być kłopotem? Jeżeli Savannah i Justin zechcą, zabiorę was wszystkich. Szkraba też. Rozmawiając, rozpinał guziki koszuli. – Nie, może być. Tylko ty i ja. Jak ona się miewa? Dużo czasu nie

zostało. Usiadł i ściągnął buty, podczas gdy matka trajkotała o jego ciężarnej siostrze. Odłożył telefon, gdy się już wygadała i mu podziękowała. Nie poprosiła o wiele, nigdy tego nie robiła, pomyślał znowu. Więc zabierze ją na grób jej męża. Nie był w stanie zrozumieć jej miłości i oddania dla człowieka, który roztrwonił swoje życie i życie rodziny, ale zabierze ją, żeby położyła kwiaty, pomodliła się - i zachowa swoje myśli dla siebie. Ponownie rozważył wzięcie piwa i potrząsnął głową. Napicie się teraz byłoby słabością, nie chęcią. Ściągnął spodnie i poszedł wziąć prysznic w maleńkiej łazience. I napomniał się, że dzisiejszy wieczór i Bodine są znacznie bliżej niż poniedziałek i groby. Mniej więcej w tym samym czasie, kiedy Callen wyszedł spod prysznica, a Bodine stała przed lustrem mierząc wybraną sukienkę, Esther, która zapomniała o Alice, położyła jak najzimniejszą mokrą ścierkę na posiniaczonej szczęce. Trochę płakała i wiedziała, że jeszcze będzie bolało, ale zimno nieco łagodziło pulsujący ból. Pan był taki rozgniewany. Zanim wpadł do niej, słyszała, jak krzyczy i jak ktoś mu odkrzykuje. Nie skończyła szorować, a to go jeszcze bardziej

rozwścieczyło. Dawno już jej nie skrzywdził, ale teraz to zrobił - pociągnął za włosy, żeby wstała, uderzył w twarz, w brzuch, wyegzekwował mężowskie prawa w brutalny, ostry sposób - brutalniej i ostrzej niż zwykle. Ktoś go zdenerwował - jakaś część jej to wiedziała, lecz reszta, od dawna indoktrynowana, obwiniała siebie. Nie skończyła szorować. Chociaż jej wewnętrzne poczucie czasu i wpadające ukosem przez maleńkie okienko promienie słońca mówiły, że przyszedł dużo wcześniej, jej dom nie był posprzątany. Dom, który miała dzięki niemu. Zasłużyła na karę. Teraz poszedł - usłyszała odjeżdżający samochód, tak samo jak słyszała, że ktoś - ten, kto mu odkrzykiwał - odjechał kilka minut przedtem, zanim Pan do niej przyszedł. Jego twarz czerwona z wściekłości, oczy ciemne i podłe. Ręce twarde i okrutne. A to był ten dzień tygodnia, kiedy pozwalał jej siedzieć na zewnątrz przez godzinę, siedzieć na powietrzu i nie pracować. Po prostu siedzieć i patrzeć na zachód słońca. Spojrzała żałośnie na drzwi, drzwi, które wychodząc zatrzasnął, przeklinając ją za bycie leniwą kurwą. Mimo bólu twarzy, brzucha i obtarć, po tym jak wziął ją tak brutalnie, skończyła

szorować zimną już wodą, którą zalała całą podłogę. Kopnięciem wywrócił wiadro. Albo ona to zrobiła. Pewnie ona, bo była niezgrabna, leniwa i niewdzięczna. Powiedziała sobie, że zaparzy herbatę, poczyta Biblię, będzie żałować swoich grzechów, ale łzy zbierały się w jej oczach, gdy patrzyła na drzwi. To samolubne z jej strony marzyć o tej godzinie na zewnątrz, chcieć siedzieć i patrzeć, jak niebo zapełnia się kolorem, może nawet zobaczyć jedną czy dwie gwiazdy. Samolubne, ponieważ sobie na to nie zasłużyła. Mimo to podreptała do drzwi, pogłaskała je palcami, przyłożyła do nich płonący policzek. Jeżeli wytężyła słuch, słyszała ptaki, ale powietrza szumiącego pomiędzy drzewami, które słyszałaby, gdyby mogła stanąć po drugiej stronie, już nie. Powietrze, które ochłodzi jej bolącą szczękę i uspokoi bicie serca. Nie zdawała sobie sprawy, że dotknęła klamki, dopóki ta się nie poruszyła. Wstrząśnięta, przerażona, odskoczyła od niej. Nigdy się nie ruszała. Nawet gdy szorowała ją do czysta. Powoli wyciągnęła rękę, znowu dotknęła, nieznacznie naciskając. Klamka się poruszyła, szczęknęła, jak zawsze, kiedy Pan jej używał. Z przyśpieszonym oddechem lekko ją pociągnęła. Drzwi się otworzyły. Przez krótką chwilę widziała stojącego za nimi Pana z pięścią uniesioną

do ukarania jej za taką bezczelność. Naprawdę skuliła się i podniosła dłonie, żeby osłonić twarz. Ale cios nie nadszedł. Kiedy opuściła ręce, wyjrzała, nie zobaczyła nikogo, nawet Pana. Powietrze poruszało się wokół niej, wywabiło ją na zewnątrz. Podskoczyła, gdy drzwi się zamknęły, pchnęła je i wbiegła do środka. Serce jej waliło jak oszalałe, upadła na kolana i mamrotała modlitwy. Ale pokusa była tak silna, powietrze tak słodkie, że z powrotem podpełzła i otworzyła drzwi. Powoli wstała. Czy Pan celowo zostawił je otwarte? Nagroda? Sprawdzian? Spojrzała na pokrytą śniegiem ziemię, gdzie kiedy nadejdzie wiosna, będzie pracowała w ogrodzie. Nieopodal pies spał pod krzywą przybudówką. Zrobiła dwa kroki, czekała. Kilka mizernych kur dziobało ziemię wokół kurnika, stara krowa przeżuwała. Koń o zapadniętym grzbiecie drzemał na stojąco. Żadnej innej żywej istoty nie było widać. Ale słyszała ptaki i wiatr między drzewami i zrobiła kolejny krok na z grubsza odśnieżonej ścieżce wiodącej z jej domu do Pana. Szła dalej oszołomiona, zapominając o ostatnim ataku, o krzywdach, z

czystej przyjemności, że jest na zewnątrz, bez uwięzi, że może iść w dowolną stronę. Schyliła się, gołą dłonią nabrała śniegu i potarła nim twarz. Och, jak dobrze. Podniosła kolejną garść i polizała. Dźwięk, który z siebie wydała, był tak obcy, że sama się nie zorientowała, że to jej. Nie wiedziała, że się zaśmiała. Usłyszał to pies i obudził się z ostrym szczeknięciem, rzucając się ku niej. Strach przed nim sprawił, że zaczęła biec, utykając. Biegła, aż płuca zaczęły ją palić, aż to okropne szczekanie ucichło w oddali. Wysiłek sprawił, że dostała zadyszki i potykając się, upadła na śnieg. Z trudem łapiąc oddech, przewróciła się na plecy i wpatrzyła w niebo pomiędzy drzewami, leżąc nieruchomo, cała zadziwiona kształtem chmur, zarysem gałęzi na ich tle. Coś zaskoczyło w jakiejś części jej mózgu, jakieś głęboko zagrzebane wspomnienie kazało jej poruszać rękoma oraz nogami i śmiać się z tego doznania. Gdy z trudem wstała i spojrzała w dół, zobaczyła na śniegu anioła. Wydawał się wskazywać na zachód. Tak, na zachód, tam gdzie słońce się chowa. Pan chciałby, żeby posłuchała anioła.

W długiej bawełnianej sukience i kapciach pokuśtykała więc na zachód. Gdy szukała aniołów, niebo zaczęło płonąć czerwienią, kłębić się purpurą, połyskiwać złotem. Oczarowana mozolnie szła przed siebie. Dźwięk śniegu skapującego z gałęzi wydawał się jej muzyką. Anielską muzyką, która ją wiodła. Doszła do miejsca, w którym małe kamyki - żwir, jak podpowiedziała jej pamięć - biegły przez śnieg. Nie zauważyła, kiedy ten żwir zamienił się w ubitą ziemię, kiedy droga się rozwidliła. Dostrzegła ptaka i, jak zahipnotyzowana, przez jakiś czas podążała za nim. Ptaki latają, anioły latają. Powietrze zrobiło się zimne, bardzo zimne, po zachodzie słońca. Ale nad jej głową pojawił się księżyc, więc dalej powłóczyła nogami, uśmiechając się do niego. Jelenie, małe stadko, skoczyły przed nią, przeskakując nad drogą. Zatoczyła się do tyłu, serce znowu jej załomotało, gdy błysnęły ich oczy żółte w ciemności. Diabły? Diabelskie oczy połyskują na żółto. Zadygotała, gdy zorientowała się, że nie wie, gdzie jest, nie wie, którędy do domu. Musi wrócić do niego, wrócić i zamknąć drzwi, których nigdy nie

powinna była otwierać. Pan będzie na nią taki zły. Tak zły, że pasem złoi jej plecy, jak to robił, by nauczyć ją posłuszeństwa. W całkowitej panice - czuła uderzenia pasa na plecach - biegła. Biegła, ciągnąc jedną nogę za sobą, na zdrętwiałej stopie. Kiedy się potknęła i upadła, zapiekły ją kolana, a dłonie zaczęły krwawić. Musi wrócić do domu i żałować, żałować za swój wielki grzech. Łzy spływały jej po policzkach, oddech rozrywał płuca, aż słaba i skołowana musiała się zatrzymać i poczekać, żeby przestało się jej kręcić w głowie. Biegła dalej, szła, biegła, utykała, tracąc rozum, zrozpaczona, znowu upadła na żwir. Stojąc na czworakach, dostrzegła, jak żwir zamienia się w gładką nawierzchnię. Droga. Pamiętała drogę. Drogą się podróżuje. Droga zaprowadzi ją z powrotem do domu. Z dreszczem nadziei kuśtykała, a krew ciekła jej z otartych kolan na łydki. Droga zaprowadzi ją do domu. Zrobi herbatę, będzie czytała Biblię i poczeka, aż Pan wróci. Nie powie, że zostawił niezamknięte drzwi. Niepowiedzenie tego nie będzie grzechem. Powiedzenie byłoby brakiem szacunku, rozumowała. Byłoby powiedzeniem, że popełnił błąd.

Zrobi herbatę i ogrzeje się nią - zapomni o aniele w śniegu i ptaku na niebie. Jej dom, dom, który zapewnił jej Pan, jest wszystkim, czego potrzebuje. Ale szła, szła i nie mogła go znaleźć. Szła i szła, aż nogi się pod nią ugięły, aż w głowie się jej kręciło. Jeszcze raz odpocznie, jedynie przez chwilę. Odpocznie, a potem znajdzie drogę do domu. Zanim zdołała cokolwiek zrobić, księżyc zaczął nad nią wirować. Wirował coraz niżej, aż spadł i została tylko czerń. Część trzecia ZACHÓD SŁOŃCA Są zachody słońca, co tańczą na pożegnanie.

Słońce oplątuje w woale Przemierzoną przez siebie drogę. Wstążki przy uszach, szarfy u bioder, Tańcząc, tańcząc na pożegnanie. I oto sen miesza się nieco z marzeniami. CARL SANDBURG ROZDZIAŁ PIĘTNASTY Spęd, wielki jak stodoła bar z parkietem do tańca, miał nieskomplikowaną ofertę. Muzyka na żywo w sobotnie wieczory - czasami także w piątki - od

listopada do pierwszego maja. Od maja do listopada dodatkowo karaoke w środy. Prócz tego główny barman grał piosenki dla klientów, którzy grzali stołek przy barze lub zjadali nachosy bądź burgery przy jednym ze stolików. Grano country lub western, czasem połączenie tych stylów. Rock zdecydowanie tutaj nie królował, chociaż był tolerowany w niewielkich dawkach. Callen dorastał na rytmach wygrywanych przez skrzypce, banjo, harmonijkę, pianino i mandolinę, na opowiadanych w tych utworach nierzadko smutnych historiach. Jednak jego horyzonty muzyczne podczas podróży znacznie się poszerzyły. Nie obchodziło go, co tego wieczoru gra zespół, ponieważ mógł patrzeć na nogi Bodine. Były tak doskonałe, jak to sobie wyobrażał. Założyła sukienkę, która odsłaniała nieco dekolt, zwężała się zgrabnie w talii i znowu rozszerzała, by fruwać tuż nad bardzo ładnymi kolanami. Zawsze zwracał uwagę na kolana kobiet, chociaż nie był w stanie powiedzieć dlaczego. Był tak skupiony na zawartości sukienki, że trochę czasu zajęło mu zauważenie jej koloru, ale podobał mu się przyjemny odcień niebieskiego z małymi zawijasami w różu i zieleni. I to, jak połączyła ją z butami, które

powtarzały odcień zielonych zawijasów. Nie spięła włosów, więc długie i proste opadały jej na ramiona. Nie przeszkadzało mu, że pojawili się pierwsi i mogli stuknąć się kuflami piwa przed nadejściem pozostałych. Nie, kiedy mógł swobodnie poflirtować. – Chyba nie widziałem cię w sukience, od kiedy miałaś czternaście lat. To było jakieś wesele. Jeden z twoich kuzynów. – To musiał być Corey, jeżeli nie pomyliłeś się co do mojego wieku - a pewnie nie. Potem mama już nie mogła sprzeciwiać się moim decyzjom co do ubrań. – Tę sukienkę wypełniasz lepiej niż tamtą. – Długo dojrzewałam, ale w końcu się udało. Ty też nabrałeś ciała. Był ubrany w dżinsy i koszulę z cienkiego płótna, w którym przeplatały się białe i niebieskie nitki. Sprawiła, że jego oczy zrobiły się niebieskawe. Dziś nie pachniał końmi, tylko lasem, co było prawie równie dobre. – Chciałam powiedzieć, zanim Rory i reszta się tu pojawią, że cieszę się, że nie jesteś zirytowany - a przynajmniej tego nie widać - tym, że tu będą. Tak jakoś wyszło. – Nie jestem zirytowany. Lubię wszystkich, którzy przyjdą. Nie znam dobrze Chelsea, ale wydaje się w porządku.

– Rory jest nią zainteresowany, a ona nim. – Nie znam jej dobrze, ale się przyjrzałem. Nie dziwię się, że wpadła mu w oko. – A ponieważ wygląda na to, że Jessica i Chase krążą wokół siebie i również wpadli sobie w oko, można to uznać za potrójną randkę. – Znając Chase’a, krążenie może potrwać jakieś pięć albo i dziesięć lat. – Myślę, że Jessie przyśpieszy, jeżeli będzie chciała. – Oby jej się udało – uznał Callen. – Ty i ja, Bo, skończyliśmy z krążeniem. – Och, cześć, Bo! Nie widziałam cię od tygodni. – Przy ich stoliku zatrzymała się kelnerka i ścisnęła dłonią ramię Bodine. – Przyszliście na kolację? Będzie was więcej, nie? Może zostawię wam menu, żeby… – Obróciła się w stronę Callena i przyjrzała mu lepiej. Oczy jej się rozszerzyły. – Callen Skinner! Słyszałam, że wróciłeś, ale nikt cię nie widział. Nachyliła się i ucałowała go prosto w usta. – Witaj w domu! – Dzięki. Dobrze wrócić. – Jego umysł rozpaczliwie usiłował powiązać tę twarz z imieniem. – Któregoś dnia chcę usłyszeć opowieść o pracy przy filmach. To musiało być ekscytujące. No bo kto by pomyślał, kiedy jeździliśmy twoim

starym pikapem, że będziesz się zadawał z gwiazdami filmowymi. Poznałeś Brada Pitta? – Niestety, nie. – Pewnie nie wiesz, że Darlie wyszła za mąż, co Callen? To już nie Darlie Jenner, ale Utz – wtrąciła się do rozmowy Bo. – Aha, jak ta marka czipsów. – Darlie się zaśmiała. – Chociaż gdybyśmy mieli w tym udziały, nie musiałabym pracować w Spędzie. Dobra, Lester, na miłość boską! Widzę cię. Rozmawiam ze starym znajomym, więc wyluzuj. Odwróciła się plecami do łajającego ją niecierpliwego stałego klienta i uśmiechnęła promiennie do Callena. – Mężatka od trzech lat i mamy już dziewczynkę. – Gratuluję, Darlie. A co u twojego brata? Andy nadal jest w armii? – No. Dosłużył się sierżanta. Jesteśmy z niego okropnie dumni. – Podziękuj mu ode mnie za służbę, kiedy będziesz z nim rozmawiać. – Pewnie, że to zrobię. Muszę iść do Lestera, bo mi nie da spokoju. Nie śpieszcie się z wyborem. Jeszcze jedna kolejka, kiedy przyjdę po zamówienie? – Poczekamy na innych, dzięki, Darlie. – I dzięki za ratunek – powiedział Callen, gdy kelnerka przeszła do Lestera. – Nie mogłem jej skojarzyć. Spotkałem się z nią parę razy, ale nie

mogłem skojarzyć. – Farbowała się na blond, a teraz na rudo i kręci włosy tak, że sprężynują jak materac. Nie chcę przez to powiedzieć, że wygląda gorzej, tylko zupełnie inaczej, niż kiedy miała szesnaście czy siedemnaście lat. Jej mąż to Zulie. Callen pomyślał o strażakach skaczących ze spadochronami, którzy szkolili się w położonej niedaleko bazie i walczyli z pożarami lasu w trudno dostępnych miejscach. – Jemu też powinienem podziękować za służbę. – Postukał w menu. – Jesteś głodna? Podparła podbródek dłonią i uśmiechnęła się. – Owszem, czuję coraz większy głód. – Nie dręcz mnie. – Skinner, jeszcze nawet nie zaczęłam. O! – Wyprostowała się i pomachała, zanim Callen zdołał ją przyciągnąć i sam się nakręcić. – To Rory. Wygląda, że przywiózł Jessicę i Chelsea. Tylko mi nie mów, że Chase się wycofał. Callen wstał, gdy Rory prowadził kobiety do stolika. – Macie wszystko, czego wam trzeba? – Rory wskazał na piwa, ściągając kurtkę – Wiem co dla dziewczyn, idę z zamówieniami do baru. – To wystarczy, tak?

Callen potwierdził skinieniem głowy. – Wszystko dobrze. – Za minutę jestem – dodał Rory. – Pójdę z tobą. – Chelsea rzuciła płaszcz i razem ruszyli do baru. – Nie miałam pojęcia, że to miejsce jest takie wielkie. – Jessica rozejrzała się, gdy Callen pomógł jej zdjąć płaszcz. – To chyba najdłuższy bar, jaki w życiu widziałam. – Mnóstwo piwa – powiedziała Bodine. – Dużo lokalnych gatunków. Wino? – Pokiwała dłonią pokazując, że takie sobie. – Dobrze zatem, że wybrałam jagodową margaritę. Podeszła mi. Wiesz co, może powinnyśmy pomyśleć o jakimś wspólnym przedsięwzięciu z tym miejscem. – Nie dziś. – Bodine postukała ją w ramię. – Nie pracujemy w Spędzie. – Jasne. – Co z Chasem? – Och, Rory – który uparł się, że mnie podwiezie – powiedział… A tak, Chase powiedział, że ma kilka spraw do załatwienia i żeby zamówić mu Zielony Błysk i Sobotniego Burgera, jeżeli zaczniemy, zanim się wyrobi. Co to takiego? – Miejscowe piwo i burger z bizona, z bekonem, serem z chili oraz z

sosem jalapeño – wyjaśniła Bodine. – Chase ma słabość do ostrego. Jak ty zamierzasz tańczyć w tych butach? Jessica zerknęła na czerwone szpilki. – Z wdziękiem. – Podobają mi się. – Callen rzucił na nie pożądliwe spojrzenie i mrugnął. – Jak wesele? – Wszystko zgodnie z planem. Panna młoda miała koronkową suknię z odsłoniętymi ramionami i frędzlami na dole, białe buty i białego stetsona ze wstążką wyszywaną kryształami. Dekoracje były, cóż, wprost obsesyjnie westernowe - srebrne podkowy, polne kwiaty w wazonach z kowbojek i kapeluszy. Jeszcze więcej butów - szklanych, w roli kieliszków, chustki zamiast serwetek, obrusy z juty. Tort z polewą imitującą wołową skórę, a dekoracja to szczęśliwa para na koniu. O dziwo, to zadziałało. – Nie miałbym nic przeciwko kieliszkowi w kształcie buta – stwierdził Callen. – Zobaczę, czy jakieś zostały. – Zerknęła na menu. – Co to takiego te „krzyczące nachosy”? – Pewnie są tak ostre, że można się nimi pociąć – powiedziała Bodine. – Może być. Powinniśmy je zamówić na przystawkę. – Nie widzę żadnych sałatek.

Przez sekundę lub dwie Bodine jedynie mrugała, po czym odrzuciła głowę do tyłu i zawyła ze śmiechu. – Jessie, przyszłaś tu na czerwone mięso, ostry sos, piwo i muzykę. Króliki mogą trafić do tutejszego menu, ale ich jedzenie na pewno nie. Uśmiechnęła się szeroko, gdy Rory i Chelsea wrócili z drinkami. – Wypij drinka, a najlepiej dwa. Zaostrzą apetyt. – Bodine zamachała do Darlie i zamówiła duży talerz „krzyczących nachosów”. Zanim Chase dotarł, nachosy były już tylko wspomnieniem - przy czym Jessica obawiała się, że jej żołądek będzie o nich pamiętał przez lata - i zamówiono kolację. – Przepraszam, miałem kilka spraw. – Straciłeś nachosy. Są równie ostre jak dawniej. – Callen uniósł piwo, które trzymał w dłoni. – A oto i kolacja. – Jestem gotów. Sporo ludzi. Większość stołków przy barze była zajęta. Zostało jeszcze kilka wolnych stolików, ale przy innych ludzie jedli, pili i rozmawiali, a gwar rozmów zagłuszał puszczane przez barmana utwory. Zespół miał się pojawić na scenie za jakąś godzinę, ale tancerze już krążyli po parkiecie. Duży kwadrat sklejki nosił ślady bez liku rozlanych piw i, niemal na samym środku, osławioną wyblakłą plamę krwi po bójce - o

kobietę, jak głosiła historia - która miała miejsce niemal dziesięć lat temu. Tancerze wirowali pod trzema ogromnymi żyrandolami z kół wozów osadniczych. Gdy pojawi się zespół, główny barman, kapitan tego statku, przygasi nieco światła, ale teraz jarzyły się jak słońce w samo południe. Callen nieco inaczej wyobrażał sobie ten wieczór, ale nie mógł się nie cieszyć, że siedzi przy zatłoczonym stoliku, łokieć w łokieć ze znajomymi i na tyle blisko Bodine, że za każdym razem, gdy odwracała głowę, czuł zapach jej włosów. Bywał w miejscach, które nie różniły się szczególnie od Spędu, pił ze znajomymi, flirtował z kobietami o słodko pachnących włosach. Nie miał jednak najmniejszych wątpliwości, że nigdzie nie będzie mu tak dobrze jak w domu. Nie miało znaczenia, o czym mówią, zresztą nie groziły im przestoje w rozmowie z Rorym przy stoliku, ale w końcu zeszli na temat Callena i jego przeżyć w Hollywood. – Potrafi być – powiedział, gdy Chelsea z nieco rozszerzonymi oczyma spytała, czy fabryka snów jest tak olśniewająca i efektowna. – Zajmowałem się głównie końmi, ale owszem, bywało tak. – Nie za często – wtrąciła się Bodine – ponieważ nie poznał Brada Pitta. – Niestety.

Rory wycelował w niego palec. – Najlepsza poznana kobieta - kategoria: gwiazdy filmowe. – Nie ma wątpliwości. Charlize Theron. Teraz Rory zrobił wielkie oczy. – Bujasz. Poznałeś Charlize Theron? – Owszem. " Milion sposobów jak zginąć na Zachodzie". Film Setha MacFarlane’a. Fajny facet. – Pieprzyć MacFarlane’a. Poznałeś Charlize Theron. Jaka jest? Byłeś na tyle blisko, żeby ją dotknąć? – Jest piękna, mądra, interesująca. Możliwe, że dotknąłem jej jakoś w trakcie pracy. Głównie rozmawialiśmy o koniach. Potrafi się z nimi obchodzić. – Zanim Rory zaślini nam cały stolik. – Bodine przełknęła ostatni kęs burgera. – Najlepszy poznany facet, ta sama kategoria. – Równie proste. Sam Elliott. Nie będę mówił, że piękny, ale mądry i interesujący. I nie poznałem aktora, który by lepiej trzymał się na koniu. – „Jak stracę tę, to będę cię obejmował drugą”. Jessica odwróciła się do Chase’a i charakterystycznego chropawego głosu. – Brzmisz jak on. Z czego to?

– " Tombstone". Virgil Earp. – On zna całe dialogi – stwierdził Rory. – Zrób Vala Kilmera, Chase. Zrób Doca Hollidaya. Z półuśmiechem Chase wzruszył ramionami. – „Ja jestem twoją jagódką” – powiedział z południowym akcentem. – I o co chodzi? Chase spojrzał na nią. – W zasadzie, to jestem tym, którego szukasz. – Odwrócił wzrok i podniósł piwo. – Więc to romantyczna kwestia. Rory prychnął, a Chase znowu na nią spojrzał. – No, nie wydaje mi się, żeby Doc żywił romantyczne uczucia wobec Wyatta Earpa. Nigdy nie widziałaś " Tombstone"? – Nie. – Jessica omiotła spojrzeniem zebranych i zobaczyła rozbawienie albo zdziwienie. – Oho, czy zostanę stąd zaraz wyrzucona? – Powinnaś obejrzeć. – Chase nie był w stanie powiedzieć nic więcej. Kiedy cały stolik zaczął ją maglować pytaniami, jakie westerny widziała, a raczej nie widziała, Chase zabawiał ich naśladowaniem słynnych kwestii, od Johna Wayne’a po Alana Rickmana. Chociaż było to zabawne, poczuła ulgę, gdy zespół wszedł na scenę -

budząc oklaski i okrzyki - co zakończyło przepytywanie. Zaczęli od piosenki, której nie kojarzyła, tak samo jak cytatów z " Quigley na Antypodach". – Zaczynamy. – Rory chwycił dłoń Chelsea i pociągnął ją na parkiet. – Powiedziałem, że zabiorę cię na tańce. – Callen wstał i wyciągnął dłoń do Bodine. – Zobaczymy, jak dobrze sobie radzisz. Był cholernie dobry. Wiedział, jak ją trzymać, poruszać się razem z nią. To wszystko było zapowiedzią tego, czego oboje się spodziewali. Śmiała się, zawirowała lekko, gdy puścił jej talię. Gdy ją przyciągnął, odwróciła się i przywarła do niego plecami, kołysząc biodrami. – Nauczyłaś się kilku nowych kroków tanecznych – powiedział jej do ucha. Odchyliła głowę tak, że ich wargi niemal się stykały. – To nie wszystko. Zawirowała znowu, pozwoliła się przyciągnąć i objęła go za kark, gdy dopasowywała swoje kroki do jego. – Nie wątpię. Coś ty robiła, gdy mnie nie było, Bodine? – Ćwiczyłam. Jessica, siedząc przy stoliku, przyglądała się tancerzom. Mnóstwo tupania, wirowania i, jak uznała, szybkiego biegania. Chociaż Bodine i

Callen robili to wszystko, w ich wykonaniu wyglądało to seksownie. Nigdy nie sądziła, że tańce country & western mogą być seksowne. Gdy zaraz po pierwszym zaczął się drugi utwór, Chase odchrząknął. – Kiepski ze mnie tancerz. Nachyliła się ku niemu. – To będziemy na tym samym poziomie, ponieważ nigdy w życiu czegoś takiego nie tańczyłam. Może mnie nauczysz? – Ach… mogę spróbować. – Wstał i wziął ją za rękę. – Prawdopodobnie będziesz potrzebowała kolejnego drinka, kiedy skończymy. – Zaryzykuję. – Gdy dotarli na parkiet, obróciła się, położyła mu dłoń na ramieniu. – Tak dobrze? – Tak, i… – Objął ją w pasie. – Teraz coś jakby… Możesz chodzić do tyłu w tych butach? – Mogę w nich biegać do tyłu. I… – Postanowiła przejąć inicjatywę, podniosła ich złączone dłonie, obróciła się i wróciła do niego. – Nie bój się. – Już jesteś lepsza ode mnie. Uśmiechnęła się. Całkiem nieźle im szło. – Nauczę cię, jeżeli będzie trzeba. Mniej więcej w tym czasie, kiedy ruszyli na parkiet do piosenki " Oszczędź konia (dosiądź kowboja)", a Jessica uczyła się - albo usiłowała się uczyć

swojego pierwszego tańca liniowego, Jolene i Vance Lubbockowie wracali do domu. Wybrali się na coś, co nazywali wieczorem ucieczki od dzieci, co robili niezmiernie rzadko. Zaplanowali sobie spokojną kolację - ledwo taką pamiętali z czasów przed pojawieniem się trójki dzieci poniżej szóstego roku życia - oraz oglądanie filmu, w którym nie występowały żadne animowane ani gadające zwierzęta. W samochodzie Jolene zdała sobie sprawę, co tak naprawdę chciałaby zrobić z czterema cennymi godzinami, w które wrobili opiekunkę. Kazała Vance’owi wjechać na autostradę międzystanową, po czym zjechać z niej zjazdem do Quality Inn. Nie protestował. Po raz pierwszy od ponad roku kochali się energicznie, nie w półśnie i bez przerw. Dwa razy. Po trzecim Vance pobiegł po jedzenie do sąsiedniej knajpki. Chociaż nie mieli już siły na czwarty, wzięli długi gorący prysznic, podczas którego nikt nie wołał mamusi ani tatusia. Jechali do domu rozmarzeni i zrelaksowani, obiecując sobie, że będą się regularnie wybierać na wieczór seksu w motelu. – Będziemy się starać chodzić na randki. – Jolene, tak odprężona, że

zastanawiała się, czy się nie zsunie z fotela, uśmiechnęła się do ojca swoich dzieci, przypominając sobie, dlaczego w ogóle za niego wyszła. – Następnym razem dorzucimy butelkę wina. – Vance ucałował jej dłoń. – I jakąś seksowną bieliznę. – Och, kochanie! Zaśmiała się i westchnęła. – Kocham nasze dzieci, Vance. Nie wyobrażam sobie bez nich życia. Ale, o mój Boże, przez kilka godzin nie być przede wszystkim mamusią? Raz w miesiącu. Możemy to robić raz w miesiącu. – Jesteśmy umówieni. Ucałował jej dłoń jeszcze raz, kompletnie i ślepo zakochany w swojej żonie. Zobaczył szary kształt na poboczu i pomyślał, że to jakieś potrącone zwierzę. Już go minął, gdy jego mózg zarejestrował, co zobaczył. – Vance! – Wiem, wiem, poczekaj. – Zahamował i cofnął. – To kobieta. Daję słowo, to kobieta. – Widzę ją. Widzę. – Zjechał na pobocze. – Zostań tutaj. – Nic podobnego! – Jolene wyskoczyła, zanim włączył długie światła. – Boże, Vance, wpół zamarznięta. Daj koc. – Dzwonię pod 911.

– Najpierw koc. Jest puls. Jest żywa, kochanie, ale zaraz tu zamarznie. Nie wiem, czy nic się jej nie stało. Ma zadrapania, straszne otarcia i uderzyła się w głowę albo ktoś ją uderzył. Vance rzucił żonie koc i wyciągnął flarę. – Dzwonię po karetkę. Jolene usiłowała ogrzać zimne dłonie i spojrzała na męża w czerwonym świetle flary sygnałowej. – Powiedz im, żeby przysłali też policję. Było nieco po północy, gdy Lubbockowie składali zeznanie policjantowi, a sanitariusze wnieśli nieprzytomną kobietę do karetki. Chase odwiózł Jessikę do domu. Pomyślała, że to pomysł Rory’ego. Nie dlatego, żeby chciał ich połączyć, ale ponieważ wyraźnie miał ochotę pobyć jeszcze z Chelsea. – Wyobrażam sobie, że będą siedzieli do zamknięcia. Twój brat i Chelsea. – Rory nie wychodzi z imprezy, chyba że go z niej wyciągną. – Dziękuję, że mnie odwozisz. Nie dałabym już rady siedzieć. – Och, żaden kłopot – Zerknął na nią. – Chyba dobrze się bawiłaś. – Owszem. Nauczyłam się dwóch tańców liniowych, tańczyłam z facetem o imieniu Spunky i jadłam „krzyczące nachosy”.

– Trochę inaczej niż na Wschodzie. – Inny świat. – Co byś tam robiła w taki wieczór jak dziś? – W Nowym Jorku? – Zamykając oczy zastanowiła się nad odpowiedzią. – Pewnie poszłabym na kolację - z reguły coś azjatyckiego - ze znajomymi z pracy, potem do klubu - raczej jakieś techno - gdzie martini kosztuje tyle co dwie kolejki tutaj. Tańczyłabym z kompletnie obcymi osobami, udawałabym, że jestem zainteresowana ich pracą albo problemami z byłą dziewczyną, a potem wróciłabym taksówką do domu. – Co to jest techno? Absolutnie oczarowana, aż po końce bolących palców u stóp, uśmiechnęła się do niego. – Muzyka elektroniczna. Co robisz, kiedy masz wolny wieczór, ale nie idziesz do Spędu? – Och, w zasadzie nie wychodzę często. Lubię kino. – Westerny. – Nie tylko westerny. Po prostu lubię filmy. Parę lat temu pojechałem odwiedzić Cala i byłem na planie. W plenerze. Nie był to western, ale film kostiumowy o kobiecie, która usiłowała utrzymać farmę po śmierci męża. Nazywał się " Czternaście Akrów".

– Widziałam ten film. Bardzo dobry. – Lubisz kino? – spytał, zatrzymując się przed jej domem w Wiosce. – Mimo nieznajomości westernów, uwielbiam. – Powinnaś obejrzeć " Tombstone". – Nadrobię. Ponownie ją oczarował wysiadając, obchodząc samochód i otwierając jej drzwi. Zastanawiała się, czy nie powiedzieć mu, że nie musi jej odprowadzać do drzwi, ale chciała, żeby to zrobił. Spędzili ten wieczór tańcząc, rozmawiając i, chyba że źle to odczytała, flirtując. Może i miała żelazną zasadę, zgodnie z którą z klubu wieczorem wracała taksówką sama. Ale Spęd nie był klubem. A Chase Longbow nie był nieznajomym. – Zadomowiłaś się już tutaj? – Chase, jestem tu od ponad pół roku. Oczywiście. Otworzyła drzwi i obróciła się do niego. Zdecydowana. – Może wejdziesz i sam zobaczysz? – Noo, nie chcę robić kłopotu. Wspięła się na obolałe palce i musnęła jego usta. Czasami kobieta musi przejąć inicjatywę, pomyślała. I chwytając go za koszulę, wciągnęła do

środka. Wystarczyło mu dziesięć sekund, żeby przestał się wstydzić. W drodze do domu Bodine wyciągnęła ręce i poruszyła barkami. – Miałeś dobry pomysł, Skinner. Kolacja i tańce były idealne. – Mam też inne pomysły. – Założę się, że też są świetne. Skręć, proszę, tutaj, do ośrodka. – To okrężna droga. – Zależy dokąd się jedzie. Wiedział, dokąd chce jechać. W tę świeżą pościel z nią pod sobą, ale skręcił. – Jest coś przejmującego w tej ciemności i ciszy. Skręć tutaj w lewo. Nie wiem, jak ludzie mogą spać w mieście, z tymi wszystkimi światłami i hałasem. – Ma swoje zalety. Zaciekawiona zerknęła na niego. – Wróciłbyś tam? – Nie cierpię mówić nigdy, ale mnie tam nie ciągnie. Chyba brakowało mi ciemności i ciszy. – Mamy tu jej całe mnóstwo. Zwolnij i zjedź tu w lewo. – To nie jest droga, Bo.

– Nie, to nie jest droga. Ale tu jest domek. – Wyciągnęła klucz i go uniosła – Spójrz, co przypadkiem akurat mam przy sobie. Spojrzał na klucz, a potem na nią. – Jesteś mądrą i frapującą kobietą. – Nie mogę się nie zgodzić. Otworzyłby jej drzwi, ale nie dała mu szansy. Więc wziął ją za rękę i przeszli przez żwir, a potem po stopniach na werandę. – Byłam na tyle mądra, że przyniosłam trochę jedzenia i napoje, w razie gdybyśmy potrzebowali, oraz kawę na rano, w razie gdybyśmy się zasiedzieli. – Z minuty na minutę stajesz się coraz bardziej interesująca. Otworzyła drzwi i włączyła światło w salonie. – Może cię oprowadzę? – Rzuciła klucz, potem kurtkę. – Możemy zacząć od sypialni. Poszedł za nią. – Tu, w Ośrodku Bodine oferujemy rustykalny luksus. Na tylnym tarasie jacuzzi, w łazience wanna z hydromasażem, a tu pościel z najlepszej bawełny. Ta pościel leżała niczym nieprzykryta na łóżku z grubymi słupkami, zwróconym do okna, za którym za dnia musiał roztaczać się piękny widok.

Bardziej go jednak interesował widok, jaki miał tuż przed oczyma. – W pełni wyposażona kuchni, którą na życzenie gości chętnie zaopatrzymy, kominek opalany drewnem, płaskoekranowe telewizory i, cóż, wszystko możemy zrobić, by zapewnić gościom niezapomniany pobyt. Może sprawdzimy, czy możemy sprawić, że twój pobyt będzie niezapomniany? Możesz zacząć od zdjęcia ze mnie tej sukienki. – To ładna sukienka. Cały wieczór myślałem, żeby ją z ciebie zdjąć. Podszedł do niej, wziął jej twarz w dłonie i pocałował. Z początku lekko, następnie nieco głębiej, gdy jej dłonie chwyciły go za biodra. Tak samo jak na parkiecie obrócił ją i spowodował, że się zaśmiała. Przyciskając usta do jej ramienia, pociągnął za suwak z tyłu sukienki. Długie gładkie plecy przedzielone wąską linią granatu. Zrzuciła buty, gdy sukienka ześliznęła się na podłogę. Znowu długie i smukłe delikatne krzywizny, więcej granatu nisko okalającego wąskie biodra. – Nie mogę się na ciebie napatrzeć. – Czy patrzenie to wszystko, co cię interesuje? – Zdecydowanie nie, ale będę to robił przez minutę. – Przesunął czubkiem palca po piersi nad stanikiem, poczuł, jak drży. – Tak, zdecydowanie wyładniałaś.

– Też mogłabym sobie popatrzeć. Rozpięła mu koszulę, przesunęła koniuszkiem palca po odsłoniętym ciele. – Trzymasz formę. – Robię co mogę. Żeby się o tym przekonać, rozchyliła koszulę. – Hmm. – Teraz całe dłonie przyciskała do twardej piersi, napiętego brzucha. – No, no. Kiedyś można ci było policzyć żebra z pół kilometra. Spojrzała na niego spod rzęs, z tym swoim szelmowskim uśmiechem i rozpięła mu pasek. – Bodine. Gdy rozpięła guzik dżinsów, przyciągnął ją do siebie i przygniótł usta swoimi wargami. Poczuł, że zaraz eksploduje, kiedy splotła ramiona na jego karku, a nogi wokół pasa. Upadł z nią na łóżko. Gorące ciało i chłodna pościel pod nim. Jej dłonie wbijające mu się w plecy, a potem ciągnące jego spodnie. Kopnięciem zrzucił buty, które ze stukotem potoczyły się na podłogę. Pomógł jej ściągnąć dżinsy. Uniosła biodra i przycisnęła je mocno do niego, aż żądza prawie go

oślepiła. Usiłował opanować oddech, odzyskać kontrolę. – To był długi wieczór gry wstępnej. – Niecierpliwe dłonie szarpały jego bokserki. – Główne danie, Skinner. Teraz. O Boże, natychmiast. Jego dłonie nie były całkiem spokojne, gdy zdejmował jej majtki i odpinał haftki biustonosza, żeby mógł zaznać tych wspaniałych, wspaniałych piersi. Chciał wiedzieć, że ona nie może wytrzymać tak samo jak on, pragnął odczekać jeszcze minutę, żeby pragnęła go mocniej. A potem znalazł się w niej i mógł przysiąc, że świat zadrżał. Krzyknęła, nie ze zdziwienia, triumfalnie raczej. Jej dłonie trzymały go mocno za biodra, wciągając go w siebie, nakłaniając do szybszych ruchów, podczas gdy sama pod nim nie leżała spokojnie. Musiał chwycić jej dłonie, położyć nad głową i przycisnąć, inaczej skończyliby zanim na dobre zaczęli. – Poczekaj chwilę – wydyszał. – Tylko chwilę. – Jeżeli przestaniesz, zabiję cię. – Nie przestanę. Nie byłbym w stanie. Jezu, Bodine. – Jego usta przebiegły przez jej szyję, przez piersi. – Gdzie to w nas było? – Nie mogę. – Czuła, jak w niej narasta, całkowicie poza kontrolą, ta szalejąca burza głębokiej, mrocznej przyjemności, ten moment, którego się

kurczowo trzymała. – Nie mogę. Burza szalała, wspaniała, cudowna, uderzenie gorąca, łomot serca i powolny, oszałamiający zjazd. – Boże. Boże. Nie mogę oddychać. – Oddychasz – wyszeptał i znowu polecieli wysoko. Dał jej teraz potrzebną prędkość i siłę. Półprzytomna, bliska omdlenia, słyszała rytmiczne zderzanie się ich ciał, widziała jego oczy niczym chmury zbierającego się tornado - intensywnie ciemnoszare z domieszką zieleni. On był tą burzą w niej. Kiedy się rozpętała, dla obojga równocześnie, pozwoliła jej się ponieść. ROZDZIAŁ SZESNASTY Nie otworzyli wina ani piwa. Kiedy wyczerpanie pokonało pożądanie, Bodine zasnęła, leżąc na nim, z jego dłonią ciągle w swoich włosach. Mimo to zegar wewnętrzny obudził ją przed świtem. Pomijając godzinę, jej ciało było rozluźnione, ciepłe i zmęczone. Przez te kilka godzin, kiedy spali, Bodine, która nigdy nie przepadała za przytulaniem się, wtuliła się w Callena. Obejmował ją ramieniem w talii i trzymał nogę na jej nogach, a jej to nie przeszkadzało. Zamknęła oczy i, czując się błogo jak mały kociak, miała nadzieję, że

pośpi jeszcze godzinę. Ale czuła bicie jego serca, wolne i miarowe. Czuła zapach jego skóry. I pamiętała dokładnie, jak jego dłonie - szorstkie, mocne i umiejętne - odkryły każdy jej sekret i spełniły każdą potrzebę. Sen nie nadchodził, a ponieważ nie była pewna, czy wytrzyma kolejną rundę seksu, wysunęła się i wstała, żeby rozpocząć dzień. Callen śnił o niej, jak leżą nadzy na łące. W jej włosach były małe białe kwiatki przypominające gwiazdki. Poruszali się powoli, tak jak żądza, zachłanność, niecierpliwość nie pozwoliły im w nocy. Na łące słodycz przezwyciężyła niecierpliwość. Przyglądał się jej twarzy, patrzył, jak te zielone oczy ciemnieją, gdy spoglądają na niego, jak jej oddech się pogłębia. Jak jej dłoń sięga do jego policzka. Spadł deszcz, więc trawa lśniła, tak zielona jak jej oczy. Mokra trawa, mokre włosy, mokra kobieta. Obudził się szukając jej ciała. Skonsternowany znieruchomiał. Po natężeniu światła widział, że do wschodu słońca jeszcze daleko. A deszcz ze snu? Dźwięk prysznica w sąsiadującej z sypialnią łazience. Sen, jego wymowa, zadziwił go, a jeszcze bardziej zawstydził. Erotyzm

to jedno, ale łąka, kwiaty i deszcz? To jawny romantyzm. Wepchnie to w jakiś kąt umysłu na później. Usłyszał, że zakręciła wodę i niedługo potem otworzyła drzwi. – Jest niedziela – powiedział. – Och, nie śpisz już. Tak, niedziela przez cały dzień. Słyszał, jak krząta się po pokoju, zobaczył jej cień w ciemności. – Dlaczego wstałaś? – Mam w sobie budzik. Czasami potrafię go wyłączyć, czasami nie. Muszę napić się kawy. Ty jeszcze pośpij. Wiem, że dziś pracujesz, ale masz jeszcze kilka godzin. Pożyczę twoją koszulę, dopóki nie wleję w siebie kawy. Gdy wyszła, wbił wzrok w sufit. Jak mężczyzna ma spać po jakimś romantycznym śnie – nawet kiedy odepchnął go od siebie? Szczególnie gdy kobieta wyszła spod prysznica i powietrze zapachniało miodem? Kiedy wyobraził sobie ją ubraną tylko w jego koszulę? Słabsza płeć, akurat. Kobiety miały całą cholerną władzę przez sam fakt bycia kobietami. Wstał, poszedł nago do łazienki, żeby wziąć prysznic i na blacie znalazł szczoteczkę do zębów i małą podróżną tubkę pasty. Pamiętała o wszystkim. Kiedy wyszedł, pachniało kawą. Rozpaliła w kominku i stała przed

wielkim oknem, pijąc kawę. Ubrana jedynie w jego koszulę. – Wapiti ryczą – powiedziała. – Schodzą na wypas. Wschód słońca już blisko. Zobaczymy go stąd i jest to niesamowite widowisko. Odwróciła się, długie gołe nogi, jego koszula luźno zwisająca, tylko kilka środkowych guzików zapiętych. Mokre włosy, gładkie, ciemne jak północ. Całą władzę, pomyślał. – Mamy grecki jogurt i granolę, jeżeli chcesz. – Dlaczego ktokolwiek miałby chcieć to jeść? – Wiem. – Śmiejąc się, poszła do kuchni wychodzącej na salon i otworzyła lodówkę. – Powtarzam sobie, że kiedyś to polubię, ale powoli tracę nadzieję. Mam trochę chipsów. Wzięłam, na wypadek gdybyśmy zgłodnieli w nocy. Zerknął na nie, pomyślał, a co tam, i otworzył paczkę. Potrzebował kilku minut, żeby się w pełni dobudzić. Opierając się o blat, patrzył, jak ona miesza kleks jogurtu z łyżką granoli. – Muszę zmienić pościel i ręczniki, przetrzeć łazienkę, pozmywać naczynia. – Pomogę ci.

– To nie potrwa długo. Mogę pojechać z tobą do Centrum Aktywności i potem przejść się do biura. Inaczej dziś nie potrenuję. – Zjadła łyżkę i skrzywiła się. – Nadal smakuje tak samo. Callen wyciągnął ku niej opakowanie chipsów. Walczyła ze sobą i przegrała. – Tylko dziś. – Sięgnęła do torebki. – Dlaczego wszystko, co smaczne, jest takie niezdrowe? – Skrzywiła się, patrząc na jogurt. – Może gdybym wkruszyła tu chipsy… Callen zabrał jej miseczkę i odstawił. – Chciałbym coś powiedzieć. Jej oczy z rozbawionych zrobiły się ostrożne. – Słucham. – Nie wiem, dokąd to prowadzi, dokąd nas to zaprowadzi, ale skoro idziemy tą drogą… Nadal nią idziemy? – Stoimy tutaj po tym, jak przez pół nocy tarzaliśmy się po łóżku, pijemy kawę i jemy chipsy. Wygląda, że z niej nie zeszliśmy. – Dobra. Skoro tak, jesteśmy na niej tylko my. Żadnych towarzyszy podróży. Przyglądając się badawczo jego twarzy, zjadła kolejnego chipsa. – Rozumiem, że żadne z nas nie sypia z nikim innym.

– To właśnie miałem na myśli. Nadal mu się przyglądając, napiła się kawy. – Myślę, że zdajesz już sobie sprawę, że lubię seks. – Owszem. I jesteś w tym dobra. – Uważam, może niesłusznie, że tak. – Ciesząc się z tego nieplanowanego grzeszku, wgryzła się w kolejnego chipsa. – Ale to, że lubię seks, nie oznacza, że lubię igrać z czyimiś uczuciami. – Nigdy tak nie uważałem i nie mówię tylko o tobie. Idziemy we dwoje. Zacisnęła usta i pokiwała głową. – Dobrze. To sensowne ustalenie. Żadnych autostopowiczów. Odstawiła kubek i strzepnęła sól z palców. – Chcesz przysięgę na honor? Znowu ten szelmowski uśmiech. – Nie. Odrzucił torebkę chipsów i popchnął ją na lodówkę. – Myślałem o czymś innym. Wziął ją z marszu, gwałtowniej, niż zamierzał, podczas gdy wschodzące słońce płonęło czerwienią w oknie. Chociaż Bodine absolutnie nie musiała iść do biura, zaplanowała sobie pracę na niedzielę. Tylko godzina, może półtorej, na uporanie się z

papierkową robotą. Zastanowiła się nad wyciągnięciem torby gimnastycznej zawsze spakowanej - i spędzeniem godziny w klubie fitnessu. Uznała jednak, że w ciągu minionych dwudziestu czterech godzin miała sporo ruchu. Na tyle, że nie zaprotestowała, gdy Callen uparł się, że podrzuci ją pod same biuro, żeby nie musiała iść z Centrum Aktywności. Zostawiła mu torbę z winem, piwem oraz kawą - i kazała zatrzymać, bo może się przydać, po czym zaskoczyła samą siebie oraz jego, pochylając się i dając mu buziaka z gatunku do zobaczenia później. W jej mniemaniu, jeżeli przespała się z facetem i zamierza robić to nadal, nie ma powodu do wstydu, jeżeli ktoś się o tym dowie. Weszła do biura, nucąc pod nosem, i uznała, że zachowa lekceważące podejście do diety, które zaczęło się zjedzeniem chipsów na śniadanie. Sięgnęła po puszkę coli zamiast butelkę wody, której starała się pić więcej. Ledwie usadowiła się przy biurku, kiedy korytarzem przeszła Jessica i cofnęła się. – Nie wiedziałam, że dziś pracujesz. – Tylko jakąś godzinę – powiedziała Bodine. – Masz poweselny brunch? – Oddałam dowodzenie Chelsea, ale jestem pod ręką. Jak na razie,

wszystko dobrze. Motyw przewodni bez zmian, więc są omlety z szynką, cebulą, papryką i serem, burrito, bułeczki i sos, jagodowe mimozy i tak dalej. Unosząc brwi, Jessica przechyliła głowę. – Chyba naprawdę lubisz tę sukienkę. – Owszem i ani trochę nie wstydzę się tego, co robiłam w nocy. – Dobrze. To fantastyczny facet. Cieszę się, że mogłam go i innych lepiej poznać. Boże. – Jessica weszła, zamknęła drzwi i oparła się o nie. – Spałam z twoim bratem. – Rorym czy Chasem? Żartuję. – Bodine się zaśmiała, gdy Jessica rozdziawiła usta. – On też jest fantastycznym facetem. – Ja zaczęłam. – Znam go całe życie. – Bodine postukała się w policzek. – Kiedy jestem zdziwiona, mam inną minę. – Nie masz z tym problemu. – Oddychając z ulgą, Jessica przeciągnęła dłonią po gładko zaczesanych włosach. – Wiem, że rozmawiałyśmy o tym teoretycznie, ale teraz się stało. Ulżyło mi, że nie masz z tym problemu. – Przypuszczam, że ty też. – Ja… jestem wyczerpana. – Teraz Jessica się zaśmiała. – Nie chcę, żeby zabrzmiało to dziwnie, więc powiem tylko, że kiedy Chase zacznie, ma dużo siły. Ale dziwnie jest mówić o tym jego siostrze.

– Przeciwnie, jestem dumna. Kocham go, Jessie. Nie ma nic dziwnego w tym, że wiem, że jest zainteresowany kimś, kogo lubię i szanuję, a ta osoba odwzajemnia zainteresowanie. – Łatwo się zaprzyjaźniasz. – W jej uśmiechu pojawiła się odrobina smutku. – Widziałam to. Nawiązujesz przyjaźnie i o nie dbasz. Ja bez trudu poznaję nowych ludzi, a oni pojawiają się i odchodzą. Chciałam ci powiedzieć, jak bardzo cię cenię jako przyjaciółkę. A teraz już dam ci popracować, pokręcę się przy Chelsea przez godzinę, a potem pojadę do domu. Muszę się zdrzemnąć. – Zrobisz coś dla przyjaciółki? – Oczywiście. – Wróć po mnie i podrzuć mnie do domu, zanim pojedziesz się zdrzemnąć. – Nie ma sprawy. Gdy została sama, Bodine zastanowiła się nad jedną rzeczą, którą uznała za interesującą. Jeżeli Jessica nie była na wpół zakochana w Chasie, była tego bliska. – Jakie to słodkie – powiedziała głośno i skupiła się na ekranie komputera. Szeryf Tate stał przed szpitalną salą, w której znajdowała się jedna z jego

zastępczyń. Z samego rana skontaktował się z dyżurującą pielęgniarką i wiedział, że NN dostała środki uspokajające, ponieważ kiedy odzyskała przytomność, zachowywała się histerycznie, niemal gwałtownie. Pielęgniarka użyła słowa " przerażona". Przeczytał raport policjanta, który przyjął zgłoszenie, zeznania osób, które zadzwoniły pod 911, a teraz chciał usłyszeć opinię lekarza, zanim przejdzie do znalezionej kobiety. – Nie było mnie, gdy ją przywieziono. – Doktor Grove, mężczyzna o surowej twarzy i łagodnych dłoniach, rozmawiając z nim, przeglądał kartę pacjenta. – Skonsultowałem się z lekarzem z ostrego dyżuru, który ją przebadał i zaordynował leczenie. Zrobił badanie na okoliczność gwałtu i przekażemy panu wyniki. Są oznaki wymuszonego i gwałtownego seksu. Zajęliśmy się odmrożeniami na stopach. Temperatura powietrza nie była aż tak niska, żeby doszło do hipotermii, ale jej ubranie było mokre. Poważne otarcia, na piętach i dłoniach, na kolanach i łokciach. Żwir w skaleczeniach i zadrapaniach. Poważne stłuczenia i rany szarpane na prawej skroni i czole, najprawdopodobniej od uderzenia o ziemię. Doznała wstrząśnienia mózgu. Podniósł wzrok i spojrzał szeryfowi w oczy. – Na jej lewej kostce jest tkanka bliznowata i ma blizny na plecach. – Czy mogłyby to być ślady ucisku po skrępowaniu?

– Powiedziałbym, że najprawdopodobniej. I powiedziałbym również, że blizny na plecach są najprawdopodobniej wynikiem wielokrotnego bicia. Pasek. Niektóre bardzo stare, niektóre nowe. Tate wydął policzki i powoli wypuścił powietrze. – Muszę z nią porozmawiać. – Zdaję sobie z tego sprawę. Musi pan zrozumieć, że kiedy próbowałem to zrobić dziś rano, mówiła bez ładu i składu, histeryzowała. Podaliśmy jej środek uspokajający, żeby uniemożliwić jej zrobienie sobie krzywdy. – Nie podała swojego imienia? – Nie. Gdy środek uspokajający zaczął działać, błagała, żebyśmy ją puścili, że musi wracać. Mówiła o kimś, kogo nazywała Panem. Że będzie bardzo zły. – Kiedy obudzi się na tyle, żeby dało się z nią rozmawiać? – Wkrótce. Ale muszę doradzić, żeby się pan nie śpieszył. Kimkolwiek ona jest, cokolwiek ją spotkało, była długo krzywdzona. Nasz psychiatra też będzie z nią rozmawiać. – Czy to będzie kobieta? Jeżeli była gwałcona i krzywdzona przez mężczyznę, kobiecie może być łatwiej do niej dotrzeć. – Zgadzam się. – Dobrze. Chciałbym na nią rzucić okiem. Mamy jej odciski palców i

sprawdzimy, czy jest gdzieś w systemie. Może to zająć kilka dni, jako że dziś jest niedziela, zresztą procedury zawsze trwają. Chciałbym poznać przynajmniej jej imię. – Pójdę z panem. Lepiej będę mógł ją leczyć, jeżeli zacznie mnie traktować jako znajomą twarz, a nie zagrożenie. Weszli razem. Kobieta na łóżku leżała nieruchomo, wydawało się, że nie oddycha. Jednak monitory pikały. Kroplówka dożylna wchodząca od strony grzbietowej dłoni prowadziła do torebki wiszącej na stojaku. W przyćmionym świetle wyglądała blado jak trup, a przetykane siwizną długie włosy były poplątane jak u czarownicy. – Możemy zrobić trochę jaśniej? – spytał Tate. Zbliżył się do łóżka, a doktor Grove podkręcił światło. – Mój zastępca uznał, że jest po sześćdziesiątce, ale to dzieciak. Widać, że jej życie nie było lekkie, ale powiedziałbym, że jest bliżej pięćdziesiątki. – Zgadzam się. Tate przyjrzał się obandażowanym ranom na głowie i rękach oraz posiniaczonej szczęce. – Ta szczęka nie wzięła się od upadku. – Nie, przepraszam, pominąłem to. Powiedziałbym, że efekt uderzenia.

Pięścią. – Tak, sporo się tego naoglądałem. – Uznał, że jego zastępca skuteczniej ocenił wzrost i wagę niż wiek. – Rodziła więcej niż raz – powiedział Grove. Ciężkie życie, pomyślał znowu Tate, okrutne życie, wyżłobiło tak głębokie zmarszczki na twarzy, nadało jej tę podobną do więziennej bladość. Mimo to widać było, że kiedyś była piękna - zgrabna budowa ciała, kształtne usta, delikatna szczęka w kontraście do śladu uderzenia. Coś przyszło mu nagle do głowy i sprawiło, że poczuł pieczenie w brzuchu. – Mogę? Grove potaknął, gdy Tate dotknął dłonią pościeli nad prawą kostką. Uniósł kołdrę i przyjrzał się grubej bliźnie. – Kiedy, pana zdaniem, mogła powstać? – Jak mówiłem, część blizny jest nowa, ale ta najszersza ma co najmniej dziesięć lat. – Zatem może być i starsza. Czy możliwe, że ta kobieta była więziona dłużej? – Tak. – Jakiego koloru są jej oczy? Mój zastępca nie podał tej informacji. Jest

młody, jak mówiłem. – Sam nie jestem pewien. – Grove podszedł i delikatnie podciągnął powiekę. – Zielone. Pieczenie się nasiliło. – Czy ma znamię? Chciałbym, żeby pan sprawdził jej dół kolanowy. Lewa noga, tuż w zgięciu. Proszę sprawdzić, czy ma tam znamię. Grove podszedł do łóżka, ale nie odrywał oczu od Tate’a. – Pan sądzi, że kim ona jest. – Proszę sprawdzić. Niech pan to zrobi. Grove podniósł pościel i schylił się. – Małe owalne znamię w zgięciu nogi za lewym kolanem. Pan ją zna. – Tak. Boże, Jezu Wszechmogący, znam. To Alice. Alice Bodine. Gdy to powiedział, poruszyła się, a jej rzęsy zatrzepotały. – Alice. – Mówił cicho i spokojnie, jakby zwracał się do płaczliwego dziecka. – Alice, tu Bob Tate. Tu Bobby. Już w porządku. Jesteś już bezpieczna. Jednak kiedy otworzyła oczy, malowało się w nich przerażenie. Wydała z siebie krzyk, jękliwe zawodzenie, pchnęła go rękoma. – To ja, Bob Tate. Alice, Alice Bodine, jestem Bobby Tate. Nikomu nie pozwolę cię skrzywdzić. – Tate gestem pokazał lekarzowi, żeby się odsunął.

– Jesteś bezpieczna. Jesteś w domu. – Nie, nie, nie. – Rozejrzała się dziko. – Nie dom! Pan! Muszę wrócić do domu. – Trochę się poobijałaś, Alice. – Tate cały czas mówił spokojnym cichym tonem. – Jesteś w szpitalu, żeby cię przywrócili do zdrowia. – Nie. Muszę wracać do domu. – Znowu zaczęła lamentować, a po policzkach ciekły jej łzy. – Byłam nieposłuszna. Muszę zostać ukarana. Pan wypędzi ze mnie diabła. – Kim jest Pan? Postaram się go znaleźć. Jakie jest jego imię, Alice? – Pan. To Pan. Ja jestem Esther. Jestem Esther. – On nazywał cię Esther. Nazwał cię tak, ale twoja mama i tata nazwali cię Alice. Któregoś lata poszliśmy pływać nago, Alice. Byłaś pierwszą dziewczyną, którą pocałowałem. Jestem Bobby Tate, Alice. – Powtarzał jej imię, powtarzał je raz za razem, cicho i wyraźnie. – To ja, twój stary przyjaciel Bobby Tate. – Nie. Ale dostrzegł, że coś pojawiło się w jej oczach - albo próbowało się pojawić. – Nie martw się tym. Później sobie przypomnisz. Chcę, żebyś wiedziała… Możesz na mnie spojrzeć, Alice?

– E-Esther? – Spójrz na mnie, kochanie. Chcę, żebyś wiedziała, że jesteś tu bezpieczna. Nikt cię nie skrzywdzi. Te oczy, te zielone oczy, które tak dobrze pamiętał, obracały się szaleńczo, przeskakiwały z jednego punktu na drugi, jak wzrok przerażonego zwierzęcia. – Muszę zostać ukarana. – Już byłaś, więcej niż trzeba. Odpoczniesz teraz, nabierzesz sił. Założę się, że jesteś głodna. – Ja… Ja... Pan mnie utrzymuje. Jem to, co Pan daje. – Doktor poprosi, by przyniesiono coś, co możesz zjeść. Dzięki temu poczujesz się lepiej. – Muszę wrócić do domu. Nie wiem, jak się dostać do domu. Zgubiłam się przy księżycu, w śniegu. Możesz mi powiedzieć, jak wrócić do domu? – Porozmawiamy o tym, jak zjesz. Tu jest doktor, on się tobą zaopiekował. Robi wszystko, żebyś poczuła się lepiej. Powie pielęgniarce, żeby przyniosła ci coś do jedzenia. Jesteś głodna? Gwałtownie pokręciła przecząco głową, ale nie spuszczała z niego oczu. Przygryzła dolną wargę i potaknęła. – Mogę pić herbatę, kiedy tylko zechcę. Z ziół.

– Na pewno możemy zaparzyć ci ziołowej herbaty. Może trochę zupy. Posiedzę z tobą i pomogę ci zjeść. Będę tutaj siedział. Odejdę jedynie na chwilę i porozmawiam z lekarzem. – Nie powinnam tu być, nie powinnam tu być, nie powinnam… – Alice. – Przerwał jej tym samym spokojnym tonem. Nie dotknął jej, chociaż bardzo chciał ją wziąć za rękę. – Jesteś bezpieczna. Gdy się oddalił od łóżka, Alice złożyła poranione ręce, zamknęła oczy i zaczęła mamrotać coś, co brzmiało jak modlitwa. – Alice Bodine? – spytał lekarz. – Rodzina Bodine… kim ona jest dla nich? – To córka Cory Bodine. Młodsza siostra Maureen Longbow. Zaginiona od dwudziestu pięciu lat albo i więcej. Proszę, żeby ta informacja nie wyszła poza tę salę. Nie chcę, żeby się o tym dowiedziano. – Uczucie pieczenia w brzuchu doszło aż do gardła. – Boże, mój słodki Boże, co jej zrobiono? Czy ona może jeść? – Każę przynieść herbatę i bulion. Nie będziemy się spieszyć. Bardzo dobrze się pan z nią obchodził, szeryfie. Wiedział pan, co mówić i jak to mówić. – Jestem policjantem niemal tak długo, jak ona zniknęła. Człowiek się uczy. – Tate wyciągnął chustkę z kieszeni i wytarł nią pot z twarzy. – Muszę

zadzwonić do jej matki. – Tak. Ale najpierw będę musiał z panią Longbow porozmawiać, ze wszystkimi członkami rodziny, zanim pozwolę im się z nią zobaczyć. Ona jest wątła, pod każdym względem. Potrzebuje czasu. Tate potaknął i patrząc na modlącą się Alice, wyjął telefon. Cora stroiła się na niedzielny obiad. Ogromnie lubiła te rodzinne posiłki na ranczu, bardzo doceniała to, że Maureen dbała, by odbywały się raz w miesiącu bez względu na wszystko. Doceniała także, że jej córka tak troszczyła się o te comiesięczne niedzielne spotkania na swój spokojny sposób. Mało co potrafiło wytrącić jej Reenie z równowagi. Cora pamiętała, jakby to wydarzyło się wczoraj, pewien niedzielny obiad, kiedy zorganizowała letni piknik z sałatką ziemniaczaną, świeżo zerwanymi w ogrodzie fasolką szparagową i pomidorami, a Sam i ojciec Cory grillowali steki i kurczaki. Mały Chase biegał z psami, a Bodine usiłowała mu dotrzymać kroku na niepewnych jeszcze małych nóżkach. Siedzieli, rozmawiali i śmiali się przy dużym piknikowym stole nad kruchym ciastem z truskawkami oraz lodami jagodowymi, gdy Maureen oznajmiła, bardzo spokojnie, żeby zadzwonili po położną, ponieważ właśnie zaczyna się poród.

