Baxter Mary Lynn - Los tak chcial.pdf

SAVE OFFLINE

+ +++ Mary Lynn Baxter

LOS TAK CHCIAŁ

1

Prolog

a d n a c s

s u lo

Jesień, 1989

Beth Melbourne nie miała najmniejszych wątpliwości, że wypłakała już wszystkie łzy. Sądziła, że po wszystkim, co przeżyła, straciła szansę na ulgę, jaką sprawia płacz. Okazało się, że bardzo się omyliła. Gdy tylko otrzymała wiadomość, że jej najlepsza przyjaciółka umiera w szpitalu, od razu zalała się łzami. Następnego dnia, gdy wchodziła do niewielkiego szpitala w swoim rodzinnym mieście, Shawnee w stanie Luizjana, znowu poczuła, że zbiera się jej na płacz. Przez chwilę czuła się zagubiona i bezradna. Mrugając nerwowo powiekami, szła wzdłuż długiego janes+a43

2

korytarza. Czuła na sobie spojrzenia personelu. Znała niektórych pracowników, ale nie miała czasu na powitania i pogawędki. Czekała na nią misja, misja samarytańska. Musiała zobaczyć się z Rachel, nim będzie za późno. Gdy dotarła do pokoju nr 121, zatrzymała się na chwilę przed drzwiami. Po cichu modliła się, aby Bóg dał jej siły na tę rozmowę. Położyła rękę na klamce i już miała wejść do środka, ale w tym momencie usłyszała za sobą jakiś szelest. Zamarła ze strachu, że mógłby to być Zach. Z całą pewnością akurat jego wolała tu nie spotykać. Beth zmusiła się do zachowania pełnego spokoju. Spojrzała przez ramię i z ulgą dostrzegła zbliżającą się poważną kobietę w białym uniformie. - Dzień dobry, jestem Jill Renfro, pielęgniarka, opiekuję się Rachel. Beth odkaszlnęła. - Nazywam się Beth Melbourne. - Ach tak, to pani jest przyjaciółką Zacha... Pan Winslow uprzedzał mnie o pani wizycie. - Gdzie jest... pan Winslow? - Wyszedł sprawdzić, co z Amandą, ale powinien wkrótce wrócić. Niewiele brakowało, a Beth odetchnęłaby z ulgą. Przynajmniej teraz nie groziło jej spotkanie z Zachem. - Jak... jak się czuje Rachel? - wyjąkała czując, że siostra czeka na to pytanie. - Obawiam się, że niezbyt dobrze - odrzekła Jill, patrząc na nią ze współczuciem. - Jest naprawdę poważnie chora. - Czy mogę do niej wejść?

a d n a c s janes+a43

s u lo

3

- Oczywiście. Jeśli będę potrzebna, znajdzie mnie pani w pokoju pielęgniarek. Gdy siostra odeszła, Beth przez chwilę stała przed otwartymi drzwiami. Chociaż w pokoju panował półmrok, nawet stojąc w progu mogła zorientować się, że był niemal pusty. Dostrzegła tylko umywalkę, niezgrabne krzesło i łóżko. Stojące na parapecie kwiaty ożywiały okno jaskrawymi barwami, ale wnętrze pokoju pozostawało ciemne i ponure. Blada, wycieńczona Rachel leżała nieruchomo na łóżku. Beth wzięła głęboki oddech i zbliżyła się do niej. Jedno ramię Rachel leżało nieruchomo na kołdrze, drugie podłączone było do kroplówki. Niemal przezroczysta skóra nie skrywała żył i kości wychudzonych rąk chorej. Twarz Rachel, dotychczas zawsze pokryta opalenizną, teraz pozbawiona była koloru. Pod wpływem kuracji jej ciemne, niegdyś gęste włosy przerzedziły się. W każdym kącie tego sterylnego pokoju czaiła się śmierć. Rachel, co się z tobą stało? - płakała w duszy Beth. Dlaczego Rachel umiera? Przecież jeszcze nie skończyła trzydziestu pięciu lat! Były rówieśnicami. To niesprawiedliwe, niesprawiedliwe - powtarzała w myślach. - Czy wszystko w porządku? - spytała szeptem pielęgniarka, która ponownie pojawiła się przy drzwiach, patrząc z powagą. Rachel uchyliła powieki i z wielkim wysiłkiem skupiła wzrok na stojącej w progu przyjaciółce. - Beth... - westchnęła niemal niedosłyszalnie. - Jestem tutaj, kochana - odrzekła Beth, podchodząc na palcach do łóżka. Usiadła przy wezgłowiu i ujęła

a d n a c s janes+a43

s u lo

4

w dłonie bezwładną rękę Rachel. Wzięła się w garść i powstrzymała płacz, ale nie przyszło jej to łatwo. - Tak się cieszę, że przyszłaś - powiedziała Rachel drżącymi wargami. W jej zapadniętych oczach pojawiły się łzy. Wpatrywała się w przyjaciółkę. Beth uśmiechnęła się do niej z bolesnym grymasem. - Kiedy przyjechałaś? - Jestem prosto z drogi. - Musisz być zmęczona. - Nie martw się o mnie, nic mi nie jest. - Modliłam się, żebyś... żebyś zdążyła. - Boże, Rachel... - Beth urwała, nie mogła mówić dalej. Minęło kilkanaście sekund, nim odzyskała głos. Przyjechałabym już dawno, ale nic nie wiedziałam. Dlaczego nikt mnie nie zawiadomił, że jesteś chora? Dlaczego utrzymywałaś to w tajemnicy? - Myślałam... myślałam, że jakoś z tego wyjdę - Rachel odpowiedziała słabym głosem. Nie spuszczała wzroku z twarzy Beth. - Jeszcze wyjdziesz. - Nie - odrzekła Rachel. Po jej policzku spłynęła pojedyncza łza i spadła na poduszkę. - Już za późno. Lekarze mówią, że rak przeżarł mnie całą - powiedziała i przerwała, aby wziąć oddech. - Dlatego kazałam... żeby Zach zadzwonił do ciebie. - To niemożliwe - zaprzeczyła Beth. - Na pewno można jeszcze coś poradzić. Nie pozwolę, abyś się poddała. - Jestem zmęczona... taka zmęczona walką. - Rachel z trudem uniosła rękę i pogłaskała Beth po twarzy. - Tyle przeżyłyśmy razem, nieprawdaż? Tyle bólu, tyle cierpień. Więcej niż powinny dzielić przyjaciółki. Beth pokiwała tylko głową w odpowiedzi. Mocno za-

a d n a c s janes+a43

s u lo

5

cisnęła powieki. Nie mogła się teraz rozpłakać, musiała znaleźć w sobie siłę. - Beth? - przerwała ciszę Rachel. - Tak? - Śniło mi się... śniło mi się, że nigdy nie wybaczyłaś mi sprawy Zacha. - Oczywiście, że dawno ci wybaczyłam - odparła Beth. Miała wrażenie, że serce zamarło w jej piersi. Czy nie pamiętasz? Rachel otworzyła szeroko oczy. Patrzyła teraz wyjątkowo przytomnie. - Wiesz, że Zach nigdy nie przestał cię kochać? - To nieprawda - odrzekła Beth. Cała się spięła. - Tak, ale wszystko jest w porządku - wyszeptała Rachel. - Nie, Rachel, nie masz racji - zapewniła ją Beth. Nieoczekiwanie zaczęła drżeć. Oddychała nierówno. Zach kocha ciebie. Rachel zupełnie nie zwróciła uwagi na słowa Beth, tak jakby ich w ogóle nie słyszała. - Chcę, żebyś wiedziała, że gdy już umrę, to ty i Zach macie moje błogosławieństwo... - Rachel, proszę, nie mów tak - prosiła Beth. - To, o czym myślisz, jest zupełnie niemożliwe. Niezależnie od tego, jak bardzo tego pragniesz, nie mogę ci obiecać, że... - Ale o jedną rzecz z pewnością mogę cię poprosić... Beth pochyliła się nad łóżkiem. Z każdą chwilą Rachel mówiła coraz ciszej. - Skończmy, to cię męczy. - Nie. Proszę, musisz mnie wysłuchać.

a d n a c s janes+a43

s u lo

6

- Dobrze - szepnęła Beth, ale w jej głosie słychać było wahanie. - Słucham, o co chodzi? - O Amandę - wyjaśniła Rachel, resztką sił ściskając dłoń przyjaciółki. - Co z Amandą? - wykrztusiła Beth. Obawiała się tego, co miało nieuchronnie nastąpić. Zmarszczki wokół ust Rachel wygładziły się nieco. Jej bezbarwne usta rozchyliły się w słabym uśmiechu. - Wiesz, jaką jest dla mnie radością. - Tak, wiem. - Obiecaj mi, że będziesz ją widywać. Chcę, abyś zawsze była obecna w jej życiu. Beth pomyślała z przerażeniem, że to już dla niej za wiele. Nie mogła jednocześnie znieść widoku umierającej Rachel i przystać na jej absurdalną prośbę. Wyjrzała przez okno, jakby miała nadzieję, że stamtąd nadejdzie pomoc. Zobaczyła tylko ponure, zaciągnięte chmurami niebo. - Beth... - Och, Rachel, czy zdajesz sobie sprawę, o co prosisz? - Tak - odrzekła Rachel i nieoczekiwanie się zarumieniła. - A co z Zachem? - Nie przejmuj się nim - powiedziała Rachel uśmiechając się przez łzy. - Jakoś się z tym pogodzi. Przerwała i wzięła głęboki oddech, tak jakby próbowała znaleźć siły na dalszą rozmowę. - On... on po prostu zbyt wiele wycierpiał. Teraz nie jest w stanie jasno myśleć. - Odpocznij, dobrze? - poprosiła Beth. - Za dużo mówisz.

a d n a c s janes+a43

s u lo

7

- Czy pomożesz mu wychowywać Amandę, niezależnie od tego, czego on sam będzie chciał? - nalegała Rachel. Jej oczy świeciły gorączkowym blaskiem. Obiecaj mi! - Dobrze, obiecuję - zgodziła się Beth i wybuchnęła płaczem. - Dziękuję - wyjąkała Rachel. Jej policzki miały chorobliwie żółty odcień. - Rachel! -krzyknęła ochryple Beth. - Jestem zmęczona, taka zmęczona - szepnęła Rachel i zatrzepotała powiekami. - Powinnam już pójść i dać ci odpocząć - rzekła Beth, wycierając chusteczką oczy i nos. Gdy Beth wstała i pochyliła się nad Rachel, aby ją pocałować, usłyszała jeszcze cichy szept. - Pamiętaj, gdy umrę, nasza umowa wygasa. - Rachel, Rachel - zaszlochała Beth, wpatrując się w twarz swojej najlepszej przyjaciółki, tak jakby chciała na zawsze wbić sobie w pamięć jej rysy. - Sz... nie płacz. Niczego się nie boję... Pamiętaj o obietnicy - dodała umierająca, po czym nagle zupełnie zamilkła. Zamrugała jeszcze raz powiekami i zamknęła oczy na dobre. Beth wpadła w panikę. Podeszła do drzwi i zawołała. Siostra Renfro natychmiast wyszła z pokoju pielęgniarek. Gdy zobaczyła twarz Beth, bez dalszych pytań pobiegła do łóżka chorej. - Siostro, czy... - Beth nie mogła dokończyć pytania. - Nie, tylko zasnęła. Beth z trudem wyszła na korytarz, zwaliła się na najbliższe krzesło i przez dłuższą chwilę siedziała bez ruchu, ciężko oddychając. Niewiele to jej pomogło. Poczuła gwałtowne mdłości.

a d n a c s janes+a43

s u lo

8

- Och, Rachel, Rachel - jęknęła. Raz po raz pow rzała jej imię, z coraz większym przerażeniem. - Co zrobiłam? Beth świetnie wiedziała, co zrobiła, i to właśnie przerażało. Złożyła obietnicę, której być może nie b dzie w stanie dotrzymać.

a d n a c s janes+a43

s u lo

9

s u lo

Los tak chciał Część pierwsza

a d n a c s janes+a43

10

1 Lato 1973

s u lo

Promienie słońca, którym udało się przecisnąć między gałęziami drzew, odbijały się od sfalowanej powierzchni wody w basenie. Beth uśmiechnęła się leniwie i rozciągnęła wygodnie na leżaku. W powietrzu unosił się upajający zapach storczyków i róż. Gdzieś w pobliżu zaszczekał pies. Beth uniosła twarz w kierunku słońca. Poczuła na policzkach lekkie, pieszczotliwe muśnięcie wiatru. Pomyślała, że życie jest wspaniałe. Machnięciem ręki odpędziła komara. Nie miała na co narzekać, może poza tym, że w tym roku lato w południowej Luizjanie było jeszcze cieplejsze niż zwykle. Było potwornie gorąco, a na dokładkę wilgotny wiatr z zachodu ściągnął nad miasto smród z fabryki papieru. Beth wzięła głęboki oddech i skrzywiła się niechętnie, ale brzydki zapach nie skłonił jej do powrotu do domu ani nie zmącił poczucia pełnego zadowolenia z życia. - To śmierdzą nasze pieniądze, pamiętaj - wielokrotnie powtarzał jej dziadek. Beth nigdy o tym nie zapomniała, zwłaszcza że dochody z fabryki miały pokryć koszt jej wesela. Jeszcze

a d n a c s janes+a43

11

trzydzieści pięć dni, siedem godzin i dwadzieścia minut pozostało do chwili, kiedy złoży uroczystą przysięgę małżeńską. Czegóż więcej mogłaby żądać? - Pani Zachary Winslow - głośno wymówiła swoje przyszłe nazwisko. Lubiła jego brzmienie, wydawało się jej takie wytworne... Beth skuliła się na leżaku i cicho zachichotała. Zach. Na myśl o nim i o nadchodzącym dniu Beth poczuła podniecenie. Jednocześnie trochę się obawiała przyszłości. Czy okaże się dobrą żoną Zacha? Czy da mu szczęście? Zach zawsze odgrywał ważną rolę w jej życiu. Znała go „od zawsze". Ich ojcowie byli nie tylko współwłaścicielami fabryki papieru w Shawnee, ale również sąsiadami. Jednak to nie z powodu bliskiego sąsiedztwa Beth i Zach stali się nierozłączni. Chociaż ich rodziny obracały się w tym samym środowisku, nigdy nie składały sobie nawzajem wizyt. Ktoś mógłby odnieść wrażenie, że starannie unikają takich spotkań. Beth, która zawsze wynajdowała jakieś preteksty, aby zobaczyć Zacha, spytała kiedyś tatę, czemu nigdy nie zapraszają sąsiadów na kolację. - To proste, kochanie - wyjaśnił Foster. - Taylor i ja codziennie razem pracujemy. Gdy opuszczamy fabrykę, obaj mamy się nawzajem dość. Beth musiała się zadowolić tą odpowiedzią i po jakimś czasie przyjęła ją do wiadomości. Mimo to nie przestała widywać Zacha. W dzieciństwie uwielbiała go i usiłowała chodzić za nim krok w krok. Starszy od niej o cztery lata, był jej bohaterem i wzorem. Nauczył ją pływać, jeździć konno, pomagał odrabiać lekcje.

a d n a c s janes+a43

s u lo

12

Chodzili razem na jagody i razem łowili ryby w pobliskim strumieniu. Zach, śmiejąc się, zmuszał ją, aby sama nabijała robaki na haczyk. Beth czasami pozwalała sobie na wyskoki tylko po to, aby zwrócić na siebie jego uwagę. Pewnego razu wspięła się na wysoki dąb i udawała, że boi się zejść. Zach z wielką troskliwością pomógł jej wrócić na ziemię. Gdy objął ją ramionami, Beth przyznała, że tylko udaje bezradność. Dostała klapsa, ale nie wypuścił jej z objęć. Innym razem Zach za mocno popchnął hamak i Beth spadła na ziemię. Udała, że straciła przytomność. Zach pochylił się nad nią i gorączkowo prosił, aby otworzyła oczy. W końcu nie wytrzymała i parsknęła śmiechem, ale Zach obraził się. Z wściekłością oświadczył, że takie próby skracają mu życie. Wspominając te czasy Beth uświadomiła sobie, że Zach ją rozpuszczał, ale wtedy nie przyszło jej do głowy, że zachowuje się egoistycznie. Choć Zach. cieszył się ogromną popularnością wśród swych rówieśników, a zwłaszcza rówieśniczek, nigdy nie żałował czasu na rozmowy z Beth. Dopiero gdy Rachel Carrington przyjechała do Shawnee i zaprzyjaźniła się z Beth, Zach zyskał nieco swobody. Ponieważ jednak nie miał ochoty stracić jej z pola widzenia, z konieczności wziął pod swe skrzydła obie dziewczyny. Wszędzie chodzili razem. W czasie weekendów często objeżdżali razem okoliczne bary i sprawdzali, kto z kim się spotyka. Pewnego razu, gdy Rachel nie została zaproszona na ważną zabawę i obie dziewczyny ubolewały nad tym faktem, Zach otoczył je ramionami. - A może ja pojadę z wami? - zaproponował z szero-

a d n a c s janes+a43

s u lo

13

kim uśmiechem. - Z radością będę patrzył, jak inni zielenieją z zazdrości. Beth zauważyła, że Rachel obrzuciła Zacha rozmodlonym wzrokiem, jednocześnie wylewnie mu dziękując. W odpowiedzi Zach żartobliwie zburzył jej fryzurę. Beth zdała sobie sprawę, że Rachel - podobnie jak ona sama - jest zakochana w Zachu. Choć bardzo lubiła przyjaciółkę, poczuła ukłucie zazdrości. Zach należał tylko i wyłącznie do niej. Nie chciała go dzielić z nikim. Od dawna odczuwała dziwny niepokój, ilekroć Zach na nią spojrzał, nie rozumiała jednak, co się z nią dzieje. Podobnie nie wiedziała, czemu czuje się źle i wpada w irytację, gdy Zach patrzy na inne dziewczyny. Od tej chwili Beth zaczęła uświadamiać sobie swą kobiecość i zaczęła spoglądać na dorastającego Zacha zupełnie innym okiem. Wyobrażała sobie, że pewnego dnia pocałuje ją i powie, że jest dla niego kimś ważnym. Doczekała się tego, kiedy skończyła szesnaście lat. Grając w tenisa potknęła się i skręciła nogę. Zach natychmiast rzucił się na pomoc i wziął ją na ręce. Beth splotła dłonie na jego karku i spojrzała mu w oczy. Nagle oboje poczuli, że łączy ich jakaś czuła więź. - Och, Beth - szepnął Zach. - Tak cię kocham, że chyba zwariuję. Gdy pocałował ją, mocno i namiętnie, Beth poczuła zawroty głowy. Zmysły walczyły z rozsądkiem. Przecież Zach to niemal starszy brat, jej najlepszy przyjaciel. Ale czyż nie pragnęła właśnie tego, co stało się przed sekundą? Czuła, jak jej serce bije w szybkim i mocnym rytmie. Czy powinna się tego wstydzić? Dlaczego? Poddała się uniesieniu. Pragnęła, by Zach znów ją pocałował.

a d n a c s janes+a43

s u lo

14

Od tego dnia stali się zupełnie nierozłączni. Chociaż Beth podejrzewała, że i Rachel jest zakochana w Zachu, nigdy z nią o tym nie rozmawiała. Wszyscy uznali za oczywiste, że Zach kocha Beth i to z nią zamierza się ożenić. Większość koleżanek i kolegów Beth, włącznie z Rachel, nie mogła doczekać się matury. Wszyscy chcieli wyjechać z Shawnee. Natomiast Beth nie potrafiła nawet wyobrazić sobie życia gdzie indziej. Kochała to małe miasteczko, z jego wysadzanymi dębami ulicami i nowymi biurowcami, kontrastującymi z pamiątkami z czasów świetności Południa. Na głównym placu miejskim zwykle przesiadywali zasuszeni staruszkowie, żując tytoń i gawędząc o wyścigach konnych i starym, dobrym życiu na plantacjach bawełny lub orzeszków ziemnych. Zdaniem Beth, było to świetne miejsce do życia, pracy i wychowywania dzieci. Właśnie to było jej marzeniem: wyjść za Zacha, osiąść w Shawnee i wychowywać dzieci. Nieliczni przybysze, którzy osiedlali się tutaj, często narzekali, że miejscowe społeczeństwo dzieli się na zamknięte kliki. Zamiast powiedzieć nieznajomemu „dzień dobry", mieszkańcy Shawnee pytają: „Z jakiej rodziny pochodzisz?" No cóż, niewątpliwie było w tym ziarno prawdy, ale według Beth zalety życia w Shawnee zdecydowanie przeważały nad przykrymi stronami miasteczka. W pewnej chwili zorientowała się, że z radia dochodzą dźwięki jednej z ich ulubionych piosenek. Wyciągnęła rękę i nastawiła radio na pełny regulator. - Na litość boską, dziecko, przecież zaraz ogłuchniesz! Beth obróciła głowę i uśmiechnęła się do postawnej

a d n a c s janes+a43

s u lo

15

Murzynki, która pojawiła się w drzwiach domu. Jess kręciła głową z dezaprobatą. - Och, Jess, przyznaj, że sama lubisz Charliego Richa. Zresztą wszystko jest lepsze od opowieści o Nixonie i Watergate. - Przerwała na chwilę i gniewnie się skrzywiła. - Ostatnio w radiu wciąż gadają tylko o tym. Jess Hollister wytarła dłonie w fartuch. - Hm, to nieważne, co ja lubię, a czego nie. Myślę o twoim ojcu. Sama wiesz, że zawsze pojawia się wtedy, gdy się go najmniej można spodziewać. Ostatnio jest w kiepskim humorze, chyba sama zauważyłaś. Beth spoważniała i ściszyła radio. - Masz rację- westchnęła. -Tak bym chciała, aby on i Trent przestali się kłócić. - Dobrze o tym wiem, kochanie - odrzekła Jess z pobłażliwym uśmiechem. - Z biegiem czasu problemy z twoim bratem same znikną. - Mam nadzieję, że się nie mylisz - powiedziała Beth. - Może masz ochotę na świeże ciasteczka i szklankę lemoniady? - Mmm, znakomita propozycja. Jess, proszę cię, nie zapomnij przygotować koszyka dla Zacha i dla mnie. Gdy przyjdzie po południu z pracy, chcemy wybrać się na piknik. - Tak, już upiekłam placek z brzoskwiniami. - Jess zmarszczyła się w uśmiechu. - Zach bardzo go lubi. - Dzięki, Jess. - Beth uśmiechnęła się słodko. - Będę o tym pamiętać. - Myślę, że nie tylko to - prychnęła dobrodusznie Jess i poszła do domu. Beth z uśmiechem odprowadziła ją wzrokiem. Jess Hollister pracowała w Cottonwood od

a d n a c s janes+a43

s u lo

16

bardzo dawna i Beth nie potrafiła sobie wyobrazić życia bez niej. Jessie była wszystkim: zastępczą matką, przyjaciółką i gosposią. Beth przyszło do głowy, że po ślubie będzie bardzo do niej tęsknić. No cóż, dorosłość wiąże się z opuszczeniem rodzinnego domu i Beth świetnie o tym wiedziała. Spojrzała na skąpany w słońcu, wysoki budynek. Po raz nie wiadomo który podziwiała wspaniałe kolumny, widoczne przez okna kryształowe żyrandole i ozdobne schody. Z okazałej siedziby promieniowało spokojne, uroczyste piękno. Co z tego, że w wielu miejscach popękał tynk, że konieczne było malowanie oraz wymiana wykładzin i firanek? Beth od dawna toczyła z ojcem wojnę o przeprowadzenie niezbędnego remontu, ale jak dotychczas tata zbywał ją obietnicami. Nie przejmowała się tym zbytnio, bo te niedoskonałości nie przesłaniały piękna Cottonwood. O znaczeniu tej posiadłości decydowała również jej historia. Rodzina Melbourne'ów mieszkała tutaj od wielu pokoleń. Według opinii przodków Beth, nie było na ziemi innego miejsca, które bardziej przypominałoby raj - niż właśnie Cottonwood. Beth spojrzała na obsypane kwiatami drzewa i zgodziła się z tą opinią. Za drzewami rozciągały się łąki, przecięte wysypaną białym żwirem drogą dojazdową. Jeszcze dalej widać było tor wyścigowy i stajnię. Na łące pasły się konie ojca, ze smakiem skubiąc bujną koniczynę. Beth pomyślała, że niezależnie od tego, gdzie będzie żyć w przyszłości, Cottonwood zawsze pozostanie w jej sercu. Nigdy nie zapomni spędzonego tu dzieciństwa i młodości. Na razie nie musiała się martwić perspektywą przeprowadzki, przecież nie wyjeżdżała daleko.

a d n a c s janes+a43

s u lo

17

Zdjęła okulary przeciwsłoneczne i zerknęła przez ramię. Z tego miejsca nie mogła dojrzeć Wimberly, domu rodziców Zacha, ale wiedziała, że stoi tam, za drzewami, równie elegancki i pretensjonalny jak Cottonwood. Nagle przeszył ją nieoczekiwany dreszcz strachu. Żeby tylko po ślubie nie musieli zamieszkać w Wimberly. .. Uważała, że jest to wspaniała posiadłość, ale chodziło jej przede wszystkim o Taylora, ojca Zacha. Tkwiło w nim coś, co mocno niepokoiło Beth. Bała się i o siebie, i o swego narzeczonego. Z trudem zmusiła się, żeby przestać o tym myśleć. Nie chciała, aby cokolwiek zepsuło jej tak piękny dzień. - Hej, stara, nie za dużo tego lipcowego słońca? Zupełnie zaskoczona Beth poderwała się z leżaka. - Boże, Rachel, tak mnie przestraszyłaś! - Przepraszam. - Przyjaciółka wzruszyła ramionami. - Wpadłam tylko na chwilę. Idę do banku. Beth z podziwem przyglądała się dziewczynie, która zbliżyła się do basenu i opadła na sąsiedni leżak. Rachel Carrington miała osiemnaście lat i odznaczała się nieprzeciętną urodą. Jej owalną twarz z niebieskimi oczami i wystającymi kośćmi policzkowymi otaczały gęste, ciemne włosy. Za jej piękną, oliwkową karnację Beth gotowa byłaby zapisać diabłu swoją duszę. - Kiedy już mam maturę z głowy, matka jest przekonana, że nie mam nic lepszego do roboty jak biegać i załatwiać jej sprawy. - Cóż, prawdę mówiąc, teraz, gdy skończyły się już uroczystości, rzeczywiście masz dużo czasu. Rachel przewróciła oczami. - Dziękuję, ładna z ciebie przyjaciółka. - Wydawało mi się, że słyszałam twój głos, Rachel,

a d n a c s janes+a43

s u lo

18

więc nałożyłam więcej ciasteczek i nalałam jeszcze jedną szklankę lemoniady. Obie dziewczyny spojrzały na Jessie, która zbliżała się do nich, niosąc tacę ze smakołykami. Rachel uśmiechnęła się do niej serdecznie. - Jeśli kiedykolwiek znudzi ci się praca u tej rodziny - powiedziała - to wiesz, kto przyjmie cię z otwartymi ramionami. - Przymknij się, Rachel Carrington - rzuciła w jej kierunku Beth, wachlując się gazetą. - Jessie nigdy nie opuści Cottonwood. - To prawda, Beth. Jeśli Bóg pozwoli, tutaj umrę. Rachel głośno westchnęła. - Cóż, trudno. Przynajmniej mogę powiedzieć mamie, że próbowałam cię skusić. Gdy Jessie odeszła, obie dziewczyny w milczeniu zajęły się jedzeniem. Beth pierwsza skończyła i dopiła do końca lemoniadę. - Jak wrócisz z banku, to przebierz się w kostium i przyjdź się opalać. Chociaż i tak wyglądasz już jak czekoladka. - Nim wrócę, za bardzo się spieczesz na tym słońcu - odrzekła Rachel. - Przyznam ci się do czegoś - powiedziała Beth. Zmieszałam jodynę z dziecinną oliwką. W ten sposób można zyskać opaleniznę bez ryzyka udaru. Przerwała i przyjrzała się sobie uważniej. - Boże, jak ja okropnie wyglądam! - Nieprawda. Wyglądasz wspaniale, niezależnie od tego, co ze sobą zrobisz. - Rachel uśmiechnęła się do niej bez śladu zazdrości. - Nawet teraz, z tą oliwką na skórze, też wyglądasz doskonale.

a d n a c s janes+a43

s u lo

19

Miała rację. Beth miała twarz jak z obrazka. Regularne rysy, gładka cera i ogromne orzechowe oczy, w których co chwila pojawiały się wesołe błyski. Proste, jasne włosy spływały aż do ramion. Mimo delikatnej budowy ciała, nie wydawała się kanciasta. Miała pełne piersi, okrągłe biodra i długie, szczupłe nogi. Instynkt nieomylnie podpowiadał jej, jakie ubrania najlepiej pasują do jej urody, dzięki czemu zawsze wyglądała znakomicie. - Co za pochlebstwa! - zażartowała Beth. - Na szczęście obie wiemy, co o tym myśleć. Przerwała i przez chwilę w milczeniu wcierała w skórę olejek do opalania. - Jak wrócisz, chciałabym, żebyśmy wypróbowały sok z cytryny na włosy - powiedziała z uśmiechem. Według tego magazynu nada im to wspaniały połysk. - Interesujący pomysł - odparła Rachel unosząc brwi. - Niestety, dzisiaj nie mogę przyjść. Mama ma dla mnie inne propozycje. Tym razem, zdaje się, chce przejrzeć moją garderobę. - Och, Rach - westchnęła Beth, kucając na brzegu leżaka. - Tylko pomyśl, wkrótce wszystko się zmieni. Ty pojedziesz na uniwersytet, ja wyjdę za mąż. - Tak, wiem - skrzywiła się Rachel. - Też będzie mi cię brakowało. Ale nie można powstrzymać zmian. Beth poprawiła okulary. - Mogę się założyć, że będziesz taka zajęta, że nawet nie napiszesz do mnie. - Ja? - uśmiechnęła się Rachel. - To ty nie będziesz miała czasu na pisanie listów. Z pewnością Zach nie wypuści cię z łóżka na tak długo, abyś mogła...

a d n a c s janes+a43

s u lo

20

- Rachel Carrington! Jestem zaszokowana - krzyknęła Beth, czerwieniąc się jak piwonia. - Nic podobnego, a na dokładkę wiesz, że to prawda. - Masz rację, wiem - zachichotała Beth. - Ja też nie mogę się doczekać. - Myślisz, że jest jeszcze na ziemi choć jeden chłopak tak przystojny jak Zach? - Nie, na pewno nie! - odparła Beth i popatrzyła z rozmarzeniem w niebo. - To jest takie irytujące: ilekroć wchodzi do jakiegoś pokoju, wszystkie dziewczyny wpatrują się w niego jak w obraz. - No, no, zaczynasz pokazywać pazurki. - Wiem, robię się okropna - przyznała Beth. - Nic nie mogę na to poradzić. Z pewnością zazdrość może mi tylko zaszkodzić. Rachel roześmiała się głośno, ale po sekundzie spoważniała. - Mogę tylko mieć nadzieję, że kiedyś spotkam kogoś tak wspaniałego jak Zach. - To oczywiste - zapewniła ją Beth, ale w jej głosie pojawił się chłód. Gniewało ją, że Rachel wciąż jeszcze żywi jakieś uczucia względem Zacha. - Twój książę z bajki wkrótce się pojawi. Gdy go spotkasz, będziesz tak szczęśliwa jak ja. - Skoro mówimy o szczęściu - powiedziała Rachel, gwałtownie podrywając się z leżaka - to jeśli nie wrócę szybko z banku, matka zrobi mi awanturę. Jeśli masz wolne popołudnie, może wtedy mogłabym wpaść. - Niestety, Zach zabiera mnie na piknik. - Baw się dobrze. - Rachel uśmiechnęła się znacząco.

a d n a c s janes+a43

s u lo

21

- Wpadnij jutro, dobrze? - poprosiła Beth, ponownie się czerwieniąc. Gdy została sama, sięgnęła po szczotkę i zaczęła się czesać. Przyglądając się swym ramionom stwierdziła, że dostatecznie długo siedziała na słońcu. Wstała, zebrała swoje rzeczy i skierowała się na ocieniony, kryty szklanym dachem taras. Nagle usłyszała dochodzące z biblioteki odgłosy rozmowy. Zatrzymała się i zaczęła słuchać. Mimo grającego w kuchni telewizora, bez trudu rozpoznała gniewne głosy ojca i brata. Pomyślała, że słyszy ich pewnie całe miasto. Ojciec krzyczał tak głośno... Po krótkim namyśle podeszła do otwartych drzwi. Zatrzymała się w progu. Ani ojciec, ani brat nie zwrócili uwagi na pojawienie się Beth. Foster Melbourne był wysokim, mocno zbudowanym mężczyzną, z czupryną przedwcześnie posiwiałych włosów i wielkim wąsem. - Do diabła, chłopcze! - krzyczał na syna. - Czy ty niczego nie potrafisz dobrze zrobić? Letnia szkoła dopiero co się zaczęła, a ja już dostałem trzy wezwania do dyrektora. Trent, choć miał dopiero dwanaście lat, nie dał się zastraszyć. Stał naprzeciw z wojowniczą miną, co tylko powiększało wściekłość ojca. - Powiedziałem ci - wyjaśnił spokojnie, choć dolna warga drżała mu ze zdenerwowania. - To Johnny Grimes zaczął. Beth przyjrzała się bratu. Trent miał podbite prawe oko, a na włosach widać było plamy krwi z rozciętego czoła. Z trudem opanowała chęć, aby podejść do brata,

a d n a c s janes+a43

s u lo

22

objąć go serdecznie i zapewnić, że wszystko będzie w porządku. Nie mogła sobie na to pozwolić, bo instynkt mówił jej, że tak wcale nie będzie. - Do diabła z Johnnym Grimesem! - wrzasnął Foster. - Według ciebie zawsze ktoś inny jest winny, ty nigdy! Kiedy wreszcie przestaniesz zachowywać się jak ostatni śmieć i sprawiać wstyd rodzinie? Przerwał i potarł kark. - Czemu nie bierzesz przykładu ze swojej siostry? Ona nigdy nie sprawiała mi kłopotu. - Nie każdy może być taką chodzącą doskonałością - krzyknął rozgoryczony Trent. - Ona myśli, że... - Nie pozwolę, abyś tak mówił o siostrze - krzyknął Foster i uniósł pięść. - Tatusiu, nie! Beth zdała sobie sprawę z tego, że krzyknęła, dopiero wtedy, gdy obaj spojrzeli na nią. Przez chwilę wszyscy stali nieruchomo, bez jednego słowa. Foster odkaszlnął i opuścił rękę. Nie spuszczał wzroku z córki. - Jak długo już tu stoisz? - Dostatecznie długo - odpowiedziała cicho Beth i westchnęła. - Zatem wiesz, że twój brat znowu popadł w tarapaty? Tym razem wyrzucili go z letniej szkoły. - Trent, co się stało? - spytała, przenosząc spojrzenie na brata. Chłopiec nie odpowiedział. Przez chwilę patrzył na nią, po czym obrócił się na pięcie i pobiegł w stronę drzwi. Gdy ją mijał, Beth chwyciła go za ramię. - Trent, proszę, chcę z tobą porozmawiać. - Ale ja nie chcę rozmawiać z tobą - wypluł z siebie,

a d n a c s janes+a43

s u lo

23

patrząc na nią przez zmrużone powieki. - To wszyst przez ciebie. - Trent, proszę - wyjąkała Beth. Miała ochotę się r płakać. - Nie jesteś sprawiedliwy. Trent wyrwał się z jej rąk. - Zostaw mnie! Czy ty nic nie rozumiesz? Nienaw dzę cię, nienawidzę!

a d n a c s janes+a43

s u lo

24

2

s u lo

Wzdłuż brzegów strumienia rosły stare dęby, obrośnięte gęstym bluszczem. Ciszę przerywał tylko szmer wody na skałach i śpiew ptaków. W powietrzu czuło się zapach kwiatów. Beth położyła się na ręcznie tkanym kocu i wsparła głowę na dłoni. Kochała piękno natury, ale w tym momencie myślała o czymś innym. Całą swą uwagę skupiła na Zachu, który właśnie zbliżał się do lśniącego pontiaca. Dostał go od rodziców, gdy skończył szkołę. Teraz poruszał się z lekkością prawdziwego sportowca. Wrzucił do bagażnika opróżnioną torbę i zatrzasnął klapę, po czym obrócił się w stronę Beth. Gdy szedł ku niej, jego ruchy i mimika przypominały Elvisa Presleya. Był naprawdę bardzo przystojny. Choć szorty i obcisła koszulka nie kryły muskularnego ciała, najwięsze wrażenie robiły oczy. Zielone niczym morska głębia, kontrastowały z ciemnymi włosami i rzęsami. Trudno byłoby go jednak uznać za typowego amanta. W jego twarzy kryło się coś twardego, groźnego. Kiedy Zach przyjechał po nią, dziewczyna wcześniej usłyszała warkot samochodu i od razu wybiegła go powitać. Wiedziała, że w żółtych szortach i białym staniku

a d n a c s janes+a43

25

od kostiumu kąpielowego wygląda znakomicie. Śmiejąc się zarzuciła mu ramiona na szyję. Zach uniósł ją w górę, zakołysał i pocałował w usta. Trzymając się w objęciach wyszli z domu, wsiedli do pontiaca i szybko pojechali polną drogą, wiodącą do ich ulubionego miejsca. Nawet gdy już rozsiedli się na kocu, w dalszym ciągu niemal nie odzywali się do siebie. Beth milczała, dopóki nie zjedli wszystkich przygotowanych przez Jessie smakołyków. Popili je niewielką butelką owocowego wina. Gdy skończyli, Zach wyciągnął się wygodnie na kocu. Beth wpatrywała się w niego. - Czekam, aż wreszcie mi powiesz - przerwał ciszę Zach. - Co mam ci powiedzieć? - spytała Beth marszcząc czoło. - Czym się martwisz przez cały czas. - Zdaje się, że nie mogę niczego przed tobą ukryć, prawda? - Nie. No więc słucham. Nie chcę, żeby moja narzeczona czymkolwiek się martwiła - Zach się uśmiechnął. - Poza tym, któż chciałby mieć żonę ze zmarszczkami? Uniósł wskazujący palec i przejechał nim wzdłuż bruzdy na jej czole. Beth uśmiechnęła się słodko, po czym niewinnym ruchem położyła dłoń na jego udzie, chwyciła kilka włosków i mocno szarpnęła. - Aj! -jęknął Zach. - Co ty robisz? - To kara za insynuacje. Nie mam żadnych zmarszczek. Mężczyzna delikatnie ujął w dłoń pasmo jej włosów. - Teraz odwet - zażartował. Oboje się roześmieli. Zach spoważniał pierwszy.

a d n a c s janes+a43

s u lo

26

- No więc, czy zamierzasz mi wreszcie powiedzieć, o co chodzi? - To nic nowego - odrzekła z westchnieniem. - Tata znów zrobił awanturę Trentowi. - Naprawdę? - skrzy wił się Zach. - Uhu. - O co poszło tym razem? - Wyrzucili Trenta z letniej szkoły i tata musiał pojechać na rozmowę z dyrektorem. Ale był wściekły! Przerwała na chwilę i znów westchnęła. - Nie powinien robić takich scen. To wszystko jego wina. Zamiast zająć się chłopakiem, przesiaduje cały czas na torze i w stajni. Tak mi żal Trenta, choć czasami mam ochotę skręcić mu kark. - Normalna siostrzana miłość - odrzekł Zach. - Ale faktycznie, kiedy chodziło o twojego brata, stary nigdy nie zachowywał się normalnie. Mnie też to martwi. Urwał i przez chwilę siedział zatopiony w myślach. - Pięć groszy - powiedziała Beth, pochylając głowę. - Go? - Pięć groszy za twoje myśli, bałwanie. Zach zmarszczył brwi. - Nie są warte nawet tyle. - Mimo to chcę je znać. - Myślałem o tym, jak bardzo Trent przypomina mi własne dzieciństwo. - Zamyślił się. - Ja nigdy nie miałem prawa popełniać błędów. Rodzice oczekiwali, że będę chodzącą doskonałością, że będę zawsze zachowywał się jak dorosły. - Pewnie dlatego jesteś często taki groźny? - spytała Beth, patrząc na niego zamglonymi oczami. Gotowa była zrobić wszystko, byle tylko z twarzy Zacha zniknął

a d n a c s janes+a43

s u lo

27

smutek. Nie mogła znieść myśli, że w dzieciństwie musiał wiele przecierpieć. - Nie chciałaś przypadkiem powiedzieć „napalony"? Spojrzała na niego zaskoczona, ale po chwili zrozumiała, co miał na myśli. - Jesteś zupełnie niemożliwy. - Wiem. Dlatego masz bzika na moim punkcie. Beth dała mu klapsa, co tym razem poskutkowało. Zach spoważniał. - A co z Babcią? Czy ona nie może jakoś wpłynąć na Fostera? Grace Childress, nazywana przez wszystkich Babcią, była rzeczywiście babką Beth ze strony matki. Na myśl o niej i o jej spokojnej pewności siebie Beth od razu się uśmiechnęła. Niestety, choć Babcia odgrywała ogromną rolę w życiu ich wszystkich, miała bardzo ograniczony wpływ na swego zięcia. - Babcia jest wspaniała i robi wszystko, co może wyjaśniła. - Ale przecież nie może być zawsze obecna, gdy tata robi awanturę Trentowi. Nie zawsze też udaje się jej załagodzić sytuację. Wiesz chyba, na czym polega problem? - W oczach Beth pojawiły się łzy. - Ojciec nigdy nie wybaczył Trentowi, że mama zmarła przy jego narodzeniu. Chce mi się płakać na myśl o tym, że wini Trenta za coś, na co on nie miał najmniejszego wpływu. - Wszyscy wiedzą, że Foster nie znosi syna - powiedział Zach. - I to z jego winy Trent mnie nie cierpi. Gdyby chociaż ojciec przestał używać mnie do walki z nim - westchnęła dziewczyna. - Ciągle nas porównuje. Naprawdę, można zwariować. Mnie tata nigdy nie zwraca uwagi, natomiast z niego jest zawsze niezadowolony.

a d n a c s janes+a43

s u lo

28

- Jestem przekonany, że na ogół wcale tak nie myśli, jak mówi - zauważył spokojnie Zach. - Ja też tak sądzę - odrzekła Beth przygryzając dolną wargę. - Tata jest cudowny i szczerze go uwielbiam, ale w stosunku do Trenta jest zupełnie beznadziejny. - Cóż, łatwo mogę sobie wyobrazić, że nie było mu łatwo samemu wychowywać was oboje. Myślę też, że i dla was wszystkich nie było to proste. Nadzwyczajne zrozumienie, jakie Zach wykazywał dla jej problemów, pocieszało i wzmacniało wewnętrznie Beth. Jej narzeczony miał dopiero dwadzieścia dwa lata, ale rozsądkiem dorównywał starszym, dojrzałym ludziom. To niewątpliwie konsekwencja wychowania, jakiemu poddali go rodzice. - Masz rację, to nie było łatwe. Ale Trent cierpiał daleko bardziej ode mnie. Tata - no cóż, on nie okazuje swoich uczuć i rzadko zdobywa się na pieszczoty... Przerwała na chwilę. - Trent potrzebuje matki. Ja... próbowałam z nim porozmawiać, ale... Och, Zach, on nawet nie chciał ze mną gadać, powiedział tylko, że mnie nienawidzi, i że to wszystko przeze mnie. - Jestem pewien, że nie myślał tak naprawdę, kochanie - powiedział Zach, marszcząc czoło. - To po prostu zagubiony, niepewny swych uczuć dwunastolatek. - Z pewnością tak myśli. On naprawdę mnie nienawidzi. Czuję się taka bezradna... - skarżyła się Beth. Próbowałam zastąpić mu matkę i zupełnie mi się nie udało. Zach przyciągnął ją bliżej. - Zbyt surowo siebie oceniasz. To nie twoja wina. Jeśli w ogóle ktoś tu zawinił, to Foster. Beth odsunęła się od Zacha, i spojrzała na jego twarz.

a d n a c s janes+a43

s u lo

29

- Mówiłam mu wielokrotnie, że Trent jest na swój sposób wspaniałym chłopcem, i że powinien być z niego dumny. - Ale on nie chce tego zrozumieć. - Właśnie. Ani ja, ani Babcia nie potrafimy tego pojąć. Wiem natomiast, że Trent jest naprawdę nieszczęśliwy, i że nie pozwoli, abym mu spróbowała pomóc. - Wkrótce zapomni o gniewie, musisz dać mu trochę czasu. Obiecuję, że nie zostawimy go samemu sobie. Może przecież spędzać z nami tyle czasu, ile tylko zapragnie. - Może ty mógłbyś z nim porozmawiać - zaproponowała Beth splatając palce. - Dobrze wiesz, że dla niego świat zaczyna się i kończy na tobie. - Spróbuję. Nie martw się o to. Trent dojrzeje i jakoś się uspokoi. - Będzie musiał - powiedziała Beth. - Po prostu będzie musiał. - Napijesz się jeszcze wina? To ci dobrze zrobi - zaproponował Zach. Wyciągnął rękę po butelkę i napełnił szklanki. - Za naszą pomyślność - wzniósł toast. - Za naszą przyszłość - odpowiedziała Beth, patrząc mu w oczy. Przez chwilę oboje w milczeniu sączyli wino. Zach nie spuszczał z niej wzroku. Wreszcie odstawił szklankę. - Jesteś piękna, Beth Melbourne - powiedział cicho. - Zwłaszcza dzisiaj. Beth głośno przełknęła ślinę. Stłumiony ton jego głosu natychmiast sprawił, że poczuła dziwny niepokój. - Twoje włosy wyglądają dzisiaj inaczej niż zwykle - zauważył Zach, pochylając głowę na bok.

a d n a c s janes+a43

s u lo

30

Beth z uśmiechem wzięła do ręki pasmo włosów i przez chwilę im się przyglądała. - Nasmarowałam je sokiem z cytryny - wyjaśniła. - Sokiem z cytryny?! - Zach popatrzył na nią zdumiony. - Boże, co za pomysł! - Dziwisz się, bo się na tym nie znasz - zauważyła Beth. - Dzięki temu nabrały połysku. - Niewątpliwie wyglądasz doskonale, co do tego się zgadzam - powiedział i znowu przyciągnął ją do siebie. Patrzył na nią ciepło i serdecznie. Beth poczuła, że coś ściska ją w gardle. Ogarnęła ją fala czułości. Gdy dotknęła ustami jego warg, ich smak wydał się jej o wiele bardziej upajający niż wino, które wypili. Zach i Beth byli kochankami już od ponad roku. Zach cierpliwie uczył ją, jak może dać mu rozkosz i satysfakcję. - Czy wiesz, co się ze mną dzieje, gdy jesteśmy razem? - powiedział i zbliżył się do niej. W jego głosie kryło się tłumione napięcie. - Chyba tak - wyszeptała. Już teraz czuła twardość jego ciała. Nagle poddała się własnym pragnieniom. Przytuliła się do Zacha i wsunęła dłoń pod jego wilgotną koszulkę. - Och, Beth - westchnął Zach, po czym oderwał usta od jej warg, przewrócił ją na plecy i pochylił się nad nią. Gdy pocałował jej pierś, Beth zadrżała z podniecenia. Nagle Zach zaklął, i ukląkł na kocu. - Przeklęte ubranie! - krzyknął i gwałtownie ściągnął koszulę. Następnie zerwał z niej szorty i odrzucił je gdzieś daleko. Z pośpiechu nawzajem przeszkadzali sobie pozbyć się

a d n a c s janes+a43

s u lo

31

ubrań. Zupełnie nadzy przywarli do siebie. Naprężona męskość drażniła skórę brzucha i ud Beth. Przytuliła się do Zacha. Kręciło się jej w głowie, ale wyraźnie czuła jego rytmiczne ruchy. - Och, Zach, przestań - poprosiła, ale sama namiętnie pieściła jego ciało, aż wreszcie już dłużej nie mogli zwlekać. - Chcesz? - Tak, tak... - powtarzała dziewczyna. W tym momencie Zach jednocześnie pocałował ją w pierś i wszedł w nią. Beth oddychała coraz szybciej. Czuła w sobie jego gorące, pulsujące ciało. Podmuch wiatru uniósł skraj koca, ale oni nawet tego nie zauważyli. Zapomnieli o całym świecie. Ich ciała poruszały się w jednym rytmie, aż wreszcie Zach wypełnił ją całkowicie. Namiętne krzyki rozkoszy idealnie harmonizowały z otaczającą ich dziką przyrodą. W pewnym momencie oboje odnieśli wrażenie, że ziemia się poruszyła. Promień słońca, który przedarł się przez gęstą koronę starego dębu, zalśnił w butelce z winem. Młodzi kochankowie leżeli zwróceni do siebie twarzami. Oboje przymknęli oczy. Pot zwilżył ich ciała. Żadne z nich nie chciało pierwsze się poruszyć ani otworzyć oczu. - Śpisz? - spytała wreszcie Beth. - Nie, ale zaraz zasnę - odparł Zach. Beth powoli przejechała stopą wzdłuż jego nogi. - Pamiętasz, kiedy spotkaliśmy się po raz pierwszy? - Myślałem, że znaliśmy się od urodzenia - odrzekł Zach unosząc powieki. - Mówię o poważnym spotkaniu. - Ja też.

a d n a c s janes+a43

s u lo

32

Beth pokazała mu język. - Wcale nie, po prostu mi dokuczasz, chociaż naprawdę jesteś nieco romantyczny. - No dobra, to było w kwietniu, prawda? - powiedział przewracając oczami. - Dokładnie mówiąc, piątego kwietnia. - Nabierasz mnie. - Zach skrzywił się sceptycznie. Z pewnością nie pamiętasz dokładnej daty. Beth obdarzyła go promiennym uśmiechem. - Jesteś okropna - szepnął i mocno ją pocałował. - Och, Zach, nie mogę się doczekać, kiedy wreszcie będziesz moim mężem. - Ja też. Beth spojrzała na swój pierścionek zaręczynowy. Był to owalny, trzykaratowy diament w złotej oprawie. Uniosła go tak, że kamień zamigotał w słońcu. Przez chwilę przyglądała się, jak błyszczy w świetle. - Myślisz, że dużo ludzi przyjdzie na wesele? - spytała, opuszczając rękę. - Tak przypuszczam - odrzekł leniwie Zach. - Zwłaszcza że zaprosiłaś całe miasto. - Wcale nie, idioto. - A kogo pominęłaś, lokalnych pijaczków? - To wcale nie jest zabawne - upomniała go Beth i dała mu żartobliwego klapsa. - Wcale nie zamierzałem żartować - wyjaśnił Zach i znów ją pocałował. - Kochasz mnie? - Dobrze wiesz - powiedziała, gdy wreszcie opanowała wzruszenie. - Tak bym chciał, aby już było po wszystkim. Nie mogę się doczekać, kiedy będę miał cię tylko dla siebie.

a d n a c s janes+a43

s u lo

33

- Ja też tego pragnę, tylko... - Beth przerwała, a jej oczy ściemniały. - Tylko co? - spytał Zach. Od razu spiął się i zaniepokoił. - Nic - zapewniła go pośpiesznie. - Nie masz ochoty zamieszkać w Wimberly, prawda? - domyślił się. - Wiem, że nie przepadasz za moimi rodzicami, szczególnie za ojcem. - Och, Zach, to nieprawda - zaprotestowała bez przekonania. - Po prostu... - znowu przerwała, żałując, że nie jest w stanie powiedzieć, o co jej chodzi. Mimo szczerych chęci, Beth nie mogła przełamać uprzedzenia do Taylora Winslowa. Dobrze wiedziała, skąd bierze się to uczucie. Gdy Taylor na nią patrzył, czuła, że za zasłoną dobrych manier kryje się gorączkowe, złe pragnienie. Reputacja pana Winslowa, dobrze znanego z licznych związków z kobietami, nie pomagała jej pozbyć się obaw. Nigdy nie rozmawiała z Zachem o swoich podejrzeniach. Również teraz nie miała zamiaru mu się zwierzać. - Podobnie jak twój, również mój stary ma swoje wady. - Ale wciąż go kochasz - powiedziała spokojnie Beth. - Tak - odrzekł Zach i spojrzał na nią twardym wzrokiem. - Ale czasami, gdy widzę, jak traktuje mamę, mam ochotę go zamordować. Pyszni się swymi romansami. - Dlaczego twoja matka się na to godzi? - spytała cicho Beth i pogłaskała go po piersi. Zauważyła, że Zach coś przed nią ukrywa, ale nie chciała go przyciskać. - Nie mam pojęcia.

a d n a c s janes+a43

s u lo

34

Zamilkli. Beth położyła się na kocu i przytuliła do Zacha. - No cóż, mam nadzieję, że nie nabierzesz jego zwyczajów. - Boisz się, że jaki ojciec, taki syn? - uśmiechnął się gorzko. - Możesz spróbować. Zobaczysz, jak na tym wyjdziesz. - Oho, teraz grozisz? - Nie, bynajmniej - zapewniła go z niewinną minką. - Mówię ci tylko, że... - ostatnich słów nie wymówiła głośno, ale Zach trafnie odczytał ruch jej warg. - Panno Melbourne, co za wulgarność! - Przecież to lubisz. - Kocham cię-zapewnił ją z powagą. - Dlatego nic mnie nie obchodzi, gdzie będziemy mieszkać. Ważne, że będziemy razem. - Jesteś pewna? Możemy przecież wynająć jakieś mieszkanie. Kiedy matka zaproponowała, żebyśmy zamieszkali w starym apartamencie dziadków od razu się zgodziłem, ale możemy to jeszcze zmienić. - Chcesz tam mieszkać, bo wtedy nie płacilibyśmy czynszu. - Co w tym złego? - Zach odsunął się nieco i spojrzał jej w oczy. - W ten sposób szybciej zaoszczędzimy na nasz wymarzony dom. Nie musimy bez przerwy stykać się z rodzicami, nie bój się. - Myślę, że będzie wspaniale - zapewniła go Beth, wodząc dłonią po jego ramieniu. Znowu zamilkli. Po chwili Beth odezwała się znowu. Postanowiła zmienić temat. - Będziemy mogli udekorować pokoje prezentami

a d n a c s janes+a43

s u lo

35

ślubnymi - powiedziała radośnie. - Bardzo się z tego cieszę. - Powoli! Nie planuj zbyt daleko w przyszłość. Pamiętaj, że jesienią masz iść na uniwersytet. Dziewczyna skrzywiła się niechętnie. Zach nalegał, aby poszła na studia. Jej również zależało na dyplomie, ale w tej chwili nie miała głowy do nauki. - O co chodzi? - spytał Zach, bacznie ją obserwując. - Czy coś ci nie odpowiada? - Nie,tylko... - Tylko co?

s u lo

- Myślę, że początkowo wolałabym się skoncentrować na obowiązkach żony. - Naprawdę wolałabyś odłożyć studia? - spytał z niedowierzaniem. - Tak - odrzekła bez wahania. - Długo nad tym myślałam. Myślę, że mogłabym zacząć od następnego semestru. Jeśli nie, to za rok. - Przerwała i podniosła z koca gałązkę bluszczu. - Przecież będziesz mnie tu potrzebować, zwłaszcza że zacząłeś pracować w fabryce na pełnym etacie. - To prawda - przyznał Zach. - Na dokładkę będę miał wiele pracy, wprowadzając nowe rozwiązania techniczne, których nauczyłem się na studiach. - Chcesz powiedzieć, że będziesz próbował je wprowadzić... - Tak, masz rację. - Zach uśmiechnął się z żalem. Tak powinienem się wyrazić. Jak mówi przysłowie, stary pies nie zmienia swych nawyków. Wprawdzie Foster i Taylor nie są jeszcze starzy, ale mają klapki na oczach. Wczoraj tata powiedział mi: ,,Nie ma powodu niczego

a d n a c s janes+a43

36

zmieniać, synu. Robiliśmy to w ten sposób od czterdziestu lat". Beth zachichotała. - Przepraszam, ale świetnie sparodiowałeś ojca. Dobrze wiem, jak cię to frustruje. - Naprawdę jestem sfrustrowany. Nie po to studiowałem przez cztery lata inżynierię, żeby teraz nie korzystać z tej wiedzy. Zmiany, które proponuję, są naprawdę niezbędne. Konieczna jest gruntowna modernizacja fabryki. Mam pomysł, jak rozwiązać problem ścieków. No i zanieczyszczenie powietrza - musimy to sami jak najszybciej załatwić, bo inaczej rząd zrobi to za nas. Pozostaje jeszcze poważny problem z drugim kotłem. Jeśli nie doprowadzimy go do porządku, wkrótce pewnie wyleci w powietrze. - Oczy Zacha zaświeciły się gorączkowym płomieniem. - Wiem, jak rozwiązać te problemy. Gdybym mógł działać swobodnie, wkrótce dwukrotnie zwiększyłbym produkcję. Beth całkowicie wierzyła w jego słowa. W sprawach fabryki i produkcji papieru Zach wykazywał niewiarygodne wyczucie. Zawsze, jeszcze przed pójściem na studia, zawczasu dostrzegał wszystkie problemy i od razu proponował właściwe rozwiązanie. - Skoro tak, to z pewnością będziesz potrzebował mojej pomocy - powiedziała i skubnęła wargami jego ucho. - Muszę studiować ciebie, a nie literaturę angielską. - Mhm, masz rację - wymamrotał Zach i mocniej przyciągnął ją do siebie. - Och, Zach, będziemy razem tacy szczęśliwi! - Małżeństwo doskonałe, prawda?

a d n a c s janes+a43

s u lo

37

- Oczywiście, że będzie doskonałe, zwłaszcza gdy urodzi się dziecko. - Chciałbym zobaczyć, jak karmisz piersią mojego syna - powiedział Zach, a jego oczy pociemniały pod wpływem wzruszenia. Beth się zarumieniła. - To zdumiewające. - Zach zachichotał. - Wciąż jeszcze mogę spowodować, że się rumienisz. - Skoro mówimy o dzieciach, to może ustalmy, jak długo jeszcze mam brać pigułkę? - Nie mów mi, że już myślisz o zajściu w ciążę. Zach otworzył szeroko oczy. - Dobrze wiesz, że tego pragnę - odrzekła cicho Beth. Zach pochylił się i musnął językiem jej wargi. - Wystarczy, że wspomniałaś o dziecku, i znów jestem podniecony. - Sięgnął po jej dłoń i położył na swym ciele. - Widzisz - dodał ochryple. - Kochaj mnie - poprosiła Beth. - Teraz. Nie musiała go prosić po raz drugi.

a d n a c s janes+a43

s u lo

38

3

s u lo

Niebo pokryły niemal całkowicie szare, ciężkie chmury. Zbierało się na deszcz, ale w tej chwili promienie słońca przebiły się jakoś i odbijały się od podwójnego rusztowania kryjącego oba kotły. Zach zmrużył oczy, starając się dostrzec coś pod światło. Przejechał palcami po potarganych włosach. Gdzie u licha podziewał się ojciec? I Foster Melbourne? Obaj mieli być w biurze już pół godziny temu. Nic dziwnego, że fabryka jest w takim stanie, pomyślał ze złością. Kiedy szefowie bardziej interesują się rozrywkami niż przedsiębiorstwem, łatwo o niebezpieczne i kosztowne wypadki. To właśnie groziło im w tej chwili. Jak Foster i ojciec mogli usprawiedliwić igranie z życiem pracowników? Od chwili gdy podjął pracę w fabryce, Zach wielokrotnie zadawał sobie to pytanie. Zgoda, pół roku to niezbyt długi okres, ale zupełnie wystarczający, aby się zorientować, że fabryka popadła w kłopoty, i to zarówno finansowe, jak i organizacyjne. Nie patrząc nawet w księgi, Zach wiedział, że saldo musi być ujemne. Nie powinno mnie to dziwić - pomyślał i skrzywił się ironicznie. Ojciec był zbyt zajęty uganianiem się za

a d n a c s janes+a43

39

spódniczkami, aby troszczyć się o interes, a Foster poświęcał cały swój czas koniom. Nie trzeba było szczególnej przenikliwości, aby stwierdzić, że obchodziły ich wyłącznie dochody, jakie mogli wyciągnąć z przedsiębiorstwa. No cóż, dość już tego. Ktoś musi podjąć odpowiedzialność. Postanowił, że tym kimś będzie on, ale chciał pokierować fabryką na swój sposób. Gdy wszedł do zapyziałego pokoiku, który miał być jego biurem, od razu postanowił zaprowadzić tu porządek. Zawsze lubił postawić na swoim, w interesach i w sporcie. Zawsze i wszędzie chciał być pierwszy. Na tym właśnie polegał jego problem. Przez całe życie rodzice usiłowali sprawować nad nim kontrolę. Usilnie starali się ukształtować go tak, aby spełniał ich wymagania, aby dorósł do wyznaczonej przez nich roli. Dla nich nazwisko Winslow brzmiało jak tytuł królewski. - Nazywasz się Winslow - mawiała mama, starannie modulując głos. - Musisz pamiętać, że nie możesz zrobić niczego, co naraziłoby na szwank godność rodziny. Zach dopasował się do tych wymagań, choć bardzo wcześnie zrozumiał, że pochodzenie z „dobrej rodziny" jest raczej przekleństwem niż zaszczytem. Najbardziej irytowała go hipokryzja ludzi bogatych i znanych. Wolno grzeszyć, ale tylko w tajemnicy, za zamkniętymi drzwiami. Nikt nie może o tym wiedzieć. Zach nie mógł zapomnieć pewnego wydarzenia, które zaszło, gdy miał dziewięć lat. Późnym wieczorem, nie mogąc zasnąć, postanowił zejść do kuchni po herbatniki. Po drodze usłyszał podniesione głosy rodziców. Drzwi do ich pokoju były lekko uchylone. Gdy usłyszał, jak

a d n a c s janes+a43

s u lo

40

mama z płaczem krzyczy na ojca, zatrzymał się i zajrzał do środka. - Jak śmiesz puszyć się swymi romansami?! - krzyczała Marian. - Czy nie pozostało ci nawet poczucie wstydu? - Śmiem robić wszystko, co mi się podoba - odrzekł Taylor, zbliżając się do żony. - Zamknij się. Gdybyś nie była taka lodowata w łóżku, nie musiałbym chodzić gdzie indziej. - Jeśli jestem chłodna, to przez ciebie. - Marian znów zaszlochała. Taylor machnął ręką w powietrzu. - Och, na litość boską, oszczędź mi tych scen. Przestań jęczeć, zamknij się i kładź się spać. - Ostrzegam cię, Taylor... Marian nie dokończyła groźby. Taylor wymierzył jej policzek. - A ja ostrzegam ciebie... Nie zastanawiając się, co robi, Zach wpadł do pokoju. - Nie! - krzyknął. - Ani się waż bić mamę! Twarz Taylora, dotychczas czerwona od alkoholu, nagle zbielała. Spojrzał z wściekłością na syna. - Do diabła, podsłuchiwałeś! Dostaniesz za to w skórę! Marian uniosła dłoń i przycisnęła ją do krwawiącej wargi. Stanęła między mężem a synem. - Zostaw go w spokoju - nakazała, po czym zwróciła się do chłopca: - Kochanie, wszystko ci wyjaśnię. Zach czuł, jak po policzkach spływają mu łzy. Potrząsnął gwałtownie głową i cofnął się do drzwi. Na progu obrócił się i pobiegł do swojego pokoju. Marian poszła za nim, aby jakoś wyjaśnić mu całe zajście. Sama nie potrafiła znaleźć właściwych słów.

a d n a c s janes+a43

s u lo

41

- Jesteś zbyt młody, aby to zrozumieć - powiedziała, z trudem powstrzymując łzy. - Proszę cię, zapomnij o tym, co widziałeś. Wyobraź sobie, że to nigdy się nie zdarzyło. - Mamo, ale dlaczego tata cię uderzył? - spytał Zach. Jego podbródek trząsł się od płaczu. - Och, synku, kobieta po prostu musi znieść pewne rzeczy. Pamiętaj tylko, że zawsze będziemy cię kochać. Mimo prób, Zach nie był w stanie zapomnieć o tym incydencie. Dopiero później zdał sobie sprawę, że właśnie wtedy przestał być dzieckiem. Widok ciemnej strony ludzkiego życia pozbawił go niewinności. Jednocześnie uświadomił sobie dwie istotne prawdy. Po pierwsze, że mama zgodzi się na wszystko, byle tylko pozostać panią Winslow. Po drugie, że nie leży w jego mocy zmiana zwyczajów rodziców, ale może postarać się, by nie żyć tak jak oni i nie powtarzać ich błędów. Od tej chwili robił wszystko, co mógł, aby zachować dystans do rodzinnego snobizmu. Nie było to łatwe. Rozmyślnie starał się dowieść, że jest taki jak wszyscy koledzy. Zyskał sławę jako klasowy rozrabiaka. Wskutek tego nigdy nie zrealizował swoich możliwości w nauce. Nie miał na to czasu, gdyż zbyt był pochłonięty sportem, szczególnie grą w piłkę. Mimo to nauczyciele go lubili. Wystarczał jeden jego uśmiech, aby wybaczali mu wszystkie grzechy. Rodzice zdecydowanie sprzeciwiali się jego karierze sportowej i robili, co mogli, aby go powstrzymać. Mama była święcie przekonana, że grając w piłkę połamie sobie kości i zostanie kaleką. Przeczucia jej nie zawiodły. W czasie ostatniego roku w szkole średniej Zach odniósł

a d n a c s janes+a43

s u lo

42

poważną kontuzję kolana i musiał na zawsze pożegnać się z myślą o dalszej karierze piłkarskiej. Gdy już wyrzekł się marzeń o sportowej sławie, całą swoją energię skoncentrował na nauce papiernictwa. W tym czasie był już po uszy zakochany i myślał tylko o przyszłym życiu w Shawnee. Bez Beth jego życie nie miałoby sensu. Nie potrafił sobie wyobrazić przyszłości bez niej. Kiedy był sfrustrowany lub bardzo zmęczony, myśl o tej dziewczynie zawsze poprawiała mu nastrój. Od razu nabierał dystansu wobec bieżących kłopotów i myślał o lepszej przyszłości. Często wyobrażał sobie, że stoi naga pod prysznicem i zaprasza go, aby się do niej przyłączył. Kiedy indziej widział oczami wyobraźni, jak Beth siedzi na leżaku, a wiatr rozwiewa jej włosy... Nagłe przypomniał sobie, jak kochali się po raz pierwszy. Na myśl o tym uśmiechnął się jeszcze szerzej. Nie planowali tego zawczasu. Może dlatego Zach tak dobrze to zapamiętał. Pojechali razem na piknik, zupełnie tak samo jak trzy dni temu. Tego dnia od rana zbierało się na deszcz, ale im to nie przeszkadzało. Wiedzieli, że w razie czego mogą się schronić w starej szopie drwali. W dzieciństwie często się tam bawili. Przywiązali konie do drzewa i położyli się na rozciągniętym kocu. Od razu zaczęli się namiętnie całować. - Kochana - szepnął Zach. - Czy ty wiesz, co się ze mną dzieje? - Co takiego? - spytała niewinnie Beth. - Gdy cię całuję, od razu jestem pobudzony. Ale ty wiesz o tym, prawda?

a d n a c s janes+a43

s u lo

43

- To znaczy, że mnie pragniesz. - Umieram z pragnienia. Zach myślał tak naprawdę, ilekroć zbliżał się do niej. Dotychczas jeszcze nie kochał się z nią ani nie widział jej zupełnie nago, mimo iż ich pieszczoty stały się dość śmiałe. Obawiał się, że Beth nie jest jeszcze na to przygotowana, choć bardzo pragnął zbliżenia. - Och, Beth, ja chyba zwariuję - szepnął, unosząc jej koszulkę i chciwie całując piersi. Dziewczyna jęknęła, po czym podciągnęła jego koszulę i pomasowała go po plecach. Zach wsunął dłonie w jej figi, zatrzymał się na chwilę i spojrzał na nią. - Proszę - szepnęła Beth. Patrzyła na niego szklącymi się oczami. - Proszę, nie przerywaj. Wsunął palce głębiej i poruszał nimi rytmicznie. Beth oddychała z trudem. - Jesteś taka mała, taka wilgotna... - Och, Zach -jęknęła w odpowiedzi. - Teraz twoja kolej -usłyszała jego stłumiony głos. Chwycił jej dłoń i położył na swoich napiętych spodniach. - Rozepnij zamek - nakazał. Beth śmiało wykonała polecenie, ale zaskoczona tym, co zobaczyła, wstrzymała oddech i zawahała się. - Dalej, dotknij mnie tak, jak ja ciebie dotykałem. - Jesteś pewien? - spytała, patrząc na niego. - Beth,proszę... Dziewczyna przykryła dłonią jego męskość. Oczy pociemniały jej z namiętności. Zach pomyślał, że jej palce są delikatne jak aksamit. Niewiele brakowało, a straciłby kontrolę nad swoim ciałem. - Och, Zach-westchnęła. -Jesteś wspaniały...

a d n a c s janes+a43

s u lo

44

- Tak myślisz? - Co... co teraz? - A czego chcesz? - Kochajmy się... na całego... - odrzekła przerywanym szeptem. - Kochanie... Błyskawica i grzmot naruszyły ich idyllę. - Chodź, biegniemy do szopy. Nie zdążyli uciec przed deszczem. Gdy przebiegli jakieś pół drogi, zaczęła się ulewa. Po chwili oboje przemokli do suchej nitki. Gdy wpadli do szopy, bez wahania zrzucili ubranie. Przyglądali się sobie w półmroku. - Jesteś piękna - szepnął Zach. Wpatrywał się z podziwem w jej pełne piersi, okrągłe biodra i długie nogi. - Ty również - odrzekła Beth. - Chodź do mnie - powiedział, czując, że nie może się opanować. Przywarli do siebie ustami. Po sekundzie opadli na pryczę. - Boże, Beth - sapnął Zach, odrywając usta od jej warg. -Nie wiem, jak długo jeszcze wytrzymam. Tak cię pragnę. Ale... - Ja też ciebie pragnę - wyszeptała pośpiesznie Beth. - Chcę cię kochać. Teraz. Nie chcę już dłużej czekać. Śmiałym ruchem sięgnęła po jego nabrzmiałą męskość. - Beth... -jęknął. - Nie powinniśmy tego robić. - Proszę, Zach - niemal błagała. - Chcę czuć, jak jesteś we mnie, w środku. - Kochanie, ja też tego pragnę, ale to ryzykowne. Możesz zajść w ciążę. - Wiem-jęknęła.-Ale...

a d n a c s janes+a43

s u lo

45

- Pójdźmy na kompromis - Zach słyszał swój ochrypły głos. - Zaczniemy, a później ja przerwę, dobrze? - Dobrze, ale chcę wiedzieć, że mnie kochasz. Nie zdołał dotrzymać obietnicy. Gdy wszedł w nią, oboje zapomnieli o całym świecie. Zakończył, wypełniając ją całkowicie. Dopiero po dłuższej chwili zdał sobie sprawę, co zrobił. Przerażony, odsunął się i spojrzał na nią ze skruchą. - Czy... zrobiłem ci krzywdę? - Trochę bolało, ale to nic - odrzekła nieśmiało Beth. - Kochanie, tak mi przykro. - Spojrzał na nią. Dopiero teraz zauważył, że po nogach Beth cieknie krew. Od, razu wpadł w przerażenie. Nie wiedział, co zrobić i co powiedzieć. - Szsz, nie martw się - uspokoiła go dziewczyna i uśmiechnęła się czule. - Wszystko w porządku, wierz mi. Miała rację. Na szczęście nie zaszła wtedy w ciążę, a Zach nigdy więcej nie kochał się z nią bez odpowiednich środków zabezpieczających. Jego ciało zareagowało na te wspomnienia w sposób łatwy do przewidzenia. Z trudem powrócił do rzeczywistości. Westchnął i wrócił do swego biura. Miał tam stare, zniszczone biurko, dwie pogięte szafy na segregatory, dwa krzesła i stolik z maszynką do parzenia kawy. Pogodził się z pracą w tym czarującym pokoju, ponieważ wiedział, że i tak wkrótce tu wszystko zmieni. Jego plany modernizacji fabryki obejmowały również budowę nowego budynku biurowego. Między innymi o tym chciał porozmawiać z ojcem i Fosterem. Usiadł przy biurku i zaczął spisywać listę rzeczy do

a d n a c s janes+a43

s u lo

46

załatwienia. Gorączkowo dopisywał jedną pozycję po drugiej. W pewnym momencie w pokoju pojawił się Taylor, jak zwykle ubrany z nienaganną elegancją. Zach demonstracyjnie spojrzał na zegarek. - Prawie punktualnie - zauważył ironicznie. Taylor nie zwrócił najmniejszej uwagi na ton jego głosu. Podszedł do ekspresu i nalał sobie filiżankę kawy. Zach spostrzegł, że ojciec z trudem panuje nad drżeniem dłoni. Taylor był blady, tak jakby nigdy nie wychodził na dwór. Zach wiedział, że ojciec lubi zaglądać do kieliszka. Wszyscy zresztą o tym wiedzieli, z wyjątkiem samego Taylora. Mając pięćdziesiąt sześć lat Taylor Winslow wciąż jeszcze wyglądał imponująco. Wzrostem dorównywał synowi, ale poza tym nie byli do siebie podobni. Miał ziemistą cerę, zbyt długi nos i zbyt wysokie czoło. Na plus można mu było zaliczyć równe, zdrowe zęby i gęste, wolne od siwizny włosy. Urok i czar prawdziwego południowca okazywał tylko wtedy, gdy w okolicy pojawiała się ładna kobieta. Zach wiedział, że ojciec w każdej chwili może zapomnieć o dobrych manierach. Taylor Winslow nie znosił sprzeciwu. Gdy ktoś wchodził mu w drogę, zaciskał gniewnie usta i bez pardonu zwalczał przeciwnika. Zdaniem Marian Zach odziedziczył upór po ojcu. - Gdzie podziewa się Foster? - spytał Taylor, tak jakby dopiero teraz dostrzegł nieobecność wspólnika. - Pewnie zapomniał - odparł Zach. - Tym lepiej, chciałem z tobą porozmawiać sam na sam. - Co za giez cię dzisiaj ukąsił? - Taylor opadł na krzesło i zapalił papierosa. - Tym gzem jest nasza fabryka - odpowiedział Zach,

a d n a c s janes+a43

s u lo

47

opierając się łokciami o biurko. Spojrzał na ojca lodowatym wzrokiem. - Już wkrótce zupełnie się rozpadnie. Tato, ty i Foster nie możecie dłużej udawać, że wszystko jest w porządku. Taylor zaciągnął się dymem. - Przyznaję, że mieliśmy kłopoty, ale bilans nie jest ujemny. - Dodatni też nie jest. - Wszystko jest w porządku - powtórzył z uporem Taylor. - Płacimy naszym pracownikom. Zach spojrzał z obrzydzeniem na peta, przyklejonego do dolnej wargi ojca. - Nie zapominaj, że tydzień temu musieliśmy zwolnić dwudziestu pięciu robotników. - Niedługo wrócą do pracy - powiedział cicho Taylor, tak jakby próbował uspokoić syna. - Tato, proszę, posłuchaj mnie. Musimy zainwestować trochę pieniędzy. Trzeba koniecznie zmodernizować pierwszą maszynę papierniczą i wymienić kocioł... Taylor zerwał się z krzesła. - Nie możesz zaczynać pracy od wysuwania żądań. Tak się nie robi! Zach zaczerwienił się, ale mimo to spokojnie mówił dalej: - Dlaczego nie? Żyjemy już w latach siedemdziesiątych, a wy zatrzymaliście się w czterdziestych. - Masz prawo do własnych opinii - uciął Taylor. - Beth ostrzegała mnie, że to nie będzie łatwe - westchnął do siebie Zach. Niestety, ojciec również usłyszał jego słowa. - Beth? Do diabła, co ona ma z tym wspólnego? Co

a d n a c s janes+a43

s u lo

48

ona wie o fabryce? Ją obchodzi tylko to, abyś dostał spadek. Zach z trudem powstrzymał się od wybuchu. - Kiedy wreszcie ty i mama przestaniecie być o nią zazdrośni? - Zazdrośni? Kto tu jest zazdrosny? - parsknął Taylor. - Dobrze, rozegramy to wedle twoich reguł - powiedział Zach. Rysy jego twarzy wyraźnie stwardniały. Wiedz, że jeśli utrudnicie nam życie w Wimberly, natychmiast się wyprowadzimy. - Chyba masz nie po kolei w głowie. - Tak myślisz? - Zach był wściekły. W pokoju zapadła cisza. Zach przerwał ją pierwszy. - Wróćmy do fabryki. Chcę brać udział w podejmowaniu decyzji. Chcę doprowadzić do wzrostu produkcji. - Nie widzę w tym nic złego - odrzekł Taylor, wpatrując się w dym z papierosa. - Wpierw muszę zapoznać się z księgami - kontynuował Zach i przerwał, żeby jego słowa dotarły do świadomości ojca. - Co więcej, chcę być wspólnikiem i udziałowcem, i to od razu. Taylor wyglądał tak, jakby miał zaraz wybuchnąć. Poczerwieniał jak burak. - Porozmawiam z Fosterem, ale nie mogę ci niczego obiecać. - Albo zostanę wspólnikiem - Zach wstał z krzesła albo odejdę. Możecie sami tonąć z powodu swej nieudolności. Powiedziawszy to, wyszedł z biura, pozostawiając ojca z szeroko otwartymi ustami.

a d n a c s janes+a43

s u lo

49

4

s u lo

- Naprawdę musisz już iść? - szepnęła Carolyn stłumionym głosem, jednocześnie przeciągając się jak leniwa kotka. - Przecież dopiero szósta- dodała z pretensją. Taylor Winslow rzucił jej zniecierpliwione spojrzenie i zapiął spodnie. - Na litość boską, jestem zupełnie wykończony. Nie wiem, czy dzisiaj będę mógł jeszcze coś robić. - To dobrze. - Carolyn zachichotała, po czym przeciągnęła pomalowanym na czerwono paznokciem wzdłuż jego kręgosłupa. - Nie grasz uczciwie, skarbie - powiedział Taylor zwracając się do niej twarzą. - Dobrze wiesz, że muszę już iść. Mimo to nie potrafił się powstrzymać. Pochylił się i pocałował ją w pierś, jednocześnie dotykając ciemnego miejsca między udami. Carolyn jęknęła i przylgnęła do jego ręki. Taylor po raz nie wiadomo który pomyślał, że Carolyn jest nie tylko piękną kobietą, ale również wspaniałą kochanką. Nie pamiętał, czy kiedykolwiek przedtem czuł się tak kompletnie usatysfakcjonowany i zmęczony, zarówno fizycznie, jak i psychicznie. Mimo to poczuł, że

a d n a c s janes+a43

50

znowu jej pragnie. Ostatnio wykazywał nienasycony wprost apetyt seksualny. Być może seks stał się dla niego ucieczką od kłopotów w pracy i w domu. Poznał Carolyn w barze, kilka tygodni temu. Od tej pory starał się spędzać z nią każdą wolną chwilę. Nic o niej nie wiedział, poza tym, że jest mniej więcej w wieku Zacha, i że pracuje w sklepie spożywczym. Nic więcej wiedzieć nie chciał, do niczego mu to nie było potrzebne. Uważał, że tak jest lepiej. - Zdejmij spodnie - nakazała z naciskiem Carolyn, kładąc rękę na jego podbrzuszu. Taylor gwałtownie wciągnął powietrze w płuca, jednocześnie posłusznie wykonując jej polecenie.

a d n a c s

s u lo

Gdy w pół godziny później dotarł do Wimberly, panował tam zupełny spokój. Zach najwyraźniej pojechał już do fabryki, bo jego pontiac zniknął z garażu. Carmen, gosposia, jeszcze nie przyjechała, a Marian, jak się Taylor spodziewał, nie wstała jeszcze z łóżka. Gwałtownie zapragnął kieliszka. Wracając od Carolyn wypił już niewielką manierkę whisky, którą zawsze trzymał w schowku w samochodzie, ale to go nie zadowoliło. Gdy nalewał kawę z automatycznego ekspresu, z irytacją patrzył na swoje drżące ręce. Wyjął z kredensu butelkę i szczodrze zakropił kawę whisky, po czym przeszedł do jadalni i usiadł na fotelu. Sączył swój trunek niemal bez przerwy, aż wreszcie poczuł, że udało mu się rozluźnić. Za szklanymi drzwiami wiodącymi na taras widać było skaczące z gałęzi na gałąź wiewiórki, ale nie zwracał na nie najmniejszej uwagi. Usiłował skupić myśli na czekającym go zadaniu. Musiał się skoncentrować, albowiem tego ranka pojanes+a43

51

winien już porozmawiać z Fosterem na temat propozycji Zacha. Minął już niemal tydzień od rozmowy, w czasie której Zach wysunął ultimatum. Taylor nie mógł dłużej odkładać decyzji. Znał syna dostatecznie dobrze, by wiedzieć, że spełni swoją groźbę. Wiedział, że Zach jest do niego podobny. Uparty, impulsywny i dostatecznie egoistyczny, aby pokonać wszystkich, którzy stali na jego drodze. Jednak Taylor nie miał ochoty dać się odsunąć na drugi plan. Marian kilkakrotnie próbowała to zrobić, ale nigdy się jej nie udało. Co innego z Zacherym. Taylorowi zależało w życiu tylko na kilku rzeczach. Obchodził go syn i nazwisko rodzinne. Cenił sobie prestiż i wpływy związane z byciem panem Winslow. To coś znaczyło, a tym samym on też coś znaczył. Był dumny ze swej pozycji społecznej i towarzyskiej. Należał do rady nadzorczej lokalnego banku i był prezesem paru miejskich organizacji. Przywiązywał również wagę do swej rodowej siedziby, Wimberly. Wolałby umrzeć, niż opuścić ten elegancki, stary dom z białymi kolumienkami i pięknym ogrodem. Jego ojciec i dziadek urodzili się tutaj. Chociaż wiekiem Wimberly nie dorównywało Cottonwood, niemniej była to imponująca posiadłość. Kiedyś z podobną troską myślał o fabryce, ale te czasy już minęły. Problemy związane z jej prowadzeniem zgasiły jego pasję. Taylor nie potrafił sobie przypomnieć, kiedy papiernia zaczęła mu obojętnieć. Niegdyś biegał tam codziennie wczesnym rankiem, nie mogąc doczekać się, kiedy wreszcie zacznie pracować nad rozwiązaniem nowych

a d n a c s janes+a43

s u lo

52

problemów. Wtedy Foster dzielił jego entuzjazm. Taylor miał wrażenie, że to było tak niedawno... Z jakim zapałem chcieli obaj udowodnić, że potrafią dorównać swym ojcom, którzy założyli fabrykę. Przez lata z zadowoleniem i dbałością kierowali przedsiębiorstwem, ale w pewnym momencie coś się zepsuło. Foster zainteresował się końmi i przestał myśleć o obowiązkach. Przez jakiś czas nie pozwalał, aby przyjemności przeszkadzały mu w pracy. Dopiero po paru latach Taylor zauważył, że sprawy, które miał załatwić Foster, są albo nie załatwione, albo spaprane. Po kolejnej wpadce Fostera Taylor zdecydował się na konfrontację. - Ten nowy generator wciąż źle działa - powiedział ze złością do wspólnika. - Straciliśmy już z tego powodu kupę pieniędzy. - Właśnie w tej chwili elektrycy go reperują - odparł Foster kuląc ramiona. - A nie powinni! - krzyknął Taylor. - Gdybyś nie przyjął pierwszej lepszej oferty, byle tylko mieć problem z głowy, to nie mielibyśmy tych kłopotów. - Co chcesz przez to powiedzieć? - spytał Foster. Poczerwieniał na twarzy i nerwowym ruchem podkręcił wąsy. - Za dużo czasu spędzasz na wyścigach, a za mało w biurze. - Taylor walnął pięścią w stół. - To właśnie chcę ci powiedzieć. - To, co robię tutaj lub gdzie indziej, nie powinno cię interesować - odparł Foster. Żyły wystąpiły mu na czoło. - Radzę ci o tym pamiętać. Wyszedł z biura i trzasnął z impetem drzwiami. Od tego dnia stosunki między nimi już się nie poprawiły.

a d n a c s janes+a43

s u lo

53

Taylor wiedział, że Foster nigdy mu nie wybaczy, iż ośmielił się wskazać na jego błędy. Nic go to nie obchodziło. Ani wtedy, ani teraz. Może więc po prostu go zawiadomić, że zamierza mianować Zacha swoim wspólnikiem i zastępcą, i dać synowi wolną rękę w zarządzaniu fabryką? Uśmiechnął się na tę myśl. Foster miał tyle własnych kłopotów, że nie śmiałby zaprotestować. Taylor prawdopodobnie dlatego zwlekał, że uważał Zacha za pyskacza, który powinien się jeszcze wiele nauczyć. To, że skończył studia, jeszcze nie dowodzi, że wie, jak zarządzać przedsiębiorstwem. Wiedział, że fabryka znalazła się w trudnym położeniu, ale duma nie pozwalała mu przyznać, że własny syn będzie naprawiał jego błędy. Z drugiej strony, zawsze wychowywał go na następcę. Może pora na zmianę warty nadeszła szybciej niż oczekiwał? Czy tak nie będzie najlepiej? Im dłużej Taylor myślał o tym, tym bardziej podobała mu się ta koncepcja. Miałby wreszcie czas, aby zająć się swymi sprawami. Pomyślał o Carolyn i głośno zachichotał. Ta dziewczyna go zauroczyła. Przypominała mu kogoś. Zmarszczył brwi, próbując uprzytomnić sobie, do kogo jest podobna. Wypił spory łyk kawy z whisky... i w tym momencie doznał olśnienia. Beth. Carolyn przypominała mu Beth Melbourne, choć narzeczona syna była od niej starsza i bardziej dojrzała. Zach nie ma racji - pomyślał Taylor. Wcale nie był o nią zazdrosny. Chciał mieć wnuka, który nosiłby nazwisko Winslow. Jeśli miała urodzić go Beth, niech tak będzie. Szkoda tylko, że Beth go nie lubi. Nigdy, co prawda, by się do tego nie przyznała, być może nawet nie

a d n a c s janes+a43

s u lo

54

zdawała sobie z tego sprawy, ale Taylor nie miał złudzeń. Kiedyś zauważył, jakim wzrokiem na niego patrzy. Zupełnie jakby widziała obrzydliwego robaka, który wypełznął spod kamienia. Taylor niezbyt się tym przejął. Beth pewnie myśli, że jest kimś wyjątkowym - dumał. Jasna blondynka z dużymi, jędrnymi cyckami. Musiał przyznać, że jest piękna. Nawet jako nastolatka przyciągała spojrzenia mężczyzn, a później jeszcze wypiękniała. Pamiętał, kiedy po raz pierwszy zwrócił uwagę, że Beth stała się kobietą. Wstąpił do Fostera, aby omówić jakiś pilny problem i zobaczył jego córkę, jak stoi na brzegu basenu, gotując się do skoku. Wciąż miał przed oczami widok jej zgrabnego, młodego ciała z rozkwitającymi piersiami i długimi, kształtnymi nogami. Od razu poczuł falę podniecenia. Oblizał wargi. W tym momencie Beth obróciła się i spojrzała na niego. Na jej twarzy pojawił się jakiś dziwny grymas. Później, analizując jej reakcje, uznał je za objaw strachu. Zamiast wstydzić się tego, że pożąda córki partnera i dziewczyny syna, z biegiem czasu Taylor pragnął jej coraz bardziej, choć wiedział, że gdyby Foster i Zach znali jego myśli, z pewnością połamaliby mu kości. Mimo to nie mógł powstrzymać się od spoglądania na nią i snucia erotycznych marzeń. Z pewnością ta klaczka wymagała mocnej ręki. Taylor miał nadzieję, że Zach jakoś sobie z nią poradzi. - Oho, wreszcie dotarłeś do domu. Słysząc lodowaty głos żony, Taylor poruszył się gwałtownie i wylał kawę na marynarkę. - To przez ciebie - warknął, po czym zerwał się z fotela i sięgnął po serwetkę.

a d n a c s janes+a43

s u lo

55

Marian weszła do pokoju i bez słowa nalała sobie kawy. Taylor patrzył na nią spod opuszczonych powiek. Cholerna szkoda - pomyślał - że taka ładna kobieta okazała się do niczego. Marian była jego żoną od dwudziestu pięciu lat. Mając teraz pięćdziesiąt dwa lata wciąż była atrakcyjną kobietą. Najlepiej wyglądała, gdy czesała się w kok, odsłaniając wspaniały profil twarzy. Zachowała również niezłą figurę. Pod luźnym szlafrokiem Taylor dostrzegał ciągle jeszcze kształtne piersi. Wysoka i postawna, trzymała się niczym królowa. Już po kilku tygodniach małżeństwa przekonał się jednak, że Marian jest królową z lodu. Jak przyznała po powrocie z podróży poślubnej, jego styl uprawiania miłości zupełnie jej nie odpowiadał. Mimo to znosiła go, bo chciała mieć dziecko i być panią Winslow. Marian pochodziła z rodziny o długich tradycjach, ale zupełnie pozbawionej gotówki. Pewnego wieczoru, gdy Taylor był wstawiony, przekonała go, że jej uroda i jego pieniądze świetnie się uzupełniają. Jeszcze tego samego dnia Taylor pozbawił ją dziewictwa. Gdyby nie był pijany, zapewne od razu zorientowałby się, że nie sprawiło jej to najmniejszej przyjemności. Nie zdecydował się na rozwód tylko dlatego, że obawiał się skandalu. W jego rodzinie nigdy jeszcze nie było rozwodu i ojciec zapowiedział mu przed śmiercią, aby nie ważył się złamać tej tradycji. Zach był jedynym pozytywnym rezultatem ich związku. Taylor wiedział jednak, że nie jest dla niego najlepszym wzorem do naśladowania. Wiedział również, że nawet gdyby próbował dorosnąć do tej roli, nie miał szans wygrać w konkurencji z żoną.

a d n a c s janes+a43

s u lo

56

- Tym razem przekroczyłeś wszelkie granice, Taylor - powiedziała Marian, przerywając ciszę. Taylor odrzucił serwetkę. - Jak zwykle, to ty pozwalasz sobie na zbyt wiele. Pytam tylko, żeby sprawić ci przyjemność: o co ci właściwie chodzi? - Dobrze wiesz, o czym mówię. O twojej najnowszej dziwce. Twarz Taylora wykrzywił grymas wściekłości. - Radzę ci uważać. Nie pozwolę, abyś wtrącała się w moje sprawy. - To również moja sprawa. Taylor gotował się z furii. Zrobiło mu się gorąco. - Nie mam zamiaru słuchać tych bzdur. Idę wziąć prysznic. - Ktoś cię z nią widział, Taylor. Pod wpływem alkoholu zapominasz o ostrożności. - Coś ty powiedziała? - spytał, patrząc na nią zwężonymi oczami. - Słyszałeś, co powiedziałam. - Marian zacisnęła palce na brzegu szlafroka i zrobiła krok naprzód. - Nie pozwolę, żebyś rozgrywał swoje romanse publicznie. Nawet jeśli ja nic cię nie obchodzę, pomyśl o Zachu. - Do diabła, nie wciągaj go do tego! - Ty idioto, chodzi mi właśnie o niego! Żeni się i będzie mieszkać w Shawnee. Nie pozwolę, abyś ściągnął hańbę na niego i na Beth. - Chyba zwariowałaś, jeśli myślisz, że ugnę się przed groźbami. - A jak myślisz, co zrobią twoi koledzy i znajomi, zwłaszcza z parafii, gdy dowiedzą się, że jesteś dziwkarzem? - Marian wykrzywiła się szyderczo. - A jak zare-

a d n a c s janes+a43

s u lo

57

agują dyrektorzy z rady nadzorczej banku, gdy usłyszą, że jesteś alkoholikiem? - Ciekawe, jak się o tym dowiedzą? - Taylor poczerwieniał z gniewu. - Ja im powiem, to proste. Powiem również twemu synowi, że pieprzysz się z kobietą młodszą od niego. Oczy Marian płonęły. Wyglądała jeszcze lepiej niż zazwyczaj. - Myślisz, że będzie cię jeszcze szanował? Że pozwoli, abyś bawił się z wnukiem? - Wpierw poślę cię do piekła! - wrzasnął Taylor. Był wściekły. Marian parsknęła śmiechem. - Kiedyś słysząc takie słowa umarłabym ze strachu, ale te czasy dawno minęły. Nic mnie nie obchodzi, co o mnie myślisz. Obchodzi mnie tylko Zach. Nie miej żadnych złudzeń, gotowa jestem na wszystko, żeby go chronić. Przeszyła go ostrym spojrzeniem orzechowych oczu. Po raz pierwszy od dnia, w którym ją uderzył, odważyła się mu sprzeciwić. Faktycznie wyzwała go. - Skończ z nią, Taylor, i to jeszcze dzisiaj. Nie czekając na odpowiedź, odwróciła się i wyszła z pokoju. Taylor zastanawiał się, czy powinien potraktować jej radę poważnie. Do diabła, raczej tak. Nagle poczuł, że pot zalewa mu czoło. Zlizał kropelkę z górnej wargi. Drżały mu ręce. Do diabła z nią. Sięgnął po butelkę i przywarł do niej ustami. Ognisty trunek niewiele pomógł. Wytarł usta wierzchem dłoni. Gorączkowo zastanawiał się, co ma dalej robić. Wiedział, że musi zachować ostrożność. Nie miał zamiaru od razu zrywać z Carolyn, ale od tej chwili bę-

a d n a c s janes+a43

s u lo

58

dzie musiał uważać, aby nikt ich nie widział. Nie zamierzał jednak zapomnieć Marian tego starcia. Na twarzy Taylora pojawił się lodowaty grymas. Nikomu jeszcze nie udało się przycisnąć go do ściany. Zwłaszcza Fosterowi. Pora, aby z nim porozmawiać. Powinien był już dawno odbyć tę rozmowę. Spojrzał na wiszący na ścianie telefon. Powoli, co chwila czkając, podszedł do niego i zdjął słuchawkę. Gdy nakręcił już numer, przypomniał sobie, że tego dnia Foster miał gdzieś jechać, załatwiać jakieś sprawy związane z końmi. Zaklął i cisnął słuchawkę na widełki. Odwrócił się i poszedł w stronę schodów. Po drodze zatrzymał się kilkakrotnie, aby złapać równowagę. Przy każdej takiej okazji pociągał z butelki.

