Roberts Nora - In Death 15 - Wirus śmierci.pdf

SAVE OFFLINE

Prolog

Lato tego roku było morderczo upalne. W lipcu Nowy Jork zamieniał się w łaźnię parową. Szczęściarze, którzy mogli sobie pozwolić na ucieczkę nad ocean, chronili się w swoich domkach letniskowych, popijali chłodne drinki i rozkoszowali się ożywczą bryzą, prowadząc interesy przez telełącza. Inni, uzupełniwszy zapasy, zamykali się w klimatyzowanych domach, niczym oblegane przez wroga plemiona. Niestety, większość mieszkańców miasta musiała po prostu znosić upał. Kiedy wilgotność powietrza osiągnęła rekordową wysokość i nic nie zapowiadało rychłej poprawy sytuacji, nastroje zaczęły się stopniowo pogarszać. Dezodoranty już dawno przestały się sprawdzać, a każde, nawet najdrobniejsze nieporozumienie groziło wybuchem piekła. Ludzie z dnia na dzień stawali się coraz bardziej agresywni, nawet ci łagodni i niekonfliktowi wdawali się w bijatyki. Latem 2059 roku wszystkie oddziały pogotowia przeżywał prawdziwe oblężenie. Ci, którzy w zwyczajnych warunkach pozwoliliby sobie co najwyżej na przejście przez jezdnię w niedozwolonym miejscu, lądowali na posterunku policji, by w obecności

swoich

adwokatów

tłumaczyć,

dlaczego

próbowali

udusić

współpracownika czy wepchnąć nieznajomego przechodnia pod koła pędzącej taksówki. Zazwyczaj, kiedy emocje stygły, nie potrafili udzielić logicznej odpowiedzi. Patrzyli przed siebie otępiałym wzrokiem, zdumieni i zakłopotani, jak gdyby właśnie wyszli z głębokiego transu. Louie K. Cogburn dobrze wiedział, co i dlaczego robi i miał dokładnie określone plany na przyszłość. Zajmował się rozprowadzaniem nielegalnych substancji odurzających, najczęściej handlował Zonerem i Jazzem.

Aby zwiększyć swoje

niewielkie dochody, Louie mieszał Zonera z suszoną trawą zebraną w parkach miejskich, a do Jazzu dosypywał proszek do pieczenia, który kupował w hurtowych ilościach.

Jego

klientami

były

dziesięcio

–

dwunastoletnie

dzieciaki

ze

średniozamożnych domów, uczące się w okolicy jego mieszkania na dolnym Manhattanie. Dzięki temu oszczędzał na czasie i nie wydawał pieniędzy na dojazd. Preferował klientelę z klasy średniej, bo każdy biedak miał dostawcę we własnej rodzinie, a bogacze zbyt szybko wyczuwali trawę i proszek do pieczenia. Logika jaką posługiwał się Louie, pozwalała robić interesy wyłącznie z jedną grupą wiekową. On sam często powtarzał, że wystarczy wciągnąć w to dzieciaki odpowiednio wcześnie, by do końca życia pozostały jego klientami. Louie nie miał dotychczas okazji się przekonać, czy jego życiowe motto się sprawdza, bo żadne z jego klientów nie ukończył jeszcze szkoły. Mimo to Louie bardzo poważnie traktował swoją pracę. Co wieczór, kiedy jego potencjalni klienci odrabiali zadania domowe, on także był zajęty. Znał się na tym i sam prowadził własną małą księgę rachunkową. Jako księgowym nawet w niewielkiej firmie, zarabiałby dużo więcej niż na handlu narkotykami, uważał jednak, że prawdziwy mężczyzna powinien pracować na własne konto. Ostatnio coraz częściej się wściekał. Wystarczyło, by jego komputer z trzeciej ręki się zawiesił, a Louie wpadał w szał. I ten ból głowy. Upiorny, nieznośny ból głowy, jakiego nie były w stanie złagodzić nawet środki, które sam sprzedawał. Przez trzy dni w ogóle nie pracował. Ból głowy tak się nasilił, że przesłonił mu cały świat. Louie zaszył się w dusznym mieszkaniu i włączył głośną muzykę, w nadziei, że w ten sposób zagłuszy potworny szum w głowie. Ktoś mu jeszcze za to zapłaci, to jedyne, czego był pewien. Ktoś za to zapłaci. Gospodarz domu, przeklęty nierób, ciągle nie naprawiał klimatyzacji, myślał z rosnącą wściekłością Louie. Jego zaczerwienione, opuchnięte oczy ani na chwilę nie przestawały obserwować przesuwających się po ekranie rzędów cyfr. Siedział w samej bieliźnie przed otwartym na oścież jedynym oknem w kawalerce. Nie było wiatru, powietrze ani drgnęło, za to z ulicy dobiegał straszliwy zgiełk. Pokrzykiwania kierowców i przechodniów, ryk klaksonów, pisk opon, buczenie przepełnionych autobusów powietrznych. Pogłośnił wysłużony odtwarzacz tak, że trashrocowa muzyka zamieniła się w

ścianę hałasu. Odgrodził się od bólu. Z nosa sączyła mu się strużka krwi, ale on wcale tego nie zauważył. Louie K. przyłożył do czoła butelkę z letnim piwem. Żałował, że nie ma miotacza. Gdyby miał ten przeklęty miotacz, wychyliłby się przez to cholerne okno i wysadził w powietrze całą zasraną ulicę. Jego najbardziej gwałtownym wyczynem, przynajmniej do tej pory, było wyrzucenie młodocianego klienta z samochodu. Teraz, kiedy zlany potem siedział nad rachunkami, myśl o śmierci i zniszczeniu nie opuszczała go ani na chwilę, a w jego głowie rodziło się szaleństwo. Twarz miał woskowobladą, ciemne, sklejone w wilgotne strąki włosy opadały mu na zapadnięte policzki. Chude jak patyk ramiona połyskiwały od potu. Ręce drżały mu coraz silnie. Wbił wzrok w ekran. Nie mógł przestać się weń wpatrywać. Wyobraził sobie, jak podchodzi do okna, wspina się na parapet, wychodzi na zewnątrz, staje na gzymsie i uderza pięściami w ścianę gorącego powietrza i hałasu. W ręce trzyma miotacz. Krzycząc, sieje zniszczenie i śmierć. Krzyczy, wciąż krzyczy, aż w końcu spada. Ląduje na nogach, a potem... Z zamyślenia wyrwało go walenie do drzwi. Zacisnął zęby i wrócił do rzeczywistości. − Louie K., ty dupku! Wyłącz tę cholerną muzykę! − Idź do diabła – mruknął pod nosem, sięgając po kij do baseballu, z którym zwykła chadzać się po parku. W ten sposób dawał sygnały potencjalnym klientom. - Idź do diabła. Wszyscy idźcie do diabla. − Słyszysz mnie? Niech cię szlag! − Pewnie, że cię słyszę. - Czuł, jak w mózg wbijają mu się wielkie żelazne kolce, jak wwiercają się coraz głębiej i głębiej. Musi je natychmiast wyjąć. Krzycząc, uderzył z całej siły kijem. W oczach stanęły mu łzy, ale nie przestawał się katować. − Suze dzwoni po gliny. Słyszysz, Louie? Jeśli w tej chwili nie wyłączysz tego

gówna, Suze wezwie gliny. - Dla podkreślenia każdego słowa sąsiad walił pięścią w drzwi. Muzyka, łomotanie w drzwi, pokrzykiwania, kolce w mózgu, pot zalewający oczy. Louie sięgnął po kij. Otworzył drzwi i uderzył.

Rozdział 1

Porucznik Eve Dallas w zamyśleniu siedziała przy swoim biurku. Grała na zwłokę i wstydziła się tego. Na samą myśl o włożeniu eleganckiej sukni wieczorowej i udaniu się na służbową kolację, którą jej mąż wydawał dla grupy nieznajomych, miała ochotę wrzucić dziwaczną toaletę do niszczarki i zamienić ją w strzępy. Dużo ciekawszym miejscem wydawała jej się centrala. Tego popołudnia zamknęła dochodzenie, czekało ją więc sporo papierkowej roboty. Czuła, że nie powinna tracić czasu. Świadkowie zgodnie twierdzili, że ten sam facet, który wszczął przepychanki z dwojgiem turystów z Toledo, wcześniej potrącił samochodem sprzedawcę sojowych parówek i zbiegł z miejsca wypadku. Wszystko, czym się zajmowała w ciągu ostatnich dnia, miało mniejszy lub większy związek z tym jednym problemem. To małżeńska awantura z tragicznym zakończeniem, to uliczna burda z kilkoma ofiarami śmiertelnymi, nawet rozróba przed budką z lodami doprowadziła do morderstwa. Upał odbierał ludziom rozum. Zachowywali się głupio i podle, myślała, a to połączenie prowadziło do rozlewu krwi. Perspektywa wystrojenia się w tę przeklętą suknię i zmarnowania kilku godzin w jakiejś ekskluzywnej restauracji na rozmowach z ludźmi, których nawet nie znała,

sprawiała, że sama czuła się podle. To wyłącznie jej wina, myślała z niechęcią. Nie trzeba było wychodzić za faceta, który jest tak bogaty, że mógłby kupić cały kontynent. Roarke lubił takie wieczory, co nigdy nie przestało wprawiać jej w zdumienie. W pięciogwiazdkowej restauracji – pewnie i tak do niego należała – czuł się równie swobodnie jak we własnym domu, a kawior jadł z taką samą naturalnością jak domowe burgery. Te rzeczy nie powinny jej już dziwić, przecież byli małżeństwem od prawie dwóch lat. Zrezygnowana wstała od biurka. −

Pani porucznik ciągle tutaj? - W drzwiach gabinetu stała Peabody, jej podwładna. - Zdawało mi się, że miała pani iść na kolację do którejś z tych wytwornych restauracji w centrum.

−

Jeszcze zdążę. - Zerknęła na zegarek i poczuła lekkie zawstydzenie. No dobra, trochę się spóźni. Ale nie dużo. - Właśnie zakończyłam sprawę tego kierowcy. Peabody, która wbrew naturalnemu porządkowi rzecz, znakomicie znosiła nawet

najgorsze upały, spojrzała na nią spokojnymi ciemnymi oczami. −

Pani porucznik, chyba nie próbuje pani grać na zwłokę?

−

Przybiegałam, że będę służyć temu miastu i zapewnię opiekę i bezpieczeństwo jego mieszkańcom. Jeden z nich właśnie został rozgnieciony na Piątej Alei niczym robak. Uważam, że zasłużył na to, bym mu poświęciła dodatkowe trzydzieści minut mojego cennego czasu.

−

To prawdziwy koszmar, kiedy człowieka zmuszają do włożenia pięknej sukni, obsypują brylantami, czy czym tam panią obsypali, każą pić szampana i jeść homara. I to w towarzystwie najprzystojniejszego mężczyzny na planecie, a pewnie i poza nią. Nie wiem, jak pani znosi taki stres. Współczuję.

−

Zamknij się, Peabody.

−

Ja to co innego, mogę sobie przez cały wieczór siedzieć z McNabem w ciasnej pizzerii naprzeciwko posterunku. Podzielimy się porcją, a potem rachunkiem. Peabody potrząsnęła głową. Kosmyk ciemnych włosów, który wymknął się spod jej czapki, kołysał się rytmicznie. - Nawet pani nie wie, jak okropnie się czuję,

wiedząc o tym. −

Peabody, szukasz kłopotów?

−

Nie, pani porucznik. - Peabody zrobiła najniewinniejszą minę, na jaką było ją stać. - Po prostu próbuję okazać współczucie w tych trudnych chwilach.

−

Pocałuj mnie w dupę. - Eve, rozdarta między wesołością a rozdrażnieniem, zaczęła się powoli zbierać do wyjścia, kiedy odezwał się dzwonek łącza.

−

Mam powiedzieć, że pani wyszła?

−

Zdaje się, że kazałam ci się zamknąć. - Eve podeszła do biurka i odebrała. Wydział zabójstw. Dallas.

−

Pani porucznik. - na ekranie pojawiła się znajoma twarz Troya Truehearta. Eve jeszcze nigdy nie widziała go tak spiętego.

− −

Trueheart. Pani porucznik – powtórzył, po czym głośno przełknął ślinę. - Miałem wypadek. W odpowiedzi na... o rany, zabiłem go.

−

Oficerze – Eve, nie przerywając rozmowy, zlokalizowała go na ekranie. Trueheart, jesteś na służbie?

−

Nie, pani porucznik. Tak jest, pani porucznik. Sam nie wiem.

−

Weź się w garść – rzuciła ostro. Automatycznie podniósł głowę. - Czekam na raport.

−

Tak jest. Po skończeniu służby wracałem pieszo do domu, kiedy usłyszałem kobietę wzywającą przez okno pomocy. Zareagowałem natychmiast. Na czwartym piętrze budynku mężczyzna uzbrojony w kij baseballowy atakował jakąś kobietę. Na podłodze w przedpokoju leżał mężczyzna, cywil. Był nieprzytomny albo nie żył, mocno krwawił. Wszedłem do mieszkania i ... próbowałem ich rozdzielić. Pani porucznik... ja chciałem go powstrzymać, on by ją zabił. Kazałem mu się poddać, ale on zignorował moje ostrzeżenie i rzucił się na mnie. Zdążyłem wyjąć broń, żeby go ogłuszyć. Przysięgam, że chciałem go tylko obezwładnić, ale on nie żyje.

−

Trueheart, spójrz na mnie. Posłuchaj. Zabezpiecz budynek i powiadom dyspozytora o zgonie. Powiedz, że złożyłeś mi raport, a ja jestem w drodze.

Wezwę

pogotowie.

Rób

wszystko

zgodnie

z

regulaminem.

Trueheart.

Zrozumiałeś? −

Tak jest, pani porucznik. Powinienem był najpierw zgłosić dyspozytorowi. Powinienem...

−

Trzymaj się, Trueheart. Już jadę. Peabody – dodała, kierując się ku wyjściu.

−

Tak jest, pani porucznik. Jestem z panią.

Wzdłuż ulicy parkowało kilka radiowozów. Na chodnik wjechała karetka pogotowia. Eve podeszła bliżej. W tej okolicy ludzie zwykle unikali policji. Na widok mundurowych większość gapiów rozpłynęła się w powietrzu. Nieliczni, którzy zostali, musieli się cofnąć. Dwaj policjanci pilnujący wejścia przyjrzeli jej się z podejrzliwie, po czym wymienili niepewne spojrzenia. Była wyższa rangą, mogła ich obu zniszczyć. Czuła ich chłód. −

Gliny nie powinny zawracać tyłka innym gliniarzom. Robimy, co do nas należy – mruknął jeden z nich. Zatrzymała się i zmierzyła go wzrokiem. Natychmiast zrozumiał, że szczupła, wysoka kobieta o brązowych oczach ma nad

nim władze. Jej spojrzenie było całkowicie pozbawione emocji. Krótkie, lekko kręcone kasztanowe włosy okalały jej pociągłą twarz. Wydatne wargi zacisnęły się w wąską linię. W brodzie miała maleńki dołeczek. Mężczyzna czuł, że kurczy się pod jej spojrzeniem. −

Gliny nie powinny przeszkadzać innym glinom – wycedziła zimno. - Oficerze, ma pan jakiś problem? Niech pan zaczeka, aż zrobię swoje, potem będzie pan pyskował. Weszła do holu wielkości pudełka po butach i od razu skierowała się ku jedynej

windzie w budynku. Nacisnęła guzik. Fala gorąca, jaka w nią uderzyła, nie miała związku z morderczym upałem.

−

Czasami mam wrażenie, że niektórzy mundurowi najchętniej przegryźliby mi gardło, kiedy okazuje się, że jestem wyższa stopniem. Jak to jest?

−

To z nerwów, pani porucznik – odparła Peabody, kiedy wchodziły do windy. Mundurowi spoza centrali znają i lubią Truehearta. Ale testy nie będą dla niego zbyt przyjemne.

−

Testy nigdy nie są przyjemne. Najlepsze, co możemy dla niego zrobić, to działać szybko i nie łamać prawa. I tak już spieprzył sprawę, zawiadamiając najpierw mnie, a nie dyspozytora.

−

Będą mu zrobić przykrość? To pani ubiegłej zimy zdjęła go z ulicy i wprowadziła do centrali. Wewnętrzni powinni zrozumieć, że...

−

Ci z WW nie są zbyt bystrzy. Miejmy nadzieję, że się w to nie wmieszają. Wyszła z windy i uważnie się rozejrzała. Na szczęście był na tyle rozsądny, by nie ruszać ciał. Zachował się jak

doświadczony gliniarz, pomyślała z ulgą. Na korytarzu w kałuży krwi leżeli dwaj mężczyźni. Jeden z nich odwrócony był twarzą do ziemi. Drugi leżał na plecach. Wpatrywał się w sufit, a w jego martwych oczach dostrzegła zdziwienie. Zza niedomkniętych drzwi mieszkania obok dobiegało łkanie. Drzwi naprzeciwko także były otwarte. W ścianie zauważyła kilka świeżych dziur i wgnieceń. Leżące na podłodze odpryski pochłonęła kałuża krwi. Na złamanym drągu, który kiedyś był kijem baseballowym, dostrzegła ślady krwi i strzępy mózgu. W progu stał wyprostowany i blady jak duch Trueheart. W jego oczach ciągle tliło się zdumienie pomieszana z szokiem. −

Pani porucznik.

−

Trueheart, weź się w garść. Peabody, nagrywaj. - Eve przykucnęła i zaczęła oglądać ciała. Zakrwawiony mężczyzna był duży i umięśniony. Barczysty typ, taki co to kiedy go zdenerwować, rozwaliłby pięścią ścianę. Tył jego głowy przypominał rozgniecione cegłą jajko. Drugi miał na sobie jedynie grafitowe szorty. Na chudym, kościstym ciele nie

widać było żadnych ran ani sińców, jedynie z uszu i nozdrzy sączyły się cienkie stróżki krwi. Żyłki w oczach zupełnie mu popękały, a białka nabrały czerwonego

koloru. −

Oficerze Trueheart, czy zidentyfikowano już ciała?

−

Pani porucznik, eee... pierwsza ofiara to Ralph Wooster, zamieszkały w apartamencie 42E. Ten, którego ja... - urwał. Eve uniosła głowę i spojrzała mu w oczy.

−

A druga ofiara? Trueheart zwilżył językiem usta.

−

Druga ofiara to Louis K. Cogburn z mieszkania 43F.

−

Kto tak rozpacza w 42E?

−

Suzanne Cohen, współlokatorka Ralpha Woostera. To ona wzywała pomocy przez okno. Kiedy dotarłem na miejsce, Louise Cogburn groził jej drągiem czy też kijem baseballowym W tym czasie... Zamilkł, kiedy Eve uniosła palec.

−

Po wstępnych oględzinach ciał stwierdziłam, że ofiara to mężczyzna rasy mieszanej, lat około trzydziestu pięciu, waga jakieś sto dwadzieścia kilogramów, wzrost około metra osiemdziesięciu centymetrów. Widoczne obrażenia głowy, twarzy i ciała. Najprawdopodobniej rany zadano drewnianym kijem, na którym widać ślady krwi i tkankę mózgową. Druga ofiara to mężczyzna po trzydziestce, rasy kaukaskiej, waga sześćdziesiąt kilogramów, metr siedemdziesiąt pięć centymetrów wzrostu. Zidentyfikowany jako napastnik. Przyczyna śmierci ba razie nieznana. Krwawienie z nosa i uszu, brak widocznych obrażeń. Wyprostowała się.

−

Peabody, niech nikt nie dotyka ciał. Sama dokończę badanie, ale najpierw muszę porozmawiać z tą Cohen. Oficerze Trueheart, czy podczas zajścia używał pan broni?

−

Tak jest, pani porucznik, ja...

−

Proszę oddać broń oficer Peabody, która ją zabezpieczy. Dwaj mundurowi stojący na końcu korytarza mruknęli coś pod nosem, ale nie

zwróciła na nich uwagi. Patrzyła Trueheartowi w oczy. −

Nie masz obowiązku składania broni, bo nie ma tu twojego adwokata. Poproś,

niech co kogoś przydzielą. Proszę, żebyś oddał broń Peabody, wtedy nie będzie żadnych wątpliwości co do przebiegu dochodzenia. Wiedziała, że jej całkowicie zaufał. −

Tak jest, pani porucznik. Kiedy sięgnął po paralizator, położyła dłoń na jego ramieniu.

−

Od kiedy jesteś taki nerwowy, Trueheart?

−

Prawe ramie trochę mnie boli.

−

Doznałeś obrażeń podczas zajścia?

−

Strasznie machał tym kijem, więc zanim...

−

Osobnik, który wywołał awanturę, zaatakował cię i zranił podczas wykonywania obowiązków służbowych? - Chciała nim potrząsnąć. - Dlaczego, u diabła, nic nie powiedziałeś?

−

Wszystko stało się tak szybko. Popchnął mnie, zamachnął się i...

−

Zdejmij koszulę.

−

Pani porucznik?

−

Ściągaj koszulę, Trueheart. Peabody, rejestruj. Zarumienił się. Dobry Boże, niewinny jak dziecko, pomyślała Eve. Trueheart,

unikając jej wzroku, rozpiął koszulę. Peabody wstrzymała oddech, ale czy to na widok jego niezaprzeczalnie pięknej klatki, czy raczej opuchlizny i ogromnego sińca ciągnącego się od prawego ramienia aż po łokieć. Eve nie była pewna. −

Wygląda na to, że nieźle oberwał i to kilka razy. Niech obejrzy to lekarz. Oficerze Trueheart, kiedy następnym razem odniesie pan w czasie służby obrażenia, proszę powiadomić przełożonych. Odsuńcie się. W mieszkaniu 42E panował straszny bałagan. Choć najwyraźniej utrzymywanie w

domu porządku nie należało do ulubionych zajęć lokatorów, Eve była przekonana, że warstwa potłuczonego szkła zalegająca na podłodze i plamy krwi na ścianach przypominające abstrakcyjne malowidła nie stanowiły wystroju wnętrza. Kobieta nie wyglądała lepiej. Na lewym oku miała opatrunek, a nad nim otwartą ranę. Lewa część twarzy była opuchnięta i sina. −

Jest przytomna? - zapytała jednego z lekarzy pogotowia Eve.

−

Rozumie, co się do niej mówi. Chciała wyjść, ale ją zatrzymaliśmy, żeby mogła pani z nią zamienić słówko. Niech jej pani zbyt długo nie męczy – poradził.Musimy ją zabrać do szpitala. Ma uszkodzoną rogówkę, strzaskaną kość policzkową i złamaną rękę. Facet nie żałował pałki.

−

Dajcie mi pięć minut. Panno Cohen. - Eve podeszła bliżej i pochyliła się nad kobietą. - Jestem porucznik Dallas. Czy może mi pani powiedzieć, co się stało?

−

On zupełnie oszalał. Myślę, że zabił Ralpha. Po prostu oszalał.

−

Louis Cogburn?

−

Tak, Louie K. - Zamknęła zdrowe oko i westchnęła. - Ralph się wkurzył, bo Louie włączył muzykę tak głośno, że nie słyszeliśmy własnych myśli. I ten cholerny upał. Ralph chciał po prostu w spokoju wypić piwko. Bo czemu nie? Louie K. przeważnie słucha muzyki bardzo głośno, ale tym razem przesadził. Zdawało się, że nam bębenki w uszach popękają. I tak od kilku dni. Zdrowe oko drgnęło jej nerwowo.

−

Panno Cohen, a co na to Ralph? - zachęcała Eve.

−

Ralph poszedł tam, zapukał do drzwi i kazał mu ściszyć. Nawet nie wiem, kiedy Louie wyskoczył z tym swoim kijem. Wymachiwał nim, wrzeszczał, wyglądał jak szaleniec. Polała się krew. Otworzyła oko.

−

Wystraszyłam się, okropnie się wystraszyłam. Zatrzasnęłam drzwi i pobiegłam do okna żeby zawołać pomoc. Słyszałam, jak wrzeszczy, jak uderza, to był taki tępy odgłos. Słyszałam Ralpha. Wołałam o pomoc, a potem on przyszedł.

−

Kto?

−

Louie K. Ale nie wyglądał jak Louie. Był cały we krwi, miał coś strasznego w oczach. Podszedł do mnie z kijem. Zaczęłam uciekać. Chciałam uciec. Uderzał, wszystko rozbijał i krzyczał coś o jakiś kolcach w głowie. Uderzył mnie, co było potem, nie wiem. Nie pamiętam. Oberwałam po twarzy. Pamiętam tylko jak lekarz założył mi opatrunek.

−

Czy widziała pani oficera, który zareagował na pani wołanie? Rozmawiała z nim pani?

−

Nic nie widziałam. Tylko gwiazdy. Ralph nie żyje, prawda? - Ze zdrowego oka popłynęła jedna łza. - Ono nie chcą mi powiedzieć, ale ja wiem, że gdyby żył, Louie nigdy by tu nie przyszedł.

−

Niestety tak. Bardzo mi przykro. Czy między Ralphem a Louiem dochodziło do nieporozumień?

−

Chodzi pani o to, czy już się kiedyś nie pobili? Czasami zdarzało się im pokłócić o muzykę, ale przeważnie byli zgodni. Lubili wypić razem kilka piw, zapalić Zonera. Louie to spokojny facet. Nigdy nie było z nim żadnych problemów.

−

Pani porucznik – wtrącił się jeden z lekarzy. - Musimy natychmiast zawieźć ją do szpitala.

−

W porządku. Przyślijcie kogoś, niech obejrzy mojego oficera. Dostał kilka razy po ramieniu. - Eve odsunęła się, a po chwili wyszła z pokoju. - Trueheart, złożysz mi raport. Chcę znać szczegóły. Opiszesz wszystko dokładnie i po kolei.

−

Tak jest, pani porucznik. Wyszedłem z posterunku o szóstej trzydzieści i pieszo udałem się w kierunku południowo – wschodnim.

−

A dokąd szedłeś? Znowu oblał się rumieńcem.

−

Wybierałem się do domu przyjaciółki, byłem umówiony na kolację.

−

Miałeś randkę?

−

Tak jest, pani porucznik. Kiedy mijałem ten budynek, usłyszałem wołanie o pomoc. Podniosłem głowę i zobaczyłem kobietę. Była bardzo zdenerwowana. Wszedłem do budynku i ruszyłem na czwarte piętro, skąd dochodziły odgłosy awantury. Kilkoro mieszkańców wyglądało przez uchylone drzwi na korytarz, ale nikt nie wyszedł. Poprosiłem, żeby ktoś wezwał policję.

−

Szedłeś schodami czy podjechałeś windą? - Szczegóły, jak najwięcej szczegółów. Eve wiedziała, że powinna wyciągnąć z niego wszystko, co pamiętał.

−

Schodami, pani porucznik. Uznałem, że tak będzie szybciej. Kiedy dotarłem na to piętro, mężczyzna zidentyfikowany jako Ralph Wooster leżał na podłodze w korytarzy między mieszkaniami 42E i 43F. Nie sprawdziłem, czy ma jakieś obrażenia, bo w mieszkaniu 42E rozległy się krzyki i brzęk rozbijanego szkła.

Zareagowałem natychmiast. Widziałem, jak osobnik zidentyfikowany jako Louis K. Cogburn atakuje kobietę kijem baseballowym. Na broni... Przerwał i głośno przełknął ślinę. −

Na broni zauważyłem ślady, które wyglądały jak krew i szara tkanka. Na podłodze leżała nieprzytomna kobieta. Cogburn stał nad nią, uniósł kij nad głowę i szykował się do uderzenia. Wyjąłem paralizator, powiedziałem, że jestem policjantem i zażądałem, by napastnik się poddał. Trueheart przerwał i wytarł dłonią usta. W jego spojrzeniu Eve dostrzegła

bezradność i błaganie. −

Pani porucznik, potem wszystko potoczyło się bardzo szybko.

−

Postaraj się to opowiedzieć. Trueheart zamknął oczy. Mięśnie twarzy drgały mu przez chwilę, w końcu podniósł

głowę i popatrzył na Eve. −

Odwrócił się od kobiety. Wykrzykiwał jakieś brednie, coś o kolcach w głowie, o tym, że wybije okno. Potem podniósł kij, zdawało się, że chce znowu ją uderzyć. Podszedłem bliżej, chciałem go powstrzymać i wtedy mnie zaatakował. Zrobiłem unik, próbowałem mu odebrać broń. Trafił mnie kilka razy, chyba wtedy złamał kij. Straciłem równowagę, zatoczyłem się, potknąłem się na czymś i upadłem na ścianę. Zobaczyłem, że do mnie idzie. Krzyknąłem, żeby się zatrzymał. Trueheart wziął głęboki wdech, powoli wypuścił powietrze, ale to nic nie

pomogło, głos ciągle mu drżał. −

Przyjął pozycję, jak gdyby chciał jak najdalej wybić piłkę. Odbezpieczyłem broń. Pani porucznik, wybrałem opcję ogłuszanie, widzi pani, paralizator jest ustawiony na najniższe rażenie...

−

Co dalej?

−

Wrzeszczał. Jeszcze nigdy nie słyszałem takiego wrzasku. Darł się, a po chwili zaczął biec. Ruszyłem za nim, a wtedy on osunął się na podłogę. Myślałem, że go ogłuszyłem, tylko ogłuszyłem. Podszedłem do niego, żeby go związać i wtedy zauważyłem, że nie żyje. Sprawdziłem puls. Naprawdę nie żył. Straciłem głowę. Pani porucznik, całkiem straciłem głowę. Wiem, że to niezgodne z procedurą, że

wezwałem panią, zamiast powiadomić... −

Nie przejmuj się tym. Oficerze, czy użył pan broni w obronie życia własnego lub osób cywilnych?

−

Tak jest, pani porucznik. Dokładnie tak było. Eve kiwnęła na jednego z mundurowych stojących na końcu korytarza.

−

Proszę odprowadzić oficera Truehearta na dół. Wezwałam dla niego ambulans. Niech zaczeka na lekarza w którymś radiowozie. Zostanie pan z nim, dopóki nie skończę. Trueheart, zadzwoń po swojego adwokata.

−

Ale, pani porucznik...

−

Radzę ci wezwać adwokata – powtórzyła. - W uzupełnieniu raportu stwierdzam, że po pobieżnych oględzinach miejsca przestępstwa i dowodów oraz po przesłuchaniu

Suzanne

Cohen

uznaję

zeznanie

oficera

Truehearta

za

zadowalające. Broń została użyta w obronie własnej, napastnik zagrażał też życiu osób cywilnych. Na razie to wszystko, co mogę powiedzieć. Dokładniejszy raport złoże po zakończeniu dochodzenia w tej sprawie. Trueheart, idź już, odpocznij. Wezwij adwokata i pozwól lekarzom się zbadać. −

Tak jest, pani porucznik. Dziękuję, pani porucznik.

−

Chodźmy, Trueheart. - Mundurowy poklepał go po plecach.

−

Oficerze? Czy któryś z miejscowych policjantów zna ofiary? Mundurowy odwrócił się i spojrzał na Eve.

−

To teren Proctora. Możliwe, że ich znał.

−

Wezwać go – powiedziała i weszła do mieszkania 43F.

−

Jest w szoku – zauważyła cicho Peabody.

−

Będzie musiał sobie jakoś z tym poradzić. - Eve bacznie rozglądała się po pomieszczeniu. Pokój był niechlujny i śmierdzący. Wszędzie walały się nadpsute resztki jedzenia i

brudne ubrania. W ciasnej kuchni zmieścił się jedynie wąski blat, maleńki autokucharz i miniaturowa lodówka. Na blacie olbrzymia forma do pieczenia cista. Eve uniosła ze zdziwieniem brwi. −

No wiesz? Jakoś sobie nie wyobrażam, żeby nasz Louie K. Piekł ciasto. -

Otworzyła szafkę i zaczęła przeglądać zawartość równo ustawionych i szczelnie zamkniętych słojów. - Cóż, wygląda na to, że Louie produkował nielegalne substancje. Zabawne, w kuchni porządek jak u cioci Marty, a reszta mieszkania przypomina chlew. Rozejrzała się. −

Na meblach nie ma śladu kurzu. Co za ironia. Kto by pomyślał, że facet, który sypiał w śmierdzącej pościeli, odkurzał mieszkanie. Otworzyła szafkę.

−

Tu też miał porządek. Ubrania są czyste, ale widać, że kompletnie nie miał gustu. Spójrz na to okno, Peabody.

−

Tak, pani porucznik.

−

Jest czyste nie tylko od wewnątrz, ale i z zewnątrz. Umyto je niedawno temu. Po co myć okna, skoro po podłodze rozrzuca się... co to w ogóle jest... jakąś niezidentyfikowaną żywność?

−

Może sprzątaczka ma wolny tydzień?

−

Tak, ktoś z pewnością miał wolny tydzień. Tyle trzeba, żeby zebrać taką kolekcję brudnej bielizny. - Odwróciła się w stronę drzwi, kiedy nadszedł policjant w mundurze.

−

Oficer Proctor?

−

Tak jest, pani porucznik.

−

Znał pan tych dwóch?

−

Znałem Louiego K. - Proctor potrząsał głową. - Jasny gwint... o, przepraszam, pani porucznik, niezły burdel. Ten dzieciak, Trueheart, tam na dole, zaraz wyrzyga sobie bebechy.

−

Niech się pan nie martwi o Truehearta i jego bebechy. Pan niech się zajmie Louiem K. Co pan o nim wie? Twarz Proctora skamieniała.

−

To drobny handlarz nielegalnymi substancjami. Sprzedawał to swoje gówno uczniom z pobliskiej szkoły. Na początek dawał im na próbę odrobinę Zonera i małą działkę Jazzu, tak żeby ich zachęcić. Moim zdaniem, był mało szkodliwy.

Poza tym jeszcze żaden nielegalny nie dorobił się na handlu z dzieciakami. −

Był agresywny?

−

W życiu! To spokojny facet. Nie wdawał się w bójki, trzymał gębę na kłódkę. Kiedy kazało mu się spadać, bez gadania spadał. Czasami patrzył tak spod łba, jakby chciał się postawić, ale nigdy się nie odważył.

−

Niedawno odważył się rozwalić głowę Ralphowi Woosterowi, pobić kobietę i zaatakować policjanta.

−

Pewnie testował własne produkty. To jedyne, co przychodzi mi do głowy. Nawet na tym go nie przyłapaliśmy. Od czasu do czasu przypalał Zonera, ale był zbyt skąpy, żeby pozwolić sobie na coś więcej. To mi wygląda na Zeusa. - Proctor wskazał głową korytarz. - Takim drobnym facetom całkiem po tym odbija. Nie słyszałem, żeby wcześniej tak rozrabiał.

−

W porządku, dziękuję panu, Proctor.

−

Sprzedawał dzieciakom nielegalne substancje. Niewielka strata dla ludzkości.

−

Nie nam to oceniać. - Eve zakończyła rozmowę i odwróciła się do niego plecami. Podeszła do biurka i zerknęła na monitor komputera.

Czystość absolutna Osiągnięta −

Co to, u diabła, znaczy? - mruknęła, marszcząc czoło. - Peabody, czy na mieście pojawiło się jakieś nowe gówno? Słyszałaś o narkotyku o nawie Czystość?

−

Nie mam pojęcia.

−

Komputer, podaj definicję Czystości. Błędna komenda. Skrzywiła się. Wpisała swoje nazwisko, numer odznaki i hasło dostępu.

−

Podaj definicję Czystości. Błędna komenda.

−

Hmmm. Peabody, zdobądź listę nielegalnych substancji, tych znanych i tych nowych. Komputer, zapisz bieżący dokument. Pokaż ostatnią operację. Monitor przez chwilę migotał, po czym na ekranie pojawiła się tabela zawierająca

szczegółowy spis inwentarza, zyski, straty i zakodowane dane klientów.

−

Z tego, co tu mamy, wynika, że Louie siedział przed komputerem i uzupełniał rachunku, kiedy go coś ugryzło. Wtedy wstał i rozwalił sąsiadowi głowę.

−

Pani porucznik, jest strasznie gorąco. - Peabody zerknęła przełożonej przez ramię. - Ludzie po prostu wariują.

−

Tak, możliwe, że i tym razem właśnie tak było. Czasami wariują. W jego spisie nie ma żadnej wzmianki o Czystości.

−

Na liście nielegalnych substancji też niczego takiego nie widzę.

−

To co to, do cholery, ma być? I jak on to osiągnął? - Eve zrobiła krok w tył. - Cóż, rzućmy okiem na Louiego K. Zobaczymy, co nam powie.

Rozdział 2

Powiedział mniej, niż się spodziewała. Jedyne, co udało jej się stwierdzić za pomocą podręcznego zestawu, to fakt, że Louie K. zmarł z przyczyn neurologicznych. Informacja nie była zbyt ścisła. Ciało przejął koroner, który niestety miał pierwszeństwo, a to oznaczało, że przez wzgląd na upały i ogólne letnie zniechęcenie do pracy, będzie miała szczęście, jeśli przyślą jej wyniki przed pierwszymi przymrozkami. Będzie naciskać i wydzwaniać do głównego patologa. Tymczasem postanowiła porozmawiać przez łącze z adwokatem, którego Trueheartowi przydzielił wydział, i dowiedzieć się, czy chłopak poradził sobie z biurokratycznymi wymogami. Trueheart był wciąż roztrzęsiony, więc odesłała go do domu i poleciła, by przygotował się do przesłuchania.

Wróciła do centrali, żeby sporządzić dokładny raport z wypadku, w wyniku którego dwie osoby poniosły śmierć, a jedna doznała bardzo poważnych obrażeń. Choć jej żołądek domagał się posiłku, Eve dopełniła procedury i wysłała raport wydziałowi wewnętrznemu. Kiedy dotarła do domu, było już dawno po kolacji. W całym domu paliło się światło, miejska forteca Roarke'a jaśniała niczym latarnia morska w ciemną noc. Na aksamitnej trawie kładły się ciemnozielone-cienie ogromnych liściastych drzew, przecinając kręte strumyki kwiatowych rabatek, które za dnia przyciągały wzrok żywymi kolorami. Dolny Manhattan, gdzie spędziła większą cześć wieczoru, należał do zupełnie innego świata niż ten prywatny raj. Już prawie przywykła do tego ciągłego przemieszczania się między światami. Ostatnio coraz rzadziej wytrącało ją to z równowagi. Zaparkowała samochód przed kamiennymi schodami i wbiegła na górę, desperacko próbując umknąć fali gorąca. Wcale się tak bardzo nie spieszyła. Ledwo przekroczyła próg, odetchnęła czystym i chłodnym powietrzem, kiedy w holu niczym nieprzyjemny duch, pojawił się Summerset, kamerdyner Roarke'a. −

Tak, spóźniłam się na kolację - powiedziała, zanim mężczyzna w ogóle zdążył tworzyć usta. - Wiem, okazałam się beznadziejną żoną, hańbą dla ludzkości. Nie mam klasy, jestem nieuprzejma i nie szanuję żadnych świętości. Powinnam zostać- wygnana nago na ulicę i ukamienowana za moje grzechy. Summerset uniósł siwą brew.

−

Czy to wszystko?

−

Tak, a przy tym jaka oszczędność czasu. - Ruszyła schodami w górę. - Jest u siebie?

−

Właśnie wrócił. Summerset skrzywił się, nieco zawiedziony faktem, że nie zdążył jej skrytykować.

Następnym razem będzie szybszy.

Upewniwszy się, że kamerdyner wrócił, skąd przyszedł, Eve podeszła do jednego z domowych ekranów. −

Gdzie Roarke? Dobry wieczór, kochanie. Roarke jest w swoim gabinecie.

−

Liczby. - Cóż, te kolacje biznesowe zawsze się tak kończą. Przez ułamek sekundy miała ochotę iść do sypialni i wziąć szybki prysznic. Poczucie winy było jednak silniejsze. Ruszyła w kierunku gabinetu Roarke'a. Przez otwarte drzwi usłyszała jego głos. Domyślała się, że omawiał szczegóły

dotyczące którejś z niedawno zawartych umów, najprawdopodobniej tej, którą sfinalizował podczas dzisiejszej kolacji. To, co mówił, zupełnie jej nie interesowało. Jego głos brzmiał jak poezja, potrafił uwieść nawet kobietę, która nigdy nie rozumiała serca poety. Kiedy sumował kolejne liczby i podawał suche fakty, w jego głosie rozbrzmiewała irlandzka muzyka. Pasował do pięknej celtyckiej twarzy, o wyrazistych rysach i silnie zarysowanych kościach. Błękitne oczy i pełne usta z pewnością były dziełem hojnego Boga, który, stwarzając go, musiał mieć wyjątkowo dobry dzień. Podeszła bliżej i zatrzymała się w progu. Roarke stał przy oknie i dyktował notatkę. Zauważyła, że spiął swoje gęste ciemne włosy, które zwykle opadały mu luźno na ramiona. Wciąż miał na sobie czarny wieczorowy garnitur. Robił wrażenie eleganckiego człowieka interesu, nieprzerwanie odnoszącego sukcesy, świetnie wykształconego i obytego towarzysko. Eve wiedziała, że w środku ciągle jednak pozostał niebezpiecznym Celtem. Tuż pod gładką powierzchnią zawsze obecna była ta jego dzikość. I zawsze ją pociągała. Dostrzegła ją i teraz, kiedy odwrócił się, choć nie mógł wiedzieć, że tam stała. Ich oczy się spotkały. −

Podpisz Roarke i prześlij - polecił. - Skopiuj plik Hagerman-Ross. Witam, pani porucznik.

−

Cześć. Przykro mi z powodu kolacji.

−

Nieprawda. Wsunęła ręce do kieszeni. To śmieszne, ale przez cały czas miała ochotę go objąć.

−

A jednak trochę mi przykro. Rozpromienił się w uśmiechu.

−

Zapewniam, że byś się nie nudziła.

−

Pewnie masz rację. Gdybym kiedykolwiek się nudziła, zapadłabym w śpiączkę. Przykro mi, że cię zawiodłam.

−

Jeszcze nigdy mnie nie zawiodłaś. - Podszedł do niej, delikatnie ją objął i pocałował. - Wiesz, atmosfera się ożywia, kiedy przepraszam gości w imieniu żony, którą wezwały obowiązki służbowe. Morderstwo to pasjonujący temat do rozmowy przy stole. Kto tym razem?

−

Dwóch facetów w centrum. Drobny dealer zatłukł sąsiada kijem baseballowym, potem rzucił się na kobietę i gliniarza. Glina go uciszył. Roarke uniósł brwi. To nie wszystko. W oczach żony dostrzegł niepokój, którego

nie tłumaczyła jej chłodna relacja. −

Ale chyba nie to zatrzymało cię do tak późna w biurze.

−

Tym gliną jest Trueheart.

−

Ach, tak. - Położył dłoń na jej ramieniu. - Jak sobie z tym radzi? Otworzyła usta, żeby coś powiedzieć, ale potrząsnęła tylko głową i odsunęła się od Roarke'a.

−

Beznadziejnie. Bez-na-dziej-nie.

−

Aż tak źle?

−

Chłopak całkiem się załamał. Roarke pogłaskał grubego kota drzemiącego na konsoli, po czym dyskretnie

zasugerował Galahadowi, żeby poszedł spać gdzieś indziej. Niektórzy gliniarze przez całe życie mają spokój, Trueheart nie odsłużył nawet roku, a już musiał zabić człowieka. Po czymś takim ludzie się zmieniają.

−

Ty się zmieniłaś? Po tym, jak pierwszy raz zabiłaś człowieka podczas służbydodał. Oboje dobrze wiedzieli, że zabiła kogoś, leszcze zanim wstąpiła do policji.

−

Ze mną było inaczej. - Często zastanawiała się, czy sposób, A jaki weszła w dorosłe życie, wpłynął na jej stosunek do śmierci. To była osobista sprawa. Zimna zemsta.

−

Trueheart ma dopiero dwadzieścia dwa lata i jest... czysty. - Ogarnęło ją przygnębienie i współczucie. Nieświadomie przykucnęła, by podrapać Galahada za uchem. - Nie zmruży dziś oka. Ciągle będzie do tego wracał. Będzie rozmyślał, dręczył się, gdybym zrobił to i tamto, zamiast... A jutro... - Na chwilę ukryła twarz w dłoniach, po

tym się wyprostowała. -Nie mogę nic zrobić. Będzie wizja

lokalna. Trueheart musi się poddać testom, nic na to nie poradzę. Wiedziała, co to oznacza. Całkowite obnażenie, pytania, monitory. Technicy podłączą mu do głowy maszyny i pozbawią prywatności. Wedrą się do środka i splądrują mu duszę. −

Martwisz się, że sobie nie poradzi? Spojrzała na niego i wzięła kieliszek wina, który dla niej przygotował.

Jest twardszy, niż się wydaje, ale cholernie się boi. Przygniata go poczucie winy, a to, plus rozterki, może negatywnie wpłynąć na wyniki testów. No a poza tym czeka go dochodzenie wewnątrz-wydziałowe. −

A to dlaczego? Usiadła i głaszcząc układającego się jej na kolanach kota, wyjaśniła mężowi całą

sprawę. Głośne opowiedzenie tej historii pomogło jej poskładać myśli, zwłaszcza że słuchacz rozumiał, do czego zmierzała, i potrafił sobie wyobrazić całe zajście, jeszcze zanim wprowadziła go w szczegóły. −

Nie można zabić człowieka za pomocą policyjnego paralizatora.

−

Tak - westchnęła Eve. - Właśnie. Musiałby być ustawiony na pełne rażenie i przytknięty do gardła, w miejscu pulsu. A nawet wtedy jeden wstrząs by nie wystarczył.

−

Co oznacza, że wersja Truehearta nie trzyma się kupy. Wiedziała, że ci z WW też to zauważą. Eve jeszcze raz przeanalizowała całą sytuację.

−

Działał pod przymusem. Jedna osoba cywilna nie żyła, drugiej groziło poważne niebezpieczeństwo, on sam został ranny.

−

Czy tak zamierzasz grać z WW? Cóż, Roarke zawsze potrafił ją rozgryźć.

−

Mniej więcej. - Nie przestając drapać kota, sięgnęła po kieliszek z winem i upiła łyk. - Potrzebne mi wyniki oględzin lekarskich. I tak nie ma mowy, żeby ktoś mógł zarzucić Trueheartowi, że zabił z premedytacją. Owszem, wpadł w panikę i za to oberwie. Zawieszą go na co najmniej trzydzieści dni. Prawdopodobnie dostanie skierowanie na przymusową terapię. Tu nie mogę mu pomóc. Niebezpieczeństwo polega na tym, że zamiast powiadomić dyspozytora, Traeheart zadzwonił do mnie. Jeśli WW zwietrzy w tym jakiś podstęp, chłopak będzie skończony. Roarke usiadł i napił się wina.

−

Może powinnaś pogadać ze swoim dawnym kumplem Websterem? Eve stukała palcem w oparcie krzesła, przypatrując się w zamyśleniu mężowi. Na

jego twarzy dostrzegała cień rozbawienia. A może to co innego? Nigdy nie była pewna. Tak naprawdę Don Webster nie był jej dawnym kumplem. Przez krótki czas, i to wieki temu, był jej kochankiem. Z powodów, których tak do końca nie rozumiała, Webster nigdy sobie nie wybaczył, że po jedynej nocy, jaką z nim spędziła, wdał się w te brutalne przepychanki z Roarkiem. Nie chciała, żeby jeszcze raz doszło do czegoś podobnego. −

Uważasz, że byłaby to dobra okazja, by znowu rozwalić mu nos? Roarke wypił łyk wina i uśmiechnął się.

−

Myślę, że Webster i ja całkiem dobrze się rozumiemy. Nie mogę go winić za to, że podoba mu się moja żona. Przecież mnie samemu leż się podoba. Webster wie,

że jeśli jeszcze raz dotknie czegoś, co należy do mnie, połamię mu wszystkie kości. Taki układ obu nam odpowiada. −

Świetnie. Dandy - wycedziła przez zęby. - Przeszło mu. Tak powiedział - dodała. Roarke uśmiechnął się bez przekonania. - Wiesz co, mam dziś tyle na głowie, że może zrobimy to innym razem. Chciałabym zadzwonić do komendanta i nie mogę. Muszę się trzymać regulaminu. Dzieciak się po tym wszystkim rozchorował, a ja nie potrafiłam mu pomóc.

−

Nic mu nie będzie, mamuśka. Zmrużyła oczy.

−

Uważaj - powiedziała. - To ja sprowadziłam go do wydziału zabójstw. Kilka miesięcy temu przeze mnie wylądował w szpitalu.

−

Eve.

−

No dobrze. Ale to ja wyznaczyłam go do zadania, które zakończyło się szpitalem. A teraz jest podejrzany o zabójstwo. Czuję się odpowiedzialna.

−

Tak to widzisz? - Położył dłoń na jej roztrzęsionych palcach. -To dzięki temu jesteś tym, kim jesteś. To dlatego najpierw zadzwonił do ciebie. Bał się, przeżył szok. Odebranie życia drugiemu człowiekowi nie powinno być i nie jest czymś powszednim. Czyż nie jest dobrym gliną właśnie dlatego, że coś poczuł?

−

Tak, będę się tego trzymać, ale wciąż coś mi tu nie gra. Po prostu coś jest nie tak powiedziała, wstając. Kot, obrażony, że go zignorowała, wyprostował ogon i wyszedł. - Na szyi nie ma żadnych śladów. - Eve krążyła po pokoju. - Jeśli Trueheart chciał go ogłuszyć, na szyi ofiary powinny zostać ślady. Gdzie są?

−

Może użył innej broni, takiej, która zabija? Pokręciła głową.

−

Nie znam nikogo bardziej przeciwnego noszeniu czegoś takiego. Jeśli jednak się mylę co do Truehearta, to gdzie ta broń? Nie miał jej przy sobie. Nie było jej w mieszkaniu. Sprawdziliśmy nawet zsyp. Zadzwonił do mnie kilka minut po zajściu. Nie miał czasu, żeby wszystko przemyśleć i zatrzeć ślady. Poza tym zastanów się, to nie miałoby sensu. - Znów usiadła na krześle. - Ten Louie K. to

jakiś mięczak. Tak powiedział policjant, sąsiedzi, nawet ta kobieta, którą zaatakował. Żerował na uczniach z okolicznych szkół. Owszem, ma kartotekę, ale nie ma w niej ani jednej wzmianki o przemocy. Żadnych napaści, żadnych bójek. Nigdy nie miał broni. −

A kij baseballowy?

−

Uprawiał sport. Wyobraź go sobie, jak siedzi w samej bieliźnie i prowadzi księgowość. Jest skrupulatny i dokładny, ale mieszkanie ma paskudne i brudne. W tym brudzie nie ma logiki. W szafkach panuje porządek, okna są umyte, ale po podłodze walają się resztki jedzenia i śmierdzące ubrania, a w zlewie czeka stos naczyń. Zupełnie, jakby był chory i od tygodnia nie sprzątał. Poprawiając włosy, przywołała w pamięci obraz małego dusznego mieszkania.

Wyobraziła sobie gospodarza. Zlany potem siedział przed monitorem komputera, przy otwartym oknie. −

Słuchał muzyki tak głośno, że sąsiadom pękały bębenki. Twierdzą, że miał taki zwyczaj. Ralph z mieszkania naprzeciw wkurza się i wali w drzwi. To też nic nowego. Tylko że tym razem, zamiast ściszyć muzykę, Louie K. chwyta kij baseballowy i rzuca się na sąsiada, z którym zwykle lubił sobie popić. Tłucze go na śmierć. - Rozwalił mu czaszkę - dokończyła po chwili. - Jego twarz wyglądała jak galareta. Louie K. bil tak mocno, że złamał solidny kij. Sąsiad był od niego większy i cięższy o jakieś sto funtów, a jednak nie zadał mu widocznych ran. Eve zaczęła wszystko rozumieć. W jej głowie pojawiły się obrazy. Wiedziała, co

zaszło. Choć jej przy tym nie było, poznała przebieg wypadków. −

Trudno się bić, kiedy mózg wychodzi ci uszami - stwierdził Roarke.

−

Tak, to utrudnia sprawę. Louie K. słyszy krzyk, kopniakiem otwiera drzwi mieszkania sąsiadów i atakuje kobietę. Wtedy pojawia się gliniarz i Louie rzuca się na niego.

−

Upał odbiera ludziom rozum.

−

Możliwe. Na pewno wydobywa to, co w nich najgorsze. Frajer siedział w domu i liczył dochody. Uzupełniał rachunki, tak jak co wieczór o tej porze. Dlatego coś mi tu nie gra. - Marszcząc czoło, oparła się o biurko Roarke'a. - Słyszałeś o jakimś nielegalnym środku o nazwie Czystość?

−

Nie.

−

Nikt nie słyszał. Kiedy weszłam do jego mieszkania, komputer był włączony, a na ekranie migotał napis „Czystość Absolutna Osiągnięta". Co to, do diabła, jest ta Czystość Absolutna? I jak on ją osiągnął?

−

Jeśli to coś nowego, ten pokątny dealer byłby już milionerem -zauważył Roarke.

−

No właśnie, ja też tak pomyślałam. Jego komputer tego nie zidentyfikował, nawet kiedy podałam mój kod dostępu. Podesłałam to elektronicznym. Nie mogę wprowadzić Feeneya - rozmyślała na głos. - To rutynowe śledztwo. Nie wypada takim

drobiazgiem

zawracać

głowy

szefowi

wydziału

przestępstw

elektronicznych. −

Mogłaś wprowadzić mnie.

−

Czyżby? I tak byłeś zajęty.

−

Owszem, byłem zajęty jedzeniem. Ty chyba nie? Jesteś głodna?

−

Teraz, kiedy o tym wspomniałeś... A ty co jadłeś?

−

Hmmm. Chłodnik śliwkowy, sałatkę z krabów i doskonałego turbota z rusztu.

−

Och! - Eve poderwała się na nogi. - Mnie wystarczy burger.

−

Tak myślałem.

Eve leżała w łóżku i wpatrywała się w sufit. Nie mogła zasnąć. Próbowała w myślach zrekonstruować przebieg wypadków, analizowała dane, zastanawiała się nad dowodami. Ciągle nie potrafiła powiedzieć, dlaczego ta historia wzbudzała tyle

wątpliwości. Co gorsza, nie była pewna, czy na jej opinię nie wpływa fakt, że sprawa dotyczy młodego, obiecującego policjanta. Był spostrzegawczy, miał głowę na karku i wierzył w ideały tak jasne i błyszczące jak wypolerowane srebro. Czystość, przypomniała sobie. Gdyby miała jednym słowem zdefiniować to pojęcie, powiedziałaby Trueheart. Stracił dziś trochę tej czystości i cząstki nigdy nie zdoła odzyskać. Eve wiedziała, że będzie cierpiał bardziej, niż sobie na to zasłużył. Wcale nie zachowywała się jak mamuśka, pomyślała, odwracając głowę i wykrzywiając się w ciemności do Roarke'a. Przysunął się do niej i musnął dłonią jej piersi. −

Kochanie, skoro masz tyle energii...

−

O czym ty mówisz? Przecież śpię.

−

Nie sądzę. Myśli tak głośno kołaczą ci się po głowie, że obudziłabyś umrzyka. Czuję, że potrzebujesz pomocnej dłoni, żeby rozładować tę energię. Kiedy ją do siebie przyciągnął, zmarszczyła czoło..

−

Nie wydaje mi się, żeby to była twoja dłoń, asie.

Trzydzieści sześć ulic dalej Troy Trueheart leżał w ciemności ze wzrokiem utkwionym w suficie. Nikt nie dzielił z nim łóżka, nie było nikogo, kto mógłby go pocieszyć i rozerwać. Przed oczami cały czas pojawiała się twarz człowieka, którego zabił. Wiedział, że powinien był wziąć środek uspokajający zalecony przez policyjnego lekarza, ale na myśl o spaniu ogarniał go strach. We śnie na pewno wszystko by wróciło. Widziałby to tak wyraźnie jak teraz, na jawie.

Krwawe plamy na ścianie w wilgotnym korytarzu, pogruchotane kości i jeszcze coś gorszego. Nie potrafił uwolnić się od tego smrodu, czuł go nawet tu, w swoim czystym i przytulnym mieszkanku. Gorące powietrze przesiąknięte zapachem świeżej krwi. Przerażające wycie, przepełniony bólem i strachem krzyk kobiety. I mężczyzny. Krzyk Louiego K. Cogburna, przypominający wrzask oszalałego zwierzęcia podczas polowania. Nawoływanie mieszkańców dobiegające zza zamkniętych drzwi. Hałas uliczny wdzierający się przez okna. I jego własne łomoczące w piersi serce. Dlaczego nie wezwał posiłków? Kiedy usłyszał, że ta kobieta woła o pomoc, powinien był wezwać posiłki. Nie zrobił tego. Ruszył prosto do środka, myśląc tylko o tym, by ją ratować. Wbiegając na górę po schodach, kazał, by ktoś zadzwonił po policję. Tego był pewien. Nikt nie zadzwonił. Dopiero teraz to sobie uświadomił. Nikt nie zawiadomił policji. Przecież byliby na miejscu dużo wcześniej niż porucznik Dallas. Jak ludzie mogą tak stać za zamkniętymi drzwiami i nic nie robić, podczas gdy ich sąsiadka rozpaczliwie wzywa pomocy? Nigdy tego nie zrozumie. W korytarzu zauważył mężczyznę, nikt mu nie pomógł. Widział go, poczuł skurcz żołądka, krew uderzyła mu do głowy, szum, który słyszał, był odgłosem strachu. Tak, bał się, strasznie się bał, ale wszedł do tego mieszkania, bo na tym polega jego praca. Musiał otworzyć drzwi, myślał, musiał wejść w sam środek wrzasku, krwi, szaleństwa. Co potem? Co potem? Policja! Rzuć broń! Natychmiast rzuć broń! W ręce trzymał pistolet. Wyjął go na schodach. Dokładnie to pamiętał. Mężczyzna, Louie K. Cogburn, odwrócił się. W dłoni obracał zakrwawiony kij baseballowy. Miał małe oczy, przypomniał sobie Trueheart. Małe oczy i chuda twarz, czerwona z wściekłości i od cudzej krwi. Ciemna gęsta krew. Jasna i świeża sączyła mu się z nosa. Teraz to sobie przypomniał. Ale czy to ma jakieś znaczenie?

Zaatakował. Szaleniec w szortach poruszał się z szybkością błyskawicy. Kij trafił w ramię tak niespodziewanie. Potworny ból i zawroty głowy. Mało brakowało, a broń wypadłaby mu z ręki. Przerażenie i widok krwi i ściskają za gardło. Mężczyzna, Louie K. Cogburn, odwraca się i rusza w stronę kobiety. Skuliła się na podłodze, płacze. Bezbronna i oszołomiona. Kij unosi się w górę. Zbliża się śmierć. I wtedy napastnik zaczyna się trząść. Jego oczy, dobry Boże, jego zaczerwienione oczy otwierają się szeroko, jak gdyby miały wyskoczyć z czaszki. Mężczyzna dostaje spazmów. Jego ciało w drgawkach wygląda jak marionetka, którą ktoś pociąga za sznurki. Jakaś piekielna ręka. Trzeba interweniować. Mężczyzna wciąż się miota. Dopiero po dłuższej chwili upada. Kuli się w sobie i bezwładnie zwala się na podłogę. Leży na plecach, czerwone niewidzące oczy wbite w sufit. Nie żyje. Nie żyje, a ja nad nim stoję. Zabiłem dziś człowieka. Trueheart ukrył twarz w poduszce, zamknął oczy, próbując uwolnić się od obrazów kłębiących się w jego głowie, i rozpłakał się.

Rankiem Eve zadzwoniła do głównego koronera Morrisa. Kiedy odezwała się automatyczna sekretarka, zostawiła wiadomość, z trudem powstrzymując się od warczenia. Jeśli będzie trzeba, przejdzie się do kostnicy, by osobiście z nim pomówić. Właściwie postanowiła zrobić to od razu. Przy okazji jeszcze raz obejrzy ciało Cogbuma. Choć nie miała na to ochoty, zadzwoniła do Dona Webstera z wydziału wewnętrznego. Tym razem nie bawiła się w ukrywanie rozdrażnienia, kiedy odezwała się poczta głosowa.

−

Ciepła posadka, macie tam wygodne godziny urzędowania, nie to co my. Prawdziwi gliniarze już dawno są na służbie. Webster, zadzwoń, kiedy znudzisz się siedzeniem za biurkiem i wąchaniem spoconych kolegów. Denerwowanie go pewnie nie było najmądrzejszym posunięciem, pomyślała,

odkładając słuchawkę. Ale z drugiej strony, gdyby próbowała być miła, Webster od razu by się zorientował, że czegoś od niego chce. −

Pani porucznik. - W progu jej biura, z czapką w ręce, stał Trueheart. - Pani mnie wezwała.

−

Zgadza się, Trueheart. Wejdź i zamknij drzwi. - Nie łamała żadnych przepisów, wzywając go do siebie przed testem, bo to ona prowadziła jego sprawę. - Usiądź. Miał podkrążone oczy i był blady jak ściana, dokładnie tak, jak się spodziewała.

Usiadł, patrząc na nią w skupieniu. Eve zleciła autokucharzowi przygotowanie dwóch filiżanek czarnej kawy, nawet nie pytając Truehearta, czy ma ochotę. −

Ciężka noc?

−

Tak, pani porucznik.

−

Dziś czeka cię jeszcze cięższy dzień. Testy to nie spacer po plaży.

−

Wiem, pani porucznik.

−

Musisz się dobrze przygotować. Oficerze, proszę patrzeć na mnie, kiedy do pana mówię - upomniała go ostro. Podniósł głowę, rozpaczliwie próbując skupić wzrok na jej twarzy. - Włożysz mundur, przypniesz odznakę, broń schowasz do kabury i stawisz komisji czoło, rozumiesz? Uważaj. Czy śmierć Louisa K. Cogbuma była uzasadniona?

−

Ja nie...

−

Tak czy nie? Nie ma innej odpowiedzi. Żadnego wahania, żadnych zastrzeżeń. Mów Traeheart. Czy użycie broni było konieczne?

−

Tak, pani porucznik.

−

Gdyby dziś przytrafiła ci się podobna sytuacja, czy użyłbyś broni? Wzdrygnął się, ale kiwnął głową.

−

Tak, pani porucznik.

−

I o to mi chodziło. - Podała mu kawę. - Tego się trzymaj, a reszta jakoś pójdzie. Nie próbuj przekombinować odpowiedzi podczas testu. Nie masz jeszcze wprawy. Mów prawdę, odpowiadaj uczciwie. Choćby nie wiem jak wykręcili pytanie o uzasadnienie, pamiętaj, że użyłeś broni z konieczności, ratowałeś życie osoby cywilnej i swoje własne.

−

Tak jest, pani porucznik.

−

Boże, Traeheart, zgodny sukinsyn z ciebie. Jaka odległość dzieliła cię od ofiary, kiedy użyłeś broni?

−

Myślę, że...

−

Nie myśl. Jak daleko?

−

Dwa metry. Może mniej.

−

Ile wstrząsów mu zaaplikowałeś?

−

Dwa.

−

Czy podczas zajścia twoja broń miała bezpośredni kontakt z ofiarą?

−

Kontakt? - Przez chwilę Trueheart nie rozumiał, o co go zapytała. - O, nie, pani porucznik. Upadłem, a kiedy on się odsuwał, nacisnąłem spust po raz pierwszy. Odwrócił się i ruszył w moim kierunku, a wtedy wypaliłem drugi raz.

−

Co zrobiłeś z odłamkiem?

−

Z odłamkiem? - Na jego twarzy pojawiło się zdumienie pomieszane z oburzeniem. - Pali porucznik, nie miałem przy sobie zapasowej broni. W ogóle jej nie posiadam. Byłem uzbrojony w zwykły paralizator, tak jak to określają przepisy. Sama mi go pani przecież odebrała. Jestem urażony...

−

Daruj sobie. - Eve oparła się na krześle. - Zdziwiłabym się, gdyby nie zadali ci tego pytania podczas testu. Założę się, że WW cię o to zapyta. I będą drążyćZachowaj swoje oburzenie dla nich. Nie pijesz kawy, Trueheart?

−

A, tak, pani porucznik,- Spojrzał ze znużeniem na filiżankę i bez entuzjazmu pociągnął łyk. Jego oczy otworzyły się szeroko, jak gdyby ktoś nagle kopnął go w tyłek. Mrugnął nerwowo, nie mogąc złapać powietrza. - To nie jest kawa.

−

Mylisz się. To właśnie jest kawa. Trochę smaczniejsza niż te zbożowe pomyje, co? To na wzmocnienie. Dziś ci się przyda. Posłuchaj mnie, Troy. Jesteś dobrym gliną, a będziesz jeszcze lepszy. Zabicie człowieka nie powinno być łatwe. Gdybyśmy odebranie ludzkiego życia traktowali ot tak, jak coś normalnego, stalibyśmy się tym, z czym walczymy.

−

Szkoda... szkoda, że nie było innego sposobu.

−

Nie było. Pamiętaj o tym- Jest ci przykro, czujesz się winny, i to jest w porządku. Nie powinieneś nawet dopuszczać do siebie myśli, że to, co zrobiłeś w tej sytuacji, nie było absolutnie konieczne. Jeśli komisja zobaczy, że nie jesteś pewien, czy postąpiłeś słusznie, rozszarpią cię na strzępy jak leopard gazelę.

−

Musiałem to zrobić. - Trueheart ściskał w dłoniach filiżankę z kawą, jak gdyby się bał, że mu ucieknie. - Pani porucznik, całą noc o tym myślałem i jestem zupełnie pewny, że nie mogłem postąpić inaczej. Przeanalizowałem chyba ze sto różnych rozwiązań. On by zabił tę kobietę. Mnie też by zabił, i każdego, kto by mu wszedł w drogę. Ale popełniłem kilka błędów. Przede wszystkim zanim wszedłem do budynku, powinienem był wezwać posiłki. Poza tym zamiast dzwonić do pani, trzeba było zawiadomić dyspozytora w centrali.

−

Tak, to poważne błędy. - Eve kiwnęła głową, zadowolona, że wszystko tak dokładnie sobie przemyślał. - Nie wpłynęły na przebieg akcji, bo i tak musiałbyś go zabić, tyle że mogą ci zaszkodzić w dalszej karierze. Dlaczego nie wezwałeś posiłków?

−

Od razu wbiegłem do budynku. Odniosłem wrażenie, że kobiecie grozi śmiertelne niebezpieczeństwo. Kiedy byłem w środku, kazałem sąsiadom zadzwonić po

policję. Cóż, powinienem był sam to zrobić. Gdyby nie udało mi się powstrzymać napastnika, mielibyśmy jeszcze więcej ofiar śmiertelnych. −

Dobrze. Widzę, że wyciągnąłeś wnioski. A dlaczego zadzwoniłeś do mnie, a nie do dyspozytora?

−

Bo ja... Pani porucznik, straciłem głowę. Kiedy dotarło do mnie, że obaj nie żyją, że to ja zabiłem napastnika, nie wiedziałem...

−

Odniosłeś obrażenia, byłeś zdezorientowany - podpowiedziała. -Czułeś, że możesz stracić przytomność. Pierwsze, co przyszło ci do głowy, to zawiadomić o zabójstwie. Skontaktowałeś się z porucznik Dallas z wydziału zabójstw, z którą wcześniej pracowałeś. Zrozumiałeś, Trueheart?

−

Tak jest, pani porucznik.

−

Twoje życie było zagrożone, znalazłeś się w bardzo stresującej sytuacji. Porucznik, którą powiadomiłeś o sprawie, rozkazała zabezpieczyć miejsce przestępstwa i czekać na jej przybycie. I tak zrobiłeś.

−

To niezupełnie tak wyglądało.

−

Nie, ale brzmi wiarygodnie. Trzymaj się tej wersji. Nie po to ściągnęłam cię z ulicy, żeby teraz patrzeć, jak wszystko chrzanisz.

−

Dostanę trzydzieści dni zawieszenia.

−

Możliwe. Na pewno.

−

Jakoś to przeżyję, ale nie chcę stracić odznaki.

−

Nie stracisz jej. Oficerze Trueheart, proszę na testy. - Wstała i wskazała drzwi. Pokaż im, co jesteś wart.

Eve jeszcze raz zadzwoniła z ponagleniem do Morrisa. Postanowiła zajrzeć do wydziału przestępstw elektronicznych, a potem razem z Peabody udać się do kostnicy.

Zawsze dziwnie się czuła, odwiedzając WPE. Jak oni w ogóle mogą tu pracować, kiedy wszyscy tak ciągle biegają i krzyczą coś do zestawów słuchawkowych lub zamknięci w ciasnych kabinach wykłócają się z komputerami. Prawie nikt nie wyglądał tu jak policjant. McNab, ekscentryczny chudzielec ze skłonnością do modnych strojów i do oficer Peabody, obdarzony był największą fantazją, ale pozostali w niczym mu nie ustępowali. Pomieszczenie zdawało się pulsować kolorami, elektronicy ubierali się wyjątkowo krzykliwie, aż bolały oczy. Przemknęła przez ich biuro tak szybko, jak to było możliwie, i od razu skierowała się do mrocznego i nudnego biura Feeneya. Drzwi były otwarte. Feeney rzadko je zamykał, nawet kiedy tak jak teraz, sztorcował podwładnego, który najwyraźniej coś przeskrobał. −

Do diabła, Halloway, myślisz, że te jednostki służą do zabawy? Że to rozrywka? Chcesz za pieniądze podatników grać sobie w Kosmicznego Zdobywcę?

−

Nie, panie kapitanie. Ja nie...

−

Wydział to nie przedszkole.

−

Panie kapitanie, robiłem to podczas przerwy śniadaniowej, bo...

−

To ty masz czas na śniadanie? - Na psiej twarzy Feeneya pojawiło się zdumienie, ale czujne oko Eve dostrzegło też rozbawienie. - Cóż, to bardzo ciekawe, Halloway, ale teraz będziesz musiał o tym zapomnieć. Obiecuję, że od tej chwili przerwy śniadaniowe pozostaną dla ciebie mglistym wspomnieniem. Byłeś taki zajęty ratowaniem wirtualnego wszechświata, że mogłeś nie zauważyć, ile mamy roboty. Za oknem kwitnie przestępczość, więc zanim ruszymy kopać kosmitów po tyłkach, jako zaprzysiężeni obrońcy prawa, musimy wyjść na ulicę i ratować miasto. Za trzydzieści minut chcę mieć na biurku raport w sprawie hakera z Dubrecku. Halloway skurczył w swoim jasnozielonym garniturze.

−

Tak jest, panie komendancie.

−

Jak skończysz, pomożesz Silby'emu rozpracować włamanie do Stewarta. A kiedy się z tym uporasz, powiem ci co dalej. Znikaj. Spłoszony Halloway zniknął, ale zanim wszedł do swojej kabiny, spojrzał z

zakłopotaniem na Eve. −

Dobrze robi na serce - powiedział z westchnieniem Feeney. -Nie ma to jak z rana postraszyć jakiegoś dzieciaka. Co słychać?

−

Jaki miał wynik w Zdobywcy?

−

Pięćdziesiąt sześć punktów na poziomie komandosów. - Feeney pociągnął nosem. - Do diabła, mało brakowało, a odebrałby mi rekord, a prowadzę od trzech lat, czterech miesięcy i dwudziestu dwóch dni. Mały cwaniak. Eve weszła do środka, usiadła na brzegu biurka i sięgnęła po kilka migdałów w

polewie, które trzymał w miseczce. −

Słyszałeś o Truehearcie?

−

Nie. Byłem zajęty. A co z nim? - zapytał z zainteresowaniem. Zagryzając migdały, Eve opowiedziała mu ze szczegółami o sprawie.

−

No, nie będzie mu łatwo - westchnął Feeney, przygładzając rozczochrane rude włosy.

−

To cholernie wzmacnia charakter - mruknęła. - Feeney, chłopak niczego nie ukrywa. Prędzej połknąłby żywego szczura, niż mnie okłamał, a ja ciągle mam wrażenie, że coś tu nie gra. Przyniosłam dane z komputera i centrali komunikacyjnej Cogburna. Miałam nadzieję, że może mógłbyś mi pomóc. Słuchaj, wiem, że masz własne problemy - dodała, nie czekając, aż Feeney coś powie. - Po prostu nie chciałabym czegoś przeoczyć. Czuję, że jest coś jeszcze. Wiem to. Zwłaszcza ta cała Czystość mi się nie podoba.

−

McNaba nie dostaniesz. - Feeney nie wyglądał na zachwyconego. - Już nad czymś pracuje. Halloway. - Nagle się rozpromienił. -/daje się, że on się nudzi. Trochę nadgodzin dobrze mu zrobi.

−

A ty dłużej będziesz się cieszył swoim zwycięstwem.

−

To chyba jasne. - Twarz Feeneya szybko spochmurniała. - Twój chłopak dostanie od tych z WW niezły wycisk.

−

Wiem. Postaram się zająć kilku z nich. - Eve wstała. - Idę pomęczyć Morrisa. Mam przeczucie, że Trueheart wdepnął w jakieś paskudztwo.

Rozdział 3

Kiedy Eve wróciła po Peabody, kilku detektywów posłało jej znaczące spojrzenia. −

Szczur jest w norze - mruknął pod nosem Baxter i wskazał głową jej biuro.

−

Dzięki. - Eve wsunęła kciuki w szlufki spodni i weszła do swojego gabinetu. Porucznik Don Webster siedział rozparty w jedynym fotelu, nogi w

wypolerowanych butach trzymał na jej zaśmieconym biurku i spokojnie popijał kawę. Gdy weszła, na jego szczupłej twarzy pojawił się ostrożny uśmiech, a w błękitnych oczach błysnęła podejrzliwość. −

Cześć, Dallas, dawno cię nie widziałem.

−

Nie wystarczająco dawno. - Zepchnęła jego nogi z biurka. - Czy w tym kubku masz moją kawę? Upił duży łyk.

−

To musi być miłe, kiedy człowiek może tak sobie pozwalać na te prawdziwe rzeczy, gdy tylko najdzie go ochota - westchnął z rozmarzeniem. - Jak się miewa Roarke?

−

Czy to wizyta towarzyska? Nie mam czasu na pogawędki. Jestem na służbie.

−

Towarzyska nie, ale mogłaby być przyjacielska. - Wzruszył ramionami, widząc, że jej kamienna twarz nie drgnęła. - Nie, to nie. Muszę przyznać, że wyglądasz kwitnąco.

Eve zamknęła za sobą drzwi. −

Dostałeś raport z wypadku, który miał miejsce wczoraj między dziewiętnastą zero zero a dziewiętnastą trzydzieści. Sprawa dotyczy oficera mundurowego, pracownika centrali. Będąc po służbie, oficer len wziął udział w...

−

Dallas. - Webster uniósł dłoń. - Dostałem ten raport. Znam sprawę. Wiem, że oficer Troy Trueheart jest w tej chwili poddawany testom. Po otrzymaniu wyników WW przeprowadzi wywiad z zainteresowanym i dokładnie zbada okoliczności śmierci osoby cywilnej.

−

On ma dopiero dwadzieścia dwa lata. Jest jeszcze zielony, ale to uczciwy i czysty policjant. Proszę, żebyście się nad nim nie znęcali. Na twarzy Webstera pojawiło się zniecierpliwienie.

−

Uważasz, że wstając rano z łóżka, zastanawiam się, ilu policjantów uda mi się dziś zniszczyć?

−

Nie wiem, o czym myślisz ty i twoi kumple. - Podeszła do autokucharza i zamówiła dla siebie kawę. - Miałam nadzieję, że chcesz wrócić, że postanowiłeś znowu być gliną.

−

Jestem cholernym gliną.

−

Kiedy wyszła ta sprawa z przekrętem w WW...

−

Właśnie dlatego zostałem - powiedział cicho, przerywając jej tyradę. - Długo się nad tym zastanawiałem. - Przeczesał palcami kasztanowe włosy. - Dokładnie wszystko przemyślałem. Wierzę w biuro, Dallas.

−

Jak? Dlaczego?

−

Równowaga. Chodziło o równowagę. Tam, gdzie jest władza, jest i korupcja. Te dwie rzeczy istnieją razem. Zły glina nie ma prawa nosić odznaki, zasługuje na to, by odebrał mu ją inny glina.

−

Nie potrzebuję złych gliniarzy. - Eve, zła na cały świat, wzięła od niego kubek i napiła się kawy. - Niech cię diabli, Webster, a taki byłeś dobry na ulicy.

Poruszyły go jej słowa. Wiedział, że faktycznie tak myślała. −

W biurze też jestem dobry. Wiem, że mogę tam czegoś dokonać.

−

Na przykład wykończyć Truehearta za to, że zrobił to, co musiał, żeby ratować życie cywila i swoje własne?

−

Wiesz co, pierwszą rzeczą, jaką zrobiłem po powrocie do WW, było oddanie do lamusa biczy, kół do łamania kości i innych narzędzi tortur. Czytałem raport, Dallas. To jasne, że działał w sytuacji bezpośredniego zagrożenia, ale zauważyłem tam pewne nieścisłości. Mam do niego kilka pytań. Na pewno rozumiesz.

−

Pozwól mi je wyjaśnić.

−

Chętnie oddałbym ci tę przysługę, ot, tylko po to, żebyś była moją dłużniczką, ale przecież sama dobrze wiesz, że trzeba go przesłuchać. Chłopak musi złożyć zeznanie. Ma prawo do adwokata. Sama możesz go reprezentować. Jezu, Dallas, nikt nie chce złamać mu życia. Kiedy oficer mundurowy uśmierca człowieka służbową bronią, musi zostać przesłuchany.

−

Webster, chłopak jest czysty. Tak lśni czystością, że aż bolą oczy.

−

Wobec tego nie powinien się martwić. Osobiście się nim zajmę, jeśli to ma dla ciebie aż takie znaczenie.

−

Owszem, ma. Uśmiechnął się, tym razem bardziej serdecznie.

−

Czy Roarke wie, że po to mnie wezwałaś? Mam nadzieję, że się nie wścieknie i nie będę musiał znowu skopać mu tyłka?

−

Och, a więc to dlatego wyniesiono cię wtedy nieprzytomnego?

−

Wolałbym pamiętać, że właśnie nabierałem wiatru w żagle. Webster potarł brodę. Nie zapomniał ciosu, jaki wymierzył mu Roarke. Jego pięść była twarda jak cegła.

−

Jak chcesz. Poza tym nie składam Roarke'owi raportów.

−

Tak ci się tylko wydaje. - Odebrał jej kubek i dopił kawę do końca. - Małżeństwo ci służy. Jak się tak dobrze przyjrzeć, to widać rozśpiewane ptaszęta krążące nad twoją głową. Przeraziły ją jego słowa.

−

Nie tylko Roarke potrafi posługiwać się pięścią.

−

Lubię na ciebie patrzeć. - Uśmiechnął się, kiedy jej oczy niebezpiecznie się zwęziły. - Tylko patrzeć - zapewnił. - Bez dotykania. Zrozumiałem naukę. Możesz mi zaufać, gram fair w sprawach osobistych i służbowych. Czy to ci wystarczy?

−

Gdyby mi nie wystarczyło, nie wezwałabym cię tutaj.

−

W porządku. Będę w kontakcie. - Otworzył drzwi, ale zanim wyszedł, obejrzał się na Eve. Wyglądała naprawdę wspaniale, szczupła i silna, a przy tym taka seksowna. - Dzięki za kawę. Potrząsnęła głową. Gwar rozmów gwałtownie przycichł, kiedy Webster przeszedł

przez główne biuro. Wybrał trudną drogę, pomyślała Eve. Funkcjonariusz, który prowadzi dochodzenie w sprawie innego funkcjonariusza, zawsze wzbudza nieufność i strach. To trudna i kręta droga, ale Eve lubiła go i miała nadzieję, że Webster sobie poradzi. Spojrzała na zegarek, zastanawiając się, jak długo jeszcze potrwa test Truehearta. Uznała, że ma wystarczająco dużo czasu, by odwiedzić Morrisa i wyciągnąć od niego wyniki Cogburna.

Kostnica jak zwykle była przepełniona, ale w ciągu jedenastu lat, od kiedy zajmowała się tą robotą, Eve nie widziała jeszcze tylu trupów naraz.

Na korytarzu przed wejściem do sali sekcyjnej leżały trzy ciała zapakowane w czarne worki z doczepionymi karteczkami. Pilnujcie kolejki, pomyślała. Za późno, żeby wam pomóc, ale w końcu kiedyś zostaniecie obsłużeni. Peabody, z szeroko otwartymi oczami, podążała szybkim krokiem za swoją przełożoną białym korytarzem domu śmierci. −

O rany, zawsze dziwnie się tu czułam, ale to już przechodzi wszelkie granice. Nie ma pani wrażenia, że któryś z tych worków zaraz się podniesie i chwyci panią za kostkę?

−

Nie. Zaczekaj tu na mnie, a gdyby któryś zaczął uciekać, daj mi znać.

−

To wcale nie było zabawne. - Nie odrywając niespokojnych oczu od czarnych worków, Peabody zajęła pozycje przy drzwiach. Morris był zajęty pracą. Uzbrojony w laserowy skalpel pewnym ruchem otwierał

klatkę piersiową jednego z sześciu nieboszczyków czekających na wielkim stole. Sympatyczne oczy koronera ukryte były za goglami, a ciemne, splecione w warkoczyki włosy chronił foliowy kaptur. Na granatowy garnitur włożył kombinezon ochronny. −

Możesz mi wytłumaczyć, po co założyłeś sobie pocztę głosową, skoro nigdy nie odsłuchujesz wiadomości? - zapytała z wyrzutem Eve.

−

Mam dziś wyjątkowo dużo niezapowiedzianych gości po wypadku tramwaju powietrznego. - Morris podniósł głowę i spojrzał na nią ciemnymi, spokojnymi oczyma. - Nie widziałaś raportu? Z nieba spadały trupy jak jakieś latające małpy.

−

Gdyby potrafili latać, nie leżeliby u ciebie w workach. Ile osób?

−

Dwanaście ofiar śmiertelnych u mnie plus sześć ciężko rannych. Jakiś kretyn wpadł na tramwaj powietrznym minivanem. Pilot tramwaju cudem utrzymał kontrolę nad spadającym pojazdem, ale pasażerowie wpadli w panikę. Poza tym bójka na noże w nocnym klubie. Mam tu nie tylko uczestników, ale i kilkoro gapiów. W śmietniku znaleziono zwłoki jakiejś niezidentyfikowanej kobiety. No i to co zwykle, rozboje, pobicia, brutalne napady. Mamy komplet.

−

Mam kilka pytań dotyczących ofiary akcji policyjnej. Młody funkcjonariusz ogłuszył jednego czubka, który zmarł. Na ciele ofiary nie ma żadnych śladów bezpośredniego kontaktu z bronią. Skonfiskowany paralizator był ustawiony na najniższe rażenie.

−

A zatem przyczyną zgonu było co innego.

−

Nie żyje, tak jak wszyscy twoi goście. Morris dokończył cięcie.

−

Funkcjonariusz uśmiercił szaleńca czy też zdrowego umysłowo, nie dotykając go przy tym paralizatorem. Jedynym wytłumaczeniem tego faktu może być to, że wasz potencjalny czubek cierpiał na jakieś schorzenie dróg oddechowych lub miał problemy natury neurologicznej na tyle poważne, by wstrząs elektryczny mógł spowodować zgon. Takiej właśnie odpowiedzi oczekiwała.

−

Jeśli rzeczywiście tak było, to znaczy, że nie doszło do zabójstwa.

−

Technicznie nie, jednak...

−

Technicznie wystarczy. Bądź człowiekiem, Morris, rzuć na niego okiem. Tu chodzi o Truehearta. Morris znowu podniósł głowę, tym razem zdjął gogle.

−

O tego chłopaka o brzoskwiniowej cerze i twarzy jak z reklamy pasty do zębów?

−

Tak. Właśnie przechodzi testy. Kolejna ofiara WW. A mnie coś w tej historii nie pasuje.

−

Dobra, popatrzmy na tego delikwenta.

−

Jest tam, numer cztery - Wskazała zwłoki kciukiem.

−

Zerknę do raportu.

−

Mogę sama... Pozwól, że przeczytam. - Morris uciszył ją machnięciem dłoni i podszedł do bazy

danych. −

Jak się nazywał ten twój wariat?

−

Cogburn, Louis K. Morris odszukał raport z miejsca wypadku i nucąc pod nosem, s/ybko go

przeczytał. Melodia była chwytliwa i wydała jej się znajoma. Eve wiedziała, że nie uwolni się od niej przez najbliższe godziny. −

Handlarz nielegalnymi substancjami - mruknął Morris. - Być może czegoś spróbował, wziął za dużo i serce nie wytrzymało. Mogło dojść do uszkodzenia mózgu. Stąd krwawienie z nosa, uszu, popękane naczyńka w gałkach ocznych. Hmmm - westchnął w zamyśleniu. Przeszedł do stołu, na którym leżało nagie wychudzone ciało I ouiego K. Morris

nałożył gogle i pochylił się nad nieboszczykiem, jak gdyby zamierzał go pocałować. −

Nagrywaj - polecił i od razu zaczął dyktować wstępne wnioski /. oględzin.

−

Cóż, otwórzmy go i zobaczmy, co tam znajdziemy. Chcesz przy lym być?

−

Tak, jeśli to nie potrwa zbyt długo.

−

Nie popędzaj geniusza, Dallas. - Koroner sięgnął po piłkę do krojenia do kości. Kiedy ją uruchomił, Eve zaczęła się zastanawiać, dlaczego ludzie wybierają ten

zawód i jak mogą być tak pogodni w godzinach pracy. Przynajmniej w pomieszczeniu było chłodno, pomyślała, sprawdzając zawartość niewielkiej lodówki. Zdecydowała się na puszkę piwa imbirowego, po czym wróciła do Morrisa. −

Ciii! Skrzywiła się, ale milczała. Morris zwykle lubił dużo mówić, kiedy pracował, tym

razem jednak skupił się na otwartej czaszce Cogburna i zdjęciach pojawiających się na ekranie komputera stojącego za stołem. Eve uważnie przyglądała się obrazkom, ale nie dostrzegała w nich niczego poza kolorowymi plamami. −

Sprawdzałaś jego kartę zdrowia?

−

Tak. Facet nie był u lekarza od lat. Niczego nie znalazłam, żadnych chorób.

−

A ja owszem. Mózg. Zapewniam, że do takiego stanu nie doprowadził go zwyczajny paralizator. Nie widzę żadnych guzów. Gdyby to był zator,

mielibyśmy... Cóż, jedyne, co tu widzę, to poważny ucisk wewnątrzczaszkowy. Mózg jest opuchnięty. −

Od jak dawna?

−

Na razie nie potrafię powiedzieć. Takie badanie wymaga czasu. Fascynujące. Jego mózg po prostu wydął się jak bania. Moim zdaniem, paralizator w niczym tu nie zawinił. On już wcześniej na to cierpiał.

−

A zatem był chory.

−

Nie potwierdzam. Muszę zrobić dokładne badanie. Idź, zajmij się swoimi sprawami. - Machnął na nią ręką. - Zawiadomię cię, jak będę miał coś pewnego.

−

Daj mi cokolwiek.

−

Jedyne, co mogę powiedzieć, to to, że mózg tego faceta nie był w najlepszym stanie. Jego choroba zaczęła się na długo przed wczorajszą interwencją twojego oficera. To, co się stało, nie ma związku z użyciem paralizatora. Nie potrafię stwierdzić, czy wstrząsy nie wywołały przypadkiem reakcji łańcuchowej, która doprowadziła do wcześniejszego zgonu. Z tego, co widzę, ten facet byłby martwy w ciągu godziny. Dam ci znać, jak tylko dowiem się jak i dlaczego. A teraz idź stąd i daj mi pracować.

Eve ominęła blokadę przed mieszkaniem Cogburna. Kiedy otworzyła drzwi, odór i zatęchłe gorące powietrze uderzyły ją w nos jak pięść boksera. −

Boże, ale syf.

−

Fakt. - Peabody odwróciła głowę, ostatni raz nabrała w płuca powietrza i ruszyła za przełożoną do środka.

−

Otwórz na chwilę okno. Powietrze na zewnątrz nie może być aż tak ciężkie jak w tej norze.

−

Czego szukamy?

−

Morris wstępnie go obejrzał. Twierdzi, że Cogburn był poważnie chory. Może znajdziemy jakiś ślad, który to potwierdzi, może się leczył i coś zażywał. Mieszkanie wygląda tak, jakby był na chorobowym. Zauważyłam to jeszcze wczoraj. To łajza, ale w miarę czysta i zorganizowana. W mieszkaniu zwykle był porządek, ;ile w ciągu ostatnich kilku dni coś się działo. Louie nie panował nad bałaganem, choć do końca próbował pilnować interesów. Hył chory, na dodatek ten upał. Zaczął się irytować. Sąsiedzi działali mu na nerwy, w końcu musiał wybuchnąć. To brzmi sensownie.

−

No tak, ale jakie to ma znaczenie, dlaczego rzucił się z kijem na sąsiadów.

−

Mylisz się, to ma znaczenie - mruknęła Eve. - Ralph Wooster nie żyje, Cogburn za to zapłacił. To ma znaczenie. - Odsunęła szuflady, które przeszukała już dzień wcześniej. - Może jednak miał coś do Woostera? Może chciał przelecieć jego kobietę albo był mu winien pieniądze? On się tu męczy, cierpi, choruje, a Ralph przychodzi, wali w drzwi i na niego wrzeszczy. - Przykucnęła i oświetliła wnętrze głębokiej szuflady małą latarką. - Chodzi mi o to, że coś musiało go zdenerwować, doprowadzić do wrzenia. Jego mózg się gotował. Morris twierdzi, że on już był trupem.

−

Jeśli nawet, to Trueheart i tak już jest na testach. - Peabody spojrzała na zegarek. Pewnie już kończą. Bez względu na to, czy Cogburn był chory, czy nie, Trueheart musi przez to przejść.

−

Tak, ale lepiej się poczuje, wiedząc, że zaaplikował facetowi wstrząs o przepisowej sile i że przyczyną zgonu była choroba. Dzięki temu być może go nie zawieszą na te trzydzieści dni. - Eve zmarszczyła brwi. - Paskudna sprawa. Wcale mi się to nie podoba.

−

Co to za melodia? Eve przestała nucić i wyprostowała się.

−

Nie mam pojęcia. Cholerny Morris. Pora odwiedzić sąsiadów.

To zadziwiające, jak wielu ludzi traciło słuch i zdolność wysławiania się na widok policyjnej odznaki. Ponad połowa drzwi, w które zapukały, pozostała zamknięta, a dźwięki, jakie zza nich dobiegały, natychmiast cichły. Ci, którzy zdecydowali się otworzyć, nie potrafili im pomóc. Nikt niczego nie słyszał, nikt niczego nie widział. Cierpliwość Eve została jednak nagrodzona. Na pierwszym piętrze, w mieszkaniu 11 F, drzwi otworzyła młodziutka rozespana blondynka. Miała na sobie białe figi i przezroczystą koszulkę na ramiączkach. Ziewnęła Eve prosto w twarz, ożywiając się nieco na widok odznaki. −

Moja licencja jest opłacona. Będzie ważna jeszcze przez pół roku. Właśnie przeszłam badania lekarskie. Wszystko w porządku.

−

To dobrze. - Dziewczyna wyglądała młodo i świeżo jak na licencjonowaną panienkę do towarzystwa. Prawdopodobnie licencję miała pierwszy rok. - Ja w innej sprawie. Chciałabym zadać pani kilka pytań dotyczących tego, co zaszło wczoraj na czwartym piętrze.

- O rany! To było straszne! Schowałam się w szafie i czekałam, aż się te krzyki skończą. Ale się bałam. Oni się tam naprawdę bili, a w końcu się pozabijali. −

Czy znała pani którąś z ofiar?

−

Tak jakby.

−

Czy możemy wejść, panno...

−

A, tak, proszę. Nazywam się Reenie Pikę, a właściwie Pikowski, ale używam Pikę, bo to brzmi bardziej seksownie. Jasne, proszę do środka. Trener powiedział, że mamy współpracować z policją, bo inaczej będą kłopoty. Eve pomyślała, że dziewczyna była Trueheartem wśród tego licencjonowanego

towarzystwa. Jasna i niewinna, mimo zawodu, jaki wykonywała. −

To świetna polityka, Reenie. Chodź, powspółpracujsz trochę z nami. W środku.

−

Oczywiście. Przepraszam za bałagan. Jest tak gorąco, że przez cały dzień przeważnie śpię. Gospodarz domu jakoś nie chce zreperować klimatyzacji. Uważam, że to nie w porządku.

−

Mogę z nim o tym porozmawiać.

−

Naprawdę? - Dziewczyna spojrzała na nią dużymi brązowymi oczami pełnymi nadziei, jak u spaniela. Eve weszła do mieszkania. -To byłoby wspaniale. Trudno namówić klientów, żeby wrócili, bo tu za gorąco na seks i te rzeczy. Mam licencję tylko na ulicę, a większość klientów z ulicy nie lubi tego robić w hotelu, rozumie pani. Nie miała zbyt dużo mebli. Rozkład mieszkania był taki sam jak u Cogburna.

