Mote than him - Jay McLean.pdf

SAVE OFFLINE

Prolog Pięć tygodni. Minęło pięć tygodni odkąd go widziałam. Nie miałam od niego wiadomości ani razu. Nic. Sądzę, że tak jest lepiej. Myślę, że potrzebowałam całkowitego zerwania. Sposobu, żeby kompletnie usunąć go ze swojego życia. Powiedziałam Micky i Lucy i zrozumiały to. Wiedziały, że bycie w ich pobliżu może oznaczać bycie w pobliżu niego, lub nawet słyszenie o nim. Nie mogłam tego sobie zrobić. Nie teraz. Jeszcze nie. Byłam z powrotem tu, gdzie byłam kiedy pierwszy raz tu przyjechałam. Próbując zrobić wszystko co mogłam, by go unikać. - Mam ci coś do powiedzenia – Ethan wyłączył telewizor i spojrzałam mu w twarz. Był teraz nawet częściej w domu i wiedziałam dlaczego. Martwił się o mnie. Uważa, że zmieniłam się w dziewczynę z tamtego lata. Ale nie byłam nią. Nie bardzo. Wcale nie byłam bliska takiemu złamaniu jak byłam wtedy. Może dlatego, że byłam odporna na pierdolone zachowania Logana Matthewsa. Może dlatego, że zaczęłam akceptować fakt, że może – tylko może – to była moja wina. Że nigdy nie powinnam przyjąć go z powrotem za pierwszym razem. Lub za drugim. Lub za trzecim. Obojętnie jakim. Nie obchodziło mnie to. Byłam ponad to. - Dimmy – znowu próbował zdobyć moją uwagę. - Co? Co masz mi do powiedzenia? Jeśli chodzi o jego pokój – jeszcze nie, okej? Po prostu poczekaj. Kolejny tydzień. Muszę tam iść i uprzątnąć swoje rzeczy. Okej, więc może nie byłam jeszcze ponad to. Ale byłam blisko. - Nie – potrząsnął głową. – To nie to. Ale uh, chodzi o niego. Odwróciłam wzrok. – Zatem nie chcę wiedzieć. - Sądzę, że musisz wiedzieć, Dimmy. - Nie sądzę, że muszę wiedzieć o gównie dotyczącym jego, już nie. Skończyłam z nim. - Wyjechał. Moja głowa szarpnęła się do jego. – Co masz na myśli mówiąc, że wyjechał? - To, że wyjechał. Daleko. Z kraju. Podróżuje po świecie lub inne gówno. Nie wiem. – Wzruszył ramionami. - Co? Jak? A co z collegem? Co ze szkołą medyczną? Podróżuje dokąd? - Nie wiem, Dim. Wpadłem dziś na Jamesa i zapytał jak się czujesz w związku z Loganem doświadczającym świata na nieokreślony czas, lub coś. - Nieokreślony? - Poważnie, nie wiem. Tylko to samo ile ci właśnie powiedziałem. Słuchaj, mówię ci tylko, żebyś wiedziała, że to dobrze. Nie musisz się martwić, że wpadniesz na niego na kampusie czy coś. Znowu możesz spędzać czas z przyjaciółmi. Nie będzie go tam. Chciałem tylko żebyś wiedziała. A tak szczerze, Dim, zasługujesz żeby kurwa wiedzieć. Powinien ci przynajmniej tyle powiedzieć. Miał rację. Przynajmniej na to zasługiwałam.

- Nie płacz – powiedział, wstając. Nie wiedziałam, że płakałam. – Nie zasługuje na więcej twoich łez. Nie pozwolę, żeby to się stało. Nie mogłam mówić, a nawet jeślibym mogła, nie sądzę, że miałabym słowa. Opuścił pokój tuż przed tym, gdy rozległo się pukanie do drzwi. - Hej – to był Jake. Ściągnął czapkę i przebiegł ręką przez swoje rozczochrane, ciemne włosy. – Uh, jak … jak się masz? Czy to głupie pytanie? Głupie, prawda? Oczywiście, że nie masz się dobrze. Mam na myśli, z tym całym pobiciem i … cholera … przepraszam. Um … mogę cokolwiek zrobić- Jake – przerwałam – Co tam? Co tutaj robisz? – Powiedziałam Micky i Lucy, że po prostu potrzebowałam trochę czasu, by dojść do siebie po tym co się stało i chciałam przeciąć wszystkie więzy, które miałam z Loganem. To obejmowało Jake’a – więc nie miałam pojęcia co do diabła robił, stojąc u moich drzwi wejściowych. Uniosłam brwi. - Oh – jego oczy rozszerzyły się ze zdziwienia. Oczyszczając gardło, powiedział. – Słuchaj, wiem, że nie chcesz mnie widzieć lub kogokolwiek kto ma- - Samochód wjechał na podjazd, przerywając jego przemowę. Wyszedł Cameron, wyrzucając kluczyki w powietrze i łapiąc je. Co do diabła? - Hej – powiedział Jake do Cama. - Co jest? – odpowiedział Cam, idąc do nas. - Osiągnąłeś dobry czas – powiedział Jake, spoglądając na zegarek. - Nie było ruchu – odpowiedział Cam. - To ten? – zapytał Jake, szarpiąc głową za Cama. - LUDZIE! – warknęłam – Co wy tutaj robicie? Oboje odwrócili się do mnie. Jake znowu oczyścił gardło, a następnie westchnął. Cam powiedział za niego. – Logan dał nam zadanie. Właściwie dwa zadania, cóż trzy jeśli wliczysz w to- O czym wy mówicie? – Skrzyżowałam ramiona, a moje oczy zwęziły się w szparki. Byłam rozdrażniona, bliska zatrzaśnięcia drzwi przed ich cholernymi twarzami. Jake wystąpił naprzód. – Logan chciał, żebyśmy zajęli się dla niego pewną sprawą. Czekałam. - Cholera – wymamrotał. Następnie Cam powiedział. – Zmusił nas do sprzedania jego samochodu i dał ci to. – Wręczył mi kluczyki. Rzuciłam nimi z powrotem w niego jakby były kulą ognia w moich rękach. – Nie chcę od niego niczego. - Jego tata wystawił czek z reszty pieniędzy ze sprzedaży i zapłacił część twojego czesnego – powiedział Jake. - Co? – nie wiedziałam czy byłam zła lub wkurzona, zraniona czy wdzięczna. Wytarłam twarz i wyprostowałam ramiona. – Nie mogę tego przyjąć. - Ty poniekąd- zaczął Jake, ale Cam mu przerwał.

- Zostaw to, człowieku – powiedział do Jake’a i zapytał go – Mógłbyś dać nam minutkę? Jake potaknął i skierował się do swojego samochodu. Został tylko Cam i ja. Twarzą w twarz. Niezręcznie. - Logan jest dupkiem – powiedział, przełamując napięcie. - Bez kitu. - Naprawdę chciał ci to dać – szarpnął głową w kierunku samochodu za nim. Był to zielony rodzaj jakiegoś samochodu typu hatchback1. - Nie wezmę go. – Byłam stanowcza, prawdopodobnie bardziej szorstka niż powinnam. - Dobra – westchnął. – Słuchaj, wiem, że tak naprawdę nie znamy się dobrze i nie obracaliśmy się w tych samych kręgach lub cokolwiek, ale um, Lucy – tak jakby bardzo za tobą tęskni. Więc nie wiem. Może mogłabyś do niej zadzwonić czy coś? Skinęłam. - Nie płacz – powiedział. - Cholera – prychnęłam – Nie przestaję tego robić. - Robić czego? - Niczego. Cisza. Niezręcznie. - Do zobaczenia, Amanda. - Okej. Uniósł rękę, wrzucił kluczyki za mnie do domu i wziął nogi za pas do ciężarówki Jake’a. Moja głowa obróciła się, żeby dowiedzieć się gdzie wylądowały kluczyki, a do czasu gdy się odwróciłam, nie było go, tak samo jak Jake’a i również ciężarówki. - Dupki – powiedziałam do siebie. Zamknęłam drzwi i podniosłam kluczyki. - O co chodziło? – zapytał Ethan. Jego włosy były mokre. Ubrania miał świeże z prania, musiał właśnie wyjść spod prysznica. - Logan sprzedał swój samochód i dał mi jeden, a reszty pieniędzy użył do opłacenia mojego czesnego – powiedziałam bez emocji. - Dobrze – usadowił się wygodnie na sofie, podniósł pilota i z powrotem włączył telewizor. – Przynajmniej jedną rzecz zrobił co do ciebie właściwie.

1

Na przykład coś takiego 

Rozdział 1 - Zamierzasz go dzisiaj naprawdę prowadzić czy po prostu znowu się na niego gapić? - Zamknij się – powiedziałam, gdy wyszedł z domu i zaczął pokonywać drogę do swojego samochodu. - To co mówię, to to, że równie dobrze możesz go prowadzić. Siedzi tu od dwóch tygodni. Kogo to kurwa obchodzi skąd pochodzi? Jest twój i na niego zasługujesz. Popatrzyłam w dół na kluczyki w moich rękach. – Okej – powiedziałam pod nosem. Owinęłam palce wokół metalu i skinęłam raz głową. – Okej – powtórzyłam uspokajająco. Otworzyłam drzwi od samochodu i usiadłam na siedzeniu kierowcy. I to wszystko co zrobiłam. Następnie otworzyły się drzwi od strony pasażera i Ethan wsunął się na siedzenie. – Jedź – powiedział, patrząc naprzód. - Huh? - Jedź. Jedźmy do domu. Są urodziny Tristana. Spędźmy tam czas, zapomnijmy na chwilę o tym miejscu. – Machnął wykonując okrężny ruch. Nie musiał nic mówić, wiedziałam co miał na myśli. Nienawidziłam tego domu, i wszystkich wspomnień, które się z nim wiązały. Spojrzał na mnie. – W porządku? - zapytał. - Muszę pracować. Wziął kluczyki z mojej dłoni, wetknął jeden w stacyjkę i rozruszał silnik. – Zadzwonię do nich i powiem, że masz babskie bóle miesiączkowe. Nie będą tego kwestionować. No weź, Amanda. Po prostu… nie wiem… - wzruszył ramionami. - Znajdźmy po prostu sposób, żeby przywrócić cię z powrotem, chociaż na trochę.

Jechałam do domu dwie i pół godziny moim nowym samochodem. Nie mogłam temu zaprzeczyć. Podobało mi się posiadanie samochodu, było tak jakbym zdobywała trochę wolności. Zatrzymałam się przy krawężniku i zaparkowałam. Ethan i ja wysiedliśmy w tym samym czasie. Chciał pojechać do sklepu monopolowego i kupić kilka piw dla siebie i Tristana, a ja chciałam rozprostować nogi. Oboje byliśmy niepełnoletni, przynajmniej przez następne kilka miesięcy. Ethan miał fałszywy dowód osobisty i byliśmy w innym mieście. Znałam tą okolicę tylko z kilku razy, gdy przyjeżdżałam tu z nim. Musiałam się rozmarzyć gdy szłam, bo nie zauważyłam otwierających się drzwi do sklepu lub ciała, które przez nie wyszło. Oczywiście. Bo uderzyłam prosto w nie. - Cholera – wymamrotałam, próbując odzyskać równowagę. - Kurwa – głęboki, grzmiący głos rozbrzmiał ponad moją głową. Z jakiegoś powodu, moje dłonie rozpłaszczyły się o – tak przypuszczałam – ludzką klatkę piersiową. Nie mogłam

być tego pewna, bo była jak stal. Ludzie nie są stworzeni ze stali. Zamknęłam ciasno oczy. Ludzkie ręce chwyciły moje łokcie, próbując przytrzymać mnie w górze. W końcu się uspokoiłam, ale moja głowa ciągle była spuszczona, a oczy nadal zamknięte. – Jesteś cała? – zapytał Człowiek ze stali. Skinęłam. Odchrząknął. – Amanda? Moja głowa poderwała się do góry. Oczy otworzyły się. – Hej Dylan. Wypuścił całe powietrze z płuc i wziął krok do tyłu. A potem się uśmiechnął – tym ogromnym, megawatowym uśmiechem, którego nigdy przedtem u niego nie widziałam. – Jak się masz? Oddałam uśmiech – autentycznie – pierwszy raz odkąd on odszedł. – Mam się dobrze. - To dobrze. Potem było cicho. Zaszurałam nogami. Skrzyżował ramiona na szerokiej klatce piersiowej. - Robisz coś teraz? – zapytał. Jego słowa były pośpieszne, jakby mówienie zabrało całą energię. Potrząsnęłam głową. – Nie bardzo. - Chcesz może gdzieś pójść i pogadać? Posłuchaj, wiem, że naprawdę nie poznaliśmy się – lub nie znamy – tak dobrze, ale myślę, że może muszę porozmawiać z kimś kogo nie znam – o czymś- Pewnie – przerwałam. Jeślibym tego nie zrobiła, nigdy nie przestałby bełkotać. - Tak? – uniósł brwi. Jego ręka powędrowała do kieszeni w jeansach. Odwróciłam wzrok. Ten sposób zachowania był zbyt podobny do kogoś innego, kogo znam. Lub znałam. Cokolwiek. – Uh huh – wyszeptałam, wyciągając telefon, by napisać do Ethana. Skończyliśmy siedząc na trawie w parku, po drugiej stronie ulicy. Nie wiedziałam o czym chciał rozmawiać, więc pozostałam cicho, aż w końcu, minuty później, powiedział. – Nie widziałaś skąd wychodziłem kiedy wpadłaś na mnie jak linebacker2, huh? Moje oczy zwęziły się na jego pytanie, a następnie podążyły do miejsca gdzie się zderzyliśmy. – Oh – powiedziałam, gdy zaświtało zrozumienie. Marine Corps Career Center. - Taa – odpowiedział. - Dołączasz do Marines?3 Odchrząknął i odchylił się do tyłu na rozpostartych ramionach. Jego nogi były rozciągnięte przed nim i skrzyżowane w kostkach. – Tak myślę. - Huh. Usiadł prosto i zwrócił się twarzą do mnie, z jednym okiem zmrużonym, by zasłonić się przed słońcem. – Właściwie, nie myślę. Jestem prawie pewien, że się zaciągnę. 2

W futbolu amerykańskim jest to zawodnik grający tuż za pierwszą linią obrony, zawodnik szarżujący. Zostawiłam w oryginale, bo fajnie brzmi  3 Jeden z rodzajów amerykańskich sił zbrojnych

- Wow. - Taa. - Nikt nie wie? - Nie. Nie powiedziałem nikomu. - Dlaczego? - Dlaczego nikomu nie powiedziałem czy dlaczego to robię? - I to i to. - Nie wiem – westchnął. – Szczerze, zawsze to planowałem po liceum, wiesz? Ale potem poznałem Heidi - przerwał, czekając na uspokojenie się emocji, zanim będzie kontynuował. – Poznałem Heidi i nie chciałem być bez niej. Pragnęła uniwersyteckiego życia – ja pragnąłem jej. To nie była ciężka decyzja. Podążałem za nią gdziekolwiek. - A teraz? Wzruszył ramionami. – Teraz, nadal chce uniwersyteckiego życia, a to nie dla mnie. - Przykro mi – powiedziałam mu. Nie znałam żadnego z nich wystarczająco dobrze, żeby udzielić im więcej wsparcia lub rady. Może dlatego pomyślał, że to w porządku porozmawiać o tym ze mną. Może potrzebował kogoś kto nie zamierzał go przekonywać co do tego. - Mi też – powiedział ze śmiertelną powagą. - Tak więc między tobą i Heidi koniec?4 Potrząsnął głową. – Nie sądzę, że to ma znaczenie. - Jak może nie mieć? Jestem pewna, że ona- Amanda – przerwał. Jego ton był niski, poważny. Odwrócił całe ciało, by na mnie spojrzeć. – Przykro mi. Cofnęłam się odrobinę do tyłu, zaskoczona jego słowami. – Przykro ci? – zaśmiałam się. – Co? Dlaczego? Wzruszył ramionami. – Z powodu Logana. - Nie chcę rozmawiać- Wiem – powiedział. – Micky i Lucy ostrzegały nas… ale przykro mi. Przełknęłam emocje. – Nie musi być ci przykro. Przez chwilę było cicho. Nad nami ćwierkały ptaki. Ich dźwięki wydawały się być wzmocnione przez naszą ciszę. – Rozumiem dlaczego to zrobił – dlaczego odszedł. Otworzyłam usta, by przemówić, ale mnie powstrzymał. – Byłaś jego dziewczyną, Amanda. Tak bardzo cię kochał. I z jakiegoś powodu jego życie połączyło się z twoim, dając potworny rezultat. Zapytaj jakiegokolwiek przyzwoitego chłopaka, powie ci to samo. Bronienie naszych dziewczyn, chronienie ich, czynienie ich szczęśliwymi to nasza robota. Myślał, że zawiódł. Jeśli to byłbym ja, zrobiłbym to samo. Uciekłbym. Niech to diabli – prawdopodobnie robię to teraz – dołączając do Marines. Ale to nawet nie równa się z tym co przydarzyło się tobie. A Logan, on jest wspaniałym facetem, najlepszym, ale nie wie jak poradzić sobie z tym rodzajem bólu, wiesz? 4

Będzie jeszcze 5 część z serii More, czyli „More than Enough” i będzie ona o Heidi i Dylanie, ale ma wyjść podobno gdzieś w połowie 2015 roku dopiero 



Zamrugałam i pozwoliłam spaść łzom. Nie przestał mówić. – Ja tylko – wiem, że go nienawidzisz lub co najmniej chcesz. Jednak nie wiń go za to co zrobił. Może ucieczka była jedynym sposobem, by uczynić to właściwym. Potaknęłam. To było wszystko co mogłam zrobić. Może miał rację, lub może po prostu chciałam, żeby ją miał. Wstał i podał mi dłoń. Przyjęłam ją. Potem stanęliśmy naprzeciw siebie – moją twarzą do jego klatki piersiowej – ten chłopak był ogromny. Przekrzywiłam głowę, więc mogłam widzieć jego oczy. – Jakiekolwiek uczucia wywołuje u ciebie Heidi, myli się. Nie ma pojęcia co straci. Nagle, jego ramiona były wokół mnie. – Dziękuję ci za słuchanie – powiedział, jego głos był szorstki. - Nie, Dylan, dziękuję ci za mówienie. To rzadkie. Roześmiał się. Więc ja też. Brakowało mi tego – śmiechu.

*** - Wszystkiego najlepszego, pedale – zaśpiewał Ethan. Byliśmy w ogrodzie Tristana, siedząc na naszym zwykłym miejscu nabrzeża na jego prywatnej powierzchni jeziora. Jego rodzice byli nadziani, ale w ten sposób bycia nadzianymi, który znaczył, że bardziej byli nieobecni niż obecni w domu. Spędziliśmy tutaj zbyt wiele spokojnych nocy, pijąc. - Dzięki, kochanie – Tristan posłał mu całusa. Ethan beknął. Szturchnęłam Alexis obok mnie. – Myślisz, że to gorące? Jej oczy były w połowie zamknięte, a twarz miała odcień czerwieni od skrzyni paleniskowej przed nami. – Laska, twój brat jest gorący. Nie możesz temu zaprzeczyć. - Całkowicie mogę temu zaprzeczyć. - Zamknij się – fuknęła. Obie obserwowałyśmy chłopaków około dziesięć stóp dalej walczących na niby z piwami w rękach. – Ethan zawsze był gorący. Teraz była moja kolej, by jej powiedzieć, żeby się zamknęła. Prychnęła. - Kiedykolwiek mu powiedziałaś? - Co? – usiadła prosto. – Że chcę go wyruchać? Odrzuciłam głowę do tyłu i roześmiałam się. – Ethan! – krzyknęłam. - Zamknij się – ostrzegła. Miałam to gdzieś. Dzisiaj dobrze się bawiłam. Nie piłam, ale też nie rozmyślałam. – Lexi powiedziała, że chce cię wyruchać. Przerwali walczenie na niby i natychmiast na nas spojrzeli. - O mój Boże – zajęczała Lexi w dłonie, które zakrywały jej twarz. Śmiałam się z niej, a potem uniosłam wzrok na chłopaków. Stali blisko siebie, prowadząc ożywioną dyskusję. Tristan zachichotał, pchając Ethana w naszym kierunku.

Przeszli kilka kroków, aż byli z nami wokół paleniska. Tristan zajął miejsce podczas gdy Ethan stanął przed Lexi. Obserwowałam go, zdezorientowana Co do diabła się działo? Musiał to zauważyć, bo posłał mi to zamknij-się-kurwa spojrzenie, którego zwykłam używać w naszym wspólnym prawie dwudziestojednoletnim życiu. Twarz Lexi była nadal zakopana dłoniach. Oczyścił gardło. Nie poruszyła się. - Lex – powiedział cicho. - Odejdź. - Lex – ponownie powiedział, bardziej stanowczo. Nadal się nie poruszyła. Westchnął, a potem odsunął jej ręce z twarzy. W końcu uniosła na niego wzrok, z czerwoną twarzą – tym razem od zażenowania. Szarpnął ją za rękę, żeby zmusić ją do wstania. Wstała, ale jej oczy były ogromne od szoku. Usiadł na jej krześle, a następnie z powrotem pociągnął ją w dół na kolana, szepcząc jej coś do ucha. Potaknęła. Dobrze dla nich, pomyślałam.

*** To by było na tyle do czego się posunęli. Siedziała na jego kolanach, z jego ramionami luźno wokół niej. Nie obściskiwali się, nawet się nie pocałowali. W pewnym momencie zobaczyłam jak przerzuca jego czapkę do tyłu, tak żeby ich twarze mogły być bliżej, gdy szeptali lub cicho ze sobą rozmawiali. Wtedy musiałam się odwrócić, to było za dużo. Zbyt znajome. Usiadł wygodnie w samochodzie, po tym jak odprowadził ją do drzwi. Gdy zmierzaliśmy do domu mamy, zbliżała się prawie czwarta nad ranem. – Zawsze ją lubiłem – wymamrotał. Jego głowa opadła do tyłu na zagłówek. Obserwowałam go dla jakiegokolwiek znaku rozbawienia lub kpienia – nie było żadnego. – Tak? Co ci tak długo zajęło? - Jest twoją najlepszą przyjaciółką. - I co? Usiadł prosto i spojrzał na mnie, wskazując głową, żebym zaczęła jechać. Tak zrobiłam. - Słyszałem ją raz – jak ci mówiła, że nie umówiłaby się z chłopakiem, z którym nie mogłaby być kiedy tylko by chciała. Powiedziała, że ma problemy z zaufaniem i nie wiedziała jak ty to robiłaś z Tysonem. Tyson. Moje serce bolało. Zastanawiam się gdzie byśmy… - Przepraszam – wyrwał mnie z rozmyślań. – Nie powinienem o tym wspominać. Zerknęłam na niego i uśmiechnęłam się. – W porządku. – Naprawdę tak było. Tyson nie był drażliwym tematem. – Co sprawia, że myślisz, że nie zrobi dla ciebie wyjątku? – zapytałam.

- Ponieważ – zdjął czapkę. – Po prostu ją zapytałem. Powiedziała, że z radością się powygłupia, ale nie chce być niczym więcej – nie kiedy ja jestem tam, a ona tu. Nie chce przywiązania emocjonalnego lub cokolwiek. Mówi, że mi nie ufa. - Więc o to chodzi? - Tak, o to chodzi – potwierdził.

Rozdział 2 Minął miesiąc odkąd pojechaliśmy do domu na urodziny Tristana. Miesiąc odkąd wpadłam na Dylana i miesiąc odkąd zdecydowałam, że nie zamierzałam dłużej żyć życiem w stanie po-Loganowej depresji, znowu. Zamierzałam żyć własnym życiem dla siebie i tylko dla siebie. Ethan był jedynym, który mnie przed tym powstrzymywał. Nie opuszczał już domu. Był na zajęciach lub w domu, i tylko tyle. Nigdy nie byłam w nim sama. Nie umawiał się, nie imprezował i nie wychodził z domu. Jeśli chciałam gdzieś pójść, był ze mną. Jak mój osobisty ochroniarz. Tylko, że nim nie był. Był moim bratem i nie powinien żyć swoim życiem w ten sposób. Więc dlatego mu powiedziałam. Po prostu się we mnie wpatrywał, bez mrugnięcia okiem. Uniosłam brwi. Usiadł na leżance i oparł łokcie na kolanach. Otworzył usta, żeby coś powiedzieć, ale słowa utknęły mu w gardle, a następnie wypuścił długie westchnienie. – Nie – powiedział, jego głos był stanowczy. - Ethan – jego imię wyszło jak jęk. – Nic mi nie będzie. - Nie – powtórzył, podnosząc się. Wycelował we mnie dwa palce, gdy przeszedł obok. – I skończyliśmy o tym rozmawiać. Wszedł na korytarz, a sekundę później po domu odbił się odgłos zatrzaskiwanych drzwi. Wypuściłam sfrustrowany oddech, wstałam i poszłam do jego pokoju. Siedział na skraju łóżka, gapiąc się w podłogę. – E. – próbowałam pozyskać jego uwagę. - Skończ z tym, Dim. Mówię serio – ostrzegł. - Musisz przestać to robić. Chronienie mnie nie jest twoją pracą. Wstał. – Wynocha – wypluł z siebie, wskazując na drzwi. - Co? – cofnęłam się z zaskoczenia. - Nie mów mi jaka jest moja rola – lub cokolwiek. – Był wkurzony. – Wiem co powinienem robić. Wiem, że powinienem cię chronić – teraz krzyczał. – Myślisz, że o tym kurwa nie wiem? Ile razy cię już zawiodłem? Pierwszy raz z Gregiem, a teraz to gówno. Nie mów mi kurwa o- Jasna cholera – przerwałam. – Ethan, nic z tego nie jest twoją winą. – Postąpiłam krok bliżej niego. – Nie możesz się obwiniać. - Zamknij się, Dimmy. Nie rozumiesz kurwa tego. Taty nie ma już w pobliżu. To jest moja praca. – Zassał ogromny wdech, odgonił emocje i przebiegł ręką przez włosy. Obserwowałam jak jego klatka piersiowa unosi się i opada, próbując odzyskać kontrolę nad oddechem. Podszedł do biurka i oparł się o nie. – Przepraszam – powiedział w końcu. – Ja tylko… nie wiem co mi jest, ale nie powinienem na ciebie krzyczeć.

Pozostałam cicho. Nie wiedziałam co powiedzieć. Ethan zawsze był opiekuńczy, ale nie aż tak. Nigdy nie wzięłam pod uwagę jego uczuć. Nigdy nawet o nim nie pomyślałam, albo o tym jak się czuł, gdy odszedł tata, lub kiedy zdarzyło się to gówno z Tysonem i Gregiem, a teraz to. – Bycie tatą to nie twoja rola, E. Mamy tatę, po prostu jest dupkiem. Jednak ty tym nie jesteś. Nie jesteś nim i nigdy nie będziesz. Nie mógłbyś zrobić nic- Amanda – moje prawdziwe imię opuszczające jego usta zmusiło mnie do uważnego słuchania. – Powinienem tam być, żeby cię chronić. Jestem twoim bratem. - Kocham cię Ethan, ale masz rację. Jesteś moim bratem i to wszystko czym jesteś. Bycie czymś więcej dla mnie nie spoczywa na tobie. Nie rób sobie tego. Obiecaj mi. Skrzyżował ręce na klatce piersiowej i odwrócił wzrok. – Okej – potaknął. – Ale musisz coś zrobić. - Co? Otworzył szufladę od biurka i wyciągnął broszurę, a następnie podszedł do mnie. – Zajęcia z samoobrony. – Wręczył mi papiery i czekał. Uniosłam wzrok na jego zaniepokojoną twarz. Tak bardzo wyglądał jak tata, zawsze tak wyglądał. – Pewnie – zgodziłam się.

*** Tak więc oto gdzie znaleźliśmy się dwa dni później. Ethan był ze mną. Chciał sprawdzić miejsce, zanim zgodzę się na lekcje. To było na tej samej siłowni, do której chodziłam na jogę, więc byłam zaznajomiona z budynkiem. Ethan nawet nie próbował ukryć przede mną swojej opiekuńczej postawy, gdy przedstawił mu się instruktor. – Jordan – powiedział instruktor, ściskając dłoń z Ethanem. - To jest Amanda – wskazał na mnie Ethan. Uniosłam dłoń w skinieniu. Jordan uśmiechnął się ciepło. – Amanda – powtórzył. Był tylko kilka lat starszy od nas, i dobrze zbudowany. Przystojny facet, jeśliby mnie to obchodziło – co mnie nie obchodziło. Ethan odchrząknął. Przewróciłam oczami. Jordan kontynuował omawiać z Ethanem moje przyszłe lekcje. Siadając wygodnie, pozwoliłam mu mieć kontrolę. Myślę, że potrzebował wiedzieć, że robił coś, by pomóc mnie naprawić. Szczerze, naprawdę nie sądzę, że byłam tak złamana.

*** - Nie lubię go – oświadczył Ethan, z siedzenia kierowcy w swoim samochodzie. Byliśmy w drodze powrotnej do domu. - Kogo? – zapytałam. - Tego faceta Jordana. - Co? Dlaczego? - Zabawnie na ciebie patrzył. Zaśmiałam się.

- To nie jest śmieszne, Dimmy. Ostatnim razem, gdy byłem wkurzony na faceta, który zabawnie na ciebie patrzył, to był Logan. Zobacz co się stało. Zmienił mi się nastrój. – Okej – powiedziałam do niego. Nie zamierzałam się kłócić, miał rację. - Po prostu nie wiąż się z nim- Nawet go nie znam. - Po prostu powiedz, że nie zaczniesz się umawiać lub cokolwiek, jeszcze nie, okej? - Okej – znowu powiedziałam. Umawianie się było ostatnią rzeczą w mojej głowie.

*** Byłam w domu półtorej godziny zanim zaczęłam się nudzić. Dzięki reszcie pieniędzy Logana i pieniądzom, które zainwestował w moje czesne, byłam w stanie oszczędzić dzień lub dwa na moich zmianach. To uczyniło Ethana szczęśliwym. Mnie uczyniło obłąkaną. Zwłaszcza teraz, gdy byłam sama przez większość czasu. Ethan był w domu, ale nie było tak, że spędzaliśmy razem czas lub cokolwiek. Nastało we mnie pragnienie, żeby posłuchać muzyki, ale mój iPod był w jego pokoju. Był tam od tamtej nocy. Nie byłam w nim odkąd przybyłam do domu ze szpitala i dowiedziałam się, że odszedł. - No dalej, idiotko – powiedziałam szepcząc do siebie. Moja ręka była na gałce od drzwi. – Po prostu to zrób. To tylko pokój. – Wzięłam długi wdech i zebrałam całą odwagę, którą posiadałam. Przekręciłam gałkę, na ślepo krocząc do przodu i wypuściłam całe powietrze w płucach. Potem go poczułam. Gdziekolwiek był na tym świecie, był tam tylko fizycznie. Wszystko inne było w tym pokoju, ze mną. Moja ręka lekko dotknęła czegoś miękkiego, powodując, że otwarłam oczy. Mój oddech uwiązł, a wszystkie wspomnienia powróciły. Skupiłam się na łóżku, nie chcąc przyswajać sobie za dużo na raz. To by mnie przytłoczyło. Złamałoby mnie. Mój iPod znajdował się na środku razem ze słuchawkami owiniętymi wokół niego, tuż obok mojego eczytnika. Czytałam i słuchałam muzyki, gdy wrócił z biegania. Powiedział, że chce mi coś powiedzieć. Chciał mi powiedzieć, ze były jego urodziny, ale ja już wiedziałam. Oczywiście, że wiedziałam – kochałam go. Za bardzo go kochałam. Zignorowałam ból w klatce piersiowej i rozglądnęłam się po pokoju. Wszystko było takie w stylu Logana. Nie było żadnej rzeczy nie na swoim miejscu. Był drobiazgowy i utrzymywał pokój w takiej czystości. Zawsze się zastanawiałam dlaczego. Nawet w jego domku z basenem tak było, ale wykombinowałam, że jego gospodyni utrzymywała taki stan

rzeczy. Nigdy nie zapytałam. A powinnam. Powinnam zrobić wiele rzeczy. Domyślam się, że nigdy nie przyszło mi na myśl, że nasz czas był ograniczony. Robiłam to czasami – myślałam lub mówiłam jakby odszedł. Był martwy. Nigdy nie wróci. Myślę, że to był mój sposób na radzenie sobie z tym. Nie wiedząc o tym, moje stopy przechadzały się po pokoju, w kierunku jego biurka. Na środku trzymał obramowane zdjęcie przedstawiające nas. Micky je pstryknęła, gdy kiedyś byliśmy w ich domu. Nie wiedzieliśmy, że je zrobiła dotąd, aż nie pokazała nam go tygodnie później. Siedziałam na jego kolanach, z jego ramionami ciasno owiniętymi wokół mojej talii. Moja głowa była odrzucona do tyłu, śmiejąc się z czegoś co powiedział. Jego twarz była tak blisko mojej, że mogliśmy się całować, ale nie robiliśmy tego, po prostu mnie obserwował. Zmusił Micky, żeby natychmiast przesłała mu je mailem. W drodze do domu zatrzymaliśmy się w sklepie i poprosił mnie, żebym wybrała dla niego ramkę. Powiedział, że zdjęcie przypominało nas, to kim byliśmy, i jak chciał zapamiętać mnie na resztę swojego życia. Chciał je położyć gdzieś gdzie mógłby widzieć je każdego dnia, żeby przypominało mu o tym, że nie wszystkie wspomnienia są odrębnymi chwilami. Niektóre są po prostu warte zapamiętania. Mój śmiech – powiedział – jest wspomnieniem, które powinno być bardzo cenne – nie tylko zapamiętane. To była jedna z chwil, która poprowadziła mnie do tak głębokiego zakochania się w nim. Poczułam szloch skradający się w górę mojego gardła i powstrzymałam go. Przyciskając ramkę do piersi, po cichu zamknęłam drzwi do sypialni i weszłam do jego garderoby i te drzwi też zamknęłam. Mój płacz był ostatnią rzeczą, którą Ethan musiał usłyszeć. Usiadłam na podłodze, włączyłam aplikację z latarką w telefonie i spojrzałam na zdjęcie w mojej dłoni. A potem dałam temu upust. Bólowi, złości, smutkowi i samotności, temu wszystkiemu. Tęskniłam za nim. Tak cholernie za nim tęskniłam i nie mogłam nawet otwarcie płakać z tego powodu. Moje łzy wylądowały na szkle ramki i wytarłam je kciukiem. – Ty dupku – wyszeptałam, kombinując, ze jeśli mogłam poczuć jego obecność w pokoju, to może mógł mnie usłyszeć, gdziekolwiek był. – Nienawidzę cię. – Kłamstwo. Następnie zobaczyłam pudełko, w które włożyłam jego urodzinowy prezent. To ostatnia rzecz jaką mu dałam. Głupi prezent. Głupi stetoskop. Zaśmiałam się gorzko i przestudiowałam swoje nadgarstki. Głupie. Tak mocno płakałam, że skończyłam zwinięta w kulkę na podłodze. Nie wiem jak długo tam byłam, aż w końcu szlochy mnie wykończyły i zasnęłam.

*** Obudziło mnie wibrowanie telefonu, tuż przed tym jak małą przestrzeń szafy wypełniła muzyka. Byłam oszołomiona półsnem zanim uświadomiłam sobie co się działo. W głowie mi łomotało, a moje oczy bolały. Czułam się pijana, ale nie byłam. Po prostu byłam głupia. Podniosłam telefon i usiadłam prosto - a dopiero potem zorientowałam się, że rozbrzmiewa Hey There Delilah. Z jakiegoś powodu, uśmiechnęłam się. – Tyson – powiedziałam cicho do telefonu. - Dimmy – westchnął, był mniej entuzjastyczny niż ja. Coś było nie tak. - Tyson? Co się dzieje? - Nic. – Wyglądało na to, że nie tylko ja byłam w nastroju na kłamstwo. Pozostałam cicho i czekałam. Tyson taki właśnie był, potrzebował czasu. Usłyszałam jak pociąga nosem. – Właśnie natknąłem się na Ally i jakiegoś faceta w naszym łóżku. - O mój Boże. - To nasze pieprzone mieszkanie, Dimmy. Pieprzyła jakiegoś faceta w miejscu, które razem dzieliliśmy. Zagotowała mi się krew. – Pieprzyć ją. Zachichotał, ale było to smutne. – To takie kobiece. - Poważnie, Ty. Jeśli tak właśnie cię traktuje, pieprzyć ją. - Myślę, że jakiś dupek już to zrobił. - Przykro mi. - Taa. Mi też. - Więc co zamierzasz zrobić? - Nie mam pojęcia. - Wykopujesz ją? - Najem jest na jej imię. Po prostu spakowałem trochę gówna i siedzę teraz na ławce w parku z dwoma torbami i gitarą jak jakiś występujący na ulicy menel z wyższej klasy. Parsknęłam. - To nie jest śmieszne, Dim. - Sorki. Odetchnął głośno. - A co z zajęciami? - Skończyłem. Nawet nie muszę tu być na rozdanie dyplomów. Słowa wyszły szybciej niż mogłam je powstrzymać. – Wprowadź się tutaj. Mamy wolny pokój.

Rozdział 3 Odebrałam go z lotniska i przywiozłam do domu. Ethan nie miał nic przeciwko, by z nami zamieszkał. On i Tyson zawsze się dogadywali, więc nie musiałam nawet pytać. Zrobiło się niezręcznie, kiedy musiał wybrać pokój, w którym miał zamieszkać. Nasza trójka stała w korytarzu i wpatrywała się w siebie. Było tak, jakby pokój Logana był nawiedzony. Skażony. Zrujnowany. - Kamień, papier, nożyce? – zapytał Ty. Uśmiechnął się do mnie smutno. - Ty go weź – powiedział do mnie Ethan. To był rozkaz. - Co? – spanikowałam. - Musisz się z tym w końcu pogodzić. To pierwszy krok. – wyszedł. - Wszystko z nim w porządku? – oczy Tysona przesunęły się z Ethana na mnie. Wzruszyłam ramionami. – Co masz na myśli? - Nie wiem. Wydaje się taki… - roześmiał się. – Dojrzały? Przewróciłam oczami. – Teraz myśli, że jest moim ojcem. - Oh – tylko tyle odpowiedział. Wszedł do mojego pokoju – albo raczej mojego starego pokoju, a ja weszłam do swojego. Powinien być nasz.

*** - Kiedy kupiłaś samochód? – Tyson opadł na sofę obok mnie. Tylko godzinę zajęło mu rozpakowanie swoich rzeczy i przeniesienie moich do nowego pokoju. Logan zabrał większość rzeczy; nie miał wiele. - Kilka tygodni temu. - Niezły. - Dzięki – odpowiedziałam, nie chcąc wchodzić w szczegóły. Udałam zainteresowanie czymkolwiek, co leciało w TV. Baseball. Świetnie. Odchrząknął. – Sam go wybrał? Moje spojrzenie odnalazło jego. - Ethan mi powiedział – oznajmił. - Jezu, często plotkujecie? Wzruszył ramionami. - Nie wiem. Jego przyjaciele go podrzucili… - urwałam, szukając na twarzy jakichś emocji. Nic nie dostrzegłam, ale wydawał się zmęczony, bardziej dojrzały. Nie był pełnym życia Tysonem z czasów, gdy się spotykaliśmy. Tyson, którego znałam był chłopcem; ten, który siedział przede mną był mężczyzną. Urósł, nabrał mięśni. Przez większość liceum był zapalonym sportowcem, ale kiedy był juniorem, zdecydował, że skupi się na muzyce. Zawsze był dobry w obu dziedzinach, ale był niesamowity z gitarą. - Co? – zapytał. Musiałam się na niego gapić. Jego głębokie brązowe oczy wpatrywały się w moje. – Nic.

Zaśmiał się cicho. – Czy ty właśnie mnie obczajałaś? - Nie! – krzyknęła i roześmiałam się. Tak dobrze było się śmiać. - Tęskniłem za tym dźwiękiem – powiedział. Moje usta zacisnęły się w cienką linię. Wypuścił oddech i odchylił głowę na oparcie kanapy. – Co do diabła się z nami stało? Skopiowałam jego pozycję. – Wiem, no nie? - Dimmy… nie mówię tego, byś poczuła się gówniano czy coś… ale zastanawiałaś się kiedyś nad tym? Mam na myśli, czy myślałaś o tym, jak by to było, gdybyśmy ze sobą zostali? – przekręcił głowę w moją stronę. Zrobiłam to samo. – Czasami – odpowiedziałam szczerze. Uśmiechnął się i ponownie wpatrzył się w sufit. – Już za nią tęsknię. - Za Ally? – usiadłam, chcąc okazać mu więcej uwagi. - Taa. Nie powinienem, prawda? Jest dziwką – skrzywił się na swoje słowa. – Nie powinienem tak mówić. - W porządku – powiedziałam mu. – Jest nią. Nie zasłużyłeś na takie traktowanie. - Tak – zgodził się. – Nie drugi raz. Nabrałam powietrza. Jego słowa bolały, zwłaszcza teraz. To było na nic. - Przepraszam – szturchnął mnie w bok. – To nie było miłe. - Ale masz rację. Nie zasłużyłeś na to. Ani trochę, Ty. Mam nadzieję, że o tym wiesz. Jesteś dobrym facetem, jednym z najlepszych, naprawdę. Roześmiał się. – Może to jest problem. Może powinienem być dupkiem – u Logana działało. To on zdobył dziewczynę. Jego słowa żądliły. – Czyżby? Bo ja jestem tutaj, a on nie. Więc jakoś nie widzę, żeby zdobył dziewczynę. Nie odezwał się na to. Ja też nie. Po prostu siedzieliśmy, patrząc na siebie. Usłyszałam, że przyszedł Ethan i usiadł w fotelu. Moje oczy nie oderwały się z miejsca. - Cóż – Ethan przerwał ciszę. – Oboje jesteście imprezowi. - Impreza – powiedziałam. - Co? – zapytali obaj. Uśmiech rozciągnął moje usta. – Zróbmy imprezę.

*** Kilka godzin później domy był wypełniony znajomym zapachem piwa, perfum i potu. Siedziałam na zewnątrz przy ognisku z napojem w ręce. Ethan był oczywiście obok mnie. - Powinieneś się zabawić Ta dziewczyna obczaja cię przez cały wieczór – kiwnęłam kłową w kierunku blondynki stojącej kilka stóp dalej. Podniósł głowę i popatrzył na nią, ale tylko przez kilka sekund, po czym odwrócił się do mnie. – Zaprosiłaś Alexis? – odezwał się ponad muzyką.

Potaknęłam. - I? – zapytał. Zawahałam się, nim powiedziałam mu prawdę. – Ma randkę. - W porządku – zapad się trochę na krześle i ponownie spojrzał na tamtą dziewczynę. Przyszedł Tyson i usiadł obok mnie. – Zostań z nią – zarządził Ethan, po czym wstał i podszedł do blondynki. Tyson klepnął moją nogę grzbietem dłoni, zwracając moją uwagę. – Właśnie widziałem jak pijana laska ujeżdżała nogę jakiegoś faceta na korytarzu… a on na nią szczekał. Roześmiałam się tak mocno, że wyplułam colę, która spływała mi po brodzie. - To bardzo seksowne – drażnił się. Próbowałam przełknąć to, co pozostało w moich ustach. Moje oczy zapiekły od napływających do nosa bąbelków. Poruszył dłońmi na przemian w górę i w dół, jakby porównywał wagę dwóch rzeczy. – Wypluć… przełknąć… Wyplułam. Jego śmiech powoli się nasilał, z chichotu przeszedł w rechot. Wytarłam twarz grzbietem dłoni. Jego śmiech ucichł, gdy przysunął się bliżej i wytarł moją brodę rękawem swetra. – Jesteś jak dzieciak – wymamrotał, potrząsając głową. Był tak blisko, że mogłam wyczuć zapach piwa w jego oddechu. Oddech się urwał, gdy zauważyłam, że jego oczy przesuwają się z moich, na usta. Oblizał wargi. Cholera. Złapałam dłoń, która spoczywała na mojej twarzy i próbowałam ją odepchnąć, ale przytrzymał mój nadgarstek i odwrócił go w swoją stronę. - Co to jest? – zdezorientowanie było oczywiste w jego głosie. Wyszarpnęłam dłoń z jego uścisku i usiadłam na niej, żeby nie mógł zobaczyć. - Co to jest? – zapytał ponownie. - Nic, Tyson. Daj spokój. - Kiedy to- Powiedziałam, żebyś dał spokój. Więcej o tym nie wspomniał.