Co za dziewczyna, pomyślała Cora, wypróbowując nową różową szminkę. Kategorycznie zdecydowana urodzić trzecie dziecko w domu. Liczyła skurcze przez ponad trzy godziny i nikomu nic nie powiedziała, nawet okiem nie mrugnęła. Spokojna determinacja, stwierdziła Cora, aprobując nowy kolor i uśmiechając się do odbicia w lustrze. Cała Maureen. Gdy myślała, co dobrego spotkało ją w życiu, była za nie niezmiernie wdzięczna. Może czasem żałowała, że już nie mieszka na ranczu. Zdarzało się, że budziła się rano i mówiła sobie, że pora wstać, zabrać się do pracy, zwierzęta nie będą czekać. Ale nigdy nie żałowała, nawet przez moment, że oddała ranczo Maureen i Samowi i przeprowadziła się do Domu Bodine z rodzicami. Pochodnie należy przekazywać, gdy wciąż palą się jasnym płomieniem. Jej córeczka i zięć nieśli tę pochodnię w silnych, pewnych rękach. Zerknęła na zdjęcia, które Bodine podretuszowała i oprawiła jej w prezencie. Ależ przystojny był jej Rory i jaki byłby dumny z tego, co razem zrobili. Ich dwie dziewczynki. Przytknęła palec do ust, następnie do twarzy miłości swojego życia, potem do pierwszej córeczki i do drugiej. Gdyby mogła sobie czegoś życzyć, to tego, żeby jej starsza córka zrozumiała, że żywi do niej wystarczająco dużo miłości, czerpie z niej

wystarczająco dużo dumy, by rozświetlało to jej świat – a jednocześnie mocno tęskni za utraconym dzieckiem. Cora odsunęła od siebie to życzenie, ponieważ błogosławieństwa przeważały nad życzeniami. Musi zapakować babkę piaskową, którą zrobiły razem z matką. Ostatni raz spojrzała na siebie w lustrze. – Nadal trzymasz linię, Coro. To coraz trudniejsza bitwa, Bóg jeden o tym wie, ale nadal trzymasz linię. Śmiejąc się do siebie, chwyciła torebkę i wzdrygnęła się lekko, gdy w tym samym momencie zadzwonił telefon. Dziwny dreszcz przebiegł jej po kręgosłupie i przewróciła oczyma rozbawiona własną reakcją. Odebrała. Miss Fancy siedziała na brzegu łóżka i przyglądała się swoim butom. Podobał się jej ich styl z tymi czerwonymi błyskawicami na bokach. Zawsze lubiła ładne buty. Ale, Boże, jakże jej brakowało noszenia seksownych szpilek. – Te dni już minęły – powiedziała z westchnieniem i powtórzyła to, słysząc kroki Cory. – Właśnie sobie mówię, że minęły czasy, kiedy paradowałam w szpilkach. – Mamo.

– Kiedyś mogłam przetańczyć całą noc do białego rana w czerwonych szpilkach. Miałam takie – czerwone, z wycięciem na palce – oszczędzałam na nie niemal pół roku… – Mamo. Mamo. Do Miss Fancy w końcu dotarł ton głosu córki i podniosła wzrok. Blada i cierpiąca twarz Cory sprawiła, że ból przeszył jej serce. – Córeczko, co jest? Co się stało? – To Alice – zdołała wykrztusić Cora, gdy jej matka wstała. – Alice. Znaleźli Alice. Nie wytrzymała, upadła na kolana, a matka do niej podbiegła. Kiedy Jessica zatrzymała samochód przed ranczem, Bodine zwróciła się do niej: – Naprawdę powinnaś zmienić zdanie w sprawie niedzielnego obiadu. Jest bajecznie. I miałabyś szanse poflirtować z Chasem. – Kuszące, wierz mi. Ale muszę się zdrzemnąć – upierała się Jessica. – I myślę, że w tej chwili nie powinnam przesadzać z flirtowaniem. – Strategiczne myślenie. – Bodine z aprobatą postukała palcem w ramię Jessiki. – Następny ruch należy do Chase’a. – Można tak powiedzieć. – Dzięki za podwiezienie.

– Nie ma za co. Pozdrów wszystkich ode mnie. – Oczywiście. Ponieważ Jessica zatrzymała się przed frontowym wejściem, Bodine weszła tymi drzwiami. Pomyślała, że pobiegnie na górę, przebierze się, a potem zobaczy, jak może pomóc matce w przygotowaniu obiadu. Weszła i natychmiast stanęła, widząc, jak matka płacze w ramionach ojca. Nie tylko płacze, uprzytomniła sobie Bodine, ale trzęsie się od szlochu. – Co się stało? – Zupełnie jakby jakaś ręką ścisnęła jej serce, zakręciło jej się w głowie. – Babcie… Sam pokręcił głową, głaszcząc włosy Maureen, gdy nad głową żony spojrzał na córkę. – Nikomu nic się nie stało. – Już dobrze. Nic mi nie jest. – Maureen odsunęła się, wycierając twarz. – Czy wyłączyłam wszystko? Muszę sprawdzić, czy… – Wszystko jest wyłączone – zapewnił Sam. – Musimy już iść, Reenie. – Dokąd? Co się dzieje? – domagała się odpowiedzi Bodine. – Alice. – Gdy głos się jej załamał, Maureen wzięła głęboki oddech i powoli wypuściła powietrze. – Znaleźli Alice. Jest w szpitalu. W Hamilton. – Znale... Alice? Ale gdzie? – Nie teraz, kochanie. – Sam mocno obejmował Maureen. – Musimy

jechać do babć. Cora nie może prowadzić w tym stanie. – Ja... Zostawiłam wszystko w kuchni – zaczęła Maureen. – Zajmę się tym, mamo. – Chase, Rory, miałam zostawić wiadomość. Zapomniałam, muszę… – Powiem im. – Bodine podeszła i mocno objęła matkę, poczuła, jak ta drży. – Przyjedziemy zaraz za wami. Będziemy tam. – Ujęła twarz Maureen. – Zajmijcie się babciami. To były właściwe słowa. Oczy jej matki się uspokoiły. – Tak. Zajmiemy się nimi. Chase i Rory. – Znajdę ich. Jedźcie już. Jak tylko rodzice znaleźli się za drzwiami, Bodine popędziła na tył domu, wyciągając telefon. Nie zatrzymała się, gdy wpadła do kuchni pachnącej niedzielną pieczenią i świeżym pieczywem, lecz wybrała numer Chase’a i wypadła kuchennym wyjściem. – Gdzieś jesteś? – rzuciła, jak odebrał. – Sprawdzamy ogrodzenie. Już wracamy. Nie jesteśmy jeszcze spóźnieni. – Musicie natychmiast wracać. Natychmiast, Chase. Znaleziono Alice siostrę mamy, Alice. Rory jest z tobą? – Tak. Już jedziemy.

Spokojniejsza wbiegła z powrotem do domu i popędziła po schodach. Ściągnęła sukienkę, chwyciła dżinsy i koszulkę. Ciągle miała przed oczyma matkę płaczącą i roztrzęsioną. W tym momencie zdała sobie sprawę, że matka nie miała przy sobie torebki, więc na wpół ubrana popędziła do pokoju rodziców. Zastanawiała się, czego jej matka może jeszcze potrzebować, pomyślała o kuchni i o posiłku. Włożyła resztę ubrań i zadzwoniła do Clementine. Zbiegła na dół na spotkanie z braćmi. ROZDZIAŁ SIEDEMNASTY Miała wrażenie, że to sen. Nic nie wydawało jej się rzeczywiste. Koło niej siedziała Maureen i trzymała ją za rękę i to było realne. To było naprawdę. Tak samo jak matka trzymająca jej drugą rękę. Cora zastanawiała się, czy trzymają ją, żeby nie odpłynęła. Słyszała lekarza, ale wypowiadane przez niego słowa wydawały się krążyć w jej głowie, nie wydawały się mieć ze sobą związku. Pojawiły się jej wnuki. Czy uśmiechnęła się do nich? Zawsze wywoływały u niej uśmiech, samą obecnością. Był też Bob Tate, stał nieopodal. Bob zadzwonił do niej, powiedział jej…

Alice. – Przepraszam. – Walczyła z ogarniającą ją mgłą, usiłowała skoncentrować się na słowach lekarza. – Mój umysł nie chce współpracować. Mówi pan, że ona nie pamięta, kim jest? – Przeżyła straszną traumę. Długotrwała trauma, fizyczna, umysłowa, emocjonalna. – Długotrwała – powtórzyła tępo. – Lepiej będzie, jeżeli powiemy to otwarcie. – Tate podszedł do Cory i kucnął, tak że jego twarz znalazła się na wysokości jej oczu. – Prawdopodobnie ktoś przetrzymywał Alice wbrew jej woli, przez lata. Krzywdził ją. Ma blizny po tym, jak ją krzywdził. Blizny na plecach od bicia, na kostce po czymś, co, moim zdaniem, było kajdanami. Została zgwałcona i to niedługo przed tym, jak została znaleziona. Miała dzieci, kochanie. Przeszył ją dygot, jakby wbiły się w nią paznokcie. – Dzieci. – Lekarz powiedział, że rodziła więcej niż raz. Tak, otwartość, pomyślała. Lepiej. Potworne. – Ktoś ją porwał, zakuł w łańcuchy, bił i gwałcił. Moją Alice. – Niektóre blizny są stare, a niektóre nie. Skrzywdził także jej umysł.

Mają tu lekarza, który jej z tym pomoże, tak samo jak doktor Grove jej pomoże. Lata. Ona żyła latami i wiedziała, jak upływają, choć czasami wlokły się jak ślimaki. Ale lata? Jej Alice, jej dziecko, jej maleństwo trzymane i krzywdzone latami? – Kto to zrobił? – zapytała stanowczo, mgła zniknęła spalona gniewem. – Kto jej to zrobił? – Jeszcze nie wiemy. – Zanim zdążyła coś powiedzieć, zacisnął ręce na jej dłoniach. – Ale mogę ci przysiąc i przysięgam na swoje życie, Coro, że zrobię wszystko, żeby się dowiedzieć, znaleźć go i sprawić, że za to zapłaci. Masz moje słowo. Gniew może poczekać, powiedziała sobie Cora. Kłębiący się w niej płacz i lament może poczekać. Ponieważ… – Muszę zobaczyć moją córeczkę. – Pani Bodine – głos zabrał znowu doktor Grove. – Musi pani zrozumieć, że ona może pani nie poznać. Musi się pani na to przygotować. Musi się pani przygotować na jej wygląd i na stan emocjonalny. – Jestem jej matką. – Tak, ale ona może nie wiedzieć, kim pani jest. Musi pani być bardzo

spokojna, kiedy do niej wejdzie. Odruch każe pani ją przytulić, zadać pytania, oczekiwać odpowiedzi. To może wywołać u niej poruszenie, może być roztrzęsiona. Gdyby tak się stało, będzie pani musiała zostawić ją samą, dać jej więcej czasu. Czy da pani radę to zrobić? – Dam i zrobię wszystko, co będzie dla niej najlepsze, ale muszę ją zobaczyć, na własne oczy. – Ona nie wygląda tak samo – powiedział Tate. – Przygotuj się na to, Coro. Nie wygląda ani nie mówi tak, jak ją pamiętasz. – Idę z tobą. – Maureen wstała. – Zostanę za drzwiami, ale nie będziesz sama. Cora uścisnęła dłoń matki, po czym podniosła się i wzięła córkę za rękę. – Będzie mi raźniej, wiedząc, że jesteś ze mną. – Zaprowadzę panią, pani Bodine – mówił dalej Grove, ruszając korytarzem. – Musi się pani powstrzymać od pytania jej, co się stało, reagowania na oznaki tego, co ją spotkało. Proszę zachować spokój. Może nie zechce być dotykana, może nie zechce mówić. Proszę zwracać się do niej po imieniu. Ona nazywa siebie Esther. – Esther? – Tak, ale szeryf cały czas nazywał ją Alice i uspokajała się, kiedy do niej mówił.

– Poznała go? – Nie sądzę, przynajmniej nie świadomie, ale nawiązał z nią kontakt. – Grove zatrzymał się przed drzwiami. – Szeryf Tate mówi, że jest pani silną kobietą. – Ma rację. Grove skinął głową i otworzył drzwi. W jej umyśle Alice pozostała ładną, dziką dziewczyną, która uciekła z domu, żeby zostać gwiazdą filmową. Pozostała tą ładną młodą dziewczyną oraz wszystkimi jej wcześniejszymi etapami. Małą dziewczynką w falbaniastych sukienkach i kowbojskich butkach. Niespokojnym dzieckiem, które kołysała do późna w nocy. Zbuntowaną nastolatką, dzieckiem, które wpełzało jej do łóżka, szukając schronienia przed koszmarami sennymi. Kobieta na łóżku z posiniaczoną twarzą, matowymi i siwiejącymi włosami, głębokimi zmarszczkami wokół oczu i ust prawie nie była podobna to tamtych obrazów. Cora pomyślała, że mimo tego rozpoznaje córkę. Serce ścisnęło się jej w piersi, jak mocno wykręcana szmata, a nogi zrobiły słabe. Wtedy Maureen mocniej ścisnęła jej rękę.

– Jestem tutaj, mamo. Będę cały czas za drzwiami. Cora wyprostowała się i podeszła do łóżka. Kobieta na łóżku skuliła się. Jej oczy, zielone jak oczy jej ojca, były rozbiegane, a za nimi kryło się przerażenie. Nie wszystkie koszmary można odpędzić przytulaniem. – Wszystko już dobrze, Alice. Nikt cię nie skrzywdzi. Nie pozwolę cię więcej skrzywdzić. – Gdzie ten mężczyzna? Gdzie ten…? – Bob Tate? Na korytarzu. To on do mnie zadzwonił i powiedział, że tu jesteś. Jestem szczęśliwa, że cię znowu widzę. Alice. Moja Alice. – Esther. – Alice skuliła ramiona. – Nie chcę żadnych zastrzyków. Pan będzie bardzo zły. Nie mogę tu zostać. – Miałam kiedyś nauczycielkę o imieniu Esther – improwizowała Cora. – Esther Tanner. Była bardzo miła. Ale nazwałam cię Alice, po mamie twojego taty. Alice Ann Bodine. Mój rozbrykany kot podwórkowy. Czy to jej ślepa nadzieja, rozpaczliwe pragnienie, czy coś zamigotało w tych przerażonych oczach. Ostrożnie, tak delikatnie, że aż bolały ją kości, usiadła na brzegu łóżka. – Kiedyś tak cię nazywałam, gdy byłaś jeszcze malutka i nie chciałaś zasnąć. Och, walczyłaś, jakby sen był twoim największym wrogiem. Moja

Alice nie chciała stracić nawet chwili życia. – Nie. Alice była kurwą i ladacznicą. Bóg ukarał ją za niegodziwość. Serce znowu się jej ścisnęło, tym razem od tego kotłującego się gniewu, ale Cora go stłumiła. Na później. – Alice jest i była, i zawsze będzie pełna temperamentu, uparta, ale nigdy niegodziwa. Och, potrafiłaś doprowadzić mnie do szału, mój kocie, ale czyż nie umiałaś mnie rozśmieszyć? I sprawiałaś, że byłam dumna. Jak wtedy, kiedy stanęłaś w obronie małej Emmy Wintrop, gdy inne dziewczynki naśmiewały się, że się jąka. Popchnęłaś kilka z nich tak, że się przewróciły, miałaś z tego powodu kłopoty. A ja byłam dumna. Alice pokręciła głową i Cora zaryzykowała. Delikatnie, możliwie najdelikatniej położyła dłonie na policzkach Alice. – Kocham cię, Alice. Mama zawsze cię kocha. Alice znowu pokręciła głową, a Cora się uśmiechnęła i położyła dłonie na kolanach. – Wiesz, kto jeszcze tu jest, i kogo będziesz mogła zobaczyć, jak zechcesz? Reenie i Grammy. Wszyscy jesteśmy tak szczęśliwi, że wróciłaś do domu. Znów miała rozbiegany wzrok. Zagryzła wargi. – Pan mnie utrzymuje. Muszę wracać. Mam dom, który Pan dla mnie

zbudował. Dbam o niego. Muszę posprzątać dom. – Bardzo chciałabym zobaczyć twój dom. – Cora uśmiechała się delikatnie, ale jej myśli były pełne goryczy i mściwości. – Gdzie on jest? – Nie wiem, nie wiem. – Teraz rozbiegane oczy wróciły do Cory. Było w nich tyle strachu, tyle dezorientacji. – Zgubiłam się. Byłam niegodziwa i uległam pokusie. – Nie będziemy się tym martwić. Ani trochę. Wyglądasz na zmęczoną, więc dam ci teraz odpocząć. Zostawię coś, jedną z moich ulubionych rzeczy. Cora wstała i sięgnęła do kieszeni. W czasie jazdy do szpitala wyjęła z portfela zalaminowane zdjęcie. Niezmiernie delikatnie wzięła dłoń Alice i włożyła do niej zdjęcie. Przedstawiało Corę stojącą z dwiema nastoletnimi córkami, które przytulały buzie do jej policzków i uśmiechały się do kamery. – Twój dziadek zrobił je w świąteczny poranek, kiedy miałaś szesnaście lat. Zatrzymaj je. Jeżeli poczujesz lęk, spójrz na nie. A teraz odpoczywaj, moja Alice. Kocham Cię. Dotarła do drzwi i Maureen, tam już nie mogła powstrzymać łez. – W porządku, mamo. Zrobiłaś wszystko jak należało. – Jest tak chora i przerażona. Jej włosy, och, Reenie, jej śliczne włosy. – Zajmiemy się nią. Wszyscy się nią teraz zajmiemy. Chase –

powiedziała Maureen, jak dotarli do poczekalni. – Przynieś babci herbaty. I dla Grammy też. Usiądź, mamo. Miss Fancy objęła Corę, pokołysała, uspokoiła. – Panie doktorze – Maureen zwróciła się do doktora Grove’a – chciałabym z panem porozmawiać. Odeszła od rodziny i rozejrzała się za miejscem zapewniającym większą prywatność. – Przede wszystkim – zaczęła – mówił pan, że ktoś oceni jej stan umysłowy i emocjonalny. Przypuszczam, że ma pan na myśli psychiatrę. – Zgadza się. – Chciałabym poznać nazwisko oraz kwalifikacje tej osoby. Proszę mnie zrozumieć – ciągnęła, zanim zdołał coś wtrącić. – Moja matka jest, jak panu powiedziano, silną kobietą. Ale potrzebuje kogoś, kto się wszystkim zajmie, a już na pewno takiej osoby potrzebuje moja siostra. Tą osobą będę ja. Muszę wiedzieć wszystko o jej stanie, o każdym aspekcie tego stanu i o sposobie leczenia. Wyciągnęła telefon. – Nagram tę rozmowę, jeżeli nie ma pan nic przeciwko, żebym czegoś źle nie zrozumiała albo później nie pomieszała. Zanim to zrobię, chciałam panu podziękować za dotychczasową opiekę nad moją siostrą i za współczucie, jakie okazał pan mojej matce. – Będę tak dokładny jak to możliwe. Myślę, że pacjentka by skorzystała,

gdybyśmy pani, ja i doktor Minnow porozmawiali, zanim oceni ona stan Alice. – Celia Minnow? – Tak, zna ją pani? – Tak, więc możemy pominąć omawianie jej kwalifikacji. Mogę spotkać się z państwem, kiedy pan zechce. A teraz – włączyła dyktafon w telefonie. – Zacznijmy od stanu fizycznego Alice. Bodine poszła za przykładem matki. Poczekała, aż Tate wyszedł, żeby zadzwonić i wymknęła się za nim. – Mam kilka pytań. – Rozumiem, Bodine, ale… Wzięła go pod ramię i poprowadziła za stanowisko pielęgniarek. – Powiedział pan, że została zgwałcona – zanim ją tu przywieziono. Zrobił pan test na gwałt? – Owszem. – Jest DNA, jego DNA? Oglądałam sporo odcinków " CSI". – Powinnaś wiedzieć, że to nie działa jak w telewizji. Uzyskanie wyników potrwa. A jeżeli jest DNA, musimy je porównać z materiałem genetycznym jakiegoś podejrzanego. – Ona może zidentyfikować tego człowieka.

Tate potarł ze znużeniem kark. – Ona nie jest w stanie zidentyfikować własnej tożsamości w tej chwili. – Rozumiem. I rozumiem, że większość mojej rodziny jest teraz skupiona na Alice, na jej stanie zdrowia, a nie na tym, jak się tu dostała. Więc zacznę od pytania, w jaki sposób tu trafiła. Gdzie dokładnie była? Kto ją znalazł? – Para wracająca do domu znalazła ją na poboczu drogi numer 12. Nie jesteśmy w stanie powiedzieć, skąd ona się tam wzięła ani ile przeszła, zanim straciła przytomność. Była ubrana w sukienkę i kapcie. Nie miała przy sobie niczego, co pozwoliłoby na jej identyfikację. Ani jednej rzeczy. – Jak daleko mogła przejść w takim stroju? – Bodine chodziła w tę i z powrotem. – Kilka kilometrów najwyżej. – W każdym kierunku – zauważył Tate. – Wysłaliśmy jej ubrania do policji stanowej. Ich eksperci je przejrzą, poszukają czegoś, co mogłoby nam pomóc. Ale to też nie jest takie proste, Bodine, bo wymaga czasu. Musisz mi zaufać. Poruszę niebo i ziemię, żeby znaleźć tego, który jej to zrobił. – Nie wątpię. Potrzebuję czegoś, nad czym będę mogła się zastanawiać. Sama idea, że mogła zostać porwana i przetrzymywana od czasu, kiedy wyjechała… – Nie sądzę, by tak było. Samochód, który zabrała, został znaleziony w Nevadzie. Wysyłała pocztówki z Kalifornii.

– Zgadza się. Nikt nie mówił wiele o Alice, ale o tym wiedziałam. Musiała tutaj wrócić. Musiała zostać uwięziona gdzieś tutaj, szeryfie. Nie mogła przecież przejechać z Kalifornii czy Nevady w domowej sukience i kapciach. To przynajmniej miało jakiś sens. – No dobrze – kiwała stanowczo głową. – To jest coś, nad czym można się już zastanawiać. – Odwróciła się do niego. – Powiedział pan, że miała dzieci. Gdzie są jej dzieci? Boże, to przecież moi kuzyni. – Kiedy to do niej dotarło, przycisnęła palce do oczu. – Ona jest moją ciotką. Nigdy o niej w ten sposób nie myślałam. Bodine spojrzała na korytarz. – Prawie wcale o niej nie myślałam. A teraz będę, powiedziała sobie. Bodine przekonywała matkę, żeby wróciła do domu z nią i Rorym, wykorzystując do tego Grammy. Grammy przecież nie może siedzieć w szpitalnej poczekalni całą noc. Powinna pojechać na ranczo i trzeba się nią zająć. Cora nie ustąpiła, więc Sam i Chase z nią zostali. Będą się zmieniać. Ponieważ nikt w szpitalu nic nie jadł, Bodine podgrzała posiłek, który

oddana Clementine dokończyła przygotowywać, i podała do stołu. Kiedy dwie kobiety, które kochała, rozgrzebywały jedzenie na talerzu, Bodine nie wytrzymała i się postawiła. – Chyba Rory jako jedyny dostanie szklaneczkę whisky po kolacji. Wszystkim nam by się przydała, ale nie dostaniecie whisky na pusty żołądek, choćby nie wiem co. – Jest to jakaś motywacja. – Miss Fancy zdobyła się na słaby uśmiech i zjadła kawałek wołowiny. – Miałam w sercu tyle gniewu do tej dziewczyny. – Ja też – zgodziła się Maureen. – Gniew, uraza i wszystkie te ostre słowa, które miała ode mnie usłyszeć, jeżeli kiedykolwiek będę miała sposobność je wypowiedzieć. – Och, przestańcie już, obie. Rory, bardziej niż wstrząśnięty, wyprostował się na krześle. – Daj spokój, Bodine. – Akurat. Gniew, uraza i ostre słowa wynikały z tego, co zrobiła. Uciekła, a to, co wiemy teraz, wcale nie zmienia jej bezmyślnego zachowania. Ten gniew i cała reszta wzięły się stąd, że troszczyłyście się o Nanę. Myślałyście, że twoja córka, a twoja matka, cierpi. Alice zrobiła co zrobiła i należy jej się za to porządny kopniak w tyłek. – Jezu, Bodine – zaczął Rory, ale Bodine zgromiła go wzrokiem.

– Ale to beztroskie zachowanie nie znaczy, że zasłużyła na to, co ją spotkało. Nikt na to nie zasługuje. I nikt przy tym stole nie jest odpowiedzialny za to, co się stało. Więc przestańcie już i zjedzcie. – Nie podoba mi się ten ton – powiedziała oschle Maureen. – Nie podoba mi się siedzenie tutaj, podczas gdy moja matka obwinia się za coś, czemu nie jest winna i miesza w to Grammy. Nie podoba mi się, że Grammy robi to samo sobie i mojej mamie. – Mnie też się nie podoba ten ton. – Miss Fancy zjadła kolejny kęs. – Tak samo jak nie podoba mi się, że ta dziewczyna ma rację. – Ale mogłaby to powiedzieć z większym szacunkiem. – Maureen jednak wzięła widelec. – Skoro jej to uszło na sucho… – Rory rozejrzał się po twarzach siedzących przy stole kobiet. – Wyrzuty sumienia z powodu tego, jak się czujecie, w niczym nie pomogą. To, czego potrzebujemy, to rodzina stojąca murem, robiąca to, co trzeba zrobić, wspólnie. Gniew nie jest czynnikiem jednoczącym, a my musimy być zjednoczeni. Uśmiechnął się z wyższością do siostry. – Tak właśnie ma się rację z szacunkiem. – Zaorałam pole, żebyś mógł siać. Miss Fancy zbyła to machnięciem ręki.

– Od czasu do czasu ten chłopak mówi z sensem. – Wyciągnęła rękę i potarła wierzch jego dłoni. – Ona będzie nas potrzebowała, Reenie. Obie będą nas potrzebowały. Maureen jadła ostrożnie. – Lekarz mówi, że jeżeli chodzi o stan fizyczny, mogłaby wyjść ze szpitala za kilka dni. Ale żeby być na to emocjonalnie gotową, może potrzebować więcej czasu. Przeniosą ją na oddział psychiatryczny, do czasu aż… Ale ja… – Co, kochanie? – Rozmawiałam trochę z Celią Minnow. To ona będzie ją prowadzić. Musi ocenić stan Alice, porozmawiać z nią i zadecydować, co robić. Może dałoby radę przywieźć ją tutaj, gdzie dorastała. Jej rodzina jest tu. Zatrudnimy pielęgniarkę, jeżeli będzie trzeba. A Celia albo będzie do nas przyjeżdżała na spotkania, albo będziemy zabierać Alice do niej. Muszę pomówić z Samem i z wami wszystkimi, ponieważ zdaję sobie sprawę, że to spore poświęcenie. – Oczywiście, że będzie tutaj. – Bodine spojrzała na Rory’ego, który skinął głową. – Dom Bodine jest zbyt mały, jeżeli dojdą pielęgniarki i lekarze. Tu jest mnóstwo miejsca, no i to jest miejsce, które zna. – To zdejmuje mi trochę ciężaru z serca – stwierdziła Miss Fancy. –

Bodine, nie dam rady więcej zjeść o tak późnej porze, ale myślę, że zasłużyłam na mały palec whisky na lepszy sen. Marzę o tym i pójściu do łóżka. Bodine wstała, wyjęła szklaneczki, nalała dla Miss Fancy, spojrzała pytająco na matkę. Maureen podniosła dwa palce. Bodine spełniła prośbę i tyle samo nalała dla brata i siebie. – Cóż. – Maureen uniosła szklaneczkę. – Jakkolwiek trudna była jej droga, jakkolwiek trudna nadal będzie, wypijmy za Alice. Za powrót córki marnotrawnej. Znowu wykorzystując Grammy, Bodine przekonała matkę, żeby poszła na górę, zadbała o babcię i sama odpoczęła, a ona i Rory zajmą się kuchnią. – Ona nie może być sama. Alice – powiedział Rory. – Nazywamy ją „ciocią Alice”? Jezu, Bo. – Myślę, że Alice wystarczy. Tak, będziemy musieli być przy niej na zmianę, jeżeli i kiedy tu przyjedzie. Prawdopodobnie trzeba wynająć pielęgniarki z doświadczeniem w opiece psychiatrycznej. Mama się tym zajmie, a konieczność zrobienia czegoś konkretnego pomoże jej uporać się z resztą. Możliwe, że Nana i Grammy też u nas trochę pomieszkają. – Mamy miejsce. Zastanawiam się, jak długo ona tu była. W tej okolicy. Bodine, wycierając blat, spojrzała na niego z aprobatą.

– Myślimy o tym samym. – Byłem przekonany, że ona nie żyje. – Ja też. Nie mogłam zrozumieć, jak może nadal żyć i nie napisać listu albo zadzwonić co jakiś czas. Zero kontaktu przez lata. Świadomość, że ktoś ją więził i był dla niej tak okrutny - i cały ten czas była gdzieś niedaleko… Niedaleko stąd. Rory, mogliśmy przejeżdżać, samochodem czy konno, kilometr od niej. – To musiało być jakieś odosobnione miejsce, nie sądzisz? – Nie wiem, po prostu nie wiem. Te kobiety - gdzie to było? Ohio chyba, gdzie ten skurwiel trzymał je przez lata? Wcale nie było tak odosobnione i nikt o niczym nie wiedział. – Nie rozumiem. Nie mogę zrozumieć, jak jakiś facet mógłby chcieć kobietę, którą musiałby trzymać w zamknięciu. Niedobrze mi. – Pełen obrzydzenia rzucił ścierkę. – Idę na górę. Mogę pojechać jutro wcześnie rano, żeby Chase i tata zdążyli wrócić do domu. – Mama będzie chciała pojechać z tobą i może namówi Nanę, żeby wróciła, przynajmniej, żeby się przebrać. Jeżeli jej się uda, zawiozę Nanę z powrotem. – Poradzimy sobie. – Odwrócił się i przyciągnął ją, żeby przytulić. – Bez względu na to, ile razy doprowadzałaś mnie do białej gorączki, byłbym

ogromnie wkurzony, gdybyś kiedykolwiek zwiała. – Czuję dokładnie to samo. – Ty też odpocznij. – Cmoknął ją w czubek głowy i ruszył na górę. Wiedziała, że nie zaśnie, jeszcze nie. Powiedziała sobie, że musi się przejść, przespacerować i chociaż dobrze wiedziała, dokąd pójdzie, nie przyznawała się do tego, dopóki nie zapukała do drzwi Callena. Otworzył tak szybko, że miała pewność, iż czekał. – Słyszałeś. – Clementine. – Wciągnął ją do środka. – Zajrzałem, licząc, że wproszę się na niedzielny obiad. Jak się czujesz? – Nie wiem, ale to najmniej istotne. – O resztę też chciałem spytać. – Jego dłonie przesunęły się w górę i w dół jej rąk, gdy odsunął ją, żeby się dobrze przyjrzeć. – Nie dzwoniłem ani nie pisałem, bo nie chciałem przeszkadzać. Nie zajrzałem, kiedy zobaczyłem światło w kuchni, z tego samego powodu. Ale czekał na nią, pomyślała. Czekał. – Czy mógłbyś mnie jeszcze przez chwilę nie puszczać? – Mogę. Czy Cora się trzyma? – Nadal jest w szpitalu. Nie chce na razie wrócić. Callen, czy możemy się położyć? Nie chodzi o seks. Czy możemy się położyć, żebym ci o

wszystkim opowiedziała? Jestem zbyt zmęczona, żeby stać, a nie chcę siedzieć. Objął ją w talii i poprowadził do sypialni. – Ściągniemy ci te buty. Pozwoliła mu je zdjąć, gdy wyciągnęła się na łóżku. – Dzięki. Przerabiam to kawałkami. Chcę poskładać całość. Może wtedy nabierze trochę sensu. Wyciągnął się na łóżku obok niej. – Opowiadaj. – Kiedy wróciłam z pracy, mama płakała. Zrelacjonowała mu wszystko, krok po kroku. Rzadko przeszkadzał, po prostu pozwolił jej zrelacjonować to, co widziała, słyszała, czuła. – Mama zamierza sprowadzić ją do domu na ranczo – zakończyła. – Być może niebawem, a może dopiero za wiele miesięcy, ale jest na to zdecydowana. – To cię martwi? – Martwię się, ile będzie miała z tego powodu stresu, choć tak czy inaczej będzie zestresowana. Martwię się, że nie złapią tego skurwysyna, który to zrobił, i ta historia będzie tak nad nami wisiała jak burzowe chmury. Martwię się, że gdzieś blisko domu - wystarczająco blisko - jest ktoś, kto to

zrobił. Dzieci, Callen. Ona miała dzieci. Mogą być w moim wieku lub w wieku Rory’ego albo młodsze. Czy są gdzieś przetrzymywane i krzywdzone, tak jak ona była, czy są częścią tego? Jakiejś, nie wiem, sekty? Odsunął jej włosy z twarzy. – Dużo powodów do zmartwienia. – Zupełnie jakby zło się spiętrzyło. Dwie kobiety nie żyją, teraz Alice. Jakby zło się spiętrzyło i zmieniło mój świat. Możesz mnie jeszcze przytulić? Muszę na chwilę zamknąć oczy. – Jasne. Objął ją i poczuł, jak zasnęła niemal natychmiast po zamknięciu powiek.

Rozumiał jej zmartwienia, każde z nich. Ale jest jeszcze jedno, o którym nie pomyślała, które znalazło się na samym szczycie jego listy. Alice Bodine nie zmarła. Żywa kobieta, kiedy jej umysł się uspokoi, może zidentyfikować tego, który ją więził, bił, gwałcił. Martwił się, że człowiek, który robił takie rzeczy, nie zawaha się i zabije kobietę, która znała jego twarz, a także każdego, kto stanie mu na drodze. Obudziła się z głową na jego ramieniu, a on nadal ją przytulał. Nie wiedziała, jak wyrazić wdzięczność za pociechę, jaką jej to dało. Kiedy zaczęła się wyswobadzać, przytulił ją mocniej.

– Pośpij jeszcze – powiedział. – W ogóle nie zamierzałam spać. Muszę wrócić, w razie gdyby mnie potrzebowali. – Usiadła i odgarnęła włosy. Również usiadł i pogłaskał je na całej długości. Chciała się o niego oprzeć, wtulić, na minutę. Ale… – Czy ten zegarek dobrze chodzi? Zerknął, wyświetlacz pokazywał trzecią trzydzieści pięć. – Tak. – Kiepska godzina na poruszenie takiej kwestii, ale być może będziemy musieli prosić cię, żebyś pobył i w ośrodku, i na ranczu, dopóki nie ustalimy co i jak. Przynajmniej kilkoro z nas musi być w szpitalu. Będziemy się zmieniać. – Żaden problem. – Nie jutro - a raczej dziś. – Znalazła buty i włożyła je. – Dziś jedziesz do matki. – Mogę to przełożyć. – Nie, nie rób tego. I tak muszę ustalić jakiś harmonogram, a twoja mama liczy na to spotkanie. – Wtuliła się w niego na chwilę. – Dziękuję za bycie przyjacielem, kiedy tego potrzebowałam. – Jestem nim, nawet gdy nie potrzebujesz. Ale następnym razem będę

upierał się przy seksie. Rozbawił ją, tak jak zamierzał. – Ja też. – Ujęła jego twarz w dłonie i pocałowała. – Ja też. – Dawaj mi znać co i jak, Bodine. – Dobrze. – Podniosła się. – Pojadę do szpitala, skoro pospałam, zwolnię tatę i Chase’a, czy będą tego chcieli, czy nie. Chase też będzie potrzebował przyjaciela. – Jestem jego przyjacielem, na dobre i złe. Ale nie będę z nim uprawiał seksu. Znowu się zaśmiała i ruszyła do wyjścia. – Ty i Alice, oboje wyjechaliście, ale wróciliście zupełnie inaczej. Pośpij trochę, Skinner. Nadal ubrany położył się, kiedy usłyszał zamykające się drzwi. Ale już nie spał.

ROZDZIAŁ OSIEMNASTY Callen dołożył do wypełnionego zadaniami dnia pomoc przy koniach w stajni. Do diabła, i tak nie zaśnie, pomyślał, wyrzucając obornik ze stajni. Wybrał tę pracę, ponieważ znał przyzwyczajenia przyjaciela równie dobrze jak swoje.

Dwadzieścia minut po tym, jak zaczął, do stajni wszedł Chase. Callen pomyślał, że wygląda na zmęczonego i wyczerpanego psychicznie. – Jesteś dziś na liście? – spytał go Chase. – Nie, mam trochę wolnego czasu. – I uwielbiasz wyrzucać końskie gówno? – Cale życie się tym zajmuję. – Callen przerwał i oparł się na łopacie. – Co mogę zrobić? – Nie wiem, co ktokolwiek może zrobić. Wszyscy po prostu czekamy. Nie jestem pewien na co. Wiem tylko, że ktoś z nas musi tam być, żeby złapać Nanę, jeżeli upadnie. To też moja Nana, pomyślał Callen, i była nią, od kiedy pamiętał. – Jak ona się trzyma? – Ma stalowy kręgosłup. Chyba zawsze o tym wiedziałem, ale nigdy tego nie widziałem tak wyraźnie jak teraz. Uparła się, że całą noc spędzi w pokoju Alice. Zajrzałem kilka razy, tata też. Obie spały. Potem Bodine przyszła, o jakiejś wpół do szóstej rano. Podjechała do domu babć i przywiozła Nanie ubrania na zmianę i co tam uznała za potrzebne, po czym powiedziała mi i tacie, żebyśmy wrócili do domu. Zaparła się i tyle. – Jabłko. Drzewo. Blisko.

– Wiem. Nie znam Alice – powiedział gwałtownie Chase. – Nic do niej nie czuję. Poza tym, że mi niedobrze i przykro, odkąd dowiedziałem się, że przeszła przez najgorsze możliwe piekło, które prawdopodobnie trwało latami. Ale nie znam jej, nie czuję się z nią związany. Myślę o kobietach, które znam, z którymi łączy mnie więź. Zabrakło mu słów i Chase potarł twarz dłońmi. – Grammy zbliża się do dziewięćdziesiątki. Jak mam ją powstrzymać przed siedzeniem godzinami w szpitalnej poczekalni? – Oderwij jej uwagę, daj jakieś zajęcie. Chase wyrzucił ręce do góry w wyraźnym geście frustracji człowieka oszczędnego w słowach i gestach. – Jakie na przykład? – Jezu, nie wiem. Coś babcinego. Jest babcią Alice, więc ma tę więź, której ty nie masz. I zdecydowanie nie powinieneś się czuć z tego powodu winny. – Ona jest siostrą mojej matki. – No i co, kurwa, z tego, Chase? W życiu jej nie spotkałeś. Ubrania! – natchnęło Callena. – Co ubrania? – Bodine powiedziała, że to, co Alice miała na sobie, zabrano i wysłano

do analizy. Będzie potrzebowała ubrań, nie? – Chyba tak, ale… – Pomyśl. Przy śniadaniu wspomnisz, że Alice nie ma niczego, tylko te szpitalne koszule. Założę się o tygodniową wypłatę, że twoja mama i Miss Fancy zerwą się, jakby miały sprężyny w nogach. – Noo... Rzeczywiście, tak. Nie pomyślałem o tym. – One prawdopodobnie też nie. – Callen dorzucił zużytego siana do taczek. – Jeszcze się nie pozbierały, ale niedługo pomyślą o kwestiach praktycznych. – To cholernie dobry pomysł. – Rozwiązuję problemy świata, przerzucając końskie gówno. Uśmiech Chase’a zniknął równie szybko jak się pojawił. – Cal, ten facet gdzieś jest, gdzieś cholernie blisko, za blisko, i może znów zrobić to samo, co zrobił Alice. Masz jakieś rozwiązanie? – Zajmę się tym, bo jest tu jeszcze mnóstwo końskiego gówna. Zaopiekuj się rodziną i pamiętaj, że ja też mogę posiedzieć w poczekalni. Dziś po południu będę w Missouli, więc jak skończę, mogę tam pojechać. – Nie miałbym nic przeciwko. Callen potaknął. – Zatem tak zrobię – powiedział i wrócił do przerzucania siana.

Tego popołudnia, po zmodyfikowaniu harmonogramu, przekazaniu Maddie wykupionej w ostatniej chwili lekcji oraz zostawieniu Bena na stanowisku, Callen zapukał do jaskrawoniebieskich drzwi ślicznego domku swojej siostry. Na oknach po obu stronach drzwi wisiały jaskrawoczerwone skrzynki na kwiaty, zrobione przez jego szwagra. Wylewały się z nich bratki, z fioletowymi i żółtymi plamami, które przypominały troszkę twarze. Zapewne zasadziła je jego siostra. Wiedział, że za domem stoi szklarnia oraz huśtawki udające statek kosmiczny - zbudowali je wspólnie. Tak samo jak zbudowali wspólne życie, rodzinę, pomysłowy sklep z rzemiosłem artystycznym. Na podwórku mieścił się też piec do wypalania, a część ceramiki na półkach sklepu była oznaczona monogramem jego siostry. Zawsze była mądra, pomyślał. Potrafiła zrobić coś ciekawego z czegoś, co większość wyrzuciłaby do śmieci. Kłócili się, jak to rodzeństwo. Od niej i domu wolał towarzystwo Chase’a oraz przebywanie na ranczu. Jednak podziwiał inwencję twórczą Savannah. Ten jej spokój bliski niewzruszeniu, jej luz i dystans - choć kiedy w nim gotowała się krew, jej chłód szalenie go frustrował. Kiedy Savannah otworzyła drzwi, z brązowymi włosami splecionymi w warkoczyki, z buzią śliczną jak lukrowana babeczka i z gigantycznym

brzuchem pod koszulą w kratę, poczuł ciepły napływ miłości. – Jakim cudem wstajesz z tym z łóżka? – Trącił lekko brzuch. – Justin zbudował zestaw bloczków. – Nie zdziwiłbym się. Gdzie twój duży chłopak? – Drzemka - chociaż ta cenna godzina zaraz minie. Chodź szybko, póki jest trochę spokoju. – Wciągnęła go do środka i przytuliła, stukając go lekko brzuchem, co było nieco dziwne. – Ma ze sobą psiaka. Myśli, że nie zauważyłam. Weszła do salonu zdominowanego przez wielką miękką sofę z radośnie czerwonymi makami na niebieskim tle, fotele uszaki, czerwone w niebieskie pasy - wszystko znaleźli na pchlich targach i zmienili tapicerkę. Tak samo jak stoły, które odnowili, jak lampy, które Savannah wyciągnęła ze sterty śmieci, pomalowała i dała nowe życie. Na pierwszy rzut oka - miszmasz, pomyślał, nic idealnego, nie jak z katalogu. A jednak wszystko do siebie pasowało i tworzyło dom. Opadła na fotel i pomasowała brzuch. – Mama się ubiera. Przyjechałeś wcześniej. Chcesz kawy? Już wypiłam tę jedną filiżankę, jaką mi wolno - nie jestem w stanie rzucić - ale mogę ci zrobić. – Siedź.

– To może herbata sasafrasowa, co, kowboju? Uśmiechnął się szeroko. – Nie w tym życiu, ty dziwaczna hippisko. Dlaczego nie jesteś w sklepie? – Musiałam zrobić sobie dzień wolny. Mam kilka rzeczy do skończenia w warsztacie, a Justin robi się nadopiekuńczy na tym etapie ciąży. – Znowu poklepała brzuch. – Mogłam zawieźć mamę, Cal. Wiem, co o tym sądzisz. – Żaden problem. – Mogę ściągnąć opiekunkę, jeżeli chcesz, żebym pojechała z wami. – Nie przejmuj się tym, Vanna. – Ona naprawdę nie może się tego doczekać, głównie chodzi o spędzenie czasu z tobą. – Spojrzała na sufit, słysząc łomot, ujadanie i chłopięcy śmiech. – Czas minął. – Pójdę po niego. Savannah machnięciem ręki pokazała Callenowi, żeby usiadł. – Nie ma takiej potrzeby. Wierz mi, zna drogę. I popełniłam ten błąd, że powiedziałam mu o twojej wizycie. Więc przygotuj się. – Lubię go. Ma to twoje a-co-by-tu-można-z-tym-zrobić i Justinowe dostrzegaj-zabawną-stronę-każdej-sytuacji. Wyszło wam bardzo rozrywkowe dziecko.

– Pracujemy nad kolejnym. Chcesz wiedzieć, jakiego rodzaju? – Jak to jakiego rodzaju? Och, chłopiec czy dziewczynka? Myślałem, że mieliście tego nie sprawdzać. – Mieliśmy - tak zrobiliśmy z Brodym i okazał się najlepszą niespodzianką wszech czasów. Tym razem miało być tak samo, ale potem któregoś wieczoru rozmawialiśmy o pokoju dziecinnym, że był neutralny, zmienił się w chłopięcy. Zostawić jak jest, przerobić na neutralny? Brody dostał pokój dla dużego chłopaka, a łóżeczko za chwilę będzie miało nowego lokatora. Więc stwierdziliśmy, że teraz się dowiemy. I już wiemy. – No dobra, to jaki masz tam smak? – Lody truskawkowe. – Różowy? Dziewczyna. – Wyciągnął stopę, żeby trącić jej nogi. – Będziecie mieli po jednym. Dobra robota. – Zobaczył, jak jej brzuch faluje. – Ale dziwne. – Wie, że o niej mówimy. Aubra albo Lilah. Te dwa imiona wchodzą w grę. Ten, kto wygra, daje pierwsze imię, przegranemu zostaje drugie. Co wolisz? – Nie stanę pomiędzy mamą i tatą. – Nie powiedziałam, które moje, a które Justina. Pytam, które ci się bardziej podoba.

– Chyba Aubra. – Tak! – Wyrzuciła w górę dłoń zaciśniętą w pięść. – Kolejny głos na mnie. Gdyby jeszcze udało mi się go przekonać do Aubra Rose, a zostawić Lilah na kolejną dziewczynkę… – Już myślicie o kolejnym dziecku? Szczeniak, pełen entuzjazmu labrador, pomknął w dół schodów wprost na kolana Callena i trzymając przednie łapy na jego klatce piersiowej, zaczął mu lizać twarz. Brody, z włosami zmierzwionymi od snu, różową buzią i oczyma równie radosnymi jak psie, schodził po schodach z plastikowym wiaderkiem. – Cal, Cal, Cal! – mówił coś jeszcze podnieconym głosem, ale zbyt szybko dla Cala nieobeznanego dobrze z językiem malucha. Gdy chłopiec rzucił wiaderko i skoczył na niego tak samo jak szczeniak, Cal zrozumiał przekaz prawdziwej miłości. Nie potrafił powiedzieć, czym sobie na nią zasłużył, ale zdecydowanie umiliło mu to dzień. Brody, wiercąc pupą, zszedł z jego kolan i sięgnął po wiaderko, z którego wygrzebał figurkę jakiejś postaci. – Ronman. – Widzę. Myślałem, że wolisz " Power Rangers".

– Red Ranger. Hulk. Kaptan Merica. Sliver Ranger. – Silver – poprawiła go matka. – Sil-ver. – Sil-ver. Podawał nazwy figurek, które ustawiał koło Callena. – Nie mogę powstrzymać mamy przed ich kupowaniem. – Dlaczego miałabym ich nie kupować? – Po schodach schodziła Katie Skinner. Była ubrana w ciemnoszarą sukienkę i wygodne czarne buty. Więcej, pomyślał Callen - była także ubrana w szczęście. W jego odczuciu przez zbyt wiele lat nie był to podstawowy element jej garderoby. Szczęście jej pasowało, tak samo jak popielate włosy i śmiech, kiedy Brody podbiegł, by objąć ją za nogi. – Cal – powiedział do niej. – Widzę. – Cal bawić. – Dobrze – zgodziła się Katie. – Pobaw się z nim, mamy dużo czasu. Zrobię herbatę dla Savannah. – Mamo, chętnie się napiję, dziękuję. – Ona chce sasafras – powiedział Callen, zsuwając się na podłogę, co zachwyciło zarówno chłopca, jak i szczeniaka. – Rzeczywiście, poproszę.

– Zaraz przyniosę. Callen wybrał figurki do bitwy. – Przywróciłaś jej radość życia, Vanna. Ty, Justin i Brody. – Myślę, że tak. Ty też się do tego przyłożyłeś, wracając do domu. Zwłaszcza kiedy dowiedziała się o tobie i Bodine Longbow. Podniósł gwałtownie głowę, mrużąc oczy, a Savannah objęła brzuch i zaśmiała się. – Może i długo cię nie było, Cal, ale chyba nie zapomniałeś, ilu mamy wspólnych znajomych. Słyszeliśmy, jak ty i Bodine seksownie tańczyliście w Spędzie w sobotnią noc. – „Seksownie tańczyliśmy”. – Callen zakrył uszy Brodiego dłońmi. – Czy tak się mówi przy dziecku? – Jego tatuś i ja czasami tak przy nim tańczymy. – Chyba muszę zakryć sobie uszy. Uśmiechając się znacząco, Savannah przeciągnęła palcami po jednym z warkoczyków. – No to co jest z Bodine? – Nie emocjonuj się tak. – Zawsze ją lubiłam. Wszystkich ich, ale Bodine szczególnie. Nie wiesz, ale dwa lub trzy razy do roku przyjeżdżała do mnie z workiem ubrań.

Mówiła, że wie, jak dobrze sobie radzę z igłą, może je naprawię i mi się przydadzą. Nie wymagały żadnych zabiegów - brakujący guzik albo niewielkie rozdarcie na szwie. Mówiła tak, żeby oszczędzić mi przykrości. A kiedy otworzyliśmy z Justinem sklep, była jedną z pierwszych klientek. Ma dobre serce - i ma klasę. Nie jestem pewna, czy na nią zasługujesz. Uśmiechnęła się przy tych słowach. – Kobiety, Brody? To przekorne stworzenia. Lepiej, żebyś się jak najwcześniej o tym dowiedział. – Kapiety. – Brody podniósł figurkę Pink Rangera i zaśmiał się rozradowany. Godzina z siostrą i rozrywkowym siostrzeńcem, mniej więcej kolejna godzina z matką w restauracji - Callen uważał te wydarzenia za miłą klamrę. To, co spinała, było przykrym obowiązkiem. Zatrzymał się, jak prosiła, by mogła kupić kwiaty, czekał cierpliwie, gdy je wybierała - i zachował dla siebie myśl, że te żółte tulipany nie przetrwają nocy. Zapłaciłby za nie, ale nie chciała o tym słyszeć. Pojechał na cmentarz, zaparkował i zaprowadził ją. Nie był tutaj od czasu pogrzebu i nie zamierzał więcej wracać. Teraz zdał sobie sprawę, że będzie z nią tu przyjeżdżał za każdym razem, gdy poprosi. Powinien być właściwie wdzięczny, że ktoś zajmuje się tym miejscem i

je odśnieżył. Po twardej ziemi było jej łatwiej chodzić. Trzymał ją pod rękę na wszelki wypadek, gdy szła pomiędzy nagrobkami do tego małego, prostego, na którym znajdowało się imię jego ojca. To prawda, pomyślał Callen. Był jednym i drugim. Kamień nie musiał opisywać skuteczności w tych rolach. – Domyślam się, że trudno ci było tutaj przyjść – zaczęła Katie. – To nie do końca w porządku, że cię o to poprosiłam. – Nie musisz się usprawiedliwiać. – Miał słabości – ciągnęła, gdy wiatr rozwiewał jej włosy. – Łamał dane ci obietnice. Dane nam wszystkim, pomyślał Callen, ale milczał. – Utrudnił ci życie z powodu swoich słabości i złamanych obietnic. Wiedział o tym. Och, Callen, wiedział o tym i naprawdę się starał. Mogłam odejść, zabrać ciebie i Savannah i odejść. – Dlaczego tego nie zrobiłaś? – Kochałam go, a miłość to potężna siła. – Wiatr rozwiewał jej włosy, przesunęła dłonią po nagrobku. – Potrafi przyjmować ciosy, raz za razem. On nas kochał. To dlatego, kiedy poddał się tym słabościom, cierpiał z ich

powodu bardziej niż ja. Pracował ciężko, żeby to naprawić, ale wtedy… Wtedy, pomyślał Callen. Pamiętał wiele tych „wtedy”. – Bywały chwile, kiedy ledwie starczało na jedzenie, kiedy rachunki się piętrzyły. – Wiem o tym. Wiem. – Nadal przesuwała dłonią w rękawiczce po nagrobku, jakby uspokajała pełnego żałości ducha. – Hazard był chorobą, z którą walczył. Nigdy nie obwiniał nikogo, tylko siebie, Callen, i o tym trzeba pamiętać. Niektórzy obwiniają otoczenie za swoje nałogi. Alkohol, narkotyki czy hazard. Zrzucanie winy jest okrutne, jest przemocą. Twój ojciec nigdy nie był okrutny, nie podniósł ręki na mnie ani na żadne z dzieci. Nie miał w sobie grama podłości. Z westchnieniem przestała gładzić kamień i ujęła dłoń syna. – Ale cię zawiódł. – A co z tobą? – Boże, do szału doprowadzało go, że nigdy nie obwiniała męża za straty, za konieczność zaciskania pasa, za doznane upokorzenia. – Och, Cal, zawiódł mnie. Tym bardziej, tym silniej, im dłużej udawało mu się hamować. Jakaś część ciebie obwinia mnie, że go nie powstrzymałam. – Kiedyś tak – przyznał. – Kiedyś cię obwiniałem. Teraz nie. Nie obwiniam cię o nic, mamo. Bóg mi świadkiem.

Wpatrywała się w niego z powagą, jakby szukała oczyma potwierdzenia, a potem przymknęła powieki. – To mi zdejmuje ciężar z serca. Nie masz pojęcia, jak duży, kiedy wiem, że to prawda. Jego ojciec, pomyślał Callen, nie był jedynym, który się mylił, który rozczarowywał ludzi. – Przykro mi, że nie zdjąłem ci tego ciężaru wcześniej. – Popełniałam błędy. Popełniałam błędy, kiedy go tłumaczyłam, kiedy go broniłam przed tobą i Vanną. – Ścisnęła jego dłoń. – Za to mogę cię przeprosić i przepraszam. Mówił sobie, że już sobie z tym poradził. Wiedział, że nie, ale wmawiał sobie. Dosiadał się do spokojnego pokera albo stawiał parę dolarów na wyścigach końskich, nic dużego. Wiedział, że wróci do nałogu, ale mówił sobie, że nic podobnego się nie stanie. Przestał chodzić na spotkania. – Jakie spotkania? – Anonimowych Hazardzistów. Nie mówił o tym tobie ani Savannah. Jakaś jego część wstydziła się, że na nie chodzi, że musi chodzić. Nie powiedział, że przestał, chociaż coś podejrzewałam. Jedyna sprawa, w jakiej mnie okłamał, kiedy byliśmy razem, to te spotkania - że je opuszczał i chodził grać. Mogłam mu to wybaczyć, ponieważ kłamstwa i hazard są tym

samym. – Był z was dumny – podjęła po chwili – z ciebie i Savannah. Może nigdy tego nie odczuliście - jego wina, nie wasza. Może nie będziecie pamiętać dobrych chwil, a były takie. Na przykład, jak po raz pierwszy posadził cię na konia, albo przyniósł do domu pierwszego psa, nauczył cię wbijać gwoździe i naprawiać płot. Był dumnym z syna ojcem. Nigdy sobie nie wybaczył, że odebrał wam ziemię, że przepuścił ranczo akr po akrze. – To był twój dom. – Coś ci zdradzę. – Położyła dłoń na jego ramieniu. – Ranczo było dla mnie wyłącznie pracą. Środkiem do celu. Wolałabym taki dom, jaki ma Vanna. W pobliżu sąsiedzi, podwórko, mały ogródek. Konie, bydło, pola wymagające orki i zasiewu to niekończąca się praca. Twój tata to uwielbiał. Ty to uwielbiasz. Ja nie. – Ale ty… – Zawiesił głos, pokręcił głową. Może mężczyzna nigdy nie zrozumie kobiety i tej siły, która w nich tkwi. Tego, jak potrafią kochać. – Nauczyłam się być żoną ranczera, ale nigdy za tym nie przepadałam. Uwielbiam mieszkać z Savannah, Justinem i Brodym. Przydaję się im przychodzi mi to bez trudu. Mogę ułatwić im życie i błogosławię każdy dzień, gdy patrzę jacy są szczęśliwi. Jak mojej córeczce udało się życie. Nie znalazłam sposobu, żeby tobie je ułatwić, wynagrodzić to, co zostało

roztrwonione. – Nie musisz. Potrafię o siebie zadbać. Nie potrzebuję tego, co było. – Wiem, że potrafisz. Czy nie wysyłałeś mi pieniędzy co miesiąc? Robisz to nadal - i nie musisz… – Muszę – przerwał jej. – Potrafisz o siebie zadbać, Callen, i wiem, że ułożysz sobie szczęśliwe życie, ale ta ziemia była twoja i nie utrzymałam jej dla ciebie. – Nie chcę, żebyś się tym zadręczała, mamo. Nie chcę myśleć, że z mojego powodu masz jakiś ciężar na sercu. Gdyby chodziło jedynie o ziemię, mógłbym ją odkupić albo przynajmniej jej część. Wyjechałem, żeby się usamodzielnić, żeby dowieść, że to potrafię - przed samym sobą. Wróciłem, ponieważ to osiągnąłem i tęskniłem za domem. Dom to nie kawałek ziemi. – Prosiłam, żebyś mnie tu przywiózł, bo chciałam ci to wszystko powiedzieć, żebyśmy mogli mieć już te sprawy za sobą. On nigdy nie wybaczył sobie, że przetracił to, co powinno należeć do ciebie. Kiedy się pogodził, że już tego nie odzyska, z tej rozpaczy odebrał sobie życie. Nie mogłam mu tego wybaczyć. – Ale przyszłaś tutaj, położyłaś kwiaty na jego grobie. – Zrobiłabym to tak czy inaczej, bez względu na to, czy mu wybaczyłam, czy nie. Ale zrobiłam to. Wybaczyłam mu. Stracił znacznie

więcej niż kilka akrów ziemi, kilka budynków, kilka zwierząt, Callen. Stracił szacunek, jeżeli nie miłość córki, stracił syna. Stracił lata, które mógłby spędzić ze swoimi wnukami. Więc wybaczyłam mu. Przychodzę tutaj, kładę kwiaty na jego grobie i przypominam sobie, że były dobre chwile, że między nami była miłość. To dzięki niej jesteście, ty i Savannah, i to jest mój cud. Więc mogę to robić i odpuścić resztę. – Schyliła się i położyła kwiaty. – Nie proszę, żebyś mu wybaczył, Cal. Ale musisz spróbować zrozumieć i postarać się, by to nas nie dzieliło. Chcę patrzeć, jak mój syn układa sobie dobre życie. Zbyt długo, zbyt często, myślał o niej, że jest słaba. Widział teraz, że Cora Bodine nie jest jedyną kobietą w jego życiu, która ma stalowy kręgosłup. – Nic nas nie dzieli, mamo. Przepraszam, jeżeli dałem ci odczuć, że coś między nami stoi. Po prostu nie mogłem zostać. – Och, nie, Cal, miałeś słuszność, wyjeżdżając. – Wygrzebała chusteczkę z kieszeni. – Okropnie za tobą tęskniłam, ale cieszyłam się, że wyjechałeś się usamodzielnić. Nie były to słowa, które mówił często albo z łatwością, ale widział, że ona ich potrzebuje. Nigdy nie spyta, ale ich potrzebuje. – Kocham cię, mamo.

Z jej oczu, już mokrych, popłynęły łzy. – Callen. Cal. – Przytuliła się do niego i przycisnęła policzek do piersi. – Tak bardzo cię kocham. Synku, kocham cię. Poczuł jak odetchnęła z ulgą, jakby wstrzymywała to od lat. – Teraz wiem, że naprawdę wróciłeś do domu. – Wyjechałem, ponieważ musiałem. Wróciłem, bo chciałem. Tęskniłem za moją mamą – powiedział i usłyszał jej stłumiony szloch. – Przestań się martwić. Zmarzniesz. Chodź, wsiądziesz do samochodu, włączę grzejnik. Katie spojrzała na nagrobek, na kwiaty. – Tak, pora już iść. – Dobrze, bo mam randkę z piękną kobietą. – Objął ją ramieniem. – Zaproszę ją na wykwintny obiad. Uśmiechnęła się, choć w jej oczach połyskiwały jeszcze łzy. – Z kieliszkiem wina? – Lubisz wino? – Dzisiaj tak. – Zatem weźmiemy całą butelkę. Po powrocie do domu od razu zobaczył ślady na śniegu. Gniew, który go wcześniej niemal zadławił, wrócił ze zdwojoną siłą, gdy pomaszerował do szopy i zobaczył niezamknięte drzwi. Wpadł do środka przekonany, nadal

przekonany, że ją tam znajdzie. Nie ośmieli się, nie ośmieli się być nieposłuszna. Ale miejsce, które jej zapewnił, było puste, w dodatku nie do końca sprzątnięte. Zapłaci za to, drogo zapłaci. Wypadł na dwór, mrużąc oczy, kiedy się rozglądał. Chociaż zbliżały się do niego chmury, księżyc dawał wystarczająco dużo światła, żeby dostrzec ślady. Nie mogła być daleko. Niewdzięczna kurwa. Jak ją złapie, połamie jej obie nogi. Poszła sobie? No, to będzie ostatni raz, kiedy w ogóle chodziła. Pomaszerował do domu i otworzył drzwi. Zgromadził zapasy wystarczające na rok. Worki fasoli i ryżu, mąki i soli. Puszki od podłogi po sufit. Sągi polan wewnątrz i pod plandeką na zewnątrz. Ale broń trzymał w sypialni. Trzy sztucery, dwie strzelby, pół tuzina broni krótkiej oraz karabin automatyczny, za który zapłacił majątek. Miał narzędzia do samodzielnego robienia amunicji i dość nabojów, żeby urządzić małą wojnę. Wiedział, że nadejdzie taki dzień, gdy trzeba będzie stanąć do walki.

Będzie gotów. Gotów, gdy suwerenni obywatele tego niegdyś wielkiego kraju powstaną, by obalić skorumpowany rząd i odzyskają kraj, ziemię, prawa, które im odebrano i dano imigrantom, czarnym, homoseksualistom i kobietom. Rząd, który lekceważył zarówno konstytucję, jak i Biblię. Wojna się zbliża, a on modlił się co wieczór, by nadeszła szybko. Ale teraz, tej nocy, musi wytropić kobietę, kobietę, którą wziął sobie za żonę i którą utrzymywał, kobietę, którą trzeba ukarać. Wybrał porządny masywny rewolwer Colta, już naładowany. Zdjął kurtkę, żeby założyć kamizelkę, którą napełnił nabojami do rewolweru i strzelby. Przymocował nóż w pochwie do pasa, założył na szyję okulary noktowizyjne i przewiesił strzelbę przez ramię. Polował w tych lasach przez większość życia, pomyślał, wychodząc z domu. Żadna ciemna kurwa, jaką jest ta niewdzięczna kobieta, nie zajdzie daleko, kiedy on zacznie ją tropić. Była śmiesznie łatwa do śledzenia, mimo że ślad został nieco zawiany przez śnieg. Błąka się bez żadnego celu, uznał, przyśpieszając kroku. Zaniepokoił się nieco, gdy okazało się, że zmieniła kierunek, ponieważ jeśli go utrzyma, znajdzie się na drodze do rancza. Nie miał nic wspólnego z mieszkającymi tam ludźmi, a ich fikuśny dom był dobre półtora kilometra

dalej. Jeżeli jednak ona trafi na tę drogę, jeżeli nią pójdzie… Nie trafiła. Jest na to za głupia, pomyślał z ponurą satysfakcją, kiedy zobaczył, że jej ślady oddalają się od trasy wiodącej do tamtego domu. Na moment je zgubił, więc uznał, że kawałek szła drogą. Trafiał na nie znowu, gdy schodziła na śnieg albo w niego wpadała. Ponieważ chmury zakryły księżyc, założył okulary noktowizyjne i ruszył dalej. Był w stanie podążać za nią po żwirze, bo powłóczyła jedną nogą. Głupia suka, głupia suka. Powtarzał te słowa jak modlitwę, gdy podążał za jej śladami, bo nogi już zaczęły go boleć. Jak do cholery doszła tak daleko? Zauważył plamy krwi, przyklęknął i przyjrzał się im. Trudno osądzić przy tak mokrym śniegu, ale była wystarczająco świeża, więc zapewne to jej krew. Szedł dalej. Niewielkie ślady krwi, kropla tu, kropla tam - nabrał tempa, aż dostał zadyszki. W głowie zaczęło mu pulsować, gdy zdał sobie sprawę, gdzie mogła dojść. Chociaż w płucach go paliło, zmusił się do truchtu, strzelba obijała się o plecy, a rewolwer ciążył na udzie. Zabije ją i będzie to czyn sprawiedliwy. Czyż nie mówił sobie, że pora ją zamknąć, założyć kajdany i wziąć nową żonę? Młodszą, zdolną do rodzenia dzieci. Żonę mogącą rodzić synów, a nie

tylko bezużyteczne dziewuchy, które sprzedawał zamiast je trzymać. Nie będzie sobie zawracał głowy przykuciem jej i karmieniem. Nie po tym, jak okazała kłamliwe serce. Rozpruje ją jak łanię, zostawi zwierzętom na pożarcie. Będzie rozsądniejszy wobec następnej żony. Nie okaże jej takiej dobroci. Kiedy dotarł do drogi, wiedział, że stracił szansę. Widział prawie na kilometr w każdą stronę i nie dostrzegł Esther. Powiedział sobie, że zdechnie z wyziębienia albo wyczerpania i bardzo dobrze. Powiedział sobie, że nawet jeżeli przeżyje, nikogo do niego nie doprowadzi. Powiedział sobie, że zepsucie miejscowych funkcjonariuszy nie pozwoli im pójść po jej śladach tak skutecznie, jak on to potrafi. Jednak pozacierał ślady podczas wycofywania się, zostawiając fałszywe tropy. Kiedy rzadki śnieg przeszedł w deszcz, uśmiechnął się. Bóg o niego dba, pomyślał i odmówił bezgłośnie modlitwę. Deszcz zmyje krew, ukryje jej ślady w śniegu. W każdym razie pracował w deszczu, zostawiając inne ślady, starannie się po nich cofając, zadowolony, kiedy przez godzinę lało jak z cebra. Po powrocie do domu nogi trzęsły mu się ze zmęczenia, a dżinsy były

przemoknięte. Mimo wszystko znalazł w sobie dość gniewu i energii, żeby kopnąć psa, i to brutalnie. – Dlaczego jej nie powstrzymałeś? Pozwoliłeś jej odejść. Gdy zwierzę zaskowyczało i usiłowało wpełznąć pod dach, wyszarpnął rewolwer. Już miał palec na spuście i widział pocisk w psiej głowie. Ale przemyślał tę decyzję. Rano weźmie tego bezużytecznego kundla na smycz. Pozwoli mu biegać po śladach wokół domu. Osiodła tę swoją chabetę, pojeździ trochę. Człowiek na koniu, wybrał się na przejażdżkę z psem. Tak właśnie zrobi. Wrócił do domu, rozpalił ogień. Rozebrał się i założył zimową bieliznę, żeby się rozgrzać. Dręczył go głód, ale był zbyt zmarznięty i wyczerpany. Głowa go znowu rozbolała, więc położył się do łóżka. Rano, powiedział sobie, rano wyjedzie i sprawdzi, czy wszystko, co wymagało zatarcia, zostało zatarte. Zasypiając, życzył Esther całego gniewu Boga wymierzonego w niegodziwych i bezbożnych. Kiedy ją przeklinał, Alice spędzała pierwszą od ponad dwudziestu pięciu lat noc na wolności, śpiąc uspokojona lekami.

