Putney Mary Jo - Okruchy tęczy 05.pdf

SAVE OFFLINE

Waleczny żołnierz, wspaniały człowiek, oddany przyjaciel... Zalety lorda Michaela Kenyona można by wyliczać w nieskończoność. Niestety, ten mężczyzna niemal bez skazy nie ma szczęścia w miłości. Już po raz drugi w swym niezbyt długim życiu obdarza uczuciem mężatkę. Na dodatek czasy - wojen napoleońskich - nie sprzyjają miłości. Czy lord Kenyon i jego ukochana Catherine odnajdą szczęście? Czy miłość doda im sił do przezwyciężenia piętrzących się trudności?

MARY JO PUTNEY

OKRUCHY TĘCZY

Na cześć uzdrawiającej mocy przyjaźni, a więc na cześć Alice, Suzl, Merrila i Bobby'ego

PROLOG Londyn, czerwiec 1816 roku Potrzebowała męża i to bardzo szybko. Tłumiąc histeryczny śmiech, Catherine Melbourne obejrzała się przez ramię na budynek, który właśnie opuściła. Widok biura prawnego natychmiast ją otrzeźwił. To nie był sen. W ciągu półgodziny zyskała dziadka oraz szansę na spadek. O dziadku przedtem nie słyszała. Spadek może całkowicie odmienić jej życie. Nie będzie musiała szukać pracy, dzięki której ledwie zdoła się utrzymać wraz z Amy. Dostanie tyle pieniędzy, że wystarczy na wygodne życie. Mówiło się też o zabytkowym domostwie, wyspie i dziedzictwie. Jej córkę czeka przyszłość, na jaką zasłużyła. Oczywiście na nią samą spadnie również odpowiedzialność, ale to jest w końcu zrozumiałe. Zawsze z nią się zmagała. Pojawił się tylko jeden problem. Musi przekonać nowo odnalezionego dziadka, że ma męża i że oboje są godni tytułów lorda i lady Skoal. Poczuła powracający przypływ histerii, tym razem bez śmiechu. Co ma począć? Zacisnęła usta. Będzie kłamać, to nie ulega wątpliwości. Powinna powiedzieć panu Harwellowi o niedawnej śmierci Colina. Jednak prawnik oznajmił bez ogródek, że jako samotna, Catherine nie miałaby najmniejszych szans na otrzymanie spadku. Torquil Penrose, dwudziesty siódmy dziedzic Skoal, nie dopuszczał myśli, by kobieta mogła władać jego wyspą. Catherine musi więc znaleźć mężczyznę, który nie tylko wcieli się w rolę męża, ale wykona to zadanie tak przekonująco, że umierający dziadek uczyni ją swoją spadkobierczynią. Do kogo ma się zwrócić? Odpowiedź przyszła natychmiast: lord Michael Kenyon. Był dobrym przyjacielem. Co ważniejsze, nie kochał się w niej. Poza tym podczas ostatniego spotkania obiecał jej, że jeśli kiedykolwiek będzie znajdowała się w potrzebie, on jej pomoże. Doskonale wiedziała, gdzie go szukać. Był synem księcia i bohaterem wojennym, więc gazety zamieszczające wiadomości towarzyskie regularnie o nim wspominały. Lord M.K. spędza sezon w mieście jako gość hrabiostwa S. Lorda M.K. widziano w parku na przejażdżce z panną F. Lord M.K. towarzyszył uroczej pani A. w operze. Informacje te nie mogły ujść uwagi Catherine. Jeśli Michael nie odmówi pomocy, spędzi z nim sporo czasu. Oznacza to ścisłą kontrolę własnych uczuć. Potrafiła nad nimi zapanować zeszłej wiosny w Brukseli. Potrafi i tym razem.

Znacznie gorsze było to, że nie będzie mogła powiedzieć mu prawdy. Michael uważa, że ma wobec niej wielki dług wdzięczności. Dowiedziawszy się o jej wdowieństwie i wielkich kłopotach finansowych, może uznać - a nawet jest to wielce prawdopodobne - że najlepszą formą pomocy będzie propozycja małżeństwa. Ta myśl wywołała dziwne uczucie, kłujące gdzieś pod żebrami. Michael nie zgodzi się przecież na takie małżeństwo, jakie wiązało ją z Colinem. Żaden normalny mężczyzna nie mógłby na to przystać. Ona też nie będzie w stanie się przyznać do swego potwornego upadku; już sama myśl o tym wywołuje skurcz w żołądku. Najprościej i najbezpieczniej będzie pozwolić mu myśleć, że Colin żyje. Znajdowała się daleko od Mayfair. Zanim tam dotrze, ułoży sobie w głowie wszystkie kłamstwa. Gdy po dniu pełnym niemiłych wstrząsów Michael Kenyon wszedł do Strathmore House, lokaj podał mu wizytówkę. - Milordzie, jakaś dama czeka na pana. Pierwsze słowa Michaela zaliczały się do takich, które nie nadają się do druku. Potem spojrzał na wizytówkę, pani Colin Melbourne. Dobry Boże, Catherine. Tylko tego mu brakowało. Ona jest tutaj, pod tym dachem. Ta myśl wywołała w nim takie zniecierpliwienie, że ledwie zdążył zapytać, gdzie czeka na niego. Skoro tylko uzyskał odpowiedź, podążył do saloniku i otworzył drzwi na oścież. - Catherine? Wyglądała przez okno, ale gdy wszedł, obróciła się. Skromnie zaczesane ciemne włosy i szara sukienka podkreślały jej urodę. Po rozstaniu z nią modlił się, aby już nigdy nie doszło do następnego spotkania. Przez ostatni rok wiele czasu i wysiłku poświęcił próbie wyrzucenia jej z pamięci. Jednak teraz, gdy znalazła się w pobliżu, nie interesowało go, jaką cenę przyjdzie mu później zapłacić; widok Catherine był niczym powiew świeżego powietrza w kopalni węgla. - Lordzie Michaelu, przepraszam, że zawracam panu głowę - zaczęła niepewnie. Przez moment usiłował zapanować nad sobą, potem przemaszerował przez pokój. - Czemu tak oficjalnie, Catherine? - powiedział swobodnie. - Dobrze, że cię widzę. Jak zawsze wyglądasz uroczo. Ujął jej dłonie i na moment ogarnęło go przerażenie, że dopuści się czegoś niewybaczalnego. Niebezpieczna chwila minęła; ucałował ją delikatnie, po przyjacielsku w policzek. Uwolnił jej ręce i odsunął się na bezpieczną odległość.

- Co słychać u Amy? - Zmusił się również do dodania: - A u Colina? Catherine uśmiechnęła się. - Amy jest cudowna. Nie poznałbyś jej. Od ostatniej wiosny urosła o prawie osiem centymetrów, przysięgam. Colin - zawahała się - wciąż przebywa we Francji. Głos Catherine brzmiał obojętnie, jak zawsze, gdy mówiła o mężu. Michael podziwiał jej spokój. - Zagubiłem gdzieś dobre maniery - powiedział. - Proszę, usiądź. Zadzwonię, aby przynieśli herbatę. Spojrzała na swe splecione ręce. Jej profil przypominał renesansową świętą. - Lepiej od razu przystąpię do rzeczy. Potrzebuję dość niecodziennej przysługi. Gdy usłyszysz, o co chodzi, może... zechcesz mnie wyrzucić. - Nigdy - powiedział spokojnie. - Catherine, zawdzięczam ci życie. Możesz prosić mnie o wszystko. - Niepotrzebnie wyolbrzymiasz moje zasługi. - Podniosła wzrok, jej zadziwiająco wyraziste oczy spoglądały zza ciemnej kurtyny rzęs. - Przykro mi, ale potrzebuję męża. Chwilowego męża.

KSIĘGA PIERWSZA DROGA DO PIEKŁA

1 Salamanka, Hiszpania, czerwiec 1812 roku Siwowłosy chirurg uważnie przyglądał się leżącemu na prymitywnym stole mężczyźnie. Zmęczonym ruchem przetarł czoło, rozmazując przy tym krew. - Nieźle pan oberwał, kapitanie - powiedział z wyraźnym szkockim akcentem. - Czy nikt panu nie powiedział, że ataku kartaczy nie należy blokować własną piersią? - Niestety, nie - wyszeptał z trudem lord Michasi Kenyon. - W Oksfordzie wykładają głównie teorię, a nie przedmioty użyteczne. Może należało pójść do tego nowego koledżu wojskowego. - Wyciągnięcie wszystkich odłamków stanowi prawdziwe wyzwanie. Zobaczymy, czy mi się uda ta sztuka. - Chirurg pozwolił sobie na makabryczny żart. - Proszę wypić trochę brandy. Potem przystąpię do pracy. Sanitariusz przytknął butelkę do ust Michaela; ten zmusił się do przełknięcia możliwie największej ilości ognistego płynu. Niestety, brakowało zarówno czasu, jak i brandy, aby naprawdę mógł się upić. Gdy Michael skończył, chirurg rozciął resztki kurtki i koszuli pacjenta. - Kapitanie, miał pan niesamowite szczęście. Gdyby Francuzi prawidłowo załadowali proch, nie zostałoby z pana wystarczająco dużo do identyfikacji. Rozległo się nieprzyjemne zgrzytanie metalu o metal. Następnie chirurg wyciągnął kulę z ramienia Michaela. Towarzyszył temu tak ogromny ból, że cały świat pociemniał. Pacjent przygryzł wargi, aż do krwi. Zanim chirurg ponownie zadał ból, Michael zapytał korzystając z chwili odpoczynku. - Bitwa... wygrana? - Chyba tak. Mówią, że Francuzi uciekają gdzie pieprz rośnie. Znów tego dokonaliście, chłopcy. - Lekarz usiłował dostać się do następnej kuli. Michael z wielką ulgą zapadł w ciemność. Świadomość częściowo wróciła. Przepełnił go potworny ból, który tłumił zmysły i wzrok. Przy każdym oddechu miał wrażenie, że jego klatkę piersiową i płuca przebija sztylet. Leżał na sienniku w kącie stodoły służącej za szpital polowy. Było ciemno. Gołębie niespokojnie gruchały na krokwi. Uskarżały się na wtargnięcie do ich domu. Sądząc po mieszaninie jęków i ciężkich oddechów, ranni musieli leżeć na klepisku niemal ramię przy ramieniu. Palący upał hiszpańskiego dnia ustąpił przejmującemu chłodowi nocy. Zabandażowany tors Michaela przykryty został gryzącym wełnianym kocem.

Niepotrzebnie - paliła go gorączka wywołana zakażeniem i gorsze niż ból pragnienie. Pomyślał o domu w Walii. Zastanawiał się, czy jeszcze kiedykolwiek dane mu będzie zobaczyć bujną zieleń wzgórz. Pewnie nie; słyszał kiedyś od chirurga, że tylko co trzeci człowiek wylizuje się z poważnej rany. Perspektywa śmierci niosła ze sobą jakąś dozę spokoju. Ból minie. Poza tym przybył przecież do Hiszpanii przeświadczony, że tylko śmierć może wyzwolić go od nierozwiązywalnego dylematu. Pragnął zapomnieć zarówno o Caroline, kobiecie, którą kochał mocniej niż honor, jak i o okropnym przyrzeczeniu; złożył je myśląc, że nigdy nie będzie musiał go wypełnić. W pewnym sensie zaciekawiony zaczął się zastanawiać, kto odczuje jego brak. Bez wątpienia towarzysze broni, ale oni przywykli do tego typu strat. Na drugi dzień stanie się „biednym, starym Kenyonem”, po prostu jeszcze jednym poległym. Nikt z rodziny nie odczuje żalu, chyba że w wyniku irytacji spowodowanej koniecznością zastąpienia modnych strojów żałobną czernią. Ojciec, książę Ashburton, wydusi z siebie kilka banałów na temat woli bożej. W skrytości ducha będzie jednak zadowolony, że uwolnił się od najmłodszego syna, którym pogardzał. Jeśli ktokolwiek rzeczywiście odczuje żal po jego śmierci, będą to jego najstarsi przyjaciele, Lucien i Rafe. No i oczywiście Nicholas, ale Michael nie mógł zmusić się do myślenia o nim. Niewesołe rozważania przerwał kobiecy głos, chłodny i czysty jak górskie źródło w Walii. Dziwnie było usłyszeć angielską damę w takim miejscu. Prawdopodobnie była to jedna z tych nieustraszonych oficerskich żon, które wybrały „pójście za odgłosem bębnów” i towarzyszenie mężom w trudach i niebezpieczeństwach wojennego życia. - Czy chce pan wody? - zapytała miękko. Nie mógł mówić, skinął więc tylko głową. Silne ramię uniosło go. Roztaczała zapach świeżego tymianku i lawendy hiszpańskich wzgórz, wyczuwalny nawet poprzez odór ran i śmierci. Przyćmione światło skrywało rysy jej twarzy. Jego głowa spoczęła w ciepłym zagłębieniu. Gdyby mógł się poruszyć, wcisnąłby twarz w miękkie kobiece ciało. Wtedy byłby gotów na odejście w pokoju. Nie mógł przełykać, miał zbyt wysuszone gardło. Woda wylała mu się z ust i spłynęła na brodę. - Przepraszam, nie trzeba było tyle panu dawać - stwierdziła rzeczowo. - Spróbujmy jeszcze raz. Przechyliła naczynie tak, że tylko kilka kropli skapnęło na spierzchnięte wargi

rannego. Zdołał przełknąć wystarczająco dużo, aby złagodzić palenie w gardle. Cierpliwie podawała mu coraz więcej; za każdym razem tylko troszeczkę, aż ugasił dręczące pragnienie. Odzyskawszy zdolność mówienia, wyszeptał: - Dziękuję pani. Jestem... ogromnie wdzięczny. - Proszę. - Opuściła go na słomę, potem wstała i podeszła do sąsiedniego siennika. Po chwili z wielkim smutkiem powiedziała: Vaya eon Dios, idź z Bogiem. Było to hiszpańskie pożegnanie, znacznie bardziej odpowiednie dla umarłych niż dla żywych. Po jej odejściu Michael ponownie się zdrzemnął. Był na wpół rozbudzony, gdy przyszli sanitariusze i zabrali ciało z sąsiedniego siennika. Wkrótce na tym miejscu położono kolejnego rannego. Przybysz majaczył w gorączce. Bez przerwy mruczał: „Mamo, mamo, gdzie jesteś?” Głos zdradzał młody wiek i olbrzymie przerażenie. Michael próbował odgrodzić się od przepełnionych bólem błagań, bez skutku. Coraz ciszej wypowiadane słowa świadczyły o tym, że chłopiec nie pożyje długo. Biedak. W nogach Michaela odezwał się nowy głos. Był to szkocki chirurg; polecił przyprowadzić panią Melbourne. - Doktorze Kinlock, sam ją pan odesłał do domu - odezwał się zdziwiony sanitariusz. Była wykończona. - Nie wybaczyłaby nam, gdyby się dowiedziała, że ten chłopak tak umarł. Przyprowadź ją. Po jakimś czasie Michael usłyszał delikatny szelest damskich spódnic. Otworzył oczy i zobaczył idącą ostrożnie kobietę. Towarzyszył jej doktor, który niósł latarnię. - Na imię ma Jem - powiedział chirurg przyciszonym głosem. - Pochodzi z któregoś ze wschodnich hrabstw. Chyba z Suffolk. Biedak, dostał w brzuch i długo już nie pociągnie. Kobieta kiwnęła głową. Chociaż Michael nadal miał zamglony wzrok, odniósł wrażenie, że jest brunetką o hiszpańskim owalu twarzy. Ale gdy się odezwała, zorientował się, że to ta sama osoba, która wcześniej podała mu wodę. - Jem, chłopcze, czy to ty? Monotonne przywoływanie matki ucichło. Drżąc z wielkiej ulgi, powiedział: - Och, mamo, mamo, tak się cieszę, że tu jesteś. - Bardzo mi przykro, że trwało to tak długo, Jemie. - Uklękła obok siennika chłopca, a następnie pochyliła się i pocałowała go w policzek. - Wiedziałem, że przyjdziesz. - Jem niepewnie zaczął szukać jej ręki. - Teraz, gdy jesteś tutaj, już się nie boję. Proszę... zostań ze mną.

Ujęła jego dłoń. - Nie martw się chłopcze. Nie zostawię cię samego. Chirurg, zawiesiwszy latarnię na gwoździu wbitym nad siennikiem chłopca, odszedł. Pani Melbourne usiadła na słomie, opierając się o ścianę i położyła głowę Jema na swoich kolanach. Gdy pogłaskała go po włosach, westchnął z wielką ulgą. Zaczęła śpiewać spokojną kołysankę. Głos kobiety ani razu nie załamał się, chociaż gdy z Jema uchodziło powoli życie, jej policzki błyszczały od łez. Michael zamknął oczy, czuł się lepiej. Ciepło i wspaniałomyślność pani Melbourne przypominały mu o wszystkim, co dobre i prawdziwe. Tak długo, jak istnieją podobne jej ziemskie anioły, może warto jest żyć. Odpłynął w sen, a jej miękki głos rozgrzewał go niczym świeca broniąca dostępu ciemnościom. Słońce chowało się za horyzontem, gdy Jem po raz ostatni z trudem zaczerpnął powietrza, potem znieruchomiał. Catherine ułożyła go z powrotem na słomie. Odczuwała nie dający się ukoić łzami żal. Był taki młody. Gdy wstała, ledwo mogła się utrzymać na zdrętwiałych nogach. Oparta o nie obrobioną kamienną ścianę czekała, aż mięśnie dojdą do siebie. Spojrzała na leżącego po lewej mężczyznę. Koc zsunął się z niego odsłaniając owiniętą pokrwawionymi bandażami szeroką pierś. Powietrze wciąż było chłodne, więc pochyliła się i naciągnęła koc. Potem przyłożyła dłoń do jego czoła. Ze zdziwieniem stwierdziła, że gorączka opadła. Gdy dawała mu wodę, nie postawiłaby i półpensówki na jego szansę przeżycia. Był to jednak wysoki, dobrze zbudowany młody człowiek. Być może drzemały w nim siły, dzięki którym będzie mógł dojść do siebie. Miała taką nadzieję. Zmęczona skierowała się do drzwi. Podczas lat spędzonych w obozie dowiedziała się wiele rzeczy przydatnych w opiece nad rannymi, zdobyła też spore umiejętności chirurgiczne. Nie zdołała się jednak przyzwyczaić do widoku cierpienia. Po ogłuszającej wrzawie poprzedniego dnia surowy krajobraz tchnął ciszą i spokojem. Zanim dotarła do namiotu, opadło z niej napięcie. Jej mąż Colin jeszcze nie wrócił ze służby. Stajenny Bates spał na zewnątrz, strzegąc kobiet kapitana. Gdy potwornie zmęczona wśliznęła się do namiotu, spośród kocy wyjrzała ciemna główka Amy. Z nonszalancją weterana dziewczynka zapytała: - Mamo, czy nadszedł czas wymarszu? - Nie, laleczko. - Catherine ucałowała czoło córki. Po potwornościach polowego szpitala możliwość uściskania zdrowego ciałka dziecka stanowiła cudowną odmianę. - Myślę,

że zostaniemy tu dzisiaj. Po bitwie zawsze jest dużo do zrobienia. Amy omiotła matkę surowym spojrzeniem. - Potrzebujesz snu. Obróć się, to rozepnę ci suknię. Catherine z uśmiechem wykonała polecenie. Wyrzuty sumienia wywołane zabraniem córki na wyprawę wojenną ścierały się ze świadomością, że życie stworzyło cud w postaci tego dziecka: dobrze rozwiniętego, mądrego i znacznie ponad wiek uzdolnionego. Zanim Amy poradziła sobie z poplamioną suknią matki, usłyszały odgłos kopyt końskich, szczęk uprzęży i szorstki głos kapitana. Po chwili Colin wtoczył się do namiotu. Miał większość cech energicznego oficera kawalerii, a otaczające go osoby zawsze wiedziały, że jest w pobliżu. - Dzień dobry paniom. - Niedbale zwichrzył włosy Amy. - Catherine, słyszałaś o wczorajszej szarży kawalerii? - Nie czekając na odpowiedź, z kosza wyciągnął pieczone udko chudego kurczaka i wgryzł się w nie. - To był najpiękniejszy manewr, w jakim kiedykolwiek uczestniczyłem. Jak burza, z wrzaskiem ruszyliśmy na Francuzów i zmietliśmy ich z pola. Nie tylko wzięliśmy tysiące jeńców i setki sztuk broni, ale zdobyliśmy też dwa orły! Nigdy jeszcze do czegoś podobnego nie doszło. Pozłacane sztandary francuskich regimentów, zwane orłami, zaprojektowane były na wzór sztandarów cesarskiego Rzymu, a ich zdobycie stanowiło wyjątkowy wyczyn. - Słyszałam - odpowiedziała Catherine. - Nasi żołnierze byli wspaniali. Spędziła noc, opiekując się tymi, którzy zapłacili własną cenę za zwycięstwo. Obgryzłszy mięso, Colin wyrzucił kość przez rozsznurowany otwór namiotu. - Ruszyliśmy za Francuzami, ale bez powodzenia. Jeden z tych cholernych hiszpańskich generałów nie wykonał rozkazu starego Hookeya i nie ustawił ludzi przy rzece, a potem nie starczyło mu odwagi, aby przyznać się do błędu. Catherine zignorowała przekleństwo. Dziecka żyjącego pośród żołnierzy nie da się uchronić przed nieprzystojnym językiem. - Cóż, można zrozumieć punkt widzenia generała. Sama nie chciałabym wyznać takiego błędu lordowi Wellingtonowi. - Szczera prawda. - Colin ściągnął zakurzoną kurtkę. - Czy jest jeszcze coś do jedzenia? Gdyby któryś z zabitych francuskich koni został przyzwoicie upieczony, zjadłbym go. Amy spojrzała na ojca z wyrzutem. - Mama musi odpocząć. Niemal całą noc spędziła w szpitalu. - Ale twój ojciec stoczył wczoraj bitwę - zauważyła delikatnie Catherine. - Przygotuję

śniadanie. Wychodząc z namiotu, przeszła koło męża. Spod końskiego odoru i błota przebijał zapach piżmowych perfum. Gdy odwołano pogoń za Francuzami, Colin z pewnością odwiedził swoją obecną przyjaciółkę, wesołą wdówkę z Salamanki. Panna do wszystkiego, żona sierżanta z kompanii Colina, nie przyjdzie jeszcze co najmniej przez godzinę, więc Catherine sama przyklęknęła koło ognia. Dorzuciła do żaru gałązek. Zmęczona zastanawiała się, jak to jej życie potoczyło się w zupełnie innym kierunku, niż wyobrażała to sobie w marzeniach. Gdy mając szesnaście lat wychodziła za Colina, wierzyła w romantyczną miłość i radosną przygodę. W zamian za to znalazła samotność i umierających chłopców, takich jak Jem. Zniecierpliwiona wstała i zawiesiła kociołek nad ogniem. W jej życiu nie było miejsca na rozczulanie się nad sobą. Choć opieka nad rannymi przynosiła ból, dawała również satysfakcję. Robiła przecież coś, co naprawdę miało znaczenie. Mimo że małżeństwo nie spełniało jej oczekiwań, oboje z Colinem nauczyli się wystarczająco dobrze koegzystować. A do kochania? Cóż, miała Amy. Szkoda tylko, że nie mogła mieć więcej dzieci. Trzeba zacisnąć zęby, powiedziała sobie, los jej przecież sprzyjał.

2 Penreith, Walia, marzec 1815 roku Michael Kenyon starannie odhaczył ostatnią pozycję w spisie. Nowy sprzęt górniczy dobrze działał, niedawno wynajęty zarządca posiadłości doskonale pracował, a inne interesy Michaela również toczyły się gładko. Skoro osiągnął te cele, nadszedł czas na znalezienie sobie żony. Wstał zza sekretery i spojrzał na otulony mgłą krajobraz. Od pierwszego spojrzenia pokochał tę dramatycznie piękną dolinę i dwór ze zwietrzałego kamienia. Musiał jednak przyznać, że zimą Walia jest odludnym miejscem, nawet dla mężczyzny, który wreszcie odnalazł w sobie spokój. Minęło ponad pięć lat od jego ostatniego związku z kobietą. Pięć długich, trudnych lat od czasu, kiedy chorobliwa obsesja zniszczyła poczucie honoru i godności. Szaleństwo, przydatne podczas walki, skrzywiło mu duszę. Zdrowy rozsądek powrócił dopiero wówczas, gdy znalazł się o włos od popełnienia prawdziwie niewybaczalnego czynu. Myśli Michaela zmieniły kierunek; wspomnienia związane ze zdradą najgłębszych przekonań były zbyt bolesne. Jednak ludzie, którym wyrządził krzywdę, przebaczyli mu z własnej woli. Nadszedł czas, aby przestał biczować się za przeszłe uczynki i spojrzał w przyszłość. Powrócił temat żony. Nie miał wygórowanych oczekiwań. Choć nie mógł świecić przykładem, był przystojny, dobrze urodzony, a jego fortuna zaliczała się do większych. Miał też wystarczająco dużo wad, aby każda szanująca się kobieta pragnęła uczynić go lepszym. Nie szukał wielkiej namiętności. Była to ostatnia rzecz, jakiej pragnął. Nie czuł się zdolny do tego rodzaju miłości. To, co uważał za olbrzymią pasję, okazało się pokręconą, patetyczną obsesją. Zamiast rozglądać się za romansami, poszuka ciepłej i inteligentnej kobiety, dobrej towarzyszki. Kogoś, kto ma już za sobą pewne doświadczenia. Musi jednak być wystarczająco atrakcyjna, aby zechciał pójść z nią do łóżka. Nieprzeciętna uroda nie jest konieczna. Na podstawie własnych doświadczeń mógł stwierdzić, że oszałamiający wygląd jest niebezpieczny. Dzięki Bogu, ma już za sobą wczesną młodość i towarzyszące jej idiotyczne przewrażliwienie. Ocena osobowości i powierzchowności nie stanowi problemu. Znacznie trudniejsze do potwierdzenia, ale też znacznie ważniejsze, są uczciwość i stuprocentowa lojalność. Zdążył już zrozumieć, i to w przykry sposób, że bez uczciwości niczego się nie osiągnie. W tym rejonie Walii mieszkało niewiele odpowiednich kobiet, na sezon więc musi

wyjechać do Londynu. Wspaniale będzie oddać się przez kilka miesięcy wyłącznie przyjemnościom. Może dopisze mu szczęście i znajdzie miłą kobietę, z którą spędzi resztę życia. Jeśli nie, nadejdą następne sezony. Zadumę Michaela przerwało pukanie do drzwi. Gdy zezwolił na wejście, lokaj podał mu podniszczony podczas podróży woreczek. - Milordzie, wiadomość dla pana z Londynu. Otworzywszy przesyłkę, Michael znalazł list zapieczętowany sygnetem hrabiego Strathmore'a. Niecierpliwie złamał wosk. Poprzednia pilna wiadomość od Luciena wzywała go na intrygującą misję ratowniczą. Może Luce znów odkrył coś równie interesującego, dzięki czemu łatwiej będzie przetrwać zimowe miesiące? Jednak kiedy przebiegł wzrokiem zwięzłe przesłanie, lekkomyślność ulotniła się. Po dwukrotnym przeczytaniu listu wstał. - Sprawdź, czy zajęto się posłańcem Strathmore'a. Powiedz też kucharzowi, że mogę nie wrócić na obiad. Jadę do Aberdare. - Tak, milordzie. - Nie mogąc opanować ciekawości, lokaj zapytał: - Złe wieści? Michael uśmiechnął się ponuro. - Właśnie urzeczywistnił się najgorszy sen Europy. Myśli Michaela tak dalece były przepełnione otrzymanymi wieściami, że jadąc przez dolinę do wielkiego dworu hrabiostwa Aberdare prawie nie czuł chłodnej mgły. Dotarłszy do celu, zsiadł z konia, lejce rzucił stajennemu, a następnie przeskakując po dwa stopnie naraz, wbiegł do domu. Jak zwykle podczas wizyt w Aberdare ogarnęło go zdziwienie, że ponownie dane mu będzie oddychać w domu Nicholasa, tak zwyczajnie jak wówczas, gdy obaj byli uczniami w Eton. Trzy czy cztery lata temu taka swoboda byłaby równie nierealna, jak wschód słońca na zachodzie. Ponieważ Michael uważany był niemal za członka rodziny, lokaj od razu zaprowadził go do salonu. Lady Aberdare siedziała obok wspaniale rzeźbionej kołyski, w której leżał jej maleńki synek Kenrick. Michael uśmiechnął się do hrabiny. - Dzień dobry, Clare. Domyślam się, że nie jesteś w stanie spuścić z oczu wicehrabiego Tregar. - Witaj, Michaelu. - Jej oczy błysnęły, gdy podawała mu rękę. - To bardzo poniżające. Czuję się jak kocica strzegąca swoich kociąt. Moja przyjaciółka Marged zapewnia mnie jednak, że za miesiąc albo dwa wróci mi rozsądek. - Zawsze byłaś rozsądna. - Michael pocałował ją serdecznie w policzek. Samym swym

istnieniem Clare dawała świadectwo wszystkiemu, co dobre i prawdziwe w kobietach. Uwolniwszy jej rękę zajrzał do kołyski. - Niesamowite, jak maleńkie można mieć palce. - Ale ma zadziwiająco silny uścisk - stwierdziła z dumą. - Daj mu szansę zademonstrowania. Michael pochylił się nad kołyską i delikatnie dotknął dłoni niemowlęcia. Kenrick zagulgotał i zacisnął miniaturową piąstkę wokół palca Michaela. Gest maleństwa głęboko go poruszył. Ten mikroskopijny człowieczek stanowił żyjący dowód miłości Clare i Nicholasa. Miał niebezpiecznie czarowny uśmiech ojca i żywe niebieskie oczy matki. Kenrick, noszący imię po dziadku ze strony ojca, był mostem łączącym przeszłość z przyszłością. Dziecko Michaela, gdyby żyło, miałoby teraz prawie pięć lat... Myśl trudna była do zniesienia, więc delikatnie uwolnił palec i wyprostował się. - Czy Nicholas jest w domu? - Nie, ale lada moment powinien wrócić. - Brwi Clare złączyły się. - Czy coś się stało? - Napoleon uciekł z Elby i wylądował we Francji - wyjaśnił obojętnie Michael. W instynktownym geście obronnym ręka Clare powędrowała do kołyski. Usłyszeli, jak ktoś stojący w drzwiach gwałtownie zaczerpnął powietrza. Michael obrócił się i zobaczył hrabiego Aberdare'a. Jego ciemne włosy, wilgotne odjazdy we mgle, gładko przylegały do głowy. Na ogół żywe rysy twarzy teraz były nienaturalnie nieruchome. - Czy są jakieś wieści na temat reakcji Francuzów? - zapytał. - Najwyraźniej witają go radośnie. Wiele wskazuje na to, że w ciągu najbliższych dwóch tygodni król Ludwik ucieknie, ratując własną skórę, a Bonaparte zasiądzie w Paryżu i ponownie obwoła się cesarzem. Ludwik nie zdobył chyba serc poddanych. - Michael wyciągnął z kieszeni list. - Przysłał to Lucien. Nicholas przeczytał pismo i zmarszczył brwi. - Jestem zaskoczony; jednak, mimo wszystko, taki rozwój sytuacji był nieunikniony. - Czułem identycznie to samo - powiedział powoli Michael. - Jak gdybym czekał na taką wiadomość, a teraz, gdy przyszła, nie rozumiem. - Nie przypuszczam, aby mocarstwa sprzymierzone przyjęły to jako fakt dokonany i pozwoliły Napoleonowi zatrzymać tron. - Wątpię. Ponownie trzeba będzie stoczyć bitwę. - Michael pomyślał o minionych, długich latach wojny. - W Bogu pokładam nadzieję, że gdy tym razem pokonamy Bonapartego, będziemy mieli wystarczająco rozumu, aby go ściąć albo przynajmniej zesłać gdzieś daleko od Europy.

Clare spojrzała spokojnie znad listu. - Wrócisz do armii? Ta myśl dopiero zaczęła kiełkować w głowie Michaela. - Prawdopodobnie. Myślę, że Wellington zostanie odwołany z Kongresu Wiedeńskiego i postawiony na czele sił sprzymierzonych, powołanych do odparcia Napoleona. Ponieważ większość jego doborowych oddziałów nadal pozostaje w Ameryce, będzie potrzebował doświadczonych oficerów. Clare westchnęła. - Dobrze, że chrzest Kenricka jest za dwa dni. Źle by się stało, gdyby zabrakło ojca chrzestnego. Zostaniesz tak długo? - Za nic nie opuściłbym chrztu. - Michael uśmiechnął się zadziornie. Chciał usunąć troskę z jej oczu. - Mam tylko nadzieję, że nie trafi mnie grom, gdy obiecam wyrzec się diabła i wszelkich jego działań, aby móc kierować duchowym rozwojem Kenricka. Nicholas zachichotał. - Gdyby Bóg był pedantem w tych sprawach, miejsce każdego chrztu otaczałaby spalenizna. Clare nie chciała, aby odwracano jej myśli. Odezwała się niemal ze złością. - Cieszy cię powrót na wojnę, prawda? Michael pomyślał o gmatwaninie emocji, jakie wybuchły w nim podczas lektury listu Luciena. Wielki szok i złość na Francuzów, ale również głębsze, trudne do określenia uczucia. Pragnienie odpokutowania za grzechy; intensywne ożywienie, którego doświadczał w obliczu nadciągającej śmierci; ciemne podniecenie na myśl o ponownym wykorzystaniu siejących zgubę umiejętności, w których przodował. Nie chciał o tym rozmawiać, nawet z Clare i Nicholasem. - Bardzo żałowałem, że odesłano mnie do domu jako niezdolnego do walki. W rezultacie straciłem możliwość uczestniczenia w ostatecznym zepchnięciu Napoleona z Półwyspu Pirenejskiego do Francji. Ponowne starcie z Francuzami dałoby mi uczucie spełnienia. - Wszystko to bardzo piękne - sucho stwierdził Nicholas. - Ale proszę, nie daj się zabić. - Francuzom nie udała się ta sztuka wcześniej, przypuszczam, że i tym razem nie osiągną sukcesu. - Potem z wahaniem dodał: - Jeśli coś mi się stanie, dzierżawa kopalni wróci do was. Nie chciałbym, aby wpadła w ręce obcych. Twarz Clare ściągnęła się. Zbyt rzeczowo mówił o śmierci. - Nie obawiaj się - zapewnił ją Michael. - Tylko raz zostałem poważnie ranny. Ale

wtedy nie miałem przy sobie amuletu. Wierz mi, drugi raz nie popełnię tego błędu. - Co to za amulet? - spytała zaintrygowana. - To coś, co Lucien zaprojektował i wykonał w Oksfordzie. Bardzo mi się spodobało, więc mi podarował. Szczerze mówiąc, mam to przy sobie. - Michael wyciągnął z płaszcza srebrną tubę i podał ją Clare. - Lucien nazwał to kalejdoskopem, używając greckiego określenia na piękną formę. Spójrz z tego końca, a potem obróć go do światła. Postąpiła zgodnie z instrukcją i zachłysnęła się z podziwu. - Wielkie nieba, jak cudownie pomalowana gwiazda. - Obróć powoli tubę, a wzór ulegnie zmianie. Gdy wykonywała polecenie, usłyszeli słabiutkie grzechotania. Westchnęła z zachwytem. - Wspaniałe. Jak to działa? - To chyba zasługa kawałków kolorowego szkła i kilku zwierciadełek parabolicznych. Tak czy inaczej, rezultat jest magiczny. - Uśmiechnął się na wspomnienie własnego zdumienia, gdy po raz pierwszy spoglądał w tubę. - Wyobrażałem sobie, że w kalejdoskopie znajdują się okruchy tęczy; jeśli będziesz odpowiednio patrzeć na połamane kawałki, w końcu znajdziesz właściwy wzór. - Więc to twój symbol nadziei - powiedziała miękko. - Chyba tak. - Miała rację; kiedy miał wrażenie, że nie zdoła już naprawić strzaskanego życia, znajdował pocieszenie w studiowaniu wspaniałych, stale nowych wzorów. Wyjście z chaosu, porządek. Koniec udręki, nadzieja. Nicholas wyjął tubę z rąk Clare i zajrzał do środka. - Mmm, cudowne. Zapomniałem o tym. Gdyby Lucien nie miał pecha i nie urodził się hrabią, zostałby pierwszorzędnym inżynierem. Wszyscy się roześmiali. Ze śmiechem łatwiej było nie myśleć o tym, co może przynieść przyszłość.

3 Bruksela, Belgia, kwiecień 1815 roku Adiutant gestem wskazał Michaelowi, aby wszedł do biura. W środku książę Wellington pochylał się nad plikiem papierów. Gdy podniósł wzrok, jego twarz złagodniała. - Majorze Kenyon, cieszę się, że pana widzę. Najwyższy czas, aby ci z Gwardii Konnej przysłali mi kogoś kompetentnego, zamiast chłopców, którzy nie mają nic prócz listów polecających od wpływowych rodzin. - Kosztowało mnie to trochę wysiłku, sir - odpowiedział Michael. - Ale w końcu przekonałem ich, że mogę się przydać. - Potem dostanie pan regiment, ale na razie chcę zatrzymać pana w sztabie. - Książę wstał, podszedł do okna i gniewnym spojrzeniem omiótł oddział maszerujących holenderskich i belgijskich żołnierzy. - Wszystko byłoby łatwiejsze, gdybym miał tu swoją armię z Półwyspu. Tymczasem zbyt wielu brytyjskich rekrutów nie wąchało jeszcze prochu. Jedyni doświadczeni żołnierze to Holendrzy i Belgowie. Oni jednak służyli pod sztandarami Napoleona i nie ma pewności, której stronie życzą zwycięstwa. Prawdopodobnie uciekną, gdy tylko rozpoczną się działania. - Zaśmiał się nieprzyjemnie. - Nie wiem, czy ta armia wystraszy Bonapartego, ale, na Boga, mnie przeraża. Michael zdusił uśmiech. Ponury humor księcia wskazywał na brak respektu wobec sytuacji, która mogłaby wytrącić z równowagi człowieka mniejszego kalibru. Przez kilka minut rozmawiali o obowiązkach, które Wellington zamierzał powierzyć Michaelowi. Potem przeszli do obszernego pomieszczenia, gdzie w odległym kącie zgrupowało się wielu pracujących tu adiutantów. - Kenyon, dostał już pan kwaterę? - zapytał książę. - Nie, sir. Przyszedłem prosto tutaj. - Bruksela pęka w szwach od wojska i przedstawicieli śmietanki towarzyskiej. Książę spojrzał na pokój. Kiedy między oficerami mignął kawałek białego muślinu, powiedział: - Chyba widzę tu rozwiązanie. Czyżby to pani Melbourne odrywała moich pomocników od pracy? Grupka rozsypała się, ukazując roześmianą kobietę. Michael spojrzał na nią i zesztywniał od stóp do głów. Przed nim stała piękność. Jej uroda wstrzymywała bicie serca i jak narkotyk działała na umysł. Była równie oszałamiająca jak jego kochanka Caroline i jej widok podziałał na niego w ten sam sposób. Poczuł się jak ryba, która właśnie połknęła zwiastujący śmierć haczyk.

Gdy dama podeszła i podała księciu rękę, Michael przypomniał sobie, że ma trzydzieści trzy lata, wyszedł już z wieku miłości od pierwszego spojrzenia na śliczną twarzyczkę. Jednak uroda tej kobiety nawet w klasztorze mogłaby wywołać wrzenie. Jej lśniące, ciemne włosy upięte były z tyłu z prostotą podkreślającą klasyczną doskonałość rysów, a wdzięczna figura charakteryzowała się zmysłową bujnością, zdolną nawiedzać sny każdego mężczyzny. Do Wellingtona odezwała się żartobliwie: - Przykro mi, że przeszkodziłam pańskim oficerom. Przyszłam tu, aby przekazać wiadomość dla pułkownika Gordona. Już wychodzę, zanim zaaresztuje mnie pan za działanie na korzyść wroga! - Przenigdy - odrzekł z galanterią Wellington. - Kenyon, czy spotkał pan panią Melbourne na Półwyspie? Jej mąż jest kapitanem trzeciego regimentu dragonów. Zaskoczony spokojem we własnym głosie, Michael powiedział: - Chyba nie miałem przyjemności. Kawaleria i piechota na ogół nie wchodzą sobie w drogę. Książę zachichotał. - Prawda, ale pani Melbourne była również znana jako święta Katarzyna; opiekowała się rannymi. Pani Melbourne, to major lord Michael Kenyon. Odwróciła się do Michaela. Coś błysnęło w jej oczach, a potem zgasło. Podała dłoń i uśmiechnęła się przyjaźnie. Oczy miała tak uderzające jak całą resztę, w odcieniu jasnej, przejrzystej wody morskiej. Nigdy przedtem nie widział podobnych. - Pani Melbourne. - Gdy pochylał się nad jej dłonią, słowa księcia ułożyły kawałki rozbitych wspomnień we właściwy wzór. Dobry Boże, czy to możliwe, aby ta elegancka, swobodna kobietka była tą samą, którą widział w szpitalu po bitwie pod Salamanką? Trudno w to uwierzyć. Wyprostował się, a książę powiedział: - Major Kenyon właśnie przyjechał do Brukseli i potrzebuje kwatery. Czy pani i pani Mowbry zmieścicie u siebie kolejnego oficera? - Tak. - Zrobiła komicznie ponurą minę. - Jeśli zniesie pan życie pod tym samym dachem z trojgiem dzieci i zmienną liczbą zwierzaków. Prócz mojego męża i kapitana Mowbry'ego, mieszka u nas jeszcze jeden kawaler, kapitan Wilding. Tym razem rozpoznał niski, kojący głos, którego nucenie towarzyszyło ostatnim chwilom umierającego chłopca. Ta lśniąca istota rzeczywiście była damą z Salamanki. Zadziwiające.

- Wilding jest pańskim przyjacielem, prawda? - zauważył książę. W głowie Michaela zabrzmiało ostrzeżenie: będzie cholernym głupcem, jeśli zamieszka w tym samym domu co kobieta, która wywarła na nim takie wrażenie. Mimo to powiedział: - Tak, lubię też zwierzęta i dzieci. - Więc proszę do nas dołączyć - odezwała się ciepło. - Przy takim przepełnieniu miasta i tak prędzej czy później musielibyśmy kogoś przyjąć. Równie dobrze może się to stać teraz. Zanim Michael znalazł czas na ponowne przemyślenie zaproszenia lub na uprzejmą odmowę, Wellington powiedział: - A więc ustalone. Kenyon, oczekuję pana rano. Pani Melbourne, spodziewam się zobaczyć panią w przyszłym tygodniu na moim skromnym przyjęciu. - Z największą przyjemnością. - Uśmiechnęła się. Gdy książę wrócił do biura, powiedziała: - Majorze, idę właśnie do domu. Czy mogę pana zaprowadzić? Mieszkamy przy rue de la Reine, niedaleko Bramy Namur. Wyszli przed budynek. Nie oczekiwał jej ani powóz, ani służąca. - Z pewnością nie chodzi pani bez towarzystwa? - zapytał. - Wprost przeciwnie - odparła łagodnie. - Lubię spacerować. Domyślał się, że dla kobiety, która zdecydowała się pójść za odgłosem bębnów, Bruksela musi być bardzo spokojnym, ujarzmionym miejscem, ale żadna czarująca dama nie powinna sama chodzić po mieście pełnym żołnierzy. - Proszę więc pozwolić, abym panią odprowadził. Stajenny i ordynans Michaela czekali w pobliżu na koniach. Mieli także jego bagaż. Zatrzymał się więc i polecił im jechać za sobą. Gdy Michael i pani Melbourne ruszyli wzdłuż rue Royale, wsunęła rękę pod jego ramię. Nie był to gest zwiastujący flirt. Stanowił raczej wyraz braku skrępowania szczęśliwej i przyzwyczajonej do towarzystwa mężczyzn mężatki. Czas przestać zachowywać się jak oszołomiony wół, pomyślał Michael. - To bardzo miłe z pani strony, że pozwoliła mi, pani dzielić z sobą kwaterę. W mieście pewno trudno jest znaleźć dobre mieszkanie - zauważył. - Kenneth Wilding z radością przyjmie drugiego piechura pod swój dach. Uśmiechnął się. - Jestem przekonany, że zdaje sobie pani sprawę, że jeden żołnierz piechoty bez trudu może równać się dwom oficerom kawalerii.

- Choć kawaleria brytyjska znana jest z tego, że goni za nieprzyjacielem tak zaciekle jak za lisem, nie ma powodu bycia wobec niej uszczypliwym - stwierdziła ze śmiechem. - I proszę nazywać mnie Catherine. Będziemy przecież mieszkać razem, jak brat i siostra, przez nieokreślony czas. Brat i siostra. Była tak nieświadoma paraliżującego efektu, jaki na nim wywarła, że powoli zaczął się odprężać. Dzielił już kwatery z małżeństwami, może więc zrobić to ponownie. - W takiej sytuacji proszę mówić do mnie Michael. Długo jesteś w Brukseli? - Dopiero około dwóch tygodni. Anne Mowbry i ja mieszkałyśmy już razem i wspólne prowadzenie domu opanowałyśmy do perfekcji. - Rzuciła mu rozbawione spojrzenie. - Nasza stancja, jeśli mogę się tak wyrazić, jest bardzo dobra. Mężczyzna pracujący w różnych godzinach zawsze znajdzie coś do zjedzenia. Kolację podajemy każdemu, kto jest w domu, na ogół starcza też dla jednego lub dwóch niespodziewanych gości. W zamian za to wymagamy, aby wszelkie pijatyki odbywały się gdzie indziej. Dzieci potrzebują snu. - Tak, proszę pani. Czy są jakieś inne zasady, które powinienem poznać? Zawahała się, a potem dodała ze skrępowaniem: - Doceniłybyśmy, gdybyś płacił bez opóźnień. Innymi słowy, było u nich krucho z pieniędzmi. - Załatwione. Proszę mi tylko powiedzieć, ile i kiedy. Kiwnęła głową i spojrzała na jego zielony mundur strzelca. - Czy przyjechałeś z Ameryki Północnej? - Nie, opuściłem armię w zeszłym roku, po abdykacji Napoleona, i wiodłem ciche życie cywila. Usłyszawszy jednak, że ponownie czmychnął... - Wzruszył ramionami. - Życie cywila - powiedziała tęsknie. - Ciekawa jestem, jakie to uczucie mieszkać zawsze w jednym domu. - Nigdy tego nie doświadczyłaś? Potrząsnęła głową. - Ojciec był w armii, więc to jedyne życie, jakie znam. Nic dziwnego, że nauczyła się tworzyć przytulne warunki w dowolnym miejscu. Jej mąż to szczęściarz. Zagłębili się w miłej pogawędce. Lata spędzone na Półwyspie wyposażyły ich we wspólne wspomnienia. Wszystko było bardzo niewymuszone z wyjątkiem niczym nie zmąconej świadomości lekkiego nacisku jej palców na jego rękę. Uznając, że powinien wspomnieć ich pierwsze spotkanie, powiedział: - Catherine, w pewien sposób zetknęliśmy się już ze sobą trzy lata temu. Uniosła brwi, a na jej czole ukazała się czarująca zmarszczka.

- Przykro mi, ale nie pamiętam. - Zostałem ranny pod Salamanką. Leżałem w szpitalu polowym, odczuwałem palące pragnienie, a ty podałaś mi wodę. Nigdy wcześniej nie byłem nikomu tak wdzięczny. Obróciła się i spojrzała mu w twarz, jakby próbując przywołać wspomnienie. - Nie ma powodu, abyś pośród tylu innych zapamiętała właśnie mnie. Ale może przypominasz sobie chłopca leżącego na sąsiednim sienniku. Przywoływał matkę i ciebie wziął za nią. Zostałaś przy nim do końca. - Ach... - Westchnęła, a niefrasobliwy wdzięk ustąpił miejsca czułości kobiety, która pocieszała Jema. - Biedny chłopak. Tak mało mogłam dla niego zrobić. Tak cholernie mało. Odwróciła głowę. - Powinnam przyzwyczaić się już do takich scen, ale chyba nigdy nie zdołam. Wielka uroda Catherine do głębi poruszyła Michaela, a jej współczucie wywołało kolejny, znacznie silniejszy cios. Lata spędzone na wojnie spowodowały, że wysoko cenił delikatność. Zanim odpowiedział, wziął głęboki, spokojny wdech. - Łatwiej być gruboskórnym. Ale, mimo że wywołuje to znaczniejszy ból, wiele przemawia za zachowaniem w pamięci wyjątkowości i wartości każdej osoby, której życie splata się z naszym. Zmierzyła go wzrokiem. - Rozumiesz to, prawda? Większość żołnierzy woli nie rozumieć. - Kontynuowała żywo: - Zmierzamy do tamtego domu na rogu. W Brukseli koszty wynajmu są niewielkie, zdołaliśmy więc znaleźć miejsce z miłym ogrodem dla dzieci, obszerną stajnią, a nawet powóz za śmiesznie niską cenę. Duży, ładny dom otoczony był murem. Michael otworzył bramę przed Catherine, potem skinął na służących, którzy spokojnie i powoli podążali za nimi. Oczy młodego ordynansa Bradleya rozszerzały się jak spodki, gdy patrzył na Catherine. Michael nie mógł mieć mu tego za złe, sam przecież reagował podobnie. Ignorując ogłupiały wyraz twarzy chłopaka, Catherine opisała domowników, a potem wskazała obu służącym drogę do stajni za domem. Niedawna słabość zniknęła. Znów była doskonale zorganizowaną żoną oficera. Kiedy wprowadziła Michaela do środka, troje dzieci i dwa psy zbiegły ze schodów, czyniąc hałas zaskakująco głośny jak na ich małe nóżki. Usłyszeli prośbę wyrażoną jasnym sopranikiem. - Skończyliśmy lekcje, mamo. Możemy pobawić się w ogrodzie? W czasie gdy dzieci i długi, niski pies wirowały wokół Catherine, drugi - cętkowana

bestia o nieokreślonym pochodzeniu - zaczął obszczekiwać Michaela. Catherine zawołała ze śmiechem: - Cisza, proszę, albo wypłoszymy majora Kenyona i poszuka sobie innej kwatery. Clancy, przestań szczekać. Opinia Michaela na jej temat stała się jeszcze lepsza: nie tylko dzieci, ale i pies ucichli gwałtownie. Catherine otoczyła ramieniem wyższą dziewczynkę, na oko dziesięcioletnią. - To moja córka, Amy. Amy, to major lord Michael Kenyon. Zamieszka z nami. Skłonił się z powagą. - Panno Melbourne. Dziewczynka wykonała wdzięczny dyg. Miała uderzająco niebieskie oczy i ciemne włosy matki. - To przyjemność, majorze Kenyon. Catherine kontynuowała. - A to jest panna Molly Mowbry i panicz James Mowbry. Włosy obojga były rude, a twarzyczki żywe. Molly miała około ośmiu czy dziewięciu lat, jej braciszek o kilka lat mniej. Ich maniery również były nienaganne. - Jest pan lordem? - zapytała Molly po wstępnej wymianie kurtuazji. - To tylko tytuł grzecznościowy. Mój ojciec jest księciem, ale nie zostanę prawdziwym lordem, mam starszego brata. - Och. - Molly przetrawiała odpowiedź. - Kapitan Wilding uczy nas rysunku. Czy pan umie coś użytecznego? Amy szturchnęła ją łokciem i syknęła: - Nie zadawaj takich pytań. Duże orzechowe oczy Molly zamigotały. - Czy to było niegrzeczne? Michael uśmiechnął się. - O tyle, że obawiam się, iż brak mi jakichkolwiek interesujących umiejętności. - Naprawdę? - powiedziała rozczarowana. Próbował wymyślić coś, co mogłoby zainteresować dziecko. Na pewno nie było to górnictwo ani strategie inwestycyjne. - Cóż, umiem przewidzieć nadejście burzy, ale nie przypuszczam, bym komuś potrafił przekazać tę wiedzę. Jej twarzyczka rozjaśniła się. - Może pan spróbować. Interwencja Catherine przerwała dalszą rozmowę.

- Major musi się rozgościć. Idźcie na dwór, weźcie ze sobą Clancy'ego i Ludwika Leniwego. Michael obserwował, jak dzieci i psy wykonują polecenie. - Ludwik Leniwy? - Jest długim, ospałym łajdakiem. Większość czasu przesypia. To jego jedyna umiejętność - odezwał się ktoś. Michael obrócił się i zobaczył drobną, ładną, rudą istotę. Schodziła na dół. Przedstawiła się z uśmiechem: - Jestem Anne Mowbry. Po wzajemnych prezentacjach gawędzili przez kilka minut, aż Anne oznajmiła otwarcie: - Proszę o wybaczenie, ale ponownie jestem przy nadziei i w tym stanie mam ochotę jedynie na sen. Michaela rozbawiła jej szczerość. Była atrakcyjna, przyjacielska i czarująca. Ale, chwała Bogu, na jej widok nie dostał małpiego rozumu, tak jak na widok Catherine. Zanim Anne odeszła, Catherine zaczęła wchodzić po schodach. - Michaelu, twój pokój jest na górze. Zaprowadziła go do słonecznego pomieszczenia, którego okna wychodziły na boczną uliczkę. - Kenneth mieszka po drugiej stronie korytarza. Pościel na łóżku jest świeża; wiedzieliśmy, że wkrótce ktoś w tym pokoju zamieszka. Obróciła się i spojrzała mu w twarz. Opromieniało ją wpadające przez okno słońce. Otoczona światłem wyglądała jak bogini, zbyt piękna jak na ziemską istotę. A jednak miała też ciepłą zdolność tworzenia wokół siebie spokoju i radości, czym przypomniała Clare. Za plecami Catherine znajdowało się łóżko. Przez głowę Michaela przemknęło wariackie marzenie, aby postąpić do przodu, wziąć ją w ramiona i rozciągnąć na materacu. Całowałby te miękkie usta i badał ukryte bogactwo jej ciała. W jej ramionach odkryłby to, za czym tak tęsknił... Ich spojrzenia spotkały się; nastąpił dziwny moment wzajemnej świadomości. Wiedziała, że ją podziwia. Jednak, chociaż bez wątpienia przyzwyczajona była do męskiej aprobaty, szybko spuściła oczy i skoncentrowała się na ściąganiu rękawiczek. - Jeśli będziesz czegoś potrzebował, poproś Anne, mnie albo pokojówkę Rosemarie. Zmusił się do spojrzenia na złotą obrączkę błyszczącą na jej lewej dłoni. Jest mężatką. Niedotykalną. Żoną brata oficera... musi wyprosić ją z sypialni, natychmiast.

- Jestem pewien, że będzie mi tutaj bardzo wygodnie. Dziś nie zjawię się na kolacji, ale wieczorem z przyjemnością poznam pozostałych domowników. - Przyślę później pokojówkę z kluczem od domu - odrzekła, nie patrząc na niego i zniknęła na korytarzu. Starannie zamknął za nią drzwi, potem opadł na fotel i zaczął pocierać skronie. Po klęsce z Caroline przyrzekł sobie nigdy więcej, pod żadnym pozorem, nie dotknąć mężatki. I za wszelką cenę zamierzał dotrzymać postanowienia. Być może sam diabeł przysłał Catherine Melbourne, aby go wodziła na pokuszenie. Przejrzysty egoizm tej myśli wywołał uśmieszek. Jeśli ze spotkaniem Catherine wiązała się jakaś nauczka, stanowiła ją nagana za jego własną obłudę. Przecież był tak pewien, że wiek i doświadczenia uchronią go przed szaleńczą miłością. Nie jego już miał dotyczyć idiotyzm oszołomienia ładną twarzyczką. Bez wątpienia jest wielkim idiotą, uważając się za uodpornionego. Jednak, choć może nie będzie w stanie kontrolować uczuć do Catherine, z pewnością może kontrolować swoje zachowanie. Nie wypowie żadnego słowa, nie zrobi żadnego gestu, który mógłby zostać uznany za nieodpowiedni. Będzie odnosił się do niej tak jak do Clare. Nie, nie tak samo - między nim a Catherine nie ma miejsca na żadne, nawet obojętne pocałunki czy uściski. Na pewno nie zostanie tu dłużej niż kilka tygodni. Przez ten czas zdoła nad sobą zapanować. Co więcej, zanim nadejdzie następne popołudnie, zabraknie mu czasu na jakiekolwiek oszołomienie. Pozostało jednak uczucie niepokoju. Wstał i zaczął wyglądać przez okno. Wszyscy żołnierze są choćby odrobinę przesądni, wierzą w świat istniejący poza tym rzeczywistym. Może czarująca Catherine wystawia go na próbę? Uważał, że rozliczył się już z przeszłością, ale być może jakiś boski sędzia postanowił skonfrontować go z taką samą sytuacją, w jakiej poprzednio zaznał nieszczęścia. Tym razem opanuje haniebne odruchy. Podjął ponure postanowienie: nie popełni tego samego błędu co kiedyś.

4 Catherine powoli szła korytarzem, nie zwracając uwagi na otoczenie. Po latach spędzonych wśród żołnierzy powinna już przywyknąć, że niemal każdemu mężczyźnie jest do twarzy w mundurze. Na widok Colina w pełnym uniformie regimentu wiele młodych dziewcząt mdlało z podziwu. Ale major Kenyon był atrakcyjny w szczególny sposób. Ciemnozielony mundur strzelca, skromniejszy od uniformów innych regimentów, wspaniale uwypuklał rzadki, uderzający odcień prawdziwej zieleni jego oczu. Szerokie ramiona, kasztanowe włosy oraz silne, choć szczupłe ciało również dzięki niemu zyskiwały... Jednak nie chodziło tu tylko o dobrą prezencję. Niczym Wellingtona, otaczała go aura naturalnego autorytetu. Podejrzewała, iż ta zaleta wynika z przesiąkającej go do szpiku kości pewności siebie. Chociaż przyjemnie się z nim rozmawiało, niepokoiła ją jego spostrzegawczość. Musi dopilnować, aby major Kenyon nie znalazł okazji do zajrzenia pod wygładzoną powłokę, którą z takim wysiłkiem doskonaliła. Ciekawe, że w myślach nazywała go oficjalnie. Zazwyczaj do otaczających ją oficerów zwracała się po imieniu. Widocznie instynkt podpowiadał jej, że nie powinna pozwolić mu na zbyt dużą poufałość. Na szczęście, w kwestii trzymania mężczyzn na dystans była specjalistką. Weszła do pokoju i zajęła się zawartością koszyczka z rzeczami do reperacji. Nic lepiej od cerowania nie sprowadza człowieka z powrotem na ziemię. Catherine zamierzała właśnie zejść na dół, aby dopilnować przygotowań do kolacji, gdy do pokoju wszedł jej mąż. - W stajniach pojawiło się kilka nowych koni. - Zdjął czarny, skórzany hełm i rzucił go na łóżko. - Dobre zwierzęta. Czy mamy nowego lokatora? Skinęła głową i starannie skończyła mały szew. - Major lord Michael Kenyon ze strzelców. Opuścił armię w zeszłym roku, ale ucieczka Napoleona nakłoniła go do powrotu. Książę wziął go do swego sztabu, przynajmniej na jakiś czas. Colin uniósł brwi. - Jeden z tych wysoko urodzonych oficerów. Stary Hookey tak ich lubi, bo tańczą równie dobrze, jak walczą. - Zdjął kurtkę i koszulę. - Może poznanie go będzie korzystne. Czy jego zachowanie wskazywało, że mógłby mieć do ciebie słabość?

Opuściła wzrok i zrobiła supełek; pragnęła, aby Colin mniej nachalnie dbał o korzyści własne. Wiedziała, że atrakcyjna żona stanowi atut oficera, ale nienawidziła, gdy namawiał ją do flirtowania z przełożonymi. Za pierwszym razem sprzeciwiła się. Nie omieszkał jednak podkreślić, że do zadań żony należy dbanie o karierę męża. W ten sposób wyrażał niezadowolenie z jej postępowania w innych sprawach. Później zachowywała się zgodnie z jego życzeniami. Chociaż lord Michael bez wątpienia podziwiał jej wygląd, nie chciała narażać go na domysły Colina. - Major Kenyon w żaden sposób nie okazał, aby moje niesławne wdzięki wywarły na nim jakiekolwiek wrażenie. Nie mam pojęcia, jaki z niego tancerz, wiem natomiast, że brał udział w większości dużych bitew podczas kampanii na Półwyspie. - Z tego, co mówisz, wynika, że jest dobrym nabytkiem w naszym domu. Bądź dla niego wyjątkowo czarująca. Mój awans na majora opóźnia się, a Kenyon na pewno jest w łaskach u księcia. - Wkrótce cię awansują - westchnęła. - Następne miesiące przyniosą wystarczająco wiele okazji do chwały. - Mam niekłamaną nadzieję. - Przebierając się w galowy mundur, Colin zmarszczył czoło. - Kenyon... to nazwisko nie jest mi obce. - Strzelił palcami. - Teraz sobie przypominam. Po bitwie o Barossę wywalczył dla swoich podkomendnych pamiątkowy medal. Twierdził, że ich wyjątkowa waleczność zasługuje na uznanie. - Colin roześmiał się. Możesz wyobrazić sobie takie postępowanie wobec bandy pijanych żołnierzy? Catherine spojrzała na niego zimno. - Moim zdaniem miał rację. Wyjątkowa brawura powinna być uczczona. Strzelcy należą do najlepszych oddziałów w armii. Częściowo dzięki temu, że zachęca się oficerów do poznawania i szanowania ludzi. - Prości żołnierze są inni niż my. Jego waleczni chłopcy prawdopodobnie sprzedali medale, aby zdobyć pieniądze na alkohol. - Przeczesał grzebieniem jasne włosy. - Kolację zjem z przyjaciółmi. Prawdopodobnie przeciągnie się do późna, więc nie wrócę na noc. Bez szczególnego zaangażowania zastanawiała się, kim jest ta kobieta. Brukselskie damy okazywały wyjątkową gościnność oficerom sił sprzymierzonych, którzy przybyli, aby uchronić je przed koniecznością ponownego znoszenia jarzma imperatora. Wstała i wrzuciła zmiętą koszulę i bieliznę do kosza na brudne rzeczy. - Baw się dobrze. - Na pewno tak się stanie - odparł radośnie. Nie miała żadnych wątpliwości.

Michael zjadł kolację w towarzystwie stacjonujących w okolicy przyjaciół. Chociaż wyśmiewali się z niego, że nie potrafi trzymać się z dala od armii, dobrze było znów ich zobaczyć. Zgodnie z oczekiwaniami rozmowa kręciła się wokół sytuacji politycznej. Oficjalnie wciąż panował pokój, ale nikt nie miał wątpliwości co do tego, że Bonaparte, gdy tylko wzmocni swoją pozycję w Paryżu, wyruszy przeciw sprzymierzonym. Michael wrócił na kwaterę późno i po cichutku wszedł do domu. W holu i w korytarzu na piętrze wciąż paliły się świece. Rzeczywiście, Catherine i Anne prowadziły miły pensjonat. Ze szczeliny pod przeciwległymi drzwiami wydobywało się światło, zamiast więc wejść do własnego pokoju zapukał do nich. Znajomy baryton Kennetha Wildinga poprosił o wejście, co Michael uczynił. Zastał przyjaciela pochłoniętego szkicowaniem. Kenneth potrafił wspaniale rysować, a jego karykatury były wyśmienite. Ta umiejętność bardzo mu pomogła w pracy oficera zwiadu w Hiszpanii. Oczy Kennetha rozszerzyły się, gdy spojrzał znad rysunku. - Dobry Boże, skąd się tu wziąłeś? Michael zachichotał. - Czy nasze urocze gospodynie nie powiedziały ci, że zajmuję pokój naprzeciw twojego? - Nie. Dopiero wróciłem; wszyscy już leżeli w łóżkach. - Kenneth wstał i uścisnął dłoń Michaela. - Dobrze cię widzieć. Ciemny, rozrośnięty, topornie ociosany Kenneth Wilding bardziej przypominał robotnika niż oficera i dżentelmena. Należał do nielicznej grupy żołnierzy promowanych na oficerów. Był to honor zarezerwowany zazwyczaj dla bohaterów aktów brawury graniczącej z samobójstwem. Jako sierżant chronił Michaela, wówczas zupełnie niedoświadczonego młodszego oficera, gdy ten otrzymał swoją pierwszą w życiu komendę, od wpakowania się w kłopoty. Ich przyjaźń wyrosła z wzajemnego szacunku. Gdy ściskali sobie ręce, Michael uważnie spoglądał w twarz przyjaciela. Z zadowoleniem stwierdził, że potworne napięcie, będące pozostałością po kampanii na Półwyspie, zbladło. - Mam u siebie trochę whisky. Przynieść? - Od czasu twojego wyjazdu z Hiszpanii nie piłem tego bimbru - powiedział Kenneth, a w jego szarych oczach zabłysły iskierki humoru. - Trochę mi go brakowało. W porównaniu z whisky, brandy jest szalenie cywilizowanym napojem.

Michael poszedł po butelkę i omal nie przewrócił się o Ludwika Leniwego rozciągniętego pod drzwiami jego pokoju. Gdy wracał do Kennetha, pies podążył za nim, a potem padł z pyskiem na bucie Michaela. Ten popatrzył na zwierzę z rozbawieniem. - Czy ta bestia wszystkich nowo przybyłych wita w ten sposób, czy po prostu ja mam pecha? Kenneth wyciągnął dwie szklanki i napełnił je. - Uważaj się raczej za wybranego. Każdy potencjalny zamachowiec ujrzawszy Ludwika umrze ze śmiechu. Gdy już wymienili nowinki, Michael zapytał: - Czy Anne i Catherine są prawdziwe, czy też stanowią wytwór mojej rozgorączkowanej wyobraźni? - Prawda, że to niesamowite? Miałem szczęście dzielić z nimi kwaterę w Tuluzie. Kiedy dowiedziałem się o ich pobycie w Brukseli, na kolanach błagałem, aby znalazły pokój dla strzelca. Doskonale opanowały sztukę obdarowywania ciepłem, wspaniałego karmienia mężczyzny i czynienia go szczęśliwym. Choć wiedział, że nie powinien okazywać zainteresowania, Michael pytał dalej: - Jacy są ich szczęśliwi mężowie? Kenneth przełknął łyk whisky. - Polubisz Charlesa Mowbry. To spokojny, cichy człowiek, ale bardzo zdolny i ma kapitalne poczucie humoru. - A co z Melbourne'em? Wahanie Kennetha przedłużało się, aż Michael musiał zauważyć: - W twoim milczeniu jest coś złowieszczego. Przyjaciel patrzył w szklankę z whisky. - Nie znam dobrze Melbourne'a. Jest typowym kawalerzystą, prostackim do szpiku kości. Znasz takich - nie jest głupi, ale nie widzi powodu, dla którego miałby robić użytek z własnego rozumu. Jednak, z tego co słyszałem, to dobry i nieustraszony oficer. - W kawalerii odwaga jest czymś normalnym. Natomiast rzadko się spotyka rozsądek. Czy wart jest godnej podziwu Catherine? - Nie mnie oceniać. - Kenneth pochylił się i pogłaskał Ludwika za obwisłymi uszami. - Bez wątpienia ona tak uważa. W Hiszpanii zyskała przydomek świętej Katarzyny zarówno z powodu cnoty, jak i opieki nad rannymi. Połowa mężczyzn kocha się w niej, jednak ona dotychczas nie spojrzała na żadnego prócz męża. To ustawiło Michaela na właściwym miejscu. Był tylko jednym z wielu. Mimo to ucieszył się, usłyszawszy, że jest tak samo dobra jak piękna. Kiedyś nie wierzył w istnienie takich kobiet.

Kenneth nie wszystko powiedział, ale Michael i tak zadał już zbyt wiele pytań, aby drążyć dalej. Wziął ze stołu szkicownik przyjaciela. - Mogę? - Jeśli chcesz. Michael uśmiechnął się na widok karykatury, nad którą Kenneth właśnie pracował. - Przedstawiłeś Bonapartego jako chimerę rzucającą chytre spojrzenia. Sprytne. Powinieneś sprzedać to do jakiejś drukami, szkic zasługuje na rozpowszechnianie. Kenneth nie zaakceptował propozycji. Niezmiennie odsuwał od siebie pochwały, utrzymując, że jego talent do rysowania jest niczym więcej jak zwykłą zręcznością. Michael przerzucał kartki szkicownika. Po kilku architektonicznych studiach bogato zdobionych, barokowych budynków służących za miejsca spotkań różnych cechów natrafił na rysunek przedstawiający Amy Melbourne bawiącą się z dziećmi Mowbrych. Kilkoma zgrabnymi kreskami Kenneth uchwycił ulotny charakter ruchliwej zabawy oraz cechy wszystkich dzieci. Michael nigdy nie przestawał się dziwić, jak to możliwe, że wielkie dłonie przyjaciela potrafią rysować z takim wdziękiem i subtelnością. - Ten szkic dzieci jest bardzo dobry. - Odwracając kartkę dodał: - Molly powiedziała, że uczysz je rysunku. Kenneth uśmiechnął się blado. - Obie dziewczynki są pilnymi uczennicami, ale Jamesa nie interesuje nic, co nie ma czterech kopyt, grzywy i ogona. Po następnych kilku rysunkach przedstawiających dzieci i jednym Anne Mowbry, Michael ponownie przewrócił kartkę i ze szkicownika spojrzała na niego Catherine Melbourne. Na widok kobiety stojącej z uduchowionym wyrazem twarzy na skalistym wybrzeżu poczuł ucisk w sercu. Morski wiatr rozwiewał jej ciemne włosy jak chorągiew, a tunikę o klasycznym kroju modelował według linii jej wspaniałego ciała. Głodnym wzrokiem patrzył na rysunek w sposób, który byłby wysoce nieuprzejmy w stosunku do żywej kobiety. - Dobrze narysowałeś Catherine - powiedział starając się, aby zabrzmiało to obojętnie. - Zamierzałeś przedstawić ją jako grecką boginię czy też może jako legendarną syrenę, której czarowny śpiew sprowadza mężczyzn na zatracenie? - Jako syrenę. - Kenneth spojrzał na przyjaciela spod oka. - Ale rysunek nie jest zbyt dobry. Ona ma bardzo regularne rysy, trudno je oddać. Poza tym nie zdołałem uchwycić smutku malującego się w jej oczach. Michael uważniej spojrzał na rysunek.

- Szczerze mówiąc, w pewnym stopniu udało ci się to. Co może prześladować tak piękną kobietę? - Nie mam pojęcia - odpowiedział Kenneth. - Pomijając swobodę zachowania, Catherine pozostaje nieodgadniona. Kenneth wyraźnie coś ukrywał, ze zrozumiałego zresztą powodu, prywatne życie Catherine Melbourne bowiem nie powinno interesować Michaela. Jednak obracając kartkę szkicownika, powiedział bez ogródek: - Jeśli kiedykolwiek zrobisz rysunek Catherine i nie będziesz go chciał, chętnie cię od niego uwolnię. Kenneth spojrzał na przyjaciela przenikliwie. - Jeśli chcesz, weź ten. Jak powiedziałem, nie jestem z niego zadowolony. Michael wydarł kartkę ze szkicownika, a potem przeglądał go dalej. Był skończonym głupcem, prosząc o rysunek przedstawiający kobietę, która nigdy nie stanie się częścią jego życia. Z drugiej jednak strony, gdy będzie już stary i siwy, jeśli pożyje tak długo, będzie chciał pamiętać jej twarz i wrażenie, jakie na nim wywarła. Wellington miał rację, twierdząc, że panuje straszny bałagan. Następnego ranka, gdy tylko Michael pojawił się w budynku sztabu, zrzucono na niego górę roboty związanej z zaopatrzeniem i wyposażeniem. Zgodnie z opryskliwymi słowami księcia, Michael, mimo że nie był kwatermistrzem, przynajmniej znał potrzeby walczących żołnierzy. Praca wymagała pełnej koncentracji; pod koniec dnia silne uczucia wzbudzone przez Catherine Melbourne były już niczym innym jak tylko mglistym wspomnieniem. Wracając na kolację do domu przy rue de la Reine, Michael cieszył się, że ujrzy, ją znowu. To urocza i piękna kobieta, nie ma jednak powodu, aby zachowywał się jak opętany miłością smarkacz. Powtórne spotkanie wyleczy go z kiełkującej obsesji. Catherine wspomniała, że do zwyczajów domu należy gromadzenie się przed kolacją przy sherry. Przebrawszy się, Michael zszedł na dół. W salonie zastał Anne Mowbry z mężczyzną. - Cieszę się, że zdołałeś wrócić na kolację. - Gdy Anne odwróciła głowę, jej kasztanowe loki zatańczyły. - To mój mąż, kapitan Charles Mowbry. Mowbry przywitał go przyjaznym uściskiem dłoni. - Podziwiałem pańskie konie, majorze Kenyon. To nie jest w porządku, że takie wspaniałe wierzchowce marnują się przy oficerze piechoty. Michael zaśmiał się. - Bez wątpienia ma pan rację. Mój przyjaciel, pół - Cygan, zajmuje się hodowlą koni;

wszystkie jego zwierzęta są wspaniałe. Miałem szczęście: zgodził się sprzedać mi dwa. Zwykle oddaje je wyłącznie w zamian za pierworodnego syna. Mowbry spojrzał żartobliwie na żonę. - Warto byłoby przehandlować Jamiego za takiego kasztanka, co? Przewróciła oczami. - Dziś o to nie proś. Po kłopotach, jakie sprawił Jamie, jestem gotowa rozważyć każdą ofertę. Wybuchnęli śmiechem i wkrótce gawędzili jak starzy przyjaciele. W drzwiach pojawiła się Catherine Melbourne; migocząca suknia w kolorze morskiej wody podkreślała nadzwyczajne oczy właścicielki. - Dobry wieczór wszystkim - powiedziała swobodnie. Wystarczyło jedno spojrzenie, aby przeświadczenie, że jest odporny na jej piękno, rozpadło się na kawałki. W najlepszym razie mógł powiedzieć, że przywykł już do drżenia przeszytego strzałą serca. Obserwował Catherine idącą przez pokój w kierunku pozostałych. Jej siła przyciągania miała w sobie coś więcej niż tylko piękno i ciepło, chociaż tych była wielka obfitość. Kenneth okiem artysty dojrzał pod warstwą ochronną smutną kruchość. Teraz również Michael potrafił zajrzeć pod powierzchnię. Catherine należała do najbardziej niebezpiecznych istot. Była kobietą wzbudzającą zarówno czułość, jak i pożądanie. - Dobry wieczór. - Już jako dziecko nauczył się ukrywać emocje. Teraz przywołał przez wiele lat doskonaloną zdolność kontroli nad sobą, aby nikt, szczególnie ona, nie przejrzał jego uczuć. - Składam dzięki mojej szczęśliwej gwieździe za tę kwaterę. Tutaj nawet pies jest gościnny i śpi na moim łóżku. W jej oczach pojawił się figlarny błysk. - Ciekawe. Na miejscu psa głęboko bym się zastanowiła, zanim zaczęłabym ci się naprzykrzać. Widocznie Ludwik ma odmienne zdanie. Zdołał już owinąć cię wokół swego pazurka. Kiedy Michael zastanawiał się, czy rzeczywiście tak onieśmiela innych, państwo Mowbry opowiadali przeróżne historie o Ludwiku Leniwym. Stało się jasne, że ten pies na każdym wywiera wrażenie. Kenneth nie przyszedł na kolację, natomiast kilka minut później pojawił się Colin Melbourne. Był to bardzo przystojny mężczyzna i otaczała go aura wielkiej pewności siebie, wynikająca z całkowitego braku krytycyzmu w stosunku do własnej osoby. Catherine podeszła do męża i wzięła go za rękę. Tworzyli wspaniałą parę. - Colinie, poznaj nowego mieszkańca naszego domu.

- Cieszy mnie, że pana poznałem, lordzie Michaelu. - powiedział Melbourne szczerze. - Póki tamten pokój był pusty, zawsze istniało niebezpieczeństwo, że dokwaterują nam kogoś nieodpowiedniego. Innego tak zwanego oficera, na przykład wyniesionego do tego zaszczytu z szeregów żołnierzy. Państwo Mowbry i Catherine drgnęli zażenowani, ale złość Michaela została przytłumiona uczuciem ulgi. Obawiał się, że Melbourne wywoła w nim antypatię, ponieważ jest mężem Catherine. Okazało się jednak, że może pałać do niego niechęcią za bijący w oczy snobizm. Nic dziwnego, że Kenneth zachował ostrożność, mówiąc o tym człowieku. - Chodzi na przykład o kogoś takiego jak Kenneth Wilding? - spytał Michael ostrym tonem. - Bez obrazy - odparł Melbourne. - Jak na człowieka z jego klasy, Wilding dobrze naśladuje maniery dżentelmena. Nic jednak nie zastąpi wychowania. Myślę, że jako syn księcia Ashburton na pewno zgodzi się pan ze mną. - Mogę tylko powiedzieć, że nie zawsze widać silną współzależność między wychowaniem i charakterem. Przecież idąc do Harrow Kenneth wykazał się złym gustem. Od jedynego syna lorda Kimball można by oczekiwać czegoś więcej. - Michael dopił sherry. - Z drugiej strony, nawet tacy zakamieniali etończycy jak ja muszą przyznać, że absolwenci Harrow na ogół robią wrażenie dżentelmenów. Melbourne'owi opadła szczęka. Ponieważ Harrow była równie prestiżową szkołą jak Eton, nawet gruboskórny kawalerzysta musiał zauważyć sarkazm. Oprzytomniawszy, Melbourne powiedział z rozbrajającym smutkiem: - Proszę o wybaczenie... Zrobiłem z siebie cholernego głupca, prawda? Nie rozmawiałem zbyt często z Wildingiem i odniosłem mylne wrażenie, że jest niczym więcej, jak tylko sierżantem, któremu udało się awansować. Było to sprytne posunięcie, chociaż urok Melbourne'a nie zdołał zrównoważyć jego prostactwa. - Kenneth lubi czasami błaznować. Widocznie z tego powodu nie wyprowadził pana z błędu - odpowiedział Michael. Melbourne zmarszczył czoło. - Jeśli rzeczywiście jest szlachetnym Kennethem Wildingiem, czemu zaciągnął się jako szeregowiec? Michael znał odpowiedź, nie zamierzał jej jednak wyjawiać, gdyż była to prywatna sprawa przyjaciela. Powiedział tylko: - Kenneth lubi wyzwania. Kiedy, jako kompletny żółtodziób, zostałem młodszym

oficerem, Kenneth był u mnie sierżantem. Na moje wielkie szczęście. Gdy on i jego podwładni schwytali trzykrotnie od siebie liczniejszy oddział Francuzów, podałem go do awansu. - Hałaśliwie odstawił kieliszek na stół. - Zaskoczyło mnie, że armia wykazała zdrowy rozsądek i otrzymał patent oficerski. Komentarz Michaela wywołał ożywioną dyskusję na temat idiotyzmów czynionych przez wyższych oficerów armii. Omawiali ten problem podczas kolacji jeszcze długo. Posiłek upłynął w przyjemnej atmosferze, przy dobrym jedzeniu i ciekawej rozmowie. Nawet Colin Melbourne nie okazał się złym towarzyszem, chociaż chyba nigdy w życiu nie zdarzyło mu się sformułować własnej opinii. Po kolacji Michael nie potrafił przypomnieć sobie, co jadł. Pamiętał wyłącznie wytworny profil Catherine, jej perlisty śmiech i kremową gładkość skóry. Postanowił jak najczęściej jadać poza domem.

5 Było już dobrze po północy, gdy Michael otworzył drzwi do kuchni i stanął jak wryty. - Przepraszam, nie spodziewałem się zastać tu kogoś. Catherine Melbourne spojrzała znad paleniska; dorzucała do ognia. - Nie ma powodu, dla którego miałbyś się spodziewać. Wszyscy rozsądni ludzie są już w łóżkach. - Wstała i otrzepała ręce. - Książę daje ci chyba dużo pracy. Mieszkasz u nas od tygodnia, a mam wrażenie, że widziałam cię tylko raz. Mądrzej byłoby się wycofać, jednak wówczas postąpiłby wyjątkowo niegrzecznie. Wszedł do kuchni. - Przez większość wieczorów musiałem uczestniczyć w przyjęciach wydawanych przez angielską śmietankę towarzyską, przybyłą do Brukseli w poszukiwaniu rozrywki. - Powinnam się domyślić. Wellington lubi, gdy jego wyżsi oficerowie udzielają się towarzysko. Zależy mu na tym zwłaszcza teraz. Nie chce zbytnio niepokoić cywilów sytuacją wojskową. - Uśmiechnęła się zadziornie. - Z pewnością ty jesteś szczególnie pożądany, swoim blaskiem rozświetlasz wszelkie rauty i bale. Michael zrobił zabawną minę. - Obawiam się, że masz rację. Ale dlaczego ciebie nie widuję? Wellington gustuje przecież także w towarzystwie atrakcyjnych dam. Moim zdaniem ty, Anne i wasi mężowie powinniście znajdować się na początku każdej listy gości. - Otrzymujemy zaproszenia, ale Colin zazwyczaj jest... zajęty w inny sposób. Drewnianą łyżką zamieszała gotującą się na wolnym ogniu potrawę. - Towarzyszę często Anne i Charlesowi, ale teraz takie imprezy są dla Anne męczące, więc ostatnio nie bywam. Oczywiście, z wyjątkiem przyjęć wydawanych przez samego księcia. Wszyscy na nie chodzą. Zanim Michael wysunął propozycję, która byłaby naturalna wobec każdej innej kobiety, zawahał się. - Jeśli potrzebujesz towarzysza, proszę, dysponuj moją osobą. Szybko uniosła głowę i przez chwilę studiowała jego twarz. Chyba uspokojona tym, co na niej odnalazła, powiedziała: - Dziękuję. Z wielką przyjemnością uczestniczyłabym w niektórych wydarzeniach, ale wolałabym nie chodzić sama. - Doskonale. Powiedz mojemu ordynansowi, które imprezy cię interesują, a będę do twojej dyspozycji. - Ziewnął i zasłonił usta. - Dzisiaj odbyłem podróż do Gandawy i z powrotem. Nic nie jadłem od śniadania, postanowiłem więc zwiedzić spiżarnię. Ty też

przyszłaś tu w poszukiwaniu późnego posiłku? Prostując się, przerzuciła przez ramię długi warkocz. Kosmyki lśniących, ciemnych włosów wiły się na jej smukłej szyi. - Nie mogłam spać. Zeszłam na dół, aby podgrzać sobie trochę mleka, ale ta zupa pachnie tak ładnie, że zmieniłam zdanie. Ponad zwiewnym, bawełnianym, niebieskim szlafroczkiem ukazał się rąbek jasnej koszuli nocnej. Chociaż ten strój okrywał ją w większym stopniu niż codzienna suknia, efekt był oszałamiający. Co gorsza, kuchnię oświetlały tylko dwie świece i ogień, półmrok przywodził na myśl sypialnię... Odwrócił wzrok. - Czy istnieje jakiś domowy protokół związany z nocnym odwiedzaniem spiżarni? - W zasadzie nie: wszystko, co znajdziesz, może być twoją zdobyczą. Na ogół na ogniu zawsze stoi zupa. Ta jest raczej wywarem z kurczaka i jarzyn. - Wskazała na spiżarnię. - Tam są zimne mięsa, sery i chleb. Poczęstuj się, a ja przygotuję ci miejsce. - Nie powinnaś mi usługiwać. - Dlaczego? - Podeszła do szafki i wyjęła ciężkie naczynia dla służby. - Wiem, gdzie co jest, no i nie mam za sobą tak ciężkiego dnia jak ty. - Myślałem, że wychowywanie dzieci to najtrudniejsze zajęcie ze wszystkich. Uniosła brwi. - Mężczyźni nic o tym nie wiedzą. - Kiedyś pewna kobieta złamała się i zdradziła mi tajemnicę. Spojrzała na niego w zamyśleniu. - Mogę sobie wyobrazić, że kobiety zawsze dzielą się z tobą swoimi sekretami. Wolał mniej osobistą rozmowę, wziął więc świecę i zajrzał do spiżarni. - Miejscowe sery są fantastyczne. Chleb zresztą też. - Jedzenie jest tak dobre, że łatwo zrozumieć, dlaczego Francuzi chcą, aby ten kraj stał się częścią Francji. Chcesz wina? Mamy dzbanek przyzwoitego wina stołowego. - Brzmi to cudownie, ale muszę cię ostrzec: wypijając dwie szklanki zasnę na miejscu. - Otulę cię wówczas kocem - oznajmiła pogodnie. - Patrzymy tu trzeźwo na wiele spraw. Zanim Michael wynurzył się ze spiżarni, nakryła sosnowy stół, a na nim ustawiła dwie miski parującej zupy. Kenneth miał rację - Catherine potrafiła uszczęśliwić i doskonale nakarmić mężczyznę. Mogłaby stanowić wyjątkową zdobycz, gdyby nawet jej uroda nie była tak ogromna.

Gdy zaczął kroić ser, usłyszał skomlenie. Zajrzawszy pod stół, napotkał spojrzenie smutnych oczu Ludwika. Michael z uśmiechem rzucił zwierzęciu kawałeczek sera. Pies zgrabnie chwycił kąsek jeszcze w locie. - Jak na kogoś o imieniu Ludwik Leniwy, jego zdolność pojawiania się, gdziekolwiek są ludzie albo jedzenie, jest niesamowita. Catherine roześmiała się. - Pochodzi ze starej francuskiej rasy psów myśliwskich, które z powodu wyjątkowo niskiego wzrostu zwane są bassetami. Jest pierwszorzędnym zaopatrzeniowcem, jak francuscy żołnierze w Hiszpanii. Wszędzie potrafi znaleźć żywność. Zawsze współzawodniczy z kotem o najlepsze kąski w kuchni. Uprzejme miauknięcie zaanonsowało pojawienie się przy krześle Michaela kotki. Szanując zasady sprawiedliwości, zanim sam zaczął jeść, rzucił jej plasterek szynki. Przez kilka minut panowała cisza. Zajęty jedzeniem, cały czas miał świadomość obecności Catherine po drugiej stronie stołu. Nawet ruchy przełyku nacechowane były erotyzmem. Z drugiej strony, paradoksalnie, jej obecność przynosiła ukojenie. Caroline, kochanka Michaela, potrafiła ofiarować wiele rzeczy, ale nigdy ukojenia. Zauważywszy, że opróżnił talerz, Catherine zapytała: - Dolać ci zupy? - Proszę. Z talerzem w ręku podeszła do ognia; był na tyle duży, że można by na nim upiec całego cielaka. Gdy nachyliła się nad garnkiem, jej bujne piersi zakołysały się miękko pod delikatnym materiałem okrycia. Zesztywniał, niezdolny odwrócić wzroku. Ludwik podniósł się i ruszył za nią z nadzieją. - Odejdź - rozkazała stanowczo, nalewając zupę. Ignorując polecenie, Ludwik zaskomlał i stanąwszy na tylnych łapach wsadził łeb do talerza. Rozlał zupę, która prysnęła aż na ogień. Catherine odskoczyła, a potem powiedziała groźnie: - Ludwiku, czeka cię powtórka z lekcji dobrego wychowania. Pies zwiesił łeb w komicznym poczuciu winy. Michael z uśmiechem obserwował rozgrywającą się przed nim scenę. Czas mijał przyjemniej niż na tych pełnych przepychu przyjęciach minionego tygodnia, a jego uczucie do Catherine nie wymknęło się spod kontroli. Catherine ponownie napełniła talerz i obróciła się w jego kierunku. Wzrok miał utkwiony w jej twarzy, minęło więc kilka chwil, zanim zauważył, że płomienie liżą lewą stronę szlafroka kobiety. Serce załopotało mu z przerażenia. Chryste, gdy odskakiwała,

obrąbek szlafroka musiał zahaczyć o palące się węgle. Skoczył na równe nogi i pobiegł dookoła stołu. - Catherine, twój szlafrok się pali. Spojrzała na dół i krzyknęła ze strachu. Talerz rozbił się o podłogę, Ludwik czmychnął do tyłu, ale Catherine nie drgnęła. Sparaliżowana wpatrywała się w żółto pomarańczowe płomienie z coraz większą zajadłością pochłaniające cienki materiał. W ciągu tych sekund, gdy Michael przebiegał przez kuchnię, płomienie dotarły niemal do łokcia. Szarpnięciem rozwiązał pasek i zerwał z niej szlafrok, omal nie zwalając jej z nóg. Przytrzymał ją lewą ręką, podczas gdy prawą rzucił płonący strój w stronę ognia. Fontanna iskier wystrzeliła w kominie. Nie zwracając uwagi na osmalone kłykcie, odciągnął ją od ognia i odwrócił twarzą do siebie. - Nic ci się nie stało? Głupie pytanie; była w szoku, tak blada jak koszula. Obawiając się, że zemdleje, wziął ją w ramiona. Serce waliło jej tak mocno, że sam czuł jego uderzenia, ale ona nie zdawała sobie sprawy z jego obecności. - Catherine, już jesteś bezpieczna - powiedział dosadnie. - Nic ci nie grozi. Ukryła twarz w jego ramionach i zaczęła płakać. Trzymał ją blisko i szeptał słowa pocieszenia. Ciemny, jedwabisty warkocz ześliznął się kusząco po jego ramieniu. Miał pełną winy świadomość każdego najmniejszego kawałeczka jej ciała opartego o niego, zapachu wody różanej i nacisku miękkiego biustu na jego pierś. Tak blisko niej już nie będzie. Nie mógł się jednak tą sytuacją zachwycać. Wciąż była oszołomiona wypadkiem, więc nie mógł odczuwać prawdziwej przyjemności z jej bliskości. Łzy powoli wysychały, ale nadal drżała, a oddech jej był urywany i płytki. Delikatnie posadził ją na krześle. Schowała twarz w dłoniach, ukazując subtelną krzywiznę karku. W pewnym momencie zobaczył zarys jej piersi ledwie widoczny pod białą, muślinową koszulą nocną. Poczuł nagły przypływ podniecenia. Dobry Boże, jakimż jest zwierzęciem, czując pożądanie wobec drżącej ze strachu kobiety? Pragnąc zachować przyzwoitość, aby zapobiec zaziębieniu otulił ją grubą, wełnianą kurtką. Okrycie było bardzo obszerne, zdołał więc okręcić ją połami dwukrotnie, za wszelką cenę starając się nie dotknąć palcami piersi. Patrzyła na niego tępym wzrokiem i nadal milczała. Uklęknął i ujął jej ręce. Ciemnozielona kurtka podkreślała morską barwę oczu Catherine.

- Czy mam pójść po twojego męża? - Colin nie nocuje dziś w domu - odpowiedziała niepewnie. - Chcesz, żebym obudził Anne? - Nie, czuję się dobrze. - Usiłowała przywołać uśmiech. - Nie ma potrzeby, aby kogokolwiek niepokoić. - Kłamczucha. - Zaczął rozcierać jej zziębnięte palce. - Rzadko zdarzało mi się widzieć kogoś, kto wyglądałby gorzej. Zaśmiała się przez łzy. - Przynoszę wstyd armii. - Zacisnęła pięści. - Na ogół jestem zrównoważona, ale... no cóż, moi rodzice zginęli w ogniu. Zadrżał, zrozumiał teraz jej reakcję na wypadek. - Bardzo mi przykro. Jak to się stało? - Miałam szesnaście lat - zaczęła urywanym głosem. - Regiment ojca stacjonował w Birmingham. Wynajmowaliśmy przeuroczy stary domek, który przez całe lato tonął w różach. Uważałam, że cudownie byłoby zamieszkać w nim na zawsze. Potem nadeszła zima. Pewnej nocy zapalił się komin. Obudziłam się, czując dym. Krzyczałam, chciałam obudzić rodziców, ale ogień wymknął się już spod kontroli. Moja sypialnia znajdowała się na parterze. Uciekłam przez okno. - Zamknęła oczy i wzdrygnęła się. - Rodzice spali na piętrze. Krzyczałam, póki nie pojawiła się połowa ludzi z wioski, ale... mama i tata już się nie obudzili. Uścisnął jej dłonie, a potem wstał. - Czy w kredensie w jadalni jest brandy? - Tak, ale nie potrzebuję, naprawdę. Nie zważając na protesty, zapytał: - Nic ci się nie stanie, gdy przez chwilę zostaniesz sama? Z iskierką humoru odpowiedziała: - Wierz mi, na razie nigdzie się nie wybieram. Wyciągnął spod stołu kota i położył go na kolanach Catherine. - Masz. Mruczący kot cudownie poprawia samopoczucie. Potem wziął świecznik i odszedł długimi, cichymi krokami. Catherine odchyliła się na krześle, głaszcząc miękkie, kocie futerko. To dobrze, że Michael dał jej kocicę. Kruche uczucie spokoju odeszło wraz z nim. Póki nie zniknął, nie zdawała sobie sprawy, jak bezpiecznie się czuła w jego obecności. Kiedy spojrzała na resztki spopielonego szlafroka, ponownie zaczęła w niej rosnąć panika. Mocniej otuliła się kurtką Michaela, która wciąż nosiła pozostałości jego ciepła. Okrywał ją z taką czułością, że omal nie wybuchnęła płaczem. Od dzieciństwa nikt tak się o nią nie troszczył.

Mogła już być wobec siebie zgryźliwa. Wyszła z przygody bez szwanku i nie ma żadnego wytłumaczenia dla histerii. Na poręczy krzesła wisiał ręcznik; wytarła w niego nos. Gdy Michael wrócił, Catherine odzyskała trochę spokoju. - Wypij. Dobrze ci zrobi. - Nalał brandy do dwóch szklanek i podał jej jedną, a potem usiadł na krześle. Chociaż przybrał niedbałą pozę, z jedną ręką na uniesionym kolanie, nie spuszczał z niej badawczego wzroku. - Dziękuję. - Sączyła brandy zadowolona, że alkohol rozgrzał ją od wewnątrz. Ponieważ nie można żyć bez ognia, muszę zdusić obawę przed nim. Nie miałam pojęcia, ile strachu zagnieździło się we mnie. Gdyby cię tu nie było, prawdopodobnie stałabym bez ruchu jak przerażony królik i spaliłabym się doszczętnie. - Masz prawo do strachu. Abstrahując od tragedii twoich rodziców, wiele kobiet zginęło albo zostało ciężko poparzonych w identycznych wypadkach. - Dzięki tobie miałam więcej szczęścia. - Odchylona do tyłu, mając kotkę na kolanach, sączyła trunek. Dziwna rzecz. Ogień, który wcześniej tak ją przeraził, teraz był bardzo przyjemny, a jego rudawy żar nadawał złocistą poświatę włosom Michaela. Przy pierwszym spotkaniu zaniepokoiła ją jego surowa uroda. Przypominał idealnie wyostrzoną szablę. Tę cechę zauważała również u innych mężczyzn, urodzonych wojowników. Wkrótce dostrzegła też jego poczucie humoru, ale potrzeba było niemal katastrofy, aby rozpoznała dobroć i życzliwość. Nie zdawała sobie sprawy, że wypiła brandy, póki nie podniósł się i ponownie nie napełnił obu szklanek. Z powątpiewaniem spojrzała na alkohol. - Zamierzasz mnie upić. - Jeśli tak się stanie, przynajmniej będziesz mocno spała. Pomyślała o koszmarach sennych, jakie nawiedzały ją po śmierci rodziców, i upiła spory łyk alkoholu. Pragnąc porozmawiać o czymś bezpiecznym, powiedziała: - Charles Mowbry wspomniał, że jesteś członkiem grupy o nazwie Upadłe Anioły. Czy to klub? Machnął lekceważąco ręką. - To tylko głupia etykietka, którą wyższe sfery przylepiły czwórce przyjaciół z czasów Eton. Pochodzi stąd, że dwóch z nas nosi imiona archaniołów, a pozostała dwójka, Lucien i Nicholas, zyskali raczej złowieszcze przydomki: Lucyfer i Stary Nick. Uśmiechnęła się. - Przez te lata poznałam wielu młodych oficerów. Na podstawie moich obserwacji

gotowa byłabym założyć się, że cieszy was ta diaboliczna sława. W oczach Michaela zamigotały wesołe iskierki. - Zgadza się, jednak teraz, gdy stałem się godnym szacunku dorosłym, nie lubię tego przyznawać. - Wasza przyjaźń trwa nadal? - O, tak. - Wykrzywił twarz. - Żona Nicholasa Clare, twierdzi, że adoptowaliśmy się nawzajem, ponieważ nasze rodziny dalekie są od doskonałości. Podejrzewam, że ma rację. Zazwyczaj ma. Ta niewyraźna aluzja zmusiła Catherine do zastanowienia się, jaka jest rodzina Michaela. Uświadomiła sobie, że zawsze, gdy wspominano jego szlacheckie związki, znajdował się o krok od grubiaństwa. Nietrudno jednak było postrzegać go jako upadłego anioła, przystojnego i niebezpiecznego. - Jacy są twoi przyjaciele? Na jego twarzy pojawił się półuśmiech. - Wyobraź sobie szeroki i długi mur zagradzający drogę w obu kierunkach tak daleko, jak wzrok sięga. Nicholas podszedłby do niego, wzruszył ramionami i stwierdził, że tak naprawdę, to nie musi iść tą drogą. Rafe odnalazłby zarządzającego murem i namówił do przepuszczenia go. Lucien natomiast przekradłby się pod murem albo przeszedłby dookoła i nikt by go nie zauważył. - A ty? Uśmiechnął się ponuro. - Jak oszalały byk waliłbym weń głową, aż rozwaliłbym go. Roześmiała się. - Dobra cecha u żołnierza. - Szczerze mówiąc, już po raz trzeci jestem w armii. Pierwszym razem zaciągnąłem się w wieku dwudziestu jeden lat. Jednak sytuacja w wojsku była tak frustrująca, że po kilku latach odszedłem. Dokonała pewnych obliczeń w myślach bazując na tym, co powiedział o swoim wojennym doświadczeniu. - Wróciłeś do armii, gdy Wellington wyruszył na Półwysep. Kiwnął głową. - Chciałem przekonać się, czy uczyniono rzeczywisty postęp w kampanii przeciw Napoleonowi. - Jego twarz stała się nieprzenikniona. - Były też... inne powody. Bolesne, sądząc z wyrazu twarzy. - Więc wystąpiłeś z wojska po abdykacji imperatora, ale ponownie wróciłeś. Przechyliła głowę. - Dlaczego mężczyźni walczą? Rzucił na nią rozbawione spojrzenie.

- Spędziwszy życie wśród żołnierzy, bez wątpienia znasz odpowiedź. - Niezupełnie. - Cóż, armia i marynarka oferują szlachetną drogę kariery dla dżentelmena, szczególnie jeśli jest młodszym synem, takim jak ja. Potrzebujemy czegoś, co trzymałoby nas z dala od kłopotów - powiedział sucho. - Tak, ale to nie wyjaśnia, dlaczego wielu mężczyzn znajduje radość w takim okropieństwie. - Na wspomnienie szpitala polowego, gdzie pracowała, wzdrygnęła się. Połowa znanych mi żołnierzy niecierpliwie poszukiwała następnej okazji, by zostać rozerwanym na kawałki. Zastanawiając się nad odpowiedzią, poruszał szklanką. - Nie ma większej potworności niż wojna. Z drugiej jednak strony, człowiek nigdy nie czuje się bardziej żywy. Jest to jednocześnie podniesienie rangi życia i ucieczka od niego. To wciąga jak narkotyk. - Ciebie też? - Nie. Ale istniało takie niebezpieczeństwo. Między innymi właśnie dlatego odszedłem. - Wyraz jego twarzy uległ zmianie. - Czemu tak marudzę? Musisz być potwornie znudzona. - Wcale nie. Od ciebie dowiedziałam się znacznie więcej o istocie wojny, niż zdołałam sama zrozumieć przez lata spędzone wśród żołnierzy. - Westchnęła. - Twoja odpowiedź wyjaśnia, dlaczego tylu mężczyzn tak bardzo pragnie walki, że gotowi są nawet ryzykować życie. Zapadła cisza. Położyła głowę na wysokim oparciu krzesła i leniwie studiowała sylwetkę Michaela omywaną skaczącym światłem ognia. Naprawdę był wyjątkowo przystojny. Szczupły, o doskonale wyrobionych mięśniach. Mogłaby patrzeć na niego godzinami, zapamiętując delikatne linie w kącikach oczu czy sposób, w jaki biała koszula uwydatnia szerokie barki. Jego długie, śniade palce pieściły uszy Ludwika, a ona zastanawiała się, co by czuła, gdyby to były jej uszy... Ogarnęło ją nagłe zdziwienie, odkryła bowiem, że rozprzestrzeniające się w niej omdlewające ciepło to pożądanie. Zapomniała już tego uczucia. Na szczęście nie należy do osób namiętnych. Nawet w wieku szesnastu lat, kiedy zakochała się w Colinie, zawsze zachowywała zdrowy rozsądek i panowanie nad sobą. Gdy małżeństwo dowiodło jej, że namiętność jest złowieszczą pułapką, nigdy nie dała się skusić mężczyźnie pragnącemu sprowadzić ją na złą drogę. Wcześnie zrozumiała, że jej wygląd może pobudzać mężczyzn do idiotycznego

zachowania, co było nie tylko żenujące, ale także potencjalnie niebezpieczne. Colin dwukrotnie sprowokował mężczyzn do zakłócenia spokoju żonie. Szczęśliwie, obaj biedacy złożyli przeprosiny i nie doszło do pojedynku. Dzięki tym incydentom zdała sobie jednak sprawę, że musi nauczyć się wymuszać na nich przyzwoite zachowanie. Zanim skończyła dziewiętnaście lat, opanowała pewną sztuczkę. Sława nieskazitelnej cnoty była częścią metody. Połączyła ją z siostrzanym stosunkiem do mężczyzn i całkowitą rezygnacją z flirtu. Uświadomiwszy sobie, że nigdy nie zostaną jej kochankami, zostawiali ją w spokoju albo przemieniali się w przyjaciół i opiekunów. Minęły już lata od ostatniego razu, gdy przez mężczyznę znalazła się w prawdziwych kłopotach. W Michaelu było zbyt wiele z dżentelmena, aby próbował zmienić tę sytuację. Chcąc ponownie usłyszeć jego głęboki głos, zapytała: - Wspomniałeś, że jeden z twoich przyjaciół pośród Upadłych Aniołów ma żonę. A pozostali? - Lucien ożenił się w minioną wigilię Bożego Narodzenia. - Michael uśmiechnął się czule. - Jego żona, Kit, przypomina gazelę, ma długie nogi i nieśmiałe spojrzenie. Ale jej umysł jest ostry niczym rapier, a odwaga godna lwicy. Nie wiem, czy Rafe kiedykolwiek się ożeni. Mam wrażenie, że nie pragnie żadnych zmian w życiu. - A co z tobą? - Ledwo skończyła mówić, a już tego pożałowała. Tylko wypita brandy pozwalała zrozumieć, dlaczego zadała tak osobiste pytanie. Michael odpowiedział bez zmieszania: - Zamierzałem spędzić wiosnę w Londynie i rozejrzeć się za kandydatką na żonę. Napoleon pokrzyżował mi plany. - Zburzył zamierzenia wielu ludzi. Wzruszył ramionami. - Będą następne sezony. Obraz Michaela poszukującego żony wśród największych piękności śmietanki towarzyskiej wywołał dziwne uczucie żalu. Colina spotkała na krótko przed śmiercią rodziców, a poślubiła w miesiąc po podwójnym pogrzebie z nadzieją, że jego siła i miłość będą dla niej podporą w żalu. Ale niedługo odkryła, że jego uczucia są płytkie, a w większości sytuacji ona jest od niego silniejsza. Nie miała prawa narzekać. Czasami jednak tęskniła za kimś, na kim mogłaby się oprzeć. Instynktownie wiedziała, że gdyby poślubiła kogoś podobnego do Michaela, znalazłaby w nim męża, który dzieliłby z nią trudy życia, człowieka, który podtrzymałby ją w chwilach wielkiego zmęczenia i zwątpienia. Wiedząc jednak, że nie wolno jej myśleć w ten sposób, wstała i delikatnie umieściła

kota na środku ogrzanego krzesła. - Lepiej pójdę do łóżka, póki jestem w stanie wejść po schodach. Zrobiła jeden krok, zachwiała się i poczuła zawrót głowy. Michael natychmiast ją podtrzymał. Oparła się o jego ramię, czekając, aż minie nieprzyjemne uczucie. - Przepraszam - mruknęła. - Mam za słabą głowę na brandy. Umieściwszy rękę na jej ramieniu, zaprowadził ją do schodów. - To ja jestem winien przeprosin. Za to, że namówiłem cię na mocny trunek. Jego dotyk wywołał nagłe, gwałtowne wspomnienie chwili, gdy trzymał ją w ramionach. Jak może tak wyraźnie teraz to pamiętać, kiedy wówczas wypłakiwała sobie oczy? Starając się, aby zabrzmiało to lekko, powiedziała: - Bzdura. Wiesz przecież, że mówią na mnie święta Katarzyna. Jestem odporna na wszelkie namowy. Uśmiechnął się z aprobatą,, a jego zielone oczy rozjarzyła wesołość. Serdeczne ciepło na twarzy Michaela omal ponownie nie zbiło jej z nóg. Z dziwnym uczuciem w żołądku uświadomiła sobie, że przedtem żaden mężczyzna tak jej nie pociągał, nawet Colin, gdy była rozkochaną w nim szesnastolatką. Dzięki Bogu, Michael nie miał żadnych złych zamiarów w stosunku do niej. Pewnie zachwycał się jej wyglądem, ale należał do tych honorowych mężczyzn, którzy nie interesują się mężatkami. Podejrzewała również, że będzie z niego wierny mąż. Szczęściara z jego przyszłej wybranki. Ona i Michael nigdy nie zostaną kochankami, musi więc uczynić go swoim przyjacielem. Tak będzie lepiej. Przyjaźń trwa dłużej i mniej boli niż namiętność. Gdy jednak odprowadzał ją do pokoju, wiedziała, że jeśli istnieje mężczyzna zdolny sprowadzić ją na manowce, to jest nim właśnie Michael.