*** Słońce zaczęło wschodzić do czasu, aż wszyscy wyszli. Chciałam położyć się wcześniej, ale wiedziałam, że Ethan zakończyłby imprezę, gdybym to zrobiła, więc utknęłam. Nie mogłam spać, nawet jeśli chciałam. Leżałam w jego łóżku, gapiąc się na sufit, próbując wypełnić ciszę muzyką, ale to sprawiał, że czułam się gorzej. Tyson zapukał do moich drzwi, zanim wszedł. Nic nie powiedział; po prostu położył się na łóżku, na pościeli. - Przyzwyczaiłem się do obecności drugiej osoby w łóżku. Teraz jest dziwnie =wyjaśnił. - Taa – doskonale wiedziałam, co miał na myśli. – Miałeś od niej jakieś wieści?

- Tak, właśnie się rozłączyłem. - I? - Nic. Powiedziała, że jest jej przykro. - Myślisz, że mógłbyś jej wybaczyć? - Nie. Myślę, że mój umysł ma swoje zdanie na temat zdrady. Gdybym był w stanie wybaczyć, to wybaczyłbym tobie, wiesz? Nie wiem, co we mnie wstąpiło, ale sięgnęłam, odnalazłam jego dłoń i przytrzymałam ją. – Tak – wyszeptałam. - Jest mi smutno, Dim – jego głos się załamał. – A tobie? - Tak – powtórzyłam szybko. - Nie widać po tobie. Przemyślałam swoje następne słowa. – Muszę otępiać się emocjonalnie, wiesz? Chodzi mi o to, że nie tylko ja w tym tkwię. Ethan też. Jeśli pokażę mu, jak bardzo cierpię, będzie chciał to naprawić, a nie może. Uścisnął moją rękę. Ciągnęłam dalej. – Będzie z nami dobrze, Tyson. - Taa – zgodził się. – A jeśli nie, to będziemy załamani razem. Kilka chwil minęło w ciszy, po czym zaczął się śmiać. - Co? – zapytałam. Roześmiał się mocniej. - No co? – zapytałam ponownie. - Powinnaś była zobaczyć tego kolesia szczekającego na dziewczynę – udało mu się wydusić. Zaczęłam chichotać. – Co masz na myśli przez szczekanie? Wycie? - Nie, Dim – szybko wyrzucał z siebie słowa z podekscytowania. – Mam na myśli… hau, hau… hau, hau… Zaśmiałam się w poduszkę. – Dlaczego to robił? - Nie mam pojęcia – odwrócił się w moją stronę, opierając się na łokciu i kładąc głowę na dłoni. – To twoja szkoła. Ty mi powiedz. - Ooh, przepraszam – zażartowałam z sarkazmem. – Nie wszyscy możemy chodzić do szkoły dla muzycznych geniuszy. To była po prostu zwyczajna studencka impreza. - Możesz sobie to powtarzać – w jego głosie słychać było uśmiech. – Żaden muzyczny geniusz nie szczeka tam, skąd przyjechałem. Zachichotałam. – Cóż, to prawdziwa strata. Omija cię to. Głośny dziewczęcy pisk odbił się w domu echem. - Ethan przyprowadził tam dziewczynę? – zapytał Tyson. Przewróciłam oczami. - Tak zakładam. Odgłos rytmicznego obijania się wypełnił moje uszy. – O Boże – zajęczałam. To nie był pierwszy raz, kiedy musiałam tego słuchać, ale wcale nie było łatwiej. Tyson się zaśmiał. – To musi być dla ciebie dziwne – słuchać, jak twój brat obraca –

- Zamknij się! – wyciągnęłam poduszkę spod głowy i zakryłam nią oczy i uszy. Ponownie usłyszeliśmy jak mówi. – Powiedz to! - Nie – głos Ethana był stanowczy. Obijanie się ustało. Odsunęłam poduszkę od twarzy i popatrzyłam na Tysona. Jego oczy było ogromne, oczekujące. – Czuję się jakbyśmy byli podsłuchującymi dziećmi. - Tak jakby jesteśmy – wyszeptałam. Tym razem była głośniejsza. – POWIEDZ TO! - Oww. Dobra! – wrzasnął Ethan. – Hau, hau… hau, hau! Natychmiast, Tyson I ja zaczęliśmy fikać nogami, zaśmiewając się w poduszki. – Nie ma mowy! – zaśmiał się Tyson. Nie mogłam mówić. Moje ciało nie przestawało się trząść od śmiechu. Łzy zebrały się w moich oczach. Hau, hau… hau, hau! – usłyszeliśmy ponownie. I znowu zaczęło się to rytmiczne uderzanie.

*** Przenieśliśmy się z Tysonem do salonu, by pooglądać telewizję i żebyśmy nie musieli słuchać jak oni… yyy… szczekają? - Co planujesz robić jutro – a właściwie dzisiaj? – podałam mu kawę i usiadłam obok niego. - Nie wiem. Chyba trochę pośpię, poszukam pracy. - Więc planujesz zostać na jakiś czas? – nie potrafiłam ukryć podekscytowania. Dobrze było mieć go przy sobie. To było znajome uczucie. - Jeśli ci to nie przeszkadza. W jakimś stopniu chciałbym się po prostu ukryć na jakiś czas. Nawet rodzicom nie powiedziałem, że wróciłem. Potaknęłam. – Rozumiem to. W porządku. Otworzyły się drzwi. Tyson i ja szybko spojrzeliśmy na siebie i udawaliśmy, że oglądamy telewizję. - Jeszcze nie śpicie? – zapytał Ethan, podchodząc do kanapy. Za nim wyszła brunetka, poprawiając sukienkę. Tyson zaśmiał się cicho. - Taa – odpowiedziałam za nas oboje. Obserwowałam, jak Tyson udawał, że był zaabsorbowany tym, co leciało w telewizji. - Dimmy, Tyson – zaczął Ethan. Tyson podniósł wyrok. Ethan wskazał na dziewczynę za nim. – To jest Kat. Tyson wybuchł śmiechem. Ja jakoś się powstrzymałam. – Miło cię poznać, Kat. Przepraszam – wskazałam kciukiem na Tysona. – Jest pijany. Uśmiechnęła się przed tym, jak wyprowadził ją z domu, trzymając rękę na jej plecach. Gdy usłyszałam, że drzwi się zamknęły, obróciłam się do Tysona. Jego twarz była czerwona od prób powstrzymania śmiechu. Walnęłam go w ramię.

- Jasna cholera, Dim – trzymał się za brzuch. – Ma na imię Kat i zmusza facetów, by szczekali jak pies. Co do cholery? Moja głowa odchyliła się od śmiechu. Parsknęłam. Kilka razy. Przeszkodziła nam Ethan. – Co jest takie zabawne? – zapytał poważnie. - Kat? Zapytałam, a Tyson zaczął szczekać w tym samym czasie. - Pieprzcie się – powiedział Ethan, ale sam też się śmiał. Wyszedł z pokoju, zostawiając nas w stanie zidiociałej radości. I na chwilę zapomniałam, kim do diabła był Logan Matthews. Bardzo szybko zdecydowałam też, że uczynię ten stan permanentnym.

Rozdział 4 Nie trwało długo, by Tyson poczuł się jak w domu. Minęło kilka tygodni i dostał pracę w sklepie z płytami. Tak naprawdę to nie potrzebował pracy. Żył z funduszu powierniczego, który zostawili mu dziadkowie i każdego miesiąca otrzymywał królewskie wynagrodzenie za kilka piosenek, które nagrał na różne składanki. Po prostu pewne rzeczy w Nowym Jorku zaczęły go przytłaczać, gdy przydarzyła się ta sytuacja z Ally. Powiedział, że ewentualnie wróci do tego, ale był szczęśliwy mogąc wycofać się na kilka miesięcy i to przeczekać. Powiedział, że muzyka zawsze tam będzie, a młodość bez żadnych poważnych zobowiązań jest ograniczona. Po prostu chciał trochę pożyć. Dobrze dla niego. Wakacje mijały szybko; zdecydowanie za szybko. Spędzaliśmy czas pracując i leniuchując. Zmiany Ethana były rzadkie, ale dbał o to, by ktoś zawsze był ze mną w domu. Razem z Tysonem opracowali nawet grafik. Myślałam dziś, że to głupie, dopóki nie zostałam sama w domu i przestałam tak uważać. Czułam się jak dziecko obawiające się potworów. Może nim byłam. Najpierw próbowałam dodzwonić się do Tysona, ale nie odbierał. Ethan odpowiedział po pierwszym sygnale. - Przepraszam – powiedziałam mu. - Gdzie jesteś? - W domu. - Gdzie jest Tyson. - Nie wiem. - Wszystko w porządku? - Myślę, że… chyba… nie jestem pewna – urwałam i odłożyłam na bok swoją dumę. – Czy mógłbyś przyjechać do domu, proszę? - Będę niedługo. - Ethan… - Tak? - Chowam się w szafie. Zaklął po czym się rozłączył. Byłam słaba. Żałosna. Przerażona. Głupia.

*** - Dimmy – zawołał. Usłyszałam jak kroki się zbliżają, zanim otworzyły się drzwi szafy. Wyraz twarzy przeszedł z paniki do ulgi i zrozumienia. – Już dobrze – powiedział kojąco i usiadł na podłodze obok mnie. – Już dobrze – powiedział ponownie, tym razem do siebie. - Przepraszam. Nie chciałam cię martwić – spojrzałam na niego.

- Nigdy mnie za to nie przepraszaj – przesunął ręką przez włosy i wiercił się chwilę na podłodze, aż siedział wygodnie. – Chcesz porozmawiać o tym… co czujesz… czy coś? – wyglądał niepewnie. - Nie wiem. Myślałam, że jest w porządku, E. naprawdę. Ale zostałam tu sama i ja… zaczęłam sobie przypominać... - I się przestraszyłaś? Potaknęłam. - Pamiętasz to? Kiwnęłam ponownie, zagryzając wargę, by powstrzymać szloch. – Ja tylko chciałam, żeby przestali. Ale nie zrobili tego. ciągle go bili – - O to chodzi? – przerwał mi. – To o tym myślisz? Że go zranili? – jego ton był ostry. – A co z tobą, Dimmy? Co z tym, że zranili ciebie? Co z faktem, że Logan po prostu odszedł i cię zranił? Albo z tym, że ciągle cię rani? Każdego dnia, w którym go nie ma, ty cierpisz. Tylko o tym potrafisz myśleć – o tym dupku? Siedziałam cicho, czekałam aż się uspokoi. - Jak ci idą te lekcje samoobrony? – zmienił temat. - Dobrze – przyznałam szczerze. – Nabieram pewności siebie. Uścisnął moją dłoń. – Dobrze – podniósł ją i przyjrzał się mojemu nadgarstkowi. – Nie zasłużył na to – oświadczył, wskazując na to głową. Wstał i wyciągnął rękę. – Zadzwoniłem do Tysona. Wraca do domu i jedziemy na mini golfa. - Mini golfa? – zapytałam sceptycznie. - Tak – wyciągnął mnie z szafy, przez pokój, korytarz, aż do salonu. – Będzie fajnie, obiecuję. Tyson przyjechał do domu pięć minut później, przepraszając za to, że wyszedł. Nie wiedział, że byłam w domu. Ciągle przepraszał, pomimo tego, że powiedziałam mu, że nic nie szkodzi. Nie był za mnie odpowiedzialny. Ethan też nie. Godzinę później graliśmy w mini golfa. Ethan i Ty dzielili piersiówkę. Ja prowadziłam, decydując się nie brać w tym udziału. To była pierwsza noc odkąd on odszedł, gdy znowu czułam się sobą, chociaż przez chwilę. Śmialiśmy się. Dużo. To był naprawdę dobry czas.

*** Tyson zapukał do moich drzwi i wsunął za nie głowę. – Jesteś ubrana? Leżałam już w łóżku, gotowa do snu. – Tak. - Niech to szlag – zażartował. Zrobił przedstawienie z wskakiwania na łóżku, zanim położył się obok mnie. Obrócił głowę w moją stronę, mrugając kilka razy. - Jesteś wstawiony? – zapytałam, chichocząc gdy zmarszczył nos. Nie przestali pić, cokolwiek było w piersiówce, aż do teraz. Przyjrzałam mu się, czekając na odpowiedź. Wyprzystojniał przez te kilka ostatnich lat. Jego rysy były bardziej wyraziste, bardziej męskie. - Tak myślę. Nie wiem co Ethan miał w tej piersiówce, ale zdziałało u mnie magię.

Zaśmiałam się. – Magię? Potaknął, obracając się całym ciałem do mnie. Zrobiłam to samo. Jego rozczochrane ciemne włosy były wszędzie. - Przestań mnie obczajać – drażnił się. Zaśmiałam się w poduszkę. Nie zamierzałam temu zaprzeczać, bo w pewnym sensie to robiłam. Czułam jak się przysuwa, aż jego ciało było przyciśnięte do mojego. Ciepło ramion, którymi mnie otoczył, pochłonęło mnie. Przyciągnął do siebie, więc twarz leżała na jego piersi. Wymamrotałam w jego klatę. – Co ty – Przerwał mi, nim mogłam dokończyć. – Ćśś, Dim. Po prostu pozwól mi to zrobić – zrelaksowałam się. Musiał to poczuć, bo przyciągnął mnie jeszcze bliżej. – Chciałem ci ę tak objąć od czasu, kiedy się wprowadziłem – powiedział, odsuwając się i spoglądając mi w twarz. – Wszystko w porządku? Troska na jego twarzy złamała mi serce. – Tak, Tyson. W porządku – otoczyłam go ramionami. – Obiecuję. - Nie mówię o nim. Chodzi mi o to… - odchrząknął. – Zostałaś prawie zgwałcona. Mój oddech się urwał. Nikt wcześniej nie wypowiedział tych słów na głos. W każdym razie nie do mnie. – Nie myślę o tym. Prawie się nie liczy. - To bzdura. W pewien sposób się liczy. - Mogło być znacznie gorzej. - Tak, albo mogło zostać całkowicie powstrzymane. Wycofałam się, trochę wkurzona jego słowami. – Co to niby ma znaczyć? Odetchnął głęboko. – Nic. Nie wiem o czym mówię. Jestem pijany. Przepraszam – przyciągnął moją głowę z powrotem do siebie, ale teraz leżeliśmy twarzą w twarz: jego nos przy moim, nasze usta niemal się stykały. Powoli zamknął oczy. – Dobranoc, Dim – powiedział, po czym mnie pocałował. Pozwoliłam mu. To nie było namiętne. Ani intymne. Nie było żadnego języka. Żadnego ruchu. Po prostu było. Kiedy się odsunął, westchnął. – Wiem, że ciągle jesteś w nim zakochana. Nie odezwałam się. Nie potwierdziłam. Nie zaprzeczyłam. Nie wiedziałam co czuję.

*** Gdy obudziłam się następnego ranka, jego nie było. Musiałam zasnąć w jego ramionach. W niektóre noce, miałam koszmary. Ale nie ostatniej nocy. Nie do końca rozumiałam dlaczego, ale to, że zostałam niemal zgwałcona nie docierało do mnie. Może to zablokowałam, albo tak bardzo bałam się wtedy o Logana, że nie rozumiałam tego, co się działo, aż było po wszystkim.

Większość z tego pamiętałam bardzo wyraźnie. Pamiętam, jak go trzymali, a ja powtarzałam jego imię, jak znalazł siłę, by się uwolnić, ale upadł na podłogę. Chciałam go dosięgnąć. Ciągle myślałam, że ponownie znajdzie siłę, ale nie mógł wstać, tylko czołgał się do mnie. Wszystko potoczyło się tak szybko, ale nie jego ruchy – one były wolne. Słyszałam jak wymówił moje imię, zanim kopnęli go w głowę. Krzyczałam. To było tak głośne, że odbijało się echem w całym domu. Krzyczałam jeszcze bardziej, bo byłam pewna, że jeśli usłyszy mój krzyk, to się obudzi. Na pewno by się obudził. Musiał. Myślę, że moje ciało się wtedy poddało, bo nie pamiętam co się później zdarzyło. Kiedy obudziłam się w szpitalu, pierwszą moją myślą było, że może Logan i ja jesteśmy jakoś połączeni, bardziej niż tylko chłopak i dziewczyna zakochani w sobie. Może nasze dusze były połączone – jeśli on cierpiał, ja także cierpiałam. Jeśli on przestał oddychać, to ja także. Jeśli on zginął, może odeszłabym razem z nim. Żyłam. Obudziłam się. Co oznaczało, że on także. Ale go nie widziałam: nigdy po mnie nie przyszedł. Po prostu odszedł.

*** Zdecydowaliśmy, że w weekend pojedziemy odwiedzić mamę. Zaczęła spotykać się z jakimś facetem i chciała, abyśmy go poznali. Zaprosiłam Tysona, by z nami pojechał, a on założył, że już był zaproszony. Moja mama kochała Tysona – od zawsze. Wzięliśmy samochód Ethana, mój był za mały, a Tyson nie miał własnego. Tyson chciał wstąpić do sklepu po butelkę wina i jakieś kwiaty dla mamy. Ethan zostawił ładowarkę od telefonu w domu, więc poszedł po nową do sklepu z elektroniką. Czekałam na nich w samochodzie. Stukanie w okno sprawiło, że niemal wyskoczyłam ze skóry. Trzymając rękę na sercu. Odwróciłam się by zobaczyć znajomą twarz. Zastukał ponownie. Powinnam była się go spodziewać; zaparkowaliśmy przed jego gabinetem. Odsunęłam szybę. - Cześć, Amanda – powiedział. Potarł swój zarost wierzchem palców. – Masz chwilę? Chciałbym zamienić z tobą słówko, jeśli można? Mogło chodzić tylko o jedno i przez chwilę się zawahałam. Ale nie pozwolę temu zepsuć tego, co próbowałam zbudować od miesięcy. – Jasne – uśmiechnęłam się do niego i wysiadłam z samochodu. Wskazał, bym usiadła na ławce kilka stóp dalej. Zimny metal ochłodził tył moich ud gdy usiadłam. – Co u ciebie, doktorze Matthews? - Wiesz, że masz mówić do mnie Alan, Amando. Zachichotałam. – Co u ciebie, Alan? Wypuścił oddech, uśmiech zniknął całkowicie. – Bywało lepiej – odchrząknął. – Właśnie dlatego chciałem z tobą porozmawiać. Uniosłam brwi. – Co masz na myśli?

Wziął moją dłoń w dwie swoje. Pozwoliłam mu. Przełknęłam emocje i zamrugałam by powstrzymać łzy. Nie wiem jak sprawił, że poczułam się w ten sposób. - Jestem ci winien przeprosiny – Otworzyłam usta, by mu przerwać, ale uniósł dłoń, powstrzymując mnie. – Proszę, skarbie – powiedział. Muszę cię przeprosić. Logan – Mój oddech zamarł. Wnętrzności zmieniły się w skałę. Samo to imię ciągle miało moc, by mnie zniszczyć. - Był w złym stanie po tym, co cię spotkało. I chociaż przydarzyło się to również jemu, nigdy tak na to nie patrzył. Wszystkim, co kiedykolwiek widział, byłaś ty. Obwiniał się. Uważał, że to była jego wina, że to się zdarzyło. I uważał, że gdybyś go nigdy nie spotkała… cóż… - wypuścił z płuc całe powietrze. Spojrzał na mnie, popatrzył mi w oczy. Mrugając, pozwoliłam łzie spłynąć. - Myślałam, że mu pomagam. To był mój pomysł, by wyjechał i podróżował. Pomyślałem, że może pomoże mu, jeśli spojrzy na rzeczy z innej perspektywy… ale cholera, nigdy nie pomyślałem o tobie. Pozwoliłam opaść tamie; pozwoliłam jej runąć w otchłań przepełnioną emocjami. - I przepraszam – ciągnął. – Przepraszam, że go nie ma. - Proszę – udało mi się powiedzieć, próbowałam powstrzymać go przed mówieniem dalej. Otarłam twarz. – Doceniam to, co mówisz, ale to nie ty powinieneś przepraszać. Potaknął. – Chcesz wiedzieć co u niego? - Nie – odpowiedziałam szybko. – Nie mogę. - Dobrze. Odsunął dłonie od mojej i oparł się o ławkę, a ja skopiowałam jego pozycję. Patrzyliśmy przed siebie. - Wiesz – powiedział, jego ton był nieco lżejszy. – Kiedy wyjechał do college, w tym dużym starym domu zrobiło się naprawdę pusto, ale przyjeżdżał z wizytą w weekendy. Ale teraz – brakuje mi go. Przełknęłam gulę w gardle. – Tak – mnie też. Ale nie zamierzałam tego przed nikim przyznać. Zaśmiał się krótko. – Szukałem w Internecie przepisu na Taco Casserole. Uśmiechnęłam się. – Tak? - Tak – odpowiedział. – Tylko, że moje wyszło czarne. Roześmiałam się, tym dziwnym szlochającym śmiechem. - Tak tylko mówię – gdybyś kiedykolwiek poczuła potrzebę, by je zrobić i chciała odwiedzić samotnego starego gościa w wielkim pustym domu, to czuj się zaproszona. Odwróciłam się do niego twarzą. – Może. - Tutaj jesteś! – z tyłu dobiegł głos Tysona, przerywając nam. Wstałam, Alan zrobił to samo. Poczekałam, aż do nas podszedł, po czym dokonałam prezentacji. – Um, to jest Tyson – wskazałam na niego kciukiem. – Tyson, to jest doktor Matthews – poczułam, że Tyson tężeje. Uścisnęli sobie ręce.

Alan uśmiechnął się i odwrócił do nas. – Zaproszenie zawsze będzie aktualne, śliczna dziewczyno.

Rozdział 5 - Przysięgam, że mama bardziej kocha Tysona niż swoje własne dzieci – Ethan stał obok mnie, podczas gdy mama zachwycała się nad Ty’em. - Oj – wpadła w zachwyt. – Tak bardzo wyprzystojniałeś. Uśmiechnęłam się. To prawda, stał się przystojniejszy. Nie umknęło mi spojrzenie, które mi posłała ponad jego ramieniem, gdy go przytulała. - Coż – zaczął Tyson. – Ani trochę się nie zmieniłaś. Przysięgam, że razem z Dimmy mogłybyście być siostrami. Prychnęłam w tym samym czasie co Ethan zadrwił. – Frajer – Mama uśmiechnęła się do mnie ciepło. Podczas gdy Ethan w każdym calu wyglądał jak tata, ja byłam ich lekką mieszanką. Tata był Meksykaninem, a Ethan otrzymał wszystkie ciemne rysy; ciemną skórę, włosy i oczy. Mama była niemal przeciwieństwem. Miała jasną skórę i naturalne blond włosy, a jej oczy było koloru oceanu. Wyglądała młodziej jak na swoje lata, i nawet po wszystkim co przeszła, nie wpłynęło to na jej wygląd. - Więc kiedy poznamy tego dupka? – zażartował Ethan. Mama zaśmiała się z niego. – Wkrótce. Scott, tak miał na imię. Obiad przebiegł gładko. Nawet zdołał nadążyć za pięćdziesięcioma pytaniami Ethana. Ethani idealnie zagrał rolę nadopiekuńczego syna. Myślę, że Scott uważał to za zabawniejsze niż cokolwiek innego, ale ukrył to i potraktował Ethana z szacunkiem, na który zdawał się zasługiwać. Tyson usiadł obok mnie i od czasu do czasu szturchał moją nogę. To była ta głupia gra, w którą graliśmy gdy się umawialiśmy. Wtedy zaczęło się od szturchnięć nogami, a ostatecznie obróciło się w jego próby zakradnięcia się ręką na moje udo. Tego wieczoru tego nie zrobił. - Śpię tutaj? – zapytał Ty, przechadzając się po pokoju. Przyswajał wszystko, tak jakby coś się zmieniło od czasu kiedy ostatni raz to widział. - Nie wiem, naprawdę o tym nie myślałam. To znaczy, nie mam nic przeciwko dzielenia z tobą łóżka. Spojrzał na łóżko, a następnie na mnie. Powolny złośliwy uśmieszek rozciągnął jego usta. – Hej, pamiętasz ten czas… - Podszedł do łóżka i usiadł na nim. – Kiedyś zakradliśmy się tutaj po szkole. Pierwszy raz gdy się zabawialiśmy był właśnie tutaj – na tym łóżku. Potaknęłam, przygryzając wargę. Pamiętałam. Nachylił się bliżej. – Cholera, to były dobre czasy. Byłaś taka wrażliwa. - Tyson – ostrzegłam. Zamierzaliśmy pójść gdzieś, gdzie nie chciałam być.

Skinął tylko głową i oczyścił gardło. – Cieszę się, że byłem twoim pierwszym – powiedział, ściągając skarpetki i jeansy. – W ten sposób zawsze będziesz mnie pamiętać. – Zdjął koszulkę i stał w niczym niż bokserkach. Odwróciłam wzrok. Czekałam aż wejdzie do łóżka przed zgaszeniem lampki na stoliku nocnym. – Więc to znaczy, że z łatwością możesz o mnie zapomnieć? – zapytałam go. Wiedziałam, że nie byłam pierwszą Tysona. Był dwa lata starszy, i był otwarty na fakt, że umawiał się i spał z innymi dziewczynami przede mną. Nigdy nie zagłębialiśmy się w szczegóły na ten temat. Nie chciałam wiedzieć. Może niektóre dziewczyny chciały listę imion i miejsc, ale ja byłam szczęśliwa będąc naiwną. Zaśmiał się cicho. – Nie, Dim. – Oparł dłoń na moim brzuchu. – Nigdy nie byłbym w stanie zapomnieć. Nie sądzę, że jakikolwiek facet byłby w stanie to zrobić. Przez sekundę zastanawiałam się czy Logan o mnie zapomniał. Minęły miesiące. - Wierz mi – powiedział, wyrywając mnie z rozmyślań. – On też tego nie zrobił. Obróciłam się na bok, by być do niego twarzą, powodując, że jego ręka owinęła się wokół mojej talii. – Dlaczego jesteś dla mnie taki miły? Mam na myśli – nie musisz być. Byłam dla ciebie straszna. Tak źle cię potraktowałam, a ty nadal ze mną rozmawiasz. Nadal się o mnie troszczysz. Dlaczego? Przyciągnął mnie do siebie bliżej. – Nie wiem. Nie zamierzam kłamać, to co mi zrobiłaś – naprawdę zabolało, ale domyślam się, że nauczyłem się to akceptować. Prawda jest taka, że zawsze będę się o ciebie troszczył. Jesteś moją najlepszą przyjaciółką, Dim. Przydarzyło ci się gówno, a ty po prostu nie przestajesz się podnosić i walczyć. Z łatwością mogłabyś pójść inną drogą. Mogłabyś odsunąć wszystkich od siebie i pozwolić temu cię pochłonąć, ale nie zrobiłaś tego. A ja to podziwiam. Podziwiam ciebie. Właściwie, jestem całkiem pewien, że cię kocham. Sapnęłam. - Zamknij się, idiotko. Nie w ten sposób – roześmiał się. - Oh – obmyła mnie ulga. – Plus, trzymam cię w pobliżu, bo jesteś miła dla oka. Zatrzęsłam się od śmiechu i odepchnęłam go. Przysunął mnie bliżej. – Mówię poważnie, Dim. W liceum byłaś urocza, wiesz? A teraz… stałaś się tak cholernie gorąca- Zamknij się! – spróbowałam się od niego oderwać, ale zatrzymała mnie jego ręka. - W porządku – westchnął. – Zatem chcesz się trochę powygłupiać? - Okej – zażartowałam. - Takkkk! – przedrzeźniał. Nie wygłupialiśmy się. Zasnęliśmy. Trzymał mnie w swoim uścisku. A ja mu pozwoliłam.

*** Następnego dnia pojechałam do sklepu, kupiłam wszystkie składniki, których potrzebowałam, włożyłam majty dużej dziewczynki i pojechałam do jego domu. Część mnie miała nadzieję, że nie będzie go w domu. Druga część chciała się z nim zobaczyć. Zapukałam do drzwi. Otworzył niemal natychmiast. Jego oczy powędrowały od mojej twarzy do siatek w ręce. – Nie masz pojęcia jak szczęśliwy jestem, że cię widzę, Amanda. - Doktorze MatthPodniósł brwi, sam ten gest mi przerwał. Uśmiechnęłam się. – Alan – szarpnęłam głową w powitaniu. Usiadł przy ladzie, tak jak za pierwszym razem gdy dla niego gotowałam. Nie mówił dużo, po prostu mnie obserwował. Zaoferował mi piwo, odmówiłam zamiast tego wybierając napój gazowany. - Jest bezpieczny? – zapytałam go. Przełknął kęs zapiekanego Taco. – Tak. Jest bezpieczny. - Jest szczęśliwy? – słowa wyszły z moich ust zanim mogłam je zatrzymać. Alan westchnął i oparł łokcie po drugiej stronie talerza. – Nie powiedziałbym, że jest szczęśliwy… ale… daje sobie radę. Umieściłam widelec na stole. – Często z nim rozmawiasz? – Mój głos się załamał. - Dzwoni kiedy może. Skinęłam i spuściłam wzrok na talerz. Ożywił się. – Chcesz zobaczyć jego zdjęcia gdy był mały? Moje wargi uniosły się w kącikach. – Tak – powiedziałam z zakłopotaniem. - Zabiłby mnie gdyby się dowiedział. Wzruszyłam ramionami. – Nie bardzo tutaj jest, żeby to zrobić, czyż nie?

*** Wzięliśmy obiad do salonu i tam skończyliśmy go jeść. Alan znalazł sześć albumów ze zdjęciami i umieścił je na stoliku do kawy. – Wiem, że teraz wszystko jest cyfrowe – powiedział. – Ale lubię mieć coś fizycznego do potrzymania, wiesz? Uśmiechnęłam się, przypominając sobie słowa Logana. – Taa, Logan powiedział to samo o płytach. - Naprawdę? – odwzajemnił mój uśmiech. – Powiedział, że powiedziałaś to samo o książkach. Skinęłam nieśmiało. – Dużo o mnie mówił? - Żartujesz? – powiedział. – Byłaś wszystkim o czym mówił. – Zdjął okulary i ścisnął grzbiet nosa kciukiem i palcem. – Wiem, że to nie ma już znaczenia, ale naprawdę cię kochał, Amanda.

Ignorując rozmowę, podniosłam pierwszy album na stosie i zaczęłam go przerzucać. Pierwsze zdjęcie przedstawiało go jako dzieciaka w stroju małej ligi. Od razu moglibyście powiedzieć, że to Logan. Nawet przez jego wymuszony uśmiech, nadal przebijały się dołeczki. - To jedno z moich ulubionych – powiedział Alan. – Spójrz na niego. Był taki mały jak na swój wiek, taki chudy, nie to co teraz. – Roześmiał się. – Ubrania na nim wiszą. – Obserwowałam jak jego twarz przejmuje uczucie. Duma. – Jego kapelusz jest taki duży, że prawie spada mu na oczy. – Wziął album z moich dłoni, żeby mieć lepszy widok. Wypadła z niego koperta i wylądowała na podłodze. Podniosłam ją. – O nie – zabrzmiał na spanikowanego. Wyciągnął rękę i powiedział. – Nie chcesz ich widzieć, kochanie. Moje brwi ściągnęły się w zmieszaniu. - To nie są… jego szczęśliwe zdjęcia. - Co masz na myśli? – zapiszczałam. Westchnął i z powrotem umieścił album na stole. – One są… uh… dowodem. - Dowodem? – wyszeptałam. Potaknął i oczyścił gardło. Potem uniósł oczy, by spotkać moje i od razu wiedziałam co miał na myśli. - Mogę? – zapytałam. - Kochanie, one nie są- wypuścił oddech, z wyrazem zgody na twarzy. – W porządku. Powoli otworzyłam kopertę i wytrzepałam zdjęcia, wylądowały twarzą w dół. Biorąc ogromny oddech, ostrożnie je przewróciłam. Przestałam oddychać w tym samym czasie co Alan sapnął. To jest to do czego zdolne są potwory. Odepchnęłam emocje i uniosłam wzrok na Alana. – To tak wyglądał, gdy został przywieziony? Alan potrząsnął tylko głową, jego oczy były nieskupione, a myślami był gdzie indziej. – Było z nim o wiele gorzej. Te zdjęcia zostały zrobione kilka godzin później, gdy uprzątnęliśmy całą krew. Powoli przerzucałam zdjęcia, jedno po drugim. Każde jedno opowiadało inną historię. Z każdym kątem, każdą częścią ciała, mogłam zobaczyć Logana jako dziecko, blednące z każdym uderzeniem. Potem doszłam do ostatniego. Różniło się od innych, nie należało do nich. Uśmiechał się. Usłyszałam jak Alan cicho się śmieje i bierze zdjęcie z moich rąk. – Uśmiecha się do mnie, bo nie przestałem się śmiać. Znasz ten rodzaj śmiechu, który buduje się wewnątrz brzucha. Kiedy jesteś tak cholernie szczęśliwa, że nie możesz go powstrzymać? To był pierwszy raz, gdy do mnie przemówił. – Wytarł oczy i ubrał okulary. - Co powiedział? - O co chodzi, kochanie? Uśmiechnęłam się i nakryłam jego dłoń swoją. – Jego pierwsze słowa do ciebie, co powiedział? Pociągnął nosem, jego wargi zwinęły się w uśmiech. – Właśnie spadł z roweru. Zakładałem mu plaster na kolano, a on powiedział: ‘Jesteś miłym doktorem, człowieku. Chcę być taki jak ty gdy dorosnę.’

Moje oczy rozszerzyły się z zaskoczenia. – Spójrz teraz na niego. Dorósł i zmierza tą drogą. – Próbowałam podnieść go na duchu swoimi słowami. - Taa. Przez chwilę było cicho, gdy znowu przerzucałam straszne zdjęcia. – Jak długo zajęło mu, żeby mówić? - Nie mówił. Dopóki się nie pokazałaś. Moje oczy rzuciły się do jego. – Co masz na myśli? Jego brwi się ściągnęły gdy mnie obserwował. – Oh. Masz na myśli pierwszy raz? Przepraszam. Mój umysł był- Czekaj. To był drugi raz? – mój głos się podniósł. Nie mogłam tego kontrolować. Wypuścił powolny oddech. – Kochanie – wahał się przez sekundę. – Po tamtej nocy, po tym wszystkim co przydarzyło się tobie i jemu, zamknął się w sobie. Odciął się od świata i zrezygnował z siebie. Nie opuszczał domku z basenem i nie rozmawiał z nikim. Ledwie co jadł. Prawie nie istniał. Zmienił się z powrotem w tamtego chłopca, którego pierwsze poznałem. - Przykro mi. - Nie musi ci być. To tak radzi sobie z problemami. Nie wie jak odpowiednio wyrażać rzeczy słowami. Jego dziecięcy psychiatra uprzedził mnie o tym – że to nigdy może się nie rozwiązać. Powiedziała, że może pewnego dnia, coś może się wydarzyć i z powrotem może się tak zmienić. Domyślam się, że tamtej nocy, gdy wrócił jego ojciec – to było to pewnego dnia. Próbowałam sobie wyobrazić w głowie – Logana, samego w tamtym domku z basenem, ledwie co istniejącego. A potem wyobraziłam sobie siebie – samą w naszym domu, ledwie co istniejącą. Razem mogliśmy ledwie co istnieć. - W każdym razie – ton głosu Alana rozpogodził się. – Mam tutaj zdjęcia jak miał około trzynastu lat. Jestem całkiem pewien, że w tym wieku zaczął wierzyć, ze był darem Boga dla kobiet. Nie mogłam powstrzymać się od śmiechu. – To takie w stylu Logana. - Tak. Tak jest – zaczął przerzucać albumy. – Jest kilka, na których napina swoje malutkie, mizerne muskuły. Myślał, że był napakowany. Odrzuciłam do tyłu głowę ze śmiechem. - Proszę, tu jest – powiedział, wręczając mi album. Rzeczywiście to był on, napinając swoje nieistniejące dojrzewające mięśnie. Miał ten sam pewny siebie ironiczny uśmieszek, który był mi tak znany. Potrząsnęłam głową i przebiegłam kciukiem przez zdjęcie. – To takie w stylu Logana. Mojego Logana. Więc oto co robiliśmy – rozmawialiśmy o po-Loganie przez resztę nocy. A potem, z jakiegoś powodu, znalazłam się w jego kuchni, gotując zapiekane Taco każdej kolejnej niedzieli.

Rozdział 6 Nie robiłam nic innego oprócz szkoły, pracy i sesji na siłowni od czasu do czasu. Zajęcia z samoobrony, do których zmusił mnie Ethan właściwie były błogosławieństwem. Nauczyłam się więcej o męskich genitaliach niż jakakolwiek dziewczyna powinna wiedzieć – jeśli oczywiście nie używasz tej wiedzy do walki z potworami. Zaczęłam też biegać – na bieżni stacjonarnej. Nigdy naprawdę nie rozumiałam biegania jako zajęcia. Zawsze mnie to w pewnym sensie dezorientowało dlaczego tyle dziewczyn w książkach biegało. Potem przeczytałam książkę, w której bohater wyjaśniał bohaterce korzyści związane z bieganiem – jak to uwalnia endorfiny i może sprawić, że będziesz się czuł. Potrzebowałam czuć, więc wskoczyłam na bieżnię stacjonarną i czterdzieści pięć minut później, kiedy w końcu zeskoczyłam, poczułam się inaczej. Może to było tylko w mojej głowie, lub może naprawdę pomogło. - Pobiegasz ze mną? –odwróciłam się w stronę Tysona na sofie obok mnie. Jego oczy przesunęły się z telewizora i powoli pokonały drogę do moich. Miał buzię pełną popcornu. – Co? – powiedział, popcorn wypadał mu z ust. - Jesteś takim dzieciakiem. Nie mów z pełną buzią. Przełknął. – Chcesz żebym z tobą pobiegał? Skinęłam. Wzruszył ramionami. Frontowe drzwi zaskrzypiały otwierając się i trzasnęły i poczułam za sobą Ethana. Klepnął mnie w ramię. Kiedy odwróciłam się w jego stronę, miał poważny wyraz twarzy. Następnie pokazał mi kopertę w jego dłoni. Przez sekundę byłam zdezorientowana, ale potem zobaczyłam międzynarodowy znaczek i moje imię na przedzie. Logan. Zamknęłam drzwi do sypialni i usiadłam na brzegu łóżka. Kolana mi podskakiwały jak szalone. Trzęsły mi się dłonie. Serce waliło o klatkę piersiową. Na czoło wystąpił pot. Odetchnęłam głęboko i wypuściłam powoli oddech. – Okej – dodałam sobie otuchy. Powoli otworzyłam kopertę i wyciągnęłam list. Piękna dziewczyno, Nie wiem nawet gdzie zacząć. Prawdopodobnie słyszałaś, że podróżuję. Tata skontaktował się z kilkoma ludźmi i pracuję z Lekarzami bez Granic 5. Nie wiem czy o nich 5

Lekarze bez Granic (ang. Doctors Without Borders) - to wyróżniona Nagrodą Nobla ’99 organizacja niosąca pomoc humanitarną w wielu zakątkach świata zarówno w sytuacjach kryzysowych, jak i dzięki stałym programom. Co roku dzięki Lekarzom bez Granic wyjeżdża dwa tysiące wolontariuszy. Część z nich udaje się na misję po raz pierwszy.

słyszałaś, ale są grupą pomocy humanitarnej na całym świecie. Pomagałem jednemu dzieciakowi i jego mamie zacząć rodzić, tuż przede mną. Jeden z lekarzy przyjął poród, a ja tam byłem. I masz rację – w tym co o nich mówisz. Że są cudami. Naprawdę nimi są. Tak bardzo chciałem wtedy do ciebie zadzwonić i opowiedzieć ci o tym. I powiedzieć, że powinnaś to robić, zostać położną lub przynajmniej spróbować, bo to takie niesamowite uczucie, a ty byłabyś w tym idealna. Ale nie zadzwoniłem, ponieważ wiedziałem, ze to nie byłoby fair w stosunku do ciebie. Tak samo jak pisanie listu, tak mi się wydaje. Ale nie wiem, po prostu w pewnym sensie czułem, że musiałem. Chciałem tylko, żebyś wiedziała, że o tobie myślałem. W każdym razie, jestem pewien, że nie obchodzi cię co robi jakiś dupek tysiące mil stąd. Chciałem ci tylko powiedzieć, że ze mną w porządku… nie żebym się spodziewał, że się o mnie martwisz czy cokolwiek. Wydaje mi się, że prawdziwym powodem dla którego piszę jest to, że chciałem ci powiedzieć, że mam nadzieję, iż masz się dobrze. I domyślam się, że chciałem, żebyś wiedziała, że rozumiem. Rozumiem, że mnie nienawidzisz. I tak bardzo jak to boli, wiem, że na to zasługuję. Ale po prostu nie chciałem przeżyć kolejnego dnia bez powiedzenia ci, tylko w przypadku gdybyś miała jakieś wątpliwości, że nie ma żadnej pojedynczej części mnie, która czuje się w ten sposób w stosunku do ciebie. Wszystko co mieliśmy, każda chwila, którą dzieliliśmy, znaczyła dla mnie wszystko. Wszystko co poczułaś, ja też poczułem. Odejście od ciebie to była najtrudniejsza rzecz do zrobienia, ale musiałem to zrobić, ponieważ zasługujesz na znacznie więcej. I mam nadzieję, że to rozumiesz. Mam nadzieję, ze ruszyłaś dalej i znalazłaś jakiegoś chłopaka, który traktuje cię jak zdumiewająco piękną dziewczynę, którą jesteś. I że wie, jakim jest szczęściarzem, że cię ma. Mam nadzieję, że docenia każdą pojedynczą rzecz w tobie. I mam nadzieję, że cię kocha i daje ci świat, Amanda. Ponieważ, ja bym to zrobił. Jeśli to gówno nie weszłoby nam w drogę, zrobiłbym to. Podarowałbym ci cały wszechświat, ponieważ to jest to na co zasługujesz. I chcę, żebyś wiedziała, że nie kłamałem. Tamte ostatnie słowa, które do ciebie powiedziałem, należą do ciebie. Tak jak ja. Na zawsze. Ponieważ kocham cię, Amanda. I to prawda. Logan.

*** Ty leniwie wszedł do pokoju i usiadł na krześle do biurka. Nadal gapiłam się na list w mojej dłoni. - Wszystko w porządku? – zapytał, szarpiąc głową w kierunku listu. Oczyściłam gardło. – Taa – włożyłam kawałek papieru z powrotem do koperty i umieściłam ją w torebce na biurku. Zaczęłam wychodzić, ale przytrzymał mnie za rękę, zatrzymując mnie. Odwróciłam się do niego, zdezorientowana. – Co jest?