Ubrania w krzykliwych kolorach porozrzucane na podłodze sprawiały wrażenie nieładu. Na stoliku pod oknem stała cała bateria kosmetyków, obok nich leżały trzy peruki, wyglądające zupełnie jak skalpy. Powietrze było tak gorące, że można by piec ciasto. −

Co pani wie o Louisie Cogburnie? - zaczęła Eve.

−

Lubił robić to szybko i zwyczajnie. Nic specjalnego.

−

To bardzo ciekawe, Reenie, ale nie pytałam o jego preferencje seksualne. Skoro jednak pani o tym wspomniała, czy był regularnym klientem?

−

Coś w tym rodzaju. - Krążyła po pokoju, zbierając z podłogi ubrania i wrzucając je do szafy. - Odkąd się wprowadziłam, wpadał raz na kilka tygodni. Był bardzo uprzejmy, mówił, że jestem miła i w ogóle, i że fajnie mieć licencjonowaną kobietę do towarzystwa w tym samym budynku. Chciał, żebyśmy się wymieniali usługami, ale się nie zgodziłam. Powiedziałam, że oszczędzam, bo potrzebuję pieniędzy na zmianę statusu z ulicy na telefon. A poza tym nie biorę tych nielegalnych świństw. Och! - zakryła usta dłonią. - Nie powinnam mówić, że był dilerem, ale skoro nie żyje, to chyba mu wszystko jedno.

−

Tak, wiemy o jego interesach. Czy kiedykolwiek wcześniej wdawał się w bójki z sąsiadami?

−

O, nie, nigdy. Był naprawdę miły i spokojny. Mówiłam już chyba, że był uprzejmy i w ogóle. Nikomu nie wchodził w paradę.

−

Czy wspominał coś o Ralphie Woosterze lub Suzanne Cohen? Miał z nimi jakieś problemy? Sąsiedzkie zatargi?

−

Nie. Trochę znam Suze. Mało. Mówimy sobie „cześć", „jak leci", ale nic więcej. Kilka dni temu wypiłyśmy sobie razem piwko na schodach przed domem, bo w środku było za gorąco. Jest bardzo miła. Opowiadała, że chcą się z Ralphem pobrać i w ogóle. Pracuje w tym sklepie całodobowym za rogiem, a on jest bramkarzem w nocnym klubie, zapomniałam którym. Jak pani myśli, powinnam ją odwiedzić w szpitalu?

−

Na pewno by się ucieszyła. Czy zauważyła pani ostatnio jakieś zmiany w zachowaniu pana Cogburna?

−

Tak jakby. Może napiją się panie czegoś zimnego? Mam musującą lemoniadę.

−

Nie, dziękuję. Proszę mówić dalej.

−

A ja, jeśli można, chętnie napiłabym się wody - wtrąciła Peabody.

−

Jasne, nie ma sprawy. Czy to trudna praca? W policji.

−

Czasami. - Eve obserwowała jędrny tyłeczek Reenie, która pochyliła się, by wyjąć sobie z lodówki lemoniadę. - Spotyka się... bardzo różnych ludzi.

−

W moim zawodzie tak samo.

−

Czy pan Cogburn ostatnio się zmienił?

−

Cóż... - Reenie wróciła ze szklanką wody dla Peabody. Przez chwilę sączyła swoją lemoniadę. - Tamtego dnia, kiedy z Suze siedziałyśmy na schodach, widziałyśmy Louiego K., jak wracał do domu. Nie wyglądał zbyt dobrze, wie pani, był blady, strasznie spocony, jakby się wlókł resztką sił. Zapytałam go, czy ma dosyć, a on wtedy spojrzał na mnie takim wściekłym wzrokiem i kazał mi się zamknąć i w ogóle, bo nie mam nic mądrego do powiedzenia. - Mówiąc to, wydęła nieumalowane usta. - Naprawdę mi wtedy dokuczył, ale wie pani, Louie K. nigdy nie był złośliwy, a poza tym tak źle wyglądał, więc go zapytałam, czy

jest zmęczony i czy nie chciałby się z nami napić piwa. Myślałam, że znów warknie coś niemiłego. Suze aż zesztywniała. Potarł się tylko po policzku i zaczął nas przepraszać, że był niegrzeczny. Powiedział, że przez ten upał ma okropne bóle głowy i w ogóle. Miałam w domu trochę tabletek przeciwbólowych, więc zapytałam, czy mu przynieść. Bez sensu, no bo przecież te jego interesy... ale on się nie obraził. Postanowił iść do domu i się położyć. Najlepiej przespać ból głowy. - Urwała i zamyśliła się na chwilę. - Tak było - zakończyła. −

Czy widziała go pani po tym spotkaniu?

−

Nie, widzieć to go nie widziałam, ale wczoraj rano go słyszałam. Obudził mnie, bo tak głośno walił w drzwi gospodarza i krzyczał, żeby mu wreszcie naprawił klimatyzację. Okropnie przy tym przeklinał. Nigdy wcześniej nie słyszałam, żeby Louie K. tak się wyrażał. Gospodarz mu nie otworzył, więc wrócił do siebie. Dziwne.

−

Wrócił do domu?

−

No właśnie. Rozumie pani, Louie K. zawsze poważnie traktował swoją pracę. Był zdyscyplinowany i w ogóle. Zdaje się, że od jakiegoś czasu nigdzie nie wychodził. Wczoraj, kiedy się ubierałam, usłyszałam krzyki i jakieś hałasy na górze. Zerknęłam na korytarz, ale tylko na sekundkę. Widziałam, jak po schodach wbiega taki przystojny policjant. Schowałam się wtedy do szafy. Ten policjant prosił, żeby zadzwonić pod 911. Chyba powinnam była tak zrobić, ale strasznie się bałam.

−

Słyszała pani, jak funkcjonariusz prosi, żeby wezwać policję? Reenie spuściła wzrok.

−

Tak. Żałuję, że nie pomogłam, ale myślałam, że może ktoś inny zadzwoni. Ja się tak wystraszyłam. Pewnie i tak nic by to nie zmieniło. Wszystko potoczyło się bardzo szybko. Ten chłopak, to znaczy ten przystojny gliniarz, to prawdziwy bohater. Sam jeden wszedł do budynku. Inni od razu pozamykali się w swoich mieszkaniach. Gdyby go pani gdzieś spotkała, niech mu pani powtórzy, co powiedziałam. I że mi przykro, że nie pomogłam.

−

Oczywiście - mruknęła Eve. - Wszystko mu powtórzę.

Zamiast pisać raport z ostatnich wydarzeń, Eve postanowiła iść do komendanta Whitneya osobiście mu wszystko opowiedzieć. Na jej usilną prośbę, asystentka komendanta znalazła w rozkładzie szefa pięć minut, ale Eve uznała, że dobre i to. −

Dziękuję, że znalazł pan dla mnie czas, komendancie.

−

Gdybym zawsze potrafił tak znajdować czas, moje życie byłoby prostsze. Streszczaj się Dallas. Komendant nie przestał w skupieniu obserwować danych, pojawiających się na

ekranie jego komputera. Jego masywna sylwetka pasowała do ciężkiego, zasypanego papierami biurka, a ciężar ciała odpowiadał powadze pełnionego urzędu. Eve wiedziała, że groźny wygląd zawdzięczał stalowym mięśniom. −

Chodzi o sprawę oficera Traehearta, panie komendancie. Zebrałam trochę dodatkowych informacji, z których wynika, że przyczyną śmierci ofiary mogło być poważne schorzenie. Koroner Morris nadal przeprowadza badania, ale po wstępnych oględzinach stwierdził, że ze względu na zaawansowaną chorobę, ofiara prawdopodobnie zmarłaby w ciągu godziny.

−

Morris podesłał mi wstępne oświadczenie. Masz lojalnych współpracowników, Dallas.

−

Panie komendancie, Trueheart jest już po testach. Wyniki poznamy jutro rano. Jeśli to możliwe, chciałabym, żeby WW wstrzymał dochodzenie do czasu, kiedy upewnimy się, że to rzeczywiście konieczne i uzasadnione. Whitney podniósł kamienną twarz i spojrzał na Eve.

−

Masz jakiś powód, by sądzić, że standardowe dochodzenie WW czy testy mogą rzucić cień na zachowanie tego oficera?

−

Nie, panie komendancie.

−

Więc pozwól im działać. Pozwól im działać - powtórzył, zanim zdążyła cokolwiek powiedzieć. - Niech chłopak się broni. Niech się oczyści z zarzutów. Dobrze mu to zrobi. To wspaniale, że mu kibicujesz, ale nie możesz tego za niego rozgrywać.

−

Ja tylko próbuję... - urwała, uświadomiwszy sobie, że szef ma rację. - Czy mogę mówić z panem szczerze, komendancie?

−

Tak, byle krótko.

−

Czuję się odpowiedzialna za Truehearta. To ja go tu wprowadziłam. Kilka miesięcy temu został poważnie ranny podczas mojej operacji. Dokładnie wypełnia rozkazy i ma kręgosłup, ale ciągle się uczy. Jego instynkt dopiero się kształtuje, dzieciak ma cienką skórę. Nie chcę, żeby oberwał mocniej, niż sobie na to zasłużył.

−

Jeśli sobie nie radzi, lepiej, żeby dowiedział się o tym teraz.

−

Gdyby się okazało, że facet faktycznie był ciężko chory, można by odstąpić od trzydziestodniowego zawieszenia. Szefie, sam pan wie, jak stresująca może być taka kara, nawet jeśli tak mówią przepisy. Chłopak po prostu zareagował na wołanie o pomoc. Wkroczył do akcji, nie zawahał się ani przez sekundę.

−

Nie wezwał posiłków.

−

To prawda, ale czy panu, komendancie, nigdy nie zdarzyło się nie wezwać posiłków? Whitney uniósł brwi.

−

Jeśli mi się zdarzyło, należała mi się kara.

−

Ja go ukarzę.

−

Zastanowię się nad odstąpieniem od zawieszenia po dokładnym zapoznaniu się z wynikami badań i testów.

−

Dzięki, szefie.

Halloway siedział w swojej ciasnej kabinie i nie przestając gderać pod nosem, kolejny raz skanował komputer Cogburna. Całe to gówno tylko dlatego, że sobie człowiek trochę pogra w Zdobywcę. I to w czasie przerwy. Kogo obchodzą jakieś brednie zaszyfrowane przez stukniętego dilera. Przecież on już nie żyje. Co ten Feeney kombinuje? Chce donieść rodzicom, że ich niewinne maleństwa robią takie zakupy? Cztery godziny, pomyślał, zażywając kolejną tabletkę przeciwbólową. Od tego gapienia się w ekran pękała mu już głowa. Cztery godziny bezsensownego grzebania w nikomu nie potrzebnych danych. I jeszcze na dodatek ten przeklęty komputer. Nadaje się na złom, a nie do pracy. A wszystko przez tę ważniaczkę Dallas, musiała przyjść i żebrać u ważniaka Feeneya. Wyprostował się w fotelu i przetarł zaczerwienione oczy. Nie mógł sobie poradzić z blokadą dostępu do danych na temat Czystości. To nie Cogburn wygenerował tę wiadomość, tego Halloway był pewny. Pochodziła z jakiegoś zewnętrznego źródła. I co z tego? Czystość Absolutna. Pewnie to jakiś płyn do kąpieli dla dzieci. Ból głowy stawał się nie do zniesienia. Boże, jak gorąco. Znowu wysiadła ta cholerna klimatyzacja. Nikt w tym zasranym biurze nie wypełnia swoich obowiązków. Tylko on. Wstał od biurka i ruszył na poszukiwanie czegoś do picia. I powietrza. Szturchnął łokciem kilku policjantów, którzy przypadkiem stali na jego drodze. Posypały się bardzo wymyślne przekleństwa. Dopadł do dystrybutora zimnej wody i od razu wypił kilka kubków, przez cały czas obserwując ruchy kolegów. O rany, kręcą się jak mrówki w mrowisku. Ktoś mógłby oddać ludzkości przysługę i rozdeptać kilka mrówek. −

Cześć, Halloway. - Do biura wrócił McNab. - Jak leci? Podobno trafiła ci się jakaś gówniana papranina.

−

Odwal się, dupku. McNab obruszył się, ale nie zareagował, bo na niezdrowo bladej twarzy i czole

Hallowaya zauważył krople potu. −

Kiepsko wyglądasz. Przydałaby ci się przerwa. Halloway nie przestawał pić wody.

−

Ktoś musi kiepsko wyglądać. Odwal się, bo zaraz reszta tych kretynów przekona się, jakim miękkim kutasem jest pupilek Feeneya.

−

Masz coś do mnie? - McNab nie krył zdziwienia. Dotychczas między nim a Hallowayem wszystko układało się jak najlepiej. -Może pójdziemy na dół, do siłowni, i przekonamy się, kto tu jest miękki. Dyskusję przerwało pojawienie się Feeneya, który, czując rosnące między nimi

napięcie, zatrzymał się przy dystrybutorze. −

McNab, raport miał być na moim biurku dziesięć minut temu. Halloway, masz czas, żeby wystawać przy dystrybutorze? Jak chcesz, to znajdę ci coś do roboty. No, ruszaj się!

−

Potem - mruknął pod nosem Halloway, wracając do swojej kabiny. Głowa bolała go coraz bardziej.

Rozdział 4

Eve wstąpiła po Peabody i razem udały się do szpitala, by jeszcze raz porozmawiać z Suzanne Cohen. Kobieta ciągle była roztrzęsiona i przygnębiona. Teraz, po śmierci Ralpha, jej uczucie do niego jeszcze bardziej się pogłębiło. Rozmowa nie wniosła niczego nowego. Jej wizja wydarzeń, które rozegrały się na schodach przed domem, nie różniła się od tego, co usłyszały od Reenie. O samym

Cogburnie także miała podobne zdanie. Był cichy, spokojny i nikomu nie wchodził w paradę. Tylko muzyki słuchał trochę zbyt głośno. −

Zawsze jest tak samo - mamrotała Eve. - Za każdym razem, kiedy jakiś facet wpada w szał i urządza rzeź, ludzie mówią, że był cichy, spokojny i nikomu nie wchodził w paradę. Chciałabym chociaż raz usłyszeć, że trafiło na maniaka, który połykał węże żywcem.

−

A pamięta pani tego gościa, który w zeszłym roku poodgryzał gołębiom głowy, a potem skoczył z dachu swojego domu?

−

Tak, ale on się tylko trochę poobijał. Nie zajmowaliśmy się jego sprawą. Historia pożeracza gołębi nie poprawi mi humoru. - Eve z pochmurną miną sięgnęła po piszczący komunikator. - Dallas.

−

Pomyślałem, że zainteresuje cię moje ostatnie odkrycie - zaczął Morris. - Jeszcze nie skończyłem, więc wyniki na razie nie są rozstrzygające.

−

O widzisz, w ten sposób poprawiasz mi nastrój.

−

Cierpliwości, Dallas. Cierpliwości. -Twarz Morrisa promieniała, jak gdyby odnalazł Chrystusa.

−

To, co znalazłem, powinno trafić do dzienników medycznych w całym kraju. Mózg tego faceta jest zadziwiający. Wygląda, jakby coś atakowało go od wewnątrz, a jednocześnie nie dostrzegłem żadnych guzów ani krwiaków. Brak jakichkolwiek zmian chorobowych.

−

Ale mózg jest uszkodzony.

−

Można tak powiedzieć. Jak gdyby ktoś podłożył mu w głowie mikroskopijne ładunki wybuchowe. Pamiętasz, jak porównałem jego mózg do balonu?

−

Tak.

−

Wyobraź sobie ten balon uwięziony w zamkniętej przestrzeni -mówił dalej Morris. - W tym wypadku w czaszce. Balon się nadyma, staje się większy i większy, a przestrzeń pozostaje taka sama. Balon próbuje ją rozepchać, poszerzyć, ale to niemożliwe. Nie ma miejsca. Ciśnienie rośnie i rośnie. Naczyńka

krwionośne pękają, zaczyna się krwawienie z nosa, uszu, w końcu... wszystko wybucha. −

Niezły widok.

−

Biedak musiał cierpieć na potworne bóle głowy. Wezuwiusz w głowie. Posłałem do analizy tkankę mózgową. Czekam na wyniki, potem skonsultuję się z neurologiem.

−

Czy jego stan mógł wywoływać ataki agresji?

−

Na to pytanie nie mogę odpowiedzieć jednoznacznie. Możliwe, że ból doprowadził go do ostateczności. Rolą bólu jest ostrzeganie: uwaga, coś jest ze mną nie tak. Za dużo cierpienia może jednak doprowadzić do obłędu. Ciało obce, takie jak guz mózgu, także wywołuje nienormalne zachowania, czasami nawet zachwianie równowagi umysłowej. Ten mózg z całą pewnością był zaatakowany przez ciało obce.

−

Jakie?

−

W tej chwili mogę jedynie powiedzieć, że wygląda mi to na jakiś wirus neurologiczny. Trochę potrwa, zanim ustalimy coś dokładniejszego.

−

W porządku. Prześlij mi to, co wiesz - powiedziała Eve i rozłączyła się. Najwyraźniej to nie jest już sprawa policji, ale lekarzy. Zamykamy dochodzenie. Ofiara cierpi na bliżej nieokreślone zaburzenia neurologiczne, w wyniku czego atakuje i zabija sąsiada, po czym atakuje jeszcze jedną osobę. Interwencja funkcjonariusza powoduje zgon napastnika. Trueheart musi jakoś przetrwać te cholerne testy.

−

Powie mu pani, że facet był prawie trupem, zanim Trueheart go ogłuszył?

−

Tak, ale dopiero po testach. Whitney miał rację. Jeśli będę się za nim wstawiać, ci z WW pomyślą, że chłopak jest słaby.

−

To nieprawda - Peabody łagodnie się uśmiechnęła. - On jest po prostu... czysty.

−

Tak, tylko że teraz stracił trochę tej czystości. Nic mu nie będzie. Peabody, pora odwiedzić WPE. Zobaczmy, czy rozpracowali tę drugą czystość. Chciałabym już zakończyć tę sprawę.

Halloway zamknięty w swojej kabinie pracował w pocie czoła. Nie wiedział, że umiera, wiedział jednak, że jest wykorzystywany. Dokładnie nie pamiętał, dlaczego kazano mu grzebać w tym przestarzałym sprzęcie i po co tak się męczył nad tą cholerną bazą danych, ale za to ani na chwilę nie zapominał, że Feeney miał do niego pretensje i że go poniżył. Ten dupek McNab ciągle tu węszy, czegoś szuka. Śmieje się z niego za jego plecami. Śmieje mu się prosto w twarz. Dlaczego to on zawsze dostaje najciekawsze zlecenia? Te perełki należały się przecież jemu, Kevinowi, synowi Colleen Halloway. Byłyby jego, gdyby ten zdrajca McNab za każdym razem nie właził Feeneyowi w dupę. Przeszkadzali mu, obaj ograniczali jego możliwości, myślał z goryczą, wycierając z czoła strużki potu. Chcą go zniszczyć. Nie uda im się. Coś takiego nie ujdzie im na sucho. Boże! Tak bardzo chciał wrócić do siebie, położyć się do łóżka. Chciał pobyć trochę sam, we własnym domu, z dala od tego gorąca, hałasu, bólu. Wzrok mu się mącił, kiedy tak wpatrywał się w ekran zdezelowanego komputera, który przydzielił mu Feeney. Wtedy zobaczył McNaba. Z brzucha wylewały mu się wnętrzności. To on, Halloway, wyrywał mu je własnymi rękami. Miał iść z nim do siłowni? Westchnienie Hallowaya zamieniło się w jęk. Pieprzyć to! Pieprzyć ich wszystkich! Poderwał się na równe nogi, zaciskając dłoń na kaburze. Roztrzęsiony wyjął pistolet. Załatwią to tu i teraz. Jak mężczyźni.

Eve wsiadła do windy. −

Peabody, nie będziesz mi potrzebna.

−

Pani porucznik, jako oddana asystentka, czuję się zobowiązana pozostawać w pani pobliżu.

−

Jeśli myślisz, że idąc ze mną do elektronicznych, będziesz mogła łapać McNaba za tyłek, jesteś w błędzie, moja ty oddana asystentko.

−

Nawet mi to przez myśl nie przeszło.

−

Czyżby? To dlaczego masz czerwone uszy? Peabody uśmiechnęła się szeroko.

−

Wcale nie mam, bo nie kłamię. Myślałam o poklepaniu go po tyłku, nie o łapaniu. McNab jest taki chudy, że nie bardzo jest go za co złapać. - Widząc, że usta przełożonej wykrzywiły się w czymś, co bardziej przypominało uśmiech, niż zwykłą grę. mięśni podczas rozmowy, postanowiła kontynuować. - Mogę zdobyć dla pani wiadomości z pierwszej ręki, a nawet napisać raport o stanie jednostki Cogburna - mówiła Peabody, wysiadając razem z Eve z windy. -Przecież jestem oddaną i pracowitą asystentką.

−

To bardzo kusząca propozycja, Peabody. Jestem z ciebie dumna.

−

Uczyłam się od mistrza. Dotarły do korytarza prowadzącego do WPE i od razu skierowały się do części, w

której znajdowały się biura detektywów. I właśnie wtedy rozpętało się piekło. Krzyki, stłumiony, odległy odgłos odpalanej broni, tupot butów. Eve automatycznie sięgnęła po pistolet. Już w biegu usłyszała pierwszy trzask. Na korytarz wybiegł najpierw jeden policjant, tuż za nim pojawili się inni. −

Jezu Chryste, zabił go! Wezwijcie pogotowie!

−

Kogo? Detektywie, co się dzieje?

−

Ja... Boże! McNab. Peabody rzuciła się do przodu, ale Eve chwyciła ją za ramię.

−

Stać! - rozkazała. Pod palcami czuła drganie napiętych mięśni dziewczyny. Oficer w niebezpieczeństwie, oficer w niebezpieczeństwie! - krzyknęła do komunikatora. - WPE, poziom detektywów. Co się stało?

−

Nie wiem! To Halloway, wszedł do kabiny McNaba i go zaatakował. Wszyscy się zbiegli, Halloway krzyczał, strzelał gdzie popadnie. Ma kapitana. Widziałem, jak wziął kapitana.

−

Z drogi! - Eve podbiegła do drzwi, którymi uciekali policjanci, i kazała im się odsunąć. - Prawdopodobnie ma zakładnika, co najmniej jedna osoba jest ranna. Zabezpieczyć teren. Potrzebuję negocjatora. Peabody, powiadom komendanta o sytuacji.

−

Tak jest, pani porucznik. - W oczach Peabody zbierały się łzy. -McNab...

−

Wchodzimy. Broń w pogotowiu. - Eve ostrożnie podeszła bliżej. - Jeśli uważasz, że sobie nie poradzisz, powiedz teraz -szepnęła do Peabody. - Nie pomożesz im, jeśli się załamiesz.

−

Dam sobie radę. - Strach, który ją opanował, powoli ustępował. -Musimy tam wejść.

−

Wstrzymać ogień! - zawołała Eve. - Wstrzymać ogień. Powoli weszła do środka, dopiero wtedy machnęła na asystentkę. Policjanci rozproszyli się po pomieszczeniu. Niektóre kabiny były zupełnie

zniszczone, kilka z nich ciągle się tliło. Eve zauważyła grupę oficerów leżących na podłodze w kabinie McNaba. Poczuła lodowaty skurcz żołądka. Większość detektywów stała przed drzwiami do gabinetu Feeneya i coś krzyczała. −

Jestem porucznik Dallas! - musiała podnieść głos, żeby ją usłyszeli. - Dowodzę tu, dopóki nie pojawi się komendant Whitney. Panowie, proszę odsunąć się od drzwi.

−

On ma kapitana! Zamknął się tam z kapitanem.

−

Do cholery, odsunąć się od drzwi! Natychmiast! Co z McNabem? Widziała go, był blady jak ściana i leżał nieprzytomny na podłodze.

Nic nie powiedziała, kiedy Peabody podbiegła do niego i przyklękła, by sprawdzić puls. −

Żyje! - W kącikach oczu Peabody nadal kręciły się łzy. -Wyczuwam puls.

−

Nie wykorzystał pełnego rażenia. Detektyw Gates - przedstawiła się kobieta o włosach w białe i czarne paski, jak zebra. - Widziałam, jak Halloway podchodzi do jego kabiny. Wyglądał dziwnie, wyjął broń, coś krzyczał. McNab się obejrzał, a kiedy go zauważył, wstał z krzesła. Wtedy Halloway go poraził. Bardzo poważnie, ale nie sądzę, żeby to było pełne rażenie.

−

Ambulans jest już w drodze. Chcę widzieć, co dzieje się w gabinecie Feeneya. Potrzebuję wziernika. Zaprowadźcie mnie do konsoli łączności, spróbuję z nim porozmawiać. Peabody, sprawdź, ilu mamy rannych i w jakim są stanie. Nacisnęła numer Feeneya. Łącze dzwoniło i dzwoniło. Jej serce łomotało jak

szalone. −

Tu kapitan, kurwa, Halloway! - Na ekranie pojawiła się twarz Hallowaya. Był prawie tak blady jak McNab. Białka miał przekrwione, z nosa sączyła mu się strużka krwi. - Teraz ja tu dowodzę -wykrzyczał, po czym odsunął się od łącza. Eve zauważyła, że przystawił broń do szyi Feeneya. Wystarczy jedna wiązka, pomyślała, truchlejąc ze strachu. Natychmiastowa

śmierć. −

Tu porucznik Dallas.

−

Znam cię, wiem, kim, u diabła, jesteś. Zawodniczka z pierwszej ligi. Teraz ja mam wyższą rangę. Czego co cholery chcesz?

−

Chodzi o to, czego ty chcesz, Halloway.

−

Kapitanie Halloway.

−

Kapitanie. - Jej oczy spotkały wzrok Feeneya. W ułamku sekundy przekazali sobie tysiące wiadomości. - Proszę powiedzieć, o co panu chodzi, kapitanie, w czym problem, a ja postaram się pomóc. Nie chcemy przecież przemocy. Nie chce

pan skrzywdzić kapitana Feeneya. Nie będę mogła panu pomóc, jeśli kapitanowi Feeneyowi coś się stanie. −

Porozmawiaj z nami, synu. - Głos Feeneya był chłodny i spokojny jak jezioro. Powiedz, jaki masz problem.

−

Ty jesteś problemem, a poza tym nie jestem twoim synem, więc lepiej się zamknij! Zamknij się! - Halloway szturchnął Feeneya bronią, tak że ten odrzucił w tył głowę, po czym przerwał połączenie. Eve całym sercem chciała wtargnąć do gabinetu. Instynkt nakazywał jej jednak

czekać. −

Wziernik. Natychmiast dajcie mi wziernik! Potrzebuję wszystkich danych na temat Hallowaya. Jeśli jest żonaty, przywieźcie tu jego żonę albo przynajmniej złapcie ją przez łącze. Dajcie tu jego matkę, brata, księdza. Kogoś, kto może mieć na niego jakiś wpływ. Zabrać stąd osoby, które nie mają związku ze sprawą. Kto z was najlepiej zna Hallowaya?

Zszokowane, wystraszone, wściekłe twarze patrzyły na nią w milczeniu. W końcu odezwała się detektyw Gates. −

Cóż, wszystkim nam się zdawało, że go znamy. To bez sensu.

−

Proszę z nim porozmawiać. - Eve wskazała łącze. - Niech pani zachowuje się spokojnie i przyjaźnie. Niech pani zapyta, czego chce, co możemy dla niego zrobić. Żadnej krytyki, proszę postarać się go nie denerwować. Najlepiej, żeby to on mówił. Eve odwróciła się, odeszła poza zasięg łącza i wyjęła swój komunikator.

−

Komendancie?

−

Jestem w drodze. - Jego twarz była jak wykuta z granitu. - Jaka jest sytuacja? Opowiedziała w skrócie, co zaszło.

−

Negocjator zaraz tam będzie. Czego jeszcze potrzebujesz?

−

Strzelców wyborowych. Czekam na wziernik, na razie nie udało mi się ustalić, jak wszystko wygląda tam, w środku. Feeney zwykle nie zaciąga rolet, ale tym razem zdaje się, że są opuszczone. Uważam, że wejście do gabinetu jest w tej chwili zbyt ryzykowne. Wypaliłby do Feeneya, zanim zdążylibyśmy go dopaść.

−

Będę za dwie minuty. Porozmawiaj z nim, dowiedz się, o co mu chodzi.

−

Tak jest, panie komendancie. - Kiedy podeszła do konsoli łączności, Gates wystukała wiadomość na minijednostce. „Nie słucha, co do niego mówię. Bełkocze, jąka się. Nie odpowiada. Wygląda na

chorego". Eve kiwnęła głową i przejęła łącze. −

Wszystko w porządku, kapitanie Halloway? Potrzebuje pan czegoś?

−

Potrzebuję szacunku! Nie pozwolę się ciągle ignorować.

−

Nie ignoruję pana. Poświęcam panu całą moją uwagę. Nie mogę się skoncentrować. Może mógłby pan odsunąć broń, będzie nam łatwiej rozmawiać.

−

Żebyście mogli wkroczyć? - parsknął nerwowym śmiechem. -Nie sądzę.

−

Na razie nikt nie zamierza wkraczać. Nie ma powodu, dla którego nie moglibyśmy zakończyć tej sprawy bez dalszych ofiar. Feeney, obiecasz Hallowayowi, że pozostaniesz na miejscu i będziesz współpracował, prawda? Feeney zrozumiał jej wiadomość. Zostań na miejscu, jak długo się da.

−

Oczywiście. Nie ruszę się stąd, dopóki się nie dogadamy.

−

Gorąco tu. Cholerny upał - mówiąc to, Halloway wytarł wolną ręką krew z nosa. Eve zamarła.

−

Każę naprawić klimatyzację - Poza wizją dała znak Gates. -Zaraz wam tam schłodzimy powietrze. Halloway, dobrze się czujesz?

−

Nie! Nie czuję się dobrze. Ten sukinsyn kazał mi tak długo pracować, że aż mi krew poszła oczami. Moja głowa. - Chwycił się za włosy i szarpnął z całej siły. Głowa mi pęka. Jestem chory. Przez niego się rozchorowałem.

−

Może wezwać lekarza? Pozwolisz mu się zbadać? Nie wyglądasz najlepiej, Halloway. Potrzebujesz pomocy medycznej. Mogę do ciebie wejść?

−

Zostawcie mnie w spokoju. - Z oczu popłynęły mu łzy. Eve zauważyła w nich ślady krwi. - Dajcie mi święty spokój. Muszę pomyśleć! - krzyknął i przerwał łączność.

−

Co się dzieje? - odezwał się za jej plecami Whitney.

−

Jest chory. Zauważyłam te same objawy co u Cogburna. Panie komendancie, nie potrafię tego wyjaśnić, ale on tam umiera i może zabrać ze sobą Feeneya. Musimy go stamtąd wyciągnąć i zapewnić mu opiekę medyczną.

−

Pani porucznik. O, pan komendant - podszedł do nich jeden z detektywów. Mamy dla pani wziernik. - Uśmiechnął się z wysiłkiem. - Wersja z podsłuchem. Eve i Whitney pochylili się nad monitorem. Na ekranie widać było cały gabinet

Feeneya. Tak jak przypuszczała, rolety były opuszczone. Strzelcy wyborowi nie mieliby żadnych szans. Feeney siedział przywiązany do oparcia krzesła przy swoim biurku. Halloway niespokojnie krążył za jego plecami. Miał zaciśnięte w gniewie usta, a na jego miłej młodej twarzy widać było roztartą krew, jak gdyby wymalował się w barwy wojenne. Jedną ręką mierzwił Włosy, w drugiej trzymał pistolet, którym cały czas wymachiwał. −

Wiem, co robię. - Wrzał z wściekłości. Za każdym razem, kiedy przechodził obok Feeneya, z zaciętością kopał nogi krzesła. - To ja tu teraz rządzę. Jesteś stary i głupi. Rzygać mi się chce od tych twoich rozkazów. Feeney ważył słowa.

−

Nie wiedziałem, że tak się czujesz - powiedział cicho. - Powiedz, co mam zrobić, żeby to naprawić.

−

Chcesz wszystko naprawiać? Chcesz to naprawić? - Kiedy Halloway pchnął kapitana pistoletem w szyję, Eve rzuciła się ku drzwiom gabinetu. - Napiszemy oświadczenie, Ry.

−

Dobra. - Eve odetchnęła z wyraźną ulgą. - Zajmij go jak najdłużej.

−

Pani porucznik, przyjechał negocjator.

−

Wprowadź go w szczegóły, Dallas - rozkazał Whitney. - Jak skończysz, ustalimy dalszy plan. Szybko streściła rozwój wypadków i udostępniła negocjatorowi łącze. Odwracając

się, zauważyła w drzwiach Roarke'a. −

A ty co tu, u diabła, robisz?

−

Sprawdzam wiarygodność informacji telewizyjnych. - Nie wspomniał o horrorze, jaki przeżył na wiadomość o strzelaninie, rannych oficerach i zakładniku uwięzionym w policyjnej centrali. Rozejrzał się po biurze. Jeden rzut oka wystarczył, by rozeznać się w sytuacji. Żonie nic się nie stało. Nigdzie nie było Feeneya.

−

Feeney?

−

Jest zakładnikiem. Nie mam teraz dla ciebie czasu. Nie zdążyła się oddalić, bo położył dłoń na jej ramieniu.

−

Mogę ci jakoś pomóc? Nie traciła czasu na wypytywanie go o to, jakim cudem dostał się na

zabezpieczony teren. Roarke zawsze wchodził tam, gdzie chciał wejść. Nie zapytała też, jak chciałby jej pomóc, kiedy na miejscu znajdował się cały zespół gliniarzy, których obowiązkiem było rozwiązywanie właśnie takich problemów. Nikt nie radził sobie lepiej z sytuacjami kryzysowymi. −

McNab jest ranny.

−

Chryste. - Oboje spojrzeli na Peabody, która klęczała na podłodze, próbując pomóc pierwszej ekipie pogotowia.

−

Nie wiem, w jakim jest stanie. Tak czy inaczej, poczułabym się lepiej, gdybym wiedziała.

−

Zrobione.- W jego oczach płonął teraz gniew, chłodna wściekłość, bardziej niebezpieczna niż morderczy upał. - Pani porucznik, jeśli chce pieniędzy, od tej chwili wydział dysponuje nieograniczonymi środkami.

−

Dzięki, ale jemu nie chodzi o pieniądze. Idź, zajmij się Peabody. Muszę się skupić na ratowaniu Feeneya. Roarke, zaczekaj.

Eve przygładziła palcami włosy. -

Dowiedz się, w której kabinie pracuje Halloway. Ma tam jednostkę z ważnymi danymi. Wyłącz ją, ale jej nie dotykaj. Nie podchodź bliżej niż to konieczne. Po prostują wyłącz.

W gabinecie Feeneya Halloway krzyczał do łącza. Zardzewiałe noże rozcinały jego mózg na kawałki. Czuł, że krwawi. −

Jak chcecie ze mną rozmawiać, to wyłączcie to cholerne ogrzewanie. Próbujecie mnie tu upiec, czy co? Jeśli natychmiast nie zrobi się tu chłodniej, kropnę tego starego elektronicznego pierdziela. Nie mówię do ciebie, dupku. Daj tu Dallas. Zawołaj tę kłamliwą sukę! Masz dziesięć sekund. Eve pojawiła się przed ekranem łącza.

−

Jestem tu, Halloway.

−

Kazałem ci wyłączyć ogrzewanie, co nie? Chyba wyraziłem się jasno?

−

Tak jest. Wykonałam polecenie.

−

Nie kłam. Chcesz, żebym zaczął od jego rąk? - Halloway przycisnął lufę do dłoni Feeneya. - Jeden wstrząs, a już nigdy nie zrobi sobie dobrze tą ręką.

−

Obniżymy temperaturę. Halloway, posłuchaj mnie. Spójrz na Feeneya, on się nie poci. Możesz sprawdzić temperaturę. W gabinecie jest tylko 20 stopni.

−

Gówno prawda! Ja się tu gotuję.

−

To dlatego, że jesteś chory. Złapałeś jakiegoś wirusa, no wiesz, infekcję. Boli cię głowa, prawda, Halloway? Z nosa leje ci się krew. To przez tę infekcję tak się

czujesz. To wirus. Potrzebujesz lekarza. Pozwól sobie pomóc. Zakończmy tę sprawę. −

Może tu do mnie wejdziesz, dziwko? - Jego usta wykrzywiły się, a z oczu ciekły mu łzy. - Wejdź, to sama się przekonasz, jak szybko to zakończymy.

−

Dobra, wejdę. Mogę przynieść lekarstwa.

−

Pieprz się.

−

Wchodzę, Halloway. Niczego ze sobą nie wezmę. Będziesz miał dwoje zakładników. Ty tu rządzisz. Wiesz, że Feeney jest moim przyjacielem. Nie zrobię niczego, co mogłoby zagrozić jego życiu. Mogę przynieść ci proszek od bólu głowy, co tylko zechcesz.

−

Pieprz się - powtórzył i przerwał połączenie.

−

W takiej sytuacji nie dostarcza się kolejnego zakładnika. -Negocjator stanął przed Eve. - Niepotrzebne nam ofiary, nie chcemy jeszcze jednej strzelaniny.

−

W innych okolicznościach pewnie bym się z panem zgodziła, ale człowiek, który rozdaje tu karty, nie kupi rutynowego tekstu. Po pierwsze, to glina, zna przepisy. Po drugie, jest chory. Cierpi na niezidentyfikowane zaburzenie o podłożu neurologicznym, które wpływa na jego zachowanie i ocenę sytuacji.

−

To ja prowadzę negocjacje.

−

Człowieku, do cholery, nie urządzamy tu zawodów. Nie chcę ci odbierać pracy. Zależy mi na tym, żeby ci dwaj gliniarze wyszli z tego cało. Panie komendancie, nie mam czasu, żeby to tłumaczyć. Stan Hallowaya dramatycznie się pogarsza. Nie wiem, jak długo potrwa, zanim całkowicie straci nad sobą panowanie, ale kiedy to się stanie, zabierze ze sobą Feeneya.

−

Strzelcy zajęli pozycje. Mogą go zdjąć.

−

Jeden wstrząs i facet nie żyje. Tak jak Cogburn. Nie kontroluje tego, co robi. Halloway to jednak wciąż oficer, panie komendancie. Chciałabym spróbować wziąć go żywcem.

−

Jeśli tam pani wejdzie, będziemy mieć troje martwych oficerów -wtrącił się negocjator.

−

Albo żywych. Wiem, jak go uspokoić. Panie komendancie, Feeney nauczył mnie tego zawodu, zawdzięczam mu wszystko, co wiem. Muszę do nich wejść. Whitney przez chwilę patrzył jej w oczy.

−

Zgoda. Porozmawiaj z nim, przekonaj go, byle szybko. Straciła dużo cennego czasu na płaszczenie się, ale w końcu postawiła na swoim.

Czuła, że właśnie tego potrzebował. Nie wystarczyło, żeby uznała, że on tu dowodzi, ale by udowodniła, że jest mu całkowicie posłuszna. −

Równie dobrze może do ciebie strzelić, kiedy zamkniesz za sobą drzwi powiedział

cicho

Roarke,

obserwując,

jak

lekarz

przygotowuje

środki

przeciwbólowe i zastrzyk. −

Może.

−

Ale ty i tak nie włożysz kamizelki i nie weźmiesz broni.

−

Taka była umowa. Wiem, co robię.

−

Wiesz, co musisz zrobić. To mała, ale niebezpieczna różnica, Eve. - Położył dłoń na jej ramieniu. Z trudem powstrzymał się przed próbą namówienia jej, żeby jednak zmieniła zamiar i razem z nim wyszła z pomieszczenia. Chciał ją zabrać jak najdalej od tego miejsca. - Wiem, ile Feeney dla ciebie znaczy. Pamiętaj, ile ty znaczysz dla mnie.

−

Nigdy o tym nie zapominam.

−

Stan McNaba jest poważny. Mocno oberwał. Lekarze byli ostrożni, ale zanim go zabrali do szpitala, odzyskał na chwilę przytomność. To dobry znak.

−

W porządku. - Nie mogła myśleć teraz o McNabie. Nie potrafiła się teraz o niego martwić.

−

Halloway zranił jeszcze trzy osoby, zanim użył Feeneya jako larczy i zamknął się z nim w jego gabinecie. A tak nawiasem mówiąc, nie wyobrażam sobie, jak można strzelać do czterech policjantów i przy tym ani raz nie oberwać.

−

Jezu, Roarke, to WPE. Większość z nich to geniusze i dziwacy. Bardziej prawdopodobne jest, że wyciągną z sieci wtyczkę od komputera niż broń.

−

Pani porucznik - przerwał jej lekarz, podając przezroczystą plastikową torebkę z lekami. - Wszystko jest tak, jak pani chciała. Strzykawka z czerwoną kropką to środek uspokajający. Powali go w pięć sekund. Ta druga to atrapa. Lekki środek przeciwbólowy. Te tabletki to standardowe proszki przeciwbólowe, z wyjątkiem tej małej z żółtym paskiem. To też środek uspokajający. Działa tak samo szybko jak zastrzyk. Pięć sekund.

−

Dobra, rozumiem. Za kilka minut będę z powrotem - zwróciła się do Roarke'a.

−

Zaczekam na ciebie - odpowiedział i nie zważając na obecność jej przełożonego, przyciągnął ją do siebie i pocałował.

−

O rany, uspokój się. Zostaw coś na potem. - To było miłe, zrobiło jej się ciepło na sercu. Pewnym krokiem podeszła do łącza i wezwała Hallowaya.

−

Mam dla pana leki, kapitanie. - Uniosła w górę torbę. - Środki przeciwbólowe w tabletkach i dożylne. Lekarz mówi, że zastrzyk złagodzi infekcję i uśmierzy ból głowy. - Podnosząc ręce, odwróciła się powoli. - Nie mam broni, tak jak się umawialiśmy. Chcę tylko podać panu leki i zakończyć sprawę tak, by był pan zadowolony. Halloway jeszcze raz wytarł dłonią krew sączącą mu się z nosa. Kołysał się w

przód i w tył, jak gdyby w ten sposób próbował złagodzić ból. Jego jasne jak piasek włosy były zmierzwione i pozlepiane w strąki. Na marynarce od jaskrawozielonego garnituru widać było plamy potu i krwi. −

Wchodź, Dallas - wykrzywił usta w strasznym grymasie i wycelował pistolet w szyję Feeneya. - Pokażę ci, jak chcę zakończyć tę sprawę. Nie przerywaj połączenia. - Urwał, przez chwilę ciężko oddychał, w końcu zaczął trzeć dłonią

oko. - Chcę widzieć, jak podchodzisz do drzwi. Jeśli ktoś spróbuje podać ci broń, stary nie żyje. Trzymaj ręce w górze, tak żebym je widział. - Nie mógł się skupić. Obserwował ją jednym okiem, bo drugie przez cały czas gwałtownie pocierał. Moja głowa! −

Mam tu leki, które panu pomogą - powiedziała spokojnie Eve. Powoli podeszła do drzwi gabinetu Feeneya. Po obu stronach, tuż poza zasięgiem łącza ostrożnie przesuwali się dwaj policjanci w pełnym umundurowaniu i uzbrojeni w lasery. Niech pan odblokuje zamek.

−

Jeśli wejdzie tu ktoś inny, zginie na miejscu.

−

Jestem sama. Nie mam broni. Niosę tylko leki. Pan tu rządzi, wszyscy wiedzą, że to pan tu dowodzi.

−

W samą porę! - Odblokował zamek, po czym szturchnął Feeneya bronią. Eve wiedziała, że jeśli się myliła, wszyscy troje zginą. Uchyliła drzwi i weszła z

podniesionymi rękami. −

Jestem sama, kapitanie Halloway - powiedziała, zamykając stopą drzwi. Zaryzykowała i spojrzała na Feeneya. Na jego twarzy dostrzegła złość i frustrację,

w okolicy szczęki, tam gdzie Halloway go poszturchiwał, zaczęły pojawiać się sińce. −

Połóż torbę na stole. - Halloway oblizał spierzchnięte usta. Eve posłuchała. Cofnij się, ręce trzymaj za głową.

−

Tak jest.

−

Po co aż dwie strzykawki?

−

Lekarz powiedział, że jeśli ból jest silny, może pan potrzebować jeszcze jednej dawki.

−

Podejdź do biurka. Powoli! Słyszała, jak ciężko oddycha. Walczył z bólem jak ranne zwierzę. Nie ma nawet

trzydziestki, pomyślała Eve. Jest taki młody, a kilka godzin temu Feeney zrobił mu awanturę o to, że strzelał do wirtualnych kosmitów.

Z nosa cały czas sączyła mu się krew. Lewy rękaw marynarki był cały czerwony od ciągłego wycierania twarzy. Czuła zapach jego potu, krwi, rosnącej wściekłości. −

Ile razy dałaś się przelecieć temu staremu grzybowi, żeby awansować na porucznika?

−

Kapitana Feeneya i mnie nie łączą stosunki intymne.

−

Nie kłam, dziwko. - Podbiegł do niej i ją popchnął. Nie spodziewała się, że ma tyle siły. Straciła równowagę i zataczając się w tył, opadła na krzesło. - Ile razy?

−

Ile było trzeba. Nie wiem, nie liczyłam. Podniósł gwałtownie głowę.

−

Tak to już jest. Zawsze ktoś kogoś pieprzy po to, żeby później mogli razem pieprzyć kogoś innego.

−

Wszyscy wiedzą, że pan uczciwie zasłużył na swój stopień i pozycję.

−

Racja. Masz, kurwa, rację. - Włożył rękę do torby i wyjął niebieską pigułkę. Skąd mam wiedzieć, że nie chcesz mnie otruć? Masz! - Wepchnął proszek do ust Feeneya. - Połknij to! Połknij to, bo rozwalę tą twoją dziwkę. - Skierował pistolet w stronę Eve. Stała blisko, ale nie na tyle, by zauważyć, czy na tabletce, którą połknął Feeney,

był cienki żółty pasek. W napięciu policzyła sekundy. To mógł być koniec gry. Na szczęście wzrok kapitana się nie zmącił. −

Halloway... - Feeney mówił wyraźnie i pewnie. - Wszyscy chcemy to zakończyć. Musisz powiedzieć, czego chcesz, a potem spokojnie się rozejdziemy.

−

Zamknij się. - Brutalnie popchnął Feeneya pistoletem, po czym wyłowił z torebki pigułkę i włożył do ust. Przez chwilę żuł ją jak gumę.

−

A może te zastrzyki to trucizna? Wyciągnij jeden, no, dalej, wyciągaj! -Połknął jeszcze jedną tabletkę. - Zrobimy sobie mały test.

−

Tak jest. - Eve, udając ociąganie, sięgnęła do torby. - Przepraszam, jestem trochę zdenerwowana. - Wyciągnęła atrapę. - Mam to panu podać, czy woli pan sam?

−

Nie, ty to zrób. Albo zaczekaj - powiedział, kiedy Eve wstała. -Usiądź. Najpierw wstrzyknij to sobie. Jeśli nic ci nie będzie, może jeszcze trochę pożyjesz. Przez chwilę patrzyła mu w oczy, w końcu przytknęła strzykawkę do ramienia,

odczekała, aż przestanie jej drżeć ręka, i nacisnęła. −

Zrobiłam, co pan kazał. Przykro mi, że pan tak cierpi. Nie sposób myśleć logicznie, kiedy człowiek walczy z bólem. Mam nadzieję, że po tych lekach poczuje się pan na tyle dobrze, że razem znajdziemy satysfakcjonujące rozwiązanie tego problemu.

−

Jak chcesz zostać kapitanem, będziesz musiała zacząć sypiać ze mną. Teraz ja tu rządzę. Wstawaj! No rusz się! Dawaj ten cholerny zastrzyk. Te tabletki w ogóle nie działają! Podeszła do niego. Teraz krew sączyła mu się także z uszu. Nie spuszczając z

niego oczu, podniosła strzykawkę. −

To zadziała szybciej - powiedziała, kładąc kciuk na pompce.

−

Trucizna! - wrzasnął, odskakując w tył. - Trucizna! Głowa mi pęka. Zabiję cię! Wszystkich was pozabijam! Eve, słysząc dobiegający zza drzwi hałas, wyobraziła sobie strzelców

wyborowych składających się do strzału. Jedyne, o czym w tym momencie myślała, to to, że Halloway ciągle był policjantem. Podbiegła do niego i wytrąciła mu z ręki broń. Strumień nie zdążył jej porazić. Przystawiła strzykawkę do jego ramienia i wstrzyknęła mu środek uspokajający. −

Wstrzymać ogień! Wstrzymać ogień! -krzyczała, kiedy Halloway zaczął jak opętany biegać w kółko po gabinecie i wrzeszcząc, wyrywał sobie z głowy włosy. - Nie ma broni! Rozbroiłam go. Ktoś wyważył drzwi. Eve rzuciła się w stronę Hallowaya, by go zasłonić przed

wiązką z lasera. −

Do cholery, kazałam wstrzymać ogień.

Odwróciła się do Hallowaya. Już dawno minęło pięć sekund, a on nadał miotał się i uderzał głową w ścianę. Miał drgawki, płakał. Nagle jego ciało zaczęło tańczyć, tak jak tańczą ciała porażone promieniowaniem. Z nosa chlusnęła mu krew, kiedy osuwał się na podłogę. −

Wezwać lekarza - zawołała Eve, klękając obok nieprzytomnego Hallowaya. Zbyt wiele razy widziała śmierć, by jej nie rozpoznać, a mimo to sprawdziła mu

puls. −

Cholera! Cholera! - Uderzyła pięścią w kolano. Spojrzała na Feeneya. W jego oczach dostrzegła zrozumienie. - Straciliśmy go.

Rozdział 5

Nieźle oberwałeś. - Eve przykucnęła obok Feeneya, którym zajmował się lekarz pogotowia, i wydymając usta, uważnie przyjrzała się długiej, ale płytkiej ranie na jego policzku. - Dawno nie dostałeś po twarzy, co? −

Nie wtykam nosa tam, gdzie nie trzeba, jak inni ludzie. Dallas, musimy poważnie porozmawiać. Nie tego cię uczyłem. Dodatkowy zakładnik...

−

Czy ja wyglądam jak zakładnik? Nie przypominam sobie, żeby ktoś przykuł mnie ostatnio do biurka, i to moimi własnymi kajdankami. Oczy Feeneya zwęziły się i w końcu miejsce żalu zajęła wściekłość.

−

Miałaś po prostu szczęście. Zwyczajne szczęście...

−

To miły dodatek do ciężkiej policyjnej roboty. Gdzieś to słyszałam. - Uśmiechnęła się do niego i poklepała go po ręce. Odwrócił dłoń, tak by ich palce się dotknęły.

−

Nie myśl, że jestem ci coś winny. Nie za to, że sprzyjało ci szczęście. Upewnij się, czy twój facet wie, że całe to... gadanie o tym, że ze sobą sypiamy, było zwyczajną bzdurą.

−

Z tego, co wiem, mój facet szaleje z zazdrości i już planuje zemstę, ale zrobię co w mojej mocy, żeby go uspokoić. Pokiwał głową, a jego twarz minimalnie się rozpogodziła.

−

Przyłapał nas ze ściągniętymi portkami, Dallas. Z portkami wokół kostek. W ogóle nie zauważyłem, jak podchodzi.

−

Nie mogłeś go zauważyć. Nie mogłeś - powtórzyła, zanim zdążył coś powiedzieć. - Feeney, on był chory. To jakiś wirus czy infekcja, sama, do cholery, nie wiem co. Morris cały czas nad tym pracuje. To samo działo się z tym facetem, którego zdjął Trueheart. To coś pochodziło z komputera. To musi pochodzić z komputera. Boże, jaki był zmęczony. Chory i zmęczony. Jedyna rekcja, na jaką było go w tej

chwili stać, to kiwanie głową. −

Dallas, to jakieś bzdury rodem z powieści science fiction. Nie "można się zarazić żadną chorobą poprzez kontakt wzrokowy z monitorem jednostki.

−

Kazałeś Hallowayowi rozpracować jednostkę Cogburna. Po kilku godzinach zaczął mieć te same objawy co Cogburn. Wnioski, Feeney. Science fiction czy nie, coś w tym jednak jest. Ten komputer musi przejść kwarantannę. Odizolujmy go, dopóki nie znajdziemy odpowiedzi.

−

To był dobry dzieciak. Czasami coś schrzanił, ale był uczciwym policjantem i dobrym człowiekiem. Opieprzyłem go dziś rano, ale należało mu się. Po południu widziałem, jak się kłócił z McNabem i... - Feeney zamknął oczy. - O Chryste!

−

McNab jest w dobrych rękach. Nic mu nie będzie. Jest twardszy, niż przypuszczamy. Musi być, nie? - Eve zmusiła się do uśmiechu, choć jej żołądek aż się kurczył z niepokoju.

−

Czterech moich ludzi zostało rannych, jeden nie żyje. Muszę wiedzieć dlaczego.

−

Tak, dowiemy się.

Eve jeszcze raz przyjrzała się kabinie, którą zajmował Halloway, i staremu, zużytemu centrum danych na jego biurku. Czystość Absolutna, pomyślała. Wróciła do gabinetu Feeneya. Ciało Hallowaya zapakowano już do czarnego worka. Ślady krwi rozbryzgane na beżowych ścianach wyglądały jak dzieło jakiegoś szalonego malarza. −

I co pan o tym sądzi? - zapytała lekarza, który przygotował jej torbę ze środkami uspokajającymi. Mężczyzna spojrzał na worek z ciałem.

−

Wygląda na jakiś wylew, a zresztą diabli wiedzą co to. Nigdy czegoś podobnego nie widziałem. Taki poważny uraz nie bierze się ot tak, z niczego. To robota dla koronera. Nie wiem, może guz mózgu, udar albo jakiś zator. Młody chłopak. Pewnie nie miał trzydziestki.

−

Dwadzieścia osiem lat. Jego narzeczona jest już w drodze ze wschodniego Waszyngtonu, przerwała wyjazd służbowy. Rodzice i brat jadą z Baltimore. O ile znała Feeneya, detektyw Halloway zostanie pochowany ze wszystkimi

honorami, jak policjant, który zginął na służbie. Bo przecież tak było, pomyślała Eve, patrząc, jak wynoszą worek z ciałem. Wykonywał swoją pracę. Z tego powodu zginął. Nie wiedziała, w jaki sposób, nie wiedziała dlaczego. Wiedziała tylko, że młody detektyw z wydziału elektronicznego zginął, bo wypełniał swoje obowiązki. −

Pani porucznik. Odwróciła się w stronę drzwi. W progu stał Whitney.

−

Panie komendancie.

−

Chcę dostać raport tak szybko, jak to możliwe.

−

Będzie pan go miał.

−

To, co tu się stało... - zaczął, ale urwał, kiedy zobaczył plamy krwi na ścianie. Potrafisz to wyjaśnić?

−

Mogę odpowiedzieć na niektóre pytania. Morris musi natychmiast obejrzeć ciało Hallowaya. Podejrzewam, że znajdzie te same zaburzenia neurologiczne co u Cogburna. Wyjaśnienia znajdują się w komputerze Cogburna, ale nie możemy go rozpracować, dopóki się nie dowiemy, jak się zabezpieczyć. Wiem, że detektyw Halloway nie jest odpowiedzialny za to, co się wydarzyło.

−

Zanim porozmawiamy z mediami, muszę powiadomić burmistrza i komisarza Tibble'a. Zajmiesz się tym - dodał. - Na razie nasze oficjalne oświadczenie brzmi: detektyw Halloway cierpiał na nieokreślone schorzenie, które wywołało zaburzenia w jego zachowaniu i było przyczyną śmierci.

−

O ile mi wiadomo, to jest to prawda.

−

Jeśli chodzi o oficjalne oświadczenia, to mi na tym nie zależy. Chcę jednak znać prawdę. Całą. Od tej chwili ta sprawa ma priorytet. Wszystkie dochodzenia, jakie aktualnie prowadzisz, musisz odłożyć na później. Znajdź odpowiedzi. - Odwrócił się, by odejść. - Detektyw McNab odzyskał przytomność - powiedział na koniec. Jego stan z krytycznego poprawił się na poważny.

−

Dziękuję, komendancie.

Wychodząc z wydziału, spotkała Roarke'a. Stał oparty o ścianę i sprawdzał coś na swojej minijednostce. W niczym nie przypominał policjanta, a tym bardziej ofiary, pomyślała Eve. Ewentualnie można by go zakwalifikować do tej trzeciej, niebezpiecznej grupy, z którą gliny często mają do czynienia. Podniósł głowę i pomachał do niej ręką. −

Nie mogłaś zrobić dla niego nic więcej.

−

Nie. - Wiedziała o tym i to akceptowała. - On nie żyje, a ja pomogłam mu umrzeć. Nawet nie wiem jak, nie mogłam wiedzieć, ale to zrobiłam. Nie wiem też, czym go zabiłam. - Potarła oczy i wzruszyła ramionami. - Dobrze, że przynajmniej McNab się ocknął i czuje się trochę lepiej. Zajrzę do niego, zanim pójdę do domu.

−

Będziesz go przesłuchiwać?

−

Zaniosę mu jakieś kretyńskie kwiatki. Roarke musiał zasłonić dłonią usta, żeby nie zauważyła, że się roześmiał, ale nie

zdążył. Eve tylko syknęła. −

Kochanie, nie bądź taka wstydliwa. Publiczne okazywanie uczuć to nic złego.

−

Nie w przypadku policji.

−

Oj, wiem coś o tym - mruknął, idąc za nią w kierunku parkingu. - Pojadę z tobą. Jedno z nas powinno sprawdzić co z Peabody, czy coś jadła. Może potrzebuje wsparcia?

−

Zostawiam to tobie. - Eve usiadła za kierownicą. - Pocieszanie lepiej ci wychodzi. Jesteś świetny w tym całym „no już dobrze, już dobrze". Dotknął końców jej włosów. Po prostu bardzo chciał jej dotknąć.

−

Nawet jakoś to zniosła.

−

Tak, nieźle.

−

Niełatwo jest patrzeć, jak ktoś, na kim człowiekowi zależy, zostaje ranny albo wystawia się na niebezpieczeństwo. Spojrzała na niego z wyrzutem.

−

Ci, którzy chcą, żeby im było łatwo, nie powinni związywać się z gliną, ale z androidem.

−

To racja. Chodziło mi o to, że rozumiem, jak trudno było ci znieść to, że Feeneyowi przez godzinę groziła śmierć.

−

Jakoś sobie poradził. Wie jak... - Dopiero teraz poczuła ścisk żołądka. Przez chwilę nie mogła wydobyć głosu z gardła. - No dobra. - Zatrzymała się przed wyjazdem z parkingu i położyła głowę na kierownicy. - Bałam się. Jezu, tak mnie wystraszył. To policjant, wiedział, gdzie trzymać pistolet, znał te wszystkie niebezpieczne miejsca. Ułamek sekundy i byłoby po Feeneyu. Śmierć na miejscu, nie do odratowania.

−

Wiem. -Roarke włączył automatycznego pilota i zaprogramował adres szpitala. Kiedy pojazd włączył się do ruchu, pochylił się nad Eve i zaczął masować jej kark. - Wiem, kochanie.

−

On też wiedział. Patrzyliśmy na siebie i oboje wiedzieliśmy. Mogło się bardzo szybko zakończyć. Niech to cholera. - Oparła się wygodniej w fotelu i zamknęła oczy. - To przeze mnie musiał zajmować się tą jednostką. Wiem, wiem, to co się stało, to nie moja wina, ale i tak podle się czuję. Feeney ma szyję jak jakiś indor. Halloway tak go szturchał, że zostawił mu wszędzie te cholerne sińce. Ile razy całe życie przemknęło mu przed oczami? Ile razy pomyślał, że już nigdy nie zobaczy żony, dzieci, wnuków?

−

Pracujesz, ryzykujesz. Ktoś ciągle mi to powtarza. Otworzyła oczy i spojrzała na niego.

−

Pewnie aż cię korci, żeby mi przyłożyć w tyłek za to wymądrzanie się.

−

Och, nieustannie. - Pogładził czule jej policzek. - Ale wyręczają mnie inni. Uśmiechnęła się.

−

Nie byłabym sobą, gdybym od czasu do czasu nie oberwała po twarzy. Już dobrze - powiedziała spokojnie.

−

Widzę. Zanim dotarli do szpitala, uspokoiła się na tyle, by jak wilczyca rzucić się na

grupę reporterów, którzy zwęszywszy sensacyjny materiał, kręcili się po szpitalnym holu. −

Bez komentarza.

−

Pani nazwisko pojawiło się na liście ekipy negocjacyjnej, która doprowadziła do uwolnienia kapitana Ryana Feeneya. Dlaczego w tę sprawę zaangażowany jest wydział zabójstw?

−

Bez komentarza.

−

Jak podaje nasze policyjne źródło, detektyw Kevin Halloway postrzelił kilku detektywów, po czym wraz z zakładnikiem, kapitanem Feeneyem, zamknął się w biurze wydziału przestępstw elektronicznych, w wyniku czego poniósł śmierć. Eve przepchała się przez tłum napierających dziennikarzy i zupełnie przypadkiem

wytrąciła komuś kamerę. −

Nie zna pan tego zwrotu „bez komentarza"?

−

Czy zabiła pani detektywa Hallowaya, by uwolnić kapitana Feeneya? Gwałtownie odwróciła się w stronę, z której dobiegło pytanie, i spojrzała

złowrogo na dziennikarzy. −

Komendant Whitney, burmistrz Nowego Jorku oraz komisarz Tibble za godzinę poinformują o tej sprawie na konferencji prasowej. Idźcie tam zadawać pytania. Ja chcę tylko odwiedzić chorego przyjaciela.

−

Dlaczego to zrobił? - zawołał ktoś za nią, kiedy była już prawie przy windzie. - Co za policjanci tam u was pracują?

−

Tacy, którzy gotowi są polec, by służyć miastu i bronić obywateli, nawet takich hien jak wy. Szlag by to trafił - mruknęła pod nosem, wsiadając do windy. Uderzyła pięścią w ścianę z taką zajadłością, że spłoszona staruszka, która jechała razem z nimi, ukryła się za bukietem kwiatów, w nadziei, że zniknie. - I tak będzie dziś w kółko. Wiem, wiem, nie pozwolę się wyprowadzić z równowagi.

−

Musiałabyś być zrobiona ze wzmocnionej stali, żeby nie dać się czasami wyprowadzić z równowagi. Nawiasem mówiąc, kąsają dziś wyjątkowo zajadle.

−

Niech mnie w dupę ugryzą. Zapomniałam, na którym leży piętrze.

−

Ja pamiętam. Na dwunastym. A szanowna pani? - Roarke uśmiechnął się rozbrajająco do leciwej współpasażerki. - Na które piętro?

−

Wszystko jedno - odpowiedziała drżącym głosem, nie spuszczając oczu z pistoletu, wystającego spod kurtki Eve. - Gdziekolwiek.

−

Proszę się nie niepokoić. - Roarke, przystojny i jak zwykle elegancki, zagadnął przyjaźnie. - Żona pracuje w policji. Piękne kwiaty.

−

Tak, owszem. Moja wnuczka właśnie urodziła synka.

−

Gratulacje. A zatem zdaje się, że pani na porodówkę. O, proszę, szóste piętro. Nacisnął odpowiedni guzik i tak się ustawił, by zasłonić ramieniem broń Eve. Mam nadzieję, że mama i syn czują się dobrze.

−

O, tak, dziękuje. To mój pierwszy prawnuczek. Ma na imię Lukę Andrew. Kiedy drzwi windy otworzyły się na szóstym piętrze, kobieta spojrzała niepewnie

na Eve, po czym zasłaniając się bukietem, pospiesznie wysiadła. −

No co? Czyja wyglądam na kogoś, kto zjada staruszki na śniadanie? Roarke przechylił głowę.

−

Cóż, prawdę powiedziawszy...

−

Och, trzymaj ten swój słodki język za zębami.

−

Wczorajszej nocy mówiłaś coś innego. Roarke wiedział, jak ją rozbawić, więc idąc do sali McNaba, nie była już tak

przygnębiona. Niestety, na widok leżącego w łóżku McNaba i siedzącej przy nim Peabody, jej nastrój znów się pogorszył. McNab był taki młody. Oczy miał zamknięte, a twarz nienaturalnie bladą, koloru pościeli na szpitalnym łóżku. Zdjęli mu wszystkie ozdoby, zauważyła. Bez kompletu kolczyków w uchu wyglądał jakoś dziwnie. Tak nago i bezbronnie. Jaki on chudy, pomyślała z troską Eve. Te jego kościste ramiona nie wyglądają najlepiej w ponurej, szarej szpitalnej piżamie. Powinien mieć coś jasnego i kolorowego. Ten jego chudy tyłek lepiej się prezentuje w bardziej zwariowanych strojach. W porównaniu z resztą ciała, jego jasne jak słońce, rozpuszczone włosy wydawały się zbyt zdrowe, zbyt lśniące. Nie znosiła szpitali. Rozkładają tu człowieka na części, rzucają na wąskie łóżko i zostawiają słabego i samotnego na łasce tych bezdusznych maszyn, odliczających każdy oddech. −

Nie moglibyśmy go stąd zabrać? -usłyszała nagle własny głos. -Może mógłby...

−

Załatwię to - szepnął jej do ucha Roarke.

Naturalnie, że załatwi. Wszystko załatwi, podczas gdy ona będzie stała jak osłupiała w drzwiach tej przeklętej sali. Eve, zła na samą siebie, weszła do środka. −

Peabody. Dziewczyna poderwała głowę do góry. Eve zauważyła, że policjantka na pewno

płakała, ale teraz jej oczy, dzięki Bogu, były już suche. Jej ręka spoczywała na bezwładnej dłoni McNaba. −

Odzyskał przytomność. Lekarze mówią, że z tego wyjdzie. Mocno oberwał, ale... Dziękuję, że pozwoliła mi pani opuścić miejsce akcji i przyjechać tu razem z nim.

−

Słyszałam, że jest lepiej.

−

Tak, on... - Peabody urwała, wzięła głęboki wdech, próbując zapanować nad zdenerwowaniem. - Kilka razy otworzył oczy. Nie pamiętał dokładnie, co się stało, ale mówił składnie. Na szczęście nie ma uszkodzeń mózgu. Najgorzej zniosło to jego serce. Lekarze trochę się martwią, bo od tej pory rytm jest bardzo nierówny. No i prawa strona ciała cały czas jest sparaliżowana. Podobno to przejdzie, ale na razie nie może poruszać prawą ręką ani nogą.

−

Będę śmiesznie chodził - odezwał się niewyraźny glos. Wszyscy spojrzeli na twarz McNaba. Oczy nadal miał zamknięte, ale poruszył ustami, bardzo słabo, jak gdyby chciał się uśmiechnąć. Ten widok wywołał u Eve skurcz żołądka.

−

Jesteś tu, McNab?

−

Taaa - próbował przełknąć ślinę. - Tak, pani porucznik. Obecny i gotowy do służby. Peabody?

−

Jestem przy tobie.

−

Napiłbym się czegoś. Może wody, a najchętniej piwa.

−

Dostaniesz wody. - Peabody sięgnęła po kubek i podsunęła leżącemu wystającą słomkę do ust. Upił dwa łyki i odwrócił głowę. -Nie czuję kwiatów. Chorym do szpitala przynosi się cholerne kwiatki.

−

Miałam małe zajście po drodze do kwiaciarni. - Eve podeszła bliżej łóżka. Musiałam skopać tyłki kilku reporterom.

McNab otworzył oczy. Były zielone i dziwnie zamglone. Od leków albo z bólu, nie była pewna, ale dla Eve oba powody były równie okropne. −

Udało się pani wyciągnąć kapitana? Nie pamiętam...

−

Odwiedzi cię, jak tylko skończy papierkową robotę. Nic mu nie jest.

−

A Halloway?

−

Nie przeżył.

−

Jezu, Jezu! - McNab zamknął oczy. - Co się, u diabła, stało?

−

Ty mi powiedz.

−

Ja... ja dokładnie nie wiem.

−

Spokojnie, na razie odpoczywaj, porozmawiamy o tym za jakiś czas.

−

Tak łatwo mi pani odpuszcza? Chyba nie jest ze mną najlepiej. Peabody, jakby co, dostaniesz w spadku moją kolekcję filmów.

−

To wcale nie jest śmieszne.

−

No dobra, możesz zatrzymać też kolczyki. Moja kuzynka Sheila się wścieknie. Niech mi ktoś pomoże usiąść.

−

Lekarz kazał ci odpoczywać - powiedziała Peabody, ale podniosła głowę łóżka.

−

Jakby co...

−

Może byś już przestał. Z trudem się uśmiechnął, kiedy Peabody przysunęła do niego twarz.

−

Masz coś dla mnie?

−

Mam - szepnęła i pocałowała go w usta. Kiedy się obejrzała, zauważyła, że Eve uparcie wpatruje się w sufit.

−

Przepraszam - mruknęła Peabody. - Po prostu spełniam zachcianki umierającego.

−

Jasne. - Eve odwróciła się, kiedy do sali wszedł Roarke. Kiwnął na przywitanie głową i od razu podszedł do łóżka.

−

Macie tu na oddziale wyjątkowo atrakcyjny żeński personel, lanie. Zauważyłeś?

−

Wstrząs nie uszkodził mi oczu.

−

W takim razie nie wiem, czy będziesz chciał zmienić lokal. Summerset, choć jest dość obrotny, nie jest aż tak miły dla oka.

−

Szkoda, co?

−

Pani porucznik uznała, że szybciej dojdziesz do siebie z dala od tego miejsca. Mamy dla ciebie pokój u nas, w domu, ale niestety brak nam żeńskiego personelu.

−

Chcecie mnie stąd zabrać? - Na jego bladych policzkach pojawiło się odrobinę koloru. - Do siebie?

−

Twój lekarz musi cię jeszcze raz obejrzeć. Za godzinę, dwie będziesz mógł wyjść. Oczywiście, o ile zechcesz.

−

Nie wiem, co powiedzieć. Pani porucznik, to naprawdę...

−

Tak, tak - ucięła Eve. - Zobaczymy, co będziesz mówił, kiedy usłyszysz gderanie Summerseta. Mam jeszcze coś do zrobienia.

−

Źle wyglądał. Jakby był chory - powiedział McNab. Eve zatrzymała się przy drzwiach.

−

Halloway?

−

Tak. Wracałem do biura, a on stał przy dystrybutorze wody. Strasznie się denerwował. Był agresywny i rozdrażniony. To zupełnie do niego niepodobne. Bywał nieznośny, ale zawsze się lubiliśmy. Przez dwa lata służyliśmy w jednym oddziale. - McNab zamknął oczy. - Jezu, nic z tego nie rozumiem. Rzucił się na mnie, jakby chciał się bić. Nie chodzi mi o to, co mówił... czasami ludzie wygadują różne głupoty, tak dla ożywienia atmosfery. Wie pani, jak to jest.

−

Pewnie. - Eve wróciła na miejsce. - Ale on nie ożywiał atmosfery, co?

−

Nie. Jak on na mnie patrzył, jak on to mówił... Tak mnie wkurzył, że zaproponowałem, żebyśmy zeszli na dół do siłowni i się zmierzyli na pięści. Wtedy zjawił się kapitan i nas rozdzielił. Halloway był w fatalnym stanie. Cały spocony, oczy miał przekrwione. Czasami od ślęczenia przed komputerem bolą

oczy, ale jego były naprawdę straszne. Rozeszliśmy się, wróciłem do swojej kabiny, on do swojej, i o wszystkim zapomniałem. −

Rozmawiałeś z nim potem? Widziałeś, czy on z kimś rozmawia? Czy się z kimś kłócił?

−

Nie. Musiałem dokończyć raport i przejrzeć kilka plików z dokumentami, które ciągle odkładałem na później, bo wyglądały na cholernie nudne. Zrobiłem sobie kawę, pogadałem chwilę z Gates. Potem rozmawiałem przez łącze z jakąś kobietą, która twierdziła, że kosmici przejęli władzę nad jej komputerem. Ludzie ciągle się do nas zgłaszają z czymś takim. W takich przypadkach odwołujemy się do takiej rutynowej procedury... A zresztą, nieważne. Ledwie skończyłem rozmowę, kiedy usłyszałem czyjś krzyk. W WPE wiecznie ktoś krzyczy, ale tym razem to było coś innego. Kłopoty. Wyjrzałem, żeby zobaczyć, co się dzieje. - McNab urwał. Eve widziała, że wykres na monitorze stojącym nad jego łóżkiem zaczął gwałtownie podnosić się i opadać.

−

W porządku, wrócimy do tego jutro.

−

Nie, nie, pamiętam co się stało. Zobaczyłem, że się do mnie zbliża. Z początku nie zrozumiałem sytuacji. To znaczy, kurczę, no dlaczego Halloway miałby mi grozić bronią? To bez sensu. Jego twarz... Wyglądał jak wariat, miotał dookoła wiązkami lasera, jakby walczył na froncie. Podskoczyłem z krzesła... tak się poderwałem. Nie miałem przy sobie broni. U nas prawie nikt nie nosi w pracy broni. Nie wiem, chyba chciałem się ukryć. I wtedy trach, rozdeptało mnie stado słoni. I koniec. Ilu z nas trafił?

−

Trzech dostało wstrząsy. Lekarze pogotowia udzielili im pomocy na miejscu i puścili do domu. Ty oberwałeś najbardziej.

−

Już takie mam szczęście. Halloway, zanim to się stało, był w porządku. Od czasu do czasu sobie trochę podokuczaliśmy, ale przecież tak to bywa. Nigdy się jakoś poważniej nie kłóciliśmy. Lubił pracę, miał tę panienkę, planowali ślub. Owszem, czasami narzekał na Feeneya. Uważał, że kapitan jest staroświecki i tak dalej, ale

przecież każdy narzeka na przełożonych, no nie? To bez sensu, nie rozumiem, dlaczego tak na mnie napadł. Coś tu nie gra. −

Masz rację. Coś tu nie gra - zgodziła się Eve.

−

Chcę uczestniczyć w dochodzeniu. Pewnie, pomyślała. Na jego miejscu nie pozwoliłaby się odsunąć od sprawy.

−

Jutro u nas w domu o dziewiątej zero zero odbędzie się odprawa. Lepiej doprowadź się do przyzwoitego stanu, bo nie będzie dla ciebie żadnej taryfy ulgowej.

−

Tak jest, pani porucznik. Dziękuję.

−

Musimy już iść uzupełnić zapasy w autokucharzu. Skończyły nam się twoje ulubione płatki. Do zobaczenia wkrótce.

−

Te zapasy płatków zabrzmiały zachęcająco - odezwał się Roarke, kiedy byli już w holu.

−

Tak myślałam.

−

Naprawdę się rozpromienił.

−

Pani porucznik! Dallas! Eve odwróciła się i zobaczyła biegnącą w jej kierunku Peabody.

−

Dzięki. Dziękuję. - Podwładna rzuciła się jej na szyję z takim zapałem, że omal jej nie przewróciła.

−

O rany - jęknęła zażenowana Eve i niezgrabnie poklepała Peabody po ramieniu. Nie ma sprawy.

−

Jego serce się zatrzymało. W czasie transportu. Musieli go reanimować. - Peabody szlochała. - Trwało to tylko kilka sekund, a ja myślałam, co ja bez niego zrobię. Co ja mam bez niego robić? Dupek jeden. - Dziewczyna rozpłakała się na dobre.

−

O Boże, Roarke.

−

Ciekawe i bardzo pochlebne zestawienie - skomentował prośbę o pomoc Roarke. No już, kochanie. - Delikatnie uwolnił Eve z uścisku i obejmując zapłakaną

Peabody ramieniem, odprowadził ją do niewielkiej poczekalni. Posadził na kanapie i wytarł chusteczką jej mokre policzki. Eve przez chwilę stała obok, ale w końcu usiadła obok swojej podwładnej i pogładziła ją po udzie. −

Jeśli się dowie, że tak z jego powodu rozpaczasz, tylko utwierdzisz go w samozachwycie. I tak trudno już z nim wytrzymać.

−

Wiem. Przepraszam. Było mi tak przykro, kiedy opowiadał, jak to się stało. Wszystko mi się już miesza w głowie.

−

Ostatnio to dość częsta przypadłość. Peabody zdobyła się na uśmiech przez łzy i położyła dłoń na ramieniu Roarke'a.

Była w takim stanie, że kontakt fizyczny zupełnie stracił dla niej znaczenie erotyczne. −

Oboje jesteście cudowni. Poważnie. Weźmiecie go do siebie, do czasu aż jego stan się ustabilizuje.

−

Cóż - westchnęła Eve. Czasami przyjaźń bywa kłopotliwa, pomyślała. Spodziewam się, że będzie kaprysił. Od razu zapowiadam, że nie zamierzam być jego osobistą pielęgniarką. Przeniesiesz się do nas i sama będziesz się nim zajmować. Usta Peabody znów zaczęły drżeć, a oczy zaszły jej łzami.

−

Tylko nie to! O nie! Peabody, to rozkaz.

−

Tak jest, pani porucznik. Idę do łazienki. Zanim mu się pokażę, wsadzę głowę pod zimną wodę. Obiecuję, że nie będziemy wam przeszkadzać.

−

Na to liczę. Eve jeszcze przez chwilę po odejściu Peabody siedziała na kanapie.

−

Tylko mi nie mów, jaka jestem miękka, bo inaczej sam będziesz potrzebował opieki medycznej - ostrzegła męża. - Na szczęście jesteśmy w szpitalu.

−

Nawet o tym nie marzę. - Roarke ścisnął jej dłoń. - Pani porucznik Miękka. Spojrzała na niego surowo, ale powstrzymała się przed użyciem przemocy.

−

Spadamy stąd - powiedziała, wstając. Roarke prowadził, bo ona chciała przemyśleć to, co się stało. Elektronika nie była

jej najmocniejszą stroną. Prawdę mówiąc, od niepamiętnych czasów była do tyłu z nowinkami technologicznymi, a w wojnie z postępem przegrała większość bitew. Feeney został kapitanem WPE nie tylko dlatego, że był świetnym gliną. On doskonale rozumiał tajemniczy świat elektroniki, Eve gotowa była zaryzykować twierdzenie, że to elektronika była miłością jego życia. Jeśli McNab wydobrzeje, na pewno chętnie jej pomoże. Jest młody, ma do tego smykałkę. Czuła, że po dzisiejszym spektaklu będzie mogła liczyć na pełną współpracę ze strony każdego policjanta i androida z WPE. Poza tym miała jeszcze jeden atut. Siedział tuż obok niej. W jego rękach ten jej stary służbowy gruchot mruczał jak kot, przedzierając się przez jak zwykle zakorkowane miasto. To ona była żoną Roarke'a, ile elektronika była jego kochanką. −

Musimy wejść do systemu Cogburna - zaczęła. - Musimy rozebrać jego jednostkę na drobne kawałki. Każdy chip, każdy obwód, każdy układ. Trzeba to zrobić jak najszybciej, zanim ten, kto będzie przy tym pracował, zamieni się w maniakalnego mordercę. Masz jakiś pomysł?

−

Mogę mieć kilka. Znajdę czas, żeby je sformułować, pod warunkiem, że włączysz mnie do zespołu dochodzeniowego. Cywilny ekspert. Pewnie, pomyślała. Roarke nie przepuści żadnej okazji.

−

Zastanowię się, kiedy usłyszę, jakie to pomysły.

−

Przedstawię moje pomysły, kiedy ty rozważysz moją propozycję. Jęknęła, po czym na klawiaturze łącza w desce rozdzielczej wybrała numer

Morrisa. Wstępne oględziny ciała Hallowaya wykazały takie samo uszkodzenie mózgu. Niewytłumaczalne. Wyniki badań nad tkanką mózgową Cogburna wskazywały na obecność jakiegoś nieznanego dotąd wirusa. Eve zmarszczyła czoło.

−

Wirus komputerowy - powiedziała, kiedy wjechali przez bramę na teren posesji.

−

To nie jest określenie biologiczne - zauważył Roarke. - Komputer może zarazić wirusem inny komputer, ale nigdy operatora.

−

Ale ten właśnie to robi. - Była o tym całkowicie przekonana. -Co powiesz na program sterujący podświadomością, który pozwala manipulować czyimś umysłem? Już kiedyś miałam z czymś takim do czynienia.

−

Oboje mieliśmy - poprawił ją Roarke. Sam też o tym pomyślał. Minął podjazd i pojechał prosto do garażu, by Summerset się później nie złościł i sam nie odprowadzał samochodu. - Jak mówiłem, mam kilka pomysłów. Eve wysiadła i rozejrzała się po hangarze, w którym Roarke trzymał swoje

ukochane zabawki. Nigdy nie mogła pojąć, po co jednemu człowiekowi dwadzieścia samochodów, trzy odrzutowe motocykle, minihelikopter i kilka pojazdów terenowych. Nie wspominając o tych, które przechowywał w innych miejscach. −

Porozmawiam z komendantem o przyznaniu ci tymczasowego statusu eksperta.

−

Uważam, że tym razem powinienem dostać odznakę - powiedział, chwytając ją za rękę. - Chodźmy na spacer.

−

Na co?

−

Na spacer - powtórzył, przyciągając ją do siebie. - Taki przyjemny wieczór. Pewnie nieprędko znów będziemy mieć czas tylko dla siebie. Pani porucznik, mam nieodpartą ochotę zabrać panią na przechadzkę. - Pochylił się i delikatnie ją pocałował. - A właściwie to mam ochotę na panią.

Rozdział 6

Nie miała nic przeciwko spacerowaniu, choć wolała szybki marsz, który pozwalał dotlenić mózg. Prawdę mówiąc, to nawet nie był spacer. Roarke wlókł się tak wolno, że musiała dwa razy przystawać i czekać, aż do niej dołączy. Zabawne, myślała, że potrafił tak szybko się wyciszyć, bez żadnego wysiłku oderwać od tego stresu, pędu, akcji. Ona nigdy nie opanowała tej sztuki. Powietrze było tak ciężkie i gorące, że odnosiło się wrażenie, iż poruszają się w ciepłym syropie. Jasne popołudnie łagodnie zamieniało się w pastelowy wieczór. Światło było miękkie, aż chciało się je pogłaskać. Tu nawet upał jest inny, myślała. Trawa, kwiaty i drzewa zdają się go pochłaniać, zamiast odbijać człowiekowi prosto w twarz, jak miejskie chodniki. A jednak pod maską spokoju na twarzy Roarke'a czaiło się coś, co ją niepokoiło, a czego nie potrafiła określić. −

Co się dzieje?

−

Lato niedługo się skończy. - Prowadził ją kamienną ścieżką w głąb ogrodu. Nie mogła sobie przypomnieć, czy już ją kiedyś widziała. - Korzystajmy z jego uroków, póki trwa. Szczególnie o tej porze dnia. Zobacz, ogród jest taki piękny. Tak, możliwe, ale przecież zawsze wygląda imponująco. Nawet zimą Eve

zachwycała się kształtami, surowością kolorów. Teraz ogród tonął w morzu barw i zapachów. Wysokie, egzotyczne rośliny na tle uroczych tradycyjnych rabatek kwiatowych, sprawiały wrażenie jak gdyby nigdy nie dotknęła ich ludzka ręka, jak gdyby zjawiły się tu za sprawą wyjątkowo łaskawej matki natury. −

A tak nawiasem mówiąc, kto się tym wszystkim zajmuje?

−

Oczywiście elfy - roześmiał się, prowadząc ją tunelem z pnących róż.

−

Import z Irlandii?

−

Naturalnie.

−

Jak tu chłodno. - Podniosła głowę. Przez kwiatowe sklepienie nieśmiało przebijały ostatnie promienie słońca. - Natura to najlepsza klimatyzacja. - Wzięła głęboki wdech. -Pachnie jak... -Cóż, pachnie jak róże, pomyślała. Tyle że to nie było takie proste. - Romantyczny zapach. - Odwróciła się i uśmiechnęła do męża. Roarke nie odwzajemnił jej uśmiechu.

−

Co? - Instynktownie spojrzała przez ramię, jak gdyby spodziewała się jakiegoś zagrożenia. - O co chodzi? Jak miał jej wytłumaczyć, co czuł, stojąc tu w cieniu tysiąca róż i patrząc na nią,

ciągle onieśmielony jej urodą. Była taka wysoka, taka szczupła, a w jej niesfornych włosach odbijało się słońce. Nosiła broń tak, jak inne kobiety sznur drogocennych pereł. Dumnie i z naturalną pewnością siebie. −

Eve - powiedział cicho i podszedł do niej, potrząsając głową. Dotknął czołem jej czoła i pogładził po ramionach. Jak miał jej opowiedzieć, co czuł, kiedy patrzył, jak sama, bez broni, wchodzi do

gabinetu, by stanąć oko w oko z szaleńcem. Mógł ją stracić w jednej sekundzie. Wiedział, że nieraz stawała w obliczu śmierci. On stawał razem z nią. Oboje mieli ręce splamione krwią. Był przy niej, kiedy męczyły ją koszmarne sny, pełne przemocy i brutalności, sny, jakich żaden człowiek nie powinien śnić. Przebrnął z nią przez koszmar jej przeszłości. Tym razem było inaczej. Mogła liczyć jedynie na własną odwagę i mądrość. Stał z boku, nie miał innego wyboru, jak tylko milczeć i patrzeć. Czekał, musiał pogodzić się z tym, że to, co robiła, wywołało w jego sercu paniczny strach i niepokój. Wiedział, że lepiej będzie, jeśli to przemilczy. Ale Eve doskonale wszystko rozumiała, choć dusza Roarke'a wciąż jeszcze kryła przed nią tajemnice. W końcu pojęła, co to miłość. Podniosła głowę i przysunęła się do niego, kiedy chciał się wycofać. To ona go pocałowała. Zamierzał być delikatny. Romantyczny różany ogród budził w nim czułość, wdzięczność, że tu z nim była, cała i bezpieczna. A jednak nie zapanował nad emocjami. Porwany przez falę uczuć, objął ją i ścisnął w ręce jej koszulę, jak gdyby

była liną ratunkową, którą rzucono mu na środku ogarniętego sztormem morza. Przepełniony namiętnością, zaczął ją całować. Czekała, aż oboje zapłoną, a on zerwie z niej koszulę i potarga na strzępy. Tymczasem jego pięść się otworzyła i dłoń zaczęła władczo wędrować po jej plecach. W końcu Roarke objął jej twarz. W jego błękitnych oczach widziała burzę, pochłonęła ją pierwotna gwałtowność jego oddechu, który uwiązł w jej gardle i sprawił, że w odpowiedzi jej serce szybciej zabiło. −

Potrzebuję cię. - Jego pałce wsunęły się w jej włosy i czule odgarnęły opadające na policzki kosmyki. - Nawet nie wiesz, jak bardzo cię potrzebuję. Czasami aż mnie to przeraża, rozumiesz? Nie chcę. Nie chcę tego w sobie nosić. To dla mnie zbyt ciężkie. Jego usta przylgnęły gwałtownie do jej ust. Poczuła potrzebę, o której mówił,

palącą, intensywną, zachłanną, desperacką. Poddała się bez wahania. Nie miał racji, a zdarzało się to niezwykle rzadko. Eve rozumiała to pragnienie, rozumiała też jego frustrację, jaką wzbudzała świadomość, że Roarke nie jest w stanie kontrolować swoich uczuć. Sama również borykała się z tym problemem. Odpiął jej pasek, do którego przyczepiona była kabura, i odrzucił na bok. Eve mocno go objęła. Kiedy na szyi poczuła jego usta i zęby, westchnęła namiętnie. Gdzieś w oddali słychać było śpiew ptaka. Zapach róż był coraz bardziej upojny, hipnotyczny. Powietrze, które jeszcze przed chwilą zdawało się takie chłodne i rześkie, nagle stało się gorące i gęste. Zdjął jej przez głowę koszulę i zachłannie dotykał jej nagich ramion, aż poczuła, że się rozpływa. Kiedy sięgnęła, by rozpiąć jego koszulę, chwycił ją za nadgarstki i odciągnął jej ręce w tył. Chciał mieć nad nią władzę, ulotną, złudną. −

Wezmę cię - powiedział ochryple. - Po swojemu.

−

Chcę...

−

Później dostaniesz to, czego ty chcesz. - Rozpiął jej spodnie. - Najpierw ja. Chciał mieć ją nagą. Pochylił się i pocałował jej dolną wargę. - Zdejmij buty.

−

Puść moje ręce. Wsunął dłoń do jej spodni, jednocześnie zaciskając palce drugiej ręki na jej

nadgarstkach. −

Buty. Całował ją w usta, a jego dłonie niespokojnie przesuwały się po jej rękach. Jego

język koił, łagodnie uwodził, jego dłonie podniecały, szukały jej, gwałtownie się zaciskając. Nie pomogły nieśmiałe protesty, kiedy zdrętwiały jej ramiona. Oszołomiona, zaczęła zdejmować buty, nie panując już nad własnym ciałem. Aż drżała z podniecenia. Pragnął dotknąć każdego zakamarka jej ciała, skosztować, jak smakowała jej skóra. Puścił jej ręce i przed nią ukląkł. Kiedy poczuła na brzuchu jego usta, przestała nad sobą panować. Jej oddech stawał się coraz szybszy. Wplotła palce w jego włosy i chciała go do siebie przyciągnąć, ale on tylko objął jej uda. Należała teraz tylko do niego. Tu, w jego ogrodzie, była cała jego. Świat wirował jej wokół głowy. Kolory, zapachy, wszystko zlewało się w jedną hipnotyzującą całość. Jego usta były jak w gorączce, wypalały na jej skórze znaki miłości. Wypełniła ją fala gorąca, krew coraz szybciej pulsowała, aż w końcu rozkosz wybuchła w niej jak supernowa. A on ciągle nie przerywał. −

Nie mogę. Nie mogę.

−

A ja mogę. Kiedy ugięły się pod nią kolana, pociągnął ją na dół, na trawnik. Tym razem

podniósł jej ręce nad głowę i znowu ścisnął jej nadgarstki. −

Pamiętasz, jak wziąłem cię pierwszy raz? Mówiłaś, że nie możesz, ale mogłaś.

−

Chcę poczuć cię w sobie. - Jej ciało wyprężyło się ku niemu.

−

Poczujesz. - Jego dłoń zamknęła się na jej piersi. - Teraz jesteś gotowa, wszystko w tobie czeka na mnie. - Jego ręka na jej skórze był jak magia. Jej piersi nabrzmiały, a sutki stały się twarde i nieznośnie wrażliwe. Serce biło jak szalone.

−

Uwielbiam na ciebie patrzeć, kiedy jesteś w takim stanie. Przyglądał się, jak na jej twarzy pojawia się wyraz bezgranicznej rozkoszy.

Dyszała ciężko, czuł na sobie jej gorący oddech. Jej oczy zaszły mgłą, a ciało ogarnęły spazmy. Drżała, jeszcze raz się wyprężyła, a po chwili stopniała. Podniósł się i zaczął się rozbierać. Leżała na trawie, wilgotna, naga, pokonana. Miała na sobie jedynie długi łańcuszek z dużym brylantem w kształcie łzy i prosty medalik ze świętym Juda, prezenty od niego, które miały ją chronić. Roarke był poruszony, widząc, że nosi je razem. Puścił ją, ale jej ręce pozostały nad głową. Poddała mu się, jak nikomu innemu. Był twardy jak diament i gotowy na wszystko. Objął ją, jego dłonie wędrowały po jej twarzy, szyi, piersiach. −

Eve. Powoli otworzyła oczy. Jego piękna twarz była skupiona tylko na niej. Trzy słabe

promyki słońca przedzierające się przez kwiatowy dach igrały w jego włosach. −

Pragnę, żebyś mnie wziął. Czy to chciałeś usłyszeć? Pragnę, żebyś brał mnie tylko ty. Wszedł w nią, a ona zapraszająco rozsunęła kolana. Kiedy pchnął, aż krzyknęła z

podniecenia. Wplotła palce w jego włosy i patrzyła na niego płomiennym wzrokiem. −

Mocniej - zażądała, wpijając się w jego usta. - Mocniej. Jego ciałem wstrząsnął dreszcz. Przestał się kontrolować, poddał się

ogarniającemu go szaleństwu i zaczął z pasją całować jej twarz, szyję. Poruszał się w niej, a ona wzdychała rytmicznie.

−

Razem - szepnął, wplatając palce w jej dłonie. -Dojdźmy razem. Oddał jej siebie, tak jak ona oddała się jemu. W uszach słyszał szum swojej krwi. Nie wypuszczając jej z objęć, obrócił się na plecy, lak by mogła się na nim położyć. Sztorm miotający jego ciałem powoli ustawał. Delikatnie pogładził jej plecy.

−

Udany spacer. Uśmiechnął się słabo.

−

Owszem, odrobina świeżego powietrza nigdy nie zaszkodzi.

−

Och, jestem pewna, że to świeże powietrze tak podziałało -zauważyła z przekąsem. - Teraz rozumiem, dlaczego ludzie jeżdżą na wieś, żeby się zrelaksować i odpocząć.