6 Następnego wieczoru Michael postanowił zapoznać się z kuchnią Catherine i zjeść kolację w domu. Przyszedł późno, akurat na czas sherry. Gdy wszedł do pokoju, Anne Mowbry z uśmiechem podała mu rękę. - Nie mogę uwierzyć! Wszyscy nasi dzielni oficerowie są dziś obecni. Myślałam, że jesteś tworem mojej wyobraźni, Michaelu. - Uznałem, że powinienem się pojawić, bo inaczej zapomnisz o moim istnieniu i wynajmiesz pokój komuś innemu. Zachichotała, a potem obróciła się do Kennetha Wildinga. Michael podszedł to Catherine; rozlewała sherry i jak zawsze wyglądała uroczo. - Czy przypadkiem nie nastąpiło coś złego po wczorajszej nocy? - zapytał cicho, biorąc do ręki kieliszek. - Tylko ból głowy. To kara za brak umiarkowania, ale żadnych koszmarów. Spojrzała na węgle palące się na kominku. - Mogę też patrzeć na ogień i nie wpadać w panikę. - Doskonale. Właśnie miał odejść, gdy zapytała: - Czy propozycja towarzyszenia mi jest nadal aktualna? Lady Trowbridge urządza jutro wieczorek muzyczny. Bardzo chcę pójść. Zapewniła mnie, że zaangażowała wyśmienity kwartet smyczkowy. - Z największą przyjemnością. Gdy ustalili godzinę, służba oznajmiła, że podano kolację. Posiłek przebiegał gładko. Michael zaczął przyzwyczajać się do palącej tęsknoty. W obecności Catherine odczuwał ją nieustannie. Dzięki Bogu, widziała w nim wyłącznie przyjaciela. Jeśli z jej strony pojawiłaby się chociaż najmniejsza oznaka podobnego zainteresowania, sytuacja stałaby się niemożliwa do opanowania. Musiałby poszukać innej kwatery, nawet gdyby oznaczało to zamieszkanie w drewutni. Po kolacji wziął udział w dwóch obowiązkowych przyjęciach, ale obydwa opuścił najszybciej, jak tylko było można. Potrzebował snu. Poprzedniej nocy boleśnie prześladowała go myśl o Catherine. Wyraźnie widział jej szczere, niebieskie oczy, czuł intymny zapach kobiety i wody różanej na atłasowej skórze, kuszący nacisk jej ciała. W końcu zapadł w niespokojny sen. Śnił o kochaniu się z Catherine w świecie, w którym była wolna i mogli być razem, nie okrywając się hańbą. Wstał wyczerpany i przy-

gnębiony. Dlaczego, u diabła, nie mógł nabawić się obsesji na punkcie dostępnej kobiety? Ponieważ nigdy w życiu nie wybrał łatwej drogi. Jego przyjaciel Lucien wielokrotnie to podkreślał. W domu przy rue de la Reine zapadła już cisza, a rzadkie lampy dostarczały przytłumionego światła. Miał właśnie wejść na górę, gdy usłyszał męski głos. Myśląc, że to Kenneth, ruszył w głąb holu rozdzielającego dom na połowy. Doszedł do przecinającego go korytarza i spojrzał w lewo. W tym momencie stanął, poczuł się, jakby ktoś uderzył go w żołądek. W zaciemnionym kącie Colin Melbourne obłapiał żonę, pieścił ustami, a rękami myszkował pod spódnicą. Catherine była rozpłaszczona na ścianie. Michael dostrzegał tylko ciemne włosy i jasne fałdy sukni. Patrzył jak sparaliżowany. Colin rozpiął bryczesy, a potem wszedł w nią. Jęknęła z rozkoszy. Michael nie mógł oddychać. Melbournom można tylko zazdrościć tak namiętnych stosunków po wielu latach małżeństwa. Jednak ten widok przyprawił Michaela o mdłości. Dzięki Bogu, są tak pochłonięci sobą, że żadne nie spostrzegło jego obecności. Zbierał się do odwrotu, gdy posłyszał kobiecy chichot. - Ah, mon capitaine, mon beau Anglais... Stanął jak wryty, a potem obrócił się. Colin przycisnął czoło do ściany, odsłaniając twarz partnerki. Nie kochał się z żoną, tylko z jedną z belgijskich służących, dziewczyną wzrostu Catherine. Głowę miała odrzuconą do tyłu, a otwarte usta ukazywały duże, nieregularne zęby. Uczucie nudności ustąpiło miejsca wściekłości. Jak ten niecny łajdak może w taki sposób zdradzać i upokarzać żonę, i to pod jej własnym dachem? Zasłużył, aby go wysmagać szpicrutą. Michael musiał użyć całej siły woli, żeby zmusić się do odejścia. Z krwią tętniącą w skroniach przeskakiwał po dwa stopnie. Zamierzał pójść do pokoju, ale zauważył światło pod drzwiami Kennetha. Zapukał, a potem wszedł, nie czekając na pozwolenie. Przyjaciel spojrzał znad listu, który właśnie pisał. - Co się stało? Wyglądasz jak morderca. - I tak się czuję. - Michael cisnął czako no łóżko, omal nie łamiąc przy tym pióropusza. - Colin Melbourne zabawia się właśnie w zachodnim holu ze służącą. Chryste, czy nie ma w nim krztyny przyzwoitości? - Niewiele - odpowiedział spokojnie Kenneth. - Słyszałem, że dosiada wszystkiego, co nosi spódnice. Na ogół zachowuje dyskrecję, ale jeśli dziewucha jest chętna, nie odmawia,

nawet we własnym domu. - Jak on może? Jak ktoś, kto ma taką żonę jak Catherine, może patrzeć na inne? - Nie ośmielę się zgadywać. Ale czemu jesteś aż tak zszokowany? Jest wielu mężczyzn o moralności kocura, a kobiety też są niewiele lepsze. Michael chodził po pokoju wiedząc, że Kenneth ma rację, ale wściekłość nie mijała. - Czy Catherine zdaje sobie sprawę z zachowania męża? - Zdziwiłbym się, gdyby nic nie wiedziała. Jest inteligentną kobietą i rozumie świat. Pod tym względem, nawet lepiej niż ty. Jeśli zamierzasz opowiedzieć jej o tym, co widziałeś, daruj sobie. Nie podziękuje ci. - Chyba masz rację - powiedział niechętnie Michael. - Ale Catherine zasługuje na kogoś lepszego niż latającego za kobietami, ograniczonego umysłowo potwora. - Przy wszystkich swoich brakach, Melbourne jest w stanie usatysfakcjonować żonę. To nie twój interes, Michaelu, nawet jeśli utrzymuje regiment dziwek. - Brwi Kennetha złączyły się. - Może powinienem powtórzyć. To nie twój interes. Michael wyjrzał przez okno na spowity ciemnością świat. Kenneth znów miał rację. Nikt postronny nie potrafi zrozumieć małżeństwa. A on, nieważne jak dobre są jego intencje, nie ma prawa się wtrącać. Bóg jeden wie, dokąd zawiodły go kiedyś dobre chęci. Ale tym razem jest inaczej. Czy naprawdę? Czy może tylko sam siebie oszukuje? Święty Michał wyruszający na wyprawę przeciw wszystkim złym smokom. Za plecami usłyszał miękki głos przyjaciela: - Michaelu, ona jest mężatką. - Myślisz, że ta świadomość nie towarzyszy mi bez przerwy? - powiedział sztywno. Zanim odwrócił się do Kennetha, wziął kilka głębokich wdechów. - Nie martw się. Nie dotknę jej palcem; jego zresztą też. Po prostu, dla dobra Catherine, chciałbym, aby miała przyzwoitego męża, kierującego się zasadami honoru, takiego jak Charles Mowbry. - Może należy do tych dobrych kobiet, które nie potrafią oprzeć się niegodziwemu mężczyźnie - stwierdził sucho Kenneth. - Nigdy nie zauważyłem u niej śladu żalu wynikającego z dokonanego wyboru. Michael uśmiechnął się ponuro. - Koło kominka jest pogrzebacz. Chciałbyś dać mi nim po głowie, na wypadek, gdyby przesłanie jeszcze do mnie nie dotarło? - Wstrzymam się do momentu, kiedy zobaczę, jak z przekrwionymi oczami chodzisz za Melbourne'em. - Kenneth zanurzył pióro w kałamarzu i z roztargnieniem naszkicował łasicę na marginesie listu. - A przy okazji, w ciągu ostatnich dni był wobec mnie zaskakująco

uprzejmy. Michael opadł na krzesło. - Moja wina. Tak bardzo mnie zirytował, że powiedziałem mu o twoim szlachetnym pochodzeniu. Przepraszam. Kenneth zacisnął usta. - Naprawdę powinieneś zrobić coś ze swoim temperamentem. - Myślałem, że go kontroluję, ale Colin Melbourne jest chyba w stanie zniweczyć wszystkie moje dobre intencje. - No cóż, to nawet ciekawe obserwować, jak usiłuje zatrzeć minione grubiaństwa w nadziei, że któregoś dnia mogę być dla niego użyteczny. Nawet nie ma pojęcia, że traci czas. Czując potrzebę oderwania myśli od Catherine i jej męża, Michael zapytał: - Czy wy, oficerowie wywiadu, odkryliście już, do czego zmierza Bonaparte? - Diabli wiedzą. Niemożność postawienia choćby stopy na francuskiej ziemi bardzo nas ogranicza. Chciałbym, aby ktoś wypowiedział wojnę. Wszystko stałoby się wówczas prostsze. Czy dotarły do ciebie jakieś interesujące sztabowe plotki? - Książę nie dzieli się myślami z podwładnymi, ale nie trzeba geniusza, aby dostrzec nadciągające ze wszystkich stron kłopoty. - Michael zmarszczył brwi. - Prusacy są trudnymi partnerami. Książę Blucher to rozsądny człowiek, ale wielu członków jego sztabu zachowuje się podejrzliwie wobec Brytyjczyków. Stąd też kwaterę główną umieścili ponad osiemdziesiąt kilometrów od Brukseli. Ta odległość poważnie osłabia nasze armie. - A imperator, jeśli zdecyduje się najechać Belgię, szybko wykorzysta to na swoją korzyść. - Właśnie. Moim zdaniem Napoleon już niedługo ruszy na północ. Francuscy weterani tłumnie gromadzą się pod cesarskimi sztandarami. Prawdopodobnie Napoleon zmobilizuje więcej żołnierzy niż Wellington, i to bardziej doświadczonych. - W armiach sprzymierzonych będzie więcej żołnierzy niż u Francuzów - zauważył Kenneth. Michael sardonicznie uniósł brwi. - Naprawdę uważasz, że Bonaparte da czas aliantom na zebranie się w jedną wielką armię? Zawsze wybierał atak, a w obecnej sytuacji zuchwalstwo jest dla niego jedyną nadzieją. Im dłużej zwleka, tym więcej czasu ma Wellington na przekształcenie naszej rozhukanej armii w prawdziwą walczącą potęgę i ściągnięcie weteranów z Ameryki. - W każdej wyrównanej bitwie postawiłbym wszystko na Wellingtona przeciw Napoleonowi - zgodził się Kenneth. - Teraz jednak książę jest w bardzo niekorzystnej

sytuacji, próbuje lepić cegły bez słomy. - Ale na Półwyspie było podobnie, a książę nie przegrał ani jednej bitwy. - Michael uśmiechnął się lekko. - Sam zamierzam stać się wiązką słomy. Właśnie dostałem patent podpułkownika oraz komendę nad nowym regimentem z rozkazem zrobienia żołnierzy z poborowych. - W ten sposób książę lepiej wykorzysta twoje możliwości niż trzymając cię jako adiutanta sztabowego. Co to za regiment? - Tymczasowy zespół ludzi zwany sto piątym. Składa się z doświadczonych zawodowych żołnierzy brytyjskich, pomieszanych z zupełnie zielonym narybkiem i częściowo wyszkolonymi członkami straży obywatelskiej. Książę ma nadzieję, że weterani będą demonstrować wystarczająco dużo spoistości, aby cały regiment stał się skuteczny. - Będziesz miał co robić. - Nie muszę uczyć ich niczego trudnego, żadnej potyczki ani zwiadu. Mają jedynie stać w wyznaczonym miejscu i strzelać z muszkietów, najlepiej nie do siebie nawzajem. - Podczas gdy kule armatnie urywają towarzyszom głowy, gwardia cesarska maszeruje w takt głoszących śmierć bębnów, a dragoni nacierają na wielkich, podkutych żelazem koniach. Cóż może być prostszego? - zauważył ironicznie Kenneth. - Oczywiście. W tym rzemiośle nie ma nic trudnego. W porównaniu z koniecznością zapanowania nad sobą w obecności Catherine, przekształcenie świeżego narybku w żołnierzy będzie dziecinną zabawą. Ubrawszy się ze szczególną starannością, Catherine zeszła na dół, aby wyruszyć na wieczorek muzyczny. Michael czekał w holu. Ciemnozielony uniform strzelca opinał go jak rękawiczka. Nigdy przedtem nie spotkała mężczyzny, który tak dobrze prezentowałby się w tym mundurze. Usiłując nie patrzeć na niego, powiedziała: - Z niecierpliwością oczekuję tego wieczoru. Prawie nie wychodziłam przez ostatnie tygodnie, z wyjątkiem imprez organizowanych przez księcia. - Cała przyjemność należy do mnie. - Podał jej ramię, a twarz rozjaśnił mu uśmiech. Bardzo ładnie wyglądasz. Przyjęła zaoferowane ramię i podeszli do powozu. Długie nogi Michaela musnęły ją, gdy usiłował umościć się na niewielkiej przestrzeni. W jej żyłach powoli zaczynał krążyć ogień pożądania. Tym razem natychmiast rozpoznała doznanie. Ta wiedza spowodowała, że była mniej niespokojna niż tamtej nocy w kuchni. Odkryła nawet, że może cieszyć się zmysłowością, zwłaszcza że wiedziała, iż towarzysz ani nie położy dłoni na jej udzie, ani nie wymusi pocałunku. Pożądanie przypominało raczej chęć na świeże truskawki. Było praw-

dziwe, ale nie miało w sobie niebezpiecznej mocy. Brukselski dom lady Trowbridge nie był duży. Roześmiani goście wchodzili rozmawiając do tego samego salonu, w którym miał odbyć się koncert. W wysokim pokoju połyskiwały świece, przepyszne mundury oficerów kilku narodowości i niemal równie barwne stroje dam. - Kapitalny widok - zauważył Michael. - Bruksela zwariowała na punkcie wszystkiego, co jest związane z wojskiem. - Wraz z powrotem pokoju armia znów stanie się niemodna - odpowiedziała zgryźliwie Catherine. - Tylko niebezpieczeństwo zmusza wszystkich do kochania wojska. Rzucił jej spojrzenie pełne ponurego zrozumienia. - Po pokonaniu Napoleona oficerowie odejdą z połową dotychczasowej gaży, a szeregowi żołnierze zostaną rzuceni na pastwę cywilnego życia, nie otrzymując za służbę niemal nic prócz blizn. - Aż do następnej wojny. - Catherine uważnie obserwowała zgromadzony tłum. Może to tylko moja wyobraźnia, ale dzisiaj atmosfera jest chyba inna. To coś w rodzaju gorączkowej wesołości. - Cała modna Bruksela jest taka, a gorączka rośnie z każdym dniem - powiedział spokojnie Michael. - Ludzie tańczą na wulkanie. Grożące niebezpieczeństwo, jak zawsze w czasie wojny, intensyfikuje przejawy życia. - Ale niebezpieczeństwo jest iluzoryczne - ostro stwierdziła Catherine. - Gdyby Napoleon zbliżał się do Brukseli, większość tych błyszczących ludzi uciekłaby z powrotem do bezpiecznych domów w Anglii. Nie zostaliby, aby stawić czoło armatom albo pielęgnować rannych czy też przemierzać pole bitwy w poszukiwaniu ciał bliskich im osób. - Nie - jeszcze spokojniej odpowiedział Michael. - Niewiele osób ma taką odwagę jak ty i inne towarzyszące wojsku kobiety, Catherine. Należysz to elity. Spojrzała na swoje ręce okryte rękawiczkami. - To chyba powód do dumy, ale bez trudu obyłabym się bez tego zaszczytu. Nadeszła ich kolej na przywitanie z gospodynią. - Catherine, cudownie wyglądasz! - wykrzyknęła lady Trowbridge. - Twoi wielbiciele wpadną w szał. Jak ci się to udaje? - .Spojrzała przekornie na Michaela. - Catherine jest jedynym znanym mi diamentem z pierwszej wojny zarówno szczerze lubianym przez kobiety, jak i podziwianym przez mężczyzn. - Proszę, Helen, nie wywołuj u mnie rumieńców - odezwała się błagalnie Catherine. Nie jestem bez skazy.

Lady Trowbridge przewróciła oczami. - I na dodatek skromna! Gdybym cię tak nie lubiła, przysięgam, znienawidziłabym cię. Tymczasem. Zobaczymy się później. Z rumieńcem na policzkach Catherine ujęła Michaela pod ramię, po czym odeszli. - Helen sporo przesadza. - Mam wrażenie, że mówiła prawdę - powiedział Michael, gdy kilkoro gości obojga płci ochoczo ruszyło w ich kierunku. - Chyba nie będę ci potrzebny, aż do momentu powrotu. Pozwolisz, że odejdę? - Dam sobie radę - zapewniła go. - Baw się dobrze. Skinął jej głową na pożegnanie. Posłała za nim tęskne spojrzenie. Z radością przyjęłaby jego towarzystwo przez dłuższy czas, jednak postąpił mądrze, nie kręcąc się przy niej. To mogłoby wywołać plotki, nawet o „świętej Katarzynie”. Towarzystwo je uwielbia. Kilku znajomych oficerów wciągnęło ją w ożywioną dyskusję. Wkrótce wspaniale się bawiła. Być może była głupia, nie biorąc udziału w takich spotkaniach, ale z drugiej strony, gdy przychodziła samotnie, czuła się dziwnie. Kilka minut później podeszła do niej lady Trowbridge wsparta na męskim ramieniu. - Catherine, czy znasz lorda Haldorana? Właśnie przyjechał z Londynu. Lord Haldoran. Pani Melbourne. Haldoran był przystojnym mężczyzną w wieku około czterdziestu lat, mocno zbudowanym jak sportowiec. Gdy Helen odeszła, Catherine podała mu rękę. - Witamy w Brukseli, lordzie Haldoran. - Pani Melbourne. - Pochylił się nad jej dłonią z wyćwiczoną gracją, a jego uścisk niósł równie wyćwiczone przesłanie. Wiedząc z doświadczenia, że od razu musi wyjaśnić swoje stanowisko, zabrała dłoń i posłała mu najdoskonalsze z lodowatych spojrzeń. Gdy wyprostował się, stwierdziła, że przesłanie dotarło i zostało zrozumiane. Przez moment miała wrażenie, że Haldoran zamierza uraczyć ją komplementem. Zamiast tego jego rozmarzone spojrzenie przekształciło się niemal w grubiańskie. - Czy aż tak bardzo rzuca się w oczy, że moja suknia nosi ślady wielokrotnych przeróbek? - rzekła słodko Catherine. Wziął się w garść. - Proszę mi wybaczyć, pani Melbourne. Kobieta pani urody mogłaby założyć worek i żaden mężczyzna nie zauważyłby tego. Zaskoczyły mnie po prostu pani oczy, ani niebieskie, ani zielone i tak przejrzyste jak kamień szlachetny.

- Słyszałam już podobne opinie, ale ponieważ moi rodzice mieli takie same oczy, nigdy nie uważałam własnych za nadzwyczajne. Zanim odezwał się z galanterią, przez jego twarz przebiegło drżenie. - Nic w pani nie może być określane jako zwyczajne. - Nonsens - odpowiedziała chłodno. - Jestem tylko najzwyczajniejszą żoną oficera, która podąża za wojskiem, umie prowadzić dom nawet wówczas, gdy od miesięcy mu nie płacą, a także nauczyła córkę rozpoznawać najlepszego kurczaka na hiszpańskim targu. Uśmiechnął się. - Szczęśliwy mąż i szczęśliwa córka. Ma pani więcej dzieci? - Tylko Amy. - Wolała prowadzić mniej osobistą rozmowę, więc zapytała: Przyjechał pan do Brukseli w poszukiwaniu podniet, milordzie? - Oczywiście. Wojna to najważniejszy sport, nie sądzi pani? Jako chłopak zamierzałem poprosić ojca, aby kupił mi patent w dziesiątym regimencie huzarów. Mają bardzo dziarskie uniformy, a zdobycz zawsze wspaniałą. - Wciągnął w nozdrza trochę substancji z lakierowanego pudełeczka. - Jednak gdy przeniesiono regiment z Brighton do Manchesteru, zmieniłem zdanie. Ryzykować własne życie dla dobra kraju to zupełnie inna sprawa niż narazić się na wygnanie z Lancashire. Nonszalancka uwaga pasowała do kogoś, kto chciał przyłączyć się do dziesiątego regimentu huzarów, najmodniejszego i najdroższego oddziału wśród kawalerzystów. Pomimo żartów, Haldoran obserwował Catherine z niepokojącą intensywnością. - Szkoda, że nie przyłączył się pan, gdy regiment był na Półwyspie - stwierdziła sucho. - Jestem pewna, że w pogoni za istotami potrafiącymi strzelać w plecy znalazłby pan wspaniałą rozrywkę. To znacznie bardziej podniecające niż polowanie na lisy. Roześmiał się. - Ma pani rację. Polowanie na Francuzów byłoby wskazane w każdym calu. Rzeczywiście, na Półwyspie polowania stanowiły powszechny sposób na spędzanie wolnego czasu. Kiedyś, gdy Wellington konferował na koniu z pewnym hiszpańskim generałem, minęła ich gromada goniąca zająca. Książę natychmiast dołączył do nagonki. Po zabiciu zwierzęcia wrócił do zaskoczonego Hiszpana i nawiązał rozmowę, jakby nic nie zaszło. Catherine słyszała o tym wydarzeniu. Wellington jednakże zapracował na prawo do odpoczynku. Natomiast lord Haldoran sprawiał wrażenie kogoś, kto nie dokonał niczego użytecznego, a wydał na to mnóstwo pieniędzy. Z drugiego końca pokoju lady Trowbridge ogłosiła, że zaraz rozpocznie się koncert.

- Czy możemy poszukać miejsc koło siebie, pani Melbourne? - zapytał Haldoran. - Dziękuję, ale ustaliłam już z przyjaciółmi, że usiądziemy razem. - Na twarz przywołała szeroki, fałszywy uśmiech. - Miło było pana poznać. Skłonił się. - Jestem pewien, że jeszcze się spotkamy. Być może, ale dołączając do innych wiedziała, że jeśli tak się nie stanie, nie będzie żałować.

7 Wyjątkowo dobra pogoda podsycała atmosferę wakacji panującą tej wiosny w Brukseli. Catherine jednak cieszyła się sprzyjającą aurą głównie ze względu na dzieci: mogły spędzać czas na dworze. Pewnego dnia, późnym popołudniem, siedziała pod kasztanowcem w ogrodzie na tyłach domu i szyjąc pilnowała córki oraz małych Mowbrych, kiedy na podjeździe pojawił się Michael. Wrócił wcześniej niż zwykle. Zsiadł z konia i zaprowadził wierzchowca do stajni. Obserwowała go. Poruszał się pięknie, nie wykonując żadnego zbędnego gestu. Jak zawsze na jego widok poczuła jeden z tych dziwnych skurczów w sercu. W minionych tygodniach Michael towarzyszył jej kilkanaście razy. Na balach zawsze zamawiał jakiś żywy taniec ludowy, nigdy walca, a potem zachowywał dystans; pojawiał się powtórnie dopiero, gdy nadchodził czas odejścia. Jednak jeśli jakiś pijany podporucznik zatrzymywał ją w alkowie, próbując wyznać miłość, wówczas Michael usuwał młodzika ze stanowczością starszego brata. Szkoda, że jej uczucia nie przypominają siostrzanych. Michael wyszedł ze stajni, zawahał się, a potem ruszył ku niej, trzymając w ręku czako. Słońce otaczało świetlistą aureolą jego splątane, kasztanowe włosy. - Dzień dobry, Catherine. - Witaj. - Z koszyka wyciągnęła podartą spódniczkę Amy. - Wyglądasz na zmęczonego. - Dowodzenie zupełnie zielonym regimentem to zajęcie znacznie cięższe niż kopanie rowów. - Wskazał w kierunku dzieci bawiących się w chowanego. - Usłyszałem je i pomyślałem, że z przyjemnością popatrzę przez chwilę, jak ktoś inny, a nie ja, biega. W pewnej odległości od nich Amy cichutko wyszła zza rododendronu i schowała się za drugim. - Jest sprytna - zauważył z aprobatą Michael. - Szybko nauczyłaby się wygrywać w potyczkach. - Nie mów jej tego! I tak straszny z niej łobuziak. Powinieneś zobaczyć, jak gra w krykieta. Z trudem zniechęciliśmy ją do oświadczenia Wellingtonowi, że skoro wśród hiszpańskich partyzantów były kobiety, czemu Angielki nie mogłyby robić tego samego. Catherine zaczęła cerować podartą falbanę. - Jak ci idzie szkolenie żołnierzy? - Mam poważne wątpliwości, czy wiedzą, z którego końca muszkietu wylatuje kula. Catherine roześmiała się.

- Chyba nie jest aż tak źle. -

Przesadziłem,

ale

niewiele.

Próbowałem

ich

przekonać,

że

największe

niebezpieczeństwo czyha wówczas, gdy podczas bitwy szereg załamuje się i żołnierze uciekają. Utrzymanie pozycji daje większą szansę przeżycia. Jeśli opanują tę sztukę, może coś z nich będzie. Dzięki Bogu, mam wspaniałych sierżantów. Gdyby nie oni, dawno już bym się chyba poddał. - Widzę, że nadal nosisz mundur strzelca, zamiast purpury piechoty. - Oficjalnie nie miałem dotąd czasu na wizytę u krawca. - W jego oczach pojawiły się iskierki rozbawienia. - Ale to tylko wymówka. Tak naprawdę nie chcę porzucać zieleni strzelca. - Księcia na szczęście nie interesuje, co noszą jego ludzie. Nie widziałam u niego dwóch jednakowo ubranych oficerów, przysięgam. Uśmiechnęła się. - Czy pamiętasz, jak po kilku miesiącach walk na Półwyspie wszyscy przypominali obszarpańców? Nowi bardzo się wyróżniali; ich mundury można było rozpoznać bez trudu. W tym momencie Jamie Mowbry wyskoczył zza krzaków i wycelował w Michaela gałęzią. - Bang, bang! Ponieważ patrzyła na Michaela, jej uwagi nie umknęła reakcja, która w bitwie zakończyłaby się śmiertelnym strzałem, teraz jednak zniknęła tak szybko, jak się pojawiła, i Michael teatralnie upadł na trawę. - Już po mnie, chłopaki. Zaopiekujcie się moim koniem, Thorem. - Drgnął kilka razy, a potem znieruchomiał. Jamie, u którego nóg pętał się Clancy, uniósł gałąź w geście triumfu. - Mam cię, mam cię, ty brudny żabojadzie! Gdy tylko chłopiec znalazł się w zasięgu ręki, Michael złapał go i zaczął łaskotać. - Kto kogo ma? Jamie, nigdy nie wierz, że wróg jest tak martwy, na jakiego wygląda. Piszcząc i krzycząc z uciechy, chłopiec toczył się po trawie w objęciach niedawnego wroga. Catherine obserwowała ich z rozbawieniem, zaskoczona łatwością, z jaką Michael znalazł się w świecie dziecka. Przybiegła Amy, przerywając zapasy. - Witaj, pułkowniku Kenyon. - Klepnęła Jamiego. - Teraz ty! - Odbiegła, a Jamie i Clancy pogonili za nią. Michael rozciągnął się na trawie.

- Jak miło jest leżeć na słońcu i nie musieć nic robić przez godzinę. - Zamknął oczy i rozpiął marynarkę. - Piękna pogoda, prawda? Ale wydaje mi się, że to cisza przed burzą - powiedziała Catherine. - Rzeczywiście, czarne chmury gromadzą się na horyzoncie. Uwaga Michaela uciszyła oboje. Z tego, co wiedzieli, Napoleon już wyruszył na północ, aby odzyskać imperium. Ludwik Leniwy, który do tej pory drzemał obok Catherine, podniósł się na serdelkowatych nogach i padł koło Michaela. - Jestem zazdrosna - powiedziała żartobliwie. - Ludwik traktuje mnie jak przyjaciółkę, tylko jeśli ciebie nie ma w pobliżu. - Nonsens - odpowiedział, nie otwierając oczu. - Wręcz przeciwnie, ta bestia usiłuje skompromitować moje dobre imię. Mówią, że psy i ich właściciele upodabniają się do siebie, więc wszyscy uznają, że jestem tak leniwy i bezużyteczny jak on. Każ mu odejść. Tym słowom przeczyła delikatność, z jaką pieścił uszy zwierzęcia. Zachwycony Ludwik przewrócił się na grzbiet, przebierając w powietrzu grubymi łapami. Roześmiała się. - Jeśli w ten sposób rządzisz swoimi ludźmi, pułkowniku, sto piąty regiment będzie miał kłopoty. Gdzieś w drugim końcu ogrodu zapiszczała Molly. - Mam cię! - krzyknął Jamie. Michael otworzył oczy. - Jamie jest blady. Był chory? - Czasami cierpi z powodu astmy - odpowiedziała Catherine. - Anne mówi, że ataki są przerażające. Wczoraj miał okropny. Wiosna to chyba okres dla niego najgorszy. - W dzieciństwie miewałem ataki astmy, ale z czasem z nich wyrosłem. Na pewno i Jamie się ich pozbędzie. Patrzyła na jego rozmyty w słońcu zarys twarzy. - Powiem o tym Anne. Poczuje się lepiej, wiedząc, że astmatyczny chłopiec może wyrosnąć na takiego dryblasa jak ty. Co powoduje ataki? - Chyba nikt tego nie wie - zaczął miękko - ale myślę, że zwykle przyczyną jest kombinacja kilku czynników - wilgoci, jedzenia lub roślin, które nie pasują do siebie. - Zakrył oczy ramieniem, osłaniając się w ten sposób od słońca, ale również ukrywając twarz. - Jestem pewien, że istnieje też czynnik emocjonalny. - Masz na myśli zbytnie podniecenie? Jamie jest bardzo wrażliwy. - To też, jak również strach lub niepokój. Bolesne emocje mogą czasami wywołać atak

w ciągu kilku chwil. - Rozumiem. - Bardzo chciałaby usłyszeć więcej, ale ton jego głosu nie skłaniał do dalszych pytań. - A jak się czuje Anne? - Znacznie lepiej. Właśnie ucięła sobie drzemkę, niemniej twierdzi, że prawie dotarła do tego etapu ciąży, kiedy przechodzi się od stanu ciągłego wyczerpania do nadmiaru energii. Za tydzień znów będzie chciała tańczyć. - Catherine zawiązała supełek i ucięła nitkę. Gdy Anne zacznie wychodzić, opieka Michaela stanie się zbędna. Bardzo będzie jej tęskno za czasem z nim spędzanym. - Uwolnisz się od roli bawidamka. - Towarzyszenie ci było wielką przyjemnością, a nie ciężarem. Jeśli Charles nie będzie miał czasu, mogę zabierać was obie. Wywołam tym zazdrość u wszystkich mężczyzn w Brukseli. Ziewnął, zakrywając usta dłonią i ucichł. Mimo hałasu dzieci i pojazdów huczących na drodze biegnącej przez Bramę Namur, zasnął, a jego oddech uspokoił się i wyciszył. Ta sytuacja niosła ze sobą cenną intymność. Catherine szyła dalej. Miała doskonale opanowaną sztukę ukrywania uczuć i nikt, nawet najbardziej podejrzliwy obserwator, nie odkryłby cichej radości panującej w jej sercu. Obecność Michaela karmiła tę część duszy, która od lat głodowała. Może nieodpowiednie emocje powinny wywołać poczucie winy, ale tego nie czyniły. Nikogo tym nie skrzywdzi. Wkrótce ich drogi się rozejdą, prawdopodobnie na zawsze. A gdy to nastąpi, zachowa w sercu wspomnienie kilku złocistych godzin. Skończyła pracę nad spódniczką Amy, włożyła ją do koszyka i zaczęła cerować skarpetki Colina. Uporawszy się z dwiema, pozwoliła sobie na obserwowanie opalonej ręki Michaela, rozciągniętej niedbale na trawniku, niecały metr od niej. Miał długie, szczupłe palce. Cienka, dawno zagojona blizna po cięciu szablą wiła się wewnątrz dłoni aż po nadgarstek. Ogarnęło ją przemożne pragnienie położenia ręki na jego dłoni, dotknięcia go, choćby tylko przez chwilę. Bardzo pragnęła poczuć życie pulsujące w tym silnym ciele, położyć się koło niego, doświadczyć jego ciepła. Z rozpaloną twarzą wyciągnęła kolejną skarpetę. Miała nadzieję, że kiedy stanie przed świętym Piotrem, jej życie nie zostanie ocenione na podstawie pragnień ani myśli. Skończywszy cerowanie, spakowała przybory do szycia i oparła się o pień kasztanowca. Spod półprzymkniętych powiek obserwowała Michaela. Przejmujący krzyk dzieci i pełen udręki skowyt Clancy'ego przerwały ciszę. Catherine

wyprostowała się gwałtownie, uświadamiając sobie, że takie odgłosy nie powinny towarzyszyć normalnej zabawie. W tym samym momencie Michael otworzył oczy. - Mamo, chodź szybko! - zawołała Amy. Michael skoczył na równe nogi i chwycił ją za rękę, aby pomóc wstać. Gdy tylko się podniosła, pobiegli przez ogród. Jej serce waliło z przerażenia. Co się mogło stać? Znaleźli dzieci obok kamiennej fontanny, gdzie tańczący morświn wypluwał wodę do niewielkiego basenu. Catherine omal nie zemdlała na widok umazanych krwią dziewczynek. Krew sączyła się z rozcięcia na głowie Molly. Amy ściągnęła wstążkę i mężnie próbowała zatamować krwotok. Jamie stał kilka kroków dalej. Z twarzą szarą jak popiół pod rudą czupryną obserwował nieopanowane łkanie siostry. Zaniepokojony Clancy skakał wokół nich, włażąc wszystkim pod nogi i powiększając zamieszanie urywanymi szczęknięciami. Catherine uklękła przy Molly; teraz ona usiłowała zatamować krwawienie. - Co się stało, Amy? - Jamie pchnął Molly, a ona upadła na obramowanie fontanny. - Nie chciałem! - Jamie zachłysnął się. Jego szybki, płytki oddech coraz silniej przechodził w świst. Michael, który do tej pory uspokajał zdenerwowanego psa, spojrzał uważnie na chłopca. - Amy, przyprowadź Anne - zarządziła Catherine. Kiedy Amy pobiegła wykonać polecenie, Molly zapytała z upiorną ciekawością: - Czy ja umrę? - Oczywiście, że nie - odpowiedziała żywo Catherine. - Rany głowy powodują okropne krwawienie, ale ta nie jest głęboka. Za kilka dni się zagoi. A jeśli zostanie jakaś blizna, zakryją ją włosy. - Ja nie chciałem! - Udręczony Jamie płakał. Nagle zaczął uciekać, wymachując gwałtownie rękami. Instynkt nakazywał Catherine pobiec za nim, ale nie mogła, obejmowała wciąż krwawiącą Molly. Posłała Michaelowi pełne rozpaczy spojrzenie. Z ulgą stwierdziła, że ten pogonił już za płaczącym chłopcem; musiał jednak najpierw odgonić psa i okrążyć fontannę. Jamie potknął się i jak długi wywrócił na darń. Potworne krztuszenie potęgowało echo dudniące w otoczonym murem ogrodzie. Molly, wciąż zszokowana własnym wypadkiem, próbowała wstać. - Jamie ma atak! Catherine mocno trzymała dziewczynkę.

- Spokojnie. Pułkownik Kenyon zaopiekuje się twoim braciszkiem. - Błagała Boga, aby te słowa okazały się prawdziwe; sama nie wiedziała, co w takim wypadku należy zrobić. Zanim Michael dotarł do Jamiego, chłopiec odzyskał na tyle oddech, że zdołał wstać. Znów pobiegł. Przerażenie nadało jego oczom wyraz dzikości. Wcisnął się w kępę krzaków, zbyt gęstą dla dorosłego. Wynurzywszy się po drugiej stronie, upadł desperacko próbując zaczerpnąć powietrza. Nawet z odległości ponad czterdziestu metrów Catherine widziała potworną siność jego twarzy. Jamie podejmował właśnie niezdarne próby stanięcia na nogi, gdy Michael okrążył krzaki i wziął go na ręce. - Wszystko w porządku, Jamie - powiedział spokojnie. - Rana Molly nie jest poważna. - Na twarzy Michaela malowała się powaga, ale gdy niósł dziecko z powrotem do fontanny, cały czas przemawiał do niego z opanowaniem. - To był wypadek. Wiemy, że nie chciałeś skrzywdzić siostry. Podtrzymując Jamiego w pozycji siedzącej, Michael wyciągnął chusteczkę i zmoczył ją w fontannie. Potem zwilżył wykrzywioną twarz chłopca zimną wodą, ani na moment nie przerywając strumienia uspokajających słów. - Jamie, potrafisz oddychać; po prostu na chwilę zapomniałeś, jak to się robi powiedział miękko. - Spójrz mi w oczy i przypomnij sobie. P - o - w - o - l - i w - d - e - ch. Odpocznij. Teraz p - o - w - o - l - i w - y - d - e - ch. Przeliteruj te słowa razem ze mną. W - d - e - ch... No dalej, potrafisz. Catherine jak zaczarowana patrzyła na wargi Jamiego, gdy bez jednego dźwięku próbował powtarzać litery wymawiane przez Michaela. Stopniowo oddech dziecka wyrównał się, a buzia znów nabrała koloru. Zanim przybiegły Anne i Amy, Catherine prowizorycznie obandażowała głowę Molly, a Jamie prawie doszedł do siebie. Anne była tak blada, że na jej policzkach pokazały się jasne piegi. - Moje kruszynki, czy wy zawsze musicie przysporzyć mi zmartwień. Uklękła między dziećmi i przyciągnęła je do siebie. Jamie przytulił się do matki i objął ją w pasie. Również Molly przylgnęła do niej bardzo mocno. W nagłej ciszy usłyszeli wyraźny odgłos kopyt końskich. Chwilę później Charles Mowbry zawołał od strony stajni: - Kłopoty? - Niestety - odpowiedziała już uspokojona Anne. - Molly rozbiła sobie głowę, Jamie miał atak, ale wszystko już jest pod kontrolą.

Catherine wstała i zobaczyła nadchodzących Charlesa i Colina. Ich szkarłatne kurtki odbijały się jaskrawo na tle zielonej trawy. Mieli dzisiaj ćwiczenia regimentu, przypomniała sobie. Pierwszy dotarł do nich Charles. Panował nad sobą, tylko w jego oczach malowała się determinacja. Wziął syna na ręce i mocno przytulił. - Wszystko w porządku, kolego? - Nie mogłem oddychać, ale pułkownik Kenyon przypomniał mi, jak się to robi odrzekł Jamie. - Potem już było łatwo. - To bardzo ładnie z jego strony - powiedział ochryple Charles. - Czy następnym razem zdołasz sam sobie przypomnieć? Jamie energicznie pokiwał głową. Anne i Molly podniosły się. Charles ostrożnie, aby nie naruszyć zakrwawionego bandaża, pogładził włosy córki. - Wiedziałem, że nie lubisz tej sukienki, ale czy nie lepiej było po prostu podrzeć ją, zamiast zalewać krwią? Załzawioną twarz dziewczynki rozjaśnił uśmiech. - Och, tato, jaki ty jesteś niemądry. Ukrywając uśmiech, Catherine zastanawiała się, co pomyśleliby żołnierze z kompanii Charlesa, gdyby to usłyszeli. - Najwyższy czas was umyć. - Anne spojrzała z wdzięcznością na Catherine i Michaela. - Dziękuję, że tu byliście. Gdy rodzina Mowbrych skierowała się do domu, Catherine objęła córkę. - Amy była wspaniała, Colinie. Opatrzyła zranienie Molly, a potem przyprowadziła Anne. - Jesteś podobna i do mnie, i do mamy - stwierdził z aprobatą. - Dobry żołnierz oraz dobra pielęgniarka. - Spojrzał na Catherine. - Czy w nagrodę za dzielność zabrać Amy na lody? Wprawdzie nadchodziła pora obiadu, jednak Amy zasłużyła na przyjemność, poza tym ostatnio rzadko widywała ojca. - Dobrze, ale niech najpierw się przebierze. Amy, poproś pokojówkę, aby włożyła sukienkę do wiadra z zimną wodą. Wtedy zdołamy sprać krew. Amy kiwnęła głową i odeszła z ojcem w podskokach. Gdy Catherine została sama z Michaelem, przysiadła na obramowaniu fontanny i na chwilę ukryła twarz w dłoniach. - Wybacz mi, proszę, pohisteryzuję sobie trochę.

- Dołączę do ciebie. - Ciężko usiadł obok niej. - Najgorszy moment przychodzi zawsze tuż po kryzysie, prawda? - Ciągle zamieniam się w trzęsącą galaretę. - Spróbowała się roześmiać. - Życie rodzinne wymaga stalowych nerwów. - Jednak twój mąż miał rację. Amy była wspaniała. - Czyż ona nie jest zdumiewająca? Zastanawiałam się często, czy nie popełniłam błędu zabierając ją na Półwysep. Ale tak się do tego paliła. - Catherine uśmiechnęła się krzywo. Pod tym względem bardzo przypomina ojca. Ja sama jestem raczej tchórzliwą domatorką. - Tak ci się tylko wydaje - odpowiedział głosem pełnym ciepła. Jeśli kiedykolwiek będę potrzebował opieki pielęgniarki, mam nadzieję, że znajdziesz się wówczas przy mnie. Uciekła spojrzeniem w bok; nie chciała, aby zdradziły ją oczy. - To ciebie dobrze mieć w pobliżu na wypadek domowych nieszczęść, których los nam ostatnio nie skąpił. Ogień, krew, astma. Anne miała rację mówiąc, że ataki są przerażające. - Chory odczuwa je jeszcze gorzej. Są jak stalowa opaska dookoła płuc. Im gwałtowniej próbujesz oddychać, tym mniej powietrza wciągasz. Najgorsza jest panika. Może zniszczyć każdy najmniejszy okruszek zdrowego rozsądku i opanowania. Pamiętam, że sam robiłem dokładnie to, co Jamie - biegłem, padałem, znów wstawałem i biegłem dalej, póki mogłem się utrzymać na nogach. - Wykrzywił twarz. - Jak Anne i Charles to wytrzymują? Widok własnego dziecka walczącego o oddech musi być potworny. - Muszą, tak samo jak czynili to twoi rodzice. - Oni byli skrojeni z innej materii - powiedział sucho. - Szczerze mówiąc, większość moich napadów astmy wywoływał ojciec. Miałem kiedyś atak w obecności matki; wyszła wówczas z pokoju zostawiając mnie pod opieką służącej. Dla jej delikatnej konstrukcji widok był zbyt rozstrajający. - Rysy jego twarzy stwardniały. - Gdyby nie wysłano mnie do Eton, prawdopodobnie nie dożyłbym dziesiątych urodzin. Catherine zadrżała. - Rozumiem teraz, dlaczego nigdy nie mówisz o rodzinie. - Nie ma wiele do powiedzenia. - Przesunął palcami w wodzie, a potem spryskał Ludwika kilkoma kroplami. Pies znowu drzemał u jego stóp. - Gdyby ojcu dali do wyboru, czy być Bogiem, czy księciem Ashburton, zapytałby, jaka jest między tym różnica. Matka umarła, gdy miałem trzynaście lat. Rodzice nienawidzili się. Zadziwiające, że w tej sytuacji spłodzili troje dzieci, ale przypuszczam, że czuli się w obowiązku, by pojawił się następca i kolejny syn w zapasie. Moja siostra Claudia jest ode mnie o pięć lat starsza. Ledwie się

znamy. Dla mnie tak jest lepiej. Brat Stephen to markiz Benfield, dziedzic szlachetnego tytułu Ashburton oraz nadmiernej fortuny Kenyonów. Znamy się trochę, więcej niż obaj pragnęlibyśmy. Słysząc te bezosobowe słowa, poczuła drżenie. Pamiętała, jak powiedział, że on i przyjaciele z grupy Upadłych Aniołów stworzyli rodzinę, bo jej potrzebowali. W nagłym przypływie namiętności pożałowała, że nie ma prawa wziąć go w ramiona i dać mu wszystkiego, czego był pozbawiony. Powiedziała tylko: - Zawsze żałowałam, że nie mam ani brata, ani siostry. Może miałam szczęście. - Jeśli chcesz, weź sobie Claudię i Benfielda. Gwarantuję ci, że już na drugi dzień będziesz dziękować swojej szczęśliwej gwieździe za to, że byłaś jedynaczką. - W jaki sposób dawałeś sobie radę? - Poprzez upór. Na moment położyła na jego dłoni swoją, chcąc bez użycia słów przekazać sympatię, a także podziw dla jego siły, która pozwoliła mu przeżyć. Tamte lata nie wywołały u niego zgorzknienia, nauczyły go natomiast współczucia. Położył drugą rękę na jej ręce, zamykając tym gestem palce Catherine w swoich dłoniach. Nie patrzyli na siebie. Wyraźnie uświadamiała sobie obecność jego długiej nogi w odległości zaledwie kilkunastu centymetrów od niej. Całkiem naturalne byłoby, gdyby pochyliła się i przycisnęła wargi do jego policzka. Odwróciłby się, a jego usta napotkałyby jej... Z przerażeniem dotarło do niej, jak blisko ognia się znalazła. Zabrała rękę, palce zacisnęła w pięść, aby w nagłym porywie uczuć nie zacząć go pieścić. Gdy zadała następne pytanie, własny głos słyszała jakby z oddali. - Kiedy wyrosłeś z astmy? Nie odpowiedział od razu. - Myślę, że nikt nie wyrasta z astmy do końca. Już jako dorosły miałem kilka łagodnych ataków. Kiedy skończyłem trzynaście lat, przychodziły tylko sporadycznie. - Jego twarz ściągnęła się. - Najgorszy miał miejsce w Eton. Tym razem wiedziałam, doskonale wiedziałem, że umrę. - Co go wywołało? - List od ojca. - Michael potarł skronie, jakby chciał zetrzeć wspomnienia. Informował o nagłej śmierci matki. Bez trudu domyśliłem się, że... był zadowolony. Zamknął oczy i wziął kilka głębokich, spokojnych wdechów. - Atak przyszedł natychmiast. Upadłem krztusząc się jak stary koń od pługa. Jest to coś szczególnie okropnego, gdy

umierając człowiek zachowuje pełną świadomość, ale jest całkiem bezradny, niezdolny do ruchu. Na szczęście pokój mojego przyjaciela znajdował się obok i Nicholas mnie usłyszał. Przyszedł i zaczął do mnie mówić, jak ja dzisiaj do Jamiego. Sztuczka polega na tym, aby przebić się przez paniczny stan ofiary i zmusić ją do koncentracji na oddychaniu. - Ale on musiał być w twoim wieku. Czy wiedział, co robić, bo też miał astmę? zapytała zaskoczona. Michael uśmiechnął się lekko. - W Nicholasie zawsze było coś magicznego. Jest pół - - Cyganem i zna tradycyjne, cygańskie metody leczenia.” Nauczył nas przemawiać do koni i ręką łowić ryby. - Musisz mieć w nim dobrego przyjaciela - powiedziała zadowolona, że na jego twarzy pojawiło się odprężenie. Popełniła chyba błąd, gdyż zaciśnięte dłonie Michaela zesztywniały, a na nadgarstkach wyraźnie zaznaczyły się żyły. - Tak. Znacznie lepszego, niż ja potrafiłem być dla niego. - Potrząsnął głową. - Boże, czemu ja ci to wszystko mówię? Miała nadzieję, że dlatego, iż jest dla niego kimś szczególnym. - Ponieważ wiesz, że mi zależy, aby nie zawieść twojego zaufania. - Może. - Nie patrząc na nią, kontynuował spokojnie: - Dobrze, że się poznaliśmy, Catherine. Gdy w przyszłości pomyślę o Brukseli, pewnie zapomnę o balach i odgłosach szalonej radości, ale zawsze będę pamiętał o tobie. Powietrze między nimi jakby zgęstniało. Stało się niemal namacalne. Miała wrażenie, że on na pewno słyszy bicie jej serca. - Twoja przyjaźń i dla mnie ma wielkie znaczenie - powiedziała drżącym głosem. - Przyjaźń i honor to chyba dwie najważniejsze sprawy w życiu. - Pochylił się i zerwał stokrotkę. - Dzięki przyjaźni nie jesteśmy samotni. A honor, bo cóż innego zostaje mężczyźnie na koniec dnia prócz honoru. - A co z miłością? - zapytała miękko. - Romantyczną miłością? - Wzruszył ramionami. - Nie mam w tym zbyt dużych doświadczeń. - Nigdy się nie zakochałeś? - zapytała z powątpiewaniem. - Cóż, jak miałem dziewięć lat, oświadczyła mi się siostra Luciena, a ja przyjąłem te oświadczyny z entuzjazmem. Elinor była jak srebrzysty anioł. Zobaczyła ciepło w jego oczach. - Nie pomniejszaj uczuć tylko dlatego, że byłeś bardzo młody. Dzieci potrafią kochać

z taką niewinną czystością, że żaden dorosły nie może im dorównać. - Być może. - Bawił się stokrotką. - Ale Elinor umarła dwa lata później i nasza miłość nigdy nie została poddana egzaminowi. Nie miała też szansy rozwiać się w naturalny sposób. Gdzieś wewnątrz Michaela, podejrzewała Catherine, wciąż musi istnieć marzenie o srebrzystym aniele. - Jeśli już raz tak kochałeś, znów może ci się to zdarzyć. Zacisnął palce na kwiatku. Zapadła długa cisza, a potem ledwie dosłyszalnie powiedział: - Kochałem kiedyś mężatkę albo raczej miałem na jej punkcie obsesję. Ten związek zniszczył zarówno przyjaźń, jak i honor. Poprzysiągłem sobie, że nigdy więcej tak nie postąpię. Przyjaźń jest bezpieczniejsza. Dla człowieka pokroju Michaela złamanie własnego kodeksu honorowego musiało być druzgoczące. Ten zakończony katastrofą incydent wyjaśniał również, czemu w stosunku do niej nigdy nie zachował się nieodpowiednio ani nic takiego nie powiedział. Zrozumiała, że nigdy się tego nie doczeka. - Honor nie jest zarezerwowany wyłącznie dla mężczyzn - stwierdziła spokojnie. Kobieta również może postępować honorowo. Ślubów trzeba dotrzymywać, a obowiązki wypełniać. - Wstała i z góry spojrzała w jego niezgłębione zielone oczy. - Na szczęście przyjaźń i honor mogą współistnieć ze sobą. Patrzyli na siebie przez dłuższą, znaczącą chwilę i chociaż nic, jednocześnie wszystko zostało powiedziane. Potem obróciła się i odeszła do domu. Szła pewnie. Nikt by nie odgadł, że wzrok przysłaniają jej łzy. Michael jeszcze przez długi czas siedział w ogrodzie. Spojrzenie miał błędne, ale oddech spokojny i wyrównany. Czasami dobrze jest skupić się na swym oddechu. Ten wysiłek trzyma ból na uwięzi. Nietrudno dostać obsesji na punkcie Catherine. Jest nie tylko piękna, ale i godna podziwu. Matka, siostra i Caroline, nawet razem wzięte, nie zdołałyby dorównać ułamkowi jej ciepła, uczciwości i poczucia jedności. Doskonałość Catherine przejawia się we wszystkich płaszczyznach. Nieskazitelna. Poślubiona bez odwrotu. Jednak między nimi rozkwitło coś rzeczywistego. Nie miłość, ale wiedza, że w innych okolicznościach wszystko mogłoby ułożyć się odmiennie. Czy w młodości mógł wybrać inną drogę, taką, która zaprowadziłaby go do Catherine tego okropnego dnia, gdy została osierocona? Jak Colin, bez wahania zaoferowałby opiekę. Jednak inaczej niż on, nigdy nie odwróciłby się od żony ku innej kobiecie. Nonsensowne rozważania. Nie widział innej drogi prócz tej, którą obrał, a ta

zaprowadziła go do złej miłości i splamiła mu duszę. Wstał z uczuciem tak wielkiego zmęczenia, jakby właśnie stoczył bitwę. Jednak pod warstwą bólu był dumny, że wraz z Catherine wyciągnęli coś czystego i honorowego z sytuacji mogącej wywołać zło i brud. Oczywiście, jej mąż jest żołnierzem w przededniu wybuchu wojny... Odrzucił tę myśl, przerażony samym jej pojawieniem się. To nieprzyzwoite mieć nadzieję na śmierć kolegi oficera. Bez sensu jest również spoglądać poza najbliższe kilka tygodni. Gdy zacznie się bitwa, ma takie same szanse na śmierć jak Melbourne. W życiu nie istnieją żadne pewniki, nieważne czy to miłość, czy wojna. Nie jest istotne, że pozostała część jego życia będzie mierzona w dniach lub w dekadach. Nie przestanie pragnąć Catherine.

8 Następnego wieczoru, kiedy Catherine przebierała się do obiadu, do pokoju wszedł Colin. Zamiast zadzwonić na pokojówkę, poprosiła: - Czy mógłbyś zasznurować mi suknię? - Oczywiście. - Jego palce były zręczne, ale beznamiętne. Uderzyła ją niecodzienność ich związku: mieszkają pod tym samym dachem, łączą ich węzły małżeńskie, ale nie okazują sobie żadnych uczuć. Jest to związek utkany z prawa, kurtuazji, wygody i przyzwyczajenia. Prawie się nie kłócą. Oboje doskonale wiedzą, jak wiele i jednocześnie jak mało mogą od siebie oczekiwać. Po zapięciu sukni Catherine Colin sam zaczął się przebierać. Był nieswój. Rozpoznała te objawy. Zapytała więc: - Czy coś się stało? Wzruszył ramionami. - W zasadzie nie. Ale... no, przegrałem ostatnio sto funtów w wista. - Och, Colinie. - Opadła na krzesło. Nie mieli dużo pieniędzy, a sto funtów to wielka suma. - Nie patrz tak na mnie - powiedział asekurancko. - Szczerze mówiąc, nieźle mi poszło. Byłem przegrany na trzysta funtów, a potem odegrałem prawie wszystko. Przełknęła ślinę, próbując nie myśleć o tym, co by było, gdyby przegrał aż tyle. - Przypuszczam, że powinnam być ci wdzięczna, ale nawet brak stu funtów spowoduje kłopoty. - Dasz sobie radę. Zawsze sobie dajesz radę - stwierdził beztrosko. - Warto było stracić trochę. Grałem z kilkoma oficerami z gwardii królewskiej, a oni pochodzą z wpływowych rodzin. - Wpływy mogą się przydać na przyszłość, ale musimy zapłacić naszą część za mieszkanie. Trzeba to zrobić teraz. - Poproś swego przyjaciela lorda Michaela, żeby płacił więcej. Wszyscy wiedzą, że fortuna Kenyonów godna jest nababa. - Colin zdjął skarpetkę i rzucił ją na łóżko. - Krąży wokół ciebie, więc na pewno mu się podobasz. Czy próbował zaciągnąć cię do łóżka? - Bzdura - warknęła. - Czyżbym zachowywała się nieodpowiednio? - Oczywiście, że nie - odparł z gorzkim rozbawieniem. - Któż wiedziałby o tym lepiej ode mnie? W powietrzu pojawiło się napięcie. Atmosfera pulsowała wszystkimi dzielącymi ich sprawami. Uświadomiwszy sobie, że zbyt gwałtownie zareagowała na typową odzywkę

Colina, powiedziała pojednawczo: - Michael jest miły, ale towarzyszył mi tylko z kurtuazji, a nie dlatego, że chciałby zaciągnąć mnie do łóżka. - Nawet jeśli te słowa nie zawierały całej prawdy, były jej wystarczająco bliskie. - Spróbuj go oczarować, póki u nas mieszka - zażądał, biorąc wypowiedź żony za dobrą monetę. - Myślałem nieco o przyszłości. Ściągnęła brwi. - Co masz na myśli? - Po pokonaniu Bonapartego rząd zmniejszy armię. Prawdopodobnie odejdę z połową uposażenia. Najwyższy czas, abym zaczął myśleć o innym zajęciu, najlepiej gdyby to była miła, rządowa posadka, dobrze płatna i zostawiająca wiele wolnego czasu na polowania. Włożył czystą koszulę. - Ale do zdobycia takiej posady potrzebne są układy. Na szczęście tej wiosny roi się w Brukseli od arystokratów. Sporo z nimi przestajesz. Wykrzesz z siebie trochę więcej czaru, jeśli jesteś w towarzystwie kogoś, kto mógłby pomóc w razie konieczności. - Dobrze. - Pomysł nie zachwycił jej, ale skoro ich przyszłość ma zależeć od tego, czy Colin znajdzie dobrą pracę, musi się włączyć. - Czy zjesz dzisiaj kolację w domu? - Nie, idę do przyjaciół. Westchnęła. - Postaraj się nie przegrać więcej pieniędzy. Mogę ściskać szylinga, aż zacznie piszczeć, ale nie potrafię czynić cudów. - Dzisiaj nie będzie hazardu. Oznaczało to, że spotka się z kobietą. Catherine życzyła mężowi miłego wieczoru i zeszła na dół. Było jeszcze wcześnie i w salonie zastała tylko Kennetha. Wyglądał przez okno. Ramiona miał szerokie jak u kowala. - Dobry wieczór, Kenneth - powiedziała lekko. - Obaj z Michaelem byliście ostatnio bardzo zajęci. Zaczęłam już myśleć, że piechurzy pracują ciężej niż kawalerzyści. Obrócił się do niej. - Oczywiście. Wszyscy to wiedzą. Uśmiechnęła się. - Jesteś tak okropny, jak mój ojciec. On też był w piechocie, wiesz? Kenneth zrobił przerażoną minę. - Do diabła! Jak taka miła dziewczyna jak ty mogła wyjść za dragona? - Z normalnych powodów. - Nalała dwa kieliszki sherry i dołączyła do niego przy oknie. Schowane za drzewami słońce barwiło chmury ochrą i karmazynem, nadając wieżom kościelnym groteskowe kształty. - Cudowne niebo. W takich momentach żałuję, że nie umiem malować.

Sączył sherry. - Ja też. - Naprawdę? Myślałam, że skoro tak dobrze szkicujesz, potrafisz również malować. Wzruszył ramionami. - Rysowanie wymaga tylko zręczności. Malarstwo to zupełnie inna umiejętność, coś, o czym nie mam pojęcia. Spojrzała na surowy profil swojego rozmówcy. Coś w jego głosie sugerowało, że trudno mu pogodzić się z tym brakiem, ale życie armijne podczas wypraw wojennych dawało niewiele okazji do nauki, szczególnie zanim otrzymał patent oficerski. Na dworze barwy bladły, a na horyzoncie zaczęły się gromadzić chmury w kolorze indygo. Szybko zapadała noc. - To zapewne długo już nie potrwa? - zapytała miękko. Doskonale wiedział, o co jej chodzi. - Obawiam się, że nie. Imperator uszczelnił północne granice Francji. Nie przedrze się przez nie żaden dyliżans, łódź rybacka ani dokument, oczywiście prócz fałszywych informacji rozpowszechnianych przez agentów Napoleona. Według nich władze nie zamierzają rozpoczynać działań przed lipcem. Jednak, moim zdaniem, wojna może wybuchnąć w każdej chwili. - Mam takie uczucie, że... że żyjemy na szklanej bańce, która lada chwila może pęknąć - powiedziała gwałtownie. - Wszystko wydaje się ważniejsze od życia. Te ostatnie dwa miesiące są chyba szczególnym okresem, który już nie powróci. - Wszystkie chwile są szczególne i żadna nigdy nie powróci - stwierdził cicho. Jednak w naturze ludzkiej leży potrzeba niedopuszczenia do zapadnięcia nocy. - Czy mógłbyś coś dla mnie zrobić? - zapytała pod wpływem impulsu. - Oczywiście, o co chodzi? - Czy narysowałbyś wszystkich mieszkańców naszego domu? Anne i Charlesa, Colina, dzieci, psy, siebie, Michaela. - Przede wszystkim Michaela. Widząc figlarne spojrzenie Kennetha, szybko dodała: zapłacę ci oczywiście. Brwi podjechały mu pod linię włosów. - Doprawdy, Catherine, powinnaś mnie lepiej znać. Opuściła wzrok na kieliszek z sherry. - Przepraszam. Nie chciałam, żeby zabrzmiało to obraźliwie, jakbyś był jakimś

handlarzem. Linie wokół jego oczu zmarszczyły się. - Szczerze mówiąc, to był komplement. Otrzymałem pierwsze profesjonalne zamówienie, tylko że nie mogę go przyjąć. - Oczywiście, że nie. Przepraszam. Nie powinnam prosić. Gwałtownym gestem przerwał przeprosiny. - Nie powiedziałem, że nie zrobię szkiców. Nawet mam już kilka odpowiednich, ale musisz przyjąć je w prezencie. - Nie dziękuj. Ty i Anne macie szczególny dar. Bierzecie nie pasujące do siebie kawałki i składacie je w prawdziwy dom. - Spojrzał na pociemniałe niebo. - Wiele wody upłynęło od czasu, gdy miałem dom. Naprawdę wiele. Słysząc tęsknotę w głosie Kennetha, położyła dłoń na jego ramieniu. Ten gest wobec niego był w takim samym stopniu łatwy, jak w stosunku do Michaela trudny. - Gdy będziesz rysował, nie zapomnij o autoportrecie. - Jeśli spróbuję coś takiego zrobić, papier sam z siebie się rozleci - zażartował ponuro. - Używając słów Molly, jaki ty jesteś niemądry. Oboje wybuchnęli śmiechem. Zdjęła dłoń z jego ramienia i mówiła dalej. - Idziesz w przyszłym tygodniu na bal do księżnej Richmond? Przypuszczam, że będzie to najokazalsze wydarzenie tej wiosny. Teatralnym gestem wzruszył ramionami. - Nie, dzięki Bogu, nie jestem wystarczająco ważny, aby zasłużyć na zaproszenie. Jednak dwudziestego pierwszego będę na balu wydawanym przez księcia. To przyjęcie ma upamiętnić bitwę pod Vitorią, Wellington więc oczekuje obecności wszystkich swoich oficerów. Uśmiechnęła się zadziornie. - Zamawiam u ciebie taniec. - Stanowczo odmawiam. Chętnie podaruję ci rysunki albo życie, ale taniec to zupełnie inna sprawa. Ponownie wybuchnęli śmiechem. Odwróciła się tyłem do okna i zobaczyła Michaela stojącego w drzwiach. Gdy zauważył, że na niego patrzy, wszedł do pokoju z nieprzeniknioną twarzą. Pragnęła podejść i ująć go za ręce. Zamiast tego przybrała maskę świętej Katarzyny i nalała mu sherry. Łatwiej być świętą niż kobietą. Wieczorem Kenneth przejrzał rysunki wybierając te, które, jego zdaniem, spodobają się Catherine. Zaskoczyła go liczba zrobionych szkiców. Zabraknie tylko jednego albo dwóch. Kilka odłożył również dla Anne. Ten przedstawiający całą rodzinę państwa Mowbry

w ogrodzie był wyjątkowo dobry. Wziął do ręki ołówek i leniwie zaczął szkicować parę kochanków, Tristana i Izoldę. Tristan, potężny wojownik, i Izolda, uzdrawiająca księżniczka, poślubiona wujowi Tristana. Historia oczywiście skończyła się tragicznie. Nie pasowałoby do legendy, gdyby osiedli w chacie i mieli dziewięcioro dzieci, a on przemienił się w lubiącego polowania właściciela ziemskiego o czerwonym obliczu. Nie zdawał sobie sprawy z tego, co robi, póki nie skończył rysować. Wówczas zobaczył, że udręczony wojownik ma twarz Michaela, a ciemnowłosa księżniczka w jego ramionach odznacza się nawiedzoną urodą Catherine Melbourne. Gwizdnął cicho. A więc wiatr wieje z tej strony. Nie po raz pierwszy rysunki ukazywały coś, co odłożyło się tylko w jego podświadomości. Przekleństwo. Czy Michael nie wycierpiał już dosyć? Albo Catherine, wciąż płacąca za bezsensowne małżeństwo, które zawarła w wieku szesnastu lat? Kenneth też kiedyś przekonał się gorzko o ulotności szczęścia. Więc gdyby to on był zakochany, odrzuciłby moralność i cieszył się wszelką dostępną radością. Chciał wierzyć, że Michael i Catherine uczynią to samo. Niestety, oboje są na to zbyt szlachetni. Prawdopodobnie ukrywają uczucia przed sobą nawzajem, być może nawet we własnych sercach nie przyznają się do nich. Wrzucił szkic do kominka i przyłożył świecę do krawędzi papieru, aż ten stanął w ogniu. Patrząc, jak rysunek zamienia się w popiół, miał nadzieję, że zostaną wynagrodzeni w niebie, gdyż na ziemi nie ma na to szans. W dniu poprzedzającym bal u księżnej Richmond, Michael i Kenneth wzięli udział w powitalnej kolacji dla kilku oficerów z dziewięćdziesiątego piątego regimentu, którzy właśnie przyjechali z Ameryki. Rozmowa oczywiście toczyła się wokół kampanii na Półwyspie. Spędzili miły wieczór, ale gdy wracali do domu, Michael zauważył ponuro: - Tylko odległość potrafi przydać tyle romantyzmu złemu jedzeniu, złemu winu i złemu zakwaterowaniu. - Prawdziwy romantyzm zawiera się w tym, że byliśmy młodzi i przeżyliśmy zachichotał Kenneth. - Jezu, pamiętasz, jak urządziliśmy rocznicowy bankiet strzelców nad rzeką Bidassoa? - Siedzieliśmy, trzymając nogi w okopach, a torf służył nam zarówno za krzesła, jak i stoły. Niełatwo zapomnieć o takiej przygodzie. Skręcili w rue de la Reine i ucichli. Zsiadłszy z konia, aby otworzyć bramę, Michael powiedział cicho:

- W ciągu kilku najbliższych dni nadciągnie okropna burza. - Dosłownie czy w przenośni? - Kenneth spojrzał uważnie na przyjaciela. - Prawdopodobnie trzeba uwzględnić oba warianty. - Michael nieświadomie pocierał lewe ramię, zawsze rwące przed zmianami pogody. - Będzie nieziemska burza. Może tylko na niej się skończy, ale pewnie pamiętasz, że często na Półwyspie burza poprzedzała bitwę? Kenneth kiwnął głową. - Pogoda Wellingtona. To było niesamowite. Może powinieneś powiedzieć księciu. Michael roześmiał się. - Wyrzuci mnie z biura. On opiera się na faktach, nie na przeczuciach. - Bez wątpienia ma rację. Powiem jednak ordynansowi, aby trzymał mój rynsztunek w pogotowiu, na wypadek gdybyśmy musieli nagle wyruszyć. - Zamierzam zrobić to samo. Zaprowadzili konie do stajni. W środku światło lampy ukazywało Colina Melbourne'a rozciągniętego na słomie i chrapiącego głośno. Jego wierzchowiec, wciąż nie rozkulbaczony, stał obok swego pana ze znudzonym wyrazem pyska. Kenneth ukląkł i obejrzał śpiącego mężczyznę. - Pijany jak lord - zaraportował. - Słucham? - zapytał Michael lodowato. Kenneth wyszczerzył zęby. - Niech będzie, jak niektórzy lordowie. Nigdy nie widziałem cię w takim stanie. - I nie zobaczysz. - Jednak oddajmy mu sprawiedliwość. Zdołał utrzymać się w siodle aż do stajni. Punkt dla kawalerii. Po przygotowaniu własnego konia do snu, Michael oporządził wierzchowca Melbourne'a. Zwierzę nie musi cierpieć z tego powodu, że jego pan zbyt sobie pobłaża. Gdy skończył, Kenneth postawił pijanego mężczyznę na nogi. Colin ocknął się i wybełkotał: - Jestem już w domu? - Prawie. Pozostał ci tylko krótki spacerek. - Cholerna piechota przybywa na odsiecz. Przydajecie się czasami chłopcy. - Colin zrobił jeden krok i omal nie upadł na ziemię. Kenneth zdążył go złapać. - Pomóż mi Michaelu. Sam nie dam rady. - Możemy go tutaj zostawić - zaproponował Michael. - Noc jest pogodna, a w obecnym stanie nie będzie protestował.

- Catherine będzie się martwić, jeśli czeka na jego powrót. W tej sytuacji Michael przerzucił sobie prawą rękę Melbourne'a przez plecy. Spod odoru porto przebijał silny zapach perfum. Łajdak spędzał czas z kobietą. Starał się nie myśleć o tym, że ten pijany idiota to mąż Catherine, że ma on prawo pieścić ją i posiąść swym rozwiązłym ciałem. Zaciskając zęby, podparł Colina i pomógł mu przejść przez drzwi stajni. Świeże powietrze otrzeźwiło nieco pijaka. Obrócił głowę i mruknął do Michaela. - O, nasz pułkownik arystokrata. Wielkie dzięki. - Nie trzeba dziękować - odparł krótko Michael. - Zrobiłbym to dla każdego. - Nie - poprawił go Colin. - Robisz to dla Catherine, bo się w niej kochasz. Michael zesztywniał. - Wielu się w niej kocha - powiedział z pijackim uporem Colin. - Szlachetny sierżant Kenneth, wierny Charles Mowbry, nawet sam cholerny książę nie widzą poza nią świata. Kochają ją, bo jest doskonała. - Czknął. - Czy wiesz, jak ciężko jest żyć z doskonałą kobietą? - Melbourne, dosyć! - zażądał Kenneth. Ale Colin mówił dalej. - Założę się, że wasza szlachetna lordowska mość nie marzy o niczym innym, jak tarzać się z Catherine na sianie i zrobić ze mnie rogacza. Michael przystanął, zaciskając z wściekłością pięści. - Na miłość boską, człowieku, zamknij się! Obrażasz żonę, sugerując coś takiego. - Och, dobrze wiem, że tego nie zrobi - zapewnił go Colin. - Nie bez racji nazywają ją świętą Katarzyną. Czy wiesz, za co prawdziwa Katarzyna została wyniesiona na ołtarze? Bo ta głupia suka... Nie zdążył skończyć zdania. Kenneth obrócił się i wycelował w szczękę Colina szybki i silny cios. Gdy ciało mężczyzny zawisło bezwładnie pomiędzy nimi, Kenneth powiedział ponuro: - Pomyślałem, że lepiej go uderzyć, zanim zabijesz sukinsyna. Kenneth pojął zbyt wiele. Michael zawzięcie ciągnął Colina do domu, a potem po schodach na górę do sypialni. Kiedy dotarli na miejsce, Kenneth zastukał. Catherine otworzyła drzwi dopiero po dłuższej chwili. Ciemne włosy miała rozpuszczone, ramiona zakrywał w pośpiechu zarzucony szlafrok; odkrywał zbyt dużo nocnej koszuli. Jej rysy były miękkie i rozespane. Michael opuścił wzrok, w jego skroniach tętniła krew. - Co się stało? - zapytała.

- Spokojnie, jest cały - pocieszył ją Kenneth. - Tylko nieco pijany i myślę, że po upadku w stajni na szczęce wyskoczy mu siniak, ale to nic poważnego. Cofnęła się, przytrzymując otwarte drzwi. - Proszę, wprowadźcie go do środka i połóżcie. Gdy wnosili Colina do pokoju, Michael zauważył, że jej nozdrza lekko drgają; dotarł do niej zapach alkoholu i perfum. W tym momencie uświadomił sobie, że Kenneth miał rację: Catherine wie o kobietach męża, ale wszystkie niedoskonałości Colina znosi z godnością. Michael podziwiał ją za to, mimo że pragnął rozgnieść Melbourne'a na krwawą miazgę. Zaciągnęli nieprzytomnego mężczyznę na łóżko, a Kenneth zdjął mu buty. - Catherine, poradzisz sobie dalej? - O tak. To nie pierwszy raz. - Westchnęła, a potem dodała, usiłując zażartować: - Na szczęście, nie zdarza się to często. Dziękuję, że go przytaszczyliście. Skierowała te słowa do obu, ale nie patrzyła na Michaela. Od tamtego spotkania w ogrodzie unikali patrzenia sobie w oczy. Mężczyźni przekazali jej życzenia dobrej nocy, a potem w milczeniu przeszli do drugiego skrzydła. W głębi serca Michael wiedział, że jego wściekłość nie została spowodowana tylko uwagami Melbourne'a, brutalnymi, wulgarnymi i niegodnymi dżentelmena. Prawdziwa przyczyna tkwiła w tym, że każde słowo tego łajdaka było prawdą.

9 Następnego ranka Michael kończył już śniadanie, gdy do jadalni wszedł Colin. Ponieważ nikogo poza nimi nie było, nie mógł zignorować przybysza. Colin podszedł do dzbanka z kawą. - Nic nie pamiętam, ale żona powiedziała mi, że pan i Wilding pomogliście mi dojść do domu wczoraj w nocy. Dziękuję. Zadowolony, że tamten niczego nie zapamiętał, Michael odpowiedział: - To pański koń zasługuje na wielkie podziękowania za dostarczenie pana do domu. - Ceasar to najsprytniejszy wierzchowiec, jakiego kiedykolwiek miałem. - Lekko drżącą ręką Colin nalał sobie filiżankę parującej kawy. - Czuję się, jakby walono mnie w głowę kamieniami, ale zasłużyłem na ból. W moim wieku powinienem być mądrzejszy i nie mieszać piwa, brandy i wina w ciągu jednej nocy. Wyraz jego twarzy był tak ponury, że aż zabawny. Michael musiał odpowiedzieć mu uśmiechem. Uderzyła go niemiła świadomość, że gdyby Colin nie był mężem Catherine, dałby się lubić. Przynajmniej byłby wobec niego tolerancyjny. Próbując zatem traktować go tak, jakby Catherine nie istniała, powiedział uprzejmie: - To rzeczywiście zabójcza kombinacja. Ma pan szczęście, że jest już na nogach. - Nie miałem innego wyboru. - Colin osłodził kawę, dolał mleka i pociągnął spory łyk. - Muszę być najpierw w regimencie, a potem wrócić do domu na czas, aby zabrać żonę na bal do Richmondów. Jednak nie można było zapomnieć o Catherine. - Ucieszy się pana obecnością - stwierdził obojętnie. Colin skrzywił się. - Nie cierpię takich imprez, ale tej, niestety, nie można zignorować. - Do zobaczenia na balu. - Michael dopił kawę i wyszedł z jadalni. Co za ironia, mógłby znienawidzić Melbourne'a, jednak dla Catherine musiał sobie wmawiać, że jej mąż to miły, porządny i godny zaufania człowiek. Czemu życie jest taką plątaniną uczuć? Na dworze popatrzył na przejrzyste poranne niebo i potarł lewe ramię. Burza była coraz bliżej. Kapitan i pani Melbourne. Kapitan i pani Mowbry - zaanonsował lokaj. Po wejściu do sali balowej Catherine zmrużyła oczy. Wszystko migotało, światło błyszczących kandelabrów odbijało się od draperii o przepysznych barwach i tapet w różyczki, a potem wymykało przez otwarte okna na rue de la Blanchisserie. - Powietrze omal nie wybuchnie z napięcia - szepnęła Anne.

- Wszyscy w Brukseli zdążyli już usłyszeć informację o trzech posłańcach konnych, którzy dziś po południu kolejno wpadli w pośpiechu do sztabu księcia - odpowiedziała Catherine. - Na pewno coś się stało. Pytanie tylko, co i gdzie? Najprawdopodobniej Napoleon rozpoczął inwazję na Belgię. Także w tej chwili jego armia mogła maszerować na stolicę. Wkrótce wszyscy poznają prawdę. Spojrzała na męża. Był spięty, niemal drżący w oczekiwaniu na działanie. Nigdy nie był bardziej ożywiony niż podczas bitwy. Być może pogoń za kobietami i zdobywanie ich wywoływały u niego ów dreszczyk podniecenia w sytuacji braku wojny. Colin i Charles zamówili u niej tańce, mogła więc rozpocząć zabawę. Bóg jeden wie, czy jeszcze kiedyś zdarzy się taka okazja. Każdy chyba cokolwiek liczący się dyplomata, oficer lub arystokrata przebywający w Brukseli przyszedł na bal - nie brakowało więc partnerów.

Zauważyła

nawet

osobistego

chirurga

Wellingtona,

doktora

Hume'a,

przyczajonego w kącie sali. Ponieważ byli starymi znajomymi, jeszcze z czasów kampanii na Półwyspie, wyciągnęła go na parkiet. - - Robię to tylko dla pani, i tylko dlatego, że jest pani taką doskonałą pielęgniarką powiedział Hume z cierpiętniczym wyrazem twarzy. - Kłamca - odparła czule. - Dobrze się pan bawi. Ze śmiechem przyznał jej rację. W chwilę potem figury tańca rozdzieliły ich. Gdy spotkali się ponownie, powiedział: - Pani przyjaciel, doktor Kinlock przyjechał dzisiaj do Brukseli. - Ian jest tutaj? Cudownie! Myślałam, że po dwóch latach spędzonych na Półwyspie opuścił armię. Oczy Hume'a błysnęły. - Pracował w szpitalu Bart w Londynie. Nie potrafił jednak oprzeć się perspektywie zetknięcia się z tak wieloma rodzajami ran. Przywiózł ze sobą jeszcze kilku innych chirurgów. Catherine musiała się uśmiechnąć. - Powinnam się domyślić. Straszne z was wampiry. - Tak, ale wampiry użyteczne. - Hume spoważniał. - Już niedługo będzie nam potrzebny każdy człowiek, który potrafi posługiwać się skalpelem. Tej nocy, przesyconej atmosferą wiszącego nad wszystkimi fatum, było to kolejne przypomnienie nadciągającej wojny. Catherine zauważyła po pewnym czasie, że oficerowie z regimentów stacjonujących w większej odległości od miasta zaczęli po cichu opuszczać bal. Tylko człowiek, którego najbardziej chciała zobaczyć, w ogóle nie przyszedł. Nawet podczas

tańca dyskretnie rozglądała się po sali w poszukiwaniu Michaela. Zamierzał się pojawić, ale zapewne wyszedł wcześniej, aby dołączyć do swoich ludzi. Może już nigdy go nie zobaczy? Lord Haldoran, wysportowany dżentelmen, który wolał raczej nie wstępować do armii niż wyjeżdżać do Manchesteru, poprosił ją do tańca. Jego obecność nadal wywoływała w niej niepokój, nie tylko z powodu drapieżnego błysku pojawiającego się w oczach lorda. Nie czynił już jednak żadnych nieodpowiednich awansów, a jego anegdoty były zabawne, więc uraczyła go uprzejmym uśmiechem. - Wyjątkowo tu gorąco. Czy moglibyśmy usiąść? - rzekła wachlując rozgrzaną twarz. - Z przyjemnością - odparł Haldoran. - Służący spryskują kwiaty, aby nie zwiędły. To bardzo nieuprzejme ze strony księżnej, że nie czyni tego samego z gośćmi. Catherine zachichotała, siadając przy otwartym oknie. - Zaraz powinien przyjść Wellington. - Czy Francuzi mogli już dotrzeć do Belgii? - Haldoran wziął dwa kieliszki szampana z tacy niesionej przez lokaja. Zanim usiadł obok Catherine, podał jej jeden. - Na pewno książę jest już wraz z armią w polu. - Nie sądzę. Jego przyjście tutaj będzie przejawem pewności siebie i uśmierzy panikę cywilów. - Upiła trochę chłodnego, pieniącego się trunku. - Co więcej, większość wyższych dowódców obecna jest na balu, łatwo mu więc będzie dyskretnie się z nimi naradzić. - Racja. - Haldoran zmarszczył brwi. - Cesarz zawsze naciera z wielką szybkością. Jeśli podejdzie pod Brukselę, to pani i pani Mowbry wyjedziecie do Antwerpii? - Moje miejsce jest tutaj. A przede wszystkim książę nie pozwoli Napoleonowi dojść do miasta. - Może nie mieć wyboru - stwierdził poważnie Haldoran. - Jest pani dzielną kobietą, pani Melbourne. Ale czy zachce pani narażać córkę na niebezpieczeństwa grożące ze strony okupacyjnej armii? - Francuzi są cywilizowanymi ludźmi - powiedziała chłodno. - Nie walczą z dziećmi. - Bez wątpienia ma pani rację. Nie chciałbym jednak, żeby pani oraz pani Mowbry i waszym rodzinom stała się jakaś krzywda. - Nie bardziej niż ja, lordzie Haldoran. - Wpatrzyła się w draperie opadające ciężkimi fałdami złota, szkarłatu i czerni. Pragnęła, by Haldoran przestał artykułować jej najskrytsze obawy. Wprawdzie nie wierzyła w grożące córce niebezpieczeństwo, ale sama niepewność wystarczała, by czuła się zaniepokojona. Kiedy na chwilę umilkła muzyka, podszedł do nich Charles Mowbry. Poprosił Catherine do następnego tańca. Wstała.

- Dziękuję za wykazane zrozumienie dla mojego zmęczenia, lordzie Haldoran. Do następnego spotkania? Z uśmiechem odebrał od niej pusty kieliszek. - Do widzenia. Charles był doskonałym tancerzem. Byli cudownie zgrani w kotylionie. Właśnie skończyli, gdy powietrze przeszył przenikliwy dźwięk kobz. - Dobry Boże, nadchodzą te diabły w spódniczkach! - wykrzyknął Charles. Catherine roześmiała się uradowana. - Na te dźwięki moja krew zaczyna szybciej krążyć. Obrócili się i zobaczyli żołnierzy z dwóch górskich regimentów wkraczających do sali balowej. Ich spódniczki falowały, a pompony wieńczące berety podskakiwały w takt dzikiej melodii wydobywanej z kobz. Ujawniając talent w zabawianiu gości, księżna Richmond poprosiła Szkotów, aby zatańczyli. Uczestnicy zabawy stanęli pod ścianami, a żołnierze poczęli wirować i przytupywać demonstrując tradycyjne figury ich narodowego tańca. Kontrast między elegancją a pierwotną doskonałością był wstrząsający. Catherine nabrała przekonania, że tego wrażenia nigdy nie zapomni. Jednak mimo nastroju chwili, jej niespokojny wzrok ani na moment nie przestał poszukiwać Michaela. Przygotowanie regimentu do wymarszu zajęło Michaelowi cały dzień. Do domu księżnej Richmond dotarł więc późno. Salę przepełniało podniecenie. Tylko Wellington, jak wyspa spokoju, siedział na sofie, rozmawiając uprzejmie z jakąś zaprzyjaźnioną damą. Michael zatrzymał znajomego oficera z gwardii królewskiej, który właśnie opuszczał bal. - Co się stało? - Książę mówi, że armia wymaszeruje rano - padła krótka odpowiedź. - Jadę teraz do mego regimentu. Powodzenia. Czas uciekał. Być może, przychodząc na bal, okazał pobłażanie samemu sobie. Jednak bardzo pragnął zobaczyć Catherine jeszcze ten jeden, ostatni raz. Przystanął przy oplecionej kwiatami kolumnie i wzrokiem przeczesał tłum. Znalazł ją bez trudu. Miała na sobie skromną suknię i równie skromne klejnoty. Ubierała się z prostotą, utrzymując modny wygląd umiejętnymi przeróbkami niewielu sukni, jakie miała. W rezultacie nikt, patrząc na Catherine Melbourne, nie mógł podziwiać okazałości stroju ani przepychu ozdób. Natomiast wszyscy widzieli i zapamiętywali jej

zapierającą dech w piersiach urodę. Tego wieczoru ubrana była w suknię z białego jak śnieg atłasu, do którego cudownie pasowały lśniące perły. Na tym tle ciemne włosy i cera wydawały się doskonałe. W sali pełnej wielobarwnych, jaskrawych mundurów robiła wrażenie anioła na niebiańskiej przepustce. Colin stał obok żony z ręką opartą na jej ramieniu w geście znamionującym właściciela. Sądząc z malującego się na jego twarzy zadowolenia, był świadomy zazdrości innych mężczyzn wywołanej faktem, że to on jest mężem najatrakcyjniejszej kobiety w sali wypełnionej pięknościami. Z opanowaną twarzą Michael począł przeciskać się wśród ludzi. Złożywszy wyrazy szacunku gospodyni, podszedł do Catherine. Colin zostawił ją samą, ale dołączyli do niej państwo Mowbry. Na jego widok oczy Catherine rozbłysły. - Cieszę się, że przyszedłeś, Michaelu. Myślałam, że zostałeś już odwołany. - Nie zdążyłem na czas, ale nie wyobrażam sobie, że mógłbym stracić tak wspaniałą okazję. - Zaczęła grać muzyka, zapytał więc: - Anne, czy mogę cię prosić do tańca, a ciebie Catherine, do następnego? Obydwie kobiety wyraziły zgodę. Anne podała mu rękę. W jej oczach malowało się napięcie, ale lata spędzone w roli żony oficera nauczyły ją panowania nad sobą. Podczas tańca Michael rozpoczął rozmowę: - Anne, pięknie wyglądasz. Ale czy bal nie jest dla ciebie zbyt męczący? Uśmiechnęła się i potrząsnęła kasztanowymi lokami. - Przez najbliższe sześć do ośmiu tygodni, dopóki kształtem i rozmiarem nie zacznę przypominać powozu, będzie we mnie kipieć energia. Konwersacja nie mogła być poważna, gdyż figury tańca sprawiały, że na przemian zbliżali się do siebie, to znów oddalali. Gdy odprowadził Anne do Charlesa, znów istniał dla niej tylko mąż. Z wbitymi w siebie oczami poszli na parkiet. Michael poprosił w ciszy Boga, aby Charles przeżył nadchodzącą kampanię; miłość, tak silna i szczera, jak tych dwojga, zasługiwała na przetrwanie. Obrócił się ku Catherine i złożył przed nią przepisowy ukłon. - Pani, żywię niekłamaną nadzieję, że ten taniec należy do mnie. - Zgadza się, milordzie. Aż do momentu, kiedy przebrzmiały pierwsze takty muzyki, nie zdawał sobie sprawy, że zamówił walca. Przedtem unikał intymnej bliskości, w jakiej stawiał tancerzy ten taniec,

jednak tego wieczoru, nie widział w walcu nic złego. Wierzył, że to był ich ostatni taniec. Miała wrażenie, jakby wirowali w walcu już tysiące razy. Przymknęła oczy. Podążała za nim z lekkością anioła, ale on miał pełną świadomość, że trzyma w ramionach kobietę z krwi i kości, istotę ziemską, a nie niebiańską. Ciemne kosmyki włosów przylgnęły jej do skroni. Bez słowa krążyli po sali. Puls na smukłej szyi Catherine tętnił gwałtownie. Jakże pragnął przycisnąć do niego wargi. Także delikatna krzywizna ucha, wynurzającego się spod upiętych włosów, stanowiła zaproszenie do flirtu, a drażniące falowanie piersi mogło gościć w jego snach do końca życia. Najbardziej jednak pragnął wziąć ją w ramiona i zabrać do czarownej krainy, daleko za tęczą, gdzie mogliby być sami, gdzie nie istniałyby dręczące problemy wojny i honoru. Zamiast tego miał tylko kilka chwil, które uciekały niczym osypujące się kaskadą ziarnka piasku. Muzyka umilkła zbyt szybko. Wypuścił ją z objęć; jej długie rzęsy uniosły się, a twarz zesztywniała. - Czy czas na ciebie? - zapytała ochryple. - Tak. - Odwrócił wzrok, nie chcąc wyjawić żalu. Po drugiej stronie sali Wellington uchwycił jego spojrzenie i nieznacznie skinął głową. Michael dodał: - Książę chce ze mną rozmawiać. Zanim wrócisz do domu, prawdopodobnie zdążę już wyjechać. Wstrzymała oddech. - Proszę, bądź ostrożny. - Nie martw się, jestem ostrożny, aż do przesady. Próbowała przywołać uśmiech. - Kto wie? Może to fałszywy alarm i po tygodniu znów wszyscy będziemy na naszej kwaterze. - Może. - Zawahał się, zanim dodał: - - Ale jeśli opuści mnie szczęście, proszę cię o przysługę. W górnej szufladzie komody w moim pokoju zostawiłem kilka listów do przyjaciół. Jeśli nie przetrwam kampanii, wyślij je, proszę. Zagryzła wargi. W jej niebieskozielonych oczach zabłysły łzy. - Jeśli... jeśli dojdzie do najgorszego, czy chcesz, abym napisała do twojej rodziny? - Dowie się wszystkiego z listy poległych. - Uniósł jej dłoń i ucałował koniuszki palców. - Żegnaj, Catherine. Niech cię Bóg błogosławi i uchroni ciebie oraz twoją rodzinę. - Vaya eon Dios. - Konwulsyjnie zacisnęła palce. Potem zaczęła delikatnie, centymetr po centymetrze, uwalniać jego dłoń. Wydostał się spod jej wzroku, odwrócił i przeszedł przez salę. Dobrze było mieć pewność, że Catherine zależy na nim. Wielkiej przyjemności wypływającej z tej wiedzy nie

umniejszała świadomość, że troszczyła się ona również o Charlesa i Kennetha, a także o innych mężczyzn. To właśnie zdolność okazywania zainteresowania czyniła ją kimś szczególnym. Wellington porzucił sofę i wymieniał uwagi z oficerami. Michaelowi powiedział krótko: - Napoleon oszukał mnie. Zajął już Charleroi. - Przekleństwo! - wykrzyknął Michael, wytrącony z błogiej zadumy. Charleroi leży nie dalej niż pięćdziesiąt kilometrów stąd. - Nie jest najgorzej - stwierdził z cierpkim uśmiechem książę. - Droga wiodąca z Charleroi do Brukseli była praktycznie nie strzeżona. Gdyby nie wyjątkowe szczęście i pierwszorzędny manewr księcia Bernharda i jego ludzi pod Quatre - Bras, marszałek Ney poszedłby prosto na miasto. Michael przeklął pod nosem. - Powiedz mi Kenyon, czy twoje żółtodzioby utrzymają pozycję? - zapytał Wellington. Jeszcze dwa tygodnie temu Michael nie potrafiłby odpowiedzieć. - Może nie są wyborowymi strzelcami i geniuszami forteli, ale gdy ustawić ich w linię lub w czworobok, a w pobliżu rozlokować weteranów, nie oddadzą pola. - W Bogu pokładam nadzieję, że się nie mylisz. Będziemy potrzebować każdego żołnierza. - Książę wydał kilka rozkazów. Potem świdrującym spojrzeniem wyłuskał z tłumu następnych oficerów. Zanim Michael wyszedł, jeszcze raz odszukał wzrokiem Catherine. Teraz, gdy szeregi gości gwałtownie się przerzedzały, łatwo było ją odnaleźć. Razem z mężem stała w odległej części sali. Colin mówił coś z podnieceniem. Państwo Mowbry podeszli do nich i cała czwórka opuściła bal. Michael wyszedł w ciepłą noc. Oddychał z trudem. Ona nie jest dla niego, przypomniał sobie ponuro. Nigdy nie będzie jej miał. Michael spojrzał ponad końskim grzbietem. - Bradley, spakowałeś moją opończę? Była w tylnej sieni. Ordynans oblał się pąsem. - Nie, sir. Już po nią idę. Michael zdusił w ustach przekleństwo. Chociaż chłopak nie był zorganizowany tak dobrze, jak przystało na oficerskiego sługę, bardzo się starał. - Pospiesz się. Musimy już ruszać. Gdy Bradley wybiegł, w stajni pojawił się Colin Melbourne. - Czy pan i Charles jedziecie do swoich regimentów?

- zapytał Michael. Melbourne skinął głową. Jego oczy błyszczały. - Słyszał pan, że Bonaparte jest pod Charleroi? Na Boga, wkrótce zacznie się zabawa! - Nie wątpię. - Michael zamierzał właśnie wyprowadzić konia, kiedy zobaczył, że Melbourne kulbaczy przeciętną kawaleryjską szkapę, zamiast Ceasara, wierzchowca, którego na ogół dosiadał. - Nie chce pan męczyć Ceasara i poprowadzi go luzem? - Nie. Zostawiam go tutaj. Pojadę na Uno, a w zapasie będzie Duo. - Melbourne wskazał na gniadego wałacha, równie przeciętnego, jak siodłany koń. Michael wybałuszył oczy. - Nie ruszy pan w bitwę na najlepszym koniu? - Nie chcę narażać go na ryzyko - odpowiedział Melbourne. - Pomijając fakt, że okrutnie lubię tę bestię; gdyby został zabity, wypłacone przez rząd odszkodowanie nie pokryłoby nawet cząstki jego wartości. - Na miłość boską, człowieku, głupotą jest próba zaoszczędzenia kilka funtów, kiedy stawką może być własne życie! - wykrzyknął Michael. - Podczas bitwy dużo zależy od wytrzymałości konia. - Dla jednego to tylko kilka funtów, dla drugiego majątek - odpowiedział sucho kapitan. - Nie wszyscy mamy identyczne jak pan zasoby finansowe. Michael zdusił przekleństwo. Melbourne postępuje niczym idiota i zasługuje na najgorsze. Jednak dla dobra Catherine Michael postanowił pohamować szaleństwo. - Jeśli chodzi wyłącznie o pieniądze, proszę wziąć Thora. - Przejechał ręką po lśniącej szyi kasztanka. - Jest wyjątkowo wytrzymały. Przeszedł też kawaleryjski trening, wykona więc każde pana polecenie. Melbourne'owi opadła szczęka. - Nie mogę przyjąć pańskiego konia. Sam go pan będzie potrzebował. - Rzucił Thorowi tęskne spojrzenie. - Jeżeli zostanie zabity, nie będę w stanie zwrócić dorównującego mu wierzchowca. - Dla piechura koń nie jest tak bardzo ważny, jak dla kawalerzysty. Wystarczą mi pozostałe wierzchowce. Mam nadzieję, że Thor wyjdzie z tego cało. W przeciwnym razie, zadowolę się tym, co rząd uzna za stosowne wypłacić. - Michael zdjął siodło. - Jeśli wszystko pójdzie dobrze, odda mi go pan w Paryżu. W przypadku mojej śmierci, należy do pana. - Nie sposób panu odmówić. - Na twarzy Melbourne'a pojawił się chłopięcy uśmiech. - Dobry z pana kompan, Kenyon.

Przenosząc uprząż i siodło na drugiego konia, Bryna, zastanawiał się, czy Melbourne byłby taki radosny, gdyby zdawał sobie sprawę z uczuć Michaela do Catherine. Pewnie zlekceważyłby je, wierząc niezbicie w wierność żony. Michael zebrał podwładnych i wyruszył w noc. Kierując się honorem, zrobił wszystko, co było w jego mocy, aby zwiększyć szanse męża Catherine na przeżycie. Reszta leżała w rękach Boga.

10 Catherine pakowała rzeczy męża, a on przygotowywał konia do drogi. Było jeszcze bardzo wcześnie, gdy ona, Colin i państwo Mowbry znaleźli się przed stajnią. Dwie latarnie oświetlały dziesięć osiodłanych koni, po dwóch ordynansów każdego oficera i Everetta, służącego Catherine, który przyszedł pomóc. Charles właśnie ucałował na pożegnanie rozespane dzieci i miał ściągniętą twarz. Anne padła mu w ramiona. Obejmowali się mocno, nic nie mówiąc. Catherine, choć bolała nad ich smutkiem, zazdrościła bliskości. Taka miłość warta jest związanego z nią bólu. - Jesteś pewien, że nie chcesz zobaczyć Amy? - powiedziała odwracając się do męża. - Nie trzeba jej niepokoić. - Twarz Colina była nieprzenikniona; oznaczało to, że myślami jest już przy czekającej go walce. - Niedługo znów będziemy razem. Odpędziła wzbierające łzy; wiedziała, że rozgniewałaby go. Ale przecież po dwunastu latach wspólnego życia trudno nie troszczyć się o niego. Może w idealnym świecie poślubiłaby Michaela, a Colin zachowałby wolność i polował na lisy, kobiety i Francuzów bez obowiązków wynikających z posiadania rodziny. Tak się jednak nie stało. W rzeczywistym świecie wyszła za Colina i mimo że tak bardzo do siebie nie pasowali, każde na swój sposób respektowało więzy małżeńskie. - Uważaj na siebie Colinie - szepnęła. Uśmiechnął się beztrosko. - Bez obawy. Wiesz przecież, że dzielę z Wellingtonem jego magiczną odporność na kule. - Niczym dziecko pogłaskał ją pod brodą, a potem wskoczył na konia. - Gdy tylko stanie się bezpiecznie, zobaczymy się w Paryżu. Następnie w towarzystwie Charlesa i służących wyjechał na brukowaną ulicę. Catherine patrzyła za mężem. Ze smutkiem uświadamiała sobie, że gdyby darzył ją choć odrobiną uczucia, pokochałaby go, mimo jego kobiet. Och, lubił ją nawet. Cieszył go wygodny dom, czerpał również wielką satysfakcję z faktu, że inni mężczyźni zazdroszczą mu żony. Gotowa była jednak założyć się, i to o grubszą sumę, że głębsze uczucia żywił do konia niż do niej. Jego koń. Zamrugała oczami. Dopiero teraz dotarło do niej, co cały czas widziała. - Czy kapitan Melbourne dosiada konia pułkownika Kenyona? - spytała służącego. - Tak - odpowiedział Everett. - Kapitan nie chciał ryzykować życia Ceasara, więc pułkownik Kenyon pozwolił mu wziąć swego konia. O Boże, jakie to typowe dla Colina - zakłada, że jego szczęśliwa gwiazda przeprowadzi go bezpiecznie przez bitwę, nawet jeśli dosiądzie pośledniego wierzchowca.

Troska Michaela o innych jest równie typowa. Odrętwiała podeszła do Anne i wróciły do domu. Skierowały się prosto do jadalni, do szafki z alkoholem. Anne nalała dwie solidne porcje brandy. Po wypiciu zawartości połowy kieliszka powiedziała gwałtownie: - Czemu, do diabła, żaden rozsądny człowiek nie dokona zamachu na Bonapartego? Jedna kula oszczędziłaby światu tyle rozpaczy. Catherine uśmiechnęła się ponuro. - Mężczyźni uważają takie postępowanie za niehonorowe. - Głupcy. - Anne schyliła głowę i pomasowała skronie. - Mimo praktyki, pożegnania nie stają się łatwiejsze. - Nie miałam okazji pożegnać się z Kennethem. - Westchnęła Catherine. - Czy mówiłam ci, że przed dwoma dniami poprosiłam go o narysowanie wszystkich mieszkańców naszego domu? Powinnam zrobić to wcześniej. Bardzo tego pragnął, ale nie dałam mu wystarczająco dużo czasu. Anne uniosła głowę. - Jesteś pewna? Na tamtym stoliku leżą dwie teczki. Zauważyłam je wcześniej, ale byłam tak rozkojarzona, że nie zwróciłam na nie uwagi. Ruszyły wyjaśnić sprawę. W teczce znajdującej się na wierzchu była karteczka zaadresowana do Catherine. Kenneth przepraszał, że nie mógł wręczyć rysunków osobiście; drugą teczkę przeznaczył dla Anne. Catherine podała ją przyjaciółce, a potem przejrzała zawartość swojej. Rysunki były cudowne, szczególnie te przedstawiające dzieci. Szkicując Amy huśtającą się radośnie na gałęzi w głębi ogrodu, Kenneth doskonale uchwycił nieustraszonego ducha dziewczynki. Na innym rysunku Ceasar wpychał głowę pod ramię roześmianego Colina; ten był pewien siebie, buńczuczny i szalenie przystojny. Na widok szkicu przedstawiającego Michaela poczuła skurcz w sercu. Kilkoma pociągnięciami ołówka Kenneth oddał siłę, poczucie humoru i honoru przyjaciela, a także inteligencję, która tak głęboko poruszyła Catherine. Choć, jak prosiła, Kenneth załączył również własny autoportret, była to najsłabsza praca z całego zestawu. Rozpoznawała rysy jego twarzy, ale ogólnie mężczyzna był dość szorstki i onieśmielający - rysunek nie ujawniał ani wyobraźni, ani ostrego dowcipu modela. Najwyraźniej trudno jest rysować samego siebie. - Spójrz na to - powiedziała drżącym głosem Anne. Rysunek przedstawiał całą jej rodzinę w ogrodzie. Rozradowany Jamie siedział na plecach ojca, który udawał

kawaleryjskiego konia. Molly przycupnęła obok matki, spoglądając na tę scenę z wyżyn swego zaawansowanego wieku, ale jednocześnie dyskretnie podkarmiała Clancy'ego ciastkiem. Catherine wybuchnęła śmiechem. - Kenneth jest cudowny. Pomyśleć tylko, że pamiętał o rysunkach, gdy tyle innych rzeczy się wydarzyło. Anne uważnie przyglądała się rysunkowi przedstawiającemu Charlesa w mundurze; mężczyzna trzymał pod pachą hełm z pióropuszem. Na jego twarzy malowała się powaga. Widać było, że to człowiek, który choć doświadczył wojny, nie zatracił delikatności uczuć. - Za jakieś sto lat przyszłe pokolenia Mowbrych popatrzą na ten rysunek i zrozumieją, jakim człowiekiem był ich pra - pra - pradziad. - Odczują dumę z tego, że są jego potomkami. Anne przeciągnęła wierzchem dłoni po oczach. - Nie będę znowu płakać - powiedziała gwałtownie. - Nie będę. Zapadła długa cisza przerywana tylko niepokojącym rytmem odległych bębnów. - Żadna z nas już nie zaśnie. Chodźmy do miasta popatrzeć na musztrę zaproponowała Catherine. Anne zgodziła się. Musiały jednak zmienić ubrania; wciąż miały na sobie balowe stroje. Gdy Catherine przygotowywała się do wyjścia, Amy wysunęła główkę przez drzwi swego pokoju. - Tata już pojechał? Żałując, że Colin nie chciał tracić czasu na pożegnanie z córką, Catherine powiedziała: - Tak, wolał cię nie niepokoić. - Nie miałabym nic przeciw temu. - Amy spojrzała z wyrzutem. - Czy idziesz z ciocią Anne popatrzeć, co się dzieje? Gdy matka potwierdziła, Amy poprosiła błagalnie: - Czy mogę iść z wami? Nie cierpię być sama, kiedy nie mogę spać. Catherine rozumiała ją dobrze. - Dobrze. Włóż tylko ciepłą sukienkę. Za tydzień miało nadejść lato. Niebo na wschodzie już jaśniało, gdy we trzy szły wzdłuż rue de Namur. Coraz wyraźniej słyszały bębny. Teraz przez ich grzmot przedarł się przenikliwy dźwięk trąbek zwołujących żołnierzy. Sprzymierzone oddziały stacjonowały w całym mieście, a ulice kipiały ruchem; mężczyźni odpowiadając na wezwanie, dopinali kurtki i ciągnęli tobołki. Opuszczali kwatery. Minął je regiment brytyjskiej piechoty. Żołnierze maszerowali w takt bębnów do

Bramy Namur. Monotonny rytm rozgrzewał krew; był równie podniecający jak niepokojący. Catherine spoglądała na mijających ją żołnierzy; miała nadzieję zobaczyć Michaela. Było zbyt ciemno, aby mogła rozróżnić oznaczenia na mundurach; wśród oficerów jadących obok swych oddziałów nie dostrzegła też jego wyprostowanej sylwetki. Może tak było lepiej; nawet jeśli to przechodził regiment Michaela, już się przecież pożegnali. Nie zdołałaby zrobić tego ponownie, na oczach Anne i Amy. Ból byłby zbyt rozdzierający. Na Placu Królewskim panował okropny chaos. Żołnierze kilku narodowości szukali kompanów, czasami towarzyszyły im zapłakane kobiety. Garstka weteranów, obojętnych na hałas powodowany przez konie, działa i wozy terkoczące na kamieniach, spała z głowami opartymi na tobołkach. Amy wzięła matkę za rękę. - Bonaparte nie ma żadnych szans, prawda? - Książę Wellington nigdy nie przegrał bitwy - odpowiedziała Catherine, starając się, aby w jej głosie brzmiała pewność. Przeszły z Placu Królewskiego do pobliskiego parku. Było około czwartej rano, słońce zaczęło się wynurzać zza horyzontu. Ukośne promienie złapały w swą sieć strzeliste wieże katedry Świętego Michała. Catherine uśmiechnęła się koso na ten widok. Wszystko przywodziło na myśl Michaela. W parku dziki i nieczuły walijski generał Picton prowadził musztrę swojej dywizji. - Brygada strzelców znajduje się pod komendą Pictona, prawda? Może poszukamy Kennetha? - zaproponowała Anne. Przeczesywały wzrokiem falujący tłum odzianych w zielone kurtki strzelców, rozglądając się za oficerami. Bystre oczy Amy pierwsze zobaczyły Kennetha. - Patrzcie! - wykrzyknęła dziewczynka. - Tam jest kapitan Wilding. Dosiadał konia, wykrzykując rozkazy młodszym oficerom, ale obrócił się, kiedy Catherine zawołała go po imieniu. Podeszła i uścisnęła mu rękę. - Tak się cieszę, Kenneth, że zdołałyśmy cię odnaleźć. Bardzo chciałam życzyć ci szczęścia. Na jego twarzy ukazał się rzadki uśmiech, czyniąc go przystojnym. - Jesteś bardzo dobra, Catherine. - Należysz do rodziny. Gdybyś został ranny, dopilnuj, aby przywieźli cię do domu, byśmy mogły otoczyć cię odpowiednią opieką. Twarz Kennetha stężała. Nie chcąc pozostawiać go w nieprzyjemnej sytuacji, dodała: - Dziękuję za rysunki. Są wspaniałe.

- Swoje zachowam na zawsze - powiedziała porywczo Anne. - Łatwiej mi będzie spoczywać w pokoju, mając świadomość, że w pewien sposób zyskałem nieśmiertelność - zauważył ze słabym uśmiechem. - Ale to temat czyni rysunek interesującym, wam więc należą się podziękowania. .- Niech pan szybko wraca - dodała Amy. - Molly i ja nie pojęłyśmy jeszcze, na czym polega sztuczka z perspektywą. Potrzebujemy dalszych lekcji. - Zrobię co w mojej mocy, ale teraz muszę już iść. Uważajcie na siebie. - Zasalutował i wrócił do oddziału. Catherine i jej towarzyszki usunęły się na bok i patrzyły, jak z czegoś, co robiło wrażenie kompletnego bałaganu, wyłania się karna armia. Wkrótce oddziały Pictona odmaszerowały, a odgłos ciężkich butów długo jeszcze odbijał się echem po parku. W skład dywizji wchodzili również szkoccy górale, ci sami, którzy zabawiali gości na balu u księżnej Richmond. Żołnierze szli płynnie - pompony na ich beretach niemal nie drgały. Kobzy, tak egzotyczne w sali balowej, tutaj, mając zagrzewać Szkotów do walki, nie mogły być bardziej na miejscu. Idąc za wojskiem, trzy kobiety powróciły na rue de la Reine, przeciskając się wśród gór sprzętu i szeregów ciężko obładowanych jucznych zwierząt. Miasto zaczęło pustoszeć. Żołnierze wychodzili z niego, a mieszkańcy wracali do łóżek. Zanim dotarły do domu, zmęczenie zneutralizowało niespokojną energię Catherine. Może teraz, pomyślała ze smutkiem, zdoła trochę odpocząć. Sen jednak nie nadchodził. Późnym rankiem wstała z ciężką głową. W Hiszpanii działania na ogół toczyły się w niezbyt wielkiej odległości, znała więc mniej więcej ich przebieg. Tutaj nie docierały do nich żadne wieści, w efekcie dzień wyjątkowo się dłużył. Wyczuwając napięcie, dzieci były niegrzeczne. Służący zbierali się w grupki i rozmawiali przyciszonymi głosami. Jedna z belgijskich pokojówek poprosiła o wypłatę; chciała wrócić do rodziny mieszkającej w wiosce na północ od miasta. Kiedy Catherine i Anne jadły spóźniony lunch, z oddali dotarł do nich złowieszczy huk dział. Walka została nawiązana. Spojrzały na siebie, nic nie mówiąc; nie odważyły się na to. A potem w milczeniu powróciły do zupy. Nie mogąc znieść bezczynności, poszły na wały obronne, zabierając ze sobą dzieci i śliczną szkocką nianię Anne. Przy murach gromadziły się setki mieszkańców; wszyscy patrzyli na południe. Docierały do nich plotki, ale brakowało jakiejkolwiek wiarygodnej informacji. O dziesiątej wieczorem gwałtowne łomotanie wyrwało kobiety z bezruchu.