Pociągnął mnie za rękę i rozszerzył nogi, więc mogłam stanąć między nimi. Część mnie zaczęła panikować. Druga część była zaciekawiona. Potrząsnął powoli głową, jego oczy nigdy nie opuściły moich. – To od niego? – wycedził przez zęby. Potaknęłam. Jedną rękę położył na moim biodrze i przysunął mnie do siebie bliżej. – Chodź tu – powiedział cicho, pociągając mnie w dół dotąd aż nie siedziałam na jego kolanach. - Tyson, nie myślę- Nie myśl – przerwał, opierając dłoń na boku mojej twarzy. Moje oczy zamknęły się. Oddech się rwał. Potem jego usta były na moich. Powoli i delikatnie, pocałował mnie, a ja odwzajemniłam pocałunek. Wydał dźwięk i przysunął moją twarz bliżej swojej, jego język wysunął się i polizał moje wargi. Otworzyłam dla niego usta. Natychmiast gdy nasze języki się dotknęły, oboje się oderwaliśmy. Miał zniesmaczony wyraz twarzy, nie wiem jak wyglądałam. - To było obrzydliwe – ogłosił. Zachichotałam. – Sposób, żeby dziewczyna poczuła się wyjątkowa. Podniósł mnie dotąd aż nie stałam, a potem sam wstał. – Mam na myśli… - zmierzył mnie wzrokiem z góry na dół – Jesteś gorąca i w ogóle, nie zrozum mnie źle, ale laska, to było jak całowanie mojej siostry. Roześmiałam się. – Jesteś głupkiem. Usiadł na łóżku, a jego rysy zmieniły się na poważne. – Mam pewne nowiny – ogłosił. - Tak? - Ja, uh, zaoferowano mi pracę. - Już masz pracę – usiadłam na łóżku obok niego. - Nie, mam na myśli odpowiednią pracę. Taką, gdzie będzie wchodziło w grę moje wykształcenie z Juilliard6. - Tak? Powiedział, potakując. – Zostałem poproszony o pojechanie w ogólnoświatową trasę z zespołem. Właściwie to całkiem wielka sprawa. Nie mogłam ukryć uśmiechu. – To wspaniale, Ty. Kto to jest? Jego mały uśmiech zmienił się w ogromny, pełen samozadowolenia uśmiech. – John Mayer. - Nie ma kurwa mowy! – popchnęłam go. Byłam taka podekscytowana z jego powodu. Skinął, z szerokim uśmiechem. - Nie. Ma. Kurwa. Mowy! – powtórzyłam. - Tak, jest – przemówił poprzez śmiech. - Gratulacje! – wskoczyłam na niego i przytuliłam go mocno. Zaczął mnie z siebie ściągać. – W porządku, wariatko, uspokój się. Usiedliśmy na łóżku naprzeciw siebie ze skrzyżowanymi nogami. Wziął moje obie ręce w swoje. – Muszę wyjechać za dwa dni – powiedział, delikatniejszym głosem. 6

Nowojorska renomowana wyższa uczelnia muzyczna i artystyczna.

- Oh – nie mogłam powstrzymać nadchodzącego rozczarowania. – To… wkrótce. - Taa – wypuścił oddech. – Posłuchaj, Dim. Jeśli mnie tutaj potrzebujesz, zostanę- Co? Nie. Po prostu… nie. - Ale jeśli nie będziesz miała się dobrze- Zamknij się, Ty. Jedziesz. Nic mi nie będzie. Obiecuję. - Nie chcę wyjeżdżać jeśli ty- Tyson, kocham cię. Kocham to, że się o mnie troszczysz. Kocham to, że zrezygnowałbyś dla mnie z tej szansy. Kocham to, że z jakiegoś powodu myślisz, że jestem twoją odpowiedzialnością. Ale nie jestem nią. Nie jestem niczyją jak tylko swoją. Minęły miesiące, mam się dobrze. Pochylił się do przodu i pocałował mnie w czoło. – Kocham cię, Dim. Zeskoczyłam z łóżka i pociągnęłam go ze sobą. – Spakujmy cię. Uśmiechnął się, a następnie wciągnął w uścisk. – Będę za tobą tęsknił – powiedział niskim głosem. Uścisnęłam go mocniej. – Ja za tobą też.

*** Kilka godzin później, większość jego rzeczy była spakowana. Nie miał ze sobą dużo, tylko parę toreb, które przywiózł z Nowego Jorku. - Dlaczego mnie pocałowałeś? – zapytałam. Wzruszył ramionami. – Żeby dowieść swojej racji. - Jakiej racji? – rozglądnęłam się po pustym pokoju. Moim starym pokoju. - Że nadal należysz do niego, czy o tym wiesz czy nie. Kawałek ciebie odszedł razem z nim i nie widzę, żeby wracał, dotąd aż on tego nie zrobi. Moje serce upadło. Miał rację – nie chciałam, żeby miał – ale tak było. - Poza tym… - wstał. – Byłem tu od miesięcy, a ty mi się opierałaś… i temu wszystkiemu… - zrobił show, wskazując na swoje ciało od góry do dołu – Jeśli ja nie mogę cię skusić, zatem nikt inny nie może. Roześmiałam się i rzuciłam w niego poduszką. Zablokował ją, wziął dwa kroki do przodu i spojrzał mi prosto w oczy. – Chcesz się powygłupiać jak za starych dobrych czasów? – Jego ton był poważny, ale jego oczy tańczyły z rozbawienia. - Doobra – udałam rozdrażnienie. Nie zrobiliśmy tego.

*** Powiedzieliśmy Ethanowi, że Tyson wyjeżdżał. Cieszył się jego szczęściem, ale wiedziałam, że będzie się o mnie martwił. Okazało się, że nie musiał długo się o mnie martwić, bo tej nocy zadzwonił Tristan. Kiedy Ethan mu powiedział, że Tyson wyjeżdżał, Tristan pochwycił szansę, żeby się wprowadzić.

To historia, którą wciska Ethan. Osobiście uważam, że E poprosił go, żeby był naszym współlokatorem ukośnik niańką. Tak czy owak, byłam podekscytowana mając tutaj Trisa. - Mini-golf – ogłosił Ethan. Uniósł piersiówkę w dłoni i wskazał na mnie. – Prowadzisz, Demander. Odwróciłam się do Tysona, który przygotowywał się już do wyjazdu. – Gotowe – podszedł i owinął wokół mnie ramię. – Uczyńmy mini golf suką.

*** - Naprawdę będę za tobą tęsknił, Dimmy. Mówię poważnie. – Tyson i ja leżeliśmy w moim łóżku, moja głowa spoczywała na jego piersi. Uniósł mój podbródek i zmusił mnie, żebym na niego spojrzała. W jego oddechu mogłam wyczuć alkohol. – Nienawidzę tego, że czasami cię widzę, wiesz? Jakby mignięcie tego kim byłaś. Szesnastoletniej Amandy, w której się zakochałem. Tej, która żyła swoim życiem i chciała więcej. Naprawdę mam nadzieję, że znowu ją znajdziesz. A kiedy to zrobisz, mam nadzieję, ze chłopak, który otrzyma tę część ciebie, będzie ją wysoko cenił, nawet jeśli tym facetem będzie Logan. Chcę tylko, żebyś była szczęśliwa. - Tyson – załamał mi się głos. - Wiesz – nie przestawał mówić. – Naprawdę złamałaś mi serce, Amanda. Kurwa – jego oczy zaczęły się zamykać – Tak bardzo cię kochałem. Śniłem o tym zeszłej nocy – o tobie i mnie – jakby wyglądała nasza przyszłość gdybyś go nie poznała. Wyobraziłem nas sobie w mieszkaniu w Nowym Jorku, tak jak chciałem, żeby było… wiesz… zanim złamałaś mi serce. Zawsze sobie mówiłem, że tak było najlepiej, ale już nie wiem. Planowałem cię poślubić. Powiedziałem Loganowi, … kiedy opowiedziałem mu o tym co się z tobą stało tamtego lata… powiedziałem mu, że chciałem. Może bycie razem nie jest dla nas, być może to czas. – Mówił chaotycznie. Pozwoliłam mu. – Mam nadzieję, że był tego wart. Nie sądzę, że to już koniec twojej historii. Ale naprawdę, szczerze mam nadzieję, że jest tego wart, Dim. Po wszystkim co przeszłaś, wszystkim co przeszliśmy, lepiej, żeby był dla ciebie.

Rozdział 7 Od wyjazdu Ty’a minęło sześć miesięcy. Dzwoni, sms-uje lub kontaktuje się ze mną na Facebooku prawie codziennie. Mówię mu, że nie musi tego robić. Zwłaszcza teraz gdy podróżuje po świecie. Mówi mi, że to trzyma go przy ziemi, przypomina o domu. Nie zamierzałam narzekać, Tyson – był moim najlepszym przyjacielem7. Potrzebowałam tego. Nigdy nie poruszył tego, co powiedział mi tamtej nocy. Czasem się zastanawiam, czy w ogóle to pamięta, czy też był to tylko pijacki bełkot. Tak czy owak, pamiętam jego słowa. Zawsze będę je pamiętać. - A więc? – Tony wyrwał mnie z rozmyślań. Suszył za barem kilka kieliszków do wina. Zmarszczyłam nos. – Zdecydowanie nie randka? Westchnął i przewrócił oczami. – Tak, Amanda. Nie randka. Postawiłaś sprawę jasno jakieś trzydzieści razy kiedy cię zapytałem, że nie jesteś zainteresowana umawianiem się lub mną. - To nic osobistego – spróbowałam uspokajać. – Po prostu nie jestem gotowa naUniósł ręce w geście poddania się. – Wiem, wiem. Rozumiem. A więc dziś wieczorem? Będzie tylko grupka przyjaciół Twiggy’ego , a nie jak zwykle paczka z collegu. No weź, będzie fajnie. Grupka palących zioło hipsterów? Czego tu nie lubić? Zachichotałam pod nosem. – Okej – ugięłam się. – Ale ja prowadzę i spotkamy się na miejscu. – Wycelowałam w niego palec. – To nie randka. - Nie randka – powtórzył.

*** Kilka godzin później zatrzymałam się z przodu domu Twiggy’ego. Większość zmian pracował ze mną i Tonym, i nawet jeśli zbliżał się do trzydziestki, nie mógłbyś tego powiedzieć po sposobie w jaki się zachowywał. Tony i ja nigdy nie wiedzieliśmy czy był na haju czy był czysty, lub czy może żył pełnią życia. W chwili gdy otworzyłam drzwi zapach marihuany był przytaczający. Z głośników grał Bob Marley. Musiałam się roześmiać na to jak stereotypowo to wyglądało. Gdzieś z domu rozbrzmiał głos Tony’ego. – Amanda! – krzyknął. Obróciłam się robiąc małe koło, aż zobaczyłam go skaczącego i machającego ręką w powietrzu. Ostrożnie manewrowałam między ludźmi w salonie aż do niego dotarłam. – Chcesz drinka? – wykrzyczał mi do ucha. Podniosłam butelkę wody w rękach. – Okej – powiedział, następnie skinął na mnie, żebym usiadła na krześle, które zajmował. Odszedł, ale wrócił sekundy później z kolejnym krzesłem i umiejscowił je obok mojego. Umieścił ramię na oparciu mojego i nachylił się blisko do mojego ucha. – Dokładnie tak wyobrażałem sobie imprezy Twiggy’ego. 7

W oryg. jest ‘constant’ – co oznacza osobę, na którą zawsze możesz liczyć i ufać, coś jak najlepszy przyjaciel. Nie znalazłam polskiego odpowiednika, więc zostawiłam najlepszy przyjaciel.

Roześmiałam się. – Wiem, prawda? Bob Marley i to wszystko. Pochylił się nawet bliżej. Poczułam jego ciepły oddech na mojej szyi, tuż przed tym jak jego usta otarły się o płatek ucha. – Wiem, że nie jesteśmy na randce – powiedział niskim głosem. – Ale wyglądasz cudownie dzisiejszego wieczoru. Miło być komplementowaną, nawet jeśli był niczym więcej jak przyjacielem. Odwróciłam się do niego, żeby mu podziękować, ale coś lub ktoś przykuł mój wzrok. Serce waliło mi o klatkę piersiową. Raz. Dwa. Bum. A potem nic. Przestało bić. Moje oczy zamknęły się. Musiałam mieć przywidzenia. Tony – musiał źle to zrozumieć, bo następną rzeczą, o której wiedziałam – były jego ciepłe usta spotykające moje i całował mnie. Nie wiem jak długo były tam jego usta, aż w końcu moje serce zaczęło jeszcze raz. Bum, Bum. Głośno zassałam powietrze do płuc i wstrzymałam je. Oderwał się. – Przepraszam – powiedział. Wypuściłam powietrze w pośpiechu. – To nie twoja wina. Odwrócił się i wbił wzrok w podłogę. – Nie randka – wymamrotał. Mój oddech nadszedł w krótkich strumieniach. Moje oczy uniosły się i zablokowały z jego.

*** Logan Serce – żołądek. Żołądek – podłoga. Nasze oczy zablokowały się. Nie było nikogo innego w pokoju. Podniosła rękę w małym skinieniu. Uniosłem piwo w jej kierunku. A potem się uśmiechnęła. Uśmiechnęła. - Weź się w garść – powiedziałem swojemu odbiciu w lustrze w łazience. Opuściłem głowę miedzy ramiona i rozpryskałem wodę na twarzy, a potem znowu popatrzyłem w lustro. – Wiedziałeś, że w pewnym momencie ją zobaczysz. Przestań być pieprzoną cipką – przewróciłem na siebie oczami. – Super. Mówię kurwa do siebie. – Szarpnąłem głową w kierunku lustra. – Kutas. Jest tutaj z Tonym – umawiają się. Minął rok, oczywiście, że ruszyła dalej. Wyglądał na wystarczająco miłego faceta.

- To nie twój interes – powiedziałem na głos. Całowali się. W porządku. Zamknąłem oczy i spróbowałem wymazać wspomnienie jej całującej jakiegoś innego dupka. Moja ręka trzęsła się, gdy próbowałem przekręcić gałkę przy drzwiach łazienkowych. Nadal miała moc, by sprawić, że się denerwuję. Próbowałem zebrać się na odwagę, żeby pójść i porozmawiać z nią, mając nadzieję, że jej chłopak mi na to pozwoli. Nie wiedziałem, co powiem. Może powinienem po prostu zostawić ją w spokoju. Może jej nawet nie obchodziło, że tu byłem. Przekląłem pod nosem, otworzyłem drzwi i wyszedłem. Ale zanim miałem szansę się namyśleć, los zadecydował za mnie. Jej oczy rozszerzyły się gdy mnie zobaczyła. – Logan – wydyszała. Mój żołądek wykonał salto. – Hej… - załamał mi się głos. Kurwa, byłem zdenerwowany. Oczyściłem gardło. – Hej – spróbowałem znowu. Stała oparta plecami o ścianę korytarza, czekając na skorzystanie z łazienki. Utrzymywałem oczy skupione na jej twarzy; nie chciałem zobaczyć reszty jej ciała. Nie sądzę, że mógłbym sobie z tym poradzić. Grupka dziewczyn chciała przejść obok. Przesunąłem się do przodu, tak żeby mogły przejść, powodując, że moje ciało wcisnęło się w jej. – Przepraszam – powiedziałem do niej. - W porządku – powiedziała tak cicho, że prawie jej nie usłyszałem. Następnie oczyściła gardło i stanęła prościej. Wskazała butelką wody w kierunku łazienki. – Moja kolej – poinformowała. - Oh. Tak, oczywiście – odsunąłem się do tyłu i przepuściłem ją. To było to. Nasze pożegnanie. Odepchnęła się od ściany i przeszła wokół mnie. Moje oczy skupiły się na miejscu gdzie właśnie stała. - Logan? – poczułem jej dłoń na ramieniu. Moje oczy ciasno się zamknęły, nie chcąc przypomnieć sobie co jej dotyk mi robił. – Logan? – powtórzyła. - Mmm. Ścisnęła mocniej moje ramię i odwróciła mnie do siebie. Zagryzła wargę, jej oczy były niepewne. – Poczekasz na mnie? Skinąłem, mój język był zbyt ciężki, usta zbyt suche by mówić. Weszła do łazienki i zamknęła za sobą drzwi. Wypuściłem oddech, który nie wiedziałem, że wstrzymywałem. Gdy tylko pozwoliłem swojemu ciału się zrelaksować, mięśnie bolały mnie od napinania.

Amanda - Weź się w garść – powiedziałam sobie w lustrze. Rozpryskałam wodę na twarzy i szyi i napełniłam butelkę wodą. Dlaczego go poprosiłam, żeby zaczekał? O Boże, to będzie takie niezręczne. Będzie na zewnątrz, myśląc, że powiem lub zrobię coś nadzwyczajnego, a ja nawet nie wiem co do diabła robię.

Kiedy wyszłam z łazienki, był tam, opierając ramię o ścianę, krzyżując kostki. Jego ręce były w kieszeniach, powodując, że jego mięśnie ramion i barku napinały się. Nie obczajałam go, nie chciałam sobie przypominać jakie uczucia wywoływało we mnie jego ciało. Oczyściłam gardło. Jego zielone oczy uniosły się do moich. Wyprostował się na pełną wysokość. Zamarłam. Bum. Bum. Otworzyłam usta, by przeprosić i pozwolić mu kontynuować resztę nocy, ale odezwał się pierwszy. – Chcesz stąd pójść? – zapytał. Jego oczy na moich były tak intensywne, tak pełne obietnic. Następnie potrząsnął głową, jakby oczyszczał myśli. – Przepraszam. Kurwa, jestem kutasem. Jesteś tu z chłopakiem – nie przestawał potrząsać głową z boku na bok. Wziął krok do tyłu, jego ręce powędrowały w górę. Obserwowałam go, zdezorientowana, ale potem do mnie dotarło. – Oh – wypaliłam. – On nie jest – mam na myśli – Tony – nie jest moim chłopakiem. - W porządku – powiedział do mnie. – Nie musisz wyjaśniać. Wziął kolejny krok do tyłu i wpadł na kogoś, kto popchnął go do przodu we mnie. Próbowałam pomóc go ustabilizować. – Przepraszam – powiedział. Zauważyłam jak jego ręce zacisnęły się po bokach. Gdy znowu był na nogach, wypuścił oddech. – Nie musisz mi nic mówić, po prostu- Powiem mu tylko, że wychodzę, okej? Znowu potrząsnął głową. – W porządku… nie musisz… - Po prostu poczekaj na mnie na zewnątrz? Potaknął, następnie odwrócił się i skierował do drzwi frontowych. Obserwowałam go. I w końcu pozwoliłam swojemu ciału się zrelaksować.

*** Wyszłam z drzwi frontowych i rozglądnęłam się za nim. Opierał się o swój samochód, z jednym kolanem zgiętym ze stopą na kole. Jego głowa była spuszczona, patrząc na dłoń. Potrząsnął nią parę razy, a potem powrócił do oglądania jej dokładnie. Dziwne. Podeszłam do niego, musiał nie usłyszeć jak nadchodzę, bo jego oczy nie uniosły się. Kopnęłam jego but swoim, a jego wzrok przesunął się z dłoni, do mojego buta, w górę moich nóg, wyżej, przez moje ciało i w końcu co wydawało się jak całe życie, do mojej twarzy. Jego oczy ciasno się zamknęły, gdy odwrócił ode mnie wzrok. - Wszystko z tobą w porządku? – dziwnie się zachowywał, lub może to było dla niego teraz normalne. Kto wie? Minął rok. Wyciągnął po puszce piwa z obu kieszeni swetra i bez słowa zaoferował mi jedną. Potrząsnęłam głową, odmawiając. - Spacer? – zapytał, odpychając się od samochodu i wkładając jedną puszkę z powrotem do swetra. Ściągnął kapsel z piwa, przyłożył je do ust, przechylił głowę do tyłu i wypił duszkiem. Po tym jak jego jabłko Adama podskoczyło po raz czwarty, jego oczy

przesunęły się do moich. Odrywając puszkę, wyprostował się, ale jego wzrok pozostał na mnie. Oblizał wargi. Nieświadomie zrobiłam to samo. Przeklął pod nosem i wziął krok w moim kierunku. Powróciła panika, ale po prostu przeszedł obok mnie i zaczął mnie prowadzić daleko od domu. Podążyłam za nim, krzyżując ramiona na piersi i chowając ręce pod pachami. Musiałam ukryć nadgarstki. Nie mógł ich zobaczyć.

*** Logan Stała się jeszcze gorętsza, jeśli to w ogóle możliwe. Obcasy tylko pomogły wyeksponować jej nogi. Jej przeklęte nogi. Nie nosiła obcasów tak często gdy byliśmy razem, ale kiedy to robiła, doprowadzało mnie to do szaleństwa. Zastanawiam się czy kiedykolwiek jej to powiedziałem. Powinienem powiedzieć jej wiele rzeczy i częściej. Tak jak to, że ją kochałem. Lub to, że nadal ją kocham. Przestałem iść, odwróciłem się, żeby stanąć do niej twarzą, i czekałem aż mnie dogoni. – Przepraszam – powiedziałem do niej. – Nie powinienem odwrócić się do ciebie plecami. – Obserwowałem jak jej kroki stały się chwiejne. Kurwa. Niezły dobór słów, dupku. Przeszliśmy pół przecznicy, aż byliśmy na boisku do baseballa. Poprowadziła drogą do huśtawki i usiadła. Zrobiłem to samo, siadając naprzeciw, więc byliśmy twarzą w twarz. Uśmiechnęła się do mnie – ale nie wyszło jej – uśmiech nie sięgnął jej oczu. Jej nogi odepchnęły się od ziemi, tylko na tyle, żeby mogły być wyprostowane. Jej oczy skupiły się na glebie pod nami. Ramiona miała ciągle skrzyżowane z dłońmi wetkniętymi pod nie. Musiało jej być zimno. Wyciągnąłem z kieszeni swetra pełną puszkę piwa, ściągnąłem go, wstałem i umieściłem sweter wokół jej ramion. - Oh – powiedziała zaskoczona. – Nie musisz tego robić. Z powrotem usiadłem na huśtawce. – Jest w porządku. Włożyła ramiona przez rękawy i zasunęła zamek. – Dziękuję. - Proszę bardzo.

Rozdział 8 Bycie w jego swetrze było złym pomysłem. Mogłam poczuć go wszędzie, wokół mnie. Pozwoliłam temu zapanować nade mną przez sekundę, ale tylko przez sekundę, zanim z powrotem postawiłam się w swojej sytuacji. Rozglądnęłam się po okolicy. Było tak ciemno, jedyne światło pochodziło od księżyca i latarni ulicznej oświetlającej część boiska. Oczywiście skończyliśmy na boisku do baseballa. Zaśmiałam się pod nosem. – Tęsknisz za tym? – zapytałam, szarpiąc głową w kierunku boiska. - Oczywiście, że tak, Amanda. Codziennie. – Jego słowa były pośpieszne. Zaskoczyło mnie to. Musiało być to widoczne w moim wyrazie twarzy, bo oczy mu się rozszerzyły, a potem spojrzały w kierunku boiska. – Oh – powiedział. – Masz na myśli baseball? Um. Zgaduję, że tak. Nie bardzo, nie. Mam na myśli… nie wiem – wybełkotał pod nosem, a następnie parę razy potrząsnął dłonią zanim znowu dokładnie jej się przyjrzał. Coś było nie tak. - Logan, wszystko dobrze? – przestałam się kołysać i spojrzałam na niego. - Tak. – jego głos był ochrypły. - Nie przestajesz patrzyć na swoją dłoń. Znowu się na niej skupił. Podążyłam za jego wzrokiem. – Nie przestanie się trząść – powiedział. Zauważyłam drżenie jego palców. Poruszył nimi parę razy. – Dlaczego? Zaśmiał się. – Sprawiasz, że się denerwuję – oświadczył. – Zawsze to robiłaś – uniósł wzrok, to spojrzenie było intensywne. – Domyślam się, że nic się nie zmieniło. Odwróciłam wzrok. Poczułam jak tracę kontrolę, a nie mogłam sobie na to pozwolić. – Wszystko się zmieniło – powiedziałam do niego. To prawda. Potem po prostu siedzieliśmy, w głuchej ciszy własnych myśli. Po chwili wstałam. Nie wiedziałam dlaczego, ale siedzenie z nim to było zbyt wiele. Było zbyt trudne. Jednak zbyt proste – a nie powinno być proste. Też wstał. – Napisałem do ciebie. Zassałam oddech. – Wiem. Dostałam list. Skinął tylko i odwrócił wzrok. Nie sądziłam, że mówienie mu, że trzymałam go w torebce i nosiłam go wszędzie było konieczne. - Posłuchaj… - powiedział, jego dłonie powędrowały do kieszeni. – Możemy po prostu przez chwilę porozmawiać? Wiem, że jestem ostatnią osobą na ziemi, którą chciałabyś widzieć, ale nie chcę, żeby było niezręcznie i wiem, że nie mam prawa o cokolwiek cię prosić, w ogóle, ale nie wiem… - wzruszył ramionami. – Dużo by to znaczyło jeśli mogłabyś ze mną porozmawiać… przez chwilę…

Wziął moją rękę w swoją i umieścił ją płasko na swoim sercu. Mogłam poczuć jak wali o dłoń. Pochylił głowę, tak że mógł wyraźnie spojrzeć mi w oczy. – Proszę, Amanda – błagał. Nakrył moją rękę swoją, a drugą umieścił na mojej twarzy. Przestałam oddychać. Wszystko co mogłam usłyszeć to pompująca w uszach krew. Uderzenie, uderzenie, poczułam przy klatce piersiowej. Jego usta się rozchyliły, ale nie poruszył się. Oczy pozostały skupione na moich. Potarł kciukiem mój policzek. – Proszę – powiedział ponownie. - Okej – skinęłam. - Tak? – jego rysy rozpromieniły się. Nie mogłam powstrzymać uśmiechu, który się uformował. – Pewnie. Zaprowadził mnie na boisko i zatrzymał się pośrodku, nie puszczając mojej ręki. Kładąc się płasko na plecach, pociągnął mnie za rękę, aż nie byłam na ziemi. Usiadłam obok niego i czekałam, ale po prostu patrzył w górę na gwiazdy i pozostał cicho. – Nienawidzisz mnie, czyż nie? Spróbowałam wyciszyć sapnięcie, ale nie wiem czy się to udało. – Chcę to robić – powiedziałam mu zgodnie z prawdą. – Mam na myśli – jak mogłabym nie, prawda? Jego oczy w końcu oderwały się od gwiazd i skupiły się na mnie. Czekał aż będę kontynuować więc tak zrobiłam. – Jest tyle powodów, dla których powinnam cię nienawidzić, ale nie mogę Logan. – Przełknęłam gulę w gardle. – Nie mogę cię nienawidzić – powtórzyłam. – Jednak nie mogę czuć do ciebie czegokolwiek innego. Kłamstwo. Pociągnął nosem i skinął, z powrotem spoglądając na gwiazdy. – Zakładam, że dalej jesteś na UNC? Moje ciało rozluźniło się. Mogłam to zrobić. Mogliśmy pogadać. – Yup. - Nadal opieka nad dziećmi? Moje brwi się ściągnęły. – Nie, um, zmieniłam kierunek studiów. Usiadł prosto, uśmiech zawładnął jego twarzą. – Serio? Na jaki? Pielęgniarstwo? - Nie wiesz? – Musiał wiedzieć. Potrząsnął głową. – Nie – roześmiał się. – Dlaczego miałbym wiedzieć? - Twój tata ci nie powiedział? - Co? Dlaczego tata miałby mi mówić? – usiadł prościej i odwrócił całe ciało do mnie. Stałam się bardziej zdezorientowana. – Czekaj. Twój tata wie, że jesteś w domu, prawda? Znowu się roześmiał. - Tak, oczywiście, że wie, że jestem w domu. O czym ty mówisz? - Huh. - Huh? – zapytał. – Co oznacza to ‘huh’? – przygryzł wargę, ale jego uśmiech nadal był obecny, powodując pojawienie się jego pięknych przeklętych dołeczków. Zassałam oddech. – Nie wiem… - zaczęłam sobie żartować, udając jego rozbawiony ton. – Jeśli ci nie powiedział…

Odrzucił głowę do tyłu i wydał sfrustrowany odgłos. – Czekaj – nagle zmienił się w poważnego. – Nie zaczęłaś umawiać się z moim tatą, co? - Fuj! – zapiszczałam, popychając go w klatkę piersiową. Upadł do tyłu na ziemię, śmiejąc się. – To jest po prostu niewłaściwe. - Wiem – brzmiał na odczuwającego ulgę. – Nie musisz mi tego mówić. Nie mogłam powstrzymać się od śmiechu. – Jesteś takim idiotą. - Wiem. Nie musisz mi mówić. Przez chwilę było cicho. - Tak więc? – uniósł brwi. – Jaki jest twój kierunek studiów i co ma z tym wspólnego mój tata? Spróbowałam ostrożnie dobrać słowa. Nie chodziło tylko o mój kierunek, ale również o jego tatę. Chodziło też o niego, ale nie musiał tego wiedzieć. – Twój tata pomógł mi zdecydować, tak mi się wydaje. Przeszłam na psychologię. Jego usta zwinęły się w kącikach. Miał ten wyraz twarzy, który dobrze znałam; duma. To sprawiło, że zabolało mnie serce. Przełknęłam, obawiając się jego reakcji. – Chcę się skupić na sprawach dzieci. Chcę pracować z zaniedbanymi i um… - przerwałam, by wziąć oddech. - … maltretowanymi dziećmi. Usiadł prosto, opierając wagę na ramionach za sobą. – Huh – jego oczy były nieskupione, wpatrywały się w dal. Przyciągnął kolana i ułożył na nich łokcie. – To wspaniale, Amanda – przekrzywił głowę, by na mnie spojrzeć. – Będziesz w tym cudowna. Taa, pomyślałam. Razem mogło nam być cudownie. - Więc – szturchnął mnie w bok, próbując rozładować atmosferę. – W jaki sposób mój tata pomógł ci zdecydować? - Myślę, że może powiedziałam już za dużo. Może jego musisz o to zapytać. Zachichotał. – Zatem okej… Oboje zaczęliśmy mówić w tym samym czasie, ale wyciągnął w kierunku mnie dłoń. – Panie pierwsze – powiedział. - Jak długo jesteś z powrotem? - Kilka tygodni. - Więc nikt nie wie, że tutaj jesteś? - Nie, tylko tata i teraz ty. - Dlaczego? - Nie wiem – wzruszył ramionami. – Wiesz, Micky urządziłaby imprezę. Zaśmiałam się. Tak by zrobiła. - Po prostu chcę przez chwilę pozostać niewidoczny, mieć czas na zebranie swojego gówna do kupy. – Z powrotem położył się na trawie i złączył palce za głową. I wtedy to zobaczyłam – słowa wytatuowane na wewnętrznej stronie jego bicepsu. Moje palce same się poruszyły, unosząc jego rękaw, tak żebym mogła je przeczytać. Całe jego ciało zesztywniało, kiedy moja skóra weszła w kontakt z jego. – Przepraszam – wyszeptałam, ale nie zabrałam ręki. Przekrzywiając głowę, żeby z większą łatwością

przeczytać pismo, wypowiedziałam słowa na głos. – Transit umbra, lux permanet…8Spojrzałam na niego, zdezorientowana. Podniósł rękę, by założyć mi kosmyk za ucho. Uderzenie. Uderzenie.

Logan Zadzwonił jej telefon, przerywając nam. Rozbrzmiało ‘Hey There Delilah’. Obserwowałem jak jej twarz rozjaśniła się. Przeprosiła i sięgnęła po telefon. – Tyson – przywitała się. – Masz pojęcie, która jest godzina? Zaczekała na odpowiedź, a następnie nasilił się powolny śmiech. – Byłam tylko na imprezie, wiesz Twiggy… uh-huh… Taa. Przerwała, przyglądając mi się z powagą, której się nie spodziewałem. – Nie, nic ekscytującego, właściwie zmierzam teraz do domu. – Wstała. – Zadzwoń do mnie jutro na Skype, okej? Wstałem. Nerwowo bawiła się rąbkiem mojej bluzy; była dłuższa niż sukienka, którą miała na sobie. – Taa – powiedziała cicho, odwracając ode mnie wzrok. – Też cię kocham. Drugi raz tej nocy, mój żołądek uderzył w podłogę. Kochała Tysona. Umieściła telefon w torebce, a następnie uniosła na mnie wzrok i uśmiechnęła się. – Nigdy nie zgadniesz co robi teraz Tyson. Jakby mnie to kurwa obchodziło. – O tak? – udawałem. – Co robi? – Oprócz dymania dziewczyny, w której jestem zakochany. - Jest w trasie światowej – brzmiała na taką dumną; poniekąd mnie to wkurzyło. – Zgadnij z kim? - Kim? Zaczęła z powrotem kierować się na imprezę. – Z Johnem Mayer’em. Zakrztusiłem się powietrzem. – Nie ma mowy? Skinęła entuzjastycznie. - A więc to musi być trudne, wy umawiający się i on wszędzie podróżujący. - Co? – sapnęła. – Nie umawiamy się. - Ale powiedziałaś mu, że go kochasz? - Kocham go – powiedziała i zaczęła iść szybciej.

8

Sentencja łacińska, po ang. brzmi: ‘Shadow passes, light remains’, czyli ‘Cień odchodzi, światło pozostaje’

Amanda Nie wiem czemu otwarcie ogłosiłam, że kochałam Tysona. Może dlatego, że chciałam zobaczyć jego reakcję. Może w głębi serca chciałam go zranić. W sekundzie gdy te słowa wyszły z moich ust, jakby zgasło w nim światło. Jego oczy przygasły, rysy wygładziły się. Odeszłam od niego szybciej. Nie mogłam znieść tego widoku. Jego ból nadal powoduje, że moje serce się łamie, a ja tego nie potrzebowałam. Nie zasługiwałam na to. Droga powrotna do mojego samochodu wydawała się zajmować wieczność. Popełniłam błąd przysuwając się do niego bliżej, gdy grupa kolesi zaczęła iść w naszą stronę. Zajęcia samoobrony pomogły nie tylko mojej pewności siebie w nieznanych sytuacjach, ale również natychmiastowej panice, w którą bym wpadła kiedy stanęłabym w obliczu najmniejszego z zagrożeń. Poczułam jak jego ciało sztywnieje obok mnie, a następnie powoli i ostrożnie umieścił ramię wokół moich ramion, przysuwając mnie nawet bliżej siebie. Tak szybko jak poczułam się bezpieczna, strząsnęłam jego uścisk. Nie chciałam mieszać mu w głowie. Nie chciałam, żeby myślał, że robienie takich rzeczy jak ta było w porządku, czucie potrzeby, by mnie chronić lub cokolwiek. - A więc ten jest mój – odblokowałam samochód, otworzyłam drzwi i wrzuciłam do środka torebkę. Stanął przede mną, powoli potakując. – Czy to – mam na myśli – to ten wybrali? - Ha! Masz na myśli ten, który mi kupiłeś? – słowa wyszły ostrzej niż zamierzały. Musiał zauważyć, bo nie odpowiedział, przesunął się wokół mnie, wetknął głowę do samochodu i rozglądnął się. – Więc jest dobry? – zapytał. – Mam na myśli, nie psuje się i inne gówna? Jest bezpieczny, prawda? Cofnął się do tyłu i czekał na moją odpowiedź. Przy słowie bezpieczny, coś się we mnie zmieniło. – Taa, Logan – zaczęłam odpinać jego bluzę. – Jest bezpieczny. Podniósł ręce jakby chciał mnie powstrzymać. – Zatrzymaj ją – powiedział. Jego jedno dołeczkowy półuśmiech pojawił się. – Oddasz ją następnym razem, gdy cię zobaczę – wyszło to jako pytanie. Kontynuowałam ściągnie i wręczyłam mu ją. Jego wyraz twarzy natychmiast się zmienił i ogarnął go smutek. Wziął ją z moich dłoni, oczyścił gardło i potaknął, jak gdyby rozumiejąc niewypowiedziane słowo, które utrzymywało się pomiędzy nami. - Naprawdę dobrze było cię zobaczyć, Logan. Cieszę się, że to zrobiliśmy. Cieszę się, że jesteś… bezpieczny. Jego usta zwęziły się w linię. Nie odpowiedział, tylko potaknął.

Odwróciłam się, żeby wsiąść do samochodu, ale zatrzymała mnie jego ręka na moim ramieniu. Okręcił mnie twarzą do siebie i zanim wiedziałam, jego ramiona były wokół mnie i nasze ciała były unieruchomione. - Amanda – wyszeptał, a następnie powoli zassał oddech. Nie zdając sobie sprawy, moje dłonie powędrowały do góry, by spocząć na jego plecach. Poczułam jak palce wbijają się we mnie, mocniej mnie ściskając. Zamknęłam oczy i pozwoliłam sobie mieć tą chwilę. Chciałam ją zapamiętać, rozkoszować się nią, zatopić się w niej. Przełknęłam gulę w gardle i odepchnęłam łzy. I tak właśnie pozostaliśmy. To mogły być godziny, mogły być sekundy – to nie miało znaczenia. Czas nie istniał. Równocześnie oderwaliśmy się od siebie. Pociągnął nosem i szybko wytarł oczy. Następnie czerwone oczy w plamki spotkały moje z intensywnością, która kosztowała mnie krok do tyłu. Pochylił się do przodu, zwilżył wargi i umieścił je na moim czole. Były ciepłe, miękkie i takie jak zapamiętałam z przeszłości. Ujął mój policzek i odchylił się nieco do tyłu, ale nie wystarczająco żebym mogła go widzieć. Następnie usłyszałam jak mówi, niskim głosem, ale wyraźnym. – Do widzenia, piękna dziewczyno. Cofnął się, odwrócił i odszedł. A ja go obserwowałam. Wsiadłam do samochodu, włączyłam bieg, ruszyłam z krawężnika, skręciłam za róg, zaparkowałam na poboczu i dałam temu upust. Wszystkiemu. Kocham go. Nadal cholernie go kocham. Nie mogłam zapanować nad szlochami, które wstrząsnęły moim ciałem. Płakałam przez Logana w przeszłości, ale nie płakałam przez niego w teraźniejszości lub w przyszłości. A teraz tutaj był. Nie pozwolę mu siebie złamać. Po kilku minutach próbowałam odzyskać nad sobą kontrolę. Wyciągnęłam telefon, żeby napisać do Ethana i dać mu znać, że było ze mną okej. Nie miał nic przeciwko mnie mającej więcej wolności, tak długo jak wiedział gdzie byłam. Sądzę, że pomógł w tym fakt, że kilka miesięcy wcześniej zaczął oficjalnie umawiać się z Alexis i chciał spędzać czas sam na sam z nią. Myślę też, że pomogła go przekonać, żeby dał mi trochę przestrzeni. Była z nim przez większość weekendów lub on był z nią. To działało i nie mogłam być szczęśliwsza z ich powodu. Cieszę się, że w końcu odnaleźli siebie. Była dokładnie tym czego potrzebował, by przestać puszczać się na prawo i lewo. Zaśmiałam się do siebie, zastanawiając się czy przyjaciele Logana kiedykolwiek tak o mnie myśleli.

Pieprzony Logan. Znowu zaczęłam płakać. Moja głowa uderzyła o kierownicę i rozbrzmiał klakson. Poderwałam się do góry z zaskoczenia. Potem pukanie w szybę zmusiło mnie do pisku. Sięgnęłam do torebki po gaz łzawiący zanim odwróciłam się, żeby znaleźć odpowiedzialną za to osobę. Logan. Znowu miał na sobie bluzę z kapturem na głowie. Opuściłam szybę, nieco podejrzliwa dlaczego tutaj był. – Śledzisz mnie? Jego oczy zwęziły się. – Mógłbym cię zapytać o to samo. - Co? Szarpnął głową w kierunku budynku za nim, ale jego oczy nigdy nie opuściły moich. – Mieszkam tutaj. - Wszystko dobrze, człowieku? – zapytał koleś za nim. Pod ramieniem miał dziewczynę. Miała tlenione blond włosy, dredy i piercing. Byli typem ludzi, których spodziewałbyś się zobaczyć na imprezie u Twiggy’ego. Domyślam się, że to dlatego Logan skończył w takim miejscu. – Mam się dobrze – powiedział do nich. – Wchodźcie ludzie – odwrócił się do mnie i powiedział, jego słowa ociekały troską. – Wszystko w porządku? Mam na myśli – płakałaś? Westchnęłam. – Taa. To znaczy nie. Nie jest w porządku i tak, płakałam. – Nie widziałam sensu w kłamaniu. Wyprostował się do pełnej wysokości. – Przeze mnie? - Tak. Potarł tył szyi dłonią i spuścił wzrok. – Czy ty – mam na myśli – chcesz o tym porozmawiać? O tym co się nam przydarzyło? Potrząsnęłam głową z przyzwyczajenia, ale potem uspokoiłam się wystarczająco, żeby o tym pomyśleć. Może musiałam z nim pogadać. Może potrzebowałam jakiejś formy zakończenia. – Okej – wyszeptałam. - Co? – zapytał. Z zaskoczenia poderwał głowę. - Sądzę, że to może być dobry pomysł, wiesz… zakończenie i to wszystko. - Zakończenie – powtórzył moje słowa jakby omawiał ten pomysł w głowie. – Okej. Chwyciłam sweter z tylniego siedzenia i włożyłam go na siebie, upewniając się, żeby zakryć nadgarstki. Otworzył drzwi i pomógł mi wysiąść. - Zakończenie – usłyszałam jak szepcze.

Rozdział 9 - Winda jest zepsuta, będziemy musieli zasuwać na piąte piętro – uśmiechnął się do mnie złośliwie. – Dasz radę czy chcesz, żebym cię niósł? - Ha ha – powiedziałam, naciągając rękawy mojego swetra za palce. – Wiedz, że zaczęłam ćwiczyć – podniosłam na niego brwi. - Aaah – miał znaczący wyraz twarzy. - Co? - Nic – nieznacznie potrząsnął głową i skinął na mnie, żebym weszła przed nim na schody. Przeszłam pięć stopni zanim się do niego odwróciłam. – Co ty- moje słowa zamarły, gdy zauważyłam jak jego wzrok unosi się do mojego. Jego oczy były szeroko otwarte, jak gdyby został przyłapany na czymś na czym nie powinien. A potem mnie to uderzyło. Spiorunowałam go wzrokiem. – Czy ty właśnie gapiłeś się na mój tyłek? Zachichotał, najpierw cicho, a potem śmiał się na całego. – Przepraszam – zdołał powiedzieć. – Nadal jestem facetem, a ty – ty wciąż jesteś gorąca. – Nie wiem jaka emocja pokazała się na mojej twarzy, ale jego uśmiech zniknął. – Przepraszam – powtórzył. – Nie powiem już czegoś takiego – przełknął i wziął dwa kroki do przodu, aż nie byliśmy na tym samym stopniu. – Widzisz, nie będę zboczeńcem. Obiecuję. Resztę drogi na piąte piętro pokonaliśmy w głuchej ciszy. Budynek był stary, nie spodziewałabym się, że Logan będzie w takim mieszkał, nie z pieniędzmi, które posiadał. Zatrzymaliśmy się na środku korytarza kiedy zobaczyliśmy tę samą parę z zewnątrz, obściskującą się przed drzwiami wejściowymi, chłopak próbował włożyć kluczyk do dziurki, gdy przycisnął ją do drzwi. Logan zaśmiał się pod nosem i podszedł do pary. Zostałam blisko za nim. – Siemka, Eli – Logan próbował zwrócić ich uwagę. Nie oderwali się od siebie, nawet nie zauważyli, że tam był. Położył ramiona na barkach chłopaka i przesunął go przez korytarz. – Złe drzwi, ludzie – powiedział do nich zanim wrócił do miejsca gdzie właśnie stała para. Wyciągnął klucze z kieszeni, otworzył, pchnął drzwi i skinął na mnie, żebym weszła. Tak zrobiłam. Delikatnie mówiąc, mieszkanie było proste. Kuchnia po lewej, jadalnio/sypialnia i w zasadzie to by było tyle. Miał rozkładaną kanapę, a jego torby i pudła wciąż były nie rozpakowane. – Jest… ładnie – powiedziałam do niego. Zaśmiał się. – Będzie tak – odpowiedział. Okręciłam się dookoła, obczajając wszystko. – Więc, to tak jakby kawalerka? – wskazałam na rozkładaną kanapę. Jego oczy się zwęziły, jakby był zdezorientowany. – Oh, nie. Na końcu korytarza są dwie sypialnie – skinął na korytarz, którego jeszcze nie widziałam. Przesunęłam się. – Więc masz współlokatorów? – moja kolej, żeby być zdezorientowaną.