−

Ja się zrelaksowałem i odpocząłem. Podniosła głowę i przez chwilę mu się przyglądała.

−

Czyżby? Wiedział, o co pytała. Wiedział, że go zrozumiała.

−

A tak. Wiesz co, lepiej się pozbierajmy i chodźmy do domu. McNab zaraz tu będzie, a Summerset jeszcze o niczym nie wie. Musimy mu powiedzieć.

−

To przyjemne zadanie zostawiam tobie.

−

Tchórz.

−

Załóż się. - Eve wstała i zaczęła się rozglądać w poszukiwaniu ubrań. - A gdzie, u diabła, moja koszula? Zjadłeś ją, czy co?

−

O ile mnie pamięć nie myli, to nie. - Roarke zerknął za siebie. -Tu jest, wisi na krzaku.

−

Tysiąc jeden powodów, dla których warto mieć ogród - mruknęła, wyplątując koszulę z kolczastych gałęzi. - Stymulator wizualny i zapachowy, miejsce do uprawiania seksu, ale przede wszystkim wieszak na ubrania. Wstał, śmiejąc się, a jego naturalny, spokojny śmiech upewnił ją, że znów oboje

byli sobą.

Kiedy dotarli do domu, Eve od razu skierowała się do swojego gabinetu. Powiedziała sobie, że ma jeszcze dużo pracy. Wcale nie chodziło jej o to, żeby uniknąć rozmowy, jaką Roarke zamierzał właśnie przeprowadzić Summersetem. A przynajmniej nie był to jedyny powód jej ucieczki. Najpierw zadzwoniła do komendanta. Niechęć, z jaką przyjęła propozycję Roarke'a, była tylko grą. Sama już wcześniej zaplanowała oficjalne włączenie go do zespołu dochodzeniowego jako eksperta. Nie widziała jednak powodu, dla którego miałaby wprawiać go w samozachwyt. −

Pozwolenie już jest gotowe - powiedział jej Whitney. - Feeney wpadł na pomysł, żeby zapytać Roarke'a, czy nie zechciałby zostać naszym ekspertem. Słyszałem, że detektyw McNab przenosi się do was ze szpitala.

−

To prawda, tylko... jak by to powiedzieć... ja nie zamierzam się nim opiekować.

−

Rozmawiałem z jego rodzicami. Skontaktują się z tobą.

−

Och... - Eve od razu zaczęła zastanawiać się, jak złożyć ten obowiązek na barki Summerseta. - McNab jest młody, silny, za dwa trzy dni stanie na nogach. Przypuszczam, że będę pracować w domu, w moim gabinecie, panie komendancie, chyba że Feeney ma jakieś inne plany. Chciałabym, żeby przesłano mi tu jednostkę Cogburna.

−

Nie ma sprawy. Jutro mamy spotkanie z komisarzem Tibble'em, burmistrzem Peachtreem i Changiem, tym gościem od mediów. Czternasta zero zero w Tower. Obecność obowiązkowa.

−

Tak jest, panie komendancie.

−

Dallas, znajdź odpowiedzi. Kiedy się rozłączył, Eve usiadła przy biurku. Na razie jeszcze nie miała

odpowiedzi, ale była gotowa zestawić wszystkie pytania. Notowała, wykreślała, zmieniała kolejność notatek, w końcu wszystko przepisała.

Cogburn, Louis K. Handlarz nielegalnymi substancjami. Czy na jego jednostce można prześledzić daty zakupów? Sprawdzić częstotliwość wpisów. Kiedy i jak długo korzystał z komputera, ile godzin tygodniowo? Dziennie? Brutalne zachowanie, prymitywny bełkot. Świadkowie nie zauważyli wcześniej skłonności do przemocy. Na kilka dni przed wypadkiem widoczne symptomy, świadkowie potwierdzili wyraźne zmiany fizyczne. Ekspert

medycyny

sądowej

stwierdza

podwyższone

ciśnienie

wewnątrzczaszkowe, nienaturalną opuchliznę, uszkodzenie tkanki mózgowej. Schorzenie nieuleczalne. Objawy: silny ból głowy, krwawienie z nosa i uszu, zwiększona potliwość. Kevin Halloway. Detektyw z WPE, zajmował się przeszukiwaniem i skanowaniem jednostki Cogburna. Sprawdzić, przez ile godzin pracował przy zainfekowanym komputerze. Brutalne zachowanie, I drażliwość na punkcie spraw zawodowych. Obiekty ataku: McNab' i Feeney. Współpracownik i bezpośredni przełożony. Czy metody ataku odpowiadają typom osobowości? Skonsultować się z Mirą, w sprawie profilu. Nigdy nie objawiał skłonności do przemocy. Ekspert medycyny sądowej po wstępnych oględzinach stwierdza to samo schorzenie co u Cogburna. Objawy identyczne. Śmierci nie spowodowała trauma ani interwencja z zewnątrz. Broń, za pomocą której zadano śmierć, to jednostka zawierająca bazę danych. To morderstwo, pomyślała. Technika posłużyła jako instrument. Ale jaki był motyw? −

Dallas?

−

Tak? - Podniosła głowę, odruchowo odgarniając włosy opadające na oczy i spojrzała na Feeneya niewidzącym wzrokiem. Dopiero po chwili go zauważyła. Myślałam, że jesteś w domu.

−

Przyjechałem z chłopakiem ze szpitala. Eve zauważyła kilka nowych zmarszczek na jego twarzy. Oczy zapadły mu się

bardziej niż zwykle. −

Idź do domu, Feeney. Potrzebujesz odpoczynku.

−

I kto to mówi? - Feeney wskazał głową jej notatki. - Chciałem tylko sprawdzić, czy McNabowi czegoś nie potrzeba. To wspaniałe, co zrobiliście. Dzięki, że go tu wzięliście, bo kiepsko wygląda. -Opadł ciężko na krzesło. - Cholera, Dallas, jasna cholera. Dzieciak jest w połowie sparaliżowany.

−

To przejdzie. Wiesz, że po przyjęciu wstrząsu tak czasami bywa.

−

Tak, tak. Czasami po przyjęciu wstrząsu człowiek na zawsze pozostaje sparaliżowany. Do cholery, on ma dopiero dwadzieścia sześć lat, wiesz? Eve poczuła skurcz żołądka.

−

Nie wiedziałam.

−

Jego rodzice są teraz na wakacjach w Szkocji. Mieli wracać, ale McNab im to wyperswadował. Coś czuję, że on nie chce, żeby widzieli go w takim stanie. Może się boi, że jednak z tego nie wyjdzie?

−

Jeśli mu pozwolimy tak myśleć, jeśli sami w to uwierzymy, nie pomożemy mu.

−

Wiem o tym. Ciągle mam przed oczami Hallowaya, jak na mnie patrzył, kiedy upadał. - Feeney potarł dłonią twarz. - Musiałem porozmawiać z jego rodziną. Zupełnie nie wiedziałem, co im powiedzieć ani tym pieprzonym dziennikarzom. I moim ludziom, moim chłopcom.

−

Feeney,

miałeś

dziś

okropny

dzień.

Spotkało

cię

naprawdę

straszne

doświadczenie. Nieczęsto zdarza nam się coś takiego na służbie. Może powinieneś zgłosić się do wydziałowego psychologa? -Uśmiechnęła się, widząc, jak na nią spojrzał. - Wiem, że w moich ustach to brzmi dziwnie, ale, do diabła, byłeś zakładnikiem, jeden z twoich ludzi ci groził, przystawił ci do szyi pistolet. Zginął na twoich oczach. Jeśli po czymś takim nie masz ze sobą problemu, to sama nie wiem, po czym mógłbyś mieć. Uważam, że powinieneś pogadać z psychologiem

albo z... Mirą. Ja na twoim miejscu poszłabym do Miry. Jak ją poprosisz, nie wpisze niczego do raportu. −

Nie mam zamiaru się przed nikim wybebeszać - powiedział ostro. Był zdenerwowany i urażony jej sugestią. - Muszę wracać do pracy.

−

W porządku - ustąpiła Eve, rozpoznając znaki, które nieraz już widziała we własnym lustrze. - Będziemy mieć teraz dużo roboty, jeśli nie masz nic przeciwko temu, wolałabym przez jakiś czas popracować w domu. Przede wszystkim trzeba wymyślić jakiś filtr na tę nieszczęsną jednostkę. Dopóki nie zabezpieczymy sprzętu, nikt nie może go dotykać.

−

Przed czym? Jak sobie wyobrażasz taki filtr? Jak mamy zaprojek-lować zabezpieczenie, kiedy nawet nie wiemy, przed czym ma chronić?

−

W tym cały problem. Liczę, że ty i twój cywilny ekspert, o którego już poprosiłeś, coś wymyślicie. Feeney prawie się uśmiechnął, choć w oczach nadal miał smutek.

−

Wiem, że trochę cię to boli, ale do cholery, on jest najlepszy.

−

Więc daj mu coś do roboty. Chcę mieć ten filtr - stwierdziła, wstając. Choć wydało jej się to nieco dziwaczne, czuła, że powinna podejść do Feeneya. Przykucnęła przed nim, tak by ich oczy znalazły się na tej samej wysokości. - Idź do domu, Feeney. Wypij piwo, posiedź trochę z żoną. Jest żoną gliny, ale nie uspokoi się, dopóki cię nie zobaczy. Będziesz mi potrzebny. Wypocznij, nabierz sił. O wiele więcej powiedzieli sobie bez słów.

−

Ech, ta dzisiejsza młodzież... - westchnął po namyśle. - Wydaje im się, że wszystkie rozumy pozjadali. Zacisnął palce na jej dłoni, po czym wstał i wyszedł. Eve wiedziała, że odjechał

do domu. Usiadła na jego miejscu, położyła dłoń tam, gdzie on. Siedziała tak przez chwilę i rozmyślała, w końcu podeszła do swojego biurka i zabrała się do pracy, przeglądając

plik z danymi osobistymi Hallowaya. Była w połowie przeszukiwania, kiedy odezwał się sygnał łącza. −

Dallas.

−

Mam tu coś, co cię zainteresuje. - Choć twarz Baxtera wypełniła prawie cały ekran, Eve dostrzegła ruch za jego plecami i rozpoznała odgłosy dobiegające z miejsca przestępstwa.

−

Prowadzę już sprawę, Baxter. Nie mogę wziąć niczego więcej. Radź sobie sam.

−

To będziesz chciała wziąć. Mężczyzna, lat pięćdziesiąt trzy. Na pierwszy rzut oka wygląda na ofiarę brutalnego napadu, ale okazuje się, że sam to sobie zrobił. Między innymi sam sobie poderżnął gardło.

−

Nie mam czasu, żeby...

−

Zanim nastąpił zgon, mocno krwawił. Uszy i nos. Spójrz na to. Odwrócił się. Na ekranie widać było kompletnie zdemolowane pomieszczenie. Na podłodze leżał podręczny komputer z włączonym monitorem. Czystość Absolutna Osiągnięta.

−

Niech nikt nie dotyka tej jednostki. Już do was jadę. Kiedy była przy drzwiach, coś sobie przypomniała. Zaklęła pod nosem i wróciła

do swojego biurka, by zapisać wiadomość. −

Posłuchaj - odezwała się, wchodząc do gabinetu Roarke'a. -Dostałam wezwanie. Podobny przypadek. Będę z powrotem... cóż, wrócę, kiedy wrócę. Wybacz. Rzuciła notatkę na jego konsolę i wyszła.

Chadwick Fitzhugh prowadził dostatnie życie. Mieszkał w luksusowym dwupoziomowym apartamencie na górnym Manhattanie. Jako kawaler, dziedzic rodzinnej fortuny, zajmował się głównie bywaniem na przyjęciach, noszeniem eleganckich garniturów i grą w polo. W razie konieczności potrafił rozmawiać na

tematy giełdowe. Pracował w finansach, a jego rodzina obracała wielkimi pieniędzmi. Do jego najważniejszych zainteresowań należały podróże, moda, hazard i młodzi chłopcy. Kiedy Eve oglądała zakrwawione zwłoki Chadwicka Fitzhugh, Baxter podzielił się informacjami. −

Według naszych danych to znany pedofil. Bywał w klubach. -W miłych orzechowych oczach detektywa pojawił się cień niesmaku. -Lubił chłopców między czternastym a szesnastym rokiem życia. Zwykle kupował im alkohol, częstował Zonerem albo czymś, na co mieli ochotę, i zwabiał ich tutaj, obiecując więcej. Wtedy wyjmował swoje zabawki i ich związywał. Uprawiał z nimi seks bez względu na to, czy tego chcieli, czy nie. Zdaje się, że wszystko filmował. Dawał dzieciakom trochę forsy, klepał po plecach i ostrzegał, że jeśli się komuś poskarżą, będą mieć większe kłopoty niż on. - Baxter spojrzał na ciało. Większość mu wierzyła.

−

Skoro wy o tym wiecie i macie coś na niego w kartotece, znaczy, że któreś z tych dzieci się jednak poskarżyło.

−

Tak. W ciągu ostatnich dwóch lat złożono na niego cztery doniesienia. - Baxter wyjął z kieszeni paczkę miętowych gum i poczęstował Eve. - Przynajmniej tu, w Nowym Jorku - dodał po chwili, żując w skupieniu. - Został postawiony w stan oskarżenia, ale z takim majątkiem było go stać na najdroższych adwokatów. Ostatecznie pozew wycofano. Takim ludziom nie można niczego udowodnić. Cóż, niewielka strata dla ludzkości. Eve chrząknęła, założyła okulary skanujące i pochyliła się, by obejrzeć szyję.

Rana była głęboka, wyglądała jak krzyczące usta. −

Nie widać, żeby się wahał.

−

Jak mus to mus. Zabezpieczyła dłonie i odwróciła głowę Fitzhugh. Jego ucho było wypełnione

zakrzepłą krwią.

−

Sprawdziliście ślady w Internecie?

−

Do jego kartoteki dołączono zeznanie jednego z chłopców. Poznał go właśnie przez Internet. Facet szukał młodych ludzi, przechodzących kryzys tożsamości seksualnej, ewentualnie takich, którzy po prostu chcieli się zabawić. Na górze urządził sobie miłe gniazdko. Pokój w czarnej skórze, są kajdanki, pejcze, kneble, przeróżne pasy i cały zestaw urządzeń mechanicznych. Sprzęt wideo najwyższej klasy. -Baxter odłożył swoją minijednostkę. -Z początku wyglądało, że jakiś dzieciak się na niego wściekł. Całe mieszkanie jest zdemolowane, a przy tym ma tu całkiem niezłą kolekcję nielegalnych substancji. Tylko że na dyskietkach zabezpieczających niczego takiego nie ma. Kamery nie zarejestrowały żadnych gości. Od trzech dni nikt nie wchodził ani nie wychodził. Nawet on sam.

−

A kto was wezwał?

−

Siostra. Mieszka na wyspie St. Thomas. Pewnie tam teraz bywasz - westchnął. Błękitna woda, biały piasek, nagie kobiety. Ech, chętnie sam bym się tam wybrał choć na kilka dni - rozmarzył się na chwilę, w końcu przykucnął obok Eve, ostrożnie, by nie poplamić spodni krwią. - No więc ten cały jej braciszek miał dziś do niej przylecieć. Jakieś rodzinne przyjęcie czy coś w tym stylu. Kiedy się nie pojawił, zaczęła się martwić. Zadzwoniła, a on ją zwymyślał. Strasznie klął, a krew z nosa lała mu się jak z kranu. Pomyślała, że jest ranny, że ktoś go napadł, więc wezwała policję.

−

Chcę z nią porozmawiać. Musi złożyć oficjalne zeznanie. - Eve spojrzała na Baxtera. - Przejmuję tę sprawę.

−

Pewnie - parsknął Baxter, prostując się. - Domyśliłem się. Słyszałem o tej akcji w WPE. - Rozejrzał się i zmarszczył czoło. -O co, do cholery, w tym wszystkim chodzi?

−

Organizuję zespół, żeby to zbadać. - Eve wstała. - Wchodzisz? Zastanawiał się, patrząc jej w oczy.

−

Jasne.

−

Wchodzisz. Potrzebne mi kopie dyskietek zabezpieczających, kartoteka Fitzhugh, nazwisko i adres siostry. Porozmawiamy z sąsiadami, rodziną, przyjaciółmi. Może się dowiemy, kiedy Fitzhugh... się zaraził. -Podrapała się po głowie. - Musimy też przejrzeć jego wideotekę.

−

To się nazywa miłe spędzanie czasu. Oglądanie, jak jakiś bydlak gwałci małych chłopców.

−

Może któryś z tych chłopców zabawiał się jego programami komputerowymi. Prześlij mi do domu jego jednostkę.

−

Pracujemy u ciebie? - Humor Baxtera wyraźnie się poprawił. -Świetnie.

−

Niech nikt nie dotyka sprzętu. Żadnego przeglądania plików. Wyłączyć i nie dotykać, dopóki nie będzie rozkazu. To samo dotyczy każdej jednostki, jaką tu znajdziemy. - Rozejrzała się po pokoju. -Dokładnie przeszukać cały apartament. Faceta wsadzić do worka, opatrzyć czerwonym znakiem i odesłać Morrisowi.

−

Tak jest. A gdzie się podział twój cień?

−

Cień?

−

Twoja nieoceniona Peabody. - Poruszył znacząco brwiami. -Ostatnio wygląda olśniewająco.

−

Baxter, ciebie to nawet dziupla w starym drzewie olśniewa.

−

Tylko po długim, ciężkim dniu. Dlaczego jej ze sobą nie wzięłaś?

−

Bo ona... ona jest z McNabem. Uśmiech zniknął z jego twarzy.

−

A jak on się czuje?

−

W porządku. Odzyskał przytomność, myśli pozytywnie. Jest... -I ive wsunęła ręce do kieszeni. - Ma problemy z prawą stroną ciała.

−

Jakie problemy? - Baxter dokładnie wiedział, o co chodziło. Każdy policjant to rozumiał. - Niech to szlag, Dallas. Jasna cholera! To przejdzie, co? Mam nadzieję, że to przejdzie.

−

Tak mówią lekarze.

Przez chwilę stali w milczeniu. −

No, bierzmy się do roboty - powiedziała Eve.

Rozdział 7

Kiedy wróciła do domu, Roarke był w swoim gabinecie. Eve sięgnęła po stojącą przed nim kawę i wypiła duszkiem, jak wodę. −

Pedofil poderżnął sobie gardło. Wcześniej dostał ataku furii i zdemolował swoje luksusowe

mieszkanie.

Morris

stwierdził

podwyższone

ciśnienie

wewnątrzczaszkowe. Na ekranie widniał ten sam napis o czystości co u Cogburna. −

Tylko w jednej jednostce?

−

Jeszcze nie wiem. Przyślą nam wszystkie. Muszę sprawdzić, w jaki sposób komputery zostały zakażone.

−

W jaki sposób? A nie dlaczego?

−

Czystość - powiedziała, siadając. - Absolutna czystość. Żadna strata dla ludzkości - mruknęła, przypomniawszy sobie komentarz Baxtera.

−

To robota jakiejś zorganizowanej grupy doskonale znającej się na technice zauważył. - Halloway był ofiarą wojny, ale tamci dwaj wykorzystywali dzieci zauważył Roarke.

−

Tak, wyjątkowo obrzydliwe typy.

−

A teraz ty musisz się nimi zajmować.

−

Zgadza się. Co więcej, muszę się zająć ofiarami moich ofiar. Być może trafię na jakiegoś utalentowanego technicznie dzieciaka. Może znajdę rodzica, którego dzieciak miał do czynienia z Cogburnem i Fitzhugh.

−

Chadwickiem Fitzhugh? - Roarke sięgnął po swój kubek, skrzywił się, po czym podszedł do autokucharza. - Kupa ścierwa.

−

Hej, nie musisz mnie przezywać tylko dlatego, że ci wypiłam kawę.

−

Fitzhugh. Cholerny padalec, gwałciciel chłopców. Już dawno kłoś powinien był mu poderżnąć gardło.

−

Rozumiem, że go znałeś.

−

Na tyle dobrze, by się nim brzydzić. - Baxter mówił o Fitzhugh /, wyraźną niechęcią, ale w tonie głosu, w spojrzeniu Roarke'a było coś groźniejszego. Zimna nienawiść. - Odziedziczył po rodzicach pokaźną fortunę. Wyższe sfery, arystokracja. Za wysokie progi, żeby robić interesy z takim plebsem jak ja. Choć nie zawsze tak było -dodał, odwracając się. Na jego twarz powrócił chłodny spokój. -Wszystko się zmieniło, kiedy wyszło na jaw, w jaki sposób ten bydlak się zabawia. Od tej pory to ja nie chciałem już robić z nim interesów. Nawet dublińskie szczury mają honor.

−

Bojkotowanie w interesach to jedno, moje gratulacje, ale zabójstwo to co innego.

−

Przecież sam sobie poderżnął gardło, prawda? - Roarke wypił lyk kawy. - Jak na mój gust, to powinien sobie najpierw obciąć jaja. Cóż, życie nie zawsze jest romantyczne. W końcu i Eve się uspokoiła. Była chłodna i opanowana, jak kula tkwiąca w jej

żołądku. −

Roarke, nikt nie ma prawa wydawać sądów i wykonywać egzekucji bez procesu. Jego oczy były zimne, kiedy na nią spojrzał.

−

Czasami nie zgadzam się z tym prawem, pani porucznik. Proszę, dokończ kawę, ja mam ochotę wznieść toast, by uczcić /gon Fitzhugh. Podszedł do barku i zatrzymał się przed stojakiem z butelkami.

−

Jeśli takie jest twoje zdanie, nie możesz mi pomagać - powiedziała Eve, wstając.

−

Takie właśnie jest moje zdanie. - Roarke wybrał doskonałe cabernet. Jedną z cenniejszych butelek, jakie posiadał. - Ale to nie znaczy, że nie mogę i nie chcę ci pomóc. Nie wymagaj ode mnie, żebym rozpaczał z powodu jego śmierci, bo ja nie spodziewam się, że ty będziesz się cieszyć.

Eve przypomniała sobie, że już kiedyś grali w przeciwnych drużynach. Tym razem jednak stąpali po wyjątkowo grząskim gruncie. −

Bez względu na to, kim był i co zrobił, został zamordowany. Równie dobrze można by człowieka powiesić na drzewie albo postawić pod ścianą i rozstrzelać. Prawo jest od tego, żeby stwierdzić winę i orzec karę.

−

Eve, mówisz te piękne słowa, ale czy ty przypadkiem jednocześnie sama mnie nie osądzasz?

−

Tego nie wiem. - Ale kula w jej żołądku zaczęła pęcznieć. -Wiem tylko, że nie chcę, żeby ta sprawa rzutowała na nasze prywatne życie.

−

I tu się zgadzamy - odparł szybko, jak gdyby ich spór dotyczył różnicy w poglądach na temat koloru ścian na korytarzu. - Zrobię wszystko, co w mojej mocy, żeby ci pomóc w ujęciu sprawcy. Myślę, że to wystarczy. Patrząc, jak pije wino, Eve zastanawiała się, czy rzeczywiście to wystarczy.

−

A więc, twoim zdaniem, dobrze się stało, że go zamordowano?

−

Moim zdaniem, dobrze, że nie żyje. Czy ta różnica panią zadowala, pani porucznik? Eve nie potrafiła odpowiedzieć na jego pytanie. Czuła, że ziemia trzęsie jej się pod

stopami. −

Muszę przygotować raport na poranną odprawę. Czyli wszystko zostaje na swoim miejscu, pomyślał Roarke. Na razie.

−

Poproś Peabody, żeby ci pomogła. Przyda jej się mała przerwa.

−

Co z McNabem?

−

Zadomowił się. Trochę się nadąsał, bo Summerset przygotował mu jakieś lekkie menu, zamiast steku na kolację marzeń. Ogólnie jest w dobrym nastroju, choć trochę nerwowy. Czucie jeszcze nie wróciło.

−

To może potrwać do dwudziestu czterech godzin. Zwykle wraca po dwóch, trzech godzinach, ale... cholera.

−

Jeśli będzie trzeba, sprowadzimy specjalistę. Słyszałem o pewnej klinice w Szwajcarii, tamtejsi lekarze odnoszą na tym polu wyjątkowe sukcesy. Eve pokiwała głowa. Oto miała przed sobą człowieka, który uważa, że w pewnych

okolicznościach morderstwo można usprawiedliwić. A przynajmniej warto wznieść z tej okazji toast. Z drugiej strony, nie żałuje czasu i pieniędzy, by ratować przyjaciela. −

Zapytam Peabody, czy chce przez kilka godzin popracować.

O drugiej nad ranem Eve odesłała Peabody do łóżka. Sama zastanawiała się, czy nie zrobić tego samego. Drzwi do gabinetu Roarke'a były zamknięte, ale światło oznaczało, że jeszcze nie śpi. Pracuje, pomyślała. Pewnie robi coś, co zaplanował na następny dzień, żeby wykroić dla niej trochę czasu. Przez chwilę krążyła przed drzwiami, żałując, że nie może zapukać do kogoś innego. Szkoda, że nie znała nikogo choć w połowie tak zdolnego i obrotnego jak Roarke. Uniknęliby tej niefortunnej współpracy, przynajmniej tym razem, kiedy ich poglądy tak zasadniczo się różnią. Gra będzie ostra, bo oboje są niecierpliwi i nie lubią się cackać. Zanosiło się na brutalne starcie. Eve nie mogła sobie pozwolić na takie zamartwianie się. Śmiało zapukała i pchnęła drzwi. −

Wybacz, że przeszkadzam. Wpadłam tylko powiedzieć ci dobranoc. Odprawa o dziewiątej.

−

Mhm - mruknął, nie odrywając wzroku od ekranu monitora. -Kontrpropozycja cztery przecinek sześć miliona dolarów amerykańskich. Stoi. Dziesięć procent przy umowie ustnej, czterdzieści po podpisaniu umowy, reszta po zasiedleniu. Czekam na potwierdzenie do... - spojrzał na zegarek. - Do jutra, dwunasta w południe czasu wschodniego, inaczej negocjacje uznam za zerwane. Komputer, prześlij. - Odwrócił się z uśmiechem do Eve. - Zaraz do ciebie dołączę.

−

Co kupujesz?

−

Och, taką małą willę z podupadłą winnicą w Toskanii.

−

To dużo forsy jak na małą willę i podupadającą winnicę.

−

Nie martw się, kochanie. Zostanie coś na nowe firanki do kuchni.

−

Wiesz co, jeśli dalej będziesz się tak wymądrzał, przestanę udawać, że mnie interesuje, czym się zajmujesz. Roarke uśmiechnął się jeszcze szerzej.

−

Masz całkowitą rację. Ależ ja jestem niekulturalny! Chciałabyś przejrzeć wstępny kosztorys rehabilitacji? Mam też raport finansowy od...

−

Pocałuj mnie gdzieś.

−

Pozwól, że się przez chwilę nad tym zastanowię. Wolałbym najpierw to skończyć. Jeśli wszystko pójdzie dobrze, może nawet będziemy sobie mogli pozwolić na nową sofę do salonu.

−

Idę spać, bo zaraz sobie żebra ze śmiechu połamię. Bardzo to wszystko zabawne. Co za dowcip, asie. Kiedy się odwracała, żeby odejść, rozległ się wiercący sygnał łącza na jej biurku.

−

Co znowu? - Wróciła do swojego gabinetu i odebrała. - Dallas. O co chodzi?

−

Jak miło widzieć twoją uśmiechniętą buźkę, Dallas. - Nadine Furst, reporterka z kanału 75 zatrzepotała rzęsami.

−

Bez komentarza. Nadine, odwal się, dobrze? Nie będzie żadnego komentarza.

−

Zaczekaj! Nie rozłączaj się! Po pierwsze, złamałaś mi serce. Nawet nie zauważyłaś, że mnie dziś nie było, kiedy wydarzyły się te historie. Dwadzieścia minut temu wróciłam do miasta.

−

I dzwonisz do mnie o drugiej nad ranem, żeby mi powiedzieć, że jesteś cała i zdrowa?

−

Po drugie - kontynuowała chłodno Nadine - przeglądając pocztę, która nadeszła podczas mojej nieobecności, natrafiłam na to. -Trzymała w ręce dyskietkę. Zawartość jest bardzo ostra. Pomyślałam, że może cię zainteresować.

−

Jeśli to jakieś pornosy, to zawracaj głowę komuś innemu.

−

To wiadomość od grupy o nazwie Obrońcy Czystości.

−

Wyłącz komputer - poleciła trzeźwo Eve. - Wyłącz go i się do niego nie zbliżaj. Nie otwieraj tej dyskietki. Już do ciebie jadę.

−

Posłuchaj... Eve przerwała połączenie i ruszyła w stronę drzwi.

−

Zawiozę cię. - Roarke biegł za nią po schodach. - Nie sprzeciwiaj się. Może znajdę coś w jej jednostce albo na tej dyskietce.

−

Nie zamierzałam się sprzeciwiać. Chciałam poprosić, żebyś wziął któryś z tych szybszych pojazdów.

Dotarli do mieszkania Nadine w niecałe osiem minut. Oddaj dyskietkę Roarke'owi - zarządziła na powitanie Eve, kiedy Nadine otworzyła drzwi. - Zabieram cię do najbliższego szpitala. Chwileczkę. Jedną cholerną chwilę. - Odepchnęła Eve, która złapała ją za ramię. - Dyskietka nie jest zainfekowana. Tak powiedzieli. Przestań mną targać! Chcą dostępu do mediów. Chcą, żeby społeczeństwo dowiedziało się o celu ich działalności. Eve odsunęła się na krok. Obraz konającej w bólach i z krzykiem na ustach przyjaciółki zniknął jej sprzed oczu. −

Zażądali, żeby to opublikować?

−

Tylko tekst. Mam napisać oświadczenie. - Nadine odetchnęła ciężko i zaczęła masować ramię w miejscu, w którym Eve wbiła palce. - Doceniam twoją troskę o moje zdrowie, ale czuję, że będę mieć sińce.

−

Może jakoś przeżyjesz. - Na szczęście, pomyślała. - Potrzebna mi ta dyskietka.

Nadine uniosła perfekcyjnie wymodelowane brwi. Na jej atrakcyjnej i warzy pojawiła się determinacja. Reporterka była niższa od Eve, kobieco zaokrąglona i bez wątpienia łagodniejsza, ale kiedy w grę wchodził dobry medialny materiał, potrafiła walczyć jak lwica. −

Nie ma mowy.

−

Prowadzę dochodzenie w sprawie o zabójstwo.

−

A ja robię reportaż. Mamy wolność mediów, Dallas. Może coś o tym słyszałaś? To mnie przysłano dyskietkę.

−

Postaram się o pozwolenie na skonfiskowanie dowodu i wsadzenie iwojego zgrabnego tyłka do pudła, Nadine. Oskarżę cię o ukrywanie dowodu i utrudnianie śledztwa. Nadine musiała wspiąć się na palce, żeby dorównać Eve wzrostem.

−

Niczego nie utrudniam, dobrze o tym wiesz - powiedziała patrząc Eve w oczy. Mogłam od razu dać to na antenę, więc lepiej się zamknij, siostro.

−

Panie, miłe panie! - Mimo strachu, jaki w podobnej sytuacji czuje każdy mężczyzna, Roarke stanął między kłócącymi się kobietami. - Weźcie głęboki wdech. Obydwie macie rację. Może się uspokoicie, kiedy razem obejrzymy ten materiał.

−

Nie mamy gwarancji, że dyskietka nie jest zainfekowana. Powinniśmy poddać ją kwarantannie.

−

Nie chrzań! - Nadine potrząsnęła wspaniałymi gęstymi lokami w kolorze blond. Nic do mnie nie mają. Chcą czegoś, co mogę im dać. Dostęp do mediów. Przeczytaj tekst, a sama zobaczysz. Dallas, oni dopiero zaczęli.

−

No dobra. Przejrzyjmy tę dyskietkę. Ale jeśli zaczniemy krwawić, dowcip się uda. Nadine zaprowadziła ich do przestronnego gabinetu, urządzonego w klasycznym

stylu, pastele i paski. −

Otwórz dyskietkę - poleciła, siadając za biurkiem.

−

Kazałam ci wyłączyć ten cholerny komputer.

−

Tylko przeczytaj. Szanowna Pani Furst! Jesteśmy Obrońcami Czystości. Zwracamy się do Pani, wierząc, że szanuje Pani

dobro publiczne. Podziwiamy Pani talent i poświęcenie dla pracy oraz zapewniamy, że nie mamy zamiaru Pani skrzywdzić. Dyskietka jest czysta. Z naszej strony nie grozi Pani żadne niebezpieczeństwo, ma Pani nasze słowo. Zależy nam jedynie na czystości prawa. Prawa, które nie może dłużej ignorować ofiar i służyć kryminalistom. Nasza policja, sądy, nawet nasz rząd często mają związane ręce. Przepisy prawne są tak sformułowane, by chronić tych, którzy żerują na niewinnych obywatelach. Członkowie naszego ugrupowania zaprzysięgli służyć niewinnym. Niektórzy mogą uznać nasze metody za okrutne, a nawet przerażające, ale żadna wojna nie obędzie się bez okrucieństwa i strachu. Większość jednak uzna nasze postępowanie za słuszne i sprawiedliwe. Zwyciężymy dla wszystkich tych, których pochłonął system. Ten system już dawno przestał służyć dobru społecznemu. Pierwsza egzekucja dokona się, zanim otrzyma Pani naszą wiadomość. Louis Cogburn szkodził społeczeństwu. Uzależniał i wykorzystywał nasze dzieci. Polował na nie na podwórkach, płacach zabaw, szkolnych boiskach i w miejskich parkach, kusił te młode niewinne dusze i umysły, oferując nielegalne substancje. Został oskarżony, osądzony i skazany. Wyrok wykonano. Louis K. Cogburn osiągnął czystość absolutną. Został zakażony dzięki opracowanej przez nas technologii. Jego dusza była skażona, my skaziliśmy jego mózg. Śmiertelnie.

Wirus w żaden sposób nie zagraża Pani ani niewinnym obywatelom. Nic jesteśmy terrorystami, ale strażnikami, którzy przysięgli służyć społeczności bez względu na koszty. Oskarżyliśmy, osądziliśmy i skazaliśmy wielu innych. Nie przestaniemy szukać tych, którzy czerpią korzyści i przyjemność, nie bucząc na ludzką krzywdę i rozpacz, aż w Nowym Jorku osiągniemy czystość absolutną. Chcemy, żeby przekazała Pani naszą wiadomość społeczeństwu. Niech wszyscy dowiedzą się o naszych celach. Nasze wysiłki służą ochronie ofiar, których nie chroni prawo. Mamy nadzieję, że możemy uważać Panią za naszego przedstawiciela w mediach. Obrońcy Czystości.

−

Dobre sobie - mruknęła Eve. - Naprawdę dobre. Szkoda, że nie wspomnieli nic o świętej pamięci Ralphie Woosterze, któremu roztrzaskano głowę, i pobitej do nieprzytomności Suzanne Cohen. Nie wspomnę o martwym policjancie ani o tym, który może na zawsze pozostanie sparaliżowany. I gdzie ta ochrona niewinnych obywateli? To tak mają wyglądać te szczytne cele? Nadine, co zamierzasz?

−

Zrobię to, o co proszą - odpowiedziała.

−

Chcesz opublikować te brednie?

−

Tak. Opublikuję to. Na tym polega moja praca, na publikowaniu wiadomości, a to jest wiadomość.

−

Świetny sposób podnoszenia oglądalności.

−

Zrobię to - powiedziała po chwili Nadine. - Dlatego, że zginął policjant, a inny, którego uważam za przyjaciela, został ranny. Poza tym, owszem, zależy mi na podniesieniu oglądalności. Eve, zaprosiłam cię, pozwoliłam ci obejrzeć ten materiał, zanim pokażę go w telewizji, dlatego że cię szanuję i uważam za przyjaciółkę. Tak się składa, że wierzę w sprawiedliwość i w to, że prawo nie

powinno działać na skróty. Jeśli nie podzielasz moich poglądów, to znaczy, że popełniłam błąd. Eve odwróciła się i z taką wściekłością kopnęła sofę, że Nadine aż się skrzywiła. −

Jesteś jedyną reporterką, której towarzystwo mogę znieść dłużej niż dziesięć minut. Oczywiście na poziomie zawodowym.

−

Och, jestem wzruszona.

−

Przyjaźń to co innego. Pozostańmy przy programie. Jesteś świetną dziennikarką, grasz uczciwie.

−

Dzięki. Nawzajem.

−

Co nie znaczy, że będę się spokojnie przyglądać, jak emitujesz te bzdury. Strażnicy, jak cholera. Nie możesz przyklaskiwać mordercom.

−

Dobrze powiedziane. Mogę cię zacytować? W oczach Eve błysnęła wściekłość.

−

Nie ma mowy. Nie opublikujesz tego.

−

Niczego nie opublikuję - zgodziła się spokojnie Nadine. -Wkrótce sama będziesz chciała rozmawiać z mediami. Musisz mi obiecać wyłączność na wywiad z tobą, Whitneyem, Tibble'em, a także Feeneyem i McNabem. Muszę porozmawiać z rodziną, przyjaciółmi i współpracownikami Hallowaya. Potrzebne mi oświadczenie burmistrza.

−

Nadine, czy mam ci to wszystko zapakować i zawiązać kokardkę? Nadine oparła pięści na biodrach.

−

To moja działka. Wiem, jak to rozegrać. Jeśli chcesz mieć wyważoną historię, jeśli chcesz to zrobić po swojemu, muszę porozmawiać na antenie ze wszystkimi głównymi graczami.

−

Eve. - Roarke położył dłoń na ramieniu żony. - Ona ma rację. Większość widzów uzna tę grupę za bohaterów, a Cogburna i Fitzhugh...

−

Którego Fitzhugh? - przerwała mu Nadine. - Masz na myśli Chadwicka Fitzhugh? On nie żyje?

−

Zamknij się - warknęła Eve. - Daj mi pomyśleć.

−

Daj mi dokończyć - poprawił j ą Roarke. - Kiedy ludzie dowiedzą się... na kim grupa wykonała wyrok, pomyślą, że oni sobie na taki los zasłużyli. To pasożyty żerujące na naszych dzieciach.

−

Tak jak ty - nie zdążyła się powstrzymać. Roarke przechylił lekko głowę, jego twarz nawet nie drgnęła.

−

Jeśli liczysz na to, że zmienisz moje nastawienie do śmierci tego bydlaka Fitzhugh, to się rozczarujesz. Zrozum, widziałem, co spotkało dziś tego młodego policjanta, lana, co mogło spotkać Feeneya. I ciebie. W tym świetle ich nadęte i egocentryczne oświadczenie traci sens. Wiem, że wiele osób, słysząc je, uzna tych całych Obrońców Czystości za bohaterów.

−

Bohaterem nie zostaje się dzięki oświadczeniom - rzuciła Eve.

−

Jeśli dalej będziecie się tak kłócić poza anteną, zaraz się rozpłaczę - wtrąciła się Nadine.

−

Pokaż ich widzom - powiedział Roarke. - Niech zobaczą, jak rozpacza rodzina Hallowaya. Ich syn był niewinną ofiarą. Gliniarz, który zginął podczas służby, z powodu czegoś, co zrobiła ta grupa. Niech zobaczą młodego, pełnego zapału McNaba i jego obrażenia. Przemyśl to i wykorzystaj siłę, jaką mają media.

−

Muszę ich znaleźć i powstrzymać. Nie mam czasu bawić się w manipulowanie mediami.

−

Pani porucznik. - Roarke ścisnął jej ramię. - Musi się pani zająć i jednym, i drugim.

−

Potrzebna mi ta dyskietka. Nadine wyjęła dyskietkę z komputera i podała Eve.

−

To oryginał. Już zrobiłam sobie kopię. - Uśmiechnęła się, kiedy Eve wyrwała jej dowód z ręki. - Współpraca z tobą zapowiada się fascynująco.

−

Nie udzielę żadnego wywiadu, dopóki nie ustalę wszystkiego z Whitneyem.

−

Śmiało, możesz do niego zadzwonić. Myślę, że kawa dobrze nam zrobi.

−

Pomogę ci - zaoferował się Roarke i wyszedł za Nadine z gabinetu. Eve przez chwilę zbierała myśli. Była zła, bo Nadine miała rację. Wiedziała, że część tej wojny będzie musiała rozegrać się w obecności kamer. Podeszła do łącza Nadine i obudziła komendanta.

−

Za długo tam siedzi. - Nadine nalała drugą filiżankę kawy.

−

Nie możesz wejść z tym na antenę tak wcześnie rano. - Ponieważ Nadine z zadowoleniem paliła swoje zioła, Roarke wyjął papierosa. Używał tylko prawdziwego tytoniu. - Zaczekaj do szóstej, kiedy będzie największa oglądalność. Zaskoczysz niczego nie podejrzewającą konkurencję, spieprzysz im pierwsze poranne wydanie wiadomości.

−

Widzę, że jesteś w tym dobry.

−

Mam trochę doświadczenia w manipulowaniu ludźmi.

−

Dam jej jeszcze dziesięć minut, potem muszę zadzwonić do redakcji i zarezerwować czas antenowy, przygotować studio, zwołać ekipę, eksperta od elektroniki - W jej ładnych oczach błysnęła nadzieja - A może ty...

−

Nie sądzę. Moja opinia na ten temat różni się od tego, co myśli Eve. Nie wiem, czy znasz kogoś odpowiedniego, jeśli nie, mogę zaproponować kilka nazwisk.

−

Myślałam o Myi Dubber.

−

Och, jest świetna. Dobrze sobie radzi z elektroniką, ma niezwykły dar przystępnego tłumaczenia skomplikowanych problemów technicznych.

−

Pracuje dla ciebie, prawda.

−

Tak, w charakterze niezależnego doradcy. Nadine, nie mogąc już dłużej usiedzieć, wstała i zaczęła krążyć.

−

Czeka mnie sporo pracy. Badania, raport, przygotowanie wywiadów. Ta sprawa przebije wszystkie wiadomości. Najważniejsze pytanie to kto następny? Dopóki nie poznamy odpowiedzi, widzowie będą z nami.

−

A moja policjantka wypruje sobie flaki, żeby nie było odpowiedzi i następnej ofiary.

−

Dlatego należy jej się nasz szacunek. Sprawy, nad którymi pracuje, zawsze okazują się sensacją. Czy tym razem bardzo się kłócicie? Roarke powoli wypuścił dym.

−

Nie tyle kłócimy, co mamy odmienne poglądy. Eve jakoś nie może zaakceptować mojej filozofii. Poradzimy sobie.

−

Dzięki, że mnie poparłeś.

−

Nie zrobiłem tego dla ciebie - powiedział, uśmiechając się słabo. - Zrobiłem to dla niej.

−

Wiem i nadal doceniam. - Nadine odwróciła się, słysząc kroki. -I co? - zapytała nadchodzącą Eve.

−

Będziesz miała swoją wyłączność. Ja i Whitney udzielimy ci wywiadu tak szybko, jak to możliwe. Burmistrz obiecał przysłać oświadczenie, które wygłosi jego zastępca. Ale to jeszcze nic pewnego. Być może nawet odpowie ci na kilka pytań. Zobaczymy. Na razie nie kontaktujemy się rodziną Hallowaya, bo jest za wcześnie, poza tym przeżywają zbyt duży stres. Jeśli się zgodzą z tobą porozmawiać, umożliwimy ci spotkanie. To samo dotyczy Feeneya. Miał dziś ciężki dzień - dodała szybko, zanim Nadine zdążyła się wtrącić. - Nie zamierzam go dla ciebie budzić. Możesz przeprowadzić wywiad z McNabem, u nas w domu, ale dopiero po wizycie lekarza. Dam ci znać, kiedy będzie coś wiadomo. Komisarz Tibble także przyśle oświadczenie. Być może udzieli ci wywiadu, ale dopiero gdy pozna wszystkie szczegóły. Nadine, niczego lepszego nie dostaniesz.

−

Napij się kawy. Muszę zadzwonić i szybko się przebrać. Ty i Whitney spotkacie się ze mną w studiu. Za godzinę.

Uporała się z tym. Przeprowadziła wywiady z pracownikami wydziału zabójstw. Jeśli nawet Nadine nie była zachwycona wypowiedzią Eve, zdawała sobie sprawę, że to nie słowa są najważniejsze. Liczyła się sama obecność porucznik Eve Dallas, bladej, zmęczonej i całkowicie pewnej siebie. Ku zaskoczeniu Eve, burmistrz Steven Peachtree przybył osobiście. Pojawił się dokładnie w chwili, kiedy wychodziła ze studia. Był przystojnym, pełnym godności czterdziestotrzyletnim mężczyzną w klasycznym szarym garniturze, niebieskiej, bardzo telewizyjnej koszuli i perfekcyjnie zawiązanym krawacie. Robił wrażenie młodego, tryskającego zdrowiem człowieka. Gęste kasztanowe włosy zaczesane do tyłu odsłaniały zdecydowanie męską twarz. Jego błękitne oczy hipnotyzowały wyborców, a z pewnością wiele kobiet. Minę miał posępną, wyglądał na przejętego. Swoich elegancko ubranych doradców ignorował tak, jak się ignoruje własny cień. −

Komendancie - przywitał Whitneya. Stał wystarczająco blisko, by Eve mogła zauważyć w jego pięknych oczach cień niepokoju. -Pomyślałem, że w tej sprawie powinienem wypowiedzieć się osobiście, i to jak najszybciej. Podobno konsultował się pan z Changiem w sprawie oficjalnego oświadczenia.

−

Tak, to prawda. Tym razem musimy zająć wspólne stanowisko.

−

Zgadzam się. Rzecznik przygotuje oświadczenie dla wszystkich na ósmą rano. Pani porucznik.

−

Panie burmistrzu.

−

Trzeba działać zdecydowanie i szybko. Proszę informować moje biuro o postępach w śledztwie. - Zerknął w kierunku studia. -Musimy mieć pod kontrolą te cholerne media. Pani Furst i jej koledzy dostaną wyłącznie to, co my uznamy za odpowiednie dla widzów.

−

Niestety, nie tylko my dostarczamy jej informacji - zauważyła Eve.

−

Zdaję sobie z tego sprawę. -Jego głos był chłodny, ale głęboki. -Zareagujemy na wszystko, co powiedzą. W tej kwestii możemy liczyć na Changa. Będzie pani pracować bezpośrednio z nim i moim zastępcą Jenną Franco. - Rzucił okiem na

zegarek i zmarszczył czoło. - Proszę mnie o wszystkim informować - polecił i poszedł do garderoby, przygotować się do wywiadu. −

Niezły jest - odezwał się Whitney. - Zaraz wyjdzie skupiony, silny, pewny siebie. Potrzebny nam właśnie taki wizerunek. Lepiej, żeby jak najmniej plotek rozniosło się po Nowym Jorku.

−

Moim

zdaniem,

jedynym

sposobem,

żeby

powstrzymać

plotki,

jest

zidentyfikowanie i powstrzymanie Obrońców Czystości. −

To teraz twoje najważniejsze zadanie, ale praca nie polega wyłącznie na tym. Jutro o dziesiątej rano odbędzie się msza żałobna w intencji detektywa Hallowaya. Z honorami. Obecność obowiązkowa.

−

Tak jest, panie komendancie. Będę na pewno.

−

Dzisiejszą odprawę przesunąłem na trzynastą zero zero. Prześpij się - dodał, po czym ruszył do studia, by zająć miejsce. - Trochę to potrwa. Po powrocie do domu Eve padła twarzą na łóżko i przespała w tej pozycji trzy i

pół godziny. Obudził ją piskliwy sygnał alarmu w zegarku. Wygramoliła się z łóżka i poczłapała do łazienki, by wziąć prysznic. Stała w kabinie przez całe dwadzieścia minut, poddając się pulsującemu strumieniowi gorącej wody. Kiedy wróciła do sypialni, Roarke właśnie wstawał. −

Obudziłam cię? Możesz jeszcze pospać pół godziny.

−

Nic mi nie będzie. - Roarke przyjrzał jej się krytycznie i kiwnął głową. Wyglądasz trochę lepiej niż o czwartej nad ranem. Zamów nam śniadanie, a ja wezmę prysznic.

−

Zamierzałam zjeść u siebie jakąś kanapkę.

−

Cóż, właśnie zmieniłaś zdanie - rzucił, wchodząc do łazienki. -1'rzypomniałaś sobie, że twoje ciało potrzebuje dobrego paliwa, by /.uchować zdrowie i energię, a nie chciałaś wlewać do gardła napoju proteinowego, bo to fatalny sposób na rozpoczęcie dnia. Co powiesz na jajecznicę? Wyszczerzyła gniewnie zęby, ale Roarke był już pod prysznicem.

Wmówiła sobie, że je, bo jest głodna. Kiedy Roarke przez domofon /apytał Summerseta, jak czuje się McNab, spróbowała się nawet uśmiechnąć na wieść, że pacjent spokojnie przespał całą noc. Już prawie udało jej się pokonać zniechęcenie, kiedy ich gość wjechał do gabinetu na elektrycznym wózku. −

Cześć pracy! - Twarz McNaba była odrobinę zbyt promienna, a głos nieco zbyt radosny. - Jak tylko wyzdrowieję, kupię sobie taką brykę.

−

Tylko żadnych wyścigów na korytarzu.

−

Za późno - uśmiechnął się do niej.

−

Zaczekamy na Feeneya, bez niego nie zacznę odprawy - powiedziała Eve.

−

Widzieliśmy poranne wiadomości na kanale 75. - Za plecami McNaba Peabody spojrzała smutno w oczy przełożonej. - Dobry początek.

−

Napiłabym się kawy. - Kiwnęła na Roarke'a, by ten odwrócił uwagę McNaba, po czym wyszła z Peabody do sąsiedniego pokoju. -Nie możesz się tak zachowywać. Musisz się trzymać - powiedziała ściszonym głosem. - On nie jest głupi.

−

Wiem, postaram się. Roztrzęsło mnie, kiedy go zobaczyłam na tym wózku. Nie ma żadnej poprawy, a lekarze mówili, że powinien odczuwać mrowienie, coś w rodzaju cierpnięcia. To miałoby oznaczać, że nerwy zaczynają pracować. Ale on nie czuje żadnego mrowienia. Wcale nie ma poprawy.

−

Nie wszyscy wracają do zdrowia jednakowo szybko. Mnie też kiedyś porażono pełną mocą, a byłam sparaliżowana tylko przez kilka minut. Oberwałam też w ramię, straciłam czucie na parę godzin.

−

On jest wystraszony. Udaje, że tak nie jest, aleja wiem, że się boi.

−

Skoro on udaje, możesz i ty. A jeśli chcesz złapać tych, którzy tak go urządzili, musisz wziąć się w garść.

−

Wiem. -Peabody głęboko westchnęła i wyprostowała ramiona. -Dam sobie radę.

−

To dobrze. Zacznij od kawy.

Eve wyszła z pokoju. Na widok Feeneya zamarła w bezruchu. Stał w drzwiach jej gabinetu, wpatrując się w oparcie wózka, na którym siedział McNab, a na jego twarzy smutek mieszał się z wściekłością, a przygnębienie ze współczuciem. Eve chrząknęła, próbując zająć jego uwagę. Chciała, żeby się odwrócił i na nią spojrzał. Nie zareagował, ale w tym samym momencie włączył mu się jakiś wewnętrzny mechanizm. Jego twarz przybrała spokojny wyraz. −

Co to ma znaczyć? - zapytał, krzywiąc się na McNaba. - To mi wygląda na symulację. Ufam, że wiesz, jak sterować tą zabawką?

−

Fajna, co?

−

Spróbuj tylko najechać mi na stopę, a wylądujesz z powrotem w szpitalu. Baxter zaraz tu będzie. Macie kawę?

−

Tak. - Eve kiwnęła głową. - Mamy kawę. Przed dziewiątą trzydzieści zespół zapoznał się z wszystkimi detalami. Za

kwadrans dziesiąta Eve połączyła poszczególne sprawy, a zanim minęła dziesiąta, przedstawiła im swoją teorię. −

Przynajmniej jeden z założycieli tej grupy padł ofiarą przestępstwa, możliwe, że jako dziecko. Bardzo prawdopodobne, że ucierpiał więcej niż jeden członek grupy. Żeby taka organizacja zaczęła coś znaczyć, potrzeba podobnie myślących ludzi. Mają w swym gronie wybitnych fachowców od elektroniki i kogoś w rodzaju konsultanta medycznego. Możliwe też, że mają kontakty z policją lub sądem. Albo jednym i drugim. Są świetnie zorganizowani, mają zmysł medialny i potrafią mówić.

−

Takie grupy zwykle zrzeszają osoby o podobnych poglądach -wtrącił Baxter. Pamiętajcie jednak, że prawie zawsze na ich czele stoi ktoś, kto szuka mocnych wrażeń, jakiś żądny krwi aktywista albo po prostu zwyczajny wariat.

−

Zgoda. Możesz zacząć szukać wariatów, którzy pasują do tego rodzaju działalności. Oni w tym czasie skontaktują się z Nadine -mówiła dalej Eve. Zależy im na uwadze społeczeństwa. Szukają poparcia.

−

I je znajdą - parsknął nad swoją kawą Feeney. - Takie wyczyny poruszają opinię publiczną. Ludzie dyskutują na ulicach, zaraz zaczną nosić podkoszulki z odpowiednimi nadrukami.

−

Nie powstrzymamy mediów, bo to rozpędzony pociąg. Jedyne, co możemy zrobić, to skierować go na nasze tory. Nadine chce przeprowadzić wywiad z tobą i McNabem. Wiem, co powiesz -dodała szybko, zanim Feeney zdążył skrytykować jej pomysł. - Sama powiedziałam to samo, a na pewno o tym pomyślałam. Chodzi o to, że wydział uważa, że to pomoże.

−

Myślisz, że będę się zwierzał na antenie? - Feeney huknął w stół kubkiem z kawą. - Uważasz, że siądę tam i opowiem o wczorajszym zajściu? O tym chłopcu?

−

To, co powiesz, pomoże ludziom zrozumieć śmierć Hallowaya -wyjaśnił spokojnie Roarke. - Ujrzą go takiego, jaki był dla nas. Dowiedzą się, że to dobry glina. Wykonywał swoją pracę i zginął na posterunku zamordowany przez grupę, która uważa się za strażników prawa i sprawiedliwości. Sprawisz, że dostrzegą w nim człowieka.

−

Ja chciałbym o nim mówić. - McNab nie potrafił przestać myśleć o tym, że jest przypięty do wózka pasami. Choć bardzo się starał, nie był w stanie zignorować faktu, że jest bezradny, niczym niemowlę w kołysce. Nie siedział, ale był zapięty, żeby nie osunąć się na ziemię jak szmaciana lalka. Świadomość własnej bezsilności i strach, że pozostanie na wózku do końca życia, nie opuszczały go ani na chwilę. - Jeśli ludzie mnie posłuchają, zrozumieją, że to nie wina Hallowaya. Jestem przykuty do wózka, bo jacyś ludzie zarazili wirusem komputer, na którym pracował. To nie Halloway mnie tu wsadził, nie zasłużył na to, żeby go oskarżano. Udzielę wywiadu i powiem, co mam do powiedzenia.

−

Skoro tego chcesz... - Feeney sięgnął po swoją kawę i wypił łyk, próbując przy tym przełknąć kulę wielkości pięści, która utknęła mu w gardle. - Niech tak będzie.

−

Mamy już oświadczenie. Obaj musicie je wygłosić. - Eve podeszła do biurka i usiadła, zbierając myśli. - Możecie mówić, co chcecie, nikt nie będzie cenzurował,

ale wydział chce, żebyście wspomnieli o kilku sprawach. Najważniejsze, żeby podkreślić jednomyślność nowojorskiej policji. Nadine może przeprowadzić wywiad u nas w domu. - Odwróciła się. - Może zajęlibyśmy się wreszcie naszą pracą? Przede wszystkim trzeba zidentyfikować tego wirusa, ale najpierw musimy znaleźć odpowiednią blokadę. −

Już się tym zająłem - powiedział Roarke. - Pozwoliłem sobie skonsultować się z doradcą technicznym. - Sięgnął po łącze. -Summerset, przyślij go.

−

Powinieneś był mnie wcześniej zapytać - zaczęła Eve.

−

Do tego potrzebne są specjalne umiejętności. Feeney, McNab i ja to za mało. Poza tym muszę mieć asystenta. Mam kogoś, kto od dawna dla mnie pracuje w biurze projektów i wynalazków. Nie martw się, to lojalny i oddany współpracownik. Eve spojrzała w stronę drzwi i opadła jej szczęka.

−

Na miłość boską, Roarke, nie mogę wprowadzić dziecka!

Rozdział 8

Prawdziwym geniuszom nie liczy się lat- powiedział Jamie Lingstrom, wchodząc do gabinetu w mocno zniszczonych butach powietrznych. Włosy miał jasne jak piasek, bardzo krótko ścięte. Jedynie na czoło opadała mu nieco dłuższa grzywka. Na lewej brwi nosił małe srebrne kółeczko, zdaje się, że poza tym nie miał żadnych kolczyków. Korzystnie zeszczuplał na twarzy, odkąd widziała go po raz ostatni. Usta wykrzywił w kpiarskim uśmiechu. Cóż, zawsze był zadziorny. Jego dziadek był policjantem. Zginął, prowadząc nieoficjalne śledztwo w sprawie sekty. Sekta zabiła też siostrę Jamiego, a i życie Eve było zagrożone.

Właściwie to kiedy te dzieci przestają rosnąć, dumała Eve, przyglądając się Jamiemu. Miał pewnie z szesnaście... nie, raczej siedemnaście lat. Powinien robić... no, to, co robią nastolatki, zamiast stać tu w jej gabinecie z tą zaczepną miną. −

Dlaczego nie jesteś w szkole?

−

Jestem objęty programem indywidualnym. Uczę się w domu. Pracuję tylko wtedy, kiedy szkoła zorganizuje jakiś kontrakt.

−

To twój pomyśl? - Eve patrzyła gniewnie na Roarke'a.

−

Cóż, całkiem sporo moich firm podpisuje takie kontrakty. Kochanie, dzisiejsza młodzież jest naszą przyszłością.

−

A więc - Jamie wsunął kciuki w kieszenie obwisłych, dziurawych spodni i z zainteresowaniem rozglądał się po gabinecie. - Kiedy zaczynamy?

−

Ty - Eve wskazała palcem Roarke'a - ze mną. - Machnęła ręk i ruszyła w kierunku jego gabinetu.

−

Co ty, u diabła, wyprawiasz? - zapytała, trzasnąwszy drzwiami

−

Wprowadzam specjalistę, mojego asystenta.

−

To jeszcze dzieciak.

−

To genialny dzieciak. Pamiętasz, jak obszedł nasz system zabezpieczeń za pomocą łamacza alarmów własnej konstrukcji?

−

Po prostu miał szczęście.

−

Szczęście nie ma tu nic do rzeczy. - Łamacz Jamiego został dokładnie zbadany i ulepszony. - To coś więcej niż znajomość elektroniki. Zapewniam cię, że ma tę wiedzę w małym palcu. Ten chłopak to naturalny talent. Ma do tego smykałkę, instynkt, a to bardzo rzadkie.

−

Wolałabym, żeby jego mózg pozostał w czaszce, przynajmniej dopóki nie skończy dwudziestu jeden lat.

−

Nie zamierzam narażać go na jakiekolwiek niebezpieczeństwo.

−

Ubiegłej jesieni też nie zamierzaliśmy go narażać, a jednak o mały włos nie doszło do tragedii. Poza tym, no cóż, Feeney traktuje go prawie jak członka rodziny.

−

I o to chodzi. Może dzięki temu Feeney będzie chciał z nim pracować. Eve, prawda jest taka, że potrzebujemy kogoś takiego jak Jamie. Jest otwarty i bystry. Nie myśli jak automat, że czegoś się nie da zrobić, tylko dlatego, że nikt nie zrobił tego do tej pory. - Roarke rozłożył ręce. - On dostrzega możliwości. Chce być gliną - dodał, nie czekając, co powie Eve.

−

Tak, pamiętam, ale...

−

To już postanowione, chyba że go przekupię wysokimi zarobkami i zwabię do mojego BPiW na stałe. - Roarke wygiął usta w uśmiechu. -Oczywiście zamierzam próbować. W tej chwili nawet nie chce słyszeć o studiach. Zaplanował sobie, że zaraz jak skończy osiemnaście lat, wstąpi do akademii.

−

A ty co, liczysz, że dzięki temu dochodzeniu przekonasz go, że powinien pójść na studia, żebyś potem mógł wykorzystać jego geniusz dla własnych celów?

−

To wspaniały pomysł - odparł z czarującym uśmiechem. – Choć ja sam pomyślałem, że to będzie dla niego cenne doświadczenie. Powtarzam ci, że go potrzebujemy. Eve, wiesz, że nie wciskam kitu, kiedy mówię coś takiego. To, czego ode mnie oczekujesz, wymaga ogromnego nakładu pracy i badań, nie mówiąc już o czasie, którego przecież nie mamy. Zgadza się?

−

Tak, ale...

−

Jestem doradcą, nawiasem mówiąc, za raczej śmieszne pieniądze, i w umowie mam zagwarantowaną możliwość wyboru asystenta technicznego. Jest mój. Westchnęła ciężko i podeszła do okna.

−

Nie tylko twój - powiedziała, odwracając się do Roarke'a. -W tej sytuacji jestem za niego odpowiedzialna. Nie wiem, jak się postępuje z nastolatkami.

−

No cóż, jedyne, co mogę ci poradzić, to żebyś traktowała go jak każdego innego współpracownika. Rozkazuj mu i rozstawiaj go po kątach, a jak będzie

podskakiwał albo nie będzie wystarczająco szybko reagował na twoje polecenia, zmrozisz mu krew tym swoim spojrzeniem i powiesz coś do słuchu. To zawsze działa. Jesteś w tym najlepsza. −

Tak myślisz?

−

Jasne. - Dotknął jej brody - O właśnie, teraz. Już czuję, jak mi krew przestaje krążyć.

−

Dobra, możesz go zatrzymać, ale musi przejść okres próbny. A co do tych twoich śmiesznych zarobków, to się ich zrzekłeś.

−

Doprawdy? - Zmarszczył czoło. - Nie przypominam sobie. - Honorarium wypłacisz mu z własnej kieszeni. I tak chciał to zrobić, ale przecież wiedział, jak rozegrać ten pojedynek.

−

O, to już jest nieuczciwe. Jeszcze dziś porozmawiam z moim wydziałowym adwokatem o tym, jak się mnie tu traktuje.

−

Ty nie masz żadnego wydziałowego adwokata. - Eve podeszła do drzwi. - Masz tylko mnie.

−

Na dobre i na złe - mruknął za jej plecami, kiedy wróciła do swojego gabinetu. Jamie klęczał między Feeneyem a i McNabem i objaśniał im działanie jakiegoś

niewielkiego przyrządu, który trzymał w dłoni. −

Działa w każdym systemie, jaki jest na rynku, a nawet z tymi, których jeszcze nie ma. Kopiuje... - Jamie podniósł głowę i wstał, szybko chowając przyrząd do tylnej kieszeni spodni. -1 co? Pracujemy razem? Roarke podszedł do niego i bez słowa wyciągnął rękę. Wzruszając ramionami,

Jamie wyjął z kieszeni łamacz. −

Ja tylko ten jeden pożyczyłem, żeby zobaczyć, czy... można go trochę podrasować.

−

Jamie, nie kręć. Jeśli jeszcze raz... pożyczysz mój sprzęt, nawet nie zauważysz, kiedy stracisz taki dobry kontrakt. - Łamacz zniknął w kieszeni Roarke'a.

−

To mój prototyp. A tantiemy uczynią cię bardzo bogatym młodzieńcem, pomyślał w duchu Roarke,

ale nic nie powiedział. W milczeniu uniósł brew i czekał, aż Jamie zrezygnuje. −

No dobra. Niech się pan nie wkurza. - Chłopak pochylił głowę i spojrzał najpierw na Roarke'a, potem na Eve. Nigdy nie wiedział, które z nich tu rządzi. Był jednak pewien, że oboje mogliby go rozdeptać, zanim on w ogóle by to zauważył. Z rodzicami, przed rozwodem, sprawa była oczywista. To ojciec miał władzę.

Później, zwłaszcza po śmierci Alice, to głównie on, Jamie, podejmował decyzje. Ale tu po prostu nie wiadomo. −

No więc co ze mną? - zażądał odpowiedzi.

−

Będziesz asystentem technicznym Roarke' a. Najpierw przejdziesz okres próbny wyjaśniła Eve. - Pamiętaj, że jeśli przekroczysz jakąś linię, choćby o centymetr, wylatujesz. A teraz rozejrzyj się uważnie. Widzisz tych ludzi?

−

Tak, na razie nie mam problemów ze wzrokiem. I co?

−

Wszyscy są twoimi przełożonymi. Każdy z nich może wydać ci rozkaz. Każą ci stanąć na głowie i gwizdać, masz to wykonać bez najmniejszego sprzeciwu. Jasne? Dalej - mówiła, nie czekając, aż chłopak zacznie narzekać - wszystkie dane, informacje, rozmowy, akcje i plany dotyczące tego śledztwa są ściśle tajne. Nie wolno ci z nikim o tym rozmawiać. Z najlepszym przyjacielem, matką, dziewczyną, z którą chciałbyś się przespać albo zobaczyć nagą. Nawet ze swoim pudlem.

−

Nie mielę jęzorem - odparł nieco urażony Jamie. - Wiem, na czym polega ta praca. Poza tym nie mam żadnego parszywego pudla. I widziałem już nagie dziewczyny - uśmiechnął się. - Łącznie z panią.

−

Ostrożnie, chłopcze - ostrzegł go cicho Roarke. - Uważaj, co mówisz.

−

Masz niewyparzoną gębę jak dawniej. - Eve zaczęła krążyć wokół niego. - Lubię takich ludzi, ale pod pewnymi warunkami. Zignoruję tę uwagę i nie zwiążę ci uszu z tyły głowy. To będzie pierwszy i ostatni raz. Baxter, zaprowadź tego mądralę na

miejsce, niech się zajmie pracą. Pokaż mu sprzęt, a jeśli czegoś dotknie, połam mu palce. −

Z przyjemnością. No, chłopcze, idziemy. - Kiedy wyszli, Baxter pochylił się nad Jamiem. - To kiedy widziałeś ją nagą?

−

Będą z nim kłopoty - mruknęła Eve.

−

Jest tego wart. - Roarke zacisnął palce na łamaczu, ukrytym w jego kieszeni. Wierz mi.

−

To dobry dzieciak, Dallas. - Feeney wstał. Gdzieś zniknął niewidzialny ciężar, który dźwigał na ramionach. - Jest sprytny i opanowany, oczywiście jak na swój wiek. Będziemy go pilnować.

−

Liczę na to. Zostawiam go pod waszą opieką, elektronicy. Nadine będzie tu z kamerą za dwadzieścia minut. Ona się nigdy nie spóźnia. Może porozmawia z wami gdzieś tu, na dole?

−

Mnie pasuje. - McNab zerknął na Feeneya. - Chcę to już mieć m sobą i jak najszybciej wziąć się do roboty.

−

Na górę jej nie wpuszczę - ostrzegła Eve. - Nie pozwolę się jej nawet zbliżyć do dzieciaka. Jak coś znajdziecie, dajcie mi znać. Teraz muszę coś załatwić, a o trzynastej mam spotkanie w centrum.

−

Zaczynajmy. - Feeney położył rękę na zdrowym ramieniu McNaba. - Pokażmy chłopakowi, co potrafią prawdziwi elektronicy.

−

Przyślijcie mi Baxtera, będzie mi potrzebny.

−

Zajmę się tym. Lepiej, żeby został na tym piętrze - zauważył Roarke.

−

Dobra. Wolałabym, żebyś nie wyjmował z kieszeni tego, co tam trzymasz, asie. Posłał jej tak gorące, znaczące spojrzenie, że Peabody aż przełknęła ślinę.

−

Peabody, nie wyobrażaj sobie nie wiadomo czego - skarciła ją Eve. - Mamy robotę.

Eve zleciła jej przeprowadzenie badań prawdopodobieństwa. Kiedy ma się do czynienia z biurokratami i bogaczami, im więcej papierów i danych, tym lepiej. Sama Eve zajęła się poszukiwaniem osób znanych ze skłonności do molestowania nieletnich, które, nie wiedzieć j czemu, uniknęły kary. Cholera, strasznie ich dużo, pomyślała. Jakim cudem aż tylu wymknęło się wymiarowi sprawiedliwości? Zaczęła od początku, tym razem zastanawiając się nad potencjalnymi związkami tych osób z Cogburnem i Fitzhugh. Co za szajka, myślała z niesmakiem. Jeden wart drugiego. Okazało się, że większość kartotek utajniono. Nie miała dostępu do nazwisk, mogła posługiwać się wyłącznie numerami sprawy. Niestety, z aktami nieletnich ofiar często tak bywało. Eve ułożyła krótką listę numerów, raportów z miejsc przestępstw i opisów lekarskich, po czym zajęła się obliczaniem prawdopodobieństw. Ponieważ na liście znalazło się ponad dwadzieścia pięć pozycji, jeszcze raz ustaliła związki między nimi. Dwanaścioro nieletnich ofiar miało tego samego opiekuna społecznego. Clarissa Price, urodzona szesnastego maja dwa tysiące dwudziestego pierwszego roku w Queens, Nowy Jork. Numer identyfikacyjny 8876-LHM-22. Matka Muriel Price, ojciec nieznany. Stan cywilny panna. Zawód: pracownik opieki społecznej, oddział na Manhattanie. Pracuje od pierwszego lutego, dwa tysiące czterdziestego trzeciego roku. Stanowisko: poziom B. Wykształcenie: magister socjologii i psychologii. Absolwentka Uniwersytetu Nowojorskiego. Brak danych kryminalnych. −

Zdjęcie - poleciła Eve. Przez chwilę przyglądała się portretowi Clarissy Price. Atrakcyjna kobieta rasy

mieszanej, zauważyła z profesjonalną bezstronnością. Pracownice opieki społecznej zwykle szybko dorabiają się zmarszczek i worków pod oczami. Tymczasem twarz Clarissy była gładka, u w ciemnych oczach nie było śladu zmęczenia. Kasztanowe

włosy o delikatnym czerwonawym odcieniu zaczesywała do tyłu i związywała na karku. Eve sprawdziła adres domowy i korespondencyjny, zapisała dane na dysku i przystąpiła do dalszych łowów. Tym razem trafiła na policjanta. Detektyw sierżant Thomas Dwier cztery lata temu aresztował Cogburna za posiadanie z zamiarem handlu. Niestety, za bardzo się pospieszył i zgarnął go, nie upewniwszy się, czy ma coś przy sobie. Cogburn bardzo szybko odzyskał wolność. Z handlarzem, który zaopatrywał młodzież na górnym Manhattanie, miał więcej szczęścia. Tym razem ze względu na biurokratyzację systemu sprawa tak długo czekała na kwalifikację, że skończyło się na tym, że dilera oskarżono o posiadanie nielegalnych substancji, .kazano na grzywnę, którą zapłacił i wyszedł. Dwier miał też do czynienia z Fitzhugh. Interweniował po skardze n uprowadzenie i gwałt. Półtora roku temu Dwier prowadził śledztwo w sprawie dziecięcej pornografii. Kobieta prowadząca licencjonowane dzienne centrum opieki została postawiona przed sądem i uzyskała uniewinnienie. Tak się składa, że Mary Ellen George miała powiązania z Chadwickiem Fitzhugh, zauważyła Eve. −

Zbieraj się, Peabody. - Eve schowała do torebki minijednostkę. - Co powiesz na zatrzymanie kilku osób przed spotkaniem w Tower?

Mary Ellen George. Pamiętam, to był głośny proces. - Peabody,

już w

samochodzie, studiowała dane zgromadzone przez Eve. - Uwierzyła pani w ten jej spektakl? −

Jaki spektakl?

−

Ten, w którym odgrywała niewinną, przepracowaną piastunkę. -I 'eabody podniosła ze zdumieniem głowę. - Nie wiedziała pani tego? Media ciągle o tym mówiły.

−

Nie oglądam tej sieczki.

−

Ale przecież musiała się pani natknąć choćby na fragment reportaży, musiała pani czytać jakieś komentarze.

−

Staram się za wszelką cenę unikać reportaży, artykułów w prasie, komentarzy i całych tych mediów.

−

Ale, pani porucznik, przecież chyba ogląda pani wiadomości na ekranie albo chociaż czyta prasę.

−

A po co?

−

No... żeby wiedzieć, co się dzieje w świecie.

−

Po co?

−

Bo... bo... - Peabody ze zdenerwowania przesunęła na bok służbową czapkę i zaczęła się drapać po głowie. - Bo żyjemy w tym świecie.

−

Owszem. Zdaje się, że nie mamy na to zbyt wielkiego wpływu. Powiedz, czy od oglądania tych wyrywków wiadomości na Kanale Sądowym stanę się lepszym człowiekiem?

−

Nie, ale przynajmniej poinformowanym - mruknęła Peabody.

−

Mam wrażenie, że te wszystkie wiadomości są ważne tylko przez kilka minut. Potem już są historią, muszą ustąpić miejsca innym. Jeśli chcesz znać moje zdanie, jest to błędne koło. Nie dam się nabrać, bo z definicji wydarzenia, które dziś są aktualne, jutro już będą przeterminowane. Ani się spostrzeżesz, jak zrobi się jutro i wyjdzie na to, że zmarnowałaś tyle czasu, żeby się dowiedzieć o czymś, co, jeszcze zanim się obudziłaś, stało się przeszłością.

−

Pęka mi czaszka. Wiem, że gdzieś w tym pani rozumowaniu jest dziura, ale tak mnie boli głowa, że nie mogę myśleć.

−

Nie przejmuj się. George sprawdzimy później, teraz zajmijmy się Clarissą Price. Parking w pobliżu oddziału opieki społecznej na Manhattanie nie zasługiwał na to

miano. Dwupoziomowy tunel wzdłuż ulicy był przepełniony pojazdami, które musiały tkwić tam od co najmniej pięciu lat. Eve zauważyła trzy samochody z przebitymi oponami. Niektóre pokrywała tak gruba warstwa brudu, że nie sposób było domyślić się koloru lakieru. Zaparkowała, blokując jeden z pojazdów. Wsunęła za szybę swoją plakietkę „Policjant na służbie", zastanawiając się, jak duży korek utworzy się do jej powrotu. Dwunastopiętrowy budynek z cegły wymagał natychmiastowego remontu. Widać było, że miasto nie wyłożyło ani dolara na jego utrzymanie co najmniej od zakończenia wojen miejskich. W ciasnym, zatłoczonym holu wisiała wiekowa, wypisana ręcznie tablica informacyjna. −

Szóste piętro. - Eve minęła zapracowaną recepcjonistkę i skierowała się prosto do windy. - Ot i cała ochrona budynku - mruknęła do siebie. Z własnego doświadczenia wiedziała, że dzieciaki z sierocińca pochłonięte przez

system, mogą być równie niebezpieczne jak dorośli, którzy je tam umieścili. Na korytarzu na szóstym piętrze ktoś najwyraźniej próbował stworzyć pogodną atmosferę. Pod oknem ustawiono dziecinne krzesełka z. tworzywa w jaskrawych kolorach i pudło pełne plastikowych zabawek. Po drugiej stronie korytarza stały dwa zestawy do gier wideo, przy których walczyło dwóch znudzonych nastolatków ubranych w buntowniczą czerń. Eve zauważyła, że jeden z chłopców tylko rzucił na nią okiem i od razu rozpoznał glinę. Na widok umundurowanej Peabody młodzieniec obdarzył je pogardliwym uśmieszkiem. Podeszła do niego i zaczekała, aż chłopak raczy jeszcze raz na nią spojrzeć. −

Wyjmij nóż z buta, tylko żadnych gwałtownych ruchów -powiedziała, pochylając się nad nim. - Oddaj mi go, a ja nie przymknę cię za posiadanie i ukrywanie broni. Do tej pory uważał, że potrafił doskonale ukryć nóż.

−

Odpieprz się - warknął.

Eve chwyciła rękojeść ukrytego w jego nogawce noża o ułamek sekundy wcześniej niż on. −

Szukasz kłopotów? Chętnie wyświadczę ci tę przysługę. Lepiej mi to oddaj, aja nie powiem o tym twojemu kuratorowi. -Wyszarpnęła mu nóż i wsunęła go sobie do cholewki. - Ładne ostrze. Dobrze wyważony.

−

Zapłaciłem za niego siedemdziesiąt pięć dolarów.

−

Przepłaciłeś, kolego. Nie jest aż tak dobry. - Odwróciła się i podeszła do młodej, pogodnej recepcjonistki. W recepcjach zawsze pracowali pogodni młodzi ludzie, większość z nich po kilku miesiącach uciekała, porzucając młodzieńcze ideały.

−

Szukam Clarissy Price. - Eve położyła odznakę na kontuarze.

−

Pani Price jest w tej chwili na terapii rodzinnej. Powinna skończyć za jakieś dziesięć minut.

−

Zaczekamy. Eve wróciła na miejsce i celowo usiadła obok chłopaka z nożem. Po dwudziestu

sekundach udawanej obojętności nie wytrzymał. −

Skąd pani wiedziała o nożu?

−

Akurat ci powiem.

−

Proszę. Eve już wcześniej zauważyła świeże sińce na jego nadgarstkach. Teraz, kiedy

poruszył ręką, dostrzegła, że na ramieniu miał ślady po przypalaniu. Ukrywał je pod koszulką treningową. Jej ojciec nigdy tego nie robił. Nie zostawiał śladów, żadnych sińców ani blizn. W jego oczach to obniżało wartość towaru. −

Kiedy mnie zauważyłeś, cofnąłeś prawą nogę i zerknąłeś na kostkę, żeby sprawdzić, czy nie widać ostrza. Jeśli cię złapią z nożem, trafisz do poprawczaka. Byłeś kiedyś w poprawczaku? - Pokręcił przecząco głową. Nie był, na razie. - A ja byłam. Wiesz co, tam jest jeszcze paskudniej, niż sobie możesz wyobrazić. Za kilka lat stąd wyjdziesz, uwolnisz się od systemu, zaczniesz własne życie. Jeśli tam teraz trafisz, będą cię monitorować, aż osiągniesz pełnoletność.

Ponieważ jej rada zgodnie z zamierzeniem skłaniała się ku kazaniu, Eve wstała i podeszła do automatu z żywnością. Nie doczekała się kiepskiej kawy, bo recepcjonistka powiadomiła ją, że pani Price ma pięć minut przerwy przed rozpoczęciem kolejnej sesji. Gabinet był ciasny, ale w miarę zadbany. Na dwóch ścianach wisiały oprawione w ramki obrazki, prawdopodobnie dzieła jej podopiecznych. Na biurku leżały starannie ułożone teczki z aktami, obok nich niewielki wazonik ze świeżymi stokrotkami. Siedząca w fotelu Clarissa wyglądała równie schludnie i kompetentnie jak na zdjęciu z identyfikatora. Przepraszam, że musiała pani czekać - zaczęła. - Lauren nie dosłyszała pani nazwiska. −

Dallas, porucznik Dallas. Czy myśmy się kiedyś spotkały?

−

Nie, jestem z wydziału zabójstw.

−

Zabójstw - powtórzyła, otwierając szerzej oczy. - Rozumiem. () co chodzi? Czy któreś z moich dzieci...?

−

Nie, a przynajmniej niebezpośrednio. Pracowała pani z nieletnimi, którzy mieli do czynienia z handlarzem nielegalnymi substancjami Louisem K. Cogburnem i domniemanym pedofilem Chadwickiem Fitzhugh,

−

Pracowałam z nieletnimi wykorzystywanymi przez tych osobników.

−

W kilku dokumentach, które pani podpisała, pojawiają się nazwiska znanych lub domniemanych przestępców molestujących dzieci, ale w tej chwili interesują nas Cogburn i Fitzhugh.

−

Którzy nie żyją - stwierdziła chłodno Clarissa. - Widziałam dziś rano w wiadomościach na kanale 75. Podobno przyznała się jakaś organizacja.

−

Organizacja terrorystyczna - uzupełniła Eve. - Jej członkowie są odpowiedzialni za śmierć cywila nie związanego ze wspomnianymi osobnikami oraz oficera policji. Często ogląda pani wiadomości? 1'rzepraszam. - Eve wykrzywiła usta w

lekkim uśmiechu. - Właśnie rozmawiałam z moją podwładną na temat wartości informacji przekazywanych przez media i czy w ogóle warto interesować się bieżącymi wydarzeniami. −

Zwykle rano włączam kanał 75, czasami wieczorem oglądam ostatnie wydanie wiadomości. - Clarissa odwzajemniła się uśmiechem. - Po czyjej jestem stronie?

−

Jej. - Eve wskazała głową na Peabody. - Wracając do sprawy, to ja prowadzę śledztwo. Sprawdzam powiązania między członkami grupy pod nazwą Obrońcy Czystości a nieletnimi, którzy mogli być wykorzystywani przez Cogburna i Fitzhugh lub innych, których być może ta grupa obrała sobie za cel działań. Nazwiska tych nieletnich są utajnione, większość z nich po osiągnięciu pełnoletności nie zgodziła się na ujawnienie swoich akt. W związku z tym proszę panią o pomoc.

−

Pani porucznik, obowiązuje mnie tajemnica zawodowa. Nie mogę burzyć zaufania tych dzieci i ich rodzin nawet dla dobra śledztwa. - Rozłożyła wypielęgnowane ręce. Eve zauważyła, że nie miała obrączki. - Nie bez powodu personalia ofiar są utajnione. Zniszczono im życie i psychikę, a moja praca polega na ochronie tych dzieci. Robię wszystko co w mojej mocy, żeby pomóc im w powrocie do normalnego życia.

−

Zabezpieczenia można złamać. Zajmie mi to trochę czasu, ale mogę zdobyć nakaz udostępnienia pełnej dokumentacji.

−

Rozumiem. - Clarissa jeszcze raz rozłożyła ręce. - Kiedy będzie pani miała ten papier, zrobię wszystko, co nakazuje prawo. Codziennie spotykam się z ofiarami przemocy i powiem pani jedno, bardzo trudno jest zdobyć zaufanie dziecka, które zostało skrzywdzone przez dorosłych, czy zaufanie rodziny takiego dziecka. A w ogóle to krewni nieczęsto interesują się takimi sprawami. Nie mogę pani pomóc, chyba że zostanę do tego zmuszona.

−

Czy kiedykolwiek miała pani osobisty kontakt z Cogburnem lub Fitzhugh?

−

Miałam kontakt zawodowy. Poproszono mnie o wyrażenie opinii na temat obydwu, a ściślej mówiąc, szkodliwości ich wpływu na nieletnich, z którymi

pracuję, a którzy mieli z tymi mężczyznami do czynienia. Osobiście nie rozmawiałam ani z Cogburnem, ani z Fitzhugh. Nie będę udawać, że mi przykro z powodu tego, co ich spotkało. −

Margaret Ellen George. Twarz Clarissy spochmurniała.

−

Została uniewinniona.

−

Uważa pani, że słusznie?

−

Ława przysięgłych uznała, że tak.

−

Czy miała pani z nią jakiś kontakt?

−

Tak. Kilkakrotnie wizytowałam jej ośrodek i kontrolowałam warunki. Poza tym współpracowałam z oficerami policji, którzy dokonali aresztowania. Była szalenie przekonująca. Taki... opiekuńczy typ.

−

Ale pani nie przekonała.

−

Moja praca, podobnie jak i pani, wymaga pewnego rodzaju instynktu. Po prostu ją przejrzałam. - W oczach Clarissy Price pojawiła się zimna niechęć, granicząca z nienawiścią. - Czasami wygrywa się bitwy, a czasami przegrywa. Trudno pogodzić się z przegraną, ale jeśli człowiek się podda i przestanie walczyć, szybko się wypali. Muszę walczyć dalej. Za chwilę mam kolejną sesję, właściwie już jestem spóźniona.

−

Dziękuje, że poświęciła mi pani czas. - Eve ruszyła w kierunku drzwi. - Zdobędę nakaz.

−

Będę wtedy do pani dyspozycji. Eve zignorowała przekleństwa, ryk klaksonów i obsceniczne gesty wściekłych

kierowców, tkwiących w kilometrowym korku, i z obojętną miną wsiadła do swojego służbowego pojazdu. −

Służbistka, ale pomoże, jak wrócimy z nakazem - stwierdziła 1'cabody, kiedy Eve włączyła się do ruchu.

−

Ma w ręku więcej atutów niż tylko klucz do akt. Wiedziała, kim icstem, ale nie dała nic po sobie poznać.

−

A skąd by to mogła wiedzieć?

−

Ogląda kanał 75, często mnie tam pokazują. Choćby dziś rano. 1'rzyznała się, że oglądała poranne wiadomości. Udzieliłam przecież wywiadu, ale ona nic o tym nie wspomniała. Uważam, że była zbyt ostrożna. - Eve skręciła w prawo, o włos unikając stłuczki z pospieszną taksówką. - Clarissa Price uplasowała się bardzo wysoko na mojej liście.

Rozdział 9

Jamie całą siłą woli próbował zachować spokój. To, o czym marzył od dziecka, spadło na niego zupełnie nieoczekiwanie. Na samą myśl o tym, że mógłby popełnić teraz jakiś błąd i wszystko stracić, ogarniało go przerażenie. Elektronika zawsze była dla niego najważniejsza i chciał poświęcić jej życie. Tylko jednej rzeczy pragnął bardziej. Chciał zajmować się elektroniką jako policjant. Roarke dał mu taką szansę. Może niezupełnie, ale Jamie czuł, że jest blisko. Udział w dochodzeniu w sprawie o morderstwo, i to u boku najlepszych gliniarzy w mieście. Cóż, czułby się jeszcze lepiej, gdyby dostał odznakę i stopień, ale asystowanie ekspertowi też było dobrym początkiem. Zamierzał dokonać czegoś ważnego. Nie mógł się już doczekać, kiedy zacznie pracować z Feeneyem. Wuj Feen był najbardziej niesamowitym elektronikiem w całej policji. Jamie uwielbiał te jego historie z czasów, zanim jeszcze powołano do życia WPE. McNab też był dobry. Wciąż opowiadał jakieś brednie, ale znał się na swojej robocie jak mało kto. Teraz, kiedy odniósł w czasie służby obrażenia, Jamie uważał go za prawdziwego bohatera. Na wpół sparaliżowany, a mimo tego pierwszy stawił się do pracy.

Tacy powinni być gliniarze. Taka była Dallas. Nic nie mogło jej powstrzymać. Robiła swoje, choćby nie wiadomo co. Tak jak wtedy, w sprawie dziadka i Alice. Wspomnienie o siostrze ciągle bolało. Jamie wiedział, że matka już nigdy nie będzie taka jak dawniej. A może nawet nie powinna. Czasami, kiedy wracał myślami do wydarzeń z ubiegłej jesieni, zdawało mu się, że to był tylko sen. Zwłaszcza zakończenie. Dym, ogień i ten bydlak, Alban, który wstrzyknął Dallas jakiś narkotyk i próbował ją zgwałcić. Dym, ogień, krew, okropny pokój, a na podłodze ta martwa dziwka, Selina. Roarke i Alban walczyli jak wściekłe psy, a Dallas krzyczała, żeby wziął nóż. Miał wziąć nóż i przeciąć sznur, którym Alban przywiązał ją nagą do jakiegoś dziwacznego ołtarza. Jamie dokładnie pamiętał to uczucie, kiedy przecinał pęta. Było mu zimno. Zmarzł, choć dookoła wszystko stało w płomieniach. Dallas, wciąż naga i oszołomiona od narkotyku, poderwała się i jak szalona rzuciła na plecy Albana. Wszystko rozmazywało się jak jakiś koszmarny sen. Roarke jednym ciosem pięści powalił Albana na podłogę. Jamie słyszał syreny nadjeżdżających pojazdów. Roarke i Dallas rozmawiali, ale nie rozpoznawał słów, docierały do niego jedynie dźwięki. Trzaskanie ognia, piekący dym. W ręce trzymał nóż. Coś krzyknęła, kiedy zauważyła, co zamierzał zrobić, ale było już za późno. I tak by go nie powstrzymała. Sam nie potrafił się powstrzymać. Ten bydlak, który wymordował mu rodzinę, nie żył. Jamie miał na lękach jego krew. Dokładnie nie pamiętał, jak to zrobił. Nie był w stanie przypomnieć sobie tamtej chwili, tego momentu, kiedy wbił mu nóż w serce. Jakby ktoś wymazał mu z pamięci ten ułamek sekundy.

Ale to się stało. To nie był sen. Dallas powiedziała Feeneyowi, 1'eabody i innym policjantom, że Alban zginął podczas szamotaniny. Wyrwała mu z ręki rytualny nóż, żeby zgadzały się odciski palców. Skłamała dla niego. Ona też była dla niego wzorem. −

Jamie, skup się - upomniał go Roarke.

−

Tak, oczywiście. - Rumieniąc się, wzruszył ramionami. Próbował opracować symulację wirusa. To było trzecie podejście.

−

Nie da się odtworzyć tych danych w ten sposób. Musimy się oprzeć na wynikach diagnozy którejś zakażonej jednostki.

−

Powtarzasz to już chyba ósmy raz. Jamie odsunął się od biurka. Za jego plecami Roarke próbował opracować filtr

zabezpieczający. Prawie cały program wpisywał ręcznie, rytmicznie stukając w klawiaturę. W opinii Jamiego dobry elektronik powinien być równie dobry w programowaniu ręcznym, co głosowym. Co więcej, musi wiedzieć, kiedy która metoda przynosi lepsze efekty. Roarke był prawdziwym magikiem wśród elektroników. −

Diagnoza zajmie mi pięć minut - nie poddawał się Jamie.

−

Nie.

−

Niech mi pan da dziesięć minut, a zlokalizuję i wyizoluję ten wirus.

−

Nie ma mowy.

−

Jeśli nie zidentyfikujemy... - urwał, bo Roarke podniósł ostrzegawczo rękę. Jamie przewrócił oczami, ale zamknął usta. Dokończył symulację, zestawił otrzymane wyniki i rozpoczął pracę nad

następnym programem. Po chwili włączył automatyczne prowadzenie, wstał zza biurka i wyjął z chłodziarki puszkę pepsi. −

Podaj jedną- powiedział Roarke, nie odrywając wzroku od ekranu monitora.

Sięgając po puszkę, Jamie zerknął na Feeneya i McNaba, którzy przy sąsiednim biurku w skupieniu pracowali nad analizą filtra. Jeszcze nigdy nie widział w jednym domu takiej ilości sprzętu, i to najwyższej klasy. Co tam sprzęt, Jamie w życiu nie widział podobnego domu. Nie było tu tylko tego, czego jeszcze nie wynaleziono. Podłogę wyłożono stalowoszarymi płytkami. Wprawdzie pastelowa zieleń ścian pozwalała zregenerować przemęczony wzrok, ale to i tak nie miało większego znaczenia, bo prawie cała znikła pod ekranami. Światło wpadało przez sześć ogromnych okien. Gładkie szyby pokryto cieniutką warstwą tworzywa, chroniącego sprzęt przed wpływem wysokiej temperatury i promieni. A było co chronić. Sprzęt, jaki tu zgromadzono, był prawdziwym przełomem w technologii. Roarke miał co najmniej tuzin baz danych i centrów komunikacji, w tym prototyp RX-5000Ks, który dopiero testowano w BPiW. Jeśli wszystko dobrze pójdzie, świat ujrzy ten model za jakieś trzy do sześciu miesięcy. Trzy komory symulacyjne, w tym jedna holograficzna, stacje przekazu wideo, ale na Jamiem największe wrażenie zrobił międzyplanetarny nawigator wyposażony w system skanujący i wyszukiwarkę. Jamie spojrzał na swój ekran, żeby sprawdzić, jak przebiega symulacja, i usiadł obok Roarke' a, który skanował kody przesuwające się po ekranie. −

Jeśli odfiltruje pan dźwięk i wyczyści wszystkie pliki częstotliwości, nie ustali pan identyfikatora ani źródła.

−

Coś przegapiłeś. Spójrz jeszcze raz. - Roarke nie przerywał pracy.

−

No tak. - Jamie przestawiał w głowie kody. - A gdyby przenieść tu to równanie, co pan na to? I to polecenie. Wtedy...

−

Czekaj. - Mrużąc oczy, Roarke jeszcze raz przejrzał program, zastanawiając się nad sugestiami Jamiego. Chłopak miał rację.

−

Faktycznie, tak lepiej. - Naniósł poprawki i rozpoczął wprowadzanie kolejnej serii poleceń.

−

Roarke?

−

Zapomnij. Nie ma takiej możliwości. Odpowiedź nadal brzmi: nie.

−

Niech mnie pan chociaż wysłucha, dobrze? Zawsze pan powtarza, że facet musi umieć bronić swojego zdania.

−

Nic mnie bardziej nie denerwuje, niż kiedy wykorzystują przeciwko człowiekowi jego własne słowa - powiedział, ale przerwał pracę, oparł się wygodnie i otworzył pepsi. - Broń tego swojego zdania.