a d n a c s janes+a43

s u lo

59

5

s u lo

Nucąc ostatni przebój Beth odrzuciła wilgotny ręcznik kąpielowy i zdjęła z półki pudełko z pudrem. Obsypała się proszkiem wydzielającym odurzający zapach perfum Shalimar tak szczodrze, że po chwili pył uniósł się do jej nosa. Zakasłała gwałtownie. Odłożyła tampon i zamknęła pudełko. Musi zostawić sobie trochę pudru na dzień ślubu i wesela! Oczywiście, mogła bez trudu kupić nowe pudełko, ale to nie byłoby to samo. Puder Shalimar był nieoczekiwanym podarkiem od Zacha. Chociaż narzeczony nigdy nie skąpił pieniędzy na rozmaite wydatki, rzadko kiedy zdobywał się na prezenty bez określonej okazji. Jak zwykle, gdy tylko pomyślała o Zachu, poczuła przyśpieszone bicie serca. Do wesela pozostało już tylko kilka dni, ale ostatnio rzadko widywała narzeczonego. Za to co wieczór dzwonili do siebie. Ponieważ mieli zamiar wybrać się w podróż poślubną do Nowego Orleanu, Zach musiał przed wyjazdem poświęcić szczególnie dużo czasu fabryce. Jak mówił, chciał, aby wszyscy zauważyli jego obecność. Beth również nie mogła narzekać na brak zajęć. Pochłaniały ją po-

a d n a c s janes+a43

60

maturalne przyjęcia i przygotowania do wielkiego dnia. Wieczorami zwykle była już bardzo zmęczona. Mimo to brakowało jej Zacha, tęskniła za tym, by znaleźć się w jego objęciach i porozmawiać o czekającej ich przyszłości. Chciała znowu poczuć smak jego ciepłych, namiętnych ust. Na szczęście - myślała - nie muszę już długo czekać. Zach powinien pojawić się w Cottonwood już za godzinę. Wybierali się razem na kolację i do kina. Nagle Beth zdała sobie sprawę, że musi się pośpieszyć. Zerwała z wieszaka długi, bawełniany szlafrok, nałożyła na siebie i starannie zawiązała pasek. Boso pobiegła do sypialni. Zatrzymała się na chwilę pośrodku pokoju i rozejrzała wokół. Pomyślała, że z pewnością będzie tęsknić nie tylko do Cottonwood, ale również do tego właśnie pokoju, choć zapewne nie różnił się od pokojów innych nastolatek. Wydawał się jednak ciepły i przytulny. To dzięki Babci westchnęła, myśląc o niej z wdzięcznością. Babcia pomogła jej wybrać meble i dekoracje. W oknach wisiały brzoskwiniowe firanki, ale nic nie przesłaniało szklanych drzwi wiodących na werandę z tyłu domu. Beth odetchnęła głęboko, jakby chciała poczuć zapach kwiatów rosnących bujnie w skrzynkach wokół werandy. Wystarczyło, żeby otworzyła drzwi... Uśmiechnęła się, bo dosłyszała, jak świerszcz stara się zagłuszyć cykadę. Nagle oprzytomniała i potrząsnęła głową, jakby chciała wrócić do rzeczywistości. Zamiast jednak skierować się do komody, w której trzymała bieliznę, znowu rozejrzała się dookoła.

a d n a c s janes+a43

s u lo

61

Jedną ścianę pokoju niemal całkowicie zajmowało wspaniałe białe łóżko z baldachimem, nakryte ciepłą kołdrą i narzutą, również brzoskwiniowego koloru. Wrażenie przytulności dodatkowo wzmacniały liczne poduszki, swobodnie rozrzucone na narzucie. Pluszowy dywan, etażerka z kolekcją porcelanowych kubków i miseczek, obrazy na ścianach, korkowa deska z przypiętymi notatkami oraz wazony z kwiatami tworzyły w tym pomieszczeniu nastrój pełen uroku i wdzięku. Beth rozglądała się wokół, jakby miała już nigdy nie zobaczyć tego pokoju i chciała wbić sobie w pamięć wszystkie szczegóły. Oczywiście, to było śmieszne przypuszczenie. Wiedziała, że ilekroć ona i Zach zatrzymają się w Cottonwood, zawsze będą spać w jej panieńskiej sypialni. Od niepamiętnych czasów tu było jej sanktuarium i miejsce schronienia w razie kłopotów i niepowodzeń. Tutaj, niezależnie od wszystkiego, zawsze mogła znaleźć spokój i ukojenie. Tak, ten pokój należał do niej i tylko do niej. Panowała w nim kobieca i romantyczna atmosfera, zwłaszcza że na drzwiach szafy wisiała w całej okazałości ślubna suknia mamy Beth. Nie było po niej znać upływu czasu. Była w tak idealnym stanie, że łatwo mogła uchodzić za nową. Uszyta z jedwabi i koronek, wydawała się tak delikatna, jakby każde dotknięcie mogło jej zaszkodzić. Wianek z welonem i koronkowymi kwiatami wisiał na tym samym wieszaku. Beth wyobraziła sobie, jak miękko welon będzie spływał na jej ramiona. Nigdy nie miała dość widoku tej sukni. To, że należała kiedyś do jej matki, tylko dodawało jej uroku. Beth poczuła w sercu ukłucie bólu. Mama, Kathleen

a d n a c s janes+a43

s u lo

62

Perry Melbourne. Taka piękna kobieta. Wspaniała matka. Gdy zmarła, Beth czuła się zdruzgotana. Zdruzgotana i pełna pretensji. Gwałtownie potrząsnęła głową, starając się odpędzić przykre wspomnienia. Mama zmarła, gdy Beth miała zaledwie sześć lat. Beth uznała, że w jakiś sposób przyczyniła się do tego i nie reagowała na tłumaczenia taty i Babci, że nie jest niczyją winą, iż mama poszła do nieba. Zupełnie nie mogła zrozumieć, dlaczego tak się stało. Kilka dni, od śmierci mamy do pogrzebu, Beth przepłakała. Wciąż była przekonana, że mama z pewnością żyje, i że nigdy jej nie opuści. Po naradzie z domowym lekarzem Foster, wspomagany przez Babcię, zabrał Beth do zakładu pogrzebowego. Miał nadzieję, że przekonają, iż mama rzeczywiście umarła. Beth, mocno ściskając rękę Babci, zbliżyła się do otwartej trumny. Długo wpatrywała się w nieruchomą twarz matki myśląc, że wygląda tak ślicznie. Westchnęła i z nadzieją spojrzała w górę, na Babcię. - Babciu, mama żyje, tylko zasnęła. - Beth, kochanie... - Tatusiu, tatusiu! - krzyknęła rozpaczliwie, nie zwracając uwagi na prośby Babci. - Chodź tu szybko, mama zasnęła, trzeba ją obudzić! - Nie, kochanie, mylisz się- odparł Foster, z trudem powstrzymując płacz. Beth podbiegła do niego i złapała go za rękę. - Nie płacz, tatusiu - powiedziała spokojnie, tonem dorosłej kobiety. - Chodź, obudzimy mamę i pojedziemy do domu. Beth nigdy nie zapomniała bólu, jaki czuła, gdy Bab-

a d n a c s janes+a43

s u lo

63

cia i tata nie pozwolili jej zbudzić mamy. Szlochała tak, że mało jej serce nie pękło. Chociaż nigdy nie winiła Trenta za śmierć matki, co nieświadomie czynił Foster, nie mogła pogodzić się z jej utratą. Przetrwała jakoś dzieciństwo dzięki czułemu ojcu i ukochanej Babci. Pozostały jej tylko bolesne wspomnienia. Niewykluczone, że Trent miał rację, gdy zarzucał jej zaborczy stosunek do ojca. Zapewne podświadomie cieszyła się, że jest wybraną, ulubioną córeczką. Nawet jeśli tak było, i tak nie mogła prosić brata o wybaczenie. To naturalne, że ktoś za wszelką cenę stara się zbliżyć do kochanego człowieka. Trent nigdy nie poznał matki, więc Beth miała prawo sądzić, że brat nie odczuwa jej braku. Ten pomysł był oczywistym absurdem. Choć Beth surowo karciła się za takie rozważania, nie mogła jednak przestać o tym myśleć. Pragnienia posiadania i bycia posiadaną leżały tak głęboko w jej naturze, że w żadnym wypadku nie mogłaby się ich wyrzec, podobnie jak nie mogłaby przestać oddychać. Dzięki Bogu, Zach łatwo godził się z jej zaborczością. Na myśl o tym Beth westchnęła z ulgą i pogładziła się po policzku. Podbiegła do toaletki i usiadła przed lustrem. Wprawnymi ruchami zaczęła nacierać twarz kremem nawilżającym, ale zamiast skoncentrować się na makijażu, znowu spojrzała na wiszącą na szafie suknię. Co się ze mną dzieje? - upomniała się w myślach. Skąd to przygnębienie? Zazwyczaj rzadko pozwalała sobie na rozpamiętywanie śmierci matki i długich, samotnych dni, jakie później przeżyła. Czy ta huśtawka nastrojów miała jakiś związek ze ślubem? Zapewne tak.

a d n a c s janes+a43

s u lo

64

Szkoda, że mama nie może teraz dzielić z nią przygotowań do tej uroczystości. Babcia i Rachel chętnie jej pomagały, ale to nie było to samo. Również mama Zacha zgłaszała parokrotnie chęć pomocy, ale Beth grzecznie odmówiła. Przykrość, jaka spotkała panią Winslow, dotknęła również Zacha, który nie zamierzał tego ukrywać przed narzeczoną. - Uraziłaś mamę, odsuwając ją od przygotowań do wesela - powiedział pewnego wieczoru, wkrótce po ogłoszeniu zaręczyn. Chwilę przedtem wyszli z kina. Wsiedli do samochodu i od razu pojechali na ustronny parking na skraju miasta. W tym miejscu nigdy nie pojawiali się policjanci i nikt nie mógł zakłócić ich spokoju. Beth niecierpliwie czekała, aż będzie mogła przytulić się do jego twardego ciała i poczuć na wargach gorące pocałunki. Wiedziała, że nie będzie musiała długo czekać. Gdy jednak dosłyszała w głosie Zacha surową nutkę, pozostała na swoim fotelu. - To dlatego, że ona uraziła mnie pierwsza - wyjaśniła, patrząc na niego szeroko otwartymi oczami. Zach zacisnął usta. - Nie wierzysz mi, prawda? - spytała Beth ledwo słyszalnym głosem. - Oczywiście, wierzę ci, ale... - Ona chciała wszystkim kierować, Zach. Naprawdę. Możesz spytać Babcię. - Nie muszę pytać Babci. Zresztą nie o to chodzi. Mama chce również uczestniczyć w przygotowaniach, a jak dotychczas całkowicie ją wykluczyłaś. - Ona ci to powiedziała? - Nie.

a d n a c s janes+a43

s u lo

65

- Zatem skąd wiesz? - Ponieważ na każdą wzmiankę o weselu na jej twarzy pojawia się grymas bólu... - Zach przerwał, tak jakby nie mógł znaleźć odpowiednich słów. Beth westchnęła. Dobrze wiedziała, że robiąc odpowiednią minę pani Winslow zawsze zdoła wykorzystać czułą stronę osobowości Zacha. - Początkowo chętnie słuchałam jej uwag, ale to jej nie wystarczało. Ona chce, żeby wszystko działo się wedle jej życzeń. - Bądź dla niej wyrozumiała, dobrze? Zrób to dla mnie, proszę - powiedział Zach i przesunął językiem po zębach. Ten niewielki gest wystarczył, żeby serce Beth gwałtowniej zabiło. Dobrze wiedział, że tak będzie - pomyślała ze złością. Umiał ją podejść i pokonać jej upór. - W końcu - kontynuował - jej jedyny syn bierze ślub. Nic dziwnego, że jest taka drażliwa. Beth nie chciała się z nim kłócić. Musiała przyznać, że za napięte stosunki między nią a matką Zacha obie ponoszą taką samą odpowiedzialność. Obie wykazywały równy upór i zaborczość w stosunku do niego. W zasadzie Marian była w porządku. Gdyby jeszcze nie uważała się za kogoś lepszego od innych mieszkańców Shawnee... - No więc jak? - naciskał Zach prztykając ją w nos. - Czy przestaniesz zachowywać się jak rozpuszczony bachor i będziesz miła dla mojej mamy? - Dobrze, wygrałeś - powiedziała Beth potrząsając głową. Światło księżyca odbiło się od jej włosów. - Postaram się, obiecuję.

a d n a c s janes+a43

s u lo

66

- Chodź do mnie - poprosił. Jego głos stał się nagle stłumiony i ochrypły. - To ty się rusz - odrzekła Beth pochylając na bok głowę. - Będzie cię to drogo kosztować. - Mam nadzieję - zachichotała w odpowiedzi. Pod wpływem tych wspomnień Beth gwałtownie poczerwieniała. Pomyślała, że chyba nie musi używać różu, i jednocześnie zaklęła ze złości na siebie samą. W pośpiechu skończyła makijaż. Właśnie zamierzała otworzyć komodę, gdy rozległ się dzwonek do drzwi. Zach? Tak wcześnie? Przecież miał przyjechać dopiero za godzinę. Pewnie, tak jak ona, nie mógł doczekać się spotkania... Uśmiechnęła się radośnie. Nie zeszła na dół, bo sądziła, że Jessie wpuści go do domu. Wciąż się śmiejąc sięgnęła po letnią sukienkę i już miała ją włożyć, gdy znów usłyszała dźwięk dzwonka. Rzuciła suknię na łóżko i zmarszczyła brwi. Gdzie, u licha, podziewa się Jess? - pomyślała z irytacją. Dopiero po paru sekundach przypomniała sobie, że Jessie miała tego wieczoru wychodne, ponieważ przyjechała do niej siostra z Północy. Beth uprzytomniła sobie, że poza nią nie ma w domu nikogo. Tata nie wrócił jeszcze z miasta, a Trent pojechał uczyć się do kolegi. Dlaczego Zach sam nie wchodzi? - zastanowiła się i pobiegła na dół. Schodząc po schodach z przyjemnością przeciągnęła dłonią po wysłużonej drewnianej poręczy. Gdy biegła do drzwi, poły jej szlafroka rozsunęły się na boki. Lekko dysząc otworzyła drzwi. - Och, Zach, tak się cieszę, że przyszedłeś wcześniej - powiedziała, i w tym momencie śmiech zamarł jej na ustach.

a d n a c s janes+a43

s u lo

67

To nie był Zach. - Cześć, kochanie - wybełkotał na powitanie Taylor Winslow. Miał przekrwione oczy, niewątpliwie był wstawiony. - Przykro mi, że cię rozczarowałem. Wcale mu nie jest przykro, pomyślała Beth, cofając się o krok i gwałtownie poprawiając szlafrok. - Czego pan chce? - spytała. Ze złością zauważyła, że w jej głosie brakuje pewności. Taylor zatoczył się w jej stronę. - Czy tak należy witać przyszłego teścia? Beth cofnęła się, ale i tak poczuła na twarzy jego smrodliwy oddech. Miała ochotę zatrzasnąć mu drzwi przed nosem. Zamiast tego znowu cofnęła się o krok. - Taty nie ma w domu - wyjąkała. - To fatalnie się składa - powiedział Taylor, a w jego oczach pojawił się błysk. - Mogę... mogę przekazać mu wiadomość. - Mhm... miałem nadzieję, że będę mógł z nim porozmawiać. Beth poczuła, że zaschło jej w ustach. Oblizała nerwowo wargi. - Powiem mu, że pan go szukał. Teraz, jeśli pan pozwoli. .. - dodała i sięgnęła ręką do klamki. - Nie tak szybko, kochanie - powstrzymał ją Taylor. Beth ze strachu nie mogła oddychać. Patrzyła na niego szeroko otwartymi oczami. - Wejdę i poczekam na niego - powiedział Taylor i mrugnął do niej porozumiewawczo. - Przez ten czas możemy pogawędzić.

a d n a c s janes+a43

s u lo

68

6

s u lo

Gdy Taylor niemal wtargnął do środka, Beth zbladła jak ściana. Nie miała wyjścia, musiała mu ustąpić. Huczało jej w głowie. W żadnym wypadku nie miała ochoty na „pogawędkę" z Taylorem Winslowem. Nie mieli sobie nic do powiedzenia, a jeśli nawet, to Beth stanowczo wolałaby nie rozmawiać z nim na osobności. Poczuła na sobie spojrzenie jego zamglonych alkoholem oczu. Zacisnęła klapy szlafroka wokół szyi. Gdy spróbowała zrozumieć znaczenie jego spojrzenia, przeszył ją nagły lęk. - Żałuję, że nie miałam czasu pana odwiedzić, panie Winslow... - Nie sądzisz, że pora już, abyś mówiła mi po imieniu? - spytał z obleśnym uśmiechem, przypatrując się jej tak, jakby stała przed nim nago. Beth znowu poczuła na twarzy jego gorący oddech i natychmiast się cofnęła. Zapach wody kolońskiej i alkoholu przyprawiał ją o mdłości. Czuła, że jej serce wali jak młotem. - Panie Winslow - zaczęła, podkreślając słowo „panie". - Za chwilę przyjedzie po mnie Zach. Może pan

a d n a c s janes+a43

69

poczekać na ojca w salonie, ale ja muszę iść na górę się ubrać. - Nie ma pośpiechu - odrzekł Taylor z domyślnym uśmiechem. - Zach się spóźni. - Tak czy inaczej, muszę się przygotować - powiedziała i głośno przełknęła ślinę. - Powiedziałem ci, nie ma pośpiechu. Zach dopiero co wrócił z fabryki. Beth nie mogła znieść jego uśmiechu i słodkiego, uwodzicielskiego tonu głosu. Gorączkowo myślała, co powinna zrobić w tej sytuacji. Na próżno usiłowała zachować spokój. Cała się trzęsła. Taylor wyczuł jej strach i odezwał się jeszcze czulej: - Nie możesz zawsze ode mnie uciekać, dobrze o tym wiesz, kochanie. - Jego oczy dziwnie zamigotały. - Nie zapominaj, że przecież wkrótce zamieszkasz pod moim dachem. Dziewczynę znów ogarnęła fala przerażenia. Nie mogła wykrztusić ani słowa. Język przywarł jej do podniebienia. Co miała znaczyć ta uwaga? Dlaczego Taylor zachowuje się w ten sposób? Nigdy nie czuła się swobodnie w jego towarzystwie, ale takie aluzje, takie insynuacje... nigdy przedtem nie pozwalał sobie na coś podobnego. Kilka razy odetchnęła głęboko, próbując się jakoś uspokoić. Musi zapanować nad swymi reakcjami. Jak dotychczas, Taylor nie zrobił jeszcze nic złego, tylko gadał obleśnie. Beth nie mogła być dla niego nieuprzejma, tata byłby bardzo niezadowolony. Zresztą nie miała ochoty zaczynać małżeństwa od całkowitego zerwania kontaktów z teściem. Nie miała wyjścia, musiała potraktować go wyrozumiale.

a d n a c s janes+a43

s u lo

70

Być może powinna tylko wykazać większą pewność siebie... - Proszę, zechce pan usiąść - powiedziała uprzejmie. - Przyniosę panu filiżankę kawy. - Nie, bardzo dziękuję - odparł Taylor klepiąc się po piersi. - Mam tu wszystko, czego mi trzeba - dodał z uśmiechem. Beth usłyszała uderzenie sygnetu o płaską, metalową manierkę i znowu straciła pewność siebie. Z braku lepszego pomysłu zmusiła się do przejścia do salonu. Wchodząc tam, natychmiast zapaliła światło. Gdy zrobiło się jasno, od razu poczuła się bezpieczniej. Nawet nie oglądając się, czuła za plecami obecność Taylora. Szybko podeszła do ogromnego, kamiennego kominka i oparła się plecami o jego róg. Znowu poczuła przypływ pewności siebie. Taylor, kołysząc się na boki, podszedł do niej. - Mój syn jest prawdziwym szczęściarzem - powiedział. - Cholernie piękna z ciebie dziewczyna. Nagle zniżył swój przepity głos. - A może powinienem powiedzieć: kobieta? Beth jednocześnie czuła, że kostnieje ze strachu, i że oblewa się potem. Serce waliło jej gwałtownie. Dusiła się z przerażenia. Taylor z pewnością pozwalał sobie na nadmiernie osobiste uwagi. Czego on ode mnie chce? - powtarzała w myślach. Z pewnością nie chodzi mu o to, czego się obawiała. To niemożliwe, nieprawdopodobne. Na litość boską, przecież ten człowiek to ojciec Zacha! Wspólnik jej ojca! Postanowiła opanować lęk. - Dziękuję... dziękuję panu - wyjąkała z trudem. Usiłowała nie sprzeciwiać się Taylorowi.

a d n a c s janes+a43

s u lo

71

- Tak, mój syn to prawdziwy szczęściarz - powtórzył. Przysunął się do niej tak blisko, że w każdej chwili mógł jej dotknąć. Beth czuła na twarzy jego odrażający oddech. - Cieszę się, że pan tak myśli, panie Winslow. - Mów mi Taylor, już ci to raz powiedziałem. - Nie... nie mogę. - Spojrzała na niego szeroko otwartymi, nieruchomymi oczami. - Z pewnością możesz, skarbie - nalegał. - Chcę usłyszeć, jak wymawiasz moje imię. - Proszę... panie Winslow - jęknęła Beth. - Dlaczego pan to robi? - Co robię, skarbie? Beth gorączkowo myślała, co powiedzieć. - Tata wróci do domu lada chwila. - Zajmie nam to tylko minutkę - odrzekł Taylor, po czym uniósł rękę i przejechał palcem wzdłuż jej karku. - Niech mnie pan nie dotyka! - Dlaczego, skarbie? - Taylor bynajmniej nie opuścił ręki. - Chryste, ale masz gładką skórę! - Niech pan przestanie! - krzyknęła Beth. - Proszę zostawić mnie w spokoju! - Myślisz, że jesteś kimś lepszym ode mnie, co? spytał, a jego twarz przybrała gniewny wyraz. Beth potrząsnęła głową. Włosy opadły jej na czoło i zasłoniły twarz. - Proszę... - Tak, z pewnością myślisz, że jesteś Bóg wie kim. Taylor trzymał rękę na jej szyi. - Nie! Ja tylko... - Beth nie mogła wykrztusić nic więcej. - Zach nigdy się o tym nie dowie, słyszysz?

a d n a c s janes+a43

s u lo

72

Zach! Zach, proszę, przyjdź wreszcie! Pomóż mi modliła się Beth. - Słyszałaś? - powtórzył z naciskiem. W jego oczach pojawiły się dzikie błyski. - Wszystko powiem ojcu - załkała Beth, przywierając do kominka. Czuła, jak wystający kamień wrzyna się jej w plecy. Taylor przejechał palcem w dół, aż rozchylił poły szlafroka i dotknął jej piersi. - Proszę bardzo, powiedz ojcu. Beth cała dygotała z przerażenia i obrzydzenia. - Możesz mi wierzyć, Foster nie odważy się nic powiedzieć. Jest mi winien kupę forsy. - Pan zwariował! - parsknęła Beth. - Ojciec z pewnością nie jest panu nic winien, co najwyżej powinien dać panu w pysk! Taylor chwycił ją brutalnie za ramiona i przyciągnął do siebie. - Mogę zrujnować twego ojca, dziewczyno. Skończy się wspaniała rodzina Melbourne'ów. - Puść mnie! - krzyknęła Beth, wbijając paznokcie w jego ramiona. - Jeszcze nie jestem gotów, więc lepiej się uspokój. - Zwariował pan! Tata... - Twój tata gówno może - szydził Taylor. - Nie ma złamanego grosza. - Co? - Pewnie o tym nie wiesz, prawda? Właśnie dlatego przyszedłem porozmawiać z twoim starym. Ma głowę na pieńku i bez mojej pomocy rychło ją straci. - Nie wierzę! - Beth próbowała odepchnąć go od siebie. - To jakieś wymysły!

a d n a c s janes+a43

s u lo

73

- Dlaczego zatem drżą ci usta? - zakpił Taylor i głośno się zaśmiał. - I czemu patrzysz jak przerażona klaczka? A może mówił prawdę? Czy to możliwe, żeby ojciec był coś winien temu łajdakowi? Nie, to wykluczone. Beth była święcie przekonana, że Foster jest dobrym przedsiębiorcą i nie ma kłopotów finansowych. A może ma? Nie mogła tego wiedzieć na pewno. Jedno wiedziała, że Taylorowi nie może uwierzyć. Przede wszystkim to pijak. Pijackie gadanie. - Puść mnie! - krzyknęła znowu. -I wynoś się z mojego domu! Nie mam zamiaru słuchać tych kłamstw! - Ale będziesz musiała! - odrzekł Taylor. - Wysłuchasz wszystkiego, co mam do powiedzenia. Beth miała ochotę splunąć mu w twarz, ale obawiała się jego reakcji. - Ty zboczeńcu! - parsknęła. - Zach cię zabije! - Och, ty mała dziwko - zaklął, jednocześnie gwałtownym szarpnięciem rozchylając poły szlafroka i odsłaniając jej piersi. - Nie waż się mi grozić! Pora, żebyś dostała nauczkę... - Nie! - Dziewczyna na próżno usiłowała wyrwać się z jego rąk. Taylor poderwał ją w górę i przycisnął do kominka tak mocno, że niemal straciła oddech. - Zapłacisz mi za to! Beth słyszała gwałtowne dudnienie w uszach. Mimo przerażenia, usiłowała się uwolnić. - Nawet nie próbuj, dzika kotko! - zadrwił, ponownie przyciskając ją do ściany. Beth spojrzała mu w oczy i zmartwiała z przerażenia. Wyglądał jak szaleniec.

a d n a c s janes+a43

s u lo

74

- Proszę, niech pan przestanie - powiedziała drżącym głosem. Oślepiały ją łzy. Instynktownie wiedziała, że Taylor jej nienawidzi. - O, nie, skarbie. Od dawna czekałem na taką okazję. Chcę ci pokazać, co to znaczy prawdziwy mężczyzna. Beth już miała krzyknąć, ale Taylor włochatą dłonią nakrył jej usta. - Krzyk nic ci nie pomoże - powiedział, parząc ją oddechem. Dziewczyna wydała z siebie stłumiony jęk. Czuła, że zaraz zwymiotuje. Odetchnęła głęboko i jakoś opanowała nudności. Cały czas myślała, co ma począć. Musiała coś zrobić, coś wymyślić. Przez chwilę bezwładnie zawisła w jego ramionach. - O, widzę, że zmądrzałaś - szepnął i potarł nie ogoloną brodą o jej kark. Zwolnił nieco uścisk i zdjął dłoń z jej ust. Beth z całej siły odepchnęła go od siebie. - Więc jednak nie! - zaśmiał się Taylor. Chwycił w dłoń pasmo jej włosów i przyciągnął do siebie. - Lubię takie oporne klaczki! - Ty świnio! - wrzasnęła Beth. Taylor okręcił ją w swoją stronę i przywarł ustami do jej warg. Na próżno usiłowała się uwolnić. Zmusił ją do cofnięcia, aż oparła się nogami o brzeg kanapy, po czym złapał jedną ręką jej nadgarstki, a drugą rozpiął spodnie. Na widok jego erekcji Beth znowu zebrało się na mdłości. Boże, to niemożliwe! -pomyślała. -To nie może mi się przydarzyć! Nie zamierzała poddać się bez walki. Chociaż śmiertelnie pobladła, z desperacją kopnęła go w kostkę.

a d n a c s janes+a43

s u lo

75

- Puść mnie, ty skurwysynu! Nie ujdzie ci to na sucho! Jej krzyki nie zdały się na nic. Chociaż Taylor był wstawiony, i tak nie mogła go pokonać. Przewrócił Beth na sofę i zwalił się na nią. Płacząc, okładała go pięściami po plecach. Dostała spazmów. - Puść mnie, ty skurwielu! Taylor jedną ręką zakrył jej usta, drugą do końca rozrzucił poły szlafroka. - Jaka ładna! - sapnął, chciwie obrzucając wzrokiem jej ciało. Po chwili Beth poczuła jego dłonie na piersiach, brzuchu i udach. Wbiła paznokcie w jego plecy, ale wcale się tym nie przejął. Po prostu chwycił w garść jeszcze jedno pasmo jej włosów i pociągnął, aż jęknęła z bólu. - Sprawię ci rozkosz - szepnął. - Przestań się opierać. - Nie! Strach sparaliżował ją zupełnie. Otworzyła usta do krzyku, ale wydała z siebie tylko rozpaczliwy jęk. Zesztywniała do reszty. Nie mogła się poruszyć. Taylor rozchylił jej nogi i Beth poczuła dotknięcie jego ciała. Jakoś pokonała odrętwienie i z całej siły uderzyła go w kark. Jęknął tylko i dalej robił swoje. Nie! Zach! Tato! Ratunku! Boże! Proszę, nie! Dlaczego to musiało się przydarzyć właśnie mnie?! Beth poczuła, że traci świadomość. Miała wrażenie, że spada w ciemną, głęboką przepaść. Skądś dochodził ją czyjś gwałtowny oddech. I cichy płacz. Nagle poczuła, że spada z niej jakiś ciężar. Jęknęła i dalej leżała nieruchomo na sofie. Porządkując ubranie Taylor patrzył na nią z pogardą.

a d n a c s janes+a43

s u lo

76

- Zapomnij o tym, słyszałaś? Jeśli powiesz Zachowi, i tak ci nie uwierzy. Dostałaś to, na co zasłużyłaś, i dobrze o tym wiesz, prawda? Odwrócił się i wyszedł z salonu. Po chwili Beth usłyszała trzask frontowych drzwi. Znowu poczuła mdłości. Powinna wstać i pójść do swojego pokoju. Jakoś musiała się tam dostać. Zach nie mógł jej zastać w takim stanie. Wzięła głęboki oddech. Och, Zach - zapłakała cicho. - Och, Zach, Zach, Zach. Miała wrażenie, że minęło parę godzin, nim zdobyła się na jakiś ruch. Wstrząsał nią nerwowy szloch. Wiedziała, że po przeżyciu tego horroru nigdy już nie będzie taka jak przedtem. Została haniebnie zdradzona i zgwałcona. Nie zwracając uwagi na ból i pulsowanie w skroniach, wstała z sofy i powoli podeszła do schodów. Gdy stanęła na pierwszym stopniu, usłyszała trzask drzwi wejściowych. Ktoś wszedł. A może to Taylor zostawił nie domknięte drzwi? - Zach! - krzyknęła Beth. Nikt jej nie odpowiedział. - Tato? - Znowu cisza. Nic, tylko cisza i gwałtowne bicie serca. Odwróciła się i na czworakach weszła na górę. Od razu pobiegła do toalety i pochyliła się nad muszlą. Nic z tego. Była tak pusta w środku, jakby straciła całą krew. Po chwili weszła pod prysznic i szorowała się tak długo, aż uznała, że zdarła z siebie cały naskórek. Następnie powoli nałożyła dżinsy, bawełnianą koszulkę i tenisówki. Cały czas miała wrażenie, że obserwuje z zewnątrz swoje ruchy. Już ubrana, skuliła się na łóżku i usiłowała uporząd-

a d n a c s janes+a43

s u lo

77

kować swoje myśli i uczucia. Na próżno. Wydawało jej się, że straciła poczucie rzeczywistości, że to wszystko było tylko koszmarnym snem. Znowu zaczęła drżeć. Szczękała zębami, zaschło jej w ustach. Czuła, jak po całym ciele rozchodzą się konwulsyjne kurcze. Została zgwałcona! Czuła teraz w sobie rozpaczliwą pustkę. Jak teraz spojrzy komuś w twarz? Beth poczuła, że jakaś ważna część jej osobowości została całkowicie zniszczona.

a d n a c s janes+a43

s u lo

78

7

s u lo

Foster Melbourne opadł na miękki fotel i bez przekonania wytarł chusteczką czoło. Mógł to sobie darować, bo gdy tylko opuścił rękę, na czole ponownie pojawiły się kropelki potu. Wiedział, że powinien już być w Cottonwood. Przed powrotem do domu postanowił jednak zatrzymać się na chwilę w fabryce. Musiał wziąć się w garść przed czekającą go trudną rozmową. Ten dzień był wyjątkowo nieudany. Aukcja koni potoczyła się fatalnie. W rezultacie uzyskał za swe konie znacznie mniej pieniędzy, niż oczekiwał. Na pochyłe drzewo wszystkie kozy skaczą. Foster wiedział, że nie może liczyć na niczyją pomoc, a popadł w ogromne kłopoty. Tak już bywało w przeszłości i zawsze udawało mu się jakoś wybrnąć z tarapatów, ale tym razem kryzys nastąpił w wyjątkowo nieodpowiednim momencie. Zerwał się z fotela i zaczął nerwowo chodzić po pokoju. Chciał, żeby Beth wyszła już za Zacha. Czułby się wtedy spokojniejszy. Tymczasem musiał wymyślić jakiś sposób, aby ułagodzić Richarda Walsha, swego przyja-

a d n a c s janes+a43

79

ciela i bankiera, który nagle okazał się przyjacielem nader wątpliwym. Niestety, nie mógł zwrócić się o pomoc do Taylora, jak to czynił w przeszłości. To było całkowicie wykluczone. Prawdę mówiąc, z trudem znosili się nawzajem. Foster miał jednak nadzieję, że gdy wyjdzie z obecnego dołka, uładzi stosunki ze wspólnikiem. Chciał tego choćby dla dobra Beth. Nieoczekiwanie zadzwonił telefon. Foster długo patrzył na aparat, wahając się, czy odebrać. W końcu uznał, że nie ma się czego obawiać. To z pewnością Beth albo Trent. Podszedł do biurka i podniósł słuchawkę. - Melbourne. Słuchając swego rozmówcy, Foster zbladł jak ściana. - Raczej wpierw poślę cię do piekła - krzyknął wreszcie i rzucił słuchawkę na widełki. Nie miał teraz wyboru, musiał zrobić to, na co powinien był się zdecydować już dawno. Musiał powiedzieć Beth. I Zachowi. Z uwagi na Beth, Zach z pewnością zgodzi się mu pomóc. Foster wyszedł z biura i zgasił za sobą światło. Szedł ze zwieszonymi ramionami. Za sobą pozostawił ciemność.

a d n a c s

s u lo

Beth dosłyszała głosy ojca i Trenta. Czy był tam też Zach? Nie mogła rozróżnić wszystkich głosów i nie rozumiała prawie nic. To nie miało znaczenia. Nic nie miało znaczenia. Czuła w środku zupełny bezwład i martwotę. Zacisnęła zęby tak mocno, że zaszumiało jej w uszach. Czuła się zhańbiona i wykorzystana. Przycisnęła dłonie do uszu. Po policzkach ściekały łzy. janes+a43

80

W żadnym wypadku nie chciała nikogo widzieć, z nikim rozmawiać. Żeby tylko nikt mnie nie znalazł - modliła się w duchu. A w każdym razie nie Zach! Zach! Beth mocniej przytuliła się do poduszki. Na myśl o nim znowu ogarnęło ją przerażenie. Czy powinna powiedzieć mu, że jego ojciec ją zgwałcił? Załkała jak dziecko, ale mimo to spróbowała jakoś uporządkować myśli. Jeśli powie, czy Zach jej uwierzy? A jeśli tak, to czy mimo to będzie chciał się z nią ożenić? Może uzna, że jest zbrukana, brudna? Zerwała się z łóżka i popatrzyła wokół rozbieganymi oczami. Miała potargane włosy i opuchniętą od płaczu twarz. A może uzna, że była winna? Nie! On nie może tak myśleć, to wykluczone. Przecież ją kocha. Beth przycisnęła ręce do twarzy, usiłując powstrzymać głośny płacz. Nawet jeśli by tak nie pomyślał, nie mogła mu nic powiedzieć. Taylor miał rację. Gdyby Zach dowiedział się, co zrobił jego ojciec, byłby zdruzgotany, wykończony, a ona wraz z nim. Zrozumiała, że nie może nic powiedzieć nie tylko Zachowi, ale nikomu innemu. Co zatem mogła zrobić? Udać, że nic się nie stało, i spróbować zapomnieć? Modlić się, żeby Bóg się nad nią zlitował i powołał do swego królestwa? - Beth, chciałbym z tobą porozmawiać. Wpuść mnie, kochanie. Tata! Nie chciała go teraz widzieć. Nie mogła się na to zdobyć. Nie teraz. - Ja... ubieram się- wykrztusiła wreszcie. Miała tak wyschnięte usta, że prawie nie mogła mówić.

a d n a c s janes+a43

s u lo

81

- Dobrze się czujesz? - spytał Foster. - Masz taki dziwny głos. - Wszystko w porządku, tato. Miała ochotę krzyknąć, by poszedł precz. Dlaczego nie może zostawić jej w spokoju? - Trent powiedział mi, że widział cię na schodach zgiętą wpół, jakbyś była chora. - Wszystko w porządku - powtórzyła Beth. Dostała gęsiej skórki. Kurczowo zaciskała kolana. Foster mocno zapukał. - Nie wydaje mi się, żeby wszystko było w porządku. Jesteś ubrana? - Nie! - To się ubierz - nakazał Foster. - Powiedziałem ci, muszę z tobą porozmawiać. - Tatusiu, proszę... nie teraz - załkała Beth. - Jesteś pewna, że nic ci nie jest? Oczywiście, że nie! Nigdy już nie będę czuć się normalnie - pomyślała. Moje życie się skończyło. - Idź sobie, tato. W całym ciele czuła bolesne pulsowanie. Z trudem zachowywała resztki spokoju. - Co to znaczy: idź sobie? Masz dwie minuty, moja panno. Włóż coś na siebie, bo zaraz wchodzę. Beth zaczęła tak mocno szczękać zębami, że nie mogła nic odpowiedzieć. Zacisnęła powieki i modliła się, aby ojciec zmienił zamiary. Na próżno. Po niecałych dwóch minutach Foster nacisnął klamkę i wszedł do środka. - Boże, dziecko, jak ty wyglądasz! Uniosła powieki, spojrzała na niego tak, jakby widziała go po raz pierwszy, po czym zaczęła szlochać.

a d n a c s janes+a43

s u lo

82

Mrucząc pod nosem przekleństwa, Foster podbiegł do łóżka. Przysiadł i od razu spróbował ją objąć, ale Beth natychmiast zesztywniała. - Co się stało? - spytał, zupełnie zaskoczony jej reakcją. - Och, tatusiu... tatusiu! - załkała i przytuliła się do niego. - Już wszystko w porządku, kochanie. Wszystko będzie dobrze. Nagle włączył się klimatyzator, powodując chłodny przeciąg. Żadne z nich nie zwróciło uwagi ani na hałas, ani na zmianę temperatury. Beth przywarła do ojca, tak jakby już nigdy nie miała wypuścić go z objęć. Foster przytulił ją do siebie. Widać było, że niepokoi się jej stanem. - No, dobrze, przestań już płakać, jestem przecież z tobą - powiedział, głaszcząc ją po głowie. - Powiedz mi, co się stało, i wszystko zaraz będzie w porządku. Beth wzięła głęboki oddech. Usiłowała się uspokoić i pomyśleć nad sytuacją, ale zupełnie nie mogła się skupić. - Nie, to nie... - zaczęła, ale nie mogła dokończyć. Znowu zobaczyła przed oczami twarz Taylora i przypomniała sobie jego groźby. Tłumiąc łkanie, ukryła twarz na piersi Fostera. - No, już dobrze, kochanie. Przestań płakać. Czy pokłóciłaś się z Zachem? Czy o to chodzi? Beth oderwała twarz od marynarki ojca i spojrzała na niego załzawionymi oczami. - Proszę, tatusiu... i tak nie możesz na to nic poradzić. Chcę być sama. Po jej policzkach spływały ogromne łzy.

a d n a c s janes+a43

s u lo

83

Foster spojrzał na nią skonsternowany. Nie wiedział, jak poradzić sobie z tą sytuacją. - Nie wyjdę, dopóki nie powiesz mi, co się stało, choćby to miało trwać całą noc. Jeśli zatem nie pokłóciłaś się z Zachem, to... Beth znowu gwałtownie potrząsnęła głową. - Jeśli nie, to dlaczego, do diabła, jesteś tak zrozpaczona? - Przerwał na chwilę i spojrzał na nią uważnie. Czy... czy może jesteś w ciąży? - spytał z wyraźną obawą. Ciąża! Boże, nawet o tym nie pomyślała! Czy Taylor mógł... Nie! Beth znowu miała ochotę zwymiotować. Gorączkowo wyrwała się z objęć ojca i kilkakrotnie głęboko odetchnęła. - Kochanie, co się stało? Nie odpowiedziała. Pośpiesznie usiłowała pozbierać myśli. Uspokoiła się. Oczywiście, że nie jest w ciąży, to wykluczone. Przecież przez cały czas brała pigułkę. Po prostu pod wpływem szoku przestała zupełnie myśleć. - Jeśli nie chcesz rozmawiać ze mną, może zadzwonię po Babcię lub Rachel? - spytał zdesperowany. - Och, tatusiu - załkała w odpowiedzi i przytuliła się do niego. Foster chwycił ją za nadgarstki. Beth syknęła z bólu. - Co...? - zaczął ojciec, po czym przyjrzał się jej ramionom. - Dlaczego masz takie czerwone i spuchnięte ręce? Beth spróbowała schować je za plecami. - Nie wyrywaj się - nakazał i bez trudu utrzymał jej ręce w swych wielkich jak łopaty dłoniach. - Proszę, tatusiu, nie pytaj mnie o nic... - Do diabła, jak to, mam o nic nie pytać? Wracam do

a d n a c s janes+a43

s u lo

84

domu i zastaję córkę zamkniętą w pokoju, w stanie bliskim histerii, i na dokładkę całą posiniaczoną. Jak mogę nie spytać, co się stało? Foster gwałtownie wstał, ale ani na chwilę nie spuścił wzroku z jej twarzy. - Kto ci to zrobił? Beth przygryzła dolną wargę i wbiła wzrok w podłogę. Dalej zwlekała z odpowiedzią. Musiała jakoś skłonić ojca do odejścia, nim on skłoni ją do powiedzenia prawdy. Nigdy nie potrafiła go okłamywać. - Kto ci to zrobił? - powtórzył, wciąż jeszcze delikatnym tonem, ale jego oczy nabrały już lodowatego wyrazu. Gdy Beth dalej milczała, zmienił ton. - Do diabła, powiedz mi, co się stało?! - Nie mogę -jęknęła w odpowiedzi dziewczyna, choć wiedziała, że w ten sposób tylko pogarsza sprawę. Gdy tata czegoś chciał, zachowywał się jak uparty buldog. Nigdy nie rezygnował, dopóki nie postawił na swoim. - Wobec tego nie mam wyboru. - Co chcesz przez to powiedzieć? - spytała Beth, prostując się na łóżku. - Mam zamiar porozmawiać z Zachem. - Nie! - krzyknęła Beth. - Nie, proszę! Nie możesz... - przerwała i znów załkała. Foster nerwowo zacisnął szczęki. - Wobec tego powiedz mi, kto to zrobił. Jeśli nie powiesz, będę podejrzewać Zacha. Beth gorączkowo myślała, co ma uczynić. W każdym razie jedno było pewne: narzeczony nie mógł zobaczyć jej w takim stanie. Wpierw musiała jakoś uspokoić ojca.

a d n a c s janes+a43

s u lo

85

Musiała skłamać. Może uwierzy, że spadła z konia? Przecież Pretty Boy zrzucił ją już kiedyś. - Spadłam z konia. - Nie wierzę. - Tatusiu... - Beth zaniosła się płaczem. - Powiedz prawdę, Beth - nakazał tonem nie znoszącym sprzeciwu. - Całą prawdę. Beth uświadomiła sobie nagle, że o tym właśnie marzyła. Chciała wyrzucić z siebie koszmarne przeżycia sprzed godziny. Bała się, że jeśli tego nie zrobi, może oszaleć. Czy mogła zaryzykować? Czy mogła powiedzieć ojcu prawdę? Otworzyła usta, ale po sekundzie zamknęła je, nie powiedziawszy ani słowa. - Beth! Musiała powiedzieć ojcu coś, w co byłby skłonny uwierzyć. Wystarczy mu chyba część prawdy. - Pan Winslow - szepnęła, pochylając głowę. Gdy wymówiła jego imię, po jej twarzy przebiegł konwulsyjny grymas. - Taylor! - Foster Melbourne wydawał się zszokowany. - To on cię pobił? Beth pomyślała, że za chwilę dostanie ataku histerii. Ojciec pochylił się nad nią, czuła na twarzy jego oddech. - Chryste, ale dlaczego?... To znaczy, Boże, czy on? - Nie, tatusiu, mylisz się. W oczach Fostera pojawiły się wściekłe błyski. - Czy on tu przyszedł? Do naszego domu? - Był pijany. Gdy zaczął wygadywać obrzydliwości, kazałam mu wyjść, a on wtedy złapał mnie za ręce... - Niech go tylko dostanę! Pożałuje, że się w ogóle urodził. Czy on...? - Foster przerwał i gwałtownie przełknął ślinę. Szukał słowa, żeby wyrazić swoje podejrzenia.

a d n a c s janes+a43

s u lo

86

- Czy on cię dotknął? To znaczy... - znów przerwał. Głos mu się załamał, a na czole pojawiły się kropelki potu. - Nie - wykrztusiła Beth. - Zabiję go! - bełkotał Foster, a żyły na karku nabrzmiały mu tak, jakby zaraz miały pęknąć. - Niech tylko dopadnę tego sukinsyna! Foster umilkł na chwilę i cofnął się o krok. - Gdy wrócę, zabiorę cię do lekarza. Przygotuj się, słyszysz? - Tatusiu! - Beth wyciągnęła do niego ręce. - Dokąd idziesz? Foster nie zwrócił na nią najmniejszej uwagi. W dalszym ciągu cofał się w stronę drzwi, a jego twarz wciąż wykrzywiał grymas wściekłości. - Tatusiu, poczekaj! - krzyknęła Beth, na próżno usiłując go powstrzymać. Zmusiła się do wstania z łóżka. Nie odchodź! On mnie nie skrzywdził, przysięgam. - W porządku, kochanie - odrzekł Foster dziwnym, zmienionym głosem. - Teraz ja zajmę się tą sprawą. Ty siedź spokojnie w domu. Ledwo zdążył wymówić te słowa, gdy nastąpił atak. Foster zesztywniał i nagłym ruchem przycisnął prawą dłoń do klatki piersiowej. - Tatusiu? - szepnęła przerażona Beth. Otworzył usta, chcąc coś powiedzieć, ale dyszał tak mocno, że nie mógł wyrzec ani słowa. Spojrzał na córkę i zwalił się na podłogę. Beth krzyknęła rozpaczliwie i rzuciła się na pomoc. Gdy przykucnęła przy nim, był już blady jak papier i zupełnie nieruchomy. Beth przypomniała sobie widok nieżywej matki i znowu krzyknęła. Czuła się jak ranne zwierzę.

a d n a c s janes+a43

s u lo

87

- Tatusiu, powiedz coś - błagała, podpierając jego głowę ramieniem. Kiedy nie reagował, krzyknęła z przerażenia. Do pokoju wpadł Trent. - Beth, co się stało? - Zadzwoń po pogotowie! Brat stał jak sparaliżowany, a jego twarz przybrała barwę popiołu. - Nie stój tak! - ponagliła go Beth. Trent wyglądał tak, jakby zmienił się w słup soli. - Trent!! Chłopiec oprzytomniał i szybko zbiegł na dół do telefonu. Boże, żeby tylko szybko przyjechali - pomyślała Beth, tuląc do siebie głowę ojca.

a d n a c s janes+a43

s u lo

88

8

s u lo

Karetka pogotowia pędziła przez miasto z głośnym wyciem syreny. Niewielki miejski szpital znajdował się z przeciwnej strony miasta. Beth niemal nie słyszała świdrującego w uszach dźwięku. Nie docierały do niej żadne bodźce. Znowu wpadła w apatię. Jeśli nawet nie doznała szoku, to niewiele brakowało. Aby powstrzymać szczękanie zębów, musiała mocno przygryźć dolną wargę. Puściła rękę ojca i poprawiła sweter. Mimo zmierzchu było wciąż gorąco i wilgotno, ale Beth rozmyślnie wzięła ze sobą sweter, korzystając z krótkiej chwili, gdy sanitariusze ładowali nosze z ojcem do karetki. Musiała jakoś zakryć posiniaczone ramiona, a prócz tego rzeczywiście było jej zimno. Od chwili, kiedy ojciec upadł na podłogę, Beth przez cały czas drżała. Oczywiście i ona, i Trent jechali z ojcem do szpitala. - Czy on... Czy tata umrze? - spytał cicho Trent. Wydawał się zupełnie zagubiony. Beth poczuła gwałtowny skurcz serca. Ona i Trent siedzieli z jednej strony noszy, lekarz i sanitariusz z drugiej. Dziewczyna spojrzała na brata i usiłowała znaleźć jakieś słowa pociechy, której najwyraźniej potrzebował.

a d n a c s janes+a43

89

Sama doświadczała takiego samego strachu, takiej samej niepewności. - Możemy tylko modlić się i żywić nadzieję - odrzekła wreszcie szeptem. Trent pokiwał głową i nic nie odpowiedział. Siedział prosto jak trzcina, ale Beth dostrzegła drżenie jego ust. Musiała powstrzymać chęć, aby otoczyć go ramieniem i przytulić do siebie. Podejrzewała, że Trent nie chciał, aby zwracała uwagę na jego słabość. Desperacko usiłował zachowywać się jak dorosły mężczyzna. - Zadzwoniłem już do Babci - powiedział po chwili. Skupił wzrok na twarzy ojca, którą częściowo zasłaniała maska tlenowa. - Spotkamy się w szpitalu - domyśliła się Beth. To było oczywiste. Trent potwierdził kiwnięciem głowy. Znowu zapadła cisza. Beth przyglądała się ojcu, z trudem powstrzymując łzy. Gdy lekarz z pogotowia badał go, Beth była pewna, że zaraz dowie się o jego zgonie. Lekarz jednak zapewnił ją, że Foster jeszcze żyje i oddycha. Beth uniosła głowę i wyjrzała przez okno. Nie mogła znieść widoku nieruchomej twarzy ojca. Choć maska zakrywała mu nos i usta, widziała jego policzki i czoło. Na tle białej poduszki wydawał się zupełnie szary. Do prawego ramienia podłączono kroplówkę, a do lewego jakieś mechaniczne urządzenie, którego funkcji Beth nie potrafiła rozszyfrować. - Robimy, co tylko w naszej mocy - zapewnił lekarz, jakby czytając w jej myślach. - Wiem... Dziękuję panu bardzo - odpowiedziała cicho i zerknęła na Trenta. Miała nadzieję, że spokojny ton głosu lekarza podziała na brata uspokajająco. Chłopiec milczał.

a d n a c s janes+a43

s u lo

90

Ciekawe, ile jeszcze wytrzymam? - pomyślała Beth. Znowu przypomniała sobie niedawne przeżycia i niewiele brakowało, a zemdlałaby. Gdy wracała ze swej sypialni, bezwiednie przystanęła na progu salonu i wbiła wzrok w sofę. Zatrzęsła się z obrzydzenia. Miała wrażenie, że cały salon został zbrukany. Nigdy już nie będzie mogła wejść do tego pokoju i wygodnie zasiąść w fotelu. Zawsze będzie myśleć, że właśnie tutaj w jej życiu zdarzyło się dzisiaj coś nieodwracalnego. Zacisnęła powieki i spróbowała odpędzić od siebie wspomnienia. Na próżno. Teraz wolała nie myśleć również o Zachu, ale przed wyjściem z domu zadzwoniła do Winslowów i powiedziała służącej, aby przekazała mu wiadomość o chorobie Fostera. Beth chwyciła dłoń ojca i przytuliła ją do policzka. Tak mi przykro, tato - powtarzała w myślach. Winiła siebie za to, co się stało. Próbując chronić Zacha, poświęciła ojca. Na myśl o tym miała ochotę wyć z bólu. Pragnęła umrzeć. Niestety, teraz nie mogła myśleć o sobie i o koszmarze, jaki przeżyła. Na to będzie czas później. Teraz powinna myśleć tylko i wyłącznie o ojcu, nie mogła go zawieść. Bogu dzięki, że jeszcze żyje. Musi wyjść z tego, musi - powtarzała. Nie mogła sobie wyobrazić życia bez niego. Pomyślała o rozmaitych wydarzeniach z ich wspólnego życia. Gdy grała główną rolę w szkolnym teatrzyku, Foster mimo nawału spraw znalazł czas, aby przyjść na przedstawienie. Zawsze był jej przyjacielem i powiernikiem. Choć nie demonstrował swych uczuć, Beth za-

a d n a c s janes+a43

s u lo

91

wsze mogła na niego liczyć. Pod wieloma względami zdołał zastąpić jej zmarłą matkę. Miała wrażenie, że znowu jest małą dziewczynką, nadsłuchującą odgłosu kroków ojca na parkiecie. Jego potężny głos zawsze ją śmieszył, ale jednocześnie dawał poczucie bezpieczeństwa. Bóg nie pozwoli, żebym go teraz straciła - pocieszała się w duchu. - Dojechaliśmy do szpitala, pani Melbourne - oznajmił lekarz. Beth wysiadła z karetki. Mrugając nerwowo powiekami patrzyła, jak sanitariusze wnoszą ojca do szpitala. Rozejrzała się, czy Trent jest przy niej i razem poszli w ślad za nimi.

a d n a c s

s u lo

- Wychodzisz gdzieś? - Zach zdjął rękę z klamki i podszedł do matki. Marian Winslow siedziała w swoim niewielkim gabinecie przy kuchni. Zach zawsze bardzo lubił ten pokoik. Marian urządziła go sama, w przeciwieństwie do reszty domu, którego wystrojem zajął się wynajęty dekorator. Ogromne okno odsłaniało widok na cały niemal ogród, teraz pełen kolorowych, ogromnych kwiatów. Antyczne meble sprawiały, że gabinet Marian wydawał się wyjątkowo przytulny. To było jej królestwo. Gdy Marian była w domu, z reguły przesiadywała właśnie tutaj. W dzieciństwie Zach przybiegał tutaj zawsze, ilekroć się skaleczył lub potrzebował pomocy. Na widok matki uśmiechnął się serdecznie. Tego wieczoru Marian wyglądała wyjątkowo ładnie. Fioletowa suknia podkreślała jej jasną karnację, a starannie ułożona fryzura była bardzo twarzowa. janes+a43

92

Gdy jednak Zach przyjrzał się matce uważniej, dostrzegł pod jej oczami głębokie cienie. Czyżby źle się czuła? A może tylko czymś się martwiła? Zapewne ojcem, pomyślał i zacisnął gniewnie usta. - Mamo, czy coś się stało? - spytał. Przerwał i przez chwilę na darmo czekał na odpowiedź. - Czy chodzi o ojca? Marian uśmiechnęła się i odwróciła twarz w stronę okna, ale Zach zdążył dostrzec na jej twarzy bolesny grymas. - Wszystko w porządku. Zach wiedział swoje. Nic nie było w tym domu w porządku. Wiedział jednak, że żadne z rodziców nigdy się do tego nie przyzna. Miał ochotę spytać, czy może tata pochwalił się swoją nową kochanką, ale na szczęście zdołał się powstrzymać. Jeśli zdecydowali się żyć w ten sposób, to ich sprawa. Zach już dawno przestał się przejmować łączącymi ich uczuciami, jeśli tylko negatywne konsekwencje nie dotyczyły jego samego. - A co z tobą? - spytała Marian, przerywając przeciągającą się ciszę. - A co ma być? - odparł pytaniem Zach. - O ile wiem - zaczęła, stukając paznokciem w blat sekretery - powiedziałeś ojcu, że chcesz być jego wspólnikiem. - To prawda - przyznał. - I jeśli Taylor się nie zgodzi, chcesz opuścić fabrykę. - To też prawda. - Z pewnością nie myślisz o tym poważnie? - spytała marszcząc brwi. - Cholernie poważnie.

a d n a c s janes+a43

s u lo

93

- Zach, proszę, żebyś nie przeklinał. - Dobrze, mamo - zgodził się, przewracając przy tym oczami. - Co zamierzasz zrobić? Dokąd chcesz pojechać? spytała z wyraźnym niepokojem. - Znajdę jakąś pracę - odparł Zach, wciskając ręce w kieszenie i przestępując z nogi na nogę. - Nie mogę bezczynnie stać i patrzeć, jak fabryka zupełnie się rozpada. - A tak się rzeczywiście dzieje? - Tak. - Uważasz, że ucieczka jest rozwiązaniem problemu? - Nie. Jeśli uda mi się przekonać ojca, to gotów jestem zająć się fabryką. - A co z Beth? - westchnęła Marian. - O co ci chodzi? - Czy zgodziłaby się rozstać z rodziną i wyjechać z Shawnee? - Myślę, że tak - odrzekł po krótkim namyśle. - No cóż, oboje chyba wiemy, że do tego nie dojdzie - powiedziała Marian z nadzieją. - Tata potrafi być piekielnie uparty. - Zach wzruszył ramionami. - O tym nie muszę ci chyba mówić. - Nie, nie musisz - odpowiedziała Marian, unikając spojrzenia syna. - Zatem ojciec opowiedział ci o naszej rozmowie? spytał z niedowierzaniem Zach. Wiedział, że Taylor z zasady nie wtajemnicza żony w sprawy fabryki. Czemu tym razem odstąpił od swoich zasad? - Zach, proszę, daj mu trochę czasu. - Marian spojrzała na niego błagalnym wzrokiem. - Teraz, gdy wróciłeś do domu i masz się ożenić, nie mogę nawet wyobrazić sobie, że znów gdzieś wyjedziesz.

a d n a c s janes+a43

s u lo

94

Zach chciał jej powiedzieć, że wszystko będzie dobrze i że bardzo ją kocha, ale te słowa nie mogły przejść mu przez gardło. Dlaczego? Przecież naprawdę kochał matkę. Ale zapewnienia o synowskiej miłości zabrzmiałyby teraz tak pusto... Niewątpliwie współczuł Marian, ale nie mógł jej szanować. - Ja również nie chcę wyjeżdżać - zapewnił ją w końcu. - Bądź zatem cierpliwy. To przecież twój dom, a i fabryka będzie kiedyś należeć do ciebie. Po prostu bądź cierpliwy - powtórzyła. - Obiecuję, że w końcu dostaniesz to, czego pragniesz. Zach westchnął. - Dobrze, mamo, poczekam jeszcze trochę i zobaczę, co zrobi ojciec. - Zach! - ktoś nieoczekiwanie zawołał go z kuchni. Odwrócił się gwałtownie. - Cześć, Carmen - powitał służącą. - O co chodzi? Tym razem Carmen Marsh nie odpowiedziała uśmiechem na jego uśmiech. Patrzyła szeroko otwartymi oczami, w których czaił się niepokój. - Czy coś się stało? - spytała Marian, wstając zza sekretery. - Dzwoniła Beth - powiedziała Carmen, patrząc tylko na Zacha. - Co się stało? - spytał zaniepokojony. - Beth nic się nie stało, ale jej ojciec... właśnie zabrali go do szpitala. - Och, nie! - westchnęła Marian. - Biedna dziewczyna. Zach zacisnął tylko zęby i pobiegł do drzwi.

a d n a c s janes+a43

s u lo

95

9

s u lo

Gdy Zach dostrzegł Beth w poczekalni, zatrzymał się i patrzył na nią zdumiony. Beth wydawała się zupełnie samotna i niedostępna, a jednocześnie niezwykle piękna. Spięła włosy w prosty, koński ogon, całkowicie odsłaniając wspaniały profil twarzy i głowy. Przez dłuższą chwilę przyglądał się jej zdumiony. No, ale tak reagował na jej widok niemal zawsze. Oprzytomniawszy, zbliżył się do niej. Jeszcze nim zdążył coś powiedzieć, Beth dosłyszała jego kroki, odwróciła głowę i wstała. Popatrzyła na niego szeroko otwartymi, pełnymi przerażenia oczami. - Dobrze się czujesz? - spytał. Nie odpowiedziała. Zach wstrzymał oddech. Pod wpływem cierpienia twarz Beth przybrała zupełnie nieziemski wyraz. Zach pomyślał, że jeśli ośmieli się jej dotknąć, dziewczyna rozpłynie się w powietrzu. - Beth - szepnął i spróbował ją objąć. - Nie! - Wyszarpnęła się z jego ramion. - Nie, proszę... Zach natychmiast opuścił ręce, ale nie czuł się urazo-

a d n a c s janes+a43

96

ny. Wiedział, że Beth szaleje z niepokoju o ojca. Uderzyła go jednak widoczna w jej oczach pustka. - Co z ojcem? - Jeszcze nie wiadomo - odrzekła dziewczyna, z trudem przełykając ślinę. - Czekamy na wyniki badań. Zach rozejrzał się wokół, chcąc sprawdzić, co miało znaczyć to „my". Oprócz nich w poczekalni nikogo nie było. - Czy Trent i Babcia też są tutaj? - Poszli kupić coś do jedzenia - odpowiedziała, kiwając potakująco głową. Przerwała i Zach poczuł, jak wraca napięcie. - Lekarz powiedział, że będziemy musieli trochę poczekać na ostateczną diagnozę. - Za chwilę się przewrócisz. Może lepiej usiądźmy zaproponował Zach. Patrzył na nią zatroskanymi oczami. - Wyglądasz, jakbyś nie miała już ani kropli krwi w żyłach. Beth nic nie odpowiedziała. Splotła ramiona na piersiach i odwróciła się w stronę okna. Zach westchnął i również podszedł do okna. Z czternastego piętra, na którym znajdował się oddział intensywnej terapii, światła miasta wyglądały jak odległe gwiazdy. Nie dochodził tu już szum miasta. Miał wrażenie, że wiszą gdzieś w przestrzeni. Ciszę przerywały tylko zwykłe szpitalne odgłosy, które przypominały im, gdzie się znaleźli. - Co się stało, maleńka? - spytał po chwili. Tak bardzo chciałby jej pomóc, dowiedzieć się, skąd ta pustka i smutek w jej oczach. Gdyby Beth zechciała się zwierzyć... - Atak serca albo wylew krwi do mózgu. - Kiedy?

a d n a c s janes+a43

s u lo

97

- Tuż przed moim telefonem do Wimberly. Zach zmarszczył brwi i oparł się o okno. W ten sposób mógł lepiej widzieć jej twarz. Dlaczego musiał wyciągać z niej słowo po słowie? Zwykle Beth była bardziej komunikatywna, nawet jeśli miała kłopoty. - Czy ojciec przedtem chorował? - spróbował ponownie, powstrzymując irytację. - O ile wiem, nie. Beth mówiła zupełnie beznamiętnym tonem, tak jakby rozmawiała z kimś zupełnie obcym. Zach znowu musiał powstrzymać zniecierpliwienie. - Opowiedz, jak to się stało. - Tata... przyszedł do mojego pokoju porozmawiać. .. - Beth przerwała i cicho załkała. - Spokojnie, maleńka - szepnął Zach, obejmując jej ramiona. Beth zesztywniała, ale tym razem nie odepchnęła go. Oparł się podbródkiem o jej głowę i wciągnął w płuca zapach włosów. - O czym rozmawialiście? - spytał najdelikatniej, jak potrafił. Beth tak długo milczała, że Zach stracił już nadzieję na odpowiedź. - Po prostu rozmawialiśmy - powiedziała wreszcie drżącym głosem. - O niczym specjalnym. Zach pogłaskał ją po plecach. Beth od razu odsunęła się od niego. Zaklął pod nosem. Przyjrzał się jej ponownie. Wewnętrzny głos podpowiadał mu, że coś tu nie jest w porządku. Zaniepokoił się. Dawno już nauczył się ufać swemu instynktowi, dzięki czemu wielokrotnie uniknął poważnych kłopotów. Teraz również instynkt

a d n a c s janes+a43

s u lo

98

mówił mu wyraźnie, że sama choroba ojca nie powinna tak wpłynąć na Beth. Zachowywała się tak dziwnie... Zach znał i rozumiał Beth Melbourne lepiej od niej samej. Zgoda, miała prawo być przygnębiona i zmartwiona. Ojciec był dla niej opoką, na nim opierało się jej życie, zwłaszcza że matka zmarła, gdy Beth miała sześć lat. Rodzice zawsze wydają się nieśmiertelni. A jednak Zach gotów był przysiąc, że coś jeszcze musiało się wydarzyć. Tylko co? - To było okropne - powiedziała Beth. Spuściła oczy. - Tata rozmawiał ze mną i nagle przewrócił się na podłogę. Zach odetchnął z ulgą. Przynajmniej Beth zaczęła się nieco otwierać. Może uległ tylko podszeptom wyobraźni? - Mogę to sobie wyobrazić. Musisz teraz wierzyć, że wszystko będzie w porządku. Foster jest zdrowym chłopem, jakoś z tego wyjdzie. - Och, Zachery, tak się cieszę, że przyjechałeś - przerwał im głos Babci. Odwrócili się oboje w jej stronę. Babcia i Zach skrzyżowali spojrzenia. Grace Childress, babcia Beth ze strony matki, miała prawie siedemdziesiąt lat, była szczupłą, kruchą kobietą, na której twarzy widać było zarówno siłę, jak i ślady dawnej piękności. Jej czarne oczy zazwyczaj płonęły chęcią życia, ale teraz gościł w nich smutek. - Dobry wieczór, Babciu. - Zach uściskał ją na powitanie. Obok Babci stał Trent. Na widok Zacha nieco się rozpogodził. - Cześć, stary - pozdrowił go Zach. - Jak się masz?

a d n a c s janes+a43

s u lo

99

Trent kiwnął głową, po czym wsadził ręce w kieszenie spodni i wbił spojrzenie w podłogę. Zach wyciągnął rękę i pogładził go po głowie. - Jakieś nowiny od lekarzy? - spytała Grace, patrząc na wnuczkę. - Nic nowego - odrzekła Beth. Mówiła tak, jakby każde słowo kosztowało ją Bóg wie ile energii. - Macie ochotę się czegoś napić? - spytała Babcia z wymuszonym uśmiechem. - Przynieśliśmy coca-colę i kawę. - Napijesz się? - Zach zwrócił się do Beth. - To ci dobrze zrobi - dodał, czując, że zamierza odmówić. - Nie mam ochoty. Nalej sobie. Zach wymienił spojrzenia ż Babcią, która zmarszczyła brwi. Zauważył, że lekko pokręciła głową, jakby chciała powiedzieć, że ona również nie rozumie zachowania wnuczki. - Poczekam z wami na wiadomość - powiedział Zach. Babcia i Trent przeszli pod przeciwną ścianę i usiedli na długiej kanapie. Beth i Zach stali w milczeniu obok siebie. Gdy cisza zaczęła mu doskwierać, Zach odwrócił Beth plecami do siebie i zaczął delikatnie masować jej kark i ramiona. - Może to ci pomoże. - Nic mi nie jest - odrzekła i odsunęła się od niego. - Nieprawda. Coś się stało - powiedział z bólem. Wiem, że martwisz się o ojca, ale... - urwał. Usta wykrzywił mu gniewny grymas. - Czy chcesz, żebym sobie poszedł? Beth spojrzała na niego szeroko otwartymi oczami.

a d n a c s janes+a43

s u lo

100

Wydawała się zaniepokojona, ale gdy się odezwała, mówiła równym i spokojnym głosem. - Nie, oczywiście wolę, żebyś został. Dlaczego o to pytasz? - Dlaczego niby nie, skoro tak się zachowujesz? wybuchnął Zach. Zaraz się opanował, ale nie mógł ustać spokojnie w miejscu. Przeszedł kilka kroków tam i z powrotem. Beth wodziła za nim oczami. -Zach? - Słucham? - Czy tata ma kłopoty? Bingo. Instynkt go nie zawiódł. Zach spojrzał na nią uważnie. - Jakie kłopoty masz na myśli? - Na przykład finansowe. - Nie wiem- odrzekł. - Ale to bardzo prawdopodobne. - Twój ojciec... Taylor - zaczęła Beth i pobladła. - Kiedy rozmawiałaś z moim ojcem? - spytał zdziwiony Zach. - Dzisiaj... przedtem... - Beth pochyliła głowę, tak jakby chciała ukryć twarz. - Przyszedł do nas. - Po co? - Zobaczyć się z ojcem, ale nie było go w domu. - Chcesz powiedzieć, że mój ojciec rozmawiał z tobą na tematy finansowe? - spytał Zach z niedowierzaniem. - Rozmawiał to pewna przesada - odrzekła Beth, unikając jego spojrzenia. - Beth, ja za chwilę zwariuję. - Zach miał złe przeczucia. - Wykrztuś wreszcie, o co chodzi. Czy chcesz powiedzieć, że atak ojca miał coś wspólnego ze sprawami finansowymi? - Tak... Nie!... Nie wiem.

a d n a c s janes+a43

s u lo

101

- Owszem, wiesz - rzucił ostro Zach. - Z pewnością wiesz znacznie więcej, niż chcesz mi powiedzieć. - Nie! Zach spojrzał na nią podejrzliwie. Zauważył, że na jej twarzy pojawił się dobrze mu znany grymas buntu. Boże, ale ona jest uparta - westchnął w duchu. Gdy raz coś postanowi, nic nie może zmienić jej decyzji. - Beth, posłuchaj - zaczął, ale przerwał, bo kątem oka dostrzegł, że w poczekalni pojawił się wysoki mężczyzna z czerwoną twarzą. Od razu rozpoznał doktora Bena Aimsleya, jedynego kardiologa, jaki praktykował w Shawnee. - Beth, doktor przyszedł. Beth natychmiast podeszła do lekarza. Gdy Zach ją dogonił, byli już przy nich Babcia i Trent. - Czy tata wyzdrowieje, panie doktorze? - spytała bez żadnych wstępów Beth. Dr Aimsley położył rękę na jej ramieniu i lekko ją uściskał, ale spojrzeniem ogarnął ich wszystkich. - Jeszcze zbyt wcześnie, abyśmy wiedzieli. Jest nieprzytomny... - Och, nie! -jęknęła dziewczyna. - Spokojnie, moja droga - pocieszył ją lekarz. - Nowiny wcale nie są takie złe. Ojciec oddycha o własnych siłach i wykazuje inne pozytywne objawy. - Czy to był atak serca, doktorze? - spytała Babcia, otaczając ramionami Beth i Trenta. - Nie, proszę pani. To wylew. Zach zerknął na Beth. Wyglądała tak, jakby lada podmuch wiatru mógł ją unieść w powietrze. Chciał ją objąć, sprawić, by przestała cierpieć, ale wiedział, że nie leży to w jego mocy.

a d n a c s janes+a43

s u lo

102

Coś jednak mógł zrobić: mógł porozmawiać z Taylorem, dowiedzieć się, jaką rolę odegrał ojciec w wydarzeniach tego popołudnia. Zrezygnował już z prób dowiedzenia się czegoś od Beth. - Czy jest sparaliżowany? - spytała Beth. - Tak, częściowo - odparł doktor Aimsley pocierając ręką kark. - Lewa strona ciała została porażona. - A co z głową? - spytała cicho Babcia. - W tej chwili po prostu nie wiemy - odrzekł lekarz ciężko wzdychając. - Konsekwencje mogą być poważne. - Czy chce pan powiedzieć, że ojciec może nie odzyskać świadomości? Przerażenie, z jakim Beth zadała to pytanie, wstrząsnęło Zachem. - Bardzo mi przykro, ale jest to możliwe - powiedział doktor Aimsley. Beth wyglądała, jakby zaraz miała się udusić. Zaczęła się trząść. - Nie! To niemożliwe! Tata... - krzyknęła i nagle zaczęła się osuwać niczym szmaciana lalka. - Zach! - krzyknęła Babcia. Nim Beth upadła na podłogę, Zach zdążył chwycić ją w ramiona.

a d n a c s

s u lo

Następnego dnia Zach pojawił się w biurze Taylora dość wcześnie. Przechodząc przez sekretariat kiwnął głową na dzień dobry i wszedł do gabinetu ojca, nie czekając na zaproszenie. Chciał porozmawiać z ojcem jeszcze poprzedniego dnia, ale nie mógł zostawić Beth samej. Gdy zemdlała, niewiele brakowało, a sam dostałby ataku serca. Dzięki doktorowi Aimsleyowi szybko odzyskała przytomność. janes+a43

103

Lekarz dał jej coś na uspokojenie i odesłał do domu, aby się przespała. Podkreślił, że żadne z nich nie może nic pomóc choremu i obiecał, że jeśli w stanie Fostera nastąpią jakieś zmiany, natychmiast da znać telefonicznie. Trent pojechał na noc do Babci, a Zach zabrał Beth do Cottonwood. Od razu poszła do swojej sypialni i rzuciła się na łóżko. Niemal w tym samym momencie zasnęła kamiennym snem. Zach postanowił zostawić ją w spokoju. Zrezygnował nawet z przebrania jej w piżamę. Położył się na łóżku obok niej i również szybko zasnął. Następnego dnia Beth szybko wzięła prysznic, zjadła śniadanie i pojechała do szpitala. Zach natomiast udał się do fabryki. Po wejściu do gabinetu zmierzył ojca badawczym spojrzeniem. Nie mógł od razu rozpocząć rozmowy, ponieważ Taylor nie był sam. W gabinecie był również Lucas Ambrose, dyrektor ekonomiczny fabryki. - Pewnie niecierpliwie czekasz na swój wielki dzień, prawda, Zach? - powiedział na powitanie Lucas i podał mu rękę. Zach uścisnął mu dłoń. Górował nad nim wzrostem o jakieś trzydzieści centymetrów, a na dokładkę Ambrose miał poważną nadwagę. - Tak, do wyznaczonej daty już tylko parę dni - odparł, starając się być uprzejmy. Nigdy nie lubił Lucasa. Nie mógł zrozumieć, czemu ojciec go zatrudnił, mimo oczywistego braku kompetencji. - Niestety, nie wiadomo tylko, czy ślub się odbędzie. To zależy od stanu zdrowia Fostera. - Straszny pech - odpowiedział Ambrose i przestał się uśmiechać. - Tak mi przykro.

a d n a c s janes+a43

s u lo

104

- Czy Foster lepiej się czuje? - spytał Taylor. - Właśnie rozmawialiśmy o nim. Zach spojrzał ojcu prosto w oczy. Czuł bijący od niego zapach wódki. Nie spróbował nawet ukryć grymasu obrzydzenia. - Jak dotąd, nie. Taylor zapalił papierosa i mocno się zaciągnął. - A jak się trzyma Beth? - Wydaje mi się, że nieźle. - Twoja matka bardzo się zmartwiła. - A ty? - spytał wprost Zach i miał wrażenie, że ojciec czegoś się przestraszył. - A to co za pytanie? - odparł Taylor i zgasił papierosa. - Tato, chciałbym z tobą porozmawiać w cztery oczy - powiedział niezbyt uprzejmie Zach. - Nie mam przed Lucasem żadnych tajemnic - odrzekł Taylor. - Zwłaszcza jeśli chodzi o fabrykę. - Ale ja mam. - Nie ma problemu, szefie - wtrącił Lucas. - I tak mam mnóstwo roboty. - Właściwie może będzie lepiej, jeśli zostaniesz Zach nagle zmienił zdanie. - Co w ciebie wstąpiło, chłopcze? - spytał Taylor. Ambrose wzruszył ramionami i spojrzał pytająco na Taylora. - Siadaj, Lucas. Przez chwilę wszyscy trzej siedzieli w milczeniu. Tylko odgłosy dochodzące z fabryki przerywały panującą ciszę. Z oddali dobiegł ich gwizd lokomotywy. - Może zacznijmy, dobrze? - odezwał się pierwszy Taylor. Mówił bardzo niewyraźnie, prawie bełkotał.

a d n a c s janes+a43

s u lo

105

Zach poczuł, że narasta w nim wściekłość. Nawet jeśli Taylor nie był jeszcze pijany, to z pewnością wypił już o parę kieliszków za dużo, zwłaszcza jeśli wziąć pod uwagę wczesną porę. - Jakie kłopoty finansowe ma Foster? I dlaczego, do diabła, wspomniałeś o nich Beth? - Czy sama Beth ci to powiedziała? Znowu wyraźny grymas strachu. Tym razem Zach nie miał żadnych wątpliwości. - No więc jak? - nalegał Taylor, gdy Zach nie odpowiedział mu od razu. - Przestań zwodzić, tato. - Zach zacisnął zęby. - Po prostu odpowiedz na moje pytania. Taylor zapalił następnego papierosa i głęboko się zaciągnął. - Co jeszcze Beth ci powiedziała? - Nic, i na tym polega problem. Taylor wyraźnie się odprężył. - No dobrze, rzeczywiście poszedłem porozmawiać z Fosterem - wyjaśnił. Mówił teraz wyraźniej niż przed chwilą. -Nie mogłem już dłużej odkładać tej rozmowy. - Cokolwiek jej powiedziałeś, powtórzyła to Fosterowi. - Zach przeszył ojca wzrokiem. - Czy sugerujesz, że to ja spowodowałem jego wylew? - spytał Taylor wyniosłym tonem, ale jednocześnie niespokojnie kręcił się na krześle. Ambrose odkaszlnął. Jego spojrzenie biegało co chwila od ojca do syna. Zach nie zwracał na niego najmniejszej uwagi. - Czy tak nie było? - Nie zamierzałem jej niczego mówić. To nieporozumienie - nieporadnie tłumaczył się Taylor.

a d n a c s janes+a43

s u lo

106

- Nieporozumienie, mój Boże - zgrzytnął zębami Zach. - Poszedłeś tam pijany, może nie?! Dlatego wszystko wypaplałeś i sprawiłeś jej przykrość. - Spokojnie, chłopcze. Nie życzę sobie, żebyś mnie przesłuchiwał - ojciec podniósł głos. Przez parę sekund mierzyli się wzrokiem. - No dobrze - powiedział Zach, opanowując nerwy. Uznał, że jeśli doprowadzi do awantury, to niczego się nie dowie. - Trzymajmy się faktów. - Lucas, powiedz mu, jak stoją sprawy Fostera. Niech ma swoje fakty. - No cóż, Zach. Pan Melbourne jest winien firmie sporo pieniędzy. - Pożyczał pod zastaw swych udziałów, prawda? spytał Zach. - Tak - potwierdził Ambrose. - Grał na wyścigach. Zach wziął głęboki oddech, po czym powoli wypuścił powietrze. Gorączkowo myślał, jak ta wiadomość mogła wpłynąć na Beth. Taylor wydawał się zadowolony, tak jakby cieszył się z tego, że wstrząsnął synem. - Teraz wiesz, dlaczego poszedłem porozmawiać z Fosterem. - I co mu chciałeś powiedzieć? - ostro zapytał Zach. - To chyba oczywiste - parsknął Taylor. - Skoro muszę ci to tłumaczyć, to informuję cię, że chciałem mu powiedzieć, iż nie będzie mógł więcej pożyczać z kasy firmy. - Nie sądzisz, że niewiele tam w ogóle zostało? - w głosie Zacha zabrzmiał sarkazm. Taylor walnął pięścią w blat biurka. - Pewnie myślisz, że masz receptę na wszystko, co?

a d n a c s janes+a43

s u lo

107

Zapewniam cię, że się mylisz. Nadchodzą ciężkie czasy, zwłaszcza po aferze Watergate. - Taylor machnął w powietrzu dłonią, ozdobioną paroma sygnetami. - Co ty właściwie wiesz? Jesteś dwudziestodwuletnim smarkaczem, zarozumiałym i rozpuszczonym... - Jedno wiem z całą pewnością - przerwał mu Zach, trzęsąc się z hamowanego gniewu. - Zapamiętaj sobie, co ci mówi dwudziestodwuletni smarkacz. Albo szybko zrobisz porządek w fabryce, albo wkrótce się z nią pożegnasz. Ambrose odkaszlnął, jakby chciał coś wtrącić. Zach wstał i zrobił krok w stronę drzwi, ale jeszcze nie powiedział wszystkiego. - Miałeś prawo porozmawiać o tym z Fosterem, ale nie z Beth! Tymczasem wszystko jej wypaplałeś, a ona powtórzyła to ojcu, który dostał wylewu. - Czy oskarżasz mnie o spowodowanie ataku Fostera? - spytał Taylor podniesionym głosem. Zach podrapał się w głowę. - Oczywiście, że nie - wymamrotał po chwili. - No, dobrze. Czy możemy zatem dokończyć tę opowieść? - Zatem to jeszcze nie wszystko? - Foster zaciągnął pożyczki również w banku - powiedział Taylor ze źle skrywanym zadowoleniem. - Jak zatem to wszystko wygląda razem wzięte? spytał Zach, usiłując jakoś uporządkować informacje. - Domyśl się sam, ty mądralo - odrzekł Taylor, zaciągając się papierosem. Zach spojrzał na Lucasa, później ponownie na ojca. Poczuł, że dym papierosów szczypie go w oczy. - Czy Foster Melbourne zbankrutował?

a d n a c s janes+a43

s u lo

108

- I to już dawno temu, Zach - wtrącił Lucas, szczękając sztucznymi zębami. - Co z tego wynika w praktyce? - Zach był zupełnie zdezorientowany. W pokoju znowu zapadła przykra cisza. Lucas zakasłał. - Lepiej siadaj na tyłku, bo nie spodoba ci się to, co mam ci do powiedzenia - rzekł wreszcie Taylor przeszywając syna ostrym spojrzeniem.

a d n a c s janes+a43

s u lo

109

10

s u lo

- Czy powiesz mi, kto cię zaatakował? - Nie - odrzekła Beth, z najwyższym trudem wymawiając to krótkie słówko. - Czy mam szansę przekonać cię, abyś mi jednak powiedziała? Dziewczyna zacisnęła usta i pokręciła przecząco głową. Wielebny Paul Broussard wstał zza biurka, podszedł do kanapy i usiadł koło Beth. Był to sześćdziesięcioletni człowiek, idealnie przeciętny: średniego wzrostu, średniej tuszy, średniej urody. Tylko oczy wyróżniały go z tłumu. Beth nigdy przedtem nie spotkała nikogo o równie uprzejmym, serdecznym spojrzeniu. I rzeczywiście, Paul Broussard był człowiekiem o niespotykanej dobroci. Broussard przyjechał do Shawnee i zaczął pracę jako asystent pastora jeszcze wtedy, gdy Beth chodziła do podstawówki. Parę miesięcy przed przyjazdem do ich miasteczka pochował młodą żonę, która zginęła w wypadku samochodowym. Nigdy już się nie ożenił. Całe serce oddał Kościołowi i swym parafianom. Po paru latach główny pastor przeniósł się do innego

a d n a c s janes+a43

110

miasta, gdzie objął znacznie większą parafię. Broussard awansował. W ciągu następnych kilku lat stał się niezastąpionym przyjacielem całej rodziny Melbourne'ów. Wszyscy zwracali się do niego po radę. I tym razem Beth postanowiła szukać u niego pomocy. Z trudem zdobyła się na przyznanie, że została zgwałcona. Była to najtrudniejsza decyzja w jej dotychczasowym życiu. Musiała komuś się zwierzyć, bo sama nie mogła udźwignąć ciężaru swych przeżyć. Prześladowało ją poczucie winy, wstyd i gniew. Chwilami myślała, że wkrótce zwariuje. Tego ranka, po dwóch nie przespanych nocach, Beth wcześnie wstała z łóżka, wzięła prysznic, ubrała się i wpierw pojechała do szpitala. Tam przekonała się, że stan zdrowia ojca nie uległ zmianie. Stojąc przy łóżku na oddziale intensywnej terapii, długo przyglądała się jego nieruchomej twarzy. Foster był blady jak prześcieradło, na którym leżał. Beth pomyślała, że zaraz zacznie histerycznie krzyczeć. Pochyliła się nad ojcem i pocałowała go w policzek. - Tatusiu, tak mi przykro. Wybacz mi, proszę. Wyprostowała się i zaczęła płakać. Szybko wyszła ze szpitala, nie chciała robić z siebie zupełnej wariatki. Prosto stamtąd pojechała do kościoła. Gdy tylko weszła na plebanię, zrozumiała, że podjęła słuszną decyzję. Natychmiast ogarnęło ją ciepło promieniujące od Paula Broussarda. Pastor zaprosił ją do swego gabinetu. Przez chwilę siedzieli w milczeniu, ale cisza im nie ciążyła. Świetnie się rozumieli, a Paul - jako pastor i przyjaciel - spędził już z nimi wiele godzin w szpitalu, starając się wesprzeć wszystkich na duchu.

a d n a c s janes+a43

s u lo

111

Gdy Beth z płaczem wyjaśniła mu powód swej wizyty, Broussard początkowo nie wiedział, co powiedzieć. Szybko odzyskał równowagę i zaczął delikatnie wypytywać ją o szczegóły, ale dziewczyna uparła się, że nie zdradzi, kim był gwałciciel. Powiedziała tylko, że została zgwałcona w domu, przez jednego ze znajomych. - Dobrze, moja droga - powiedział Paul, przełamując dłużącą się ciszę. - Nie będę cię wypytywał. Popatrzył na nią ż troską i niepokojem. - Musisz zwrócić się o pomoc do specjalisty. To absolutnie konieczne. Nie masz wyboru. Beth czuła się tak wyczerpana, jakby wbiegła na wysoką górę. Drżały jej usta, a po policzkach spływały gęste łzy. - Ale przecież właśnie dlatego przyszłam tutaj, ojcze -jęknęła. - Dobrze, zatem porozmawiajmy. Powiedz mi, jak się naprawdę czujesz, co myślisz - zachęcił ją Paul. Mówił ciepłym i uspokajającym głosem. - Ja... nie wiem, czy potrafię. - Spróbuj. Proszę, postaraj się. - Prawie przez cały czas czuję się, jakbym skąpała się w błocie. - Mówiąc to, Beth cała drżała. - Mam wrażenie, że nigdy tego z siebie nie zmyję. - Mów dalej. - Przy każdym oddechu czuję, że zaraz coś we mnie wybuchnie. Boże, wciąż powtarzam sobie, że zostałam zgwałcona. - Przerwała i wytarła oczy wierzchem dłoni. Wskazała palcem na siebie. - Ja, Beth Melbourne, zostałam zgwałcona. Przecież to nie mogło się mnie przydarzyć. Takie rzeczy zdarzają się zawsze innym, ale tym razem jednak spotkało właśnie mnie. - Załkała i gwał-

a d n a c s janes+a43

s u lo

112

townie wzruszyła ramionami. - Nienawidzę się za to, czuję się tak okropnie, jestem... przerażona. - Czego się boisz? - Wszystkiego! - krzyknęła i podniosła ręce do ust, chcąc stłumić płacz. - Spokojnie, moja droga - uciszył ją Paul. - Świetnie zrobiłaś, opowiadając mi o tym wszystkim. To pierwszy krok w kierunku odzyskania równowagi psychicznej. Musisz jednak pójść dalej, a ja nie mogę ci w tym towarzyszyć. Brak mi kwalifikacji. Potrafię tylko słuchać, a ty naprawdę potrzebujesz pomocy. - Ojcze -jęknęła Beth, mnąc w dłoniach chusteczkę. - Nikt inny nie może o tym wiedzieć. - Rozumiem cię, skarbie, ale rozmowa z lekarzem nie różni się niczym od rozmowy ze mną. Lekarz również musi zachować dyskrecję. Mogę ci wskazać odpowiednią klinikę... Beth zerwała się na nogi i wsadziła ręce w kieszenie. - Nie! Nie mogę ryzykować! - krzyknęła, z trudem powstrzymując się od płaczu. - Z trudem zdobyłam się na to, by przyjść tutaj. - Beth, proszę, usiądź. Beth posłusznie usiadła obok niego. - Posłuchaj mnie - ciągnął dalej Paul. - Chodzi tutaj o to, jak potoczy się twoje dalsze życie. Jeśli masz wyjść z tego i znowu żyć normalnie, musisz postarać się o pomoc psychiatry. Potrzebujesz kogoś, kto wie, jak sobie radzić w takiej sytuacji. Beth czuła, że ojciec Paul miał niewątpliwie rację, ale nie mogła się zdobyć na posłuchanie jego rady. Rozmowa o gwałcie była dla niej niemal tak samo okropna, jak

a d n a c s janes+a43

s u lo

113

sam gwałt. Za żadne skarby nie chciała przejść przez to raz jeszcze. Mimo to była mu ogromnie wdzięczna. Dzięki wielebnemu Paulowi znowu poczuła się normalnym człowiekiem. Rozmowa z nim przyniosła jej ulgę. Beth zrozumiała, że musiała komuś opowiedzieć o swoich przeżyciach, ale wiedziała również, iż nie zdobędzie się na to powtórnie. Paul spojrzał na zastygłą w upartym grymasie twarz dziewczyny i przestał nalegać. Westchnął głęboko. - Tylko nie myśl, że zrezygnowałem na zawsze z próby namówienia cię na wizytę w klinice. Tymczasem chciałbym, abyś mi coś obiecała. - Jeśli tylko mogę. - Obiecaj mi, że będziesz pamiętać, iż w tym wszystkim, co się zdarzyło, nie było ani krztyny twojej winy. Nie jesteś odpowiedzialna ani za tę napaść, ani za wylew ojca. Nie jesteś winna, jesteś ofiarą. - Gdybym nic nie powiedziała ojcu - zaczęła Beth, sięgając jednocześnie po kolejną chusteczkę. - Przestań, moja droga. Przestań znęcać się nad sobą. Każdy na twoim miejscu zachowałby się tak samo. Nie miałaś wyboru. Prócz tego, jesteś jeszcze dzieckiem. - Mam już osiemnaście lat, ojcze - niemal uśmiechnęła się Beth. - Nie jestem już dzieckiem. - Dla mnie jesteś. W każdym razie zrobiłaś to, co musiałaś. - Ja... nie jestem taka pewna - odrzekła bezdźwięcznym głosem. - Wiem, że obiecałem nie pytać cię o to - powiedział Paul przeczesując palcami włosy - ale muszę to zrobić

a d n a c s janes+a43

s u lo

114

dla spokoju sumienia. Proszę, powiedz mi, kim był gwałciciel? Należy go oskarżyć, osądzić i ukarać. Beth spojrzała na niego zupełnie zaskoczona. Ogarnęła ją panika. - Och, nie! Nie mogę tego zrobić, to niemożliwe. - Przykro mi o to pytać... - pastor przerwał i nerwowo odkaszlnął. - Niestety, muszę. Czy jest możliwe, że... - przerwał, nie kończąc pytania. Beth przez dłuższą chwilę siedziała w milczeniu, po raz nie wiadomo który ponownie przeżywając ból i upokorzenie. Wiedziała, że ojciec Paul robi, co może, aby pomóc jej ułożyć dalsze życie. - Nie, nie ma takiej groźby - szepnęła w końcu, poprawnie odczytując jego pytanie. - Dzięki Bogu - powiedział Paul i na sekundę przymknął oczy. - Czy ojciec sądzi, że tata wróci do zdrowia? Pastor przez parę sekund zwlekał z odpowiedzią. Czekając, Beth wyglądała przez okno. Wyglądało na to, że mieli przed sobą kolejny piękny dzień. Normalnie w taką pogodę Beth najpierw popływałaby w basenie, a później przez kilka godzin wylegiwała się na słońcu. Poczuła skurcz serca. Czy jeszcze kiedyś będzie w stanie się cieszyć takimi prostymi przyjemnościami? Szczerze w to wątpiła. - Możemy tylko modlić się i pokładać ufność w Bogu, moja droga. Wprawdzie ojciec jest nieprzytomny, ale żyje. Pamiętaj, że to dobry znak. - Próbuję, ale to nie takie łatwe. - Wiem - odrzekł Paul. Spojrzał na nią uważnie. Może masz ochotę się czegoś napić? Lemoniady?