- Nie – otworzył lodówkę i wpatrywał się w jej zawartość. - A więc śpisz na podłodze w salonie, bo… - czekałam aż dokończy zdanie. Zamknął drzwi od lodówki, odwrócił się i oparł się o nią, a następnie głośno wypuścił powietrze. – Bo mam problem związany z potrzebą widzenia i słyszenia frontowych drzwi – wyznał. Nasze oczy zablokowały się, skupione na sobie, jak gdyby robienie tego wystarczająco długo pomogłoby mi zrozumieć co miał na myśli. Lub może mogło uczynić prostszym wyjaśnienie dlaczego byliśmy tutaj razem, ale nie razem. Ostatecznie odwróciłam wzrok, nie będąc w stanie poradzić sobie z intensywnością jego spojrzenia. Oczy wędrowały po małej przestrzeni, którą dla siebie stworzył. Nawet z pudełkami i torbami wszędzie, nadal było czysto. Wszystko miało swoje miejsce. W rogu pokoju były sterty ubrań, ale też były poskładane i idealnie ułożone w stos. Oprócz tamtych rzeczy, mieszkanie było puste. Nie było osobistych dodatków, dekoracji, lamp, zdjęć, niczego. - Podoba mi się to, co zrobiłeś z mieszkaniem – droczyłam się. Sięgnął do szafki kuchennej i wyciągnął paczkę czegoś. Gumisie. Umieścił miskę na ladzie i zaczął wyjmować czerwone z reszty. – Zabawne – odparował, nie unosząc wzroku znad zadania. – Właściwie, moja była dziewczyna była zafascynowana całym tym wystrojem wnętrz, miała oko- przerwał, a następnie podniósł głowę i zapatrzył się w dal. Jego oczy się zwęziły. – Huh – powiedział do siebie. – Nigdy przedtem tak cię nie nazywałem – byłą dziewczyną, mam na myśli. Po prostu jesteś czymś więcej, wiesz? – odwrócił się, by być do mnie twarzą. – Byliśmy czymś więcej niż to, prawda? Czy tylko ja tak myślałem? Mój oddech uwiązł. Ściany się zbliżały. Nie mogłam być tu z nim. Nie kiedy mówił takie rzeczy jak ta. Nie kiedy nie wiedział jak bardzo to na mnie wpłynęło. – Sądzę, że powinnam już iść – powiedziałam do niego. Spanikowałam. Nie wiedziałam co jeszcze powiedzieć. - Nie – powiedział szybko, zatrzymując się przede mną i blokując mi drogę. – Proszę, nie. Zostań. Przepraszam. Nie powiem już tego głupiego gówna, proszę. Po prostu… po prostu zostań. Nawet nie musimy o nas rozmawiać. Możemy pogadać o czymkolwiek lub o niczym. W ogóle nie musimy rozmawiać. – Popatrzył na dłoń i znowu nią potrząsnął, a następnie wypuścił ciężki oddech. Widziałam wcześniej dużo oblicz Logana, ale tego nigdy nie widziałam. Nigdy nie widziałam w nim tego rodzaju wrażliwości. Tej potrzeby aprobaty lub po prostu… potrzeby. - Proszę – powiedział ponownie, jego głos się łamał. I wtedy wiedziałam – w jak dużych kłopotach byłam. Ponieważ Logan – nadal miał nade mną tą władzę. – Okej – powiedziałam do niego. – Potrzebuję tylko trochę powietrza. Jego uśmiech był natychmiastowy. – Mam idealne miejsce – chwycił kluczyki i wziął mnie za rękę, prowadząc mnie za drzwi i w górę innych schodów.

Logan Zaprowadziłem ją na dach budynku. Kiedy na początku się wprowadziłem, właścicielka mi powiedziała, że to nie był rodzaj budynku, który był przeznaczony do zażywania narkotyków i głośnych imprez. Zaśmiałem się i powiedziałem jej, że ja taki w ogóle nie byłem. Opowiedziałem jej o tym jak planowałem robienie niczego innego oprócz nauki, żeby nadrobić tak dużo zaległości jak to możliwe. Uśmiechnęła się i zmusiła mnie do pójścia tutaj za sobą. Powiedziała mi, że było to jedyne miejsce w budynku, które było wystarczająco ciche, żeby mój stale rozwijający się mózg właściwie pracował. Tylko ona i ja mieliśmy klucz, i nikt inny nie wiedział, że to miejsce istniało. Następnego dnia kupiłem jakieś meble ogrodowe i to miejsce stało się moim bezpiecznym niebem. Opowiedziałem o tym wszystkim Amandzie. Uśmiecha się tylko do mnie ciepło i mówi. – Jest tu naprawdę ładnie, Logan. – Jakbym był pieprzonym dzieckiem, do którego musi mówić z poczuciem wyższości. Wiem co robi. Zobaczyłem to w jej oczach, kiedy praktycznie błagałem ją, żeby została. Wiem, że zlitowała się nade mną i jest to prawdopodobnie jedyny powód, dla którego właśnie tutaj ze mną jest. Jednak miałem to gdzieś. Wziąłbym cokolwiek, co by mi dała. Poprowadziłem nas do kompletu kanapy ogrodowej, którą kupiłem i skinąłem, żeby usiadła. - Tak, więc – zacząłem. - Tak – odpowiedziała. - Jak tam Ethan? Jej ramiona wyraźnie się rozluźniły. Może będzie chciała rozmawiać, tak długo jak nie będzie to o nas. – Ma się dobrze. On i Lexi umawiają się od kilku miesięcy. Usiadłem wygodnie i spróbowałem udawać dobre samopoczucie. Byłem wrakiem. Próbowałem ukryć trzęsące się dłonie tak bardzo jak to możliwe, ale nie mogłem tego zrobić z siedzącej pozycji. – To dobrze, prawda? – zapytałem. – Mam na myśli – nie masz nic przeciwko temu? Wzruszyła ramionami. – Taa, cieszę się ich szczęściem – podniosła nogi do góry i umieściła je pod sobą. – Tristan mieszka teraz z nami, więc jest tak jak za starych czasów – jak w liceum. - A więc Tristan – jest w moim starym pokoju? - Um – przechyliła się do tyłu tak, że jej głowa spoczęła na górnej części kanapy, a ona patrzyła na gwiazdy. – Nie. Tak właściwie to ja jestem w twoim starym pokoju. Spróbowałem sobie jej nie wyobrażać w naszym łóżku, prawdopodobnie z innymi chłopakami. Nie wiedziałem czy umawiała się z kimś lub czy robiła to w przeszłości. Kurwa, na pewno uprawiała seks z- Tak więc, Logan Matthews – włóczący się bez celu po świecie przez cały rok. Musiało być zabawnie – założę się, że doprowadzałeś laski do szaleństwa. – Jej ton był częściowo kpiący, częściowo dokuczliwy i częściowo rozzłoszczony, odczułem każdy z nich.

- Nie włóczący się. Chyba, że wliczysz w to włóczenie się spanie na ziemi w krajach trzeciego świata i obserwowanie jak chore dzieci stają się bardziej chore. I nie. Żadnych dziewczyn. Wzruszyłem ramionami. – A co z tobą? – zapytałem. Jej kolej na wzruszenie ramionami. – Naprawdę nie sądzę, że to ważne. A ty? – powoli odwróciła się do mnie, a następnie wypuściła oddech, skubiąc rękaw swetra. – Tyson się wprowadził, gdy wyjechałeś. Postarałem się o tę samą reakcję, którą mi dała, ale mi się nie udało. – Huh. - Taa – powiedziała z rozmarzeniem w głosie. Pieprzony Tyson. – Zapytał czy kiedykolwiek się zastanawiałam co by się pomiędzy nami zdarzyło, gdybym nigdy cię nie poznała. Moja klatka piersiowa zacisnęła się. Przez cały czas zastanawiałem się nad tym samym. – Co mu powiedziałaś? - Nie wiem. Inny czas. Inne miejsce. Domyślam się, że mogłoby się wydarzyć cokolwiek. Nie wiem co miała na myśli, ale nie naciskałem dalej. Przez długi czas było cicho, żadne z nas nie wiedziało co powiedzieć lub w jaki sposób zmienić temat niezręcznej rozmowy. Przesunęła się, aż jej nogi były przed nią rozciągnięte, ze stopami spoczywającymi na stoliku. Moje oczy powędrowały od jej stóp, w górę nóg i przez całe ciało. - Jakim sposobem jesteś taki porządny? – zapytała znikąd. – Twój pokój, a teraz mieszkanie, tak tam czysto. Dlaczego? Musiałem się roześmiać. – Nie ma mnie rok, a to jest pytanie, które zadajesz? Wyprostowała ramiona. – Zatem dobrze – dlaczego mnie zostawiłeś? Otworzyłem usta, żeby coś powiedzieć, ale zatrzymała mnie. – Prawdę mówiąc. Wiesz co? Nie chcę wiedzieć. Zaczęła wstawać, ale pociągnąłem ją z powrotem w dół i odwróciłem ciało, by na nią spojrzeć. Nie przestawała patrzeć prosto przed siebie, odmawiając spotkania moich oczu. – Kiedy zostałem adoptowany, pomyślałem, że jeśli nie będę wystarczająco dobry, mój tata odeśle mnie z powrotem, więc utrzymywałem pokój w czystości i miałem nadzieję, że to wystarczy, wiesz? Że może mnie zatrzymać jeśli będę dobrym dzieckiem. To był mój sposób na pokazanie mu, że nim byłem. Domyślam się, że tak mi zostało. Poczułem jak jej ciepła ręka nakrywa moją. – Przepraszam – powiedziała, odwracając się do mnie twarzą. Spojrzała w dół na miejsce gdzie nasze dłonie były złączone. – Nie wiedziałam, że chodziło o to. Odwróciłem rękę na drugą stronę. Delikatnie dotknęła mojej dłoni swoją i zaczęła śledzić moje palce swoimi. Obserwowałam jak skupiła się na tym co robiła. – Amanda? – wychrypiałem. – Nigdy nie musisz przepraszać, za nic, nigdy. - Dlaczego wróciłeś? – wyszeptała. Jej oczy uniosły się i mogłem to zobaczyć – jej ból. – Myślałam, że dochodzę do siebie po tym, po tobie… dlaczego musiałeś wrócić i wszystko zrujnować?

Wstała szybko i zaczęła odchodzić. Podążyłem za nią, ciągnąc ją za ramię, żeby ją zatrzymać. – Kochanie – słowa wymknęły się jak potok słów. - Kochanie? – wypaliła. – Kochanie – powtórzyła, tym razem głośniej. Obudziła się w niej wściekłość. Przeszła od zasmuconej do wkurzonej, w ciągu dwóch sekund. – Nie nazywaj mnie kochaniem. Puściłem jej ramię. – Wiem, przepraszam. - Naprawdę? – wysyczała. Jej słowa były szorstkie, karzące. – Bo zachowujesz się tak jakby nic się nie zmieniło. Ale tak się stało. Wszystko się zmieniło. Znowu po nią sięgnąłem, ale cofnęła się, potykając się. Jej ręce poszybowały w górę, jakby chroniła się przede mną. Nie miała żadnego powodu, żeby się bać. – Przestań – wydyszała. – Po prostu przestań. Odwróciła się i skierowała do drzwi. Krew pędziła mi uszach. Zamrugałem, próbując się skupić. Nie mogłem pozwolić jej odejść. Nie mogłem jej stracić. Nie znowu. – Zaczekaj! Jej ciało zesztywniało. - Zaczekaj. Proszę – powiedziałem. Błagałem, ale miałem to w dupie. Odwróciła się szybko, oczy szkliły jej się od łez. – Zaczekaj? – prychnęła. – Pieprz się, Logan. Czekałam. Czekałam na ciebie w pieprzonym szpitalu. Czekałam na ciebie kiedy przyjechałam do domu, a ciebie tam kurwa nie było. Czekałam na ciebie tydzień zanim pokazałam się w twoim domu i błagałam – cholernie błagałam – żebyś przyjął mnie z powrotem. – pchnęła mnie w pierś. Cofnąłem się o krok. – A potem czekałam, żebyś do mnie wrócił. Jednak nigdy tego nie zrobiłeś, Logan. Nigdy nie wróciłeś – wytarła łzy i pociągnęła nosem, prostując ciało. A potem popatrzyła mi prosto w oczy i powiedziała przez zaciśnięte zęby. – A ty po prostu mnie kurwa zostawiłeś. Jej słowa mnie zdruzgotały.

Rozdział 10 Amanda Moje ciało trzęsło się od ogarniającej mnie złości. Nie miał prawa. Obserwowałam emocje na jego twarzy. Wydawał się przybity, załamany. Dobrze. Może zrozumie chociaż w niewielkim stopniu, jak sprawił, że ja się czułam. Jego ramiona unosiły się z każdym oddechem. Jakby walcząc o powietrze. To wydawało się trwać wieki. – Skarbie – powiedział ponownie. Wtedy coś we mnie pękło. Straciłam kontrolę. Nie chciałam zrobić tego, co zrobiłam. Moja dłoń zapiekła w chwili, gdy zetknęła się z jego twarzą. Nie wiedziałam, co było głośniejsze. Odgłos uderzenia, czy moje westchnienie które mu towarzyszyło. - Cholera – zrobiłam krok do przodu. – Logan, przepraszam – moja dłoń uniosła się, by dotknąć jego twarzy, ale powstrzymał mnie mocny uścisk na przedramieniu. Mocno odepchnął moją rękę. Chciało mi się płakać. Nigdy nie chciałam go skrzywdzić, zwłaszcza nie w ten sposób. - W porządku, Amanda – wychrypiał. Złamałam go. Zamknęłam oczy i pozwoliłam łzom płynąć. – Logan – mój głos był spięty. Oblizał usta i wytarł je grzbietem dłoni. Wtedy to zauważyłam – krew. Nie wpłynęło to na mnie jak dawniej. Uczyliśmy się czegoś takiego na zajęciach z psychologii i nauczyłam się to kontrolować. Nauczyłam się jak mentalnie oddzielać widok krwi od wypadku Ethana. Przeklęłam pod nosem i podeszłam, ale on się cofnął, bojąc się mnie. Zaszlochałam. – Logan – powtórzyłam. Nie wiedziałam, co jeszcze mogłabym powiedzieć. Odwrócił ode mnie wzrok. – Myślę, że powinnaś iść. Odprowadzę cię do samochodu. Potaknęłam i poszłam za nim. Szliśmy do mojego samochodu w śmiertelnej ciszy. Gdy odblokowałam drzwi, otworzył je dla mnie. Upewnił się nawet, że siedzę wygodnie, zanim zamknął drzwi. Ale nie odezwał się ani słowem. Opuściłam szybę i otworzyłam usta, by coś powiedzieć. - Jest w porządku – powiedział, przerywając mi. Wsunął ręce do kieszeni i zrobił krok w tył. – Dbaj o siebie, dobrze? Trzymałam się jakoś wystarczająco długo, by kiwnąć głową i odjechać od krawężnika. Tak było, dopóki nie znalazłam się w domu, pod kołdrą, wtedy odpuściłam. Tristan wszedł kilka minut później i dołączył do mnie bez słowa. Owinął mnie ramionami i zapewnił, że cokolwiek się stało – wszystko będzie dobrze. Spojrzałam w jego zielone oczy, tak podobne do oczu Logana. – Tym razem nie będzie. - Tak mi przykro – powiedział. Mi też.

Logan

Pięć kondygnacji schodów później, byłem z powrotem w mieszkaniu. Trzy razy sprawdziłem cztery zasuwy w drzwiach, nim rzuciłem się na łóżko. – Kurwa – potarłem wrażliwy policzek i próbowałem zignorować metaliczny posmak krwi z wargi. Sięgnąłem do niewielkiego pudełka przy łóżku i grzebałem w nim, aż moje palce natrafiły na skórzaną okładkę dziennika. Wyciągnąłem go i przerzucałem strony, szukając pierwszej czystej kartki. Wypadło zdjęcie. Było bardzo spłowiałe, ale to nie miało znaczenia. Mogłoby być całkowicie wyblakłe, a ten widok ciągle byłby wyryty w mojej pamięci. Takie samo miałem na biurku w domu. Dom. Nie było dla mnie takiego miejsca. Chyba, że uznasz Amandę za dom. Przewróciłem strony do początku i przeczytałem pierwsze zdanie, jakie napisałem.

*** Pięć tygodni po Amandzie Tu nie ma żadnych dat. Tylko czas uciekający z każdą chwilą. Drogi Pamiętniku – powiedziała dwunastoletnia dziewczynka we mnie. Manny, jeden z gości z mojej misji, powiedział, że mam depresję. Nie uważam tak, ale co tam. Powiedział ‘Loma, idź, spisz wszystkie gówniane uczucia w dzienniku i poczujesz się lepiej.’ Loma – to ja. Najprawdopodobniej powstało od LOgana MAtthewsa. Tak tutaj jest. Zapytałem go, od czego wzięło się jego imię; popatrzył na mnie, jakbym był szalony. ‘Nie wzięło się od niczego, dupku, mam na imię Manny.’ Więc, to jest Manny. Nie wiem, czy żartował, czy nie, ale o to jestem, zapisuję moje gówniane uczucia w dzienniku. Tęsknię za nią. To jedyne uczucie jakie mam. Cholernie mi jej brakuje. Gdybym usiadł i zapytał siebie, z jakiego powodu tutaj jestem, popadłbym w jeszcze większą depresję. Cholera. Manny miał rację. Lokalizacja: Afryka Czy robię to źle? Czy powinienem był napisać na początki gdzie jestem? Pieprzyć to. Liczba koszmarów: 18 Plusem jest to, że każdego dnia, kiedy tu jestem, czuję, jakbym robił coś dobrego dla świata. Gdybym dziś umarł, ludzie powiedzieliby: Hej, ten dupek Loma ratował świat szczepionkami przeciwko cholerze w swoim czasie. Poza tym, cholernie tęsknił za swoją dziewczyną. Amanda. Kurwa. Czyim głupim pomysłem było pisanie dziennika? To gówno wcale nie pomaga. Głupi Manny.

***

Siedem tygodni po Amandzie Dziś, jakiś dzieciak powiedział do mnie Sir. A później kopnął mnie w goleń. Dzieciak obok niego zaczął się śmiać. Ich śmiech był tak zaraźliwy, że sam się uśmiechnąłem. To na swój sposób boli. Wyobrażam sobie, jak czuje się stara skóra, która musi się dostosować do nowego kształtu. Dziś zaczął nowy gość. Jason Malone. Nazywamy go Jamal. Wcale do niego nie pasuje, ale się przyjęło i musi się z tym pogodzić. Ciągle dobrze sobie radzimy ze szczepionkami. A ja ciągle cholernie za nią tęsknię. Ostatniej nocy śniłem o niej. To było takie realne, że gdy się obudziłem, obszedłem nasz obóz dookoła, szukając jej. Kilka razy wyszeptałem nawet jej imię, myśląc, że naprawdę może tu być. Może jestem szalony. Poważnie, chory umysłowo. Jamal zapytał, czy mam w domu dziewczynę. Powiedziałem mu, że nie chcę o tym gadać. Powiedział ‘Zdjęcie albo będę gadał bzdury.’ To sprawiło, że pomyślałem o zdjęciu stojącym na moim biurku w domu. Zamknąłem oczy i próbowałem je sobie wyobrazić. Nie miałem problemu, żeby zobaczyć je w myślach. Wtedy Jamal mnie zawołał, zapytał, czy będę płakał. Pieprzony Jamal. Liczba koszmarów: 20.

*** Dziesięć tygodni po Amandzie Płaczę. Kobieta właśnie przyniosła swoje dziecko. Histerycznie płakała. Szybko rzuciłem okiem na dziecko i wiedziałem, że było za późno abyśmy mogli cokolwiek zrobić. Odwróciłem się i zwymiotowałem. Manny powiedział, żebym wrócił do namiotu. Więc oto jestem. W namiocie, wypłakuję sobie oczy i pytam, jak do cholery zamierzam być kiedyś lekarzem. Pamiętniku, jeśli będę kiedykolwiek narzekał na życie, powiedz mi, żebym wziął się kurwa w garść i sobie z tym poradził. Wszystko może być o wiele gorsze.

*** Dziesięć i pół tygodnia po Amandzie Dziś przyszła do nas mała dziewczynka. Trzymała za rękę braciszka. Mogliby być bliźniętami. Powiedziała mi, że ma na imię Amuhda. Zdecydowanie rozświetliło to mój dzień.

Liczba koszmarów: 21

*** Czternaście tygodni po Amandzie Śmiałem się dzisiaj. Pomyślałbyś, że się z tego cieszę, ale czuję się jak gówno. Zastanawiam się, jak ona sobie radzi. Zastanawiam się, czy się śmieje. Mam taką nadzieję. W innym wypadku, wszystko to byłoby na nic. Zostaliśmy dziś przeniesieni z terenu do kilku tymczasowych zadań administracyjnych. Tak właśnie robią. Zmieniają rzeczy. Nie narzekam. Nawet jeśli jest to ciągle pewnego rodzaju obóz, to ma prawdziwe dachy, ściany i prysznice. Ostatniej nocy, do Jamala zadzwoniła dziewczyna. Nie było go w pobliżu, by mógł odebrać, więc zrobił to Manny. Manny – będąc Mannym – powiedział jego dziewczynie, że przez trzy ostatnie dni cierpiał na najgorszy przypadek biegunki, jaki w życiu widział. Co jest całkiem okropne, biorąc pod uwagę, że jednym z naszych głównych celów tutaj jest leczenie choroby. Najwidoczniej było tak źle, że musiał nosić pieluchy dla dorosłych i zostać poddany kwarantannie. Nawet mówił o nim, jako Jamalu. Nie wiem, co pomyślała sobie jego dziewczyna. Więc, oczywiście Jamal próbował mnie teraz wkręcić, abym pomógł mu się na nim odegrać. Poczekaliśmy, aż poszedł pod prysznic – jeden z tych z otwartą kabiną, jak na publicznych basenach. Nieważne, Manny był odwrócony do ściany, gdzie znajdowała się bateria, myjąc twarz, potrząsając tyłkiem i śpiewając ‘Wrecking Ball’ Miley Cyrus. Trzymałem w ręce komórkę Jamala i nagrywałem. Jamal stał za nim z pełną butelką szamponu… Czekaliśmy, aż zacznie myć włosy i kiedy stał pod natryskiem, spłukując je, Jamal wycisnął na nie więcej szamponu. Po kilku minutach, Manny zaczął się wkurzać, bo za cholerę nie mógł pozbyć się piany. Szczerze, to było coraz gorzej. Jego oczy były przez cały czas zamknięte, a ja i Jamal staraliśmy się powstrzymać śmiech. Cholera, jesteśmy dupkami. Manny przeklinał i okręcał się dookoła, ślepy, przez spieniony szampon, który dostał się do jego oczu. Po dobrych pięciu minutach nagrywania go przeze mnie i wkurzającego się Mannyego, Jamal w końcu się odezwał, tyle, że krzyknął, śmiertelnie strasząc ciągle oślepionego Mannyego. Jamal zbliżył się prosto do ucha Mannyego, który oczywiście, był niczego nieświadomy i na cały głos krzyknął I CAME LIKE A WRECKINK BAAAALLLLL!!!! Zajebiście zabawne. Oczy Mannyego gwałtownie się otworzyły i zaczął ścigać Jamala po obozie, boso i z gołym tyłkiem. Jego penis huśtał się na boki. Nawet nie słyszał mojego śmiechu, ani nie zauważył, że go nagrywam. W chwili, gdy znaleźli się poza zasięgiem kamerki, opublikowałem filmik na YouTube i Facebooku Jamala i oznaczyłem Mannyego. Manny nie miał o tym pojęcia, dopóki nie zadzwoniła do niego mama. Cholernie dobre czasy. Chciałbym móc zadzwonić do Amandy i opowiedzieć jej tę historię. Spodobałaby jej się. Mogłem sobie wyobrazić jej twarz w chwili, gdy bym opowiadał. Wypływający powoli

uśmiech. Niski śmiech, który zmienia się w coś znacznie większego. Mogłem sobie wyobrazić, jak odrzuca głowę do tyłu, trzyma ręce na brzuchu. Tak robiła, kiedy za bardzo ją rozśmieszyłem. Wtedy, gdy skończyłbym mówić, westchnęłaby, tak jakby dziękowała za tę chwilę. Kurwa, brakuje mi jej. Tak cholernie mocno.

*** 24 Września Dzisiejszy dzień ma datę. Zasługuje na to, by ją mieć. Dziś Amanda kończy dwadzieścia jeden lat. Planowałem, że zabiorę ją i Ethana do Vegas. Zastanawiam się, co robią. Prawdopodobnie ruszyła dalej. Ma chłopaka, czy coś. On prawdopodobnie uważa, że kocha ją bardziej, niż ktokolwiek wcześniej. Kurewsko się myli. Nikt nie może kochać jej tak mocno, jak ja. Byłem dziś tak nieobecny, że Manny powiedział, bym wziął dzień wolny. Dobra. Teraz siedzę sam, na tym głupim łóżku i użalam się nad sobą, nawet jeśli nie zasługuję by się tak czuć. Podnosiłem telefon tysiące razy, aby do niej zadzwonić. Mam zapisany jej numer. Zmieniłem telefon na lotnisku, zanim tu przyjechałem. Myślałem, że jeśli by do mnie zadzwoniła i poprosiła żebym wrócił, nie byłbym w stanie odmówić. Poddałem się i zadzwoniłem do niej. Odebrała. Słyszałem jej głos. Ciągle powtarzała halo. Nie odezwałem się. Miałem nadzieję, że będzie wiedzieć, że to ja, bez odzywania się. Może odgadłaby, że dzwonię, by życzyć jej wszystkiego najlepszego z okazji urodzin. Po kilku sekundach usłyszałem męski głos. Powiedziała mu, żeby poczekał, i powtórzyła halo jeszcze parę razy. Ciągle nie powiedziałem ani słowa. Przysięgam na boga, że wyszeptała moje imię. Rozłączyłem się i zadzwoniłem do Jake’a. Zapytał, czy ze mną w porządku. Powiedziałem mu, że nie. Wiedział, że to jej urodziny. Powiedział, że Micky ma ją w znajomych na Facebooku, i że się jej wyświetliło, ale ciągle nie rozmawiały. Życzenie Amandy. Z tego, co wiedział, wszystko było u niej w porządku. Tylko tyle potrafił mi powiedzieć. Poprosiłem go, aby przekazał Micky, żeby wysłała mi mailem jej zdjęcie – to, które miałem na biurku. Rozłączyłem się, a minutę później dostałem maila. Gapiłem się na nie przez pięć godzin. Wtedy zrozumiałem, że powinienem zrobić coś innego, aby nie zwariować. Podniosłem jeden z poradników Jamala. Znalazłem w nim to: Transit umbra, lux permanet. Jakże odpowiednie. Pamiętniku, nikt inny tego nie zrozumie, więc tobie powierzę ten sekret. Kiedy zacząłem planować wycieczkę do Vegas, część mnie miała nadzieję, iż ona pomyśli, że chcę ją tam zabrać, by się pobrać. Zrobiłbym to. W sensie ożeniłbym się z nią. Ludzie mogliby tego

nie zrozumieć. Ludzie mogliby być oburzeni nasza decyzją, lub tym, że nie zrobiliśmy tego właściwie. Ale ona była moją osobą. Nic innego się nie liczyło. Nie wtedy. Teraz wszystko ma znaczenie. Bo to ja jestem powodem, przez który rozpętało się piekło.

*** Siedemnaście tygodni po Amandzie Liczba koszmarów: Zbyt wiele Manny wydaje się myśleć, że czuję się lepiej. Sam nie wiem. Może tak jest. Albo może jestem po prostu lepszy w udawaniu tego.

*** Osiemnaście tygodni po Amandzie Najgorszym dniem mojego życia były moje dwudzieste pierwsze urodziny. Drugi najgorszy dzień jest dzisiaj. Dziś, przyszła do nas kobieta z dzieckiem w ramionach. Obie były całe pokryte krwią. Szczególnie między nogami. Za nimi wszedł chłopiec. Wszyscy byli pobici i posiniaczeni, ledwo rozpoznawalni. Ale od razu wiedziałem kim jest ta mała. Amuhda. Jej mama i ona zostały pobite i zgwałcone. Zgwałcone. Co do kurwy jest nie tak z tym światem? Mały chłopiec, który z trudem stał, trzymał Amuhdę za rękę, kiedy próbowaliśmy zatrzymać krwawienie. Przez cały czas, gdy nad nią pracowaliśmy, stał przy jej głowie, szepcząc coś do jej ucha. Chciałem rzygać. Chciałem płakać. Chciałem krzyczeć. Chciałem kogoś zabić. Chciałem wrócić do domu, zasnąć z Amandą w ramionach i powiedzieć jej, jak bardzo ją kocham. Chciałem usłyszeć jej śmiech, parsknięcie, płacz, krzyk, cokolwiek. Po prostu chciałem ją. Ostatniej nocy śniłem o niej. Żadnych gównianych koszmarów. Tylko ona. Powiedziała mi, że mnie kocha. To wydawało się takie prawdziwe, myślę, że serce pękło w chwili, gdy zrozumiałem, że nie jest. Przez cały pieprzony dzień słyszałem jej głos w swojej głowie. Tak bardzo cię kocham, Logan. ciągle to powtarzała – w mojej głowie – w kółko i w kółko. Może to była moja kara. Jak Karma. Proszę – przeżyj swoją chwilę z dziewczyną, którą kochasz, usłysz słowa, których zawsze pragnąłeś – a później patrz jak matka i jej dziecko niemal umierają, walcząc z potworami. Pieprzone potwory. Nie mogę spać. Powstrzymuje mnie ból w piersi.

*** 20 tygodni po Amandzie

Ciągle nie mogę spać. Kłamstwo. Mogę spać. Po prostu nie chcę. Za każdym razem, gdy zamykam oczy, są tam potwory. Ale tym razem nie są tylko moje: są też Amuhdy. Wiem, że wyglądam jak gówno. Manny zaczyna się martwić. Powtarzał, że zadzwoni do mojego taty. Powiedziałem mu, żeby się odpieprzył, później przeprosiłem, zrzucając wszystko na brak snu. Dwa dni temu uświadomiłem sobie, że nie brałem prysznica od pięciu dni. Ciągle mam krew pod paznokciami. Świetne czasy. Pamiętniku, jesteś skończonym dupkiem, nie robisz nic, żeby mi pomóc. Nikt nie robi nic, żeby mi pomóc. Co jest ze mną nie tak? Moje prawdziwe imię to Logan Declan Strauss. Wiedziałeś o tym, pamiętniku? Wiedziałeś?

*** Dwadzieścia jeden tygodni po Amandzie Przez ostatnie trzy noce miałem koszmary. Budziłem się, krzycząc, zalany potem. Ostatniej nocy zsikałem się do łóżka. Jamal się martwi, grozi, że powie Mannyemu. Nie radzę sobie z tym gównem. To był tylko koszmar. Zostałem zamknięty w szafce w moje szóste urodziny. Wydaje mi się, że trwało to trzy dni. Pamiętam, jak moi rodzice przybijali sobie piątki; najwidoczniej to był nowy rekord. Przestałem płakać po pierwszym dniu. Po tym jak odkryłem, że mój płacz tylko wszystko pogarsza. Zabawne, jak sześciolatek rozpracował to gówno. Obchodziłem urodziny w tym samym dniu, co dzieciak z mojej klasy. Za cenę życia nie potrafię sobie przypomnieć, jak miał na imię. Ale pamiętam, jak przychodził do szkoły z nowym Gameboyem i w jaskrawych ubraniach. Ja przyszedłem do szkoły z przepaską na oku i posiniaczonymi plecami. Moja mama powiedziała nauczycielce, że przechodzę przez fazę piratów. Moja mama była mądralą.

*** Ciągle dwadzieścia jeden tygodni po Amandzie Lokalizacja: Nie wiem Koszmary: Nawet wtedy, gdy nie śpię. Drogi Pamiętniku, Manny zadzwonił do mojego taty i powiedział, że potrzebuję pomocy. Graliśmy w dwie prawdy na piętnaście. Tęsknię za nim. Prawie tak bardzo, jak za Amandą. Powiedziałem mu to. Powiedział, że wie. On też za mną tęskni. Potrzebowałem to usłyszeć. Tata powiedział, żebym wracał do domu. Ale jaki byłby tam ze mnie pożytek? A jaki pożytek jest ze mnie tutaj? Manny porozmawiał z nim później i zaproponował rozwiązanie, pewnego rodzaju umowę. Xanax. Sześć tygodni. Wtedy wrócę do domu.

Albo – mogę wracać teraz. Wybrałem Xanax. Cokolwiek. Nic tam na mnie nie czeka.

*** Dwadzieścia dwa tygodnie po Amandzie Xanax. Lek przeciw lękowy. Przyznaję, że go potrzebowałem. Tata dzwoni niemal każdego dnia. Mówi, że słyszy we mnie zmianę. Minął dopiero tydzień, ale to mnie nie zaskakuje, zna mnie lepiej, niż to udaję. Koszmary ciągle tu są, ale nie panikuję, kiedy je mam. Tak, jakby mi spowszedniały. Tylko raz śniłem o Amuhdzie. Poprawia się jej, tak DTI. Moje obowiązki tutaj były bardzo lekkie, ale Manny myśli, że powinienem przenieść się do miasta i zająć się papierami, wrócić do części administracyjnej, dopóki się nie pozbieram. Ciągle jest tam zaplecze medyczne, ale jest bliżej innych obiektów, co wiele ułatwia. Mówi, że nie odbierze mi całkowicie strony medycznej; w końcu jestem tu, aby się uczyć. Manny – jest dupkiem, ale mu zależy. Zależy mu prawdopodobnie bardziej, niż powinno.

*** Dwadzieścia cztery tygodnie po Amandzie Xanax pomaga. Bardzo. Przeniosłem się do administracji. Sny nie są tak częste, ale są inne efektu uboczne, które mam nadzieję miną. Powiedziano mi, że Amuhda wraca do zdrowia, przynajmniej tyle. Rzeczy nie są tu tak gorączkowe. Czuję, jakbym nie robił wystarczająco dużo, ale wiem, że tylko do tego jestem teraz zdolny. Dziś zaczęła nowa dziewczyna. Mówi z akcentem, z tego co słyszałem. Jeszcze się nie przedstawiła, ale kilka razy złapałem ją, jak mi się przyglądała. Wydaje się dość miła.

*** Dwadzieścia pięć tygodni po Amandzie Dziś pomogłem dokonać cudu. Przysięgam na Boga, to miejsce… sam nie wiem. Tyle emocji wiąże się z byciem tu. Tyle smutku i bólu serca i wtedy dzieje się to. Trzymałem nowe życie. Rebekah, nowa dziewczyna, o której wcześniej pisałem, też tam była. Myślę, że nasze uśmiechy pasowały do siebie. Co za doświadczenie.

Po wszystkim przyszła do mojego pokoju, ciągle szeroko się uśmiechała. Rozmawialiśmy o tym przez chwilę. Jest z Francji. Usiadła na łóżku obok mnie. Spanikowałem, podskoczyłem i odsunąłem się tak daleko, jak było to możliwe. Czy to dziwne? Myślę, że tak. Nie chciałem tylko, żeby odniosła mylne wrażenie. Poza tym, chciałem ten czas po wszystkim poświęcić na myślenie o Amandzie. Chciałem do niej zadzwonić. Chciałem jej o wszystkim opowiedzieć. Chciałem ją zachęcić, by podążyła tą ścieżką, ale później zastanowiłem się nad tym mocniej… Naprawdę? Kim byłem, żeby zachęcać ją do zrobienia czegokolwiek? Liczba koszmarów: zbyt wiele. Liczba retrospekcji: zbyt wiele. Sny o Amandzie: niewystarczająco. Patrzę na jej zdjęcie za długo, za często. Zastanawiam się, czy całkowicie o mnie zapomniała.

*** Dwadzieścia osiem tygodni po Amandzie Dostałem tu płatną posadę. Zgłosiłem się do wszystkiego i dostałem jedną. Nie byłem gotowy do wyjazdu. Albo może nie byłem gotowy do powrotu do domu. To dwie zupełnie różne rzeczy. Jestem tchórzem. Ale jestem też realistą. Po prostu nie byłem gotowy. Tata nie był szczęśliwy. Dziś do obozu przeszedł psycholog, zatrudniony przez Lekarzy Bez Granic, aby upewnić się, że jesteśmy stabilni psychicznie. Spędziłem z nim dwie godziny. Przywykłem do całego tego gadania i słuchania, w tę i z powrotem, które wiąże się z takimi spotkaniami, gdy byłem dzieckiem. Już nie jestem dzieckiem, ale ciągle jest tak samo. Powiedział, że mam PTSD. Nie mogłem się z nim spierać. Wiedziałem, że to coś takiego. Błagałem tatę, żeby pozwolił mi pojechać do domu po tym, co stało się w moje urodziny. Nie chciałem zostawać w szpitalu. Nie z nią tutaj i mną, nie mogącym niczego zrobić z jej stanem. Czułem się źle, ale nie tak źle, żeby nie mogły mi pomóc leki przeciwbólowe. Mogłem znieść bicie – to z tym, co przydarzyło się Amandzie nie potrafiłem się pogodzić. Pierwszej nocy kiedy wróciłem do domu przyśnił mi się pierwszy z wielu koszmarów. Ten nie był tak naprawdę koszmarem; był po prostu retrospekcją tego, co wydarzyło się tamtej nocy. Ta wizja była tak ostra, tak prawdziwa, że bolało jak za pierwszym razem. Wtedy coś się stało, nie jestem do końca pewny co, ale było, jakbym powrócił do bycia siedmiolatkiem. Sądzę, że to był mój sposób, aby sobie z tym poradzić. Nie chciałem, by ktokolwiek zadawał pytania, sam też niczego nie oferowałem. Prawdę mówiąc, wiem, że to moja wina. Po pierwsze, to gówno, które przydarzyło jej się tamtego lata. A teraz to. Jak mogłaby to nie być moja wina? Jak ktokolwiek mógłby

powiedzieć, że gdyby nigdy mnie nie spotkała, gdyby nie była częścią mojego życia, to wciąż by ją to spotkało? Nie ma kurwa mowy. Wyłączyłem telefon i odmówiłem otwierania drzwi. Wiem, że Jake był tam kilka razy, nawet Cameron i Lucy, ale zapukali kilka razy i odeszli. To wszystko. Tata przyszedł do mnie i powiedział, że została wypisana kilka dni później, i że wszystko jest w porządku. Oczywiście, nic nie powiedziałem. Teraz się z tego śmieję, bo wydaje się to żałosne, ale schowałem się w ciemnej szafie. Nie miałem pojęcia dlaczego, dopóki nie opowiedziałem o tym dziś psychologowi. Myśli, że był to mój sposób na ukaranie siebie, tak jak oni to robili, kiedy byłem dzieckiem. To ma sens. Po piątym dniu, tata powiedział mi o tym, jak doszedł do siebie, po tym jak Tina, jego szkolna miłość, zmarła. Powiedział, że dał sobie sześć miesięcy, aby poukładać sobie wszystko i po tym wrócił do domu. Powiedział, że to mu pomogło. A nawet zmotywowało go, do ułożenia sobie dalszego życia, z nią, czy bez niej. Chciałem tego. chciałem zapewnienia, że ciągle będę mógł żyć normalnie bez niej. Zaoferował mi to samo. Sześć miesięcy. Nie więcej. Zgodziłem się. Poczynił przygotowania. Wszystko to bez mojego słowa. Wtedy pojawiła się Amanda. Pamiętniku, pominę tę część, gdy pękło mi serce, bo nie mam słów. Niemal zostałem. Niemal zrobiłem te kilka kroków, których potrzebowałem, by wziąć ją w ramiona i udawać, że wszystko jest w porządku. Wtedy przypomniałem sobie, co spowodowałem. Przypomniałem sobie pierwszą myśl, jaką miałem, gdy zdecydowałem się zostawić ją w tym szpitalu. Co jeśli odejdę i jej życie stanie się lepsze? Tak jak moi odeszli dupkowaci rodzice i pojawił się tata. Dał mi to życie, dał mi dom i jakimś cudem, sprawił, że poczułem się tego wart. Co, jeśli ktoś inny jej to zaoferuje? Jakiś inny gość, którego spotka za tydzień, miesiąc, rok? Jeśli będzie mógł podarować jej cały świat, a wszystko, co ja mogę jej dać, to złamane serce i złamana ręka? Co wtedy? Powiedziałem jej, że ją kocham. Musiała o tym wiedzieć. I wtedy odszedłem.

*** Trzydzieści dwa tygodnie po Amandzie Byłem ZWA i za to, Pamiętniku, bardzo cię przepraszam. Prawda jest taka, że radzę sobie lepiej. Leki pomagają. Napisałem do niej. Wymagało całej mojej odwagi, aby to wysłać. Zastanawiam się, czy to spaliła. Ja pewnie bym tak zrobił.

***

Trzydzieści pięć tygodni po Amandzie Rebekah, ta dziewczyna z Francji, o której pisałem wcześniej, próbowała mnie pocałować. Odsunąłem się tak szybko, że myślę, iż ją przestraszyłem. Powiedziała, że nie zdawała sobie sprawy, że jestem z kimś innym. Powiedziałem jej, że nie jestem. Nie naprawdę. Ale wtedy znowu, naprawdę. Czy to ma sens? Powiedziała, że nawet jeśli o tym nie wiedzieli, albo ja nie wiedziałem, moje serce należy do niej. ‘Opowiedz mi o niej’ powiedziała. Więc to zrobiłem. Nie wszystko. Tylko dobre rzeczy. To było miłe, porozmawiać z kimś o niej. Wspominać ją w sposób, w jaki chciałem. Gdy Rebekah odeszła, moje myśli wciąż były przy Amandzie. Zawsze o niej myślałem.

*** Trzydzieści osiem tygodni po Amandzie Jamal i Manny zorganizowali dla mnie powrót do obozu medycznego, tylko na kilka dni. Cieszyłem się, że znowu ich zobaczę. Ale jeszcze bardziej cieszył mnie powód, dla którego poprosili, bym wrócił. Czekała na mnie całkowicie wyleczona Amuhda. Nazwijcie mnie cipką, ale jej widok radował oczy. Przyznaję, że płakałem. ‘ Witaj, panie Loma’ powiedziała najcichszym, najdelikatniejszym głosem, jaki kiedykolwiek słyszałem. Uśmiechnąłem się szeroko. Uśmiechnąłem się tak po raz pierwszy od opuszczenia Amandy. Musiała mieć tłumacza, ale rozmawialiśmy przez chwilę. Powiedziała, że jestem przystojny i jestem jej księciem. Nie byłem niczyim księciem, ale pozwoliłem jej nazywać się jak tylko chciała. Wtedy zapytała czy się z nią ożenię. Biedna dziewczynka. Powiedziałem jej, że nie mogę. Powiedziałem, że moje serce należy do innej dziewczyny. Jej imię to Amanda. Uznała to za przezabawne. Amanda i Amuhda. Kocham jej śmiech. Trzymała się za brzuch zupełnie jak Amanda. Pamiętniku, wiem, że masz dość wysłuchiwania tego. Ale tęsknię za nią. Koszmary: poprawiają się. Sny o Amandzie: zbyt wiele. I wszystkie są tak bardzo wspaniałe, że to strasznie boli.

*** Czterdzieści trzy tygodnie po Amandzie Drogi Pamiętniku, Zajęło to czterdzieści trzy tygodnie, ale zgadnij co? Myślę, że zdrowieję. Bycie tu otworzyło moje oczy na wiele rzeczy i nawet jeśli nie podróżowałem wiele, zobaczyłem świat. Zobaczyłem to, co potrzebowałem i to wystarczy. Nauczyłem się kontrolować swoje lęki gdy to konieczne, ale szczerze mówiąc, bardzo się to poprawiło – doszło do tego, że mogę przeżyć

dzień bez wspomnień. Palpitacje są rzadkie i odległe w czasie, trzęsienie się… ciągle pozostało, ale jest lepsze nić krzyczenie i sikanie w łóżko po nocach. Kiedy byłem dzieckiem, zawsze wydawało mi się zabawne, gdy dręczyciele nabijali się z innych dzieci i mówili, by poszli się wypłakać do mamusi. Pamiętam, że zastanawiałem się, czy gdyby wiedzieli, że to niektóre mamy wywoływały u tych dzieci płacz, a nie inni. Huh. Zastanawiam się przez kogo płakałem.