Rankiem, z rozpaloną skórą, dusznością w klatce piersiowej i obolałym gardłem, podniósł się, ubrał, zjadł i osiodłał chudego konia. Pies utykał i rzęził, ale biegał po słabo widocznych śladach. Chociaż deszcz rzeczywiście zatarł większość śladów, on napomniał się, że Bóg pomaga tym, którzy pomagają sami sobie. Jeździł ponad godzinę, zanim rzucające nim dreszcze zmusiły go do powrotu do domu. Nie zawracał sobie głowy uwiązaniem psa na łańcuchu - dokąd by poszedł? - i ledwie zdołał rozsiodłać konia. W domu wypił lekarstwo na przeziębienie prosto z butelki. Musi wyjść, posłuchać, sprawdzić, czy ktoś nie mówi o znalezieniu jakiejś głupiej starej baby, czy ta kłamliwa suka czegoś nie gada. Ale to może poczekać, to musi poczekać, aż odeśpi przeziębienie, które przez nią złapał. Wrócił do łóżka i spał niespokojnie pomiędzy atakami dreszczy i gorączki. Obudził się, żeby wziąć kolejną dawkę lekarstwa mniej więcej w tym czasie, gdy Callen zamówił butelkę wina dla matki. ROZDZIAŁ DZIEWIĘTNASTY Trzeciego dnia Bodine już tak dobrze znała szpitalny rytm, że potrafiła zidentyfikować przechodzącą pielęgniarkę po odgłosie jej kroków.

Pracowała zdalnie, na laptopie i komórce, kiedy normalnie byłaby w biurze. Jej matka, z którą dzieliła dyżur, robiła to samo. Poczekalnia była ich biurem, salonem i miejscem zawieszenia. Po południu, podobnie jak poprzedniego dnia, albo Sam, albo Rory przyjeżdżali z Miss Fancy, a Bodine i Maureen wracały do domu pracować dalej. Usiłowały przekonać Corę, żeby pojechała z nimi, zrobiła sobie przerwę do nocnej zmiany. Jak dotąd, nikomu nie udało się jej do tego namówić. Bodine wiedziała, że Callen przesiedział noc na tej samej, stosunkowo wygodnej kanapie z Chasem. Nie robił tego, żeby się jej przypodobać, ale była mu wdzięczna. Kiedy przyjechała z matką, wkrótce po wschodzie słońca, nalała wszystkim kawy z termosu, którą przygotowała w domu. Rozdała bułeczki z bekonem i jajkiem. To wtedy Callen ją pocałował, entuzjastycznie. – Mama je zrobiła – powiedziała, a on odwrócił się do Maureen i ją też entuzjastycznie ucałował. To wtedy, po raz pierwszy od trzech dni, usłyszała śmiech matki. Tak, była mu wdzięczna. Materia ich życia tkana przez ponad ćwierć wieku została rozdarta.

Porządek życia rodzinnego, pracy i czasu wolnego zniszczony. Ich światem stał się szpital, pobyt w nim, jeżdżenie do niego i wracanie, nieustanne żonglowanie strzępami snu i pośpiesznymi posiłkami między dyżurami. Do tego obowiązki związane z pracą, zależni od nich ludzie i zwierzęta, nieustanne zamartwianie się o Corę. Skoro powrót Alice spowodował tyle łez i problemów, zastanawiała się Bodine, jak wyglądała sytuacja po jej niefrasobliwej ucieczce dawno temu? – Jest trudniej? – spytała Bodine. Maureeen przestała patrzeć na maila ze zmarszczonym czołem i spojrzała znad okularów do czytania. – Co jest trudniejsze, kochanie? – Jej powrót teraz, czy gdy wyjechała. Przepraszam, źle to ujęłam. – Nie, rozumiem. Rozumiem. Sama się nad tym zastanawiam. – By odpowiedzieć, Maureen odłożyła tablet i położyła na nim okulary. – Byłam tak wściekła, że z początku wcale się nie martwiłam. Oto mam wyjechać w podróż poślubną, a Alice robi taki numer, żeby ściągnąć na siebie uwagę. Nie chcieliśmy zostawiać z tym mamy, ale nie pozwoliła nam zostać. Powiedziała, że to ją jeszcze bardziej zdenerwuje. Zresztą chciałam jechać. Byłam mężatką lecącą z mężem na Hawaje. Tak egzotycznie, romantycznie, ekscytująco. Nie chodziło o seks, nie czekałam z tym do ślubu.

– No nie, jestem zszokowana. Naprawdę zszokowana, gdzie moje perły. Maureen zaśmiała się lekko i oparła wygodniej. – Byłam tak zadowolona z siebie - z tego małżeństwa - tak szaleńczo zakochana, tak podekscytowana, że lecę z mężem w miejsce, które wtedy równało się dla mnie z zagranicą. A Alice odstawiła numer, jak to ona, musiała przyćmić tę radość. – Też byłabym wściekła. – Bodine wyciągnęła rękę i uścisnęła dłoń matki. – Byłam cholernie wściekła – odparła Maureen. – Właściwie nie martwiłam się, zaczęłam dopiero pod koniec naszego miodowego tygodnia. Cały czas byłam pewna, że wróci. Ale każdego dnia podczas rozmowy słyszałam coraz większe napięcie w głosie mamy. Więc wróciliśmy dzień wcześniej, a potem zobaczyłam ten stres. U mamy, u Grammy i dziadka. – Mieliśmy zbudować dom. Kiedy wyobrażała sobie to napięcie, ten stres, te twarze, Bodine nie dosłyszała dopowiedzianego zdania. – Przepraszam, co? – Twój tata i ja mieliśmy zbudować sobie dom. Mieliśmy już wybrane miejsce. Na tyle blisko, że moglibyśmy konno dojeżdżać do pracy. Rozwijaliśmy właśnie wczasy na farmie, zaczynaliśmy na poważnie

planować to, co mamy teraz. I mieliśmy zbudować sobie dom. Nigdy tego nie zrobiliśmy. Tym razem Bodine wzięła dłoń matki i jej nie puszczała. – Ponieważ Alice wyjechała. – Nie mogłam zostawić mamy. Z początku myśleliśmy, że tylko to odłożymy do czasu, kiedy Alice wróci i wszystko się ułoży. Pierwszy rok był najgorszy, każdy dzień tego pierwszego roku. Kiedy znaleźli ten samochód z zepsutym akumulatorem. Po prostu go zostawiła - cała Alice. Nie naprawiaj, po prostu zostaw. Pocztówki, radosne i pełne przechwałek. Detektyw, którego mama wynajęła, raz znajdywał jakiś trop, raz go tracił. W końcu Grammy zmusiła mamę, żeby przestała to finansować, i złamała jej serce. A ja byłam w ciąży, urodziłam Chase’a. Więc to był najszczęśliwszy i zarazem najtrudniejszy rok mojego życia. Naszego życia. Alice była nieobecna, jednak była wszędzie. – Maureen wyciągnęła rękę i pogłaskała Bodine po nodze. – A teraz siedzimy tutaj, nasz świat znowu się wokół niej kręci. Także świat moich dzieci, a to mi się nie podoba. Nie podoba mi się, że kiedy udaje nam się wyciągnąć mamę z tej sali na dziesięć minut, wygląda na taką zmęczoną, taką wyczerpaną. Jest blada, Bodine. – Wiem. – Nie podoba mi się ta brzydka uraza, którą w sobie noszę. Jest obecna,

chociaż wiem, jak straszne rzeczy ją spotkały, których nie mogła powstrzymać, na które nie zasłużyła. Ktoś skrzywdził moją siostrę, ukradł jej życie i chcę, żeby za to zapłacił. Ale nadal mam żal do tej samolubnej dziewczyny, która nie potrafiła cieszyć się moim szczęściem, która nie zważała na matkę i myślała wyłącznie o sobie. Bodine odłożyła laptop i objęła ramieniem Maureen. – Muszę jej wybaczyć. – Maureen poddała się i wcisnęła twarz w zagłębienie szyi córki. – Muszę znaleźć sposób, żeby jej wybaczyć. Nie tylko dla niej, ale dla mamy, dla mnie. – Ani razu nie słyszałam, żebyście ty albo tata mówili, że planowaliście zbudowanie domu. Jakaś część ciebie musiała jej wybaczyć dawno temu. Maureen wyprostowała się i usiłowała to zbyć. – Cóż, kiedyś miałam też być sensacją na scenie country & western. – Masz świetny głos. – Nie żałuję, że nie pojechałam do Nashville i na pewno nie żałuję, że wychowałam dzieci w domu, w którym sama się wychowałam. Wszystko się układa, Bodine, jeżeli nad tym pracujesz i z rozwagą podejmujesz decyzje. Bodine usłyszała kroki - obcasy, nie guma - a kiedy skręciły do poczekalni, jej matka się obróciła. – Celia.

– Maureen. A to musi być twoja Bodine. – Elegancka szatynka z lśniącymi falującymi włosami do ramion podeszła i wyciągnęła rękę do Bodine. – Jestem Celia Minnow. – Miło mi panią poznać. Pani jest jedną z osób leczących Alice. – Tak. – Celia spojrzała na Maureen. – Możemy porozmawiać? – Przejdę się – zaczęła Bodine, ale Celia machnęła ręką, żeby nie wstawała. – Zostań, proszę. Twoja babcia bardzo pochlebnie o tobie mówi. – Celia usiadła, wygładzając ciemną spódnicę. – Miałam dotąd trzy spotkania z Alice, oprócz wstępnej oceny. Mogę podać ogólny zarys jej stanu. – Tak, proszę. – Wiem, że rozmawiałaś z doktorem Grovem o szczegółach jej stanu fizycznego i zdajesz sobie sprawę z jej stanu psychicznego i emocjonalnego. – Celio, mam nadzieję, że znasz mnie wystarczająco dobrze, żeby nie czuć się zobowiązaną do mówienia ogródkami i łagodzenia prawdy. – Dobrze. – Celia skrzyżowała nogi i przeszła do rzeczy. – Alice doznała wyjątkowych wstrząsów fizycznych, psychicznych i emocjonalnych na przestrzeni lat. Nie potrafimy jeszcze powiedzieć ilu. Ona nie pamięta i może nawet nie wiedzieć, jak długo to trwało. Być może pamięć jej wróci, być może nie. Najprawdopodobniej będzie wracała strzępami. W mojej opinii

na przestrzeni tej nieznanej liczby lat była indoktrynowana przy użyciu siły, przemocy, pochwał i kar. Twoja matka powiedziała mi, że Alice nigdy nie była szczególnie religijna. – Zgadza się. – Cytuje Pismo święte - Stary Testament - częściowo dosłownie, częściowo wypaczone. Mściwy Bóg, wyższość i dominacja mężczyzn nad kobietami. Grzech Ewy. Także w tym wypadku, w mojej opinii, te poglądy należały do procesu indoktrynacji. Przemoc, fanatyzm religijny, uwięzienie i, ponieważ nie mówi o nikim innym jak o mężczyźnie, którego nazywa Panem, prawdopodobnie izolacja. – Tortury – powiedziała Maureen. – Tak, trwające, aż się poddała, jej opór został złamany i zaczęła akceptować wolę swojego oprawcy. To sadysta seksualny, fanatyk religijny, psychopata i mizogin. I jej żywiciel. Zapewniał jej schronienie, jedzenie oraz, jakkolwiek strasznie to brzmi, towarzystwo. Bił ją, ale też ją karmił. Gwałcił, ale dał jakiś rodzaj dachu nad głową. Więził, lecz biorąc pod uwagę jej stan, kiedy została znaleziona, pozwalał na podstawy higieny. Była od niego całkowicie zależna. Chociaż się go boi, odczuwa wobec niego lojalność. Uważa go za swojego męża, a mąż, jakkolwiek okrutny, z woli Boga ma prawo rządzić.

– Nikt nie rządził Alice. A chłopcy… lubiła ich – powiedziała Maureen. – Lubiła wykorzystywać swój urok. Nie w podły sposób, nie była taka. Beztroska, bezmyślna, może nawet bezduszna. Nie miała dobrego zdania o małżeństwie, twierdziła, że dla kobiety to pułapka. Kiedy planowaliśmy mój ślub, co jakiś czas mi o tym mówiła. Część - takie gadanie, a część - jej wizja bycia wolną, pożądaną i sławną kobietą któregoś dnia. Ona zawsze była bardzo pewna siebie, Celio, impulsywna, nieustępliwa i pewna siebie. – Chciała wyszorować pokój szpitalny. – Co proszę? – Ona ma szorować swój dom co drugi dzień. Była bardzo poruszona i koniecznie chciała posprzątać swoją salkę. – Alice prędzej zrezygnowałaby z jedzenia, niż umyła talerz. Posłanie łóżka rankiem dzień w dzień było festiwalem jęczenia i psioczenia. – Maureeen wsunęła dłoń pod grzywę kasztanowych włosów i potarła skroń. – Czy naprawdę ktoś może kogoś aż tak zmienić? Prawie że w przeciwieństwo. – Gdybyś była uderzana pięścią lub policzkowana każdego ranka przed posłaniem łóżka… – Robiłabym to szybciej – dokończyła Maureen. – Mogę zadać pytanie? Celia zwróciła piwne oczy na Bodine.

– Oczywiście. – Ona ma dzieci. Czy mówiła coś o nich? Nie mogę przestać o tym myśleć. – Powiedziała, że Pan je odebrał, ich ojciec je odebrał. Stała się przybita i zamknęła w sobie, kiedy poruszyłam ten temat. Nie będę tego robić, dopóki nie nawiążemy bliższej relacji. Zaakceptowała twoją matkę - nie jako swoją matkę, ale jako towarzystwo i autorytet. Słucha również szeryfa Tate’a, i wydaje mu się ufać, na ile w jej przypadku można mówić o zaufaniu. – Ona i Bob się przyjaźnili – wyjaśniła Maureen. – Przez chwilę chyba nawet więcej niż tylko przyjaźnili. – Tak, powiedział mi. Alice zaakceptowała również doktora Grove’a, chociaż nadal jest poruszona podczas badań i bywa roztrzęsiona przy pielęgniarkach. Ale jest posłuszna. Je, kiedy dostaje jedzenie, śpi, kiedy mówi się jej, żeby odpoczęła, bierze prysznic, kiedy ma to zrobić. Kto wpadł na pomysł przyniesienia jej matce robótki szydełkowej? – Bo. – To doskonała terapia dla nich obu. Cora uczy Alice szydełkować i tak spokojnie spędzają czas. Obu im wychodzi to na dobre. To potrwa, Maureen. Chciałabym ci powiedzieć, jak długo, ale nie wiem. – Ona nie może zostać w tej sali na zawsze. Jak i moja matka.

– Masz rację. Pod względem fizycznym na tyle odzyskała siły, że można ją wypisać. Rozmawialiśmy z doktorem Grovem o centrum rehabilitacji. – Celio, ona musi wrócić do domu. Moja matka będzie spała w jej pokoju w innym szpitalu tak samo jak tu. Możemy zaopiekować się Alice w domu. – Opieka domowa, biorąc pod uwagę jej stan, jest skomplikowanym i wymagającym przedsięwzięciem. Musisz zrozumieć, z czym się wiąże. Dla Alice i dla was wszystkich. – Możesz polecić nam pielęgniarki czy pomocników, zatrudnimy ich na tak długo, jak będzie trzeba. Nadal możesz ją leczyć. Będziemy ją przywozić do ciebie każdego dnia, jeżeli powiesz, że jest taka konieczność. Przemyślałam to. To może w niej coś obudzić. Jej dom, znajome widoki, Clementine i Hec - pracują dla nas i pracowali, kiedy Alice i ja byłyśmy nastolatkami. Czy to, co znane jej nie pomoże? Ta zwyczajność i normalność otoczenia? – Nie można jej zostawić bez opieki w obecnym stanie psychicznym. Ona może się gdzieś zabłąkać. Są leki, które trzeba podawać i, co najważniejsze, nie można na nią naciskać, nie można jej przytłoczyć. Maureen, potakując, znowu potarła skronie. – Trochę poczytałam i wydaje mi się, że rozumiem w ogólnym zarysie,

jak z nią postępować. Ty i doktor Grove powiecie, co trzeba, a czego nie wolno robić. Będziemy się do tego stosować. Wiem, że mogę ją zabrać do domu bez twojego zezwolenia, ale nie chcę tego robić. I nie chcę oddawać siostry do szpitala psychiatrycznego - to masz na myśli, mówiąc o „centrum rehabilitacji” - dopóki nie spróbuję sprowadzić jej do domu. – Ona musi się zgodzić. Musi mieć poczucie, że ma jakiś wpływ, jakąś kontrolę. – Dobrze. – Wożenie jej w tę i z powrotem na sesje to za dużo bodźców, to ją przytłoczy. Jeżeli ona i doktor Grove się zgodzą, ja zgadzam się na próbny tydzień. Będę musiała do niej przyjeżdżać, codziennie z nią rozmawiać. Będziesz potrzebowała całodobowej opieki pielęgniarek z oddziału psychiatrycznego, dopóki nie będę pewna, że się przystosowała i nie zrobi sobie krzywdy. – Sobie? – Nie ma skłonności samobójczych – powiedziała Celia. – Jednak może nieumyślnie zrobić sobie krzywdę. Twoja mama powinna być blisko niej. – Ona i babcia przeprowadzą się na ranczo na tak długo, jak będzie to konieczne. – Zacznijmy od razu. – Celia podniosła się. – Chodź ze mną i zobacz się

z nią, porozmawiaj. – Ja... Ja myślałam, że jeszcze nie można. – Teraz już możesz – Och, ja… Daj mi chwilę. – Maureen podniosła dłoń. – Nie spodziewałam się tego tak szybko. Nie jestem przygotowana. – Na rozmowę z nią się nie przygotujesz. – Wiem. Ale teraz mnie na moment poraziło. – Wstała jednak. – Bodine. – Będę tu, nigdzie się nie ruszę. Zadzwonię do Clementinę i poproszę o przygotowanie pokoju dla Alice. Będzie gotowy, kiedy przywieziemy ją do domu. – Bodine, jesteś moją opoką. Chodźmy, Celio. Przejście szpitalnym korytarzem wydawało się trwać w nieskończoność, a zarazem za krótko. – Jestem zdenerwowana. – To naturalne. – Chcę spytać, czy dobrze wyglądam i wiem, jak głupio to brzmi. – Dobrze wygalasz i to też jest całkowicie naturalne. Będziesz wstrząśnięta, jak ona teraz wygląda. Postaraj się tego nie okazać. – Już o tym słyszałam. – Słyszeć, a zobaczyć to dwie różne rzeczy. Mów spokojnym głosem,

nazywaj ją Alice, powiedz, kim jesteś. Prawdopodobnie nie będzie cię pamiętała, przynajmniej świadomie nie. To głęboka blokada, Maureen. – I potrzebuje czasu. Tak, wiem. – Maureen wzięła głęboki oddech i czekała, aż Celia otworzy drzwi i ją wprowadzi. Mogliby jej mówić setki razy, ale nic by jej nie przygotowało na przemianę siostry. Wywołała w niej szok jak uderzenie pięścią w brzuch, jednak udało jej się tego nie okazać. Ponieważ dłonie się jej trzęsły, wsunęła je do kieszeni, mając nadzieję, że wygląda to swobodnie. Ta Alice, która wróciła, siedziała na łóżku, z długimi siwymi włosami splecionymi w warkocz, przygryzioną dolną wargą, i starannie dziergała szydełkiem zieloną przędzę. Matka siedziała na fotelu i szydełkowała bardziej skomplikowany wzór z różnych odcieni niebieskiego. Pracowały razem w spokojnym milczeniu. – Alice, Coro. Palce Alice zatrzymały się i zwinęły ciasno na dźwięk głosu Celii. A jej oczy spoczęły na twarzy Maureen. Ramiona się skuliły, broda przywarła do klatki piersiowej. – Przyprowadziłam gościa. – Robię szalik. Robię zielony szalik. Zakaz przyjmowania gości.

– Teraz już wolno. – Podoba mi się ta zieleń. – Maureen usłyszała własne słowa, przełknęła drżenie w głosie i zrobiła kilka kroków do przodu. – Ja też lubię szydełkować. Mama mnie nauczyła. – Maureen schyliła się, pocałowała Corę w policzek i z ręką na jej ramieniu uśmiechnęła się do wpatrującej się w nią kobiety. – Dobrze cię widzieć, Alice. Jestem twoją siostrą, Maureen. Wyglądam inaczej niż kiedyś. – Muszę robić szalik. – Tak, rób. Mama zaplotła ci włosy, prawda? Ładny warkocz. – Kobiety to próżne stworzenia, malujące fałszywe twarze, by uwodzić mężczyzn z pożądliwymi myślami. – Zostaliśmy stworzeni na podobieństwo Boga – powiedziała Cora spokojnie, nie odrywając się od szydełkowania. – Myślę, że Bóg chce, żebyśmy wyglądali ładnie. I powiedział, byśmy szli i rozmnażali się, więc odrobina pożądania w tym pomaga, prawda? Bardzo ładne i równe oczka, Alice. Alice spojrzała na robótkę i Maureen dostrzegła, że jej wargi próbują się zakrzywić. – Jest dobrze? – Bardzo dobrze. Szybko się uczysz, zawsze tak było. Nigdy nie

mogłam cię przekonać, żebyś posiedziała wystarczająco długo, żeby się nauczyć robótek ręcznych, kiedy byłaś mała. – Byłam niedobra. Dzieci trzeba trzymać krótko. – Nie bądź głupiutka. Byłaś po prostu żywym dzieckiem. Lubiłaś sadzić kwiaty, miałaś do tego rękę. Uwielbiałam, kiedy ty i Reenie uprawiałyście swój siostrzany ogródek. – Niecierpki i bodziszki – zaczęła Maureen. – Reenie, Reenie, Reenie – wymamrotała Alice – zawsze apodyktyczna, zawsze lepsza. – Alice, Alice, Alice – powtórzyła jak echo Maureen z łomoczącym sercem. – Zawsze arogancka, zawsze złośliwa. Alice spojrzała na nią przez przymrużone oczy. I chociaż w gardle jej zaschło, Maureen wytrzymała jej spojrzenie. – Nadal się cieszę, że cię widzę, Alice. – Reenie nigdy nie lubiła Alice. – Nie powiedziałabym, że nigdy. Były chwile, kiedy cię nie lubiłam, ale zawsze byłaś moją siostrą. Nadal obsadzam ogródek, siostrzany ogródek, na wiosnę. Niecierpki i bodziszki, smagliczka i groszek pachnący. – Lwie paszcze. Lubiłam te czerwone. Teraz oczy ją piekły, wydawały się pulsować od napierających łez.

– Ciągle sadzę te czerwone. – Muszę to skończyć, muszę to zrobić porządnie. Kwiaty nikogo nie nakarmią. Nie ma sensu sadzić kwiatów. Próżne jak kobiety i równie bezużyteczne. – Pszczoły ich potrzebują. I ptaki też. – Cora wyciągnęła rękę i uścisnęła dłoń Maureen. – To stworzenia boże. – Pan powiedział żadnych kwiatów – warknęła. – Sadzisz fasolę i marchewkę, ziemniaki w beczce, kapustę i pomidory. Pielisz i wyrywasz chwasty, i podlewasz, jeżeli wiesz, co jest dla ciebie dobre. Zbliża się pora sadzenia. Muszę wracać. Muszę skończyć ten szalik. Celia dotknęła ramienia Maureen, ale ona nie skończyła. Jeszcze nie. – Przydałaby mi się twoja pomoc przy sadzeniu. W ogródku kuchennym i kwiatowym. – Pan powiedział żadnych kwiatów. – Łza spłynęła po policzku Alice, gdy zaciekle machała szydełkiem. – Jeżeli powiesz proszę, będzie cię musiał uderzyć, żebyś zrozumiała, co znaczy nie. – Mamy je na ranczu. Chciałabyś wrócić do domu, Alice, i uprawiać ze mną ogródek tam, gdzie nikt cię nie uderzy? – Z powrotem do mojego domu? – Z powrotem na ranczu, z powrotem w domu rodzinnym. Uprawiaj ze

mną siostrzany ogródek. – Bóg karze nikczemników. Maureen miała gorącą nadzieję. – Ale nie siostry, Alice. Nie siostry, które razem sadzą kwiaty i o nie dbają, które patrzą, jak one rosną. Wróć do domu, Alice. Nikt więcej cię już nie uderzy. – Ty mnie biłaś. – Ale zwykle ty zaczynałaś pierwsza i miałaś nie mówić tego mamie. Z jej oczu polało się więcej łez, ale przez nie pokazało się trochę dawnej Alice. – Nie wiem, co jest prawdziwe. – W porządku. Wiem. Pracuj nad szalikiem. Wrócę później zobaczyć, jak wygląda. – Maureen zrobiła kilka kroków w tył. – Obcięłaś włosy. Potrzebowała całej siły woli, żeby powstrzymać drżenie ręki, kiedy przesunęła nią po włosach. – Podobają ci się? – Ja… Kobiety nie powinny obcinać włosów. – W porządku, kocie – powiedziała Cora. – Nie wszystkie zasady są prawdziwe, to pewne. Niektóre z nich są tylko wymyślone. Reenie,

dopilnujesz, żeby przyniesiono nam herbatę? Lubimy napić się herbaty późnym porankiem, prawda, Alice? Alice potaknęła i wróciła do szalika. Jak tylko Maureen wyszła, przycisnęła dłonie do twarzy. Spodziewając się takiej reakcji, Celia objęła ją. – Świetnie ci poszło. Lepiej niż się spodziewałam. Pamiętała cię. – Pamiętała, że byłam apodyktyczna. Chyba byłam. – Pamiętała siostrę, dynamikę relacji między wami. Pamiętała czerwone lwie paszcze. Przypomni sobie więcej. Naprawdę dobrze wyszło, Maureen. – On wydusił z niej życie, Celio. – Próbował, ale ono wciąż w niej jest i wraca. Właśnie przeprowadziłaś sesję terapeutyczną, z naprawdę pozytywnymi skutkami. – Może wrócić do domu? – Pozwól, że porozmawiam z doktorem Grove’em. Musimy ustalić zasady i na razie będziesz potrzebowała zawodowej pomocy w domu. Ale myślę, że jeżeli będziesz ostrożna, cierpliwa, prowadzenie dalszego leczenia w domu mogłoby być dobrym posunięciem. – Powiem pielęgniarce o herbacie. – Weź córkę i przejdźcie się. – Spacer by mi dobrze zrobił. I będę musiała się mocno oprzeć na córce.

– Robi wrażenie kogoś, kto potrafi sobie z tym poradzić. Maureen pokiwała głową. – Ona tam jest, Celio. Alice tam jest. Następne dwadzieścia cztery godziny znowu kręciły się wokół Alice, tym razem z okazji jej powrotu do domu. Na ujeżdżalni Bodine trzymała klacz za uzdę. – Wiem, że nie masz na to czasu. – Jessica zapięła kask jeździecki. – Masz zaległości w pracy, które usiłujesz nadgonić, a jeżeli masz wolną chwilę - której nie masz - powinnaś się zdrzemnąć. – Nie kłócę się z Naną, a ona zobowiązała mnie do przeprowadzenia lekcji. Powiedziała, że kolejna nie może przepaść. Nasz świat został wywrócony do góry nogami, Jessie. To jest normalne. Lepiej mi zrobi godzina normalności niż drzemka. – Chciałabym ci jakoś bardziej pomóc. – Przejęłaś część obowiązków Rory’ego i mamy, tak jak Sal moich. Callen spędza mniej więcej tyle samo czasu w szpitalu co reszta z nas. Bardzo nam pomagacie. Bodine oparła policzek o łeb klaczy. – Nie wiem, czy teraz będzie łatwiej, czy też trudniej. Mama i babcie są zdecydowane, by zabrać ją dziś do domu, i pewnie mają rację. Lekarze są

zdania, że to może pomóc pobudzić jej pamięć. A Bóg jeden wie, że wszyscy chcemy, żeby odzyskała ją jak najszybciej, żeby szeryf Tate mógł znaleźć tego skurwiela. – Milczała chwilę. – Jeszcze jej nie widziałam. Nie wiem, jak się przy niej zachowywać. – Będziesz wiedziała, co robić. – Mam wrażenie, że nie mam żadnego punktu zaczepienia. Ale wiem, co należy robić tutaj. Wskakuj na siodło. Chase pojawił się, kiedy Jessica galopowała po ujeżdżalni. Ten widok sprawił, że zrobiło mu się lżej na sercu. Samo patrzenie na nią mu wystarczało - wydawało się, że od ostatniego spotkania minęły lata - a to, że jeździła konno i się przy tym uśmiechała, tylko wzmagało jego odczucia. Miniony tydzień był jak brnięcie w melasie. Wszystko ciemne i lepkie, jeden mozolny krok za drugim, trochę snu i wszystko od początku. Teraz światło wróciło. Jessica zwolniła do chodu zgodnie z instrukcją Bodine. – Masz widownię – powiedziała Bodine, uśmiechając się szeroko do Chase’a. – Nie chcę przeszkadzać. – Gdybyś przeszkadzał, to bym cię wykopała. A skoro jesteś, możesz poprowadzić dalej. Pora, żeby ten żółtodziób wyjechał poza ujeżdżalnię.

– Och, ale… – Nana powiedziała, żeby cię zabrać na zewnątrz na drugie pół godziny. Możesz z nią pojechać, Chase? – Jasne, mogę. Mam godzinę. – Świetnie. Pojadę konno do biura i zajmę się zaległościami. – Wyjechała, zanim ktokolwiek zdołał ją powstrzymać. – Wygląda, że ci mnie podrzuciła. Chase podszedł, wziął uzdę. Przez chwilę na nią patrzył, na rozpuszczone słoneczne włosy pod kaskiem, na błękitne i przejrzyste oczy. – Zdecydowanie dobrze cię widzieć. – Jak się czujesz? – Trochę zmęczony i bardziej niż trochę pogubiony. Przejażdżka z tobą dobrze mi zrobi na obu frontach. – To pojedziemy. Nieco się niepokoję, że nie będzie ujeżdżalni, ścian. – Myślę, że ci się spodoba. – Nadal trzymając uzdę, poprowadził jej konia do swojego. – Przepraszam, że ja nie… od kiedy my… Nie chcę, żebyś myślała… – Że cię wykorzystałam, a ty uciekłeś? Poderwał głowę, a jego twarz była oszołomiona i mocno przerażona. – Chase, wiem, przez co przechodzi twoja rodzina. O niczym takim nie

pomyślałam. – Bardzo bym nie chciał, żeby tak było. – Kiedy wskoczył na siodło, zauważyła, że z sakwy wystają fioletowe irysy. – Kwiaty dla mnie czy dla konia? Nie mógł ich wyjąć, w końcu się udało. – Chciałem, żebyś wiedziała… upewnić się, że wiesz… Jestem w tym kiepski. – Nie z mojego punktu widzenia. Są piękne i dziękuję. Jeżeli ci nie przeszkadza, mógłbyś je trzymać w czasie jazdy? Raczej nie poradzę sobie z kwiatami i wodzami równocześnie. – Jasne. Kiedy wsunął je do sakwy, wyciągnęła rękę i chwyciła go za koszulkę. – Chyba znowu muszę się o to zatroszczyć sama. Przyciągnęła go do siebie i poczuła, jak się cała lekko uniosła, gdy ich usta się spotkały. Kiedy klacz przestąpiła z nogi na nogę, chwyciła róg siodła i zaśmiała się. – Po raz pierwszy pocałowałam kogoś na końskim grzbiecie. Nieźle jak na nowicjuszkę. – Poczekaj no chwilę. – Wziął jej wodze, żeby trzymać oba konie i przyciągnął ją do siebie. Tak przypominał jej, że kiedy uruchomi jego silnik,

ten pracuje gładko i na wysokich obrotach. – Teraz było jeszcze lepiej – powiedziała. – Tęskniłem. Te kilka ostatnich dni było wariackie, a mam wrażenie, że minęły tygodnie. Naprawdę za tobą tęskniłem, Jessie. Może mógłbym cię dziś gdzieś zabrać? Na kolację albo coś takiego. – Nie musisz być w domu? Twoja ciotka. – Ponoć najlepiej, żeby odbywało się to powoli, nie można zapoznawać jej ze wszystkimi od razu. Zamierzałem się ulotnić. Moglibyśmy pójść na randkę, jeżeli nie jesteś zajęta. – Możemy. Ale mam lepszy pomysł. Przyjdziesz dziś wieczorem do mnie. Zrobię kolację. – Ugotujesz? – Lubię gotować. Mam ochotę ugotować dla ciebie. Chciałabym, żebyś przyszedł do mnie. Chciałabym, żebyś spędził trochę czasu w moim łóżku Uśmiechnął się tak, jak wszystko robił. Powoli. Jego uśmiech zaczynał się najpierw w oczach. – Brzmi zachęcająco. – Przygotuję coś, co możemy zjeść w dowolnym momencie, żebyś nie musiał się śpieszyć z jedzeniem. – Nie poznałem nikogo takiego jak ty do tej pory.

– No, to jesteśmy kwita. – Rozejrzała się i zaśmiała. – Ja jadę. Jadę cały czas i nawet nie zdaję sobie z tego sprawy. – Tak bywa, kiedy czujesz się dobrze i swobodnie na koniu. Masz dobrą sylwetkę. Spojrzała na niego z ukosa. – Naprawdę? – Pod wieloma względami. Chcesz trochę pokłusować? – Dobrze. – Najpierw uniosła twarz, spojrzała na niebo, na góry, wciągnęła powietrze, w którym można było wyczuć pierwsze oznaki wiosny. – Podoba mi się jeżdżenie po terenie. No dobrze, kowboju, pokaż mi co i jak. ROZDZIAŁ DWUDZIESTY Alice drżała przez całą drogę samochodem ze szpitala - z pokoju z łóżkiem, które ruszało się w górę i w dół, z czerwonymi galaretkami w cukrze i z drzwiami, które otwierały się i zamykały bez zamka - na ranczo. W jej głowie pojawiały się i znikały niewyraźne obrazy domu z wieloma, wieloma oknami zamiast jednego. Psa, który nie warczy i nie gryzie. Pokoju z różowymi ścianami i białymi zasłonkami. Odległe dźwięki w uszach. Głosy wołające - Alice, kocie - " Przestań, zachowujesz się nieznośnie! Zjedz jeszcze trochę groszku, jeśli chcesz dostać lody" .

Zapach… koni i gotowania. Wanna pełna bąbelków. Wszystko to ją przerażało, sprawiało, że serce biło za mocno i za szybko, chociaż matka trzymała ją za rękę. Ale co gorsza, wszystko działo się za prędko. Wszystko. Samochód, który prowadziła kobieta nazywająca się siostrą, podczas gdy ta zwana babką… (" Grammy, Grammy, jakie śliczne rude włosy. Ja też chcę mieć rude włosy", powiedział w jej głowie głosik małej dziewczynki, a po nim rozbrzmiał śmiech.) Babka z rudymi włosami siedziała z przodu. Alice z tyłu, razem z tą, która mówiła o sobie, że jest matką, ściskając mocno jej rękę, ponieważ samochód jechał szybko, a świat stale się zmieniał. Tęskniła za swoim spokojnym domem, cichym, spokojnym domem. Zastanawiała się, czy to jest jeden z jej snów, tych snów, o których nie mówiła Panu. Pan. Czy on będzie w tym domu, do którego jadą? Czy będzie na nią czekał, czekał, żeby zabrać ją z powrotem do jej spokojnego domu? Zamki, zamki w drzwiach, malutkie okno. Twarde dłonie biją, pas chłoszcze. Skuliła głowę i zadrżała. – Zaraz będziemy na miejscu, kochanie.

Kobieta doktor powiedziała, że może być zdenerwowana, może się bać. Że bardzo dawno nie jechała samochodem i że wszystko będzie nowe i inne. I że kiedy poczuje się bardzo zdenerwowana i przestraszona, może zamknąć oczy i pomyśleć o czymś, co ją uszczęśliwia. Siedzenie przed spokojnym domem i patrzenie na zachód słońca ją uszczęśliwiało. Więc zamknęła oczy i to sobie wyobraziła. Ale gdy droga z gładkiej zrobiła się nierówna, krzyknęła. – To nic takiego. Zjechaliśmy na polną drogę. Nie chciała patrzeć, nie chciała widzieć, ale nie mogła się powstrzymać. Widziała pola i drzewa, topiący się w słońcu śnieg. Krowy - nie ze sterczącymi żebrami, ale… bydło - przypomniała sobie to słowo. Duże, zdrowe, skubiące trawę pod śniegiem. Droga za chwilę skręci w prawo. Czy to sen? Kiedy tak się stało, jej oddech stał się szybszy. Zobaczyła w głowie ładną młodą dziewczynę - och, jaką ładną! - z jaskraworudymi pasemkami we włosach, jak jedzie pikapem i wtóruje nadawanej przez radio piosence. – „Autostradą pędzisz długą”. Usłyszała swój głos, nie tylko w głowie, ale wydobywający się z jej ust. Drgnęła zaskoczona, a dłoń matki zacisnęła się na jej ręce. Siostra spojrzała na nią w lusterku i odśpiewała: „Obejmujesz jakąś

rudą”. Wydobył się z niej śmiech, krótki, dziwny i niepewny. Pola, niebo Boże, jakież ogromne - góry, które wyglądały inaczej niż z jej domku, przestały ją tak przerażać i zaśpiewała następny wers. A ta siostra kolejny. A refren zaśpiewały wspólnie. Od matki dobiegł jakiś dźwięk. Alice spojrzała na nią i zobaczyła, że ona płacze. Zadrżała znowu. – Źle zrobiłam. Byłam niedobra. Jestem niedobra. – Nie, nie, nie. – Matka pocałowała Alice w dłoń, w policzek. – To łzy szczęścia. Zawsze uwielbiałam, kiedy moje dziewczyny razem śpiewały. Moje dziewczyny mają takie piękne głosy. – Nie jestem dziewczyną. A kobieta jest… – Zawsze będziesz moją dziewczyną, Alice. Tak samo jak Reenie. Droga wspięła się pod górę i Alice zobaczyła dom. Usiłowała coś powiedzieć, ale jej umysł przeskakiwał pomiędzy wspomnieniami a ćwierćwieczem przymusowego wyparcia. – Wygląda nieco inaczej niż kiedyś – powiedziała matka. – Doszły nowe pomieszczenia, kilka połączyliśmy. Pomalowaliśmy na inne kolory – mówiła dalej, gdy siostra zatrzymała samochód. – Przybyły nowe meble.

Powiedziałabym, że najbardziej zmieniła się kuchnia. Ale to ciągle ten sam dom. – Matka objęła ją ramieniem, pogłaskała uspokajająco. – Z tyłu nadal jest obora, są stajnie, wybiegi. Są kurczaki i jakiś czas temu pojawił się chlewik dla świń. Do samochodu podbiegły psy i Alice skuliła się przerażona. – Psy! One warczą i gryzą. – Nie te dwa. To Chester i Clyde, one nie gryzą. Merdają ogonami. Ku przerażeniu Alice babka wyskoczyła z samochodu. Psy otoczyły ją, ale nie warczały, nie gryzły. Machały ogonami, kiedy babka ich dotykała. – Merdają ogonami – powtórzyła Alice. – Chcesz je pogłaskać? – spytała matka. Alice była w stanie tylko się skulić i zgarbić. – Nie musisz, ale one cię nie pogryzą i nie będą warczeć. – Matka otworzyła drzwi i wysiadła. Panika podeszła Alice do gardła, ale matka wyciągnęła do niej rękę. – Chodź, Alice. Jestem tutaj. Wzięła rękę matki i przesunęła się kilka centymetrów w stronę drzwi. Znowu się skuliła, kiedy jeden z psów wsadził nos do środka i zaczął wąchać. – Siad, Chester – nakazała siostra. I ku zaskoczeniu Alice - oraz zachwycie, ale tego uczucia nie rozpoznała - pies klapnął na pupę. Wydawało się, że jego oczy się uśmiechają. Jego oczy nie były podłe. Wyglądały na szczęśliwe. Miał szczęśliwe oczy.

Przesunęła się jeszcze bliżej w stronę wyjścia, a pupa psa zaczęła się poruszać, ale zwierzę posłusznie siedziało. Postawiła stopę na ziemi. Była obuta w różową tenisówkę z białymi sznurówkami. Przez minutę wpatrywała się w nią, jak zamurowana, poruszając nieco stopą, żeby się upewnić, że należy do niej. Postawiła drugą stopę w różowej tenisówce na ziemi, wzięła wdech i stanęła. Świat chciał zawirować, ale matka trzymała jej rękę. Przywierając do jej dłoni, postawiła jedną stopę przed drugą. Była ubrana w dżinsową spódnicę - nie była w stanie włożyć żadnych spodni czy dżinsów, które jej kupiły. Spódnica zakrywała jej nogi, jak skromność nakazywała. Białą bluzkę dało się zapiąć aż pod szyję. Płaszcz dawał ciepło, nie tak jak stary szal noszony w domu. Wszystko, co miała na sobie, było takie miękkie, pachniało czystością. Ale wciąż drżała, wchodząc na werandę. Zatrzymała wzrok na dwóch bujanych krzesłach, pokręciła głową. – Dopiero co je pomalowaliśmy w zeszłym roku – powiedziała siostra. – Lubię ten odcień niebieskiego. Jak letnie niebo. Teraz Alice spojrzała na otwarte drzwi i cofnęła się o krok. Tym razem babka objęła ją w pasie. – Wiem, że się boisz, Alice. Ale jesteśmy tu z tobą. Tylko my, same

dziewczyny. – Dwa ciasteczka po obowiązkach domowych. – Zgadza się, mój aniołku. Zawsze miałam dwa ciasteczka dla moich dziewczynek po obowiązkach domowych. Dziś nie ma żadnych prac domowych – dodała babka – ale mamy ciasteczka. Co powiesz na ciasteczka i herbatę? – Czy Pan jest w środku? – Nie. – Teraz w głosie babki było słychać gniew. – On nigdy nie wejdzie do tego domu. – Mamo… – Nic przez chwilę nie mów, Coro. – Babka zwróciła twarz do Alice. – To jest twój dom, a my jesteśmy twoją rodziną. Stojąc tutaj, jesteśmy trzema pokoleniami kobiet, które potrafią poradzić sobie ze wszystkim, co nas spotka. Jesteś silna, Alice, a my jesteśmy tutaj z tobą, dopóki nie przypomnisz sobie, jak bardzo silna. A teraz chodźmy do środka. – Ty też ze mną zostaniesz? Zostaniesz w domu jak matka? – Żebyś wiedziała, że tak. Alice pomyślała o wyjściu przez niezamknięte na klucz drzwi i weszła przez otwarte. Zobaczyła kwiaty w wazonie, stoły, stoliki, krzesła i kanapy oraz

obrazy. Ogień - nie ognisko, nie piec… Kominek. Kominek, w którym tli się ogień. Okna. Urzeczona przeszła sama od okna do okna, zachwycając się. Wszystko było takie wielkie, tak daleko, tak blisko. I ze środka nie było przerażające. Wnętrze znowu wydawało się bezpieczne. – Chcesz zobaczyć resztę? – spytała siostra. Jak to możliwe, że jest jeszcze więcej? Tak dużo, tak wielkie, tak daleko, tak blisko. Ale. – Pokój z jasnoróżowymi ścianami i białymi zasłonami. – Twój pokój? Jest na górze. – Siostra podeszła do schodów - tyle schodów, tyle przestrzeni. - Grammy przypomniała nam, jak bardzo chciałaś mieć różowe ściany, więc kazałam chłopcom pomalować na taki kolor jak kiedyś. Na tyle, na ile pamiętaliśmy. Chodź, zobacz i powiedz, jak ci się podoba. – Zdejmiemy ci najpierw płaszcz. Alice skuliła się w nim. – Czy mogę go zatrzymać? – Oczywiście, że możesz, kochanie. – Cora delikatnie zsunęła z niej

okrycie. – Jest twój, ale nie potrzebujesz go w środku. Tu jest miło i ciepło, prawda? – W moim domu jest zimno. Herbata rozgrzewa. – Zaraz napijemy się herbaty. – Cora poprowadziła Alice do schodów. – Pamiętam, kiedy pierwszy raz zobaczyłam wnętrze tego domu. Miałam szesnaście lat i twój tata się do mnie zalecał. Nigdy wcześniej nie widziałam tak wielkich schodów. Jak idą wysoko w górę, jak rozdzielają się na dwie części. Zbudował je twój prapradziadek. Mówią, że chciał zbudować najpiękniejszy dom w całej Montanie, żeby przekonać twoją praprababkę, żeby za niego wyszła i w nim zamieszkała. – Pan zbudował mi dom. Mężczyzna utrzymuje. Cora to zignorowała i poprowadziła Alice szerokim korytarzem do pokoju o różowych ścianach i białych zasłonach. – Wiem, że niezupełnie wygląda tak samo – zaczęła. – Przepraszam, że nie zatrzymałam wszystkich twoich plakatów i… Urwała, gdy Alice odeszła od niej i z pełną zdziwienia twarzą chodziła po pokoju. Dotknęła komody, łóżka, lamp, poduszek na wyściełanym niskim parapecie w oknie. – Wychodzi na zachód słońca – wymamrotała Alice. – Siadam raz w tygodniu, jeżeli byłam dobra. Godzina, raz w tygodniu i patrzę na zachód

słońca. – Miałaś okno w domu? – spytała siostra. – Małe okno, wysoko w suficie. Nie widzę zachodu słońca, ale widzę niebo. Jest niebieskie i jest szare, i jest białe, kiedy pada śnieg. Nie jak pokój bez okien. – Możesz oglądać zachód słońca każdego wieczoru – powiedziała matka. – Z wewnątrz lub z zewnątrz. – Każdego wieczoru – powtórzyła Alice. Owładnięta tą myślą odwróciła się. I podskoczyła zszokowana, gdy znalazła się przed lustrem. Ta kobieta nosiła długą spódnicę, białą bluzę i różowe buty. Jej włosy, szare jak burzowe niebo, były splecione w warkocz odchodzący od bladej twarzy pooranej zmarszczkami. – Kto to jest? Kto to jest? Nie znam jej. – Poznasz. – Matka objęła ramionami Alice, objęła tę kobietę. – Chcesz odpocząć? Założę się, że Reenie przyniesie ci te ciasteczka i herbatę. Alice niepewnym krokiem podeszła do łóżka i usiadła na nim. Było takie grube, takie miękkie, że zaczęła znowu płakać. – Jest miękkie? To moje? Jest śliczne. Mogę zatrzymać płaszcz? – Tak. Widzisz? Możesz też płakać, kiedy jesteś szczęśliwa. – Matka usiadła koło niej na łóżku, a babka z drugiej strony.

Siostra usiadła na podłodze. W tej chwili, przez tę chwilę przynajmniej, Alice poczuła się bezpieczna. Chociaż jej uczucia dotyczące sprowadzenia Alice do domu ciągle były mieszane i ponure, Bodine przybrała radosną minę, kiedy weszła do kuchni. Zastała w niej matkę i Miss Fancy obierające ziemniaki. – Spodziewałam się zobaczyć Clementine. – Odesłałam ją do domu. Na początek postanowiłyśmy ograniczyć nowe albo na wpółpamiętane twarze do minimum. A pielęgniarka jest już na górze z Alice i Naną. – Jak poszło? – Lepiej, moim zdaniem, niż ktokolwiek się spodziewał. – Miss Fancy odłożyła obranego ziemniaka i sięgnęła po kolejny. – Miała złe chwile i będzie miała ich więcej, ale na Boga, miała też dobre. Miałaś słuszność, sprowadzając ją tutaj, Reenie. – My mieliśmy i mamie jest lżej. Myślę, że wreszcie prześpi spokojnie całą noc. Clementine zostawiła kurczaka w piekarniku, zanim wyszła. Zjemy go z tłuczonymi ziemniakami, sosem, słodkimi marchewkami twojej Grammy i brokułami w maśle. To był kiedyś ulubiony posiłek Alice, więc… – Pomogę wam…

– Nie. – Maureen odłożyła obieraczkę i wytarła dłonie w ścierkę. – Chciałabym, żebyś poszła na górę i ją poznała. – Ale… – Uznaliśmy, że na razie wstrzymamy się z przedstawieniem jej chłopców i Sam też nie pójdzie na górę. Ograniczymy się dziś do kobiet. Zaniesiemy jej tacę z obiadem do pokoju, niech się przyzwyczai do niego i poczuje w nim dobrze. Ale powinna cię poznać. – Dobrze. – Idźcie razem. Ja skończę obierać ziemniaki i je ugotuję. Weszły na schody. – Rozmawialiśmy o tym, żeby zachowywać się tak spokojnie i naturalnie, jak to możliwe. – Wiem, mamo. – Wiem, że to dla ciebie trudne, Bodine. – Nie. – Tak. Dla ciebie, dla nas wszystkich. Więc powiem ci to, co mówię pozostałym: kiedy będziesz potrzebowała chwili przerwy, zrób sobie. – A co z tobą? – Twój tata już mi wyraźnie zapowiedział, że mam regularnie robić sobie wolne. – Zniżyła głos po wejściu na piętro. – Pielęgniarki będą spały w

saloniku koło pokoju Alice, kiedy nie będą z nią, a łazienkę po drugiej stronie korytarza przeznaczyliśmy dla nich i dla Alice. Celia będzie jutro o jedenastej. Nasz dom przez jakiś czas będzie pełen ludzi. – Mamo. – Bodine zatrzymała matkę. – Czy nie byliśmy tu wszyscy, całą rodziną, kiedy dziadek zachorował? Czy nie sprowadziliśmy go z Domu Bodine i nie siedzieliśmy z nim, czytaliśmy mu, robiliśmy wszystko, co mogliśmy - nawet z pielęgniarkami - żeby mógł umrzeć w domu, w domu, który sam wybrał? – Alice nie umiera – ciągnęła Bodine – ale poza tym jest tak samo. Będziemy robili wszystko, by pomóc jej żyć od nowa. – Kocham cię tak bardzo, moja córeczko. – Ja ciebie też kocham. A teraz przedstaw mnie swojej siostrze. Szydełkowały wspólnie, matka i córka, siedząc w dwóch fotelach, które Maureen wybrała z taką właśnie myślą. Chociaż Bodine została przygotowana na wygląd Alice, gdyby nie wiedziała, że ta kobieta jest kilka lat młodsza od jej matki, przysięgłaby, że ma dziesięć lat więcej. – Alice. Głowa Alice poderwała się na dźwięk głosu Maureen - w jej oczach zalśnił niepokój, kiedy zobaczyła Bodine

– Czy to lekarz? Czy to pielęgniarka? Czy to policja? – Nie, to jest moja córka. Twoja siostrzenica, Bodine. – Bodine. Alice Bodine. Matka mówi Alice Ann Bodine. – Dałam jej na imię Bodine na cześć nas wszystkich. – Ona ma zielone oczy. Masz zielone oczy. – Takie jak mojej mamy. I jak twoje. – Starając się zachowywać swobodnie, Bodine podeszła bliżej. – Podobają mi się twoje buty. – Są różowe. Nie ranią mi stóp. Zniszczyłam kapcie i skarpetki. To było złe. Marnotrawstwo jest złe. – Czasami rzeczy po prostu się zużywają. Co robisz, czy to szalik? – Jest zielony. – Niemal z czułością Alice wygładziła wełnę. – Lubię zielony. – Ja również. Nigdy nie potrafiłam nauczyć się szydełkowania. Z mocno zaciśniętymi ustami Alice wróciła do wykonywanej czynności. – Siostra ma córkę – wymamrotała do siebie. – Ja miałam córkę. Siostra zatrzymała córkę. Ja nie zatrzymałam córek. Mężczyzna potrzebuje synów. Bodine otworzyła usta, ale zobaczyła, że jej babka kręci przecząco głową. – To ładny pokój. Ten róż jest taki wesoły. Podoba ci się? – Nie jest zimno. Nie potrzebuję szala. Łóżko jest miękkie. Wychodzi

na zachód słońca. – To mi się w nim najbardziej podoba. Dziś jest przepiękny zachód słońca. Zdezorientowana Alice podniosła głowę. Robótka wypadła jej z rąk na kolana. Wydała długi stłumiony okrzyk, a jej twarz zupełnie zmieniła wyraz. Cora podniosła wełnę i szydełko, gdy Alice zerwała się na nogi. Za oknem niebo wydawało się wypełniać świat szalenie soczystymi barwami, a odcienie złota znaczyły kłębiące się chmury, spomiędzy których wypadały smugi światła i barwiły białe góry. – Chcesz wyjść i zobaczyć go z zewnątrz? – spytała ją Maureen. – Zewnątrz. – Zdziwienie wypełniło jej głos, jej twarz, po czym popatrzyła jeszcze raz za okno i gwałtownie potrząsnęła głową. – Ludzie, na zewnątrz są ludzie. Nie można rozmawiać z ludźmi. Jeżeli ludzie cię usłyszą, zobaczą, Bóg cię ukarze. Ukarze cię, gdy oni umrą. – Tutaj to nie jest prawdą. – Cora wstała i dołączyła do córki. – Ale dziś będziemy oglądać zachód stąd. Jest piękny, prawda, Alice? – Codziennie? Nie raz w tygodniu? – Tak, codziennie. Myślę, że Bóg, który dał nam coś tak pięknego jak zachód słońca, jest zbyt kochający, zbyt czuły, zbyt mądry, żeby kogoś za to

karać. Czy w to wierzyła, czy nie, te słowa oraz piękno za oknem ją ukoiły i Alice oparła głowę na ramieniu swojej matki. W chatce Callen zabrał się do zmywania. Czekał na pukanie do drzwi, ale ponieważ nie nastąpiło, pomyślał, że może pójdzie do baraku. Posiedzi z facetami. Może usiądzie do pokera. Nie grywał często ani nie stawiał dużo, ale ponieważ nie miał tego problemu co ojciec, okazjonalna partia sprawiała mu przyjemność. Jednego był pewien - nie chce spędzić tego wieczoru w samotności. Za dużo myślenia i martwienia się tym, co może się dziać w głównym domu, za dużo myślenia i tęsknienia za Bodine. Za dużo myślenia o tym, co usłyszał od matki. Po prostu za dużo myślenia. Wiec może piwo z chłopakami, kilka rozdań pokera - dzięki którym może kieszeń stanie się nieco cięższa. Nie był hazardzistą i miał znacznie większe szczęście niż jego ojciec. Porozmawia z Bodine, kiedy rano pojadą konno do pracy. Dopóki jej życie się trochę nie uspokoi, wystarczą mu rozmowy. A potem usłyszał pukanie. Został przy zlewie zirytowany na siebie, że natychmiast poczuł radość. Lepiej byłoby dla niego, wiedział o tym

doskonale, gdyby nie był tak cholernie zaangażowany. Najzwyczajniej nie był w stanie się od niej odsunąć. – Otwarte – zawołał. Gdy weszła, stres i zmęczenie malujące się na jej twarzy sprawiło, że zawstydził się własnej irytacji. – Musiałam na chwilę uciec. – Trafiłaś w dobre miejsce. Chcesz piwo? – Nie. – Wino. Wciąż mam tę butelkę z domku. Zaczęła kręcić głową, ale potem zrobiła długi wydech. – Tak. Tak, może być. Nie wypiłam dziś swojego kieliszka. – Usiądź. Mam też kruche z jagodami. – Skąd je wziąłeś? – Yolanda, szefowa cukierników? Pozwoliłem jej synkowi pojeździć na Zmierzchu. Patrzył na mnie błagalnie po szkole od tygodnia. Poddałem się i dostałem ciasto. – Z bitą śmietaną? – Inaczej się nie liczy. – Dobry interes, chętnie skorzystam. – Rzuciła kurtkę, usiadła. Wyjął scyzoryk i wybrał korkociąg. Dopiero kiedy wyciągnął korek,

dostrzegł łzy połyskujące w jej oczach. – Och, cholera. – Nie będę płakać, nie martw się. Może przez kilka minut postoję na krawędzi, ale nie spadnę. – Było aż tak źle? – Tak. Nie. Nie wiem. Nie wiem, taka jest prawda. – Przez chwilę jedynie oddychała, przyciskając palce do oczu, jakby chciała wepchnąć sobie łzy. – Wygląda dziesięć lat starzej niż moja matka, ma miękkie i jakby ciastowate ciało, twarz pooraną zmarszczkami jak kobieta, która prowadziła ciężkie życie. Boże, wiem, jak to brzmi. Nie chcę, żeby to zabrzmiało krytykancko. – Wiem o tym. – Nalał jej wina i chociaż wolałby piwo, solidarnie wziął kieliszek dla siebie. – Ma matowe włosy, suche jak słoma i muszą jej sięgać za tyłek. Jakby nie były odżywiane ani przycinane od lat - i pewnie tak było. Ma popłoch w oczach - jak zwierzęta, które spodziewają się buta albo bata, bo zbyt często mają z nim styczność. A potem zobaczyła zachód słońca, przez okno tego pokoju, który pomagałeś malować. – Przyszedłem na sam koniec. – Pomogłeś malować – powtórzyła Bodine i łza jednak jej spłynęła z

oka. – I, Callen, na jej twarzy była taka radość. Zachwyt - jak u dziecka. Nie chciała wyjść, ponieważ na zewnątrz pracowali mężczyźni, ale oglądała każdą minutę zachodu, jakby to był pokaz sztucznych ogni czwartego lipca, bożonarodzeniowy poranek i parada cyrkowa w jednym pięknym opakowaniu. – Nigdzie nie ma takich zachodów słońca jak w Montanie. – Postawił przed nią talerz z ciastem. – Boże, Yolanda zna się na swojej robocie. Wiesz, Sal, ja i kilka innych dziewczyn pojechałyśmy na wybrzeże Oregonu po skończeniu studiów. Mają tam niezłe zachody, ale nie lepsze niż w Montanie, przynajmniej dla mnie. A co do Alice… Callen, ona powiedziała, że wolno było jej siedzieć na zewnątrz przez godzinę raz w tygodniu, o zachodzie słońca. Pod warunkiem że była grzeczna. – Przypomni sobie i go znajdą, Bo. – Coś sobie przypomina - trochę wspomnień z babciami, z mamą, może z domem. Powiedziała, że miała córki, ale nie mogła ich zatrzymać jak mama mnie. Serce mi pękło. – Kiedy głos się jej załamał, wepchnęła ciasto do ust. – Pękło na kawałki. Jej oddech się rwał. Zdusiła to i zmusiła się do kolejnego kęsa. – Zaniosłyśmy tace dla niej, Nany i pielęgniarki. Dobry domowy posiłek

na ładnych talerzach mamy z serwetką. Pomyślałbyś, że wyprawiliśmy im bankiet. Reszta z nas - no, z wyjątkiem Chase’a, zjadła na dole. Jak ona patrzyła na talerz z kurczakiem i ziemniakami - jakby to była najwykwintniejsza francuska kuchnia! I nie bardzo wiedziała, co z tym zrobić. – Westchnęła, zjadła jeszcze trochę ciasta. – Więc musiałam na chwilę uciec. – Nie mówię, że będzie łatwo, ale myślę, że musi być łatwiej. Miałem nadzieję, że przyjdziesz. – Cóż, mówiłeś przecież, że chcesz uprawiać seks. – Zdobyła się na uśmiech. – Na to też miałem nadzieję, ale wino i ciasto nie są złe. – To naprawdę dobre ciasto. Chase poszedł na kolację do Jessiki. – Słyszałem – Zabrał " Tombstone" na DVD. – Ten człowiek naprawdę nie może się opanować. – Callen zaśmiał się, zadowolony, że w jej oczach też zabłysnął uśmiech. – Może kawałek obejrzą. Jestem pewna, że nie będzie nocował w domu. Przyniósł jej dziś kwiaty. Callen tylko mruknął i zjadł ciasto. – On jest w niej zakochany.

– Bo przyniósł kwiaty? – Ty mi powiedz - nie było cię kilka lat, ale znasz go na wylot jak ja więc powiedz, czy przypominasz sobie, żeby kiedykolwiek przyniósł jakiejś kobiecie albo dziewczynie kwiaty. Callen napił się wina i zastanowił się. – Dał Missy Crispen jedną z tych, no… – Zakreślił palcem koło wokół nadgarstka. – Na bal wiosenny. – Tego wymaga tradycja. A tu masz środek tygodnia, nie są nawet umówieni na randkę, a on przynosi kwiaty. Widziałam, jak wyciągnął je z sakwy. Irysy, więc musiał je celowo kupić. – Czy każdy facet, który przyniósł ci kwiaty, był w tobie zakochany? – Callen pomachał widelcem. – Byłabym piekielnie pewna, że poważnie mu na mnie zależy, gdyby się tak postarał. A Chase jest nieśmiały wobec kobiet. Kwiaty to dla niego deklaracja intencji. – Intencji czego? – Ona nie będzie wiedziała. – Bodine nie traciła wątku. – Ale ja wiem. On jest w niej zakochany, a nigdy wcześniej nie był nawet trochę zadurzony. I wiesz co? – Nie wiem, ale i tak mi powiesz.

– Nie potrafię powiedzieć, czy ona jest w nim zakochana, nie znam jej wystarczająco długo, żeby być tego pewną. Ale jestem przekonana, że jest zadurzona. I to tak poważnie. – Boże, już mi lepiej. Myślę, że Rory spotyka się z Chelsea. – Odsunęła talerz. – Też jest zakochany? – Nie, ale naprawdę ją lubi i zdecydowanie pożąda. Myślę, że to obustronne. Tata zadba, żeby mama nieco odpoczęła, a babciom jest lepiej, kiedy znalazły się na ranczu. Więc… masz zapasową szczoteczkę do zębów? – Nie. – Och, no trudno. – Chcesz umyć zęby? – Nie w tej chwili, ale rano będę chciała. – Dopiła wino i wstała. – Chciałabym wypróbować twoje łóżko. – Nie jest tak duże jak to, które testowaliśmy poprzednio, ale ma solidne sprężyny. – No to poskaczmy na nich. Nie masz nic przeciwko, żebym zamknęła drzwi wejściowe? Wolałabym, żeby nikt nie wszedł, kiedy będę siedziała na tobie nago. – Kto powiedział, że będziesz na górze?

– Przekonamy się. – Zamknij drzwi. Sprężyny okazały się wytrzymałe. Gdy je sprawdzili, Bodine leżała rozleniwiona i mokra od potu. – O tak, już mi lepiej. – Cieszę się, że mogłem pomóc. Chyba pora, byś poczuła się więcej niż lepiej? Położył się na niej. Była na tyle oszołomiona rozkoszą, że wplątała palce w jego włosy i tylko się uśmiechnęła. – To będzie bohaterskie uzdrowienie, Skinner. – Nie do końca, ponieważ zrobimy coś, czego nie robiliśmy wcześniej. – Nie przypominam sobie, żebyśmy coś pominęli. – Pominęliśmy powolność. – Musnął jej wargi ustami i przesunął je nad linię żuchwy. – Szybko i wściekle całkiem dobrze się sprawdza. – Zobaczmy, jak sprawdzi się wolno i dokładnie. Podoba mi się, jak jesteś dobrze poskładana, Bodine. Przesuwał palcami po boku jej prawej piersi, w górę i w dół. – Masz długie kończyny, długie i pięknie umięśnione.