Otworzywszy drzwi, Anne zobaczyła na schodach wiodących do domu pokrytego warstwą kurzu ordynansa męża Willa Ferrisa. Pobladła. - O mój Boże! Czy Charles... - Nie, proszę pani - odrzekł szybko. - Całkiem na odwrót. Pan przysłał mnie, abym powiedział, że ani jemu, ani kapitanowi Melbourne'owi nic się nie stało. Gdy Catherine prowadziła Ferrisa do kuchni, mówił dalej: - Stoczyliśmy straszną bitwę z wojskami marszałka Neya pod Quatre - Bras, ale kawaleria przybyła dopiero pod sam koniec, więc nie mamy niemal żadnych strat. Mówią, że oddział francuskich ułanów omal nie pojmał księcia. Aby się ratować, musiał wskoczyć do okopu pełnego górali Gordona. - Ferris potrząsnął głową. - Regiment Szkotów został roztarty na proch. Biedaczyska. Catherine wykładała zimne mięso, myśląc ze smutkiem o wesołych, młodych Szkotach tańczących poprzedniej nocy. Ilu się uratowało? - Jaki jest wynik bitwy? Ferris cynicznie wzruszył ramionami. - Nie wiem, czy któraś ze stron wygrała, ale przynajmniej nie przegraliśmy. Mówią, że Napoleon osobiście nacierał na pruską armię. Blucher miał więcej ludzi, więc jeśli jego żołnierze dobrze się sprawili, być może Francuzi już zaczęli odwrót. - Mam nadzieję, że masz rację - powiedziała gorączkowo Anne. - A co z brygadą strzelców? I regimentem pułkownika Kenyona? - Strzelcy znaleźli się w samym centrum walk, ale kapitan Wilding nie odniósł żadnych obrażeń. - Ferris przerwał relację i łyknął ale. - Sto piąty też wyszedł bez szwanku. Trzymani byli w rezerwie i nie rzucono ich do walki. Prawdopodobnie z powodu braku doświadczenia. Catherine miała nadzieję, że sto piąty nadal trzymany będzie w odwodzie i nie trafi na pierwszą linię walk. Może nie usatysfakcjonuje to Michaela ani jego ludzi, ale ją na pewno ucieszy. Po posiłku ordynans przeprosił panie i odwiedził Elspeth McLeod, szkocką nianię Anne. Tych dwoje miało się ku sobie. Spędziwszy pół godziny z wybranką serca, Ferris ponownie osiodłał konia i wyruszył w długą, powrotną drogę do oddziału. Catherine kładła się do łóżka z ciężkim sercem. Cudownie byłoby uwierzyć Ferrisowi, że Francuzi zostali rozbici, jednak w duszy wiedziała, że najgorsze jeszcze przed nimi. Rezultaty bitwy można było zobaczyć następnego ranka, Molly wyjrzała przez okno na piętrze. - Mamo, na ulicy są ranni żołnierze! - zawołała podniecona. Na ten okrzyk większość

domowników nabrała wigoru. Okno na piętrze było dogodnym punktem obserwacyjnym. Widzieli z niego rue de Namur. Idący przez całą noc ranni, zaczęli już wchodzić do miasta przez Bramę Namur. - Wezmę moją torbę z medykamentami - powiedziała pobladła Catherine. - Będą chcieli pić. - Anne spojrzała na uczepione jej spódnicy dzieci. - Molly, byłaś bystrą dziewczynką, zauważając żołnierzy. Jamie, chciałabym pożyczyć twój wózek, by wozić na nim wodę. Skinął poważnie głową. - Ja też pójdę, proszę pani. Mam sześciu braci, więc znam się trochę na opatrywaniu ran - powiedziała Elspeth. Również pozostali służący postanowili zrobić, co w ich mocy. Anne kazała swoim dzieciom zostać w domu z kucharzem. Starsza i bardziej zdecydowana Amy nawet nie pytała, czy może pomóc, po prostu towarzyszyła Anne ciągnącej niewielki wózek z wodą. Catherine początkowo chciała zawrócić córkę, ale potem zmieniła zdanie. Przykre widoki nie były dla małej nowością. Zanim dotarły na rue de Namur, ulica przekształciła się w zaimprowizowany szpital. Prócz rannych, będących w stanie iść o własnych siłach, do miasta przybywały wozy z ciężej poszkodowanymi ofiarami bitwy. Rdzenni mieszkańcy Brukseli i obcokrajowcy wychodzili z domów, by ramię przy ramieniu ratować żołnierzy. Niektórzy odprowadzali rannych na kwatery, inni przynosili koce, słomę i parasole, aby osłonić mężczyzn od słońca. Catherine zobaczyła zakonnicę i dziewczynę podobną do ulicznicy, wspólnie pomagające belgijskiemu chłopcu, bezwładnie opartemu o ogrodzenie domu. Apteki bezpłatnie rozdawały swoje zasoby. Doświadczenie wyniesione z kampanii na Półwyspie okazało się teraz bardzo przydatne. Catherine czyściła i opatrywała rany. Po potwornym bezruchu poprzedniego dnia możliwość robienia czegoś przyniosła ulgę. Ponieważ Amy świetnie dawała sobie radę z rozdawaniem wody, Anne wzięła notes i ołówek, by móc zapisać ostatnie słowa umierających, którzy pragnęli posłać wiadomość rodzinom. Catherine usuwała właśnie resztki materiału i złotego galonu z poszarpanego ramienia, kiedy usłyszała znajomy szkocki akcent. - Wiedziałem, że znajdziesz się tutaj. Spojrzawszy w górę, zobaczyła przedwcześnie posiwiałe włosy i zakrwawioną koszulę znajomego chirurga Iana Kinlocka. - A ja wiedziałam, że przyjedziesz z Londynu i nie przepuścisz okazji zobaczenia

nowej rzezi - powiedziała niespokojnym głosem. - Dzięki Bogu, że jesteś, Ianie. Ten sierżant potrzebuje więcej, niż mogę zrobić. Kinlock ukląkł obok niej i zbadał ranę. - Ma pan szczęście, sierżancie. W pańskim ramieniu są dwie kule, ale żadna kość nie została złamana, więc obejdzie się bez amputacji. Catherine, przytrzymaj go, gdy będę wyciągał kule. - Z torby wyjął instrumenty. Catherine zablokowała prawą, ranną rękę. Sierżant zawył z bólu, a na twarz wystąpił mu pot, jednak prawie nie drgnął podczas długich minut. Tyle bowiem zajęło chirurgowi znalezienie i wyjęcie kul. Po skończonej operacji Catherine zmoczyła twarz żołnierza zimną wodą, a Ian obandażował ranę. - Bardzo jestem wdzięczny wam obojgu. - Sierżant podziękował soczystym irlandzkim akcentem. Usiadł, podpierając się zdrową ręką. - Jeśli pomoże mi pan wstać, sir, ruszę dalej. - Dobrze - powiedział Ian, spełniając prośbę. - Czy zmierza pan do szpitalnego namiotu przy bramie? Irlandczyk potrząsnął głową. - Mam w mieście kwaterę. Tam się mną zaopiekują. Wprawdzie nie rozumiem ani słowa z tego, co mówią, ale traktują mnie jak księcia. - Zanim sierżant zrobił dziesięć kroków, podszedł do niego starszy wiekiem ksiądz, chcąc pomóc w dotarciu na miejsce przeznaczenia. Zauważywszy, że pociemniało, Catherine spojrzała w górę. Ciężkie chmury zakrywały niebo. Wiatr się wzmagał, a na horyzoncie błyskało. - Boże, nadciąga burza. Tylko tego nam brakowało. - I to nadciąga szybko. Dobrze, że zdążono ustawić już szpitalne namioty. - Ian przepakował instrumenty. - Dadzą tym biedakom jakie takie schronienie. Catherine rozejrzała się wokół i stwierdziła, że ulica niemal całkowicie opustoszała. Żołnierze z pierwszej fali rannych zostali opatrzeni lub zaprowadzeni pod dach. Anne, szara ze zmęczenia, odeszła pół godziny wcześniej. Piorun uderzył bliżej, rozświetlając ulicę jaskrawym blaskiem. Catherine w odrętwieniu patrzyła na grube krople padające na jej poplamioną suknię. - Jak długo pracowałaś opatrując rannych? - spytał chirurg. - Nie wiem. - Starła wodę z czoła. - Kilka godzin. - Idź do domu! - rozkazał. - Kiedy trochę odpoczniesz, możesz przyjść do szpitalnego namiotu. - Będziesz tam pracował?

- Tak. - Uśmiechnął się krzywo. - I spał też, jak przypuszczam. - Zamieszkaj z Anne i ze mną. Mamy sporo wolnego miejsca. Będziesz mógł lepiej odpoczywać niż w namiocie. - Z wdzięcznością przyjmę twoją propozycję. Błyskawica przecięła niebo, niemal natychmiast rozległ się ogłuszający grzmot. Gdy deszcz przeszedł w ulewę, Catherine zebrała przybory medyczne i poszła po córkę. Amy uwielbiała burzę. Teraz z zachwytem patrzyła w niebo. - Pogoda Wellingtona, mamo - powiedziała, podnosząc głos, aby przekrzyczeć grzmoty. - Będzie bitwa. - Bardzo prawdopodobne. - Catherine ujęła córkę za rękę. - Ale teraz chodźmy do domu, zanim nas zaleje. Catherine zaprowadziła Amy do pokoju dziecinnego. Potem sama przebrała się w suche rzeczy i zeszła na dół na gorącą herbatę i kanapki zamówione przez Anne. Właśnie kończyły, gdy ktoś zapukał do frontowych drzwi. W chwilę później pokojówka wprowadziła do pokoju ociekającego wodą lorda Haldorana. - Pani Melbourne, pani Mowbry. - Skłonił się. - Słyszały już panie najnowsze wieści? - Chyba nie - stwierdziła Anne. - Proszę nam je przekazać. - Wczoraj Prusacy zostali strasznie pobici pod Ligny. Francuzi zmusili ich do cofnięcia się o ponad trzydzieści kilometrów. Wellington, chcąc utrzymać łączność między oddziałami, też musiał się wycofać. Z tego, co wiem, sztab główny umieścił we wsi zwanej Waterloo. - Dobry Boże - wyszeptała pobladła Anne. - To niespełna dwadzieścia kilometrów stąd. - Napoleon podchodzi pod Brukselę - oznajmił bez ogródek Haldoran. - Możemy tylko modlić się, żeby Wellington ze swoją hałastrą zdołał go powstrzymać. Każdy obcokrajowiec, który jest w stanie opuścić miasto, właśnie to robi albo już zrobił. Catherine ostrożnie odstawiła filiżankę. - Postawiłabym wszystkie pieniądze na księcia, ale to nie są pocieszające wieści. - Nie przyszedłem, aby panie straszyć. - Haldoran zmienił ton na łagodniejszy. - W zeszłym tygodniu wykazałem przezorność wynajmując barkę - na wypadek gdyby coś poszło źle na polu bitwy. Zamierzam popłynąć do Antwerpii. Zmieścicie się na niej z dziećmi i dwojgiem służących. Ale jeśli chcą panie płynąć ze mną, musimy wyruszyć natychmiast. Catherine rzuciła na niego przestraszone spojrzenie. Oferta Haldorana była wyjątkowo wspaniałomyślna. Może źle go oceniła.

- Ja... ja nie mogę porzucić męża. - Anne nieświadomie przycisnęła rękę do wypiętego brzucha. - Co będzie, jeśli Charles zostanie ranny i przyniosą go do domu? - Jeżeli wszystko pójdzie dobrze, wrócicie tu za kilka dni. - Spojrzenie Haldorana powędrowało od Anne do Catherine. - Jeśli natomiast sprawy przybiorą niekorzystny obrót, czy wasi mężowie chcieliby, abyście ryzykowały życie dzieci? Catherine zagryzła wargi. Była gotowa spróbować. Ale czy powinna wystawiać córkę na niebezpieczeństwo? - Jest wyjście. - Kiedy pozostałych dwoje spojrzało na nią, powiedziała: - Mam większe doświadczenie w pielęgnowaniu rannych niż Anne, a ona ma więcej dzieci. Więc ja zostanę i dopilnuję domu, a Anne zabierze wszystkie dzieci do Antwerpii. Anne odetchnęła z ulgą. - To doskonałe rozwiązanie. Bardzo nie chcę wyjeżdżać, ale postąpiłybyśmy nierozważnie, rezygnując z szansy zabrania dzieci w bezpieczne miejsce, gdy Francuzi są tak blisko. Lordzie Haldoran, potrzebuję pół godziny, aby wszystko przygotować. Catherine dojrzała błysk irytacji w oczach Haldorana i zrozumiała, że jego oferta była mniej wspaniałomyślna, niż się wydawało. To jej czynił propozycję. Być może w nadziei, że zaniepokojona żona oficera będzie potrzebować pocieszenia. Nieważne. Oferta została przyjęta, a zbyt wiele było w nim z dżentelmena, aby wycofał się tylko dlatego, że Catherine postanowiła zostać. Ukrywając szybko niezadowolenie, powiedział: - Pół godziny nie sprawi różnicy, ale wolałbym, aby i pani z nami pojechała, pani Melbourne. Bruksela może być niebezpieczna. - Wstał. - Zapiszę pani adres moich bankierów w Antwerpii. Jeśli zajdzie taka potrzeba, odnajdzie nas pani za ich pośrednictwem. - Dziękuję. To bardzo miłe z pana strony, że robi sobie tyle kłopotu z powodu ludzi, których poznał zaledwie kilka tygodni temu - powiedziała z odrobiną złośliwości. - Grzechem byłoby marnować miejsce na barce - stwierdził pobożnie. - Ponieważ obaj mężowie pań ryzykują życie dla ojczyzny, roztoczenie nad wami opieki wydało mi się odpowiednim posunięciem. Następne pół godziny minęło w podnieceniu. Amy, gdy oznajmiono jej, że jedzie do Antwerpii, zaczęła błagać: - Mamo, proszę, pozwól mi zostać. Często powtarzałaś, jaka ze mnie pomocnica. - Bo to prawda, kochanie. Ale gdybyś została, wciąż martwiłabym się o ciebie. Catherine uśmiechnęła się smutno. - Nic na to nie poradzę. Jestem matką. Zrozumiesz, kiedy

będziesz miała własne dzieci. Amy skapitulowała pod warunkiem, że wolno jej będzie wrócić, gdy tylko sytuacja na to pozwoli. Śliczna niania Elspeth McLeod również poprosiła o pozwolenie zostania. Wiedząc, że dziewczyna pragnie być blisko Willa Ferrisa, Anne wyraziła zgodę. Do pomocy przy dzieciach wybrała pokojówkę Catherine. Dokładnie pół godziny po tym, jak padła propozycja Haldorana, podróżnicy zebrali się we frontowym holu. Catherine mocno uścisnęła Amy, a potem przytuliła Anne. Przyjaciółka powiedziała zapłakana: - Jeżeli wojna nas rozdzieli, znasz adres matki Charlesa w Londynie. A jeśli... jeśli coś stanie się tobie i Colinowi, wychowam Amy jak własną córkę. - Wiem. - Catherine przełknęła ślinę. - A gdyby zaszła taka potrzeba, zaopiekuję się Charlesem tak, jak ty byś to zrobiła. Anne wciągnęła głęboko powietrze, a potem powiedziała spokojnie: - Czas już jechać. Catherine patrzyła przez okno na podróżnych biegnących w deszczu do powozów. Ucieszyła się, widząc, że Haldoran zabrał kilku potężnych, mających groźny wygląd służących dla ochrony grupki. Patrzyła za nimi, aż powozy zniknęły z pola widzenia. Potem odwróciła się od okna; łzy spływały jej po policzkach. Dotychczas nie rozstawała się z Amy. Cholerny Napoleon, wyszeptała. Niech Bóg ześle na niego piekło.

11 Jedna z pierwszych wojennych lekcji, jakie otrzymał Michael, mówiła o tym, że pod ostrzałem oficer zawsze musi być opanowany. Było to szczególnie ważne, gdy od siejącej śmierć kanonady Francuzów zginęła albo została ranna czwarta część żołnierzy i ponad połowa oficerów. Okropny hałas i chmury czarnego dymu wystarczały, aby nawet doświadczeni żołnierze tracili głowę. Regiment ustawił się w czworobok, pusty w środku. Uzbrojeni żołnierze stali w szeregach, twarzą we wszystkie cztery strony, podczas gdy oficerowie i ranni chronili się wewnątrz formacji. Lżej ranni odpoczywali, a ciała zmarłych bezlitośnie wyrzucano poza czworobok, aby zrobić miejsce dla żywych. Michael chodził wewnątrz formacji, rozmawiał z ludźmi, pocieszał rannych, a czasami rzucał jakiś żart. Usiłując nie wdychać gryzącego dymu zbyt głęboko, ruszył do miejsca, gdzie znajdowały się dwa sztandary regimentu zwane kolorami. Zgodnie z tradycją, nosili je najmłodsi oficerowie, a strzegł doświadczony sierżant. Najmłodszy podporucznik, Tom Hussey, miał zaledwie szesnaście lat, więc Michael starał się nie spuszczać go z oka. Gdy podchodził do nich, kula armatnia uderzyła niemal obok sztandarów. Na szczęście nikt nie oberwał. Kula przetoczyła się powoli przez rozmiękłą ziemię. Tom Hussey podał flagę brytyjską, Union Jack, sierżantowi. - Ponieważ Francuzi zaopatrzyli nas w sprzęt, może zagramy w piłkę nożną? - zawołał wesoło. Podbiegł do kuli z wyraźnym zamiarem kopnięcia jej. - Nie dotykaj! - krzyknął Michael. - Kula armatnia, choć sprawia wrażenie nieszkodliwej, może pozbawić cię stopy. Widziałem już takie obrazki. Podporucznik stanął jak wryty. - Dziękuję, sir. Lekko pobladły wrócił do sztandaru. Michael kiwnął głową z aprobatą. Choć tak niedoświadczony, chłopak ma odwagę, dzięki której stanie się doskonałym oficerem. Jeśli przeżyje. Michael przyłożył do oczu lornetkę. Chciał obejrzeć pole bitwy. Zobaczył głównie rosnące na wysokość ramienia żyto. Wcześniej tego dnia francuska piechota zaatakowała ich z lewej flanki. Żyto i gęsty jak mgła dym ograniczały widoczność do około trzydziestu metrów, więc Michael śledził atak po odgłosach muszkietów, krzyków i marszowej muzyki. Odparli Francuzów, to pewne, ale poza tym nic nie było wiadomo.

Kula armatnia uderzyła w kilku żołnierzy stojących w rogu formacji. Kapitan Graham, najwyższy rangą oficer po Michaelu, poszedł ocenić straty. - Pułkowniku Kenyon, mogę zadać pytanie? - odezwał się z poważnym wyrazem twarzy Tom Hussey. - Mów. - Stoimy tutaj i dajemy się siekać na kawałki. Jaki w tym sens? Z tej strony naszych linii nie ma żadnych walk. Bez wątpienia moglibyśmy wycofać się na bezpieczną odległość i poczekać, aż naprawdę będziemy potrzebni. - Jesteśmy potrzebni, robiąc to, co robimy - odpowiedział z opanowaniem Michael. Gdyby nas tu nie było, żołnierze Napoleona mieliby wolną drogę i przegralibyśmy walkę. Kawaleria może jeździć w tę i z powrotem po polu bitwy, ale to piechota obejmuje w posiadanie. - Kopnął miękką ziemię. - Póki żyje choć jeden żołnierz sto piątego regimentu, stoimy na brytyjskiej ziemi. Śmierć naszych kolegów to tragedia, ale nie bez znaczenia. Podporucznik skinął głową. - Rozumiem, sir. Chociaż wyjaśnienia były zgodne z prawdą, ten długi i krwawy dzień stanowił żywe przypomnienie przyczyn, dla których Michael wolał szybką i płynną walkę brygady strzelców. Człowiek czuje się lepiej będąc ruchomym niż nieruchomym celem. Tamci prawdopodobnie cały dzień spędzili na potyczkach z Francuzami pomiędzy wrogimi liniami. Zazdrościł im. Ponownie ruszył w obchód czworoboku. Rozmawiając z porucznikiem, uświadomił sobie nagle, że słyszy własny głos. Nieprzerwana kanonada artyleryjska niemal całkowicie zagłuszała słowa i myśli. Teraz ustał ostrzał ich części linii. Michael wiedział, co to oznacza. - Przygotować się do odparcia ataku! - krzyknął. - Przerwali kanonadę, bo nie chcą bić we własnych ludzi. Otępiali żołnierze gwałtownie wzmogli czujność. Sierżanci wydawali krótkie rozkazy, umacniając linie, przekleństwami i upomnieniami nadzorowali ładowanie muszkietów. W powietrzu zawisło napięcie. Regiment po raz pierwszy posmakuje walki twarzą w twarz. Wytężony wzrok żołnierzy początkowo wychwycił tylko niewyraźne sylwetki wrogów posuwających się naprzód przez welon dymu. Potem z mgły wyłonili się jeźdźcy, a zamazane figurki z wolna przyjmowały kształt francuskich kirasjerów. Błyszczące stalowe hełmy i napierśniki upodobniały ich do nierzeczywistych średniowiecznych rycerzy, których celem było zgniecenie wszelkiego oporu. Kierowali się wprost na sto piąty i dwa sąsiednie

czworoboki. Gdy kirasjerzy nieubłaganie zjeżdżali po zboczu, masywne kopyta końskie wdeptywały łodygi zbóż w błotnistą ziemię. Widząc, że przednia linia chwieje się, Michael podbiegł tam szybko. - Stać spokojnie! - krzyknął. - Konie nie będą nacierać bezpośrednio na czworobok. Mamy też więcej broni niż oni. Wstrzymać ogień, aż dam rozkaz. Potem celować w konie! Nadciągający jeźdźcy znaleźli się w odległości czterdziestu kroków, gdy Michael rozkazał: - Gotów. Cel. Ognia! Żołnierze pierwszej linii wypalili z muszkietów ogłuszającą salwą. Słychać był kwik ranionych zwierząt i niesamowity, metaliczny klekot, gdy grad kul odbijał się od stalowych napierśników. Kilka koni upadło wraz z jeźdźcami. Wierzchowce jadące z tyłu musiały skręcić w bok. Gdy żołnierze z pierwszego szeregu ponownie ładowali broń, Michael dał rozkaz strzelania drugiej linii. Nierówna salwa trafiła w kolejnych napastników. Mimo wściekłych wysiłków jeźdźców, konie zeszły z kursu obiegając czworobok po bokach. Teraz dosięgał je ogień muszkietów z flank. Kawalerzyści tłukli się chaotycznie wokół czworoboku strzelając z pistoletów, a częściej sami otrzymując trafienia. W końcu, widząc bezskuteczność manewru, ich dowódca nakazał odwrót. Konie galopowały zboczem, gdy jeden z jeźdźców zawołał desperacko o pomoc. Któryś z towarzyszy zawrócił wierzchowca. Kiedy złapał rękę kolegi, aby wciągnąć go na swego konia, dwóch brytyjskich żołnierzy uniosło muszkiety i wycelowało. - Nie! - krzyknął Michael. - Nie zabija się walecznego człowieka za udzielenie pomocy przyjacielowi. Po krótkiej, przerażającej chwili, obaj skinęli głowami i opuścili broń. Odwaga, nawet u wroga, zasługuje na szacunek. Nastąpiła cisza. Michael przeczesywał lornetką pole. Nie sięgał wzrokiem poza najbliższe formacje. Sądząc jednak po odgłosach, francuska kawaleria nacierała na długim odcinku linii sprzymierzonych. Nagła wrzawa świadczyła o powrocie kirasjerów. Michael uśmiechnął się ponuro. - Kawaleria naciera. Miłej zabawy, panowie. To mniej niebezpieczne niż ostrzał artyleryjski. Śmiech przeleciał przez czworobok. Tym razem ogień był równiejszy. Wokół

żołnierzy Michaela zaczęła się tworzyć bariera z rannych lub zabitych koni, utrudniając kawalerzystom podejście. Kiedy Michael przechodził na lewe skrzydło formacji, znajdujące się pod najcięższym ostrzałem, dostał w lewe ramię. Siła uderzenia obróciła go dookoła osi i rzuciła na ziemię. Kapitan Graham podbiegł do dowódcy. - Czy jest pan ranny, sir? Oszołomiony Michael podciągnął się do pozycji siedzącej. Fala bólu omal nie pozbawiła go przytomności. Gdy jednak zobaczył dookoła zaniepokojone twarze, zmusił się do wstania. - To nic poważnego - powiedział sztywno. - Niech ktoś zabandażuje mi ranę. Chirurg regimentu został zabity, a jego asystent ciężko ranny, więc kapral, w cywilu golibroda, opatrywał potrzebujących. Ciasno obwiązał ranę i umocował rękę na temblaku; potem podał Michaelowi manierkę. - Niech pan wypije trochę, sir, ale powoli. Bacząc na ostrzeżenie, Michael pociągnął łyk z manierki. Zawierała czysty gin. Oczy zaszły mu łzami, ale alkohol odegnał ból. - Dzięki Symms. To ładnie, że dzielisz się lekarstwem. Zakręcając manierkę, Symms wykrzywił twarz. - Trzeba utrzymać pana w formie, sir. Zaczyna nam brakować oficerów. Podczas gdy opatrywano Michaela, kawaleria wycofała się. Chociaż sto piąty regiment nie oddawał pola, z powodu ran przerzedzały się jego szeregi. Michael wydał rozkaz zwarcia szyków i przygotowania się na kolejny atak. Rano Catherine poszła pracować do szpitalnego namiotu. Wczesnym popołudniem zrobiła sobie przerwę i zaniosła szklankę wody do stołu operacyjnego Iana Kinlocka. Stół od sienników, na których leżeli ranni żołnierze, oddzielała płócienna ściana. Kinlock również miał przerwę, więc podała mu wodę mówiąc: - Ianie, może armie nie zaczęły jeszcze toczyć bitwy? Nie słychać dzisiaj wystrzałów. Upił sporo wody, a potem potrząsnął głową. - Wiatr wieje z innej strony. Wszystko mogło się wydarzyć i prawdopodobnie wydarzyło. Umilkli. W pobliżu zabiły kościelne dzwony. Catherine powiedziała spokojnie: - Zapomniałam, że to niedziela. Nieodpowiedni dzień na walkę. - Każdy jest nieodpowiedni. - Wytarł z twarzy pot, a potem polecił sanitariuszom: Przynieście następnego.

Wróciła do pracy. Podawała wodę i zmieniała opatrunki. Ale chociaż dla każdego miała uśmiech i miłe słowo, część jej serca była przy mężczyznach walczących, może umierających, w odległości zaledwie kilkunastu kilometrów. Kawalerzyści wciąż ponawiali ataki, jak fale rozbijające się o skały. Michael stracił rachubę. Dziesięć? Dwanaście? Regiment zyskał jednak pewność siebie. Gdy natarcie po raz trzeci zaczęło się przetaczać przez wzgórze, usłyszał czyjeś rozwlekłe słowa wypowiedziane północnym akcentem: - Ci cholerni głupcy znów nadchodzą. Obecny atak był najgorszy. Kirasjerzy otaczali ich przez prawie godzinę, strzelając z pistoletów,

wymachując

szablami,

z

całej

mocy

starając

się

przerwać

szeregi

sprzymierzonych. Nie zdołali. Nie tylko siła ognia przeciwnika była większa, ale konie Francuzów nadal uciekały przed brytyjskimi muszkietami i bagnetami. Żołnierze sto piątego stali twardo, jak zakorzenieni. Wellington zapamiętał słowa Michaela wypowiedziane podczas balu i ustawił ich pomiędzy weteranami. Z lewej był brytyjski siedemdziesiąty trzeci regiment piechoty, z prawej hanowerczycy z królewskich legionów niemieckich, którzy z honorem walczyli na Półwyspie. Ludzie Michaela z zaciętą determinacją pragnęli samym sobie dowieść, że nie są gorsi od sąsiadów. Za plecami Michaela rozległ się rozpaczliwy krzyk. Przeczuwając katastrofę obrócił się i zobaczył, jak zdychający koń rozbił jeden z narożników czworoboku. Zwierzę zawyło i padło przygniatając Brytyjczyków. W zwartym szeregu powstała dziura. Widząc szansę dla siebie, pozostali kirasjerzy skierowali konie w stronę wyrwy. Michael wściekle zaklął; takie nieoczekiwane wydarzenie dawało Francuzom praktycznie jedyną szansę wdarcia się do środka formacji. Szeregi już zaczynały się chwiać; spanikowani żołnierze cofali się przed nacierającą nawałą koni. Skoczył do przodu, aby zebrać ludzi. Gdy jakiś przerażony młodzik z poczerniałą od prochu twarzą przebiegł koło Michaela, ten uderzył go płazem szabli. - Stop! Do cholery, masz walczyć jak mężczyzna! Ucieczka oznacza śmierć! Przerażenie w oczach chłopca minęło. Obrócił się i drżącymi rękami podniósł muszkiet. Pozostali oficerowie i kilku sierżantów również usiłowali nie dopuścić do runięcia czworoboku. Brytyjczycy zaciekle walczyli, próbując zmusić francuskich kawalerzystów do odwrotu. Michael odnosił wrażenie, że czas zwolnił bieg, przekształcając potyczki w nieziemski wręcz taniec. Leniwe tempo pozwalało mu zobaczyć i wykorzystać każdy błąd wroga. Było mu cholernie niewygodnie, że nie mógł używać lewej ręki, jednak ten uszczerbek nie

hamował zbytnio działania. Kiedy jeden z kirasjerów ciął gwałtownie szablą, Michael bez trudu zablokował uderzenie. Tym samym płynnym, wznoszącym ruchem zanurzył ostrze w samym środku gardła Francuza. Bez chwili odpoczynku wyciągnął szablę i ominął konia, który omal go nie przewrócił. Wykonał cięcie poniżej zasięgu szabli jeźdźca i przeciął prawe, przednie ścięgno zwierzęcia. Krzepki Irlandczyk ściągnął kawalerzystę z okulałego konia i przeszył bagnetem. Wrzeszczący kirasjer skierował się wprost na kolory kompanii, zdecydowany zdobyć chorągiew. Prawie dwumetrowy sztandar był sercem i duszą regimentu, jego utrata stanowiłaby nie dające się zmyć piętno hańby. Widząc niebezpieczeństwo, Tom Hussey i dwaj sierżanci pospiesznie przenieśli Union Jacka w bezpieczne miejsce. Strażnicy niebieskiego sztandaru regimentu mieli mniej szczęścia. Jeden z sierżantów leżał na ziemi, drugi uniósł pikę, oznakę swej godności. Jednak zanim zdołał zrobić z niej użytek, przeszyła go kula z pistoletu kirasjera. Nikt już nie bronił podporucznika i sztandaru. Podporucznik Gray próbował chronić flagę, ale Francuz stratował go i ujął drzewce sztandaru. Z chrapliwym okrzykiem triumfu spiął konia, pragnąc wydostać się z wnętrza czworoboku. Na ten widok Michaela zalała fala wściekłości. Upuścił szablę i rzucił się na szarżującego konia. Lewą rękę miał bezużyteczną, prawą jednak zdołał uchwycić drzewce. Gwałtowne szarpnięcie omal nie wyrwało mu ramienia z barku. Nie puszczał, własnym ciężarem zwalniając pęd kirasjera. Widząc, że Michael jest całkowicie bezbronny, Francuz ciął szablą, roztrzaskując żebra napastnika. Właśnie zamierzał zadać ostateczny cios, kiedy ranny sierżant sztandarowy podniósł się i wbił pikę przez pachę napierśnika. Nakłuł Francuza jak na rożen. Gdy ciało jeźdźca przeleciało obok niego, Michael nadal kurczowo trzymał drzewce. Czując ucisk na piersi, zdołał jednak rozejrzeć się i stwierdził, że zaciekła obrona sto piątego umożliwiła zamknięcie wyrwy. Dwóch kirasjerów znalazło się w pułapce, wewnątrz czworoboku. Żaden z nich nie przeżył. Ranny sierżant i posiniaczony podporucznik odebrali sztandar; Michael musiał zaś wytrzymać bandażowanie żeber. Chociaż w wirze walki nic nie czuł, teraz, gdy niebezpieczeństwo już minęło, ból dał o sobie znać z pełną siłą. Jego rany były na tyle poważne, że nikt nie miałby do niego pretensji, gdyby zszedł z pola walki, ale nie zdecydował się na to. Żaden inny oficer nie miał choćby ułamka jego doświadczenia. Graham, następny stopniem po nim, był dzielnym człowiekiem, ale w cywilu

należał do stróżów porządku w hrabstwie i do dzisiaj nie brał udziału w żadnej walce. Gdyby Michael odszedł, Bóg jeden wie, co mogłoby się wydarzyć podczas następnego kryzysu. Chociaż gin nie jest substytutem krwi, kilka łyków ognistego napoju przytępiło ból. Ktoś zawołał cockneyem: - Psia jucha! Nadchodzi Stary Hookey! Rozległy się okrzyki radości. Michael oddał manierkę Z ginem i obejrzawszy się zobaczył Wellingtona jadącego z adiutantem w stronę czworoboku. Za nimi goniło kilkunastu francuskich lansjerów. Szeregi rozwarły się, aby przyjąć księcia i jego towarzysza, a potem ponownie zamknęły. Salwa z muszkietów odpędziła lansjerów. Wellington znany był z tego, że pojawiał się zawsze tam, gdzie walka była najbardziej zajadła. Nie zaniepokojony faktem, że ledwie uszedł z życiem, zatrzymał konia. - Kenyon, daliście niezły pokaz. Michael zmusił się, aby stanąć prosto. - Regiment wypełnił zadanie z dumą, sir. Jak przebiega bitwa? Książę potrząsnął głową. Dostaliśmy niezłe cięgi. Blücher przysięgał, że przyjdzie, ale drogi tak rozmokły po deszczu, że Bóg jeden wie, kiedy go zobaczymy. Jeśli Prusacy nie dotrą tutaj wkrótce... Urwał. - Pora na mnie. Utrzymaj pozycję, Kenyon. Gdy Wellington przygotowywał się do odjazdu, jeden z żołnierzy zawołał: - Kiedy będziemy mogli uderzyć na żabojadów, sir? Książę uśmiechnął się blado. - Bez obawy chłopcy, przyjdzie kolej i na was. - Potem galopem wyjechał z czworoboku i ruszył w kierunku obleganego Château de Hougoumont, gdzie przez cały dzień oddziały gwardii toczyły własną bitwę z Francuzami. Nastał już wczesny wieczór, ale jak zauważył Michael, upływ czasu utracił wszelkie znaczenie. Z trudem uświadomił sobie, że zaledwie dwa dni temu tańczył walca z Catherine w sali pełnej światła i elegancko odzianych gości. Czekając na kolejny atak, próbował przywołać w pamięci to, co czuł trzymając ją w ramionach. Nie mógł jednak odtworzyć szczegółów. Jedyne wspomnienie, jakie dawało się wskrzesić, to ciepłe spojrzenie niebieskozielonych oczu oraz radość wypływająca z jej bliskości - przepełniona i goryczą, i słodyczą. Groźny odgłos francuskich bębnów dał sygnał do ataku piechoty. Michael zacisnął usta. Podniósł lornetkę, z trudem utrzymując ją przy oczach jedną, zdrową ręką. Przez gęsty dym zobaczył Francuzów zmierzających szeroką ławą wprost na linie sprzymierzonych. Na szczęście uderzą na prawo od sto piątego, co da czas jego zmęczonym ludziom na dojście do siebie.

Przykuśtykał kapitan Graham mający zabandażowane udo. - Mogę pożyczyć lornetki, sir? Michael podał mu ją. Rozpoznawszy czerwone pióropusze i wysokie futrzane czapki, kapitan wymruczał jakieś przekleństwo. - Więc Bonaparte wysłał gwardię cesarską. - Właśnie. Dotychczas nie zawiedli w ataku, a po dniu spędzonym w odwodach są tak wypoczęci, jakby byli na paradzie w parku - powiedział ponuro Michael. Kości zostały rzucone po raz ostatni. Dzięki gwardii Napoleon albo odzyska cesarstwo, albo straci je na zawsze. Catherine wróciła do domu w porze kolacji. Musiała zachować siły na później. Potwierdzono, że żołnierze toczą kolejną bitwę, więc następnego ranka dotrze do miasta nowa fala rannych. Gorąco modliła się za przyjaciół. Zabrała Elspeth, która również pomagała w szpitalu. Dziewczyna udowodniła, że jest dzielna, ale zapłaciła za to szarością twarzy. Pod jej oczami pojawiły się także ciemne kręgi. Razem przeszły niewielką odległość dzielącą je od rue de Reine. Większość belgijskiej służby wróciła do rodzin. Został tylko kucharz i służący Catherine. Dobrze, że Everett nie odszedł; jego obecność była gwarancją, że nikt nie ukradnie koni. Umywszy się, obie kobiety zasiadły w kuchni do kolacji. Catherine nie mogła przełknąć więcej niż tylko kilka łyżek zupy. Zmęczonym ruchem dolała sporą porcję brandy do herbaty i zaniosła napój do pokoju dziennego. Teczka ze szkicami wciąż tam leżała. Ponownie przejrzała je, zastanawiając się, czy mężczyźni przedstawieni na rysunkach nadal żyją i są cali. Czy Colin okrywa się chwałą w bitwie jego życia? Czy Charles pożyje tak długo, żeby zobaczyć swoje nie narodzone dziecko? Czy Kenneth narysuje jeszcze jakieś roześmiane rodziny? Gdy doszła do ostatniego szkicu, szybko zamknęła teczkę, czując ucisk w gardle. Nie chciała zniszczyć portretu Michaela kapiącymi łzami. Gwardia

cesarska

została

odrzucona

do

tyłu,

złamana

zaciętym

oporem

sprzymierzonych. Michael był zbyt oszołomiony, by docenić wartość zwycięstwa. Najlepsze oddziały Francuzów zostały rozbite i przekształciły się w bezładny tłum. To jednak jeszcze nie był koniec walki. Jak długo ona potrwa? Straty sto piątego sięgały już czterdziestu procent, połowa to polegli. Inne regimenty wypadały jeszcze gorzej. W tym momencie Graham krzyknął radośnie: - Sir, proszę spojrzeć! Stanowisko dowodzenia Wellingtona znajdowało się pod rozłożystym wiązem

rosnącym na wzgórzu, w miejscu przecięcia dwóch dróg, ledwie widoczne w gęstym dymie. Teraz, po zakończeniu wizytacji oddziałów, stał tam książę, a jego szczupła sylwetka odznaczała się wyraźnie na tle wieczornego nieba. Wspiął się w strzemionach i trzykrotnie machnął trójgraniastym kapeluszem. Był to sygnał do generalnego ataku. Burza radosnych okrzyków wybuchła w oddziałach najbliższych głównodowodzącemu, a potem rosnącym rykiem przetoczyła się przez wszystkie sprzymierzone regimenty. Dzikie uniesienie rozpaliło Michaela. Słabość minęła. Czuł, że bitwa została wygrana. Doświadczenia długich lat w armii i brutalnych godzin, podczas których francuska artyleria odcinała go od swoich, nałożyły się na siebie w tym jednym momencie. Uniósł w powietrze szablę i zawołał: - Za mną, sto piąty! - Rozkaz pułkowniku! Do piekła, jeśli tam nas pan poprowadzi! Regiment sformował kompanie i rzucił się ze wzgórza po wdeptanym w ziemię, przesiąkniętym krwią zbożu; wszyscy trzymali w pogotowiu muszkiety i bagnety. Wzdłuż całego grzbietu odbijały się echem komendy innych, pozostałych przy życiu oficerów sił sprzymierzonych. Oddziały zbiegły na równinę, zostawiając za sobą nieruchome, purpurowe linie zabitych i rannych. Na całej szerokości z górą trzykilometrowego pasa pola bitwy toczyły się zacięte potyczki. Chociaż większość żołnierzy armii cesarskiej uciekała gdzie pieprz rośnie, garstki Francuzów nadal broniły się zaciekle. Sto piąty regiment podzielił się na mniejsze grupki. Niektórzy żołnierze gonili uciekającego wroga, inni zwierali się w bezpośrednich starciach z nadal walczącymi Francuzami. Bitwa stała się chaotyczna. Michael, osłabły z utraty krwi, bólu i zmęczenia jakby znalazł się w jakimś ciemnym miejscu; nie było tam ani przeszłości, ani przyszłości, ani strachu. Tylko instynkt, wola i szaleństwo wojny, gdzie każda chwila mogła być ostatnia. Rzeczywistość składała się z urywanych, nie połączonych ze sobą obrazów. Gmatwanina poległych francuskich gwardzistów, ich bezwładne członki poplątane jak korzenie drzew. Porzucony koń spokojnie szczypiący kępkę trawy. Konający huzar z rozciętym brzuchem błagający o szybką śmierć. Zmówiwszy modlitwę po francusku, Michael podciął biedakowi gardło. W pewnej chwili natarł na niego kirasjer machający szablą. Michael pomyślał, że i jego dopadła śmierć. Zebrał się w sobie, wiedział jednak, że w obecnym stanie nie ma żadnych szans przeciw człowiekowi na koniu. W tym momencie Francuz zauważył temblak Michaela. Zasalutował szablą i odjechał

w poszukiwaniu następnego celu. Michael dotknął twardej krawędzi kalejdoskopu, który trzymał za pazuchą. Amulet nadal go chronił. Wbiegali na zbocze po przeciwnej stronie doliny, kiedy Michael przecisnąwszy się przez wyrwę w nierównym żywopłocie zobaczył dwóch Francuzów atakujących Toma Husseya. Gdy jeden trafił podporucznika bagnetem w ramię, Michael z morderczym okrzykiem skoczył do przodu. Rozciął pierś napastnika, a potem z wrzaskiem obrócił się ku drugiemu. Zaniepokojeni atakiem Michaela, obaj Francuzi uciekli. Tom wytarł czoło brudnym rękawem. - Czy można nauczyć się walczyć tak jak pan, sir? - Trzeba mieć praktykę i wielką złość w sobie. - Furia Michaela osłabła, ciężko dyszał. Wskazał na krew kapiącą spod palców Husseya. - Powinien się pan tym zająć. - Na to będzie czas później. - Oczy Toma, upojonego walką i faktem, że przeżył, błyszczały. Razem mieli tylko dwie zdrowe ręce, ale wspólnymi siłami jakoś zdołali przewiązać ranę zadaną bagnetem. Znów ruszyli. Michael chciał mieć chłopaka na oku, ale rozdzielili ich atakujący hanowerczycy. Śmierć w walce może nastąpić natychmiast, może też być dręcząco powolna. Na Michaela koniec przyszedł rychło. Usłyszał okropne francuskie przekleństwo, a gdy obrócił się, zobaczył mężczyzn, których wcześniej odpędził od Toma Husseya. Obaj wycelowali muszkiety z odległości nie większej niż piętnaście metrów. Wypalili. Dwie kule trafiły niemal jednocześnie - jedna w udo, druga w brzuch. Padając na błotnistą ziemię, Michael wiedział, że już się nie podniesie. Leżał tak niemal nieprzytomny, aż poczuł wibrację wywołaną galopem koni walących w ziemię kopytami. Uniósł głowę i zobaczył kilkunastu francuskich kirasjerów pędzących w jego kierunku w graniczącej z obłędem panice. Chociaż wiedział, że wysiłek jest pozbawiony sensu, próbował podczołgać się w stronę poszarpanego żywopłotu, licząc na osłonę. Nie osiągnął celu na czas. Lansjerzy przejechali po nim, a kopyta końskie przerzucały go po ziemi. Jeden z Francuzów zwolnił na tyle, żeby wbić lancę w plecy Michaela. Ból był wszechobecny; jego siła odgrodziła go od zachodzącego na czerwono słońca i szczęku bitwy. Z każdym przyprawiającym o dreszcz oddechem miał nadzieję, że śmierć będzie odkupieniem za czasy, kiedy postępował niezgodnie z kodeksem honorowym. Poczuł, że odpływa, odłącza się od poszarpanego ciała. Catherine była przy nim, a jej obecność wydawała się bardziej realna niż otaczające go spustoszenie. Uśmiechnęła się i delikatnymi dłońmi odegnała ból.

W ostatnich przebłyskach świadomości miał uczucie, że umiera dobrze, że spotkał go przywilej poznania kobiety godnej miłości. Potem wyprężył się w ciemnościach. Jego dusza odzyskała spokój.

12 Nastał wieczór. Catherine każdym nerwem wyczuwała, że stało się coś strasznego. Razem z Elspeth siedziała w pokoju dziennym, psy leżały u ich stóp. W tym, że Ludwik spał, nie było nic nadzwyczajnego, ale spokój Clancy'ego był nienaturalny. Pukanie, jak niesamowite echo tamtego pukania sprzed dwóch dni, niemal przyniosło ulgę. Obie kobiety rzuciły się do drzwi. Ponownie stanął w nich Will Ferris. Był wymizerowany i poczerniały od prochu, ale poza bandażem na prawej ręce, nietknięty. Elspeth padła z płaczem w jego ramiona. Catherine poczuła zazdrość, pragnęła, aby jej własne życie mogło być takie proste. Dała im kilka minut, a potem zapytała: - Jakie wieści, Will? Nie puszczając Elspeth, odpowiedział jednostajnym głosem: - Bitwa wygrana. Była to najkrwawsza przeprawa, jaką kiedykolwiek widziałem. Pani mężowi nic się nie stało, ale kapitan Mowbry jest ranny. Przyjechałem zawiadomić o tym jego żonę. - Zabrała dzieci do Antwerpii. Co to za rana? - Kula roztrzaskała mu lewe przedramię. Spadł z konia i prawdopodobnie straciłby życie, gdyby nie pani mąż. Kapitan Melbourne zawrócił, wsadził go na swego konia i zawiózł do naszych linii. Dzięki ci Boże za nieposkromioną odwagę Colina. - Muszę zabrać Charlesa do domu. Czy masz tyle siły, aby zaprowadzić mnie do niego od razu, czy też wolałbyś najpierw odpocząć? Na twarzy Ferrisa odmalowało się przerażenie. - Siły mam, ale nie mogę zabrać pani pod Waterloo. Każdy dom we wsi jest przepełniony umierającymi mężczyznami. To nie miejsce dla damy. - Obiecałam Anne, że zaopiekuję się Charlesem tak, jak ona by to zrobiła i, na Boga, dotrzymam słowa - powiedziała beznamiętnie. Gdy Ferris ponownie próbował oponować, Elspeth odezwała się miękkim, gardłowym głosem: - Nie martw się Will. Pani Melbourne da sobie radę w każdej sytuacji. Musiał skapitulować. Zawołali Everetta mieszkającego w pokoiku nad stajnią i polecili mu przygotować podwodę używaną w gospodarstwie. Służący przykrył płaskie dno wozu sianem, a Elspeth przyniosła koce. Catherine zapakowała kuferek z medykamentami,

nie zapominając o laudanum. Włożyła bryczesy, które czasem nosiła w Hiszpanii i, zamiast pojechać podwodą z Everettem, dosiadła Ceasara. Gdy wyjechali z miasta przez Bramę Namur, zapytała Ferrisa o los pozostałych przyjaciół. Nie wiedział nic o oficerach piechoty, Michaelu i Kennecie. Miał jednak sporo informacji dotyczących kawalerzystów. Litania ofiar była przerażająca. Mężczyźni, znani Catherine od lat, ponieśli śmierć albo zostali ciężko ranni. Chociaż zwycięstwo należało do sprzymierzonych, okupili je wysoką ceną. Droga wiodła przez gęsty las. W normalnych czasach byłaby to miła przejażdżka, jednak wraz ze zbliżaniem się do wsi Waterloo coraz częściej drogę tarasowały wozy, martwe konie i rozrzucone bagaże. Na szczęście ich wózek mógł przecisnąć się przez miejsca, w których ugrzęzłyby większe pojazdy. Do celu dotarli po północy. Zostawiając Everetta przy podwodzie i koniu, Catherine weszła za Ferrisem do domu przemienionego w szpital. Zabrano tam Charlesa. Przed drzwiami zauważyła nieregularny wzgórek. Z drżeniem rozpoznała, że tworzą go amputowane kończyny. Wewnątrz zastała zbyt dobrze znaną jej sytuację - jęki i bezkresne cierpienie. Zduszony krzyk dobiegł ich z salonu po lewej stronie. Spojrzała tam i zobaczyła, że stół, przedtem służący do jedzenia, teraz stał się polem operacji. Pochylony nad nim doktor Hume marszczył czoło. Ferris przeprowadził ją przez zatłoczone pokoje do małej bocznej izdebki, gdzie leżał Charles. Był przytomny, ale niewątpliwie przepełniony bólem. Na jej widok zapytał ochryple: - Catherine, co tu robisz? - Zastępuję Anne. Gdy wynik bitwy był niepewny, lord Haldoran zaoferował się zabrać ją i dzieci do Antwerpii do czasu, aż minie niebezpieczeństwo. Obiecałam zaopiekować się tobą. - Pochyliwszy się, przyłożyła wargi do jego czoła. - Zabieramy cię do domu. Na jego twarzy pojawił się słaby uśmiech. - Podoba mi się ten pomysł. Niedługo przyjdzie moja kolej, aby pójść do pokoju, gdzie tną. Jak tylko odejmą mi rękę, możemy ruszać. Zamknął oczy. Przez moment patrzyła na jego zapadłą twarz, potem ze zrozumieniem skinęła głową. Rękę trzeba amputować, ale jeśli nie przyplącze się zakażenie, wyjdzie z tego. - Skoro zostaniemy tu na jakiś czas, może położysz się i odpoczniesz? - powiedziała miękko do Ferrisa. Potarł twarz, rozmazując proch.

- Dobry pomysł. W sąsiednim pokoju zauważyłem puste miejsce w rogu. Zdrzemnę się trochę. Kilka minut później usłyszała, jak ktoś mruczy chłopięcym głosem: - Proszę pani, czy... mogłaby mi pani podać trochę wody? Odwróciła się i na sąsiednim sienniku zobaczyła podporucznika. Jego głowę i ramię spowijały bandaże. Był przerażająco młody. - Oczywiście. - Ruszyła na poszukiwanie dzbana z wodą i szklanki. Znalazła je w kuchni. Podporucznik przyjął wodę z wdzięcznością. Poiła właśnie mężczyznę po drugiej stronie izby, gdy usłyszała zaskoczony głos Colina: - Catherine? Obejrzawszy się, ujrzała stojącego w drzwiach męża. Był brudny i wyczerpany, ale cały. - Tak się cieszę, że cię widzę. - Podeszła do niego. - Przyjechałam zabrać Charlesa do Brukseli. - Dobrze. Wstąpiłem zobaczyć, jak się czuje. - Colin objął żonę i przyciągnął do siebie gestem wyrażającym zarówno uczucie, jak i zmęczenie. - Boże, co to była za walka! Chyba nie ma mężczyzny, który nie byłby dumny z udziału w niej, ale omal nas nie rozgromili. Przez moment oparł głowę na jej włosach, a potem wypuścił z objęć. - Miałeś rację mówiąc o swej magicznej odporności na kule - stwierdziła. - Ferris powiedział, że uratowałeś życie Charlesowi. - Zasługę należy przypisać Michaelowi Kenyonowi za to, że nalegał, abym wziął jego konia. Po południu dokonaliśmy najwspanialszej, jaką kiedykolwiek widziałem, szarży kawaleryjskiej. - Oczy zabłysły mu na wspomnienie bitwy. - Pogoniliśmy Francuzów, ale zapędziliśmy się zbyt daleko za ich linie, musieliśmy więc dokonać odwrotu, mając ich kawalerię na karku. Po deszczu ziemia była błotnista. Gdybym jechał na Uno lub Duo, złapaliby mnie. Wykrzywił twarz i przejechał ręką po potarganych włosach. - Właśnie to przydarzyło się Ponsonby'emu, dowódcy brygady. Jak i ja, nie chciał narażać najlepszego wierzchowca, dosiadał więc pospolitego wałacha. Ponieważ ziemia była ciężka, podczas odwrotu kula dosięgła konia. Lansjerzy zrzucili Pansonby'ego z konia i zabili. Uniknąłem jego losu tylko dzięki niesamowitej wytrzymałości wierzchowca Kenyona. Uratował i mnie, i Charlesa. - W tej sytuacji ogromnie mnie cieszy, że Michael nalegał. - Zawahała się, a potem zapytała: - Nie wiesz, jak mu poszło w bitwie?

- Nie mam pojęcia. - Zmarszczył czoło. - Przyjechałaś na Ceasarze? Wezmę go więc, a ty wrócisz do Brukseli na Thorze. Prusaków ominęła znaczna część bitwy, ruszyli więc w pościg. Wydaje mi się jednak, że jutro dołączymy do nich. Będzie mi potrzebny wypoczęty koń. Catherine wytłumaczyła mu, gdzie znajdzie Ceasara. - Czy walka już skończona? Mąż wzruszył ramionami. - Jeśli Napoleon zdoła przegrupować żołnierzy, będzie następna bitwa. - Boże, mam nadzieję, że nie - powiedziała, spoglądając na leżących wokół rannych. - Może do tego nie dojdzie. Nie zobaczymy się już chyba aż w Paryżu. Uważaj na siebie. - Z roztargnieniem pocałował ją w policzek i odszedł. Kilka minut później sanitariusze przyszli zabrać Charlesa do doktora Hume'a. Catherine poszła za przyjacielem. Wyczerpany chirurg przywitał ją bez oznak zaskoczenia. Po dokładnym badaniu orzekł: - Miał pan szczęście, kapitanie. Ręka od łokcia da się uratować. Chce pan kawałek drewna, aby wbić w niego zęby? Charles zamknął oczy, skóra na policzkach naprężyła się. - To nie będzie potrzebne. Catherine ujęła jego prawą dłoń. Charles zacisnął palce wokół jej ręki. Gdy Hume usuwał okaleczoną kończynę, na czoło pacjenta wystąpił pot, ale nie wydał żadnego jęku. Hume miał cechę zasadniczą dla dobrego chirurga, którą była szybkość. Operacja więc zakończyła się po kilku minutach. Sanitariusz chciał już zabrać odciętą kończynę, kiedy Charles poprosił chrapliwie: - Poczekaj... zanim wyrzucisz. Tam jest obrączka, którą dała mi żona w dniu naszego ślubu. Chciałbym ją otrzymać z powrotem. Prośba zaskoczyła sanitariusza. Ściągnął obrączkę z martwego palca. Catherine wzięła ją i wsunęła na trzeci palec prawej ręki Charlesa. - Dziękuję - wyszeptał. - Doktorze, chciałabym go zabrać do Brukseli. Mogę? - Tam mu będzie lepiej niż tutaj - powiedział chirurg. - Proszę dać mu trochę laudanum, żeby nie czuł bólu wywołanego kołysaniem się podwody. Wie pani, jak zmieniać opatrunki. - Wiem. Poza tym Ian Kinlock spędza nieliczne wolne chwile w moim domu. Hume roześmiał się, z twarzy zniknęło mu napięcie. - A to dobre. Mowbry jest szczęściarzem, będzie miał najlepszą opiekę.

Chirurg wrócił do pracy. Catherine przykazała sanitariuszom odnieść Charlesa na siennik. Dała mu trochę laudanum, a potem przysiadła w pokoju obok czekając, aż lekarstwo zacznie działać. Kilka chwil później ponownie usłyszała zaskoczony męski głos. - Catherine? Gdy spojrzała w górę, nie od razu rozpoznała stojącego w drzwiach mężczyznę opatrunek zakrywał większość podbródka i podchodził aż pod linię ciemnych włosów. Jednak kanciasta sylwetka mężczyzny nie pozwalała na pomyłkę. - Kenneth! Wstała i ujęła jego dłonie. Również mundur brygady strzelców był niemal nie do rozpoznania. Jeden epolet został odstrzelony, Mimo wszystko ocalał. - Dzięki Bogu, że z tego wyszedłeś. - Spojrzała na opatrunek. - Cięcie szablą? Skinął głową. - Jak się zagoi, będę jeszcze brzydszy, ale to nic poważnego. Czy przyjechałaś tu po męża? - Nie, z Colinem jest wszystko w porządku. To Charles Mowbry został ranny. Zabieram go do Brukseli. Stracił lewą rękę po łokieć, ale poza tym jest w dobrym stanie. - Jej serce zabiło szybciej. - Czy... czy wiesz coś o Michaelu Kenyonie? Kenneth spojrzał ponuro. - Szukam go. Michaela nie ma ani w regimencie, ani w żadnym z tymczasowych szpitali. Właśnie takich wiadomości obawiała się Catherine. Przycisnęła dłonie do ust. Nie powinna troszczyć się o Michaela bardziej niż o pozostałych przyjaciół, ale nic na to nie mogła poradzić. Widząc wyraz jej twarzy, Kenneth powiedział: - Michael może być żywy gdzieś na polu bitwy. Wciąż jest nadzieja. Zmarszczyła czoło. - Zostało tam wielu rannych? - Po dziesięciu godzinach bitwy cała armia Wellingtona padła na ziemię, wszyscy śpią jak zabici - powiedział ciężko Kenneth. - Gdybym nie szukał Michaela, zrobiłbym to samo. - Bardziej do siebie niż do Catherine skierował kolejne słowa: - Jestem mu to winien. Ten sam podporucznik, który wcześniej prosił o wodę, przerwał im nieśmiało: - Proszę państwa, bardzo przepraszam, ale czy mówią państwo o pułkowniku Kenyonie ze sto piątego?

Catherine przyklękła przy sienniku chłopca. - Tak, jestem znajomą pułkownika. Czy wiesz, co się z nim stało? - Nie wiem, czy pułkownik nadal żyje, ale widziałem, jak padał. Może zdołam go odnaleźć. - Podporucznik usiadł. - Chciałem do niego dotrzeć, ale właśnie wtedy dostałem w głowę. Jestem Tom Hussey ze sto piątego, proszę pani. - Powiedz mi, gdzie on jest. Pójdę go poszukać - powiedział Kenneth. Tom potrząsnął głową. - Myślę, że potrafię odszukać właściwe miejsce, sir, ale nie dam rady go opisać. Muszę iść z wami. - Dasz radę? - Dla pułkownika, zawsze. - Zdecydowany podporucznik wstał, słaniając się na nogach. - Mam ze sobą dwóch ludzi i podwodę - powiedziała Catherine. - Wezmę ich, kuferek z medykamentami i nosze. Kenneth był przerażony. - Catherine, nie możesz iść na pole bitwy. - Spróbuj mnie zatrzymać - rzuciła drżącym z podniecenia głosem. - Jeśli Michael żyje, potrzebna mu będzie pomoc. Wskazał na śpiącego Charlesa. - A co z Mowbrym? - Dostał laudanum i spokojnie odpoczywa. Nic się nie stanie, jeśli poczeka trochę dłużej. To nawet może być dla niego korzystne. - Więc chodźmy. - Na twarzy Kennetha pojawił się zmęczony uśmiech. - Nie mam tyle siły, aby jednego dnia walczyć i z tobą, i z Napoleonem. Ferris wstał z siennika; miał dołączyć do poszukujących. Everett prowadził podwodę, pozostali jechali wierzchem. Colin zmienił już konie i uprząż, więc Catherine dosiadła wałacha Michaela. Thor był zmęczony, kula rozorała mu bok, ale niósł ją bez skargi. Pogłaskała kasztanowatą szyję, wdzięczna zwierzęciu za uratowanie dwóch istnień ludzkich. Sto piąty regiment stacjonował niedaleko drogi, początkowo posuwali się więc szybko. Catherine cieszyła się z panujących ciemności. Podróży towarzyszyły obrazy rodem z koszmarów sennych. Wszędzie natykali się na ciała i zniszczone wyposażenie. Słysząc jęki, ignorowała je największym wysiłkiem woli. Nie mogła pomóc wszystkim. Zastanawiała się, ilu rannych mężczyzn skona tej nocy, jednak rozumiała, dlaczego wykończeni towarzysze

nawet nie próbują im pomóc. Rano to zadanie będzie mniej uciążliwe. Podążali drogą, aż dojechali do punktu możliwie bliskiego miejsca, w który Tom Hussey po raz ostatni widział pułkownika. Nie chcąc ryzykować, że podwoda ugrzęźnie w miękkiej ziemi, zostawili Everetta na drodze, a sami ruszyli w pole. Zwolnili kroku. Wszędzie leżały połamane szable i bagnety, więc bali się okaleczyć konie. Tom zsiadł z wierzchowca. Pozostali poszli za jego przykładem. Kenneth i Ferris nieśli latarnie, a podporucznik przeszukiwał wzrokiem otoczenie. Kilkakrotnie obeszli zygzakiem teren, gdy w końcu Hussey powiedział z wahaniem: - Chyba był koło tamtego żywopłotu. Przeszli już ze sto metrów wzdłuż żywopłotu, gdy latarnia oświetliła dwóch wieśniaków pochylonych nad bezwładnym ciałem martwego żołnierza. Z przekleństwem na ustach Kenneth wyciągnął pistolet i wypalił w powietrze. Wieśniacy zniknęli w ciemnościach. - Szabrownicy - powiedział z niechęcią i ponownie załadował broń. Wydarzenie nie zaskoczyło Catherine. W Hiszpanii okradano zabitych i rannych nawet przed zakończeniem bitwy. Przyspieszyła kroku i podeszła do ciała. Zgadzał się wzrost, wysmukła sylwetka, muskularna budowa ciała, ciemna kurtka... Z bijącym sercem rzuciła się na rozmokłą ziemię obok mężczyzny. Kenneth podbiegł do niej. Jego latarnia oświetliła wyostrzone rysy Kenyona. Michael był blady i cały mundur miał przesiąknięty zaschniętą krwią. Dotknęła jego gardła, rozpaczliwie szukając pulsu. Nie znalazła. Był zimny, taki zimny. Wzbierający smutek zamglił jej wzrok. - Żyje? Głos przyjaciela przywrócił Catherine pełnię świadomości. - Nie wiem - odparła suchymi wargami. - Uniosła rękę Michaela. Nie trafiła na opór. Nie mogę znaleźć pulsu, ale nie ma stężenia pośmiertnego. - Przycisnęła ręce do skroni. Co powinna zrobić? Musi myśleć o Michaelu jak o pacjencie, nie jak o człowieku, na którym jej zależy. - Czy masz coś dobrze wypolerowanego, na przykład zegarek? - Proszę wziąć to - Tom Hussej wcisnął jej w dłoń srebrny medalion. Przytknęła go do ust Michaela. Lekko zaparował. Osłabła ze szczęścia, przysiadła na piętach. - Oddycha, ale bardzo słabo. - Musimy go stąd zabrać. - Najpierw go zbadam.

Gdy Catherine zwróciła medalion, podporucznik powiedział: - Temblak ochrania ranę od kuli na ramieniu - kość jest nie uszkodzona. Szabla rozcięła mu żebra. Krwawił, ale wcześniej założony bandaż zapewnił niewielką ochronę. Na plecach znajdowało się głębokie rozcięcie, prawdopodobnie od lancy. Również na udzie miał okropną ranę, w której wciąż tkwiła kula. Obwiązała ranę, a potem przewróciła go na plecy. Gdy nad talią zobaczyła poszarpaną dziurę, poczuła skurcz w sercu. Rany brzucha są zawsze śmiertelne. Aby ocenić szkody, odsunęła przesiąknięty krwią materiał. Ku swemu zaskoczeniu, palcami dotknęła zimnego metalu. Wymacała kształt i wyjęła spłaszczoną srebrną tubę, w której utkwiła ołowiana kula. - Ta rzecz, cokolwiek to jest, zatrzymała kulę. - Kalejdoskop - wyjaśnił Kenneth. - Tworzą się w nim różne wzory z kolorowego szkła. Mówił, że jest jego amuletem. - Rzeczywiście, szczęście. - Wrzuciła przedmiot do kuferka medycznego. Badanie wykazało, że żadna z ran Michaela w zasadzie nie jest śmiertelna. Martwił ją jednak brak krwawienia; oznaczało to, że stracił już bardzo dużo krwi. Wyciągnęła dzbanek z wodą i zwilżyła jego spierzchnięte wargi. Nic nie przełknął. Nie podała mu więcej wody w obawie, że się zadławi. Wstała, czując wielkie zmęczenie. - Zrobiłam wszystko, co mogłam. Musimy zabrać go do chirurga. Kenneth i Ferris ostrożnie ułożyli Michaela na noszach, a Catherine przykryła rannego kocem. Potem ruszyli przez pole do czekającej podwody. Niebo na wschodzie zaczęło jaśnieć. Nadchodził koniec nie kończącej się nocy. Michael żył. Ale czy będzie żył za godzinę?

13 Był już późny ranek, kiedy Catherine i jej dwóch pacjentów, eskortowani przez Everetta i Ferrisa, dotarli do Brukseli. Kenneth i podporucznik Hussey wrócili do swoich oddziałów. Obiecała zawiadomić ich o stanie Michaela, ale wyraz twarzy obu mężczyzn zdradzał, że oczekują najgorszego. Jechali powoli, aby zminimalizować wstrząsy nie mającego resorów wozu. Catherine jechała w pewnej odległości z tyłu, niczym jastrząb obserwując pacjentów. Charles, choć źle znosił wstrząsy pojazdu, okazywał spokój. Michael był nieruchomy i Catherine obawiała się, że wiozą umarłego. Natychmiast po przyjeździe do domu zsiadła z konia i zaczęła szukać oznak życia u Michaela. Jego skóra była sina, wilgotna i zimna, puls i oddech niemal niewyczuwalne, jednak nadal żył. Elspeth, rozczochrana, ale wypoczęta, wyszła na dwór i uściskała Willa Ferrisa. - Jak się ma kapitan Mowbry? - Wyjdzie z tego - odrzekła Catherine. - Gdy mężczyźni zaniosą go do pokoju, dasz mu laudanum i posiedzisz przy nim? - Ja zostanę z kapitanem - powiedział Ferris. - Najpierw musi się pan przespać - przykazała stanowczo Catherine. - Po wczorajszej bitwie nie miał pan jeszcze możliwości odpoczynku. Próbował protestować, ale Elspeth rzuciła mu znaczące spojrzenie. - Idź do łóżka Will albo sama cię tam zapędzę wałkiem. Ferris poddał się ze zmęczonym uśmiechem. Gdy wraz z Everettem kładł Charlesa na noszach, Catherine zwróciła się do Elspeth: - Z pułkownikiem Kenyonem jest źle. Czy Ian Kinlock jest tutaj? - Tak, śpi. Przyszedł wkrótce po pani wyjeździe. - Proszę, obudź go i poproś, aby jak najszybciej przyszedł do pokoju pułkownika. Elspeth skinęła głową i odeszła. Gdy Everett i Ferris zanieśli Michaela do domu, Catherine zwolniła ich i zaczęła rozcinać jego zniszczoną kurtkę i koszulę. Nie zdążył przebrać się po balu; wciąż miał na sobie galowy mundur. Tamtego wieczoru wyglądał tak wspaniale, był pełen życia. Gdy wyciągała spod niego kawałki ubrania, słabiutko jęknął. Dotknęła jego policzka. - Michaelu, czy mnie słyszysz? Wargi mężczyzny drgnęły, ale nie odzyskał przytomności. Starając się, aby

zabrzmiało to pewnie, powiedziała: - Wszystko będzie dobrze, Michaelu. Za kilka minut przyjdzie najlepszy chirurg, jakiego znam. Skierowała uwagę na jego potłuczone ciało. Leżał już nagi od pasa w górę, tylko poplamiony bandaż okrywał tors. Skóra na piersi roiła się od sińców i otarć. Dawno zagojone blizny były teraz pokryte świeżymi ranami, a w miejscu, gdzie kula z muszkietu wbiła kalejdoskop w mięśnie brzucha - znajdował się olbrzymi purpurowo - granatowy siniak. Podczas pracy pielęgniarki widziała ciała wielu mężczyzn, ale nigdy jeszcze nie odczuwała takiej czułości. Przesunęła palcami po kręgosłupie Michaela. To zbrodnia, że takie piękne, zdrowe ciało zostało tak źle potraktowane, pomyślała. Raz jeszcze przeklęła Napoleona Bonapartego oraz jego chciwość. Potem odsunęła emocje na bok i rozpoczęła długi, trudny proces czyszczenia ran. Wyciągała właśnie fragmenty nadpalonego materiału z dziury na ramieniu, gdy do pokoju wszedł chirurg. Ian wyglądał jak pomarszczony, nie ogolony żebrak, ale jego niebieskie oczy były pełne skupienia. - Nagły przypadek? Kiwnęła głową. - Pułkownik Kenyon jest naszym przyjacielem. Kwaterował u nas. Zeszłej nocy znaleźliśmy go na polu bitwy. Ian podszedł do łóżka i przyjrzał się pacjentowi. - Czemu nie opatrzono mu ran w Waterloo? - Zabraliśmy go tam, ale doktor Hume powiedział, że... że to nie ma sensu, że jego czas bardziej się przyda innym. - Te słowa padły na, jej serce niczym ciężki podmuch śmierci. - Postanowiłam zabrać go do Brukseli w nadziei, że mu pomożesz. - Rozumiem decyzję Hume'a. Ten człowiek jest bardziej martwy niż żywy. Jednak, skoro to twój przyjaciel... - Ian zaczął badać rannego. - Hmmm, miałem z nim do czynienia na Półwyspie. Rozpoznaję rany. Kartacze nieźle go poszarpały. Dziwię się, że przeżył. Przynieś moje instrumenty. Umyłem je wczoraj wieczorem i teraz suszą się w kuchni. Dążenie Kinlocka do zachowania czystości zawsze, gdy było to możliwe, wywoływało żarty ze strony innych chirurgów. Uśmiechał się wówczas i mówił, że jego szkocka matka była entuzjastką mycia i nikomu to nie zaszkodziło. Czyste instrumenty przemawiały do Catherine być może dlatego, że prowadziła dom. Podejrzewała, że jest to jedna z przyczyn, dla których pacjenci Iana na ogół dochodzili do siebie. Zanim przyniosła instrumenty, Ian skończył badanie i zdjął z Michaela resztę ubrania.

Zaczai czyścić i opatrywać rany z wielką zręcznością i siłą. Catherine podawała mu potrzebne narzędzia i odbierała zbędne. Dobrze, że Michael był nieprzytomny; opatrywanie trwało bardzo długo. Ale gdy Ian próbował wygrzebać kulę z uda, Michael zacharczał i słabo kopnął. Catherine uchwyciła jego kolano i biodro, aby unieruchomić kończynę. Zażenowana nagością próbowała odwrócić wzrok. Chociaż bardzo się starała, nie mogła zacząć myśleć o nim jak o zwykłym pacjencie. - Czy ta reakcja to dobry znak? - Możliwe - powiedział wymijająco chirurg. Gdy zaciskał kleszcze na ołowianej kuli, rozległ się tępy zgrzyt. Z wielką ostrożnością wyjął nabój i wrzucił do trzymanej przez Catherine miski. Potem ujął kleszcze innego rodzaju i zaczął wyciągać z otwartej rany pozostałe obce ciała. - Twój przyjaciel i tutaj miał szczęście. Kula ominęła główne naczynia krwionośne i odłamała kawałek kości, nie czyniąc wielkiego spustoszenia. Centymetr w inną stronę, a umarłby jeszcze na polu. Mając takie szczęście, Michael na pewno nie zamierzał umierać. Ale humor i żywa inteligencja zniknęły teraz z jego twarzy, pozostawiając tylko srogą maskę. Catherine bolały oczy od powstrzymywanych łez. Zakończywszy pracę, Ian naciągnął koce na wychłodzone ciało Michaela. - Jakie ma szanse? - spytała Catherine bojąc się odpowiedzi. - Bardzo małe - powiedział otwarcie chirurg. - Chociaż chyba dla połowy armii francuskiej stał się właściwym celem, żadna rana nie jest śmiertelna. Jednak stracił mnóstwo krwi. - Potrząsnął głową z żalem. Nie widziałem dotychczas, by ktoś, znajdujący się w tak głębokim szoku, wyzdrowiał. Catherine przycisnęła zaciśniętą pięść do ust. Nie rozpłacze się. Nie zrobi tego. Ian potwierdził tylko to, co sama wiedziała. Nie rany zabiją Michaela, nie zakażenie. Nie pożyje na tyle długo, aby do niego doszło. Przyczyną będzie utrata krwi. Patrząc na nieruchomego mężczyznę, desperacko przypominała sobie wszystkie teorie medyczne, jakie kiedykolwiek obiły się jej o uszy. Kiedy Kinlock czyścił instrumenty, wpadła na pewien pomysł: - Ianie, czy nie mówiłeś, że czasami przetacza się krew jednej osoby drugiej. - Tak, a także krew zwierząt ludziom, ale są to tylko eksperymenty. W najlepszym razie to ryzykowny zabieg. - Mówiłeś, że czasami pomaga.

- Sprawia wrażenie, że pomaga - poprawił ją. - Być może, pacjenci, którzy przeżyli, i tak by wyzdrowieli. - A ci, którzy umarli, i tak by umarli. - Przebierała nerwowo palcami we włosach. Czy transfuzja krwi pomogłaby Michaelowi? - Dobry Boże! - wykrzyknął przerażony Ian. - Chcesz zabić biedaka? - Jakie są jego szanse, jeśli nic nie zrobimy? Ian westchnął i spojrzał na mężczyznę leżącego w łóżku. - Prawie zerowe. - Czy większa ilość krwi może stanowić różnicę pomiędzy śmiercią a życiem? - To możliwe - przyznał niechętnie. - Więc zróbmy to. Wiesz jak, prawda? - Tylko obserwowałem zabieg, a to nie to samo. - Ian nachmurzył się. - Pacjent wówczas umarł. - Ale czasami ranni przeżywają, Ian, proszę - powiedziała miękko Catherine - daj Michaelowi szansę. - W tekście przysięgi Hipokratesa powiedziane jest, że lekarz przede wszystkim ma nie szkodzić - zaprotestował. - Poza tym, skąd weźmiemy dawcę? Większość osób raczej stanie twarzą w twarz z kawalerią Napoleona niż z nożem chirurga. - Ja będę dawcą. - Catherine, nie mogę na to pozwolić - powiedział zaszokowany. Rozdrażniona z powodu zmęczenia i niepokoju, wybuchła: - Mam już dość mężczyzn powtarzających: „Och, Catherine, nie możesz tego zrobić”. Jestem zdrową, silną kobietą, i na pewno mogę oddać trochę krwi. - Po raz pierwszy w życiu widzę, jak tracisz panowanie nad sobą. - Patrzył na nią ze słabym uśmiechem. - Nigdy nie myślałem o tobie jak o silnej kobiecie, ale myślę, że można utoczyć ci trochę krwi. Dawca prawie nic nie ryzykuje, - Więc dokonasz transfuzji? - To wytrzymały mężczyzna, inaczej dawno już straciłby życie. - Ian ujął nadgarstek Michaela i marszcząc brwi szukał pulsu. Nastąpił długi moment ciszy, zanim powiedział zdecydowanym głosem: - Skoro powiedziało się A, trzeba też powiedzieć B. Dobrze, spróbujemy. Transfuzja może da mu właśnie tę niezbędną odrobinę siły. Niemal osłabła z ulgi. - Co ci jest potrzebne? - Para czystych gęsich piór i asystent. Ty nie będziesz mogła pomóc. Catherine poszła po Elspeth; przy Charlesie został kucharz. Chwała Bogu, że

dziewczyna nie wyjechała; gdyby o taką przysługę poprosiła swoją pokojówkę, ta wpadłaby w histerię. Przygotowania Kinlocka nie trwały długo. Zaostrzył gęsie pióra i przeciągnął przez nie drut, aby sprawdzić, czy są czyste. Potem wsadził cienki koniec jednego w gruby drugiego, a miejsce złączenia umocnił przylepcem. Następnie powiedział usatysfakcjonowany: - Catherine, połóż się obok pułkownika, ale twarzą w drugą stronę. Zamierzam wkłuć się w zgięciu łokcia. Catherine wyjęła gołą rękę Michaela spod koca i podciągnęła swój rękaw. Potem położyła się na przykryciu. Mimo dziwacznych okoliczności, przeszyło ją nerwowe drżenie wywołane bliskością Michaela, Ian rozłożył ręczniki na wypadek, gdyby krew zaczęła pryskać, potem tak ustawiał ręce obojga, aż zadowoliła go ich pozycja. Próbowała się odprężyć. Nie mogła. Zbyt intensywnie odczuwała bliskość Michaela. Jego życie przypominało słabiutką iskierkę, która może zgasnąć nawet od najlżejszego oddechu. Jednak, mimo wszelkich przeciwności, nadal żył. Kurczowo uczepiła się tego faktu. - To naprawdę łatwe - powiedział z przekonaniem Ian, podnosząc skalpel. - Odsłonię żyłę w jego ręce, a w twojej tętnicę, potem oba naczynia przewiążę opaską uciskową, aby kontrolować przepływ krwi. Następnie jeden koniec gęsiego pióra włożę do żyły pułkownika i umocuję tam, a drugi do twojej tętnicy. Dalej będę musiał tylko rozluźniać i zacieśniać opaskę, aby umożliwić przepływ krwi. Catherine roześmiała się niepewnie. - W twoich ustach brzmi to tak prosto. - Bo w pewien sposób tak jest. Najtrudniej będzie znaleźć i otworzyć jedną z jego żył. Są strasznie zapadnięte. Zamknij teraz oczy. To niemiły widok. Wykonała polecenie, wydarzenia odgadywała po odgłosach. Pomruki Iana potwierdzały poniekąd problemy związane ze znalezieniem żyły i wkłuciem w nią pióra. W pewnym momencie chyba osiągnął sukces, bo powiedział: - Proszę trzymać pióro w bezruchu, panno McLeod. Następnie położył dłoń na ramieniu Catherine. - Gotowa? Jeszcze masz czas na zmianę zdania. Gdyby Michael umarł, a ona nie wykorzystała wszystkich możliwości, aby mu pomóc, nigdy by sobie tego nie wybaczyła. - Tnij, Ianie. Ostre jak brzytwa ostrze rozcięło jej rękę. Bolało oczywiście. Strasznie bolało. Gdy w dwóch miejscach zawiązał tętnicę nawoskowaną nicią, mocno zagryzła wargi - nie chciała

jęczeć. W pewnym momencie poczuła metaliczny smak w ustach i przestała zagryzać wargi; pomyślała nieco histerycznie, że traci w ten sposób krew, z której mógłby skorzystać Michael. Lancet uderzył ponownie, głębiej, Ian zaklął. Elspeth wydała zduszony jęk. Catherine otworzyła oczy i zobaczyła, że z jej ręki tryska krew, a poszarzała na twarzy Elspeth chwieje się. - Do cholery, dziewczyno, nie pozwoliłem ci zemdleć! Jesteś Szkotką, wytrzymasz warknął Ian. - Zręcznymi ruchami zatrzymał krwotok. - Zamknij oczy i głęboko oddychaj. Elspeth posłuchała, wielkimi haustami wciągała powietrze. Kolory zaczęły powracać na jej twarz. - Przepraszam, sir. Kryzys minął i Ian powiedział uspokojony: - Dobrze ci idzie. Widziałem silnych mężczyzn padających niczym ścięte drzewa na widok najmniejszego nacięcia. Odwróć wzrok; twoje jedyne zadanie to utrzymać w bezruchu rękę Kenyona. - Dobrze, sir - obiecała Elspeth. Sama osłabła, Catherine zamknęła oczy, nie chcąc patrzeć na cienki koniuszek pióra wchodzący do jej tętnicy. Dobrze, że leży. Po umocowaniu pióra Ian rozluźnił opaski. Zamruczał usatysfakcjonowany. Rękami przytrzymywał prymitywny aparat. Ociupinkę uchyliła powieki i zobaczyła, że przezroczyste pióro wypełnia teraz ciemny, szkarłatny płyn. Jej krew płynęła do żyły Michaela. Teraz, gdy było już za późno na odwrót, zastanowiła się nad własną arogancją. Zażądała czegoś, co mogło zabić Michaela. Nie miała prawa tak postąpić, ale z drugiej strony, co innego mogła zrobić. Jako pielęgniarka umiała rozpoznać nadchodzącą śmierć. Widziała jej oznaki na twarzy Michaela. Ciekawość przezwyciężyła słabość Elspeth. - Skąd pan wie, doktorze Kinlock, ile krwi zostało przetoczone? - zapytała. - Nie wiem, nie mam też pojęcia, jakiej ilości może pozbyć się dawca - odparł ochryple. - Catherine, jak się czujesz? Oblizała spierzchnięte wargi. - Dobrze. - Daj mi znak, gdy tylko zacznie ci być słabo albo niedobrze. Ogarniał ją chłód. Wyraźnie czuła bicie serca, pompowanie, które wpychało krew do jego żył, a wraz z krwią jej miłość. Żyj, Michaelu, żyj. - Catherine? - Głos Iana dochodził z oddali.

- Wszystko w porządku. - Bez wątpienia, jak na razie jej utrata krwi była znacznie mniejsza niż ta, której doświadczył Michael. - Nie przerywaj. Bezwład zaczął ogarniać rękę, a potem ciało. Otworzywszy ponownie oczy, zobaczyła zmarszczone czoło lekarza. Dotknął opaski zaciskającej, jakby miał zamiar zakończyć przetaczanie krwi. Skupiła całą wolę, jej głos powinien zabrzmieć mocno. - Ianie, nie kończ przedwcześnie. Aby nasze działanie miało sens, on musi dostać tyle krwi, żeby dało się odczuć różnicę. Zdołała uspokoić Kinlocka. Myśli Catherine odbiegły daleko. Wspominała pierwsze spotkanie z Michaelem. Tak, jest atrakcyjny, ale inni mężczyźni też są przystojni. W którym momencie stał się kimś szczególnym, a jego życie tak jej drogie jak własne? Nie mogła sobie przypomnieć. - Catherine, jak się czujesz? Chciała odpowiedzieć, bez rezultatu. Straciła czucie w zimnych wargach. Klnąc, Ian zakończył transfuzję. Zaszywając jej ranę, mruczał coś o kopniętych kobietach, które mają znacznie mniej rozumu niż zwykła pchła. Uśmiechnęłaby się, ale wymagało to za dużo wysiłku. - Panno McLeod, proszę przynieść dzban herbaty - rozkazał chirurg. - Duży dzban i mnóstwo cukru. Catherine usłyszała najpierw miękki odgłos kroków, potem ktoś zamknął drzwi. Wyczuła koło siebie ruch. To Michael. Oblizała wargi i wyszeptała: - Jest mu lepiej? Skończywszy bandażowanie, Ian dotknął dłoni Catherine. W zetknięciu z jej zimną skórą, ręka chirurga była niesamowicie gorąca. - Puls i oddech są silniejsze, a na twarz wróciło mu trochę koloru. - Czy... czy wyjdzie z tego? - Nie wiem, ale jego szanse wzrosły. - Ian uścisnął jej dłoń. - Jeśli Kenyon przeżyje, będzie zawdzięczał to tobie. Mam nadzieję, że zasługuje na ryzyko, jakie podjęłaś. - O, tak. - Catherine uśmiechnęła się słabo. - Przyznaj się, Ianie, cieszysz się, że miałeś pretekst do spróbowania nowej metody? - Tak, to było interesujące. - stwierdził z rozbawieniem w głosie. - Bardzo chcę poznać rezultaty. Catherine zamknęła oczy. Zrobiła, co było w jej mocy. Reszta leży w rękach Boga. Ocknęła się w ciemnościach. Zdezorientowana uniosła rękę i poczuła ostry ból w

zgięciu łokcia. Powróciły wydarzenia popołudnia. Omal podczas transfuzji nie straciła przytomności, Ian wlał w nią kilka filiżanek gorącej, słodkiej herbaty, a potem zaniósł do łóżka. Przykazał odpoczywać, aż do następnego dnia, na straży zostawił Elspeth i wyszedł do szpitala. Catherine powoli usiadła i spuściła nogi na podłogę. Jeśli zachowa ostrożność, będzie w stanie chodzić. Wstała i naciągnęła szlafrok, bo potrzebowała ciepła, a potem wyszła z pokoju. Pokój Charlesa i Anne znajdował się naprzeciwko. Zajrzała tam. W świetle lampy zobaczyła Ferrisa śpiącego na sienniku obok łóżka. Charles oddychał równo. Twarz była już mniej blada. Ze smutkiem spojrzała na kikut lewej ręki. Pomyślała jednak, że ta strata nie zniszczy mu życia. Da sobie radę. Postanowiła poprosić rano Elspeth o wysłanie listu do Anne. Tamta musi szaleć z niepokoju. Ruszyła w drugi koniec domu. Dla utrzymania równowagi, jedną ręką trzymała się ściany. Pokój Michaela również był oświetlony, ale nikt nie czuwał przy chorym. Widocznie Elspeth uznała, że nic tu nie poradzi, albo po prostu poczuła wielkie zmęczenie. Od wielu dni pracowała bardzo intensywnie. Michael poruszył się niespokojnie. Jego oddech był silny, zbyt silny. Na niepewnych nogach przeszła przez pokój i przyłożyła mu rękę do czoła. Było rozpalone i pokryte potem. Przypuszczała, że gorączka jest nie do umknięcia, mimo to zmartwiła się. Otworzył oczy, ale nie odzyskał świadomości. Pragnąc go obudzić, powiedziała: - Michaelu? Pułkowniku Kenyon? Gwałtownie zaczął się poruszać, próbował wstać. - Idę - mruczał ochryple. - Wytrzymać. Wytrzymać... Nieskoordynowane ruchy zaprowadziły go niemal na sam brzeg łóżka. W obawie, że spadnie i rany się otworzą, chwyciła go za ramiona i przycisnęła do łóżka. - Nie, Michaelu, musisz odpocząć - powiedziała uspokajająco. - Jesteś już bezpieczny. Rany się zagoją i znowu będziesz zdrowy, jak przedtem. Chociaż brakowało mu siły, aby wyrwać się z uścisku Catherine, nadal walczył. Zirytowana własną słabością, wdrapała się na łóżko i wzięła go w ramiona, a głowę rannego ułożyła na własnej piersi. Przypominał jej Amy, kiedy jako małe dziecko gorączkowała. Wpadła na pewien pomysł. Zaczęła nucić kołysankę. Śpij, dziecinko, niech przez całą noc towarzyszy ci spokój... Śpiewając wszystkie kołysanki, jakie znała, jednocześnie gładziła go po głowie. Michael oddychał równo, ale gdy tylko zamilkła, znów zaczął się rzucać niespokojnie. Śpiewała stare piosenki, znane jej z dzieciństwa. Greensleeves, Scarborough fair, The trees

they grow so high i, raczej nieśmiało, bo to była pieśń miłosna Drink to me only with thine eyes. Wszystkie były spokojne, łagodne. Potem przeszła do czarujących ballad, których nauczyła się od irlandzkich żołnierzy na Półwyspie. Między innymi Małego barda, pieśni przepełniającej smutkiem. Bez zastanowienia zaczęła: Mały bard wyruszył na wojnę. /Znajdziesz go w szeregach umarłych. / Przypasał szablę swego ojca /na plecach zawiesił nieposkromioną harfę... Zamilkła ze ściśniętym gardłem, niezdolna znieść obrazów wojny. Potem zaczęła nucić bezsłowną wersję A Londonderry Air. Śpiewała, dopóki nie ochrypła i nie zmęczyła się tak bardzo, że ledwo mogła otworzyć usta. Michael uspokajał się stopniowo, wreszcie zapadł, jak się zdawało, w naturalny sen. Wiedziała, że powinna odejść. Trudno jednak myśleć o przyzwoitości, gdy jego życie wciąż wisi na włosku. Poza tym miała wątpliwości, czy zdoła dojść do swego pokoju. Z westchnieniem ułożyła się na poduszkach. Jego nie ogolona broda przyjemnie łaskotała ją w piersi przez cienki muślin koszuli nocnej. Miał wilgotne włosy, ale przestał się pocić, a temperatura chyba wróciła do normy. Z woli Boga, kryzys minął. Wyzdrowieje, a potem odejdzie. Ona będzie się cieszyć, że chodzi gdzieś tam po świecie zdrów i szczęśliwy, ale już nigdy nie będą tak blisko siebie. Ośmielona, bo on przecież nie słyszał, wyszeptała: - Kocham cię, Michaelu, zawsze będę cię kochać. Potem pocałowała go w czoło, jak wcześniej Charlesa. Naprawdę, nikt nie może ostro potępić takiego pocałunku. Przemęczona aż po duszę, odpłynęła w sen.

14 Gdy Michael odchodził w ciemność, towarzyszył mu obraz Catherine, Po przebudzeniu nie zdziwił go więc jej widok. W pierwszym momencie pomyślał niepewnie, że pochylona nad nim postać to anioł przebrany za Catherine, aby lepiej się czuł w niebie. Miał chyba jednak małe szanse trafienia do nieba. Wzdrygnął się, próbował zrozumieć. Dryfował w morzu bólu, więc może to piekło? Albo przynajmniej czyściec. - Michael? - posłyszał łagodny głos Catherine. Zabrzmiało to tak realnie, że odruchowo wyciągnął rękę w jej kierunku. Abstrakcyjne dotychczas morze bólu nagle stało się szokująco osobistym doświadczeniem, przepływało przez całe jego ciało, a zasłonę zakrywającą mózg czyniło jeszcze ciemniejszą. Rozdzierająco jęknął. Położyła zimną dłoń na jego czole i patrzyła mu w twarz. Miała podkrążone oczy, a włosy niestarannie spięte z tyłu. Wciąż była najwspanialszą z kobiet, jakie spotkał, jednak w zaświatach niewątpliwie wyglądałaby jak tamtej nocy na balu u Richmondów. Zastanawiające, musi być jednak żywy, ale, sądząc po zadanych mu ranach, już niedługo. Chciał coś powiedzieć, lecz zdołał tylko chrapliwie wykrztusić: - Catherine. - Wreszcie się obudziłeś. - Uśmiech rozjaśnił jej twarz. - Czy spróbujesz przełknąć trochę barszczu? Musisz jeść. Słabo kiwnął głową. To strata czasu karmić umierającego, ale może zwilżywszy gardło, zdoła coś powiedzieć. Usiadła na brzegu łóżka, lekko podparła mu plecy i zaczęła podawać barszcz po łyżeczce. Nawet ten niewielki ruch wywołał falę nowego bólu. W świecie wypełnionym cierpieniem jej sprężyste ciało stanowiło jedyny balsam. Gdy trochę zjadł, ułożyła go z powrotem na poduszkach. Następnie usiadła tak, aby bez trudu mógł ją widzieć. Poruszenia materaca wywoływały ból, warto było je znosić; była tak blisko niego. - Bitwa? - zapytał silniejszym głosem. - Wygraliśmy. Nastąpiło to trzy dni temu. Sprzymierzone oddziały przeganiają teraz do Francji resztki armii Napoleona. Jeśli zdołają przeszkodzić Francuzom w przegrupowaniu, wojna będzie już zakończona. - Trzy dni? - Zamrugał oczami. Kiwnęła głową. - Kenneth dobrze się czuje. On i podporucznik Hussey z twojego regimentu znaleźli cię na polu po bitwie. - Zawahała się. - Kenneth odesłał twojego stajennego i bagaże do domu, ale nie

słyszałam nic, o ordynansie, Bradleyu. Zginął? Potaknął ze smutkiem. Bradley był takim radosnym Irlandczykiem. Przynajmniej miał spokojną, szybką śmierć. - A co z twoim mężem i Charlesem Mowbrym? - Colin wyszedł z tego bez zadraśnięcia. Prosił, aby ci podziękować. Thor uratował mu i Charlesowi życie. Charlesa przywiozłam do domu. Trzeba mu było częściowo amputować lewą rękę, ale poza tym jest w niezłej formie. - Uśmiechnęła się kwaśno. - W znacznie lepszej niż ty. Ucieszył się na wiadomość, że jej mąż ocalał. Śmierć Colina Melbourne'a wywołałaby głębokie, całkowicie bezsensowne poczucie winy; Michael przecież pragnął, aby tamten w ogóle nie istniał. - Zaskakujące... Wciąż oddycham. - Drżącą ręką dotknął miejsca, gdzie kula wbiła mu się w brzuch. Nie był w stanie oddzielić tego bólu od pochodzącego z miliarda innych punktów na jego ciele. - Miałeś nieziemskie szczęście. - Ze stolika nocnego wzięła bardzo teraz zniekształcony kalejdoskop. - Masz trzy poważne rany i kilka drobniejszych. To uratowało cię od kuli, która bez wątpienia okazałaby się śmiertelna. Patrzył na ołowianą kulę i zniszczoną srebrną tubę. - Okruchy tęczy. Rzuciła mu zaciekawione spojrzenie. - Okruchy tęczy? - Właśnie to znajdowało się w kalejdoskopie: kawałki marzeń i tęczy. Cudna rzecz. Dar od przyjaciela. - Uśmiechnął się słabo. - Mój amulet. - Faktycznie. Sięgnął po kalejdoskop, ale nie mógł unieść ręki. Znów poczuł piekący ból. - Za mało... szczęścia. - Nie umierasz Michaelu, powiedziała z radością. - Strzelali do ciebie, cięli szablą, kopyta końskie deptały cię i kopały; w rezultacie straciłeś tyle krwi, ile człowiek może stracić i nie umrzeć. Z tego powodu przez jakiś czas, nawet przez kilka miesięcy - będziesz bardzo osłabiony. Ale nie umierasz. Mówiła z taką pewnością, że chyba zdołała go przekonać. Po Salamance czuł się niemal tak samo źle, ale przeżył. Zmarszczyła czoło. - Za dużo mówię. Potrzebujesz odpoczynku. Jeszcze tylko jedno. Chciałeś, abym w razie twojej śmierci wysłała listy do przyjaciół. Mam napisać do nich, w jakim jesteś stanie?

Jeśli znajdą twoje nazwisko na liście ofiar, będą się martwić. - Proszę. I... dziękuję. - Nie chciał zamykać oczu, ale ta krótka rozmowa wyczerpała go. - Napiszę dziś po południu i dam listy wojskowemu kurierowi, dotrą więc do Londynu bez zwłoki. - Uścisnęła mu rękę. - Wyzdrowiejesz, Michaelu. Wiedząc, jak stan umysłu może wpływać na proces zdrowienia, zamierzała często to powtarzać. Podniosła się ciężko. Chociaż straciła o wiele mniej krwi niż Michael, wciąż była słaba. Z szafki Michaela wzięła trzy listy, aby przepisać adresy. Gdy spojrzała na nie, jej brwi podjechały w górę. Książę Candover, hrabia Strathmore, hrabia Aberdare. Rzeczywiście wysokie sfery. Domyśliła się, że adresaci to pozostali członkowie Upadłych Aniołów, przyjaciele Michaela z czasów szkolnych. Jakie nosili imiona? Rafe, Lucien, Nicholas. Zazdrościła im, że przez tyle lat mogli cieszyć się jego przyjaźnią. Michael obudził się ponownie. Tym razem nie było przy nim Catherine. Zamiast niej ładna brunetka nieśmiało położyła mu rękę na ramieniu. Po chwili rozpoznał Elspeth McLeod, nianię Mowbrych. - Cześć - wymruczał. - Dzień dobry, pułkowniku. Mam dla pana trochę kleiku. Doktor Kinlock przykazał karmić pana przy każdej sposobności. - Kleik. - Usiłował wyrazić niechęć, jednak poddał się potulnie. Nawet gdyby mu pozwolili, nie zdołałby przełknąć prawdziwego jedzenia. Po posiłku Elspeth ułożyła go ponownie na poduszkach i poprawiła przykrycie. - Nie dałabym złamanego grosza za pańskie życie. Kiedy Catherine przywiozła pana do domu, robił pan wrażenie nieboszczyka. Zmarszczył czoło, gdyż nic nie rozumiał. - Catherine przywiozła mnie do domu? Powiedziała, że znalazł mnie Kenneth Wilding. - Tak, ale ona była z nim. Pojechała do Waterloo zabrać kapitana Mowbry, lecz w końcu znalazła się na polu bitwy z kapitanem Wildingiem. - Drgnęła. Choć Michael wiedział, że Catherine jest odważna, zaskoczyło go to. - Zawdzięczam jej więcej, niż mi się wydawało. - Tak - przyznała Elspeth. - Wykrwawił się pan okropnie i był bliski śmierci. Namówiła więc doktora Kinlocka, aby pozwolił jej dać panu trochę własnej krwi. Asystowałam przy transfuzji. To była najdziwniejsza rzecz, jaką kiedykolwiek widziałam.

Ale pomogła. Doktor Kinlock mówi, że gdyby nie ona, umarłby pan. Zmieszany, zmarszczył czoło. - Jak zdołała dać mi krew? - Przez dwa pióra gęsie, z jej ręki do pańskiej. - Elspeth wstała. - Doktor zakazał pana męczyć, więc już pójdę. Przy dwóch chorych, panu i kapitanie Mowbrym, jest mnóstwo roboty. Gdy drzwi zamknęły się za nią, Michael uniósł rękę na kilka centymetrów i patrzył na naczynia krwionośne pulsujące pod cienką skórą nadgarstka. Więc w jego żyłach płynie krew Catherine. Dosłownie. Ta bliskość była tak wielka, że jego rozum nie potrafił jej objąć. Rzeczywiście była świętą Katarzyną, nie tylko dzielną, ale jednocześnie skromną i najbardziej szczodrą kobieta, jaką kiedykolwiek znał. Zrobiłaby to dla każdego przyjaciela, być może nawet dla obcego. Jednak świadomość, że podzieliła się z nim własną krwią, głęboko go poruszyła. Tak długo, jak będzie żył, jakaś jej cząstka będzie częścią niego. Ponownie zamknął oczy, czując napływające łzy. Był potwornie słaby. Hrabia Strathmore marszczył brwi nad listem, który właśnie otrzymał, gdy do pokoju wszedł lokaj. - Przyjechał lord Aberdare, milordzie. Wprowadziłem go do salonu. Lucien wstał i poszedł przywitać przyjaciela. Bez wątpienia Nicholas wyczuł swoją cygańską intuicją, że kłopoty wiszą w powietrzu i dlatego odbył tę drogę z Walii. Uścisnęli sobie dłonie. - Właśnie dostałem z Brukseli list dotyczący Michaela. - rzekł Lucien. - Jak pewno wiesz, był ciężko ranny. - Wiem. Clare i ja widzieliśmy jego nazwisko na liście ofiar. - Nicholas odparł krótko. - Już od tygodni martwiłem się o niego. Trząsłem się jak kot na ruszcie, więc Clare kazała mi jechać do Londynu. Tam wieści docierają szybciej. Lucien podał przyjacielowi list. - Jakaś pani Melbourne to napisała. Michael kwaterował u jej rodziny tej wiosny. Teraz opiekuje się nim. Z listu wynika, że jego szanse na odzyskanie zdrowia są spore. Nicholas spojrzał na kartkę. - W kilku listach wspominał Catherine Melbourne. Jej mąż jest kapitanem dragonów. Cicho zagwizdał. - Michael miał przy sobie kalejdoskop, który przed laty dostał od ciebie i kula trafiła nie w brzuch, a w tubę. - Na to wychodzi. Tajemnicze są koleje losu...

- Dzięki Bogu, że miał to przy sobie. - Nicholas zmarszczył czoło. - Bez wątpienia, nawet jeśli mu się nie pogorszy, czeka go długa rekonwalescencja. Luce, ty znasz wszystkich. Gdzie znajdę naprawdę wygodny jacht? Brwi Luciena podjechały do góry. - Zamierzasz...? - Właśnie. - Nicholas starannie złożył list. - Clare zdążyła już wydać mi polecenie wymarszu. Mam jechać do Belgii i przywieźć Michaela do domu.

15 W drzwiach pokoju Michaela ukazała się ciemna główka Amy. - Przyszły dzisiejsze gazety, pułkowniku. Poczytać panu? - Bardzo proszę. Gdy Amy weszła do pokoju i usiadła z gracją układając spódnicę, na twarz wypłynął mu uśmiech. Dom znacznie się ożywił, od kiedy Anne z dziećmi przyjechała z Antwerpii. Charles w dużym stopniu odzyskał siły. Pojawili się też belgijscy służący. Dla wszystkich, z wyjątkiem Michaela, życie powracało do normy. Chociaż ból przycichł, on wciąż był bardzo słaby. Rześki doktor Kinlock zapewniał, że to normalne po tak znacznej utracie krwi, ale wiedza nie zwiększała cierpliwości. Najbardziej nie podobało mu się to, że Catherine widzi go w tym wzbudzającym współczucie stanie. Chociaż była doświadczoną pielęgniarką, a nie zakochaną w nim kobietą, nie wpływało to dobrze na jego męską dumę. Jego stan dawał jednak pewną korzyść, był zbyt słaby, aby odczuwać pożądanie. Tęsknota tkwiła obecnie w sercu, nie w ciele. Nie zdawał sobie sprawy, jak bardzo zależy mu na Catherine, aż do chwili, kiedy namiętność przestała osłaniać subtelniejsze uczucia. Amy czytała o głównych wydarzeniach dnia, tłumacząc od razu z francuskiego na angielski. Michael oczywiście znał francuski, ale słuchanie po angielsku wymagało mniej wysiłku. Poza tym, cieszyło go towarzystwo dziewczynki. Jeśli kiedykolwiek będzie miał córkę, chciałby, aby przypominała Amy. Odwróciła stronę. - Tu jest sympatyczna historia o francuskim chirurgu wojskowym baronie Larreyu. Czy to ten, który wynalazł ambulans polowy? Po bitwie pod Waterloo został schwytany przez Prusaków. Marszałek Blucher zamierzał go stracić, ale niemiecki chirurg, który słyszał kiedyś odczyt barona Larreya, poszedł do Bluchera i błagał o darowanie życia Francuzowi. Spojrzała znad gazety z błyszczącymi oczami. - Zgadnie pan, co było potem? - Mam nadzieję, że Blucher zmienił zdanie. - Nawet więcej! Okazało się, że wcześniej syn Bluchera był ranny i został schwytany po potyczce z jakimś Francuzem. I to właśnie Larrey uratował mu życie! Czy to nie cudowne zdarzenie? - Spojrzała na koniec strony. - Teraz marszałek Blucher wysyła barona Larreya do Francji pod eskortą pruskich żołnierzy. - To bardzo ciekawa historia - zgodził się Michael. - Świat potrzebuje wszystkich lekarzy, jacy po nim chodzą.

Gdy Amy przewracała kartkę w gazecie, do pokoju weszła jej matka. - Czas na lekcję, kochanie. Pomarudziwszy trochę, Amy złożyła elegancki ukłon. - Dobrze było znów pana widzieć, pułkowniku Kenyon. Do jutra? - Do jutra, panno Melbourne. Dziękuję za dar pani obecności. Na policzkach dziewczynki pokazały się dołeczki. Wybiegła z pokoju. Catherine zapytała z udawaną wymówką: - Co, na Boga, Ludwik Leniwy robi na twoim łóżku? - Oczywiście śpi. - Michael położył rękę na grzbiecie psa. - Czy on kiedykolwiek robi coś innego? - Je. Czasami się drapie. Zakres jego działań jest niewielki. Nie przeszkodzi ci, jeśli podziergam tutaj? To najspokojniejszy pokój w całym domu. - Zawsze jesteś mile widziana. Jeżeli tylko potrafisz znieść mój zgryźliwy humor. - Szczerze mówiąc, jak na człowieka, który prawdopodobnie dostaje szału z nieróbstwa, jesteś w wyjątkowo dobrym nastroju. - Catherine usiadła i wyjęła z woreczka robótkę z zaczętym haftem. Teraz, gdy miała więcej czasu, siedziała przy nim cichutko godzinami zajęta robótkami albo pisaniem listów. Jej obecność uspokajała go. - Nie mam tyle siły, aby naprawdę wpaść w zły humor - powiedział żartobliwie. Przecież moim największym osiągnięciem zeszłego tygodnia było to, że jednym tchem zdołałem wypowiedzieć całe zdanie. - W opinii Iana Kinlocka robisz olbrzymie postępy. - Spojrzała na niego surowo. - O ile zbyt szybko nie zaczniesz się forsować, wszystko będzie w porządku. - Nie mogę bez przerwy leżeć jak kłoda - powiedział rozsądnie. - Jesteś bardzo cierpliwa, ale na pewno już chcesz dołączyć do męża w Paryżu. Życie jest tam weselsze. Opuściła wzrok i skupiła uwagę na precyzyjnym ściegu. - Dzisiaj przyszedł list od Colina. Pisze, że zawdzięcza ci życie, a więc ja powinnam zostać w Brukseli, aż wyzdrowiejesz. Michael zacisnął usta. - Istnieje granica, do której mogę akceptować miłosierdzie. - Nie ma tu żadnego miłosierdzia. - Wzięła nowy motek jedwabnych nici. - Po spędzeniu wspaniałej, ale męczącej wiosny w Brukseli, nie spieszy mi się do swawolnego dostatku Paryża. Poza tym Charles odchodzi z armii i zabiera rodzinę z powrotem do Londynu. Bóg jeden wie, kiedy znów ich zobaczę. Oddech Michaela wyrównał się. Dobrze, że nie jest ciężarem, lecz z drugiej strony

żałował, że nie był dla niej ważniejszy. Usłyszeli czyjeś kroki zbliżające się korytarzem w ich kierunku. Zastukawszy niedbale, Anne otworzyła drzwi. - Michaelu, czy jesteś na tyle silny, aby przyjąć gościa? Właśnie przyjechał z Londynu twój przyjaciel. - Odsunęła się na bok, wprowadziła do pokoju Nicholasa, a potem odeszła. - Dobry Boże - powiedział zaskoczony Michael. - Ja chyba śnię. - Nic z tego. Wyśledziłem cię. - Nicholas ujął dłoń Michaela, a siła uścisku zadawała kłam zdawkowym słowom. - Clare przesyła ci wyrazy miłości. Gdyby nie dziecko, sama by ze mną przyjechała. Michael próbował wymyślić jakąś żartobliwą odpowiedź, ale nie zdołał. Przełknął ślinę i powiedział: - Catherine, poznaj hrabiego Aberdare, Nicholasa. Hrabia obrócił się i ciepło uśmiechnął. - Przepraszam, nie zauważyłem pani. Cieszę się ze spotkania z legendarną świętą Katarzyną. Widoczne związki uczucia między Michaelem a Nicholasem spowodowały, że Catherine poczuła się opuszczona, niepotrzebna i wcale nie jak święta. Niezadowolona z własnej reakcji wstała i uśmiechnęła się do przybysza. - Cała przyjemność po mojej stronie. Jak zdołał pan dotrzeć do Brukseli tak szybko? - Miałem dobry jacht i dobrego kapitana. - Hrabia ponownie spojrzał na Michaela. Rafe przesyła ci najlepsze pozdrowienia, ale też prosi o surowe zbesztanie cię w jego imieniu za to, że byłeś na tyle nierozsądny i dałeś się postrzelić. Twarz Michaela rozjaśnił smutny uśmiech. - Znając Rafe'a, musiał najpierw wspomnieć o besztaniu. - Tak, ale ja byłem zbyt taktowny, aby to przyznać. - Aberdare włożył rękę za pazuchę i wyciągnął połyskującą srebrną tubę. - Lucien przesyła to, w miejsce zniszczonego kalejdoskopu. - Czy przynosi tyle samo szczęścia? - Gwarantowane. - Aberdare podał przyjacielowi upominek. Michael przyłożył go do oka i powoli obrócił. - Ten jest nieco większy od poprzedniego i jeszcze piękniejszy. Catherine nie miałaś okazji widzieć oryginału przed zniszczeniem. Spójrz w ten. Wzięła tubę i skierowała ją do okna. Wewnątrz ukazały się cudownie kolorowe wzory w kształcie gwiazd. Westchnęła z zachwytu.