a d n a c s janes+a43

s u lo

115

- Bardzo chętnie, dziękuję - powiedziała Beth odgarniając włosy z czoła. W milczeniu oboje popijali zimny napój. Po jakichś dwóch minutach pastor odstawił kubek na stolik, pochylił na bok głowę i spojrzał na nią z ukosa. - A co na to wszystko Zachery? Chociaż pastor zadał to pytanie bardzo cicho, Beth miała wrażenie, że trafił ją piorun. Skuliła się na kanapie i schowała głowę w ramionach. Od początku choroby ojca Zach stał się jej cieniem, co bynajmniej nie ułatwiało Beth sytuacji. Tego ranka po raz pierwszy od wielu dni pojechał do fabryki, zostawiając jej nieco swobody. Od nikogo nie mogłaby oczekiwać większej troskliwości. Zach boleśnie odczuwał jej zamknięcie się w sobie. Mogła to poznać po jego oczach i usłyszeć w jego głosie. Mimo to nie potępiał jej i nie zadawał żadnych pytań. Widocznie wierzył, że to przygnębienie wywołane chorobą ojca sprawiło, iż Beth odsunęła się od niego. Ufał, że zły okres wkrótce minie. Beth wolała nie myśleć, co począć z ich zaplanowanym ślubem, ale wiedziała, że wkrótce będzie musiała coś postanowić. - Nie wiem - odpowiedziała wreszcie drżącym głosem. - Masz jeszcze czas na podjęcie decyzji. - Już niewiele - odparła. - Ale zupełnie nie mogę skupić myśli. - Wiem, że trudno cibędzie uwierzyć teraz w to, co powiem. Zapewniam cię jednak, że jakoś wyjdziesz z tego kryzysu. Jesteś mocnym człowiekiem, Beth Melbourne. Beth nagle poczuła, że pękła obręcz ściskająca jej gardło. Zalała się długo powstrzymywanymi łzami. Pa-

a d n a c s janes+a43

s u lo

116

stor otoczył ją delikatnie ramieniem i przytulił do piersi. Czuł, jak drżą jej ramiona. - Wypłacz się, nie powstrzymuj łez. Wyrzuć to z siebie. Może to zabrzmi staroświecko, ale powiem ci, co często powtarzała moja mama: „Łzy to zawór bezpieczeństwa, chroniący serce przed zbyt wysokim ciśnieniem". Beth płakała tak długo, aż wypłakała wszystkie łzy. Niewiele jej to pomogło. Gdy w końcu opuściła plebanię i wsiadła do samochodu, miała wrażenie, że wciąż ma nogi skute żelaznymi łańcuchami. Podjeżdżając do Cottonwood dostrzegła przed bramą samochód Rachel. Na myśl o spotkaniu z przyjaciółką wpadła w panikę i zamiast stanąć przed domem, wjechała do garażu. Wolała umrzeć, niż pokazać się Rachel w obecnym stanie. W garażu poprawiła nieco makijaż, i wróciła do drzwi frontowych. Rachel stała przed bramą, oparta o maskę samochodu. - Cześć - powitała ją Beth, starając się mówić ożywionym głosem. Sądząc po minie Rachel, próba ta zakończyła się zupełną klapą. - Ojciec dalej nieprzytomy, prawda? - Nic się nie zmieniło. - To okropne - skrzywiła się Rachel. - Czemu nie weszłaś do środka? - spytała Beth, żeby zmienić temat. - Jessie jest w domu. - Dopiero co przyjechałam - wyjaśniła Rachel. - Chciałam zadzwonić do ciebie, ale... - Hej, nie masz czym się przejmować - przerwała jej przyjaciółka. - Wszystko rozumiem. Wracasz ze szpitala?

a d n a c s janes+a43

s u lo

117

- Byłam tam rano - odpowiedziała wymijająco Beth. Wolała zachować ostrożność. - Mama cię pozdrawia - dodała Rachel, gdy zorientowała się, że Beth najwyraźniej nie zamierza rozwinąć swej relacji. - Bardzo dziękuję, pozdrów ją również. Delikatny wiatr poruszył gałęziami wielkiego dębu i rosnącymi przy płocie cyprysami. Ciszę wypełnił szum liści. Rachel osłoniła oczy przed promieniami słońca i przyjrzała się uważnie przyjaciółce. - Jeśli chcesz, możesz mi powiedzieć, bym pilnowała własnych spraw, ale po prostu muszę cię spytać, co ze ślubem? Czy chcesz zmienić plany? - Jeszcze nie wiem - odrzekła Beth słabym głosem. - Nie mogłam zmusić się, aby pomyśleć o czymkolwiek innym niż tata. No i o moim złamanym sercu - dodała w myślach. - Już wkrótce będziesz musiała podjąć jakąś decyzję - zauważyła Rachel. Starała się, aby ta uwaga zabrzmiała ciepło i serdecznie. Beth zaczęła zacierać nerwowo dłonie. Spojrzała na przyjaciółkę szeroko otwartymi, pełnymi cierpienia oczami. - Pomyślę o tym, ale nie w tej chwili. Może jutro. Rachel miała ochotę jeszcze nalegać, ale po namyśle zrezygnowała. - Potrzebujesz czegoś? - spytała. - Mogę coś dla ciebie zrobić? - Tak -odrzekła Beth i obrzuciła ją wzrokiem. - Tylko powiedz, co. - Po prostu mocno mnie uściśnij.

a d n a c s janes+a43

s u lo

118

11

s u lo

- Babciu, co z Trentem? Linia telefoniczna nie stłumiła westchnienia Grace Childress. - Oczywiście jest bardzo zmartwiony i zagubiony, ale nic mu nie będzie. Zajmę się nim, ty troszcz się tylko o Fostera. Beth usiadła na fotelu w bibliotece i ramieniem przycisnęła do ucha słuchawkę. Na próżno usiłowała się rozluźnić. Już od zbyt wielu dni żyła w ustawicznym napięciu. Wyjrzała przez okno. Zbliżał się zachód słońca. Nie mogła uwierzyć, że to już koniec dnia. Po wyjściu Rachel Jessie przygotowała Beth coś do zjedzenia. Po lunchu Beth znowu pojechała do szpitala i siedziała przy ojcu przez całe popołudnie. Gdy wreszcie wróciła do domu, wzięła prysznic i zadzwoniła do Babci. - Nie masz z nim żadnych kłopotów? - spytała, chcąc się raz jeszcze upewnić. - Gdy Trent czymś się martwi, zazwyczaj pokazuje, co potrafi. - Przestań się martwić o niego - uspokoiła ją Babcia. - Pamiętaj, że znam go nie gorzej od ciebie. Porozumieliśmy się jakoś i razem dobrze nam się wiedzie.

a d n a c s janes+a43

119

- Czy nie chodzi przypadkiem na wagary? Tata bardzo tym się martwił, zwłaszcza że musiał wykorzystać swe znajomości, aby zechcieli ponownie przyjąć Trenta do szkoły. Dostałby furii, gdyby dowiedział się, że z jego powodu przestał się uczyć. - Nie, świetnie sobie radzi - zapewniła Babcia i zachichotała. - Powiedziałam ci przecież, że zawarliśmy porozumienie, podobne do tego, jakie zawarłam z tobą, gdy byłaś w jego wieku. Pamiętasz? - Pamiętam - odrzekła z uśmiechem Beth. - Jak na taką niewielką wzrostem damę, jesteś strasznym twardzielem. Pamiętam, że ilekroć kazałaś mi coś zrobić, dobrze wiedziałam, że lepiej będzie, jeśli od razu wykonam polecenie. W przeciwnym razie kończyło się to cholernie źle. - Nie musisz przeklinać, kochanie. - Och, Babciu, jesteś bezcenna. Bardzo cię kocham. - Ja też cię kocham - odrzekła Babcia i na sekundę zamilkła. - Dlatego bardzo się martwię o ciebie. - Nie martw się, u mnie wszystko w porządku - zapewniła Beth, z trudem przełykając ślinę. W rzeczywistości gorąco pragnęła wyznać Babci prawdę i znaleźć u niej pociechę, ale nie mogła sobie na to pozwolić. Bała się, że Babcia przeżyłaby prawdziwy szok. Miała przecież na głowie Trenta i nie brakowało jej zmartwień. - To nieprawda, i obie o tym wiemy. - No, jakoś sobie radzę. Tak lepiej? - To nie chodzi tylko o Fostera. Masz jeszcze jakieś inne kłopoty. - To nie było pytanie, tylko proste stwierdzenie faktu. Beth zaczęła się niespokojnie wiercić. Podobnie jak

a d n a c s janes+a43

s u lo

120

Rachel, Babcia była aż nadto spostrzegawcza. Jeśli nie będzie uważać, rychło wyciągnie z niej wszystkie szczegóły. Obiecała sobie, że postara się lepiej ukrywać swoje uczucia. Najtrudniej będzie zwieść Zacha. Wiedziała, że narzeczony czeka na odpowiedni moment, aby zadać jej parę pytań, pytań, na które nie będzie mogła odpowiedzieć. - Beth, skarbie - upomniała ją delikatnie Babcia. - Nie susz sobie niepotrzebnie głowy, Babciu - odrzekła Beth, zmuszając się do zademonstrowania pogody ducha. - Naprawdę martwię się tylko o ojca. Boję się o jego zdrowie. Poza tym... myślę, że ojciec ma jakieś kłopoty finansowe. - Och, kochanie, to niemożliwe. Beth już otworzyła usta, aby coś powiedzieć, ale w tym momencie zaterkotał dzwonek u drzwi wejściowych. Nie chciała, aby ktokolwiek zastał ją w szlafroku. - Muszę kończyć, Babciu. Ktoś przyszedł. Zadzwonię do ciebie później. Beth sapnęła i zerwała się na nogi. W drzwiach, oparty o futrynę, stał Zach. Zaskoczył ją. Niemal zawsze uprzedzał o swoim przyjściu. W jego wyglądzie było coś niepokojącego. Z pewnością nie chodziło tu o czerwoną koszulkę ani o sprane do białości, obcisłe dżinsy. To oczy Zacha przykuły uwagę Beth. Nigdy przedtem nie patrzył na nią w ten sposób. Prócz niepewności, w jego spojrzeniu kryło się jeszcze coś, czego nie potrafiła zidentyfikować. Może strach? Podczas gdy gorączkowo próbowała zrozumieć jego spojrzenie, Zach stał i nie odzywał się ani słowem. Po

a d n a c s janes+a43

s u lo

121

pewnym czasie powoli zbliżył się do niej. Beth wiedziała, że musi dojść do rozmowy, i że nie może jej umknąć. Oczywiście, nie mogła znać jego myśli. Ogarnęła ją fala sprzecznych uczuć. W głębi duszy wciąż go kochała - i wiedziała, że to nigdy się nie zmieni - ale myśl o fizycznym zbliżeniu budziła w niej przerażenie. Zupełnie nie wiedziała, co robić, a zdawała sobie sprawę, że jeden fałszywy krok może zrujnować ich przyszłość. Zresztą, nawet jeśli będzie jeszcze w życiu szczęśliwa, i tak nie zapomni o tym, co się niedawno stało. - Beth - odezwał się Zach ochrypłym głosem. Spojrzeli sobie w oczy. Po chwili, która ciągnęła się niczym wieczność, Beth pochyliła głowę. Z trudem oddychała. Zach podszedł do niej bliżej i palcem uniósł jej podbródek. Stał tak blisko, że Beth mogła dojrzeć w jego zielonych oczach złote błyski. Zauważyła kropelki potu na czole, czuła jego zapach. - Nie spodziewałam się ciebie - wyjąkała. Zaschło jej w ustach. - Owszem, wiedziałaś, że przyjdę. Uniósł rękę i pogłaskał ją po policzku. Długimi palcami wodził wzdłuż warg i brwi. - Mam wrażenie, że od lat cię nie dotykałem. Nim zdążyła coś odpowiedzieć, wziął ją w ramiona i gorąco pocałował. Początkowo Beth oddała mu pocałunek, ale gdy dotknął jej piersi, zesztywniała i odepchnęła go od siebie. - Nie, nie chcę - wymamrotała i cofnęła się o krok. Zach skrzywił się, zupełnie jakby zadała mu nieoczekiwany cios w żołądek.

a d n a c s janes+a43

s u lo

122

- Dobrze, ale musimy porozmawiać. Coś jest nie w porządku. Chcę wiedzieć, co. - Nie wiem, o co ci chodzi. - Doprowadzisz mnie do szaleństwa, Beth! - powiedział Zach zaciskając pięści. Beth odwróciła się do niego plecami i podeszła do szklanych drzwi wiodących na taras. Słońce właśnie skryło się za horyzontem i całe niebo nabrało czerwonego koloru. Przez dłuższą chwilę oboje milczeli. - Nie przyszedłeś tutaj tylko po to, żeby mnie zobaczyć, prawda? - spytała Beth. - Mam wrażenie, że masz mi coś do powiedzenia, i że nie jest to nic przyjemnego. - Spójrz na mnie, Beth. Powoli odwróciła się w jego stronę. - Chcę, abyś wpierw odpowiedziała na moje pytanie. Co cię tak męczy? Dziewczyna spojrzała na jego kark. Dostrzegła napięte ścięgna i nabrzmiałe, pulsujące tętnice. Wiedziała, że Zach z trudem panuje nad nerwami. Nie mogła zostawić go bez żadnej odpowiedzi. - Po prostu jestem zupełnie wyczerpana. No i martwię się o ojca - mówiąc to wolała nie patrzeć Zachowi w oczy. - Sam to powinieneś wiedzieć. Teraz mogę myśleć tylko i wyłącznie o ojcu. - Jesteś pewna, że to wszystko? - spytał patrząc na nią badawczo. - Tak. Zach wyglądał tak, jakby nie dał się przekonać. Beth wstrzymała oddech. - Dobrze, powiedzmy, że tak jest rzeczywiście. - Teraz twoja kolej - przypomniała mu Beth.

a d n a c s janes+a43

s u lo

123

Zach nie krył, że wie, o co jej chodzi. - Masz rację, muszę ci coś powiedzieć, choć cholernie nie mam na to ochoty... - Nie martw się, ja mogę wiele wytrzymać - zapewniła Beth. - Czy chodzi o sprawy finansowe ojca? -Tak. - Rozumiem, że sytuacja nie jest pomyślna - domyśliła się. Głos jej zadrżał. - Niestety. Twój ojciec tkwi po uszy w długach. Pożyczał pieniądze z kasy fabryki i w banku. Przez chwilę patrzyli sobie w oczy w milczeniu. Oboje czuli się równie nieszczęśliwi. - Dlaczego? Przecież... - urwała. Serce biło jej w zupełnie zwariowanym rytmie. - Grał na wyścigach konnych, i to ostro. - Ile jest winien? - Dokładnie nie wiem, ale z pewnością bardzo dużo. - Nie mogę w to uwierzyć. - Obawiam się, że to jeszcze nie wszystko. Beth pobladła jeszcze bardziej. - Powiedz wreszcie, o co chodzi. - Foster użył Cottonwood jako zabezpieczenia pożyczki bankowej. Beth wiedziała już, co jej grozi, ale bała się powiedzieć to na głos. - Czy to znaczy to, o czym myślę? - spytała pokrętnie, ale Zach zrozumiał ją bez trudu. - Niewykluczone, że stracisz Cottonwood. Beth zapłakała i przycisnęła ręce do piersi, zupełnie jakby poczuła nagle ból serca. Nie! To niemożliwe! Na dokładkę do tego wszystkiego, co ostatnio przeżyła, mogłaby jeszcze stracić dom?!

a d n a c s janes+a43

s u lo

124

- Nie, nie wierzę! Tata nigdy nie zrobiłby czegoś takiego. Przecież kocha Cottonwood bardziej niż cokolwiek innego na świecie. Zach patrzył na nią poważnym wzrokiem. To pewne, nieruchome spojrzenie przekonało Beth, że powiedział prawdę. Jęknęła i oparła się bezwładnie o szybę. Zach błyskawicznie zbliżył się do niej, ale gdy spróbował ją objąć, Beth wysunęła się z jego ramion. - Jak on mógł zrobić coś tak głupiego? - jęknęła. Uniosła nieco głowę, tak jakby pokonywała w bród głęboką rzekę i bała się, że zaleje ją woda. - Nie mam pojęcia - odrzekł Zach. Pobladł równie mocno jak Beth. - Mogłabym przysiąc, że ojciec kocha Cottonwood ponad wszystko! Bardziej niż mnie, bardziej niż Trenta! - Najwyraźniej konie i wyścigi były dla niego ważniejsze. - Och, Zach - szepnęła Beth. - Co ja mam teraz robić? - Pamiętaj, że nie jesteś sama. Masz mnie. Wiesz, że zrobię wszystko, abyś nie straciła Cottonwood - zapewnił ją. - Wiem, że to nie jest stosowna pora, aby mówić o ślubie, ale z uwagi na okoliczności moglibyśmy skasować wszystkie ceremonie, łącznie ze ślubem w kościele, i... - Myślę, że powinniśmy na pewien czas odłożyć ślub. - Co takiego? - spytał Zach, jakby nie wierzył własnym uszom. - Muszę się zastanowić. - Beth oblizała wyschnięte wargi.

a d n a c s janes+a43

s u lo

125

- Zwariowałaś, Beth! Chyba nie mówisz tego poważnie. - Owszem, mówię serio - szepnęła. Nieoczekiwanie poczuła, że nie może oderwać od niego spojrzenia. - Jesteś wytrącona z równowagi. Boże, wiem przecież, ile przeżyłaś. Rozumiem to. Nie możesz jednak pozwolić, aby to nas rozdzieliło. Zach stał przed nią z zaciśniętymi pięściami. Beth widziała, jak pulsuje tętnica na jego szyi. - Tak wiele ostatnio się zdarzyło. Nie mogę dojść z tym wszystkim do ładu. - W pociemniałych oczach dziewczyny pojawiły się łzy. - Moje życie zostało wywrócone do góry nogami. Po prostu potrzebuję trochę czasu na zastanowienie. - Do diabła, wcale nie potrzebujesz czasu, potrzebujesz mnie! - Zach, proszę, postaraj się mnie zrozumieć. - Zrozumieć! - wykrzyknął zbliżając się do niej. Co takiego mam zrozumieć? - Właśnie ci wyjaśniłam - powiedziała z uporem. - Czyżby? Moim zdaniem, to nie jest żadne wyjaśnienie. - Przesadzasz - rzuciła Beth, zmuszając się do zmierzenia go zimnym spojrzeniem. - Nie rób mi tego. - Zach pobladł z gniewu. - Nie rób tego nam. - Nie mam wyboru - odrzekła, zamykając serce na jego prośby. - Muszę zająć się ojcem. I Cottonwood. Rozłożyła ręce w geście bezradności. - Jak widzisz, mam obowiązki. - Pieprznij te obowiązki! - wybuchnął Zach.

a d n a c s janes+a43

s u lo

126

Beth zacisnęła zęby. Z zadowoleniem i ulgą zauważyła, że zamiast bólu i cierpienia zaczyna odczuwać gniew. - Uznajmy, że tego nie powiedziałeś, ponieważ sądzę, że nie miałeś takiego zamiaru. Nie mogę zapomnieć o rodzinie i naszym domu, i ty dobrze o tym wiesz. - Możemy przebrnąć przez to razem. - Niczego nie rozumiesz, Zach - powiedziała tak cicho, że Zach musiał pochylić głowę, żeby dosłyszeć jej słowa. - Wobec tego wyjaśnij mi, o co chodzi, ale nie wykluczaj z twojego życia. Beth spojrzała na niego. W jej oczach można było odczytać, ile przeżyła w ciągu ostatnich paru dni. - Beth - błagał Zach. - Zach, proszę... - odrzekła, przesuwając językiem po wyschniętych wargach. - O co ci chodzi? Mam nie mówić, że cię kocham? Beth stała nieruchomo. Ból Zacha przeszył również jej serce. W końcu z ogromnym trudem pokręciła przecząco głową. - Proszę, idź sobie - szepnęła ledwo dosłyszalnie. Chcę zostać sama. - Dobrze, już idę. - Jego oczy płonęły. - Ale nie myśl sobie, że już zakończyliśmy tę rozmowę!

a d n a c s janes+a43

s u lo

127

12

s u lo

Zach z trudem wciągnął na siebie dżinsy, po czym wstał z łóżka. Boso i bez koszuli, ostrożnie zszedł po stromych schodach na dół. Gdy znalazł się na ostatnim stopniu, rozejrzał się dookoła. Dopiero teraz zauważył, że letni domek Charliego musiał być niedawno gruntownie odnowiony. Czy poprzedniego dnia był pijany? Niewątpliwie. Teraz miał wrażenie, że za chwilę ból rozsadzi mu głowę. Oparł się ręką o ścianę, po czym powolutku usiadł na stopniu. Ponownie rozejrzał się wokół przekrwionymi oczami. Kanapa, fotele, stolik i szafka z aparaturą muzyczną pływały mu przed oczami. Po lewej stronie znajdowała się kuchnia, połączona z częścią dzienną. Zach dostrzegł pomarańczową ladę kredensu, oddzielającego kuchnię od reszty pomieszczenia. Ponad jego głową wirował wielki wiatrak, natomiast lampy zostały rozmieszczone dyskretnie w kątach. Przypomniał sobie, że łazienka znajduje się po prawej stronie niewielkiego korytarzyka, a dalej jest jeszcze jedna sypialnia. Znowu poczuł gwałtowny ból głowy. Dobrze ci tak -

a d n a c s janes+a43

128

pomyślał, zerkając na stojącą na stole niemal pustą butelkę whisky. Gdy wybiegł z Cottonwood, wskoczył do samochodu i ruszył przed siebie, nie zastanawiając się, dokąd jedzie. Dopiero kiedy znalazł się blisko oceanu, zatrzymał się i zadzwonił do Charliego, aby spytać, czy mógłby skorzystać z jego domku. Charlie był nie tylko jego najlepszym przyjacielem ze szkoły średniej, ale również niezastąpionym pomocnikiem w fabryce. Zaczął tam pracować od razu po maturze. W sprawach produkcji papieru wykazywał taki sam instynkt jak Zach. Kiedy po skończeniu studiów Zach podjął pracę w firmie, od razu postarał się o awans dla Charliego. Charlie zgodził się pomóc Zachowi bez wahania. Szybko wytłumaczył, gdzie schowany jest klucz od domku. Jadąc tam, Zach wiedział, że w fabryce poradzą sobie przez kilka dni bez niego. Zresztą, wziął ze sobą parę projektów, nad którymi chciał popracować w spokoju, niemożliwym do osiągnięcia w fabryce. Zadzwonił jeszcze do domu i zostawił wiadomość, gdzie się podziewa. Miał cichą nadzieję, że jeśli da Beth parę dni spokoju, to może zrozumie swój błąd. Chociaż Beth wyraźnie go dotknęła, Zach z trudem zdobył się na to, żeby zostawić ją samą. Nie chciał jej opuszczać, pragnął porwać w ramiona, przycisnąć do siebie i tak długo całować jej miękkie usta, aż zacznie błagać, żeby z nią został. Ale Beth go odrzuciła. Zach nie mógł znieść tej myśli. Po przybyciu do domku Charliego poczuł ochotę, żeby nałożyć tenisówki i pobiegać po plaży, słuchając szumu przyboju. Zamiast tego jednak podszedł prosto do

a d n a c s janes+a43

s u lo

129

barku i wyciągnął butelkę whisky. Gdy wreszcie o czwartej nad ranem postanowił iść spać, był już zupełnie pijany. Gdy teraz zerknął na stół, poczuł znowu ochotę na łyk whisky. Może wykończyć tę butelkę? Czemu nie? Wolał pić, niż dalej się męczyć. Każda myśl o Beth budziła w nim prawdziwą burzę sprzecznych uczuć. Obraz Beth w szpitalnej poczekalni - pięknej, kruchej i samotnej - wielokrotnie pojawiał się przed jego oczami. Targały nim sprzeczne uczucia. Współczuł Beth, ale złościł go jej upór. Pragnął jej pomóc, kochał ją, a jednocześnie miał ochotę podciągnąć jej spódnicę i poklepać po tyłku. Przede wszystkim jednak odczuwał strach. Bał się, że ją straci, że Beth powoli odsuwa się od niego i dąży do całkowitego zerwania. Nie mógł sobie wyobrazić, że tak może stać się naprawdę. Beth kazała mu odejść - myślał - ponieważ była zdenerwowana i wytrącona z równowagi. Jak sama powiedziała, świat, w którym żyła, zwalił się jej na głowę. Potrafił to zrozumieć. Dlaczego jednak nie chciała przyjąć jego pomocy? To wydawało mu się zupełnie niepojęte. Nigdy przedtem nie odwróciła się od niego. Kiedy zdarzyło się coś złego, Beth nie biegła po pomoc ani do ojca, ani do Babci, tylko do niego. Czemu zatem teraz, gdy od ślubu dzieliły ich już tylko trzy tygodnie, Beth nagle odsunęła go na bok? To nie miało przecież najmniejszego sensu. Zach nie był w stanie znieść samotności. W obecnej sytuacji nie mógł jednak bardziej nalegać.

a d n a c s janes+a43

s u lo

130

Cierpiał i pragnął być z nią. Nie miał pojęcia, co dalej powinien zrobić. Nie mógł uwierzyć, że sam coś tu zawinił, że uraził ją jakimś czynem lub słowem. Wstał ze schodów i pokuśtykał w stronę butelki. Przycisnął ją do ust i jednym haustem wypił trunek do końca. - Złapałem cię na gorącym uczynku, przyjacielu. Zach obejrzał się przez ramię. Zaklął pod nosem. - Przestraszyłem cię, co? -Charlie Bentley wparadował do pokoju, uśmiechając się od ucha do ucha. Charlie miał jakieś metr dziewięćdziesiąt wzrostu, zarost na brodzie i niebieskie, wesołe oczy. Gdy coś nie szło zgodnie z jego zamiarami, te oczęta zmieniały się w dwa kawałki lodu. Zach spojrzał na niego pytającym wzrokiem. - Nic dziwnego, że nie usłyszałeś moich kroków zachichotał Charlie. - Jesteś pijany jak bela. - Byłem pijany jak bela. Teraz jestem trzeźwy jak nowo narodzone dziecko. - Aha, a ja jestem cesarzem chińskim. Zach uśmiechnął się i odwrócił wzrok. Charlie przestał się śmiać. - Co się stało, Zach? Dobrze wiesz, że ta chata jest twoja na tak długo, jak tylko chcesz, ale dlaczego właśnie teraz chcesz się tu zaszyć? - Podczas gdy ojciec Beth leży nieprzytomny, to masz na myśli, prawda? - domyślił się Zach. - Zapewne - odrzekł Charlie. - No cóż, prawdę mówiąc, narzeczona powiedziała mi, żebym spieprzał. Charlie nawet nie drgnął, spojrzał tylko na Zacha spod opuszczonych powiek.

a d n a c s janes+a43

s u lo

131

- Chyba nie tymi słowami. - Nie, ale to właśnie miała na myśli. Zapadła cisza. Kilka promieni słońca zdołało się przebić przez niskie i ciemne chmury, ale silny wiatr w dalszym ciągu gwizdał w okiennicach. - Nie wierzę. Sam wiesz, jak zachowują się baby, gdy mają kłopoty. Może po prostu miała okres. - Obyś miał rację. Choroba Fostera zupełnie wytrąciła ją z równowagi. - Tak, słyszałem o tej sprawie. - Chcesz powiedzieć, że po mieście krążą już plotki? - spytał Zach i soczyście zaklął. - Niestety, tak. Według tych plotek, Melbourne zbankrutował. - Co gorsza, to prawda - przyznał Zach, pocierając zarośniętą brodę. - Foster pożyczył tyle pieniędzy, że nawet Rockefeller by tego nie wytrzymał. - Nic dziwnego, że Beth jest nie w formie - skomentował Charlie. - Chce, żebyśmy przełożyli ślub na później. - Chyba mnie nabierasz! - Charlie otworzył ze zdumienia usta. - Czy wyglądam, jakbym był w odpowiednim nastroju do żartów? - spytał Zach z ironią. - Nie. Wyglądasz zupełnie beznadziejnie. - Jeśli chcesz wiedzieć, czuję się jeszcze gorzej. - Klin niewiele pomógł, prawda? -zakpił Charlie. - Jakiś ty domyślny. - No cóż, zmiana daty ślubu to jeszcze nie ostateczne zerwanie. - Boję się, że i to niedługo nastąpi. - Nie, Beth nie zerwie zaręczyn - pokręcił głową

a d n a c s janes+a43

s u lo

132

Charlie. - Wszyscywiedzą, że ma na twoim punkcie bzika. Znowu zapadła cisza. - Siedź na tyłku - odezwał się wreszcie Charlie. Zaparzę kawę. - Nie chcę żadnej kawy - wymamrotał Zach. - To fatalnie się składa, bo będziesz musiał wypić, nie mając chęci - odparł zdecydowanie Charlie. - Nie przyjechałem tutaj tylko po to, aby z tobą pogawędzić. Wbrew sobie, Zach zainteresował się jego słowami. Wstał i zachwiał się na nogach. Odetchnął głęboko, starając się pokonać zawroty głowy. Dopiero po kilku sekundach mógł pójść do kuchni. - Czemu zatem zawdzięczam twe odwiedziny? - Taylor mnie tu przysłał. - Jeśli o mnie chodzi, może iść do diabła. - Jeśli ci to nie robi różnicy, to możesz mu to powiedzieć osobiście. - Czego chce? - Dobrze nie wiem. - Charlie podrapał się w głowę. - Może tylko chciał wiedzieć, co się z tobą dzieje. W każdym razie zgłosiłem się na ochotnika. - Nie potrzebuję niańki. - Właśnie widzę. - Idź do diabła. Charlie tylko się zaśmiał, po czym nalał kawę i podsunął mu kubek. Zach podziękował kiwnięciem głowy i usiadł na najbliższym krześle. Poruszał się ostrożnie i powoli, z obawy o zachowanie równowagi. - Człowieku, może byś wreszcie wziął prysznic,

a d n a c s janes+a43

s u lo

133

ubrał się i pojechał ze mną do domu? - zaproponował Charlie. - Beth pewnie już martwi się, co się z tobą stało. - Tak myślisz? - spytał Zach i uśmiechnął się na samą myśl o tym. - Mogę się założyć. - Pewnie masz rację - odrzekł zdecydowanie Zach. Wróciła mu zwykła energia. - Zmuszę ją do ślubu, choćbym miał związać jak wieprzka i siłą zaciągnąć przed ołtarz.

s u lo

Beth raz jeszcze przejrzała się w samochodowym lusterku, nie tyle z rzeczywistej potrzeby, co dla dodania sobie pewności. Była blada, ale mimo to wyglądała znakomicie. Głębokie cienie pod oczami zniknęły dzięki umiejętnemu makijażowi. Chcąc wydać się starsza, rozdzieliła włosy pośrodku głowy, zaczesała do tyłu i spięła szeroką klamrą. Na to spotkanie wybrała granatową, lnianą spódnicę do kolan, żakiet i koszulę z żabotem. Biżuterię ograniczyła do wysadzanej brylantami broszki, którą otrzymała od ojca na szesnaste urodziny. Na koniec uszczypnęła się lekko w oba policzki, westchnęła i wysiadła z samochodu. Oparła się o drzwiczki i zmierzyła wzrokiem budynek banku. No, najwyższy czas - pomyślała. Od trzech dni snuła ponure rozważania na temat Zacha i Richarda Walsha na przemian. Łatwiej jej przyszło zdecydować się na rozmowę z Walshem. Z nim nie łączyły jej żadne uczucia i nie czuła na myśl o nim gwałtownych skurczów żołądka. Mimo to nie mogła oczekiwać niczego przyjemnego po spotkaniu z bankierem ojca. W obecnej sytuacji tylko

a d n a c s janes+a43

134

ona mogła podjąć pewne decyzje, lecz wpierw musiała uzyskać konieczne informacje. Beth twardo postanowiła, że nie dopuści do utraty Cottonwood. Szybkim krokiem podeszła do drzwi banku. Obiecała sobie, że zachowa spokój, ale nim dotarła do biura Richarda Walsha, serce biło jej niespokojnie. Zatrzymała się przed biurkiem pięknej, lecz wyniosłej sekretarki. - Pan Walsh czeka na panią, pani Melbourne. Proszę wejść. Beth podziękowała skinieniem głowy. Drzwi do gabinetu Walsha były lekko uchylone. Dziewczyna wyprostowała się i przestąpiła próg. Richard Walsh wstał zza biurka i z wyciągniętą ręką wyszedł jej naprzeciw. - Cieszę się, że cię widzę, Beth - powitał ją serdecznie. Beth chciała powiedzieć to samo, ale nie mogła tak jawnie kłamać. Richard Walsh był mniej więcej w tym samym wieku co Foster, miał zaczerwienioną twarz i siwe, kręcone włosy, ściśle przylegające do czaszki. Ubrany był w nienagannie skrojony brązowy garnitur. Miał potężną klatkę piersiową, jakby ćwiczył podnoszenie ciężarów. Beth wykrztusiła wreszcie słowa powitania. Jej głos zabrzmiał nieco ochryple. Odkaszlnęła. Wymienili uścisk dłoni, po czym Walsh wskazał jej wygodny fotel. Podczas gdy sadowił się za swym ogromnym biurkiem, Beth rozejrzała się wokół. Gabinet był urządzony wystawnie, lecz gustownie. Solidne meble z orzecha, gruby zielony dywan. Przed biurkiem stało kilka wygodnych skórzanych foteli. Na przeciwległej ścianie dostrzegła cenny obraz Clementine Hunter.

a d n a c s janes+a43

s u lo

135

- Tak mi przykro z powodu Fostera - zaczął rozmowę Walsh, rozpierając się w swym fotelu niczym król na tronie. - Modlę się o jego zdrowie. - Dziękuję panu -odparła uprzejmie Beth. - Czy nastąpiła jakaś poprawa? - Nie, wciąż jest nieprzytomny. Walsh westchnął i pokiwał głową. - Przychodzę w sprawie długów ojca, panie Walsh... - Tak myślałem. Ale czemu miałabyś zaprzątać swoją śliczną główkę takimi sprawami? Beth zacisnęła pięści. Walsh traktował ją jak smarkatą nastolatkę bez krztyny rozumu. - Ktoś musi tym się zająć - powiedziała lodowatym tonem. Walsh przeczesał włosy swymi starannie wypielęgnowanymi palcami. - Posłuchaj mnie, młoda panno, To są męskie sprawy. Twój ojciec również nie byłby zadowolony, gdyby wiedział, że się w to mieszasz. - Panie Walsh! - upomniała go ostrym tonem. - Proszę sobie oszczędzić tych uwag. Mój ojciec - dodała podniesionym głosem - nie jest i być może już nigdy nie będzie w stanie podejmować żadnych decyzji. - Mimo to nie uważam, że powinienem rozmawiać z tobą o jego sprawach - zniecierpliwił się Walsh. - Jestem pewien, że Foster wróci do zdrowia. - A co się stanie tymczasem? - spytała Beth. - No cóż, radzę ci skoncentrować się na przygotowaniach do wesela... - A pan w tym czasie zajmie Cottonwood - wtrąciła Beth. - Czy tak to sobie pan wyobraża, panie Walsh? Zaskoczyła go. Walsh poczerwieniał.

a d n a c s janes+a43

s u lo

136

- Kto ci naopowiadał takich rzeczy, skarbie? - To nie ma znaczenia - odparła kwaśno. - Niezależnie od tego, czy pan potwierdzi, czy zaprzeczy, wiem, że to prawda. Chcę tylko wiedzieć, ile pieniędzy pożyczył ojciec, ofiarowując jako zabezpieczenie Cottonwood, i co muszę zrobić, żeby nie stracić domu. Zapadła przykra cisza. Wreszcie Walsh wstał zza biurka i skrzyżował ramiona. - Obawiam się, że jest już za późno. - Co? Co pan powiedział? - Beth niemal straciła oddech. - Dobrze mnie zrozumiałaś - odparł Walsh z nutką triumfu w głosie. Beth wstała z fotela i skierowała się do drzwi. - Nie pozwolę, żeby pan zabrał nasz dom - powiedziała, walcząc z palącymi ją łzami. - Słyszał pan? Nie pozwolę! Kiedy dotarła do samochodu, wybuchnęła płaczem, choć obiecywała sobie, że zachowa spokój. Oparła głowę na kierownicy i żałośnie łkała. Po paru minutach atak minął. Beth wytarła oczy, włączyła silnik i odjechała spod banku. Patrzyła przed siebie gniewnym wzrokiem i mocno zaciskała usta.

a d n a c s

s u lo

Gdy Beth wyszła z gabinetu, Richard Walsh spokojnie sięgnął do szuflady po fajkę i kapciuch z tytoniem. Nabił fajkę, zapalił i ponownie rozparł się wygodnie w fotelu. Cieszył się ze swego sukcesu. Od dawna nie był tak bardzo zadowolony z przebiegu interesów. Nagle zadzwonił jego prywatny telefon. Wciąż uśmiechając się z zadowolenia, Richard podniósł słuchawkę. janes+a43

137

- Walsh. Słuchał przez chwilę swego rozmówcy, rozpromieniając się jeszcze wyraźniej. - Właśnie miałem do ciebie zadzwonić, stary. Jego rozmówca całkowicie zdominował konwersację. Walsh przyglądał się, jak dym z fajki tworzy w powietrzu zgrabne kółka. W końcu doczekał się szansy na powiedzenie choć słowa. - Nie, nie ma żadnego nieporozumienia. Cała sprawa jest tak prosta, jak ci to powiedziałem. Jeśli jesteś zainteresowany, możemy to sfinalizować.

a d n a c s janes+a43

s u lo

138

13

s u lo

Beth usiadła na łóżku. Wyprostowała się, jakby połknęła kij. Przycisnęła ręce do serca i spróbowała oblizać wargi, ale usta miała zeschnięte na wiór. Ze strachem spojrzała na puste miejsce koło siebie. Śniło się jej, że obok leży Zach, że pieści ją i kocha, jednocześnie zapewniając, że należy do niej już na zawsze. W rzeczywistości nie widziała Zacha od dnia, kiedy mu powiedziała, że chciałaby przełożyć ślub na później. Teraz prześladowało ją okropne uczucie, że go straciła, podobnie jak miała utracić ukochane Cottonwood. Poczuła mdłości i szybko wzięła głęboki oddech. Nic jednak nie mogło powstrzymać okropnego dygotu, który wstrząsał całym jej ciałem. Czy rzeczywiście poprzedniego dnia Richard Walsh powiedział jej, że bank przejmie Cottonwood? Ta rozmowa wydawała się teraz tak odległa. To przecież niemożliwe. Beth miała wrażenie, że Bóg wie ile czasu tkwiła w zupełnym odrętwieniu. Niewiele jadła i jeszcze mniej spała. Spojrzała na stojący na nocnym stoliku budzik, ale nie mogła uprzytomnić sobie, która godzina. Odrętwienie powoli mijało i Beth stopniowo wracała do ponurej rze-

a d n a c s janes+a43

139

czywistości. Przypomniała sobie pozostałe wydarzenia poprzedniego dnia. Prosto z banku pojechała do biura Andrew Sullivana, adwokata i starego przyjaciela ojca. Na szczęście Sullivan miał wolną chwilę i mógł ją od razu przyjąć. Beth szybko zrelacjonowała mu swą rozmowę z Walshem. - Kochanie, co właściwie miałaś nadzieję osiągnąć, decydując się na tę rozmowę? W dodatku poszłaś do banku sama. Nie miałaś najmniejszych szans w starciu z takim facetem jak Richard Walsh. Andrew Sullivan był niskim, szczupłym i niepozornym człowiekiem, ale za tą skromną powierzchownością kryła się błyskotliwa inteligencja. Beth bardzo go lubiła. Co ważniejsze, Foster również go cenił i całkowicie mu ufał. - Myślałam, że jakoś sobie z nim poradzę - uśmiechnęła się gorzko. - Teraz wiem, jaka byłam głupia. Mam trochę pieniędzy od Babci i miałam nadzieję, że to wystarczy, aby spłacić dług ojca, ale... - urwała. W jej głosie pojawiła się rozpacz. - To oczywiście tylko kropla w morzu potrzeb, prawda? - Tak - wyjąkała Beth. W pokoju zapadła cisza. - Od dawna wiedziałem, że Foster kopie pod sobą dołek, grając na wyścigach - przerwał milczenie Sullivan. - Próbowałem przemówić mu do rozumu, ale na próżno. - Co mam robić, panie Sullivan? - Spojrzała na niego szklącymi się oczami. - Nie mam pieniędzy. Wciąż myślę, że w pewnej chwili się przebudzę i to wszystko okaże się złym snem.

a d n a c s janes+a43

s u lo

140

- Rozumiem cię - powiedział cicho Sullivan, pochylił się i delikatnie uścisnął jej dłoń. - Co mam zrobić? - powtórzyła Beth. W jej zaokrąglonych oczach czaiło się przerażenie. - Tata ma tyle długów. Pożyczał pieniądze nie tylko na hazard, ale również na różne ryzykowne inwestycje, z których nic nie wyszło. Sullivan oparł się łokciami o blat biurka. - No cóż, dom i ziemia wystarczą na pokrycie długu bankowego. - Ale co z pieniędzmi, które jest winien fabryce? spytała gniewnie Beth. - Ten dług również trzeba spłacić. Nie chcę, abyśmy stracili udziały w fabryce. - Nie zapominaj, że masz przed sobą wydatki związane z chorobą Fostera. Ubezpieczenie nie pokryje wszystkiego. Jeśli nie wyzdrowieje całkowicie - dodał delikatnie - to będziesz musiała umieścić go w domu dla przewlekle chorych. - Czuję się taka bezradna, taka zagubiona. - Głos Beth załamał się niebezpiecznie. - Muszę przyznać, że spadł ci na barki ogromny ciężar. Większość nastolatków zapewne w ogóle nie wiedziałaby, co począć w takiej sytuacji. - Andrew przerwał i pochylił na bok głowę. - No, ale ty nie jesteś typową nastolatką, prawda? - Chyba nie. Babcia mawia, że urodziłam się już dorosła. Sullivan zachichotał. - Teraz czuję się, jakbym miała sto lat. - W takich okolicznościach to zupełnie zrozumiałe, ale pamiętaj, że to jeszcze nie koniec świata.

a d n a c s janes+a43

s u lo

141

- Dla mnie to już koniec -jęknęła Beth i sięgnęła do torebki po chusteczkę. - Możesz być pewna, że zrobię, co tylko będę mógł zapewnił Sullivan. - Przyjaźnię się z Fosterem od bardzo wielu lat i sporo mu zawdzięczam. - Nawet pan nie wie, jak bardzo jestem panu zobowiązana - powiedziała patrząc na niego z wielkim skupieniem. - Ale co ja mogę zrobić? Przecież na pewno coś mogłabym uczynić. - Owszem. - Mianowicie? - Bem przesunęła się na sam brzeg krzesła. - Proponuję, abyś urządziła w Cottonwood aukcję cennych przedmiotów i dzieł sztuki, które twoja rodzina gromadziła od paru pokoleń. Powinnaś uzyskać sporo gotówki, która ci jest teraz bardzo potrzebna. - Aukcja - wykrztusiła Beth. - Chce pan powiedzieć, że mam sprzedać osobiste rzeczy? Nie, nie mogłabym tego zrobić -jęknęła głośno. - Nie sądzę, abyś miała jakiś wybór, moja droga. Niestety, Sullivan miał rację.

a d n a c s

s u lo

Beth wzięła głęboki oddech i spróbowała się rozluźnić. Szybkim ruchem odrzuciła kołdrę i wstała z łóżka. Idąc do łazienki poczuła w głowie bolesne pulsowanie. Dobrze ci tak - pomyślała. Trzeba było nie rozpamiętywać rozmowy z Sullivanem. Sięgnęła po aspirynę. W tym momencie zadzwonił telefon. Zach? Beth wypuściła fiolkę z rąk. Na myśl, że będzie musiała z nim porozmawiać, ugięły się pod nią kolana. Oparła się o ścianę. Zach jest z pewnością zły, że nie zadzwoniła. janes+a43

142

Nie mogła mieć do niego o to pretensji, przecież zachowywała się okropnie. Oderwała się od ściany i pobiegła do telefonu. Udało się jej wyprzedzić Jessie. - Halo? - Czy to pani Melbourne? Dzwonię ze szpitala - odezwał się głos pielęgniarki. - Tak.- Beth zacisnęła palce na słuchawce. Żołądek podjechał jej pod gardło. - Chcieliśmy zawiadomić panią, że dzisiaj rano pani ojciec otworzył oczy. Beth gwałtownie odetchnęła. - Niestety, nim zdążyliśmy zadzwonić do pani, ponownie stracił przytomność. - To i tak wspaniała wiadomość! - przerwała jej Beth. -Już jadę! Tym razem udało się jej wziąć prysznic i ubrać się w niecałe piętnaście minut, co było tym większym osiągnięciem, że z trudem panowała nad drżącymi rękami. Co mogła znaczyć ta wiadomość? Czy ojciec wracał do zdrowia? Na samą myśl o tym Beth ogarnęło radosne podniecenie. Wolała nie pamiętać, że -jak powiedziała z naciskiem siostra szpitalna - Foster szybko znowu stracił przytomność. Niewiele brakowało, a zbiegając ze schodów wpadłaby na Jessie. - Boże, dziecko, dokąd tak pędzisz? - Och, Jessie, tata otworzył oczy! - krzyknęła radośnie Beth i ucałowała Murzynkę w oba policzki. - Dzięki Bogu - westchnęła Jessie. - To dopiero wiadomość. Czy zawiadomiłaś już Babcię i brata? - Nie, jeszcze nie. Na razie. - Będę się modlić, kochanie - pożegnała ją Jessie.

a d n a c s janes+a43

s u lo

143

Beth wskoczyła do samochodu i gwałtownie ruszyła do przodu, ale po chwili musiała z całej siły nacisnąć na hamulec. Na podjeździe pojawił się pontiac Zacha. Serce podeszło jej do gardła. Siedziała jak sparaliżowana, ale Zach zdążył zahamować. Zatrzymał się tuż przed jej samochodem. Beth patrzyła bez ruchu, jak Zach zbliża się do niej. Zach. Targały nią sprzeczne uczucia. Jednocześnie chciała i uciec, i zarzucić rnu ręce na szyję. Miał na sobie dżinsy, zieloną koszulę i wysokie, kowbojskie buty. Beth spojrzała na jego opalone, potężnie umięśnione ramiona. Boże, jak on wspaniale wygląda pomyślała. Zach pochyliłsię i zajrzał przez okno do jejsamochodu. - Cześć. - Cześć - odpowiedziała. Poczuła silny zapach wody kolońskiej. Niewiele brakowało, a podniosłaby rękę i dotknęła jego ramienia. - Nie mogłem dłużej wytrzymać - powiedział zduszonym głosem. - Jak się miewasz? - Czy musisz o to pytać? - Nie. - Beth oblizała wargi. - Wyglądasz jednocześnie wspaniale i okropnie. Zach przez cały czas mocno zaciskał usta, tak jakby nie potrafił się w ogóle uśmiechać. Jego zaniedbana czupryna wołała o wizytę u fryzjera. - Ty również. Masz cienie pod oczami. - Wiem - szepnęła. - Bardzo za tobą tęskniłem. - Ja również - odrzekła, czując ucisk w żołądku. - Dlaczego zatem nie jesteśmy razem?

a d n a c s janes+a43

s u lo

144

- Zach, proszę. To nie jest właściwy moment na taką rozmowę. - Zatem kiedy? - Ból sprawił, że Zach zadał to pytanie ostrym tonem. - Później. Jadę właśnie do szpitala... - Nie! Muszę porozmawiać z tobą teraz. Ścisnął jej ramię. Spojrzała na niego i przeszył ją nagły dreszcz. Zapadła cisza. - Och, Zach. - Beth chciała mu powiedzieć, że jest jej przykro i że wciąż go kocha, ale gdy poruszyła wargami, nie mogła wydobyć żadnego dźwięku. Miała wrażenie, że duszą ją wszystkie nie wypowiedziane słowa. - W żadnym wypadku nie pozwolę, abyś po prostu zniknęła z mojego życia. - Zach nigdy jeszcze nie zwracał się do niej tak szorstkim głosem. - To wykluczone, słyszałaś? Beth odwróciła głowę w drugą stronę. Serce waliło jej jak młotem. - Spójrz na mnie, proszę! To chyba możesz dla mnie zrobić. Beth podniosła oczy. - Musisz przyznać, że dotychczas byłem bardzo cierpliwy, ale wszystko ma swoje granice. Wiem, że rozmawiałaś z Richardem, który powiedział ci, że bank zajmie Cottonwood. - Nic dziwnego, że wiesz - odrzekła głucho Beth. Z pewnością całe miasto już o tym mówi. - To co z tego? Wolałbym dowiedzieć się tego wprost od ciebie. Dlaczego nic mi nie powiedziałaś? Zach wymownym gestem uderzył się w pierś. - Mnie,

a d n a c s janes+a43

s u lo

145

twojemu narzeczonemu?! Poszedłbym z tobą do banku i do Sullivana. - Zrobiłam tak, jak uważałam, że będzie najlepiej. - Jesteś tego pewna? Na sto procent? - Nie muszę tu sterczeć i tłumaczyć się przed tobą odrzekła Beth. Oddychała głośno i nierówno. - Beth, proszę, nie odchodź... Bardzo cię przepraszam. To dlatego, że jestem... Do diabła, sam nie wiem, jak to określić. - Kąciki jego ust wciąż drżały z hamowanego gniewu, ale w głosie słychać było ból i cierpienie. - Powiedziałaś już o tym Babci i Trentowi? -Tak. - A co z Jessie? W oczach Beth pojawiły się łzy. Opuściła głowę i pokręciła nią przecząco. Zach cicho zaklął. - Wróćmy do Sullivana. Co ci poradził? - Sprzedać meble, obrazy, inne rzeczy - odrzekła z goryczą. - Musi istnieć jakiś inny sposób - parsknął Zach. - Niestety, nie ma innego wyjścia - powiedziała z desperacją i zacisnęła dłonie na kierownicy. Raz jeszcze spojrzała na Zacha, chcąc dobrze zapamiętać rysy jego twarzy. Miała wrażenie, że to może być ich ostatnie Spotkanie. - Muszę już jechać, Zach. - Tym razem nie próbowała nawet ukryć strachu. Bez żadnego ostrzeżenia wrzuciła wsteczny bieg. Zach odskoczył od wozu, ale nic nie powiedział. Zwiesił ramiona, a jego twarz przypominała martwą maskę. Beth z trudem oderwała od niego wzrok. Pomyślała, że za chwilę jej serce pęknie, i to dosłownie. Czuła

a d n a c s janes+a43

s u lo

146

w piersi mocne ukłucia bólu. Zerknęła w lusterko dopiero wtedy, gdy już wyjeżdżała na drogę. Zach stał odwrócony do niej plecami, patrzył na Cottonwood. Upływały kolejne minuty, a Zach wciąż stał nieruchomo z wzrokiem wbitym w dom Melbourne'ów. Przypomniał sobie wydarzenie sprzed roku. - Ścigamy się, kto pierwszy dobiegnie do domu! - Chyba zwariowałaś - zaśmiał się Zach. - Z tobą wygram skacząc na jednej nodze. Beth, ubrana w szorty i stanik od kostiumu, skrzywiła gniewnie nos. - Taki jesteś pewien? Stali na trawniku na tyłach Cottonwood. Właśnie wrócili z wycieczki do lasu. - Tak, to oczywiste. - Poprzednim razem niewiele brakowało, a bym wygrała. - Tylko dlatego, że pozwoliłem ci na to. - Zach wsadził ręce w kieszenie szortów. - Ty łajdaku. - Cóż mogę na to poradzić? - uśmiechnął się w odpowiedzi. - Nic. Tym razem może się założymy? - Proszę bardzo. - Doskonale. - Beth wsparła się pod boki. - Stawiam mleczny koktajl, że mnie nie dogonisz. - Mleczny koktajl, też coś! - No dobra, wobec tego obiad w restauracji. Nim Zach odpowiedział, Beth wystartowała do biegu. - Nie uda ci się mnie złapać! - krzyknęła, jednocześnie zanosząc się od śmiechu.

a d n a c s janes+a43

s u lo

147

- Zaraz się przekonasz! - odkrzyknął i ruszył w pogoń. Beth pobiegła wokół basenu i wpadła do domu. Jej jedwabiste włosy powiewały w powietrzu. - Oszukujesz! - krzyknął Zach, biegnąc za nią po schodach. Dopędził ją dopiero w sypialni. - No widzisz, powiedziałam, że przegrasz. Zach zbliżył się do niej. Uśmiechał się uwodzicielsko. Beth cofnęła się nieco. - Nie zbliżaj się do mnie. - Oszukiwałaś, i teraz mi za to zapłacisz. - Jak? - Zgadnij - szepnął i przycisnął ją do ściany. - Zach! - Zach, Zach! O co ci chodzi? - Jego śmiech powoli zmienił się w stłumione sapnięcia. Objął ją i rozpiął stanik. - Co chcesz zrobić? - Beth obrzuciła go gorącym spojrzeniem. - Kochać się z tobą. - Tutaj?-jęknęła. - Właśnie tutaj. - A co z Jess? - Nie znajdzie nas. - Ojciec zamorduje nas oboje. - Nic się nie dowie - szepnął Zach i przywarł ustami do jej rozchylonych warg.

a d n a c s

s u lo

Zach potrząsnął głową, starając się uwolnić od wspomnień. Niestety, wciąż myślał o tym, jak uniósł Beth, po czym przyciągnął ją do swego napiętego, sztywnego ciajanes+a43

148

ła. Ogrzewały ich promienie słońca. Zach całował ją w kark i w usta. Boże, Beth smakowała niczym najsłodszy nektar. Przypomniał sobie smak jej piersi i rozkosz, jaką czuł, kiedy je całował. Gdy Beth osiągnęła orgazm, wydała z siebie mrukliwy jęk, zupełnie niczym kotka. - Zach? Proszę, wejdź! Głos Jessie przywrócił go do rzeczywistości, ale w środku pozostał cały spięty. Miał wrażenie, że jakiś olbrzym ściska go tak mocno, że niemal pozbawia go tchu. - Nie, dziękuję za zaproszenie, Jessie - odrzekł wreszcie. Jessie zniknęła we wnętrzu budynku, a Zach w dalszym ciągu stał i przyglądał się siedzibie rodowej Melbourne'ów. Nie mógł znieść myśli, że w korytarzach tego domu już nigdy nie rozlegnie się śmiech Beth. Dopiero gdy wsiadł do samochodu, zdał sobie sprawę, że po twarzy spływają mu łzy.

a d n a c s janes+a43

s u lo

149

14

s u lo

- Przykro mi, Beth, ale Foster nie otworzył powtórnie oczu. Beth oderwała wzrok od twarzy doktora Aimsleya i ponownie spojrzała na ojca. - Gdybym tylko wcześniej przyjechała - westchnęła. Gdyby Zach jej nie zatrzymał, gdyby... - To nie ma żadnego znaczenia, możesz mi wierzyć zapewnił ją lekarz. - Nawet gdyby był przytomny, zapewne by cię nie poznał. - Dlaczego tak pan uważa? - spytała Beth, nie odwracając wzroku od Fostera. Doktor Aimsley ciężko westchnął. - Wylew spowodował znaczne uszkodzenia mózgu. Nawet jeśli twój tata odzyska przytomność, będzie poważnie chory umysłowo i fizycznie. Nigdy już nie będzie takim człowiekiem, jakim był kiedyś. - Nigdy?! - Nigdy. Wiem, że snuję tu ponure perspektywy, ale mimo to nie powinnaś tracić nadziei. Medycyna zna wiele cudów. Musisz jednak wiedzieć, że Foster będzie wymagał długich miesięcy, a nawet lat rekonwalescencji.

a d n a c s janes+a43

150

- Panie doktorze, bardzo przepraszam, ale jeśli to możliwe, wolałabym zostać sama. - Oczywiście. - Aimsley uśmiechnął się ze smutkiem. - Dobrze cię rozumiem. W razie potrzeby natychmiast zadzwoń. Gdy tylko doktor zamknął za sobą drzwi, Beth opadła ze znużeniem na krzesło przy łóżku Fostera. Przez dłuższą chwilę po prostu siedziała i patrzyła na niego, potem chwyciła zimną dłoń ojca i przytuliła do swego policzka. - Och, tatusiu - szepnęła. Z oczu kapały jej łzy. -Nie wiem, co mam zrobić. Tak się boję. Zbyt wiele złych rzeczy wydarzyło się ostatnio. Ja... Płacz nie pozwolił jej mówić dalej. Zaniosła się szlochem. - Nie mogę znieść myśli, że stracimy Cottonwood. Tatusiu, dlaczego? Dlaczego? - Pociągnęła hałaśliwie nosem. - Próbuję nie ulegać rozgoryczeniu, ale to trudne. To niesprawiedliwe, niesprawiedliwe. Oparła głowę na łóżku i długo płakała. Czuła się skrajnie wyczerpana. Puściła wreszcie rękę Fostera, wstała i podeszła do okna. Na niemal idealnie czystym niebie widać było tylko dwie czy trzy niewielkie chmurki. Shawnee, podobnie jak cała południowa Luizjana, potrzebowało deszczu. W gorącym powietrzu trudno było oddychać. Wychodząc z klimatyzowanych wnętrz, każdy odczuwał to natychmiast. Beth miała jednak na głowie znacznie ważniejsze zmartwienia. Znowu spojrzała na ojca. W głębi duszy od początku wiedziała, że szanse na to, iż wyzdrowieje, są minimalne. Mimo to słowa doktora zabrzmiały w jej uszach jak ostateczny wyrok.

a d n a c s janes+a43

s u lo

151

Z przerażeniem pomyślała, że będzie musiała przekazać tę wiadomość Babci i Trentowi. Wiedziała, że tym razem nie będą tak zaskoczeni jak wtedy, gdy powiedziała im o utracie Cottonwood. Beth przypomniała sobie tamtą rozmowę. - Nie! - krzyknęła Grace Childress. Wyraźnie pobladła. - To niemożliwe! . - Chcesz powiedzieć, że będziemy musieli się przeprowadzić? - spytał z niedowierzaniem Trent. - Niestety tak, kochanie - odrzekła, walcząc z ogarniającym ją smutkiem i poczuciem beznadziejności. - Ale... ale co będzie ze mną? - spytał w panice. Gdzie będę mieszkał? - U mnie, to oczywiste - spokojnie odpowiedziała mu Babcia. - Tata... przegrał wszystko na wyścigach - wyjaśniła Beth i bezradnie rozłożyła ręce. - Nie mamy pieniędzy. - Nie mogę w to uwierzyć - westchnęła Babcia i osunęła się na najbliższe krzesło, tak jakby nie miała siły ustać na nogach. - Kłamiesz! - krzyknął Trent. Drżał mu podbródek. - Tylko tak mówisz. Przecież zawsze byliśmy bogaci. - Och, Trent... - Beth zapłakała. - To prawda. Jesteśmy bankrutami. - Możesz oczywiście dysponować moimi pieniędzmi - zapewniła ją Babcia. - Niestety, nie ma ich zbyt wiele. - Nie mogłabym ich wziąć, Babciu - westchnęła Beth. - Zresztą, to nie zmieniłoby sytuacji. To wszystko jest takie skomplikowane. - Czy możesz powiedzieć nam wszystko, co wiesz? - zaproponowała Babcia. - Trent, kochanie, usiądź tu,

a d n a c s janes+a43

s u lo

152

koło mnie. Wszystko będzie w porządku. Wspólnie przez to przejdziemy. Gdy Beth zakończyła relację z rozmów z Walshem i Sullivanem, w pokoju zapadła głucha cisza. - To jeszcze nie wszystko - dodała, przerywając milczenie. - Musimy zorganizować licytację. - Licytację?! - Grace spojrzała na nią zupełnie zszokowana. - Masz na myśli... - Tak, właśnie to mam na myśli - pokiwała głową Beth. - O Boże - szepnęła Babcia. - Babciu, naprawdę nie mamy innego wyjścia. Beth z trudem powstrzymała łzy. - Dochód z licytacji powinien wystarczyć na spłacenie długów w fabryce. Prócz tego musimy liczyć się z koniecznością umieszczenia ojca w domu dla przewlekle chorych. - A ubezpieczenie nie pokryje wszystkich wydatków - domyśliła się Grace. - Niestety. - Nigdy już nie pójdę do szkoły - gniewnie wtrącił Trent. Beth spojrzała na niego zupełnie zaskoczona. - Trent, dlaczego? - Dlatego, że wszyscy będą się ze mnie śmiać. Beth zerknęła na Babcię. Grace patrzyła na wnuka ze współczuciem. - Och, Trent, może nie będzie tak źle. - Na pewno tak będzie - odrzekł. Ani Beth, ani Babcia nie zdołały przekonać go, że nie ma się czego wstydzić, i że złe czasy wkrótce miną. Żadne argumenty nie docierały do jego świadomości. Nic nie mogło go pocieszyć i uspokoić.

a d n a c s janes+a43

s u lo

153

Beth nie miała do niego pretensji. Jak sama powiedziała Zachowi, w mieście huczało od plotek na ich temat. Choć wiele osób przysłało do szpitala kwiaty i życzenia powrotu do zdrowia, w krążących pogłoskach nie brakowało zawiści i radości z upadku Melbourne'ów. Beth podeszła do łóżka i odgarnęła ojcu włosy z czoła. Pomyślała, że życie toczy się dalej, i że musi zrobić to, co podyktował jej los. Nie ma w życiu nic za darmo westchnęła. Pora zapamiętać tę lekcję. - Nie martw się, tatusiu - szepnęła. - Jakoś sobie poradzę. Pochyliła się nad łóżkiem i pocałowała go w czoło. - Kocham cię i obiecuję, że zajmę się tobą.

a d n a c s

s u lo

- Mam już cztery i pół tysiąca za ten wspaniały obraz Clementine Hunter. Proszę spojrzeć, jest w doskonałym stanie. Od pokoleń należał do rodziny Melbourne'ów. Słucham, kto da pięć tysięcy? - Pięć tysięcy - krzyknął jakiś elegancko ubrany mężczyzna. - Pięć tysięcy za Clementine. Czy ktoś zgłasza pięć i pół? Hum zamilkł. Nikt nie podnosił ręki. - Pięć tysięcy po raz pierwszy... pięć tysięcy po raz drugi... - licytator stuknął młotkiem. - Sprzedane. Kupił za pięć tysięcy ten dżentelmen w niebieskim garniturze. Za każdym uderzeniem młotka Beth czuła w środku nerwowy, bolesny skurcz. Miała wrażenie, że wraz z każdym sprzedanym przedmiotem traci jakąś cząstkę osobowości. Mimo to zachowywała idealny spokój i całkowicie panowała nad swoimi uczuciami. Nikt nie mógł domyjanes+a43

154

ślić się, co przeżywa naprawdę. Podobnie zachowywali się Trent i Babcia. Usiedli razem na leżakach, nieco na uboczu i ze stoickim spokojem przyglądali się licytacji. Od rozmowy z Sullivanem minął tydzień. Przez ten czas Beth z ogromną energią przygotowywała licytację. Oczywiście, pomogli jej w tym przyjaciele, szczególnie Rachel i jej matka. Licytacja miała się rozpocząć o jedenastej, ale już o dziesiątej w domu i w ogrodzie tłoczyli się liczni kupujący. Panowała jarmarczna atmosfera. Ku rozpaczy Beth wszyscy parkowali samochody, gdzie popadło, również na starannie wypielęgnowanych trawnikach. Goście deptali po grządkach z kwiatami i obcasami niszczyli trawę. Niektórzy gromadzili się w niewielkich kółkach i tylko gapili się na wystawione na sprzedaż przedmioty, inni tłoczyli się wokół stołów, ogarnięci gorączką posiadania. Beth pomyślała, że zachowują się jak głodne piranie na widok zdobyczy. Usiadła obok Babci i Trenta. Teraz czuła, jak po plecach spływa jej strużka potu. Sięgnęła do torebki po chusteczkę. W tym momencie poczuła na sobie czyjeś skupione spojrzenie. Rozejrzała się wokół. Kilkanaście kroków od niej, wsparty o ogromny dąb, stał Zach. Był bardzo blady i wyglądał tak, jakby licytacja sprawiała mu nie mniejszy ból. W tym momencie Beth zrozumiała, że w żadnym wypadku nie może wyjść za niego za mąż. Ta myśl zupełnie ją zaskoczyła. Jak to? Ma nie wyjść za Zacha? To niemożliwe. Przecież Zach stał się już częścią jej osobowości. Bez niego nie będzie sobą. Nie mogła go zostawić, nie przeżyłaby rozstania. Ale małżeństwo z Zachem byłoby dla niej równie,

a d n a c s janes+a43

s u lo

155

a może nawet bardziej destruktywne. Nie mogła ryzykować. Gdyby nie powiedziała mu prawdy, jak mogłaby spojrzeć mu w oczy i odmówić pójścia z nim do łóżka? Gwałtowny ból przeszył jej całe ciało. Zach zasłużył na coś lepszego niż na taką niepełnowartościową kobietę, jaką się stała. Potrzebował żony, która mogłaby zaspokoić jego fizyczne i psychiczne potrzeby. Ona nie byłaby w stanie sprostać ani jednemu, ani drugiemu z tych zadań. Pozostała z niej tylko pusta skorupa, pozbawiona zdolności kochania. Beth mogła zdobyć się na podjęcie takiej decyzji tylko dlatego, że tak mocno kochała Zacha. Miłość dawała jej siłę potrzebną do pokonania bólu z powodu rozstania. Czy starczy jej wytrwałości, aby przeprowadzić to do końca? Nie miała jednak wyboru, musiała to znieść. Kości zostały rzucone. Odwróciła głowę i spróbowała skupić uwagę na przebiegu licytacji. Nie wytrzymała długo, nie mogła znieść ciągłego, badawczego spojrzenia Zacha. - Niedługo wrócę- szepnęła pochylając się w stronę Babci. - Dobrze się czujesz? - Nie, Babciu, nie czuję się dobrze - odrzekła szczerze. - Prawdę mówiąc, nie sądzę, abym jeszcze kiedykolwiek dobrze się czuła. Wstała i poszła w stronę domu. Idąc, pochyliła głowę i próbowała nie słyszeć dochodzących do jej uszu strzępków rozmów. Nic z tego. - Spójrz tylko na tę ręcznie tkaną narzutę! Jest po prostu wspaniała. - Tak, trudno powiedzieć, ile lat należała do Melbourne'ów.

a d n a c s janes+a43

s u lo

156

- A te talerze! Boże, koniecznie muszę je dostać... Boże, ja tego nie wytrzymam - westchnęła Beth. Przyśpieszyła kroku, chcąc uciec z tego jarmarku chciwości. Chcę to mieć! Muszę to dostać! To musi być moje! powtarzali liczni zamożni obywatele Shawnee, śliniąc się z podniecenia na widok dobytku Melbourne'ów. Nagle ktoś złapał ją za ramię. - Hej, panienko, dokąd się tak śpieszysz? Beth nie musiała nawet podnosić oczu, aby odgadnąć, kto ośmielił się jej dotknąć. Czuła śmierdzący alkoholem oddech Taylora. Szarpnęła się gwałtownie, jakby dotknęła rozpalonego pieca. - Nie... - urwała, bo obok Taylora pojawiła się Marian. Choć Beth nic nie powiedziała, Marian wyczuła panujące napięcie. Spojrzała na męża i na nią pytającym wzrokiem i zmarszczyła czoło. Próbowała odgadnąć, co się przed chwilą stało. Nim którekolwiek z nich przerwało nieprzyjemną ciszę, podszedł Zach i objął Beth, która z ulgą przyjęła jego pomoc. - Czy coś się stało? - spytał swobodnie, ale Beth świetnie widziała, jak nerwowo drżą mięśnie jego twarzy. W głosie pobrzmiewała twarda, ostra nuta. - Ależ nic! - odparł Taylor, gładko się uśmiechając. - Podeszliśmy zaproponować Beth nasze wsparcie - dodał, pocierając nie ogolony policzek. - Przecież nie zostawimy jej teraz samej, prawda, Marian? - Oczywiście, że nie - odpowiedziała uprzejmie żona. Beth nie zwróciła na nią najmniejszej uwagi. Całą wolę poświeciła na opanowanie ogarniającej ją fali wściekłości. Ty sukinsynu! Ty pijany zboczeńcu! - wyzywała go w myślach. Jak on śmiał pojawić się na jej

a d n a c s janes+a43

s u lo

157

ziemi? Jak śmiał udawać niewiniątko? Gdyby nie Zach, kazałaby mu natychmiast się wynosić. - Beth, czy wszystko w porządku? - spytał Zach. - Tak, ale muszę już iść, mam kilka spraw do załatwienia. - Czy zobaczymy się później? - spytał łagodnie. - Ja... dobrze. Gdy chciała odejść, Taylor zastąpił jej drogę. - Nim odejdziesz, chciałbym spytać o ten dług wobec fabryki... - Tato, nie teraz! - syknął Zach. - Czy ty nie widzisz... - Proszę się nie martwić, panie Winslow - przerwała mu Beth. - Zwrócę wszystkie pieniądze, co do centa powiedziała lodowatym tonem. - Wraz z procentami. Zach spoglądał to na nią, to na ojca. - Zaufaj mi - zwrócił się do Beth. - Nie musisz się tym teraz martwić. - Owszem, muszę - zaprzeczyła. - Mam zamiar spłacić długi ojca i zachować udziały w fabryce. Jeśli zatem któryś z was miał zamiar je wykupić, to radzę zrezygnować z tych planów. - Chryste, Beth! Dobrze wiesz, że nikt tego nie zamierza! - Zach odwrócił się w stronę Taylora i obrzucił go uważnym spojrzeniem. - Prawda, tato? Taylor odkaszlnął. - Tak, oczywiście... Myślałem, że Beth może chcieć zrezygnować z Udziałów w zamian za skasowanie długów. - Nie! - krzyknęła gniewnie dziewczyna. - W żadnym wypadku! - Uspokój się, kochanie - powiedział Zach, nie spu-

a d n a c s janes+a43

s u lo

158

szczając wzroku z ojca. - Nic się nie stanie z twoim portfelem akcji. Co do tego możesz mi zaufać. - Gdy tylko dowiem się, jaki dochód przyniesie licytacja, spłacę przynajmniej część długu. Na resztę mogę wystawić odpowiednie weksle. - Zrobisz, co tylko zechcesz - łagodnie zapewnił ją Zach. Przez chwilę Beth patrzyła mu w oczy. - Muszę już iść - powiedziała wreszcie przytłumionym głosem. - Och, Beth - wtrąciła się Marian. - Jeśli tylko mogę ci pomóc w przygotowaniach do ślubu, to bardzo cię proszę, żebyś mi powiedziała. - Urwała i spojrzała na przyszłą synową. Wydawała się bardzo zakłopotana. Tak mi przykro z powodu Fostera i tego wszystkiego... - Wiem, pani Winslow, i... - Proszę cię, mów mi Marian. Chyba już pora, prawda? - Dobrze, Marian, bardzo ci dziękuję za pomoc. Do zobaczenia. Gdy tylko Beth oddaliła się od nich, Zach obrzucił ojca złym spojrzeniem. - Co to wszystko ma znaczyć? Marian położyła dłoń na ramieniu syna. - Zach, proszę, nie teraz - upomniała go, wskazując wzrokiem na kłębiących się wokół ludzi. Zach wzruszył ramionami i strącił jej rękę. - Powiedz mi jedno, tato. Kiedy zdecydowałeś, że chcesz przejąć udziały Fostera? - Jemu nie są już do niczego potrzebne - odparł twardo Taylor. - Przecież Foster to już tylko kukła bez czucia...

a d n a c s janes+a43

s u lo

159

- Boże - westchnął Zach. - Mam ochotę rzygać. - Zechce pani poczekać, pani Melbourne. Beth zatrzymała się. Jeszcze i to - pomyślała i niechętnie odwróciła się w stronę Richarda Walsha. Przedtem Taylor, teraz ten. - Słucham, panie Walsh. - Wspaniale pani to wszystko zorganizowała - pochwalił ją. - Słucham, o co panu chodzi? - powtórzyła, chłodno ucinając jego uprzejmości. Walsh poczerwieniał na twarzy. - Myślałem, że chciałaby pani wiedzieć, że znaleźliśmy już nabywcę Cottonwood - oznajmił, rezygnując z przesłodzonego tonu. - Gratuluję panu. - Czy to wszystko, co ma pani do powiedzenia? spytał, zaciskając usta. - Czy sądzi pan, że będę podskakiwać z radości z tego powodu, że tracę dom? - Na pani miejscu liczyłbym się bardziej ze słowami. - Czy to wszystko, panie Walsh? - Czy nie chce pani poznać żadnych szczegółów? - Nie - zaprzeczyła ostro Beth. - Nie mam ochoty wiedzieć, kim jest nabywca. - Jak pani woli. - Wzruszył ramionami, odwrócił się i odszedł. Beth popatrzyła za nim i pomyślała, że nigdy jeszcze nie widziała tak pompatycznego zasrańca. Odwróciła się na pięcie i poszła do domu sprawdzić, czy Jessie przygotowała drobne przekąski i napoje. Po paru minutach wróciła do ogrodu. Od razu skierowała się

a d n a c s janes+a43

s u lo

160

w stronę Babci. Wolała uniknąć ponownego spotkania z Zachem i jego rodziną. Babcia pochyliła się w jej stronę i lekko uścisnęła jej ramię. - Już niedługo będzie koniec. Beth nie odpowiedziała. Wbiła wzrok w licytatora i przysłuchiwała się, jak sprzedaje kawałki jej serca.

a d n a c s janes+a43

s u lo

161

15

s u lo

Tej nocy spadł wreszcie deszcz. Rano wszędzie unosił się świeży zapach kwiatów i trawy. Beth przejechała palcami po włosach. Wyglądała przez okno. Wolała patrzeć na ogród, a nie na niemal pusty dom. Od licytacji minęły dopiero trzy dni, ale z Cottonwood zniknęły już niemal wszystkie sprzęty i rzeczy osobiste. Pozostały tylko niektóre meble i przysłane zawczasu prezenty ślubne dla niej i dla Zacha. Beth czekała na przyjazd ciężarówki. Tego dnia mieli skończyć przeprowadzkę. Czekając, wróciła myślami do aukcji. Z finansowego punktu widzenia, licytacja zakończyła się wielkim sukcesem, ale Beth drogo za to zapłaciła. Jeszcze teraz z bólem myślała, że stracili niemal wszystko. Najpierw spakowali rzeczy Trenta, który - wraz z Jessie - przeniósł się do Babci. Bogu dzięki, Babcia miała wolny pokój dla Jessie. Mimo to Beth płakała jak dziecko, gdy Jessie opuszczała Cottonwood. - Cicho, maleńka - upomniała ją gosposia. - Przestań się mazać. Jak tylko się urządzisz, wrócę i zajmę się tobą. Choć słowa Jessie przyniosły jej pociechę, Beth świetnie wiedziała, że nieprędko będzie na tyle urządzo-

a d n a c s janes+a43

162

na, aby mogła zabrać Jessie. Przede wszystkim musiała jakoś wziąć się w garść i pomyśleć, co zrobić ze swoim życiem. Babcia robiła, co mogła, aby jej w tym pomóc, ale mimo to Beth przez dłuższy czas nie mogła się zdobyć na to, żeby powiedzieć jej o zerwaniu z Zachem. - Och, Beth, czy jesteś pewna, że chcesz tego? - spytała, gdy wreszcie dowiedziała się o decyzji wnuczki. - Tak...jestem pewna. - No cóż, to twoja decyzja, kochanie - powiedziała Babcia, ale w jej oczach pojawiły się łzy. - Cokolwiek zrobisz, masz moje poparcie. Zawsze chciałam, żebyście ty i Trent byli szczęśliwi. Beth wciąż wyglądała przez okno. Miała na sobie żółty, bawełniany dres i sandały. W pewnym momencie wyraźnie drgnęła. Na podjeździe przed domem pojawił się niebieski pontiac Zacha. Kilkanaście minut przedtem Beth zadzwoniła do niego do fabryki i powiedziała, że chciałaby porozmawiać. - Zaraz będę u ciebie - odrzekł Zach i odłożył słuchawkę. Beth poczuła, że serce podeszło jej do gardła. Odwróciła się plecami do okna i czekała w napięciu, aż Zach zjawi się w pokoju. Po paru sekundach usłyszała głuchy stukot jego kroków. - Beth, gdzie jesteś? - W salonie - odkrzyknęła. W pustym domu echo powtórzyło jej słowa. Zach gwałtownie zatrzymał się na progu. Uśmiechnął się do niej swym cudownym uśmiechem. Beth poczuła, że zaraz straci panowanie nad sobą. - Dzień dobry -powitał ją przeciągle. - Dzień dobry - odpowiedziała drżącym głosem.

a d n a c s janes+a43

s u lo

163

- Pocałowałbym cię natychmiast - powiedział z uśmiechem i zbliżył się do niej - ale śmierdzę jak szczur z kanałów. Najwyraźniej Beth oderwała go od pracy. Zach miał na sobie parę znoszonych dżinsów i stary podkoszulek z herbem uniwersytetu stanowego. Jego czoło i górna warga lśniły od potu. Przez dłuższą chwilę patrzyli na siebie w milczeniu. - Przepraszam, przerwałam ci pracę - odezwała się wreszcie. - Nic nie szkodzi. - Co robiłeś? Zach westchnął z wyraźnym zniecierpliwieniem. Nie spuszczał jej ani na chwilę z oka. - Maszyna papiernicza źle funkcjonuje. Coś jej odbiło. - I nikt oprócz ciebie nie mógłby jej zreperować, tak? - spytała Beth i niemal się uśmiechnęła. - Nie, ale znasz mnie przecież - odrzekł z uśmiechem Zach. - Nie mogę zbyt długo wysiedzieć w biurze. - Tak, wiem - powiedziała cicho Beth. Sięgnęła do kieszeni, wyjęła kawałek papieru i podała go Zachowi. -Co to jest? - Sam nie widzisz? - Wygląda na czek. - Zgadłeś. Zach zbliżył się do niej o kolejne dwa kroki. - Wbrew temu, co myślisz, to wcale nie jest konieczne - stwierdził i uniósł głowę. - Owszem, jest. - Posłuchaj, pieniądze, które jest fabryce winien twój ojciec, nie zmieniają radykalnie naszej sytuacji. Z tego powodu na pewno nie zbankrutujemy, zatem możesz...

a d n a c s janes+a43

s u lo

164

Beth pokręciła głową. - Weź ten czek - powiedziała zwięźle. - W miarę możliwości będę spłacać resztę długu. - Chyba jednak nie po to wezwałaś mnie tutaj, żeby rozmawiać o pieniądzach? - spytał Zach, kiwając się na piętach. - Nie - z trudem wykrztusiła Beth. Zach czekał na ciąg dalszy. Zapadła dojmująca cisza. Nagle znalazł się tuż koło niej. - To szaleństwo, Beth. Krążymy wokół siebie jak dwoje zupełnie obcych ludzi, podczas gdy ja myślę tylko o tym, żeby cię wziąć w ramiona i całować tak długo, aż zemdlejesz. Przerwał i klasnął dłonią o udo. - Co ja właściwie robię? Stoję przed tobą i jęczę jak jakiś mięczak, pełen obaw, że powiem coś niewłaściwego. Dobre sobie, prawda? Zwłaszcza że mamy się pobrać. - Zawahał się. - Bo zamierzamy się pobrać, prawda? Beth poczuła w brzuchu gwałtowne kurcze. Wiedziała jednak, że teraz nastąpiła chwila prawdy. Nie mogła już dłużej zwlekać. - Nie, Zach, ślubu nie będzie. Zwilżyła wargi językiem. - Nie mogę... Nie wyjdę za ciebie za mąż. Boże, jednak powiedziała te słowa. Jakoś wykrztusiła je z gardła ściśniętego konwulsyjnym kurczem. Najgorsze miała jednak jeszcze przed sobą. Teraz musiała przekonać Zacha, że mówi serio. - Nie pozwolę ci tak ze mną postąpić, Beth! - powiedział ostrym, podniesionym głosem. - Nie pozwolę ci odejść. Ani teraz, ani kiedykolwiek.

a d n a c s janes+a43

s u lo

165

Nim Beth zorientowała się, co zamierza zrobić, Zach przyciągnął ją do siebie i przywarł ustami do jej warg. Dziewczyna jęknęła i na próżno próbowała odepchnąć go od siebie. Zach puścił ją dopiero wtedy, gdy zabrakło mu tchu. - Nie masz wyboru - powiedziała wstrząśnięta. Jej serce ogarnęła chłodna bezwładność. - Do diabła, a właśnie że mam! Czy nie możemy chociaż porozmawiać o tym? Tak jak rozmawiają dorośli ludzie. Być może nie mam racji, ale wydawało mi się, że dwoje zakochanych ludzi powinno omawiać wszelkie ważniejsze decyzje. - Nie ma o czym dyskutować. Zach sapnął z pasją. Między nim a Beth wyrosła kamienna ściana. - Zach, to już koniec. - Co się z tobą stało? - wyszeptał. - Znamy się od Bóg wie kiedy, i przez ten cały czas... - Zach... - Pozwól mi skończyć. Przez ten cały czas, przez te wszystkie lata, nigdy nie widziałem cię w takim stanie. Chwilami mam wrażenie, że stałaś się zupełnie inną osobą. - To dlatego, że zginęły pewne części mojej osobowości, Zach. - O czym ty mówisz? Beth zdała sobie sprawę, że powiedziała zbyt wiele i spróbowała się wycofać. - Tata... - Tata! - Zach wybuchnął, nie pozwalając jej dokończyć. - On zawsze jest najważniejszy. - Proszę, teraz ty pozwól mi dokończyć - spokojnie

a d n a c s janes+a43

s u lo

166

powiedziała Beth. - Wylew ojca, utrata Cottonwood wciąż jeszcze nie pogodziłam się z tym wszystkim. - Wierz mi, potrafię to zrozumieć - powiedział Zach, patrząc na nią z bólem i niepokojem. - Chcę ci pomóc. Jeśli mi pozwolisz, z pewnością uda mi się cię wyleczyć - dodał nieswoim głosem. Beth miała wrażenie, że znalazła się w próżni. Nie mogła ani oddychać, ani myśleć. - To już koniec, Zach - powtórzyła. - Nie - zaprzeczył ochrypłym głosem. - My nigdy nie skończymy ze sobą, i dobrze o tym wiesz. - Zach, proszę, przestań... Skończ z tym. Pozwól mi odejść - powiedziała Beth, patrząc na niego okrągłymi, przestraszonymi oczami. Zach żachnął się, tak jakby każde słowo dziewczyny raniło go głęboko. - O co ci chodzi? Dlaczego to robisz? - spytał ostrym, surowym tonem. - Wiem, że jest jeszcze jakiś inny powód poza chorobą Fostera i utratą Cottonwood, choć te dwa powody też byłyby wystarczające. - Mylisz się - gładko skłamała Beth. - Nie, nie mylę się i ty o tym wiesz - odrzekł Zach tak delikatnie i czule, że Beth poczuła, jak jej serce gwałtownie zabiło ze wzruszenia. - Zach... - Boże, Beth, kocham cię tak bardzo, że chyba zwariuję. - Przestań... - Mam przestać cię kochać, tak? - Beth milczała. Proszę, nie rób tego! Ja już nie mogę nawet myśleć. Przychodzą mi do głowy różne zwariowane pomysły, na

a d n a c s janes+a43

s u lo

167

przykład, że nasze wszystkie uczucia są fałszywe, a przecież wiem, że to nieprawda. Beth zacisnęła powieki. Wolała na niego nie patrzeć. - Wyjeżdżam z Shawnee, Zach. Jadę na studia na uniwersytecie Northwestern w Natchitoches. Może nawet dostanę tam stypendium. Mam trochę pieniędzy po mamie, znajdę jeszcze jakąś pracę na pół etatu i jakoś sobie poradzę. Nagle odwróciła się twarzą do ściany. Nie mogła już dłużej ryzykować spojrzenia na jego bladą twarz i pociemniałe z bólu oczy. - Beth, spójrz na mnie. Odwróciła głowę. - Chcę, abyśmy pozostali przyjaciółmi... - Przyjaciółmi?! - Zach spojrzał na nią, tak jakby miał do czynienia z wariatką i głośno się zaśmiał. - To niezrównane. Przyjaciółmi, tak? Beth pokiwała tylko głową. - To teraz ja ci powiem, czego ja chcę - syknął. Chcę co rano po przebudzeniu pieprzyć się z tobą tak długo, aż zemdlejesz! W pokoju zapadła ogłuszająca cisza. - Niezależnie od tego, co powiesz, nie zmienię swojej decyzji. Możesz sobie darować chamstwo. - Beth przerwała na sekundę, czując że coś ją dławi w gardle. - Myślę, że dla nas obojga jest to najlepsze możliwe wyjście. - Skąd ci przyszło do głowy, że to najlepsze wyjście dla mnie? - spytał szorstko Zach. - Najwyraźniej albo przestałaś wiedzieć, albo przestało cię to obchodzić. Które z tych wyjaśnień jest prawdziwe? Beth zakryła dłońmi twarz i z trudem powstrzymała łzy. - Beth - szepnął prosząco. Znowu mówił głosem cie-

a d n a c s janes+a43

s u lo

168

płym i delikatnym. - Czy mam cię błagać? Czy o to ci chodzi? - Nie, Zach, proszę, nie - wykrzyknęła. Zakręciło się jej w głowie. - Wiesz chyba, że można drugiemu człowiekowi złamać serce. Ty właśnie to robisz. Niewiele brakowało, a dziewczyna uległaby jego zaklęciom. Przez chwilę chciała do niego podbiec, przytulić się i prosić, aby jej nigdy nie opuszczał, ale w tym samym momencie przypomniała sobie twarz Taylora. Wyobraziła sobie, z jaką zgrozą Zach przyjąłby jej słowa, gdyby powiedziała mu prawdę. Wzięła się w garść i spojrzała mu w oczy. - Czy nigdy nie przyszło ci do głowy, że mogę przestać cię kochać? - spytała spokojnie. - A czy to prawda? - spytał w odpowiedzi Zach. - Tak. - W porządku, Beth - odrzekł ze znużeniem. Wyraz jego twarzy nie zdradzał żadnych uczuć. - Wygrałaś. Rób to, co uważasz za stosowne. Nie będę ci więcej zawracał głowy, obiecuję. Beth stała nieruchomo, jakby przyrosła do podłogi. Zach skierował się w kierunku drzwi. - Zach... Obejrzał się przez ramię. Patrzył na nią chłodnym okiem. Beth wyciągnęła do niego ręce w błagalnym geście. - Zach, proszę, nie nienawidź mnie. Przez chwilę wahał się, jakby nie wiedział, co odpowiedzieć. - Daruj to sobie, Beth. Nie ma już znaczenia, co po-

a d n a c s janes+a43

s u lo

169

wiesz lub zrobisz. Nagle przestało mnie to cokolwiek obchodzić. Beth wyprostowała się jak struna. Czuła wyraźnie, jak pęka jej serce. Dopiero gdy usłyszała, jak Zach zatrzaskuje za sobą drzwi, zwaliła się na podłogę. Ukryła twarz w dłoniach i zaczęła gorzko płakać. - Zach... Zach! Kocham cię. To nie do wytrzymania, wolałabym umrzeć. Boże, pozwól mi umrzeć! Co ja mam począć? Jak mam żyć?

s u lo

Beth zatrzymała samochód przed Cottonwood i raz jeszcze przyjrzała się pięknej bryle starej willi. Nie miała zamiaru tutaj przyjeżdżać, ale bezwiednie wybrała ten kierunek, aby znaleźć chwilę spokoju. Dopiero co opuściła dom dla przewlekle chorych, gdzie ucałowała na pożegnanie ojca. Godzinę wcześniej uściskała Babcię i brata. Z Rachel pożegnała się już poprzedniego dnia. - Wyjeżdżasz? - z niedowierzaniem spytała Rachel. - Do licha, o czym ty mówisz? Przecież miałaś wyjść za mąż?! Rachel właśnie wróciła z zakupów i przebierała się w sypialni. Beth usiadła na jej łóżku. Nogi uginały się pod nią. - Odwołałam ślub. - Co takiego? - Nawet odesłałam już wszystkie prezenty ślubne dodała Beth spokojnym, monotonnym głosem. - Chyba nie mówisz poważnie?! - Rachel patrzyła na przyjaciółkę z szeroko otwartymi ustami. - Absolutnie poważnie.

a d n a c s janes+a43

170

- Ale dlaczego? Dlaczego? - potrząsnęła głową Rachel. - Czy z powodu tej historii z ojcem? Beth pokiwała głową. - Chryste, to musiało tobą potężnie wstrząsnąć, prawda? Beth znowu skinęła głową. - Ja też nie mogę dojść do siebie. - Rachel usiadła na łóżku koło Beth. - A co z Zachem? Co on na to? - Możesz się chyba domyślić - szepnęła Beth. - Niedobrze, prawda? - Fatalnie. On mnie nienawidzi, Rach. - Nie, na pewno nie - odrzekła Rachel, otaczając ją ramieniem. - Cierpi, ale to przejdzie. - Mylisz się - skrzywiła się Beth. - On nigdy o tym nie zapomni. - Sądząc po tym, jak się zachowujesz, sama masz wątpliwości. - Och, Rachel! - jęknęła Beth. - Wciąż go kocham, ale musiałam zerwać ten związek. Po prostu teraz nie podołałabym małżeństwu. - Beth urwała i splotła ramiona. - Po tym... po tym, co się stało, nie mogłabym dać mu szczęścia. - Co zamierzasz teraz zrobić? Beth przedstawiła jej swoje plany. Uścisnęły się i obiecały sobie wzajemnie dozgonną przyjaźń. Teraz Beth żegnała się ze swoim ukochanym domem. Nie czuła, by zbierało się jej na płacz. Może dlatego, że serce Beth zmieniło się w kawał stali. Przypomniała sobie obraz wykrzywionej bólem twarzy Zacha. Zadrżała. Dwa dni przedtem, gdy powiedziała mu, że zrywa zaręczyny, miała wrażenie, że kona. Jakoś przeżyła ten kry-

a d n a c s janes+a43

s u lo

171

zys. Wyszła z niego jako młoda, zdecydowana kobieta ze złamanym sercem. Obiecała sobie, że pewnego dnia, gdy odzyska zdolność do miłości, wtedy przyjedzie do Shawnee i do Cottonwood. Oprócz wszystkiego innego, miała tu przecież pewien rachunek do wyrównania.