– Ćwiczę – zdołała powiedzieć. – Jędrne piękne piersi. – Musnął sutek kciukiem. – I te włosy, gęste, proste jak linijka, ciemne jak północ. Podoba mi się, jak pachną, zawsze mam ochotę przysunąć się nieco bliżej. Lubię twój smak. Zbliżył usta do jej szyi. – I oczy, w kolorze ocienionych liści. To, że twoja skóra jest w dotyku tak jedwabiście gładka. To, że twoje usta pasują do moich. Wrócił wargami do ust, pozwolił, żeby ten pocałunek trwał, miękki i leniwy niczym wiosenny deszcz. – Podoba mi się każda część ciebie. – W głowie mi się przewróci. – Ale nie zdołała się zaśmiać. Nie, kiedy w głowie zaczęło się jej kręcić, a pod skórą czuła języki ognia. – Im więcej cię dotykam, tym więcej chcę. Tym razem będziesz musiała to wytrzymać. Jej serce biło pod jego ustami, wolno i donośnie, tak jak tego chciało. Ciało wyciągnięte, falujące pod jego dłońmi, to drżało, to miękło. Chciał, żeby tak było, chciał nie tylko podniecenia i jego zaspokojenia, ale wszystkiego. Jaka będzie wtedy Bodine? Westchnienia i długie pocałunki, ciche jęki i światło księżyca na wąskim łóżku. Swobodny, niespieszny rytm. Pięknie zielone oczy, spragnione tego,

co on może jej dać. Zsuwał się niżej. Tym razem, kiedy westchnęła, wypowiedziała jego imię. Już nie kręciło się jej w głowie. Zamiast tego wydawało się jej, że się porusza, oboje się poruszają, przez miękką uroczą mgłę, w której wszystko migocze. Jego dłonie, mocne, stwardniałe, sprawiały, że te powolne dotknięcia były bardziej erotyczne. Zarost drażniący skórę, gdy przesuwał językiem w dół brzucha, sprawił, że zadrżała. Potem jego język zsunął się w dół, przesunął po niej, wsunął w nią i sprawił, że wznosiła się, wznosiła, wznosiła się powoli, w rozmarzeniu, bezbronnie nad pokryty aksamitem szczyt. Wciąż się nie spieszył. Stwardniałe dłonie ściągały ją w dół, w odurzającą przyjemność, aż migotliwa mgła gęstniała. Kiedy jego usta dotarły ponownie do jej warg, poddała się. Wsunął się w nią, usłyszał, jak wstrzymała oddech, zobaczył, jak oczy zaszły mgłą. – To też zrobimy powoli – wyszeptał, skubiąc jej wargi. – Powolutku. Długo, powoli i głęboko, a ona była tak gorąca, tak mokra wokół niego. Znowu jęknęła, ale nie ustawał, poruszał się w niej, przeciągając każdą chwilę, każdy gram przyjemności. Znowu do góry, w górę, powoli,

nieubłaganie, aż poczuł, jak ona się poddaje, jeszcze jeden raz, i poddał się razem z nią.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY PIERWSZY Bodine zaspała - co się jej nigdy nie zdarzało. Może pół godziny nie miało dużego znaczenia, ale naruszyło jej wyliczony co do minuty rozkład poranka.

Wyskoczyła z łóżka tak szybko, że Callen nie zdołał jej złapać. – Gdzie się tak śpieszysz? – Mam opóźnienie zanim zaczęłam cokolwiek robić. Mogę skrócić trening, nadać priorytety mailom. – Wciągała ubranie i jednocześnie oceniała sytuację. – Wziąć pikapa zamiast Leo. – Mogę nakarmić i osiodłać Leo. Chciałem go dziś wykorzystać. Zerknęła na łóżko, na ciemny zarys mężczyzny, z którym spędziła noc. – Będziesz miał więcej pracy. – I tak już nie zasnę. Nie narzeka, pomyślała rozbawiona, raczej stwierdza fakt. – Chcesz przyjść na śniadanie? – Chętnie zjadłbym coś innego niż sadzone na grzance. – To do zobaczenia za godzinę. – Zawahała się, a potem podeszła,

pochyliła się i pocałowała go. – Gdybym wiedziała, że tak będzie, nalegałabym na wstawienie tu większego łóżka. – To się sprawdziło całkiem nieźle. – Owszem. Muszę iść. I wybiegła. Parę sekund później usłyszał zatrzaskujące się za nią drzwi. Ta kobieta naprawdę jest szybka, pomyślał, zmuszając się do wstania, żeby nastawić ekspres. W niecałą godzinę Bodine skończyła skrócony trening, wzięła prysznic, ubrała się i odpisała na kilka maili. Reszta może poczekać. Kawa nie. Ponieważ nadal miała dziesięć minut opóźnienia, zrezygnowała z pierwszej filiżanki wypijanej w samotności. W kuchni powinna być już Clementine. Tak jak się spodziewała, kiedy zbiegła po tylnych schodach, na dole pachniało kawą. Clementine w misce miała gotowe ciasto na bułeczki i stojąc ucierała ziemniaki. Nie zdziwił jej też widok Maureen gawędzącej z Clementine i smażącej boczek oraz kiełbaski. Jednak widok Alice siedzącej przy kuchennym stole z głową schyloną nad szydełkowaniem wytrącił ją z rytmu. – Późno jak na ciebie. – Maureen przełożyła skwierczący boczek na ręcznik papierowy i dała córce cichy sygnał.

– Tylko trochę. Dzień dobry, Clem. Dzień dobry, Alice. – Robię szalik. – Dużo zrobiłaś od wczoraj. – Tak jak ty, Alice jest rannym ptaszkiem. Grammy nadal śpi, ale Nana bierze prysznic. Powiedziałam Cathy, nocnej pielęgniarce, żeby się nie śpieszyła, a Alice może napić się herbaty tutaj, podczas gdy my naszykujemy śniadanie. – Cathy to pielęgniarka. Przyszła do szpitala. Clementine robi bułeczki. Lubię bułeczki. – Dodałam do nich odrobinę chili – powiedziała swobodnym tonem Clementine. – Zawsze lubiłaś, kiedy je dodawałam. Kawa jest świeżo zaparzona. – Aha. – Bodine nalała sobie kubek. – Kobiety rodzące dzieci nie mogą pić kawy. Nasienie może nie zakiełkować. – Nigdy o tym nie słyszałam. – Bodine oparła się o blat i upiła łyk kawy. – To byłaby najłatwiejsza forma antykoncepcji. – Bodine – powiedziała bezgłośnie Maureen. Cały czas uśmiechając się, Bodine podeszła i usiadła koło Alice. – Nie sądzę, żeby kawa była tak skuteczna, ale nie jestem jeszcze

gotowa na dzieci. – Jesteś w wieku rozrodczym. – Owszem. – Rodzenie dzieci to obowiązek kobiety wobec męża. Powinnaś mieć męża, męża, który cię utrzymuje. – Sama się utrzymuję. Któregoś dnia może będą chciała mieć męża, ale będzie musiał spełnić moje wymagania. A te są dość wysokie, dzięki mojemu tacie. Więc ten mój przyszły ewentualny mąż będzie musiał być przystojny, silny, mądry, dobry i z poczuciem humoru. Musi mnie szanować za to, kim jestem, tak jak tata szanuje mamę. Bardzo prawdopodobne, biorąc pod uwagę moje skrzywienie, że będzie musiał również dobrze jeździć konno. I będzie musiał mnie kochać tak, jakbym była królową, wojowniczką, geniuszem i najseksowniejszą kobietą na ziemi. – To mężczyzna wybiera. – Nie, Alice, ludzie wybierają siebie nawzajem. Tak mi przykro, bardzo mi przykro, Alice, że ktoś odebrał ci możliwość wyboru. Kątem oka dostrzegła ruch i zobaczyła stojącą w drzwiach kobietę. Mniej więcej w wieku jej matki, z krótkimi popielatoblond włosami i nieco surowym wyrazie ust. Pielęgniarka, pomyślała Bodine, zmartwiona, że może przesadziła. Ale

kobieta skinęła głową. – Myślę, że jesteś bardzo dzielna – skończyła Bodine, patrząc, jak Alice mruga nerwowo oczyma, co zawsze robiła przy wysiłku umysłowym. – Kobiety są słabe. – Niektórzy ludzie są słabi. Ty nie. Myślę, że jesteś najodważniejszą osobą, jaką znam. Alice schyliła głowę, zgarbiła się, ale Bodine dostrzegła ślad uśmiechu. – Robię szalik. Clementine piecze bułeczki. Siostra… Urwała i wydała stłumiony okrzyk, gdy Callen wszedł z sieni do kuchni. Cholera!, pomyślała Bodine. Powinna była pobiec i powstrzymać Callena. – Dzień dobry. – Callen nie ruszył się z miejsca. – Przyszedłem wprosić się na śniadanie. Czy to bułeczki maślankowe, Clementine? – Owszem. Ręce umyte? – Zaraz będą. Pani musi być Miss Alice – mówił swobodnie, tonem, jakiego używał przy nerwowych koniach, co Bodine słyszała setki razy. – Miło panią poznać. – Jeden z synów, jeden z synów siostry. – Honorowy – głos Maureen był może przesadnie radosny, ale uspokoił nerwowe drżenie rąk Alice. – To jest Callen. Jest dla nas jak rodzina. To dobry chłopak, Alice.

– Mężczyzna. To nie jest chłopak. – Alice poklepała się po policzkach. Callen w odpowiedzi potarł swoje. – Rzeczywiście, nie ogoliłem się dziś rano. Jakoś mi to wyleciało z głowy. Widzę, że pani pracuje nad czymś ładnym. Moja siostra lubi robótki ręczne. Nie zdziwiłbym się, gdyby kiedyś zrobiła na drutach dom. – Nie można zrobić na drutach domu. Ja szydełkuję. Robię szalik. – Jeżeli chcesz cokolwiek dostać w tej kuchni, musisz pójść i zmyć te konie z rąk – nakazała Clementine, krojąc jeszcze ciepłe bułeczki. – Śniadanie będzie zaraz gotowe. – Tak, psze pani. – Ona mówi mężczyźnie, co ma robić – wyszeptała Alice do Bodine. – Ona mówi nam wszystkim, co mamy robić. – Ja umyłam ręce. Chociaż jej oczy zrobiły się wilgotne, Clementine skinęła potakująco Alice. – No to dostaniesz śniadanie. Słysząc stukot na schodach, Alice znowu się wzdrygnęła i skuliła. Bodine położyła rękę na jej dłoni. Do kuchni wpadł Rory, radosny jak szczeniak, z jeszcze wilgotnymi włosami i świeżo ogolony.

– Zaspałem. Ależ tu pięknie pachnie. Nie odmówiłbym… Dostrzegł siedzącą przy stole obok Bodine kobietę. Podobnie jak reszta rodziny został przeszkolony. A Rory był sprzedawcą do szpiku kości. Natychmiast błysnął stuwatowym uśmiechem. – Dzień dobry, Alice. Nie miałem okazji cię jeszcze poznać. Jestem Rory. Twarz Alice zamarła. Bodine usłyszała dwa gwałtowne wdechy, po czym zobaczyła, że na tej twarzy pojawia się nieopisana radość. Nawet coś więcej niż radość. – Rory. Rory. – Łzy popłynęły jej po policzkach, chociaż się śmiała. I ciągle się śmiejąc, podniosła się od stołu i rzuciła do niego. Objęła go ramionami. – Moje maleństwo. Mój Rory. Z zakłopotaniem poklepując Alice po plecach, patrzył skonsternowany na matkę. – To mój najmłodszy, Alice – powiedziała ostrożnie Maureen. – To mój syn, Rory. – Mój Rory. – Alice odsunęła się na tyle, żeby spojrzeć na jego twarz, pogładzić dłońmi policzki. – Ależ ty jesteś przystojny. Było z ciebie takie śliczne dziecko, śliczny chłopczyk. Teraz jesteś przystojny. Jaki duży! Jaki wysoki! Mama nie może cię już kołysać, moje kochanie.

– Ach… – Alice – odezwała się pielęgniarka rzeczowym spokojnym tonem. – To jest syn twojej siostry. To jest twój siostrzeniec. – Nie. Nie. – Alice ponownie do niego przywarła. – Moje maleństwo. To Rory. Nie możecie mi go odebrać. Nikomu nie pozwolę go sobie znów odebrać. – Nigdzie nie idę – powiedział jej Rory. – Wszystko jest w porządku. – Modliłam się za moje dzieci. Za Corę i Fancy, i Rory’ego, i Lily, i Maureen, i Sarah, i za Benjamina, chociaż poszedł prosto do nieba. Wiesz, gdzie oni są, Rory, te pozostałe maleństwa? Moje dziewczynki? – Nie, przykro mi. Usiądźmy, dobrze? – Robię ci szalik. Jest zielony. Mój Rory ma zieleń w oczach. – Jest ładny, naprawdę ładny. – I gdy Rory kolejny raz spojrzał na matkę, Bodine wstała. Podeszła do tylnych schodów, żeby przytulić Corę, która płakała. Był chory jak pies przez bity tydzień. Ledwie był w stanie wyleźć z łóżka, żeby się załatwić, a co dopiero wziąć lek czy otworzyć puszkę z jedzeniem. Paliła go gorączka, szarpały dreszcze, ale najgorszy był ten suchy męczący kaszel. Po jego atakach był słaby, pozbawiony tchu, miał zaciśnięte piersi, a gardło zdarte od gęstej żółtej wydzieliny z płuc.

Obwiniał za to Esther, przeklinał ją, leżąc w mokrej od potu pościeli. Wytropi ją, jak wstanie. Wytropi ją i pobije do krwi, wydusi z niej życie. Nie zasługuje na kulę. Nawet kiedy zdołał ustać dłużej niż kilka minut, kaszel sprawiał, że padał na kolana. Jak już mógł wyjść na zewnątrz, zobaczył, że pies jest półżywy - a może i gorzej. Wrzucił trochę jedzenia do wiadra. Pompowanie wody wywołało kolejny gwałtowny atak kaszlu. Wypluł zabarwiony krwią śluz i łapiąc ze świstem powietrze spojrzał na krowę. Osądził, że od kilku dni nie była dojona i podobnie jak koń przeżyła o śniegu i resztkach trawy pod nią. Kury radziły sobie niewiele lepiej. To wszystko dowodziło, wyraźnie, gorzko, że chłopaka tu prawie nie było. A kiedy się pojawiał, do niczego się nie przykładał. Chłopak był bezużyteczny, zupełnie jak jego przeklęta matka. Kiedy odzyska siły, złoi mu skórę. I wyjdzie, znajdzie sobie młodą żoną, taką młodą, która będzie mu rodzić synów, co szanują ojca, zamiast takiego, co pojawia się i znika. Popełnił błąd z Esther i potrafi się do tego przyznać. Stracił na nią zbyt wiele lat. Popełnił błąd czy dwa, próbując wziąć sobie drugą żonę, ale więcej się nie pomyli. Musi odzyskać siły, choćby na tyle, żeby kupić leki, zrobić zapasy.

Z zawrotami głowy od wysiłku przy oporządzaniu zwierząt, zataczając się, wrócił do środka. Chciał sprawdzić internet, znaleźć pocieszenie w słowach mężczyzn, którzy mieli podobne przekonania jak on, wierzyli w to samo co on. Zapłacił spore pieniądze za antenę wi-fi, za urządzenia dające otwarty dostęp do sieci oraz wzmacniacze sygnału. I nauczył się, jak ich używać i nie dać się namierzyć. Cholerny rząd, szpieguje wszystkich, kradnie ziemię, wpycha tych gejów, czarnych i Meksykanów prawdziwym Amerykanom. Jest suwerennym obywatelem, pomyślał, człowiekiem gotowym, wręcz chętnym, przelać krew w obronie swoich praw. Pozbędzie się Esther, pomyślał. Spierze na kwaśne jabłko i nauczy szacunku tego szczeniaka, którego ma przez nią. Potem znajdzie żonę, która da mu synów, na jakich zasługuje. Ale był w stanie wyłącznie wpełznąć z powrotem do łóżka, trzęsąc się od dreszczy, i do utraty tchu wykaszliwując pełne flegmy płuca. Callen poczuł ściskanie w żołądku, kiedy zobaczył, że szeryf Tate podjeżdża pod budynek. – Daj znać, gdybyś czegoś potrzebował – powiedział do podkuwacza i wyszedł szeryfowi na spotkanie. – Kolejna?

– Nie. Nie, na szczęście nie. Mamy trochę majowej pogody w marcu. – To się obróci przeciwko nam, ale dam radę. Tate zlustrował wzrokiem wybiegi, zadaszenie. – Jesteś sam? – Dwie grupy jeżdżą po terenie, kolejne dwie po południu, a w centrum jest kilka lekcji. Majowa pogoda oznacza majowe rezerwacje. Tate skinął głową. – Czy to Spike tam przy koniach? – Aha, nasz pan podkuwacz. – Rzadko który nosi obrożę nabijaną ćwiekami i ma z pół tuzina tatuaży. Ale zna się na robocie. Możesz zrobić sobie przerwę? – Już na niej jestem. – Przejdźmy się tam. – Tate wskazał na duży wybieg. – Niezłe konie. – Przywieźliśmy dziś więcej. Zamierzamy je zabrać na pastwisko jutro, jeżeli pogoda się utrzyma. Dawno nie wyprowadzałem koni rano na pastwisko i nie zgarniałem ich na noc. – Mówisz jakbyś nie mógł się tego doczekać. – Chyba tak. Lubię tę pracę, chociaż jest związana z komputerem i mnóstwem papierów. – Wyciągnął rękę i pogłaskał po łbie ciekawskiego gniadosza. – Wiem, że nie przyjechałeś pytać, jak się czuję w pracy.

– Nie, jadę na ranczo porozmawiać z Alice. Teraz ma spotkanie z psychiatrą. Mam nadzieję, że przypomni sobie nieco więcej. – Mogę ci powiedzieć, że coraz więcej opowiada. Sam ją rano słyszałem przy śniadaniu. Myślała, że Rory jest jej synem. Podała imiona siedmiorga dzieci. Same dziewczynki z wyjątkiem niejakiego Rory’ego i drugiego. Powiedziała to tak, jakby zmarł podczas porodu albo zaraz potem. – Chryste. – Nie zdradzę żadnej tajemnicy, kiedy powiem, że skupiła się na Rorym. Opowiadała, jak go kołysała, śpiewała mu, bawiła się w „a kuku”, jak uczyła chodzić. Serce pękało. Masz coś na tego skurwiela, szeryfie? – Chciałbym móc odpowiedzieć twierdząco. Pracujemy ze stanowymi. Rozwiesiliśmy jej zdjęcie, daliśmy mediom, może ktoś ją widział. Szukaliśmy tropu z psami, ale padał deszcz i nie mamy nawet pojęcia, ile przeszła drogą i w którą stronę, zanim straciła przytomność, więc nic to nie dało. – Potrzebujesz informacji od niej, ale nie możesz na nią naciskać. – Dokładnie tak. – Ciekawski gniadosz trącił go w ramię, a Tate machinalnie go poklepał. – Ale wszystko, nawet najmniejsza rzecz, jaką może powiedzieć, to już coś, nad czym możemy pracować. Nie dlatego zajrzałem. Słyszałem, że Clintok przyjechał tutaj w policyjnym samochodzie,

ubrany w policyjny mundur i naskoczył na ciebie. – Nie przejmuję się Clintokiem. – Zawiesiłem go. Callen obrócił się do szeryfa i podsunął kapelusz. – Nie musisz tego robić z mojego powodu. – Nie zrobiłem tego z twojego powodu. – Złość zabarwiła policzki Tate’a. – Zlekceważył bezpośrednie polecenie. Napastował zwykłego obywatela i mu groził. Zawiesiłem go, zamiast zwolnić ten jego arogancki tyłek, ponieważ ma kilka dobrych cech pod tym całym gównem i... poszukuję dwóch przestępców. Mam też dwie martwe kobiety i zwietrzały trop ich zabójcy. Mam faceta, który kobietę, mam do niej słabość, przetrzymywał zamkniętą nie wiadomo ile lat. A teraz ten trop też zwietrzał. Ale jeżeli Garrett ponownie przekroczy linię, straci pracę, i to ja o tym zdecyduję. – Ty tutaj szefujesz? – Tate postukał Callena palcem w pierś – No tak. – Tolerowałbyś, gdyby jeden z twoich ludzi, prowadząc klientów na szlaku, dając lekcję jazdy konnej czy zajmując się zwierzętami, zrobił dokładnie odwrotnie, niż mu poleciłeś? Postawił się na oczach jednego z gości? Nie szanował twojego zwierzchnictwa? Callen, przyparty do muru, westchnął głęboko.

– No dobra, rozumiem, o co ci chodzi. – A druga sprawa jest taka. On jest wkurzony. Jeżeli przyjdzie do ciebie, dowiem się o tym. Nie chcę, żebyś mi wciskał kit, że sobie z nim poradziłeś, że się nim nie przejmujesz. To jest mój człowiek i jeżeli znowu na ciebie naskoczy, muszę o tym wiedzieć. Nie mogę pozwolić, żeby mój człowiek, który nosi odznakę, ma broń i jest moim podwładnym, robił takie rzeczy. Jasne? – Jasne, jasne. – To ci się nie musi podobać. – Noo, nie podoba mi się. Ale rozumiem. – Słowo. – Tate wyciągnął rękę. – Cholera. – Kolejny raz nie mając wyjścia, Callen uścisnął jego dłoń. – Słowo. – Dobrze. Wszystko jasne. Jadę porozmawiać z Alice. – Tate przez chwilę patrzył jeszcze na konie. – Siedmioro dzieci. – Wymieniła je. Z imienia. – Boże miłosierny – wymamrotał Tate i odszedł. Kiedy zatrzymał się przed domem na ranczu, miał nadzieję, że dobrze wyliczył czas. Rozpoznał samochód doktor Minnow, więc był zadowolony. Chciał usłyszeć, co ona ma do powiedzenia. Kiedy zapukał, drzwi otworzyła

Cora. – Mam nadzieję, że nie przeszkadzam, pani Bodine. – Oczywiście, że nie. Mówiłeś do mnie Cora w szpitalu, Bob. Mów tak dalej. Ach, Alice rozmawia z panią doktor. Z doktor Minnow. Myślę, że zaraz skończą. Chodź. Zdjął kapelusz, wchodząc do środka. – Jak się miewa Alice, odkąd przywiozłyście ją do domu? – Myślę, że lepiej. Naprawdę. Mamo, zobacz, kto nas odwiedził. – Toż to Bobby Tate. – Miss Fancy odłożyła druty i poklepała kanapę obok siebie. – Chodź, usiądź i opowiedz mi wszystkie miejscowe wiadomości i ploteczki. – Chciałbym, Miss Fancy. – No to zrobię ci kawy. – Proszę się nie kłopotać. – Dzień, w którym nie będę mogła przynieść kawy przystojnemu mężczyźnie przychodzącemu z wizytą, będzie dniem, w którym pójdę spotkać się ze Stwórcą. Koszulka, którą miała na sobie, głosiła: MIEJSCE KOBIETY JEST W DOMU I W SENACIE

Miss Fancy z równym zapałem wierzyła w oba te stwierdzenia. – I tak będziesz musiał odczekać – dodała. – Alice rozmawia z panią doktor. Usiądź, a ja przyniosę ci tę kawę. – Szukamy sobie zajęcia – powiedziała Cora, gdy jej matka wyszła. – Staramy się nie siedzieć bezczynnie. Sądzę, że powiedziałbyś od razu, gdybyś miał jakiekolwiek wiadomości. – Przykro mi, pani Bodine - Coro. Robimy wszystko, co w naszej mocy. – Nie wątpię. O, doktor Minnow. Już skończyłyście? – Dobrze nam się rozmawiało. Dzień dobry, szeryfie. – Dzień dobry, pani doktor. Czy będę mógł z nią porozmawiać? – Proszę dać jej chwilę. Dobrze sobie radzi, pani Bodine. Myślę, że pani przeczucie, przeczucie Maureen, by ją tu sprowadzić, było właściwe. To dopiero początek, ale jest spokojna. – Czy pamięta cokolwiek związanego ze sprawcą uprowadzenia, z niewolą? – Unika tego tematu i to naturalne, szeryfie. Zmaga się ze sprzecznością pomiędzy tym, co jej wpoił, a tą rzeczywistością. Jakaś część jej ją pamięta i czuje się w niej bezpieczniejsza, nawet szczęśliwsza. Ale mówiła o domu i kiedy spytałam, czy jest większy niż jej pokój - ten na górze - powiedziała, że mniej więcej takiej samej wielkości, ale tutaj ma okna i ładne ściany.

Celia ponownie zwróciła się z uśmiechem do Cory. – Pomalowanie pokoju na taki kolor sprawiło, że Alice czuje się spokojna, dało jej poczucie własności, chociaż nie zdaje sobie z tego sprawy. – Odwróciła się do Tate’a. – Jej porywacz nie mieszkał z nią. Powiedziałabym, że była to bardziej jakaś szopa niż dom. Nie była gotowa mówić o tym, co zobaczyła, kiedy wyszła. Wspomniała o psie, złym, ale nie chciała mówić o innych szczegółach. – Budynek gospodarczy i pies to więcej, niż wiedziałem wcześniej. – Proszę, Bob. Och, doktor Minnow. – Miss Fancy podała kawę szeryfowi. – Napije się pani kawy? – Dziękuję, muszę wracać. Będę jutro o tej samej porze. Na razie proszę jej nie naciskać co do Rory’ego. Damy jej nieco czasu. – Przyniosę płaszcz i panią odprowadzę. Tate stał z kapeluszem w jednym ręku i kawą w drugim. – Miss Fancy, pójdę na górę się z nią zobaczyć, jeżeli nie ma pani nic przeciwko. – Pielęgniarka na górze nazywa się… – Miss Fancy potarła skronie. – Cholera, uciekło mi jej imię. – Proszę się nie przejmować. Zajrzę do pani przed wyjściem. Uznał, że umieścili ją w jej dawnym pokoju - wiedział, gdzie go

znaleźć. Dawno temu przez kilka miesięcy wyczekiwał pod jej oknem. A ona czasami wychodziła przez nie, żeby się z nim spotkać. Teraz, po tylu ciężkich dla niej latach, siedziała przy oknie i szydełkowała. Kobieta na drugim fotelu czytała książkę, ale wstała, kiedy wszedł. – Masz gościa, Alice. Alice podniosłą wzrok i uśmiechnęła się nieśmiało. – Znam cię. Przyszedłeś do szpitala. Byłeś bardzo miły i przyszedłeś mnie odwiedzić. Ty… – Powieki zaczęły jej drgać. – Ty umiesz chodzić na rękach. – Kiedyś potrafiłem. – Serce mu zabiło mocniej, gdy przypomniał sobie, jak się śmiała, kiedy chodził po trawie na rękach. Mieli po szesnaście lat, pomyślał, a on był w niej szaleńczo zakochany. – Nie jestem pewien, czy potrafiłbym to teraz zrobić. – Zostawię was, żebyście mogli porozmawiać. Będę w pokoju obok – powiedziała cicho pielęgniarka do Tate’a. – Pijesz kawę. Ja nie powinnam, ale Bodine pije. To córka siostry. Ona też jest miła. – Znam Bodine. To wspaniała młoda kobieta. Czy mogę z tobą posiedzieć?

– Mężczyzna nie musi pytać. Mężczyzna robi co chce. – Uprzejmy mężczyzna pyta. Czy mogę z tobą posiedzieć, Alice? Odrobinę się zarumieniła. – Możesz usiąść. Robię szalik. To dla Rory’ego. Dla mojego syna. On ma zielone oczy. Jest taki przystojny. Wyrósł i jest wysoki. – Kiedy go widziałaś? – Jedliśmy śniadanie. Clementine zrobiła bułeczki. Ja… ja lubię jej bułeczki. – Chodzi mi o czas przed śniadaniem. Kiedy go poprzednim razem widziałaś? – Och, miał tylko rok. Zaledwie rok. Takie słodkie maleństwo. Mogłam go trzymać i karmić, i kąpać, i uczyć klaskać. Nauczyłam go chodzić i mówić „mama”. Ponieważ jest synem. – Miałaś córki. – Dziewczynki. Cora i Fancy, i Lily, i Maureen, i Sarah. – Czy nauczyłaś je klaskać? – Nie mogłam. Pan musiał je zabrać. Nie ma pożytku z córek i są warte dobre pieniądze. Może mógłbyś je znaleźć? – Spróbuję. – Ale nie Benjamin. Bóg zabrał go do nieba, zanim ze mnie wyszedł. I

nie Rory. Znalazłam Rory’ego tutaj. Jestem szczęśliwa, że tu jestem. – Czy miałaś dzieci w domu? To znaczy, czy urodziły się w twoim domu? – Tylko Lily i Maureeen, i Sarah, i Benjamin. Pan zapewnił mi dom, ponieważ dałam mu syna, co jest obowiązkiem kobiety. – A gdzie urodzili się Cora, Fancy i Rory? – W pokoju na dole. – Zacisnęła mocno usta. – Nie lubiłam pokoju na dole. Nie podobał mi się. Wolałam dom. – Już w porządku. – Dotknął jej drżącej dłoni. – Nigdy do tego pokoju nie wrócisz. – Mogę zostać tutaj z Rorym. Z matką i siostrą, i Grammy… Grammy. Dziadek ma M&M-sy. Pachnie wiśniami i ma brodę. – Zgadza się. – Tate uświadomił sobie, że ona nie wie, że dziadek zmarł, więc postępował ostrożnie. – Czy Pan ma brodę? – Wszędzie, wszędzie. – Potarła dłonią policzki i brodę. – Czy pachnie wiśniami? – Nie, nie. Jak mydło, które najpierw kłuje. A czasami nie. Czasami jak whisky. Czasami jak whisky i pot. Nie lubię tego. Lubię robić szalik. Lubię robić szalik. Lubię go robić i lubię okna i bułeczki. Lubię różowe ściany. – To zdecydowanie są szczęśliwe ściany. A jakiego koloru były ściany

w twoim domu? – Szare z białymi plamami i kreskami. Wolę te. Jestem niewdzięczna. Jestem niewdzięczna za to, co Pan mi zapewnia. – Nie, nie jesteś. Jesteś wdzięczna, że znalazłaś się w domu ze swoją rodziną. Możesz mi coś powiedzieć, Alice? – Nie wiem. – Możesz mi powiedzieć, gdzie byłaś, kiedy spotkałaś Pana po raz pierwszy? – Nie wiem. Muszę skończyć szalik, skończyć go dla Rory’ego. – Dobrze. Muszę już iść, ale wrócę, jeżeli nie masz nic przeciwko. – Nie. Chciałam wrócić do domu – powiedziała, gdy wstał. – Jesteś w domu. – Powinnam była zadzwonić do dziadka z Missouli, kiedy tam dotarłam. Przyjechałby po mnie. Nie byłby zły. – Wracałaś do domu z Missouli? – Z… skądś...inąd. Nie wiem. Jestem okropnie zmęczona. – Poproszę pielęgniarkę, żeby przyszła. Odpocznij. – Oni pieką indyka na Święto Dziękczynienia, ale ja wolę szynkę Grammy. Grammy robi szynkę na Święto Dziękczynienia, a my wszyscy przygotowujemy placki z nadzieniem. Będę spać.

– Dobrze, Alice. Chodź, pomogę ci. – Podprowadził ją do łóżka i okrył kocem. – Jest miękki. Wszystko tutaj jest miękkie. Gdzie jest matka? – Powiem jej, żeby do ciebie przyszła. Odpoczywaj. Wyszedł i dał znać pielęgniarce, zanim zszedł na dół po Corę. Budynek gospodarczy, pies, gdzieś na drodze z Missouli do rancza, jakoś w okolicach Święta Dziękczynienia - choć Bóg jeden wie, kiedy to było. To więcej, niż miał wcześniej. ROZDZIAŁ DWUDZIESTY DRUGI Czas płynął. Podczas gdy większość domowego życia skupiała się wokół Alice - co mówić, czego nie mówić, co robić, czego nie robić - nadeszła wiosna z całym swoim wdziękiem i wymaganiami. Słońce wschodziło wcześniej, zachodziło później, a dłuższy dzień oznaczał więcej pracy. Bodine często myślała o pracy jako o ucieczce od stresu i obchodzenia się z Alice jak z jajkiem. Potem miała poczucie winy, że tak uważa. Myślała też o nocach, które spędzała z Callenem na wąskim łóżku lub w którymś z pustych domków, jako o kolejnym sposobie ucieczki. I nie czuła żadnego wyrzutu sumienia. Analizując tę sytuację, dochodziła do wniosku, że Cal daje jej równowagę, zapewnia towarzystwo, jest dobrym słuchaczem, potrafi poradzić i robi to wszystko lepiej, niż mogłaby sądzić.

I jest świetnym kochankiem. Miała nadzieję, że ona daje mu dokładnie to samo. Na ogół siodłała konia i jechali razem do pracy, po południu wspólnie wracali. Jeżeli udawało się jej wygospodarować czas, w połowie dnia jechała na Leo do domu, żeby babcie mogły trochę odpocząć od Alice. – Lubię ją. – Chociaż miała pewien plan, na razie jechała spokojnie koło Callena. – Co jakiś czas coś, ktoś wyziera spoza tej traumy. I wiem, że lubię tego kogoś. I psy ją lubią, to dobry znak. – Psy lubią Alice? – Z wzajemnością. Bardzo często chrapią rozwalone u jej stóp, kiedy szydełkuje. Szeryf zajrzał na chwilę, kiedy byłam dziś po południu w domu. Dobrze się przy nim czuje. – Udało mu się dowiedzieć czegoś więcej? – Okazało się, że miała dwadzieścia jeden lat - ledwo co skończyła dwadzieścia jeden lat, gdy wracała autostopem do domu. Więc szeryf w przybliżeniu wie, kiedy to się stało. Nie wiem, czy zdoła cofnąć się o dwadzieścia sześć lat i cokolwiek znaleźć, ale widzę, że miało to dla niego znaczenie. Chciała, żebym została w czasie rozmowy z nim. Była zadowolona, jak my wszyscy, kiedy ktoś przychodzi. Robi kolejny szalik dla mnie. Skończyła ten dla Rory’ego. – Bodine spojrzała na niego i

pokręciła głową. – Mówię chaotycznie. – Nie, rozumiem. Ona cię lubi, ufa ci. Lubi Tate’a. Przy mnie jest nieśmiała, ale nie boi się. – Tak samo jest z tatą i Chasem - nieśmiałość, ale nie strach. I nadal nie chce wyjść z domu. Na zewnątrz są ludzie i nie chce, nie ma mowy. – Potrzebuje czasu. – Wiem, nie minęło go zbyt dużo. Ale… wszyscy musimy być tacy ostrożni, a to męczy, Callen. Pomaga, ale męczy. Któregoś dnia zrozumie, że Rory nie jest jej synem. Zachowuje się jak matka niedźwiedzica. To trudne dla Rory’ego. Radzi sobie z tym lepiej, niż można by przypuszczać. Czasami zapominamy, że ma takie dobre serce. Naprawdę dobre. – Chcesz wiedzieć, co o tym myślę? – Gadam tyle na ten temat, więc chcę. – Jesteście bardzo zżyci. Boże, całe życie to podziwiałem i zazdrościłem wam. Twoja rodzina zawsze działała wspólnie, a ta sytuacja spowodowała, że jesteście jeszcze mocniej zjednoczeni. Tak sobie myślę, że Alice wyziera spod tego, co ten skurwiel jej zrobił, bo jest taka jak wy. Wiem, jak to jest mieć osiemnaście lat i być wkurzonym na świat. Lepiej niż ty – dodał. – Miałam sporo szczęścia w życiu. – To coś więcej niż szczęście, ale tak. Wiem, jak to jest chcieć wrócić

do domu, czuć potrzebę powrotu. Nikt mnie nie powstrzymywał, nikt nie ukradł mi więcej niż połowy życia. Sam powrót był wystarczająco trudny. – Nie pomyślałam o tym – powiedziała cicho. – Nigdy nie myślałam, że trudno było ci wrócić. – Gdy jechali, powoli i spokojnie, obserwowała jego profil. – Powinnam była pomyśleć. – Nie wiesz, co się zmieniło, co nie i czy się wpasujesz. To ryzyko, które podejmujesz, wyjeżdżając i wracając. Samo to, że ona jest w stanie robić te szaliki i rozmawiać z Tate’em - z kimkolwiek, bez krzyczenia, wstawać rano i kłaść się spać wieczorem - oznacza, że kimkolwiek była w wieku lat osiemnastu, w cokolwiek ten skurwysyn usiłował ją zmienić, nadal jest w niej cholernie dużo z Bodine’ów. Zaczyna z niej to wyzierać, z czasem wyjdzie więcej. Potrzebowała dłuższej chwili, nim się odezwała. – Chcesz wiedzieć, co myślę? – Słucham twojej paplaniny, więc chcę. – Myślę, że nieco bym sfiksowała, gdybym nie rozmawiała z tobą. Na ranczu cały czas uważamy na to, co mówimy, i Bóg jeden wie, czego nie mówimy. Musimy. Mama i Grammy martwią się o Nanę. Tata martwi się o nie wszystkie. Chase zabiera Rory’ego częściej, niż by go rzeczywiście potrzebował, żeby dać mu trochę wytchnienia.

– Ty tak samo. – Tak, po prostu o tym nie rozmawiamy. Naprawdę nie jesteśmy w stanie. Założę się, że nie ja jedna znajduję w tobie oparcie. – Jestem dobrą przeciwwagą. – Tak właśnie myślałam. Przesunął się w siodle i przyjrzał jej uważnie. – Nie musimy zmieniać kierunku i nie jechać w tę stronę, w którą jechaliśmy. Jesteśmy na ziemi, która mogłaby należeć do mnie, gdyby sprawy wyglądały inaczej. Nie wyglądały. Nie jest moja. – Przepraszam. – Zatrzymała konia i zdała sobie sprawę, że nie powinna być zaskoczona, że przyłapał ją na oddalaniu się od jego starego domu. – Wydawało mi się to dobrym pomysłem. Ale teraz nie. Znał swoją ziemię jak własną kieszeń. Przez chwilę z zadowoleniem siedział na koniu i na nią patrzył. – Podpisaliśmy papiery i jest twoja. Twojej rodziny. Nie żałuję tego. – Miałabym złamane serce, gdybyśmy musieli sprzedać naszą ziemię. Pomyślał, że o dziwo, gdyby kiedykolwiek do tego doszło, złamałoby to także serce i jemu. – Ja tak nie mam, nie z tą ziemią. Nie wiem, czy kiedykolwiek miałem. Któregoś dnia będę chciał mieć własną i będę miał. – Wzruszył ramionami,

uśmiechając się do niej. – Dobrze mi poszło w Kalifornii. Nie jesteś na tyle uprzejma, żeby o to nie spytać, ale nie zapytałaś. – Można być niezbyt uprzejmym i zdecydowanie nieuprzejmym. Potrafię być bardzo nietaktowna – uznała. – Co oznacza „dobrze”? – Tyle, że nie musiałbym sprzedawać. Mogłem zachować ziemię, spłacić mamę i siostrę. Kupić trochę inwentarza i uruchomić dochodowe ranczo. Ta informacja pokazała, że sprawy najwyraźniej miały się lepiej niż je sobie wyobrażała i chyba przydała kolejny aspekt jego osobowości, którego wcześniej nie wzięła pod uwagę. Doceniała głowę do interesów i zabezpieczenie finansowe. – Ale tego nie zrobiłeś. – Nie. Ponieważ nie tego chciałem. Nie przeszkadzało mi prowadzenie własnego interesu i nie byłem w tym zły. – Co masz na myśli, mówiąc o własnym interesie? Ponieważ wiedział, dokąd Bodine się kieruje, ruszył pierwszy. – Zakumplowałem się z facetem z Kalifornii i założyliśmy firmę, zajmowaliśmy się końmi do filmów. Dobrze nam szło. Kiedy byłem gotów wrócić, wykupił mnie. Nie mam też problemu z pracą dla kogoś. Więc jestem zadowolony z tego, jak się sprawy mają.

– Nie wiedziałam, że założyłeś firmę – myślałam, że wyłącznie pracowałeś dla innych. – Kolejna rzecz, o którą go nie podejrzewała. – Chciałem się sprawdzić. – Właśnie tak, tak po prostu, pomyślał teraz. Chciał się sprawdzić, robić różne rzeczy. – Przez jakiś czas mi to pasowało. Z tego, co widzę, tobie wychodzi to lepiej. Naprawdę podziwiam kobiety, które potrafią prowadzić firmy. Dużo myślę o tej, która tak wszystko ogarnia, żeby w środku dnia wpaść na godzinę do domu, bo stawia rodzinę na pierwszym miejscu. – Ależ panie Skinner. – Z szeroko otwartymi oczyma przycisnęła dłoń do piersi. – Proszę przestać, bo się zarumienię. – Chciałbym być kiedyś tego świadkiem. Widział już dom, parterowy z lekko przekrzywioną dobudówką w kształcie L. Puste wybiegi, zarośnięte podwórko, stopniowo rozbudowywany kurnik. Pusta stodoła, w której powiesił się jego ojciec, wypłowiała do przetykanej pasmami czerwieni szarości. Gdzieniegdzie kwitły polne kwiaty. W oddali góry były trochę niebieskie, trochę zielone pod polewą ze śniegu. – Dlaczego chciałaś tutaj przyjechać? – spytał. – Wciąż się zastanawiamy, co zrobić. Mamy kilka możliwości. Po pierwsze, musimy zdecydować, czy włączyć ten teren do ośrodka czy do

rancza. Ja jestem, ależ zaskoczenie, za ośrodkiem. – No, no, tego się nie spodziewałem. – Chase jest niezdecydowany - kolejne zaskoczenie. Po części pewnie dlatego, że nie wie, co ty byś wolał. – To nie jest moja ziemia. – Zamknij się. Rory zgadza się ze mną. Mama jest zbyt strapiona, żeby jasno myśleć, a tata skłania się ku ranczu, ale jest otwarty. Nie rozmawialiśmy jeszcze z babciami. – Dobrze. – Obie możliwości mają różne opcje, ale skoro aktualnie przychylamy się bardziej ku ośrodkowi, przedstawię te dotyczące jego. Możemy wyremontować dom, budynki gospodarcze i wynajmować pod hasłem: poczuj się jak właściciel rancza. Rodziny, grupy, imprezy firmowe. Możemy też zrównać z ziemią budynki i postawić nowe. Albo jako miniranczo, albo jako grupę luksusowych domków z jedną kuchnią i obszarem wspólnym, taki luksusowy kemping, który staje się modny. Sprowadzić zwierzęta i urządzić agroturystykę dla młodzieży. Jak dbać o konie, o bydło, o kurczaki. Mnóstwo możliwości. – Za którą ty się opowiadasz? Pokręciła głową.

– Wszystkie są wykonalne, wszystkie dobre, wszystkie można dobrze sprzedać. Pytam, jakie są twoje odczucia. – Powiedziałem ci, nie mam sentymentów. To nie jest moja ziemia. Syknęła i zeskoczyła z konia. – Och, zejdź z konia, Skinner. Dosłownie i w przenośni. – Zaprowadziła Leo na wybieg i okręciła jego wodze wokół ogrodzenia. – Dorastałeś w tym domu. Pracowałeś na tej ziemi. Zajmowałeś się końmi i bydłem. Masz jakieś zdanie. Masz uczucia. Zsiadł z konia i poczuł wyraźnie, jak bardzo go przyparła do muru. – Najwyraźniej nie obchodzi mnie to na tyle, na ile byś chciała. – Bzdura. Kompletna bzdura. Proszę cię, żebyś mi powiedział teraz, kiedy tu stoimy. Zburzyć dom, stodołę, wszystko, czy naprawić i odnowić? Tylko tyle. Powiedz mi. Bardziej rozgniewana, niż chciałaby być, stuknęła go zwiniętą w pięść dłonią w serce. – Powiedz mi, co czujesz, czego chcesz. Pozostawiła dłoń na jego sercu. Przysiągłby, że jej dotyk przepalił go aż do środka, niczym słońce płonące na niebie podczas powolnej wędrówki. Jak jej oczy wpatrzone w niego. – Zburz. Wszystko. Ja…

– Załatwione. – Bodine… – Załatwione – powtórzyła. – To mi wystarczy. Chwycił ją za nadgarstek, zanim zdążyła się odsunąć. Gniew, który oboje czuli, wyparował, gdy położyła drugą dłoń na jego policzku. – Callen, twoje uczucia mają znaczenie. Nie tylko dla mnie, ale dla mnie cholernie. To są opcje, wszystkie dobre. Dlaczego to, czego chcesz, nie miałoby się liczyć? – To nie moje. – Było. – Mogło być, ale nie było. Gdybym wrócił jedynie z tego powodu, do tej ziemi, do tego domu, to by mnie tutaj nie było. To nie jest miejsce, gdzie są moje korzenie. Jeśli jakieś były, sięgały tak płytko, że wyrwanie ich niczego nie zmieniło. Przyciągnął ją bliżej, żeby mogli razem popatrzeć na dom. – Mam mieszane wspomnienia, dobre i złe. Nie wiem, które przeważają. Pamiętam, jak ojciec wbił sobie do głowy, że zrobi tę dobudówkę. Nie miał pojęcia, co robi, ja miałem jakieś dwanaście lat, więc też tego nie wiedziałam. Ale się starał. Usłyszał głos swojej matki, kiedy stali na wietrze na grobem ojca.

" Starał się" . – Starał się – powtórzył Callen, może w końcu się z tym pogodziwszy. – I moja matka była z tego powodu szczęśliwa. Dobudówka jest przechylona i na podłodze jest spadek, ale starał się i była z tego powodu szczęśliwa. Takie to jest pomieszane. Nic nie mówiąc, Bodine lekko się do niego przytuliła. Gdyby potrzebował pociechy. – Ale moja matka nigdy nie będzie chodziła po tej podłodze. I nigdy tu nie stanie i nie spojrzy na tę stodołę, nie przypomni sobie, jak wyglądał wisząc. Nie chcę, żebyś burzyła z mojego powodu. – Powiedziałam, że załatwione. – Odwróciła się do niego i znowu położyła mu dłoń na sercu. – Może wróci tu któregoś dnia i zobaczy, co zbudowaliśmy. Może to ją uszczęśliwi. Może to ciebie uszczęśliwi. Wskazała coś dłonią i poczekała, aż przestał jej patrzeć w oczy i spojrzał we wskazanym kierunku. – Masz tu kilka krzewów różanych. Powinieneś je wykopać. Upewnić się, że korzenie są z ziemią. Owinąć workiem i zawieźć do mamy. Założę się, że twoja siostra będzie wiedziała, co z nimi zrobić. Mama się ucieszy. – Czasami nie wiem, co ci powiedzieć. Czasami trafiasz mnie w samo serce. – Gardło ścisnęły mu emocje zmieszane z wdzięcznością. Przyciągnął

ją do siebie i trzymał. – Wykopię je – powiedział. – Spodobają jej się, a ja bym o tym nie pomyślał. – Pomyślałbyś. – Wyrzuciłbym wszystko – stwierdził, patrząc nad jej głową na to, co mogło należeć do niego. – A to źle. Z boku domu wschodzą żonkile. Je też mogę wykopać. Savannah lubiła żonkile, kiedy byliśmy dziećmi. I… – Co takiego? – Może wyjmę kilka desek, zanim to zburzycie. Justin i Savannah coś z nich zrobią. To się jej spodoba. – No proszę. – Bodine odchyliła się na tyle, by go pocałować. – Pokręcimy się chwilę? Zobaczysz, czy jest coś jeszcze? Nim odpowiedział, jego telefon zapikał. – Wiadomość od mamy. – Zmarszczył brwi. – Ona nigdy nie pisze. Po prostu… Chryste, moja siostra rodzi. – No, to musisz jechać! – Bodine chwyciła go za rękę i pociągnęła do koni. – Musisz do niej jechać – Rodzi w domu. Dlaczego ktokolwiek chciałby to robić? To powinno być zakazane czy coś. Dlaczego nie… – Wskakuj, Skinner – rzuciła ze śmiechem, przez chwilę autentycznie zachwycona jego zdenerwowaniem. – Dojedziesz do samochodu w mniej niż

dziesięć minut, pojedziesz i sam ją zapytasz. – Wskoczył na konia. – Może Vanna nie chce, żebym się tam plątał. – Mężczyźni to idioci. – Bodine puściła Leo galopem, wiedząc, że Zmierzch za nią podąży. Bodine w świetnym nastroju wmaszerowała do kuchni. Zastała w niej Clementine, która razem z Alice obierała ziemniaki. – Robię tłuczone ziemniaki. Clementine pokazuje mi jak. Mogę patrzeć, jak smaży kurczaka. – A ja mogę go zjeść – stwierdziła Bodine. Na jej słowa Alice przechyliła głowę i uśmiechnęła się. – Coś już pięknie pachnie. – Upiekłyśmy ciasto czekoladowe. Lubię gotować z Clementine. Mój dom nie ma piekarnika. Nie mogłam upiec ciasta czekoladowego. – Mm, już nie mogę się go doczekać. – Bodine nalała sobie kieliszek wina, gdy weszła jej matka. – Przynoszę dobre wieści – oznajmiła. – Siostra Callena rodzi. – Jak cudownie – powiedziała Maureen. – Możesz mi też nalać odrobinę. Wypijemy za zdrowie maleństwa. – Miałam dzieci. – Alice nadal obierała ziemniaki, ale skuliła się. – To boli, jest krew, i boli coraz bardziej i bardziej. Jeżeli to dziewczynki, nie można ich zatrzymać, ponieważ są warte dobrą cenę. Siostra zatrzymała

swoją, ale ja nie mogę zatrzymać swoich. Spojrzała na Maureen z wściekłością. – Moje dziewczynki byłyby tak ładne jak twoje. Ładniejsze! To niesprawiedliwe. – Nie, to niesprawiedliwe – zaczęła Maureen. – Przepraszam… – Nie chcę, żebyś przepraszała. Nie potrzebuję twoich przeprosin. Chcę moje dzieci. Chcę mojego Rory’ego. Dlaczego on jest także twój? Dlaczego ty dostajesz wszystko? – Usiądźmy, Alice. – Bodine podeszła do niej. – Możesz mi pokazać ten szalik, który dla mnie robisz. – Nie! – Po raz pierwszy Alice zmachała rękoma i naskoczyła na nią. – Ty jesteś córką. Ja też jestem córką! Jestem córką. Dlaczego ona zawsze wszystko dostaje? – Dość tego. – Maureen straciła cierpliwość i stanęła pomiędzy nimi. – Dość tego, Alice. – Po prostu się zamknij. Zamknij się, zamknij się! Nie jesteś moim szefem. Reenie, Reenie, Reenie. Zawsze ta dobra, zawsze pierwsza, zawsze, zawsze. – Alice pchnęła ją. Bodine była zszokowana, gdy Maureen też pchnęła Alice. – Może powinnaś zacząć się zachowywać jak dorosła? Może powinnaś

przestać ciągle się skarżyć, jak to zawsze robiłaś. Może powinnaś przestać obwiniać wszystkich dookoła i popatrzeć na siebie. – Nienawidzę cię. – Aha, też mi nowość. – Dziewczynki! – Cora szybko weszła do kuchni z Miss Fancy depczącą jej po piętach. – Natychmiast przestańcie. – Ona zaczęła. – Alice szturchnęła palcem Maureen. – Ona nie może mną dyrygować, mamo. Zawsze bierzesz jej stronę. To niesprawiedliwe. Dlaczego ja muszę zmywać przez tydzień, a ona nie? Tylko dlatego, że ma same piątki? Nauczycielka mnie nie lubi i się uwzięła. I miałam posprzątać pokój, mamo, naprawdę! Po prostu wyleciało mi to z głowy. Reenie, Reenie, Reenie to taka piękna panna młoda. A ja będę gwiazdą filmową. Tylko poczekajcie, sami zobaczycie. Dlaczego ona zatrzymała dzieci? Dlaczego? – Zapłakana Alice przycisnęła dłonie do boków głowy. – Dlaczego, dlaczego, dlaczego? Nie rozumiem. Kim jestem? Kim ja jestem? Nie tą kobietą w lustrze. Nie, nie, nie! Ta stara kobieta, kim jest ta stara kobieta w lustrze? Kim ja jestem? – Alice. Moja Alice. – Cora podeszła bliżej. – Alice Ann Bodine. No już. – Czubkami palców wytarła jej łzy. – Kim ja jestem?

Bodine poczuła, jak ściska ją w gardle, gdy patrzyła na zmagającą się z tym pytaniem Alice. – Mama. Mamo. Ja... ja wracałam do domu. – Wiem. Wiem. Jesteś już w domu. – Coś jest nie tak. Wszystko jest nie tak. Czy mogę wrócić? Po prostu wrócić? – Zaczniemy od początku i wszystko będzie dobrze. – Reenie jest na mnie wściekła. – Nie, nie jestem. – Maureen pogłaskała Alice po warkoczu. – Nie jestem wściekła. Jestem szczęśliwa, że jesteś w domu, Alice. – Ja byłam wściekła. Byłam wściekła. Byłam wściekła. Nie pamiętam dlaczego. Głowa mnie boli. – Możesz się na chwilę położyć – powiedziała Cora. – Posiedzę z tobą. – Nie, nie, robię tłuczone ziemniaki. Clementine mnie uczy. Clementine… gdyby skargi zamieniały się w dolary, byłabyś miliarderką. – Dokładnie. – Chociaż oczy się jej szkliły, Clementine poklepała obranego do połowy ziemniaka. – One same się nie obiorą, dziewczyno. – Usiądę obok ciebie i sprawdzę, czy dobrze obierasz. – Miss Fancy podeszła i usiadła na stołku. – Grammy. – Alice przechyliła głowę do ramienia Miss Fancy. –

Grammy zawsze tak przyjemnie pachnie. Gdzie jest dziadek? – Jest w niebie, kochanie, opiekuje się naszym małym Benjaminem. – Dziadek jest z Benjaminem. Nie muszę się martwić. – Sięgając po obieraczkę, spojrzała na Maureen, a jej oczy były pełne żalu. – To nie jest mój Rory. On jest twój. – Jesteśmy siostrami. Dzielimy się. – Nienawidzę się dzielić. Teraz Maureen się zaśmiała. – Jakbym nie wiedziała. Za nimi Bodine objęła Corę i odezwała się cicho. – Chodź, usiądź. Trzęsiesz się. Zrobię ci herbatę. – Wolałabym wino. – Najpierw usiądź. Bodine rzuciła się po butelkę, nalała, po czym czekała, aż babcia objęła dłońmi kieliszek i wzięła łyk. – Powiedziała do mnie „mamo”. – Wiem. – Pierwszy raz. Powiedziała do mnie „mamo”, a kiedy na mnie spojrzała, pamiętała. Widziałam to w jej oczach. Ona wraca. Alice wraca. Wyczerpany, zdezorientowany i poruszony Callen wszedł do chatki. Rzucił

kapelusz i kurtkę gdzieś na krzesło. Miał wielką ochotę napić się piwa, ale jeszcze bardziej chciało mu się spać. Ruszył do sypialni i, opadając na łóżko, żeby zdjąć buty, usiadł na Bodine. – Jezu Chryste. – Kilka sekund zajęło mu stwierdzenie, że to kobieta, a nie Bóg jeden wie co. Usiadła z burknięciem. – Powinieneś patrzeć, gdzie siadasz. – Nie spodziewałem się. – Wymacał włącznik światła i je zapalił, przez co zakryła oczy dłonią. – Co robisz na moim łóżku w ubraniu? – Nie mogłam spać. – Całkiem dobrze udawałaś, że to robisz. – W domu. Pomyślałam, że poczekam na ciebie i zasnęłam. Savannah? Dziecko? – Świetnie i naprawdę ładne. Tak mi się wydaje. To pierwsze, jakie widziałem od razu po wyjściu z pieca. Masz. – Wyciągnął telefon. – Sama zobacz. Bodine zamrugała zamglonymi oczami, skupiając się na zdjęciu maleńkiego zawiniątka w różowo-białym kocyku i różowej czapeczce. – Nie jest naprawdę ładna. Jest zachwycająca. Jak jej dali na imię? – Aubra. Aubra Rose. – Trzymałeś ją?

– Przyznam, że nie chciałem. Wolałbym raczej dostać palącą się laskę dynamitu, ale mnie wrobili. I to był moment. Było wiele chwil. Przesunął palcem po ekranie, żeby pokazać Bodine inne zdjęcia maleństwa - w ramionach matki, ojca, babci. I w swoich. Bodine, patrząc na zdjęcie, na którym trzyma siostrzenicę, pomyślała: zauroczony. – Głównie zastanawiałem się, dlaczego jakakolwiek kobieta chciałaby przez to przechodzić. Nie wstydzę się, że wychodziłem z pokoju, jak tylko mogłem, ale mnie tam wciągali. Tak, dużo chwil. W końcu ściągnął buty i położył się obok niej, oboje nadal w ubraniu. - Niczego nie zrobiłem, a mam wrażenie, że wszedłem na kilka gór. Zamknął oczy. - Powiedziałem, że wezmę małego na parę godzin przez kilka dni w tym tygodniu, żeby mogli odpocząć. Wymyślę, co z nim robić. Jazda na kucyku, niech pozbiera trochę nawozu. Chłopcy w jego wieku niczego bardziej nie lubią. – Miranda, koordynatorka rozrywek dla dzieci, ci pomoże. – Tak? – Jasne. – Może nie oszaleję. – Pozwolił myślom błądzić. – A jak twój wieczór? – Intensywny. Mama i Alice strasznie się dziś pokłóciły przed obiadem.

Krzyczały, popychały się. – Co? – Mózg znów zaczął mu działać na pełnych obrotach. – Co takiego? – Właściwie zaczęło się od Aubry Rose. Wspomniałam, że się rodzi, Alice się nakręciła, a potem ona i mama się pokłóciły. To dziwny widok, kiedy widzisz, jak matka sprzecza się ze swoją siostrą tak samo jak ty to robisz. Nana chciała je rozdzielić i Alice wybuchła. – Obróciła się na bok, żeby się widzieli. – Przypomniała sobie różne rzeczy, Callen. Mieszała sprawy, głupoty, drobiazgi, dziecinne wspomnienia, ale przypomniała sobie. Powiedziała do Nany „mamo”. Nie nazywała jej matką, jakąś matką, jak dotąd. A do mojej mamy powiedziała „Reenie”. To dużo. Naprawdę dużo. Może to przełom. Nie wiem. Nana jest tego pewna i niepokoję się, że ma za duże nadzieje, a Alice jutro wstanie i niczego nie będzie pamiętała. – Nie ma nic złego w nadziei. Też powinnaś ją mieć. – Może. Chase, Rory i ja mieliśmy potem małe spotkanie w stajni. Doszliśmy do wniosku, że tata zajmie się mamą. Rory i ja będziemy w ciągu dnia tam zaglądać. Chase zajmie się Grammy, Rory Naną, a ja Alice. Z Rorym mogłaby za bardzo uciekać do bolesnych wspomnień, a przy mnie czuje się swobodniej niż z Chasem. Muszę wymyślić, jak przejąć prowadzenie. Dziś był pierwszy dzień bez pielęgniarek i bach, od razu było

intensywnie. – Poradzisz sobie. Powinniśmy się rozebrać i wejść pod koc. – Tak. Za moment. Po minucie oboje już spali. Mężczyzna nazywany Panem zrobił sobie laskę z solidnego kija. Wspierał się na niej, gdy nogi za bardzo mu się trzęsły, żeby radzić sobie z pracą. Pies zdechł, ale łatwo o nowego. Znajdzie kolejnego, kiedy odzyska siły. Zastanawiał się nad zastrzeleniem konia - sprawia więcej kłopotów, niż jest wart - ale czuł, że choć mężczyzna może przez jakiś czas obejść się bez psa, bez konia nie ma łatwo. Więc karmił go sporadycznie, racjonując paszę. Więcej uwagi poświęcał krowie. Nadal dawała mleko, chociaż jej dojenie go wyczerpywało. Oddychał z trudem, kiedy chodził, ale chodził. Przynajmniej dopóki nie dostawał ataku kaszlu. Wtedy musiał przerwać, usiąść i to przetrzymać. Za kilka dni, gdy poczuje się lepiej, pojedzie po więcej leków, kupi karmę, siano. Zacznie polować na nową młodą żonę. Wystarczająco silną, żeby zaorała ziemię i ją obrabiała. Wystarczająco pełną sił witalnych, żeby dała

mu synów. Wystarczająco urodziwą, żeby dała mu przyjemność. Teraz musi przeczekać. Co wieczór, kiedy wpełzał do łóżka, mówił sobie, że następnego dnia stanie się silny. Na tyle silny, żeby zacząć polowanie. Przygotował piwnicę, tam będzie siedziała. Gdy będzie orała ziemię, on będzie ją zapładniał. Pole wyda plony, ona wyda syna. Z jego nasienia. Każdej nocy spał z rewolwerem pod poduszką, z kulą gotową do wysłania na tamten świat każdego, kto będzie próbował powstrzymać go od bronienia danych mu przez Boga praw. Część czwarta POWRÓT Joe, szukasz rzeczy nieistniejących; mam na myśli początki. Końce i początki – nie ma czegoś takiego. Istnieją tylko środki. ROBERT FROST ROZDZIAŁ DWUDZIESTY TRZECI Skoro Jessica ma biegać przez pół dnia, przynajmniej zrobi to w świetnych butach. Według aplikacji w telefonie zrobiła ponad siedem tysięcy kroków, a nie było jeszcze nawet południa.

Co więcej, jej wielka weekendowa impreza okazała się ogromnym sukcesem. Z uwagi na jaskrawe słońce - i na Montanę - połączyła modne buty ze stetsonem nałożonym na nisko związany gładki kucyk. Takie modowe spotkanie Wschodu z Zachodem. We wściekle różowych szpilkach - w końcu jest wiosna! - wyszła po raz kolejny z Młyna, zamierzając w drodze do biura zajrzeć do Saloonu oraz Worka z Obrokiem, ale zatrzymała się, gdy podjechał jeden z ośrodkowych samochodów z Bodine w środku. – Powiedz mi, że ta pogoda się utrzyma w weekend – zagaiła Jessica. Bodine wyszła z auta i spojrzała na bezchmurne błękitne niebo. – Na to wygląda. Wieczorem może trochę powieje, ale jutro ma być słońce i około dwudziestu stopni. I bardzo dobrze – dodała. – Rozstawiamy obozowiska. – Mam dziś gościnne wydarzenia w Nadrzecznym Obozie i w Orlim Gnieździe. Będą gotowe na przyjazd gości? – Nadrzeczny jest gotowy, a właśnie rozstawiają Gniazdo. Twoi goście będą mieli dziś luksusowy biwak, nie martw się. – Poklepała Jessikę po ramieniu – Nie musisz tam iść i wisieć nad ekipą. – Wiszenie nad ekipą wykreślam z listy. Naprawdę chcę, żeby dobrze

poszło. – Zjazd Cumberlandów, tak? – Zjazd rodzinny i przyjęcie urodzinowe. Głowa rodziny kończy jutro sto dwa lata. To fascynujące i przerażające. Sto dwa lata. Widziałaś tort? – Jeszcze nie. – Jest prawie gotowy. Zamiast stać nad cukiernikami, gapiłam się na niego z zachwytem. Jest ogromny, wspaniały i bardzo przemyślany. Strzelisty, z symbolami i ozdobami wyznaczającymi kolejne kamienie milowe w jej życiu. Zrobię zdjęcia na naszą stronę. Naprawdę jedyny w swoim rodzaju. I na tyle duży, że nakarmi siedemdziesiąt osiem osób w wieku od siedmiu miesięcy do stu dwóch lat. – Niemal skaczesz z radości. – Wiem! – Jessica roześmiała się i wskazała ręką Młyn. – W tym coś jest. Ciągłość, długowieczność, rozjechana po całym kraju duża rodzina, którą się spotyka. Od tygodni przysyłają nam zdjęcia i wspomnienia. Zarezerwowali Młyn na cały weekend, a my umieściliśmy w nim wszystko, co przysłali, zrobiliśmy takie muzeum historii ich rodziny. To jak inny świat dla kogoś, kto prawie nie ma żadnej rodzinnej ciągłości i bliskich krewnych. – Teraz należysz do rodziny Bodine Longbow. Wzruszona Jessica trąciła się ramieniem z Bodine.

– I jako jej członkini jestem zdecydowana sprawić, żeby to wydarzenie było kolejnym ważnym w życiu Bertie Cumberland. À propos rodziny, jak u ciebie? – Raz lepiej, raz gorzej, ale na dłuższą metę jest nieźle. – Bodine zhaczyła kciuk o kieszonkę dżinsów i rozejrzała się. – Ponieważ wszystko przebiega zgodnie z planem, wrócę i popracuję z domu. Trochę się namęczyłam, ale Nana i Grammy w końcu dały się namówić, by wyjść z domu, pojechać do fryzjera, zrobić sobie kilka godzin wolnego. Będzie Clementine, we dwie damy sobie radę z Alice. – To dobrze. – To bardzo dobrze. Rodzina. – Wiem co nieco od Chase’a, ale wiesz, jaki on jest. – Wiem. Wiem też, że jest szczęśliwy. I chociaż nie mówi wiele, coś mówi. Wczoraj osiodłał konie rodzicom i zmusił ich, a wiesz, jaki jest uparty, żeby wybrali się na przejażdżkę. Lubią te swoje wieczory we dwoje, a nie mieli randki od czasu powrotu Alice. To im zorganizował. Bodine westchnęła i ruszyły do biura. – A Chase i Callen w zeszłym tygodniu zaciągnęli Rory’ego do baraku na pokera, kiedy przebywanie z Alice go przytłoczyło. – Chase powiedział, że pogodziła się, że Rory nie jest jej synem.