- Czarujące. Przekręcała tubę, a figury się zmieniały. Rzeczywiście przypominały okruchy tęczy. Opuściwszy kalejdoskop, zwróciła się do przybysza: - Dobrze, że pan przyjechał. Czy zmierza pan do Paryża? Aberdare pokręcił głową. - Nie, przyjechałem, aby zabrać Michaela do Walii. Oczywiście, jeśli tego zapragnie i można go będzie przetransportować. Zwalczywszy śmieszną potrzebę stwierdzenia, że Michael jest jej i go nie puści, Catherine powiedziała: - To oczywiście zależy od doktora, ale taka podróż jest długa i męcząca nawet dla zdrowego człowieka. - Na wybrzeże popłyniemy barką - wyjaśnił hrabia. - Potem pożeglujemy jachtem wokół wysp brytyjskich do portu w Penreith, tylko kilkanaście kilometrów od domu. W ten sposób nie da się jechać szybko, ale ponieważ niemal cały czas spędzimy na wodzie, myślę, że podróż mu nie zaszkodzi. Poza tym, żona Luciena znalazła doskonałą pielęgniarkę, która cały czas będzie czuwać nad Michaelem. - Dom. - Michael przymknął na moment oczy. - Podoba mi się ten pomysł. Bardzo mi się podoba. - Więc do dzieła. - Aberdare uważnie spojrzał na przyjaciela. - Najwyższy czas, abym sobie poszedł. Zmęczyłeś się. Michael otworzył oczy, które nabrały intensywnie zielonego odcienia. - Niezupełnie. Cały czas jestem kompletnie bezużyteczny. - Prawda, ale pani Melbourne urwie mi głowę, jeśli nie pozwolę ci odpocząć. Aberdare dotknął ręki Michaela. - Na razie. Catherine i Nicholas wyszli z pokoju. Gdy tylko zamknęli za sobą drzwi, hrabia gwałtownie wypuścił powietrze z płuc i zakrył ręką oczy. - Milordzie, źle się pan czuje? - zapytała zatroskana Catherine. - Proszę nazywać mnie Nicholasem. - Opuścił rękę ukazując napięte mięśnie twarzy. Wiedzieliśmy, że został bardzo ciężko ranny. Dlatego przyjechałem. Ale zobaczywszy go w takim stanie, przeżyłem szok. Zawsze był bardzo silny. Musiał schudnąć ponad dziesięć kilo. Wygląda jak własny cień. Uświadomiłem sobie, jak niewiele brakowało, a stracilibyśmy go. - Ma szczęście, że otaczają go tacy przyjaciele - powiedziała Catherine, prowadząc gościa na dół. - Zadał pan sobie wiele trudu dla niego. - Michael należy do rodziny. Mieszka po drugiej stronie naszej doliny. Jest ojcem chrzestnym mego syna. - Nicholas przeczesał palcami czarne włosy. - Zaprzyjaźniliśmy się

jeszcze w szkole. Jestem w połowie Cyganem. To nie najlepsze pochodzenie w tak snobistycznym miejscu, jakim jest Eton. Michael był pierwszym chłopcem, który chciał się ze mną zaprzyjaźnić. Nigdy mu tego nie zapomniałem. - Spojrzał z ukosa na Catherine. - Pani Melbourne, obiecuję, że otoczymy go troskliwą opieką. Zastanawiając się z niepokojem, ile hrabia zdołał wyczytać z jej twarzy, powiedziała: - Proszę nazywać mnie Catherine. - Weszli do salonu. - Gdzie się pan zatrzymał? - Jeszcze nigdzie. Przyjechałem bezpośrednio tutaj. - Nicholas machnął niedbale ręką. - Gdy wszyscy wyjechali do Paryża, bez trudu znajdę pokój w hotelu. - Może pan zostać u nas. Pokój naprzeciw pokoju Michaela jest pusty, znajdzie się też miejsce dla trzech albo czterech pańskich służących. - Dziękuję. - Jego uśmiech zdradzał zmęczenie. - Jest pani bardzo uprzejma. Catherine odwzajemniła uśmiech, ale w sercu czuła wielki ból. Chociaż wiedziała, że straci Michaela, nie oczekiwała, że stanie się to tak szybko. Przygotowania do powrotu do Walii zajęły Nicholasowi tylko dwa dni. Michael nie zdziwił się. Przyjaźniąc się z nim od dwudziestu pięciu lat, doskonale poznał jego charakter, ostry jak brzytwa, ukryty pod powłoką uroku osobistego. Zanim nadszedł dzień odjazdu, Michael mógł już siadać. Jednak czynność ta wywoływała spory ból. Gdy czekali na powozy, niespokojnie gniótł palcami róg koszuli. - Czy ten hałas na zewnątrz oznacza wyjazd Mowbrych? Nicholas wyjrzał przez okno. - Wóz z bagażami już przejechał przez bramę. Odjazd powozu opóźnia się, bo zakładają obrożę temu nadmiernie wylewnemu psisku, zwanemu Clancym. Anne Mowbry sprawia wrażenie zaniepokojonej. Ale to zrozumiałe. Ach, Charles użył swego autorytetu oficera i dżentelmena i nakazał bestii wskoczyć do powozu. Chyba wreszcie ruszają. - Niedługo dom opustoszeje. Czy Catherine przyjdzie się pożegnać? Może łatwiej by było, gdyby tego nie zrobiła, ale ogromnie chciał ją zobaczyć jeszcze raz. Być może pożegna się przy wszystkich, gdy będą go wynosić na noszach. Ta myśl również go nie cieszyła. - Przez kilka miesięcy był to prawdziwy dom. - Przypuszczam, że zasługę należy przypisać Anne i Catherine. Bardzo je polubiłem. Rzucił w kierunku przyjaciela przenikliwe spojrzenie. - Szczególnie Catherine. Na szczęście Michael już we wczesnym dzieciństwie nauczył się kontrolować emocje. - Obie są przecież kobietami. Będę za nimi tęsknił, i za dziećmi. Będzie mi nawet brakować Ludwika Leniwego; to chyba najbardziej opieszały pies na tej boskiej zielonej ziemi.

Nicholas roześmiał się. - Wkrótce przyjadą wynajęte powozy. Jesteś gotów? - Tak, zgodnie z możliwościami. - Michael westchnął. - Miałem nadzieję, ze będę mógł o własnych siłach wyjść z domu, ale nic z tego. - Wszystko we właściwym czasie. Przed wyjazdem do Londynu doktor Kinlock powiedział, że za kilka miesięcy całkowicie dojdziesz do siebie, nie licząc oczywiście kilku nowych blizn. - Powiedział też, że przez najbliższe tygodnie mam leżeć i nic nie robić. - Michael walił palcami w przykrycie. - Cierpliwość nigdy nie była moją mocną stroną. - Prawda, ale nie obawiaj się, że nie dasz rady - powiedział uprzejmie Nicholas. - Jeśli zaczniesz szarżować, przybiję cię gwoździami do łóżka. Michael uśmiechnął się, doskonale wiedząc, że przyjaciel nie żartuje. Czy tego chce, czy nie, jego rekonwalescencja będzie powolna. Ktoś zapukał cichutko do drzwi. Była to Catherine. - Nicholasie, wasze powozy przyjechały. Hrabia przeniósł wzrok z niej na Michaela. - Pójdę dopilnować ładowania bagaży. Wyszedł taktownie i jak kot delikatnie. Catherine miała włosy spięte do tyłu w prosty kok. Uczesanie uwydatniało jej drobną twarz. Kości policzkowe były bardziej wystające niż podczas ich pierwszego spotkania. Sporo schudła, głównie przez niego. Unikając spoglądania na Michaela, powiedziała: - Nienawidzę pożegnań, ale myślę, że są konieczne. - Uświadamiają, że coś się skończyło - przyznał jej rację. - Kiedy jedziecie z Amy do Paryża? - Jutro. Dziś wieczorem, po wyjeździe was wszystkich, będzie pusto w domu. Podeszła do okna i spojrzała na wały obronne. - To dziwne, zostaliśmy dobrymi przyjaciółmi, ale zasadniczo tylko dzięki temu, że w tym samym czasie znaleźliśmy się w tym samym miejscu. Czy ona właśnie tak odbiera skomplikowane, trudne do określenia ich wzajemne uczucia? - Wolałbym myśleć, że w każdych okolicznościach zostalibyśmy przyjaciółmi. - Na pewno. - Puls tętnił mocno na jej szyi. - Miałam tylko to na myśli, że gdyby nie wojna, być może nasze ścieżki nie skrzyżowałyby się. Ponieważ odchodzisz z armii, prawdopodobnie już się nie spotkamy.

Odczuwał bolesną świadomość tego faktu. - Jeśli ty i Colin zechcecie kiedyś zwiedzić Walię, zapraszam serdecznie do Bryn Manor. Clare, żona Nicholasa, ucieszy się. - Nicholas jest cudowny - powiedziała, a przez jej twarz przemknął uśmiech. - Potrafi zaczarować rybę, żeby wyszła z wody. Jaka jest jego żona? - Nie buja w obłokach. Przed wyjściem za mąż pracowała w wiejskiej szkole. Twierdzi, że nic nie czyni człowieka bardziej praktycznym niż uczenie trzydzieściorga dzieci. - Niemal nie zastanawiał się nad wypowiadanymi słowami, całą uwagę skupiał na zgrabnej postaci stojącej na tle okna. Chociaż namiętność pozostawała obecnie poza zasięgiem jego możliwości, wiedział, że obraz podniecających rysów Catherine będzie go prześladował podczas bezsennych nocy przez resztę życia. Jedna rzecz musiała zostać powiedziana przed rozstaniem. - Za to, że kilkakrotnie uratowałaś mi życie, zwykłe podziękowania nie wystarczą. Catherine, pozostaję twoim dozgonnym dłużnikiem. - A ty uratowałeś Colina i Charlesa. - Pożyczenie konia nie zalicza się do tej kategorii czynów, jakich ty dokonałaś powiedział poważnie. - W razie potrzeby wszystkie kobiety stają się pielęgniarkami - stwierdziła zażenowana. - Och! - Wyciągnął rękę. Niepewnie podeszła i ujęła jego dłoń. Drugą ręką podciągnął jej rękaw, odsłaniając małą, jeszcze nie całkiem zagojoną bliznę w zgięciu łokcia. - Tego nie możemy chyba zaliczyć do zwykłej opieki. Elspeth powiedziała mi. Dlaczego nie ty? Wykrzywiła usta. - Okazałam się strasznie zarozumiała i było mi z tego powodu wstyd. Transfuzja powiodła się, ale przecież mogłam cię zabić. - Uratowałaś mi życie - powiedział spokojnie. - Dałaś mi własną krew. Nigdy nie dostałem cenniejszego podarunku. - Kierowały mną egoistyczne pobudki. - Łzy napływające do niebieskozielonych oczu Catherine uczyniły je jeszcze większymi. Powstrzymała płacz. - Nie lubię, gdy moi podopieczni umierają. To źle wpływa na sławę świętej. Poczuła, jak dłoń Michaela silniej zaciska się na jej ręce. - Catherine, jeśli kiedykolwiek znajdziesz się w potrzebie, daj mi znać. Zrobię wszystko, co w mojej mocy, aby ci pomóc. Odwróciła wzrok.

- Dziękuję, będę pamiętać. Uniósł ich złączone dłonie i ucałował koniuszki palców Catherine, po czym uwolnił jej rękę. - Doskonale. - Żegnaj, Michaelu. Dobrze, że nasze drogi się przecięły. - Musnęła jego policzek delikatnie niczym anioł i opuściła pokój. Odpłynęła z gracją. Chciał ją zawołać, zamknąć w swoich ramionach, żeby już nigdy od niego nie odeszła. Chciał błagać, by opuściła męża i bez względu na konsekwencje dzieliła z nim życie. Aby tego uniknąć zacisnął zęby, mocno, aż do bólu. Być może, że gdyby nie uczynił już kiedyś tego samego, poprosiłby, aby opuściła męża. Ale tamtym razem wyczerpał zapas życiowej głupoty. Słuchając przez zamknięte drzwi oddalającego się odgłosu kroków Catherine, poczuł ucisk w piersiach zapowiadający atak astmy. Ogniste okowy uniemożliwiały oddech, a okruchy strachu wdzierały się w jego ciało. Położył się na plecach i zmusił do powolnego oddychania. Wdech i wydech, wdech i wydech, w końcu powietrze znów zaczęło swobodnie przepływać przez płuca. Nieprzyjemny ucisk i strach odeszły. Wyczerpany patrzył w sufit. Tak blisko ataku astmy nie był już od łat, od śmierci Caroline. Zamknął oczy. Dobrze postąpił. Któregoś dnia będzie z siebie dumny, teraz jednak czuł jedynie udrękę. Catherine jest najbardziej godną uwagi kobietą. W Bogu pokładał nadzieję, że już nigdy jej nie zobaczy.

KSIĘGA DRUGA DROGA DO NIEBA. WIOSNA 1816 ROKU

16 Starannie ubrana pokojówka otworzyła drzwi londyńskiego domu. - Czy pani Mowbry jest w domu? - zapytała Catherine. - Jeśli tak, proszę jej powiedzieć, że przyszły pani i panna Melbourne. Pokojówka z ciekawością popatrzyła na ich zabrudzoną po podróży odzież, a potem poszła wykonać polecenie. Po minucie w holu zjawiła się Anne. - Catherine, jak dobrze cię znów widzieć! Myślałam, że nadal jesteś we Francji. Uściskała obie serdecznie. Catherine zauważyła, że Amy niemal dorównuje wzrostem Anne, która po urodzeniu drugiego syna powróciła do dawnej zgrabnej sylwetki. Wiele wydarzyło się w ciągu ostatniego roku. Zbyt wiele. - Właśnie przyjechałyśmy do Anglii. - Zdjęła zakurzony kapelusik. Odczuwała rzadko dający się jej we znaki ból głowy. - Czy Charles jest w domu? - Wyszedł. Nie ma też teściowej. - Anne bystro spojrzała na przyjaciółkę i zaproponowała: - Amy, poszłabyś do Molly i Jamiego? Zaraz będzie podwieczorek. Dziewczynka rozchmurzyła się. - O, tak, z radością. Tyle mam im do opowiedzenia. Chciałabym też zobaczyć Clancy'ego i Ludwika. Kiedy pokojówka zabrała Amy, Anne wprowadziła przyjaciółkę do saloniku. Zamknąwszy za sobą drzwi, Anne powiedziała: - Pewnie to zabrzmi nieuprzejmie, ale fatalnie wyglądasz. Jesteś chora, czy po prostu zmęczona długą podróżą? Catherine opadła na sofę. Teraz, gdy dotarła do bezpiecznej przystani, nie wiedziała, czy zdoła się ruszyć z miejsca. - Colin nie żyje. - Mój Boże! - Oczy Anne rozszerzyły się w szoku. - Co się stało? Catherine ściągnęła rękawiczki i zwinęła je w kulkę. - Został zamordowany. - Och, Catherine, jakie to straszne! Po tym, jak wyszedł bez szwanku z tylu bitew. - To stało się pewnej nocy na ulicy. Właśnie wyszedł od przyjaciół. - Catherine przycisnęła ręce do czoła, przypominając sobie przerażenie i niedowierzanie, gdy zwierzchnik Colina przyniósł tę wiadomość. - Strzelono mu w plecy. To... to stało się w mgnieniu oka. Pozostawiono przy nim fioletową szarfę i kartkę z napisem Vive le empereur. Bez wątpienia

zastrzelił go jakiś bonapartysta, tylko dlatego że był brytyjskim oficerem. Anne bez słowa usiadła i objęła Catherine. Współczucie przyjaciółki uwolniło łzy, które Catherine wstrzymywała od chwili, gdy usłyszała o śmierci męża. Gdy zabrakło jej łez, powiedziała ochrypłym szeptem: - Zaczęłam niemal żałować, że nie zginął pod Waterloo. Takiej śmierci pragnął. Zginąć z ręki tchórza to przekleństwo. - Zginął za ojczyznę, tak samo, jakby stało się to podczas bitwy - powiedziała miękko Anne. - Przynajmniej śmierć była szybka. Nie czeka go już starość. Nienawidziłby jej. To była prawda, ale stanowiła niewielkie pocieszenie. Miałby przed sobą jeszcze wiele lat, zanim zacząłby się starzeć. Będąc ponownie na granicy łez, Catherine wyprostowała się i wyciągnęła z torebki chusteczkę do nosa. Anne zmarszczyła brwi. - Jestem zaskoczona, że wieści na temat jego śmierci nie dotarły do Anglii. Czy to się stało niedawno? Catherine wykrzywiła usta. - Władze uznały, że jeśli ludzie usłyszą o jego śmierci, opinia publiczna obróci się przeciw Francji. Jak wiesz, zeszłego lata na konferencji ledwo zdołaliśmy doprowadzić do traktatu. Brytyjski ambasador osobiście poinformował mnie, że publiczny skandal wywołany zamordowaniem bohaterskiego oficera mógłby zagrozić pokojowi. - A więc wyciszono informacje o śmierci Colina. - Nie zakazano o niej mówić, ale były prośby, abym zachowała dyskrecję. Oprócz oficerów jego regimentu prawie nikt nic nie wie. - Przypuszczam, że to ma sens. Niepotrzebna nam następna wojna. - Obie kobiety zamilkły, wspominając wysoką cenę zapłaconą za zwycięstwo. Odpędzając ręką przykre myśli, Anne zapytała: - Zamierzasz kupić dom w Londynie, czy też wybierzesz spokojniejsze miejsce, na przykład Bath? - Ani jedno, ani drugie - stwierdziła ponuro Catherine. - Muszę poszukać pracy. Wiedziałam, że z pieniędzmi jest krucho, ale aż do jego śmierci nie zdawałam sobie sprawy, jak bardzo. Mój posag, spadek, który dostał po ojcu, wszystko poszło. A co więcej, pozostawił masę długów. Na szczęście, większość wierzycieli to oficerowie z regimentu. Nie przypuszczam, aby chcieli wtrącić Amy i mnie do więzienia za długi. Anne była wstrząśnięta. - Nie miałam pojęcia. - Po dłuższej chwili milczenia dodała: - Prawie zapomniałam, że także Charlesowi był winien sto funtów. Straciliśmy już nadzieję na ich odzyskanie.

- Och, nie! - Catherine z przerażeniem spojrzała na przyjaciółkę. - Ty też? Nie powinnam tu przychodzić. - Nie bądź śmieszna. Brak odpowiedzialności Colina nie ma nic wspólnego z tobą i Amy. Poza tym Colin ryzykował własne życie, aby uratować Charlesa. A to jest warte nieskończenie więcej niż sto funtów. - Colin miał wiele wad, ale braku odwagi nie można do nich zaliczyć - powiedziała uspokojona Catherine. - Był doskonałym żołnierzem. Ale cóż znaczy ten dziwny pomysł z szukaniem pracy? Nie będziesz do tego zmuszona. - Anne zawahała się, zanim dodała: - Wiem, że jeszcze za wcześnie o tym mówić, ale jesteś piękną, czarującą kobietą. Znów wyjdziesz za mąż. Każdy oficer w regimencie ożeniłby się z tobą choćby i zaraz. Faktycznie, kilku z nich prosiło Catherine o rękę, jeszcze przed jej wyjazdem z Francji. Starając się nie okazać odrazy, powiedziała: - Już nigdy nie wyjdę za mąż. - Nie powinno się mówić źle o zmarłych, ale... cóż, Colin nie zawsze postępował jak idealny mąż - powiedziała cicho Anne. - Nie wszyscy mężczyźni są tacy. Catherine doceniła delikatność przyjaciółki, była wdzięczna, że ta nie wspomniała miłosnych przygód Colina. Jednak przyczyny niechęci Catherine do powtórnego zamążpójścia leżały znacznie głębiej. Patrząc prawdzie w oczy, brak dbałości Colina o nią czynił z niego wyjątkowo tolerancyjnego męża. Mimo to ten temat nie nadawał się do dyskusji z nikim, nigdy. - Już nie wyjdę za mąż - powtórzyła. - A ponieważ nie mam żadnych krewnych, muszę zarabiać. Mogę być gospodynią domową albo damą do towarzystwa opiekującą się inwalidą. Póki będę mogła zatrzymać Amy, jestem gotowa na wszystko. - Chyba masz rację - przyznała niechętnie Anne. - A jeśli zmienisz zdanie, nie zabraknie mężczyzn chętnych kochać cię przez resztę życia. Pragnąc zmienić temat, Catherine rozejrzała się po zagraconym salonie. - Mówiłaś, że jeśli przyjedziemy do Londynu, będziemy mogły zatrzymać się u ciebie. Ale dom jest nieduży. Czy naprawdę znajdzie się dla nas miejsce? Lepiej chyba będzie poszukać czegoś innego. - Nawet o tym nie myśl. Będzie nam nieco ciasno, ale przecież mamy wolną niewielką, słoneczną sypialnię. Możesz zamieszkać w niej z Amy. Matka Charlesa dała mu wolną rękę. Będzie szczęśliwa, mogąc zapewnić dach nad głową kobiecie, która Opiekowała się pod Waterloo jej jedynym synem.

- A co u ciebie? Czy Charles znalazł posadę? Twarz Anne ściągnęła się. - Jeszcze nie. Brakuje posad. Wielu innych byłych oficerów również szuka pracy. Szkoda, że ani ja, ani Charles nie mamy wpływowych krewnych. Jednak z czasem na pewno coś znajdzie. - Jak on się czuje? - Nie jest mu lekko. Przyzwyczaił się już do braku ręki, ale zawsze był aktywny. W takim małym domku niewiele jest do zrobienia, brak też perspektyw... - Anne uniosła dłoń. Oczywiście, nigdy się nie skarży. Catherine uśmiechnęła się ponuro. - Znalazłyśmy się w niezłej sytuacji, co? Po raz pierwszy wyraziła się w ten sposób pewnej nocy na Półwyspie. Uciekły wówczas juczne muły, dzieci miały odrę, a lepianka, którą dzieliła z Anne, rozpłynęła się na deszczu. Od tamtej pory to wyrażenie wywoływało u nich śmiech i chęć wyliczania pozytywnych stron życia. Rysy twarzy Anne rozluźniły się. - Będzie lepiej. Zawsze jest lepiej. Nie głodujemy, mamy dach nad głową i już nigdy nie będę miała do czynienia z żadnym przeklętym jucznym mułem. Słowa te wywołały prawdziwy śmiech i falę straszliwych wspomnień z okresu kampanii na Półwyspie. Po chwili Catherine odzyskała wiarę w przyszłość. Rzeczywiście, będzie lepiej. Potrzebuje tylko porządnej pracy i obecności córki. Na pewno nie oczekuje zbyt wiele. Anne odchyliła się na oparcie sofy. - Lord Michael Kenyon przyjechał na sezon do miasta. W rubrykach towarzyskich widziałam dyskretne wzmianki o nim. Mieszka u hrabiostwa Strathmore i bierze udział w różnych spotkaniach. - Naprawdę? Musiał więc zupełnie wyzdrowieć. Cieszę się. - Catherine ze skupieniem prostowała pogniecione rękawiczki. - Jego rodzina jest naprawdę wpływowa. Czy rozważałaś zwrócenie się do niego? Jestem pewna, że z radością pomoże Charlesowi znaleźć posadę. - Tak, przyszło mi to do głowy - przyznała Anne. - Ale takie postępowanie wydaje mi się wyjątkowo nachalne. Jest synem księcia, podczas gdy Charles i ja jesteśmy dziećmi adwokata oraz pastora. - To Michaelowi nie przeszkadza. - Jeśli sprawy przybiorą gorszy obrót, pójdę do niego, ale na razie nie jest jeszcze tragicznie. - Anne spojrzała na przyjaciółkę z ukosa. - Dasz mu znać, że jesteś w mieście?

Byliście tak dobrymi przyjaciółmi. Catherine ogarnęło przytłaczające pragnienie, aby zobaczyć Michaela. Chciała znów znaleźć się w jego silnych ramionach, jak tamtej nocy, gdy płomienie ogarnęły jej szlafrok. Ujrzeć ciepło w jego oczach i usłyszeć śmiech w głosie... Spuściła wzrok i uświadomiła sobie, że ponownie zgniotła rękawiczki. - Nie, nie złożę mu wizyty. Czułabym się jak petent proszący o wsparcie. - Pomógłby ci z radością. Przecież uratowałaś mu życie, a to wspaniałomyślny człowiek. - Nie! - Zauważywszy, że nadała głosowi zbyt ostry ton, dodała łagodniej: - Jak i ty, zwrócę się do niego dopiero w ostateczności. Nie pozwolę przecież, aby Amy głodowała z powodu mojej dumy. Nie chcę jednak nadużywać przemijającej wojennej przyjaźni. Szczególnie nie pragnęła tego wobec ukochanego mężczyzny. Czy jego oferta pomocy nie stałaby się propozycją małżeństwa, aby mógł zaopiekować się nią i Amy? Być może. Byli przyjaciółmi, uważał ją za atrakcyjną kobietę i czuł się wobec niej zobowiązany. Jeśli jego serce nie należy już do innej, z tej kombinacji mógłby się narodzić pomysł poślubienia jej. Zacisnęła usta. Bez namysłu odrzucała inne oświadczyny, jednak w przypadku Michaela mogłaby nie oprzeć się pokusie. A to oznaczałoby katastrofę dla obojga. Znalezienie pracy okazało się trudnym zadaniem, trudniejszym, niż przypuszczała. Na niewielką liczbę posad przypadało wiele kandydatek. Zwróciła się do wszystkich godnych zaufania agencji w Londynie i odpowiedziała na każde ogłoszenie. W niektórych sytuacjach dyskwalifikowało ją posiadanie dziecka, w innych brak doświadczenia. Część agencji beznamiętnie odmówiła rozpatrzenia kandydatury damy do towarzystwa, utrzymując, że klienci czuliby się nieswojo, mając lepiej od nich urodzoną towarzyszkę. Widocznie nie zdawali sobie sprawy, że nawet damy muszą jeść. Kilkakrotnie stawiała się na rozmowy u kobiet, które obejrzawszy ją od stóp do głów, odprawiły, nie zadając żadnych pytań. Uprzejmy właściciel jednej z agencji wyjaśnił, że niewiele kobiet pragnęło, aby ich gospodyni była piękną kobietą. Pewnego dnia, wlokąc się do domu przez Hyde Park, Catherine zaczęła przeklinać swoją twarz; tyle już miała przez nią kłopotów. To, co mężczyźni mieli za wielką urodę, jej niszczyło życie. Otrzymała tylko jedną propozycję pracy. Jednak złożył ją mężczyzna, którego lubieżne spojrzenie nie pozostawiało najmniejszej wątpliwości, w jakim charakterze chce ją zatrudnić. Westchnąwszy z żalu, postanowiła pospacerować wokół stawu Serpentine. Widok kaczek powinien wprawić ją w lepszy humor. Chociaż tak częsta odmowa zatrudnienia była deprymująca, nie znajdowała się w sytuacji tragicznej. Jeszcze w Paryżu sprzedała perły

swojej matki. Poczuła wówczas dziwny ból, ale pieniądze dały jej niewielkie zabezpieczenie. Anne, Charles i jego matka byli cudowni. A Amy, z żywotnością przynależną młodości, wspaniale się czuła wśród przyjaciół. Jakoś to będzie. Zbliżała się godzina, w czasie której elita towarzyska Londynu wylęgała na ulice. Patrzyła więc na eleganckich ludzi przechodzących i przejeżdżających przez park. Na widok niezwykle wyszukanego stroju pewnego dandysa uśmiechnęła się do siebie. Nagle zobaczyła lorda Michaela Kenyona w kariolce. Serce zabiło jej mocniej, a ręce spazmatycznie zacisnęły się w pięści. Była ładna pogoda, więc nie miał kapelusza i słońce malowało rdzawe plamy na jego rozwianych włosach. Wspaniale się prezentował; tyle było w nim życia, że z trudem mogła w to uwierzyć. Gdy widziała go ostatnim razem, podczas pożegnania w Brukseli, był przecież tak bardzo słaby. Wprawdzie napisał do niej z Walii, zapewniając o bezpiecznym powrocie do domu i dobrym zdrowiu, jednak trzeba było zobaczyć to na własne oczy. Nie zauważył jej w popołudniowym tłumie. Zdusiła chęć pomachania mu. Z radością porozmawiałaby z nim, ale w obecnej sytuacji chyba nie potrafiłaby ukryć uczuć. Ucieszyła się, że udało jej się stłumić chęć zaczepienia go, kiedy zobaczyła jego towarzyszkę. Dziewczyna była ładna, bardzo pociągająca i szczupła, a modny kapelusz nie ukrywał połyskujących, kasztanowych włosów. Jej delikatna twarz zdradzała wewnętrzne ciepło i inteligencję jak również siłę charakteru. Michael spojrzał na pasażerkę i powiedział coś ze śmiechem. Dziewczyna odwzajemniła jego radość i na chwilę położyła dłoń na ramieniu Michaela. Ten gest świadczył o ich bliskości. Catherine przełknęła ślinę i dołączyła do grupki niań z dziećmi. Wzmianki o Michaelu na kolumnach towarzyskich napomykały, że poszukuje żony. Jedna gazeta sugerowała, że wkrótce oczekuje się „interesującej zapowiedzi”. Sądząc z wyrazu twarzy Michaela i jego towarzyszki, sprawa została już ustalona, choć może nie ogłoszona oficjalnie. Raz jeszcze spojrzała pożądliwym wzrokiem na mijającą ją kariolkę. Gdyby go nie znała, ta surowo ociosana twarz mogłaby wzbudzić onieśmielenie. W tej sytuacji był to po prostu Michael, którego uprzejmość i zrozumienie sięgało ukrytych miejsc w sercu. Zmęczona, pragnęła opuścić park. Związek z Michaelem nie okryłby jej teraz wstydem. Gdyby tylko była normalną kobietą. Ale nie była. Pomyślała o zniszczonym kalejdoskopie schowanym wśród jej rzeczy w domu Anne. W Brukseli Michael prosił, aby go wyrzuciła. Ona jednak zachowała skręconą, srebrną tubę, traktując ją jako najdroższą pamiątkę tego, co było między nimi, chociaż zabawka nie

spełniała już zadania, do którego została stworzona. Kalejdoskop nie był bardziej bezużyteczny niż Catherine jako żona. Przyspieszyła kroku. Kolejne małżeństwo nie wchodziło w rachubę. W tej sytuacji powinna być szczęśliwa, że Michael znalazł godną siebie partnerkę. Zasługiwał na to. Catherine zastanawiała się, czy powinna wspomnieć, że widziała w parku Michaela. W końcu postanowiła nic nie mówić. Przypuszczała, że Anne i Charles zainteresują się tym zdarzeniem, a ona nie zdoła przekazać relacji obojętnie. Gdy weszła do domu, Anne zawołała ją do salonu. - Catherine, czy to ty? Dostałaś list. Otworzyła kopertę, nie okazując zbytniej ciekawości. Przypuszczała, że może to być jeszcze jedna odmowa z agencji zatrudnienia. Jednak list zawierał co innego. W krótkich, oficjalnych słowach informował, że jeśli Catherine Penrose Melbourne stawi się u pana Edmunda Harwella, doradcy prawnego, dowie się czegoś istotnego. Przeczytała pismo trzykrotnie, czując, że jeżą się jej włosy na karku. Może to nic istotnego. Jednak nie potrafiła pozbyć się uczucia, że jej los ulegnie odmianie.

17 Michael zaczynał właśnie drugą filiżankę kawy, gdy do pokoju śniadaniowego weszli jego gospodarze. Lucien obejmował żonę w talii, a na ich twarzach malowało się leniwe zadowolenie zdradzające, co robili, zanim wstali z łóżka. Błyszczące kasztanowe włosy Kit były rozpuszczone. Gdy szła nalać kawy dla siebie i męża, poklepała Michaela przyjaźnie po ramieniu. - Dzień dobry, Michaelu. Czy dobrze się wczoraj bawiłeś na przyjęciu u Margot? Spojrzał znad gazety. - Doskonale. Dzięki temu, że przyszli głównie przyjaciele i prawie nie było panien do wzięcia, mogłem odpocząć. Była to miła odmiana po tym ciągłym polowaniu na mnie przez każdą ambitną matkę i córkę w Londynie. Lucien roześmiał się. - Nieźle odganiasz ogary. Ale na przyjęciu była przynajmniej jedna niezamężna kobieta. Maxima Collins, ta Amerykanka, która mieszka u Rafe'a i Margot. Odniosłem wrażenie, że rozmowa z nią sprawiała ci przyjemność. - Może i jest panną, ale na pewno nie do wzięcia. Robin Andreville zachowywał się przy niej jak kot na widok mięty, a ona nie miała nic przeciw temu. - Michael na myśl o tej młodej damie poczuł niewielki żal. Jej poczucie humoru i bezpośredniość czyniły z niej najatrakcyjniejszą dziewczynę ze wszystkich poznanych tej wiosny. - Nawet jeśli panna Collins okazałaby się do wzięcia, dla mnie jest zbyt niska. Wciąż bolałyby nas szyje. - Prawda - zgodził się Lucien. - Wygodniej ci będzie z kimś wzrostu Kit. - Aby to zademonstrować, połaskotał żonę pod brodą, chcąc sprowokować ją do całusa. Scenka wywołała uśmiech na twarzy Michaela, nie mógł jednak powstrzymać ukłucia smutku. Wszyscy przyjaciele pożenili się, nawet Rafe, zatwardziały kawaler. Przez myśli Michaela przemknął obraz Catherine. Odrzucił go. Bóg mu świadkiem, że ze wszystkich sił starał się o niej zapomnieć. Przyjechał do Londynu z zamiarem poszukania sobie żony, który został odsunięty poprzez ucieczkę Napoleona z Elby. Tańczył z niejedną kobietą, odwiedzał najbardziej obiecujące, niektóre zabierał na przejażdżkę. Ale nie wyobrażał sobie spędzenia z żadną z nich reszty życia. Myślał, że jeśli nie będzie się upierał przy miłości, poszukiwania będą łatwiejsze, ale nie znalazł nawet zwyczajnej towarzyszki. Znacznie większą przyjemność odczuwał przy rozmowie z Kit albo Margot, uroczą żoną Rafe'a. Odwracał właśnie stronę gazety, gdy do pokoju wszedł lokaj.

- Lordzie Michaelu, przywiózł to właśnie posłaniec z Ashburton House. Michael z nieruchomą twarzą przyjął list i rozerwał go. Wiadomość była krótka i konkretna. - Kłopoty? - zapytał Lucien. - To od mojego brata. - Michael wstał, odpychając gwałtownie krzesło. - Benfield pisze, że najszlachetniejszy książę Ashburton miał atak serca i jego godziny są policzone. Moja obecność przy nim jest pożądana. Lucien spojrzał z uwagą na przyjaciela. - Nie musisz jechać. - Nie, ale przy łożu śmierci można posiedzieć - zauważył cynicznie Michael. - Kto wie? Może w ostatniej godzinie ojciec zmieni stosunek do mnie? Przeprosiny, skrucha, trwające kilkanaście minut pojednanie. To by było nawet zabawne. Tym ponurym żartem nie zdołał zwieść ani Luciena, ani Kit. Jednak oboje nic nie powiedzieli. Bo tak naprawdę nie istniały słowa adekwatne do tej sytuacji. Najbardziej deprymującą rzeczą, Michael zdał sobie z tego sprawę podczas przygotowań do wyjazdu, było to, że w głębi serca miał nadzieję, że jego ironiczne słowa okażą się prawdą. Gdy urzędnik wprowadził Catherine do gabinetu, Edmund Harwell uniósł się na jej powitanie. Był to chudy, drobny mężczyzna o bystrym spojrzeniu. - Pani Melbourne? - Zamrugał z niepokojem. - Ma pani wyspiarskie oczy. Catherine rzuciła mu pytające spojrzenie. - Przepraszam? - Proszę, niech pani usiądzie. W pierwszej kolejności chciałem się upewnić, czy pani panieńskie nazwisko rzeczywiście brzmi Penrose i czy jest pani jedynym dzieckiem Williama i Elizabeth Penrose. - Uśmiechnął się blado. - Jednakże pani oczy stanowią niezbity dowód związków krwi. Taki niezwykły niebieskozielony odcień widywałem wyłącznie u ludzi z wyspy. - Jakiej wyspy? - Skoal, niedaleko Kornwalii. - Tam wszyscy mają oczy morskiego koloru? - Mniej więcej połowa mieszkańców. Miejscowi nazywają je wyspiarskimi oczami. Harwell zawahał się, zbierając myśli. - Co pani wie o pochodzeniu rodziców? Wzruszyła ramionami. - Bardzo mało. Wywodzili się z zachodnich hrabstw, pobrali wbrew woli rodzin i w

efekcie zostali wydziedziczeni. Rzadko mówili o przeszłości. - Nagle czysto, niczym dzwon kościelny, usłyszała głos matki wspominający o wyspie. Zaciekawiona zapytała: - Moi rodzice pochodzą ze Skoal? - Pani matka była córką biednego chłopa, a ojciec młodszym synem dwudziestego siódmego dziedzica Skoal. Dziedzic Torquil Penrose, prosił mnie, abym się z panią skontaktował. Uniosła brwi. - Po tych wszystkich latach dziadek nagle okazuje zainteresowanie mną? - Właśnie. Catherine zmrużyła oczy. - Dlaczego? - Zna pani Skoal? - zapytał wykrętnie doradca prawny. Przeszukała zakamarki pamięci. Chociaż słyszała o tym miejscu, praktycznie nic nie wiedziała. - To feudalna posiadłość ziemska, jak Sark na wyspach Kanału, prawda? - Właśnie. Chociaż nominalnie przynależy do Anglii, Skoal ma własne prawa, zwyczaje, zgromadzenie obywateli. Zachowały się tam jeszcze zwyczaje wikingów, a w żyłach mieszkańców płynie krew Celtów. Dziedzic jest brytyjskim baronem, ma prawo zasiadać w Izbie Lordów, ale na Skoal jest niepodzielnym władcą własnego królestwa. Pani dziadek władał wyspą przez prawie pięćdziesiąt lat. Teraz podupadł na zdrowiu i martwi go przyszłość. Zaczynając rozumieć przyczyny wezwania, Catherine powiedziała: - Mój ojciec był młodszym synem. Co z innymi dziećmi? - W tym właśnie tkwi sedno sprawy. Było tylko dwóch synów. Pani ojciec nie żyje, a Harald z synem zginęli niedawno w wypadku na jachcie. W rezultacie tylko pani i jej córka są prawowitymi następczyniami dziedzica. - Chce pan powiedzieć, że jestem spadkobierczynią feudalnej wyspy? - Niekoniecznie. Pani dziadek ma prawo zostawić Skoal każdemu, kogo wybierze, albo nawet sprzedać wyspę. Wolałby jednakże, aby pozostała w rękach rodziny. Oto właśnie dlaczego pragnie teraz poznać panią i jej męża. - Mnie i męża? - zapytała bezmyślnie. - Zdaniem pani dziadka kobieta nie poradzi sobie z zarządzaniem wyspą i jej gospodarką. - Harwell odchrząknął. - Poza tym to, co posiada żona, legalnie należy do męża. Więc jeśli dziadek zaakceptuje panią, to właśnie kapitan Melbourne zostanie dziedzicem.

Harwell nie wiedział, że Colin nie żyje. Nie była tym zaskoczona. Niewiele osób wiedziało. Zapytała: - Gdybym była samotną panną albo wdową, czy dziadek odrzuciłby moją kandydaturę? - Najpierw nalegałby chyba na pani związek z człowiekiem, którego by zaakceptował. Na szczęście tak nie jest. - Harwell zasznurował usta. - Mogę mówić otwarcie? - Proszę. - Dziedzic jest bardzo... stanowczym człowiekiem, ma też własne, ściśle określone zdanie na temat, jak rzeczy powinny się toczyć. Moim zdaniem, żałował, że wydziedziczył pani ojca. Śledził karierę Williama. Wiedział o pani ślubie i narodzinach córki. - Doradca odchrząknął. - Bardzo bolał nad śmiercią pani rodziców. Catherine nie spodobało się, że przez całe życie obserwowano ją z ukrycia. - Innymi słowy, mój dziadek to uparty i głupi tyran - powiedziała chłodno. Harwell niemal się uśmiechnął. - Niektórzy tak by go określili. Jednak poważnie traktuje swoje obowiązki i jest zdecydowany zostawić wyspę w dobrych rękach. Jest jeszcze dalszy kuzyn, który bardzo by pragnął zostać następnym dziedzicem. To utalentowany dżentelmen. Utrzymuje na wyspie dom, ale pani dziad wolałby dziedzica z jego krwi i kości. Ton Harwella wskazywał, że choć nie aprobuje kuzyna, nic więcej nie powie. - Nie jestem pewna, czy chcę, aby nie znany mi dziadek osądzał moje życie. - Spotkanie z nim opłaci się pani. Poza tytułem i posiadłością jest jeszcze dochód w wysokości dwóch tysięcy funtów rocznie. - Zakaszlał. - Kapitan Melbourne jest wybitnym oficerem, ale kariera wojskowa rzadko bywa lukratywna, zwłaszcza w czasie pokoju. Zagryzła wargi. Powinna powiedzieć o śmierci Colina. Jednak jeśli dziadek gotów jest rozważyć jej osobę tylko jako mężatki, ujawnienie prawdy oznaczać będzie utratę tej zesłanej przez niebiosa szansy na finansowe zabezpieczenie. Inna możliwość, znalezienie drugiego męża, była wykluczona, nawet gdyby przyniosła jej dziesięć tysięcy funtów rocznie. Grając na zwłokę zapytała: - Czy mój dziadek jest teraz w Londynie? - O, nie, od lat nie opuszcza wyspy. Jak powiedziałem, podupadł mocno na zdrowiu. Harwell sprawiał wrażenie zakłopotanego. - Zaistniało drobne nieporozumienie. Jest przykuty do łóżka, a lekarze twierdzą, że nie przeżyje lata. Chociaż jego wola jest nadal bardzo silna, ciało ogromnie osłabło. Z tego powodu pragnie, aby natychmiast wyruszyli państwo na Skoal. - A co, jeśli nie spodoba mu się to, co zobaczy?

- Nie musi zostawić pani ani pensa. - Prawnik uśmiechnął się. - Nie ma jednak powodu, aby miał potępić wnuczkę. Słyszał o świętej Katarzynie i jej pracy na polach bitwy w Hiszpanii. Bardzo chce panią poznać. - To nie jest obustronne uczucie - stwierdziła sucho. - Jaki człowiek wydziedziczyłby syna za poślubienie tak wspaniałej kobiety jak moja matka? - Uparty - powiedział cicho Harwell. - I samotny. Rozumiem pani wątpliwości, ale proszę starannie wszystko rozważyć. Dziedzic jest pani krewnym. Odrzucając jego propozycję, pozbawi pani dziedzictwa nie tylko siebie, ale i córkę, i wszystkie swoje ewentualne przyszłe dzieci. Co więcej, odetnie się pani od własnego, unikatowego dziedzictwa. Słysząc tęsknotę w głosie radcy, zapytała: - Dobrze pan zna wyspę? - Mój ojciec tam się urodził. Był londyńskim przedstawicielem dziedzica przede mną. Wielokrotnie odwiedzałem wyspę. To dzikie i piękne miejsce. - Na twarzy doradcy prawnego ukazał się trochę zażenowany uśmiech. - Ktoś mógłby powiedzieć, że magiczne. Jeszcze raz w głowie Catherine zabrzmiał głos matki: „Żonkile już chyba przekwitły na wyspie”. Ojciec przez chwilę milczał, a potem odpowiedział: „Wkrótce i tu przekwitną”. Była jeszcze za mała, aby w tych słowach rozpoznać zadumę i tęsknotę. Nagle zapragnęła zobaczyć wyspę, która ukształtowała rodziców. A także, jeśli to możliwe, zyskać dziedzictwo, dzięki któremu ona i Amy osiągną finansową niezależność. Wstała. - Muszę przemyśleć wiele spraw. Jutro zapoznam pana z moją decyzją. - Doskonale. - Prawnik również wstał. - Proszę przyjść z mężem. Pani decyzja dotyczy go bezpośrednio. Po omacku wyszła z budynku. Taki spadek rozwiązałby wszystkie problemy. Ale jedna rzecz była wyjątkowo jasna: potrzebuje męża, i to szybko.

18 Minęły lata od chwili, kiedy Michael ostatni raz przekroczył próg Ashburton House, ale dom się nie zmienił. Wciąż był wielki, wspaniały i przytłaczający. Lokajowi Riggsowi przybyło jeszcze trochę siwych włosów, jednak na jego twarzy nadal malowała się wyniosłość. Michael podał mu kapelusz. - Przypuszczam, że czuwanie przy umierającym odbywa się w apartamentach księcia? - Tak, lordzie Michaelu. Michael odwrócił się i ruszył w górę majestatycznych schodów. Wchodząc po wypolerowanych marmurowych stopniach, wspominał, jak to kiedyś zjeżdżał po krętych poręczach. Za każdym razem, gdy złapano go na gorącym uczynku, popadał w tarapaty, jednak nie zniechęcił się do zabawy. Chociaż wygląd zewnętrzny rezydencji nie uległ zmianie, Michael wyczuwał subtelną różnicę w atmosferze. Była naładowana ciszą zapowiadającą śmierć. Przed drzwiami wiodącymi do komnat księcia stał lokaj w pudrowanej peruce i spodniach do kolan. Rozpoznając członka rodziny Kenyonów ukłoniwszy się, otworzył drzwi. Michael wziął głęboki oddech, wszedł do środka i minąwszy salon, znalazł się w sypialni ojca. Nie pamiętał, czy kiedykolwiek przedtem przekroczył próg tego pokoju; miał wrażenie, że nie. Nigdy nie byli sobie bliscy. Sypialnię spowijały ciemności, a powietrze przesycone było ciężkim zapachem lekarstw i rozkładu. Widok leżącego w łóżku wymizerowanego ojca wywołał szok. Potężnego niegdyś mężczyznę pomniejszały teraz aksamitne portiery i masywne, rzeźbione słupki podtrzymujące baldachim. Nagle zrozumiał, że potwór jego dzieciństwa umiera. Jako żołnierz szanował siłę i nieodwołalność śmierci. Odczuwał niewielkie współczucie. Czwarty książę Ashburton trafił wreszcie na przeciwnika, którego nie jest w stanie zmusić do uległości. W pokoju zgromadziła się niespokojna grupka: brat, siostra, ich szacowni małżonkowie, osobisty służący księcia, sekretarz i kilku lekarzy. Siostra Michaela, hrabina Herrington, warknęła do przybysza: - Jestem zaskoczona, że cię widzę. Zacisnął usta. - Jeśli moja obecność jest ci niemiła Claudio, łatwo można to naprawić. Brat wzdrygnął się, słysząc tę wymianę zdań. - To nie miejsce na kłótnie. Zaprosiłem Michaela, bo ojciec pragnął go widzieć. Wszystkich Kenyonów charakteryzował wysoki wzrost, ciemne, kasztanowe włosy i rzeźbione rysy. Markiz Benfield miał jednak zimne oczy i żelazny autorytet człowieka wy-

chowanego na przyszłego księcia. W dzieciństwie, przez krótki okres, bracia zgadzali się ze sobą. Dzieliły ich zaledwie dwa lata i mały Michael nazywał brata Stephenem. Od tamtej pory minęły niemal wieki. Już nie zwracał się do brata inaczej jak Benfield. - Czy to Michael? Chrapliwy szept skierował uwagę wszystkich na łóżko. - Tak, sir. Przyjechałem. - Michael podszedł bliżej i spojrzał na ojca. Książę wyglądał niczym własny cień. Miał osłabione ciało i wolę, ale w jego oczach nadal tlił się płomień. - Niech wszyscy wyjdą. Z wyjątkiem Michaela i Benfielda. - Ależ ojcze... - chciała zaprotestować Claudia. Książę przerwał jej: - Wyjść! Osobom opuszczającym komnatę towarzyszyło szuranie. Claudia nie odważyła się sprzeciwić poleceniu; z twarzą zesztywniała ze złości wyszła również. Michael spojrzał na Benfielda, ale brat tylko lekko potrząsnął głową. W ciemnościach bardzo przypominał Michaela. - Chcesz wiedzieć, czemu cię wezwałem. - Książę nie pytał, a tylko stwierdzał fakt. Michael zebrał się w sobie. Był cholernym głupcem myśląc, że istnieje szansa na zbliżenie. Tam, gdzie nawet przez moment nie było harmonii, nie ma miejsca na żadne pojednanie. Zastanawiając się, jaką to pożegnalną strzałę ojciec ukrywa w zanadrzu, powiedział: - Łatwo przewidzieć, że w takim momencie ojciec chce widzieć wszystkie swoje dzieci. Książę wykrzywił twarz. - Nie jesteś moim synem. - Jak pan sobie życzy, sir - odrzekł chłodno Michael. - Wydziedziczenie nie dziwi mnie, chociaż nawet nie wiem, jakie przestępstwo popełniłem. Nigdy tego nie zrozumiałem. W wyblakłych od starości, niebieskich oczach księcia pojawił się płomień. - Nie jesteś moim synem! Czy można to jeszcze wyraźniej powiedzieć? Ta dziwka, twoja matka, sama to przyznała. Michael czuł, że jego płuca zaciskają się, ledwie mógł oddychać. Próbując odzyskać kontrolę, przeniósł wzrok z księcia na Benfielda. Dostrzegł ten sam układ twarzy, te same oczy, które patrzyły na niego co rano z lustra. - Z całym szacunkiem, wyglądam jak Kenyon. Być może skłamała, aby cię rozzłościć. Wszyscy wiedzieli, że książę i księżna walczą ze sobą jak żmije w jamie. Twarz księcia poczerwieniała z gromadzonej przez lata wściekłości.

- Powiedziała prawdę. Twoim ojcem był mój młodszy brat, Roderick. Sam ich kiedyś nakryłem. Benfield wstrzymał oddech. Na jego twarzy malowało się takie samo zaskoczenie, jak na twarzy Michaela. - Nie znosiła moich romansów, postanowiła więc odpłacić mi tą samą monetą kontynuował książę. - Zawsze lubiła Rodericka. Według niej był przystojniejszy i lepszy w łóżku. Mówiła, że powinienem okazać wdzięczność, bo jeśli coś się stanie Benfieldowi i ty przejmiesz dziedzictwo, książę nadal będzie Kenyonem. Wdzięczny! Suka, zdradziecka żmija. Wiedziała, że nie miałem innego wyboru, musiałem cię zaakceptować, więc wyznała mi prawdę. Rozkaszlał się. Benfield pospiesznie podał mu szklankę wody, ale stary odsunął ją. - Roderick mnie nie lubił, bo byłem starszy. Georgiana dała mu nie tylko okazję przyprawienia mi rogów, ale i szansę na to, że jego syn zostanie dziedzicem. Para niegodziwców. Michael zesztywniał, jego płuca ledwie mogły wciągać powietrze. Dziwnie się czuł dowiadując się, że został poczęty tylko jako pionek w grze między dwojgiem zawsze nienawidzących się ludzi, Nic dziwnego, że jego dzieciństwo przeniknięte było wrogością. - Dlaczego postanowiłeś powiedzieć mi to teraz? - Mężczyzna ma prawo wiedzieć, kto jest jego ojcem. - Książę wykrzywił usta. Ponieważ Benfield zostanie głową rodziny, też powinien znać prawdę. Może teraz weźmie się do roboty i spłodzi syna. Poza tym jest miękki i gdyby nic nie wiedział, mógłby potraktować cię jak członka rodziny. - Nie musisz się martwić - powiedział Michael, niezdolny do ukrycia złości. - Nigdy nie miał dla mnie braterskich uczuć. - Jesteś taki jak Roderick - warknął książę, stara furia skaziła rysy jego twarzy. - Te same przeklęte zielone oczy. Bystry, silny, arogancki, we wszystkim lepszy niż mój własny syn. - Ignorując zduszony okrzyk Benfielda, zakończył: - Powinienem wysłać cię do Indii, tak jak to zrobiłem z Roderickiem. Michael zapragnął wysmagać starego biczem, skrzywdzić człowieka, który znęcał się nad nim przez całe życie. Ale po co? Książę umierał, a gryząca go nienawiść była wystarczającą karą. - Przypuszczam, że powinienem podziękować za szczerość. Żegnam, sir. Życzę spokojnej śmierci. Kościste palce księcia wbiły się w pościel.

- Nienawidzę twojego istnienia, ale... nie mogę cię nie szanować. Z honorem służyłeś w armii, samodzielnie zdobyłeś fortunę. Chciałbym mieć takiego dziedzica. - Rzucił Benfieldowi pogardliwe spojrzenie, potem ponownie skierował wzrok na Michaela. Chciałem drugiego syna. Zamiast niego dostałem ciebie. - Byłbym pańskim synem, gdyby pan tego chciał - sucho stwierdził Michael. Czując, że za chwilę się załamie, ruszył do drzwi. Poszarzały Benfield chwycił go za ramię. - Michaelu, poczekaj! - Na co? Książę powiedział wszystko, co warto było powiedzieć. - Michael uwolnił rękę. - Nie martw się. Już nigdy nie zapukam do twoich drzwi. Życzę ci wiele radości z dziedzictwa. Benfield otworzył usta, chciał coś powiedzieć, ale uciszyło go lodowate spojrzenie Michaela. Otworzył drzwi do salonu księcia. Claudia i pozostali gapili się, próbując odgadnąć, co zaszło. Nie patrząc na boki, Michael przeszedł przez pokój do holu. Na dół, po gładkich schodach, z jedną ręką na poręczy czuł się znacznie mniej pewnie, niż to udawał. Minął lokaja, potem znalazł się na cudownie rześkim powietrzu, które ukoiło duszące gorąco w jego płucach. Był bękartem. To wyjaśniało wszystko: nieskrywaną nienawiść księcia, nieszczerość, z jaką matka głaskała go i psuła, gdy była w odpowiednim nastroju. Claudia i Benfield wyczuli postawę księcia i sami nabrali pogardy do Michaela. To, co powinno być rodziną, zamieniło się w koszmar. Nigdy nie poznał Rodericka; umarł w Indiach Zachodnich, gdy Michael był niemowlęciem. Mgliście pamiętał, jak najstarsza niania Kenyonów mawiała, że jest kopią biednego, kochanego wujka. Te słowa zawierały znacznie więcej prawdy niż mogła przypuszczać. Postanowił nie wracać jeszcze do domu Luciena, ruszył w przeciwnym kierunku. Teraz, gdy minął już pierwszy szok, uzyskana wiedza dawała mu dziwną wolność. To nie była jego wina. Nie zrobił nic, co usprawiedliwiałoby bezlitosną krytykę i okrutne baty, jakie otrzymywał od ojca. Nie, od księcia. To nie jego wady spowodowały, że wysłano go do Eton zamiast do Harrow, tradycyjnej szkoły Kenyonów. Wszystkie próby, jakie podejmował, aby stać się najlepszym, udowodnić swoją wartość, z góry skazane były na niepowodzenie, ponieważ nic nie mogło zmusić księcia, aby go zaakceptował. Jednak te usiłowania nie poszły na marne. Ukształtowały jego charakter,

zrobiły z niego człowieka, jakim jest teraz. Będąc wyobcowany, potrafił wczuć się w sytuację innych wyobcowanych. Była to cecha niezwykła dla syna księcia. Dzięki tej empatii zyskał przyjaźń takich ludzi jak Nicholas czy Kenneth, a w efekcie ogromnie wzbogacił własne życie. Chociaż wiadomość wstrząsnęła nim, tak naprawdę nie miała znaczenia. Nie zmieniła go jako mężczyzny, nie powiększyła słabości ani nie umniejszyła siły. Jeśli kiedykolwiek powie przyjaciołom prawdę, ich stosunek do niego pozostanie taki sam. Gdy dorastał, dawali mu schronienie, zarówno w sensie dosłownym, jak i duchowym; teraz też go nie odepchną. Dzięki przedsięwzięciom górniczym i inwestycjom zdobył bogactwo. Chciał udowodnić księciu, że nie potrzebuje jego pomocy. Dzięki temu wydziedziczenie nie ma dla niego znaczenia. W świetle nowej wiedzy ponownie interpretował przeszłość. Nie stracił rodziny; tak naprawdę nigdy jej nie miał. Ze zdziwieniem odkrył, że przestał nienawidzić księcia. Lepszy mężczyzna mógłby traktować bękarta łaskawiej, ale w sercu księcia nigdy nie zagościła dobroć. Cechowało go okrucieństwo; inaczej nie odniósłby się tak pogardliwie do Benfielda. Kierowały nim dwie namiętności: duma i posiadanie. Niełatwo było mu znieść ciągłą. konfrontację z dowodem własnego upokorzenia. Spacer uspokoił Michaela. Wrócił do Strathmore House. Lepiej jest znać prawdę niż pozostać w nieświadomości. Czuł się jednak tak wyczerpany, jak podczas długiej rekonwalescencji po Waterloo. Dziękował Bogu za Nicholasa i Clare, za to, że wzięli go pod swój dach i opiekowali się nim jak bratem. Mając takich przyjaciół, nie potrzebował rodziny. Spokojem Michaela zachwiał dopiero lokaj, wręczając mu wizytówkę. - Milordzie, jakaś dama czeka na pana. Serce waliło jej mocno, gdy otwarto drzwi i usłyszała znajome kroki. Przyoblekła przejrzystą maskę świętej Katarzyny, a potem powoli odwróciła się od okna. Tamtego dnia w parku Michael sprawiał wrażenie młodszego i bardziej beztroskiego. Teraz, z bliska, zobaczyła, że linie w kącikach oczu pogłębiły się, wyglądał na wyczerpanego. Ale kiedy przemówił, w jego głosie było dawne ciepło. - Catherine? Mój Boże, czy potrafi przebrnąć przez to oszustwo? Z zaciśniętym gardłem powiedziała: - Przepraszam, że zawracam panu głowę, lordzie Michaelu. - Catherine, czemu tak oficjalnie? - Przeszedł przez pokój i pocałował ją delikatnie, po przyjacielsku. - Dobrze cię widzieć. Jak zawsze wyglądasz uroczo.

Uwolnił jej ręce i zapytał: - Jak się ma Amy? A Colin? - Amy jest cudowna. Nie poznałbyś jej. Od ostatniej wiosny urosła prawie o osiem centymetrów, przysięgam. Colin - zawahała się przez moment, szukając słów zbliżonych do prawdy - wciąż przebywa we Francji. Michael, niczego nie podejrzewając, powiedział: - Zagubiłem gdzieś dobre maniery. Proszę, usiądź. Zadzwonię po herbatę. Musiała zacząć mówić, zanim całkowicie straci panowanie nad sobą. - Lepiej chyba od razu przystąpię do rzeczy. Potrzebuję dość niecodziennej przysługi. Gdy usłyszysz, o co chodzi może... zechcesz mnie wyrzucić. Michael spoważniał i spojrzał na nią uważnie. - Nigdy - powiedział spokojnie. - Catherine, zawdzięczam ci życie. Możesz prosić mnie o wszystko. - Niepotrzebnie wyolbrzymiasz moje zasługi. - Przełknęła ślinę i przypomniała sobie, z jakim kłamstwem tutaj przybyła. - Bardzo mi przykro ale... potrzebuję męża. Tymczasowego męża.

19 Michael patrzył na Catherine zastanawiając się, czy właściwie zrozumiał jej słowa. Oczywista, wulgarna interpretacja, nie mogła wchodzić w rachubę. Może spadł na głowę z konia i wszystkie wydarzenia tego dnia są tylko gorączkowym majaczeniem? - Słucham? - Przepraszam. Mam straszny bałagan w głowie. - Usiadła i wzięła głęboki wdech. Właśnie wyszłam z biura doradcy prawnego, który oświadczył, że jestem jedyną wnuczką dziedzica Skoal. Dziadek chce dokładnie przyjrzeć się mnie i mężowi, aby stwierdzić, czy jesteśmy godni odziedziczenia wyspy. Według słów pana Harwella, dziedzic jest bardzo chory, nie można więc odkładać wizyty. Miną tygodnie, zanim wiadomość dotrze do Colina i wróci z Francji. Do tej pory dziadek może umrzeć, a ja stracę szansę. - Z Londynu dojedziesz na Skoal w ciągu dwóch, trzech dni. Catherine uśmiechnęła się smutno. - Ja sama nie wystarczę. Pan Harwell twierdzi, że dziadek chce ocenić nas oboje. W przeciwnym razie zostawi wyspę komuś innemu. - Odwróciła wzrok. - Ponieważ Colin na pewno nie zdoła wrócić na czas, czy mógłbyś... pojechać Ze mną i przez kilka dni udawać mojego męża? Prośba Catherine okazała się równie szokująca jak oświadczenie księcia. - Żartujesz? - Nie. - Zagryzła wargę. - Wiem, że to niegodziwe, ale nie potrafię wymyślić lepszego rozwiązania. Bez wątpienia, Bóg ma bardzo dziwne poczucie humoru. - Innymi słowy, chcesz, abym wziął udział w mistyfikacji i pomógł ci oszukać dziadka. - Brzmi to okropnie, prawdą? Nie zachwyca mnie ten pomysł, ale szczerze mówiąc, spadek bardzo mi się przyda. Bardzo. - Ponuro wykrzywiła usta. - A stawiając sprawę jeszcze bardziej otwarcie, dziadek chyba łatwiej zaaprobuje ciebie niż Colina. Zakładam, że dziedzic poszukuje odpowiedzialnej osoby, aby w jej ręce złożyć los Skoal. A Colin Melbourne nie należy do mężczyzn niezawodnych. Mając w pamięci oznaki finansowych kłopotów w Brukseli, Michael doskonale rozumiał, jakie znaczenie ma dla niej ten spadek. Catherine mówiła dalej: - Oszustwo nikogo nie krzywdzi. Kobieta może zarządzać posiadłością równie dobrze

jak mężczyzna, a ja nauczę się wszystkiego, co będzie potrzebne. Czy ona przypadkiem nie boi się, że Melbourne odmówi spędzenia reszty życia odcięty od świata, pomyślał Michael. Albo może ma już dość niewierności małżonka i pragnie zbudować własne życie? Tak czy inaczej, nie mógł zapytać o przyczyny. Były jednak inne pytania, na które musiał znać odpowiedź. - Już samo kłamstwo spęta cię łańcuchami. Czy jesteś na tyle dobrą aktorką, żeby przedstawić mnie jako swego męża? Na chwilę, na tyle, ile trwa kilka uderzeń serca, zamknęła oczy. Potem otworzyła je i stwierdziła lekko: - Jestem doskonałą aktorką, Colinie. Zrobię wszystko, co trzeba. Przed Michaelem ponownie stała pogodna święta Katarzyna. Nazwała go imieniem męża z takim przekonaniem, że poczuł dreszcz. Czy wszystkie kobiety są urodzonymi oszustkami? Dobrze, że ona w niczym nie przypomina Caro, wtedy byłaby niebezpieczna. Może Catherine poradzi sobie z mistyfikacją, ale czy on również? Dużo czasu spędzą razem, udając przy ludziach fizyczną i psychiczną bliskość wynikającą z wieloletniego małżeństwa. Na osobności musi utrzymać dystans. Wobec uczuć, jakie w nim wzbudziła, taka sytuacja będzie czystym piekłem. Oczywiście, ona nie zna jego uczuć. Poza tym jest w niej niewinność długoletniej mężatki, żyjącej w monogamii kobiety. Zapomniała już, jakimi nieokiełznanymi bestiami bywają mężczyźni; jeśli w ogóle kiedykolwiek o tym wiedziała. Jednak nie mógł jej odmówić. Nie tylko dlatego, że przyrzekł wszelką pomoc, ale też nie był w stanie oprzeć się perspektywie przebywania z nią. Był zatem takim głupcem jak zawsze. - Zgadzam się. Mogę być twoim tymczasowym mężem. Odetchnęła z ulgą. - Bardzo ci dziękuję. Nikomu innemu nie mogłabym powierzyć tej sprawy. Pewnie dlatego, że inni twoi przyjaciele mają więcej rozumu, pomyślał ponuro Michael. - Skoro czas odgrywa tak istotną rolę, może już jutro wyruszymy na Skoal? - Wspaniale. - Zmarszczyła czoło. - Nie masz żadnych zobowiązań towarzyskich? - Nic, czego nie dałoby się bez trudu odwołać. - Wielkie dzięki, Michaelu. Nie wiem, co bym bez ciebie zrobiła. - Wstała. - Wrócę do biura pana Harwella i powiem, że jedziemy. Na pewno będzie miał dla mnie jakieś instrukcje. Poza tym wspominał, że jeśli zdecyduję się pojechać, wyposaży mnie w środki finansowe na podróż.

- Nie ma potrzeby. Zajmę się wydatkami. - W żadnym razie nie mogę na to przystać. - Czemu nie? Jestem przecież twoim mężem - powiedział swobodnie. - Co więcej, jeśli twój dziadek należy do osób, które tyranizują innych, przyjmując jego pieniądze znajdziesz się w niewygodnej sytuacji. - Wyrastając w domu księcia Ashburton, Michael stał się ekspertem w sprawach pieniędzy i władzy. - Nie pomyślałam. - Rozważyła tę kwestię. - Tak, rzeczywiście, wolę być dłużna tobie niż nieznanemu dziadkowi, jednak gdy tylko będę mogła, oddam wszystko. - Doskonale. - Michael otworzył przed nią drzwi salonu. - Zawiozę cię do prawnika. - To nie jest konieczne. Uniósł brwi ruchem, jakim zwykł onieśmielać młodych podporuczników. - Oczekuję, że moja żona będzie wypełniać wolę męża. Uśmiech rozjaśnił jej twarz i spowodował, że wyglądała o wiele młodziej niż przed kilkoma minutami. - Postaram się być bardziej posłuszna, kochany. - Nie próbuj zbyt mocno, lubię cię taką, jaka jesteś. Przez dłuższą chwilę patrzyli na siebie. Zastanawiał się, czy ona wie, w jak niebezpieczną grę się wikła. Postanowił postępować w stosunku do niej honorowo, ale jest tylko człowiekiem. Catherine mu ufa. Musi o tym pamiętać. Czując jednocześnie wyrzuty sumienia i ulgę, Catherine wsiadła do kariolki Michaela. Była podła oszukując go, kiedy okazał jej tak wielką pomoc. Mimo to nie potrafiła znaleźć innego rozwiązania. Nawet Anne nie mogła wyjaśnić, dlaczego drugie małżeństwo jest niemożliwe. Nie chciała też sprawić, by poczuł się zobowiązany i rozwiązał problem proponując jej swoje nazwisko. Zasługiwał na lepszą żonę; na tę cudowną dziewczynę z parku z lśniącymi ciemnymi włosami i ciepłym, serdecznym uśmiechem. Zasługiwał na prawdziwą kobietę, a nie taką bezwstydną oszustkę jak Catherine Melbourne. Odrzuciła poczucie winy i opowiedziała mu wszystko, czego dowiedziała się o rodzicach i wyspie Skoal. Michael powoził kariolką wśród gęstego, popołudniowego ruchu ulicznego. Gdy skończyła, zmarszczył czoło. - Twój dziadek jest prawdziwym tyranem. Dobrze, że nie jedziesz tam sama. Zgodziła się. Przebywanie przez tyle czasu razem z Michaelem okaże się zapewne trudnym zadaniem, jednak przy nim będzie się czuła bezpieczniej. - Myślę, że zarówno twój dziadek, jak i jego doradca wiedzą tyle o tobie i twojej rodzinie, że powinnaś opowiedzieć mi więcej o Colinie. W ten sposób może uda mi się

uniknąć błędów - ciągnął. Przez chwilę zastanawiała się, co Michael powinien wiedzieć. - Ojciec Colina był amerykańskim lojalistą. Po rewolucji pozostał w szeregach brytyjskiej armii. Jego matka też była Amerykanką, więc Colin nie ma w Anglii bliskich krewnych. Dorastał w armii, a to oznacza, że nie istnieje żadne miejsce, które mógłby nazwać domem. Zanim przyłączył się do regimentu, chodził do szkoły w Rugby. Kiedy go poznałam, jego rodzice już nie żyli. - Wyliczając suche fakty z życia Colina, poczuła nagły przypływ smutku. Zamrugała oczami, by odpędzić łzy, a potem mówiła dalej. - Chociaż nie jesteście do siebie podobni, na szczęście do was obu pasuje taki ogólny opis: wysoki, ciemnowłosy, postawny żołnierz. - Nietrudno będzie zapamiętać jego historię, a ponieważ brytyjscy oficerowie na ogół nie noszą mundurów poza służbą, nie muszę więc na gwałt szukać uniformu dragonów. - Po mistrzowsku przeprowadził kariolkę między dwoma nieruchomymi beczkowozami. - Czy zabierzesz na Skoal Amy? Podejrzewam, że twój dziadek chciałby ją poznać. Catherine gwałtownie potrząsnęła głową. - Nie zamierzam wplątywać jej w niepewną historię. Dziedzic może okazać się jakimś monstrum. Poza tym, nie chciałabym, aby uczestniczyła w oszustwie. - Masz rację. Oszustwo jest dla dorosłych. - Powiedział to przekornie. - Czy masz ją z kim zostawić? Jeśli nie, jestem pewien, że Strathmorowie z radością dadzą jej gościnę. - Nie trzeba. Zatrzymałyśmy się u Mowbrych. Jak może pamiętasz, Anne i Charles mieszkają u jego owdowiałej matki. - Zachichotała. - Amy z radością odnowiła przyjaźń z Clancym i Ludwikiem Leniwym. Uśmiechnął się bezwiednie. - Sam tęsknię za tą bestią. Jak się czuje Charles? Przez chwilę wahała się, czy może odważyć się poprosić o następną przysługę; doszła jednak do wniosku, że dla przyjaciół powinna to uczynić. - Całkowicie już wyzdrowiał, ale nie może znaleźć pracy. - Wielu byłych żołnierzy ma ten sam problem. - Michael w zamyśleniu złączył brwi. Książę Candover, czyli mój przyjaciel Rafe, jest właścicielem kilkunastu majątków i przedsiębiorstw. Właśnie wczoraj wieczorem wspominał, że dżentelmen, który przez ostatnie trzydzieści lat był kimś w rodzaju generalnego zarządzającego, niedługo odchodzi na emeryturę. Rafe pytał, czy znam kogoś, kto mógłby pracować ze starym Wilsonem, a potem całkowicie przejąć jego obowiązki. Prócz inteligencji, uczciwości pracowitości zarządzający powinien mieć umiejętność przewodzenia innym i właśnie dlatego Rafe myślał o jakimś

byłym oficerze. Moim zdaniem, dogadaliby się z Charlesem. - To brzmi wspaniale. Jesteś taki dobry, Michaelu. Wzruszył ramionami. - Rafe ucieszy się kimś o przymiotach Charlesa. Powiem mu, żeby w najbliższych dniach oczekiwał jego wizyty w Candover House. Dotarli na miejsce. Michael rzucił monetę chłopcu, który przytrzymał konie, potem zeskoczył na ziemię i pomógł wysiąść Catherine. Obdarzyła go niepewnym uśmiechem. - Zaraz rozpocznie się pierwszy akt maskarady. Szelmowski błysk w jego zielonych oczach napełnił ją otuchą. - Postaram się jak najmniej mówić - obiecał. - To z pewnością nie przysporzy nam kłopotów. Spotkanie przeszło gładko. Decyzja Catherine zachwyciła pana Harwella. Widać również było, że aprobuje towarzyszącego jej „męża”. Gdy ponownie znaleźli się w kariolce, Catherine odetchnęła z ulgą. - To życzliwy nam człowiek, nie sądzisz? - Jak dotąd wszystko idzie dobrze. Odwieźć cię do domu? . Pomyślała, że nie może dopuścić do jego spotkania z Mowbrymi. Jeśli ktoś wspomni o śmierci Colina, oszustwo wyjdzie na jaw i Michael będzie wściekły. W końcu i tak się dowie, że owdowiała, ale z powodu wyciszenia sprawy przez rząd zdoła prawdopodobnie ukryć prawdziwą datę śmierci męża. Dobry Boże, ona spaceruje nad brzegiem przepaści! - Lepiej będzie, gdy zostawisz mnie chociaż dwie przecznice od domu. - Nie chcesz, aby Anne i Charles widzieli nas razem? - Spojrzał na nią z ukosa. - Jeżeli przywiązujesz wagę do pozorów, nie poradzimy sobie z maskaradą. - Żadna kobieta, która wędrowała z wojskiem przez Hiszpanię, nie przejmuje się zbytnio nakazami dobrego wychowania - odrzekła lekko. - Jednak im mniej ludzi będzie wiedziało o naszej eskapadzie, tym lepiej. - Zatem nie zabieramy żadnych służących. - Pokiwał głową. - Ta część operacji jest prosta, ale czy masz wyobrażenie, ile komplikacji może z tego wyniknąć w przyszłości? Świadomość możliwych kłopotów zawiązywała jej żołądek na supeł. Usiłując mówić ze spokojem, stwierdziła: - Myślałam o tym. Na rozwiązywanie problemów przyjdzie czas, kiedy się pojawią. Tę prawdę również odkryłam w Hiszpanii. Nie zawracaj sobie głowy jutrzejszymi kryzysami, póki nie rozwiążesz dzisiejszych. - Uśmiechnęła się niepewnie. - Z twoją pomocą dzisiejszy kryzys został przezwyciężony.

- Nieustraszona kobieta - przesłał jej ciepły uśmiech. - To szalone przedsięwzięcie, ale muszę powiedzieć, że z zainteresowaniem przyjrzę się naszemu małżeństwu. Ona też z przerażającą niecierpliwością pragnęła tego widoku. Gdy tylko Michael przekroczył próg Strathmore House,, lokaj powiedział, że hrabia pragnie go widzieć. Zastanawiając się, co jeszcze może się wydarzyć w tym niesamowitym dniu, Michael poszedł do gabinetu przyjaciela. Na jego widok Lucien wstał i powiedział ze smutkiem: - Ten list przyszedł przed chwilą. Papier otaczała czarna obwódka. Michael zrozumiał, dlaczego przyjaciel postanowił dać mu list osobiście. Przełamał pieczęć i przeczytał wiadomość. - Od Benfielda - stwierdził obojętnie. - Książę Ashburton nie żyje. Musiał wyzionąć ducha wkrótce po moim odjeździe. - Przykro mi - powiedział cicho Lucien. - Nieważne, jak złe były wasze stosunki, utrata ojca zawsze jest bolesna. - Bez wątpienia oznacza koniec pewnej epoki, ale nie marnuj współczucia na mnie. Michael patrzył na nagryzmolone linijki. Benfield jest odpowiedzialnym człowiekiem. Będzie z niego dobry książę. Lepszy niż przepełniony złością i goryczą stary, którego teraz zastąpi. Zaproponował nawet Michaelowi spotkanie, sugerując, że mają wiele spraw do omówienia. Michael nie potrafił wymyślić nic, co miałby powiedzieć Benfieldowi. Przytknął więc róg listu do płomienia świecy na biurku. Papier sczerniał, a następnie zajął się płomieniem. Gdybyś tego chciał, byłbym twoim synem. Poczuł ucisk na piersi; ogarnął go bolesny żal. Gdyby stary książę pragnął synowskiej miłości i lojalności, bez trudu mógł je mieć. Michael desperacko pragnął kochać; być może właśnie dlatego tak nierozsądnie kochał w późniejszych latach. Zanim płomienie zdołały dotrzeć do palców, rzucił palący się papier do kominka. - Jutro wyjeżdżam prawdopodobnie na jakieś dwa tygodnie. - Domyślam się, że pogrzeb odbędzie się w Ashburton. - Na pewno, ale nie tam jadę. Mam do załatwienia zupełnie inną sprawę. - Nie weźmiesz udziału w pogrzebie? - Głos Luciena zdradzał oburzenie, no ale on kochał swego ojca. - Byłbym tam niemile widziany. - Michael nie czuł się jeszcze na siłach wyjaśnić sytuacji, nawet Lucienowi. Patrzył tylko, jak papier zamienia się w popiół. Przy odrobinie szczęścia już nigdy nie spotka nikogo z Kenyonów. Podniósł głowę. Na twarzy Luciena malował się niepokój. Przez ostatnie dwa lata

Michael nie widywał go u przyjaciół. Pragnął zapewnić Luciena, że tym razem nie ma powodów do zmartwień. Był jednak zbyt zmęczony, aby szukać właściwych słów. - Nie oczekuję żadnych pilnych wiadomości - rzekł. - Jeśli jednak będziesz musiał skontaktować się ze mną, znajdziesz mnie na wyspie Skoal pod nazwiskiem Colina Melbourne'a. Przyjaciel uniósł brwi. - Co ty knujesz? Oszustwo to raczej moja domena. - Chodzi o chwilę walki ze smokami. - Michael zamilkł. Nagle przypomniał sobie nianię. Fanny była pogodną, wiejską dziewczyną, a dla niego prawie matką. W wieczornych opowieściach połączyła świętego Jerzego i archanioła Michała w postać jednego zawadiackiego bohatera zwanego świętym Michałem. W tamtych czasach Michael marzył o walce ze smokami, uwalnianiu panien i innych wspaniałych czynach. Gdyby dokonał czegoś takiego, na pewno zyskałby aprobatę ojca i rękę najpiękniejszej księżniczki. Ale człowiek, którego uważał za ojca, wcale nim nie był, a piękna księżniczka oddała rękę innemu. Szkoda, że Fanny brakowało wykształcenia i nie mogła mu opowiedzieć historii Don Kiszota, niosącego w sobie prawdziwy obraz życia Michaela. Z kamienną twarzą zaczął mówić o planowanej inwestycji w spółce konstruującej silniki parowe. Lucien taktownie przemilczał zmianę tematu. Nie wracali już do zmarłego księcia Ashburton. Dopiero w łóżku Michael uzmysłowił sobie, jaki z niego szczęściarz. Sprawa Catherine mogła być antidotum na ostatnie wydarzenia. Inaczej czekałyby go koszmarne dni. Chciałem być drugim synem. Zamiast tego dostałem ciebie.

20 Zajechał powóz - oznajmiła Amy. Spojrzała na matkę. - Naprawdę nie mogę jechać? - Naprawdę. Muszę się najpierw upewnić, czy ten mój dziadek zasługuje na to, aby poznać moją córkę. - Catherine uścisnęła Amy. - Jeśli jednak zachowa się odpowiednio, któregoś dnia możesz zostać panią na Skoal! - To rzeczywiście brzmi nieźle - przyznała Amy. - Gdy polubisz starego dżentelmena, poślij od razu po mnie. - Zastanowię się. Obiecuję, że niedługo wrócę. Catherine wyszła na dwór w asyście całej rodziny i obu psów. Gdy woźnica układał bagaże, Anne powiedziała: - Wolałabym, żebyś nie podróżowała sama. - Przecież nie będę sama; towarzyszy mi woźnica oraz chłopiec pocztowy. Poza tym to jest Anglia, nie Hiszpania. Nic mi się nie stanie. - Popełniła następne kłamstwo; teraz wobec najlepszej przyjaciółki. Z ulgą wyruszyła w drogę. Pół godziny później dyliżans zatrzymał się przed zatłoczoną gospodą, aby zabrać Michaela. Po umocowaniu bagaży, wskoczył do pojazdu. - Jeśli nie masz nic przeciw podróżowaniu przez wiele godzin bez przerwy, dotrzemy na Skoal jutro wieczorem - powiedział. - Chciałabym, aby tak się stało. Bardzo jestem ciekawa tego dziadka. - Choć dyliżans był przestronny i bardzo wygodny, według niej Michael znajdował się zbyt blisko. Burzył spokój jej duszy. Zdążyła już przecież zapomnieć o jego przyciąganiu. Niewiele rozmawiali, każde zatopiło się we własnych myślach. Chociaż nie towarzyszyła im służba, naturalne dostojeństwo Michaela wzbudzało natychmiastowy szacunek i na każdym postoju otrzymywali najlepsze konie. Jechali w dobrym tempie. Michael doskonale znał drogę, a kiedy dotarli do wsi zwanej Wielkie Ashburton, w hrabstwie Wilt, Catherine zrozumiała tego przyczynę. Był dzień targowy, więc gdy przejeżdżali przez rynek, dyliżans musiał zwolnić. - Czy ta wieś ma jakiś związek z twoją rodziną? - zapytała sennie. Wyjrzał niewidzącymi oczami przez okno. - Opactwo Ashburton, siedziba rodziny, znajduje się niespełna trzy kilometry stąd wzdłuż drogi, którą właśnie minęliśmy. - Wielkie nieba. - Usiadła, a wszelka senność minęła. - To jest twój dom? - Urodziłem się tutaj i wychowałem. Mój dom jest w Walii.

- Czy w tym sklepiku kupowałeś słodycze? - spytała zafascynowana. - U pani Thomsen. Tak. Jego odpowiedzi były tak lapidarne, jakby miał przyznawać się do popełnienia morderstwa. Ponieważ nie chciał rozmawiać o przeszłości, obserwowała wieś i próbowała wyobrazić sobie małego Michaela biegającego po tych uliczkach. Ludzie robili wrażenie miłych, zadowolonych z życia. Nagle poczuła dreszcz. - Na wielu drzwiach zawieszono czarne wstążki. - Wczoraj umarł książę Ashburton. Spojrzała na niego myśląc, że się przesłyszała. - Twój ojciec umarł wczoraj, a ty nawet o tym nie wspomniałeś? - Nie było o czym mówić. - Wciąż wyglądał przez okno z twarzą nieruchomą niczym granit. Przypomniała sobie ten dzień w Brukseli, kiedy opowiadał o swojej rodzinie, i poczuła ogromne współczucie. Jego zaciśnięta ręka spoczywała na siedzeniu między nimi. Zakryła ją dłonią. - Moja wdzięczność jest jeszcze większa, że w takim momencie okazałeś się na tyle wielkoduszny i postanowiłeś mi pomóc. Nie spojrzał na nią, ale obrócił rękę i gwałtownie chwycił jej dłoń. - Całkiem na odwrót, to ja powinienem być ci wdzięczny. Chociaż nie odzywali się więcej, ich dłonie pozostały splecione jeszcze przez długi czas. Dopiero po zapadnięciu całkowitych ciemności zatrzymali się w zajeździe. Wynajęli dwa oddzielne pokoje. Taki obrót spraw ucieszył Catherine. Odświeżywszy się po podróży, zjedli kolację w prywatnym saloniku. Dzięki dobremu jedzeniu, miłej rozmowie i butelce doskonałego Bordeaux z obojga opadło napięcie. Po zjedzeniu ostatniego dania Michael wyciągnął małą książeczkę. - Zatrzymałem się u Hatcharda i znalazłem przewodnik po południowo - zachodnich hrabstwach. Piszą tu o wyspie Skoal. Chcesz dowiedzieć się, co nas czeka? - Tak. Moja ignorancja jest przerażająca. Kartkował książkę, szukając interesującego ich tematu. - Wyspa ma jakieś trzy na pięć kilometrów i dzieli się na Wielką Skoal i Małą Skoal. To właściwie dwie całkowicie od siebie oddzielone wyspy, połączone tylko naturalną groblą zwaną Szyja. Autor pisze, aby odwiedzający nie próbowali przekraczać Szyi nocą, przestrzegając przed „przeraźliwymi, ostrymi jak zęby skałami wystającymi z morza ponad sześćdziesiąt metrów poniżej”. Upiła trochę wina, rozkoszując się jego głębokim głosem.

- Wezmę to pod uwagę. - Wyspę zamieszkuje około pięciuset osób i więcej mew, niż chciałby autor kontynuował. - Rybołówstwo i uprawa roli to główne zajęcia mieszkańców. Skoal jest zasiedlona od „niepamiętnych czasów”, poza tym warto na nią zwrócić uwagę z powodu „mieszanki zwyczajów celtyckich, anglosaskich, normandzkich i wikingów”. Co więcej, należy do nielicznych w Europie terytoriów, gdzie zachował się ustrój feudalny. Oparła brodę na ręce i podziwiała pełne wyrazu cienie rzucane przez świece na twarz Michaela. - Co to oznacza w praktyce? - Mam nadzieję, że lubisz potrawy z gołębia. Tylko dziedzic ma prawo do gołębnika. Catherine roześmiała się. - I to ma być zasięg przywilejów feudała? Jestem rozczarowana. Sprawdził w książce. - No cóż, dziedzic składa przysięgę na wierność królowi Anglii, a to rzadkie zjawisko w dzisiejszych nudnych czasach. - Przejrzał następne strony. - Bez wątpienia jest jeszcze coś, ale autor jest raczej entuzjastą opisywania klifów i nadmorskich jaskiń. - Możesz sama przeczytać. - Dziękuję. - Podając książkę, musnął jej palce. Catherine odebrała sygnał. Intymność kolacji była właśnie tym, czego się obawiała prosząc o pomoc. Pociągała za sobą zbyt wielką bliskość, zbyt dużą tęsknotę. Wypiła wino i wstała. - Pójdę do łóżka. To był długi dzień. On także opróżnił kieliszek. - Jutrzejszy będzie jeszcze dłuższy. Gdy szli na górę, podtrzymywał jej ramię w zwyczajny, mężowski sposób. Jednak, gdyby naprawdę byli małżeństwem, jego spokojna uprzejmość i intensywna męskość nie robiłaby na niej takiego wrażenia. Nie czułaby słabości licującej raczej z szesnastolatką niż z dwudziestoośmioletnią wdową. Doszli do sypialni Catherine. Michael otworzył drzwi i cofnął się o krok, aby mogła wejść do środka. Spojrzała mu w oczy i pojęła, że niepotrzebnie wypiła drugi kieliszek. Nie była pijana, raczej rozluźniona. Gdyby pocałowała go na dobranoc, byłby to tylko zwykły, przyjacielski gest. Ale jak przyjemnie byłoby poczuć jego ramiona wokół siebie. Uświadomiła sobie, że przepływa przez nią pożądanie niczym ciepły syrop, słodki, roztapiający. Pożądanie to przecież zdradziecki wróg. Przełknęła ślinę. - Zapomniałam wcześniej wspomnieć, że Elspeth McLeod i Will Ferris pobrali się.

Zamieszkali w Lincolnshire i oczekują pierwszego dziecka. - Cieszę się. Sprawiali wrażenie dobranej pary. - Michael uśmiechnął się. - Elspeth była niemal tak nieustraszona jak ty. Ciepło zawarte w jego głosie omal nie zniszczyło resztek zdrowego rozsądku. Odezwała się pospiesznie: - Dobranoc, Michaelu. Ostrzegawczo przyłożył palec do jej ust. - Nie używaj tego imienia - powiedział cicho. - Wiem, że to trudne, ale musisz myśleć o mnie jak o Colinie. Odpowiedziała z wahaniem: - Łatwiej będzie mi zwracać się do ciebie jakimś pieszczotliwym określeniem. Pomyślała przy tym, że pozwoli jej to bezpiecznie wyrażać sekretną tęsknotę. - Spij dobrze, kochany. Podał jej klucz do pokoju. Tym razem dotknięcie nie wywołało mrowienia w palcach. Paliło! Zamknęła drzwi, przekręciła klucz w zamku, a potem padła na łóżko. Językiem dotknęła wargi w miejscu, gdzie musnął ją leciutko palcem. Chociaż potrafiła ukryć miłość, znacznie trudniej było nie ujawniać gry zmysłów. Zacisnęła pięści i zaczęła zastanawiać się, jakie są przyczyny, dla których musi opanować pożądanie. Po pierwsze, Michael uważa ją za czcigodną mężatkę. Po drugie, z powodu tej uroczej dziewczyny w parku, która rozśmieszyła Michaela. A przede wszystkim, ponieważ ona nie może znieść nieuniknionych konsekwencji namiętności. Argumenty wydały jej się poważne. Czemu więc nie ustąpiła gorączka rozpalająca krew? Przez całą noc rzucała się niespokojnie na łóżku. Niewielki port Penward był swoistą bramą wjazdową na Skoal. Zatrzymali się na samym brzegu, gdzie w zatoce kołysało się kilka przycumowanych łodzi rybackich. Catherine z ulgą wyszła z powozu; po dwóch dniach szybkiej jazdy była bardzo poobijana. Podeszli do jedynego człowieka, jakiego dostrzegli, był mocno zbudowanym mężczyzną. Siedział na kamiennym murze i patrząc na morze, pykał z glinianej fajki. - Przepraszam pana. Chcemy popłynąć na Skoal. Czy zna pan kogoś, kto by nas tam zabrał? - zapytał Michael. Mężczyzna odwrócił się, omiótł spojrzeniem Michaela i wbił wzrok w Catherine. - Pani musi być wnuczką dziedzica. Zamrugała zdziwiona.

- Skąd pan wie? - Ma pani wyspiarskie oczy - powiedział krótko. - Dziś rano przyszła wiadomość z Londynu, że wkrótce przybędziecie. Dziedzic wysłał mnie po was. - Wstał. - Jestem George Fitzwilliam. Popłyniecie ze mną na drugą stronę. Catherine i Michael wymienili spojrzenia. Prawnik nie zwlekał z wysłaniem informacji do dziedzica. Od tej chwili będą ciągle obserwowani. Przenieśli się z bagażami na łódź Fitzwilliama i odprawili powóz. Przed nimi było wzburzone morze. Wkrótce stracili z oczu ląd. Po chwili kapitan wskazał na południowy zachód. - Skoal - powiedział. Catherine obserwowała ciemny, postrzępiony kształt na horyzoncie. Słońce stało nisko na niebie, nie dając wystarczająco dużo światła, aby mogli rozróżnić szczegóły. Odległa wyspa powoli przemieniała się w klify i wzgórza. Nad głowami krążyły morskie ptaki, niespiesznie machając skrzydłami; na pustym niebie ich krzyki brzmiały żałobnie. Od czasu do czasu któraś mewa jak strzała nurkowała za zdobyczą w morze. Pożeglowali wokół wyspy, na tyle blisko brzegu, że widzieli fale rozbijające się o skały. Przewodnik prawdziwie informował o niesamowitej scenerii, ale pierwsze wrażenie, jakie odnieśli patrząc na Skoal, było odpychające. Catherine dziwnie się czuła na myśl, że ten odosobniony kawałek świata może stać się jej domem. Michael otoczył ją ramieniem. Nie wiedziała, czy ochrania ją przed chłodem, czy też pragnie uspokoić jej nerwy. Tak czy inaczej, była wdzięczna. W klifie ukazała się wyrwa. Fitzwilliam skierował łódź w tym kierunku. Gdy żeglowali między poszarpanymi kolumnami skał, Catherine wstrzymała oddech. Nocą albo podczas sztormu taka przeprawa byłaby niebezpieczna. Po chwili ich oczom ukazała się mała zatoczka z trzema basenami portowymi i kilkoma zacumowanymi łódkami. Gdy podpływali do brzegu, zza dwóch szop wytoczył się dziwny, niski powóz ciągnięty przez kilka kucyków. Gdy stanął, wyszedł z niego wysoki, szczupły mężczyzna o twarzy osmaganej wiatrem i bez pośpiechu podszedł do brzegu, gdzie Fitzwilliam cumował łódź. Michael wyskoczył na twardy grunt, a potem pomógł Catherine wydostać się z chyboczącej się na wodzie łodzi. Uwolniwszy się z jego uścisku, spojrzała na przybysza. Miał trzydzieści kilka lat, nosił zwykłe ubranie, bardziej pasujące do urzędnika niż dżentelmena, ale czuło się, że cieszy się spokojnym autorytetem. Skinął głową.

- Pani Melbourne, jak przypuszczam. Otworzyła

usta,

by odpowiedzieć,

ale milczała zaskoczona jego jasnymi

niebieskozielonymi oczami. Taki wspaniały odcień widziała wcześniej tylko u rodziców i córki. Podała mu rękę. - Tak. Teraz, gdy zobaczyłam pańskie oczy, zrozumiałam, dlaczego zarówno prawnik w Londynie, jak i kapitan Fitzwilliam, rozpoznali mnie bez trudu. Z uśmiechem ujął jej dłoń. - Przyzwyczai się pani do tego. Tutaj połowa ludzi ma wyspiarskie oczy. Jestem Davin Penrose, konstabl Skoal. Zawiozę państwa do domu dziedzica. - Jego wymowa była miękka, falująca; nigdy takiej nie słyszała. - Penrose? - spytała zaciekawiona. - Jesteśmy spokrewnieni? - Niemal wszyscy na Skoal w jakiś sposób są spokrewnieni. Występuje tu tylko pięć nazwisk: Penrose, Fitzwilliam, Tregaron, De Salle i Olson. Tak zróżnicowane jak sama wyspa, zauważyła. Ujęła Michaela pod łokieć. - Panie Penrose, to mój mąż, kapitan Melbourne. Po raz pierwszy przedstawiała Michaela nazwiskiem Colina. Było to bardzo dziwne uczucie. - Miło mi, panie Penrose - powiedział spokojnie Michael. - Kim na Skoal jest konstabl? - To tutejsze określenie ekonoma, chociaż mam również i inne obowiązki. - Davin uścisnął podaną dłoń, a potem wydał polecenie załadowania bagaży. Po krótkim czasie powóz zadudnił na kamieniach, kierując się ku stromym klifom otaczającym zatokę. - Czy tam jest tunel? - zapytał Michael. Davin przytaknął. - Górnicy z Kornwalii wykuli go w klifie jakieś pięćdziesiąt lat temu. To najdogodniejsza przystań na wyspie, ale przedtem była bezużyteczna. Catherine wyjrzała z powozu i zobaczyła, że droga wspina się stromo pod górę, a w końcu znika w ciemnym otworze klifu. Gdy wjechali w nierówno wykuty tunel, zrobiło się prawie ciemno. Powóz ledwie się w nim mieścił. - Kucyki muszą być silne, skoro udaje im się wciągnąć nas na górę pod takim kątem. - Rzeczywiście - odpowiedział konstabl. - Tylko dziedzic ma konie. Pozostali używają wołów i kucyków. Wyjechali z tunelu na światło dnia. Droga była teraz równiejsza. Rosło tu tylko kilka drzew, skarłowaciałych i wygiętych od wiatru, natomiast jałowiec występował masowo. Żółte kwiaty w zachodzącym słońcu jarzyły się złociście.

Jadąc w głąb wyspy, mijali rozrzucone gospodarstwa z domami z chropowatego, szarego kamienia i starannie uprawianymi polami. Zjechali w niewielką dolinę, gdzie otoczyły ich wyższe drzewa i niebieska mgiełka dzikich hiacyntów. Catherine odczuła ulgę. Nietrudno byłoby pokochać to miejsce. Zanim dotarli do rezydencji dziedzica, słońce skryło się za horyzontem. Masywny budynek wieńczyły blanki. Mimo późniejszej rozbudowy widać było wyraźnie, że wcześniej był to zamek. Davin pierwszy wyskoczył z powozu i pomógł Catherine zejść na ziemię. Gdy poprawiała spódnicę, z domu wyszła kobieta w średnim wieku. - Witamy państwa. Jestem tu gospodynią. Ktoś zabierze bagaże państwa do pokoju. Dziedzic chciałby was natychmiast zobaczyć. - Mamy za sobą bardzo długą drogę. Żona przed pójściem do dziadka z pewnością wolałaby się odświeżyć. Zmartwiona gospodyni zmarszczyła czoło. - Dziedzicowi bardzo zależało, abyście państwo poszli do niego zaraz po przyjeździe. - Niech tak będzie. - Catherine omal nie wymówiła prawdziwego imienia Michaela. W ostatniej chwili ugryzła się w język. - Bez wątpienia jesteśmy siebie obydwoje ciekawi. Michael spojrzał jej w oczy, potem skinął głową. - Jak sobie życzysz. Jego troska rozgrzewała serce Catherine. Wzięła go pod rękę i poszli za gospodynią, panią Tregaron. Wnętrze stanowiło mieszaninę mebli charakterystyczną dla starych domów. Sheratońskie krzesła stały obok rzeźbionych jakobińskich dębowych skrzyń, a obok postrzępionych gobelinów wisiały obrazy w stylu elżbietańskim. Catherine spojrzała na jeden z portretów i zobaczyła wbite w nią oczy koloru morskiego. Droga była kręta, ale cały czas znajdowali się na parterze. W końcu zatrzymali się przed ciężkimi, dębowymi drzwiami. Pani Tregaron zapukała i otworzyła je. - Milordzie, są tutaj. Usłyszeli burkliwy, głęboki głos: - Niech wejdą. Catherine uniosła podbródek. Główny akt maskarady zaraz się zacznie.

21 Catherine, podbudowana obecnością Michaela, weszła do sypialni dziadka. Dwie lampy oświetlały surowe rysy mężczyzny opartego o poduszki, leżącego na masywnym łożu. Wstrzymała oddech, zaskoczona widokiem pociągłej, pomarszczonej twarzy pod gęstymi, siwymi włosami. Gdyby jej ojciec dożył takiego wieku, wyglądałby niemal identycznie. Jej wygląd nie mniej zaskoczył gospodarza. Zobaczywszy ją, żylastymi rękami chwycił kurczowo kołdrę. - Bardzo przypominasz swoją babkę. - Żałuję, że jej nie poznałam, i cieszę się z naszego spotkania. - Podeszła do łóżka i ujęła jego rękę. Pod cienką skórą kości były łatwo wyczuwalne, ale w oczach starego nadal tliła się wola. Morskie wyspiarskie oczy. Krótko uścisnęła rękę dziadka. - Dziadku, to mój mąż, Colin Melbourne. Michael skłonił się z szacunkiem. - Miło mi pana poznać, sir. Oczy dziedzica zwęziły się. - Nie jestem pewien, czy odwzajemniam to uczucie. Z tego, co wiem, jesteś pan nieodpowiedzialnym łajdakiem. - Tkwi w tym ziarno prawdy - powiedział spokojnie Michael. - Prawdziwie odpowiedzialny mężczyzna nie pozwoliłby żonie i córce na towarzyszenie mu w kampanii hiszpańskiej. - Uśmiechnął się do Catherine. - Ale chciałbym zobaczyć człowieka, który potrafi sprzeciwić się mojej żonie, gdy ta coś już sobie postanowi. Catherine zadrapało w gardle - wyczuła ciepło, z jakim wymówił słowa „mojej żonie”. Gdyby tylko ona była inna... - Gdzie jest moja prawnuczka? - zapytał dziedzic. - Amy została w Londynie z przyjaciółmi - odpowiedziała Catherine. Z nachmurzoną miną wskazał krzesła koło łóżka. - Powinnaś ją przywieźć. - Droga jest długa i męcząca, a poza tym nie wiedziałam, co nas spotka na Skoal. - Nie była chyba aż tak męcząca - powiedział lodowato. - Gdy tylko powiadomiono cię o czekającym spadku, zaraz przyjechałaś. Poczuła się niczym chciwy łowca fortun. Cóż, nie było to dalekie od prawdy. - Przyznaję, że miło o nim pomyśleć, ale i ciebie chciałam poznać. Ponieważ pan Harwell wspomniał o twoich kłopotach ze zdrowiem, uznałam, że nie należy zwlekać. Groźnie zmarszczył czoło. - Nie myśl, że dam ci wszystko tylko z powodu ładnej twarzyczki. Kuzyn Clive

urodził się na wyspie i dobrze ją zna. Znacznie lepiej od ciebie. Domyśliła się, że dziadek bacznie śledzi jej reakcje. - Oczywiście decyzja należy do ciebie. Odpowiedzialności za tyle osób nie można składać w niczyje ręce bez namysłu. - Zgadza się. - Skierował wzrok na Michaela. - Dużo zależy od ciebie. Nie wiem, czy mogę powierzyć wyspę żołnierzowi. Mój syn William był na tyle szalony, że wstąpił do wojska. Był egoistyczny i nieposłuszny. Niezdolny rządzić nawet kurnikiem. Twarz Catherine stężała. - Wolałabym, abyś nie wyrażał się o moim ojcu w ten sposób. On i matka byli dzielnymi i wspaniałomyślnymi ludźmi oraz najcudowniejszymi rodzicami. - Będę mówił o nich, jak mi się spodoba - powiedział cierpko dziedzic. - Był moim synem, dopóki nie uciekł z tą nadętą córką farmera. Twoja matka zastawiła na niego pułapkę i dał się w nią złapać. Zniszczyła życie obojga. Catherine powiedziała z zimną furią: - Nie mogę zabronić ci mówić, co chcesz pod twoim własnym dachem, ale nie muszę tego słuchać. Teraz rozumiem, dlaczego ojciec wyjechał i nigdy nie wspominał wyspy. Wstała i ruszyła do drzwi. - Jeśli wyjdziesz z tego pokoju, możesz pożegnać się z myślą o spadku. Pamiętając o fatalnej sytuacji finansowej, zawahała się przez moment. Jeżeli jednak dziadek zamierza z taką złośliwością wyrażać się o jej rodzicach, nie zdoła się z nim porozumieć. - Nie każdą cenę jestem gotowa za to zapłacić. - Chodź, kochany. Przypuszczam, że dzisiaj jest już zbyt późno na odjazd. Musimy więc poszukać kogoś, kto nas przenocuje. Dziedzic podniósł głos. - Zamierzasz pozwolić żonie na odrzucenie fortuny, Melbourne? Jak, u diabła, możesz dowodzić kompanią, jeśli nie potrafisz kierować własną żoną? - Decyzja należy do Catherine - odpowiedział Michael kamiennym głosem. - Nie mogę prosić, aby dla spadku znosiła obraźliwe słowa na temat jej rodziców. Nie potrzebujemy pana ani pańskich pieniędzy. Sam potrafię utrzymać rodzinę. - Podszedł do Catherine i objął ją w talii. Delikatny dotyk złagodził zmęczenie i gorzkie rozczarowanie. Zanim zdążyli wyjść, dziadek roześmiał się zgryźliwie. - Wracaj tutaj, dziewczyno. Chciałem się przekonać, co uczynisz. Bez wątpienia jesteś Penrose. Nie miałbym o tobie dobrego zdania, gdybyś dla pieniędzy płaszczyła się przede mną.

- A nie będziesz mówił źle o moich rodzicach? - zapytała zmęczonym głosem. - Nie gorzej, niż na to zasługują. Musisz przyznać, że twoja matka wykazała lekkomyślność, uciekając z ukochanym i idąc za głosem bębnów. A William był uparty. Odziedziczyłaś to po nich. Uśmiechnęła się lekko i wróciła na krzesło. - Tak, muszę to przyznać, chociaż ludzie na ogół mają mnie za rozsądną. - Pod warunkiem, że akurat nie bronisz tych, których kochasz - powiedział cicho Michael. - W przeciwnym razie przemieniasz się w lwicę. Ich oczy spotkały się. Poczuła przyspieszone bicie serca. Był doskonałym aktorem; każdy obserwator dostrzgłby w nim człowieka, który prawdziwie kocha żonę. Głos dziedzica przywołał ich do porządku. - Melbourne, masz się z czego tłumaczyć. Dwanaście lat małżeństwa i tylko jedna córka? Na pewno stać cię na więcej. Catherine spłoniła się, ale Michael odpowiedział spokojnie: - Wojna nie stwarza najlepszych warunków do powiększania rodziny. Ale nawet jeśli nie mielibyśmy już więcej dzieci, nie odniósłbym porażki. Żaden mężczyzna nie może prosić o więcej niż o taką zdolną i odważną córkę jak Amy. Gdyby Catherine jeszcze go nie kochała, tym oświadczeniem zdobyłby jej serce. Jednak postanowiła zmienić temat. - Nic nie wiem o rodzinie Penrose. Czy opowiesz mi o krewnych? Nagle dziedzic zaczął sprawiać wrażenie bardzo zmęczonego. - Twoja babcia umarła dwa lata temu. Pochodziła z Devonshire, była córką lorda Traynora, ale tak rozsmakowała się w życiu na wyspie, jakby się tu urodziła. Mój starszy syn, Harald... Umilkł, przełknął ślinę, a na wychudzonej szyi ruch jabłka Adama był bardzo wyraźnie widoczny. - Zeszłej jesieni wraz z żoną i jedynym synem wypłynął na morze. Znał prądy i płycizny tak dobrze, jak każdy rybak, ale rozpętała się nawałnica. Rzuciła łódź na skały. Utonęli, znajdując się w zasięgu wzroku od wyspy. Gwałtownie wciągnęła powietrze. - Bardzo mi przykro. Szkoda, że nie miałam okazji ich poznać. - Dlaczego? Ich śmierć dała ci pierwszeństwo w kolejce do fortuny. - Zgryźliwemu tonowi przeczyły błyszczące w oczach łzy. Nic dziwnego, że dziadek podupadł na zdrowiu. Przecież w krótkim czasie stracił całą

rodzinę. - Wolałabym raczej mieć krewnych niż pieniądze - powiedziała łagodnie. - Więc jesteś cholernie głupia. Michael powiedział uprzejmie: - Lordzie Skoal, czy stara się pan zrazić do siebie wszystkich, czy tylko krewnych? Twarz dziedzica poczerwieniała. - Widzę, że jesteś nie tylko nieodpowiedzialny, ale również nieroztropny. - Podobnie jak żona, nie lubię, gdy ktoś obraża tych, których kocham - odparował Michael. - Catherine to najbardziej bezinteresowna, dbająca o innych osoba, jaką kiedykolwiek znałem. Skoro jest pan niezdolny do miłości, ona zasługuje przynajmniej na pańską uprzejmość i szacunek. - Jesteście strasznie kolczastą parą - powiedział ostro dziedzic, ale nie był niezadowolony. Catherine, zmęczona szermierką słowną, podniosła się. - Podróżowaliśmy dwa dni. Jeśli chodzi o mnie, krótki odpoczynek i odświeżenie się podziałają cudownie na mój nastrój. - Kazałem podać kolację o wpół do dziewiątej. Chcę, abyście poznali ważne osoby z wyspy, a przede wszystkim kuzyna Clive'a. - Dziedzic uśmiechnął się krzywo. - Jestem pewien, że z niecierpliwością oczekujesz spotkania z rywalem. - Nie mogę się doczekać. - Zdziwiło ją, że dziedzic ma siłę usiąść do stołu. Być może pojawienie się nowych obiektów do tyranizowania dodało mu wigoru. - Zatem do kolacji, dziadku. - Catherine i Michael opuścili komnatę. Pani Tregaron cierpliwie czekała na korytarzu. - Chcecie pójść teraz do swojego pokoju? Michael spojrzał na Catherine. Jego twarz nie zdradzała żadnych uczuć. - Wolelibyśmy dwa sąsiednie pokoje. Źle sypiam i nie chciałbym niepokoić żony. Gospodyni ponownie się przeraziła. - Dziedzic uważa, że małżonkowie powinni sypiać razem. Mówi, że to nienormalne mieć oddzielne sypialnie. Catherine podzielała decyzję Michaela, ale nie śmiała ostro protestować. Wojna na Półwyspie przyzwyczaiła oboje do ciasnych pomieszczeń. Posłała „mężowi” uspokajający uśmiech. - Nic mi się nie stanie, kochany. Możesz mi przeszkadzać, ile zechcesz. Uspokojona pani Tregaron poprowadziła ich korytarzem, a potem na górę, po krętych schodach.