a d n a c s janes+a43

s u lo

172

Los tak chciał Część druga

a d n a c s janes+a43

s u lo

173

16 Jesień 1983

s u lo

Wątłe poranne promienie słońca przyciągnęły Beth do okna. Przez dłuższą chwilę stała nieruchomo wyglądając na zewnątrz. O siódmej rano w mieście panował spokój, choć nie tak idealny jak w jej biurze. Beth wzięła kilka głębokich oddechów. Trochę jej to pomogło, mogła teraz choć częściowo opanować drżenie dłoni. Czekała ją podróż do Shawnee. Jak zwykle, myślała o tym z ogromną niechęcią. Zazwyczaj już na parę dni przed wyjazdem zamieniała się w kłębek nerwów. Tak było zawsze, mimo że od zerwania z Zachem i wyjazdu z Shawnee minęło już dziesięć lat. W ciągu tych lat Beth bardzo się zmieniła. Przedtem była otwarta, pogodna, czasami nieco zwariowana szczęśliwa i pełna nadziei na przyszłość. Teraz spoważniała i stała się małomówna. W jej oczach tylko na krótko pojawiały się dawne wesołe błyski. Mając lat dwadzieścia osiem, wciąż wyglądała na osiemnastolatkę, a czasem nawet na szesnastolatkę bezbronną, nietkniętą, kruchą. Jednak w jej wyglądzie pojawił się nowy element. Niezależnie od promiennego

a d n a c s janes+a43

174

uśmiechu i ciepłego spojrzenia, każdy mógł poznać, że Beth jest samotna. Kątem oka zerknęła na masę papierów zawalających jej biurko. Gdyby poukładała wszystkie dokumenty, katalogi i szkicowniki w jeden stos, powstałaby niezła górka. Na ogół nawał pracy potęgował jej chęć do życia, wyzwania mobilizowały, aby codziennie rano wstać z łóżka. „Moda" - czyli sieć butików z ubraniami, której była dumną właścicielką, całkowicie wypełniała jej życie. Drogo zapłaciła za ten sukces. Mówiąc dokładniej, zapłaciła zań swym życiem osobistym. Po zapisaniu się na studia na uniwersytecie stanowym w Natchitoches Beth znalazła pracę w butiku. Chyba Opatrzność skierowała ją w to miejsce. Już po miesiącu okazało się, że ma prawdziwy talent. Właścicielka butiku, starsza kobieta, również to dostrzegła i wprowadziła ją w tajniki tego zawodu. Mimo to Beth przeżyła kilka ciężkich lat. Nawet gdyby chciała, i tak nie mogłaby prowadzić życia towarzyskiego. Nie miała na to czasu. Nauka i praca wypełniały jej dni od rana do późnego wieczora. Gdy wracała do akademika, miała ochotę wyłącznie na sen, ale często jeszcze musiała spędzać dłuższą chwilę nad czarnym notesem, w którym zapisywała dochody i wydatki. Często miała kłopoty ze zbilansowaniem obu kolumn, ale dzięki niewielkim dochodom z funduszu powierniczego, pozostawionego jej przez mamę, dzięki pracy, dzięki stypendium i oszczędnemu gospodarowaniu, Beth systematycznie przekazywała niewielkie sumy na spłatę długów w fabryce w Shawnee. W tym czasie pojawiała się tam regularnie, by spraw-

a d n a c s janes+a43

s u lo

175

dzid, co dzieje się z jej rodziną. Foster odzyskał przytomność, ale, tak jak przewidział doktor Aimsley, stracił zupełnie świadomość. Pod nadzorem Babci Trent przebrnął jakoś przez szkołę, choć Beth czasami miała obawy, jak Babcia przetrzyma jego okres dojrzewania. Prócz problemów finansowych i rodzinnych Beth musiała sobie poradzić z zaburzeniami emocjonalnymi. Wkrótce po wyjeździe z Shawnee przekonała się, że zmiana otoczenia to jeszcze za mało, aby zapomnieć o tym, co ją spotkało. Tak jak przewidział pastor Broussard, potrzebowała pomocy psychiatry. Bardzo długo się przed tym broniła. Powtarzała sobie, że jeśli będzie udawać, iż nigdy nie została zgwałcona, to wcześniej czy później przestanie odczuwać ból i przestaną nawiedzać ją wspomnienia. Niestety, nic takiego nie nastąpiło. W końcu Beth przyznała, że sama nie da sobie rady i zaczęła uczęszczać na grupowe zajęcia terapeutyczne dla ofiar gwałtów. Po kilku sesjach zrozumiała, że podjęła słuszną decyzję. Koleżanki z grupy przekonały ją, że gwałt nie oznacza końca normalnego życia. Każda wizyta w Shawnee była poważną próbą dla jej niedawno zdobytej pewności siebie. Beth zawsze spotykała się z Rachel, ale nigdy nie odwiedziła Zacha. Nie mogła jednak uniknąć spotkania z nim i z jego ojcem podczas zebrań rady nadzorczej fabryki. Każde ponowne spotkanie z Taylorem wstrząsało nią do głębi, ale Beth potrafiła zachować pozory spokoju i opanowania. Odkryła, że nienawiść i pragnienie zemsty mogą być pomocne w ukrywaniu prawdziwych uczuć. Najbardziej wstrząsające były dla niej spotkania z Zachem. Za każdym razem czuła przeszywający ból i żal.

a d n a c s janes+a43

s u lo

176

Mimo to ułożyła sobie jakoś życie z dala od niego i od Shawnee. Gdy była już na ostatnim roku, właścicielka butiku powiedziała jej, że zamierza go sprzedać lub zamknąć. Beth gorąco zaprotestowała, nie tyle z obawy przed utratą pracy, ile dlatego, iż polubiła niewielki sklepik i jego wybraną klientelę. - Och, Nellie - krzyknęła. - Co to za pomysł? Dlaczego? Nellie Burkett, niewielka, drobniutka kobieta przypominająca wyglądem ptaka, uśmiechnęła się ze smutkiem. - Niestety, lekarz tak kazał. Bóle, o których sądziłam, że są związane z niestrawnością, okazały się poważnym problemem. Lekarz powiedział, że jeśli chcę dożyć sześćdziesiątki, muszę prowadzić ulgowy tryb życia. - Dlaczego mi nie powiedziałaś, że się źle czujesz? spytała Beth. - Nie chciałam cię martwić. Zresztą naprawdę sądziłam, że to tylko złe trawienie. - Zatem kiedy zamierzasz...? - Łzy nie pozwoliły Beth dokończyć pytania. - Proszę, nie płacz - uśmiechnęła się Nellie. - Posłuchaj, mam pewien pomysł. Może ty byś kupiła mój sklep? Beth spojrzała na nią zupełnie zaskoczona. - Gdybym tylko mogła, zrobiłabym to natychmiast, ale to niemożliwe. Wykluczone. I tak pilnuję każdego centa. - Mogę ci udzielić kredytu - uśmiechnęła się Nellie. - Co miesiąc będziesz mi płacić tyle, na ile będziesz

a d n a c s janes+a43

s u lo

177

mogła sobie pozwolić, aż wreszcie staniesz na własnych nogach. Beth nie mogła odrzucić takiej oferty. Gdy przejęła sklep, wprowadziła w życie nowe koncepcje marketingowe, których nauczyła się na studiach. Wkrótce obroty wzrosły dwukrotnie. Zachęcona sukcesem, Beth poświęciła całą swoją energię prowadzeniu interesów. W ciągu pięciu lat spłaciła do końca Nellie i jednocześnie otworzyła nowy sklep. Obecnie była już dumną właścicielką ośmiu sklepów „Moda" rozrzuconych po całym stanie. Niedawno odnowiła pierwszy butik i dobudowała pomieszczenia biurowe. Beth odwróciła się od okna i ponownie spojrzała na bałagan panujący na jej biurku. Uznała, że ma ważniejsze sprawy na głowie niż tak stać i użalać się nad samą sobą. Stłumiła westchnienie i energicznym krokiem podeszła do jednej z metalowych szaf. Wyciągnęła teczkę z dokumentami i zatrzasnęła szufladę. Poczuła silne ukłucie bólu. Przytrzasnęła sobie palec. - Do diabła - zaklęła i zaczęła ssać palec. Po chwili ból minął. Pomyślała, że nie powinna poddawać się emocjom. Czekał ją wyjazd do Shawnee i tyle. Jeśli spotka Zacha, trudno, jakoś wybrnie z niezręcznej sytuacji. Usiadła za biurkiem i, jak co dzień, rozejrzała się po swoim królestwie. Wszędzie wokół siebie widziała kolorowe materiały i przedmioty. Dzięki morelowej wykładzinie podłogowej i jasnozielonej tapicerce foteli i kanapy biuro wydawało się ciepłe i przytulne. Wrażenie to potęgował stojący w rogu stół do pracy i pokrywające

a d n a c s janes+a43

s u lo

178

całą ścianę półki z żurnalami, katalogami i próbkami materiałów. Dalej, wzdłuż korytarza, znajdowały się jeszcze trzy pokoje. W pierwszym urzędowała jej asystentka, w następnych dwóch mieściły się warsztaty krawieckie. Beth zerknęła na piękną, ręcznie robioną szafę na dokumenty. Niedawno uległą kaprysowi i kupiła sobie ten luksusowy mebel. Ulokowała tam między innymi szkice i teczki poszczególnych klientów, w których zbierała informacje na temat ich preferencji i potrzeb. Jej sklepy specjalizowały się w odzieży damskiej, zarówno wyszukanej i kosztownej, jak i dostępnej również dla średnio zamożnych kobiet. Beth miała talent do projektowania ubrań, ale kluczem do sukcesu okazała się staranna obsługa. Starała się zapamiętywać imiona i gust wszystkich swoich klientek. Zależało jej na nawiązaniu z każdą osobistego kontaktu. Teraz już nie miała czasu, aby pracować za ladą, ale wszystkim swoim pracownicom wpoiła te same zasady. Dzięki temu klientek jej nie brakowało. W przyszłości Beth zamierzała zaprojektować komplet biżuterii i nazwać nowy wzór swoim imieniem. Od lat myślała o tym. Obiecywała sobie, że już wkrótce zrealizuje marzenia, ale na razie miała dość zajęć związanych z nowym sklepem. Była dumna ze swoich osiągnięć. Dzięki nim mogła realnie myśleć o realizacji innego marzenia - o odkupieniu Cottonwood. Spłaciła już dług wobec fabryki i zgromadziła nawet pokaźne oszczędności. Przed przystąpieniem do pracy Beth postanowiła napić się kawy. Wstała od biurka i podeszła do stolika, na

a d n a c s janes+a43

s u lo

179

którym stał ekspres. Gdy już napełniła filiżankę, usłyszała, że ktoś wszedł do biura. Po chwili na progu pojawiła się Tracy Wadsworth, jej asystentka. - Dzień dobry - powitała ją wesoło. Beth spojrzała na zegarek i uniosła w górę brwi. - Czemu tak wcześnie? - Jesteś zaskoczona, prawda? - uśmiechnęła się Tracy. - Wiedziałam, że chciałaś sama rozpakować paczki, które przyszły wczoraj, i zmusiłam się do wstania wcześniej, żeby ci pomóc. - Dzięki, bardzo jesteś miła - odrzekła Beth. Obecnie rzadko kiedy miała czas na tego rodzaju zajęcia, od tego miała pracowników. Mimo to czasami lubiła poczuć w rękach dotyk materiałów, przypomnieć sobie czasy, kiedy sama była ekspedientką. Dzisiaj właśnie miała ochotę oderwać się od poszukiwań stosownej lokalizacji nowego sklepu i żmudnych analiz rynku. - Mam od razu zająć się paczkami? - spytała Tracy. Beth zastanowiła się przez chwilę. - Nie, musimy z tym poczekać. Najwyraźniej zapomniałaś o najbliższym pokazie mody. Zostało już niewiele czasu. - Czy ty kiedyś zwolnisz tempo? - spytała asystentka przewracając oczami. - Jesteś chyba maniaczką pracy. - Przyznaję się do winy - odrzekła Beth. Tracy zrobiła minę, jakby zetknęła się z beznadziejnym przypadkiem. - Chcesz kawy? - spytała z uśmiechem Beth. - I to bardzo - ucieszyła się Tracy. Beth podała jej filiżankę.

a d n a c s janes+a43

s u lo

180

Podczas gdy dziewczyna popijała gorącą kawę, Beth przyglądała się jej z podziwem. Tracy miała dwadzieścia kilka lat i była naprawdę śliczna. Brązowe, kręcone włosy podkreślały delikatne rysy jej twarzy, ozdobionej dodatkowo wielkimi zielonymi oczami. Zazwyczaj miała na nosie starannie dobrane okulary, tylko wyjątkowo nosiła soczewki kontaktowe, z którymi toczyła ustawiczną wojnę. Zaczęła pracować w „Modzie" wkrótce po tym, jak Beth stała się właścicielką sklepu. Ta praca, prócz pieniędzy, była dla niej świetną okazją, aby nauczyć się od podszewki branży odzieżowej. Dziewczyna miała niewątpliwie wrodzony talent stylisty. Praca w,,Modzie" - o czym wiedziała Beth - stała się dla Tracy głównym zajęciem w życiu i źródłem prawdziwej fascynacji. Natomiast Tracy stała się dla Beth nie tylko znakomitą asystentką, ale również dobrą przyjaciółką, choć żadna z nich nie zawierała łatwo przyjaźni. Tracy była serdeczna i czarująca, ale w kontaktach z nieznajomymi wykazywała nieoczekiwaną nieśmiałość. Natomiast Beth wciąż jeszcze utrzymywała wobec innych rezerwę, która uniemożliwiała zmianę przypadkowej znajomości w głęboką przyjaźń. Dlatego przyjacielskie stosunki z Tracy miały dla niej wyjątkową wartość. - Nawiasem mówiąc, świetnie w tym wyglądasz zauważyła Tracy, jednocześnie stawiając filiżankę na blacie biurka. - Naprawdę tak myślisz? - spytała niespokojnie Beth. Miała na sobie pomarańczowy kombinezon z szerokim turkusowym pasem z najnowszej kolekcji, jaką za-

a d n a c s janes+a43

s u lo

181

kupiła do swych sklepów. Dotychczas chyba tylko ona zdecydowała się na sprzedaż ubrań tej firmy. Luźny, bawełniany strój w niczym nie krępował ruchów, jednocześnie podkreślając kształty. W sumie efekt był zdumiewający. Beth niedawno zauważyła kolekcję tego projektanta i natychmiast zdecydowała się złożyć zamówienie. Instynkt i praktyka mówiły jej, że trafiła na coś, co zdobędzie popularność. - Czy oczekujesz dalszych komplementów? - odrzekła Tracy, a w jej oczach pojawiły się wesołe błyski. - Chyba tak. Jak myślisz, czy to przypadnie do gustu naszym klientkom? - Mogę się założyć. Całe miasto będzie o tym mówić. Poczekaj, a sama zobaczysz. - Mam nadzieję, że się nie mylisz. Drogo nas kosztowało wprowadzenie tego modelu. - A tak z innej beczki, wydaje mi się, że zmieniłaś fryzurę, prawda? - zauważyła Tracy, pochylając na bok głowę i przypatrując się uważnie przyjaciółce. - Wczoraj byłam u fryzjera. Trochę się przystrzygłam. - Po twarzy Beth przebiegł ledwo dostrzegalny grymas. Ilekroć zmieniała uczesanie, myślała o Zachu i czuła się winna. On tak lubił przeczesywać palcami jej długie, gęste włosy i wodzić po nich ustami. Nie przefarbowała włosów, ale teraz czesała się „na pazia". Dobrze wiedziała, że Zachowi ta fryzura nie przypadłaby do gustu. - Coś się stało? - Nie, dlaczego? - odrzekła Beth i natychmiast się rozchmurzyła. - Przez chwilę miałaś dziwną minę.

a d n a c s janes+a43

s u lo

182

- Pewnie dlatego, że jeśli przeczucie mnie nie myli, za chwilę zmienię się w jędzę. - Też coś - machnęła ręką Tracy. - Nigdy nie zachowujesz się jak jędza. Jesteś jedyną znaną mi osobą, która nigdy nie narzeka. Niezależnie od tego, co się dzieje, po prostu załatwiasz sprawę. - To się nazywa sztuka przetrwania, moja droga. Opanowałam ją do perfekcji. Jak tylko skończymy z przygotowaniami do pokazu, od razu wyjeżdżam do Shawnee. - Ojciec? - Tracy spojrzała pytająco. - Ten dom opieki został sprzedany i nowy właściciel chce go zlikwidować. Twierdzi, że nie przynosi dochodu. - Wierzysz w to? - Nie. Zdzierają tyle pieniędzy, że to musi się opłacać. - Czemu nie poprosisz Michaela, aby ci towarzyszył? Tym razem Beth uśmiechnęła się zupełnie szczerze. - Wciąż próbujesz odgrywać rolę kupidyna, co? - Po prostu nie rozumiem, jak ktoś taki jak ty może być samotny. Okoliczni mężczyźni chyba zupełnie oślepli. - To długa historia - odrzekła Beth siląc się na pogodny ton. - Z pewnością bym cię znudziła. - Mogłabyś trafić znacznie gorzej, chyba sama to wiesz - powiedziała Tracy równie lekko, choć wyczuła, że dotknęła jakiejś starej rany. - Temu nie mogę zaprzeczyć - westchnęła Beth. Dwa lata temu poznała Michaela Jumpera na spotkaniu w klubie. Michael, choć był od niej o parę lat młod-

a d n a c s janes+a43

s u lo

183

szy, zdążył już zostać pełnoprawnym partnerem w jednej z najlepszych kancelarii adwokackich w Natchitoches. Zdążył również ożenić się i rozwieść, a obecnie był przedmiotem westchnień ponad połowy samotnych kobiet w mieście. Natomiast sam wzdychał do Beth, która jednak gotowa była go zaakceptować wyłącznie w roli przyjaciela. Nawet po wielu miesiącach terapii grupowej Beth wzdrygała się, ilekroć jakiś mężczyzna próbował jej dotknąć. W nawiązaniu normalnych kontaktów z mężczyznami nie przeszkadzały jej już wspomnienia o gwałcie, lecz uczucia do Zacha. Wciąż go kochała. Od pierwszej chwili uczciwie zapowiedziała Michaelowi, że nie ma na co liczyć. Nie nalegał, ale również nie zamierzał zrezygnować. Choć zaprzeczał, Beth wiedziała, że Michael spotyka się z innymi kobietami. - A więc? - A więc co? - A więc dlaczego nie weźmiesz go ze sobą? Mógłby dotrzymać ci towarzystwa. - Tracy, w tym tempie nigdy nie zaczniemy nawet rozpakowywać tych paczek. - Innymi słowy, mam się nie wtrącać? - uśmiechnęła się asystentka. - Dokładnie tak. - Jesteś beznadziejna - Tracywestchnęła zniechęcona. - Wiem - potwierdziła Beth.

a d n a c s janes+a43

s u lo

184

17

s u lo

Beth opuściła biuro dopiero o zmierzchu. Doskwierał jej głód. Dopiero teraz uprzytomniła sobie, że od rana nic nie jadła. Gdy była zdenerwowana, często próbowała zabić niepokój jedzeniem. Zamiast wstąpić do jakiegoś baru, postanowiła zaryzykować powrót do domu. Choć od dawna nie robiła zakupów, miała nadzieję, że w lodówce ocalało coś do zjedzenia. Wspaniały wieczór - pomyślała wyjeżdżając z parkingu. Jej sklep znajdował się na Front Street, tuż przy rzece. Trudno byłoby znaleźć lepszą lokalizację. Wzdłuż rzeki przetrwały liczne zabytkowe budynki, dzięki czemu przybywali tu tłumnie turyści. To położenie miało jednak jeden poważny minus. Ilekroć Beth szła lub przejeżdżała przez opustoszałe ulice, zawsze wspominała Cottonwood. Mimo to czuła się zadowolona z życia w niewielkim miasteczku, często określanym mianem małego Nowego Orleanu. W czasie Bożego Narodzenia w Natchitoches pojawiały się tłumy turystów. W tym okresie wszędzie - na budynkach, mostach i płotach - wisiały kolorowe lamp-

a d n a c s janes+a43

185

ki. Natchitoches słynęło na całym Południu z tego, że święta obchodzono tu niezwykłe uroczyście. Beth zawsze niecierpliwie oczekiwała świąt, ponieważ w tym okresie gwałtownie wzrastały obroty. Turyści przyjeżdżający oglądać światła Natchitoches przywozili ze sobą wypchane portfele. O tej porze dnia na ulicach panowała już kompletna pustka. Beth dotarła do domu w rekordowym czasie. Zaparkowała przed bramą i przez chwilę siedziała nieruchomo w samochodzie, myśląc z niechęcią o wejściu do środka. Bała się panującej w mieszkaniu pustki, która czekała na nią za drzwiami jak co wieczór, gotowa natychmiast ją pożreć. Beth, niczym dziecko w ciemnościach, obawiała się każdego ruchu. Wszędzie mogło coś na nią czyhać. Choć to może śmieszne, obawiała się własnego domu. I tym razem poczuła ten sam strach, uniosła głowę i zdecydowanym krokiem weszła do domu. Choć trudno byłoby nawet porównać jej obecne mieszkanie z Cottonwood, zaspokajało ono w pełni potrzeby Beth i powinno było stać się miejscem, schronienia. Niestety, nie stało się, i Beth wiedziała, dlaczego. Jej domem było Cottonwood. Żaden inny dom, choćby najbardziej luksusowy, nie mógł zastąpić starej, rodzinnej posiadłości. Rzuciła torebkę i teczkę na najbliższe krzesło i od razu poszła do kuchni. Pod stopami, obolałymi po całodziennej pracy, czuła przyjemną miękkość puszystego dywanu. Znalazła w lodówce gotową do podgrzania pizzę i wrzuciła ją do kuchenki mikrofalowej. Po kilku minutach danie było gotowe. Jedząc, myślała o czekającej ją wizycie w Shawnee.

a d n a c s janes+a43

s u lo

186

- Przestań - nakazała sobie głośno, wbijając widelec w ostatni kawałek pizzy. A może Tracy ma rację? Może powinna wyjść za Michaela? Z pewnością małżeństwo z nim byłoby dla niej lepsze niż to, co przeżywała teraz. Beth musiała przyznać, że pragnęła tego samego, co niemal wszystkie kobiety - chciała mieć dom i dzieci. Nie robiła jednak nic, aby zrealizować te marzenia. Ilekroć o tym myślała, od razu przypominała sobie stare rany i ból, jaki przeżyła wskutek rozstania. Rozgoryczona wstała od stołu i przeszła do sypialni. Zapaliła światło i stanęła na chwilę, aby się przeciągnąć. Posłała łóżko, ale gdy wszystko już było gotowe, nagle straciła ochotę na sen. Wyszła na patio. Z przyjemnością odetchnęła chłodnym, nocnym powietrzem. Zadrżała lekko i otuliła się szlafrokiem. Usiadła na leżaku. Gdyby nie księżyc, na patio byłoby zupełnie ciemno. Słychać było szum poruszanych wiatrem gałęzi. Gdzieś niedaleko odezwał się świerszcz. W powietrzu czuło się zapach spalonych liści. Zamknęła oczy i spróbowała o niczym nie myśleć. Pragnęła tylko odpoczynku, ale tym razem nie mogła pozbyć się dręczących ją wspomnień. Znowu wróciła myślami do dnia, w którym zerwała z Zachem. Chociaż wolałaby cofnąć pewne wydarzenia tamtego dnia, ani przez chwilę nie żałowała, iż nie powiedziała Zachowi prawdy. Przypomniała sobie opowieść biblijną o tym, jak Salomon rozstrzygnął spór o dziecko. Kobieta, która kochała je naprawdę, wolała się go wyprzeć. Prawda o ojcu zdruzgotałabyZacha doszczętnie. Beth

a d n a c s janes+a43

s u lo

187

żałowała tylko, że nie może zapomnieć o nim, że nie może do końca uwierzyć, iż nigdy nie będzie dzielić z nim życia. W dalszym ciągu gorąco pragnęła odzyskać Cottonwood i odpłacić Taylorowi za gwałt, ale znacznie mocniej odczuwała inne pragnienie - pragnienie miłości do Zacha. Gdy wreszcie odzyskała równowagę duchową, zrozumiała, że wciąż go kocha i pragnie. Nigdy nie wyszła za mąż, zatem mogła swobodnie fantazjować, jak wyglądałoby ich wspólne życie. Każda wizyta w Shawnee kładła kres takim marzeniom. Beth mogłaby policzyć na palcach jednej ręki, ile razy widziała Zacha od czasu zerwania. Przy każdym spotkaniu przekonywała się ponownie, że Zach jej nienawidzi. Patrzył na nią swymi zielonymi oczami tak, jakby jej w ogóle nie widział, jakby miał przed sobą powietrze. Przestań mnie nienawidzić - chciała krzyczeć Beth. To, co zrobiłam, zrobiłam z miłości! Wyjeżdżając z Shawnee za każdym razem obiecywała sobie, że przestanie wreszcie rozpamiętywać przeszłość. Zbyt długo już żyła wspomnieniami. Wiedziała jednak, że lepsze są gorzkie wspomnienia niż zupełna pustka w sercu. Zadzwonił telefon. Beth szybko przeszła do salonu i podniosła słuchawkę. - Halo? - Co porabiasz? Od razu rozpoznała głos Trenta i opadła na fotel. Ogarnęły ją złe przeczucia. - Co się stało?

a d n a c s janes+a43

s u lo

188

- Dlaczego zawsze, ilekroć dzwonię, uważasz, że stało się coś złego? - spytał z urazą Trent. - Albo to, albo czegoś chcesz - zauważyła cierpko Beth, choć starała się pohamować. - O co ci chodzi tym razem? - Nigdy się nie zmienisz, prawda? Jaka szkoda, że nie jestem chodzącą doskonałością, tak jak ty. - Trent, proszę - odrzekła cicho. Brat zawsze wiedział, jak może wykorzystać jej kompleks winy. Choć miał już dwadzieścia dwa lata, z reguły zachowywał się jak szesnastolatek. Był samolubny i zepsuty. Kosztował ją wiele nie przespanych nocy. Na szczęście nie zaczął jeszcze ćpać. Upływ czasu nie zmniejszył niechęci, z jaką Trent odnosił się do niej. Równie żywe pozostało dręczące Beth poczucie winy. Wychowaniem chłopca zajęli się wspólnie Babcia i Zach. Mimo zerwania z Beth Zach nie zapomniał o obietnicy, że się nim zaopiekuje. Gdy Trent odmówił podjęcia studiów, Zach znalazł dla niego pracę w fabryce. Niewiele to pomogło. Trent pozostał niespokojnym duchem i nie zamierzał się ustatkować. - Beth, jesteś tam? - spytał po chwili milczenia. - Słucham. - Masz rację, potrzebuję czegoś. - Pieniędzy. - Tak. - Ile? - Dwieście dolarów. - Dwieście dolarów?! Do diabła, na co aż tyle? - Chryste, nie rób z tego Bóg wie czego. Oddam ci. - Nie o to chodzi.

a d n a c s janes+a43

s u lo

189

- Wyłącznie o to - odparł zimno Trent. - Nie zapominaj, że jestem już dorosły. Nie muszę wysłuchiwać twoich kazań. - A ja nie muszę pożyczać ci pieniędzy - wyjaśniła Beth. - Dobrze, nie ma o czym mówić. Powinienem był to przewidzieć. Poproszę Zacha. - Nie! Ani się waż! - Beth z trudem panowała nad sobą. - Poślę ci pieniądze, ale jak przyjadę, to jeszcze o tym porozmawiamy. - Nie jestem dzieckiem! - Zatem przestań zachowywać się jak smarkacz. Odłożyła słuchawkę, ale po kilku sekundach telefon zadzwonił ponownie. - Cholera - zaklęła pod nosem. Chwilowo miała już dość Trenta. - Halo! - Beth? - Och, to ty, Michael. - Poczuła się głupio. - Zdaje się, że dzwonię w fatalnym momencie. Michael mówił tak ciepłym i serdecznym głosem, że Beth miała ochotę się rozpłakać. - Nie, ależ skąd! - Jesteś pewna? Michael nie wydawał się przekonany. - Wiem, że jest już późno, ale chciałem z tobą porozmawiać. - Czy coś się stało? - Nie, po prostu chciałem usłyszeć twój głos. - To miło z twojej strony. - Beth się odprężyła. - Dobrze się czujesz? Miała wielką ochotę wygadać się i wypłakać, ale nie

a d n a c s janes+a43

s u lo

190

mogła sobie na to pozwolić. To nie byłoby w porządku względem Michaela. - Beth? - Cieszę się, że zadzwoniłeś - odrzekła, zdobywając się na uśmiech. Próbowała przekonać siebie, że może zadowolić się niekoniecznie najlepszym rozwiązaniem.

a d n a c s janes+a43

s u lo

191

18

s u lo

Beth leżała tuż przy nim. Byli tak blisko, że Zach nie wiedział, czy słyszy uderzenia swego serca, czy to jej serce tak mocno bije. Ciało Beth było miękkie i wilgotne. Wbiła paznokcie w jego plecy, a językiem musnęła ramię. Gdy Zach dotknął ręką ciepłego miejsca między jej udami, jęknęła i zadrżała z podniecenia. Za oknem zamigotała błyskawica i rozległ się grom. Beth nagle odsunęła rękę, która ją pieściła, i przesunęła się wzdłuż jego ciała. Zach poczuł, jak dziewczyna obejmuje nagle jego męskość ustami. Zapomniał o wszystkim, prócz rozkoszy, jaką sprawiał mu dotyk jej warg i języka. Znowu zagrzmiało. O szyby uderzyły pierwsze krople deszczu. Uniósł ją i posadził na swych biodrach. Gwałtownie wciągnęła powietrze. Poruszali się zgodnym rytmem, aż wreszcie Zach wypełnił ją gorącym, miłosnym strumieniem, a ona, nieprzytomna ze szczęścia, opadła bezwładnie na jego pierś... Zach oprzytomniał i usiadł na łóżku. Z czoła spływał

a d n a c s janes+a43

192

mu pot. Pulsowało w skroniach. Miał wrażenie, że obudził go armatni wystrzał. Czy to były gwałtowne uderzenia serca, czy też głośny łomot? Miał wrażenie, że ktoś dobijał się do drzwi. Położył się i uważnie nasłuchiwał, równocześnie starając się opanować rozdygotane nerwy. Jak to możliwe, że mimo upływu tylu lat wciąż mogła zamieniać go w bełkoczącego idiotę? Poczuł w sercu ukłucie bólu. Beth jak czarodziejka pojawiała się w jego snach i wydobywała na jaw ukryte pragnienia. Gdyby prawdziwa Beth pojawiła się teraz w jego pokoju, nie byłby w stanie jej niczego odmówić. Potrzebował jej tak samo, jak jedzenia, picia i tlenu. - Zapomnij o niej, Winslow! -wymamrotał. Sięgnął do szuflady w nocnym stoliku i wyciągnął paczkę papierosów. Drżącymi palcami z trudem wyciągnął jednego i natychmiast zapalił. Zaciągnął się głęboko. Miał nadzieję, że dzięki temu przestanie go męczyć pulsujący ból głowy. Niestety, papieros tylko mu zaszkodził. Zach nie palił od dawna i teraz dostał mdłości. Papierosy trzymał pod ręką tylko po to, abyzademonstrować, że potrafi wytrzymać pokusę. Tak samo chciał udowodnić sobie, że ma dość siły i wytrwałości, aby nie szukać kontaktu z Beth. Sięgnął ponownie do szuflady po popielniczkę. Gwałtownym ruchem zgasił papierosa. Kolejna błyskawica na chwilę rozświetliła pokój. Usłyszał ponowne łomotanie do drzwi. - Hej, człowieku, obudź się i wpuść mnie! Pada jak diabli. Zach od razu rozpoznał głos swojego asystenta. Wy-

a d n a c s janes+a43

s u lo

193

skoczył z łóżka, zapalił światło i wciągnął dżinsy. Po chwili otworzył drzwi i wpuścił Matta Thorne'a. Mężczyzna wszedł i otrząsnął się jak mokry pies. - Myślałem już, że prędzej utonę, niż ty dowleczesz swoje zwłoki do drzwi. Matt był nie tylko prawą ręką Zacha w fabryce, ale również bliskim przyjacielem. Choć był niewiele starszy, zaczął już łysieć. Nosił okulary w rogowej oprawie. Lekko rumiana karnacja zdradzała albo dobre zdrowie, albo skłonności do butelki. Zach świetnie wiedział, że to drugie jest wykluczone. Matt miał takiego fioła na punkcie fizycznej sprawności, że rzadko kiedy pozwalał sobie nawet na piwo. Kiedy indziej los przyjaciela rozśmieszyłby Zacha, ale dzisiaj zabrakło mu poczucia humoru. - Moje zwłoki, jak zechciałeś się wyrazić, spoczywały spokojnie w łóżku, tak jak należało o tej porze. Matt przetarł rękawem oczy. - Czyżbyś rzeczywiście spał? Nie wyglądasz jak człowiek obudzony z normalnego snu. Co się z tobą dzieje? - Może przejdź do rzeczy. - Zach zacisnął zęby. Nie przyszedłeś chyba w środku nocy, żeby spytać mnie o zdrowie. - Bardzo słusznie, ale może powinienem skorzystać z okazji. Co z tobą, może dziewczyna cię rzuciła? - Od kiedy to jesteś takim wścibskim sukinsynem? Matt wzruszył ramionami i uśmiechnął się szeroko. - Właśnie dlatego chcesz, żebym dla ciebie pracował. - Mogę zmienić zdanie, jeśli nie powiesz mi zaraz, dlaczego przychodzisz do mnie o pierwszej w nocy i brudzisz podłogę w przedpokoju?

a d n a c s janes+a43

s u lo

194

- Próbowałem zadzwonić, ale nie podnosiłeś słuchawki. - Matt przestał się uśmiechać. - George Anderson miał wypadek przy drugiej maszynie. Zach przeczesał palcami włosy. - Co z nim? - spytał krótko. - Jest w kiepskim stanie, ale wyjdzie z tego. - Myślisz, że powinienem pojechać do szpitala? - Nie. Zrobiliśmy już wszystko, co trzeba. - Skoro już jesteś, to wejdź do środka. - Zach zaprosił go ruchem ręki. Przeszli w milczeniu do salonu. - Chcesz ręcznik? - Nie, obejdę się. - Jesteś pewien? Może kawy? - Znakomita propozycja - rozpromienił się Matt. - Mam nadzieję, że odpowiada ci rozpuszczalna. Twarz Thorne'a od razu się wydłużyła. - To możesz się nie fatygować. - Przepraszam - powiedział Zach z półuśmiechem. - Mogę się założyć, że również nie masz nic znośnego do zjedzenia. - Co z maszyną? - spytał Zach, ignorując jego uwagę. - Ludzie starają się ją uruchomić. Muszę cię jednak ostrzec, że pewnie trzeba będzie ją zamknąć. - Dziękuję za ostrzeżenie - odrzekł Zach z lekkim sarkazmem. - Dopiero miałbym za swoje, gdybym ci nie powiedział - dodał Matt i pociągnął nosem. - To prawda. Pewnego dnia będziemy musieli wymienić tę maszynę. - Byłoby miło, ale nie będę przestępował z nogi na nogę, czekając na to wydarzenie.

a d n a c s janes+a43

s u lo

195

- I słusznie - uśmiechnął się Zach bez krztyny wesołości. - Mam nadzieję, że tej nocy nie będę cię więcej niepokoić. Możesz wracać do swoich snów. - Lepiej nie - mruknął do siebie Zach, gdy Matt zatrzasnął za sobą drzwi. Ciekawe, co jeszcze się zdarzy - pomyślał kładąc się znowu do łóżka. Zgasił światło, ale był zbyt podekscytowany, żeby zasnąć. Zamiast tego przyglądał się fantastycznym zygzakom błyskawic. Bał się, że jeśli zamknie oczy, znów będzie śnił o Beth. Zmusił się, żeby pomyśleć o fabryce. Od kiedy stał się pełnoprawnym wspólnikiem ojca, zaczęła przynosić dochody, ale codziennie pojawiały się jakieś nowe problemy. Generalnie mówiąc, Zach był dumny ze swoich osiągnięć. Jak przewidywał, pod jego kierownictwem szybko wzrosły obroty i zyski. Musiał staczać formalne wojny z ojcem, aby wprowadzić proponowane zmiany, ale nie ustępował nawet w drobnych sprawach. Mimo to fabryka nie wykorzystywała jeszcze swoich pełnych mocy produkcyjnych. Do tego potrzebne były spore inwestycje. Najpilniejszym zadaniem była wymiana drugiej maszyny papierniczej. Musieli się na to zdecydować, jeśli chcieli wygrać stałą walkę z konkurencją. Nagle Zach poczuł ochotę na następnego papierosa. Postanowił, że nie podda się pokusie. Zaczął palić po zerwaniu z Beth. Po paru latach rzucił palenie i obiecał sobie, że nigdy już nie weźmie papierosa do ręki. Wypadki w fabryce zawsze wyprowadzały go z równowagi. Jeszcze jedno takie zdarzenie i związek zawodowy dobierze się zarządowi do skóry.

a d n a c s janes+a43

s u lo

196

Niech tylko spróbują - pomyślał. Lubił takie wyzwania. Gdyby nie dręczące go sny, mógłby powiedzieć, że wygrał wszystko, o co walczył. Jednak wystarczyła taka noc jak ta, aby przypomniał sobie, że jest tylko człowiekiem i jego świecącą zbroję kala głęboka rysa. No cóż, pomyślał, muszę popracować nad usunięciem zniszczeń. Twardo postanowił, że pewnego dnia Beth Melbourne zniknie z jego pamięci i wyobraźni na dobre, że nie będzie miała dla niego większego znaczenia niż każda inna, przypadkowo wybrana kobieta. Nienawidził jej. Nienawiść była dla niego zbawieniem, obroną przed próżną wściekłością, upokorzeniem, strachem i cierpieniem. Dlaczego jednak, skoro tak dobrze wiedział, co czuje, nie mógł osiągnąć spokoju ducha? Dlaczego nienawiść tym razem zawiodła? Dlaczego dręczyły go sny o Beth? Nawet teraz czuł palący gniew. Znowu przypomniał sobie moment zerwania. W pierwszej chwili nie zrozumiał do końca pełnego znaczenia tego, co się stało. Dopiero gdy wsiadł do pontiaca i odjechał z Cottonwood, dotarły do niego słowa Beth. Koszmar, który rozpoczął się od wylewu Fostera, dobiegł wreszcie końca. Niestety, nie dla niego. Zerwanie było dla Zacha kolejnym koszmarem, bardziej przerażającym niż cokolwiek, co mógłby sobie wyobrazić. Stracił Beth. Nie kocha go już. Złamała mu serce. Zaczął funkcjonować tak, jakby znalazł się w ciemnej studni. Z jego życia zniknęły wszelkie jasne punkty. Jadł, spał i pracował. Nigdy przedtem nie pracował równie ciężko jak wtedy. Najtrudniejsze do zniesienia były noce. Zmieniał się wtedy w zupełnego szaleńca. Pił piwo, whisky lub inny

a d n a c s janes+a43

s u lo

197

alkohol, jaki tylko wpadł mu w rękę. Zadawał się z rozmaitymi kobietami. Zaliczył ich tyle, że nawet największy donżuan mógłby zzielenieć z zazdrości. Niestety, żadna nie dała mu ulgi, jakiej pragnął. Kontakty z nimi tylko potęgowały wrażenie, że żyje w zupełnej pustce. W końcu to nie nienawiść, lecz ciężka praca przyniosła mu ulgę i uspokojenie. Nic jednak nie mogło pomóc rodzicom Zacha. Oboje nie mieli wątpliwości, że reputacja rodziny doznała trwałego uszczerbku. - Och, Zachery, jak ona mogła zrobić coś takiego? płakała Marian. - Zrobiła z nas pośmiewisko dla całego miasta. - Niech to diabli, Beth wyjdzie za ciebie, choćbym miał ją siłą zaciągnąć przed ołtarz - grzmiał Taylor. - Daj spokój, tato. Wszystko skończone - skrzywił się Zach. - Nawet gdyby błagała mnie teraz na kolanach, nie zgodziłbym się na ślub. Może to dziwne, ale najbardziej pomogła mu Babcia. Chociaż Grace nie w pełni rozumiała nagłą i nieodwołalną decyzję wnuczki, szczerze współczuła Zachowi i zawsze gotowa była mu pomóc, ilekroć czuł, że nie wytrzyma dłużej. Zach wiedział, że Beth pojawia się od czasu do czasu w Shawnee, ale minął rok, nim spotkali się po raz pierwszy od rozstania. Stało się to zupełnie przypadkowo. Było to dla niego wydarzenie niemal tak samo dramatyczne jak samo zerwanie. Tego dnia wstąpił odwiedzić Fostera. Zaglądał do niego raz na tydzień, czasami nawet częściej. Nikt go do tego nie zmuszał, ale uważał, że powinien to robić. Szedł właśnie korytarzem w kierunku jego pokoju,

a d n a c s janes+a43

s u lo

198

gdy zauważył Beth. Stanął jak wryty. Czuł, że nagle zabrakło mu powietrza. Cofnął się, jakby odepchnięty czyjąś niewidzialną dłonią. Otworzył szeroko oczy i rozchylił usta. - Nie! - szepnął, ale miał wrażenie, że krzyczy. Znowu przypomniał sobie całą przeszłość. Huczało mu w uszach. Płuca i serce przeszył nagły ból. Zach wiedział, że ten dzień kiedyś nadejdzie, ale sądził, że jest już na to przygotowany. Boże, jak bardzo się pomylił! Wspominając narzeczoną, doszedł do wniosku, że ponosi go wyobraźnia. Beth nie mogła być tak piękna i doskonała. A jednak oczy go nie myliły. Była co najmniej tak piękna, jak ją sobie wyobrażał. Mocne piersi, okrągłe, kształtne biodra i długie, smukłe nogi. Mimo że z jej powodu przeszedł przez piekło, od razu poczuł, że pragnie jej równie mocno jak kiedyś. Cicho jęknął i cały się sprężył, jakby w oczekiwaniu walki. - Dzień dobry... Zach... - powitała go urywanym głosem. Zauważył z pewną satysfakcją, że nieoczekiwane spotkanie było dla niej równie silnym wstrząsem, co dla niego. Nie odpowiedział na jej powitanie. - Co tutaj robisz? - spytała. Na dźwięk jej łagodnego głosu Zach poczuł gwałtowny skurcz serca. - Przyszedłem odwiedzić Fostera. - To bardzo miło z twojej strony. Zach oblizał wyschnięte wargi. Nie mógł wykrztusić ani słowa. Zbliżyła się do niego. Poczuł zapach jej perfum. - Chciałam ci podziękować za opiekę nad Babcią i Trentem.

a d n a c s janes+a43

s u lo

199

Bliskość Beth wywierała na niego niemal hipnotyczny wpływ, a na dokładkę obawiał się seksualnych pragnień, jakie budził w nim jej widok. - Nie masz wobec mnie żadnych zobowiązań z tego powodu - odrzekł ostrym tonem. - Nie robię tego ze względu na ciebie. - Czy nie pozwolisz mi nawet podziękować? - Na twarzy Beth malowało się cierpienie. - Darujmy sobie te bzdury, dobrze? Nie widzę najmniejszego powodu, żeby kontynuować rozmowę. Jeśli chodzi o mnie, nie mamy sobie nic do powiedzenia. Beth wzięła głęboki oddech i parokrotnie zatrzepotała powiekami, tak jakby z trudem powstrzymywała łzy. - Zach, proszę... Myślałam, że minęło już tyle czasu... Moglibyśmy chociaż zostać... - Nie, nie moglibyśmy - uciął. Beth drgnęła, jakby poczuła uderzenie bata. - Nawet nie pozwoliłeś mi skończyć. - I tak wiem, co chciałaś powiedzieć. - Splótł ramiona na piersi. Stał przed nią niczym potężna skała. - Powiedziałem ci już, że nie możemy być przyjaciółmi. - Boże - szepnęła. - Kiedy stałeś się tak cyniczny, taki surowy? - Dobra jesteś - zaśmiał się z goryczą Zach. - Doprawdy, to zabawne. Dostrzegł pulsującą szybko tętnicę na jej szyi. Kiedyś ten widok budził w nim pożądanie... Zaklął cicho. - Zmieniłeś się. Nie jesteś... - Masz rację. Nie jestem! - wtrącił z gniewem. - Nie jestem tym samym nieborakiem, którego kopnęłaś w brzuch prawie rok temu. Na twoim miejscu nie zapominałbym o tym.

a d n a c s janes+a43

s u lo

200

- Zach... Nie zwrócił uwagi na jej błagalny ton. - Wiem, że musimy się widywać na posiedzeniach rady nadzorczej. Ale poza tym czy mogłabyś, do diabła, nie wchodzić mi w drogę? Po prostu trzymaj się z dala. Zach usiadł na łóżku, zwiesił ramiona i zakrył dłońmi twarz. Usiłował zapomnieć o przeszłości, ale nagle ogarnęło go poczucie zupełnej beznadziejności. W końcu uniósł głowę i spojrzał przed siebie. Czy rana w jego sercu zagoi się kiedyś?

a d n a c s janes+a43

s u lo

201

19

s u lo

W powietrzu rozchodziły się rozpaczliwe jęki. To wiatr wiejący przez bezlistne gałęzie drzew powodował takie wycie. Słońce schowało się za chmury, zrobiło się zimno. Mężczyzna i kobieta w zaparkowanym na poboczu samochodzie nie zwracali uwagi na pogodę. Zbyt byli zajęci pieszczotami. Całą uwagę skupili na pobudzaniu się nawzajem. Trent Melbourne oderwał wreszcie usta od warg dziewczyny i głęboko odetchnął. - Och, Vicki, Vicki, ja chyba zwariuję. Vicki Fairchild spojrzała na niego jasnoniebieskimi oczami i uśmiechnęła się, odsłaniając nieco wykrzywione przednie zęby. To był jedyny feler jej pięknej, choć piegowatej twarzy. Figura Vicki pasowała do twarzy. Wzrostem niemal dorównywała Trentowi, który miał jakieś metr osiemdziesiąt, ale nie była bynajmniej chuda. Miała wszystkie potrzebne okrągłości. Niedawno skończyła college w Natchitoches i przyjechała do mieszkających w Shawnee rodziców, aby zastanowić się, czy kontynuować studia, czy też poszukać pracy.

a d n a c s janes+a43

202

- Mogę się założyć, że rozpowiadasz na prawo i lewo o naszych spotkaniach - powiedziała nieco drwiąco. - Kochanie, to nieprawda - uśmiechnął się Trent. Zresztą spotykam się tylko z tobą. Kiedy wreszcie mi zaufasz? - przeciągając słowa wsunął dłoń pod jej stanik i ścisnął sutek. - Przestań, proszę - jęknęła Vicki i odrzuciła do tyłu głowę. - Dlaczego? - spytał i nakrył dłonią całą pierś. - Nie teraz. - Vicki rozejrzała się wokół. - Przecież w każdej chwili może pojawić się ten twój przyjaciel. - Bill Glass nie jest moim przyjacielem - skrzywił się Trent. - To bandzior, który ma ściągnąć ode mnie pieniądze. Nie myśl teraz o nim - polecił, przesuwając dłoń z piersi dziewczyny w dół jej płaskiego brzucha. - On spóźni się nawet na swój własny pogrzeb. Chodź na tylne siedzenie. Mamy pilną sprawę do załatwienia. - Trent, proszę. - Położyła dłoń na jego ręce. - Nie chcę, aby Bill przyszedł, jak będziemy się kochać. - Chodź. Usłyszymy, jak będzie nadjeżdżał. Sportowy mustang Trenta stał zaparkowany na opustoszałej ulicy na przedmieściach Shawnee. - Jest zupełnie widno - szepnęła Vicki. - Ktoś inny może nas zobaczyć. - Tutaj, w tej zabitej dechami dziurze? - parsknął Trent, ale odsunął się od niej. Spojrzał spod przymkniętych powiek. - Czy chcesz mi coś zasugerować, skarbie? - Nie, oczywiście, że nie - zapewniła go dziewczyna. - Po prostu nie lubię się śpieszyć, gdy... gdy to robimy. - No, może masz i rację - przyznał Trent i rozpogodził się nieco. - Napiję się piwa.

a d n a c s janes+a43

s u lo

203

- Nie masz już dość? - spytała z wahaniem, jednocześnie odgarniając włosy z czoła. - Nie jesteś moim wychowawcą - rozzłościł się. - Nikt nie będzie mi mówił, jak mam się zachowywać. - Być może ktoś powinien - odrzekła spokojnie, lecz niemal niedosłyszalnie. - Od dwunastego roku życia robiłem to, na co miałem ochotę - wyjaśnił Trent. - Wtedy mój stary dostał wylewu, a siostrzyczka zwinęła dupę w troki i pojechała sobie stąd, zostawiając mnie u Babci. - Przepraszam. - Vicki przełknęła ślinę. - Nie o to chodzi. Myślałam tylko o tym, że przecież prowadzisz. - No i co z tego, do jasnej cholery! - Nie złość się. - Spojrzała na niego szeroko otwartymi oczami. - Nie miałam zamiaru mówić ci, jak masz postępować. - Do diabła, skarbie, gdy tak na mnie patrzysz, nie mogę się dłużej wściekać. - To dobrze - uśmiechnęła się Vicki. Trent sięgnął po piwo. Trzymał je w styropianowym pudle z lodem. Otworzył dwie puszki i jedną podał dziewczynie. Przez chwilę w milczeniu sączyli piwo, słuchając wycia wiatru. - Miałeś kłopoty ze zdobyciem pieniędzy? - przerwała milczenie Vicki. - Skąd wiesz? - spytał Trent wycierając usta wierzchem dłoni. - Sam mi powiedziałeś, nie pamiętasz? - Vicki spojrzała na niego ze zdziwieniem. - A tak, teraz sobie przypominam. - Wzruszył ramio-

a d n a c s janes+a43

s u lo

204

nami. - To było tej nocy, kiedy się wstawiłem i Bill mnie rąbnął, próbując wydusić trochę pieniędzy, prawda? Vicki pokiwała głową. Trent spojrzał w przeciwnym kierunku. - Musiałem poprosić siostrę. - Przecież nie chciałeś tego robić. - Nie miałem wyboru - odrzekł ponuro, zaciskając palce na kierownicy tak mocno, że zbielały kostki. - Nie mogłem prosić Zacha o kolejną zaliczkę, bo dałby mi potężnego kopa. Nie mogłem również prosić Babci. Jej zawsze brakuje pieniędzy. - Bill nie zgodziłby się trochę poczekać? - Chyba żartujesz. Ten sukinsyn powiedział, że mam mu dzisiaj oddać szmal albo połamie mi kości. - Mówisz poważnie? - Vicki zacisnęła palce na jego ramieniu. - Jak najbardziej. - Trent, proszę, daj mi słowo, że będziesz się trzymał z daleka od wyścigów. Boję się tego. - Obawiam się, że nie mogę ci tego obiecać. - Trent strącił jej dłoń z ramienia. - Gra leży w mojej naturze, odziedziczyłem to po ojcu. - Zamilkł na chwilę. - Pewnie słyszałaś, że z tego powodu zbankrutowaliśmy. - Tak, wiem. - To się stało tyle lat temu, a ludzie wciąż jeszcze mówią o upadku potężnej rodziny Melbourne'ów, prawda? - parsknął Trent. - Nie myśl o tym. - Łatwo ci powiedzieć - westchnął. Zerknął w lusterko. - Bill przyjechał. Siedź cicho, zaraz wrócę. Rzeczywiście, już po pięciu minutach wrócił do mustanga. Vicki spojrzała na niego pytającym wzrokiem.

a d n a c s janes+a43

s u lo

205

- Bez problemów - wyjaśnił i włączył silnik. - Daj mi jeszcze jedno piwo, dobra? Rozgrzewając silnik wypił jeszcze pół puszki. - Dokąd jedziemy? - spytała Vicki, patrząc jak chłopak wkłada sobie puszkę między nogi i wyjeżdża na drogę. - Do mnie, to chyba jasne - odrzekł i spojrzał na nią lubieżnym wzrokiem. Zapadła cisza. Dziewczyna położyła głowę na jego ramieniu. - Cholera! - Co się stało? - spytała unosząc głowę. - Zgadnij. - Gliniarze? - Aha. - Czy jadą za nami? - Ponieważ migają światłami i oprócz nas nikogo tutaj nie ma, to moim zdaniem możesz spokojnie tak stawiać. - Co zamierzasz zrobić? - spytała niespokojnie Vicki. - A jak myślisz? Vicki położyła drżącą dłoń na jego ramieniu. - Mam nadzieję, że zjedziesz na bok i staniesz. - Wykluczone, dziewczyno. Wykluczone.

a d n a c s

s u lo

Beth powoli przedzierała się przez ruchliwe ulice Shawnee. Wczesnym wieczorem zawsze panował tam dość ożywiony ruch. Właśnie wyszła z domu dla przewlekle chorych, w którym przebywał Foster, i wiedziała, że nie wygląda najlepiej. Na jej policzkach widać było ślady łez. Nie przejmowała się tym zbytnio, bo ten wieczór miała spędzić tylko z Babcią. janes+a43

206

Za każdym razem, gdy widziała ojca na wózku inwalidzkim, czy to w sypialni, czy w ogrodzie, miała ochotę krzyczeć z bólu na całe gardło. Z biegiem czasu nauczyła się tolerować niemożność porozumienia się z ojcem. Puste spojrzenie jego oczu zawsze jednak wyprowadzało ją z równowagi. Za każdym razem na nowo czuła się winna temu, co się stało. Beth znalazła jednak w sobie dość sił, aby zachować pełny spokój i opanowanie. Wyraz jej twarzy był dostatecznym ostrzeżeniem dla wszystkich, którzy chcieliby użalać się nad nią z powodu skandalu, jaki spowodował upadek rodziny Melbourne'ów. Rozmawiała z administratorem domu, w którym przebywał Foster. Na szczęście miał dla niej pomyślne wiadomości. Planowana sprzedaż nie doszła do skutku i obecny właściciel stanął przed koniecznością znalezienia nowego nabywcy. Beth westchnęła z ulgą na myśl, że nie musi szukać nowego schronienia dla ojca. Niestety, wiedziała, że wcześniej czy później to jej nie ominie. Nie jest łatwo znaleźć przyzwoity dom dla ludzi starych i przewlekle chorych. Beth od dawna zastanawiała się nad przeniesieniem Fostera do Natchitoches, ale nie potrafiła zdobyć się na tak drastyczny krok. Nadzorując dziewięć sklepów w różnych miastach musiała bardzo często wyjeżdżać, zaś w Shawnee ojcem zajmowali się Babcia, Trent i kilku starych przyjaciół. No i Zach. Beth nie mogła o nim zapomnieć. Zach regularnie odwiedzał Fostera, za co była mu szczerze wdzięczna. Czuła się winna, że dawno nie odwiedzała Babci. Teraz z przyjemnością pomyślała, że za chwilę Babcia i Jessie będą jej dogadzać, jak tylko potrafią. W ciągu ostatnich kilku miesięcy miała dużo pracy. Prócz co-

a d n a c s janes+a43

s u lo

207

dziennych zajęć musiała także pojechać na targi do Nowego Jorku i Dallas oraz znaleźć kierownika do nowo otwartego butiku. Jedyną ciemną chmurą na jasnym horyzoncie była nieunikniona rozmowa z bratem. Beth postanowiła, że niezależnie od tego, czy Trentowi się to podoba, czy nie, musi powiedzieć jej, na co potrzebował tak nagle dwustu dolarów. W programie wizyty miała również spotkanie z Rachel. Umówiła się z nią telefonicznie. Po tej rozmowie po prostu nie mogła doczekać się spotkania. - Och, Beth, tak się cieszę, że się spotkamy - wykrzyknęła Rachel, gdy dowiedziała się o przyjeździe przyjaciółki. - Ja również, Rach. - Zjemy razem lunch? - Czemu nie? Będę w Shawnee co najmniej parę dni. - Wspaniale. - Strasznie jesteś podniecona. Co się stało? - Och, Beth, taka jestem szczęśliwa! Boję się, że za chwilę z radości pęknie mi serce. Beth zaśmiała się domyślnie. - I to z pewnością nie ma nic wspólnego z jakimś mężczyzną, prawda? - Hm... - Ty szatanie, przestań mnie dręczyć. Powiedz mi, kto to? - Nie. - Nie! Co ma znaczyć to „nie"? - krzyknęła Beth do słuchawki. - Nie przez telefon - zachichotała Rachel. - Powiem ci, jak się spotkamy.

a d n a c s janes+a43

s u lo

208

- Uduszę cię przy pierwszej okazji. - Lepiej obiecaj, że będziesz z tego powodu szczęśliwa - nieoczekiwanie poważnie odrzekła Rachel. - Ty idiotko, dlaczego miałabym nie być zadowolona? Po Rorym zasługujesz na coś lepszego. - Zadzwoń do mnie, jak tylko przyjedziesz. - Dobra. Beth była zachwycona, że przyjaciółka z kimś się związała. Gdy dwa lata temu rozpadło się jej pierwsze małżeństwo, Rachel sądziła, że to już koniec, że nigdy nie wyjdzie powtórnie za mąż. Przez kilka miesięcy po rozwodzie często przyjeżdżała do Natchitoches, aby wypłakać się na ramieniu Beth, która dobrze ją rozumiała. W ten sposób spłacała stary dług. Gdyby nie pomoc Rachel, to po wylewie Fostera i utracie Cottonwood Beth zapewne nie wróciłaby do równowagi psychicznej. Po rozwodzie Rachel wróciła do Shawnee i zaczęła pracować jako sekretarka w biurze handlu nieruchomościami. Beth wiedziała, że przyjaciółka nie może się uskarżać na brak adoratorów, ale nie miała pojęcia, że zakochała się w kimś na serio. Niecierpliwie oczekiwała na wyjawienie tajemnicy, kim jest ten wybraniec losu. Dopiero gdy zatrzymała się na czerwonych światłach przy lokalnym centrum handlowym, poczuła nagle, że coś ściska ją za gardło. Zach, Rachel i ona spędzili tu wspólnie wiele godzin. Ogarnęła ją nostalgia. Niektóre rzeczy nigdy się nie zmieniają. Dzięki Bogu, należało do nich również Shawnee. Pozostało takim samym, niewielkim południowym miasteczkiem, jakie opuściła dziesięć lat temu. Po torach kolejowych ciągnących się wzdłuż głównej ulicy wciąż jeszcze przejeżdżały pociągi, gwizdem

a d n a c s janes+a43

s u lo

209

ostrzegając kierowców. Tak samo jak przed laty, wszędzie rosły porośnięte bluszczem dęby, a piękne, białe domy i chodniki z kostki świadczyły o tym, jak kiedyś wyglądało życie w Shawnee. W dwie minuty później Beth zaparkowała przed skromnym, lecz wygodnym domem Babci. Od razu zauważyła brak samochodu Trenta. Tego mogła oczekiwać, przecież był piątek wieczór. Z pewnością poszedł gdzieś z przyjaciółmi lub umówił się z dziewczyną. Weszła frontowymi drzwiami, zdjęła płaszcz i powiesiła go na wieszaku. U Babci zawsze czuła się jak u siebie w domu. Wnętrze mieszkania wydawało się zupełnie pozbawione ścian. Salon łączył się z jadalnią, a ta niepostrzeżenie przechodziła w kuchnię. Parkiet i stare meble z mnóstwem porozrzucanych poduszek sprawiały, że panowała tam ciepła i przytulna atmosfera. - Babciu? Jessie? - Beth, kochanie, czy to ty? - Babciu, gdzie jesteś? - W kuchni. Nim Beth zdążyła przejść do kuchni, Grace wybiegła jej na spotkanie z wyciągniętymi ramionami i promiennym uśmiechem. Uściskały się serdecznie, po czym Beth odsunęła się nieco i przyjrzała się Babci. - Jak zawsze wyglądasz wspaniale. To nie był komplement. Choć Babcia dobiegała już osiemdziesiątki, pozostała jedną z najpiękniejszych kobiet, jakie Beth spotkała w życiu. - No cóż, nie mogę tego samego powiedzieć o tobie,

a d n a c s janes+a43

s u lo

210

moje dziecko - odrzekła Babcia, uważnie lustrując wnuczkę. - Jesteś taka blada i znowu schudłaś. - Jestem pewna, że w ciągu paru dni u ciebie przybiorę na wadze - odrzekła z uśmiechem Beth. - Poczułaś już zapach pieczeni, prawda? - Jessie wie, co lubię najbardziej. - Wyznam ci, że tym razem to nie ona ją upiekła. - Tak? - Beth ściągnęła brwi. - Nawiasem mówiąc, dlaczego jeszcze się nie przywitała? - Siedzi przy chorej przyjaciółce. Bardzo chciała powitać cię w domu, ale nie było rady. Przyjaciółka nie ma nikogo innego, kto mógłby Jess zastąpić. - Przykro mi, ale rozumiem. - W każdej chwili możemy siadać do stołu. Nie będziemy czekać na Trenta. - A gdzie on się podziewa, skoro już o nim mowa? - Poszedł gdzieś z kolegami - odrzekła Babcia i zmarszczyła czoło. - No, ale o nim zdążymy jeszcze porozmawiać. Nałóż coś wygodniejszego i siadajmy do kolacji. Beth poszła się przebrać do swojego pokoju. Po paru minutach wróciła do kuchni w obcisłych dżinsach i niebieskim swetrze. - Lepiej się czujesz? - spytała Babcia, odwracając się na chwilę od kuchenki. - Jak nowo narodzona. Czuję się tak dobrze, że nie pozwolę, abyś podawała do stołu. - Zrobisz, co ci każę, młoda damo. - Grace uśmiechnęła się do niej promiennie. - Teraz siadaj. Beth już miała posłuchać jej rozkazu, ale nieoczekiwanie ktoś zadzwonił do drzwi. - Spodziewasz się kogoś? - spytała.

a d n a c s janes+a43

s u lo

211

- Nie, ale to nic nie znaczy - potrząsnęła głową Grace. - Pewnie ktoś do Trenta. Co chwila ktoś o niego pyta. Ruch, jak na dworcu kolejowym. Beth wzruszyła ramionami i w samych skarpetkach poszła otworzyć drzwi. Nim zdążyła przejść przez przedpokój, znowu rozległ się dźwięk dzwonka. - Idę, idę - mruknęła do siebie. Nie wyglądając przez judasza, otworzyła szeroko drzwi. Na progu stał Zach. - Och - westchnęła, z trudem łapiąc oddech. Zach nawet się nie odezwał. Stał i patrzył, jakby zobaczył widmo. Beth oblizała nerwowo wargi. - Co... co ty tu robisz? - Przyszedłem zobaczyć się z Babcią - przerwał i głośno odetchnął. -Trent został aresztowany.

a d n a c s janes+a43

s u lo

212

20

s u lo

Beth patrzyła na Zacha w osłupieniu. Chciała coś powiedzieć, ale nie potrafiła. Nie była w stanie ruszyć się z miejsca. Z trudem zrozumiała jego słowa. Najpierw musiała poradzić sobie jakoś z niewątpliwym faktem, iż oto stoi przed nią Zach we własnej osobie. Mimo zupełnego zaskoczenia, miała ochotę rzucić się w jego ramiona. Przy każdym spotkaniu z nim odnosiła wrażenie, że znikają gdzieś lata rozłąki i znów są razem. Rzeczywistość wyglądała jednak zupełnie inaczej. Wystarczyło, żeby na niego spojrzała. Na jego twarzy nie widać było żadnych uczuć. Patrzył na Beth chłodnym, przeszywającym wzrokiem. Poczuła tak silne ukłucie bólu, że omal nie krzyknęła. Na szczęście w tym momencie w przedpokoju pojawiła się Babcia. - Beth, kochanie - zaczęła, ale na widok Zacha natychmiast urwała i uśmiechnęła się szeroko. - Zach, co za miła niespodzianka! - Dobry wieczór, Babciu - powitał ją ciepło. Babcia wciąż się uśmiechała, tak jakby nie czuła potwornego napięcia między dwojgiem młodych. - Jak ty się zachowujesz, moje dziecko? - zwróciła

a d n a c s janes+a43

213

się do wnuczki. - Dlaczego nie zaprosiłaś go do salonu? Chyba nie myślicie stać tutaj na progu? Skierowała się w stronę pokoju, ale zaraz się zorientowała, że nikt za nią nie idzie. Spojrzała na nich i zmarszczyła brwi. - Czy coś się stało? - spytała spokojnie. Zach poczerwieniał. Popatrzył na Beth, tak jakby prosił ją o pomoc. - Chodzi o Trenta, Babciu. - Och, nie - westchnęła staruszka, przyciskając dłoń do serca.-Czy on... - Ależ nie, Babciu. - Beth podbiegła i objęła ją. Jest cały i zdrowy, jeśli o to się tak zaniepokoiłaś. Babcia od razu się odprężyła. - Trent został aresztowany, to wszystko - wyjaśniła Bem. - To wszystko! - wykrzyknęła Babcia i znowu pobladła. - Faktycznie siedzi w więzieniu, nie w areszcie wtrącił Zach, przestępując z nogi na nogę. - W więzieniu - powtórzyła Babcia w zupełnym osłupieniu. - Za co? - Może usiądziemy - zaproponował Zach. Sądząc po wyrazie jego twarzy, bał się, że starsza pani może lada chwila zemdleć. - Chodźmy do salonu, Babciu - zachęciła ją Beth, wzmacniając uścisk. - Cała drżysz. W milczeniu przeszli do niewielkiego saloniku i usiedli na fotelach przed kominkiem. - Co się stało? - spytała Beth. Zach stanął przy kominku i wbił wzrok w płomienie. - Próbował uciec gliniarzom z drogówki.

a d n a c s janes+a43

s u lo

214

Beth i Babcia równocześnie westchnęły. - Boże, czy on zwariował? Przecież powinien dobrze wiedzieć, że to mu się z pewnością nie uda. - Babcia sięgnęła do kieszeni po chusteczkę. - Czy nic mu się nie stało? - Nic mu nie jest - odrzekł Zach, pocierając palcami nasadę nosa. W oczach staruszki pojawiły się łzy, drżał jej podbródek. Beth odgarnęła z jej wilgotnego policzka kosmyk włosów. - Zajmiecie się nim? - spytała Babcia, gorączkowo ściskając rękę wnuczki. - Może trzeba zawiadomić Sullivana? - Jeśli obiecam ci... jeśli obiecamy ci, że zajmiemy się Trentem, czy zgodzisz się pójść do siebie i położyć do łóżka? - Och, przecież nie mogłabym... - Ona ma rację - wtrącił Zach. - Połóż się i zostaw wszystko nam. Jego spokojny, opanowany głos podziałał na Babcię uspokajająco. Z pomocą Beth wstała z fotela i uśmiechnęła się do nich z wdzięcznością. - Może odprowadzę cię na górę? - zaproponowała Beth, zaciskając nerwowo dłonie. - Nie, dziękuję, moja droga. Nic mi nie jest. Lepiej pomyśl, jak pomóc bratu. Gdy młodzi zostali sami, w pokoju zapadła cisza. Zach spojrzał na Beth surowym, twardym wzrokiem. Z twarzy zniknął mu serdeczny uśmiech, jakim pożegnał Babcię. Dziewczynę ogarnęła rozpacz. Musiała teraz poradzić

a d n a c s janes+a43

s u lo

215

sobie z kolejnym numerem Trenta i wrogością Zacha. Ani jedno, ani drugie nie było łatwe i przyjemne. - Spieprzyłem sprawę, prawda? - odezwał się Zach. - O co ci chodzi? Nie odpowiedział. Zamiast tego chwycił pogrzebacz i zaczął rozgarniać polana w kominku. Beth na chwilę zapomniała, co spowodowało jego przyjazd do Babci, i przyglądała mu się w milczeniu. Zmienił się przez te lata bardziej niż ona. Wokół ust i oczu pojawiły się głębokie zmarszczki. Beth wiedziała, że świadczą nie o wieku, lecz o cierpieniu. Wydawał się również większy, jakby zmężniał, wzmocnił muskuły piersi i ramion. Jednak najbardziej uderzającą cechą była teraz ogromna dojrzałość Zacha. Wydawał się twardym, zdecydowanym mężczyzną, zdolnym do energicznego działania. Przekonali się o tym lokalni działacze związkowi, którzy próbowali mu narzucić swoje poglądy na kierowanie fabryką. Natomiast z oczu zniknęły żywe ogniki, a usta były surowe. Wyglądał tak, jakby nigdy się nie śmiał. Czy to moja wina? - pomyślała Beth. Mimo wszystko Zach był najmocniejszym mężczyzną, jakiego spotkała w swoim życiu. W ciemnej marynarce i szarych, obcisłych spodniach wyglądał wspaniale. Ciemne włosy spływały mu aż na kołnierz białej koszuli, a spod rozpiętego kołnierzyka wyglądały kręcone włoski obrastające gęsto pierś. Nagle usłyszała jego głos. - Nie powinienem był tu przychodzić. - Babcia musiała się o tym dowiedzieć - odrzekła, z trudem pokonując smutek.

a d n a c s janes+a43

s u lo

216

- Nie jestem taki pewien. - Zaufaj mi. Na pewno postąpiłeś słusznie. - Myślałem, że jest silniejsza. - Jest, we wszystkich sprawach oprócz Trenta. - Zauważyłem to. - Czy Trent był pijany? - Nie. - Zach zmarszczył brwi. - Ale z pewnością pił. Miał we krwi sporo alkoholu. - Czy to bardzo poważna sprawa? - Tak. - Pójdzie siedzieć? - Beth z trudem wymówiła to słowo. - Być może nie, to jego pierwsza sprawa. - Dzięki Bogu. - Nie był sam w samochodzie. - Kto... kto mu towarzyszył? - spytała, pokonując nagły skurcz żołądka. - Pewna młoda kobieta, nazywa się Vicki Fairchild. - Czy coś się jej stało? - Nie, wszystko w porządku. Gdyby nie ona, oboje mogliby powiększyć statystykę wypadków. Udało się jej namówić Trenta, żeby przestał uciekać. - Widziałeś ją? - Tak, przyjechałem tutaj prosto z więzienia. - A Trent? Co się z nim dzieje? - Nie wiem, widziałem go niecałą minutę. Beth wstała z fotela i zaczęła krążyć nerwowo po pokoju. - Gdybym tu była -jęknęła. - Mam wrażenie, że go zawiodłam. - No, ale nie było cię tutaj i rzeczywiście nic mu nie pomogłaś - stwierdził beznamiętnie Zach.

a d n a c s janes+a43

s u lo

217

Beth stanęła jak wryta. Słowa Zacha sprawiły jej ból. - Zrobiłam to, co musiałam - odrzekła cicho. - Tak, oczywiście - zgodził się Zach i ściągnął usta. - Czy chcesz powiedzieć, że to ja jestem odpowiedzialna za wybryki Trenta? - Uderz w stół, a nożyce się odezwą. - Wzruszył ramionami. - To okropne, co mówisz! - Ale to prawda, może nie? - Potarł ręką kark. - Jak mogłem się tak omylić co do ciebie? Gdy zachorował Foster i straciłaś wszystko, nie mogłaś się z tym pogodzić. Nie liczyłaś się wtedy ani z Babcią, ani z Trentem, ani tym bardziej ze mną. - Jak śmiesz mnie sądzić? - Słowa Zacha zabolały ją niczym dotknięcie rozpalonego żelaza. - A czemu miałbym cię nie sądzić? - W oczach Zacha zapaliły się gniewne błyski. - Będę robił i mówił to, na co tylko mam ochotę. - Och, zapomniałam, że każdego, kto wejdzie w drogę potężnemu Zachery'emu Winslowowi, spotka zasłużona kara - parsknęła sarkastycznie Beth. - Uważaj, co mówisz. - Zach zacisnął zęby tak mocno, że widać było nabrzmiałe mięśnie policzków. - Bo co, może mnie uderzysz? - Niewiele brakuje - warknął gniewnie. - Bóg wie, ile razy miałem na to ochotę. Nagle przeszła jej ochota do walki. Widok Zacha robił na niej ciągle ogromne wrażenie. Czuła bijące od niego ciepło. Był niezwykle zmysłowy. I niebezpieczny. - Czemu tak się nawzajem traktujemy? - szepnęła. Czuła w gardle przykre drapanie, niemal straciła głos.

a d n a c s janes+a43

s u lo

218

Zach obrzucił ją przeciągłym spojrzeniem, po czym gwałtownie się odwrócił. - Co było, już minęło, Zach - szepnęła Beth. Spojrzał w jej kierunku. Wyglądał, jakby męczyła go całkowita pustka wewnętrzna. - Czyżby? Naprawdę tak uważasz? Beth zaśmiała się, ale nie było w tym śmiechu ani śladu prawdziwej wesołości. - Och, teraz rozumiem. Nigdy o tym nie zapomnisz, dopóki się nie zrewanżujesz, prawda? - Nie. Naprawdę jest mi to całkowicie obojętne. Znowu zabolało ją jego okrucieństwo. Przycisnęła dłoń do ust i cofnęła się o krok. Zach zaklął i głęboko odetchnął. Cisza powoli stawała się nie do zniesienia. - Lepiej jedźmy do więzienia - odezwał się pierwszy. Chód głos Zacha wydawał się opanowany, Beth miała wrażenie, że dosłyszała w nim nutkę cierpienia. Dobrze - pomyślała. Chciała, aby Zach cierpiał nie mniej niż ona. - Zadzwonisz do Andrew Sullivana? - Już to zrobiłem.

a d n a c s

s u lo

- Jeśli zamierzasz poddać mnie przesłuchaniu z torturami, to lepiej zakończmy tę rozmowę - odezwał się Trent. Najwyraźniej mówił do siostry. Wrócili już do Babci. Beth wciąż jeszcze nie odzyskała pełnej równowagi po wizycie na komendzie policji. Spotkali tam Andrew, który na szczęście zapewnił ich, że Trent wyjdzie z aresztu. Beth wypytała adwokata również o Vicki Fairchild. Okazało się, że przyjechała po nią matka i zabrała do dojanes+a43

219

mu. Beth miała ochotę zadać mu jeszcze kilka pytań na jej temat, ale pojawił się Trent i musiała zrezygnować. Wkrótce potem opuścili komendę i pojechali do domu. Beth spodziewała się, że Zach podwiezie ich do Babci i pojedzie do siebie, ale on zaparkował samochód i wszedł z nimi do środka. To ją zaniepokoiło. Zauważyła, że obrzucił Trenta ostrym spojrzeniem. Zaniepokoiła się jeszcze bardziej. - Radzę ci uważać, jak się odzywasz do siostry - powiedział. W jego głosie zabrzmiało wyraźne ostrzeżenie. Trent spojrzał na niego, ale nic nie odpowiedział. - Trent - powiedziała cicho Beth. - Spójrz na mnie. - Jeśli oczekujesz, że wystawię dupę, abyś mnie mogła zlać, to się głęboko mylisz! - odpowiedział brat wyzywająco. - Zamknij gębę, smarkaczu. - Zach zbliżył się do niego. - Przepraszam - wymamrotał Trent i spojrzał ukradkiem na Beth. - O co ci chodzi, Trent? - spytała błagalnie. Koniecznie chciała się dowiedzieć, dlaczego brat dąży do samozagłady. - Przecież masz takie wspaniałe możliwości, tyle mógłbyś osiągnąć. Marnujesz życie. - Daruj sobie tę psychologię, dobrze? - odpalił. Skąd niby możesz to wiedzieć? Nigdy cię tu nie ma. - Och, jaki ty jesteś niesprawiedliwy... - odparła z żalem. - Pracuję nie tylko dla siebie. - Aha- zadrwił chłopak. Beth nie mogła wytrzymać wzroku Zacha. Patrzył na nią tak, jakby chciał powiedzieć: „a nie mówiłem". - Nie zrobiłem nic złego. Wypiłem tylko parę piw

a d n a c s janes+a43

s u lo

220

- wymamrotał Trent, przerywając przedłużającą się ciszę. - I wylądowałeś w mamrze - dokończył za niego Zach. - To się nazywa nic? - To się już nie powtórzy. - Mam nadzieję. Jeśli nie, to pożegnasz się z pracą w fabryce. - Nie możesz mnie zwolnić - odparł gniewnie Trent. - Nie zapominaj, że jestem współwłaścicielem. - Przestań, Trent! - krzyknęła Beth. - Lepiej zastanów się, co mówisz! - Twoja siostra ma rację- odezwał się Zach. - Radzę ci, żebyś wreszcie zaczął myśleć. Ani ja, ani Beth nie jesteśmy twoimi wrogami. Jesteśmy po twojej stronie. Ale dzisiaj wyciąłeś poważny numer. Jeśli nie zaczniesz korzystać z mózgownicy, sędzia zrobi z ciebie przykład dla innych. Te słowa odniosły skutek. Trent nieco oprzytomniał. - Masz rację - przyznał niepewnym głosem. Spojrzał na siostrę. - Jestem zmęczony. Chciałbym pójść do łóżka. - Przedtem przywitaj się z Babcią - nakazała Beth i ciężko westchnęła. Trent wyszedł z pokoju. Szedł ze zwieszonymi ramionami. - Nie zapomniałeś o czymś? - spytała jeszcze. Chłopak przystanął i spojrzał na nią. Zaczerwienił się wyraźnie. - Ee... dziękuję, Zach. - Do usług. - Masz rację, to już przekracza wszelkie granice powiedziała Beth, gdy tylko brat zamknął za sobą drzwi.

a d n a c s janes+a43

s u lo

221

- On jest zupełnie niemożliwy. Babcia... - Urwała i pokręciła głową. - Nie miałam pojęcia, co się dzieje. - Nie przesadzaj, jeszcze z tego wyrośnie. Nie jest gorszy niż jego rówieśnicy. - Chciałabym w to wierzyć. - Beth przygryzła dolną wargę. - Przepełnia go nienawiść i gniew, i to w większym stopniu, niż kiedykolwiek przypuszczałam. - Wcześniej czy później mu to przejdzie. Miał trudny start, ale wielu innym powiodło się jeszcze gorzej. - Wiem, ale on... po prostu potrzebuje miłości - wykrztusiła. - Myślałam, że z Babcią będzie mu dobrze. - Teraz Trent potrzebuje czegoś więcej niż tylko miłości. Beth uśmiechnęła się półgębkiem. - Zgadzam się. Solidny kopniak dobrze by mu zrobił. Nagle spojrzenie Zacha wyraźnie złagodniało. Ruszył w jej stronę, tak jakby uśmiech Beth nagle odmroził jego serce, ale po pierwszym kroku zatrzymał się w miejscu. Spojrzeli sobie w oczy. Beth miała wrażenie, że się dusi. Zupełnie nie mogła opanować swych uczuć i myśli. - Muszę już iść -odezwał się. Pokiwała głową. Nie mogła wykrztusić z siebie ani słowa. Miała wrażenie, że Zach chce jeszcze coś dodać, ale czekała na próżno. Właściwy moment minął. - Do zobaczenia - mruknął, odwrócił się i szybko podszedł do drzwi. - Zach. Spojrzał w jej stronę. Jego oczy znowu wydawały się zupełnie puste. - Dziękuję ci...

a d n a c s janes+a43

s u lo

222

Przerwał jej machnięciem ręki. Gdy wyszedł, w domu Babci zapanowała cisza. Beth poczuła, że już dłużej nie zdoła powstrzymać łez. Oparła się o drzwi i wybuchnęła płaczem.

a d n a c s janes+a43

s u lo

223

21

s u lo

Zach zbiegł po schodkach i jednym szarpnięciem otworzył drzwi samochodu. Przez chwilę siedział nieruchomo za kierownicą, po czym zaklął, zatrzasnął drzwiczki i zapalił silnik. Nad jego górną wargą pojawiły się kropelki potu. Czuł, że jest na granicy wytrzymałości. Zaklął ponownie, po czym ruszył z parkingu. Usiłował zapomnieć o Beth i o jej pięknych, sarnich oczach. Bogowie nie okazali mu swej łaski. Mimo usiłowań, nie mógł wyprzeć z pamięci obrazu pięknej, choć wykrzywionej cierpieniem twarzy Beth. Miał ją nieustannie przed oczami. - Nie! - to krótkie słowo zabrzmiało tak, jakby wydobyło się z najgłębszych warstw jego świadomości. Zach ułożył sobie już życie bez Beth. Niech mnie diabli - pomyślał - jeśli pozwolę, żeby znów dobrała się do mnie swoimi mackami. No, ale o to nie muszę się martwić - przekonywał sam siebie. Przecież już jej nie kocham. Beth zrobiła z niego idiotę i choćby tego nie mógł jej przecież przebaczyć. Pamięć o niej tkwiła w nim niczym zadra, niczym nieuleczalna choroba. Właściwie nigdy nie przestał o niej

a d n a c s janes+a43

224

myśleć, ustawicznie analizował swoje uczucia do niej. Dobrze wiedział, że pod powierzchnią zewnętrznego spokoju trawi go gorączkowe pragnienie, aby wyrównać rachunek z Beth, aby odpłacić jej za to, że go rzuciła. Skoro tak, to dlaczego tak mocno zareagował dzisiaj na jej widok? Po raz pierwszy od zerwania rozmawiali ze sobą, a nie tylko wymienili zdawkowe powitania. Zazwyczaj mijali się szerokim łukiem niczym dwa statki w nocy. Czy to właśnie nagłość i bliskość dzisiejszego spotkania obudziła w nim dawno uśpione pragnienia i tęsknoty? Może tak, może nie. W każdym razie czekało go jeszcze wiele kłopotów. Chociaż myśl o tym doprowadzała go do pasji, Zach musiał przyznać, że miał ochotę porwać ją w ramiona, zmiażdżyć ustami jej wargi, zedrzeć z niej ubranie i zaspokoić niemal zwierzęce pragnienie, które szarpało jego wnętrzności. Ta słabość doprowadzała go do pasji. Beth zdołała pokonać dystans między nimi, znalazła pęknięcie w jego pancerzu ochronnym. Nie był na to przygotowany. Następnym razem będzie lepiej, obiecał sobie solennie. Beth należy do przeszłości - powtarzał raz po raz. Teraz miał już inne plany i nic ani nikt nie mógł przeszkodzić w ich realizacji. Gdy dojechał do fabryki i wysiadł z samochodu, poczuł, że koszula lepi mu się do pleców. Nie zatrzymując się przeszedł przez biuro do niewielkiego pokoju, gdzie znajdowały się przyrządy gimnastyczne i sztangi. Błyskawicznie zrzucił z siebie marynarkę, ściągnął koszulę i spodnie. Gorączkowym ruchem sięgnął po hantle.

a d n a c s janes+a43

s u lo

225

Gdy skończył ćwiczyć, obraz Beth zniknął już z jego świadomości i ukrył się w ciemnym zakątku pamięci. - Wyglądasz dziś nadzwyczajnie, moja droga. Tego dnia Beth starannie wybrała ubranie, ponieważ chciała poprawić sobie nastrój i zrobić wrażenie na Rachel. W końcu zdecydowała się na rdzawą spódnicę i luźny sweter. - Naprawdę podobam ci się, Babciu? - uśmiechnęła się do staruszki. - To wszystko rzeczy z mojego sklepu. Najnowsza dostawa. - To twój kolor, co do tego nie ma wątpliwości. - A jak się czujesz? - Beth zmieniła temat. Jadły razem śniadanie przy kuchennym stole. Beth właśnie nalała kawę. Grace uśmiechnęła się do niej, ale z jej twarzy nie znikł cień. Beth miała ochotę udusić brata za to, że naraził Babcię na cierpienia. - Teraz, gdy Trent już wyszedł z aresztu, czuję się doskonale. - Wczoraj napędziłaś nam stracha. - Też się bałam, ale nie o siebie. Zach okazał się nadzwyczaj uprzejmy, nie sądzisz? - Nie wiem, dlaczego zgadza się znosić wybryki Trenta- westchnęła Beth. - Ale oczywiście dziękuję Bogu, że jest taki cierpliwy. Skoro mówimy o moim bracie, jak on się czuł dziś rano? Gdy Beth wstała o wpół do ósmej, Trent już pojechał do fabryki. Odetchnęła z ulgą. Nie miała najmniejszej ochoty na ponowną konfrontację. Musiała jednak przyznać, że zaniedbanie obowiązku nie prowadzi do rozwiązania problemu.

a d n a c s janes+a43

s u lo

226

- Wydawał się dość przybity - odrzekła Babcia. Spokorniał. - To dobrze. Może to będzie dla niego nauczka. - Co... co z nim dalej będzie? - spytała Babcia, a w jej oczach znowu pojawiły się łzy. - Czy pójdzie do... - Do więzienia? Mam nadzieję, że nie, ale raczej ze względu na ciebie niż na niego. - Proszę, nie mów tak. Beth dopiła kawę. - Oczywiście, naprawdę tak nie myślę, wiesz przecież. Ale coś trzeba zrobić, żeby on w końcu wydoroślał. - Ja pokładam nadzieję w Zachu. Beth uniosła dłoń w geście protestu. - Och, Babciu, lepiej nie. To nie jest jego sprawa. - Na ten temat pozwolę sobie mieć odmienne zdanie, moja droga. Od wielu lat Zach starał się wciągnąć Trenta w sprawy fabryki, co zresztą należało do jego obowiązków. Przecież ty i Trent jesteście właścicielami polowy udziałów. - Grace wypiła łyk kawy. - Ponieważ Foster jest niezdolny do podejmowania decyzji, cała odpowiedzialność spada na was dwoje. Prócz tego Zach po prostu chce pomóc Trentowi. Wywiera na tego chłopca bardzo korzystny wpływ. - Trent nie jest już małym chłopcem. Jest dwudziestodwuletnim mężczyzną. Babcia obrzuciła Beth ciepłym spojrzeniem. Ciągnęła dalej. - Zach robi to ze względu na ciebie, kochanie. - Ze względu na mnie? - powtórzyła Beth. - Nie udawaj idiotki, moja panno - skarciła ją Babcia. - Zach zajmuje się Trentem właśnie ze względu na ciebie.

a d n a c s janes+a43

s u lo

227

- Całkowicie się mylisz. Grace znowu zignorowała jej słowa. - Gdybyś tylko ty i Zach... - Proszę, przestań - ucięła szybko Beth. Wypadło to znacznie ostrzej niż zamierzała. - Nie ma sensu wracać do przeszłości - dodała łagodniejszym tonem. - Oczywiście, masz rację, ale... - Dlaczego właściwie o tym mówimy? - przerwała jej Beth. - Przecież rozmawiałyśmy o Trencie. - A, tak, rzeczywiście. Czy wiesz, że zamierza się stąd wyprowadzić? - To dobry pomysł - odrzekła Beth, lekko unosząc brwi. - A co ty o tym myślisz? - Będzie mi go brakować, ale trudno. Trent ma dziewczynę, więc może pora, żeby znalazł własny kąt. - Myślisz o Vicki Fairchild? - Skąd wiesz? - Była z nim wczoraj, gdy został aresztowany. - Och, Boże. - Miałam nadzieję, że ją poznam, ale pojechała do domu, nim Zach i ja dotarliśmy na komendę. - Spotkałam ją raz i wydaje mi się, że jest bardzo zakochana w Trencie. Mam nadzieję, że da mu miłość, której on tak bardzo potrzebuje. - Babciu, dlaczego wszyscy zapominają, że ja go kocham? Ty i inni ludzie powinniście to wiedzieć. Grace wyciągnęła rękę i uścisnęła ją serdecznie. - Wiem to, oczywiście, ale... - Ale co? - naciskała Beth. Czuła potrzebę usprawiedliwienia samej siebie. - Czy mogłam coś zrobić inaczej? Gdybym zabrała go ze sobą, byłby jeszcze bardziej nieszczęśliwy. Nigdy mnie nie znosił. Wiesz o tym sa-

a d n a c s janes+a43

s u lo

228

ma. Ale ja naprawdę go kocham i chcę, żeby stał się odpowiedzialnym człowiekiem, miał swój dom, rodzinę i ważną pozycję w fabryce. A także żebyśmy kiedyś odzyskali Cottonwood. - Czy nie sądzisz, że próbujesz narzucić mu swoje plany? - spytała spokojnie Babcia. - Być może - odrzekła Beth. - Ale czy to coś złego? Nim Grace odpowiedziała na jej pytanie, zadzwonił telefon. Beth podniosła słuchawkę. - Rach, to ty? - Tak - wychrypiała do słuchawki Rachel. - Na litość boską, co ci się stało? - Parszywie się czuję - jęknęła Rachel. - Złapałam pokazową grypę. - Szczerze współczuję. Czymogęcoś dla ciebie zrobić? - Możesz na przykład wziąć te zastrzyki, które lekarz mi zapisał. Rachel zawsze wpadała w panikę na widok strzykawki. - Mogę dla ciebie zrobić niemal wszystko, ale nie to - powiedziała Beth z przekorą. - Ty tchórzu. Beth roześmiała się głośno i puściła oko do Grace. - Przykro mi, ale musimy odłożyć lunch. - Też żałuję, zwłaszcza że umieram z ciekawości. - Z pewnością zobaczymy się przed twoim wyjazdem. - Zadzwonię jutro, a tymczasem dbaj o siebie. Beth odwiesiła słuchawkę. Babcia tymczasem starannie sprzątnęła ze stołu. - Nie mam ochoty wychodzić, tym bardziej że twoje

a d n a c s janes+a43

s u lo

229

plany się zmieniły - powiedziała do wnuczki. - Nie chcę zostawiać cię samej. - Oczywiście, że pojedziesz na tę wycieczkę z przyjaciółmi. Przecież planowaliście ją od dawna. Nie pozwolę, żebyś teraz zrezygnowała z mojego powodu. - A może pojedziesz z nami? - zaproponowała Babcia. - Nie martw się o mnie. - Beth potrząsnęła głową. Zapewne spędzę cały dzień u taty.

s u lo

Pastor Paul Broussard raz jeszcze popchnął huśtawkę. Siedzące na niej dziecko zaniosło się od śmiechu. Paul także głośno się roześmiał. Beth, która przed sekundą zaparkowała samochód przy placu zabaw, obserwowała całą scenę ze ściśniętym ze wzruszenia sercem. Obok niej w samochodzie siedział Foster. Kiedy Babcia wyszła z domu, Beth przebrała się w dżinsy i bawełnianą koszulę z długimi rękawami. Na wszelki wypadek zarzuciła na ramiona sweter i pojechała odwiedzić Fostera. Najpierw obcięła ojcu paznokcie i włosy, sprawdziła garderobę i uzupełniła kosmetyki. Na tym zeszła im znaczna część poranka. Lubiła takie czynności; dzięki temu miała wrażenie bliższego kontaktu. Gdy skończyli, Beth kazała dwóm sanitariuszom znieść Fostera do samochodu. Choć ojciec nie mógł wysiąść z samochodu, takie przejażdżki sprawiały mu przyjemność. Tak przynajmniej uważała Beth. Najpierw zatrzymali się w parku. Beth pochyliła się i pocałowała go w policzek. - Zaraz wracam, dobrze? Gdy weszła na plac zabaw, wielebny Broussard wciąż huśtał dziecko.

a d n a c s janes+a43

230

- Dzień dobry, ojcze - powitała go Beth i wsunęła mu rękę pod ramię. Paul odwrócił się gwałtownie. - Ach, to ty, Beth! Jaka miła niespodzianka! Uśmiechnął się szeroko. - Widzę, że nic się nie zmieniłeś. Wciąż troszczysz się o słabszych. - Ktoś to musi robić. - Wzruszył ramionami. - Jak się masz? - Znakomicie - rozpromienił się Paul. Beth uśmiechnęła się do niego. - Czy znajdziesz dla mnie chwilę? - Oczywiście. Paul zatrzymał huśtawkę i postawił małą, piegowatą dziewczynkę na trawie. - Meg, kochanie, pobaw się teraz z innymi dziećmi. Później pohuśtamy się znowu. Meg spojrzała na Beth z nie skrywaną ciekawością. - Cześć, Meg - pozdrowiła ją Beth i przykucnęła, tak aby ich twarze znalazły się na tym samym poziomie. - Kim jesteś? - zapytała dziewczynka. - Dziecięca bezpośredniość - zaśmiał się Paul. - Nazywam się Beth. Ile masz lat? - Beth pogłaskała ją po głowie. - Cztery. - Za co chcesz się przebrać na Święto Duchów? Za czarownicę? Meg wysunęła do przodu dolną wargę i zwiesiła głowę. Beth zdała sobie sprawę, że powiedziała coś nieodpowiedniego. Spojrzała na Paula, szukając u niego pomocy. Pastor przejechał palcami po czuprynie małej.