*** Czterdzieści pięć tygodni po Amandzie Nie mam nic do powiedzenia. Po prostu tu jestem i mam się dobrze.

*** Pięćdziesiąt tygodni po Amandzie Nadszedł czas. Jestem gotowy. Tata i ja rozmawialiśmy o tym, co będę robił po powrocie do domu. Załatwił mi urlop dziekański, więc UNC ciągle czeka. Nie wiem, czy Amanda ciągle tam jest. Z nikim jeszcze nie rozmawiałem. Poza tym jednym telefonem do Jake’a, nikt nic nie wie. Tak chciałem. Tata powiedział, że wszystkie akademiki były pełne, ale i tak wolałby, żebym mieszkał poza kampusem, w razie wypadku… W razie wypadku. Nie wiem, co miał na myśli, ale jestem pewny, że też bym tak wolał. Ponieważ wracałem jakiś miesiąc przed rozpoczęciem wakacji, mieliśmy wystarczająco dużo czasu, aby wszystko załatwić: mieszkanie, samochód, wszystkie te gówna. Upewniłem się, że wiedział, iż nie wyda na mnie ani centa. Nie, dopóki tam dotrę. Szesnastoletni Loma – kurwa – teraz sam mówi o sobie Loma! Nieważne, szesnastoletni ja kochał Mercedesa. A dwudziestojednoletni ja? Nie za bardzo. Byłbym szczęśliwy z czymś, co przewiezie mnie z punktu A do punktu B. Szczerze mówiąc, część mnie miała nadzieję, że tata przeniesie mnie do innego college’u, gdzieś daleko stąd. Ale wiedziałem, że by tego nie zrobił. Chciał, żebym zmierzył się z pewnymi rzeczami twarzą w twarz, poradził sobie z konsekwencjami swoich decyzji, i inne gówna. Jestem przygotowany. Tak myślę. Właściwie, to za cholerę nie mam pojęcia. Wszystko, co wiem, to, że jestem gotowy się z tym zmierzyć. Jestem gotowy, by wziąć, co daje mi świat. ‘Kiedy wrócisz, zostaniesz w głównym domu’ powiedział tata. To była moja kara za te dodatkowe sześć miesięcy. Cokolwiek. Domek przy basenie i tak przypominał mi tylko o Amandzie. Pierwsza randka. Ostateczne pożegnanie. Ciągle za nią tęsknię, Pamiętniku.

Następne wejście. Będę już w domu.

*** Dom. Minęły trzy dni. Ciągle się ukrywam. Ale kupiłem samochód, to już coś. To stara gówniana ciężarówka. Da radę. Cokolwiek dałoby radę. Tata powiedział, że chce sprzeda dom, znaleźć coś mniejszego. Wielkość tego sprawia, że czuje się samotny. Prawda – to trochę smutne. Dorastałem w tym domu, na podjeździe uczyłem się jeździć na rowerze. Ten dom ma w sobie dużo dobrych wspomnień. Kiedy mu to powiedziałem, tylko się uśmiechnął, powiedział, że może jest warty zatrzymania. Wprowadził także pewne unowocześnienia w domu, wysokie betonowe ogrodzenie i bramę. Zamontował nawet światła bezpieczeństwa i kamery w strategicznych miejscach. Powiedział mi, że ostatnio było w okolicy kilka włamań. Wiem, że to nieprawda, ale mu tego nie wypomniałem. Szczerze, posiadanie tych dodatkowych zabezpieczeń pomaga mi łatwiej zasypiać. Czuję się lepiej, ale nie do końca. Używając terminów psychologicznych, jestem cichy, wycofany, zamknięty w sobie. Nie jestem swoją dupkowatą osobą. Tata powiedział, że tęskni za swoim dupkiem. To mnie rozśmieszyło. Dziś zrobiłem coś głupiego. Jechałem samochodem przez dwie godziny. Zgadnij gdzie? Łatwizna. Nie wiem, czemu to zrobiłem. Po prostu chciałem ją zobaczyć, może upewnić się, że wszystko z nią w porządku. Jeep Ethana stał na podjedzie, Rayem z zielonym hatchbackiem. Mógł być jej. Przez trzy godziny siedziałem przed domem jak dziwak, gdy otworzyły się drzwi. Pierwszy wyszedł Ethan, następnie Alexis, jej najlepsza przyjaciółka. A później Tristan. Zewnętrzne światło bezpieczeństwa mignęło i wyszła ona, zamknęła drzwi i sprawdziła je chyba z pięć razy. Moje dłonie zaczęły się trząść. Usiadłem na nich, osuwając się na siedzeniu i naciągnąłem czapkę aż na brwi. Pieprzony dziwak. Wtedy to usłyszałem. Jej śmiech. ‘O mój Boże’ zapiszczała, trzymając się za brzuch. Odjechałem. To było za wiele. Nie powinno mnie tam być. Co ja sobie do cholery myślałem? Przynajmniej była szczęśliwa. To już coś, prawda? Kilka godzin później miałem wytatuowane na ramieniu słowa, które wydawały się bardzo odpowiednie. Pewnego dnia, przysięgam, że spojrzę na nie i może nie będzie to aż tak bolało.

***

Trzeci tydzień w domu. Widziałem ją. W pełni zrozumiałem, jak złamany byłem, aż spojrzałem w jej oczy, a ona się do mnie uśmiechnęła. Nagle, poczułem, jakby wszystkie roztrzaskane kawałki mnie znalazły się na swoim miejscu, jeden po drugim. Zarówno fizycznie jak i psychicznie. Rozmawialiśmy. Za nic w świecie nie pamiętam o czym rozmawialiśmy. To jakby moje serce i umysł ciągle ze sobą walczyły, a ja nie wiedziałem kogo słucha. Z jednej strony, moje serce wygrywało i pozwoliłem by znajome uczucie komfortu kierowało moimi czynami, lub mogło to być ogarniająca mnie panika. Skarbie, tak do niej powiedziałem. I coś w niej pękło. Zasłużyłem na to uderzenie. Tak, jak zasługiwałem na wszystkie przyszłe kary, które od niej dostanę.

Rozdział 11 Amanda Obudziłam się następnego ranka, czując się jeszcze gorzej, niż poprzedniej nocy. Nigdy nie miałam zamiaru skrzywdzić Logana, nawet emocjonalnie. To, co zrobiłam, było okropne. Zżerało mnie poczucie winy. Najbardziej bolała mnie jego reakcja. Było, jakby zobaczył mnie po raz pierwszy – kim naprawdę byłam. Myślałam, że zna mnie lepiej, ale wydaje się, że rok może zmienić perspektywę. Na pewno zmieniło moją. Na początku oczywiście nienawidziłam go. Nienawidziłam, że mógł tak po prostu odejść, bez ostrzeżenia, bez pożegnania. Ale powoli, z każdym kolejnym dniem i każdą wizytą u jego ojca, wszystko zaczęło się robić łatwiejsze. Z każdym kawałkiem układanki jaką było jego życie, jego decyzje i zachowanie nabierały sensu – przynajmniej dla mnie. To nie to, że wybaczyłam i zdecydowanie nie będę w stanie zapomnieć o tym, co zrobił, ale powoli zaczęłam to akceptować. Każda rozmowa z jego tatą, była jak odkrywanie kolejnej warstwy. Logan – zbudował wokół siebie wysoki mur. Zakładał maskę, żeby nikt nie zbliżył się do niego za bardzo. Ale ze mną, te mury runęły. Nie potrafiłam powiedzieć dlaczego mnie wpuścił, lub co we mnie było, czy w nas, co pozwoliło mu uwierzyć, że to w porządku jeśli zakochamy się w sobie tak, jak to zrobiliśmy. Tą niesamowicie głęboką, destrukcyjną miłością. Destrukcja. Tym właśnie byliśmy.

Logan Nie mogłem spać. Całą noc spędziłem na gapieniu się w sufit w salonie. Cokolwiek myślałem, że czuła, kiedy odszedłem, było gorsze, niż przypuszczałem. Wiedziałem, że była zmartwiona, smutna, skrzywdzona – ale była bardziej niż zdruzgotana, przez co prawdopodobnie – zamiast rozmawiać – zdecydowała się mnie uderzyć. Nie mogłem jej winić. Zasłużyłem na to. Spieprzyłem. Najgorsze było to, że zamiast z nią o tym porozmawiać, praktycznie wystawiłem ją za drzwi i do samochodu, bo byłem zbyt wielką cipką, żeby sobie z tym poradzić. Powinienem był spróbować ją uspokoić, uspokoić siebie, na tyle, żebyśmy mogli za pomocą słów naprawić bałagan, który stworzyliśmy. Ale po prostu odpuściłem, bo najwyraźniej tak sobie teraz radzę z tym gównem. Przekląłem pod nosem i zrzuciłem pościel z mojego żałosnego łóżka. Można by pomyśleć, że spanie na podłodze i malutkich rozkładanych łóżkach sprawi, że zapragnę komfortu, jaki daje luksusowy materac. Nic z tego.

*** Musiałem wydostać się z mojej głowy i z mieszkania. Nikt jeszcze nie wiedział, że wróciłem, więc było tylko jedno miejsce, do którego mogłem pójść – księgarnia. Było, jakby historia zatoczyła koło. Głupi, pełen żalu, samotny chłopak znajduje pociechę w przypadkowej księgarni, rozpaczając za dziewczyną swoich marzeń, z którą spieprzył sprawę. Chantal – właścicielka sklepu – gdy mnie zobaczyła, przerwała w połowie nalewanie kawy. Musiałem podbiec do niej i powstrzymać ją przed rozlewaniem jej dookoła. Kiedy odłożyła już kawę i podała kubek klientowi, objęła mnie. – Ty głupi chłopaku 0 wyszeptała mi do ucha. Odsunęła się i uderzyła mnie żartobliwie w klatę. – Gdzieś ty się do cholery podziewał? Jestem na ciebie taka wściekła. Zaśmiałem się i przewróciłem oczami. – Ustaw się w kolejce. Następną godzinę spędziłem, odpowiadając jej na milion pytań. Opowiedziałem jej o pracy dla Lekarzy Bez Granic przez ostatni rok. Nie wspomniałem o Amandzie, a ona nie zaczęła tego tematu. Bardzo to szanowałem. Wstała, gdy klient podszedł do kasy. – Wiem, że dopiero wróciłeś, ale mogę mieć do ciebie prośbę? - Oczywiście. Cokolwiek. - O czwartej mam dużą dostawę, możesz pomóc ją rozładować? Zgodziłem się. I tak nie miałem nic lepszego do roboty. Wróciłem punktualnie o czwartej. – Jeszcze jej nie ma – powiedziała, pokazując, żebym usiadł. Od pierwszego dnia, gdy wszedłem do sklepu, rozglądając się jak dziwak za Amandą, zawsze siadałem w tym samym miejscu. – Jestem pewna, że jest już w drodze. Kilka minut później usłyszałem jej głos. Amanda. Część mnie spanikowała. A część była wdzięczna za drugie szanse. Lub, jak w moim przypadku, czwarte, piąte i szóste szanse. – Usiądź przy swoim stoliku, przyniosę ci to – powiedziała do niej Chantal. Spiąłem się, gdy się odwróciła i zobaczyła, że tu siedziałem. Moje dłonie zacisnęły się na brzegach krzesła. W połowie siedziałem, w połowie stałem, jakby moje ciało szykowało się do walki. Zamarła w chwili, gdy jej oczy napotkały moje. – Whoa – powiedziała. Zrobiła krok naprzód, jakby była niepewna. Usiadłem z powrotem, lekko się odprężając. Zagryzła wargę jej oczy powędrowały w dół i zatrzymały się kilka stóp dalej. – Co ty tu robisz? – zapytała. Odetchnąłem głęboko. – Mogę pójść- Nie! – zawołała, w tej samej chwili wróciła Chantal. Położyła na stole dwie kawy i książkę, po czym odwróciła się do mnie i powiedziała, Nie możesz wyjść. Poza tym, to twoje krzesło. Jest podpisane. Spojrzałem na nią, zdziwiony. – Co? Amanda popatrzyła na Chantal, która tylko się roześmiała. – Na podłokietniku. Nie ty to napisałeś? – posłała Amandzie znaczący uśmiech. – Cóż. Czy to coś… Słyszałem, że Amanda mamrocze coś pod nosem, ale byłem zbyt zajęty patrzeniem na moje imię wyżłobione w drewnianym ramieniu krzesła. Palce śledziły litery.

- Chcesz, żebym sobie poszła? – jej głos był tak cichy, że prawie jej nie usłyszałem. Moja głowa podskoczyła, by na nią spojrzeć. – Nie. Chcesz sobie pójść? - Nie – i po prostu tam stała, ze wzrokiem skupionym na mojej twarzy. Prawdopodobnie na rozciętej wardze i lekkim zaczerwienieniu na policzku. Wróciła Chantal i wydała z siebie ten wkurzający nabzdyczony odgłos. Oboje się do niej odwróciliśmy. – Co wy robicie? Nie macie dwunastu lat – wyrzuciła ramiona w powietrze. – Porozmawiajcie – położyła dłonie na ramionach Amandy i pokierowała nią tak, by usiadła naprzeciwko mnie. Oczy Amandy nigdy nie opuściły moich. Chantal wskazała na książkę i powiedziała do Amandy. – Załatwiłam ci podpis. Amanda w końcu odwróciła spojrzenie na Chantal. – Nie gadaj! – powiedziała podekscytowanym głosem. - Tak – odpowiedziała Chantal. – Zobacz. Amanda uśmiechała się, gdy otwierała książkę. Cholera, brakowało mi tego uśmiechu. – Nigdy nie żałuj – wydyszała i popatrzyła na Chantal z podziwem. Chantal odwzajemniła uśmiech. – Nigdy nie żałuj – powtórzyła. Przez chwilę nie odrywała wzroku od książki, a jej uśmiech powiększał się z każdą sekundą. - Często tu przychodzisz? – zapytałem ją i sam przewróciłem na siebie oczami. Żałosne. - Dlaczego, Logan – uśmiechnęła się krzywo i włożyła książkę do torebki. – Całkowicie wypadłeś z gry. To był słaby tekst na podryw. Nie mogłem powstrzymać śmiechu. Ona również. I jakimś cudem, w tym momencie, ziemia przechyliła się na własnej osi, a atmosfera stała się bliższa normalności. - Właściwie, to tak – bawiła się pękami bransoletek na nadgarstkach, po czym schowała je pod stołem. – Kiedy tylko mam okazję, pomiędzy zajęciami i po. Potaknąłem, wdzięczny, że się do mnie odezwała. - Więc – zaczęła, rozglądając się po sklepie. – Zakładam, że wracasz na UNC? - Tak – powiedziałem jej. – Zaczynam od następnego semestru, więc będę rok do tyłu. Uśmiechnęła się delikatnie. – To dlaczego już się tu przeniosłeś? Czemu nie po wakacjach? Poczułem, że napięcie opuszcza moje mięśnie. Rozmawiała ze mną; rozmawialiśmy ze sobą. Wszystko będzie dobrze. – Chciałem przyjechać wcześniej i znaleźć mieszkanie. Wiem, że robi się trudniej, gdy zbliża się rok akademicki. Już miała się odezwać, ale przeszkodziła jej Chantal, stawiając na stole miskę: czerwone Żelki Miśki i lody. Oczy Amandy rozszerzyły się, a na ustach pojawił się uśmiech. – Skąd ona wiedziała? – zapytała mnie, przysuwając do siebie miskę. Wzruszyłem ramionami. –Nie mam pojęcia. - Kłamca. Zaśmiałem się. - Co się stało z twoją twarzą? – zapytała Chantal. Zapomniałem, że tam stała.

Amanda się zakrztusiła. - Nic – odpowiedziałem. Amanda rozkaszlała się jeszcze bardziej. Chantal przyjrzała się mi, a następnie Amandzie. – Nic? – uniosła brwi. Amanda się uspokoiła. – Spoliczkowałam go – odpowiedziała za mnie. Chantal położyła dłonie na biodrach. – Cóż, zasłużyłeś na to? – zapytała mnie. - Tak – odpowiedziałem, a Amanda w tym samym czasie zawołała, - Nie. Chantal potrząsnęła głową i odeszła. Amanda odstawiła miskę na bok i pochyliła się do przodu z łokciami na stole. – Nie zasłużyłeś na to, Logan. przepraszam. Nie wiem, co we mnie wstąpiło. Nigdy nie powinnam była podnieść na ciebie ręki. - W porządku. To naprawdę- Nie jest w porządku. Nigdy nie będzie w porządku – wyciągnęła rękę i pociągnęła za moją koszulkę, aż skopiowałem jej pozycję. Nasze twarze były tak blisko, że czułem na skórze jej oddechy. Moje oczy się zamknęły. Jej kciuk dotknął wargi. – Boli cię? Przykryłem jej dłoń swoją i przysunąłem twarz bliżej jej. Moje oczy były ciągle zamknięte. Nie chciałem widzieć, jak się odsuwa. Nasze nosy potarły o siebie. Moje serce zadudniło. Ręce zadrżały. - Trzęsiesz się – wyszeptała. Cholera. –Mm – tylko tyle mogłem powiedzieć. Poczułem, jak podnosi moją dłoń i przyciska usta do jej wnętrza. Pocałowała ją raz, drugi – przy trzecim pocałunku przestała drżeć. Wtedy już wiedziałem. Wiedziałem, że ma moc, aby wszystko naprawić. Dlatego właśnie jej potrzebowałem, ale było tego o wiele więcej. To było o wiele więcej. Powoli otworzyłem oczy i wtedy to zauważyłem. Znak na jej nadgarstku. Musiała się zorientować, bo zaczęła się odsuwać. Złapałem ją i dosunąłem bransoletki, żeby lepiej widzieć. Westchnąłem. Jak cholerna dziewczyna. - Co to jest? – moje oczy opuściły jej nadgarstek i powędrowały do jej twarzy. Wyglądała na chorą, jakby miała zwymiotować. Wyszarpnęła rękę z mojego uścisku i wstała. – Muszę już iść. Pospieszyła do drzwi. Chciałem za nią zawołać. Chciałem ją zatrzymać. Ale nic nie zrobiłem. Po prostu pozwoliłem jej odejść. Co do cholery się wydarzyło, gdy mnie nie było?

Rozdział 12 Kolejna bezsenna noc. Nie mogłem przestać o niej myśleć. Szczerze, zawsze była w mojej głowie. Znowu była w moim życiu zaledwie od dwóch dni. Dwóch pieprzonych dni, i tak na mnie działała. Musiałem sobie ciągle przypominać, że nie była moja i to był mój wybór. Rozległo się pukanie do drzwi. Nikt nie wiedział, że wróciłem. Nikt nie wiedział, gdzie mieszkałem. Tylko Amanda. Wstałem i popędziłem do drzwi tak szybko, że zakręciło mi się w głowie. Otworzyłem je zdecydowanie ze zbyt dużym podekscytowaniem, ale to nie była Amanda. Była wkurzona. Wykrzywiłem się. - Ty pieprzony dupku – mocno pchnęła mnie w pierś. - Też miło cię widzieć. - Nie! – krzyknęła, uderzając mnie parę razy w klatkę piersiową. Spróbowałem ją zablokować, ale była niewzruszona na kontakt. – Kurwa, co jest z ludźmi uderzającymi mnie? Zatrzymała się, jej pięści były uniesione w pół uderzenia, ale potem zwęziła oczy. – Tym razem na to zasługujesz – wyprowadziła jeszcze kilka ciosów, zanim zaczęła płakać. – Tak się o ciebie martwiłam, Logan. Nikt nic nie wiedział, a ty tu byłeś. Dlaczego do mnie nie zadzwoniłeś? Nie napisałeś emaila… cokolwiek? – jej ciało opadło, gdy szaleńczo ocierała łzy. - Jestem dupkiem, Lucy. Przepraszam. Chodź tu – przyciągnąłem ją do uścisku. Na początku się opierała, ale ostatecznie się poddała. - Nienawidzę cię – powiedziała, a następnie usłyszałem pociągnięcie nosem. – Tak bardzo za tobą tęskniłam. Dziesięć minut później, po tym jak ją w końcu uspokoiłem, powiedziała. – Jak to się stało, że nikt nie wie, że tutaj jesteś? Wzruszyłem ramionami. – Po prostu chcę pozostać przez chwilę niewidoczny. Nie możesz nikomu powiedzieć, że tu jestem. Nawet Cameronowi. Jej oczy rozszerzyły się. – Cóż, to będzie trudne. - Spróbuj, okej? Potaknęła. - Jak się dowiedziałaś, że tutaj jestem? - Mam swoje sposoby – zachichotała. Usiadłem na rozkładanym łóżku, a ona zrobiła to samo. – Jak tam Cam? Jej uśmiech był natychmiastowy. – Ma się dobrze. U nas w porządku. - To fantastycznie.

- A u ciebie? Co robiłeś? Gdzie byłeś? Opowiedziałem jej o Lekarzach bez Granic i czasie w Afryce. Powiedziałem jej o Manny i Jamalu. Posłała mi ostrzegawcze spojrzenie gdy wspomniałem o Rebekah. Śmiałem się z niej – nie miała pojęcia, gdzie było moje serce i myśli. Opowiedziałem jej nawet o Amuhdzie i jej mamie. Lucy, będąc Lucy, zaczęła bardziej płakać. – Ale z nimi w porządku? – nie przestawała pytać. Nie przestawałem jej zapewniać, że mieli się dobrze. Następnie opowiedziałem jej o lekach na PTSD9, na których byłem. Przez chwilę była cicho, a następnie uniosła podbródek jakby nabierała odwagi na mówienie. – Logan, nikt naprawdę nie wie co wydarzyło się tamtej nocy. Mam na myśli, nikt nic nie powiedział. Jake i Kayla wydają się wiedzieć, ale nie powiedzą za dużo. Wiem, że Jake jest twoim najlepszym przyjacielem, ale myślałam, że jestem twoją dziewczyną? – wykrzywiła się, prawdopodobnie nie chcąc napomykać o Amandzie. Przytrzymałem ją za rękę. Lucy była dla mnie wyjątkowa, zawsze taka była. W chwili gdy Cameron wciągnął ją do naszego kręgu, tak jakby przejrzała na wylot moje bajerowanie i po prostu zobaczyła mnie. – Pytaj o co chcesz, Lucy. Między nami nie ma sekretów. Nigdy. Potaknęła, a następnie powiedziała cichutko. – Znałeś ich? Tych złych ludzi, którzy zrobili ci to gówno? Zaśmiałem się pod nosem. Mówiła jak dziesięcioletnia dziewczynka. – Tak, cóż, dwóch z nich. Jednym z nich był mój biologiczny ojciec. Sapnęła głośno. - Drugim z nich był chłopak Megan. Teraz wyglądała na zdezorientowaną. - Megan, byłej przyjaciółki Micky, tej która zdradzała z Jamesem? – poczekałem aż zrozumie. Kiedy to zrobiła, kontynuowałem. – Jest moją przyrodnią siostrą, od strony mojego biologicznego ojca i- Zatrzymaj się – uniosła dłoń do ust. – Co tu się do cholery dzieje? – jej oczy były ogromne, niedowierzające. – Stary – zassała oddech i wypuściła go naburmuszona. – Otwarcie opowiadasz ludziom to gówno? Bo może zechcesz poczekać aż dasz wszystkim znać, że wróciłeś i będziesz mógł odpowiedzieć na te jedenaścia trzy pytania, które ci zadamy. Odrzuciłem głowę do tyłu, śmiejąc się. – Jedenaścia trzy? Przewróciła oczami. – Mój brat Lachlan przysięga, że takie coś istnieje. Lachlan – pomocnik przy randce z Amandą. Musiała wyczuć o czym myślałem, bo ścisnęła raz moją rękę, a potem spojrzała mi w twarz. – Widziałeś ją? Skinąłem. - Ona zafundowała ci tą spuchniętą wargę? Zapomniałem o niej. – Yup. Wzruszyła ramionami. – Urządziłabym cię o wiele gorzej. 9

Post Traumatic Stress Disorder, czyli Zespół Stresu Pourazowego

- Taa – zgodziłem się. - Tęsknisz za nią? - Każdej sekundy każdej godziny każdego dnia. - Okej Nicholasie Sparks – zażartowała i dała mi z łokcia w brzuch. Udałem, że krzywię się z bólu. Natychmiast zbladła, panika była widoczna na jej twarzy. Spróbowałem ją uspokoić. – Napieprzam się tylko z ciebie, Lucy. Kurwa. Jej spanikowany wzrok zmienił się w gniewne spojrzenie, skierowane wprost na mnie. – Jesteś dupkiem. Zachichotałem. – Już to mówiłaś. Następnie nagle zmieniła się w poważną. – Cieszę się, że wróciłeś, Logan. Naprawdę. Ale tym razem – lepiej, żebyś był gotowy o nią walczyć. Nie zasługuje na mniej.

*** Czułem się jakbym przebiegł maraton z ciężarkami przymocowanymi do mnie pięciokrotnie. Myślałem, że zachowywałem sprawność fizyczną gdy mnie nie było, ale wszystko co właściwie robiłem to utrzymywanie masy mięśniowej. Moja kondycja była do dupy. Zeskoczyłem z bieżni stacjonarnej i przygotowałem się do wyjścia. Zbyt kurwa zajęty telefonem, nie zauważyłem ciała, na które wpadłem lub pięści nadlatującej do mojej twarzy lub łokcia w brzuch. – Oomph – jedną ręką trzymałem się za brzuch podczas gdy druga próbowała się czegoś przytrzymać, czegokolwiek, żeby powstrzymać się przed upadnięciem na ziemię. Nie wiedziałem czego się złapałem dotąd aż było za późno. Cycek. Kurwa. Szybko go puściłem i spróbowałem odzyskać równowagę. Następnie kolano w mojego kutasa zrujnowało mnie. Upadłem na kolana i na twarz. Nie mogłem oddychać. Moje oczy zaczęły łzawić. Ciasno je zamknąłem. Nie mogłem pozwolić ludziom widzieć mnie płaczącego. Nie jestem pieprzoną cipką. Głośny pisk wyrwał mnie z rozmyślań. – Jasna cholera, Logan! Przepraszam. Amanda. Powoli otworzyłem jedno oko, na wypadek gdyby jej głos był omamem. Była na kolanach, pochylając się, żeby spojrzeć mi w twarz. – O mój Boże – wyszeptała, umieszczając dłoń na policzku. – Wszystko dobrze? - Ugh – zdołałem powiedzieć. Zaśmiała się. Cholernie się zaśmiała. - To nie jest zabawne – powiedziałem do niej. Wykrzywiła się. – Przepraszam. Chwyciłeś w garść cycka, spanikowałam. - A wcześniej? - Ja tylko – nie wiem. Jakiś koleś podbiegł do niej i umieścił rękę na jej ramieniu. – Wszystko w porządku? - Tak – powiedziała, ale jej oczy nigdy nie opuściły moich.

- Czy ten chłopak cię dręczy? - Co do diabła? – fuknąłem. – To ja tutaj jestem na pieprzonej podłodze. Spiorunował mnie wzrokiem, jego oczy się zwęziły. – Amanda, mam zadzwonić po ochronę po niego? - No proszę cię, kurwa – jęknąłem, usiłując usiąść. – Oczywiście nie jestem zagrożeniem, ale proszę… zadzwoń śmiało po ochronę po tę tutaj Kung Fu Ninja – wskazałem na Amandę. Jej oczy były ogromne. Była w takim szoku jak ja w bólu. Dupek nie odpowiedział, gapił się tylko na jej cycki i zapytał czy wszystko z nią dobrze. Zapewniła, że tak i odszedł. - Ten dupek gapił się na twoje cycki – poinformowałem ją. Przewróciła oczami. – Przynajmniej ich nie chwycił. - Słusznie. Wyciągnęła do mnie rękę i pomogła mi wstać na nogi. Wstałem, z ciałem zgiętym w pasie, trzymając się za jaja jakby to miało jakoś pomóc. Umieściła rękę na moim ramieniu i poprowadziła mnie do krzesła w pobliżu gdzie zająłem miejsce. Stojąc przede mną, uniosła palcami mój podbródek. Jej kciuk pogłaskał parę razy miejsce pod moim okiem. – Boli? – przygryzła wargę, oczekując mojej odpowiedzi. Moja ręka sięgnęła, żeby dotknąć jej nogi. Ten ruch miał być kojący, ale miało to odwrotny efekt. Jej oczy rozszerzyły się nieznacznie, a jej oddech się rwał. Nie cofnęła się i nie zatrzymała mnie. Rozszerzyłem nogi i chwyciłem mocniej jej obie, błagając żeby podeszła bliżej. Tak zrobiła. Jej ręka pozostała na mojej twarzy gdy pochyliła się bliżej, badając ją. – Cholera, Logan. Zostanie siniak. Potrząsnąłem głową. Moje oczy nigdy nie opuściły jej. – Jest dobrze. Nawet się tym nie przejmuj. - Nie przestaję cię ranić. - Nie przestaję na to zasługiwać. Uśmiechnęła się. Mój wzrok powędrował do jej ust. Zwilżyła wargi. – Nie waż się mnie całować – ostrzegła. Zachichotałem. – Nie planowałem tego. Kłamstwo. Zaryzykowałem i oplotłem ramię wokół jej talii, ściągając ją w dół dopóki nie siedziała mi na nodze. Jej ramię owinęło się wokół mojej szyi. Wypuściłem oddech, odczuwając ulgę. Pozwalała mi na to i jestem kurwa pewien, że nie zamierzałem tego kwestionować. Zobaczyłem jak jej oczy skupiają się na moich ustach. – Chcesz, żebym to zrobił, czyż nie? - Huh? – Jej oczy zamknęły się. - Chcesz, żebym cię pocałował? - Nie – udała obrzydzenie.

- Dobra – powiedziałem do niej. – Możesz po prostu tutaj ze mną posiedzieć, aż moi chłopcy powrócą do normalności? – wskazałem na kolana. Zaśmiała się i odwróciła wzrok, a jej ramię wokół mojej szyi poluzowało się. Chciała odejść. Bez takiego zamiaru, mój uścisk na jej talii zacieśnił się. - Nigdzie się nie wybieram – powiedziała. - Dobrze – powiedziałem. – Ja też nie. Spojrzała mi w twarz, na niej widniała emocja, której nie potrafiłem zrozumieć. Następnie pochyliła się, jej twarz była tak blisko mojej, że na policzku mogłem poczuć jej oddech. Moje serce załomotało. Oczy się zamknęły. Czekałem. I czekałem. Następnie poczułem jak jej usta przyciskają się do mojego policzka, tuż pod okiem. – Nigdy nie miałam zamiaru cię zranić – powiedziała cicho.

*** Jakimś sposobem przekonałem ją, żeby zjadła ze mną lunch. Oboje byliśmy w posiłownianym spoconym stanie, więc chciała wziąć prysznic. – Zrób to w moim domu – powiedziałem jej. – Tak czy tak muszę jechać do domu, nie wziąłem ze sobą nic na zmianę. Wahała się przez chwilę przed zgodzeniem się. Nawet nie brałem pod uwagę tego jak myśl o niej nagiej pod prysznicem na mnie wpłynie, dopóki nie miałem wzwodu w salonie. Usłyszałem otwieranie się drzwi od łazienki i szybko się poprawiłem. – Zrobione? Skinęła, wpatrując się w podłogę. Przebrała się w gładką białą sukienkę, która eksponowała jej nogi i opaloną skórę. Nie była tak ciemna jak Ethan, ale miała tą naturalną oliwkową skórę, za którą większość dziewczyn by zapłaciło. - Będę gotowy za chwilę, rozgość się w domu.

Amanda Przebrnęłam przez jego szafkę w łazience, szukając jednorazowej maszynki do golenia. To nie tak, że chciałam mu zaimponować, ale moje nogi miały czterodniowy zarost i naprawdę nie chciałam, żeby to zauważył, nie mówiąc już o dotknięciu. Nie znalazłam maszynek, ale za to znalazłam przepisaną mu buteleczkę Xanaxu10.

10

Bardzo znany lek uspokajający, stosowany do walki z napadami lękowymi.

Teraz, sama w salonie, wyjęłam telefon z torebki i zaczęłam szukać leku na stany lękowe i jego skutki uboczne. Nie zaszłam za daleko, bo otworzyły się drzwi od łazienki. Para z jej wnętrza przysłoniła go, gdy wyszedł mając na sobie tylko spodnie dresowe. Bez koszulki. Wytarłam usta, pewna, że się śliniłam. Szedł w moim kierunku. Stanęłam zmrożona. Nie zatrzymał się dopóki byliśmy twarzą w twarz. Jego naga klatka piersiowa otarła się o moją pierś. Mój oddech uwiązł. Dreszcz powędrował w górę kręgosłupa. – Ty – powiedział, oblizując usta. – Jesteś zawsze mile widziana, żeby chwytać moje cycki kiedy tylko chcesz.

*** - Przepraszam, że musieliśmy pojechać tak daleko – wgryzł się w swojego burgera i przeżuł zanim znowu powiedział. Byliśmy na obiedzie, nieco dalej od miasta. – Nadal chcę pozostać niewidocznym, wiesz? - Pewnie. - A więc nie pozostałaś w kontakcie z Micky i Lucy kiedy mnie nie było? Skąd to wiedział? – Skąd się o tym dowiedziałeś? - Przez Jake’a. Zadzwoniłem do niego po twojeMoja pierś się skurczyła. Jego słowa zabolały. Musiał to zauważyć, bo zapytał. – Co się dzieje? Potrząsnęłam głową i zepchnęłam ból. - Amanda – zagruchał. – Powiedziałem coś? Obszedł naokoło boks, dotąd aż nie siedział obok mnie. Poczułam się żałosna. Byłam żałosna. - Co zrobiłem? - zapytał. Nie wiem czy mówił do siebie czy do mnie. Usłyszałam jak wzdycha, a następnie położył rękę na oparciu boksu. Jego druga ręka sięgnęła w górę i użył palców, żeby odwrócić moją twarz w jego kierunku. – Powiedz mi. Moje serce złamało się. Westchnęłam głośno i pozwoliłam słowom się wydostać. – Nigdy do mnie nie zadzwoniłeś. Przez cały rok gdy cię nie było, dostałam od ciebie jeden list. Pomyślałam, że może odcinasz się od wszystkich, ale do Jake’a zadzwoniłeś? Dlaczego nie- Zadzwoniłem do Jake’a raz, bo potrzebowałem czegoś od niego – wyjaśnił. - A twój tata? – mój głos stał się głośniejszy. Wzruszył ramionami. – Jest moim tatą. Jestem mu tyle winien. - A mi? – próbowałam zebrać to do kupy. – Nie sądzisz, że jesteś mi coś winien? Nie sądzisz, że to co mieliśmy było czegoś warte? Nie sądzisz, że ja byłam czegoś warta? - To w ogóle nie tak, Amanda. - Zatem jak? Wyjaśnij mi to, proszę?

Jego wzrok przesunął się po całej mojej twarzy, a następnie zatrzymał się na jego drżącej dłoni. Nakryłam ją swoją. Następnie powiedział. – Dlaczego jesteś tu ze mną? Dlaczego ze mną rozmawiasz? Dlaczego spędzasz ze mną czas? - Nie wiem – powiedziałam zgodnie z prawdą. – Nic na to nie poradzę i nie potrafię tego wyjaśnić. - Dokładnie – wydyszał. – Też nie potrafię tego wyjaśnić. W każdym razie jeszcze nie. Nie chcę tylko żebyś myślała, że jest tak ponieważ nic dla mnie nie znaczyłaś. Znaczyłaś dla mnie cały świat. I jeśli tego nie wiedziałaś – jeśli nie mogłaś tego zobaczyć – zatem tak właśnie zacznę. Każdego dnia pokażę ci i każdego dnia ci udowodnię jak wiele dla mnie znaczyłaś. Jak wiele nadal dla mnie znaczysz.

Rozdział 13 Logan Logan: Robię to. Zamierzam o nią walczyć. Nie potrafię bez niej istnieć. Jest moim powietrzem. Lucy: Oczywiście, że nim jest. Logan: Powiedziałaś komukolwiek, że wróciłem? Lucy: Mówiłam ci, że tego nie zrobię. Logan: Nawet Camowi? Lucy: Nawet Camowi. Dlaczego do mnie piszesz? Nudzi ci się? Logan: Za dobrze mnie znasz. Lucy: Będę za piętnaście minut. Przyszła piętnaście minut później, wyciągając w moim kierunku papierową torbę. - Co to? – zapytałem, biorąc ją z jej dłoni. - Poprzedniego wieczoru byliśmy na obiedzie u rodziców Jake’a. Jego mama upiekła ciasteczka. Stałem się podekscytowany. Zbyt podekscytowany. Kochałem ciasteczka mamy Jake’a. Wyciągnąłem trzy i wpakowałem do buzi. - Jejku – powiedziała. – Tak jakbyś nie jadł przyzwoitego jedzenia przez rok – zachichotała do siebie, a potem się rozglądnęła. – Twoje mieszkanie jest poniekąd przygnębiające. Zaśmiałem się. – Wiem. Mam nadzieję, że uda mi się przekonać Amandę, żeby pomogła mi to naprawić. Uśmiechnęła się i spróbowała usiąść na ladzie kuchennej. Przy trzeciej próbie, fuknęła i skinęła na mnie, żebym jej pomógł. Podniosłem ją w talii i umieściłem na ladzie. – Jesteś taka mała. Prychnęła. – Wiem. Mam ciało dwunastoletniego chłopca. Odrzuciłem do tyłu głowę ze śmiechem. – Nieprawda, Luce. Jesteś gorąca. Po prostu masz to gdzieś. - Aw, jak miło. Wzruszyłem ramionami i oparłem się o lodówkę. – To prawda. - Cameron chce żebyśmy razem zamieszkali. Kupili mieszkanie i w ogóle. - Tak? Jestem zaskoczony, że jeszcze tego nie zrobiliście. Dłubała w paznokciach. – Chcę tego, ale tata chce, żebyśmy poczekali, aż nie będziemy małżeństwem lub przynajmniej zaręczeni.

- Co? Czy twój tata wie, że Cam praktycznie mieszkał w twojej chatce? Zaśmiała się cicho. – Nie przyjmuje tego do wiadomości. - Co zamierzasz zrobić? Wzruszyła ramionami. – Nie wiem. Myślę, że chce tego ze złych powodów. - Co masz na myśli? Westchnęła. – Kiedy cię nie było, wydarzyły się pewne rzeczy i sądzi, że wspólne mieszkanie może to naprawić. - Jakie rzeczy? – wyprostowałem się odrobinę, uważnie słuchając. – Co naprawić? - Nic – potrząsnęła głową. – Nieważne. A więc ty i Amanda? Nie mogłem powstrzymać uśmiechu, który się pojawił. – Mam nadzieję, że może zechce spędzić ze mną trochę czasu, wiesz? Może mogę spróbować ją przekonać, żeby dała mi kolejną szansę. Mam na myśli – cokolwiek było między nami zanim odeszło – nadal tam jest. - Myślisz, że czuje to samo? - Nie mogę być pewien, ale zawsze jest ta… nie wiem… intensywność? Kiedy jesteśmy razem, jest tak jakby nic innego nie istniało – przerwałem. – W ogóle z nią nie rozmawiałaś, gdy mnie nie było? Potrząsnęła głową. – Nie. Powiedziała nam, że potrzebowała trochę czasu i że skontaktuje się z nami gdy będzie gotowa, ale nigdy tego nie zrobiła. Tęsknię za nią, ale co mogę zrobić? Cam z nią rozmawiał, gdy podrzucił jej samochód i powiedział, żeby do mnie zadzwoniła. Domyślam się, że było to dla niej zbyt bolesne. Przełknąłem gulę w gardle. Kontynuowała. – Czasami chodzi tylko o wyczucie czasu. Dwa serca mogą bić jak jedno nawet jeśli nie są zsynchronizowane. Może z wami tak było. Może musisz tylko znaleźć właściwy rytm, właściwe wyczucie czasu. Może wasz czas jest teraz. - Może – powiedziałem jej. – To znaczy mam nadzieję. Chcę być z nią, tak jak ty i Cam jesteście. Chcę, żeby była moją Lucy. Moim na zawsze. Uśmiechnęła się szeroko. – W takim razie na co czekasz? – zeskoczyła z lady. – Jedź do niej. Chwyciłem kluczyki z lady. - Tak planuję.

Amanda - Co w ciebie wstąpiło? – Alexis przyglądała mi się z drugiej strony kuchni. Obie stałyśmy w piżamach, pijąc kawę. - Co masz na myśli? Zwęziła oczy. – Nie udawaj głupiej. Znam cię odkąd wyszłyśmy z cipek naszych mam, kim jest ten chłopak? - Co? – udałam ignorancję. – Nie wiem o czym do diabła mówisz.

Wzięła dwa kroki do przodu i przyszpiliła mnie do lady. Czekałam podczas gdy jej wzrok błąkał się po mojej twarzy. – Logan wrócił, czyż nie? - Co? – zapiszczałam. – Mam na myśli – nie – nie wiem. A wrócił? – Gładko. - Ty suko. Kiedy wrócił i dlaczego mi nie powiedziałaś? Westchnęłam pokonana. – Widziałam go trzy dni temu. Popatrzyła w kierunku korytarza, a potem z powrotem na mnie. Moje oczy podążyły za nią. – Co? – zapytałam. Jej uścisk na moim ramieniu był mocniejszy niż było to konieczne, gdy wciągnęła mnie do mojego pokoju. – Mów – powiedziała. - Nie wiem. Zobaczyłam go na imprezie, a potem… - wzruszyłam ramionami. Nie powinnam nic dodawać. - A potem co? – krzyknęła, opierając się o moje drzwi. - Co jest z tobą nie tak? - Nic. Nie zmieniaj tematu. A potem co, Dim? Usiadłam na łóżku. – A potem poszliśmy na boisko i przez chwilę rozmawialiśmy. - Co jeszcze? - Nic więcej. Skrzyżowała ramiona. – Przestań kłamać. - Dobra – fuknęłam. – A potem skończyliśmy w jego mieszkaniu. - CO? - Zamknij się! Nic się nie wydarzyło, tylko rozmawialiśmy. - Tylko rozmawialiście? – powtórzyła, z niedowierzaniem głosie. - Tak – próbowałam ją przekonać. – Spoliczkowałam go. - CO? Co do diabła? Równie dobrze mogłam jej opowiedzieć o tym wszystkim. – A potem zobaczyłam go w księgarni, i siłowni i uderzyłam go, a potem zjedliśmy lunch… - CO? Roześmiałam się. – Skończyłaś już z mówieniem tego gówna? - Zamknij się. Znowu się roześmiałam. Usiadła na łóżku i dramatycznie rzuciła się do tyłu. – To jest złe – powiedziała. - O czym ty mówisz? Jest dobrze. Nic się nie wydarzyło. - Jeszcze. - A więc przypadkowo wpadaliście na siebie w tym miejscach, to nie było zaplanowane? - Nie, oczywiście, że nie było zaplanowane. Nie zrobiłabym tego. Usiadła z powrotem i odwróciła całe ciało do mnie. – Amanda, musisz być przez chwilę poważna. – Mówiła do mnie z wyższością jakbym była dzieckiem i trzymała obie moje dłonie w swoich. – Chcesz, żeby coś się wydarzyło? Wzruszyłam ramionami i odwróciłam wzrok. – Nie wiem. - To proste pytanie. Odpowiedzią jest tak lub nie.