- Wasz pokój jest na piętrze. Jeśli jednak pójdziecie tymi schodami na samą górę, znajdziecie się w baszcie. Widok stamtąd jest cudowny - rzuciła przez ramię. Szli za nią kolejnym korytarzem, aż otworzyła drzwi do dużej sypialni obitej boazerią z kasztanowca i zastawionej ciężkimi, jakobińskimi meblami. - Bagaż już tu jest. Ponieważ nie zabraliście ze sobą służących, wyznaczyłam dla pani pokojówkę, pani Melbourne. Mamy zwyczaj zbierania się przed kolacją w małym salonie. Przyślę po was kogoś na kilka minut przed wpół do dziewiątej. Czy coś jeszcze mogę zrobić? - Z radością wykąpałabym się. - Zaraz zostanie przyniesiona gorąca woda. - Chciałbym prosić o klucz do drzwi. - Michael rzucił Catherine uspokajające spojrzenie. - Nie lubimy, kiedy ktoś nagle przerywa naszą prywatność. - Na wyspie raczej nie używamy kluczy, ale spróbuję coś znaleźć - odpowiedziała gospodyni. Gdy tylko pani Tregaron odeszła, Catherine opadła na krzesło. - Najwidoczniej dziadek nie ma zwyczaju pozwalać na odpoczynek przed ważnymi spotkaniami. Co o nim myślisz? Michael wzruszył ramionami. - Tyran, który czasami kompensuje tę cechę przebłyskami humoru i uczciwości. Podszedł do okna. Poruszał się sprężyście i emanował siłą. - Przypomina mi księcia Ashburton, chociaż nie jest chyba aż tak zimny. - Myślę, że pod cierpkimi wypowiedziami ukrywa swą samotność. - Nic dziwnego. On chyba stłamsił lub zniechęcił do siebie wszystkie osoby, które spotkał. U wielu mężczyzn władza obnaża najgorsze cechy - zauważył sucho Michael. Gdyby jego spadkobierca nie umarł, nigdy by cię tu nie wezwał. Zszedłby z tego świata, nie poznawszy jedynej wnuczki. - Może masz rację, ale nadal mu współczuję. - Wyciągnęła z włosów szpilki i potarła zmęczone skronie. - Po życiu pełnym władzy i siły teraz jest bardzo słaby. To musi być dla niego bardzo przykre. - Jesteś bardziej wobec niego wspaniałomyślna, niż na to zasługuje. - Michael uśmiechnął się z uczuciem. - Wciąż jesteś świętą Katarzyną. Opuściła wzrok, a miejsce ulgi zajął na jej twarzy niepokój. W jaki sposób mają dzielić pokój i łóżko? Odważnie stawiając czoło sytuacji! - To dziwne - powiedziała szczerze. - Wychowywałam się wśród żołnierzy, całe życie otaczali mnie mężczyźni, jestem mężatką od dwunastu lat, a mimo wszystko czuję się teraz

bardzo niezręcznie. Kąciki ust Michaela podjechały do góry. - Znaleźliśmy się w nadzwyczajnej sytuacji. Byłoby dziwne, gdybyśmy potraktowali ją normalnie. Będę spał na podłodze. Jeśli zamkniemy drzwi na klucz, pokojówka nie odkryje naszego sekretu. Damy sobie radę. - Nie chcę, żeby ci było niewygodnie. - Catherine spojrzała niespokojnie na wielkie łoże z baldachimem. - W łóżku wystarczy miejsca dla dwojga. - W łóżku będzie znacznie bardziej niewygodnie. - Omiótł ją spojrzeniem, a potem odwrócił wzrok. - Catherine, mam szlachetne intencje, ale jestem tylko człowiekiem. Skrzywiła się. Nie chciała, by jej pożądał. Sytuacja i tak była już nazbyt skomplikowana. - A więc zgoda, możesz spać na podłodze. - Usiłując stworzyć większy dystans między nimi, zapytała: - Czy mógłbyś przy okazji zaspokoić moją ciekawość! Anne Mowbry powiedziała mi, że kolumny towarzyskie w gazetach informują, iż przyjechałeś do Londynu w poszukiwaniu żony. Poszczęściło ci się? Ciekawa była, czy wspomni dziewczynę z parku, jednak jako dżentelmen w każdym calu nie plotkowałby chyba o damie za jej plecami. - Jestem trochę zaskoczony, że Anne czytuje takie szmatławe wiadomości - odparł chłodno. Catherine uśmiechnęła się i wykorzystała dla obrony jego słowa. - Jest tylko człowiekiem. Ja też. Kobiety zawsze interesowały się swataniem. Ale zapewne nie lubisz, gdy obcy spekulują na temat twoich prywatnych spraw. - Właśnie. - Obejrzał pokój. - Przynajmniej ta wanna w kącie otoczona jest parawanem. Zyskamy trochę prywatności podczas mycia i ubierania się. To zresztą nie potrwa długo. Jeśli nadal będziemy mówić to, co myślimy, dziedzic wyrzuci nas najdalej pojutrze. Roześmiała się. - Dzięki temu wszystko stałoby się prostsze. Ale nie liczyłabym na to. Stwarza wrażenie, że cieszą go wyzwania. - Tak. - Spojrzał na nią spokojnie. - Chociaż twój dziadek jest kruchy, nie stoi chyba aż tak blisko grobu, jak to sugerował prawnik. Nie będziemy w stanie odgrywać przedstawienia w nieskończoność, zdajesz sobie z tego sprawę. Jeśli dostaniesz spadek i zechcesz sprowadzić tu Colina, będziesz musiała wymyślić jakieś zgrabne kłamstwo. Początkowo miała zamiar powiedzieć prawdę o nagłej śmierci Colina. Jednak teraz, na

wyspie, zrozumiała, że oszustwo pociągało za sobą znacznie większe niebezpieczeństwa. - Może do tego nie dojdzie. Dziadek chyba woli kuzyna. Ciekawa jestem, jaki się okaże ten tajemniczy Clive. Z ust pana Harwella nie padła żadna krytyczna uwaga, ale odniosłam wrażenie, że nie przepada za nim. Pukanie do drzwi oznajmiło wejście dwóch pokojówek z garami parującej wody. Wpuściwszy je, Michael powiedział: - Pójdę na wieżę zaczerpnąć trochę świeżego powietrza. Wrócę za pół godziny. Zdążę się jeszcze wykąpać przed kolacją. Catherine skinęła głową, ukrywając uczucie ulgi. Myśl, że miałaby rozebrać się do naga w tym samym pokoju, w którym przebywa Michael, wprawiała ją w zakłopotanie. Za parawanem będzie bezpieczna, a mimo to ogarniało ją gorąco. Bezpieczna? Póki ta przebieranka nie dobiegnie końca, nie ma mowy o bezpieczeństwie. Pani Tregaron miała rację, zachwalając widok z baszty. Był wspaniały, nawet nocą. Nieliczne światła docierały głównie w pobliskiej wsi. Zamek stał w najwyższym punkcie wyspy, Michael mógł więc sięgnąć wzrokiem poza ocienione pola do bezgranicznych mas morza. Z oddali dochodził nieregularny pomruk fal. Nie ma chyba na wyspie miejsca, do którego nie docierałby szum oceanu. Powietrze w baszcie cudownie chłodziło, odpędzało napięcie. Westchnął i oparł dłonie o kamienny mur. Wspólna sypialnia. Wspaniale. Tylko tego mu brakowało. Catherine mogła uważać, że dziadek na spadkobiercę wybierze kuzyna, ale Michael miał na ten temat własne zdanie. Żaden mężczyzna nie może być odporny na jej ciepło i inteligencję, a dziedzic już zaczął mięknąć. Catherine otrzyma spadek, jeśli tylko on w roli fałszywego męża nie zrazi dziadka. Nie powinien na niego warczeć, jednak nie uczynił chyba dotychczas żadnej szkody. Dziedzic sprawiał wrażenie, jakby lubił, gdy otaczający go ludzie wykazują odrobinę hartu ducha, ale prawdziwy sprzeciw prawdopodobnie wprawiłby go we wściekłość. Patrzył na odległe morze i usiłował nie myśleć o Catherine kąpiącej się w wannie. Mydło zapewne pieni się na jej gładkiej, jasnej skórze. Ciepła woda spływa z pełnych piersi. Jego ciało przeszedł dreszcz, gdy wyobraźnia podsunęła mu obraz Catherine ze wszystkimi dręczącymi szczegółami. Ale przecież od bardzo dawna nie miał intymnego kontaktu z kobietą. Po prawdzie, nie miało większego znaczenia, ile czasu minęło. Nawet jeśli całą wiosnę spędziłby w łóżkach wszystkich kurtyzan Londynu, nadal z bolesnym natężeniem pragnąłby

Catherine. Po upływie pół godziny powrócił do pokoju. Catherine spała głęboko, skulona w kącie łóżka. Wykąpała się i nałożyła niebieską wieczorową suknię, ale włosy spływały jej swobodnie na ramiona. Była krańcowo wyczerpana. Niech odpoczywa, jak długo się da. W wannie czekała świeża gorąca woda. Wykąpał się szybko i przebrał w strój wieczorowy, a następnie obudził Catherine. Wcześniej jednak popatrzył na jej uśpioną twarz. Nic nie mogło pomniejszyć doskonałości rysów, ale pod oczami miała głębokie cienie. Odpowiedzialność za całą rodzinę spoczywająca na jej barkach musiała być męcząca. Colin niewiele jej chyba pomagał. Michael przeniósł wzrok niżej. Suknia była skromna, ale nie skrywała bujnej figury. Jego uwagę przykuły delikatnie wznoszące się i opadające piersi. Odetchnął powoli. - Catherine, czas wstawać. Westchnęła i obróciła się na plecy, ale spała nadal. Delikatnie położył rękę na jej ramieniu i powiedział głośniej: - Catherine, zaraz podadzą kolację. - Mmmm. - Uśmiechnęła się i w uśpieniu wsunęła rękę w jego dłoń. Z zamkniętymi wciąż oczami przycisnęła usta do jego palców. Wargi miała ciepłe i cudownie miękkie. Wybuchło w nim nagłe pożądanie, gorące i oślepiające. Jak oparzony, gwałtownym ruchem zabrał rękę. Niech to diabli, muszę pamiętać, że ona jest mężatką! - Catherine, obudź się! Czas na kolację - powiedział ostro. Ciemne rzęsy podjechały w górę. Zaskoczona spojrzała na niego, a w jej oczach niemal pojawił się strach. Domyślając się, że może być zdezorientowana, powiedział: - Jesteśmy na Skoal i zaraz musimy iść na kolację, na którą nas zaprosił twój budzący grozę dziadek. Jej spojrzenie nabrało innego wyrazu. Usiadła. - Chciałam tylko na minutkę przyłożyć głowę do poduszki, a zasnęłam jak kamień. - To był długi dzień i niestety jeszcze się nie zakończył. - Dziadek widocznie uznał, że jeśli nie da nam odpocząć, wyjdą na jaw nasze prawdziwe charaktery. Pewnie ma rację. - Wstała z łóżka i wzięła do ręki szczotkę do włosów. Kilkoma zręcznymi ruchami uporządkowała potargane, ciemne i lśniące pukle. Potem zwinęła je na karku w węzeł. Prostota uczesania podkreślała pełną wdzięku linię szyi. Usłyszeli pukanie do drzwi i ktoś zawołał: - Mam zaprowadzić państwa na dół do salonu.

- Jesteś gotowa do zagrania następnego aktu? - zapytał cicho Michael. - Jak najbardziej. - Uniosła w górę czoło. Otworzył drzwi i przepuścił ją. Udawanie małżeńskiej bliskości wobec Catherine okazywało się znacznie trudniejsze, niż przypuszczał. Ujęła Michaela pod rękę i ruszyli za pokojówką. Catherine miała spuszczone powieki. Nie doszła jeszcze do siebie po tym, jak obudziwszy się, zobaczyła nad sobą jego twarz. Odpłynęła w cudowny sen, w którym była normalną kobietą. Michael był jej mężem i z niecierpliwością oczekiwali narodzin pierwszego dziecka. Obudziła się, a sen trwał jeszcze przez jeden paraliżujący moment. Potem zniknął, pozostawiając po sobie wyłącznie dręczący żal. Salon znajdował się w nowszej części zamku. Gdy Catherine z Michaelem weszli, spojrzało na nich pięć par zaciekawionych oczu. Dziedzic siedział w fotelu na kółkach, z nogami okrytymi kocem. Obecny był również Davin Penrose w towarzystwie ładnej blondynki, najprawdopodobniej żony i jeszcze jedna, starsza wiekiem para. Dziedzic skinieniem głowy przyjął powitanie Catherine. - Poznaliście już konstabla. To jego żona, Glynis oraz wielebny Matthews z małżonką. - Zachichotał skrzecząco. - Śmietanka towarzyska Skoal nie jest oślepiająca. - Całe szczęście. Odkryłam, że zdrowy rozsądek i dobre serce znacznie lepiej się prezentują niż oślepiający blask. - Catherine uśmiechnęła się ciepło do gości dziadka. Większość z nich obserwowała ją z pewną rezerwą. Zdecydowana nawiązać miły kontakt z ludźmi, którzy być może wkrótce zostaną jej sąsiadami, przyjęła kieliszek sherry i podjęła próbę rozluźnienia towarzystwa. Rozmowa przebiegała gładko, ale Catherine wciąż nurtowała myśl, gdzie się podziewa kuzyn Clive. Opróżnili już kieliszki, gdy ponownie otwarto drzwi. - Proszę mi wybaczyć spóźnienie, wujku Torquil - rozległ się znajomy, spokojny tenor. - Co to za niespodzianka, którą mi obiecałeś? Na dźwięk tego głosu włoski na karku Catherine stanęły na baczność. Nie, to nie może być... W oczach dziedzica pojawił się złośliwy błysk radości. - Już czas, Clive. Poznaj moją wnuczkę Catherine oraz jej męża, kapitana Melbourne. Catherine zebrała siły i obróciła się do nowo przybyłego. Słuch jej nie zawiódł. Lord Haldoran, rozkojarzony, nieodgadniony dżentelmen, który flirtował z nią podczas

gorączkowej wiosny w Brukseli, okazał się jej własnym kuzynem.

22 Gdy Haldoran szedł przez pokój w jej kierunku, gwałtownie odtwarzała przeszłość. Czy spotkał kiedyś Michaela, który tak często towarzyszył jej w Belgii? A Colina? Nie pamiętała. Ale jeśli poznał któregoś z nich, oszustwo od razu wyjdzie na jaw, a na tyle już poznała dziadka, by wiedzieć, że nie rozbawi go ta sytuacja. Myślała, że jej serce stanie, kiedy na widok Michaela oczy Haldorana nabrały dziwnego wyrazu. Zdziwienie znikło jednak niemal natychmiast, więc być może tylko je sobie wyobraziła. - Jestem oczarowany ponownym spotkaniem, pani Melbourne - powiedział wesoło. Złożył jej ukłon, a potem wyciągnął rękę do Michaela. - W Brukseli na pewno wielokrotnie widziałem pana z żoną, ale nie zostaliśmy sobie przedstawieni. Nazywam się Haldoran. Catherine użyła całej mocy, by ukryć ulgę, gdy panowie podali sobie dłonie. Co za ironia losu; fakt, że Michael tak często wówczas jej towarzyszył, uwiarygodnił teraz ich maskaradę. Dziedzic zmarszczył brwi. - Już się znacie? - Spotkaliśmy się w Brukseli zeszłej wiosny - odpowiedziała Catherine. - Kiedy wydawało się, że miasto zostanie zdobyte przez Francuzów, lord Haldoran okazał mi uprzejmość i udzielił schronienia w Antwerpii mojej córce oraz rodzinie, z którą dzieliliśmy kwaterę. - Cieszę się, że ty nie uciekłaś z podwiniętym ogonem - stwierdził z aprobatą dziedzic. - Bycie kobietą nie stanowi wymówki dla tchórzostwa. - Au contraire - powiedział Haldoran z odrobiną szyderstwa. - W całej armii twoja wnuczka znana jest z dzielności. A dzięki pielęgnowaniu rannych zyskała sobie przydomek świętej Katarzyny. - Słyszałem - odparł dziedzic. - Z tego właśnie powodu pomyślałem, że chociaż jest kobietą, może zdoła zarządzać Skoal. Catherine bardzo nie lubiła, gdy mówiono o niej w taki sposób, jakby nie była przy tym obecna. Na szczęście Michael odwrócił uwagę dziedzica. - Z tego, co czytałem - powiedział - wynika, że wyspiarze wywodzą się z wikingów i Celtów. Kobiety obu narodów znane były z odwagi i niezależności. Skoro w żyłach Catherine płynie ich krew, nic dziwnego, że nie boi się pól bitewnych. - Interesuje cię historia? - Nie czekając na odpowiedź, dziedzic zaczął wygłaszać

opinie na temat pierwszych Brytyjczyków, a Michael słuchał go z widocznym zaciekawieniem. Catherine rzuciła Haldoranowi pytające spojrzenie. - Nie mogę wyjść ze zdziwienia, widząc pana tutaj. Czy zeszłej wiosny wiedział pan o naszym pokrewieństwie? - Zdawałem sobie sprawę z pani wyspiarskiego pochodzenia. Domyślałem się, że pani może być córką Williama, ale nie byłem pewien, więc wolałem milczeć. - Sięgnął po kieliszek sherry. - Jednak po powrocie do Londynu odwiedziłem Edmunda Harwella i powiedziałem o spotkaniu z czarującą damą o wyspiarskich oczach. Potwierdził pani tożsamość. Przypomniała sobie zmieszanie Haldorana, jakie okazywał podczas pierwszego spotkania. Wspomniał przecież o wyspiarskich oczach. Czy ukrył łączące ich pokrewieństwo kierując się dyskrecją, czy też nie chciał wzbudzać czujności w potencjalnej rywalce do Skoal? Niepokój, jaki zawsze odczuwała w jego obecności, jeszcze bardziej wzrósł. Pod płaszczykiem uprzejmych słów wyczuwało się pewną pogardę, jakby uważał się za kogoś lepszego od otaczających go śmiertelników. Lokaj oznajmił, że kolacja została podana. Davin Penrose dyskretnie stanął za fotelem dziedzica i skierował się z nim do jadalni. Będąc zarządcą musiał nieustannie obcować z dziedzicem, a to wymagało zarówno taktu, jak i fachowości. Im lepiej Catherine poznawała Davina, tym bardziej dawał się lubić. Sympatyczna również wydała się jej jego jasnowłosa żona Glynis, która radosnym poczuciem humoru przypominała Anne Mowbry. - Catherine, usiądź po drugiej stronie stołu - odezwał się dziadek. - Melbourne zajmie miejsce koło mnie. W milczeniu wykonała polecenie, zdając sobie sprawę, że wyznaczył jej rolę gospodyni. Haldorana miała z prawej strony. Spojrzała na niego przelotnie, zastanawiając się, czy wyróżnienie jej przez dziedzica wywołało u niego niechęć. Jednak jego twarz nie zdradzała żadnych uczuć. Gdy podano pierwsze danie, powiedziała cicho: - Dziadek chyba chce nas skłócić. Przepraszam. Brwi Haldorana wygięły się w łuk. - Cóż, jesteśmy rywalami. Tylko jedno z nas może odziedziczyć Skoal. Spojrzała na niego spokojnie. - Jeszcze trzy dni temu prawie nie wiedziałam o istnieniu tego miejsca. Nagle pojawiłam się znikąd, roszcząc sobie prawa do czegoś, co, jak mógł pan sądzić, należeć będzie do niego. Pewnie uważa pan to za niesprawiedliwe. Wzruszył ramionami.

- Moje oczekiwania pojawiły się niedawno. Do zeszłego roku następnego dziedzica widziałem w Haraldzie. Muszę przyznać, że przemawia do mnie sam pomysł zostania feudalnym władcą Skoal. Jednak łączy się to z ogromną odpowiedzialnością. Poza tym na wyspie zupełnie nie ma gdzie polować. Nie będę się skarżył na los, jeśli wuj Torquil wybierze panią. Słowa Haldorana zabrzmiały przekonująco. Catherine chciała mu wierzyć. Zjadła trochę zupy z homarów. - W jaki sposób jesteśmy spokrewnieni? - Mój dziadek był młodszym bratem pani pradziadka - wyjaśnił. - Młodsi synowie na wyspie nie mają wielkich perspektyw, więc wybrał on wielce dochodową karierę korsarza. Używał Skoal jako bazy wypadowej, potem osiadł w Hempshire, gdzie stał się tak godnym szacunku obywatelem, że otrzymał tytuł barona. Nie pozbył się jednak domu na wyspie. Tutaj się urodziłem i często odwiedzam te strony. - Więc i pan jest Penrose, a poza tym dobrze zna wyspę. - Dokończyła jedzenie zupy, która trochę ją wzmocniła. Obdarzył Catherine szerokim, nic nie mówiącym uśmiechem. - Skoro jesteśmy kuzynami, mów mi Clive. Chociaż nie pragnęła bliskiej zażyłości z nowo odnalezionym kuzynem, skinęła głową na zgodę. Siedzący po jej lewej stronie wielebny Matthews zapytał, czy spotkała kiedyś księcia Wellingtona. Bohater Europy interesował wszystkich, więc osoba księcia stała się bezpiecznym, neutralnym tematem ogólnej rozmowy. Catherine jadła gotowaną solę, gdy przeciągając słowa, odezwał się Haldoran: - Panie Melbourne, skoro mówimy o książętach, słyszałem, że lord Michael Kenyon, młodszy brat nowego księcia Ashburton, kwaterował u was w Brukseli. Znam trochę księcia. Jaki jest lord Michael? Zakrztusiła się rybą. Pytanie nie mogło być niewinne. Chyba Haldoran bawi się nią, czekając na najlepszy moment, aby ujawnić oszustwo. Spojrzała bezradnie na swego wspólnika w przestępstwie. Michael beznamiętnie rozłamał kawałek chleba. - . Kenyon był spokojnym człowiekiem. Rzadko się widywaliśmy, był bardzo zajęty pracą z rekrutami. - Spokojny? Z tego, co mówił jego brat, wywnioskowałem, że to hulaka i zakała rodziny - stwierdził Haldoran. Palce Michaela zacisnęły się na nóżce kieliszka, ale w głosie zachował spokój.

- Być może. Naprawdę trudno mi powiedzieć. - Uśmiechnął się do pastora. - Młodsi synowie tradycyjnie wybierają albo kościół, albo armię. Zakładam, że tylko święci decydują się na kościół. Matthews zachichotał. - Nawet pośród mężczyzn w sutannach występuje niedostatek świętych. - Zwrócił się do Catherine: - Odwiedzi pani nasz kościół pod wezwaniem Wszystkich Świętych? Krypta pochodzi z siedemnastego wieku. Wówczas to misjonarze z Irlandii wybudowali pierwszy dom modlitwy. Wyglądało, że pastor będzie utrzymywał z nią dobre stosunki. Obsada jego stanowiska zależy przecież od dziedzica. Myśl o odpowiedzialności za los człowieka przyprawiła ją o niepokój. Na szczęście pan Matthews robił wrażenie człowieka miłego i zgodnego. Catherine odpowiedziała z uśmiechem. - Z radością odwiedzę kościół. Dziedzic gwałtownie skinął głową. - Musisz zobaczyć całą wyspę. Jutro Davin oprowadzi was. Im szybciej zaczniesz się uczyć tego miejsca, tym lepiej. Kącikiem oka dostrzegła zaciśnięte usta Haldorana. Czy dziadek traktuje ją jak prawdopodobną dziedziczkę tylko w celu sprowokowania Clive'a? Stary diabeł był do tego zdolny. Upłynęło za mało czasu, by już ją wybrał. Podejrzewała, że postępowanie dziadka może okazać się fatalne w skutkach. Gdy ustaliła

z konstablem

godzinę

spotkania

następnego

dnia,

Haldoran

zaproponował: - Po wycieczce zatrzymajcie się w Ragnarök na herbatę. To niesamowite miejsce. - Ragnarök? - powtórzyła zaskoczona. - Czy to nie nordycka wersja Armageddonu? - Właśnie. Zmierzch bogów - potwierdził z zimnym rozbawieniem. - Może to melodramatyczna nazwa dla domu, ale mój dziadek pragnął uhonorować normańską przeszłość wyspy. - Herbata przykroi melodramat do realnego świata. Wstąpimy jutro. - Wstała. - Posiłek został zakończony, a ja domyślam się, że siedząc u szczytu stołu, mam obowiązek dać damom sygnał do odejścia, aby panowie mogli napić się porto. Jednakże nie mam pojęcia, dokąd mamy się udać. Wszyscy się roześmieli, a Glynis Penrose i Alice Matthews wstały i zaprowadziły ją do salonu. Catherine z ulgą zdała się na wyłącznie kobiece towarzystwo, zwłaszcza że obie panie były sympatyczne. Kiedy usiadły, Glynis, żona ekonoma, powiedziała otwarcie: - Cieszę się, że panią poznałam. Od kiedy dziadek powiedział nam o pani istnieniu, po

wyspie zaczęły krążyć najprzeróżniejsze pogłoski. Baliśmy się, że poznamy wielką damę, która nie będzie chciała mieć do czynienia z takimi jak my, prostymi ludźmi. - Jestem tylko żoną oficera - odparła Catherine, usadowiwszy się wygodnie w fotelu. To nic szczególnego. A od momentu dotarcia do Penward i spotkania George'a Fitzwillama odnoszę wrażenie, że wszyscy wiedzą więcej o moich sprawach niż ja sama. - To normalne w małej społeczności - powiedziała pogodnie Alice Matthews. - Ale mieszkańcy Skoal mają dobre serca. Pochodząc stąd, szybko zostanie pani zaakceptowana. Catherine uznała, że nadszedł czas na zadawanie pytań. - Nic nie wiem o rodzinie matki. Czy mam jakieś ciocie, wujków albo innych bliskich krewnych? Glynis i Alice wymieniły spojrzenia, jakby zastanawiając się, czy wyjawić sekret. - Pani matka nazywała się De Salle - odpowiedziała Glynis. - Ponieważ była jedynaczką, nie ma pani rodzeństwa ciotecznego. Ale ja też pochodzę z De Salle'ów, więc łączą nas więzy pokrewieństwa. - Cudownie. Cieszy mnie posiadanie krewnych. - Catherine pochyliła się. - Znała pani moją matkę? - Tak, chociaż byłam wtedy bardzo mała, dobrze ją pamiętam. Była najpiękniejszą dziewczyną, ale to pani sama wie najlepiej. - Glynis uśmiechnęła się porozumiewawczo. - Była również mądra. Każdy, kto widział ją z Willem, rozumiał, że są sobie przeznaczeni. Jednak rodzice obojga nie wyrażali zgody na małżeństwo. Dzieliła ich zbyt duża różnica w statusie społecznym. On był synem dziedzica, a ona córką farmera, który nawet nie był członkiem rady. - Co to za rada? Zdziwiona ignorancją Catherine, Alice wyjaśniła: - Pierwotny normański statut stanowił, że dziedzic musi wyposażyć czterdziestu mężczyzn, którzy mogliby walczyć pod dowództwem suwerena, księcia Kornwalii. Pierwszy dziedzic każdemu z nich nadał ziemię. Ziemię i prawo do zasiadania w radzie wyspy dziedziczą najstarsi synowie. - Rozumiem. Czy Davin jest członkiem rady? Glynis ponownie spojrzała na Alice. - Nie, ale ponieważ był zdolnym chłopakiem, wysłano go na ląd, aby studiował rolnictwo. Catherine zastanawiała się, co te kobiety ukryły przed nią. Jednak zanim zdążyła zadać następne pytanie, do pań dołączyli pastor i Davin. - Dziedzic zapragnął porozmawiać z pani mężem na osobności. - W oczach Davina

pojawiło się rozbawienie. - Myślę, że nie dojdzie do awantury. Biedny Michael. Jak wysoką cenę przyszło mu płacić za jej opiekę w Brukseli. Gdy pół godziny później wraz z dziedzicem dołączył do reszty towarzystwa, Catherine nie bez zdziwienia zauważyła, że obaj sprawiają wrażenie zmęczonych. Michael podszedł do niej. - Nie wyszłabyś na balkon, aby zaczerpnąć świeżego powietrza? - Z przyjemnością. - Opuścili pokój. Po zamknięciu za sobą drzwi balkonowych, Michael objął ją. - Mogą nas obserwować, więc dajmy niewielkie przedstawienie małżeńskich uczuć powiedział cichutko. Uśmiechnęła się, zadowolona, że może bez wstydu objąć go w talii. - Miałeś przesłuchanie? Michael przewrócił oczami. - Francuzi są chyba łagodniejsi dla swoich jeńców. Dziedzic sprawia wrażenie, jakby wiedział o każdym nieodpowiednim postępku Colina. Rzuciwszy mi wszystko w twarz, oświadczył, że nie jestem wystarczająco dobry dla jego wnuczki. Oczywiście natychmiast przyznałem mu rację. - Okropne. Dał się tym ułagodzić? - zapytała na wpół rozbawiona, na wpół przerażona. - W końcu tak. Wymruczałem mnóstwo banałów, jak to okropieństwa wojny mogą przywieść mężczyznę do nieroztropnego zachowania, ale teraz, gdy nastał pokój, a ja wyszedłem z wojny obronną ręką, przemyślałem całe swoje życie i postanowiłem się poprawić. - Zmarszczył czoło. - Nie podoba mi się, że go oszukujemy. Chociaż to trudny człowiek, jego troska o dzierżawców jest szczera. Zagryzła wargi. - Bardzo mi przykro, że uwikłałam cię w taką sytuację. Od samego początku miałeś rację mówiąc o nieoczekiwanych konsekwencjach. Objął ją mocniej. - Moim zdaniem, w tym akurat przypadku cel uświęca środki. Będziesz na Skoal cudowną panią. Ale najpierw musimy przekonać dziadka, że można na nas polegać, a nasze małżeństwo jest wspaniałe. Żywi staromodne przekonanie, że kobieta powinna być szczęśliwą żoną. - A więc, czas na więcej uczuć. - Wspięła się na palce i przytknęła wargi do jego ust. Miał to być tylko gest wyrażający podziękowanie. Zaskoczyła ją intensywność

odpowiedzi. Całując Catherine Michael wydał zduszony jęk. Pod wpływem jego pocałunku rozchyliła wargi. Poczuła osłabiającą, wszechogarniającą soczystość, dziką i trawiącą moc. Opuściły ją siły, cała wtopiła się w niego, a jednocześnie była niesamowicie ożywiona, odeszło wszelkie zmęczenie. Nie wiedziała, nie marzyła nawet, że pocałunek może być taki. Jej dłonie zamknęły się bezwiednie na jego plecach. Właśnie tego pragnęła od pierwszej chwili, kiedy go zobaczyła. Mrocznej męskiej siły odganiającej obawy, przypływu pożądania, wypełniającego serce i zatapiającego zmysły. Michael przycisnął ją do siebie. Nagle, napierający na nią jego twardniejący członek zburzył wcześniejszy nastrój i przywrócił ją do rzeczywistości. Chciała krzyczeć, gwałtownie go odepchnęła. Ale to była jej wina, nie jego. Położyła mu ręce na ramionach, odsunęła się o krok i powiedziała lekko: - To powinno przekonać wszystkich, że jesteśmy kochającym się małżeństwem. W oczach Michaela ujrzała rozczarowanie wywołane gwałtownym przerwaniem narastającego pożądania, a na szyi mocno pulsującą żyłę i znienawidziła się. Nie potrafiła zachować dystansu, a teraz on płaci za jej słabość. Ponieważ jednak miał większą od niej siłę, już po krótkiej chwili ukrył uczucia pod maską chłodnego, przyjaznego rozbawienia. - Chyba trochę przesadziliśmy. Małżonkowie z dwunastoletnim doświadczeniem rzadko całują się w ten sposób w środku przyjęcia. To będzie chyba bardziej wiarygodne. Uniósł brodę Catherine i złożył na jej wargach delikatny pocałunek. Gdy ją puścił, zauważyła, że pieszczota nie zrobiła na nim wrażenia. Ona nie miała tyle szczęścia. Wystarczyło muśnięcie i gorączka ponownie rozpaliła jej krew. Desperacko rozmyślała, czemu życie jest takie niesprawiedliwe. Byłoby jej dużo łatwiej, gdyby nie odczuwała pożądania. Z ręką na jej karku, Michael skierował Catherine do drzwi balkonowych. - Wypełniliśmy obowiązki towarzyskie i możemy chyba z honorem udać się na spoczynek. Jestem tak wykończony, że nie przeszkodzi mi spanie na podłodze. Być może jemu nie, ale jej na pewno tak. Świadoma była każdego oddechu Michaela. Pół nocy spędził bezsennie, czuł się jak cudzołożnik. Wciąż prześladowało go spojrzenie Catherine po tym przeklętym, nierozważnym pocałunku. Zgoda, zainicjowała go, ale miała czyste intencje. To on przekształcił zwykły uścisk w szalejące pożądanie. Gdy oderwała się od niego, jej oczy wypełniała konsternacja, niemal przerażenie.

Nienawidził się za to, co zrobił. Uważała go za przyjaciela, uwierzyła mu w sytuacji szalenie dla niej trudnej. Po tym pocałunku obserwowała go ostrożnie, gdy zamykał na klucz drzwi sypialni. Ciało miała napięte, jakby obawiała się, że wymusi na niej nie chciane zaloty. Milczała, zakładając nocny strój za parawanem. Wyszła zza zasłony w wielkim i bezkształtnym szlafroku. Chociaż okrycie było całkowicie nieprzezroczyste, czyniło ją nie mniej godną pożądania, gdy wślizgiwała się pod kołdrę. Ze wszystkich sił próbował postępować tak, jakby dzielenie z nią sypialni było całkowicie zwyczajną rzeczą. Swoje legowisko umościł jak najdalej od łóżka. Zanim przebrał się na noc i położył, zgasił świece. Takie zachowanie musiało uśmierzyć niepokój Catherine, gdyż wkrótce zaczęła oddychać cicho i regularnie. Zazdrościł jej czystego sumienia, wynikającego z życia świętej raczej niż grzesznicy. Odczuwał nie dającą się zdusić satysfakcję, bo przez chwilę, podczas pocałunku, odpowiedziała mu równie namiętnie. Ta satysfakcja stanowiła dowód jego zdeprawowania. Bo chociaż ona jest dobrą i prawą żoną, również czuje do niego pociąg seksualny. Łatwiej by było, gdyby nic nie czuła. Patrząc w ciemność i słuchając nieustannego szumu morza, zastanawiał się, czy zasady honoru okażą się na tyle silne, aby uchronić ich przed niewybaczalnym postępkiem.

23 Catherine odrzuciła głowę do tyłu i roześmiała się na wietrze. - Jakie to piękne! Michael w milczeniu przyznał jej rację, chociaż jego wzrok spoczywał na opromienionej słońcem postaci Catherine, a nie na falach rozbijających się u podstawy klifów. Wyglądała tajemniczo, jak na rysunku Kennetha przedstawiającym diabolicznie piękną syrenę stojącą na dzikim, skalistym wybrzeżu i śpiewającą pieśń, która wiedzie żeglarzy ku ich ostatecznemu przeznaczeniu. Jeśli syrena była tak cudna jak Catherine, ci starożytni żeglarze umierali szczęśliwi. Davin Penrose oprowadzał ich po Skoal, wyjaśniał wszystko i przedstawiał Catherine oraz jej „męża” wyspiarzom. Mieszkańcy zachowywali rezerwę w stosunku do wnuczki dziedzica. Przenosili powolne, zamyślone spojrzenia z niej na konstabla, potem na Michaela i w końcu z powrotem na Catherine. Będzie musiała udowodnić swoją wartość, zanim w pełni ją zaakceptują. Michael domyślał się, że uroda Catherine świadczy przeciw niej. Trudno bowiem uwierzyć, że tak piękna kobieta może twardo dążyć do celu. Z czasem przekonają się o tym. - Chociaż jest to mała wyspa, jej Unia brzegowa jest tak poszarpana, że podobno osiąga długość sześćdziesięciu pięciu kilometrów - powiedział Davin. Wskazał na skalistą dróżkę wiodącą w dół klifów. - Tam na dole znajduje się Zatoczka Duńczyka. Obok jest niewielka plaża. Może wybierzecie się tam kiedyś. To dobre miejsce na piknik. Catherine uśmiechnęła się. - Jeśli mewy nie zabiorą nam jedzenia. Nie widziałam jeszcze tylu mew. - Na Skoal nie wolno ich zabijać - powiedział Davin. - W czasie mgły ich krzyki ostrzegają żeglarzy o bliskości lądu. Michael przysłonił oczy ręką i spojrzał pod słońce. - Czy tam jest druga wyspa, czy to tylko miraż? - To Kość, nasza wyspa siostrzana. Jest prawie tak duża jak Skoal. Nie słyszeliście o niej? - Niestety, nie - odparła Catherine. - Dziwnie się nazywa. - Wcale nie - powiedział przekornie Davin. - Skoal w starym języku wikingów oznacza czaszkę. Wojownicy wznosili toasty pijąc z czaszek wrogów. To wikingowie nadali nazwę naszej wyspie, logiczną konsekwencją było więc nazwanie sąsiedniej Kością. Ponieważ Davin już wcześniej otrzymał od Catherine pozwolenie, aby palił przy niej nie

krępując się, wyjął teraz glinianą fajkę i napełnił tytoniem. - Kość jest częścią dominium Skoal, należy więc do dziedzica. Catherine spojrzała ponad grzywiastymi falami. - Czy ktoś na niej mieszka? - To pechowe miejsce. - Davin obrócił się plecami do wiatru i zapalił fajkę. - Jest tam duża kolonia ptaków, wypasa się na niej owce i bydło, ale przynajmniej od stu lat nikt nie mieszka na Kości. - Dlaczego uważa się ją za pechową? - zapytał Michael. - Irlandzcy mnisi wznieśli budowle na obu wyspach, ale na Kości pewnej Wielkanocy zostali wymordowani przez wikingów podczas mszy. Wiele czasu upłynęło, zanim ponownie się tam osiedlono. Początkowo wszystko szło dobrze. A potem epidemia brała wszystkich mężczyzn, kobiety i dzieci. Od tamtej pory nikt nie chce mieszkać na drugiej wyspie. - Konstabl spojrzał w zamyśleniu na odległy brzeg. - Z wyspą wiążą się i inne problemy. Ziemia jest tam skalista i mniej urodzajna niż tutaj. A jednocześnie, ponieważ wyspy oddziela tylko kilkukilometrowy pas morza, woda jest tak niespokojna, a prądy tak silne, że trudno jest tam dopłynąć. - Można ją zwiedzić? - spytała zaintrygowana Catherine. - O, tak, przy ładnej pogodzie w towarzystwie wybranego żeglarza. Jeździmy na Kość raz lub dwa razy do roku, aby ostrzyc owce i zarżnąć trochę bydła. Pasące się tam zwierzęta mają niestety twarde mięso, ale za to na Skoal więcej miejsca możemy przeznaczyć pod uprawę zbóż. - Skoal jest niczym małe królestwo - zauważyła Catherine. - Niemal samowystarczalna, a ludzie, których historyczne korzenie sięgają głęboko, znają i kochają każdy najmniejszy kawałek wyspy. Musi pan być dumny z własnego wkładu w życie wyspy. Davin zacisnął zęby na cybuchu, a mięśnie jego twarzy naprężyły się. Catherine nic nie zauważyła - wciąż patrzyła na Kość, ale zmiana wyrazu twarzy przewodnika nie uszła uwagi Michaela. Zaskoczony zastanawiał się, co wywołało taką reakcję u tego zazwyczaj spokojnego człowieka. Można było raczej oczekiwać, że pochwała ze strony prawdopodobnej przyszłej chlebodawczyni powinna go ucieszyć. Po dłuższym milczeniu Davin wyjął fajkę z ust i powiedział bezbarwnym tonem: - Po prostu wykonuję powierzone mi obowiązki. Każdy mieszkaniec Skoal na swój sposób przyczynia się do rozwoju wyspy. Potrzebujemy się nawzajem i ufamy sobie. Nie zamykamy drzwi na klucz.

Gdy wrócili do koni, zza kępy pokręconych od wiatru drzew wyłoniła się Glynis Penrose z dwoma młodymi chłopcami. W szalu przewiązanym na plecach trzymała niemowlę. Na ich widok jej twarz rozjaśniła się uśmiechem, a chłopcy podbiegli przywitać ojca. - Dzień dobry. To nasi synowie Jack i Ned - powiedziała Glynis. - Zobaczyli, że jedziecie drogą i chcieli koniecznie was zobaczyć. Wasze przybycie jest najbardziej ekscytującym od lat wydarzeniem. Jack i Ned skłonili się uprzejmie, gdy matka przedstawiała ich Catherine, ale prawdziwe zainteresowanie okazali Michaelowi. Jack, chłopiec mniej więcej ośmioletni, o żywych wyspiarskich oczach, zapytał: - Był pan pod Waterloo, kapitanie Melbourne? Michael potwierdził i natychmiast został zarzucony pytaniami. Niebieskooki Ned, dwa lub trzy lata młodszy od brata, wolał kawalerię, a Jack kultem otaczał bohaterskich strzelców. Był bez wątpienia wyjątkowo inteligentnym dzieckiem. Podczas gdy Michael zmagał się z ciekawością chłopców, Catherine zapytała: - Kim jest najmłodszy członek rodziny? - To Emily. - Glynis wydostała niemowlę z szala. - Chce ją pani wziąć na ręce? - Och, tak. - Catherine objęła dziecko z entuzjazmem. - Jakie śliczne maleństwo. Jestem twoją kuzynką Catherine. A ty pewnie jesteś ulubioną dziewczynką mamusi? - Potarła swój nos o nosek dziecka. - I małym słoneczkiem tatusia? Emily zapiała z rozkoszy i zamachała pulchnymi rączkami. Widok promiennej twarzy Catherine wywołał skurcz w gardle Michaela. Miała wszystkie cechy wyidealizowanej kobiety jego marzeń. Była kochającą matką, na jaką zasługuje każde dziecko. Kobietą, której nie można się oprzeć i której oddał swe serce. Oddaną, opiekuńczą pielęgniarką, ryzykującą własne życie, aby uratować jego. . Żoną, ale kogoś innego. Mimo to nie potrafił przestać jej pragnąć. W momencie gorzko - słodkiego otrzeźwienia doszedł do przekonania, że nie żałuje pożądania, nawet jeśli czyni ono jego zadanie tak trudnym. Już samo towarzystwo Catherine warte jest każdej ceny. - Cudowna - powiedziała Catherine, oddając gaworzące niemowlę matce. - To ciekawe. Zauważyłam, że większość wyspiarzy ma bardzo ciemne włosy, jak ja, Davih czy Jack, albo bardzo jasne, jak pani, Ned i Emily. Chyba nikt nie ma pośredniego koloru włosów. - Z uśmiechem spojrzała na Michaela. - Jak ty, w którego żyłach nie płynie ani jedna kropla skoalańskiej krwi.

Tak naprawdę, to dała mu więcej niż jedną kroplę takiej krwi, ale uznał, że w tym kontekście nie ma to znaczenia. - Ma pani rację - odparła w zamyśleniu Glynis. - Naszymi przodkami byli głównie albo jasnowłosi Skandynawowie, albo czarnowłosi Celtowie. - Pewna stara legenda mówi, że wyspiarskie oczy pochodzą od selkie czarodziejskiego stworzenia, które w morzu jest foką, a na lądzie człowiekiem - dodał jej mąż. - To wspaniała historia - powiedziała Glynis. - Selkie kochał dziewczynę o kruczoczarnych włosach i anielskim uśmiechu. Mógł jednak wyjść na ląd tylko podczas pełni księżyca, a ona nie mogła żyć z nim w morzu. Zostali kochankami. Urodziła mu dziecko. Ale była mężatką i gdy mąż zobaczył morze w oczach dziecka, wziął łuk i poszedł na Foczą Skałę. Przeszył rywala strzałą. Mówią, że podczas pełni duch selkie wciąż nawołuje ukochaną. - Morał jest chyba taki, że cudzołożnicy zawsze źle kończą - stwierdził ponuro Michael. Glynis rzuciła mu rozbawione, ale i rozdrażnione, spojrzenie. - W Anglosasach nie ma nic romantyzmu. - Chyba ma pani rację - zgodził się. Był zdecydowanym przeciwnikiem cudzołóstwa. Konstabl sprawdził godzinę na kieszonkowym zegarku. - Lord Haldoran zaprosił nas na herbatę, więc powinniśmy już ruszać. - Obdarzył żonę uśmiechem. - Na obiad wrócę do domu. Dosiadłszy koni, pomachali Glynis i chłopcom na pożegnanie. Prawie kilometr jechali wzdłuż klifu. Minęli żyzne pola. Otoczyły ich gęste, wysmagane wiatrem zarośla. Gdy ścieżka gwałtownie skręciła, Davin wstrzymał konia. - Lord Haldoran mieszka na Małej Skoal. To jest Szyja, naturalna grobla łącząca obie części wyspy. Michael uniósł brwi, patrząc na niebezpieczną, kamienistą wstążkę i fale rozbijające się o poszarpane skały poniżej. - Autor przewodnika napisał, że Szyja ma tylko trzy metry szerokości i biegnie kilkadziesiąt kilometrów nad poziomem morza, ale ten widok przeszedł wszelkie moje wyobrażenia. - Autor przesadził. Szerokość Szyi dochodzi miejscami do czterech metrów powiedział z ponurym humorem Davin. - Ale zwierzęta na grobli denerwują się, lepiej więc idźmy na piechotę.

Zsiedli z koni i prowadząc wierzchowce ruszyli przed siebie. Na środku Catherine przystanęła i spojrzała na morze. Silny wiatr rozwiewał jej ubranie, a huk fal był tak głośny, że musiała krzyczeć. - Czy nie trzeba zainstalować poręczy? - Nie ma takiej potrzeby - odparł Davin. - Tylko jeden człowiek spadł na dół. Ale był pijany. Wyspiarze zachowują ostrożność. Z powątpiewaniem spojrzała na skały poniżej. Jeśli ona zostanie dziedziczką, wkrótce na grobli pojawią się poręcze. - A przy okazji, tamta wysepka to Focza Skała, gdzie jak głosi legenda, został zabity selkie - dodał Davin. Na jednej z oddalonych gołych skał wygrzewały się w słońcu foki. W wyobraźni Catherine powstał obraz foki wychodzącej na ląd w srebrzystym świetle pełni księżyca i przekształcającej się w mężczyznę. Jeśli był wysoki, gibki i silny jak Michael, z równie hipnotycznymi oczami, nic dziwnego, że dziewczyna straciła rozum i zapomniała o honorze... Westchnąwszy, ruszyła w dalszą drogę. Nie cudzołóstwo było jej kłopotem, nie miała już przecież męża. Nierozwiązalny problem tkwił w niej. Ragnarök znajdował się zaledwie o kilka minut jazdy od Szyi. Stał niemal nad samym brzegiem stromych klifów. Chociaż nazwa pochodziła z odległych czasów, sam budynek zbudowano stosunkowo niedawno. Jego spokojne linie nie bardzo pasowały do tego dzikiego, omiatanego wiatrem miejsca. Gdy dotarli do podjazdu, Davin nie zsiadł z konia. - Jeśli nie będziecie mieli nic przeciw temu, zostawię was. Mam bardzo pilne zajęcie. Traficie z powrotem do zamku? - Proszę się nie martwić - powiedział Michael, pomagając Catherine zsiąść z konia. Skoal nie jest aż tak duża, abyśmy mogli zabłądzić. Konstabl dotknął ronda kapelusza i odjechał. Catherine patrzyła za nim. - Mam wrażenie, że nie chce być gościem lorda Haldorana. Zanim Michael zdołał odpowiedzieć, z domu wyszedł rozłożysty, muskularny mężczyzna z pokrytą bliznami twarzą. - Jestem Doyle - stwierdził krótko. - Zaprowadzę konie do stajni. Catherine podając wodze, z ciekawością się mu przyjrzała. Było w nim coś znajomego. Musiała go chyba spotkać w Brukseli. Był jednym z tych odważnych służących, którzy pomagali Haldoranowi przewieźć Anne i dzieci do Antwerpii. Londyński akcent Doyle'a wskazywał, że nie pochodzi ze Skoal, a jego poorana twarz nadawała mu wygląd zbójcy. Podobnie jak sam dom, także Doyle stanowił dziwny obrazek w tym odosobnionym

miejscu. Weszli po schodach i lokaj - kolejny ponury londyńczyk - wprowadził ich do błyszczącego, marmurowego holu. Widocznie Haldoran lubił służących, którzy mogli jednocześnie pełnić rolę obrońców. Gospodarz schodził na dół. - Witaj kuzynko Catherine, witaj kapitanie Melbourne. Co myślicie o naszej wyspie? - Wyjątkowa i piękna. - Catherine oddała lokajowi kapelusz oraz szpicrutę. - Niezbyt chyba bogata, ale nadzwyczaj zadbana. Nie zauważyłam oznak niedostatku. - Każdy ma dach nad głową, jedzenie w brzuchu i buty na nogach. To więcej, niż można zobaczyć w większości miejsc na lądzie. - Ujął ją za rękę i, jak jej się zdawało, przytrzymał trochę za długo. Potem wprowadził gości do salonu. Rozmowa przy herbacie i ciastkach przebiegała w nienaturalnie uprzejmej atmosferze. Haldoran wciągał Catherine do dyskusji na temat tego, co zobaczyła. Michael raczej milczał. Dziwne, myślała, jak on potrafi górować nad resztą towarzystwa, nie wypowiadając ani słowa. Gdy skończyli jeść, Clive zapytał: - Chcecie obejrzeć Ragnarök? Roztaczają się stąd wyjątkowe widoki. - Z przyjemnością, Clive - odpowiedziała, uznawszy, że powinna zwracać się do niego po imieniu. Haldoran przeprowadził ich przez cały parter, opowiadając dowcipnie o historii domu. Catherine bawiła się znacznie lepiej, niż mogła przypuszczać. Kuzyn miał doskonały gust i namiętnie kolekcjonował piękne przedmioty. Zgromadził sporo cennych, polerowanych mebli, orientalnych dywanów i dzieł sztuki. Zakończyli zwiedzanie na piętrze, w tylnej części domu. - Myślę, że to pana zainteresuje, kapitanie - powiedział Haldoran otwierając ostatnie drzwi. Wewnątrz znajdowała się galeria z wielkimi oknami wychodzącymi na morze. Początkowo Catherine myślała, że weszli do kolejnej pięknej komnaty. Po chwili jednak zrozumiała, gdzie są: w zbrojowni. Ściany obwieszone były wspaniale zakomponowanymi wiekowymi mieczami, szablami, halabardami i sztyletami, a oszklone gablotki mieściły ulubione zbiory gospodarza. Catherine z zaciśniętymi ustami rozglądała się po pomieszczeniu. Chociaż wyrosła wśród wojska, nie lubiła broni. Wręcz przeciwnie. Odczuwała dziwny dysonans, jaki rodził się między jasnym słońcem wpadającym przez okna a metalicznym blaskiem śmierci otaczającym ich ze wszystkich stron.

- Podobne kolekcje spotykałem wyłącznie w szkockich zamkach - zauważył Michael. - Zgromadził pan broń, jakiej przedtem nie widziałem. Haldoran otworzył gablotkę i wyjął dziwny, długi pistolet. Dotykał mosiężnej lufy z czułością. - Ma sześć komór i jest jednym z pierwszych wielostrzałowców. Zrobiono go prawie dwieście lat temu. Trudny do załadowania, potwornie niecelny, często nie wypalał, ale ciekawy. Michael obejrzał pistolet z zawodową znajomością rzeczy i przed oddaniem go właścicielowi wypowiedział kilka celnych uwag. Haldoran odłożył pistolet do gablotki. - Mam też kilka cudownych szabli. Zna się pan na stali damasceńskiej? - O ile dobrze pamiętam, wykuwa się ją i formuje kilkakrotnie, jak francuskie wyroby cukiernicze - odpowiedział Michael. - Mówią, że damasceńskie klingi mają znacznie ostrzejsze brzegi niż jakakolwiek europejska broń. - Zgadza się. - Haldoran wyciągnął hubkę i zapalił stojącą na sekretarzyku świecę. Proszę spojrzeć. Z pudełka zawierającego sporo białej broni wyjął szablę o eleganckiej krzywiźnie. Trzymając rękojeść oburącz zrobił gwałtowny ruch nadgarstkami i ostrze przeszło przez świecę z dziką prędkością. Catherine westchnęła. Szabla tak czysto przecięła wosk, że obie części świecy pozostały w bezruchu, nadal razem, a płomień niemal nie drgnął. - To niesamowite. Nie wiedziałam, że szabla może być taka ostra. - Cieszę się, że nie musiałem stanąć twarzą twarz z Francuzem posiadającym taką broń - dodał Michael. - Nie chciałbym zobaczyć, co ona może zrobić z człowiekiem. - Nie jest to piękny widok. - Haldoran odłożył szablę na miejsce, a potem z innego pudełka wyjął dziwny przedmiot. - Kapitanie, widział pan kiedyś Indianina rzucającego nożem? Umocowanie rękojeści i ostrza pod odpowiednim kątem daje fenomenalną siłę uderzenia. W bliskim starciu to podobno śmiertelna broń. Mężczyźni wdali się w dyskusję na temat egzotycznych sztyletów. Catherine podeszła do okna. W namiętności Clive'a do broni było coś ohydnego. Zastanawiała się, czy gdyby kiedykolwiek wziął udział w prawdziwej bitwie, nadal byłby tak krwiożerczy. Wojna na ogół niszczy romantyczne wyobrażenia o przemocy. Ponieważ dom stał na klifie, z galerii rozciągał się wspaniały widok na morze. W dole woda nieprzerwanie rozbijała się o skały. Mimo że w trakcie porannej wycieczki zauważyła

kilka miłych plaż, wyspa otoczona była głównie skałami. W oddali dostrzegała ciemny kształt Kości. Czaszka i kość. Czy właśnie tu przyjdzie jej spędzić resztę życia? Za plecami usłyszała pytanie Haldorana. - Catherine, co myślisz o naszym szlachetnym konstablu? Obróciła się i oparła o ramę okienną. - Davin? Wie chyba wszystko, co warto wiedzieć na temat wyspy, a dzierżawcy lubią go i szanują. Myślę, że dziadek jest szczęściarzem, mając takiego pracownika. - Tak, muszę przyznać, jest kompetentny, ale nie to miałem na myśli. Nic nie wyczuwasz, żadnego pokrewieństwa? - Co chcesz powiedzieć? - odparła zirytowana. - Lubię Davina, ale prawie go nie znam. Dlaczego miałabym wyczuwać pokrewieństwo? Clive uśmiechnął się złośliwie. - Bo dobry, rozsądny Davin jest twoim najbliższym krewnym - jedynym bratem ciotecznym. - Myślałam, że matka była jedynaczką. - Tak. Davin pochodzi z rodziny twojego ojca. To bękart Haralda urodzony przez dziewczynę z wyspy. Catherine wlepiła w niego wzrok. - To znaczy, że jest wnukiem dziedzica? Jeśli to prawda, czy dziadek wie? - Och, tak. Wszyscy na wyspie wiedzą. Skończywszy dwadzieścia jeden lat Harald oznajmił, że chce poślubić ukochaną z linii prostych Penrose'ów. Dziedzic natychmiast wysłał syna w wielką podróż, ale było już za późno - dziewczyna zdążyła zajść w ciążę. Niemal do końca ukrywała swój stan przed wszystkimi, nawet przed rodziną. Umarła podczas porodu, wzywając ukochanego. Dziecko wychowali jej rodzice. - Oczy Haldorana zalśniły, jakby ta opowieść bawiła go. - Harald, kiedy wrócił i poznał prawdę, nigdy tak naprawdę nie wybaczył ojcu. Interesował się Davinem, łożył na jego wykształcenie, no ale chłopak pozostał bękartem. Ręka Catherine zacisnęła się na ramie okiennej. Nic dziwnego, że poprzedniego wieczoru, podczas rozmowy o jej krewnych Glynis i Alice Matthews wymieniały niespokojne spojrzenia. - Innymi słowy, gdyby Davin był z prawego łoża, zostałby następnym dziedzicem Skoal. - Tak, ale nie należy oczekiwać, że dziedzic publicznie uzna bękarta syna. - Haldoran uśmiechnął się z udawaną życzliwością. - Wydaje mi się, że skoro wszyscy inni o tym

wiedzą, ty również powinnaś. Michael, do tej pory przysłuchujący się w milczeniu, powiedział: - Uważa pan, że Davin czuje urazę do mojej żony, ponieważ jest kandydatką do spadku? - Niewykluczone, ale jest zbyt spokojny, by spowodować jakieś kłopoty. Jeśli zostawicie go na obecnym stanowisku, dobrze będzie wam służył. - Porzucając temat tak gwałtownie, jak go podjął, Haldoran podszedł do wieszaka z bronią palną i zdjął długi karabin. - To amerykański karabin Kentucky. Wygląda zwyczajnie, ale jest najcelniejszą bronią, z jakiej kiedykolwiek przyszło mi strzelać. Patrzcie. Załadował karabin, potem otworzył okno, wpuszczając do środka wilgotne powietrze i ostre krzyki krążących w górze mew. Gdy celował, jego oczy zwęziły się w skupieniu. Wystrzał w zamkniętym pomieszczeniu był ogłuszający. Catherine drgnęła, gdy odległa mewa wydała przeraźliwy krzyk, a potem jak kamień spadła do morza. Pozostałe ptaki pospiesznie odleciały, drąc się rozpaczliwie. - Dobry strzał - stwierdził zimno Michael - ale myślałem, że na Skoal nie wolno zabijać mew. - Jedna więcej czy mniej nie zrobi różnicy. - Haldoran obrócił się z wyzwaniem w oczach. - Oczywiście skoro jest pan żołnierzem, na pewno lepiej pan celuje ode mnie. - Niekoniecznie. Zadaniem oficera jest prowadzić żołnierzy w bój, a nie osobiście zabijać wroga. - Jest pan zbyt skromny. Proszę wypróbować ten karabin. Brak jeszcze jednej mewy nie uczyni Skoal krzywdy. - Haldoran ponownie załadował broń i podał ją gościowi. Michael zawahał się przez moment. Potem rysy jego twarzy stwardniały i przyjął karabin. Przeczesał wzrokiem okolicę. - Nie będąc mieszkańcem wyspy, nie powinienem łamać jej praw. Moim celem będzie tamten krzak na cyplu. Górna gałąź. Catherine zmrużyła oczy. Ledwie dostrzegała odległy krzak. - Z takiej odległości chyba nie trafisz. Kołysanie krzaka na wietrze dodatkowo utrudniało celowanie. Kącikiem oka Michael zauważył uśmieszek Haldorana. Udając, że to łatwe zadanie, Michael spojrzał wzdłuż lufy karabinu Kentucky i nacisnął spust. Na odległym cyplu górna gałąź krzewu odskoczyła od reszty i poleciała w dół klifu, do morza. Twarz Haldorana zastygła.

- Dobra robota - powiedział przez zaciśnięte zęby. - To był mistrzowski pokaz celowania. - Broń jest doskonała - odparł Michael, oddając gospodarzowi karabin. - Czy jest pan równie dobrym szermierzem jak strzelcem, kapitanie? - Haldoran zapytał ostrym głosem. Michael wzruszył ramionami. - Umiem używać szabli w obronie własnej, ale nie jestem mistrzem. Catherine obserwowała tę scenę z niepokojem. Między mężczyznami pojawiła się jakaś niewytłumaczalna rywalizacja. Haldoran atakował, a Michael odpierał niewidzialne ciosy. Czego, u diabła, kuzyn próbuje dowieść? Na wszelki wypadek powiedziała: - Musimy już iść. Bardzo dziękuję za zaproszenie, Clive. - Catherine, nie możesz teraz zakończyć wizyty. - Haldoran podszedł do drugiej gabloty i wyjął dwie kawaleryjskie szable tego samego typu. - Chcę być świadkiem kolejnego popisu umiejętności twojego męża. - Ujął jedną z szabel za ostrze i rzucił w kierunku Michaela, który zręcznie chwycił rękojeść w powietrzu. Haldoran uniósł drugą szablę parodiując gest salutu. - En garde, kapitanie. - Bez ostrzeżenia rzucił się do przodu w śmiertelnym ataku.

24 Gdy Haldoran zadał cios wycelowany w pierś Michaela, serce Catherine niemal przestało bić. Ale zanim zdążyła krzyknąć, Michael odparował cięcie. - Oszalałeś, Clive? - zawołała. - To idiotyzm walczyć nie zabezpieczonymi szablami. - Bzdura. - Kuzyn uderzył ponownie. Zderzające się ostrza wydały przeszywający, metaliczny zgrzyt. - To tylko sport. Nikomu nie stanie się krzywda. Prawda kapitanie? - Tak bezpieczny jak rozwiązywanie szarad - odparł ironicznie Michael. Zablokował kolejny cios. - Jaki sportowiec mógłby się temu oprzeć? - Cieszy mnie pańska opinia. - Clive zaakcentował swoje słowa dokuczliwymi dźgnięciami; chciał sprawdzić umiejętności przeciwnika. - Jednak najlepszym sportem jest polowanie w Shires. Brał pan w nim kiedyś udział? - Ominął mnie ten przywilej, ale wszędzie można polować z powodzeniem. - Michael bezlitośnie odparował kolejne cięcie. - W Hiszpanii doskonale polowało się z tamtejszymi ogarami. - To brzmi prostacko, ale ciekawie. - Haldoran natarł na przeciwnika. Rozległ się głośny trzask uderzenia i przeciw - uderzenia. Rozmowa ucichła, zastąpiły ją ciężkie oddechy mężczyzn walczących na środku galerii. Clive okazał się doskonałym szermierzem, szybko wykorzystywał przewagę i nie okazywał żadnej słabości. Michael walczył wolniej, a jego ruchy w porównaniu z przeciwnikiem były niemal niezgrabne. Catherine obserwowała ich w nerwowym milczeniu. Chociaż kuzyn utrzymywał, że to tylko zabawa, jeśli Michael nie zdoła się obronić, może zostać ciężko ranny albo nawet zabity. Dopiero po dłuższym czasie stało się dla niej jasne, że Michael specjalnie się powstrzymuje. Chociaż atakował nieefektownie, jego szabla zawsze skuteczne odpierała ciosy przeciwnika. Choć wciąż się cofał, ostrze Clive'a nigdy go nie przygwoździło. Michael dawał przedstawienie wielkiej klasy. Tylko ktoś, kto dobrze go znał, odgadłby jego zamiary. Walka zakończyła się w momencie, gdy Haldoran nagle przełamał obronę przeciwnika. Ujrzawszy, jak ostrze zbliża się do gardła Michaela, Catherine przestała oddychać. W ostatniej chwili Michael odparował cios, atakujące ostrze odskoczyło i ześliznęło się w dół. Czubek szabli przejechał po nadgarstku Michaela zostawiając purpurowy ślad. - Nic się nie stało. To tylko draśnięcie. - Michael odłożył szablę na sekretarzyk i wyjął chustkę. Z bijącym sercem Catherine przeszła przez pokój, aby obejrzeć ranę. Na szczęście

była rzeczywiście mała, jak twierdził Michael. Obwiązała płytkie rozcięcie chustką. Skończywszy, spojrzała z furią na Haldorana. - Twoje pojmowanie sportu jest odrażające, kuzynie. - Taka sytuacja już się nie powtórzy - obiecał. - Następnym razem zabezpieczymy ostrza. To jednak rzadka przyjemność skrzyżować szable z utalentowanym szermierzem. Jeszcze raz był pan przesadnie skromny, mówiąc o swoich zdolnościach, kapitanie. - Nauczyłem się po prostu robić to, co trzeba. - Michael spuścił rękaw na zabandażowany nadgarstek. - Dziękuję za interesujące przyjęcie, Haldoran. - Cała przyjemność po mojej stronie. Towarzystwo na wyspie jest raczej nieciekawe. Westchnienie Haldorana wyrażało chyba prawdziwy żal. - Niestety, jutro wyjeżdżam na kilka dni do Londynu. Mam nadzieję, że zastanę was tutaj, gdy wrócę. - Wracaj szybko - odparła Catherine z szerokim, fałszywym uśmiechem. Im dłużej pozostanie on z dala od wyspy, tym będzie szczęśliwsza. Zabrali konie i wyruszyli z powrotem na Wielką Skoal. Milczała, póki nie znaleźli się na grobli. Wtedy zapytała lodowato: - Dlaczego, u diabła, mu na to pozwoliłeś? - Pozwoliłeś? Gdy ktoś atakuje cię szablą, nie masz wyboru. Rzuciła mu rozdrażnione spojrzenie. - Mogłeś wcześniej skończyć. Jesteś lepszym szermierzem niż Haldoran, a udawałeś co innego. - Odgadłaś? Widać nie jestem tak dobrym aktorem, za jakiego się miałem. - Usta Michaela wykrzywił ponury uśmiech. - Twój kuzyn nieźle włada różnego rodzaju bronią, ale jest amatorem, nie zawodowcem. Niestety, nie lubi przegrywać. Gdy popełniłem błąd, lepiej od niego celując, podjął twarde postanowienie, że musi pobić mnie w czymś innym. Im szybciej dałem mu zwyciężyć, tym wcześniej mogliśmy odjechać. - Tak. Pozwoliłeś mu na zachowanie dumy, ale to mogło się skończyć fatalną raną warknęła. Uniósł brwi. - Chyba po raz pierwszy widzę, jak się złościsz. Nie wiedziałem, że święci też tracą panowanie nad sobą. - Nie twierdziłam, że jestem święta. Natomiast brak mi cierpliwości wobec człowieka, który lekkomyślnie pozwala, aby używano go w charakterze poduszeczki do szpilek. - Nie istniało takie zagrożenie. - Obdarował ją szerokim, serdecznym uśmiechem. Zachowujesz się niedorzecznie. Muszę przyznać, że - to mi się podoba.

Czułość w jego oczach ułagodziła Catherine. Miał rację; przesadziła. Jeśli nie będzie ostrożna, Michael zorientuje się, jak dalece na jej reakcję wpłynęły uczucia. Uspokoiła oddech. - Nie zniosłabym myśli, że pomagając mi, zostałeś ranny. Czuję się wystarczająco winna za wciągnięcie cię w tę szaloną historię. - Nie marnuj czasu na wyrzuty sumienia - powiedział Michael z pewną dozą goryczy. - Sprawią one, że trudniej ci będzie osiągnąć sukces. Dotarli go końca grobli. Splótł dłonie, aby mogła po nich wskoczyć na siodło. Znalazłszy się na końskim grzbiecie, powiedziała poważnie: - Uważaj na Haldorana. To dziwny człowiek. Jestem mu wdzięczna za pomoc w Brukseli, ale nie potrafię go polubić. - I ja za nim nie przepadam. W armii spotykałem podobnych pseudobohaterów. Szybko wypadali z gry. - Michael dosiadł konia. - Nie martw się o to, że twój kuzyn może sprowokować mnie do walki. Jeśli chodzi o unikanie niepotrzebnej bitwy, starzy żołnierze są w tym najlepsi. Uśmiechnęła się uspokojona. Niestety, jego obawy nie rozwiały się. Podczas pojedynku wyczuł, że Haldoran nie miałby nic przeciwko spowodowaniu śmiertelnego „wypadku”. Czemu jednak pragnął zabić? Przyczyna mogła leżeć w zwykłej krwiożerczości, którą to cechą Haldoran został szczodrze obdarzony. Ale mogły też ważyć i inne motywy. Michael dostrzegł w oczach Clive'a, kiedy ten patrzył na piękną kuzynkę, zżerającą chęć posiadania. Czy pożądanie mogło spowodować pragnienie śmierci rzekomego męża Catherine? Było to możliwe. Jedna rzecz nie ulegała wątpliwości: Haldorana trzeba będzie uważnie obserwować. Wróciwszy do zamku, natknęli się na lokaja z herbatą. Zgadując, że przeznaczona jest dla dziadka, Catherine zagadnęła: - Olson, czy mogłabym się teraz zobaczyć z dziedzicem? - Dowiem się - odparł dostojnie i odszedł. - Mam iść z tobą czy też rzucić cię na pożarcie lwu i wziąć w tym czasie kąpiel? spytał Michael. Catherine rozważyła jego propozycję. - Chyba lepiej będzie, gdy pójdę sama. Podejrzewam, że taki stary kogut jak dziadek w obecności innego samca odczuwa potrzebę piania i obwołania się królem wzgórza. - To charakterystyczna cecha mężczyzn z rodu Penrose. - Masz rację. Nie widziałam, abyś taką przybierał. Obdarzył ją tajemniczym

uśmiechem. - Ja nie potrzebuję. Roześmiała się, ale gdy wyszedł, zrozumiała, że nie żartował. Michaela cechowała cicha i głęboka pewność siebie; nikomu niczego nie musiał udowadniać. Czy na pewno? Przypomniała sobie opowieść Michaela o niedawnej śmierci ojca, i pojęła, że siła jego osobowości wyrasta z pnia umiejętności fizycznych, w których celował. W mrocznej sferze uczuć poruszał się niepewnie. Świadomość, że jest podatny na ciosy, wywołała w niej dziwną czułość. Niebawem powrócił Olson. - Jego lordowska mość przyjmie panią. Ruszyła za nim. Wkrótce dotarli do salonu przylegającego do sypialni dziedzica. Lokaj wskazał na drzwi balkonowe. Przez cienkie zasłony prześwitywał zarys fotela inwalidzkiego. - Jego lordowska mość jest na zewnątrz. Wyszła na skąpany słońcem balkon, z którego rozciągał się wspaniały widok na wyspę. Dziedzicowi towarzyszył wielki, brązowy ogar; wyglądał przyjaźniej niż jego pan. Nie bawiąc się w uprzejmości, dziedzic warknął: - Przyszłaś sprawdzić, czy gotów już jestem wyciągnąć kopyta? Uśmiechnęła się, mniej onieśmielona niż podczas pierwszego spotkania. - Cieszę się, że cię widzę, dziadku. - Usiadła na krześle. - Dobrze dziś wyglądasz. Oczywiście, głęboko rozczarowują mnie oznaki zdrowia, ale zniosę to z godnością. Dziedzicowi opadła szczęka. A potem na jego twarz wypełzł niechętny uśmiech. - Masz złośliwy język. Uśmiechnęła się. - Jak myślisz, po kim go odziedziczyłam? - Bardzo złośliwy język - mruknął, ale w jego oczach pojawiło się rozbawienie. - Co sądzisz o mojej wyspie? - To niesamowite, że taka mała powierzchnia może być tak bardzo różnorodna. Łąki, wrzosowiska, zadrzewione doliny.

Jestem też pod wrażeniem niemal całkowitej

samowystarczalności wyspy. - A jak ci się podobali ludzie? Rozłożyła ręce. - Ci, których spotkałam, byli dość powściągliwi, ale to przecież naturalne. - I tacy powinni być. Feudalizm to wyjątkowo dobry system, jednak wszystko zależy od charakteru suzerena. Zanim ci zaufają, muszą cię lepiej poznać. - A propos. Gdy mijaliśmy osoby pracujące na drodze, Davin powiedział, że każdy

mężczyzna powyżej piętnastego roku życia zobowiązany jest dwa tygodnie w roku poświęcić pracy na rzecz dziedzica. Byłam zaskoczona. Myślałam, że takie praktyki zostały zarzucone wiele stuleci temu. - A dlaczego mężczyźni nie mieliby pracować przy utrzymaniu własnych dróg i portu? - zapytał dziadek. - Zwyczaje na wyspie ukształtowały się na gruncie zdrowego rozsądku. Tylko dziedzic może mieć gołębnik. Gdyby gołębi było więcej, wyjadałyby ziarno z pól, zagrażając zbiorom. Jestem też tutaj jedyną osobą, która ma prawo posiadania suki. - Zwierzę wstało i oparło łeb na kolanie swego pana. Zmierzwił jego długie uszy. - Gdyby każdy mógł mieć sukę, w bardzo krótkim czasie wyspą zawładnęłyby psy. Kiedyś to zrozumiesz. Przechyliła głowę na bok. - Czy poważnie rozważasz moją kandydaturę na dziedziczkę, czy też tylko bawisz się ze mną? W końcu Clive jest mężczyzną i zna wyspę od urodzenia. Bez wątpienia jest lepszym następcą. - Tak, ale... - Dziadek odwrócił głowę. - To nie jest jego właściwy dom. Ma też i inne roszczenia. Wolałbym raczej zostawić Skoal komuś, kto przedłoży wyspę nad wszystko inne. To była dobra odpowiedź. Ale Catherine wyczuwała również, że dziedzic nie jest zachwycony osobowością lorda Haldorana. - Opowiedz mi o swoich rodzicach - poprosił niespodziewanie. Spojrzała na dziadka ostrożnie; nie była pewna, co chciałby usłyszeć. Zaczął skubać okrywający jego nogi pled. - Wiesz, nawet lubiłem twoją matkę. Była wspaniałą dziewczyną. Ale nie chciałem, aby William poślubił wyspiarkę. Wszyscy tu są w jakiś sposób spokrewnieni. Skoal potrzebuje regularnych dostaw świeżej krwi. To mogło wyjaśniać brak akceptacji związku Haralda z miejscową dziewczyną. - Rozumiem potrzebę dopływu świeżej krwi, ale rodzice byli bardzo szczęśliwym małżeństwem - powiedziała. - Matka z radością towarzyszyła armii. Zaczęła opisywać ich życie. Poważanie, jakim cieszył się ojciec wśród innych oficerów i mężczyzn, umiejętność matki tworzenia domu w każdych warunkach. Mówiła o tym, jak ojciec uczył ją jazdy konnej, a matka pielęgnowała chorych i rannych. Wspomniała także o miłości obojga rodziców do morza. Teraz, gdy sama zobaczyła Skoal, zrozumiała przyczynę tej miłości. Dziadek słuchał w milczeniu, zapatrzony w horyzont. Gdy przerwała, powiedział: - Szkoda, że chłopak był tak uparty. Nie musiał opuszczać wyspy na zawsze. Poznawszy już dziadka, Catherine pojęła, czemu - jej ojciec mógł się czuć

niepotrzebny. - Ich świat stanowili oni sami i armia - wyjaśniła taktownie. - Dobrze, że umarli jednocześnie. - Głos Catherine załamał się. - Gdyby... gdyby zginęło tylko jedno z nich, temu drugiemu byłoby bardzo ciężko. Zamrugała oczami, aby odpędzić łzy. Wiedziała, że wyrażają żal nie tylko po rodzicach, ale i żal nad nią samą. Pragnęła małżeństwa takiego, jakim był ich związek. Miała pewność, że takie ją spotka, więc porażka była tym bardziej dotkliwa. Dziadek odchrząknął. - Twój mąż okazał się inny, niż przypuszczałem. Sprawia wrażenie silnego. - Pobraliśmy się w bardzo młodym wieku. Muszę wyznać, że jest w nim jakaś dzikość. Nigdy jednak nie zaniedbał obowiązków wobec rodziny i żołnierzy. - To było prawdą. Dalej też nie musiała kłamać. - Mogę przyznać, że jeśli zostanę twoją następczynią, Colin nie zrobi nic złego ani Skoal, ani jej mieszkańcom. - Davin twierdzi, że wyrażał sensowne uwagi dotyczące sposobu gospodarowania na wyspie i możliwych zmian. - Ma zadziwiający zakres wiedzy. - W przeciwieństwie do Colina, Michael wyrastał w majątku ziemskim i widocznie obserwował sposób zarządzania nim. Nie chciała drążyć tematu męża. Wtrąciła więc: - Davin pokazał nam, gdzie leży Kość, i opowiedział jej historię. Czy to rzeczywiście takie pechowe miejsce? - Jego przeszłość mówi sama za siebie. Najazdy wikingów, epidemie, a poza tym cieszyła się sławą wśród piratów i przemytników. Niech Davin wybierze wam dobrego przewoźnika, to popłyniecie ją zobaczyć! Na zachodnim krańcu wyspy znajduje się największa morska grota na Kości. - Uśmiechnął się do wspomnień. - Jest dość niezwykła. Wewnątrz niej bije nawet gorące źródło. Ale musicie zachować ostrożność. Do groty można wejść tylko podczas odpływu. Jeśli zostaniecie tam zbyt długo, może zaskoczyć was przypływ i będziecie zmuszeni poczekać, aż wody opadną. - Brzmi to interesująco. Z pewnością mąż także będzie chciał zobaczyć Kość. Mam nadzieję, że przed odjazdem znajdziemy na to czas. Dziadek walił palcami o poręcz fotela. - Jak długo zamierzacie zostać? - Może dwa tygodnie. - Uśmiechnęła się niepewnie. - Chyba że znudzimy ci się wcześniej i nas wyrzucisz. - Dwa tygodnie to niedługo. Musisz się wiele nauczyć. Odnosiła coraz bardziej dojmujące wrażenie, że to właśnie ją dziedzic zamierza wybrać. Ukrywając zadowolenie,

powiedziała: - Nauczę się wszystkiego, co uznasz za stosowne, ale nie możemy tu siedzieć bez końca. Na Colina czekają obowiązki. Dziedzic uniósł gęste brwi. - Możesz zostać sama. Dziadek był samotny. Bardzo dobrze go rozumiała. - Jak na razie, moje miejsce jest przy mężu i córce. Nachmurzył się. - A co będzie, jeśli odziedziczysz Skoal, a Melbourne nie zechce żyć na takim odludziu? Pójdziesz za nim i pozwolisz wyspie zmarnieć? Spojrzała na dziadka z powagą. - Jeśli uczynisz mnie dziedziczką, wówczas przedłożę wyspę ponad wszystko inne. Obowiązek wobec jej mieszkańców musi stać przed obowiązkiem wobec męża. Ale szczerze mówiąc, nie musisz się martwić, że Colin odciągnie mnie od Skoal. - Trzymam cię za słowo. - Odchylił się na oparcie fotela. Był zmęczony. - A teraz idź już. Wstała, a następnie pod wpływem nagłego impulsu nachyliła się i pocałowała go w policzek. - Nie myśl, że zdołasz mnie zmiękczyć - rzucił. - Od ponad pięćdziesięciu lat jestem tutaj postrachem wszystkich. Nie zamierzam tego zmieniać. Roześmiała się. - Dziadku, nie da się wystraszyć żadnej kobiety, na którą warczał książę Wellington. Czy nie prościej będzie zaprzyjaźnić się ze mną niż próbować mnie terroryzować? Pogłaskał sukę. Jej łeb nadal spoczywał na jego kolanach. - Obiad podadzą o szóstej. Nie spóźnij się. Wyszła z balkonu i udała się do pokoju. Tylko dwukrotnie przegrała starcie, była z tego dumna. Pamiętając, że Michael miał zamiar się wykąpać, zapukała i usłyszała jego głęboki głos. - Wejdź. Był już po kąpieli, ale wciąż nie do końca ubrany. Koszula wisiała luźno na spodniach. Białe płótno uwydatniało siłę jego szerokich ramion. Niemal każdy milimetr ciała Michaela był zakryty; czemu więc ten obraz wytwarzał tak wielką intymność? - Jak ci się rozmawiało z dziadkiem? - zapytał. Kosmyki wilgotnych, mahoniowych włosów wiły się wokół jego szyi. Rozchylona koszula ukazywała jeszcze ciemniejsze sploty. Spuściła wzrok i powoli zdejmowała rękawiczki.

- Całkiem nieźle. Pod maską szorstkości jest dość miły. Michael prychnął znacząco. - Zadziwiające, ale cię akceptuje - powiedziała z uśmiechem. - Też jestem zaskoczony. - Michael podszedł do lustra, aby zawiązać muszkę. Pytałem lokaja, który przyniósł mi gorącą wodę, o zdrowie dziedzica. Ma kłopoty z sercem. Może chodzić, ale bardzo łatwo się męczy i każdy wysiłek wywołuje okropny ból w piersiach. Zmarszczyła brwi. - Tak, takie bóle są bardzo wyczerpujące, ale niekoniecznie zagrażają życiu. - Co w przyszłości może okazać się dosyć niewygodne - powiedział rzeczowo Michael. - Wiem. Nie chciałabym jednak stracić dziadka wkrótce po tym, jak go odnalazłam. Polubiłam łajdaka. - Opadła na krzesło. - Poznał cię już. Myślę więc, że mogłabym go odwiedzać co roku z Amy, a nieobecność męża tłumaczyć absorbującymi obowiązkami. - Przy odrobinie szczęścia twój plan może się powieść - przytaknął Michael. Splotła ręce pragnąc zawierzyć swej szczęśliwej gwieździe.

25 Chcesz jeszcze ale? - zapytała Catherine. - Tak, proszę. - Michael uchylił powieki, aby móc patrzeć na towarzyszkę. Leżał rozciągnięty na kocu na plaży, zrelaksowany na tyle, na ile mężczyzna potrafi osiągnąć ten stan. Oczywiście z wyjątkiem napięcia wywołanego bliskością Catherine. Leniwie podziwiał zgrabne ruchy jej ciała, gdy unosiła dzban z ale chłodzącym się w morskiej wodzie i nalewała napój do kufla. Usiadłszy, napił się sporo piwa. - Miło jest mieć wolne od pracy popołudnie. Zachichotała. - Nie oczekiwałam intensywnych studiów nad historią, prawami i rolnictwem Skoal po wizycie na wyspie. Jednak muszę przyznać, że okazały się bardzo interesujące. Wyspa jest tak dalece samowystarczalna. - Wskazała na resztki ich posiłku. - Z wyspiarskim chlebem jedliśmy wyspiarski ser i wyspiarskie śledzie. Popiliśmy to wyspiarskim ale, a na deser są wyspiarskie jabłka. - A wszystko to przynieśliśmy w koszu wyplecionym z wyspiarskiej wikliny. Jednak nie można tu uprawiać ani herbaty, ani kawy. - Istotny brak. Domyślam się więc, że mimo wszystko Skoal nie może dokonać secesji od reszty świata. - Podciągnęła nogi i rękami objęła kolana. Nie miała butów. Stopy okrywał tylko trzepoczący na wietrze rąbek niebieskiej, perkalowej spódnicy. - Szkoda, że nie ma tu Amy. Ona tak kocha morze! Ma je chyba we krwi. Obserwował jej wspaniały profil. Od momentu kiedy uratowała mu życie, miewał myśli, jak często wyraz „krew” bywa używany w metaforycznym określaniu wszelkiego typu związków. Czuł się nieodwracalnie z nią związany, świadom każdego jej słowa, ruchu. Być może, przyczynę stanowił łączący ich dar życia. Lekki powiew wiatru otulił ją szczelniej suknią, pod którą wyraźnie rysowały się czarownie pełne piersi. Jego ciało zareagowało natychmiast, odwrócił więc głowę. Powędrował spojrzeniem wzdłuż plaży. Przed nim rozciągał się półksiężyc piasku ukryty pod górującymi nad nim klifami. Sekretne, słoneczne miejsce. Diabelnie romantyczne. - Davin miał rację. To rzeczywiście dobre miejsce na piknik. On właściwie zawsze ma rację. Następny święty, co jest doskonałym dowodem waszego pokrewieństwa. Uśmiechnęła się. - Zabrzmiało, jakby Davin był nudziarzem. A to nie było prawdą. Oboje z Glynis okazali się wspaniałymi kompanami. Michael oparł kufel z ale na kolanie. Nadchodził przypływ. Niewielkie fale pluskały

zaledwie kilka kroków od nich. - Już od tygodnia jesteś na Skoal. Jak myślisz, czy jeśli dziadek zostawi ci wyspę, będziesz tutaj szczęśliwa? Życie jest tu bardzo proste w porównaniu z tym, do którego przywykłaś. - Tak, ale równocześnie bezpieczne i wygodne. No i nie stać mnie na odrzucenie takiej szansy. - Wzruszyła ramionami. - Niewiele wiem o szczęściu. Jednak z pewnością będę zadowolona. To mi wystarczy. Nagle skusiło go, aby zadać pytanie prześladujące go od momentu, gdy poprosiła o przysługę. - A co z Colinem? Zacisnęła zęby. - Z pomocą Davina sama mogę rządzić Skoal. Michael wstrzymał oddech. Czy jej słowa oznaczają, że zamierza rozstać się z mężem na zawsze? Może nie mieszkają już razem? To by wyjaśniało, dlaczego Catherine nie zaprząta sobie głowy przyjazdem Colina na wyspę. Gdy pomyślał o możliwych konsekwencjach, serce zabiło mu szybciej. Czy popełni czyn haniebny, zabiegając o względy kobiety, której małżeństwo, choć nadal istniejące na papierze, faktycznie już się skończyło? Doznał następnego wstrząsu: więzy małżeńskie można zerwać. Rozwody były zjawiskiem rzadkim, wymagały ponadto pieniędzy i wpływowych przyjaciół. Ale Michaelowi nie brakowało ani jednego, ani drugiego. Gotów był wydać ostatniego pensa, aby uwolnić Catherine, jeśli tego właśnie pragnęła. Poczuł się ogłuszony. Może wyciąga zbyt pochopne wnioski z jej słów? Zapytał jednak z wahaniem: - Kilkakrotnie napomykałaś, że być może Colin nie będzie częścią twojej przyszłości. Rozważasz odejście od niego? Zacisnęła powieki. - Nie pytaj mnie o Colina - wyszeptała. - Proszę. Mur samokontroli, który z takim bólem budował, zatrząsł się w posadach. - Catherine. - Położył rękę na jej ramieniu. Pod nasłonecznionym materiałem wyczuł ciepłą skórę. - Catherine. Wciągnęła powietrze, drżały jej usta. Nie mogąc znieść widoku rozpaczy, objął ją i zaczął gładzić po włosach. Pod jej zaciśniętymi powiekami zabłysły łzy. Czule pocałował delikatną skórę, smakował słone krople na jedwabistych rzęsach. Z gardła Catherine wydarł się zduszony spazm i obróciła się ku niemu. Jej pełne piersi przywarły do jego torsu, a ręce objęły go w talii. Odsunął ciemne, delikatne niczym babie lato

kosmyki rozwianych wiatrem włosów i językiem począł pieścić jej ucho. Gwałtownie odetchnęła i rozchyliła pełne wargi. Nieodparcie kusiła powabem kruchej syreny. Schylił głowę i zamknął jej usta pocałunkiem. Nadal miała zamknięte oczy, jakby próbowała nie dostrzegać niestosowności uścisku, ale jej usta, gorące i spragnione, mówiły wszystko. Poczuł przyspieszone bicie serca, a wrząca krew spowodowała, że stracił zdrowy rozsądek. Położył ją na plecach. Pod kocem chrzęścił ostry piasek. Marzył o takiej chwili, o jej poddającym się ciele, o silnym pulsowaniu widocznym pod bladą skórą szyi. Ręka mu drżała, gdy dotknął jej piersi, miękkiej, zmysłowej, kobiecej. Suknię miała zapiętą na ramionach na guziczki. Rozpiął je niezręcznymi ruchami. Potem zsunął stanik i halkę obnażając biust. - Jesteś piękna, taka piękna. Dotknął ustami atłasowego wzgórka sutki, który natychmiast stwardniał. Był diabelnie słodki. Pragnął wyssać z niej esencję, wziąć ciepło i kobiecość. Całym sobą jej pożądał. Jęknęła i wygięła się pod nim. Ukrył w dłoniach jej piersi i przysunął się do niej, aby móc umieścić twarz między ciepłymi, jedwabistymi wzgórkami, czując bicie jej serca. Przebierała palcami w jego włosach, nerwowo je głaskała. Zapomniał o tym, że istnieją jakieś małżeństwa, mężowie, żony. Złączyli się w uścisku, dzikim, niemożliwym do przerwania. W sprawiedliwym świecie należałaby przecież do niego, chroniłby ją własną siłą i otoczył opieką. Ale kiedy to sprawiedliwość była częścią jego życia? Jednak zrobi wszystko, aby Catherine należała do niego, nie tylko teraz, ale zawsze. Jego dłoń wędrowała coraz niżej, aż spoczęła na wzgórku u zbiegu ud. Tuż pod cienką tkaniną znajdował się ogień stanowiący obietnicę gorącego powitania. Nagle całkowicie zesztywniała. Otworzyła oczy i wykrzyknęła: - O Boże! Co ja robię? Oszalała, odsunęła się od niego, zakrywając piersi zsuniętą z ramion suknią. Podniecony i obolały wyciągnął rękę. Chciał dotknąć jej ponownie. - Catherine...? Odskoczyła od niego jak od węża. Zdziwił go wyraz ogromnego przerażenia w jej morskich oczach. Poczuł to tak, jakby chlusnęła na niego zimną wodę przywracając do rzeczywistości. Do jasnej cholery, co on najlepszego zrobił?

Złamał najbardziej uroczyste przyrzeczenie, jakie kiedykolwiek sam sobie złożył. - Przepraszam. Ogromnie mi przykro. - Schował twarz w dłoniach. Cały się trząsł, nie tylko z powodu zawiedzionych nadziei i frustracji palącej nikczemnie w żyłach. - Nie chciałem tego. Przysięgam. - Ja też nie - odparła drżącym głosem. - Przepraszam, Michaelu. To moja wina. Wprawdzie nie oponowała. Wręcz przeciwnie. Ale wykorzystał jej nieszczęście, smutek wywołany wspomnieniem małżeństwa. Chociaż nie zrobił tego rozmyślnie, jego wina nie była przez to mniejsza. Słodki Jezu, czy kiedykolwiek się nauczy? Myślał, że wyciągnął wnioski z minionych błędów; widać nie zdołał. Najrozsądniej będzie opuścić wyspę. Nie może jednak narazić Catherine na udzielanie trudnych wyjaśnień; zaszkodziłoby to jej przyszłemu bezpieczeństwu. Musi znaleźć sposób załatania wyrwy w ich stosunkach. Uniósł głowę. Zapięła już suknię i zapewne rozważała ucieczkę. Nadchodząca fala obmyła jej bose stopy. Wstał, podwinął spodnie do kolan, a potem wyciągnął rękę. - Chodźmy się przejść. Spacer po mokrym piasku ochłodzi nasze rozpalone zmysły. Wypowiadając te słowa naturalnym tonem, osiągnął pożądany efekt. Catherine podniosła się i nieśmiało podała mu rękę, a drugą ujęła spódnicę. Nogi w kostkach miała szczupłe i bardzo zgrabne. Odwrócił wzrok i poprowadził ją wzdłuż brzegu. Fale rozbijały się o piasek i z sykiem podmywały ich stopy, a następnie wracały do morza. - Coś takiego musiało się wydarzyć - rzucił lekko Michael. - Nie bez przyczyny twierdzi się, że mężczyzna i kobieta nie powinni przebywać sam na sam, chyba że są małżeństwem. Nasze wspólne życie w ostatnich dniach było szczególnym wyzwaniem. - Spojrzał na nią spod oka. - A fakt, że uważam cię za najbardziej atrakcyjną kobietę na świecie, nie ułatwiał mi zadania. - O Boże. - Catherine przystanęła zaszokowana. - Gdybym wiedziała, co czujesz, nie poprosiłabym cię o pomoc. Postawiłam cię w sytuacji nie do przyjęcia. - Skąd miałaś wiedzieć? W Brukseli stawałem na głowie, aby zachowywać się poprawnie. - Pociągnął ją za rękę i ruszyli z miejsca. - Chociaż nie potrafiłem utrzymać nad sobą do końca samokontroli, cieszę się, że to właśnie mnie wybrałaś. Jeśli stracę twoje zaufanie, przyjmę to z pokorą. Zasługuję na baty. - Proszę, nie obwiniaj się - powiedziała błagalnie. - To ja stworzyłam całą tę pokręconą sytuację. Źle się czuła ze świadomością, że Michael, oszukiwany przez nią, postępuje honorowo. Przez moment zapragnęła wyznać prawdę: o śmierci Colina i własnej sekretnej

miłości. Jednak powody, dla których powinna zachować milczenie, były tak ważne jak zawsze. A nawet stały się jeszcze ważniejsze. - Wyjeżdżamy natychmiast. Wytłumaczę dziadkowi, że już nie potrafię znieść rozłąki z Amy. - Powie, abyś po nią posłała. On nie zechce cię puścić i trudno mu to mieć za złe. Musimy zostać do końca wyznaczonego okresu. Będę spał w baszcie. To znacznie oddali pożądanie. - Nie możesz tego robić! - wykrzyknęła. - Oczywiście, że mogę - powiedział łagodnie. - W przeszłości wielokrotnie sypiałem pod gołym niebem. Nawet to lubię. Zagryzła wargi. - Czynię ci tyle kłopotów. To mnie należałoby wychłostać, nie ciebie. Ze smutkiem wykrzywił usta. - Piękne kobiety należy całować, a nie chłostać. Dlatego też nie będę spał z tobą w komnacie. Poradzimy sobie. Na pewno. Jednak wspominając wszechogarniającą przyjemność, jaką sprawiły jej pieszczoty Michaela, zrozumiała, że dba o zachowanie cnoty nie z uwagi na honor, a ze strachu. Anne Mowbry uczyła właśnie Molly i Amy haftu w saloniku, kiedy do drzwi zadzwonił lord Haldoran. Tego dnia pokojówka miała wychodne, więc Anne sama wpuściła gościa. Haldoran zdjął kapelusz. - Miło mi znów panią widzieć, pani Mowbry. Czy to dobry czas na wizytę? Czemu goście zawsze przychodzą, gdy ona ma na sobie nie najlepszą codzienną sukienkę? - Tak samo dobry jak każdy inny - odparła filozoficznie. - Proszę wejść. Miło, że nas pan odwiedził. Ledwie gość przekroczył próg, otoczyły go psy i dziewczynki. Na widok niesmaku malującego się na twarzy przybysza, Anne musiała ukryć uśmiech. Mimo wszystko uprzejmie przywitał dziewczynki i powstrzymał się od kopnięcia nadmiernie podnieconego Clancy'ego. Odpędziwszy psy, zaprowadziła go do salonu. Gdy weszli do środka, Haldoran powiedział: - Prócz przyjemności ponownego spotkania z panią, mam do wypełnienia misję w imieniu pani Melbourne.

- Przykro mi, ale Catherine chwilowo przebywa poza miastem. - Wiem. Jest na Skoal. Właśnie stamtąd przyjeżdżam. Moja rodzina pochodzi z wyspy i okazało się, że Catherine i ja jesteśmy kuzynami. - Uśmiechnął się. - Podejrzewałem to już w Brukseli, gdy zobaczyłem jej oczy. Ale nic nie mówiłem; nie byłem pewien. - Więc i my jesteśmy kuzynami? - zaszczebiotała Amy. Anne spojrzała w kierunku, z którego dochodził głosik dziewczynki. Obie panienki siedziały na kanapce. Udawały, że pilnie haftują, a jednocześnie bezczelnie podsłuchiwały. - Tak, w tej sytuacji lord Haldoran jest również i twoim kuzynem. Ale teraz wyjdźcie. - Szczerze mówiąc, moja wizyta dotyczy Amy. Ponieważ wybierałem się do Londynu, Catherine poprosiła, abym wracając przywiózł małą na Skoal. Chce przedstawić córkę dziedzicowi. - Naprawdę? Dwa dni temu dostałam od niej list i nic na ten temat nie wspominała. - Podjęła decyzję pod wpływem impulsu. - Obdarzył Anne łaskawym uśmiechem. Podejrzewam, że po prostu bardzo tęskni za dzieckiem. To mogło być prawdą. Catherine nie lubiła rozstawać się z córką. - Czy dała panu jakiś list dla mnie? - spytała Anne. Potrząsnął głową. - Jak powiedziałem, podjęła decyzję nagle. Przyszła do portu na chwilę przed moim odpłynięciem. Gdybym nie wyruszył natychmiast, musiałbym czekać do następnego odpływu. Ucieszyła mnie jej prośba. Jesteśmy już przecież z Amy starymi towarzyszami podróży. Anne pomyślała o niebezpiecznej przeprawie z Brukseli do Antwerpii. Dzięki opiece Haldorana wszystko poszło gładko. Zachował też cierpliwość we wszystkich trudnych sytuacjach. Haldoran nie jest już całkowicie obcym mężczyzną. Mimo wszystko... - Nie wiem, czy powinnam pozwolić na wyjazd Amy bez wyraźnego polecenia jej matki. Haldoran uniósł brwi, nadając twarzy wyraz lekkiej pogardy. - Jest pani doskonałą opiekunką, pani Mowbry, ale doprawdy, przecież Catherine jest moją kuzynką. - Ciociu Anne, proszę - powiedziała przymilnie Amy. - Mama mówiła, że jeśli wizyta dobrze wypadnie, przyśle po mnie. - Oczywiście wynajmę służącą, która podczas podróży zatroszczy się o potrzeby młodej damy - dodał Haldoran. - Wyruszymy jutro wczesnym rankiem. Anne, osaczona ze wszystkich stron, skapitulowała. - Doskonale, możesz jechać, Amy. Ale musisz pamiętać o odrabianiu lekcji.

- Będę pamiętać! - wykrzyknęła radośnie dziewczynka. Zakręciła się na pięcie i wybiegła z salonu. Pragnęła jak najszybciej się spakować. Molly poszła za nią znacznie wolniej, rozczarowana, że ona nie pojedzie. Anne poczuła się lekko. Zła karta odwróciła się. Dzięki poręczeniu lorda Michaela, Charles pracował już szczęśliwie dla księcia Candover i zarabiał astronomiczne sumy. Wyglądało też na to, że Catherine wielkimi krokami zbliża się do tytułu pani na Skoal. Jakież perspektywy otwierają się przed nimi! Z uśmiechem wróciła do lorda Haldorana, aby omówić szczegóły podróży.

26 Zgodnie z przypuszczeniami Michaela, po tym szalonym wydarzeniu na plaży pomiędzy nim a Catherine pojawiło się napięcie, które jednak już następnego dnia zelżało. Nadal unikała jego spojrzenia, a on nie potrafił, patrząc na nią, nie wspominać słodkości jej piersi i związanego z tym uczucia. Jednak potrafił trzymać ręce przy sobie, a tylko to się liczyło. Trzy dni później byli na obiedzie u pastora i jego żony. Wieczór upłynął w miłej atmosferze. Gdy wracali do zamku, Michael był lekko podchmielony. Jeszcze tydzień i wyjadą do Londynu. Tam znajdą się poza zasięgiem pożądania. Zanim to nastąpi... spędzi jeszcze siedem dni z Catherine. Jak we wszystkich domach na wyspie, frontowe drzwi nie były zamknięte na klucz. Weszli do holu. Zamierzał pójść na górę, kiedy Catherine spojrzała na boczny stolik. - Przyszły do ciebie jakieś listy. - Wręczyła mu niewielką paczuszkę zawiniętą w ceratę. Zobaczywszy nazwisko adresata „kapitan Colin Melbourne”, Michael poczuł ukłucie. Nie bawiło go podszywanie się pod Colina. Ale paczuszka bez wątpienia była przeznaczona dla Michaela: nosiła pieczęć „Strathmore” i została zaadresowana ręką Luciena. - Ciekawe, co sprawiło, że Lucien przysłał ją tutaj. - Pewnie interesy. - Catherine ziewnęła, zakrywając usta ręką. - Powiem dziadkowi dobranoc, o ile jeszcze nie śpi. Zajmie mi to kilka minut. Był to jeden z wybiegów, jakich używali, aby ofiarować sobie więcej prywatności przy myciu i przebieraniu się do snu. Michael wszedł do sypialni, zapalił lampy, a potem zsunął ceratę. Wewnątrz znajdowało się kilka listów i karteczka od Luciena. Michaelu, Twój brat przysłał wiadomość. Uznałem, że trzeba ci ją dostarczyć. Załączam też inne listy. Mam nadzieję, że polowanie na smoki idzie dobrze. Lucien Poniżej znajdował się list z pieczęcią „Ashburton”. Michael trzymał pismo w obu rękach, patrząc na własne nazwisko i podkreślone słowo „Pilne”. Chociaż tym Ashburtonem był jego brat przyrodnika nie człowiek, którego uważał za ojca, list wzbudził w nim niepokój. Stary książę nigdy do niego nie pisał, chyba że chciał go skrytykować lub potępić. Wątpliwe, aby ten list zawierał identyczną treść. Michael próbował sobie wyobrazić, co takiego mógłby napisać nowy książę, aby go zainteresowało. Nic nie przychodziło mu do głowy. Z pewnością

list dotyczy jakichś zagadnień prawnych, ale one również Michaela nie obchodziły. Podobnie jak w Londynie, przytknął róg pisma do płomienia świecy. Jednak tym razem poczuł niespodziewaną złość. Był zdecydowany zerwać wszelkie związki. Wrzucił płonący list do kominka i przejrzał pozostałe wiadomości. Zgodnie z przypuszczeniem Catherine, większość dotyczyła interesów, ale dwa przyszły z Francji od Kennetha Wildinga. We wcześniejszym Kenneth szczegółowo przytaczał nowinki dotyczące regimentu i zabawne anegdoty związane z życiem okupacyjnej armii. Najciekawsze były niewielkie, złośliwe rysunki będące uzupełnieniem opisywanych historyjek. Doszedłszy do końca, Michael uśmiechnął się i odłożył list na bok. Zastanawiając się, dlaczego Kenneth napisał dwa listy w krótkim czasie, otworzył drugi. Znalazł w nim pojedynczą kartkę bez żadnych rysunków. Michaelu, Wybacz, jeśli wykraczam poza granice przyzwoitości. W Brukseli odniosłem wrażenie, że twoje uczucia wobec Catherine Melbourne to coś więcej niż przyjaźń. Z tego powodu pomyślałem, że zainteresuje cię wiadomość o Colinie Melbourne. Kilka tygodni temu został zamordowany na ulicy, najprawdopodobniej przez bonapartystę. Koszmarna historia. Nadal nie odnaleziono zabójcy i wyciszono incydent w obawie przed politycznymi reperkusjami. Dowiedziałem się o tym przez przypadek, od pijanego oficera z regimentu Colina. Powiedział, że po pogrzebie męża Catherine zabrała Amy do Anglii. Domyślam się, że Anne i Charles Mowbry będą wiedzieli, gdzie ją znaleźć. Oczywiście, nie należy uganiać się za wdową, której mąż ledwie co znalazł się w ziemi, ale dla Catherine warto złamać kilka zasad. Nawet jeśli nie miewasz romantycznych uniesień, może będziesz chciał się zorientować, czy nie potrzebuje pomocy. Nikogo przecież nie zaskoczyło, że Melbourne zginął, pozostawiając potworny bałagan w interesach. Jeśli odnajdziesz Catherine i dojdziesz do przekonania, że i ja mógłbym coś dla niej zrobić, proszę, powiadom mnie niezwłocznie. Twój zawsze nierozważny Kenneth Michael siedział wpatrzony w kartkę. Miał uczucie, jakby ktoś kopnął go w żołądek. Ponownie przeczytał list. Może Kenneth się pomylił? Było to mało prawdopodobne. Ale dlaczego Catherine skłamała? Był przekonany, że między nimi panuje szczerość i przyjaźń. Nie po raz pierwszy kobieta zrobiła z niego głupca. Gdy Catherine weszła do sypialni, Michael nadal patrzył bezmyślnie na list Kennetha. Zamknęła drzwi i powiedziała radośnie: - Dziedzic był zmęczony, ale wystarczyło mu energii, żeby opowiedzieć, jak

wyspiarze płacą roczną daninę w kapłonach od każdego komina. Fascynujące zwyczaje. Chciała mówić dalej, ale nagle zmarszczyła czoło. - Co się stało? - Przyszedł list od Kennetha Wildinga - powiedział przez zaciśnięte zęby Michael. Czy to prawda, że Colin nie żyje? Krew odpłynęła z twarzy Catherine, jej doskonale zarysowana twarz pobladła. Aby nie upaść, musiała chwycić się oparcia fotela. - To... to prawda. - Jezu! Chryste Panie! - Zgniótł kartkę. Ogarnęło go obezwładniające poczucie zdrady. Jego piękna, uczciwa święta Katarzyna jest kłamczucha. - Do diabła, dlaczego mi nie powiedziałaś? Przejechała drżącą ręką po włosach. - Nie chciałam, żebyś wiedział. To oczywiste. Uznałam, że z wdzięczności za moją opiekę pod Waterloo możesz poczuć się zobowiązany do oświadczyn. Prościej było sprawić, abyś myślał, że Colin żyje. Był to następny cios, niemal tak brutalny jak pierwszy. - Czy perspektywa zostania moją żoną jest tak odrażająca, że musiałaś się ukryć za zmarłym mężem? - zapytał z niesmakiem. - Gdybyś nie chciała nią zostać, zawsze mogłabyś odmówić. Opadła na fotel. Pochylona wpatrywała się w swe zaciśnięte dłonie. - To... to by nie było odrażające. Wręcz przeciwnie, na tyle pociągające, że mogłabym się skusić. Postanowiłam, że będzie lepiej, gdy ten temat nie zostanie poruszony. - Wybacz moją głupotę - powiedział lodowato. - Ale jeśli uważałaś, że mogę się oświadczyć i ta myśl nie była odpychająca, skąd te kłamstwa? - Bo to niemożliwe! Nie wyjdę ponownie za mąż. Gdybym była na tyle głupia, by przyjąć twoje oświadczyny, unieszczęśliwiłabym nas oboje - powiedziała niepewnie. - Nie mogę zostać twoją żoną, Michaelu. Nic mi nie zostało, co mogłabym ci ofiarować. Złość przeminęła, zastąpiła ją desperacja. - Więc tak bardzo kochałaś Colina, mimo że cię zdradzał i zaniedbywał? Wykrzywiła usta. - Nie można spędzić dwunastu lat z mężczyzną i być wobec niego obojętną. Ale go nie kochałam. Michael znalazł tylko jedno wytłumaczenie zachowania Catherine. - Mąż wykorzystywał cię, przysięgłaś więc nigdy więcej nie wiązać się z mężczyzną powiedział bezbarwnie. - Gdyby nie fakt, że już nie żyje, sam bym go zabił.

- To nie było tak! Colin wcale mnie nie wykorzystywał. - Zacisnęła dłonie. - Ja mu wyrządziłam znacznie większą krzywdę niż on mnie. Uważnie obserwował jej udręczoną twarz. - Trudno w to uwierzyć. W ogóle jest to niemożliwe. - Wiem, że wszyscy obwiniali Colina i żałowali mnie, obserwując jego uganianie się za kobietami. Ale to z mojego powodu nasze małżeństwo stało się farsą. - Mówiła przyciszonym głosem. - On był wyjątkowo wyrozumiały. - Jestem chyba bardzo mało inteligentny. Wyjaśnij, co masz na myśli. - Ja... nie mogę. - Opuściła głowę, nie była w stanie spojrzeć mu w oczy. Rozdrażniony przemierzył pokój, ujął ją pod brodę i uniósł jej twarz. - Na miłość boską, Catherine, spójrz na mnie. Nie uważasz, że zasługuję na wyjaśnienia? - Tak - wyszeptała. - Ale... ale nie potrafię mówić o moim małżeństwie, nawet z tobą. Wyciąganie jakichkolwiek informacji od Catherine przypominało próbę wyrwania dębu z korzeniami. Otoczył więc jej szyję rękami i pochyliwszy się, pocałował. Miał nadzieję, że to, czego nie osiągnął za pomocą słów, zdoła wydobyć z niej poprzez pożądanie. W pierwszym momencie odpowiedziała z desperackim pragnieniem. W następnym wyrwała się, a łzy popłynęły jej po twarzy. - Nie mogę być taka, jaką chcesz, bym była! Spróbuj to po prostu zaakceptować. Powoli coś mu zaczęło świtać. - Niestety, chyba nie potrafię „po prostu tego zaakceptować”. Catherine, pragnąłem cię od pierwszej chwili. Bóg mi świadkiem, próbowałem odegnać to uczucie i znaleźć kogoś innego. Ale nie zdołałem. Skoro przez resztę życia mam być nieszczęśliwy, bo nie mogę cię mieć, chciałbym chociaż poznać przyczynę. Wyraz oczu Catherine wskazywał, jak wielkie wrażenie wywarły jego słowa. Widząc, że jej opór zaczyna się łamać, zapytał: - Czy to sprawy łóżkowe są tym problemem? Jej oczy rozszerzyły się z przerażenia. - Skąd wiesz? - To, co mówiłaś do tej pory, zawiera pewne wskazówki. - Uklęknął przed fotelem, chciał jej patrzeć w oczy. Dłoń Catherine ujął w swoje ręce. Palce miała zimne i drżące. - Wyjaśnia też, dlaczego rozmowa na ten temat upokarza cię. Powiedz, czemu małżeństwo jest dla ciebie nie do pomyślenia. Nic już chyba nie jest w stanie mnie zdziwić. Bezbronna niczym dziecko, zwinęła się w kłębek w kąciku fotela. Ręce przycisnęła do

brzucha. - Małżeńska bliskość wywołuje u mnie... potworny ból - wyszeptała ochryple. - To okropnie niesprawiedliwe. Mężczyźni mnie pociągają. Jak każda normalna kobieta, odczuwam pożądanie. Ale stosunek jest dla mnie zabójczy. A przekonanie, że nie jest normalna, musi być jeszcze gorsze niż fizyczny ból. - Rozmawiałaś na ten temat z lekarzem? - zapytał. Uśmiechnęła się gorzko. - Myślałam o tym, ale co lekarze mogą wiedzieć o budowie kobiet? Nie zniosłabym obmacywania przez obcego mężczyznę, by w zamian uzyskać wątpliwą przyjemność usłyszenia tego, co już doskonale wiem: że jestem beznadziejnie zdeformowana. - Ale urodziłaś dziecko, więc tak do końca nie możesz być nieprawidłowo zbudowana - powiedział w zamyśleniu. - Czy po porodzie ból się zmniejszył? Odwróciła głowę. - Zaszłam w ciążę wkrótce po ślubie. To posłużyło mi za wymówkę, aby nie chodzić z Colinem do łóżka. Nigdy potem... nie byłam mu żoną. - Przez dwanaście lat mieszkaliście razem i nie łączyły was stosunki małżeńskie?! wykrzyknął Michael, niezdolny ukryć zaskoczenia. Potarła skronie w geście zmęczenia. - Colin znacznie bardziej ode mnie zasługuje na przydomek świętego. Gdy się poznaliśmy, miałam szesnaście lat, a on dwadzieścia jeden. To była prawdziwa szczenięca miłość, szalenie romantyczna i niezbyt głęboka. W normalnej sytuacji taka przygoda szybko by się zakończyła. Colina oczarowałaby następna ładna twarzyczka, a ja popłakałabym sobie przez kilka tygodni, a potem żyła dalej, ale już odrobinę mądrzejsza. Gwałtownie wciągnęła powietrze. - Ale moi rodzice zginęli w pożarze. Zostałam sama na świecie. Colin oświadczył mi się z galanterią. Bez namysłu go przyjęłam. Zakładałam, że polubię... fizyczną stronę małżeństwa. Cieszyły mnie przecież skradzione pocałunki. Zamiast tego... Zadrżała na wspomnienie dnia ślubu. Colin, jak zwykle, sporo wypił i zachowywał się grubiańsko. Potem przyszedł do łóżka zdecydowany, aby wyegzekwować swoje prawa. Chociaż zdenerwowana, była dość chętna. Nie oczekiwała potwornego, rozdzierającego bólu, czy też poczucia gwałtu. Nie myślała też, że zanim zdoła zasnąć, będzie płakać, leżąc u boku beztrosko chrapiącego męża. - Najlepsze, co potrafię powiedzieć o nocy poślubnej, jest to, że szybko się skończyła. Michael z uwagą przyglądał się jej twarzy. - Pierwszy raz dla kobiety na ogół jest bolesny.