a d n a c s janes+a43

s u lo

231

- Meg, pożegnaj się z tą panią i idź pobaw się z innymi, dobrze? Wkrótce do was dołączę. Meg zerknęła na Beth, po czym odbiegła w stronę piaskownicy. - Śliczna dziewczynka - powiedziała Beth wstając. Co takiego złego powiedziałam? - Dwa lata temu kilka okolicznych parafii zorganizowało wspólnie schronisko dla dręczonych kobiet i ich dzieci - odrzekł Paul, tak jakby to było dostateczne wyjaśnienie. - Czy Meg jest jednym z tych dzieci? - Niestety, tak. Jej matka przybyła do nas kilka tygodni temu. Uwolniła Meg i jej siostrę z zupełnie niemożliwej sytuacji. Z drugiej strony, są teraz zupełnymi nędzarkami. O kostiumie na Święto Duchów Meg może tylko pomarzyć. Schronisko ma bardzo ograniczone możliwości... Przez chwilę Beth nie mogła nic powiedzieć. Czuła dławienie w gardle. - Ojcze, przyrzeknij mi coś - odezwała się wreszcie. - Co tylko zechcesz. - Przyślę ci czek. Dopilnuj, proszę, żeby Meg i jej siostra miały jakieś kostiumy, a później dostały prezenty na Boże Narodzenie. Skoro już o tym mówimy, przyślę ci czek na utrzymanie schroniska. Zgoda? - Oczywiście. To prawdziwa łaska boża - odrzekł Paul i westchnął z ulgą. - Możesz uznać, że to już zrobiłam. - Nie wiem, jak ci dziękować - uśmiechnął się Paul. - Najlepiej wcale. I tak jestem twoją dłużniczką. Chyba pamiętasz naszą rozmowę?

a d n a c s janes+a43

s u lo

232

Chociaż w ciągu ostatnich paru lat spotykali się wielokrotnie, Beth nigdy do tego nie wracała. Przez chwilę patrzyli na siebie w milczeniu. - No, więc co u ciebie? - spytał znacząco Paul. Beth poczuła, że blednie. - Przepraszam, nie chciałem sprawić ci przykrości. - Wszystko w porządku. - Beth zdobyła się na uśmiech. - Rzadko wracam do tych wspomnień, ale gdy to się zdarza, za każdym razem mam wrażenie, że ktoś walnął mnie nagle w brzuch. - Pamiętaj, że nigdy nie musisz się przede mną usprawiedliwiać. - Nie chcę się usprawiedliwiać. Zresztą na ogół dobrze się czuję. Gdybym nie posłuchała twojej rady i nie skorzystała z pomocy psychoterapeuty, zapewne nic bym w życiu nie osiągnęła. W zasadzie zebrałam się do kupy. - Nie wyobrażasz sobie, ile razy modliłem się, aby pewnego dnia promienie słońca dotarły do wszystkich ciemnych zakamarków twojego serca. - Na to jeszcze musimy poczekać. - Uśmiechnęła się słodko. - Ale kto wie? Pewnego dnia... - urwała. Zapadła cisza. - Jak słyszałem, dobrze ci się powodzi w interesach. - Kocham swoją pracę - rozpromieniła się Beth. - To całe moje życie. - Życie to nie tylko praca, moje dziecko. Powinnaś mieć dom, urodzić własne dzieci. - Mówisz zupełnie tak jak Babcia - odrzekła i spojrzała gdzieś w bok. - Twój ojciec także by tego pragnął. Nagle między chmurami pojawiła się dziura. Natych-

a d n a c s janes+a43

s u lo

233

miast przedarły się przez nią ostre promienie słońca. Beth zmrużyła oczy. - Skoro o nim mowa, to możesz się z nim przywitać. Jest w samochodzie. - Oczywiście. Podeszli razem do Fostera. Cottonwood. Beth czasami śniła, że jej ukochany dom został zniszczony, że ktoś rozmyślnie go podpalił. Ilekroć przeżywała ten koszmar, natychmiast jechała do Shawnee, aby upewnić się, że Cottonwood stoi na swoim miejscu. Chociaż ostatnio nie męczył jej ten sen, Beth i tak czuła potrzebę odwiedzenia swego rodowego gniazda. Gdy odwiozła Fostera do domu, była zbyt niespokojna, aby po prostu wrócić do Babci. Teraz, siedząc w samochodzie niedaleko Cottonwood, na próżno czekała, aż nadejdzie spokój i poczucie ulgi, jakie zazwyczaj ogarniały ją po każdej wizycie w tym miejscu. Czy dlatego, że już nie wystarczał jej sam widok posiadłości? Miała ochotę wejść do środka, raz jeszcze poczuć atmosferę przestronnych, jasnych pokoi. Co się ze mną dzieje? - pomyślała z irytacją. Nie pora popadać w depresję. Dzięki wciąż wzrastającym obrotom Beth regularnie odkładała spore sumy do banku. Już wkrótce będzie mogła złożyć rozsądną ofertę odkupienia posiadłości. Zdumiewający, ale również pocieszający był fakt, że Cottonwood wciąż stało puste. Nikt tam nie mieszkał. Nagle Beth z przerażeniem pomyślała, że właściciel może nie chcieć sprzedać jej domu. Wolała o tym teraz nie myśleć. Nie, i kropka.

a d n a c s janes+a43

s u lo

234

Czy dręczący ją niepokój wiązał się z Zachem? Oczywiście. Ostatnie spotkanie przypomniało Beth ich dawną miłość. Zach, ciągle ten Zach. - Och, Zach, kochany - szepnęła do siebie. Odrzuciła głowę do tyłu i zamknęła oczy. Wiatr szarpał pasemka jej włosów. Poczuła na policzkach rześki powiew. Już zmierzchało i zrobiło się chłodno. Beth westchnęła. To westchnienie wyrwało się z głębi jej duszy. Aż się zdziwiła. Pragnęła Zacha tak mocno. Skrzyżowała ramiona na piersiach i zakołysała się na fotelu.

a d n a c s

s u lo

Beth nie pozwoliła sobie na żadne analizy własnego zachowania, dopóki nie zaparkowała tuż koło samochodu Zacha. Panowała nad nerwami resztką sił. Serce biło jej tak szybko, że bała się, iż za chwilę zemdleje. Z trudem znalazła w sobie dość odwagi, aby przekroczyć bramę fabryki. W portierni już nikogo nie było, ale z wnętrza biura dochodził szum wentylatora. W oknie gabinetu Zacha paliło się światło. Mężczyzna siedział przy biurku i przeglądał jakieś papiery. Pracował w takim skupieniu, że nie dosłyszał jej kroków. Beth zbliżyła się do biurka. Nagle poczuła, że uginają się pod nią nogi. Oddychała nierówno i płytko. Boże, jak ja go kocham - westchnęła w duszy. Drżąc z tęsknoty, pożerała go oczami. Z radością przeciągała ten moment tak długo, jak tylko mogła. Przyglądała się Zachowi i podziwiała jego siłę i koncentrację. janes+a43

235

W pewnej chwili uniósł głowę. Beth zamknęła za sobą drzwi i oparła się o framugę. - Zach, ja... Czekał śmiertelnie blady.

a d n a c s janes+a43

s u lo

236

22

s u lo

- Zach... ja... - Beth urwała, zabrakło jej słów. Milczał, tylko patrzył na nią tak, jakbyzobaczył zjawę. - Chciałam z tobą porozmawiać - wykrztusiła wreszcie. Brakowało jej tchu. Zach wciąż się nie odzywał. Wstał, skrzyżował ramiona i oparł się plecami o półkę. Beth spróbowała się uśmiechnąć. Powinna była pomyśleć zawczasu, co chce mu powiedzieć, ale tak się zdenerwowała, że nie mogła zebrać myśli. Wiedziała tylko, że musi tu przyjść, że inaczej postąpić po prostu nie może. Czuła, że nić, która ich łączy, jest cienka niczym pajęczyna. Wstrzymała oddech. Słyszała mocne uderzenia swojego serca. Przerażały ją własne pragnienia i wewnętrzna pewność, że nie może stąd odejść. Zach nie wyrzucił jej. Jeszcze nie. Co zrobi, jeśli każe jej iść precz? Jakoś to przeżyję - pomyślała. Tylko czy będę chciała jeszcze żyć? W starych, wypłowiałych dżinsach i obcisłej koszulce Zach wyglądał znakomicie. Pod cienką bawełną wyraźnie rysowały się wszystkie mięśnie jego ciała. Wystarczyła jego obecność w tym samym pokoju i Beth czuła, że gotowa jest na wszystko.

a d n a c s janes+a43

237

Przeciągające się milczenie stawało się z każdą sekundą coraz trudniejsze do zniesienia. Spojrzała Zachowi w oczy. Szukała jakiejś wskazówki. Dostrzegła w nich ślad wzruszenia. Automatycznie zrobiła krok w jego stronę. - Po co tu przyszłaś, Beth? - spytał ochrypłym głosem. Zacisnęła pięści tak mocno, że poczuła, jak paznokcie wchodzą w jej ciało. Ze zdenerwowania niemal nie mogła oddychać. - Ja... chciałam ci podziękować za to, że pomogłeś Trentowi. - Mogłaś zadzwonić. - Wiem - odrzekła, patrząc na niego szeroko otwartymi, błyszczącymi oczami. - Dlaczego zatem przyszłaś? Zach mówił spokojnym, beznamiętnym głosem. Być może właśnie to wyprowadziło Beth z równowagi. Był nienaturalnie, nadmiernie spokojny i dlatego wydawał się groźny. - Dobrze wiem, co czujesz - szepnęła. Oboje wiedzieli, że nie rozmawiają już o Trencie. - Czyżby? - roześmiał się gorzko. - Tak - wyszeptała Beth, tak jakby chciała tym jednym słowem wyrazić wszystkie swoje uczucia. Zach spojrzał na nią z pogardą, opuścił ramiona i zbliżył się. - Nawet jeśli żyłabyś tysiąc lat, i tak nie zrozumiałabyś moich uczuć. Boże - westchnęła w duszy Beth -jak mogłam popełnić taki błąd? Dopiero teraz to zrozumiała, ale nie miała już wyjścia. Własne uczucia i pragnienia wciągnęły ją w pułapkę.

a d n a c s janes+a43

s u lo

238

- Nie masz racji -jęknęła. W jej oczach pojawiły się łzy. - Powiedziałem ci już, że to nie ma żadnego znaczenia - rzekł Zach znużonym, lecz stanowczym głosem. - Nie wierzę. Widziałam wczoraj, jak na mnie patrzyłeś. - Niech cię diabli! - zaklął. - Próbowałam trzymać się z daleka. Myślałam, że już nigdy nie porozmawiam z tobą w ten sposób, sam na sam. Zach pochylił się nad nią. Widziała, że jest wściekły, choć panował nad sobą. - Czy ty nic nie rozumiesz? - syknął przez zęby. Z oczu Beth ściekały na policzki wielkie łzy. - Nie chcę cię widzieć. Na twój widok czuję mdłości. Krzyknęła i cofnęła się o krok, następnie o jeszcze jeden. Miała wrażenie, że z każdym krokiem jej serce pęka na kawałki. - Beth - szepnął tak cicho, że gdyby na niego nie patrzyła, z pewnością nie zrozumiałaby, co powiedział. Zatrzymała się i wybuchnęła płaczem. Zach z trudem panował nad sobą. Czuł gwałtowne pulsowanie w skroniach. Krew uderzyła mu do głowy. Pragnął ją objąć i przyciągnąć do siebie, ale nie mógł. Nie potrafił zapomnieć, ile bólu i cierpienia musiał znieść z jej powodu. Beth pochyliła się do przodu. Trzęsła się od płaczu. - Przestań! - krzyknął. Nie mógł słuchać jej szlochu. - Ja... - łkanie nie pozwoliło jej dokończyć. Nagle chwycił ją za ramiona i przyciągnął do siebie. Chwycił w dłonie jej twarz i spojrzał palącym wzrokiem. Beth otworzyła usta, jakby chciała coś powiedzieć.

a d n a c s janes+a43

s u lo

239

Zach wpił się ustami w jej wargi. Przycisnął ją do ściany i obiema rękami zaczął pieścić jej ciało. Przesunął dłonie wzdłuż karku, następnie sięgnął do piersi. Z każdym dotknięciem Beth wydawała się coraz bardziej podniecona, ale mimo to próbowała go odepchnąć. Na próżno. Wsunął rękę za pasek jej spodni i od razu poczuł ciepłą wilgoć. Drugą ręką podciągnął koszulę i przywarł ustami do piersi. - Nie - zaprotestowała Beth i odepchnęła go od siebie. - Chryste, to szaleństwo! - krzyknął Zach. W jego oczach pojawiły się dzikie błyski. - Nie chcę tak... nie w gniewie... - Już za późno - odparł urywanym głosem i mocniej ścisnął jej ramiona. - Proszę, Zach, nie w ten sposób - błagała. - Do diabła, właśnie tak! Nie mogłaś zostawić mnie w spokoju, co? Może nie prowokowałaś mnie do tego? - Zach! - Zamknij się! Znowu przywarł ustami do jej warg. Beth przestała stawiać opór i przytuliła się do niego. Nagle Zach zapomniał o gniewie, wściekłości i goryczy. Wszystko straciło znaczenie. Istotne było tylko to, że wciąż pragnęli siebie nawzajem. Zgodnym ruchem osunęli się na miękki dywan. Zach nie wypuścił jej z objęć. Patrzył na piękny owal jej twarzy, długą szyję i lekko nabrzmiałe wargi. Jęknął i uświadomił sobie, że Beth zdołała przełamać pancerz, w jaki zakuł swoje serce. Oboje zapomnieli o latach rozstania.

a d n a c s janes+a43

s u lo

240

- Beth - jęknął wtulając twarz w jej szyję. Ustami czuł gwałtowne pulsowanie tętnicy. Beth pogłaskała go po karku i przesunęła palcami po włosach. Od tego dotknięcia przeszedł mu dreszcz po plecach. Zapach wyzwalał w nim słodkie wspomnienia. Pamiętał, jak sprawić jej rozkosz. Całował, pieścił językiem i skubał wargami ciało Beth. Dziewczyna odrzucała głowę na boki i przymykała oczy. Po chwili znów wpił się ustami w jej wargi. Ich słodycz uderzyła mu do głowy. Beth sięgnęła do zapięcia jego dżinsów, ale Zach odsunął rękę dziewczyny. - Za chwilę - szepnął. Spojrzała na niego pytająco. Znów ją pocałował, jednocześnie ściągając z niej koszulę. Beth poczuła na piersiach dotknięcie jego gorącego języka. Wodził nim wokół sutków, aż stwardniały i nabrały jaskraworóżowego koloru, jakby ogarnął je ogień. Uniósł nieco jej biodra i ściągnął dżinsy. Gdy rozchylił uda, usłyszał, jak cicho westchnęła. Znowu sięgnął dłońmi do piersi, jednocześnie pochylając głowę i sięgając ustami do najsłodszego miejsca jej ciała. Pod wpływem tej pieszczoty Beth zadrżała i głośno jęknęła. Po chwili Zach znowu ujął wargami jej sutki. - Zach, Zach, och, och... Jej jęki sprawiały mu rozkosz. Gdyby to od niego zależało, chciałby, aby ta chwila trwała wiecznie. Wreszcie Beth gwałtownie zadrżała i po paru sekundach znieruchomiała. - Kochanie - szepnęła. Końcami palców dotknęła jego twardego ciała. - Zdejmij spodnie - poprosiła i sama je rozpięła.

a d n a c s janes+a43

s u lo

241

Zach spełnił polecenie drżącymi rękami, po czym położył się obok. Przez okno wdarły się do pokoju promienie księżyca. Beth opuszkami palców wodziła wzdłuż jego męskości. Kiedy dotknęła jej ustami, Zach miał wrażenie, że za chwilę serce wyskoczy mu z piersi. Czuł rozkosz graniczącą z cierpieniem. - Dość! - krzyknął wreszcie. - Dość! Gwałtownym ruchem przetoczył się na Beth i natychmiast wszedł w nią. W oczach dziewczyny pojawiły się łzy. - Och, tak - westchnęła, objęła dłońmi jego pośladki i przycisnęła go do siebie. Każdy ruch Zacha kontrowała ruchem bioder. - Beth - szepnął ochryple. - Beth... Stracili poczucie czasu i przestrzeni, aż wreszcie oboje równocześnie osiągnęli punkt szczytowy. Zach zapomniał o wszystkim z wyjątkiem rozkoszy, jaką mu dała. Przez parę minut oboje leżeli nieruchomo na dywanie. Milczeli. Usiłowali jakoś pogodzić się z tym, co przeżyli. Zach pierwszy wstał z podłogi. Nie patrząc na nią, od razu sięgnął po spodnie. Beth spojrzała na niego pytającym wzrokiem. - Zach... - powiedziała, z trudem chwytając oddech. - Proszę, powiedz, że nie żałujesz tego. - Ubierz się- odrzekł szorstko. Przyszło mu na myśl, że znowu zrobiła z niego idiotę. Grała z nim jak kotka z myszką, a on jej na to pozwolił. Drżąc, sięgnęła po ubranie. Przyglądała mu się, a w jej oczach wyraźnie widać było ból i zdumienie. Zach zaklął i odwrócił wzrok.

a d n a c s janes+a43

s u lo

242

- Zach? - szepnęła znowu. Nie mógł się zdobyć na to, by spojrzeć jej w oczy. W końcu zmusił się do tego. Beth mocno pobladła. - Nie patrz na mnie w ten sposób! - syknął gniewnie. - Żałujesz, prawda? - spytała głuchym głosem. - Ale dlaczego? Myślałam... - Co takiego? - zadrwił Zach. - Ciekawe, cóż takiego sobie myślałaś? - Myślałam - dokończyła oblewając się rumieńcem - że może moglibyśmy zacząć od nowa... Skoro ty się nie ożeniłeś... - Zabawne, że to ty wspominasz o małżeństwie - odrzekł ze zwodniczym spokojem. - Nie rozumiem - powiedziała Beth. Miała ochotę płakać. Zach pomyślał, że nareszcie nadszedł jego dzień. Teraz będzie mógł ją zranić równie mocno jak ona jego. - Z pewnością nie rozumiesz, ale zaraz ci wytłumaczę. - Co masz na myśli? - Rachel i ja wkrótce bierzemy ślub. Czas stanął w miejscu. - Nie! -jęknęła Beth. Patrzyła na niego rozszerzonymi z przerażenia oczami. - Nie, nie, nie! Nim zdążył coś powiedzieć, zerwała się z podłogi i wybiegła z pokoju, trzaskając drzwiami. Zach stał nieruchomo, ciężko dysząc. Zaschło mu w gardle, czuł w nich przykrą gorycz. Głośno zaklął i jednym ruchem zrzucił wszystko z biurka na podłogę. Rozległ się głośny huk. Wstrząsnął nim nagły dreszcz.

a d n a c s janes+a43

s u lo

243

- Beth - szepnął. Odpowiedziała mu głucha cisza. Gdy Beth wybiegła z budynku, poczuła gwałtowne uderzenie chłodnego powietrza. Niestety, niewiele jej to pomogło. Po paru krokach zatrzymała się na skraju chodnika i zwymiotowała. Gdy wreszcie dobrnęła do samochodu i zwaliła się na fotel, jej ciałem wstrząsało łkanie. Pod wpływem bólu i upokorzenia niemal straciła zmysły. Zacisnęła dłonie na kierownicy tak mocno, że paznokcie wbiły się w skórę. To wszystko było niczym w porównaniu z cierpieniem duchowym. Znowu poczuła mdłości. Wychyliła się z samochodu i do końca opróżniła żołądek, po czym skuliła się na fotelu, tak samo jak wtedy, kiedy Taylor ją zgwałcił. Zach i Rachel. Nie! To niemożliwe! A jednak w głębi serca czuła, że to prawda. Rachel zamierzała jej o tym powiedzieć, ale przeszkodził temu głupi zbieg okoliczności i dlatego Zach mógł zadać jej ten cios. Zresztą gdyby dowiedziała się o tym od przyjaciółki, przeżywałaby podobne cierpienia. Tak samo dręczyłby ją ból i poczucie, że została zdradzona i opuszczona. - Boże, dlaczego on mnie tak nienawidzi? - załkała, bijąc pięścią w siedzenie fotela. - Co takiego zrobiłam, że spotyka mnie taki cios? Nienawidzę ich obojga! Boże, nie wytrzymam... Nie zniosę myśli, że Zach i Rachel... Na myśl, że Zach może kochać się z Rachel, dotykać jej ciała wargami i językiem tak samo, jak przed chwilą pieścił ją samą, Beth miała ochotę głośno krzyczeć. - Nie! - zaszlochała i zakryła oczy. Chciała go znienawidzić, gotowa była przysiąc, że już go nienawidzi. Jak mógł jej coś takiego zrobić? Jak mógł być taki okrutny? Kiedy kochał się z nią, czuła, że przy-

a d n a c s janes+a43

s u lo

244

wraca jej życie. Pragnęła, aby to uczucie nigdy jej nie opuściło. Niestety, szybko straciła złudzenia. Nie miała pojęcia, jak długo siedziała skulona w samochodzie. Zapadły ciemności i Beth przestała czuć upływ czasu. He jeszcze będę musiała wycierpieć? - westchnęła, gdy nieco oprzytomniała. Wiedziała, że jakoś będzie musiała pogodzić się z tym, co się stało. Sztuka przetrwania stała się jej drugą naturą. Zmusiła się do wstania. Starła łzy z twarzy i włączyła silnik. Pojechała do domu, starając się nie myśleć o tym, że jest równie pusty i zimny jak jej serce.

a d n a c s janes+a43

s u lo

245

23

s u lo

- Hej, mówię do ciebie! Beth spojrzała przez ramię. Przed drzwiami pokoju stała Tracy i patrzyła na nią zaniepokojona. - Przepraszam - westchnęła Beth. - Zamyśliłam się. - Zauważyłam - cierpko stwierdziła asystentka, ale uśmiechnęła się do niej serdecznie. - Wiem, że ostatnio bywam nie w sosie, ale... - Beth urwała i ponownie westchnęła. Nie miała czasu na wdawanie się w rozmowy o osobistych problemach. Obie miały mnóstwo roboty. Poza tym nie wtajemniczała jeszcze Tracy w swoje sercowe problemy. - Nie musisz za nic przepraszać. Wszystkim się to zdarza od czasu do czasu. Co więcej, ostatnio naprawdę miałaś ciężkie dni. - Tracy urwała i przez chwilę wahała się, co powiedzieć. - Gdybyś chciała porozmawiać, wiesz, gdzie mnie znaleźć. - Dziękuję, ale z tym muszę poradzić sobie sama. Beth zmusiła się do uśmiechu. Tracy postanowiła zmienić temat. - Dzwonił Michael. - Och, doprawdy? - spytała Beth bez śladu entuzjazmu.

a d n a c s janes+a43

246

- Prosił, żebym ci przypomniała, że umówiliście się dzisiaj na obiad. - Zupełnie wyleciało mi to z głowy. - Beth zastukała długim paznokciem w blat biurka. - Mamy przecież pokaz mody. Nie wiem, jakim cudem miałabym zdążyć. Czy mogłabyś zrobić coś dla mnie? Zadzwoń do niego i odwołaj ten obiad. Możesz mu powiedzieć, że skontaktuję się z nim później. - Biedny Michael. Będzie taki nieszczęśliwy. - Jakoś to przeżyje - odrzekła oschle Beth. Tracy potrząsnęła głową i zaśmiała się. - Na dole już wszystko gotowe - powiedziała, kolejny raz zmieniając temat. - Jeśli chcesz, możesz zejść sprawdzić. - Przekąski i napoje również? - Nie, jeszcze za wcześnie. Beth zerknęła na zegarek. - Natomiast Sal Ventura już powinien był przyjechać. Właśnie teraz należałoby przygotowywać pokaz. - Też tak myślę, ale jak dotychczas go nie widać. - Tracy, czy uwierzysz, że robi mi się ciemno w oczach?! - Nietrudno mi uwierzyć, bo mnie również - asystentka poprawiła okulary. - W dodatku nie mam dziś szkieł kontaktowych. - Znowu bolały cię oczy? - Powiedziałam już okuliście, że go zamorduję, jeśli nie dobierze mi wreszcie takich, które mogłabym nosić nie zalewając się łzami. - Tracy wzruszyła ramionami. Jak widzisz, niezbyt się przejął moimi groźbami. - Świetnie wyglądasz, babciu - zażartowała Beth.

a d n a c s janes+a43

s u lo

247

Tracy uśmiechnęła się pogodnie, ale po chwili spoważniała. - Cieszę się, że znowu się śmiejesz. - Zasłużyłaś na medal za znoszenie moich humorów. - Żadnych przeprosin, proszę - zastrzegła się Tracy. - Już ci to raz powiedziałam. Zresztą, chociaż miałaś wyskoki, pracowałaś tak samo szybko jak zwykle. - Skoro mowa o pracy, lepiej weźmy się do niej. O ile znam nasze damy, niektóre pojawią się tutaj o godzinę za wcześnie. Beth wstała zza biurka i obie poszły do sklepu. Beth z prawdziwą dumą rozejrzała się po jego wnętrzu. Wzdłuż brzoskwiniowych ścian i na środku stały wieszaki z najrozmaitszymi ubraniami. Przy ladzie znajdowały się również dwie duże szklane gabloty z biżuterią i różnymi dodatkami. Tego dnia sklep wyglądał lepiej niż zazwyczaj. W powietrzu unosił się zapach kwiatów. Panowała atmosfera oczekiwania. Na elegancko nakrytym stole przygotowano przekąski i szampana. Beth starannie lustrowała wnętrze. Sprawdzała wszystkie szczegóły przygotowań. Nigdy przedtem nie organizowała takich pokazów mody. Zazwyczaj nie zgadzała się, aby przedstawiciele różnych firm sami demonstrowali jej i klientkom swój towar. Na ogół polegała na swojej inicjatywie i intuicji. Sama wybierała ubrania z katalogów firmowych i zastanawiała się, jak najskuteczniej przekonać do nich klientelę. Dotychczas dobrze na tym wychodziła. Zmieniła politykę dopiero wtedy, gdy spotkała Sala Venturę, przedstawiciela firmy T. J. Collectibles. Kole-

a d n a c s janes+a43

s u lo

248

kcje tej firmy mogły, jej zdaniem, bez trudu konkurować z innymi pod względem jakości i harmonii projektów. Sal Ventura dysponował również niespożytą energią. Beth nie potrafiła sobie nawet wyobrazić jego twarzy bez uśmiechu. Miał ciemne włosy i śniadą cerę, był gruby i miał za duży nos. Ale gdy tylko zaczynał mówić o materiałach i wzorach, każdy natychmiast zapominał o niedostatkach jego urody. Również Beth poddała się magii jego wymowy i uśmiechu. Tak jak ona, Sal kochał swoją pracę i to było widać na pierwszy rzut oka. Na życzenie klientów sprowadzał nawet modelki, aby jak najlepiej zaprezentować swoje stroje. Przechadzając się po sklepie Beth wyobrażała sobie, jak będzie wyglądać stół już za parę godzin. Wiaderko z lodem i butelkami szampana z jednej strony, a z drugiej tace z zakąskami i słodycze. Wynajęte kelnerki zatroszczą się o gości, podczas gdy ona i Tracy będą mogły swobodnie z nimi rozmawiać. Beth wysłała ponad sto zaproszeń. Jeśli przyjdzie choćby połowa zaproszonych, to w sklepie będzie pełno ludzi. Przystanęła na chwilę przed lustrem, aby skontrolować swój wygląd. Miała głębokie cienie pod oczami i nieświeżą cerę. Na szczęście dobrze skrojona suknia maskowała fakt, iż straciła ostatnio parę kilogramów. Pozostało jeszcze poprawić makijaż i nikt nie dostrzeże, że jest w fatalnej formie. - Hej, pani dyrektor!-wyrwała ją z zadumy Tracy.Sal przyjechał.

a d n a c s

s u lo

- Jak oceniasz całą imprezę? - spytała Tracy kilka godzin później. - Wypadła świetnie. janes+a43

249

- Jesteś zaskoczona, prawda? - Niewątpliwie - przyznała Beth zdejmując z uszu kolczyki. - Gdybym wiedziała, jaki to przyniesie zysk, od dawna urządzałybyśmy takie pokazy. Tracy zrzuciła pantofelki. - No cóż, uczymy się przez całe życie czegoś nowego. Skoro mowa o nauce, to muszę przyznać, że nigdy nie dam się przekonać, iż można przez cały dzień chodzić w szpilkach i pozostać normalnym człowiekiem. - Zmiataj stąd wraz ze swymi bolącymi nogami. Jutro nie chcę cię nawet widzieć. Zasłużyłaś na wolny dzień. - Naprawdę? - Naprawdę. Przecież to ty wszystko zorganizowałaś - mrugnęła do niej Beth. - Dzisiejszy sukces to twoja zasługa. - Phi, ty pracowałaś na to równie ciężko jak ja. - Nieprawda. Teraz zmykaj, i to już. - A co z tobą? Też chwiejesz się na nogach. - Jadę do domu, tylko spakuję teczkę. - Dobra, zatem dobranoc. Gdy Beth została wreszcie sama, zrobiła dokładnie to samo co Tracy. Zrzuciła szpilki i z ulgą poruszała palcami stóp. Chciała upewnić się, że ich jeszcze nie straciła. Była potwornie zmęczona, ale jednocześnie usatysfakcjonowana. Miała nadzieję, że gdy dobrnie do domu i zwali się na łóżko, natychmiast zaśnie i będzie spać snem sprawiedliwego. Od dnia, kiedy Zach złamał ostatecznie jej serce, Beth nie przespała jeszcze ani jednej nocy normalnie i spokojnie. Od tamtej okropnej nocy minął już miesiąc, ale Beth nie mogła o niej zapomnieć. Codziennie przeżywała na

a d n a c s janes+a43

s u lo

250

nowo wszystko, co się wtedy zdarzyło, powtarzała każde słowo Zacha i przypominała sobie wszystkie pieszczoty. Czuła, że jest bliska obłędu. Dotychczas uważała się za osobę silną i psychicznie zrównoważoną. Była pewna, że nic nie może zranić jej bardziej niż pierwsze zerwanie z Zachem. Gdy jednak oświadczył, że zamierza ożenić się z jej najlepszą przyjaciółką, Beth znowu wpadła w czarną rozpacz. Gdy myślała o tym, cierpienia, jakie zadał jej Taylor, wydawały się bez znaczenia. Codziennie, wielekroć wyobrażała sobie, jak Zach pieści Rachel, jak wodzi dłońmi po jej ciele... W takich chwilach czuła absolutną pewność, że tego nie zniesie. Ale jakoś znosiła, tak jak przedtem wiele innych przykrości. Praca znowu uratowała ją od szaleństwa, pomagała przetrwać kolejne dni. Najgorsze były noce. Do bladego świtu przesiadywała w salonie czytając, gdyż zupełnie nie mogła usnąć. Teraz też na próżno usiłowała myśleć o czymś innym. Znowu ogarnęła ją fala cierpienia. Beth uginała się pod wpływem bólu, jaki sprawiały jej te myśli. Gdy wreszcie nieco się uspokoiła, nie miała siły wstać z fotela. Od tamtej nocy nie widziała ani Zacha, ani Rachel. Bała się, że może przypadkiem spotkać któreś z nich na rozprawie Trenta. Na szczęście, Zacha nie było tego dnia w Shawnee. Zaś Rachel... Beth nie przypuszczała, że po zaręczynach z Zachem jej przyjaciółka będzie w stanie zdobyć się na spotkanie twarzą w twarz. Właściwie przyniosło to jej ulgę. Całą swą energię i uwagę pragnęła teraz poświęcić sprawie Trenta. Przed rozprawą Babcia przedstawiła jej Vicki Fair-

a d n a c s janes+a43

s u lo

251

child, która wywarła na Beth jak najlepsze wrażenie. Jeśli ktokolwiek mógł skłonić Trenta do opamiętania się, to chyba tylko ta dziewczyna. Trent dostał wyrok w zawieszeniu z uwagi na to, że była to jego pierwsza kolizja z prawem. Nie uniknął jednak całkiem kary. Musiał zapłacić grzywnę i odpracować kilkadziesiąt godzin na rzecz miasta. Gdy po rozprawie wrócili do Babci, od razu zaczęła się awantura. - Jak się czujesz? - spytała Beth, gdy Babcia i Vicki poszły do kuchni przygotować lunch. - W porządku - mruknął patrząc w podłogę. - Mam nadzieję, że nigdy więcej nie zrobisz czegoś takiego - rzekła Beth klepiąc go po ramieniu. Trent natychmiast się uchylił. - Chryste, przestań się mnie czepiać. - Nie mam zamiaru się czepiać - wyjaśniła cierpliwie - ale musisz mi to obiecać. Nawet jeśli ja nic cię nie obchodzę, pomyśl o Babci. - Chcę, abyś sprzedała udziały ojca w fabryce stwierdził Trent zmieniając temat. - Co takiego? - Słyszałaś, co powiedziałem. Beth gwałtownie wypuściła powietrze z płuc. - Nawet gdybym mogła, i tak bym tego nie zrobiła odrzekła zimno. - Lepiej zastanów się, co mówisz. Na litość boską, przecież to twoje dziedzictwo! - Co z tego? - Nic więcej nie masz do powiedzenia? - Miała ochotę zdrowo nim potrząsnąć. - Czy nic cię nie obchodzą twoje korzenie? - Mówisz o Cottonwood?

a d n a c s janes+a43

s u lo

252

- Właśnie! - potwierdziła gorąco. - Och, tobie to łatwo gadać o korzeniach - odrzekł gniewnie Trent. - Nie mieszkasz tutaj, gdzie każdy wskazuje mnie palcem i przypomina o bankructwie ojca. Nienawidzę tego miasta! Chciałbym stąd wyjechać i nigdy nie wrócić. Pamiętaj również, że Cottonwood nie należy już do nas i nigdy go nie odzyskamy. Może wreszcie przyjmiesz to do wiadomości? - Nie! - krzyknęła Beth. - Bez naszego domu, naszej ziemi, jesteśmy niczym! Niczym! - Jesteśmy niczym w każdym wypadku - odparł rzeczowym tonem. - Nie wierzę w to ani przez chwilę! W każdym razie teraz to nie ma znaczenia - urwała. - Uważam, że to bardzo korzystne, że choć Cottonwood zostało sprzedane, nikt tam nie mieszka. Beth nieraz zastanawiała się, dlaczego ktoś wydał mnóstwo pieniędzy na zakup Cottonwood, dbał o utrzymanie domu w należytym stanie, ale w ogóle się tam nie wprowadził. Nie potrafiła tego zrozumieć, ale uważała to za dobry znak. Wolała nie dociekać przyczyn tego stanu rzeczy. - Chcesz, to możesz dalej oddawać się marzeniom. Ja wolę trzymać się faktów. - To wszystko, co masz na ten temat do powiedzenia? - spytała lodowatym tonem. - Nie - odburknął Trent. - Mam już dość ciągłego braku pieniędzy. - To twoja wina. Gdybyś trzymał się z dala od toru wyścigowego, na pewno by ci wystarczało. Przecież dobrze zarabiasz w fabryce.

a d n a c s janes+a43

s u lo

253

- To mi przypomina o dywidendzie. Fabryka przynosi dochody. Co się dzieje z naszymi pieniędzmi? - Połowa dywidendy idzie na utrzymanie ojca, druga na rachunek oszczędnościowy. - Po co? - Nie spocznę, póki nie odzyskamy Cottonwood Beth uniosła do góry brodę. - To pechowy dom. Po co on nam? - Trent! Przez chwilę siedzieli w milczeniu, ciężko dysząc z gniewu. Może nagle uświadomili sobie, że taka kłótnia może przerodzić się w trwały rozłam. - Mówię serio, Beth - powiedział wreszcie Trent nieco spokojniejszym tonem. - Gdy tylko stary umrze, zamierzam pozbyć się moich udziałów i pożegnać Shawnee na zawsze. Nie czekając na odpowiedź siostry wyszedł z pokoju. Beth poczuła się zupełnie wyczerpana. Oczywiście nie doszło do żadnych ostatecznych ustaleń. Beth wyjechała z Shawnee wmawiając sobie, że Trent nie mówił serio, i że gdy wreszcie odzyskają Cottonwood, jej brat zamieszka tam i właśnie tam wychowa swoje dzieci. Przygotowując się do opuszczenia biura nałożyła buty i zaczęła pakować teczkę. Po paru minutach zamknęła biuro i poszła do samochodu. Na policzkach czuła chłodne powietrze.

a d n a c s janes+a43

s u lo

254

24

s u lo

Listopadowe powietrze było zimne i suche, a na gałęziach drzew pojawił się szron. Beth i Michael siedzieli obok siebie na ławce w parku, niedaleko stawu, i przyglądali się, jak kaczki trzepoczą skrzydłami. Beth uważała, że kaczki to piękne i fascynujące stworzenia. Zazdrościła im prostoty życia. Michael przyjechał po nią późnym rankiem i razem wybrali się do restauracji na drugie śniadanie. Jedzenie było znakomite, ale Beth zdołała przełknąć zaledwie parę kęsów, choć świetnie wiedziała, że nie powinna więcej schudnąć. Ostatnio nie miała ani czasu, ani cierpliwości na takie przyjemności jak dobry posiłek w restauracji. Całą energię poświęcała pracy. Nagle przeszył ich podmuch chłodnego wiatru. Beth zatrzęsła się z zimna i mocniej zacisnęła poły płaszcza. - Zimno? - spytał Michael, przerywając ciszę. Beth odwróciła głowę w jego stronę i obdarzyła go ciepłym uśmiechem. Michael był uderzająco przystojny. Mocno opalona skóra stanowiła wspaniałe tło dla jasnych włosów i niebieskoszarych oczu. Mimo iż lubił korzystać z przyjemności życia, zachował smukłą, wysportowaną figurę.

a d n a c s janes+a43

255

- Jest dość chłodno - przyznała Beth - ale chciałabym jeszcze tutaj posiedzieć. - Czy powiedziałem ci już, że dzisiaj jesteś wyjątkowo piękna? - spytał Michael, ujmując jej dłoń. Miał gładki, aksamitny głos. Zresztą cały wydawał się jakiś gładki i uładzony. Z jakiegoś powodu było to irytujące. Może dlatego, że zdawał się zawsze dokładnie wiedzieć, co chce powiedzieć. - Nie - odrzekła, patrząc na ich połączone dłonie. Zastanawiała się, dlaczego jeszcze nie cofnęła ręki. Nie czuła zupełnie nic - ani przyśpieszonego bicia serca, ani ściskania w gardle. Nie to, co wtedy, gdy dotykał jej Zach... Nagle cofnęła dłoń i wstała z ławki. - Przejdźmy się trochę, dobrze? Michael nawet się nie poruszył. Uniósł głowę i spojrzał jej w oczy. - Czy moje dotknięcie jest dla ciebie tak obrzydliwe? - spytał i zacisnął mocno wargi. - Nie, oczywiście, że nie - skłamała. Poczuła, że się czerwieni. - Trudno cię zrozumieć, Beth Melbourne - westchnął Michael i wstał z ławki. - Dlaczego tak myślisz? - spytała Beth, aby podtrzymać rozmowę. Ruszyli alejką wiodącą do ukrytego w gęstych zaroślach klombu. - Och, sam nie wiem - spojrzał na nią uważnie. A może jednak wiem. Czasami myślę, że przeniknąłem już przez bariery, jakie wokół siebie wzniosłaś, a kiedy indziej wydaje mi się, że znowu zupełnie cię nie rozumiem. - Mam wrażenie, że zbyt dużo czasu spędzasz na rozmyślaniach o tym - stwierdziła żartobliwie Beth, jed-

a d n a c s janes+a43

s u lo

256

nocześnie sięgając do torby po okulary przeciwsłoneczne. Słońce, od dłuższej chwili walczące o lepsze z chmurami, w końcu wygrało bitwę. Oboje od razu poczuli ciepłe promienie. - Owszem, a myślałbym jeszcze więcej, gdybym sądził, że dobrze na tym wyjdę - odrzekł Michael. Beth znowu zadygotała, teraz raczej z podniecenia niż chłodu. - Chodź, wracajmy do samochodu - zaproponował Michael, błędnie interpretując jej zachowanie. - Możemy porozmawiać siedząc w wozie. - Och, ale... - Nie kłóć się ze mną, dobrze? Chodź. - Dobrze - wzruszyła ramionami Beth. W milczeniu wrócili do stojącego w pobliżu lincolna. Michael od razu zapalił silnik i włączył ogrzewanie. - Teraz lepiej? - spytał zwracając głowę w stronę Beth. - Znacznie lepiej - uśmiechnęła się. - Nawet nie wiedziałam, że tak zmarzłam. - Widzisz, jak dobrze wiem, co jest dla ciebie dobre? - Michael... - Niedawno miałem wielką sprawę - powiedział, jakby jej nie słyszał. - To największa sprawa w moim życiu. Wygrałem ją. - To wspaniale, ale... - odrzekła, zupełnie zaskoczona nagłą zmianą tematu. - Chcesz wiedzieć, jaki to ma związek z tobą i z nami, prawda? Beth pokiwała głową. - Zaraz do tego dojdę. W każdym razie chcę ci powiedzieć, że zamierzam otworzyć własną kancelarię.

a d n a c s janes+a43

s u lo

257

- Znakomicie - uśmiechnęła się Beth. - Nie mam wątpliwości, że świetnie ci pójdzie. Michael był poważny, ale patrzył na nią ciepłym wzrokiem. - Chcę, abyś uczestniczyła w tym przedsięwzięciu. Chcę, żebyś za mnie wyszła. Beth otworzyła usta, po czym zamknęła je nie mówiąc ani słowa. Nie powinna być zaskoczona tą propozycją, ale jednak... - Zdziwiły cię moje oświadczyny, prawda? - Czy tak łatwo czytasz w moich myślach? - W tym wypadku nie jest to trudne. - Nie sądziłam, że słowo „małżeństwo" należy do twojego słownika. Michael uśmiechnął się. - A czy zgodziłabyś się żyć ze mną na kocią łapę? - Nie. - Oto całe wyjaśnienie. Tym razem Beth wyciągnęła rękę i pogłaskała go po ramieniu. - Wiesz dobrze, że zależy mi na tobie... - Proszę, oszczędź mi banalnych słówek - przerwał Michael. -I nie mów „nie", przynajmniej dopóki nie zastanowisz się nad moją propozycją. Stanowilibyśmy dobraną parę, dobrze o tym wiesz. Obojgu nam zależy na karierze i oboje lubimy podróżować. Żadnemu z nas nie zależy natomiast specjalnie na dzieciach. Mam rację? Nie - pomyślała Beth. Chciała mieć dzieci, ale z Zachem. Ponieważ to było zupełnie niemożliwe, Beth po prostu usiłowała nie myśleć o dzieciach. Wiele ją to kosztowało. Nie miała jednak zamiaru tłumaczyć tego wszystkiego Michaelowi.

a d n a c s janes+a43

s u lo

258

- Twoja propozycja mi pochlebia... - Nie opowiadaj takich kawałków, tylko powiedz „tak" - w oczach Michaela pojawiły się niebezpieczne błyski. - Przykro mi, Michael, ale nie mogę. - Wiem, że mnie nie kochasz, i potrafię się z tym pogodzić - skrzywił się ironicznie. - W końcu miłość nie jest czymś tak nadzwyczajnym, jak głoszą poeci. Mogę ci obiecać, że jeśli za mnie wyjdziesz, to nie będziesz tego żałować. - Och, Michael - westchnęła Beth ściągając brwi. Jak ty mnie nie znasz... Przez jakiś czas myślałam, że poprzestanę na zadowalającym rozwiązaniu, ale teraz wiem, że nie mogę... Wiedziała, że Zacha straciła już na zawsze. Jednak po tym, jak się ponownie kochali, trudno byłoby jej wyobrazić sobie, że mogłaby pójść do łóżka z jakimś innym mężczyzną, że ktoś inny całowałby jej piersi i uda. - Aha, więc jest ktoś. - Nie - odrzekła ponuro. - Nie kłam, Beth. Beth poczerwieniała. - Ten sukinsyn, kimkolwiek on jest, mocno cię zranił, prawda? - Nie przyciskaj mnie do muru, Michael. Proszę. Możemy być najwyżej przyjaciółmi. Jeśli gotów jesteś tym się zadowolić... - urwała, ale Michael mógł się domyślić, o co jej chodziło. - W porządku, Beth, wyraziłaś się dostatecznie jasno. Na razie przystaję na twoją propozycję, ale nie zamierzam rezygnować. - Proszę cię, Michael, odwieź mnie do domu.

a d n a c s janes+a43

s u lo

259

Beth zamknęła drzwi, wyłączyła światło i poszła do sypialni. W ręku niosła filiżankę mokki. Nie przejmowała się tym, że właściwie było jeszcze zbyt wcześnie, aby kłaść się do łóżka. Zamierzała czytać tak długo, aż zmorzy ją sen. Zatrzymała się na chwilę przed drzwiami sypialni. Ze strachem pomyślała o czekającej na nią pustce. Musisz się do tego przyzwyczaić - nakazała sobie surowo i stanowczym ruchem otworzyła drzwi. Szybko nałożyła piżamę i uchyliła okno. Z przyjemnością wślizgnęła się między świeże, pachnące prześcieradła. Gdy ułożyła się na poduszce, wzięła do ręki książkę i łyknęła trochę kawy, ktoś zadzwonił do drzwi. - Wspaniale - mruknęła ze złością, wstała, nałożyła szlafrok i pobiegła do drzwi. Nocne telefony budziły w niej strach. Beth zawsze sądziła, że to złe wiadomości z domu. Natomiast nocne wizyty doprowadzały ją do pasji. Nie znosiła nie zapowiedzianych gości. Uchyliła drzwi na tyle, na ile pozwolił łańcuch. - Cześć, Beth. Beth aż otworzyła usta ze zdziwienia. - Rachel! - Beth nie była całkiem pewna, czy rzeczywiście wymówiła to imię, czy tylko jej się wydawało. - Czy pozwolisz mi wejść? Mimo napięcia i zdenerwowania Beth dosłyszała w głosie przyjaciółki lekkie drżenie, tak jakby Rachel z trudem powstrzymywała płacz. Wiedziała, że wcześniej czy później czeka ją ta rozmowa, ale wolała, aby do konfrontacji doszło w sytuacji przez nią wybranej. Nie tak jak teraz. Boże, przecież ja

a d n a c s janes+a43

s u lo

260

jestem zupełnie nie przygotowana - westchnęła w myślach. - Oczywiście. - Odpięła łańcuch i otworzyła drzwi. Nagle odzyskała zdolność poruszania się. Rachel weszła do salonu i natychmiast odwróciła się w kierunku Beth. Twarz jej była niemal tak biała jak sweter, który miała na sobie. - Proszę, usiądź. - Beth wskazała fotel. Unikała jej wzroku. - Naleję ci kawy. - Nie, dziękuję, nic mi nie trzeba. - Rachel potrząsnęła głową. - Na pewno? Jest znakomita. Dopiero co zaparzyłam. - Przestań, Beth! - Rachel spojrzała na nią rozszerzonymi z bólu oczami. - Przestań traktować mnie jak kogoś obcego. Zapadła przygniatająca cisza. Obie oddychały z widocznym wysiłkiem. Beth opadła na najbliższy fotel. Nogi miała jak z galarety, nie mogła już dłużej stać. - Masz rację, rozmawiajmy normalnie. - Nie jestem pewna, czy to był dobry pomysł - powiedziała niespokojnie Rachel. - Mam na myśli przyjazd do ciebie. - Jesteśmy przyjaciółkami, Rachel - odrzekła Beth, ale jej głos zdradzał cierpienie. - Miałam nadzieję, że to powiesz. - Rachel... - Beth zamrugała oczami. - Chciałam ci sama powiedzieć, ale... przez tę cholerną grypę nie zdążyłam, a później Zach powiedział mi, że już ci zdradził sekret. Co jeszcze ci powiedział? - pomyślała gorączkowo

a d n a c s janes+a43

s u lo

261

Beth. Czy przyznał się, że kochaliśmy się tak długo, aż oboje zapomnieliśmy o całym świecie? Jak oni mogli, jak Zach mógł zrobić coś takiego? Poczuła, że ogarnia ją dzika wściekłość. Opanowała się jednak. Gniew dodawał jej sił, pozwalał znieść ból. - Musiałam z tobą porozmawiać - powiedziała Rachel bawiąc się złotym łańcuszkiem. - Musiałam się upewnić, że ciebie to już nic nie obchodzi. Beth zacisnęła powieki. Słyszała swój nierówny oddech. - Między Zachem i mną już wszystko skończone wykrztusiła wreszcie. - Już dawno ze sobą zerwaliśmy. Rachel wyraźnie odetchnęła. - Tak myślałam, ale czasem, gdy was widzę razem, odnoszę wrażenie, że zawsze coś będzie was łączyć. Boję się tego. - Z mojej strony nie musisz się niczego obawiać. - Wiesz, że zawsze go kochałam - szepnęła Rachel. Po policzkach spływały jej łzy. - Wiem - odrzekła Beth. - Przyjedziesz na ślub? Chciałabym, żebyś była druhną. Ślub jest wyznaczony na siódmego stycznia, to sobota. - Nie - ostro odmówiła Beth, nim zdołała się opanować. - Dlaczego? - Nie mogę. - Och, Beth, czy musimy się okłamywać? Czy już do tego doszło? - Bóg mi świadkiem. - Beth również nie mogła już powstrzymać łez. - Jadę do Paryża na pokaz mody. - Nie możesz odwołać wyjazdu?

a d n a c s janes+a43

s u lo

262

- Nie, to już nie zależy ode mnie. - Odwiedzisz mnie? To znaczy nas? - Oczywiście - szepnęła niemal niedosłyszalnie Beth. - Oczywiście, odwiedzę was. Znowu zapadła cisza. - Lepiej już pójdę - powiedziała z przymusem Rachel. - Matka czeka, żebym po nią przyjechała. Jest u przyjaciółki. Zresztą i tak powinnam ci pozwolić się położyć. Wyglądasz, jakbyś miała za sobą ciężki dzień. - Żaden dzień nie jest łatwy - uśmiechnęła się Beth. - Uściskasz mnie na pożegnanie? - spytała cicho Rachel. Wpatrywała się w przyjaciółkę tak, jakby chciała dotrzeć do jej duszy. - Bądź szczęśliwa i niech cię Bóg błogosławi - powiedziała Beth i rzuciła się jej w ramiona. Po wyjeździe Rachel zgasiła wszystkie lampy w salonie i wróciła do sypialni. Usiadła na łóżku i podparła rękami głowę. - Przestań płakać, Beth Melbourne!-nakazała sobie surowo. - Ani się waż! Pora zapomnieć o przeszłości, skończyć z nią raz na zawsze. Zapomnij o Zachu! Czy mogła się na to zdobyć? Rozum mówił jej, że oczywiście tak, podczas gdy serce szeptało, że to niemożliwe. Serce wygrało. Beth już zbyt długo żyła nieustannie myśląc o Zachu. Teraz bała się, że zadane przez niego rany nigdy się nie zagoją. Nagle przypomniała sobie słowa Babci i zrozumiała ich głęboki sens. - Beth, kochanie, pora już, abyś zapełniła puste miejsca w swoim życiu. Kosztują cię zbyt wiele.

a d n a c s janes+a43

s u lo

263

Może w końcu zdoła jakoś zapełnić puste miejsce, jakie w jej duszy pozostawił Zach? Czy to możliwe? Ogarnął ją nagły strach. Nie potrafiła odpowiedzieć na to pytanie. Pozostało tylko spróbować. Jeśli chciała dalej żyć, musiała przekonać się, czy ktoś może zastąpić Zacha.

a d n a c s janes+a43

s u lo

264

25

s u lo

Wiosna 1987 - Dzień dobry, kochanie. Zach nie odpowiedział na serdeczne powitanie żony. Stał odwrócony do niej plecami i wyglądał przez okno. Przypatrywał się grupie kilku dębów. Na gałęziach pojawiły się już liście. Zaczęła się wiosna. Za drzewami widać było zarysy Cottonwood. Słońce podkreślało jego sylwetkę. - Zach? Odwrócił się na pięcie. Rachel patrzyła na niego ze zdziwieniem. - Przepraszam, Rach. Myślałem o niebieskich migdałach. - Mogę się założyć, że nie o żadnych migdałach, tylko o fabryce - uśmiechnęła się domyślnie Rachel. Zach odpowiedział jej uśmiechem i podszedł do stołu. Pochylił się nad Rachel i cmoknął ją w policzek, po czym usiadł obok. - Masz rację. Rzeczywiście myślałem o fabryce. Jadalnia w ich apartamencie w Wimberly została zaprojektowana dla około ośmiu osób. Starannie wybrane tapety podkreślały jej dyskretną elegancję. Chociaż Zach

a d n a c s janes+a43

265

nie zwracał większej uwagi na stare srebra, kryształowe żyrandole, delikatną zastawę i piękny obrus, niemniej lubił tu posiedzieć przez chwilę w zupełnym spokoju, przed rozpoczęciem kolejnego dnia pełnego rozmaitych spraw i problemów. Popijając kawę przeglądał gazety. - Chcesz o tym porozmawiać? - spytała cicho Rachel, obrzucając go ciepłym spojrzeniem. Zach uniósł do ust filiżankę. Spojrzał na żonę. - Do diabła, sam chciałbym wiedzieć, co mam właściwie zrobić. - Domyślam się, że nie udało ci się przełożyć konferencji? - spytała Rachel. Wokół jej oczu pojawiły się niewielkie zmarszczki. - Nie. Faceci od Coxa chcą, abyśmy podjęli decyzję, i to szybko. Mamy zaledwie parę dni do namysłu. Jeśli o mnie chodzi, już teraz wiem, co im powiedzieć. - Czy Taylor powiedział wreszcie „tak" lub „nie"? - Co do czego? Oboje odwrócili się słysząc ochrypły głos ojca Zacha. Taylor Winslow stanął na progu. Grymas jego ust można byłoby od biedy uznać za uśmiech. Pod oczami miał obwisłe wory, a nabrzmiały nos wymownie świadczył o jego alkoholizmie. Mimo to czas obszedł się z nim względnie łagodnie pomyślał ze złością Zach. Mimo ciągłych uwag żony i syna, Taylor nie zamierzał przestać pić. - Nie słyszałem, żebyś pukał, tato - stwierdził Zach. - Za lekko zastukałem. - Taylor wzruszył ramionami. - To stukaj mocniej. Rachel nagle wstała, tak jakby chciała rozładować narastające napięcie.

a d n a c s janes+a43

s u lo

266

- Zjesz z nami śniadanie, Taylor? Emma może ci zrobić świeże naleśniki. - Do diabła, nie! - odrzekł i spojrzał na synową. Raczej zjadłbym już worek cukru. Te piekielne naleśniki toną w maśle i syropie. - Dlatego są takie dobre - zaśmiała się Rachel i poklepała się po brzuchu. - I takie tuczące - dodał Zach ironicznie. - Myślałam, że lubisz, kiedy jestem nieco pulchna wydęła usta Rachel. Taylor wszedł do jadalni i usiadł przy stole. - Nie zwracaj na niego uwagi, dobra? - uśmiechnął się i mrugnął porozumiewawczo do Rachel. - Wyglądasz wspaniale. - Dziękuję - powiedziała rzucając Zachowi wymowne spojrzenie. - Przynajmniej raz ktoś mnie docenił. - Tylko żartowałem, i dobrze o tym wiesz - odrzekł Zach i odsunął na bok gazetę. - To dobrze, bo masz już mnie na karku i łatwo się mnie nie pozbędziesz. - Rachel wsparła ręce na biodrach. - Zresztą, i tak mam dobre usprawiedliwienie. - Tak jest. A gdzie się podziewa mój wnuk? - spytał Taylor. - Jego babcia wysłała mnie, abym dowiedział się, jak się ma. Zach zerknął na ojca. - Tak, akurat ci uwierzę. Sam chciałeś przyjść. Wołami nie można cię stąd wyciągnąć, niezależnie od tego, co chce mama. - Możesz się uspokoić, dziadku - wtrąciła Rachel uśmiechając się promiennie. - Przeziębienie już mija. Dobrze spał tej nocy, czego nie można powiedzieć

a d n a c s janes+a43

s u lo

267

o twoim synu. - Spojrzała na Zacha. - Przez całą noc co chwila wstawałeś. - Kto, ja? - udał zdziwienie Zach. - Tak, ty. - Przepraszam, ale miałem na głowie mnóstwo spraw. Nagle przerwał im głośny płacz. - O, to mój chłopak - ucieszył się Taylor. - Zawsze wie, kiedy dziadek jest w pobliżu. Zach przewrócił oczami, Rachel uśmiechnęła się pogodnie. - Pójść do niego, Rachel? - spytał Taylor. - Lepiej sama to zrobię. Pewnie trzeba go przewinąć. Zaraz wracam. Po paru minutach wróciła do jadalni, niosąc w ramionach ośmiomiesięcznego Randalla Zachery'ego Winslowa. - Teraz jesteś suchy i czyściutki, prawda, kochanie? - Daj mi go - poderwał się Taylor. Rachel posłusznie podała mu dziecko. Taylor usiadł i połaskotał Randalla w brodę. Chłopczyk uśmiechnął się i zaczął energicznie kopać bosymi nogami. Zach spojrzał na Rachel i uśmiechnął się lekko. Żona przesłała mu całusa. W tym momencie Taylor uniósł głowę. - Jaka jest ostateczna decyzja w sprawie tej propozycji? - O tym właśnie rozmawialiśmy, gdy wszedłeś, tato - odrzekł Zach, a uśmiech od razu zniknął z jego twarzy. - Tak myślałem. - Faktycznie, właśnie pytałam Zacha, czy już wypowiedziałeś się „za" lub „przeciw".

a d n a c s janes+a43

s u lo

268

- Do diabła, już mu powiedziałem, żeby podpisał umowę. Oczywiście, że jestem za fuzją. - To nie takie proste, tato, i sam dobrze o tym wiesz. - To oczywista decyzja, ale ty nie chcesz tego przyjąć do wiadomości. Zach przeciągnął palcami po włosach. - Nie jestem przekonany, że to jest najlepsze rozwiązanie dla pracowników i dla miasta. - Słuchaj, chłopcze, martwisz się niewłaściwymi sprawami. Ostatecznie chodzi o pieniądze. Cox proponuje nam znakomitą cenę i płaci gotówką. - W tym wypadku nie chodzi tylko o pieniądze zniecierpliwił się Zach. - Nie sądziłem, że dożyję chwili, kiedy usłyszę od ciebie coś podobnego! - Taylor podniósł głos. - Kiedy to doszedłeś do takiego wniosku? Randall zapłakał. - Przepraszam, mój drogi, dziadek nie chciał krzyczeć. - Taylor pochylił się nad wnukiem. Randall leżał na jego ramieniu i spoglądał w sufit. - Może go wezmę? - zaproponowała Rachel, patrząc z czułością na synka. - Nie, u mnie jest mu zupełnie dobrze - odrzekł Taylor. - Przyjrzałem się ich ofercie ze wszystkich możliwych stron. - Zach wrócił do tematu rozmowy. - Nie jestem przekonany, że Cox ma przed sobą wielką przyszłość. W tej ofercie jest coś, co mi się nie podoba. Sam nie wiem co, chociaż przejrzałem ją bardzo dokładnie. - Zatem podpisz umowę. - Nie.

a d n a c s janes+a43

s u lo

269

Taylor zaklął, po czym natychmiast spojrzał na Rachel ze skruchą. - Co za zakuty łeb, Rachel, nadziwić się nie mogę, jak ty z nim wytrzymujesz. - Sama też się czasem dziwię - odrzekła, zerkając na męża. Zach odprężył się nieco i uśmiechnął. Napięcie zelżało. - Czy któryś z was napije się jeszcze kawy? - Rachel obrzuciła wzrokiem męża i teścia. - Emma zaparzyła następny dzbanek. - Ja już dziękuję, najdroższa - powiedział Zach i wstał od stołu. Wrócił do okna i znowu utkwił wzrok w dębach. - Ja też dziękuję. - Taylor spojrzał na syna. - Co zatem zamierzasz? - Jeszcze nie wiem. Ci od Coxa twierdzili, że po fuzji pozostałbym dyrektorem, ale instynkt mówi mi, że w rzeczywistości byłoby inaczej... No, może z początku byłoby wszystko zgodnie z umową, a potem... - urwał. Taylor gniewnie zmarszczył brwi. - Ostatecznie zamierzasz więc głosować przeciw przyjęciu ich oferty? -Tak. Zapadła nieprzyjemna cisza. - A ty, Taylor? - spytała spokojnie Rachel. - Czy poprzesz Zacha? - No właśnie, tato, a co ty zamierzasz? Chociaż Taylor całkowicie wycofał się z kierowania bieżącymi sprawami fabryki, pozostał właścicielem znacznej części udziałów i miał prawo głosu na zebraniach akcjonariuszy i rady nadzorczej. - Dobrze wiesz, że cię poprę, chociaż uważam, że to

a d n a c s janes+a43

s u lo

270

błąd. Gdybyśmy zgodzili się na fuzję, przynajmniej nie musielibyśmy samotnie walczyć ze związkiem zawodowym. W ciągu paru ostatnich lat strasznie się rozzuchwalili. Randall poruszył się niespokojnie. Rachel wyciągnęła do niego ręce. - Daj mi go. Na pewno zdrętwiało ci ramię. - Uśmiechnęła się do synka. - Zresztą znowu usnął. Zach przyglądał się, jak Rachel bierze dziecko i przytula do piersi. Na moment zapomniał o fabryce i wszystkich kłopotach z nią związanych. Randall był dla niego źródłem nieustającej radości. Ilekroć miał już wszystkiego dość, wystarczyło, aby skupił na nim myśli, i od razu czuł się lepiej. - Masz rację co do związków - powiedział Zach. Przyznaj jednak, że jak dotychczas jakoś sobie z nimi radzę. - To prawda, ale jak długo jeszcze będzie ci się to udawać? - Tak długo, jak będzie to konieczne. - Och, kochanie - wtrąciła się Rachel. - Gdybyście zgodzili się na fuzję, może miałbyś znacznie mniej pracy? - Urwała i spojrzała na dziecko. - W tej chwili, właściwie nie masz kiedy nim się zająć. - Masz rację - odparł z przykrością Zach. - Też mi się to nie podoba. Mimo to, jeśli chcę być w zgodzie z sumieniem, nie mogę przystać na tę propozycję. - Kiedy ma być spotkanie? - spytał Taylor. - Wkrótce - odrzekł ostrożnie Zach. - A co z Trentem? Czy zamierzasz wtajemniczyć go w negocjacje? - Według mnie nakazuje to zwykła przyzwoitość, nie

a d n a c s janes+a43

s u lo

271

sądzisz? - Zach obrzucił ojca ostrym spojrzeniem. - Nie mówiąc już o tym, że przygotowuję go do objęcia kierowniczego stanowiska. - Które będziesz musiał dla niego stworzyć - rzucił wyzywająco Taylor. - Cóż z tego? - Czy jesteś przekonany, że to rozsądna decyzja? - Sądzę, że to w końcu się nam opłaci. - Miejmy nadzieję, że się nie mylisz - odburknął Taylor. - Muszę ci jednak powiedzieć, że nie podzielam twojego zdania na temat tego chłopaka. - Trent jest bystry i ma talent do tej roboty. Co ważniejsze, robi to, co do niego należy. Osobiste problemy zostawia w domu. - Zach przerwał na chwilę. - Nie zapominaj również, że pewnego dnia będzie współwłaścicielem fabryki. - Czy Trent wie o twoich planach dotyczących jego osoby? - Nie. Zmusiłem go, żeby zaczął pracę od samego dołu. W ten sposób nauczy się, jak działa fabryka. - A co z Beth? - spytał Taylor mrużąc oczy. - Czy została zawiadomiona? Na wzmiankę o Beth Zach od razu stracił resztki dobrego humoru, ale nie dał po sobie tego poznać. - Zadzwoniłem do niej i zostawiłem wiadomość sekretarce. Irytowało go, że najmniejsza uwaga na jej temat wciąż wyprowadza go z równowagi. Dobrze wiedział, dlaczego tak reaguje. To z powodu ostatniej nocy z Beth, tuż przed ślubem z Rachel. To nie powinno się było zdarzyć. Jak ostatni idiota pozwolił, aby zmysły odniosły zwycięstwo nad rozsądkiem. Płacił za to po dziś dzień.

a d n a c s janes+a43

s u lo

272

Prześladowało go poczucie winy, że zdradził Rachel, oraz pogarda dla samego siebie, że nie potrafił się powstrzymać. Obecność Beth zawsze przypominała mu o tych przeżyciach, dlatego obawiał się każdej okazji, kiedy sprawy fabryki mogły skłonić ją do wizyty w Shawnee i udziału w zebraniu rady nadzorczej. Rachel nie dzieliła z nim niechęci do Beth. W dalszym ciągu przyjaźniła się z nią i pozostawały w stałym kontakcie. Gdy Zach wyjeżdżał w interesach, obie często umawiały się na lunch. Teraz Rachel, nie bacząc na zachowanie Zacha, natychmiast zaczęła wychwalać przyjaciółkę. - Nie mogę doczekać się, kiedy ją zobaczę. Bardzo jestem ciekawa, jak jej poszło otwarcie nowego sklepu. W zeszłym tygodniu męczyłam ją tak długo, aż wreszcie zgodziła się spędzić cały dzień ze mną i z Randallem. Zach z trudem przełykał ślinę. - Jeśli o mnie chodzi, wolałbym, aby trzymała się z dala od Wimberly - powiedział gniewnie Taylor. - Nie jest tu mile widziana. - Co się z wami dzieje? - spytał chłodno Zach. - Ilekroć rozmawiamy o Beth, zawsze dochodzi do awantury. Zachowujecie się jak małe dzieci. Po twarzy Taylora przemknął dziwny grymas. - Chłopcze, to przecież oczywiste! W końcu zostawiła cię samego przed ołtarzem. Zrobiła z ciebie durnia. Rachel gwałtownie nabrała powietrza. Zach poczuł, że zalewa go krew. - Tak, masz rację! Zostawiła mnie, nie ciebie! - Uderzył się pięścią w pierś, tak jakby chciał w ten sposób

a d n a c s janes+a43

s u lo

273

podkreślić swe słowa, po czym parsknął pogardliwie i odwrócił się twarzą do okna. Zapadła cisza. W pełnej napięcia atmosferze trudno było swobodnie oddychać. - No cóż - wykrztusił wreszcie Taylor. - Ona wystawiła na pośmiewisko całą rodzinę. Sam dobrze o tym wiesz. Nigdy jej tego nie wybaczę. - Och, Taylor, jak możesz tak mówić?! - krzyknęła Rachel. - Przecież minęło już tyle lat! - Nic na to nie poradzę - odrzekł z uporem Taylor. Taka jest prawda. Rachel otworzyła usta, ale natychmiast je zamknęła, nie mówiąc ani słowa. - Do diabła, dlaczego o niej właściwie rozmawiamy?! - warknął Zach głosem ostrym jak brzytwa. Nikt nie ośmielił się mu odpowiedzieć.

a d n a c s janes+a43

s u lo

274

26

s u lo

„Pastor Jim Bakker, jeden z najbardziej popularnych telewizyjnych kaznodziei, zrezygnował dziś z pełnienia swej misji, jednocześnie przyznając się do złamania przysięgi wierności małżeńskiej siedem lat temu. Bakker twierdzi, że był szantażowany przez «diabelskich spiskowców>, którzy postanowili przejąć jego stację telewizyjną PTL Club. W 1986 roku stacja ta przyniosła dochód w wysokości 129 mln dolarów..." Całkowicie zdegustowana takimi wiadomościami, Beth wyłączyła samochodowe radio. Cisza sprawiła jej ulgę. Teraz słyszała tylko szum kół i cichy warkot silnika. Nie miała głowy do wysłuchiwania opowieści o cierpieniach Jima i Tammy Faye Bakker. Ta wizyta w domu wypadła w wyjątkowo nie sprzyjającym momencie - pomyślała, zaciskając palce na kierownicy. Niestety, nie mogła jej przełożyć. Musiała uczestniczyć w posiedzeniu rady nadzorczej, na którym miała być rozpatrzona oferta Coxa. Z ogromną niechęcią zostawiła bez nadzoru nowy sklep, który właśnie otworzyła w Arlington, w Teksasie. Zaryzykowała otwarcie punktu sprzedaży, mimo iż Lui-

a d n a c s janes+a43

275

zjana i Teksas bardzo ucierpiały ekonomicznie wskutek spadku cen ropy. Beth wierzyła jednak w swoje siły. Ryzyko wyzwalało w niej dodatkową energię do walki z przeciwnościami. Wiedziała, że trudno przewidzieć sukces, ale była gotowa na podjęcie ryzyka. Po ślubie Zacha i Rachel takie właśnie wyzwania pozwoliły jej wziąć się w garść i jakoś ułożyć sobie życie. Mimo, wielu trudności mogła być z siebie zadowolona. Oczywiście wiele zawdzięczała Tracy i Michaelowi. Gdy Michael w końcu przyjął do wiadomości, że Beth nie wyjdzie za niego, stał się prawdziwym przyjacielem, kimś, na kim mogła polegać. W tej chwili jednak ani sukcesy w pracy, ani przyjaciele z Natchitoches nie mogli pomóc jej przezwyciężyć niechęci, z jaką myślała o wizycie w Shawnee. Osiem miesięcy temu, gdy Rachel urodziła synka, Beth przeżyła kolejny wstrząs. Z rozgoryczeniem pomyślała, że Rachel i Zach spłodzili dziecko, które powinno należeć do niej. Od narodzin Randalla nie odwiedziła Shawnee i nie miała na to najmniejszej ochoty również teraz. Musiała jednak spełnić swój obowiązek. W ciągu ostatnich trzech lat stan zdrowia Fostera właściwie się nie zmienił. Nadal mieszkał w tym samym domu opieki. Chociaż ojciec stanowił stały problem, Beth nie musiała się nim specjalnie martwić, natomiast zdrowie Babci budziło jej żywy niepokój. Ostatnio Grace przeżyła lekki atak serca, ale lekarze zapewniali Beth, że nie pozostawił on po sobie żadnych trwałych skutków. Wierzyła im, lecz mimo to wciąż się niepokoiła. Dzwoniła do Babci każdego wieczoru, żeby upewnić się, że wszystko jest w porządku.

a d n a c s janes+a43

s u lo

276

Trent również był dla niej ciągłym źródłem zmartwień. Wkrótce po sprawie sądowej zamieszkał razem z Vicki Fairchild w wynajętym mieszkaniu i żyli razem bez ślubu, co niezbyt przypadło do gustu Babci. - Twoja matka pewnie przewraca się w grobie - powiedziała wnuczce, kiedy Trent zakomunikował jej o swojej decyzji. - Módlmy się o jej spokój - odrzekła Beth, starannie skrywając uśmiech. Grace nie widziała w tym wszystkim nic zabawnego - ani wtedy, ani teraz. Beth świetnie rozumiała jej reakcje. Ona też byłaby zadowolona, gdyby Trent i Vicki wzięli ślub, ale nie wyraziła swojej opinii. Wiedziała, że Trent nie ma najmniejszej ochoty słuchać jej pouczeń. Czasami myślała, że brat powoli dorośleje, ale każdy jego kolejny wyskok zmuszał ją do zmiany zdania. W dalszym ciągu odnosił się do niej z ogromną niechęcią. Beth obawiała się, że tak już będzie zawsze, że nigdy jej nie wybaczy, iż była ulubionym dzieckiem Fostera. Miała tylko jeden powód do zadowolenia. Pracę w fabryce traktował poważnie i dobrze wywiązywał się ze swoich obowiązków. Teraz jednak Beth miała ważniejsze sprawy niż wyskoki Trenta i perspektywa wizyty u Rachel, która koniecznie chciała pokazać jej synka. Musiała przede wszystkim przygotować się psychicznie na spotkanie z Zachem i Taylorem. Beth przerwała rozmyślania, bo właśnie dojechała do Shawnee. Spojrzała na zegarek. Dziewiąta trzydzieści. Miała nadzieję, że przed posiedzeniem zdąży odwiedzić Babcię, ale musiała zrezygnować z tego planu. Zostało

a d n a c s janes+a43

s u lo

277

jej już tylko pół godziny, a nie chciała się spóźnić. Skręciła w ulicę wiodącą do fabryki, starając się nie zwracać uwagi na przyśpieszone bicie serca. - Co się stało? Trent położył głowę na splecionych dłoniach i wbił spojrzenie w sufit. Wolał nie patrzeć na leżącą obok niego Vicki. - Nic - odrzekł szorstko. Dziewczyna głośno westchnęła i przewróciła się na bok. - Nie ma tak - powiedziała. - Nie będziesz nic przede mną ukrywał. Coś cię trapi i chcę wiedzieć co. Nie puszczę cię, dopóki mi nie powiesz. - To dobry pomysł - uśmiechnął się Trent. - Mówię poważnie - odparła Vicki i dała mu szturchańca. Nagle spoważniała. - Czy znowu poszedłeś na wyścigi? Trent zacisnął usta i spojrzał gdzieś w bok. - Och, Trent - jęknęła. - Przecież obiecywałeś... Mężczyzna przytulił ją do siebie. Nagle zapragnął poczuć przy sobie ciepło jej nagiego ciała. - Wiem, kochanie, ale... - Nie! - Vicki zakryła uszy. - Nie chcę słyszeć żadnych usprawiedliwień. - Potrzebowaliśmy pieniędzy - wyjaśnił buntowniczo. - Ale przegrałeś wszystko, tak? - spytała ze zniechęceniem w głosie. - Tak. - Niech cię diabli! - W oczach Vicki pojawiły się łzy. Trent odsunął się od niej i usiadł na łóżku, plecami do dziewczyny.

a d n a c s janes+a43

s u lo

278

- Jeśli to ci nie odpowiada, możesz się stąd wyprowadzić. - Naprawdę tak myślisz? - szepnęła. Trent spojrzał na nią przez ramię. - Nie. - Wiesz, że ja też tego nie chcę... Vicki wzięła głęboki oddech, tak jakby zbierała się na odwagę, żeby coś powiedzieć. - Za każdym razem, gdy ma przyjechać twoja siostra, wycinasz taki numer. - To bzdura! - krzyknął i zerwał się z łóżka. - Nie, to nie jest bzdura. - Uklękła na łóżku. Spojrzała na niego z niepokojem. - To prawda. Specjalnie idziesz wtedy na wyścigi. Myślę, że również specjalnie przegrywasz. - To największe brednie, jakie w życiu słyszałem! parsknął Trent i zaklął. - Nie, to prawda - powtórzyła. - Wiesz o tym, ale wolisz tego nie widzieć, podobnie jak wielu innych rzeczy. - Na przykład jakich? - spytał drwiącym tonem. - Po pierwsze, nie chcesz przyznać, że w rzeczywistości lubisz pracę w fabryce - odpowiedziała nie patrząc mu w oczy. - Od kiedy to stałaś się taka mądra? - Proszę bardzo, możesz sobie żartować. Nic mnie to nie obchodzi. Trent gorzko się roześmiał. - Kompleks, jaki masz na punkcie Beth, nie zniknie sam z siebie. - Nie mam ochoty o niej mówić. - Czemu pozwalasz, aby jej uwagi miały dla ciebie takie znaczenie? Czemu przejmujesz się jej opiniami?

a d n a c s janes+a43

s u lo

279

- Nic mnie nie obchodzą jej opinie. Jeśli o mnie chodzi, Beth może przenieść się na księżyc. - Ha! To kolejne samooszustwo. Beth cię bardzo obchodzi, ale nie chcesz się do tego przyznać. - Vicki wyskoczyła z łóżka i spojrzała mu w oczy. - Nigdy nie mogłam zrozumieć, o co wam chodzi. To oczywiste, że ona cię kocha... - Akurat! Beth myśli tylko i wyłącznie o ojcu i o Cottonwood. Dobrze się dobrali. - Jestem pewna, że ojciec też cię kochał. Trent bardzo długo nie odpowiadał. W pokoju panowała cisza, ale z zewnątrz dochodziło do nich wesołe ćwierkanie wróbli. - On nawet mnie nie lubił, Vicki - wykrztusił wreszcie z wysiłkiem. Znowu zapadła cisza. Vicki odgarnęła mu z czoła kosmyk włosów i pocałowała delikatnie w usta. - No cóż, przynajmniej ja cię lubię, i to bardzo. Czy to ci wystarcza? - W zupełności - szepnął ochryple. Patrzyli sobie w oczy, a Vicki jednocześnie gładziła jego policzek wierzchem dłoni. Bez słowa usiedli koło siebie na łóżku. Nagle twarz Trenta stężała. - No i był jeszcze Zach. - Zach? - zmarszczyła czoło. - Nie wiem, co masz na myśli. - Beth i Zacha - uśmiechnął się gorzko. - Kiedyś myślałem, że dla niego moja siostrzyczka zapomniała nawet o naszym starym. - Naprawdę? I co się stało? - Nie wiem. - Trent rozejrzał się nerwowo dookoła.

a d n a c s janes+a43

s u lo

280

- To było bardzo dawno. Sam nie wiem, dlaczego o tym wspomniałem. - Beth kocha cię- powiedziała cicho Vicki. - Poznaję to po jej spojrzeniu. - Możesz w to wierzyć, jeśli tak ci się podoba. Ja chciałbym tylko, żeby sprzedała udziały ojca i dała mi moją część pieniędzy. Tak szybko spłynęlibyśmy z tego cholernego miasta, że nikt by nawet nie zauważył. - Myślisz, że to kiedyś nastąpi? - Nie. - Jak według ciebie Beth będzie głosować w sprawie fuzji? - Przeciw. - Wydajesz się taki pewny siebie. - Jestem - odrzekł spokojnie Trent. - Beth nie zamierza pozbyć się fabryki. Uważa, że to część naszych „korzeni" - sparodiował jej wymowę tak dobrze, że Vicki parsknęła śmiechem. - Naprawdę chciałbyś, żeby sprzedała fabrykę? spytała z niedowierzaniem. - Tak - odparł unikając spojrzenia jej w oczy. - Do diabła, tak! - Możesz mówić, co chcesz, ale ja myślę, że sam się okłamujesz. - Masz do tego prawo. - Zatem jaka jest twoja sytuacja? - westchnęła. - Jak zwykle, ja zostaję na lodzie. - A może powiedziałbyś Beth, jakie jest twoje zdanie? - zaproponowała Vicki, klepiąc go po plecach. - Och, ona świetnie wie, ale ponieważ ma pełnomocnictwo ojca, może robić, co jej się żywnie podoba. Oczy Trenta ściemniały. - Jeszcze bardziej wkurza mnie

a d n a c s janes+a43

s u lo

281

to, że Zach nie pozwala, abym był za coś naprawdę odpowiedzialny. Traktuje mnie jak jakiegoś pieprzonego idiotę prosto z ulicy. Haruję jak głupi osioł, a czy on lub moja droga siostra to dostrzegają? Nigdy! Dziewczyna musnęła ustami jego ramię. - Ja to doceniam, ale gdy przegrywasz wszystkie pieniądze na wyścigach, to też się wściekam. - Wiem, Vicki - odrzekł ze znużeniem. - Też jestem wściekły na samego siebie. Najczęściej siebie nienawidzę. - Ważniejsze, żebyś nie nienawidził mnie. - Nigdy, to wykluczone. - Odwrócił się twarzą w stronę Vicki i spojrzał jej w oczy. Wydawał się smutny i niepewny siebie. - Nie zostawisz mnie samego, prawda? Czasami nie mogę uwierzyć, że mnie kochasz, że wciąż jeszcze jesteś ze mną. - Nigdzie się nie wybieram, ty idioto. Kocham cię. Zacisnęła mocniej ramiona wokół jego szyi. Trent pochylił się i nieśmiało pocałował ją w usta. Nagle rozpaczliwie zapragnął kochać się z nią. Pocałował ją mocniej i zapomniał o wszystkim, poza jej ciepłymi wargami i chętnymi dłońmi. - Vicki, Vicki - wyszeptał. Poczuł na twarzy jej gorący oddech. Dziewczyna mocno przycisnęła się do niego... - Pragnę cię - szepnęła namiętnie. - Masz mnie. Pocałował ją raz jeszcze w usta, po czym przywarł wargami do jej piersi. Nawzajem badali dłońmi swoje ciała. Gdy Vicki natrafiła na jego nabrzmiałą męskość, Trent jęknął głośno.

a d n a c s janes+a43

s u lo

282

- Teraz! - szepnął i gorączkowo rozchylił jej nogi. Wszedł w nią jednym długim, mocnym ruchem. Poruszał się powoli, wsłuchując w jej jęki. Na pośladkach czuł nacisk dłoni dziewczyny. Gdy oboje osiągnęli jednocześnie szczyt, poczuli taki wstrząs, że po chwili bezwładnie opadli na prześcieradło i z trudem łapali oddech. - Trent? - szepnęła po jakimś czasie Vicki. - Mmm? - Gdybym spytała, czy byś się ze mną ożenił, co byś odpowiedział? Trent oparł się na łokciu i spojrzał uważnie w jej oczy. - Czy rzeczywiście chcesz zadać takie pytanie? - Nie. - O co ci zatem chodzi? - Po prostu chciałam wiedzieć, jakbyś na to zareagował - odpowiedziała, lekko się rumieniąc. Odetchnął głęboko i przez chwilę nic nie odpowiadał. To wahanie wystarczyło, żeby na twarzy Vicki pojawił się bolesny grymas. Trent zaklął pod nosem. Małżeństwo? To ostatnia rzecz, jaka teraz mogłaby mu przyjść do głowy. - Czemu mamy zmieniać nasz obecny układ? Kocham cię, ty mnie kochasz i jest nam ze sobą dobrze. Po co nam jakieś zmiany? - Zapomnij o moim pytaniu - szepnęła i zamknęła na chwilę oczy. Trent uniósł palcem jej podbródek. - Hej, nie stwarzaj mi teraz takich problemów. Dobrze wiesz, że zaraz muszę jechać na posiedzenie rady.

a d n a c s janes+a43

s u lo

283

- Zatem jednak weźmiesz w nim udział? - Oczywiście. Za żadne skarby nie opuściłbym tego zebrania. Vicki pochyliła głowę i uśmiechnęła się do poduszki.

a d n a c s janes+a43

s u lo

284

27

s u lo

W trakcie recesji na początku lat osiemdziesiątych i później, po gwałtownym spadku cen ropy, Southland Paper zdołała utrzymać się na powierzchni. Przedsiębiorstwo przetrwało bez zwalniania ludzi z pracy, tym samym umacniając swoją pozycję rynkową. Beth zdawała sobie sprawę, że stało się tak tylko dzięki Zachowi, który prowadził firmę żelazną ręką. Z powodu choroby Fostera, rezygnacji Taylora z udziału w zarządzaniu i stałej nieobecności Beth, Zach sprawował rzeczywiste kierownictwo. Nigdy nie wahał się samodzielnie podejmować decyzji, co szybko doprowadziło do pozytywnych wyników. Odkąd został dyrektorem, obroty i zyski wzrosły. Beth zaparkowała samochód przed fabryką. Idąc w stronę biura starała się rozluźnić. Parę razy głęboko odetchnęła. Przechodząc przez biuro witała się z niektórymi pracownikami i wymieniała z nimi po parę słów. Kątem oka dostrzegła swoje odbicie w dużym lustrze. Chciała wyglądać jak najlepiej i miała nadzieję, że udało się jej osiągnąć właściwy efekt. Spódnica z surowego jedwabiu koloru roz-

a d n a c s janes+a43

285

kwitłej fuksji i podobna bluzka znakomicie podkreślały jej figurę i stanowiły idealne tło dla jasnych włosów. Gdy dotarła do pokoju konferencyjnego, przylegającego do gabinetu Zacha, nie mogła powstrzymać gorączkowego bicia serca. Dlaczego tak bardzo bała się akurat teraz? Oczywiście, w przeszłości również denerwowała się przed każdym spotkaniem, ale tym razem znacznie trudniej przychodziło jej zachować spokój. Może dlatego, iż wiedziała, że przyjdzie również Taylor. Nie mogła sobie wyobrazić, jak zdoła tak długo wytrzymać jego towarzystwo. Jedyna pozytywna strona dzisiejszej konfrontacji to przypomnienie, że jeszcze nie odpłaciła temu sukinsynowi za to, co zrobił. Beth obiecywała sobie, że nadejdzie dzień zemsty. Zazwyczaj po posiedzeniu rady nadzorczej wypełniała swoje obowiązki rodzinne i wracała do domu. Tym razem miała przenocować u Babci, a następnego dnia czekało ją kolejne ciężkie przeżycie: spotkanie z Rachel i jej malutkim synkiem. - Dzień dobry, pani Melbourne - powitała ją sekretarka Zacha. - Jak się masz, Sarah? - Beth uśmiechnęła się do niej, biorąc się mocno w garść. - Doskonale, dziękuję. Pan Winslow już czeka na panią. Beth podziękowała skinieniem głowy i z trudem powstrzymując chęć ucieczki weszła do gabinetu Zacha. Miała nadzieję, że ktoś z pozostałych członków rady przyszedł przed nią. Niestety, w środku nie było nikogo prócz Zacha. Szukał właśnie czegoś w stojącej obok okna kartotece. Nawet nie podniósł głowy, żeby się z nią przywitać.

a d n a c s janes+a43

s u lo

286

Beth skorzystała z okazji, żeby mu się przyjrzeć. Nigdy nie miała tego dość. W wieku trzydziestu sześciu łat wyglądał znacznie lepiej niż wtedy, gdy miał lat dwadzieścia dwa, zwłaszcza że w jego czuprynie pojawiły się liczne srebrne włosy, teraz widoczne w promieniach słońca. Jak zwykle, Zach wyglądał tak, jakby czesał się w biegu. Włosy opadały mu aż na kołnierz szarego garnituru w prążki, znakomicie leżącego na nim. Beth uśmiechnęła się lekko. Przez moment wyobraziła go sobie nagiego. Przypomniała jego namiętne pocałunki i gwałtowne pchnięcia stwardniałego ciała. Gdy zdała sobie sprawę z tych myśli, gwałtownie się zaczerwieniła. Musiała chyba jęknąć, bo Zach szybko uniósł głowę. Spojrzał na nią. Beth miała wrażenie, że grunt usuwa się jej spod nóg. - Beth. Głos Zacha zabrzmiał tak ochryple, że z trudem zrozumiała, co powiedział. Przez chwilę oboje stali nieruchomo, po chwili zrobił kilka kroków w jej stronę. Jego twarz przypominała maskę. - Nie słyszałem, jak weszłaś. Zach był mężem jej najlepszej przyjaciółki, a jednak przed sekundą Beth nie mogła się powstrzymać od patrzenia na niego jak na swojego mężczyznę. Teraz dręczyło ją pytanie: co będzie, jeśli Zach zgadnie, o czym myślała? Nie dbała o dumę, ale wiedziała, że gdy chodziło o Zacha, nie potrafiła zapanować nad swoimi uczuciami.

a d n a c s janes+a43

s u lo

287

- Przepraszam - powiedziała zaciskając palce na pasku od torebki. - Powinnam była zapukać. - Nic nie szkodzi - odrzekł i spojrzał jej w oczy. Dopiero teraz zauważyła zmiany w jego twarzy. Wokół ust pojawiła się głęboka zmarszczka, tak jakby żył w nieustannym cierpieniu. Czyżby nie był szczęśliwy? Czy małżeństwo z Rachel nie zadowoliło go? Chociaż Beth wiedziała, że straciła go na zawsze, pragnęła dla niego szczęścia. - Nie widziałam cię od narodzin Randalla - powiedziała, z trudem przełykając ślinę. Gdy wspomniała imię chłopca, Zach od razu rozpromienił się i uśmiechnął. Beth starała się nie zwracać uwagi na ostre ukłucie zazdrości, ale nie mogła się opanować. Uratowała ją duma i siła woli, które pomogły jej ukryć uczucia. - Ach, tak. Randall i Rachel odmienili moje życie. Nigdy nie byłem tak szczęśliwy. Beth poczuła ucisk w gardle. Stała nieruchomo, z szeroko otwartymi oczami, niczym zwierzę ogarnięte paniką. Przypomniała sobie swoje obawy sprzed paru sekund. Najwyraźniej błędnie zinterpretowała zmarszczki wokół ust Zacha. A może okłamywała samą siebie? Może tak naprawdę pragnęła, aby małżeństwo Zacha nie ułożyło się szczęśliwie? - Gratuluję. - Beth przerwała pełną napięcia ciszę. - Dziękuję - powiedział ochrypłym głosem. - Proszę. Boże, dlaczego każde nasze spotkanie musi tak wyglądać? - westchnęła w duszy Beth. Dlaczego nie potrafię zapomnieć o przeszłości, a przynajmniej wznieść się ponad nią? Dlaczego za każdym razem mam wrażenie,

a d n a c s janes+a43

s u lo

288

że siedzę u dentysty, który wyrywa mi ząb bez znieczulenia? - Słyszałem, że podbijasz świat mody. Dziewczyna uniosła głowę. Promienie słońca oświetliły jej twarz. Zach odkaszlnął i cofnął się o krok. Beth oczywiście zauważyła, że Zach próbuje zwiększyć dzielący ich dystans. Westchnął ciężko. - Przesada, ale idzie mi nieźle. - Według Rachel, robisz karierę. - Rachel jest nieobiektywna - odrzekła Beth i mimo woli się uśmiechnęła. - I nieco zazdrosna - dodał. - Mocno w to wątpię - odrzekła z goryczą. - Przecież ma wszystko, czego w życiu pragnęła. W oczach Zacha pojawiły się dziwne błyski. Odwrócił się w stronę okna, ale Beth zdążyła dosłyszeć, że zaklął pod nosem. Miała już coś odpowiedzieć, ale nagle otworzyły się drzwi gabinetu. Zach odwrócił się szybko w kierunku wchodzących. Na jego twarzy pojawił się wyraz ulgi. Wygląda, jakby się zerwał z elektrycznego krzesła - pomyślała Beth z ironią. Niech go diabli! Zach podszedł szybko do drzwi witając przybywających członków rady. Beth stała nieruchomo w miejscu. Pierwszy wszedł Lucas Ambrose. Beth nie widziała go od dawna. Niewiele się zmienił. - Cieszę się, że cię widzę, Beth - powitał ją z serdecznym uśmiechem. - Ja również, Lucas - odrzekła uprzejmie. Ambrose podszedł do stołu konferencyjnego i usiadł w fotelu.

a d n a c s janes+a43

s u lo

289

Czekali jeszcze na Taylora i Trenta. Beth zauważyła, że są już w sekretariacie. Witali się właśnie z Sarah. Rozejrzała się po pokoju, starając się nie patrzeć w kierunku Zacha. Gabinet Zacha odzwierciedlał jego charakter. W przeciwieństwie do luksusów, w jakich żył, jego miejsce pracy wyglądało surowo i funkcjonalnie. Duże drewniane biurko, dwa fotele, metalowa kartoteka, komputer i trzy rośliny doniczkowe. Jedynym osobistym przedmiotem było stojące na biurku zdjęcie Rachel i Randalla, na które Beth wolała nie patrzeć. - Cześć, Trent! - Głos Zacha przywołał Beth do rzeczywistości. - Cieszę się, że przyszedłeś. - Za nic nie przepuściłbym takiego spotkania - odrzekł Trent, po czym zwrócił się do siostry: - Kiedy przyjechałaś? - Parę minut temu - odpowiedziała z uśmiechem. Miała ochotę go uściskać, ale coś ją powstrzymało. Trent wyrósł na przystojnego młodego mężczyznę. Ciemne, kręcone włosy, niebieskie oczy i pełne usta. Niewątpliwie ściągał na siebie spojrzenia wielu kobiet. Jaka szkoda, że rzadko kiedy zachowuje się tak dobrze jak wygląda - westchnęła. Pocieszała się myślą, że Trent dobrze wypełnia swoje obowiązki w fabryce. Babcia powiedziała, że Zach jest zadowolony z wyników jego pracy. Beth nie była tym zaskoczona. Brat odziedziczył po ojcu talent inżyniera, podobnie jak Zach otrzymał go po Taylorze. Trent mógłby wiele osiągnąć, gdyby tylko zechciał się przyłożyć. Zamiast tego zawsze tylko gada o sprzedaniu udziałów pomyślała ze złością.