−

Dobra. Nie ruszymy z miejsca, nie mając bezpośrednich danych /, zarażonej jednostki. Choćby pan stworzył nie wiem jak doskonałe filtry, nigdy nie będziemy mieli stuprocentowej pewności, czy rzeczywiście zablokują wirus. O ile to w ogóle jest wirus. Nie dowiemy się tego bez diagnozy.

−

Ale z filtrami będę dużo spokojniejszy o bezpieczeństwo operatora. Bardzo prawdopodobne, że ten wirus uaktywnia się poprzez ścieżki audio lub wideo. Spotkałem się już z czymś podobnym, dlatego konstruuję system filtrów ochronnych.

−

Podobne, a nie to samo. I tak będzie pan ryzykował.

−

Synu, ryzyko to moja religia. Jamie uśmiechnął się, ale ponieważ Roarke ciągle jeszcze go nie odprawiał,

postanowił drążyć dalej. −

W porządku, ryzyko musi być. Niech pan weźmie pod uwagę to, ile czasu spędził przed komputerem detektyw Halloway, zanim pojawiły się pierwsze symptomy. Z tego, co mi wiadomo, tamci dwaj kolesie też byli zalogowani kilka godzin, czyli że... mamy dużo czasu, żeby dotrzeć do tej niebezpiecznej strefy. Poza tym mózg Hallowaya szybciej eksplodował, bo on przesiedział te kilka godzin przed komputerem bez przerwy. Nie wyłączał sprzętu, cały czas rozpracowywał programy, badał zawartość dysków czy co on tam robił. No a przede wszystkim nie pracował na komputerze, ale wdzierał się do jego wnętrza.

−

I ty uważasz, że o tym nie pomyślałem, tak?

−

Jeśli pan pomyślał, to wie pan, że mam rację.

−

Możliwe. Ale czy warto ryzykować życie dla takiej możliwości?

−

Szansa na powodzenie byłaby większa, gdyby przed wejściem do systemu użył pan tylko pierwszego filtru. - Jamie ledwo opanował pokusę, by pokręcić głową. Wiedział, że dobrze mu idzie. - Gdyby tak zalogować się tylko na dziesięć minut. Operator mógłby cały czas pozostawać pod obserwacją lekarza, który by badał, czy nie zachodzą jakieś zmiany neurologiczne. Ma pan tu odpowiedni sprzęt, tylko trzeba go trochę przebudować. Roarke i nad tym się już zastanawiał. Czekał tylko, aż chłopak i policja zejdą mu z

oczu. A może istniała jakaś prostsza droga? −

Wiesz, jak dokończyć ten filtr? - zapytał Jamiego.

−

Jasne.

−

Zrób to - polecił Roarke, a sam poszedł negocjować z Feeneyem.

McNab zapalił się do tego pomysłu. Młodym ludziom chyba łatwiej stawiać życie na szali, pomyślał Roarke. −

Możemy całymi tygodniami robić te symulacje i analizy, a i tak nie będziemy mieć pewności - nalegał McNab. - Odpowiedzi są ukryte w zakażonych jednostkach. Jedyny sposób, żeby je zdobyć, to dobrać się do tych jednostek.

−

Przecież pracujemy nad tym dopiero od kilku godzin. – Feeney jak zwykle próbował zachować rozsądek, ale też go korciło, żeby włączyć któryś ze skażonych komputerów. - Im więcej przeprowadzimy testów i symulacji, tym większe będą nasze szanse.

−

Filtr, najlepszy, na jaki możemy sobie w tych warunkach pozwolić, będzie gotowy w ciągu godziny. - Roarke zerknął na Jamiego. - Najpierw zrobimy symulację,

zarazimy jakąś jednostkę wirusem i zobaczymy, jak sobie poradzi z ochroną. Przyznam, że to trochę ryzykowne. Feeney wyjął z kieszeni paczkę migdałów w cukrze. −

Prowadząca się nie zgodzi.

−

Prowadząca nie zna się na elektronice - skrytykował ją chłodno Roarke, nie zważając na to, że ta lekceważąca opinia dotyczy miłości jego życia.

−

To fakt. Nigdy nie udało mi się jej wpoić szacunku dla techniki. Skończymy filtr i przeprowadzimy symulacje. Jeśli się powiedzie, wchodzimy.

−

Będę operatorem - szybko zgłosił się McNab.

−

Nie będziesz.

−

Ale, panie kapitanie...

−

Bierzesz leki, to może zafałszować wyniki. - Feeney wiedział, że to bzdura, ale za nic nie pozwoliłby McNabowi pracować na skażonym sprzęcie. Nie zamierzał tego samego dnia stracić drugiego człowieka.

−

Ja to zrobię - włączył się do dyskusji Jamie. - To mój pomysł. Roarke rzucił mu przelotne spojrzenie.

−

Obydwaj odpowiadamy przed twoją matką. Nie mam najmniejszego zamiaru tłumaczyć się z czegoś tak idiotycznego.

−

Nie widzę powodu...

−

Jamie, skończyłeś pisać program? - zapytał Roarke.

−

Nie, ale...

−

Więc go dokończ. - Roarke zwrócił się do Feeneya. - To sprawa między nami.

−

Tylko moja. Jestem oficerem. Noszę odznakę.

−

Elektronik to elektronik, z odznaką czy bez. Jak chcesz, możemy się kłócić. Ty masz odznakę, ale pracujemy na moim sprzęcie. Proponuję rozwiązać problem jak Irlandczycy.

Na twarzy Feeneya pojawiło się rozbawienie, ale i chęć walki. −

Chcesz się bić czy pić?

−

Myślałem o jeszcze innej metodzie - roześmiał się Roarke. - Co powiesz na odrobinę hazardu? - zapytał, wyjmując z kieszeni monetę. -Orzeł czy reszka? Wybieraj.

Eve zawsze uważała komisarza Tibble'a za całkiem dobrego policjanta, oczywiście jak na urzędnika w garniturze. Był twardy i uczciwy, a co najważniejsze, bezbłędnie rozpoznawał, kiedy próbowano mu wciskać kit. Okazał się lepszym politykiem od większości swoich poprzedników i najczęściej udawało mu się trzymać burmistrza i innych urzędników miejskich z dala od spraw policji. Tym razem, kiedy narzędziem morderstwa okazał się przedmiot znajdujący się w domu każdego mieszkańca miasta, a więc każdego wyborcy, policjant został zakładnikiem drugiego policjanta, i to w samej centrali, a do wszystkiego wmieszały się media, politycy postanowili działać. Zastępca burmistrza Jenna Franco miała opinię twardego gracza. Eve nie poznała jej osobiście, choć nieraz widziała ją na ekranie i w ratuszu. Z pewnością atutem Jenny Franco był jej świetny wygląd. Wiedziała, że w pracy, którą wykonuje, liczy się prezencja. Wyborcy aż nazbyt często dają się zwieść atrakcyjnym kandydatom. Była niska, ale nadrabiała niebotycznymi obcasami. Nosiła szyte na miarę kostiumy w odważnych kolorach, podkreślające apetyczną kobiecą sylwetkę, jaką obdarzyła ją natura. Tego dnia pani burmistrz miała na sobie czerwony garnitur, ciężki złoty naszyjnik i kolczyki, które musiały ważyć ze dwa kilogramy. Na sam ich widok Eve rozbolała głowa. Jenna Franco miała oliwkową cerę, duże zielone oczy i delikatną twarz, otoczoną masą gęstych czarnych loków. Bardziej przypominała

rozpieszczoną damę z towarzystwa niż polityka z pazurem. Jej przeciwnicy, którzy dali się zwieść tym pozorom, zostali daleko na końcu rankingu. Eve bardzo ją za to szanowała. Skoro sam Peachtree ją tu przysłał, znaczyło, że i on darzył swoją zastępcę szacunkiem. Franco pojawiła się w towarzystwie Lee Changa, rzecznika medialnego. Był niskim i szczupłym mężczyzną. Jego nienaganny szary garnitur w prążki i zaczesane do tyłu proste czarne włosy sprawiały, że wyglądał na miłego i inteligentnego człowieka. Dzięki domieszce orientalnej krwi, oksfordzkiemu wykształceniu i praktycznej

umiejętności

manipulowania

faktami,

zazwyczaj

zachowywał

wiarygodność. Eve nigdy go nie lubiła. Z wzajemnością. −

Pani porucznik - zaczął Tibble. - Mamy problem.

−

Tak, panie komisarzu.

−

Po pierwsze, rozumiem, że detektyw McNab dochodzi do zdrowia w pani domu.

−

Tak. Przez cały czas ma zapewnioną opiekę medyczną... - Sama nie wiedziała, jak wytłumaczy rolę Summerseta, gdyby Tibble zaczął naciskać. - Pomyśleliśmy, że w przyjaznym otoczeniu dojdzie do siebie szybciej niż w szpitalu.

−

Jak on się dziś czuje?

−

Na razie bez zmian.

−

Rozumiem. - Tibble nie ruszał się zza biurka. Jego ciemna, IK ciągła twarz zawsze przywodziła Eve na myśl uczonego, badającego starożytne manuskrypty. – Proszę informować moje biuro o jego stanie.

−

Tak jest, panie komisarzu.

−

Czy są jakieś postępy w pani śledztwie?

−

Sprawdzam związki między ofiarami. Może dzięki temu uda nam się zidentyfikować członków grupy o nazwie Obrońcy Czystości. Kapitan Feeney i

jego ludzie pracują nad skonstruowaniem filtra ochronnego, co pozwoli w miarę bezpiecznie zbadać zakażone jednostki. Nadal przeprowadzane są badania i testy medyczne na ofiarach. Laboratorium próbuje ustalić rodzaj i przyczynę choroby mózgu, która była powodem ich śmierci. −

W miarę bezpiecznie? - Jenna Franco podniosła rękę, nie jak osoba, prosząca o głos, ale jak ktoś przyzwyczajony do tego, że inni go słuchają. - Co ma pani na myśli?

−

Proszę pani, nie jestem elektronikiem. Tym zajmuje się kapitan Feeney i jego ludzie. Wysiłki ekipy zmierzają ku stworzeniu filtra, który zabezpieczy operatora jednostki.

−

Pani porucznik, nie pozwolę narażać kolejnego oficera nowojorskiej policji. Operator może nie tylko sam zginąć, ale ranić, a nawet zabić innych oficerów lub osoby cywilne. Termin „w miarę bezpiecznie" nie ma prawa zaistnieć w mediach ani w rozmowie z burmistrzem.

−

Oficerowie policji co rano podejmują pracę w warunkach, których nie można określić nawet jako w miarę bezpieczne.

−

Zwykle chyba nie strzelają we własnym komisariacie i nie biorą przełożonych jako zakładników.

−

Nie, proszę pani. Przełożony detektywa Hallowaya jest szefem zespołu pracującego nad tym, by podobna sytuacja już nigdy się nie powtórzyła. Zapewniam, że nie tracą czasu.

−

Jeśli panie pozwolą - wtrącił się Chang. Ręce miał założone na piersiach, a na jego twarzy nadal gościł miły, ciepły uśmiech. - Można powiedzieć, że policja angażuje wszystkie środki w celu jak najszybszego zidentyfikowania źródła, z którego pochodzi wirus. Jestem pewien, że media skonsultują się z najlepszymi ekspertami od elektroniki, w rzeczywistości to oni sformułują pytania, będą podtrzymywać dyskusję i prowadzić debaty na ekranie. Oczywiście my postąpimy tak samo.

−

Dyskutując i debatując na ekranie, damy tej grupie dokładnie to, na czym im tak zależy - powiedziała stanowczo Eve. - Czas antenowy, uwagę. Zalegalizujemy ich działalność.

−

Dyskusje, debaty, konferencje prasowe i tak będą się odbywać -odparł Chang. Najważniejsze, co możemy teraz zrobić, to kontrolować nastroje społeczne.

−

Najważniejsze to powstrzymać Obrońców Czystości.

−

W tej kwestii chyba się zgodzimy, pani porucznik. To pani zadanie.

−

Pani porucznik. - Whitney nie podniósł głosu, ale jego zimny ton powstrzymał Eve przed komentarzem. - Machina medialna jest już w ruchu. Albo wsiądziemy na pokład, albo nas przejedzie.

−

Rozumiem, panie komendancie. W kwestiach kontaktów z mediami ja i moi ludzie będziemy postępować zgodnie z dyrektywami wydziału. Podpiszemy się pod oficjalnym oświadczeniem.

−

To nie wystarczy - włączyła się Franco. - Pani często pojawia się w mediach, tym razem prowadzi pani bardzo głośną sprawę. We wczorajszym zajściu w centrali bezpośrednio uczestniczył szef WPE oraz członek pani zespołu.

−

Pani burmistrz, porucznik Dallas z narażeniem życia opanowała wczoraj tę sytuację.

−

Do tego zmierzam, komendancie. Przez wzgląd na jej zaangażowanie oraz zainteresowanie opinii publicznej jej życiem osobistym i zawodowym, musi być tak często obecna w mediach jak to możliwe.

−

Nie.

−

Pani porucznik.

−

Nie zgadzam się. - Eve odwróciła się, słysząc głos Tibble'a. Całą siłą woli próbowała zachować spokój. - Nie będę marnować czasu i energii na występy w mediach. Nie przyłożę ręki do spełniania zachcianek osób, które odpowiadają za śmierć mojego kolegi, a może i paraliż drugiego. Oni chcą naszej uwagi. Zamiast

tu stać i dyskutować nad znaczeniem zwrotu „w miarę bezpiecznie", powinnam być w terenie. −

A jednak czasami pojawia się pani w mediach, porucznik Dallas.

−

Owszem, ale wtedy zawsze przedstawiam własne poglądy, a nie wygłaszam jakiejś wcześniej przygotowanej papki. A co się tyczy mojego życia osobistego, to nie ma ono żadnego związku z prowadzonym przeze mnie śledztwem.

−

Zdaje się, że cywilny ekspert współpracujący z pani zespołem ma niemały związek z pani życiem osobistym- nie ustępował Tibble. - Rozumiem pani stanowisko w tej sprawie i potrzebę prywatności, ale jeśli nie rozegramy tego tak jak należy, Obrońcy Czystości nie tylko zdobędą uwagę mediów, ale i poparcie społeczeństwa. Pan Chang zna już wyniki sondaży opinii publicznej.

−

Sondaży? - Eve nie ukrywała wściekłości i niesmaku. - Przeprowadziliście sondaże?

−

Dwa serwisy medialne jeszcze przed jedenastą przeprowadziły odpowiednie ankiety wśród widzów. - Chang wyjął z kieszeni elektroniczny notatnik. - Biuro burmistrza zorganizowało jedną na własną rękę, do użytku wewnętrznego. Na pytanie, czy uważasz grupę o nazwie Obrońcy Czystości za organizację terrorystyczną osiemdziesiąt pięć procent respondentów odpowiedziało przecząco. Zapytani, czy czują się zagrożeni, czterdzieści trzy procent odpowiedziało, że tak. Oczywiście chcielibyśmy zmniejszyć te wyniki.

−

Zaskakujecie mnie - mruknęła Eve.

−

Fakty są takie - powiedział Tibble. - Przytłaczająca większość społeczeństwa postrzega ich dokładnie tak, jak om chcą być postrzegani. Co więcej, Cogburn i Fitzhugh nie zyskał poparcia. Nikt im nie współczuje, ich śmierć przyjęto z aprobatą. Nie można i nie powinno się wzbudzać w społeczeństwie sympatii wobec tych osobników. Musimy jednak bronić systemu.

−

Musimy nadać systemowi ludzkie oblicze - uzupełnił Chang.

−

To cienka linia, pani porucznik - mówił dalej Tibble. - Jeśli ta grupa zostanie potępiona w niewłaściwym tonie, wywoła to panikę. Ludzie będą się bali włączyć domowe komputery. Gospodarka upadnie, bo nikt nie ośmieli się korzystać z urządzeń elektronicznych. Szpitale i oddziały pogotowia będą oblegane przez pacjentów z bólami głowy i banalnymi krwotokami z nosa.

−

Potrzebujemy odpowiednich ludzi, którzy zapewnią spokój i bezpieczeństwo wtrąciła Franco. - Najważniejsze to udowodnić społeczeństwu, że panujemy nad sytuacją.

−

Na razie Obrońcy Czystości koncentrują się na określonej grupie społecznej zaczęła Eve.

−

-Właśnie- przytaknęła Franco.- I dlatego tę wiadomość chcemy przekazać, porucznik Dallas. Rodzina z dolnego Manhattanu nie ma powodów do niepokoju. Kawiarnia w centrum może pracować jak co dzień. Oni nie trafili na listę Obrońców Czystości.

−

Na razie. Franco uniosła brew.

−

Czy ma pani powody, by uważać, że jest inaczej?

−

Mam powody, by wierzyć, że terroryści będą coraz bardziej lubić swoją pracę.

−

Dobrze powiedziane - mruknął Chang, wyjmując elektroniczny notes. - Po małej poprawce...

−

Niech pan ze mną nie zaczyna, Chang, bo zaraz zje pan ten swój notes.

−

Dallas! - Whitney wstał. - Wszyscy jesteśmy po tej samej stronie. Stosujemy różne narzędzia i metody, ale cel jest ten sam. Zapomnij na chwilę o sondażach i polityce. Na tyle dobrze znasz ludzką naturę, by wiedzieć, że bez naszej interwencji społeczeństwo uzna ich za bohaterów. Ludzie zobaczą, jak sprawiedliwość dosięga przestępców, którzy wymknęli się systemowi. Dziś nasze dzieci są bezpieczne, bo ktoś wreszcie zaczął coś robić.

−

Sprawiedliwość nie ukrywa swojego oblicza. Nie musi działać anonimowo.

−

Krótko mówiąc, właśnie to chcemy przekazać ludziom. Konferencja prasowa o szesnastej trzydzieści, w centrali, sala medialna. Bądź na miejscu o szesnastej zero zero, przygotujesz się i zapoznasz z materiałami.

−

Tak jest, panie komendancie.

−

Wykonujemy swoje obowiązki, pani porucznik. - Franco pochyliła się i sięgnęła po cienką skórzaną teczkę. - Niektóre bywają nieprzyjemne, czasami wręcz odrażające. Wszystkim nam jednak zależy na bezpieczeństwie tego miasta.

−

Zgadzam się z panią. Na szczęście to nie mnie zależy na wynikach sondaży i głosach wyborców. W oczach Franco pojawił się groźny błysk.

−

Ostrzegano mnie, że gra pani twardo - powiedziała, wykrzywiając usta. - Dobrze się składa, bo ja też. Panie komisarzu, komendancie Whitney. - Kiwnęła na Changa i wyszła, stukając wysokimi obcasami.

−

Pani porucznik! - Tibble nie ruszał się zza biurka. - Przypominam, ze będzie pani współpracować z zastępcą burmistrza, panią Franco, i jej biurem. Wymagam, żeby okazywała pani szacunek należny jej urzędowi. Czy to jasne?

−

Tak jest.

−

Potencjalne ogniska kryzysowe to bezpieczeństwo i zaufanie społeczne, a co za tym idzie, polityka i finanse. Przewidujemy poważny spadek dochodów przedsiębiorstw prywatnych i indywidualnych zysków z handlu. Czeka nas zmniejszenie zainteresowania turystyką, bo ludzie będą się bali przyjechać do miasta i korzystać z publicznych baz danych. Pracownicy przestaną przychodzić do biur i nie będą używać osobistych jednostek. Rodzice, w obawie przed zarażeniem, nie pozwolą dzieciom chodzić do szkół i wykorzystywać domowych nauczycieli elektronicznych. Media mogą obrócić tę sytuację na naszą niekorzyść. Jeśli nadal uważa pani, że jej to nie dotyczy, radzę zasięgnąć opinii męża.

−

Opinia mojego męża nie ma wpływu na to, jak wykonuję swoje obowiązki, panie komisarzu.

−

Każdy, kto ma rodzinę, wie, że to gówno prawda, pani porucznik. Tym razem nie będzie pani miała tego luksusu i nie zignoruje pani mediów ani polityki. Witam w moim świecie. - Oparł się w fotelu i uważnie przyglądał jej kamiennej twarzy. Dallas, czasami strasznie mnie pani męczy. To wyznanie sprawiło, że maska na jej twarzy drgnęła.

−

Przykro mi, panie komisarzu. - Eve mrugnęła.

−

Wcale nie jest pani przykro. - Zrezygnowany machnął na nią ręką, po czym wytarł czoło. - No dobra, niech pani poda te wszystkie detale, o których nie chciała pani mówić przy Franco i Changu. Eve w skrócie wprowadziła go w szczegóły śledztwa. Przerwał jej tylko raz.

−

Pracownica społeczna i policjant? Jak jeszcze zamierza mi pani skomplikować życie?

−

Muszę porozmawiać z detektywem Dwierem, panie komisarzu. Na razie nie mamy żadnych dowodów na to, że ma powiązania z organizacją. Ponieważ podejrzewam, że biorą w tym udział rodzice molestowanych dzieci, czeka nas niestety jeszcze sporo komplikacji.

−

Będą przecieki. Wystarczy, że któraś z tych osób zgłosi się do mediów.

−

Panie komisarzu... - Nie dokończyła, bo w tym momencie odezwał się brzęczyk jej komunikatora. Odetchnęła z ulgą, uświadomiwszy sobie, że uratował ją sygnał. - Pozwoli pan, że odbiorę?

−

Jasne.

−

Dallas.

−

Meldunek do porucznik Eve Dallas, prowadzącej śledztwo w sprawie o morderstwo. Adres 5151, RWerside Drive. Ofiara zidentyfikowana jako Mary Ellen George. Na miejscu jest oficer mundurowy.

−

Przyjęłam. - Na jej twarzy znów pojawił się obojętny wyraz. -Sprawy już zaczęły się komplikować. Albo upraszczać, to zależy od punktu widzenia.

Westchnął. −

Proszę jechać. Kiedy wyszła, Tibble wstał.

−

Zakład o pięćdziesiąt dolarów, że teraz się wykręci od konferencji prasowej.

−

Czy ja wyglądam na idiotę? - Whitney pokiwał głową. - Tak czy inaczej przypilnuję, żeby przyszła.

Rozdział 10

Roarke już dawno nie miał okazji wykorzystać starego ogranego numeru z monetą. Wystarczyły szybkie palce i drobne zamieszanie. Kiedy Feeney zdecydował się na reszkę, od razu przypomniał sobie sztuczkę z dzieciństwa. Prztyczek, wyrzut, delikatne potarcie monety kciukiem, by upewnić się, że spadnie pożądaną stroną, i oto na wierzchu dłoni bezbłędnie wylądował orzeł. Zrobił to szybko i jak sam w duchu zauważył, jeszcze całkiem sprawnie. Feeney trochę się zdenerwował, przez chwilę nawet miał wątpliwości, ale ostatecznie ustąpił. W końcu zakład to zakład. Nawet kiedy gra była ustawiona. −

Może by to jeszcze raz sprawdzić - zaproponował Feeney, kiedy Roarke wziął do ręki dyskietkę z filtrem. - A jeśli...

−

Przestań panikować - powiedział łagodnie Roarke.

−

Jeśli coś ci się stanie tu, na moich oczach, moje życie nie będzie warte więcej niż kurz na dywanie.

−

Nie martw się. Gdyby moneta upadła inaczej, mógłbym powiedzieć to samo. Rzuciłaby moje kości psom na pożarcie.

−

Ten rzut... - Wprawdzie Feeney nie zauważył niczego podejrzanego, ale z Roarkiem nigdy nic nie wiadomo. - Chcę powtórzyć, ale tym razem niech rzuca Baxter.

−

Czy mam rozumieć, że uważasz mnie za oszusta? Przecież sprawdzałeś monetę i sam wybrałeś reszkę, niczego ci nie sugerowałem. Ze względu na naszą długoletnią przyjaźń potraktuję twoje słowa po prostu jako oznakę troski. To już postanowione, Feeney. Żaden Irlandczyk nie powtarza zakładu.

−

Tylko mnie w to nie mieszajcie! - Baxter schował ręce do kieszeni. - Dallas i tak się wścieknie. Lepiej zaczynajmy, zanim urwie nam jaja.

−

Jeśli przeprowadzimy diagnozę, uratujemy jaja. - Jamie był w siódmym niebie. Nie dość, że to, co zamierzali zrobić, było niebezpieczne, to jeszcze stał tu razem z policjantami i prowadził z nimi tę idiotyczną dyskusję. - Zainfekowana jednostka jest bardzo wolna, a program do filtrowania bardzo skomplikowany. Samo załadowanie filtra potrwa dziewięćdziesiąt trzy sekundy -powiedział do Roarke'a. - Gdyby zacząć diagnozę w trakcie ładowania, można by...

−

Jamie, czy tobie się wydaje, że to mój pierwszy dzień w pracy?

−

Nie, ale pan w czasie diagnozy chce przenieść rezultaty na...

−

Spadaj.

−

Tak, ale...

−

Jamie, chłopcze. - Feeney położył mu rękę na ramieniu. -Monitorujemy z zewnątrz. Będziesz mógł mu wiercić dziurę w brzuchu. Dziesięć minut - zwrócił się do Roarke'a. - I ani sekundy dłużej.

−

Chcę przeprowadzić serię testów.

−

Nie, dziesięć minut i koniec. - Feeney zacisnął szczękę. - Daj mi słowo.

−

W porządku. Masz moje słowo. Feeney kiwnął z zadowoleniem głową.

−

Jeśli na czytnikach zauważymy coś niepokojącego albo badania medyczne wykażą jakieś zmiany, natychmiast wyłączysz jednostkę.

−

Chyba nie myślisz, że pozwolę, żeby mi mózg wyszedł uszami. Możesz być tego pewien. -Roarke uśmiechnął się uspokajająco. -Ale gdyby coś takiego się jednak stało, wiem, że Eve wypruje wam flaki.

−

Nade mną się zlituje. - McNab zmusił się do uśmiechu. - Jestem niepełnosprawny.

−

Nie licz na to. No dobra, to może zabierzmy się do roboty, zanim się tu zestarzejemy.

−

Zaczekaj na mój sygnał. Najpierw chcę mieć wyniki badań medycznych. - Feeney zatrzymał się w drzwiach i obejrzał. - Slainte.

−

Za chwilę mi to powtórzysz przy kuflu guinnessa. Kiedy wszyscy wyszli, Roarke zamknął drzwi i założył blokadę. Nie chciał, żeby

jego współpracownicy wpadli w panikę i przeszkodzili mu w pracy. Rozpiął koszulę i przyczepił czujnik, który miał przekazywać dane o jego zdrowiu. Człowieku, chyba ci rozum odebrało, pomyślał. Nie dość, że pracujesz dla glin, co już jest tragiczne, to jeszcze ryzykujesz dla nich swoje cholerne życie. Życie to strasznie dziwny interes. Jeśli coś się nie powiedzie, nie straci mózgu czy życia jak jakiś szczur laboratoryjny. Usiadł przed jednostką Cogburna i delikatnie przesunął dłonią pod blatem biurka. Jego palce wyczuły broń, którą tam wcześniej ukrył. Wybrał dziewięciomilimetrową półautomatyczną barettę, ulubiony eksponat ze swojej kolekcji. To była jego pierwsza zdobycz. Miał wtedy dziewiętnaście lat, a jej właściciel mierzył nią w jego głowę. Oczywiście już wtedy broń była zakazana, ale przemytnicy nie przejmowali się takimi drobiazgami. Co za ironia. W razie niepowodzenia skończy ze sobą za pomocą sztuki, która dała początek jego kolekcji i nieraz pomogła mu na drodze do pieniędzy. Nie spodziewał się żadnego niepowodzenia, przecież zachowuje wszelkie środki ostrożności, a pomagają mu najlepsi znani mu elektronicy. Trzeba się jednak liczyć z

taką możliwością. Jeśli zostanie do tego zmuszony, sam zadecyduje o swoim losie. Odsunął ręce od zimnej stali i przestał o tym myśleć. −

Na twój znak rozpoczniemy badania. Roarke spojrzał na ekran ścienny i kiwnął do Feeneya.

−

Dobra. Jak skończycie, wyłączcie nasłuch. Nie chcę słuchać waszego gadania, kiedy będę pracował. Włożył rękę do kieszeni i ścisnął mały szary guzik, na szczęście. I miłość. Guzik

odpadł od niezbyt eleganckiej marynarki, którą miała na sobie Eve, kiedy pierwszy raz się spotkali. −

Wszystko w porządku, możesz zaczynać - powiedział Feeney.

−

Startuję. Włączcie stoper.

Mary Ellen George utrzymywała się z tantiem za książkę, w której dokładnie opisała okoliczności aresztowania, proces i uniewinnienie, dodatkowo od czasu do czasu wygłaszała na ten temat mowy. Prowadziła bardzo wygodne życie w mieszkaniu w zachodnim Manhattanie i tam też zmarła. Już nie tak wygodnie. W przeciwieństwie do Cogburna i Fitzhugh, jej choroba nie miała tak gwałtownego przebiegu. Najwyraźniej większość czasu spędziła w łóżku, łykając proszki przeciwbólowe z apteki. Przez kilka ostatnich dni zażywała dużo mocniejsze, zdobywane nielegalnie lekarstwa. Zablokowała łącze, nie otwierała drzwi do mieszkania. Wykończył ją własny laptop, na którym pracowała w łóżku podczas choroby, zauważyła ponuro Eve. Jedną z ostatnich czynności było wysłanie histerycznej wiadomości byłemu kochankowi. Błagała go o pomoc, płakała, przez łzy wspomniała coś o wrzasku, jaki cały czas słyszy w głowie. Potem zrobiła pętlę z jedwabnej pościeli i się powiesiła.

Miała splątane włosy i paznokcie obgryzione do żywego mięsa, a na sobie brudną białą koszulę nocną. W pokoju na stole i podłodze leżały zakrwawione chusteczki higieniczne i myjki. Próbowała zatamować krwotok z nosa, stwierdziła Eve, ostrożnie podnosząc z dywanu buteleczkę po lekach. Myślała, że po zażyciu środka przeciwbólowego za dziesięć dolarów jej mózg nie eksploduje. Na łóżku leżał włączony laptop, na ekranie migotał napis: Absolutna Czystość Osiągnięta. −

Sfilmuj ekran, Peabody. Ofiara, George, Mary Ellen. Kobieta rasy kaukaskiej. Czterdzieści dwa lata. Ciało znaleziono o czternastej szesnaście. Do mieszkania ofiary weszli kierownik budynku, oficer Debrah Baker oraz Jay Hippel, który zawiadomił policję.

−

Zapis gotowy, pani porucznik. Mam mieszkanie i ciało ofiary.

−

W porządku, Peabody. Ściągnijmy ją na dół. Paskudna robota. Przez chwilę w milczeniu szamotały się z pętlą, w końcu

położyły zwłoki na łóżku. −

W uszach i nosie ofiary widoczne ślady krwi. Popękane żyłki oczne. Brak wyraźnych obrażeń głowy i twarzy. Brak ran, jedynie sińce wokół szyi, spowodowane uduszeniem przez powieszenie. Eve otworzyła zestaw polowy i przystąpiła do badania.

−

Czas zgonu szacuję się na czternastą dziesięć. - Odwróciła się i zamknęła komputer. - Zapakuj to i odeślij do mnie do domu. -Zrobiła krok w tył i jeszcze raz uważnie rozejrzała się po pokoju. -Nie zachowywała się tak gwałtownie jak tamci. Większość czasu spędziła w łóżku, łykając proszki przeciwbólowe i uspokajające, próbując przespać ból. Trochę nabałaganiła. Zaniedbała porządki w domu i przestała o siebie dbać, ale przynajmniej nie rozwaliła mebli.

−

Ludzie różnie reagują na ból - odezwała się Peabody, pakując laptop do foliowej torby. - Na przykład pani udaje, że on nie istnieje. Dla pani to osobista zniewaga, ignoruje go pani, aż sam odejdzie. Ja odwołuję się do praktyk holistycznych.

Nawyk z dzieciństwa. Jeśli to nie działa, próbuję tradycyjnych metod i przyjmuję chemię. A faceci, weźmy mojego ojca albo brata, od razu zaczynają jęczeć i się nad sobą użalać. Chory facet jest gorszy niż dziecko. Te ich wybuchy, napady złości... −

To ciekawe, co mówisz, Peabody.

−

No, wie pani, testosteron.

−

Tak, wiem. W tym przypadku dwaj mężczyźni, trzej wliczając Hallowaya, próbowali siłą pokonać ból i osoby, które przypadkiem nawinęły się im pod rękę. Kobieta starała się go stłumić za pomocą tradycyjnych metod. Nikomu się nie udało, wszyscy zginęli. Ale robili coś jeszcze. Chcieli się ukryć.

−

Ukryć?

−

Zrobić sobie gniazdo i się w nim schować. Gniazdo, norę, coś w tym rodzaju. Cogbum zamknął się w mieszkaniu. Może gdyby sąsiad nie walił w drzwi, nie krzyczał i nie klął, facet nie wystawiłby nosa i umarł w samotności. Albo by się zabił. - Eve przyglądała się pętli skręconej naprędce z prześcieradła. - Pokonać ból. Zabić go. Założę się, że to wpisano w program wirusa. Fitzhugh schował się w swoim gniazdku i popełnił samobójstwo. Halloway, jedyna ofiara, która nie była celem i została zarażona poza własnym mieszkaniem, zabarykadował się w gabinecie Feeneya. Podejrzewam, że gdybyśmy nie wkroczyli, wypuściłby szefa i sam się poraził paralizatorem.

−

Cogburn i Halloway jako jedyni w ostatniej fazie infekcji mieli kontakt z ludźmi zauważyła Peabody. - Jeśli nie...

−

Wybraliby tę samą opcję co Mary Ellen George. Ta zamyka się we własnym domu, odcina łączność ze światem, ignoruje osoby, które chcą ją odwiedzić, w końcu popełnia samobójstwo.

−

Czy to ukrywanie się nie przypomina pani instynktownego zachowania rannych zwierząt? - zapytała Peabody.

−

Ludzka natura, to logiczne. Pasuje do ideologii Obrońców Czystości. Nie chcą krzywdzić niewinnych, tylko tych, którzy według ich osądu sobie na to zasłużyli. Starają się ograniczyć negatywne skutki uboczne, bo zależy im na opinii publicznej. Chcą społecznego poparcia dla swojej działalności i mimo tych kilku przypadkowych ofiar, powoli je zdobywają.

−

Na dalszą metę to im się nie uda. Nie, Dallas. Ludzie ich nie poprą. Nie wierzę, żeby obywatele, powiedzmy, większość obywateli, rzeczywiście tego chciała. Peabody wskazała głową zwłoki.

−

Przecież w starej dobrej Ameryce legalne egzekucje odbywały się przez ponad dwieście lat - przypomniała jej Eve. - A nielegalne trwają od czasów Kaina i Abla. Peabody, mimo wszystko ciągle jesteśmy prymitywnym gatunkiem. I bardzo brutalnym. Pomyślała o Roarke'u i westchnęła.

−

Odwróć ją, niech ekipa zacznie przeszukiwać mieszkanie. Porozmawiam z Hippelem. Wchodząc do małego, przytulnego gabinetu przylegającego do salonu, Eve

włączyła rekorder. Oficer Baker stała przy drzwiach, młody dobrze zbudowany czarnoskóry mężczyzna siedział z opuszczoną głową i rękami zwisającymi między kolanami. −

Panie Hippel? Podniósł głowę. Na jego czekoladowej twarzy pojawił się zielonkawy odcień, jaki

towarzyszy mdłościom. Oczy miał wilgotne, trzy kryształki w kształcie łez przyklejone na lewym policzku były teraz zbędne. −

Ja nigdy... jeszcze nigdy... pierwszy raz...

−

Może przynieść panu wody, panie Hippel?

−

Nie, dziękuję, ja... ta pani oficer już mi przyniosła. Za bardzo mnie trzęsie w środku, żeby coś pić.

−

Muszę zadać panu kilka pytań. Jestem porucznik Dallas.

−

Tak, wiem. Widziałem panią na ekranie, w programie Nadine Furst. - Próbował się uśmiechnąć, ale jego usta tylko drżały. - Ostra babka. Zawsze staram się oglądać jej program.

−

Powtórzę jej to, na pewno się ucieszy. - Eve usiadła na niskim krześle. - Pani George kontaktowała się z panem, prawda?

−

Tak. Nie widziałem jej od kilku tygodni. Rozstaliśmy się. Oboje tego chcieliśmy dodał szybko. - Nie kłóciliśmy się ani nic takiego. Po prostu uznaliśmy, że czas iść dalej. Potrzebowaliśmy zmian. To wszystko. No dobra, może trochę się zdenerwowała. Pewnie to ja bardziej chciałem zmian niż ona, ale się nie kłóciliśmy. No, w sumie tylko raz się posprzeczaliśmy. - Pokonał poczucie winy i wyrzucił z siebie informacje. Eve słuchała w milczeniu, nie przerywając. -Może było kilka awantur i trochę krzyku. Jezu, Jezu, chyba to nie dlatego, że ją rzuciłem, prawda?

−

Jay, kiedy się rozstaliście?

−

Kilka tygodni temu. To się musiało stać. To znaczy, wie pani, była piękną, seksowną kobietą i tak dalej. Miała kasę. Ale ja mam dwadzieścia cztery lata, a ona już dawno nie. Faceci od czasu do czasu potrzebują partnerki w swoim wieku, prawda? To naturalne. Mary Ellen robiła się coraz bardziej zaborcza. Przytłaczała mnie, rozumie pani?

−

Tak. Czy kiedy widział ją pan po raz ostatni, nie zauważył pan niczego niezwykłego? Może dziwnie się zachowywała?

−

Dziwnie? Nie, to była ta sama stara Mary Ellen.

−

A nie narzekała na bóle głowy albo złe samopoczucie?

−

Czuła się świetnie. Poszliśmy do klubu trochę się powygłupiać, wynajęliśmy prywatny pokój i bzykaliśmy się. Potem wpadła tam jeszcze na drinka i zobaczyła, że podrywam panienki. Wściekła się. Wtedy się pokłóciliśmy, a potem zerwałem.

−

A dziś, kiedy się z panem skontaktowała?

−

Wyglądała fatalnie. Rany, z nosa lała jej się krew, oczy miała całkiem czerwone. Coś krzyczała, wyła, nie wiedziałem, co jest grane.

−

Co mówiła?

−

Że muszę jej pomóc. Chciała, żeby ktoś jej pomógł, bo dłużejjuż tego nie wytrzyma. Mówiła, że słyszy w głowie jakieś krzyki. Próbowałem ją uspokoić, ale pewnie mnie nawet nie słyszała. Zdaje mi się, że powiedziała, że chcą ją zabić. Tak przy tym płakała, że w sumie to nie jestem pewien. Pomyślałem, że ktoś zrobił jej jakąś straszną krzywdę. Na twarzy miała krew. Wezwałem pogotowie i sam przyszedłem. Pracuję tu niedaleko, za rogiem w tej kafejce Riverside. Tam ją poznałem. Dotarłem tu w tym samym czasie co gliny. Chciałem wejść na górę, ale mi nie pozwolili. Potem przyszła ta policjantka i razem weszliśmy do jej mieszkania. No i tak ją znalazłem. Pochylił głowę jeszcze niżej i wsunął ją między kolana.

Skończywszy oględziny miejsca zbrodni, Eve udała się do kostnicy. Morris zdążył już otworzyć czaszkę i wyjąć mózg Mary Ellen George. Choć z wydziale zabójstw pracowała nie od wczoraj, na widok szarej papkowatej masy na sterylnej wadze Eve poczuła mdłości. −

Wyraźny obrzęk mózgu - stwierdził Morris. - Wcale nie wygląda na to, żeby nabawiła się tego, czytając arcydzieła literatury czy badając tajemnice starożytnych kultur.

−

Bardzo zabawne. Powiedz, że udało ci się stwierdzić przyczynę.

−

W tej chwili mogę ci przekazać jedynie wyniki wstępnego badania skanerem. To zdrowa czterdziestodwuletnia kobieta. Miała złamaną lewą piszczel, wszystko pięknie się zrosło. Kilka poprawek twarzy i ciała, doskonała robota. Musimy zaczekać na raport toksykologa, żeby się dowiedzieć, czy uważała swoje ciało za świątynię, czy też raczej wierzyła w chemię.

−

Jej ciało mnie teraz nie interesuje. Mów o jej mózgu.

−

Olbrzymia opuchlizna w ciągu najbliższych godzin i tak doprowadziłaby do zgonu. Moim zdaniem, to nieodwracalne. Mózg zostaje raz zainfekowany, a potem wszystko toczy się samo. Neurolog, z którym się konsultowałem podczas badań tamtych mózgów, potwierdza moją teorię. Nie stwierdziłem śladu obcej materii, środków chemicznych ani organicznych. Nie ma też żadnych guzów. Infekcja, bo nie wiem, jak to inaczej nazwać, pozostaje niezidentyfikowana.

−

Morris, nie poprawiasz mi humoru. Myjąc ręce, wzruszył ramionami.

−

Zobacz - powiedział, włączając monitor. - Oto komputerowy przekrój mózgu normalnego, zdrowego pięćdziesięcioletniego mężczyzny. A tu masz mózg Cogburna.

−

Chryste!

−

Powiem krótko. Widzisz powiększenie? W miejscach ucisku wystąpiły sińce. Te czerwone obszary zajęła infekcja.

−

To ponad pięćdziesiąt procent.

−

Pięćdziesiąt osiem. Zauważ, że część jest bardziej czerwona, ciemniejsza niż reszta. Możliwe, że te miejsca zostały zainfekowane jako pierwsze. Jeśli tak było, to zaczęło się od obszaru narządu wzroku, a tu... słuchu.

−

Czyli spowodowało to coś, co zobaczył i usłyszał.

−

Niekoniecznie. Nie musiał tego widzieć ani słyszeć. Zbombardowane zmysły przeniosły wirus na płaty mózgowe.

−

A więc to działanie podświadome.

−

Prawdopodobnie tak. Z tego, co tu widać, wynika, że infekcja bardzo szybko się rozprzestrzenia i natychmiast wywołuje opuchliznę. Na razie nie wiadomo, czy sama się rozszerza, czy wymaga jakichś bodźców. To jest jeszcze do zbadania. Mogę cię również zapewnić, że ból, jaki towarzyszy temu procesowi, jest niewyobrażalny.

−

Wyniki sondaży wskazują, że ludzie wcale nie uważają, że to takie straszne.

−

Większość ludzi, przynajmniej z naukowego punktu widzenia, to barbarzyńcy. Morris uśmiechnął się, kiedy na niego spojrzała. -Łatwo im mówić, „ściąć głowy", bo nigdy nie widzieli ściętej głowy i nie stali w kałuży krwi. Wystarczy kropla, a od razu wzywają gliny.

−

Nie wiem, Morris. Niektórzy czasami wręcz toną we krwi, a kiedy w niej zasmakują, organizują się w mafię. - Eve sięgnęła po brzęczący komunikator. Dallas.

−

Pani porucznik, za trzydzieści minut ma pani być w sali medialnej.

−

Panie komendancie, jestem w kostnicy z koronerem. Czekam na wyniki badań nad mózgiem Mary Ellen George. Muszę dokończyć wywiad i przekazać informacje moim ludziom. Proszę o...

−

Odmawiam. Dallas, masz trzydzieści minut. Niech Peabody jak najszybciej prześle mi twój raport z miejsca przestępstwa i wszystkie dane. Trzeba to przejrzeć i przekazać mediom. Kiedy Whitney przerwał transmisję, Morris poklepał ją po plecach.

−

Wiem, wiem. Cholerne zawracanie głowy.

−

Nasłali na mnie zastępcę burmistrza i Changa.

−

Nie zdziwiłbym się, gdyby Franco i Chang uważali, że to ciebie nasłano na nich. No, idź już, idź. Zapewnij widzów, że miasto jest bezpieczne w twoich rękach.

−

Gdyby nie to, że cię potrzebuję, oberwałbyś za to.

Eve odcierpiała wstępną odprawę przed konferencją, przeczytała ostatnie oświadczenie, poruszyła sprawy, które, jak jej powiedziano, mogły być dyskutowane na antenie, oraz te, o których dyskusji miało nie być. Jednak kiedy Franco

zasugerowała, żeby przed wejściem na wizję się odświeżyła i poprawiła makijaż, Eve nie wytrzymała. −

Nie będę się upiększać, tylko dlatego, że mam piersi. Franco westchnęła i dała znak swoim asystentom, żeby wyszli z pomieszczenia.

−

Pani porucznik, nie chciałam pani obrazić. Jesteśmy kobietami i będziemy nimi bez względu na zajmowane stanowisko. Niektóre z nas czują się z tym lepiej niż inne.

−

Czuję się cudownie jako kobieta. Zrobię to, co mam zrobić, pani burmistrz, jednak nie muszę tego lubić. Nie muszę się nawet z tym zgadzać. Po prostu wykonam rozkaz. Wiem jedno, nie będę robić z siebie lalki tylko dlatego, że pani odpowiadałby inny wizerunek policjanta, niż ja prezentuję.

−

Zgoda, zgoda, zgoda. - Franco podniosła ręce. - Przepraszam za obraźliwą propozycję, by nałożyła pani na usta odrobinę szminki. Nie uważam pomadki za narzędzie szatana.

−

Ja też nie. Po prostu nie podobam się sobie z wymalowanymi ustami, a poza tym nie lubię smaku szminek. Franco jeszcze raz westchnęła i usiadła.

−

Proszę posłuchać. Mamy za sobą kilka trudnych dni, a prawdopodobnie czekają nas jeszcze trudniejsze. Burmistrz chce, żebym z panią współpracowała, pani szef chce, żeby pani współpracowała ze mną. Nie mamy na to większego wpływu. Nie chciałabym na każdym kroku się z panią kłócić.

−

Więc proszę ze mnie zejść.

−

Jezu! Coś pani powiem. Obie mamy silne poczucie obowiązku i troszczymy się o dobro społeczeństwa. Wypełniamy nasze zadania, choć mamy inne poglądy i stosujemy zupełnie różne metody. Kocham Nowy Jork, pani porucznik. Szczerze kocham to miasto i z dumą mu służę.

−

Nie wątpię, proszę pani.

−

Jenna. Będziemy razem pracować, więc mów mi Jenna, a ja będę nazywać cię Eve.

−

Nie, ale możesz mi mówić Dallas.

−

Zgoda. Proponuję taki układ, ty trzymasz się swojej metody, ja swojej. Bądź kobietą grającą w męskim stylu. Ja zagram po kobiecemu, bo lubię wykorzystywać swoją kobiecość i wygląd. Robię to wyłącznie dla siebie i sprawia mi to przyjemność. Dzięki temu osiągnęłam swoją pozycję. Atrakcyjnie opakowany mózg, ambicje i pracowitość. Tobie odpowiada inny styl. Ja nie ufam kobietom takim jak ty, a ty nie ufasz kobietom takim jak ja.

−

Ja nie ufam politykom. Franco przechyliła głowę i spojrzała na Eve zimnymi zielonymi oczami.

−

Jeśli myślisz, że obraziłaś mnie na tyle, żebym wyrzuciła cię z konferencji, pozwól, że coś ci wyjaśnię. W tym sporcie policjanci to amatorzy w porównaniu z politykami. - Zerknęła na zegarek. -Czas na nas. Może przynajmniej się uczeszesz. Eve z kamienną twarzą przygładziła palcami włosy. Dwa razy.

−

Wystarczy. Franco położyła dłoń na klamce, ale zanim ją nacisnęła, jeszcze raz obejrzała Eve

od stóp do głów. −

Jak, na miłość boską, udało ci się złapać faceta takiego jak Roarke? Eve bardzo powoli wstała.

−

Jeśli myślisz, że obraziłaś mnie na tyle, żebym rozwaliła ci pięścią nos i została odsunięta od tego śledztwa, a wtedy ty mogłabyś znaleźć prowadzącego, który lepiej prezentuje się mediach, to choć brzmi to kusząco, powiem ci, że się rozczarujesz. Doprowadzę tę sprawę do końca. To ja ją zamknę. A potem się rozejdziemy.

−

Widzę, że się rozumiemy. Bez względu na nasze osobiste odczucia, obie doprowadzimy tę sprawę do końca. Franco wyszła i od razu otoczył ją tłum asystentów.

−

Pani porucznik! - Chang truchtał za Eve, próbując dorównać jej długim krokom. Mam dla pani rozkład spotkań z mediami na jutro.

−

O czym pan, do cholery, gada?

−

Pani rozkład. - Podał jej dyskietkę. - Zaczyna pani o siódmej, najpierw dwuminutowy wywiad u K.C. Stewarta w „Planecie". Ten program ma globalny zasięg i najwyższą oglądalność. O dziesiątej przewidujemy relację na żywo ze spotkania z ekipą „Pulsu Miasta", w pani biurze w centrali. Oni też mają wysoką...

−

Chang, czy mam panu tłumaczyć, co się stanie z tą dyskietką, jeśli w tej chwili nie przestanie pan gadać? Na chwilę zacisnął usta.

−

To moja praca. Włożyłem dużo wysiłku, żeby zaaranżować te wystąpienia. Przecież pani wie, że media mają na bieżąco informować o działaniach policji i biura burmistrza. Wyniki ostatnich sondaży...

−

Mam gdzieś wyniki ostatnich sondaży. Niech mi pan zejdzie z oczu, bo te pańskie sondaże trafią tam, gdzie i dyskietka. - Eve w napadzie wściekłości złamała dyskietkę na pół i rzuciła pod nogi. Ruszyła przed siebie jak burza i od razu wpadła na komendanta.

−

Szefie, chce pan policjanta czy medialną maskotkę? Nie mogę być jednym i drugim. Jeśli, pańskim zdaniem, opinia społeczna jest ważniejsza niż moje śledztwo, to chyba coś się panu pochrzaniło, panie komendancie. Chwycił ja za ramię, zanim zdążyła odejść.

−

Chwileczkę, pani porucznik.

−

Może mi pan spaprać papiery, może mnie pan zdegradować, ale nie zamierzam być jeszcze jedną gadającą głową. Nie będę marnować czasu, który powinnam spędzać w terenie, tylko po to, żeby biuro burmistrza miało większe poparcie.

−

Dopóki jesteś pod moją komendą, nie ty decydujesz o tym, co będziesz robić, a czego nie będziesz.

Chang uśmiechnął się za jej plecami, jednak szybko się opanował i wyciągnął rękę, w której trzymał kopię połamanej dyskietki. −

Panie komendancie, porucznik Dallas połamała swoją kopię, więc wolę oddać panu rozkład jej jutrzejszych spotkań.

−

Jaki rozkład?

−

Zarezerwowaliśmy czas antenowy w kilku blokach informacyjnych, między innymi w „Planecie", w „Pulsie Miasta", w „Raporcie Wieczornym" i w programie Dela Vincenta. Czekamy na potwierdzenie od redaktora „Zbrodni i Kary" i popołudniowego wydania „Odpowiedz".

−

Moja porucznik ma wystąpić w tych wszystkich programach? Chang uśmiechnął się z dumą.

−

Jesteśmy zadowoleni z rozkładu, ale zawsze można jeszcze coś poprawić. Pracujemy nad satelitarnym wywiadem dla Kolonii Delta. Programy kryminalne mają tam najwyższą oglądalność.

−

Panie Chang, czy zdaje pan sobie sprawę, że porucznik Dallas prowadzi bardzo ważne śledztwo w sprawie o morderstwo?

−

Tak, właśnie dlatego...

−

A czy zdaje pan sobie sprawę również z tego, że standardowa procedura wymaga, by pańskie biuro zwracało się do mojego biura z prośbą o pozwolenie na tego typu występy w mediach?

−

Uznałem, że uzgodniliśmy wszystko podczas dzisiejszego spotkania. Pan burmistrz...

−

Podczas porannego spotkania uzgodniliśmy, że porucznik Dallas weźmie udział w konferencji prasowej i na moje polecenie odpowie na pytania i udzieli komentarza dla mediów. Nigdy się nie zgodzę na spotkania, które pan zaplanował. Moi ludzie nie będą marnować cennego czasu na wygłupy w mediach.

−

Biuro pana burmistrza...

−

Może się ze mną skontaktować - przerwał mu Whitney. - Chang, niech pan sobie nie wyobraża, że może wydawać rozkazy moim gliniarzom. To zwyczajne nadużycie władzy. A teraz proszę nas zostawić, muszę porozmawiać z porucznik Dallas.

−

Konferencja...

−

Powiedziałem, żeby nas pan zostawił. - Whitney rzucił mu piorunujące spojrzenie. Eve usłyszała kroki oddalającego się Changa.

−

Panie komendancie... Whitney podniósł rękę.

−

Dallas, jeszcze trochę, a zostaniesz zwolniona za niesubordynację. Wymagam większej samokontroli i nie zamierzam ci jeszcze raz o tym przypominać.

−

Tak jest, panie komendancie.

−

Po drugie, uznałaś, że zatwierdziłem ten nieszczęsny rozkład, który odsuwa cię od wypełniania swoich obowiązków. Uważam to za osobistą i zawodową zniewagę.

−

Proszę mi wybaczyć. Usprawiedliwia mnie jedynie to, że każdy kontakt z Lee Changiem doprowadza mnie do chwilowej niepoczytalności.

−

Rozumiem. - Whitney spojrzał na dyskietkę, którą trzymał w dłoni. - Dziwię się, że nie wepchnęłaś mu tego do gardła.

−

Właściwie to chciałam mu to wepchnąć w inne miejsce. Jego usta drgnęły w ledwo widocznym grymasie. Whitney złamał w palcach

dyskietkę, tak samo jak przed chwilą zrobiła to ona. −

Dziękuję, panie komendancie.

−

Kończmy z tym cyrkiem i bierzmy się do pracy.

Rozdział 11

Jakoś to przeżyła. Jak papuga powtarzała to samo co reszta wydziału. Zdławiła własne instynkty, zignorowała to, w co wierzyła, i teraz ledwo panowała nad wzburzeniem. Były już w okolicy domu, kiedy Peabody odważyła się w końcu odezwać. Jeśli Eve wywali ją z samochodu, nie będzie musiała daleko iść. −

Pani porucznik, niech się pani na mnie nie wścieka, dobrze? Zrobiła pani to, musiała.

−

Jedyne, co muszę, to zająć się śledztwem i zamknąć sprawę.

−

Tak, ale czasami służenie społeczeństwu jest bardziej skomplikowane. Wielu ludzi będzie dziś spokojnie spało, bo usłyszeli zapewnienie, że ich domowe jednostki nie usmażą im mózgów, kiedy zasiądą do pisania e-maili i uzupełniania księgowości. Dzieci odrobią lekcje. To ważne.

−

Powiem ci, co myślę. - Eve pędziła w kierunku bramy, nie zwalniając, aż Peabody serce podeszło do gardła. - Myślę, że ludzie nie powinni wierzyć we wszystko, co usłyszą. Peabody zasłoniła rękami oczy i zerkała nerwowo przez palce. Brama nie otwarła

się jeszcze do końca, kiedy Eve wjechała na teren swojej posiadłości, nie zwracając uwagi na kolejne zadrapanie lakieru. −

Nie jestem pewna, czy rozumiem.

−

A jeśli ten, kto naciska guzik, nie lubi dajmy na to pana Smitha, jego uroczej młodej żony, ich małej córeczki i słodkiego domowego zwierzaka? Może uważa, że nasz pan Smith nie powinien oglądać w sieci stron pornograficznych albo po ciężkim dniu w pracy wstępować do klubu ze striptizem, ewentualnie od czasu do czasu wypalać z żoną Zonera. Pan Smith nie postępuje w stu procentach tak, jak

powinien. Niech będzie dla innych przykładem, pora, żeby podobni do niego obywatele zrozumieli, na czym polega program. −

Ale im chodzi o znanych przestępców. Oczywiście tego nie pochwalam. Ja wcale nie mówię, że postępują właściwie. Przecież jest różnica miedzy handlarzem nielegalnymi substancjami czy pedofilem a zwyczajnym facetem, który w soboty dla relaksu pali Zonera.

−

Czyżby? - Eve zatrzymała samochód na podjeździe, tuż przed schodami. - Prawo ignoruje pana Smitha. Nigdy go nie ukarze, tak jak nie ukarało tamtych. Obrońcy Czystości wymierzyli im sprawiedliwość. Wiele osób uważa, że to dobry pomysł. Gliny nie zrobiły, co do nich należy, więc ktoś inny się tym zajął. Nikt jakoś nie pomyślał, że skoro Mary Ellen George została uniewinniona, to może rzeczywiście była niewinna.

−

Nie była, więc...

−

Owszem, nie była, ale ktoś inny może być. Może nawet ta następna osoba. Niełatwo jest kogoś skazać, ale to nic w porównaniu z tym, jak trudno udowodnić czyjąś niewinność. Ci ludzie decydują, kto jest winny. Według czyich kryteriów? Czyjego systemu? Ich samych. Kto dał im taką władzę? Nikt. Są nieobliczalni, tak jak opinia publiczna. Zobaczymy, co opinia publiczna będzie miała do powiedzenia, kiedy wirus dotrze do ich domów, wtargnie w ich życie.

−

Myśli pani, że może do tego dojść?

−

Jestem pewna, chyba że ich wcześniej powstrzymamy. Zrobią to, bo na tym polega ich misja. Peabody, nie ma nic bardziej niebezpiecznego niż organizacja przekonana o słuszności swojej misji. Coś o tym wiem, pomyślała Eve, zatrzaskując drzwi od samochodu. Odkąd

dostała odznakę, sama uczestniczy w misji. Weszła do domu i po raz pierwszy nie wściekła się, widząc w holu Summerseta. −

Pani porucznik, chciałbym choć z grubsza wiedzieć, ilu gości zamierza dziś u nas nocować.

−

To nie są goście. To gliny i jeden dzieciak. Idź na górę, Peabody. Ja mam tu jeszcze coś do zrobienia.

−

Tak jest. - Domyślając się, że tym czymś była zwyczajowa utarczka słowna z Summersetem, Peabody pobiegła sprawdzić, jak się czuje McNab.

−

Co z McNabem? I mów po ludzku - zażądała Eve.

−

Bez zmian.

−

To za mało. Miałeś się nim zająć.

−

Nerwy i mięśnie nie reagują na bodźce.

−

Może nie powinniśmy byli zabierać go ze szpitala? - Eve, poprawiając palcami włosy, kręciła się po holu. - Może nie trzeba było go tu przywozić?

−

Prawda jest taka, że niewiele można zdziałać poza tym, co zrobiliśmy dla niego w ciągu pierwszej doby.

−

Pierwsza doba już minęła - rzuciła. - Powinien zacząć dochodzić do siebie. - Z trudem opanowała zdenerwowanie. Przez chwilę uważnie przyglądała się kamiennej twarzy Summerseta. - Jakie ma szanse? Tylko nie upiększaj. Czy jest jakaś nadzieja, że odzyska czucie i sprawność ruchową?

−

Z godziny na godzinę coraz mniejsza. - Summerset patrzył, jak Eve zamyka oczy i się odwraca. Zdążył jednak zauważyć jej rozpacz. - Pani porucznik, McNab jest młody i silny. To bardzo dobrze, że w tych trudnych chwilach może pracować. Jego umysł jest przez cały czas aktywny, chłopak ma zajęcie i nie myśli o problemach.

−

Przejdzie na rentę albo wsadzą go do kabiny i skażą na papierkową robotę. Jeśli do tego dojdzie, McNab już nigdy nie poczuje się jak prawdziwy gliniarz. On nie chodził, on tańczył, a teraz tkwi w tym przeklętym wózku. Niech to jasna cholera!

−

Już powiadomiłem klinikę w Szwajcarii, Roarke chyba o tym wspomniał. Zaczekał, aż się odwróci i na niego spojrzy. - Przyjmą go nie wcześniej niż w przyszłym tygodniu. Mają imponujące osiągnięcia w leczeniu podobnych schorzeń. Należy go leczyć, aż...

−

Jaki procent wyleczeń?

−

Siedemdziesiąt dwie osoby z obrażeniami podobnymi do McNaba na sto odzyskuje pełną sprawność.

−

Siedemdziesiąt dwa procent.

−

Oczywiście nie można wykluczyć, że wyzdrowieje w sposób naturalny. Za godzinę. Jutro.

−

Ale prawdopodobieństwo jest raczej małe.

−

Krótko mówiąc, tak. Przykro mi.

−

Mnie też - powiedziała, gotowa odejść.

−

Pani porucznik, ten młodzieniec się boi. Udaje, że nie, ale jest przerażony.

−

Kiedyś człowiek mógł oberwać kulkę - mruknęła. - Małe stalowe pociski przeszywały ciało i kości. Jak się tak zastanowić, ciekawe, co jest gorsze. Weszła do swojego gabinetu akurat w czasie przerwy. Jej ludzie relaksowali się,

popijając chłodne napoje, zauważyła z kwaśną miną. Jamie częstował Galahada kawałkami swojej kanapki rozmiarów stanu Utah. Peabody, uwieszona na oparciu wózka McNaba, relacjonowała przebieg konferencji prasowej. −

Bardzo ładnie - przywitała ich Eve. - Założę się, że ci terroryści trzęsą się jak galareta.

−

Od czasu do czasu komórki i półkule mózgowe muszą odpocząć -wyjaśnił jej Feeney. Przeszła nad wyciągniętymi nogami Roarke'a. Ma szczęście, że nie zaserwowała

mu kopniaka, uznała. Skierowała się prosto do swojego biurka. −

To może, kiedy te wasze komórki i mózgi wypoczywają, ktoś mógłby poświęcić mi chwilę i powiedzieć, co się dzieje.

−

Znowu nie jadłaś lanczu, co? - odezwał się łagodnie Roarke.

−

Owszem. Wszystko przez pewną kobietę, która powiesiła się na własnej pościeli, ale to szczegóły śledztwa. Miałam też wyjątkowo niemiłe spotkanie z bandą

urzędników miejskich, z których większość bardziej interesuje się tym, jak wypadną w mediach, niż losem tych nieszczęsnych ofiar. Na rozkaz przełożonego zmarnowałam z tymi hienami ponad godzinę. - Wyszczerzyła zęby w uśmiechu, na widok którego Jamie wbił się głębiej w fotel. - A wam jak minął dzień? Roarke wstał, wziął od Jamiego pół kanapki i usiadł przed nią. −

Jedz.

−

Raport - powiedziała zimno, patrząc mu w oczy i odsunęła kanapkę na bok.

−

Tylko bez rozlewu krwi. - Feeney pokręcił głową. Zaniepokoił się, widząc, że tych dwoje patrzy na siebie jak para byków na arenie. -Mamy dla ciebie dobre wiadomości. Stąd ta przerwa. Udało nam się stworzyć osłonę, która częściowo odfiltrowała wirusa. Jesteśmy blisko całkowitego jego wyizolowania z jednostki Cogburna. W tej chwili możemy dokonać częściowej ekstrapolacji. Komputer przeprowadza właśnie analizę. Kiedy skończy, będzie można poddać stymulacji cały program bez konieczności korzystania z zainfekowanej jednostki.

−

Jak długo to potrwa?

−

Trudno

przewidzieć.

Nigdy

nie

widziałem

podobnego

programu.

Po

rozkodowaniu padł. Badamy to, co z niego zostało po samozniszczeniu. −

Straciliście jednostkę?

−

Blaszak się usmażył - wyjaśnił Jamie. - Nie dość, że program padł, to jeszcze rozwalił całą maszynę. Sprzęt się dosłownie upiekł. Na szczęście mamy trochę danych, wystarczająco dużo, żeby symulacja była wiarygodna. Gdyby Roarke miał jeszcze z minutę albo chociaż czterdzieści pięć sekund... - urwał, widząc, że Eve wstaje. Bardzo wolno. Jamie pomyślał, że porusza się jak jadowity wąż szykujący się do ataku.

−

Pracowałeś na jednostce Cogburna?

−

Tak.

−

Pracowałeś na zakażonej jednostce zabezpieczonej eksperymentalnym filtrem, który padł? I zrobiłeś to, nie pytając o zezwolenie oficera prowadzącego?

−

Dallas! - Feeney także wstał, dając świadectwo odwagi. Nie wycofał się, kiedy spiorunowała go wściekłym spojrzeniem. - To ja odpowiadam za działania elektroników. Ja nadzoruję prace laboratoryjne.

−

A ja nadzoruję ciebie. Przed podjęciem takiego kroku należało mnie powiadomić. Dobrze o tym wiesz.

−

Wypadło na mnie.

−

Czyżby? - mówiąc to, odwróciła się do Roarke'a. - Wyjdź. Wszyscy wiedzieli, że miała na myśli Roarke'a, a jednak ogólna ucieczka nosiła znamiona popłochu. W drzwiach Feeney pacnął Jamiego w głowę.

−

No co? - Nadąsany Jamie potarł się po głowie. - Co?

−

Zaraz ci powiem co - mruknął Feeney, zamykając za jego plecami drzwi. Eve pozostała za biurkiem. Nie była pewna, jak mogłaby się zachować, gdyby nie

ta symboliczna bariera. −

Możesz rządzić połową świata, ale nie będziesz rządził moim dochodzeniem ani moimi ludźmi.

−

Nawet mi to do głowy nie przyszło, pani porucznik. - Jego głos był tak samo zimny i twardy jak jej.

−

Co ty, do ciężkiej cholery, wyprawiasz?! Wystawiasz się na działanie niezidentyfikowanego wirusa, żeby udowodnić, jaki z ciebie twardziel, tak? Oczy mu zapłonęły i równie szybko zamieniły się w lód.

−

Miałaś ciężki dzień, wezmę to pod uwagę. Trzeba było przetestować filtr, wyizolować program i przeprowadzić analizę.

−

A symulacja? A badanie jednostki? A...

−

Nie jesteś elektronikiem - przerwał jej Roarke. - Prowadzisz śledztwo, ale to, co dzieje się w laboratorium, to nie twoja sprawa.

−

Tylko mi mnie mów, co jest moją sprawą, a co nie.

−

Mówię ci to jeszcze raz. Mógłbym ci teraz przez godzinę tłumaczyć szczegóły techniczne, a ty nie zrozumiałabyś ani połowy. To nie twoja działka, za to ja czuję się tu jak ryba w wodzie.

−

Jesteś zwyczajnym...

−

Oszczędź mi tych cywilnych kawałków. Nie tym razem. Chciałaś, żebym ci pomógł, więc należę do zespołu.

−

Mogę cię z niego usunąć...

−

Pewnie, że możesz - Kiwnął głową, po czym wyciągnął nad biurkiem rękę, chwycił ją za koszulę i przyciągnął do siebie. - Ale lego nie robisz, bo śmierć tych ludzi ma dla ciebie większe znaczenie niż własna duma.

−

Nie większe niż ty.

−

Niech to diabli! - Puścił jej koszulę i wsunął ręce do kieszeni. -To było poniżej pasa.

−

Nie miałeś prawa tak ryzykować. Nie powiedziałeś nawet słowa, odsunąłeś mnie poza nawias. Zupełnie mnie olałeś i to mnie wkurza. Zaryzykowałeś własne życie. Nie potrafię tego zaakceptować.

−

To było konieczne. Na miłość boską, przecież wiesz, że nie liczyłem na łut szczęścia. Nie jestem idiotą. Pomyślał o broni ukrytej na wszelki wypadek. I o małym szarym guziku, który

ściskał jak talizman przed rozpoczęciem pracy. Nie, nie był idiotą, choć trochę tak się czuł. −

W laboratorium było czterech elektroników. Wszyscy zgodzili się, że trzeba zrobić ten krok - mówił dalej. - Przez cały czas byłem monitorowany. Ustaliliśmy, że spędzę przed komputerem tylko dziesięć minut.

−

Filtr nie zadziałał.

−

To prawda. Padł w ósmej minucie. Jamie ma dość sensowne pomysły co do przyczyn.

−

Jak długo pracowałeś bez osłony?

−

Niecałe cztery minuty. Właściwie to trzy. Żadnych objawów chorobowych - dodał szybko. - No może trochę boli mnie głowa. Mówiąc to, uśmiechnął się, ale ona i tak chciała go udusić.

−

To mało zabawne.

−

Możliwe. Wybacz. Wyniki moich badań medycznych są w porządku, a do tego mamy częściowy obraz wirusa. Eve, tym musiał zająć się człowiek, który wie, jak wejść do środka i zna triki i blokady stosowane przez dobrych programistów. Jeśli nie ja, zrobiłby to Feeney.

−

Myślisz, że mi to poprawi humor? A dlaczego nie Feeney? -nie dawała za wygraną. - Jak go znam, nie oddałby ci tak łatwo tego zadania.

−

Rzucaliśmy monetą.

−

Ty... - urwała i schowała twarz w dłoniach. - Ktoś mi dziś powiedział, że myślę i zachowuję się jak mężczyzna. Już dawno nikt się tak bardzo nie pomylił. Opuściła ręce. - Bez względu na to, czy rozumiem, co dzieje się w laboratorium, czy nie, nadal jestem waszą przełożoną. Spodziewam się... wymagam, by mnie informowano i konsultowano się ze mną przed podjęciem każdego ryzykownego kroku. Dotyczy to wszystkich członków zespołu.

−

Zgoda. Masz rację - powiedział po chwili. - Powinniśmy byli cię powiadomić. Wybacz, że wziąłem udział w odsuwaniu cię poza nawias. Przepraszam.

−

Przyjęte. Wprawdzie wyczerpałam już na dziś pulę z przeprosinami, ale zrobię to jeszcze raz. Wybacz, że nazwałam cię twardzielem.

−

Przyjęte.

−

Mam pytanie.

−

Tak? Żołądek jej się kurczył, ale postanowiła wypowiedzieć te słowa. Zapyta go.

−

Skoro uważasz, że ci ludzie są usprawiedliwieni, a ich ofiary zasługują na swój los, dlaczego tak ryzykowałeś? Dlaczego narażałeś własne życie, żeby mi pomóc ich powstrzymać?

−

Na miłość boską, Eve, jesteś jak szachownica. Czarno-biała. -Był rozdrażniony. Czuła, że za chwilę może stracić nad sobą panowanie.

−

Wcale nie uważam, że moje pytanie było bezpodstawne.

−

Wiem. Skąd ci przyszło do głowy, że ich usprawiedliwiam? Jeśli nie żal mi kogoś takiego jak Fitzhugh, czy według ciebie oznacza to, że stoję po stronie terrorystów?

−

Niezupełnie to miałam na myśli... choć może właśnie to.

−

Myślisz, że potrafię usprawiedliwić to, co spotkało tego biednego chłopaka, Hallowaya?

−

Nie. - Czuła się coraz gorzej. - A inni?

−

Wydaje mi się, że rozumiem esencję tej filozofii. Zło, prawdziwe zło powinno zostać zniszczone bez względu na koszty. Nie jestem jednak taki głupi ani samolubny, żeby uwierzyć, że można osiągnąć czystość, rozlewając krew. To na ogół nie jest możliwe bez prawa, sądów, odrobiny człowieczeństwa.

−

Na ogół.

−

Zawsze musisz się do czegoś przyczepić, co? - Prawie się roześmiał. - Nie możemy myśleć tak samo.

−

Wiem, Roarke. Pewnie nie powinnam się tym przejmować, a jednak się przejmuję. Jak diabli.

−

Właśnie widzę. Eve, nie będę dla ciebie czysty.

−

Nie chcę tego. - Zasłoniła palcami oczy. - Czasami sama nie wiem co o tym myśleć. Może dlatego, że i ja nie potrafię odczuwać litości dla ludzi pokroju Fitzhugh czy George. Po prostu mi ich nie żal, ale jednocześnie wkurza mnie, że ktoś uznał, iż ma prawo usiąść przed komputerem i nacisnąć guzik, który ich zabije. I oni mają czelność nazywać się strażnikami!

−

Nie twierdzę, że nie masz racji. Wiem, że tak nie jest, ale zdaje się, że ja potrafię nieco bardziej nagiąć swoją moralność niż ty. Ale nawet jeśli tak jest, chciałbym, żeby to było dla ciebie jasne, nie popieram ich metod ani programu działania. Człowiek, który stawia czoło złu, musi pokonać je w uczciwej otwartej walce. Tak jak ona, pomyślał. I on sam. - Nie wciska się ludziom swoich przekonań, jakby to był nowy model jakiegoś cholernego sportowego samochodu. Zjedz w końcu tę kanapkę, co?

−

Czuję, że jesteśmy bliżej rozwiązania, niż sądziłam - Uspokoiwszy się nieco, sięgnęła po kanapkę. - Boże, z czym to?

−

Pewnie ze wszystkim. Trzeba przyznać, że chłopak ma apetyt. Je tak, jakby za chwilę mieli tego zakazać. Eve ugryzła kęs.

−

Nawet smaczna. Zdaje się, że jest tu wołowina. I chyba trochę czekolady.

−

Wcale bym się nie zdziwił. Między nami już wszystko jasne, prawda?

−

Tak jak zawsze.

−

Zanim zakończymy ten temat, zdradzę ci jeszcze jeden powód, dla którego to dziś zrobiłem.

−

Bo lubisz się popisywać?

−

Naturalnie, ale tym razem akurat nie to miałem na myśli. Zrobiłem to, bo bez względu na to, co czuję, wierzę w ciebie. Może napijesz się kawy, a potem pokażę ci, czego się dowiedzieliśmy.

Nie była elektronikiem, ale opanowała podstawy, w razie konieczności nawet te bardziej skomplikowane. Pewnie nigdy nie zrozumie tej nabożnej czci, jaka maluje się na twarzy prawdziwego elektronicznego maniaka, wygłaszającego tyradę na temat jakiegoś programu czy nowej funkcji, ale zawsze doceniała zalety sprzętu.

No chyba że się psuł. Teraz, patrząc na dane, które Roarke zdobył, zanim padła jednostka Cogburna, czuła się tak, jakby próbowała odszyfrować hieroglify. −

Strasznie to poplątane - powiedział Jamie, obserwujący na monitorze postępy dekodera własnego projektu. - Totalnie. Gość, który napisał ten program, rządzi. Żaden nawet najzdolniejszy amator nie byłby w stanie stworzyć takiego cudeńka. Poziom Komando to przy tym przedszkole.

−

Na tym świecie jest jeszcze kilku geniuszy - wyjaśnił Roarke. -Zgadzam się z tobą, Jamie, ale mocno wątpię, żeby to było dzieło jednego programisty. Nawet nadzwyczajna znajomość elektroniki nie wystarczy, żeby napisać taki program. Do tego potrzebna jest wiedza medyczna. Neurologiczna.

−

Mają cały zespół - zgodził się Feeney. - Doskonale wyposażone laboratorium, sprzęt i głębokie kieszenie, żeby zbudować komorę izolacyjną.

−

Dowiedzieliście się, jak to działa?

−

Oczy i uszy - powiedział Jamie, odsuwając się od jednego komputera i siadając przed drugim. - Światło i dźwięk.

−

Światło i dźwięk?

−

Widmo i częstotliwość. Siadasz sobie przed monitorem i dla zabicia czasu włączasz rundkę Władcy Świata. I co się dzieje? Zostajesz zbombardowany światłem i dźwiękiem, którego nawet nie rejestrują twoje oczy i uszy. To tak jak z tymi gwizdkami na psy. Ludzkie ucho nie odbiera tego dźwięku.

−

Tak, wiem, jak to działa.

−

Dobra. Na tym z grubsza polega działanie wirusa. Na razie nie udało nam się rozpisać wzorów widma i częstotliwości, ale wkrótce będziemy je mieć. Urok polega na tym, że wirus atakuje cały system, ale nie zaraża komputera i nie rozwala programów, nawet tych, które zainstaluje się później. Po prostu sobie krąży.

−

I zabija operatora - mruknęła Eve.

−

Na śmierć - dodał Jamie. - Jeszcze nie wiemy, ile trzeba czasu, żeby infekcja dotarła do starej dobrej tkanki mózgowej. Co najmniej godzinę, może dwie.

−

To na razie nie jest pewne - przypomniał mu Feeney.

−

Pierwszy filtr padł - wtrącił się McNab. - Na szczęście działał na tyle długo, że zdobyliśmy dane, dzięki którym stworzymy następny.

−

Kiedy? - zapytała Eve.

−

Może być gotowy za kilka godzin. - McNab wzruszył zdrowym ramieniem. Albo i dłużej, jeśli nie uda nam się złamać kodów.

−

Blaszak jest nieźle napakowany. -Jamie sięgnął po swoją pepsi. -Złamiesz jedno zabezpieczenie, to wyskakuje sześć następnych. Spróbuję zmontować skrót na jakiejś wolnej jednostce. Może uda się przebić.

−

Dobra myśl. Aha, Jamie - Roarke położył dłoń na ramieniu chłopaka - będziesz tu biwakował, dopóki nie skończymy.

−

Ekstra! - Jamie odepchnął się od biurka, przejechał na fotelu do sąsiedniego stanowiska i włączył komputer.

−

No dobra. Podsumujmy, co mamy, i do roboty. - Eve zaczekała, aż wszystkie oczy skierują się w jej stronę. - A ty - wskazała głową Jamiego - jesteś elektronikiem, to zajmij się komputerem. Wykrzywił usta i mruknął coś pod nosem, ale odwrócił się z powrotem do

monitora. −

Po przeprowadzeniu dodatkowych badań koroner potwierdził dziś waszą teorię o ataku na narządy wzroku i słuchu. Twierdzi też, że kiedy już dojdzie do infekcji, proces chorobowy jest prawdopodobnie nieodwracalny. Z raportu świadka wynika, że u ostatniej ofiary, Mary Ellen George, pierwsze objawy zauważono co najmniej osiem dni temu. Z tego, co wiemy, od tej pory z nikim się nie kontaktowała. Obejrzawszy miejsce przestępstwa, doszłam do wniosku, że kiedy pojawiły się oznaki zakażenia, ofiara zażyła tradycyjne proszki przeciwbólowe i położyła się do łóżka. Zablokowała łącze i zaciągnęła na oknach ekrany, jak

gdyby się ukrywała. Niestety, do łóżka wzięła ze sobą laptop i w ten sposób przyspieszyła rozwój choroby. −

Fitzhugh też się zamknął w mieszkaniu - zauważył Feeney.

−

I Cogburn, ale jemu przeszkodzili sąsiedzi. W przypadku Hallowaya, zaraził się w pracy, ale też znalazł sobie kryjówkę. W twoim biurze. Uważam, że to pragnienie odosobnienia, ukrywania się przed światem, jest jednym z symptomów.

−

Wpisane w program, żeby ograniczyć ryzyko rozprzestrzenienia się wirusa i przemocy - odezwał się Roarke.

−

Zgadza się. Obrońcy Czystości nie chcą wybuchu histerii ani krytyki ze strony osób poturbowanych przez ofiary. Mają swoje określone cele, zależy im na uwadze mediów. Bawią się w Boga i politykę.

−

Przewrotne połączenie.

−

I to jak - powiedziała do Roarke'a Eve. - Zmuszają nowojorską policję do tego samego. Biuro burmistrza i ratusz aż się trzęsą, żeby mówić o tym w mediach. A wszystkim dyryguje zastępca burmistrza, Jenna Franco.

−

Słuszny wybór symboli - skomentował Roarke. - Jest atrakcyjna, inteligentna, silna, a przy tym się nie narzuca.

−

To ty tak uważasz - mruknęła Eve. Roarke tylko się uśmiechnął.

−

Wracając do symboli. Gdyby burmistrz nie wybrał jej na swoją rzeczniczkę, ale sam wypowiadał się w mediach, widzowie odnieśliby wrażenie, że miasto stoi w obliczu kryzysu, a tak mamy jedynie problem. Co więcej, postawił na fachowość, upór i wytrwałość. Społeczeństwo jest w dobrych rękach. To troskliwe kobiece ręce,

które

tradycyjnie

utożsamia

się

z

opiekuńczością

i

poczuciem

bezpieczeństwa. −

Ale kupa gówna.

−

Wiesz, że nie masz racji - odezwał się Baxter. - Dallas, dla ciebie może to i kupa gówna, ale uwaga jest słuszna. Dobrze wyglądacie razem na ekranie, co za kontrast! Nie wiem... jak jakaś wojowniczka i bogini. Z kolei Whitney i Tibble są

strasznie poważni i surowi. Wystarczy, żeby burmistrz i jego szanowna pani zastępca wyznali, że mają całkowite zaufanie do nowojorskiej policji i systemu, a ludzie od razu czują się pewniej, nie wariują i na ulice wraca spokój. −

Baxter, chyba minąłeś się z powołaniem. Powinieneś zostać rzecznikiem.

−

Miałbym zrezygnować z tej ciepłej posadki i tych oszałamiających zarobków? Roześmiała się.

−

Kupa gówna czy nie, jesteśmy zmuszeni w to grać. Dopóki nie nastąpi jakiś ważny przełom w śledztwie, co rano będę musiała robić to całe zamieszanie w mediach. Jeśli to się przeciągnie, wierzcie mi, wszyscy będziecie niewyobrażalnie cierpieć - skończyła i ruszyła w stronę drzwi. - Peabody, ze mną. Zaczekała, aż znajdą się z powrotem w jej gabinecie.

−

Nie kręć się tak koło McNaba.

−

Pani porucznik?

−

Jak będziesz tak koło niego skakać, gotów pomyśleć, że się o niego martwisz.

−

Ale ja się martwię. Dwadzieścia cztery...

−

Martw się, ile chcesz, ale niech on tego nie widzi. Zaczyna tracić nadzieję, choć nie daje tego po sobie poznać. Ty też się postaraj. Jeśli czujesz, że musisz odreagować, wyjdź na taras i sobie pokrzycz.

−

Pani tak robi?

−

Zdarza mi się. Czasami kopię przedmioty, czasami uprawiam z Roarkiem dziki seks. To ostatnie nie jest opcją dla ciebie - dodała po chwili.

−

Ale czuję, że właśnie to poprawiłoby mi nastrój. Byłabym bardziej skuteczna w pracy.

−

Świetnie, humor jest ważny. Przynieś kawę.

−

Tak jest, pani porucznik. Dziękuję. Zanim kawa będzie gotowa, spróbuję tego z tarasem. Eve usiadła i zaczęła studiować życiorys Mary Ellen George.

Nie udało jej się uzyskać dostępu do zastrzeżonych dokumentów. Dostała nakaz, ale opieka społeczna natychmiast odpowiedziała tymczasowym ograniczeniem dostępu. W takim przypadku pozostało jedynie czekać, aż prawnicy wywalczą w sądzie pozwolenie. To może potrwać kilka dni, pomyślała. Tygodnie stracone na czekaniu, chyba że zaryzykuje inne rozwiązanie. Ale zanim to zrobi, postanowiła zapukać do ostatnich legalnych drzwi. Trzeci raz tego dnia wywołała numer detektywa sierżanta Thomasa Dwiera. Tym razem zamiast skrzynki głosowej, odebrał osobiście. −

Sierżancie, tu porucznik Dallas. Próbowałam się dziś z panem skontaktować.

−

Jestem w tej chwili w sądzie. - Miał ostre rysy twarzy i zmęczone, ale czujne oczy gliniarza patrolującego ulice. - Co mogę dla pani zrobić?

−

Prowadzę śledztwo w sprawie morderstw popełnionych przez Obrońców Czystości. Słyszał pan o tym?

−

Jasne, kto nie słyszał? Chodzi pani o tego dupka Fitzhugh?

−

Na razie zbieram wszelkie informacje, dlatego chciałabym, żeby i pan ruszył głową. Był pan w ekipie pracującej nad sprawą Mary Ellen George.

−

Tak. Zdawało się, że ją mamy, ale się nam wyślizgnęła. - W jego oczach widziała skupienie. - A jaki ona ma związek z pani dochodzeniem?

−

Nie żyje.

−

Proszę, jak to koło fortuny zatacza różne kręgi. Nie mam pojęcia, jak pani pomóc, wszystko, co o nich wiem, jest już w aktach.

−

Może jak pan skończy, postawię panu piwo? Utknęłam, potrzebuję pana pomocy, Dwier.

−

Dobra, co tam. Zna pani ten lokal na rogu ósmej i dwudziestej trzeciej? 0'Malley's?

−

Znajdę.

−

Skończę za jakąś godzinę.

−

Spotkajmy się w 0'Malley's - spojrzała na zegarek - o siedemnastej zero zero.

−

Powinienem zdążyć. Przepraszam, muszę kończyć. Wzywają nas. Odwróciła się od łącza, kiedy Peabody postawiła jej na biurku kubek kawy.

−

Lepiej?

−

Chyba tak. Trochę mnie boli gardło. W lodówce i w autokucharzu nie ma już pepsi.

−

Jamie żłopie całymi zgrzewkami. Powiedz Summersetowi, że... -urwała, bo nagle do gabinetu wpadło prawdziwe tornado. Mavis Freestone poruszała się jak błyskawica. Żelowe sandały na niebotycznie

wysokich fioletowych platformach nie przeszkadzały jej w utrzymaniu równowagi. W długiej, ściśle przylegającej do bioder spódnicy i miniaturowej bluzeczce w kształcie tuby, przypominała fioletowo-różową plamę, pokrytą gdzieniegdzie niewyraźnym brązowym nalotem. Włosy splecione w miliony warkoczyków połyskiwały w tej samej kolorystyce. Zbliżyła się do biurka, poskrzypując butami, i objęła Eve w żelaznym uścisku, jak gdyby chciała odciąć jej dopływ tlenu. Eve, z trudem łapiąc powietrze, poklepała ramiona, które się na niej zacisnęły. −

Cóż za cudowny dzień! Najpiękniejszy, jaki można sobie wyobrazić. Uwielbiam cię, Dallas.

−

To dlaczego próbujesz mnie udusić?

−

Wybacz, wybacz. - Ale nie przestała ściskać, aż Eve usłyszała dzwonienie w uszach. - Muszę z tobą porozmawiać.

−

Nie mogę. - Uwolniwszy się, Eve odkaszlnęła i zaczęła masować gardło. - Mamy strasznie dużo pracy, a ja ugrzęzłam w miejscu. Zadzwonię do ciebie, jak coś drgnie.

−

Muszę. To ważne. Życiowa sprawa. Proszę cię, Eve, no zgódź się - błagała, kiwając się. Jadowite kolory jej stroju tak się mieszały, że Eve aż zakręciło się w głowie.

−

Dobra, masz dwie minuty. Szybko.

−

To prywatna rozmowa. Przepraszam, Peabody, ale... błagam!

−

Peabody, poszukaj Summerseta i powiedz mu, niech sprowadzi kontener pepsi.

−

Kochanie, zamknij drzwi, dobrze? Dzięki. - Nie przestając się kołysać, Mavis położyła dłonie na małych, skąpo okrytych piersiach. Na jej palcach połyskiwały pierścionki. Wokół lewej ręki, od nadgarstka aż po łokieć, pełzło coś w rodzaju węża. Eve zastanawiała się, czy już zawsze na widok przyjaciółki będzie miała tak dziwnie ściśnięte gardło.

−

Streszczaj się, Mavis! - Eve odrzuciła w tył włosy i upiła łyk kawy. - Jestem naprawdę zajęta. Czy ty przypadkiem nie powinnaś być gdzie indziej?

−

We FreeStar One, w tym kurorcie na Olympusie. Miałam tygodniowy kontrakt w kasynie Apollo. Było bosko. Wróciłam dziś rano.

−

Świetnie. Wspaniale. - Eve spoglądała na ekran komputera. Jej myśli cały czas krążyły wokół nowych danych. - Spotkamy się, jak tylko będę mieć trochę więcej czasu. O wszystkim mi opowiesz.

−

Zaszłam...

−

Dobra, o tym też opowiesz. Może... - Jej mózg nagle przestał pracować, jak gdyby ktoś nacisnął jakiś guzik i wyłączył dopływ paliwa. Kiedy znów się włączył, nie była w stanie logicznie myśleć.

−

Co powiedziałaś?

−

Zaszłam, Dallas. - Mavis parsknęła wesoło, po czym zasłoniła dłonią usta. W jej oczach, fioletowych jak buty, tańczyły ogniki.

−

Jesteś... ty... - Eve była tak zaskoczona, że aż zaczęła się jąkać. Wbiła wzrok w nagi brzuch Mavis i trzy łańcuszki zwisające z jej pępka. - Coś ci tu rośnie? Mavis ciągle zasłaniając usta, pokiwała energicznie głową.

−

Dziecko. - Śmiech wyrwał jej spod palców. - Mam tu dziecko. Czy to nie cudowne? Czy to nie jest najwspanialsze? Dotknij! -Chwyciła dłoń Eve i przycisnęła do brzucha.

−

O Jezu! Może lepiej nie będę dotykać.

−

Nie, w porządku, jest dobrze zabezpieczone. Co ty na to?

−

Sama nie wiem. - Eve ostrożnie zabrała rękę i schowała za plecami. Choć wiedziała, że ciąża nie jest zaraźliwa, ale na wszelki wypadek lepiej dmuchać na zimne. - A co ty myślisz? To znaczy... czy jesteś... czy byłaś... Cholera, nie mogę się wysłowić. Czy to wypadek?

−

Och, nie. Od dawna to planowaliśmy. - Mavis umieściła na biurku swój mały tyłeczek i założyła nogę na nogę. - Od jakiegoś czasu staramy się o potomka. Oboje z Leonardem jesteśmy prawdziwymi mistrzami. Z początku nie mieliśmy szczęścia, ale wiesz, nie zniechęcaliśmy się i cały czas próbowaliśmy. Przyznam ci się, że mamy za sobą bardzo dużo prób - powiedziała, chichocząc dziko.

−

Mavis, czy ty przypadkiem nie jesteś pijana?

−

Nie, to stuprocentowa ciąża. - Mavis poklepała się brzuchu. -Embrion jest tu cały i zdrowy.

−

O Boże, nie nazywaj go embrionem. - Brzmienie tego słowa w połączeniu ze skrzypieniem butów żelowych przyprawiły Eve o mdłości.

−

Daj spokój, wszyscy od tego zaczynaliśmy.

−

Może, ale ja nie lubię o tym myśleć.

−

A ja nie myślę teraz o niczym innym. Czekaj, czekaj, wyprzedzam fakty. No więc wtedy na Olympusie, czułam, że coś się święci. Co rano miałam takie dziwne uczucie...

−

To też pomiń. - Eve czuła się coraz słabiej. Zanotowała w pamięci, żeby koniecznie umyć rękę, która dotykała nagiego brzucha Mavis.

−

Dobra. Zrobiłam sobie test ciążowy, wynik był pozytywny. Zaczęłam się martwić, wiesz, że coś pomyliłam albo popsułam. Tak bardzo chciałam, żeby to była prawda, że zrobiłam sobie jeszcze trzy takie testy. - Poderwała się z biurka i zaczęła krążyć po gabinecie. - Poszłam tam do kliniki, żeby się upewnić. Nie

chciałam nic mówić mojemu ukochanemu, dopóki nie zdobędę absolutnej pewności. To szósty tydzień. −

Szósty tydzień.

−

Regularnie się bzykamy, więc z początku myślałam, że coś ze mną nie tak. Bałam się testu, bo zupełnie się rozklejałam, kiedy wynik był negatywny. Ale ponieważ mdłości nie ustępowały... och, przepraszam. W ubiegłym tygodniu poczułam, że to na pewno jest to. Poszłam do kliniki, no wiesz, tak żeby jeszcze raz sprawdzić. Wróciłam do domu i powiedziałam o tym Leonardowi. Rozpłakał się. Eve przyłapała się na tym, że pociera dłonią serce.

−

Ze szczęścia?

−

Oczywiście! Natychmiast rzucił pracę i zajął się projektowaniem. To znaczy nie tak od razu, wiesz, najpierw musieliśmy to uczcić jeszcze jednym aktem prokreacji, ale zaraz potem zaczął projektować dla mnie stroje ciążowe. Wiesz, teraz przytyję. Już się nie mogę doczekać. Wyobrażasz sobie?

−

Nie. Coś takiego zupełnie nie mieści mi się w głowie. Naprawdę jesteś szczęśliwa?

−

Dallas, kiedy co dzień rano wstaję, żeby zwymiotować, jestem najszczęśliwszą kobietą na planecie. Mogłabym po prostu... - urwała i rozpłakała się.

−

O Boże! O Jezu! - Eve podeszła do niej i nagle straciła pewność, co robić. Zdecydowała się na uścisk, miał być delikatny, ale to Mavis złapała ją i ścisnęła z całej siły.

−

To najpiękniejsza rzecz, jaka przytrafiła mi się w życiu. Musiałam najpierw podzielić się tą nowiną z Leonardem, potem z tobą. Teraz możemy powiedzieć wszystkim znajomym. Ale ty byłaś pierwsza.

−

No dobrze, płaczesz, bo jesteś szczęśliwa.

−

Tak. To takie wspaniale. Mogę mieć wahania nastroju, kiedy tylko mam na to ochotę, i to bez chemikaliów. I niestety żadnego alkoholu, ale to dla dobra małej Eve albo Roarke'a.

Eve odskoczyła nagle jak oparzona. Mavis zaniosła się śmiechem. −

Nie martw się, nie zamierzamy tak nazwać dziecka. Pożyczamy wasze imiona tak dla żartu, do czasu, aż się dowiemy, czym obdarzyła je natura. I tak pewnie chcecie zarezerwować te imiona, kiedy sami...