Kiwając głową Bodine, patrzyła, jak kilkoro gości rzuca podkowami do celu. Pomyślała o normalności i codzienności. – Chyba tak, ale jeszcze tydzień temu myślała - lub musiała tak myśleć że to jej syn. Dali mu od tego odpocząć przez kilka godzin. – A jak ty od tego odpoczywasz? – Dzięki temu. – Bodine wskazała na ośrodek. – I Callen potrafi słuchać. Ty też. – W każdej chwili. – Powinniśmy się znów wybrać na tańce. W szóstkę. – Miała wrażenie, że ten wieczór w Spędzie miał miejsce dawno temu. – Rory nadal widuje się z Chelsea. – Bardzo chętnie. Z wyjątkiem tego weekendu – doprecyzowała Jessica. – To wydarzenie będzie… – Zerknęła na zegarek. – O Boże! Muszę sprawdzić bufet powitalny i odbiory gości z lotniska. – Potwierdzę odbiory z lotniska, wracając do biura. Jeżeli będzie jakiś problem, zajmę się tym przed wyjściem do domu. – Dzięki. Bo, gdybyś potrzebowała jakiejś pomocy. Wieczór piękności, wyjazd na zakupy, konieczność ponarzekania, PMS, daj znać. – Jessica ruszyła truchtem na różowych szpilkach. – Tyko nie w ten weekend. Kiedy Bodine dotarła do domu, mając w perspektywie masę pracy,

odłożyła ją na później. Musiała użyć obu rąk i całej siły woli, żeby wypchnąć babcie z domu. Gdy jej się to udało - patrzyła, dopóki ich samochód nie zniknął jej z oczu - poszła do jadalni, gdzie Clementine polerowała duży stół. – Jesteś pewna, że nie zawrócą? Bodine wypuściła powoli powietrze i opadła na krzesło. – Całkiem pewna. Poczekam jeszcze kilka minut, zanim pójdę na górę i zajmę się przywiezionymi dokumentami. Nana powiedziała, że Alice odpoczywa, że poranna sesja z doktor Minnow poszła całkiem nieźle. – O ile wiem, tak. Coś ci powiem. Namówienie babć na popołudnie poza domem było świetnym pomysłem. Alice też potrzebuje chwili dla siebie, gdyby mnie ktoś pytał. Clementine, zadowolona ze stołu, zajęła się dużym kredensem. – Czy one się tak bardzo kłóciły? – spytała Bodine. – Alice i mama, jak tamtego wieczoru? Kiedy były małe? – Były sprzeczki, awantury. Pewnie, Alice zaczynała, ale twoja mama nie pozostawała jej dłużna. Podobało się jej to, że jest starsza, na pewno. Trochę to wykorzystywała. Zaintrygowana i rozbawiona Bodine podparła brodę pięścią. – Naprawdę?

– Och tak, zdarzały się jej zagrania typu „Ja tu byłam pierwsza”. Ale miała pretensje, że Alice coś uchodzi na sucho, bo jest dzieckiem, tak samo jak Alice bez końca jęczała, że twoja mama coś może, bo jest starsza. To samo słyszałam od ciebie i twoich braci. Clementine urwała i wycelowała w Bodine długi palec. – Tobie też zdarzało się wykorzystywać to, że jesteś środkowym dzieckiem albo jedyną dziewczynką, kiedy ci pasowało. – Czasami działało. – Bodine wzruszyła ramionami. – Czasami nie. Ale czy one się lubiły, Clem? Miłość to co innego. Kocham Chase’a i Rory’ego, ale też ich lubię. Mogę się na nich wściekać, ciskać i warczeć, ale ich lubię. – Myślę, że tak. W jednej chwili były tak blisko jak ściśnięte sprężyny, a za chwilę skakały sobie do oczu. Śmiały się i opowiadały sobie sekrety, pięć minut później krzyczały i się popychały. Cora miała anielską cierpliwość do tych dwóch humorzastych panienek. Clementine polerowała meble, a w powietrzu unosił się zapach gaju pomarańczowego. – Kiedy twoja mama spodziewała się Chase’a, znalazłam ją, jak siedziała na górze i płakała. Płakała i pocierała rosnący brzuszek. Powiedziała, że chce być z siostrą, chce być z Alice. Wiesz, że one wybrały sobie nawzajem imiona pierwszych dzieci?

– Jak to? – Kiedy były dziewczynkami, ustaliły, że wybiorą dla tej drugiej imię pierwszego syna i pierwszej córki. Charles po twoim pradziadku, Maureen miała na niego mówić Chase. Maureen wybrała Rory’ego dla Alice, po ich ojcu. Bodine dla Maureen, gdyby miała córkę. Cora dla Alice. – Clementine ostrożnie odstawiła wielkie cynowe świeczniki na kredens. – Powiedziałabym, że były dla siebie bardzo ważne, ponieważ obie tego dotrzymały, chociaż ta druga nie mogła się o tym dowiedzieć. – Nikt mi o tym nie mówił. – Nie wiem, czy ktoś poza mną i nimi wiedział. Powiedziały mi, żeby było oficjalnie. – Clementine odwróciła się i uśmiechnęła. – Miały wtedy jakieś dwanaście i czternaście lat. – Cieszę się, że mi powiedziałaś. Lepiej je teraz rozumiem. – Wstała. –

Zaciągnę teczkę na górę i zabiorę się do pracy. Ale najpierw zajrzę do Alice. – Dobra z ciebie dziewczyna, Bodine, przynajmniej przez większość czasu. – Musi wystarczyć. Zbierając rzeczy i ruszając na górę, Bodine myślała o swojej czternastoletniej matce, która zawarła układ z siostrą, układ, który potem stał się rodziną. I o dwunastoletniej Alice marzącej o dzieciach, jak to młoda dziewczyna potrafi. O Alice, która miała te dzieci samotnie w piwnicy jakiegoś wariata. I tych dzieciach, które mogłyby jej dać nieco ukojenia, a zostały zabrane. Postanowiła, że będzie bardziej cierpliwa i wyrozumiała z powodu samej Alice. Nie tylko dlatego, że martwi się o babcie, o mamę, ale także o Alice, która kiedyś miała dwanaście lat. A potem zobaczyła Alice, z oklapniętymi przetykanymi siwizną włosami i oszalałymi, pełnymi wściekłości oczyma. Z nożyczkami szczękającymi i błyskającymi w jej dłoni. – Alice. – Przymusiła się do wykrztuszenia z siebie jej imienia przez ściśnięte paniką gardło. – Co się stało? Coś nie tak? – Wszystko jest nie tak. Wszystko. Nie podoba mi się to, nie podoba mi się to. Nie chcę tego.

– Dobrze. Co ci się nie podoba? Czego nie chcesz? Postaram ci się pomóc. – Mając nadzieję, że mówi swobodnym i niewymuszonym tonem, Bodine zrobiła krok do przodu. – Mogę powiedzieć, że coś jest nie tak! – Alice dźgnęła powietrze nożyczkami i Bodine zamarła. – Mogę powiedzieć, że czegoś nienawidzę. Doktor tak powiedziała. Tak powiedziała. Tak powiedziała. – Jasne, że możesz. Możesz mi powiedzieć, co jest nie tak, jeżeli chcesz. – Mama i Grammy wyszły. – Alice zaszczękała nożyczkami parę razy. – Mama i Grammy pojechały do fryzjera zrobić sobie włosy. – Ale zaraz wrócą. I ja tu jestem. Clementine jest na dole. Może pokażesz mi ten szalik, który dla mnie robisz? – Jest gotowy. Jest skończony. – Alice zaciskała zęby i znowu atakowała powietrze nożyczkami. – Mogę zrobić następny dla Chase’a. Wszystko Reenie. Wszystko jej, jej, wszystko jej. – Chciałabym go zobaczyć. Mogę go przymierzyć? – Ze wzrokiem utkwionym w oczach Alice, Bodine postąpiła krok do przodu. Jeszcze kilka i będzie wystarczająco blisko, żeby chwycić ją za nadgarstek. Jest silniejsza, szybsza, może jej zabrać te nożyczki. – Tak, tak, tak! Ale nie chcę tego. – Alice chwyciła się za włosy drugą ręką i pociągnęła brutalnie.

– Dobrze, w porządku. Możesz… i nagle zrozumiała. – Twoje włosy? Chcesz mieć włosy ostrzyżone jak twoja mama, jak Grammy? – Nie chcę tego. – Mocno zaciskając oczy, Alice ponownie szarpnęła włosy. – Pan powiedział, że to grzech, kiedy kobieta obcina włosy, ale doktor powiedziała, że mogę mówić. Mogę mówić, że nie chcę albo chcę. Co jest słuszne? Nie wiem! – Możesz mówić – zapewniła ją Bodine, robiąc kolejny krok. – To twoje prawo. Możesz tak powiedzieć, ponieważ to są twoje włosy, Alice. – Nienawidzę ich. – Więc możemy to zmienić, żebyś je lubiła. Możesz obciąć włosy, Alice. Zabiorę cię do fryzjera. – Tam nie. Nie. Nie, nie, nie, nie na zewnątrz. – Gdy patrzyła na ściany, na drzwi, jej oddech przyśpieszył. – Nie, nie na zewnątrz. Mogę je obciąć. Chcę je obciąć. Nie może mnie powstrzymać, jeżeli jestem tutaj, w tym domu. – Och, do diabła z nim. – Na te słowa Bodine oczy Alice się rozszerzyły. – Do diabła z nim, Alice. To twoje włosy, prawda? Nikt cię nie powstrzyma. Ale może ja ci je obetnę? – Ty… – Zaskoczona Alice opuściła nożyczki. – Możesz to zrobić? Możesz?

– Noo, zrobię to pierwszy raz, ale mogę spróbować. – Może i serce Bodine nadal biło mocniej, ale uśmiechnęła się, gdy Alice potulnie podała jej nożyczki. – Co powiesz, żebyśmy zrobiły sobie salon fryzjerski w łazience tutaj? Usiądziesz na stołku. Ile chcesz je obciąć? – Nie lubię ich. Nie chcę ich. Możesz je obciąć. Bodine poprowadziła Alice do stołka. – Wiesz co. Znam taką dziewczynę i ona zapuściła bardzo długie włosy, prawie tak długie jak ty. Zapuściła je specjalnie, następnie obcięła, żeby je przekazać tam, gdzie się robi peruki dla kobiet, które zachorowały i którym wypadły włosy. Jeżeli chciałabyś tak zrobić, mogę sprawdzić, jak to wygląda. – Wyślesz je chorej dziewczynie. Wyślesz włosy? – Tak. Chciałabyś? – Ale one są brzydkie. Stare i brzydkie. – Polały się łzy. – Kto by je chciał? Mając nadzieję, że złagodzi tym jej cierpienie, Bodine przesunęła dłonią po niewiarygodnie długich włosach. – Jestem pewna, że je naprawią, sprawią, że będą ładnie wyglądały. Sprawdzę w telefonie, co trzeba zrobić, a ty wyszczotkuj włosy. Bodine sięgnęła po szczotkę i patrzyła, jak Alice krzywi się do lustra.

Postępując zgodnie z instrukcjami, Bodine zaplotła długie włosy w warkocz. – Założę się, że co najmniej dwie chore dziewczyny będą ci za to wdzięcznie. Obrócę cię troszkę, żebyś widziała się z boku. Chcesz, żeby sięgały tutaj? – Bodine przyłożyła dłoń do połowy pleców Alice. – Więcej. Bodine przesuwała dłoń o dwa centymetry w górę, aż doszła ponad ramiona i wtedy Alice pokiwała mocno głową. – No dobrze, zobaczmy. – Spięła oba końce warkocza gumką i wypuściła powietrze. – Denerwuję się. Jesteś tego pewna? – Nie chcę ich. – No dobrze, obcinamy. – Modląc się, żeby efekt nie sprawił, że Alice wpadnie we wściekłość albo zacznie płakać, Bodine zacisnęła nożyczki. Chwyciła opadający ciężki warkocz i wstrzymała oddech. Alice patrzyła w lustro ze ściągniętymi brwiami. – Mogę trochę poprawić. Może Nana ma mniejsze nożyczki albo… Alice powoli podniosła dłoń i przesunęła nią po włosach, przeczesała je palcami. – Nadal są brzydkie, ale lepsze. Są obcięte i on nie może mnie powstrzymać. Obcięłaś je i on nie może cię powstrzymać. Ale nie wiem, kto

to jest. – Wskazała na swoje odbicie w lustrze. – Nie wiem. Bodine odłożyła włosy i położyła ręce na ramionach Alice. – To jest moja ciotka Alice, która wybrała dla mnie imię. Ich spojrzenia spotkały się w lustrze i Alice uśmiechnęła się lekko. – Ty jesteś Bodine, ponieważ sobie obiecałyśmy. – Zgadza się. Mam pomysł. Wiem, że Grammy ma u siebie w pokoju trochę farby. Co powiesz, żebyśmy ufarbowały ci włosy? – Rude jak u Grammy? Uwielbiam włosy Grammy. – Ja też. Pofarbujemy ci włosy, Alice. Teraz i oczy, i usta Alice się uśmiechały. – Chcę tego. Chcę mieć czerwone włosy jak Grammy. Ty masz czerwoną kamizelkę. Jest ładna. – Podoba ci się? – Bodine dotknęła czerwonej skórzanej kamizelki, na której kupno namówiła ją Jessica. – Możesz ją czasem ode mnie pożyczyć, jeżeli będziesz miała ochotę. – Reenie nienawidzi, jak pożyczam jej ubrania. – Mnie to tak bardzo nie przeszkadza i sama proponuję. Pójdę po farbę. – Na wszelki wypadek zabrała ze sobą nożyczki. Nie popracowała dużo, ale nadrobi. Bodine nie miała o sobie najlepszego zdania jako stylistce i wizażystce, ale się starała.

Zachęcona sukcesem namówiła Alice na dżinsy - pierwsze od czasu jej powrotu - ładną koszulę i swoją czerwoną kamizelkę. Wygrzebała nawet jakieś kolczyki. Kiedy Alice stanęła przed dużym lustrem, przyglądając się sobie, Bodine pomyślała, że to jedna z piękniejszych chwil w jej życiu. – Widzę siebie – powiedziała Alice z zachwytem. – Zestarzałam się, ale widzę siebie. Widzę Alice. Alice Ann Bodine. – Naprawdę ładnie wyglądasz. – Byłam ładna. – Alice podniosła dłoń do policzka. – Byłam naprawdę ładna. On zabrał moją urodę. Trochę odzyskałam. Niedużo odzyskałam. Podoba mi się czerwona kamizelka, podoba mi się, że mi ją pożyczyłaś. Dziękuję. – Nie ma za co. Chodź, pochwalimy się Clementine. Bodine wyciągnęła dłoń i chociaż Alice odchyliła głowę, podała jej swoją. W połowie schodów Bodine usłyszała głos swojej matki. Tak samo Alice, bo jej dłoń zacisnęła się jak imadło. – Zaniosę herbatę na górę i się zdrzemnę – powiedziała Maureen. – Może wrócę do ośrodka po kolacji, żeby trochę pomóc Jessie przy tej imprezie, ale...

Nadal zalewając herbatę, Maureen zamarła, gdy Bodine wprowadziła Alice do kuchni. Wrzątek przelał się przez krawędź kubka, zanim Clementine to dostrzegła i wyjęła czajnik z ręki Maureen. – Alice. – Ze łzami w oczach Maureen przycisnęła obie dłonie do ust. – Alice. Alice. Podbiegła i chociaż Alice się gwałtownie cofnęła i zesztywniała, Maureen nie ustąpiła, dopóki nie objęła siostry. – Och, Alice. – Nie chciałam ich. Bodine je obcięła. Chora dziewczyna może je dostać. – Och, Alice. – Maureen odsunęła się i nastroszyła palcami rude włosy, które Bodine zdołała wystylizować w nierównego, amatorskiego boba. – Są cudowne. Absolutnie cudowne. Ty jesteś cudowna. Ponownie przycisnęła Alice i wyciągnęła dłoń do Bodine. Ucałowała ją i zamknęła oczy. I zakołysała siostrę w ramionach. Ponieważ w planie organizowanej przez Jessikę imprezy były przejażdżki po okolicy, jazda na kucyku oraz lekcje, Callen miał nadgodziny. Będzie musiał wrócić do pracy przed zachodem słońca, ale teraz rozkoszował się spokojną jazdą do domu. Miał nadzieję, że po dotarciu na ranczo spotka Bodine, namówi ją, żeby

z nim usiadła, napiła się piwa i popatrzyła na zachód słońca. A może, jeżeli ich harmonogramy na następne kilka dni się zgrają, zabierze ją na wykwintną kolację? Nie bardzo wiedział, dlaczego wpadł na ten pomysł. Nidy nie przepadał za wykwintnymi kolacjami. Ale chciał zobaczyć, jak to będzie z nią, zobaczyć, czy mu się spodoba. Chciał też, by znalazła się w jego łóżku i to na coś więcej niż sen. Najzwyczajniej chciał jej i najwyższa pora się przyznać do tego. Wszystko w niej mu pasowało, dlaczego więc nie nazwać tego, co czuje, tym, czym to naprawdę jest? Nie wrócił z powodu kobiety, ale znalazł taką, jakiej pragnął, taką, z jaką mógłby iść dalej przez życie. Być może ona do tego punktu jeszcze nie doszła, ale nie sądził, żeby zostawała daleko w tyle. Pytanie na ten moment brzmiało: czy poczekać, aż ona go dogoni, czy ją do tego zmobilizować? Jest się nad czym zastanawiać. – Lepiej być nie może. – Nachylił się i potarł kark Zmierzcha. – Co nie, stary? Chłodny wieczór po ciepłym dniu. Kwitnące polne kwiaty. Jelenie tam, widzisz je? Tak, widzisz. Gubią zimową sierść. Pola zaczynają się zielenić. O wschodzie wyprowadzimy trochę koni na pastwisko. Śnieg jest

jeszcze na szczytach, ale dzięki temu niebo jest bardziej niebieskie. Ściągnął konia, by cieszyć się chwilą, patrzeć na białe ogony jeleni pędzących po pobliskiej łące. Kiedy pomyślał, żeby zsiąść i zerwać kilka polnych kwiatów dla Bodine, speszył się. Mężczyzna może przesadzić. Poprowadził konia po lekkim łuku drogi. – Rozprostujmy nieco nogi. Ledwie dał sygnał, Zmierzch wyskoczył do przodu. Callen poczuł ukłucie w łydce i usłyszał ostry świst kuli. Zmierzch wydał jęk bólu i potknął się. Instynkt przejął kontrolę. – Jedź! Czuł jak koń pod nim się męczy, ale byli na otwartej przestrzeni, więc cisnął, dopóki nie zatrzymali się za wzniesieniem, gdzie stał domek, gdzie drzewa dawały osłonę. Zeskoczył i nie szczędził przekleństw, kiedy poczuł ból w nodze. Dopóki nie zobaczył krwi sączącej się z brzucha Zmierzcha. – Spokojnie, spokojnie, spokojnie. – Ściągnął chustkę z szyi i przycisnął do rany. – Już dobrze, nic ci nie będzie. Usłyszał odgłos silnika i warkot pojazdu. Wyszarpnął telefon, skanując wzrokiem drzewa i łąkę. Przysięgając zemstę temu, kto zranił jego konia.

Bodine wyszła z domu, mając nadzieję, że Callen już wrócił. Wyobrażała sobie, jak się ucieszy, kiedy mu opowie, że obcięła Alice włosy i ją wystylizowała. Chciała usiąść w chłodzie, patrzeć na zachód słońca i opowiedzieć mu, jak wyglądał jej dzień, posłuchać jego relacji. Podobało się jej poczucie, że mogą tak posiedzieć, że po zmroku mogą przejść do środka i zrobić dobry użytek z jego łóżka. Zastanawiając się nad tym, uśmiechając się do tych myśli, odwróciła się gwałtownie, gdy usłyszała, że Chase krzyknął i wybiegł z domu. W pierwszej chwili pomyślała, że coś się stało Alice, ale z domu wypadli także jej ojciec i Rory. I wszyscy. – Co jest? Co się stało? – Ktoś postrzelił Callena, trafił jego konia. Jest półtora kilometra stąd na drodze Czarnego Angusa. Chase powiedział to, biegnąc po przyczepę dla koni. Rory popędził do stajni. Apteczka pierwszej pomocy dla koni, pomyślała Bodine, lecąc za nim. Chwyciła ogłowie i założyła je Leo w kilka sekund. – Co robisz? – spytał stanowczo Rory. – Jadę. Dotrę tam szybciej na Leo, skrótami. – Zostań. Ten, kto to zrobił, może tam ciągle być.

– Sam zostań – odcięła się. Wskoczyła na nieosiodłanego konia i wyjechała galopem. Pomyślała, że przecież słyszała ten strzał. Usłyszała jego echo, kiedy wyszła na zewnątrz, ale nie zwróciła uwagi. Teraz myśl, że ten strzał został wymierzony w Callena i trafił wspaniałego konia, napełniała ją wściekłością. Schylona nisko pokierowała Leo pomiędzy drzewami, ścinając kawał terenu, który samochód musiał objechać. Zmusiła go do cwału wąską nierówną drogą, zwalniając jedynie, gdy jechali w dół zbocza. Dostrzegła Callena, poczuła przyprawiającą o zawrót głowy falę ulgi, gdy zobaczyła, że stoi, że Zmierzch stoi. Kolejną falę, tym razem mdłości, wywołał strach na widok przesiąkniętej krwią ziemi. Podniósł wzrok, a na jego twarzy malowała się wściekłość. Nie zniknęła, gdy ją zauważył. – Co ty tutaj do cholery robisz? – W jakim jest stanie? – zawołała, schodząc w dół. – Już jadą. Bardzo źle? – Nie wiem. Do cholery, Bodine, to nie twoja… Urwał. Przyjechała i już tego nie zmieni. – Zajmij się jego głową, dobrze? Mów do niego. Jest ranny, jest wstrząśnięty.

Drży, pomyślała Bodine, zeskakując z Leo i podchodząc do Zmierzcha, żeby go uspokoić. – Już dobrze. Wszystko dobrze. Zaraz zawieziemy cię do domu i opatrzymy. To brzuch? – Wydaje mi się, że to draśnięcie. Długie, zrobiło cholerną bruzdę. Mocno krwawi. – Wyszarpnął zapasową koszulę z sakwy, bo chustka była już przesiąknięta. – Czy ktoś zadzwonił po weterynarza? Odpowiedziała twierdząco, ponieważ na pewno ktoś to zrobił, a Callena trzeba było uspokoić, tak samo jak jego konia. – Nie martw się. Wyjdzie z tego. Już jadą. Trzymała oba konie, kiedy jej ojciec manewrował pikapem i przyczepą. Rory wyskoczył zanim się zatrzymali. – Weterynarz już jedzie, tak samo szeryf. Może chodzić? Mamy podnośnik. – Może chodzić. Wejdzie. – Zobaczmy, synu. – Sam ścisnął dłonią ramię Callena i kucnął. – Wydaje mi się, że kula nie weszła do środka ani nie przeszła na wylot. To draśnięcie, paskudne, ale draśnięcie. Raz-dwa wyzdrowieje. Oglądając konia, Sam przeszedł do łba i przyjrzał się jego oczom. – Będziesz zdrowy. Zabierzemy cię do domu. – Zerknął w dół, widząc,

że Callen kuleje. – Ciebie też trafił? – spytał nadzwyczaj spokojnie. – Może. – Na miłość boską! Zostałeś postrzelony. – Bodine chwyciła rękę Callena, ale ją strząsnął. – Najpierw koń. Obu sprawiało to ból, ale Callen wprowadził powoli Zmierzcha do przyczepy. – Daj mu na razie spokój. – Sam poklepał Bodine po ramieniu. – Cierpi i jest wściekły. Po prostu daj mu spokój. A teraz wracajmy, zajmiemy się oboma. Chociaż sama cierpiała i była wściekła, Bodine zamknęła się, wskoczyła na Leo i wróciła do domu. Dała mu spokój. Stała na uboczu, kiedy weterynarz pracowała, a Callen uspokajał rannego konia. Serce jej krwawiło, gdy Zmierzch położył łeb na ramieniu Callena, zamknął oczy, a weterynarz zrobiła mu zastrzyk na uśmierzenie bólu. Callen przez cały ten czas głaskał i szeptał coś do konia, ale obserwował każdy ruch lekarki. – Powiem, że miał szczęście. – Weterynarz ściągnęła zakrwawione rękawiczki i wrzuciła do plastikowej torby. – Na ile w ogóle można tak

powiedzieć o postrzale. Kula otarła się o mięśnie. Nie przeszła. Stracił trochę krwi i będzie go bolało. Zostawiam tabletki przeciwko zakażeniu i obejrzę go jutro rano. Potrzebuje odpoczynku i rozpieszczania. Pilnuj, żeby rana była czysta. – Ale wyzdrowieje? – To silny, zdrowy chłopak. Wypiszę ci instrukcje i będziemy mieć na niego oko. Żadnych energicznych ćwiczeń przez kilka dni. Żadnego jeżdżenia przez co najmniej tydzień. Potem zobaczymy. Zagoi się, Cal. Będzie miał tylko bliznę. – Tym się nie będziemy martwić. Weterynarz poprawiła małe okulary w kwadratowych oprawkach i spojrzała przez nie na Callena. – Będziesz tu spał dzisiaj? – A jak pani sądzi? – Sądzę, że napiszę ci, na co masz uważać, a kiedy możesz zadzwonić i obudzić mnie w środku nocy. Widzę się z wami jutro. – Jestem bardzo wdzięczny. Zmierzch, podziękuj pani doktor. Może zareagował nieco niemrawo, ale skłonił głowę. Teraz Bodine podeszła bliżej. – Doktor Bickers, czy mogłaby pani przed odjazdem rzucić okiem na

Callena? Kiedy wskazała na jego nogę, Bickers przewróciła oczami. – Na miłość boską. Pokaż mi tę nogę, chłopcze. Ty tam, Chase Longbow, pomóż temu głupkowi dojść do kuchni, żebym sprawdziła, czy nie trzeba go zawieźć do cholernego szpitala. – Nie zostawię mojego konia. – Dobra, daj temu głupkowi coś, żeby usiadł, a ja go obejrzę. Chase przyciągnął stołek, po czym pchnął na niego Callena. – Ani słowa – ostrzegł. – Albo sam ci wbiję jedną z tych igieł. – Wolałbym piwo. Bickers pokręciła głową i poprawiła okulary. – Żadnego piwa, dopóki nie zobaczę, co tam masz. Ściągnęła but i ten ruch oraz tarcie sprawiło, że krew odpłynęła z twarzy Callena. Dłonie Bodine zwinęły się w pięści. Jakieś pięć centymetrów nad kostką skóra była fioletowa i czerwona wokół krwawej rany. – No. – Bickers pociągnęła nosem, naciągając nowe rękawiczki. – Większość wziął na siebie twój but. – Lubiłem je. Nadal potwornie wkurzona Bodine zmusiła się do rozluźnienia dłoni,

podeszła i wzięła rękę Callena. – Nie bądź dzieckiem. Stać cię na nowe. – Trochę cię uszkodziło. Przez dzień albo dwa będzie cię cholernie bolało, jakby cię ognie piekielne przypiekały i tyle. Chcesz coś na ból, idź do lekarza od ludzi. Ja mogę podać ci coś miejscowo i będziesz miał bliznę. Chcesz mieć zaszyte, weź lekarza od ludzi. Mogę to zrobić, ale nie ma po co. A teraz trzymaj się mocno. Muszę ranę wyczyścić i zdezynfekować, więc będzie jeszcze bardziej piekło. – Chcesz coś do zagryzienia? Callen spojrzał kwaśno na Bodine. – Jasne. – Przyciągnął jej głowę i przywarł ustami do jej warg. Kiedy poczuł ogień w ranie, stracił na chwilę oddech, ale ona trzymała ręką jego szczękę i mocniej dociskała usta. – Prawie gotowe – powiedziała Bickers. – Lepiej nie dotykaj. Widzę, że nie potrzebujesz kuli, ale znajdź sobie jakieś tenisówki i przez kilka dni nie próbuj wciągać kowbojek. Nie jest tak źle jak u konia. Bardziej zadrapanie niż draśniecie. – Teraz to mam wrażenie, że dziabnęła mnie pani do kości rozgrzanym pogrzebaczem. – Tak, ale zaraz przejdzie. Jesteś silnym, zdrowym chłopakiem. –

Bickers klepnęła go w kolano. – I niemal równie przystojnym jak twój koń. Możesz kupić coś przeciwbólowego bez recepty. Jeżeli masz coś mocniejszego zachomikowanego, powiedz mi. – Nie mam. – Dobra. Wypiszę zalecenia, zostawię i widzę was obu rano. – Dzięki. Bickers skinęła głową i ściągnęła okulary. – Chciałabym wiedzieć, co za chory skurwysyn strzela do tak ślicznego konia. Podejrzewam, że celował w ciebie, ale bardziej skrzywdził zwierzę. – Spakowała torbę i skinęła Tate’owi. – Twoja kolej. Szeryf podszedł bliżej. – Dasz radę ze mną pogadać, Cal? – Jasne, ale jeżeli można, najpierw chciałbym dostać piwo. Rory wyciągnął butelkę. – Złapałem jedno dla ciebie. Mam iść i dać znać pozostałym, że z tobą i Zmierzchem wszystko ok? – Dzięki. Callen nieśpiesznie pociągnął spory łyk piwa. – Powiem ci, szeryfie, co wiem. Zostałem dłużej w pracy, powoli wracałem do domu. Ładny wieczór. Pomyślałem, że dam Zmierzchowi

pobiegać, kiedy mijaliśmy pierwszy zakręt na Czarnym Angusie. Właśnie ponagliłem go do galopu. Poczułem, jak mnie trafiło, potem usłyszałem, a potem się potknął. Nie miałem wyjścia i zmusiłem go, żeby galopował. Bolało go, ale byliśmy na otwartym terenie i nie wiedziałem, czy nie padnie kolejny strzał. Więc kazałem mu gnać, dopóki nie dotarliśmy do jakiejś osłony. Usłyszałem, jak ktoś odpala quada i odjeżdża. – Jesteś tego pewien? Terenówka? Motor? – Rozpoznaję je. Quad. Chyba wysoko na szlaku. Musiał czekać, aż wyjedziemy z tego zakrętu, żeby mieć dobry strzał, więc był na górze, no bo czemu nie strzelił, kiedy stałem albo jechałem stępa. To, że przeszedłem do galopu, prawdopodobnie sprawiło, że nie trafił. Musiał przesunąć broń, zmienić szybko kąt. Prawdopodobnie średni z niego strzelec. Callen pociągnął kolejny łyk piwa. – O ile pamiętam, Garret Clintok jest średnim strzelcem. Chciałbym wiedzieć, czy ma quada. – Zostaw to mnie. Callen podał piwo Bodine i zerwał się ze stołka. Wściekłość sprawiła, że jego oczy przybrały kolor płomiennego granatu burzowej chmury – Widzisz tego konia? Kocham go jak brata. Jakiś dupek schował się w drzewach, zasadził się na mnie i postrzelił mojego konia. Nikomu tego nie

zostawię, sam to załatwię. – Jeśli dopadniesz Garreta, będę musiał cię zaaresztować za napaść i to po tym, jak skopie ci tyłek, ponieważ nie ustoisz na tej nodze. Uważasz, że jeżeli on to zrobił, puszczę go wolno? – Nie. Uważasz, że jeżeli on to zrobił, pozwolę, by mu to uszło na sucho? – Zajmę się tym. Nie rób nic głupiego. – Tate westchnął i potarł brodę. Ponieważ noga rwała go z bólu jak zepsuty ząb, Callen usiadł, kiedy Tate pojechał. Spojrzał na Chase’a i pokręcił głową. – Wiem, że byś to zrobił, ale chcę sam. Tate ma rację, że teraz skopałby mi tyłek. Więc poczekam kilka dni, aż się zagoi. – Do tego czasu Tate go przyskrzyni. On ma quada. – Prędzej czy później wyjdzie. Ja poczekam. – Callen kiwnął głową. – Cóż. Przyniosę ci śpiwór. – Przynieś dwa – powiedziała Bodine, zanim odszedł. Callen spojrzał na nią, gdy Chase się oddalił. – Będziesz tu spała? – A jak myślisz? Znowu wstał i przyciągnął ją do siebie.

– Nie mam serca ci nagadać, że zrobiłaś głupotę i wyjechałaś do mnie. – Dobrze. Bardzo nie chciałabym ci w tych okolicznościach skopać tyłka. Za to przyniosę ci talerz, który, jak sądzę, Clementine wstawiła do piekarnika, i wezmę piwo. I ze dwa przeciwbólowe. – Cztery. – Dobrze, cztery – zgodziła się. – Bodine. – Tak jak jego koń położył łeb na jego ramieniu, tak teraz on oparł głowę na jej ramieniu. – Byłem przerażony. – Wiem. – I wiedziała, że nie chodziło o to, że mógł zostać zastrzelony, ale że mógł stracić konia. – Przyniosę kolację. Poczekał, aż odeszła i pokuśtykał do konia. Pomyślał, że prawie się zatrzymał, żeby zerwać kwiaty dla Bodine. Żałował, że tego nie zrobił. ROZDZIAŁ DWUDZIESTY CZWARTY Bodine obudziła się przytulona do Callena. To samo w sobie nie było niczym nadzwyczajnym. Ale fakt, że ich głowy leżały na piersi Zmierzcha, stanowił sporą nowość. Spali lepiej, niż się spodziewała, zwłaszcza że zostawiła zapalone światła na wypadek, gdyby musieli pośpiesznie radzić sobie z pogorszeniem stanu zdrowia Zmierzcha czy Callena. Teraz boks pachniał sianem, koniem i

środkiem antyseptycznym. A koń chrapał. Uznała to za dobry znak, gdy wysunęła się z objęć Callena i usiadła. Sprawdziła godzinę na telefonie. No, całkiem nieźle, ale jej stajenni towarzysze mogliby jeszcze kilka godzin pospać. Gdyby Callen nie leżał w śpiworze, sprawdziłaby jego nogę. Zamiast tego ostrożnie się wysunęła ze śpiwora i siedząc w kucki obejrzała ranę Zmierzcha. Paskudna, pomyślała, będzie czuł ból, kiedy się obudzi. Ale przynajmniej wyglądała na czystą. Ostrożnie położyła dłoń na brzuchu konia. Ciepły, nie gorący. Wycofała się w stronę drzwi boksu, wstała i popatrzyła na nich. Nie mogąc się oprzeć, znowu sięgnęła po telefon i zrobiła kilka zdjęć. Wydrukuje jedno, dla Callena. Cholera, może nawet wrzuci je na stronę ośrodka. Myśląc o tym i pokazie popisów jeździeckich Callena, kucnęła, żeby zrobić zdjęcie z innej perspektywy. Doskonałe zdjęcie partnerów - Callen z ręką nad głową i przednie nogi Zmierzcha w powietrzu. – Już rano? – wymamrotał Callen. – Poważnie? – Prawie. Śpij. Z nim wszystko w porządku – powiedziała, gdy Callen usiadł. – Sprawdziłam ranę, wygląda czysto, nie jest rozpalony. Pokaż mi swoją, zanim pójdę pod prysznic.

– W porządku. – To pokaż. Niechętnie posłuchał, wysuwając się ze śpiwora. Sińce nabrały wspaniałych kolorów, ale gdy odwinęła bandaże, rana, jak i u Zmierzcha, była czysta. Żadnego zaognienia czy zaczerwienienia. – Trochę opuchnięta, ale nie więcej niż się spodziewałam. Wygląda, że obaj się ładnie goicie. I obaj macie dzień wolny na powrót do zdrowia. – Nic mi nie jest. Mamy dziś mnóstwo roboty. – Z którą sobie poradzimy. Postrzelenie równa się urlop zdrowotny, dla konia i dla jeźdźca – Postukała palcem pierś Callena. – Jestem twoją szefową. Zresztą i tak nie zechcesz go zostawić. Usiadła na piętach. – Byłam na ciebie strasznie wkurzona. – Za to, że zostałem postrzelony? – Palcami przeczesał jej włosy. – To mi się nie wydaje zbyt sprawiedliwe. – Za to, że nie powiedziałeś, że zostałeś postrzelony. I że mnie odepchnąłeś, jak tylko zdałeś sobie z tego sprawę. – Za to mogę przeprosić. – Nie ma potrzeby. Kiedy przestałam się wściekać, a byłam wkurzona głównie dlatego, że byłam przerażona, przemyślałam to. Zrobiłabym

dokładnie tak samo. Chyba jesteśmy do siebie podobni. – Na tyle, że byłbym tak samo wykurzony na ciebie, gdybyś to ty znalazła się w takiej sytuacji. – No to wyjaśnione. Spróbuj jeszcze pospać. Przyniosę kawę, jak wezmę prysznic. A potem ty możesz iść się umyć i zjeść śniadanie. Tata, Chase, Rory czy mama albo któryś z pomocników z nim posiedzi. – Wiem. Wstawała, gdy przyciągnął ją i pocałował. – Doceniam kobietę, która śpi w stajni z chorym koniem. – Nie po raz pierwszy i pewnie nie ostatni. – Naprawdę to cenię. Poklepała go po kolanie, wstała i wciągnęła buty. – Oszczędzaj tę nogę. Słuchając jej oddalających się kroków, Callen pogłaskał Zmierzcha wiedział, że koń już nie śpi. – Chyba wkroczyliśmy w nowy etap. – Ona budzi we mnie potrzebę, z którą nie wiem, co zrobić. Spojrzał w dół i napotkał spojrzenie konia – Trochę boli, co? No to chodź, wstaniemy ostrożnie i zobaczymy, jak stoimy. Jak tylko Bodine zamknęła drzwi do swojego pokoju, Alice otworzyła

swoje. Przeszła cichutko i nagle przypomniała się jej dziewczyna, która zakrada się do domu - albo próbuje - choć powinna dawno spać. Słyszała o rannym koniu. Wszyscy się zerwali, było dużo krzyków i biegania. Z początku się przestraszyła - sądziła, że to Pan po nią wrócił. Że ją skrzywdzi, ponieważ obcięła włosy i ufarbowała je na rudo jak Grammy. Ale to nie był Pan. Ktoś był niedobry dla jakiegoś konia. Chciała go zobaczyć. Lubiła konie. Pamiętała, że na nich jeździła i je czesała. Pamiętała nawet, że kiedyś pomogła się jednemu urodzić. Chciała zobaczyć tego rannego konia, ale wszyscy powiedzieli, żeby się nie martwiła. Wszystko w porządku. Ale chciała zobaczyć rannego konia, więc to zrobi. " Uparta jak osioł" . Z jakiegoś powodu, kiedy usłyszała te słowa w głowie, zaczęła chichotać. Musiała zakryć usta ręką, żeby nie było jej słychać, gdy ostrożnie schodziła po schodach. I wiedziała, przypomniała sobie, które ze stopni skrzypią. Ojejku, pamiętała! Łzy napłynęły jej do oczu, kiedy je ostrożnie omijała. Nie była jeszcze na zewnątrz ani razu. Nie weszła nawet do przedsionka, ponieważ tam były drzwi, które prowadziły na zewnątrz.

Bolał ją brzuch, bolała utykająca noga, bolała głowa. Może zrobić sobie herbatę. Zrobić duży kubek herbaty i wrócić popracować nad szalikiem. – Nie, nie, nie. Nie bądź strachajłem. Nie bądź strachajłem. Nie bądź strachajłem. Nie mogła się powstrzymać od powtarzania tych słów raz za razem, nawet gdy ponownie zakryła usta dłonią. Po prostu się z niej wylewały. Kiedy pchnęła drzwi wyjściowe, natychmiast przypomniała sobie, jak otworzyła drzwi w domu, który zapewnił jej Pan. Tym razem już tak nie kręciło się jej w głowie, że musiała się chwycić klamki. Powietrze owiało jej twarz. Chłodne, słodkie. Tak jak wiele tygodni wcześniej wyszła na zewnątrz. Gwiazdy, tyle gwiazd. Świat pełen gwiazd. Obracała się pod nimi w kółko z wysoko uniesionymi rękoma. Przypomniała sobie, jak tańczyła - czy tańczyła pod światem gwiazd? Oto duża stodoła, a tam barak i stajnie i kurnik. Och, a tu mama urządziła ogródek kuchenny. A tam siostrzany ogródek. Pamiętała, pamiętała. Jednak kiedy podbiegły do niej psy, które Bodine wypuściła, wchodząc do domu, zamarła. Nie gryzły. Nie warczały i nie rzucały się na nią. Machały ogonami,

brykały i ocierały się o jej nogi. Lubiły spać u jej stóp, gdy dziergała szaliki. To, że są na zewnątrz, nie znaczy, że gryzą. – Jesteście dobrymi psami – szepnęła. – Nie wrednymi. Znam was. Ty jesteś Chester, a ty jesteś Clyde. Przychodzicie do domu i śpicie, jak robię szalik. Pójdziemy do konia. Szła do stajni pod niebem pełnym gwiazd, a dobre psy biegały wokół niej radośnie. Ostrożnie otworzyła drzwi - cicho jak myszka. Znała te zapachy. Nic strasznego, nic złego. Konie i siano, i obornik, mydło do siodeł i olej lniany. Zboże i jabłka. W domowych kapciach szła cichutko, skradała się ubrana we flanelową piżamę, którą tak lubiła. Taka mięciutka. Jakiś głos sprawił, że się zatrzymała i przycisnęła dłoń do bijącego serca. – Weźmiesz lekarstwo i żadnego marudzenia. I nie patrz na mnie tak smutno. Ja wezmę swoje. Widzisz, żebym jęczał i patrzył tak żałośnie? Dobra, wezmę pierwszy. Podkradła się nieco bliżej i zobaczyła mężczyznę. Mężczyznę, który czasem przychodził do domu na niedzielny obiad, na śniadanie. Czasami. Widziała, jak on całuje Bodine, a jej to chyba wcale nie przeszkadza.

Choć mężczyzny się trochę bała, to koń… Och, koń był taki piękny. Ten piękny koń oparł swój piękny łeb na ramieniu mężczyzny. – Wiem, że to boli. W głosie mężczyzny słychać było życzliwość, miłość, wszystko to, co jest przeciwieństwem niegodziwości. – Ty nie skrzywdziłeś konia. Mężczyzna odwrócił się, jedną ręką nadal głaskał konia. Miał zmiętą od snu twarz, zmęczone oczy i potargane włosy. – Nie, proszę pani. Nigdy bym go nie skrzywdził. – Kto to zrobił? – Nie mam pewności. Nie jest pani zimno, Miss Alice? Chce pani moją kurtkę? Zrzucił ją z siebie i ruszył w jej stronę. Zaczęła się cofać, odchodzić, ale zobaczyła, że on trochę kuleje. – Ja też kuleję. Czy ktoś cię zakuł w łańcuch? – Nie. Zostałem ranny razem ze Zmierzchem. To jest Zmierzch. Zmierzch, to jest Miss Alice Bodine. Ku wielkiej radości Alice i absurdalnej dumie Callena, koń zgiął przednie nogi w ukłonie. – Jaki on śliczny!

– Jestem pewien, że on myśli tak samo. Może go pani pogłaskać. Lubi, jak go głaszcze piękna kobieta. – Kiedyś byłam piękna. Zestarzałam się. Bodine obcięła mi włosy i zrobiła tak, żeby były znów ładne. – Wyglądają naprawdę ładnie. Bardzo podobnie jak u Miss Fancy. – Cały czas mówił, a ona powoli podeszła i wyciągnęła rękę, żeby pogłaskać policzek Zmierzcha. – Wie pani, durzę się w Miss Fancy. Alice zaśmiała się - nieco piskliwie, nieco niewprawnie. – Ona jest jeszcze starsza niż ja! – To nie ma najmniejszego znaczenia. – Zmierzch – wymamrotała Alice. – Nazywasz się Zmierzch. Lubię patrzeć, jak zapada zmierzch. Niebo robi się wtedy takie piękne. Jak magia. Lubię konie. Przypominam sobie. Wszystko mi się tak miesza w głowie, ale pamiętam, że lubię konie. Lubię na nich jeździć, szybko. Będę gwiazdą filmową i będę miała ranczo na wzgórzach Hollywood. Będę robić zakupy przy Rodeo Drive. – Proszę, pomogę założyć. – Nie szarpnęła się, gdy pomagał jej nałożyć kurtkę. – Może jak Zmierzch wyzdrowieje, będzie pani chciała na nim pojeździć? Przycisnęła dłoń do ust, a jej oczy rozszerzyły się z zachwytu.

– Mogłabym? – Kiedy wyzdrowieje. Doktor musi nam powiedzieć, że już można. Wtedy będzie mogła pani na nim pojeździć. – Ja… ja mogę nie pamiętać, jak to się robi. – Nie szkodzi. Uczę ludzi jeździć konno. Ja i Zmierzch razem ich uczymy. Proszę się nad tym zastanowić. – Zastanowię się. Nikt nie może mnie powstrzymać. Zastanowię się nad tym. Gdzie został ranny? – Tutaj, na brzuchu. Widzi pani? Wydała stłumiony okrzyk - i bez względu na to, czy pamiętała, jak się jeździ, Callen zobaczył, że potrafi się obchodzić z końmi. Ukucnęła, jedną dłoń położyła na boku Zmierzcha i go uspokajała podczas oglądania rany. – To niegodziwe. To niegodziwe. Ja wiem, co to niegodziwe. Niegodziwe, jak się zakuwa w łańcuch i bije pięściami i pasem. To jest niegodziwe. Będzie miał bliznę. Ja mam blizny. – Przykro mi – powiedziała łagodnym głosem, prostując się i przesunęła się do przodu, żeby pogłaskać konia po łbie. – Tak mi przykro, że ktoś cię skrzywdził. Ktoś niegodziwy. Kiedy Zmierzch oparł łeb na jej ramieniu, na moment zamknęła oczy.

Kiedy je otworzyła, patrzyła prosto na Callena. – Ty nie jesteś niegodziwy. Ja wiem, co to niegodziwość. Ja znam większą niegodziwość, niż mógłbyś sobie kiedykolwiek wyobrazić. Ale nie pamiętam ciebie. – Nie było mnie, kiedy pani tutaj była. – Ja wyjechałam. – Ja też to zrobiłem, i miałem mniej więcej tyle samo lat co pani. Przechyliła głowę i przyjrzała mu się uważniej, nadal głaszcząc Zmierzcha. – Dokąd pojechałeś? – Wie pani, to zabawne. Pojechałem do Kalifornii, podobnie jak pani. Trafiłem do Hollywood. Znowu wydała okrzyk zachwytu i coś zaświeciło się w jej oczach. – Byłeś gwiazdą filmową? Jesteś przystojny. – Nie, proszę pani, ale pracowałem przy filmach. Zajmowałem się końmi w filmach. – Czy było cudownie? – W jej westchnięciu było coś młodzieńczego i zachwycającego. – Podobało mi się. – Jednak wróciłeś.

– Tęskniłem za tym miejscem. Za ranczem, za ludźmi. Mam mamę i siostrę, okazało się, że moja obecność jest im potrzebna bardziej, niż sądziłem przed wyjazdem. – Ja tęskniłam za ranczem, za rodziną. Wracałam. Nikt cię nie zatrzymał, kiedy wracałeś. – Nie. Bardzo mi przykro, że panią to spotkało. – Zestarzałam się tam – powiedziała. – Zrobiłam się stara, słaba i szalona. – Miss Alice? Ja tego nie widzę, kiedy na panią patrzę. Nie słyszę w czasie naszej rozmowy. – Rozmowa – powiedziała powoli. – Prowadzimy rozmowę. – Widzę i słyszę kogoś, kto został skrzywdzony, ale jest silny. Tak samo jak Zmierzch. Silny, mądry i dobry, tylko trochę skrzywdzony. – Nie boję się ciebie. Uśmiechnął się do niej szeroko. – Ja pani też się nie boję. Zaśmiała się lekko, co go ucieszyło. – Czuję się bardziej jako Alice z włosami obciętymi i czerwonymi jak u Grammy. Czuję się bardziej jak Alice przy Zmierzchu. Kiedy wyzdrowieje, będę mogła na nim pojechać, ale nie pamiętam jak, pomożesz mi?

– Obiecuję. A pani w zamian mi pomoże? – Nie potrafię zbyt wiele. Mogę zrobić ci szalik. Twoje oczy są szare i są niebieskie. Szare i niebieskie naraz. Może mama ma taką przędzę i zrobię ci szalik. – Byłoby mi bardzo miło, ale chciałem spytać, czy pomoże mi pani przez chwilę ze Zmierzchem. Musi dostać lekarstwo, a nie chce. Jest mu potrzebne, żeby wyzdrowiał i przestało go boleć. Mogłaby pani do niego mówić? Dostrzegł spojrzenie Zmierzcha, które wyraźnie oskarżało go o podstępność. Callen się uśmiechnął. Gdyby ktokolwiek twierdził, że ten koń nie rozumie każdego cholernego słowa, które słyszy, Callen w najlepszym wypadku nazwałby taką osobę pozbawioną wyobraźni, a w najgorszym kłamcą. Wyszykowana do pracy Bodine niosła termos z czarną kawą do stajni. Już zajęła się harmonogramem dnia Callena. Napisała do Easy’ego, który miał dziś wolne, z pytaniem, czy mógłby przyjść na zastępstwo. Załatwione. Napisała do Maddie, żeby poprowadziła jedną z lekcji Callena. Będzie jeszcze musiała odwołać pokaz sztuczek Zmierzcha - i zastanawiała się, czym go zastąpić - ale poza tym wszystko załatwione. Pracownicy rancza budzą się w baraku, podobnie jej ojciec i brat w

głównym domu. Clementine pojawi się lada moment. Zacznie się kolejny dzień. Miała nadzieję, że dzień Garretta Clintoka - ponieważ była identycznego zdania jak Callen, że to on strzelił - zaczął się za kratkami. Niemal potknęła się o własne nogi, kiedy zobaczyła Alice, idącą ku niej w perłowym blasku świtu. – Alice? Alice, co tutaj robisz? – W dodatku w kurtce Callena, jak zauważyła. – Poszłam zobaczyć tego konia. Jest ranny. A ten mężczyzna, ten mężczyzna, nie pamiętam imienia. – Callen? – Callen! Cal. „Jestem Cal” przedstawił się. On też jest ranny. Pomogłam mu podać Zmierzchowi lekarstwo i prowadziliśmy rozmowę. On mi pomoże jeździć na Zmierzchu, kiedy ten wyzdrowieje. Ktoś był taki niegodziwy. Podły, podły. Nienawidzę podłości. Można się do niej przyzwyczaić. Ja się przyzwyczaiłam, ale teraz jej nienawidzę. Były gwiazdy. Teraz zniknęły. – Słońce wschodzi. – Bodine wskazała dłonią na wschód. – Widzisz? – Słońce wschodzi. Podoba mi się to. Mężczyźni wychodzą. Rozpoznając atak paniki, Bodine położyła dłoń na ramieniu Alice.

– Oni nie są niegodziwi. – Skąd wiesz? – zasyczała Alice. – Pan nie wyglądał niegodziwie, kiedy wsiadłam do jego samochodu. Skąd wiesz? – Ponieważ ich znam. Każdego z nich. Wiem, że wszyscy ochronią cię przed niegodziwością. Pamiętasz Hectora, prawda? Nigdy nie byłby niegodziwy. – Ja… chyba. – W porządku. To dużo jak na jeden dzień, a jeszcze słońce nie wzeszło. – Zrobię Calowi szalik. Podobają mi się jego oczy. Są niebieskie czy szare? Niebieskie czy szare? To fajne. Powiem doktor Minnow, że dziś wyszłam. Będzie zaskoczona. – Jak wrócę do domu z pracy, może pójdziesz odwiedzić Zmierzcha i Cala ze mną? Poznasz też mojego konia. Nazywa się Leo. – Chcę to zrobić. Jeżeli nie będę się znowu czuła szalona. – W porządku. Bodine wróciła do stajni i uznała, że jest winna Callenowi więcej niż jeden dzień wolnego. Wiadomości rozchodziły się szybko. Chociaż nie spodziewała się niczego innego, Bodine miała nadzieję, że będzie oszczędnie udzielać informacji, zamiast gasić pożary zaraz po dotarciu do pracy.

Sal dosłownie rzuciła się na nią, jak tylko weszła do budynku. – Czy to prawda? Nie ma tu nikogo poza mną – dodała szybko. – Słyszałam od Tess z Miasteczka Zen. Zeke wysłał jej SMS-a. Zeke, pomocnik na ranczu, brat Tess, masażystki. Boże. – To prawda. Callen i Zmierzch zostali postrzeleni tą samą kulą. Nie wiem, czy to było celowe. Szeryf Tate się tym zajmuje. Sal zacisnęła dłonie w pięści i oparła je o biodra. – To ja, Bo, i wiem, kiedy się wykręcasz. – Chciałabym przy tym zostać, oficjalnie – zwłaszcza dotyczy to gości. Więc proszę cię, mów tak, jeżeli ktoś cię spyta. – Co się dzieje, Bo? Billy Jean zabita, potem druga dziewczyna. Teraz to? O mój Boże, czy to jest powiązane? Czy to wszystko… – Nie. Nie uważam tak. To nie są wykręty. – Ale twoja ciotka… – Sal, Bóg mi świadkiem, nie uważam, żeby te sprawy były powiązane. – Nadal nie wiedzą, kto zabił Billy Jean. – Do oczu Sal napłynęły łzy. – Nikt już o tym prawie nie mówi. – Nie zapomnieliśmy o niej. Uwierz mi. To, co się zdarzyło wczoraj, to coś innego. Po prostu podłość i głupota. – Wiesz czyja.

– Myślę, że wiem, a to co innego. – Nawet nie spytałam o Cala. – Sal potarła oczy. – I o jego konia. Wszyscy go uwielbiają. – Zagoi się. – Dobrze. Uch, okej. Może pójdę zrobić zbiórkę na jakiś śmieszny prezent z życzeniami szybkiego powrotu do zdrowia od wszystkich? – Sądzę, że to świetny pomysł. Ledwie usiadła za biurkiem, usiłując wymyślić coś, co mogłoby zastąpić występ Zmierzcha, kiedy weszły do niej Chelsea i Jessica. – Słowo daję, mężczyźni gadają więcej niż kobiety. Tobie powiedział Rory, a Tobie Chase. Jessica miała dość przytomności umysłu, żeby zamknąć drzwi. – Zostali postrzeleni! – Tak, ale to typowo powierzchowna rana. Niczego nie bagatelizuję – dodała szybko Bodine. – Cholernie nas to przestraszyło, a gdyby kula przeszła kilka centymetrów dalej, na strachu by się nie skończyło. Ale u obu rany szybko się zagoją. Nie jestem pewna, czy jutro uda mi się powstrzymać Callena od przyjścia do pracy, bo już dziś chciał się pojawić. – Rory powiedział, że to Clintok. Bodine zmarszczyła brwi, patrząc na Chelsea.

– Rory musi uważać z oskarżeniami. – Chase też – wtrąciła się Jessica. – Nigdy go takim nie widziałam. Był rozgniewany, ale to był taki zimny, twardy gniew. Dużo mówił o tym, że Clintok teraz naskakuje na Cala i robił to wcześniej, kiedy byli chłopcami. – Całkowicie podzielam tę opinię, ale bardzo was proszę, żeby się nie rozeszła po ośrodku. – Czy Zmierzch na pewno dobrze się czuje? To znaczy, Cal też? – poprawiła się Chelsea. – Po prostu… – Wiem. Jest dobrze. Jest ranny, ale się dobrze goi. Nieco potrwa nim wróci do pracy. I tu kolejny problem. Muszę wymyślić coś, co zastąpi jego pokaz. Wiem, że to część weekendowego planu. – Cholera! – Jessica postukała się palcem w skroń. – Kompletnie mi to wyleciało z głowy. Powiemy, że koń źle się czuje. Mogę coś wymyślić. Daj mi chwilę i czymś to zastąpię. – Myślałam o tym. Jessica objęła Chelsea w pasie. – Nie mówiłam ci, że ta dziewczyna cały czas myśli? Posłuchajmy. – Cóż, Carol uprawia wyścigi wokół beczek na zawodach westernowych, Easy i Ben, obaj brali udział w rodeo. Czasu jest mało, ale sądzę, że coś zdołaliby przygotować.

– Dobry pomysł. Chase potrafi wyczyniać cuda z lassem. – Naprawdę? Bodine uśmiechnęła się do Jessiki. – Jestem zaskoczona, że ciebie jeszcze nie złapał. Będzie się wykręcał, ale poproszę mamę, żeby się nim zajęła. Jeżeli pozostali się zgodzą, a na ranczo jest jeszcze Thad, który też brał udział w rodeo, wyjdzie z tego godzina i zjazd rodzinny będzie miał zastępstwo. – Biegnę do Centrum Rozrywki i porozmawiam z nimi. – Masz spotkanie za pięć minut – przypominała Jessice Chelsea. – I chciałaś porozmawiać z kuchnią o dzisiejszym lanczu. Ja podjadę. Za godzinę będzie gotowy program. – Nigdy mnie nie opuszczaj – odpowiedziała Jessica. Wiara, jaką pokładała w niej Jessica, dodawała Chelsea skrzydeł. Uwielbiała tę pracę, tych ludzi, to miejsce. Naprawdę się cieszyła, że ktoś, kogo podziwia, pozwala jej wymyślać nowe rzeczy, a nawet wprowadzać je w życie. Nadal zastanawiając się, jak przedstawić alternatywny program, podjechała do Centrum Rozrywki. Gdyby miała więcej czasu, chętnie by się przeszła. Jej zdaniem nic nie mogło się równać z wiosną w Montanie. W połowie drogi zatrzymała ją jedna z ciężarówek konserwatorów.

Kierowca wychylił się. – Słyszałem, że ktoś postrzelił konia Cala Skinnera, kiedy na nim jechał! Chelsea powtórzyła to, o co Bodine poprosiła przed wyjściem. – Czują się dobrze. Ktoś strzelił i obaj zostali trafieni, ale to tylko draśnięcie, nic im nie grozi. – Słyszałem, że trzeba było uśpić konia. – Och nie. Weterynarz go opatrzył. Za kilka dni będzie jak nowy. Ten facet, jak on się nazywa?... Vance! świdrował ją wzrokiem. – Jest pani tego pewna, panienko? – Rozmawiałam z Rorym i z Bodine, dosłownie trzy minuty temu. Robimy nawet zbiórkę na upominek dla Zmierzcha. – Kto, Sal? – Zgadza się. – Dorzucę się. Cholernie dobry koń. Ludzie nie powinni chodzić i strzelać, jeżeli nie mają pojęcia, w co celują. Masa tych żółtodziobów, dentystów ze Wschodu. Założę się, że to było coś takiego. Dobrego dnia, panienko. – Wzajemnie. Ruszyła dalej, żałując, że nie był to jakiś zółtodziób. Ale Rory, cholernie wściekły, był przekonany, że to Clintok. I że to było celowe.

Jakkolwiek było to przykre, nie sądziła, żeby Rory bardzo się mylił. Zatrzymała samochód i zobaczyła, że Easy prowadzi kilka koni na pobliski wybieg. – Cześć, Easy – Cześć, Chelsea. – Jest może Ben? – Właśnie poszedł po colę dla nas. – A Carol? – Wczesna przejażdżka na szlaku. Wróci za… – Spojrzał, mrużąc oczy i ocenił wysokość słońca. – Och, może za pół godziny. Mogę w czymś pomóc? – Właściwie tak. Ty, Ben, Carol. Potrzebujemy zastępstwa za program Cala ze Zmierzchem na dzisiejsze popołudnie. – Cal jest chory? Dostałem wiadomość od głównej szefowej, czy mogę dziś przyjść. Sądziłem, że mamy dużo ludzi. – Nie słyszałeś? Uwiązał konie i odwrócił się do niej. – O czym? – Cóż, zaraz usłyszysz, a że historia zatacza coraz większe kręgi, więc lepiej jak dowiesz się ode mnie. Ktoś wczoraj był w lasach nad drogą Czarnego Angusa i strzelił. Trafił i Cala, i Zmierzcha.

– Co? – Chwycił ją za ramię. – Zastrzeleni? – Czekaj, powinnam była powiedzieć „postrzelił”. Obaj zostali lekko draśnięci i zaraz się wyliżą. – Jezusie Chrystusie. Bardzo jest źle? Cal to świetny szef, a ten koń to coś wyjątkowego. – Kula drasnęła Cala w nogę, a Zmierzcha w brzuch. Twarz Easy’ego stwardniała. – To ten cholerny zastępca szeryfa. Puścił jej ramię, ale teraz Chelsea go chwyciła. – Dlaczego tak mówisz? – Byłem tu, kiedy naskoczył na Cala. Groził mu. I widziałem wczoraj, jak jeździł quadem, kiedy miałem wycieczkę. Bez munduru, ale go poznałem. Nie widziałem, żeby miał jakąś sprawę na tym terenie, ale miałem klientów i nie mogłem za nim pojechać, żeby się dowiedzieć. – Widziałeś go – powtórzyła Chelsea. – Na terenie, na quadzie? – Tak. Jakoś około czwartej. W tamtych okolicach. – Być może będziesz musiał powiedzieć o tym szeryfowi. – Jasne, że powiem, jeżeli to ma jakieś znaczenie. – Nikomu na razie nie mów. Bodine nie chce, żeby to był, no wiesz, zbyt gorący temat.

– Mnie jest gorąco ze złości. To przecież zasadzka. Postrzelić konia – wymamrotał Easy, głaszcząc gniadą klacz. – Jakim trzeba być skurwysynem, żeby tak zrobić? – Pozbawionym serca, myślę. Spojrzał na nią. – Też tak uważam. – Muszę wracać, ale przydałaby się nam twoja pomoc dziś po południu. – Jasne, że powiem. Jestem strasznie zły. – W programie – zaczęła tłumaczyć. – Będzie fajnie. Coś wymyślimy, proszę się nie martwić. Pogadam z Benem i Carol. Nie znam za bardzo Chase’a ani tego drugiego. – Zajmę się tym. Gdybyś mógł się zastanowić, co możecie zrobić, kto kiedy, takie rzeczy. I czy czegoś potrzebujesz. Gdybyś dał radę do południa, byłoby świetnie. – Dam znać. Bardzo się cieszę, że będę w tym brał udział. – Super. Muszę wracać i też nad tym popracować. Spojrzał na biegnącego Bena, który krzyczał. – Cholera, cholera, ktoś postrzelił Cala i Zmierzcha. Easy dotknął kapelusza. – Proszę wracać. Wyjaśnię mu.

– Ale nie mów o Clintoku, dobra? Jeszcze nie. Easy mrugnął i przyłożył palec do ust. Patrzył z podziwem, jak odchodziła, a potem odwrócił się do zdyszanego Bena. – Spokojnie, Ben, już wszystko wiem. ROZDZIAŁ DWUDZIESTY PIĄTY Easy zastanawiał się, co ma robić. Nigdy nie miał tylu zadań naraz, a razem z Benem był w zasadzie decyzyjny. Jakby szef. Trzeba załadować konie do przyczepy na lekcję, wybrać następne na przejażdżkę po terenie i zastanowić się, jak przygotować pokaz. Podobał mu się pomysł pokazu, ta zabawa, znalezienie się znowu przed ludźmi, jak w czasach rodeo. No i musiał pomyśleć o Calu. Jasne, że go lubił - facet zna się na koniach i ludziach oraz na tym, żeby wszystko szło gładko. Ktoś postrzelił jego szefa, co było wystarczająco złe. Ale ten ktoś postrzelił cholernie dobrego konia, czego już nie można znieść. Fakt, że prawdopodobnie widział tego kogoś, że znał tego kogoś napawał go dumą. I okropnie się przez to denerwował. Ta ładna Chelsea powiedziała, że musi porozmawiać z szeryfem i Ben powiedział to samo. Więc pewno będzie musiał to zrobić. Nie wiedział tylko, jak się do tego zabrać, zwłaszcza przy tej całej pracy i pokazie.

Zdecydowanie nie wiedział, jak się zabrać do tego szefowania. Nie wiedział, czy czuć ulgę, czy się martwić, gdy do Centrum podjechał Chase Longbow prowadzący drugiego konia. Ben był przy nim, ledwie Chase zdążył zsiąść. – Widziałeś Cala? Naprawdę nic mu nie jest? Jak Zmierzch? – Obaj mają się dobrze. Doktor Bickers ich właśnie oglądała, kiedy wyjeżdżałem. Podobno macie tu chłopaki pełne ręce roboty, a moja siostra wymyśliła, że mamy zrobić dziś jakiś cholerny pokaz. Mogę wam teraz pomoc, a Thad i Zeke dołączą później. – Zrobisz jakieś sztuczki z lassem? Chase poklepał zwój liny przymocowany do sakwy. – Na to wygląda. Kiedy następna przejażdżka? – Carol teraz prowadzi jedną – powiedział Easy. – Lada chwila wróci. Ja mam następną. O dziesiątej. A, Maddie ma lekcję, więc musimy tam zawieźć dwa konie. – No dobra, bierzmy się do tego. – Czekaj, czekaj. Powiedz mu, Easy – nalegał Ben. – Musisz powiedzieć Chase’wi o Clintoku. Oczy Chase’a z przyjaznych zrobiły się twarde jak kule lodu, co sprawiło, że Easy nerwowo przełknął ślinę.