Zaśmiałam się, ale był to gorzki śmiech. – Powinnaś wiedzieć lepiej niż ktokolwiek inny, że to nie jest proste pytanie. Wiesz jak się czuję. Jej głowa opadła do przodu. – Przepraszam. - Ja też. - Amanda? – uniosła wzrok. – Nie możesz powiedzieć Ethanowi, że on wrócił. I jest pewne jak diabli, że nie możesz mu powiedzieć, że widziałaś się z nim. Cofnęłam się, zaskoczona jej słowami. – O czym ty mówisz? - Jak możesz tego nie widzieć? Ethan nienawidzi Logana. Tak jak nienawidzi, nienawidzi go. Jak – to jego słowa, ‘Jeśli znowu zobaczę kiedyś tego dupka, znokautuję go’. Spojrzałam na nią. – Nigdy nie powiedział do mnie tego gówna. Jej kolej, żeby przewrócić oczami. – Oczywiście, że tego nie zrobił. Nienawidzi napomykać o nim w twojej obecności – westchnęła. – Słuchaj, nie mówię tego, żeby cię zranić… ale Logan – spierdolił. A Ethan – był tym, który to uporządkował. I nie tylko ostatnim razem, ale też za pierwszym razem. Raz mu wybaczył, ale to tyle z jego strony. Nie może zrobić tego ponownie – przerwała na kilka chwil. Zastanawiałam się czy skończyła, ale dalej mówiła. – Wiesz jak dużo snu przez ciebie stracił? Otworzyłam usta, by coś powiedzieć, ale powstrzymała mnie. - Nie mówię, że cię obwinia lub jest rozgoryczony z tego powodu. Mówię tylko, że tak bardzo mu zależy. Odkąd odszedł twój tata, z jakiegoś powodu przekonał sam siebie, że troszczenie się o ciebie i twoją mamę to jego praca. Wiesz, że pisał do mnie w środku nocy o różnych porach? Słyszał jak płakałaś w swoim pokoju i pytał mnie co robić – czy powinien lub nie powinien wejść do niego i cię pocieszyć? Wiesz ile razy dzwonił do mnie, gdy miałaś koszmary i słyszał jak krzyczałaś? Nie jesteś jedyną, która przez to przeszła, Amanda. On też to zrobił. - Nie sądzisz, że on ma problemy? Albo że go to nie rani? Natknął się na jakiegoś faceta, który niemal cię zgwałcił. Wiesz, że straciłaś przytomność? Że próbował cię obudzić? Myślał, że nie żyjesz, Dim. Pomyślał, że cię stracił tamtej nocy. I w pewien sposób, tak zrobił. Moje oczy rozszerzyły się. Zaczęły wypełniać się łzami. – O mój Boże… - wydyszałam. Byłam taka samolubna. Zbyt zatracona w swoich uczuciach. Owinęła wokół mnie ramiona. – Przepraszam, że ci powiedziałam. Podniosłam głowę. – Musiałam wiedzieć. Potaknęła. – I dowiedziałaś się – odsunęła mi kosmyk włosów z twarzy i upewniła się, że na nią patrzyłam. – Jakikolwiek wybór podejmiesz co do Logana, będę cię wspierać. Ale pamiętaj w tym wszystkim o Ethanie, okej? Przełknęłam, odganiając łzy. Ethan ją zawołał, przerywając nam. Wstała szybko. – Będzie z tobą w porządku? – nie mogłam mówić. Uniosłam głowę, potakując. Uśmiechnęła się smutno. - Kochanie – znowu krzyknął. - Idę! – poklepała mnie po głowie i odeszła.

Logan Zapukałem do drzwi, ignorując wspomnienia, które nadeszły wraz z tym domem. Nikt nie otworzył. Znowu zapukałem i rozglądnąłem się dookoła. Jej samochód był jedynym na podjeździe. Po pięciu minutach i czterech seriach pukania, w końcu otworzyła drzwi. Zamek z łańcuchem powstrzymał je przed całkowitym otwarciem się. – Hej – powiedziała cicho. – Co ty tutaj robisz? - Możesz otworzyć drzwi? Nie widzę cię. Zamknęła je, a sekundę później usłyszałem jak bawi się zamkiem. Kiedy otworzyła drzwi, byłem w stanie obejrzeć jej stan. Była w piżamie, jej oczy były czerwone, a jej włosy były bałaganem. – Spałaś? – zapytałem. Potrząsnęła głową. – Co tam? – zapytała cicho, unikając kontaktu wzrokowego. - Wszystko w porządku? Wyglądasz jakbyś płakała. Spojrzała ponad moim ramieniem. – Mam się dobrze – powiedziała. – Co się dzieje? Czego chcesz? – jej ton był niski, spowodował, że wziąłem krok do tyłu. Szczerze, nie wiedziałem czego się spodziewać, ale nie spodziewałem się tego. – Ja uh… - potarłem dłonią szczękę, a następnie umieściłem rękę w kieszeni. Znowu zaczęła się trząść. – Pomyślałem, że może zechcesz spędzić razem czas czy coś. Zagryzła wargę, jej oczy opadły. – Nie sądzę, Logan. Prawdę mówiąc, nie sądzę, że twoje bycie tutaj – lub gdziekolwiek jest w porządku, naprawdę. Mam na myśli – nie mogę cię powstrzymać przed istnieniem, ale nie sądzę, że ty i ja – nie sądzę, że to dobry pomysł, żebyśmy ty i ja razem istnieli. - Oh – jest wszystkim co mogłem powiedzieć. - Trzymaj się – powiedziała przez zamknięciem mi drzwi przed nosem. Żadnego uderzenia. Tylko ciągła linia.

Rozdział 14 Logan Cztery dni. Cztery. Tyle czasu zajęło mi zwariowanie bez niej. Jak przetrwałem rok? Nie mam pojęcia.

Amanda Znacie to uczucie, kiedy jesteście dzieckiem i bawicie się w chowanego, ale jesteście zbyt młodzi by całkowicie zrozumieć ideę tego? Tak więc stoicie na środku pokoju i zamykacie oczy, myśląc, że to, że nie widzicie nikogo, oznacza, że oni was nie widzą? Cóż, to właśnie robiłam teraz. Tylko, że nie byłam dzieckiem i nikt mnie nie szukał. Pomimo tego usiadłam na środku łóżka z zamkniętymi oczami i telefonem w dłoniach. Tak, ukrywałam się przed telefonem. Alan napisał do mnie więcej niż godzinę temu, mówiąc, że nie mógł się doczekać obiadu dzisiejszego wieczora. Wiedziałam, że to była nasza noc, ale część mnie chciała, żeby Logan mu coś powiedział i że już nigdy więcej by się mnie tam nie spodziewał. Rozbrzmiał mój telefon, wyrywając mnie z myśli. Alan. - Hej – odebrałam, mając nadzieję, że brzmiałam entuzjastycznie. - Jestem w sklepie, ale nie mają czerwonej papryki, tylko zieloną, może być? Moje serce złamało się z powodu podekscytowania w jego głosie. Kupowanie przez niego składników – stało się rutyną. Za czwartym razem, gdy pojawiłam się u niego z zakupami spożywczymi w ręce, wiedział, żeby się mnie spodziewać. Poprosił, żebym spisała składniki na zapiekane Taco i kazał mi obiecać, że już nigdy ponownie ich nie kupię. Powiedział, że karmienie go każdej niedzieli było wystarczająco złe i że nie powinnam używać do tego moich ciężko zarobionych pieniędzy. - Zielona jest w porządku – powiedziałam mu. Chciałam go zapytać czy Logan tam będzie lub zapytać dlaczego mi nie powiedział, że Logan wrócił, ale wszystko co mogłam powiedzieć to. – Wkrótce będę.

*** Wypuściłam westchnienie ulgi, gdy dojechałam do ich domu i nie było tam żadnego innego samochodu oprócz Alana. W czasie jazdy powiedziałam sobie, że będę się zachowywać jakby nic się nie zmieniło. Logana tu nie było. Nie istniał. Zawsze tak z nami było i tak pozostanie. Tak, dyskutowaliśmy o Loganie, ale nigdy w czasie teraźniejszym. Zawsze rozmawialiśmy o tym jaki był gdy był dzieckiem. - Może powinnaś rozważyć pomaganie dzieciom takim jak Logan – powiedział kiedyś Alan.

- Co masz na myśli? - Wiem, że chcesz dostać się na pielęgniarstwo, ale widzę twoje współczucie, serce i potrzebę zrozumienia, dlaczego jest taki jaki jest. Może powinnaś coś z tym zrobić. To wystarczyło. Dwa dni później, zdecydowałam się na kierunek Psychologia Dziecięca. Otworzył drzwi zanim mogłam zapukać. Jego entuzjazm z powodu zobaczenia mnie zawsze wywoływał u mnie uśmiech. Nikt nie wiedział, że tu przychodziłam, zdecydowaliśmy się nie mówić nawet mojej mamie. Dla niektórych ludzi mogło to wyglądać dziwnie i potrafiłam zrozumieć dlaczego, ale każdej kolejnej niedzieli, dawał mi kawałek mojego życia, do którego braku nigdy się nie przyznałam. Podarował mi również ojca, kiedy mój własny wydawał się już nie istnieć.

*** - Mam coś dla ciebie – powiedział Alan. Usiadł na swoim zwykłym miejscu przy ladzie, pijąc piwo podczas gdy ja przyrządzałam obiad. Tak jak za pierwszym razem, tylko wtedy był tu Logan. - Nie musisz kupować mi rzeczy. Nie uważasz, że wystarczająco złe jest to, że opłaciliście mi czesne? Podniósł rękę i zszedł z taboretu. – Nic mnie to nie kosztowało. Poza tym, to były pieniądze Logana, nie moje. Jego wybór co z nimi zrobił. Przewróciłam oczami. - Czy Logan kiedykolwiek opowiedział ci o mojej Tinie? Potaknęłam. Wyciągnął drewniane pudełko i położył je na ladzie. – Była moją dziewczyną, przez całe liceum i college. Przestałam siekać paprykę i wytarłam dłonie w sukienkę, a następnie pochyliłam się do lady. Cokolwiek musiał powiedzieć, chciałam poświęcić mu całą swoją uwagę. Uśmiechnął się na moje działania, ale nie sięgnęło to jego oczu. – Właściwie, w dużym stopniu przypomina mi ciebie – powiedział. – Nie fizycznie, ale bardziej… wasze serca. Obie jesteście takie… - przerwał i pomyślał przez chwilę. – Szczere. Wasze serca są szczere. Nie miałam słów, pozostałam cicho, w swoich własnych myślach. Popchnął pudełko w moim kierunku. – To należało do niej. Chcę, żebyś to miała. - Nie mogę- Uczyń starego człowieka szczęśliwym – wtrącił. Wzięłam pudełko w dłonie i uchyliłam wieczko. Wewnątrz były tuziny bransoletek, plastikowych w kolorze neonu, grubych bransolet, jaskrawych bransolet przyjaźni i kilka masywnych złotych łańcuszków. Nie mogłam opanować uśmiechu. – Tak jakby jest ich tutaj 80. Odrzucił do tyłu głowę ze śmiechem. – Kochała je. Zawsze miała nadgarstek pełen bransoletek, poniekąd tak jak ty. – Wskazał na moje. Wiedział, że nosiłam je, żeby coś ukryć,

ale nigdy o to nie zapytał, a ja nigdy nie zaoferowałam odpowiedzi. Dlatego tak dobrze funkcjonowaliśmy. Wzięłam kilka z pudełka i włożyłam je, potrząsając rękami, żeby wygodnie się ułożyły. Na każdej ręce miałam ich dobre dwadzieścia. Na początku zrobiłam to, żeby ukryć to, co tam było, ale potem noszenie ich stało się nawykiem. Byłam całkowicie świadoma, że prawdopodobnie przykuwały więcej uwagi do tego miejsca niż gdybym w ogóle ich nie nosiła. Ale tak jak powiedziałam, to był nawyk. - Jesteś pewien, że nie chcesz ich zatrzymać? Mam na myśli, sentyment jest o wiele bardziej wartościowy niż w przypadku, gdy ja będę je miała. Wzruszył ramionami i wziął łyk piwa. – Co ja z tym zrobię, Amanda? Dam swojej córce? W zasadzie tym dla mnie jesteś. Moja pierś zacisnęła się na te słowa. Patrząc w dół na pudełko przede mną, przełknęłam gulę, która uformowała się w gardle. Chciałam mu powiedzieć jak bardzo dotknęło mnie to oświadczenie i że działało to w obie strony, że był dla mnie jak ojciec. Chciałam mu powiedzieć ile te niedzielne obiady dla mnie znaczyły. Zaczęłam mówić, ale przerwałam, gdy otworzyły się frontowe drzwi. Jego oczy rozszerzyły się. Tak jak moje. Stanęliśmy nieruchomo, zmrożeni, czekając aż coś się wydarzy. I zdarzyło się. Jego głos wydawał się niebotycznie głośny, ale może to było tylko w mojej głowie. – Tato? Uśmiech Alana był natychmiastowy, ale zniknął tak szybko jak popatrzył na moją twarz. - W kuchni – odkrzyknął. Moja głowa opadła, a oczy rzuciły się w dół gdy zajęłam się przygotowywaniem obiadu. - Co robisz w ku- jego słowa zamarły. Musiał mnie zobaczyć. Westchnęłam głęboko i zamknęłam oczy, powoli budując odwagę, której potrzebowałam. Kiedy poczułam, że byłam gotowa, otworzyłam oczy i podniosłam głowę. I był tam. Cztery dni. Minęły tylko cztery dni odkąd go widziałam, a jego obecność już czyniła mnie słabą. Jak do diabła przetrwałam rok?

*** Logan Stała w mojej kuchni. Dlaczego stała w mojej kuchni?

Odwróciłem się do taty. Nie zaoferował żadnej odpowiedzi. Dlaczego nic nie mówił? Popatrzyłem na nią. Odwzajemniła moje spojrzenie. Miała w ręce nóż. Postąpiłem krok bliżej, żeby zobaczyć co robiła; postąpiła krok do tyłu. Zatrzymaliśmy się. Tata westchnął. - Cholera – powiedziała. - Co? – zapytałem. Tata znowu westchnął. - Muszę iść – umieściła nóż na ladzie. - Co? – fuknął tata. - Huh? – powiedziałem do niego? Co do diabła się działo? Instynktownie postąpiłem kolejny krok do przodu, a ona postąpiła krok do tyłu. Jej ręce były w górze w obronnej pozycji. Tata się zaśmiał. Zaśmiał. Oboje na niego spojrzeliśmy. - Co? – zapytał, jego ciało trzęsło się od śmiechu. Podszedł do lodówki, wyciągnął napój gazowany i wręczył mi go. – Witaj w domu – poklepał mnie po ramieniu. – Wygląda na to, że oboje macie dużo do wyjaśnienia. A potem wyszedł. Tak po prostu. Z powrotem odwróciłem się do Amandy. – Hej. Zassała oddech. – Hej. Rozglądnąłem się. – Gotujesz obiad? Skinęła tak powoli, że prawie to przegapiłem. Wziąłem krok do przodu. Ona do tyłu. - Często to robisz? Mam na myśli, przychodzisz tutaj i gotujesz obiad? Znowu skinęła, ale jej usta były mocno zaciśnięte. - Jak często? – podszedłem bliżej, a ona się cofnęła, tylko tym razem jej plecy uderzyły o ladę za nią. Nie odpowiedziała. - Jak często? – ponownie zapytałem, biorąc kolejny krok. W gardle utknęło jej sapnięcie. Znowu się przesunąłem, chciałem tylko być bliżej niej. Jej oczy skupiły się na podłodze gdy powiedziała. – Każdej niedzieli. Wypuściłem oddech, który poruszył włos na jej głowie. Spojrzała w górę, swoimi niebieskimi przeszywającymi oczami. Podobnie jak w tamtej chwili. Jak za pierwszym razem, gdy zobaczyłem ją u Jake’a w domu z krwią na palcu i przerażonym wyrazem twarzy.

To było trzy lata temu. Jednak nie miała żadnego powodu, żeby być przerażona, nie teraz. Skorzystałem ze szczęścia i zamknąłem przestrzeń między nami. Jej ręce powędrowały w górę na moją pierś, ale nie odepchnęła mnie tak jak się spodziewałem. - Jak długo? – zapytałem. Przełknęła, ale jej oczy nigdy nie opuściły moich. – Rok. Mój żołądek się zacisnął. Nie wiem czy był to ten dobry czy zły rodzaj. – Dlaczego? – moja ręka powędrowała do jej talii. Jej oczy przymknęły się na dotyk. – Ponieważ kiedyś mnie poprosił. Drugą ręką uniosłem jej policzek. – Amanda. - Mm – jej oczy nadal były zamknięte. Poprosiłem, żeby je otworzyła. Tak zrobiła. - I wracałaś tu, tyle razy w miesiącu, przez rok. Dlaczego? Zassała oddech, jej klatka piersiowa unosiła się z wysiłku. Jej usta były nieznacznie otwarte. Zwilżyła wargi. - Dlaczego? – ponownie zapytałem, bardziej stanowczo. Jej wzrok stał się bardziej intensywny. – Ponieważ – uniosła podbródek. – Czułam się bliżej ciebie gdy tutaj byłam. Mniej za tobą tęskniłam. Uderzenie. Uderzenie. - Kochanie – wydyszałem, przysuwając twarz bliżej do jej ust. Jej dłonie na mojej piersi stały się bryłami cementu. – Nie waż się mnie całować – powiedziała. Cofnąłem się. Nastała rzeczywistość. – Zatem będziesz musiała dać mi coś innego do roboty, bo nie sądzę, że mogę nad tym zapanować. Odepchnęła się od lady, umieściła dłonie na moich ramionach i odsunęła mnie z drogi. - Pomóż mi z obiadem – powiedziała. A więc tak zrobiłem. W martwej ciszy.

*** Tata przygotował stół do jadalni, więc w ogóle mnie nie zaskoczyło, że w taki sposób go nakrył: dwa nakrycia po jednej stronie i jedno po drugiej. Siedział już i czekał na nas. Domyślcie się po której stronie siedział. - Umieram z głodu – ogłosił gdy usiedliśmy. Naga noga Amandy otarła się o moją. Miałem na sobie gimnastyczne szorty, a ona luźną, niebieską letnią sukienkę. Żadnego stanika. Nie żebym patrzył. - Przepraszam – wyszeptała pod nosem. Oczyściłem gardło. – W porządku.

- Ludzie, jesteście tacy niezręczni – powiedział tata. Amanda cicho zachichotała. Też chciałem, ale powstrzymałem się. Tata nie mówił za dużo, więc kiedy to zrobił, wywarło to wpływ. - Jak się czujesz? – zapytał. Jego słowa miały niejasny ton, ale nie chciałem tego roztrząsać, nie kiedy była tu Amanda. Spiorunowałem go wzrokiem, mając nadzieję, że zrozumie. – Dobrze – wycedziłem przez zęby. Jego oczy przesunęły się ode mnie, do Amandy i zrozumiał. Podczas gdy zaserwowaliśmy jedzenie, przez chwilę było cicho. Po pierwszym kęsie, przysięgam, moje usta przeżyły orgazm. Nie czekałem nawet, żebym przełknął zanim ogłosiłem. – O kurwa, to gówno jest dobre! - Loganie Wilburze Matthews - skarcił mnie tata. Głośny śmiech Amandy wypełnił pokój. – Jak zabawnie – powiedziała do siebie, a następnie prychnęła. – Wilbur. Miałem zamiar ją ostrzec, żeby nikomu nie mówiła albo w przeciwnym razie dopadnę ją i zacznę się z nią obściskiwać w przypadkowych miejscach, ale tata pierwszy przemówił. – Mógłbyś jeść zapiekane Taco częściej gdybyś wrócił wtedy gdy powiedziałeś, że to zrobisz. Pieprzony. Niszczyciel. Atmosfery. Westchnąłem. Nie chciałem się z nim w to zagłębiać. Nie teraz. - Przepraszam – wymamrotał tata. – Nie chciałem żeby tak to zabrzmiało. Moje ramiona uniosły się, ale pozostałem cicho. Sięgnąłem po napój, ale zadrżała mi dłoń. Obserwowałem jak usiłowała podnieść szklankę. - Logan – jego głos był napięty. – Myślałem, że jest lepiej. Nie odpowiedziałem, tylko skoncentrowałem się na suchych ustach i potrzebie jakiejś formy płynu. Ścisnąłem szklankę, ale z ręką nie było lepiej. Mała ilość napoju gazowanego wylała się przez moje wargi i na stół. Przekląłem pod nosem. Najpierw poczułem jej rękę, otarła się o moje przedramię, a potem jej palce gdy powoli złączyły się z moimi. Odwróciłem się do niej, ale spoglądała na nasze dłonie, jej wargi zmarszczyły się. W głowie, liczyłem ile sekund zajęło zanim drżenie ustało. Nie trwało to długo. Nigdy tak nie było gdy mnie pocieszała. Jeden. Dwa. Wtedy jej głowa uniosła się i nasze oczy zablokowały się. – Zapiekane Taco jest całkiem niesamowite – zadeklarowała. Jej uśmiech był szczery. Nie współczujący. Nie wymuszony. Rozłączyłem nasze palce, żeby wziąć napój. Tym razem żadnego rozlania. Pomyślałem, że odsunęła rękę gdy je rozdzieliłem, ale zostawiła ją tam, dłonią do góry, czekając. Nie wahałem się ani sekundy.

Próbowała kontynuować jedzenie lewą ręką, ale wyraźnie był to wysiłek. Roześmiałem się cicho gdy ją obserwowałem. Spiorunowała mnie wzrokiem, ale na jej ustach igrał uśmiech. Fuknęła jakby była rozdrażniona, a następnie umieściła moją dłoń na jej nodze i uwolniła ją. Mogłem poczuć ciepło jej skóry przez materiał sukienki. Sądzę, że jęknąłem, nie jestem pewien, ale zachichotała cichutko. Wtedy tata odchrząknął. Zapomniałem, że tu był. Wstał dramatycznie. – Jestem zmęczony – ogłosił. – Idę do łóżka. Powinieneś pokazać Amandzie swój stary pokój i plakaty 50 Centa. A potem go nie było. - 50 Centa? – zaśmiała się. Miałem to gdzieś. Chciałem tylko usłyszeć jej śmiech.

Rozdział 15 Amanda - Dlaczego się rumienisz? – zapytałam go. Roześmiał się. – Właśnie mam zamiar pokazać ci swój pokój z czasów, gdy miałem piętnaście lat. - Masz zdjęcia nagich pań? – droczyłam się. - Szczerze? – położył dłoń na klamce i pchnął w dół. – Najprawdopodobniej. Otworzył drzwi i weszłam do środka. – Cóż – powiedziałam mu. – Całkowite rozczarowanie. To tylko przeciętny pokój nastoletniego chłopca. - Przepraszam, że cię rozczarowałem. Przechadzałam się wokoło, szukając czegoś z czego mogłabym się ponaśmiewać, ale nie było niczego. Oprócz plakatów raperów, które były odjazdowe więcej niż dziesięć lat temu, nie było wiele. Na pewno miał ukryty zapas pornosów. Który piętnastoletni chłopak nie miał? Podeszłam do jego łóżka i sprawdziłam pod nim. Nic. - Co robisz? – podążył za mną i sam pod nie spojrzał. Poszłam do jego stolika nocnego i otworzyłam szufladę. Nic. - Hmm – postukałam się w wargę palcem wskazującym. – Jeśli byłabym kolekcją porno Logana Matthewsa, gdzie bym się ukryła? Jego śmiech wypełnił pokój. Weszłam do jego garderoby. - Gdzie idziesz? – zatarasował mi drogę, ze spanikowanym wyrazem twarzy. Jeden krok bliżej i bylibyśmy pierś w pierś. Wzruszyłam ramionami. – Powiedziałam ci, szukam twojej kolekcji porno. Pozwolił mi przejść. Włączyłam światło w małym pokoju i rozglądnęłam się. Przygryzł wargę, jego ręce powędrowały do kieszeni. A potem to zobaczyłam, pudełko na najwyższej półce. Uśmiechnęłam się do niego złośliwie. Potrząsnął głową. Rumieniec zakradł się na jego policzki. - Przyłapany – powiedziałam do niego. Wspięłam się na palce i próbowałam po nie sięgnąć. Wyczułam go zanim poczułam. Ciepło jego twardej klatki piersiowej naprzeciw moich pleców sprawiło, że napięłam się. – To nie to co myślisz – jego głos był ochrypły. - Tak? – zapytałam, mając nadzieję, że moje nerwy nie były widoczne. Kiedy każda część nas połączyła się, było to coś więcej niż tylko fizyczne. Lub nawet emocjonalne. Było to zderzenie komfortu i skrępowania. Rozdzierające serce i podnoszące na duchu. On mi to zrobił. My zrobiliśmy to sobie nawzajem. – Zatem co to jest? Usłyszałam jego drżący oddech przy uchu. Następnie jego ręka osiadła na moim biodrze, gdy docisnął się do mnie. Wydałam jęk. Minął rok odkąd poczułam chłopaka w ten sposób. Tak blisko. Tak twardego. Sięgnął w górę swoją wolną ręką i ściągnął pudełko.

Następnie z ręką nadal na moim biodrze, pokierował mną, żebym się odwróciła. Nie cofnął się z dala ode mnie, właściwie przysunął się bliżej i bliżej, aż moje ciało nie było przy ścianie pod półką. Cofnął się nieznacznie, jego ramię się uniosło, ściskając drążek nad moją głową. Nie było na nim wieszaków, ubrań, mała przestrzeń była pusta, oprócz kilku pudełek na podłodze przy ścianach. Rękaw jego koszuli pomarszczył się, pozwalając mi zobaczyć ponownie jego tatuaż. - Amanda – wyszeptał, a następnie otworzył pomiędzy nami pudełko. Wewnątrz były tuziny szklanych flakoników z zawieszkami11, jak te, które podarował mi tamtego dnia w deszczu. Tego dnia, kiedy mi obiecał, że stworzymy nowe wspomnienia, takie, których nie będę się bać. Powiedział, że będzie nam cudownie. Naprawdę mogło nam być. Moja ręka sięgnęła po jedną z nich. Każdy flakonik był w zamykanej na zamek torebce z ręcznie napisaną datą i miejscem. – Za każdym razem gdy padało, myślałem o tobie – przyciągnął jedną. Moje oczy uniosły się do jego. – Chciałem ci je wysłać, ale po prostu – nie wiem… - Jest ich tutaj tak dużo. Skinął. – Są jeszcze cztery pudełka. - Dlaczego? - Z tego samego powodu z którego przychodziłaś tu każdego tygodnia. To sprawiało, że czułem się bliżej ciebie. Sprawiało, że mniej za tobą tęskniłem. - Zatem dlaczego nie wróciłeś do domu? Umieścił pudełko z powrotem na półce i przycisnął do mnie ciało. – Bo jestem tchórzem. I dupkiem. I nie zasługuję, żeby mieć cię w swoim życiu, a co dopiero tutaj, w moim pokoju. Owijając rękę wokół mojej szyi, przysunął mnie do siebie bliżej. – Nie waż się mnie całować – powiedziałam mu. Nie byłam na to gotowa. Jeszcze nie. Ale wkrótce. Może kiedy moja głowa nie będzie w chmurach i moje serce będzie mogło sobie z tym poradzić. - Okej – zgodził się. Następnie pochylił się bliżej i dotknął lekko moich ust swoimi. - Co robisz? – wyszeptałam przy nich. Nie cofnęłam się. Pozwoliłam sercu opanować umysł, co uczyniło moje myśli niejasnymi. - Nie całuję cię – zapewnił. Odsunął usta od moich, powędrował nimi w górę mojej szczęki i do ucha. Skubnął je delikatnie, tuż pod nim. Następnie jego usta się rozdzieliły i jego język się wysunął, gdy przesuwał się w dół mojej szczęki, tak cholernie powoli. Zatrzymał się na moim ramieniu, przesuwając na bok ramiączko sukienki, a jego zęby musnęły moją skórę. Moje dłonie rozpłaszczyły się na jego brzuchu. Mogłam poczuć wgłębienia mięśni. – Powiedziałeś, że mnie nie pocałujesz – wydyszałam.

11

Coś takiego 



- Nie robię tego – jego usta ani na chwilę nie opuściły mojego ramienia. - A więc co robisz? – mój głos był napięty. Oddech ciężki. Ścisnęłam razem nogi. Oderwał się i spojrzał mi w oczy. – Przypominam sobie ciebie. Moja głowa rzuciła się do tyłu i uderzyła w ścianę za mną. Usłyszałam jego jęk z głębi gardła, tuż przed tym jak poczułam jego usta na szyi, jego język powoli, delikatnie trącał moją szyję. – O mój Boże – westchnęłam. Moje ręce na nim przesunęły się niżej. Nie mogłam ich kontrolować, nawet jeślibym chciała. Ominęły tasiemkę jego szortów i otarły się o jego erekcję. Zajęczał mi w szyję, wprawiając w drżenie moją skórę. Poczułam to w całym rdzeniu. Moje ciało poczuło się jakby było w płomieniach, gotowe do spalenia się. Usunął z ramienia drugie ramiączko sukienki i polizał i possał tam, tuż przed tym jak jego dłoń chwyciła bok mojej klatki piersiowej. Jego kciuk przebiegł wzdłuż mojego już napiętego sutka. Umieścił kolano między moimi nogami i rozdzielił je. To było zbyt wiele. Za dużo rzeczy na raz. Jego kciuk na moim sutku, usta na mojej skórze i jego nogi między moimi – nie mogłam znieść więcej. Cofnął się gwałtownie i prawie poczułam się wdzięczna. Ale tylko na mnie spojrzał, jego oczy były najciemniejszymi, jakie kiedykolwiek je widziałam. Wydawały się nieco rozszerzyć, jakby coś w nich zaświtało. - Kurwa – wypluł przez zaciśnięte zęby. Mogłam poczuć materiał swojej sukienki unoszący się przy piersiach z każdym oddechem. Jego oczy spoczęły na obszarze mojej piersi. W mgnieniu oka ściągnął ramiączka z moich ramion i stał tam, studiując mnie, jakby zastanawiał się co ma dalej zrobić. Uśmiechnął się złośliwie. Jego następny ruch został postanowiony. A potem to zrobił. Szarpnął moją sukienkę w dół, wystarczająco, żeby uwolnić moje piersi. Jego oddech był tak ciężki, tak krótki. Dyszał. Potarł dłonią swojego fiuta, tylko raz. Ale obraz tego był wystarczający, żeby doprowadzić mnie do szaleństwa. Następnie jego ręce przytrzymały moje, odciągając je od niego i unosząc je nad moją głowę. Jego usta nadał były na mojej szyi, liżąc, ssąc. Czułam go wszędzie. Przesunął moje ręce aż ścisnęły drążek nade mną. – Trzymaj je tam. A potem się poruszył. W chwili gdy jego usta nakryły mój sutek, mój uścisk na drążku zacieśnił się. Krzyknęłam z przyjemności. Ale to nie wystarczyło, nie dla niego. Rozszerzył moje nogi – tym razem ręką. Poczułam jak jego palce muskają przez majteczki moje fałdki. Mogłam dojść. Jeśli nie byłabym tak zażenowana z powodu tego jak mokra byłam – zrobiłabym to. Zmienił piersi, upewniając się, że obie otrzymały tyle samo uwagi. Moje ręce nadal były uniesione, mocno zaciśnięte przy zimnym metalu. Jakimś sposobem, bez zdawania sobie z tego sprawy, moje biodra poruszały się. Jego ręka była na mnie, poruszając się tak nieznacznie, wystarczająco, żeby moja łechtaczka mogła poczuć pocieranie jego palców. Jego język na mojej piersi przestał się poruszać. Myślałam, że skończyliśmy. Ale zassał ją. Mocno.

Byłam tak pochłonięta przyjemnością jego ust, że nawet nie wiedziałam jak lub kiedy to się stało. Poczułam zimne powietrze na łechtaczce i majteczki wokół kostek. Zaczął po zewnętrznej stronie, dotykając palcami i rozsmarowując moją wilgoć, zataczając kółka wokół mojego guziczka. Jeden palec wsuwał się do i na zewnątrz, zastępując moje dwa. Zaczął nimi poruszać, powoli. Zagubiłam się w mgle jego ruchów. Chciałam go dotknąć. Chciałam, żeby poczuł się tak dobrze jak ja. – Jesteś tak cholernie mokra. – Obserwował moją twarz, gdy jego rozpłaszczony język przesuwał się od jednego sutka do drugiego. - Chcę cię dotknąć – powiedziałam mu. - Nie. - Proszę – błagałam. Jego palce poruszały się szybciej, mocniej, bardziej zdecydowanie. Poczułam jak coś się we mnie buduje. Chciałam to przetrzymać. Było zbyt wcześnie. Chciałam dłużej poczuć tę intensywność. Zaczęłam pchać w jego rękę. To były tylko sekundy, nawet nie minuty. Nie było powolnego natężenia, żadnego ostrzeżenia. Jego palce, usta – wszystko w nim – było tak zdeterminowane, by sprawić, żebym czuła. Sprawić, żebym pragnęła. Sprawić, żebym była jego. I byłam. Czy to wiedział czy czuł. Zawsze byłam jego. Trzy lata temu w dniu – naszej pierwszej randki – stałam się jego. Jego palce podjęły rytm. Wiedział, że byłam blisko. – Kochanie – wymamrotał. Moje nogi mocno zacisnęły się wokół jego ręki i- O mój Boże – wyjęczałam. Powtarzałam w kółko te słowa, gdy jego ruchy spowolniły i moja zdolność widzenia stała się wyraźna. Kiedy uspokoił mi się oddech, otworzyłam oczy akurat wtedy gdy sięgnął do szortów, żeby się poprawić. Poczułam słabość w kolanach. Puściłam drążek i ześlizgnęłam się po ścianie dotąd aż mój tyłek uderzył o podłogę. – Jasna cholera – moje ciało nadal drżało w następstwie najbardziej intensywnego orgazmu jaki kiedykolwiek miałam. Moja głowa czuła się ciężka, taka ciężka. Ledwie mogłam ją podnieść, żeby zobaczyć jego reakcję. Uśmiechnął się złośliwie, tuż przed tym jak wyszedł z małej przestrzeni w garderobie. Sekundę później, usłyszałam strumień wody lecącej spod prysznica.

Rozdział 16 Amanda Usiadłam na jego łóżku i czekałam, podczas gdy on był w łazience. Wyszedł i zatrzymał się w pół kroku kiedy mnie zobaczył. Nie byłam pewna dlaczego, nie wiedziałam czego się spodziewał. - Hej – powiedział cicho, zajmując miejsce obok mnie. Patrzyłam w podłogę, czując się trochę niezręcznie. – Hej. - Pomyślałem, że na pewno zwiejesz. Nawet przez myśl mi to nie przeszło. Odwróciłam się do niego, ale jego spojrzenie skupiło się gdzieś daleko. – Może powinnam iść… Jego oczy rzuciły się do moich. – Co? Nie – wstał. – Mam na myśli – oczywiście jeśli musisz – ale nie chcę, żebyś szła – przeklął pod nosem i zaczął przemierzać podłogę. – Chciałem cię poprosić, żebyś została ze mną na noc… jeśli chcesz. - Ja niePrzerwał. – Oczywiście, że nie chcesz. Jestem idiotąWstałam na nogi i stanęłam przed nim. – Właśnie miałam powiedzieć, że nie mam nic do ubrania. - Oh – pojawił się mały uśmiech. – O to chodzi? Skinęłam. Mój uśmiech dorównywał jego. - Łatwo to naprawić – ogłosił. Zaprowadził mnie do łazienki, ściągnął koszulkę i wręczył mi ją. Kiedy wróciłam, leżał na łóżku z rękami za głową, czekając na mnie. Nie wiedziałam co robiliśmy. Nie sądziłam, że on też wiedział. Nie przedyskutowaliśmy tego, może gdybyśmy to zrobili, zrujnowałoby to chwilę. Wyciągnął rękę, tak jak zwykł robić każdej nocy. Mogłam tak wyraźnie zobaczyć tatuaż. Położyłam się obok niego i oparłam głowę tam gdzie chciał. Jego ręka zaczęła bawić się moimi włosami. – Mm – zamruczałam. To było tak znajome. Tak idealne. Przysunęłam się bliżej i trąciłam jego szyję. Moja noga nakryła jego. Umieściłam dłoń na jego sercu, mogłam poczuć jak wali przez jego pierś. Bez uprzedzenia, płakałam. Nie łkałam lub szlochałam, ale łzy cicho spadały na jego ramię. Jego serce biło szybciej, mocniej. – Będzie dobrze, Amanda – pocałował moje czoło. – Obiecuję – powiedział. – Sprawię, że będzie dobrze. Wypuściłam mały szloch. Nie miał pojęcia. Naprawienie tej sytuacji nie zależało od niego. Oboje byliśmy winni. Nie tylko on. Ja też byłam. - Ciii – uspokajał. Kontynuował głaskanie po włosach, aż łzy osłabły i pokonał mnie sen.

*** Płakał. Spał, ale płakał. Wymamrotał coś, zabrzmiało jak moje imię. Jego głowa rzucała się z boku na bok. Usiadłam i włączyłam lampkę nocną. Nie wiedziałam co jeszcze zrobić. Jego twarz była zbolała. Złamała mi serce. – Przestań – zadygotał, ciągle śpiąc. Z jego zamkniętych oczu poleciały łzy. - Logan! – potrząsnęłam jego ciężkimi ramionami. – Obudź się. Nie zrobił tego. Mocniej nim potrząsnęłam. Następnie z prędkością światła, mocno chwycił mój nadgarstek, sprawiając, że skrzywiłam się z bólu. – Logan – krzyknęłam. Jego oczy otworzyły się. Zassał oddech jakby właśnie wynurzył się z wody. Jego oczy były błyszczące. Spróbowałam wyciągnąć rękę z jego uścisku, ale go nie rozluźnił. – Logan, to boli. - Co? – wycharczał. Zaczęłam podważać palce ze śmiertelnego uścisku. - Kurwa! – jego palce rozprostowały się, natychmiast mnie uwalniając. – Cholera, przepraszam – jego oddech był głośny i ciężki. - Jest okej – rozmasowałam nadgarstek, próbując przywrócić krążenie. Przytrzymał go w obu swoich dłoniach i zrobił to za mnie. Jego kciuki masowały obszar, który tak bardzo próbowałam ukryć. Przyciągnął go do swoich ust i pocałował raz, dwa, a potem umieścił moją dłoń na swoim sercu. Westchnął. – Przepraszam – powtórzył. – Jak źle było? Wzruszyłam ramionami. – Nie mam tego z czym porównać. Potaknął, znowu podniósł moją dłoń i spojrzał na nadgarstek. – Nie zamierzam pytać, ale powiesz mi kiedy będziesz gotowa, okej? - Tak – powiedziałam zgodnie z prawdą. - Dobrze. - Często się to zdarza – koszmary? Znowu potaknął. Na linii jego włosów uformował się pot, wytarłam go palcami i usiadłam obok niego ze skrzyżowanymi nogami. Wiem co czuł. Następstwo koszmarów było bolesne. Obrazy dręczące cię we wspomnieniu usuwały w cień ulgę, że to był tylko sen. Wypuścił oddech i potarł dłonią szczękę. – Zapomniałem wziąć lekarstw – przyznał cicho. - Xanaxu? – zapytałam. Jego oczy zwęziły się. - Widziałam je w twojej łazience. Nie węszyłam, przysięgam. Spojrzał na sufit. – Taa. - Mogę cię o to spytać?

Przyglądał mi się, z wyrazem twarzy, którego nie mogłam rozszyfrować. – Oczywiście – powiedział. – Nigdy nie będę przed tobą niczego ukrywał. Chodź tu. – Znowu wyciągnął ramię, ale zamiast tego wybrałam leżenie na nim. Nie skarżył się. Moje przedramiona spoczywały na jego piersi, głowa tylko cale od jego. – Zbadałam to – Xanax – leczenie stanów lękowych… masz stan lękowy… lub ataki paniki? Powoli potaknął. - A to powoduje łomotanie tutaj – znowu umieściłam dłoń na jego sercu. - Tak – potwierdził. - I miałeś wziąć je dziś wieczorem, ale byłeś tutaj? - Tak – powiedział ponownie. - Co to powoduje? Jego oczy stały się zaniepokojone, ale nadal odpowiedział. – Mam wspomnienia. Nie tylko wtedy gdy śpię. Czasami mogą wywoływać je rzeczy. - O tamtej nocy? – przełknęłam gulę w gardle. – Czy ja je wywołuję? - Nie – odpowiedział szybko. – W ogóle – umieścił dłoń pod moją koszulką i zaczął zataczać małe koła na moich plecach. – I nie tylko o tamtej nocy – kontynuował. – Nawet o rzeczach z czasu gdy byłem dzieckiem, które stłumiłem. Nadal sobie z tym radzę lub w każdym razie próbuję. - Tak mi przykro – powiedziałam mu. Oblizał wargi. – To w ogóle nie twoja wina. - Rozmawiałeś z nią – Megan? Gwałtownie westchnął. – Nie. Wiem, że z nią okej, tylko to się liczy. Jednak nie chcę jej widzieć, dotąd aż nie poskładam do kupy tego gówna. - Rozumiem. - Jeszcze jakieś pytania? – uśmiechnął się do mnie. Tymi przeklętymi dołeczkami. Moje palce śledziły wgłębienia. Przymknął oczy. – Tak bardzo za tobą tęskniłem – powiedział. Chciałam mu powiedzieć, że też za nim tęskniłam. Codziennie. Ale to nie wyleczyłoby nas całkowicie. Nie zmieniłoby przeszłości. Mój wzrok padł na tatuaż, a moje palce same się poruszyły, śledząc słowa. Kiedy go zrobił? Chciałabym poczekać aż będzie gotowy, ale słowa wyszły zanim mogłam je powstrzymać. – Co oznacza twój tatuaż? Przewlekł palce przez moje włosy i odsunął je z twarzy. – Oznacza cień odchodzi, światło pozostaje. Jesteś moim światłem, Amanda. W świecie pełnym cieni, ciemności i potworów, jesteś moim światłem. Kiedy ciemność blaknie i wspomnienia ustępują, ty tam będziesz. Zawsze tam jesteś – kąciki jego ust uniosły się. – Wiesz, kiedy za pierwszym razem zobaczyłem cię u Jake’a, na stypie – tak właśnie cię nazwałem. W najstraszniejszych okolicznościach tym dla mnie byłaś – światłem w ciemności. Tym się stałaś i tym pozostałaś. W mojej głowie. W moim sercu. Moim światłem. Na zawsze. Serce wypadło mi z piersi. Chciałam je podnieść i mu je wręczyć, powiedzieć, że należało do niego i że nie miałam prawa go posiadać. Ale nie mogłam tego zrobić. A więc zrobiłam jedyną rzecz, którą mogłam.

Pocałowałam go. Tak jak za pierwszym razem i za tymi wszystkimi późniejszymi razami, zatraciłam się w jego dotyku i pocałunku. Całkowicie zatraciłam się w Loganie Matthews. Nie chciałam, żeby całowanie zaprowadziło nas do miejsca, gdzie nie powinno i nawet jeśli czułam go twardego przy moim brzuchu, musiał poczuć to samo, bo po kilku minutach oderwaliśmy się od siebie. Oblizał wargi i jęknął w aprobacie. Przesunęłam się, żeby z niego zejść, ale przytrzymał mnie. – Zostań tu gdzie jesteś, okej? - Nie ranię cię? - Nie – powiedział cicho. – Uzdrawiasz mnie.

Logan Kiedy się obudziłem, nie było jej w łóżku. Panika osiedliła się w dole brzucha. Trzymałem oczy zamknięte, nie chcąc, żeby nastała rzeczywistość, ale potem usłyszałem ruch i kroki podchodzące bliżej. Modliłem się, żeby nie był to jeden z moich zwykłych snów. Ostatnia noc wydawała się taka prawdziwa. Myślę, że umarłbym gdyby jednak nie była. Poczułem jak łóżko zapada się i jej opuszki palców na moim policzku. Tylko wtedy poczułem się wystarczająco bezpieczny, żeby otworzyć oczy. Unosiła się nade mną, włosy zasłaniały jej twarz. - Hej przystojniaku – powitała mnie. To sprawiło, że uśmiechałem się jak idiota. Jej uśmiech dorównał mojemu, a jej palce trącały moje policzki. – Brakowało mi tych dołeczków. Ściągając ją w dół pod pościel, wyszeptałem jej do ucha. – Zeszłej nocy chciałem ci coś powiedzieć, ale rzeczy stały się trochę… um… poza kontrolą. Zachichotała w moją pierś i owinęła wokół mnie ręce i nogi, dostając się tak blisko jak tylko mogła. – Tak? Co takiego? Uniosłem jej twarz i pocałowałem ją szybko w usta. Raz. Dwa. Bilion razy. Nie mogłem mieć dość. Zaśmiała się w moje usta. A potem powiedziałem. – Szczęśliwej trzyletniej rocznicy. - Nie ma mowy! – pchnęła mnie w klatę. – Pamiętałeś? - Oczywiście, że pamiętałem – znowu ją pocałowałem. – Jak mogłem zapomnieć o dniu, w którym znalazłem moją osobę?

*** Chciała zabrać ze sobą wszystkie szklane flakoniki. Nie kłóciłem się. Tak czy siak należały do niej. Zapach kawy unoszący się z kuchni, przekonał ją do zostania trochę dłużej. Weszliśmy do środka, ramię w ramię, akurat wtedy gdy tata spieszył się, żeby pozbierać swoje rzeczy. Próbował ukryć uśmiech, ale nie było to dla niego możliwe. - Dobry – przywitał Amandę i pocałował ją w policzek. - Ręce precz od mojej kobiety – zażartowałem.