a d n a c s janes+a43

s u lo

290

- Co z Babcią i ojcem? - spytała go cicho, tak aby inni nie słyszeli. - Babcia w porządku, a ojciec... - Trent urwał i wzruszył ramionami. - Dawno u niego nie byłem. Beth chciała coś odpowiedzieć, ale to nie była odpowiednia pora, aby robić mu wymówki. Poza tym jej słowa i tak nie wywarłyby na nim najmniejszego wrażenia. - Zawsze mówiłem, że najlepiej przychodzić na końcu - dobiegł ich głos Taylora. - Zamknij drzwi, tato - odezwał się Zach. - Siadajmy. I tak już jesteśmy spóźnieni. - Porozmawiamy później - szepnął Trent do siostry i podszedł do Zacha. Beth zmusiła się, żeby spojrzeć na człowieka, którego nienawidziła bardziej niż kogokolwiek na świecie. Powitała go chłodno. Jego widok sprawił jej szczerą satysfakcję. Taylor wyglądał okropnie. Miał przekrwione białka, szarą, zmiętą twarz, wory pod oczami. Wkrótce zdechnie z przepicia - pomyślała bez najmniejszych wyrzutów sumienia. - Dzień dobry, mała - zaśmiał się. - Dawno cię nie widziałem. - Idź do diabła, Taylor! - odrzekła cicho, tak cicho, że nie była pewna, czy usłyszał jej słowa. Widocznie jednak usłyszał, bo poczerwieniał i skrzywił się złośliwie. - Jak widzę, nic się nie zmieniłaś. - W stosunku do ciebie nigdy się nie zmienię - odrzekła ze słodkim uśmiechem, jednocześnie patrząc na niego lodowatym wzrokiem. Nie czekając na odpowiedź odeszła w stronę przeciwnego krańca stołu. Gdy siadała,

a d n a c s janes+a43

s u lo

291

czuła na sobie spojrzenia wszystkich obecnych, również Zacha. Czy słyszał jej rozmowę? Taylor usiadł naprzeciw niej i wyciągnął fajkę i kapciuch. - Czy ktoś ma coś przeciwko temu? - zapytał i nie czekając na przyzwolenie zaczął nabijać fajkę. - Zawsze chciałem palić fajkę. Słyszałem, że mniej szkodzi niż papierosy. Beth patrzyła na niego z odrazą, ale nic nie powiedziała. - Nie ma żadnej różnicy - stwierdził Trent. - Osobiście wolałbym nie wdychać tego świństwa. - Ja też nie - dodała Beth. Taylor poczerwieniał i już otwierał usta, aby zacząć kłótnię, ale powstrzymał go Zach. - Odłóż fajkę- nakazał tonem nie znoszącym sprzeciwu. Taylor zacisnął gniewnie usta, ale schował fajkę i kapciuch do kieszeni. Rzucił Beth wściekłe spojrzenie. Zach rozpoczął naradę. - Najpierw wysłuchamy sprawozdania finansowego. Lucas, proszę. Beth słuchała uważnie. Tak jak przypuszczała, fabryka była w doskonałym stanie finansowym i z roku na rok zwiększała produkcję. Gdy Lucas skończył, omówili kilka rutynowych spraw, takich jak zakup drewna, reklama i kontrola ksiąg rachunkowych. Kiedy podjęli już wszystkie konieczne decyzje, w pokoju zapadła cisza. - Teraz pora zastanowić się nad głównym punktem porządku dziennego -przerwał milczenie Zach. Zerknął na Beth. - Lucas, proszę, daj Beth kopię nowej oferty Coxa.

a d n a c s janes+a43

s u lo

292

Dziewczyna wzięła gruby plik dokumentów i zaczęła je szybko przeglądać. W żadnym wypadku nie mogła na poczekaniu zorientować się w ich zawartości. - Lepiej powiedz mi, co oni proponują - poprosiła Zacha. Zach wyjaśnił jej pokrótce wszystkie szczegóły. - Co ty właściwie wiesz o takich sprawach? - mruknął do niej siedzący obok Trent. - Wydawało mi się - odezwała się wreszcie Beth - że oni chcieli fuzji. Teraz chcą po prostu wykupić fabrykę. - Też tak myślałem. W trakcie ostatniego spotkania twierdzili, że są gotowi rozważyć obie możliwości. - Chyba bardzo im zależy na zawarciu tej transakcji. Oferują dobrą cenę. - Masz rację - przyznał Zach. - Ale ja nie chcę jej przyjąć. Nie zgadzam się również na fuzję. Taylor również jest przeciw. Wszyscy spojrzeli na Beth. - Wobec tego decyzja zapadnie jednomyślnie. Ja także jestem przeciw przyjęciu ich propozycji. - Zatem podziękujemy im serdecznie za wspaniałą ofertę. - Zach uśmiechnął się szeroko. Beth na chwilę wstrzymała oddech. Kiedy ostatnio widziała taki uśmiech na jego twarzy? - A jakie jest twoje zdanie? - spytał Zach Trenta. - Przecież to nie ma najmniejszego znaczenia - odrzekł Trent. - To moja siostra podejmuje decyzje. - Beth pragnie zachować twoje dziedzictwo. - Już od dawna próbuję go o tym przekonać - spokojnie stwierdziła Beth. - Czy chciałbyś coś powiedzieć? - spytał Zach marszcząc czoło.

a d n a c s janes+a43

s u lo

293

- Nie - odparł Trent, ale jego twarz pobladła. - Wiem, że zmusiłem cię do przejścia całej drabiny, poczynając od samego dołu. Musiałeś nawet wyrzucać śmieci, prawda? - Zach uśmiechnął się szeroko. - I to wiele razy - odpowiedział Trent. Był zdezorientowany nieoczekiwaną zmianą tematu. Beth również nie rozumiała, do czego Zach zmierza, ale siedziała w milczeniu, czekając, co z tego wyniknie. Zach przygryzł wargi, po czym zaczął mówić bardzo szybko, tak jakby nie mógł doczekać się, kiedy wreszcie zakomunikuje Trentowi swą decyzję. - Sądzę, że jesteś człowiekiem, jakiego długo szukałem. Uważam, że byłbyś doskonałym zastępcą dyrektora fabryki. - Naprawdę? - Trent zerwał się z krzesła i spojrzał na Zacha z ogniem w oczach. - A co ty na to powiesz? - Zach zwrócił się do Beth. - Czy sądzisz, że to dobry pomysł? - Myślę, że znakomity - odrzekła z uśmiechem. - Naprawdę tak myślisz? - spytał Trent z niedowierzaniem w głosie. - Czy to wszystko, co masz do powiedzenia? - Zach był rozbawiony. - No, nie... - wymamrotał Trent. - Hej, chłopcze, co z tobą? Połknąłeś język? - wtrącił Taylor swoim przepitym głosem. Trent odzyskał równowagę i uśmiechnął się nieśmiało, wyraźnie zakłopotany uważnymi spojrzeniami wszystkich obecnych. Boże, jak miło słyszeć jego śmiech - pomyślała Beth. Jeśli cokolwiek może sprawić, aby wreszcie dojrzał, to chyba tylko to. Poczuła ogromną wdzięczność dla Za-

a d n a c s janes+a43

s u lo

294

cha, ale gdy zwróciła się w jego stronę, napotkała zimne, pozbawione wszelkich uczuć spojrzenie. Skrzywiła się boleśnie, jak pod wpływem uderzenia. Po paru minutach znalazła w sobie dość sił, aby wstać od stołu. Zebranie dobiegło końca. Nie żegnając się z nikim, skierowała się do drzwi. - Hej, poczekaj! Dokąd tak się śpieszysz, siostrzyczko? Beth zatrzymała się i spojrzała na Trenta. Nigdy przedtem nie zwracał się do niej w ten sposób. Uśmiechnęła się wstrzymując łzy wzruszenia. To dobry znak, bardzo dobry znak - powtórzyła do siebie parokrotnie.

a d n a c s janes+a43

s u lo

295

28

s u lo

Zach potarł palcami czoło. Siedział za biurkiem i przeglądał papiery. Nie mógł uwierzyć, że dopiero teraz zapoznaje się z raportami z poprzedniego dnia. Zazwyczaj codziennie rano obchodził całą fabrykę, po czym w biurze przeglądał sprawozdania. Dzisiaj było inaczej. Od przyjścia do pracy o siódmej rano nie miał jeszcze ani chwili przerwy. Musiał przygotować się do zebrania rady, a po zebraniu odbył rozmowę z Wade'em Griffinem, szefem lokalnego związku zawodowego. Griffin znowu próbował przycisnąć go do muru. Zach nie miał wyjścia, musiał przynajmniej zapoznać się z jego propozycjami. Czytając jego memorandum Zach uśmiechnął się ironicznie. „Propozycje", dobre sobie! To było ultimatum. Griffin widocznie uważa mnie za idiotę albo sam jest durniem - pomyślał. Wkrótce przekona się, że nie będę jadł mu z ręki. Zach nie miał zamiaru godzić się na wygórowane żądania związku. Zirytowany odsunął na bok papiery. Nie mógł się skupić. Gdyby nie udany przebieg zebrania rady, poddałby się teraz frustracji, włożył hełm i poszedł do tartaku.

a d n a c s janes+a43

296

Ciężka fizyczna praca zawsze pomagała mu odzyskać spokój i równowagę ducha. Kusiło go, żeby uciec z biura, ale nie mógł tego zrobić. W każdej chwili mógł się tu pojawić Matt Thome z informacjami, które Zach polecił mu zebrać. Jak na zawołanie, asystent pojawił się w drzwiach. - Chodź tutaj, i to szybko! - zawołał Zach, wstając zza biurka. Zrzucił marynarkę, rozwiązał krawat i z ulgą rozpiął kołnierzyk. - Długo czekałeś? - spytał Matt. - Nie - odrzekł Zach siadając na krześle. - Może jesteś zajęty? Zach spojrzał na niego z irytacją. - Tak, jestem zajęty. Rozważam, czy wyrzucić cię na bruk teraz, czy jeszcze chwilę poczekać. - Zebranie poszło źle, prawda? - spytał Matt z domyślnym uśmiechem. - Nie, wręcz przeciwnie. Beth nas poparła. - To powinieneś się cieszyć, a nie wściekać bez powodu. - Och, cieszę się, i to bardzo. Zresztą ani przez chwilę nie sądziłem, że Beth przyjmie ofertę Coxa. Chyba że chciałaby zrobić mi na złość. - Co zrobiłbyś w takiej sytuacji? - spytał Matt bawiąc się szklanką. - To byłby dostateczny powód do morderstwa. - Wierzę, że mówisz poważnie. Zach nic nie odpowiedział. Matt przez chwilę patrzył na niego dziwnym wzrokiem. - No, cieszę się, że wszystko zakończyło się pomyślnie. - Dziękuję - westchnął Zach. - Coś cię męczy. O co chodzi?

a d n a c s janes+a43

s u lo

297

- Znowu mam na karku Griffina. Matt nic nie odpowiedział. Rzucił na biurko folder z dokumentami, po czym wyciągnął się wygodnie na fotelu. - To sukinsyn. Wkrótce Bóg wymierzy mu sprawiedliwość. - Jeśli nie, to ja to zrobię - skrzywił się Zach. - Masz jakiś pomysł? - Jeszcze nie, ale coś wymyślę, bo szlag mnie trafia. - Co ma wisieć, nie utonie - zaśmiał się Matt. - Nie bądź tego taki pewien - odparł Zach. W promieniach słońca łysina Matta świeciła niczym żarówka. - Do licha, jakoś to wszystko się załatwi. Czego się dowiedziałeś? - Dałem ci wszystkie dane. Wyglądają bardzo obiecująco. Sam zobacz. - Chcesz kawy? - Tak, jeśli nie masz nic przeciwko temu. Zach przez kilka minut studiował informacje zebrane przez asystenta, po czym podniósł wzrok i zerknął na niego. Matt dmuchał w filiżankę, usiłując ochłodzić kawę. - Nie miałem pojęcia, że szkoły zużywają tyle brystolu i kolorowego papieru. - Ja wiedziałem. Moje dzieciaki nigdy nie mają go dość. - Matt wypił parę łyków. - Poczekaj, aż Randall pójdzie do szkoły, to sam się przekonasz. - Nie mogę czekać tak długo - uśmiechnął się Zach. - Co zatem chcesz zrobić? Zach raz jeszcze przejrzał dane. - Musimy działać szybko. Od razu. Walczyć o nasz udział na rynku. Nie muszę chyba ci mówić, że konkurencja z każdym dniem jest coraz ostrzejsza. Jeśli mamy

a d n a c s janes+a43

s u lo

298

przetrwać, musimy rozszerzać asortyment produktów. Na samym papierze gazetowym daleko nie zajedziemy. - Tak jest, szefie! -odpowiedział Matt służbistym tonem. - Skoro o tym mowa, zbierz również dane na temat papieru do faksów. Instynkt mówi mi, że popyt na te maszyny będzie gwałtownie wzrastał. Musimy w porę zacząć produkcję. - Oczywiście, jeszcze dziś się za to wezmę. Masz jeszcze coś do mnie? - Matt wstał z fotela. - Tak - odrzekł Zach również wstając. - Co takiego? - Powiedz Charliemu, żeby przyszedł do mnie jutro rano. Mam dla niego kogoś do pomocy. - Trenta? - Aha. Myślisz, że da sobie radę? - Zach uważnie przyjrzał się asystentowi. - Na pewno. - Matt podrapał się po brodzie. - Trent potrafi być nieznośny, ale wie, co robi. Wziął to po ojcu. Foster dobrze znał swój fach. - Trent ma instynkt, dlatego jest jeszcze lepszy. - Trzymajmy za niego kciuki. Matt wyszedł. Zach siedział przez chwilę w zupełnej ciszy i wsłuchiwał się w uderzenia własnego serca. Po kilku minutach wstał i nalał sobie kawy. Miał zamiar skończyć papierkową robotę, by przed pójściem do domu móc opróżnić biurko, ale gdy znowu wziął do ręki raporty, przekonał się, że w dalszym ciągu nie może się skoncentrować. Ukradkiem wyjrzał przez okno. Wypogodziło się. Popołudnie zapowiadało się wspaniale. W taką pogodę należało pożegnać szybko biuro, chwycić wałówkę, wędkę

a d n a c s janes+a43

s u lo

299

i uciec do lasu, spędzić całe popołudnie jedząc, spacerując, łowiąc ryby i kochając się na trawie, tak jak zwykli to robić z Beth... Jęknął jak zranione zwierzę i zerwał się na równe nogi, wywracając filiżankę z kawą. - Oby tak dalej, Winslow - warknął, patrząc, jak plama z kawy ogarnia kolejne dokumenty. Zamiast posprzątać, podszedł do okna i wyjrzał na zewnątrz. Nie mógł opanować narastającego napięcia. Beth zawsze wpędzała go w taki obłęd. Wystarczyło, że przez jakiś czas przebywał w tym samym pokoju co ona, i od razu tracił spokój. Do diabła, co się ze mną dzieje?! - pomyślał gniewnie. Czego jeszcze mógł pragnąć? Robił zawsze to, na co miał ochotę. Ożenił się ze wspaniałą kobietą, która uleczyła rany zadane mu przez Beth. Co więcej, Rachel dała mu syna, którego kochał z całego serca. Na czym zatem polegał jego problem? Dlaczego pozwalał, żeby Beth wywierała na niego taki wpływ? Gdy tylko weszła do jego gabinetu, ubrana tak, jakby zeszła ze stronic najnowszego żurnalu, Zach od razu poczuł ukłucie żalu. Patrzył na nią i czuł, że zżera go smutek. Niczym się nie zdradził, tego był pewien. Z biegiem lat stał się prawdziwym mistrzem w ukrywaniu swych uczuć. Mimo to niecierpliwie czekał, aż posiedzenie dobiegnie końca. Każdy uśmiech, każdy gest, każde słowo Beth przypominało mu o dawnych czasach. To właśnie wspomnienia całkowicie wyprowadziły go z równowagi. Czy już do końca życia będzie wspominał jej zapach, smak jej ust? Boże, ratuj - westchnął

a d n a c s janes+a43

s u lo

300

w duszy. Teraz zastanawiał się tylko, co ma powiedzieć Rachel po powrocie do domu. - Hej, przystojniaku, masz wolną chwilę? Rachel! Zach tak się zawstydził, że przez chwilę bał się spojrzeć jej w oczy. W końcu odwrócił się. - Hm, zastanówmy się. Może znalazłbym parę sekund. Rachel zachichotała i podeszła do niego. Wyszedł jej naprzeciw, chwycił w ramiona i mocno pocałował. Puścił ją dopiero wtedy, gdy obojgu zabrakło tchu. Rachel odsunęła się nieco i spojrzała na niego ze zdziwieniem. - Boże - westchnęła, najwyraźniej zupełnie zaskoczona pocałunkiem. - Będę musiała częściej odwiedzać cię bez uprzedzenia. - Mam nadzieję, że dotrzymasz obietnicy - odrzekł Zach i dał jej prztyczka w nos. - Hej, czy ty czegoś przede mną nie ukrywasz? - spytała skłaniając na bok głowę. Zach znowu poczuł wyrzuty sumienia. Pocałował ją raz jeszcze. Rachel zasługiwała na coś lepszego niż małżeństwo z nim. - Gdzie jest ten prawdziwy przystojniak, mój syn? - Bawi się z twoją przystojną sekretarką. - Może wezmę was na lunch? - Mnie i sekretarkę, czy mnie i Randalla? - Uważaj, co mówisz - skarcił żonę Zach i dał jej klapsa. - Teraz już wiem. Posiedzenie poszło po twojej myśli. Zacha nie opuszczało poczucie winy. Chciał jej powiedzieć, ale...

a d n a c s janes+a43

s u lo

301

- Masz rację. - Wiedziałam, że tak będzie. - Chodź. - Objął ją wpół. - Weźmy Randalla i chodźmy coś zjeść. Opowiem ci wszystko podczas lunchu.

a d n a c s janes+a43

s u lo

302

29

s u lo

Ruby Carrington była przystojną kobietą o wyrazistych rysach twarzy. Miała czarne, farbowane włosy i ciemnobrązowe oczy, które często spoglądały chłodno spod zmrużonych powiek. Beth zawsze miała wrażenie, że matka Rachel jej nie lubi, a tylko toleruje z uwagi na pozycję rodziny Melbourne'ów. Szczerze współczuła Rachel. Pod wieloma względami Ruby była równie wielką snobką jak Marian Winslow, tyle że nie miała do tego żadnych podstaw. W każdym razie nie przed małżeństwem Rachel z Zacherym. Po ślubie córki Ruby zadzierała nosa i zachowywała się tak, jakby miała święte prawo uważać się za kogoś lepszego od przeciętnych śmiertelników. Już w wieku osiemnastu lat Beth zrozumiała, że Ruby marzy, aby jej córka wyszła za mąż za Zacha. Bynajmniej nie dlatego, że zależało jej na szczęściu Rachel. Myślała tylko o swojej pozycji towarzyskiej. Rachel była dla niej wyłącznie narzędziem. Teraz, patrząc, jak Ruby tuli w ramionach wnuka, Beth nie mogła oprzeć się wrażeniu, że ta kobieta tylko demonstruje swoje przywiązanie do niego. Zawstydziła się własnych myśli.

a d n a c s janes+a43

303

Czy miała prawo ją sądzić? Jak powiada stare przysłowie „przygania motyka gracy, a sama jednacy". Tym razem Beth ubrała się swobodnie, lecz również zgodnie z najnowszą modą. Miała na sobie rozszerzane dżinsy i luźny sweter z watowanymi ramionami, w uszy wpięła długie kolczyki. Staranny strój miał poprawić jej humor. Choć miała wielką ochotę zobaczyć się z Rachel, obawiała się wizyty w Wimberly. Sama nie wiedziała, czy bardziej boi się spotkania z Zachem, czy z jego ojcem. Na myśl o kolejnej konfrontacji z Taylorem zbierało jej się na mdłości. Wczorajsze spotkanie wystarczyło jej na całe życie. Poczuła ogromną ulgę, gdy w trakcie telefonicznej rozmowy Rachel mimochodem poinformowała ją, że zarówno Zach, jak i Taylor wyjeżdżają na cały dzień poza miasto. Mimo to spotkanie z przyjaciółką i jej dzieckiem było dla niej prawdziwą torturą .Wiedziała jednak, że wcześniej czy później musi do tego dojść, więc wolała już mieć to poza sobą. Ku zdziwieniu Beth, okazało się, że nie może porozmawiać z Rachel w cztery oczy. Wkrótce po jej przyjeździe w Wimberly pojawiła się również matka Rachel. Siedziały razem w salonie i popijały kawę, dopóki Randall się nie zbudził. Rachel wyjęła go z kołyski i przyniosła do salonu. Ruby przestała uczestniczyć w rozmowie. Po prostu kołysała dziecko w ramionach. - No i co? - Co takiego? - Beth przerwała rozmyślania i spojrzała na Rachel z niewinnym uśmiechem. Rachel pokazała jej język.

a d n a c s janes+a43

s u lo

304

- Jesteś okropna. Beth uśmiechnęła się, zrzuciła buty i podwinęła nogi pod siebie. - Uhm. - Jeśli zaraz nie powiesz mi, że mój syn jest najpiękniejszym dzieckiem, jakie w życiu widziałaś, to skreślę cię z listy przyjaciół. - Poddaję się. - Beth uniosła do góry ręce. - Jest prawdziwym aniołkiem. - Naprawdę? Beth raz jeszcze spojrzała na chłopczyka, spokojnie śpiącego w ramionach babci. - Naprawdę. - Jest do mnie podobny - stwierdziła Rachel z dumą. - I to bardzo. - Beth przyjrzała się malutkiej twarzyczce. Dostrzegła podobieństwo już w pierwszej chwili, gdy przyjaciółka weszła do salonu trzymając dziecko na ręku i wpatrując się w jego buzię. Nim Rachel coś odpowiedziała, Ruby wstała z sofy. - Przykro mi porzucać tak miłe towarzystwo, ale mam umówione spotkanie. Już jestem spóźniona. Podała Randalla córce. - Cieszę się, że mogłam cię znowu zobaczyć, Beth - dodała uprzejmie. - Jak zwykle, wyglądasz doskonale. Beth wstała, żeby się z nią pożegnać. Uśmiechnęła się lekko. Obłuda Ruby bardziej ją bawiła, niż irytowała. Ruby ucałowała córkę i wnuka, wzięła torebkę i skierowała się do drzwi. - Do zobaczenia, mamo. Skontaktujemy się później - pożegnała ją Rachel. - Uważaj na dziecko. - Dobrze, mamo.

a d n a c s janes+a43

s u lo

305

Gdy Ruby zamknęła za sobą drzwi, Rachel spojrzała na Beth i przewróciła oczami. - Ona jest przekonana, że nie potrafię zrobić tego, co instynkt każe czynić każdej owcy. Beth parsknęła śmiechem. - Poczekaj, zaraz zrobię świeżą kawę. - Pomóc ci? - Nie, dziękuję, to tylko chwila. Czekając na powrót przyjaciółki, Beth rozejrzała się po pokoju. To byłby jej dom, gdyby nie rozstała się z Zachem. Zapewne urządziłaby go podobnie jak Rachel. Zielone i brzoskwiniowe dywany dobrze pasowały do ozdobionych białym wzorem brzoskwiniowych tapet. Nad mannurowym kominkiem wisiał kosztowny obraz. Beth nie miała wątpliwości, że to prezent od Taylora i Marian. Przez otwarte drzwi mogła dojrzeć wnętrze kuchni, utrzymane w takiej samej tonacji jak salon. Całe mieszkanie wydawało się przytulne i eleganckie. - Świetnie wszystko urządziłaś - pochwaliła przyjaciółkę, gdy Rachel wróciła z kuchni. Rachel nie odpowiedziała. Walczyła z zapięciem spodni. - Coś się stało? - spytała z uśmiechem Beth. - Tak, utyłam - skrzywiła się Rachel. - Nie jesteś jeszcze tęga. - Z pewnością nie jestem również szczupła. - Nie, ale dużo ci brakuje do otyłości. Zresztą masz przecież usprawiedliwienie. Niedawno urodziłaś dziecko. - Czy zapomniałaś, że Randall ma osiem miesięcy? Już dawno powinnam pozbyć się tego sadła. - Jeszcze schudniesz.

a d n a c s janes+a43

s u lo

306

- Mam nadzieję, ale... - Ale co? - Gdy patrzę na ciebie, czuję się gruba jak beczka. - Daj spokój, nie przesadzaj - parsknęła Beth. - Może przesadzam - wzruszyła ramionami Rachel. - Na szczęście Zach twierdzi, że podobam się mu taka, jaka jestem. - I tylko to ma znaczenie - podsumowała Beth, czując w sercu ukłucie bólu. - Naprawdę podoba ci się mieszkanie? - Rachel zmieniła temat. - Już ci to powiedziałam. - Chciałabyś zobaczyć resztę pokoi? - spytała, prowadząc Beth do kuchni. - Później. Jeśli zaraz nie wypiję kawy, to chyba umrę. - Chcesz coś zjeść? Jadłaś śniadanie? - Nie, ale dziękuję - Beth uśmiechnęła się i usiadła przy kuchennym stole. - Rano nic nie jem. Ale ty się nie krępuj. - Chyba żartujesz. Jadłam już wcześniej, po nakarmieniu Randalla. Skończyły się śniadania o dziesiątej. Czasem tylko w niedzielę udaje się nam pospać dłużej. - Nic dziwnego, skoro masz małe dziecko. - O tak, dziecko to prawdziwa rewolucja. Od ośmiu miesięcy w tym mieszkaniu nie ma chwili spokoju. - Nie jestem zaskoczona - zachichotała Beth. - Jak słyszałam, dzieci przewracają porządek dnia do góry nogami. - Najgorszy jest Taylor. - Taylor? - powtórzyła zdziwiona Beth. - Tak. Codziennie rano przychodzi bawić się z Randallem.

a d n a c s janes+a43

s u lo

307

Beth wyjrzała przez okno. Między gałęziami drzew szalały wiewiórki. - Tak bardzo lubi wnuka? To znakomicie. - Wiem, że za nim nie przepadasz, ale dla mnie był zawsze bardzo dobry. Beth często zastanawiała się, co naprawdę Taylor i Marian myślą o Rachel. Podejrzewała, że zwłaszcza Marian jest rozczarowana, iż synowa nie pochodzi z „dobrej rodziny". Marian tolerowała „biednych, białych przybłędów" tylko wtedy, jeśli wiedzieli, gdzie ich miejsce. Święcie wierzyła w wyższość ludzi mogących zademonstrować drzewo genealogiczne sięgające wiele pokoleń wstecz. Natomiast Taylor był zapewne tak wdzięczny Zachowi za to, iż nie ożenił się z Beth, że przyjął Rachel z otwartymi ramionami. - Cieszę się - powiedziała wreszcie Beth odwracając się od okna i znowu patrząc na Rachel. - To świetnie, że masz dobre układy z teściami. - Matka też ma bzika - dodała Rachel, nalewając kawę. Podała kubek Beth i usiadła naprzeciw niej. - Jeśli nie przychodzi, to musi przynajmniej zadzwonić. - To chyba zrozumiałe. - Ma bzika nie tylko na punkcie Randalla. Zach również jest jej ulubieńcem. - To wspaniale! - To też cię nie zaskakuje, prawda? - Rachel spojrzała z ukosa na przyjaciółkę. - Nie. - Matka nigdy nie ukrywała, że bardzo chce, abym została panią Winslow - westchnęła Rachel. - Wiem. - Beth zacisnęła palce na kubku.

a d n a c s janes+a43

s u lo

308

- Słuchaj, Beth - zaczęła Rachel patrząc na nią z zakłopotaniem. - Wszystko w porządku, Rach. Naprawdę. - Beth wyciągnęła rękę i uścisnęła jej ramię. - Czy na pewno? - Przestań -jęknęła Beth. - Myślałam, że to już ustaliłyśmy. - Przepraszam, nie chciałam otwierać starych ran. - Och, nie o to chodzi. Po prostu nie ma sensu wywlekać tego wszystkiego raz jeszcze. Rachel pochyliła głowę i spojrzała na nią uważnie. - Czy mogę cię o coś spytać? - Dobrze - zgodziła się niechętnie Beth. - Dlaczego nie wyszłaś za Zacha? - Rachel! - Dobrze, dobrze. Proszę, tym razem odpowiedz mi na to pytanie. - Przecież wiesz, dlaczego - odrzekła Beth, maskując uśmiechem strach. - Pamiętam, co mi wtedy powiedziałaś, ale... nie mogę znieść myśli, że jesteś nieszczęśliwa, ponieważ ja... - nie mogła dalej mówić, dławiło ją wzruszenie. - Cicho, nie mów tak - błagała Beth. - Nie możesz tak myśleć. To ja podjęłam decyzję o zerwaniu z Zachem, i to bardzo dawno temu. To już należy do przeszłości - skłamała gładko. - Powinnaś myśleć tylko o tym, że jesteś szczęśliwa z Zachem i że macie wspaniałego synka. - Och, Beth, tak cię kocham - rozpłakała się Rachel. - Ja też cię kocham. - Beth również poczuła łzy na policzkach. - No widzisz, do czego doprowadziłaś?

a d n a c s janes+a43

s u lo

309

- Wszystko jak dawniej - zachichotała Rachel. Kiedyś potrafiłyśmy płakać z powodu byle głupstwa. - Tak, ale wtedy wszystko wyglądało inaczej - westchnęła Beth. Na szczęście skończyły rozmowę na niebezpieczny temat. - Powiedz mi, co u ciebie? Czy zdarzyło się coś nadzwyczajnego? - Chcesz wiedzieć, czy się w kimś zakochałam? - Oczywiście, ty wariatko. - Pojawił się pewien mężczyzna. - No i co? - Powiedziałam mu, żeby nie tracił czasu. - Czasami mam ochotę cię udusić. - Wiem, jestem beznadziejna - odrzekła z uśmiechem Beth. - Musisz naprawdę kochać swoją pracę. - To prawda. Każdydzień to nowe wyzwanie. Czasami mam wrażenie, że jestem na nogach przez dwadzieścia cztery godziny na dobę. - I tak chyba jest - stwierdziła Rachel. - Jesteś chuda jak szczapa. Nie wiesz, że w życiu liczy się nie tylko praca? - W moim jest inaczej. - A co z Cottonwood? - A co ma być? - żywo spytała Beth. - Wciąż jeszcze chcesz je odzyskać? - Bardziej niż kiedykolwiek - zapewniła Beth. - No cóż - zaczęła Rachel, ale w tym momencie zadzwonił telefon. - Zaraz wracam. To pewnie pomyłka. Beth uśmiechnęła się i odwróciła głowę. Usiłowała nie podsłuchiwać, ale w pewnym momencie dotarły do niej słowa przyjaciółki.

a d n a c s janes+a43

s u lo

310

- Koniecznie dziś po południu? A jutro rano nie wystarczy? Przez minutę lub dwie stała ze słuchawką przy uchu. Zwiesiła ramiona. - Dobrze, rozumiem. Przyjadę. Odłożyła słuchawkę i spojrzała na Beth. Wydawała się zmartwiona i zakłopotana. - Co się stało, Rachel? - Mówiąc krótko, to mój lekarz koniecznie chce ze mną dzisiaj porozmawiać. Twierdzi, że musi mi pokazać wyniki badań. Mam przyjechać na wpół do trzeciej. - Jesteś chora? - spytała niespokojnie Beth. - Chyba nic mi nie jest. Od porodu trochę krwawię i doktor Faircloth postanowił zrobić szczegółowe badania. - Jestem pewna, że to nic poważnego, ale musisz koniecznie z nim porozmawiać. - A co będzie z tobą? - Kąciki ust Rachel wygięły się ku dołowi. - Nie chcę skracać naszego spotkania. - A może ja popilnuję przez ten czas Randalla? Pojedziesz i wrócisz, a potem razem zjemy obiad. - Nie masz nic przeciwko temu? - Rachel rozchmurzyła się. - Bardzo chętnie zostanę z Randallem. - Dobra, a teraz chodźmy do parku. On uwielbia przyglądać się wiewiórkom i ptakom. - Doskonale. Przedpołudnie zeszło im bardzo szybko. Beth nie mogła sobie przypomnieć, kiedy po raz ostatni tak się bawiła. Randall był po prostu zachwycający: bez przerwy śmiał się i gaworzył. Beth zakochała się w nim po uszy. Gdy zasnął, opowiedziała przyjaciółce o swoich

a d n a c s janes+a43

s u lo

311

interesach. Rachel chciała koniecznie poznać wszystkie szczegóły. Wracając do domu zatrzymały się na chwilę, żeby Beth mogła wpaść do ojca. Gdy wróciły do Wimberly, obie czuły przyjemne zmęczenie. - Może ty też się zdrzemniesz? - zaproponowała Rachel przed wyjściem do lekarza. - Niewykluczone. - Beth uścisnęła ją na pożegnanie. - Nie boisz się zostać z nim sama? Co zrobisz, jak się na ciebie zsiusia? - Chyba się nie rozpuszczę. No, idź już i nie martw się o nic. Poradzę sobie. Jakby co, zawsze mogę zawołać Marian. - Nie, nie możesz. Marian poszła na jakieś spotkanie w klubie. - To zadzwonię do twojej matki. Nie martw się, wszystko będzie dobrze. Po wyjściu Rachel Beth przez jakiś czas chodziła bez celu po mieszkaniu, po czym zdecydowała się posłuchać rady przyjaciółki. Położyła się na sofie w salonie, ale nie mogła zasnąć. Zbyt była przejęta rolą opiekunki. Prócz tego, choć Rachel starała się pomniejszyć znaczenie pilnej wizyty u lekarza, Beth nie miała wątpliwości, że chodzi o coś poważnego. Doszła również do wniosku, że czuje się wyjątkowo niezręcznie będąc sama w Wimberly. A co będzie, jeśli Zach nieoczekiwanie wróci wcześniej do domu? Lub, co gorsza, nagle pojawi się Taylor? Beth zerwała się z łóżka. Postanowiła, że nie pozwoli, aby ponure myśli zepsuły jej tak wspaniały dzień. Lepiej sprawdzi, czy Randall dobrze śpi. Od wyjścia Rachel była już u niego z tuzin razy.

a d n a c s janes+a43

s u lo

312

Stanęła nad kołyską. Randall spał na brzuszku, twarzą do ściany. - Jesteś zupełnie niezwykły, Randall Zachery Winslow - szepnęła. - Czy wiesz o tym? Pomyślała, że Randall jest aż nazbyt piękny, nazbyt urzekający. Miał idealnie ukształtowaną głowę, malutkie uszy i piękną, brzoskwiniową cerę. Beth poczuła w oczach łzy. Uniosła głowę i zmrużyła oczy. Wargi jej drżały. Spojrzała ponownie na dziecko. - Powinieneś być mój - szepnęła. Przełknęła głośno ślinę i sięgnęła po chusteczkę. Wytarła oczy. Pochyliła się nad kołyską, chcąc dotknąć palcami główki Randalla. Nagle znieruchomiała. - Boże, co się stało? Randall!! Ból wykrzywił delikatne rysy dziecka. Randall się dławił. Przerażona Beth chwyciła go na ręce i delikatnie potrząsnęła. Nic nie pomogło. Randall wciąż desperacko próbował złapać oddech. Boże, co mam zrobić? - myślała przerażona. - Co robić?! Zdrowy rozsądek pomógł jej podjąć decyzję. - Boże, pomóż! -jęknęła, po czym przechyliła Randalla głową w dół i kilka, razy klepnęła po plecach. To również nic nie pomogło. Wsunęła palec w usta dziecka. Chciała sprawdzić, czy nic nie przeszkadza mu zaczerpnąć powietrza. Przekonała się, że to odchylony do tyłu języczek uniemożliwia Randallowi oddychanie. Przycisnęła palcem język.

a d n a c s janes+a43

s u lo

313

- Randall, proszę! Proszę, zacznij oddychać! - szeptała w panice. Pomogło! Randall zakasłał i zaczął oddychać spokojnie. - Dzięki Bogu - westchnęła. Przytuliła chłopca do siebie. Kiedy poczuła przez ubranie delikatne uderzenia jego serca, w oczach zabłysły jej łzy radości i ulgi. Randall zapłakał. Dopiero teraz Beth zdała sobie sprawę, jak mocno przycisnęła go do siebie. - No dobra, młody człowieku, wracaj do kołyski powiedziała, starając się opanować drżenie głosu. Przewinęła go i położyła spać, ciągle jednak kręciła się niespokojnie w pobliżu. Nie mogła przyjść do siebie. Co się właściwie stało? Dlaczego? Czy takie incydenty zdarzały się już w przeszłości? Jeśli tak, to dlaczego Rachel jej nie uprzedziła? Czy powinna zadzwonić po pogotowie? Nie wiedziała, co robić. Przez pół godziny stała jak zaklęta przy kołysce, wpatrując się w najmniejszy ruch dziecka i nadsłuchując każdego oddechu i sapnięcia. Randall oddychał równo i spokojnie. W końcu Beth postanowiła zostawić go na chwilę i napić się kawy. Poszła do kuchni. W zupełnej ciszy słyszała tylko niespokojne uderzenia własnego serca. Nalała sobie kubek kawy, oparła się o kredens i szybko wypiła parę łyków. Od razu poczuła się lepiej. - Co za dziwaczny wypadek. Niewiele brakowało. No, ale jakoś sobie poradziłam - powiedziała do siebie z satysfakcją. Nie pora jeszcze na zachwyty nad sobą - skarciła się zaraz. Powinna jak najszybciej wrócić do dziecka. Posta-

a d n a c s janes+a43

s u lo

314

nowiła, że aż do powrotu Rachel nie zostawi go samego ani na chwilę. Zatrzymała się na progu pokoju dziecinnego i znów westchnęła z podziwu nad jego urodą. Podeszła do kołyski i pochyliła się nad nim. - Dobrze śpisz, kochanie? - spytała pieszczotliwie. W tym momencie zauważyła, że dzieje się coś niedobrego. Randall znowu zsiniał. - Nie! Nie! - krzyknęła z przerażeniem. - Oddychaj! Szybko wsunęła palec w usta dziecka i przycisnęła język. Tym razem to nie poskutkowało. Gorączkowo rozejrzała się wokół szukając telefonu. Oczywiście w pokoju dziecinnym nie było aparatu. Trzymając małego w ramionach pobiegła do salonu. Tam znalazła telefon, ale nie mogła wykręcić numeru. Palce miała jak z drewna. - Pomocy! - krzyknęła Beth, z trudem łapiąc oddech. Wreszcie zdołała dodzwonić się na pogotowie. Dyżurny szybko wytłumaczył jej, jak powinna zrobić sztuczne oddychanie i masaż serca. Zapewnił ją, że karetka już jedzie do Wimberly. - Proszę, pośpieszcie się! - jęknęła i rzuciła słuchawkę na widełki. Położyła Randalla na plecach i zaczęła rytmicznie uciskać jego pierś, bojąc się, że połamie mu żebra. Wydawał się kruchy jak lalka z porcelany. - Randall, proszę, zacznij oddychać. Ani na chwilę nie przerwała masażu. Delikatne ciało dziecka uginało się pod jej palcami. Siedziała jak otumaniona, niczego nie słysząc i nie

a d n a c s janes+a43

s u lo

315

widząc. Szlochała i szeptała słowa kołysanki, próbując go ocucić. Nie podniosła głowy nawet wtedy, gdy pojawiło się pogotowie. Zupełnie nie wiedziała, co się wokół niej dzieje. - Czy pani dobrze się czuje, pani Melbourne? - spytał ją jeden z sanitariuszy. Nic mu nie odpowiedziała. Usiadła na podłodze i drżąc zasłoniła głowę ramionami. Całkowicie straciła poczucie czasu. Nie miała pojęcia, ile upłynęło od przybycia pogotowia. Może minuta, może pół godziny. Spojrzała na zegarek, ale nie potrafiła odczytać godziny. Ktoś dotknął jej ramienia. - Proszę pani? Beth spojrzała z przerażeniem na lekarza. - Czy Randall już dobrze się czuje? - Bardzo mi przykro, ale nie. - Ale wszystko będzie w porządku, prawda? - Przykro mi, proszę pani. Dziecko nie żyje.

a d n a c s janes+a43

s u lo

316

30

s u lo

Kwiaty całkowicie zakryły niewielki grób. Na ich płatkach osiadły niewielkie krople deszczu, dzięki czemu wydawały się jeszcze piękniejsze niż zwykle. Nic z tego nie docierało do świadomości Beth. Nawet nie zauważyła, że przemokła do suchej nitki. Pamiętała tylko, że poprzedniego dnia Randall Zachery Winslow został pochowany. To ona ponosiła odpowiedzialność za jego śmierć. Beth miała wrażenie, że jej ciało zaraz rozpadnie się na kawałki. Z trudem trzymała się na nogach, nie mogła opanować chaosu myśli. - Och, Randall - szepnęła. - Wybacz mi, proszę. Uklękła na mokrej trawie. Zwiesiła ramiona. Długo płakała. Łzy płynęły prosto z jej serca. Miała ochotę wsiąść do samochodu, rozpędzić się i zniknąć z tego świata. Niestety, tego nie mogła zrobić. Pozostało jej tylko powrócić do Natchitoches, gdzie przynajmniej nie będzie musiała znosić współczujących i ciekawskich spojrzeń znajomych. Co więcej, tam nie grozi jej ponowne spotkanie z Zachem i Rachel. Wątpiła, czy kiedykolwiek jeszcze będzie w stanie spojrzeć im w oczy.

a d n a c s janes+a43

317

Gdy lekarz powiedział jej o śmierci Randalla, Beth miała wrażenie, że oszaleje. Pamiętała tylko, że krzyczała z przerażenia na całe gardło. Po chwili usiadła na kanapie i tkwiła tak nieruchomo, niczym katatonik. - To nie pani wina - zapewnił ją doktor. Beth nawet się nie poruszyła. Patrzyła na niego nie widzącymi oczami, - Pani Melbourne, nazywam się McKee, jestem lekarzem. Czy pani mnie słyszy? Czy pani mnie zrozumiała? W tym momencie do pokoju wpadła Rachel. - Beth! - krzyknęła, gorączkowo rozglądając się wokół. - Gdzie jest Randall? Gdzie jest moje dziecko?! Beth z trudem wstała z kanapy. Podeszła do przyjaciółki. - Och, Rachel... - Nic więcej nie zdołała wykrztusić. Rachel minęła ją i pobiegła w stronę sypialni. Lekarz zatrzymał ją w połowie drogi. - Pani Winslow, proszę poczekać. Chciałbym z panią porozmawiać. - Nie! - Rachel oswobodziła się z uścisku. - Gdzie jest moje dziecko?! Coście z nim zrobili?! - Bardzo mi przykro, pani Winslow, ale pani dziecko nie żyje. Rachel zacisnęła uszy dłońmi i cofnęła się o krok. - Nie! - krzyknęła. - To kłamstwo! - Pani Winslow... Bardzo panią proszę... - zaczął doktor McKee. W tym momencie drzwi otworzyły się ponownie i wszedł Zach. Był wyraźnie zaniepokojony. - Zach, och, Zach! - Rachel podbiegła do niego. Nasze dziecko... Randall nie żyje! - Co?! - Zach zachwiał się jak pod uderzeniem siekiery. Beth drżała. Sparaliżował ją smutek i poczucie winy.

a d n a c s janes+a43

s u lo

318

- Randall nie żyje, nie żyje - szlochała Rachel, bijąc pięściami w pierś męża. Beth stała nieruchomo. Pochyliła głowę i skrzyżowała ramiona. Po jej policzkach spływały łzy. Podeszła do Zacha, próbując go jakoś pocieszyć. Na widok przyjaciółki Rachel zaczęła krzyczeć: - Nie waż się mnie dotykać! To twoja wina! To przez ciebie Randall nie żyje! Zach pobladł i z przerażeniem spojrzał na Beth. Rachel jęknęła i opadła bezwładnie w jego ramiona. - Doktorze! - krzyknął. Przy pomocy lekarza i sanitariusza położył żonę na sofie. - Czy coś się jej stało? - spytał niespokojnie. - Wszystko będzie w porządku - uspokoił go doktor McKee. - Pana żona po prostu zemdlała. Gdy się zbudzi, dam jej coś na uspokojenie. Pójdzie spać. - Panie doktorze, czy to prawda, że mój syn...? spytał Zach głuchym głosem. Beth starała się opanować, ale na próżno. Czuła się jak zwierzę w potrzasku. Im bardziej próbowała się wyzwolić, tym silniej zaciskała się siatka. - Bardzo mi przykro - odrzekł lekarz. - To prawda. Zach przygryzł dolną wargę tak mocno, że zaczęła krwawić. Wyglądał, jakby dopiero co wrócił z piekła. Beth odwróciła wzrok. Nie mogła znieść jego cierpienia. Doktor poklepał Zacha po ramieniu i wrócił do pacjentki. Zach podszedł do Beth i chwycił ją za ramiona. - Boże, Beth - szepnął ochryple. - Co się stało?

a d n a c s janes+a43

s u lo

319

Beth chciała mu odpowiedzieć, ale nie mogła wykrztusić słowa. Patrzyła na niego w milczeniu. Zach mocno nią potrząsnął. - Do diabła, Beth, powiedz mi, co się stało? Beth wciąż milczała. Zach wstrząsnął nią znowu, tak mocno, że głowa dziewczyny kiwała się bezwładnie, a włosy opadły jej na twarz. - Możesz mnie nawet zabić. Zasłużyłam na to. Puścił ją tak gwałtownie, że Beth straciła równowagę i zatoczyła się. Niewiele brakowało, a upadłaby. - Beth! Musiała mu coś odpowiedzieć. - Zostałam z Randallem... - zaczęła. Z trudem znajdowała słowa. - Rachel pojechała do lekarza. Co chwila sprawdzałam, co się z nim dzieje. Ostatnim razem zauważyłam, że wygląda dziwnie... Zsiniał i przestał oddychać. Zadzwoniłam po pogotowie, ale było już za późno. Ostatnie słowa wymówiła tak cicho, że trudno ją było zrozumieć. - Czy można było coś zrobić? - Zach zwrócił się do lekarza. - Prawdopodobnie nie - odrzekł doktor McKee. Później dowiemy się na pewno. Wstępne badania sugerują, że to kolejny przypadek nagłej śmierci dziecięcej. - O Boże -jęknął Zach.-Ale dlaczego? - Niestety, nie znamy odpowiedzi na to pytanie. To tajemnicza choroba, która co roku zabija wiele tysięcy pozornie idealnie zdrowych dzieci. - Nie mogę w to uwierzyć - powiedział Zach ochrypłym głosem. - Pani Melbourne zrobiła wszystko, co leżało w jej

a d n a c s janes+a43

s u lo

320

mocy - stwierdził z naciskiem lekarz. - Usiłowała uratować pańskie dziecko, ale nic nie można było pomóc. Zach stał nieruchomo, jak skamieniały. - Chciałbym zobaczyć... mojego syna. Beth odprowadziła go wzrokiem do sypialni. Zach zamknął za sobą drzwi. Mimo to wszyscy usłyszeli jego szloch. Tego było dla niej już za dużo. Nogi się pod nią ugięły; gdyby nie szybka reakcja sanitariusza, upadłaby na podłogę. Posadzono ją w najbliższym fotelu. - Już mi lepiej - wymamrotała po chwili. - Myślę, że powinnam teraz pojechać do domu. - Pani Melbourne - powiedział doktor McKee w takim stanie nie może pani prowadzić. Odwieziemy panią karetką. - Nie, pojadę sama. - Beth pokręciła głową. - Jeszcze tylko chwilę odpocznę. Doktor McKee chciał zaprotestować, ale widział, że to daremne. - Kiedy już będzie pani w domu, proszę to wziąć. Włożył jej do ręki niewielką fiolkę. - Gdyby potrzebowała pani pomocy, proszę zadzwonić do mnie do szpitala. Co działo się dalej, Beth właściwie nie pamiętała. Jakimś cudem dotarła do domu. Grace próbowała ją pocieszyć i uspokoić, ale na nic zdały się jej wysiłki. Długo nie mogła wyjść ze stanu całkowitego oszołomienia i otępienia. Dzięki temu przetrwała jakoś nabożeństwo żałobne, choć każde słowo pastora budziło w niej na nowo poczucie winy. Najgorszy był pogrzeb. Tego dnia słońce prażyło bezlitośnie. Na cmentarzu pojawili się liczni obywatele Shawnee.

a d n a c s janes+a43

s u lo

321

Śmierć potomka jednej z najbogatszych i najbardziej znanych rodzin była prawdziwą sensacją i okazją do rozlicznych plotek i spekulacji. Wszyscy pamiętali o dawnym związku Beth i Zacha, co tylko dodawało pikanterii całej sprawie. Na razie jeszcze plotkarze wymieniali uwagi dyskretnie i spokojnie, ale Beth nie miała najmniejszych złudzeń, że wkrótce całe miasto będzie aż huczeć od najbardziej nieprawdopodobnych wymysłów. Nic na to nie mogła poradzić. Pozostało jej tylko ukryć twarz za okularami przeciwsłonecznymi i zachować kamienne milczenie. Kątem oka dostrzegła Zacha i Rachel. Zach panował nad sobą, ale Rachel nie mogła powstrzymać łkania. Obok nich stali Marian i Taylor, którzy -jak już zdążyła się dowiedzieć - winili ją za śmierć Randalla. Szczególnie Taylor. Beth nie zamieniła z nim ani słowa, ale zauważyła jadowite spojrzenie, jakim ją obrzucił. Niewiele ją to obchodziło, natomiast bolała ją myśl, że Rachel podziela opinię teściów. Po pogrzebie, gdy wraz z Babcią wracała do samochodu, usłyszała, że ktoś ją woła. - Beth? Stanęła i powoli obróciła się w stronę Zacha i Rachel. Na ich twarzach zauważyła ślady łez. Babcia dotknęła jej ramienia. - Poczekam na ciebie w samochodzie, kochanie. Rachel puściła rękę Zacha i wyciągnęła ramiona do Beth. - Bardzo mi przykro, Beth - szepnęła. - Wcale cię nie winię. Nie chciałam tego powiedzieć. Wiem, że zrobiłaś wszystko, co mogłaś. Proszę, przebacz mi.

a d n a c s janes+a43

s u lo

322

- Och, Rach - załkała Beth i rzuciła się w jej ramiona. - Oddałabym własne życie, byleby tylko Randall żył. - Wiem, wiem - odpowiedziała Rachel i cofnęła się o krok. - Uważaj na siebie - dodała i ujęła Zacha za ramię. W nocy po pogrzebie Beth przez cały czas rozmyślała nad zachowaniem Zacha. Nie powiedział do niej ani słowa, tylko patrzył na nią pustymi oczami.

s u lo

Beth wstała z klęczek. Z trudem utrzymywała się na nogach. Nie miała sił i ochoty, żeby ruszyć się z miejsca. Nie miała sił, żeby dalej żyć. To było zbyt bolesne. Cztery dni temu Randall jeszcze żył. Teraz już go nie było. Pochyliła się nad grobem i położyła na nim jedną długą, czerwoną różę.

a d n a c s

- Taylor, jak długo jeszcze zamierzasz topić w butelce swoje smutki? - Tak długo, jak długo będę chciał, kobieto - odparł z wściekłością. Oskarżycielski ton Marian doprowadzał go do szału. - Teraz idź do diabła i daj mi spokój! - Nie, nie dam ci spokoju - parsknęła. Podeszła do niego i zabrała butelkę. - Spójrz tylko na siebie. Wyglądasz obrzydliwie. Brudne włosy i poplamione łachy. Boże, ty śmierdzisz! Taylor zerwał się na nogi i zamierzył się na żonę. - Proszę bardzo, możesz mnie uderzyć. Ciekawe, czy dzięki temu poczujesz się mężczyzną - rzuciła pogardliwie. Patrzyli na siebie z wściekłością, ciężko dysząc. Taylor opuścił pięść. janes+a43

323

- Zjeżdżaj mi z oczu! Marian nie ruszyła się z miejsca. - Randall zmarł już sześć miesięcy temu. Musisz w końcu pogodzić się z tym faktem. - Kto tak powiedział? - Czy kochasz Zacha? - spytała Marian oddychając głęboko. - Co ma piernik do wiatraka? - Ty idioto! Ma, i to bardzo dużo. Zach potrzebuje teraz twojego wsparcia. Rachel również. - Jak zwykle mówisz bzdury - odparł Taylor. - Zach nie pozwoli, abym się do niego zbliżył i w żadnym wypadku nie zgodzi się rozmawiać ze mną o Randallu. - To dlatego, że ilekroć próbujesz, zawsze jesteś wstawiony. - Nic nie rozumiesz. Nie kochałaś tego dziecka tak jak ja. - Jak możesz tak myśleć?! - żachnęła się Marian. Nie tylko myśleć, ale i mówić! Kochałam Randalla nie mniej niż ty. To był także mój wnuk. Ale kocham również Zacha, a on i Rachel teraz nas potrzebują. Ciebie też, do diabła! Taylor zwalił się na łóżko. Spojrzał na żonę przekrwionymi oczami. - Dlaczego Rachel zostawiła Randalla z tą...? - Rozmawialiśmy o tym setki razy, Taylor. Daj spokój. Choć raz zrób to, co powinieneś. Przestań pić i pomóż Zachowi. - Najpierw ta dziwka musi mi zapłacić. Zabiła mojego wnuka! - Och, Taylor, jaki z ciebie idiota. - Marian pokręciła głową ze smutkiem. - To nie jej wina.

a d n a c s janes+a43

s u lo

324

- Możesz tak uważać - wymamrotał Taylor. - Ja mam na ten temat inne zdanie. Nie spocznę, dopóki jej nie odpłacę. - Na twoim miejscu byłabym ostrożniejsza. Pewnego dnia zadrzesz z nieodpowiednią osobą i dostaniesz to, na co zasługujesz. Marian wyszła z sypialni i zatrzasnęła za sobą drzwi. Taylor skrzywił się i potarł ręką czoło. Bolała go głowa. Niech ją diabli. Nic go nie obchodziły groźby żony. Dotychczas zawsze potrafił sobie poradzić ze wszystkimi problemami. Poradzi sobie i teraz. Nie miał zamiaru rezygnować z zemsty. Nienawidził tej dziwki, Beth Melbourne. Musiał jednak przyznać Marian rację. W przyszłości powinien zachować większą ostrożność. Jeśli chciał odpłacić Beth za śmierć Randalla, to musi nauczyć się panować nad gotującą się w nim wściekłością, jaką budziło jej spojrzenie. Patrzyła na niego jak na jakiegoś robaka. Za to również powinien ją ukarać. Uśmiechnął się do siebie. Dziesięć lat temu pokazał jej, kto jest lepszy. Nie ma najmniejszego powodu, aby nie udzielić jej takiej samej lekcji ponownie. Jeśli poczeka na właściwy moment, to jeszcze jej pokaże. Miał w ręku asa atutowego. Kiedy nadarzy się okazja, z pewnością go wykorzysta. Tymczasem potrzebował czegoś, co pomogłoby mu znieść ból, zapomnieć o cierpieniu. Nie musiał długo myśleć, dobrze wiedział, co mu pomoże. Carolyn. Wstał i chwiejąc się na nogach poszedł w kierunku drzwi. Gdy szedł z nią do łóżka, zawsze zapominał o całym świecie. Przynajmniej na jakiś czas.

a d n a c s janes+a43

s u lo

325

31

s u lo

Zach trafił siekierą dokładnie tam, gdzie celował. W popołudniowej ciszy rozległ się głośny trzask pękającego drewna. Ponownie uniósł siekierę. Dawno już zrzucił koszulę. Po twarzy i ramionach spływał mu pot. Był zupełnie mokry. Powinien był być w pracy, gdzie czekało na niego biurko zawalone papierami. Ostatnio jednak pracował tak wiele, że miał wyrzuty sumienia, iż zaniedbuje Rachel. Wytarł pot z twarzy. Musiał odpocząć, złapać oddech. Spojrzał na pasące się niedaleko konie i uśmiechnął się z zadowoleniem. Gdy nie mógł już znieść bólu i żalu, zwykle chwytał siekierę i biegł do lasu rąbać drewno na opał. Od chwili, gdy urósł na tyle, że mógł już udźwignąć topór, zbieranie drewna należało do jego obowiązków. Bieganie, jazda konna i rąbanie drewna stanowiły elementy jego terapii. Od śmierci Randalla poświęcał tym czynnościom znacznie więcej czasu, ku wyraźnemu niezadowoleniu Rachel. Ostatnio Rachel nie aprobowała niczego, co robił. Zach ciężko westchnął. Nawet jeśli bardzo się starał, ni-

a d n a c s janes+a43

326

gdy nie mógł jej zadowolić. Nie winił jej za to, gdyż wiedział, że on sam też nie jest łatwym partnerem. Oboje cierpieli z powodu śmierci dziecka, ale nie umieli sobie wzajemnie pomóc. Zach nie potrafił mówić o swoim smutku i cierpieniu. Zamknął się w sobie. Ilekroć nie mógł dłużej wytrzymać, szukał zapomnienia w wysiłku fizycznym. Mimo to wciąż czuł, że jakiś ciężar nieustannie przygniata mu serce, dwadzieścia cztery godziny na dobę, siedem dni w tygodniu. Rachel niemal nie wychodziła z domu i z nikim się nie widywała. Kiedy nie płakała, błagała Zacha o dziecko, chciała, aby zgodził się na adopcję. Komplikacje wywołane pierwszym porodem uniemożliwiły jej powtórne zajście w ciążę, co tylko pogarszało sytuację. Zach nie mógł sobie nawet wyobrazić, że w ich domu pojawi się jakieś nowe dziecko, ale wolał jej tego nie mówić. Tęsknota za Randallem systematycznie niszczyła Rachel. To Zach był w stanie zrozumieć. Nawet teraz, po upływie dziewięciu miesięcy, wciąż nie mógł do końca uwierzyć, że nigdy nie zobaczy synka. Czy mógł szukać jego następcy? Gwałtownie przełknął ślinę. Coś dławiło go w gardle. Od miesiąca nieustannie omawiali problem dziecka. Nie mogli dojść do porozumienia i Zach obawiał się, że nigdy nie dojdą. Te kłótnie tylko pogłębiały dzielącą ich przepaść. - Chryste, przestań o tym myśleć! - sapnął ze złością Zach. Przecież przyszedł tutaj po to, żeby się rozluźnić, a nie rozdrapywać bolesne rany. Huknął siekierą w następny kloc. - Boże, jak ty maltretujesz ten pień! Zach opuścił siekierę i obrócił się na pięcie. W bez-

a d n a c s janes+a43

s u lo

327

piecznej odległości od niego stała Rachel. Ręce wsadziła w kieszenie dżinsów. Wygląda okropnie - pomyślał Zach i coś ścisnęło go w gardle. Włosy Rachel, choć świeżo umyte, nawet w słonecznym świetle wydawały się zupełnie matowe. Z jej oczu zniknęły dawne iskierki, a niegdyś oliwkowa cera nabrała zupełnie szarej barwy. Miała zapadnięte policzki. Nikt nie mógł mieć wątpliwości, że cierpi. Niestety, Zach nie był w stanie jej pomóc. A może nie miał racji odmawiając jej dziecka? - Dzwonił Trent - powiedziała, zasłaniając dłonią oczy. Zach zaklął pod nosem. - Nie muszę nawet pytać, czego chciał. - Sądzę, że możesz się domyślić - zauważyła sarkastycznie Rachel. - „Fabryka to moja praca, Rachel - przypomniał jej Zach, starając się zachować cierpliwość. - Nie, to nie jest twoja praca - wybuchnęła nieoczekiwanie. - To twoja obsesja. - Nie zaczynaj znowu, Rachel. Nie wszczynaj awantury. Nie mam ochoty teraz o tym rozmawiać. - Zach z trudem panował nad sobą. - Nigdy nie masz ochoty - odrzekła chłodno. - Nic dziwnego, że nie chcesz dziecka. Mogłoby zająć twój cenny czas i oderwać cię od fabryki. - Dobrze wiesz, że to cios poniżej pasa! - Och, Zach, bardzo cię przepraszam. - Rachel zrezygnowała z walki. - Uwierz mi, naprawdę nie przyszłam tutaj, aby się z tobą kłócić. Po prostu, gdy jesteśmy razem, tak jakoś wychodzi... Otarła dłonią łzy. - Rach, nie płacz - poprosił bezradnie Zach.

a d n a c s janes+a43

s u lo

328

Kolejna łza spłynęła po jej policzku. Klnąc pod nosem rzucił siekierę i wziął ją w ramiona. Rachel przytuliła się do niego i skryła twarz na jego piersi. Czuł, jak cała drży. Spojrzał w niebo. Wiedział, że to, co zaraz powie, może być największym błędem jegb życia, ale nie miał wyboru. Musiał to zrobić, aby jakoś żyć dalej. - Rach - szepnął ochryple. - Jeśli chcesz mieć dziecko, nie będę się sprzeciwiał. Rachel przestała płakać, znieruchomiała, nawet przestała oddychać. Po chwili odsunęła się trochę, spojrzała mu w oczy i zarzuciła ręce na jego ramiona. - Och, Zach, kochanie! Nie będziesz tego żałować, obiecuję.

a d n a c s

s u lo

Pozornie w życiu Beth nic się nie zmieniło, ale dla niej wszystko wyglądało inaczej. W dalszym ciągu codziennie rano wstawała z łóżka, brała prysznic, piła kawę i jechała do sklepu - albo w Natchitoches, albo w innym mieście. Jednak wykonanie każdej, nawet najprostszej czynności kosztowało ją teraz wiele wysiłku. Praca straciła cały urok. Wszystko, co robiła, robiła siłą przyzwyczajenia. Śmierć Randalla była dla niej prawdziwym szokiem. Początkowo nie zdawała sobie z tego do końca sprawy. Po prostu czuła ogromną pustkę. Jedyne żywsze uczucia, na jakie było ją stać, to żal i poczucie winy. Choć rozsądek podpowiadał jej, że w żaden sposób nie jest winna śmierci dziecka, nie potrafiła w to uwierzyć. Nie mogła przestać obwiniać się o dopuszczenie do tej tragedii. janes+a43

329

Przyjaciele starali się jej pomóc. Michael, Tracy, nawet niektóre klientki, wszyscy usiłowali wyrwać ją z depresji. Niewiele to pomagało. Nawet słowa, jakie Rachel wypowiedziała na cmentarzu, nie zdołały ukoić jej wyrzutów sumienia. Po śmierci Randalla dwukrotnie spotkała się z przyjaciółką. Za każdym razem ściskały się i całowały, po czym wspominały Randalla i długo płakały. Te wizyty jednocześnie cieszyły i martwiły Beth. Z jednej strony, cieszyła się z każdego spotkania z Rachel, z drugiej natomiast, jej wygląd szczerze ją niepokoił. Zacha nie widziała ani razu. Tęskniła do jego widoku, ale dobrze wiedziała, co on o niej myśli, i wolała trzymać się z daleka. - Beth, jesteś zajęta? Uniosła głowę. W drzwiach pojawiła się Tracy. - Powinnam być, ale niestety nie jestem. O co chodzi? - Nic ważnego. Po prostu dziewczyny chciałyby ci pokazać nową wystawę. Beth wstała zza biurka. - Jeśli jeszcze schudniesz - zauważyła Tracy - będziesz mogła wynajmować się do roli ducha. - Dziękuję za szczerość. - No cóż, to prawda. Przejrzyj się w lustrze. Od paru miesięcy prawie nic nie jesz. Jeśli te cienie pod oczami jeszcze trochę ściemnieją, to zamiast makijażu będziesz musiała nosić maskę z gipsu. Beth mimo woli się roześmiała. - To cud prawdziwy! - klasnęła w dłonie Tracy. Uśmiechnęłaś się, a mimo to twarz ci nie pękła. - No, dobra, powiedziałaś już chyba wyraźnie, co masz mi do powiedzenia.

a d n a c s janes+a43

s u lo

330

- Bardzo wątpię - odrzekła wesoło Tracy. - Ale to i tak dobrze wypadło. Beth potrząsnęła głową i wróciła myślami do niedalekiej przeszłości. Tracy przyjrzała się uważnie szefowej i pokręciła głową. - Beth, kochanie, musisz przestać o tym myśleć. - Wiem. Pytanie, jak mam to zrobić? - Musisz wyzwolić się od poczucia winy. - Chciałabym, żeby to było takie łatwe - odparła Beth, znowu siadając za biurkiem i bezmyślnie wodząc palcem po blacie. - Wiem, że to niełatwe - powiedziała Tracy takim tonem, jakby ją o coś prosiła. - Ale dzieci czasem umierają. Również niemowlaki. To zdarza się codziennie. Zrobiłaś wszystko, co mogłaś, i dobrze o tym wiesz. - Przerwała na chwilę, jakby chciała poczekać, aby jej słowa dotarły do świadomości przyjaciółki. - Wkrótce Nowy Rok. Obiecaj mi, że postarasz się zapomnieć o tej tragedii. - Wszystko, co mówisz, jest bardzo rozsądne. Ale to strasznie trudne. - Beth ciężko westchnęła. - Radzę ci, nie oczekuj po mnie zbyt wiele w najbliższym czasie. - Niczego nie oczekuję - uśmiechnęła się Tracy. - Zatem świąteczna wystawa jest już gotowa? - Beth zmieniła temat. - Tak. Ciekawe, co powiesz, jak ją zobaczysz. Przekonasz się, co zrobiłyśmy z tą nową partią sukien karnawałowych. - Zaraz zejdę zobaczyć. - Nawiasem mówiąc, czy chcesz mieć tutaj choinkę? - spytała Tracy, zatrzymując się na progu. - Nie. Nawet w domu nie zrobię w tym roku choinki.

a d n a c s janes+a43

s u lo

331

- Jedziesz do Shawnee, prawda? - Do Babci. Wezmę ojca na wycieczkę, oczywiście jeśli pogoda na to pozwoli. - Nie rozumiem, jak masz na to wszystko siły - powiedziała Tracy współczującym tonem. - Po prostu robię to, co do mnie należy. - Powinnaś zastosować tę samą filozofię do tego, o czym przed sekundą rozmawiałyśmy. - I tym razem masz rację - przyznała Beth. - No, dość już. Zjeżdżaj stąd, zaraz przyjdę. Tracy wyszła, ale po chwili wróciła do biura. - Przykro mi, ale jest tu ktoś do ciebie - zniżyła głos. Wydaje mi się, że to twoja przyjaciółka, Rachel Winslow. Zupełnie zaskoczona Beth wstała z fotela. Poczuła przyśpieszone bicie serca. - Zaproś ją tutaj. Po chwili w biurze pojawiła się Rachel. Na jej widok Beth niemal otworzyła usta ze zdumienia. Rachel wyglądała tak jak piętnaście lat temu. Po prostu promieniała. Zielony, zamszowy strój stanowił wspaniałe tło dla jej oliwkowej karnacji i ciemnych włosów. Co spowodowało taką zmianę? Czemu przyjechała do Natchitoches bez zapowiedzi? Beth była zaintrygowana. - Cześć - powitała ją Rachel. - Och, Rach, tak się cieszę, że cię widzę. Rachel uśmiechnęła się serdecznie. Uściskały się na powitanie. - Cóż cię sprowadza do mego pięknego miasta? spytała Beth. - Przyjechałam się z tobą zobaczyć, to chyba oczywiste. - To świetnie. Wyglądasz doskonale.

a d n a c s janes+a43

s u lo

332

- Nie mogę tego samego powiedzieć o tobie - odrzekła Rachel. - Następna! Daj mi spokój. Przed chwilą Tracy wygłosiła mi kazanie na temat konieczności przybrania na wadze. - Miała rację. Zapadła cisza. - Siadaj, dlaczego jeszcze stoisz? - pośpiesznie powiedziała Beth. - Czy ci nie przeszkadzam? - Rachel nagle straciła pewność siebie. - Nie, ależ skąd! Zrobię ci kawy. A może wolisz coca-colę? - Raczej napiję się kawy - poprosiła Rachel, siadając na niewielkiej sofie. Beth podeszła do ekspresu, nalała dwie filiżanki i podała jedną przyjaciółce. - Nie pieką cię uszy? - Nie, dlaczego? - spytała zaskoczona Rachel. - Przed chwilą rozmawiałam z Tracy o tobie i o... urwała. - O Randallu. Nie bój się wymówić przy mnie jego imienia. - Och, Rach! - westchnęła Beth, pochyliła się do przodu i uścisnęła jej dłoń. - Jak się masz? - O wiele lepiej. Myślę, że jakoś to przeżyję. - Bardzo się cieszę. Okropnie się martwiłam o ciebie. A... Zach? - Beth z trudem wykrztusiła jego imię. - Jakoś sobie radzi. Prawdę mówiąc, cały czas haruje w fabryce - odpowiedziała Rachel nie patrząc w oczy Beth. - Czy przyjechałaś tutaj zrobić świąteczne zakupy? -

a d n a c s janes+a43

s u lo

333

Beth spróbowała zmienić temat rozmowy na bezpieczniejszy. Czuła, że między nimi pojawia się jakieś napięcie. - Nie, jak już powiedziałam, przyjechałam zobaczyć się z tobą. - Rachel unikała spojrzenia przyjaciółki. Czy mogłabyś zamknąć drzwi? - Oczywiście. - Beth wstała z fotela. Po sekundzie wróciła. - Powiedziałam Tracy, żeby nie łączyła żadnych telefonów. - Dziękuję. - Rachel uśmiechnęła się z wysiłkiem. - Aha, nim zapomnę, byłaś u ginekologa? Masz nowe wyniki cytologii? Tego samego dnia, kiedy zmarł Randall, lekarz powiedział Rachel, że wyniki jej ostatnich badań są dość niepokojące. Śmierć dziecka sprawiła, że ta sprawa zeszła na drugi plan. - Będą dopiero za tydzień, ale lekarz mówi, że nie ma jeszcze powodu do obaw - uśmiechnęła się. - Po prostu koniecznie chce coś sprawdzić. - A ty się tym nie przejmujesz? - W zasadzie nie. - No, dobra. O co zatem chodzi? - Mam do ciebie pewną prośbę. - Uśmiech zniknął z twarzy Rachel. - To coś więcej niż zwykła prośba. - Możesz mnie prosić o wszystko, sama o tym wiesz. Rachel zbladła gwałtownie. - Chcę mieć drugie dziecko, Beth. Jak wiesz, po urodzeniu Randalla lekarz powiedział, że nie będę mogła już rodzić. - Możesz przecież jakieś zaadoptować - zasugerowała łagodnie Beth. - Wiem, ale nie chcę. - Rachel zacisnęła usta.

a d n a c s janes+a43

s u lo

334

- Do czego zmierzasz, Rach? - Nie wiem, jak ci to powiedzieć. Najlepiej będzie, jeśli powiem wprost. - Wzięła głęboki oddech. - Beth, chcę, abyś urodziła dla mnie dziecko. Chcę, abyś została zapłodniona spermą Zacha i urodziła dla mnie dziecko. Dla mnie i dla niego. Beth aż otworzyła usta ze zdumienia. Patrzyła na przyjaciółkę z przerażeniem i zaskoczeniem, jak osoba przebudzona z koszmarnego snu. Nie mogła uwierzyć, że Rachel naprawdę jej coś takiego zaproponowała. - Beth, proszę! - krzyknęła Rachel. - Nie patrz na mnie w ten sposób. Beth poczuła, że język przysechł jej do podniebienia. - Czyś ty zwariowała?! - wykrztusiła wreszcie. - Jesteś mi to dłużna! - krzyknęła Rachel, podrywając się z krzesła. Oddychała gwałtownie, a twarz wykrzywił jej grymas bólu. Beth z trudem opanowała mdłości. Odetchnęła głęboko. Pomyślała, że to chyba jakiś koszmar i że zaraz się przebudzi, ale gdy uniosła głowę, znowu zobaczyła przed sobą Rachel. - Myślałam... myślałam - jąkała - że nie winisz mnie za śmierć Randalla. - Och, Beth -jęknęła Rachel, znowu siadając na fotelu. Spojrzała błagalnym wzrokiem. - Przepraszam cię. Nie chciałam tego powiedzieć. Po prostu jestem w rozpaczy. W pokoju zapanowała głucha cisza. - Nieraz już myślałam o samobójstwie - przerwała milczenie Rachel. - Boże, Rachel! - załkała Beth, zerwała się z krzesła i podeszła do okna. Wyjrzała na zewnątrz. Chciała zoba-

a d n a c s janes+a43

s u lo

335

czyć coś normalnego, zwykłego. Wiał gwałtowny wiatr. W powietrzu wirowały ostatnie liście. - Pewnie bym to zrobiła, ale Zach zgodził się wreszcie na dziecko - ciągnęła Rachel. - Czy chcesz powiedzieć, że Zach zgodził się na ten pomysł? - spytała Beth z niedowierzaniem i wściekłością. - Nie. On nie wie, że postanowiłam poprosić cię, abyś to ty została biologiczną matką naszego dziecka. Zach zgodził się tylko na zastępczą matkę, pod warunkiem że ja się wszystkim zajmę. On... nie chce mieć z tym nic wspólnego. - Rachel - szepnęła Beth. - Dlaczego to mam być ja? Czy dlatego, że naprawdę myślisz, że jestem ci coś winna? - wybuchnęła płaczem. - Nie, to dlatego, że tobie mogę zaufać. Beth chciała coś wtrącić, ale przyjaciółka powstrzymała ją stanowczym gestem. - Proszę, nim coś powiesz, wysłuchaj mnie do końca. Jeśli to dziecko nie może być rzeczywiście moje, chcę, żeby przynajmniej Zach był jego ojcem. - Jak możesz być tak okrutna? - Powiedziałam ci już - odrzekła Rachel. - Nie mam wyboru, stoję nad przepaścią. Czy nie możesz tego zrozumieć? Ty byłabyś idealną kandydatką. Jesteś młoda, zdrowa i możesz dysponować własnym czasem. Beth pokręciła głową. Nie próbowała powstrzymywać płaczu. - Och, Beth, proszę, nie płacz - błagała Rachel. Wiem, że to dla ciebie szok, ale... - urwała, jakby zabrakło jej argumentów. - Konsultowałam się z lekarzem - dodała, gdy Beth nic nie odpowiedziała. - Cała procedura nie jest wcale kłopotliwa.

a d n a c s janes+a43

s u lo

336

- Jak długo to może trwać? - spytała Beth. Jej twarz przypominała tragiczną maskę. - Trudno powiedzieć - odrzekła energicznie Rachel, wyczuwając, że opór Beth słabnie. - Często dochodzi do zapłodnienia już za pierwszym razem. Doktor Hightower twierdzi, że tak zdarza się w bardzo wielu wypadkach. - Rozumiem. - Muszę cię ostrzec, że to trochę boli - dodała Rachel marszcząc brwi. - Mogę wytrzymać ból fizyczny - zaśmiała się gorzko Beth. - Ale co z cierpieniami psychicznymi? Czy pomyślałaś, czym będzie dla mnie rozstanie z dzieckiem po dziewięciu miesiącach ciąży? Co będzie, jeśli później zmienię zdanie i nie oddam ci go? Rachel zbladła jak ściana. - Przecież ty nie chcesz mieć dziecka - wyjąkała. Nie zrobisz tego. Jeśli dasz słowo, to go dotrzymasz. - A co będzie, jeśli się okaże, że jestem bezpłodna? - Wolę być optymistką. - Przepraszam cię na chwilę. - Beth wybiegła z pokoju prosto do toalety. Po chwili całkowicie opróżniła żołądek. Z trudem chwytając oddech podniosła się. Pochyliła się nad umywalką i umyła twarz zimną wodą. Przepłukała usta. Spojrzała na swoje odbicie w lustrze. - Boże, to chyba niemożliwe - szepnęła. Wyglądała, jakby ktoś upuścił jej kilka litrów krwi. - Jak długo jeszcze będę tak cierpieć? W tym momencie zrozumiała, że zgodzi się na prośbę Rachel. Może to okaże się dobrym sposobem na jej problemy. Może po urodzeniu dziecka będzie wreszcie

a d n a c s janes+a43

s u lo

337

mogła spokojnie patrzeć w lustro. Może wtedy będzie miała po co żyć. Podjąwszy decyzję poprawiła makijaż i wróciła do biura. Na jej widok Rachel wstała z fotela. Spojrzała wzrokiem pełnym oczekiwania. - Czy Zach dowie się, że ja będę matką waszego dziecka? - Nie - odrzekła Rachel. - Sam powiedział, że nie chce tego wiedzieć. - Nigdy mu nie powiesz? - Przysięgam. Zapadła cisza. - Beth? - Wygrałaś, Rachel. - Smutek wykrzywił piękną twarz Beth. - Jeśli Bóg pozwoli, urodzę wasze dziecko.

a d n a c s janes+a43

s u lo

338

32

s u lo

- Pośpiesz się Tracy, dziecko się rusza! - Już biegnę, już biegnę. - Tracy rzuciła torebkę i sweter na fotel. - Tylko nie przestań, malutki. Słyszysz, co mówi ciocia? Beth zaśmiała się i położyła rękę na wypukłym brzuchu. - Chyba słyszy, bo od razu zaczął wierzgać. - Czemu „on"? - Zawsze myślę o nim jako chłopcu. - Wkrótce się przekonamy - odrzekła niecierpliwie Tracy, podchodząc do okna, przy którym stała Beth. - Daj mi rękę- powiedziała Beth. - Szybko. Przyłożyła dłoń dziewczyny do swego brzucha, dokładnie tam, gdzie w tej chwili dziecko uprawiało gimnastykę. Oczy Tracy rozszerzyły się z zachwytu. - Boże, jakie to niesamowite. - To prawda. - Czy to boli? - Czasami tak. - Beth uśmiechnęła się od ucha do ucha. - Szczególnie wtedy, gdy używa moich żeber jako worka treningowego. - Ruchliwy szatan, prawda? - zażartowała Tracy,

a d n a c s janes+a43

339

oderwała rękę od brzucha Beth i wstała. - Mam wrażenie, że wkrótce wyjdzie na świat. - Nie byłabym zdziwiona - westchnęła Beth. - Dopiero co byłam u lekarza. Gotów jest przysiąc, że to dopiero ósmy miesiąc, ale ostrzegł mnie, że możliwy jest przedwczesny poród. - O ile wcześniej? - spytała niespokojnie Tracy. - Być może w ciągu najbliższych dwóch tygodni. - Chryste, jeszcze dwa tygodnie? To wieczność, przecież już jesteś gruba jak beczka. - Chcesz powiedzieć, że utyłam? - spytała z udanym przerażeniem Beth. - Tak, to właśnie chcę powiedzieć. - Tracy wzruszyła ramionami. - Przecież to wszystko ciąża. Mogę się założyć, że nie utyłaś nawet o pięć dekagramów. Wyglądasz jak mały, pękaty arbuz. Ale i tak jesteś piękna - dodała z wesołym błyskiem w oku. - Dobrze, że to powiedziałaś, bo byś się ciężko naraziła szefowej. - A to się dopiero przestraszyłam! Beze mnie sobie nie poradzisz. - Masz rację - przyznała Beth i od razu spoważniała. - Hej, nie musisz od razu wpadać w melancholię, słyszysz? Jak dotychczas, sprawujesz się świetnie. - Naprawdę tak myślisz? - spytała Beth, i w tym momencie skrzywiła się z bólu. - Co się stało? - zaniepokoiła się Tracy. - Mam nadzieję, że nic. Jakieś nagłe ukłucie bólu w brzuchu. Pewnie dlatego, że jestem zmęczona. - Tak wyglądasz, ale to nic dziwnego. Ta podróż do Houston to było istne szaleństwo - stwierdziła gniewnie asystentka, patrząc na nią sponad okularów. Widać było

a d n a c s janes+a43

s u lo

340

wyraźnie, że martwi się stanem Beth. - Powinnaś dostać baty, i to mocne. - Miałam przecież kierowcę. - Tylko dlatego, że Lucy uparła się, że cię zawiezie. - Jestem jej bardzo wdzięczna - przyznała pokornie Beth. - Niełatwo znaleźć tylu lojalnych pracowników. - Moim zdaniem, zbyt wiele ryzykujesz. - Proszę, skończ już z kazaniami. - Beth uniosła do góry ręce. - Doktor Coburn powiedział, że nie mogę już podróżować. - Najwyższa pora, żeby cię przywołał do porządku. Może byś teraz położyła się do łóżka i trochę odpoczęła? Przygotuję ci coś do jedzenia. Może sałatkę, fasolę i chleb kukurydziany, który przysłała ci moja mama? - Mmm, to brzmi obiecująco - uśmiechnęła się Beth. - Chyba jestem głodna. Jessie często robiła nam fasolę. Trent i tata przepadali za nią. Tracy roześmiała się, chwyciła ją za ramiona i skierowała w stronę sypialni. - Zmiataj stąd. Zawołam cię, gdy obiad będzie gotowy. Beth położyła się na kanapie i naciągnęła na nogi koc. Nie mogła usnąć. Podróż samochodem z Houston strasznie się jej dłużyła. Lucy wyczuła, że Beth woli skupić się na rozmyślaniach, i zostawiła ją w spokoju. Chciała dobrze, ale niezbyt się jej udało. Beth myślała cały czas o dniu, w którym Rachel przybędzie, aby zabrać dziecko. Ogarnęła ją rozpacz. W końcu poprosiła Lucy, żeby włączyła radio. W połowie drogi do domu zaczęły jej drętwieć nogi. To był długi dzień. Nie mogła pozbyć się uczucia znu-

a d n a c s janes+a43

s u lo

341

żenia i wyczerpania. W tej chwili miała wrażenie, że nie zdoła ruszyć ani ręką, ani nogą. Znacznie gorsze od zmęczenia fizycznego były jednak cierpienia psychiczne. Nagły skurcz żołądka przerwał jej ponure rozmyślania. Beth zacisnęła zęby, starając się powstrzymać jęk bólu. Kiedy zgodziła się na niecodzienną prośbę Rachel, sądziła, że wie, co robi. Niestety, trochę za późno zrozumiała pewne konsekwencje swojej decyzji. Doceniła je w pełni dopiero w trakcie długich miesięcy ciąży. To było jak uderzenie obuchem. Na początku czwartego miesiąca, nim jeszcze ciąża stała się widoczna, przyjechała do Shawnee odwiedzić rodzinę. Wiedziała, że to ostatnia wizyta przed porodem. Ani przez chwilę nie planowała spotkania z Zachem. Spotkali się równie przypadkowo, jak kiedyś w domu opieki dla przewlekle chorych. Tym razem do tego dziwnego zbiegu okoliczności doszło u Babci. Później Beth dowiedziała się, że Zach wstąpił podziękować za ciasto, które Babcia upiekła dla Rachel. Parkując przed domem Babci Beth nie poznała jego samochodu, w przeciwnym wypadku pojechałaby dalej. Gdy wchodziła po schodkach na werandę, drzwi otworzyły się i wyszedł Zach. Oboje zamarli i patrzyli na siebie bez słowa. Choć Beth miała wrażenie, że ta chwila trwa wieczność, w rzeczywistości minęło tylko kilka sekund. - Cześć, Zach - powitała go zduszonym szeptem. Widziała go po raz pierwszy od śmierci Randalla. Jak zwykle, wydał jej się oszałamiająco przystojny, mimo że miał na sobie stare dżinsy, flanelową koszulę i znoszone buty. Ale po jego twarzy można było poznać, że wiele

a d n a c s janes+a43

s u lo

342

ostatnio wycierpiał. Sprawiał wrażenie starszego niż był w istocie. - Jak się masz? - spytał Zach. Beth odchyliła do tyłu głowę, tak jakby chciała uchronić się przed zatonięciem. Zobaczyła ponad sobą czubki sosen. - Naprawdę cię to obchodzi czy pytasz tylko z uprzejmości? Nie chciała być złośliwa, ale gdy Zach zmierzył ją obojętnym wzrokiem, tak jakby spotkał przypadkową znajomą, Beth zapragnęła zburzyć jego spokój. Przez chwilę musiała walczyć z pokusą, by krzyknąć: Jak śmiesz mnie tak traktować?! Mam być matką twojego dziecka! Zach spojrzał na nią i poczerwieniał. - Czego chcesz ode mnie? - spytał ostro. Beth poczuła, że zaraz się rozpłacze, ale nie uniosła dłoni, by wytrzeć oczy. - Nic - szepnęła. - Nic. Nim zdążył coś powiedzieć, minęła go i wbiegła po schodach. Wolała uciec niż ryzykować, że zrobi z siebie jeszcze większą idiotkę. W tydzień później spakowała manatki i pojechała do Houston. Wynajęła tam niewielkie mieszkanie i rozpoczęła poszukiwania odpowiedniego lokalu na sklep. Potrzebowała nowego wyzwania, czegoś, co zapełniłoby jej czas. Chciała również wyrwać się z Natchitoches i z Shawnee. Nie miała najmniejszego zamiaru opowiadać wszystkim znajomym, że jest w ciąży. W każdym razie nie mogła ryzykować ponownego spotkania z Zachem. Mimo podjęcia odpowiednich środków ostrożności, trudno

a d n a c s janes+a43

s u lo

343

było wykluczyć możliwość, że Zach się o wszystkim dowie. Beth i Rachel zastanawiały się nieraz, co zrobią w takim wypadku, ale nie doszły do żadnej ostatecznej konkluzji. Obie po prostu modliły się, żeby plan się powiódł. Tajemnicę poznali tylko ci, którzy znać ją musieli, to znaczy Babcia i Tracy. W ciągu dnia Beth była całkowicie pochłonięta pracą, lecz wieczorami w dalszym ciągu dotkliwie doskwierała jej samotność. Z trudem znosiła codzienne powroty do pustego domu. Najgorsze były chwile między pójściem do łóżka a zaśnięciem. Beth w kółko rozpamiętywała, czemu właściwie zgodziła się spełnić prośbę Rachel. Miała wrażenie, że się dusi. Często przykładała ręce do brzucha i próbowała wyczuć ruchy dziecka. Nigdy przedtem nie czuła takiego wzruszenia jak w takich momentach. Po ślubie Zacha z Rachel Beth postanowiła, że nigdy nie wyjdzie za mąż i nie będzie mieć dzieci. Kiedy jednak po raz pierwszy udała się do kliniki i lekarz zapłodnił ją spermą Zacha, ogarnęło ją dziwne uczucie. Nowe życie, jakie nosiła w sobie, zmieniło jej osobowość. Wiedziała, że już nigdy nie będzie taka sama jak przedtem. Będę miała dziecko! Będę miała dziecko! Moje i Zacha - coś krzyczało w jej duszy. Ale wkrótce przypomniała sobie o ponurej rzeczywistości. To było niczym kubeł zimnej wody na głowę. - Ty idiotko - zganiła się surowo. - To nigdy nie będzie dziecko Zacha i twoje. Zacha, owszem. Twoje - nigdy. Mimo wszystko zachowała poczucie rzeczywistości. Wiedziała, że musi sobie odpowiedzieć na jedno zasad-

a d n a c s janes+a43

s u lo

344

nicze pytanie: jak ma przeżyć rozstanie z nowo narodzonym dzieckiem? Czasami postanawiała, że nigdy nie zgodzi się go oddać. Wiedziała jednak, że nie ma wyboru. Dała słowo, a ponadto miała do spłacenia stary dług. W takich chwilach cierpiała tak mocno, jakby ktoś przeszył ją sztyletem. Praca ratowała ją od obłędu. Podczas gdy sama pracowała nad uruchomieniem nowego sklepu w Houston, Tracy jeździła z Natchitoches do Houston i nadzorowała pozostałe sklepy. Rachel też zrobiła, co do niej należało. Podczas jednej z jej wizyt odwiedziły adwokata, którego Rachel wynajęła do załatwienia adopcji. Gdy Beth miała podpisać dokumenty, ręce drżały jej tak mocno, że z trudem utrzymała pióro. Rachel pochyliła się ku niej i uścisnęła jej rękę. - Wiesz, że zawsze będziesz mogła ją odwiedzać szepnęła. Beth czuła się jak ktoś, kogo po raz kolejny i tym razem ostateczny zalewa wysoka fala. - Skąd wiesz, że to będzie dziewczynka? - Nie wiem - wzruszyła ramionami Rachel. - Po prostu mam takie przeczucie. Beth tylko pokiwała głową. Przyjaciółka raz jeszcze uścisnęła jej dłoń. Wzruszony tą sceną adwokat chrząknął z zakłopotaniem. Dwa tygodnie temu Beth zakończyła pracę w Houston. Wynajęła lokal, zatrudniła kierownika, zamówiła towar i dopilnowała szkolenia personelu. Po powrocie do Natchitoches nie pojawiła się już w pracy. Większą część czasu spędzała w domu. Wypad

a d n a c s janes+a43

s u lo

345

do Houston należał do wyjątków. Beth pojechała tam załatwić do końca wszystkie sprawy. Otwarcia sklepu miała już dokonać Tracy. Do tego czasu pozostał jeszcze tydzień. Beth wzięła głęboki oddech. Znowu poczuła taki sam ból jak chwilę wcześniej. Usiadła na łóżku i przycisnęła dłoń do serca, jakby to mogło jej coś pomóc. Czuła, że gwałtownie wzrasta jej ciśnienie. Serce biło mocno, lecz bardzo nierówno. Prócz tego miała jeszcze dziwne sensacje żołądkowe. Na myśl o jedzeniu robiło się jej niedobrze. Nagle przeszył ją gwałtowny ból lędźwi. Krzyknęła głośno. Z trudem wstała z kanapy i podreptała do kuchni. - Tracy! Chodź tutaj, szybko! Gdy Tracy dobiegła do niej, Beth oddychała tak ciężko, jakby wbiegła na ostatnie piętro wieżowca. - Boże, co się stało?! - Nic się nie stało. Wydaje mi się, że zaraz będę rodzić. - Teraz? - westchnęła Tracy. Beth jęknęła i zgięła się z bólu. Z trudem złapała oddech. - Widzisz, co cię czeka w przyszłości - szepnęła. - O czym ty mówisz? - zdziwiła się przyjaciółka. - O przyszłym dziecku Wendalla - wymamrotała Beth. - Oczywiście, jeśli on zechce się z tobą ożenić. - Boże, Beth! - wykrzyknęła zdumiona i wstrząśnięta Tracy. - Czyś ty zwariowała?! Nie masz teraz ważniejszych tematów niż moje życie prywatne? Przecież nawet nie masz siły wstać.

a d n a c s janes+a43

s u lo

346

Beth uśmiechnęła się, ale uśmiech przemienił się szybko w grymas bólu. Chwyciła się za brzuch. - Och, Tracy... uff... jak boli. - Co teraz zrobimy? - spytała Tracy patrząc na nią z przerażeniem. - Co zrobimy? Oczywiście pojedziemy do szpitala. Wskazówka na zegarze przesunęła się o kolejną minutę. - Już pora, prawda? - szepnęła Beth, zaciskając ramiona wokół zapakowanego w becik dziecka. - Rachel powiedziała, że będzie koło trzeciej - odparła Tracy. Wydawała się wyjątkowo smutna. Beth panowała nad sobą, ale wiele ją to kosztowało. - Jeszcze pięć minut. - Chyba nigdy nie wyglądałaś tak pięknie i tak smutno - powiedziała Tracy łamiącym się głosem. Czekały wspólnie w szpitalnej świetlicy. Z okien pokoju widać było rzekę Cane. Była wspaniała pogoda, prawdziwa złota jesień. Opary nad rzeką mieniły się wszystkimi kolorami tęczy. Beth siedziała przy oknie. Trzy dni wcześniej urodziła zdrową dziewczynkę. Mimo początkowych trudności, poród przebiegł szybko i łatwo. W momencie gdy Tracy podjechała do szpitala, odeszły już wody płodowe. W parę godzin później, gdy Beth obudziła się w swoim pokoju, zastała przy łóżku uśmiechniętą przyjaciółkę. Teraz Tracy przyjechała, żeby zabrać ją do domu. Wpierw jednak Rachel miała odebrać dziecko. - Dzięki za doprowadzenie do porządku mojej głowy powiedziała Beth, mając nadzieję, że rozmowa na obojętne tematy pozwoli zapomnieć o bólu, jaki ściskał jej serce.

a d n a c s janes+a43

s u lo

347

Tracy pomogła jej umyć i wysuszyć włosy, po czym ułożyła je w taki sposób, że jasne loki tworzyły prawdziwą aureolę wokół twarzy. Jednak tylko cud - a obie wiedziały, że nie mogą nań liczyć - mógłby usunąć z oczu Beth głęboki smutek i rozpacz. - Chciałabym wiedzieć, jak ci pomóc - szepnęła Tracy. Podeszła do okna i wyjrzała na zewnątrz. Beth przygryzła wargi. Nie mogła się teraz załamać, ale nie była w stanie opanować ogromnego poczucia bezradności, jakie ogarnęło jej serce. Pochyliła głowę. Przywykła już do tego, że nieustannie towarzyszy jej w życiu tragedia, ale to, co miała za chwilę zrobić, przekraczało jej siły. Uniosła powieki. Wystarczył drobny ruch, żeby z oczu potoczyły się łzy. - Prawda, jaka ona jest piękna? Tracy spojrzała na dziecko i wyraz jej twarzy od razu złagodniał. - Prawda. To rzeczywiście najładniejsze dziecko, jakie w życiu widziałam. Wyciągnęła rękę i wyprostowała jedną maleńką piąstkę. - Spójrz, jakie ma paluszki. Już widać, że odziedziczy po tobie piękne ręce. Mogę się założyć, że będzie nosić długie paznokcie. - Ale nie jest do mnie podobna, prawda? - Nie. Również, sądząc z tego, co mi opowiadałaś, nie przypomina wcale Zacha. Zapadła dojmująca cisza. - Boże, co ja teraz zrobię? - bezradnie spytała Beth. - Proszę, nie płacz -błagała ją Tracy. Sama z trudem powstrzymywała łzy. - Nie mogę tego znieść.