- Ale potem wcale nie było lepiej. Wręcz przeciwnie, jeszcze gorzej. Colinowi bardzo zależało na... przyjemnościach ciała. Zakładał, że w zamian za zrezygnowanie z wolności otrzymuje piękną i pełną wigoru kochankę. - Ze smutkiem wspominała ekscytujące chwile, kiedy właśnie poznała Colina i uważała się za normalną kobietę. - Na podstawie mojego zachowania w okresie narzeczeństwa miał pełne prawo tak przypuszczać. Zamiast tego, gdy tylko dotykał mnie, zaraz zaczynałam płakać. - To musiało być okropne dla was obojga - powiedział Michael z wielkim współczuciem. - To było koszmarne - odparła gwałtownie. - Nigdy mu nie odmówiłam, ale zupełnie nie potrafiłam go usatysfakcjonować, więc wkrótce przestał prosić. Ciążę oboje przyjęliśmy z ulgą. Nawet nie omawiając dokładniej trapiącego nas problemu doszliśmy do pewnego rodzaju milczącego porozumienia, które uczyniło nasze małżeństwo znośnym. - Więc wiedziałaś o innych kobietach, ale nie narzekałaś? - Narzekać? - Uśmiechnęła się ponuro. - Byłam im wdzięczna. Póki on był szczęśliwy, nie miałam wyrzutów sumienia. Z całych sił starałam się stworzyć Colinowi i Amy wygodny dom. W zamian za to on utrzymywał nas i mnie nie prześladował. Tak naprawdę, to ja wyszłam na tym lepiej. Colin był przyzwoitym mężem i ojcem. W wielu sprawach zachowywał się nierozważnie, ale nie porzucił nas i nigdy nie pozwolił, aby inny mężczyzna mi się naprzykrzał. Nikt się nie dowiedział, jaką farsę stanowiło nasze małżeństwo. Aż do tej chwili. - Cóż, mieliście z tego pewne korzyści - przekornie stwierdził Michael. - Colin był urodzonym kobieciarzem. W tobie znalazł idealną żonę, piękną i uległą kobietę, której zazdrościli mu wszyscy mężczyźni. Nigdy nie narzekałaś z powodu jego flirtów, a on, jako żonaty mężczyzna, nie musiał obawiać się, że jakaś inna kobieta zechce zmusić go do małżeństwa. Wielu mężczyzn marzyłoby o takim rozwiązaniu. - Być może. Jednak pozostaje faktem, że to ja zawiodłam w małżeństwie. Nie nadaję się na żonę. - Szczególnie nie na żonę człowieka, którego kochała. - Teraz już wiesz, dlaczego nie mogę wyjść ani za ciebie, ani za nikogo innego. Nie będziesz przecież chciał żony, która nie jest zdolna do spełniania swoich najbardziej podstawowych obowiązków. - Biorąc pod uwagę pożądanie, jakie we mnie wzbudzasz, byłoby to trudne. Jednak... Michael zawahał się, a potem powiedział powoli: - Mimo wszystko, gdybyś wyraziła zgodę, poślubiłbym cię. Jej oczy rozszerzyły się. - Nie mówisz chyba poważnie?

- Nie? - Ujął jej twarz ciepłą dłonią. - Catherine, sprawia mi ogromną radość przebywanie z tobą. A jeśli chodzi o stronę fizyczną, może zdołamy wypracować jakieś zadowalające nas obydwoje rozwiązanie. Zacisnęła usta. - Pogodziłam się z niewiernością Colina, ale nienawidziłam jej. Nie zgodzę się ponownie na takie małżeństwo. - Nie cudzołóstwo miałem na myśli. - Jego palce delikatnie muskały ucho i szyję Catherine, wywołując w niej radosne drżenie. - Stosunek nie jest jedynym sposobem osiągnięcia fizycznej satysfakcji. Wydaje mi się, że nie jesteś z natury oziębła. Możesz więc nauczyć się osiągać zadowolenie, wykorzystując inne sposoby. - Nie jestem pewna, czy rozumiem. - Paliła ją twarz. - Moja ignorancja dorównuje deformacji. - Z ignorancji można się wydobyć. Istnieje też pewne prawdopodobieństwo, że wcale nie jesteś zdeformowana. Ból mógł wynikać z braku doświadczenia i wyjątkowego zapału młodego małżonka. - Szukał odpowiednich słów, a potem z rozpaczą potrząsnął głową. Ludzie najczęściej nie rozmawiają na takie tematy, wybacz mi więc, jeżeli to, co powiem, będzie dla ciebie krępujące. Ujmując rzecz bez ogródek, za szybko odbyty stosunek żadnemu z partnerów nie sprawi przyjemności. Dotyczy to szczególnie młodych kobiet. A gdy strach już się zagnieździł, mogłaś popaść w błędne koło. Byłaś niechętna, a wewnątrz tak sucha, że wciąż doświadczałaś bólu. Im większy ból, tym większy strach. - Moim zdaniem chodziło o coś więcej - powiedziała z powątpiewaniem. - To prawdopodobne - zgodził się. - Ale nawet jeśli w wieku szesnastu lat byłaś wyjątkowo ciasna, urodzenie dziecka spowodowało nieodwracalne zmiany. Całkiem możliwe, że nie będziesz już odczuwała bólu. Michael przedstawił wstrząsającą teorię. Jej konsekwencje były niewyobrażalne. Być z mężczyzną bez przerażającego bólu. Mieć drugie dziecko. Być normalną. Catherine zabrakło odwagi na prawdziwą nadzieję, mimo to powiedziała: - Zmierzasz do tego, że istnieje tylko jeden sposób stwierdzenia, czy masz rację. Obdarzył ją przeciągłym, spokojnym spojrzeniem. - Wiem, że oczekuję bardzo wiele. Chcesz spróbować? - Łatwiej było pójść na pole bitwy podczas walki - powiedziała z drżącym uśmiechem. - Ale... Michaelu, tak bardzo chcę wierzyć, że się nie mylisz. Że jestem normalna i mogę robić to, co prawie każda kobieta. Ponownie ujął jej rękę. Kiedy opuściła wzrok, zobaczyła niewielką bliznę od szabli.

Poczuła siłę i ciepło długich palców, które otaczały jej dłoń. On jest taki męski. Ta świadomość wywołała nagłe, nieprzyjemne wspomnienie: była bezradną rzeczą uwięzioną pod ciężkim, zagradzającym drogę ucieczki, męskim ciałem sprawiającym ból i niosącym przemoc. Przycisnęła rękę do ust, wbijając zęby w kostki na dłoni. - Niemniej... strach sięga bardzo głęboko. - Oczywiście. Nie powstał w ciągu godziny i nie wyleczysz się z niego natychmiast powiedział spokojnie. - Spełnienie można osiągnąć na wiele innych sposobów, nie tylko poprzez stosunek. Musisz nauczyć się nimi cieszyć. Dopiero wtedy nadejdzie czas największej bliskości. Czuła się jak młody ptaszek, któremu powiedziano, że czas opuścić gniazdo. Musi tylko zeskoczyć z miłego, bezpiecznego konaru; wówczas pofrunie. Oczywiście, jeśli skrzydła nie okażą się niedoskonałe i nie upadnie bezradnie jak kamień na ziemię, roztrzaskując przy tym wszystkie kosteczki. Wyczuwając niezdecydowanie, delikatnie ucałował wewnętrzną stronę jej dłoni. Puls pod wpływem Michaela nagle przyspieszył, a całe ciało ogarnął zdradziecki ogień. - Przysięgam, że nie uczynię niczego, co mogłoby ci sprawić ból lub przykrość powiedział miękko. - Gdy tylko coś ci się nie spodoba, każ mi natychmiast przestać. Czy potrafisz mi na tyle zaufać, aby podjąć próbę? W zielonych oczach Michaela palił się tak silny ogień, że docierał do wszystkich opuszczonych i zimnych miejsc wewnątrz niej. Zaskoczyła ją nowa świadomość: od pierwszego spotkania tłumił wrodzoną zmysłową moc, bo uznał, że jest nieosiągalna. Teraz sytuacja się zmieniła. Pożądał jej i wyrażał to zarzucając tę szczególną, subtelną przynętę, jakiej używają mężczyźni, pragnąc oczarować kobietę. Wobec jego potężnej i przekonującej męskości jej wola została zredukowana do woli ćmy lecącej do ognia, szukającej jedynego momentu wykraczającego poza granice zmysłów radości, zanim zostanie unicestwiona. - Tak, Michaelu, ufam ci - powiedziała ochryple. - Zrób ze mną, co tylko chcesz.

27 Uśmiech pojawił się najpierw w jego oczach, a potem rozprzestrzenił na całą twarz. - Ogromnie się cieszę. Jestem niemal pewien, że i ty nie będziesz żałować. Równie dobrze możemy zacząć od razu, zanim zamienisz się w kłębek nerwów. Zgadzasz się? Natychmiast zesztywniała. - Od razu? - Tylko pierwsza lekcja - powiedział pocieszająco. - Zakończymy ją, kiedy zechcesz. Podszedł do fotela i wziął ją w ramiona. Delikatnie gładził jej głowę. Gdy silne palce Michaela wodziły po jej karku, wymruczała: - To bardzo uspokaja. - Jeśli lubisz być głaskana, zrobię coś, co Francuzi nazywają masażem - powiedział w zamyśleniu. - Pozwolisz, że użyję buteleczki z tym cudownym, różanym balsamem do ciała? Pachniesz po jego użyciu tak cudnie, że mógłbym cię zjeść. - Mój hiszpański balsam? - zapytała z powątpiewaniem. Roześmiał się. Jego radość objawiła się huczeniem pod jej uchem. - Myślisz pewnie, że zwariowałem? Nie obawiaj się. Obiecuję, że to ci się spodoba. Przemienimy ten pokój w rozkosznie bezbolesną jaskinię grzechu. Najpierw rozpalimy ogień, który będzie ogrzewał nagą skórę. Wypuścił Catherine z objęć i podszedł do kominka. - Rozbierz się, okryj prześcieradłem i rozpuść włosy. Wykonała polecenie bez słowa. Zanim rozczesała włosy i wyszła zza parawanu, otulona prześcieradłem wyjętym z bieliźniarki, ogień już buzował, a Michael wymościł kocami miękkie posłanie przed kominkiem. On również się przebrał. Teraz miał na sobie zielony szlafrok, przewiązany paskiem. Rozchylony na piersi szlafrok ukazywał miękkie kosmyki ciemnych włosów i twarde płaszczyzny mięśni. Pielęgnując go, bardzo dobrze poznała jego ciało, ale zawsze starała się myśleć o nim wyłącznie jako o pacjencie. Po raz pierwszy pozwoliła sobie na przyjemność otwartego podziwu. Był piękny, silny, doskonale zbudowany, absolutnie męski... Zadrżała na myśl o poddaniu się tej mocy. Obróciła się i w milczeniu wyjęła balsam z szafki. Uważnie obserwował jej twarz w chwili, gdy podawała mu butelkę. - Przed nami jest długa droga. W tej chwili zrobimy pojedynczy, niewielki kroczek. Tylko od ciebie będzie zależeć, jak daleko dotrzemy w naszej podróży. - Wyciągnął do niej rękę. Nieśmiało ją ujęła. Przyciągnął Catherine do siebie i pocałował. Delikatnie i

niezobowiązująco. Pocałunek odegnał strach. Pod dotykiem jego ręki zataczającej koła na plecach jej napięte mięśnie zaczęły się rozluźniać. - Cudownie smakujesz - wymruczał. - Jak nektar. Jak muzyka. Zachichotała szczerze. - To nie ma sensu. - W tym pokoju sens dzisiaj nie jest mile widziany. - Otoczył jej kibić ramieniem i poprowadził do posłania. - Połóż się na brzuchu. Najpierw okryję cię prześcieradłem, a potem będę masował, zaczynając od pleców. Gdy wyciągnęła się przed kominkiem, Michael narzucił na nią lniane płótno. Materiał delikatnie drażnił gołą skórę. Przeszywała ją świadomość własnej nagości i bezbronności. - Wiem, kiedy stajesz się niespokojna. - Uklęknął przy niej i odsunął na bok jej włosy. Potem wtarł w dłonie różany balsam. - Robisz się wówczas twarda jak żołnierski herbatnik. Jeden z moich podwładnych przeżył trafienie, bo kula uderzyła w taki właśnie „herbatnik”. Nawet francuskie pociski nie są w stanie tego przebić. Uśmiechnęła się, a on zsunął prześcieradło do pasa i wolnymi, silnymi ruchami zaczął masować plecy. Jego duże dłonie ślizgały się lekko po jej ciele, ugniatając i rozluźniając napięte mięśnie. Michael miał rację. Czuła się dobrze, bardzo dobrze. Był tak inny od Colina. Co prawda, mąż celowo nie był wobec niej okrutny, ale jako człowiek żywiołowy i nieskomplikowany lubił kobiety reagujące równie bezpośrednio. Nigdy więc nie dotykał jej z taką delikatną zmysłowością. Powietrze w pokoju było przesycone tropikalnym upałem, słodkim zapachem balsamu i aromatem świeżych kwiatów, codziennie zmienianych. Świat sprowadził się do dotyku i zapachu. Michael zmieniał metody masażu. Czasami pocierał ją wnętrzem dłoni, innym razem używał koniuszków palców albo krawędzi ręki. Wszystkie jego ruchy pobudzały ciało Catherine do życia. Kark i szyję potraktował ze szczególną uwagą; zdołał jednak rozluźnić ucisk żelaznej obręczy. Gdy przeniósł dłonie na jej ręce i kciukami z boku muskał piersi, ponownie zesztywniała. Mimo to pod jego delikatnym, ożywczym dotykiem było jej cudownie. Nie sięgnął brutalnie po więcej, więc znów się rozluźniła. Masował teraz dłonie, każdy palec oddzielnie. Odczuwała ogromną radość. Miał rację, istniał niezmierzony zasób przyjemności zmysłowych, o których nie miała najmniejszego pojęcia. Jeszcze bardziej obsunął prześcieradło, a ona nie drgnęła.

- Nie widziałem piękniejszego ciała - powiedział głosem nieco mniej spokojnym niż zwykle. Pieścił jej pośladki. - Masz doskonałe biodra, kształtem przypominają serce. Zaczął mocniej uciskać pośladki, modelować ich krzywiznę. . Dokładnie wiedział, jak mocno to robić i gdzie szukać napiętych węzełków. Łagodnie przesuwał rękę po powierzchni, to znów mocno naciskał. Pod wpływem tak zróżnicowanych bodźców jej mięśnie zaczęły mięknąć niczym wosk. - Gdzie się nauczyłeś tej sztuki? - wymruczała. - A może lepiej nie pytać? - Moją nauczycielką była urocza Francuzeczka. Spotkałem ją wiele lat temu, zaraz po ukończeniu uniwersytetu. Długo przebywała w Turcji i była pod wrażeniem tego, czego się nauczyła w tamtejszej kobiecej łaźni. - Krawędzią dłoni masował jej krzyż. - Sophie doszła na koniec do wniosku, że celem jej życia powinno być propagowanie orientalnej mądrości na Zachodzie. - Szczęściara z niej. - Catherine przeciągnęła się rozkosznie. - Nie każdy ma szansę uczestnictwa w tak szczytnej misji. Długimi posunięciami masował nogi - od bioder, aż po kostki. W ich zabawie pojawił się teraz wyraźny, seksualny pierwiastek. Pożądanie, które wcześniej uciekło pod wpływem przerażenia, teraz powróciło i jak miód płynęło przez jej członki. Nagle delikatnie musnął wewnętrzną stronę ud. Dotyk jego palców był nazbyt intymny. Zesztywniała. Cienka warstewka podniecenia została zatopiona przez wielką falę przerażenia. - Przestań, proszę. - Oczywiście. - Przesunął ręce i zajął się masowaniem łydek, aż dotarł do stóp. Odprężyła się i wkrótce odkryła, że palce u nóg są tak samo wrażliwe jak palce u rąk. Kiedy uznał, że przypomina już dobrze ugniecione bochenki chleba, podciągnął prześcieradło na ramiona. - Obróć się, jeśli chcesz, abym ci zrobił masaż reszty ciała. Godzinę wcześniej taka perspektywa krępowałaby ją i przerażała. Teraz już nie. Przewróciła się na plecy. Prześcieradło opadło obnażając jedną pierś. Michael nie drgnął, ale oczy zwęziły mu się w szparki i pozostał nienaturalnie sztywny. - Nie wiem, jak daleko uda mi się zajść dzisiaj, ale chciałabym się dowiedzieć powiedziała cicho. - Więc nie przerywajmy. - Przełknął z trudem ślinę i zsunął prześcieradło do pasa. Twoje piersi mają doskonały kształt. Są cudownie pełne i kobiece. - Chciał mówić dalej, ale tylko potrząsnął głową. - W języku angielskim jest za mało słów. Nie ma w nim wyrazu mocniejszego od słowa „piękny”. A kolory? Potrzebujemy więcej nazw kolorów. Jak mam

określić ich odcień? - Wziął sutki pomiędzy kciuki i palce wskazujące i zaczął je pocierać dokładnie odmierzając siłę nacisku. - Brązowaworóżowe? Złocistorumiane? Sutki stwardniały, a w całym jej ciele pulsowało gorąco. - Śniade, różowe, blade. Nieważne. Póki dotykasz mnie w ten sposób, nie interesuje mnie ich kolor. Nie musiała tego powtarzać. Masował napięte wzgórki, aż całe jej ciało ogarnęło poczucie ogromnej przyjemności. Zapytał ochryple: - Czy bardzo by ci przeszkadzało, gdybym cię pocałował? - Nie - odszepnęła. - Wcale. Pochylił się i zawładnął jej ustami. Pocałunek był bardzo głęboki. Językiem wyczuwał palące ją gorąco. Gdy zaczął okrywać jej szyję delikatniejszymi pocałunkami, musnęła jego tors i nieśmiało wsunęła ręce pod szlafrok. Westchnął i zadrżał od jej dotyku. Zsuwała dłonie coraz niżej, włosy na jego piersi łaskotały ją; czubkami palców wyczuwała krawędzie twardszej skóry. - Masz więcej blizn niż ktokolwiek inny - powiedziała ze smutkiem. - To cud, że nadal żyjesz i jesteś zdrowy. - Tylko dzięki tobie. - Usta Michaela zsunęły się po obojczyku na pierś. Objął wargami sutkę, wywołując tym jednocześnie reakcję między jej nogami, w miejscu, o którym starała się nigdy nie myśleć. Było to uczucie, które ją przerażało, a jednocześnie drażniąco kusiło. Opadł na posłanie koło niej. Krucha i budząca obawę radość przemieniła się nagle w szok. Na udzie poczuła groźne dotknięcie mężczyzny. Zesztywniała, przypominając sobie z przykrością, do czego to prowadzi. Wymruczał pod nosem przekleństwo i przekręcił się na plecy. - Bardzo cię przepraszam, Catherine. - Z trudem łapiąc powietrze, przesunął nadgarstkiem po czole. - Omal nie straciłem kontroli nad sobą. Jeśli mamy iść dalej, trzeba odsunąć zagrożenie, jakie niesie ten niegrzeczny męski organ. Gwałtownie otworzyła oczy. - Słucham? Roześmiał się krótko. - Nie mam na myśli niczego nieodwracalnego. Jestem w takim stanie, że niewiele brakuje, abym przestał być niebezpieczny, szczególnie jeśli mi pomożesz. Potrafisz to zrobić? Ułatwiał jej odmowę. Jednak w końcu trzeba podjąć ryzyko. Aby naprawdę mogli się kochać, ona nie może tylko brać, musi również dawać. - Co mam zrobić?

W milczeniu wziął jej rękę i włożył pod szlafrok. Gdy wyczuła dłonią pulsujący wielki członek, zapragnęła się wycofać. Ale to był przecież Michael, nie Colin. Michael jest mężczyzną, a nie obcesowym, zapatrzonym w siebie młodzikiem. Powoli zacisnęła dłoń. Rozgrzany członek gwałtownie drgnął, a całe ciało Michaela zesztywniało. - To... to nie potrwa długo - jęknął. Nie zdawała sobie dotychczas sprawy z tego, że pożądanie może uczynić mężczyznę wrażliwym w tym samym stopniu co kobietę. Zaskoczona pojęła, jak łatwo może na niego wpłynąć. Z większą pewnością zacisnęła palce. Michael wygiął się na posłaniu. Pot oblewał mu twarz, gdy próbował stłumić nieuniknioną reakcję. Zamknęła w dłoni atłasową główkę, pieszcząc jednocześnie kciukiem nabrzmiałą obwódkę. - Chryste, Catherine! - Michaela przeszył dreszcz i dziko szarpnął się w jej ręce. Zacisnął pięści, a jego nasienie trysnęło do wnętrza jej dłoni. Przypominało to wybuch wulkanu. Instynktowny strach chwycił ją za gardło. Zwalczyła go jednak; przecież nie doznała bólu, nie stała się jej krzywda, nie była ofiarą. Nie było do niego podstaw. Zanim wzwód ustąpił, Catherine zdążyła się opanować. Odgarnął jej włosy z czoła, a rozgrzaną dłoń położył na ramieniu. - Czy cię to zaniepokoiło? Ilu mężczyzn wykazałoby taką spostrzegawczość, pomyślała. - Troszkę. Wszystko było takie trochę dzikie. - Ścisnęła go bardzo, bardzo delikatnie. Ale to, co jeszcze kilka minut temu przypominało groźną broń, teraz jest nieszkodliwe, jak pisklątko. Uśmiechnął się. - A więc jestem we właściwym miejscu. Rąbkiem odrzuconego prześcieradła wytarła ich oboje. Strach minął, pozostało tylko pełne zadumy poczucie straty. Ta kleista ciecz mogła być zalążkiem życia. Jeśli znajdzie w sobie odwagę na prawdziwe zespolenie się z nim, będą mogli mieć dziecko. Choć kochałaby każde dziecko, czułaby nieopisaną radość, mogąc nosić pod sercem maleństwo Michaela. Przyciągnął ją bliżej, rękami wyrzucał z jej ciała resztki napięcia. W jaki sposób nauczył się takiej uczuciowości i serdeczności? Droga do tego musiała być wyboista, odgadła. Odezwała się z wahaniem: - Pewnie to właśnie miałeś na myśli, mówiąc, że mężczyzna może bez stosunku

osiągnąć satysfakcję. - Tak, ale nie tylko mężczyzna. - Grzbietem dłoni masował jej podbrzusze. - Czy kiedykolwiek doświadczyłaś tego, co ja przed chwilą, kobiecego odpowiednika męskiej przyjemności? Rzuciła mu zaskoczone spojrzenie. - A to możliwe? Rozbawienie w jego oczach wskazywało na to, że zdradziła się z fatalną ignorancją. Jednak odpowiedział z czułością. - Chociaż mechanizm jest odmienny, to sądzę, że odczucia są bardzo podobne. Ukryła twarz na jego ramieniu. - Towarzyszyłam wojsku, urodziłam dziecko, pielęgnowałam umierających. Jakie to żenujące, że tak mało wiem o własnym ciele. - Brak wiedzy można z łatwością uzupełnić - powiedział spokojnie. - Pozwól, że ci pokażę. Opuścił głowę do pocałunku. Ponownie poczuła pożądanie, ale tym razem nie towarzyszył mu strach. Jednej rzeczy była pewna: trzeba trochę czasu, aby mężczyźnie powróciła gotowość seksualna. Oznaczało to, że bez trwogi może cieszyć się jego pieszczotami. Po zaspokojeniu pożądania, w uścisku Michaela pojawiła się subtelna zmiana, w której wyrażał się bogaty, bardziej leniwy erotyzm. Odpowiedziała złakniona. Przez całe dorosłe życie dusiła w sobie naturalne potrzeby. W końcu mogła je uwolnić i to w towarzystwie ukochanego mężczyzny. Jego pieszczotliwa dłoń przesunęła się jeszcze niżej po krzywiźnie brzucha. W całym jej ciele rozgorzał ogień, gdy koniuszkami palców zaczął przebierać w ciemnych, jedwabistych kędziorach, by w końcu dotknąć sekretnego miejsca. Zaskoczona wstrzymała oddech. - Mam przestać? - zapytał cicho. - Nie, to... miłe. Ponownie odszukał ustami jej wargi. Drżała z pełną winy rozkoszą, gdy jego palce sondowały głębiej. Jego dotyk spowodował, że wrażliwe fałdki stały się wilgotne. Pomyślała przez chwilę, że może coś jest nie w porządku. Nigdy przedtem to się nie zdarzyło. Odnalazł ukryte miejsce, które pod czułymi muśnięciami wywołało szczególne emocje. Głowa jej opadła, zaczęła spazmatycznie wciągać powietrze. Delikatnie wsunął palec tam, gdzie kiedyś powstawał wyłącznie ból. Tym razem było podniecenie i dziwne uczucie pustki. Ocierała wargi sromowe o jego pieszczącą dłoń. Już nie mogła panować nad sobą.

Poczuła naglące pragnienie. Wysapała: „Miłosierne nieba...” Dotykał w tym momencie kciukiem przerażająco wrażliwego wzgórka. Gwałtownie przeszył ją gorący spazm. Wijąc się bezradnie, zaniknęła Michaela w ramionach. Nagle ogień wypalił się całkowicie, pozbawiając ją energii. - Och Boże - jęknęła. - Właśnie to miałeś na myśli? - Tak. - Pocałował Catherine w czoło. - Byłaś zaniepokojona? Zachłysnęła się śmiechem. - To dość denerwujące, gdy własne ciało wymyka się spod kontroli, ale nie żałuję. Teraz rozumiem ludzką udrękę. - Pojmowała też, jak nigdy przedtem, egoistyczne zachowanie Colina w ich małżeńskim łożu. Skoro kierowały nim tak silne potrzeby, nic dziwnego, że był gruboskórny. Łatwo można się zatracić w pożądaniu. Tak jak ona zatraciła się w strachu. - Bardzo mi przykro, że cię okłamałam - powiedziała gwałtownie. - Wycierpiałam się za to, ale nie widziałam innego rozwiązania. Nie przypuszczałam, że kiedykolwiek będę w stanie mówić o moich brakach. - Wszystko zostało przebaczone i zapomniane. - Michael położył się na boku i mocno przyciągnął ją do siebie. Jego aksamitne okrycie łagodnie dotykało wrażliwej skóry Catherine. - Mam coraz większą pewność, że jesteś normalna, pomijając oczywiście to, że jesteś nienormalnie cudowna. - Dzięki tobie jest mi wspaniale. - Jak kotka otarła się o niego twarzą. - Gdzie się nauczyłeś takiego postępowania z kobietą? Westchnął, a część jego szczęścia odpłynęła w siną dal. - Popełniając okropne błędy. - Powiedziałeś kiedyś, że kochałeś albo może miałeś obsesję na punkcie mężatki. Czy to był jeden z tych błędów? - zapytała z wahaniem. - To był błąd najgorszy. - Nienawidził mówić o tym niegodnym postępku, ale po tym, jak zmusił Catherine do ujawnienia jej najwstydliwszych spraw, musiał być wobec niej szczery. - Była żoną bliskiego przyjaciela, zabójczo piękna i całkowicie pozbawiona skrupułów. O tym jednak dowiedziałem się dopiero po latach. Zdradzała każdego, kto ją kochał. Z czystego okrucieństwa starała się zniszczyć przyjaźń swego męża ze mną. Niemal osiągnęła sukces. Na wspomnienie tamtego piekła poczuł ucisk w gardle. Dziecko, które nosiła w chwili

śmierci, było prawdopodobnie jego dzieckiem. Ta myśl prześladuje go do tej pory. - Była przekonana, że zostanie zgładzona przez męża; Chciała, abym pomścił ją w przypadku nagłej śmierci. W moim odczuciu wyolbrzymiała zagrożenie, więc zgodziłem się. A potem zginęła w dziwnych okolicznościach. Miałem do wyboru: albo zabić przyjaciela, albo złamać przysięgę złożoną ukochanej kobiecie. - Okropne. - Catherine wsparła się na łokciu, jej twarz odzwierciedlała udrękę Michaela. - Ale nie zabiłeś, prawda? - Kierowała mną raczej słabość niż rozum - powiedział głosem pełnym bólu. Uciekłem na wojnę mając nadzieję, że zginę i nie będę musiał dotrzymać danego słowa. Ale wróciłem do domu. Szaleństwo zaprowadziło mnie daleko. Byłem o włos od wykonania egzekucji. Tylko wspaniałomyślności przyjaciela zawdzięczam, że nie zniszczyłem nas obu i nie skazałem się na wieczne potępienie. - Dzięki Bogu, tak się nie stało. - Obdarowała go pocałunkiem wywołującym słodki ból, a jedwabista kurtyna jej włosów ześliznęła się po jego szyi. - I za to na zawsze będę wdzięczna niebiosom. Nikt inny nie mógłby zrobić dla mnie tego, co ty uczyniłeś, Michaelu. Z głębi serca dziękuję ci. Za ofiarowanie Catherine serdeczności i cierpliwości, których nie doznała jako panna młoda, został wynagrodzony tysiąckrotnie. Co uczynił, aby zasłużyć sobie na takie szczęście? Poprzysiągł, że ona nigdy nie pożałuje okazanego mu zaufania. - Jeszcze nie skończyłem masażu. Mam go robić, czy; wolisz iść spać? Przekręciła się na plecy i przeciągnęła z prowokującą niewinnością. - Skończ masaż. Chcę się nauczyć, bym i ja mogła cię masować. Poczuł przypływ pożądania. Długie lata wstrzmięźliwości, w połączeniu z żarliwym pociągiem do Catherine, gwarantowały, że wkrótce znów będzie gotów. Wtarł w ręce trochę różanego balsamu. Potem powrócił do zajęcia będącego czystą przyjemnością. Oświetlone płomieniami ognia ciało Catherine przypominało ciepłą śmietankę, a włosy tworzyły wokół twarzy czarną aureolę. Przesuwał rękami wzdłuż jej barków i ramion. Potem zaczął uciskać tułów, talię. Zamknęła oczy. Gdy koniuszkami palców wyczuwał kształt żeber, na jej twarz wypełzł rozmarzony uśmiech. Dotykał powoli, wielokrotnie powtarzając każdy ruch. Szczególną uwagę poświęcił wspaniałym piersiom. Dotknięcia poniżej pasa już nie wzbudzały niepokoju. Na szczęście nadal miał na sobie szlafrok. Dzięki temu nie zdawała sobie sprawy, że przestał być nieszkodliwy jak pisklę. Usiadł przy stopach Catherine i uciskał jej nogi delikatnymi ruchami. Lewą nogę zgiął

w kolanie i dłońmi okrążał udo. Posmarowane balsamem ręce Michaela bez trudu ślizgały się po jej gładkiej skórze. Kiedy wymasował i natarł prawą nogę, roześmiała się lekko. - Jestem jak polane tłuszczem jagnię, które zaraz zostanie upieczone na obiad. - Niezły pomysł. Posmakuję cię teraz trochę. Pochylił się i zaczął lizać miękką skórę jej brzucha. Wokół pępka rysował językiem drażniące kółka. Wytrącona gwałtownie z omdlenia wykrzyknęła: - Jak to możliwe, że znów to czuję? - Niektóre kobiety mają zdolność osiągania spełnienia kilka razy z rzędu. Być może, natura rekompensuje w ten sposób fakt, że dotarcie do tego pierwszego zajmuje im więcej czasu niż mężczyźnie. - Ciepłym oddechem ogrzewał miękkie sploty pomiędzy jej nogami. Poruszyła palcami. - To paskudne uczucie. - Nieprawda - powiedział pojednawczo. - Ale jeśli chcesz, przestanę. Zacisnęła ręce na zwiniętym pod nią prześcieradle. - Ja... ja chyba wolę, żebyś mnie zdeprawował. Czasami nienawidzę bycia świętą Katarzyną. Pocałował ją między nogami, wywołując drżące falowanie wyjątkowo wrażliwych miejsc, które odkrył wcześniej. Jego zdecydowane wargi przesuwały się coraz wyżej, aż palące usta dotknęły najbardziej czułego punktu. Wstrząśnięta jęknęła. Językiem muskał delikatne kobiece fałdki. Przyjemność była nie do opisania, silniejsza niż jakiekolwiek wcześniejsze. doznanie, z wyjątkiem bólu. Zaskowyczała. Dźwięk był przeciągły, jękliwy. Mgliście przeczuwała, że po tej nocy już nie będzie taka jak dawniej. Rozsądna święta Katarzyna odchodzi na zawsze, unicestwiona w ogniu ekstazy. Choć, balansowała na krawędzi topnienia, wciąż czuła dziwny głód, wrażenie niekompletności. Ręka Michaela zastąpiła usta. Jego place rozpalały, drażniły, wślizgiwały się w nią. Gdy na moment przestał, zamruczała coś w proteście. Po chwili znów ją pieścił. Ale jego nacisk w głąb był jakiś inny, nowy, silniejszy. Wstrząśnięta uświadomiła sobie, co to oznacza. Wlepiła w niego szeroko otwarte oczy. Zawisł nad nią, a jego ramiona i ręce przeszywało drżenie. Ich spojrzenia spotkały się. W głębi jego oczu zawarte było nieme pytanie. Zatrzymał się tuż przed tym, gdy miał posiąść ją całkowicie. Odrzucając wspomnienia tych innych, okropnych chwil skinęła leciutko, niepewnie. Jej piersi jak oszalałe wznosiły się i opadały w oczekiwaniu na cierpienie.

Ale jego wejściu nie towarzyszył ból, tylko najzupełniej przyjemne uczucie rozciągania i soczyste, ślizgające się tarcie, gdy posuwał się naprzód, nie więcej niż ułamek cala naraz. Kiedy już zakopał się w niej, wydyszał: - W porządku? - Tak. - W jej otwartych oczach malowało się zaskoczenie. - Tak. Radośnie uniosła ku niemu biodra. Poruszał się wewnątrz niej. Odczuła nieoczekiwaną rozkosz. Pragnęła, aby właśnie to wypełniło pustkę, było połączeniem dwóch ciał w krótkiej chwili jedności. Jej twarz promieniała szczęściem. Oplotła go ramionami, przyciskając do siebie. - Tak, tak, tak! Ponownie poruszyła biodrami, tym razem ruch był większy i silniejszy. Wciągnęła go jeszcze głębiej. Zamknął ją w ramionach, ochryple sapiąc i zaczął wykonywać gwałtowne pchnięcia. Teraz już jednak była partnerką w szaleństwie. Ogień narastał, narastał, zagrażając, że strawi jej duszę. Przywarła do niego tak mocno, jakby stanowił jedyne źródło bezpieczeństwa w oszalałym świecie. Wnętrze Catherine ogarnął cudownie dziki ogień; spalał ją z niesamowitą siłą. Gdy ponownie poruszyła biodrami, poczuła, jak nasienie Michaela rozlewa się w niej. To było prawdziwe spełnienie, tak dalece przewyższające zwykłą, fizyczną przyjemność, którą jej wcześniej pokazał, jak blask słońca przewyższa blask świecy. Należała do niego, a on do niej. Jej mężczyzna, jej miłość, jej kochanek. Po tych burzliwych chwilach oboje zapadli w drzemkę. Kiedy Michael obudził się, na kominku wygasł już ogień. Pieszczotami namówił senną Catherine na pójście do łóżka. Nie stawiała oporu i natychmiast dokładnie owinęła się wokół niego. Z uśmiechem głaskał ją po głowie. - Warto było czekać sześć lat. Zamrugała rozespanymi oczyma. - Sześć lat? - Tyle właśnie upłynęło od czasu, gdy ostatni raz byłem z kobietą. Rozbudziła się całkowicie, a jej oczy rozszerzyły się ze zdziwienia. - Pozostawałeś w abstynencji od tamtego okropnego związku z mężatką? Przytaknął. - Początkowo byłem zupełnie rozbity emocjonalnie, zbyt oszalały, aby nadawać się na kochanka. Nietrudno mi było utrzymać wstrzemięźliwość. Połowę tego czasu spędziłem kurując się z ran, gorączki albo przebywając w dzikiej Hiszpanii lub jakoś podobnie. Ucałował czubek jej nosa.

- No i nie spotkałem nikogo takiego jak ty. - Cieszę się, że minęło tyle czasu - powiedziała miękko. - Może dzięki temu ten wieczór był dla ciebie choć trochę t szczególny. Mam taką nadzieję, bo dla mnie był nieziemski. - Dla mnie dzisiejszy wieczór był równie wyjątkowy - wymruczał. Nie umiał tego wyrazić słowami. Nie przestawał jej głaskać, dopóki ponownie nie zapadła w sen. Niesamowite, jak wielkiemu przeobrażeniu uległa. Stała się namiętną, kochającą kobietą. I taką Bóg ją stworzył. Nie chciał zasypiać, pragnął rozkoszować się słodyczą tej przemiany, ale zbyt był zmęczony. Zaczął odpływać w niebyt, gdy nagle przebudził się oblany potem. Ona nie jest dla niego. Tak wielka radość nie może trwać. Zawsze w przeszłości jego szczęście rozpadało się pod wpływem nieoczekiwanego ciosu. Usiłował przekonywać siebie, że jego myśli są wyłącznie rezultatem uprzedzeń. Cóż może teraz stanąć między nim a Catherine? Ale wiele czasu upłynęło, zanim ponownie usnął.

28 Perłowe światło poranka zaglądało przez okno, kiedy Catherine przebudziła się i stwierdziła, że głowę ma opartą na ramieniu Michaela, a rękę przerzuconą przez jego pierś. Nie spał. W jego oczach malowała się powaga, jakby nie był pewien reakcji Catherine na miniony wieczór. Uśmiechnęła się leniwie. - To nie był sen, prawda? Odprężył się i odpowiedział jej uśmiechem. - Było to najbardziej rzeczywiste doświadczenie mego życia. Nie żałujesz? - Ani trochę. - Zrobiła do niego minę. - Powinnam wcześniej domyślić się, że nie jestem wadliwie zbudowana. Tylko tego żałuję. Niełatwo będzie obecnie wszystko wyprostować, przyznać się do oszustwa. - Nie musisz zaniechać naszej maskarady natychmiast. Poczekaj odrobinę. Pomyślmy przez kilka dni nad jakimś rozwiązaniem, a wówczas może któremuś z nas przyjdzie do głowy wspaniały pomysł - zasugerował. - A mówiąc o prostowaniu, Kenneth pisał, że po śmierci Colina popadłaś w kłopoty. - To niedopowiedzenie. W dniu ślubu każde z nas miało trochę własnych, rodzinnych pieniędzy, ale rozeszły się już dawno. Aż do śmierci Colina nie wiedziałam, jak bardzo jest źle. Większość wierzycieli z regimentu zrezygnowała z egzekwowania jego długów, ale przed wyjazdem z Francji musiałam zapłacić pozostałe rachunki. - Westchnęła. - Najgorsze jest to, że jedna z jego ostatnich kochanek, pokojówka, zaszła w ciążę. Michael skrzywił się. - Jakie to okropne. Słowem „okropne” nie dałoby się nawet rozpocząć opisu uczuć, jakie wywołała w Catherine ta nowina. Położyła się na plecach i patrzyła w sufit. - Marie to wiejska dziewczyna. Zupełnie nie wiedziała, co robić. Poradziłam jej, aby wróciła do rodziców i powiedziała, że właśnie owdowiała po krótkim małżeństwie. Jakiś spadek uczyniłby tę historię bardziej wiarygodną, więc sprzedałam perły matki i dałam jej połowę uzyskanych pieniędzy. Posłużą za posag, będzie więc mogła wyjść za mąż i odpowiednio wychować dziecko. Uniósł brwi. - Nigdy nie pozbędziesz się przydomka świętej Katarzyny, jeśli nie przestaniesz postępować w ten sposób. - Nie mogłam przecież pozwolić dziewczynie i dziecku głodować. To była najmniejsza rzecz, jaką czułam się w obowiązku zrobić dla Colina. - Na jej twarz wystąpił

mroczny cień poczucia winy. - Nie byłam dla niego dobrą żoną. - Catherine, musisz przestać się tym zadręczać - powiedział cicho Michael. - Teraz, gdy poznałem całą historię, mam wielki szacunek dla godności, z jaką ty i Colin postępowaliście w trudnych sytuacjach. Poza tym, choć byliście całkowicie niedobrani, owocem waszego związku jest Amy. Bez wątpienia żadne z was tego nie żałowało. Odnalazł doskonały sposób uśmierzenia wyrzutów sumienia Catherine. - Masz rację. Colin bardzo kochał Amy. Być może, była jedyną osobą, którą naprawdę kochał. - Spojrzała na Michaela z ukosa. - Obiecuję, że przestanę zanudzać cię poczuciem winy. Uśmiechnął się. - Nigdy nie byłaś nudna, nawet jako święta. Przypomniała sobie o czymś. - Nie powiedziałam o śmierci Colina również z powodu pewnej uroczej młodej dziewczyny, z którą widziałam cię w parku na przejażdżce. Powszechnie mówiło się, że szukasz żony, a patrzyliście na siebie w taki szczególny sposób. Uznałam więc, że znalazłeś kandydatkę. - Zabierałem na przejażdżki przeróżne młode damy, jednak nie przypominam sobie, abym w którąś wbijał cielęcy wzrok. Jak wyglądała? - Wysoka i smukła. Miała miękkie kasztanowe włosy. Była śliczna i sprawiała wrażenie bardzo inteligentnej, choć trochę nieśmiałej. - Kit - powiedział bez zastanowienia. - Żona Luciena. Szalenie się polubiliśmy, ale w całkiem nieromantyczny sposób. I ty ją polubisz. Ogarnęło ją miłe ciepło. Tak naturalnie zakładał, że ona stanie się częścią jego przyszłości. Poczuła też ulgę. Ta śliczna dziewczyna była przyjaciółką Michaela, nie ukochaną. Położyła rękę na jego ramieniu, z przyjemnością dotykała silnych mięśni wyczuwalnych pod gładką skórą. - Wyglądała na osobę, którą łatwo polubić. Uśmiech Michaela zgasł. - Muszę ci coś wyznać. Zaniepokoił ją ton jego głosu. - Nie musisz mi mówić niczego, czego nie chcesz. Cokolwiek to jest, nie zmieni mojego stosunku do ciebie. - Nawet fakt, że jestem bękartem? - zapytał ironicznie. Nie od razu zrozumiała. - Więc książę Ashburton nie jest twoim prawdziwym ojcem. Po tym, co mi o nim mówiłeś, nie żałuję. Był okropny. Zaskoczony, opadł ze śmiechem na poduszki. - Tylko tyle masz do powiedzenia na temat wielkiego skandalu związanego z moim

istnieniem? Nie chcesz wiedzieć, kim był mój ojciec? Lokajem, a może rozwiązłym chłopcem stajennym? Rozbawienie Michaela zaprawione było goryczą. Wyczuwając to, powiedziała spokojnie: - Nie obchodzi mnie, czym ani kim był twój ojciec. Ważne jest, jak to na ciebie wpłynęło. Czy książę Ashburton., wiedział? Z twarzy Michaela znikły wszelkie ślady dobrego humoru. - Tak, wiedział. Byłem owocem romansu księżnej z młodszym bratem Ashburtona. Duma kazała księciu wygnać brata i pozwolić światu myśleć, że jestem jego własnym synem. Dopiero na łożu śmierci wyznał mi prawdę. - Boże, to stało się tuż przed naszym przyjazdem tutaj! Nic dziwnego, że gdy przejeżdżaliśmy przez Wielkie Ashburton, byłeś taki udręczony. - Dotknęła go. - Jesteś niewinną ofiarą jednego z tych okropnych wydarzeń, w efekcie których rozpadają się rodziny. Wyjaśnia to również, dlaczego książę traktował cię tak zimno. - Poznawszy prawdę, byłem mocno zdenerwowany, ale jednocześnie, w jakiś dziwny sposób, poczułem się wyzwolony. Nie potrzebuję rodziny księcia. Pochyliła się i pocałowała go z całą miłością, jaka była obecna w jej sercu. - Za wcześnie jeszcze na śniadanie. Może nadrobilibyśmy więc przez ten czas trochę zaległości sześciu lat życia w celibacie? Wziął ją w ramiona. - Oboje mamy mnóstwo do nadrobienia. Oczekuję tego z wielką niecierpliwością. Ona też. Święci w niebiosach, ona też. Następne dwa dni przypominały raj. Ubierając się na trzeci dzień, Catherine zastanawiała się, czy ktoś zauważył zmianę w ich stosunkach. Och, nie przytulali się do siebie publicznie ani nie wymykali w środku dnia do sypialni, choć taka perspektywa była bardzo kusząca. Ale z jej twarzy nie schodził uśmiech kota zadowolonego z posiadania garnuszka śmietany. Nie mogli też kontrolować wyrazu oczu, kiedy na siebie patrzyli. Nie rozmawiali o przyszłości. Michael nie wyznał jej miłości i oficjalnie nie oświadczył się. Jak przypuszczała, mając pozornie grubą skórę, był dość podatny na zranienia, bo przecież w życiu nie doznał zbyt wiele miłości. Pewnie dlatego dostrzegła w jego oczach wyraz niepewności, która wyrażała się myślą: to zbyt dobre, by było prawdziwe. Cóż, odczuwała podobnie. Ona też nie zdobyła się na wyznanie, że bardzo go kocha. Żadne słowa nie miały w sobie dostatecznie dużo ekspresji. W końcu będą musieli stawić czoło rzeczywistości, ale Catherine nie przewidywała

poważniejszych problemów. Może Amy zaskoczy tak szybkie pojawienie się ojczyma, ale przecież lubiła Michaela. Będzie dobrze. Rozczesując włosy, uśmiechnęła się do swego odbicia w lustrze. Najistotniejszym pytaniem prześladującym Catherine było, czy powinni się pobrać od razu, czy też odczekać, aż upłynie pełny rok od śmierci Colina. Drugie wyjście wydawało się bardziej stosowne, ale nie chciała odwlekać. Poza tym, jeśli namiętny seks przyniesie naturalne konsekwencje, może trzeba będzie brać ślub w pośpiechu. Nie przejmowała się tym. W lustrze pojawiło się odbicie Michaela. Pochylony przywarł ustami do wrażliwego miejsca pod jej uchem. Oparła się o niego, wzdychając z rozkoszy. - Czy pójdziemy popatrzeć, jak ludzie zbierają wodorosty do użyźniania gleby, czy też wymyślimy sobie jakąś inną rozrywkę w towarzystwie Davina? Najchętniej spędziłabym dzień, zachwycając się tobą. Zdarłabym z ciebie ubranie i przycisnęła cię okrutnie do podłogi, a potem pożarła pocałunkami. - Brzmi to cudownie. - Delikatnie dotykał jej podbródka. - Z każdym dniem jest w tobie mniej świętości. Ale nie przypuszczam, byś chciała wymigiwać się od obowiązków. Niestety, miał rację. Wstała. - Doskonale. Pożrę cię wieczorem. Już jednak możesz zacząć się martwić torturami, jakie ci zadam. Obserwował ją przenikliwie. - Cały dzień będę o tym myślał, ale ta perspektywa mnie nie martwi. Ujął ją pod ramię i zeszli na dół na śniadanie. Gdy weszli do jadalni, dziadek spojrzał na nich badawczo znad talerza. - Będąc małżeństwem z dwunastoletnim stażem, coś dziwnie pachniecie wiosną. Pocałowała go w policzek. Nadal używał fotela na kółkach, ale był znacznie bardziej ożywiony niż w dniu ich przyjazdu. - Zawdzięczamy to wspaniałemu morskiemu powietrzu, dziadku. - Obdarzyła Michaela uśmiechem. - Dzięki niemu czujemy się, jakbyśmy byli zaraz po ślubie. Dziedzic posmarował masłem chleb. - Clive powrócił z Londynu. Chcę porozmawiać dziś z nim i tobą. - Ja jestem wolny? - zapytał Michael. - Tak. Wkrótce i tak dowiesz się, co miałem do powiedzenia. Catherine wbiła wzrok w jajka na miękko. Na pewno podczas spotkania dziadek powie, kogo wyznacza na swego dziedzica. Wkrótce więc otrzyma odpowiedź na zasadnicze pytanie.

Do pokoju wszedł Davin Penrose. Przywitał się ze wszystkimi, a potem nalał sobie herbaty. - Jakie mamy plany na dzisiaj? - zapytał go Michael. - To w pewnym sensie zależy od pana. - Konstabl usiadł na krześle. - Kapitanie Melbourne, czy zna się pan na armatach? - Mam pewne doświadczenie z artylerią, jakiej używa kawaleria, ale nie jestem ekspertem. - I tak wie pan więcej na ten temat niż ktokolwiek inny na Skoal. Nasza straż obywatelska jest niezła. Dziedzic ma stopień pułkownika, a ja kapitana. Prócz muszkietów mamy jeszcze dwa sześciofuntowe działa. Otrzymaliśmy je, aby odeprzeć Napoleona, gdyby postanowił najechać wyspę. - W oczach Davina pojawiło się rozbawienie. - Dobrze, że imperator miał na uwadze inne cele, bo rząd nie uznał za stosowne poinstruować nas, w jaki sposób tę broń należy obsługiwać. Michael roześmiał się. - Armia Jego Królewskiej Mości jest do pańskich usług. Rozumiem, że pragnie pan wziąć kilka lekcji strzelania. - Tak. Na klifie ponad portem jest trochę zwietrzałych skał, które zagrażają przycumowanym poniżej łodziom. Pomyślałem, że kilka salw armatnich załatwi ten problem, nie robiąc nikomu krzywdy. Byłbym bardzo wdzięczny za pokazanie nam, jak należy strzelać z armat, nie zabijając się przy tym. - Do tego moja wiedza wystarczy. - Michael obrócił się do Catherine. - Skoro ty będziesz zajęta, pójdę z Davinem. Ustawienie armat i nauczenie ludzi bezpiecznej obsługi zajmie mi cały dzień. - Może przyjdę później popatrzeć - powiedziała. - Jedną ze wspaniałych cech tej wyspy jest to, że nie możesz odejść zbyt daleko. Obdarzył ją czułym uśmiechem, a potem wyszedł z Davinem. - Przyjdź do mojego gabinetu za jakąś godzinę - rozkazał dziedzic. - Clive już tam będzie. - Żwawo wytoczył się na fotelu z jadalni. Catherine została sama. Na myśl o spotkaniu przeszedł ją dreszcz. Nie zdecydowała jeszcze, jak ma postąpić. Nie potrzebowała już spadku. Nawet więcej, po ślubie z Michaelem odpowiedzialność związana z dziedzictwem będzie jej ciężarem. Ale polubiła wyspę oraz jej mieszkańców i pragnęła dla nich mądrych rządów. Kuzyn Haldoran robił wrażenie zbyt pochłoniętego sobą i kapryśnego, by mógł stać się dobrym dziedzicem. Bezradnie wzruszyła ramionami. Wybór należy do dziadka. Jeśli zdecydował się na

Clive'a, rzecz znalazła się poza zasięgiem jej możliwości. Jeśli jednak wybrał ją, sporo spraw będzie musiała od nowa przemyśleć. Gdy Catherine weszła do gabinetu, dziadek siedział za biurkiem i rozmawiał z Haldoranem. Zobaczywszy ją, umilkli. Posłała kuzynowi grzecznościowy uśmiech. - Witaj, Clive. Mam nadzieję, że udała ci się wyprawa do Londynu. Wstał uprzejmie. Na jej widok zmienił mu się wyraz twarzy, w oczach pokazało się coś twardego i złego. W następnym jednak momencie spoglądał na nią z wystudiowanym zachwytem. - Doskonała podróż. Osiągnąłem akurat to, co chciałem. - Siadajcie oboje - zażądał dziedzic. - Czy bywasz kiedyś uprzejmy, dziadku? - zapytała urażona Catherine. Roześmiał się krótko. - Nie widzę takiej potrzeby. Zawsze jest tysiąc rzeczy do zrobienia. Po co tracić czas na słowa? - Pogodny nastrój prysnął. Zastąpiła go żelazna determinacja. - Oboje wiecie, z jakiego powodu znaleźliście się tutaj. Clive, postanowiłem, że Catherine zostanie moją spadkobierczynią. Jesteś zdolny i dłużej znasz wyspę, ale zainteresowania kierujesz gdzie indziej. Uważam, mając na względzie dobro Skoal, że Catherine i jej mąż będą lepszym wyborem. Kilka dni wcześniej, usłyszawszy tę decyzję osłabłaby chyba z ulgi. Jednak teraz targały nią mieszane uczucia. Oczywiście była zaszczycona, ale jednocześnie poczuła się schwytana w pułapkę. Spojrzała z ukosa na Haldorana. Jego twarz była nieruchoma, napięta, trochę jak wtedy, gdy Michael okazał się lepszym strzelcem. Mimo to odezwał się spokojnym głosem. - Jesteś pewien, że właśnie tego chcesz? - Czy kiedykolwiek byłem niezdecydowany? Wczoraj był u mnie prawnik i zmieniłem testament na korzyść Catherine. - Dziedzic położył rękę na stercie dokumentów. - Mam tutaj kopię. Chcę, abyście oboje ją przeczytali, wtedy po mojej śmierci obejdzie się bez niespodzianek. - Wujku, twoje pragnienie jasności jest godne podziwu. Jaka szkoda, że wnuczka go nie podziela. Słysząc kpinę w głosie Haldorana, Catherine zesztywniała. Przeczuwała najgorsze. - Co, u diabła, to ma znaczyć? - spytał gniewnie dziedzic. - Piękna kuzynka zachwyca mnie nie mniej niż kogokolwiek innego. - Haldoran obdarzył Catherine pogardliwym spojrzeniem. - Jednakże moim przykrym obowiązkiem jest

poinformować cię, że twoja jedyna wnuczka jest oszustką i kobietą lekkich obyczajów. Od chwili, gdy postawiła stopę na wyspie, robi z ciebie głupca. Catherine zastygła z przerażenia, a dziadek wrzasnął: - Niech cię diabli, Clive, nigdy nie umiałeś przegrywać. Między innymi, z tego właśnie powodu nie chcę ci dać Skoal. Nie myśl, że kłamstwami możesz cokolwiek zmienić. - To prawda, nie lubię przegrywać, ale kłamstwami posługuje się wyłącznie Catherine - powiedział lodowato Clive. - Prawdziwy kapitan Melbourne umarł we Francji w kwietniu. Ponieważ jednak twoja chciwa wnuczka nie chciała przepuścić okazji, namówiła jednego ze swoich kochanków, aby udawał jej męża. W czasie, gdy ty rozważałeś, ile jest warta, ona cudzołożyła za twoimi plecami i wyśmiewała się z ciebie. Dalej, każ jej zaprzeczyć. Dziedzic obrócił głowę w kierunku Catherine. Jego twarz przybrała zatrważający odcień czerwieni. - Czy w tym, co powiedział Clive, jest ziarno prawdy? Ulga, że nie będzie musiała już kłamać, przytłumiła szok i upokorzenie. Powiedziała niepewnie: - To prawda, że Colin nie żyje. Został zabity przez bonapartystę. Jednakże nie mam tabunów kochanków. - Rozwijając ten wątek, mówiła dalej. - Michael jest moim narzeczonym. Wkrótce będzie moim mężem. Okropnie mi przykro z powodu tego oszustwa, dziadku. Początkowo byłam przekonana, że muszę skłamać, jednak z każdym dniem coraz bardziej tego żałowałam. - Ty przebiegła, mała dziwko! - Ignorując drugą część jej odpowiedzi, dziadek gwałtownie wstał, opierając się drżącymi rękami o biurko. Jego oczy rozpaliła wściekłość i ból wywołany zdradą. - I pomyśleć, że omal nie powierzyłem ci Skoal! Przemyśl to sobie, panienko. Nie jesteś moją wnuczką. - Przycisnął dłoń do skroni. Z...amierzam z...mienić... Przerażona tym wybuchem, zawołała: - Dziadku, proszę uspokój się! Jeśli chcesz, żebym wyjechała i już nigdy nie wchodziła ci w drogę, uczynię to. Ale nie wpędzaj się w chorobę z tego powodu. Nie zwracając na nią uwagi, powiedział z trudem: - Z...mienię testament... Upadł na biurko, a potem osunął się ciężko na podłogę zrzucając przy okazji stertę papierów i gęsie pióra. - Dobry Boże! - Catherine obiegła biurko i padła koło niego na kolana. Stracił przytomność. Lewa strona twarzy była obwisła. - To atak apopleksji. - Gratuluję, kuzynko - powiedział, przeciągając słowa Haldoran. - Nie tylko oszukałaś go, ale bez wątpienia również zabiłaś.

Obrzuciła go nienawistnym spojrzeniem. - Jesteś za to nie mniej odpowiedzialny, kuzynie. Zamierzałam powiedzieć mu prawdę, ale nie chciałam robić tego tak brutalnie. - Palcami wyczuła nikły puls na szyi dziadka. - Dzięki Bogu, jeszcze żyje. Zadzwoń po służbę, niech sprowadzą pomoc. Haldoran nawet nie drgnął. Nadal siedział rozparty w fotelu. - Po co? Na Skoal nie ma lekarza. Zanim zdołają przywieźć go z lądu, minie co najmniej kilka godzin. Jeśli nawet zdoła dotrzeć szybciej, wątpliwe, czy zdoła pomóc. Chyba miał rację. Sama musi coś zrobić. Pielęgnowała głównie rannych, ale w szpitalach polowych kilkakrotnie widziała pacjentów z apopleksją. Przysiadła na piętach i próbowała przypomnieć sobie, jak ich leczono, Ian Kinlock mawiał, że często w takiej sytuacji pomaga upuszczenie krwi. Ale trzeba to zrobić natychmiast. Wstała i zaczęła szukać na biurku noża. - Zamierzam puścić mu krew. Jest tu jakaś miska? Haldoran podniósł się z cierpiętniczym wyrazem twarzy i z bocznego stołu wziął miseczkę z różami. Wrzuciwszy kwiaty do kominka, podał jej miskę. - Masz, ale to jest strata czasu. W zeszłym roku miał podobny atak. Z tamtego wyszedł. O ile się jednak orientuję, drugi atak jest zawsze śmiertelny. - Niekoniecznie. - Błagając Boga, aby jej postępowanie okazało się właściwe, ponownie uklękła koło dziedzica i podciągnęła mu rękaw powyżej łokcia. Następnie ostrożnie nacięła żyłę. Krew poleciała do miski silnym strumieniem. Clive otworzył pudełko stojące na biurku i wyjął cygaro. - Nie przeszkodzi ci, jeśli zapalę, kuzynko? - Nie przeszkodzi mi, jeśli się spalisz! Jak można być tak cynicznym? Znalazł hubkę i zapalił cygaro. - Nic tu nie pomogę, czemu więc mam rzucać się dokoła, jak kurczak z obciętą głową? A propos, nie licz swoich kurczaków, zanim się wyklują. Uważasz, że wygrałaś, bo on już zmienił testament. - Zaciągnął się cygarem, a potem powoli wypuścił obłoczek dymu. Mylisz się. Chcę tej wyspy, chcę ciebie, i zamierzam zdobyć i jedno, i drugie. - Opowiadasz bzdury - powiedziała niecierpliwie, nie spuszczając wzroku z dziadka i strumienia krwi. - Nie można zdobyć ani mnie, ani Skoal. - Ciebie można - stwierdził spokojnie. - Gdy lord Michael wróci, powiesz mu, żeby opuścił wyspę, bo ty postanowiłaś przyjąć moje łaskawe oświadczyny. Razem będziemy rządzić Skoal jako ostatni feudalni władcy na Wyspach Brytyjskich. Spojrzała na niego z niedowierzaniem.

- Odesłać Michaela? Oszalałeś! - Ani trochę - odparł z tym samym niesamowitym spokojem. - Zrobisz akurat to, co ci każę. Pod wpływem jego niezmąconej pewności siebie poczuła niepokój. - Czemu miałabym zwracać jakąkolwiek uwagę na twoje niedorzeczne rozkazy? Obdarzył ją uśmiechem pełnym drwiącego triumfu. - Ponieważ mam Amy, twoją słodką, malutką córeczkę.

29 Catherine patrzyła na kuzyna z uczuciem, jakby ktoś zadał jej fizyczny cios. - Nie wierzę ci. - Jeśli potrzebujesz dowodu, możemy pojechać do Ragnarok. Umieściłem ją, zapewniając wszelkie wygody, w jednym z najlepszych gościnnych pokoi, ze wspaniałym widokiem na morze. Już polubiła Skoal. - Kłamiesz - rzuciła przez zesztywniałe wargi. - Amy nadal przebywa bezpiecznie wśród przyjaciół. - Nie dość bezpiecznie. - Clive usiadł i założył nogę na nogę. - Anne Mowbry nie wyrażała zgody, abym zabrał Amy bez listu od ciebie, ale dziewczynka bardzo chciała jechać. No, a poza tym jestem przecież tym dżentelmenem, który w zeszłym roku pomógł całemu towarzystwu przenieść się do Antwerpii. Jak Anne mogła nie ufać bohaterowi? - Z kieszeni wyciągnął wiśniową wstążkę i rzucił ją w kierunku Catherine. Wstążka zawirowała w powietrzu i niczym plama krwi upadła na dywan. Kupiła ją Amy na urodziny. Na ciemnych, miękkich włosach córki jaskrawy kolor wstążki również przypominał krew... Zacisnęła ręce na bezwładnym ramieniu dziadka. - Jeśli ją skrzywdziłeś, niebawem będziesz martwy. - Matczyne oddanie tworzy taki wzruszający obraz. - Strząsnął popiół z cygara. - Nie martw się, Amy jest bezpieczna i jeszcze nie zdaje sobie sprawy ze swego uwięzienia. Myśli, że zamierzam przywieźć cię do Ragnarök i zrobić ci niespodziankę. Catherine usiłowała doszukać się w tym sensu. - Od samego początku wiedziałeś, że on nie jest Colinem. - Uważasz, że nie rozpoznałbym tak znanego człowieka jak lord Michael Kenyon, tylko dlatego, że nie zostaliśmy sobie oficjalnie przedstawieni? Zadałem sobie trud uzyskania informacji o twoich przyjaciołach, eskorcie i partnerach do tańca. - Oczy Haldorana zwęziły się w małe szparki. - W momencie przyjazdu na wyspę nie byliście jeszcze kochankami, ale teraz jesteście. Zrozumiałem to w chwili, gdy przekroczyłaś próg tego pokoju. To ostatnie stwierdzenie, bardziej niż cokolwiek innego, przekonało Catherine, jak groźnym przeciwnikiem jest Haldoran. Niczym pająk rozpinał swoją sieć od dłuższego czasu, obserwując i czekając. - Dlaczego natychmiast nie ujawniłeś oszustwa? - Gdy bez zmrużenia oka przedstawiłaś lorda Michaela jako swego męża, byłem zaskoczony, ale jednocześnie zachwycony. Szło ci bardzo dobrze. Jesteśmy podobni,

kuzynko. Przecież nasi wspólni przodkowie to piraci. Wolałaby raczej pokrewieństwo ze skorpionem. - Jeśli pragniesz wyspy, po śmierci dziedzica przepiszę ją na ciebie. To będzie sprawiedliwe, skoro i tak nie chce, abym ja dostała Skoal. - Wyspa to tylko połowa - powiedział łagodnie. - Ciebie też muszę zdobyć. Żeniąc się z tobą osiągnę oba cele. Zdusiła strach i spróbowała uporządkować myśli. Najpierw musi zatroszczyć się o dziadka. W misce było już około pół litra krwi, a jej strumień przestał być gwałtowny. Powinna więc przerwać zabieg. Nożem, który znalazła na biurku odcięła od halki kilka pasów materiału i zabandażowała rękę dziedzica. Jego puls był spokojniejszy, ale poza tym nie miała najmniejszego wyobrażenia, w jakim jest stanie. Wstała, podniosła z podłogi koc, który spadł z fotela na kółkach i okryła nim dziadka. Przypuszczając, że lekarz też nie uczyniłby nic więcej, całą uwagę skupiła na kuzynie. - Michael nigdy nie pozwoli ci zrealizować tych szalonych pomysłów. - Twój kochanek to zdolny człowiek, ale mnie nie dorównuje. Chodź. Chcę ci coś pokazać. Zastanawiając się, jaki kolejny cios zaplanował Haldoran, dołączyła do niego przy oknie. Wskazał stojący na podwórzu powóz. W pobliżu dwóch mężczyzn o wyglądzie przestępców leniwie grało w kości. - Moi służący rekrutują się z więzienia Newgate. Są bardziej niebezpieczni, niż na to wyglądają. Dwóch następnych pozostawiłem w Rangarok. To mordercy. Jeśli tylko zechcę, znów z rozkoszą zabiją. Ja i ci czterej uzbrojeni mężczyźni tworzymy niewielką armię, która jest w stanie całkowicie opanować Skoal. Twój dziarski oficerek nie ma najmniejszych szans. Powaga sytuacji zaczęła przybierać wymiar koszmaru. - Chcesz powiedzieć, że jeżeli nie odeślę Michaela, zabijesz go? - Długo na ciebie czekałem, kuzynko. Nie zamierzam czekać ani chwili dłużej. Przechylił głowę. - Czy naprawdę namówiłaś Kenyona, aby się z tobą ożenił, czy też powiedziałaś to tylko, żeby ułagodzić dziedzica? - Żadne namowy nie były potrzebne - odparła hardo. - Niezłe posunięcie jak na osobę, której pochodzenie i fortuna są znacznie gorsze niż jego. Piękny przykład potęgi kobiecej urody. - Wypuścił dym, który otulił mu głowę nadając jej diabelski wygląd. - Jeśli czujesz coś do Kenyona, odeślij go. Po zabiciu twego męża na pewno nie zawaham się zabić kochanka.

Zaszokowana, oparła się o ścianę. O mało nie straciła przytomności. - To ty zamordowałeś Colina? - Tak, choć jako myśliwy nie odczuwam wielkiej dumy z tego zabójstwa. Zwykłego lisa trudniej dopaść. Był tak pijany, że nie zauważył, kiedy strzeliłem mu w plecy. - Haldoran uśmiechnął się sardonicznie. - Nie zamierzasz chyba wpierać we mnie, że kochałaś tego zidiociałego łajdaka. Niezła z ciebie oszustka, ale nie popadajmy w przesadę. Koszmar był niemal nie do zniesienia. Dobry Boże, odważny, zuchwały i wesoły Colin zginął przez nią. Wyszedł bez szwanku z trwającej dziesięć lat wojny po to tylko, by dać się zamordować szaleńcowi. Haldoran jest bezgranicznie zły. Trzyma w rękach życie jej ukochanych. Spędziwszy lata wśród żołnierzy, rozumiała, że pięciu uzbrojonych mężczyzn może sterroryzować całą niewielką społeczność Skoal. Wiedziała też, że jeśli Haldoran i będący na jego usługach mordercy wpadną w amok, nie da się ich powstrzymać. Brutalność rodzi jeszcze większą brutalność. Pomyślała o potwornościach, jakie widziała w Hiszpanii. Na ich wspomnienie zrobiło się jej niedobrze. Zamknęła oczy. Dla dobra Michaela, Amy i wyspiarzy musi pójść na ustępstwo z Haldoranem, przynajmniej przez jakiś czas. W oddali rozległ się wystrzał armatni. Artyleryjska lekcja udzielona przez Michaela. Przez wyspę przetoczył się drugi strzał. Słysząc znajomy bitewny odgłos, spróbowała uporządkować myśli. Haldoran powiedział, że uroda jest potęgą. To daje jej szczególnego rodzaju broń przeciw niemu. Uroda i rozum, którego nie jest w stanie dostrzec większość mężczyzn oślepionych twarzą i figurą Catherine. Otworzyła oczy i prowokacyjnie zatrzepotała rzęsami. - Nie doceniałam cię, Clive. Uważałam cię raczej za dandysa. Ale teraz widzę, że jesteś silny i bardzo odważny. Niezależnie od sprytu, którym tak się przechwalał, nie był uodporniony na pochlebstwa. - Bardzo szybko godzisz się z nowymi warunkami - powiedział, pusząc się z lekka. Kobiety są stworzeniami praktycznymi. Z czasem będziesz mi wdzięczna za to, że wziąłem twój los w swoje ręce. Jestem bogatszy i znacznie bardziej interesujący od Kenyona. - Już zaczynam dostrzegać korzyści - zgodziła się. - Dziadek trzyma tu gdzieś karafkę z brandy. Czy możesz mi nalać? Nadszedł czas otwartej rozmowy. Skłoniwszy się ironicznie, zajął się szukaniem karafki. Korzystając z krótkiego zawieszenia broni, usiadła i próbowała zapanować nad nadciągającą histerią. Musi poznać zamiary Clive'a, uchronić Amy i Michaela, ale przede wszystkim zyskać na czasie. Oznacza

to, że musi znowu stać się kłamczucha, za jaką uważa ją Haldoran. Przez ponad dziesięć lat z powodzeniem przekonywała świat o tym, że jest oddaną żoną. Odniosła również sukces ukrywając miłość do Michaela. Wykorzysta swe umiejętności po raz kolejny. Wrócił Haldoran i podał jej jedną z dwóch przyniesionych szklanek. Gestem kazała mu usiąść. - Powiedziałeś, że chcesz i Skoal, i mnie. Dlaczego tego pragniesz? Wyspa leży na uboczu i nie jest zbyt zasobna, a jeśli chodzi o mnie, istnieje wiele kobiet nie mniej pięknych. - Kolekcjonuję rzeczy rzadkie i wyjątkowe. Zgoda, w porównaniu z innymi posiadłościami, Skoal nie przedstawia wielkiej wartości, jednak jej feudalny charakter czyni ją unikatem. Na Skoal dziedzic ma więcej do powiedzenia niż sam król Jerzy. Nie potrafię się oprzeć perspektywie takiej władzy. A jeśli chodzi o ciebie... - Ogarnął ją mrocznym i pożądliwym spojrzeniem. - Nie doceniasz swego wyglądu, tak jak nie doceniałaś mego sprytu. Nie ma na świecie mężczyzny, który nie pozazdrości mi posiadania ciebie. Patrzenie, jak się marnujesz przy tym prostaku Melbournie, było nie do zniesienia. Wzruszyła ramionami decydując się na najbardziej wyrachowane oszustwo swego życia. - Po śmierci rodziców małżeństwo z Colinem było dla mnie najlepszym rozwiązaniem. Pewnie mogłam go porzucić i zostać kochanką jakiegoś bogatego człowieka, ale taka pozycja nie daje całkowitego zabezpieczenia. Małżeństwo i dobra reputacja stanowią najlepszą ochronę dla kobiety. - Upiła trochę brandy, modląc się w duchu, aby Clive zaakceptował następny warunek. - Dlatego też przed ślubem nie pozwolę ci wejść do mojego łóżka. Jego oczy pociemniały. - Z Kenyonem spałaś. - Dopiero po jego oświadczynach. - Zacisnęła wargi. - Może należało poczekać, ale chciałam wywrzeć na niego presję. Michael kieruje się zasadami honoru. Oznacza to, że obiecawszy małżeństwo i śpiąc ze mną, nigdy nie zerwie zaręczyn. Nie zrobiłabym tego kuzynie, gdybym zdawała sobie sprawę z twego zainteresowania. Powinieneś zdeklarować się wcześniej. Niewielki uśmieszek pojawił się na wargach Haldorana. - Wiedziałem, że za tą fasadą świętości znajduje się czyste wyrachowanie. Dobrze nam będzie razem - obrzucił ją niebezpiecznie przenikliwym spojrzeniem - tak długo, dopóki nie przyjdzie ci do głowy oszukiwać mnie udawaną chęcią współpracy. Na tej wysepce, dzięki mojej małej armii, jestem niezwyciężony. Jeśli mnie zdradzisz, z łatwością zaaranżuję

nieszczęśliwy wypadek na klifie. Zrobię to bez wahania. - Wierzę ci. Byłabym głupia, gdybym nie wierzyła. Lekko kołysał szklanką z brandy. - Twoja córka jest bardzo do ciebie podobna. Niedługo stanie się kobietą. Czy wiesz, że na Skoal dziewczęta mogą wychodzić za mąż już w wieku dwunastu lat? Groźba była przejrzysta i jeszcze bardziej przerażająca niż wszystko, co usłyszała wcześniej. Zdusiwszy pragnienie, aby zadać mu fizyczny cios, powiedziała: - Kobieta potrafi cię lepiej usatysfakcjonować niż dziecko. - Zmusiła się do obdarowania go kuszącym uśmiechem. - Jak zauważyłeś, kobiety to praktyczne stworzenia. Pociągają nas silni i władczy mężczyźni. Jeśli będziesz wobec mnie uczciwy, odpłacę ci tym samym. Roześmiał się głośno. - Catherine, jesteś cudowna. Już miesiące temu powinienem to zrobić. - Więc czemu nie zrobiłeś? - Byłem zajęty. - Ponownie obrzucił ją spojrzeniem, tym razem zatrzymując wzrok na piersiach. - Chciałem, gdy nadejdzie czas, móc poświęcić ci całą uwagę. Próbowała nie myśleć o byciu w łóżku ze znienawidzonym mężczyzną. Wobec takiej perspektywy, małżeństwo z Colinem wydawało się rajem. - Oczywiście. Jednak najpierw musimy zatroszczyć się o dziadka. - Oczywiście. Nie możemy pozwolić mu umrzeć na podłodze. Ludzie zaczęliby gadać. Będziesz go pewnie chciała pielęgnować, zostawię więc jednego z morderców do pomocy. Sam też przeprowadzę się do zamku, aby być pod ręką w razie potrzeby. - W zamyśleniu stukał o zęby krawędzią szklanki. - Będziesz zajęta, uważam więc, że do śmierci dziedzica Amy powinna zostać w Ragnarök. To nie potrwa długo. Nie musisz się o nią martwić. Cały czas ktoś będzie jej towarzyszył. Innymi słowy, i ona, i Amy będą pod nieustanną kontrolą, ale jeszcze przez jakiś czas bezpieczne. Teraz trzeba pomyśleć o Michaelu. - Rozkażę spakować rzeczy lorda Michaela. Czy wynajmiesz łódź, która przewiezie go na ląd? Haldoran skinął głową. - Im szybciej Kenyon zniknie, tym lepiej. Kiedy wróci ze strzelania, porozmawiaj z nim w salonie dziedzica. Będę wszystko słyszał z sypialni. - Na jego twarzy ukazała się dzikość. - Jeśli ogarnie cię pokusa, aby wyjawić mu przyczynę swej decyzji, oprzyj się jej. Uchylił poły marynarki, ukazując kolbę pistoletu. Groźba była oślepiająco jasna. - Czy uważasz mnie za głupią, kuzynie? Niczego nie osiągnę, pakując się w kłopoty. -

Wstała. - Ustaliliśmy już sprawy zasadnicze, zadzwoń więc na służbę. Musimy zanieść dziadka do łóżka i posłać po doktora, nawet jeśli i tak nic nie można zrobić. Zadzwonił, a Catherine uklękła przy dziedzicu. Oddech miał płytki, ale spokojny. Jego powieki drgnęły odrobinę, gdy wyszeptała: - Nie umieraj, dziadku, jesteś mi potrzebny żywy. Nie odzyskał jednak przytomności. Otulając dziedzica kocem, zastanawiała się nad tym, co ma powiedzieć Michaelowi. Jeśli nic nie wymyśli, on nie uwierzy w tę nagłą zmianę. W jaki sposób ma zmusić Michaela do opuszczenia wyspy bez zadawania niewygodnych, śmiertelnie niebezpiecznych dla niego pytań? Znalazła odpowiedź, prostą i ohydną. Musi zachować się jak zdradziecka dziwka, wyzwolić głęboko ukryte w nim pokłady wątpliwości, wykorzystując swoją o nim wiedzę i rzucić mu w twarz wiązkę kłamstw wystarczająco silnych, by uwierzył, że jest ona osobą samolubną i nieczułą. Perspektywa była koszmarna. Wybaczył jej wcześniejsze kłamstwa i obdarzył wielką czułością, jakiej przedtem nie znała. A teraz musi podeptać uczciwość i zaufanie, jakie między nimi wyrosło, i odesłać go. Zada mu głęboki cios. Biorąc pod uwagę jego przeszłość, być może na zawsze uczyni Michaela niezdolnym do zaufania innej kobiecie. Jednak jeśli nie zmusi go do wyjazdu, będzie zamordowany. Armata ponownie wystrzeliła, odbijając się echem wojny w tym pełnym spokoju miejscu. Z drżeniem zaczerpnęła powietrza. Zadziwiające, jak zagrożenie śmiercią może wpłynąć na czyjeś decyzje. Wróciwszy po południu do zamku, Michael odczuwał wielką radość. Ćwiczenia artyleryjskie wiązały się z wystrzałami, smugami czarnego prochu i ogłuszającym hałasem. Innymi słowy, zaspokajały chłopięce pragnienia. Wyspiarze okazali się pojętnymi uczniami. Odstrzelili najgroźniejsze skały nad portem. Szkoda, że Catherine nie dołączyła do nich, ale pewnie źle znosi huk. Zresztą większość kobiet go nie lubi. Gdy tylko wjechał na dziedziniec i zobaczył ponure oblicze chłopca stajennego, wiedział, że wydarzyło się coś złego. - Co się stało? - Dziedzic miał atak apopleksji - wyjaśnił zwięźle stajenny. - Posłali po doktora, ale to... nie wygląda dobrze. - Przekleństwo! - Michael zeskoczył z konia. - Czy moja żona jest przy nim? - Mówią, że sama się nim zaopiekowała. - Jeśli ktoś może uratować dziedzica, to właśnie Catherine. Wszedł do zamku i

przeskakując po dwa stopnie naraz pobiegł do komnat dziedzica. W salonie zwolnił. Doyle, jeden z krzepkich służących Haldorana, ze znudzeniem wyglądał przez okno. Teraz przeszedł szybko przez pokój, blokując drzwi do sypialni. - Pani zakazała wszystkim wstępu - burknął. Michael zdusił w sobie irytację wywołaną gorliwością mężczyzny. - Powiedz mojej żonie, że jestem tutaj - rozkazał. Doyle wszedł do pokoju chorego. Po minucie pojawiła się Catherine. Była bardzo blada. Michael chciał ją objąć, ale powstrzymała go unosząc dłoń. Szykując się na złe wieści, zapytał: - Słyszałem o ataku dziedzica. Źle z nim? - Jest w śpiączce. Nie przypuszczam, aby przeżył. Miała stracić dziadka, którego dopiero co odnalazła. - Przykro mi - powiedział cicho. - Co mogę zrobić? Schyliła głowę i na moment przycisnęła ręce do skroni. Potem spojrzała na niego twardo. - Niełatwo to powiedzieć. Michaelu, przyszedł czas twojego odjazdu. Wczoraj dziadek zmienił testament na moją korzyść, osiągnęłam więc cel. Dziękuję ci. Bardzo mi pomogłeś. - Nie zamierzam cię opuścić nawet na chwilę. - Podszedł bliżej, chcąc wziąć ją w ramiona. - Tak często odnosiłem rany, że wiem, jak należy postępować w czasie choroby. Nie będę przeszkadzał. Odepchnęła go, zanim zdołał jej dotknąć. - Nie wyraziłam się jasno? Musisz wyjechać na zawsze. To już koniec naszej przygody. Wbił w nią wzrok przekonany, że nie dosłyszał. - Przygoda? Przecież mieliśmy się pobrać. Zmarszczyła czoło. - Och! Napomykałeś o takiej możliwości, ale się nie oświadczyłeś. Pamiętając, w jakim stanie psychicznym jest Catherine, ujął w cugle własną złość. - Może nie postawiłem kropki nad i, ale sytuacja była jasna. Romanse nie leżą w twoim charakterze, a ja dla sportu nie uwodzę kobiet godnych szacunku. Zmrużyła oczy. - Tak naprawdę, Michaelu, to mnie nie znasz. Przez całe życie kierował mną oportunizm. Po raz pierwszy mam wybór. Nie zamierzam wychodzić za mąż. Czuł, jak krew tętni mu w skroniach. - Myślałem, że pod moim wpływem zmieniłaś zdanie - zaczął ostrożnie. - A jeśli nawet jeszcze nie, to wkrótce tak się stanie.

Potrząsnęła głową. - Pogódź się z tym, że wszystko skończone. Lubię cię, ale nie wyjdę za ciebie. - Lubię - powtórzył tępo. - To właśnie czujesz? Wzruszyła ramionami. - Nigdy nie wyznałam ci miłości. To prawda, nie wyznała. Doszedł do wniosku, że go kocha, na podstawie jej zachowania, tak jak założył, że się pobiorą. - Wybacz, jeśli źle cię zrozumiałem - powiedział przez zaciśnięte zęby. - Bardzo się zmieniłaś od naszego porannego rozstania. - Nie podnoś głosu, dziedzic potrzebuje spokoju. - Z niepokojem spojrzała na drzwi do sypialni. Troska o dziadka musiała pomieszać jej w głowie. Zdesperowany postanowił zakończyć ten koszmar. Trzema szybkimi krokami przeszedł przez pokój i przyciągnął Catherine do siebie. Już raz namiętność uleczyła ją ze strachu, może uda się to ponownie. Była ciepła i znajoma, przez moment przypominała dawną Catherine. Po chwili jednak z dzikim wyrazem twarzy uwolniła się z jego objęć. - Niech cię diabli, Michaelu. Nie jestem twoją własnością! Uratowałam ci życie, a przyjeżdżając na Skoal spłaciłeś dług. Rachunki zostały wyrównane. Teraz zostaw mnie samą i odejdź! Zanim odpowiedział, drzwi od sypialni otworzyły się i pojawił się w nich Haldoran z groźnym wyrazem twarzy. - Jeśli nie przestaniesz napastować mojej narzeczonej. Kenyon, będę zmuszony podjąć kroki, które poprawią twoje maniery. Zaskoczony Michael przeniósł wzrok z Haldorana na Catherine. - Wychodzisz za niego? - Tak. - Przysunęła się do kuzyna. - W żyłach Clive'a płynie wyspiarska krew, zna Skoal od urodzenia. Jest też dyskretny. Rozpoznał cię natychmiast, ale zachował tę wiedzę dla siebie. Dzisiaj odkryliśmy, jak wiele mamy ze sobą wspólnego. Haldoran uśmiechnął się. Roznosiło go zadowolenie. - I w rezultacie uświadomiła sobie, że jestem od ciebie lepszy. - Bzdury. - Michael bliski był dodania, że ona nawet nie lubi kuzyna. Catherine przerwała mu z bezlitosnym wyrazem w morskich oczach. - Próbowałam odprawić cię w delikatny sposób, ale skoro zmuszasz mnie do otwartości, powiem bez ogródek. Clive posiada większe bogactwo, jest lordem, a nie młodszym synem, jest też światowcem w znacznie większym stopniu niż ty. Uzgodniliśmy,

że więzy małżeńskie nie będą nas krępować bardziej niż to konieczne. Skoro tylko dam mu dziedzica, pozwoli mi skorzystać z wolności, o której ci wcześniej mówiłam. W chwili desperacji gotowa byłam zapomnieć o twoim gorszym pochodzeniu i niewystarczającej fortunie, ale teraz już nie. Nie zamierzam również wiązać się z zaborczym człowiekiem, który zmusi mnie do spędzenia całego życia w jednym łóżku. Tymi słowami zadała Michaelowi druzgocący cios. Patrzył na Catherine, a płuca miał tak zaciśnięte, że ledwo mógł oddychać. Wcale nie znał jej lepiej od Caroline. Znów zrobił z siebie kompletnego głupca. Chryste, czy nigdy niczego się nie nauczy? - Masz rację - moje poglądy na temat monogamii są nieco staroświeckie. Nie zamierzam poślubić ulicznicy. Zbladła. - Nie mogę wstąpić na piedestał, który dla mnie zbudowałeś, Michaelu. Chciałabym, abyśmy rozstali się w przyjaźni, ale rozumiem, że to niemożliwe. - Przyjaźń - powiedział z niedowierzaniem. - Nie ma na to najmniejszych szans, Catherine. Jej oczy zwęziły się w szparki jak u kocicy. - Przypuszczałam, że będziesz chciał jak najszybciej wyjechać, kazałam więc spakować twoje rzeczy i załadować je na wóz. W porcie czeka już łódź, która zabierze cię do Penward. Jeśli nie opuści tego pomieszczenia natychmiast, zrobi coś, czego będzie później żałował. Nie wiedział tylko, czy będą to łzy, czy morderstwo. Obrócił się na pięcie i wyszedł. W połowie schodów musiał chwycić się poręczy. Walczył o odzyskanie oddechu. Powoli, wdech, wydech. Myśleć wyłącznie o wchodzącym do płuc powietrzu. Gdy ponownie mógł oddychać, puścił poręcz i zszedł na dziedziniec. Przeżył Caroline i Waterloo, prawdopodobnie przeżyje również i ten cios. Ogromnie jednak żałował, że Catherine nie pozwoliła mu umrzeć w Belgii. Gdy tylko drzwi zostały zamknięte, Catherine opadła z drżeniem na fotel. - Dobra robota, kochanie. Ale nie spodobało mi się zdanie o rozchylaniu nóg dla każdego - odezwał się Haldoran, przeciągając wyrazy. - Moja żona będzie należeć tylko do mnie. Pożałujesz, jeśli o tym zapomnisz. Przełknęła ślinę. - Powiedziałam tak tylko dlatego, aby wzbudzić w lordzie Michaelu odrazę. Po ślubie nie będziesz się musiał martwić moją wiernością. Monogamia w związku z tobą doskonale mi odpowiada.

Haldoran uśmiechał się, zadowolony idąc do drzwi. - Dopilnuję, żeby Kenyon naprawdę wyjechał. - Wyjedzie. Już nigdy nie zechce mnie zobaczyć. - Po wyjściu kuzyna, odchyliła się na oparcie fotela. Jej serce waliło tak gwałtownie, że obawiała się ataku apopleksji. Nawet jeśli dożyje setki, nie zapomni wyrazu malującego się na twarzy Michaela w chwili, gdy ten wychodził. Zamknęła oczy. Na Półwyspie dwukrotnie zabiła człowieka. Mężczyźni umierali w tak potwornych bólach, że błagali ją o zmiłowanie. Było jej bardzo trudno postąpić wbrew instynktowi, który nakazywał jej nieść pomoc, ale zrobiła to. Z trudem wciągnęła powietrze. Pewnego dnia, gdy nadarzy się okazja, zabije Haldorana. I to wcale nie będzie trudne.

30 Gdy milczący przewoźnik wysadził Michaela na brzeg w Penward, górę wzięły instynkt i gwałtowna potrzeba ucieczki. W niewielkim zajeździe kupił najlepszego konia, siodło, uprząż i sakwy. Ponieważ nie mógł załadować całego bagażu na konia, większość rzeczy wysłał do Londynu statkiem. Zawartość małej walizeczki, na którą składało się kilka podstawowych przedmiotów, upchnął w przytroczonej do siodła torbie. Wysypując rzeczy, zauważył srebrzysty kalejdoskop, który Lucien przysłał mu po bitwie pod Waterloo. Najwyraźniej ten nie przynosił tyle szczęścia, ile pierwszy. Przykrył kalejdoskop koszulą. Następnie objuczył konia i wskoczył na siodło. Podróż karetą byłaby wygodniejsza, ale pragnął fizycznego wysiłku związanego z jazdą wierzchem. Może zmęczenie go znieczuli. Jechał przez cały dzień i jeszcze długo w nocy zastanawiając się, jak mógł popełnić tak potworną pomyłkę. Po odkryciu prawdy o charakterze Caro, spoglądając wstecz, rozpoznawał oznaki nieuczciwości i złych zamiarów, zawsze widoczne pod płaszczykiem urody i iskrzącego czaru. Po prostu był zbyt zakochany i zbyt ogarnięty obsesją na punkcie jej wielkiego pożądania, aby zwracać na wszystko uwagę. Równie łatwo było dostrzec oznaki egoizmu i fałszu u Catherine. W Londynie, kiedy powątpiewał w jej zdolność do kontynuowania przez dłuższy czas skomplikowanego oszustwa, z uśmiechem nazwała go Colinem. Była wówczas przerażająco autentyczna. Na wyspie po mistrzowsku prowadziła grę. Kiedy list Kennetha obnażył jej kłamstwa, wyjaśniła swoje postępowanie ze wzruszającą żarliwością. Łatwo było uwierzyć, że kierowała nią desperacja, i wybaczyć. Na dodatek został hojnie wynagrodzony. Pamięta, jak wyglądała w jego ramionach, gdy płonęła z namiętności. A może i wtedy kłamała? Czy rzeczywiście seks ją przerażał, czy po prostu dała wspaniałe przedstawienie, mające na celu wzbudzenie w nim męskości i poczucia doskonałości? Nie wiedział. Może zawsze była rozwiązła, a zagrała tę wystudiowaną scenę łez i strachu, ponieważ odczuwała perwersyjną przyjemność w oszukiwaniu. Nawet teraz, po tym wszystkim, co powiedziała, na myśl o niej jego krew się burzyła. Znowu krew. O Boże, Catherine... Nieważne, co jeszcze uczyniła, na pewno uratowała mu życie. Czy była to wspaniałomyślność? A może uznała, że dobrze będzie, gdy syn księcia zaciągnie u niej dług wdzięczności? Tak zwany syn księcia. Chociaż twierdziła co innego, jego pochodzenie z nieprawego łoża miało chyba dla niej znaczenie. Na koniec dała temu wyraz. Całe życie

walczył o osiągnięcie jak najlepszej pozycji, ale to nie wystarczyło. Nigdy nie wystarczy. W ciemnościach, jakie ogarnęły świat po północy, dokonał gorzkiego odkrycia: rozwój wypadków w sumie tak bardzo go nie zaskoczył. Prawda, że był zaszokowany i zraniony w sposób nie dający się opisać słowami, ale nie zaskoczony. Wiedział, że Catherine jest nazbyt dobra, aby ta jej cecha mogła być prawdziwa. Stukot kopyt końskich akompaniował słowom tłukącym się w jego głowie. Ona nie jest dla ciebie. Nigdy nie zaznasz miłości. Był niczym ten święty Michał próbujący uśmiercić wszystkie złe smoki. Jechał przez całą noc. Towarzyszył mu księżyc. Chociaż automatycznie tak kierował koniem, że zwierzę utrzymywało stałe tempo, zanim nastał świt, wierzchowiec był już mocno ochwacony. Zatrzymał się w przydrożnym zajeździe, gdzie wymienił konia i garść złota na nowego wierzchowca, a potem ruszył w dalszą drogę. Niestety, chociaż bardzo tego pragnął, nie zdołał odegnać bólu ani dręczących wyrzutów wobec samego siebie za własną głupotę. Przekonanie, że jest członkiem rodziny, nawet jeśli niemile widzianym, okazało się fałszem. Wielkie romanse jego życia były fatalnymi pomyłkami. Jedyne prawdziwe, trwałe związki to przyjaźnie. W przyszłości ograniczy się do przyjaźni i zapomni o nadziei na miłość. Późnym popołudniem, po dwudziestoczterogodzinnej, autentycznie nieprzerwanej jeździe, uświadomił sobie, że otacza go znajomy krajobraz. Zbliżał się do Wielkiego Ashburton. Siedziba rodziny Kenyonów znajdowała się niecałe pięć kilometrów od niego. Ciekawe, co by się wydarzyło, gdyby zajechał do opactwa. Czy służba ma przykazane zabronić mu wstępu, czy też, zachowując pozory rodzinnej zgody, pozwolono by mu na odpoczynek? Nieważne. Wolałby raczej dać się smażyć w piekle niż poprosić o schronienie pod dachem Kenyonów. Już się smaży w piekle. Musi teraz podjąć decyzję, czy skręcić na północ i pojechać do domu w Walii, czy też kontynuować podróż na wschód, do Londynu. Nie był w stanie dokonać wyboru. Spojrzawszy na spienionego konia, uznał, że czas już na zmianę wierzchowca. Ten, na którym siedzi, zaraz padnie. On sam zresztą też. Będzie musiał się zatrzymać na nocleg. Chociaż miasteczko działało przygnębiająco przypominając mu jego nieślubne pochodzenie, to przecież znajoma okolica zapewniała minimum spokoju. Zatrzymał się w najlepszym zajeździe, Pod Czerwonym Lwem. Zostawił konia pod opieką stajennego. Michael wszedł do środka,

trzymając w ręku torby. Większość właścicieli zajazdów umieściłaby takiego brudnego i zarośniętego podróżnika w tylnych pokojach, ale Barlow, gospodarz Czerwonego Lwa, rozpoznał gościa. - Lord Michael! Co za zaszczyt. Jedzie pan do opactwa? - Nie - rzucił krótko przybysz. - Chcę zatrzymać się tutaj. Barlow spojrzał na niego z ciekawością, ale powiedział tylko: - Dobrze, milordzie. Czy przygotować panu kąpiel? - Tylko łóżko. Gospodarz zaprowadził go do najlepszego pokoju, uzyskawszy obietnicę, że jeśli dostojny gość będzie czegokolwiek potrzebował, zadzwoni. Gdy tylko Barlow wyszedł, Michael upuścił torby, przekręcił klucz w zamku i wypił szklankę wody z dzbana na umywalce. A potem, nie zdejmując ani butów, ani ubrania, padł twarzą na łóżko. Bardzo szybko ogarnęła go miłosierna nieświadomość. Grzmot. Strzały. Instynkt wyciągnął Michaela z otchłani snu. Nieprzytomnie zamrugał oczami, nie rozpoznając pogrążonego w ciemności pokoju. Hałas nie ustawał. Nie były to ani strzały, ani odgłosy burzy. Ktoś walił do drzwi. - Michaelu, to ja, Stephen - odezwał się głos. - Wpuść mnie do środka. Chryste, nowy książę Ashburton. Mężczyzna, którego nazywał niegdyś bratem. - Odejdź - zawołał obcesowo. - Usiłuję spać. Walenie umilkło. Obrócił się na plecy. Ostatnie przebłyski spóźnionego, letniego zmierzchu rozjaśniały niebo, przespał więc tylko kilka godzin. Po długiej jeździe w każdym mięśniu odczuwał ból. Poza tym był spragniony, ale podniesienie się z łóżka wymagałoby zbyt wielkiego wysiłku. Zamknął oczy z nadzieją, że ponownie uśnie. W zamku zazgrzytał klucz. Potem otworzyły się drzwi i do środka wszedł wysoki mężczyzna, trzymając świecznik. Michael zamknął oczy i zakrył je ręką, chcąc zasłonić się przed nagłym wtargnięciem światła. - Jesteś chory, Michaelu? - zapytał Ashburton urywanym głosem. Ostatnią rzeczą, na jaką miał ochotę, była utarczka z bratem, ale najwyraźniej nie można było jej uniknąć. - Powinienem wiedzieć, że we własnym mieście księcia Ashbuiton nie istnieje coś takiego jak prywatność - powiedział oschle. - Barlow zawiadomił opactwo o twoim przyjeździe. Mówił, że wyglądasz jak śmierć i zachowujesz się dziwnie - równie oschle odpowiedział brat. - Pewnie, że to mnie zaniepokoiło.

- Dlaczego? - Michael uśmiechnął się ponuro. - Moje zachowanie zawsze było dziwne. Stary książę często to podkreślał. Wyprowadzony z równowagi Ashburton zaklął pod nosem. - Czemu, u diabła, dla odmiany nie moglibyśmy odbyć kulturalnej rozmowy? Pisałem do ciebie kilkakrotnie, ale nie odpowiadałeś. Michael zrobił głęboki wdech. Ashburton ma rację; zachowuje się potwornie. - Przepraszam - powiedział spokojniej. - Szczerze mówiąc, spaliłem twoje listy bez czytania. Wydaje mi się, że nie mamy sobie nic do powiedzenia. Jak mogę się domyślać, chodziło ci o dokumenty związane ze śmiercią starego księcia. Jeśli potrzebny jest na nich mój podpis, przynieś mi je teraz albo przyślij później do Walii. Podpiszę co trzeba. Krzesło zaskrzypiało, a przez pokój przepłynął dym z cygara. - Mam gdzieś cholerne urzędowe papiery. Po prostu chciałem z tobą porozmawiać. Może byś usiadł i spojrzał na mnie? Za nic nie zdobędzie się na taki wysiłek, ale opuścił rękę i otworzył oczy. Ashburton siedział pod przeciwległą ścianą i w zamyśleniu obserwował dym z cygara. Michael przyglądał się twarzy brata. Chociaż bliżsi mu byli etońscy przyjaciele, nie mógł pominąć więzów krwi. Kenyonowie mieli twarde płaszczyzny twarzy Ashburtona, mahoniowe pasemka w brązowych włosach, szczupłe dłonie. Każdy od razu odgadłby ich pokrewieństwo. Ashburton uniósł głowę, a kiedy przyjrzał się młodszemu bratu, jego oczy zwęziły się. - Człowieku, robisz wrażenie chorego. Masz chyba gorączkę. - Wstał i podszedł do łóżka, chcąc przyłożyć mu dłoń do czoła. Michael

gwałtownym

ruchem

odsunął

jego

rękę,

zirytowany

zarówno

przypuszczeniem brata, jak i duszącymi spiralami dymu. - Jestem zdrowy. Tylko brudny, nie ogolony i zmęczony po długiej jeździe. - Kłamca. - Stephen ze zmarszczonym czołem przyjrzał mu się uważnie. - Widziałem trupy wyglądające lepiej od ciebie. Gdy dym z cygara dotarł do jego twarzy, Michael zakaszlał. Otworzył usta, aby powiedzieć bratu, żeby wyrzucił to cholerstwo i wciągnął dławiącą porcję gryzącego dymu. Nagle jego płuca przeszył ból gotowej do ataku astmy. Nie mógł mówić, nie mógł oddychać, nie mógł myśleć. Ogarnęły go gorąco i duszność. Zgiął się konwulsyjnie wpół. Coś miażdżyło mu pierś, płuca ugniatało imadło, kiedy desperacko próbował zaczerpnąć powietrza. Próbował usiąść, żeby ułatwić sobie oddychanie, ale nie zdołał. Drżał bezsilnie, palce

zacisnął na kołdrze; opuszczała go świadomość. Gdzieś poza granicami palącego ognia istniała zdolność do oddychania, ale nie potrafił jej odnaleźć. Dopadł go szalony strach, dzika ironia, że przeżywszy lata wojny, umrze w łóżku w rodzinnym mieście. Szczególnie potworne było to, że umrze bezsilny w obecności brata, który nigdy nie był jego przyjacielem. W tym momencie silne ręce uniosły bezradne ciało Michaela i podtrzymały w pozycji siedzącej na krawędzi łóżka. Towarzyszyły temu uspokajające słowa. Michael poczuł, że ktoś raz po raz przemywa mu twarz i szyję wilgotnym ręcznikiem. Cudownie chłodna woda ugasiła ogień i rozwiała gryzący dym. Zniknęła panika, a wraz z nią ucisk na gardle. Strużka powietrza dostała się do płuc. Ostry ból zelżał. Oparł ręce o kolana i zrobił powolny wydech. Wdech. Wydech. Znowu, głębiej. Ciemności zaczęły słabnąć; ze zdziwieniem uświadomił sobie, że przeżyje. Był to pierwszy atak astmy od śmierci Caroline. Najgorszy od czasów tamtego, który omal go nie zabił, kiedy dowiedział się o śmierci matki. Z ponurym przebłyskiem humoru stwierdził, że kobiety mają na niego zabójczy wpływ. Catherine. Sama myśl o niej wywołała ponowny ucisk na płucach. Tym razem zdołał jednak opanować reakcję i odegnać atak. Gdy wrócił rytmiczny oddech, otworzył oczy. Niemal cała złość minęła, zostawiając go osłabionego, ale w niezłym zdrowiu. Przez otwarte okno wpadało do środka świeże powietrze. Cygaro zniknęło. Brat siedział koło niego na łóżku z pobladłą twarzą. - Wypij to - przykazał, wkładając szklankę z wodą w jego rękę. Michael nie protestował, gwałtownie przełykając. Zimna woda zmyła gorzki, roślinny posmak dymu. Opróżniwszy szklankę, powiedział chrapliwym głosem: - Dziękuję. Niepotrzebnie jednak się trudziłeś. Pozwalając, abym się udusił, bezproblemowo pozbyłbyś się plamy na rodzinnym honorze. - Jeśli nie zaprzestaniesz tego szekspirowskiego melodramatu, resztę wody z dzbanka wyleję ci na głowę. - Książę wstał i ułożył poduszki tak, by Michael mógł się o nie oprzeć, a potem odszedł kilka kroków. - Kiedy ostatnio jadłeś? Michael musiał się zastanowić. - Wczoraj rano. Książę pociągnął za dzwonek. Po kilku sekundach zza drzwi odezwał się Barlow. - Słucham, wasza miłość. - Przyślij tu tacę z jedzeniem, dzbanek kawy i butelkę burgunda. - Odwracając się do brata, Ashburton zauważył: - Myślałem, że podobnie jak ja wyrosłeś z astmy.

- W zasadzie tak. To dopiero drugi atak w ciągu z górą piętnastu lat. - Michael zmarszczył czoło. - Ty też miałeś astmę? Nie wiedziałem. - Nic dziwnego. Mało czasu spędzałeś w domu. Moja astma nie była tak silna jak twoja, ale wystarczająco męcząca. - Ashburton odwrócił wzrok, twarz miał napiętą. - Przykro mi z powodu cygara. Nie paliłbym wiedząc, że mogę cię tym zabić. Michael machnął niedbale ręką. Sam od czasu do czasu palił, ciesząc się tym niewielkim triumfem nad chorobą. - Nie wiedziałeś. Ten atak przyszedł całkiem nieoczekiwanie. Ashburton chodził niespokojnie po sypialni. - Rzeczywiście? Mnie astma atakowała na ogół w chwilach wielkiego zdenerwowania. Biorąc pod uwagę przedstawienie, jakie ojciec dał na łożu śmierci, masz całkowite prawo do niepokoju. Przeżywszy ostatnio tak wiele, Michael zdziwił się, gdy uświadomił sobie, że stary książę zmarł zaledwie przed dwoma tygodniami. - Zupełnie nieźle je przyjąłem. Chodzi o coś innego Kobieta. - Taka łatwa, męska odpowiedź. - Rozumiem - powiedział cicho Stephen. - Przykro mi. Chcąc zmienić temat rozmowy, Michael zapytał: - Skoro nie chodziło ci o dokumenty, dlaczego pisałeś do mnie? Jak już powiedziałem, nie zamierzam niepokoić ani ciebie, ani reszty rodziny. Nie pociąga mnie pranie brudów Kenyonów. - Oświadczenie ojca mnie również zaskoczyło. - Domyśliłem się tego. Książę wpatrywał się w świece. - Tamtego dnia zrozumiałem nagle, o co chodzi - zaczął urywanym głosem. Ponieważ ojciec i jego brat nienawidzili się, ojciec uczynił wszystko, aby i nasze stosunki ułożyły się źle. - W uczuciach do mnie nie byłeś osamotniony. Nastawienie Claudii było równie wrogie - stwierdził Michael, wykrzywiając usta. - Z tego, co wiem o rodzinie, wzajemna nienawiść wśród Kenyonów należy do tradycji. - Ale mnie ta tradycja ani trochę nie cieszy. Sięgnąwszy pamięcią wstecz, zrozumiałem, jak okropnie traktował cię ojciec. Ciągła krytyka, pogarda wobec wszystkiego, co osiągnąłeś, baty. Byłeś w naszej rodzinie kozłem ofiarnym. - Na twarzy Ashburtona pojawił się grymas. - Większość dzieci to potwory. Claudia i ja nie byliśmy lepsi. Kiedy zorientowaliśmy się, że możemy cię bezkarnie prześladować, nic nas przed takim

zachowaniem nie zdołało powstrzymać. - To trafna analiza mego dzieciństwa. Ale co z tego? Oświadczenie księcia dotyczące mojego pochodzenia wyjaśnia jego zachowanie. - Wspominając złośliwości, które musiał znosić, Michael zacisnął szczęki. - Mam szczęście, że nie zabił mnie w napadzie furii. A mogło dojść do tego, gdybym częściej przebywał w opactwie. - To był prawdziwy horror prześladujący go przez całe dzieciństwo. Nie zaszokował tym Ashburtona. - Tak, to mogło się wydarzyć. Nie wierzę, aby specjalnie próbował cię zabić, ale to był nikczemny człowiek. - Jeszcze jedna charakterystyczna cecha rodziny. - Znów masz rację. - Ashburton oparł się o kominek i skrzyżował ręce. - Dopiero gdy ojciec oskarżył cię o to, że jesteś ode mnie lepszy, uświadomiłem sobie ogrom mojej niechęci. To ja byłem dziedzicem i wychowywano mnie w wysokim poczuciu własnej wartości. Ale mój młodszy brat, tak samo jak ja inteligentny, okazał się lepszym jeźdźcem, lepszym strzelcem i lepszym sportowcem. - W jego oczach zabłysła iskierka humoru. - Czułem niechęć do Boga za to, że nie usytuował mnie lepiej. Michael wzruszył ramionami. - Nie wiem, czy moje naturalne zdolności przerastały twoje, ale na pewno bardziej się starałem. Uważałem, że jeśli wystarczająco dużo osiągnę, książę w końcu mnie pochwali. Jednak sprawa była z góry przegrana, lecz ja o tym nie wiedziałem. - Bez wątpienia dowiodłeś, że posiadasz więcej niż zwykłą dawkę buty Kenyonów. Nikt nie potrafił przebić twojej zbroi. - Ashburton uśmiechnął się lekko. - Nie podobało mi się, że znikałeś kilka lat pod rząd i spędzałeś wakacje u przyjaciół z Eton, zamiast na łonie rodziny. Ale czym innym jest odrzucenie ciebie przez nas niż nas przez ciebie. Poza tym przypuszczam, że lepiej się ode mnie bawiłeś. - Przeceniasz moją zbroję - stwierdził otwarcie Michael. - Była przebijana regularnie i krwawo. To dlatego unikałem opactwa niczym zarazy. Ale co nam przyjdzie z ożywiania przeszłości? Z całych sił starałem się o niej zapomnieć. - Przeszłość stanowi część naszej współczesności i przyszłości - odparł ponuro Ashburton. - A ja chciałbym odzyskać brata, którego ojciec pozbawił mnie oszustwem. - Przyrodniego brata bękarta. - Tego nie wiemy. Michael wybuchnął śmiechem. - Czy według ciebie stary książę wymyślił to sobie? Wątpię. Miał w sobie tyle czaru,

co kamienna ściana, ale nie kłamał. Był ponad to. Ashburton niecierpliwie machnął ręką. - Och, nie. Jestem przekonany o istnieniu romansu. Ale to nie musi oznaczać, że twoim ojcem był Roderick. - Książę mówił, że matka sama mu to wyznała - zauważył Michael. - Mogła tak postąpić z czystej złości. Najprawdopodobniej sypiała z oboma braćmi i nie była pewna, czyim jesteś synem - stwierdził z zimnym obiektywizmem Ashburton. Rozmowa była jednocześnie dla Michaela fascynująca i odpychająca. - Dlaczego tak uważasz? - zapytał. Brat uśmiechnął się cynicznie. - Ojciec nie potrafił się jej oprzeć. Nawet jeśli toczyli walkę w obecności innych osób, nadal sypiali ze sobą. To dlatego tak bardzo miał jej wszystko za złe. Nienawidził każdego, kto miał go w swojej mocy. - Ale stary książę powiedział, że mam zielone oczy Rodericka. - To o niczym nie świadczy - sprzeciwił się Ashburton. - Córka Claudii też ma zielone oczy, chociaż sama Claudia nie. Nie ma sposobu, aby się dowiedzieć, kto faktycznie był twoim ojcem, ale tak naprawdę jest to mało istotne. Jeśli nie jesteś moim rodzonym bratem, to jesteś jednocześnie bratem przyrodnim i ciotecznym. Tak czy inaczej, mamy tych samych dziadków, a ty jesteś moim następcą. Nikt inny nie zrozumie w pełni, co oznaczało dorastanie w tym domu, - Zamilkł, a jego policzek drżał. - Choć zapewne już za późno na prawdziwą przyjaźń, możemy przynajmniej skończyć z wzajemną wrogością. Rozległo się pukanie do drzwi. Michael przyjął je z wielką ulgą. Nie miał zielonego pojęcia, co powinien powiedzieć. Ashburton wpuścił Barlowa i dwóch służących niosących tace, z których dochodziły cudowne zapachy. Michael uświadomił sobie, że jest głodny. Nadal jednak był bardzo osłabiony. Aby wstać i podejść do stołu, musiał użyć całej siły. Befsztyk będący specjalnością Czerwonego Lwa, szynka i pozostałe dania, które popił dobrym, czerwonym winem, pomogły mu w dojściu do siebie. Ashburton zjadł niewiele, raczej zadowolił się kawą. Skończywszy posiłek, Michael odsunął krzesło od stołu i z zaciekawieniem spojrzał na brata. - Tak naprawdę to wcale cię nie znam. Czy zawsze kierowałeś się rozsądkiem? - Ja też nie wiem, kim jestem - powiedział z namysłem Ashburton. - Od śmierci ojca czuję się jak roślina, która przez lata usiłowała rosnąć pod kloszem, a potem przesadzili ją nagle na pole. Nie chcę upodobnić się do niego, prześladować innych tylko dlatego, że jestem księciem. Może zabrzmi to świętoszkowato, ale chciałbym uczciwie przeżyć życie. W tym

celu, między innymi, muszę ci zadośćuczynić za niesprawiedliwe traktowanie w przeszłości. Michael odwrócił wzrok. Był poruszony, ale zbyt przyzwyczajony do ukrywania uczuć w obecności rodziny, aby to okazać. - Mam wrażenie, że w dzieciństwie dlatego tak często ze sobą walczyliśmy, ponieważ pod wieloma względami jesteśmy bardzo do siebie podobni. - To prawda. Ale nie zawsze toczyliśmy walkę. Pamiętasz, jak kiedyś uciekliśmy nauczycielowi i poszliśmy na targ w Ashburton? - Pamiętam. - Michael uśmiechnął się. Bawili się z wiejskimi rówieśnikami i bardzo się objedli; po prostu byli dziećmi, a nie nastawionymi przeciw sobie synami księcia Ashburton. A po powrocie do domu zostali wychłostani. Były i inne szczęśliwe chwile. Odwracając się plecami do czasów dzieciństwa, Michael odsunął zarówno złe, jak i dobre wspomnienia. Stephen ma rację: przeszłość jest fragmentem teraźniejszości i nadszedł czas, aby nadrobić stracone lata. To poprzedni książę był prawdziwym źródłem trucizny. Wuj? Ojciec? Nieważne; już nie żyje. Ale nadal żyją brat i siostra. Nie byli jego przyjaciółmi, ale też nie byli wrogami. Spojrzał na wino w kieliszku. Większość przyjaciół ma zupełnie inne cechy niż on. Przyjaciel o podobnym temperamencie może stanowić przyjemną odmianę. Obaj ze Stephenem są na tyle dojrzali, że potrafią zapanować nad niesławną złością Kenyonów. A jeśli brat zdobył się na odwagę i próbuje przerzucić pomiędzy nimi pomost, Michael nie będzie gorszy. - Kilka tygodni temu w Londynie spotkałem czarującą młodą Amerykankę - odezwał się miękko. Opisała mi taki zwyczaj Indian: aby zaakcentować zawarcie pokoju, wodzowie zwaśnionych plemion zakopują topór wojenny. Proponuję, abyśmy zrobili to samo. - Ufam, że w przenośni. - Uśmiechnął się żartobliwie Ashburton. - Jako żołnierz posiadasz prawdopodobnie przeróżne rodzaje broni. Ale ja mam tylko jeden pistolet. Nie chciałbym go zakopywać. - Wystarczy nam przenośnia. - Michael z wahaniem wyciągnął rękę. - Mam już dość walki, Stephenie. Ashburton odwzajemnił ciepły i silny uścisk dłoni, a jego długie palce, charakterystyczne dla Kenyonow, były lustrzanym odbiciem palców Michaela. Chociaż braterski uścisk był krótki, dał Michaelowi poczucie spokoju. Podczas jednej z najczarniejszych nocy jego życia rozkwitł pączek nadziei. - Do świąt jeszcze daleko, ale może spędziłbyś je w opactwie? - zaproponował nieśmiało Stephen. - Chciałbym, aby tak się stało. Jesteś moim następcą. Dobrze by więc

było, gdybyś od czasu do czasu pokazywał się w Ashburton. - Dziękuję za zaproszenie. Pomyślę nad tym. Ale nie jestem pewien, czy zdołam stawić czoło całej rodzinie naraz. - Michaela przeszedł dreszcz. - A co do następstwa, to należy mi się do czasu, dopóki nie będziesz miał syna. Jego brat westchnął. - Mogę go w ogóle nie mieć. Louisa i ja jesteśmy małżeństwem od ośmiu lat i wciąż nie mamy potomka. Z tego względu istotną sprawą jest twoje małżeństwo. Wspominałeś o kłopotach z kobietą. Mam nadzieję, że to nic poważnego. Odzyskany niedawno spokój uleciał. - Nie poważnego? To katastrofa. Obsesja na punkcie destrukcyjnych kobiet jest chyba kolejną rodzinną cechą. Miałem nadzieję, że ta dama i ja pobierzemy się, ale... źle zrozumiałem jej intencje. - Chcesz mi o tym opowiedzieć? - To długa historia. - Mam tyle czasu, ile potrzeba - powiedział miękko Stephen. Michael uświadomił sobie, że bardzo chce powiedzieć komuś, co się wydarzyło. I dziwne - brat jest właściwym słuchaczem. Dolał burgunda, wrócił do łóżka i oparł się o poduszki. Nie patrząc na brata, powiedział: - Tak naprawdę to Catherine poznałem dopiero w Brukseli, ale widziałem ją w Hiszpanii, w szpitalu polowym...