– Co o Clintoku? – Hmm… – Easy go widział, Chase, widział, jak wczoraj jeździł quadem. Chase podprowadził konie, żeby zarzucić wodze na słupek i odwrócił się. – Kiedy? Gdzie? – To było… – Ja opowiem. Ben zacisnął wargi i trącił Easy’ego łokciem. – No bo miałem wczoraj grupę na wycieczce i widziałem go, tego zastępcę, na Drodze Niedźwiedziej Łapy. Prowadziłem grupę po Szlaku Łosia, kiedy przejechał poniżej. – Kiedy? – Musiało być koło czwartej. – Jesteś pewien, że to był on? Jesteś pewien, że to Clintok? – Tak, jestem pewien. Miał gogle, ale był bez kasku. Był tutaj raz i naskoczył na Cala, więc od razu go rozpoznałem. – A co z grupą, z którą byłeś? Ktoś z nich też go widział? – No, musieli. – Easy urwał, podrapał się po karku i poprawił kapelusz. – Pani zaraz za mną powiedziała nawet coś o jeżdżeniu na quadach bez

kasku. Spytała, czy nie są wymagane, bo jej synowie zapisali się na wycieczkę do miasteczka duchów jutro. Znaczy dziś, bo to wczoraj było. – Pamiętasz, jak się ta pani nazywa? – Nie, nie w tej chwili. Ale wszyscy byli z tej dużej grupy, co tu jest. Ta duża rodzina, przy której tyle skaczemy. – Dobra, poczekaj chwilkę. – O, jedzie Carol z grupą. – Ben, idź i jej pomóż. Easy, ty poczekaj. Chase wyciągnął telefon. – Bodine, musisz sprawdzić, z kim Easy był wczoraj na szlaku koło czwartej. Po prostu sprawdź i powiedz mi, czy ta grupa jeszcze tu jest. Nie ma znaczenia, że jesteś zajęta. Easy przestąpił z nogi na nogę, chrząknął i spojrzał tęsknie na Bena i Carol. – Dobra – powiedział po minucie Chase. – Musimy nieco pozmieniać rozkład zajęć Easy’ego. Przymknij się na chwilę – warknął. – Widział wczoraj Clintoka na quadzie, na drodze Niedźwiedziej Łapy. To, co powiedziałem. Znajdź tę grupę, dowiedz się, gdzie mniej więcej jest. Ja się tym zajmę. No, Jezu, Bo, oczywiście, że dzwonimy do Tate’a. Tak, dam ci znać.

– Mamy tutaj sporo do zrobienia – zaczął Easy, kiedy Chase odsunął telefon od ucha. – Dokładnie. A teraz dzwonisz do szeryfa Tate’a. Jeżeli nie może tu przyjechać i z tobą porozmawiać, pojedziesz do niego. My cię tutaj zastąpimy. – O kurde – wydukał Easy. – Mam zadzwonić pod dziewięć, jeden, jeden? – Nie ma takiej potrzeby. – Chase odszukał w telefonie numer do Tate’a, który zapisał sobie po morderstwie Billy Jean. – Zadzwoń ode mnie. – Nie wiem, co powiedzieć ani jak to powiedzieć. Nigdy tego nie robiłem. – Przedstaw się i zreferuj to, co mi powiedziałeś. – Dobra. – Easy wolno wypuścił powietrze i stuknął w wyświetlony kontakt. – Eee, szeryf Tate? Z tej strony Easy, to znaczy Esau LaFoy. Pracuję z końmi w Ośrodku Bodine. Chase, eee, pan Longbow, powiedział, że muszę do pana zadzwonić i powiedzieć to, co właśnie mu powiedziałem. Zanim skończył, Bodine podjechała jednym z tych małych samochodów. Easy miał spocone dłonie, kiedy oddał Chase’owi aparat. – Jesteś pewien? – spytała Bodine bez żadnego wstępu. – Tak, psze pani. Pewniuteńki. Szeryf przyjedzie ze mną porozmawiać,

mówi, że mam się nie ruszyć do jego przyjazdu, ale ja mam grupę wycieczkową i… – Zastąpimy cię. Ta grupa z tobą też go widziała? – Musiała. Zatrzymałem ich na minutę, no może pół, kiedy przejeżdżał poniżej. Pokiwała głową i spojrzała na brata. Easy doszedł do wniosku, że jej oczy nie przypominają lodowych kul. Raczej kule ognia. – Cała wycieczka to część tej grupy weekendowej. Dwoje pojechało do Garnet na quady, jeden na spęd bydła, a kolejne dwie osoby są umówione w Miasteczku Zen. Jeżeli Tate będzie potrzebował więcej świadków, może z nimi porozmawiać. Sprawdziła godzinę i zaczerpnęła powietrza. – Dobra, Easy, idź do koni, które dopiero co wróciły ze szlaku. Carol może zawieźć konie na lekcję. Ben może wziąć twoją grupę. – Mamy następną mniej więcej w tym samym czasie, kiedy ta wróci. – Ja ją wezmę – powiedział bez większego entuzjazmu Chase. – Jeżeli nie skończysz z Tatem, pojadę. – A ten pokaz około trzeciej… Bodine przeciągnęła dłonią po włosach i zorientowała się, że zapomniała kapelusza.

– Już wam mówię, co zrobimy. Szybko przedstawiła pełen program. - Easy był zachwycony i pod wrażeniem. Nie miał pojęcia, jakim cudem można tak szybko myśleć. – Kucyki – ciągnęła, odhaczając pozycje na liście. – Mogę zadzwonić po babcie, jeżeli potrzebujemy więcej rąk. Mogę w razie potrzeby odłożyć część spraw i wziąć jedną z popołudniowych przejażdżek. Ty zrób to, co szeryf powie, że jest konieczne. – Dobrze, psze pani. – Easy podrapał się za uchem. – Jesteśmy ci bardzo wdzięczni, Easy. – Poklepała go po ramieniu. – To ważne. Zastanawiała się, czy skontaktować się z Callenem. Uznała, że gdyby ona miała kuśtykać i zajmować się ukochanym koniem, a on by jej od razu nie powiedział, obdarłaby go ze skóry. Przed jej odjazdem pojawił się Tate. Cofnęła się, gdy wysiadł z samochodu i ruszył w kierunku Easy’ego. – Bodine, Easy. – Szybko dojechałeś – stwierdziła Bodine. – Byłem na drodze Czarnego Angusa z Curtisem. Znasz Curtisa Bowie? – Jasne. – Został tam, robi zdjęcia. Dobrze, Easy, zacznijmy tutaj. Powiedz mi,

proszę, jak wyglądał ten quad, którego widziałeś? – Jasne. To nie był żaden z naszych. Mniejszy, taki z tych sportowych. W kolorach maskujących. Więcej nie zauważyłem, ale się nie przyglądałem. Tate pokiwał głową. Chociaż jego oczy były przesłonięte okularami przeciwsłonecznymi, Bodine w mowie ciała dostrzegła rezygnację. – Bodine, masz tu jakieś miejsce, gdzie moglibyśmy z Easym porozmawiać? – Zaprowadzę was do biura na zapleczu Centrum Rozrywki. – To wystarczy. – Zerknął na nią, kiedy szli. – Ta grupa, którą Easy prowadził, wszyscy jeszcze są? – Tak. Dwójka jest w tej chwili w Miasteczku Zen i powinna skończyć za pół godziny. Reszta wróci dopiero po południu, ale mogę podać przybliżone miejsce, w którym powinni być. – Dam ci znać. Może na początek wyślesz mi ich nazwiska? – Zrobię to od razu. Wprowadziła ich, minęła kontuar, pracowników oraz gości i weszła do małego biura. – Coś wam przynieść? Tate pokręcił przecząco głową, ale Bodine przyjrzała się Easy’emu. Wyglądał jak uczniak zawołany do gabinetu dyrektora.

– Chcesz coli, Easy? – Nie odmówiłbym. Odrobinę zaschło mi w gardle. – Przyniosę kilka puszek i nie będę przeszkadzać. Rzuciła Mattowi w recepcji spojrzenie, które mówiło „Nie pytaj”. Pobrała puszki z automatu, zaniosła i zamknęła drzwi. Po czym szybko wyszła, nim ktokolwiek zdołał zarzucić ją pytaniami. Nie powinna tracić czasu. Nie ma czasu. Ale wsiadła do ośrodkowego samochodu i ruszyła najkrótszą drogą na ranczo. Poszła prosto do stajni zadowolona, że wszyscy są zajęci i nie wchodzą jej w drogę. Zmierzch stał w boksie i sprawiał wrażenie nieszczęśliwego. Ożywił się nieco na jej widok i wystawił łeb tak daleko, jak tylko mógł sięgnąć. – A gdzie twój pan, co? Też się tak nudzi jak ty? – Usłyszała hałasy – szuranie, brzęczenie – i rozejrzała się. – Tam z tyłu? Pójdę sprawdzić. – Kiedy dotarła do siodlarni, zastała Callena zbierającego uzdy, popręgi i obroże. Wyglądał na równie znudzonego jak koń. – Nie miałeś oszczędzać tej nogi? – Goi się, zaraz usiądę. Mogę popracować nad sprzętem, ale jeżeli będę to robił tutaj, Zmierzch będzie się boczył. – Już się boczy.

– Widzisz! – No dobra, pomogę. Zrobimy ci warsztat. Powinieneś zostawić mu otwarte drzwi, jeżeli chcesz tu siedzieć. Będzie się czuł mniej ograniczony. – Dobry pomysł. Co tu w ogóle robisz? – Zaraz do tego przejdziemy. Wspólnie przeciągnęli mały stolik, wyższy stołek, wiadro wody, ścierki, gąbki, szczotki i oleje. – Co powiedziała Bickers? – Rana jest czysta i się goi. Nie pozwoliła go siodłać ani na nim jeździć przez co najmniej tydzień, potem się okaże. Ale mogę go wyprowadzać, pochodzić trochę. Już to zrobiłem. Dostałem listę zakazów i nakazów, wpadnie jutro. – A co z dwunożnym ogierem? Na jego twarzy pojawił się przelotny uśmiech. – Właściwie to samo. Mogę wrócić do pracy w poniedziałek, może jutro na kilka godzin. Ma nadzieję, że nie będę głupi i nie będzie musiała żałować, że mi oczyściła ranę i zgodziła się nie wysyłać mnie do lekarza od ludzi. A ty wróciłaś, żeby sprawdzić, czy nie zachowujemy się głupio? – Nie. Ale usiądź. Utykasz bardziej niż poprzednim razem. Tate jest w Centrum Rozrywki i rozmawia z Easym.

– Z Easym. O czym? – Że widział wczoraj Clintoka na quadzie, mniej więcej godzinę przed tym, jak ty i Zmierzch zostaliście postrzeleni. Jechał po drodze Niedźwiedziej Łapy. – Doprawdy? – powiedział powoli i zimno. Ale jego szare jak burza oczy błysnęły płomiennym błękitem. – Skąd Easy wiedział, że to Clintok? Zachowuje spokój, pomyślała Bodine. Na razie. – Rozpoznał go: gogle, brak kasku. Szeryf poprosił o opisanie tego quada. Nie wiem, jak wygląda quad Clintoka, ale założę się, że szeryf wie. Mniejszy niż nasze, kolory maskujące. Easy prowadził grupę i goście też go widzieli, i podejrzewam, że Tate będzie chciał z nimi porozmawiać, żeby potwierdzić jego zeznanie. – Wygląda na to, że jestem Easy’emu winien więcej niż piwo – stwierdził Callen i zaczął rozkładać ogłowie do czyszczenia. – Curtis, znaczy zastępca szeryfa Curtis Bowie, może go pamiętasz robi zdjęcia w miejscu, gdzie to się wydarzyło. Coś mi się wydaje, na ile znam Tate’a, że już rozmawiał z Clintokiem i usłyszał zaprzeczenie. Jednak teraz są świadkowie, którzy mówią, że widzieli go na terenie ośrodka, na terenie, który prowadzi do miejsca, skąd można strzelić do konia i jeźdźca będących na Czarnym Angusie.

Kiwając głową, jakby omawiali plany na wieczór, Callen powiesił ogłowie na haku i zaczął je czyścić czystą wilgotną ścierką. – To może wystarczyć. – Założę się, że wystarczy Tate’owi, by zwolnić Clintoka, i mam nadzieję, że wystarczy do jego zaaresztowania. Mówię tak, ponieważ znam cię dobrze, więc wiem, że sam się nim zajmiesz, jeżeli nie znajdzie się za kratkami. Callen nic nie powiedział, tylko dalej czyścił uprząż. – Poproszę cię tylko o jedną rzecz. Jedną jedyną. – Mogę spróbować. – Kiedy pójdziesz to zrobić, daj mi znać. Schłodzę piwo. Callen odłożył ściereczkę i spojrzał na nią. – Niesamowicie na mnie działasz, Bodine. Ciągle mnie zaskakujesz. – Może to przez postrzał w nogę. – Nie. – Zwilżył mydło do skór, zmoczył gąbkę i zrobił trochę piany. – Pójdziesz ze mną na wykwintną kolację? Już chciała odsunąć kapelusz z głowy, kiedy przypomniała sobie, że go nie ma. – Przechodzisz od skopania tyłka Clintokowi do wykwintnej kolacji? – Nie przepadam za takimi imprezami, ale pomyślałem, że chciałbym

się przekonać, jak to będzie wybrać się z tobą. – Callen cierpliwie, dokładnie mydlił skórę. – Wystroimy się, może zamówimy jakieś snobistyczne francuskie wino. – Zerknął na nią. – Masz ochotę? – Też nigdy nie przepadałam za wykwintnymi kolacjami, ale mogę się wybrać na taką z tobą i zobaczyć, czy mi się spodoba. Ale dopiero kiedy wyzdrowiejesz. – Jesteśmy umówieni. Jeżeli pojadę do Clintoka, powiem ci. Bodine, zadowolona, ścisnęła jego ramię i pogłaskała szybko Zmierzcha. – Muszę wracać. Poprosić kogoś, żeby przyniósł ci coś zimnego do picia? – Jestem zaproszony na lunch do dużego domu. Do tego czasu nic mi nie potrzeba. Kiedy wyszła, nadal metodycznie czyścił uprząż, a Zmierzch go obserwował. – Mogą go wsadzić za kratki. Może wsadzą go na tyle długo, że to wyrówna nasze rachunki. Jeżeli nie, cóż, ja to zrobię. – Wyciągnął rękę i potarł policzek Zmierzcha. – Masz moje słowo. Tate zebrał zeznania, dostał zdjęcia i, chociaż ogromnie mu to ciążyło, ruszył wykonać swój obowiązek.

Pojechał do Clintoka, do domku na rodzinnym ranczu. Samochód i quad stały pod wiatą obok, tak samo jak poprzedniego wieczoru, kiedy Tate go odwiedził. I tak samo jak poprzedniego wieczoru Clintok wyszedł z domku na wąską werandę. Był ubrany w spodnie od dresu oraz bluzę z oderwanymi na wysokości łokci rękawami i cały pokryty potem. Tate doszedł do wniosku, że musiał dłuższy czas ćwiczyć, co było jednym z jego ulubionych sposobów spędzania wolnego czasu. – Garrett. – Szeryfie. Curtis – dodał, widząc, że od strony pasażera wysiada zastępca. – Co mogę dla was zrobić? – Cóż, Garrett, sytuacja wygląda tak. Masz prawo zachować milczenie… – Co to do cholery ma znaczyć? Tate wygłosił do końca pouczenie dla zatrzymanego. – Wszyscy wiemy, że znasz swoje prawa, ale czy chcesz to potwierdzić? – Pieprz się. Kiedy Clintok się odwrócił i szarpnięciem otworzył drzwi do domku, na werandę wszedł Curtis.

– Daj spokój, Garrett, nie utrudniaj jeszcze bardziej sprawy. Utrudnił ją, atakując pięścią szczękę Curtisa. Przeklinając, Tate rzucił się pomóc Curtisowi powalić Clintoka. – Aresztuję cię – warknął Tate. – Załóż mu kajdanki, Curtis, do cholery. Opór podczas aresztowania i napaść na policjanta. – Ja jestem policjantem. – Już nie. Jesteś aresztowany za strzelanie z broni na terenie prywatnym oraz usiłowanie zabójstwa. – Ty chyba kurwa oszalałeś. – Mam świadków, na miłość boską. – We dwóch podźwignęli Clintoka. – Do listy dodam okłamywanie policjanta. Kiedy wczoraj przyjechałem, powiedziałeś, że nie jeździłeś tym quadem od tygodnia. A był czysty jak łza. Świeżo umyty. Mam świadków, do ciężkiej cholery, Garrett, którzy widzieli cię jeżdżącego na nim po ośrodku, widzieli, jak jedziesz na drogę nad Czarnym Angusem. – Skinner to pieprzony łgarz. – Sześć osób cię widziało. Sześć. I mam kulę, którą Bickers wyjęła z konia. – To było kłamstwo, ale Tate miał już dość trzymania się reguł. – Kiedy sprawdzimy nasze strzelby, zrobimy testy balistyczne, jak myślisz, co znajdziemy? – Dostrzegł to, widział panikę, przypływ wściekłości, szybkie

odwrócenie spojrzenia. – Chcę prawnika. Chcę natychmiast prawnika. Nie mam nic do powiedzenia. – Dostaniesz prawnika. Wsadź go do tyłu, Curtis. Nie mogę nawet na niego patrzeć. Jeden z moich ludzi, jeden z nas, usiłował strzelić człowiekowi w plecy. Słysząc to oskarżenie, Clintok zaczął kopać i wyrywać się. – Skinner zabił te dwie kobiety, a ty nie zrobiłeś nic. Zabija je, a ty mnie zawieszasz za to, że usiłuję go przyskrzynić. Zasłużył na to, żeby koń pod nim padł. Zasłużył na coś gorszego. Twarz Tate’a wyglądała jak oblicze furii wyrzeźbione w kamieniu, kiedy pchnął Clintoka na samochód. – Celowałeś w konia? Tak teraz twierdzisz? – Nic nie zrobiłeś. – Teraz robię. Skręcało go, gdy musiał przesłuchać jednego ze swoich zastępców byłego - i użerać się z jakimś smarkatym prawnikiem. To, że Clintoka było żałośnie łatwo podejść, w niczym nie pomagało. Może poczuł się nieco lepiej w kuchni Longbowów, patrząc przez okno na Alice, która ostrożnie prowadziła po wybiegu dochodzącego do siebie

konia z utykającym Callenem u boku. – Robi nadzwyczajne postępy. – Scenę za oknem obserwowała również Celia Minnow. – Czy przypomni sobie więcej z okresu swojej niewoli? – Chciałabym powiedzieć, że tak. Na pewno jest silniejsza, i duchem, i ciałem. Na pewno nawiązała jakąś więź z nim - z Callenem Skinnerem. Głównie chodzi o konia. Ale i o niego. Wyjechał z domu, wrócił. Tak samo ona. Ktoś go skrzywdził. Ktoś skrzywdził ją. Bycie tutaj, w otoczeniu rodziny, pomogło jej zyskać poczucie bezpieczeństwa, zrzucić dużo tego, co jej wpojono. – Wciąż potrzebuję od niej informacji, kiedy coś sobie przypomni. – Ma do pana duże zaufanie. Naciskanie jej, żeby udzieliła odpowiedzi, może to zaufanie nadszarpnąć. Wiem, że to frustrujące. – Zastanawiam się, może on nie żyje i dzięki temu uciekła. – Jeżeli zastanawia się pan, czy nie przyczyniła się do jego śmierci, moim zdaniem kompletnie nie byłaby do tego zdolna. On dominował, ona się podporządkowała. Mówi o nim jako o żywej osobie. Jej schemat myślowy sprawia, że często wszystko upraszcza, niczym dziecko. To jej sposób radzenia sobie z tym. Jest dobre, jest złe, niegodziwe i miłe, twarde i miękkie. A czasami jest nadzwyczajnie przenikliwa. – Celia wskazała na okno. –

Obcięcie włosów? Odwaga, jakiej to wymagało, symbolizm tego? To akt samopoznania własnego ja. Może się cofnąć w tym procesie i wszyscy powinni być na to gotowi. Ale robi duże postępy. – Wyjdę i porozmawiam z nią, kiedy jest tam z Calem i koniem. Będę trzymał się lekkich i przyjaznych tematów. Callen uznał, że gdy Alice zaprowadzi Zmierzcha do Billingsa i z powrotem, to jej wystarczy. Noga go cholernie bolała i mógł winić wyłącznie siebie, że nie wziął po popołudniu leku przeciwbólowego. Ale nie był w stanie się przemóc i powiedzieć, że już dość. – Mogę zapleść mu grzywę? – Eee… – Callen spojrzał na Zmierzcha i zastanawiał się, jak bardzo będzie tym upokorzony. – Kiedyś plotłam grzywę Wenus. I przynosiłam jej marchewki. Mogę przynieść mu marchewkę. – Nagle zatrzymała się i rozejrzała. – Gdzie jest Wenus? – Nie wiem. Czy to pani koń? – Tak, należy do mnie. Dziadek pozwolił mi ją wybrać. Śliczna Wenus. Też jest jeleniej maści, z blond grzywą i ogonem. I… to było dawno temu. Zapomniałam. To było dawno temu. Musiała umrzeć jak dziadek, kiedy byłam w piwnicy albo w domu. Musiała umrzeć, kiedy mnie tu nie było.

– Miałem konia przed Zmierzchem. Nazywałem go Rumak. Było mi naprawdę ciężko, gdy odszedł. – Ale Zmierzch ma się coraz lepiej. On nie umrze. – Ma się coraz lepiej. – Ma się coraz lepiej – powtórzyła i zaczęła iść. – Jak się zrobi silniejszy, mogę na nim usiąść? – Jak tylko lekarz pozwoli. – Ja też rozmawiałam ze swoim lekarzem. Obydwoma, mężczyzną i kobietą. Powiedzieli, że mam się coraz lepiej. Idzie Tate. Bobby Tate. Znam go. On nie jest niegodziwy. – Ja też go znam. – Alice Bodine – powiedział Tate z radosnym uśmiechem. – Bardzo mi się podoba twoja fryzura. – Bodine ją zrobiła. To jej imię, a moje nazwisko. To Zmierzch. Ktoś skrzywdził jego i Cala, ale czują się już lepiej. – Rozumiem. – Ty jesteś teraz szeryfem. Bobby Tate to szeryf. Musisz znaleźć ludzi, którzy krzywdzą innych. Tate skinął potakująco głową i zaryzykował. – Masz rację. Znalazłem osobę, która skrzywdziła Zmierzcha i Cala.

Wsadziłem go do więzienia. Oczy jej się rozszerzyły. – Musi tam zostać? Zamknięty? Trudno być zamkniętym. Nie możesz wyjść. Nikt nie przychodzi, żeby cię wypuścić ani nie słyszy, kiedy krzyczysz. – Wcisnęła twarz w kark Zmierzcha. – Ja nikogo nie skrzywdziłam. – Nie, ty nie, kochanie. Ale ten człowiek tak, więc prawo musi postanowić, co z nim zrobić. – Ty jesteś prawem. Bobby Tate to prawo. Znalazłeś Pana? Zamknąłeś go w więzieniu? – Chcę to zrobić. Staram się. Znowu przechyliła głowę. – My się kiedyś całowaliśmy, prawda? – Kiedyś tak. – Teraz mnie nie całujesz. – Cóż, ożeniłem się. – Tate postukał w obrączkę. – Ale przed tym, jak się całowaliśmy, i potem też, byliśmy przyjaciółmi. Jesteśmy przyjaciółmi, Alice. – Pan mnie nie całował. Nie chciałam, żeby to robił, ale i tak by to zrobił. Ale nie robił. Robiliśmy inne rzeczy. Ty robiłeś inne rzeczy ze mną.

Tate chrząknął, a Callen dyskretnie odwrócił wzrok. – No cóż, tak. – Ale ty nie byłeś podły. Nie krzywdziłeś. Śmialiśmy i śmialiśmy się, a ty chodziłeś na rękach. Pan się nie śmieje. Krzywdzi. Jego ręce są twarde i podłe i gwałci mnie. Doktor Minnow mówi, że to jest gwałt, nie prawa małżeńskie. Gwałci mnie tak, że boli, zawsze. – Te słowa wypływały z niej, a ona była coraz bardziej napięta, mówiła coraz wyższym głosem. – To gwałt, mówi doktor Minnow, nawet gdy się nie bronię. Jak się bronię, on mnie bije i bije i jest coraz gorzej. Nawet kiedy się położę i mu pozwolę, ona mówi, że to jest gwałt. Takie jest prawo? Takie? Ty jesteś prawem, takie jest prawo? – Tak. Takie jest prawo. – Jeżeli go znajdziesz, zamkniesz go? Chcę tego. – Zaskoczyła Callena, wyciągając dłoń i chwytając jego rękę. – Chcę, żeby był zamknięty tam, skąd nie wyjdzie, gdzie nikt nie przyjdzie, kiedy będzie krzyczał. Chcę tego. – Będę go nadal szukał, żeby tak się stało. Daję ci słowo, Alice. Powiedziałaś, że ma wszędzie brodę i ciemne oczy. – Ciemne oczy. Zamykam swoje, kiedy to robi. – Może mogłabyś mi powiedzieć więcej o jego wyglądzie i go narysujemy. – Nie potrafię rysować. Reenie też nie. Nawet ja rysuję lepiej niż ona,

ale nie potrafię rysować twarzy. – Znam kogoś, kto potrafi rysować twarze, jeżeli zechcesz spróbować powiedzieć mi więcej, jak on wygląda. Jak go pamiętasz. – Nie wiem. – Jej dłoń zacisnęła się jak małe imadło na ręku Callena. – Nie chcę widzieć jego twarzy. Zrobię Calowi szalik. Pojadę na Zmierzchu, kiedy wyzdrowieje. – W porządku. – Tate nie dał po sobie poznać frustracji i mówił beztroskim tonem. – To zbyt ładny dzień, żeby się martwić. Alice, może przyjadę jutro, żeby cię odwiedzić. Skinęła głową Tate’owi, a potem spojrzała na Cala. – Co byś zrobił? Wyjechałeś, wróciłeś. Ktoś skrzywdził ciebie i Zmierzcha. Zobaczyłbyś jego twarz, żeby mogli ją narysować? – Myślę, że czasem, jeżeli spojrzeć czemuś prosto w oczy, to nie będzie to tak przerażające jak wtedy, kiedy je zamykamy. I myślę, że jest pani najodważniejszą osobą, jaką znam, więc jeśli potrzebuje pani więcej czasu z zamkniętymi oczyma, proszę się nie śpieszyć. – Bodine powiedziała, że jestem odważna, doktor powiedziała, że jestem odważna. Ty powiedziałeś, że jestem odważna, ale ja się nie czuję odważna. Nie chcę wrócić do tego domu. Nie chcę, żeby on mnie znalazł. Chcę zostać tutaj. Możesz przyjść jutro – zwróciła się do Tate’a – i spytać mnie jeszcze

raz? – Jasne. Dobrze było cię widzieć, Alice. Ciebie też, Cal. Callen zawahał się, gdy Tate ruszył w stronę samochodu. – Miss Alice, może pani pobyć ze Zmierzchem chwilę? Muszę spytać szeryfa o jedną rzecz. – Będziemy tutaj. Callen dogonił Tate’a przy bramie. – Przyznał się? Tate oparł się o bramę. – Z sześć razy zmieniał zeznania. Ta porywczość mu nie pomaga. Tak samo jak kłamanie co do obecności na terenie na quadzie - a wie, że był widziany. Wykręcał się strasznie, usiłował twierdzić, że chciał zastrzelić węża i zorientował się, że pocisk poleciał inaczej i trafił ciebie i konia. To się nie utrzyma. Ale wydaje mi się, że w jednym z wykrętów podał prawdę. Nie strzelał do ciebie. – No co za bzdura. – Strzelał do twojego konia. Callen zakołysał się na piętach i poczekał, aż złość osiągnie maksimum i opadnie. – Celował do Zmierzcha?

– Takie jest moje zdanie. To sprowadza się do cholernego psa i cholernego pokera, kiedy byliście dzieciakami. Jego ojciec przegrał psa z twoim, a Garrett zastrzelił psa ze złości. Próbował zabić twojego konia z tego samego powodu. Czysta mściwość. Callen obejrzał się na Alice, która prowadziła Zmierzcha i coś mu opowiadała. I widział to, widział tę ranę na brzuchu i to, że kilka centymetrów wyżej i koń by nie żył. – Wsadź go za to. – To już zależy od oskarżyciela, sędziego i ławy przysięgłych. Ale powiem ci, będę z nim jeszcze rozmawiał i zmuszę, żeby powiedział, co zrobił. To wystarczy. – W porządku. – To, co powiedziałeś Alice, bardzo mi pomoże zrobić to, co powinienem. Zrobię, co do mnie należy, Cal. Cal kiwnął potakująco głową, ale wracając do swojego konia myślał, że czasami sprawiedliwość nie ma nic wspólnego z obowiązkami.

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY SZÓSTY Na niedzielny wieczór, mając za sobą szalony weekend, Jessica pojechała na ranczo. Chociaż nieprzerwany dwunastogodzinny sen był ogromnie

pociągający, zaproszenie na niedzielny obiad sprawiło, że zmieniła zdanie. Lubiła patrzeć na Chase w jego środowisku naturalnym i nie widziała się jeszcze z Callenem od kiedy on i Zmierzch zostali ranni. Uznała swoją przemianę w mieszkankę Zachodu za zakończoną, jak zdała sobie sprawę, że chce zobaczyć konia tak samo jak ludzi. Przemiana nie dotyczyła, i prawdopodobnie nigdy nie będzie dotyczyć, kwestii obuwia. Kiedy zobaczyła Zmierzcha na wybiegu oraz, ku swojemu zachwytowi, Chase’a kręcącego liną - lassem, poprawiła samą siebie zostawiła w samochodzie ciasto jagodowe z kruszonką, które sama upiekła, i podeszła popatrzeć. Rory siedział na płocie, a obok niego stała kobieta z rudymi włosami spiętymi w krótki kucyk. Kobieta klaskała entuzjastycznie, gdy Chase wskakiwał i wyskakiwał z wirującego sznura. Kiedy Chase wolną ręką uchylił kapelusza na widok Jessiki, kobieta obejrzała się za siebie. Chociaż Jessica już o tym słyszała, przemiana Alice ją oszołomiła. – To ktoś inny – wyszeptała Jessica i sięgnęła po dłoń Rory’ego. – Może mnie pani nie pamiętać, Alice. Widziałyśmy się przez chwilę parę tygodni temu. Jestem Jessica Baazov. Pracuję dla Bodine. – Bodine to córka Reenie. To jest Rory. Nie mój Rory. Rory Reenie. I

Chase jest Reenie. Robi pokaz dla mnie, bo go nie widziałam. – Jest dobry, prawda? – Wujek Wayne robił sztuczki z lassem. Chase powiedział, że to wujek Wayne go nauczył. Zmierzch też robi sztuczki. Cal go nauczył. Cal nie jest tylko Reenie. Jest także mój. – Chciałam zobaczyć Zmierzcha i Cala. – Grammy zamartwia się o Cala i powiedziała, że ma iść do środka i położyć tę nogę. Za kilka dni mogę wsiąść na Zmierzcha. Już mu lepiej, a człowiek, który go skrzywdził, jest zamknięty. – Alice spojrzała na Rory’ego, szukając potwierdzenia. – Jest zamknięty, prawda? – Zgadza się. Nie musimy się nim przejmować. – Boby Tate robi co do niego należy. – Alice znowu zaklaskała, gdy Chase się ukłonił. – To był dobry pokaz – pochwaliła go. – Jest Jessica. Już pamiętam. To twoja dziewczyna. Chase pochylił głowę skupiony na zwijaniu lassa. – Na to wygląda. – Jest nieśmiały – powiedziała Alice Jessice. – Ja kiedyś nie byłam nieśmiała, ale teraz często się tak czuję. Pójdziemy pomóc przy obiedzie. – Alice poklepała Rory’ego po ramieniu. – Żeby Chase mógł pobyć ze swoją dziewczyną.

Rory nie starając się zbytnio ukryć chichotu, zeskoczył i zdjął Alice z ogrodzenia. – Podobają mi się twoje buty – stwierdziła Alice. – Dziękuję – zdołała wykrztusić Jessica, zanim Alice odeszła z Rorym. – Nie mogę uwierzyć, że to ta sama kobieta, która przyjechała ze szpitala. – To kręgosłup. – Chase przewiesił zwój liny przez słupek ogrodzenia. – To kręgosłup Bodine’ów. Tata powiedział mi, że Alice jutro spotka się z rysownikiem policyjnym. Zgodziła się, żeby spróbować przygotować portret pamięciowy porywacza. Sięgnął nad ogrodzeniem po jej dłoń i przyciągnął, żeby weszła na dolną poręcz. – Eleganckie buty. Nie do konnej jazdy. – Ubrałam się na niedzielny obiad. – I zaśmiała się, kiedy za Chasem pojawił się Zmierzch i trącił go łbem, żeby się zbliżył do Jessiki. – Zdecydowanie znowu jest sobą. – Idź sobie, nie potrzebuję pomocy. – Aby tego dowieść, Chase położył dłoń na karku Jessiki i schylił się do jej ust. A potem stał tak przez moment, patrząc na nią i gładząc palcami jej twarz. – Przejażdżka wykluczona. – Przeskoczył przez ogrodzenie. – Ale

możemy się przejść. – Nawet nie poszłam przywitać się z twoją mamą. – Kilka minut. Z ręką w jego dłoni, z promieniami słońca ogrzewającymi jej twarz, szła obok niego. Słyszała krowy muczące na polu, a ten ćwierkot pochodzi od jakiejś zabieganej wiewiórki. Przez otwarte kuchenne okno dobiegał śmiech. – Posadziliście bratki. – Zatrzymała się, patrząc na doniczki stojące na stopniach schodów prowadzących na tylną werandę. – Moja babcia zawsze na początku wiosny sadziła bratki na parapecie kuchennego okna. Mówiła, że wywołują u niej uśmiech podczas zmywania naczyń. Uszczęśliwiają ją, bo wie, że nadchodzi wiosna. – Nie sądziłem, że przetrzymasz zimę. – Dlaczego? – Spojrzała na niego autentycznie zaskoczona. – Myślę, że to bardziej był mój problem niż twój. – Poprowadził ją na front domu do ławki pomiędzy drzewami miłorzębu. – Pomyślałem, że tylko patrzeć, a pędem wrócisz do Nowego Jorku po pierwszej śnieżycy w Montanie. Ale nie. – Naprawdę uważałeś mnie za… – Jakiego słowa użył do opisania Alice? " Kręgosłup". – Za tak pozbawioną kręgosłupa? – Nie. Chodzi głównie o mnie i to nie o kręgosłup się martwiłem.

Możemy usiąść? Czuję, że muszę ci to wyjaśnić. – Tak, chyba powinieneś. – Jessica. Powiedziałbym, że postrzegałem cię jak egzotycznego ptaka. Tak piękny, że oczy bolą od patrzenia, i tak bardzo poza moim zasięgiem. I może w każdej chwili odlecieć. – Egzotyczny ptak, cholera jasna. Pracuję całe życie i to ciężko. Ja… – Bardziej chodziło o mnie niż o ciebie – przypomniał jej. – Kiedy zobaczyłem cię pierwszy raz, miałaś na sobie czerwony kostium, upięte włosy i pachniałaś, jakby w szklarni zakwitło coś tajemniczego. Uścisnęłaś mi rękę i powiedziałaś „Jessica Baazov, miło mi poznać”. A ja zapomniałem języka w gębie. Miałem cholerną nadzieję, że Bo tej dziewczyny nie zatrudni. – Miło słyszeć. Położył ciężko dłoń na jej ramieniu, gdy zaczęła wstawać. – Powiedziałem jej, że to błąd, kiedy się zdecydowała cię zatrudnić, i dopiero teraz zrozumiałem, że to miało większy związek ze mną niż z tobą. – Skoro od razu poczułeś do mnie niechęć, jestem zaskoczona, że nie naciskałeś bardziej na Bodine. – W geście obrony skrzyżowała ramiona na piersiach. – To nie była niechęć, lecz naciskanie na Bodine, kiedy się na coś zdecyduje, to strata czasu. Brak pośpiechu stratą czasu nie jest.

I teraz się nie śpieszył. – Byłem przekonany, że to błąd. Sądziłem tak, bo uważałem, że tu nie zostaniesz. Taka ładna, taka wytworna - uważałem, że się tu nie odnajdziesz. A ponieważ odebrało mi słuch, mowę i wzrok na twój widok w tym czerwonym kostiumie, źle mi to wróżyło. Uznałem, że będę się trzymał na dystans, dopóki Bo nie wróci do domu i nie powie, że miałem rację, bo wyjeżdżasz. – Jak widać, rozczarowałeś się. – Nie, jedynie się pomyliłem Jak mogłem, trzymałem się na dystans, bo za każdym razem, kiedy cię widziałem, miałem ochotę dotknąć. I wiedziałem, że gdybym cię dotknął, chciałbym więcej. Wiedziałem, że gdy wyjedziesz - nawet jeżeli zachowam dystans - będę o tobie myślał. Nie zamierzałem przekraczać tej linii. A jednak zrobiłem to. Prychnęła głośno, ale zmiękła. – To ja cię przeciągnęłam na drugą stronę tej linii. – Sam się przez nią przedzierałem. Trwałoby to dłużej, ale się przedzierałem. Zrozumiałem, że jeżeli wyjedziesz, nie będę jedynie o tobie myślał. Nigdy do siebie nie dojdę. Każdą kobietę, która by się pojawiła, porównywałbym do ciebie - i żadna nie spełniłaby moich oczekiwań. Nie miałaby twojej twarzy, nie byłaby taka mądra, nie miałaby tego charakteru

pod tym całym wyrafinowaniem. Żadna nie miałaby szans. Wziął jej dłoń w swoją i przyglądał się jej. – A ja chcę być z kobietą, chcę mieć rodzinę, chcę życia, które możemy razem zbudować. Mogę na to czekać, ale bez ciebie, będę czekał wiecznie. – Ja... ja oglądałam " Tombstone". Potrafię jeździć konno. Mam stetsona. Jego usta wykrzywiły się, kiedy przycisnął je do jej piąstki. – Kocham cię. Myślę, że kochałem cię wcześniej, zanim zrobiłaś te wszystkie rzeczy, jeżeli miłość może pojawić się tak szybko. Cieszę się, że je zrobiłaś. Cieszę się, że jesteś tu szczęśliwa. – Jestem. Nie mam po co wracać do Nowego Jorku. Tutaj zbudowałam swoje życie. Przyjaciele, praca, życie. Straciłam rodzinę, Chase, kiedy straciłam dziadków. I zyskałam ją tu, gdy sądziłam, że nigdy jej mieć nie będę. Nigdy nie miałam takiej przyjaciółki jak Bodine, a teraz Chelsea. I… wszyscy. – Pytam cię, czy pomyślisz, by budować je dalej ze mną. Czy pokochasz mnie na tyle. Żeby dzielić ze mną życie i stworzyć rodzinę. Małżeństwo, dobry Boże, on mówi o małżeństwie. Tak szybki krok ze strony tak wolno działającego mężczyzny sprawił, że oniemiała. Siedząc nieruchomo, prawie nie oddychając, pomyślała o rodzicach. Samolubni, bezmyślni, chłodni, porzucili ją bez wahania. A potem o

dziadkach. Dobrzy, kochający, hojni, przyjęli ją do swojego życia bez zastanowienia. Pomyślała o nim. – Nie wiem, jak mogę kochać kogoś tak głupiego, że nie widzi, że już kocham go znacznie bardziej. Najwyraźniej nie mam wyjścia. Teraz podniósł jej dłoń do policzka i trzymał, zanim obrócił głowę i przycisnął usta do wnętrza jej dłoni. – Czy to taki wymyślny sposób na powiedzenie tak? – Nie był wymyślny. – Użyłaś wielu słów. Może spytam inaczej. Wyjdziesz kiedyś za mnie za mąż? – Kiedyś to dość luźne pojęcie. – Ty mówisz tak. Ty mówisz kiedy. – Daj mi chwilę. – Spojrzała na ziemię, na góry, na błękitne niebo, które się nad tym wszystkim rozpościerało. Poczuła, że on czeka, tak niezachwiany i silnym w swoim milczeniu. Wiedziała, że poczeka, aż jej głowa dogoni serce. – Mówię tak. Mówię październik. Po pierwszym lecie, przed następną zimą. Położyła dłoń na jego policzku.

– A powiedzenie tak, Chase, samo powiedzenie tak, zapełnia te małe miejsca we mnie, z których istnienia nawet nie zdawałam sobie sprawy. Ty tego dokonałeś. Pomogłeś mi zapełnić te małe pustki. Pocałował ją i ten pocałunek był słodki jak obietnica. Potem przytulił. – Nadal masz ten czerwony kostium? – Nie wyjdę za mąż w czerwonym kostiumie. – Myślałem raczej o miesiącu miodowym. Zaśmiała się. Niezachwiany i silny, pomyślała znowu. I często zaskakujący. – Tak, wciąż go mam. Podczas gdy niedzielny obiad na Ranczu Bodine zamienił się w świętowanie, człowiek znany jako Pan jechał podskakującym na wybojach samochodem wąską drogą, w której zima wyrzeźbiła wykroty i płytkie rowy. Każde szarpnięcie wstrząsało całym jego ciałem. Zatrzymał się i wysiadł, żeby otworzyć bramę z napisem Wstęp Wzbroniony. Stary metal zazgrzytał, kiedy ją pchnął. Wsiadł z powrotem do auta, przejechał przez starą bramę do wyprowadzania bydła, znowu wysiadł i przestawił wrota, zamknął i obwiązał łańcuchem, który spiął kłódką. Złapał go atak kaszlu tak ciężki, że oparł się o bramę. Wypluł flegmę, odzyskał oddech i wsiadł z powrotem do samochodu, żeby wyboistą drogą

dotrzeć do domu. Ponieważ często musiał się zatrzymywać, żeby odpocząć, wyładowanie zapasów zajęło mu godzinę. Najpierw wziął lekarstwa: środek zmniejszający odruch kaszlu, coś na udrożnienie dróg oddechowych, pigułki przeciwbólowe - ostatnimi czasy ciągle bolała go głowa - wziął je na raz i popił zaprawioną whisky kawą, którą uważał za jeden z elementów kuracji. Następnie przyszła kolej na posiłek - zjadł dwa hamburgery z serem, powoli i bez większego apetytu. Potrzebował mięsa, dobrego czerwonego mięsa i zmusił się do jego zjedzenia. Oddychając świszcząco i pochrapując, zasnął na fotelu przed ogniem, aż pokrywający jego skórę pot stał się zimny. Obudził się w ciemności. Przeklinając, zapalił lampy naftowe i znowu rozniecił ogień. Za dużo czasu spał, a musi więcej planować. Pojechał aż do Missouli, dowodząc tym sobie, że odzyskuje siły po tej cholernej pladze, jaką rzuciła na niego Esther. Kupił leki i zrobił zapasy, a nawet trochę się porozglądał. Widział mnóstwo kobiet. Kobiet, które pokazywały gołe nogi, których piersi unosiły się pod wyciętymi koszulkami. Kobiety z pomalowanymi twarzami. Na widok jednej czy dwóch pomyślał, że mogłyby mu pasować, że mogłyby nadać się na żonę, kiedy już je złamie. Ale brakowało mu siły - na

razie - żeby którąś wziąć. Weźmie zatem leki, zje czerwone mięso i odzyska siłę. A kiedy ją odzyska, będzie polował na bocznych drogach, będzie czekał w ciemnych miejscach przy gniazdach rozpusty. Barach i tanich motelach. Pojawi się odpowiednia kandydatka. Bóg mu ją ześle. Nie taka jak Esther. Ani jak ta, którą ochrzcił jako Miriam, która zdołała powiesić się na prześcieradle parę tygodni po urodzeniu córki. Albo Judith czy Beryl. Pogrzebał je wszystkie, wszystkie z wyjątkiem Esther. Zapewnił im chrześcijański pochówek, chociaż były grzesznicami. Rozczarowały go. Musi szybko znaleźć kolejną. Silną, młodą, płodną kobietę, którą można nauczyć posłuszeństwa. I która będzie o niego dbała, bo jak pokazała jego choroba, nie jest już młody. Potrzebuje synów, którzy będą kontynuowali jego dziedzictwo, którzy będą go szanować, kiedy się zestarzeje. I potrzebował kobiety, która mu ich da. Wkrótce pojawią się turyści - te pasożyty - a razem z nimi te, które gotują im posiłki, które ścielą im łóżka. Kiedy ponownie zasypiał, myślał sobie, że nadchodzące tygodnie przyniosą wiele okazji. Callen wolałby raczej pojechać do pracy na oklep i rzecz jasna

zdecydowanie wolałby na Zmierzchu. Skoro jednak żadna z tych opcji nie wchodziła w grę, zabrał się samochodem z Bodine. – Mogłem pojechać z Rorym. Zerknęła na niego. – Coś ci nie pasuje w tym jak prowadzę, Skinner? – Wolałbym sam siedzieć za kierownicą. – Bierz co dają. – Ale znów na niego zerknęła. – Co cię męczy? Noga? – Chryste, jest draśnięta. Nie zostałem postrzelony w brzuch. Wzruszyła ramionami i nie odezwała się, dopóki nie stanęli przed Centrum Rozrywki. – Wysiadaj i zabieraj ten parszywy humor ze sobą. Nie ruszył się. – Spędziłem dużo czasu z Alice w ciągu ostatnich kilku dni. – Zauważyłam i doceniam. – Uważaj, żebyś nie walnęła się w głowę gałęzią, skoro siedzisz na tak wysokim koniu z nosem zadartym do nieba. Lubię z nią przebywać - nie myślę wtedy o innych sprawach. I czuję, że zaczęła mi ufać. Nie będzie mnie dziś, kiedy spotka się z Tatem i rysownikiem policyjnym. – To dobrze o tobie świadczy, że się o nią troszczysz. Poważnie. Będą z nią Nana i Grammy. I doktor Minnow. A doktor Grove powiedział, że

przyjedzie dziś i do niej zajrzy. Patrzyła jak słońce wyłania się znad horyzontu wąską linią jaskrawego, promiennego złota. – Ty też pomogłeś jej nie myśleć o innych sprawach. Dziwnie by to zabrzmiało, gdybym powiedziała, że wybrałeś dobry moment na postrzał, ale tak wyszło. – Można na to tak spojrzeć. – Przysunął się do niej, gdy niebo za wschodzie eksplodowało kolorami. – Co z tą wykwintną kolacją w sobotni wieczór? – Mało że wykwintna, to jeszcze w sobotni wieczór? – Z szeroko otwartymi oczyma zakołysała ramionami. – Chyba będę musiała kupić nową sukienkę. – Jeżeli masz więcej niż jedną, i tak ich nie widziałem. Zaśmiała się i pocałowała go. – No już, wysiadaj, Skinner. Przez ciebie się spóźnię. – Gdy wysiadł, wychyliła się przez okno – Gdybym była zarobiona, poproszę Rory’ego, żeby wrócił po ciebie. – Poczekam na ciebie. – Podszedł do okna. – Wróć dziś do domu ze mną. Wezmę coś z kuchni dla nas. Wróć ze mną do domu. – Dobrze, ale ja biorę jedzenie. Mam bliżej do kuchni.

– Tylko nic wykwintnego – zawołał, gdy zaczęła cofać auto. – To dopiero w sobotę. Gdy Bodine wykręciła i zerknęła na niego w lusterku wstecznym, przyszło jej na myśl, że nie tylko ze sobą sypiają. Umawiają się też na randki. Pracowała dłużej, niż zamierzała. Pojawiali się pracownicy sezonowi, trzeba było też zatrudnić nowych. A nowi pracownicy oznaczali rozmowy, weryfikowanie, szkolenie, sprawdzenie, czy dają sobie radę. – Wszystko zapowiada się dobrze – powiedziała Bodine Jessice, pakując teczkę. – Mamy rezerwacje od wiosny aż do początku następnego roku i w zeszłym nikt się nie wycofał. A dodajemy coraz więcej rozrywek i ofert, rezerwacji będzie przybywać. – Potrzebujesz pełnoetatowej asystentki. Wiem, że Sal jest świetna, ale mogłabyś mieć ją na pełny etat, a gdyby wolała zostać na recepcji, wziąć kogoś innego. Obecność Chelsea naprawdę przełożyła się na imprezy. Potrzebujesz kogoś takiego. Bodine skrzywiła się na tę myśl i na fakt, że Jessica ma rację. – Zawsze mnie swędzi pod łopatkami, kiedy myślę o oficjalnym asystencie. Jessica stuknęła w blat idealnie pomalowanym na różowo paznokciem. – To mówi twój guzik kontrolny.

– Już to słyszałam. No dobrze, może porozmawiam z Sal. Może. Na razie muszę odebrać zamówienie z kuchni. Mam randkę. – Ja też. Najwyraźniej już dawno powinnam była zobaczyć " Silverado". W zamian za to Chase spróbuje mojego cytrynowego makaronu z rukolą. Bodine znowu poraziło, aż stanęła jak wryta. – Mój Boże, on jest zakochany jak Romeo. Bierzecie ślub. – Tak. – Jessica położyła dłoń na sercu. – Będziesz moją druhną, prawda? – Nie mogę uwierzyć, że czekałaś z tym pytaniem cały dzień! – Bodine zatańczyła z radości i uścisnęła Jessikę. – Byłam druhną mojej kuzynki Betsy, więc mam trochę doświadczenia. I wierzę, że nie każesz mi nosić malinowo-różowej sukienki z organzy z bufiastymi rękawami. – Przysięgam uroczyście, że tego nie zrobię. Ale uśmiech Jessiki wydał się Bodine nieco wysilony. – Nie mów mi, że masz wątpliwości? – Non stop. Jednak zawsze dochodzę do wniosku, że naprawdę go kocham. To sama idea małżeństwa mnie przeraża. – Będzie jadł jakąś zwiędłą sałatę, a ty będziesz oglądała klasyczny western. Moim zdaniem już jesteście małżeństwem. Po prostu nie było jeszcze imprezy.

– Czy jako moja druha będziesz powtarzać mi takie rzeczy przez następne miesiące? – Zdecydowanie tak. Jedźmy do naszych kowbojów. Niedługo później, gdy jechała do domu z dwoma porządnymi kurczakami na tylnym siedzeniu i Callenem obok, Bodine myślała na głos. – Jadłeś kiedyś rukolę? I to na ciepło? – Dlaczego miałbym to robić? – Odwrócił się i spojrzał podejrzliwie na pojemniki. – Chyba niczego takiego nie wzięłaś, prawda? – Nie. Chase to dziś dostanie u Jessiki. – Ten człowiek jest po uszy zakochany – powiedział ze współczuciem. – On nie lubi zwiędłej sałaty. – Też tak uważam. Ona wyjdzie na tym lepiej, bo obejrzy " Silverado". – Klasyk. – I uczta dla kobiecego oka. My mamy kurczaka po cajuńsku, ziemniaczki rozmarynowe i szparagi. – Cieszę się, że nie zakochałem się w Jessice. – Wzięłam jeszcze sernik jagodowy. – Może powinniśmy wziąć ślub. Śmiejąc się, spojrzała na niego skrzącymi się radością oczami. – Uważaj Skinner, niektóre kobiety lubią łapać za słówka. Może też

obejrzymy " Silverado"? Mam swoje DVD. – Popcorn? – Da się zrobić. – Mam piwo. – Wyciągnął rękę i dotknął jej ramienia. – Alice siedzi na werandzie. Kiedy to mówił, Alice wstała z dłońmi złączonymi na brzuchu. Jakby czekając na znak, na werandę wyszła Cora. Bodine podjechała pod same stopnie. – Stawiłam czoło problemowi – powiedziała Alice. – Zajrzałam do swojej głowy i opowiedziałam Pete’owi. – Pete to rysownik. Ten, którego Bob Tate dziś przywiózł. – Cora objęła ręką ramiona Alice. – Alice czekała, żeby wam to powiedzieć. – Jak się pani z tym czuje? – spytał Callen. – Cieszę się, że się skończyło. To bolało. – Przycisnęła dłonie do brzucha. – Musiałam przestać i zacząć, przestać i zacząć. Cieszę się, że już po. Musisz zobaczyć. Mamy jeden egzemplarz i Bobby prosił, żeby wszyscy oglądali, na wypadek gdyby znali Pana. Mamo? – Przyniosę. – Lubię być na zewnątrz. Lubię… – Alice urwała i przyłożyła palec do ust.

– Co takiego? – spytała Bodine. – Ciągle chcę powtarzać to samo. Staram się tego nie robić. Lubię być na zewnątrz – powiedziała ostrożnie – może dlatego, że byłam w środku tak długo. Wychodzenie, gdy tylko mam ochotę, sprawia, że czuję się dobrze. Zacisnęła mocno usta, gdy Cora wyszła ze szkicem. – To jest Pan. Nie wygląda dokładnie tak, ale nie potrafiłam tego lepiej wyjaśnić. Jego włosy posiwiały jak moje, a broda - czasem ją miał, czasem nie. Ale na ogół tak. I jego twarz zrobiła się stara jak moja. Tak wygląda, na ile byłam w stanie go opisać. Bodine przyjrzała się uważnie. Czy jego oczy rzeczywiście były szalone, czy tylko Alice je tak widziała? Na szkicu miały dzikie, wściekłe spojrzenie. Miał opadające cienkie, zaniedbane i potargane włosy. Posiwiała broda pokrywała dolną połowę chudej twarzy o surowych rysach. Usta tworzyły okrutną wąską linię. – Znasz go? – dopytywała się Alice. – Wiesz, kto to? Bobby mówi, że on ma prawdziwe nazwisko, nie Pan. Prawdziwe. – Nie wydaje mi się, żebym go spotkała. – Bodine spojrzała na Callena. – Ja nie, ale teraz wiemy, jak wygląda. To pomoże go znaleźć i zatrzymać. – Ponieważ wiedział, że może to zrobić, podszedł i objął ją. – Naprawdę dobrze pani poszło, Alice.

Westchnęła i na moment oparła głowę na jego piersi, po czym odsunęła się. – Nie jest tak wysoki jak ty, ale wyższy niż Bobby. Tak powiedziałam Pete’owi. Ma silne ręce. Duże dłonie, twardsze niż Rory’ego czy twoje. Ma bliznę na wnętrzu dłoni. Tu. – Postukała się po lewej ręce i narysowała palcem kreskę w poprzek niej. – I jedną tutaj, taką. – Narysowała łuk na lewym biodrze. – Ma plamę… Spojrzała na matkę. – Znamię. – Znamię, tutaj. – Dotknęła zewnętrznej strony prawego uda. – Jak plama. Powiedziałam, że przypomnę sobie, kiedy mnie zamknął, powiedziałam, że przypomnę sobie. I przypomniałam. Przypomniałam sobie. Czy możemy iść zobaczyć Zmierzcha? Nie chcę więcej o tym myśleć. – Jasne, że możemy. Czy zaglądała pani do niego dziś za mnie? – Poszłam rano i poszłam potem, jak pomogłam narysować twarz. Dałam mu marchewkę i Leo z ładnymi niebieskimi oczyma też, głaskałam go i zaśpiewałam mu piosenkę. – Bardzo lubi jak mu pani śpiewa. Ja też lubię. Może zaśpiewa nam pani, gdy pójdziemy zobaczyć, jak się miewa. Podał jej ramię, a ona uśmiechnęła się szeroko.

– Widzę, jak wraca, coraz bardziej – powiedziała Cora do Bodine. – A dziś patrzyłam, jak cierpi przez wspomnienia i strach. On wygląda jak potwór i przez te wszystkie lata miał moją córeczkę. – Już nigdy jej nie dopadnie. Nana, nigdy jej nie tknie. – Nie wierzę w zemstę. Wojna zabrała mi męża, chłopaka, którego kochałam, ojca moich dzieci. Rozpaczałam, ale nie czułam w sercu nienawiści. Teraz czuję. Moja córeczka jest w domu, wróciła, ale pod radością odczuwam straszną nienawiść, Bodine. Jest czarna i jaskrawa, ta nienawiść. – Nana, chyba nie byłabyś człowiekiem, gdybyś jej nie czuła. Nie wiem, czy nawet jak go znajdą i zamkną na resztę żałosnego życia, będzie ci lżej. – Ja też tego nie wiem. – Cora westchnęła. – Muszę pamiętać, żeby na nią patrzeć, żeby widzieć ją taką, jaka jest, jak wraca, i być za to wdzięczną. Ale to nie powstrzymuje mnie przed chęcią odcięcia mu jaj zardzewiałym nożem i słuchaniem, jak krzyczy. Zadrżała i uniosła brwi, patrząc na Bodine. – To nie jest coś, co u większości osób wywołuje uśmiech. – Nie należę do większości. – Cóż, odsunę od siebie to brzydkie uczucie. – Wzięła z powrotem szkic. – Chcesz zaprosić Cala na obiad?

– Właściwie to on zaprosił mnie. Mam w samochodzie obiad z ośrodka. Zamierzamy obejrzeć film w chatce. – No, teraz ja mam powód do uśmiechu. – Pójdę na górę, wezmę film, który chcemy obejrzeć, i kilka torebek popcornu do mikrofali ze spiżarni. – Nie zapomnij szczoteczki do zębów – zawołała Cora. – Serio, Nana – Bodine obejrzała się za siebie ze śmiechem. – Pomyśl, do kogo mówisz. Mam tam drugą szczoteczkę już od tygodnia. Kiedy Bodine pobiegła na górę, Callen sprawdził ranę Zmierzcha. Alice głaskała konia i śpiewała " Jolene". – Pani naprawdę potrafi śpiewać – powiedział Callen, gdy skończyła. – Śpiewałam z Reenie, śpiewałam mojemu Rory’emu i śpiewałam sobie. Nie mogłam mieć radia ani nagrań, ani telewizora. Rory - Rory Reenie - dał mi… To jest małe, ma piosenki i można włożyć takie coś do uszu i słuchać. – iPod. – Tak! To najmilszy prezent. Rory jest taki dobry, to taki dobry chłopak. A ten iPod jest jak magia. Ma mnóstwo piosenek i mogę ich słuchać, kiedy nie mogę spać. – Ma pani kłopoty z zaśnięciem, Miss Alice? – Czasami, nie tak często jak przedtem. Muzyka odgania złe sny. Nawet

w złych snach nie mogę zobaczyć, jaki był, kiedy wsiadłam do samochodu. Nie widzę go już tak wyraźnie. Samochód był niebieski czy czerwony? Nie powinnam była do niego wsiąść. Widziałam węże. – W samochodzie? Miał węże w samochodzie? – Nie takie prawdziwe. Obraz. Nalepka. Jest suwerennym obywatelem, prawdziwym patriotą, a prawdziwi patrioci powstaną i obalą skorumpowanych federalistów. Odzyskają nasz kraj. – Powiedziała pani szeryfowi o tej nalepce? – Czy powiedziałam? Chyba tak. Może. Prawdziwi patrioci zbuntują się, ponieważ drzewo wolności musi zostać podlane krwią, żeby wróciło do ludu, pod Bogiem. Mężczyzna potrzebuje synów, by chronić ziemię. Ja dałam mu tylko jednego. Jeden nie wystarczy, żeby walczyć, pracować i chronić. Myślę, że miał ich więcej.

– Więcej synów? – Nie wiem. Nie wiem. Nie wiem. Więcej żon. Czy myślisz, że wkrótce będę mogła usiąść na Zmierzchu? – Spytamy doktor Bickers. Miss Alice, dlaczego pani uważa, że on miał więcej żon? Był przygotowany, że ona się cofnie. Widział, że wykonuje dłońmi nieskoordynowane ruchy, słyszał lęk w głosie. Ale ona wtuliła twarz w Zmierzcha. – Powiedział, że niczego nie słyszałam, że to wiatr. Nie słyszałam wołania, płaczu ani krzyku. Wyobraziłam to sobie i mam się zamknąć. – Już dobrze. – Zmierzch ma się lepiej. Ty też masz się lepiej. Nie utykałeś dziś. Niektóre sprawy mają się lepiej. – Pani również ma się dużo lepiej, Miss Alice. – Jest mi lepiej, sprawy mają się lepiej. Mogę wychodzić na zewnątrz, kiedy zechcę. Mama uczy mnie, jak zrobić na szydełku szal. Słyszałam jego samochód tamtej nocy, słyszałam go. Nie spałam. Zabrał dziecko, zabrał moje następne dziecko i kolejne. Zabrał biednego małego Benjamina, który poszedł do nieba, a ja nie spałam, ponieważ bolało mnie w środku i na zewnątrz, i w głowie, i w sercu.

Callenowi zrobiło się jej ogromnie żal. Dotknął jej dłoni, po czym położył rękę na ramieniu. Sięgnęła po nią i chwyciła mocno. – Usłyszałam, że samochód wraca i bałam się, tak bardzo się bałam, że wejdzie i skorzysta ze swoich praw małżeńskich. I usłyszałam krzyk. To nie był wiatr, to nie była sowa ani kojot. To nie był pierwszy raz, ale wtedy usłyszałam go tak wyraźnie, raz, drugi. Usłyszałam. I jego też. Krzyczał, klął. Nie przyszedł spełnić obowiązków małżeńskich tej nocy ani następnej, ani następnej. – Była pani w domu czy w piwnicy? – W domu. Była noc, za oknem było ciemno. Później, nie następnego dnia ani następnego, ale potem, za dnia. W świetle. Usłyszałam wołanie. " Pomocy, pomocy, pomocy! " Chyba. Nie słyszałam tego dobrze, ale słyszałam. A potem już nie słyszałam. Ale kiedyś płacz. Słyszałam czasem płacz, gdy pracowałam w ogrodzie. Może to dzieci płakały do mnie. Musiałam przestać słyszeć płacz, ponieważ nie mogłam dotrzeć do dzieci. Chyba tak oszalałam. – Pani nie jest szalona. Odsunęła się i uśmiechnęła. – Trochę. Myślę, że byłam bardziej szalona wtedy. Musiałam być albo bym się zabiła.

Postąpił zgodnie z tym, co podpowiadało mu serce, instynkt. Ujął jej twarz i pocałował delikatnie w usta. – Może i jest pani odrobinę szalona, ale jest pani najzdrowszą na umyśle osobą, jaką znam. Oczy się jej zaszkliły, chociaż się śmiała. – Musisz znać dużo szalonych osób. – Może i tak. Kiedy poszła do domu, śpiewając coś do siebie, wyciągnął telefon, żeby zadzwonić do szeryfa. W jakiejś piwnicy może być więcej kobiet, które są bliskie szaleństwa. ROZDZIAŁ DWUDZIESTY SIÓDMY Rekonwalescencja zajęła dobrych kilka dni, plus opóźnienie w postaci padającego przez cały dzień ulewnego deszczu, dlatego dopiero w pewien ciepły kwietniowy wieczór Callen osiodłał Zmierzcha na coś, co określił jako wielkie okazanie. – Może nie wszyscy powinni patrzeć. Odwrócił się i spojrzał na Alice w nowych butach i płowożółtym kapeluszu, dżinsach i jaskraworóżowej koszulce. Całość uzupełniła brązową skórzaną kamizelką, która zapewne należała do Bodine. – Piękna jak z obrazka.

Schyliła głowę, ale dostrzegł uśmiech. – Będę tuż obok – przypomniał jej. – Ale jeżeli woli pani poczekać… – Nie, to głupie. Wyjdę na głupią. Ale będziesz obok? – Cały czas. Gotowa? Skinęła głową i postawiła stopę na jego złożonych dłoniach, żeby ją podsadził. Kiedy usadowiła się w siodle, uśmiechnięta odetchnęła głęboko. – Ależ przyjemnie, tak samo jak za pierwszym razem. Nie pierwszym w ogóle, tylko od kiedy pomogłeś mi wsiąść na Zmierzcha. – Podać wodze? – Jeszcze nie. Jeszcze nie. Już prawie wszyscy widzieli, jak na nim siedzę, a ty mnie prowadzisz. Wyprowadzisz mnie na nim, dobrze? Poprowadził ją do drzwi stajni przy wtórze powolnego stukotu kopyt. – Kiedyś jeździłam tak szybko, tak daleko. – I znowu będzie pani jeździła, jeśli zechce. Wyprowadził ją po długim dniu pracy na wielkie okazanie, gdzie podano steki z grilla, chleb kukurydziany i piwo oraz zebrała się rodzina, by popatrzeć na coś tak zwykłego i jednocześnie tak doniosłego jak kobieta w średnim wieku na grzbiecie konia. Przyszła również większość pomocników na ranczu, którzy zaczęli klaskać.

Chase trzymał otwartą bramę wybiegu i zamknął ją za nimi. Callen zrobił pełne koło. – Możemy tak chodzić – powiedział do Alice. – Pani zdecyduje, czy jest gotowa. To zależy wyłącznie od pani. – Nie jestem przyzwyczajona, że wszyscy na mnie patrzą – wyznała. – Trochę mnie w piersi boli. – Być może dlatego, że moja pierś puchnie z dumy. – Mówisz miłe rzeczy. Dobrze się czuję, gdy do mnie mówisz. Mój Benjamin poszedł do nieba, ale może gdyby tak się nie stało, byłby taki jak ty. Widownia siedziała na ogrodzeniu albo stała z nogą opartą na szczeblu. Znała ich twarze, znała imiona. Wszyscy na nią patrzyli. – Oni też są z pani dumni. – Dumni ze mnie – wyszeptała, jakby pozwalała, żeby to zagnieździło się w jej umyśle. – I szczęśliwi, że widzą zdrowego Zmierzcha. – Zgadza się. Pomogła mu pani wyzdrowieć. – Pomogłam. Dam radę. Dam radę, ale będziesz tu ze mną? – Wie pani, że tak. – Wręczył jej wodze. – Proszę się przejechać, Miss Alice. Poczuła skórę w dłoniach, stare wspomnienia i nowe, dobrego konia pod

sobą, letni wietrzyk na twarzy. Zmierzch stał absolutnie nieruchomo, dopóki nie dała znać, by ruszył stępa. Callen trzymał się blisko, a ona jechała. I była z tego dumna. Przypomniała sobie, jak była młoda, bezpieczna i wolna. Pojawiło się w niej to przyjemne uczucie, które teraz potrafiła rozpoznać: szczęście. Spojrzała w dół na Callena. – Mogę? – Wystarczy dać mu sygnał. Gdy przyśpieszyła do kłusa, doszły ją oklaski, a nawet wiwaty. Nie zwracała na nie większej uwagi. Była wolna. – Nie mówiłeś, że uczy się kłusować – zaczepiła go Bodine. Callen wzruszył ramionami i stanął przy płocie. – Nie musisz wszystkiego wiedzieć. Kiedy Alice zatrzymała się, zarumieniona, przed ogrodzeniem, poszukała wzrokiem Callena i poczekała, aż kiwnie głową. Zdjęła kapelusz i trzymała go wysoko nad głową, w tym czasie Zmierzch się ukłonił. Gdy Callen pomógł jej zsiąść, zarzuciła ramiona na szyję Zmierzcha, następnie objęła Callena w pasie. – Czy mogę pojechać jutro? – Dowolnego dnia, kiedy będzie pani miała ochotę.