a d n a c s janes+a43

s u lo

348

- Przysięgałam sobie, że będę odważna i silna - załkała Beth. Tracy oparła się o framugę okna. Milczała przez chwilę, po czym spojrzała na Beth twardym, wyzywającym wzrokiem. - Przecież wiesz, że wcale nie musisz jej oddawać. Umowa między tobą a Rachel nie została wyryta w kamieniu. - Nie jest przez to mniej zobowiązująca - szepnęła Beth. - Nie masz racji - zaprzeczyła przyjaciółka. - Tracy, proszę, nie namawiaj mnie do tego... Już za późno, by się cofnąć. - Beth, jesteś... Ktoś zapukał do drzwi. Tracy ciężko westchnęła. Beth nie wiedziała, co ma zrobić. Wstać? Siedzieć? Krzyczeć? Najbardziej chciała umrzeć. Może tym razem Bóg okaże jej łaskę i powoła ją do siebie. Znowu rozległo się pukanie. -Beth? Przestała się wahać. Bała się, że za chwilę straci panowanie nad sobą. - Proszę, wejdź. - Zejdę do kawiarni - powiedziała Tracy i sięgnęła ręką do klamki.

a d n a c s

s u lo

Beth ucałowała pulchny policzek Amandy Elizabeth Winslow i umieściła ją w ramionach Rachel. - Uważaj na nią, Rach - wykrztusiła, walcząc z palącymi łzami. Rachel wzięła dziecko tak, jakby dostała do przeniesienia wazę z najdroższej porcelany. janes+a43

349

- Wiesz, że będzie światłem mojego życia. Mojego i Zacha. Beth odwróciła głowę. Brakowało jej powietrza, dusiła się. - Weź ją... weź ją i idź już. Rachel podeszła do drzwi, ale przed wyjściem raz jeszcze zwróciła się do Beth. - Beth... proszę, obiecaj mi, że nigdy nie powiesz Zachowi. - Obiecuję - wyszeptała Beth drżącym głosem. - Idź już. Dziecko zapłakało. Beth przygryzła wargę do krwi. Usłyszała trzask zamykanych drzwi. Ból pozbawił ją tchu. Nie miała dość sił, aby stać na nogach, zaschło jej w gardle, czuła się pusta i niepotrzebna. Pogrążyła się w zupełnej nicości. Nie wiedziała, jak długo tak trwała w otępieniu. Położyła rękę na płaskim brzuchu. Urodzenie dziecka to najwspanialsza radość - pomyślała. Najpierw jest w tobie, jest częścią ciebie. Czujesz jego ruchy i uśmiechasz się, gdy dostajesz nieoczekiwanego kopniaka. Słyszysz bicie jego serca. A gdy jest już na zewnątrz, jest tak od ciebie zależne, tak bardzo potrzebuje twojej miłości... - Życzę ci, żeby cię wszyscy kochali, córeczko - szepnęła. - Życzę ci miłości.

a d n a c s janes+a43

s u lo

350

33

s u lo

- Porozmawiamy jutro, kochanie. - Beth pochyliła się i pocałowała Babcię w policzek. - Muszę już lecieć. - Wolałabym, żebyś została. - Babcia chwyciła ją za rękę. - Och, Babciu - westchnęła Beth. - Też bym chciała zostać, ale obiecałam Michaelowi. Mówiłam ci już, pamiętasz? Ta wizyta w Shawnee nie była planowana. Babcia miała znowu kłopoty z sercem i Jessie zadzwoniła po Beth. Zwykle zajmował się Babcią Trent, ale tym razem nie było go w mieście. Wyjechał gdzieś w interesach. Choć Babcia zapewniała ją przez telefon, że czuje się dobrze, Beth wolała sama się o tym przekonać. Zaraz po pracy wsiadła w samochód i popędziła do Shawnee. - Ach, tak, pamiętam - przyznała Babcia i wyciągnęła się na sofie. Beth uścisnęła ją raz jeszcze i wstała. - Wierz mi, gdybym mogła się wycofać, natychmiast bym to zrobiła. Ale Michael podejmuje jakiegoś ważne-

a d n a c s janes+a43

351

go klienta i błagał, żebym zgodziła się pełnić rolę gospodyni. - Wzruszyła bezradnie ramionami. - Dlaczego nie zlitujesz się nad tym biedakiem i nie wyjdziesz za niego? - zapytała z uśmiechem Grace. - Ach, Babciu, to dobry człowiek, ale nie dla mnie. - Tylko dlatego, że sama nie chcesz - skarciła ją starsza pani. - Być może, ale tak już jest. - Czy... czy może widziałaś się z Rachel? - spytała Babcia i uśmiech znikł z jej twarzy. Beth pochyliła się znowu i odgarnęła z jej czoła kosmyk włosów. - Pewnie chodzi ci o to, czy widziałam Amandę? Babcia pokiwała głową. - Niestety, nie - odrzekła cicho Beth. - Ale przyjedziesz na jej urodziny? - Nie mogę uwierzyć, że ma już rok... - westchnęła Beth, a jej oczy od razu się zamgliły. - Beth, kochanie, nie mogę tego znieść... - Spokojnie, Babciu, nie zaczynajmy takiej rozmowy. Naprawdę muszę jechać. - Trochę za późno zdała sobie sprawę, że zareagowała zbyt ostro, i dodała łagodniejszym tonem: - Zresztą... chyba lepiej, żebym nie widywała Mandy zbyt często. - Wiem, kochanie, ale... - Może porozmawiamy o tym innym razem - przerwała Beth. - Bardzo cię przepraszam, kochanie. Wybacz mi, że jestem taka wścibska. - Nie jesteś wcale wścibska. - Owszem, jestem. - No dobra, nawet jeśli jesteś, to lepiej się nie zmie-

a d n a c s janes+a43

s u lo

352

niaj - zakończyła dyskusję Beth i uściskała Babcię raz jeszcze. Beth wróciła do Natchitoches dość późno. Mieszkanie wydało się jej jeszcze bardziej puste niż zwykle. To kwestia nastroju, pomyślała, idąc do łazienki. Szybko zrzuciła buty i ubranie, po czym weszła pod prysznic. Wycierając się, patrzyła na przygotowaną na dzisiejszy wieczór suknię z białego i czarnego jedwabiu. Chciała wyglądać jak najlepiej, gdyż Michaelowi bardzo zależało na tym kliencie. Poza tym chciała się zrewanżować mu za to, że tyle razy służył jej radą i pomocą. Mimo to z niechęcią myślała o czekającym ją wieczorze. Życie towarzyskie męczyło ją, nie potrafiła się odprężyć i zrelaksować. Nałożyła szlafrok i poszła do kuchni zrobić sobie kawę. Z filiżanką w dłoni przeszła do salonu i usiadła na fotelu przed kominkiem. Podwinęła nogi pod siebie i siedziała dłuższą chwilę bez ruchu, wpatrując się w ogień. Westchnęła i oparła głowę na poduszce. Wyjazdy do Shawnee stawały się dla niej coraz trudniejsze. Drogo za nie płaciła, zwłaszcza jeśli miała okazję zobaczyć Amandę. Wypiła łyk kawy i odstawiła filiżankę na stolik. Znowu zwróciła wzrok w stronę kominka, ale tym razem spojrzała na stojące nad nim zdjęcie. Amanda Elizabeth Winslow. Trudno uwierzyć, że już minął rok od dnia, w którym urodziła to śliczne dziecko. Z fotografii patrzyła na nią wesoła, uśmiechnięta twarzyczka. Ilekroć Beth patrzyła na zdjęcie dziewczynki, czuła

a d n a c s janes+a43

s u lo

353

w sercu bolesne ukłucie. Chociaż praca stała się dla niej ucieczką przed cierpieniem i tęsknotą, nigdy nie mogła całkowicie zapomnieć o Amandzie. Wciąż myślała o Zachu i o dziecku. Nigdy nie będzie dzielić go z Zachem. Pozostało jej tylko pocieszać się myślą, że jej ofiara przyniosła szczęście Zachowi i Rachel. Oboje uwielbiali dziewczynkę. Beth natomiast, chociaż odwiedzała ją dość często, musiała kryć się ze swoim uczuciem i zachowywać dystans. Amanda bardzo ją lubiła, więc ich wzajemne rozstania stawały się coraz trudniejsze. Zbierało się jej na płacz. Chwyciła filiżankę, dopiła kawę i poszła do łazienki, żeby przygotować się do wyjścia.

a d n a c s

s u lo

- Świetnie się bawiłam. - Bardzo dziękuję, że się zgodziłaś przyjść - odrzekł Michael, bawiąc się jej szczupłymi palcami. -Jeśli moja firma dostanie ten kontrakt, będę to zawdzięczać tylko tobie. Zrobiłaś wrażenie na panu Deatonie. - Jak zwykle przesadzasz - stwierdziła Beth z uśmiechem i cofnęła rękę. - Chciałbym ci się odwdzięczyć. - Już to zrobiłeś, i to setki razy. - No, już późno. Nie chcę cię zatrzymywać. - Dobranoc. Jeszcze raz dziękuję za cudowny wieczór. Beth poczekała przed drzwiami, aż Michael odjedzie. Już północ. Weszła do domu, zrzuciła szpilki i pokuśtykała do sypialni. Zdejmowała właśnie kolczyki, gdy zadzwonił telefon. janes+a43

354

Poczuła, że serce podchodzi jej do gardła. Na pewno coś złego. Podniosła słuchawkę. - Halo? - Beth... - Zach! - szepnęła. Ogarnęła ją nowa fala lęku. - Do diabła, gdzieś ty się podziewała? Beth ogarnęła złość. Co on sobie myśli, jak śmie się tak do niej odzywać? - Byłam zajęta - odparła sztywno. - Od paru godzin usiłuję cię złapać. - Co... co się stało? - spytała przerażona Beth. Amanda. Boże, na pewno coś z dzieckiem... - To chodzi o Rachel... Zachorowała... - Zachorowała? - Beth zacisnęła palce na słuchawce. - Co to znaczy? Co jej jest? - Ma raka - odrzekł Zach. Beth miała wrażenie, że usłyszała ciężkie westchnienie. - Raka?! - zasłoniła ręką usta. - To nie wygląda dobrze, Beth. Rachel prosi, żebyś przyjechała. Przyjedziesz?

a d n a c s janes+a43

s u lo

355

34

s u lo

Stojąc nad grobem przyjaciółki Beth czuła na policzkach delikatny powiew północnego wiatru. Rachel została pochowana tuż obok swego syna zaledwie przed trzema dniami. Przed wyjazdem z Shawnee Beth postanowiła odwiedzić jej grób. - Och, Rach, dlaczego mi nie powiedziałaś, że jesteś tak ciężko chora... Gdy Zach zawiadomił ją o chorobie żony, było już za późno. Powinna była już dawno przyjechać do szpitala, powinna ją pielęgnować, wspierać i dzielić jej rozpacz... Beth nie płakała, ale mimo to czuła, jak pieką ją oczy. Na kogo teraz przyjdzie kolej? Wpierw Randall, teraz Rachel. Kto następny? Tata? Babcia? Zach? Z trudem powstrzymała łzy. Nie mogła sobie pozwolić na depresję. Dla dobra Amandy musiała zachować wszystkie siły. Podobnie jak z okazji pogrzebu Randalla, i tym razem całe Shawnee pojawiło się na cmentarzu. Niewielka kaplica cmentarna nie mogła pomieścić żałobników. Tylko dzięki wystawionym na zewnątrz głośnikom wszyscy przybyli mogli wziąć udział w nabożeństwie. Beth z trudem rozumiała słowa pastora, mimo że sie-

a d n a c s janes+a43

356

działa w drugiej stalli, pomiędzy Trentem i Babcią. Przed sobą widziała Zacha z rodziną i matkę Rachel. Z Zachem wymieniła zaledwie parę zdań. Unikali się nawzajem. Cóż mogli sobie powiedzieć? Słowa nie zatarłyby wspomnień o bólu i cierpieniu, jakie sobie wzajemnie zadali. Gdy wyprowadzano z kaplicy trumnę, Beth miała ochotę rzucić się Zachowi w ramiona i jakoś go pocieszyć, sprawić, żeby choć na chwilę z jego twarzy zniknął smutek. Oczywiście nie zrobiła tego. Stała nieruchomo, zastanawiając się, w jaki sposób ma dotrzymać złożonego Rachel przyrzeczenia. Nawet teraz, trzy dni po pogrzebie, wciąż myślała o tym samym. Pochyliła się i złożyła na grobie Rachel czerwoną różę. - Co ty tu robisz? Beth zesztywniała. Lodowaty ton głosu Zacha spowodował, że poczuła gwałtowny kurcz żołądka. Powoli odwróciła się twarzą w jego stronę. - Wiesz chyba, że ja też ją kochałam - powiedziała i zarumieniła się mocno. Zach nie odpowiedział. Stał i mierzył ją wzrokiem. Beth wytrzymała jego groźne spojrzenie. Nie mogła pozwolić, aby cokolwiek przeszkodziło jej w realizacji ostatniej woli Rachel. W napiętej ciszy wyciągnęła do niego ręce i zrobiła krok naprzód. Dzieliło ich tylko kilka metrów, ale efekt był taki sam, jakby mieszkali na różnych brzegach Pacyfiku. W przenikliwych, zielonych oczach Zacha Beth na próżno szukała śladów jakichś uczuć.

a d n a c s janes+a43

s u lo

357

- Zach, proszę. Czy nie możemy nawet normalnie porozmawiać? - Nie - uciął ostro Zach. - Dlaczego tak się zachowujesz? - Beth obcym głosem. - Śmierć Rachel niczego nie zmieniła. - Zach zatarł dłonie. - W dalszym ciągu nie mamy o czym rozmawiać. - Mylisz się. Musimy o czymś porozmawiać. - Jeśli masz na myśli Amandę, to lepiej od razu wybij to sobie z głowy. - Nie, nie mogę - odrzekła Beth przeszywając go wzrokiem. - Wiem, że takie było życzenie Rachel. Chciała, abyś zajęła się Amandą. Powiedziałem jej... że nie potrzebujemy nikogo. Chyba tylko Bóg wie, dlaczego się tak uparła. Tylko ostrożnie, Beth - nakazała sobie samej. - Pragnęła tego, bo była moją najlepszą przyjaciółką. .. Bo wiedziała, jak bardzo zależy mi na tym dziecku. Zresztą nawet gdyby tak nie było, i tak zrobiłabym wszystko, co w mojej mocy, aby dotrzymać obietnicy. - Amanda nic cię nie powinna obchodzić. - Zach spojrzał na nią groźnie. - Jesteś największą egoistką ze wszystkich znanych mi ludzi. - To nieprawda! - To nie ma znaczenia - odparł ponuro. - Ważne jest tylko to, że musisz zrezygnować z wszelkich myśli o podjęciu opieki nad Amandą. - Nie mam zamiaru na to się zgodzić! - krzyknęła przerażona. - Nikt cię nie będzie pytał o zgodę.

a d n a c s janes+a43

s u lo

358

- Ale dlaczego? Czy... czy to z powodu Randalla? Zach wyglądał tak, jakby był u kresu wytrzymałości nerwowej. - No, nie - zaprzeczył. - Tamto to była wola boska. Zapadła cisza. Spojrzeli sobie w oczy. Dwoje kalek, pomyślała. - Zostaw ją w spokoju, Beth. Dla jej dobra. - A jeśli odmówię? - Nie odmówisz. Wiatr się wzmógł. Beth miała wrażenie, że za chwilę pęknie jej głowa. - Mylisz się - rzekła tak cicho, że w pierwszym momencie sama nie była pewna, czy rzeczywiście powiedziała te słowa. - Wracaj, skąd przyjechałaś, Beth. Wracaj do świata mody, sklepów i wielkich miast - nakazał zimno Zach. Nie należysz już do nas, nikt cię tu nie chce. Słowa Zacha zapiekły ją do żywego. Teraz miała ochotę coś mu odpowiedzieć, sprawić mu taki sam ból, jaki on zadał jej, ale zaschło jej w gardle. - Złożyłam Rachel pewną obietnicę, Zach - powiedziała z naciskiem. Paliły ją łzy. - Mam zamiar ją spełnić. - Chcesz się założyć? - spytał groźnie i wykonał krok naprzód. - Nie zdołasz mnie zastraszyć. - Nic mnie to nie obchodzi - rzucił Zach gniewnym tonem. - Zresztą, tak rzadko bywasz w Shawnee... - To się już wkrótce zmieni - zapewniła go. - Co masz na myśli? - zapytał z kamienną twarzą. - Zgadnij. - Nie baw się ze mną w takie gierki!

a d n a c s janes+a43

s u lo

359

- Mam zamiar otworzyć kolejny sklep. - Gdzie? I co z tego? - Naprawdę nie rozumiesz? - zarumieniła się Beth. Wracam do Shawnee, Zach. Sam więc widzisz, że nie będziesz w stanie przeszkodzić moim spotkaniom z Amandą.

a d n a c s janes+a43

s u lo

360

35 Lato 1990

s u lo

Wszystko zostało już pochowane, pudła z rzeczami porządnie ustawione tuż przy drzwiach. Koniec pakowania - pomyślała z ulgą Beth. Jej mieszkanie było teraz równie czyste i puste jak w dniu, kiedy się wprowadziła. Gdy tylko firma przewozowa zabierze rzeczy, będzie mogła wsiąść w samochód i pojechać do Shawnee. Tym razem już na dobre. - Jest jeszcze coś do zrobienia? - spytała Tracy wchodząc do salonu. - Nic mi nie przychodzi do głowy - odparła Beth po chwili zastanowienia. - Zresztą i tak bym ci nie powiedziała. Strasznie się napracowałaś. - Phi, to głupstwo - uśmiechnęła się Tracy. - Zrobiłabyś dla mnie to samo. Muszę jednak przyznać, że nagromadziłaś ogromną masę rupieci. - Zapewniam cię, że żadna z moich rzeczy nie jest rupieciem - rzuciła Beth udając gniew. - Jesteś jeszcze gorszym chomikiem niż moja mama. - Masz rację - zachichotała Beth. - Gdy mam coś wyrzucić, zawsze myślę, że jeszcze kiedyś może mi się przydać.

a d n a c s janes+a43

361

- Na razie przydałoby ci się trochę wody. Masz czarne smugi na twarzy. - Och, Boże! - Beth uniosła rękę do policzka. - Naprawdę mam brudną twarz? - Uhm. Ja pewnie też. Obie miały na sobie szorty, koszulki z krótkimi rękawami i sandały. Tracy związała swoje długie włosy w koński ogon, Beth sczesała do tyłu. - Nie, ty jesteś czysta - zapewniła Beth. - Poczekaj trochę na tych łebków z firmy przewozowej. Ja wskoczę pod prysznic i zmienię ubranie. Beth umyła się i przebrała w czyste szorty i bluzkę w rekordowym czasie. Gdy wróciła do salonu, Tracy stała przy oknie i wyglądała na drogę. - Możesz już iść, Tracy - stwierdziła Beth lekko dysząc. - Raz jeszcze ci dziękuję. - Nie ma za co. - Tracy machnęła ręką. - Widzimy się w przyszłym tygodniu, tak? - Nie mogę uwierzyć, że rzeczywiście otwieramy butik w Shawnee - westchnęła Beth z rozmarzeniem. Mam nadzieję, że to nie okaże się niewypałem. - Masz na myśli sklep czy przeprowadzkę? - I to, i to. - Na pewno obie decyzje są słuszne - zapewniła ją Tracy. - Amanda cię potrzebuje... - uśmiechnęła się a mieszkankom Shawnee przyda się wreszcie dobry sklep z modnymi ciuchami. Jeszcze takich nie widziały. Beth zaśmiała się głośno, ale po chwili spoważniała. - Powtarzam to sobie bez przerwy, ale... - Żadnych ale. Wszystko się uda, zobaczysz. - Muszę wierzyć, że masz rację. - Beth zdobyła się na uśmiech.

a d n a c s janes+a43

s u lo

362

- Głowa do góry, mała. Gdy Beth została sama, zaczęła nerwowo przechadzać się po pokoju. Nie mogła się uspokoić. Dopiero teraz dotarło do niej w pełni, że rzeczywiście wraca do Shawnee. Gdy już podjęła tę decyzję, zrobiła wszystko, co mogła, aby jak najszybciej ją zrealizować. Niestety, rozmaite okoliczności utrudniły rychłe spełnienie planów. Nie przewidziała, jak trudno będzie znaleźć odpowiednie pomieszczenie, później sporo czasu zajął remont. Miała też pewne kłopoty z personelem w sklepie w Houston. Żywiła nadzieję, że w ciągu dziewięciu miesięcy, które minęły od śmierci Rachel i ostrej rozmowy na cmentarzu, Zach nieco ochłonął. Niestety, nadzieje te okazały się złudne. Beth przekonała się o tym, gdy podczas ostatniej wizyty w Shawnee odwiedziła Amandę bez uprzedzenia. Sprawy organizacyjne zmuszały ją do częstego odwiedzania Shawnee. Za każdym razem zaglądała do córeczki. Miała sporo szczęścia, gdyż nigdy jeszcze nie zastała Zacha w domu. Tego dnia również uniknęłaby spotkania, ale Zach wrócił wcześniej z fabryki i dowiedział się od matki, że - za jej zgodą - Beth zabrała Amandę na spacer do parku. Beth nie prosiła wcale o pozwolenie. To Marian sama zaproponowała, żeby wzięła dziecko i poszła do parku. Beth wolała nie pytać, jaka była przyczyna nieoczekiwanej łaskawości Marian. Zabrała Mandy i przez dobrą godzinę bawiła się z nią w parku. Jeszcze teraz słyszała śmiech Mandy, gdy mała zobaczyła karuzelę z mechanicznymi konikami. Pognała w ich stronę, ile tylko miała sił w swych krótkich, pulch-

a d n a c s janes+a43

s u lo

363

nych nóżkach. Nagle straciła równowagę i upadła. Rozległ się przeraźliwy płacz. - Och, Mandy, kochanie. - Beth wzięła ją na ręce i mocno przytuliła. - Nic się nie stało. Cicho, nie płacz. Mandy przylgnęła do niej na kilka sekund, po czym odchyliła się do tyłu i wskazała ręką na konie. - Sama. - Pod warunkiem że będziesz trzymać mnie za rękę, dobrze? - Dobze - obiecała Mandy, wyrywając się z jej objęć. Ale gdy tylko Beth postawiła ją na ziemi, natychmiast pobiegła w stronę koni. - Mandy, jesteś niegrzeczna. Obiecałaś, że dasz mi rękę. Dziewczynka zatrzymała się. - Konie - pokazała ręką. - Chciałabyś dostać na urodziny konia na biegunach? - spytała Beth. Za dwa miesiące Amanda miała skończyć drugi rok życia. Beth zgromadziła już liczne prezenty, ale cóż jej szkodziło kupić jeszcze jeden? - Chcię na konie. - Co powiedziałaś, kochanie? - Bef, ploszę. Ilekroć Beth patrzyła na Amandę, nie mogła wyjść z podziwu, że razem z Zachem stworzyli tak piękne dziecko, które w dodatku nie przypominało ani jego, ani jej. Jeśli już zdradzała podobieństwo, to tylko do Rachel, choć wydawało się to zupełnie absurdalne. Dziewczynka miała delikatny owal twarzy. Po Babci odziedziczyła ogromne, czarne oczy i gęstą czuprynę.

a d n a c s janes+a43

s u lo

364

Rumiane policzki i różane usta wręcz prosiły o pocałunek, a jej uśmiech mógł rozbroić każdego. - Straszna z ciebie cwaniara, Mandy - powiedziała Beth, sadzając ją na najbliższym koniu. W obecności Amandy Beth zapominała o chorym ojcu i postępującej chorobie serca Babci. Zapominała nawet, że Zach nienawidzi jej z całej duszy. - Trzymaj się - ostrzegła i nacisnęła guzik. - Jedziemy. Gdy koń zaczął miarowo unosić się i opadać, Amanda pisnęła z zachwytu. Beth stała tuż przy niej i pilnowała, żeby mała nie spadła. Spojrzała w niebo. Mimo wilgoci i upału pogoda była wspaniała. - Tata! Beth zesztywniała. Czuła, że blednie. - Tata, patrz! Konie! Przenikliwy głos Mandy nie zagłuszył głośnego bicia serca Beth. Z pochyloną głową patrzyła, jak Zach zbliża się do nich. Promienie słońca podkreślały jego zgrabną sylwetkę. Miał na sobie obcisłą koszulkę i krótkie spodnie. Jak zwykle, zbyt długie włosy opadały mu na kark. Przez chwilę Beth zapomniała o wszystkim. Myślała tylko o tym, jaki on jest przystojny. Nigdy w to nie wątpiła, ale teraz uprzytomniła to sobie z nową siłą. Znała przecież jego ciało równie dobrze jak swoje własne. Z trudem opanowała gwałtowne bicie serca. Najbardziej jednak przyciągnęła jej uwagę twarz Zacha. Można po niej było poznać jego tragiczne przeżycia, ale nie to ścięło jej krew w żyłach. Zach najwyraźniej gotował się z wściekłości.

a d n a c s janes+a43

s u lo

365

- Tata! - krzyknęła znowu Mandy i zaczęła gramolić się z konia. - Poczekaj, zaraz ci pomogę. - Beth chwyciła ją na ręce i postawiła na trawie. Amanda z wyciągniętymi ramionami pobiegła w stronę ojca. - Jak się masz? - Zach chwycił córeczkę w objęcia. Z jego twarzy od razu zniknął gniewny grymas. - Bef bawi z Mandy. - Widzę. Mandy cmoknęła go w policzek. Zach zaśmiał się i oddał jej pocałunek, po czym opuścił ją na ziemię. - Tata chce porozmawiać z Beth. Idź bawić się w piasku. Mandy bez słowa protestu pobiegła w kierunku piaskownicy. Chwyciła w ręce łopatkę i wiaderko. Beth zwilżyła wargi językiem. Celowo nie patrzyła na Zacha. Niczym zahipnotyzowana, wpatrywała się w poruszające się na wietrze liście lipy. - Chyba nie myślisz, że będę się temu obojętnie przyglądał? - zaczął gniewnie. Patrzył na nią pociemniałymi oczami. - O co ci chodzi? - Beth nie dała się zastraszyć. Uniosła do góry głowę. - Za kogo mnie bierzesz? Powiedziałem ci przecież, że masz zostawić Amandę w spokoju. Nieoczekiwanie Beth poczuła w oczach łzy. Wargi jej drżały. - Czy ty naprawdę tak bardzo mnie nienawidzisz? przełknęła ślinę. - Myślałam... - Co myślałaś? - przerwał jej szorstko. Intensywny zapach kwiatów i mokrej trawy mógł

a d n a c s janes+a43

s u lo

366

każdego przyprawić o zawroty głowy, ale na Beth o wiele silniej działała bliskość Zacha. Z trudem powstrzymała chęć, aby unieść dłoń i pogłaskać go po policzku, zetrzeć z jego twarzy ból i gniew. Zdawała sobie sprawę, że nawet teraz nie potrafi przestać go pragnąć. Wciąż płonął w niej ogień. Wiedziała jednak, że Zach nie dzieli jej uczuć i że nigdy już nie będzie do niej należał. - Myślałam... że już czas... - Źle myślałaś. Każde szorstkie słowo Zacha zapadało głęboko w jej serce, ale Beth postanowiła nie zdradzać wzruszenia. - Nie chcę się z tobą kłócić, Zach. Z pewnością możemy znaleźć jakieś kompromisowe rozwiązanie. Rachel... Zach nieoczekiwanie jęknął, jakby coś w nim pękło. - Wciąż tęsknisz do niej, prawda? - szepnęła ochryple Beth. Milczał przez chwilę. - Sam nie wiedziałem, jak bardzo - przyznał. - Gdy budzę się rano i nie ma jej obok mnie... Beth odczuwała jego ból tak samo jak własne cierpienie. - Dziękuj Bogu, że masz Mandy i fabrykę - powiedziała cicho, próbując go uspokoić. - W odwrotnej kolejności, przykro mi to stwierdzić. Zdumienie odebrało jej głos. Uprzytomniła sobie, że zaczęli ze sobą normalnie rozmawiać. Taka okazja nie mogła trwać długo. Beth chciała ją w pełni wykorzystać. - Skoro już mowa o fabryce, jak idą interesy? - W porządku. - A jak się sprawuje Trent? - W pracy idzie mu dobrze, ale coś go gryzie. - Pewnie boi się ślubu - uśmiechnęła się.

a d n a c s janes+a43

s u lo

367

Vicki i Trent postanowili wreszcie zalegalizować swój związek. Ślub był zaplanowany na jesień. Beth była zachwycona. Widziała, że pod wpływem Vicki Trent powoli staje się normalnym, porządnym człowiekiem. Niewątpliwie Zach też się do tego przyczynił. Gdy Trent objął ważną funkcję w fabryce, od razu się zmienił. Przestał pożyczać pieniądze i nie nalegał już na sprzedaż udziałów. - To coś więcej. - Czy podejrzewasz, że znowu gra na wyścigach? Beth zmarszczyła brwi. - Nie wiem. Jeśli tak, to dam mu chyba w pysk. Nim Beth zdążyła coś odpowiedzieć, rozległ się krzyk Amandy. - Bef, patrz! Dziewczynka zbliżała się do nich. W wyciągniętej ręce trzymała dżdżownicę. - Och, nie! - zaśmiała się Beth. - Moja dziewczyna - powiedział Zach z dumą. Amanda uśmiechnęła się do nich. Oboje równocześnie pobiegli jej na spotkanie. Uklękli i wyciągnęli do niej ręce. Przypadkowo zetknęli się dłońmi. To było jak dotknięcie przewodu pod napięciem. Znieruchomieli i spojrzeli sobie w oczy. Beth wciągnęła powietrze w płuca. Zach zacisnął szczęki. - Zach? - powiedziała Beth niepewnym szeptem. Poczerwieniał, a w jego oczach pojawił się dziwny błysk. - Cholera! - zaklął i wstał z klęczek. Beth opanowała się i zwróciła do Mandy.

a d n a c s janes+a43

s u lo

368

- Nie, kochanie, zostaw dżdżownicę. - Potrząsnęła jej rączką. Dżdżownica upadła na ziemię. - Nie należy bawić się robakami. Chodźmy do piaskownicy. Zrób dla taty i dla mnie ludzika z piasku. - Dobze - ucieszyła się Mandy i klasnęła w dłonie. Beth podeszła do Zacha, który stał oparty o pień sosny. Zatrzymała się w bezpiecznej odległości. Widziała, jak ciężko dyszy. Patrzyli na siebie w milczeniu. - Odpowiedz mi na jedno pytanie, dobrze? - przerwał ciszę Zach. - Postaram się. Słysząc w jej głosie wyraźne wahanie, uśmiechnął się gorzko. Po chwili jednak na jego twarzy znów pojawił się zły grymas. - Jeśli jesteś tak zwariowana na punkcie Mandy, czemu nigdy nie wyszłaś za mąż i nie urodziłaś własnego dziecka? Beth aż zachwiała się pod wpływem tego ciosu. Sama jest sobie winna. Nie powinna narażać się na ataki z jego strony, nie powinna się przed nim otwierać. - Idź do diabła! - odrzekła z wściekłością. - Czemu się tak denerwujesz? - szydził Zach. Z pewnością ktoś smalił do ciebie cholewki. - Zaśmiał się z goryczą. - Możesz darować sobie odpowiedź. Sam wiem. Nie chciałaś tracić czasu, wolałaś oddawać się swym ważnym interesom. A może nie chciałaś pozwolić, aby ktokolwiek zbrukał twoje doskonałe ciało? Beth cofnęła się gwałtownie, jakby otrzymała cios w brzuch. - To obrzydliwe! Jesteś ohydny. - Bo mówię prawdę?

a d n a c s janes+a43

s u lo

369

- Nic o mnie nie wiesz. Mogłam wiele razy wyjść za mąż. Faktycznie, raz już niewiele brakowało. - Czemu zatem tego nie zrobiłaś? - zakpił. - To jeszcze całkiem możliwe - skłamała, bojąc się że za chwilę Zach wydobędzie z niej prawdę. - Czy wciąż jeszcze wydajesz takie zabawne jęki, kiedy się z kimś kochasz? Beth z trudem złapała oddech. - Nigdy się tego nie dowiesz. Zach skrzywił się i nic nie odpowiedział. Mijały kolejne sekundy. - Zach, proszę, zawrzyjmy rozejm - szepnęła wreszcie. Spojrzał jej w oczy. - Po co wróciłaś? - spytał zmęczonym głosem. I dlaczego mnie to w ogóle obchodzi? Beth miała wrażenie, że jej serce przestało bić. Wciąż patrząc ma w oczy zbliżyła się do niego i wyciągnęła rękę. Zach potrząsnął gwałtownie głową. - Odpieprz się! - zaklął, tak jakby nagle przestał panować nad szalejącą w nim furią. - Trzymaj się z dala ode mnie i od Amandy. Do diabła, trzymaj się od nas z dala! Beth stanęła niczym żona Lota. Patrzyła tylko, jak Zach szybko podchodzi do Amandy i bierze ją na ręce, po czym rusza w stronę samochodu. - Bef jedzie, tato? - spytała Amanda nie rozumiejąc, co się dzieje. Drżały jej usta. - Nie kochanie, ani teraz, ani nigdy. Beth wciąż rozpamiętywała te słowa. Również teraz

a d n a c s janes+a43

s u lo

370

myślała o tej scenie, choć właśnie pod dom podjechała ciężarówka z firmy przewozowej. Zach wygrał bitwę, ale wojna jeszcze się nie skończyła.

a d n a c s janes+a43

s u lo

371

36

s u lo

Beth położyła świeże kwiaty na grobie Randalla, po czym pochyliła się nad nagrobkiem Rachel. Tego dnia było gorąco, duszno i pochmurnie. Spojrzała na niebo. Zbierało się na deszcz. Pogoda była równie beznadziejna jak jej nastrój. Od powrotu do Shawnee minął już miesiąc. Przez ten czas nie miała nawet chwili wytchnienia. Doprowadziła wynajęty dom do takiego stanu, że mogła w nim mieszkać i czuć się jak u siebie. Kosztowało ją to jednak więcej wysiłku niż przypuszczała. Ponadto wiele czasu poświęcała ojcu i Babci, co wprawdzie sprawiało jej radość, ale wymagało znacznej energii. Babcia była wniebowzięta z powodu powrotu wnuczki do Shawnee. Również Trent przyjął to łaskawie. Teraz widział świat w różowych kolorach, ciesząc się ze zbliżającego się ślubu. Gdy Beth spotkała go u Babci, uważnie mu się przyglądała, poszukując jakichś oznak problemów, o których wspomniał Zach. Niczego nie zauważyła. Poczynając od jutra każda chwila jej wolnego czasu będzie wyjątkowo cenna. Beth nie miała odwagi myśleć o ogromie pracy, jaka czekała na nią przy otwarciu nowego sklepu. Westchnęła i spojrzała znowu na grób Ra-

a d n a c s janes+a43

372

chel. Trudno uwierzyć, że to już rok minął od jej śmierci. Codziennie myślała o niej i wspominała wspólne przeżycia. Pamiętała, jak dumna była Rachel z Amandy i jaką radość sprawiło jej to dziecko. Jednak Rachel zmarła, a życie musiało jakoś toczyć się dalej. Beth przyszła dziś na cmentarz właśnie dlatego, że uświadomiła sobie, iż nie zawsze upływ czasu leczy ból i żal. Pomyślała, że rozpamiętywanie przeszłości nie służy nikomu - ani zmarłym, ani żyjącym. Doszła do wniosku, że jej życie musi się zmienić. Po starciu z Zachem nagle ujrzała wszystko we właściwym świetle i przestała mieć wątpliwości. Wiedziała już, czego chce. Pochyliła się, aby poprawić obsuwający się kwiat. - Och, Rachel - szepnęła do siebie. - Miałaś rację. Wybacz mi. Wciąż kocham Zacha. Zawsze kochałam i zawsze będę go kochać. Beth zrozumiała, że nie tylko go kocha, ale chce dzielić z nim życie. Wiedziała, że mimo ostrych słów i wrogości, Zach w istocie czuje w stosunku do niej nie tylko gniew. Nabrała tej pewności, gdy ich ręce przypadkowo się zetknęły. Rozpamiętując długie lata rozłąki, Beth raz po raz zadawała sobie to samo pytanie: czy miała rację wykluczając Zacha ze swego życia? W przeszłości zawsze bała się analizować swe uczucia, bo odpowiedź mogłaby się okazać negatywna. Teraz nie chciała już dłużej chować głowy w piasek, musiała wiedzieć, czy postąpiła słusznie. Drżała na myśl, że być może zmarnowała tyle lat życia. Niestety, nie mogła znaleźć jasnej odpowiedzi. Czy pod-

a d n a c s janes+a43

s u lo

373

jęłaby po raz drugi taką samą decyzję? Nie potrafiła powiedzieć ani „tak", ani „nie". Kiedy miała osiemnaście lat, kierowała się wyłącznie strachem i miłością do Zacha. Robiła to, co nakazywały jej okoliczności, nie umiała przewidywać. Teraz było już inaczej. Beth uznała, że stać ją na zapanowanie nad biegiem wydarzeń. Nawet jeśli wymagałoby to porzucenia pracy. Na myśl o tym, że ma przekonać Zacha, iż wciąż go kocha i nigdy kochać nie przestała, robiło jej się słabo. Tym razem stawka w tej grze była znacznie wyższa niż siedemnaście lat temu. Wtedy nie mieli dziecka. Zbliżenie się do Zacha wymagało nerwów ze stali. Mimo że Beth dostrzegła w jego oczach płomień pożądania, jego gniewne słowa wciąż powracały do jej świadomości. Musiała zaryzykować. Postanowiła nie zwlekać ani dnia dłużej.

a d n a c s

s u lo

Przed wyznaczonym spotkaniem z Richardem Walshem w banku Beth pojechała zobaczyć Cottonwood. Nie wysiadając z samochodu przyjrzała się rozległemu trawnikowi i pustym oknom. Znowu poczuła, że coś ją ściska w gardle. Tym razem mogła pocieszyć się myślą, że może już niedługo Cottonwood powróci do niej. Dom stał zupełnie opustoszały, nie było widać śladów ludzkiej obecności. Po raz kolejny Beth uznała to za dobry znak. Powstrzymała ochotę, by wysiąść z wozu i spróbować wejść do środka. Nie miała na to czasu, a poza tym, ze swoim szczęściem, mogła w ten sposób znaleźć się w więzieniu za włamanie. Uśmiechnęła się do siebie i zawróciła w kierunku janes+a43

374

miasta. Miała nadzieję, że dzień zakończy się czymś pozytywnym, choć zaczął się okropnie. Podjęła decyzję, iż musi porozmawiać z Zachem, i od razu pojechała do fabryki. Nie zastała go, gdyż wyjechał załatwiać służbowe sprawy. Wobec tego postanowiła odwiedzić Amandę, ale i ten pomysł zakończył się fiaskiem. Marian pojechała z Amandą odwiedzić jakichś znajomych. Nie chcąc całkowicie zmarnować dnia, zadzwoniła do Walsha. Chciała z nim porozmawiać na temat Cottonwood. Parkując na placu przed bankiem, uśmiechnęła się do siebie. Czuła się silna, pewna siebie. Właśnie miała nastąpić pierwsza z wielu ważnych zmian w jej życiu. Beth była z tego bardzo zadowolona.

a d n a c s

s u lo

Richard Walsh westchnął, odchylił się na fotelu i splótł dłonie na karku. - Zatem, jak słyszałem, wróciła pani do Shawnee na stałe - powiedział przeciągle. - A może to tylko plotki? - Richard, dobrze wiesz, że to prawda - odrzekła gładko Beth. - Zawsze wiedziałeś, czy możesz polegać na plotkach. W pierwszej chwili nie odpowiedział. Najwyraźniej zaskoczyło go, że Beth zwróciła się do niego po imieniu. - No cóż, to znakomicie, tym bardziej że założyłaś tu interes. Cieszę się z tego i serdecznie ci gratuluję. - Opuścił ręce. - Każde nowe przedsiębiorstwo jest ważne dla naszego miasta. Beth postanowiła, że nie zdradzi swej antypatii do niego. W tym chłodnym, małomównym człowieku tkwiło coś, co wyzwalało w niej odruchową agresję. Może janes+a43

375

dlatego, że przypominał jej Taylora Winslowa. Według niej, obaj działali tak samo: czekali na dogodną okazję, aby wbić komuś nóż w plecy. - Też tak uważam - odparła, składając dłonie na kolanach. - Jak się miewa twoja rodzina? Zwłaszcza Foster? - Bez zmian, ale dziękuję za zainteresowanie. - Okropna historia. - Walsh potrząsnął głową. - Miał przed sobą jeszcze tyle lat. - Uśmiechnął się, odsłaniając białe, błyszczące zęby. - Ale nie przyszłaś chyba tutaj rozmawiać o zdrowiu ojca, prawda? - W żadnym wypadku - odpowiedziała zwięźle Beth. - Co zatem mogę dla ciebie zrobić? Jeśli potrzebujesz pieniędzy... - Nie chodzi mi o pieniądze, Richard - przerwała mu. - Chodzi o Cottonwood. Richard wyraźnie zesztywniał. - Mianowicie? - Chcę porozmawiać z właścicielem na temat odkupienia tej posiadłości. Richard zachował twarz pokerzysty, ale przymknął na chwilę powieki. - Cottonwood nie jest na sprzedaż. - Czy tylko tak myślisz, czy wiesz to na pewno? - Wiem na pewno - powiedział autorytatywnie Richard. - No cóż, jeśli nie masz nic przeciwko temu, chciałabym sama porozmawiać z właścicielem - nalegała Beth. - A czemu ci na tym zależy? - spytał Walsh obojętnym tonem.

a d n a c s janes+a43

s u lo

376

- Och, to chyba oczywiste - odrzekła Beth z fałszywym uśmiechem. - Gotów jestem zrobić wszystko, żeby ci pomóc, ale... - Ale nie w sprawach związanych z Cottonwood, tak? - Dokładnie - przyznał ze sztucznym uśmiechem. Bardzo mi przykro, ale nie mogę spełnić twojego żądania. - Nie możesz czy nie chcesz? - spytała nie kryjąc już dłużej gniewu. - Nie muszę ci się tłumaczyć z moich decyzji - odparł chłodno Walsh. - Na twoim miejscu nie byłabym taka pewna. - Grozisz mi? - spytał spokojnie. - Być może. - Proszę się opanować, pani Melbourne - rzucił Walsh. - Pani stanowczo przesadza. Nawet gdyby Cottonwood było na sprzedaż - a podkreślam, że tak nie jest - to i tak cena byłaby ponad pani możliwości. - Skąd wiesz? - spytała ostro Beth. Ogarnął ją gniew i odraza. - Od kiedy to interesuje cię stan moich finansów? Czemu wtrącasz się w cudze sprawy? - To oskarżenie jest zupełnie bezpodstawne - odrzekł Richard. Beth zauważyła, że Walsh z trudem panuje nad sobą. - Nigdy nie wtrącam się w nie swoje sprawy - dodał wyniośle. Beth wstała z fotela. Miała już dość tej gierki. - Proszę, oszczędź mi zapewnień o własnej uczciwości. - Posłuchaj, młoda damo... - Powiedz tylko właścicielowi, że chcę z nim poroz-

a d n a c s janes+a43

s u lo

377

mawiać. - Beth nie pozwoliła mu skończyć. - Albo powiedz mi, kto to jest, to sama do mego zadzwonię. - Lepiej zapomnij o Cottonwood - stwierdził gniewnie Walsh. Również wstał z fotela. - Nigdy go nie odzyskasz. - To się jeszcze okaże, panie Walsh - odpowiedziała Beth. Gdy usiadła za kierownicą, zauważyła, że drżą jej ręce. Nie zamierzała jednak rezygnować. Poprzysięgła sobie, że Cottonwood jeszcze do niej wróci.

a d n a c s janes+a43

s u lo

378

37

s u lo

Zach byl pewien, że za chwilę serce rozsadzi mu klatkę piersiową. Musiał zwolnić i trochę odetchnąć. Wiedział, że na próżno usiłuje ćwiczeniami fizycznymi zagłuszyć czarne myśli, ale nie miał żadnego lepszego lekarstwa. Cierpienie i żal towarzyszyły mu nieustannie. Wpierw Randall, teraz Rachel. Jakie jeszcze nieszczęścia Bóg mu przeznaczył? Na próżno zadawał to pytanie. Bóg milczał. Ciężkie przeżycia spowodowały, że Zach stracił poczucie czasu. Przestało mu na czymkolwiek zależeć. Wolałby umrzeć. Często się zastanawiał, czy jeszcze kiedyś zdoła doprowadzić swoje życie do ładu, zapomnieć o prześladującym go poczuciu winy... Gdyby bardziej kochał Rachel... Gdyby zwracał na nią większą uwagę... Gdyby nie ukrywała przed nim swej choroby... Rachel do końca pozostała dzielna i uśmiechnięta. W ostatnich dniach nie mogli spędzać ze sobą zbyt wiele czasu, ale dla Zacha każda chwila z Rachel miała znaczenie. Dobrze pamiętał ostatnią godzinę jej życia. Siedział wtedy przy jej łóżku, w klasztornej ciszy szpitalnego pokoju. Gdy Rachel uniosła powieki, dostrzegła go i uśmiechnęła się serdecznie.

a d n a c s janes+a43

379

- Jestem przy tobie, kochana. Twarz żony, kiedyś różowa i okrągła, teraz wydawała się mu zupełnie szara. - Zach... tyle chciałabym ci jeszcze powiedzieć... nie ma już czasu... - Rach - zaczął, ale głos mu się załamał. - Cicho, kochany - szepnęła. - Wszystko będzie dobrze. - Bez ciebie nic już nie będzie dobrze - odparł. - Owszem, będzie... Masz... masz Mandy. Musisz się nią zająć... Ty i Beth. - Boże, Rachel! - Pamiętaj, że obiecałeś... Beth też obiecała... Zach chwycił w dłoń jej wychudzone palce. - Kochany Zach... - szepnęła. Oczy jej się zaszkliły. - Niedobrze wyglądasz... Na pewno jesteś zmęczony... Zach ukrył twarz na jej ramieniu. Palcami delikatnie gładził ją po głowie. Pół godziny później Rachel zmarła. Zach przeżył jej śmierć tylko dzięki Mandy i fabryce. Mimo to czasem żal doskwierał mu tak mocno, że sam nie wiedział, co począć. Ostatnio próbował znaleźć ukojenie w butelce i hulankach. Chciał znaleźć zapomnienie w przelotnych miłostkach, wszystko jedno z kim. To również niewiele mu pomogło. Wkrótce przekonał się, że to na nic. Zrezygnował z kobiet, również z Beth. Beth. Zach poczuł gwałtowny ucisk żołądka. Nie. Nie myśl o niej - nakazał sobie. Beth nie istnieje. Zapomnij o niej. Niestety, nie potrafił wymazać Beth ze świadomości.

a d n a c s janes+a43

s u lo

380

W dniu, kiedy przeprowadziła się do Shawnee, Zacha nie było w mieście. Wyjechał podpisać umowę na dostawy drewna. To oczywiście nie miało najmniejszego znaczenia. Mimo upływu lat wszystko, co dotyczyło rodziny Melbourne'ów, stanowiło temat ożywionych rozmów miejscowych plotkarzy. Powrót Beth i domniemane powody jej decyzji podnieciły ich ciekawość. Choć Zach nigdy by się do tego nie przyznał, sam również często o tym myślał. Droga, którą biegł, skręcała na zachód. Teraz słońce świeciło mu prosto w oczy. Piąta po południu to paskudna pora na bieganie, ale rano Zach nie miał czasu. Zwolnił trochę. Miał wrażenie, że promienie słońca sięgają prosto do jego mózgu. Głośno dyszał. Fizyczny wysiłek nie pomógł mu odzyskać spokoju ducha. Dlaczego ona wróciła do Shawnee? - Zach zadał sobie to pytanie po raz nie wiadomo który. Dlaczego wróciła akurat teraz, gdy on jest niemal bezbronny? Męczył się nie wiedząc, jak ma postąpić. Chciał uszanować wolę Rachel, ale musiał również pamiętać o sobie. Musiał uważać, w przeciwnym wypadku groziło mu szaleństwo. Wystarczyła rozmowa z Beth i już jego serce zaczynało bić przyśpieszonym rytmem. Jak to możliwe, skoro minęło tyle lat? Postanowił, że będzie twardy. Już raz Beth zrobiła z niego durnia. Nie pozwoli, aby udało się jej to powtórzyć. Skierował się w stronę nowego domu, który zbudował wkrótce po śmierci Rachel. Powoli odzyskiwał normalny oddech, minął ból głowy.

a d n a c s janes+a43

s u lo

381

Zatrzymał się na chwilę i zdjął z czoła opaskę. Miał wrażenie, że znowu panuje nad swoimi uczuciami. Ten spokój nie trwał długo. Gdy wszedł na podwórko, zatrzymał się gwałtownie. - Beth! Siedziała na huśtawce, trzymając w ramionach śpiącą Amandę. Słysząc Zacha poderwała gwałtownie głowę. Patrzyli na siebie w napięciu, oboje zupełnie zaskoczeni. Beth była równie blada jak Zach. Pod oczami miała głębokie cienie. Gorący wiatr szarpał jej włosy. Zach usłyszał w uszach dziwne dudnienie. Miał wrażenie, że serce wyskoczy mu z piersi. Zupełnie bezwiednie obrzucił ją uważnym spojrzeniem. Miała na sobie prostą, bawełnianą bluzkę bez rękawów, z wyciętym kołnierzem. Dekolt odsłaniał jej szyję i ciało między obojczykami. Zach dostrzegł gładką, białą skórę. Nie nosiła stanika. Wydawała się spokojna i opanowana, ale coś mu mówiło, że to tylko pozory. Pragnął jej. Gdy to sobie uświadomił, znowu poczuł gniew i wyrzuty sumienia. - Zach, ja... - zaczęła, ale nie dokończyła zdania. Amanda poruszyła się w jej ramionach i Beth zwróciła się w stronę dziecka. Gorąco wprost obezwładniało, spocone ubrania przylegały do skóry. Amanda miała czerwone wypieki, zupełnie jak namalowane. Nad górną wargą i na czole zgromadziły się krople potu. Jedwabiste loki były zebrane na czubku głowy i przewiązane różową wstążką. Beth ułożyła dziewczynkę wygodniej. Zach nagle poczuł ogromny przypływ czułości. Coś w twarzy Beth i w

a d n a c s janes+a43

s u lo

382

obrazie Amandy leżącej przy jej piersi poruszyło jego serce do głębi. Nie miał ochoty analizować swoich uczuć, ale musiał przyznać, że między Beth i Amandą nawiązało się wzruszające porozumienie. Mandy powinna być naszą córką, Beth - pomyślał. Twoją i moją. - Chciałam ją zanieść do domu - wyjaśniła Beth ale uparła się, by jeszcze się bawić. Zach na próżno usiłował oderwać od nich wzrok. Poczuł się jak dziecko, które znalazło zamknięte pudełko z cukierkami. Wiedział jednak, że powinien od razu zerwać wątłą nić porozumienia między nimi. Nie mógł pozwolić, aby nieoczekiwane spotkanie rozbroiło go do tego stopnia, że gotów był zapomnieć o tym, co sobie solennie obiecał. - Dlaczego? - To proste słowo zabrzmiało jak prośba. - Słyszałam, że wróciłeś, i chciałam z tobą porozmawiać - odrzekła Beth nie próbując udawać, że nie rozumie, o co mu chodzi. - Do diabła, co to ma znaczyć? - spytał gniewnie Zach. Amanda poruszyła się niespokojnie. Beth pochyliła się nad nią. Przy tym ruchu odsłoniła nagi kark. Zach wciąż gotował się z gniewu, choć jednocześnie ogarnęła go fala podniecenia. Nim zdążył coś powiedzieć, na podwórku pojawiła się niania. - Czy mam wziąć Amandę do domu? - spytała, patrząc na Zacha. - Tak - powiedział Zach, ostrzej niż zamierzał. Zło-

a d n a c s janes+a43

s u lo

383

ściło go, że pani Yates wpuściła Beth i pozwoliła jej zająć się córką, ale wiedział, że nie ma racji. Pani Yates, nieco otyła kobieta w średnim wieku, podeszła do huśtawki. - Dobrze się bawiłyśmy, prawda, Mandy? - Beth szepnęła do ucha dziewczynki i podała ją niani. Gdy obie zniknęły w domu, Zach oparł się o najbliższe drzewo i wsadził ręce do kieszeni. - Jesteś na mnie wściekły, prawda? - spytała Beth. - O co chodzi, do licha? - rzucił zduszonym głosem. Dlaczego nie możesz zostawić mnie w spokoju? Beth wstała i spojrzała na niego swymi wielkimi, smutnymi oczami. - Wiesz, dlaczego. Zach nie usłyszał, co powiedziała. Zapatrzył się na nią i pomyślał, że kobieta tak piękna jak ona nigdy nie powinna być smutna. - Obiecałam Rachel... - To nie dlatego wróciłaś do Shawnee. - Owszem, właśnie dlatego - odparła niespokojnie. - Nie, nieprawda. Wróciłaś tu tylko dlatego, że chcesz odzyskać Cottonwood. Jak widzisz, wiem o twojej rozmowie z Walshem. Beth spojrzała na niego. Jej oczy wypełniły się łzami. - Co z tego? Nigdy nie ukrywałam, że chcę odkupić Cottonwood. - Ten dom zawsze był dla ciebie ważniejszy niż wszystko inne. - Zach niemal krzyknął. - Może nie?! - Nie! Jest dla mnie ważny, ale nie najważniejszy. Tam żyła moja rodzina od wielu pokoleń. To moje korzenie. - Do diabła z twoimi korzeniami! - Zacisnął pięści

a d n a c s janes+a43

s u lo

384

tak mocno, że aż zbielały kostki. - Od kiedy są one ważniejsze od żywych ludzi? - Och, Zach, nie jesteś sprawiedliwy! - Już ci powiedziałem: wracaj, skąd przybyłaś. Wracaj do swoich wielkich miast i świata mody. Tam jest twoje miejsce. - Nieprawda. Tu jest moje miejsce, przy tobie - zatkała Beth. Zapadła cisza. - Chcę dzielić z tobą życie, Zach - szepnęła. Zach stał w bezruchu. Zupełnie nie zareagował, tak jakby nie słyszał, co powiedziała. W rzeczywistości usłyszał wszystko. Nierówne uderzenia serca przypominały mu o mijających sekundach. Zastanawiał się, czy da radę to przeżyć. Muszę być twardy - pomyślał. Od tego zależała przyszłość jego i Amandy. - Sumienie nakazuje mi uszanować ostatnią wolę Rachel - wyrzucił z siebie oschłym tonem. - Do diabła, nie oznacza to, że gotów jestem pozwolić, abyś wtargnęła ponownie w moje życie. Beth podeszła do niego. Popatrzyła mu w oczy. Zatrzymała się tak blisko, że Zach mógł odróżnić pojedyncze, długie włoski w jej rzęsach. - Powiedz mi, że nic cię nie obchodzę, że nic do mnie nie czujesz, a zostawię cię w spokoju. Zaklął w duszy i spojrzał w bok. Wolał nie widzieć jej bladej twarzy i ogromnych, ciemnych od smutku oczu. - Zach... Nikt inny nie wymawiał jego imienia tak jak ona. - Spójrz na mnie, proszę. Zach uniósł głowę i spojrzał jej w oczy.

a d n a c s janes+a43

s u lo

385

- Daj mi jeszcze jedną szansę. - Beth, przestań - wykrztusił. - Nie mogę. Nie mam wyboru. - Zawsze mamy jakiś wybór - odrzekł ponuro. - Kocham cię - powiedziała Beth nie spuszczając z niego wzroku. Zacisnął zęby. Nie mógł nic przeciwstawić jej uwodzicielskim słowom. - Już za późno. - Czy to twoja ostateczna odpowiedź? Nie odezwał się. Po prostu nie mógł. - Idę już, Zach - oznajmiła spokojnie Beth. - Ostrzegam cię jednak, że nie zamierzam zrezygnować. Jeszcze przez kilka minut po jej odejściu Zach stał oparty o drzewo. Potrzebował jakiegoś wsparcia, cały drżał. Zamrożone serca są równie pożyteczne jak spadłe liście. Czy jego serce było zamrożone zbyt długo? Czy umiałby jeszcze zapomnieć i przebaczyć? Nie wiedział, czy stać go na to, ale nie wątpił, że wkrótce się o tym przekona.

a d n a c s janes+a43

s u lo

386

38

s u lo

Zach najwyraźniej nie zamierzał zadzwonić. Beth z trudem przyjęła to do wiadomości. Gdy się na coś czeka, to trzy tygodnie, nie mówiąc już o trzech miesiącach, mogą się wydać wiecznością. Każdy dzień bezskutecznego oczekiwania na jego telefon sprawiał jej coraz to nowe cierpienia. Mimo to nie zaniedbywała pracy. Większość czasu spędzała w sklepie. Przynajmniej to dawało jej satysfakcję. Wiele wskazywało na to, że sklep w Shawnee mógł się okazać najlepszym ogniwem w jej sieci, zarówno pod względem wyglądu, jak i obrotów. Beth sama zadbała o należyty wystrój wnętrza, dobrała tapety i wykładzinę. Wnętrze przypominało pierwszy butik w Natchitoches. Wieszaki z ubraniami i gablotki pełne rozmaitych dodatków były poprzedzielane stojakami z kwiatami. Pośrodku Beth ustawiła kilka foteli i stolik z żurnalami, tak aby klientki mogły spokojnie zastanawiać się nad wyborem. Mieszkanki Shawnee, zarówno te z „dobrego towarzystwa", jak i walczące o zrobienie kariery, wykazały entuzjazm z powodu otwarcia nowego sklepu z modnymi strojami. Fakt, że Beth była dziewczyną z ich miasta i że zdołała zatryumfować nad tragicznymi wydarze-

a d n a c s janes+a43

387

niami z młodości, budził ich dodatkowe zainteresowanie. Z przyczyn od niej niezależnych nie udało jej się otworzyć sklepu tak szybko, jak tego pragnęła. Miała pewne kłopoty z dostawcami i wykonawcami, a prócz tego przez ostatnie trzy miesiące wiele podróżowała. Między innymi brała udział w pokazach mody w Paryżu i Mediolanie. Ponadto zorganizowała szkolenie dla swoich pracowników. Uparła się, że w dniu otwarcia będzie gotowa kolekcja biżuterii według jej własnych wzorów. Projektowanie zajęło jej więcej czasu niż myślała, ale patrząc na ułożone w gablotkach delikatne kolczyki, broszki i naszyjniki, nie żałowała swego trudu. Teraz, siedząc po turecku na podłodze, ubrana w luźny dres, przeglądała stertę podań o pracę. Następnego dnia miała wybrać personel - ekspedientki i kierownika. Choć chciała osobiście obsługiwać ten punkt sprzedaży, wiedziała, że to niemożliwe. Prowadzenie całej sieci sklepów wymagało ogromnej energii i zajmowało tyle czasu, że Beth nie mogła skupić się na jednym ogniwie. Tracy wyjechała do Natchitoches i miała powrócić do Shawnee dopiero w dniu otwarcia, za dwa tygodnie. W tym czasie powinny też dotrzeć pozostałe partie towaru. Beth chciała, aby tego dnia niczego nie brakowało. Wiedziała, jak ważne jest pierwsze wrażenie. Własne osiągnięcia sprawiały jej dużą satysfakcję i nie zamierzała tego ukrywać. Sklep jednak nie był dla niej najważniejszy. Myśli Beth krążyły wokół Zacha. Po tym, jak obnażyła przed nim swą duszę, pozostało jej tylko modlić się, aby jakoś zareagował. Dni oczekiwania zmieniały się

a d n a c s janes+a43

s u lo

388

w tygodnie i zaczęła się obawiać, że złudne nadzieje zakłóciły trzeźwość jej sądów. Mimo to nie zamierzała rezygnować. Ilekroć opuszczała Shawnee, zawsze przed wyjazdem nagrywała na automatyczną sekretarkę numery telefonów, pod którymi można ją było znaleźć każdego dnia. Zach nie zadzwonił. W nocy, w hotelowych pokojach, Beth często wyobrażała sobie, że leży przy nim i wodzi dłońmi po jego muskularnym ciele. Pragnęła jednak czegoś więcej niż tylko seksu. Chciała słyszeć jego śmiech, korzystać z jego rad i przyjaźni. W miarę jak czas oczekiwania się wydłużał, Beth powoli traciła nadzieję. Czy rzeczywiście się pomyliła? A może źle zrozumiała jego spojrzenie? Być może Zach miał rację, że jest już za późno. Być może dzieliło ich teraz zbyt wiele lat rozłąki, zbyt wiele cierpień i pretensji. Beth nie żałowała niczego, co zrobiła, ale mimo to miała wrażenie, że w jej życiu wszystko się rozsypuje, wymyka z rąk. Zastanawiała się, jak powinna postąpić. Zapowiedziała przecież Zachowi, że nie zrezygnuje. Następnego dnia pastor Broussard wydawał urodzinowe przyjęcie. Beth chciała tam pójść i zabrać ze sobą Amandę. To był oczywiście pretekst, w istocie pragnęła przede wszystkim zobaczyć się z dzieckiem. Czy mogła zaryzykować jeszcze jedną próbę kontaktu z Zachem? Myślała o tym przez całe popołudnie. Gdy wróciła do siebie, podjęła wreszcie decyzję. Zerknęła na zegarek. Szósta. Jeśli Zach nigdzie nie wyjechał, powinien już być w domu. Podeszła do telefonu i szybko nakręciła jego numer. Wstrzymując oddech nasłuchiwała sygnału. Odbierz,

a d n a c s janes+a43

s u lo

389

proszę - powtarzała w myślach. Serce podeszło jej do gardła. Po piątym dzwonku doszła do wniosku, że najwidoczniej nie ma w domu ani Zacha, ani pani Yates. Już miała odłożyć słuchawkę, gdy nagle usłyszała szorstki głos. - Słucham? - Zach? Wydawało jej się, że gwałtownie wciągnął powietrze. - Czy... czy dzwonię w nieodpowiednim momencie? - spytała ostrożnie, bojąc się doprowadzić do wybuchu. Usiadła na kanapie, nogi się pod nią trzęsły. - Faktycznie, w nie najlepszym - zwięźle odparł Zach. Beth na próżno oczekiwała jakiegoś wyjaśnienia. Po chwili zmusiła się do kontynuowania rozmowy, choć lodowaty ton Zacha trudno byłoby uznać za zachętę. - Pomagam pastorowi zorganizować jutro przyjęcie. Chciałabym wziąć ze sobą Amandę. - To niemożliwe. - Co się stało, Zach? - spytała zaniepokojona dziwnym brzmieniem jego głosu. Wydawał się przestraszony. - Mandy jest chora. - Co jej jest? - Ma gorączkę i wymioty. - Powinieneś był do mnie zadzwonić - powiedziała, dobrze wiedząc, że byłaby ostatnią osobą, do której Zach zwróciłby się po pomoc. - Nie miałem czasu nikogo zawiadamiać. To się zaczęło parę minut temu. - Pozwól mi przyjść.

a d n a c s janes+a43

s u lo

390

- Nie sądzę, aby to był dobry pomysł. - Mylisz się -nalegała Beth. - Teraz Mandy już śpi. - To dobrze - odrzekła łagodnie. - Ale ja i tak chcę ją zobaczyć. Ją i ciebie. Przez chwilę Zach milczał. To wystarczyło jej za odpowiedź. - Będę za parę minut. - Beth... Odłożyła słuchawkę, nie czekając, aż Zach skończy zdanie. Minęła dobra minuta, nim zdołała uspokoić się na tyle, żeby wskoczyć pod prysznic. Szybko się umyła i przebrała, po czym pobiegła do wyjścia. W tym momencie zadzwonił dzwonek do drzwi. - Cholera! - zaklęła Beth. - Beth? - usłyszała czyjeś wołanie. - Vicki? - Proszę, otwórz szybko.

a d n a c s

s u lo

Nawet przez grube drzwi Beth mogła dosłyszeć w głosie Vicki histerię. Trent? Na pewno coś mu się stało! Nie tracąc ani sekundy otworzyła drzwi. - Boże -jęknęła na widok Vicki i brata. - Boże! Gdyby nie Vicki, Trent nie utrzymałby się na nogach. Ogromna opuchlizna przesłaniała mu oczy. Z rozciętej wargi ciekła krew. Wyglądał, jakby ktoś go mocno pobił. Beth zacisnęła zęby i pomogła Vicki doprowadzić brata do najbliższego fotela. - Dzięki - szepnął niemal niezrozumiale. Beth spojrzała na jego zmaltretowaną twarz. Poczuła gorycz zawodu i rozczarowania. Miała nadzieję, że janes+a43

391

po ślubie Trent się ustatkuje. Chcąc szybko załatwić formalności, Trent i Vicki pojechali zawrzeć ślub w Las Vegas. Beth była pewna, że teraz brat zachowuje się poprawnie. Spojrzała na Vicki. - Lepiej zadzwonię po lekarza. - Nie, nie, nie chcę żadnego lekarza - powstrzymał ją Trent. - Wszystko będzie w porządku, niczego mi nie połamali. Po prostu trochę mnie skopali, to wszystko. - Co się stało? - spytała Beth patrząc na bratową. Co to za „oni"? - Pobili go, bo nie mógł... - Dziewczyna urwała, i wybuchnęła płaczem. - Kto go pobił, do diabła?! Beth miała ochotę złapać Vicki za ramiona i mocno potrząsnąć, ale się powstrzymała. - Na litość boską, przestań się mazać i powiedz mi, o co chodzi?! Trent jęknął. Beth ponownie spojrzała na niego. Wyglądał okropnie. - Bez wygłupów, Trent. Zadzwonię po lekarza. - Nie! - zaprotestował i spróbował unieść się z fotela. - Nie chcę żadnego lekarza. Wszystko będzie w porządku, muszę tylko parę minut odpocząć. - Trent, proszę - błagała Vicki, już opanowana. - Pozwól sobie pomóc. Choćby ze względu na mnie. Trent oparł się o poduszkę. - Dlaczego tak oberwałeś? - spytała Beth, choć domyślała się już prawdy. Vicki usiadła obok męża i położyła dłoń na jego drżącej ręce. - Jestem winien kupę szmalu jednemu lichwiarzowi

a d n a c s janes+a43

s u lo

392

- odrzekł zlizując krew z warg. - Pożyczał mi pieniądze na zakłady. - Trent, jak mogłeś?! - syknęła Beth. - Myślałam, że już z tym skończyłeś! Masz przecież odpowiedzialną pracę. - To nie ma żadnego wpływu na moją pracę - rzucił wyzywająco. - No pewnie. Trent spojrzał na siostrę, z trudem unosząc jedną powiekę. - Chciałem przerwać, ale nie mogłem - przyznał. Myślałem, że tym razem mnie zatłuką. - Pożyczysz mu pieniądze, Beth? - poprosiła cicho Vicki. Na jej pobladłej twarzy wyraźnie odcinały się liczne piegi. - Ile? - spytała odruchowo Beth. - Pięćdziesiąt kawałków - odrzekł Trent. - Pięćdziesiąt tysięcy dolarów?! - Beth aż zamarła. Trent ostrożnie wyprostował się na fotelu. Vicki znów zaczęła szlochać. - Tym razem trochę przesadziłem, prawda? Beth przytaknęła ruchem głowy. - Musisz mu pomóc - nalegała Vicki rozpaczliwym głosem. - Pod jednym warunkiem. - Jakim? - spytał Trent. - Zwrócisz się po pomoc do psychiatry i podporządkujesz się jego zaleceniom. - Dobrze - zgodził się Trent i jeszcze bardziej przybladł. - Na kiedy ci są potrzebne te pieniądze? - Na jutro.

a d n a c s janes+a43

s u lo

393

Beth podeszła do biurka i wyciągnęła z szuflady książeczkę czekową. Wypisała czek i podała go bratu. - Więcej nie dostaniesz. To już dość! - Czy to cię zrujnuje? - spytał pochylając głowę. Beth przełknęła ślinę. Patrzyła, jak Trent chowa czek do kieszeni. Te pieniądze przeznaczyła na zaliczkę za Cottonwood. - Nie - odrzekła w końcu. - Co z Zachem? Czy on wie? - Tylko podejrzewa, ale gdy się dowie, chyba mnie zamorduje. - Sama bym to chętnie zrobiła - powiedziała cicho Beth. Uniósł głowę, jakby nie był pewny, czy dobrze ją zrozumiał. - To prawda, sama bym cię chętnie zatłukła, ale to niestety jest karalne... Trent odkaszlnął, ale nic nie powiedział. - Vicki, masz dopilnować, aby Trent położył się do łóżka i odpoczął - nakazała Beth. - Będzie leżeć, choćbym go miała związać. - Nie waż się pokazywać Babci w tym stanie - dodała Beth. - Mogłaby dostać zawału. Trent wstał. Chwiał się na nogach, ale to był dobry znak. - Zrobię wszystko, co każesz - zapewnił pokornie i przy pomocy Vicki pokuśtykał do drzwi. - Trent? Obrócił się w kierunku Beth. - Lepiej dobrze się zastanów nad tym, co obiecałeś, bo ja mówiłam najzupełniej poważnie. Niech ci się nie wydaje, że sprzedam udziały w fabryce, aby ratować cię raz jeszcze. To możesz sobie wybić z głowy. Pora, żebyś wreszcie dojrzał.

a d n a c s janes+a43

s u lo

394

Trent patrzył na nią przez dłuższą chwilę. Pochylił głowę. - Wiem. Jestem ci dużo winien, siostrzyczko. Odwrócił się do drzwi i wyszedł. - Czy mogę wejść? - spytała Beth, z trudem łapiąc oddech. Zach usunął się na bok. Minęła go i znalazła się w ciemnawym przedpokoju. - Już myślałem, że nie przyjdziesz - powiedział. W jego głosie słychać było napięcie. - Bardzo przepraszam - odrzekła patrząc mu oczy. Myślałam, że będę wcześniej. - Płakałaś, prawda? - Co z Mandy? - Beth zignorowała jego pytanie. Zach przeciągnął palcami po włosach. - Gorączka opadła. Zasnęła. - Czy to wirus? - Nie, coś z uszami. Miała już podobne problemy w przeszłości. Zamilkli. Na szyi Zacha pokazały się napięte ścięgna. Beth wpatrywała się w niego jak urzeczona. - Skoro już przyszłaś, zostań parę minut. Weszli razem do dużego pokoju na tyłach domu. Dzięki kominkowi wydawał się wyjątkowo przytulny. Jasne, wyściełane meble i stolik ze szklanym blatem sprawiały miłe wrażenie. - Usiądziesz? - zaproponował Zach. Patrzył na nią spod na wpół przymkniętych powiek. - Nie, dziękuję - odrzekła Beth. Stała pośrodku pokoju i nie wiedziała, co ma ze sobą zrobić.

a d n a c s janes+a43

s u lo

395

Zach wymamrotał jakieś przekleństwo i wbił wzrok w kominek. Miał na sobie znoszone dżinsy, przez dziurę na kolanie widać było nagie ciało. Koszulę włożył w pośpiechu, gdyż nie zapiął guzików i nie wsunął jej do spodni. Wydawał się znużony i z całą pewnością powinien był się ogolić. Beth pomyślała, że nigdy nie wyglądał równie podniecająco. Nigdy też nie wydał się jej równie drogi. Miała ochotę wyciągnąć ramiona i rzucić mu się na szyję. - Jesteś sam? - spytała. - Tak. - A gdzie pani Yates? - Co to ma być, śledztwo? - rozzłościł się. Beth od razu się skuliła. Nie miała racji przychodząc tutaj. Nic się nie zmieniło. Jak mogła nawet myśleć, że może coś znaczyć dla Zacha? - Ja... tylko tak pytałam - wyszeptała. Zach spojrzał na nią uważnie. - Pani Yates wyjechała na weekend - dodał łagodniejszym tonem. - Czy Amanda ma często kłopoty z uszami? - Niestety tak. - To może być coś poważnego. - Wiem. Znowu zapadła cisza. - Coś się stało, prawda? - spytał Zach. - Wyglądasz okropnie. - To znowu Trent. - To mnie nie dziwi. Co zmalował tym razem? - zadał pytanie bez większych emocji.

a d n a c s janes+a43

s u lo

396

Beth powiedziała mu wszystko, co wiedziała. Gdy skończyła, ostro zaklął. - Co za bałwan! - wykrzyknął, nerwowo przechadzając się po pokoju. - Myślę, że tym razem naprawdę się przestraszył wtrąciła Beth. - Teraz musi myśleć również o Vicki. - Dałaś mu pieniądze? Beth przytaknęła. - Dlaczego? - spytał gniewnie Zach. - A co miałam zrobić? - Pozwolić, żeby wygarbowali mu skórę. - Chyba nie mówisz poważnie. - Beth zwilżyła językiem wargi. - Nie, ale ktoś powinien mu dać potężnego kopa. - Masz absolutnie rację - zgodziła się. - Czy to oznacza, że tym razem nie pozwolisz, aby to uszło mu na sucho? - Zgodził się iść do psychiatry. - Jesteś pewna, że dotrzyma obietnicy? - skrzywił się Zach. - Tak - gorąco przytaknęła Beth. - W tej sprawie mnie nie wykiwa. Wie, że musi to zrobić. - Zobaczymy. - Czy mogłabym zobaczyć Mandy? - spytała Beth przerywając milczenie. Gestem wskazał jej drogę do pokoju dziecinnego. Beth od razu podeszła do pięknego, różowo-białego łóżeczka. Zach szedł tuż za nią. Dziewczyna całym ciałem wyczuwała jego obecność. - Spada jej skarpetka - szepnęła Beth łamiącym się

a d n a c s janes+a43

s u lo

397

ze wzruszenia głosem. Drżącymi palcami zaczęła ją poprawiać. - Ja to zrobię - powiedział oschle Zach i odsunął jej rękę. Beth wstrzymała oddech i spojrzała na Zacha. Oczy jej błyszczały. - Czy naprawdę tak bardzo mnie nienawidzisz?

a d n a c s janes+a43

s u lo

398

39

s u lo

Zach nie mógł już wytrzymać pełnego przerażenia głosu Beth i widoku jej smutnych oczu. - Przepraszam, nie chciałem powiedzieć... - urwał i odsunął się od niej o krok, jakby odepchnęła go jakaś potężna, niewidzialna dłoń. Oddychał ciężko i nierówno. - Zapomnij o tym. Beth jęknęła. Nie była w stanie wykrztusić ani słowa. - Nie patrz tak na mnie - mruknął. Zapadła pełna napięcia cisza. Beth zamknęła oczy. Nie była w stanie spojrzeć na zagniewaną twarz Zacha. Raz jeszcze na próżno spróbowała coś powiedzieć, po czym wybiegła z pokoju. Zatrzymała się dopiero przy kominku. - Beth! Wyczuła jego obecność za swymi plecami, nim się odezwał, ale nie mogła się odwrócić. Stała napięta, z trudem panując nad nerwami, walcząc z pożądaniem, cierpieniem i zakłopotaniem. Nawet oddychanie sprawiało jej trudność. To wszystko było dla niej zbyt dużym obciążeniem. Problemy z Trentem, choroba Amandy, jawna wrogość

a d n a c s janes+a43

399

Zacha. Czuła, że jej umysł przestaje normalnie funkcjonować. - Beth - powtórzył Zach i zbliżył się do niej. Gdy wymawiał jej imię, w jego głosie słychać było równocześnie gniew i czułość. - Okłamałeś mnie - szepnęła. - Nieprawda - Zach ostro odparł. - Powiedziałeś, że nie obciążasz mnie winą za śmierć Randalla... - Bo tak jest. - Nie... Tak właśnie myślisz. Dlatego nie chcesz, abym opiekowała się Amandą. Ty... uważasz, że Randall zmarł przeze mnie. Tak myślisz naprawdę. - Po twarzy Beth spływały łzy. - Nie! - Zach zacisnął mocno pięści. - Zach, ja wtedy także chciałam umrzeć. - Chryste... przestań! Beth nie próbowała już powstrzymać płaczu. Od dawna tak nie łkała. - Beth, przestań - szepnął Zach. - Nie mogę znieść twojego płaczu. - Znałam go tak krótko - szlochała - ale naprawdę pokochałam, bo był... - Przestań, szarpiesz mi serce. - Bo był twoim synem. - Niech cię diabli! - krzyknął. - Czy ty zdajesz sobie sprawę, co robisz?! Czy wiesz, co się ze mną dzieje, gdy pojawiasz się w pobliżu? Twój widok mnie zupełnie rozbija. Chcę cię dotknąć, czuję pożądanie na samą myśl o tobie. - Och, Zach, tak mi przykro. Nigdy nie chciałam cię

a d n a c s janes+a43

s u lo

400

zranić. - Beth przymknęła powieki. - Nigdy - powtórzyła ochrypłym szeptem. Nagle za oknem rozległ się grzmot. Pierwsze krople deszczu uderzyły o szyby. - Wierzysz mi, prawda? - Beth - westchnął Zach. Zadrżała. Zach uniósł rękę i dotknął jej policzka. Rozchyliła wargi w oczekiwaniu. Patrzył na nią rozszerzonymi oczami. Chwycił ją za ramię. - Czy chcesz... żebym sobie poszła? - Nie - zaprotestował zduszonym szeptem. - Zach... - Poczuła, że kręci się jej w głowie. Pomyślała, że zaraz zemdleje. Błyskawica oświetliła na chwilę pokój. W tym momencie Zach wziął dziewczynę w ramiona i przyciągnął do siebie. Ogarnęła ją gorąca fala. Pod jej oczyszczającym wpływem Beth zapomniała o przeszłości i strachu. Tuż przed oczami miała teraz twarz Zacha. Czuła, jak bije jego serce. Zawirowało jej w głowie. Straciła równowagę i oparła się o niego. Od razu poczuła, że jest podniecony. Zach przywarł ustami do jej warg. Miał wrażenie, że po raz pierwszy kosztuje ich słodyczy. Po chwili odsunął się od niej gwałtownie. - Nie! Nie mogę! To wykluczone! - Przecież mnie pragniesz - szepnęła Beth. Grymas bólu wykrzywił jej twarz. - Wiem, że mnie chcesz. - Beth!! - Nawet jeśli to nieprawda, powiedz mi, że mam rację.

a d n a c s janes+a43

s u lo

401

- To nieczysta gra. Kto ci dał prawo... - To dlatego, że cię kocham - przerwała mu. Głos jej drżał od nadmiaru uczuć. - No, dobra! Szaleję z twojego powodu i to jest przekleństwem mojego życia! Czy to chciałaś usłyszeć? - Och, Zach... - Tylko raz... - jęknął i pocałował ją ponownie. Całowali się gwałtownie i namiętnie, jakby nie mogli się nasycić. - Tak mi ciebie brakowało! - załkała Beth i przytuliła się do niego. Każde dotknięcie jego dłoni sprawiało, że zapominała o bólu i cierpieniu. Miłość do Zacha rozsadzała jej serce. Chciała zapomnieć o wszystkim, pragnęła czuć tylko jego pieszczoty. - Gdy cię dotykam, coś się we mnie gotuje - szepnął. - Zach, proszę... Kochaj mnie. Kochaj mnie. Teraz!

a d n a c s

s u lo

Zach szybko rozebrał ją i siebie. Nigdy przedtem nie spieszył się tak bardzo. Przestał myśleć o wszystkich uczuciowych i praktycznych konsekwencjach tego, co mieli zaraz zrobić. Liczyło się już tylko pożądanie. Chwycił ją na ręce i zaniósł do sypialni. Patrzył na nią w milczeniu. Bał się, że słowa przypomną mu o wszystkim, o czym wolał w tej chwili nie pamiętać. Nie mógł jednak całkowicie zapomnieć o dręczących go pytaniach. Dlaczego mnie opuściłaś? Dlaczego zadałaś mi tyle bólu? Kolejna błyskawica pozwoliła mu dojrzeć jej twarz. Wydawała się taka bezbronna, taka krucha... Boże, jak dawno już jej nie widział... janes+a43

402

Beth wyciągnęła do niego ramiona. Położył się obok niej. Gdy przytulili się do siebie, westchnął głośno. Wodził dłońmi po całym jej ciele, tak jakby chciał ugasić palący ją płomień. Miał wrażenie, że jego zmysły, od lat trwające w stanie uśpienia, teraz nagle przebudziły się do życia. Beth zarzuciła mu ramiona na szyję, spojrzała w oczy. Rozchyliła delikatne, miękkie wargi i Zach czuł na policzku jej oddech. Westchnął i pocałował ją w usta. Pomyślał, że chyba nigdy nie będzie miał dość tego pocałunku. Czuł dudnienie w skroniach i konwulsyjne skurcze mięśni nóg. Chociaż kiedyś tak bardzo nią gardził, nigdy nie przestał jej pragnąć. - Zach, och, Zach! - wyszeptała Beth. - Myślałam już, że umrę, a nie doczekam się tego. Zach oddychał głośno i nierówno. Uklęknął na łóżku i pochylił się nad nią. Pieścił ustami wewnętrzną stronę jej ud. Na twarzy czuł bijące od niej gorąco. - Och -jęknęła Beth, rzucając się na poduszce. Czuł, jak gwałtownie bije jej serce. Uniósł twarz i pieścił wnętrze jej pulsującego ciała. - Dalej, kochana, dalej! - szepnął zachęcająco. - Tak! - krzyknęła Beth i wbiła paznokcie w jego ramiona. - Jesteś piękna, w takim momencie. - Och, Zach - westchnęła w odpowiedzi Beth i otoczyła dłonią jego męskość. - Chcę... - Za chwilę. Już nie mogę się doczekać. Zamiast położyć się na niej, Zach zsunął się z łóżka. Bez słowa chwycił Beth i ułożył na brzegu. Rozchylił jej

a d n a c s janes+a43

s u lo

403

uniesione nogi i wszedł w nią. Gdy poczuł, jak ogarnia go ciepła wilgoć jej ciała, na chwilę przestał oddychać. Przyglądali się sobie w skupieniu, podczas gdy Zach poruszał się w niej. - Och, Zach -jęknęła. - Już dłużej tego nie wytrzymam... Kolejny grom wstrząsnął całym domem. - Kocham cię. Lubię, gdy jesteś taka podniecona... powiedział Zach. Jego oczy płonęły. - Proszę... teraz... - błagała Beth. Uniosła ramiona i przyciągnęła go do siebie. Zach nie mógł złapać tchu, po plecach spływał mu pot. Znowu wszedł w nią. Poruszył się kilkakrotnie w górę i w dół. Cofnął się. - Nie!-zaprotestowała.-Chcę cię całego! - Marzyłem, żeby to zrobić powoli i spokojnie - powiedział, poruszając się w powolnym rytmie. - Chcę widzieć twoje oczy, słyszeć twój jęk, patrzeć, jak przeżywasz rozkosz... - Dość! - krzyknęła Beth. Zach stęknął i pchnął z całej siły. - Och, tak, tak-jęczała Beth. Przy każdym ruchu Zach czuł skurcz jej ciała. Przewrócił się na plecy i nakłonił Beth, by uklękła na nim. Teraz ona przejęła inicjatywę, poruszała się powoli, potem coraz rytmiczniej, coraz szybciej... Zapomnieli o całym świecie. Nagle Beth poczuła w sobie eksplozję i ogarnęła ją fala rozkoszy. Ich okrzyki zmieszały się z dudnieniem deszczu walącego mocno o szyby.

a d n a c s janes+a43

s u lo

404

40

s u lo

- Jeśli to już wszystko, to spadam. - Prowadź ostrożnie. - Beth uniosła głowę znad biurka i uśmiechnęła się do Tracy. - Jeśli będziesz czegoś potrzebowała, dzwoń bez wahania. Beth przyjechała do Natchitoches, ponieważ w Houston pojawiły się nieoczekiwane kłopoty. Po sprawdzeniu dokumentów w centralnym biurze okazało się, że Tracy musi zbadać sytuację na miejscu. Kierownik tamtejszego sklepu dwa dni temu złożył wymówienie bez żadnej wyraźnej przyczyny. Po prostu rzucił pracę. - Poradzę sobie, możesz się nie martwić. - Nie wątpię - stwierdziła Beth wstając zza biurka. Jeśli tego ci ostatnio nie mówiłam, to przypominam, że uratowałaś mnie przed obłędem. - Robię wszystko, żeby cię utrzymać w tym przekonaniu - uśmiechnęła się przyjaciółka. - Muszę pilnować, żebym nie została bezrobotna. - Jeśli tylko o to ci chodzi - parsknęła śmiechem Beth - to możesz spać spokojnie. - Zawsze to miło wiedzieć - spoważniała Tracy. Wracasz dziś do Shawnee? - Tak. Jadę zaraz po lunchu.

a d n a c s janes+a43

405

- Jak się sprawuje twój brat? - spytała Tracy po chwili wahania. - Tak jak można było przewidzieć - westchnęła Beth. - Nie cierpi tych zajęć psychoterapeutycznych, ale chodzi na nie regularnie. - Cieszę się. Widziałam, jak się tym zamartwiasz. - To prawda, ale największy kłopot miałam z Babcią. Usiłowaliśmy to przed nią ukryć, ale jakoś się dowiedziała. Tracy przesłała jej całusa na pożegnanie. - Będę trzymać kciuki. - Lepiej nie, bo nie utrzymasz kierownicy. Zaśmiały się obie. Kiedy Tracy wyszła, Beth opadła na krzesło. Przez chwilę bezmyślnie bawiła się długopisem. Nie mogła ponownie skupić się na pracy. W ostatnim czasie często jej się to zdarzało. Rozmyślała ciągle o Trencie, Zachu i Babci. Na szczęście zachowanie Trenta pozwalało na ostrożny optymizm. Niedawne wypadki mocno nim wstrząsnęły. Ponadto Zach obiecał mu, że jeśli przestanie się wygłupiać, to zapewne zostanie dyrektorem nowej fabryki, którą budują w Teksasie. Fabryka rodzinna i jej własne przedsiębiorstwo funkcjonowały bardzo dobrze. Beth miała nadzieję, że wkrótce odrobi straty spowodowane lekkomyślnością brata. Wobec fiaska rozmowy z Walshem i braku gotówki Beth wolała nie myśleć o odzyskaniu Cottonwood, ale nie miała wątpliwości, że pewnego dnia postawi na swoim i wróci do swojej rodowej siedziby. Po prostu trzeba na to więcej czasu niż myślała, ale Beth nie zamierzała rezygnować.

a d n a c s janes+a43

s u lo

406

Natomiast zachowanie Zacha rzeczywiście wpędzało ją w depresję. Kiedyś myślała, że ich stosunki nie mogą się już pogorszyć, ale okazało się to możliwe. Stało się tak po owym namiętnym wieczorze... a przecież był wtedy równie chętny jak ona. Beth obudziła się wczesnym rankiem. Przez dłuższą chwilę wpatrywała się w śpiącego obok Zacha, włożyła jego koszulę i poszła sprawdzić, jak czuje się Mandy. Okazało się, że temperatura spadła i dziewczynka słodko śpi. Gdy wróciła do sypialni, Zach już wstał. Stał w slipach przed oknem i wpatrywał się w ciemności. - Zach? Odwrócił się do niej twarzą, na której malowała się rozpacz. - Żałujesz, prawda? - Beth miała wrażenie, że czyjaś ogromna ręka ściska ją za gardło i pozbawia tchu. - W tej chwili sam nie wiem, co czuję - odparł wzruszając ramionami. Przez chwilę w pokoju panowała cisza. - Wczoraj mnie pragnąłeś - szepnęła ochryple. Wyciągnęła do niego rękę. - Czy musisz mi to mówić? - spytał, a jego oczy pociemniały z udręki. Patrząc na niego Beth poczuła, że robi się jej niedobrze. - Co zatem zrobimy? - Zrobimy, Beth? - Tak, zrobimy. - Wydaje mi się, że już osiągnęłaś to, co chciałaś skrzywił się. Po tym wszystkim, co Beth przeżyła, nie miała ochoty

a d n a c s janes+a43

s u lo

407

łatwo rezygnować. Modliła się, żeby noc, którą właśnie razem spędzili, oznaczała początek nowego życia. W tej chwili wydawało się, że to wszystko na nic. Zach przypominał jej fatamorganę - ilekroć usiłowała nawiązać z nim kontakt, znikał, pozostawały tylko wspomnienia. Odwróciła się i zaczęła powoli ubierać. - Dokąd idziesz? - Do domu. - Beth. - Głos Zacha dziwnie się załamał. Odwróciła się w jego stronę i spojrzała mu w oczy. - Nie, proszę. Lepiej nic nie mów. W tej chwili nie zniosłabym kolejnej kłótni. Ubrała się szybko i wyszła. Zach nie próbował jej zatrzymać... Od tego rozstania Beth widziała go tylko raz, na posiedzeniu rady nadzorczej fabryki. Siedział przy drugim końcu stołu i starannie unikał jej spojrzenia. Beth zachowywała się podobnie. Nie wiedziała, jak powinna go traktować, i wolała nie ryzykować, że Zach znowu zdepcze jej uczucia. Najwyraźniej oczekiwała zbyt wiele i zbyt szybko. Jedno już wiedziała na pewno - że nie jest mu obojętna. Teraz jednak wyszły na jaw wszystkie jej ukryte obawy. Oddzielał ich od siebie mur przeszłości, mur wszystkich wzajemnych pretensji i żalów. Beth wolała nie zastanawiać się, czy kiedykolwiek uda się jej go zburzyć. Pomyślała, że na taką chandrę dobrze jej zrobi widok Amandy. Patrząc na córeczkę Beth zawsze miała ochotę się śmiać, a tego właśnie teraz potrzebowała, i to bardzo.

a d n a c s

s u lo

Pot zalewał mu oczy, ale mimo to Zach z uporem podrzucał do góry ciężką sztangę. Pomyślał, że zamiast janes+a43

408

ogłupiać się fizycznym wysiłkiem, powinien napić się wódki. Niestety, na to nie mógł sobie pozwolić. Zresztą, niezależnie od ilości alkoholu, Zach nigdy nie przestawał myśleć o dręczących go problemach. Miał poważne kłopoty w fabryce: związek zawodowy ogłosił strajk i w napiętej sytuacji łatwo mógł się zdarzyć niekontrolowany wybuch emocji tłumu. Na dodatek dręczyły go obsesyjne wprost myśli o Beth. Forteca, jaką budował wokół swego serca przez osiemnaście lat, szybko legła w gruzach. Beth zniszczyła ją bez najmniejszego wysiłku. Potrzebowała na to zaledwie paru tygodni. Za pomocą swych ogromnych oczu i wspaniałego ciała wytrwale burzyła kolejne linie obrony Zacha. Osiągnęła to, co jeszcze niedawno wydawało się zupełnie niemożliwe. Zach czuł się winny, dręczyły go wyrzuty sumienia. Wystarczyło jednak, żeby wyobraził sobie, jak dotyka jej nagiego ciała, jak całuje jej usta i różowe sutki, i już zapominął o wszystkim poza pożądaniem. Zapominał nawet o latach wypełnionych nienawiścią i żalem. Aby się przed tym bronić, męczył ciało fizycznymi ćwiczeniami. Niewiele to pomagało. - Pragniesz towarzystwa? - Nieoczekiwanie w siłowni pojawił się Matt Thome. - Twojego zawsze - odrzekł Zach i położył sztangę na stojaku. - To dobrze - uśmiechnął się ponuro Matt. - Też powinienem poćwiczyć, to wkrótce może się przydać. - Co nowego? - Napięcie w fabryce stale rośnie, szefie.