Amanda roześmiała się. – Kobieta potrzebuje kawy od szalonego jaskiniowca. Tata zachichotał i potrząsnął głową jak opuszczał pokój. Potarłem obie dłonie. – Wygląda na to, że zostaliśmy tylko ty i ja. Co powinniśmy zrobić? Oparła plecy o ladę i skrzyżowała ramiona. – Powiedziałam ci. Twoja kobieta potrzebuje kawy. Idź po nią. - Jejku – przewróciłem oczami. – Nic dziwnego, że nazywają cię Demander12. Oczywiście zrobiłem to o co prosiła. Nadal miała moje jaja w swoich kieszeniach. Po wręczeniu jej kawy, umieściłem ramiona na ladzie, po jej bokach. – Chciałbym, żebyśmy spędzili razem dzień – brzmiałem jak zdesperowany dupek będący całkowicie pod pantoflem, ale miałem to gdzieś, to prawda. Wzięła łyk kawy i postawiła ją z powrotem na ladzie, a następnie przyciągnęła mnie bliżej ramionami wokół mojej szyi. – Wiem, ja też – westchnęła. – Ale mam zajęcia, a potem muszę pracować. - Jutro? Skrzywiła się. – Zajęcia i siłownia. - Nie możesz opuścić siłowni? – zacząłem całować jej szyję. – Jestem pewien, że moglibyśmy znaleźć sposób, żeby razem poćwiczyć. Zaczęła się śmiać, tym niskim śmiechem budującym się z głębi gardła. – Nie mogę. Mam zajęcia z samoobrony. Cofnąłem się. – A więc tak nauczyłaś się mnie atakować. Skinęła, szczerząc się przy tym. - Cóż, cieszę się, że potrafisz dać sobie sama radę – znowu ją pocałowałem. Mogłem ją całować przez całe swoje przeklęte życie i nie miałbym dość. – Mogę iść z tobą? Jej oczy rozszerzyły się. – Chcesz? - Zrobię cokolwiek, żeby spędzić z tobą nawet sekundę czasu. Uśmiechnęła się. To wszystko czego kiedykolwiek chciałem. Znowu ją pocałowałem. I znowu. I jeszcze więcej. Setki razy.

12

Czasownik demand po angielsku oznacza żądać, wymagać – stąd przezwisko Amandy.

Rozdział 17 Logan Podszedłem do jej samochodu, gdy zobaczyłem, że wjeżdża na parking przy siłowni. Wysunęła się, najpierw jedna dopalona noga, następnie druga. Te nogi, boskie nogi. To wszystko, co widzę. Noga. Wtedy wysiadła. Jej spodenki gimnastyczne ledwo zakrywały pupę. Obcisły top… sam nie wiem. Słowa nie potrafią – nie mogą- Cześć – powiedziała z szerokim uśmiechem. Nie mogłem się odezwać. Wszystkie działające neurony opuściły mój mózg i powędrowały prosto do fiuta. Nie wiem nawet, jak skończyłem z ciałem przyciśniętym do niej, przyciskając ją do samochodu i całując, jakby była moim powietrzem, moją wodą, moim pokarmem, moim cholernym wszystkim. Roześmiała się w moje usta i spróbowała odsunąć. Nie. Po prostu nie. Potrzebowałem więcej. Tak bardzo za nią tęskniłem przez cały dzień, kiedy byliśmy osobno. Jakoś udało mi się odsunąć z nią od samochodu na wystarczająco długo, żeby otworzyć tylne drzwi i wsadzić nas oboje do środka. Zaśmiała się ponownie. – Logan, co ty robisz? - Ćśś – powiedziałem jej. Mój język wślizgnął się do jej ust a dłoń powędrowała do piersi. Złapała mój nadgarstek i roześmiała się. Mocno. – Jest środek dnia. Kontroluj się. Warknąłem. A ona znowu się śmiała. Uderzyłem się pięścią w pierś. Niskim głosem jaskiniowca, powiedziałem. – Ja, Logan potrzebować swojej kobiety. Kobieta wyglądać zbyt seksownie. Śmiała się. Ale jej oczy pociemniały. Wierciła się, aż usiadła okrakiem na moim brzuchu. Sądzę, że żadne z nas nie zwracało uwagi, na to jak niewygodnie nam było w tej niewielkiej przestrzeni. Przesunęła zębami po dolnej wardze. Jej dłoń przesunęła się na dół i potarła moją erekcję przez szorty, owinęła dookoła niej palce. – Mm – jęknęła. – Wygląda na to, że jaskiniowiec Logan cieszy się, że mnie widzi. Zassałem wargę i potaknąłem. Jej dłonie wsunęły się pod moją koszulkę, na nagi brzuch. Pocałowała moją szyję, zataczając językiem powolne kręgi, tak kurewsko powoli. Doprowadzało mnie to do obłędu. Jej dłonie zsuwały się niżej i niżej, aż znalazły się pod gumką szortów. – Zastanawiam się, czy jaskiniowiec Logan, chciałby mnie poczuć. Mój penis drgnął. Pocałowała mnie raz. – Wielka szkoda, że musimy iść na te zajęcia. Zeszła ze mnie, wysiadła z samochodu i podeszła do drzwi siłowni. - Sine jaja! – krzyknąłem. Cholera.

*** Kiedy mój fiut w końcu się uspokoił, poszedłem do siłowni. Siedziała przy stoliku naprzeciwko baru z sokami z zadowolonym wyrazem twarzy. Potrząsnąłem na nią głową. A ona się roześmiała. Gość, który był tam tego dnia, gdy Amanda postanowiła zastosować na mnie swój chwyt kamikadze, był jej instruktorem. No jasne. - Jordan – powiedział i potrząsnął moją dłonią. Nie przegapiłem jego ekstra silnego uścisku i jego zarozumialstwa, gdy obserwował, jak Amanda rozmawia z innymi dziewczynami. – Więc, to twoja rzecz, co? – zapytał, kiwając na mnie brodą. – Zbierasz numery telefonów od dziewczyn na siłowni, po tym, jak udajesz, że cię krzywdzą? Pieprzony. Dupek. – To wcale nie jest tak, ale może powinieneś uważać na to, co mówisz. Puścił moją dłoń, żeby móc unieść ręce w obronnym geście. – Stary – powiedział. Nie byłem jego pieprzonym kumplem. – Jest spoko. Tylko się z tobą drażnię. I to właśnie postanowił robić ze mną przez cały trening: drażnić się ze mną. - Logan zgłosił się na ochotnika, by być atakującym – ogłosił. Nie zrobiłem tego, ale co-kurwa-kolwiek. Nie zamierzałem pozwolić mu wygrać. Obserwował mnie z rozbawieniem w oczach i dumnym uśmiechem, który przypominał ten Amandy z wcześniej. Wyprostowałem ramiona i stanąłem obok niego. Amanda wyszczerzyła się do mnie. - Kto chce się pierwszy bronić? – zapytał Jordan. W jednej chwili, każda jedna dziewczyna w Sali podniosła rękę. Mina Amandy od razu się zmieniła. Wydawało się, że patrzy na każdą z nich jednocześnie, jedną po drugiej. Jej spojrzenie przybrało na intensywności, gdy przeniosło się na mnie i mój świeżo rozwijający się uśmiech. Jedna dziewczyna wystąpiła do przodu. Była seksowna. Seksowna w stylu Heidi. Nie była Amandą, więc nie była w moim typie. – Ja pójdę pierwsza – oznajmiła. Stanęła przede mną, odwróciła się tyłem i przycisnęła do mnie. Złapała moją rękę i położyła ją na swoim ramieniu. Rzuciłem okiem na Amandę. Skrzyżowała ramiona na piersi, a oczy zwęziły się w cienkie szparki. Nie mogłem powstrzymać uśmiechu, który pojawił się na mojej twarzy. – Sine jaja – powiedziałem bezgłośnie. Jej oczy się rozszerzyły. Zrozumiała moją wiadomość. Zemsta to suka. Przez następnych dwadzieścia minut, pozwoliłem dziewczyno bić mnie, obserwując niezadowolenie Amandy z tego powodu. To był dobry czas – do momentu, aż nadeszła jej kolej. Skończyło się na tym, że wykuśtykałem z zajęć. Nie mogłem być zły. Zasłużyłem na to.

*** Usiadła przy stoliku naprzeciwko baru z sokami, a ja poszedłem po jakieś napoje. - Cześć, Logan – usłyszałem obok siebie. – Pamiętasz mnie?

Dziewczyna wyglądała znajomo, ale nie potrafiłem jej umiejscowić. – Przykro mi – odpowiedziałem. Spędziłem swój pierwszy rok pieprząc się na lewo i prawo, więc nie byłoby dla mnie zaskoczeniem, gdyby była jedną z moich jednonocnych przygód. - Kellie – powiedziała, jakby miało mi to pomóc. – Kellie I E. - Oh – teraz załapałem. – Kellie I E. smutna emotikona? - Co? – wyglądała na zaskoczoną. - Nic. Facet za barem podał nam nasze napoje. - Kurczę – sapnęła Kellie I E, zaglądając do torby. – OMG. WTF. Na totalu zapomniałam swojej torebki. LOL – uderzyła dłonią w czoło. – Zostawiłam ją w samochodzie. Za cholerę nie miałem pojęcia, co właśnie powiedziała, ale podałem barmanowi dwudziestkę, żeby zapłacić za jej napój. - Awwww – zagruchała. Miała ten wkurzający dziecinny głosik, którego tak bardzo nie znosiłem. – Na totalu nie musiałeś tego robić. Jaaaak słodkooo. - Nie ma sprawy – zacząłem odchodzić, ale złapała mnie za ramię. – Może mógłbyś dać mi swój numer, żebym mogła się kiedyś odwdzięczyć. Spojrzałem nad jej ramieniem na Amandę. Obserwowała nas, ale szybko spuściła wzrok, skupiając się na telefonie, gdy pochwyciła moje spojrzenie. - Niekoniecznie – odpowiedziałem, odchodząc od niej. Gdy podszedłem do stolika, Amanda wstała. Wzięła napój z mojej dłoni i zaczęła podnosić wszystkie swoje torby. – Muszę iść – jej głos był stanowczy. - Co? – zablokowałem jej drogę. – Czy coś nie tak? Głośny, piskliwy chichot wypełnił pomieszczenie. Oboje się obróciliśmy i zobaczyliśmy Kellie I E, gorącą jak Heidi dziewczynę i kilka innych, które nas obserwowały. - Nie będę poddawać się ocenie bandzie gorących wrednych dziewczyn, tylko dlatego, że jestem tu z tobą – wymamrotała. Moje oczy zwęziły się na dziewczyny, a później na nią. – Czy one coś ci powiedziały? Potrząsnęła głową. – Nie muszą używać słów. Amanda była niesamowita: naprawdę. Jej pewność siebie i beztroska były jednymi z rzeczy, które mnie do niej przyciągnęły, ale była w niej też ta część, która w takich chwilach wydawała się przemieniać ją w młodą niepewną małą dziewczynkę. Nigdy nie wiedziałem, co było tego przyczyną, ani czemu taka była. Nigdy nie pytałem. Powinienem był zapytać. - Po prostu chcę wyjść – powtórzyła. Dziewczyny zachichotały ponownie. Jej usta opadły w kącikach. - Amanda? Skupiła się na podłodze. – Tak? - Jesteś zazdrosna? Potaknęłam. Wyglądała cholernie uroczo. Grupa dziewcząt wstała i zaczęła do nas podchodzić. Upuściła swoje torby, zrobiła krok naprzód i owinęła mnie ciasno ramionami. Ramiona zatrzęsły mi się od cichego śmiechu. – Co ty robisz?

Nie oderwała oczu od podłogi. – Suki muszą się nauczyć, że jesteś mój. Uniosłem jej brodę palcem i pozwoliłem oczom wędrować po jej twarzy. Leniwy uśmiech pojawił się na mojej twarzy. I wtedy powiedziałem słowa, które chciałem wypowiedzieć odkąd zobaczyłem ją na imprezie. – Kocham cię. Wytrzeszczyła oczy. – Co powiedziałeś? - Nie zgrywaj głupiej. Wiesz, że cię kocham. Wiesz, że zawsze cię kochałem. Uśmiechnęła się. – Powtórz to. - Kocham cię. - Okej – wydyszała. – A teraz nie mów tego, dopóki ja nie powiem. - Tak, Demander. Chichoczące dziewczyny zbliżyły się jeszcze bardziej. - Kocham cię – zawołałem, głośno i dumnie. I wtedy ją pocałowałem. Nie zrobiłem tego, by udowodnić coś tym dziewczynom, zrobiłem to, by udowodnić coś jej. Musiała wiedzieć, że nie miała się o co martwić, wcale. Była moją osobą. Była dla mnie tą jedyną. Zawsze.

*** Podeszliśmy do jej samochodu, ale nie wsiadła. Trzymając obie jej dłonie w swoich, zapytałem ją. – Naprawdę to robimy? Ty i ja? Kiwnęła głową. – Masz na myśli, że jesteśmy niesamowici? Pocałowałem ją ponownie. Nie mogłem przestać jej całować. – Taa. Jeszcze raz spojrzała na ziemię. – Chciałabym – potwierdziła. – Jeśli i ty chcesz. Puściłem jej dłonie i zamiast tego ująłem jej twarz, upewniając się, że mnie widzi, faktycznie, naprawdę mnie widzi. – Chcę. Bardziej niż cokolwiek innego. Wiesz, co czuję. Odsunęła moje dłonie od swojej twarzy i położyła je na talii. Jej ramiona owinęły się na mojej szyi zbliżając nasze klatki piersiowe. Serce przy sercu. – Ja tylko – chcę, naprawdę chcę… ale może – czy moglibyśmy zachować to w tajemnicy na jakiś czas? Tylko do czasu… wypuściła głośny oddech. – Tylko do czasu, aż ludzie przywykną do tej myśli. Doskonale wiedziałem o czym mówiła. Próbowałem się odsunąć, ale przyciągnęła mnie bliżej. – Masz na myśli, do czasu, aż ludzie nie będą cię oceniać za to, że przyjęłaś mnie z powrotem? – wypowiedzenie tych słów bolało bardziej, niż jej wcześniejszy kopniak w brzuch. Wiedziałem, że miała do pokonania pewne przeszkody, i pomógłbym jej z tym. Nie kłamałem, gdy powiedziałem jej, że będę o nią walczył. Zasługuje przynajmniej na tyle. - Tak – powiedziała cicho. - Nie podoba mi się, że mamy się ukrywać po kątach. - To nie ukrywanie się – odpowiedziała nieprzekonująco. Zignorowałem ją i trzymałem w ramionach. – Zostań ze mną dziś w nocy. Roześmiała się. – Nie masz mnie dosyć? - Nigdy. - Muszę pracować. – Pieprzyć pracę.

Znowu się roześmiała. Moja głowa opadła na jej ramię. – Chcę być z tobą przez cały czas – serio, ktoś musi wypuścić list gończy za moimi jajami. Zaczęła mnie głaskać po włosach, jakbym był przestraszonym, smutnym, zagubionym, małym chłopcem. Może tym właśnie byłem. Pocałowała mnie w skroń. – Skarbie, mam jeszcze tylko trzy dni zajęć, a później jestem cała moja. Przytuliłem ją mocniej. – Moja? Powiedziałem w jej ramię. - Cała twoja.

Rozdział 18 Amanda Skończyłam pracę o północy i czekałam, aż Tony skończy swoją, żeby odprowadził mnie do samochodu. Siedząc na barowym stołku, wyciągnęłam telefon i sprawdziłam wiadomości. Nieznany numer: Wiem, że pracujesz i nic nie szkodzi. Ale tak DTI – nie śpię. Wiesz, w razie gdybyś nie była zmęczona i chciała spędzić ze mną czas… Nieznany numer: Albo nie… Nieznany numer: Chodzi mi o to, że jesteś mile widziana, gdybyś chciała wpaść, niezależnie od pory. Nieznany numer: Cholera, zaśmiecam ci skrzynkę. Niemniej jednak. Nie musisz, ale zaproszenie jest aktualne. Nieznany numer: Cholera. Tu Logan. Nieznany numer: Kurwa, olej moje poprzednie wiadomości. Idę spać. Nieznany numer: kłamałem. Jestem rozbudzony. Oferta aktualna. Nieznany numer: Mówiłem już, że tu Logan? Nie mogłam powstrzymać uśmiechu, który pojawił się na mojej twarzy. Odebrał po pierwszym sygnale. – Wiem, co sobie myślisz. Może jakaś piętnastolatka ukradła mój telefon i pisała do ciebie te smsy. Chciałbym powiedzieć, że to prawda, ale skłamałbym. Proszę, nie myśl że zwariowałem. To znaczy, zrobiłem to. Na twoim punkcie. Cholera. Naprawdę chciałbym cię zobaczyć. Bardzo. Czekaj. Czy ja brzmię jak Nicholas Sparks? Mój śmiech przerwał jego wywód. – Logan, przestań. Pozwól mi tylko zadzwonić do E i powiedzieć mu że mnie wrócę dziś na no- Czekaj – teraz on mi przerwał. – Zaprosiłem cię tylko, żebyś wpadła – jego ton zmienił się w rozbawiony. Nawet zarozumiały. – Nie wspominałem nic o nocowaniu. To trochę bezczelne z twojej strony, czyż nie? - Taa – odegrałam się. – Prawda, ale tak jakby umówiłam się z moimi pozostałymi chłopakami. Mogłoby im być smutno. - Zamknij się, nawet tak nie żartuj – powiedział żartobliwie, ale zmienił ton na poważny. – Zadzwoń do mnie, gdy będziesz dojeżdżać. Poczekam na ciebie przy wejściu. Nie wysiadaj z samochodu, dopóki mnie tam nie będzie, okej? Zgodziłam się. Amanda: Wybieram się na nocny maraton nauki do jednego z akademików. Pewnie zostanę tam na noc. Ethan: Masz naładowany telefon? Masz gaz łzawiący? Czy ten budynek ma ochronę? Masz paliwo? Amanda: Tak, tato. Będzie dobrze. Kocham cię. Ethan: Zadzwoń do mnie rano. Ethan: Proszę.

Ethan: Wiesz, że się o ciebie martwię. Węzeł uformował się w moim żołądku. Nie cierpiałam go okłamywać. Nienawidziłam ukrywania się. Zagapiłam się na telefon, rozważając, czy nie zadzwonić do Logana, by to odwołać. Zadzwonił i zawibrował w mojej dłoni. Logan: Czekam przed wejściem. Nie mogę się doczekać, by cię zobaczyć.

*** Przeszliśmy pięć kondygnacji schodów ręka w rękę, ale nie odzywaliśmy się. Do czasu, aż dotarliśmy do jego mieszkania. Zamknął za nami drzwi i sprawdził cztery zamki, przynajmniej po trzy razy. I tak po prostu na siebie patrzyliśmy, niezręcznie. Tak jak wtedy, gdy jesteś pierwszy raz sama z facetem i chcesz zrobić tyle rzeczy na raz, ale na samą myśl o tym powstrzymujesz się i tylko stoisz, i nic nie robisz. - Więc – to był on. A to ja – Więc. Gładko, nie? Zmniejszył przestrzeń pomiędzy nami i luźno splótł nasze palce. – Jak było w pracy? – w jego tonie była lekka kpina, jakby to pytanie zostało wypowiedziane już tysiąc razy w przeszłości, lub z tysiąc razy w naszej przyszłości. Moja pierś zacisnęła się na tę myśl. To mogłaby być nasza przyszłość. Próbowałam ukryć uśmiech. Jego zęby przycisnęły się do dolnej wargi, robiąc to samo. Otaczała nas pewna energia: podekscytowanie, niepokój, podenerwowanie, przerażenie. Podniósł nasze ręce i przyłożył sobie moją dłoń do serca. Biło tak mocno, tak szybko przy mojej skórze. Westchnął. – Wiem, że widziałem cię dziś rano, ale cholera, tak bardzo za tobą tęskniłem. Moje oczy zamknęły się w tej samej chwili, gdy jego usta odnalazły moje. Szybko nabrałam powietrza na ten kontakt, pozwalając ciału się zrelaksować i jęcząc w jego usta. Czułam, że spadam. Ponownie. Rozluźnił uścisk na moich dłoniach, jedną rękę położył w dole moich pleców, a drugą wplótł mi we włosy. Pogłębił pocałunek. Jego język otarł się o moje usta, zęby i wsunął się do środka. Ścisnęłam jego koszulkę. Musiałam się czegoś przytrzymać, żeby bolało mniej, kiedy moje stopy ponownie wylądują na ziemi. Popychał mnie do tyłu, aż moje plecy uderzyły o drzwi. Przez cały czas nie przerywał pocałunku. Nawet raz. Moje dłonie wsunęły się pod jego koszulkę. Musiałam go poczuć. Moje paznokcie wbiły się, gdy przeniósł usta na moją szyję, całując ją i delikatnie przygryzając. Odetchnęłam głęboko, potrzebowałam powietrza w płucach tak bardzo, jak potrzebowałam jego. Jego ręce powędrowały do moich ud, podnosząc mnie za nogi i owijając je dookoła swojego pasa, przycisnął mnie do ściany. Nie powstrzymywałam go. Ani trochę. Potrzeba mojego ciała wywoływała brzęczenie w mózgu.

Objął pierś jedną dłonią, a dugą trzymał mnie za tyłek. Uciekł mu gardłowy jęk, zanim jego usta ponownie odnalazły moje. Te pocałunki, były inne. Nie były napędzane pożądaniem. Nie były wymagające. Były namiętne, ale powolne. Bardzo powolne. Tak, jakby poznawał mnie po raz pierwszy. Czcił mnie. Niespodziewanie, odsunął ode mnie twarz i przeklął pod nosem. Powoli opuściłam nogi na podłogę, podczas gdy on zrobił krok w tył, odsuwając się ode mnie. - Przepraszam – powiedział. – Nie dlatego cię zaprosiłem. Straciłem kontrolę. Przepraszam – potrząsnął ręką. - Hej – uspokoiłam go. – Nawet nie próbowałam cię powstrzymać – przyłożyłam dłoń do jego twarzy, ale się odsunął. - Wiem. To tylko- wypuścił oddech. – Po prostu nie chcę, żebyś myślała, że tylko tego chcę, wiesz? To nie – chodzi mi o to – cholera – odwrócił spojrzenie, skupiając je na trzęsącej się dłoni. Zakrył ją drugą. Udręka zmieniła jego rysy, a jego klatka piersiowa zafalowała. - Logan – ujęłam jego drżącą dłoń w swoje dwie i pocałowałam ją kilka razy. To wydawało się pomagać, kiedy robiłam tak wcześniej. Jego oddech się uspokoił i po kilku sekundach, jego dłoń znieruchomiała. – Co się dzieje? Zagryzł wargę, ale odmówił spojrzenia mi w oczy, zamiast tego zawiesił wzrok za mną. Wycofał się i poszedł do kuchni. Podążyłam za nim. Wyciągnął dwa piwa z lodówki i zaproponował mi jedno. Odmówiłam, więc wymienił ją i podał mi butelkę wody. Odchylił głowę, by się napić, ale spojrzenie miał skupione na mnie. Kiedy skończył, odstawił butelkę na blat, a głowę pochylił do przodu. Potarł dłonią o szczękę. – Ja tylko nie chcę tego spieprzyć – powiedział tak cicho, e nie byłam pewna, czy dobrze usłyszałam. Podeszłam do przodu, tak, że stałam przed nim. Jego dłonie powędrowały do mojej talii. – Co? Jego oczy podniosły się do mojej twarzy, przypatrując się, pochłaniając mnie. – Wiesz, kiedy mnie nie było, nigdy nie przestałem o tobie myśleć. Wiedziałem, że powrót do domu może oznaczać wpadanie na ciebie. Przysięgam, że miałem nadzieję, iż przynajmniej ze mną porozmawiasz – przełknął głośno i potrząsnął głową. – Miałem nadzieję, że przynajmniej ze mną pogadać, pójdziesz coś zjeść raz, czy dwa. Ale nigdy nie myślałem – chodzi o to – nigdy, nawet w snach nie wyobrażałem sobie, że będzie tak – wskazał na nas palcem. – Nigdy nie myślałem, że będziesz chciała nas z powrotem, nie po tym, co zrobiłem. A teraz jesteśmy tutaj. Ty tu jesteś. A ja nie chcę tego upieprzyć. Nie mogę, Amanda. Nie mogę tego zepsuć – jego oczy zaszkliły się, ale wytarł je, zanim mogłam zrozumieć, co się działo. – Nie możesz pozwolić mi tego zepsuć, Amanda. Proszę – prosił mnie. Błagał. W tej chwili łza spadła na moje ramię. Była moja. Nawet nie zdawałam sobie sprawy, że płakałam. Pociągnęłam nosem z emocji, ale musiał to usłyszeć. – Nie płacz – powiedział, ocierając mój policzek kciukiem. Pocałował mnie krótko. – Proszę, nie płacz – pocałował raz jeszcze, ale się nie odsunął. – Nie mogę być tym, przez którego ciągle płaczesz.

*** Poszliśmy na dach, oboje potrzebowaliśmy powietrza. Usiadł na sofie ze swoim piwem, a ja usiadłam na stole przed nim. – Słyszałam, że nie powinieneś pić, kiedy bierzesz leki – powiedziałam mu. Przeczytałam wszystko o Xanaxie, żeby wiedzieć, czego oczekiwać, gdyby rzeczy potoczyły się naprawdę źle. Uśmiechnął się krzywo i podniósł na mnie brew. – Przeprowadziłaś swoje badania. Potaknęłam, próbując zachować poważny wyraz twarzy. – I te badania wykazały, że nie powinieneś pić. Jego uśmiech się powiększył. – Tak, proszę pani – zaoferował mi piwo, ale odmówiłam. Postawił je na stole i odsunął. – Nie lubisz już piwa? Potrząsnęłam głową. – Nie, ja już nie piję. - Co? – zmarszczył brwi. – W ogóle? - Tak – czekałam na pytania, które wiedziałam, że nadejdą. - Czemu nie? Musiałam ostrożnie dobierać słowa. Jedyną osobą, która znała powody była Alexis i nie mogła ich do końca zrozumieć. Nie było jej tam. – Po prostu myślę, że może gdybym tamtej nocy myślała jaśniej, wszystko mogłoby się skończyć inaczej. Poprawił się na siedzeniu, pochylił do przodu, między moje nogi. Ciągle miał ten sam zdezorientowany wyraz twarzy. – O czym ty mówisz? - mówił niskim głosem, powoli, jakby nie mógł zrozumieć, o czym mówiłam. Wzruszyłam ramionami. – Sama nie wiem. Czasami myślę, że gdybym nie była tak wstawiona, lepiej oceniłabym sytuację tamtej nocy. Może to- Amanda – jego ton był ostry. Kąśliwy. Ostateczny. Wycofałam się zaskoczona, ale jego ramiona owinęły się dookoła moich nóg, powstrzymując mnie przed odejściem. Natychmiast przeprosił. – Nie chciałem, żeby to tak zabrzmiało, ale nie możesz tak myśleć. Nie możesz obwiniać siebie za to, co się stało. - Czemu? – uniosłam brodę, gotowa do walki. – Ty obwiniasz. Jego oczy rozszerzyły się lekko, prawdopodobnie przez moje bezpośrednie podejście. Skrzyżowaliśmy pojrzenia, wydawałoby się na wieki, aż westchnął i się odprężył. – Skarbie – powiedział cicho, sprawiając, że odrzuciłam swoją postawę obronną. Ściągnął mnie ze stołu i przesunął mnie na swoje kolana, tak, że siedziałam na nim okrakiem, jak zawsze tego chciał. Odsuwając włosy z mojej twarzy, pocałował mnie w nos. – Chcę o tym porozmawiać, naprawdę. Ale nie teraz. Teraz chcę tylko być z tobą. Chcę cię po prostu trzymać. Chcę nas. Razem. Możemy to zrobić? Jutro dam ci wszystkie odpowiedzi. Dam ci wszystko – zaczął bawić się moimi włosami, pale zatrzymał się w połowie głaskania, tylko na sekundę, po czym kontynuował. Był cicho, ale mogłam wyczuć, że coś było nie tak. – O czym myślisz? – zapytałam go. - Nawet mnie nie widzisz. Skąd możesz wiedzieć, że o czymś myślę? – odpowiedział. - Nie muszę cię widzieć, żeby cię czuć.

Pocałował mnie w bok głowy, ale czekał chwilę, zanim się odezwał. – Co powiedział Ethan, gdy się dowiedział, że tu jesteś? Spięłam się. Wyczuł to. – Skłamałaś? Odsunęłam się na tyle, by spojrzeć mu w oczy. Przygryzłam wargę i kiwnęłam raz. Potrząsnął głową. – Nie podoba mi się to. - Wiem – zajęczałam. – Ale co chcesz, abym zrobiła? Nie uważasz, że będzie lepiej, jeśli po prostu spędzimy trochę czasu razem, na razie? Chodzi mi o to, skąd mam wiedzieć, że tak po prostu nie ode- moje słowa zamarły, gdy zobaczyłam rozpacz na jego twarzy. - Nie zrobię tego – wyszeptał. Mogłam powiedzieć, że był rozczarowany. Mną – albo sobą – nie byłam pewna. – Chcesz, żebym z nim porozmawiał? – zapytał, jego głos był głośniejszy. Potrząsnęłam gwałtownie głową. – Nie. Jeszcze nie, dobrze? – próbowałam uspokoić łomotanie w piersi. Węzeł z mojego brzucha przesunął się do gardła. Próbowałam odchrząknąć. – Spójrz – zaczęłam. – ty nie chcesz rozmawiać o tym, co stało się tamtej nocy, a ja nie chcę mówić Ethanowi. Masz swoje powody. Ja mam swoje. Po prostu zgódźmy się, żeby to na razie zostawić, okej? Uścisnął mnie mocniej. – Mamy mnóstwo rzeczy do rozpracowania. - Tak – zgodziłam się. – Ale kiedy już to zrobimy, będziemy niesamowici – poczułam jak uśmiecha się przy mojej twarzy.

*** Dryfowałam na miękkiej powierzchni. - Ćśś – powiedział. – Zasnęłaś. - Logan? – wyszeptałam. - Tak, skarbie. Jestem tutaj. - Jesteś tutaj – powtórzyłam jego słowa. Był tutaj, ze mną. To nie był sen. Nie tym razem.

Rozdział 19 Logan Przychodzi dzisiaj. To pierwszy dzień wakacji, co oznacza, że jest cała moja. Jej słowa, nie moje. Tak naprawdę nie jestem jaskiniowcem. Za bardzo. Nie widzieliśmy się od tamtej nocy, kiedy zasnęła w moich ramionach na dachu. Nie potrafiłem nawet zliczyć ile razy śniłem właśnie o tym, gdy mnie nie było. A teraz – to się działo. Byliśmy tak szczerzy, jak myślę, że mogliśmy. Wiedzieliśmy, że pojawią się sytuacje, z którymi będziemy musieli sobie poradzić, problemy, które będziemy musieli rozwiązać, rzeczy, o których będziemy musieli porozmawiać. Nie byliśmy głupi. Nie byliśmy naiwni. Wcześniej niż później, będziemy musieli się z nimi zmierzyć. Ale teraz, chcieliśmy tylko siebie. Może potrzebowaliśmy siebie nawzajem, jak powietrza. Logan: Pospiesz się i przyciągnij tu swój tyłek. Amanda: Właśnie podjechałam. Zbiegłem po schodach, tak szybko, że prawie skręciłem kostkę, na ostatnim piętrze. Zwolniłem tylko po to, żeby otworzyć drzwi zewnętrzne. To nie tak, że byłem jakimś żałosnym dupkiem, który czekał cały dzień tylko na to, by ją zobaczyć, lub potrzymać ją za rękę, albo pocałować. Nie. Nie ja. Ani trochę. Jej uśmiech powiększył się, gdy mnie zobaczyła. Była dobrych dwadzieścia stóp ode mnie, ale dystans między nami był zbyt duży, a ona chyba uważała tak samo. Jej kroki przyspieszyły, kiedy skierowała się w moja stronę. Było jak w pieprzonym filmie, gdy podskoczyła i owinęła mnie nogami. Złapałem ją i zakręciłem dookoła. – Jesteśmy tacy żałośni – powiedziałem jej, śmiejąc się. - Zamknij się. Psujesz ten moment. Obracaj się – zarządziła. - Zakręci ci się w głowie i się porzygasz. - Nie prawda. Obróciłem się jeszcze dwa razy, zanim mnie powstrzymała; powiedziała, że jest jej niedobrze i kręci jej się w głowie. Chciałem powiedzieć ‘A nie mówiłem’, ale odpuściłem. Byłem szczęśliwy, że ją widzę. - Tęskniłeś za mną? – zapytała. - Nie masz kurwa pojęcia. Podszedłem do mojej gównianej starej ciężarówki i otworzyłem dla niej drzwi. Jej nos zmarszczył się ze wstrętem. – To twój? Nie potrafiłem powiedzieć, czy jest poważna, czy nie. Prostując ramiona, odpowiedziałem. – Tak. I co z tego Podniosła dramatycznie ręce, w wysoko zadartym nosem. – Zgaduję, że nic – drażniła się ze mną. – Przywykłam po prostu do umawiania się z facetami z drogimi samochodami.

Podniosłem ją i rzuciłem na siedzenie ciężarówki. – Z kimkolwiek wcześniej się spotykałaś, był dupkiem – powiedziałem jej, zajmując siedzenie kierowcy. – Powinnaś mu to powiedzieć.

*** Dziewięć. Cholernych. Godzin. Tyle czasu zajęło kupienie mebli w Ikei i ustawienie ich w moim mieszkaniu. Zmusiła mnie, abym kupił łóżko do sypialni. Powiedziałem jej, że prawdopodobnie go nie użyję. Rozumiała, ale powiedziała, że i tak powinienem je mieć. Do czasu aż skończyliśmy, byłem wyczerpany. – Zamówmy coś na wynos i chodźmy do łóżka – zasugerowała. - Brzmi świetnie. Naprawdę tak było. Pół godziny później przyjechało nasze jedzenie, a my usiedliśmy przy nowym stole i jedliśmy. Położyła stopę na moich kolanach i wycelowała we mnie widelcem. – Opowiedz mi więcej o Lekarzach Bez Granic – powiedziała. Uśmiechnąłem się do niej. Nie rozmawialiśmy jeszcze o tym, dlaczego wyjechałem, a ona nie pytała. Było tak, jakby nie chciała wiedzieć, albo może już wiedziała i nie chciała tego wyciągać. Może ruszyła dalej i tak jak ja, po prostu chciała być razem. Wiedziałem, że to było złe, żyć w ten sposób, w naszej małej bańce, z dala od innych, którzy mogliby nas rozdzielić. Jednak wkrótce, coś sprawi, że to wybuchnie. Ale minął zaledwie tydzień. Zdecydowanie mieliśmy czas. Zacząłem jej opowiadać wszystko o moim pobycie w Afryce, ale pomyślałem, ze zrobię to lepiej. Poszedłem i podniosłem swój dziennik. Opróżniłem strony. Wypadły dziesiątki zdjęć. Zacząłem je układać, żeby móc jej pokazać, ale jej oczy skupiły się na tomie. Odchrząknąłem, a jej wzrok podniósł się i skupił na mnie. – To mój dziennik – powiedziałem jej. Jej oczy zwęziły się lekko. – Oh. Rozważałem swoje następne słowa w głowie, ale nic nie mogło mnie powstrzymać przed wypowiedzeniem tego zdania. – Powinnaś go przeczytać, może- O nie – przerwała mi. – To osobiste. Nie mogę tego- Nic osobistego. Nie, kiedy chodzi o ciebie i o mnie. Nie chcę mieć przed tobą tajemnic. Chcesz się czegoś dowiedzieć o czasie, gdy mnie nie było – wszystko jest tutaj. Przeczytasz to, albo nie. Zależy od ciebie, ale chcę ci to wszystko pokazać. Może pomoże ci to zrozumieć to chociaż trochę. Potaknęła, wzięła dziennik do rąk i powoli go przekartkowała. Wypadło z niego pojedyncze zdjęcie. Było wyblakłe, ale ciągle widoczne. Podniosła je ostrożnie, jakby było zabytkowe i mogło rozpaść się w jej palcach. – Co to jest? Jak? - Ten jeden telefon do Jake’a, poprosiłem go, żeby mi je wysłał. Odetchnęła głęboko, jej pierś uniosła się z tym ruchem.

- W pewnym sensie mnie ocaliło – prawda. - Co masz na myśli? - Przeczytaj to – wstałem i zacząłem sprzątać ze stołu. Kiedy skończyłem zmywanie, jej wzrok był ciągle skupiony na zdjęciu. - Skarbie – próbowałem odwrócić jej uwagę. Uniosła głowę. – Co? – powiedziała, ale jej myśli były gdzie indziej. - Zostajesz, prawda? Kiwnęła głową i wstała z krzesła, delikatnie kładąc zdjęcie na stole. Podszedłem do kanapy, żeby zamienić ją w łóżko, ale złapała moją dłoń, by mnie powstrzymać. – Co jest? – zapytałem, obracając się do niej. Wyglądała na niepewną. – Um. Może ty – albo my – może moglibyśmy wypróbować sypialnię. Cóż, nie musisz… ale pomyślałam sobie – jeśli to nie zadziała, przyjdziemy tutaj, dobrze? Albo nie. Nie musimy – jej głos był roztrzęsiony. Była zdenerwowana. – Nie chcę cię naciskać, Logan. ja tylko… - wzruszyła ramionami. – Chcę ci pomóc. Moje oczy zamknęły się mocno. Chciałem cofnąć czas i nie usłyszeć jej słów. To była ostatnia rzecz, jakiej chciałem. Może dlatego, że wyszło to od niej. Może była to moja pieprzona duma. Otworzyłem oczy i spojrzałem na nią. –Uważasz, że potrzebuję pomocy? – wyrwałem rękę z jej uścisku. – Nie potrzebuję pieprzonej pomocy – odwróciłem się i zacząłem rozkładać kanapę. - Przestań! – prawie krzyczała. – Wiedziałam, że tak zareagujesz – przesunęła się i stanęła mi na drodze. Próbowałem zignorować ją i ten ból w mojej piersi. – Logan! Wyprostowałem się w pełni. – Co? Czego ty do cholery ode mnie chcesz? Myślisz, że potrzebuję ocalenia? Dobra. Możesz ocalić mnie przed komfortem i bezpieczeństwem twojego cholernego łóżka. Mocno popchnęła moją klatkę piersiową. – Skończ z tym – zażądała. – Nie mów tak, kurwa, do mnie. Nie zasługuję na to i ty o tym wiesz. Chcesz traktować mnie jak gówno? Proszę bardzo. To nie tak, że oczekiwałam od ciebie czegoś więcej! – płakała. Cholera. Popchnęła mnie ponownie, by odsunąć mnie ze swojej drogi. Ból w piersi powiększył się. Moje serce łomotało przy żebrach. Spodziewałem się, że lada moment eksploduje. - Przesuń się! – krzyknęła tak głośno, że przysięgam, nawet sąsiedzi słyszeli. Złapałem jej nadgarstki i przyciągnąłem ją bliżej, a następnie owinąłem ją ramionami. – Tak bardzo przepraszam, Amanda. Proszę – powiedziałem. – Wszystko pieprzę, znowu. Nie mogę cię stracić. Proszę – i wtedy do mnie dotarło. – Masz rację – powiedziałem jej. – Potrzebuję cię. Potrzebuję twojej pomocy. Przepraszam. Tylko proszę, proszę, bądź cierpliwa. Proszę – błagałem, ale taka była prawda. Czułem jak kręci głową przy mojej piersi. – Wiem, że to dla ciebie trudne i nie powinnam naciskać, ale nie jestem twoim wrogiem. - Wiem. Nie naciskasz. Nic nie zrobiłaś. Po prostu jestem dupkiem. Podprowadziłem nas do drzwi wejściowych i trzykrotnie sprawdziłem zamki. Wytarła twarz o moje ramię: czułem wilgoć jej łez. Wzdychając, obróciłem się do niej. – Naprawdę

przepraszam, skarbie. Nigdy już nie chcę być dla ciebie taki. Przysięgam. Ja nie… nie wiem nawet, jak wytłumaczyć to, co się stało, ale nienawidzę, że tak postąpiłem. - Wiem. Wybaczam ci. - Nie powinnaś. - Powinnam. - Mam coś dla ciebie. - Prezent? – jej oczy rozświetliły się i wszelkie oznaki tego, że jeszcze niedawno była smutna, zniknęły. - Tak. - Daj. Zaśmiałem się i zaprowadziłem ją do łazienki. Otworzyłem szafkę pod umywalką i wręczyłem jej szczoteczkę do zębów. Roześmiała się w chwili, gdy ją ujrzała. – Hello Kitty? - Tak – pocałowałem ją w czoło. – Tylko dla ciebie. - Awww – zagruchała, przyciskając szczoteczkę do piersi i udając rozmarzenie. – Jesteś najlepszym chłopakiem na świecie. Wyszła z sypialni i wróciła po chwili, niosąc dziennik. Położyła go na stoliku nocnym, podeszła do komody i zaczęła otwierać i zamykać szuflady, aż znalazła to, czego szukała. Obserwowałem, jak ściąga dżinsy, a później koszulkę. Próbowałem nie wskoczyć na nią, gdy stała w samym staniku i majteczkach. Wyciągnęła starą baseballową koszulkę i założyła ją. Podszedłem do niej, chcąc ją dotknąć, tylko troszeczkę. – Tęskniłem za oglądaniem cię w tym – owinąłem ją ręką w pasie i przyciągnąłem ją tak blisko, jak mogłem. - Nie tak bardzo jak ja tęskniłam za noszeniem jej. Uśmiechałem się od ucha do ucha. – Kocham cię. Zamknęła oczy. – Przestań. Nie powinieneś tego mówić, dopóki ja tego nie zrobię. Wzruszyłem ramionami. – Szkoda. Zasłużyłaś na to. Odsunęła się i podeszła do łóżka, ściągając po drodze stanik. Spojrzałem na nią a następnie na drzwi sypialni. Ogarnęła mnie panika. Musiała to zauważyć, bo powiedziała, - Zawsze śpię przy otwartych drzwiach. Nie przeszkadza ci to? Zgasiłem światło i wszedłem do łóżka. Przycisnęła się do mnie. Nasze kończyny były ze sobą splątane. – Dobranoc, śliczna dziewczyno.

Amanda Zasnął niemal natychmiast. Uwolniłam się z jego uścisku, zapaliłam lampkę nocną, podniosłam dziennik i przerzuciłam strony. Pięć tygodni po Amandzie Tu nie ma żadnych dat. Tylko czas uciekający z każdą chwilą. Drogi Pamiętniku – powiedziała dwunastoletnia dziewczynka we mnie. Manny, jeden z gości z mojej misji, powiedział, że mam depresję…

Logan Zajęło mi chwilę, zanim zrozumiałem co to za dźwięk; pociągała nosem, szlochając cicho. Zapadłem w tak głęboki sen, że zajęło to dłużej niż sądziłem, nim otworzyłem chociaż jedno oko, ale w końcu mi się udało i zapragnąłem, by było inaczej. Siedziała na łóżku z kolanami przyciśniętymi do klatki piersiowej i moim dziennikiem na nich. Dłonią zasłaniała usta, a łzy spływały po jej twarzy. Nie wiedziałem, do której części doszła, więc zrobiłem to, co najlepsze: zamknąłem oczy i udawałem, że dalej śpię. Chciałem, żeby miała ten moment – czas, by przeczytać co chciała, dowiedzieć się tego, co musiała i zaakceptować to, co się stało. Ciągle wymagało to ode mnie całej siły woli, żeby po nią nie sięgnąć i jakoś uspokoić. Nie wiem, jak długo tak leżałem, słuchając jak się śmieje, wzdycha i szlocha. Słyszałem obracające się strony, prawie jak w zegarku, co kilka minut. W końcu usłyszałem odgłos zamykanej książki. Jej waga przesunęła się na łóżku, odsunęła pościel i otuliło mnie ciepło jej ciała. - Logan – wyszeptała. Udawałem, że ją ignoruję. Czułem jej oddech przy moich ustach. Musiała być blisko. – Tak bardzo cię kocham, Logan. Moje oczy się otworzyły. Jej uśmiech się powiększył. – Co? Zaskrzeczałem, mój głos był ochrypły od snu. Kiwnęła powoli. – Słyszałeś mnie. Kocham cię, cholernie mocno – przysuwała się bliżej, aż leżeliśmy pierś przy piersi. Było jak tamtego dnia- sen – jej słowa. Musiała je przeczytać. Musiała wiedzieć, co te słowa dla mnie znaczą. – Tak? – mój głos się załamał. – Nie mówisz tego dlatego, żPotrząsnęła głową, przerywając mi. – Mówię to, bo nigdy wcześniej nie pozwoliłeś mi tego powiedzieć. Mówię to, bo chciałam to powiedzieć od dnia, kiedy zabrałeś mnie do księgarni. Chciałam ci to powiedzieć, gdy dałeś mi to – wyciągnęła złoty łańcuszek otaczający jej szyję i pokazała mi fiolkę. – Kiedy pocałowałeś mnie w ulewnym deszczu i powiedziałeś, że stworzymy nowe wspomnienia. Zabrałeś coś, czego się bałam i zmieniłeś to w coś wspaniałego. Taki właśnie dla mnie jesteś, Logan. Wspaniały. Chcę, żebyś to wiedział i jeśli to oznacza mówienie ci w kółko, że cię kocham, to zrobię to. Tak bardzo cię kocham, Logan – pocałowała mnie raz. – kocham cię – kolejny pocałunek. – kocham cię – i kolejny, tym razem głębszy. – Kocham cię. - Przestań – powiedziałem jej. – Wyczerpiesz je. Odsunęła się. – Nie mogę ich wyczerpać, Logan. jesteś moją osobą. Nigdy nie wyczerpię miłości do ciebie. Nigdy.