−

Lepiej milcz. Nie poruszaj tego tematu. Nie chciałabym skrzywdzić ciężarnej kobiety. Mavis uśmiechnęła się z dumą.

−

Będziemy mieli dziecko. Ja i Leonard. Będę najlepszą mamą na świecie. Zobaczysz, Dallas.

−

Oczywiście. - Eve pogładziła dłonią kolorowe warkoczyki. - Na pewno.

Rozdział 12

Eve czuła się dużo pewniej, wchodząc do baru, w którym unosił się zapach policji, niż obściskując kobietę w ciąży. Przynajmniej wiadomo, czego się spodziewać po policyjnym lokalu: dobrego tłustego jedzenia, czystego alkoholu bez żadnych dodatków i ludzi, którzy od razu wiedzą, z kim mają do czynienia. W środku panował sympatyczny półmrok. Rozmowy nie ucichły, kiedy weszła, ale zauważyła lekkie poruszenie i poczuła na sobie wzrok gości. Po chwili rozpoznali, że jest jedną z nich, i jak zwykle, wrócili do swoich spraw. Dwier siedział przy barze, zdążył już wypić połowę pierwszej szklanki piwa i zjeść małą miseczkę precelków, druga, pełna, stała przed nim. Podeszła do niego i usiadła na sąsiednim stołku. Domyśliła się, że trzymał to miejsce dla niej, bo wszystkie inne były już zajęte. −

Detektyw sierżant Dwier? - Wyciągnęła do niego rękę. - Jestem porucznik Dallas.

−

Miło mi - powiedział z ustami pełnymi precli, które zaraz popił piwem.

−

Wyszedł pan wcześniej z sądu?

−

Tak. Myślałem, że uda mi się dziś wszystko załatwić, ale niestety... Jutro dam im więcej czasu. Cholerni prawnicy.

−

Co to za sprawa?

−

Napaść z ciężkim pobiciem i rabunek.

−

Napad?

−

Tak. Facet napadł na jednego urzędasa, wychodzącego z biura po zebraniu. Kazał mu oddać zegarek, portfel, obrączkę i inne drobiazgi. Urzędnik poprosił, żeby pozwolił mu zatrzymać obrączkę, wtedy ten się wściekł i rozwalił mu łeb. Chciał opchnąć zegarek, ale mu się nie udało. W tym czasie urzędas zgłosił kradzież, powiedział, że może zidentyfikować złodzieja. Złapali go, ale on się zapierał, że znalazł zegarek na ulicy, a świadek się może mylić, bo przecież dostał po łbie. Trafił na miękkiego glinę, kupił ten kit. Poza tym powiedział, że zegarek nie może być dowodem, bo to popularny model.

−

A co na to sąd?

−

Gówno. - Dwier wrzucił do ust kilka precelków. - Strata mojego czasu i forsy podatników. Facet ma na koncie już trzy podobne akcje. Można było go przymknąć, gdyby gliniarz nie był taki zielony. Napije się pani czegoś?

−

Tak, piwa. - Podniosła dwa palce, dając znak barmanowi. -Dwier, dziękuję, że znalazł pan dla mnie czas.

−

Nie mam nic przeciwko marnowaniu czasu przy piwku. Czytała pani akta, wszystko tam jest.

−

Czasami samo przeczytanie akt nie pozwala wyrobić sobie opinii.

−

Chce pani znać moją opinię o Fitzhugh i George? Musieliby się długo wspinać, żeby osiągnąć poziom ścierwa. Fitzhugh... - Dwier jednym haustem dokończył piwo. -

Arogancki

skurwiel. Nawet

się nie zdenerwował, kiedy go

aresztowaliśmy. Po prostu siedział z tym głupim uśmieszkiem na twarzy, bo

wiedział, że może się chować za j plecami tych swoich wysoko opłacanych adwokatów. Cwaniak trzymał gębę na kłódkę, ale miał to w oczach. Było widać, o czym myśli. Gliny mogą mi naskoczyć. Okazało się, że miał rację. −

Rozmawiał pan z ofiarami? Z ich rodzicami?

−

Tak. - Westchnął ciężko. - To było najtrudniejsze. Przestępstwa na tle seksualnym zawsze są ryzykowne, ale kiedy dotyczą nieletnich... Wie pani, jak to jest.

−

Wiem. - Sama była nieletnia. Kiedy leżała w szpitalu, załamana, zrozpaczona, w oczach policjanta, który próbował z nią wtedy rozmawiać, widziała to samo co teraz w oczach Dwiera. Litość. - Czy, pana zdaniem, ktoś z krewnych mógłby szukać zemsty na Fitzhugh? Może ktoś wspominał coś o wymierzeniu sprawiedliwości na własną rękę?

−

Dziwi się im pani?

−

Tu nie chodzi o moje czy pańskie poglądy. Tu chodzi o śledztwo. Na Fitzhugh dokonano egzekucji. Tak samo było z George i pozostałymi. Moje zadanie polega na odnalezieniu tych, którzy naciskają guzik.

−

Nie zazdroszczę. - Sięgnął po drugie piwo. - Żadna z osób, które pracowały przy sprawie Fitzhugh czy George, nie uroni za nimi nawet jednej łzy.

−

Nie proszę o łzy, ale o informacje. Zwracam się o pomoc do pana, jako do kolegi po fachu. Wypił duży łyk piwa z pianką.

−

Coś pani powiem. Nikt z ofiar czy ich krewnych nie zachowywał się w sposób, którego nie można by wytłumaczyć. Większość była roztrzęsiona. Zgwałcone dzieciaki przechodziły przez wszystkie stadia strachu, wstydu, poczucia winy. Rodzina, która wniosła skargę i złożyła zeznania, przeżywała horror. Chłopak cały się trząsł. Postanowili szukać sprawiedliwości, zrobić to, co należało. Chcieli faceta odizolować od społeczeństwa, żeby nie skrzywdził więcej żadnego dziecka.

−

Może pan podać nazwiska?

Podniósł wzrok znad szklanki i spojrzał na Eve. W jego oczach nie było już współczucia. −

Przecież pani wie, że są zastrzeżone.

−

Opieka społeczna blokuje nakaz ujawnienia niektórych akt. Obrońcy Czystości to organizacja terrorystyczna mająca dostęp do najnowocześniejszej technologii. Moi eksperci nigdy czegoś podobnego nie widzieli. Podejrzewam, że organizację łączy coś z tamtymi ofiarami.

−

Nie podam pani nazwisk. Powiem wprost, mam nadzieję, że wycofają pani nakaz. Nie chciałbym widzieć, jak te rodziny jeszcze raz przechodzą przez to samo piekło. Ma pani zadanie, podobno jest pani w tym dobra. To wszystko, co mogłem dla pani zrobić. Dzięki za piwo.

−

Nie ma sprawy. - Wstała i wyjęła z kieszeni garść kredytów. -Zna pan Clarissę Price z opieki społecznej?

−

Jasne. - Dwier sięgnął po precelki. - Pracowała z niektórymi ofiarami z tamtych spraw. Jeśli liczy pani, że wydobędzie od niej te nazwiska, traci pani tylko czas. Nie powie.

−

Oddana pracy?

−

I to jak.

−

Oddana na tyle, by obejść szwankujący system? Spojrzał na nią obojętnie.

−

Jeśli tak bardzo chce pani poznać moje zdanie, to powiem, że Price jest służbistką. Nie każdy zgadza się z wszystkimi przepisami prawa, ale to jednak prawo. Przynajmniej do czasu, aż ktoś wprowadzi lepsze. Mogę panią o coś zapytać?

−

Tak, słucham.

−

Gliniarze z wydziału zabójstw są inni, każdy to wie. Ale czy nie czuje się pani brudna, stykając się z tym ścierwem?

−

Ja nie wybieram ofiar, Dwier. To one wybierają mnie. Powodzenia jutro w sądzie.

Wyszła i skierowała się prosto do swojego samochodu. Owszem, czuła się brudna. Instynkt podpowiadał jej, że facet, który był całkiem dobrym gliniarzem, w którymś momencie przeszedł na drugą stronę. Jeśli Dwier nie należał jeszcze do Obrońców Czystości, był pierwszym kandydatem.

Po powrocie do domu natknęła się na schodzącą po schodach doktor Mirę. −

Eve, myślałam, że już się dziś nie spotkamy.

−

Byłyśmy umówione na konsultacje?

−

Nie, ale podrzuciłam profil, o który prosiłaś. - Mira zatrzymała się przed schodami i oparła dłoń na drewnianej poręczy. Lekko kręcone kasztanowe włosy pasowały do jej kobiecej twarzy. Kształt ust podkreślała delikatną różową pomadką, harmonizującą z błękitem oczu. Miała na sobie stylowy kostium w kolorze słoneczników, który, zdaniem Eve, dodawał jej klasy i idealnie pasował do ulubionych pereł Miry. Wyglądała doskonale. Wcielenie łagodnej kobiecości, myślała o niej Eve. Doktor

Mira była jednym z najlepszych psychologów kryminalnych w kraju i jako specjalista opracowywała profile psychologiczne przestępców dla nowojorskiej policji. −

Dzięki, nie musiałaś odrywać się od swoich zajęć.

−

I tak się do was wybierałam. Chciałam zobaczyć McNaba.

−

Ach, tak. - Eve odruchowo schowała ręce do kieszeni.

−

Możemy chwilę porozmawiać? Macie tu taki piękny taras z widokiem na ogród. Usiądźmy na powietrzu.

−

Och! - Myśli Eve biegły w kierunku biura, pracy. - Jasne. Świetnie.

−

Pani doktor, czy mogę zaproponować coś do picia? - W holu pojawił się Summerset. - Herbatę? Może kieliszek wina?

−

Z przyjemnością napiję się wina. - Zanim Eve zdążyła coś powiedzieć, Mira wsunęła rękę pod jej ramię i pociągnęła ją w kierunku tarasu. - Wiem, że masz dużo pracy. Obiecuję, że nie będę cię zatrzymywać. Miałaś trudny dzień, ta konferencja musiała być nieprzyjemna.

−

Nieprzyjemna to za mało powiedziane. - Eve otworzyła drzwi i wyszła na taras. Jak wszystko, co zaprojektował Roarke, miejsce było urządzone ze smakiem i

wyczuciem. Kamienny taras płynnie przechodził w kręte ścieżki wiodące w głąb ogrodu. Między tonącymi w kwiatach glinianymi donicami stały dwa stoliki ze szkła i metalu. Gdzieniegdzie rozstawiono miniaturowe drzewka. Widok na bujny letni ogród był doskonałym zwieńczeniem dzieła. Bladozłote promienie słońca igrały na kamiennej posadzce i przebijały się przez kwitnącą na niebiesko winorośl. −

Urocze miejsce. - Mira z westchnieniem usiadła przy jednym ze stolików. - Mam wrażenie, że przesiaduję tu codziennie w moich marzeniach. - Uśmiechnęła się. Eve, czy zdarza ci się marzyć?

−

Chyba tak. - Eve usiadła obok, zastanawiając się, czy powinna jeszcze raz przejrzeć akta Dwiera. - Ale niezbyt często.

−

A powinnaś. To dobrze robi. Kiedy byłam dzieckiem, uwielbiałam przesiadywać przy oknie w bibliotece ojca. Mogłam tak oddawać się marzeniom przez cale popołudnie. Ojciec był nauczycielem. Opowiadałam ci o nim? Poznali się z mamą, kiedy przeciął sobie rękę, krojąc pomidory do kanapki. Zawsze był trochę niezdarny. Mama miała praktyki w szpitalu, wtedy odbywała staż na izbie przyjęć. Wpadli na siebie. - Mira uśmiechnęła się i wystawiła twarz w stronę słońca. Na skórze czuła ciepłe promienie. - Jakie to dziwne, że sobie teraz o tym

przypomniałam. I słodkie. Oboje są na emeryturze. Mieszkają w Connecticut, mają bardzo starego psa o imieniu Spike, w maleńkim ogródku uprawiają pomidory. −

To miłe. - I nieco kłopotliwe.

−

Pewnie się zastanawiasz, dlaczego ci o tym opowiadam. Dziękuję, Summerset powiedziała, kiedy kamerdyner postawił na stoliku dwa kieliszki wina i mały talerz zakąsek. - Urocze.

−

Smacznego. Proszę dać mi znać, jeśli będą panie jeszcze czegoś potrzebowały.

−

Bez powodu - zwróciła się do Eve, kiedy Summerset zniknął za drzwiami. Spokój, jaki tu u was panuje, sprawił, że o nich pomyślałam. I doceniłam. Nie każdy może się pochwalić takim szczęśliwym dzieciństwem.

−

Nie mam czasu na sesję - zaczęła Eve, ale Mira przerwała jej, kładąc rękę na jej dłoni.

−

Nie mówiłam o tobie. Dzieci, zniszczone przez tych ludzi, dźwigają ciężki bagaż. Rozumiesz to, prawda?

−

Tak, ale rozumiem też zabijanie.

−

To inna sprawa. Zastanawiałam się, czy potrafisz je oddzielić. Zrobiłaś to ze strachu, z bólu. Nie miałaś innego wyjścia. Musiałaś się bronić. Tu mamy do czynienia z zimnymi, wyrachowanymi przestępstwami. Zorganizowanymi i... pompatycznymi, sama nie wiem, jak to lepiej określić. To nie jest samoobrona, ale arogancja. Napięcie, jakie odczuwała Eve, ustąpiło.

−

Już myślałam, że nikt poza mną tego nie widzi. Nie jestem w stanie zaakceptować takich metod postępowania. Zaczęłam się zastanawiać, czy przypadkiem nie dlatego, że mnie samej przytrafiło się coś podobnego.

−

Zabiłaś, żeby żyć. Ci ludzi żyją, żeby zabijać.

−

Chciałabym usłyszeć to w tych cholernych mediach. - Eve sięgnęła po wino i upiła łyk.

−

Założyciele tej grupy, ci, którzy stoją na jej czele, to ludzie inteligentni, dobrze zorganizowani i przekonujący. Pozostałych zwerbowano w konkretnych celach. To fachowcy o wąskich specjalizacjach technicznych. Rozumieją potęgę mediów i walczą o poparcie społeczne.

−

I dobrze im to idzie.

−

Tak, na razie. Nieprzypadkowo egzekucje wykonuje się za pomocą wirusa. To kolejny symbol. Te potwory zakaziły nasze dzieci. Teraz my zarażamy ich, bo nasze prawo jest wobec nich bezsilne. Używany przez tę grupę termin strażnik też ma znaczenie symboliczne. Jesteście bezpieczni, my was ochronimy.

−

Jak długo będą się rozwijać?

−

Nie kontrolowani? - Mira sięgnęła po krążek chleba z kremowym serkiem. - Takie grupy zwykle szybko ewoluują. Organizacje, które odnoszą sukcesy, po jakimś czasie zaczynają wykorzystywać swoje umiejętności i wpływy w innych dziedzinach. Dziś mężczyzna molestujący dzieci, jutro uniewinniony morderca. Uliczny złodziejaszek, amator nielegalnych chemikaliów. Jeśli Nowy Jork ma być czysty, należy uwolnić miasto od tej zarazy.

−

Podejrzewam, że jest w to wmieszany co najmniej jeden gliniarz, pracownik socjalny oraz krewni osób, z którymi miały do czynienia ofiary. Mira pokiwała głową, jak gdyby właśnie tego się spodziewała.

−

Szukaj ludzi związanych z twoimi ofiarami, którzy mają jakieś specjalistyczne umiejętności. Neurologia, informatyka, fizyka, socjologia, psychiatria. Szukaj wielkich pieniędzy. Badania i sprzęt, z jakiego korzystają, z pewnością kosztowały majątek. Niestety, możesz się spodziewać kolejnych ofiar i kolejnych oświadczeń. I to wkrótce. Zależy im, żeby o nich ciągle mówiono. Obrońcy Czystości mają misję, Eve, i w tym celu wykorzystują nasze dzieci.

−

Odpowiedzą za to, co stało się z Hallowayem, Feeneyem i McNabem.

−

Tak. - Mira obserwowała kolibra trzepoczącego skrzydełkami nad kielichem egzotycznego kwiatu. - Jestem pewna, że odpowiedź będzie trafnie sformułowana. Eve przesuwała kieliszek po szklanym blacie stołu.

−

Odbyliśmy z Roarkiem długą dyskusję na ten temat. Oboje jesteśmy blisko granicy, ale mam wrażenie, że stoimy po przeciwnych stronach.

−

To bardzo dobrze. Zaskoczona Eve podniosła wzrok.

−

Jak to?

−

Nie jesteście jedną i tą samą osobą, Eve. Nawet byście tego nie chcieli. Mając dwa różne punkty widzenia, możecie być ze sobą szczerzy. I zainteresowani.

−

Możliwe. Działamy sobie na nerwy. - Jeszcze jedna strona małżeństwa.

−

Zajmuje nam cholernie dużo miejsca - mruknęła, ale była już całkowicie zrelaksowana. - Mamy być szczerzy - powtarzała słowa Miry. - No, nie wiem. Może. Ale... rozmawiałaś już z Feeneyem?

−

Jeszcze nie jest gotowy. Na razie dobrze się trzyma. Praca ma na niego terapeutyczny wpływ. Tak jak i na ciebie.

−

A McNab?

−

Nie mogę powiedzieć, o czym rozmawialiśmy. To tajne.

−

W porządku. - Eve patrzyła na niebieskie kwiatki kwitnące na splątanej winorośli. - Powiedz... czy nie uważasz, że byłoby lepiej, gdybym odsunęła go od tej sprawy? Roarke załatwił mu miejsce w szwajcarskiej klinice specjalizującej się w leczeniu tego typu schorzeń. Mogą go przyjąć w przyszłym tygodniu. Może do tego czasu nie powinien pracować? Czy nie lepiej, żeby był z rodziną?

−

On jest z rodziną. Trzyma się dzięki tobie, bo pozwalasz mu pracować z zespołem, bo nadal może wnosić swój wkład w śledztwo. To, co dla niego w tej chwili robisz, to najlepsze lekarstwo. Ja nie potrafię mu bardziej pomóc. Roarke ma dla niego miejsce w klinice Jonasa-Ludworga? Cały on.

−

To dobra klinika, prawda?

−

Nie ma lepszej.

−

To dobrze. - Eve zasłoniła rękami oczy.

−

Parszywy dzień, co?

−

O tak.

−

Mam nadzieję, że wkrótce będziesz miała jakieś dobre wiadomości.

−

Już mam. - Odsunęła ręce. - Mavis zaszła.

−

Jak to zaszła. Dokąd?

−

To sprawka Leonarda. Mira poderwała się z miejsca. Na jej twarzy malowało się zdumienie.

−

Leonardo? Co on jej zrobił?

−

Zrobił? Nie, nie, on ją bzyknął. No wiesz, zaszła. - Zmieszana Eve potrząsnęła głową, w końcu zaczęła się śmiać. - Sperma plus jajeczko -

wykrztusiła, nie mogąc powstrzymać ataku wesołości, pierwszego tego dnia. - Mavis jest w ciąży. −

W ciąży! Mavis jest w ciąży? Zaszła. Dobry Boże, zapomniałam, że tak się to teraz określa. Rzeczywiście, to jest wiadomość. Cieszą się?

−

Szaleją z radości. Projektuje dla niej ubrania.

−

Och, będzie na co popatrzeć. Kiedy termin?

−

Jaki termin? A, ten. Wspominała coś o marcu. Pisze o tym piosenkę. „Zaszłam w miłości".

−

Czuję, że to kolejny przebój. Będą cudownymi, wyjątkowymi rodzicami. A ty jak się czujesz jako ciocia, Eve? Eve ledwo opanowała skurcz żołądka.

−

Jeśli ktoś mnie nazwie ciocią, nie ręczę za siebie. Skrzywdzę nawet ciebie. Śmiejąc się, Mira usiadła.

−

Czekają nas fascynujące przeżycia. Jeśli zobaczysz Mavis wcześniej niż ja, proszę, pozdrów ją ode mnie i złóż jej gratulacje.

−

Jasne, nie ma sprawy. - Eve zerknęła ukradkiem na zegarek.

−

Widzę, że się niecierpliwisz i pewnie chcesz wracać do pracy. Jeśli nie masz nic przeciwko temu, chętnie posiedziałabym tu jeszcze przez chwilę i dokończyła wino.

−

Oczywiście, możesz zostać, ale ja naprawdę muszę już iść.

−

Powodzenia. Eve znikła za drzwiami, a Mira, sącząc wino, podziwiała kwiaty, obserwowała

małego ptaszka i jeszcze przez jakiś czas oddawała się marzeniom.

Eve najpierw wstąpiła do laboratorium, ale szybko się wycofała. Trafiła w sam środek dyskusji, wręcz sprzeczki, toczącej się w jakimś niezrozumiałym technicznym żargonie, który zawsze przyprawiał ją o ból głowy. Uznała, że jeśli będą mieć jej coś do powiedzenia, z pewnością to zrobią, po czym udała się do pokoju, w którym mieścił się tymczasowy gabinet Baxtera. −

Co słychać?

−

Mam nazwiska wszystkich osób związanych z ofiarami. Gliniarze, prawnicy, opieka społeczna, lekarze, znalazłem bardzo wiele nie utajnionych skarg. Ułożyłem listę nazwisk, które pojawiły się przy dwóch łub więcej ofiarach. Właśnie przesłałem dane do twojego komputera. Nasza znajoma Nadine Furst relacjonowała proces George. Jakim cudem ten dupek Chang jest nadal rzecznikiem medialnym?

−

To było do przewidzenia - powiedziała Eve, siadając na brzegu biurka. - Co o tym wszystkim sądzisz?

−

Jeśli są w to zaangażowani jacyś krewni, a na pewno są, to ci, których nazwiska utajniono. To bolesne doświadczenia, ludzie cierpią, żądają prywatności.

−

Tak, ja też o tym pomyślałam. Gdybyś chciał z kimś porozmawiać o swoim bólu, o brzemieniu, jakie dźwigasz, wybrałbyś kogoś, kto był tam z tobą, kto stał w twojej obronie.

−

Masz na myśli Clarissę Price?

−

Zdecydowanie. Wiesz coś na temat detektywa Dwiera z szesnastego posterunku?

−

Tylko to, co przeczytałem w jego aktach, kiedy wypłynęła jego sprawa. Chcesz, żebym się popytał?

−

Tak, ale dyskretnie - zawahała się. - Masz coś przeciwko temu?

−

Ze względu na jego odznakę? - Baxter wydął policzki. - Cóż, powinniśmy mieć obiekcje. Gdybyśmy nie mieli nic przeciwko szpiegowaniu innych glin, wszyscy skończylibyśmy w WW, no nie?

−

Racja. Możesz nagiąć granicę, czasami nawet możesz ją nieco przesunąć, ale nie wolno jej przekraczać. Jak ją przekroczysz, przestajesz należeć do nas. Stajesz się jednym z nich. Dwier przekroczył granicę, Baxter. Przeczucie mi to mówi. Wstała z biurka i zaczęła krążyć po pokoju. - Pracowałeś kiedyś z Trueheartem, prawda?

−

Parę razy. To dobry dzieciak. Niewinny jak stokrotka, ale ma zapał.

−

Gdybym go wprowadziła, może mógłby ci pomóc?

−

Nie ma sprawy, mogę wyrzucić trochę... - usiadł i spojrzał na nią, mrużąc podejrzliwie oczy. - Chcesz, żebym go szkolił?

−

Nie, tylko... no dobra, miałam taką nadzieję. Masz drugi stopień, więc mógłbyś się nim zająć. Ktoś powinien nad nim popracować, dać mu wycisk, ale go nie stłamsić. Jesteś zainteresowany?

−

Może. Mógłbym go wziąć, zobaczymy, jak się spisze.

−

Świetnie. - Eve ruszyła w stronę drzwi, ale zatrzymała się w pół drogi. - Baxter, dlaczego rzuciłeś kryminalistykę i się do nas przeniosłeś?

−

Żeby być bliżej ciebie, kochanie - odparł z uśmiechem i znacząco mrugnął okiem, a ponieważ ona dalej stała i patrzyła na niego, nie rozumiejąc, wzruszył ramionami. - Zniecierpliwiłem się. Przeszedłem do zabójstw, bo tu zawsze się coś dzieje.

−

Bredzisz.

−

Ja nigdy...

−

Kretyn z ciebie - mruknęła. Odwracając się, wpadła prosto na Roarke'a. Czasami poruszał się jak duch.

−

Wybaczcie, że przerywam tę czułą pogawędkę - zaczął. - Drugi filtr jest gotowy. Możemy próbować wejść do którejś z jednostek Fitzhugh.

−

Kto tym razem wygrał w rzucie monetą? Uśmiechnął się.

−

Po krótkiej debacie uzgodniliśmy, że zadanie dokończy ten sam operator. Chcecie obserwować stąd czy z twojego gabinetu?

−

Z gabinetu. Jest większy. - Eve zacisnęła rękę na nadgarstku Roarke'a. - Tylko bez bohaterstwa.

−

Nigdy nie nadawałem się na bohatera.

−

Kiedy każę wyłączyć komputer, masz natychmiast to zrobić. -Patrzyła mu w oczy, a jej dłoń osunęła się niżej i dotknęła jego palców. - Rozumiesz?

−

Doskonale. Ty tu rządzisz. Eve, nie wiedząc, gdzie podziać ręce, zajęła się piciem kawy. Feeney usiadł przy

jej biurku, przed ekranem jednostki, by kontrolować przebieg operacji. W razie jakichkolwiek komplikacji miał zdalnie zniszczyć system. Jamie stał tuż za jego plecami, tak że wyglądali jak jedno ciało z dwiema głowami. −

Dlaczego nie możemy przeprowadzić tego zdalnie? - zapytała Eve.

−

Bo nie wykorzystalibyśmy instynktu operatora - wyjaśnił McNab. - Siedzi tam, przed zakażoną jednostką. Może przesłać informacje w ułamku sekundy.

−

A poza tym... Au! - Jamie złapał się za brzuch, w miejscu gdzie wylądował łokieć Feeneya.

−

Co poza tym? - dopytywała się Eve. - Tylko bez tej idiotycznej solidarności elektroników, dobrze? McNab?

−

No dobra. Mówiąc krótko, nie mamy pewności, czy filtr wyłuska wirusa podczas operacji. To się może rozprzestrzenić z jednej jednostki do drugiej. Domyślamy się, że właśnie w ten sposób wirus zaatakował te osiem komputerów w domu Fitzhugh. Wystarczy zarazić jeden, żeby zarazić całą sieć. To pewny i skuteczny sposób, a przy tym jaka oszczędność czasu. Gdyby teraz zastosować zdalne

sterowanie, wirus mógłby zaatakować inne komputery, teoretycznie nawet cały system. −

Jak będziemy mieć więcej danych, stworzymy taki filtr - wtrącił Jamie. - Na razie najważniejsze to zabezpieczyć operatora podczas pracy. Zdalnie sterowane jednostki w wielosystemowej sieci porozumiewają się za pomocą pewnego języka. Coś jakby ze sobą rozmawiały. Zakażona jednostka mówi trochę innym językiem, zrozumiałym dla reszty, ale innym. No nie wiem, tak jak hiszpański i portugalski.

−

Rozumiem - kiwnęła głową Eve. - Mów dalej.

−

Razem z McNabem pracujemy nad stworzeniem czegoś w rodzaju tłumacza. Zainstalujemy go i przeprowadzimy symulacje. Jeśli się powiedzie, będzie można zabezpieczyć cały system. Mam nadzieję, że uda nam się podłączyć pod CompuGuard i zabezpieczyć to cholerne miasto.

−

Nie rozpędzaj się tak, Jamie. Nie wszystko naraz. - Feeney zerknął na ekran ścienny, na którym widać było, jak Roarke przypina sobie czujniki.

−

Zaczynamy robić ci badania. Jesteś gotowy?

−

Tak.

−

Mam nadzieję, że nie zapnie tej koszuli - szepnęła Peabody. -Nieźle wygląda.

−

Wyniki w normie. Możesz zaczynać.

−

Włączam. Eve nie odrywała oczu od ekranu. Roarke związał włosy, jak zwykle, kiedy

pracował. Koszulę pozostawił beztrosko rozpiętą, tak jak chciała Peabody. Jego ręce poruszały się pewnie i szybko, kiedy wsuwał dyskietkę do stacji. −

Ładuję filtr. Czas oczekiwania siedemdziesiąt dwie sekundy. Ładuję łamacz kodów Jamiego. Czterdzieści pięć sekund. Rozpoczynam diagnozowanie od miejsca, w którym poprzednio zakończyłem. Przeszukuję i skanuję wszystkie programy wgrane w ciągu ostatnich dwóch tygodni.

Pracował ręcznie. Jego chłodny opanowany głos relacjonował to, co robiły szybkie i piękne palce. −

Jest dostęp do danych na twardym dysku. Ładowanie zakończone. Filtr działa. Jamie świetna robota. Dane są czytelne. A to co? Feeney, macie to na swoim ekranie?

−

Tak, tak, zaczekaj. Hmmm.

−

O co chodzi? - Eve szarpała McNaba za zdrowe ramię. - O czym oni mówią?

−

Cicho! - Był tak skupiony, że nie zauważył, jak na tę jego komendę opadła jej szczęka. McNab przysunął się bliżej ekranu. -O rany! - zapomniał się i chciał wstać z wózka. Sparaliżowana ręka ześliznęła się z oparcia. Zamarł na chwilę w bezruchu. Na widok paniki na jego twarzy Eve poczuła ucisk

w gardle. Poprawił się w wózku i ustawił siedzenie w najwyższej pozycji, żeby lepiej widzieć monitor. W pokoju znów rozległ się ten dziwaczny żargon, pospieszne pytania, komentarze, uwagi, których nie rozumiała, jak gdyby posługiwali się greką. −

Do cholery, mówcie po angielsku!

−

Coś niesamowitego. Jak mogłem tego przedtem nie zauważyć. -Roarke podłączył jeszcze jedną klawiaturę i szybko wpisał krótkie polecenie. - Chrzań się! Próbuje się zabezpieczyć przez wyłączenie. Gdzie ci się tak spieszy, dziwko? Jeszcze nie skończyłem.

−

Filtr przestaje działać - ostrzegł go Feeney.

−

Wyłączaj! - rozkazała Eve. - Wyłącz komputer!

−

Mam już dziewięćdziesiąt procent. No, trzymajcie się foteli.

Rozdział 13

Jednostka padła. - Roarke odłączył czujniki i zapiął koszulę. -Oddała życie w słusznej sprawie. - Obracał w dłoni jeden z dysków. -Ten powinien być czysty. Żaden z tamtych programów nie był przenoszony do napędu zewnętrznego. Mimo to uważam, że należy go opieczętować i poddać testom, jak już będziemy mieli cały program. Na razie musi nam wystarczyć twardy dysk. Jamie, rano możesz zacząć zgrywać dane. −

Mogę zacząć teraz.

−

Teraz zjesz kolację, a potem zrobisz sobie dwie godziny przerwy. Zregenerujesz się i jeśli będziesz miał ochotę, popracujesz godzinkę. Tylko godzinkę. O północy masz być w łóżku. Światło zgaszone. Daj odpocząć mózgowi, bo jutro nie będzie z ciebie żadnego pożytku.

−

Człowieku, nawet moja matka nie jest taka zasadnicza.

−

Nie jestem twoją matką. Feeney...

−

Chłopcze, chyba nie chcesz mi mówić, o której mam być w łóżku. Jestem wystarczająco stary, żeby być twoją matką.

−

Chciałem zapytać, czy coś zjesz. Pewnie wszyscy jesteście głodni.

−

Chwilę. Jedną chwilę. - Sfrustrowana Eve podniosła w górę obie ręce. - Nikt nie dostanie żadnego jedzenia, dopóki nie wyjaśnicie mi, co to wszystko znaczy. Chcę wiedzieć, czego się dowiedzieliście. A jak jeszcze raz usłyszę ten komputerowy bełkot, na kolację będziecie mieć króliczą karmę.

−

To dopiero jest sztywniaczka - mruknął pod nosem Jamie.

−

Wiem coś o tym. - Peabody przewróciła oczami.

−

Mamy częstotliwość. - McNab zwrócił się do Eve. - I widmo. Jeszcze minuta, i to najwyżej, a zdobyłby puls i prędkość.

−

Pani porucznik, mówiąc krótko - Roarke rozpuścił włosy, które opadły mu na ramiona czarnym deszczem - i bardziej finezyjnie, mamy dla pani wirusa.

−

Zapnij koszulę, bo mi tu Peabody zaraz zemdleje - poleciła, na co Roarke szeroko się uśmiechnął. - A dowiedzieliście się, jak rozprzestrzenia się infekcja?

−

Może. - Zapinając koszulę, puścił oko do Peabody. - Musimy przeanalizować dane, ale po tym, co tam widziałem, idę o zakład, że to kwestia jednego listu elektronicznego.

−

Przysłali to pocztą elektroniczną? Pieprzonym e-mailem? - Eve chciała, żeby to było proste, ale teraz stało się to wręcz obraźliwe. -Nie można przesyłać wirusów w ten sposób. Przecież CompuGuard...

−

W życiu nie miał do czynienia z czymś podobnym - dokończył za nią Roarke. Domyślam się, że... - urwał i machnął ręką. - No dobra, Jamie. Mów, zanim cię rozsadzi.

−

Więc to wygląda tak... jeszcze dokładnie nie wiem, jak to zrobić, ale się dowiem... ukryli to w dokumencie i tak zaprogramowali, żeby rozpakował się z opóźnieniem, zapisali w systemie...

−

To co, macie ochotę na sałatę i rzepę? - zapytała słodko Eve.

−

No tak. -Jamie wykrzywił twarz, szukając w głowie zrozumiałych dla laika sformułowań. - Przyczepili wirus do listu, ale tak, żeby przy odbiorze nie było widać załącznika. Odbiorca niczego nie podejrzewał. Ten, kto to wysłał, może bardzo łatwo sprawdzić, czy załącznik doszedł. Wystarczy przeskanować list w trakcie, gdy odbiorca go czyta. List musiał się bardzo szybko załadować, żeby operator nie zauważył, co się dzieje. Wirus przejął kontrolę nad jednostką, przynajmniej na chwilę. Zablokował alarmy i ostrzeżenia przed załadowaniem programu. Następnie zakatalogował się jako zwykły dokument, tyle że ukryty w systemie operacyjnym. Taki dokument jest nie do wykrycia przez wyszukiwarkę i

skaner. Nie można go też zidentyfikować. Po prostu tam jest, po cichutku przyczajony, i robi swoje. Z grubsza tak to działa. −

Dzięki, rozumiem. - Eve spojrzała na Roarke'a. - Skoro to takie proste, jak to się stało, że o tym nie wiedziałeś?

−

Pani porucznik, jestem rozgoryczony.

−

A ja jestem głodny. - Jamie poklepał się po brzuchu. - Macie może pizzę pepperoni?

Eve zjadła kilka kawałków. Zamieszanie i głośne, pełne emocji dyskusje podczas kolacji przetrwała, zastanawiając się nad postępami w śledztwie. W końcu na chwilę pozwoliła swoim myślom odbiec od tego tematu. Nie była pewna, kiedy to do niej dotarło. Może gdy Feeney sięgnął do talerza Roarke'a i kawałkiem chleba nabrał resztkę sosu, a może kiedy Jamie, nie przerywając swojego wywodu, rzucił na talerz McNaba kawałek pizzy, którego ten nie mógł dosięgnąć. Pewnie zawsze o tym wiedziała, ale dopiero teraz to sobie uświadomiła. Mira wypowiedziała to słowo na tarasie. Rodzina. Przecież właśnie tak zachowują się rodziny, pomyślała. Sama nie zaznała tego jako dziecko. Kolacje, podczas których plamiły się obrusy, okruchy pieczywa lądowały na podłodze, a wszyscy biesiadnicy mówili równocześnie, przekrzykując się nawzajem. Co najdziwniejsze, nikt się przy tym nie denerwował i nie obrażał z powodu głupich dowcipów i złośliwych uwag. Nie

potrafiła

przeanalizować

tej

sytuacji,

opierając

się

na

własnych

doświadczeniach, ale domyślała się, jak to wygląda, kiedy nagłe kogoś zaczyna brakować. Rodzina się rozpada. Chwilowo, dla tych, którzy są na tyle silni, żeby ją naprawić albo stworzyć nową. Dla tych słabszych - na zawsze.

Spojrzała na McNaba. Nawet teraz, podczas tej paplaniny, nie przestawała się o niego martwić. Jeśli to jedno ogniwo ich łańcucha pozostanie uszkodzone, pozostali nie dadzą sobie rady. Owszem, znajdą nowe, w końcu to tylko praca, ale już nigdy nie będzie tak samo. Wstała od stołu. −

Mam jeszcze coś do zrobienia.

−

Żywy Trup powiedział, że będzie jeszcze ciasto czekoladowe.

−

Jamie - upomniał go łagodnie Roarke.

−

Przepraszam. - Jamie przewrócił oczami. - Pan Żywy Trup, znany także jako Summerset, powiedział, że będzie ciasto czekoladowe.

−

Jeśli zjesz je całe, uduszę cię we śnie. Dołączysz do Żywych Trupów. Roarke, muszę z tobą porozmawiać. Kiedy wychodzili, usłyszała głos Jamiego.

−

Będą to robić? Zaraz po tym usłyszała, jak Feeney pacnął małolata po głowie.

−

Będziemy to robić? - Roarke ścisnął dłoń Eve.

−

Mam poprosić Feeneya, żeby i ciebie klepnął?

−

Jestem trochę szybszy niż Jamie. Rozumiem, że na górze nie będzie szybkiego numerku.

−

Ile razy dziennie myślisz o seksie? Spojrzał na nią, zastanawiając się nad pytaniem.

−

Chodzi ci o aktywne myślenie czy raczej o samo przeczucie, że się to gdzieś tam czai, jak niewidzialne dokumenty Jamiego?

−

A daj ty mi spokój! Widziałeś się z Mirą?

−

Nie, niestety. Byłem w laboratorium. Szkoda, że się minęliśmy. Peabody wspominała, że odwiedziła cię Mavis i odbyłyście prywatną rozmowę. Jakiś problem?

−

Mavis zaszła... - Nie miała czasu, żeby jeszcze raz to tłumaczyć. -Jest w ciąży.

−

Słucham? - Roarke zatrzymał się w pół kroku. To niesamowite i takie rzadkie widzieć go w takim osłupieniu.

−

Trudno w to uwierzyć, ale to prawda. Na dodatek to planowali.

−

Mavis? Nasza Mavis?

−

Ta sama. Przyszła cała w skowronkach, prawie tańczyła. Nie wiem, czy w tym stanie powinna tak szaleć. Nie wiem, czy przypadkiem to nie szkodzi temu, co ma tam, w brzuchu. Była bardzo pobudzona.

−

Cóż, to... urocze - w końcu znalazł odpowiednie słowo. - Dobrze się czuje?

−

Wygląda świetnie. Mówiła, że co rano wymiotuje, ale jej się to podoba. Nie rozumiem.

−

Nie powiem, żebym i ja coś z tego rozumiał. Jak skończymy, musimy się z nimi spotkać. Może zjemy razem kolację. Przejrzę rozkład jej koncertów i sesji nagraniowych. - Na temat zwyczajów i stylu życia przyszłych matek wiedział tyle samo co Eve. Czyli nic. -Chyba nie powinna się przepracowywać.

−

Sądząc po tym, jak się dziś zachowywała, ma energii za ich dwoje, a może i więcej. Kiedy weszli do jej gabinetu, zamknęła drzwi. Roarke spojrzał na nią ze

zdziwieniem. −

Nie zgodziłaś się na seks, pewnie potrzebujemy prywatności w jakimś mniej przyjemnym celu.

−

Zablokowali mi nakaz. Kiedy nad sprawą pastwią się dwie machiny biurokratyczne, prędzej umrzesz z przyczyn naturalnych, niż się doczekasz końca. Rozmawiałam z Mirą. Jeszcze nie czytałam jej profilu, ale opowiedziała mi, co tam napisała. Mam też dane od Baxtera.

−

Eve, czy chcesz ode mnie czegoś, czego nie powinnaś chcieć?

−

W tej chwili umierają ludzie. Jeszcze o tym nie wiedzą, ale już są zarażeni, a dla wielu jest już zbyt późno. Ta zaraza się szybko rozprzestrzeni. Zginął świetny policjant, a inny... mój przyjaciel... Boże, aż trudno uwierzyć, że taki idiota jest moim przyjacielem. Może już nigdy nie będzie mógł chodzić o własnych siłach. Roarke, czuję, że w tych utajnionych aktach są nazwiska sprawców.

−

A więc je odtajnimy. Patrzyła na niego przez chwilę, po czym odwróciła się, klnąc pod nosem.

−

I co? Niczym się od nich nie różnię. Złamię prawo, bo mi się wydaje, że mam rację.

−

Oni mordują ludzi.

−

O tym to ja sama wiem. Tu chodzi o granice.

−

Do diabła, Eve, przecież ty zawsze będziesz mieć sumienie i zawsze będziesz odróżniać dobro od zła. Zamęczysz je na śmierć i siebie razem z nim. Dobrze wiesz, jak daleko można się posunąć, żeby nie przekraczać granicy. Wiem, że nigdy jej nie przekroczysz. Zamknęła oczy.

−

To samo powiedziałam Baxterowi. Chcą ograniczyć mi możliwość działania i wykorzystują w tym celu prawo. Nie mogę na to pozwolić.

−

Skorzystamy z nie rejestrowanego sprzętu. Kiwnęła głową.

−

Do roboty.

Wstęp do tego pokoju miały tylko trzy osoby, których głosy i odciski palców rozpoznawał umieszczony przy drzwiach czytnik. Przez jedyne, ale za to ogromne i nie zasłaniane okno wpadały resztki wieczornego światła. Eve wiedziała, że ich prywatność jest i tu doskonale chroniona przed wścibskimi spojrzeniami tych bardziej odważnych reporterów, przelatujących od czasu do czasu nad ich posiadłością.

Pokój urządzono w bardzo surowym stylu. W końcu było to poważne miejsce pracy. Szeroka, czarna konsola w kształcie litery U służyła nie tylko do badań i poszukiwań, ale pełniła też rolę centrum komunikacyjnego oraz bazy danych. Roarke nigdy nie zarejestrować systemu w CompuGuard, dlatego zgromadzony tu sprzęt był nielegalny. Kiedy zobaczyła konsolę po raz pierwszy, a było to ponad rok temu, nawet ona uznała, że jest to sprzęt wysokiej klasy, bez porównania doskonalszy od tego, którym dysponowała jej centrala. Od tamtej pory Roarke zdążył wymienić większość jednostek na nowocześniejsze. Była pewna, że te zabawki jeszcze przez jakiś czas nie będą dostępne na rynku. Rozpoznała kilka stacji komputerowych z monitorami, jednostkę holograficzną, małą stację pomocniczą uzupełnioną o miniholograf. −

Nigdy czegoś takiego nie widziałam - powiedziała z uznaniem, przyglądając się ostatniej nowości.

−

To prototyp. Chciałem przeprowadzić kilka testów bez dokumentowania. Na razie nieźle się spisuje.

−

Jest naprawdę mała.

−

Pracujemy nad jeszcze mniejszym modelem. Wielkości dłoni. Podniosła oczy.

−

Nie gadaj. W czymś takim chcesz zmieścić pełną wersję holografu?

−

Za trzy lata, może trochę mniej, będziesz to nosić w kieszeni, jak teraz łącze. Roarke położył rękę na komórce identyfikacyjnej z boku konsoli. - Roarke. Otwórz system. Konsola zamrugała światełkami i ożyła. Eve podeszła bliżej i także położył dłoń

na czytniku. −

Dallas. Identyfikacja potwierdzona, kochanie.

−

Po co to robisz? - syknęła. - To krępujące.

−

Kochanie, komputer, choćby nie wiem jak inteligentny, jest tylko nieożywionym przedmiotem. Nie może nikogo zawstydzać. Od czego chcesz zacząć?

−

Spróbujmy od Cogburna. Był pierwszą ofiarą. - Odgarnęła w tył włosy. - Możesz ściągnąć dane z mojej jednostki. - Sięgnęła po swój notes i podyktowała mu swój kod dostępu i numer dokumentu. Wpisał numery i skopiował dokumenty, zanim zdążyła skończyć dyktowanie.

−

Spójrz tutaj. To są moje notatki po przejrzeniu akt, jego związki z pozostałymi ofiarami: oficerowie, którzy dokonali aresztowań, pracownicy socjalni, prawnicy, lekarze. Baxter zaczął przeglądać dokumenty, w których pojawiły się nazwiska ich ofiar, ale się potknął.

−

Potknął?

−

Nie przebił się.

−

Potknął się na ofiarach? - powtórzył za nią ze zgryźliwym uśmiechem. Wspominałaś coś o króliczym jedzeniu i żargonie.

−

O rany. Detektyw Baxter, analizując akta związanych ze sprawą ofiar, nie znalazł żadnej wzmianki o Obrońcach Czystości. W zeznaniach nie zauważył niczego, co mogłoby wskazywać, że takie związki istnieją.

−

Zrozumiałem za pierwszym razem, kochanie, ale twoje wyjaśnienia w tym oficjalnym tonie są takie zabawne.

−

Dzięki - warknęła. - W raporcie z wypadku była wzmianka o przesłuchaniu dwóch dodatkowych świadków. Nieletnich. Oba dokumenty są utajnione.

−

Daj mi kilka minut.

−

Jasne. Przyniosę kawę.

−

Wolałbym wino - powiedział, wystukując coś na klawiaturze. -Nie chcę się nakręcać kofeiną.

−

A ja potrzebuję ożywienia.

−

Jeszcze trochę tego ożywiania, a trzeba cię będzie reanimować. A to ciekawe.

−

Co takiego?

−

Ten dokument ma podwójne zabezpieczenie. Nie robi się tego ze zwykłymi utajnionymi aktami. Cholernie dobra blokada. Uwaga. -Poruszył ramionami, jak bokser szykujący się do wyjścia na ring.

−

Kiedy ją założono? - Eve pospiesznie wróciła przed konsolę i pochyliła się nad Roarkiem. - Możesz mi powiedzieć, kiedy ją założono?

−

Bez gadania. - Jedną ręką pogładził jej plecy, nie odrywając drugiej od klawiatury. - Taaak, chyba się znamy. Widziałem już gdzieś twoje ślady, prawda? Dobry jesteś, bardzo dobry. Tylko...

−

Zebrało mu się na rozmowę... - mruknęła Eve. Przez chwilę obserwowała, jak Roarke z niewiarygodną prędkością przebiera palcami po klawiaturze, w końcu postanowiła przynieść wino.

−

Mam go. - Roarke wyprostował się na chwilę, wyciągnął rękę i nie patrząc na żonę, sięgnął po kieliszek wina. - Nie poszłoby mi tak szybko, gdybym wcześniej nie rozpracował tamtych dwóch jednostek z laboratorium i nie widział jego roboty.

−

Jesteś pewien?

−

Każdy dobry programista ma swój styl. Nie będę ci tego tłumaczył, bo patrzyłabyś na mnie tym swoim zbolałym wzrokiem. Wierz mi na słowo. Blokadę zaprojektował ten sam człowiek, który stworzył wirusa. Lub grupa. Wątpię, żeby to były dzieła tylko jednej osoby.

−

Dobrze zorganizowani, wyszkoleni, skrupulatni -pokiwała głową Eve. - I ostrożni. Zobaczmy, kogo tak bardzo chcieli ukryć.

−

Ekran trzy, pokaż zawartość.

−

Devin Dukes - odczytała Eve. - Miał wtedy dwanaście lat. -Pospiesznie przejrzała dane, szukając tego, co najważniejsze. -Mam. Cogburn sprzedał mu trochę Jazzu. Rodzice, Sylvia i Donald, nakryli dzieciaka, doszło do konfrontacji, przycisnęli go

i chłopak wszystko wyśpiewał. Przyprowadzili go na policję, żeby złożyć skargę. Sprawą zajął się detektyw Dwier. −

Nie trzeba było mieszać w to glin - westchnął Roarke. Spojrzała na niego chłodno.

−

Słucham?

−

Tak myślę. Po co ciągać dziecko po posterunkach, zmuszać do składania zeznać, wciągać je w tryby systemu? Zaczyna się wtedy stawiać.

−

Popełniono przestępstwo.

−

Oczywiście. Ja się tylko zastanawiam, czy nie można było tego zrobić prościej, czyściej. Postawić dzieciaka na głowie, ale w domu, przynajmniej na początku, zamiast oddawać go policji i składać raporty.

−

W dzisiejszych czasach coraz rzadziej torturujemy nieletnich. Wiesz, od razu pękają, to żadna zabawa.

−

Eve, dwunastoletni chłopiec trochę inaczej definiuje tortury, ale... - Wzruszył ramionami. - Przecież nie w tym rzecz, prawda? Dziwne, że kłopotali się zakładaniem blokady na tak drobną sprawę.

−

Cogburn został oficjalnie oskarżony - czytała dalej Eve. -Niestety, rodzice spuścili dowód w toalecie. Cogburn oświadczył, że w czasie kiedy, jak twierdził dzieciak, miało dojść do transakcji, pił w barze. Barman potwierdził jego alibi. Pewnie lipne. W takich miejscach wystarczy trochę forsy, a sam Kuba Rozpruwacz miałby zapewnione alibi. Dwier to spieprzył. - W jej głosie pobrzmiewało niezadowolenie. - Nie powinien był tak od razu stawiać Cogburna w stan oskarżenia. Najpierw należało go rozpracować. To samo dotyczy barmana. Nie spieszyć się, obserwować, złapać na gorącym uczynku i dopiero wtedy walić z grubej rury i oskarżać o handel nielegalnymi substancjami. Cogburn wynajął prawnika i po zawodach. Wiedział, że Dwier ma jedynie zeznania dziecka. I popatrz, tu jest raport opieki społecznej. Podpisany przez Clarissę Price. Stwierdza, że chłopiec niechętnie współpracuje, buntuje się, nie chce udzielić pomocy. Wymyka się rodzicom spod kontroli. Zalecana terapia rodzinna i tym

podobne bzdety. Dwier próbował zastraszyć Cogburna, bo zeznania jego świadka okazały się bez wartości. Chłopak nie chciał współpracować. −

Innymi słowy zaczął się stawiać. Czytaj dalej - dodał, nie czekając, aż na niego warknie. - Raport opieki społecznej. Price uważa, że chłopak coraz gorzej radził sobie z nauką. Źle się zachowywał w szkole i w domu. Zamykał się w swoim pokoju, wszczynał bójki, i tak dalej. Problem nie polegał na tym, że kupował Jazz. Problem tkwił w samym chłopcu, w domu.

−

Możliwe, ale w rezultacie rodzice postąpili zbyt pochopnie, glina się pospieszył, pracownica społeczna wygłosiła kilka oklepanych frazesów i dzieciak zawiódł się na systemie.

−

Tak to widzisz?

−

Widzę, że Dwier tym razem spieprzył robotę. Nie wiem, jak rozumieć całą tę sprawę. - Eve studiowała dane, nieświadomie bawiąc się kosmykiem włosów Roarke'a. - Wiem, że oni widzą tylko ostatni fragment układanki. System zawodzi. Ale masz rację, trochę mało, żeby to tak ukrywać. Tu musi być coś więcej. Sprawdźmy Fitzhugh. I tym razem Roarke natknął się na więcej blokad niż zwykle. Wiedział jednak, jak

się do nich dobrać. −

Skargi o molestowanie nieletnich. Jansan, Rudolph... O proszę, co my tu mamy. Sylvia i Donald Dukes wnoszą sprawę w imieniu czternastoletniego syna Devina.

−

Raport opieki społecznej podpisała Clarissa Price, dochodzenie prowadził detektyw Dwier. Kilk, klik, klik.

−

Jest w tym...

−

Bez gadania - uciszyła go.

−

Nerwus - mruknął pod nosem i odsunął się, by przyglądać się, jak pracuje.

−

Tym razem dzieciak trafia do szpitala. Ślady sodomii, obrzęk i sińce na twarzy, nadwerężony nadgarstek. Toksykolog stwierdza obecność Jazzu we krwi. Przepijał alkoholem. Na ciele ma ozdoby, kolczyki na sutkach i mosznie. Znowu

trafia w ręce Dwiera. Tylko spójrz, to Price go zaproponowała. Między nimi coś jest. - Otworzyła elektroniczny notes i zaczęła robić notatki. - Lekarz stwierdzający gwałt, Stanford Quillens. Zobaczymy, czy jeszcze gdzieś pojawi się to nazwisko. Wymienił Fitzhugh dopiero po dwudziestu czterech godzinach. Nie chce o tym mówić. Dlaczego oni się uparli, że chłopak będzie chciał mówić? Następnego dnia pastwią się nad nim w domu. Price, Dwier, rodzice, terapeuta od gwałtów, ciekawe kto to? Marianna Wilcox. Powinni wysłać go do mężczyzny. Przecież nie zwierzy się kobiecie. Dlaczego ci ludzie są tacy głupi? Komputer, skopiuj tekst wywiadu z ofiarą i prześlij do mojej domowej jednostki. Nie przestała jednak czytać. W ustach czuła gorycz, a żołądek kurczył jej się coraz bardziej z każdą kolejną stroną. Znała większość tych pytań. Ją też pytano kiedyś o to samo. „Kto ci to zrobił? Chcemy ci pomóc, musisz nam powiedzieć, co się stało. Lepiej się poczujesz, kiedy o tym opowiesz". −

Gówno prawda, mówienie o tym wcale nie poprawia nastroju. Niektórzy już nigdy nie poczują się lepiej. Dlaczego nie powiedzą, jak jest naprawdę? Dziecko, ktoś cię pieprzył, wybacz, że pieprzymy cię jeszcze raz. Powiedz, jak było, ze szczegółami, niczego nie ukrywaj. My to zapiszemy, wtedy nigdy nie zapomnisz.

−

Eve. Potrząsała gorączkowo głową.

−

Mają dobre intencje, przynajmniej większość z nich, ale tak naprawdę nie wiedzą, o czym mówią.

−

Ten chłopiec nie był taki jak ty. - Roarke podszedł do niej, stanął za jej plecami, położył ręce na jej ramionach i zaczął masować. - Eve, on ma kłopoty i sam ich szuka. Wiem coś o tym. Pewnie, że dostał więcej, niż na to zasłużył, ale on był inny niż ty. Uspokoiła się i oparła na nim głowę.

−

Do ciebie też nie jest podobny. Ty byłeś biedniejszy, sprytniejszy i nie byłeś gejem.

−

Co do tego nie ma najmniejszych wątpliwości. - Pocałował czubek jej głowy. Nie rozumie swojej seksualności i to prawdopodobnie jest przyczyną jego zachowań. I skutkiem.

−

To, i rodzice. Zobacz, Donald, osiem lat w służbie wojskowej. Piechota morska. Żołnierz zawsze pozostanie żołnierzem. Mamuśka robi karierę jako gospodyni domowa. Trzy prywatne szkoły w ciągu pięciu lat. W końcu, na dwa miesiące przed incydentem z Fitzhugh, chłopak rozpoczyna indywidualny tok nauki. Z trzy lata młodszym bratem nie ma problemów, a przynajmniej nie ma o tym żadnej wzmianki w jego aktach, ale rodzice i jego zmuszają do nauki indywidualnej. Nie chcą ryzykować.

−

Zauważyłaś, jakie ojciec ma wykształcenie?

−

Tak, informatyk, naukowiec. Klik, klik. - Sięgnęła po swoją kawę. W ostatniej chwili przypomniała sobie, że zdecydowała się na wino. Skrzywiła się, ale wypiła.

−

Devin wpada na Fitzhugh. Twierdzi, że facet poderwał go w klubie, po tym, jak uciekł z domu. Przyznaje się, że pokazał ochronie fałszywy dokument tożsamości i że był wstawiony. Pojawia się Fitzhugh, zaprasza go do siebie na imprezę i chłopak z nim idzie. Pewnie w większości to prawda, potem sprawa robi się mniej oczywista. Devin twierdzi, że Fitzhugh oszołomił go za pomocą nielegalnych substancji, ale badanie toksykologiczne wykazało, że poziom narkotyku był dużo niższy, niż to opisał chłopak. Stracił świadomość, nie wiedział, co się z nim dzieje. Fitzhugh zaprowadził go do salonu i tam związał. Devin próbował uciekać, ale Fitzhugh był silniejszy, znokautował go, a potem zgwałcił.

−

Nie pierwszy raz. Wilki polują na owce. Już taką mają naturę.

−

Tyle że to nie tak wyglądało. Dwier musiał wiedzieć, że było inaczej. Możliwe, że doszło do gwałtu, chłopak był nieletni, więc nie ma znaczenia, czy wyraził zgodę. Fitzhugh to świnia, ale to nie on pobił Devina. Zrobił to ojciec. Przejrzyj akta

Fitzhugh. Nigdy nie bił swoich ofiar. Nie stosował przemocy tylko perswazję, przekupstwo, czasami groził. Przegrali, bo twierdzili, że Fitzhugh użył siły. −

A więc uważasz, że Dwier, prawdopodobnie w zmowie z Price i państwem Dukes, próbowali rozdmuchać sprawę. Usiadła na konsoli.

−

Kłamstwa, półprawdy, parszywa policyjna robota. Powiem ci, jak było. Dzieciak uciekał z domu, pewnie robił to setki razy, więc rodzice postanawiają go trzymać pod kluczem. Oczywiście się buntuje. Nie jest taki jak ten jego cholerny ojciec. Nie jest swoim grzecznym małym braciszkiem. Ucieka i ukrywa się w klubie dla gejów. Nie szuka dziewczyny. Trafia na Fitzhugh, który wyczuwa świeże mięso. Stawia chłopakowi drinka, może proponuje narkotyki. Wpadnij do mnie, mam tego więcej. Dzieciak się rozkręca, Fitzhugh robi swoje, a potem narkotyki przestają działać.

−

Wcale nie wygląda to lepiej.

−

Lepiej może i nie - zgodziła się Eve. - Za to bardziej przekonująco. Chłopak ma czternaście lat. Jest zły, zagubiony, wstydzi się. Wraca do domu, wkrada się po cichu. Ale tym razem rodzice go nakrywają.

Zalatuje od niego alkoholem i seksem. Ojciec wpada w szał. Chwyta go za rękę, uderza. Łzy, krzyki, wzajemne oskarżenia. Być może padają słowa, których ojciec później pożałuje. Zawożą go do szpitala, każą mu mówić, że dopuszczono się na nim przestępstwa na tle seksualnym i stąd te drobne obrażenia. Sprawił rodzinie już dość kłopotów, zrobi co mu kazali. −

W końcu wszystko się wydaje - wtrącił Roarke. - Fitzhugh jest wolny, bo tamci byli zbyt zajęci upiększaniem prawdy.

−

Właśnie. Przynajmniej z lżejszym sercem pójdę do ich domu, żeby porozmawiać z rodziną. Czuję, że nie są jedyni. Znajdźmy innych.

−

Już włączyłem przeszukiwanie. Dodałem akta George. - Uśmiechnął się do niej, stanął przed nią i wsunął nogę między jej kolana. -Program zaznaczy wszystkie utajnione dokumenty. Wpisałem serię komend, dzięki czemu ominiemy blokady.

−

Pracowite palce.

−

I ciągle mają chęć do pracy. - Wsunął je pod jej koszulę. - To chwilę potrwa. Akurat tak długo.

−

Jestem na służbie.

−

Ja też. - Przysunął się bliżej i natychmiast odnalazł ustami miejsce poniżej szczęki, to które najbardziej u niej lubił. - Pani porucznik, czekam na rozkaz. Jego palce musnęły jej piersi, boki, po czym zaczęły tańczyć na plecach. Przeszły ją dreszcze. Wiedziała, do czego zmierzał, chciał choć na chwilę

wymazać z jej pamięci wspomnienia, które przywołali. Chciał, żeby zamiast ponurych wizji, jej myśli zajęły żywe i kolorowe obrazy. −

Przestań. - Przechyliła głowę, żeby jego usta mogły powędrować wyżej. Natychmiast.

−

Nawet ja nie jestem taki sprawny i szybki. - Chwycił zębami jej ucho. - Ale zrobię co w mojej mocy. Jej mózg przestał pracować, a ciało zaczęło się rozgrzewać.

−

Boże, dobrze ci idzie.

−

Czy zapiszesz to w moich oficjalnych aktach... - Jego usta odnalazły jej wargi. Eksperta cywilnego?

−

Nie, niech to pozostanie w moich prywatnych dokumentach. - Jej oddech stawał się coraz szybszy. Kiedy, u diabła, zdążył jej zdjąć koszulę? - Jesteśmy... Nie możemy tego robić na konsoli.

−

Możemy. - Rozpiął jej spodnie. - Ale faktycznie, czegoś mi tu brakuje. Wskakuj powiedział, chwytając ją w pasie i podnosząc. Eve zaplotła nogi na jego biodrach.

−

Czas mija - szepnęła, ale nie mogła się powstrzymać przed przygryzieniem jego szyi.

−

Spróbuję go zatrzymać. Otworzył panel ścienny i wysunął łóżko. Rzucili się na materac. Eve, nie

wypuszczając Roarke'a z objęć, w rozpędzie obróciła się tak, by być na nim. −

Pospiesz się - ostrzegła.

−

Będę się starał. Niecierpliwie rozpięła guziki jego koszuli i przesunęła dłoń po nagiej klatce

piersiowej. Zsunęła się niżej, by chwycić zębami jego ciało. Jego smak już w niej był, żył w niej, a jednak ciągle chciała więcej. I wzięła więcej. Przylgnęła ustami do jego ust, poczuła, że zaczyna płonąć. Wypełniło ją jego ciepło. Ich ręce i usta stawały się coraz bardziej zachłanne. Nagły przypływ energii był jak zastrzyk adrenaliny. Przewrócił ją, żeby zedrzeć z niej spodnie, ona też nie czekała i równocześnie rozbierała jego. Serce łomotało jej w piersi, kiedy dotykały jej jego usta. Jego mięśnie napinały się pod jej niecierpliwymi rękami. Szamotali się, przyciągali i odpychali, zrywając z siebie ubrania. Była już zupełnie naga, kiedy śmiejąc się, popchnęła go i usiadła na nim okrakiem. Wszedł w nią, a jej śmiech przerodził się w jęk rozkoszy. Ściskała wokół niego nogi, tracąc zmysły z pożądania. Podniósł się i chwycił w usta jej pierś. Ssał tak długo, aż rytmy ich serc się zrównały. Smak jej skóry, gorące ciało, zapach miłości. Wygięła się w tył, pozwalając, by ją wypełnił do końca. Wtedy zaczęła się poruszać. Popchnęła go na łóżko, objęła dłońmi jego twarz i wprawiła biodra w dziki taniec. Ogarnęło go mroczne, niebezpieczne podniecenie. Na jej twarzy pojawiła się czysta rozkosz. Poruszała się gwałtownie, jak gdyby od tego zależało ich życie. Powietrze stało się gęste, a jego oczy zaszły nagle mgłą. Była białozłotą chmurą. −

Teraz. - Jej głos był zachrypnięty. - Daj mi to.

Zatopił się w niej. W tej samej chwili usłyszał jej namiętny krzyk.

Zabawny ten seks - zamruczała, kiedy powoli dochodzili do siebie. −

Wciąż pękam ze śmiechu. Parsknęła i wtuliła się w jego szyję.

−

Tak, to był świetny żart. Chodzi mi o to, że czasami rozkłada człowieka na łopatki, tak że tylko marzysz, żeby przespać następny miesiąc, a kiedy indziej tak nakręca, że masz ochotę przebiec maraton. Ciekawe dlaczego.

−

Nie mam pojęcia, ale coś mi się zdaje, że ten należał do tej drugiej kategorii.

−

Tak, naładowałam akumulatory. - Wstała i szybko pocałowała go w usta. - Dzięki.

−

Och, zawsze do usług.

−

A teraz może podniesiesz ten swój zgrabny tyłek i sprawdzimy jak nasze dane. Wzięła głęboki oddech. - Muszę się napić kawy.

−

To będzie długa noc. Co powiesz na kawałek ciasta?

−

Świetna myśl - powiedziała, wkładając koszulę.

Seks i kofeina pomogły jej utrzymać wysoki poziom energii aż do trzeciej nad ranem. Na jej liście pojawiło się jeszcze sześć nazwisk, a z pewnością czekało więcej. Plan gry był gotowy. Rozpocznie dzień od spotkania z państwem Dukes. Kiedy sięgnęła po kolejną kawę, Roarke po prostu odsunął kubek poza jej zasięg. −

Dość na dziś, pani porucznik. Koniec służby.

−

Mam zapas na jeszcze jedną godzinę.

−

O nie, nic z tego. Jesteś blada, a to wyraźny znak, że się wyczerpałaś. Musisz się trochę przespać, bo jutro nie będziesz mogła trzeźwo myśleć. Odpocznij, bo domyślam się, że czeka cię ciężki dzień. Chcesz się spotkać z tymi rodzinami? Weźmiesz ze sobą Peabody? Pytał raczej po to, by oderwać ją od pracy, a nie dlatego, że chciał wiedzieć.

Wyłączył sprzęt, po czym objął ją w pasie. −

Cały czas się nad tym zastanawiam. Jeśli ją wezmę, jeszcze bardziej się zestresuje, jeśli nie, gotowa się obrazić, a już na pewno się wścieknie. Nie lubię, kiedy się obraża, jest wtedy strasznie upierdliwa. Zanim się spostrzegła byli w windzie. Cóż, chyba rzeczywiście miała na dziś

dosyć. −

Chyba pozostawię jej decyzję. A może...

−

Postanowisz rano - dokończył za nią, prowadząc ją prosto do łóżka.

Rozdział 14

McNaba męczyła bezsenność. Nie mógł sobie znaleźć miejsca, czuł się bezużyteczny, leżąc tak w łóżku i czekając na sen. W ciemności. Przez cały czas miał świadomość, że ta część ciała, której nie czuje, jest sparaliżowana. Odliczał uderzenia serca. Wsłuchiwał się w nie, jak w tykanie zegara. Tik-tak, tik-tak, pół życia minęło, teraz pozostało wypatrywać końca. W dzień było łatwiej, zajęty pracą nie miał czasu na ponure rozmyślania i użalanie się nad swoim losem. Do chwili, kiedy odruchowo próbował wstać, sięgnąć po jakąś najzwyklejszą rzecz czy choćby podrapać się po tyłku. Wtedy ogarniało go potworne przygnębienie. Tik-tak.

Kiedy zamykał oczy, wszystko wracało. Na nowo przeżywał całe zajście. Krzyk, ruch, Halloway macha ręką, podnosi broń, odbezpiecza. Ciągle czuł zimny, a jednocześnie gorący podmuch, który podnosi go w górę i rzuca na ziemię. I absolutna pustka, ogarniająca go na ułamek sekundy. Gdyby wtedy był szybszy, gdyby uskoczył w bok. Gdyby Halloway nie stał tak blisko i nie strzelał tak celnie. Gdyby. Gdyby. Gdyby. Uświadamiał sobie, jakie ma szanse na powrót do zdrowia. Trzydzieści procent i z dnia na dzień maleją. Był skończony, każdy to wiedział. Koledzy nie musieli nic mówić, McNab słyszał ich myśli. Zwłaszcza Peabody. Słyszał, jak o tym myśli. Odwrócił głowę. W mroku, na łóżku obok siebie dostrzegł zarys jej sylwetki. Przypomniał sobie jej paplaninę na temat pracy, sprawy, tego dzieciaka Jamiego, tysiące innych bzdur, byle tylko uniknąć krępującej ciszy, kiedy pomagała mu przebrać się do spania. Boże, nawet nie potrafi sam odpiąć guzików w rozporku. Trzeba zapamiętać, żeby wymienić je na zamki błyskawiczne, lepy, rzepy lub zapięcia magnetyczne, pomyślał z goryczą. Jakoś sobie poradzi. Człowiek żyje z tym, co ma. Ale na pewno nie pozwoli jej w tym utknąć. Zdrową ręką złapał się za uchwyt przy łóżku, próbując się podnieść. Poruszyła się, w ciemnościach odezwał się jej głos. Brzmiał zbyt przytomnie, pewnie i ona nie spała. −

Co się stało?

−

Nic. Chcę wstać. Poradzę sobie.

−

Zaczekaj, pomogę ci. Światło, dziesięć procent.

−

Powiedziałem, że sobie poradzę. Peabody wyskoczyła z łóżka i podeszła do niego z drugiej strony.

−

Założę się, że chcesz sikać. Wypiliście z Jamiem po galonie mleka do ciasta. A mówiłam...

−

Wracaj do łóżka.

−

I tak nie mogę zasnąć. Cały czas myślę o sprawie. - Poruszała się szybko i sprawnie. Objęła go i podniosła, pomagając przesiąść się na wózek. - Wyobraź sobie, że Roarke i Dallas jeszcze nad czymś pracują, no chyba że...

−

Usiądź.

−

Przyniosę wody.

−

Peabody, usiądź.

−

Jasne. - Usiadła na łóżku przy nim, lekko się uśmiechając. Dawała mu za dużo? A może za mało, nie była pewna. Była spięta, jak podczas zdobywania swojej pierwszej sprawności, dawno temu, kiedy chciała należeć do skautów. Zauważyła, że wygląda na zmęczonego. Był tak niesamowicie kruchy i delikatny.

−

Nic z tego nie będzie. My, razem.

−

To niezbyt mądry temat do dyskusji o trzeciej nad ranem. -Wstała, zamierzając odejść, ale McNab położył rękę na jej kolanie. Miała na sobie jasnoczerwoną koszulkę, paznokcie u nóg w tym samym kolorze.

Włosy zmierzwione, a na ustach nerwowy uśmiech. McNab zrozumiał, że Roarke miał rację. Tak, kochał ją, a to oznaczało, że musiał dokonać wyboru. −

Miałem zamiar wywołać kłótnię i tak cię wkurzyć, że wyszłabyś, trzaskając drzwiami. Zadanie niezbyt skomplikowane, bo wściekasz się o byle co. Zerwałabyś, każde poszłoby w swoją stronę. Ale to nieuczciwe. A poza tym, prędzej czy później, i tak byś się domyśliła. Będę szczery, Peabody.

−

Nie pora na takie dyskusje, jestem zmęczona.

−

Nie spałaś. Ja też nie. No, dalej, Peabody, wysłuchaj mnie! -Zauważył, że jej oczy się zaszkliły. - Nie płacz. I tak jest wystarczająco beznadziejnie.

−

Wiem, co mi chcesz powiedzieć. Przeżywasz kryzys, jesteś osłabiony i chcesz zerwać, żeby nie spieprzyć mi życia. Śrutu tutu. -Pociągnęła nosem i wytarła łzę w rękaw. - Chcesz, żebym odeszła, bo nie możesz... Żebym żyła normalnie i nie dźwigała tego ciężaru, żebym nie utknęła przy tobie do końca życia. Cóż, McNab, przykro mi, ale nie odejdę. I rzeczywiście udało ci się mnie wkurzyć, skoro tak pomyślałeś.

−

Czyli po części sprawa jest rozwiązana. - Westchnął, nie odrywając dłoni od jej kolana. - Nie odeszłabyś, Peabody. Jesteś uczciwa i nie odejdziesz, nawet jeśli... już zawsze będę taki. Będziesz przy mnie tkwić, choćby twoje uczucia się zmieniły. Jesteś uczciwa, a tak postępują uczciwi ludzie. Po jakimś czasie żadne z nas nie będzie pewne, czy jesteś ze mną, bo tego chciałaś, czy dlatego, że czułaś się zobowiązana. Na jej twarzy pojawił się upór. Odwróciła głowę i wbiła wzrok w ścianę, nie

mogąc znieść jego poważnych zielonych oczu. −

Nie będę tego słuchać.

−

Owszem, będziesz. - Puścił jej kolano i zacisnął dłoń na oparciu wózka. - Nie chcę mieć pielęgniarki, a ty nie chcesz nią być. Na miłość boską, gdyby nie ten cholerny wózek od Roarke'a i Dallas, nie byłbym w stanie się samodzielnie odlać. Dallas trzyma mnie w pracy, choć wcale nie musi. Nigdy jej tego nie zapomnę.

−

Użalasz się nad sobą.

−

Zgadłaś. - Prawie się uśmiechnął. - Ciekawe, gdybyś ty w jednej czwartej była sparaliżowana, czy miałabyś powody do radości. Jestem wściekły, boję się, nie mam pojęcia, jak będzie wyglądał następny poranek. Jeśli już zawsze tak ma być, to pieprzę takie życie. - Tylko bez skomlenia, upomniał się, tylko bez skomlenia. Nie będzie skomlał. - Mam prawo ustalić reguły. Nie chcę, żebyś przy mnie była.

−

Jeszcze nie wiesz, czy takie będzie twoje życie. - Gestykulowała z desperacją rękami, próbując przełknąć łzy. - Jeśli w ciągu kilku dni nie nastąpi poprawa, pojedziesz do tej kliniki.

−

Pojadę. Tego też im nie zapomnę. Pojadę. Może mi się poszczęści.

−

Aż siedemdziesiąt procent przypadków udaje się tam wyleczyć.

−

A trzydzieści procent to porażki. Jestem elektronikiem, kochanie, nie mów mi o liczbach. Muszę teraz myśleć o sobie. Nie mogę się zastanawiać, czy nam się ułoży, czy nie.

−

Czyli co, odkładamy to na bok, żebyś nie musiał się martwić? Nie wiedziałam, że jesteś takim tchórzem.

−

Do ciężkiej cholery! Nie rozumiesz? Nie możesz pojąć, że muszę to zrobić, dla ciebie? Daj mi, kurczę, choć na chwilę święty spokój.

−

Nic z tego. - Wysunęła do przodu szczękę. - Już miałeś swój święty spokój. Teraz ja ci coś powiem. Ja też nie wiem, czy nam się ułoży. Sama się ciągle zastanawiam, co ja takiego w tobie widzę. Jesteś irytujący, niechlujny, suchy jak patyk i z pewnością w niczym nie przypominasz faceta z marzeń małej Delii. Ale jestem z tobą i to jest mój wybór. Odejdę, kiedy tego zechcę, a do tego czasu masz się zamknąć, bo idę spać.

−

Pewnie Roarke bardziej przypomina faceta z marzeń małej Delii - mruknął pod nosem.

−

A żebyś wiedział. - Peabody położyła nogi na łóżku i poprawiła poduszki. Elegancki, seksowny, wspaniały, bogaty i niebezpieczny. A ty, kolego, nie masz teraz żadnej z tych cech. Przed wypadkiem też ich nie miałeś. Nawet nie masz co marzyć, że jak wyzdrowiejesz, to taki będziesz. Kładź się do łóżka, ty nędzo. Nie jestem twoją niańką. Przyglądał się, jak Peabody układa się do snu. Położyła się na plecach, założyła

ręce na piersiach i wbiła wzrok w sufit. Uśmiechnął się. −

Dobra jesteś. Zupełnie się nie spodziewałem. Wkurzasz mnie, obrażasz, że niby nie jestem seksowny, tak, to było mocne, po czym ucinasz całą dyskusję.

−

Pocałuj mnie gdzieś.

−

To moja ulubiona forma rekreacji. Nie chcę się z tobą kłócić, ale uważam, że obojgu nam przydałoby się trochę czasu i przestrzeni. Zależy mi na tobie, Dee, naprawdę mi zależy. Znowu poczuła ściskanie w gardle. Nigdy dotąd nie nazwał jej Dee. Zacisnęła

wargi, żeby nie zacząć szlochać. Pani porucznik na pewno byłaby dumna, widząc jej zaciętą minę, z jaką na niego popatrzyła. Nagle poderwała się jak pocisk wystrzelony z wyrzutni. −

Drapiesz się po ręce.

−

Co? Powoli, jak gdyby się bała, że go spłoszy, wyciągnęła drżący palec. Spojrzał w

kierunku, który wskazała. Rzeczywiście, nieświadomie drapał się po prawym ramieniu. −

Bo mnie swędzi. Chodziło mi o to, że... - urwał i zamarł w bezruchu. Gotów był przysiąc, że serce przestało mu bić na kilka sekund. Patrzył na Peabody, otwierając oczy coraz szerzej. - Swędzi -wydusił w końcu. - Czuję, jakby mi ktoś wbijał pod skórę igły. O Jezu!

−

Budzi się! -Wyskoczyła z łóżka i uklękła przed jego wózkiem. -A noga? Czujesz coś?

−

Tak, tak, ja... - Swędzenie stawało się coraz intensywniejsze. Serce tym razem łomotało jak oszalałe. - Pomóż mi, proszę. Tu, na udzie. Nie sięgam... Ach.

−

Muszę zawołać Summerseta.

−

Zabiję cię, jeśli przestaniesz drapać.

−

Możesz poruszać palcami?

−

Nie wiem. - Opuścił rękę, próbując zignorować nieprzyjemne szczypanie w bicepsie i udzie. - Nie sądzę.

−

Czujesz? - Nacisnęła kciukiem jego udo. Miała wrażenie, że mięsień drgnął.

−

Tak. - McNab z trudem panował nad nawałem emocji. - Spróbuj bardziej w lewo. Proszę cię, zrób coś! Zaraz zwariuję od tego swędzenia.

−

Twój mały nie był sparaliżowany. Po policzku spłynęła jej łza, kapnęła prosto na jego rękę. Wiedział, że tego

cudownego uczucia nigdy nie zapomni. Jej mokra, ciepła łza na jego budzącej się dłoni. −

Kocham cię, PeabodyPodniosła wzrok i spojrzała na niego ze zdziwieniem.

−

Posłuchaj, nie wariuj.

−

Kocham cię. - Pogładził jej policzek. - Już myślałem, że nigdy nie będę miał okazji ci tego powiedzieć. Nic nie mów, dobrze? Może po prostu się z tym oswój. Zwilżyła usta językiem.

−

Tak zrobię. Musimy wezwać Summerseta. Powinien... chyba coś zrobić. Wyprostowała się, ale nagle ugięły się pod nią kolana i odwracając się, uderzyła goleniem w ramę łóżka. - O psiakrew, psiakrew! Kuśtykając, podeszła do domowego łącza. McNab z uśmiechem patrzył na nią,

drapiąc się po ramieniu.

O siódmej trzydzieści Eve dopiła pierwszą poranną kawę i z drugim kubkiem w dłoni ruszyła do laboratorium. Chciała przez chwilę porozmawiać z Roarkiem, zanim w gabinecie zjawi się reszta zespołu. Już miała wejść, kiedy usłyszała jego głos. Znała ten ton. Zimny jak lód. Rozcinał brzuch i wyciągał na wierzch wnętrzności, zanim ofiara zdążyła poczuć ból- Ale choć ofiarą był nieletni, nikt nie zamierzał dzwonić do opieki społecznej.

−

Może nie zrozumiałeś którejś z zasad obowiązujących w tym domu? - Roarke postępował jak kot, który podpuszcza mysz, by wyszła ze swojej nory. Śmiertelna cierpliwość i błysk kłów.

−

O rany, i o co ta afera? Dzieciak zachowywał się jak mała głupia myszka, pomyślała, kiwając głową Eve.

Liczył, że przechytrzy kocura. Oj, głupi chłopcze, dumała, już jesteś martwy. −

Uważaj, jak się do mnie zwracasz, James. Przez wzgląd na twój wiek przymykam oko na niektóre twoje idiotyzmy, ale nie będę tolerował samowoli. Czy to dla ciebie jasne?

−

No dobra, tak, ja tylko... Eve nie widziała twarzy Roarke'a, ale wyobrażała sobie jego minę. Jamie

przełknął wszystko, co już miał na końcu języka, i w milczeniu się zastanawiał, co powiedzieć. −

Tak jest, proszę pana.

−

Tak lepiej. Zaoszczędzi nam to czas, a być może i złamane serce. Wyjaśnię ci te pieprzone zasady, żebyś nie miał więcej wątpliwości. Dałem ci wyraźny rozkaz, a kiedy daję komuś wyraźny rozkaz, wymagam bezwzględnego posłuszeństwa. Koniec dyskusji. A może coś nadal jest dla ciebie niejasne?

−

Ludzie powinni myśleć samodzielnie.

−

Owszem. A ludzie, którzy pracują dla mnie, mają robić to, co im każę, bo szybko przestaną dla mnie pracować. Jeśli coś ci się nie podoba, zabieraj się z pretensjami gdzie indziej. Nie mam zamiaru oglądać twojej obrażonej miny.

−

Mam prawie osiemnaście lat. Roarke oparł się o biurko.

−

Prawdziwy mężczyzna z ciebie, co? Więc zachowuj się jak prawdziwy mężczyzna, a nie jak dzieciak, przyłapany na wykradaniu ciasteczek.

−

Mogłem zdobyć więcej danych.

−

Mogłeś uszkodzić ten swój niesamowity mózg. Coś ci powiem, Jamie, mam plany związane z twoją osobą i nie ma w nich pogrzebu. Jamie pochylił głowę, spuścił wzrok i niespokojnie kopał czubkiem starego buta

powietrznego w obudowę stojącej pod biurkiem jednostki. −

Byłem ostrożny.

−

Ostrożny? Ostrożny człowiek nie wkrada się w środku nocy do laboratorium i nie uruchamia zainfekowanego komputera bez osoby asystującej i monitorującej. Byłeś arogancki i głupi. Jestem w stanie tolerować odrobinę arogancji, czasami nawet ją podziwiam, ale głupota to co innego. Poza tym nie posłuchałeś rozkazu.

−

Chciałem pomóc. Ja tylko chciałem wam pomóc.

−

Przecież pomagałeś. Nadal będziesz mógł nam pomagać, ale najpierw dasz słowo, że nigdy więcej nie zrobisz czegoś podobnego. Spójrz na mnie. Twierdzisz, że chcesz być gliną. Bóg jeden wie, dlaczego chcesz harować za półdarmo, narażać życie, wiedząc, że ci, których będziesz chronił, nigdy nie okażą wdzięczności. Dobry glina wykonuje rozkazy. Nie zawsze się z nimi zgadza, nie zawsze mu się podobają, ale je wykonuje.

−

Wiem. - Jamie otrząsnął się i wyprostował. - Spieprzyłem sprawę.

−

Istotnie. Jednak nie jest tak źle, jak by mogło być. Jamie, daj słowo - Roarke wyciągnął do niego rękę. - Jak mężczyzna. Chłopak patrzył na jego dłoń, po czym podniósł głowę i spojrzał Roarke'owi w

oczy. −

To się już nigdy nie powtórzy - powiedział, podając mu rękę. -Obiecuję.

−

Koniec dyskusji. Idź, zjedz śniadanie. Za pół godziny zaczynamy. Eve wycofała się i schowana za zakrętem korytarza, zaczekała, aż Jamie zniknie. Po chwili weszła do gabinetu. Roarke siedział już przy konsoli.

Zauważyła, że nie zajmował się śledztwem, ale przesyłał jakieś skomplikowane instrukcje swojemu brokerowi. Kiedy skończył, otworzyła usta, żeby coś powiedzieć,

ale on natychmiast rozpoczął kolejne zadanie. Tym razem kontaktował się ze swoją administratorką. Uświadomiła sobie, że zgadzając się na współpracę z jej zespołem, musiał odłożyć na bok interesy, odwołać setki spotkań. Poświęcał jej większość własnego czasu. Tylko ta myśl powstrzymała ją przed zgrzytaniem zębami, kiedy po skończeniu rozmowy z administratorką, połączył się z FreeStar One. −

Pani porucznik, zamiast tak stać i przewracać oczami, lepiej niech mi pani przyniesie kawę. Będę zajęty jeszcze z dziesięć minut. Oddawał jej przysługę, powtarzała sobie w myślach. Powstrzymała się od uwag.

Przygotowując kawę, jednym uchem słuchała, jak wybiera numery, wydaje polecenia, przesyła dane, odpowiada na pytania, innymi słowy, zarządza imperium, nie ruszając się ze swojego gabinetu, który wyglądał raczej jak pracownia szalonego naukowca niż jak sala tronowa. −

Ta licytacja, no wiesz, chodziło o ten kompleks biurowców, chyba spodobała im się twoja oferta.

−

Tak.

−

Wcale nie przewracałam oczami.

−

Przewracałaś w myślach. Dziś po południu będę musiał zwołać zebranie. Nie powinno potrwać dłużej niż półtorej godziny.

−

I tak poświęciłeś nam już więcej czasu, niż się spodziewałam.

−

Więc mi zapłać - powiedział, przyciągnął jaku sobie i pocałował.

−

Tani jesteś, asie.

−

To tylko zaliczka. Postanowiłaś już, jak spędzisz dzisiejszy dzień?

−

Właściwie tak. Zanim zaczniemy odprawę, chciałam ci powiedzieć, że świetnie sobie poradziłeś z chłopakiem. Dać klapsa, złamać opór, wdeptać w ziemię, po to, by na nowo odbudować jego wiarę w siebie. Skosztował kawy.

−

Słyszałaś?

−

Pewnie wizualnie było jeszcze bardziej interesująco, ale i tak zrobiłeś na mnie wrażenie.

−

Ten kurzy móżdżek myślał, że wejdzie tu sobie, uruchomi zainfekowany komputer i rano sprezentuje nam kompletne dane. Mało brakowało, a przysądziłbym mu kopa w tyłek.

−

Skąd wiesz, że próbował?

−

Bo założyłem na drzwi dodatkowe zabezpieczenia i pozamykałem wszystkie jednostki. - Jego usta drgnęły w słabym uśmiechu. -Spodziewałem się, że będzie próbował. Ja w jego wieku też bym to zrobił.

−

Dziwne, że nie udało mu się złamać twoich kodów.

−

Mam trochę większe możliwości niż nastolatek. Dzięki za uznanie.

−

Tak, tak, masz też większe jaja. Myślałam o tym jego łamaczu. Zabrałeś mu prototyp, ale jestem gotowa założyć się o tę moją gównianą miesięczną pensyjkę, że dzieciak ma jeszcze jeden egzemplarz.

−

O tym mówisz? - Roarke wyjął urządzenie z kieszeni. - Summerset przeszukał jego pokój. Oczywiście, bardzo dyskretnie. Nie znalazł tam tego, uznałem więc, że chłopak ma to przy sobie. Podczas kolacji sprawdziłem mu kieszenie. Podsunąłem mu identyczny, tyle że z kilkoma drobnymi poprawkami.

−

Poprawkami?

−

Na przykład, kiedy chcesz sklonować jakiś kod, urządzenie emituje krótkie i dość nieprzyjemne wstrząsy. Wiem, że to z mojej strony złośliwość, ale dzieciak powinien w końcu zrozumieć, gdzie jego miejsce. Rozbawiona Eve zderzyła się z nim kubkiem.

−

No tak, jestem pod wrażeniem. Chcesz być na odprawie czy będziesz zajęty kupowaniem Wenus albo Saturna?

−

Nie kupuję planet. Nie przynoszą zysków. - Wstał.

Kiedy weszli do gabinetu Eve, Jamie, Feeney i Baxter już na nich czekali. Siedzieli przy zastawionym jedzeniem stole i kończyli śniadanie. −

Te jajka... - westchnął Baxter, nabijając na widelec kolejną porcję. - Te jajka pochodzą od kur. Prawdziwych kur.

−

Gdak, gdak. - Eve podeszła do nich i poczęstowała się plasterkiem bekonu.

−

Dallas, obrosłaś przy tym gościu w piórka. Bez obrazy. - Baxter uśmiechnął się do Roarke'a.

−

Wcale się nie obraziłem. A próbowałeś już szynki? Z prawdziwej świni. - Roarke zachęcająco kiwnął głową w stronę talerza.

−

Chrum, chram - odezwał się rozpogodzony Jamie.

−

Jeśli odwiedziliście już wszystkie zwierzęta na farmie, macie dziesięć minut na dokończenie śniadania. - Eve przełknęła kęs bekonu. -Aha, Baxter, spróbuj tylko rozpowiadać w centrali, że obrastam w piórka, to nigdy więcej nie zobaczysz żadnego jajka. Już ja się o to postaram. -Spojrzała na zegarek. - A gdzie Peabody i McNab? Dlaczego ich jeszcze nie ma? - Odwróciła się z zamiarem wezwania ich przez domowe łącze.

−

Eve. - Roarke położył rękę na jej ramieniu i delikatnieją obrócił, tak że stanęła twarzą do drzwi. Ze ściśniętym gardłem, nieświadomie dotknęła ramienia Feeneya i wbiła w niego

place. W milczeniu patrzyli, jak McNab powoli wchodzi do pokoju. Podpierał się laską. Elegancka, a nawet stylowa, czarna z połyskiem i srebrnym czubkiem. McNab był mokry od potu. Choć na jego twarzy z wysiłku pojawiły się drżące kropelki, uśmiechał się od ucha do ucha. Kroki stawiał niepewnie i ciężko, ale szedł o własnych siłach. Stał na nogach. Peabody, przyczajona za jego plecami, ledwo powstrzymywała się od płaczu. Eve poczuła, że dłoń Feeneya zaciska się na jej palcach.

−

Najwyższy czas, żebyś wreszcie podniósł ten swój leniwy tyłek. - Głos zamierał mu w gardle, ale Feeney był zbyt zdenerwowany, by sięgnąć po kawę. Ręce za bardzo mu się trzęsły. - Zbyt długo cię obsługiwaliśmy.

−

A ja zastanawiałem się, czy nie przeciągnąć tego jeszcze z jeden dzień. - McNab nie mógł złapać oddechu, kiedy w końcu dotarł do stołu, a mimo to wyciągnął prawą rękę, chwycił plaster bekonu i podniósł go do ust. - Ale jedzenie pachniało zbyt apetycznie.

−

Jeśli chciałeś zjeść śniadanie, trzeba było zejść dwadzieścia minut temu. - Eve zaczekała, aż na nią spojrzy. - Lepiej się z tym pospiesz - poleciła. - Mamy dużo pracy.

−

Tak jest, pani porucznik. - Chciał podejść bliżej i usiąść na krześle, ale się zachwiał. Eve w ostatniej chwili chwyciła go za łokieć i podtrzymała przed upadkiem.

−

Dallas? - odezwał się, kiedy już odzyskał równowagę.

−

Tak, detektywie?

−

Drugi raz taka okazja może się nie zdarzyć - powiedział i mocno pocałował ją w same usta. Baxter zaczął klaskać. Eve zdusiła śmiech i spojrzała na niego zimno.

−

Myślisz, że za to nie oberwiesz?

−

Nie tym razem. - Wyczerpany opadł ciężko na krzesło i odetchnął. -Ej, młody, podaj no te jajka, zanim Baxter zacznie wylizywać cholerny talerz.

Po krótkiej odprawie, kiedy wszyscy się rozeszli, Eve zatrzymała na chwilę Peabody. −

Dobrze wygląda - zaczęła. - Jest trochę zmęczony, ale wygląda dobrze.

−

Przez całą noc nie zmrużył nawet oka. Użalał się nad sobą, nade mną, nad całym światem, wymyślał jakieś dramaty...

−

Co takiego?

−

Był okropnie ponury, wbił sobie do głowy, że powinnam odejść, bo on nie chce być dla mnie ciężarem czy coś takiego. Kłóciliśmy się i wtedy się zaczęło. Najpierw swędziała go ręka, potem noga, a potem... przepraszam, ale kompletnie mnie rozkłada, kiedy o tym mówię.

−

W porządku, nie rozmawiajmy o tym. Powiem tylko, że bardzo się cieszę, że w końcu... - urwała, zasłoniła palcami oczy i głośno westchnęła.

−

Wszystkich rozkłada. - Peabody wydobyła z kieszeni chusteczkę i podała Eve. To miłe.

−

Dobrze, że wrócił. Wszyscy strasznie się cieszymy, ale na razie to zostawmy. Eve jeszcze raz westchnęła i zmieniła temat. - W moje ręce wpadły pewne informacje pochodzące z alternatywnego źródła, które oczywiście pozostanie anonimowe. Zamierzam wykorzystać te dane. Znam nazwiska z utajnionych dokumentów, niestety ciągle jeszcze nie mam oficjalnego nakazu i nie mogę ich otworzyć. Peabody nic nie powiedziała. Wiedziała, nad czym nocą pracowała jej pani

porucznik i Roarke. Nie miała pojęcia, jak, u diabła, złamali te zabezpieczenia. I nie była ciekawa. −

Tak jest, pani porucznik. Wydaje mi się, że mamy prawo skorzystać z informacji pochodzących z anonimowych źródeł. W toku tak ważnego dochodzenia nie możemy ignorować żadnych anonimowych informatorów.

−

Jeśli mnie za to przymkną, będziesz mnie reprezentować?

−

Myślę, że Roarke wynajmie dla nas najlepszych adwokatów.

−

Nie będziesz na linii ognia. Jeśli chcesz, zrezygnuj i zajmij się czymś innym.

−

Dallas...

−

Albo - mówiła dalej Eve - możesz mi towarzyszyć jako moja asystentka. Twój tyłek będzie bezpieczny, bo jako asystentka nie będziesz musiała odpowiadać za polecenia służbowe. Będziesz po prostu wykonywać rozkazy.

−

Z całym szacunkiem, pani porucznik, mój tyłek jest z panią. Jeśli sądzi pani, że będzie inaczej, pomyliła się pani co do swojej asystentki.