– Alice, mam na filmie. – Rory podniósł telefon. – Nagrałem, jak jedziesz. – Film! Chcę zobaczyć. Alice pośpieszyła do Rory’ego, a Callen odwrócił się do Bodine i jej matki. – Chciałbym ją zabrać na łatwą przejażdżkę. Myślę, że Rosie będzie dla niej dobra. Jest łagodna i bystra. – Nie wiem, czy oddali się od rancza – zaczęła Maureen. – Z Callenem pojedzie – wtrąciła się Bodine. – Albo z Rorym, może ze mną. Rosie to dobry wybór, kiedy będzie gotowa, wsiąść na innego konia niż Zmierzch. – Chciałabym najpierw porozmawiać z Celią i z mamą. – Reenie, chodź zobaczyć! Jestem gwiazdą filmową. – Po prostu jest zbyt ostrożna. – Bodine przesadziła ogrodzenie. – Nana pozwoliłaby Alice pojechać na księżyc i z powrotem, jeżeli będzie dzięki temu szczęśliwa. Mama stara się to równoważyć. – Nie ma problemu. Porozmawiaj także z lekarką, czy Alice nie mogłaby pracować z końmi, najpierw tu, a potem w Centrum Rozrywki. – W Centrum Rozrywki? – Godzina tutaj i godzina tam, ze mną. Czytałem o różnych terapiach i

wiele z nich wiąże się ze zwierzętami. Dla Alice, są to konie, chociaż lubi też psy. Oporządza Zmierzcha, jakby szykowała go na konkurs piękności. Poradziłaby sobie z dodatkowymi obowiązkami. – Może. – Bodine nie myślała o tym wcześniej, ale po zastanowieniu dostrzegła zalety takiego rozwiązania. – Może dobrze by jej zrobiło, gdyby popracowała poza domem, w stajni. Pomaga Clem w kuchni. Ty masz łeb, Skinner. Szturchnęła go przyjacielsko w żebra. – Czasami go nawet używam. – Praca sprawia, że Alice czuje się użyteczna. Jak się czuje użyteczna, czuje się też normalna. Powinieneś porozmawiać o tym z tatą. Zobaczymy, jak będzie jej szło tutaj, i wtedy się okaże, czy by nie chciała spędzać nieco czasu w Centrum Rozrywki. Alice najwyraźniej miała przyjemny wieczór. Rozmawiała z matką o swetrze, który zaczęła robić i, o dziwo, z Hectorem o koniach, a także niezliczoną ilość razy oglądała krótki film nakręcony przez Rory’ego. Callen czekał na właściwy moment. Kiedy na niebie pojawiły się gwiazdy, Chase wymknął się do Jessiki, a Rory pojechał na randkę z Chelsea, on usiadł z Samem na frontowej werandzie. Cygara i whisky były dobrym przepisem na zakończenie dnia.

– Poświęcasz dużo czasu Alice – stwierdził Sam po dłuższym milczeniu. – Ona mnie poświęca dużo czasu. – Zanim się tym zajmiemy, mam pytanie. Mam nadzieję - nie pamiętam, żeby kiedykolwiek było inaczej - że będziesz ze mną szczery. Callen poczuł, jak w jego brzuchu zawiązuje się supeł, który się bardzo mocno zaciska. Szykował się na pytanie o Bodine, a nie przygotował odpowiedzi na pytania, jakie jej ojciec może zadawać. – Możliwe, że parę razy prześliznąłem się pod poprzeczką w kilku sprawach, w jakie się z Chasem wdaliśmy. – Nie, jeżeli spytałem cię bezpośrednio. – No tak, nie, jeżeli pytanie było bezpośrednie. – Wymijająca odpowiedź. Cóż, to ostrożność i unik z jakiegoś powodu. Kłamstwo to kłamstwo. – Więc spytam cię bezpośrednio: Zamierzasz dopaść Garretta Clintoka? Supeł w brzuchu nieco się poluźnił. Na to pytanie było znacznie łatwiej odpowiedzieć niż na ojcowskie pytanie o zamiary wobec córeczki. – Wyszedł za kaucją. – Callen leniwie zaciągnął się cygarem i patrzył, jak dym rozwiewa się w ciemności. – Mnie się zagoiło. To zależy od niego, czy będziemy rozmawiać, czy dojdzie do czegoś bardziej… fizycznego. Ale nie potrafię odpuścić. Będzie trudniej, jeżeli mnie pan o to poprosi, ale i tak

nie będę w stanie tego zrobić. – Chcę cię poprosić, ale o to, żebyś nie zaczynał tej rozmowy sam. Nie wątpię, że potrafisz sobie poradzić, Cal, jednak ty walczysz uczciwie. Tak już masz. On nie będzie walczyć uczciwie, nie ma w sobie tego, co ty. Taki jest i zawsze był. Sam pociągnął łyk whisky. – A teraz jest tu skończony. Nikt nie weźmie jego strony. Nie wiem, co zrobią sądy, ale nikt nie weźmie jego strony. Nigdy nie będzie policjantem, gdziekolwiek pojedzie - a pojedzie, jeżeli nie wyląduje w więzieniu. Będzie chciał zrobić coś więcej, niż rozkwasić ci nos. Sam zaciągnął się cygarem i wypuścił dym. – Proszę cię: nie zaczynaj z nim, będąc sam. Zabierz kogoś, komu ufasz, żeby był świadkiem uczciwej walki. To było trochę wnerwiające, ale fakt faktem, Sam Longbow zawsze mówił sensownie. – Nie będę sam. – No dobrze. Teraz możesz powiedzieć, o co mnie chciałeś zapytać. Jeżeli o rękę mojej córki, prawdopodobnie się zgodzę, ale i tak będzie mnie serce bolało. Supeł znowu się zacisnął, mocniej niż poprzednio.

– Ja nie… My nie jesteśmy jeszcze na tym etapie. – Dobrze. Aby oszczędzić nam obu krępującej rozmowy, kiedy będziecie, masz już moją zgodę. Nie będziemy musieli do tego wracać. – Nie mam ziemi. – Callen usłyszał swój głos. Sam przechylił głowę i przyjrzał się mu uważnie. – Przepuściłeś wszystkie pieniądze zarobione w Kalifornii na whisky i szalone kobiety? – Tylko niewielki procent. – Zamierzasz nadal pracować, jak sądzę? – Dopóki mnie pan nie zwolni, nie narzekam. – Cóż, jej babka nie zwolniła mnie, gdy wymykałem się z jej córką, więc nie masz się o co martwić. Ale jeżeli nie o tym chciałeś porozmawiać, to o co chodzi? – Co pan myśli o zatrudnieniu Alice? – Zatrudnieniu Alice? – Chciałem spytać, jak się pan zapatruje, żeby pomagała przy koniach. W stajni. Jest bardzo dobra w ich oporządzaniu, potrafi też wyrzucać obornik. Jest silna. Utykanie jej nieco przeszkadza, szczególnie kiedy jest zmęczona, ale jest silna. Ma rękę do koni. Do psów też. Chyba w ogóle do zwierząt. Ale im więcej na ten temat myślę, tym bardziej wydaje mi się, że

byłaby z tego bardziej zadowolona, gdyby dostawała pieniądze. To nie musi być dużo. Jakiś ptak nocy zaśpiewał, a Sam pykał cygaro. – Nie pomyślałem o tym. – Napomknąłem coś Miss Maureen i wiem, że chce najpierw obgadać to z Naną i lekarką. I słusznie, ale to pan prowadzi ranczo, więc… – To dobry pomysł, Cal. Dobry. I sądząc po tym, co widziałem w ciągu kilku ostatnich tygodni, także słuszny. Zobaczymy, czy da się zrobić. Hm, ktoś jedzie. Jeszcze zanim pojawiły się światła, Sam usłyszał silnik w nocnej ciszy. – Późno jak na odwiedziny – dodał Sam, ale skrzyżował kostki wyciągniętych nóg, jak przystało na pewnego siebie mężczyznę. – Szeryf Tate – powiedział cicho Callen, kiedy pikap był już wystarczająco blisko. Czekali, aż Tate zatrzyma auto i wysiądzie. – Dobry wieczór, Sam, Cal. – Dobry wieczór, Bob, wyglądasz na zmęczonego. – Bo jestem. – Co powiesz na fotel, whisky i cygaro? – Jeżeli zapalę cygaro, będę za to cierpiał tydzień. Nawet gdyby mnie cała ekipa specjalistów odkaziła, moja żona i tak wyczuje. Whisky nie

odmówię, jestem po służbie. – Siadaj. – Callen wstał. – Przyniosę whisky. – Będę wdzięczny. Zanim Callen dotarł do drzwi, otworzyły się i stanęła w nich Bodine. – Szeryfie. – Dobry wieczór, Bodine. – Właśnie idę po whisky. – Ja przyniosę, Gdy drzwi się zamknęły, Callen sięgnął po cygaro odłożone na popielnicę i oparł się o balustradę werandy. – Wracałem właśnie do domu i uznałem, że powinienem wpaść, powiedzieć wam o postępach. W ciągu ostatnich kilku dni rozmawiałem z różnymi osobami, naciskałem na te sprawy, o których Callen dowiedział się od Alice. To ludzie, o których wiemy, że działają w tych milicjach lub z nimi sympatyzują. Jak ci prawdziwi patrioci. Tak to określiła, prawda? – Parę razy – potwierdził Callen. Szeryf przerwał, kiedy Bodine wyszła ze szklaneczką. – Dziękuję. Długi dzień – upił mały łyk. – Długi, nieciekawy. Ludzie skupieni w tych grupach nie są zbyt skłonni do udzielenia pomocy w śledztwie, zwłaszcza komuś, kto nie jest, jak oni to mówią,

„konstytucjonalnym szeryfem”. Znowu przerwał i upił większy łyk. – W każdym razie jeździliśmy, rozmawialiśmy, pokazywaliśmy szkic, dopilnowaliśmy, żeby rozumieli, w związku z jakimi sprawami szukamy tego osobnika. Jedynie wyjątkowo niechętni władzy nie puszczą pary, kiedy ktoś zrobił coś takiego, co ten skurwiel. Tak czy owak, nie dowiedzieliśmy się właściwie niczego. Aż do dziś. W tym momencie Bodine podeszła i stanęła koło Callena. – Ktoś dziś do mnie zatelefonował. Nie podam nazwiska - wątpię, żebyście je kojarzyli - tak czy inaczej, to informacja poufna. Powiedział, że rozpoznaje twarz, że widział tego człowieka na ich terenie kilka razy. Nie jest pewien, jak się nazywa. Mówi, że nazywają go J.G. i że co jakieś kilka miesięcy z nimi wierci - ale nic regularnie. Przywozi im czasem zapasy. Informator twierdzi, że nie widział tego osobnika od miesięcy. Ten ich teren jest kawał drogi na wschód stąd, ale informator uważa, że nasz poszukiwany ma gdzieś w okolicy kawałek ziemi, żyje - tak jak niektórzy z nich - poza systemem. Będziemy drążyć temat, ale ostrożnie. – Czy nagroda pomoże? – Pieniądze nigdy jeszcze nie zaszkodziły – odpowiedział Samowi Bob. – Pięćdziesiąt tysięcy, jeżeli doprowadzi nas do tego skurwiela.

– Dla tego typa wystarczy dziesięć tysięcy. Jeżeli zgadzasz się, żebym zaproponował taką kwotę, dowie się więcej, niż już, jak sądzę, wie. – Zaproponuj. – Dobrze, czyli o to nie muszę pytać. – Bob pociągnął łyk. – Jest jeszcze więcej odnośnie do informacji, które Alice przekazała Callenowi. Co do tego, że tam mogłyby być inne kobiety. Ramy czasowe, w których mogła słyszeć te krzyki i wołania o pomoc. Po tym, kiedy przeniósł ją do szopy. Sprawdziłem osoby zaginione w takim przedziale wiekowym, który miałby największy sens. Mam jedną, która nie została odnaleziona. Dziewiętnastolatka. Wybrała się na piesze wędrówki i robienie zdjęć na szlakach w Lolo. Zadzwoniła do swojej mamy i chłopaka ze Stevensville szesnastego lipca, świeżo po zejściu ze szlaku Bass Creek. Powiedziała, że zamierza kupić trochę jedzenia, może przejść jeszcze kawałek i rozbić obóz

na noc. I to był ostatni raz, kiedy mieli z nią kontakt. Kiedy ktokolwiek miał z nią jakiś kontakt. Zero śladu. – Alice mogła nie być jedyna – powiedziała Bodine. – On może trzymać w zamknięciu jakąś kobietę. – Rozmawiałem z agentem, który prowadzi tę sprawę, nadal jest otwarta. Jesteśmy w kontakcie. Byłem w Stevensville, rozmawiałem z osobami, z którymi on wtedy rozmawiał. Było jasno, gdy ta dziewczyna ruszyła w drogę, a Alice mówi, że było już ciemno, kiedy usłyszała krzyk. Będziemy się tym zajmować, spróbujemy zawęzić czas i miejsce, gdzie mógł ją porwać, jeżeli tak się stało. Będę musiał znowu pogadać z Alice na temat dźwięków, o których mówiła Calowi, oraz o innych sygnałach, mogących świadczyć, że były tam jakieś kobiety. – Wypuścił powietrze. – Kolejna rzecz, nie mamy nic nowego w sprawie morderstw Billy Jean i Karyn Allison. Kilka śladów, które wydawały się rozwojowe, nic nie dało. Pracujemy nad tym, ale nie mamy nic nowego, a minęły już miesiące. Im więcej czasu mija, tym zimniejsze tropy. Przykro mi i czuję się z tym okropnie. – I ostatnia sprawa. – Przeniósł spojrzenie na Cala. – Wiesz, że Garrett wyszedł za kaucją. – Coś słyszałem. – Powiem ci, że oskarżyciel mu nie odpuści. Uważa, że dowody plus

głupota Garretta oznaczają oczywisty wyrok. Adwokatowi może uda się coś złagodzić, jeżeli przekona go do przyznania się do winy, ale i tak będzie siedział, Cal. Będzie siedział i nigdy więcej nie przypnie odznaki. – Miło mi to słyszeć. – Powinieneś trzymać się od niego z daleka. – Właśnie palę cygaro na werandzie. Tate pokręcił głową i wstał. – Powinieneś trzymać się z daleka. Dzięki za drinka. Jutro pomyślę, jak porozmawiać z Alice, ale teraz jadę do domu i mam nadzieję, że Lolly odgrzeje mi jakiś obiad. Wstał i zszedł po stopniach werandy. Zadarł głowę. – Bezchmurna noc. Człowiek widzi coś takiego jak to niebo i bez względu na to, jak długo siedzi w policji, po prostu nie ma pojęcia, dlaczego ludzie robią to, co robią innym ludziom. Kiedy Tate odjechał, Sam wziął swoją pustą szklankę i szklankę Tate’a. – Przekażę wieści twojej mamie. – Chcesz, żebym porozmawiała z nią razem z tobą? Pokręcił głową. – Poradzę sobie. – Spojrzał na znikające światła samochodu Tate’a. – Długi trudny dzień dla niektórych z nas.

– Nie wiem co robić. – Bodine podniosła dłonie, a potem pozwoliła im bezradnie opaść, kiedy jej ojciec wszedł do domu. – Co robić, co myśleć i czuć. – Nic nie robić, czekać na to, co będzie. Wiesz, nasłuchiwałem, co z Clintokiem. Bywa w Barze Stopień Wyżej. Zamierzam tam podjechać za kilka dni. – A dlaczego nie jutro? – Chyba mamy randkę i idziemy na wykwintną kolację. Zbyła te słowa niczym natrętnego komara. – Zjemy wykwintną kolację w następną sobotę. Załatw to, Skinner. Będzie cię gryzło, dopóki tego nie zrobisz. Pojedziemy jutro. – Bodine, czy ty mówisz, że wolisz potencjalną bójkę w barze od kolacji w wykwintnej restauracji? – Nie rozumiem osób, które wybrałyby inaczej. – Znowu pojawiają się te głębokie uczucia. Chodźmy na spacer pod tym pięknym niebem. – Uśmiechnął się szeroko. Wybrał sobie żonę. Miał już plan. Tym razem nie będzie żadnych błędów. Wieczorami na ogół zajmował się planowaniem i przygotowaniami. Zapasy i zabezpieczenia. Kobieta musi być zamknięta, dopóki nie zrozumie, że tak musi być. A

nawet i potem. Przymocował porządnie kajdany do ściany, dodał dwa solidne zamki do drzwi. Myśląc, że niektóre z nich mogą hałasować, spędził trochę czasu na mocowaniu zszywaczem pianki do ścian. Nie, żeby kiedykolwiek ktoś się wokół domu kręcił, ale powinien był się tak zabezpieczyć już dawno temu. Kiedy skończył, rozejrzał się i wyobraził sobie żonę na łóżku. Rozebraną - dopilnuje tego - i gotową do zapłodnienia. Ta wizja go tak podnieciła, że był wdzięczny, że nie będzie musiał już długo czekać. Skończyła się długa zima i nadeszła wiosna. Pora na siew. Na wszystko jest odpowiednia pora. A teraz nadeszła pora dla niego. Nasienie, jego nasienie, się przyjmie. Będzie rosło w młodej, płodnej macicy. A potem dokona kolejnej zmiany. Zostawi syna pod opieką matki. Szanuj ojca swego i matkę swą. Tak, tym razem tak to się odbędzie. Będzie nawet przynosił jej chłopca w odwiedziny, może jakaś nauka, kiedy będzie dorastał. I to samo zrobi z synami, którzy pojawią się po pierwszym. Stworzą rodzinę, przy czym on będzie jej głową, kobieta towarzyszką, a synowie jego dziedzictwem. Pewny swoich planów, swojego wyboru, położył się na łóżku, na którym będzie orał i siał. I rozmyślał, że gdy jego nasienie się przyjmie, może

wybierze kolejną żonę, spłodzi kolejnego syna. Ma miejsce, może trzymać je osobno, dopóki nie nauczą się być siostrami. Dwie, żeby dawały mu przyjemność, chowały synów, uprawiały plony, dbały o bydło, sprzątały i gotowały. Dwie, żeby zajmowały się kobiecymi obowiązkami, kiedy on będzie zajmował się tym, czym zajmują się mężczyźni. Zamknął oczy, wyobrażając sobie przyszłość. Rodzaj królestwa, pomyślał i po chwili zasnął, żeby o tym śnić. Callen zamierzał przygotować naprędce jakiś posiłek po pracy w sobotę, a koło dziewiątej pojechać do baru Stopień Wyżej. Pracował cały dzień - wiosenne weekendy okazały się nie dawać ani chwili wytchnienia w ośrodku - a potem sam zajął się nakarmieniem i oporządzeniem Zmierzcha. Poświęcił trochę czasu na wmasowywanie olejku z witaminami w różową bliznę na końskim brzuchu. „Wojenną bliznę”. Wyprostował się i pogłaskał Zmierzcha. – Nie wyrównam rachunku, o ile nie zabiję tego sukinsyna, ale nie jestem do tego zdolny. Albo nie chcę zachowywać się tak, jakbym był. Ale mogę nieco zmniejszyć tę nierównowagę. Zmierzch zastukał prawym przednim kopytem. Chociaż Callen zdawał

sobie sprawę, że koń zareagował na ton jego głosu, pociągnął temat. – Tak, po jednym za każdego z nas. Zachowuj się – nakazał, gdy wyszedł i zamknął drzwi boksu na zasuwkę. Przeszedł do Leo, pogłaskał wałacha Bodine między uszami, gdzie ten najbardziej lubił. – Pilnuj go. Wyszedł, zamieniając po drodze kilka słów z pomocnikami, odrzucając zaproszenie na pokera. Ponieważ zeszło mu się dłużej ze Zmierzchem, wycofał się z gotowania i uznał, że zrobi sobie kanapkę. Kiedy wszedł do chatki, powitał go zapach jedzenia i widok Bodine przy kuchence. – Kobieto, dlaczego na stole nie czeka jeszcze na mnie kolacja? – Bardzo śmieszne. – Wzruszyła ramionami, nie odwracając się do niego. – Trochę tak. Co gotujesz? Nie wiedziałem, że w ogóle umiesz. – Nie, ale potrafię przysmażyć mięso, polać je sosem i podpiec ziemniaki. Na nic więcej nie licz. Pachniało znacznie lepiej niż kanapka z serem. – Zjem i podziękuję. – Tak właśnie myślałam. Chcesz piwo? – Obejrzała się i widząc, że kręci przecząco głową, pokiwała swoją. – Zostawiasz na później. Wprawdzie kilka piw sprawia, że bójka jest ciekawsza, jednak trzeźwa głowa jest mądrzejsza. Ja mogę napić się coli.

Wyjął dwie puszki i otworzył. – Bodine? – Callen? Ta odpowiedź sprawiła, że się uśmiechnął i pocałował ją w czubek głowy. – W mojej głowie jest pełno słów szukających odpowiedniego miejsca. Kiedy się ułożą, będę miał ci nieco do powiedzenia. – Czy będzie mi się to podobało? – Cóż, powiesz mi. Musze się umyć. Byłem z końmi. – Masz jakieś pięć, może dziesięć minut, zanim to trafi na stół. Kiedy wrócił, nałożyła dużą porcję mięsa z sosem do bułek, dorzuciła smażone ziemniaki i solidną porcję mieszanych warzyw. – Podkradłam warzywa Clementine. Zrobiła ich całe mnóstwo. Kiedy usiadła obok z talerzem, wziął w obie dłonie burgera i spróbował. – Dobre. Mocne. – To ten ostry sos. Uznałam, że sobie z nim poradzisz. – Poradzę i mi smakuje. Miałem cię spytać: ponieważ nie mamy wielu rezerwacji na wtorek, chciałbym, żeby moja mama przywiozła małego. Brody uwielbia konie i dopytuje się o kolejną jazdę na kucyku. – Nie musisz pytać, Callen.

– Lubię upewnić się u szefowej. – Szefowa mówi, że w każdej chwili, jak masz luźniej. Wyślij mi wiadomość, kiedy przyjadą. Może uda mi się zajrzeć i z nimi spotkać. – Dobrze. Powiedziałem jej, że zaczęto burzyć stary dom. – Jak to przyjęła? – Dobrze. Obojętnie. Nie wydaje mi się, żeby udawała. Spytałem Savannah. Powiedziała tak samo. Dla mamy nie stanowi to problemu. Naprawdę jest zachwycona tym kawałkiem podłogi, zwłaszcza że Justin oprawił go w ramki. No i krzewy różane, zwłaszcza one. Więc była to dobra decyzja. – Czy to ci ciąży? – Trochę. Czasem. Teraz nie. Nie wolałabyś tu zostać, kiedy pójdę załatwić sprawę z Clintokiem? Nadziała kawałek ziemniaka i jedząc patrzyła na niego z lekkim uśmiechem. – Nerwowo chwytając za perły i chodząc po salonie? I drąc halkę na bandaże? – Nigdy nie widziałem cię w perłach ani w halce - chociaż wyobrażam sobie, że w jednym i drugim wyglądałabyś super. I dlaczego zakładasz, że będę potrzebować bandaży?

– Perły Grammy na mnie czekają i mogę je pożyczyć w każdej chwili. Nie mam halki, więc obędziesz się bez zrobionych z niej bandaży. Ale wrzuciłam torbę mrożonego groszku do twojej zamrażarki, ponieważ Clintok jest awanturnikiem. Nie wątpię, że skopiesz mu tyłek, co nie oznacza, że cię parę razy nie trafi. Przyglądając mu się, zlizała sos z palców. – Ale nie myśl sobie, że skoro ugotowałam ci obiad, zaraz stanę się stereotypową kobietą. – W niczym nie jesteś stereotypowa. – Dokładnie tak. Dlatego jadę. Ktoś musi ci potrzymać kurtkę i nikt nie odbierze mi przyjemności patrzenia, jak mu dajesz nauczkę. – Co powiesz, żebyśmy po wykwintnej kolacji w przyszłą sobotę poszli do wykwintnego pokoju hotelowego? Skończyła burgera i dopiła colę. – Nie masz co robić z pieniędzmi, Skinner? – No właśnie mam. – Czyli będę musiała spakować kosmetyczkę. Sprzątnijmy i jedźmy. – W zasadzie mógłbym zjeść dokładkę. Stuknęła palcem w jego napięty brzuch. – Pożałujesz, jeżeli parę razy cię tu trafi.

– Racja – stwierdził i wstał od stołu. ROZDZIAŁ DWUDZIESTY ÓSMY Bar Stopień Wyżej mieścił się koło mającej dwa dystrybutory paliwa stacji benzynowej, w której można było kupić głównie papierosy, tytoń do żucia i amunicję. Była też kawa, jeżeli ktoś się nie przejmował, że wypali mu żołądek, ale stojący przed budynkiem automat z napojami był lepszą alternatywą, o ile działał, co zdarzało się rzadko. Po drugiej stronie zachwaszczonego parkingu wysypanego żwirem stał znany z wątpliwych norm sanitarnych dwudziestopokojowy motel, gdzie nocowali wyłącznie najbardziej zdesperowani podróżni. Mimo to część miejscowych upodobała sobie tę atmosferę, która obwieszczała wszem wobec, żeby się walili, i często bywała w barze, jeżeli miała ochotę zająć się piciem. A czasami odpowiednia ilość alkoholu sprawiała, że jedna czy dwie pary przenosiły się do motelu wynajmującego także pokoje na godziny, choć w oficjalnym cenniku nic takiego nie widniało. Wszystkie trzy przedsięwzięcia utrzymywały się przede wszystkim dzięki podróżującym motocyklistom, którzy od luksusów woleli tani alkohol, poważnie traktowaną partię bilarda oraz sporadyczną burdę. Zanim Callen wyjechał do Kalifornii, zaciągnął kilka razy Chase’a na parę kolejek buntowniczego, nielegalnego picia, ponieważ nikogo w tym

miejscu nie interesowało sprawdzanie, czy klient jest pełnoletni. Gdy Callen zajechał na parking, przejeżdżając obok migającego neonu, ogłaszającego wolne pokoje w motelu Na Raz, zobaczył, że niewiele się zmieniło. Słyszał owady brzęczące przy neonie w nieruchomym nocnym powietrzu. Nad nimi na rozgwieżdżonym niebie wschodził księżyc, któremu do pełni brakowało doby. Minął rząd zaparkowanych motocykli i stanął koło pikapa. Pokręcił głową. O samochód opierał się Chase, koło niego Rory, a przy nich stały Jessica i Chelsea. – Nie wiedziałem, że mamy imprezę. – Nie inaczej – powiedziała Bodine, wysiadając. Callen wysiadł, obszedł samochód i przyjrzał się czekającym. – Doceniam wsparcie, ale nie potrzebuję całej armii, żeby załatwić swoje sprawy. – Guzik mnie obchodzi, jak to wygląda. – Chase wyprostował się. – Clintok zrobił to na naszej ziemi. Nie będziemy wchodzić w drogę ani jemu, ani tobie, dopóki nie zacznie grać nieuczciwie. – Jest tu. – Rory machnął za siebie kciukiem. – Tam stoi jego samochód.

Callen spróbował jeszcze raz. – To nie jest ani najlepsze miejsce, ani okoliczności na randkę. Teraz Rory uśmiechnął się szeroko. – Jakbyś przyjechał sam. Poza tym… powiedz mu, Chelsea. – Mam czarny pas w taekwondo. – Kiedy przyjęła pozycję do walki, Callen był zaskoczony. – Trenowałam w college’u. – A ja potrafię mocno i bardzo precyzyjnie przyłożyć z liścia – dodała Jessica. Callen uznał, że skoro nie mają zamiaru ustąpić, zaufa braciom, że zadbają o bezpieczeństwo kobiet, jakby się zrobiło groźnie. – Muszę jedynie przyłożyć mu pięścią w nos. To mi wystarczy. Chase skinął głową. – Załatw to i wszyscy możemy się stąd zabrać. Callen wszedł do baru w towarzystwie swojej cholernej świty, jak o nich pomyślał, i zobaczył, że wnętrze także niewiele się zmieniło. Podstawą wystroju były głównie wypchane zwierzęta. Na ścianach wisiały niedźwiedzie i jelenie łby, flaga Montany oraz flaga zwolenników Partii Herbacianej. Nowy element? Wywieszka z napisem: BROŃ NIE ZABIJA LUDZI – JA TO ROBIĘ Dwóch motocyklistów z hałasem wbijało bile, a dwóch kolejnych piło

butelkowane piwo i się przyglądało. W barze były dwa boksy. W jednym dwóch starszych facetów, którzy wyglądali na wiecznie wkurzonych, siedziało naprzeciwko siebie, piło piwo i grało w karty. Drugi boks musiał być zajęty przez motocyklistów, sądząc po stole zastawionym pustymi butelkami i zrzuconych na stertę skórzanych kurtkach. Przy barze było siedem stołków i wszystkie zajęte. Z początku nie poznał nikogo z wyjątkiem Clintoka na samym końcu, ale potem wydało mu się, że kojarzy wielkiego faceta na środkowym stołku, który chrupie orzeszki do piwa. Gdy za nim weszli pozostali, bile przestały stukać, a tyłki przesunęły się na stołkach. Callen miał cholerną nadzieję, iż fakt, że liczba kobiet w barze wzrosła do trzech, nie spowoduje żadnych kłopotów. Jednak po tym, jak Clintok wyprostował się na stołku, wiedział, że przynajmniej jeden gość zdaje sobie sprawę, że zaczynają się kłopoty. – Skinner? To ty? – Wielkolud wskazał na niego głową. – A niech mnie, Cal Skinner we własnej osobie. – Sandy Rhimes – wymruczała Bodine i Cal go skojarzył. – Sandy, co u ciebie? – Mogę narzekać, ale mi się nie chce. Cześć, Chase, Rory, Bodine, psze

pani, psze pani. – Miał dużą pospolitą twarz i słodki, niemal anielski uśmiech. – Musieliście źle skręcić? – Nie, przyjechałem tu celowo. – Cóż, jeżeli chcecie piwo, trzymajcie się butelkowego. Slats powie wam to samo – dodał, machając butelką w kierunku zwalistego barmana o znudzonym spojrzeniu. – Nie pijemy na razie. Mam inną sprawę. Sandy rzucił okiem na drugą stronę baru. – Clintok? Jeżeli masz z nim sprawę, to bym… Czekaj. – Jego ogromne ramiona wyprostowały się, zesztywniały, a słodki uśmiech zniknął. – To on postrzelił twojego konia? Słyszałem o tym. – Sandy z hukiem postawił piwo i zaczął ściągać potężny brzuch ze stołka. – W porządku. – Chryste, nie potrzebuje kolejnej osoby. – Poradzę sobie. – Mam nadzieję. – Zostańcie tutaj – powiedział Callen do reszty i ruszył do Clintoka. – Mamy niezałatwioną sprawę. – Pierdol się, Skinner. – Wydaje mi się, że masz broń, więc jeżeli zobaczę, że twoja ręka idzie tam, gdzie ją trzymasz, złamię ci nadgarstek.

Rumieniec zaczął zalewać twarz Clintoka. – Grozisz policjantowi? – Grożę dupkowi, w dodatku bezrobotnemu, z tego, co słyszałem. Grożę tchórzowi, który chowa się w drzewach i strzela do konia. Więc raczej trzymaj ręce tam, gdzie będę je widział. Callen bardziej poczuł, niż zobaczył, że mężczyzna na stołku za nim ześliznął się i odsunął. – Tchórzowi? – Clintok wstał ze stołka. – Ty jesteś tchórzem i mordercą. Zabiłeś dwie kobiety. Teraz Callen odniósł wrażenie, że motocykliści zaczynają ich uważnie słuchać. – Chcesz w to wierzyć. Wiesz, że jest inaczej, ale chcesz, żeby tak było. A prawda jest taka: postrzeliłeś mojego konia. Clintok dźgnął Callena palcem w pierś, ale Callen nie zareagował. – Strzelałem do węża. – Nawet ty nie masz aż tak złego cela. – Taki sam jak zawsze. – Clintok, z płonącymi oczami i odsłoniętymi zębami znów dźgnął Callena palcem. – Bezwartościowy, nieprzydatny szczeniak frajera, który wszystko przegrał i ze wstydu się powiesił. I proszę, przychodzisz tutaj z Longbowami, chowasz się za kobietami.

– Przyszli obejrzeć, jak skopię ci tyłek. Mam to zrobić tutaj czy na zewnątrz? Twój wybór. – Zróbcie to na zewnątrz. – Barman wyjął kij baseballowy i stuknął nim o wnętrze dłoni. – Na zewnątrz zatem – powiedział Callen. Widział, że otrzyma cios i pozwolił na to. W uszach mu zadzwoniło, ale jedynie wytarł krew z wargi. – No dalej. – Callen cofnął się ku drzwiom. Clintok natarł, ale zrobił tylko dwa kroki i Sandy wyciągnął potężną rękę. – Hej, a ty, czego tam szukasz, Garrett? – Wyszarpnął mu niewielki pistolet z kabury. – Facet jest dupkiem – oznajmił na cały bar. – Postrzelił pod tym człowiekiem konia. Nie pozwalamy na to. O nie. I nie pozwalamy na grożenie bronią nieuzbrojonemu człowiekowi. – Cisnął pistolet na bar. – Najlepiej będzie, jak to schowasz, Slats. – Wyjdziesz na zewnątrz, żeby załatwić to samodzielnie, Garrett, czy mam ci pomóc? – Zabieraj łapy. Bezużyteczny zidiociały pijak. – Cofnij się i trzymaj otwarte drzwi – wymamrotał Callen do Chase’a. – Wykopię go. No chodź, Clintok. Jeżeli będziesz próbował uciec, założę się,

że jestem szybszy. – Uciec przed tobą? – Clintok rzucił się naprzód. Chwycił piwo z baru, rozbił butelkę i nacierał, tnąc powietrze ostrym szkłem. Callen zrobił unik, poczekał, aż rozpędzony Clintok go minie i kopnął na tyle mocno w tyłek, żeby ten wyleciał przez drzwi. Chase chwycił nadgarstek Clintoka i wykręcił. Połamana butelka upadła na żwir. – Dzięki. – Przez drzwi wypadł wściekły Callen. – Odsuń się. Jednym ciosem powalił chwiejącego się Clintoka na ziemię i z przyjemnością patrzył, jak tamten leci po żwirze i rozmazuje na nim krew. Po czym odsunął się i czekał. Bodine kopnęła butelkę na bok i tak jak Callen patrzyła, jak Clintok powoli gramoli się na nogi. Dłonie krwawiły mu po tym, jak przeszorował nimi po żwirze. Pod wielkim księżycem i migoczącym z trzaskiem neonem widziała ciemniejącą plamę na kolanach dżinsów. I płomień gniewu w jego oczach. – Dołóż mu – wymruczała do Callena. Ale zdaniem Callena - a myślał nadzwyczaj spokojnie - słowa mogły być równie bolesne jak pięści. – Broń palna, butelki. Pasuje ci to, Clintok. Tak samo jak chowanie się

za skałami i drzewami i strzelenie do konia. Tak samo jak wsadzenie kulki w łepek bezbronnego szczeniaka. – Zastrzelił szczeniaka? – To pytanie padło z ust jednego z motocyklistów, którzy wylegli na parking, żeby obejrzeć bójkę. – Skurwiel! – Tak, to wszystko ci pasuje – ciągnął Callen. – Tak samo jak zasadzka, kiedy kumple trzymają człowieka, żebyś mógł go pobić. Jak pamiętasz, nie do końca się to sprawdziło. Pora sprawdzić, jak sobie poradzisz jeden na jednego na pięści. – Powinienem był cię zastrzelić. – Za którym razem? Wtedy, kiedy byliśmy dziećmi i zabiłeś tego psiaka, czy teraz, kiedy postrzeliłeś mojego konia? – Callen się roześmiał. – W obu wypadkach. – I Clintok rzucił się na niego. Callen uchylił się przed ciosem, który był równie nieopanowany jak wybuch złości Clintoka, po czym zareagował porządną prawą kontrą, po której głowa Clintoka odskoczyła, a z nosa polała się krew. Obiecywał sobie wcześniej, że to mu wystarczy - jeden cios pięścią, po którym poleje się krew. Ale na Boga, to tylko rozdmuchało ogień, który tlił się od lat. Zanim to przemyślał, lewy sierpowy wylądował na szczęce Clintoka. Może dwa raptowne ciosy sprawiły, że Clintok zaczął myśleć jaśniej, a może górę wziął instynkt. Tak czy inaczej, Callen dostał kilka uderzeń w

żebra, zanim podbił przeciwnikowi oko. Za nimi Jessica ścisnęła dłoń Bodine. – Powinniśmy ich powstrzymać. – No coś ty, nie ma mowy. Bodine wzdrygnęła się, kiedy Callen dostał w twarz i zamachnęła się wolną ręką, kiedy wymierzył dwa ciosy w brzuch i zakończył potężnym hakiem. Buty chrzęściły na żwirze, gdy rzucali się na siebie i odskakiwali, gdy chodzili w kółko. Do zapachu piwa, potu i suszonego mięsa, które przeżuwał Sandy, dołączył metaliczny zapach krwi. Zwierzęce stęknięcia, trzask i chrzęst knykci trafiających w ciało, w kość. Jessica koło niej przesunęła się i zakryła oczy dłonią. – Powiedz mi, jak to się skończy. – Już prawie. Pracując całe życie z kowbojami, mając dwóch braci - nie wspominając o Callenie - Bodine uznała, że naoglądała się dość walk na pięści i bójek. I potrafiła je ocenić. Clintok miał przewagę w postaci siły, ale Callen stosował strategię. Płomienna wściekłość kontra zimny ogień. Za każdym razem, gdy Callen go trafiał, Clintok reagował coraz gorzej.

Nie był w stanie ukryć, gdzie wyprowadza cios. No dalej, Skinner, nie widzisz… auć. Callen na częściowo chybiony cios w kość policzkową zareagował szybkim i zwodniczym prostym, dołożył cios w brzuch i zakończył bezwzględnym hakiem. To ostatnie uderzenie powaliło Clintoka na żwir, a Callen na nim usiadł. Nie okładał pięściami leżącego przeciwnika, chociaż nie straciłaby ani grama więcej szacunku do niego, gdyby tak zrobił. Gapie nie tylko się tego spodziewali, lecz nawet zachęcali. Zamiast tego Callen go przygwoździł i odezwał się głośno. – Koniec. Zaatakujesz mnie znowu, zaatakujesz kogokolwiek, kto się dla mnie liczy, nie poślę cię na ziemię. Poślę cię do niej. Wierz mi. – Wstał. – A teraz wynoś się. Odszedł - podpierając się mocno dumą, żeby nie utykać - i wziął od Bodine kapelusz, który zleciał mu z głowy podczas bójki. Nałożył go. – Chyba powinienem każdemu postawić piwo. – Krwawisz – zauważyła Jessica. Callen przetarł poobijanymi knykciami posiniaczoną twarz i wzruszył ramionami. – Odrobinę.

– Czy mężczyźni tak mają? – Zastanawiała się Jessica. – Wszyscy czy tylko ci w kapeluszach? – Porozmawiamy o tym przy piwie. – Rozbawiona Bodine zaczęła ciągnąć przyjaciółkę do drzwi baru, kiedy krzyknęła ostrzegawczo. Clintok potykając się, wrócił do kręgu światła - z bronią w ręku. Callen odepchnął ją i szybko odszedł od grupy, gdy Clintok uniósł broń. Jej świat w jednej chwili się zatrzymał, zwolnił do niekończącego się zapętlenia tego samego momentu. Usłyszała krzyki, jak głosy w tunelu, poczuła, jak ktoś ją odciąga, gdy usiłowała rzucić się do przodu. A potem nic. Widziała, przerażająco dokładnie, jak palec Clintoka pociąga za spust. Raz, drugi, trzeci. I nic. Zaskoczenie na jego twarzy mogłoby być zabawne, gdyby nie uginające się pod nią nogi. Wtedy podszedł Callen. Zamach pięści był napędzany czystą furią i Clintok przeleciał w powietrzu, zanim wylądował na ziemi. I nie ruszył się z niej. – Mogłeś trafić moją kobietę, ty żałosny skurwysynu. – Podniósł pistolet i sprawdził magazynek. – Pusty. – Rory uznał, że on może mieć drugi w samochodzie. – Blada, ale

spokojna Chelsea chwyciła ramię Rory’ego. – Więc go sprawdził. – Dobry sprzedawca czyta w ludziach. – Rory spokojnie podszedł do Callena i wziął broń. – Więc ją rozładowałem. – Jestem twoim dłużnikiem. – Nic podobnego, ale mówiłeś coś o piwie. Callen zerknął na Clintoka, który leżał nieprzytomny. – Musimy coś z tym zrobić. – Już zrobiłam. – Jessica podeszła z telefonem w ręku. – Szeryf tu jedzie. – Och, Jessie, dlaczego to zrobiłaś? Ona jedynie gapiła się na niego. – Jak to dlaczego? Próbował cię zabić. – Ma rację. – Chase przyciągnął ją do siebie. – Wiem, jak się czujesz, ale ona ma rację. – Jak cholera ma rację. – Bodine potrzebowała całej siły woli, żeby nie wybuchnąć. – Gdyby Rory nie miał więcej oleju w głowie, niż kiedykolwiek uważałam, byłbyś martwy albo umierał. To nie jest zwykły dupek, to dupek i wariat. To nie tylko tchórz, ale tchórz i morder… Ponieważ Callen wyczuł w jej głosie histerię, podszedł i przytulił ją. – Już dobrze, już dobrze. Prawdopodobnie dobrze ci zrobi, jeżeli

weźmiesz jeden czy dwa głębokie oddechy. – Nie każ mi oddychać. – Może dwa. – Pocałował ją, powiedział „Cholera”, kiedy poczuł pieczenie, a potem nachylił się do niej. – Nie płacz. Znienawidzisz się. – Nic mi nie jest. – Piwo dla wszystkich – powiedział Callen do barmana, nie spuszczając oczu z Bodine. – Dobrze mi to zrobi. – Oby. – Spoglądając ostatni raz na Clintoka, barman stuknął kijem w dłoń. – Dostał, co mu się należało. Może tak, ale Tate nie wyglądał na zadowolonego, kiedy jakieś dwadzieścia minut później podjechał pod bar. Spojrzał na Clintoka, siedzącego na ziemi z rękoma związanymi za plecami plastikową trytytką i z zakrwawioną twarzą. Tate przeniósł spojrzenie na Callena, który opierał się o ścianę baru i popijał piwo razem z Bodine, jej braćmi i dwiema kobietami. Kucnął koło Clintoka. – Mówiłem ci, żebyś trzymał się od niego z daleka. – Przyjechałem się napić, a on tu wpadł z tą swoją cholerną paczką i zaczął. – A ty postanowiłeś skończyć, wyciągając broń?

– Nie musiałbym, gdybyś zrobił, co należy i zamknął tego kurewskiego mordercę. – Zrobiłem, co do mnie należy i zrobię to teraz. Przede wszystkim złamałeś warunki kaucji, nosząc broń. Curtis, wsadź go do samochodu, a my zbierzemy zeznania i dowiemy się, co tu się do cholery działo. Podszedł do Callena. – Tobie też mówiłem, żebyś trzymał się z daleka, nie? – Wszyscy postanowiliśmy wyjść się napić – powiedziała Bodine. – Chcieliśmy pokazać Jessice trochę miejscowego kolorytu. Tate długo na nią patrzył, po czym przeciągnął dłonią po twarzy. – Bodine, to mi po prostu urąga. – To nie do końca prawda – wtrącił się Callen. – Ale prawdą jest, że wiedziałem, że Clintok prawdopodobnie tu będzie i zdecydowanie prawdą jest, że zamierzałem mu skopać tyłek. – Mógłbym cię wsadzić razem z nim, oskarżyć o napaść. – Noo, tak, mógłbyś. – Chase przyglądał się trzymanej w dłoni butelce i mówił z namysłem. – Ale to się nie utrzyma, bo to Clintok pierwszy zadał cios, a następnie sięgnął po broń. Możesz spytać tych tam, czy nie tak się zaczęło. Porozmawiaj także z Sandym Rhimesem, nie omieszka ci powiedzieć, że wyciągnął pistolet Clintoka - ten, który miał przy sobie -

zanim tamten zdążył go użyć. – Panna Baazov powiedziała, że Clintok mierzył do Callena na zewnątrz. – Wyciągnął pistolet z samochodu po tym, jak Callen pokonał go w uczciwej walce. Ja go rozładowałem – dodał Rory. – Doszedłem do wniosku, że może mieć broń w samochodzie, a ponieważ już raz strzelił do Callena i próbował zrobić to samo w barze, pomyślałem, że rozsądnie będzie tak zrobić na wszelki wypadek. Teraz Tate potarł twarz obiema dłońmi. – Jezu Chryste Panie. – Zapomniałeś o szkle. Rozbił butelkę – powiedziała Chelsea – i rzucił się z nią na Cala. Nie walczył uczciwie, dopóki nie musiał, a nawet wtedy nie wytrzymał. – Czy twoja mama wie, że tu jesteś i wdajesz się w bójki w barze? – spytał stanowczo Tate. – Wie, że jestem z Rorym. Albo powinna wiedzieć. Mieszkam w Wiosce, ale kontaktuję się z nią praktycznie codziennie. – Banda pyskaczy, z kim ja rozmawiam. Curtis, idź pogadaj z Sandym. Spisz jego zeznania. Panno Baazov… – Jessica.

– Jessico, przejdźmy się tam, pod automat do napojów, ponieważ nie mogę napić się whisky, chociaż bym chciał. Przypuszczam, że pani ma najwięcej rozsądku z nich wszystkich. Więc opowie mi pani dokładnie, co się tutaj działo. – Z przyjemnością. Callen pociągnął jeszcze łyk piwa, kiedy przechodzili przez parking. – Przez chwilę będzie wkurzony. – Przejdzie mu. – Bodine wzruszyła ramionami. – Wiedział, że będziesz szukał Clintoka i wiedział, że sam w tej sytuacji zrobiłby to samo. Dłużej niż wkurzony będzie rozczarowany. Nie tobą, Clintokiem. Wszystko trwało ponad godzinę i pod koniec Callen czuł każdy siniak i zadrapanie. Pomyślał czule o paczce mrożonego groszku, którą Bodine wrzuciła do zamrażarki, i żałował, że nie wsadziła tam co najmniej pół tuzina opakowań. Mimo wszystko uznał, że wszystkie te kłucia, pulsowanie i bóle są tego warte. Garret Clintok długo będzie oglądał świat zza kratek. Przypuszczał, że komentarz Jessiki, zanim rozjechali się w swoje strony, był trafny. Clintok potrzebuje porządnego psychiatry. Zgrzytając zębami z powodu bólu żeber przy wysiadaniu z samochodu, przypomniał sobie, że Clintok ma gorzej.

– Chcesz iść powiedzieć Zmierzchowi, że został pomszczony? – Powiem mu rano. Z pewnym współczuciem Bodine objęła go w pasie. – Możesz się na mnie oprzeć. – I podnosząc wzrok, westchnęła do księżyca. – Muszę powiedzieć, że to zdecydowanie najładniejszy wieczór w rankingu bójek, jakie widziałam. Jessica zrobiła trochę dziwacznych i artystowskich zdjęć baru i kilku klientów, podczas gdy Tate dawał ci wykład na koniec. Otworzyła drzwi, zdjęła mu kapelusz i rzuciła go w kąt. A potem musnęła palcami jego twarz, oceniając szkody. – Przez kilka dni nie będziesz wyglądał dobrze, ale złamałeś mu nos. – Tak myślałem. – Nigdy więcej mnie tak nie odpychaj. Teraz on uniósł brwi ze zdziwieniem, chociaż to bolało. – Mogę ci zagwarantować, że gdyby jakichś popieprzony dupek kiedykolwiek machał w twoim kierunku bronią, znowu cię odepchnę. – To następnym razem będę gotowa i odepchnę cię pierwsza. – Cmoknęła go i odsunęła, żeby rozpiąć mu koszulę. – Obejrzyjmy resztę. Złapał mocno jej dłonie. – Serce mi zamarło, przestało bić, na samą myśl, że mogłaś dostać.

– Mojemu też nie zrobiło najlepiej, kiedy odszedłeś na bok, żeby mógł cię łatwiej trafić. Cholerny Gary Cooper. – Bardziej Clint Eastwood. Gary Cooper to raczej Chase. Chwycił jej twarz i pocałował tak mocno, że ból, pożądanie i przyjemność pękły i się wymieszały. Podniecona, tak momentalnie podniecona, usiłowała się uwolnić. – Nie jesteś w stanie mnie dziś zaspokoić, Skinner. – Muszę to zrobić. – Szybko zdjął jej koszulkę i znowu pchnął na drzwi. – Muszę cię mieć. Pozwól mi cię wziąć. – Jednym szarpnięciem rozpiął jej stanik, ściągnął i wypełnił dłonie jej piersiami. – Pozwól mi się wziąć. – Chciałam zerwać z ciebie ubranie, jak mu przywaliłeś pierwszy raz. – I tak zrobiła, zaczynając od koszuli. – Nie miej do mnie potem pretensji, jeżeli coś cię będzie bolało. Gdy wpiła się w jego usta, pociągnął ją na podłogę. Cały żar, cały ogień, cała namiętność, które w sobie zablokował, żeby mieć podczas walki chłodny i czysty umysł, w tej chwili go zalały. Wcześniej chciał ciało bić pięściami, teraz chciał je posiąść. Ją posiąść. I ta rozszalała potrzeba wyrwała się teraz na wolność. Czuł ból, gdy jej dłonie, szorstkie i zachłanne, ściągały z niego ubranie, wbijały się w mięśnie. Ale to było odległe, zagrzebane pod tą świeżą szaloną

żądzą. Nie czekał na nią, nie był w stanie czekać. Wbił się w nią, gdy wystarczająco ją rozebrał. Mocno na nią napierał, jakby od tego zależało jego życie. Wygięła się w niemym krzyku, łapiąc go za włosy jak za linę, bez której spadłaby ze skały. Jego oczy zrobiły się zielone jak jej i patrzyły z niemal dziką intensywnością, przez co nie mogła oderwać od nich wzroku. Ogarnęło ją całą, lotem błyskawicy, i zamieniło zmysły w spaloną ziemię. Poruszała się pod nim szybko, sprawiając, że pragnął jej jeszcze mocniej. Przymuszała go do tego, by ją zawłaszczał. A gdy piorun uderzył ponownie, ujeżdżała błyskawicę, dopóki oboje się w niej nie wypalili. Drżąca, mokra od potu i odrobiny krwi z ran, które otworzyły się podczas tego szaleństwa, oddychała chrapliwie. Jej serce biło mocno przy jego sercu, gdy już bezwładnie na niej leżał. Pomyślała o tej chwili, kiedy Clintok podniósł broń - o tym wirowaniu, o wrażeniu trzęsącej się ziemi - i pomyślała, że to prawie to samo. – Powiem ci, co teraz zrobisz. – Bodine, myślę, że jest wiele powodów, dla których nie jestem w stanie się w tej chwili ruszyć. – Ostrzegałam, żebyś nie miał do mnie pretensji, kiedy coś cię zaboli. A

teraz wstaniesz i weźmiesz gorący prysznic. Kiedy wyjdziesz, zażyjesz coś przeciwbólowego, wypijesz whisky i przyłożymy lód, gdzie potrzeba, opatrzymy i obandażujemy rany. – Dobrze mi tu. – To adrenalina od seksu i naprawdę zaraz minie. – Adrenalina od seksu. – Poczuła, jak jego wargi na jej gardle wyginają się w uśmiechu. – Powinni to butelkować. – Skopałeś dziś tyłek, który wymagał skopania, i zakończyłeś dzień najlepszym ostrym i szalonym seksem na podłodze w moim życiu. – W moim też. – W moim mniemaniu to najbardziej męski wieczór z możliwych. Ale dostałeś bardziej, niż ci się wydaje. Będzie gorzej, jeżeli się tym nie zajmiemy. Delikatnie, niemal czule, pogłaskała go po plecach. – Zrób to dla mnie, Callen. Nigdy o nic nie prosiła i nigdy w taki sposób, nie tak delikatnie. Nie miał więc wyboru. A kiedy się poruszył, syknął i jęknął, nim zdążył się powstrzymać. – Najbardziej ucierpiały żebra. Po lewej. – Wiem. – Ale po raz pierwszy spojrzał w dół i zobaczył siną plamę

upstrzoną czerwonymi śladami. – Cholera. – Jutro będzie wyglądało gorzej i bolało bardziej, więc zajmiemy się tym. – Ściągnęła jeden but, który jeszcze miała na nodze i zaplątane w nim dżinsy. Wstając, podała mu rękę. – Chodź, kowboju, idziesz pod prysznic. Chwycił jej rękę i powoli, z trudem wstał. Popatrzył na nią. – Wiesz, co cię potem czeka. Serce jej lekko zatrzepotało. – Może, ale chyba nie teraz, kiedy ledwo stoisz i kiedy jesteśmy nadzy. – Prawdopodobnie masz rację. Poczekamy. Kiedy pokuśtykał pod prysznic, wciągnęła spodnie. Poczekamy, pomyślała. Nie potrzebowała szczególnej oprawy, ale kiedy mężczyzna, do którego szła całe życie, jak właśnie sobie uświadomiła, ma jej powiedzieć, że ją kocha, wolałaby przynajmniej, żeby powiedział to, kiedy nie będzie krwawił. ROZDZIAŁ DWUDZIESTY DZIEWIĄTY Nie przeszkadzały mu ani podbite oko, ani posiniaczona szczęka, obtarcia, pęknięcia skóry, ani nawet spuchnięte knykcie. Żebra go pobolewały, ale po jednym czy dwóch dniach nie odzywały się przy każdym niewłaściwym ruchu. Ponieważ było to bliskie prawdy, wymyślił historyjkę dla gości,

zwłaszcza dla dzieci, że wdał się w bójkę z bandytą. I namówił Alice, żeby wybrała się z nim na przejażdżkę. Nie szczędziła czułości i uwagi Rosie, a młoda klacz reagowała z całkowitym oddaniem. Z Maureen Alice zajmowała się siostrzanym ogródkiem. W kuchni gotowała proste dania z Clementine. Pogoda zrobiła się ładniejsza, więc często siadywała z babciami na jednej z werand i szydełkowała. Wielki dzień nastał, kiedy zgodziła się pojechać z babciami do Domu Bodine, żeby go obejrzeć i zastanowić się, czy będzie chciała tam mieszać. Zatrzymały się przy Centrum Rozrywki - jak dowiedział się później, na prośbę Alice. Nawet z daleka widział, że się denerwuje, więc przeszedł okrężną drogą i poprowadził ku nim dwa konie, które wybrał na przejażdżkę. – Drogie panie, a już myślałem, że ten dzień nie może być piękniejszy. Właśnie dowiodłyście, że się myliłem. – Lubię flirciarzy. – Miss Fancy mrugnęła do niego. – Pojechałyśmy do domu, do Domu Bodine. Mama i Grammy mieszkają tam, kiedy nie mieszkają na ranczu. Mogłabym tam mieszkać. Mogłabym tam mieszkać. Nie wiem. – Nie musisz podejmować decyzji w tej chwili – załagodziła jej nerwy Cora. – Po prostu chciałyśmy, żebyś go zobaczyła.

– Jest tam stajnia, taka mała. Rosie mogłaby w niej mieszkać. Nie byłaby samotna? Trudno być samotnym. – Cały dzień odwiedzaliby ją tacy śliczni chłopcy jak ci dwaj. Alice przyjrzała się obu koniom i podeszła, by je pogłaskać. – Dużo koni na wybiegu. Dużo. Kto to? Zerknął za siebie. – To Carol. Pracuje ze mną. – Z końmi. Ma długie włosy i pracuje z końmi. Tu jest inaczej niż kiedyś. – Obejrzała się i objęła za łokcie. – Prawie nie pamiętam, jak tu było, ale nie tak. Ona tu pracuje. Ty tu pracujesz. To blisko Domu Bodine. – Lubię tam czasami podjechać i wprosić się na lunch, kiedy pani mama i Miss Fancy są w domu. Może gdyby pani zdecydowała się tam zamieszkać, mogłaby czasem tu przyjeżdżać i mi pomagać. Przestała się nerwowo rozglądać dookoła się. – Przyjeżdżać i pomagać? Z tobą? Z końmi? Tak jak Samowi i Chase’owi na ranczu? – Tak, tak samo. Zawsze przyda się ktoś, ktoś zna się na koniach tak jak pani. – Mam do nich rękę. One mnie lubią. Kto to? – To Easy. On też tutaj pracuje.

– Czy to imię? Nie znam takiego. – Tak na niego mówią – powiedział Callen i dał mu sygnał, żeby podszedł. Alice natychmiast dała krok w tył i chwyciła dłoń Cory. – Chcę, żeby zabrał tych dwóch na wybieg. Zaraz przyjdą ludzie, żeby na nich jeździć. – Ponieważ on tu pracuje – wyszeptała Alice i przywarła do dłoni Cory. – Szanowne panie. – Easy uniósł kapelusz. – Easy, zabierzesz tych dwóch i osiodłasz? – Jasne, szefie. – Ponieważ tu pracujesz – wymamrotała Alice, wpatrując się w niego. – O tak, psze pani. Najlepsza praca. Cal, Carol powiedziała, że na tę jazdę weźmie Harmony. Chciałem zapytać, czy mam wprowadzić Zmierzcha do przyczepy i zawieźć na tę lekcję, co to dziś będzie? – Pojadę na nim. Obu nam to dobrze zrobi. – Zmierzch tu jest. – Alice wskazała dłonią wybieg. – Widzę go. – To wspaniały koń. Jedzie główna szefowa – dodał Easy, a Alice oderwała oczy od jego twarzy, żeby się obejrzeć. – To Bodine! – Ręka Alice rozluźniła się w dłoni Cory. – Bodine też tutaj pracuje. To blisko Domu Bodine. – Osiodłam tych dwóch. Do widzenia paniom. – Easy dotknął kapelusza

i odprowadził konie, podczas gdy Bodine podeszła do nich. – Bodine. Byłam w Domu Bodine. Nic nie wygląda tak samo. Wszystko jest inne. Jest wielkie. – Rzeczywiście, to wielki ośrodek. – Swobodnie objęła ramieniem Alice. – Mamy nadzieję, że jest tu wszystko dla kogoś, kto chce poznać Zachód. Może któregoś dnia wybierzesz się ze mną na przejażdżkę, żeby zobaczyć więcej. Moim zdaniem nie ma lepszego sposobu na obejrzenie Ośrodka Bodine niż z końskiego grzbietu. – Możemy tu jeździć? – Zgadza się. – Teraz? – Ja… – Chciałabym pojeździć teraz. Mogę pojechać z tobą. – Hm. Callen uśmiechnął się do niej szeroko, wiedząc, że myśli o pół tuzinie spraw, które zamierzała załatwić. Żadna z nich nie była pokazaniem Alice ośrodka na konnej przejażdżce. – Bodine musi być bardzo zajęta – zaczęła Cora. – Ona jest główną szefową. – Wiesz co, masz rację. Główna szefowa może przeznaczyć godzinę na

pokazanie ci okolicy. Skinner, wybierz dobrego konia dla mojej ciotki. – Da się zrobić. – Pojedziesz na Leo. Widziałam go na wybiegu. Ja pojadę na nowym koniu. Nie boję się jechać na nowym koniu. – Powinna pani pójść ze mną i wybrać takiego, który jej się spodoba. Wyraźnie zadowolona Alice wzięła Callena za rękę. – Wiem, że jesteś zajęta, Bo – powiedziała Cora, patrząc za odchodzącą z Callenem Alice. – Lubię być zajęta. Idźcie z Grammy coś zjeść, a ja wam napiszę wiadomość, kiedy wrócimy. – Dobra z ciebie dziewczyna, Bodine. Nie daj sobie wmówić, że jest inaczej. Chodź, Coro. Mam ochotę na kieliszek wina do lunchu. Siodłając Leo, Bodine myślała, że będzie musiała pracować do późna. Ale i tak zamierzała to zrobić. Tego wieczoru są dwie imprezy i chciała przynajmniej pomóc w ich organizacji. Poza tym jutro czekała ją ta wykwintna kolacja. Uznała, że wtedy Callen zbierze te krążące w jego głowie słowa. A jeżeli nie, weźmie byka za rogi i powie swoje. – Carol tu pracuje – powiedziała Alice tak cicho, że Bodine ledwo ją usłyszała. – Zabiera ludzi na przejażdżki. Ma drozdy na butach.

– Zabiera ich na jazdę po szlaku. My pojeździmy raczej po otwartym terenie, żebyś zobaczyła, jak wygląda ośrodek. – Pojedziemy po otwartym terenie. Easy tu pracuje. Jest za chudy. Musi chcieć mieć żonę, żeby mu gotowała. – Sam może nauczyć się gotować. – Nazywa Cala szefem, ale ty jesteś główną szefową. – I nie daje nam o tym zapomnieć. – Callen sprawdził popręg. – Dobry wybór ten Jake. Podsadzić panią? – Już tego nie potrzebuję. Alice wskoczyła na siodło, jakby robiła to każdego dnia. Był z niej dumny. – Udanej przejażdżki, Miss Alice. – Będzie udana, bo ty i Zmierzch nauczyliście mnie znów jeździć. Masz mamę, ale jesteś też mój. Możesz być też mój. Wzruszony Callen poklepał ją po kolanie. – Możemy być swoi. – Jestem Alice. Mów do mnie Alice. Żadnej pani Alice, jeżeli możemy być swoi. – Alice. Z Bodine przeprowadziły konie przez bramę, którą Callen otworzył.

– Możemy pojechać w stronę rzeki – powiedziała Bodine. – Zobaczymy domki, ładny krajobraz i jeden z obozów. – Obóz. – Nazywamy go luksusowym obozem, ponieważ jest naprawdę elegancko i wygodnie, poza tym jest na terenie ośrodka. Nie przypomina namiotów ze śpiworami rozstawionych w lesie. – Muszę poznać więcej osób? – Nie. – Bodine widziała, że Alice się denerwuje. – To znaczy możemy przejechać koło kogoś, kto się przywita, ale nie musisz rozmawiać z nikim, z kim nie chcesz. – Denerwuję się, kiedy muszę, a ich nie znam. Już mi lepiej. Chyba już lepiej. – Alice, o wiele lepiej. – Poznałam Carol i Easy’ego. – Jak na jeden dzień wystarczy. Uśmiechając się, Bodine spojrzała na nią i zobaczyła łzy w oczach Alice. – O co chodzi? Co się stało? Chcesz wrócić? – Nie. Nie. Nie. Ucieszyłam się, kiedy cię zobaczyłam. Ucieszyłam, że zobaczyłam Cala. Cieszę się, kiedy widzę Chase’a i Rory’ego. Nie jesteście

moi. Ty nie jesteś moja. On zabrał moje dzieci, wszystkie moje dzieci. To już nie są moje dzieci. To są moje dzieci i nie moje dzieci. Gdyby Bobby je znalazł, gdybym ja je znalazła, to nie są moje dzieci. Wszystkie dorosły i mają inną mamę. Dobra mama nigdy, przenigdy nie powie im o ich ojcu. Nie mogę ich odzyskać. Musiałabym im powiedzieć. A one mnie nie znają. Nie jestem matką. Zadrżała i westchnęła. – Mogę to powiedzieć, mogę tobie powiedzieć, kiedy jedziemy. Boli mnie od tego serce, ale boli jeszcze bardziej, gdy myślę, że musiałabym im powiedzieć. Cal mówi, że jestem odważna. Odważniej jest nie patrzeć, nie znaleźć, nie powiedzieć. Ale to boli. – Nie potrafię sobie nawet wyobrazić jak bardzo. – Bobby zamknął w więzieniu człowieka, który postrzelił Cala i Zmierzcha. Zamknie Pana w więzieniu, kiedy go znajdzie. Ale muszę mu powiedzieć, żeby nie szukał moich dzieci. Muszę mu to powiedzieć, i je chronić. – Jeżeli będę kiedyś miała córkę, dam jej na imię Alice. Alice wydała stłumiony okrzyk i chociaż połyskiwały w nich jeszcze łzy, jej oczy rozszerzyły się z oszołomienia i radości. – Alice? Po mnie?