31 Michael opowiedział o tym, jak przez całą noc Catherine obejmowała umierającego chłopaka, a potem zaczął opisywać wydarzenia z Belgii. Mówił o otaczającym ją powszechnym szacunku, o frustracjach wynikających z honorowego postępowania, gdy dzielili tę samą kwaterę; powiedział też, że uratowała mu życie. Chociaż milczał na temat własnych uczuć, zdradzał je jego głos. Wielokrotnie musiał przerwać opowieść, aby w winie ukryć słabość. Brat słuchał z uwagą, nie przerywał. Potem opowiedział o prośbie Catherine, żeby wcielił się w jej męża i o szoku po odkryciu oszustwa. Niczego nie ukrywał, prócz jej strachu przed zbliżeniem seksualnym i krótkiego, namiętnego okresu, kiedy wszystko wydawało się zmierzać ku szczęśliwemu zakończeniu. O tym nie potrafił mówić. Zakończył, stwierdzając beznamiętnie: - Myślałem, że doszliśmy do porozumienia, ale najwidoczniej źle odczytałem jej uczucia. Powinienem trzymać się wojny. Jest znacznie łatwiejsza i mniej bolesna niż kobiety. Zapadło krótkie milczenie. - Możliwe - powiedział Stephen. Słysząc powściągliwość w głosie brata, Michael zapytał: - Co myślisz? - Nie powinienem tego komentować, nie chcę, abyś znów wykopał toporek i wbił mi go w plecy. - Bez obawy. - Michael nerwowo przebierał palcami we włosach. - Wciąż nie potrafię zrozumieć, jak mogłem się tak pomylić. - Szczerze mówiąc, właśnie to mnie uderzyło - zaczął powoli Stephen. - Jako następca księcia, musiałem się nauczyć oceniać charakter innych. Tylu ludzi nam pochlebia, aby osiągnąć z tego korzyść. Wiem jedno: zasadnicze cechy charakteru nie ulegają zmianie. Nie mogę uwierzyć, aby taka szczodra i wspaniałomyślna kobieta w ciągu kilku godzin przemieniła się w chciwą harpię. Albo jej ciepło było fałszem, albo chciwość. - Na pewno nie ciepło. Zbyt często je okazywała i na przestrzeni zbyt długiego czasu, aby było udawane. - Prześladujący głos wypełnił jego umysł: Catherine śpiewająca kołysanki umierającemu chłopcu, a może jemu samemu. Przełknął ślinę. - Niestety, jej umiłowanie oszustwa jest równie naturalne jak zachłanność. - Może w tej historii pojawił się dodatkowy czynnik, a ty nie byłeś go świadom? Stephen w zamyśleniu pocierał brodę. - Na przykład atak apopleksji wywołał u Catherine wyrzuty sumienia i wyznała dziadkowi kłamstwo. Poznałem kiedyś dziedzica. To

nieprzystępny stary diabeł. Mógł obiecać, że jeśli wyjdzie za kuzyna, wybaczy jej, a ona zgodziła się czując się winna. - Czy kobieta wyszłaby z tego powodu za mężczyznę, którego nie cierpi? powątpiewał Michael. I czy z jej ust padłoby tyle wstrętnych słów? - Powiedziałem, że to tylko przykład. Może istnieć tysiące powodów. Dochodziłem na ogół do przekonania, że jeśli nie potrafię wyjaśnić czyjegoś zachowania, przyczyna tkwi w niezrozumieniu motywów. - Stephen westchnął. - Może rzeczywiście jest megierą. Nie powinienem się wypowiadać. Nie poznałem jej, więc nie mam do tego prawa. - Wstał. - Czas na mnie. Pojedziesz ze mną do opactwa? Bardzo by mi na tym zależało. - Nie dzisiaj. Jestem zbyt zmęczony. Może jutro. - Michael potarł piekące oczy. Poproś Barlowa, aby przysłał mi trochę ciepłej wody. Gdy zmyję z siebie brud, lepiej będę spał. - Dobry pomysł. Gdybym był francuskim żołnierzem i zobaczył cię w takim stanie, natychmiast bym się poddał. - Wielu z nich tak czyniło. - Obaj się roześmiali, a potem Michael dodał cicho: Dziękuję, że zmusiłeś mnie do zakopania topora wojennego. Sam bym się na to nie zdobył. - Wiem. Dlatego ja musiałem to zrobić. - Na moment ręka Stephena spoczęła na ramieniu młodszego brata. Potem wyszedł. Michael leżał bez ruchu na łóżku, w głowie kłębiły mu się różne myśli. Przyniesiono wodę. Mycie i golenie wymagało wysiłku, ale poprawiło jego samopoczucie. Wkładając brzytwę z powrotem do worka natknął się na kalejdoskop. Przyłożył srebrną tubę do oka. Wewnątrz migotały krystaliczne gwiazdy. Okruchy tęczy. Rozsypane nadzieje. Złamane marzenia. Obrócił tubę, a kolorowe szkło z cichym łoskotem utworzyło nowy wzór. Pierwszy kalejdoskop dostarczał mu wytchnienia w trudnych chwilach. Po śmierci Caro patrzył w niego godzinami, próbując się zagubić w zmiennych, hipnotyzujących kształtach; poszukiwał ładu w chaosie własnego życia. W przeciwieństwie do Stephena, ocena ludzkich charakterów nie należała do jego mocnych stron. Nie potrafił przestać pożądać Catherine, mimo że wciąż od nowa go oszukiwała, a potem z zimną krwią odrzuciła, aby wybrać lepszą ofertę. Obrócił kalejdoskop i przed oczami pojawił się migoczący, wielokolorowy płatek śniegu. Jeszcze poprzedniego dnia utrzymywałby, że obaj z bratem skazani są na spędzenie reszty życia niemal w otwartej nienawiści. Mylił się. Jeśli mógł nie mieć racji w przypadku Stephena, może i postępowanie Catherine ocenił błędnie?

Zasadnicze cechy charakteru nie ulegają zmianie. Następny obrót kalejdoskopu i fragmenty tęczy ustawiły się w równych odstępach. Patrzył na nie niewidzącymi oczyma. a w jego umyśle powstawały nowe wzory. Analizował je z tym samym chłodnym brakiem zaangażowania, z jakim odnosił się do taktyki wojskowej. Nawet w chwilach największego ogłupienia w związku z Caroline nie umykały jego uwagi skazy na jej charakterze. Wprawdzie głębię złośliwości i fałszu odkrył dopiero po latach, ale zawsze rozpoznawał próżność, drobne kłamstewka, egoizm i pragnienie bycia górą. Catherine była inna. Chociaż często i umiejętnie kłamała, zawsze było to wynikiem konieczności. Poza tymi przypadkami postępowała uczciwie. I nigdy nie cechowało jej okrucieństwo. Stephen miał rację: dla obiektywnego obserwatora zachowanie Catherine podczas tego ostatniego, potwornego spotkania było tak dziwne, że aż niewiarygodne. Bez trudu przyjął jej słowa, że ona go nie chce. Za sprawą Caro potrafił uwierzyć we własną głupotę w sytuacjach, w które zamieszane są kobiety. Ale być może zbyt. szybko zaakceptował odprawę. Pragnął zapomnieć o słowach Catherine, zakopać jej brutalną wypowiedź i wynikły stąd ból. Zamiast tego postanowił od nowa przemyśleć jej zachowanie. Jaki nieznany czynnik mógł wpłynąć na jej decyzję? Nie chciwość; chciwa kobieta nie sprzedałaby pereł matki, aby kochance niewiernego męża dać pieniądze na utrzymanie jego bękarta. A pragnienie ułagodzenia umierającego dziedzica? Znała dziadka zaledwie kilka dni. Jej lojalność wobec niego nie spowodowałaby nielojalności wobec Michaela. Czy obawiała się, że gdy zostanie wydziedziczona, tym samym pozbawi córkę należnego jej spadku? To prawdopodobne. Michael zatroszczyłby się o przyszłość Amy tak, jakby była jego własnym dzieckiem, ale Catherine mogła sobie tego nie uświadamiać. No i nie znała wielkości jego bogactwa. Jeśli zakładała, że ma tylko tyle, ile najczęściej dostają młodsi synowie, mogła uznać, że jej matczynym obowiązkiem jest ofiarowanie Skoal Amy. Tak, sam motyw miał sens, ale nadal nie wyjaśniał okrucieństwa w zachowaniu Catherine. Ponownie przekręcił kalejdoskop. Czy postępowaniem Catherine mogło kierować pożądanie wobec Haldorana? Było to nieprawdopodobne. Kuzyn był człowiekiem z natury zimnym. Nie okazałby się właściwym partnerem dla kobiety cieszącej się nowo odkrytą zmysłowością, a szczególnie dla takiej, która już znalazła satysfakcjonującego kochanka.

Michael rozpatrywał różne warianty, aż w końcu doszedł do najbardziej prawdopodobnej przyczyny niewytłumaczalnego zachowania Catherine: strach. Ale czego mogła się bać? Obrócił kalejdoskop i nagle ujrzał kolczastą, delikatną gwiazdę. Spadło na niego olśnienie. Jego wrogiem jest Haldoran. Catherine powiedziała przecież, że kuzyn natychmiast go rozpoznał. Uczciwy człowiek bez zwłoki ujawniłby oszustwo. Zachowanie tej wiedzy dla siebie świadczy o ukrytych zamiarach. Haldoran jest bezlitosny, nienawidzi przegrywać, być może jego nienawiść wzmacnia perspektywa utraty Skoal. A jaka może być lepsza droga do zdobycia wyspy niż zmusić piękną kuzynkę, którą dziedziczy wyspę, do małżeństwa? W innych warunkach miałby trudności z osiągnięciem tego celu, ale w feudalnym światku Skoal było to możliwe. Gdy Catherine kazała Michaelowi odejść, Haldoran podsłuchiwał. Pod koniec rozmowy niemal wpadła w szał, próbując odepchnąć Michaela. Jeśli Haldoran w tym czasie celował do niej z pistoletu, wszystko byłoby wyjaśnione. Opuścił kalejdoskop. Jest tylko jeden sposób na poznanie prawdy: musi wrócić na wyspę i porozmawiać z nią sam na sam. Jeśli nie ma racji, w najgorszym razie Catherine rozedrze jego uczucia na kawałeczki, wywoła samobójczą depresję albo spowoduje kolejny, zagrażający życiu atak astmy. Wykrzywił, usta. Już raz taki przeżył, zaryzykuje ponownie. Jeśli natomiast odgadł prawdę, to Catherine grozi śmiertelne niebezpieczeństwo. Pragnął wyruszyć natychmiast, ale przy obecnym wyczerpaniu byłoby to szaleństwem. Poza tym, zamiast jechać do Kornwalii wierzchem, wynajmie powóz. W ten sposób będzie nie tylko szybciej, ale dotrze na miejsce mniej zmęczony. Znajdzie się w Penward następnego wieczoru. Nie, nie w Penward; wioska jest zbyt ściśle powiązana ze Skoal. Nie zdoła przedostać się niepostrzeżenie na wyspę. Musi poszukać przewoźnika w którejś z sąsiednich wsi. Potem popłynie na wyspę. Tym razem nie da się tak łatwo odprawić. Książę Ashburton zmarszczył czoło czytając wiadomość od młodszego brata. Jakie to typowe dla Michaela. Bladym świtem wyruszył w powrotną drogę na Skoal. Z przyjemnością spędziłby z nim kilka dni, badając trwałość ich nowego związku. Na myśl o tym, co może czekać brata na wyspie, pogłębiły się zmarszczki na jego czole. Na pewno nic mu nie grozi, a Catherine Melbourne jest tylko pozbawioną serca dziwką. Ale może też dojść do poważniejszej rozgrywki. Stephen kilkakrotnie spotkał się z

lordem Haldoranem i towarzystwo tego człowieka wydało mu się niepokojące, a nawet niebezpieczne. Chyba powinien pojechać na Skoal. Michael jest specjalistą od walki, ale Stephen jako książę potrafi być ważny. Taka umiejętność może się przydać. Podjąwszy decyzję, zadzwonił na lokaja. Sierp księżyca ledwie rozświetlał plażę. Gdy Michael wyszedł na brzeg w Zatoczce Duńczyka, cienie sprawiały wrażenie jeszcze czarniejszych. Sięgnął pod ciemny, rybacki golf i wyjął list zaadresowany do Luciena, w którym prosił o przeprowadzenie dochodzenia w przypadku swego zaginięcia. Chociaż nie uratuje tym własnego życia, być może ocali Catherine i doprowadzi do ukarania Haldorana. - Jeśli nie pojawię się do świtu, wracaj beze mnie i natychmiast wyślij ten list do Londynu - powiedział cicho do Caradoca, przewoźnika. Ten, skinąwszy głową, wziął pismo. Jako były bosman marynarki królewskiej nie tylko dobrze znał wody wokół Skoal, ale bez zadawania zbędnych pytań akceptował żądanie Michaela zachowania całej sprawy w tajemnicy. Michael wczesnym rankiem wyruszył w drogę podwodą. Caradoca znalazł we wsi o nazwie Trenwyth, kilka kilometrów na wschód od Penward. Matka marynarza, znana w okolicy dziewiarka, zaopatrzyła go w wełniany sweter. Ciepły i miękki golf lepiej nadawał się na tajemną misję niż strój dżentelmena. W ciemnym ubraniu, z twarzą wysmarowaną sadzami, Michael bezszelestnie wdrapał się po niebezpiecznej ścieżce biegnącej przez klif. Na szczęście miał kocią zdolność do poruszania się w ciemnościach. Był przekonany, że wkrótce skończy się przyjazna aura. Następnego dnia nadejdzie silny sztorm. Szybko dotarł do zamku. Minęła już północ, więc budowla była całkowicie pogrążona w ciemnościach. Postanowił spróbować najprostszej drogi, kierując się ku frontowemu wejściu. Chciał otworzyć bramę. Była zamknięta. Zdziwiło go to nowe zjawisko na wyspie, gdzie nieznani są złodzieje, kryminaliści i klucze do drzwi. Niczym cień okrążył zamek. Mimo że od czasów zabawnej przygody z Lucienem nie włamywał się do żadnego domu, uznał, że bez trudu zdoła się dostać do zamku. Nie wiedział jednak, gdzie szukać Catherine. Mogła przebywać w ich starym pokoju, ale - co wydawało mu się bulwersujące - mogła dzielić łóżko z Haldoranem w Ragnarök. O ile jednak dziadek wciąż jest w stanie krytycznym, najprawdopodobniej czuwa przy nim. Michael znalazł się pod tylną ścianą zamku i zaczął obserwować okna należące do komnat dziedzica. W sypialni paliło się światło. Mając nadzieję, że zastanie tam Catherine,

postanowił wejść przez salon. W ten sposób mógł dotrzeć do niej bez zwracania na siebie uwagi. Pod balkonem rosła wiśnia. Gdy tylko wdrapie się na górne gałęzie drzewa, uda mu się nań skoczyć. Złapał za najniższy konar i zaczął wspinaczkę.

32 Czuwając przy chorym, Catherine zawsze sypiała bardzo czujnie. Ledwie słyszalny dźwięk obudził ją natychmiast. Spojrzała na dziadka. W blasku świecy widać było, że porusza się niespokojnie. Wstała więc ze swego posłania i podeszła do chorego. Lekarz, który przyjechał z lądu, zbadał dziedzica i potwierdził, że to apopleksja. Pielęgniarskie umiejętności Catherine wywarły na nim spore wrażenie. Ponownie upuścił choremu krwi i wyjechał z wyspy, zostawiając pacjenta pod jej opieką. Cieszyła się zarówno z tego, że mogła przebywać z dziadkiem, jak również, że to zajęcie trzymało Haldorana z dala od niej. Sprawdziła puls chorego. Był nieco szybszy niż wcześniej. - Mam przeczucie, dziadku, że niedługo odzyskasz przytomność - mruknęła. - Czy mnie słyszysz? Jego palce drgnęły, ale po chwili ponownie znieruchomiały. Członki po obu stronach ciała miał chyba sprawne. To dobry znak. Być może apopleksja nie spowodowała nieodwracalnych zmian. Wyszeptała krótką modlitwę, prosząc Boga, aby dziadek wkrótce się ocknął i zachował pełnię władz umysłowych. Od strony salonu doszedł ją ledwo słyszalny dźwięk, jakby zaskrzypiała podłoga. Poczuła ucisk w żołądku. Pewnie Clive chce ją skontrolować; zamieszkał w pokoju po drugiej stronie korytarza. Albo to skrada się któryś z jego strasznych służących. Przez całą dobę jeden z nich siedział przed drzwiami do pokoju dziadka. Ponieważ lokaj dziedzica był stary i zniedołężniały, Haldoran - tak brzmiała oficjalna wersja - skierował własnego służącego do pomocy przy chorym. W praktyce była takim samym więźniem, jak gdyby zamknięto ją w lochach. Usłyszała kolejny słaby odgłos. Przybrała stosowny wyraz twarzy. Cieszyła się, że nie założyła koszuli nocnej i nadal jest w sukni. Otworzyła drzwi do salonu. W pierwszym momencie nie zauważyła nic podejrzanego. Ale po chwili z cienia wynurzyła się ciemna postać. Wysoka i silna, szła w jej kierunku w nienaturalnej ciszy zwiastującej śmierć. Najbardziej przerażające było to, że stwór nie miał twarzy. Z gardła Catherine wydobył się cichy, mimowolny okrzyk przerażenia. Silna ręka zakryła jej usta, tłumiąc głos. Gwałtownie odepchnęła napastnika. Wyczuła znaczny ciężar, który świadczył o tym, że jest to człowiek prawdziwy, a nie przyprawiająca o dreszcz zjawa. Jednym, zgrabnym ruchem przygwoździł ją do ściany, unieruchamiając własnym

ciężarem. - Cisza! Rozpoznała nacisk, zanim jeszcze w zaczernionej twarzy błysnęły zielone oczy. Wrócił Michael. - Jeśli obiecasz, że nie będziesz krzyczeć, zabiorę rękę - wyszeptał. - Skiń głową. Skinęła. Przybrał groźną maskę wojownika. Nie wiedziała, czego bardziej się obawia: jego samego czy o niego. Jej serce mocniej zabiło, wyrażając w ten sposób radość z obecności Michaela. - Biorąc pod uwagę twoje przeszłe postępki, jestem głupcem ufając ci na słowo stwierdził metalicznym głosem uwalniając ją z uścisku. - Pamiętaj, że jeśli zajdzie taka potrzeba, w mgnieniu oka mogę cię uciszyć. Zastanawiając się, czy odważy się wyznać prawdę, czy też powinna próbować znów go odesłać dla jego własnego bezpieczeństwa, zapytała ostrożnie: - Dlaczego wróciłeś? Wbił w nią lodowate spojrzenie. - Aby dowiedzieć się, co naprawdę zaszło. Kiedy przemyślałem sprawę, doszedłem do wniosku, że twoje zachowanie nie miało sensu. Czy Haldoran cię zastraszył? Jeśli odgadł tyle, już nie zdoła ponownie go oszukać. - Gorzej - odparła z rozdzierającą ulgą. - Ma Amy. - Przekleństwo! - Na moment zamknął oczy, ale jego twarz pozostała bez wyrazu. Jak mu się to udało? - Złożył wizytę Mowbrym w Londynie i powiedział Anne, że prosiłam go o przywiezienie Amy na Skoal. Ponieważ eskortował ich do Antwerpii, nie miała powodu, aby mu nie wierzyć. - Sposób, jaki wymyśliła, aby przetrwać w nowej sytuacji, okazał się zły i pozostawił po sobie pustkę. - Michaelu, tak mi przykro, tak bardzo mi przykro za to, co zrobiłam. Ale nie miałam wyboru. W desperackiej próbie uzyskania z jego strony wsparcia, wyciągnęła rękę. Po chwili wahania wziął ją w ramiona. Cała się trzęsła. Ale nawet zatopiona w rozpaczy wyczuła, że Michael jest inny niż dawniej, bardziej ostrożny. To zresztą nie mogło dziwić. Chociaż potrafił pojąć, że działała pod przymusem, uczucia zostały tak zdeptane, że niełatwo będzie je rozpalić na nowo. Ale przez te kilka chwil mogła znaleźć schronienie w jego ramionach. Odzyskawszy panowanie nas sobą, powiedziała bezbarwnie: - To Haldoran zabił Colina, nie bonapartyści. - Łajdak. - Michael wypuścił Catherine z objęć z zawziętym wyrazem twarzy. -

Pewnie planował to już od dłuższego czasu. - Powiedział, że jeśli się nie podporządkuję, zabije ciebie. I... i podkreślił, że na wyspie dziewczyna może wyjść za mąż w wieku dwunastu lat, a Amy skończy tyle w przyszłym roku. Michael ponownie zaklął. - Zabić go to byłaby zbyt łagodna kara. Musimy natychmiast uwolnić Amy. Czy jest w zamku? - W Ragnarök. Nie zdołałyśmy porozmawiać, ale kiedy wczoraj spacerowała w ogrodzie, mogłam na nią popatrzeć. Jest pod nieustanną kontrolą. - Nie skrzywdził jej? - Nie. Amy nadal myśli, że wszystko jest w porządku. Powiedział jej, że pielęgnowanie dziadka nie zostawia mi czasu na odwiedziny, że musi być dzielna i wykonywać polecenia. Ale wkrótce zacznie coś podejrzewać. - Catherine przełknęła ślinę. Kiedy odkryje, że jest uwięziona, może postąpić nierozważnie. Martwi mnie ta perspektywa. Jest nieustraszona jak ojciec. - Uwolnimy ją, zanim do tego dojdzie - obiecał Michael. Catherine potarła czoło, próbując uspokoić myśli. - Haldoran śpi w pokoju po drugiej stronie korytarza. Ma do dyspozycji czterech skazańców. Dwóch jest chyba w zamku, jeden tuż za drzwiami. Dzięki Bogu, nie usłyszał mojego krzyku. Michael spojrzał na łóżko. - Jak się czuje dziedzic? - Wydaje mi się, że trochę lepiej, ale nadal nie odzyskał przytomności. - Nic tu nie pomożemy - zmarszczył czoło. - Jeśli wyjdziesz, czy narazisz go na niebezpieczeństwo ze strony Haldorana? Catherine przemknęło przez myśl, z jaką łatwością można by zadusić dziedzica poduszką. - Chyba nie - odpowiedziała z niepokojem w głosie. - Nie miałby żadnej korzyści, zabijając dziadka, gdy ja żyję i dziedziczę. Ale nie wiem, co może zrobić. On jest szalony. - Nie szalony, zły. - Michael popchnął ją w kierunku balkonu. - Najwyższy czas stąd odejść. W tym momencie otworzyły się drzwi od strony korytarza i do pokoju wkroczył Haldoran z przebiegłym uśmieszkiem na ustach. Za nim podążał Doyle z drugim skazańcem; obaj nieśli dubeltówki.

- Catherine, nie trzeba było wydawać tego czarującego pisku, gdy wrócił twój kochanek. A poza tym oboje mogliście nie tracić czasu na rozmowy. Zanim Haldoran zdążył powiedzieć coś więcej, Michael rzucił się w kierunku intruzów, popychając jednocześnie Catherine za sofę. Upadek pozbawił ją tchu. Przez moment leżała, z trudem łapiąc powietrze i w napięciu czekała na wystrzał. Nie padł. Dochodziły ją natomiast odgłosy towarzyszące łamaniu mebli. Domyślając się, że w obawie przed obudzeniem służby, Haldoran nie odważył się na strzał, wyjrzała zza sofy. Szybki atak Michaela odniósł skutek. Haldoran i Doyle leżeli nieruchomo na podłodze. Michael walczył teraz zaciekle z drugim skazańcem. Na jej oczach rzucił pistoletem w kierunku przeciwnika. Broń z nieprzyjemnym odgłosem łamanej kości trafiła w szczękę mężczyzny. W tym momencie Haldoran podniósł się i z kominka wyciągnął pogrzebacz. Catherine wyskoczyła zza sofy. - Uważaj! - krzyknęła. Michael właśnie podnosił broń, kiedy Haldoran uderzył go pogrzebaczem w głowę. Osunął się bezwładnie na podłogę, pistolet upadł obok niego. Catherine zdecydowała się na desperacki atak, ale Haldoran podniósł broń i wycelował w nią. - Nie próbuj tego kuzynko. Rozniosę cię na kawałki, a służącym powiem, że twój zazdrosny mąż zastrzelił cię, zanim zdążyłem go zabić. Jeśli mi nie uwierzą, ich też zabiję. Zaniechała oporu. Miała świadomość, jak niewiele brakuje, aby wyzwolić się z niosącej śmierć przemocy. W ciężkiej ciszy, jaka teraz nastąpiła, Michael jęknął i drgnął. Wracała mu przytomność. Haldoran warknął do Doyle'a: - Zwiąż go. Zabijając tutaj, narobimy sobie zbyt wiele kłopotu. Pójdziemy po prostu na klify. Jedno uderzenie kamieniem w głowę i kilka tygodni leżenia w wodzie załatwili sprawę ostatecznie. - Obrzucił spojrzeniem Catherine. - Mam cię zabić wraz z kochankiem, czy zaryzykować, że po jego śmierci będziesz się przyzwoicie zachowywać? Chociaż jej twarz pozostawała bez wyrazu, w głowie kłębiły się różne myśli. Gdyby nie krzyknęła, zobaczywszy Michaela... Gdyby zamiast rozmawiać, natychmiast odeszli... Gdyby trochę wcześniej ostrzegła go przed Haldoranem... Przerwała niewczesne żale. Los Michaela został już przypieczętowany, a ona zginie wraz z nim. Jeśli chodzi o Amy... Nadeszła najgorsza chwila w jej życiu. Nie, nie może jednak się poddać i rzucić córki

na pastwę nikczemności Haldorana. Usiłując, aby zabrzmiało to przekonująco, desperacko powiedziała: - Zawsze wybieram najlepszą z dostępnych możliwości. Ponownie wybieram ciebie. Haldoran, najwyraźniej nie przekonany, obdarzył ją chmurnym spojrzeniem. Doyle ze zbójecką sprawnością przeszukiwał bezwładne ciało Michaela. Znalazł pistolet i nóż. Potem związał mu ręce. Kiedy skończył, rannemu wróciła przytomność. Michael usiadł. Z głowy sączyła mu się szkarłatna krew. - Gratuluję, Haldoran - powiedział pogardliwie. - Zdołałeś mnie powalić przy pomocy zaledwie dwóch służących. Musisz być szalenie z siebie dumny. Haldoran obrzucił go niechętnym spojrzeniem. - Sam zdołałbym cię pobić. - Naprawdę? - Uniesione brwi Michaela wyrażały pogardę. - Lepiej od ciebie strzelam i walczę szablą. Podczas potyczki pozwoliłem się skaleczyć, ponieważ znudziło mnie twoje towarzystwo i chciałem już iść. Jesteś amatorem, Haldoran. Uważasz się za doskonałego szermierza i strzelca, ale nigdy nie odważyłeś się stawić czoła prawdziwemu wyzwaniu. Gdy płonący nienawiścią kuzyn postąpił do przodu, Catherine poczuła ucisk w sercu. - Bzdury. Najlepiej w całej Anglii poluję na lisy i pokonałem Jacksona. - Jackson jest sprytny - powiedział Michael z kpiącym uśmieszkiem. - Od czasu do czasu opłaca mu się dać wygrać swym próżnym partnerom. Powtarzam: jesteś amatorem. Zamiast dołączyć do armii i wziąć udział w grze najlepszej ze wszystkich, wolisz gonić w Anglii za lisami i przechwalać się, jaki z ciebie wspaniały mężczyzna. To znacznie łatwiejsze niż naprawdę zaryzykować życie. W tym momencie Michael otarł się o śmierć. Kiedy Haldoran przyłożył dubeltówkę do ramienia i wycelował, Catherine jęknęła boleśnie. Hamując furię, Haldoran zadowolił się kopnięciem Michaela w brzuch ponownie przewracając go na podłogę. - Łatwo ci mnie wyśmiewać, ale zauważ, kto tu jest górą. - Z pomocą profesjonalistów. - Michael sapał, próbując odzyskać oddech. Dowodziłem skazańcami, takimi jak twoi służący, i mam dla nich niejaki szacunek. Aby przeżyć więzienie, trzeba być silnym i sprytnym. Ty jesteś zbirem walczącym tylko z kobietami i dziećmi. Nie ośmieliłbyś się zmierzyć z mężczyzną, który mógłby cię pokonać. - Ty świnio! Pokonałbym cię w każdym uczciwym pojedynku, ale nie jesteś wart zachodu.

- Biedaczek. - Michael potrząsnął głową z przesadnym smutkiem. - Jesteś nie tylko głupcem znęcającym się nad słabszymi, ale i tchórzem. Dziwi mnie, że możesz patrzeć na siebie w lustrze. Haldoran ponownie kopnął Michaela, tym razem w żebra. Michael przetoczył się przez podłogę do sofy. Catherine drżała; nie potrafiła zrozumieć, czemu Michael wręcz domagał się brutalności. Michael znów potrzebował dłuższej chwili, aby odzyskać oddech, ale się nie poddał. - Każdy twój postępek świadczy o tym, że mam rację - wydyszał. - Gdybyś nie był takim tchórzem, mógłbym stanowić dla ciebie wyzwanie, dzięki któremu naprawdę mógłbyś się sprawdzić. Ale ty z takiej okazji nie skorzystasz. Boisz się mnie, i słusznie. Powinieneś. Z błyskiem w oku, Haldoran warknął: - Jakie wyzwanie? - Polowanie, skoro taki wspaniały z ciebie myśliwy. - Oczy Michaela zwęziły się, nadając mu wyraz dzikości. - Ty i ja możemy się zmierzyć na Kości. Daj mi pięć minut na starcie, a nigdy mnie nie złapiesz. Daj mi dzień, a będziesz martwy, nawet jeśli będziesz uzbrojony, a ja nie. Catherine wstrzymała oddech. Zrozumiała. Próbował zyskać czas i szansę przeżycia. Haldoran zawahał się i skierował wzrok na kuzynkę. - Ten pomysł można uznać za rodzaj średniowiecznego turnieju - kontynuował Michael. Stoczymy ze sobą bój, a zwycięzca zatrzyma damę. Jeśli zdołasz mnie zabić, Catherine nie przysporzy ci najmniejszego kłopotu. Nie chciała mnie tutaj. Kiedy przyszedłem, kazała mi odejść. Mówiła, że wszystko zepsuję. W Haldoranie ponownie rozpalił się gniew. - Kłamca. Gotowa byłą uciec z tobą przez okno. Z pobladłymi ustami przenosił wzrok z Michaela na Catherine i z powrotem. A potem wygiął wargi w okrutnym, triumfalnym uśmiechu. - Niczego ci nie muszę dowodzić, Kenyon. Walka sam na sam to średniowiecze. Przedkładam nad nią przyjemność nagonki. Popłyniemy na Kość, ale nie będziemy sami. Będę tropił ciebie i moją podstępną kuzyneczkę wraz z Doyle'em. Obserwować nas będą tylko owce i mewy. Michael zbladł, zdradzając tym przepełniający go ból. - To cię martwi, co? - zapytał Haldoran śpiewnym głosem: - Będąc sam, przez jakiś czas mógłbyś się ukrywać przede mną, ale nie z Catherine. Ona zwolni tempo ucieczki. Będziesz musiał wybierać między porzuceniem jej, aby przez kilka godzin dłużej chronić

własną skórę, a śmiercią w towarzystwie. Tak czy inaczej, umrzesz, a ja będę miał przyjemność ostatecznej rozgrywki. - Okażesz się głupcem, zabijając tak piękną kobietę, jaką jest Catherine - odparł Michael. - Taka żona stanowi największą zdobycz. Jeśli ją poślubisz, będą ci jej zazdrościć wszyscy mężczyźni. Haldoran uśmiechnął się. - To prawda, ale nie potrafię uwierzyć w dobrą wolę z jej strony. Należy do takich, które potrafią zachowywać się łagodnie przez lata, do czasu, gdy nadarzy się okazja wbicia mi sztyletu między żebra. Znacznie łatwiej będzie odpowiednio ukształtować jej córeczkę. - Przysięgnę posłuszeństwo, jeśli obiecasz nie tknąć Amy - z udręką w głosie powiedziała Catherine. - Ale ja chcę ją tknąć. Myśl ulepienia dziewicy zgodnie z moją wolą jest dość pociągająca. - Haldoran ponownie się uśmiechnął. Tym razem uśmiech wydobył się z samej głębi jego czarnej duszy. - A świadomość, że świętoszkowata kuzynka Catherine umarła przeklinając mnie, doda temu pikanterii. Skierowała wzrok na Michaela. Odpowiedział jej przeszywającym spojrzeniem. Prawie słyszała, jak prosił, by nie traciła nadziei. Częściowo się uspokoiła. Michael samotnie niemal pokonał trzech mężczyzn, a ona nie była na tyle bezradna, jak to się wydawało kuzynowi. Na pewno nie pójdzie potulnie na rzeź. - Szkoda, że nie wstąpiłeś do wojska, Clive. Oficer taki jak mój ojciec albo Michael mógłby zrobić z ciebie mężczyznę. Z niesmakiem na twarzy machnął strzelbą w stronę drzwi. - Ruszajcie się oboje. Musimy odpłynąć ze Skoal przed świtem. Nie próbujcie wzywać pomocy. Moi podwładni bez trudu poradzą sobie z kilkoma bezbronnymi służącymi. Ale wolałbym raczej nie zabijać ich. Moje niewielkie królestwo potrzebuje wszystkich poddanych. Zmieniwszy się na twarzy, Michael podniósł się. - Jak rozumiem, uczciwość nie leży w twojej naturze, mimo to powinieneś pozwolić Catherine zmienić ubranie. To będzie wilgotne, zimne polowanie. Haldoran wzruszył ramionami. - Jeśli chce, niech włoży bryczesy. Szczerze mówiąc, taki widok może mi być miły. Ale pozostawiam jej tylko kilka minut na pójście do pokoju i przebranie się. Jeśli nie zdąży, będzie uciekać w tym, co ma na sobie. Gdy kuzyn prowadził ją do pokoju, w głowie Catherine kłębiły się tysiące myśli.

Przywiozła na Skoal bryczesy, które czasem wkładała w Hiszpanii. W spodniach łatwiej jej będzie walczyć o życie. Przy odrobinie szczęścia zdoła ukryć w nich kilka przydatnych rzeczy. Szkoda, że nie trzyma w pokoju pistoletu.

33 nastał piękny świt. Chmury w kolorze indygo przechodziły na brzegach w szkarłat i łososiowy róż. Ale wiry, prądy i skały niosące śmierć słusznie przyczyniły się do złej sławy kanału. Gdyby nie nadciągające znacznie poważniejsze niebezpieczeństwo, podróż byłaby dla Catherine przerażająca. Haldoran był dobrym żeglarzem; zawdzięczał to wyspiarskiemu pochodzeniu. Gdy zza horyzontu wyjrzało słońce, umiejętnie prowadził łódź między rafami i rzucał krótkie rozkazy Doyle'owi lub drugiemu mężczyźnie, człowiekowi o szczurzej twarzy, zwanemu Spinerem. Zbój, któremu wcześniej Michael złamał szczękę, lizał rany w Ragnarök. Przestraszona Catherine czuła się bardzo samotna. Haldoran usadowił ją i Michaela tak, by nie mogli się nawzajem widzieć, ale za to znalazła się w zasięgu jego wzroku. Gdy chciwym spojrzeniem omiatał jej nogi odziane w spodnie, przybierała obojętny wyraz twarzy. Jeśli ujmie ją żywcem, na pewno zgwałci przed zadaniem śmiertelnego ciosu. Jednak męski strój powinien się przydać. Oprócz butów do konnej jazdy i brązowych bryczesów, biorąc przykład z Michaela, włożyła golf, który dostała w podarunku od pewnej starszej wyspiarki. Sweter zrobiono z nie farbowanej wełny, a gama kolorów przechodziła od śmietankowego do ciemnobrązowego. Te naturalne barwy mogły pomóc jej wtopić się w krajobraz. Zbyt szybko dotarli na Kość. Łódka wśliznęła się w niewielką zatoczkę, otoczoną stromymi wzgórzami. Samotne miejsce, gdzie jedynym dźwiękiem przerywającym ciszę był plusk fal na kamienistej plaży i ochrypłe nawoływanie się mew. Haldoran zręcznie przycumował łódź do prymitywnego pomostu. Następnie Doyle rozciął sznury krępujące więźniów i popchnął ich. Spiner został w środku, z rozkazem pilnowania łodzi przez czas, gdy jego pan będzie polował. Gdy płynęli łodzią, Catherine była skulona i teraz, mając napięte mięśnie, potknęła się przy wchodzeniu na pomost. Zanim jednak upadła, Michael zdążył ją podtrzymać, a potem otoczył w talii ręką i pomógł wyjść na kamienistą plażę. - Rozruszaj mięśnie, abyś mogła biec, gdy nadejdzie czas - przykazał. We włosach miał zaschniętą krew, twarz mu pociemniała od sadzy i siniaków, ale wyglądał wspaniale i groźnie, jak dawny wojownik. Bystrym spojrzeniem omiatał okolicę, oceniając warunki. Gdy na niego patrzyła, zaczęła się w niej rodzić nadzieja. Zrobiła kilka skłonów, usiłując rozluźnić mięśnie. Haldoran, zabrawszy z łodzi drogocenną strzelbę i woreczek z prochem, podszedł do

nich. - Powiedziałeś, że zdołasz umknąć, jeśli dam ci pięciominutową przewagę, ale ja będę hojniejszy, dostaniesz dziesięć minut. Będziesz potrzebował co najmniej tyle czasu, żeby zniknąć mi z pola widzenia. Michael zmierzył go zimnym spojrzeniem. - Ponieważ znasz wyspę, a my nie, masz szansę na zwycięstwo. Ale nie da ci ono satysfakcji. Resztę dni przeżyjesz w świadomości, że byłem lepszy. Tylko rozdając karty na swoją korzyść, zdołasz wygrać. - To brzmi, jakbyś już się poddał i się z tego tłumaczył - stwierdził szyderczo Haldoran. - Spróbuj mnie trochę rozerwać, Kenyon. Ostatnio na wyspie zrobiło się strasznie nudno. - Wyjął z kieszeni zegarek. - Masz od tego momentu dziesięć minut. Tak szybko? Catherine wbiła wzrok w kuzyna. Chociaż Clive wyraźnie sprecyzował warunki, nie do końca docierał do niej fakt, że przy następnym uderzeniu serca przemieni się ze zwykłej, cywilizowanej kobiety w ściganą zwierzynę. Michael, bardziej obyty z barbarzyństwem, nie miał co do tego najmniejszych wątpliwości. - Czas na nas, kochanie. - Złapał ją za rękę i pociągnął. - Pobiegniemy ścieżką na lewo. Odzyskała panowanie nad sobą i truchtem ruszyła razem z Michaelem. Biegła tak szybko, jak pozwalały okrągłe kamienie pokrywające plażę. Gdy dotarli do trawiastego podłoża, przyspieszyła. Michael sadził wielkimi susami, bez trudu dotrzymując jej kroku. Po około dwóch minutach znaleźli się na zygzakowatej ścieżce wydeptanej przez zwierzęta na zboczu stromego, klifowego wzgórza. Na widok wąskiej dróżki opuściła ją odwaga. Nie zdoła przecież wdrapać się na szczyt w darowanym czasie. - Ty pierwsza - powiedział Michael. - Nie narzucaj za dużego tempa, abyś w połowie trasy nie opadła z sił. Zawahała się. - Nie, ty prowadź, za bardzo bym cię wstrzymywała. - Catherine, wygramy albo zginiemy, ale razem. - Jak nerwowego kucyka, klepnął ją w pośladki. - Ruszaj. Rozpoczęła wspinaczkę. Lata obozowego życia wyrobiły w niej sprawność fizyczną. W czasie pokoju utrzymywała formę spacerując i jeżdżąc konno. Jak na kobietę była więc silna, ale przecież nie dorówna mężczyźnie pokroju Michaela. Haldoran miał rację mówiąc, że jeśli Michael zostanie z nią, może zapłacić za to życiem. Ale honor nie pozwoli mu na

porzucenie jej. Świadomość, że życie Michaela zależy od tego, jak ona się sprawi, zwiększyła determinację Catherine. Trawa była wilgotna, więc pośliznęła się kilkakrotnie. Nie spuszczała wzroku ze ścieżki. Zwichnięta kostka oznaczałaby wyrok śmierci. Zanim dotarli do połowy drogi, chrapliwie i z trudem zaczęła łapać powietrze, nogi drżały jej ze zmęczenia, a między łopatkami czuła ból. Ile minut upłynęło? Sześć? Siedem? Póki są na zboczu, czyha na nich śmiertelne niebezpieczeństwo. Doszedł ich głos Haldorana, złowieszczo odbijający się echem w zatoce. - Minęło osiem minut, a wy nadal stanowicie łatwy cel. - Nie trać czasu na niepokój - sapnął Michael. - Kiedy zacznie strzelać, najpierw wyceluje we mnie, a z tej odległości najprawdopodobniej chybi. Pomimo tego upomnienia, w umyśle Catherine pojawił się zegar nieubłaganie odliczający sekundy. Jedenaście, dwanaście... Straciła oddech i zgięła się wpół, gdy ostry ból przeszył jej bok. Wyprostowała się jednak i zmusiła do spokoju; kontynuowała wspinanie. Trzydzieści pięć, trzydzieści sześć... Jak daleko do szczytu? Pięćdziesiąt, pięćdziesiąt jeden... Spojrzała w górę i z rozpaczą stwierdziła, że zabraknie im czasu. Sześćdziesiąt dwa, sześćdziesiąt trzy... Zataczała się, była bliska omdlenia. Michael rzucił celnie: - Myśl o Amy. Poczuła świeży dopływ energii pochodzącej nie wiadomo skąd. Szczyt znajdował się mamiąco blisko. Sto jeden, sto dwa, sto trzy... Dotarli do większej stromizny. Chwytała twarde kępki trawy i podciągała się na nich w górę. W płucach czuła ogień, desperacko pragnęła powietrza. Sto piętnaście, szesnaście... Zegar w jej głowie wybił dwie minuty. Jeszcze kilka metrów i będą bezpieczni, ale Haldoran może zacząć strzelać w każdej chwili. Stromizna złagodniała, a ścieżka się poszerzyła. Michael zrównał się z Catherine i objął ramieniem w talii. Przez ostatni odcinek dosłownie ją niósł, a gdy tylko minęli szczyt, przycisnął do ziemi. Groźny wystrzał rozległ się, zanim padli na trawę. Niemal jednocześnie fontanna wyrzuconej w powietrze ziemi oznaczyła miejsce trafienia. Kula uderzyła zaledwie kilka kroków za nimi. - To wspaniała broń, a on jest dobrym strzelcem - wydyszał Michael. - Ale pierwszą rundę wygraliśmy. Przejdziemy jeszcze kilka metrów, a potem odpoczniemy minutkę. Bez słowa skinęła głową i na czworakach przesuwała się po trawie, aż znaleźli się w

sporej odległości od szczytu. Wtedy usiadła, zaciekle łapiąc powietrze. Michael traktował ją, jakby była wyjątkowo słabym żołnierzem pod jego komendą. Oddychał również ciężko, ale nie opuścił głowy, skoncentrowany studiował okolicę. - Powiem ci coś, co może doda ci odwagi. Marynarzowi, który przewiózł mnie na Skoal, dałem list z prośbą, aby wysłał go do Londynu, jeśli nie wrócę przed świtem. Ponieważ nie stawiłem się na spotkanie, list jest już w drodze do Luciena. Wyjaśniłem w nim moje podejrzenia i poprosiłem go o zbadanie sprawy w przypadku mojego zniknięcia. Przez lata Lucien doskonale się sprawdzał jako rządowy szpieg, zdoła więc wyjaśnić, co się wydarzyło, i poweźmie odpowiednie kroki przeciw Haldoranowi. Uniosła głowę; ogarnęła ją nagła nadzieja. - Czy potrafi uwolnić Amy? - Gwarantuję. To może trochę potrwać, ale nie zostawi jej w rękach Haldorana. - Dzięki Bogu. - Świadomość, że córka nie pozostanie długo ofiarą, przyniosła Catherine olbrzymią ulgę. Ale myśl, co wcześniej może się wydarzyć, przyprawiała ją o mdłości. Przez kilkanaście sekund leżała nieruchomo, potem usiadła i przeczesała wzrokiem wyspę. Kość była dzikim, jałowym miejscem, przypominającym wrzosowiska Yorkshire. W polu widzenia znajdowało się tylko kilka skarłowaciałych drzew, za mało, by mogły stanowić osłonę przed nieprzerwanym i silnym morskim wiatrem. Na prawym krańcu wyspy wyrastały poszarpane wzgórza. W krajobrazie przeważał skalisty płaskowyż i jaskrawozielona trawa, przygryziona nisko przy ziemi przez zwierzęta. Kędzierzawe, szare kształty kilku setek owiec rozrzucone były na całym płaskowyżu, jedno spore stado pasło się kilkaset metrów na lewo od nich. Gdzieniegdzie widzieli również krowy, krępe rdzawe zwierzęta o długich rogach i zmierzwionej sierści. - Niewiele jest tu miejsc do ukrycia. Czy pójdziemy na wzgórza? - Moim zdaniem, Haldoran uzna, że tak właśnie zrobimy. Lepiej idźmy na lewo, przez stado owiec. Powierzchnia ziemi jest bardziej pofałdowana, niż to się wydaje, znajdziemy więc mnóstwo kryjówek. Sprężysta trawa też nam będzie sprzyjać, Jeśli zachowamy ostrożność, nie zdoła nas wytropić. Podniosła się ociężale. - Prowadź, pułkowniku. Ty tu określasz strategię i taktykę, Michael maszerował szybko, aż podeszli do pobliskiego stada. Potem zwolnił tempo, nie chciał wystraszyć owiec, które mogły zaalarmować prześladowców. Spokojny krok przyprawił Catherine o ciarki na ciele. Jak długo potrwa, zanim myśliwi dotrą do płaskowyżu?

Przecisnąwszy się przez stado, znów przyspieszyli. Michael miał rację, mówiąc o pofałdowanym terenie. Niewielkie wzgórki i dolinki mieściły znacznie więcej kryjówek, niż oczekiwała. Gdy stracili z oczu klif, skręcili w prawo, zatoczyli koło i znaleźli się za niewysokim grzbietem porośniętym na szczycie karłowatymi krzewami. - Poczekaj tu - powiedział cicho. - Jeśli dobrze oceniłem, zobaczymy ich stąd, sami będąc w ukryciu. Podpełzł na brzuchu do krzewów. Po minucie wyszeptał: - Sukces. Jeśli chcesz zobaczyć, przyjdź tutaj, ale ostrożnie. Podążyła za nim na czworakach. Z grzbietu rozciągał się doskonały widok na miejsce, z którego zeszli na płaskowyż. Dostrzegli tam maleńkie figurki Haldorana i Doyle'a. Obaj odpoczywali po wspinaczce. Mieli karabiny. Haldoran niespiesznie przeczesał wzrokiem płaskowyż, a potem wskazał w kierunku wzgórz. Wraz z towarzyszem rześko ruszył w drogę, oddalając się od zdobyczy. Catherine odetchnęła z ulgą. Wygrali drugą rundę, co dawało im niewielkie wytchnienie. - Czy masz jakiś plan? - spytała szeptem, choć z takiej odległości myśliwi nie mogli jej usłyszeć. - Pragnę uniknąć złapania - powiedział sucho Michael. Nie mam planów, rozważam tylko różne możliwości. Nadciąga silny sztorm, który rozszaleje się pewnie jeszcze dziś wieczorem. To da nam przewagę. Gdy się zacznie, na wyspie nie będzie zbyt miło. Haldoran ze swoimi służącymi wróci prawdopodobnie na Skoal przed sztormem. - Chyba nie można mieć nadziei na ich utonięcie w drodze powrotnej. Czy jest jakaś szansa na to, żeby wystrzał Clive'a przyciągnął czyjąś uwagę na Skoal? - Jest to niemożliwe przy wietrze wiejącym od wschodu. Nawet jeśli jakiś rybak usłyszał i spróbuje zbadać sprawę, nic nam to nie da. Twój kuzyn poczęstuje go jakimś wiarygodnym kłamstwem, usprawiedliwiając swój pobyt na wyspie. A jeśli to nie pomoże, jestem pewien, że zabije rybaka bez wahania. Powinna się domyślić, że Michael zdążył już przeanalizować wszystkie możliwości. - Jak oceniasz naszą szansę na przeżycie? Tylko proszę, powiedz prawdę. - Trudno to określić. - Na jego twarzy malował się niepokój. - Teoretycznie moglibyśmy się ukryć i żyć z tego, co znajduje się na wyspie przez dłuższy czas, ale Haldoranowi wystarczy cierpliwości najwyżej na dwa dni, a potem przyprowadzi psy, aby nas wytropiły.

Ta perspektywa przyprawiła ją o dreszcz. Ogary ujadające tuż za nimi... - Czy istnieje jakaś szansa pobicia go jego własną bronią? - Być może. Chcę obejrzeć teren. Może jest gdzieś dobre miejsce na zasadzkę, ale niełatwo będzie powalić dwóch uzbrojonych mężczyzn. - Spojrzał na morze, a jego oczy zwęziły się. - W ostateczności można by popłynąć na Skoal. Wytrzeszczyła oczy. - Mówisz poważnie? Kanał między wyspami jest potwornie niebezpieczny. Umiem trochę pływać, ale nie pokonałabym takiej odległości przez wzburzone morze. - Ja może bym zdołał przepłynąć. Gdyby mi się udało, wysłałbym pomoc po ciebie. Zmarszczył czoło. - Ale wolałbym nie zostawiać cię samej. Pomysł był przerażający. Michael nie tylko musiałby rzucić wyzwanie zimnej wodzie, skałom i niebezpiecznym prądom, ale aby przedostać się na drugą wyspę niepostrzeżenie, prawdopodobnie musiałby podjąć tę próbę w nocy. Nie miałby wielkich szans na zwycięstwo w walce z żywiołem. - Przepłynięcie cieśniny jest ostatecznością. Wzruszył ramionami. - Wolałbym raczej utonąć podczas próby ucieczki niż dać się zastrzelić jak kaczka. Ostrożnie opuścił zarośla. Catherine podążyła za nim na dół. U stóp zbocza przepływał niewielki strumyk. Przycisnął ręce do błotnistego brzegu, a potem obojętnymi ruchami rozmazał błoto na jej bryczesach. - Dzięki ciemnym smugom na jasnym tle trudniej cię będzie zauważyć. Natrzyj także błotem twarz. Jeśli znajdziemy glinę, rozjaśnię mój ciemny sweter. - Unikanie myśliwych chyba nie jest ci obce. Wykrzywił twarz. - Kiedyś w Hiszpanii, jako świeżo upieczony oficer, odłączyłem się podczas zwiadu od reszty żołnierzy. Nie był to mój najlepszy wyczyn. Francuzi odkryli, że za ich liniami zagubił się brytyjski oficer. Urządzili więc polowanie. Choć przez trzy dni z powodzeniem ich unikałem, w końcu mnie złapali. Zdołałem uciec, ale inni oficerowie z kompanii bezlitośnie nabijali się z mojej głupoty. To było bardzo pouczające wydarzenie. Rozpogodziła się trochę, chociaż raczej nie było jej do śmiechu. Wciąż sprawia kłopot bliskim osobom. Przez nią zginął Colin, a Michaelowi też to grozi. Amy jest więźniem i trudno przewidzieć, co ją czeka w przyszłości. Rozsądek podpowiadał jej, że nie ponosi odpowiedzialności za niegodziwość Haldorana, mimo to nie potrafiła się pozbyć poczucia winy. Obserwowała Michaela, gdy zmywał błoto z rąk. Zrobi wszystko, co w jego mocy, aby wyciągnąć ją z tego żywą. Honor zmusi go prawdopodobnie do narażenia życia, jeśli tym

zdołają ocalić. Ale potem nie będzie chciał jej znać. Odsyłając go, celnie wbiła mu nóż w serce, a delikatne zaufanie, jakie zaczęło między nimi kiełkować, prawdopodobnie zostało trwale zniszczone. Jednak, póki jeszcze jest na to czas, musi załatwić jedną sprawę. - Przepraszam za wszystkie okropne rzeczy, które mówiłam prosząc cię o opuszczenie Skoal. Być może powinnam wymyślić inny sposób, ale nie zdołałam. - Wzdrygnęła się. Ponownie przeżywała udrękę tamtej sceny. - Colin zginął przeze mnie - stwierdziła ponuro. Nie zniosłabym, gdybym przyczyniła się i do twojej śmierci. Gestem pokazał, że ruszają w dalszą drogę. - Nie obwiniaj się za śmierć Colina. To Haldoran nacisnął spust. Idąc za Michaelem, skrzywiła usta. Chociaż pojmowała, że on ma rację, nie czuła się przez to ani odrobinę lepiej. - Pozostaje jednak faktem, że gdyby mnie nie poślubił, nie zginąłby. - Nie? - Michael odchylił gałąź, ułatwiając jej przejście. - Sam powiedział, że razem z Charlesem zginęliby pod Waterloo, gdybym nie pożyczył mu konia. Pożyczka była bezpośrednim następstwem faktu, że wspaniałomyślnie pozwoliłaś mi dzielić waszą kwaterę. Dlatego nie chciałem dopuścić, aby twój mąż zrobił coś tak potwornie głupiego. Catherine, Charles żyje dzięki tobie, a Colin uzyskał przedłużenie życia niemal o cały rok. Zmarszczyła czoło. - Nie jestem pewna, czy takie wyjaśnienie ma sens. Wzruszył ramionami. - Ma tyle samo sensu, ile samobiczowanie za coś, na co nie miałaś wpływu. Nie znałem dobrze Colina, nie przypuszczam jednak, aby pragnął, żebyś resztę życia spędziła przygnieciona poczuciem winy. Michael miał rację. Colina nie zachwyciłoby takie jej zachowanie. Obdarzyła towarzysza przeciągłym spojrzeniem. - Dziękuję ci za wszystko - powiedziała miękko. - Za to, że jesteś wystarczająco mądry, by dostrzec kłopoty, i wystarczająco śmiały, by stawić czoło smokowi. - Miejmy nadzieję, że jestem wystarczająco skuteczny w zabijaniu smoków. Powiedziała coś nieodpowiedniego. Świadczył o tym wyraz jego twarzy. Nie czekając, aż ciemność zniknie mu z oczu, mówiła dalej. - Zdołałam zabrać hubkę z krzesiwem i scyzoryk. - Sięgnęła pod kołnierz swetra i wyciągnęła woreczek zawieszony na tasiemce między piersiami. - Przykro mi, ale nie miałam pod ręką lepszej broni. Michael zatrzymał się, a ponury nastrój ustąpił miejsca zainteresowaniu.

- Nasze szanse przeżycia wzrosły. Miałem pistolet i nóż, ale ludzie Haldorana znaleźli je, przeszukując mnie na Skoal. - Otworzył scyzoryk i go wypróbował. - Potem poszukam kamienia i spróbuję go zaostrzyć, ale i tak da się nim podciąć gardło. - To dobrze. Jestem pewna, że o podcinaniu gardeł wiesz znacznie więcej ode mnie. Zamknął scyzoryk i schował go do kieszeni. - Ja też osiągnąłem pewien sukces. Nie byłem pewien, co zastanę po przybyciu na wyspę, więc usiłowałem się przygotować na wszystko. Doyle znalazł pistolet i nóż, ale nie odkrył liny, którą okręciłem wokół pasa. Zabrałem ją myśląc, że może się przydać, gdy będę pokonywał klify albo włamywał się do zamku. - Uśmiechnął się słabo. - Chociaż nie wykorzystałem jej w tym celu, przynajmniej dała mi pewną ochronę przed kopniakami Haldorana. Rzeczywiście, sprawiał wrażenie potężniejszego. Poszukując u niego broni, Doyle przeoczył warstwę liny. - Ale i tak wystarczająco oberwałeś. - A zanim to się skończy, jeszcze oberwę - stwierdził sucho. - Czas zbadać okolicę. Według przewodnika, który czytałem w drodze na Skoal, kilka cech charakterystycznych Kości można będzie wykorzystać. - Co masz na myśli? - Jaskinie nadmorskie. Nie chciałbym wpaść w potrzask, trafiając do groty o jednym tylko wejściu, ale jeśli rzeczywiście nadchodzi sztorm, będziemy potrzebowali schronienia. A jaskinia stanowi jedyne rozwiązanie. Catherine ściągnęła brwi. - Dziadek wspominał o jakiejś znajdującej się na zachodnim krańcu Kości. Jest największa na wyspach i można do niej dotrzeć wyłącznie w czasie odpływu. Powiedział, że koniecznie musimy ją odwiedzić przed wyjazdem. Ale na pewno kuzyn też o niej wie, więc ona nie zapewni nam bezpieczeństwa. - Prawda, jednak bez wątpienia są i inne. Z czasów, kiedy Kość była zamieszkana, powinny też zostać jakieś zabudowania. Im więcej dowiemy się o wyspie, tym lepiej. Wsadził hubkę do kieszeni. - Poszukajmy. Ruszyli w przeciwnym do obranego przez myśliwych kierunku. Michael był specjalistą w dyskretnym poruszaniu się w terenie, wykorzystywał każdą dostępną osłonę. Chociaż szedł spokojnie, jego bystre oczy nie przestawały wypatrywać niebezpieczeństwa. Próbując wyprowadzić Haldorana z równowagi mówił prawdę: jest profesjonalistą, który zdobył biegłość w grze najniebezpieczniejszej ze wszystkich. Bez wątpienia Haldoran mu nie

dorównuje. Haldoran patrzył krzywo na otaczające go wzgórza. Instynkt myśliwego nie dawał mu spokoju. - Gdybyś próbował znaleźć kryjówkę na Kości, dokąd byś poszedł? Doyle zamrugał oczami, a na jego pooranej bliznami twarzy pojawiło się zdziwienie. - W kierunku wzgórza. Reszta tej cholernej wyspy jest zbyt odkryta. Haldoran zaklął w myślach. Niemal każdy pomysł Doyle'a był zbyt oczywisty, aby brać go pod uwagę. - Kenyon poszedł w drugą stronę. Powinienem to wcześniej odgadnąć. - Zachodni kraniec wyspy jest kompletnie łysy - stwierdził z powątpiewaniem Doyle. Tam nie ma się gdzie schować. - Sprytny człowiek zawsze znajdzie kryjówkę - warknął Haldoran, wściekły na samego siebie za to, że wcześniej nie spróbował myśleć jak jego zwierzyna. Ruszył w przeciwnym kierunku. - Chodź. Straciliśmy wiele cennego czasu.

34 Kilkugodzinne poszukiwania potwierdziły jałowość Kości. Catherine i Michael przeszli wyspę w poprzek i zwiedzili sporą część wybrzeża. Prócz niewielu, od lat zrujnowanych, gospodarstw nie natrafili na żadne ślady człowieka. Warstwa gleby była cienka, pozwalała się zakorzenić niemal wyłącznie twardej trawie i tylko gdzieniegdzie dzikim kwiatom. Bujniejsza roślinność występowała wyłącznie w niewielkich dolinkach, całkowicie osłoniętych od wiatru. W najładniejszej z nich znaleźli cudowny bajkowy lasek, z sękatymi drzewami i fantastycznym dywanem błękitnych dzwonków. Patrząc na kwiaty, Catherine nie mogła oprzeć się myśli, że to idealne miejsce na piknik i miłość. Ale nie mieli ze sobą jedzenia i nie byli już kochankami. Czar szczęścia prysnął, niemal zanim się narodził. Michael spojrzał na nią przelotnie. - Usiądź na chwilę. Musisz być wyczerpana. Wdzięczna za zachętę, opadła na dzwonki. - Może nie jestem wyczerpana, ale na pewno zmęczona. Michael nie poszedł w ślady Catherine. Usiadł oparty o pień drzewa, wszystkie zmysły trzymając w pogotowiu. Ponownie jego widok przywiódł jej na myśl średniowiecznych rycerzy i walkę ze smokami, chociaż była już niezbyt młoda i dość brudna, aby mogła się nadawać na odpowiednią dla niego dziewicę. Po piętnastu minutach milczenia podniósł się i podał jej rękę, aby pomóc wstać. Była nie mniej zmęczona, niż kiedy siadała. - Nie moglibyśmy tutaj zostać? Potrząsnął głową. - Drzewa oferują fałszywe poczucie bezpieczeństwa, a samo miejsce jest zbyt charakterystyczne. Istnieje spore prawdopodobieństwo, że Haldoran będzie nas tutaj szukał. - Ale nie możemy przecież iść bez końca. Czym ma się odznaczać idealna kryjówka? - Musimy mieć z niej widok we wszystkich kierunkach - odparł bez wahania. - Poza tym powinna umożliwiać kilka sposobów ucieczki, abyśmy w razie konieczności mogli się bezpiecznie wycofać. Przydałby się w niej także ogień i smaczny obiad złożony z pieczonej wołowiny i Yorkshire pudding. Jęknęła, ale jego ponury dowcip podniósł ją na duchu. - Czy musiałeś kończyć? Przez ostatnie dwa dni byłam zbyt zdenerwowana, aby porządnie zjeść, a od wczorajszego południa nie miałam nic w ustach. - Przepraszam. Jeśli sztorm przegoni Haldorana z wyspy, znajdziemy czas na posiłek.

Zbliżali się do końca dolinki. Przycupnął, gestem przykazał jej zaczekać, a sam ruszył cichutko naprzód. Rozejrzawszy się, przywołał ją do siebie. - Musimy zdwoić czujność. Do tej pory Haldoran pewnie się zorientował, że nie poszliśmy na wzgórza. Mógł już dotrzeć do tej części wyspy. Póki nas nie zauważy, jesteśmy bezpieczni, ale jeśli tylko dostrzeże jakiś ślad, bardzo trudno będzie się go ponownie pozbyć. Powrócił niepokój i wraz z nim pragnienie zemsty. - Przynajmniej nadciąga przepowiadany przez ciebie sztorm. - Zwiększy niewątpliwie nasze szanse. - Spojrzał w niebo na gęstniejące ciemne chmury. Przez ten czas, który spędzili w bajkowym lesie, wiatr przybrał na sile. Przeleciało koło nich kilka uschniętych liści z poprzedniej jesieni. - Miejmy nadzieję, że twój kuzyn postanowi odpłynąć na Skoal, zanim sztorm się rozpocznie. A po sztormie Haldoran może wrócić z psami. Odrzuciła tę myśl. Najpierw muszą przeżyć obecny dzień, zanim będzie im dane stawiać czoło problemom następnego. Nadal przeszukiwali wyspę. Posuwali się zygzakiem. Catherine domyślała się, że Michael zdążył już przejść na ty z każdym drzewem, głazem i każdą nierównością terenu, jakie pozostawili za sobą. Dotarli do grzbietu i obeszli stok dokoła; Michael twardo pilnował, aby ich sylwetki nie odznaczały się na tle horyzontu. Po drugiej stronie wzgórza odkryli niewielką dolinę, a na jej dnie ruiny wioski. - Cywilizacja - stwierdziła ironicznie Catherine. - Są tu również inne, starsze oznaki zamieszkiwania. - Wskazał na lewy kraniec doliny. Znajdował się tam prehistoryczny krąg druidów; nieregularne kamienie robiły teatralne wrażenie na tle pokrytego chmurami nieba. Bardziej prozaiczne stadko krów o zmierzwionej sierści pasło się niżej na wzgórzu wśród stojących kamieni. Catherine była bardziej zainteresowana praktycznymi sprawami. - Choć od porzucenia wioski upłynęło wiele czasu, może w starych ogrodach znajdziemy jakieś zdziczałe warzywa. A tam jest chyba sad. W takim osłoniętym od wiatru miejscu powinny rosnąć wczesne jabłka. Zeszli do wioski. Kilkadziesiąt domów rozrzuconych było nieregularnie wzdłuż jedynej ulicy. Wszystkie zostały wzniesione z gładkich owalnych kamieni i zakryte od góry darnią. Dachy już dawno się zapadły, jak również wiele ścian. Na przestrzeni zajmowanej niegdyś przez domy wyrosły chwasty i kwiaty. Próbowała wyobrazić sobie tutejsze życie. - Domy robią wrażenie bardzo prymitywnych. - Przypominają kurne chaty z Hybryd Szkockich. Odwiedziłem je kiedyś. W centrum domu jest torfowe ognisko, a dym uchodzi przez otwór w dachu. Jakiś metr nad podłogą

unosi się warstwa dymu zdolna zadusić konia. - Zrobił minę. - Nie najlepsze miejsce dla astmatyka. Nagle z prawej strony dostrzegli ruch. Michael pobiegł w tym kierunku, a w jego dłoni, jakby za sprawą magii, pojawił się otwarty scyzoryk. Była to tylko owca, która truchcikiem wybiegła spomiędzy dwóch rozwalonych domów. Spokojnie kręciła pyskiem. Michael odprężył się i schował nóż. - Bestia ma szczęście, że brak nam czasu na rozpalenie ognia. Pieczona baranina bardzo by nam teraz smakowała. - Pójdziesz po jabłka? Sad jest w dobrym stanie. Wyspiarze opiekujący się owcami dbają też chyba o jabłonie. - Pieczona baranina z jabłkami - zamruczał Michael. - Gotowany królik w jabłkach. Smażona ryba z jabłkami. Ignorując te zachcianki poprowadziła go do sadu. Nawet zwyczajne jabłko będzie teraz smakować jak ambrozja. Gryząc się wewnętrznie, Haldoran ruszył na zachód. Równolegle, jakieś dwieście metrów od niego, posuwał się leniwie Doyle. Skazaniec był typowym mieszczuchem, a nie myśliwym z prawdziwego zdarzenia, ale potrafił szybko ładować broń i dobrze strzelał. Haldoran przeczesywał wyspę wzrokiem. Chociaż intuicja podpowiadała mu, że postąpił słusznie porzucając rejon wzgórz, nie trafił jeszcze na ślady zwierzyny. Trzeba było zabrać ze sobą psy. Jeśli zajdzie taka potrzeba, zrobi to później. Nie wątpił w ostateczny wynik, ale wyspa była wystarczająco duża, aby polowanie ciągnęło się bardzo długo. Przeklęta sprężysta trawa prawie całkowicie uniemożliwiała podążanie za tropem. A na dodatek nadciągał sztorm. Ponurego nastroju nie poprawiała świadomość, że jak głupiec dał się namówić na polowanie. W czasie ciężkiej, może śmiertelnej choroby dziedzica i wobec zniknięcia Catherine, najbliższy męski krewny nie powinien opuszczać Skoal na dłużej. Wprawdzie zostawił w zamku wiadomość o zaginięciu kuzynki i wyprawie poszukiwawczej, ale ta wymówka nie wytrzyma próby czasu. Jednak chociaż polowanie nie było mądrym posunięciem, tak naprawdę nie żałował tego, co się stało. Zawsze pragnął ustrzelić człowieka, a w osobie Kenyona miał przebiegłą i podstępną zwierzynę. Jeśli chodzi o Catherine, będzie musiała umrzeć, ale przy odrobinie szczęścia znajdzie także czas, aby najpierw porozkoszować się jej bujnymi wdziękami. Doyle również nie pogardzi możliwością zgwałcenia damy, gdy jego pan już skończy zabawę. Ta myśl była niemal równie pociągająca jak perspektywa zabicia Kenyona. Pierwsze ślady ściganych spostrzegł w bajkowym lesie. Zgniecione dzwonki

wskazywały miejsce odpoczynku dwojga osób. Wiedząc, że nie mogą być daleko, entuzjastycznie udał się w dalszą pogoń. Przed nim znajdowała się stara wioska. Jeśli tam są, bez trudu przyciśnie ich do muru w niewielkiej dolince. Każdy, próbujący ucieczki, będzie widoczny na tle trawiastych zboczy. Robiony na zamówienie karabin sprawi, że cała dolina znajdzie się w zasięgu celnego strzału. Gestem kazał dołączyć Doyle'owi. Razem weszli na wzgórze. Nie kryli się. Cieszyła go myśl o przerażeniu zwierzyny wywołanym jego przybyciem. Na szczycie przystanął i zaczął dokładnie oglądać dolinę. Po chwili westchnął, ujawniając lubieżną radość. - Eureka! Uciekinierzy, ledwo widoczni wśród drzew, jedli w sadzie jabłka. Głupcy. Mógł ich zastrzelić z miejsca, w którym stał. Ale to by było zbyt szybkie. Zbyt łatwe. Uniósł karabin, przyłożył palec do spustu i wycelował. - Zanim z nimi skończę, popatrzymy, jak uciekają. Z uśmiechem pociągnął za cyngiel. Jabłka były smaczne. Nawet lepsze niż widok niezmąconej radości Catherine, gdy skończyła drugie. Widząc, jak zlizuje kropelkę soku z ust, Michael poczuł przypływ czułości połączonej z pragnieniem chronienia jej. To najdzielniejsza kobieta, jaką kiedykolwiek znał. Bez słowa skargi wykonuje wszystko, co trzeba i nie robi mu wyrzutów za to, że wracając na Skoal, spowodował katastrofę. Przełknęła ostatni kawałek. - Ponieważ nie postąpilibyśmy mądrze wracając tu, zabierzmy ze sobą kilka jabłek. - Dobry pomysł. - Odszedł na bok. Właśnie prostował się, aby zerwać owoce, kiedy padł strzał. Kula karabinowa uderzyła w pień drzewa rosnącego między nimi. - Psiakrew! - Przeklinając samego siebie za to, że zamiast wzgórz obserwował Catherine, chwycił ją za rękę i pociągnął w głąb sadu. Liście zakryją ich przed wzrokiem każdego obserwatora stojącego na grzbiecie wzniesienia. - Prawdopodobnie zejdą za nami na dół, musimy więc wycofać się przez wioskę. W oczach Catherine zamigotał strach, ale odezwała się ze spokojem: - Czy nie zauważą nas, jeśli podejmiemy próbę opuszczenia doliny? Wzgórza są takie gołe. - Masz rację. Chociaż to ryzykowne, uważam, że najlepszym rozwiązaniem będzie ukryć się w jednym z rozwalonych domów. Zauważyłem w pobliżu odpowiednie miejsce. Przy odrobinie szczęścia pomyślą, że zdołaliśmy niepostrzeżenie wymknąć się z doliny. Jak cienie przemknęli przez sad do wioski. Gdy dotarli do granicy drzew, Michael

skinął na Catherine, aby zaczekała. Sam ruszył naprzód i przeczesał wzrokiem zbocze, z którego padł strzał. Jeśli myśliwi rozdzielili się i jeden czeka na górze z karabinem, Michael będzie łatwym celem. Jednak obaj prześladowcy schodzili w dolinę. Dostrzegł ich przez chwilę, zanim skryli się za drzewami. Przeszukanie sadu zajmie im jakieś cztery do pięciu minut. Gestem wskazał, aby ruszyła za nim. Budynek, na który wcześniej zwrócił uwagę, znajdował się w środku wioski. Jedna ściana się zapadła. Pozostałe krańce strzechy podtrzymywała tylna ściana. Belkę dachową obrastała bujna winorośl, tworząc naturalną zasłonę. Catherine z powątpiewaniem spojrzała na przypominającą namiot budowlę. Jej zdaniem, była to kryjówka oczywista do odgadnięcia. Michael wskazał na przeciwległą ścianę. Tam również znajdowała się kurtyna z winorośli, ale tak blisko ziemi, jakby poniżej nie było gdzie się schować. Jednak, co zauważył już wcześniej, pod winoroślą jest wgłębienie, być może spowodowane zapadnięciem starej piwnicy. Zmieszczą się tam oboje. Uniósł winorośl, ukazując kryjówkę. Catherine tyłem na czworakach zaczęła się wczołgiwać do dziury. Jakieś małe żyjątko wyskoczyło i pędem uciekło, czym potwornie ich wystraszyło. Przycisnęła rękę do ust, chcąc zdławić jęk przerażenia. Potem wczołgała się do końca i rozpłaszczyła na brzuchu. Zrobiwszy to samo, Michael ułożył trawę i wino tak, aby wyglądały na nienaruszone. Wgłębienie było wilgotne i przesiąknięte zapachem ziemi, korzonki wczepiały się w ich włosy i ubranie, ale dawało miejsce, choć z trudem, dla dwojga ludzi leżących blisko siebie. Umościwszy się obok Catherine, otoczył ją ramieniem. Nie chodziło mu tylko o to, aby zaoszczędzić miejsca, cieszyła go również okazja do jej objęcia. Ziemia pod brzuchem była chłodna, ale od Catherine promieniowało ciepło. Niewielkie prześwity w kurtynie winorośli pozwalały na obserwację otoczenia. Do tej chwili oboje tak się już wybrudzili ziemią, że z zewnątrz będą niewidoczni. Po jakichś dziesięciu, trwających niczym wieczność, minutach pojawili się łowcy. - Gdzie mogły pójść te sukinsyny? - zastanawiał się głośno Doyle. - Nie opuścili doliny. Zauważylibyśmy - stwierdził zimno Haldoran. - Nie ma ich też w sadzie, który właśnie przeszukaliśmy. A więc musieli się schować w starej wiosce. Podniósł głos. - Wiem, że mnie słyszysz Catherine. Wyjdź z ukrycia, a daruję ci życie i uwolnię Amy. Michael wyczuł, jak napinają się jej plecy. Przez moment myślał, że Catherine wstanie i przyjmie ofertę kuzyna. Nie mógłby mieć o to pretensji; gdyby Haldoranowi można było ufać, lepiej wyszłaby na poddaniu się niż na dalszym udziale w tym nikczemnym polowaniu.

Gdyby Haldoranowi można było ufać! Michael zawierzyłby już raczej wściekłemu psu. Ale Catherine nie próbowała wstać. Odrobinę obrócił głowę i zobaczył, że jej twarz zastygła we wściekłości. Gdyby miała broń, Haldoran już byłby martwy. Myśliwi podchodzili powoli, szurając nogami. Przez prześwity w winorośli Michael zauważył zatrzymujące się buty. - Niczego się nie nauczyłaś, prawda kuzynko? - Haldoran przeciągał słowa. - Doyle, strzel tutaj. To jedno z niewielu miejsc, gdzie zmieściłoby się dwoje ludzi. Padł strzał. Kula uderzyła po drugiej stronie ściany, zaledwie kilkanaście centymetrów od uciekinierów. Obsypały ich kamienne odłamki. Gdyby obaj prześladowcy wystrzelili, Michael zaryzykowałby atak w nadziei, że zdąży ich powalić, zanim któryś ponownie załaduje. Ale Haldoran był sprytny. Tylko jeden karabin wypalił i sądząc po odgłosach, natychmiast został załadowany powtórnie. Potem lufa odgarnęła winorośl po drugiej stronie ściany, metal zgrzytał na kamieniach. Michael wyczuwał drżenie Catherine. Wzmocnił uścisk. Poruszając się całkowicie bezgłośnie, obróciła nieco głowę i wsparła czoło o jego szczękę. Czuł szybki puls pod jej zimną, gładką skórą. Zamknął oczy, tęskniąc za tym, co przez krótki czas ich łączyło, i za tym, co by mogło nastąpić. Nie potrafił wyobrazić sobie przyszłości. Pozostali bez ruchu, podczas gdy myśliwi nadal przeszukiwali wioskę. Rozległy się jeszcze dwa strzały. Jeden spowodował ucieczkę przestraszonego stada owiec, które biegły, becząc zawzięcie. W końcu myśliwi wrócili na drogę. - Musieli uciec z doliny, gdy przeczesywaliśmy sad, milordzie - gderał Doyle. - Chyba masz rację, chociaż trudno uwierzyć, że potrafią tak szybko biegać - odparł rozdrażniony Haldoran. - Wdrapmy się na grzbiet. Teren wokół doliny jest płaski, więc ich zauważymy. Jeśli nie, wrócimy i dokładniej przeszukamy wioskę. Ucichł odgłos kroków. Michael wypuścił powietrze, a ulga niemal przyprawiła go o zawrót głowy. Catherine odezwała się najciszej, jak tylko zdołała: - Co teraz? Jeśli wrócą, szczęście może nam ponownie nie dopisać. - Tak, ale jeśli opuścimy dolinę, zauważą nas natychmiast. Znaleźliśmy się między młotem a kowadłem. - Mam pomysł - powiedziała z wahaniem. - Czy nie myślisz, że zdołamy się ukryć wśród bydła pasącego się koło stojących kamieni? Gdy widzieliśmy je wcześniej, krowy były spokojne, a nasza obecność nie denerwowała ich. Serce podskoczyło mu do gardła z nadzieją.

- Cudowny pomysł! Pozwolimy Haldoranowi oddalić się jeszcze trochę, a potem spróbujemy dotrzeć do krów. Oczekiwanie

przepełnione

było

napięciem.

Zbyt

długie

zwlekanie

mogło

spowodować, że Haldoran zdąży wrócić, zbyt szybkie opuszczenie kryjówki groziło tym, że dojrzy zbiegów z góry. Ponieważ nie było sposobu na stwierdzenie, kiedy nadejdzie właściwy moment, Michael musiał zdać się na instynkt żołnierza. Gdy poczuł, że już czas, wyczołgał się spod winorośli i rozejrzał na wszystkie strony. Nic go nie zaniepokoiło. Skinął na Catherine. Ostrożnie ruszyli wzdłuż drogi, przemykając od jednego domu dającego osłonę, do drugiego. Ani w wiosce, ani na wzgórzach nie dostrzegli śladu myśliwych. Około tuzina rdzawych krów pasło się na wzgórzu poniżej kręgu druidów. Więcej zwierząt

stało

na

szczycie.

Po

raz

ostatni

rzuciwszy

okiem

w

poszukiwaniu

niebezpieczeństwa, Michael dał sygnał do działania. Pochyleni pobiegli zboczem do góry, zwalniając dopiero w pobliżu krów. Jedna odskoczyła bojaźliwie, ale pozostałe obrzuciły ich jedynie zaciekawionym spojrzeniem. To stado było równie łagodne jak tamto, które widzieli wcześniej. Michael był dość spokojny, ale utrzymywał bezpieczną odległość od długich rogów. Zwierzęta o zmierzwionej sierści przypominały bydło ze szkockich gór, słynne z tego, że jego hodowla była możliwa nawet w trudnych warunkach. Bezpiecznie dotarli na szczyt wzgórza, gdzie kilkadziesiąt sztuk pasło się wokół stojących kamieni, przewyższających rosłego mężczyznę. Mieli właśnie wejść w najgęstszą część stada, kiedy padł strzał, a zaraz za nim następny. Od najbliższego monolitu odprysnęły odłamki. - Za kamień! - krzyknął Michael. Rzucili się w przeciwne strony i skryli za sąsiednimi skałami. Nie podnosząc głowy, Michael wyjrzał zza kamienia. Myśliwi biegli brzegiem doliny w kierunku wzgórza; ich sylwetki były wyraźnie widoczne na tle nieba. Przystanęli na krótko, aby Haldoran mógł oddać strzał. Natychmiast zamienił się na karabin z Doylem i ponownie wystrzelił, podczas gdy służący ładował. Jeszcze raz wymienili się bronią i wznowili pościg. Doyle załadował drugi karabin już w biegu. Jedna z kul zraniła krowę. Oburzone zwierzę zaryczało i zdenerwowane stado zaczęło się oddalać od myśliwych. Następny strzał wywoła bezładną ucieczkę.

Michael spojrzał na Catherine. - Jeśli pomogę ci wejść na grzbiet krowy, utrzymasz się tam podczas biegu? Zamrugała oczami, a potem odparła krótko: - Tak. - Więc zabierzmy się ze stadem. Zobaczmy, czy uda nam się złapać jakieś wierzchowce. - Pochyleni, używając kamieni jak tarczy i unikając rogów, rzucili się w środek stada. Zwierzęta biegły coraz szybciej. Niedługo nie zdołają złapać żadnego. Michael wskazał na krowę najbliższą Catherine. - Ta? Skinęła głową i podbiegła do zwierzęcia, usiłując dotrzymać mu kroku. Tuż za nią podążał Michael. Gdy rzuciła się do przodu, złapał ją w pasie i podrzucił tak zgrabnie, jakby odbyli przedtem próbę. Wylądowała na grzbiecie zwierzęcia, przerzuciła jedną nogę na drugą stronę, potem pochyliła się i mocno chwyciła za rogi. Rycząc ze zdziwienia, „wierzchowiec” Catherine podrzucił do góry głowę, usiłując pozbyć się ciężaru. Ale Catherine trzymała się mocno jak pijawka. Zwierzę ruszyło w pełnym galopie, bez trudu wyprzedzając Michaela. Ten w zachwycie jeszcze przez chwilę obserwował rozgrywającą się przed nim scenę. Któż zdołałby odgadnąć, że kobieta tak pięknie i delikatnie prezentująca się w balowej sukni może być tak silna i dzielna? Najwyższy czas, aby i on poszukał wierzchowca. Większość stada już odbiegła daleko, ale właśnie mijał go długonogi, młody wół. Rzucił się za zwierzęciem z trudem dotrzymując mu kroku. Potem wskoczył na niego i rozpłaszczył na grzbiecie, za przykładem Catherine chwytając za rogi. Wół miał więcej temperamentu niż wierzchowiec Catherine. Skręcał się i wierzgał zaciekle jak koń. Michael nie zwalniał chwytu, wiedział, że upadek prawdopodobnie oznaczałby śmierć. Po krótkiej, gwałtownej walce, wół uznał, że ważniejszą sprawą jest dopędzić stado niż zrzucić nie chciane brzemię. Uspokoił się i pogalopował za pozostałymi. Jak na razie wszystko szło dobrze. Jednak teraz, gdy zostali zauważeni, trudno im będzie pozbyć się prześladowców. Popędzając zwierzę kopniakami, Michael rozważał, jakie, u diabła, powinno być następne posunięcie. Osłupiały Doyle zawołał: - Dosiedli krów! - Genialne. - Haldoran spoglądał za uciekającym stadem. Jego zdobycz już wymknęła się z zasięgu celnego strzału. Za kilka chwil nie zdoła dojrzeć jeźdźców wśród stada. - Kenyon proponuje mi najbardziej interesującą grę, w jakiej

kiedykolwiek uczestniczyłem, a kuzynka Catherine jest zaskakująco uparta. Ale bydło wkrótce dotrze do klifu, a wtedy skręci, prawdopodobnie na zachód, bo taki skręt będzie miał łagodniejszy kąt. Jeśli pójdziemy prosto na tamten kraniec wyspy, będziemy już na nich czekać, gdy zwierzęta się zmęczą. Z wilczym uśmiechem na twarzy ruszył truchtem w kierunku morza. Koniec polowania był w zasięgu ręki. Za nic nie odmówi sobie tej przyjemności.

35 Catherine stwierdziła, że pociągając za rogi może do pewnego stopnia kierować wierzchowcem. Przyciągnęła do siebie głowę zwierzęcia, które zaryczało i zwolniło odłączając się od stada. Pociągnąwszy za róg, zmusiła krowę do skrętu w lewo i podjechała do Michaela na odległość głosu. Zawołała, przekrzykując krowi tętent: - Zaraz dotrzemy do brzegu. Czy zostajemy ze stadem? - Schodzimy - odkrzyknął. - Ten odcinek brzegu zwiedziliśmy wcześniej. Urwisko nie jest strasznie strome, a na dole są plaże. Zejdziemy do poziomu morza. Przy odrobinie szczęścia Haldoran podąży za stadem i nie zauważy, gdzie się od niego odłączyliśmy. Skinęła głową, potakując, potem ponownie skoncentrowała się najeździe. Gęsta, zmierzwiona sierść zwierzęcia w niewielkim stopniu łagodziła twardość kościstego grzbietu. Ręce i nogi zesztywniały jej od wysiłku, jaki wkładała w utrzymanie się na krowie. Gdyby lata życia obozowego nie uczyniły z niej doskonałego jeźdźca, dosiadłszy krowy, zaledwie po kilku sekundach spadłaby na ziemię. Z wielką szybkością zbliżali się do brzegu. Przez tętent kopyt docierał odgłos fal. Przewodnik skręcił w lewo i biegł równolegle do urwiska. Stado szybko traciło siły. Niektóre zwierzęta już przeszły w kłus. Catherine i Michael zmusili wierzchowce do skrętu w prawo i podjechali do urwiska. Znalazłszy się na miejscu, z całej siły pociągnęła do tyłu łeb krowy. Zwierzę zaprotestowało, ale zwolniło na tyle, że Catherine zdołała ześliznąć się na ziemię. Gdy wylądowała, straciła równowagę i upadła na ścieżkę porośniętą jaskrawożółtym kwieciem. Na szczęście ziemia była miękka, ani jedno zwierzę nie biegło bezpośrednio za nią, nie doznała więc żadnej szkody. Po chwili dołączył do niej Michael. Pomagając jej wstać, powiedział: - Natychmiast musimy zniknąć za krawędzią. Haldoran i Doyle przecinają wyspę kierując się na wybrzeże. Są nie dalej niż kilkaset metrów od nas. Skinęła głową i szybko przebiegła kilkanaście kroków dzielących ich od krawędzi klifu. Pragnąc skryć się przed wzrokiem prześladowców, zanim zniknie parawan bydła, zobaczyła stromiznę stoku. Strach ściął jej krew w żyłach. - Nie potrafię tędy zejść! - Potrafisz, i zrobisz to! - rzucił Michael. - Stromizna nie jest tu większa niż zbocze wzgórza, na które wcześniej weszliśmy. Obróć się i schodź na dół z twarzą skierowaną na urwisko. Jest tam mnóstwo zaczepów dla rąk i nóg. Pójdę pierwszy. Jeśli się ześliźniesz,

złapię cię. Wbiła wzrok w Michaela. Jego kasztanowe włosy były potargane, a twarz wybrudzona, ale nigdy bardziej nie wyglądał na oficera. I jak najlepszy oficer wywołał w niej przekonanie, że potrafi osiągnąć niemożliwe. Wolałaby zaryzykować upadek niż narazić się na jego gniew. Przełknęła ślinę i skinęła głową. Opuścił się na urwisko. - Schodź za mną - rozkazał. - Nie będzie tak źle, jak się obawiasz. Wzięła głęboki wdech, a potem poszła w ślady Michaela. Nie patrzyła w dół, pod nogi; tak było łatwiej. Niewielkie krzaczki i kępki twardej trawy dostarczały wystarczającej podpory. Byli już w połowie drogi, gdy pod jej nogą rozpadło się podparcie, a ręką wyrwała kępkę trawy. Catherine straciła kontrolę i zaczęła się obsuwać. Przez chwilę miała potworne wrażenie, że uderzy w Michaela i oboje polecą na dół, na spotkanie śmierci. Zamiast tego Michael, mocniej uchwyciwszy się podłoża, złapał ją. Jego ramię otoczyło Catherine, przerywając spadanie. Drżąc konwulsyjnie, chwyciła się czegoś. Przez moment tkwili w bezruchu, jak muchy przylepieni do zbocza, a Michael nie wypuszczał jej z objęć. - I pomyśleć, że przerażała mnie perspektywa nudnego życia po odejściu z wojska. Omal się nie roześmiała, choć bliższa jej przecież była histeria niż radość. - Trochę nudy, właśnie teraz, nie zmartwiłoby mnie. - Jeśli dopisze nam szczęście, na dole, na plaży będzie cudownie nudno. Ten nawis na prawo powinien zasłonić nas przed nimi. Jesteś gotowa iść dalej? Wzięła głęboki wdech. - Tak. Uwolnił ją i znowu zaczął schodzić, a ona po chwili ruszyła za nim. Poszukać stopą podpory. Stopniowo przenieść na nią ciężar ciała. Nie puszczać się, póki nie jesteś pewna, że nowa podpora jest stabilna. Potem znowu. I znowu. I znowu. W końcu wyciągnięta stopa dotknęła okrągłego kamienia, jednego z wielu pokrywających plażę. Ogromnie zadowolona, że ma twardy grunt pod nogami, ruszyła za Michaelem pod nawis. Gdy już się tam znalazła, opadła na ziemię i oparła o urwisko, drżąc z wysiłku. - Czy mówiłam ci kiedyś, że mam lęk wysokości? - Nie, ale się domyśliłem. - Na chwilę położył dłonie na jej ramionach. - Dobrze się spisałaś.

Spojrzała w górę uradowana pochwałą Michaela. Z jego twardego spojrzenia wyzierała pewność. Znalazł się w swoim żywiole, przeciwstawiając własną fizyczną biegłość niemożliwym do określenia przeciwnościom. Był wojownikiem. A ona była tylko tchórzliwą niewiastą sprowadzającą nieszczęście na wszystkich otaczających ją ludzi. - Jak myślisz, kiedy domyśla się, że zeszliśmy na dół? - W ciągu pół godziny, może nawet szybciej. Musimy się stąd ruszyć za kilka minut. Przykucnął koło niej, lecz wzrokiem przeczesywał klify. - Czy wspominając o tej grocie, dziedzic powiedział, że przypływ całkowicie ją zalewa? Czy też może jej część znajduje się powyżej poziomu morza? Catherine usiłowała przypomnieć sobie słowa dziadka. - Ostrzegał przed wpadnięciem w pułapkę wewnątrz groty, więc chyba nie cała zostaje zalana. - Następne pytanie, które się nasuwa, to gdzie ona jest i czy dotrzemy do niej z tego miejsca. - Zmarszczył czoło obserwując ciemniejące niebo. - Sztorm nadciągnie dziś wieczorem. Będziemy potrzebować schronienia. Catherine przyznała mu rację. Nastało już prawie lato, ale morskie powietrze było chłodne. Noc pod gołym niebem w czasie sztormu może dać im się nieźle we znaki, szczególnie jej. Michael, jak podejrzewała, jest twardy jak stara skóra. Przez kilka minut siedzieli pod nawisem nabierając sił. Michael nie przerywał czuwania. Nagle wymruczał przekleństwo. - Cholera, już nas przejrzeli. Schodzą z klifu, niedaleko od miejsca naszego zejścia. Musimy odejść stąd jak najszybciej i możemy mieć tylko nadzieję, że są zbyt zaabsorbowani schodzeniem, aby nas zauważyć. Z ustami ściągniętymi w linijkę szybko podniosła się. Było wczesne popołudnie, ale miała wrażenie, jakby uciekali od zawsze. Myśliwi nadchodzili z prawej strony, ruszyła więc w lewo, twarzą do klifu, tak szybko, jak pozwalały okrągłe kamienie. Michael biegł za nią. Znów zajął bardziej niebezpieczną pozycję. Opiekuńczość wobec słabszych do tego stopnia stanowiła część jego natury, że nie zrozumiałby, gdyby mu podziękowała. Plaża skręciła na kamienisty cypelek wyrzucony w morze. Skały były bardzo śliskie od wodorostów, teren pochyły, a fale rozbijały się groźnie zaledwie kilkadziesiąt centymetrów poniżej, lecz oni, nie zwracając na to uwagi, nieprzerwanie parli do przodu. Tak dalece skoncentrowała się na stawianiu nóg, że odgłos wystrzału omal nie zrzucił jej do morza. Michael ponownie ją podtrzymał. Ten człowiek potrafi utrzymać równowagę niczym kozica górska.

Nie tracąc czasu na oglądanie się do tyłu, kontynuowała niebezpieczną wędrówkę. Następna kula uderzyła tak blisko, że odłamki skalne uderzyły ją w palce. Jak oszalała wśliznęła się za zakręcający grzbiet. Wklinowawszy się bezpiecznie w wyrwę, spojrzała za siebie. Na widok krwawej dziury w górnej części rękawa Michaela gwałtownie wciągnęła powietrze. - Tylko draśnięcie - odpowiedział na jej widoczne przerażenie. - Myślę, że to rykoszet. Nic się nie stało. Miała ogromną nadzieję, że mówi prawdę. Niewiele mogliby zrobić, gdyby rana okazała się poważna. Ciężko oddychając, kontynuowała wędrówkę wokół cypelka. Skręciła za ostatni załom, potem stanęła jak wryta, zaszokowana krzykami tysięcy mew. Dotarli do kolonii morskich ptaków. Odniosła wrażenie, że w każdym występie skalnym znajduje się gniazdo, a niebo przepełnione jest wrzeszczącymi i krążącymi nad ich głowami ptakami. Rybołówki z jaskółczymi ogonami, czubate kormorany i głuptaki z dziobami jak sztylety w gniazdach na skale, komiczne maskonury na dalszym, bardziej trawiastym zboczu; było tam jeszcze kilka innych gatunków, których nazw nie znała. Michael odezwał się zza jej pleców: - Dzięki Bogu, teren jest tutaj wyższy, jednak przy tym tempie przybierania wody i tak wkrótce zostanie zalany. Opuściwszy się na szorstki piasek, pomógł jej zejść na dół. Plaża, była wystarczająco gładka, aby mogli biec, ale śluzowate białe ptasie odchody znajdowały się wszędzie, powodując trudny do zniesienia fetor. Obiegli już zatoczkę prawie w trzech czwartych, kiedy kolejny wystrzał z karabinu zasygnalizował przybycie Haldorana. - Pożałuje tego - wystękał Michael. Hałas rozwścieczył ptasią kolonię. Wirujące skrzydła były wszędzie, przeraźliwe krzyki ogłuszały uciekinierów. Catherine na chwilę odwróciła głowę i zobaczyła, jak niesamowicie gęsta chmara ptaków wzbiła się w powietrze, całkowicie przesłaniając prześladowców. Marząc, aby wykłuły im oczy, biegła dalej, jedną ręką zasłaniając twarz, aby uchronić się przed ewentualnym atakiem. Na odległym końcu zatoczki cypel schodził stromo do wody. Tamtędy nie zdołają przejść. Ale fale, od wieków tłukące o brzeg, wyżłobiły w skale nieregularny otwór. Dostrzegała w nim światło, wgramoliła się więc do niego i czołgała się krótkim tunelem niemiłosiernie siniacząc sobie kolana. U wylotu przystanęła, oglądając kolejny odcinek brzegu. Ta zatoka była większa od

poprzedniej i otoczona niemal pionowymi, trudnymi do przebycia klifami. Wąską, piaszczystą plażę pokrywały otoczaki. Po przeciwległej stronie zauważyła w ścianie klifu ciemną czeluść otworu. W chwilę dołączył do niej Michael. - Myślę, że to jest nasza jaskinia - powiedziała. Na widok nadciągających niespokojnych fal Michael zmarszczył czoło. - Musimy przebiec ten odcinek, zanim przypływ odetnie nas od groty. Wkrótce woda całkiem zaleje plażę. Zeszli na dół i ruszyli w kierunku jaskini. Dla Catherine to była podróż przypominająca koszmar senny. Fale nadpływały z niewiarygodną szybkością, rozbijały się wokół jej kostek i opadały, a potem wracały, by uderzyć z jeszcze większą siłą. Jeśli oboje nie dotrą do groty na czas, zatoną albo zostaną wyrzuceni na skały, rozbijając się na miazgę. Za ich plecami rozległ się triumfalny okrzyk. Po pierwszym strzale Michael krzyknął do Catherine: - Biegnij zakosami! Trudniej cię będzie trafić. Śmiertelnie znużona zmusiła wyczerpane ciało do wykonania polecenia. Gdy biegła, kule świstały w pobliżu. Przy każdej nadarzającej się sposobności szukała osłony za skałami. Kuzyn strzelał najpewniej z kamiennego pasma przecinającego cypel. Znajdując się teraz w korzystniejszej pozycji, mając czas na wycelowanie oraz zręcznego ładowacza, mógł wzmóc celność swych strzałów. Większość z nich kierował w Michaela. Trasa była coraz bardziej zalana wodą. Jedna z fal ścięła Catherine z nóg. Poleciała głową do morza, a wir wciągał ją głębiej. Zachłysnęła się zimną, słoną wodą. Michael złapał jej ramię i postawił na nogi. - Już niedaleko! Musisz wytrwać. Korzystając z podtrzymującego ją silnego ramienia, ruszyła potykając się do jaskini. Walące w kamienny łuk fale zatopiły już dolną część wejścia. Jeśli trafili do niewłaściwej groty, wewnątrz której nie znajdą wyższego terenu, tym samym przesądzili własny los. Woda sięgała ud, a prąd był tak silny, że bez pomocy Michaela nie zdołałaby utrzymać się na nogach. Kula odbiła się rykoszetem od łuku sklepienia i upadła koło niej na moment przed wejściem do groty. Ostatkiem sił zanurkowała i potykając się wpadła do kamiennego tunelu. Michael podążał tuż za nią. Tutaj przynajmniej nie dosięgną ich kule. Otępiała, zastanawiała się, czy w zamian za to nie utoną. Właściwie było jej wszystko jedno. Gdy ścigani zniknęli w otworze jaskini, Haldoran zaklął z wściekłością. - Jasna cholera! Póki nie będzie odpływu, nie zdołamy ich dopaść. A to nastąpi koło

północy. - Jeśli nie wycofamy się, milordzie, sami zostaniemy tutaj uwięzieni - powiedział nerwowo Doyle. - Nie ma niebezpieczeństwa. Po tej strome ptasiej kolonii' zdołamy wejść na stok. - To oznacza przeciskanie się wśród tych brudnych maskonurów, pomyślał kwaśno. - Jeżeli od razu wrócimy do łodzi, zdążymy na Skoal przed sztormem. Skorzystam więc z okazji i z wielkim żalem poinformuję wszystkich, że nie natrafiłem na najmniejszy ślad drogiej kuzynki Catherine. Głęboko przejęta stanem zdrowia ukochanego dziadka musiała chyba zabłądzić i spaść z klifu. Co za tragedia. Doyle, wykazując brak zainteresowania alibi swego pana, wyciągnął palec w kierunku jaskini. - A co z nimi? - Gdy tylko sztorm ucichnie, wrócimy tu i dokończymy polowanie. - Haldoran rzucił ostatnie, przepełnione pragnieniem zemsty spojrzenie na miejsce, w którym znikła jego zwierzyna. - Przyprowadzę psy. Nawet jeśli podczas odpływu opuszczą grotę, nie uciekną daleko.

36 Mroczne prądy tak długo miotały dziedzicem, że kiedy wreszcie powrócił do przytomności, było to niemal niewiarygodne. Kilkakrotnie zamrugał oczami, aby rozpędzić zasłonę przykrywającą oczy, lecz zaraz doszedł do wniosku, że nieprzerwana szarość otacza go raczej z zewnątrz niż od wewnątrz. Prawdopodobnie powodem szarości był zmierzch albo nadciągający sztorm. Nie próbował się poruszyć. Wystarczała mu świadomość, że nadal jest wśród żywych. Nie obawiał się śmierci. Dołączy przecież wówczas do żony i innych, których stracił. Po prostu jeszcze nie był na nią gotów. Tyle zostało do zrobienia. Wielu rzeczy dowiedział się, leżąc jak kłoda w łóżku. Ludzie myśleli, że nie słyszy, ale słyszał, przynajmniej od czasu do czasu. Dotarły do niego informacje istotne dla przyszłości wyspy. Zdrada, oszustwo. Gdyby tylko zdołał złożyć wszystkie fragmenty w całość... Sfrustrowany potrząsnął głową. - Obudził się pan, milordzie? - zapytał drżący głos. Był to Fitzwilliam, jego stary lokaj. - Tak i najwyższy na to czas. - Dziedzic odkrył, że usta poruszają się niezgrabnie, prawą stronę twarzy ma lekko zdrętwiałą, ale mówi wyraźnie. - Moja wnuczka jest tutaj? Fitzwilliam odwrócił wzrok. - W tej chwili nie, milordzie. Pielęgnowała pana z największym oddaniem, ale... potrzebowała odpoczynku. - Kłamca. - Dziedzic chciał zjadliwie stwierdzić, że po pięćdziesięciu siedmiu latach bliskiego związku Fitzwilliam powinien być mądrzejszy i nie oszukiwać swego pana, ale wymagało to zbyt wielkiego wysiłku. Musi zachować siły na ważniejsze sprawy. - Clive? - Lord Haldoran od początku pańskiej choroby przebywał stale w zamku, ale... wyszedł dziś rano. Nie widzieliśmy go przez cały dzień. Mam posłać do Ragnarök? Może tam jest. - Nie! Sprowadź Davina. - Chłopak będzie wiedział, co robić. Zawsze wie. Jemu przynajmniej można ufać. Przeklinając własną słabość, dziedzic ponownie odpłynął w sen. Trzy do czterech metrów przedzierali się wąskim tunelem. Potem grota rozszerzyła się. Catherine ostrożnie rozprostowała plecy. Było mroczno, ale echo powstające od bijących fal wskazywało na to, że trafili do wielkiego pomieszczenia. Sklepienie miało co najmniej sześć metrów nad głową, a tylna ściana groty gubiła się w ciemnościach. Gdy jej oczy przyzwyczaiły się do półmroku, dostrzegła, że wokół kałuży wody, w której stoją, teren wznosi

się. Nadchodzący przypływ nie zatopi ich. Zaczęła trząść się gwałtownie z zimna i wyczerpania, więc Michael otoczył ją ramieniem i wyciągnął z wody. Wychodząc z niej poczuła pod przemoczonymi butami chrzęszczący piasek. Wpadła na Michaela, a potem osunęła się na kolana. Przyklęknął obok niej. - Czy dobrze się czujesz, Catherine? - Wydaje mi się, że nie stało mi się nic poważnego. - Wykorzystała bliskość Michaela i na moment oparła się o niego. Jego przemoczony sweter wydzielał ostry, ale miły zapach mokrej wełny. Ku jej rozczarowaniu szybko wstał. - Wygraliśmy następną rundę - powiedział. - Aż do opadnięcia wód będziemy tu bezpieczni. - Bezpieczni - powtórzyła. - Jakie to piękne słowo. Spojrzał na wysokie, ukryte w cieniu ściany. - Czuję przeciąg, gdzieś więc musi być nawiew świeżego powietrza. A to oznacza, że możemy rozpalić sobie ognisko z wyrzuconego na brzeg drewna. Chciała pomóc w jego zbieraniu, ale gdy próbowała wstać, ciało odmówiło posłuszeństwa. Słaba niczym w gorączce obserwowała Michaela układającego drewno i rozpalającego ogień. Dobrze, że udało jej się zabrać hubkę z krzesiwem i że znajdowały się w wodoodpornym pokrowcu. Potarła ramiona, podejmując bezskuteczną próbę rozgrzania się. Rybacy noszą grube swetry, takie jak ona teraz, gdyż nawet mokra wełna zatrzymuje ciepło, jednak była zbyt przemarznięta, by choć trochę go wytworzyć. Michael wykrzesał iskrę, a następnie dmuchając, wydobył z niej ogień. Catherine usiłowała wskrzesić w sobie energię wystarczającą na podejście do ogniska. - Czy nigdy nie opuszczają cię siły? - zapytała, gdy zbliżył się, by jej pomóc. - Opuszczają, ale nie wówczas, gdy jeszcze nie zdołałem zrobić wszystkiego, co niezbędne. - Ułożył ją na szorstkim piasku obok ogniska i dorzucił drew. - Potem śpię dzień albo dwa. W blasku ognia niższe części skalnych ścian zaczęły błyszczeć subtelnymi kolorami tęczy. Westchnąwszy, zamknęła oczy. Myślała, że ma halucynacje. Ale kiedy ponownie je otworzyła, kolory nie zniknęły. Michael spojrzał również i cicho zagwizdał ze zdziwienia. Lekko wstał i podszedł do ściany, aby lepiej się przyjrzeć.