−

Nie pomyliłam się. Peabody, możemy za to oberwać, ale i z tym jakoś sobie poradzimy. Wyjaśnię ci wszystko po drodze.

Państwo Dukes mieszkali w schludnym dwupiętrowym domu. W oknach wisiały firaneczki z falbanami, a drzwi strzegły białe donice z czerwonymi kwiatami. Jak żołnierze, pomyślała Eve. Nacisnęła guzik dzwonka i wyjęła odznakę. Drzwi otworzyła niska, drobna kobieta w sukience w biało-niebieską kratkę i białym fartuszku przewiązanym w pasie. Starannie ułożone kasztanowe włosy opadały jej na ramiona. Oczy brązowe, czujne, usta pomalowane delikatną różową szminką, w uszach eleganckie kolczyki z trzema perełkami, na nogach nieskazitelnie białe płócienne buty. Gdyby nie fartuszek, wyglądałaby jak ktoś, kto właśnie wychodził załatwiać swoje sprawy. −

Pani Dukes?

−

Tak. Coś się stało? Czego pani chce? - Patrzyła to na twarz Eve, to na jej odznakę. Eve od razu wyczuła w jej głosie zdenerwowanie.

−

Nic się nie stało, proszę pani. Chciałabym zadać pani kilka pytań. Możemy wejść?

−

Jestem w trakcie... Nie mam czasu. Proszę przyjść kiedy indziej.

−

Możemy się umówić, kiedy to będzie pani odpowiadać, ale skoro już tu jestem, postaram się nie zająć pani zbyt dużo czasu.

−

Z kim rozmawiasz, Sylvio? - W korytarzu pojawił się Donald Dukes. Był wysokim, dobrze zbudowanym sześćdziesięciodwuletnim mężczyzną o włosach w kolorze piasku. Nawet fryzura zdradzała jego zamiłowanie do wojskowego stylu. W kącikach jasnoniebieskich oczu widać było siateczkę zmarszczek. Eve domyśliła się, że nie były to zmarszczki od śmiechu.

−

Z policją - wyjaśniła Sylvia.

−

Porucznik Dallas, nowojorska policja, a to moja asystentka, oficer Peabody. Mam do państwa kilka pytań. Panie Dukes, czy może mi pan poświęcić kilka minut?

−

O co chodzi? Dukes odsunął na bok żonę i stanął w drzwiach, blokując przejście. Wstępu do

tego domu strzegły nie tylko roślinki w doniczkach, pomyślała Eve. −

Prowadzę dochodzenie w sprawie śmierci Chadwicka Fitzhugh i Louisa K. Cogburna.

−

My nie mamy z tym nic wspólnego.

−

Proszę pana, jakiś czas temu, w imieniu syna Devina, wnieśli państwo przeciwko nim skargi.

−

Mój syn nie żyje. - Powiedział to tak zimno i beznamiętnie, jak gdyby informował, że zgubił swój ulubiony krawat.

−

Przykro mi. - Eve usłyszała szloch żony stojącej za jego plecami. Dukes nawet nie mrugnął powieką. - Panie Dukes, czy chce pan o tym rozmawiać w drzwiach?

−

Ja w ogóle nie chcę o tym rozmawiać. Akta Devina są utajnione. Skąd ma pani nasze nazwisko?

−

Natknęłam się na nie w trakcie dochodzenia. - Eve postanowiła być równie zimna. Patrzyła mu w oczy z obojętną miną. - Akta mogą być utajnione, ale ludziom nie da się zamknąć ust.

−

Tato? - Na schodach, na półpiętrze stał wysoki chłopak. Podobny do ojca, włosy ścięte tuż przy głowie. Miał na sobie odprasowane na kant niebieskie spodnie i taką samą koszulę. W pierwszej chwili Eve skojarzyła ten strój z mundurem.

−

Joseph, idź na górę.

−

Czy coś się stało?

−

Nie twoja sprawa. - Dukes rzucił mu krótkie spojrzenie. - W tej chwili wracaj do siebie.

−

Tak, tato.

−

Nie pozwolę, żeby pani zakłócała spokój mojego domu - zwrócił się do Eve.

−

Woli pan rozmawiać na posterunku?

- Nie ma pani prawa... −

Przeciwnie, proszę pana, mam takie prawo. Pan mi utrudnia wykonywanie obowiązków służbowych. Nie chce pan odpowiedzieć na kilka rutynowych pytań i zmusza mnie do skorzystania z tego prawa. To może być proste lub bardzo skomplikowane, wybór należy do pana.

−

Ma pani pięć minut. - Cofnął się o krok. - Sylvio, idź na górę, do Josepha.

−

Obecność pani Dukes jest wskazana. Eve widziała, że Dukes z trudem panuje nad wściekłością. Ruszał nerwowo

szczęką, a na jego policzkach pojawiły się rumieńce. Widać, że przywykł do bezwzględnego posłuszeństwa i nie znosił sprzeciwu. Mogła podjąć z nim walkę i nie popuścić. Po krótkim namyśle postanowiła zmienić taktykę. −

Panie Dukes, przykro mi, że poruszam ten drażliwy temat i zakłócam państwa spokój, ale wykonuję swoje obowiązki.

−

Czy do pani obowiązków należy wypytywanie uczciwych obywateli o śmierć tych szumowin?

−

Jestem zwykłym żołnierzem, takie mam rozkazy. Od razu domyśliła się, że potrąciła właściwą strunę. Choć jego twarz pozostała

spięta, kiwnął głową. Bez słowa odwrócił się i skierował do salonu. Sylvia przez

chwilę stała w miejscu z rękami splecionymi na piersiach i ich kostkami tak białymi jak fartuszek. −

Może zrobię... napije się pani kawy albo...

−

Nie przyszły do nas w gości - warknął Dukes. Eve zauważyła, że kobieta skurczyła się, jak gdyby spodziewała się ciosu.

−

Proszę nie robić sobie kłopotu, pani Dukes. W salonie było czysto, nieomal sterylnie. Błękitne obicie narożnej kanapy

pasowało do obrusów na dwóch identycznych stolikach. Na każdym z nich stała lampa z podobnym abażurem. Do kompletu należały też dwa krzesła. Na zielonym dywanie nie było widać nawet pyłku. Biało-żółty bukiet stojący w wazonie, na stoliku do kawy, był zbyt precyzyjny, by dodawać wnętrzu przytulności. −

Nie proszę, żeby pani usiadła. - Dukes stał z rękami założonymi z tyłu, na wysokości pasa. Jeszcze jeden żołnierz, pomyślała Eve, zaczynając przesłuchanie.

Rozdział 15

Panie Dukes, z raportów policyjnych wynika, że około czterech lat temu państwa syn miał okazję zakupić nielegalną substancję od Louisa K. Cogburna. −

Zgadza się.

−

Państwo, kiedy się o tym dowiedzieli, postanowili powiadomić policję i złożyć oficjalną skargę.

−

To też się zgadza.

−

Ostatecznie oskarżenie przeciwko Cogburnowi zostało oddalone. Może mi pan powiedzieć dlaczego?

−

Prokurator wycofał pozew. - Był skupiony, spojrzenie jego niebieskich oczu zdawało się przewiercać jej głowę. - Cogburn wrócił na ulicę i jak dawniej zanieczyszcza młode umysły i ciała.

−

Państwa syn złożył zeznanie, a dowód rzeczowy w postaci nielegalnej substancji doprowadził do Cogburna. To dziwne, że prokurator nie naciskał. Dukes zacisnął usta.

−

Nielegalna substancja została zniszczona. Nie mogłem pozwolić, żeby coś takiego znajdowało się w moim domu. Uważałem, że moje słowo, słowo mojego syna wystarczy przeciwko słowu tego śmiecia.

−

Rozumiem. To musiało być trudne, frustrujące doświadczenie dla państwa rodziny.

−

Owszem. Ciekawe, niebieski uniform Dukesa był bardzo podobny do tego, który nosił jego

syn, pomyślała Eve. Spodnie miały tak ostre kanty, że można by się skaleczyć. Jeszcze ciekawszy wydał jej się jego nastrój. Dukes wrzał ze złości. Jego policzki aż płonęły. −

Czy po tym incydencie państwa syn nadal kontaktował się z Cogburnem?

−

Nie. Tym razem Eve zobaczyła prawdziwą odpowiedź na twarzy Sylvii. Dzieciak

jednak wrócił po więcej. I wszyscy o tym wiedzieli. −

Z tego co mi wiadomo, opieka społeczna skierowała Devina na terapię dla osób uzależnionych.

−

Zgadza się. Eve odczekała przed zadaniem kolejnego pytania.

−

Czy zakończył program? Dukes wpatrywał się w nią z uporem.

−

Nie rozumiem, jaki to ma związek z pani śledztwem. Eve znów zmieniła taktykę.

−

Co pan wie na temat kontaktów Devina z Chadwickiem Fitzhugh?

−

Ten człowiek molestował seksualnie mojego starszego syna. -Dukes stracił odrobinę ze swojego opanowania. Jednak na jego kamiennej twarzy pojawił się nie żal, ale obrzydzenie. - Zmusił mojego syna do odbywania sprzecznych z naturą aktów.

−

Czy molestowanie odbywało się w domu Fitzhugh?

−

Tak.

−

W jaki sposób Devin znalazł się w tym domu?

−

Ten człowiek podstępnie go zwabił.

−

Czy Devin powiedział panu, jak go zwabiono?

−

To bez znaczenia. Był molestowany. Powiadomiliśmy o tym policję. Człowiek, który był za to odpowiedzialny, nie został ukarany.

−

Oskarżenie wycofano. Dlaczego?

−

Dlatego, że prawo chroni przestępców, nie ofiary. Pani czas minął.

−

Jak i kiedy zginął Devin? Ignorując pytanie, Dukes ruszył ku drzwiom wyjściowym.

−

Znajdę odpowiedź w policyjnej dokumentacji.

−

Syn popełnił samobójstwo. - Dukes zaciskał pięści. - Osiem miesięcy temu. Faszerował się tym paskudztwem, aż umarł. System nie zapewnił mu należytej ochrony. Nie pomógł mi w ochronie mojego dziecka.

−

Ma pan jeszcze jednego syna. Co by pan zrobił, żeby go chronić?

−

Joseph nie zarazi się tym rakiem, który toczy nasze społeczeństwo.

−

Rak to rodzaj wirusa, prawda? Wirusa można pokonać za pomocą drugiego wirusa. Wystarczy zarazić nosiciela i czekać, aż chore komórki zostaną zniszczone. Jest pan informatykiem, panie Dukes. Zna się pan na wirusach. Dostrzegła, że znów trafiła w sedno, na jego twarzy na ułamek sekundy pojawiła

się duma. −

Jak powiedziałem, pani czas minął.

−

Pański także, panie Dukes - powiedziała cicho Eve. - Niech pan zacznie myśleć o przyszłości żony i syna, bo niedługo trafi pan tam, gdzie wszyscy Obrońcy Czystości.

−

Proszę w tej chwili wyjść z mojego domu, bo wezwę adwokata.

−

Dobry pomysł. Przyda się panu.

Kiedy już były w samochodzie, Peabody, krzywiąc się, spojrzała w stronę domu. −

Dlaczego mu pani podpowiedziała?

−

Nie jest na tyle inteligentny, żeby się domyślić, że go obserwuję, zrobi to ten, któremu Dukes doniesie o naszej rozmowie. A podpowiadałam żonie.

−

To ona nie należy do organizacji?

−

Dukes ani raz jej nie dotknął. Prawie na nią nie patrzył. Stała tam zapłakana, a on ledwo tolerował jej obecność. Nie, to jest tylko jego sprawa. Peabody, zauważyłaś coś ciekawego?

−

Cóż, na pewno to on rządzi.

−

Więcej. Ich dom to jakieś pieprzone koszary, a on jest dowódcą. Ona przed dziewiątą rano otwiera drzwi wystrojona jak ta babka z reklam autokucharzy. Chłopak ma pewnie czternaście lat, ale wystarczyło, żeby ojciec kiwnął palcem, a on już był na górze. Założę się, że wszystkie łóżka w domu już dawno były pościelone, i to tak równiutko, że można po nich toczyć żetony kredytowe.

Rozmyślając na głos, jechały w kierunku centrum. −

Jak były żołnierz piechoty morskiej, który wymaga w domu bezwzględnego porządku, może znieść choćby myśl, że jego syn zanieczyszcza umysł i cało nielegalnymi substancjami? Tak się wyraził, prawda? Mówił też o aktach sprzecznych z naturą. Jego syn był narkomanem i homoseksualistą. Boże, to dopiero musiał być ból w tyłku dla tego homofoba.

−

Biedny chłopak.

−

Tak, a teraz jego ojciec traktuje go jako symbol i świetną wymówkę dla morderstw. Oni wszyscy są jak rak - mruknęła pod nosem. - Dallas - powiedziała, odbierając pokładowe łącze.

−

Prowadzisz? - zapytała Nadine. - Lepiej zjedź na pobocze, zanim usłyszysz to, co mam ci do powiedzenia.

−

Mogę słuchać i prowadzić w tym samym czasie. Mam taki talent.

−

Obrońcy Czystości przysłali mi następne oświadczenie. Za kwadrans wchodzę na antenę...

−

Wstrzymaj transmisję. Musimy...

−

Nie mogę przetrzymywać dla ciebie tej historii. Nie zrobię tego. I tak daję ci cynk. Jeśli zechcesz wygłosić jakieś oświadczenie, proszę bardzo, udostępnię czas antenowy, dla ciebie albo kogoś z waszego wydziału. Ale ten materiał idzie za piętnaście minut.

−

Cholera! - Sfrustrowana Eve gwałtownie zjechała na krawężnik, zajeżdżając drogę taksówce. Trafiła prosto w słupek parkomatu. -Dawaj.

−

Obywatele Nowego Jorku... - Nadine czytała z doskonałą medialną dykcją. Pragniemy zapewnić, że jesteście bezpieczni, i obiecać, że nie przestaniemy szukać sprawiedliwości w waszym imieniu. Z całym oddaniem będziemy chronić niewinnych i karać tych, którzy sobie na to zasłużyli, a jednak ciągle wymykają się z bezsilnych rąk prawa. Jesteśmy z wami. Jesteśmy waszymi braćmi, siostrami, rodzicami, dziećmi. Jesteśmy waszymi rodzinami i strażnikami. Podobnie jak i

wy, z głębokim żalem przyjęliśmy wiadomość o śmierci oficera nowojorskiej policji. Detektyw Kevin Halloway, który zginął w trakcie wypełniania obowiązków służbowych dwa dni temu, jest kolejną ofiarą zarazy toczącej nasze miasto. Bezpośrednią odpowiedzialność za tę potworną zbrodnię ponosi Louis K. Cogburn. Gdyby nie jego przestępcza działalność, ukarana przez nas z należytą surowością, detektyw Kevin Halloway żyłby do dziś i nadal, w bardzo ograniczonym przez prawo zakresie, służyłby miastu. Zwracamy się do was, obywatele Nowego Jorku, byście wspólnie z nami uczcili dziś pamięć detektywa Hallowaya minutą ciszy. W tym tragicznym momencie składamy kondolencje na ręce jego rodziny, przyjaciół i kolegów oficerów. Louie Cogburn został ukarany. Sprawiedliwości stało się zadość, a my nie ustaniemy w jej wymierzaniu. Ostrzegamy wszystkich, którzy chcą skrzywdzić naszych braci, wykorzystać nasze dzieci. Prawo nie będzie was dłużej osłaniać. Nasze ręce są szybkie i pewne. Bronimy czystości. Bronimy mieszkańców Nowego Jorku. −

Sprytne - odezwała się Eve, kiedy Nadine skończyła czytać.

−

Bardzo sprytne. Zbrataj się z ludem, żeby nie uważali cię za Wielkiego Brata. Pokaż, jak ci żal z powodu śmierci gliny, no i koniecznie wskaż palcem winnego. Jeszcze raz wyjaśnij, jakie masz cele, żeby wszystko było jasne, a na koniec zapewnij, że robisz to dla dobra obywateli. Żywcem wyjęte z podręcznika public relations.

−

Czy nikt nie słyszy tego co ja? - zapytała ostro Eve. - Nie zaprzątajcie sobie tym swoich ślicznych główek, co? My się tym zajmiemy. My zdecydujemy, kto jest winny, a kto nie. Kto umrze, kto będzie żył. A jeśli, o rany, ktoś się napatoczy i przypadkiem oberwie, to nie nasza wina.

−

Nie, nie ty jedna to słyszysz. - Nadine potrząsała głową. - Ale ludzie usłyszą to, co mają usłyszeć. Właśnie dlatego, że to tekst z podręcznika PR. To działa, Dallas.

−

Niech mnie diabli, jeśli ktoś z nas będzie ich symbolem. Nadine, chcesz komentarza, proszę bardzo. Porucznik Eve Dallas z wydziału zabójstw, prowadząca dochodzenie w sprawie o wielokrotne morderstwo, stwierdziła, że

detektyw Kevin Halloway zginął w trakcie wykonywania obowiązków służbowych. Zamachu dokonała organizacja terrorystyczna pod nazwą Obrońcy Czystości. Podejrzewa się, że organizacja dokonała egzekucji czterech osób cywilnych i jednego oficera policji. Porucznik Dallas, w imieniu nowojorskiej policji, zapewniła, że zespół dochodzeniowy zrobi wszystko, by doprowadzić do jak najszybszego zidentyfikowania i ujęcia członków organizacji terrorystycznej. Osoby odpowiedzialne, które w trakcie procesu sądowego zostaną uznane za winne popełnienia morderstw, będą ukarane z całą surowością prawa. −

Dobra, mam. Całkiem nieźle. - Nadine odwróciła się tyłem do rekordera. - Co powiesz na krótki wywiad po emisji?

−

Nie, Nadine. Jestem zajęta. Mamy dziś pogrzeb policjanta.

Ceremonia ku pamięci Kevina Hallowaya odbyła się w domu żałobnym mieszczącym się kilka ulic od centrali. Eve często uczestniczyła tu w podobnych uroczystościach, nieraz żegnała zmarłych policjantów, i za każdym razem myślała, że ten, kto otworzył interes w pobliżu głównego posterunku policji w mieście, musiał mieć żyłkę do interesów. Tym razem, choć udostępniono cały parter, było wyjątkowo tłoczno. Gliniarze zawsze znajdą czas, żeby pożegnać kolegę. Eve zauważyła burmistrza Peachtreego w otoczeniu świty. Ściskał ręce z odpowiednio smutną, a może współczującą i pełną zrozumienia miną. Osobiście nic do niego nie miała, wydawało się, że wypełniając obowiązki, stara się nie wzbudzać sensacji i nie zwracać na siebie nadmiernej uwagi. Możliwe nawet, że był szczery. Robi wrażenie autentycznie oburzonego tym, co się stało, pomyślała, kiedy ich oczy spotkały się ponad głowami gości. Jednym powściągliwym gestem wezwał ją do siebie.

−

Panie burmistrzu.

−

Pani porucznik - powiedział ściszonym głosem. Ktoś inny mógłby wziąć to za wyraz szacunku, ale ona wyczuwała jego zniecierpliwienie. - Lista pani osiągnięć jest imponująca, a przełożeni mają do pani całkowite zaufanie. Jednak w tym przypadku jest pani nie tylko oficerem policji, ale i osoba publiczną. Nikt nie autoryzował oświadczenia, które złożyła pani dla Furst z kanału 75.

−

Złożyłam oświadczenie na gorąco, uważam, że było poprawne.

−

Poprawne... - Zamyślił się nad jej słowami. - Problem leży nie w poprawności, ale w tym, jak jesteśmy postrzegani. Chodzi o wizerunek, o to, co chcemy przekazać. Pani porucznik, w obliczu kryzysu musimy udowodnić, że jesteśmy zjednoczeni, że stanowimy zespół. - Położył dłoń na jej ramieniu. Gest ciepły, przyjazny, ale wystudiowany. Tak jak jego ledwo dostrzegalny uśmiech. - Polegam na pani.

−

Rozumiem, panie burmistrzu. Zrobił krok w tył i natychmiast zniknął w tłumie swoich ludzi oraz tych

spragnionych kontaktu z władzą i sławą. Eve zdecydowanie wołała dyskretną obecność komendanta Whitneya niż gwiazdorstwo burmistrza. Komendant przyprowadził żonę, zauważyła. Anna Whitney niewątpliwie się na nią nadawała. Zawsze i w każdych okolicznościach potrafiła z wyczuciem odgrywać rolę żony szefa policji. Miała na sobie prostą czarną garsonkę. Stojąc u boku męża, ściskała dłoń jakiejś kobiety. −

To matka Hallowaya - szepnął Feeney. - Już z nią rozmawiałem. Chciałaby cię poznać.

−

O rany.

−

Wiem. Ja też tego nie znoszę. A ta ruda ślicznotka, ta, co stoi za szefem, to dziewczyna Hallowaya. Nazywa się Lily Doogan. Strasznie to przeżywa. Zobacz, są tu policjanci z każdej dzielnicy. To o czymś świadczy.

−

Tak, to o czymś świadczy.

−

Halloway jest w sali obok. McNab też tam czeka. - Feeney westchnął z zadumą. Wzięliśmy dla niego wózek, bo ciągle nie może zbyt długo stać. Roarke ma go na oku.

−

Roarke jest tutaj?

−

Tak. - Feeney nie był w stanie ukryć udręczenia. - Nie wytrzymałem. Po prostu nie dałem rady.

−

Feeney, wystarczy, że tu jesteś.

−

Nie sądzę. Chodź, przedstawię cię matce. Przecisnęli się przez tłum szepczących żałobników. Powietrze było ciężkie od

zapachu kwiatów. W pomieszczeniu panował dyskretny półmrok, sprzyjający opłakiwaniu zmarłych. −

Pani porucznik. Eve najpierw poczuła czyjąś dłoń na swoim ramieniu. Odwróciła się i spojrzała w

oczy Jenny Franco. Nie było w nich śladu żalu, jedynie zniecierpliwienie. Nie maskowała się tak jak Peachtree. −

Pani burmistrz.

−

Dallas, chcę z tobą pomówić. Na osobności. To prywatna sprawa.

−

Teraz jestem zajęta. Będziesz musiała poczekać. Eve uwolniła ramię i odwróciła się do niej plecami. Ponieważ domyślała się,

czego miała dotyczyć ta prywatna pogawędka, podobnie jak Jenna Franco, nie zamierzała tracić więcej czasu na grzeczności. Miał oczy matki, pomyślała. Halloway miał oczy matki, tak samo rozmarzone, błękitnozielone.

Colleen

Halloway

miała

około

czterdziestu

kilku,

może

pięćdziesięciu lat, przeliczyła w głowie Eve. Wyglądała dużo młodziej. Rozpacz wydobyła z niej jakąś młodzieńczą kruchość. Jej skóra, kontrastująca z czernią stroju, zdawała się półprzezroczysta. −

Pani porucznik.

Anna Whitney odezwała się pierwsza. Eve często miała wrażenie, że żona szefa za nią nie przepada, ale tym razem nie wyczuwała irytacji, a na twarzy Anny nie było śladu zniecierpliwienia. Ku zaskoczeniu Eve, Anna ścisnęła jej dłoń. −

Pani Whitney.

−

Matka detektywa Hallowaya chciała panią poznać. - Mówiła ściszonym głosem. Pochyliła się tak, by słowa dotarły tylko do Eve. -Wie pani, że jest coś jeszcze gorszego od bycia żoną policjanta?

−

Zawsze myślałam, że to najstraszniejsze, co może człowieka w życiu spotkać. Usta Anny drgnęły w słabym uśmiechu.

−

Cóż, jest coś straszniejszego. Bycie matką policjanta. Niech pani będzie z nią ostrożna.

−

Oczywiście, proszę pani.

−

Colleen? - Eve podziwiała naturalną delikatność, z jaką Anna objęła ramieniem panią Halloway. - To właśnie jest porucznik Dallas. Pani porucznik, to mama Kevina.

−

Pani Halloway, proszę przyjąć wyrazy współczucia z powodu straty syna.

−

Porucznik Dallas. - Colleen chwyciła jej dłoń, silniej, pewniej, niż Eve się spodziewała. - Dziękuję, że pani przyszła. Zdaje się, że gdzieś tam, na piętrze, jest takie prywatne pomieszczenie. Zechce mi pani poświęcić kilka minut? Chciałabym z panią porozmawiać.

−

Naturalnie. Wyszły z zaciemnionego pomieszczenia i ruszyły w kierunku schodów

prowadzących na piętro. Tu także było tłoczno od policjantów, jednak wszyscy z szacunkiem opuszczali głowy przed Colleen i usuwali się z drogi. −

Mój mąż też chciałby panią poznać. I Lily. Poprosiłam, żeby tym razem pozwolili mi zostać z panią sam na sam. Zrozumieli.

Otworzyła drzwi i weszła do niewielkiego pokoju. Dużo kwiatów, miękkie bordowe tkaniny, może nieco zbyt ciemne i w odrobinę przesadnym stylu. −

Te miejsca zawsze są takie ponure. Dlaczego nie wpuszczą tu trochę światła? Colleen podeszła do okna i rozsunęła ciężkie kotary. W pokoju zrobiło się widniej. - Pewnie mrok pomaga ludziom to znosić. Odwróciła się. W słońcu na jej twarzy widać było rozpacz.

−

Czy pani też? - zapytała, po czym pokręciła głową. - Mam mętlik. Proszę, niech pani usiądzie. - Colleen przysunęła sobie krzesło i usiadła z wyprostowanymi plecami. - Widziałam panią na ekranie. Zawsze robi pani wrażenie osoby kompetentnej, nawet jeśli pokazują tylko migawki ze spotkań pani męża. Szalenie przystojny mężczyzna, prawda?

−

Tak, istotnie.

−

To uprzejme z jego strony, że zechciał tu dziś przyjść. Że znalazł czas i porozmawiał ze mną, z moim mężem i Lily. Bardzo uprzejme. Kevin o pani mówił, choć chyba nigdy razem nie pracowaliście, prawda?

−

Nie, bezpośrednio, nigdy. Często korzystam z pomocy WPE. Hall... Kevin był cenionym pracownikiem wydziału.

−

Podziwiał panią. Chciałam pani o tym powiedzieć - dodała, uśmiechając się na widok zaskoczonej miny Eve. - Wspominał, że pracuje pani z kapitanem Feeneyem i tym młodym detektywem łanem McNabem. Mam wrażenie, że był trochę zazdrosny o pani relacje z nimi, z łanem i kapitanem.

−

Pani Halloway...

−

Mówię to tylko po to, żeby pani mogła zrozumieć, dlaczego wygadywał te straszne rzeczy, kiedy już był w tym okropnym stanie.

−

Pani Halloway, nie potrzebuję wyjaśnień. Kevin był chory, bardzo chory, a to, co się z nim działo, po tym jak został zarażony, nie było jego winą.

−

Cieszę się, że pani tak mówi. Słyszałam dzisiejsze oświadczenia. Obydwa. Nie byłam pewna, czy wypowiada się pani w imieniu wydziału, czy rzeczywiście tak pani uważa.

−

Tak uważam. Co do słowa. Colleen kiwnęła głową. Jej usta lekko zadrżały, ale zaraz się opanowała.

−

Wiem, co pani zrobiła, żeby ratować Kevina. Wiem, że ryzykowała pani własne życie i wiem, że... - nie przerwała, choć Eve próbowała jej wejść w słowo. Wiem, że powie pani, że to był pani obowiązek. Wy wszyscy tak mówicie. Chciałam podziękować jako matka. - Oczy zaszły jej mgłą i choć bardzo się starała nie płakać, po policzku spłynęła jej jedna łza. - Chcę też podziękować za Kevina. Proszę... niech mi pani pozwoli dokończyć. Przez chwilę milczała, zbierając myśli.

−

Mój syn był dumny z tego, że jest oficerem policji - powiedziała. -Wierzył w to, co robił, szanował swoją pracę i dawał z siebie wszystko. Gdyby nie pani, to też by mu odebrali. Nie tylko życie. Gdyby nie pani, jego przełożony, koledzy oficerowie, pozbawiono by go tej dumy i szacunku. Pozostał... - Sięgnęła do małej czarnej torebki i wyjęła odznakę syna. - Pozostał honor. Nigdy pani tego nie zapomnę. - Pochyliła się ku Eve i patrzyła na nią "intensywnie. -Niech ich pani powstrzyma. Zrobi to pani?

−

Tak, proszę pani. Powstrzymam ich. Colleen kiwnęła głową i odchylając się, zamknęła oczy.

−

Zbyt długo tu panią zatrzymuję. Jestem pewna, że ma pani dużo pracy. Ja tu jeszcze chwilkę posiedzę, w słońcu. Eve wstała i podeszła do drzwi. Zanim wyszła, odwróciła się i powiedziała, co jej

leżało na sercu. −

Pani Halloway? Syn musiał być z pani dumny. Usta kobiety jeszcze raz się wykrzywiły, bardzo nieznacznie. Po policzku spłynęła

kolejna łza.

Eve cicho zamknęła za sobą drzwi. Była już prawie przy schodach, kiedy pojawiła się Franco. Tuż za nią, jak piesek, truchtał Chang. −

Porozmawiamy. Chciała wejść do pokoju, ale Eve chwyciła jej rękę.

−

Tam jest pani Halloway. Wyraz zniecierpliwienia na chwilę zniknął z twarzy Franco. Zerknęła na drzwi, a

w jej oczach na ułamek sekundy pojawiło się współczucie. Kiedy moment później kroczyła korytarzem, szukając innego pomieszczenia, jej mina była idealnie obojętna. Pokój przypominał biuro. Za drewnianym stołem przystosowanym do pracy siedziała młoda dziewczyna. −

Potrzebuję tego pomieszczenia –rzuciła pewnie Franco. -Proszę nas zostawić. Eve uniosła brwi, widząc, że dziewczyna pokornie wychodzi. Franco zawsze

dostaje to, czego chce, pomyślała z podziwem Eve. Ledwo Chang zamknął drzwi, Franco przystąpiła do ataku. −

Otrzymałaś polecenie, aby w kontaktach z mediami składać wyłącznie oficjalne oświadczenia. Nie będziemy tracić czasu i pieniędzy na sprawdzanie każdego twojego kroku i sprzątanie bałaganu, jaki zostawiasz.

−

Więc lepiej postarajcie się być na bieżąco. Dostałam cynk na kilka minut przed opublikowaniem

tego

ostatniego

oświadczenia

Obrońców

Czystości.

Odpowiedziałam w sposób, jaki w tej sytuacji uznałam za najwłaściwszy. −

Nie pani będzie oceniać, jaki sposób jest najwłaściwszy - wtrącił się ostro Chang. - To ja decyduję o tym, co tu jest właściwe.

−

Kiedy ostatnio sprawdzałam, nie pan był moim szefem. Gdy nadejdzie taki dzień, złożę dymisję.

−

Z rozkazu komisarza Tibble'a miała pani z nami współpracować -przypomniał. Tymczasem ignoruje pani spotkania, które zorganizowaliśmy dla dobra śledztwa. Co więcej, składa pani własne oświadczenie, nie zadając sobie trudu i nie

informując nas o treści swojej wypowiedzi. Podkreślam, że nie mówi pani we własnym imieniu, ale reprezentuje cały wydział. To nie do przyjęcia. −

Jeśli komisarz lub mój bezpośredni przełożony stwierdzą, że to, co powiedziałam lub zrobiłam, jest nie do przyjęcia, odsuną mnie od sprawy. Tylko oni, nie pan, Chang. - Zrobiła krok w jego kierunku i z nieco perwersyjną przyjemnością zauważyła, że się cofnął. - Niech mi pan nie mówi, jak mam wykonywać swoją pracę.

−

Nigdy nie szanowała pani ani mnie, ani mojego stanowiska. Eve spojrzała na niego, przekrzywiając głowę.

−

O co chodzi, Chang?

−

Zobaczymy, co na to powie komisarz Tibble.

−

Biegnij do niego, wypaplaj, ty kundlu, i pozwól dorosłym dokończyć rozmowę. Odwróciła się do Franco, która ani razu nie wtrąciła się do ich dyskusji. Wspominała pani, że ma mi coś do powiedzenia?

−

Owszem. Chang, niech nas pan zostawi same. Resztę omówimy w moim gabinecie za ... - zerknęła na zegarek - za trzydzieści minut. Wyszedł, trzasnąwszy lekko drzwiami.

−

Dallas, czy ty próbujesz wyprowadzać ludzi z równowagi, czy to wrodzony talent?

−

Zdaje się, że talent, bo dziwnie łatwo mi to przychodzi. Szczególnie z takimi gnojkami jak Chang.

−

Jeśli powiem, że uważam Changa za denerwującego, pewnego siebie i nudnego gnojka, czego z całą pewnością się wyprę, gdyby kazano mi to powtórzyć, czy będziemy mogły usiąść przy jednym stole?

−

Wobec tego dlaczego z nim pracujesz?

−

Bo jest dobry. Więcej, jest świetny. Gdybym chciała pracować tylko z ludźmi, których lubię, nie zajmowałabym się polityką. Do rzeczy. Po pierwsze, dzisiejsze

oświadczenie. Chang uważa, że popełniłaś błąd, wykorzystując śmierć detektywa Hallowaya. Zgadzam się z nim, burmistrz także. −

Ja wykorzystałam śmierć Hallowaya? Chwileczkę, do ciężkiej cholery! To oni go wykorzystali, nie poczuwając się do odpowiedzialności za nią. Odpowiedziałam i wepchnęłam im tę odpowiedzialność prosto w....

−

Rozumiem impuls, który tobą powodował. Na miłość boską, Dallas, myślisz, że nie mam serca? Cóż, mam je. Pęka mi z żalu nad tą kobietą z korytarza. Cholera. Odwróciła się, podeszła do niewielkiego okna, jedynego w pokoju, i zapatrzyła się na ulicę. Eve dobrze rozumiała ten gest, tę postawę. Sama często tak się zachowywała, kiedy próbowała pozbierać myśli. - Straciła syna. Ja też jestem matką. Mój synek ma dziesięć lat. Nie wyobrażam sobie, co czuje kobieta, kiedy musi pożegnać własne dziecko, jak to dziś robi Colleen Halloway.

−

Wydaje mi się, że byłoby jej jeszcze trudniej, gdyby ludzie uważali, że jej syn zginął na darmo.

−

Czyżby? - mruknęła pod nosem Franco i pokręciła głową. - Och, wiem, co wy, gliny, o tym sądzicie. Zginął w czasie pełnienia służby. Nie będę się kłócić, bo tego też nie rozumiem. Przede wszystkim im częściej jego nazwisko pojawia się w mediach, tym większą staje się legendą. Coraz trudniej będzie zwrócić uwagę mediów i widzów na to, co chcemy przekazać. Bez względu na twoją opinię dodała, odwracając się. - Wiem na ten temat trochę więcej niż ty, a Chang jest w tym lepszy od nas obu. Po drugie, nie powinnaś była składać niezatwierdzonego oświadczenia.

−

Nie dam się w to wciągnąć. Nie jestem zwolenniczką mediów, ale wykorzystuję je, kiedy czuję, że może mi to pomóc- w śledztwie.

−

A mimo to odrzucałaś propozycje Changa i nie stawiłaś się na spotkania, które zaaranżował. Przynajmniej w tych programach mogliśmy mieć jakąś kontrolę.

−

Nie będę siedzieć w żadnym studiu i jak papuga powtarzać oświadczeń, które burmistrz i wydział łaskawie raczą zatwierdzić. Ja nie mam na to czasu. Jestem

zajęta prowadzeniem śledztwa. Prawda jest taka, że jeszcze nigdy się na to nie zgodziłam. −

Tak, twój przełożony dał mi to jasno do zrozumienia.

−

Więc w czym problem?

−

Musiałam spróbować. - Franco wzruszyła ramionami. - Można by wykorzystać czas antenowy. Kolejna sprawa jest dużo poważniejsza. Burmistrz dowiedział się, że dziś rano przesłuchiwałaś Dukesów. Ta rodzina także ostatnio straciła syna. Dokumenty z ich danymi są zastrzeżone.

−

Nie traci czasu. Informacje na temat Dukesów wpadły mi w ręce. Odkryłam, że mają związki z dwiema ofiarami, a poza tym zawód, jaki wykonuje Donald Dukes, oznaczał gwarantowany nakaz nieoficjalnego przesłuchania. Czy zamierzasz mi mówić, jak mam wykonywać swoją pracę?

−

Na miłość boską! - Franco podniosła ręce. - Dlaczego wciąż zachowujesz się tak, jakbyśmy stały po różnych stronach barykady?

−

Bo tak to widzę.

−

Wiesz, co się stanie, jeśli Dukesowie pojawią się teraz w mediach? Jeśli opowiedzą, że inspektor prowadząca to skandaliczne śledztwo nachodzi ich i prześladuje we własnym domu? Stracili syna, bo Cogburn wciągnął go w nielegalne...

−

Nie ma dowodu, że to Cogburn pierwszy sprzedał mu narkotyki.

−

To bez znaczenia, oni nie muszą mieć dowodu - odpaliła Franco. -Wystarczy, że powiedzą, iż Cogburn wciągnął w to niewinnego, bezbronnego dwunastolatka z dobrej, religijnej rodziny. Policja nie uznała tego za wystarczający powód, by przeprowadzić odpowiednie postępowanie. Chłopak wpadł w poważne tarapaty, stał się krnąbrny, wpadł w nałóg, a to popchnęło go w ręce pedofila. Chadwick Fitzhugh pobił i zgwałcił Devina, wrażliwego czternastolatka. Rodzina była wstrząśnięta, chłopiec przeżył koszmar, a policja znowu zlekceważyła sprawę.

−

Nie tak się to potoczyło.

−

Ale tak historię przedstawi rodzina, posypią się reportaże, zaczną się dyskusje. Kiedy już sprawa trafi do mediów, przestanie być ważne, czy świadkowie mówią prawdę, część prawdy czy wierutne kłamstwa. A ty weszłaś z butami w życie tej biednej, tak potwornie doświadczonej i pogrążonej w rozpaczy rodziny, zaczęłaś ich przesłuchiwać. Oni zaufali systemowi, oddali życie i dobro syna w ręce policji, która zawiodła. Chcesz ich wciągać w sprawę o morderstwo, oskarżasz o członkostwo w grupie, którą publicznie nazywasz terrorystami. I to w ich własnym domu. Nie rozumiesz, jak to będzie wyglądać?

−

Zaraz ci powiem, jak to będzie wyglądać. Donald Dukes nie chciał, może nie mógł zaakceptować orientacji seksualnej syna...

−

Mój Boże, mój Boże! - Franco chwyciła się za głowę. - Jak jeszcze zaczniesz wygadywać, że chłopak był gejem, rodzina złoży pozew przeciw tobie, przeciw wydziałowi, a może nawet i miastu. Nawet nie zdążę wypchnąć cię z okna najbliższego wieżowca.

−

Nie, bo ja wypchnę ciebie wcześniej. Tak czy inaczej, dowody wskazują na to, że był gejem, a przynajmniej miał problemy ze swoją seksualnością. Nie dano mu szansy, żeby się o tym przekonał. Surowy, dominujący ojciec, taki który po prostu nigdy się nie myli. Zniszczył dowód, który być może pomógłby skazać Cogburna, ale winę i tak ponosi system. W sprawie Fitzhugh bezczelnie przekręcił fakty, powiedział to, co uznał za słuszne, więc znowu nie było podstaw do skazania. I tym razem zawinił system. Teraz znalazł ujście dla własnej agresji. Obrońcy Czystości.

−

Potrafisz to udowodnić?

−

Jeszcze nie wszystko, ale zdobędę dowody.

−

Dallas, ja sama nie mogę w to uwierzyć, a co dopiero opinia publiczna! A poza tym mówisz o faktach i przypuszczeniach zawartych w utajnionych dokumentach. Oficjalna nagana od przełożonego może okazać się niewystarczająca, żeby powstrzymać ataki mediów.

−

Mój przełożony ma prawo uznać, że zasłużyłam na publiczną naganę. Ale to już mój problem. A atakami mediów zajmujesz się ty i Chang. Dukes może sobie wnosić tyle oskarżeń, ile chce. I tak nic z tego nie będzie, bo to ja wsadzę go za kratki. To wszystko? Franco, marszcząc brwi, przyglądała się Eve.

−

Jesteś bardzo pewna siebie.

−

Jestem pewna, że wiem, co robię. To to samo. Eve wyszła. Schodząc na dół, usłyszała czysty, mocny głos tenora śpiewającego pierwsze słowa „Danny Boy". Na pogrzebach glin zawsze śpiewa się „Danny Boy", ciekawe dlaczego,

zastanawiała się. −

Pani porucznik. - Na dole, przed schodami czekał na nią Roarke.

−

Powietrza. Muszę zaczerpnąć powietrza- powiedziała, wychodząc.

Rozdział 16

Dostawcza ciężarówka, zajmująca dwa stanowiska parkingowe, zatarasowała przejazd i zakorkowała dobre sześć ulic. Ryk klaksonów i przekleństwa rzucane przez wzburzonych kierowców zlały się w jeden potężny wściekły krzyk. Sprzedawca sojowej żywności najpierw rozgotował farsz, a potem przesolił kebaby. Powietrze przesiąknięte było dymem znad przypalonego tłuszczu. Smród był nie do zniesienia. Eve wolała jednak hałas i odór ulicy od szeptów i kwiatowego zapachu wewnątrz restauracji. Weszła prosto w kłęby cebulowo-olejowego dymu i wyjęła kilka kredytów. −

Jest czekolada? - zapytała sprzedawcę.

−

Tak, batony. Ile?

−

Sześć.

−

Do picia mamy napój owocowy, pepsi, wodę mineralną. Co podać?

−

Tylko czekoladę. Rzuciła pieniądze na ladę, wyrwała mu z ręki cieniutkie batony i zachłannie wbiła

w nie zęby. Ściśnięte w gorącej dłoni batony szybko zaczęły się rozpływać. Roarke kupił dużą wodę i wziął gruby plik jednorazowych serwetek. −

Daj jeden. Rozchorujesz się, jak to wszystko zjesz.

−

Ja już jestem chora. - Poczęstowała go jednak batonikiem, dając dowód głębokiej miłości. - Peachtree zrobił mi dziś wykład o pracy w zespole, a na koniec ścisnął mi znacząco rękę, że niby oboje tylko służymy społeczeństwu. Potem Franco i Chang naskoczyli na mnie o to poranne oświadczenie dla kanału 75. Bo nikt go nie zatwierdził. Nie mąćmy ludziom w głowie, mówiąc im prawdę. Jestem gliną, a nie jakąś cholerną medialną maskotką.

−

Jestem pewien, że nie omieszkałaś im o tym przypomnieć.

−

Pewnie. - Uśmiechnęła się ponuro i zabrała do kolejnego batonika. - Ta Franco nie wygląda na idiotkę, zwłaszcza jak na polityka, ale ona i cała ta reszta interesują się bardziej wizerunkiem, tym jak wypadną w mediach, niż samym śledztwem.

−

Oni nie rozumieją, na czym dokładnie polega twoje śledztwo, ale znają się na wizerunku i manipulowaniu opinią publiczną. -Roarke napił się wody, by wypłukać z ust smak tego świństwa, które uliczni sprzedawcy nazywają czekoladą, i wytarł serwetką brązowe ślady z palców. - Nie rozumieją ciebie ani tego, że bardziej interesuje cię, jaką koszulę włożysz do pracy niż tworzenie medialnego wizerunku - dodał, wyrzucając serwetkę do kosza na papiery. - Czyli wcale. Eve spojrzała na swoją koszulę. Była biała, pomyślała. I czysta. Czego jeszcze

można wymagać od koszuli?

−

Byłoby lepiej, gdyby oni zajęli się tym, za co im płacą, a mnie pozostawili śledztwo. Do cholery, mam już podejrzanych. Price, Dwier, a teraz też Dukesowie. Wystarczy złamać jedno z nich, a wszystkie drzwi się otworzą. Zlizała z palców stopioną czekoladę i wzięła się do trzeciego batonika. - Dukes wezwał adwokata, natychmiast skorzystał z okazji. Skarży się, że policja go nachodzi, wygraża, że złoży pozew. Franco i jej kompania dostają szału.

−

Dziwisz się?

−

Nie, oczywiście, że się tego spodziewałam. Miałam tylko nadzieję, że wstrzymają się choć do końca pogrzebu. - Eve zerknęła w stronę domu żałobnego, z którego wychodziło kilku policjantów. Wracają na służbę, pomyślała. Cóż, życie nie trwa wiecznie, ale praca tak. - Roarke, on w tym siedzi po uszy. Dukes. Profil prasuje do niego jak szyty na miarę garnitur. Pamiętasz, jak dziś rano potraktowałeś Jamiego? Najpierw chłopaka złamałeś, a potem pomogłeś mu się pozbierać. Dukes nie zadał sobie tego trudu, poprzestał na złamaniu syna. Mam wrażenie, że zamienił życie tego dzieciaka w piekło. Zamierzam wysłać go za kratki, razem z całą resztą. - Podniosła głowę i spojrzała w okno pokoju, w którym niedawno rozmawiała z Colleen Halloway. - Powstrzymam ich. Roarke, będziesz mi potrzebny. Chcę, żebyś znalazł dane na temat Donalda Dukesa. Dowiedz się wszystkiego, czego dasz radę... w granicach prawa.

−

Skoro chcesz legalnych danych, dlaczego nie zgłosisz się do Feeneya lub McNaba?

−

Bo wtedy mogłabym otrzymać zakaz ruszania Dukesów. Na wszelki wypadek wolałabym ich w to nie mieszać i dlatego proszę ciebie. - Przechyliła głowę i przyglądała się jego twarzy. - Coś mi się wydaje, że faceci, którzy posiadają tyle firm co ty, zawsze poszukują zdolnych informatyków. Zanim kogoś zatrudnisz, chyba sprawdzasz wykształcenie, przebieg kariery i tym podobne rzeczy, prawda?

−

Z całą pewnością. Od czasu do czasu nawet zwierzam się z tego żonie. - Musnął palcem jej policzek. - Bardzo sprytny plan, pani porucznik.

−

Chcę posłać go za kratki. Żeby to zrobić, potrzebuję wszelkich możliwych informacji i dowodów. Zamierzam jeszcze raz spotkać się z Clarissą Price. Dziś po południu. Założę się, że nie będzie zbyt szczęśliwa na mój widok. Może później zdążę złapać i Dwiera. - Eve spojrzała na swoje dłonie. Ostatni batonik zamienił się w kleistą breję. Co za strata. - Fuj - parsknęła, wyrzucając czekoladę do kosza, po czym wytarła palce w serwetkę Roarke'a.

−

Halo! Paniusiu! - Z okna stojącego obok samochodu wychyliła się głowa mężczyzny, który próbował przekrzyczeć ryk klaksonów. -Kochana, może byś tak rozwaliła łeb temu dupkowi, tam z przodu? Dajcie ludziom żyć, do diabła!

−

Widzą twoją broń - podpowiedział jej Roarke. Eve pospiesznie ukryła kaburę pod kurtką. Rozejrzała się i od razu zauważyła dwóch mundurowych, wychodzących zza rogu.

−

Hej! - zawołała, podnosząc do góry odznakę. - Pospieszcie tamtego kretyna w wozie dostawczym. Jak się zaraz stąd nie wyniesie, wlepcie mu mandat.

−

A ty co, gliną jesteś czy jak? - krzyknął w jej stronę mundurowy.

−

Nie, odznakę i broń noszę tylko tak dla picu. Wyłączyć klaksony! -Spojrzała na Roarke'a i przyłapała go na uśmiechu. - Co jest?

−

Twoja odznaka jest cała w czekoladzie.

−

Cholera. - Już miała wytrzeć ją w spodnie, kiedy Roarke wyrwał odznakę z jej ręki i wyczyścił ostatnią czystą serwetką. - Podnieś brodę - rozkazał.

−

Co? Ubrudziłam się na twarzy?

−

Nie. -Pochylił się w jej stronę i pocałował ją. - Po prostu miałem na to ochotę.

−

Cwaniaku, oddaj moją odznakę.

−

Masz ją w kieszeni. Sprawdziła i pokiwała głową.

−

Lepiej wykorzystaj te swoje szybkie palce i znajdź dla mnie te informacje. Wstąpię po Peabody i pojedziemy do opieki społecznej.

−

Sprawdzę, czy McNab jest już gotowy.

−

Przywiozłeś ich limuzyną, prawda? - zapytała, kiedy wracali do domu żałobnego.

−

Tak, a czemu pytasz?

−

Rozpuszczasz moich ludzi. - Sięgnęła do klamki, dokładnie w chwili, gdy tworzył je Whitney.

−

Pani porucznik, Roarke. Myślałem, że już wyszliście.

−

Właśnie chcemy wracać, tylko zbiorę ludzi.

−

Zostaw to Roarke'owi. Chodź ze mną do centrali.

−

Tak jest, panie komendancie. Powiedz Peabody, żeby mnie łapała w centrali zwróciła się do Roarke'a. - Niech przyjdzie pieszo -dodała. - Nie chcę, żebyś ją woził limuzyną.

−

Jak pani sobie życzy, pani porucznik. - Roarke pogładził ją po brodzie. - Do zobaczenia w domu. Jack. - Ukłonił się Whitneyowi i wszedł do środka.

−

Sądząc po tych korkach, samochodem nie dotrze do centrali wcześniej niż za pół godziny.

−

Już on znajdzie sposób - mruknęła Eve. - Zawsze znajduje, a wtedy jest na co popatrzeć.

−

Jeśli tylko mam okazję, wolę się przejść - powiedział Whitney, kiedy ruszyli. Widziałem, że rozmawiałaś z matką Hallowaya.

−

To silna kobieta.

−

Tak, rzeczywiście. Zdaje się, że spotkałaś się z burmistrzem?

−

Tak jest, panie komendancie.

−

Bardzo go niepokoi ta sytuacja.

−

Myślę, że sytuacja wszystkich nas niepokoi, jeśli mogę tak powiedzieć.

−

Tylko że my inaczej to okazujemy. Rozmawiałaś też z Changiem i zastępcą burmistrza.

−

Wymieniliśmy kilka zdań.

Whitney spojrzał na nią. −

Sporo dziś wymieniłaś tych zdań.

−

Tak, panie komendancie. Uważam, że mój komentarz w programie Nadine Furst, dotyczący oświadczenia Obrońców Czystości, był właściwy. I rzeczowy. Detektyw Halloway i jego rodzina nie zasłużyli na to, żeby traktować ich jak narzędzia w propagandzie grupy terrorystycznej. Przez wzgląd na pracę należy im się coś więcej.

−

Pani porucznik, jestem świadomy tego, co im się należy przez wzgląd na pracę. Whitney zatrzymał się na przejściu, przed czerwonym światłem. - Tak się składa, że ani ja, ani komisarz Tibble nie zauważyliśmy niczego niestosownego w twoim oświadczeniu. Biuro burmistrza jest mniej zadowolone, ale Chang już podjął odpowiednie kroki, by obrócić twoje wystąpienie na naszą korzyść. To ważne dodał, choć Eve nic nie powiedziała. Nie musiała. Tłum ruszył ławą już na sekundę przed zmianą świateł. Eve i Whitney

przyspieszyli kroku, próbując wyprzedzić przechodniów. −

Nie będę tracił czasu na recytowanie paragrafów z regulaminu na temat polityki, stosunków z mediami, tworzenia wizerunku, a przede wszystkim tych często zmieniających się relacji między nowojorską policją a biurem burmistrza. Whitney wygrzebał z kieszeni kilka kredytów i nie zwalniając kroku, wrzucił je ulicznemu żebrakowi do kubka. - Przecież ty o tym wszystkim wiesz, a ja zdaję sobie sprawę, że ty się tak bardzo tym nie przejmujesz. Powiem tylko, że byłoby korzystniej, a przede wszystkim prościej, gdybyś postarała się współpracować z Changiem. Oczywiście, o ile nie utrudni ci to prowadzenia śledztwa.

−

Tak jest, panie komendancie.

−

Co do tego dzisiejszego przesłuchania Donalda i Sylvii Dukes...

−

Ja ich nie przesłuchiwałam, panie komendancie. Zadałam im tylko kilka nieformalnych pytań. W ich domu i za ich zgodą.

−

Bawisz się w gierki słowne, kiedy tobie to pasuje. Nazywaj to sobie, jak chcesz. Akta Devina Dukesa były utajnione i takie pozostają do tej pory.

−

Informacji nie zawsze szuka się w aktach.

−

Tak, tak, baw się w to dalej. Czy wyjawisz nazwisko informatora?

−

Nie, panie komendancie. Nie mam takiego obowiązku, zgodnie z 12 Kodeksem Wydziału, artykuł...

−

Tylko mi tu nie cytuj kodeksu, Dallas. - Mimo upału, Whitney szedł energicznym krokiem, ale w jego głosie wyczuwała spokój. -Jak dojdzie do procesu, twój kodeks może nie wystarczyć.

−

Nie dojdzie. Skarga zostanie oddalona, gdy tylko oskarżę Donalda Dukesa o współudział w morderstwie. To on będzie potrzebował najlepszych adwokatów, nie ja.

−

Jest w to zamieszany?

−

Po same uszy.

−

A matka? Eve pokręciła głową.

−

Nie sądzę. Jest zbyt bierna. Na razie próbuję się dowiedzieć czegoś na temat umiejętności zawodowych Dukesa. Sprawdzam, czy jest zdolnym informatykiem. Bez względu na wynik, uważam, że jest jednym z czołowych graczy. Jest zbyt ambitny, żeby zadowolić się czymś mniejszym. Mogę go złamać podczas przesłuchania. To arogancki, agresywny macho, z tych, co to zawsze mają rację. Nie lubi kobiet posiadających władzę, więc tym go sprowokuję. Jego zdaniem, miejsce kobiet jest w kuchni - mówiła dalej. - Żona wygląda jak pies wystawowy, chodzi po domu w białym fartuszku, o dziewiątej rano była już umalowana i w kolczykach.

−

Moja żona maluje się przed śniadaniem.

−

Dziwne. Ale pani Whitney nikt nie zastrasza, nikt nie przestawia jej po kątach. Eve opanowała się. - Bez obrazy, panie komendancie -powiedziała z uśmiechem.

−

Nie obraziłem się.

−

Potrzebuję więcej dowodów przeciwko Dukesowi. Dopiero wtedy będę mogła go ruszyć.

−

Znajdź dowody. I lepiej, żeby były solidne.

−

Podejrzewam, że ma związek z pracownicą opieki społecznej i policjantem, który prowadził sprawę jego syna. Dorwę któreś z nich, to reszta szybko da się złapać. Już ja znajdę powiązania. Minęli jeszcze jedno przejście i skręcili w prawo.

−

Nie postępuj zbyt pochopnie. Najmniejszy błąd, a obrócą sprawę przeciwko nam. Zwłaszcza przeciwko tobie. I jeszcze jedno. Cieszę się, że McNab jest na nogach.

−

Wszyscy się cieszymy, szefie.

−

Wygląda trochę niepewnie.

−

Staram się nie obciążać go zbytnio pracą, a Peabody... -urwała, w popłochu szukając jakiegoś innego wytłumaczenia. Język coś za bardzo jej się rozwiązał, pewnie dlatego, że tak spacerują po mieście, jak para turystów, pomyślała. Peabody przejęła cześć jego obowiązków.

−

Myślisz, że nie wiem, że detektyw z WPE i twoja podwładna mają romans? Eve patrzyła przed siebie.

−

Nie lubię o tym mówić. To drażliwy temat.

−

Słucham?

−

Dosłownie. Za każdym razem, kiedy o tym wspominam, drga mi oko... nieważne. Detektyw McNab i oficer Peabody wykonują swoje obowiązki z pełnym zaangażowaniem. Zamierzam złożyć wniosek o awansowanie Peabody na detektyw pierwszej kategorii.

−

Ile lat odsłużyła?

−

Prawie trzy, z czego ponad rok w zabójstwach. Jej wyniki są godne uwagi, panie komendancie. Może w wolnej chwili zechce pan przejrzeć jej akta i przeczytać moją opinię i jeśli się pan zgodzi, mogłaby zacząć przygotowywać się do testów.

−

Powiadomię cię. Możesz wypożyczyć mi na dziś po południu McNaba? Tak na godzinkę, może dwie.

−

Tak, jeśli to konieczne.

−

W takim razie go zabieram. Udzieli wywiadu Nadine Furst, w studiu, skomentuje dzisiejsze oświadczenia.

−

Panie komendancie, widzę, że tak łatwo nam nie odpuszczą. Podrzucać go mediom zaraz po wypadku, w dzień pogrzebu Hallowaya?

−

To się nazywa kompromis, pani porucznik. - Whitney swoim chłodnym opanowaniem zgasił jej rozgorączkowanie. - Władza wiąże się z kompromisami. Uważasz, że sobie nie poradzi? A może myślisz, że nie będzie bronił Hallowaya?

−

Nie, szefie, nie mam co do niego żadnych wątpliwości.

−

Nie podoba ci się, że wykorzystają go jako symbol. - Whitney zatrzymał się przed wejściem do budynku centrali. - Ale on właśnie jest symbolem. Tak jak i ty. Kiedy weszli do środka, Whitney rozejrzał się po przestrzennym holu, w którym roiło się od migoczącego sprzętu, ruchomych map, policjantów, ofiar i przestępców. - I to miejsce - dokończył. - To symbol prawa i porządku. Ludzie na nas patrzą, zwłaszcza teraz, kiedy organizacja terrorystyczna próbuje nami manipulować. Tym razem nie wystarczy samo zamknięcie sprawy. Musimy uzyskać zwycięski werdykt. Znajdź dowody. Chcesz wsadzić za kratki ojca tragicznie zmarłego nastolatka. Uważaj, żeby te powiązania były wystarczająco oczywiste.

Najpierw postanowiła poświęcić trochę czasu na napisanie oficjalnego raportu o tym, co wydarzyło się tego ranka. Kiedy weszła do swojego gabinetu, przy biurku siedział Don Webster. −

Ostatnio coś zbyt często urzędnicy z WW przesiadują na moim fotelu, chyba każę go wymienić.

−

Zamknij drzwi, Dallas.

−

Muszę napisać raport, a potem wychodzę w teren. Wstał i sam zamknął drzwi.

−

Nie zajmę ci dużo czasu. Będę nagrywał naszą rozmowę.

−

Jaką rozmowę? I dlaczego będziesz nagrywał?

−

Sprawa dotyczy twojego dostępu do informacji zawartych w utajnionych aktach. Zastanów się przez chwilę - powiedział, mm zdążyła się odezwać. - Pomyśl, zanim włączę rekorder.

−

Nie mam się nad czym zastanawiać. Włączaj nagrywanie i do roboty. Ty będziesz dziś dłubał w papierkach, a ja jeszcze muszę się zająć kilkoma morderstwami.

−

To rutynowa procedura. Przecież wiesz. Musiałaś się tego spodziewać.

−

Prawdę mówiąc, nie zastanawiałam się nad tym. - Teraz tego żałowała. - Miałam dziś inne zmartwienia.

−

Usiądź.

−

Nie mam takiego obowiązku.

−

Dobra, w porządku. - Włączył rekorder. - Porucznik Donald Webster, wydział wewnętrzny, przesłuchuje porucznik Eve Dallas, wydział zabójstw, centralny posterunek policji. Dotyczy sprawy Donalda i Sylvii Dukesów oraz ich nieletniego syna Devina, zmarłego. Pani porucznik, czy chce pani wezwać swojego urzędowego przedstawiciela wydziału albo innego przedstawiciela prawa?

−

Nie.

−

Czy dziś rano, około dziewiątej, odwiedziła pani Donalda i Sylvię Dukesów, zamieszkałych przy... - odczytał adres.

−

Tak.

−

Czy kiedykolwiek zadawała pani wspomnianym osobom pytania na temat ich zmarłego nieletniego syna Devina?

−

Tak. Uniósł brwi. Eve nie wiedziała, czy Webster jest zadowolony, czy rozdrażniony

jej jednosylabowymi odpowiedziami. Nie była ciekawa. −

Czy wiedziała pani, że pewne informacje dotyczące wydarzeń, podczas których ucierpiały osoby nieletnie, a o które pytała pani Dukesa, są zastrzeżone? Nawet jej powieka nie drgnęła.

−

Poinformował mnie o tym dziś rano pan Dukes.

−

A wcześniej nie była pani tego świadoma?

−

Miałam pewne przypuszczenia.

−

A skąd się wzięły?

−

W trakcie czynności służbowych nie mogłam otworzyć żadnego dokumentu ze wspomnianymi informacjami. Webster nie odrywał od niej oczu.

−

Skąd otrzymała pani informacje o Devinie Dukesie?

−

Z zewnętrznego źródła.

−

Co to za źródło? Kto udostępnił pani ściśle tajne dane?

−

Nie mam obowiązku ujawniania nazwiska osoby, która udziela mi informacji wykorzystanych w trakcie prowadzenia śledztwa, zwłaszcza o tak wysokim priorytecie. Dane osobowe chroni 12 Kodeks Wydziału, artykuł osiemdziesiąt sześć B.

−

Odmawia pani ujawnienia nazwiska informatora? - Ton jego głosu się nie zmienił.

−

Tak. Gdybym to uczyniła, naraziłabym na niebezpieczeństwo nie tylko moje źródło, ale i śledztwo.

−

Porucznik Dallas, czy osoba, która udzieliła pani chronionych informacji, korzystała ze sprzętu będącego własnością wydziału?

−

Nie.

−

Czy pani osobiście złamała zabezpieczenia chroniące akta Devina Dukesa?

−

Nie.

−

Czy wydała pani takie polecenie któremuś z pracowników nowojorskiej policji?

−

Nie.

−

Czy do złamania zabezpieczeń przymusiła pani kogoś za pomocą szantażu bądź łapówki?

−

Nie.

−

Czy jeśli zajdzie potrzeba, zgadza się pani na przeprowadzenie testu wykrywaczem kłamstw?

−

Zrobię to wyłącznie na wyraźne polecenie przełożonych.

−

Dziękuję za współpracę. Koniec przesłuchania. Rekorder stop. Dobra.

−

To wszystko?

−

Na razie. Poczęstujesz mnie tą twoją kawą? Ledwo wskazała kciukiem w stronę autokucharza, Webster poderwał się i z

zadowoleniem zaprogramował jeden kubek. −

Jeśli to trafi do sądu, test wypadnie dobrze. Podasz?

−

Przesłuchanie skończone, Webster. Mam robotę.

−

Posłuchaj, wziąłem to przesłuchanie na siebie, bo chciałem ci pomóc. WW zazwyczaj nie puszcza płazem takich rzeczy, bo śmierdzą przykrywką. Chyba tego nie chcesz. Gniew, który próbowała w sobie zdusić podczas przesłuchania, zaczął się

ujawniać.

−

Webster, to jest przykrywka. Musiałam to zrobić, bo Obrońcy Czystości ukrywają dokumenty za oficjalną zasłoną prawa. Stają na głowie, by akta pozostały utajnione tak długo, jak to możliwe. Robią wszystko, żeby mi utrudnić prowadzenie śledztwa. Wygrałam pierwsze starcie i to im się nie podoba.

−

Węszysz wokół gliniarzy? - Ponieważ milczała i obojętnie wpatrywała się w swój komputer, podszedł bliżej i kopnął w jej biurko. Zrozumiała, co miał na myśli, i szanowała to. - Czy tak trudno uwierzyć, że jestem po twojej strome?

−

Nie, ale ja nie oddaję policjantów w ręce WW, przynajmniej dopóki nie mam stuprocentowej pewności, że sobie na to zasłużyli. Jeśli znajdę kogoś, kto ma związek z moją sprawą, przyniosę go do was na własnych plecach. Ale dopiero gdy zbiorę dowody. Upił łyk kawy. Widziała, że próbuje w ten sposób uspokoić wzburzenie,

opanować nerwy. −

Jak masz nazwiska, mógłbym się nieoficjalnie rozejrzeć. Przez chwilę wpatrywała się w jego twarz. Zrobi to, uznała.

−

Wierzę ci i doceniam ten gest, ale najpierw muszę jeszcze coś sprawdzić. Jeśli trafię na jakiś mur, a ty będziesz mógł mi pomóc, dam ci znać. Skończyliście z Trueheartem?

−

Tak, może wracać do pracy. Dzieciak nie zasłużył na takie maglowanie.

−

Od początku o tym wiedziałam. Jestem zajęta, Webster. Ruszył w stronę drzwi.

−

Jeśli są w to zamieszani gliniarze, chcę ich mieć.

−

Jesteś następny w kolejce - mruknęła, wystukując numer na klawiaturze łącza. Czekając na połączenie, jeszcze raz przejrzała raport, żeby się upewnić, że nie

zapomniała o żadnym najdrobniejszym detalu. W końcu zatwierdziła, złożyła podpis i zapisała w odpowiednim pliku z dokumentami dotyczącymi śledztwa. Trueheart szybko odpowiedział na sygnał.

−

Potrzebuję jednego mundurowego - powiedziała bez żadnego wstępu. Od razu zauważyła cienie pod jego oczami. - Będzie trochę węszenia i siedzenia przed komputerem. Zgłoś się do detektywa Baxtera, baza w moim domu.

−

Pani porucznik, jestem zawieszony, aż do odwołania.

−

Właśnie odwołuję. Wszystko już wyjaśniłam. U mnie w domu, oficerze, jak najszybciej.

−

Tak jest, pani porucznik. Dziękuję, pani porucznik.

−

Zobaczymy, czy będziesz mi dziękował, jak spędzisz kilka godzin z Baxterem. Przerwała transmisję i poszła poszukać Peabody.

−

Peabody, idziesz ze mną.

−

Tak jest. - Peabody nie powiedziała nic więcej, aż dotarły do samochodu Eve. Nie chciałam nic mówić tam, w budynku, tak na wszelki wypadek. Baxter przekazał mi dla pani wiadomość. W sprawie detektywa Dwiera.

−

Czego się dowiedział?

−

Zagadnął parę osób w domu pogrzebowym. Przyszło wielu policjantów, byli ci z szesnastego posterunku. Dyskretnie rozpytał o Dwiera i okazało się, że jeden z tych facetów jest w jego zespole. Kilka lat temu Dwier przechodził bardzo kiepski okres. Rozwiódł się, żona przeniosła się z dzieckiem do Atlanty, więc nie widuje syna tak często, jak by tego chciał. Podobno był tym strasznie przygnębiony. Niedługo później kogoś poznał. To miało jakiś związek z jego pracą. Spotykają się regularnie, a ostatnio nawet zrobiło się między nimi gorąco. Ta kobieta pracuje w opiece społecznej.

−

Czasami po prostu sami pchają mi się w ręce. Nadeszła pora, by odwiedzić Clarissę Price. Wyjeżdżając z garażu, odebrała wiadomość. Znowu osiągnięto czystość absolutną.

Nowe zabójstwo opóźniło jej wyjazd. Kiedy w końcu dotarła do budynku opieki społecznej, okazało się, że urzędowanie kończy się za kilka minut. Zignorowała recepcjonistkę i pomaszerowała prosto do gabinetu Clarissy Price. Na spodniach Eve pozostały ślady krwi. Nie było jej widać na czarnym materiale, ale Eve czuła ten znajomy zapach. −

Pani porucznik, proszę wybaczyć, ale nie mam dziś dla pani czasu. - Price, piękna i zadbana, siedziała za swoim biurkiem. Pospiesznie ukryła dane widoczne na ekranie i ostentacyjnie spojrzała na zegarek. - Muszę jeszcze dokończyć pilny raport, a potem mam ważne spotkanie.

−

Myślę, że znajdzie pani czas. Price zacisnęła usta i założyła ręce na piersiach.

−

Pani porucznik, i tak zawiodła pani moje zaufanie, nachodząc dziś rano państwa Dukesów. Rozpędza pani machinę, która przyniesie więcej bólu i rozpaczy niż pożytku. Z pewnością znowu będzie potrzebna pomoc tej instytucji. I moja. Rozmowa z panią to ostania rzecz, jaką zrobię dobrowolnie. Nie będę tolerować nachodzenia mnie w moim gabinecie po dniu ciężkiej pracy.

−

Zawiodłam zaufanie? Tak to pani nazywa? - Eve oparła się rękami o biurko i nachyliła się w stronę Price. - A jak określi pani to, co robią Obrońcy Czystości? Wzbudzanie zaufania? Właśnie wracam z miejsca kolejnej egzekucji. Czy nazwisko Nick Greene coś pani mówi? Może natknęła się pani na niego podczas któregoś z tych męczących dni w pracy? Handel nielegalnymi substancjami, filmy porno, usługi seksualne, które, jak to pani określa, nie mieszczą się w zainteresowaniach większości. Klient czegoś wymagał, Nick mu to dostarczał. Niektórzy z jego klientów gustowali w towarzystwie nieletnich. Nicka Greene'a nie można nazwać miłym facetem, ale z pewnością miał ostatnio kilka męczących dni.

−

Czy w ten sposób chce mi pani obwieścić, że ktoś zmarł? Moje biuro nie jest zainteresowane. Nie potwierdzam i nie zaprzeczam, że nazwisko tego człowieka

padło podczas rozmów z moimi pacjentami. Najpierw proszę pokazać oficjalny nakaz. −

Wcześniej czy później dowiem się, kto blokuje nakazy. Trzymam panią za słowo. Mam jeszcze jedno nazwisko, które może coś pani mówić. Hannah Wadę. Dziewczyna rasy mieszanej, lat szesnaście. Często uciekała z domu. Rodzice przestali jej szukać po ostatnim razie. Z tego, co mi wiadomo, od trzech miesięcy pracowała na ulicy. Bez licencji, drobny handel, trochę kradzieży. Hannah miała kłopoty, odkąd skończyła dwanaście lat. Już ich nie ma, bo nie żyje. - Eve wyjęła z teczki trzy zdjęcia i rzuciła je na biurko. - Była ładną dziewczyną. Widać to na zdjęciu w dowodzie i tak twierdzą świadkowie, którzy ją widzieli. Trudno powiedzieć, patrząc na te zdjęcia, prawda? Ale nikt nie wygląda ładnie po tym, jak otrzyma pięćdziesiąt, sześćdziesiąt ciosów nożem. Price, z chorobliwie bladą twarzą, odsunęła od siebie zdjęcia.

−

Nie znam jej. Nie ma pani prawa...

−

Efekty nie są przyjemne, co? Coś nie widać tej cholernej czystości, jak się temu przyjrzeć z bliska. Ubranie przesiąkło mi jej krwią. To też jest nieprzyjemne. Nastolatki mają strasznie dużo krwi, Clarisso. Cholernie dużo krwi rozbryzguje się, kiedy człowiek próbuje uciec przed dźgąjącym go nożem szaleńcem, którego mózg rozsadza czaszkę. Krew tryskała z niej jak fontanna, kiedy się przewróciła, bo przecież nie mogła mu uciec.

−

Ona... Czy to Greene jej to zrobił?

−

Nie. Zrobili to Obrońcy Czystości. - Eve jeszcze raz podsunęła jej zdjęcia. Clarisso, niech się pani dokładnie przyjrzy temu, co jej zrobili. Nie przyszło im do głowy, że dziewczyna przez ostatnie dwa, trzy tygodnie mieszkała z Greene'em. Wirus nie zidentyfikował nastolatki, która zamiast Greene'a siedziała przed komputerem. Spała w jego łóżku, kiedy w jego mózgu rozwijała się infekcja. W jej pewnie też. Dowiemy się po sekcji zwłok.

−

Nie wierzę pani. Proszę w tej chwili opuścić mój gabinet!

−

Nic nie jest czyste, Price, nie rozumie pani? Nie ma na tym świecie człowieka bez skazy. Żaden system nie jest bezbłędny. A kiedy się o tym zapomina, giną niewinni ludzie. Była jeszcze dzieckiem. Miała ją pani chronić. Tylko że nie da się uchronić ich wszystkich. Nikt ich nie uchroni. To twój pomysł? - zapytała ostro Eve. - A może ktoś cię zwerbował? Kto stoi na czele Obrońców Czystości?

−

Nie muszę odpowiadać na te pytania. - Usta Price zrobiły się sine. Jej głos nie był już taki spokojny. - Nie chcę z panią rozmawiać.

−

Dukes pomagał w stworzeniu wirusa. Kto jeszcze? Czy to Dwier panią w to wciągnął? A może pani wciągnęła jego? Price poderwała się na równe nogi. Eve widziała, że drżą jej ręce.

−

Wynoś się!

−

Zamierzam rozwiązać tę sprawę i wiem, że w tym jesteś. Ty i Dwier. Co wy sobie wyobrażacie? Że macie prawo sądzić ludzi? Wydawać wyroki i wykonywać egzekucje na odległość? Mordować przypadkowych świadków i wmawiać społeczeństwu, że jest winne ich śmierci? To wy, do ciężkiej cholery, ponosicie winę, Clarisso. Wy wszyscy, samozwanczy, zadufani w sobie strażnicy. - Eve pozbierała zdjęcia martwej Hannah Wadę. - Zabiliście to dziecko. Zapłacicie za to.

−

Wzywam... w tej chwili wzywam adwokata. - Oczy Clarissy Price zaszły łzami, zdawało się, że lada chwila spłyną jej po policzkach. - To jest najście.

−

Uważasz, że to najście? - Głos Eve był zimny jak stal. - Nie zmuszaj mnie do tego. Masz dwadzieścia cztery godziny, żeby się dobrowolnie zgłosić na policję. Jeśli przyjdziesz i przyniesiesz dowody, postaram się, żebyś była resocjalizowana tu, na planecie. Jeśli za dwadzieścia cztery godziny i jedną minutę będę musiała po ciebie przyjść, wylecisz w kosmos w betonowej klatce. Już nigdy nie zobaczysz słońca. - Eve spojrzała na zegarek. - Jutro, piąta dwanaście. I ani minuty później.

Rozdział 17

Wiedziała, że potrząsnęła Clarissą Price. Wiedziała też, że Price nie zadzwoni po żadnego adwokata, chyba że Obrońcy Czystości mieli jakiegoś na usługach. Z całą pewnością zadzwoni jednak do Dwiera. Eve widziała przerażenie na twarzy Price, kiedy ta oglądała zdjęcia martwej Hannah Wadę. Zauważyła szok i niedowierzanie, ale najwyraźniej widać było przerażenie. To ono będzie drążyć jej duszę, pożerać ją kawałek po kawałku, aż w końcu kobieta obudzi się z krzykiem w środku nocy. Eve, czując, że i ona spokojnie nie zaśnie, postanowiła zająć się pracą. Zrobić następny krok. Skoncentrować się na śledztwie. Powtarzając sobie w duchu te słowa, powiesiła ostatnie zdjęcia na tablicy w swoim gabinecie. Nie mogła pozwolić, żeby jej własny strach wypełzł z najgłębszych zakamarków jej duszy, żeby wwiercał się w jej brzuch, tak jak wtedy, gdy weszła do apartamentu Greene'a przy Park Avenue. Przerażenie wzięło nad nią górę. W jednej chwili, gdzieś w środku niej zatrzasnęła się ta zimna, ciemna klatka. Krew, ściekająca po ścianach, w dłoni znów trzymała zakrwawiony nóż. Wszedł Roarke i zamknął za sobą drzwi. −

Zwołaj tu całą ekipę, z wyjątkiem Jamiego. Mam nowe informacje o tym ostatnim morderstwie.

−

Za moment. - Podszedł do niej, chwycił ją za ramiona i odwrócił twarzą do siebie. Oczy miała zamglone. Częściowo ze zmęczenia, od razu to rozpoznał, ale głównie za sprawą koszmarów. - Widzę to w tobie - powiedział i pocałował jej brwi. Ciągle nosisz ten ból.

−

W niczym mi nie przeszkadza.

−

Tak myślisz? Zaczekaj chwilkę, Eve. Tylko chwilę. - Wziął ją w ramiona, a ona odwzajemniła uścisk.

−

To nie to samo. To w niczym nie było podobne. Ale i tak... mną wstrząsnęło. I wszystko natychmiast wróciło. Stałam tam, patrzyłam na nią i widziałam jego. Zrobiło mi się zimno. Przecież tyle razy już to widziałam, ale tamto nigdy nie wracało. To młoda dziewczyna. Starsza ode mnie, może dwa razy starsza. To mogłam być ja -westchnęła ciężko. - Tak pomyślałam, kiedy tak nad nią stałam. Gdybym go pierwsza nie zabiła. Gdybym od niego nie uciekła, to ja bym tak leżała. - Nieco uspokojona, oparła głowę na ramieniu męża i spojrzała na tablicę. Widziałeś, co jej zrobili? Widział w życiu niejedno, tyle też sam zrobił, a mimo to widok zwłok Hannah

Wadę zmroził mu krew w żyłach. Dziewczyna została poszatkowana na kawałki. Z koszulki i krótkich spodenek, które na sobie miała, pozostały nasiąknięte krwią strzępy. −

Tak - powiedział cicho. - Wciąż masz z tym do czynienia, ciągle to oglądasz, a jednak nadal to ma dla ciebie takie znaczenie. Taka już jesteś.

−

Roarke, musimy jeszcze popracować. - Zrobić kolejny krok, myślała. - Znajdź Jamiemu jakieś zajęcie. Nie chcę, żeby to oglądał. Zaraz po odprawie zdejmę te zdjęcia.

−

Wyślę go na basen albo do sali gier. Summerset będzie miał go na oku i dopilnuje, żeby chłopak się tu nie kręcił, dopóki nie skończysz. Kiwnęła głową i cofnęła się o krok.

−

Jeszcze jedno. Czy do złamania zabezpieczeń przymusiłam cię za pomocą szantażu lub łapówki?

−

Nie. Poprosiłaś mnie, bardzo się przy tym ociągając. Prawie zdobyła się na uśmiech.

−

Z tym ociąganiem się trochę przesadziłeś. Gdyby WW zapytał, czy tego zażądałam, i tak bym zaprzeczyła. Skłamałabym. Nie podoba mi się to, ale jakoś bym przeżyła. - Spojrzała na zdjęcie Hannah Wadę. - Tak, przeżyłabym to.

Kiedy już wszyscy byli w jej gabinecie, Eve zapoznała ich z ostatnimi wydarzeniami. −

Nick Greene świadczył usługi. W karcie zatrudnienia miał wpisane, że jest ekspertem do spraw rozrywki. Wprawdzie większość jego klientów miała zupełnie zwyczajne wymagania, część jednak szukała tych nielegalnych rozrywek. Narkotyki, filmy porno z udziałem nieletnich i autentycznymi scenami przemocy i bestialstwa. Zapewniał towarzystwo panienek bez licencji i nie tylko. Seks dla tych, którzy szukali czegoś więcej, niż pozwala prawo, innym po prostu wystarczał fakt, że je łamią. Miał w domu odpowiedni pokój, więc pewnie nieraz sam osobiście testował pracowników. Osiem razy był wzywany na posterunek i przesłuchiwany, ale nigdy go o nic nie oskarżono. Najwyraźniej interes przynosił niezłe dochody. Jego klienci mieszkają głównie przy Park Avenue.

−

Czy miał jakieś związki z Dwierem i Price? - zapytał Baxter.

−

Na razie nie znalazłam na ten temat żadnych informacji, ale nie mam najmniejszych wątpliwości, że opieka społeczna dobrze go znała. Z tych ośmiu razy, kiedy był przesłuchiwany, dwa razy sprawa dotyczyła nieletnich. Akta jednej z tych osób są utajnione. Wiem, że po odtajnieniu znajdziemy nazwiska kolejnych Obrońców Czystości.

−

Pani porucznik. - Trueheart podniósł rękę, jak uczeń z podstawówki. - Czy możliwe jest, żeby Greene zaraził się dlatego, że był sam? Może nie miał żadnych związków z tamtymi?

−

Za wcześnie, żeby tak myśleli. Na pierwszy ogień zawsze idą osoby, z którymi organizacja ma jakieś osobiste porachunki.

−

No pewnie - zgodził się Feeney. - Powołanie takiej grupy to straszne ryzyko. Większość ludzi nie będzie robiła czegoś takiego ot tak, w imię zasad. Najpierw chcą się zemścić. To najlepszy bodziec do działania. Oczywiście zawsze trafią się jacyś fanatycy. Socjopaci, którzy po prostu znajdują przyjemność w odbieraniu innym życia, szczególnie kiedy nie grozi im, że pobrudzą się krwią.

−

Uczniowie - odezwał się Roarke - gotowi iść wytyczoną ścieżką. Sfrustrowani gliniarze, urzędnicy miejscy, pracownicy społeczni i inni, którzy co dzień widzą, jak przestępcy chodzą wolno po ulicach. Myślę, że są wśród nich i tacy, których intryguje sama idea bezpośredniego wymierzania sprawiedliwości.

−

Początek mieli dobry. - Eve wskazała dłonią tablicę. – Działają błyskawicznie. Uważam, że wszystkie ofiary, które miały iść na pierwszy ogień, zostały do tej pory zarażone. Członkowie zaspokoili żądzę zemsty, szybko i skutecznie. Media na bieżąco otrzymują świeże informacje. Za cel zawsze obierają kogoś, kto w jakimś sensie wykorzystywał dzieci. - Jeszcze raz spojrzała na zdjęcia. - Z wywiadu przeprowadzonego z sąsiadami wynika, że Hannah Wadę po raz pierwszy pojawiła się w budynku na dziesięć dni przed wypadkiem. Możliwe, że przebywała tam dłużej. Rodzice nie mieli od niej żadnych wiadomości od ponad trzech miesięcy. Tym razem nie zadali sobie trudu i nie powiadomili policji o jej zniknięciu. Dziewczyna często uciekała z domu. McNab, przejrzysz dyskietki zabezpieczające z budynku, dowiesz się, kiedy dokładnie wprowadziła się do Greene'a.

−

Tak jest.

−

Chcę wiedzieć, jak często wchodziła i wychodziła z budynku i kto oprócz niej odwiedzał Greene' a w ciągu ostatnich dwóch tygodni. Rodzice podali nam listę jej znajomych, ja i Peabody się tym zajmiemy. Baxter, sprawdzisz, jacy policjanci przesłuchiwali Greene'a i czy są osiągalni. Feeney, Roarke i młody nadal będą próbować wyciągnąć jak najwięcej danych z zakażonych jednostek.

−

Już kończymy - powiedział Feeney. - Za jakieś osiem, dziesięć godzin będziemy mieli kopię wirusa.

−

Informujcie mnie o postępach. Sprawa Greene/Wade technicznie nie różni się od wcześniejszych. Greene nie opuszczał mieszkania od pięciu dni. W budynku pracują portierzy, na trzy zmiany. Nikt nie widział, żeby Greene gdzieś wychodził albo wracał, choć zwykle nie było go w domu całymi dniami i przez co najmniej pięć nocy w tygodniu. Trzeci portier potwierdza, że dziesięć dni temu Greene

sprowadził do domu dziewczynę odpowiadającą opisowi Wadę. W ciągu ostatnich dni bez problemu opuszczała budynek i wracała. Wczoraj nikt jej nie widział. Odwróciła się. - Nagranie z miejsca przestępstwa. Ekran pierwszy. Obraz, jaki się pokazał, był makabryczny. Biały salon cały zbryzgany krwią, na dywanie odłamki szkła. Przewrócony stolik, rozbity ekran rozrywkowy, tropikalne rośliny, które stanowiły kontrast wobec bieli ścian, teraz stały się tłem dla zmasakrowanych zwłok dziewczyny. Ciało leżało twarzą do ziemi, ręce odrzucone na bok, nogi rozsunięte. Włosy miała długie, kręcone. Kiedyś była blondynką, z delikatnym niebieskawym odcieniem. Jeszcze trochę było widać spod zakrzepłej krwi. Eve słyszała własny głos, relacjonujący szczegóły, zobaczyła siebie wchodzącą na wizję, przykucającą przy zwłokach. −

Na dywanie znajdują się rozsypane nielegalne substancje, tak zwany poczęstunek, razem z rozbitą misą. Zidentyfikowano śladowe ilości Jazzu i Erotiki. Włącz nagranie z sypialni. Komputer wykonał polecenie i na ekranie ukazał się duży, słoneczny pokój

urządzony w czerwieni i czerni. Pościel na łóżku była zupełnie podarta, na stojącym na biurku monitorze pulsował napis: Czystość Absolutna Osiągnięta. −

Na toaletce widać niniejszą misę z nielegalnymi substancjami. Część leży na podłodze. Wygląda na to, że Greene nie przestał ich zażywać, kiedy pojawiły się pierwsze symptomy infekcji. Na pościeli znajdują się ślady krwi, prawdopodobnie z nosa, oraz ślady spermy, wskazujące na to, że mimo infekcji nadal się masturbował lub przed śmiercią uprawiał seks z Wadę. Sekcja wykaże, jak było. Na ciele Wadę nie znaleziono śladów niedawnej aktywności seksualnej.

−

Gdzie, do diabła, go masz? - zapytał Baxter.

−

Powoli, zaraz dojdziemy i do niego. Po tej rekonstrukcji mam wrażenie, że pod koniec Greene zamknął się w swojej sypialni, łykał prochy i się masturbował,

podczas gdy Wadę bawiła się w salonie. Jadła, co było w domu, zażywała narkotyki, patrzyła na ekran. Greene pewnie nie był dla niej najlepszym towarzystwem, ale mieszkanko przy Park Avenue, zaopatrzone w jedzenie, nielegalne substancje i alkohol to zawsze lepsze niż wałęsanie się po ulicach, gdzie za kradzież można trafić za kratki. Na pewno tak myślała, dopóki się nie zaczęło. Trueheart znów podniósł rękę. Baxter kopnął go lekko w kostkę i pokręcił głową. −

Nie teraz - mruknął. - Jest w swoim żywiole.

−

W ciągu ostatnich trzech dni nadeszły trzy transmisje. Wszystkie do Greene'a, żadnej nie odebrali. Dziewczyna nie bawiła się w jego sekretarkę. W którymś momencie postanawia się ruszyć. Może chce wyjść, sprawdzić, co się dzieje na mieście. Idzie do sypialni, ale on się zaniknął w środku na klucz. Dupek. Zostawiła tam swoje ubrania. To jak ma teraz wyjść z domu? Na golasa? Prosi, żeby otworzył te cholerne drzwi. Żąda, ale on milczy. Dziewczyna kopie, aż na palcach u nóg pojawiają się obrzęki. Coraz bardziej się wkurza. Próbuje wyważyć drzwi, rzuca się na nie lewym bokiem, znów nabija sobie siniaki. Pieprzyć go. Eve w wyobraźni widziała całą sytuację. Czuła bezradną złość dziewczyny. Miała taki dobry nastrój, a tu nie majak wyjść z domu. - Idzie do kuchni po coś słodkiego. Po Jazzie zwykle pojawia się ochota na słodycze. Znajduje lody. Frustracja wzbiera w niej na tyle, że chwyta czekoladowy syrop i pisze na stole „dupek". Odwraca się, w drzwiach stoi Greene. Wygląda fatalnie, naprawdę fatalnie. Z nosa leje mu się krew, ma zaczerwienione oczy, śmierdzący oddech, w ogóle cały strasznie śmierdzi. Jakby od kilku dni nie zmieniał bielizny. Jeśli myślał, że zrobi to z nim teraz, to się grubo pomylił. Eve przypomniała sobie kuchnię w apartamencie Greene'a. Jasna, białe ściany,

stalowe wykończenie, wszędzie krew. −

Mówi coś, co według nastolatki jest sprytne i ostre. Greene uderza ją w twarz. Bije ją, aż dziewczyna się przewraca, uderza głową w autokucharza. Przez chwilę nie widzi, co się dzieje, zaczyna się bać. Kiedy Greene bierze nóż, wielki, srebrny

nóż, Wadę wpada w panikę. Greene macha nożem, a kiedy ona podnosi ręce do góry, przecina jej oba nadgarstki. Próbuje uciekać, podpiera się, krew z rąk ścieka po białej ścianie. Potem też z ramienia, bo znowu ją razi. Nie chybia. Żadnego szlachtowania, dokładnie mierzy, planuje każde cięcie. Z lewa na prawo, z prawa na lewo. Dziewczyna krzyczy, błaga o litość, płacze, próbuje uciekać. Chce się ratować, ale jego cięcia są celne. Plecy, pośladki, jeszcze raz ramię. Docierają do jadalni i tam ją otwiera. Trafia w arterię, krew chlusta jak fontanna. Dziewczyna nie żyje. Ona jeszcze o tym nie wie, myśli, że może uda jej się z tego wyjść. Resztką sił wlecze się do salonu i tam pada na ten biały dywan. Jeszcze kawałek się podczołguje. Wtedy on zaczyna ją dźgać. −

Jezu - jęknął cicho McNab.

−

Greene nawet nie wie, kim jest ta dziewczyna. Nic go to nie obchodzi. - Eve spojrzała na ekran zimnymi oczyma. - Już dawno przestała krzyczeć, ale on ciągle słyszy w głowie wrzask. Chwyta miskę, rzuca nią w ekran, przewraca stoliki, dźga nożem sofę. Musi jakoś opanować ten ból. Nie jest w stanie go znieść. Otwiera drzwi na balkon. Wciąż trzyma w dłoni nóż, cały czerwony od krwi. Krzyczy, nie przestaje krzyczeć. Na ruch powietrzny, na ulicę na dole, na sąsiadkę, która wyszła na balkon dwa piętra niżej. Kobieta szybko wraca do mieszkania, zamyka się na klucz i wzywa policję. Ale już jest po wszystkim. Nagranie z balkonu poleciła. Leżał na plecach, wyglądał, jakby pływał w rzece krwi. Oczy miał wytrzeszczone,

usta szeroko otwarte, jak gdyby chciał jeszcze krzyczeć. Wbił sobie nóż w samo serce.

Znalazłem to, o co pani prosiła. Nie chcąc niczego przegapić, McNab usadowił się w kąciku w laboratorium. Lubił przysłuchiwać się pogawędkom prowadzonym w znajomym informatycznym żargonie, sprzeczkom między Feeneyem a Jamiem, fachowym uwagom Roarke'a.

Byli blisko. Wiedział, że są o krok od całkowitej identyfikacji kodu wirusa. Kiedy już to się uda, pokonają ten przeklęty wirus. Do laboratorium zaszła Eve. Sama nie była pewna, czego w tym miejscu szukała, akurat tu nie była nikomu potrzebna. Zdaje się, że próbowała uciec przed własnymi myślami. Podeszła do McNaba. −

A oto i nasza dziewczyna - powiedział, wskazując palcem postać na ekranie. Wchodzi z Greene'em. Portier ich widział. Nigdy wcześniej nie było jej w tym budynku. Ten zboczek trzyma ją za tyłek. Jest taki stary, że mógłby być jej ojcem.

−

Przyszła z własnej woli - zauważyła Eve, przyglądając się twarzy nastolatki. Znaczący uśmieszek, błyszczące oczy. Jasne, myślisz, że wiesz, w co się pakujesz. Gówno wiesz.

−

No tak, ale to nie zmienia faktu, że facet jest zboczony. Dziewczyna kilka razy opuszczała budynek i wracała, nikt jej nigdy nie widział przed południem. Kiedy wychodziła w dzień, zwykle wracała wieczorem. Przynosiła różne torby, takie firmowe, z tych najdroższych sklepów. Pewnie płacił jej rachunki. Dziewczyna myśli, że wygrała los na loterii.

−

O, proszę, wychodzą razem.

−

Tak. - McNab przesunął nagranie. - Wyskoczyli się zabawić. On już teraz wygląda jak na bani, ledwo stoi na nogach. Na sześć dni przed końcem przestali razem wychodzić. Wcześniej każdy wieczór spędzali poza domem. Odwiedziły ich trzy osoby. Mężczyźni. - McNab włączył nagranie z korytarza przed drzwiami do apartamentu Greene'a. - Wchodzi pierwszy facet. Spędził u nich szesnaście minut. Założę się, że po tej przyjacielskiej wizycie zmieniła się zawartość jego teczki.

−

Kwadrans wystarczy, żeby sprawdzić towar i przeliczyć forsę -zgodziła się Eve. Nie wiesz, czy faceta nie ścigał wydział do spraw nielegalnych substancji?

−

Nie wiem, ale mogę się dowiedzieć. - McNab nieświadomie poruszał palcami, próbując pozbyć się mrowienia, które wciąż mu dokuczało. - Mam tam kontakty.

Z tego co wiem, ten zboczek bardzo się pilnował, żeby nie przekraczać granicy. Starał się, by jego interes był w miarę legalny. Nie handlował zbyt nachalnie. −

Co z drugim gościem?

−

Inny typ. Ten został dziewięćdziesiąt osiem minut. Nie miał żadnych toreb. Eve przyjrzała się klientowi.

−

Seks - stwierdziła oschle. - A trzeci?

−

Czterdzieści minut, przyniósł pojemnik na dyskietki, potem zabrał go ze sobą. Pewnie lubi się filmować i potem oglądać, jak uprawia seks.