a d n a c s janes+a43

s u lo

409

- Wspaniale - parsknął Zach. - Tylko tego nam trzeba. - Wiesz chyba, kto podjudza załogę, prawda? - Z pewnością ten łajdak Griffin. Wade Griffin, przewodniczący lokalnego związku zawodowego, był zaprzysięgłym wrogiem Zacha. Z nie znanych mu powodów Griffin go nienawidził. - Powiedz mi, Matt, co ja takiego zrobiłem, że ten facet nie daje mi spokoju? - spytał głośno Zach. Matt uśmiechnął się krzywo i usiadł na najbliższej ławce. - To proste. Nie pozwalasz mu się tu panoszyć. - Rewelacyjna obserwacja - sarkastycznie stwierdził Zach. - Sam nigdy bym na to nie wpadł. - To taki sukinsyn, co chciałby ci wejść na głowę zachichotał Matt. - I chce, abym zlizywał jego gówno - dokończył Zach i sięgnął po ręcznik. - Bardzo słusznie. A ty co myślisz? - Myślę, że coś tu śmierdzi. Obaj zaśmiali się głośno. - A czego jeszcze chce szanowny pan Griffin? - zapytał po chwili Zach. - Wszystkiego, co sam możesz sobie wyobrazić. Matt splótł dłonie na karku i wyciągnął przed siebie nogi. - Podwyżki, premie, rozmaite dodatkowe przywileje... Myślę jednak, że najbardziej boi się modernizacji. Obawia się redukcji zatrudnienia. - To bzdura, i on dobrze o tym wie. Jeśli nie zdecydujemy się na modernizację, wkrótce przestaniemy być konkurencyjni, a wtedy wszyscy stracą pracę. - Mnie nie musisz przekonywać.

a d n a c s janes+a43

s u lo

410

- Przepraszam - mruknął Zach i nieco się uspokoił. Nie ustąpię już ani o krok, zaś Taylor... sam wiesz, że on ma jeszcze mniej cierpliwości. - Chciałem ci tylko powiedzieć, że zaczynają krążyć nieprzyjemne plotki. Podobno ktoś, kto chciał przekroczyć linię pikiet, został poturbowany. - Myślisz, że to sprawka Griffina? - rysy twarzy Zacha wyraźnie stwardniały. - Tak.

s u lo

- Ale nie masz dowodu, prawda? - Prawda. - Trudno. Zresztą nie ma to wielkiego znaczenia. Jeśli będzie trzeba, sam się z nim policzę. - Być może będziesz musiał - powiedział poważnie Matt. - Przekazuj mi wszystkie nowe wiadomości. - Aha! Gdy Matt wyszedł, Zach znowu sięgnął po sztangę. Ćwiczenia nie przyniosły mu ulgi. Po paru minutach zrezygnował i poszedł wziąć prysznic. Wychodząc z biura, czuł się bardziej zagubiony i samotny niż kiedykolwiek przedtem.

a d n a c s

- Bef, czytaj. - Kochanie, przeczytałam już pięć książeczek. - Ploszę. - Ty mała naciągaczko. - Beth chwyciła Amandę na ręce. Podrzuciła ją do góry. - Jesce, Bef. Amanda zaśmiewała się. Gdy Beth na chwilę przerwała, mała od razu ją przynagliła. - Bef musi już iść. Jest późno. janes+a43

411

Usta Amandy wygięły się w podkówkę. - Kochanie, nie płacz. Niedługo przyjdę znowu i wtedy dłużej się pobawimy. Obiecuję. Gdy Beth postanowiła odwiedzić Amandę, nie traciła czasu na realizację tej decyzji. Zastała córeczkę na dworze, pod czujnym okiem niani. Na widok Beth Mandy rzuciła lalkę na trawę i pobiegła na spotkanie. Bawiły się razem już ponad trzy godziny. Było wpół do siódmej, pora, żeby Amanda zjadła kolację, umyła się i poszła do łóżka. Beth również powinna już wracać do domu. Czuła się zmęczona, ale było to przyjemne zmęczenie. Trzy godziny spędzone z dzieckiem niewątpliwie poprawiły jej nastrój. - Nie płacz, kochanie - na próżno usiłowała uspokoić dziewczynkę, która kurczowo przywarła do niej i zalewała łzami jej bluzkę. Beth spojrzała na panią Yates, wzrokiem prosząc ją o pomoc. - Za parę minut się uspokoi - uśmiechnęła się niania. - Zwłaszcza jeśli przyjedzie pan Winslow. - Urwała i spojrzała w kierunku bramy. - O, właśnie przyjechał. Beth wzięła głęboki oddech, tak jakby miała zanurkować. - Tata! - Amanda uniosła głowę i dostrzegła ojca. Tata! Wysunęła się z objęć Beth i pobiegła na spotkanie Zacha. - Tata, tata! - krzyczała biegnąc w jego kierunku. Beth powoli obróciła się twarzą w stronę Zacha. Wiedziała, że będzie wściekły, ale nie zamierzała się usprawiedliwiać. - Cześć, Beth - powiedział Zach, nie zwracając większej uwagi na Mandy, która ciągnęła go za ucho.

a d n a c s janes+a43

s u lo

412

- Cześć - odrzekła, zdziwiona łagodnym tonem jego głosu. - Chyba już pora kłaść dziecko - zwrócił się do pani Yates. - Zaraz przyjdę do sypialni. Mandy nie protestowała, gdy niania wzięła ją na ręce. - Pocałuj tatę i Bef - powiedziała. Amanda przycisnęła rączkę do ust i machnęła nią w powietrzu. - Dobranoc, słoneczko - pożegnała ją Beth. Ze złością pomyślała, że za chwilę się popłacze. - Wkrótce się zobaczymy. Pani Yates zniknęła w domu. Beth bała się spojrzeć Zachowi w twarz, bała się tego, co może z niej wyczytać. - Słuchaj, ja... - zaczęła nie patrząc mu w oczy. - Jadłaś coś? Beth otworzyła usta ze zdumienia, po czym gwałtownie je zamknęła. Nie mogła opanować swoich rozkołysanych uczuć i emocji. - No więc, jadłaś czy nie? - Nie... To znaczy... - Muszę zajrzeć jeszcze do fabryki. Może przejedziesz się ze mną, a potem pojedziemy coś przekąsić na mieście - zaproponował Zach. Patrzył na nią nieodgadnionym wzrokiem.

a d n a c s janes+a43

s u lo

413

41

s u lo

Podczas jazdy Beth wyglądała przez boczne okno srebrnego mercedesa Zacha. Wciąż przeżywała nieoczekiwaną zmianę jego nastroju. Dlaczego zaprosił ją na obiad? Przecież to z całą pewnością nie była zwyczajna propozycja. Rozważała wszelkie możliwości, ale nie mogła się na żadną zdecydować. Opanowała się na tyle, żeby przyjąć jego propozycję. Zach pożegnał się z Amandą i pojechali. Najpierw udali się do Beth, żeby zostawić tam jej samochód. Dalej pojechali wozem Zacha. W trakcie krótkiej przejażdżki do fabryki oboje milczeli. Czuli wzrastające napięcie i promieniujące z ich ciał ciepło. Powstrzymywała ich tylko ostrożność i nerwowość. - Cholera! Beth szybko odwróciła głowę i spojrzała na Zacha. Patrzył przed siebie. Przed bramą do fabryki stała pikieta strajkujących związkowców. - Uch! - westchnęła. - Wygląda na to, że mamy kłopot. - I to niemały, bo to sprawka Griffina. - Któż to taki?

a d n a c s janes+a43

414

- Przywódca tej zgrai. Z pewnością lepiej dla ciebie, że go nie znasz. - Kim on jest? Zach przez chwilę nie odpowiadał. Powoli i ostrożnie przebijał się w stronę bramy. Strajkujący nie spiesząc się schodzili na boki. W końcu dobrnęli na parking. Zach zerknął w lusterko wsteczne. - To szef lokalnego związku zawodowego - wyjaśnił wreszcie. - Jak rozumiem, masz z nim kłopoty? - Gdybym nie musiał go tolerować, już dawno wykopałbym go poza bramę. - Właśnie do nas idzie. - Kątem oka Beth dojrzała zbliżającego się Griffina. - Tak przypuszczałem - mruknął Zach otwierając drzwi samochodu. - Im szybciej dowiem się, czego ten sukinsyn chce, tym lepiej. - Spojrzał na Beth. - Ty nie wychodź z samochodu. - Uważaj na siebie. - Beth zacisnęła usta. - On groźnie wygląda. Zach zerknął na nią, ale nic nie odpowiedział i wysiadł z wozu. - No, no - zakpił Griffin podchodząc powoli do Zacha. - Patrzcie, pojawił się sam wielki szef. Oddech Griffina niemal powalił Zacha na ziemię. Sam nie wiedział, czy gorszy jest smród alkoholu, czy czosnku. W każdym razie Griffin śmierdział potwornie. Był niski i krępy, nosił opadające na dół wąsy. Wyglądał okropnie, choć ubierał się zawsze w drogie i eleganckie garnitury. Przy każdym ruchu spod mankietu koszuli wysuwał się wytatuowany napis „Mam was w dupie".

a d n a c s janes+a43

s u lo

415

- Lepiej idź do domu, Griffin - powiedział Zach, próbując odetchnąć czystym powietrzem. - Jesteś pijany. Griffin pomachał palcem tuż przed nosem Zacha. - Liczysz na to, że wezmę ogon pod siebie i zwieję, co? Nie łudź się. Wy, bogacze, zbyt długo już zdzieraliście skórę z prostych ludzi. - Mówię ci raz jeszcze, lepiej idź do domu - powtórzył Zach, powstrzymując gniew. Robotnicy pikietujący bramę zatrzymali się w pobliżu i uważnie słuchali każdego słowa. - Zejdź mi z drogi, Griffin. - Chciałbyś, co? - Ostrzegam cię, zejdź mi z drogi - powiedział Zach stanowczym głosem. - Nie mam czasu na dyskusję z takim śmieciem jak ty. - Sam tego chciałeś - powiedział Griffin i zamachnął się, jak gdyby chciał zadać cios. - Zach! - krzyknęła Beth. Zach zrobił unik i z całej siły walnął Griffina w gruby brzuch. Griffin stęknął i pochylił się w przód, ale utrzymał się na nogach. Chwycił Zacha za ramię i zamierzył się do ciosu. Mocnym szarpnięciem Zach wyzwolił się z uchwytu przeciwnika i rąbnął go pięścią w skroń. Griffin stracił równowagę, zatoczył się i zwalił na asfalt. Zaklął wściekle, ale poderwał się na nogi. Tym razem zaatakował Zacha z większą ostrożnością. Przez chwilę mierzyli się wzrokiem. Griffin podniósł ręce i przyjął postawę boksera. Po paru sekundach rzucił się do ataku. Zach ustąpił na bok i podstawił mu nogę. Griffin znów znalazł się na ziemi. Zerwał się na nogi

a d n a c s janes+a43

s u lo

416

z zaskakującą szybkością i ponownie zaatakował Zacha. Z nosa ciekła mu krew. - Zabiję cię! - ryknął. Zach zamarkował cios pięścią i jednocześnie kopnął go w krocze. Griffin aż stęknął z bólu i zgiął się w pół. W tym momencie Zach rąbnął go w szczękę. Griffin po raz trzeci zwalił się na ziemię. Tym razem miał już dość. - Słuchaj, ty sukinsynu - powiedział Zach. - Jeśli jeszcze raz zobaczę cię na moim terenie, stłukę cię na kwaśne jabłko.

s u lo

- Auuu! - Siedź spokojnie. - Do diabła, jak mam siedzieć spokojnie, skoro smarujesz mnie tym świństwem? Nie przejmując się protestami Beth starannie jodynowała ranę na policzku Zacha. Z fabryki wrócili bezpośrednio do niej. Beth kazała mu zdjąć koszulę i usiąść na fotelu, sama zaś pobiegła do łazienki po środki opatrunkowe. Zach odnosił się z pogardą do wszelkich zabiegów medycznych, ale mimo to posłusznie wykonał jej polecenia. - No, dobra - mruknęła. - Nic ci nie będzie. Pochyliła się nad nim i przetarła spirytusem zadrapania na ramionach. Pasemka jej włosów musnęły policzki Zacha, który gwałtownie odetchnął. Ręce Beth znieruchomiały. Uniosła głowę. Spojrzeli sobie w oczy. Dzieliło ich tylko parę centymetrów. - Beth - szepnął Zach. W oczach Beth pojawiło się światło. Przytuliła się do

a d n a c s janes+a43

417

niego. Czuł, że cała się trzęsie niczym złapany w pułapkę koliber. Pocałowała go namiętnie. Gdy zetknęli się językami, jęknęła cicho. Bez słowa wstali z łóżka i zrzucili pośpiesznie ubrania. Zach wyciągnął do niej ramiona. - Och, Zach - wyszeptała, przylegając do niego tak ściśle, jakby już nigdy nie miała wypuścić go z objęć. Zach znał na pamięć wszystkie zaokrąglenia jej ciała. Dobrze wiedział, jak rozumieć wstrząsające nią dreszcze. Ciało Beth mówiło mu dokładnie o jej pragnieniach. Nie przerywając pocałunku śmiałym ruchem sięgnęła w dół i mocno ujęła w dłoń jego twardniejącą męskość. Zach zacisnął powieki. Z trudem chwytał powietrze w płuca. - Doprowadzasz mnie do szaleństwa! - Wiem, i bardzo się z tego cieszę - odrzekła z uśmiechem. Uklękła na łóżku i pochyliła się nad nim, tak że włosy skryły jej twarz. Poczuł dotknięcie warg tam, gdzie jeszcze przed sekundą były jej ręce. - Beth, proszę - szepnął, zanurzając palce w jej włosach. Nie przerwała. Gdy Zach nie mógł już tego dłużej wytrzymać, uniósł ją i położył na plecach. - Teraz moja kolej - szepnął, pochylając się nad nią i rozchylając jej uda. Beth głośno jęknęła. Zach znowu poczuł dotknięcie jej palców. Pomogła mu znaleźć drogę do gorącego i wilgotnego wnętrza jej ciała. Wydawało mu się, że oszaleje z rozkoszy. Beth chwyciła nogami jego biodra i przyciągnęła do siebie. Zach pocałował ją w usta. Czuł palące dotknięcie jej sutków. W tej chwili chciał przelać swą duszę w ciało Beth. Po paru minutach dziewczyna wysunęła się spod

a d n a c s janes+a43

s u lo

418

niego i położyła tuż obok, opierając policzek o jego ramię. - Hmm, czy jestem w raju? - mruknął Zach. Beth potarła głową o jego bark. - Też mam takie wrażenie. - Myślę, że w raju jest gorzej. Umilkli. - O czym myślisz? - spytała po chwili. - O tobie - odrzekł, przekręcając się na bok, tak aby móc widzieć jej twarz. - I co myślisz? - Że masz wspaniałe piersi. - Och! - Beth Melbourne - zachichotał Zach. - Jeśli mnie wzrok nie myli, wyraźnie się zarumieniłaś. - Jesteś okropny. - Wiem - uśmiechnął się złośliwie. Beth dała mu mocnego szturchańca. - Auu! - Och, bardzo przepraszam - zmieszała się. - Zapomniałam, że jesteś kontuzjowany. - Robiłem co mogłem, żebyś zapomniała. Beth uśmiechnęła się skromnie, ale zaraz spoważniała. - Naprawdę martwię się o ciebie. - Dlaczego? - To chyba oczywiste, zwłaszcza po dzisiejszej bójce. Co będzie, jeśli sytuacja w fabryce jeszcze się zaostrzy? - Gorzej, niż jest, już nie będzie. W każdym razie nie zamierzam odstąpić od proponowanej przeze mnie urno-

a d n a c s janes+a43

s u lo

419

wy zbiorowej. Myślę, że normalni robotnicy powinni być z niej zadowoleni. - Ale nie Griffin? - To już nie ma znaczenia. Zrobię to, co zapowiedziałem. Jutro zgłoszę oficjalną skargę. To koniec jego kariery. - Przykro mi, że Trent nie dzieli z tobą tych kłopotów - westchnęła Beth. - Mnie też, ale lepiej będzie, jeśli przez ten czas uporządkuje swoje życie. - Wiem - odrzekła cicho. - Mam nadzieję, że to wreszcie nastąpi. W przeciwnym wypadku... - Cicho, bo zapeszysz. Musisz być optymistką. Beth przytaknęła. Znowu zamilkli. - Zach... chcę... muszę ci coś powiedzieć - zaczęła Beth. Bliskość Zacha ożywiła jej nadzieje, że jeszcze kiedyś będą razem. Znowu był taki jak niegdyś... Poczuła nagle gorące pragnienie, aby uwolnić się od sekretu i powiedzieć mu prawdę o Amandzie. Chciała, żeby dowiedział się o tym jak najszybciej. - Nie teraz - powstrzymał ją. - Nie chcę rozmawiać, nie chcę myśleć o przyszłości. Chcę myśleć tylko o tym, że trzymam cię w ramionach. - Ale... Zach - szepnęła łamiącym się głosem. - Proszę... nic nie mów. Beth czuła, jak miłość przepełnia jej serce. Radość mącił tylko strach i poczucie winy. Wiedziała, że powinna jak najszybciej powiedzieć mu prawdę. W przeciwnym razie mógłby sądzić, że został oszukany. Czy jednak nie przyjdzie jej drogo zapłacić za szczerość? Zach może nie być zadowolony z faktu, że córeczka, najwię-

a d n a c s janes+a43

s u lo

420

kszy skarb jego życia, pojawiła się na świecie dzięki kobiecie, która zadała mu tyle cierpień. Sama nie wiedziała, co ma zrobić. Targały nią sprzeczne uczucia. Czyż Zach nie powiedział Rachel, że nie chce znać żadnych szczegółów? Mimo to powinna wyznać mu swoją tajemnicę, choćby dla własnego spokoju. - Zach, ja... - zaczęła znowu z większym zdecydowaniem. Pocałował ją w usta i zmusił do przerwania zdania. Przytuliła się do niego. Pragnęła czuć przy sobie ciepło jego ciała, pragnęła brać i dawać miłość. - Kocham cię - wyszeptała, przerywając na chwilę pocałunek. Zach przycisnął ją do siebie i pocałował namiętnie. Odpowiedziała na to z równą pasją. Kochali się gorączkowo i gwałtownie, jakby oszaleli z pożądania. W całym pokoju rozlegały się ich jęki, słychać było odgłosy pocałunków, pomruki zadowolenia. Gdy Zach miał już w nią wejść, nagle się uspokoił i uczynił to łagodnie i delikatnie. Oboje równocześnie osiągnęli punkt szczytowy. Czas stanął w miejscu. Oboje myśleli, że ta chwila nigdy się nie skończy. Później leżeli obok siebie, zupełnie wyczerpani. Znowu każde myślało o czymś innym.

a d n a c s janes+a43

s u lo

421

42

s u lo

Szczęście musowało w Beth niczym dobry szampan. Smakowała każdy łyk. Minęły już dwa miesiące od dnia, w którym opatrywała rany Zacha. W tym czasie, obejmującym Dzień Dziękczynienia i Boże Narodzenie, Beth i Zach byli nierozłączni. Boże Narodzenie tego roku było dla Beth szczególnym wydarzeniem z uwagi na Amandę. Zawsze uważała, że święta są dla dzieci, a gdy obserwowała, jak dziewczynka okrągłymi z zachwytu oczami patrzy na Świętego Mikołaja, tylko utwierdzała się w tym przekonaniu. Ich stosunki fizyczne wyglądały tak, jakby nigdy nie mogli się nasycić. Po paru pierwszych, gorączkowych zbliżeniach ochłonęli na tyle, żeby zadbać o środki ostrożności. Gdy się kochali, kierował nimi głód, którego nie mogli zaspokoić. Nie można było jednak powiedzieć tego samego o uczuciach Zacha. W dalszym ciągu zachowywał wyniosły dystans i odmawiał wszelkiej dyskusji na temat zmian w ich związku. Najwyraźniej sądził, że unikając takiej rozmowy może je zignorować. Jego postawa sprawiła, że Beth nic mu nie powiedziała o Amandzie. Wciąż jednak pragnęła, żeby Zach się zdeklarował,

a d n a c s janes+a43

422

żeby przyznał, że kocha ją równie mocno, jak ona jego. Nie próbowała wywierać na niego nacisku, choć trudno jej było zapomnieć o obawach, nadziejach i marzeniach. Nie miała cierpliwości. Chciała już wiedzieć, jaka przyszłość ją czeka, pragnęła, aby Zach wreszcie wyraźnie powiedział to, co wyrażał, ilekroć dotykał jej ustami lub dłońmi. Pewnej niedzieli, gdy była piękna pogoda, wybrali się razem na piknik do parku. Amanda biegała i figlowała tak długo, aż wreszcie zasnęła. Beth i Zach zdołali jeszcze namówić ją do zjedzenia kawałka pieczonego kurczaka, którego przygotowała dla nich pani Yates. Teraz Amanda leżała na kocu i spała snem sprawiedliwego. Beth i Zach usiedli obok niej, opierając się o pień stuletniego dębu i grzejąc się w promieniach słońca, których nie zasłaniały nagie gałęzie drzewa. Zach objął ramieniem Beth, która oparła głowę na jego piersi. Przez cały czas patrzyła na dziecko. - Mandy jest cudowna, prawda? Zach milczał chwilę. Spojrzał na córeczkę. - Tak, to prawdziwy majstersztyk - powiedział z dumą. Choć był to styczeń, dzień był ciepły, jak często się zdarza w południowej Luizjanie. Lekki wiaterek poruszał lokami Mandy. - Myślę, że jej biologiczna matka musiała być piękną kobietą. Nagły mróz przeszedł Beth. Czuła, że jej serce zaczęło bić szybko i głośno. Nie miała wątpliwości, że nawet Zach mógł to usłyszeć. Nie mogła wykrztusić z siebie ani słowa. - Czy zastanawiałaś się kiedyś, jak ona mogła wyglądać? - nalegał Zach.

a d n a c s janes+a43

s u lo

423

- Czasami - wyjąkała Beth potrząsając głową. - Często myślisz o tym? - Nie, raczej nie. To nigdy nie miało dla mnie znaczenia. Od samego początku mówiłem Rachel, że nie chcę nic wiedzieć. - Dlaczego? Trudno mi uwierzyć, że ani przez chwilę nie byłeś choć trochę ciekaw. - Słowa Beth nawet w jej uszach zabrzmiały dziwnie. - Wtedy nie chciałem mieć następnego dziecka. Wciąż nie mogłem zapomnieć o Randallu. Myślę, że wytrzymałem cały proces wiodący do adopcji tylko dlatego, że nie znałem żadnych szczegółów. - Ale czy nigdy nie żałowałeś? - Boże, nie! Dobrze wiem, że bez Amandy nie przeżyłbym śmierci Rachel. - Mogę... mogę to zrozumieć - odrzekła Beth, oblizując zaschnięte wargi. Powiedz mu, przekonywał ją jakiś wewnętrzny głos. Teraz! Nie będziesz miała drugiej takiej okazji. Kiedy jednak spróbowała się odezwać, nie zdołała zdobyć się na wyznanie prawdy. Strach zamknął jej usta. Łącząca ich nić porozumienia była jeszcze zbyt wątła i słaba. Beth postanowiła poczekać. - Powinniśmy być wdzięczni Rach - szepnął Zach muskając wargami skroń Beth. - Gdyby nie skłoniła cię do złożenia obietnicy, nie bylibyśmy teraz razem. - Nigdy nie sądziłam, że usłyszę, jak mówisz te słowa... - I ja nie przypuszczałem, że kiedyś je wypowiem... - Tak się cieszę... To dla mnie takie ważne... Sam wiesz, jak kocham Mandy. - Ona też ma fioła na punkcie swojej Bef. Beth uśmiechnęła się słysząc, jak Zach naśladuje

a d n a c s janes+a43

s u lo

424

dziecinną wersję jej imienia. Oboje zamilkli, myśleli o przeszłości. - Brakuje ci Randalla, prawda? - spytała wreszcie Beth. - Tak - szepnął z wysiłkiem. - Czasami brak mi go tak bardzo, że czuję fizyczny ból. - A... Rachel? Czy za nią też tęsknisz? - Czasami. - Ja również. - Beth... - Wszystko w porządku. Pamiętaj, że ja także ją kochałam. Znowu zapadła cisza. Dopiero po chwili Beth zauważyła, że Zach uśmiecha się do niej. Odpowiedziała mu uśmiechem. Nagle stracili poczucie upływu czasu i po prostu cieszyli się wzajemną bliskością. W każdej chwili odkrywali w swym związku coś nowego i nieoczekiwanego. Długo musieli na to czekać. - Och, Beth - westchnął. - Co ja mam z tobą zrobić? - A co miałbyś ze mną robić? - spytała patrząc mu w oczy. - Nie wiem i na tym polega cały problem - odrzekł, skubiąc wargami jej kark. - Przestań, bo mam już gęsią skórkę. - To miłość - mruknął i dotknął wargami jej ust. - Jeszcze nas ktoś zobaczy. - Co z tego? - Odsunął się nieco, odchylił jej twarz i przyglądał się, jak promienie słońca oświetlają jej włosy. - Nic - wyszeptała w odpowiedzi, całując go namiętnie. Zach rozkoszował się ciepłym i wilgotnym dotknięciem jej warg.

a d n a c s janes+a43

s u lo

425

Beth poczuła, jak jej piersi nabrzmiewają w oczekiwaniu pieszczot. Pocałunki Zacha zawsze wywierały na nią magiczny wpływ, tak jakby jego usta wydzielały jakąś czarodziejską miksturę. Zach wsunął rękę pod bluzkę Beth i nakrył dłonią jej pierś. Poczuł pod palcami twardy, powiększony sutek. Pod wpływem tego dotknięcia aż jęknęła. Gdy w końcu odsunęli się nieco od siebie, Zach oddychał głośno i nierówno. - Dość, bo za chwilę nie zdołam się powstrzymać i wezmę cię tu, w parku. Beth nagle zesztywniała. - Co się stało? - zaniepokoił się Zach. - Wydaje mi się, że widziałam twojego ojca. - Co takiego? - odsunął się i kilkakrotnie mrugnął powiekami. - Właśnie przejeżdżał. - Co z tego? - Czy to ci nie przeszkadza? - Nie, dlaczego? - Według mnie, to przeszpiegi. - Przeszpiegi? - zapytał zdziwiony. - Tak -powtórzyła z uporem. - Pewnie wybrał się na niedzielną przejażdżkę - odparł Zach lekkim tonem. Uśmiechnął się do niej. Beth wydęła usta i nic nie odpowiedziała. - No dobrze, może tylko sprawdza, co z wnuczką. Jak wiesz, jest okropnie zaborczy. - Zach w dalszym ciągu wydawał się lekceważyć obawy Beth. - Zwłaszcza jeśli ja zajmuję się Amandą - powiedziała, choć nie chciała zdradzać swych myśli. - Przesadzasz, jak zwykle - westchnął. - Chciałbym,

a d n a c s janes+a43

s u lo

426

abyście oboje zdjęli rękawice i przestali walczyć ze sobą. - Mam nadzieję, że nie pozwalasz mu bawić się z Amandą, gdy jest pijany? - spytała Beth patrząc gdzieś w bok. - Oczywiście. Możesz być spokojna. - Bogu dzięki. - Hej, przestań się martwić. - Przesunął palcami po jej policzku. - Znam znacznie ciekawszy temat do rozmowy. - Na przykład? - Wspólna kolacja - odrzekł cicho. - Mamy przecież powód do małego święta. - Tak? - Tak. Griffin dostał solidnego kopa, tak jak ci powiedziałem. Gdy złożyłem skargę, został odwołany za uśmiechnął się - za „nieprzyzwoite zachowanie". - Zemsta jest słodka, nieprawdaż? - roześmiała się Beth. - Szczególnie w tej sprawie - potwierdził Zach i pocałował ją w nos. - No więc jak, jesteśmy umówieni? W oczach Beth widać było miłość i pożądanie. - U mnie czy u ciebie? - U ciebie. - Przygotuję kolację. - Świetnie. A co po kolacji? - Zach miał minę zadowolonego kota. - Może pójdziemy po zakupy? - Zakupy? - skrzywił się ze zgorszeniem. - Ostatnim razem musiałam cię wysłać po mały sprawunek, nieprawdaż? - uśmiechnęła się złośliwie Beth. - Ty sekumico. Zapłacisz mi za to.

a d n a c s janes+a43

s u lo

427

- Obiecanki, cacanki. Oboje parsknęli śmiechem. Nie mogli się powstrzymać. Było im razem tak dobrze. - Daj mi pięć minut, Nancy, a potem wpuść go do mnie. - Dobrze - odpowiedziała cicho sekretarka. Beth westchnęła, wstała zza biurka i przeszła się nerwowo po gabinecie. Więc wreszcie Taylor zdecydował się ją odwiedzić. Nie mogła powiedzieć, by to ją zdziwiło. Oczekiwała go. Może nie tutaj, w Natchitoches, ale spodziewała się tej wizyty. Wiedziała, że rozmowa nie będzie przyjemna. Wygładziła sukienkę, podeszła do biurka i wyciągnęła z szuflady puderniczkę. Zerknęła w lusterko i stwierdziła, że panuje nad sobą. Beth przyjechała do Natchitoches, ponieważ kilka spraw wymagało jej osobistej interwencji. Jeszcze tego samego dnia chciała powrócić do Shawnee, żeby zdążyć na kolację z Zachem. Teraz jednak musiała odbyć rozmowę z Taylorem Winslowem. Intuicja i zdrowy rozsądek podpowiadały jej, że Taylor z pewnością nie przybył tutaj w dobrych zamiarach. Choć Zach nie podejrzewał ojca o szpiegowanie ich, Beth miała inne zdanie. Taylor nie mógł znieść myśli, że ona i Zach są znów razem, że ona będzie zajmować się Amandą. Tym gorzej dla niego. Raz już pozwoliła, żeby zburzył jej życie. Nie miała zamiaru dopuścić, aby zrobił to powtórnie. Wtedy była niewinną i przerażoną nastolatką, z którą Taylor mógł zrobić, co chciał. Od tamtej chwili nauczyła się już wal-

a d n a c s janes+a43

s u lo

428

czyć o realizację swych planów. Wiedziała, że w tym starciu zdoła postawić na swoim. Powtórzyła to sobie w duchu raz jeszcze, patrząc spod zmrużonych powiek, jak Taylor wchodzi do gabinetu krokiem człowieka, który ma ważną misję do spełnienia. Zatrzymał się dopiero przy biurku. - Nie chcę tracić czasu na uprzejmości - oświadczył nieprzyjemnym tonem. Wygląda okropnie - pomyślała Beth. - Znacznie gorzej niż zazwyczaj. Taylor miał pod oczami ogromne, ciemne wory. Jego twarz wydawała się nienaturalnie, chorobliwie spuchnięta. Beth przyjrzała mu się uważnie i dostrzegła, że jest nie tylko niedbale ubrany - jego ubranie i włosy były po prostu brudne. Jak mówi stare określenie - pomyślała - Taylor gotuje się we własnym sosie. Ogarnęło ją podniecenie. Nareszcie karta się odwróciła. Teraz ona miała przewagę. To było wspaniałe, cudowne uczucie. Czy nie obiecała sobie kiedyś, że jeszcze doczeka się dnia, kiedy Taylor będzie jęczał u jej stóp? Ten dzień właśnie nadszedł. Beth miała zamiar w pełni nacieszyć się zemstą. - Nie wiem, po co przyjechałeś aż tutaj, do Natchitoches, Taylor - stwierdziła niewinnie. - Cóż takiego ważnego możemy mieć sobie do powiedzenia? - Nie udawaj niewiniątka, mała. Dobrze wiesz, o co chodzi. Beth miała ochotę wymierzyć mu policzek. Panuj nad sobą - nakazała sobie w myśli. Nie możesz pozwolić, żeby wytrącił cię z równowagi. To ty musisz kierować rozmową.

a d n a c s janes+a43

s u lo

429

- Mimo to zechciej mi to wyjaśnić - stwierdziła gładko. - Myślisz, że jesteś bardzo sprytna, prawda? - powiedział pogardliwie. - Myślisz, że możesz zrobić ze mną, co ci się podoba? Mam dla ciebie pewną nowinę. Pochylił się w jej stronę i uśmiechnął złośliwie. - W głębi duszy jesteś w dalszym ciągu małą, przerażoną dziewczynką. Beth nagle poczuła, że opuszczają odwaga, że znowu powraca pamięcią do dnia, w którym Taylor ją zgwałcił. Pomyślała z wściekłością, że nic mu nie może zrobić. - Nie! - krzyknęła, zaciskając rękami uszy. - Owszem, jesteś. W dalszym ciągu boisz się mnie. - To nieprawda! - Zbladła z wściekłości. - Wcale się nie boję! Chcesz, to sam się przekonaj! Patrzyli na siebie z furią, ciężko dysząc. - Dobrze - parsknął Taylor. - Czego chcesz za opuszczenie Shawnee? Beth odrzuciła głowę do tyłu i głośno się zaśmiała. - Pytasz, ile musiałbyś za to zapłacić? Chodzi ci o pieniądze, prawda? - Tak. - Ty stary durniu! Czy ty naprawdę sądzisz, że możesz mnie przekupić? - Zbliżyła się do niego o krok. Raz już zniszczyłeś mi życie dotknięciem swoich brudnych łap, ale drugi raz to ci się nie uda. Taylor zaklął ordynarnie. - Mówię ci to, żeby uniknąć wszelkich nieporozumień - ciągnęła Beth, nie zwracając na niego uwagi. Kocham Zacha i - jeśli się zgodzi - będę dzielić z nim życie. Z nim i z Amandą. Możesz sobie wybić ze łba, że zdołasz temu zapobiec.

a d n a c s janes+a43

s u lo

430

- Och, na twoim miejscu nie byłbym tego taki pewien - odrzekł Taylor. Twarz mu poczerwieniała. - Nie mam zamiaru tego wysłuchiwać. Masz pięć sekund na wyjaśnienie, po co tu przyjechałeś. Taylor nie odpowiedział, tylko wyjął z kieszeni białą kopertę, po czym cisnął ją na sam środek biurka. - Obejrzyj to sobie, dziewczyno. - Co to takiego? - Beth znowu z trudem powstrzymała się od uderzenia go w twarz. - Sama zobacz! Beth spojrzała na niego jak na robaka. Potrząsnęła głową. - Mowy nie ma. To ja ustalam reguły, nie ty. Zapamiętaj to sobie. - W kopercie przed tobą leży akt notarialny. - Akt notarialny? - Beth na chwilę straciła pewność siebie. - Tak, akt - potwierdził szyderczo. Uniósł z biurka kopertę i machnął nią przed nosem Beth. - Jaki akt? - spytała. - Mogę się założyć, że sama zgadniesz. Wystarczy, że się zastanowisz. - Cottonwood?-jęknęła. - Tak, zgadłaś, Cottonwood - zarechotał głośno Taylor. Beth opuściła głowę i spojrzała na kopertę. - Może chciałabyś wiedzieć, na kogo ten akt własności został wystawiony? - zachichotał. - Mogę ci powiedzieć. Cottonwood należy do mnie. - Do ciebie?! - szepnęła Beth i uniosła głowę. - Tak, do mnie. - Zatem to ty odkupiłeś Cottonwood od banku?

a d n a c s janes+a43

s u lo

431

- Właśnie ja! - oznajmił chełpliwie Taylor. - Ale... ale dlaczego? - Dlaczego nie? - Wzruszył ramionami. - To była dobra lokata kapitału. - Myślisz, że w to uwierzę? - Beth odzyskała energię i wolę walki. - Za kogo mnie bierzesz? Kupiłeś Cottonwood, żeby zrobić na złość mnie i mojej rodzinie. - Moje ówczesne motywy nie są teraz istotne - powiedział wyniośle Taylor. Uśmiechnął się złośliwie. Istotne jest natomiast to, że możesz odzyskać Cottonwood. Teraz, w tej chwili, i to za darmo. Beth nie wierzyła własnym uszom. Taylor proponował jej zwrot Cottonwood w chwili, gdy nie miała dość pieniędzy nawet na zaliczkę. Podeszła do okna. Oślepiło ją jaskrawe słońce. Czuła gwałtowne skurcze żołądka, zbierało się jej na wymioty. Oparła się o parapet i spróbowała się uspokoić. Niewiele to pomogło. Nogi uginały się pod nią, a po plecach spływała strużka potu. Boże, przecież o tym zawsze marzyłam - pomyślała. Zawsze pragnęła, żeby Cottonwood powróciło do swych prawowitych właścicieli. Cena za to była jednak zbyt wysoka. - Jeśli mi obiecasz, że zostawisz w spokoju mojego syna i wnuczkę, to cała posiadłość będzie twoja. Beth odwróciła się twarzą w jego kierunku i obrzuciła go wściekłym spojrzeniem. - Ty łajdaku! - Tss, tss. Obelgi jakoś do ciebie nie pasują. - Taylor pogłaskał się po zarośniętej brodzie. - Daruję ci te wyzwiska, bo wiem, że ubijemy interes. Jeśli mnie posłu-

a d n a c s janes+a43

s u lo

432

chasz i opuścisz Shawnee, to przepiszę Cottonwood na ciebie. Gdy skończył, uśmiechnął się tryumfalnie i skrzyżował ramiona. Beth ogarnęło przerażenie i poczucie bezradności. Po chwili jednak zdołała się opanować. Nie bądź idiotką! skarciła się surowo. Co się z tobą dzieje? Przecież on nie może ci nic zrobić. To ty masz w ręku asa atutowego! Zerwała się zza biurka i nie bacząc na jego smrodliwy oddech stanęła tuż przed nim. - Słuchaj, ty brudny sukinsynu. Weź sobie ten akt i wsadź w d... Chcę odzyskać Cottonwood, ale jeszcze bardziej chcę mieć Zacha. W porównaniu z nim i z Amandą dom nie ma żadnego znaczenia. Nie zdołasz mnie przekupić! Taylor zbladł jak ściana. - Jeszcze zobaczymy - odparł drżącym głosem. Odradzam ci wojnę ze mną! - Wynoś się! Gdy Taylor przekraczał próg, odwrócił się w jej kierunku i obrzucił ją wściekłym wzrokiem. - Jeszcze tego pożałujesz! - Będziesz znacznie bardziej żałował, jeśli natychmiast nie znikniesz mi z oczu! - krzyknęła Beth. - Rzygać mi się chce na twój widok!

a d n a c s janes+a43

s u lo

433

43

s u lo

Taylor Winslow głośno zaklął. Ręce mu się tak trzęsły, że nie mógł wykręcić numeru telefonu. Wszystko przez nią - pomyślał i znów zaklął. Konfrontacja z Beth podważyła jego dotychczasową pewność siebie, a jednocześnie zmusiła do działania. Obiecał sobie solennie, że to on będzie się śmiał ostatni. Nie pozwoli tej dziwce wkręcić się powtórnie w życie Zacha. Zbyt wiele od tego zależało. Musiał powstrzymać ją teraz, nim zdradzi Zachowi ich wspólny sekret. Nie zwracając uwagi na pot ściekający mu z czoła, Taylor podniósł ponownie słuchawkę. Tym razem zdołał wykręcić numer. Czekając, aż ktoś się zgłosi, wytarł twarz chusteczką. Walsh bez najmniejszych oporów podał mu nazwisko prywatnego detektywa, który - według niego - potrafił wyśledzić każdy sekret. - Mam nadzieję, że to prawda - parsknął Taylor. Słono każe sobie płacić. - Chcesz czy nie? - spytał chłodno Walsh. - Mnie jest to całkowicie obojętne. - Chcę.

a d n a c s janes+a43

434

Od tej rozmowy minął już miesiąc, ale detektyw, McPhearson, nie zdołał niczego wykryć. Taylor nie mógł już dłużej czekać, musiał mieć pożądane informacje. - Halo? - w słuchawce zabrzmiał miękki, kobiecy głos. Taylor skupił się na rozmowie. - Czy jest tam McPhearson? Proszę mu powiedzieć, że dzwoni Taylor Winslow. - Chwileczkę. Taylor niecierpliwie stukał nogą. - Dzień dobry, właśnie miałem do pana dzwonić powitał go McPhearson. - Ma pan coś nowego? - Tak. - Proszę poczekać na mnie w biurze. Już jadę.

a d n a c s

s u lo

Amanda wysunęła do przodu dolną wargę i potrząsnęła głową. - Chcę bawić. - Na razie koniec zabawy - odpowiedział Zach. - Nie. Zaśmiał się i dotknął palcem jej wystającej wargi. - Wyskakujesz z wanny, kochanie. Mandy przytuliła się do niego i pocałowała go mokrymi ustami. - Czy chcesz, żeby tata poczytał ci przed snem? spytał Zach owijając ją w gruby ręcznik frotte i sadzając na komodzie. - Tata czyta - odpowiedziała jak echo Amanda. - Dobrze, najpierw o trzech niedźwiadkach, a potem janes+a43

435

o małym Robin Hoodzie, ale wpierw musimy cię wytrzeć i ubrać. - Panie Winslow, może panu pomóc? - Pani Yates zajrzała do łazienki. - Wszystko w porządku - odrzekł z uśmiechem Zach. - Tak mi przykro, że mała wpadła do kałuży. - Och, niech się pani nie martwi, pani Yates. Trochę błota jeszcze nikomu nie zaszkodziło. - Przerwał i połaskotał Amandę. - Prawda, kochanie? - Tata, nie! - zaprotestowała mała. Pani Yates nie wydawała się być przekonana. - Poradzę sobie - zapewnił ją Zach. - Położę ją spać.

a d n a c s

s u lo

Po paru minutach Amanda, ubrana w różową piżamkę, z wyszczotkowanymi włosami, leżała na łóżku z głową na ramieniu Zacha. Zamiast słuchać opowieści o niedźwiadkach, od razu usnęła. Zach przez chwilę przyglądał się córce, po czym ostrożnie wysunął ramię spod jej głowy. Pochylił się i pocałował ją w policzek. - Śpij, kochanie. Dobrze, że dzisiaj wyszedłem wcześniej z pracy - pomyślał z zadowoleniem. Dzięki temu nie tylko pobawił się z Amandą, ale również wykonał różne drobne naprawy w domu. Pozostało mu jeszcze narąbać drewna. Wyszedł z domu i z przyjemnością wciągnął w płuca chłodne, świeże powietrze. Idealna pogoda do pracy fizycznej. Dawno już nie miał w ręku siekiery ani nie zajmował się końmi. Nie tracąc czasu zdjął koszulę i wziął się do roboty. janes+a43

436

Jak zwykle chciał przemyśleć różne dręczące go problemy. Już po kilku uderzeniach siekiery wiedział, co zrobi tego wieczoru. Postanowił, że zaprosi Beth na kolację i wyzna, że ją kocha. A przecież przysięgał, że już nigdy jej tego nie powie i nigdy nie będzie przeżywał takiego uczucia. Ale czy w rzeczywistości kiedykolwiek przestał ją kochać? Nie, nigdy. Dopiero teraz mógł to przyznać bez wyrzutów sumienia. Przez długie lata Zach nie mógł sobie wybaczyć, że nie darzy Rachel takim uczuciem jak niegdyś Beth. Ale Rachel to nie przeszkadzało i byli razem szczęśliwi. Zach był jej wierny. Jednak Rachel zmarła i Zach musiał wreszcie się z tym pogodzić. Potrzebował żony, a Amanda matki. Co ważniejsze, Zach po prostu pragnął być z Beth. Podejrzewał, że Rachel umyślnie tak to ułożyła. Wiedziała, że jeśli zmusi Beth do zajęcia się Mandy, to wcześniej czy później Beth zajmie ważne miejsce w życiu Zacha. Poczuł się nagle jak człowiek, który po długich wędrówkach po pustyni natknął się na ogromny skarb. Zdumiała go własna radość z powziętego postanowienia. Z przyjemnością spojrzał na igrające wiewiórki i wsłuchał się w śpiewanie ptaków. Nie mógł się nacieszyć nieoczekiwaną ulgą. Pomyślał, że oto zaczyna życie od nowa. Zniknęła gorycz zatruwająca jego dni. Jestem nowym człowiekiem - pomyślał. Wszystko będzie wspaniale. Poczuł na twarzy promienie zachodzącego słońca.

a d n a c s janes+a43

s u lo

437

Odwrócił się i spojrzał w kierunku miasta. Gdzieś niedaleko czekała na niego Beth. - Zach. Słysząc głos ojca Zach opuścił siekierę i odwrócił się w jego stronę. Był mokry od potu. Już od ponad godziny rąbał drewno. - Cześć, tato. - Cześć, synu. Gdy Taylor się zbliżył, Zach poczuł w jego oddechu zapach alkoholu. Stracił dobry humor. - Znowu piłeś, prawda? - Nie jestem pijany, jeśli o to pytasz - odrzekł Taylor czerwieniąc się na twarzy. - Pijany czy nie, to nie zmienia faktu, że za dużo pijesz - stwierdził Zach i przysiadł na pieńku. - Tato, posłuchaj. Potrzebujesz pomocy, musisz się leczyć. Doprowadzasz matkę do szaleństwa, nie mówiąc już o tym, jakie to ma skutki zdrowotne. - Nie przyszedłem tutaj, żeby dyskutować na temat mego zdrowia. - Nie wątpię. - Co ty kręcisz z Beth? - zapytał nagle Taylor. - To nie twoja sprawa - odrzekł Zach mrużąc oczy. Skoro jednak pytasz, to ci odpowiem. Często się spotykamy. - Czy to wszystko? - O co ci chodzi? - Myślę, że jesteś w niej zakochany po uszy. - Możliwe, że masz rację. Taylor wypuścił powietrze z płuc. Patrzył na syna ze źle ukrywaną złością.

a d n a c s janes+a43

s u lo

438

- Chcesz wiedzieć, co jeszcze myślę? - Nie, ale nie wątpię, że i tak mi powiesz. - Owszem, powiem. Ona robi z ciebie durnia - Co? - Chyba słyszałeś, co powiedziałem. - Mój związek z Beth nie podlega dyskusji. - Zmienisz zdanie, gdy dowiesz się, co mam ci do powiedzenia. - No to mów - odparł Zach ze znużeniem. - Mam dość tych gierek. - Nie przypadnie ci to do gustu. - Tato! - Czy wiesz, kto jest matką Mandy? -Nie - powiedział z naciskiem Zach. - To nigdy nie miało dla mnie znaczenia. Dobrze o tym wiesz. -Zatem jesteś większym głupcem, niż myślałem - Czy... - Przeprowadziłem małe dochodzenie i dowiedziałem się czegoś interesującego. Bardzo interesującego. - Może wreszcie wykrztusisz to z siebie - powiedział Zach zaciskając usta. - Dobrze - zgodził się Taylor. - Wydaje mi się, że zawarły jakąś umowę czy pakt, sam nie wiem, jak to nazwać.

a d n a c s

s u lo

- Do diabła, o czym ty mówisz?! Kto zawarł umowę? Jaką? -Rachel i Beth. - Taylor urwał i sięgnął po papierosa. Dawno już przestał obnosić się z fajką. - Tato! - wybuchnął Zach. - Beth jest matką Amandy - wyjaśnił wreszcie Taylor. Zach stał niczym sparaliżowany i wpatrywał się w ojjanes+a43

439

ca. O czym on właściwie mówi? Co to wszystko ma znaczyć? Wreszcie oprzytomniał. - Kłamiesz! - krzyknął. - Sam to wymyśliłeś! - Oto dowód. - Taylor podał mu wyciągniętą z kieszeni kopertę. - Masz tu wszystko czarno na białym. Możesz sam się przekonać. - Nie! - krzyknął znowu Zach. - To niemożliwe! - Mogę się założyć o dowolną sumę, że chodzi jej tylko o dziecko, nie o ciebie. - Nie waż się powiedzieć więcej ani słowa! Słyszysz? - Zach wyglądał jak oszalały. - Ani słowa! Taylor cofnął się o dwa kroki. - To prawda, i sam o tym wiesz - rzucił wyzywająco. - Lepiej przyjmij to do wiadomości. - Zamknij się i zostaw mnie samego!

a d n a c s

s u lo

Zach nie mógł utrzymać się na nogach. Ukląkł na trawie. To niemożliwe! Niemożliwe! Rachel nigdy nie zrobiłaby czegoś takiego. Beth nigdy nie postąpiłaby w ten sposób. W głębi serca Zach wiedział jednak, że ojciec powiedział mu prawdę. Nie rozumiał, jak mógł być takim głupcem, takim ślepcem. Dlaczego nie zwrócił uwagi na oczywiste oznaki? Żądanie Rachel, obietnica Beth. Rachel zawsze broniła Beth. Powrót Beth do Shawnee i upór, z jakim nalegała, aby pozwolił jej widywać Mandy. - Nie! - jęknął Zach. Ukrył twarz w dłoniach.- Nie zniosę tego! Nagle uspokoił się i wstał. Chwiał się na nogach. Wyglądał jak cień samego siebie. Zdrada Beth ponownie złamała mu serce i zatruła dujanes+a43

440

szę. W tym momencie jego miłość do niej zmieniła się w palącą nienawiść. Co za dzień - pomyślała Beth. Wciąż pamiętała o rozmowie z Taylorem. Mimo to czuła się wspaniale. Nie mogła się doczekać spotkania z Zachem. Choć powróciła do Shawnee dopiero dwie godziny temu, zdążyła już przygotować się na jego przyjęcie. Natychmiast po przyjeździe napełniła wannę i długo się kąpała. Mimo to nie zdołała się zrelaksować. W żaden sposób nie mogła opanować podniecenia. Marzyła o wyrównaniu rachunku z Taylorem, o zadaniu mu takich samych cierpień, jakie on jej zadał. Kiedyś myśl o zemście dodawała jej energii. Teraz Beth nieoczekiwanie przekonała się, że już przestała go nienawidzić. Przestała go nienawidzić, bo przestała się go bać. Pomyślała, że Taylor nie może już jej nic zrobić, zwłaszcza jeśli dzisiaj powie Zachowi prawdę. Jeszcze tego wieczoru Zach dowie się, kto jest matką Amandy. Myśl o wyznaniu mu prawdy już nie budziła w niej obaw. Kochała go i wiedziała, że on także ją kocha. W tym leżała jej siła. Zdążyła wyjść z wanny, nałożyć szlafrok i zaparzyć herbatę, gdy rozległ się dzwonek do drzwi. Beth zmarszczyła brwi i zerknęła na zegarek. Piąta trzydzieści. Zach miał przyjść dopiero o siódmej. Wzruszyła ramionami i poszła otworzyć.

a d n a c s

s u lo

Zach wszedł do środka, minął ją bez słowa i zatrzymał się dopiero przy oknie w salonie. Stał odwrócony do niej plecami. janes+a43

441

- Cześć - powitała go Beth. Spojrzała niepewnym wzrokiem. Nie odpowiedział. - Zach, co się stało? Gwałtownie odwrócił się twarzą w jej stronę. Beth dostrzegła jego przekrwione oczy. - Ty dziwko! - Co? - myślała, że się przesłyszała. - Jak mogłem nie widzieć prawdy, choć miałem przed nosem wszystkie dowody? - Ó czym ty mówisz? - spytała, choć domyśliła się już, co się stało. Serce podeszło jej do gardła. Zach - pomyślała - przecież naprawdę chciałam ci powiedzieć. - I pomyśleć tylko, że miałem cię dzisiaj prosić, żebyś za mnie wyszła - powiedział ponurym tonem. Wydawał się otępiały jak po narkozie. - Och,Zach... - Do diabła, przestań częstować mnie tym „och, Zach"! - Proszę... - powiedziała Beth gwałtownie blednąc. - Zabawne, niewiele brakowało, a wszystko poszłoby po twojej myśli. - Ja... ja ci wszystko wyjaśnię. - Wyjaśnisz? - Zach zaśmiał się drwiąco. Beth potrząsnęła z przerażeniem głową. - Czy to, że już wiesz, coś zmienia? - spytała. - O, to dobre pytanie. Naprawdę znakomite! - Przecież sam powiedziałeś, że nie chcesz wiedzieć - spróbowała tłumaczyć się Beth. - Nie chciałem wiedzieć? - Zach wykrzywił się pogardliwie. - Czy naprawdę uważałaś, iż nie chcę wiedzieć, że to ty jesteś matką Mandy? - A gdybyś wiedział wcześniej, czy zgodziłbyś się na to?

a d n a c s janes+a43

s u lo

442

- Nie! - krzyknął głośno. - Nigdy w życiu! - Dobrze wiesz, jak bardzo Rachel chciała mieć dziecko - powiedziała Beth, z trudem przezwyciężając ucisk w gardle. - Zatem, według ciebie, to ona ponosi całą odpowiedzialność? - Tak... To znaczy, nie... Ja zgodziłam się na jej plan. - Dlaczego? - ostro spytał Zach. - Ponieważ uznałam, że tak mogę wyrównać jej stratę... - Wyrównać stratę! Czy ty zdajesz sobie sprawę, coś powiedziała? - Nigdy nie chciałam cię zranić. - Beth rozłożyła bezradnie ręce. - Chciałam ci powiedzieć... - Oczywiście, z pewnością chciałaś- zaśmiał się gorzko. - Muszę ci przyznać, że nie tylko wsadziłaś mi nóż w plecy, ale jeszcze postarałaś się, żebym to dobrze poczuł. - Proszę, nie mów tak. - Beth miała wrażenie, że jej własny głos dochodzi z odległej planety. - Czy ty i Rachel często się ze mnie śmiałyście? - Jak możesz tak myśleć? Stworzenie nowego człowieka to nie temat do żartów. - Tu masz rację. - Zrobiłam to dla Rachel... I dla ciebie - dodała łamiącym się głosem. - Nie! - Zach potrząsnął głową. - Z całą pewnością nie zrobiłaś tego dla mnie. Z oczu Beth popłynęły łzy. - To Taylor ci powiedział, prawda? - Tak.

a d n a c s janes+a43

s u lo

443

Beth gorzko się zaśmiała. - Powiedział, że jeszcze pożałuję. Miał rację - szepnęła. Jak mogła nawet myśleć, że ten sukinsyn już nie może jej zranić? - Do diabła, Beth! Wykorzystałaś mnie. Sprawiłaś, że znowu się w tobie zakochałem, podczas gdy tobie chodziło tylko o dziecko. Beth zakryła oczy rękami. Słowa Zacha raniły ją tak mocno, że chciała natychmiast umrzeć. - To nieprawda! Kocham cię! Boże, przysięgam, że to prawda! - zapewniła go, bezskutecznie próbując powstrzymać łzy. - Kochasz Amandę, nie mnie. Mogłaś ją dostać tylko pod warunkiem, że wpierw zdobędziesz mnie. - To twój pomysł czy Taylora? - spytała, patrząc na niego swymi ogromnymi, pełnymi żalu oczami. - Nie wciągaj do tego mojego ojca! - Nie muszę go wciągać! Tkwi w tej historii po same uszy! Teraz już oboje krzyczeli. - Co to ma znaczyć?! - To znaczy, że Taylor próbuje zrobić dokładnie to samo, co mu się udało osiemnaście lat temu. Usiłuje nas rozdzielić. - Nie potrafisz udźwignąć odpowiedzialności, Beth. - parsknął złym śmiechem. - Zawsze szukałaś kozła ofiarnego. - To nieprawda! - To powiedz mi, o co chodzi! To ja będę sądził, co jest prawdą. - Nie - szepnęła Beth. - Jeśli chcesz wiedzieć, zapytaj Taylora.

a d n a c s janes+a43

s u lo

444

Zach zbliżył się do niej. Twarz wykrzywiał mu groteskowy grymas. - Zrobię to! - warknął. - Na razie radzę ci trzymać się ode mnie z daleka. Nie odpowiadam za swoje czyny!

a d n a c s janes+a43

s u lo

445

44

s u lo

Chociaż na zewnątrz wciąż świeciło słońce, Beth przestała je dostrzegać. Przed oczami miała absolutne ciemności, jakby oślepła. Z trudem oddychała. Po wyjściu Zacha skuliła się na kanapie. Czuła, jak w całym pokoju unosi się smród strachu. Taka była pewna, że w przyszłości będzie żyć razem z Zachem. Już wyobrażała sobie, że kupią nowy dom z białym parkanem, że urodzi mu kolejne dzieci. Wszystko złudzenia. Po raz drugi przegrała. Znowu. Tym razem już wszystko: Zacha, Amandę i Cottonwood. Zdobyła się na najwyższą ofiarę i to spowodowało jej klęskę. Leżała skulona na kanapie, a jej ciałem wstrząsał gwałtowny szloch. Nawet nie usłyszała, że ktoś wszedł. - Beth? Poznała głos brata, ale nie mogła się odwrócić. Zabrakło jej sił. - Beth, gdzie jesteś? - zawołał Trent przed wejściem do salonu. Wreszcie wszedł i zapalił światło. Beth spróbowała coś powiedzieć, ale nic z tego nie wyszło. Mimo to poczuła, że powoli przytomnieje. Cała

a d n a c s janes+a43

446

drżała. Odetchnęła głęboko, ale gdy spróbowała się unieść, bezwładnie opadła na kanapę. - Beth! - krzyknął Trent. - Och,Trent... Brat uniósł ją i posadził na kanapie. - Boże, Beth, co się stało?! - krzyknął przerażony. Beth odchyliła głowę do tyłu i oparła się o poduszkę. Światło raniło jej oczy. - Uspokój się- powiedział cicho. - Wszystko będzie dobrze, siostrzyczko. Beth zamknęła oczy i kilka razy głęboko zaczerpnęła powietrza. Powoli uspokajała się. - Lepiej się czujesz? Pokiwała głową. - Co ci jest? Jesteś chora? Wezwać lekarza? - Nie! - W oczach Beth zaświeciły łzy. - Jestem zdrowa, ale mam zmartwienie. - To delikatne określenie. Co się stało? Beth przyszła już trochę do siebie. Spojrzała nieco przytomniej. - Co ty tu właściwie robisz? - Zostałem wypisany ze szpitala jako osobnik całkowicie wyleczony - odrzekł z uśmiechem. - Twój brat jest czysty jak łza i zaczyna nowe życie. Co ty na to? - Och, Trent, to wspaniale! Trent odkaszlnął i spoważniał. - Przyszedłem, żeby ci podziękować. Gdyby nie ty... - Nie dziękuj - szepnęła Beth. Spróbowała zapomnieć o swym nieszczęściu i skupić się na sukcesie brata. - Od tego ma się rodzeństwo. - Co ci się stało? Jakieś przejścia z Zachem?

a d n a c s janes+a43

s u lo

447

Beth pokiwała głową. - Możesz mi o tym opowiedzieć? Może będę mógł ci w czymś pomóc? - zaproponował. - W końcu jestem twoim dłużnikiem. Beth sama nie wiedziała, dlaczego zwierzyła mu się ze wszystkiego. Może dlatego, że nagle dostrzegła w charakterze brata jakąś miękkość, delikatność. A może po prostu musiała komuś o tym opowiedzieć. Gdy skończyła, Trent przez chwilę patrzył na nią zupełnie oszołomiony. - Chcesz powiedzieć, że naprawdę jesteś matką Amandy? - Tak. - Beth uśmiechnęła się przez łzy. - Gdybym mogła raz jeszcze decydować, postąpiłabym tak samo. Ona jest taka... taka wspaniała. - Skąd Taylor się o tym dowiedział? - Ten łajdak ma już swoje sposoby - stwierdziła z goryczą. - Masz rację. Dla niego nie ma nic świętego. Gdy ktoś ma pieniądze, wszystko może wywęszyć. - On mnie nienawidzi... - Beth zacisnęła dłoń na ramieniu brata. - Nienawidzi mnie z powodu pewnego zdarzenia sprzed lat. Zrobi wszystko, żeby nas rozdzielić. Wszystko! Trent przez chwilę milczał i patrzył gdzieś w przestrzeń. - Beth, muszę cię na chwilę zostawić samą - zapowiedział szorstko. - Nie, proszę, nie odchodź. - Muszę. - Ciężko westchnął, po czym delikatnie odsunął jej dłoń. - Już dawno powinienem był to zrobić dodał tajemniczo.

a d n a c s janes+a43

s u lo

448

- Nic nie rozumiem - Beth wytarła oczy wierzchem dłoni. - O czym ty mówisz? - Wkrótce zrozumiesz. - Wstał, po czym pochylił się i pocałował ją w policzek. - Przestań się martwić, słyszysz? Wszystko będzie w porządku, zaufaj mi. Zach wbiegł na werandę w Wimberly, przeskakując po dwa stopnie naraz. Oddychał głośno i nierówno. Co Beth miała na myśli twierdząc, że to Taylor spowodował zerwanie ich zaręczyn? Coś z pewnością śmierdzi w królestwie Danii, pomyślał. Miał zamiar dowiedzieć się, co, choć minęło już osiemnaście lat. Jednym szarpnięciem otworzył drzwi i wbiegł do salonu. Zatrzymał się tuż za progiem. Scena jak z magazynu reklamowego - pomyślał cynicznie. Przed kominkiem siedzieli jego rodzice. Marian robiła na drutach, Taylor trzymał na kolanach kota i drapał go za uszami. Gdyby Zach nie znał prawdy, mógłby pomyśleć, że to obraz idealnego małżeństwa. - Zach, kochanie, tak się cieszę - powitała go matka, ale na widok jego twarzy od razu urwała. - Co się stało? - Mamo, chciałbym porozmawiać z ojcem. W cztery oczy. Marian natychmiast zrozumiała, że chodzi o coś poważnego. - O co chodzi? - Mamo! - Nie zamierzam wychodzić, Zachery. - Rób to, co ci kazał Zach, Marian - powiedział Taylor wstając z fotela i podchodząc do kominka.

a d n a c s janes+a43

s u lo

449

- Nie - odrzekła, wodząc wzrokiem od męża do syna. - Proszę bardzo - rzucił ostro Zach. - Sama tego chciałaś - dodał i zwrócił się do ojca. - Czy mógłbyś mi wytłumaczyć, co miała na myśli Beth mówiąc, że to ty spowodowałeś zerwanie naszych zaręczyn osiemnaście lat temu? Zaskoczył go. Taylor otworzył usta, ale nic nie odpowiedział. - Mów, do diabła! - Nie mam ci nic do powiedzenia - odparł Taylor. Głos mu drżał. Zach nie miał wątpliwości, że dotknął wrażliwego miejsca. - Owszem, masz - syknął. - Powiesz mi, choćbym miał z ciebie wydusić odpowiedź. - Zach! - krzyknęła Marian, opadając na kolana. Czy ty wiesz, co powiedziałeś? - Beth to zwykła dziwka! - krzyknął Taylor. - Próbuje cię na mnie napuścić, bo powiedziałem ci prawdę o Amandzie. - Jaką prawdę? - spytała Marian. Wyraźnie pobladła. - Beth jest matką Amandy - wyjaśnił żonie Taylor. - Boże -jęknęła Marian i chwyciła się za brzuch. Po chwili wzięła się w garść. - Skąd wiesz? - Postarałem się o te informacje - nadął się Taylor. Gdy uzyskałem dowód, powiedziałem o tym Zachowi. - Na twoim miejscu mniej bym się z tego cieszył warknął Zach. - W każdym razie trochę bym z tym poczekał. - Synu, chyba nie wierzysz w jej kłamstwa? Ona próbuje odwrócić twoją uwagę od tego, co sama zrobiła.

a d n a c s janes+a43

s u lo

450

Instynkt podpowiadał Zachowi, że ojciec kłamie. Niestety, wiedział również, że niełatwo będzie wydusić z niego prawdę. - Czy jesteś pewien, że to nie ty kłamiesz? - Przysięgam, że mówię prawdę - zapewnił go ojciec. - Ta dziwka po prostu uważa cię za durnia. Kiedy wreszcie ujrzysz ją we właściwym świetle? Nie miałem nic wspólnego z zerwaniem waszych zaręczyn. Beth kłamie! - Nie, Beth mówi prawdę. Słysząc to spokojne stwierdzenie wszyscy troje odwrócili się jednocześnie w stronę drzwi. Trent stał oparty niedbale o futrynę. Skrzyżował ramiona i sprawiał wrażenie, że jest całkowicie rozluźniony, tak jakby nie działo się nic nadzwyczajnego. - Co ty tu robisz? - spytał Zach. Zacisnął mocno szczęki, a jego twarz stężała. Trent nawet na niego nie spojrzał. Wbił wzrok w Taylora. - Jeśli mu zaraz nie powiesz prawdy, ja to zrobię zapowiedział. - Co ty sobie właściwie myślisz, gówniarzu?! krzyknął Taylor. - Może myślisz, że pozwolę ci wchodzić do mego domu bez pytania i występować z nieuzasadnionymi oskarżeniami? - Jak najbardziej uzasadnionymi - odparł Trent nie tracąc panowania nad sobą. - Dobrze o tym wiesz. - Nie wiem, o czym mówisz! - wrzasnął Taylor. Poczerwieniał tak mocno, jakby za chwilę miał wybuchnąć. Trent oderwał się od futryny i zbliżył się do niego. Stuknął go palcem w pierś.

a d n a c s janes+a43

s u lo

451

- Słuchaj, ty stary sukinsynu: albo powiesz Zachowi prawdę, albo ja to zrobię! - Do diabła, o czym wy mówicie?! - krzyknął Zach, ale ani Taylor, ani Trent nie zwrócili na niego uwagi. Trent kilkakrotnie jeszcze szturchnął Taylora w pierś, zmuszając go do cofnięcia się. - Byłem w domu tego dnia, kiedy przyszedłeś porozmawiać z ojcem. Nie wiedziałeś o tym, prawda? - Nie... nie wiem, o czym mówisz - wyjąkał Taylor, ale jego oczy rozszerzyły się z przerażenia. - Mówię o tym, że zgwałciłeś moją siostrę! W pokoju zapadła kompletna cisza. Nikt się nie poruszał, nikt nie mówił ani słowa. Wszyscy stali zupełnie oszołomieni. Po chwili, tak jakby kończąc swoją rolę, Trent usunął się na bok. - Nie! - krzyknął rozpaczliwie Zach. Czuł, że krew zalewa mu twarz. Oczy niemal wyszły mu z orbit. Każdy oddech sprawiał ból. - Zach! - Marian podbiegła do syna. - Nic ci nie jest? Zach odepchnął ją na bok. Ogarnęła go fala nienawiści do ojca, tego bezlitosnego łgarza, sukinsyna, przez którego stracił wszystko, co było dla niego drogie i bliskie. Z dzikim rykiem rzucił się na ojca. Taylor spróbował się cofnąć, ale nie miał najmniejszych szans na uniknięcie ataku. Zach chwycił go za kołnierz i tak mocno potrząsnął, że ojciec zgubił sztuczną szczękę. - Zach, nie! - krzyknęła Marian. Taylor na próżno próbował wyzwolić się z uchwytu. W końcu zaczął błagać o litość.

a d n a c s janes+a43

s u lo

452

- Proszę,przestań... - Powinienem cię zatłuc - warknął Zach, wciąż nim potrząsając. Miał ochotę połamać mu wszystkie kości. - Nie, Zach! - pisnęła Marian, podbiegając do nich i próbując ich rozdzielić. - Zach, natychmiast przestań! Zach puścił ojca. Patrzył na niego z zimną nienawiścią. W jego oczach pojawiły się jakieś nieludzkie, groźne błyski. - Teraz masz sam powiedzieć, co zrobiłeś Beth. Taylor opuścił głowę i zaczął płakać. - Gadaj! - nakazał Zach bez odrobiny litości. Powoli, słowo po słowie, Taylor wykrztusił z siebie opowieść o wydarzeniach tamtego dnia. - Boże - westchnął Zach. Właściwie nie miał ochoty tego słuchać, bał się, że lada chwila straci przytomność. Podświadomie rozumiał jednak, że musi dowiedzieć się, co przeżyła Beth. - To jeszcze nie wszystko - dodał Trent podchodząc do Zacha. - Taylor próbował przekupić Beth. Ofiarował jej Cottonwood w zamian za to, że rzuci ciebie i Mandy. Zach znowu chwycił Taylora. Zmierzył go wściekłym wzrokiem. - Przepraszam - wybełkotał Taylor. - Daj mi szansę na... - Nie dam ci żadnej szansy - przerwał mu Zach. Jego twarz wykrzywił grymas wściekłości i pogardy. - Gdyby nie matka, oskarżyłbym cię o gwałt i wsadził za kratki. Marian głośno załkała. Nie zwracał na to uwagi. - Zapowiadam ci natomiast, że jeśli kiedykolwiek zbliżysz się do mnie, Beth lub Mandy - zaczął krzyczeć

a d n a c s janes+a43

s u lo

453

- to oberwiesz tak, że będziesz żałował, że się w ogóle urodziłeś! Odwrócił się i ruszył w stronę wyjścia. - Zach! - krzyknęła za nim Marian. Nawet nie zwolnił. Za sobą słyszał łkanie matki i błagania ojca o litość. Mimo to bez wahania wyszedł z domu. Zatrzymał się dopiero przy samochodzie i wytarł rękawem łzy.

a d n a c s janes+a43

s u lo

454

45

s u lo

Zach rzucił sztangę na podłogę. Pot zalewał mu oczy, mięśnie drżały z nadmiernego wysiłku. Dławił się z wściekłości. Kiedy wyszedł z Wimberly, nie pojechał do domu. Wpierw poczekał na Trenta i wypytał go o wszystkie szczegóły, a następnie udał się do fabryki i zamknął w siłowni. Niestety, wysiłek fizyczny niewiele mógł mu pomóc. Założył kolejne krążki na gryf sztangi, ale zamiast ćwiczyć, zaczął nerwowo krążyć po pokoju. Zacisnął pięści. Idiota. Ślepiec. Bałwan. W kółko powtarzał te same określenia. Jak mógł dopuścić, żeby coś takiego się zdarzyło? Jak mógł niczego nie zauważyć? Zatrzymał się i oparł głową o drabinkę gimnastyczną. Jęknął i rozpłakał się jak dziecko z żalu nad Beth, nad sobą i nad wszystkimi straconymi latami. Łzy nie przyniosły mu ukojenia. Wiedział, że musi iść do Beth i błagać ją o wybaczenie. Tylko w ten sposób mógł jeszcze coś ocalić. Czy Beth zechce w ogóle na niego spojrzeć? Czy mu wybaczy?

a d n a c s janes+a43

455

Nie wiedział, czy może na to liczyć, i to przerażało go najbardziej. Zegar wybił północ. Beth liczyła uderzenia nie przerywając pakowania. Starannie układała bieliznę na dnie walizki. Minęło już parę godzin od wyjścia Zacha i Trenta. W końcu zmusiła się do wstania z kanapy. Czuła ból serca. Pomyślała, że tak już będzie zawsze. Bez Zacha i Amandy jej życie nie miało sensu. Jak mogę ponownie wyjechać z Shawnee? - Wciąż zadawała sobie to pytanie, choć już zaczęła się pakować. Czy ucieczka pomoże jej w czymkolwiek? Nie. Ale w tej chwili Beth nie widziała przed sobą żadnej innej możliwości. Wiedziała, że jeśli zostanie w Shawnee, to wkrótce zwariuje. Nie mogła jednak wyjechać i całkowicie zapomnieć o swym rodzinnym mieście. W Shawnee wciąż żył jej ojciec, tu mieszkała Babcia. Oboje jej potrzebowali. No cóż - pomyślała - przez tyle lat przyjeżdżałam tu z Natchitoches, mogę przyjeżdżać dalej. Dziwne, ale już nie płakała, jakby zabrakło jej łez. Poruszała się jak nieczuły robot, starając się nie myśleć o Zachu, Amandzie, Taylorze. Takie rozważania mogły ją doprowadzić do szaleństwa. O wpół do pierwszej skończyła się pakować i poszła do kuchni zrobić kawę i coś zjeść. Nagle usłyszała pukanie do drzwi. Zach! Czy to możliwe? Beth poczuła przypływ podniecenia, ale po sekundzie nakazała sobie spokój. To już koniec, Beth - przykazała sobie surowo. Im szybciej się

a d n a c s janes+a43

s u lo

456

z tym pogodzisz, tym lepiej dla ciebie. Znowu ogarnęło ją odrętwienie. Każdy ruch sprawiał trudność, poruszała się powoli i z wielkim wysiłkiem. Nim otworzyła drzwi, wyjrzała przez judasz. Dostrzegła tylko błyskawicę. Dobiegł ją huk grzmotu. Nawet nie zauważyła, kiedy zaczęło padać. - Kto tam? - Zach. Beth zadrżała. Nagle poczuła, że ma ręce mokre od potu. Z trudem otworzyła drzwi. Nigdy jeszcze nie widziała Zacha w takim stanie. Był blady, jego twarz wydawała się niemal przezroczysta. Patrzył na nią matowymi, wpadniętymi oczami. Głębokie zmarszczki zupełnie odmieniły jego wygląd. Był nie ogolony, koszula wysunęła mu się ze spodni. Cały drżał. Beth podejrzewała, że sama wygląda podobnie. Blada, z podkrążonymi oczami, nie uczesana. - Mogę wejść? - Oczywiście - szepnęła. W milczeniu przeszli do mrocznego salonu. Zach zatrzymał się pierwszy i spojrzał jej w oczy. Oboje słyszeli tykanie zegara. Otworzył usta, ale nic nie powiedział. Twarz wykrzywił mu nerwowy grymas. - Po co tu wróciłeś, Zach? - Przyszedłem cię błagać o wybaczenie - odrzekł. W jego oczach pojawiły się łzy. - Proszę cię, daruj mi. Beth czuła, że się dusi. Zupełnie nie mogła oddychać. - Dlaczego? - wykrztusiła po chwili. - Jeszcze kilka godzin temu gotów byłeś mnie zabić. Zach skulił się, tak jakby zadała mu fizyczny ból. - Byłem... byłem w Wimberly.

a d n a c s janes+a43

s u lo

457

- I co?

- Wiem... wiem już, co on... ci zrobił - wyznał. Nie mógł opanować wstrząsających nim dreszczy. Pod Beth ugięły się kolana. Zach podszedł i spróbował ją podtrzymać. Powoli uniosła głowę. Na twarzy Zacha malowało się cierpienie. - Gdy dowiedziałem się, chciałem umrzeć. Czy możesz jeszcze mi wybaczyć? - Zach, proszę, nie płacz. Chciała wyciągnąć do niego rękę i jakoś go uspokoić, ale mimo to stała jak sparaliżowana. - Dlaczego mi nie powiedziałaś? - Nie mogłam. - Dlaczego? - Nie mogłam żądać, abyś wybierał między mną a ojcem. - Och, Beth -jęknął Zach, tak jakby coś w nim nagle pękło. - Czy nie możesz tego zrozumieć? Uważałam, że postępuję słusznie. Kochałam cię tak bardzo, że nie mogłam cię stawiać w takiej sytuacji. Dlatego odeszłam. - Kochanie, jak mogłaś myśleć, że to była jeszcze kwestia wyboru? Ja wybrałem już wiele lat wcześniej. - Chciałam w to wierzyć, Zach, ale zabrakło mi odwagi. - Czy wybaczysz mi, że byłem takim ślepym, upartym durniem? - Kocham cię - odrzekła Beth zwilżając wargi językiem. - Mogę ci wszystko wybaczyć. - Ja też cię kocham - powiedział Zach ochrypłym głosem. - Zawsze cię kochałem i zawsze będę kochać.

a d n a c s janes+a43

s u lo

458

Nawet wtedy, gdy cię nienawidziłem, jednocześnie cię kochałem. Wyciągnął do niej ramiona. - Chodź do mnie. Beth odetchnęła i rzuciła mu się na szyję. Ten pocałunek wyraził całą ich miłość i namiętność. Długo musiała czekać na tę chwilę. Zakręciło się jej w głowie. Czuła się wolna, swobodna i - co najważniejsze - kochana. - Przytul mnie. - Już na zawsze - zapewnił ją Zach, wziął na ręce i zaniósł do sypialni.

a d n a c s

s u lo

Gdy już się rozebrali i położyli do łóżka, Zach przyciągnął ją do siebie i mocno przytulił. Oboje mieli wrażenie, że ich serca biją jednym, wspólnym rytmem, że przestała istnieć granica rozdzielająca ich ciała. Zach poczuł, że gorycz przepełniająca jego serce odpływa i znika, że przechodzi przez niego jakaś oczyszczająca fala. Ujął w dłonie twarz Beth i spojrzał w jej oczy. Nigdy nie mógł nasycić się widokiem tej twarzy. Westchnął i przywarł ustami do wilgotnych, lekko rozchylonych warg. Gdy zetknęli się językami, oboje równocześnie zadrżeli. Beth zacisnęła dłonie na plecach Zacha i uniosła biodra, starając się wyjść mu naprzeciw. - Zach, och, Zach - jęczała, czując w sobie jego ciało. Gdy posiedli się nawzajem, zmieszały się również ich łzy. Zach pomyślał, że za chwilę zemdleje z rozkoszy. Beth kilkakrotnie uniosła do góry biodra. Gdy oboje janes+a43

459

osiągnęli szczyt rozkoszy, mieli wrażenie, że przenieśli się do innego świata, gdzieś poza przestrzeń i czas. Chwilę później leżała z głową na jego piersi, a Zach nasłuchiwał uderzeń jej serca. Beth uniosła głowę i pocałowała jego spocone ciało. - O, tak... jeszcze... - Kocham cię - szepnęła. - Kocham cię. Zach czuł każde miejsce na ciele, gdzie dotknęła go wargami. Ten dotyk miał uzdrawiającą moc. - Beth - szepnął. - Moja Beth. - Jestem tutaj, kochanie. Zapłakał ze szczęścia. Teraz wiedział, że Beth nareszcie wróciła.

a d n a c s

s u lo

Zach otworzył oczy. Deszcz w dalszym ciągu bębnił w dach. Obrócił głowę i zerknął na śpiącą Beth. Leżała skulona niczym zadowolona kotka. Oddychała powoli i głęboko. Nagle wyprostowała nogę i dotknęła stopą jego stopy. Zach poczuł, że wzdłuż jego pleców przebiega prąd. - Cześć. - Cześć. - Co robisz? - spytała rozespanym, pełnym zadowolenia głosem. Przysunęła się bliżej i położyła rękę na jego piersi. Zach zamknął oczy i nasłuchiwał bicia swego serca, jednocześnie rozkoszując się dotknięciem jej dłoni. - Beth - powiedział po chwili - dziękuję ci za Amandę. - Kochanie, jak wspaniale, że to powiedziałeś. - Jak zdobyłaś się na to, żeby ją oddać? Beth zamknęła oczy i Zach od razu pożałował, że zadał to pytanie. janes+a43

460

- Bardzo cię przepraszam... - Mandy - szepnęła, zaciskając palce na jego ramieniu. - Boże, kiedy po raz pierwszy wzięłam ją na ręce... - Chciałaś ją zatrzymać. - Tak -odrzekła szczerze. Spojrzała mu w oczy.-To było nasze dziecko. Chciałam ją mieć. - Teraz jesteśmy razem, kochanie - odpowiedział Zach, przytulając policzek do jej twarzy. - Mam nadzieję, że wkrótce będziemy mieli następne dziecko. Chcę widzieć, jak rośnie ci brzuch, jak karmisz je piersią. Chcę widzieć to wszystko, czego dotychczas nie przeżyłem. - Kocham cię. - Nie zniósłbym, gdybyś mnie znowu rzuciła. - Wiem - mruknęła Beth i pocałowała go w ramię. - Przykro mi z powodu Cottonwood. Wiem, jak bardzo ci zależało na odzyskaniu tego domu. - O tym też wiesz? - spytała otwierając szeroko oczy. Zach pokiwał głową. - Niczego nie żałuję. Utrata Cottonwood to niewielka cena za to, że będziemy razem. - Może pewnego dnia... - Nie. Nie chcę o tym teraz myśleć. Pragnę myśleć tylko o tym, że jesteśmy razem, i cieszyć się z naszego szczęścia. - Zasłużyliśmy na to, prawda? - spytał całując wnętrze jej dłoni. Beth pokiwała głową. - Wyjdziesz za mnie? - Jeśli to możliwe, to choćby dzisiaj - uśmiechnęła się przez łzy. Zach zaśmiał się i objął ją ramionami.

a d n a c s janes+a43

s u lo

461

- Czy to Taylor powiedział ci... o tym, co mi zrobił? - spytała Beth parę minut później. - Tak i nie. - Co ma znaczyć ta odpowiedź? - To Trent zmusił go do powiedzenia prawdy. - Trent? - spytała zdumiona i zaskoczona Beth. - Wiem, że chciał ci to sam opowiedzieć, ale z uwagi na okoliczności... - westchnął. - To wszystko nie ma sensu - przerwała mu Beth. Gdy Trent stąd wychodził, również opowiadał jakieś brednie. Tak jakby coś wiedział... Zach wsparł się na łokciu i spojrzał jej w oczy. - Tego wieczoru, osiemnaście lat temu, Trent wrócił do domu w chwili, gdy Taylor zostawił cię i właśnie zapinał spodnie. Beth zacisnęła ręką usta, aby powstrzymać okrzyk. - Przykro mi o tym mówić... - Chcesz powiedzieć, że... - Tak. Trent wszystko wiedział i z jakichś powodów zachowywał to w tajemnicy. Jestem pewien, że później mocno gryzły go wyrzuty sumienia. - Nigdy nikomu nie powiedział prawdy? - Nie. Beth patrzyła ze zdumieniem i niedowierzaniem. - Bardzo tego żałuje i chciałby jakoś za to odpokutować. - Już mi wszystko wynagrodził - szepnęła Beth i otarła łzy. - To, że zmusił Taylora do wyznania prawdy, jest wystarczającą rekompensatą. Zach uniósł jej dłoń i pocałował każdy palec z osobna. - Jesteś niezwykła, Beth - powiedział zduszonym głosem.

a d n a c s janes+a43

s u lo

462

- Cieszę się, że tak myślisz. Zach przesunął drżącym palcem wzdłuż jej warg. - Czy on... bardzo cię zranił? - Tak... ale bardziej psychicznie niż fizycznie. - Gdy opowiadał, co zrobił, myślałem, że zaraz umrę - szepnął Zach. W oczach pojawiły się łzy. - Przestań - poprosiła, przytulając się do niego. Przez chwilę płakali razem. - Chciałem go zabić. Chciałem zabić własnego ojca. Czy to cię nie przeraża? - Nie. Między innymi dlatego nie chciałam stawiać cię w takiej sytuacji. - Ale nie powiedziałaś mi jeszcze, jaki był główny powód twojej decyzji. Odwróciła głowę. - Spójrz mi w oczy, Beth - poprosił Zach. - Proszę, nie chcę, żebyśmy mieli jeszcze jakieś sekrety. - Bałam się, że pomyślisz, że to moja wina. - Och, Beth, Beth... - Mogłeś pomyśleć, że jestem nieczysta, zhańbiona... Zach znowu głośno jęknął. - Bałam się również, że ilekroć będziesz się ze mną kochał, zawsze będziesz o tym myślał... - Jak mogłaś? Przecież wiedziałaś, że kocham cię nad życie. - Zach złapał ją i przyciągnął do siebie. - Tak mi przykro. - Cicho - szepnęła Beth i odsunęła się od niego. Nigdy więcej nie mów takich rzeczy, słyszysz? Dość już się nawzajem przepraszaliśmy. - To, że cię kocham, to jeszcze za mało. Jak mam wynagrodzić ci te osiemnaście lat?

a d n a c s janes+a43

s u lo

463

Beth ujęła w dłonie głowę Zacha i spojrzała mu w oczy. - To nieprawda - powiedziała ledwo dosłyszalnym szeptem. - Miłość wystarczy za wszystko. - Zobaczysz, że za wszystko ci odpłacę- zapewnił ją gorąco. - Kiedyś myślałam, że już nigdy nie będę w pełni sobą - uśmiechnęła się Beth. - Bałam się, że nigdy nie będę dość szczęśliwa, żeby zapomnieć o tym, co przeżyłam. - A teraz? - Już zapomniałam. Mówię ci, że miłość wystarcza za wszystko. Już mnie wyleczyła. - Kocham cię - powiedział Zach ze łzami w oczach. - Ja też cię kocham. - Tym razem już na zawsze? - Na zawsze.

a d n a c s janes+a43

s u lo

464

Epilog

a d n a c s

s u lo

Lato, 1991 - Patrz, mama! Beth uśmiechnęła się do córeczki. Mandy zawzięcie pedałowała na trójkołowym rowerku wokół basenu. - Wspaniale, kochanie. Mama jest z ciebie dumna. Amanda zahamowała. - Tata, pchaj Mandy - poprosiła, wydymając różane usta. - Nie teraz, kochanie. - Ploszę. - Za chwilę. janes+a43

465

- Dobze. Beth z uśmiechem przysłuchiwała się rozmowie Zacha z Mandy. Tych dwoje idealnie pasowało do siebie. Tego dnia pogoda była tak wspaniała, że postanowili zjeść lunch na dworze. Teraz, gdy już napełnili brzuchy smażoną rybą i plackiem brzoskwiniowym, Beto i Zach wylegiwali się razem na ogromnym hamaku. - Mmm, ładnie pachniesz - mruknął Zach wąchając jej włosy. - Dziękuję - odrzekła. - Cud prawdziwy, że nie pachnę olejem do smażenia. - Rzeczywiście. Policzmy, ile kawałków zjadłaś? zachichotał Zach. - Pięć - przyznała się Beth, udając zawstydzenie. - Pięć! To więcej ode mnie! - Wiem - skrzywiła się. - To okropne, prawda? Ale były takie dobre... - Nie musisz mi mówić. Beto zerknęła na niego. - Myślę, że powinniśmy zatrudnić Jessie na stałe zaproponował Zach. - Chcesz powiedzieć, że niedobrze gotuję? - Skąd mam wiedzieć? Przecież nigdy nie gotujesz. - Powinieneś cieszyć się z tego - zapewniła go Beth z wesołym błyskiem w oku. - Nie wątpię. - Roześmiali się radośnie.

a d n a c s

s u lo

- Jesteś szczęśliwa? - zapytał szeptem Zach. - Nie myślałam nawet, że mogę być tak szczęśliwa mruknęła Beth. Mówiła prawdę. Od ich ślubu minęło pół roku. Nigdy janes+a43

466

przedtem Beth nie przeżyła równie cudownych miesięcy. Wiedziała, że Zach jest także szczęśliwy. Z twarzy zniknęły mu zmarszczki okalające oczy i usta. Od dawna nie uśmiechał się tak często, jak w ciągu ostatnich kilku miesięcy. Beth również wyraźnie się poprawiła. - Wróciłaś do swych poprzednich kształtów - powiedział któregoś dnia Zach i uśmiechnął się serdecznie. Życie małżeńskie dobrze im służyło. Amanda szybko uznała Beth za swoją mamę i już po miesiącu tak się do niej zwracała. Oczywiście, nie wszystkie kłopoty zniknęły z ich życia. Stan zdrowia Fostera zaczął się pogarszać, na co nic nie można było poradzić. Beth dbała o niego najlepiej, jak mogła. Również Babcia, mimo iż zachowała pogodę ducha i przytomność umysłu, starzała się z każdym dniem. Z uwagi na obowiązki rodzinne Beth stopniowo przekazywała Tracy kierowanie swą firmą. Obiecywała sobie, że w odpowiednim momencie wróci jeszcze do pracy. Miała nadzieję, że kiedyś Mandy odziedziczy po niej wielką sieć sklepów. W tym okresie miłości i serdeczności Beth zdołała również nawiązać bliski kontakt z Trentem. Natomiast Zach zupełnie zerwał z Taylorem. Równie dobrze ojciec mógłby już dla niego nie istnieć. Marian w czasie swych odwiedzin nigdy o nim nie wspominała, a Zach nigdy nie zadawał żadnych pytań.

a d n a c s

s u lo

- Hej, ślicznotko, obudź się! Beth drgnęła i spojrzała na Zacha. W jego oczach dostrzegła leniwe zadowolenie i pożądanie. janes+a43

467

- O czym myślałaś? - spytał miękko, jednocześnie czubkiem języka wodząc wewnątrz jej ucha. - Przestań, bo dostanę gęsiej skórki. - Czy to jedyny efekt? Beth dała mu klapsa w udo. - Dobrze wiesz, że nie. - Mam zgadnąć, jak jeszcze wpływają na ciebie moje pocałunki? - spytał Zach zduszonym szeptem. - Wiesz bez zgadywania. - Uhm... - mruknął i przesunął dłonią w dół jej brzucha, w kierunku spojenia ud. - Mogę się założyć, że jesteś już podniecona. - Wstydź się, Zachery Winslow. - Beth odsunęła jego dłoń, ale głos jej drżał, a w oczach pojawiła się mgiełka. Powinieneś dawać dobry przykład swej córce. - Eee, ona nie zwraca na nas uwagi. - Chcesz się założyć? - zachichotała Beth zerkając przez ramię w stronę Mandy. Zach mruknął niechętnie i uniósł się w górę. Amanda pedałowała w ich stronę, ile tylko miała sił w swych pulchnych nóżkach. - Dzieci - westchnął z rezygnacją Zach i spojrzał w niebo. - Czyż nie są wspaniałe? - Najlepsze są próby ich spłodzenia. Uśmiechnęli się do siebie. Przez chwilę mieli wrażenie, że czas stanął w miejscu. - Mama! Tata! Mandy widzieć wielkiego człowieka. - Gdzie, kochanie? - Zach usiadł w hamaku. - Wielki człowiek wysiad z samochodu. - Wysiadł, kochanie - poprawiła automatycznie Beth. - Tak powiedziałam, mama.

a d n a c s janes+a43

s u lo

468

Zach zaśmiał się i wyskoczył z hamaka. - Pójdę zobaczyć, kto przyszedł. Tylko nie uciekaj dodał znacząco. Nim Zach odszedł, w ogrodzie pojawił się listonosz. Uśmiechnął się uprzejmie. - Dzień dobry. - Dzień dobry panu - odrzekł Zach. - Kto ty? - spytała Amanda patrząc na listonosza. Zach rzucił jej szybkie spojrzenie. - Hej, Mandy, tak się nie mówi. To nieuprzejmie. Listonosz przykucnął i spojrzał Mandy w oczy. - Wiesz, ja też mam taką małą córeczkę. - Czy przyjdzie bawić się ze mną? Cała trójka dorosłych wybuchnęła śmiechem. Zach pogłaskał Mandy po wzburzonej czuprynie. - Cóż ma pan dla nas? - spytał. Nie oczekiwał żadnej pilnej przesyłki. Listonosz podał mu sporą kopertę i kwit. - Zechce pan tu podpisać. - Dziękuję - Zach pokwitował odbiór. - Miłego popołudnia - powiedział na pożegnanie listonosz i uchylił czapki. - Nawzajem - odpowiedział automatycznie Zach, patrząc na kopertę. - Pa, człowieku! - krzyknęła z daleka Amanda. Zach powoli podszedł do hamaka. - Cóż takiego? - spytała Beth. - To do ciebie - odrzekł i podał jej kopertę. - Do mnie? - Aha. -Od kogo? - Nie wiem.

a d n a c s janes+a43

s u lo

469

- Co znaczy, nie wiem? - Nie ma adresu nadawcy. - No cóż, zaraz się przekonamy. - Beth rozdarła kopertę. Beth, Cottonwood należy od dziś do ciebie. Bez żadnych warunków. To jedyny sposób, jaki przychodzi mi do głowy, żeby wyrazić mój żal i błagać cię o przebaczenie. Taylor. Prócz listu w kopercie znajdował się akt notarialny. - No i co? - spytał Zach. Beth zbladła jak ściana. Co się stało? - Sam przeczytaj. - Niech mnie diabli! - sapnął po chwili Zach. - Czy możesz w to uwierzyć? - Z trudem. - Ja też nie - odrzekła Beth drżącym głosem. - Co zamierzasz zrobić? - Zgadnij. - Nie muszę długo myśleć. Zatrzymasz Cottonwood. - Tak. - Dobra dziewczyna - uśmiechnął się Zach. - A co dalej? - Nie wiem. Nie chcę o tym teraz myśleć. Chcę tylko cieszyć się z odzyskania domu. Zach strzepnął jakiś pyłek z dżinsów. - Myślisz, że możesz mu wybaczyć? - Wiem, że nigdy nie należy mówić „nigdy", ale w tym wypadku... Zach nic nie odpowiedział. - A ty co myślisz? Czy mógłbyś mu przebaczyć? Czy możesz zapomnieć o wszystkim?

a d n a c s janes+a43

s u lo

470

- Nigdy w życiu - odparł Zach. - Daruję sobie zatem dalsze argumenty - wzruszyła ramionami Beth. - To świetnie się składa - uśmiechnął się Zach. W tej chwili myślę o czymś znacznie ważniejszym. Wdrapał się do hamaka. - O czym mianowicie? - O ucałowaniu mojej żony. - Och, Zach, tak cię kocham - westchnęła. W jej oczach zabłysły łzy szczęścia. - Ja też cię kocham-zapewnił ją. - Czasem myślę, że już nigdy nie przestanę się uśmiechać. - Nigdy nie byłem taki szczęśliwy - odrzekł Zach. Z gałęzi drzewa, na którym zawieszony był hamak, zerwał się szpak i poleciał na południe, w kierunku Cottonwood. To miał być teraz ich dom.

a d n a c s janes+a43

s u lo