– Po mojej odważnej ciotce, która będzie mogła ją rozpieszczać. – I kołysać do snu? – Tym razem jej westchnienie świadczyło o przyjemności. – Mogę jej śpiewać. Reenie i ja możemy jej śpiewać. Będzie miała dobrą mamę, dobrego tatę. – Usadowiła się wygodniej i rozejrzała. – To ładna ziemia. Czuję się znowu jak w domu. Z każdym dniem czuję się coraz bardziej w domu. Bez względu na opóźnienie Bodine uznała, że godzina spędzona na przejażdżce z Alice była tego warta. Pod wieczór wyszła sprawdzić klub fotograficzny, który zorganizował swoje coroczne przyjęcie i ceremonię rozdania nagród. Z zadowoleniem stwierdziła, że niebo nie zawiodło. Wszystkich trzydziestu ośmiu członków starało się uchwycić wspaniałość światła i barw, kłębiące i rozciągające się chmury. To samo robiła część gości czekających na pierwszy w tym roku koncert na świeżym powietrzu. Zadowolona poszła sprawdzić główną atrakcję wieczoru - muzyków, i wpadła na Chelsea z Jessicą. – Każ kelnerom zapalić wszystkie świece za jakieś piętnaście minut – powiedziała Jessica. – Chcę, żeby werandy, patia i ogrody skrzyły się światłami, jak tylko zrobi się ciemno. I potrzebujemy jeszcze co najmniej

dwóch krążących tutaj kelnerów. – Mam to na liście – zapewniła ją Chelsea. – Miałam cię znaleźć, a tu jesteście. Chelsea, czy zabrałaś te próbki na letnie nakrycia? Serwetki, obrączki do nich i świeczki? – Wczoraj. Zostawiłam ci je na… – Plasnęła się dłonią w czoło. – Cholera! Zostawiłam je na blacie kuchennym. Wyszłam bez nich, a potrzebne ci były na dziś. Pojadę do domu i zaraz je przywiozę. – Masz co robić. To może poczekać. – Przepraszam, Bo. Wiem, że chciałaś je przejrzeć, pokazać mamie i babciom, a ja… Wyrobię się w dziesięć minut. – Za pięć będziesz tu bez przerwy biegać – przypomniała jej Jessica. – Ja mogę się wymknąć za godzinę. To nie jest aż tak ważna rzecz, pomyślała Bodine, ale miała ją na liście dzisiejszych spraw do załatwienia. – Może zrobimy tak? Ja mogę podjechać do ciebie i zabrać je, wracając do domu. Myślę, że zostawię was same za jakąś godzinę. Mogę przejechać przez Wioskę. O ile nie masz nic przeciwko, żeby dać mi klucz. – Przywiozę ci je. Naprawdę przepraszam. – Mogłabym zaczekać, ale miałam je pokazać grupie kobiet. Chcę, żeby miały dość czasu się o to pospierać.

– Dwie minuty. Włóż go potem pod wycieraczkę. Dam znać po drodze kelnerom. – Będzie się tym zadręczała przez tydzień. – Nie powinna – zaprzeczyła Bodine. – Wyświadczyła mi przysługę, odbierając je, kiedy brakowało mi czasu. W każdym razie będę tu jeszcze godzinę, dłużej, gdyby było trzeba. Daj znać, gdybyś chciała pomocy przy którejś z grup. Z kluczem Chelsea w kieszeni krążyła po terenie, zajrzała do stołówki, żeby sprawdzić nakryte stoły, potem skontrolowała Młyn. Wyszła i zobaczyła Callena z dwoma końmi stojącego pod wschodzącym na czerwono księżycem. Koncert rozpoczął się od romantycznego " I tylko radio". Uznała, że wyszło idealnie. – Myślałam, że pojechałeś do domu. – Właśnie zamierzam – powiedział, gdy podeszła. – Zastanawiałem się, czy odkładałem to na tyle, żebyś zdążyła wyjść. – Jeszcze godzina. Zabierzesz Leo do domu? Wezmę którąś z kii. – W takim razie dam ci je teraz. – Wyciągnął bukiet kwiatów z sakwy. – Kupiłeś mi kwiaty? – Ukradłem je po drodze. Chyba to ten zachód słońca wprowadził mnie w taki nastrój, a księżyc zrobił resztę. Powiedziałaś kiedyś, że lubisz

dostawać kwiaty od mężczyzny. – To prawda. – Przyjęła je, uśmiechając się do niego. – Nie spodziewałam się, że będziesz pamiętał. – Pamiętam wiele, gdy chodzi o ciebie. Poukładałem sobie te słowa. – Och, ale… – Zamierzałem to zrobić jutro, po tej wykwintnej kolacji. Tak byłoby bardziej standardowo. Ale spójrz na ten księżyc, Bodine, na ten wielki czerwony księżyc. Dla takich jak ty i ja znaczy on więcej niż szampan. Spojrzała na wielką lśniącą kulę na bezkresie nieba. Rzeczywiście znaczył więcej dla takich jak on i ona. Znał ją. A ona jego. – Chcę, żebyś wiedziała, że tego, co powiem, nie powiedziałem żadnej kobiecie. Do mojej mamy, mojej siostry, kilka razy. Niewystarczająco często, ale zajmę się tym. Nigdy do kobiety, ani kiedy byłem tu, ani kiedy wyjechałem, ponieważ powiedzenie tego wiele zmienia, więc byłem ostrożny. Spojrzała na kwiaty - polne, pomyślała. Nie ze szklarni, ale dziko rosnące wolne kwiaty. Przeniosła wzrok na niego. Na ciągle posiniaczoną twarz, na oczy niebieskie w świetle księżyca. – To już bardzo dużo słów, Skinner. – Zmierzam do tych najważniejszych. Kiedy wróciłem, kiedy cię

ponownie zobaczyłem, to był wstrząs. Nie tylko dlatego, że wyrosłaś, wypiękniałaś, ale na twój widok zdałem sobie sprawę, że dużo o tobie myślałem, kiedy mnie tu nie było. Drobiazgi, jakieś strzępy z życia. Te dobre. W tych dobrych wspomnieniach zawsze gdzieś się pojawiałaś, w taki czy inny sposób. Nie wróciłem do ciebie, ale sprawiłaś, że ten powrót okazał się słuszny. Pod każdym względem. Poczuliśmy coś do siebie i może uznaliśmy, że pójdziemy za tym głosem i że to wystarczy. Mnie nie i zrobię wszystko, co będzie trzeba, żeby i tobie nie wystarczyło. Kocham cię. – Powiedziałeś to – wyszeptała i podeszła bliżej. Podniósł dłoń i delikatnie ją odsunął. – Nie skończyłem. Jesteś pierwsza, będziesz ostatnia. Masz chwilę, żeby się do tego przyzwyczaić, ale tak jest i już. Teraz skończyłem. – Miałam powiedzieć, że też cię kocham, ale wolę, żebyś sprecyzował, do czego niby mam się przyzwyczaić. – Kobieta tak inteligentna jak ty powinna się domyślić. Bierzemy ślub. – Bie… co? – Teraz sama zrobiła krok wstecz. – Daję ci trochę czasu, żebyś się do tego przyzwyczaiła, ale… – Przyciągnął ją mocno do siebie. – Powtórz to, od czego zaczęłaś. – Nie możesz tak przeskakiwać od… Pocałował ją, nie pozwalając skończyć.

– Powtórz to, od czego zaczęłaś – nakazał ponownie. – Też cię kocham. Ale nie możesz mi mówić, że bierzemy ślub. – Właśnie to zrobiłem. Dostaniesz pierścionek, jeśli chcesz. Ale ja wybieram. – Jeżeli mam coś nosić, chyba powinnam mieć coś do powiedzenia w tej… – Tym razem sama sobie przerwała i się odsunęła. – Może ja nie chcę wyjść za mąż. – Kobieta taka jak ty rozumie, co oznacza złożenie takiej obietnicy. Nie będzie miała z tym problemu. Potrzebuję twojej obietnicy, Bodine, tak samo jak potrzebuję ci ją złożyć. Ale masz nieco czasu, żeby się do tego przyzwyczaić. Pocałował ją ponownie, mocno i krótko, sygnalizując, że zakończył temat. – Możemy porozmawiać o tym, kiedy wrócisz do domu. – Wziął wodze Leo i wskoczył na Zmierzcha. – Będę czekał. Gdy zaczął skręcać końmi, Zmierzch posłał jej spojrzenie. Gdyby był człowiekiem, powiedziałaby, że uśmiechnął się z wyższością. – Możesz długo czekać! – Nie sądzę – powiedział i ruszył kłusem. Bez wątpienia Bodine była spóźniona, ponieważ Callen narobił jej

bałaganu w głowie. Jak miała skupić się na pracy, na pytaniach ludzi, na zadbaniu, by koncert na otwarcie sezonu przebiegał bez problemu, kiedy on oznajmił jej o swoich małżeńskich zamiarach ot tak, jakby rzucił kluczyki samochodowe i powiedział jej, że będzie prowadzić, bez względu na to, czy ma ochotę, czy nie? Była gotowa na wymianę: kocham cię - ja ciebie też. Chociaż według jej harmonogramu powinno to było nastąpić w sobotę. Ale przeskok od razu do małżeństwa nie dał jej czasu na odzyskanie gruntu pod nogami. Włożyła kwiaty do wazonu i postawiła je na biurku. Doceniała kwiaty. Doceniała wiele, jeżeli chodziło o Callena Skinnera. Nie podobało jej się, że określa, jak ma spędzić resztę życia. Jednak w jednej kwestii trafił w sedno. Wiedziała, skąd pochodzi, a tam skąd pochodzi, małżeństwo traktowane jest poważnie. To nie kaprys, nie fala hormonów ani romantyczne uczucia, ale poważna sprawa, podstawa życia. I tak mu powie, kiedy będzie miała ochotę. Niech czeka. Zostawiła muzykę, światła, gości oraz pracowników za sobą i wjechała w ciszę. Przyda jej się trochę ciszy, czasu do namysłu. Kiedy zatrzymała się pod mieszkaniem Chelsea w wiosce, żałowała, że nie poprosiła Jessiki o klucz. Odrobinę ciszy i czasu na zastanowienie, a potem przyjaciółka, która wysłucha.

Może weźmie próbki i zabierze je do biura. A może pojedzie nad rzekę. Albo do domu i zamknie się w pokoju. Wszystko to, musiała przyznać, robiło wrażenie uchylania się od odpowiedzi, kiedy rozważała te możliwości. Do diabła z tym. Otworzyła drzwi, podparła je biodrem, żeby wsunąć klucz pod wycieraczkę. I weszła do środka, sięgając do włącznika światła. Ręka wokół gardła odcięła jej powietrze i zamieniła krzyk w nieartykułowane dyszenie. Instynkt podpowiedział jej walniecie butem w stopę, dźgnięcie łokciem. Szybki i ostry ucisk bicepsa zamienił panikę w przerażenie, więc ciągnęła bezsensownie za ramię wokół szyi. Poczuła, że upada, że leci tunelem, z bezwładnymi kończynami. Wszystko zwolniło. A potem wszystko zniknęło. Chociaż było blisko północy, kiedy wjechała do Wioski, Jessica była nakręcona. Wszystko poszło idealnie, sprzątanie można zostawić pod nadzorem Chelsea i Rory’ego, który się pojawił. Chociaż spodziewała się, że Chase już śpi - ranczo budziło się wcześnie do życia - pomyślała, że wyśle mu wiadomość, żeby odczytał ją zaraz, jak się obudzi. Napisze do niego, ale najpierw rozbierze się i naleje sobie kieliszek

wina. Z uśmiechem na twarzy - nadal dziwiło ją, że ktokolwiek może być tak idiotycznie szczęśliwy - zaparkowała samochód i wysiadła. Zrobiła dwa kroki do swojego budynku, kiedy zobaczyła kię zaparkowaną na chodniku, a nie na miejscu parkingowym. Przed częścią, którą zajmowała Chelsea. Zastanawiając się, dlaczego u licha Bodine miałaby tu przebywać godzinę po tym, jak wyjechała z ośrodka, podeszła do samochodu i zajrzała. Na siedzeniu pasażera leżała teczka Bodine. Niepewna i niespokojna, podeszła do drzwi Chelsea i zapukała. – Bo? Może zajęła się próbkami, pomyślała, ale w oknie nie widać żadnego światła. Podniosła róg wycieraczki i zobaczyła klucz. Odpychając od siebie wrodzoną grzeczność, Jessica podniosła go i otworzyła drzwi. – Bodine? Sięgnęła do włącznika światła, pstryknęła, ale nadal było ciemno. Kiedy zrobiła kolejny krok, jej stopa na coś trafiła. Jessica schyliła się i podniosła kapelusz Bodine. Fakt, że kazała mu czekać, nie martwił Callena. Nie byłaby kobietą, którą

kochał, gdyby była uległa. Do tego miło było mieć świadomość, że wybił ją trochę z rytmu. Ta kobieta była cholernie zrównoważona. Więc na nią poczeka. Są gorsze rzeczy niż siedzenie w przyjemną wiosenną noc pod wielkim czerwonym księżycem i czekanie na swoją kobietę. Zastanowił się, czy nie wejść do środka, nie wziąć sobie piwa i może książki, żeby umilić sobie to czekanie. Z domu wyleciał Chase i Callen zerwał się na nogi. Serce podleciało mu do gardła, zanim Chase zdołał cokolwiek powiedzieć. – Ktoś porwał Bo. Coś było nie tak. Coś było bardzo nie tak. Wszystko zamazane, wszystko stłumione. Oczy, umysł, słuch. Chciała zawołać, ale nie mogła znaleźć słowa.

Nie czuła bólu, nie czuła strachu. Niczego nie czuła. Stopniowo zdała sobie sprawę ze światła, coś jak lampa z brudnym abażurem. I dźwięk, niewyraźny stukot. Żadnego koloru, żadnego, ale jakieś kształty za słabym światłem. Nie była w stanie znaleźć nazw na te kształty. Kiedy z tym walczyła, pojawił się ból, mocno pulsujący ból głowy. Poczuła to samo, gdy usłyszała jęk wydobywający się z jej gardła. Jeden z kształtów zbliżył się do niej. Człowiek. Mężczyzna. Ten kształt to mężczyzna.

– To nie ty! To nie twój dom! To twoja wina. Nie moja. Odsunął się znowu i przez to huczenie w głowie, które wywoływało mdłości, przez zbyt szybkie bicie serca, zaczęła rozróżniać inne kształty i przypominać sobie ich nazwy. Ściany, zlew, płyta grzejna, podłoga, drzwi, zamki. Boże, Boże. Usiłowała się poruszyć, podeprzeć się i świat się zakołysał. – …dla koni. – Usłyszała go. – Nie użyłem dużo. Tylko, żebyś była cicho, żebym cię tu przywiózł. Ale nie ty, to nie miałaś być ty. Mieszkanie Chelsea. Klucz pod matą. Ciemność w środku. Skoncentrowała się, żeby poruszyć palcami, potem dłońmi, potem stopami. Coś ciężkiego tkwiło na jej stopie - na lewej stopie - a kiedy usłyszała brzęk łańcucha, już wiedziała. Drżenie zaczęło się gdzieś głęboko w środku i rozlało się w dygot całego ciała. Alice. Jak Alice. – Trzeba to wykorzystać. – Wrócił i usiadł obok niej na polowym łóżku. – Zrobimy tak. Jesteś młoda i jesteś ładna. Odwróciła głowę, gdy przesunął rękę po jej policzku. – Masz przed sobą wiele lat na rodzenie. Spłodzę dużo synów. Wiem, jak zrobić, żeby ci było przyjemnie, kiedy będziemy ich płodzić.

Odepchnęła go, nadal słaba, kiedy przesunął rękę na jej pierś. – Nie chcesz taka być. Jesteś teraz moją żoną i musisz mnie zadowalać. – Nie, nie mogę być twoją żoną. – Mężczyzna wybiera i tak się dzieje. Kiedy zostaniesz zapłodniona, zobaczysz. Przekonasz się, jak to jest. – Nie mogę. – Odepchnęła jego dłonie, gdy zaczął rozpinać jej dżinsy. – Niedobrze mi. Wody. Proszę. Czy mogę dostać wody? Jego ręka znieruchomiała. Podniósł się z ciężkim westchnieniem i podszedł do zlewu. – To pewnie ten środek uspokajający dla koni. Tak czy inaczej zaczniemy dzisiaj. Wystarczająco długo czekałem. Skupiła się, kazała sobie myśleć jasno, mimo strachu i pulsującego bólu, od którego było jej niedobrze, i zrozumiała. Musiał ją unieść, żeby mogła się napić, a jego dotyk był odrażający. Ale wypiła, powoli. – Nie mogę być twoją żoną. Spoliczkował ją. – To odszczekiwanie się i na to nie pozwolę. Piekący ból wyłącznie pomógł rozwiać resztki mętliku, jaki miała w głowie.

– Nie mogę być twoją żoną, ponieważ jesteśmy kuzynami. – Użyła całej siły, żeby nadal siedzieć, stopniowo odsuwając się od niego. – Twoja matka i moja matka to siostry. Jesteśmy kuzynami, Easy. – Nie chcę cię znowu uderzyć, ale zrobię to, jeżeli będziesz kłamać i odszczekiwać się. – Nie kłamię. Twoja matka to Alice Bodine, moja ciotka. – Moja mama umarła, kiedy mnie urodziła. To klątwa Ewy. – Tak powiedział twój ojciec? Słyszałeś przecież o Alice Bodine, jak wróciła do domu po tych wszystkich latach. Latach, które spędziła właśnie w tym pokoju. – To dom! – Właśnie tutaj, zamknięta, przykuta łańcuchem, tak jak ty mi teraz zrobiłeś. Ale ty nie mogłeś tego zrobić. Jesteś za młody. Ale nie za młody, żeby zabić dwie kobiety, pomyślała. Nie za młody, żeby nie zabić jej, jeżeli powie coś niewłaściwego. – Dała ci na imię Rory i często o tobie mówi. Jak ci śpiewała i kołysała cię do snu. Jak cię kochała. Jego oczy - orzechowe, jak zauważyła, z nutką zieleni Bodine’ów spojrzały w jej oczy. – Moja mama nie żyje, nie żyje od mojego pierwszego oddechu.

– Twoja mama żyła tu wiele lat po tym jak się urodziłeś. Opowiedziała mi wszystko o tym miejscu. Wiem, że pianka na ścianach jest nowa. Wiem, że za nią jest karton-gips, zaszpachlowany, ale pomalowany. A za tą zasłonką jest toaleta i mały prysznic. Skąd miałabym to wiedzieć, gdyby twoja mama mi nie powiedziała? – Usiłujesz mi namącić w głowie. – Podrapał się w głowę. – Spotkałeś ją. Chyba coś w niej cię poznało. Zaczęła płakać, kiedy wyjechała ze mną po tym, jak cię poznała. Płakała i mówiła o tobie i o innych dzieciach. Dzieciach, które twój ojciec jej odbierał. Musiałeś ją czasem tutaj widzieć. Pracowała w ogrodzie. Powiedziała, że przykuwał ją łańcuchem na zewnątrz, żeby pracowała w ogrodzie. Widziałeś ją kiedykolwiek? – To nie była moja mama. Ani ta kobieta z Centrum. – To ona, jedna i ta sama osoba. Nie wolno ci było wychodzić, kiedy ona była na zewnątrz, prawda? Nie wolno ci było z nią rozmawiać. – Zamknij się. – Jesteśmy krewnymi. Uderzył ją ponownie, mocniej, na tyle mocno, że poczuła krew. Ale w jego oczach były łzy. – Powiedział ci, że ona nazywa się Esther, ale tak naprawdę ma na imię Alice. Wiesz, że nie kłamię. On skłamał. Okłamał cię i ci ją odebrał.

– Zamknij się! Wstał z łóżka i zaczął chodzić. – Był pies, zły pies i koń z zapadniętym grzbietem. Mleczna krowa i trochę kur. Jest domek. Najpierw trzymał ją tam, w piwnicy. Urodziłeś się w tej piwnicy, mieszkałeś tam z nią około roku, dopóki cię jej nie zabrał. – Powiedział, że nie żyje, jak inne. Chociaż poczuła jak na te słowa skręcają się jej wnętrzności, Bodine usiłowała za wszelką cenę zachować spokój w głosie. – Skłamał, wiesz, że skłamał. Miałeś z nim bardzo ciężkie życie, prawda? – Uciekłem, kiedy miałem piętnaście lat. Teraz współczucie, pomyślała. Zrozumienie. – Nic dziwnego. – Ciągle zasady, jego zasady i łoił mi skórę, jeżeli złamałem choć jedną. – Nie winię cię, że uciekłeś. – Więcej współczucia, powiedziała sobie. Daj mu współczucie, zrozumienie. Rodzinne uczucia. – Twoja mama by cię broniła, ale ją zamknął. – Wróciłem. To tak samo moja ziemia, jak i jego. Mam do niej prawo. Założę rodzinę. Będę miał synów i żony, i rodzinę. – Masz rodzinę. Jestem twoją kuzynką. Musisz mnie puścić, Easy.

Zabiorę cię na ranczo, do mamy… – To tak nie zadziała. Nie jestem głupi. Może kłamiesz. Muszę pomyśleć. – Podszedł do drzwi i otworzył zamki. – Jeżeli kłamiesz, będę musiał cię skrzywdzić. Ukarać za to. – Nie kłamię. Wyszedł i usłyszała zgrzyt zamków. Na moment pozwoliła sobie na załamanie, na rozpacz, drżenie i szloch. A potem podniosła się z łóżka i stanęła. Chwiejnie, ale stanęła. Sięgnęła do tylnej kieszeni i nie zdziwiła się, że zabrał jej telefon. Za to z przedniej kieszonki wyciągnęła mały scyzoryk, który przy sobie nosiła, i siadła na podłodze. Zdarła piankę i zaczęła dłubać wokół bolca mocującego kajdany. ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY Nie pozwolił sobie na panikę, odepchnął gniew. Oba uczucia w nim były, ale Callen trzymał je pod kluczem, gdy stał w kuchni Longbowów. Szeryf przyszedł i pojechał. Callen wiedział, że Tate wysłał każdego z zastępców na poszukiwania, że skontaktował się z FBI, że zamierzał docisnąć wszystkich informatorów, jakich znał. Dla niego nie miało to znaczenia. Słuchał wcześniej, jak Chelsea płacze. Zapomniała próbek i Bodine

pojechała zabrać je z jej mieszkania. Nikt nie wątpił, że ktokolwiek przetrzymywał Bodine, zamierzał porwać Chelsea. Ale nawet kiedy przestała płakać, nie miała pojęcia, kto zamierzał ją porwać. Tate twierdził, że mają przewagę, że nie mogła minąć więcej niż godzina między porwaniem Bodine a chwilą, gdy Jessica znalazła samochód i kapelusz. To też nie miało dla niego żadnego znaczenia. Liczyło się to, że o pierwszym brzasku zacznie od miejsca, gdzie znaleziono Alice, i będzie prowadził własne poszukiwania. Słuchał i przyglądał się mapie, którą Sam rozłożył na stole. A kiedy zauważył, że co jakiś czas palce Sama drżą, nic nie powiedział. Każdy człowiek na ranczu, inni z ośrodka, wszyscy dostaną wybrany obszar mapy i będą grupami przeszukiwać teren. W pikapach, konno, na quadach. On miał własny obszar i nic nie było w stanie wpłynąć na jego decyzję. – Przeszukali tam już całe kilometry – zauważył Sam. – Ale jeszcze dużo ich zostało. Jestem pewien, że ktokolwiek porwał Alice, porwał też Bodine. Muszę tylko pożyczyć przyczepę. Podjadę tam, a stamtąd zabiorę już Zmierzcha. Objedziemy większy teren.

– Tam są drogi, żwir. – Alice stała na dole schodów kuchennych, blada jak księżyc i ubrana w piżamę. – I płoty, i miejsca, w których jest głęboki śnieg. Zrobiłam anioła na śniegu. Pamiętam. Pan zabrał Bodine. Słyszałam, jak mówicie. On zabrał Bodine. – Nie musisz się tym przejmować. – Cora była tak wyczerpana, że musiała przytrzymać się stołu, żeby wstać. – Tak! Tak, muszę się martwić. Stop, stop, stop. – Przycisnęła dłoń do ust. – Mogę wrócić. Jeżeli znajdę to miejsce, mogę wrócić. Czy on ją puści, jeżeli ja wrócę? Nie chcę, żeby skrzywdził Bodine. Ona też jest moja. Wrócę, jeżeli znajdę to miejsce. Maureen położyła dłoń na ramieniu Cory, po czym podniosła się i podeszła do Alice. Wzięła ją w ramiona. – Wiem, że byś to zrobiła, ale znajdziemy ją. Znajdziemy. – Kocham ją, Reenie. Daję słowo, daję słowo. – Wiem. – Nie powinnam była odejść. Nie zabrałby jej, gdybym nie odeszła. – Nie. To nieprawda i nigdy, przenigdy tak nie myśl. – Może Rory wie. Czy on wie, jak tam wrócić? – Będziemy szukać – odpowiedział jej Rory. – Znajdziemy ją. – Nie Rory Reenie. Mój Rory. Czy on wie?

– Usiądźmy. Jessico, zrobiłabyś herbaty? Nie dam rady… – Oczywiście. – Nie chcę siedzieć. Nie potrzebuję siedzieć. Sama siedź! Jeżeli Rory wie… Nie chciałam, żeby wiedział. Jego ojciec jest zły. Jego ojciec jest niegodziwy. Nie powinien wiedzieć. Był tylko dzieckiem. – Alice, proszę. – Maureen opadła i schowała twarz w dłoniach. – Powiedziałam Bodine. Powiedziałam jej, że nie wyjawiłabym żadnemu z nich, żadnemu z moich dzieci. Nie moje dzieci teraz. Powiedziałam jej. Powiedziała, że jestem dzielna. Ale jeżeli on wie, to on już wie. Musimy spytać, czy wie, albo Pan ją skrzywdzi. Zgwałci ją i zabierze jej dzieci. Będzie ją… – Przestań! – Maureen poderwała się i natarła na siostrę. – Przestań. Ale Callen odsunął Maureen i położył dłonie na ramionach Alice. – Jak go znajdziemy, żeby sprawdzić, czy wie? – Ty wiesz. – Nic mi nie przychodzi do głowy, Alice. Mam w niej mętlik. Pomóż mi. – Potrafi radzić sobie z końmi. Jest uprzejmy i mówi psze pani. Ma zieleń w oczach i trochę rudego we włosach, tylko trochę. Mówi do ciebie szefie, a do Bodine główna szefowo. Pomógłby znaleźć Bodine, gdyby

potrafił. To dobry chłopak. Dotarło do niego. Musiał zabrać dłonie z jej ramion, zanim zacisnąłby palce aż do kości. – No jasne, Easy LaFoy – powiedział, odwracając się do stołu. – Ona mówi o Easym La Foyu. Bolec przechodził przez karton-gips i wchodził głęboko w słupek konstrukcyjny. Dłubanie i nacinanie stępiło ostrze. Pokryta potem, z krwawiącymi czubkami palców, zmusiła się do wstania i poszukania czegoś, czegokolwiek, czego mogłaby użyć jako broni albo narzędzia. Plastikowe widelce i łyżki, plastikowe talerze i filiżanki. Tani ceramiczny kubek. Zastanowiła się nad rozbiciem go, licząc, że uzyska kilka ostrych odłamków, ale zostawiła na później, jeżeli będzie trzeba. Obejrzała łazienkę, a za nią z brzękiem ciągnął się łańcuch. Odwróciła się, przyjrzała oknu, za którym panowała ciemna noc. Gdyby zdołała wyciągnąć ten cholerny bolec ze ściany, mogłaby znaleźć jakiś sposób, żeby się tam dostać i je wybić. Mogłaby się przecisnąć, ledwie, ale dałaby radę. Problem w tym, że wyciągnięcie bolca tępym scyzorykiem zajmie kilka dni, może więcej. Wątpiła, żeby miała aż tyle czasu. Jeżeli Easy jej uwierzył, to jej nie wykorzysta. Przynajmniej z tego się

wycofa. Jeżeli jej nie uwierzył, to ją wykorzysta. Ludzie będą jej szukać i może znajdą, zanim umrze albo zanim zostanie pobita i zgwałcona, ale nie może na to liczyć. Spojrzała na scyzoryk. Celuj w oko, pomyślała na chłodno. Może to wystarczy, ale nadal będzie przykuta do ściany. Wróciła, usiadła na podłodze i tym razem próbowała dopasować scyzoryk do zamka kajdan. Nigdy nie otwierała niczego wytrychem, ale jeżeli kiedykolwiek miała się tego nauczyć, to teraz. Czy uda się jej go namówić, żeby zdjął kajdany? Zagrać kartą pokrewieństwa? Hej, Easy, może mnie oprowadzisz? Opuściła głowę na kolana i skupiła się na oddechu. Wdech, wydech. Ten człowiek był szalony, tak samo zindoktrynowany, jak kiedyś Alice. I bez tych osiemnastu lat, które dla Alice były fundamentem. Żadnej miłości do ojca, to widać. Czy można to wykorzystać? Słowa mogą być bronią, podobnie jak kula czy ostrze. – Ja tu nie umrę – oznajmiła głośno. – Nie będę ofiarą. Wydostanę się stąd. Wrócę do domu. Cholera, Callen, wyjdę za ciebie, już postanowiłam. Nie ma odwrotu. Wściekła na siebie odpędziła łzy, zamrugała powiekami, żeby dobrze

widzieć i dalej pracowała. W pewnym momencie przysnęła i ocknęła się wstrząśnięta. Będzie spała, kiedy wróci do domu. Weźmie gorący prysznic, wypije litry kawy. Nie, litry coli, zimnej, bardzo zimnej na to wyschnięte gardło. Zje gorący posiłek. Boże, Alice. Boże, jak ty przetrwałaś? Zastanawiając się nad tym, nad latami, kiedy Alice robiła tylko to, tylko trwała, Bodine pracowała ze zdwojonymi siłami. Kiedy usłyszała szczęknięcie, jej umysł opustoszał. Zniknęły wszystkie myśli. Dłonie się jej trzęsły, kapała z nich krew, kiedy podważyła kajdany. Stała na nogach, które wydawały się z waty i zastanawiała się, jak dosięgnąć okna. Usłyszała zgrzyt otwieranych zamków w drzwiach. Pośpiesznie, znowu pocąc się ze strachu, narzuciła piankę na ściany, pociągnęła łańcuch i stanęła koło kołyski z łomoczącym sercem i tępym nożem ukrytym w dłoni. Przekona go, powiedziała sobie. Jakoś go przekona, a jeżeli to się nie uda? Będzie walczyć. Drzwi się otworzyły i serce, które waliło jak młot, zamarło, gdy spojrzała w zgorzkniałe oczy człowieka, który przetrzymywał Alice w niewoli przez dwadzieścia sześć lat.

Wiedziała, że o przekonaniu go nie ma mowy. Callen wyprowadził Zmierzcha z przyczepy. Na biodrze miał rewolwer, choć od lat z niego nie wystrzelił. Tak samo Chase. Rozproszyli się - rodzina, zastępcy szeryfa, znajomi. Teren do przeczesania był ogromny, pomyślał, ale już nie tak wielki jak wcześniej. Easy dorastał na południe od Garnet, a Tate potwierdził, że człowiek, którego teraz znali - John Gerald LaFoy, ma dom gdzieś na południe od Garnet. Wyliczył sobie w głowie, najlepiej jak potrafił, najbardziej prawdopodobne miejsca od punktu, w którym znaleziono Alice. – Dwudziestu ośmiu ludzi – powiedział Chase, kiedy wsiedli na konie. – Dużo porośniętego i nierównego terenu do przejechania, ale dwudziestu ośmiu ludzi da radę. – Spojrzał w niebo. – Wkrótce będzie helikopter FBI. Słońce ledwo wystawało nad wschodnimi szczytami. – Nie czekam – powiedział Callen i ruszył. Ponieważ LaFoy żył poza systemem, Callen uznał, że musi mieszkać z dala od rancz i dróg, wykorzystywać drzewa i wzniesienia do ukrycia się. Ale musi się jakoś dostawać do domu. Jechali przez jakiś czas po polnej drodze, w milczeniu, badając wzrokiem teren. – Będzie się trzymał z dala od wymarłego miasteczka, od turystów, od

szlaków quadów. – Chase uniósł zawieszoną na szyi lornetkę i popatrzył przez nią. – Ten drań powiedział Clintokowi, że piliśmy razem piwo po pracy w ten wieczór, kiedy ta dziewczyna z college’u została zabita. Nie piliśmy, ale nic nie powiedziałem. Sądziłem, że mnie kryje, ale on załatwił alibi sobie. Nie widziałem tego w nim, Chase. Nigdy w nim tego nie widziałem. – Nikt nie widział. – On nie polował na Bodine. Nie mogę zdecydować, czy to znaczy, że jest bezpieczna, dopóki nie wymyśli, co zrobić, czy… – Nie, nie kończ. Żyje. Potrafi sobie poradzić. – Potrafi sobie poradzić – powtórzył Callen… ponieważ musiał w to wierzyć. – Ożenię się z nią. – Tak mi się wydawało, że na to wygląda. – Tak to wygląda. Pojadę stąd na zachód, zjadę z drogi. A ty może pojedź pół kilometra na północ, a potem zrób to samo, co? Na wschodzie mamy ludzi. – Zobaczysz jakiś ślad, daj sygnał. Callen skinął głową i poprowadził Zmierzcha w dół zbocza, w górę i pomiędzy drzewa. Widział ślady, ale zwierząt. Jelenie, niedźwiedzie, wapiti. Sam Longbow nauczył go tropić zwierzęta, kiedy był chłopcem, tak samo jak

nauczył Chase’a, Bodine i Rory’ego. Ale Callen przejechał prawie kilometr, podczas gdy słońce wschodziło, i nie widział znaku ludzkiej obecności. Wyczuł zapach bydła, przejechał pastwisko, na którym się pasły, pojechał wzdłuż ogrodzenia na północ, aż mógł skręcić. Kolejna polna droga, a ponieważ Alice mówiła, że szła więcej niż jedną, poczuł ukłucie nadziei. Powinien był na nią poczekać. Dlaczego nie poczekał na nią pod tym wielkim czerwonym księżycem? Ponieważ takie myśli wywoływały jedynie strach i rozpacz, zablokował je. Zamiast tego siłą woli zmuszał Bodine, żeby myślała o nim. Może jeżeli będzie myślała o nim wystarczająco mocno, wyczuje to. Natknął się na ranczera naprawiającego ogrodzenie i zatrzymał się. – Zgubiłeś się, synu? – Mężczyzna odsunął kapelusz i obrzucił Callena i broń na jego biodrze zimnym, twardym spojrzeniem. – Nie, proszę pana. To pańska ziemia? – Zgadza się. Spodziewam się, że masz jakiś powód, żeby na niej przebywać. – Owszem. Wczoraj wieczorem porwano kobietę. Mamy powód przypuszczać, że jest przetrzymywana w tej okolicy. – Masz odznakę?

– Nie, ale inni, którzy jej szukają, mają. To moja kobieta. – Cóż, ja jej nie mam. Może uciekła. – Nie. To Bodine Longbow. Twarde spojrzenie zamieniło się w zainteresowanie. – Znam Longbowów. Bodine to ich córka? Ta, która prowadzi ośrodek? – Zgadza się. Szukam domu LaFoyów. John Gerald LaFoy. Ma syna, którego nazywają Easy. – Nie znam. Nie kojarzę tego nazwiska. – Ma dom i przynajmniej jeden budynek gospodarczy. Starego konia, psa, krowę mleczną, kilka kur. Żyje poza systemem. Zadaje się z prawdziwymi patriotami. – Nie kojarzę nazwiska LaFoy, ale półtora kilometra w linii prostej jest takie miejsce. – Wskazał ręką na północny zachód. – Mad Max, tak nazywa go mój chłopak. On i jego koledzy kiedyś tam jeździli konno, aż podjechali za blisko do tego dzikusa - bo inaczej go nie można nazwać - i ich przegonił. Rozmówiłem się z nim, ale to było dobre dziesięć lat temu. Suwerenny obywatel, pół wariat, gdyby mnie ktoś pytał, ale żyj i daj żyć innym. Trzymamy się od siebie z daleka. Callena ogarnęła nadzieja, silniejsza, mocniejsza. – Ma pan przy sobie telefon?

– Owszem. – Proszę, żeby pan zadzwonił do szeryfa Tate’a i powiedział mu to, co mnie, jak znaleźć ten domek. – Myśli pan, że to on ją porwał? – On też ma syna i tak, mają ją. – Poczekaj, pójdę po konia – to najszybszy sposób, żeby tam się dostać. Pojadę z tobą. – Nie mogę czekać. Proszę zadzwonić do Tate’a – powiedział Callen i puścił Zmierzcha galopem. Musiał zwolnić, kiedy teren zrobił się wyboisty, a drzewa zgęstniały. Jadąc, wyciągnął telefon i zadzwonił do Chase’a. Szybko i zwięźle podał lokalizację. – Przyjadę od północy. – Zostało mi nieco ponad pół kilometra – powiedział Callen i schował telefon. Ledwo to zrobił, gdy usłyszał wystrzał. LaFoy przyglądał się Bodine, gdy zamykał drzwi. Zauważyła, że się o nie oparł - zaparł, jakby potrzebował podparcia. Miał ziemistą cerę i czerwone obwódki wokół oczu. Rozluźniając dłoń za udem, zsunęła stępione ostrze pomiędzy palce. Będzie walczyć.

Miał broń na biodrze, pochwę z nożem przy pasku. Będzie walczyć. – Wiedziałem, że on coś knuje, zakradał się i znikał. Widzę, że zaizolował ściany. Może nie jest taki głupi, na jakiego wygląda. – Przeniósł spojrzenie na łóżko, znowu na nią. – Nie wygląda, żeby już skorzystał ze swoich praw i bardzo dobrze. Syn szanuje ojca. Jestem głową tego domu, domu, który teraz daję tobie. Jesteś Myra, moja żona. Będziesz nazywać mnie Panem i będziesz mi we wszystkim posłuszna. Rozbierz się i połóż na łóżku. – Wyglądasz na chorego. Wyglądasz jakbyś potrzebował lekarza. – Chciała, żeby podszedł bliżej, na tyle blisko, żeby mogła użyć noża i chwycić jego broń. – Rozbierz się – powtórzył, ruszając ku niej. – Skorzystam z nadanego mi przez Boga prawa i urodzisz mi synów. Nie ruszyła się. Jeżeli się cofnie, zobaczy, że nie ma kajdan na nodze. – Proszę. – Udawała nieco wystraszoną. – Proszę nie, nie krzywdź mnie. Chwycił jej bluzkę jedną ręką, rozdzierając materiał, a drugą ją spoliczkował. Dzwoniło jej w uszach, a oczy łzawiły od ciosu, ale uderzyła, wbiła nóż z boku gardła. Zaskoczony potknął się i zrobił krok do tyłu, ciągnąc ją ze sobą. Tryskała

krew, a ona położyła dłoń na kolbie. Gwałtowny atak kaszlu sprawił, że LaFoy poleciał do przodu. Znalazła się pod nim, przeklinając, krzycząc i dźgając ostrzem, cały czas usiłując wyszarpnąć broń. Jego ręka znalazła się na jej gardle, zaciskając się zaskakująco mocno. Usłyszała kolejny krzyk, nie swój, i ciężar, napór na gardło, ustąpił. Zobaczyła, jak Easy rzuca ojca na ścianę. – Ona jest moja! – Stłukę cię, chłopcze. – Skłamałeś! – Teraz ręce Easy’ego zacisnęły się na gardle ojca. – Mogłem cię zabić we śnie. Prawie to zrobiłem. Czołgając się i oddychając chrapliwie, zobaczyła, jak pięść LaFoya ląduje na twarzy Easy’ego. A kiedy rzucili się na siebie jak zwierzęta, zerwała się na nogi i uciekła. Nierówna ziemia, koń z zapadniętym grzbietem, stara niewydojona krowa, łańcuch wbity w ziemię i obroża. Pomyślała o Alice i w panice zaczęła biec w stronę lasu. Dom i dwa samochody. Zmusiła się do zmiany kierunku, nie pozwoliła, żeby górę wzięła instynktowna potrzeba, by biec, po prostu biec. W którymś z aut mogą być kluczyki. Usłyszała krzyk, biegła dalej, ale kiedy zorientowała się, że ktoś za nią

podąża, obróciła się i uniosła broń. Celowała w Easy’ego, w sam środek tułowia. – Przysięgam, że cię zastrzelę. Nie zawaham się. Zatrzymał się i podniósł ręce do góry, a z ust leciała mu krew. Uśmiechał się. – W porządku. Już dobrze. Powstrzymałem go. Nie powinien próbować mi odbierać tego, co moje. Możesz być moją żoną. Przemyślałem to. Jak Adam i Ewa, dzieci Adama i Ewy. Założymy rodzinę. Za trochę przywiozę Chelsea. Ona mnie lubi. Będzie siostrzaną żoną. – Nie będzie, nie zrobisz tego. Na kolana. – Mogę sprawić, że będzie ci przyjemnie. Wiem jak. Kiedy zrobił krok, naszykowała się do strzału, do zabicia, jeżeli będzie trzeba. – Nie zmuszaj mnie do tego – ostrzegła. I przesunęła broń z niego w kierunku mężczyzny wypadającego z domu, z nożem w ręku i mordem w oczach. – Szanuj ojca swego! – krzyknął LaFoy, a Bodine wypaliła. Wypaliła drugi raz, kiedy ledwie zwolnił, i trzeci, kiedy upadł na ziemię. – Zastrzeliłaś go. – Powiedział to zaciekawionym tonem z przekrzywioną głową. Easy podszedł i trącił swojego ojca butem. – Chyba

nie żyje. – Przykro mi. – Był podłym sukinsynem. To dlatego nie mógł zatrzymać żony. Ciągle je grzebał. Nie chciałem być podły dla tych dwóch, które wcześniej wybrałem. To nie była moja wina. Nie będę podły dla ciebie. – Proszę, nie zmuszaj mnie, żebym cię zastrzeliła. Proszę nie. – Ręka jej się trzęsła tak bardzo, że bała się, że nie zdoła jej uspokoić na tyle, żeby pociągnąć za spust. Tylko się uśmiechnął, ruszając w jej stronę. Oboje usłyszeli nadjeżdżającego konia i obrócili się, żeby zobaczyć Callena wyciągającego broń z biodra, gdy Zmierzch przeskoczył przez ogrodzenie. – Na ziemię, Easy. Twarzą w dół albo cię tam poślę krwawiącego. Callen przerzucił nogę nad karkiem Zmierzcha i zeskoczył lekko na ziemię. – Natychmiast. – Teraz to moja ziemia. Nie masz prawa… Callen wybrał prostszą metodę. Dwa potężne lewe ciosy. – Pilnuj go. W odpowiedzi Zmierzch postawił kopyto na plecach Easy’ego.

Pozostawiając Easy’ego twarzą do ziemi pilnowanego przez konia, Callen szybko ruszył do Bodine. – Wezmę to od ciebie. – Wyjął broń z jej trzęsącej się ręki i zatknął za pasek. – Daj mi zobaczyć, gdzie jesteś ranna. – To nie moja krew. Nie moja. Nie jestem ranna. – Jesteś pewna? – Wepchnął swój rewolwer do kabury i przesunął palcami po sińcu na jej twarzy. – Ja zastrzeliłam… Zastrzeliłam… – Ćśśś. – Wziął ją w ramiona. – Jesteś bezpieczna. Doleciał go odgłos syren i tętentu kopyt. – Jesteś bezpieczna – powtórzył. – Nie ustoję. – Jej kolana nie tyle się ugięły, ile zupełnie zanikły. – Już dobrze. – Wziął ją na ręce. – Trzymam cię. – Zastrzeliłam go… dźgnęłam. Dźgnęłam go w gardło, chyba w gardło, scyzorykiem. Nie mogłam wyciągnąć bolca, ale go dźgnęłam. Dałeś mi nóż i go dźgnęłam. – Dobrze. – Pomyślał, że jest zszokowana i nic dziwnego. Jej skóra była blada jak śnieg, a źrenice wielkości księżyców. – Zabiłam go? Nie żyje? – Nie wiem. Nie rusza się i to najważniejsze. Patrz, jedzie Chase. Zaraz

będą twój tata i Rory, jadą tutaj, Tate też. Słyszysz syreny? – Chciałam wyjść przez okno, ale wszedł przez drzwi. Pan, nie Easy. To, co mówię, nie ma sensu. Nie mogę jasno myśleć. – Później pomyślisz. – Callen nie ruszał się z miejsca, a Chase zeskoczył z konia i objął ich oboje. – Nie jest ranna – uspokoił go Callen. – To nie jej krew. Chase skinął głową i obejrzał się na dwóch leżących na ziemi mężczyzn. – Ty to zrobiłeś? – spytał Callena. – Ja powaliłem jednego, ona drugiego. – Zerknął za siebie na pędzącego po zrytej koleinami drodze pikapa szeryfa. – Nie musisz teraz rozmawiać z Tatem. Poczeka, aż będziesz spokojniejsza. – Nic mi nie jest. Już mi lepiej. Chyba mogę nawet stanąć. Ale Callen zaniósł ją na pniak do rąbania drewna i usiadł tam, trzymając na kolanach. – Posiedzimy sobie chwilę. – Dobry pomysł. Porozmawiała z szeryfem. Opowiedzenie wszystkiego godzina po godzinie pomogło jej pozbyć się mgły z umysłu. I patrzyła, jak prowadzą zakutego w kajdanki Easy’ego, który wciąż się upierał, że nic złego nie zrobił.

– On w to wierzy – stwierdziła. – Porwanie mnie, chociaż czaił się na Chelsea, to po prostu jego prawo. Zabicie Billy Jean i Karyn Allison - to wypadek i nie jego wina. Został tak wychowany, żeby w to wierzyć. Zapomniałam, Boże, zapomniałam, powiedział coś o tym, że Pan - LaFoy musiał pochować swoje żony. Alice miała rację. Były inne. – Sprawdzimy to. – Chciał zabić własnego syna. Biegł na niego z nożem. Nie zatrzymałby się. Miałam broń. Miałam broń, więc jej użyłam. – Słonko, nie musisz się o to martwić. – Tate poklepał ją po kolanie. – To jasne jak słońce, że się broniłaś, a co więcej, ocaliłaś życie człowiekowi, który cię w to wpakował. – Dźgnęłam go najpierw w domu. Rzucił się na mnie, rzucił się, kiedy nie chciałam się rozebrać i położyć, jak mi kazał. Musiałam poczekać, aż podejdzie blisko. Użyłam noża - ty mi go dałeś - powiedziała do Callena. – Na dwunaste urodziny. Callen patrzył na nią przez chwilę, a potem przyłożył czoło do jej czoła. – Cały czas go miałaś. – To dobry nóż. Chcę go z powrotem. Mogę go dostać z powrotem? – Potrzebujemy go teraz jako materiału dowodowego, ale dopilnuję, żeby wrócił do ciebie.

– Teraz jest już dość tępy. Wydłubywałam nim bolec ze ściany, ale się nie udało, więc użyłam jako wytrychu do otwarcia zamka. – To dlatego są takie poranione? – Callen dotknął jej zdartych palców i przycisnął je do ust. – Trwało to wieki, ale otworzyłam zamek, zdjęłam kajdany. Chciałam dotrzeć do okna… Zdjąć kajdany, dotrzeć do okna, wybić je, wyjść. Biec. Dobrze, gdybym znalazła gdzieś jakąś broń, ale miałam plan. – Nie wątpię – zapewnił ją Callen i po prostu schował twarz w jej włosach. – A potem on wszedł. Nie Easy, LaFoy. Uderzył mnie, rozerwał mi bluzkę. Easy uderzył mnie kilka razy, ale dał się przegadać. Wiedziałam, że z LaFoyem nic nie zyskam. Wyglądał na chorego - zapomniałam o tym. Jakby dłuższy czas chorował. Miał atak kaszlu. Dźgnęłam go kilka razy i upadł na mnie. Złapałam jego broń, wyciągałam ją, kiedy wszedł Easy i go ode mnie oderwał. Biegłam - nie do okna, wypadłam przez drzwi i biegłam. Zobaczyłam samochody, więc biegłam do nich. Liczyłam, że uda mi się którymś uciec, ale Easy zaczął za mną biec. Myślałam, że go zastrzelę, ale co powiem Alice? Wtedy wyszedł LaFoy z nożem. A potem przyjechał Callen kiedy znowu myślałam, że muszę zastrzelić Easy’ego. – Na razie wystarczy. Pójdę teraz i przyjadę później, jak tu skończymy.

O, jest twój tata. – Muszę wstać, żeby widział, że nic mi nie jest. Dosłownie parę sekund po tym, jak Callen ją puścił, Sam złapał ją na ręce. Trudniej będzie powiedzieć Alice. Miała tego świadomość, tak samo jak wiedziała, że trzeba to zrobić. Ona musi to zrobić. Pojechała do domu z ojcem - co było dla niego ważne - i całą drogą dała mu się trzymać za rękę. Wszystkie kobiety czekały na werandzie - jej rodzina, Jessica, Clementine i Chelsea. Widziała blade twarze, podkrążone oczy, świeże łzy. Matka podbiegła do niej, złapała mocno i szlochała, gdy jedna kołysała drugą. – Zabierzemy cię do środka, pomożemy się umyć. – Jeszcze nie. Czy możemy wszyscy - wy wszystkie - najpierw usiąść razem na werandzie? – Spojrzała na ojca. – Potrzebuję pobyć chwilę z nimi. – Trudno mi cię spuścić z oka. – Ale pocałował ją i dał znać pozostałym, którzy za nim jechali, żeby objechali dom i wzięli się do wyprowadzenia koni z przyczep. Bodine przytuliła każdą z kobiet, mocno uścisnęła. Widziała pytania i nadzieję w oczach Alice, poczuła, jak się jej serce ściska. Clementine trzęsła się broda, ale prawie udało się jej mówić radosnym

tonem. – Zrobiłam duży dzban lemoniady. Przyniosę. – Clem, chętnie napiłabym się coli, jeżeli nie masz nic przeciwko. – Przyniosę. – Ja pomogę. – Łzy spływały po policzkach Chelsea. Clementine objęła ją ramieniem. – Przyda mi się pomoc. Chodź ze mną, skarbie. – Alice. – Bodine chciała to już mieć za sobą i ujęła jej dłoń. – Usiądziemy. Muszę ci coś powiedzieć, chociaż to trudne. – Czy Pan zranił ci twarz? – Tak, ale nic więcej nie zrobił. Z westchnieniem i szlochem Alice usiadła na schodach. – Uciekłaś. Uciekłaś, zanim skrzywdził cię bardziej, zanim zdołał zrobić te wszystkie rzeczy. Tak się cieszę, Bodine. Tak się cieszę. Teraz Bobby zamknie go w więzieniu. Bobby to prawo. Bobby go zamknie. – On nie żyje, Alice. Alice mrugała, starając się pozbyć łez, po czym starła je dłonią. – Nie żyje? – Nigdy więcej go nie zobaczysz. Nigdy więcej nikogo nie skrzywdzi. Ale, Alice, to nie Pan mnie porwał, to nie on mnie zamknął.

– To Pan tak robi. – Teraz ona szukała dłoni Bodine, cała drżała. – Callen powiedział mi, że zdałaś sobie sprawę, że Easy to twój Rory, ten Rory, którego Pan ci odebrał. To im pomogło mnie znaleźć, Alice. Ty pomogłaś im mnie znaleźć. – Nie chciałam, żeby stało ci się coś złego. – Wiem. – Rory cię porwał. Mój Rory. Porwał cię i zamknął. – LaFoy - Pan - powiedział mu, że nie żyjesz. Powiedział, że umarłaś podczas porodu. On nigdy nie wiedział, że ma matkę. I Pan nauczył go złych rzeczy, złych zachowań. Cora usiadła i pogłaskała Alice po plecach. – Próbował porwać dwie przede mną, ponieważ tego nauczył go Pan. I… one umarły. – Pan jest w nim… Jak on się naprawdę nazywa? – John Gerald LaFoy. – John Gerald LaFoy jest w nim i zabrał mi go, zanim zdążyłam go nauczyć odróżniać dobro od zła, zanim przekazałam wystarczająco dużo z siebie - z nas. Był słodkim dzieckiem. Starałam się nim dobrze opiekować. Czy on musi pójść do więzienia? – Pójdzie, ale przypuszczam, że potrzebuje też pomocy i ją otrzyma.

– Jak doktor Minnow. – Tak sądzę. I myślę, że za kilka dni, może wcześniej, pozwolą ci się z nim zobaczyć, porozmawiać. Alice zdusiła szloch i przycisnęła dłoń do ust. – Nie chcę, żebyś mnie nienawidziła. – Nigdy nie mogłabym cię nienawidzić. – Ja… Ja chcę go zobaczyć, powiedzieć mu, że ma matkę. Zrobił straszne rzeczy, ale ma matkę. Mamo… – Pojadę z tobą. – Ja też – powiedziała Miss Fancy, ściskając dłoń Maureen. – Reenie. – Zawiozę was. Nie mogę go zobaczyć, Alice, nie potrafię tego zrobić. Ale cię zawiozę. – Ponieważ jesteś moją siostrą. – Ponieważ jestem twoją siostrą. Alice pocałowała posiniaczony policzek Bodine. – Przyłóż na to lód. Napij się coli i pozwól mamie się umyć. Kocham cię. – Ja też cię kocham. Bodine wstała, wzięła matkę za rękę, a potem sięgnęła po dłoń Jessiki. – Jesteśmy prawie siostrami i przydałaby mi się pomoc. No i możesz mi

powiedzieć, kto do cholery zajmuje się ośrodkiem. – Wszystko jest pod kontrolą – zapewniła Jessica. Miss Fancy z westchnieniem usiadła na stopniu po drugiej stronie Alice. – Będę z wami mieszkać w Domu Bodine. Będę tam mieszkać i pracować czasami w ośrodku z Calem i końmi. Będę gotować i szydełkować, i spróbuję być matką dla mojego Rory’ego. Będziemy trzema staruszkami w małym domu. – Kogo nazywasz staruszką, dziewczyno? – spytała stanowczo Miss Fancy, a Alice położyła głowę na jej ramieniu. – Będę miała rude włosy jak ty. Będę piekła bułeczki i galopowała. Będę śpiewała z moją siostrą i nie będę się bała. Ponieważ uciekłam i wróciłam do domu. EPILOG Bodine stała pod prysznicem, aż woda zrobiła się zimna. I chociaż zamierzała wrócić na dół, nie protestowała, gdy matka i Jessica zaprowadziły ją do łóżka. Nie sprzeciwiała się, gdy Jessica kazała jej tam zostać i do tego wziąć wolne następnego dnia. Nie miała najmniejszego zamiaru zrobić ani jednego, ani drugiego, lecz zasnęła, jeszcze zanim wyszły z pokoju. I spała całe pięć godzin, nieświadoma, że przez cały ten czas Callen leżał koło niej i czuwał.

Kiedy się obudziła, jadła, jakby głodowała tydzień. Zgodnie z obietnicą przyjechał Tate i musiała opowiedzieć mu całą swoją gehennę. Przypomniała sobie szczegóły, które wcześniej wyleciały jej z pamięci. Potem zaskoczyła samą siebie, ucinając sobie drzemkę na kanapie, kiedy zeszła porozmawiać z Alice. Pomiędzy spaniem i jedzeniem - w tym dużego posiłku przed domem, żeby wszyscy pracownicy rancza mogli wziąć w nim udział - nie zdołała spędzić nawet pięciu minut sam na sam z Callenem. A miała mu kilka rzeczy do powiedzenia. Z tego też powodu oznajmiła, że musi wybrać się na długą przejażdżkę. Spojrzała na niego i zgięła palec. Nie mówili wiele, kiedy siodłali konie. Ona wybrała trasę, ponieważ miała w tym cel. – Nie spytałam, jak mnie znalazłeś. Wiem, że Alice odegrała w tym rolę, ale… – Miałem szczęście. Spotkałem ranczera, który skojarzył miejsce, kiedy mu je opisałem. Jakieś dobre półtora kilometra dalej i kiedy byłem w połowie drogi, usłyszałem strzał. – Będę chciała mu osobiście podziękować. Gdybyś nie przyjechał w tym momencie, zabiłabym dwóch mężczyzn zamiast jednego.

– Jeżeli zamierzasz czuć się choć trochę winna z tego powodu, jesteś zwyczajnie głupia. – Nie jestem głupia i nie mam najmniejszych wyrzutów sumienia z powodu LaFoya. Nie jest to coś, co mogę zbyć wzruszeniem ramion, ale nie czuję się winna. Czułabym się, gdybym musiała strzelić do Easy’ego. On nie jest w pełni władz umysłowych. Bez względu na to, co zrobił, nie jest zdrowy. I jest synem Alice, więc musiałabym to dźwigać. Przyjechałeś i nie musiałam. Uratowałeś mnie przed tym. – Sama się uratowałaś cholernym scyzorykiem. – Tak, ale przecież dostałam go od ciebie. Dałaś mi narzędzie i go użyłam. Kolejny punkt dla ciebie. Przejdźmy się trochę. Muszę się przejść. Zeskoczyła i poczekała na niego. Poprowadzili konie na teren, gdzie drzewa szumiały na wietrze, trawa falowała i kwitły polne kwiaty. – Bardzo się bałam – przyznała. – Ja też. – Teraz on się zatrzymał, obrócił się i przyciągnął ją do siebie. – Jezu, Bodine, nie wiedziałem, że człowiek może oddychać, kiedy jest tak przerażony. – I nigdy, przenigdy w życiu nie zapomni widoku jej stojącej w podartej i zakrwawionej bluzce, z twarzą bladą i posiniaczoną. – Wiedziałam, że przyjedziesz, ale nie mogłam czekać.

– Miałaś rozplanowany dzień. Śmiejąc się, pocałowała go za uchem. – Miałam. – Cała ty, odhaczasz kolejne sprawy do załatwienia. Dzięki Bogu za to. – Odsunął się, wziął jej twarz w dłonie i pocałował. – Prędzej czy później zabiorę cię na tę wykwintną kolację. – Dopilnuję tego. W międzyczasie… Podoba mi się tutaj. Nic nie przebije tych widoków – wskazała na góry, gdy słońce powoli zsuwało się za nie z bezkresnego nieboskłonu. – Mnóstwo miejsca. Podeszła do drzewa i założyła wodze Leo na gałąź. Zaciekawiony Callen zrobił to samo i ruszył za nią. – Jest już polna droga - łatwy dojazd, konno czy samochodem, do pracy. Tak sobie myślę, że dom może stać tutaj, żeby dobrze było widać te zachody słońca. Tam stajnie i wybieg. Jeżeli kiedyś będziesz chciał zająć się na poważnie prowadzeniem rancza, możesz dostawić barak. Dobra trawa, dla koni i dla bydła. Mogą być kurczaki – dodała w zamyśleniu. – Zawsze uważałam patrzenie na nie za dziwnie uspokajające. Jego mózg prawdopodobnie nadal nie funkcjonował sprawnie, biorąc pod uwagę ostatnie wydarzenia, bo z trudem za nią nadążał. – Czy ty mówisz o zbudowaniu tutaj domu?

– Dom to twoja sprawa - choć mam kilka niepodlegających dyskusji warunków. Ja daję ziemię. Moi rodzice obiecali każdemu z nas po dwieście hektarów. Więcej, jeżeli będziemy chcieli, ale jak dla mnie na początek to aż nadto. Skoro tak ci dobrze poszło w Kalifornii, chyba dasz radę postawić dom. Już się połapał, o czym ona mówi, i podobał mu się ten kierunek rozmowy. – Dobrze mi poszło. – Świetnie. Chcę porządną szeroką werandę dookoła domu. Duże okna. Kominki. Chcę kominek w sypialni. Widziałam w czasopiśmie zdjęcie kominka w głównej łazience. Chcę taki. – Chcesz mieć kominek w łazience? – Tak. I taki wielki prysznic parowy. Myślę, że dobra byłaby podwójna weranda, chociaż na górze nie musi obiegać całego domu. I… przygotuję ci listę. – Nie wątpię. Ile sypialni mam zbudować? – Myślę, że pięć wystarczy. Pokręcił głową. – Sześć. Uniosła brwi i spojrzała na niego z ukosa.

– Czy ja ci wyglądam na klacz zarodową? – Sześć. Do tego pokój, żeby wstawić gigantyczny telewizor i oglądać filmy. Jej brwi uniosły się jeszcze wyżej. – Jak dobrze poszło ci w Kalifornii? – Musisz za mnie wyjść, żeby się dowiedzieć. – Ja mówię o zbudowaniu domu. Nie powiedziałam, że za ciebie wyjdę. – Tylko spróbuj tego nie zrobić. – Wystarczyło zerknąć na Zmierzcha, żeby koń ją porządnie szturchnął łbem, aż poleciała prosto w ramiona Callena. – Zostałaś przegłosowana. Zbudujmy dom, Bodine. Załóżmy rodzinę. – Wiedziałam, że przyjedziesz. – Położyła dłoń na jego policzku. – Strasznie się bałam, ale wiedziałam, że przyjedziesz. Nie mogłam tak po prostu siedzieć i czekać, ale wiedziałam. Zastanawiam się, czy zawsze wiedziałam. Że wrócisz do domu i wrócisz do mnie. Nie mogłam siedzieć i czekać, ale zastanawiam się, czy o tym nie wiedziałam. Miło jest tak myśleć. Jedno jest pewne - kiedy miałam ten nóż, który dałeś mi tyle lat temu, i usiłowałam nim otworzyć zamek, wiedziałam, że kiedy wyjdę, kiedy ucieknę, wrócę do ciebie. Wrócę do ciebie i wyjdę za ciebie. Zarzuciła mu ręce na szyję. Gdy się całowali, mogłaby przysiąc, że

poczuła, jak razem zapuszczają korzenie w tym miejscu. – Kocham cię, Bodine. Będziesz to wiedziała każdego dnia. – Ja też cię kocham – Spojrzała mu w oczy. – Bardzo cię kocham. – Słyszycie? – Callen podniósł ją i zakręcił się. Zmierzch zarżał z aprobatą i trącił biodrem Leo, który prychnął. Śmiejąc się, Bodine położyła głowę na ramieniu Callena. – To będzie wyjątkowy zachód słońca. – Każdego wieczoru. – À propos wieczoru. Pięć sypialni. – Sześć. – Podsadził ją na siodło. – I dorzucę jacuzzi na górnej werandzie przy głównej sypialni. Bodine spojrzała na teren i wyobraziła sobie dom. – Jacuzzi – wymruczała. Uśmiechając się szeroko, Callen wskoczył na siodło, żeby mogli jeździć i rozmawiać o przyszłości, podczas gdy niebo pokazało całą wspaniałość słonecznego zachodu. Spis treści Część pierwsza PROLOG ROZDZIAŁ PIERWSZY

ROZDZIAŁ DRUGI ROZDZIAŁ TRZECI ROZDZIAŁ CZWARTY ROZDZIAŁ PIĄTY ROZDZIAŁ SZÓSTY ROZDZIAŁ SIÓDMY Część druga ROZDZIAŁ ÓSMY ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY ROZDZIAŁ DZIESIĄTY ROZDZIAŁ JEDENASTY ROZDZIAŁ DWUNASTY ROZDZIAŁ TRZYNASTY ROZDZIAŁ CZTERNASTY Część trzecia ROZDZIAŁ PIĘTNASTY ROZDZIAŁ SZESNASTY ROZDZIAŁ SIEDEMNASTY ROZDZIAŁ OSIEMNASTY ROZDZIAŁ DZIEWIĘTNASTY

ROZDZIAŁ DWUDZIESTY ROZDZIAŁ DWUDZIESTY PIERWSZY ROZDZIAŁ DWUDZIESTY DRUGI Część czwarta ROZDZIAŁ DWUDZIESTY TRZECI ROZDZIAŁ DWUDZIESTY PIĄTY ROZDZIAŁ DWUDZIESTY SZÓSTY ROZDZIAŁ DWUDZIESTY SIÓDMY ROZDZIAŁ DWUDZIESTY ÓSMY ROZDZIAŁ DWUDZIESTY DZIEWIĄTY ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY EPILOG Document Outline

Część pierwsza PROLOG ROZDZIAŁ PIERWSZY ROZDZIAŁ DRUGI ROZDZIAŁ TRZECI ROZDZIAŁ CZWARTY ROZDZIAŁ PIĄTY ROZDZIAŁ SZÓSTY ROZDZIAŁ SIÓDMY Część druga ROZDZIAŁ ÓSMY ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY ROZDZIAŁ DZIESIĄTY ROZDZIAŁ JEDENASTY ROZDZIAŁ DWUNASTY ROZDZIAŁ TRZYNASTY ROZDZIAŁ CZTERNASTY Część trzecia ROZDZIAŁ PIĘTNASTY ROZDZIAŁ SZESNASTY ROZDZIAŁ SIEDEMNASTY ROZDZIAŁ OSIEMNASTY ROZDZIAŁ DZIEWIĘTNASTY ROZDZIAŁ DWUDZIESTY ROZDZIAŁ DWUDZIESTY PIERWSZY ROZDZIAŁ DWUDZIESTY DRUGI Część czwarta ROZDZIAŁ DWUDZIESTY TRZECI ROZDZIAŁ DWUDZIESTY PIĄTY ROZDZIAŁ DWUDZIESTY

SZÓSTY ROZDZIAŁ DWUDZIESTY SIÓDMY ROZDZIAŁ DWUDZIESTY ÓSMY ROZDZIAŁ DWUDZIESTY DZIEWIĄTY ROZDZIAŁ TRZYDZIESTY EPILOG