−

Znam tego faceta. Znam go. Tripps. Handluje pirackimi filmami wideo. Na ulicy pracuje dla niego kilku ludzi. Tak, znam go. Porozmawiam z nim, może dowiemy się czegoś ciekawego. Sprawdź dane personalne tamtych dwóch. Na wszelki wypadek, możemy ich potrzebować. - Eve zauważyła, że McNab w oczekiwaniu, aż komputer wykona jego polecenie, masuje prawe udo. -Nie, nie teraz. Dostarczysz mi wyniki na rano. Wystarczy na dziś, zabieraj się do siebie. A najlepiej weź Peabody na basen albo coś. Albo po prostu wyjdźcie, na kilka godzin na miasto.

−

Tak? - Odwrócił się, żeby spojrzeć jej w oczy. - Co, żal się pani zrobiło biednego kaleki?

−

Korzystaj, póki masz okazję. To szczęście nie będzie trwać wiecznie. Uśmiechnął się.

−

W sumie chętnie bym wpadł do jakiegoś klubu. Muzyczka, to jest to. Nie żebym od razu chciał tańczyć. Wie pani, co mi się marzy? Wirtualny klub nocny. Możemy skorzystać z sali holograficznej?

−

Jeśli po to, żeby programować jakieś swoje perwersyjne fantazje seksualne, to nawet nie chcę o tym słyszeć.

−

W życiu, słowo skauta.

Eve wróciła do swojego gabinetu i przez następną godzinę studiowała życiorys Nicka Greene'a. Skończył college, specjalizował się w biznesie. Już jako nastolatek zaczął szukać kłopotów. Kilka razy oskarżony o posiadanie niewielkich ilości nielegalnych substancji, drobne wykroczenia, rozprowadzanie pirackich filmów wideo. Od zawsze w rozrywce, pomyślała. Przez jakiś czas dobrze zarabiał. Apartamenty przy eleganckiej Park Avenue, szafa pełna ubrań od najdroższych projektantów. Eve marszczyła czoło, śledząc finanse Greene'a. W garażu miał dwa nowoczesne samochody, w porcie w Hamptons, gdzie spędzał weekendy, cumowała jego łódź. Dzieła sztuki i biżuterię ubezpieczył na ponad trzy miliony dolarów. −

Coś mi tu nie gra. - mruknęła pod nosem, wywołując przez łącze Roarke'a. Możesz na chwilę wpaść do mojego gabinetu? Chciałabym, żebyś rzucił na coś okiem. Wszedł nieco poirytowany.

−

Eve, jeśli ta robota ma być zrobiona, nie możesz mnie tak ciągle odrywać.

−

Potrzebna mi opinia cywilnego eksperta. Spójrz na te dochody, wkłady kapitałowe, obciążenia. Co o tym sądzisz? Zostawiła go z wypełnionymi liczbami tabelami, a sama zaczęła krążyć po pokoju.

−

Najwyraźniej ten ktoś nie wpisywał do zeznania wszystkich dochodów - odezwał się po chwili. - To zadziwiające.

−

Tylko bez sarkazmu. Patrząc na to, powiedz, jak myślisz, ile się zarabia w tym interesie? Handel nielegalnymi substancjami, powiedzmy średnie obroty, filmy porno, seks, kilka panienek bez licencji.

−

Zakładasz, że tak dużo wiem o takich interesach? Wcale się nie obrażam, wręcz przeciwnie, pochlebia mi to. Oczywiście wszystko zależy od kosztów. Po pierwsze, zanim zaczniesz handlować nielegalnymi substancjami, najpierw musisz je kupić lub wyprodukować. Po drugie, wyposażenie i utrzymanie panienek. Po trzecie, produkcja filmów. Poza tym dochodzą inne wydatki, jak choćby łapówki,

ochrona, pracownicy. Jeśli będziesz w tym dobra i dorobisz się stałych klientów, wyciągniesz jakieś dwa do trzech milionów rocznie. −

To wciąż się nie zgadza. Miał mały, skromny interes. Takich jak on nie przymykają zbyt często, bo nie rzucają się w oczy. Powiedzmy, że dodamy te trzy miliony do tego, co zeznał w ubiegłym roku. Nadal ma zyski poniżej pięciu milionów. Można za to całkiem wygodnie żyć.

−

Owszem. To wszystko?

−

Nie. Masz do wydania pięć milionów. Spójrz na jego zeszłoroczne wydatki na ubrania. Roarke z rosnącym zniecierpliwieniem zerknął na ekran, na którym pojawiły się

kolejne tabele. −

No cóż, może nie zależało mu na wyglądzie.

−

Wręcz przeciwnie. W szafach miał ubrania od najdroższych projektantów. Może ze sto par butów. Mieszkam z człowiekiem, który ma podobny nałóg, więc od razu rozpoznaję markowe rzeczy. Ta szafa jest warta co najmniej milion, jak nie więcej.

−

Może woli płacić gotówką- wyjaśnił Roarke. Mimo woli zaczynało go to wciągać.

−

Dobra. Odejmij ten milion od pięciu. Facet ubezpieczał dzieła sztuki i różne takie błyskotki na trzy miliony.

−

Ludzie przeważnie nie kupują takiej kolekcji dzieł sztuki i błyskotek w ciągu jednego roku.

−

Tak, ale tu, we wpisach z ubiegłego roku, oszacowano to na trzy czwarte miliona, a nigdzie nie ma rachunku debetowego na podobną kwotę. Znowu gotówka. Odejmij siedemset pięćdziesiąt. Sprzęt wideo ubezpieczony na półtora miliona. Na ubiegłorocznej liście są dwie nowe kamery za pół miliona. Pojazdy, dwa garażowane w mieście. Ile to będzie rocznie? Powiedzmy dwa, trzy tysiące miesięcznie każdy. Jeden to XR-7000Z, model z września ubiegłego roku. Po ile chodzą?

−

No, jakieś dwieście.

−

Pięciopokojowy apartament na Park Avenue. Roczne utrzymanie to mniej więcej równowartość jednego samochodu, prawda? Roarke liczył w pamięci.

−

Blisko.

−

Do tego dodaj pięciopokojowy domek na plaży w Hamptons plus łódź. Ile to będzie?

−

Prawie milion.

−

Dobra. Dolicz też jego wychodne. Facet każdy wieczór spędzał poza domem. No i opłaty na życie. Ile?

−

Albo się gdzieś grubo mylimy, szacując jego wydatki, albo facet ma dodatkowe źródło dochodów.

−

Dodatkowe źródło. - Usiadła bokiem na biurku. - Posłuchaj. Masz nielegalny biznes, obsługujesz bardzo wyjątkową klientelę. Niektórzy by się zarumienili, gdyby te ich zainteresowania wyszły na jaw. Masz dobry gust, a to kosztuje. Interes się kręci, ale do diabła, co tam, chcesz więcej. Co robisz?

−

Szantażuję.

−

Prawidłowa odpowiedź.

−

No dobra, więc facet miał na boku dochodowy biznes. Ale co to ma wspólnego z twoją sprawą?

−

Moja sprawa to morderstwo. Kolejny wyczyn Obrońców Czystości. To wszystko się ze sobą wiąże. Możliwe, że informacje, którymi szantażował, są gdzieś w jakimś sejfie. Jeśli tak, pewnie trzymał je blisko domu. Żeby mieć do nich szybki dostęp. Sprawdzimy banki i magazyny. A może trzymał je jeszcze bliżej. Sprawdzę jego mieszkanie.

−

Co powiesz na towarzystwo?

−

Dwie osoby szybciej przetrząsną kryjówkę niż jedna.

Uważał, że Eve marnuje czas swój i jego, ale wiedział, że jak policjant wbije sobie coś do głowy, to nikt mu tego nie wybije. Nie zamierzał zostawiać jej tam samej. Po wizycie w tym miejscu miała straszne koszmary. Zaczekał, aż ominie policyjne zabezpieczenie i rozkoduje zamki. W powietrzu nadal czuć było śmierć. Wyczuł to od samego progu, kiedy za nią wszedł. Surowy, żałośnie ludzki smród wydobywał się spod zapachu chemikaliów, z jakich korzystała ekipa policyjna i sprzątacze. Czerwone plamy i strumyki na tle białych ścian. Na dywanie. Na meblach. Od razu wiadomo, gdzie dziewczyna upadła. Potem się czołgała. I zmarła. −

Chryste, jak ty to znosisz? Jak możesz na to patrzeć i się nie załamać?

−

Bo to zawsze tu będzie, bez względu na to, czy patrzysz, czy zamykasz oczy. A jeśli się załamiesz, to po tobie. Położył dłoń na jej ramieniu.

−

Naprawdę musiałaś tu jeszcze raz przychodzić? - Nawet nie zauważył, że powiedział to na głos. - Udowodnić sobie, że możesz na to patrzeć.

−

Może. Gdyby tak było, przyszłabym sama. Druga sypialnia i jego gabinet są tam. Za pierwszym razem obejrzeliśmy wszystko dość dokładnie, ale wtedy nie szukaliśmy żadnych schowków. Zostawiła Roarke'a w drugiej sypialni, a sama ruszyła do gabinetu. Ekipa zabrała

stąd całe centrum komunikacyjne i bazy danych, przeszukali wszystkie szuflady w biurku, przy którym pracował Greene, i wszystkie szafki, w których trzymał zapasy. Eve krok po kroku powtórzyła całą procedurę. Był tam sejf. Jeden z techników dokładnie go przeskanował i rozpracował kombinację dostępu. Nie znalazła niczego niezwykłego. Trochę gotówki, dyskietki z dokumentami, jakieś papiery. Za mało forsy, pomyślała. Dużo za mało. Jeśli miał ostatnio trzech klientów, a przynajmniej dwóch przyjął, kiedy objawy infekcji były już wyraźne, powinno być

więcej pieniędzy. Czyżby wysłał Wadę, żeby schowała pieniądze w jakimś sejfie na mieście? Wątpliwe. Można posuwać nastolatkę, sprzedawać ją klientom, ale nie daje się jej do rąk pieniędzy i nie macha na pożegnanie. Eve zdjęła dwa obrazy i rzeźbę i obejrzała ścianę, szukając jakiegoś ruchomego panelu. −

Sypialnia czysta - odezwał się Roarke.

−

Musi mieć gdzieś jakiś drugi sejf. Wszystko w tym miejscu jest logiczne. Urządził gabinet tak logicznie.

−

Może zbyt logicznie. To pierwsze miejsce, w jakie zajrzałaś, prawda? Przerwała poszukiwanie wzdłuż listwy podłogowej i usiadła na piętach.

−

No dobrze. A gdyby to było twoje mieszkanie, gdzie byś umieścił skrytkę?

−

Gdybym lubił łączyć przyjemność z biznesem, a zdaje się, że on lubił, wybrałbym główną sypialnię.

−

Dobra. Idziemy do sypialni. Poszła przodem. Przed wejściem zatrzymała się w drzwiach i obejrzała pokój.

−

Za pieniądze nie zawsze można kupić dobry gust, prawda, kochanie? - Roarke potrząsnął głową na widok czerwono-czarnego wnętrza. - Zbyt oczywiste, jak na zakątek namiętności. - Podszedł do szafy i otworzył drzwi. - No, przynajmniej tu pokazał odrobinę klasy. Ładne tkaniny.

−

Tak, a zmarł w samej bieliźnie.

−

Co miasto robi z tymi wszystkimi rzeczami?

−

Z ciuchami? Jeśli nie ma rodziny, krewnych, którzy mogliby odziedziczyć, oddaje się to schroniskom i przytułkom. Roarke nacisnął guzik, który przesuwał w głąb pierwszy rząd garniturów i

wysuwał drugi. −

Bezdomni będą się w tym roku modnie nosić. Odsunął na bok drugi rząd i zaczął się przyglądać ścianie butów.

−

Mam go - powiedział z uśmiechem.

−

Co takiego?

−

Moment - mruknął, obmacując od spodu półki. - A, tak, proszę bardzo. Zobaczmy. - Kiedy pociągnął mały lewarek, trzecia półka od dołu powoli zaczęła się wysuwać. Roarke przykucnął. - Masz tu swoją skrytkę. Jest i drugi sejf. Poczuł na karku jej oddech.

−

Możesz otworzyć? Odwrócił się i spojrzał jej w oczy.

−

Rozumiem, że to pytanie retoryczne.

−

Po prostu otwórz to cholerstwo. Wyjął z kieszeni łamacz kodów, który odebrał Jamiemu.

−

Właśnie dlatego to ty jesteś gliną, a nie ja.

−

Bo potrafisz włamać się do sejfu?

−

Nie, tego mógłbym cię nauczyć, nawet bez tej zgrabnej zabawki. Po prostu ja uznałem, że przychodząc tu, marnujemy tylko czas.

−

Nadal tak uważasz?

−

Chyba tak. No ale znalazłaś ten swój sejf. - Na czytniku pojawił się pulsujący szereg cyfr, które zaczęły układać się w serie. Po chwili sejf zamruczał, zaszumiał i pstryknął.

−

Abrakadabra - mruknął Roarke, otwierając drzwiczki.

−

O to mi chodziło. - Uwieszona na jego plecach, Eve przyglądała się równiutkim plikom gotówki. - To dzięki temu tak długo udało mu się uniknąć kratek. Żadnych kredytów, żadnych transferów drogą elektroniczną. Czysta żywa gotówka. Jest i dokumentacja na dyskietkach i wideo.

−

Najlepszy kąsek. - Roarke wyjął ze schowka przystawkę do miniaturowej jednostki osobistej. - To jego prywatna kieszonkowa jednostka. Prawdopodobnie nie jest zainfekowana i zawiera masę ciekawych informacji.

−

Podłączmy ją i sprawdźmy, co jest w środku. - Eve wyjęła swój elektroniczny notatnik.

−

Co ty robisz?

−

Blokuję wejście. Nie chciałabym znaleźć w twoich kieszeniach żadnego zielonego papierka ani któregoś z tych świecidełek, asie.

−

Teraz mnie obraziłaś. - Wyprostował się i poprawił koszulę. -Gdybym coś zwinął i tak byś nie zauważyła.

Rozdział 18

Zaraz po powrocie do domu Eve zabrała się do przeglądania dyskietek. Na początek odłożyła na bok te, na których znalazły się pliki o nazwach finanse i księgowość. To mogło zaczekać. Roarke zajął się przystawką. Zabrał ją do laboratorium, żeby sprawdzić, czy nie jest przypadkiem zainfekowana. Okazało się, że Eve natrafiła na osobisty dziennik Greene'a. Pisał o swoich klientach, ale zawsze posługiwał się inicjałami lub pseudonimami. Tłusta Dupa zapłacił miesięczną ratę. G.G. błagała o kolejną prolongatę. Opisywał zakupy, wypady do nocnych klubów, podboje seksualne. Wszystko w lekko drwiącym tonie. Greene pogardzał ludźmi, dla których pracował. Dlatego ich szantażował, dumała Eve. Wyciskał z nich ostatnie soki, aż sam stał się jednym z nich. Bogatym, znudzonym zboczeńcem.

„Przyprowadziłem dziś do domu niezłą sztukę" - zanotował w dniu, w którym spotkał Hannah Wadę. - „Obserwowałem ją od kilku dni. Włóczy się po klubach, wypatruje facetów i namawia, żeby ją wzięli. Przeważnie zaciąga ich prosto do prywatnych pomieszczeń. Jak skończą, znów się kręci i szuka przygód. Postanowiłem zorganizować jej przygodę. Moi klienci chętnie zapłacą za numerek z tą laską. Wie, o co chodzi. Potrzymam ją kilka tygodni, trochę na niej zarobię, a przy tym sam się zabawię. Odrobina wysiłku i można ją zrobić na czternastkę. H.C. ciągle dopytuje się o świeże mięso. Proszę bardzo, przyprowadzę do domu krowę". −

Potwór- mruknęła Eve, przechodząc do kolejnych wpisów. Otworzyła następny plik. Zaczynał się dwa dni po tym, jak wprowadziła się do

niego Hannah Wadę. „Cholerny ból głowy. Kurczę! Co za ból. Zoner w ogóle nie działa. A mam dziś ważne spotkania. Nie mogę opuścić. Kazałem G.G. przyjść z całą forsą plus odsetki za zwłokę. Ma czas do jutra albo jej kochający mężuś dostanie małą przesyłkę. Ciekawe, co powie, kiedy zobaczy, jak jego żonka świntuszy z bernardynem. Idiotka. Chce mnie wydymać, pożałuje tego". Wpisy z następnych trzech dni w podobnym tonie. Eve wyczuła narastającą złość, coraz częściej pojawiały się pogróżki, narzekanie, frustracja. Wspominał o bólu głowy, po raz pierwszy pojawiła się wzmianka o krwotoku z nosa. Na dzień przed śmiercią zapiski stały się rozpaczliwe, wołające, jak gdyby walił pięścią w ścianę. „Chcą mnie wydymać. Wszyscy chcą mnie wydymać. Pozabijam ich. Już śmierdzą trupem. Zamknąłem ją. Trzeba było zamknąć tę małą sukę. Myśli, że o niczym nie wiem. Boże! Boże, Boże! Moja głowa. Coś mi włożyła do głowy. Nie będzie oglądać, jak cierpię. Nikt nie będzie mnie w tym stanie oglądał. Nie pozwolę. Muszę zostać w środku. Tu jest bezpiecznie. Muszę spać. Muszę spać. Spać. Niech to przejdzie! Niech przestanie! Muszę wszystko dokładnie pozamykać. Żeby mi niczego nie zabrała. Mała dziwka. Suka". Eve zamknęła plik i udała się do kuchni po kawę. Nagle poczuła potrzebę odetchnięcia świeżym powietrzem. Wyszła na taras.

Wyraźnie widać, jak u Greene'a rozwijała się choroba. Paranoja, gniew, strach. Pierwsze symptomy zaczęły się objawiać zaraz po tym, jak wprowadziła się do niego Wadę, więc naturalnie uważał, że to ona jest wszystkiemu winna. To chore, ale w pewnym sensie zabił ją w obronie własnej. Wzięła kawę i wróciła do gabinetu, zrobić notatki. Choć kofeina, zmęczenie i stres przyprawiały ją o zawroty głowy, Eve zaczęła przeglądać filmy wideo.

Było jasne, w jaki sposób Greene kilkakrotnie powiększył swoje dochody. Okazało się, że filmy są na wysokim poziomie nie tylko pod względem technicznym, ale i artystycznym. O ile oczywiście gustuje się w niezbyt wyrafinowanej i perwersyjnej rozrywce. −

Wciąż nad tym siedzisz? - Roarke wszedł go gabinetu i nawet nie spojrzawszy na ekran, skierował się prosto do kuchni. - Napijesz się wina?

−

Chętnie. - Eve potarła oczy. - Drink dobrze mi zrobi.

−

Reszta ma już wolne. Pani porucznik, zapraszam na kieliszeczek na dobranoc i zaraz pójdę... - urwał, kiedy wchodząc z dwiema lampkami wina, spojrzał na ekran. To, co zobaczył, wprawiło go w autentyczne zdumienie. - Co to? Niedźwiedź?

−

Nie, to naprawdę duży pies. Bernardyn. Wypił łyk wina i podszedł bliżej.

−

Chyba masz rację. Ktoś powinien to zgłosić obrońcom praw zwierząt czy jak to się nazywa. Chociaż... hmmm. Zdaje się, że on jest dość zadowolony, o ile jego rozmiar... Matko Boska.

−

Daj to wino. - Wyrwała mu kieliszek z ręki i zachłannie wypiła. - To obrzydliwe. Chore. Brak mi słów. Rozpoznajesz kobietę, która tarza się z Fidem?

−

W tych warunkach to trudne.

−

Greene nazywa ją G.G. Sprawdziłam jej dane, podczas gdy ona smarowała się masłem, żeby zachęcić Fida do akcji. Gretta Gowan, żona Jonaha Gowana. Tego Jonaha Gowana, profesora uniwersytetu stanowego. Jest szefem wydziału socjologii. Aktywny członek partii konserwatywnej, diakon w kościele metodystów. Założę się, że Clarissa Price chodziła na jego zajęcia.

−

Nie podejmę zakładu - mruknął Roarke, nie mogąc oderwać wzroku od ekranu.

−

Albo ona wciągnęła go w szeregi Obrońców Czystości, albo na odwrót. Idę o zakład. Nasza Gretta jest matką dwojga... o rany, ale to obleśne! Gretta jest członkinią wielu komitetów, między innymi kłubu ogrodowego, który zapewne byłby w szoku, widząc, jakim uczuciem darzy psy.

−

W przystawce jest wpis, tak nawiasem mówiąc, była czysta, dotyczący G.G. Sześć tysięcy wpłacone na sześć dni przed morderstwami.

−

Zgadza się z tym, co jest w dzienniku. Tego filmu nie nakręcono w jego mieszkaniu - zauważyła Eve. - Kilka innych, które obejrzałam, sfilmowano w jego drugiej sypialni. Spokojniejsze niż to. Grupowy seks, kostiumy, łańcuchy, kajdanki, takie wygłupy. W jednym wystąpiła nastolatka. Sprawdziłam ją, jeszcze jedna, która uciekła z domu. Greene wiedział, gdzie ich szukać. Skopiuj dyskietkę, zapisz w pliku. Roarke ciężko westchnął.

−

Może obejrzymy sobie jakąś klasyczną komedię, żeby przepłukać gardło?

−

Chciałabym to dziś skończyć. Przynajmniej zidentyfikować te osoby.

−

W jakim celu, Eve?

−

Żeby wiedzieć, to po pierwsze. - Wyłączyła dyskietkę i podłączyła następną. - A po drugie, żeby sprawdzić, czy coś ich łączy.

−

Naprawdę uważasz, że terroryści zabijają ich wszystkich, żeby się pozbyć jednego szantażysty?

−

Nie, ale myślę, że ofiary zostały przemyślnie wytypowane. W przypadku Greene'a chodziło między innymi o szantaż. Może nie jedynie, ale na pewno miało to wpływ. Włącz dyskietkę. Nie musisz tego oglądać.

−

Skoro twój żołądek to znosi, to i ja wytrzymam.

−

Znowu jego mieszkanie - powiedziała Eve, rozpoznając sypialnię w apartamencie Greene'a. - Moim zdaniem przygotowywał kamery, zanim pojawiał się klient, i uruchamiał je pilotem, kiedy zaczynała się sesja. Potem edytował, robił kopię i dawał klientowi, żądając pieniędzy. Pewnie tracił w ten sposób klientów, ale miał dochody. Żadnych kosztów, czyste zyski. Zaczyna się, kurtyna w górę. Z przylegającej do sypialni łazienki wyszła kobieta. Długie gęste włosy w kolorze

platyny. Elegancka, w obcisłej czarnej sukience. Na nogach czarne pończochy, buty na niewiarygodnie wysokich obcasach. Zabójczo czerwone usta, na szyi diamentowa obroża. −

Skądś ją znam - stwierdziła Eve. - Kto to? Klientka czy dziwka?

−

Chcesz, żebym sprawdził?

−

Na razie obejrzyjmy kawałek. W drzwiach pojawił się mężczyzna. Nagi tors, na biodrach obcisła czarna skóra.

Jego ciało lśniło jak wysmarowane oliwą. Włosy gładko zaczesane do tyłu, ostre rysy twarzy, błękitne oczy. Pod lewym sutkiem miał tatuaż. Eve zatrzymała obraz. Dopiero wtedy rozpoznała małą czaszkę. W dłoni trzymał szpicrutę. −

Roseanno - kiedy wypowiedział imię, kobieta dotknęła dłonią obroży. - Skąd się tu wzięłaś?

−

Odgrywają role - zauważyła Eve. - Zidentyfikujemy oboje. -Znowu zatrzymała film, tym razem ujęcie przedstawiało zbliżenie ich twarzy.

−

Eve?

−

Tak?

−

Dobrze się jej przyjrzyj.

−

Właśnie to robię. Znam tę twarz. Dyskietka, start. Roarke z lekkim uśmiechem przysunął się bliżej ekranu.

−

To przyjrzyj się jeszcze lepiej. Marszcząc nos, Eve jeszcze raz obejrzała scenę. Mężczyzna przesunął szpicrutą po

brzuchu kobiety. Zadrżała, odwróciła, się jak gdyby chciała uciec. Szarpnął ją i przyciągnął do siebie. Długi, mokry pocałunek, niespokojne dłonie. Dłonie. Eve gwałtownie się wyprostowała. −

To nie jest kobieta. Z dziwnym niepokojem patrzyła, jak półnagi mężczyzna zrywa sukienkę z ramion

blondynki. Pod spodem nosiła gorset z czarnej koronki. Choć piersi były pełne i wyglądały apetycznie, Eve nie miała wątpliwości, że były częścią kostiumu. Mężczyzna wymierzył kilka mocnych klapsów w pośladki, partner zaczął się opierać, wzdychać, pojękiwać, protestować. Sukienka zsunęła się na podłogę. −

Nieźle wygląda, jak na faceta - stwierdziła Eve. Nogi szczupłe, długie, zgrabnie prezentowały się w koronkowych pończochach i staromodnych podwiązkach. Trochę zbyt szerokie ramiona, no i te ręce. Teraz, pod błyszczącą obrożą dostrzegała zarys jabłka Adama. W wyobraźni zdjęła mu perukę, starła z ust szminkę i przyciężki makijaż. O tak,

znała tę twarz. Kiedy na ekranie pojawiło się zbliżenie zarumienionego z podniecenia oblicza, usłyszała kliknięcie. −

Dobry Boże.

−

Wiesz już, kto to? Jeszcze moment, daj mi minutę. - Ale kiedy mężczyzna pchnął swojego jeńca na kolana i do końca się obnażył, Roarke skrzywił się. - No trudno, chyba sobie daruję. Nie bardzo... no cóż... - Odetchnął ciężko, bo twarz ponownie wypełniła ekran. W błękitnych oczach widać było pożądanie. - Tak, rzeczywiście, nie bardzo mam ochotę oglądać jak powszechnie szanowany pan burmistrz

obciąga skórzanemu chłopcu. - Odwrócił się od ekranu i ujął podbródek Eve. Widzisz, właśnie dlatego to ty jesteś gliną. Nie marnowałaś niczyjego czasu. To mnie nauczy, żeby więcej w ciebie nie wątpić. −

Muszę obejrzeć to do końca.

−

Musisz?

−

Jutro pokażę to innym. Muszę wiedzieć, z czym mam do czynienia. To nie jest zwyczajny transwestyta. Ten film wywoła skandal, Peachtree jest wplątany w poważną sprawę o morderstwo, a ja prowadzę priorytetowe śledztwo.

−

To ja idę po drinka. - Wziął jej kieliszek. - Dla nas.

Sprytnie - powiedziała. - Greene miał bardzo wąskie grono klientów. Bogaczy o dziwacznych upodobaniach. Wśród nich dokonał jeszcze jednej selekcji i wyłonił ekskluzywny klub, którego członkowie korzystali z jego usług, darzyli go pewnym zaufaniem, i którzy nie mogli pozwolić sobie na żaden, nawet najmniejszy skandal. Cena była wysoka, ale nie dla tych kilku wybrańców. Załóżmy, że chodzi o dwanaście osób, niech co miesiąc płacą po dwadzieścia pięć tysięcy, to wychodzi... −

Dodatkowe trzy miliony rocznie. Byle nie przyciskać za mocno, tak żeby klienci nie pękli, a czeka cię życie w luksusie.

−

Z tego co tu widzę, większość szantażowanych osób nadal korzystała z jego usług.

−

Czy włączysz burmistrza do Obrońców Czystości? - zapytał Roarke.

−

Jeszcze nie wiem, ale mam wystarczająco dużo materiałów, żeby go o to zapytać, prawda?

−

Igra pani z ogniem, pani porucznik.

−

Tak, wiem o tym. - Eve szczypała się w nos, próbując w ten sposób rozmasować narastający ból głowy. - Będę ostrożna. Jeśli media coś zwęszą, to katastrofa. Cholera, a ja na niego głosowałam.

−

Mógłby dostać jeszcze więcej głosów, gdyby podczas kampanii nosił tę czarną kieckę. Wygląda bardzo atrakcyjnie. - Roarke tylko się uśmiechnął, kiedy na niego spojrzała. - Chyba pora iść do łóżka. Oboje jesteśmy zmęczeni.

−

Twierdzisz, że faceci w czarnych kieckach ślicznie wyglądają? Kolego, chyba ty jesteś bardziej zmęczony.

−

Powiedziałem, atrakcyjnie - poprawił ją. - I miałem na myśli sukienkę. Nie miałbym nic przeciwko temu, żebyś sama kiedyś włożyła taki gorset, szpilki i te słodkie podwiązki.

−

Tak. - Ziewając, szła za nim do sypialni. - Widziałam, jak wstrzymałeś oddech. Pięć minut później była w łóżku. Dziesięć minut później już spała. Nawet nie wiedziała, kiedy pojawił się sen. Biały pokój tonący we krwi. Widziała, jak wchodzi do środka, jej buty rozchlapują

czerwoną kałużę. Czuła ten zapach przez sen. Dziewczyna leżała twarzą do ziemi, na białym dywanie nasiąkniętym krwią. Ramię wyciągnięte, palce rozchylone, jak gdyby po coś sięgała. Ale niczego tam nie było. Tylko nóż. We śnie Eve przykucnęła i podniosła nóż. Poczuła w dłoni jego wilgotne ciepło. Kiedy spojrzała, na podłodze zamiast dziewczyny leżało dziecko. A właściwie to, co z niego zostało. Małe ciałko pocięte na kawałki. Wpatrywała się w nie szeroko otwartymi oczami, jak u lalki. Pamiętała. Pamiętała. Takie maleństwo, a tyle krwi. Mężczyzna, który to zrobił, ojciec, oszalał po Zeusie. Dziecko płakało, kiedy wbiegała po schodach. Za późno. Nie zdążyła go ocalić. Zabiła ojca, ale dziecka nie udało się uratować. Nie uratowała ich. Ani dziecka, ani dziewczyny. Ich krew na zawsze pozostanie na jej rękach.

W jej dłoni połyskiwał nóż. Pokój już nie był biały. Stał się ciasny, brudny, zimny. Taki zimny. Przez okno sączyło się czerwone światło. Przez jej palce, małe, zaciśnięte na trzonku noża. Kiedy weszła do pokoju, czerwone światło tańczyło na jego twarzy, jak cień krwi, która miała zostać przelana. −

Eve. - Roarke tulił ją w ramionach. Drżała, jej skóra była zimna jak lód. Serce mu pękało, kiedy patrzył, jak łka przez sen. - Eve, kochanie, obudź się. Wróć. To tylko sen. - Całował jej brwi, czoło. — To tylko sen.

−

Zabij ojca, ratuj dziecko.

−

Ciii... - Roarke głaskał ją delikatnie po plecach, po jej starej białej koszuli, w której tak lubiła sypiać. - Jestem przy tobie, jesteś bezpieczna.

−

Ile krwi.

−

Boże! - Usiadł z nią i trzymając ją na kolanach, zaczął ją w ciemności kołysać.

−

Nic mi nie jest. -Wtuliła twarz w jego ramię. Jego zapach zawsze ją uspokajał. Przepraszam, już mi przeszło.

−

Ale mnie nie, więc chwilę tak ze mną posiedź. Objęła go w pasie.

−

Chodzi o Hannah Wadę, o to, jak... jak zmarła. Przypomniała mi się ta dziewczynka, właściwie jeszcze niemowlę. Jej ojciec rozerwał ją na kawałki. Przybiegłam za późno.

−

Tak, pamiętam. To było zaraz przed tym, jak się poznaliśmy.

−

Ona mnie prześladuje. Nie mogłam jej uratować. Nie zdążyłam do niej dobiec. Wiem, że gdybyś się wtedy nie pojawił w moim życiu, ta sprawa by mnie złamała, Roarke, ale ona mnie ciągle prześladuje. Ten maleńki duszek, dodatek do pozostałych. Do mnie.

−

Pamiętasz ją, Eve. - Delikatnie całował jej włosy. - Może ty jedyna.

stała wcześnie, żeby poćwiczyć w siłowni i popływać. Wysiłek fizyczny pomógł jej zwalczyć zmęczenie i mdlący, uciążliwy ból głowy, którego nabawiła się ubiegłej nocy. Wiedziała, że Roarke nie ustąpi, więc bez sprzeciwu usiadła przy stole w sypialni i zjadła owsiankę, którą dla niej zamówił.

Jedząc śniadanie, przez cały czas podejrzliwie patrzyła na mleczny napój stojący obok jej kawy. −

Co to?

−

Napój proteinowy.

−

Nie potrzebuję żadnych proteinowych napojów. Przecież jem tę durną owsiankę, prawda?

−

Wypijesz i to. - Roarke głaskał Galahada i zamiast studiować poranne wydanie wiadomości finansowych migoczących na ekranie, całą uwagę poświęcał Eve. Zrównoważą ten baton czekoladowy, który zamierzasz zjeść na obiad. Nie spałaś zbyt dobrze.

−

Mam dużo spraw na głowie. A dlaczego ty nie musisz pić napojów proteinowych? Nabrał na widelec kawałek grejpfruta.

−

Nie znoszę tego świństwa. A poza tym to nie ja będę musiał użerać się dziś z burmistrzem.

−

A tak, muszę się do tego zabrać.

−

Myślę, że dla niego ten dzień zacznie się jeszcze nieprzyjemniej niż dla ciebie. Pij. Skrzywiła się, ale wypiła. Właściwie to zaczynała lubić te jego mieszanki.

−

Reszta zespołu nie może na razie się o tym dowiedzieć. Muszę najpierw powiadomić Whitneya, prawdopodobnie Tibble'a. Wyobrażasz sobie, jaki będzie ubaw?

−

Dokończymy dziś identyfikację wirusa. Jesteś coraz bliżej.

−

O tym też myślałam. - Spojrzała w stronę bazy danych. -Narobiłam sporo szumu. Wiedzą już, że mam kilka poważnych śladów. Czy możliwe, żeby podrzucili nam tego wirusa?

−

Nasz system zabezpieczeń jest dużo bardziej skomplikowany niż w zwykłych domowych jednostkach. - Galahad niby przypadkiem zawędrował bliżej stołu,

bliżej talerzy. Roarke rzucił mu tylko jedno zimne spojrzenie. Kot od razu podniósł nogę i zaczął się myć, jak gdyby od początku miał właśnie taki plan. Podjąłem też pewne kroki - mówił dalej Roarke. - Zabezpieczenie oparte na osłonie, nad kórą pracujemy w laboratorium. Nie mogę dać stuprocentowej gwarancji, przynajmniej do czasu, aż nie wprowadzimy danych z dziś. Nie są w stanie zainfekować naszego systemu. −

Pozwól, że powiem inaczej. Gdyby ktoś próbował przesłać nam wirusa, czy będziemy o tym wiedzieć? Włączy się alarm, powiadomi nas jakiś wykrywacz czy coś w tym stylu? Będzie można dotrzeć do źródła?

−

Pani mnie intryguje, pani porucznik. Już nad tym pracuję. Coś takiego będzie możliwe dopiero gdy całkowicie zidentyfikujemy wirusa. Twoje szczury laboratoryjne wymyślają bardzo ciekawe rozwiązania. Jamie ma do tego szczególny talent. Przysięgam, że gdyby chłopak nie uparł się iść w twoje ślady, zarobiłby pierwszy miliard... no, wcześniej niż ja.

−

Jeśli można wyśledzić źródło z naszej jednostki, to czy można by je wyśledzić z tych zainfekowanych jednostek? - Zauważyła jego minę i przewróciła oczyma. No dobra, nie jestem na bieżąco z planami geniuszy. Postaraj się to dziś dostarczyć, a może włożę wieczorem jakieś podwiązki.

−

Chcę widzieć gorset i te... i buty.

−

Podasz mi źródło, będą i buty.

−

Zaczynam lubić tę pracę. Będziesz musiała nosić te buty przez cały czas...

−

Nie przeginaj, kolego - rzuciła, wstając. - Zadzwonię od siebie.

Zamknęła za sobą drzwi. Choć nie była pewna rozkładu zajęć Whitneya, zakładała, że jest już w drodze z Westchester. Wystukała numer łącza samochodowego i pogratulowała sobie wyczucia czasu. Dobrze, że nie wybrała numeru domowego, bo musiałaby rozmawiać z jego żoną.

−

Whitney.

−

Panie komendancie, nastąpił pewien postęp w śledztwie, o którym musimy porozmawiać. Zdaje się, że komisarz Tibble też powinien o tym wiedzieć.

−

Jaki postęp?

−

To nie jest rozmowa na łącze, szefie. Według mnie to podejdzie pod kod piąty. Zauważyła, że zmrużył oczy. Kod piąty oznaczał całkowitą blokadę mediów i

utajnienie wszystkich wydziałowych dokumentów na czas śledztwa. −

Jesteś u siebie w gabinecie?

−

Tak, szefie, będę w centrali za...

−

Nie, komisarz ma bliżej do ciebie niż do centrum. Ja w tym momencie też. Zawiadomię go, oczekuj nas w ciągu trzydziestu minut.

−

Tak jest.

−

Czy ekipa wie o tym postępie?

−

Nie, panie komendancie. Tylko cywilny ekspert, który nad tym ze mną pracował.

−

Dobrze, na razie nic im nie mów. To wszystko - powiedział i się rozłączył. Dokładnie w tym momencie rozległo się donośne pukanie w drzwi i do gabinetu

wpadła Nadine. −

Niech cię diabli, Nadine! Zamknęłam drzwi, bo chciałam, żeby były zamknięte. Nie mam czasu dla mediów. Idź stąd.

−

Nie bądź taka prędka. - Nadine zamknęła za sobą drzwi, podeszła do Eve i rzuciła jej na biurko dyskietkę. - Niełatwo się do ciebie dostać. Namęczyłam się, żeby ci to przynieść. Tylko nikomu nie mów, że to ode mnie.

−

Dlaczego? Co to jest?

−

Dlatego, że ktoś mógłby uznać, że stosunki media- policja zaszły już za daleko. Mam przeczucie, że moi szefowie z kanału 75 tak by to odebrali. Co to jest? To kopia amatorskiego filmu wideo, który zakupił mój kanał po, jak mi powiedziano, ożywionych negocjacjach z pewnym turystą. Ów turysta podróżował sobie

tramwajem powietrznym, kiedy Nick Greene wypadł z balkonu. Wyemitują to o dziewiątej. Chciałam ci o tym powiedzieć. −

Kanał 75 zamierza pokazać, jak facet popełnia samobójstwo?

−

Nie mówię, że to popieram. Nie mówię też, że potępiam. Pokażą to o dziewiątej. Będzie afera. Moim zdaniem, tylko nikomu tego nie powtarzaj, najpierw należałoby powiadomić policję. Film nie wniesie niczego do śledztwa, ale nie podoba mi się, że ta emisja może zwiększyć poparcie dla Obrońców Czystości. Daję ci czas na obmyślenie oświadczenia.

−

Obejrzałaś to? - Eve wskazała dyskietkę.

−

Tak, po drodze do ciebie. Ponure, paskudne, a Greene wygląda jak monstrum. Każdy, kto to zobaczy, pomyśli: dzięki Bogu, że on nie żyje.

−

Jak się nazywa ten turysta?

−

Nie mogę powiedzieć. - Nadine ze zniecierpliwieniem poprawiła włosy. - Dallas, nawet gdybym wiedziała, nie mogłabym ci powiedzieć. Źródło to źródło.

−

To twoja historia?

−

Nie.

−

Więc to nie twoje źródło. Nadine pokręciła głową.

−

Nie, dalej się nie posunę. Ty też. Myślisz, że facet był podstawiony? Moim zdaniem, to niemożliwe. Mogę to sprawdzić, a jeśli znajdę coś podejrzanego, obiecuję, że dam ci znać.

−

Powiedz mi jedną rzecz. - Eve była zadowolona z obrotu sprawy. - Ile za to zapłacili?

−

Dallas...

−

Poza anteną, Nadine. Tak między nami. Jestem po prostu ciekawa.

−

Okrągły milionik za dwadzieścia sekund emisji.

−

No to facet wygrał los na loterii. Wiem, że nie musiałaś tego robić. Będę o tym pamiętać.

−

Dobra, będziesz mi coś winna.

−

Nie lubię być komuś winna. Niedługo wybuchnie jedna sprawa -odezwała się po chwili. - Za dzień, dwa. Nawet się nie wysilaj, o nic teraz nie pytaj, bo nie odpowiem. Jak się zacznie, a ja będę mogła o tym mówić, dostaniesz wyłączność na wywiad.

−

W ciągu godziny po otwarciu sprawy.

−

Tego nie mogę ci obiecać, ale postaram się znaleźć czas, jak szybko się da.

−

Niech będzie. Muszę lecieć. Aha, i nie było mnie tu dzisiaj. Kiedy za Nadine zamknęły się drzwi, Eve włożyła do stacji dyskietkę i uruchomiła program. Zobaczyła balkon Greene'a. Zaraz otworzyły się drzwi i wyszedł sam Greene. Był cały we krwi. Obraz był słabej jakości, bo operator kamery wyraźnie zaczął się trząść, widząc, co się dzieje. Spoza kadru dobiegł jego przerażony jęk. Był jednak na tyle opanowany, by nastawić ostrość. Greene rzeczywiście wyglądał jak monstrum, pomyślała Eve. Krew dosłownie

ściekała mu z palców, kapała z włosów. Otworzył szeroko usta i wytrzeszczał demonicznie przekrwione oczy. Wściekle ciachał nożem powietrze, okładał się pięściami po głowie. Nagle zaczął biegać z jednego końca balkonu na drugi, wymachując rękami, jak gdyby oganiał się od atakujących go insektów. W końcu obiema rękami chwycił nóż i uderzył się w głowę. A potem wbił go sobie w serce. −

O kurczę! - Jamie stał w drzwiach prowadzących do gabinetu Roarke'a. Z otwartymi ze zdumienia ustami oderwał wzrok od ekranu i spojrzał na Eve.

−

Niech to cholera! Koniec projekcji. Te drzwi były chyba zamknięte.

−

Przepraszam, pani mąż prosił, żebym... miałem mu coś przynieść i chciałem panią zapytać... nieważne - urwał, próbując zapanować nad oddechem. Zasłonił usta wierzchem dłoni. - To ten facet z wczoraj, prawda? Wczorajsze morderstwo.

−

Powinieneś być w laboratorium.

−

Należę do ekipy. - Podniósł głowę. - Mój dziadek był gliną i ja też kiedyś będę. Widziałem krew. Zabiłem człowieka.

−

Milcz - warknęła, pośpiesznie wstając, by zamknąć za nim drzwi. - W oficjalnym raporcie, który podpisałam własnym nazwiskiem, zeznałam, że Alban zginął, kiedy próbowałam go rozbroić i aresztować. Jamie, jak chcesz mi spieprzyć robotę, powtarzaj dalej, że zabiłeś człowieka.

−

Nie powiedziałbym niczego, co mogłoby pani zaszkodzić. - Na jego twarzy pojawiło się to, co do niej czuł, a co próbował ukryć pod maską młodzieńczego luzu. - Nigdy bym tego nie zrobił. Eve zauważyła to i odsunęła się, żeby oboje nie musieli się z tego powodu

zawstydzić. −

W porządku.

−

Tak między nami, wiem, że wczoraj nie zostałem powiadomiony o odprawie. Domyślam się dlaczego. Uznała pani, że nie powinienem czegoś takiego oglądać. - Wskazał głową ekran. - Ten nowy koleś, Trueheart, jest ode mnie starszy o trzy lata, no może cztery. To aż taka różnica?

−

On nosi mundur.

−

Ja też będę. Eve wpatrywała się w jego twarz. W szarych oczach Jamiego dostrzegła coś z

policjanta. −

Tak, pewnie że będziesz. Posłuchaj, nie twierdzę, że sobie nie poradzisz. Wokół nas jest strasznie dużo tego gówna. Jeśli zaczniesz za wcześnie i za dużo tego zobaczysz, zmarnujesz się, zanim w ogóle coś zrobisz.

−

Ja już widziałem dużo.

−

A jest tego jeszcze więcej, i to o wiele gorszych rzeczy. Najpierw skończ akademię, włóż mundur. Jeszcze zdążysz się napatrzeć.

−

Dobra.

−

A teraz spadaj. Aha, jeszcze jedno. Zrób coś dla mnie. Za chwilę mam spotkanie. Prywatne. Dopilnuj, żeby mi się tu nikt nie kręcił, dobrze?

−

Jasne. - Kiedy się uśmiechnął, wydał jej się przerażająco młody. -Trueheart ma coś dla pani.

−

Wynocha! Roześmiał się, a wtedy ona wypchnęła go i zatrzasnęła mu przed nosem drzwi.

Wróciła do biurka, skopiowała zawartość dyskietki do swojego pliku i zamknęła dokumenty. Szybko uzupełniła raport i też go zamknęła. W końcu zaczęła zbierać myśli. Usłyszawszy pukanie, wzięła głęboki wdech, po czym otworzyła drzwi i wpuściła do gabinetu dwóch najważniejszych policjantów w mieście.

Rozdział 19

W trakcie postępowania dochodzeniowego w sprawę morderstwa Greene/Wade odkryłam, że finanse Greene'a nie pokrywają się z jego stylem życia - zaczęła Eve. Zakładałam, że prowadząc interes polegający na handlu nielegalnymi substancjami i dostarczaniu usług seksualnych, miał dochody, o których nie wspomniał w zeznaniu finansowym. Tyle że zakupy i inne wydatki z ubiegłego roku zdecydowanie przekraczają jego możliwości. −

Uznałaś, że miał inne źródło dochodów - wtrącił Whitney.

−

Tak, panie komendancie. Podczas wstępnych oględzin i przeszukania miejsca...

−

Pani porucznik. - Tibble przerwał jej, podnosząc rękę. - Czy jest powód, dla którego prowadzi nas pani okrężną drogą?

−

Obawiam się, że informacje, które zdobyłam, wymagają solidnego wprowadzenia.

−

No dobrze. Nie musisz być taka oficjalna, Dallas. Po prostu powiedz, o co chodzi.

−

Tak jest. Za pierwszym razem natrafiliśmy na sejf. W środku nie znaleźliśmy tego, czego spodziewaliśmy się po przejrzeniu dyskietek zabezpieczających. W ciągu ostatniego tygodnia Greene prawdopodobnie przeprowadził trzy transakcje. W tym czasie ani razu nie opuszczał mieszkania, więc nie mógł wpłacić zarobionych pieniędzy. Facet najczęściej posługiwał się gotówką. Niemożliwe, żeby oddał łup w ręce nastolatki, którą znalazł z nocnym klubie, nigdy by jej nie zlecił wpłacenia zarobków na konto czy do depozytu. Wiedziałam, że gdzieś w mieszkaniu musi być druga skrytka, tak jak musiało być drugie źródło dochodów. Biorąc pod uwagę rodzaj usług, jakie świadczył, i typ klienteli, najbardziej logicznym posunięciem był szantaż.

−

Czy pomyślała pani, że to posunięcie ma związek z Obrońcami Czystości? zapytał Tibble.

−

Odnaleźć związek to za mało. Tu nie wystarczy ogólny obraz. Każdy przypadek należy rozpatrzyć indywidualnie, dokładnie, nie wolno zaniedbać szczegółów. Tibble pokiwał głową.

−

Skoro tu jesteśmy, rozumiem, że nie zaniedbała pani szczegółów.

−

Wróciłam do mieszkania Greene'a, tym razem zabrałam ze sobą cywilnego eksperta. Zlokalizowaliśmy drugi sejf, sprawdziliśmy zawartość. W środku znajdowało się osiemset sześćdziesiąt pięć tysięcy w gotówce, kod dostępu do sejfu w Banku Narodowym, w oddziale przy Osiemdziesiątej Ósmej Ulicy, poza tym pięć dyskietek z danymi i dwanaście filmów wideo. - Wskazała dłonią biurko. -Wszystko jest tu zamknięte i zabezpieczone, podobnie jak mój raport z konfiskaty sejfu.

−

Jesteś taka ostrożna, podejrzewam, że zawartość dyskietek okazała się interesująca. Eve spojrzała Whitneyowi w oczy.

−

Owszem, panie komendancie. Zidentyfikowałam osoby z filmów i dopasowałam je do inicjałów i pseudonimów z osobistych zapisków Greene'a. Nie ma

wątpliwości, że nikt z tych ludzi nie wiedział, że jest filmowany podczas tych sesji. Sesje są... jak by to powiedzieć... dość widowiskowe. Niektórych nagrań dokonano w miejscu, którego jeszcze nie udało mi się zlokalizować, pozostałe kręcono w drugiej sypialni w mieszkaniu Greene'a. W filmach pojawiło się wielu wysoko postawionych urzędników i znane osobistości. Nie muszę dodawać, że w kompromitujących sytuacjach. Nielegalne substancje i seks. Mamy tam sędziego Sądu Najwyższego, żonę szanowanego wykładowcy uniwersyteckiego i członka Partii Konserwatywnej, którego z pewnością łączy coś z Clarissą Price, poza tym pewną osobistość znaną z mediów oraz burmistrza Nowego Jorku. −

Chryste Panie! - Zaszokowany Tibble milczał przez pięć sekund, w końcu przetarł oczy. - Czy to na pewno Peachtree?

−

Tak, panie komisarzu. Rozpoznałam go, ale na wszelki wypadek przeprowadziłam badanie identyfikacyjne.

−

No to kanał - powiedział Tibble, opuszczając ręce. - No dobra, ten dureń zdradzał żonę i dał się na tym złapać.

−

To nie była tylko... zdrada, panie komisarzu. Problem jest bardziej skomplikowany.

−

Dallas, wyduś wreszcie -ponaglił ją zniecierpliwiony Whitney. -Jesteśmy dorośli.

−

Miał na sobie kobiece ubranie, to była ostra, seksualna sesja z innym mężczyzną, dominacja, sadomaso i... zaspokojenie oralne z konsumpcją.

−

Coraz lepiej. - Tibble oparł się na krześle, jak gdyby nagle ogarnęło go zmęczenie. Położył głowę na oparciu i wbił wzrok w sufit. - Burmistrz Steven Peachtree, transwestyta, był szantażowany przez alfonsa, handlarza narkotykami, który zginął z rąk organizacji terrorystycznej, odpowiedzialnej za siedem morderstw.

−

W wielkim skrócie - zgodziła się Eve.

−

Jeśli dowiedzą się o tym media... - Potrząsnął głową, poderwał się na równe nogi i zaczął krążyć po pokoju. - Jest skończony, tak czy inaczej. Nawet ten jego

genialny Chang nie wykręci go z tej kloaki. W mieście i bez tego jest spore zamieszanie. Na razie trzeba zachować to w tajemnicy. −

Muszę go przesłuchać, panie komisarzu, tak jak i pozostałe osoby z filmów. Tibble odwrócił głowę i spojrzał przez ramię na Eve.

−

Uważa pani, że Peachtree jest zamieszany w działalność Obrońców Czystości? Burmistrz zakładający organizację terrorystyczną w swoim mieście? Może dokonał fatalnych wyborów w życiu osobistym, ale nie jest aż tak głupi, żeby sikać do własnego basenu. A czemuż by nie, zastanawiała się Eve. Zadajesz się z alfonsem, żeby zaspokoić

swoje chore fantazje, więc chyba jednak jesteś idiotą. −

Nie mogę tego stwierdzić, dopóki go nie przesłucham.

−

Chce go pani wciągać w śledztwo w sprawie o morderstwo tylko dlatego, że od czasu do czasu wkłada jakiś cholerny biustonosz? Czuła, że zaraz wyczerpie się jej cierpliwość i pęknie jak winogrono na słońcu.

−

Panie komisarzu, jeśli o mnie chodzi, mógłby się nawet przebierać za pasterkę i robić to z całym stadem owiec. Mam to gdzieś, dopóki jego działalność nie wkracza w obszar mojego śledztwa. Jako oficer prowadzący stwierdzam, że w szeregach Obrońców Czystości znajdują się ludzie na wysokich stanowiskach, posiadający wpływy. Otrzymałam nakaz otwarcia utajnionych akt nieletnich ofiar, który został natychmiast wstrzymany, i choć nie przedstawiono mi żadnych rozsądnych powodów, nadal nie mam do nich dostępu. Ta blokada utrudnia mi prowadzenie śledztwa.

−

Ale na Dukesów znalazła pani sposób. Eve zmrużyła groźnie oczy.

−

Tak, panie komisarzu, znalazłam. I nadal będę szukać. Zginęło siedem osób, w tym oficer policji. Dopóki nie poznam odpowiedzi, a sprawiedliwość nie zostanie wymierzona, będę szukać sposobów. Burmistrz Nowego Jorku jest teraz jednym z podejrzanych w moim śledztwie, bez względu na to, czy to się panu podoba, czy nie.

−

Komisarzu Tibble. - Whitney podniósł się z krzesła i stanął między nimi, niczym sędzia w meczu bokserskim. - Porucznik Dallas ma rację. Tibble wypuścił głośno powietrze i skierował przenikliwe spojrzenie na Whitneya.

−

Myślisz, że o tym nie wiem? Na miłość boską, Jack, noszę odznakę dłużej, niż ona chodzi po tym świecie. Wiem, że ma rację. Wiem też, że jak to wyjdzie na jaw, przez całe miesiące będą nas pogrążać. Transwestyta terrorysta. Słodki Jezu, wyobrażacie sobie, jak media to rozdmuchają?

−

Media mnie nie obchodzą. Tibble zwrócił się do Eve.

−

Jeśli chce się pani wspinać po tej drabinie, lepiej, żeby to się zmieniło. Już dziś nosiłaby pani belki, gdyby zwracała pani większą uwagę na wizerunek. Gdyby nie te pani wybory, byłaby pani najmłodszą kobietą w stopniu kapitana w szeregach nowojorskiej policji.

−

Harry. Tibble tylko machnął dłonią, uciszając protestującego Whitneya i mówił dalej.

−

Przepraszam za to, co mówiłem. Zaślepiło mnie. Pracuję z tym człowiekiem. Nie twierdzę, że jesteśmy przyjaciółmi, ale łączą nas dobre relacje. Znam jego rodzinę. Myślałem, że znam jego. Poproszę o filiżankę kawy. Czarną, bez cukru, jeśli można. Eve milczała. Nie ufała sobie na tyle, by coś powiedzieć. Wyszła do kuchni i

zaprogramowała autokucharza. Nerwy walczyły w niej z policyjnym szacunkiem dla przełożonych. Mogą sobie te ich belki wsadzić. Wróciła do gabinetu. Tibble stał przy oknie, więc postawiła kawę na biurku. Drugą filiżankę podała Whitneyowi. −

Czy otrzymałam rozkaz, żeby ignorować wszelkie ślady prowadzące do osoby burmistrza Stevena Peachtree'ego?

−

Pani porucznik, nie wątpię, że gdybym wydał taki rozkaz, pani by go nie wykonała, a może nawet rzuciła mi odznakę w twarz -odezwał się zwrócony w

stronę okna Tibble. - Mam wrażenie, że w tym momencie jest pani na tyle wściekła, że zrobiłaby pani to drugie, więc jeszcze raz przepraszam. Odwrócił się do niej. Był potężnym, umięśnionym mężczyzną. Na jego ciemnej, kwadratowej twarzy od ubiegłego roku pojawiło się sporo nowych zmarszczek. Kiedy na nią spojrzał, w jego oczach przez sekundę dostrzegała troskę, która szybko ustąpiła miejsca chłodowi. −

Nie miałem prawa traktować tej sprawy osobiście ani kierować przeciw pani mojej frustracji. Powiem tylko, że prawo ma różne odcienie, pani porucznik. Im wyżej się pani wspina, tym ich więcej.

−

Panie komisarzu, jestem świadoma, że stawiam w bardzo trudnej sytuacji pana i pański urząd.

−

Ale i tak uważa pani, że to straszne gówno. - Jego usta wykrzywiły się w grymasie, który od lat paraliżował nie tylko przestępców, ale i gliniarzy. Podszedł do biurka i sięgnął po kawę. - I niestety ma pani rację. Nie, pani porucznik, nie otrzymała pani rozkazu, by ignorować dowody, które wpadną w pani ręce. - Odruchowo usiadł w jej fotelu za biurkiem. - Proszę tylko, żeby powstrzymała się pani z przesłuchaniem, dopóki sam nie pomówię z burmistrzem. Przekażę pani dokładną relację z naszej rozmowy, bo będzie ona miała istotne znaczenie dla pani śledztwa. Tu nie chodzi tylko o człowieka, chodzi o urząd, któremu należy się szacunek i ochrona. Mam nadzieję, że mi pani zaufa. Potrafię oddzielić człowieka od jego urzędu i osobiście przeprowadzę wstępne przesłuchanie.

−

Jestem przekonana, że pan to potrafi, panie komisarzu. Jak mam traktować pozostałe zidentyfikowane na filmach osoby?

−

Niech pani działa dyskretnie. Proszę mi przysłać kopie tych filmów, pani notatek oraz akt.

−

Już wszystko przygotowałam. Wziął od niej torbę z dowodami.

−

Jack, zdaje się, że zaczniemy dzień od pornosów.

−

Ja tak zakończyłam wczorajszy wieczór - powiedziała Eve, na co Tibble zaniósł się śmiechem.

−

W tej robocie nie można się nudzić.

−

Ile mogę powiedzieć moim ludziom?

−

Pani porucznik, zaufanie to medal o dwóch stronach. Zostawiam to pani. - Wstał. Jego oczy znów były chłodne, jak u kota szykującego się do ataku. - Jeśli Peachtree w tym siedzi, osobiście odeślę go za kratki. Ma pani moje słowo. Wyciągnął do niej rękę.

−

Wszystkich tam odeślemy. Ja też daję panu słowo.

Po ich wyjściu Eve wezwała do gabinetu Peabody. −

Siadaj - poleciła i tak jak to zrobił wcześniej Tibble, zajęła miejsce, z którego wydaje się rozkazy, za biurkiem. - Mamy nowe informacje, które mogą bezpośrednio wpłynąć na nasze śledztwo. Na razie nie mogę zdradzić wszystkich szczegółów. Przeprowadzę dziś kilka wyjątkowo drażliwych rozmów, a ty będziesz mi towarzyszyć. Dopóki nie wydam pozwolenia, nie wolno ci o tym z nikim rozmawiać.

−

Nie wprowadzi pani ekipy?

−

Jeszcze nie teraz. Obowiązuje kod piąty. Każdy dokument, jaki sporządzisz, musi zostać utajniony. Peabody z trudem przełknęła setki pytań, kłębiących się w jej głowie.

−

Tak jest, pani porucznik.

−

Zanim rozpoczniemy nową rundę przesłuchań, wrócimy do Dukesów. Trzeba go przycisnąć. Mam nadzieję, że na zakończenie wpadniemy do Price i Dwiera. To będzie taki nasz nawias.

−

A czy to, co w środku nawiasu, ma związek z całością?

−

Tak, wszystko ma związek z całością. To, co mogę, powiem ci w drodze do Dukesów.

Szantaż - powiedziała Peabody, kiedy zatrzymały się na pierwszych światłach. Greene z pewnością maczał palce w niejednej paskudnej historii. −

W paskudnej i lukratywnej. Zarabiał na tym ponad trzy miliony rocznie.

−

Myśli pani, że Obrońcy Czystości zainfekowali go dlatego, że ich szantażował?

−

Tak, właśnie tak myślę. Spójrz na pozostałych. Wszyscy wykorzystywali dzieci. Greene czasami miał do czynienia z nieletnimi, ale większość jego klientów i pracowników to dorośli ludzie.

−

Czyli jest tak, jak pani mówiła. Obrońcy Czystości zaczęli poszerzać kryteria.

−

Zrobią to, ale jeszcze nie teraz. Jest dość typów pokroju Fitzhugh, którymi mogą się zająć. Greene stał na krawędzi. Myślę, że ktoś, może nawet niejedna osoba, miał osobiste powody, żeby życzyć Greene'owi śmierci. Wyeliminowanie szumowiny było czynnikiem decydującym, ale możliwość uniknięcia płacenia szantażyście i zachowanie twarzy to naprawdę atrakcyjny bonus. Tylko że to głupie - mruknęła. - Popełnili błąd. Zabili szantażystę, ale nie zniszczyli dowodów, które ich z nim łączą.

−

Czy Dukes był na liście Greene'a?

−

Nie, ale on wie, jak to się robi. Wie, kto został zainfekowany i kto ma być następny. Jest fundamentem tej organizacji, dlatego nim potrząśniemy. Lub jego żoną. Ona to słaby punkt.

−

Myśli pani, że na niego doniesie?

−

Możliwe, jeśli będzie wystarczająco wystraszona. Ona w to nie gra, ale zna Dukesa, jego zwyczaje, rozkład dnia. Jak inaczej mogłaby prowadzić dom, który odpowiadałby jego upodobaniom? Dukes się wkurzy, jak się dowie, że ją przyciskamy. To narwaniec, naciśnie niewłaściwy guzik.

Eve wypatrzyła wreszcie wolne miejsce na parkingu niedaleko domu Dukesów. Pierwsze, co zauważyła po opuszczeniu samochodu, to brak kwiatków przed drzwiami. −

Znikły. Peabody spojrzała w tym samym kierunku co Eve.

−

Może zapomniała ich podlać.

−

Wątpię. Pewnie ma listę domowych obowiązków. Jasna cholera! Niech to jasna cholera! Mimo to zadzwoniła do drzwi. Odczekała dłuższą chwilę i ponownie nacisnęła

guzik. −

W oknach wiszą firanki. - Peabody wyciągała szyję, próbując zajrzeć do środka. Meble są na miejscu.

−

Zostawili wszystko. Spieszyli się. Pewnie w dwadzieścia cztery godziny po naszej poprzedniej wizycie byli spakowani i gotowi do wyjazdu. Ruszyły w obchód po ulicy. Pukały po kolei do sąsiadów, aż w końcu ktoś

otworzył. Eve pokazała odznakę siwowłosej staruszce w różowym kostiumie sportowym. −

Czy coś się stało? Jakiś wypadek? Mój mąż...

−

Nie, proszę pani, nic się nie stało. Przepraszam, że niepokoję. Szukam pani sąsiadów, państwa Dukesów. Nie otwierają drzwi.

−

Dukesowie. - Kobieta przygładziła włosy, jak gdyby próbując zebrać myśli. - Nie jestem pewna... A, tak. Oczywiście. Widziałam reportaż w wiadomościach. Mój Boże, to pani jest tą policjantką, której chcą wytoczyć proces.

−

Nie sądzę, żeby podjęto w tej sprawie jakieś prawne kroki. Czy wie pani, gdzie są pani sąsiedzi?

−

Och, tak naprawdę to ja ich nie znam. Taka ładna młoda kobieta. Chodzi tędy na zakupy w każdy poniedziałek i czwartek. O dziewiątej trzydzieści. Można według

niej nastawiać zegarek. Ale teraz, kiedy pani o tym wspomniała... chyba ostatnio jej nie widziałam. Stracili starszego syna, prawda? Wprowadzili się tu dwa lata temu. Nic o tym nie wiedziałam. Oni nie rozmawiali z nikim z sąsiedztwa. Uśmiechnęła się łagodnie. - Niektórzy po prostu tacy są. To straszne, tak stracić dziecko, prawda? −

Tak, proszę pani.

−

Jego też od czasu do czasu widywałam. Nie wyglądał na zbyt uprzejmego człowieka. W niedzielę wychodzili wszyscy razem. Punkt dziesiąta. Sądząc po strojach, chodzili do kościoła. Wracali o dwunastej trzydzieści. Ich chłopak nigdy nie bawił się z innymi dziećmi. Nigdy nie widziałam, żeby odwiedzał go jakiś kolega. - Westchnęła i zapatrzyła się na drugą stronę ulicy. - Podejrzewam, że go krótko trzymali. Bali się o jego bezpieczeństwo. Chwileczkę, idzie Nita. Moja przyjaciółka, uprawiamy razem jogging. Zaczęła energicznie machać na kobietę, która właśnie wyszła z budynku

naprzeciwko. Ta także miała na sobie strój sportowy, tyle że błękitny. −

Nita ma wszystkich na oku - szepnęła konfidencjonalnie kobieta. - Niech ją pani zapyta.

−

Co to, aresztują cię? - zapytała radośnie Nita, podchodząc bliżej. - Pani oficer, niech ją pani dobrze pilnuje, Sal lubi uciekać.

−

Później porozmawiamy sobie o uciekaniu - powiedziała Sal. -Panie pytają o Dukesów. Dwa domy niżej ciebie.

−

Wyjechali na wycieczkę kilka dni temu. Mieli cały samochód bagaży. Jeśli chce pani znać moje zdanie, żona nie była z tego powodu szczęśliwa. Płakała. To było... zaraz, zaraz, niech pomyślę. W środę. W środę rano, bardzo wcześnie. Właśnie podlewałam przed domem kwiaty, widziałam, jak się pakują.

−

Czy zauważyła pani, żeby ktoś ich przed wyjazdem odwiedzał?

−

Widziałam panią - odpowiedziała z uśmiechem Nita. - Dzień wcześniej. Komendant bardzo się z tego powodu oburzał, widziałam w mediach jeszcze tego samego dnia.

−

Nito!

−

Och, Sal, daj spokój. Nigdy go nie lubiłam i nie boję się do tego przyznać machnęła na nią ręką i wróciła do przerwanego wątku. Zanosiło się na miłą przyjacielską pogawędkę. - Miałam kiedyś spaniela, staruszka, wabił się Frankie. Zmarł w ubiegłym roku. Kilka miesięcy przed tym wyszłam z nim na spacer, jak zwykle, wyprowadzałam go dwa razy dziennie. Zatrzymałam się na chwilę przed domem Dukesów, żeby porozmawiać z sąsiadką, która też wyprowadzała pieska. No cóż, kiedy nie patrzyłam, stary Frankie załatwił Potrzebę tuż przy ich posiadłości. Westchnęła smutno i zamyśliła się na chwilę. - Stary dobry Frankie. Przecież bym posprzątała. Przez szesnaście lat po nim sprzątałam. Ale Komendant wyszedł przed dom, zaczął na mnie wrzeszczeć i mówić, że zaraz złoży na mnie skargę na policji. Wściekł się tak, jakby nigdy w życiu nie widział psiej kupy. No więc ja też na niego nawrzeszczałam. Nie pozwalam, żeby tak mnie traktowano. Znowu westchnęła, denerwowała się na samo Wspomnienie tej historii. - Trzasnął drzwiami, a ja zebrałam kupę, Pospacerowałam z Frankiem i wróciłam do domu. Kilka minut później słyszę pukanie do drzwi, przyszła taka młoda policjantka, przerażona, i mówi, że Dukes złożył skargę. Wyobraża pani sobie? Nic mu z tego me wyszło, bo spuściłam dowód w toalecie. Ta policjantka powiedziała, ze Dukes się pieklił i że ona musiała go uspokajać. Poradziła, żebym przez jakiś czas nie spacerowała z psem w okolicy jego domu.

−

Czy to była wasza jedyna awantura?

−

Nie byliśmy dla siebie mili, kiedy spotykaliśmy się na ulicy. -Zaprezentowała wrogą minę, po czym roześmiała się serdecznie. -Nigdy więcej nie zamieniłam z tym człowiekiem ani słowa.

−

Stracili dziecko - przypomniała Sal. - Takie doświadczenie budzi w ludziach gorycz.

−

Niektórzy po prostu rodzą się zgorzkniali. - Nita wskazała głową dom po drugiej stronie ulicy. - On właśnie taki był.

Przesłuchania pierwszych trzech osób z listy Greene'a odbyły się w zaciszu ich mieszkań lub biur. Za każdym razem reakcje były podobne, od gwałtownych zaprzeczeń, poprzez wybuchy wściekłości, zażenowanie, po próbę wytłumaczenia się. Jedynie sędzina Vera Archer spokojnie przyjęła zarzuty. −

Pani porucznik, wolałabym, żeby w tej dyskusji nie uczestniczyła umundurowana policjantka.

−

Peabody, zaczekaj na zewnątrz. Archer złożyła ręce i oparła je na biurku. Jej gabinet był przestronny, a przestrzeń

doskonale zorganizowana. Pasował do jej wizerunku. Sędzina była wysoką, szczupłą sześćdziesięciotrzyletnią kobietą o krótkich ciemnych włosach i surowej, ale atrakcyjnej twarzy. Wydawała szybkie i surowe wyroki, od których rzadko udawało się odwołać. W sądzie nie tolerowała najmniejszej teatralności. Natomiast w życiu prywatnym, wprost przeciwnie. Podczas filmowanej przez Greene'a sesji miała na sobie różową suknię, którą zdejmowała w bardzo spektakularny sposób. Widowiskowy striptiz dla dwóch umięśnionych mężczyzn był wstępem do ognistego seksu w trójkącie. Czułam, że dojdzie do tej rozmowy, kiedy się dowiedziałam o zabójstwie Nicka Greene'a. Moje prywatne życie nie powinno być tematem do dyskusji. Nie zrobiłam nic sprzecznego z prawem, co najwyżej ze zdrowym rozsądkiem. −

A jednak co miesiąc wypłacała pani Greene'owi siedem i pół tysiąca dolarów.

−

Owszem. Płacenie takiej stawki nie jest nielegalne. Jeśli potraktujemy to jako szantaż, to on popełnił przestępstwo, wymuszając opłatę. Nie zamierzam

tłumaczyć się z zawartości tej dyskietki ani z moich motywacji. Mam prawo do prywatności. −

Tak, zgadza się, pani sędzino. Dość już pani za nią zapłaciła. Niestety, zawartość tej dyskietki i pani opłaty stanowią część materiału dowodowego w śledztwie o morderstwo. Archer nawet nie drgnęła powieka.

−

Kiedy żył, było z nim mniej kłopotów. Stać mnie na płacenie szantażyście, natomiast na skandal nie mogę sobie pozwolić. Nie chcę zhańbić togi ani męża. Powiedziałam mu o tym rok temu, jeśli to konieczne, może pani sprawdzić. Podkreślam jeszcze raz, że to moja prywatna sprawa. Proszę pani, oboje z mężem doszliśmy do wniosku, że będziemy płacić.

−

Czy jest pani świadoma, jakie konsekwencje niesie śmierć Nicka Greene'a?

−

Tak.

−

Proszę mi wierzyć, rozumiem pani potrzebę zachowania prywatności, ale nie mogę sobie pozwolić na żadne odstępstwo od procedury. Ta sprawa dotyczy organizacji terrorystycznej, która ponosi odpowiedzialność za śmierć Greene'a i sześciu innych osób.

−

Czy ujawnienie zawartości tej dyskietki rzeczywiście pomoże pani w śledztwie? Pani porucznik, kiedy zasiadam w sali sądowej, mój zawód musi wzbudzać szacunek. Pani ściga, aresztuje, ale koło sprawiedliwości zamyka się dopiero w sądzie. Jak mam tego dokonać, kiedy stanę się pośmiewiskiem?

−

Zrobię wszystko, co w mojej mocy, żeby chronić pani prywatność. Proszę mi powiedzieć, jak trafiła pani na Nicka Greene'a. Archer zacisnęła usta.

−

Usłyszałam o nim od pewnego znajomego. Usługi, jakie oferował, wydały mi się nieszkodliwe i choć graniczyły z nieprzyzwoitością, postanowiłam skorzystać. Wie pani, potraktowałam to jako wentyl, moja praca jest szalenie stresująca. Korzystałam z jego usług raz w miesiącu, przez kilka miesięcy. Potem przysłał mi

kopię dyskietki, wyjaśnił zasady płatności i konsekwencje odmowy współpracy. Bardzo rzeczowo, to był zwyczajny interes. −

Musiała być pani wściekła.

−

Gorzej, czułam się jak idiotka. Kobieta po sześćdziesiątce, od czternastu lat zasiadająca w sądzie, nie powinna być taka naiwna. Płaciłam, bo zawsze płacę za własną głupotę. Przestałam korzystać z jego usług.

−

Nie bała się pani, że Greene i tak mógłby panią wydać? Przechyliła na bok głowę i uniosła brwi.

−

I odciąć stały dopływ gotówki? Nie.

−

Czy podwyższał opłaty lub groził, że to zrobi?

−

Nie. W pewnym sensie był dobrym biznesmenem. Nie przyciskał zbyt mocno, bo wiedział, czym to groziło. - Archer uniosła ręce. Był to jedyny gest, jaki dotąd wykonała podczas przesłuchania. - Nie miałam do niego pretensji. Te opłaty przypominały mi, że jestem tylko człowiekiem. To dlatego w ogóle zdecydowałam się skorzystać z jego usług. Ktoś musiał mi przypomnieć, że jestem zwyczajnym człowiekiem. Sprawdziła pani moją przeszłość? Osobistą i zawodową?

−

Tak, pani sędzino. Przejrzałam pani akta.

−

Od wielu lat uczciwie służę prawu. Mam wyniki, z których mogę być dumna. Nie jestem jeszcze gotowa przejść na emeryturę. - Zerknęła na mały ekran na ścianie. Widziałam dziś poranne wiadomości w kanale 75. Zgotowali mu potworną, przerażającą śmierć. Był szantażystą, nie da się ukryć, prowadził grzeszne życie, wykorzystywał ludzkie słabości, ale nie zasłużył na taką śmierć. A tym bardziej to dziecko. - Spojrzała na Eve. - Podejrzewa pani, że należę do tych szaleńców, wielbicieli czystości? Otóż, pani porucznik, ich cele są dokładnie tym, czym się brzydzę. Poświęciłam całe życie, by z tym walczyć. To zwykłe miernoty, tchórze, udający Pana Boga. Jestem gotowa zrzec się immunitetu i poddać testowi prawdomówności. Mój jedyny warunek to całkowita prywatność. Proszę, żeby test

przeprowadził jeden licencjonowany technik, a kiedy już oczyszczę się z zarzutów, domagam się utajnienia raportu i moich akt dotyczących tej sprawy. −

Oczywiście. Zgadzam się na pani warunki, ustalę termin. Poproszę doktor Mirę, żeby osobiście przeprowadziła test.

−

Doktor Mira, bardzo dobrze.

−

Pani sędzino, mam nadzieję, że na tym teście zakończy się pani udział w tej sprawie.

−

Dziękuję.

−

Czy mogę panią prosić o radę? Chodzi o sprawę związaną z tym dochodzeniem.

−

Tak, proszę.

−

Uzyskałam nakaz otwarcia utajnionych akt nieletnich ofiar, które mają bezpośredni związek ze sprawą. Opieka społeczna natychmiast zablokowała dostęp do tych dokumentów, co więcej, nie zgadza się udostępnić żadnych akt ze swojego archiwum. Prokurator wdał się z nimi w jakieś prawne przepychanki, a blokada nadal obowiązuje.

−

Utajnione dokumenty, szczególnie dotyczące nieletnich, to bardzo delikatna sprawa.

−

Podobnie jak sprawa o morderstwo, terroryzm i utrudnianie priorytetowego śledztwa. W tym przypadku szczególnie zależy nam na czasie, a tu ktoś odbiera mi podstawowe narzędzie pracy. Tych akt nie odtajniam po to, żeby ujawnić je mediom, ale dlatego, że mają zasadniczy związek ze sprawą. Gdyby ten wniosek trafił w pani ręce, jak by pani postąpiła? Archer oparła się w fotelu.

−

Czy ten pani związek ze sprawą rzeczywiście jest tak oczywisty? Tylko niech pani mnie nie podpuszcza.

−

Nawet bardzo. Opieka społeczna upiera się, że akta muszą pozostać utajnione, żeby oszczędzić nieletnim i ich rodzinom dalszych stresów i chronić ich prywatność. Natomiast prokurator twierdzi, że śledztwo o morderstwo ma tu

priorytet i podkreśla, że zawartość utajnionych akt zostanie ujawniona wyłącznie ekipie dochodzeniowej. −

Jeśli te argumenty są prawdziwe, w moim sądzie dostałaby pani nakaz. Kto podpisał wstępny nakaz?

−

Sędzia Matthews.

−

I to on go potem wstrzymał?

−

Nie, pani sędzino. Teraz zajmuje się tym sędzia Lincoln.

−

Lincoln, rozumiem. Zbadam szczegóły.

Eve wyszła z Peabody z sądu i z ulgą odetchnęła świeżym powietrzem. −

Jeśli ona nie jest w porządku, to tracę poczucie sensu.

−

To co, wracamy do listy?

−

Oczywiście. Dowiedz się też wszystkiego na temat sędziego Lincolna.

−

Jeszcze jeden sędzia? Jezu!

−

Nie, nie było go na liście Greene'a. Za to jest na liście Archer. Ta sędzina jest dobra - dodała Eve, wsiadając do samochodu. - Ale nie aż tak. Twarz jej drgnęła, kiedy wspomniałam, że to on zajmuje się moją blokadą. - Skrzywiła się, bo w tym momencie odezwał się brzęczyk łącza. - Dallas.

−

O'Malley's -powiedział szybko Dwier. - Za dwadzieścia minut. Lepiej niech pani przyjdzie sama.

−

Niebieska Wiewiórka - odparowała trzeźwo Eve. - Za piętnaście - dodała, po czym przerwała połączenie.

Rozdział 20

Eve nie bywała ostatnio tak często w Niebieskiej Wiewiórce jak niegdyś. Lokal nie cieszył się najlepszą sławą, głównie ze względu na jedzenie i obsługę. W ciągu dnia przesiadywała tu grupka stałych bywalców, od czasu do czasu zjawiała się jakaś zbłąkana naiwna dusza szukająca taniego posiłku i mocnych wrażeń. Zwykle wieczorem pojawiali się goście, którzy zapewniali mocne wrażenia. Osobnicy ci byli na tyle odważni, a może szaleni, by ryzykować życie dla czegoś, co w tego typu miejscach uchodziło za alkohol. Muzyka była tu głośna, a stoliki małe i brudne. W powietrzu unosił się zapach przetrawionego alkoholu pomieszanego z oparami Zonera. Eve darzyła to miejsce dziwnym sentymentem. Ku swej radości odkryła, że od jej ostatniej wizyty nic się tu nie zmieniło. To w tym klubie rozpoczęła się kariera Mavis. Jakież ona nosiła stroje! Jej muzyka była równie niesamowita, a jednak stłoczeni na parkiecie goście zdawali się ją rozumieć. A teraz Mavis spodziewała się dziecka. Ciekawe, czy trudy macierzyństwa ostudzą jej temperament. Eve była gotowa iść o zakład, że tak się nie stanie. −

Zajmij stolik na drugim końcu - poleciła Peabody. - Zjedz coś, jeśli się nie boisz.

−

Te frytki sojowe nie wyglądają tak tragicznie. Chyba się skuszę. Eve usiadła przy stoliku w głębi sali. Peabody miała chyba rację. Frytki wcale nie wyglądały źle. Z pewnością należało im dać jeszcze jedną szansę.

Wcisnęła w menu odpowiednie zamówienie. Uznała jednak, że kawa byłaby zbyt dużym ryzykiem. Wybrała butelkę wody mineralnej. Pewnie i tak butelkują ją na zapleczu jakieś mięśniaki z płaskimi nosami. Ponieważ Dwiera jeszcze nie było, wyjęła z kieszeni komunikator i wywołała Feeneya. −

Jaka sytuacja?

−

Już kończymy. - Na jego czole dostrzegła pot, sklejone w strączki włosy sterczały mu na wszystkie strony. - Jeszcze dwie godziny i będziemy gotowi. A ty co robisz?

−

Jem lancz w Niebieskiej Wiewiórce.

−

Dallas, stąpasz po cienkim lodzie.

−

Tak, to cała ja. Mam spotkanie z Dwierem. Właściwie powinien już tu być. Myślę, że chce się układać.

−

Już ja mu się ułożę. - Feeney głośno wypuścił nosem powietrze. -Możesz mi powiedzieć, co robiło tu dziś rano szefostwo?

−

Wybacz, Feeney, ale muszę wcześniej zdobyć pewne informacje. Wkurza mnie to, ale nie mogę.

−

Złapałaś jakąś grubszą rybę, dziecinko? No, tylko tego nie schrzań - powiedział. Pamiętaj, że grube ryby mają ostre zęby.

−

Jestem ostrożna. Przyszedł Dwier. Na razie. Schowała komunikator do kieszeni i zaczekała, aż sierżant podejdzie do stolika.

−

Powiedziałem, żeby była pani sama. Co tu robi ten mundur? Niech ją pani odeśle, bo nic z tego nie będzie.

−

Mundur też musi jeść. Dwier, jak chce pan wyjść, to proszę bardzo. Nikt tu pana nie trzyma. - Eve wyjęła butelkę wody z transmitera. - Lepiej niech pan sobie daruje kawę - szepnęła konfidencjonalnym tonem. - Jeśli zależy panu na życiu. Usiadł naprzeciw niej. Nie zdziwiła się, kiedy zamówił piwo.

−

Czy dziewczyna wspomniała panu o naszej wczorajszej rozmowie?

−

Z szacunkiem proszę. Clarissa to prawdziwa dama, ale co pani może o tym wiedzieć? Pani typ nie rozpoznałby damy.

−

Mój typ rozpoznaje złych gliniarzy, konspiratorów, morderców i fanatyków. - Eve upiła łyk wody, cały czas uważnie obserwując jego twarz. - I nie obchodzi mnie, czy są kulturalni.

−

Odczep się od niej. To moje pierwsze i ostatnie ostrzeżenie. Pochyliła się do przodu.

−

Grozisz mi, Dwier? Sugerujesz, że jeśli nadal będę przyglądać się Clarissie Price, możesz mi zrobić krzywdę?

−

A co, masz podsłuch?

−

Nie, nie mam. Chcę tylko upewnić się co do natury tego ostrzeżenia, żeby wszystko było jasne. W przeciwnym razie mogłabym rzucić cię na tę niedomytą podłogę, skopać ci tyłek i wywalić na zbity pysk na ulicę tylko dlatego, że się nie zrozumieliśmy.

−

Myślisz, że jesteś taka ostra? Wy, tam w zabójstwach, wszyscy uważacie się za twardzieli. Co to, jakaś pieprzona elita czy jak? Spróbowalibyście wyjść na ulicę i pogrzebać w tym cholernym śmietniku. To człowiek natrafi na pokrojonego dzieciaka, to na zgwałconą i pobitą nastolatkę, to znów na zimnego szczeniaka, który przedawkował Jazz, prezent od tego pieprzonego sępa, co handluje pod szkołami. Ciekawe, jak długo byście wytrzymali. Eve rozumiała jego rozgoryczenie. Gdzieś w głębi duszy współczuła gliniarzowi,

który widział więcej, niż był w stanie znieść. Ale są przecież granice i nikomu nie wolno ich przekraczać. −

Czy to dlatego do nich należysz, Dwier? Bo nie mogłeś tego dłużej znieść? Dawałeś z siebie wszystko, a i tak twoja robota szła na marne. Postanowiłeś sam zostać sędzią i katem. Pojawiły się jej frytki, aleje zignorowała. Sekundę później nadeszło jego piwo.

Chwycił je i przekręcił kapsel z taką gwałtownością, jak gdyby to była ludzka głowa. −

Odczep się od Clarissy.

−

Powtarzasz się. Powiedz coś nowego. Upił dwa duże łyki prosto z butelki.

−

Nie mówiłem, że mam jakieś informacje. Gdybym miał, musiałbym dostać coś w zamian.

−

Jak na razie to nie wiem za co.

−

Nie drażnij się ze mną - warknął, przez co straciła dla niego resztki sympatii. Nie był zwyczajnym gliną, który nie wytrzymał stresu i się załamał. On to w sobie

rozdmuchiwał, pielęgnował tę arogancję, tę swoją prawość, nadymał się jak balon. −

Jestem policjantem, wiem, jak to działa. Jeśli miałbym coś powiedzieć, to tylko pod warunkiem, że zapewnicie mnie i Clarissie nietykalność.

−

Nietykalność. - Oparła się na krześle, wybrała jedną frytkę i przez chwilę jej się przyglądała. - Mam wam załatwić święty spokój? Siedem trupów, w tym jeden policjant, a ty chcesz, żebym wysłała ciebie i twoją panią na darmowe wakacje? Dwier, jak ty to sobie wyobrażasz?

−

Chodzi ci o aresztowania. Wiem, wiem, znam ten typ. Najpierw aresztowanie. To dobrze wygląda w życiorysie, wysoka skuteczność, co? Myślisz, że ci za to przypną kolejny medal.

−

Nie znasz mnie. - Jej głos był cichy i zimny jak stal. - Chcesz zobaczyć jeszcze jeden obrazek, Dwier? Proszę bardzo. Szesnastoletnia dziewczyna pokrojona na kawałki, ściany zachlapane krwią, na podłodze czerwona smuga, bo próbowała uciekać przed mężczyzną, który oszalał, ponieważ pewna grupa uznała, że zasłużył na śmierć. Nazywała się Hannah Wadę. Głupi, zepsuty dzieciak. Miała pecha, trafiła w złe miejsce w złym czasie. Zupełnie jak Kevin Halloway, uczciwy młody glina, który tylko wykonywał swoją pracę. Jak twoi znajomi, którzy naciskają guzik, klasyfikują te przypadki? Uboczne straty?

−

Clarissa pochorowała się przez tę dziewczynę. Kompletnie się załamała. Przez całą noc nie zmrużyła oka. Eve czuła, że w gardle zbiera jej się żółć. Napiła się wody.

−

Prokurator weźmie pod uwagę waszą skruchę. Być może zostaliście wprowadzeni w błąd. Może osoby stojące na czele Obrońców Czystości z rozmysłem wprowadziły was w błąd. Wy po prostu chcieliście chronić dzieci, z którymi pracujecie.

−

Tak. - Dopił piwo i zamówił drugą butelkę. - Jeśli to ma tak wyglądać, to będę się upierał przy nietykalności. Jeśli wiemy o czymś ważnym i wam o tym powiemy... dobrowolnie... Udław się, pomyślała. Jej twarz nawet nie drgnęła.

−

Nie mogę zagwarantować nietykalności. To nie ode mnie zależy. Ja mogę jedynie złożyć odpowiedni wniosek.

−

Możesz go popchnąć. Znasz ludzi. Odwróciła się na chwilę od niego. Takie układy zawsze przyprawiały ją o

mdłości. Mniejsze zło, powtarzała sobie w duchu. Sprawiedliwość nie zawsze ma czyste ręce. −

Postaram się o nietykalność, ale ty odejdziesz z pracy, tak samo ona...

−

Nie możesz...

−

Zamknij się, Dwier. Po prostu się zamknij i posłuchaj. Lepszej propozycji niż moja nie dostaniesz. Złożę ją tylko jeden raz. Ja załatwiam nietykalność, powiem prokuratorowi, że informacje, które od was otrzymałam, były istotne dla śledztwa. Jeśli jednak to, co mi powiesz, nie będzie cholernie mocne, naszą rozmowę uznaj za niebyłą. Ty i Price pozostajecie na wolności. Nie będzie kratek. Jeszcze dziś składasz podanie o wcześniejszą emeryturę. Price odchodzi z opieki społecznej. To, czy zachowasz swoje przywileje i czy przyznają ci emeryturę zależy wyłącznie od prokuratora i twoich szefów. Ja o tym nie decyduję. Ale będziesz wolny. - Odsunęła na bok talerz. - Jeśli nie zgodzisz się na ten układ, przysięgam, że cię dorwę. Będę was ścigać tak długo, aż zobaczę was oboje w pierdlu. Wniosę oskarżenie pierwszego stopnia o współudział w morderstwie i konspirację. Morderstwo oficera policji. Dopilnuję, żebyście resztę życia spędzili za kratkami. Ostatnie tchnienie wydasz w klatce. To będzie moja osobista misja. W jego oczach widziała błysk gniewu i strachu wzmacnianych alkoholem. Ku

własnej radości dostrzegła też, że poczuł się znieważony. −

Mam za sobą szesnaście lat. Szesnaście lat cholernej służby.

−

A teraz masz pięć minut na podjęcie decyzji. - Eve wstała od stolika. - Jak wrócę, masz być gotowy do rozmowy albo ma cię tu w ogóle nie być. Ruszyła przez salę. Peabody też wstała od stolika, ale Eve dała jej dyskretny znak,

żeby została. Eve weszła do pomieszczenia zwanego szumnie toaletą. Pięć wąskich przegród, dwie płytkie umywalki. Puściła zimną wodę i tak długo ochlapywała twarz, aż ostudziła wzburzenie i obrzydzenie. Podniosła mokrą głowę i spojrzała na swoje niewyraźne odbicie w lustrze. Siedem osób nie żyje, pomyślała. Siedem. A ona zamierza umożliwić pozostanie na wolności dwojgu odpowiedzialnym za to przestępcom, po to, żeby zatrzymać pozostałych. Czy to wszystko, co mogła zrobić dla Kevina Hallowaya i Hannah Wadę? Rzeczywiście tylko tyle? Odcienie sprawiedliwości, o których wspominał Tibble. Teraz te odcienie brudziły jej ręce. Wytarła twarz do sucha i wyjęła komunikator. - Panie komendancie, zawarłam układ z Thomasem Dwierem i Clarissą Price.

Kiedy wróciła na salę, Dwier siedział przy stoliku i wpatrywał się w trzecią butelkę. Eve zastanawiała, się jak dawno temu utopił swoje sumienie. −

Mów - rzuciła.

−

Muszę mieć jakieś zabezpieczenie.

−

Już ci powiedziałam, jakie są moje warunki. Drugi raz nie będę powtarzać. Mów albo wyjdź.

−

Chciałbym, żeby pani zrozumiała, że zrobiliśmy to, co musieliśmy zrobić. Człowiek się męczy, żeby zdjąć to ścierwo z ulicy, a tu zanim skończy pisać

raport, oni z powrotem są na wolności. System mięknie. Całe to gówno o prawach człowieka stoi mi już w gardle. Wszędzie tylko prawnicy, zawsze mają coś do powiedzenia. Nie można normalnie pracować. −

Dwier, daruj sobie ten wykład. Potrzebne mi konkrety. Kto pociąga za sznurki?

−

Powiem, ale po kolei. - Wytarł dłonią usta. - Ja i Clarissą byliśmy blisko. Poświęciła życie, żeby pomagać dzieciom, a tymczasem połowa z nich, może nawet więcej, padła ofiarą systemu. Zaczęliśmy się spotykać, początkowo po to, żeby razem odreagować stres, potem zbliżyliśmy się. Po tym, co się stało z chłopakiem Dukesów, zastanawiała się, czy nie rzucić tej roboty. Załamała się. Wzięła kilka tygodni urlopu, żeby wszystko przemyśleć. I wtedy... zjawił się u niej Don.

−

Don? Chodzi o Donalda Dukesa?

−

Tak. Była bardzo przybita. Nie wiedziała, co robić. Don opowiedział jej o tej grupie. Mówił, że szukają odpowiedzi, że próbują znaleźć jakieś rozwiązanie. To była organizacja podziemna.

−

Czystość?

−

Obrońcy Czystości. Powiedział, że zebrało się bardzo dużo ludzi, takich jak on, jak ona. Obywatele, którzy martwią się o przyszłość swoich dzieci. Zapytał, czy nie zechciałaby przyjść na zebranie.

−

.- Gdzie?

−

W podziemiach kościoła. W centrum. Kościół Zbawiciela.

−

Podziemia kościoła? - Nie wiedziała dlaczego, ale dotknęło ją to. Nigdy nie była religijna, ale poczuła się urażona. - Więc to się zaczęło w kościele?

−

To jedno z miejsc spotkań. Często się przenosiliśmy, zwykle były to kościoły i szkoły. Na pierwsze spotkanie poszła z Donem... z Dukesami. Podniosło ją to na duchu. Wyszła z depresji, nabrała chęci do życia. Następnym razem poszedłem z nią. To ma sens -stwierdził z przekonaniem. - Ten program ma sens. Jeśli chcesz mieć czyste miasto, musisz posprzątać śmieci. Policja i sądy mają związane ręce.

Nikt nie szanuje już prawa, bo ono nie działa. W ogóle, cholera, nie działa i wy dobrze o tym wiecie. Spojrzała na jego twarz. Zaczerwienił się pod wpływem piwa i przekonania o własnej słuszności. Rzeczywiście, czasami nie działa, pomyślała. Na przykład ty nie trafisz za kratki. −

Kto prowadzi spotkania?

−

Panuje demokracja. - Dwier nie krył dumy. - Każdy ma prawo głosu. Dukes jest jednym z założycieli. Mamy tam policjantów, lekarzy, sędziów, naukowców, księży. Mamy ludzi myślących.

−

Nazwiska. Pochylił głowę i podrapał się butelką po czole.

−

Zwracamy się do siebie po imieniu, ale niektórych rozpoznałem. Innych sprawdziłem. Trzeba wiedzieć, z kim idzie się do łóżka. Mieliśmy małe problemy z programem. Może za szybko to wszystko ruszyło. Nasi technicy wprowadzili taką opcję, żeby po zainfekowaniu można było usunąć wirus, ale coś siadło. Dniem i nocą nad tym pracują. Próbują to naprawić. Zrobiliśmy składkę dla Hallowaya. Wpłacimy w jego imieniu pieniądze na Fundusz Pomocy Oficerom Policji.

−

Dwier, jestem pewna, że jego rodzina się ucieszy. Podaj nazwiska.

−

To nie takie proste donosić na ludzi, z którymi się współpracuje - powiedział, odstawiając z hukiem prawie pustą butelkę. Jego policzki płonęły od alkoholu i podniecenia.

−

A zabijanie było prostsze? Łatwo jest wrzucić do kapelusza kilka dolarów dla policjanta, który zginął, bo coś siadło? Dwier, nie chcę słyszeć ani o twoim bólu, ani o chorym poczuciu lojalności. Chcę nazwisk. Ty albo oni. Nie będzie nazwisk, nie będzie nietykalności.