- Ściany niemal całkowicie są pokryte przezroczystymi maleńkimi żyjątkami morskimi, które w świetle błyszczą niczym maleńkie tęcze. - Mam nadzieję, że to dobry znak. - Niezdolna dłużej dusić największej obawy, zapytała z napięciem: - Jak myślisz, czy wróciwszy na Skoal, Haldoran skrzywdzi Amy? - Nie. - Michael podszedł do ognia. - Nawet jeżeli poważnie myśli o poślubieniu jej, gdy Amy skończy dwanaście lat, byłby głupi, molestując ją teraz. Jeśli ty umrzesz, Amy odziedziczy Skoal, a poznał małą już na tyle, aby wiedzieć, że to prawdziwa młoda dama. Jeśli pragnie zapewnić sobie dziedziczny majątek Amy, musi zdobyć jej zaufanie. Moim zdaniem, będzie ją traktował jak księżniczkę. Tymczasem Lucien uwolni ją przed dniem dwunastych urodzin. To zabrzmiało uspokajająco. Oby miał rację. Nie chcąc rozważać innych możliwości, rozejrzała się wokół, próbując przebić wzrokiem otaczające ich ciemności. - Dziedzic mówił, że w jaskini jest naturalne gorące źródło. - Naprawdę? - Michael przysiadł na piętach. - To byłoby miłe. Poszukam. - Wyciągnął z ognia płonącą szczapę, uniósł ją nad głową i odszedł. - Od dawna podobała mi się panująca pod ziemią cisza. To jeden z powodów, dla których zainteresowałem się górnictwem. Wyżłobione przez wodę ściany i tęczowe odbłyski uczyniły tę jaskinię wręcz nieziemską. - To królestwo Hadesu - powiedziała Catherine, mniej entuzjastycznie nastawiona do kryjówki. - Spójrz do tyłu. Wydaje mi się, że widzę w połowie drogi do ściany unoszącą się parę. Michael poszedł we wskazanym kierunku. - Jest tutaj dość spory naturalny basen. - Uklęknął i zanurzył rękę. - Ach, cudownie. Idealna temperatura do kąpieli. - Oblizał palce. - I na dodatek to słodka woda, nie morska. Catherine ruszyła się od ogniska i przycupnęła obok niego. Skalne wgłębienie było w miarę owalne, miało około trzech i pół metra długości na dwa do dwóch i pół szerokości. Nabrała w dłonie wody. Ciepło spłynęło zmysłowo po palcach. - Nie poczujesz się dotknięty, jeśli ściągnę ubranie i zanurzę w tym basenie? - To brzmi całkiem rozsądnie. - Michael wstał. - Ja w tym czasie spróbuję złapać rybkę na obiad. Jasne było, że woli trzymać się od niej z daleka, mimo to z wahaniem dotknęła jego ręki. - Później. Musisz być nie mniej ode mnie zmarznięty i zmęczony. Nie możesz teraz dostać gorączki płucnej. Najpierw rozgrzewka. Pod jej dłonią mięśnie Michaela napięły się, a potem odprężyły.

- Doskonale, ale powinniśmy wysuszyć ubrania. Postaram się zrobić jakiś wieszak. Zostaw swoje rzeczy tutaj. Gdy zdjęła sweter, odwrócił się gwałtownie i odszedł. Przez moment jego sylwetka odznaczała się na tle ogniska - szerokie ramiona, szczupła talia, mroczny symbol męskiej siły i wdzięku. Oczarował ją ten widok. Pragnęła go, fizycznie i psychicznie. Odczuwała wręcz tęsknotę nie do zniesienia. Może namiętność roztopi żelazną powściągliwość Michaela i zmniejszy dzielącą ich przepaść. Powoli ściągnęła resztę ubrania. Nie spuszczała z niego wzroku, kiedy zbierał fantastycznie powyginane kawałki drewna i rzucał je na piasek koło ognia. Zastanawiała się, czy starczy jej odwagi na zrobienie pierwszego kroku. Pewnie będzie to trudne, tym bardziej że on prawdopodobnie odrzuci jej propozycję. Subtelniejsze działanie też na nic się nie zda; zbyt późno poznała, czym jest namiętność, aby mogła zdążyć nabrać wprawy w uwodzeniu. Z westchnieniem rozpuściła włosy i weszła do naturalnego basenu. Wygładzona wodą skała tworzyła dno znajdujące się średnio na głębokości około stu dwudziestu centymetrów. W pierwszej chwili wysoka temperatura wywołała ból, ale gdy tylko ciało się rozgrzało, poczuła, jak woda jedwabiście ją pieści. Dała się jej ponieść. Ciepło przepływało wokół jej piersi i między nogami, ożywiając ją całą. Chociaż pożądanie nie opuściło Catherine, jednak napięcie opadło do znośnego poziomu. Radośnie wyrzuciła powietrze z płuc i leniwie przepłynęła na drugi koniec basenu. Między nią a Michaelem pojawiło się tyle różnych problemów. Może później uda im się zająć wyjaśnianiem narosłych nieporozumień. Teraz po prostu powinna zaakceptować narzucony przez niego dystans. Gdy z kolei Michael przyszedł zabrać jej przemoczone ubranie, z całej mocy starał się nie patrzeć na Catherine. To jednak nie wystarczyło. Płynąc w zacienionym basenie, wyglądała tak pięknie jak morska nimfa, a włosy niczym pajęczyna babiego lata falowały na wodzie wokół jej głowy. Dotarła do przeciwległej krawędzi basenu i zgrabnie zmieniła kierunek. Wzrok Michaela ślizgał się po jej bujnych kształtach, od pełnego gracji łuku kręgosłupa, przez zaokrąglone biodra, i niżej, na zgrabnie ukształtowane nogi. Jeszcze raz przypomniał mu się brukselski rysunek Kennetha przedstawiający syrenę przywołującą mężczyzn ku ich zgubie. Ze ściśniętym gardłem wziął jej buty i pozostałe części ubrania. Wycisnąwszy z nich wodę, rozwiesił je na gałęziach wokół ogniska. Powoli zaczęły parować. Myśl, że i z niego unosi się para, wywołała ponury uśmiech. Tylko co zdołali ujść z życiem, lecz niebezpieczeństwo nadal na nich czyha. Ale w tej chwili mógł myśleć jedynie o

Catherine. Pożądał jej bardziej niż jedzenia, picia czy ciepła. Jednak wszystko tak się potwornie poplątało, że nie może po prostu wziąć jej w ramiona i kochać. Jeśli pozostało mu trochę rozumu, pójdzie na ryby. Jednak Catherine miała rację mówiąc, że powinien się rozgrzać. Musi więc zapanować nad sobą. Robił to już wcześniej, zrobi i teraz. Z zaciśniętymi ustami zdjął ubranie i rozwiesił je na zaimprowizowanym wieszaku, a potem odwinął z siebie linę krępującą tułów. Podszedł do basenu. Catherine znajdowała się na jego przeciwnym końcu, prawie leżała wygodnie oparta o spadzisty kamień. Woda sięgała jej podbródka, oczy miała zamknięte. Słaba złocista poświata ognia ogarnęła jej twarz i jasne kontury górnych partii ciała. Jak zaczarowany patrzył na lśniący pukiel włosów wijący się na jej ramieniu i opadający między wspaniałe piersi. Leżały na powierzchni, okrągłe i dojrzałe jak zakazany owoc. Resztę tułowia skrywała cienista woda, ukazując jedynie rozmyty zarys szczupłej talii, kobiecych bioder i ciemnego trójkąta między nogami. Bliski paraliżu, zmusił się do odwrócenia wzroku. Uspokoiwszy oddech, ostrożnie wszedł do basenu. Ciepła woda była słodka niczym grzech. A grzech był jedyną rzeczą, o której mógł myśleć. Usiadł na kamieniu zanurzając całe ciało prócz głowy. Ciepła woda cudownie uśmierzała bolesne siniaki. Catherine leniwie otworzyła oczy; gęste, ciemne rzęsy uniosły się. - Dobrze się składa, że będziemy musieli opuścić to miejsce, gdy nastąpi odpływ. W przeciwnym razie może dałabym się skusić, aby resztę życia spędzić zanurzona w tym miejscu. - Przypomina gorące źródła w Bath - przyznał jej rację. - Odpowiednie dla rzymskiego cesarza. Usiadła, a jej włosy zatańczyły i otuliły wysmukłą szyję. Następnie schyliła się i popłynęła przez długość basenu, kopnięciem odbijając się od kamienia. Delikatnie jak ptaszek zatrzymała się przy jego boku. - Chcę popatrzeć na tę ranę na ramieniu. - To naprawdę nic poważnego. - Świadomość jej bliskości była niemal porażająca. Chciał się odsunąć. Mocno chwyciła go za rękę i obróciła tak, że jego ramię znalazło się w świetle ognia. Dokładnie zbadała świeżą ranę. - Masz rację, to tylko draśnięcie. Nie zostanie nawet blizna. - Palcami prześliznęła się niżej, dotykając nierównego śladu będącego pozostałością jednej z ran pochodzących z bitwy

pod Waterloo. - To imponujące, że tyle przeszedłeś i nie zostałeś poważnie okaleczony. Przejechała palcem po twardej linii zaznaczającej miejsce, w którym szabla rozcięła żebra. Blizna krzywizną schodziła niżej, do pachwiny. Jej dotyk wywołał nagłe pobudzenie. Z nadzieją, że zacieniona woda ukrywa jego stan, ponownie próbował się oddalić. Dłonie Catherine spoczęły na talii Michaela, nie mógł teraz odsunąć się nie używając siły. - Wyszedłeś nieźle posiniaczony z walki z Haldoranem i jego mordercami zauważyła, omiatając go doświadczonym spojrzeniem. - To zaskakujące, że po tym wszystkim mogłeś poruszać się tak szybko w czasie naszej ucieczki wokół wyspy. Na czoło wystąpił mu pot; miał świadomość, że powodem nie jest gorąca woda. Kiedy jej ręce zsunęły się niżej po mokrych włosach pokrywających klatkę piersiową, uchwycił jej nadgarstek. - Catherine, przestań. Jestem tylko mężczyzną i nie ma we mnie nic ze świętego. Nie mogę nie reagować na twój dotyk. Czuła, że napina jej się ścięgno w nadgarstku. Podniosła na niego zamglone pożądaniem oczy. - I we mnie w tej chwili nie ma zbyt wiele świętości. Ponieważ nie wiemy, czy nadejdzie dla nas jutro, wykorzystajmy czas, który mamy. Jej ręka zanurkowała pod powierzchnię wody, rozpłaszczając się na jego pachwinie i powoli przesuwała się niżej. Potem chwyciła jego rozgrzaną męskość. Ogarnął go ogień. Już nie panował nad sobą. Objął ją w talii, uniósł do góry i zamaszyście położył na wodzie. Utrzymywali się na powierzchni, nadając każdemu ruchowi pełną lekkości grację tańca. Ułożył Catherine na kamieniu, a potem nakrył jej usta swoimi. Wargi miała wilgotne, gorące, oczekujące. Wydała ochrypły, wyrażający pragnienie jęk i objęła go za szyję. Pocałunek był teraz głębszy, a okropności dnia przeradzały się w erotyczny ogień. W końcu oderwał się od niej ciężko dysząc. Przesuwał wzrokiem po czarownym syrenim ciele, w przyćmionym świetle raczej bajkowym niż realnym. Mokra szyja Catherine lekko drgała ujawniając oszalałe bicie serca. Pocałował ją w dekolt, a potem zszedł niżej, lizał gładką, nieskalaną skórę. Wygięła plecy, różowe sutki przebiły powierzchnię wody. Złapał jedną ustami, delikatne ciało napięło się natychmiast pod dotknięciem jego języka. Rozsunęła kolana, a on wszedł między nie. Smakując ją nie wypuszczał z objęć pośladków. Dolną część jej ciała podtrzymywała woda. Catherine zaczęła poruszać nogami; wznosiły się i opadały, pieszcząc nieprzerwanie jego biodra wewnętrzną stroną ud. Rozgrzana woda dodawała płynnej zmysłowości każdemu dotykowi. - Jesteś piękniejsza, niż można to sobie wymarzyć - wy - dyszał. Przesunął usta na

drugą pierś i wargami ujął sutkę. Jęknęła. - Och, Michaelu. Okręciła nogi wokół jego talii i przyciągnęła go do siebie. Poczuła dotyk naprężonego członka. Skręciła biodra, próbując wciągnąć go do swego wnętrza. - Jezu! Jeszcze nie. - Pierś Michaela opadała ciężko, gdy usiłował się powstrzymać. Odsunął się odrobinę, wsparł rękami o kamień znajdujący się w pobliżu jej ramion, a następnie zawisł nad nią i zaczął kołysać biodrami, przesuwając jednocześnie twardy i przekrwiony członek po jej wyjątkowo wrażliwych kobiecych fałdkach. Było to zachwycające, oszałamiające. Niebo i piekło stopiły się w jedną erotyczną, słodką mękę. Wiła się

spazmatycznie

pod

zmysłowymi

dotknięciami,

desperacko

łapiąc

powietrze.

Konwulsyjnie przesuwała ręce, w dół i w górę, po jego ramionach, niemal zupełnie nie dotykając jego zmoczonych wodą mięśni. Gdy całe jej ciało przeszył dreszcz, wycofał się odrobinę i dotykając jej, szukał drogi do wewnątrz. Pod delikatnymi jak puch włosami odnalazł ogień i uległą tęsknotę. Wszedł w nią jednym powolnym, władczym uderzeniem. Otoczyło go jedwabiste gorąco, ekstaza niemal nie do opanowania. Jęknęła i poruszyła biodrami, wywołując dzikie pchnięcia. Wokół ich rozpalonych ciał falowała woda. Potem krzyknęła, wbijając głęboko paznokcie w jego plecy. Jej reakcja i u niego wywołała wyzwolenie. Z trudem chwytał powietrze. Płonął, ogarnęła go desperacka, nieokreślona dzikość. Namiętność szybko opadała, ale zamiast spełnienia odczuwał bolesny smutek. Nawet teraz, głęboko w niej zanurzony, nie potrafił odegnać natrętnej myśli: Ona jest nie dla niego.

37 Chociaż ciało Michaela przyciskało Catherine do pochyłego kamienia, większą część jego ciężaru podtrzymywała otaczająca ich woda. Catherine była zafascynowana bliskością kochanka i cudownym spokojem spełnienia. Mogłaby zasnąć, trzymając go w sobie, ale wydostał się z niej zbyt szybko, pozostawiając pustkę. - Nie wiem, czy to było mądre - powiedział ochryple - ale na pewno dobre. Przez kilka chwil reszta świata nie istniała. Musnął wargami jej skroń, lecz wyczuwała, że duchowo Michael znajduje się gdzieś daleko. Chciała przylgnąć do niego i powiedzieć, jak bardzo go kocha, ale nie ośmieliła się. Wychowana wśród żołnierzy pojmowała, że Michael skoncentrował swe niezwykłe zdolności na możliwości przeżycia. Namiętność była miłym przerywnikiem, ale rozpraszanie go bolesnymi osobistymi problemami wystawiłoby ich oboje na niebezpieczeństwo. Zmuszając się, aby zabrzmiało to rzeczowo, powiedziała: - Umieram z głodu. Szkoda, że nie udało nam się zabrać ze sobą kilku jabłek. - Nie żartowałem, mówiąc o rybach. W wodzie, która przelała się do groty podczas sztormu, musi być ich sporo. Złapię coś na kolację. - Wyprostował plecy i przesunął ręką po twarzy, ścierając z niej krople wody. - Jeśli tu zaczekasz, przyniosę ci moją koszulę, która już pewnie wyschła. Nie protestowała. Z przyjemnością dawała się unosić wodzie i obserwowała go. Podszedł do ogniska. Szybko owinął się podkoszulkiem. Jego gołe ciało godne było boga. Biorąc pod uwagę blizny, uznała, że tym bogiem powinien być Mars. Wciąż zadziwiało ją, że mężczyzna bardzo utalentowany w okrutnej sztuce wojny może być jednocześnie tak łagodny i delikatny. Włożywszy majtki, powrócił do basenu z koszulą. Wyciągnął rękę. Wzięła ją i niechętnie wyszła z wody. Teraz, gdy była tak dokładnie rozgrzana, zarówno z zewnątrz, jak i od wewnątrz, powietrze nie wydawało się już zimne. Wytarła się podkoszulkiem i przez głowę włożyła koszulę Michaela. Koszula opadła do kolan. Gdy wynurzyła głowę z olbrzymich zwojów płótna, Michael patrzył na nią posępnie, spode łba. Zakłopotana zastanawiała się, czy on przypadkiem nie żałuje tego, że uległ jej bezwstydnym awansom. Może powinni raczej porozmawiać niż... zrobić to, co zrobili. Ale była zadowolona. - Jak zamierzasz złowić rybę bez haczyka i linki? - Skorzystam z techniki, jakiej nauczył mnie mój cygański przyjaciel Nicholas. Trzeba

zanurzyć rękę w wodzie i delikatnie poruszać palcami. Gdy ryba podpłynie, aby zbadać to zjawisko, złapię ją. Musiała się uśmiechnąć. - Jestem pewna, że zadanie będzie trudne. - Wymaga cierpliwości i szybkości - przyznał. - Ale nie pierwszy raz będę łowił w ten sposób, a głód stanowi wspaniałą zachętę. Podszedł do rozlewiska utworzonego przez przypływ, położył się na skale, a następnie wsunął rękę do wody. Catherine ruszyła na poszukiwanie czegoś do picia. W myślach żarliwie życzyła mu powodzenia. Szybko natrafiła na niewielkie źródełko tryskające ze ściany. Woda spływała do kamiennej czary, a potem wsiąkała w piasek. Ugasiwszy pragnienie, wróciła do ogniska. Siedziała w jego cieple, zaplatając mokre włosy w warkocz, kiedy Michael zapiał triumfalnie. Podskoczył i podszedł do niej z apetycznie wyglądającą tłustą rybą, która rzucała mu się w rękach. - Wypatroszę ją, jeśli wymyślisz jakiś sposób jej przyrządzenia. Zastanowiła się krótko. Nie miała wielkiego wyboru. - Może owinę rybę wodorostami i upiekę w ognisku? - Cudownie. Oczyszczone płaty upiekły się szybko i z doskonałym rezultatem. Ryba była przecież wyjątkowo świeża, a sól z wodorostów przeniknęła delikatne mięso na wylot. Oczywiście, Catherine odczuwała tak wielki głód, że zasmakowałby jej i twardy jak kamień herbatnik wojskowy. Po posiłku oparła się plecami o skałę, kolana owinęła rękami. Korzystając z pogodnej atmosfery, zapytała: - Co cię skłoniło do powrotu na Skoal? Wbił wzrok w ognisko. Migoczące płomienie rzucały nierówne błyski na jego rzeźbione rysy. - Głównie mój brat. Uniosła brwi. - Nowy książę? Myślałam, że zupełnie ze sobą nie rozmawiacie. - Tak było. - Nie podnosząc wzroku znad ogniska, Michael opisał długą, wyczerpującą jazdę. Opowiedział o wizycie brata w zajeździe w Wielkim Ashburton i przerzuceniu przez niego pomostu nad ich odwiecznym konfliktem. Lapidarne słowa wyjawiały chyba więcej, niż zamierzał, na temat desperacji, jaką odczuwał, opuściwszy wyspę. Zakończył słowami: - Zdaniem Stephena, moim ojcem mógł być równie dobrze stary książę, jak i jego brat Roderick, więc powinniśmy zignorować całą tę sprawę. Nie poznamy przecież prawdy, która i tak nie ma znaczenia.

- Twój brat sprawia wrażenie mądrego człowieka - powiedziała cicho. - I wspaniałomyślnego. Ogromnie mnie to cieszy. - To było spotkanie kogoś obcego, kogo znałem przez całe życie. - Michael potrząsnął głową, a potem wstał. - Chcę obejrzeć jaskinię. Podczas łowienia zauważyłem odnogę. Światło pada tak, że otwór jest prawie niewidoczny, widać go dopiero pod odpowiednim kątem. - Interesujące. Pójdę z tobą. Wyjęli z ogniska głownie i ruszyli na zwiad. Przypływ osiągnął najwyższy poziom i niemal całkowicie wypełnił wąską odnogę. Jednakże gdy zgięli się wpół, mogli iść płytkim, nie zalanym wodą brzegiem. W pewnym momencie tunel pozwolił im wyprostować plecy. Michael uniósł pochodnię. Grota była znacznie mniejsza od tej głównej, w której dotychczas przebywali. Rozejrzał się dokoła. - Dobry Boże, odkryliśmy magazyn przemytników. Oczy Catherine rozszerzyły się, gdy podeszła i stanęła obok niego. W stertach na podwyższeniu umieszczono kilkadziesiąt beczułek. - Dziadek wspominał, że podczas wojny wyspy stanowiły ośrodek przemytu, ale widok tych beczułek jest jednak zaskakujący. Zostawiono je w jaskini będącej lokalną osobliwością. - Tę jej część można łatwo przeoczyć. Poza tym nie wierzę, aby wyspiarze odkrywszy to miejsce, zawiadamiali o nim władze. Większość społeczności lokalnych ochrania swój wolny handel. - Michael przyjrzał się najbliższej beczułce. - Pewnie transport był przerzucany dalej bez zwłoki. Ale te beczułki spoczywają tutaj jeśli nie od lat, to od miesięcy. Przypuszczam, że łódź przemytników zatonęła i ładunek nadal czeka na właściciela. - Czy to jest koniak? - Na dodatek wart niezłą fortunkę. - Przesunął wzrokiem po pozostałej części pomieszczenia i nagle wstrzymał oddech. - Patrz! Tam jest coś znacznie bardziej wartościowego. Słysząc podniecenie w jego głosie, Catherine obróciła się. Serce jej podskoczyło. Na piasku, częściowo ukryta w cieniu, znajdowała się średniego rozmiaru łódź wiosłowa. - Miłosierne nieba! Jak myślisz, zdołamy popłynąć nią na Skoal? - Mam taką nadzieję. - Ominął wodę, aby lepiej się przyjrzeć znalezisku. Catherine poszła za nim. - Wiosła są. A to jest blaszany czerpak. Kadłub sprawia dobre wrażenie.

Pomóż mi przetransportować ją do basenu. Umieściła pochodnię w piasku, a potem chwyciła za górną krawędź burty po przeciwnej stronie niż Michael. Łódka z pluskiem wpadła do wody. Obszedł ją dokoła. - Nie ma chyba większych nieszczelności. Właśnie odkryliśmy sposób ucieczki. Choć bardzo chciała w to uwierzyć, zapytała z wahaniem: - Czy taka mała łódka nie ulegnie skałom i prądowi? - W pewnym stopniu jest nawet bezpieczniejsza niż większy statek. A już na pewno lepiej będzie z niej skorzystać niż podjąć próbę pokonania kanału wpław. - Badawczo przyglądał się wyjściu z groty. - Zanim woda opadnie na tyle, że zdołamy wydostać ją z jaskini, sztorm ucichnie. Będzie wtedy ciemno. Jeśli nawet Haldoran czeka na nas w zatoce, w co wątpię, mamy spore szanse ucieczki. Miała nadzieję, że Michael się nie myli. - Kiedy twoim zdaniem zacznie się sztorm? - Już się zaczął. Od pewnego czasu szaleje na zewnątrz. Wbiła w niego wzrok. - Skąd wiesz? Wzruszył ramionami. - To przeczucie. Nie umiem tego dokładnie określić, coś w rodzaju wewnętrznego niepokoju. Sztorm nadszedł jakąś godzinę temu. Jest bardzo gwałtowny, ale szybko minie. Nadal nie rozumiała, ale gotowa była mu uwierzyć. - Pod wiosłem z twojej strony coś jest. Poruszył łódką, a potem gwałtownie zaczerpnął powietrza. - Szabla. - Z tkliwością uniósł ją z dna. Światło pochodni padło na ostrze. - Została wysmarowana tłuszczem ochraniającym ją przed wilgocią. - Wykonał próbne cięcie. Gdy broń znalazła się w ręku wojownika, ożyła. Była lśniąca, śmiertelna. Ponownie przyszedł jej na myśl bóg wojny, a także archanioł prowadzący zastępy niebieskie. Złożyła nieme, żarliwe podziękowania. Przeprawa między dwiema wyspami będzie pełna niebezpieczeństw, ale teraz przynajmniej mają szansę. Jeśli istnieje ktoś, kto potrafi przekształcić szansę w zwycięstwo, to właśnie Michael. Amy poszła poczytać do biblioteki. Kiedy nadciągnął sztorm, skuliła się w fotelu pod oknem. Chciała popatrzeć. Deszcz i porywy wiatru waliły w szyby. W oddali fale rozbijały się o klify, a rozbryzgana woda wzlatywała ku górze, łącząc się z opadającymi kroplami deszczu. Choć strach przed burzą bardziej jest stosowny dla damy, ona w obserwacji gwałtownego żywiołu znajdowała sporą przyjemność. Zirytowana już od wielu dni

przebywała w tym śmiesznie nazywającym się dworzyszczu, Ragnarök. Lord Haldoran wciąż powtarzał, że mama jest zbyt zajęta pielęgnowaniem dziedzica, aby zobaczyć się z córką, ale Amy coraz bardziej traciła cierpliwość. Od lat pomagała matce przy chorych, więc i tym razem byłaby podporą, a nie zawadą. Postanowiła, że przy następnym spotkaniu z lordem Haldoranem stanowczo poprosi o zabranie jej do matki. Albo nie będzie czekać. Nieczęsto przebywał ostatnio w domu. Nie widziała go od wczesnego ranka poprzedniego dnia. Jutro rano, gdy minie sztorm, sama się wyśliźnie. Wyspa jest nieduża. Na pewno odnajdzie drogę do rezydencji dziedzica. Wkrótce po tym, jak podjęła postanowienie, otworzyły się drzwi do biblioteki i do środka wszedł lord Haldoran. Zeskoczyła na podłogę, podeszła do niego. - Dzień dobry, milordzie. - Pochyliła się w ukłonie. - Czy mogę teraz odwiedzić mamę? Jeśli tak ciężko pracuje, ucieszy ją moja pomoc. Potrząsnął głową. Na jego twarzy malowała się powaga. - Obawiam się Amy, że przynoszę złe nowiny. Usiądź, proszę. - Popchnął ją w kierunku sofy. - Musisz być dzielna, kochanie. Gwałtownie oswobodziła rękę i patrzyła na niego sparaliżowana strachem. To były niemal te same słowa, jakich użył pułkownik, zawiadamiając ją o śmierci taty. - Nie - wyszeptała. - Nie. Ze współczuciem w głosie Haldoran powiedział: - Nie wiemy jeszcze na pewno, ale zeszłej nocy twoja mama uznała prawdopodobnie, że potrzebuje odpoczynku. Musiała pójść na spacer na klify i... nie wróciła. Przeszukaliśmy wyspę. Bez rezultatu. Żaden z rybaków nie zabrał jej na ląd. Natomiast na szczycie klifu były ślady, jakby ktoś z niego spadł. To znaleziono poniżej w zatoczce. - Podał Amy przemoczony szal. Jęknęła udręczona. Mama kupiła ten szal w Brukseli. Chociaż ceny były tam rozsądne, musieli ją przekonywać, aby zdecydowała się kupić coś dla siebie... - Mama nie mogła umrzeć! Przez całe życie szła za wojskiem. Jak mogła spaść z głupiego klifu? - Była mgła, a mama była zmęczona - powiedział łagodnie Haldoran. - Pośliznęła się na mokrej trawie, powiał wiatr... Wyspa potrafi być bardzo groźna dla tych, którzy jej dobrze nie znają. - Położył rękę na ramieniu Amy. Zdrętwiała. Dotykał jej w jakiś zły sposób. Ręka była ciężka, przesiąknięta chęcią posiadania. I mimo jego słów nie wierzyła, że mama mogłaby okazać się tak głupia i spaść z klifu. Spojrzała na lorda Haldorana. Chciała zaprotestować, ale połknęła słowa. Jeśli stało się

coś niedobrego, jego lordowska mość miał w tym swój poważny udział. - No już, kochanie. - Próbował otoczyć ją ramionami. - Nie martw się, Amy. Jesteśmy rodziną. Obiecuję, że niczego ci nie zabraknie. Odepchnęła go. - Idę do mojego pokoju. Po... potrzebuję samotności. - Dała upust palącym łzom. - Oczywiście - powiedział tym samym miękkim, współczującym, fałszywym głosem. Taka tragedia. Twoja matka była wspaniałą kobietą. Pamiętaj tylko, że zawsze będę się o ciebie troszczył. Wybiegła z pokoju, rozmyślnie zachowując się, jakby miała siedem, a nie jedenaście lat. Nie przerwała przedstawienia, póki nie dotarła do siebie, dwa piętra wyżej. Biegnąc zauważyła, że jeden ze służących jego lordowskiej mości podąża za nią. Służących było kilku, wszyscy twardzi, ponurzy i tak podobni do siebie, że przezwała ich trollami. W przeciwieństwie do zwykłych żołnierzy, których poznała w armii, trolle milczały i były nieprzyjazne. Po raz pierwszy uświadomiła sobie, że jeden z nich zawsze przebywał w pobliżu. Pilnował jej? Zatrzasnęła za sobą drzwi i przekręciła klucz w zamku, odcinając się od świata. Potem padła na łóżko, ukryła twarz w dłoniach i próbowała zdusić łkanie. Osiągnąwszy sukces, obróciła się na plecy i wbiła wzrok w sufit. Nie kwestionowała uczciwości lorda Haldorana. Był przecież przyjacielem i kuzynem matki. Ale tak naprawdę nie był bliską osobą, jak pułkownik Kenyon czy kapitan Wilding. A jeśli do tego jego lordowska mość kłamał mówiąc, że mama po nią posłała? Ciocia Anne omal nie zakazała jej jechać z nim, bo nie miał pisemnego potwierdzenia. Ale dlaczego lord Haldoran miałby się trudzić porwaniem? Nawet nie lubi dzieci. Intensywnie rozmyślała. Może chciał zmusić mamę do małżeństwa, jak w średniowiecznym romansie. Wprawdzie życie jest zupełnie inne, ale na świecie nie ma piękniejszej kobiety od mamy. Mężczyźni często dziwnie się zachowują w jej obecności. Niezależnie od przyczyny, jedna rzecz jest pewna. Musi uciec od tego człowieka i z jego domu oraz musi zrobić to szybko. Amy podeszła do okna. Za szybą wiał wiatr, padał deszcz, a ziemia znajdowała się bardzo daleko. Może jednak zrobić linę z prześcieradeł. Na szczęście zewnętrzne strony ścian mają wiele występów, będzie więc mogła odpocząć w razie konieczności. Ucieknie, gdy tylko sztorm ucichnie. A potem odnajdzie drogę do domu dziedzica. Może zastanie tam mamę. Zamknęła oczy odganiając ponownie napływające łzy. Mamo, proszę, bądź żywa.

38 Kiedy tylko poziom wody pozwolił im na przeprowadzenie łodzi przez tunel, opuścili jaskinię. Leżeli płasko na dnie. Michael odpychał się od nieregularnego sklepienia, wprawiając w ruch ich pływającą łupinę. Starli ze ścian chyba nawet najdrobniejsze kropelki wody, ale w końcu wyłonili się na zewnątrz. Noc była czarna jak smoła. Catherine czuła mrowienie karku. Czuła się jak mysz, która wynurza się z dziury obserwowanej przez głodnego kota. Ale nie usłyszeli ani krzyków, ani wystrzałów; Haldoran i jego ludzie albo wrócili na Skoal, albo skryli się gdzieś na noc. Zgodnie z przewidywaniami Michaela, sztorm już ucichł. Zanim jednak zdążył umocować wiosła w dulkach, w burtę uderzyła silna fala. Do łódki dostało się mnóstwo wody, która przemoczyła niedawno wysuszone ubrania. Michael zaczął pospiesznie wiosłować. Wkrótce łódka ustabilizowała się i odpłynęła od brzegu. - Patrz uważnie. W zatoce jest pełno skał - rzekł Michael. Skinęła głową i uklęknęła na dziobie, aby wypatrywać niebezpiecznych przeszkód. Michael, odwrócony do dziobu plecami, nie mógł ich zobaczyć. Catherine zdawała sobie sprawę, że brak jej jego wyjątkowej umiejętności widzenia w ciemnościach. Mknące chmury pokrywały większą część nieba, więc niewiele widziała. Zmrużyła oczy. Tuż przed nimi, na lewo, była jakaś jasna plama, nieregularność przypominająca pianę. - Odbij w prawo. Z lewej strony jest chyba skała podwodna. - W prawo - powtórzył. Łódka skręciła i po kilku uderzeniach wiosłem minęli częściowo wynurzoną skałę. Przestrzeń z przodu robiła wrażenie czystej. Catherine postanowiła wykorzystać tę okoliczność. Obróciła się i wylała trochę wody czerpakiem. Jak to dobrze, że przemytnicy zostawili wiadro. Gdy tylko wyszli z zatoki na otwarte morze, warunki przeprawy pogorszyły się. Sztorm pozostawił na kilwaterze wielkie fale, które zaciekle waliły w łódkę. Czy wśród tych fal i prądów Michael zdoła utrzymać kurs, rozmyślała ponuro Catherine. Pościg na Kości dowiódł jego fenomenalnego wyczucia kierunku i rozeznania w terenie, ale teraz otaczała ich woda, kanał, który Michael przekroczył tylko raz i to przy świetle dziennym. Z łatwością mogą ominąć Skoal i zaginąć na pełnym morzu. Odrzuciła ponure myśli. Nic przecież nie poradzi. Może jedynie obserwować i wylewać wodę. Amy podsypiała. Aby obserwować zmiany pogody, zostawiła uchylone okno.

Obudziła ją cisza, jaka nastała po sztormie. Nie gasiła przed snem świecy. W jej blasku zegar stojący na kominku wskazywał prawie drugą nad ranem. Doskonale. Podeszła do okna i wyjrzała na zewnątrz. Nadal wiał rześki wiatr, ale deszcz ustał. Wokół Ragnarök nie dostrzegła żadnego ruchu. Ściągnęła koszulę nocną i włożyła chłopięcy strój, którego używała podczas długich jazd na Półwyspie. Zabrała to ubranie na wypadek, gdyby przyszło jej wspinać się po klifach Skoal. Tymczasem wyrosła, więc spodnie były trochę ciasne. Ale powinny spełniać swoje zadanie. Ubrana,

ostrożnie

otworzyła

drzwi

i

wyjrzała

na

korytarz.

Zgodnie

z

przewidywaniami, jeden z trolli drzemał na podłodze w odległości niecałych czterech metrów od niej. Aby się wydostać, musiałaby nad nim przejść. Trzeba więc skorzystać z drogi przez okno. Ponownie zamknęła drzwi na klucz i wyciągnęła linę, którą wcześniej zrobiła z prześcieradeł. Jeden koniec przywiązała do łóżka, drugi wyrzuciła przez okno. Niemal sięgał ziemi. Wyszła przez okno i zaczęła opuszczać się na dół. Wiatr szarpał nią i kołysał na boki, ocierając o zimną, granitową fasadę. Nie bała się ani konnej jazdy, ani francuskich oddziałów, ale wysokość budziła w niej lekki niepokój. Opuszczając się, patrzyła z determinacją na ścianę. Póki nie spojrzy w dół, wszystko będzie w porządku. Nagle prześcieradła zaczęły się przecierać. Rękami wyczuła wibrację, a jej serduszko spazmatycznie zadrżało. Upadek z takiej wysokości sprawi, że zabije się. Spojrzała w dół. Jedna z belek znajdowała się zaledwie około dwóch metrów poniżej. Ostatnie włókna prześcieradła rozerwały się ze strasznym odgłosem. Korzystając z całej swej zwinności i siły skoczyła w kierunku wąskiej belki, modląc się, aby po wylądowaniu zdołała ustać na nogach. Przeprawa przez kanał była nie kończącym się koszmarem. Od czerpania wody Catherine bolały ręce, a oczy paliły od wysiłku związanego z wypatrywaniem przeszkód. Na szczęście wiatr rozwiał chmury, zza których wyjrzał księżyc w pełni. Jego zimne światło ukazało niewielką wysepkę po prawej stronie. Znajdowała się zbyt daleko, aby mogła im zagrażać, ale Catherine widziała teraz znacznie lepiej. Wysepki były często otoczone zdradliwymi, podwodnymi skałami. Kącikiem oka dostrzegła kipiel. - Ostro na lewo, teraz! Michael wykonał polecenie, jednak nie na tyle szybko, by uniknąć otarcia o wystrzępioną skalną pułapkę. Łódka zatrzęsła się i przechyliła na lewą burtę. Z hukiem

przeleciała nad nimi fala, zalewając oboje. Catherine starła wodę z oczu. - Teraz w prawo. Po kilku minutach wiosłowania opuścili niebezpieczny rejon. Wówczas Catherine zabrała się do czerpania wody. Skończywszy, zapytała: - Czy potrafisz, chociaż w przybliżeniu, ocenić, jak daleko jeszcze do Skoal? Michael puścił wiosła, pozwalając łodzi dryfować. Przez moment, nim chmury ponownie zakryły księżyc, dostrzegła, że jego ramiona opadają ze zmęczenia. - Moim zdaniem, niedaleko. Posłuchaj - odpowiedział. Nadstawiła uszu. Do dotychczasowych odgłosów nocy dołączył głęboki, tętniący pomruk. - Fala przybrzeżna. - Właśnie. - Wrócił do wiosłowania. - Nie myliłem się w ocenie. Wylądujemy na Małej Skoal, w pobliżu domu Haldorana. Ponownie obróciła się twarzą do dziobu i wbiła wzrok w ciemność. - Skąd, u diabła, możesz o tym wiedzieć? - Mówi mi to instynkt gołębia wracającego do domu, cecha przydatna żołnierzowi. Zawahała się. - Moje serce pragnęłoby od razu uwolnić Amy, ale głowa mówi, że najpierw powinniśmy pójść do zamku po pomoc. - Prawdopodobnie powinniśmy postąpić tak, jak radzi głowa. Jednak przekonanie kogoś, że Haldoran to nikczemnik, może potrwać. - W głosie Michaela pojawiły się nutki zawziętości. - Poza tym będzie bezpieczniejsza, jeśli spróbujemy odbić ją po cichu niż urządzając regularną bitwę. Miał rację. Jej zdaniem, obmierzły kuzyn Clive byłby zdolny skrzywdzić Amy z czystej złośliwości, gdyby uznał, że grozi mu porażka. Przełknęła z trudem ślinę. - A więc, naprzód na Ragnarök. Tym razem przebudzenie było łatwiejsze. Świat nadal spowijały ciemności, ale na niebie pojawiły się już pierwsze oznaki świtu. Obrócił głowę. Davin Penrose siedział koło łóżka. Twarz miał ściągniętą niepokojem. - Czy dawno posłałem po ciebie? - wyszeptał dziedzic. Uśmiech ulgi przebiegł przez twarz Davina. - Otrzymałem wiadomość zeszłego wieczoru, jakieś osiem godzin temu. Dobrze. Dziedzic obawiał się, że mogły minąć dni. - Gdzie jest Catherine? - Zniknęła - odparł ponuro konstabl. - Przeszukaliśmy wyspę, ale nie natrafiliśmy na

żaden ślad. Pielęgnowała cię panie dzień i noc. Mogła wybrać się na spóźniony spacer zeszłej nocy i spaść z klifu. To wielce prawdopodobne. - Nie! - Wiedząc, że dysponuje ograniczonymi siłami, dziedzic z uwagą dobierał słowa. - Clive porwał jej córkę i zaszantażował Catherine, nakazując jej, aby odesłała swego tak zwanego męża. Davin uniósł brwi. - Tak zwanego? - Jej prawdziwy mąż nie żyje. A ten to przyjaciel, kochanek czy coś w tym rodzaju wyjaśnił niecierpliwie dziedzic. - Wrócił zobaczyć się z Catherine. Clive dopadł ich we dwójkę i uwięził. Zamierzał zabrać ich na Kość i urządzić na nich polowanie niczym na kaczki. - Dobry Boże! - Davin zbladł. - Wczoraj, raz czy dwa, miałem wrażenie, że od strony Kości słychać strzały. Dziedzic zamknął oczy, próbując zapanować nad nieoczekiwanie wzburzonymi emocjami. Może jest już za późno. Catherine oszukała go, ale... polubił ją. - Skąd o tym wiesz panie? - zapytał konstabl. - Wszyscy gadali przy mnie, jakbym już nie żył. - Dziedzic wziął głęboki oddech, z wysiłkiem próbując uporządkować to, co trzeba powiedzieć. - Clive trzyma córkę Catherine w Ragnarök. Weź kilku członków straży i odbij ją. Nie wiem, czy Clive tam jest, ale zabierzcie ze sobą broń. Jest szalony i niebezpieczny. Po uwolnieniu dziecka, płyńcie na Kość i sprawdźcie, czy... Catherine i ten mężczyzna jeszcze żyją. Jeśli ona nie... - Dziedzic umilkł. Nie wątpiąc w prawdziwość wstrząsającej opowieści, Davin wstał. - Wyruszę, gdy tylko zbiorę sześciu mężczyzn. Najpierw Ragnarök, potem Kość. - Nie ufaj Clive'owi. - Nigdy mu nie ufałem. - Konstabl odwrócił się i wyszedł. Dziedzic zamknął oczy; nie chciał płakać. Jest starym człowiekiem i powinien przyzwyczaić się już do strat. Od strony Skoal żadne światło nie przenikało przez ciemność, ale o tej porze nocy było to normalne. W miarę zbliżania się do wyspy, Catherine wzmogła czujność. Wiedziała, że ostatni odcinek będzie najbardziej niebezpieczny. Prąd przybrał na sile, rzucał nimi to w tył, to w przód. Michael dyszał ciężko z wyczerpania, walcząc o utrzymanie łódki na właściwym kursie. Fale huczały coraz głośniej, czuli ich wibrację w kościach. Przed nimi pojawił się zarys wysepki. Ostrzegła Michaela, który zdążył ominąć niebezpieczny występ, ale zaciekły prąd porwał łódkę i rzucił na poszarpaną skałę. Wykrzyknęła kolejne ostrzeżenie. Nad nią górował kamienny szczyt,

niemal mogła go dotknąć. Michaelowi udało się w samą porę wypchnąć łódkę z zasięgu niosącej śmierć przeszkody. Księżyc wyjrzał zza chmur, oświetlając wodę przed nimi. - Brzeg znajduje się w odległości zaledwie dwustu metrów od nas! - wykrzyknęła. - Z odgłosu fal wnioskuję, że jest tam plaża, ale nie widzę otoczaków. - To dobrze - wydyszał. - Na południowym wybrzeżu Małej Skoal są właśnie takie plaże. Fale porwały łódkę i rzuciły nią w kierunku lądu. Byli na tyle blisko, że widzieli blade, zmienne linie rozbijających się o brzeg fal. Catherine zacisnęła dłonie na okrężnicy, przerażona prędkością, z jaką pędzili ku plaży. Była przekonana, że nie przeżyją tej dzikiej jazdy, ale przecież Michael mógł zrobić wszystko. Skupiła się więc na obserwacji. Zbyt późno dostrzegła skałę przyczajoną tuż pod powierzchnią. - Uwaga, na prawo! Michael próbował odsunąć łódkę, ale jedno z wioseł uderzyło w kamień i trzasnęło. - Trzymaj się mocno! - krzyknął. Pozbawiona kontroli łódka została rzucona w bok i uderzyła w kolejną skałę. Siła uderzenia omal nie wyrzuciła Catherine za burtę. Przez strzaskane deski dostawała się woda. Płynęli jednak zbyt szybko, aby zatonąć. Potężna fala szarpnięciem zdolnym przewrócić żołądek na drugą stronę uniosła ich w powietrze. Mieli wrażenie, że łódka zawisła tam na zawsze. A potem kolejna fala rzuciła ich na plażę. Łódka obróciła się do góry dnem, wyrzucając Catherine ze swego wnętrza. Zdradliwa cofająca się fala pociągnęła umęczoną kobietę z powrotem do morza, turlając na wszystkie strony po dnie. Bezradna tonęła, nie potrafiła się wyrwać żywiołowi... Nagle Michael schwycił ją i postawił na nogi. - Jesteśmy prawie na miejscu! Fale próbowały wciągnąć ich w odmęty, ale trzymał ją mocno. Jego chwyt stanowił jedyną pewną rzecz na tym wzburzonym świecie. Ostatni odcinek dłużył się bez końca. Musieli jeszcze pokonać niebezpieczny kamienisty stok, śliskie wodorosty, uderzające w nich fale. Nagle znaleźli się poza ich zasięgiem. Chwiejnie przeszli jeszcze kilkanaście kroków i padli na ziemię. Przylgnęli do siebie. Catherine miała wrażenie, że jej ciężko pracujące płuca wyrwą się z piesi. - Jesteś cała? - wydyszał Michael. Sprawdziła wszystkie bolące miejsca. - Przybyło mi trochę siniaków i żarliwe pragnienie, aby już nigdy więcej nie trafić na pokład.

Zachichotał zziajany. - Nieustraszona Catherine. - Nie - stwierdziła stanowczo. - Tchórzliwa, wyczerpana Catherine. - Jeszcze tylko kawałeczek musimy przejść. Z niechęcią wyzwoliła się z uścisku Michaela. W jego ramionach wszystko wydawało się łatwe. Gdy wstali, zobaczyła, że Michael zdołał zabrać ze sobą szablę przemytników i zwiniętą linę. Zaskakujące. - Poznajesz okolicę? - Ragnarök jest chyba niecały kilometr stąd. - Ściągnął golf i wycisnął z niego nadmiar wody, potem wyżął pozostałe części ubrania. - Bez trudu wdrapiemy się na to wzgórze i dotrzemy na miejsce. - A co potem? - zapytała wyżymając własny sweter. Uśmiechnął się. W ciemnościach jego zęby zabłysły biało jak u wilka. - A potem, moja droga, dzielnie ruszymy na smoka w jego własnej jamie. Davin potrzebował sporo czasu, aby obudzić garstkę najlepszych członków straży na wyspie. Zebrali się w stajniach zamkowych, gdzie rozdał strzelby i zwięźle wyjaśnił sytuację. Jego słowa zostały przyjęte rzeczowymi kiwnięciami głów. Wszyscy bez trudu uwierzyli w nikczemność Haldorana. Catherine i jej mąż - kimkolwiek był - wywarli przecież pozytywne wrażenie na wyspiarzach. Mężczyźni zaprzęgali konie do niskiego wozu, kiedy na podwórzu przed stajnią pojawił się dobrze ubrany nieznajomy. Davin uniósł pochodnię i spojrzał na obcego. - Kto zacz, u diabła? Przybysz uniósł brwi. - Życzę panu miłego dnia. Mężczyzna był wysoki, miał brązowawe włosy i dostojny głos. - Przepraszam, nie chciałem być nieuprzejmy - powiedział Davin - ale właśnie mieliśmy ruszać. Wynikły pewne kłopoty. Nieznajomy westchnął. - Jeśli są kłopoty, mój młodszy brat prawdopodobnie znajduje się w ich centrum. Co się stało? Brat? Davin przyjrzał się uważnie przybyszowi i dostrzegł wyraźne podobieństwo do mężczyzny znanego jako mąż Catherine Melbourne. Odpowiedział pytaniem na pytanie: - Kim pan jest i co tu robi o tej porze? - Nazywam się Ashburton, przyjechałem na Skoal zeszłej nocy. Przypuszczam, że na

wyspie jest mój brat. Znam dziedzica, a więc chciałem złożyć mu wizytę - wyjaśnił pokrótce dżentelmen. - Z uwagi na sztorm przypłynęliśmy bardzo późno i mój przewoźnik zaoferował mi nocleg u siebie. Obudziłem się wcześnie i postanowiłem wyjść na spacer. - Skoro pan tak mówi - stwierdził sucho Davin. Ashburton przeniósł wzrok na wóz. - Czy potrzebujecie pomocy w tej waszej wyprawie? Tak się składa, że mam przy sobie podróżny pistolet. Gość sprawiał wrażenie rozsądnego, a jeżeli jest bratem rzekomego męża Catherine, miał prawo pojechać z nimi. - Proszę wsiadać. Wyjaśnię wszystko, choć niewiele wiem, w drodze do Ragnarök. - Zmierzch bogów? - zapytał zdziwiony Ashburton. - Mam wielką nadzieję, że nie. - Gdy ich nieliczna ekspedycja gnała z pełną szybkością na Małą Skoal, Davin żywił nadzieję, że nazwa ta nie okaże się prorocza. Mimo zmęczenia Catherine niemal biegła do Ragnarök. O tej porze roku słońce wstawało wcześnie i na wschodzie niebo zaczęło się już rozjaśniać. Ostrożniejszy Michael powstrzymał ją, upewniwszy się, czy mogą skorzystać z każdej dostępnej osłony. Kiedy zbliżyli się do domu, zapytał szeptem: - Czy Haldoran mówił, gdzie trzyma Amy? Catherine usiłowała sobie przypomnieć. - Powiedział, że otrzymała jeden z najlepszych gościnnych pokoi z pięknym widokiem na morze. - Więc podejdźmy od strony oceanu i zobaczmy, czy zdołamy odkryć miejsce jej pobytu. Skradając się, okrążyli dom. Chociaż niebo pojaśniało, ciężkie cienie nadal ograniczały widoczność. Catherine przeszukała wzrokiem okna, zastanawiając się, czy matczyny instynkt zdoła zastąpić wzrok. Na tle ściany trzepotało coś długiego i jasnego. - Czy potrafisz domyślić się, co to jest? Spojrzawszy we wskazanym kierunku, wstrzymał oddech. - Wygląda jak lina zrobiona z prześcieradeł. A poniżej? - Chryste, myślę, że ta ciemna plama to Amy skulona na belce. Catherine krzyknęła, oderwała się od Michaela i podbiegła pod dom. - Amy, czy to ty? - Mama! - Ciemny kształt zamachał rękami. Przez koszmarną chwilę Catherine miała wrażenie, że córka zaraz spadnie. Potem dziewczynka ponownie przytuliła się do ściany. - U... ugrzęzłam tutaj. Michael podszedł do Catherine. - Nie podnoście głosu! - Miękko mówił dalej: - Amy, jestem pułkownikiem

Kenyonem. Nie jesteś ranna? - Nie, sir - dotarł do nich zduszony szept. - Próbowałam uciec. - Jesteś dzielną dziewczynką. Nie ruszaj się stamtąd. Wejdę po ciebie. - Jak to zrobisz? - zapytała Catherine ze ściśniętym gardłem. Michael rozwinął linę. - Wdrapię się na drzewo rosnące w rogu. Potem przerzucę pętlę przez kamienną podporę pod dachem i na linie zjadę do Amy. A następnie zabiorę nas na dół. - Odpiął szablę i położył ją na ziemi. Catherine patrzyła w górę. Ledwo mogła dostrzec Amy, nie mówiąc już o kamiennej podporze. Amy była tak blisko, a jednocześnie znajdowała się w tak wielkim niebezpieczeństwie. Sytuacja ta przyprawiała Catherine o niecodzienny dreszcz. - Bądź ostrożny - powiedziała przez zaciśnięte zęby. Dotknął przelotnie jej ramienia. - Zawsze jestem. Podszedł do drzewa i rozpoczął wspinanie. Catherine patrzyła na córkę, tak przerażona, że ledwie mogła oddychać. Chociaż w ustach Michaela plan ratunku przedstawiał się bardzo prosto, zdawała sobie sprawę z ryzyka. Lina może się zerwać, kamienna podpora może odpaść, ktoś może ich zobaczyć. Dwoje ukochanych ludzi było w niebezpieczeństwie, a ona nie mogła nic zrobić. Mogła się tylko modlić. Dziwny krzyk wyrwał Haldorana ze snu. Nie była to mewa ani inny przedstawiciel miejscowej fauny. Podszedł do okna. Świtało. Czas wstawać, zjeść śniadanie i wracać na Kość. Z niecierpliwością oczekiwał dalszego ciągu polowania. Kącikiem oka dostrzegł jakiś ruch. Postanowił przyjrzeć mu się dokładnie. Co, u diabła? Ciemny kształt brawurowo skoczył na ścianę, zatrzymując się w połowie drogi do ziemi. Kenyon! A na dole jest Catherine, jasny owal jej twarzy uniesiony ku górze. Niech to diabli! Nie tylko zdołali jakoś uciec z Kości, ale byli na tyle bezczelni, by przyjść do Ragnarök. Powoli nasilające się światło wstającego dnia ukazało drugą, mniejszą figurkę koło Kenyona, Amy. Wygląda na to, że bachor próbował ucieczki. Podobnie jak matka jest niegodna zaufania. Teraz i jej będzie się musiał pozbyć. Pociągnął sznurek dzwonka. Był już do połowy ubrany, gdy do pokoju wszedł zaspany Doyle.

- Zbierz ludzi, ubierzcie się i przynieście broń do frontowego holu. Teraz - warknął. Nadszedł czas zabijania. Michael wylądował na belce koło Amy. - Co się stało? - zapytał ją łagodnie. - Zrobiłam linę z prześcieradeł, ale pękła. - Wierzchem dłoni wytarła zabrudzoną buzię. - Zdołałam skoczyć na tę belkę, ale nie mogłam ani wejść na górę, ani zejść na dół. - Długo tu jesteś? - Od zawsze! - Głosik Amy zadrżał. - Zeszłej nocy lord Haldoran powiedział, że mama nie żyje, więc postanowiłam uciec i dowiedzieć się, czy mówił prawdę. Łajdak. Michael wymruczał przekleństwo, którego nie powinien używać przy dziecku. Haldoran musi być w domu, co czyni rozgrywkę jeszcze bardziej niebezpieczną. - Jak sama widzisz, kłamał - powiedział, starając się ukryć niepokój. - Za to, co powiedział mogłabym go zabić! - W jej głosie nie było nic dziecinnego. - Uczynię wszystko, co w mojej mocy, aby to za ciebie zrobić. - Dlaczego jest pan z mamą? - zapytała, gdy sprawdzał linę. Michael pospiesznie wymyślił odpowiedź zawierającą zmodyfikowaną prawdę. - Twoją mamę niepokoiły odwiedziny na Skoal. Jesteśmy przyjaciółmi, więc poprosiła mnie, abym jej towarzyszył. Amy przyjęła wyjaśnienie bez słowa komentarza. - Wejdź mi na barana - polecił. - W ten sposób najszybciej dotrzemy na ziemię, ale to będzie trochę straszne. Nie boisz się? Gwałtownie zaprzeczyła główką. - Mogę zrobić wszystko, byle tylko znaleźć się na dole. Z uśmiechem obrócił się i przykucnął tak, by zdołała mu wejść na plecy. Chociaż jej drobne ciałko było lodowato zimne, szczelnie owinęła wokół niego ręce i nogi. - Gotowa? - zapytał. - Tak, proszę pana. Zszedł z belki z Amy przyczepioną do niego jak małpka. Smagał ich wiatr, kołysząc liną, a ciężar dziewczynki dodatkowo utrudniał mu utrzymanie równowagi. Powolne schodzenie stało się sprawdzianem siły, której źródło zostało istotnie nadszarpnięte podczas dni niemal nieprzerwanego wysiłku. Najpierw jedna ręka. Potem następna. Jeśli będzie schodził łagodnie, Amy nie odpadnie. Gdy jego stopy dotknęły gruntu, ręce miał otarte do żywego mięsa, a ramiona drżały mu z wysiłku.

- Mama! - Amy zeskoczyła i rzuciła się w ramiona płaczącej matki. Michael oparł się o ścianę i obserwując ich powitanie gwałtownie łapał powietrze. Jak by to było doświadczyć takiej czułej miłości? Miał nadzieję, że Amy zdaje sobie sprawę z własnego szczęścia. Chyba była go świadoma. Podniósł szablę. - Czas na nas. Haldoran jest tutaj, musimy się wymknąć niepostrzeżenie. - Tak, pułkowniku. - Amy z szerokim uśmiechem obróciła się do niego, nie wypuszczając ręki matki. Twarz Catherine jaśniała. Prowadząc swoje podopieczne, nawet Michael dał upust nadziei. Za kilka minut będą bezpieczni. Jeszcze tylko kilka minut...

39 Chociaż w promieniach wstającego słońca wszystko było dobrze widoczne, Michael nie zawracał sobie głowy szukaniem kryjówek. Większe znaczenie miała szybkość. Gdy przejdą Szyję i dotrą na Wielką Skoal, znikną w skarłowaciałych krzewach. Ale zanim się tam znajdą, wystawieni będą na niebezpieczeństwo. W ręku niósł szablę. Miał nadzieję, że nie będzie musiał jej użyć. Odgłos rozbijających się fal był sygnałem, że są już blisko grobli. - Amy, czy szłaś tędy, gdy Haldoran prowadził cię do swego domu? - spytał Michael. Zrobiła minkę. - To wąska i przerażająca Szyja. Cieszę się, że jest dość jasno i widać drogę. - Więc wiesz, że musisz być ostrożna. - Wiem. - Mocniej ścisnęła rękę matki. - Nie lubię znajdować się zbyt wysoko. Catherine uśmiechnęła się. - Ja też nie, kochanie. - Więc macie szczęście, gdyż unikniecie przechodzenia przez Szyję - usłyszały leniwe słowa. W zaroślach po obu stronach traktu nastąpiły jakieś gwałtowne ruchy. Po chwili na drodze pojawiło się pięciu mężczyzn. Ich buńczuczne miny wyrażały pewność siebie. Haldoran i Doyle znajdowali się na lewo od uciekinierów, pozostali trzej skazańcy byli bezpośrednio przed nimi, zagradzając wejście na groblę. Wiedząc, że musi zacząć działać natychmiast, Michael skoczył na skazańców stojących bezpośrednio przed nimi. Uderzeniem szabli trafił w dłoń trzymającą wycelowany pistolet. Ręka należała do mężczyzny, któremu podczas pierwszego spotkania złamał szczękę. Nie zwalniając ataku, zawirował i ciął drugiego przeciwnika w ramię. Kiedy ten zatoczył się do tyłu, Michael uwolnił ostrze i skierował je ku trzeciemu, zatapiając głęboko w udzie napastnika. Gdy tylko ofiara padła na ziemię, wykrzyknął: - Biegnijcie! Catherine i Amy rzuciły się w wyrwę wyrąbaną przez Michaela i popędziły w kierunku Szyi. Nie tracąc czasu na odprowadzanie ich wzrokiem, obrócił się twarzą do przeciwników. Raniona trójka nie doszła jeszcze do siebie, ale Doyle mierzył w Michaela ze strzelby. Jego oczy błyszczały żądzą mordu. Gdy broń miała wypalić, Haldoran płazem swej szabli uderzył w lufę. Kula trafiła w ziemię, nie czyniąc nikomu krzywdy.

- Nie zabijaj go! - nakazał. - Sam chcę to zrobić. Z uniesioną szablą, gotową do zadania ciosu, postąpił do przodu. Światło wczesnego poranka odbijało się od wspaniałego saraceńskiego ostrza, które już raz skierował przeciw Michaelowi. - Punkt dla ciebie, Kenyon. Zaatakowałeś tak szybko jak ja, kiedy złapałem ciebie i Catherine w sypialni dziedzica. Powinienem zapamiętać taktykę. - Gdybyś nie był amatorem, pamiętałbyś. - Michael stanął plecami do grobli, obserwując przeciwnika jak jastrząb. Oczy zdradzą moment i kierunek ataku. Haldoran zachmurzył się. - Chciałbym się z tobą zabawić, ale niestety muszę cię zabić szybko, by złapać Catherine i jej córkę. - Jeśli chcesz je mieć, będziesz musiał przejść po moim trupie - stwierdził bezbarwnie Michael. - A to może się okazać trudniejsze, niż przypuszczasz. - Mylisz się. - Haldoran, którego oczy błyszczały, wszedł lekko na Szyję. - Pokonałem cię już raz, choć byłeś wypoczęty. Prowokowałeś mnie mówiąc, że pozwoliłeś mi wygrać. Doskonale o tym wiem. Tym razem jednak nikt nie poda w wątpliwość mojego zwycięstwa. Z prędkością błyskawicy zrobił gwałtowny wypad. Ostrzeżony błyskiem w oku przeciwnika, Michael odparował cios. Zmęczenie przytępiło jego refleks i z ledwością zdążył zablokować uderzenie. Haldoran odpowiedział serią brutalnych, potężnych ciosów. W promieniach wstającego słońca ostrze błyszczało krwisto. Omal nie przedarło się przez linię obrony przeciwnika. Michael cofnął się. - Marna ta twoja szabla. Gdzie ją znalazłeś? - zapytał szyderczo Haldoran. - W grocie przemytników. To standardowa broń marynarska - wysapał Michael. Prawdziwy żołnierz nie potrzebuje wyrafinowanej szabli. Haldoran uderzył. Michael odparował cios. W tym momencie przyszedł mu z pomocą wiatr, który wytrącił napastnika z równowagi. Michael wykorzystał krótką przerwę i obejrzał się. Catherine i Amy zniknęły. Z olbrzymią ulgą ponownie skierował uwagę na wroga. Wyczerpanie przytępiło jego bystrość, szybkość, a nawet chęć przeżycia. Pozostały mu tylko umiejętności udoskonalone w najtwardszej ze szkół. Nie kończące się ćwiczenia, więcej potyczek i bitew, niż mógł zapamiętać, nauczyły go zadawać ciosy, odparowywać, robić wypady, nawet wówczas, gdy szabla sprawiała wrażenie zbyt ciężkiej, aby ją podnieść, a mięśnie drżały ze zmęczenia. Walczyli w ponurej ciszy, szczęk ostrzy przebijał się przez ryk fal i sporadyczne

krzyki mew. Obaj ociekali potem. Chociaż Haldoran bez przerwy znajdował się o włos od zadania śmiertelnego ciosu, ani razu do końca nie osiągnął sukcesu. W jakiś dziwny do pojęcia sposób zmęczone ramię Michaela odparowywało cięcia, a jego ciężkie jak z ołowiu nogi wycofywały się przed kolejnym atakiem. Skromne osiągnięcia nie satysfakcjonowały Michaela. Nie wygra tej bitwy. Nawet jeśli jakimś cudem pokona Haldorana, zastrzelą go czekający na koniec walki skazańcy. Jednak każda kolejna chwila przedłużającej się potyczki dawała Catherine i Amy więcej czasu na ucieczkę. Cofnął się jeszcze jeden krok. - Niech cię diabli, stój! - burknął Haldoran. - Walcz jak dżentelmen, jeśli umiesz. Odpowiedź wymagała wielkiego wysiłku. - Potrafię walczyć jak żołnierz tylko po to, aby wygrać. Wściekły Haldoran ruszył do ataku. Ostry niczym brzytwa koniuszek saraceńskiego ostrza drasnął Michaela w przedramię, przecinając gruby sweter i szukając stanowiącego o życiu lub śmierci miejsca. Michael pospiesznie się cofnął i... jego prawa pięta trafiła w pustkę. Szyja na tym odcinku była wyjątkowo wąska; gdyby chciał postawić nogę, już by było po nim. Niczym akrobata wykonał skręt w lewo. To posunięcie uratowało go przed spadnięciem z klifu, ale przewrócił się tuż przy krawędzi przepaści. Na twarz Haldorana wypełzł uśmiech pełen nikczemnej radości. - Zmów modlitwę, Kenyon. - Pchnął w kierunku gardła Michaela. W ostatniej chwili Michael uniósł broń i zablokował cios. Saraceńskie ostrze z brzękiem uderzyło w marynarską szablę i przepołowiło gorszy metal. Większa część ostrza poleciała w dal; w ręku Michaela została rękojeść i poszarpany stalowy kikut. Pogodził się z nadejściem końca, ale wy trenowane ciało nie potrafiło się poddać. Lewą ręką chwycił garść kamyków i rzucił je w twarz wroga. Haldoran zaklął i odskoczył do tyłu, zakrywając oczy. W tym momencie Michael kopnął w nogi przeciwnika. Haldoran upadł na bok, a Michael uniósł się na kolana i uderzył w jego dłoń trzymającą rękojeść ogryzkiem szabli, przecinając ścięgna. Haldoran zawył i wypuścił broń. Na jego twarzy po raz pierwszy malował się strach. Rycząc jak ranne zwierzę, kopnął Michaela w rękę wytrącając mu złamaną szablę. Potem zanurkował do przodu i zacisnął zdrową dłoń na jego gardle. Zaczęły się gorączkowe zapasy. Tarzali się w różne strony nad przepaścią. Ale równowaga sił załamywała się. Michaela ogarnęła szaleńcza dzikość, silniejsza niż wyczerpanie oraz strach, i poniosła go w miejsce, gdzie istniało tylko działanie. Nieubłaganie

pchał Haldorana w kierunku klifu. Gdy ich złączone ciała toczyły się do brzegu przepaści, Michael spojrzał w oczy przeciwnika; zobaczył w nich rosnące przerażenie. - Amateur - plunął, a potem gwałtownym ruchem uwolnił się z uścisku Haldorana, przetaczając go jeszcze bliżej krawędzi. Haldoran chwycił Michaela, szukając podpory albo próbując zabrać go ze sobą na spotkanie śmierci, ale Michael uderzył brzegiem dłoni w nadgarstek tamtego. Wciąż desperacko przebierając palcami, Haldoran wyleciał w powietrze. Całą drogę na dół krzyczał, jego przerażenie odbijało się echem od klifów i wzgórz, aż krzyk umilkł, zwiastując przerażające zakończenie. Michael odniósł zwycięstwo, ale tylko do pewnego stopnia. Kiedy uniósłszy głowę, zobaczył wycelowane w siebie lufy karabinów, zrozumiał, że i jego koniec wreszcie nadszedł. Przynajmniej umierał dla sprawy. Żyj długo Catherine, i żyj dobrze. Kiedy osiągnęły przeciwny koniec Szyi, Catherine z córką schowały się w zaroślach. Opadły na kolana i ciężko łapały powietrze. Catherine ostrożnie rozsunęła gałęzie, aby mogły obserwować przebieg wydarzeń. Posłyszały kolejne strzały. Czy to dobry znak, czy też oznaczały przegraną Michaela? Widząc, jak Haldoran naciera na Michaela, Catherine wstrzymała oddech. Gdy Michael odparował cios, Amy szepnęła: - Czy pułkownik Kenyon wygra? - Nie wiem. To wspaniały szermierz, ale od wielu dni dokonuje nadludzkich wyczynów. Jest wyczerpany, a Haldoran wypoczęty. - Catherine zadrżała na widok ostrza szabli kuzyna zmierzającej w kierunku brzucha Michaela. Michael z ledwością uniknął ciosu i ponownie się cofnął. Walczący znajdowali się teraz w połowie grobli. Dwóch służących Haldorana podążało za nimi w bezpiecznej odległości z bronią gotową do strzału. Po twarzy Catherine toczyły się łzy. Nie była tego świadoma. - Musimy odejść. Gdy walka się skończy, zbóje Haldorana, niezależnie kto wygra, przyjdą po nas - powiedziała z bólem w głosie. - Nazwałam ich trollami. Są okropni. - Amy wykrzywiła buzię z odrazą. - Mamo, nie możemy opuścić pułkownika Kenyona. - Musimy, kochanie, w przeciwnym razie jego poświęcenie pójdzie na marne. - Nie pójdzie - odparła beznamiętnie Amy. - Wiesz, jak dobrze rzucam. Myślę, że zdołam stąd trafić trolla. Catherine spojrzała na córkę. W oczach dziewczynki zapaliło się wojownicze światło.

Nigdy bardziej nie przypominała ojca. Faktem też było, że zadziorna pociecha demonstrowała doskonałe rzuty podczas gry w krykieta. Jako matka Catherine gotowa była uczynić wszystko, aby ochronić dziecko. Ale honor i lojalność także były ważne. Ogarnął ją fatalistyczny spokój. Jeśli odejdą nie zrobiwszy, co w ich mocy, aby pomóc Michaelowi, żadna z nich nie zdoła sobie tego wybaczyć. - A więc zbierzmy trochę kamieni. Na Skoal ich nie brakowało. Zgromadziły spory zapas, a potem z napięciem obserwowały pojedynek. Catherine ostrzegawczo położyła rękę na ramieniu córki. - Jeśli Michael... zginie, będziemy musiały pobiec w prawo, zejść ze wzgórza. Tam jest wystarczająco dużo krzewów, abyśmy mogły znaleźć kryjówkę. Jeśli będziemy miały odrobinę szczęścia, Haldoran będzie nas szukał wzdłuż drogi. Amy zważyła w dłoni jeden z kamieni. - A w przypadku zwycięstwa pułkownika będziemy przygotowane na przyjęcie trolli. Catherine krzyknęła udręczona, gdy Michael upadł, a jego szabla pękła. W trakcie walki wręcz pojawił się przerażający moment, kiedy obaj byli bliscy zsunięcia się z grobli. A potem nagle Haldoran leciał w dół, przecinając powietrze, aż roztrzaskał się o nielitościwe, szarpane falami skały. Zapadła absolutna cisza, przerywana tylko odgłosami odwiecznego wiatru i krzykami mew. Po chwili Amy z szerokim zamachem rzuciła kamień. Pocisk z dużą siłą trafił Doyle'a w policzek, zanim ten zdążył wystrzelić. Mężczyzna ryknął, szarpnął strzelbą i fontanna ziemi trysnęła o dobry metr od Michaela. Teraz Catherine rzuciła kamień. Odbiwszy się od podłoża, trafił w kolano drugiego trolla, który właśnie kierował lufę w stronę Michaela. Chociaż uderzenie nie było przesadnie silne, wystarczyło, aby kula nie trafiła w cel. Michael na czworakach rozpoczął mozolny odwrót na Wielką Skoal, trzymając się nisko przy ziemi, żeby zejść z toru pocisków. Za plecami Catherine rozległ się turkot kół pędzącego wozu. Któż się wybiera na Małą Skoal o tej porze, i z takim pośpiechem? Spojrzawszy do tyłu, zobaczyła kilku mężczyzn zmierzających wozem ku Szyi. Ponownie przeniosła wzrok na groblę, chciała sprawdzić, czy Michael dotarł w bezpiecznie miejsce. Zaporowy ogień kamieni tak oszołomił trzech rannych mężczyzn, że nie stanowili już zagrożenia. Doyle, twardszy i bardziej zdeterminowany, padł na ziemię za wielką skałą. Ze swego miejsca Catherine dostrzegała tylko lufę karabinu namierzającą Michaela. Dobry Boże, przecież wyszedłszy cało z tylu opresji, nie może zginąć teraz, nie może. Wóz się zatrzymał. Odgłos strzału przetoczył się przez wzgórza. Karabin Doyle'a

wykonał gwałtowny ruch, a ciało strzelca wyleciało zza skały; z jego skroni ciekła krew. Ktoś zawołał głębokim głosem: - Jeśli reszta was chce zobaczyć następny świt, musi natychmiast rzucić broń! Niemal niezdolna do dziwienia się czemukolwiek, Catherine spojrzała w górę i zobaczyła Davina Penrose'a stojącego na wozie. Do tej pory nie zdawała sobie sprawy, jak władczy potrafi być konstabl. Bardzo w tym przypominał ich wspólnego dziadka. - Dzięki ci, Boże - wyszeptała. - Och, dzięki. - Wstała i na drżących nogach wyszła spomiędzy krzaków, z Amy przy boku. - Michael? Słaniając się, wstał i przeszedł te ostatnie kilka kroków dzielące go od Wielkiej Skoal. Był mokry, wymiętoszony, nie ogolony, a mimo to przedstawiał najpiękniejszy widok, jaki można sobie wymarzyć. Objęła go z oczami pełnymi łez ulgi. Żył. - Dokonaliśmy tego. - Przez moment i on ją ściskał, a potem wypuścił. - Przyjęliśmy wyzwanie Napoleona ze Skoal i pokonaliśmy go. - Nie my. Ty. - Odchyliła głowę. Tyle rzeczy chciała powiedzieć, że nie wiedziała, od czego zacząć. Zbliżali się już ich wybawcy - chwila na rozmowę przeminęła. Wyspiarze ruszyli pojmać służących Haldorana, ale Davin, wraz z wysokim, modnie ubrany nieznajomym, podszedł prosto do sponiewieranej grupki zbiegów. - Co ci się stało w rękę, Michaelu? - spytał towarzysz konstabla. Umęczony Michael skierował wzrok na przesiąknięty szkarłatem rękaw. - Haldoran musiał ciąć głębiej, niż przypuszczałem. Ostrze jego szabli było tak ostre, że nawet nie poczułem. - Zmarszczył brwi. - Stephenie, co, u diabła, robisz tutaj? Stephen. Catherine przyglądała mu się z zainteresowaniem. Nosząc to imię i mając taką twarz, musi być bratem Michaela. - Za sprawą twojej tajemniczej notatki postanowiłem zobaczyć, co się tu dzieje - rzekł książę. - Z niepokojem patrzył na zakrwawiony rękaw. - Czy nie powinieneś czegoś z tym zrobić? - Jeśli poświęci pan muszkę, zabandażuję ranę - powiedziała do księcia Catherine. Bez słowa rozwiązał śnieżnobiały płócienny pasek. Po raz, jak się wydawało, tysięczny, przystąpiła do opatrywania Michaela. Na jego twarzy pojawił się zmęczony uśmiech. - Stephenie, pozwól przedstawić sobie Catherine i Amy Melbourne. Pierwsza jest nadzwyczajną pielęgniarką, a druga mistrzynią w miotaniu. Masz niesamowitą rękę, Amy. Twój ojciec byłby z ciebie dumny.

Dziewczynka uśmiechnęła się radośnie. Catherine zawiązała końce zaimprowizowanego opatrunku. - Davinie, nigdy niczyja obecność tak bardzo mnie nie ucieszyła. Skąd ci przyszło do głowy przybyć tutaj w najbardziej odpowiednim momencie? - Dziedzic sporo słyszał, gdy leżał półprzytomny - wyjaśnił konstabl. - Przed świtem ocknął się na tyle, że zdołał mi powiedzieć, co się dzieje. - Aż tak mu się polepszyło? Niebiosom niech będą dzięki. - Catherine otoczyła Amy ramieniem. Davin obdarzył Michaela zimnym spojrzeniem. - Dziedzic powiedział, że nie jesteś Colinem Melbourne. Skoro ten człowiek jest twoim bratem, przypuszczam, że nosisz nazwisko Ashburton. - Nazywam się Michael Kenyon. Ashburton to tytuł Stephena. Davin osłupiał. - Jak książę Ashburton? - Tak - przyznał książę. - Ale proszę tak nie patrzeć. Prawie nigdy nie gryzę. Michael westchnął i przeczesał ręką zmierzwione włosy. - Przykro mi z powodu oszustwa, Davinie. Wierz mi albo nie, ale naprawdę jestem żołnierzem. Zaprzyjaźniliśmy się z Catherine w armii i dlatego poprosiła mnie o towarzyszenie jej na Skoal. Zanim Catherine zdołała cokolwiek powiedzieć, odezwał się książę. - Zamiast prowadzić tutaj rozmowę, powinniśmy zabrać tych biedaków do zamku, póki ponownie się nie rozpada. Dziedzic na pewno z niecierpliwością oczekuje nowin. - Właściwa uwaga - mruknął Michael. Chwiał się na nogach. Catherine chciała podejść do niego, ale podtrzymała go ręka Stephena i to brat pomógł mu wejść na wóz. Przez całą powrotną drogę Michael leżał płasko na deskach. Twarz miał poszarzałą, a oczy zamknięte. Catherine, niemal równie wyczerpana, siedziała oparta o deski wozu, tuląc do siebie Amy. Przyciszonym głosem opowiedziała córeczce o wszystkim, nie pomijając tego, że to Haldoran zamordował Colina. Amy przyjęła te wiadomości z kamienną twarzą. Skomentowała je krótką uwagą: - Żałuję, że sama nie zabiłam lorda Haldorana. Resztę podróży przebyła wtulona w matkę. Catherine westchnęła. Mimo wszelkich przeciwności ocaleli. Ale spod warstwy ulgi przebijało ponure pragnienie, aby nie musiała stawiać czoła dziadkowi.

40 Kiedy wprowadzono ich do sypialni, dziedzic spoczywał wsparty o poduszki i bardziej przypominał dawnego siebie. - A więc, zdążyłeś na czas, Davinie. Dobra robota. - Przeniósł spojrzenie na księcia. Ashburton, co, u diabła, tutaj robisz? - Przechodziłem w pobliżu - wymruczał książę z rozbawieniem w oczach. - Traktuj mnie tak, jakbym był muchą na ścianie. Wziąwszy słowa księcia za dobrą monetę, dziedzic z uwagą wysłuchał zwięzłego sprawozdania Davina. Gdy konstabl skończył, Catherine odezwała się niepewnie: - Nie wiem, czy jestem tu mile widziana, dziadku, ale ogromnie się cieszę, że jest ci lepiej. - Popchnęła córkę do przodu. - To twoja prawnuczka Amy. Dziedzic spojrzał na dziewczynkę spode łba. - Nosisz spodnie jak twoja niecna matka. I wyglądasz jak ona. Czy jesteś równie uparta? Amy uniosła podbródek. - Bardziej. - Więc chyba się dogadamy. Chodźcie tutaj obydwie. Przepełniona ulgą Catherine podeszła do dziadka i pocałowała go. - Ogromnie mi przykro z powodu tego oszustwa. Dziedzic poklepał ją niezgrabnie po ręce, a potem przyjrzał się badawczo Amy. Skinąwszy głową z aprobatą, przeniósł wzrok na Michaela, opierającego się ze zmęczenia o ścianę. - Skoro nie jesteś Colinem Melbourne, kim, u diabła, jesteś? - Michael Kenyon, poprzednio z dziewięćdziesiątego piątego regimentu strzelców. - Jest również pułkownikiem Kenyonem ze sto piątego - dodała Amy, nie chcąc, aby ta istotna informacja została pominięta. - I moim jedynym bratem - uzupełnił książę. Nastroszone brwi dziedzica uniosły się w górę, zanim odparował: - Niech będzie nawet generałem, ale lord Michael skompromitował moją wnuczkę. Michael spojrzał przelotnie na Catherine. - Niestety. Nie podobało jej się zredukowanie wszystkiego, co się między nimi wydarzyło, do słowa „skompromitowana”.

- Dziadku, jestem dwudziestoośmioletnią wdową, nie panienką z pensji. Cała wina leży po mojej stronie. Pan Harwell powiedział, że nie zostawisz Skoal samotnej kobiecie. Colin niedawno umarł, więc poprosiłam Michaela, aby udawał mego męża. Bardzo niechętnie zgodził się uczestniczyć w oszustwie. Musiałam go błagać o pomoc. Zawsze postępował honorowo. - Byłem mniej niechętny, niż twierdzi Catherine - powiedział beznamiętnie Michael. Kiedy uratowała mi życie pod Waterloo, obiecałem, że spełnię każdą jej prośbę. Oświadczenie Michaela w najmniejszym stopniu nie odwoływało się do pobudek wypływających z miłości. Catherine zastanawiała się, do czego to zmierza. Dziedzic westchnął. - Harwell mówił prawdę. Nie chciałem zostawiać Skoal w rękach samotnej kobiety. Jednak teraz, gdy cię poznałem, wiem, że dobrze zadbasz o wyspę. - Uśmiechnął się kwaśno. - Poza tym, po śmierci Clive'a, nie mam innego wyboru. Nigdy nie podobał mi się pomysł uczynienia go dziedzicem. Powinienem postępować zgodnie z tym, co podpowiadał mi instynkt. - Spojrzał na Amy. - Pewnego dnia i ty możesz zostać panią na Skoal; jeśli twoja matka nie będzie miała syna. Wówczas upór ci się przyda. Catherine zaczerpnęła powietrza, oszołomiona faktem, że mimo wszystko dziadek zamierza ustanowić ją swoją następczynią. Nawet jeśli Michael jej nie zechce, ona i Amy zyskają niezależność, spory dochód i honorową pozycję w świecie. Wyjrzała przez okno na dziki, osmagany wiatrem krajobraz wyspy. Pani na Skoal. Oszukiwała, aby osiągnąć ten ceł, więc zwycięstwo smakuje gorzko. Nadszedł czas poprawy. Skoro inne wdowy potrafią radzić sobie z opieką nad dzieckiem bez dziedzicznej wyspy, ona też może. Ponownie popatrzyła na dziadka. - Haldoran mówił mi, że Davin jest synem Haralda. Czy to prawda? Ponura cisza zapadła w pokoju. Davin zesztywniał, a dziedzic wziął głęboki oddech. - Tak, to prawda. Na wyspie jest to tajemnica poliszynela. - Masz więc inny wybór - oblizała wyschnięte wargi. - To Davin powinien zostać twoim następcą. Zna i kocha każdy centymetr wyspy. On jest prawdziwym spadkobiercą wiekowych tradycji Skoal. Postąpiłabym źle, zagarniając dla siebie coś, co należy się jemu. Spojrzała na córkę. - Myślę, że Amy zgodzi się ze mną. Amy w milczeniu skinęła główką. Dziadek zacisnął ręce na kołdrze. - Rozważałem to, ale przecież Davin jest bękartem. - Lordzie Skoal, odczuwa pan wielką dumę z powodu swych przodków wikingów -

odezwał się nieoczekiwanie Michael. - Zwyczaje ludów Północy różniły się od tych, które obowiązywały w południowej Europie. Wilhelm Zdobywca miał w sobie nordycką krew. Jego rodziców nie łączyły więzy małżeńskie, zwano go więc również Wilhelmem Bękartem. A mimo to był wielkim wojownikiem i królem. - Oczy Michaela zwęziły się. - Czemu dwudziesty siódmy dziedzic Skoal nie ma zrobić tego, co uważa za słuszne, tylko z powodu skostniałych angielskich zasad? Catherine w duszy przyznała mu pełną rację. Michael stanowił żywy przykład tego, że wątpliwe pochodzenie nie jest miarą wartości mężczyzny. - Może nawet uda się sprawić, aby pan Penrose uzyskał tytuł. Książę regent ma wobec mnie dług wdzięczności - dodał Ashburton. W przeciągającej się ciszy dziedzic bębnił palcami o łóżko. W końcu zachichotał zgryźliwie. - Macie rację. Niech będzie Davin. Dochował się już synów, więc nawet jeśli postanowi wybrać ciekawsze miejsce, nie będę się musiał martwić. Davin zachłysnął się powietrzem. Jego twarz poszarzała, a w oczach pojawiło się zdziwienie człowieka, który otrzymał coś, czego nigdy nie oczekiwał ani nawet nie ośmielił się mieć na to nadziei. - Nie oczekiwałem od pana niczego, milordzie, nawet uznania mej krwi. - Wiem. Między innymi z tego powodu wzbudziłeś mój szacunek dla siebie - rzekł gburowato dziedzic. - Wiernie służyłeś nie tylko mnie, ale również wyspie. Nie usłyszałem od ciebie słowa skargi, niechęci. Kiedy nadejdzie czas, będziesz dobrym dziedzicem, ale musisz zacząć pracować nad swoim temperamentem. Kierowanie się wyłącznie rozsądkiem nie wyjdzie ci na dobre. Catherine roześmiała się. - Jestem pewna, że o to nie musisz się kłopotać, dziadku. Spojrzał na nią. - Nie zamierzam przyjmować żadnych uwag z twej strony, panienko. Postąpiłaś haniebnie. Teraz pozostaje ci tylko jedno, wyjść za Kenyona. Spoważniała. Przeniosła wzrok na Michaela. Na jego twarzy nie pojawiła się żadna reakcja na obraźliwe oświadczenie dziedzica. - Od śmierci Colina minęły zaledwie trzy miesiące - zaczęła niepewnie. - Rozważanie powtórnego związku jest w tej chwili bardzo niestosowne. - Zbyt szybkie małżeństwo jest mniej skandaliczne niż to, co robisz - warknął dziedzic. - Kenyon? - Oczywiście nie cofnę się przed wypełnieniem obowiązku - odparł bez wyrazu

Michael. - Jednak nie wiem, czy Catherine i jej córka zaakceptują taki układ. - Catherine się zgodzi. Kobieta potrzebuje męża, aby trzymał ją w karbach. Ona stanowi tego dobry przykład. Jeśli potrafisz dowodzić regimentem, przypuszczam, że i z nią sobie poradzisz. Catherine, czy zamierzasz zaprzeć się jak muł, czy też postąpić, jak przystoi uczciwej kobiecie? Zagryzła dolną wargę. Wszystko wypadło źle. Ale jednocześnie właśnie tego desperacko pragnęła. Zrobi chyba dobrze, godząc się na zaręczyny. Zawsze można je zerwać. Spojrzała na córkę. - Czy zaakceptujesz Michaela jako swego ojczyma? - Jeśli nie wyjdziesz za kogoś, takie potwory jak lord Haldoran wciąż będą cię prześladować. - Amy przez chwilę krytycznie przyglądała się Michaelowi, a następnie uśmiechnęła się. - Stawiam cię ponad wszystkimi innymi, wyłączywszy wujka Charlesa, ale on już ożenił się z ciocią Anne. Możesz być moim ojczymem. - Bardzo mi pochlebiasz - odparł poważnie Michael. Catherine poczuła suchość w gardle. - Więc... ja się zgadzam, jeśli ty też. - Załatwione - stwierdził dziedzic. - Podejdźcie tu oboje, a ja przeprowadzę ceremonię. Davin, Ashburton, będziecie świadkami. Catherine opadła szczęka. - Nie możemy się pobrać bez wcześniejszych zapowiedzi i udziału pastora. Dziadek uśmiechnął się przebiegle. - Dziedzic Skoal ma prawo udzielać ślubów, a biorąc pod uwagę występek, którego się dopuściłaś, im wcześniej zostaniecie połączeni, tym lepiej. Za szybko! Ale Michael już podchodził do dziedzica. Oszołomiona dołączyła do niego. W ostatniej próbie przerwania tego szaleństwa, powiedziała niepewnie: - Nie mamy obrączek. Książę natychmiast zdjął pierścień z małego palca i podał go Michaelowi. - To się da łatwo naprawić. Dziedzic schwycił zziębniętą lewą dłoń Catherine, prawą Michaela i rozpoczął ceremonię. Na koniec połączył ich ręce. - Ogłaszam was mężem i żoną. Dochowajcie się silnych synów. - To głupia ceremonia. A co z córkami? - mruknęła pod nosem Amy. Ignorując ją, dziedzic dodał: - Kenyon, możesz teraz pocałować pannę młodą. Nie po raz pierwszy, jak sądzę.

Zapadła cisza trwająca, zdawałoby się, wiecznie. Potem wargi Michaela dotknęły ust Catherine, zimno i beznamiętnie. Uwalniając jej dłoń, powiedział: - Teraz, gdy ta nie cierpiąca zwłoki sprawa została już załatwiona, chciałbym prosić o pozwolenie odejścia. Zamierzam przespać dwanaście lub czternaście godzin. - Ja też - dodała drżącym głosem Catherine. Dziedzic z westchnieniem opadł na poduszki. - I mnie potrzebny jest odpoczynek. To był ciężki dzień. Dopilnuj Davinie, aby przygotowano pokoje dla Amy i Ashburtona. Książę uścisnął dłoń bratu, złożył mu najserdeczniejsze gratulacje, a potem objął Catherine. - Witaj w rodzinie. - W jego głosie było więcej ciepła niż w głosie Michaela. Obracając się do Amy, powiedział: - Wygląda na to, że tylko my nie idziemy spać. Skoro jestem teraz jakby twoim wujkiem, co myślisz o tym, byśmy pogłębili naszą znajomość. Może konstabl znajdzie nam kogoś, kto oprowadzi nas po Skoal. - Podoba mi się ten pomysł - odparła Amy. - Czy możemy też zabrać moje rzeczy z domu lorda Haldorana? - Starszy stajenny z przyjemnością będzie wam towarzyszył. Sam bym to uczynił, ale... ale muszę opowiedzieć Glynis o tym, co się wydarzyło. - Davin przełknął z trudem ślinę. - Catherine, dziękuję. Wciąż nie mogę wyjść z podziwu, że ktoś może być tak wspaniałomyślny. - Nie wspaniałomyślny, sprawiedliwy. - Wspięła się na palce i złożyła na jego policzku delikatny pocałunek. - Mam nadzieję, że pozwolisz nam tutaj przyjeżdżać. Bardzo polubiłam wyspę. Ciepły uśmiech rozjaśnił twarz Davina i rozgrzał jego morskie, wyspiarskie oczy. - Zawsze będziesz mile widziana na Skoal i w moim domu. Zebrani opuścili komnatę dziedzica. Uścisnąwszy Amy, Catherine odwróciła się i wraz z milczącym Michaelem ruszyła po schodach do ich dawnego pokoju. Michael wydawał się jeszcze bardziej odległy niż wówczas, kiedy ona była na Skoal, a on gdzieś na stałym lądzie. Gdy tylko przekroczyli próg pokoju, rozdzielili się. Michael podszedł do okna i zaczął obserwować spokojny, szary deszcz. Catherine spojrzała w lustro. Boże, co się z niej zrobiło. Pod oczami miała ciemne podkowy, a włosy potarganymi kosmykami wysuwały się z warkocza. Nikt nie uznałby jej teraz za piękność. Nerwowo rozplotła warkocz i przeczesała palcami splątane pukle. Czując potrzebę przerwania niemiłej ciszy, powiedziała:

- Nie masz żadnych innych ubrań. Twój brat jest jednak podobnej postury. Czy myślisz, że pożyczy ci trochę rzeczy? - Pewnie tak. - Otworzył okno, wpuszczając do środka chłodne, przesiąknięte zapachem deszczu powietrze. - Muszę wysłać wiadomość do Luciena, aby wiedział, że wszystko jest w porządku. W przeciwnym razie, w ciągu kilku dni spadnie na Skoal, zamieniając ją w perzynę. Nie była to oszałamiająca rozmowa, ale przynajmniej się odezwał. Spojrzała na swoją zbyt dużą obrączkę ślubną, złoty sygnet, na którym wygrawerowany był chyba herb Kenyonów. Wręczając go, książę wyraził aprobatę dla ich związku. A Michael? - Tyle się wydarzyło w ciągu kilku ostatnich dni. Trudno uwierzyć, że rzeczywiście jesteśmy mężem i żoną - powiedziała przyciszonym głosem. Oddech Michaela przeszedł w nieprzyjemny świst. Na ten dźwięk poczuła, jak krew się jej ścina w żyłach. Obróciwszy się zobaczyła, że stoi pochylony, z jedną ręką zaciśniętą na słupku łóżka, a drugą na piersiach. - Dobry Boże, Michaelu! - wykrzyknęła. - Co ci jest? - Średni... atak astmy - wydyszał. - Potrzeba mi tylko świeżego powietrza. - Dwoma susami dopadł okna i otworzył je na oścież. Z dzbana na umywalce nalała do szklanki wody i zaniosła mu. - Napijesz się? Dwoma łykami opróżnił szklankę. Oddawszy naczynie, obrócił się i osunął na podłogę, opierając plecy o ścianę. Twarz miał szarą z wysiłku, a puls u podstawy szyi walił jak młot. - Nic mi nie jest. Naprawdę. Ale to już drugi atak w ciągu tygodnia. Sypię się. Catherine uklękła przy nim, obserwując jego twarz. Była nie tylko pielęgniarką, ale również żoną. - Drugi? - Kiedy Stephen znalazł mnie w Wielkim Ashburton, miałem znacznie gorszy. - Jego skóra napięła się na kościach policzkowych. - Był tak okropny jak tamten, gdy umarła moja matka. Boleśnie świadoma, że obecny atak musiał zostać wywołany jej uwagą o ich małżeństwie, odezwała się ostrożnie: - Czy ten jest wynikiem ogólnego wyczerpania i napięcia, czy też tego, że nie chcesz mnie za żonę? Z jego oczu wyzierała szczerość. Był zbyt zmęczony, aby cokolwiek ukrywać.

- Niczego w życiu nie pragnąłem bardziej niż wziąć cię za żonę. Jej serce przyspieszyło trzykrotnie. - Chciałeś ożenić się ze mną? Nie uczyniłeś tego z poczucia obowiązku? - W tym przypadku pragnienie i obowiązek szły ze sobą w parze. - Więc czemu wyglądasz, jakby właśnie skazano cię na śmierć przez powieszenie? spytała, desperacko próbując go zrozumieć. Wargi Michaela wykrzywiła parodia uśmiechu. - Jestem obeznany z walką, ale niewiele wiem o życiu szczęśliwym. Była przeświadczona, że mówi szczerą prawdę. Chociaż Michael ma wielką zdolność kochania i wzbudzania miłości do siebie, nigdy nie dane mu było w pełni tego wykorzystać. Jeśli znajdzie do niego drogę teraz oraz zacznie uzdrawiać jego okaleczoną duszę, będzie do niej należał do końca życia. Prosząc Boga, aby jej zesłał dar właściwych słów, zaczęła powoli: - Kiedy przepełniał mnie strach, mądry mężczyzna powiedział, że moje obawy nie powstały w ciągu godziny, więc nie mogę się z nich wyleczyć w ciągu godziny. Ta sama prawda dotyczy złamanych serc. Pochyliła się i pocałowała go z bolesną czułością. - Ponieważ byłeś mądry i dobry, wyleczyłeś mnie ze strachu. Michaelu, pozwól, abym teraz ja zrobiła to samo dla ciebie. Twoje serce nie zostało zniszczone w ciągu jednego dnia, i nie uleczy się w ciągu jednego dnia. Ale pozwól mi się kochać, a obiecuję, że z czasem to polubisz. Z gardła Michaela wydobył się chrapliwy jęk. Wziął ją w ramiona, obejmując z siłą zdolną łamać żebra. - Całe życie, nieważne jak bardzo bym się starał, nie byłem dość dobry - wyszeptał. Łatwo więc uwierzyć, że tak będzie zawsze. Poświęciłem honor i dobre obyczaje dla fałszywej miłości. Czy po takim szaleństwie można dostać drugą szansę? Uniosła głowę i spojrzała mu prosto w oczy. - Powiedziałeś, że przyjaciel, którego zdradziłeś, dał ci jeszcze jedną szansę w przyjaźni - zaczęła miękko. - Brat dał ci taką szansę, jeśli chodzi o rodzinę. Dlaczego nie miałbyś mieć także drugiej szansy w miłości? Jeśli ktokolwiek na to zasłużył, to właśnie ty. Nie znałam człowieka o takiej sile charakteru i dobroci. Zakochałam się w tobie w Brukseli, mimo że wówczas nawet nie wolno mi było głośno wypowiadać takich słów. Ponownie przyciągnął ją do siebie. Ogarnęły nim tak intensywne emocje, że nie wiedział, czy to przyjemność, czy też ból.

- Kiedy zobaczyłem cię po raz pierwszy w Brukseli, poczułem się, jakby spadła na mnie góra - powiedział łamiącym się głosem. - Od samego początku wypełniłaś moje myśli i umysł, chociaż nienawidziłem się za ogarniające mnie uczucie do mężatki. Świadomość, że twoja krew płynie w moich żyłach, sprawiała mi ogromną radość. Kiedy najbardziej za tobą tęskniłem, mogłem sobie powiedzieć, że jesteś przy mnie. - Byłam - odparła cicho. - Jeśli nie ciałem, to duchem. Zamknął oczy i długie minuty trzymał ją w objęciach. Catherine była ciepła, szczodra, ofiarowała mu swą miłość. Cieniem między nimi kładła się wyłącznie jego niezdolność do przyjęcia jej daru. Otworzył oczy i wypuścił ją z objęć. - Catherine, chodźmy do łóżka. Kiedy się wyśpię, może wykrzeszę z siebie więcej rozsądku. Wstał i pomógł jej się podnieść. Wzrokiem powędrował ku niebu. Deszcz ustał; właśnie w tym momencie pojawił się łuk tęczy, tak nieziemsko pięknej jak Catherine. Gdy patrzył na to zjawisko, rozsypane części jego duszy wróciły nagle na swe miejsca. Dlaczego tak trudno mu uwierzyć, że przy Catherine odnajdzie miłość? Gdzieś w głębi siebie poczuł rozkwitający powoli spokój, tak niepodobny do wszystkiego, co do tej pory poznał. Położył ręce na ramionach Catherine, a ona patrzyła na niego badawczymi niebieskozielonymi oczami. - Zawsze myślałem o moim kalejdoskopie jak o zaczarowanej szkatułce, w której zostały zamknięte okruchy tęczy i złamane marzenia - odezwał się cicho. - Patrzenie do środka było sposobem poszukiwania porządku w chaosie. Ale już tego nie potrzebuję. Spójrz. Podążyła za jego wzrokiem. Za oknem wciąż połyskiwała tęcza, niebiańska obietnica dla ziemi. - Catherine, to ty wniosłaś porządek do mego życia. Porządek i miłość. - Więc chyba kochamy się nawzajem. Jakie to proste, i jakie właściwe. - Jej oczy wypełniła radość, uniosła głowę i pocałowała go. Pocałunek nie wyrażał oszalałego pożądania ani desperacji. Po prostu był wyrazem spokoju i delikatnym wyznaniem, jakich nie mieli okazji doświadczyć w burzach minionych dni. Ze spokojem przyszło wyczerpanie. Zdjął ręce z jej ramion. - A teraz, moja droga, chodźmy do łóżka i prześpijmy dzień albo dwa. Uśmiechnęła się żartobliwie. - Wreszcie będziemy legalnie ze sobą spać.

- Jaka szkoda, że jestem zbyt zmęczony, aby postąpić, jak na pana młodego przystało. - Będzie na to mnóstwo czasu później. - Ukryła ręką ziewnięcie i zaczęła ściągać ubranie. Zrobił to samo, działając na wyczucie, bo nie potrafił oderwać od niej wzroku. Jej uroda zawsze go fascynowała, ale teraz była jego żoną. Uniosła rękę, aby odsunąć włosy. Ten gest odkrył niewielką bliznę w zgięciu łokcia, pozostałość po transfuzji. Ogarnęła go wielka czułość. Fala powstała w sercu i powoli rozprzestrzeniała się na całe ciało. Do śmierci jej dar życia będzie częścią niego. Wsunęła się pod kołdrę, obrzucając go zdziwionym spojrzeniem. Czemu się tak guzdrze? Uśmiechnął się przekornie. - Wiesz, chyba nie jestem aż tak zmęczony, jak myślałem. - A więc chodź do łóżka, kochany, to się przekonamy.

ZAKOŃCZENIE Wyspa Skoal, wiosna 1817 roku Chrzciny przebiegły godnie. Uczestniczył w nich Ludwik Leniwy, no ale to psisko zawsze umiało się dobrze zachowywać. Nawet najważniejsza osoba zapłakała tylko raz, gdy polano jej główkę zimną wodą. Jednak przyjęcie, które się odbyło później, należy określić jako hałaśliwą zabawę. Dzień był ciepły, więc Catherine w towarzystwie kilku innych kobiet siedziała w cieniu. Właśnie ochrzczony Nicholas Stephen Torquil Kenyon przechodził z rąk do rąk, ciesząc się okazywaną mu uwagą. W odległym końcu ogrodu, na równej szmaragdowej trawie rozgrywano partię krykieta. Nieco bliżej zgromadzono w kojcu młodsze dzieci. Clare zakryła dłonią oczy. - Catherine, twoja córka z piłką w ręku jest niebezpieczna. Jeśli w Oksfordzie mogłyby studiować kobiety, zostałaby wybrana do reprezentacyjnej drużyny krykieta. Catherine roześmiała się. - Nawet fakt, że sędzią jest pradziadek gotów w każdej chwili smagać trzcinką każdego, kto jej nie docenia, nie psuje Amy zabawy. Niesamowite, jak dalece dziedzic wrócił do zdrowia. Fotel inwalidzki należał już do przeszłości, a on poruszał się bez trudu, odrobinę tylko kulejąc. Publiczne uznanie Davina za wnuka i spadkobiercę przedłużyło dziedzicowi życie. Catherine mówiła dalej: - Nie widziałam jeszcze meczu krykieta, w którym brałoby udział tyle szlachetnie urodzonych dam i lordów. Clare zachichotała i poklepała swój zaokrąglony brzuch. - Cieszy mnie, że mogę mieć wymówkę, aby się wykręcić od gry. Kit i Margot są znacznie bardziej ode mnie wysportowane. Teraz rozgrywała Kit Fairchild, smukła brunetka, którą Catherine widziała kiedyś w parku z Michaelem. Podeszła do bramki i groźnie rozhuśtała kij. Serwującym był jej mąż, Lucien. Jako dżentelmen pragnął nie narażać żony, rzucił więc piłkę delikatnie. W zamian za to został zmuszony do szybkiego uniku, kiedy Kit odbiła ją w odległy koniec ogrodu. Zanim Davin Penrose złapał piłkę i odrzucił, zdobyli cztery punkty. Lady Elinor Fairchild, licząca sobie dwa latka, jasna niczym promyk słońca, zapiała z radości i z zadziwiającą szybkością ruszyła w kierunku matki. Intensywnie ciemny, jak ona jasna, Kenrick Davies, wicehrabia Tregar, podążył za nią. W wieku dwóch i pół lat przeżywał burze swej pierwszej miłosnej przygody, a Elinor stanowiła obiekt jego adoracji.

Wyczuwając podniecenie, Ludwik Leniwy podniósł się i w podskokach popędził za dziećmi. Nad jego głową przeleciała piłka. Ku wielkiemu zdziwieniu wszystkich, postąpił wbrew swojej naturze: odbił się i z falującymi uszami złapał piłkę. Wśród powszechnego śmiechu stwierdzono, że czas przerwać grę i skosztować rozstawionych na stołach przekąsek. Jak słusznie zwrócił uwagę Rafe, dawało to piłce czas na wyschnięcie. Clare wstała i poszła po męża i syna, którzy toczyli się razem po trawie. W całej Anglii nie było chyba drugiego tak przystępnego hrabiego jak Nicholas. Catherine bardzo się cieszyła, że jej synek właśnie po nim otrzymał imię. Fakt, że mieszkała po drugiej stronie tej samej doliny co Clare i Nicholas, stanowił jedną z najsłodszych korzyści małżeństwa. Michael porzucił boisko i podążając za głodnym tłumem, szedł w kierunku Catherine, leniwie siedzącej w fotelu z dzieckiem na kolanach. Z ogromną przyjemnością obserwowała zbliżającego się męża. Mimo że od ich ślubu minął rok, wciąż nie przestawała podziwiać jego twarzy ani silnego ciała, które tak dobrze znała. Jego obraz wywołał ciepły uśmiech na jej twarzy. - Czy masz jakieś grzeszne myśli, kochanie? - zapytał z uśmiechem. Rozejrzała się dookoła. Na szczęście nikogo nie było w pobliżu. - Zbyt dobrze mnie znasz. - Bo tego nigdy nie jest za dużo. - Opadł na kolana, pocałował najpierw ją w czoło, potem synka, a następnie usiadł na trawie przy fotelu. - Twój pomysł, aby chrzciny odbyły się tutaj, był cudowny. Skoal to idealne miejsce na wiosenny odpoczynek. - Szkoda, że Kenneth nie mógł przyjechać, ale dobrze, że tylu innych twoich przyjaciół jest tutaj obecnych. - Catherine przeniosła spojrzenie na ciemnego Rafe'a i złocistą Margot, pielęgnujących swego dziewięciomiesięcznego synka. Maleńki markiz był tak ciemny jak jego ojciec. Kiedy matka wyjmowała go z kojca, zamachał rączkami i zagulgotał radośnie. - Wy, Upadłe Anioły, macie piękne dzieci - zauważyła. - Zastanawiam się, czy one będą tak dobrymi przyjaciółmi jak ich ojcowie. Michael uśmiechnął się na widok Kenricka i Elinor niezgrabnie dzielących się lodem pod pobłażliwym spojrzeniem matek. - Jestem pewien, że następne pokolenie zaprzyjaźni się, ale jego przedstawiciele nie będą sobie tak bardzo potrzebni jak ich ojcowie. Zmierzwiła kasztanowe włosy męża. Bogu niech będą dzięki za Upadłych Aniołów i za przyjaźń, dzięki której stali się tak wyjątkowymi ludźmi. A przede wszystkim Bogu dzięki

za Michaela, który dał jej więcej miłości i czułości, niż myślała, że to możliwe. - Czy pamiętasz nasz pierwszy wieczór na Skoal, kiedy obudziłeś mnie na kolację? Obdarzył ją przekornym spojrzeniem. - Jak mógłbym zapomnieć? Tylko to pozwoliło mi nie przyrządzić sobie posiłku z ciebie. Oblała się pąsem. - Przerwałeś mi wówczas najcudowniejszy sen. Mruknął zachęcająco. - Śniłam o tym, że jesteś moim mężem i właśnie oczekujemy pierwszego dziecka. Pochyliła się i pocałowała Michaela, wyrażając miłość, która z każdym dniem spędzonym razem przybierała na sile. - Kto powiedział, że sny się nie spełniają?

NOTA HISTORYCZNA Pierwsze eksperymentalne transfuzje krwi zostały przeprowadzone w siedemnastym wieku. Wiele z nich polegało na przetoczeniu człowiekowi krwi ze zwierzęcia. Odwoływano się do przekonania, że skoro ludzie jedzą pieczoną wołowinę, bez kłopotów przyjmą cielęcą krew. To się oczywiście nie sprawdziło. Efekty późniejszych transfuzji były, mówiąc oględnie, kapryśne. Z właściwymi transfuzjami trzeba było poczekać do czasu, kiedy Karl Landsteiner odkryje grupy krwi. Tak czy inaczej, w 1873 roku prześledzono wyniki i przebieg 243 przetoczeń z poprzedniego półwiecza. Zgodnie z danymi, czterdzieści procent przypadków zakończyło się całkowitym powrotem do zdrowia. Niewątpliwie na ten sukces w wielkiej mierze wpłynęło ślepe szczęście (opisałam techniki wówczas stosowane pewnemu hematologowi i chirurgowi naczyniowemu - obaj byli przerażeni), ale być może przynajmniej w kilku przypadkach transfuzja rzeczywiście uratowała życie pacjentom. (Dla zaspokojenia ciekawości podaję, że Michael ma czynnik dodatni grupy AB, czyli jest uniwersalnym biorcą). Sto piąty regiment Michaela w rzeczywistości nie istniał. Nie jest natomiast fikcją wyjątkowa odwaga mężczyzn, którzy nie oddali pola pod Waterloo i tam zginęli. Skoal również nie istnieje, ale opisując jej cechy wzorowałam się na Wyspie Sark na kanale, która jest podobno ostatnią enklawą feudalizmu na świecie. Ludwik Leniwy żył naprawdę. Któż zdołałby wymyślić takiego basseta?