−

Dziwka.

−

Tak, pamiętaj o tym. Donald Dukes? Jego żona?

−

Nie, jej w to nie mieszał. Nie lubi pracować z kobietami.

−

Ale wciągnął Clarissę.

−

Podejrzewam, że były naciski, żeby ją wprowadził, ze względu na to, że się znali. - Dwier wzruszył ramionami. - Matthew Sawyer, wysoko postawiony lekarz z Kennedy Memoriał. Specjalista od mózgu. Keith Burns, jeden z tych komputerowych geniuszy. Razem z Dukesem opracowali wirus. Był ojcem chrzestnym jego chłopaka, Devina. Stanford Quillens, jeszcze jeden lekarz. Sędzia Lincoln, Angie i Ray Andersonowie, Fitzhugh zgwałcił ich dziecko. Angie prowadzi własną firmę, jest konsultantką medialną. Dwier jeszcze długo wymieniał nazwiska, Eve wszystko nagrywała. Zamówił

kolejne piwo. Wcale nie zachowywał się ociężale, zauważyła Eve. W ciągu godziny wypił cztery piwa i nie było tego po nim widać. Pewnie organizm już przywykł do stałej dawki. Padły nazwiska lekarzy, policjantów, radnej miejskiej, informatyków, dwóch byłych pracowników socjalnych, ministra. −

To wszyscy, których udało mi się zidentyfikować. Może Clarissa zna kogoś więcej.

−

A co z funduszami?

−

Każdy dawał, ile mógł. Pieniądze, czas. - Dwier przyssał się do butelki. Niektórzy członkowie mają głębokie kieszenie. Mamy silne poparcie polityczne, można było pójść w tym kierunku.

−

Kto udziela wam tego poparcia?

−

Burmistrz. Peachtree nie przychodzi na spotkania, ale przysyła oświadczenia i systematycznie przekazuje pieniądze. Podejrzewam, że to on zwerbował Sawyera i Lincolna. I Dukesa.

−

Dwier, chcesz powiedzieć, że organizację powołało biuro burmistrza?

−

Tak myślę. Tak. Peachtree chciał reform, ale opinia publiczna nie poparła go wystarczająco mocno. Znalazł inny sposób. Peachtree to pieprzony bohater.

Eve przełknęła ślinę. W milczeniu walczyła z obrzydzeniem do tego człowieka. −

W jaki sposób wybieracie obiekty?

−

Zgłaszamy nazwiska, a potem jest głosowanie.

−

Kogo jeszcze nominowaliście?

−

Zainfekowaliśmy jeszcze tylko jedną osobę. Postanowiliśmy się wstrzymać do czasu, aż technicy udoskonalą wirus. Dru Geller. Właścicielka prywatnego klubu nocnego. Swoim klientom sprzedaje młode mięso. Głównie dzieciaki, które uciekły z domu. Zbiera je na ulicy i faszeruje Erotiką. Za dziesięć godzin osiągnie czystość.

−

Skąd wiadomo, kiedy to się stanie?

−

Ja się na tym nie znam, ale technicy wiedzą. Jakoś potrafią prześledzić, ile czasu dana osoba spędziła przed jednostką. Przeprowadzają jakieś symulacje, dlatego są w stanie przewidzieć, kiedy nastąpi koniec.

−

Kiedy macie następne spotkanie? Dwier zamknął oczy.

−

Dziś wieczorem. O ósmej, w kościele w centrum.

−

Gdzie jest Dukes? Pokręcił głową.

−

W bezpiecznym miejscu, na granicy stanu. W Albany. Mam znaleźć mu jakieś inne schronienie, bliżej. On, Burns i inni technicy nadal pracują nad programem. Obiecali, że za kilka dni dostarczą doskonały produkt. Są pewni. Nikt nie spodziewał się, że u tego Greene'a będzie ktoś mieszkał. Jak, u diabła, mieliśmy to przewidzieć? Ale jak się nad tym zastanowić, to ta dziewczyna wcale nie była od niego lepsza. Dostała to, na co zasłużyła. Tak jak i on. Zwyczajna mała dziwka... W tym momencie dostał w twarz. Dłoń Eve wymierzyła cios, zanim ona sama

uświadomiła sobie, że wściekłość wzięła nad nią górę. Nie widziała, co robi, bo pociemniało jej w oczach. Ostre i głośne plaśnięcie było słychać w całym klubie. Kilku gości dyskretnie spojrzało w ich stronę i szybko odwróciło wzrok. Eve wstała od stolika.

−

Nie ruszaj się. Peabody! Przejmujesz go. Dokończysz swoje historie oficer Peabody. Jadę po Price.

−

Co jest, psiakrew, jedną chwilę!

−

Stul pysk, padalcu. Dostaniesz swoją nietykalność. Na razie cię przymkniemy, do czasu, aż wyłapię tych twoich bohaterów. Przed klubem stoi radiowóz. W środku czeka przedstawiciel prokuratury. Thomasie Dwier, jest pan aresztowany. Proszę złożyć odznakę i broń. W tej chwili - powiedziała, kładąc dłoń na jego ramieniu. Bo inaczej odłożę na bok przepisy, którymi tak pogardzasz, i załatwię cię tak, jak sama uznam za stosowne.

−

Ludzie wiedzą, że to my mamy słuszność. - Położył pistolet na stole, obok niego rzucił odznakę. - Dzięki nam na ulicach jest o cztery potwory mniej. Zabrała broń i odznakę, po czym szarpnęła go, żeby wstał.

−

Są różne rodzaje potworów. Ty, Dwier, do nich się nie zaliczasz. Ty jesteś zwykłym śmieciem. Przynosisz mundurowi hańbę.

Kiedy za Dwierem zamknęły się drzwi radiowozu, Eve wsiadła do swojego samochodu i po prostu położyła głowę na kierownicy. −

Pani porucznik, nic pani nie jest?

−

Nie, wszystko w porządku. - Wyjęła z kieszeni odznakę i broń Dwiera. Opieczętuj to. Nie chcę mieć tego więcej w rękach. Załatwiłam mu nietykalność. Osobiście wręczyłam mu bilet na wakacje. Może gdybym wezwała go do centrali, przycisnęła podczas przesłuchania, może by sypnął bez tego układu. Ale zgodziłam się na układ, bo może wcale by nie sypnął, a my nie mamy przecież czasu do stracenia.

−

Prokurator nie zgodziłby się na nietykalność, gdyby miał jakieś wątpliwości. To było jedyne wyjście.

−

Kiedy chcesz mieć cały tort, poświęcenie jednego małego kawałeczka to rozsądna zapłata. Tak rozumuje prokurator. I Dwier wiedział, że on tak pomyśli. Szkoda, że ja o tym nie wiedziałam. Znajdź mi adres Dru Geller. Jest następna na ich liście.

Upłynęła godzina, zanim wszystko zostało przygotowane tak, jak tego chciała. Czas płynął nieubłaganie, ale ona nie zamierzała stracić kolejnego człowieka. Nie tym razem. −

Nie wiemy, w jakim jest stanie - tłumaczyła ludziom z zespołu kryzysowego, których sama osobiście wybrała. - Zakładamy, że jest uzbrojona i że użyje przemocy. Trzej ludzie obstawią drzwi, trzej staną pod oknami. Wchodzimy szybko. Obezwładniamy, zabezpieczamy, wywozimy. Nie można jej aplikować nawet najmniejszych wstrząsów standardową bronią. Istnieje bardzo duże prawdopodobieństwo, że infekcja jest już tak zaawansowana, że groziłoby to zgonem. Zastosujemy środki uspokajające. Wyłącznie. - Wskazała rozkład mieszkania wyświetlony na ściennym ekranie. - Zapoznaliście się z terenem. Wiemy, że przebywa ona w tym apartamencie. Nie wiemy dokładnie, w którym pomieszczeniu, ale najprawdopodobniej znajdziemy ją w głównej sypialni, to tu. Komunikatory włączone w trakcie operacji. Kiedy już będzie bezpieczna, zostanie natychmiast oddana w ręce lekarzy policyjnego pogotowia, którzy odwiozą ją do wyznaczonego szpitala. Tam już czeka na nią ekipa medyczna. Podczas transportu towarzyszyć jej będą dwie osoby z zespołu. Może uda się ją uratować, zastanawiała się Eve, zbliżając się do drzwi

apartamentu Dru Geller. A może nie. Jeśli informacje Dwiera były prawdziwe, pozostało jej niecałe osiem godzin. Morris uważa, że skutki infekcji są nieodwracalne. Ryzykowała życie sześciu policjantów, swojej podwładnej i własne dla kobiety, która według wszelkiego prawdopodobieństwa i tak była już martwa.

Przygotowała pistolet z nabojem uspokajającym i dała znak specjaliście z zespołu kryzysowego, który miał odkodować blokadę na drzwiach. −

Otwieramy drzwi - szepnęła do komunikatora. - Blokada zdjęta. Czekajcie na mój sygnał. Cicho otworzyła drzwi. Od razu uderzył ją zapach rozkładającego się jedzenia i

moczu.

Światła

były

pogaszone,

okna

szczelnie

zasłonięte

ekranami

przeciwsłonecznymi. Pokój wyglądał i cuchnął jak jaskinia. Dała znak, by Peabody i drugi oficer poszli na lewo, sama pochylona błyskawicznie skierowała się w prawą stronę. −

Salon czysty. Ustawiła się bokiem do wejścia, kiwnęła i jednym kopnięciem otworzyła drzwi.

Dru Geller stała oparta o ścianę. Miała na sobie tylko majtki. Na piersiach i brzuchu otwarte rany, z których sączyła się krew. Rozdrapała je własnymi paznokciami. Twarz czerwona od krwi sączącej się z nosa i wykrzywionych w bolesnym grymasie ust. Lepkie, czerwone krople kapały jej z brody. Wystarczył ułamek sekundy, by Eve to wszystko dostrzegła. Zauważyła też w jej ręce długie ostre nożyczki. W ostatniej chwili zdążyła przed nimi uskoczyć. Nożyczki przecięły powietrze jak strzała. Eve w błyskawicznym półobrocie wyjęła pistolet i wystrzeliła zastrzyk uspokajający. Trafiła Geller w lewą pierś. −

Szybciej! Jeszcze jeden! -krzyknęła, kiedy Geller rzuciła się do przodu. Drugi zastrzyk wbił się w brzuch, ale kobieta i tak zdążyła skoczyć z pazurami na

Eve jak dzika kotka. Eve widziała przed sobą zaczerwienione oczy, poczuła na twarzy jej krew. Geller zawyła, kiedy wkłuto jej trzeci zastrzyk, tym razem w prawe ramię. Nagle zgasła, jak wyłączona żarówka. Przez chwilę przewracała jeszcze przekrwionymi oczami, w końcu opadła z sił. Wszystko trwało zaledwie kilka sekund. Bezwładne ciało Geller natychmiast skrępowano pasami.

−

Przenieście ją do karetki, niech zajmą się nią lekarze - rozkazała Eve. - Szybciej.

−

Mamy rannego oficera.

−

Co takiego? - Ocierając z twarzy krew, Eve wstała i spojrzała za siebie. Na podłodze leżała Peabody z nożyczkami utkwionymi głęboko w ramieniu.

−

Nie! Jasna cholera! Tylko nie to. - Eve rzuciła się w jej stronę, upadła przy niej na kolana i odruchowo zaczęła gładzić pobladły policzek Peabody.

−

Uchyliłam się w prawo, a trzeba było w lewo - wyszeptała z trudem Peabody. Odwróciła głowę i spojrzała obojętnie na błyszczące srebrne nożyce. - Ale nie wygląda to tak źle, co? Nie jest źle.

−

Nie, nic ci nie będzie. Sprowadzić mi tu lekarza. Natychmiast! -Eve zdjęła bluzę. Chciała użyć jej jako opaski uciskowej, by zatamować krwotok.

−

Wyjmij je, dobrze? Błagam - Peabody wyciągnęła rękę, próbując złapać dłoń Eve. - Niedobrze mi, jak na nie patrzę. Nie chcę, żeby tak we mnie sterczały.

−

Lepiej nie. Pogotowie już jest w drodze. Zaraz ci pomogą.

−

Odrobinkę wyżej, a trafiłyby w kamizelkę. Co za pech. Ale boli, naprawdę. Jezu, jak boli. Zimno mi. To tylko szok, no nie? Prawda, Dallas? Przecież nie umieram, no nie?

−

Nie umierasz. - Jeden z policjantów podał wymięty koc z łóżka Geller. - Nie mam czasu, żeby szkolić jeszcze jedną asystentkę. W tym momencie zjawił się lekarz pogotowia.

−

Niech pan coś zrobi - odezwała się cicho Eve. Nie zwracając na nią uwagi, lekarz obejrzał skanerem rani; i sprawdził odruchy

Peabody. −

W porządku. Jak się nazywasz?

−

Peabody. Jestem oficer Peabody. Niech pan wreszcie wyciągnie ze mnie te cholerne nożyczki.

−

Zaraz. Najpierw troszkę tego.

−

Dajcie mi dużo. Dallas to uwielbia, kiedy ją boli. Lekarz, uśmiechając się do Peabody, wbił jej strzykawkę.

−

Traci krew - warknęła Eve. - Chce pan, żeby się wykrwawiła tu, na podłodze?

−

Szkoda kurtki - powiedział łagodnie. - Wygląda na solidny materiał. Teraz to wyjmę. Na trzy, Peabody, jesteś gotowa?

−

Raz, dwa, trzy. Lekarz spojrzał w oczy Eve i dał jej znak, żeby przytrzymała Peabody. Eve

poczuła skurcz żołądka, kiedy ostrza nożyczek wysuwały się z ramienia Peabody. Choć z całej siły ją ściskała, i tak ciałem dziewczyny wstrząsnął gwałtowny skurcz. Między palcami Eve spłynęła ciepła, mokra strużka krwi. Odsunęła się, kiedy lekarz przystąpił do zakładania opatrunku. Dwadzieścia minut później, nerwowo przemierzała poczekalnię przy oddziale pogotowia. Omal nie doszło do rękoczynów, kiedy jeden z lekarzy przyjmujących Peabody kazał Eve opuścić pokój zabiegowy. W ostatniej chwili się opanowała. Lepiej, żeby lekarz był przytomny, kiedy będzie ją zszywał. Z zamyślenia wyrwał ją McNab, który z przerażeniem w oczach kuśtykał przez korytarz. Tuż za nim spieszył Roarke. −

Gdzie ona jest? Co oni jej tam robią? Jak się czuje?

−

Jest na zabiegu. Łatają ją. Mówiłam ci, że ma jedną głęboką ranę kłutą w ramieniu. Miała szczęście, to nie była arteria. Lekarze twierdzą, że nie ma uszkodzonych mięśni. Wyczyszczą ranę, przetoczą trochę krwi i zaszyją ją. Zauważyła, że McNab nie odrywa wzroku od jej dłoni. W tym zamieszaniu nie

zdążyła zmyć z nich krwi. Klnąc pod nosem, schowała ręce do kieszeni. −

W którym pokoju zabiegowym?

−

B, zaraz za rogiem, po lewej stronie. Kiedy McNab ruszył we wskazanym kierunku, Eve podrapała się po twarzy.

−

Muszę stąd wyjść - mruknęła, idąc w stronę drzwi.

−

Czy to prawda, co powiedziałaś McNabowi? - zapytał Roarke.

−

Raczej tak. Ten lekarz wiedział, co robi. Powiedział, że to poważna rana, dlatego musiał wykonać zabieg tam na miejscu. Straciła dużo krwi. Eve spojrzała na swoje ręce.

−

Ty chyba też trochę straciłaś. - Musnął palcem jej policzek, gdzie pozostały ślady po paznokciach Geller.

−

To nic takiego. Niech to cholera! To nic. - Odwróciła się od niego i z całej siły kopnęła w oponę ambulansu zaparkowanego przy chodniku. - To ja ją tam przyprowadziłam.

−

Czy ona nie jest policjantką, tak jak ty?

−

Nie o to chodzi. - Spojrzała na niego. - Wzięłam ze sobą ją i sześciu innych policjantów. Zorganizowałam operację, wybrałam zespół. To ja się usunęłam, kiedy Geller rzuciła we mnie nożyczkami. Oczy zaszły jej mgłą, a głos zaczął lekko drżeć. Roarke wziął ją w ramiona.

−

A Peabody nie była wystarczająco szybka. Czy to twoja wina?

−

Tu nie chodzi o winę, ale o rozsądek. Kazałam im zabezpieczać i transportować kobietę, która i tak niebawem umrze. Na mój rozkaz ci ludzie ryzykowali dla niej życie. Ta kobieta handlowała małymi dziewczynkami. Boże, co za ironia. Na moich rękach jest krew Peabody, która została ranna z powodu kobiety sprzedającej molestowane seksualnie dzieci. - Eve chwyciła go za koszulę i zacisnęła pięści. - I po co? - zapytała z rozpaczą. - Po co to wszystko?

−

Pani porucznik. Otrząsnęła się, słysząc głos McNaba. Jeszcze nigdy nie widział jej płaczącej. Myślał, że tego nie potrafi.

−

Odzyskała przytomność. Miała pani rację, to nic poważnego. Chcą ją zatrzymać jeszcze z godzinę. Jest trochę oszołomiona. Pytała o panią.

Zaraz do niej zajrzę.

McNab stanął jej na drodze i położył dłoń na jej ramieniu. −

Niech ją pani zapyta, po co to wszystko, ona pani powie. Mnie pani nie zapytała, ale ja też powiem. Bo kiedy trzeba coś zrobić, to właśnie my od tego jesteśmy. Nie brałem udziału w tej akcji, ale i tak wiem, że to pani pierwsza weszła do mieszkania. Więc pani wie, po co to wszystko.

−

Może po prostu ktoś musiał mi o tym przypomnieć. Roarke patrzył na nią, kiedy wchodziła z powrotem do środka.

−

Dobry z ciebie człowiek, lanie. - Położył rękę na ramieniu McNaba. - Chodź, kupimy Peabody jakieś kwiatki.

−

Ja zwykle kradnę.

−

Tym razem zrobimy wyjątek.

Rozdział 21

Whitney wysłuchał w swoim biurze raportu Eve. Na jej koszuli dostrzegł plamki krwi. −

Czy Peabody nadal jest w szpitalu?

Kiedy stamtąd wychodziłam, przygotowywali wypis. Będzie musiała wziąć kilka dni chorobowego. −

Dopilnuj, żeby niczego jej nie brakowało. Dwier i Price są już w areszcie i pozostaną w izolacji, dopóki sytuacja się nie wyjaśni. Obserwujemy kryjówkę w Albany. Jak już tu wszystko załatwisz, przejmiemy Donalda Dukesa. Zgadzasz się, żeby go aresztować dopiero po tym, jak wkroczysz na ich dzisiejsze spotkanie?

−

Tak, panie komendancie. Dwier i Price byli tylko żołnierzami. Dukes jest jednym z generałów. - Komendant, przypomniała sobie Eve. - Prawdopodobnie pozostaje w kontakcie z ważniejszymi członkami organizacji. Nie ruszajmy go, zanim jej nie rozbijemy. Panie komendancie, Dwier wskazał burmistrza Peachtree. Proszę o pozwolenie na przeprowadzenie oficjalnego przesłuchania.

−

Burmistrz

zgodził

się

pozostać

w

tymczasowym

areszcie

domowym.

Monitorujemy jego wszystkie rozmowy przez łącze. Za namową swoich doradców przyznał się do... ulegania nietypowym seksualnym skłonnościom, ale cały czas zaprzecza, jakoby miał związki z Obrońcami Czystości. Praktycznie jego kariera polityczna jest skończona. −

Praktycznie... - zaczęła Eve.

−

Tak, wiem. To za mało. Zgadzam się, ale uważam, że dzisiejsza operacja ma większe znaczenie niż to przesłuchanie. Za jednym zamachem zgarniemy większość członków, czyli zniszczymy organizację. I to jest nasze najważniejsze zadanie.

−

Panie komendancie, biuro burmistrza, które powołuje do życia organizację terrorystyczną, też wymaga naszej uwagi.

−

Dallas, czy przesłuchiwanie burmistrza przyspieszy zamknięcie sprawy? Chyba możesz poczekać z tym do jutra. Chciała dobrać się do niego już teraz.

−

Peachtree mógłby udzielić jakichś dodatkowych informacji.

−

Zapewniam cię, że choćbyś nie wiem jak się gimnastykowała, przy tej jego zgrai adwokatów nie wydobędziesz dziś z niego więcej niż nazwisko. Nie możemy teraz tracić na niego czasu. On i tak już jest załatwiony. Postaraj się na razie tym zadowolić. Obiecuję, że jutro od dziesiątej rano będzie należał do ciebie.

−

Tak jest, panie komendancie. Dziękuję.

−

Świetna robota, Dallas. Dobrze się spisałaś, mimo tych wszystkich przeciwności. Przez chwilę wahał się, patrząc jej w oczy. -Chciałbym wrócić do tego, o czym dziś rano wspomniał komisarz Tibble. Należą ci się belki.

−

To nie ma znaczenia.

−

Cholera. To sprawa między tobą a mną. Tu, w tym gabinecie. Zasługujesz na belki. Zapracowałaś na nie. Gdyby to była tylko kwestia zasług, już byś je miała. Niestety, liczą się nie tylko zasługi. Ważny jest wiek. Ile ty masz lat, Dallas? Trzydzieści?

−

Trzydzieści jeden, panie komendancie. Roześmiał się.

−

Mam w szafie koszule starsze od ciebie. Oczywiście muszę je chować przed żoną, ale nadal je mam. Posłuchaj, właściwie w pewnych okolicznościach to mogłaby być zaleta.

−

Komendancie Whitney, mam pełną świadomość, że w tej kwestii zasadnicze znaczenie ma moje życie osobiste. Roarke w pewnych kręgach, szczególnie tu, w wydziale, ciągle traktowany jest z podejrzliwością, no chyba że może w czymś pomóc. Moje małżeństwo jest i będzie większą przeszkodą w awansie, niż dla kariery politycznej burmistrza było korzystanie z usług alfonsa i noszenie damskich ciuszków. Komisarz Tibble miał rację. To mój wybór.

−

Mam nadzieję, że jesteś równie świadoma tego, że twoje małżeństwo nie ma żadnego wpływu na to, jak traktuje cię to biuro.

−

Tak, jestem.

−

Dla komisarza to też bez znaczenia. Gdyby to zależało ode mnie, miałabyś już belki.

−

Kiedyś wydawało mi się to ważne, ale teraz już nie. Nigdy nie będę wkładać w tę grę tyle serca, ile wkładam w pracę.

−

Zobaczymy. - Krzesło zaskrzypiało, kiedy komendant rozparł się wygodniej. Masz przed sobą jeszcze wiele lat służby. Ale sama się przekonasz, że będzie inaczej. Idź do domu, umyj się, przebierz. A potem wsadź za kratki tych bydlaków.

Eve postanowiła dokładnie wykonać rozkazy. Po powrocie do domu od razu skierowała kroki do łazienki. Szkoda, że frustracja i złość nie zmywały się tak łatwo jak krew i pot. Oparła się dłońmi o ścianę i pochyliła głowę, pozwalając strumieniowi uderzać po karku. Nie myślała. Wyłączyła się na całe dwadzieścia minut. Nieco spokojniejsza weszła do suszarki i poddała się ciepłemu wirowi powietrza. Sięgnęła po ręcznik i wyszła do sypialni. Tam zobaczyła Roarke'a. −

Eve, usiądź. Krew przestała jej krążyć w żyłach.

−

Peabody.

−

Nie, nie, z nią wszystko dobrze. Prawdę mówiąc, właśnie tu do nas jedzie. Chcę tylko, żebyś usiadła.

−

Za kilka godzin czeka mnie ważna operacja. Zespół dochodzeniowy powinien w niej uczestniczyć. Muszę zwołać odprawę.

−

Kilka minut nie zrobi im różnicy. Usiądź i się uspokój.

−

Hej! Do cholery, co ty, jesteś jakimś królikiem, czy jak? Nie mam czasu na seks.

−

Gdyby chodziło mi o seks, już dawno bylibyśmy w łóżku. -Tymczasem on posadził ją na kanapie i sam usiadł przy niej. - Odwróć się i zamknij oczy.

−

Posłuchaj, Roarke... O Boże! - Zatrzepotała powiekami, kiedy wbił palce w jej ramiona.

−

Masz tu guzy wielkości mojej pięści. Mógłbym podać ci coś na uspokojenie, ale wolę spróbować tego.

−

Tak? Jeśli nie skończysz w ciągu kwadransa, skopię ci tyłek. Pochylił głowę i delikatnie musnął ustami jej zesztywniały kark.

−

Kocham cię, Eve. Każdy uparty cal twojego ciała.

−

Nie jestem uparta. Ja po prostu... - Czuła, że znów ogarniają ją wątpliwości. Zasłoniła dłońmi oczy. - Po prostu nie jestem pewna. Człowiek musi wiedzieć, że postępuje słusznie. Ty nie musisz? Ten dupek, Dwier, jest przekonany, że ma rację. W jego głowie nie ma ani cienia wątpliwości. Próbuje ratować siebie i swoją kobietę.

−

Wiele osób żyje w przekonaniu, że mają rację, a tymczasem zwyczajnie się mylą. Wątpliwości czynią nas ludźmi.

−

Ale nie w tym przypadku. Nie, kiedy zaczynasz wątpić w słuszność tego, co robisz. Czy to nie dlatego ta organizacja ma tylu zwolenników? Zwyczajnych ludzi, którzy stracili wiarę w słuszność swojej sprawy. Przestali ufać. Sprzedałam dziś sprawę w zamian za Dwiera. Pozwoliłam odejść nieuczciwemu policjantowi, żeby zamknąć dochodzenie.

−

Musiałaś dokonać wyboru. Eve sięgnęła do tyłu i chwyciła go za rękę. On był jednym z jej wyborów.

Najlepszym w całym jej życiu. Przynajmniej co do tego nie miała wątpliwości. −

Powiedział, że... powiedział, że zrobili składkę dla Hallowaya. Żeby uczcić jego pamięć. Jak gdyby mieli do tego prawo. Roarke objął ją w pasie, przyciągnął do siebie i pozwolił się wygadać.

−

Siedziałam tam, patrzyłam mu w twarz i słuchałam tych gównianych usprawiedliwień, tej jego propagandy. Przypomniała mi się Colleen Halloway, jak mi dziękowała. Ona mi dziękowała, a ja wypuszczam na wolność osoby odpowiedzialne za śmierć jej syna. -Podciągnęła nogi i oparła brodę na kolanach. Ciągle mam przed oczami Hannah Wadę. Widzę, jak leży twarzą do ziemi, w kałuży własnej krwi. A on mi mówi, że szkoda, że tak się stało, i że to był wypadek, ale w sumie dostała to, na co zasłużyła, bo była tylko małą dziwką. Chciałam przywalić mu za to pięścią po gębie, tak żeby nie wstał. Zamiast tego załatwiłam mu nietykalność, żeby nie musiał płacić za swoje zbrodnie. Czy ja bronię ofiar, czy po nich depczę?

−

Znasz odpowiedź, Eve. - Odwrócił ją do siebie. Jej policzki były wilgotne. - Masz ją w sercu.

−

Kiedyś miałam. Czułam to w brzuchu, w kościach. A teraz sama nie wiem. Co ze mnie za glina, skoro już tego nie czuję? Odgarnął włosy opadające jej na twarz.

−

Nie znam tego Dwiera, ale wiem jedno. Może nie spędzi reszty życia za kratkami, ale na pewno już nigdy nie będzie wolny. Znam cię, Eve. Cokolwiek zrobiłaś, myślałaś o Hallowayu, o Hannah Wadę i reszcie. To dla nich zrezygnowałaś z własnych potrzeb.

−

No nie wiem. Ale mam nadzieję, że było warto. - Wytarła policzki. - Dziś wieczorem zamierzam ich uziemić. A jutro nad Peachtreem rozpętam prawdziwe piekło. - Odetchnęła ciężko i odgarnęła w tył włosy. - Ale żeby to zrobić, muszę się otrząsnąć.

−

Nie chciałabyś usłyszeć jakichś pozytywnych wiadomości?

−

Chętnie.

−

Zakończyliśmy identyfikację wirusa. Udało nam się go całkowicie skopiować, co oznacza, że teraz możemy stworzyć trwały program ochronny, dzięki któremu będziemy mieć dostęp do wszystkich danych z pozostałych jednostek.

−

A zlokalizowaliście źródło?

−

Jeszcze nie, ale już nad tym pracujemy. To trochę potrwa, ale jesteśmy na dobrej drodze.

−

Wspaniale. A ja znowu dostałam nakaz, ten, który mi blokowali -dodała, przypomniawszy sobie sędzinę Archer. - Poza tym konfiskujemy cały sprzęt, jaki został w mieszkaniu Dukesów. Chciałabym, żebyś sprawdził wszystkie jego transmisje. Ktoś dał mu znać, że ma uciekać i dokąd. Zatrzymaliśmy Dwiera i Price, tak na wszelki wypadek, gdyby okazało się, że nie powiedzieli nam wszystkiego.

−

Czeka nas dużo pracy.

−

Ty i Jamie moglibyście się nimi zająć, kiedy my będziemy przeprowadzać operację.

−

Zdaje się, że wspominałaś coś, że zespół dochodzeniowy ma uczestniczyć w tej operacji.

−

Nie mogę zabierać ze sobą dziecka. - Wstała i podeszła do szafy. - A ty jesteś dla mnie cenniejszy w laboratorium. Mówię poważnie, a żeby ci to udowodnić, nie wydam rozkazu, że musisz zostać. - Wzięła pierwszą z brzegu koszulę i odwróciła się do niego. - Proszę.

−

Sprytnie - powiedział, wstając. - A zatem zostanę twoim szczurem laboratoryjnym.

−

Dziękuję.

−

Chyba nie włożysz tej koszuli do tych spodni? Eve, o czym ty myślisz?

−

Wybieram się na policyjną operację, nie na przyjęcie.

−

To nie jest powód, żeby nie wyglądać elegancko. Zastanówmy się, cóż to powinna założyć stylowa policjantka, która będzie dziś rozbijać organizację terrorystyczną. Myślę, że czerń będzie w sam raz. Eve zmrużyła oczy, kiedy wybrał dla niej inną koszulę.

−

Co ty, żarty sobie stroisz?

−

Wyczucie mody to nie są żarty. - Podał jej koszulę i pogładził po policzku. - Miło widzieć, że znów się uśmiechasz. Och, i koniecznie włóż czarne buty. Nie brązowe.

−

Nie mam żadnych czarnych butów. Roarke jeszcze raz sięgnął do szafy i wyjął z niej parę trzewików z mocnej czarnej

skóry. −

Teraz już masz.

Ulice dalej od Kościoła Zbawiciela, Eve siedziała w pojeździe technicznym i kłóciła się z Peabody. −

Posłuchaj, masz szczęście, że w ogóle tu jesteś. Dostałaś zwolnienie lekarskie.

−

Nie. Bo go nie podpisałam.

−

Ja podpisałam za ciebie.

−

A ja podpisałam, że je odwołuję. Eve zmrużyła gniewnie oczy i zacisnęła zęby.

−

Zapomniałaś dodać „pani porucznik". Peabody zadarła dumnie głowę.

−

Nie zapomniałam.

−

Uważaj, bo zaraz ci wlepię niesubordynację.

−

Proszę bardzo. - Peabody założyła ręce na piersiach. - Jakoś to przeżyję. Poradzę sobie z tą operacją. Eve westchnęła ciężko.

−

Może masz rację. Siedzący za nimi Feeney oderwał wzrok od monitora, spojrzał na Eve i pokręcił

głową. −

Już mnie pozszywali - broniła się Peabody, widząc, że przełożona zaczyna ustępować. - Mogę wracać na służbę. Nic mi nie jest.

−

Pewnie trochę przesadzam. - Eve podniosła w górę ręce. -Chyba sama lepiej wiesz, jak się czujesz, prawda?

−

Oczywiście, pani porucznik - przytaknęła z uśmiechem.

−

A więc dobrze - Eve wstając, lekko poklepała Peabody po ramieniu. Widziała jak twarz dziewczyny pobladła, a usta rozchyliły się jak do krzyku. - No więc jak się czujesz?

−

Czuję się...

−

Pozszywana? - Eve patrzyła, jak na czole Peabody pojawiają się kropelki potu. Gotowa wracać na służbę?

−

Jestem...

−

Zamknij się.

−

Tak jest, pani porucznik. - Eve delikatnie szturchnęła ją, żeby podkurczyła nogi. Peabody nie była pewna, czy sama wsunęła głowę między kolana, czy też popchnęła ją do tego Eve, ale i tak była wdzięczna.

−

Zostaniesz tu i pomożesz McNabowi. - Eve spojrzała wyczekująco na McNaba. Jakieś pytania, detektywie?

−

Nie, żadnych pytań, pani porucznik. - Poklepał Peabody po plecach. - Nic ci nie jest, kochanie?

−

Tylko bez takich tekstów! - Eve była na nie uczulona. - Żadnego „kochanie" podczas operacji. Na miłość boską, nie w pracy, bo któreś z was dostanie przeniesienie do Queens. Eve odwróciła się i usiadła obok Feeneya.

−

Co się dzieje?

−

Są już pierwsi aktywiści. Na razie spokój. - Ściszył głos. - Dobra robota, jeszcze nie była gotowa do tanga. Swoją droga, dziewczyna ma zapał.

−

Przed nią jeszcze niejedna operacja - mruknęła Eve, obserwując, co się dzieje na monitorze. - Zawsze będą jakieś operacje. Kościół mieścił się w niewielkim, bezpretensjonalnym budynku, który niegdyś

musiał być biały. Dziś tło dla prostego czarnego krzyża stanowiły zszarzałe ściany. Żadnych strzelistych wież, tylko kilka okien od frontu. Eve wiedziała, jak wygląda wnętrze. Przestudiowała plan oraz nagranie, które zdobył Baxter. Przebrał się za turystę i pokręcił po budynku. W prawdzie nie zdołał dotrzeć do podziemia, ale dokładnie sfilmował poziom główny. Na środku znajdowało się podium, na wprost niego stały dwa rzędy ław, w sumie w całym kościele było ich pięćdziesiąt. Po obu stronach ołtarza znajdowały się drzwi.

Baxter sprawdził jedne. Zaczął filmować jakieś pomieszczenie biurowe, ale zaraz pojawił się młody diakon, który szybko go przegonił. Na szczęście Baxter zdążył zarejestrować sprzęt najnowszej generacji, w jaki wyposażone było biuro. Skąd w małym osiedlowym kościółku takie urządzenia? Do środka prowadziły trzy wejścia: główne, wschodnie i tylne, którym można było dostać się do podziemi. Wszystkie zabezpieczali. Kiedy zaczną akcję, otoczą kościół jak pierścienie Saturna. −

Zaczynają coraz głośniej gadać - odezwał się Feeney. Eve sięgnęła po słuchawkę.

Rozmawiano o sporcie. Co z tymi Jankesami? Kobiety wymieniały przepisy, dyskutowały o pielęgnacji niemowląt. Ktoś wspomniał o wyprzedaży w Barney's. −

Boże-jęknął Feeney, kręcąc głową. -Zupełnie jak na cholernym zebraniu rodzicielskim.

−

A co to takiego?

−

W szkole, rodzice spotykają się z nauczycielami. Jacy z nich terroryści?

−

To normalni ludzie - powiedziała Eve. - Dlatego są tak niebezpieczni. Większość to zwyczajni szarzy obywatele, którym zależy na bezpieczeństwie na ulicach. Kiedyś oglądałam z Roarkiem film. Taki o dawnym Zachodzie. Źli faceci kopią po tyłkach całe miasto. Prawo nie może ich powstrzymać, bo prawu też skopali tyłek. Ludzie postanawiają się zorganizować. Robią składkę, wynajmują bandę rewolwerowców. To były czasy, co? Prawdziwi rewolwerowcy. - Eve przez chwilę w zamyśleniu chrupała orzeszki Feeneya. - No więc obywatele wynajmują tych rewolwerowców, żeby pozbyli się złych facetów. Oczywiście im się udaje. Tylko że jak już jest po wszystkim, rewolwerowcy stwierdzają, że miasteczko całkiem im się podoba. Postanawiają zostać i wprowadzić swoje prawo. I tak historia zaczyna się od nowa. Co zrobić?

−

Zamienili jedną strzelbę na drugą.

−

Tak, poza tym stracili forsę, a wielu obywateli, którzy do niczego się nie mieszali, zostało rannych. Na końcu pojawia się jeden szeryf, który powinien był

przyjechać na samym początku, i po kilku widowiskowych strzelaninach, skokach z dachów, pościgach konnych i innych akcjach przywraca w miasteczku porządek. −

Nie mamy koni, ale dziś wieczorem przywrócimy porządek.

−

Racja. Cierpliwie czekali. Nudne rozmowy. Długie chwile ciszy. Raporty od ekip

rozstawionych po okolicy. Zwyczajna policyjna robota, myślała Eve, popijając kawę i obserwując wydarzenia na monitorze. Niekończące się godziny oczekiwania, góry papierkowej pracy, niewyobrażalna nuda. I te chwile, niesamowite ekstremalne momenty, w których stawiało się na szali własne życie. Zerknęła w stronę Peabody. Ułamki sekund, milimetry, łut szczęścia. −

Zaczyna się - szepnął Feeney. - Pewnie są już wszyscy ci, których się spodziewali. Bydlaki, rozpoczynają to łajdactwo od „Ojcze Nasz".

−

Niebawem naprawdę będą się mieli o co modlić - powiedziała Eve, wstając. Okrążamy ich i wchodzimy. Wywołała kapitana każdej ekipy i sprawdziła pozycje. Razem z Feeneyem

dołączyli do Baxtera i Truehearta. Jej ekipa miała pierwsza wejść do podziemia. Poklepała Baxtera po klatce piersiowej, żeby sprawdzić, czy włożył kamizelkę. Krzywiąc się, zrewanżował jej się tym samym. −

Ciężkie to cholerstwo, co?

−

Strasznie mnie wkurza, że muszę to nosić - przyznała. Zakreśliła palcem kółko, a Baxter posłusznie się obrócił. Odpięła mu z pleców kurtki klapę maskującą, pod którą nosił emblemat nowojorskiej policji.

−

Spotkanie się rozpoczęło - powiadomił McNab. - Przewodniczy sędzia Lincoln. Przedstawia w punktach przebieg poprzedniego spotkania.

−

Damy im jeszcze kilka minut - powiedziała Eve. - Im więcej nagramy, tym głębiej ich pogrążymy.

−

Pani porucznik? - wyszeptał z szacunkiem Trueheart, jak gdyby już był w kościele. - Chciałem podziękować, że pozwoliła mi pani uczestniczyć w tej operacji.

−

Jak chcesz komuś kadzić, to mnie - warknął ostro Baxter. - To ja kadzę Dallas. Na tym polega biologiczny łańcuch zależności.

−

Nowy temat - relacjonował McNab. - Dyskusja na temat śmierci Greene'a, Zabójstwo Wadę nazywają produktem ubocznym systemu. Jezu, nikt nie protestuje.

−

Pani porucznik? - odezwała się Peabody. - Przyszła wiadomość. Geller nie przeżyła. Osiem ofiar, pomyślała Eve. Dosyć tego.

−

Kończymy spotkanie.

−

Przygotować broń - dodał Baxter.

−

Uwaga, wszystkie ekipy. Ruszamy. Weszła pierwsza i po cichu zbiegła na dół żelaznymi schodami. W myślach

widziała pozostałe ekipy. Policjanci bezszelestnie wślizgiwali się do środka głównym i bocznym wejściem. Broń w pogotowiu, w dłoni odznaka. Eve zdecydowanie pchnęła drzwi prowadzące do sali w podziemiu. −

Policja! Nie ruszać się! Kilka kobiet zaczęło piszczeć, ktoś krzyczał, ktoś wzywał pomocy, ktoś inny

chciał uciekać. Policjanci wlewali się do sali jak mrówki. Tyle że te mrówki uzbrojone były w karabiny laserowe i dwulufowe paralizatory. −

Ręce do góry! Wszyscy ręce do góry! - wołała Eve. - Bo użyję paralizatora. Budynek jest otoczony. Nie ma wyjścia. Jesteście aresztowani za udział w organizacji terrorystycznej, działalność konspiracyjną i zamordowanie oficera policji. Pozostałe zarzuty zostaną wam przedstawione w odpowiednim czasie. Podeszła bliżej, przyglądając się twarzom, obserwując ruchy.

Niektórzy zaczęli płakać, inni stali z gniewnie uniesionymi głowami. Część osób uklękła i podniosła ręce jak chrześcijańscy męczennicy, których rzucono na pożarcie lwom. −

Na podłogę! - rozkazała. - Twarzą do ziemi. Ręce za głowę. Odwróciła się, szybka jak błyskawica, kiedy kątem oka dostrzegła, że sędzia Lincoln sięga do kieszeni.

−

Zrób to - powiedziała cicho. - Daj mi powód. Opuścił ręce. Jego twarz wyglądała jak wyciosana z ciemnego kamienia. Eve

pamiętała jego ostre rysy. Była u niego w sądzie. Składała zeznanie. Ufała mu, wierzyła, że służył sprawiedliwości. Odebrała mu broń, którą nosił pod marynarką i poklepała po ramieniu, dając znak, żeby położył się na podłodze. −

Znaleźliśmy rozwiązanie - powiedział. - Jesteśmy odważni, nie boimy się działać, podczas gdy inni tylko siedzą i czekają.

−

Założę się, że Hitler mówił to samo. Na podłogę. - Tym razem popchnęła go na kolana. - Twarzą do ziemi. Ręce za głowę. Osobiście założyła mu kajdanki.

−

Robię to dla Colleen Halloway - powiedziała mu cicho do ucha. -Wie więcej o odwadze niż ktokolwiek z was. Przynosicie hańbę. Baxter, przeczytaj tym bohaterom ich prawa - dodała, prostując się.

Dochodziło pół do trzeciej, kiedy dotarła do domu. Była nie tyle zmęczona, co śmiertelnie znużona, zarówno fizycznie, jak i psychicznie. Nie czuła tego dreszczyku, jaki zwykle towarzyszy zwycięstwu. Tym razem poczucie dobrze wykonanego obowiązku nie dodawało jej energii. Zamykając za sobą drzwi, była tak przybita, że nie miała nawet siły dokuczyć czekającemu na nią Summersetowi. −

Czy mimo tak późnej godziny mam się spodziewać pani gości?

−

Nie. Mają swoje własne domy i czasami z nich korzystają.

−

Czy odnieśliście dziś sukces?

−

Trafili osiem osób, zanim zdążyłam ich powstrzymać, więc chyba wszystko zależy od tego, jak zdefiniujesz sukces.

−

Pani porucznik. Nawet się nie zdenerwowała. Zatrzymała się na drugim schodku i spojrzała za

siebie. co chodzi? −

Podczas wojen miejskich istniało dużo różnych organizacji zrzeszających cywili. Niektórzy ryzykowali własne życie, próbując chronić oblegane ulice albo odbudowując zniszczone domy. Ludzie dokonywali prawdziwie bohaterskich czynów. Były też inne grupy, równie dobrze zorganizowane. Tym chodziło jedynie o zniszczenie, zadawanie cierpienia, poniżanie. Tworzyli własne sądy, w których odbywały się procesy. Dziwnym zbiegiem okoliczności oskarżeni zawsze byli uznawani za winnych, a procesy zawsze kończyły się egzekucją. Każda z tych grup odnosiła sukcesy. Ale na różnych polach -dodał. - Taka jest historia, jedni oświecają, inni przynoszą mrok.

−

Nie interesuje mnie tworzenie historii.

−

Szkoda - powiedział do siebie, kiedy wchodziła na górę. - Bo właśnie dziś mieliście w tym udział. Zajrzała do laboratorium, ale zastała tam tylko Jamiego. Nie był w nastroju do

pracy. Relaksował się przed monitorem, na którym rozpoznała stadion Jankesów. Grał przeciwko Baltimore i jego drużyna przegrywała. −

Cholera, ślepy jesteś? - Huknął pięścią w klawiaturę. - Ty dupku! Nawet jednooki android by tego nie odgwizdał.

−

Trafił w róg - oponowała Eve. - Sędzia ma rację. Świetne uderzenie.

−

Taaa, pewnie. - Zatrzymał grę i odwrócił się do Eve. - Chce pani ze mną zagrać? Fajniej się gra z prawdziwym graczem niż przeciwko komputerowi.

−

Kiedy indziej. Teraz idę spać.

−

Hej! Chwila! - Poderwał się z krzesła - Nie powie mi pani, jak wam poszło?

−

Poszło.

−

Tyle to ja wiem. Już nas powiadomili. Nie podali żadnych szczegółów. Dallas, niech pani coś zdradzi.

−

Jutro. - Przetarła oczy. - Wszystkiego się dowiesz na odprawie.

−

Proszę, chociaż jeden maleńki szczególik. Ja też coś pani zdradzę.

−

Skonfiskowaliśmy dyskietki, na których są zarejestrowane spotkania. Wszyscy są skuci tak ciasno, że aż dziw, że jeszcze mogą oddychać. Teraz ty.

−

No dobra. Trafiliśmy na ślad.

−

Znacie źródło?

−

Po sklonowaniu wirusa to był pryszcz. Wszystko wysłano z jednostki skonfiskowanej z mieszkania Dukesa. Z tej z pracowni w piwnicy. Przesyłał je w uśpieniu, z trzydniowym wyprzedzeniem. To on za każdym razem naciskał guzik.

−

Przywieźli go z Albany. Ma cały tabun adwokatów, ale jutro rozerwę go na strzępy. Idź spać, mały.

−

Najpierw muszę rozwalić Baltimore. Wzruszyła ramionami.

−

Jak chcesz - mruknęła. Podeszła do drzwi, ale zanim wyszła, jeszcze raz się obejrzała. - Jamie, byłam przeciwna wprowadzaniu cię do ekipy. Jednak to Roarke miał rację, nie ja. Świetnie się spisałeś. Jego twarz rozpromieniła się jak słońce.

−

Dzięki. Zostawiła go samego i udała się do gabinetu Roarke'a. On też siedział przed

komputerem, ale z pewnością nie zajmował się grami. Nie dowiedziała się, czym się zajmował, bo kiedy weszła, wyłączył jednostkę. −

Pani porucznik, moje gratulacje. A gdzie ekipa?

−

Poszli do jakiegoś baru na drinka. Ja już nie miałam siły.

−

To może wypijesz jednego ze mną? - Wyjął z barku wino i nalał jej kieliszek. Mamy dla ciebie źródło.

−

Tak, wiem. Jamie mi powiedział. Po drodze wstąpiłam do laboratorium.

−

To on jeszcze nie śpi?

−

Gra Jankesami przeciwko Baltimore. I przegrywa.

−

No cóż... - Roarke podał jej wino. - A czy ci powiedział, że mamy całkiem sporo transmisji? Rozmowy z Dwierem, Price, trzy połączenia z biurem burmistrza Peachtree. Ostatnie z tego dnia, kiedy odwiedziłaś Dukesów. Sam tekst. Peachtree radził, żeby Dukes wyjechał gdzieś z rodziną na wakacje, zasugerował Albany, zostawił nawet adres. Wiadomość jest bardzo ostrożnie sformułowana, ale w tych okolicznościach może być dowodem.

−

Jutro zajmę się Dukesem i burmistrzem. - Usiadła na poręczy fotela, ale nie piła wina. - Musiałam odłożyć przesłuchanie i najpierw przeprowadzić tę operację. Przycisnęliśmy podejrzanych, natychmiast wezwali armię prawników. W niecałe pół godziny złamałam jedną żałosną gospodynię domową. Wszystko wyśpiewała, jej adwokat mało nie wylazł przy tym ze skóry.

−

Powstrzymałaś ich, Eve. Rozbiłaś ich organizację.

−

Aresztowałam sędziego i dwóch gliniarzy, jeden z nich był już na emeryturze, przepracował trzydzieści lat. Są też i matki, które wpadły w panikę, kiedy usłyszały, że powiadomimy opiekunów społecznych, a one spędzą noc za kratkami. Jest chłopak, prawie dorosły, mógłby się już golić, i kobieta po setce. Opluła mnie. - Głos zadrżał jej w tym miejscu. - Pluła, kiedy wsadzaliśmy ją do radiowozu. Roarke głaskał ją po włosach. Odwróciła się, żeby na niego spojrzeć, wtedy on

objął jej głowę i przytulił do siebie. −

Tak mi przykro.

−

Mnie też - mruknęła. - Tylko nie wiem dlaczego. Idę spać. -Uwolniła się z jego uścisku i wstała. - Rano przejrzę te dane, które zdobyliście z Jamiem.

−

Postaram się przy tym być. Niedługo mam spotkanie.

−

Spotkanie? O trzeciej nad ranem?

−

W Tokio. To będzie holokonferencja. Kiwnęła głową, po czym odsunęła na bok nietknięte wino.

−

Czy przypadkiem nie powinieneś być w Tokio osobiście?

−

Jestem tam, gdzie chcę być. Przy tobie.

−

Ostatnio zajmuję ci strasznie dużo czasu. Roarke musnął kciukiem cienie pod jej oczami.

−

Licz się z tym, że będziesz mi to musiała zrekompensować. -Pocałował ja w czoło. - Idź do łóżka. Muszę jeszcze popracować.

−

Mogłabym kiedyś wpaść do ciebie, do tego biura w centrum... na konsultacje.

−

Ciekawe, czym sobie zasłużyłem na te pogróżki. Uśmiechnęła się z wysiłkiem.

−

Och, wiesz, pójdziemy na zakupy. Pomogę ci wybrać jakiś garnitur albo coś.

−

Już mam dreszcze. Pani porucznik, dobranoc.

−

No dobra. Do zobaczenia później.

−

Mhm - mruknął, kiedy zaświecił się sygnał połączenia na jednostce holograficznej.

Rozdział 22

Obudziła się przed świtem. Po namyśle doszła do wniosku, że do wschodu słońca pozostała co najmniej godzina. Ciemność za oknem była tak intensywna, że postanowiła się jeszcze trochę zdrzemnąć. Przespała całą noc jak w śpiączce. Pamiętała tylko, jak pospiesznie rozebrała się do naga i padła twarzą na poduszkę. Nie słyszała, kiedy Roarke się położył obok niej. Przynajmniej raz nie śniły jej się koszmary. Położyła się na boku, a kiedy wzrok przywykł do ciemności, zauważyła kształt Roarke'a. Nieczęsto się zdarzało, żeby obudziła się wcześniej od niego, dlatego równie rzadko miała okazję poleżeć w ciemności i w ciszy posłuchać jego oddechu. Spał jak kot, pomyślała. Nie, ciszej niż kot. Te delikatne pomruki dobiegały z drugiego końca łóżka, tam gdzie drzemał wyciągnięty na plecach Galahad. Wyglądał, jakby go potrącił samochód. Jak miło, kiedy wszyscy tak sobie leżą, bezpieczni i w cieple. Zbyt miło, żeby marnować najlepszą część dnia na spanie. Wśliznęła się na Roarke'a i odnalazła jego usta. Obudziła go gorącym pocałunkiem. Czuła, jak jego ciało otrząsa się ze snu. Jak za dotknięciem różdżki. Napina mięśnie, po chwili się odpręża. −

Pracowałeś do późna?

−

Mhm.

−

Śpisz?

−

Już nie. Roześmiała się i podrapała go zębami po brodzie.

−

Leż sobie spokojnie. Ja się wszystkim zajmę.

−

Skoro nalegasz. Była ciepła, naga i ciągle jeszcze miękka i delikatna po nocy. W mroku poruszała się nad nim jak zjawa. Zapach, dotyk, cień. Jej usta i palce

budziły zmysły, które i tak nigdy tak do końca w nim nie zasypiały. Objęła dłońmi jego twarz. Jej usta przylgnęły do jego ust. Oddychała w nim. Kiedy się nad nim wyprostowała, usłyszał jej ciche westchnienie. Jego dłonie wędrowały po jej plecach, syciły się jej smukłością, pocieszały i uwodziły. Jego policjantka, myślał. Zmęczona, rozdarta. Tu i teraz byli bezpieczni i pewni. Tu i teraz mieli rację. Wiedział o tym, zrozumiała to bez słów. Wtuliła twarz w jego szyję. Zawsze wiedział. Poczucie bliskości z kimś takim dawało jej tyle szczęścia, że nie potrafiła tego objąć myślami. −

Kocham cię, Roarke. Kocham cię. - Jej usta znów odnalazły jego wargi. Gorące, coraz bardziej jej pożądające. - Kocham cię. Tyle razy zapomniałam ci o tym powiedzieć. Pocałunek wypełnił ją słodyczą. Jej serce, przytulone do niego, biło coraz

szybciej. W powolnym, spokojnym uścisku przetoczył ją na plecy. Ich nogi splotły się, jego usta przesuwały się po jej szyi. Widział ją, kształt jej twarzy, błysk w oczach. Łagodnie się w nią wsunął. Jęknęła namiętnie, łapiąc powietrze. Jego ciało poruszało się w niej miarowo, a ona prężyła się, wznosiła ku niemu biodra, wychodziła mu na spotkanie. Drżąc, szukała jego dłoni. Ich palce złączyły się, usta odnalazły się kolejny raz. Nad ich głowami wstawał dzień.

Kilka minut po siódmej Eve zabrała się do przejrzenia danych zdobytych wczoraj przez Roarke'a i Jamiego. Marszcząc czoło, zagłębiała się w szczegóły.

−

Dukes jest skończony. Musi o tym wiedzieć. Mówiąc oględnie, to on tym wszystkim sterował. Nawet gdyby się nie przyznał do winy, prokurator dostanie ode mnie tak oczywistą sprawę, że musiałby być ostatnim kretynem, żeby to przegrać.

−

To dlaczego jesteś taka wściekła?

−

Po prostu się zastanawiam, czy facet wiedział, że był kozłem ofiarnym. Od samego początku. Bez względu na to kto i dlaczego za to odpowie, to on zapłaci najwyższą cenę. To jego nazwisko będzie się powtarzać w mediach, to jego podobizny będą płonąć, kiedy tłum wreszcie przejrzy na oczy. Jeśli on jeszcze o tym nie wie, może uda mi się go przekonać, żeby wskazał palcem tych, których nie udało nam się dopaść.

−

Oj, przejrzą na oczy, przejrzą - zgodził się Roarke.

−

Polityka - skrzywiła się Eve. - Paskudna gra. - Spojrzała na Roarke'a. - Muszę jeszcze coś sprawdzić, a potem się do niego dobiorę. Dokładnie go wymagluję, zanim oddam go Feeneyowi i zabiorę się za Peachtreego.

−

Będziesz przesłuchiwać burmistrza w centrali?

−

W jego domu. - Eve przeczesała palcami włosy. - Dopóki nie przedstawimy mu oficjalnego oskarżenia, jego związek ze sprawą podchodzi pod kod piąty.

−

Chciałbym obserwować przesłuchanie. - Roarke, siedząc na sofie w sypialni, sprawdzał na minijednostce notowania giełdowe i równocześnie zerkał na ekran ścienny, gdzie właśnie nadawano poranne wiadomości.

−

Po co?

−

Wczoraj zamiast pracować, zajmowałem się twoimi sprawami, dziś ty zrób coś dla mnie.

−

Co z tobą, asie? Jesteś bardzo spięty. Już po wszystkim, gra zakończona. Możesz wracać do swoich obowiązków i kupić... Alaskę czy coś w tym stylu.

−

Posiadam wystarczająco dużo obszaru na Alasce, w tej chwili nie potrzebuję więcej, ale jeśli marzy ci się lodowiec, wystarczy jedno słowo. Pomysł nie jest zły, mogę to dla ciebie zrobić.

−

Może z Dukesem, tak, z nim prędzej, ale Peachtree...

−

Wspierałem go... finansowo. Nie tylko ciebie wkurzyła ta sytuacja. - Roarke odrzucił w tył włosy i sięgnął po kawę. - Chcę być przy tym do samego końca.

−

No dobrze, już dobrze. Zobaczę, co się da zrobić. Wychodzę o dziesiątej, więc będziesz musiał...

−

Zaczekaj - Roarke skupił się na wiadomościach na ekranie. Nadine Furst właśnie zaczynała raport.

−

Z ostatniej chwili. Czterdzieści trzy osoby podejrzane o udział w grupie terrorystycznej o nazwie Obrońcy Czystości zostały aresztowane wczoraj w późnych godzinach wieczornych w kościele Zbawiciela przy Franklin Street. Operacją nowojorskiej policji dowodziła porucznik Eve Dallas. Naszemu policyjnemu informatorowi < udało się zidentyfikować niektórych aresztowanych. Wśród podejrzanych znaleźli się sędzia nowojorskiego sądu Lincoln, Michael i Hester Stanski...

−

Skąd ona wzięła te nazwiska! - Eve wrzała. Mało brakowało, a w wybuchu gniewu rozbiłaby ekran gołą pięścią. - Przecież jeszcze nie podaliśmy żadnych nazwisk.

−

Posłuchaj dalej - powiedział Roarke. - To niemożliwe. Taki przeciek nie ma sensu.

−

Donald Dukes - mówiła dalej Nadine - były sierżant piechoty morskiej i informatyk, został aresztowany na terenie prywatnej posiadłości w Albany. Dukesowi postawiono kilka poważnych zarzutów, w tym współudział w morderstwach, do jakich w ubiegłym tygodniu przyznała się organizacja Obrońcy Czystości. - W tym miejscu nastąpiła krótka przerwa. Nadine szybko się skoncentrowała i znów spojrzała do kamery. - Najbardziej zaskakującym

elementem tej sprawy są zarzuty przeciwko burmistrzowi Stevenowi Peachtreemu. Źródła oficjalne potwierdzają, że burmistrz Nowego Jorku jest głównym podejrzanym. Zarzuca mu się udział we wszystkich zbrodniach popełnionych przez Obrońców Czystości. Jeszcze dziś zostanie on przesłuchany. Wśród dowodów przeciwko burmistrzowi znajdują się dyskietki wideo z zapisem rzekomych orgii seksualnych, jakie znaleziono podczas rutynowej rewizji w mieszkaniu Nicka Greene'a, o którego zamordowanie oskarża się Obrońców Czystości. Policja podejrzewa, że filmy były wykorzystywane w celach wymuszenia okupu. Niestety, nie udało nam się poprosić pana burmistrza o komentarz. Jego biuro nie wydało na razie oświadczenia w tej sprawie. −

O cholera! - zaklęła Eve dokładnie w chwili, kiedy odezwał się jej komunikator. Równocześnie rozdzwoniło się łącze w sypialni. Eve mogła sobie wyobrazić, że centrum komunikacyjne w jej biurze miga teraz jak bożonarodzeniowe drzewko.

−

No to wpadłaś w sam środek medialnej burzy - stwierdził ponuro Roarke. Ignorując łącze, Eve sięgnęła po komunikator.

−

Pani porucznik. - Whitney nie musiał mówić nic więcej.

−

Tak, panie komendancie. Właśnie to widziałam. Nie mam pojęcia, skąd wytrzasnęła te informacje, ale się dowiem.

−

Szybko. Prawnicy Peachtreego już dyszą z żądzy krwi.

−

Bez względu na przecieki, zamierzam go dziś aresztować.

−

Żadnych oświadczeń dla mediów. Niczego nie potwierdzamy ani nie zaprzeczamy, dopóki nie wydam takiego rozkazu. Najpierw Dukes. I złam go, Dallas. Co do burmistrza, dam ci znać gdzie i kiedy.

−

Nie odbieraj żadnych transmisji - poleciła Roarke'owi, chowając komunikator do kieszeni. - Powiedz Summersetowi, żeby wszystko nagrywał i nie wypuszczał Jamiego z domu. Niech dopilnuje, żeby chłopak z nikim nie rozmawiał. Nawet z matką.

−

Myślisz, że to od niego ten przeciek? Eve...

−

Nie, to nie on. Jamie już jest dobrym gliną. Wiem, gdzie był przeciek. - Zarzuciła na plecy kurtkę. - Może to nie moja gra, ale kiedy trzeba, potrafię w nią grać. I wiem, jak wygrać. Jeśli chcesz iść ze mną, masz pięć minut - dodała.

Pozwoliła Roarke'owi prowadzić, bo sama musiała się zająć rozmowami przez łącze. Skontaktowała się z zespołem, rozdzieliła zadania i zorganizowała kilka dodatkowych osób, by zajęły się odpieraniem ataku mediów na centralę. Na końcu wybrała numer Nadine. −

Posłuchaj, zanim na mnie naskoczysz. Otrzymałam tę notatkę na pół minuty przed emisją. Nie zdążyłam poprawić błędów stylistycznych. Nawet gdybym chciała, nie miałabym czasu, by ci ją podesłać.

−

Od kogo ją dostałaś?

−

Żądasz, żebym ujawniła swoje źródło. Wiesz, że tego nie zrobię. Akurat tym razem notatkę dał mi producent. Nie wiem, kto jest jego informatorem. Informatorami - poprawiła się. - Było ich co najmniej dwóch. Wiem tylko tyle, że przeciek pochodził od kogoś wysoko postawionego...

−

Jeśli to coś więcej niż zwykła zdrada... A jeśli chodzi o seksualne perwersje? Boże. Nie dręcz mnie. Jeśli to jakieś perwersje, to jest skończony. Przynajmniej na

jakiś czas. Udowodnienie mu morderstwa to inna sprawa. No chyba że złapałaś go ze śladami świeżej krwi na rękach. Opinia publiczna będzie się wahać w obie strony. A on pozostanie na środku. Ludzka pamięć jest bardzo krótka i wybiórcza. Za jakiś czas nikt nie będzie pamiętał, czy był winny, czy nie, ale że zrobił coś głośnego. Jeśli to tylko seks, to za parę lat znów będzie mógł kandydować w wyborach. I może nawet wygra. −

Polityka - mruknęła Eve. - Na razie.

−

Dallas...

−

Przeciąga pani strunę, pani porucznik - odezwał się Roarke. -Powoli zaczynam rozumieć, w co grasz.

−

Tak? No to zobaczmy, jak się ta gra rozwinie. Jedź prosto do garażu. Jeśli przy okazji potrącisz kilku reporterów, będziesz miał u mnie dodatkowe punkty. Eve poruszała się bardzo szybko. Wystarczył kwadrans, żeby Dukes i jego

drużyna prawników byli w sali przesłuchań. Z rozmysłem wybrała do pomocy Peabody. Dwie kobiety prowadzące przesłuchanie... wiedziała, że to wyprowadzi Dukesa z równowagi. Włączyła rekorder, przedstawiła najistotniejsze dane i usiadła. −

Zaczynajmy.

−

Pani porucznik - przerwał jej szef zespołu prawników. Był to szeroki w barkach mężczyzna nazwiskiem Snyder. - Pan Dukes zażądał, żeby wszystkie pytania i komentarze kierować do mnie lub któregoś z moich współpracowników. Mój klient ma do tego prawo. Otrzymałem pełnomocnictwo, by w jego imieniu odpowiadać na pytania. Pan

Dukes nie wyraża chęci bezpośredniej rozmowy z panią. −

Nie ma sprawy. Proszę poinformować swojego klienta, że po zdobyciu wszystkich możliwych nakazów, skonfiskowaliśmy w jego domu centrum komunikacyjne, dzięki czemu dotarliśmy także do jego kryjówki w Albany, gdzie przejęliśmy sprzęt zarejestrowany na jego nazwisko. Wspomniane jednostki zostały oficjalnie przeszukane. Technicy pracujący dla nowojorskiej policji wydobyli z nich dane oraz zapisy transmisji. Informacje, które w tej chwili posiadam, wystarczą, żeby pański klient spędził resztę życia za kratkami, z dala od rodziny, przyjaciół i wszystkiego, co do tej pory było jego światem. - Eve uśmiechała się, kiedy to mówiła i cały czas patrzyła Dukesowi w oczy. - Proszę przekazać pańskiemu klientowi, że jestem z tego powodu niezmiernie szczęśliwa. Śpiewałam dziś przez całą drogę do pracy, prawda, Peabody?

−

Zgadza się, pani porucznik.

−

Pani sarkazm został utrwalony na dyskietce - wtrącił się Snyder.

−

I co z tego?

−

Skoro, jak pani twierdzi, jest pani w posiadaniu tak jednoznacznych dowodów winy mojego klienta, nie rozumiem, dlaczego marnuje pani czas na to przesłuchanie.

−

Głównie dlatego, żeby napawać się swoim zwycięstwem. -Uśmiechnęła się szeroko. - I choć urąga to mojemu poczuciu sprawiedliwości, muszę dać temu dupkowi... och, proszę wybaczyć, chciałam powiedzieć pańskiemu klientowi, możliwość okazania skruchy. Podczas procesu sąd może wziąć pod uwagę to, że oskarżony okazał skruchę i wyraził chęć współpracy. Policzyliście to sobie? Osiem morderstw pierwszego stopnia, w tym jedno na policjancie, to oznacza dożywocie poza planetą bez możliwości zwolnienia warunkowego.

−

Pani porucznik! - Snyder rozłożył ręce. - Nie macie... Nie może pani oskarżać mojego klienta o zabójstwo policjanta. Co więcej, nie macie żadnych dowodów, które wskazywałyby na bezpośredni związek Donalda Dukesa z działalnością wspomnianej organizacji.

−

Albo jest pan takim samym idiotą jak pański klient, albo pański klient nie podał panu wszystkich informacji. Jak myślisz, Peabody?

−

Myślę, że zostawimy pana Snydera w słodkiej niepewności. Dukes jest zbyt nadęty i pewny siebie, żeby uważać, że jego adwokat musi o wszystkim wiedzieć. Za bardzo lubi mieć władzę.

−

Myślisz, że w tym mundurze jesteś kimś? - mruknął pod nosem Dukes.

−

A tak. - Peabody podeszła bliżej. - Jestem gliną. Jestem kimś, kto przysięgał chronić społeczeństwo przed takimi typkami jak ty. Jestem. -Peabody uderzyła dłonią w stół i przysunęła twarz do jego twarzy. -Jestem tą osobą, która ma na rękach przelaną przez ciebie krew.

−

Proszę nie zwracać się bezpośrednio do mojego klienta. - Snyder poderwał się na równe nogi. Peabody, ku uciesze Eve, wyprostowała się i spojrzała mu w twarz.

−

Pański klient zwrócił się bezpośrednio do mnie, mam to na dyskietce. W takim wypadku mam prawo odpowiedzieć.

−

Klasa, spokój! - Eve klasnęła w dłonie i pokazała, żeby usiedli. -Nie pozwólmy, żeby nasze nerwy brały górę nad manierami. Nie chcemy, żeby pan Snyder nadal cieszył się nieświadomością, dlatego uważam, że powinnyśmy poinformować jego i cały zespół o dowodach, jakie udało nam się zdobyć.

−

A nie lepiej od razu rzucić go na pożarcie prokuratorowi? Niech sobie sam radzi.

−

Peabody, nie masz litości.

−

Jeśli zamierzacie odgrywać przedstawienie o dobrym i złym glinie... - zaczął Snyder.

−

Nawet mi to przez myśl nie przeszło. - Eve wykrzywiła twarz. -A tak nawiasem mówiąc, to ja jestem złym gliną. Zawsze.

−

Dziwka - wycedził przez zęby Dukes.

−

Widzi pan? On wie. A nawiązując do tego komentarza - ciągnęła Eve - drogi panie, na razie mało pan widział. Zidentyfikowaliśmy ten pański genialny wynalazek. Po skopiowaniu wirusa dotarliśmy do źródła. Do pańskiej jednostki. Don, tam są tylko twoje odciski palców, twoja identyfikacja głosowa i twój osobisty kod. Żadnych innych użytkowników. Nie sądziłeś, że to możliwe, co? Teraz Eve się nad nim pochyliła. - Dysponuję takimi technikami, że przy nich wyglądasz jak początkujący haker.

−

Gówno prawda.

−

Zainfekowany list elektroniczny do Louisa K. Cogburna wysłałeś ze swojej jednostki ósmego lipca 2059 roku o czternastej zero zero. List do Chadwicka Fitzhugh wysłałeś ósmego lipca o czternastej dwadzieścia trzy. Patrząc mu prosto w oczy, Eve wyrecytowała dane na temat każdej transmisji.

Znała je na pamięć. Na jego twarzy widziała wyraz niedowierzania, które po chwili ustąpiło miejsca wściekłości. I o to jej chodziło.

−

To twój koniec. Oni wiedzieli, że zawiśniesz, kiedy się do was dobierzemy. Don, nie jesteś żadnym generałem. Przy tych, którzy tym sterują, nie jesteś nawet szeregowcem. Zrobili z ciebie kozła ofiarnego.

−

Nic nie wiecie. A ty jesteś zasuszoną babą, która udaje faceta.

−

Tak uważasz, Don? Pokażę ci moje jaja, a ty mi pokaż swoje.

−

Chciałbym się skonsultować z moim klientem - przerwał im Snyder. - Na osobności. Proszę przerwać przesłuchanie do czasu, aż skonsultuję się z moim klientem.

−

To ty ich zabiłeś, prawda? - zapytała Eve.

−

Wykonaliśmy egzekucje - wyrzucił z siebie Dukes, a kiedy Snyder próbował mu przerwać, huknął pięścią w stół z taką siłą, że adwokat omal nie spadł z krzesła. Zamknij się! Do ciężkiej cholery, zamknij mordę! To ty jesteś problemem. Tak samo jak ona/ Za odpowiednio wysokie pieniądze broniłbyś samego diabła. To ty pomagasz tym śmieciom wrócić na ulicę. Nie jesteś mi już potrzebny. Nikogo nie potrzebuję.

−

Panie Dukes, czy to znaczy, że rezygnuje pan z prawa do obecności przedstawiciela prawnego? - zapytała Eve.

−

Nalegam, żeby pozwolono mi na konsultację...

−

Pieprz się! - Dukes poderwał się na nogi. Krzesło, na którym siedział, przewróciło się uderzając o ścianę. - Wszyscy się pieprzcie! Zrobiliśmy coś naprawdę wielkiego. Myślicie, że się boję więzienia? Tego że będę za to siedział? Służyłem mojemu krajowi. Służyłem społeczeństwu.

−

W jaki sposób? Jego usta wykrzywiły się nieprzyjemnie.

−

Eliminując karaluchy.

−

Panie Dukes - odezwał się z godnym podziwu spokojem Snyder -ostatni raz przypominam panu, że ma pan prawo zachować milczenie. Porucznik Dallas przerwie przesłuchanie, a my przejdziemy do sali obok i omówimy...

−

Wynoś się stąd! - rozkazał Dukes, nie patrząc na adwokata. -Zwalniam ciebie i twoich braci karaluchów.

−

Od tej chwili Snyder i Spółka nie są przedstawicielami prawnymi Donalda Dukesa, co zostało zarejestrowane na dyskietce. - Snyder wstał, pozbierał papiery i dał znak swoim współpracownikom. - Pani porucznik.

−

Odprowadzić - poleciła Eve. Peabody otworzyła drzwi i wypuściła prawników.

−

Donaldzie Dukes, czy przyznaje się pan do udziału w zamordowaniu Louisa K. Cogburna? Wyprostował plecy i uniósł dumnie głowę. Nienawiść parowała z niego i skraplała

się na jego czole jak pot. −

Cholerna racja. Zrobiłem to.

−

Czy przyznaje się pan do udziału w zamordowaniu Chadwicka Fitzhugh?

−

To ja stworzyłem tego wirusa. Prawie wszystko zrobiłem samodzielnie. Prawdziwe cacko. To ja im go podałem. Wszystkim.

−

Czy poprzez udział w zamordowaniu tych osób przyczynił się pan do śmierci detektywa Kevina Hallowaya?

−

Tak. Kogo obchodzi jeszcze jeden martwy gliniarz? Załatwiliśmy tę sukę George, Greene'a, razem z tą małą dziwką, którą szkolił, jak ona się nazywała... I Geller. To wszystko?

−

Kto wydawał rozkazy?

−

Nie wypełniałem niczyich rozkazów.

−

Czy w spisku mającym na celu zamordowanie wspomnianych osób uczestniczył wraz z panem burmistrz Steven Peachtree?

−

Sama się dowiedz.

−

Już to zrobiłam - zgasiła go Eve. - Uczestniczył. Nie jesteś mi więcej potrzebny. Zabrać go. Peabody, zaprowadź go do celi, niech zaczyna się przyzwyczajać do życia za kratkami.

I wtedy Dukes się na nią rzucił. Niespodziewanie i bezszelestnie jak pantera. Eve uderzyła go pięścią w szczękę. Kiedy jego głowa odskoczyła w tył, sięgnęła po broń. Ale Peabody była szybsza. Wyjęła paralizator i jedną wiązką zwaliła Dukesa na podłogę. −

Cholera! - Eve założyła ręce na biodra i spojrzała na leżącego u jej stóp mężczyznę. - Od początku chciałam to zrobić.

−

Ja też. Byłam szybsza. Za to pani pierwsza trzasnęła go w gębę. Robota zespołowa.

−

Tak. - Eve uśmiechnęła się, ale w jej oczach nie było radości. -Dobra robota zespołowa.

Roarke potwierdził tę opinię, kiedy spotkali się w jej biurze kilka minut później. −

Zagrałyście na nim jak na skrzypcach. Pokazałaś prawdziwą wirtuozerię, zwłaszcza że wcześniej tylko raz miałaś z nim do czynienia.

−

Znałam go.

−

Tak, zauważyłem. Wiedziałaś, jak zaleźć mu za skórę, żeby eksplodował. Pani porucznik, moje gratulacje.

−

Za wcześnie, jeszcze nie skończyłam. - Zza ściany dobiegały odgłosy kłótni. Przed nami drugi etap. Chcesz zobaczyć?

−

Nie odpuściłbym sobie za żadne skarby świata.

−

Których sporo posiadasz - mruknęła. W tym momencie otworzyły się drzwi i do biura niczym huragan wpadł Chang.

−

Złoży pani oświadczenie. Wszystko już przygotowałem. Złoży je pani w tej chwili. Weźmie pani na siebie odpowiedzialność za ujawnienie mediom błędnych

informacji. - Chang rzucił jej na biurko dwie dyskietki. Włosy miał w nieładzie, oczy płonęły gniewnie. −

Czemu miałabym to zrobić?

−

Bo ja tak mówię. Ostatni raz wtrąca się pani do mojej pracy. Nie pozwolę, żeby pani kpiła z tego, co robię.

−

To, co pan robi, Chang, to są kpiny. Zrobił krok w jej kierunku. Była pewna, że w myślach chwyta ją za szyję i ściska

tak, że oczy wychodzą jej na wierzch. Nie wiedziała, czy powstrzymał go wyzywający wyraz jej twarzy, czy obecność Roarke'a. −

Powiadomiła pani media przed czasem. Wykorzystuje pani znajomość z tą reporterką, żeby prowadzić swoją grę. Wywołała pani burzę, żeby odwrócić uwagę społeczeństwa od błędów, jakie pani popełniła. Obnosi się pani i wywyższa przed widzami, a ja muszę sprzątać po pani cały ten bajzel. Burmistrz Peachtree nie został oskarżony. Nawet go jeszcze nie przesłuchano, ale społeczeństwo już go uznaje za winnego.

−

Rzeczywiście, tak to wygląda. Z jedną małą poprawką. To nie ja ujawniłam te informacje.

−

Niech pani nie kłamie. To nic nie da. Eve podeszła do niego. Zafascynowany kłótnią Roarke usiadł spokojnie na

krześle, zastanawiając się, czy Chang zdaje sobie sprawę, że jest o krok od unicestwienia. −

Chang, nie nazywaj mnie kłamcą. Jeśli już, to ty nim jesteś.

−

A kto się przyjaźni z Nadine Furst? Kto regularnie faworyzuje ją i kanał 75, udzielając wywiadów i podsuwając co lepsze kąski?

−

Ja, a wiesz dlaczego? Bo mam do niej zaufanie. Nadine nie myśli wyłącznie o oglądalności. Właśnie przez wzgląd na naszą przyjaźń ten informator zgłosił się do niej. Chang, to zagrywka w twoim stylu. -Ręce zaciśnięte na szyi podziałały na jej wyobraźnię tak mocno, że sama skorzystała z tego sposobu. Chwyciła go za

gardło, pchnęła na ścianę i uniosła jedną ręką tak, że musiał stać na palcach. Chłopcze, przez to zamieszanie będziesz miał teraz strasznie dużo roboty. −

Zabieraj od mnie łapy! Każę cię aresztować za napaść.

−

Już widzę, jak wpada tu cały oddział mundurowych, żeby ratować twój tyłek. No, Chang, teraz dobrze na tym zarobisz. A kopanie pode mną dołków to dodatkowa atrakcja, co? Przyznaj się, to ty jesteś tym informatorem. Jego twarz zaczęła przybierać wyjątkowo intrygujący odcień, fiolet wpadający w

brąz. −

Puść mnie, puszczaj! - zdołał wykrztusić. - Czy to ty przekazałeś te cholerne informacje mediom?

−

Nie! Czegoś takiego się nie ujawnia bez odpowiedniego przygotowania. To ty je ujawniłaś.

−

Nie, to nie ja. - Postawiła go z powrotem na ziemi. - Przemyśl to. A teraz wynoś się z mojego biura.

−

Złożę skargę. - Chang poprawił kołnierzyk. - Odczytasz to oświadczenie albo...

−

Pocałuj mnie gdzieś - zaproponowała i własnoręcznie wypchnęła go na korytarz.

−

Doskonałe przedstawienie - skomentował Roarke.

−

To jeszcze nie wszystko. Lada chwila rozpocznie się drugi akt.

−

Zanim to nastąpi... - Roarke zaczął się bawić kosmykiem jej włosów, ale już po chwili jego dłoń wędrowała po jej karku. Eve zesztywniała. Była tak zmieszana i zażenowana, że aż się roześmiał. -O co chodzi?

−

Jestem na służbie. Odczep się. Mówię poważnie. - Odwróciła się i podeszła do autokucharza. Programując kawę, usłyszała dobiegający z korytarza miarowy stukot wysokich obcasów. - To do mnie. Do sali weszła Franco. Była równie wściekła jak Chang, choć bardziej od niego

elegancka.

−

Porucznik Dallas - wycedziła przez zaciśnięte zęby i energicznie kiwnęła głową, witając się z Roarkiem. - Proszę wybaczyć, ale chciałabym porozmawiać z panią porucznik na osobności.

−

Oczywiście.

−

Zgłoś się do Feeneya. Jest w sali konferencyjnej B - poradziła mu Eve. - Pracuje nad czymś, co mogłoby cię zainteresować. Piętro niżej, sektor piąty - dodała.

−

Dzięki. A zatem zostawiam panie same. - Zerknął ostatni raz na Eve i wyszedł po cichu, zamykając za sobą drzwi.

−

Tym razem posunęłaś się za daleko. - W przeciwieństwie do Changa, Franco mówiła cicho i panowała nad sobą.

−

W którym miejscu?

−

Za kogo ty się uważasz, żeby oskarżać burmistrza Peachtreego i decydować o jego winie? Kto ci pozwolił przekazywać mediom informacje, które zniszczą mu nie tylko karierę polityczną, ale i życie rodzinne? Nawet go jeszcze nie przesłuchałaś. Nie dałaś mu szansy się obronić.

−

Ten przeciek faktycznie spieprzył mu życiorys, prawda? Kawy?

−

Jak śmiesz tak tu stać i traktować wszystkich z góry po tym, co zrobiłaś?

−

Tak samo jak ty. - Eve pochyliła się nad autokucharzem i wyjęła kubek kawy. To ty ujawniłaś te informacje.

−

Czyś ty oszalała?

−

Nie, i ty też nie oszalałaś. Franco, jesteś bardzo sprytną kobietą. Jedyne, czego nie mogę zrozumieć, to dlaczego to zrobiłaś. Dlaczego powołałaś organizację, która mordowała ludzi, rujnowała innym życie? Doszłam do wniosku, że albo chciałaś wykończyć Peachtreego, albo naprawdę wierzyłaś w to, co robisz. Myślałam o tym dziś rano, ale nadal nie jestem pewna. Pewnie jedno i drugie.

−

Jeśli myślisz, że możesz mnie obrzucać tym samym błotem, którym obrzucasz burmistrza, to się grubo mylisz.

−

To nie są jego transmisje.

czym ty mówisz? −

To nie Peachtree nadał te transmisje ze swojego gabinetu. Te do Dukesa. Ty to zrobiłaś. Weszłaś do jego gabinetu i skorzystałaś z jego łącza. O szesnastej czterdzieści osiem wysłałaś z jego jednostki wiadomość do Dukesa z poleceniem rozpoczęcia akcji. Peachtree wyszedł z biura o szesnastej czterdzieści dwie. Mamy to na dyskietkach zabezpieczających. Widać, jak opuszcza budynek dokładnie w tym czasie, kiedy wysłano wiadomość. Te sześć minut wszystko zmienia. — Eve napiła się kawy. - A ty byłaś wtedy w biurze. Oddana z pani urzędniczka. Asystentka widziała, jak wchodzisz do gabinetu burmistrza kilka minut po jego wyjściu. Tylko ty mogłaś w tym czasie skontaktować się z Dukesem. Franco zdjęła marynarkę od szarego garnituru.

−

To bzdury.

−

Mylisz się. To są szczegóły. Takie, które zwykle pogrążają winnych. Nie spodziewałaś się, że zlokalizujemy źródło, ale na wszelki wypadek wolałaś nie ryzykować. Wykorzystałaś burmistrza. Od początku wykorzystywałaś go jako zasłonę. Polityka to dla mnie zbyt dziwaczna gra, ale powiem ci, jak to widzę. Eve podeszła bliżej i usiadła na brzegu biurka. - Chcesz jego posady. Pewnie nie tylko, ale burmistrz Nowego Jorku to dobry start. Peachtree jest bardzo popularny. Ma szanse na kolejną kadencję, ale po co tak długo czekać? Po co być zastępcą, skoro można być szefem?

−

Tak uważasz?

−

Tak. Myślę, że znalazłaś sposób, żeby pozbyć się przeszkody, co więcej, wpadłaś na pomysł, jak wykorzystać tę przeszkodę dla zaspokojenia własnych ambicji. To proste, zwłaszcza kiedy znało się Nicka Greene'a.

−

Skłonności seksualne burmistrza Peachtreego powinny pozostać jego osobistą sprawą.

−

Powinny. Później do tego wrócimy. Trzymasz rękę na pulsie wydarzeń. Jesteś na bieżąco z wydarzeniami politycznymi, znasz wyniki sondaży. Dzieciom dzieje się krzywda. A to przecież przyszli wyborcy. Tak jak ich rodzice, znajomi, inni obywatele. Wyborcy są wściekli, zawiedzeni, po prostu wkurzeni. Ktoś powinien się tym zająć, a ty idealnie się do tego nadajesz. Masz władzę i wykształcenie prawnicze. Zdajesz sobie sprawę z tego, że te śmieci nigdy nie poniosą kary. Znalazłaś sposób, żeby ich ukarać. To cholernie wielkie osiągnięcie. Usta Franco drgnęły w ledwo zauważalnym uśmiechu, ale dumy, jaka pojawiła się

w jej oczach, nie zdołała ukryć. Eve dostrzegła jej zadowolenie z siebie i arogancję. −

Czy naprawdę wierzysz, że potrafisz to udowodnić?

−

Mam Dukesa. - Eve wzruszyła ramionami. - Mam Obrońców Czystości. Przy czterdziestu aresztowanych jedna osoba może się wyśliznąć. Dowody się znajdą, a sprawę i tak jakoś zamknę.

−

A więc ten mały scenariusz pozostaje między nami?

−

Tak. Rozmawiamy sobie o przebiegu rozgrywki, ot, jak dziewczyna z dziewczyną.

−

A więc błagam, mów dalej. - Franco zachęcająco machnęła ręką.

−

Wtedy postanowiłaś nacisnąć ostatni guzik. Przeciek. Wypchnęłaś burmistrza na sam środek bagna, żeby go potem bronić. Ale ostrożnie. Jeśli zostanie skazany, będziesz opłakiwać stratę człowieka skorumpowanego przez władzę. Jeśli go uniewinnią, będziesz wychwalać system, który oczyszcza niewinnego człowieka z zarzutów. Tak czy siak, zajmiesz jego miejsce i to ty będziesz rządzić miastem. Może gdzieś, kiedyś chodziło ci o sprawiedliwość. Ostatecznie górę wzięła polityka.

−

Nie masz racji. - Franco wstała i wzięła kubek kawy, który zaprogramowała dla niej Eve. - Ponieważ ta rozmowa ma pozostać między nami i ponieważ cię szanuję, powiem, że się mylisz, ale nie do końca. Obrońcy Czystości to było rozwiązanie. Eksterminacja zarazy. Jeszcze można wszystko powtórzyć. -

Przechyliła głowę. -Przydałby się nam ktoś taki jak ty. Nie przez przypadek nalegałam, żeby zrobić z ciebie symbol. Masz wpływy, Dallas. Wiem, jak wykorzystać twoją pasję, umiejętności, prezencję. Już wtedy, na spotkaniu w biurze Tibble'a, czułam, że znajdziesz sposób, żeby to rozwalić. Musiałam się z tym pogodzić. Zawsze sama wybieram potyczki, w których uczestniczę. −

Dlaczego akurat ta?

−

Każdy polityk potrzebuje programu. Ten jest mój. Dukes chciał cię zainfekować dodała. - Takie rozwiązanie nie wchodziło w rachubę. Tego nie było w moim programie. Dallas, sama pomyśl, ile niewinnych dzieci udało nam się uratować.

−

I to jest ten twój program?

−

Jeśli będę go kiedyś potrzebować, to tak. A poza tym taka jest prawda. Peachtree ma dobre intencje, ale jest miękki i zbyt ostrożny w sensie politycznym. Wcześniej czy później wpadłby z tą swoją seksualnością. Miałam pójść na dno razem z nim?

−

Więc wskazałaś Greene'a. Dwie pieczenie przy jednym ogniu. Wyeliminowałaś kolejnego łajdaka, a równocześnie rozpętałaś skandal wokół burmistrza. Nie tylko sprawa seksu, ale i podejrzenie o udział w wielokrotnym morderstwie. Cały czas się zastanawiałam, dlaczego nikt nie próbował przejąć tych filmów, którymi Greene szantażował. Nie widziałam w tym sensu, dopóki nie spojrzałam na to z drugiej strony. Chodziło właśnie o to, żeby je znaleziono i wykorzystano.

−

Ludzie pokazani na tych filmach zasłużyli na to, żeby to ujawnić. Zadając się z kimś takim jak Greene, udowodnili, że są słabi i głupi.

−

A ty jesteś sędzią. Osądziłaś ich wszystkich.

−

Tak. Należę do grupy osób, które uważają, że nadszedł czas, by sądzić. Ty i ja, Dallas, nie jesteśmy miękkie ani ostrożne. Działamy. Nie boimy się akcji. Zostanę burmistrzem Nowego Jorku - dodała bez wahania. - Za kilka łat fotel gubernatora, a potem już prosto do Waszyngtonu. Będę trzecią kobietą prezydentem Stanów Zjednoczonych, i to zanim skończę pięćdziesiątkę. Mogę cię pociągnąć za sobą.

Co powiesz na stanowisko szefa nowojorskiej policji, Dallas? Komisarz Eve Dallas. Potrzebne mi na to pięć, sześć lat. −

Nie, dziękuję. Za dużo polityki, jak na mój gust. Jak chcesz to wszystko osiągnąć zza krat, Franco?

−

A jak ty chcesz mnie tam wysłać? - odparowała. - Byłam bardzo uważna. Jeśli chodzi o te transmisje z biura Peachtreego, moi prawnicy się tym zajmą. Ktoś mógł je podrzucić i zapisać, że zostały wysłane. Asystentka mogła się mylić, to nie ja wchodziłam do biura, musiała widzieć kogoś innego. Tam ciągle jest taki ruch.

−

Nikt niczego nie podrzucił, a asystentka się nie myli.

−

Nie, ale ty niczego mi nie udowodnisz. Nic z tego, co tu usłyszałaś, ci się nie przyda. Twoje słowo przeciwko mojemu. Chang jest przekonany, że to ty udostępniłaś Furst informacje, opinia publiczna wciąż nie wie, co sądzić o Obrońcach Czystości, a ty przyczyniłaś się do upadku tej organizacji. W tej chwili to moje słowo się bardziej liczy niż twoje.

−

Możliwe, możliwe. Te twoje słowa zaraz nabiorą jeszcze większego znaczenia. Eve wyjęła z kieszeni komunikator. - Myślę, że to wystarczy - powiedziała. Franco gwałtownie odstawiła kubek.

−

Masz podsłuch?

−

Och, tak.

−

I tak nie możecie tego wykorzystać. Nie odczytałaś mi moich praw. Mówiłam to w nerwach, bo chciałam się na tobie zemścić za ten przeciek.

−

Niezły pomysł. Zobaczymy, jak sobie z tym poradzą twoi prawnicy. Jenno Franco, jest pani aresztowana za udział w morderstwie. - Odczytując listę nazwisk, Eve wyjęła kajdanki. Franco zaczęła się wycofywać, wtedy otworzyły się drzwi. Pierwszy wszedł burmistrz, za nim Whitney i Tibble.

−

Jenno, okryłaś urząd hańbą - powiedział cicho Peachtree. - Mam nadzieję, że system, który tak paskudnie wykorzystałaś, odda ci sprawiedliwość.

−

Nie mam nic do powiedzenia. - stwierdziła z kamienną twarzą Franco, kiedy Eve zakuwała ją w kajdanki. - Wezwijcie moich adwokatów. Nie będzie żadnego oświadczenia.

−

Za późno. - Eve spojrzała w stronę drzwi, w których pojawiła się Nadine, tuż za nią stał kamerzysta z włączonym sprzętem. - Macie wszystko?

−

Co do słowa - zapewniła ją Nadine. - Poszło na żywo.

−

Transmitowaliście... - Twarz Franco chorobliwie pobladła. -Macie tu kamery?

−

To mój program. Jeśli zamierzasz to wykorzystać przeciwko nowojorskiej policji, przypominam, że to moje biuro. Weszłaś tu bez zaproszenia. Nie miałam obowiązku informować o kamerach zabezpieczających ani obecności mediów. Panowie wybaczą. - Eve wraz z Franco przeciskała się przez tłum mężczyzn zebranych w jej ciasnym biurze. - Peabody.

−

Pani porucznik. - Peabody była już przy drzwiach na korytarzu.

−

Odczytaj jej prawa. Franco została wyprowadzona. Tuż za nią dreptała Nadine, stukając obcasami i

zasypując Franco pytaniami. Eve słyszała tylko jej wściekłe: „Bez komentarza". −

Pani porucznik. - Peachtree podszedł do Eve. - Dobra robota. Chciałem pani podziękować za to, co zrobiła pani dla miasta, dla wydziału, dla mnie osobiście.

−

Na tym polega moja praca. Gdyby był pan w to wmieszany, potraktowałabym pana równie surowo.

−

A nie jestem? - Obejrzał się ponuro za Franco. - Choćby przez to, że nie widziałem, co się dzieje pod moim własnym nosem.

−

Czasami najtrudniej dostrzec to, co dzieje się pod nosem.

−

Możliwe. - Wyciągnął rękę i uścisnął dłoń Eve. - Panowie, pora to zakończyć. Tibble, wychodząc, kiwnął na Eve.

−

Konferencja medialna za godzinę. Świetna robota, pani porucznik.

−

Dziękuję, panie komisarzu.

−

Ty i twoi ludzie otrzymacie pochwałę -po wiedział jej Whitney. -Chcę mieć raport jeszcze przed konferencją.

−

Tak jest, panie komendancie. Zaraz się do tego zabiorę. Ledwo usiadła za biurkiem, kiedy zjawił się Roarke.

−

To dopiero był spektakl.

−

Rzucenie jej mediom to był tylko miły dodatek- Musiałam to szybko zorganizować. Nie zdążyłam ci powiedzieć.

−

Zdążyłaś - poprawił. - Za bardzo się przestraszyłaś, kiedy próbowałem cię tu pocałować.

−

Cóż, faceci z WPE będą mi to wypominać całymi tygodniami.

−

Te kamery są nadal włączone?

−

Nie. Pochylił się i namiętnie ją pocałował.

−

Od razu lepiej się poczułem - westchnął.

−

No, asie, wystarczy tych wygłupów. Mam jeszcze dużo pracy.

−

Pozwól, że cię o coś zapytam. Czy już wiesz, że miałaś rację? Zamknęła oczy. On od początku o tym wiedział. Kiedy na niego spojrzała, była już pewna.

−

Tak, wiem, że mam rację. Czuję to w środku. W kościach.

−

Ja też - powiedział, otwierając drzwi. Zanim wyszedł, jeszcze raz się obejrzał. Pani porucznik?

−

O co chodzi?

−

Jesteś świetnym gliną. Uśmiechnęła się.

−

Pewnie. Odstawiła na bok kubek z kawą i włączyła komputer. Podczas gdy inni bawili się

w politykę, ona zabrała się do pracy.