Rozdział 20 Logan Do czasu, kiedy zdecydowaliśmy się znów iść spać, słońce zaczęło już wschodzić. Tak jak się spodziewałem, zadała mi milion pytań. Na wszystkie odpowiedziałem najszczerzej jak się dało. Niektóre rzeczy były trudniejsze od innych. Ciężko było rozmawiać o Ahmudzie, ale ona trzymała mnie za rękę i pomogła mi przez to przebrnąć. Jedyną rzeczą przy której nie była poważna to temat Rebekah, do którego wreszcie doszła. – Przysięgasz, że nic nie zrobiliście? Ona cię tylko pocałowała, prawda? A ty ten pocałunek od razu przerwałeś?zapytała, chodząc po pokoju. - Przysięgam – zapewniłem ją. - Nie musisz kłamać – powiedziała, prawie jako ostrzeżenie. To mnie rozśmieszyło. A ją wkurzyło. Oczy zmieniły się w szparki, gdy powiedziała szorstko. – Nie obchodzi mnie to Logan. To nie tak, że ty i ja byliśmy… no wiesz… mniejsza z tym! – wyrzuciła ręce w powietrze. Zmieszała się i zezłościła za to, że zacząłem się z niej śmiać, przez co roześmiałem się jeszcze bardziej. Typowy ruch dupkowatego chłopaka. Potem nadeszła moja kolej pytań o to, co ona robiła z innymi chłopakami, gdy mnie nie było. Mocno starałem się nie poruszać tego tematu. Część mnie chciała wiedzieć, a druga część czuła się źle na samą myśl o tym. Na samą myśl, że byłbym w stanie sobie to wyobrazić, robiło mi się niedobrze. Kiedy przysięgła, że nie dotknęła innego chłopaka, ani że żadne inne dłonie jej nie dotknęły… zluzowałem trochę. Wygłupialiśmy się tak długo, że przysięgam iż myślałem, że mój penis odpadnie. Kiedy doszliśmy do punktu, kiedy prawie w niej byłem, zatrzymałem się. Oboje zgodziliśmy się, że chcemy zaczekać. Żadne z nas nie wiedziało dlaczego, po prosto chcieliśmy zwolnić, cieszyć się tym. Teraz, doszło nas nieustanne walenie w drzwi. Oboje obudziliśmy się i szybko wyskoczyliśmy z łóżka. Wciągnęła na siebie moją sięgając jej ud koszulkę ze spanikowanym wyrazem twarzy. – C..co się dzieje?- przysunęła się do mnie. Wciągnąłem na siebie dresy, gdy stanęła za mną. – Nie wiem. – Moje serce waliło gwałtownie w piersi. Nie byłem tak przerażony, odkąd skończyłem siedem lat. Objęła mnie mocno, a ja odwróciłem się do niej twarzą. Wzdrygnęła się, gdy walenie rozpoczęło się od nowa. - Będzie dobrze – próbowałem utrzymać spokojny ton, ale zwiodłem. – Zostań tutaj, dobrze? - Nie – jęknęła, chwytając mnie za rękę mocniej. - Skarbie, no dalej. Wysunąłem ramię z jej uścisku, otworzyłem szufladę w szafce nocnej i wyciągnąłem broń. Usłyszałem jej sapnięcie.

Spróbowałem ją uspokoić. – To tylko… Pokręciła głową, nie spuściła wzroku z broni w mojej dłoni. – Rozumiem. Zmniejszyłem dystans między nami, ignorując walenie, nie tylko do drzwi, ale także w piersi i głowie. Pocałowałem ją raz jeszcze. – To pewnie tylko moi sąsiedzi, już dobrze. – Skłamałem. To nie byli oni, tamci wiedzieli lepiej. Raz już coś takiego zrobili i otworzyłem im drzwi z bronią w rękę. Nigdy więcej tego nie powtórzyli. Oddała mi pocałunek. – Kocham cię. Chciałem jej odpowiedzieć, że też ją kocham, ale walenie do drzwi znowu się rozpoczęło. – Musisz tutaj zostać. Nie ważne co usłyszysz, dobrze? Jeśli pomyślisz, że trzeba, zadzwoń na policję. Z każdym krokiem robiony w stronę drzwi, moje nogi stawały się cięższe. Gdy dotarłem do drzwi, były jak z waty. Drżenie ręki, spowodowało, że broń bujała się z boku na bok. Bum. Bum. Krew zaszumiała mi w uszach. Bum. Bum. Spojrzałem przez wizjer. Dupki. Otworzyłem drzwi. - Przysięgam, próbowałam dochować tajemnicy, ale on wiedział, że coś przed nim ukrywam. Nie lubię mieć przed nim tajemnic, Logan. Cameron wszedł do środka. – Ty dupku – a potem zobaczył broń w mojej dłoni i cofnął się. – Kurwa, stary. Kiedy ciało i umysł uspokoiły się, położyłem broń na stoliku przy drzwiach. - Kurwa -powiedział ponownie Cam. – Przepraszam, stary. Głośne pukanie i … przeklął pod nosem. – Nawet nie pomyślałem. – Uderzył się w czoło. Ja pomyślałem, ale jeszcze nie mogłem się odezwać. Moje serce pędziło. Poszedłem do kuchni po coś do picia. Oni podążyli za mną. - Przepraszam – Lucy pisnęła, gdy nalewałem wody do szklanki. Piłem jakby życie od tego zależało. Obserwowali mnie w milczeniu. - W porządku – w końcu powiedziałem. – Po prostu nie róbcie czegoś takiego ponownie. - Poważnie – Cam zaczął. – Byliśmy na grillu na kampusie i Lucy zaczęła pić, a potem opowiedziała mi, że zamierzasz walczyć o… - sam sobie przerwał, niepewny czy chcę słyszeć jej imię. – W każdym razie – kontynuował. – Wyciągnąłem z niej, że wróciłeś i wtedy już powiedziała mi wszystko. Musiałem przyjść sam cię zobaczyć. Szczerze to jestem na was wkurzony, że trzymaliście to w tajemnicy. Gdybym był dupkiem, prawdopodobnie oskarżyłbym was, że się pieprzycie. Lucy zaczęła chichotać. Potem dostała czkawki. A potem jeszcze bardziej się rozchichotała. - Jest pijana – poinformował mnie. – Dobrze cię wiedzieć. Dobrze sobie radzisz?

- Tak, stary – ruszyłem do salonu. – Jest dobrze. – rzuciłem się na kanapę w tym samym czasie, gdy Lucy odsunęła zasłony. Promienie słońca wypełniły pokój. Przymrużyłem oczy pod wpływem tej zmiany. - Stary, spałeś? Jest trzecia po południu. Wyglądasz jak gówno. – Cam. Taki spostrzegawczy. - Logan? – wszyscy zatrzymaliśmy się i spojrzeliśmy w stronę korytarza, gdy usłyszeliśmy jej cieniutki głosik. Obie głowy zwróciły się na mnie. - Masz tutaj dziewczynę? – Lucy krzyknęła. Cameron wyszczerzył się jak kot z Cheshire. – Tak, masz! Stanął bliżej i uniósł dłoń, by przybić mi piątkę. Podniosłem się, przewróciłem oczami i dałem mu tego czego chciał. - Logan? – Amanda powiedziała ponownie, głośniej tym razem. Oczy Lucy stały się ogromne. – Kto to jest? –Nadal krzyczała. Stojąc obok Camerona, stanęła na palcach i wyszeptała do jego ucha. – Logan ma tutaj dziewczynę. Cam pokręcił głową, przewrócił oczami tak jak ja sekundę wcześniej. – Wiem, skarbie, też tutaj jestem. - Kto to jest? – zapytała go. Westchnął, ale nie odpowiedział. Zaśmiałem się do siebie i krzyknąłem. – Skarbie, możesz już wyjść. – a potem chwilę później. – Załóż spodnie! Cam ponownie się wyszczerzył. – Ty psie na baby. – był rozbawiony, dobrze wiedzieć, że chociaż on. Amanda weszła mając na siebie parę moich dresów i moją koszulkę. Lucy sapnęła głośno, kiedy ją zobaczyła. To sprawiło, że Amanda się zatrzymała. Spojrzenie Lucy przesunęło się z Amandy na mnie, a potem na Camerona. – Ona jest naprawdę? – zapytała Camerona. - Tak, kochanie. Jest prawdziwa. – poklepał ją po głowie. Lucy powoli zbliżyła się do Amandy, jakby była zranionym zwierzęciem, a Lucy była jej zbawcą. Brwi Amandy uniosły się w górę, gdy obserwowała powolne kroki Lucy. Cam usiadł obok mnie, i obaj zaczęliśmy patrzeć na dziewczyny. Potem, gdy Lucy zbliżyła się na tyle by sięgnąć, dźgnęła Amandę w ramię. Amanda wzdrygnęła się, ale pozostała cicho. Lucy czknęła, a potem zwęziła oczy. – Jesteś prawdziwa? – wyszeptała. Amanda uśmiechnęła się, ale ten uśmiech nie sięgnął jej oczu. Lucy krzyknęła. – Jesteś prawdziwa! – potem zaczęła ją przytulać z całych sił. – O mój boże – powiedziała, cofając się. Dotknęła twarzy Amandy obiema dłońmi. – Tęskniłam za tobą. – czknęła. Cameron odezwał się z miejsca obok mnie. –Powinnyście zacząć się obściskiwać, to byłoby gorące. Amanda i Lucy parsknęły jednocześnie, a potem skierowały się w stronę kanapy. Amanda siadła obok mnie, chwyciła moje ramię i przerzuciła je sobie przez ramię.

- Ooooooohhhhh – Lucy zanuciła półgłosem, rozglądając się po mieszkaniu. – Teraz to ma sens. Masz normalne meble. Amanda potarła nos o moją nagą pierś. Nadal nie założyłem koszulki. – Dobrze się czujesz? – wyszeptałem jej do ucha. Uśmiechnęła się do mnie, ale był to uśmiech wymuszony. Uniosłem jej podbródek, by móc przyjrzeć się jej uważniej. Nadal wyglądała na przestraszoną. - Będziemy się zbierać – ogłosił Cam, wstając. - Po prostu chciałem cię zobaczyć na własne oczy. Ja też wstałem, wdzięczny, że zorientował się, iż trzeba nas zostawić samych. Odprowadziłem ich do drzwi. - Słuchaj – zaczął Cameron. – Rozumiem, że chcesz zaliczyć czy co tam, ale Jake nawet nie wie, że tu jesteś. I to znaczy – nie chce ci mówić co masz robić, ale gdybym nim był, byłabym wkurzony, gdybym się dowiedział, że tutajbyłeś i nawet nie pofatygowałeś się by powiedzieć najlepszemu przyjacielowi. Po prostu myślę, że z czasem może się to pogorszyć, wiesz? – przeczesał dłonią włosy. – I znasz Jake’a. On się nie wkurza. On z tobą nie rozmawia, a to nie jest fajne. Miał rację. Jake nie wkurzał się otwarcie czy często, ale wiedziałeś kiedy go zdenerwowałeś. Potaknąłem. - Oh, wiem – Lucy pisnęła. – Ognisko u mnie, jutro! Przyjdźcie! Do kabiny, jak za dawnych czasów. Pamiętasz, Logan? Pamiętasz? Cam się wtrącił. – Dobra Pijackie Nasienie. Czas zabrać się do domu. Zostawmy Logana i Amandę samych, dobra? – podniósł ją i przerzucił sobie przez ramię. A potem powiedział do mnie: - To nie jest zły pomysł – Kabina jutrzejszej nocy, powinniście przyjść. To będzie powitanie w domu, wiesz? -Może – odpowiedziałem. - Naprawdę Logan, bardzo dobrze cię widzieć. – ton jego głosy był poważny. Spojrzał na Amandę, która nadal siedziała na kanapie. – Ciebie też, Amando. Cieszę się, że oboje jesteście bezpieczni.

*** - Powinnam iść do domu – powiedziała. Usiadłem obok niej. – Dlaczego? Nie musisz wychodzić. – położyłem się i wciągnąłem jej ciało na swoje. - Po prostu muszę. Ethan zacznie się martwić.

Pocierając jej plecy, westchnąłem. – Po prostu powinnaś mu powiedzieć, że tutaj jesteś. Przez chwile była cicho, a potem powiedziała. – Nie tylko ty masz kilka przeszkód do pokonania, Logan. Nie wiem co miała na myśli, ale cokolwiek to było, nie zamierzałem na nią naciskać. Zeszła ze mnie i wstała. Chwilę później, usłyszałem prysznic. Zaczekałem, obserwując jak drżące ręce uspokajają się, a potem również wstałem i skierowałem się do łazienki. - Myślę, że powinienem pogadać z Ethanem – powiedziałam, wystarczająco głośno, by usłyszała mnie ponad chodzącym prysznicem. Rury wydały dziwny dźwięk, gdy nagle zakręciła wodę. – Ręcznik – wyciągnęła dłoń, czekając. Podałem jej jeden. – Może nie będzie tak źle. Może przesadzasz – nie wiem –może jeśli z nim pogadam, wszystko się ułoży. Wyszła z prysznica z włosami związanymi niedbale, ręcznikiem wokół siebie i poirytowanym wyrazem twarzy. – A. Nie przesadzam. B. Nie ułoży się. C Zaufaj mi, znam Ethana. - Dobra – spojrzałem na podłogę. Poczułem się jakbym został odrzucony. Usłyszałem jej westchnienie. Jej stopy pojawiły się w zasięgu wzroku. Stanęła zaledwie kilka cali ode mnie. – Jesteś zły, bo kłamiemy Ethanowi, czy jesteś smutny, bo wychodzę? - I to i to – odpowiedziałem cicho, nadal wpatrując się w podłogę. - Które bardziej? - Drugie – strzeliłem focha. Roześmiała się cicho zanim objęła mnie. Przysunęła moją głowę do swojej piersi. – Będę za tobą tęsknić. – przyznała. - Więc nie idź jeszcze. - Szybko się mną znudzisz. - To nie możliwe. Zamruczała, kiedy przytuliłem ją mocniej. I tak zostaliśmy. Sekundy zmieniły się w minuty. - Tak się bałam, Logan. Chciałem zapewnić ją, że będzie dobrze. Nawet otworzyłem usta, by to powiedzieć, ale słowa zamarły w gardle, wraz z dumą. Zamiast tego spojrzałem jej w oczy – czas na prawdę. – To tak jak ja.

Rozdział 21 Amanda Nie chciałam go zostawiać, ale nie chciałam też, żebyśmy się dusili. Spędzaliśmy już ze sobą tyle czasu, a minęło dopiero kilka dni odkąd wróciliśmy do naszych żyć. Nie chodziło tylko o to, ze spędzałam z nim zbyt dużo czasu. Chodziło też o Ethana. Fakt, iż go okłamywałam był wystarczająco okropny; nie chciałam dawać mu kolejnych powodów do zmartwień. A robił to. Martwił się bardziej niż powinien. Pewnie z tego właśnie powodu, gdy weszłam do domu, siedział na moim łóżku i patrzył w telefon. - Hej – powiedziałam cicho, siadając obok niego. Nabrał powietrza i wypuścił je z sykiem. – Hej – odpowiedział, obracając głowę w moją stronę. – Gdzie się podziewałaś? Wzruszyłam ramionami i spreparowałam spokojny ton. Gdzieś w głębi, zwijałam się poczucia winy. – Wyszłam z przyjaciółmi. Potaknął. - Przepraszam. Martwiłeś się? - Trochę. - Mogłeś zadzwonić. Powiedziałabym ci, gdzie byłam. Westchnął i opuścił spojrzenie z powrotem na telefon. – Tak, wiem. Tylko czuję, że muszę dać ci trochę przestrzeni, wiesz? Nie odpowiedziałam, pozwoliłam, by cisza wypełniła przestrzeń pomiędzy nami. - Właściwie – powiedział. – Chciałem szybko o czymś z tobą pogadać – rzucił się na łóżko i zakrył twarz dłońmi. Typowy nerwowy Ethan. Robił to, by ukryć rumieniec na twarzy, gdy mówił lub robił coś, co go zawstydzało. - To powinno być dobre – drażniłam się i skopiowałam jego pozycję na łóżku. – Wyrzuć to z siebie. Odsunął ręce od twarzy, ale ciągle patrzył się w sufit. – Chcę poprosić Alexis, żeby się wprowadziła. - Co! – usiadłam, skupiając uwagę. Zaśmiał się krótko. – Więc, zakładam, że nie rozmawiała z tobą o tym? Potrząsnęłam głową, niedowierzający śmiech zabulgotał mi w piersi. – Nie, ani słowem. Zaklął pod nosem. – Prawdopodobnie jest na to za wcześnie, co? – wyglądał niemal smutno. - Nie – powiedziałam, szczerze. – Nie wiem. Może i jest za wcześnie, ale kogo to obchodzi, prawda? – uśmiechnęłam się, przypominając sobie jak pierwszy raz powiedziałam to Loganowi. Odwrócił do mnie twarz. Był bardzo poważny. – Myślisz, że się zgodzi? – jego kolano zaczęło podskakiwać. Był głupio zdenerwowany.

- Myślę, że ona- Rozglądałem się za pracą i rzeczami dla niej – wtrącił się. Uśmiech powoli rozciągnął się na twarzy. – Nie chce iść do college’u, więc będzie musiała tylko pracować. Chodzi mi o to – mogę pewnie wziąć kilka dodatkowych zmian i wesprzeć ją, ale nie sądzę, że się na to zgodzi. Myślisz, że się na to zgodzi? – mamrotał, jego słowa zlewały się w jedno. Wtedy do mnie dotarło. – Ethan, uspokój się. Jesteś po prostu pierwszy raz zakochany. Nie kwestionuj tego. pozwól na to. Ona też cię kocha. Zgodzi się – wstałam, żeby skorzystać z łazienki, ale zatrzymał mnie, ściskając moje ramię. - Szczerze, Dimmy. Myślisz, że się zgodzi? Bo nie zamierzam pytać i zostać odrzuconym. Nie sądzę, abym mógł to znieść. Obróciłam się i zaśmiałam z niego. Nie mogłam się powstrzymać. – Jesteś taki zdesperowany i uroczy. Odsunął się, zaskoczony. – Zamknij się! Tylko Lexi może mnie nazywać uroczym – zaczęłam odchodzić, ale znowu mnie złapał. – Obiecaj mi, że się zgodzi – zażądał. Przewróciłam oczami. – Obiecuję, że się zgodzi. - Plująca przysięga. - Co? Nie. Ohyda. Co z tobą nie tak? Próbowałam dostać się do łazienki, ale zablokował mi drogę. – Plująca przysięga – powtórzył ponownie, próbując powstrzymać śmiech. Napluł na swoją dłoń i wyciągnął ją do mnie. - Ble, Ethan. To obrzydliwe. Próbowałam przejść, ale znowu mnie zablokował. – Zrób to! – pomachał swoją oplutą ręką przed twarzą. Odpychając go z drogi, po raz kolejny spróbowałam przejść. Jego ramiona uniosły się od śmiechu. I wtedy to zrobił. Rozsmarował to na mojej twarzy. - Ty dupku! – zapiszczałam, ale nie mógł mnie usłyszeć przez swój śmiech. Wyprostowałam ramiona i zmrużyłam na niego oczy. Zrozumiał. – O cholera – wymamrotał, jego twarz się zachmurzyła. Uniosłam brew. – Zacznijmy. Grę. - Cholera – wyrzucił z siebie, przeskakując przez łóżko i uciekając z sypialni. Pobiegłam za nim, ale z jakiegoś powodu sama też zaczęłam się śmiać. Biegł korytarzem, prosto w Tristana. – Whoa – powiedział Tris, podnosząc ręce, żeby mnie zablokować. Ethan schował się za nim. Tchórz. Próbowałam go wyminąć, żeby dostać się do Ethana, ale on też mnie zablokował. – Co tu się do cholery dzieje? – zbeształ nas. – To Jak ta Epicka Bitwa o Zaginione Ciastko w 2003 – on tez się śmiał. Wszyscy rechotaliśmy. – Przy okazji – ciągnął. – To ja zjadłem to ciastko. Razem z Ethanem natychmiast przestaliśmy się śmiać. Gówno właśnie stało się prawdziwe. – Co? – zapytaliśmy oboje. Jego śmiech ucichł momentalnie, gdy zauważył, jak byliśmy poważni. Obwinialiśmy siebie nawzajem o to zaginione ciastko przez dobrych pięć miesięcy i nie chcieliśmy ze sobą gadać.

Posiłki z milczącymi dwunastolatkami nie były przyjemnym okresem. – Zjadłeś je? – zapytał Ethan z śmiertelną powagą. Tristan przełknął głośno, spoglądając od Ethana do mnie i z powrotem. Potaknął raz, z szeroko otwartymi oczami. – Tak. - Przysięgasz? – zapytał go Ethan. Kiwnął głową. - Plująca przysięga? – powiedziałam. - Co? – zmarszczył nos. Wtedy jednocześnie, napluliśmy z Ethanem na swoje dłonie i wyciągnęliśmy je do niego. – Zrób to – nalegaliśmy. Twarz Tristana wyrażała obrzydzenie. – Nie. Ma. Kurwa. Mowy. Oczy Ethana napotkały moje. – Zaczynamy grę – ogłosiłam, unosząc brodę. Wtedy, jednocześnie, wytarliśmy z Ethanem nasze dłonie o jego policzki. Zapiszczał. Bardzo niemęsko. Ethan odrzucił głowę, wybuchając głośnym śmiechem. – Brzmisz gejowsko – zawołał. Tristan wytarł policzki rękawem. – Ja jestem gejem, idioto.

*** - Więęęęc – zaszydził Tristan piskliwym dziewczęcym głosem. Kim jest ten chłopak? Wszedł w chwili, gdy otworzyłam drzwi łazienki, po tym jak wzięłam prysznic i wyszorowałam twarz z śliny Ethana. Jego pytanie sprawiło, że zatrzymałam się w pół ruchu. Przez chwilę, chciałam mu opowiedzieć wszystko o Loganie. Zamiast tego skłamałam. – Nie wiem o czym mówisz. - Gówno prawda – powiedział spokojnie, siadając na łóżku. – Za dobrze cię znam, Dim. Kim on jest? – uśmiechnął się ponaglająco, czekając na odpowiedź. Nie mogłam skłamać. I tak za często to robiłam. Powoli zamykając drzwi, odwróciłam się do niego. – Nie możesz nikomu o tym powiedzieć, Tris. Przysięgnij. Zaśmiał się. – Chociaż zabawnie byłoby udawać, że jesteśmy dziećmi, to nie jest tak, jesteśmy dorośli. Nie muszę na nic przysięgać. Wiesz, że możesz mi zaufać. - Dobra – urwałam, rozważając następne słowa. Czułam, że kąciki moich ust się unoszą i zanim się zorientowałam, uśmiechałam się szeroko. Tristan westchnął. – Jak dawno wrócił? Wytrzeszczyłam oczy. – Co? Skąd wiesz? - Nie jestem idiotą. Trzaskasz drzwiami, masz sekrety i ten głupkowaty wyraz twarzy – wypuścił oddech. – Zakładam, że Ethan nie wie? Potrząsnęłam powoli głową. Poczucie winy powoli przekształciło się w węzeł w moim brzuchu. Wydał z siebie ten sfrustrowany dźwięk i potarł twarz dłońmi. – TO nie skończy się dobrze, Dim. Szczególnie, jeśli będziesz to przed nim ukrywać. - Wiem – powiedziałam szybko. Usiadłam przy nim na łóżku i robiłam, co mogłam, by go przekonać. – To skomplikowane, Tristan. Wiemy, że są rzeczy, z którymi musimy sobie

poradzić i problemy, które musimy rozwiązać, ale chcemy tylko trochę czasu. Chcemy po prostu być razem, bez oceniającego nas świata. Chcemy być szczęśliwi, nawet jeśli potrwa to tylko chwilę – czułam podchodzący do gardła szloch i przełknęłam go. Nienawidziłam tego. Nienawidziłam myśleć o tym, co mogło się zdarzyć. Ani o tym, jak zareaguje Ethan, gdy się ujawnimy. Był jedyną osobą, która się dla mnie liczyła. – Wiem, że ciężko to zrozumieć- Czekaj – wtrącił się. – Wiesz, że jestem gejem, prawda? – zaśmiał się. – Jeśli ktokolwiek wie coś o byciu ocenianym, to ja. - Racja – zgodziłam się. - Dim, jest powód, dlaczego tobie pierwszej powiedziałem. - Tak? A jaki? - Dlatego. Nie oceniasz, nie zadajesz pytań, po prostu akceptujesz rzeczy, takimi, jakie są. Akceptujesz ludzi za to, kim są, nieważne kogo kochają. Rozumiesz, że nie masz wpływu na to, w kim się zakochujesz. Myślę, że w głębi, Ethan jest taki sam. Ale to działa w dwie strony, Dim. Nic nie możesz poradzić na to, że kochasz Logana, tak samo Ethan nie może nic poradzić na to, że kocha ciebie. I jakby na to nie spojrzeć, ty i Ethan – oboje próbujecie chronić tych, których kochacie.

Logan Głupkowaty uśmiech rozciągnął mi się na twarzy. Nie mogłem go powstrzymać, nawet gdyby mi zapłacili. Przykładając telefon do ucha, powiedziałem, - Hej, śliczna dziewczyno – od dwudziestu minut siedziałem na dachu, zastanawiając się, czy powinienem do niej zadzwonić. Powiedział, że musimy spędzić trochę czasu osobno. Nie rozumiałem tego. wcale tego nie chciałem. Myślała, że się nią znudzę. Jakby to w ogóle było możliwe. Na szczęście, nie musiałem do niej dzwonić – wygląda na to, że złamała się pierwsza. - Cześć tobie – odpowiedziała. – Przepraszam, że dzwonię. - Nigdy nie musisz za to przepraszać. Westchnęła. – Co robisz? - Szczerze? - Nie, okłam mnie. Zaśmiałem się pod nosem. – Siedzę na dachu i myślę, jak bardzo za tobą tęsknię. - Minęło tylko kilka godzin – wydawała się smutna. Próbowałem poprawić jej nastrój. – Hej, to ty do mnie zadzwoniłaś, pamiętasz? - Taa – powiedziała cicho. Coś było nie tak. - Co się dzieje, Amanda? Znowu westchnęła. – Nie wiem. Co my robimy? Moje serce zaczęło bić szybciej. – Co masz na myśli? Kolejne cholerne westchnienie. – Chodzi mi o to- Co my robimy? Ty i ja. My. Razem? Moje serce zamarło. Chciałem się uderzyć za wierzenie, że może być nam łatwo. Usiadłem, kolana były za słabe, by mnie utrzymać. Spuściłem głowę. To była moja kolej, żeby wzdychać. – Skarbie, nie wiem o czym mówisz, ale jeśli nie chcesz ze mną być, po prostu to powiedz.

Było cicho przez tak długi czas, że pomyślałem, iż się rozłączyła, ale wtedy usłyszałem, jak nabiera powietrza. – Nie sądzę, że to dobry pomysł, abyśmy się ciągle ukrywali. Mam przeczucie, że to się na nas zemści, wiesz? Chcę być z tobą przez cały czas i czuję ten supeł na żołądku za każdym razem, gdy to robimy – poczucie winy, czy coś – a nie powinnam się tak czuć. Nie powinnam czuć się winna przez to, że chcę być z osobą, którą kocham. Napięcie opadło z moich ramion. – Więc nie zrywasz ze mną? - Co? – uciekł jej cichy chichot. – Ani trochę – odetchnąłem z ulgą. Musiała to wyczuć. – Przepraszam, skarbie. Nie chciałam cię przestraszyć – zapewniła. - W porządku – otarłem spocone dłonie o spodenki. – Właściwie, to chciałem z tobą o tym porozmawiać. Myślę, że chcę jutro iść na ognisko do Lucy. Chodzi mi o to – Cam ma rację, z czasem będzie tylko coraz gorzej. Efekt odrywanego plastra, pamiętasz? Po prostu go oderwij? Usłyszałem ruch po jej stronie, jakby kręciła się po łóżku. – Dobrze. Myślę, że to dobry pomysł. - Oczywiście, pójdziesz ze mną – założyłem, że tak zrobi, ale nigdy nie spytałem. – TO znaczy, jeśli chcesz. Mogłem usłyszeć jej uśmiech, gdy odpowiedziała. – Tak, będzie wspaniale. - Taa – zgodziłem się. – Więc, przeważnie zaczynają około szóstej. Zgaduję, że jeśli dodamy do tego dwugodzinną jazdę, oznacza to, że powinnaś tu przyjechać… powiedzmy… tak szybko, jak tylko wstaniesz? Parsknęła śmiechem. To sprawiło, że uśmiechnąłem się do telefonu. – Co ty robisz, śliczna dziewczyno? Westchnęła ponownie, ale tym razem inaczej. – Leżę w łóżku i cholernie za tobą tęsknię. - Tak? – uśmiechnąłem się do siebie. – Co masz na sobie?

Rozdział 22 Amanda Oboje zasnęliśmy przy telefonach. Było koło czwartej nad ranem. Powiedział, że powinnam była po prostu tam zostać: miał rację. Zdecydowałam się zadzwonić, zanim zapukałam, na wypadek, gdyby miał się przestraszyć. Ale nie odbierał; zamiast tego, usłyszałam po drugiej stronie dziewczęcy głos. Mój żołądek opadł. Ścisnęłam telefon mocniej. – Halo? – powiedziała. Rozłączyłam się. Co niby miałam powiedzieć? Chciałam odejść, uciec stąd, ale moje nogi były ciężkie, przyklejone do podłogi. Wtedy otworzyły się drzwi, a za nimi stał on. Bez koszulki, dresy wisiały nisko na biodrach i wystawała zza nich gumka bokserek. Miał idealne V, wiecie, to, które doprowadza kobiety do obłędu. Jego mięśnie brzucha. Głupie mięśnie brzucha. Kiedy w końcu dotarłam do twarzy, miał w oczach iskierki i zadowolony z siebie uśmiech. Chciałam go polizać i uderzyć, wszystko w tym samym czasie. Najwidoczniej, to było jedyne rozwiązanie w moich stosunkach z Loganem Matthewsem. - Co ty tu robisz? – zapytał z ogromnym uśmiechem. Uniosłam brew. - To miła niespodzianka – powiedział, otwierając szerzej drzwi, w tym samym czasie wyszła Blond Barbie z Dredami, jej włosy były mokre, była ubrana w garsonkę. – Hej, Amanda – przeciskając się obok i chichocząc. – Przepraszam, że odebrałam telefon od ciebie. Miałam jego telefon i patrzyłam na rozkład jazdy autobusów. Nawet nie pomyślałam – była zbyt radosna na tak wczesną porę. Albo ja byłam zbyt gburowata. Albo obydwa. Logan się roześmiał. Cholernie się śmiał. Zaczekał, aż wejdę do mieszkania, zanim zamknął za sobą drzwi. Oparł się o nie i spojrzał na mnie. Otworzył usta, żeby coś powiedzieć, ale zamiast tego wymsknął mu się śmiech. Potrząsnął głową. – Jesteś cholernie urocza, kiedy jesteś zazdrosna. Nie mogę tego teraz znieść – zrobił krok, aby zmniejszyć odległość między nami i objął mnie wokół talii, przyciągając mnie bliżej. Położył kciuk na brwi i wygładził zmarszczki. – Dąsasz się – powiedział, całując mnie. – Jesteś szalona. Moje oczy zwęziły się na niego. Wzdychając dramatycznie, podniósł mnie i przerzucił sobie przez ramię. Zaniósł mnie do sypialni i posadził na krawędzi łóżka, wyciągnął koszulkę z komody i wrócił do mnie. Klęcząc przede mną, żeby nasze oczy były na jednym poziomie, powiedział. – Jesteś szalona myśląc, że kiedykolwiek chciałbym innej dziewczyny. Odcięli im dziś wodę i przyszła wziąć prysznic przed pracą. To wszystko. Przysięgam. Potaknęłam, ale nie odezwałam się. Prawda? Kiedy już pozwoliłam opaść szokowi, wywołanemu obecnością obcej dziewczyny w jego mieszkaniu, wiedziałam, że istnieje logiczne wytłumaczenie. - Ciągle się dąsasz – powiedział. Nie wiedziałam, że to robiłam. Westchnął ponownie, tym razem łagodniej. – Czy jesteś marudna, bo nie wyspałaś się wystarczająco długo?

Znał mnie zbyt dobrze. Potaknęłam ponownie. Zaśmiał się cicho pod nosem. – No to połóżmy cię spać, śliczna dziewczyno – ciągnął mnie za ręce, aż wstałam i powoli odpiął guzik moich dżinsów i zsunął je z moich bioder, aż znalazły się na kostkach. Nie czekał, aż skopię je z nóg, gdy zaczął zdejmować mój top. Pozwolił mu spaść na podłogę, zanim przesunął oczami po całym moim ciele, powoli, cholernie powoli, od stóp po głowę. Przysięgam, że czas się zatrzymał. Zamknęłam oczy i zacisnęłam dłonie w pięści przy bokach. Robiłam wszystko, co mogłam, żeby się nie zakryć. Chciałam dać mu tę chwilę, dać mu czas, by mnie zapamiętał, tak, jak powiedział mi w garderobie, w domu jego taty. Wypuścił oddech. Moje oczy otworzyły się gwałtownie. Już go tam nie było. Poczułam ramię, owijające się dookoła nagiego brzucha, ciągnące mnie w dół, aż siedziałam na jego kolanach. Mogłam poczuć twardość przy pupie. Zaczął całować mi plecy, jego usta były miękkie. Przygryzł lekko nagie ramię i przesunął się na szyję. Sutki naparły na stanik. Chciałam go zdjąć, ale wyprzedził mnie w tym, materiał opadł z ramion na podłogę przede mną. Poruszyłam się na nim, mój tyłek otarł się o niego. Przeklął, gdy palce potarły mój sutek. Były sztywne z podniecenia. Jakby wyciosane ze szkła. Zupełnie jak penis pode mną. Delikatnie objął moja pierś jedną ręką, a drugą sunął mi po brzuchu, pod majteczki. Dokładnie tam, gdzie go chciałam. Przeklął raz jeszcze, gdy jego palec wsunął się w fałdki, oblała go moja wilgoć. Dyszałam. Moje usta były suche. Potrzebowałam wody. Powietrza. Logana. Potrzebowałam Logana. Obracając głowę i owijając mu ramiona na szyi, przyciągnęłam jego usta do swoich. W dokładnie tym samym momencie, jego palec wsunął się we mnie. Nasze zęby zderzyły się przez gwałtowność naszego pocałunku. Byliśmy pobudzeni, potrzebujący i desperacko spragnieni siebie. - Cholera, skarbie – jęknął w moje usta. Przycisnął się do mnie, tylko raz, ale tylko tego potrzebowałam, by stracić kontrolę. Zaczęłam mocniej się o niego ocierać. Jego pchnięcia stały się szybsze. Chciałam więcej. Chciałam jego. Całego. Puściłam jego szyję i przesunęłam dłonie do paska bokserek i dresów. - Przestań – odsunął się, przeklął ponownie i zsunął mnie na bok. Wstał i obiema dłońmi potarł szczękę, - Cholera – rzucił. Przyjrzał mi się raz jeszcze, w oczach miał ten sam ogień, co wcześniej. Jego szczęka była napięta, mięśnie ciągle się poruszały, jakby się nad czymś zastanawiał. Wtedy to się zdarzyło. Coś się w nim przestawiło. Podjął decyzję. Stanął pomiędzy moimi nogami, położył po dwa palce z obu dłoni na moich ramionach i powoli, delikatnie, popychał mnie, aż moje plecy leżały na łóżku, a nogi zwisały z krawędzi. Zamknęłam oczy. Moje ciało zadrżało. Sama myśl, co mogło się wydarzyć, była przytłaczająca. Byłam zbyt podniecona. Pulsowanie pomiędzy udami zwiększyło się. Czułam ciepło palców owijających się na moich majteczkach, a następnie zimny podmuch powietrza przy rozgrzanym wejściu. Spojrzałam w dół ciała, aby zobaczyć go na końcu łóżka, z dłońmi na moich udach,

rozsuwającymi je szerzej. Musiałam wydać jakiś dźwięk, bo jego oczy powędrowały do moich. – Czy wiesz, ile razy skończyłem, myśląc o tobie? Dokładnie takiej. Nabrałam powietrza, ale nie powiedziałam ani słowa. Nie miałam żadnego. Wstał, jego wielki, twardy penis napinał bokserki. – Nie –powiedział. Mówił do siebie. Sięgnął w dół, złapał moje dłonie i położył je na moich piersiach. Próbowałam przełknął, ale usta były za suche. Ponownie stanął między moimi nogami, jego oczy wędrowały od moich rozłożonych nóg do piersi, zatrzymały się tam i przesunęły do moich oczu. - Ściśnij – wyszeptał łagodnie, ale to był rozkaz. To jeszcze bardziej mnie podnieciło. Odrzuciłam głowę do tyłu na łóżko i zrobiłam, co kazał. Słyszałam jak warknął, zanim go poczułam. Moje biodra szarpnęły się na natychmiastową przyjemność z jego ust na mnie. Jego palce poruszały się we mnie, język zataczał kręgu, do przodu i w tył, w gorę i w dół, do środka i dookoła. Poczułam, że się unoszę. To było za wcześnie. Jego palce zwolniły, a usta zniknęły. Podniosłam głowę, chcąc zobaczyć, co się wydarzy. Jego oczy były zawieszone na moich dłoniach: jedna ściskała, a druga ciągnęła za sutek. Nie zdawałam sobie sprawy, że to robiłam. Odchrząknęłam. Jego spojrzenie skrzyżowało się z moim, tylko na sekundę, zanim wrócił do swojego zajęcia. Chwilę później, stało się. Droga na szczyt była tak samo niesamowita jak upadek. Nigdy nie przestał, nie, dopóki ostatni dreszcz przebiegł przeze mnie. Gdy moje ciało przestało się trząść, mój umysł się oczyścił, a ekstaza opadła, otworzyłam oczy. Znowu stał przy brzegu łóżka, z dłonią wsuniętą w spodnie. Moje oczy wędrowały po jego ciele. Pokrywała go warstewka potu. – Hej – uśmiechnął się do mnie. I zaczął odchodzić. Usiadłam i złapałam za jego spodnie, by go zatrzymać. – Co jest? – zapytał, ze ściągniętymi brwiami. Opadłam na kolana, i opuściłam jego dresy i bokserki jednym ruchem. Jego oczy rozszerzyły się, gdy zrozumiał, co się działo. Nie zajęło mu to za długo. Kiedy już skończył, wzięliśmy prysznic i wymyliśmy zęby. Wspięliśmy się z powrotem na łóżko, nadzy i wyczerpani. Otoczył mnie ramionami. – Nawet nie powiedziałaś mi jeszcze cześć – powiedział. To prawda. Nie powiedziałam ani słowa, odkąd tu przyszłam.

Rozdział 23 Logan - Nasz plan snu będzie zupełnie popieprzony – powiedziałem jej. Spaliśmy do trzeciej po południu. Po ognisku planowaliśmy zostać na noc w domu taty. Spakowała rzeczy na podróż, więc przebrała się z dżinsów i koszulki w sukienkę. Powiedziałem jej, że nie musiała się stroić. Odpowiedziała, że chciała. Nie dlatego, że mieliśmy się spotkać z przyjaciółmi, ale dlatego, że miała być ze mną. Powiedziałem jej, że kocham ją bezwarunkowo, w ubraniach, czy bez. Znowu zaczęliśmy się migdalić, ale przerwaliśmy, nim zaszło to za daleko. Mój fiut wciąż był twardy. Ona też o tym wiedziała, bo jej goła stopa ciągle go pocierała. Byliśmy w mojej ciężarówce, jadąc do domku Lucy. Amanda siedziała bokiem, jej długie opalone nogi zajmowały całe siedzenie. Przygryzła wargę z krzywym uśmieszkiem na twarzy, gdy czuła jak mój fiut twardnieje coraz bardziej. – Przestań – ostrzegłem, przesuwając dłonią w górę jej uda. – To szybko może się zmienić w obustronną grę. Ścisnęła mocno uda, więżąc moją dłoń między nimi. Chichocząc, wyjęła ją i usiadła prosto. Przesunęła się na środek siedzenia, przyciskając ciało do mojego i owijając moje ramię dookoła swoich. Kocham cię – powiedziała. Nie mogłem usunąć uśmiechu z twarzy. - Co?- zapytała, obserwując mnie. - Te słowa – opuszczające twoje usta – nie sądzę, bym kiedykolwiek miał tego dość. Pocałowała mnie w policzek i przesunęła się do mojego ucha. – Kocham cię – wyszeptała i przygryzła je lekko, w tym samym czasie przesuwając dłonią po moim fiucie. Odepchnąłem ją. – Przestań – ostrzegłem raz jeszcze. Roześmiała się, tym przejmującym, wymagającym trzymania się za brzuch i odrzucania głowy do tyłu, śmiechem. Odsunąłem się, tylko po to, aby móc ją obserwować. Zapamiętać to. Rozkoszować się tym. Kiedy w końcu się uspokoiła, otarła oczy. - Skończyłaś już? – zapytałem. Szczerze, nie obchodziło mnie czy skończyła, mógłbym obserwować ją taką do końca życia i ciągle byłoby mi mało. Potaknęła, ale wtedy powaga zmieniła jej rysy. – Denerwujesz się, skarbie? Zjechałem z drogi. – Co masz na myśli? - Zobaczysz się znów z przyjaciółmi? Chodzi o Jake’a – jest twoim najlepszym przyjacielem. Zadzwoniłeś do niego tylko raz. Nawet mu nie powiedziałeś, że wróciłeś. Myślisz, że się wkurzy? Nie pomyślałem o tym. – Jeśli tak, pogadam z nim. I tak musze z nim porozmawiać, opowiedzieć mu wszystko, wiesz? Kiwnęła głową i położyła dłoń na nodze. – Gdybym była nim, cieszyłabym się, że tu jesteś. Z powrotem w domu. Gdzie twoje miejsce. Dom, pomyślałem. Spojrzałem w dół na jej dłoń, teraz przykrywającą moją. – Ty jesteś moim domem – powiedziałem jej. Taka była prawda.

*** Nie. Ma. Kurwa. Mowy! – taka była reakcja Jake’a. praktycznie zrzucił Micky z kolan i doskoczył do mnie. Jego oczy były ogromne, prawie tak duże jak uśmiech. Najpierw pocałował Amandę w policzek, a później stanął przede mną. – Czekaj – powiedział, patrząc dookoła ogniska. Spojrzał na Cama. – Wiedziałeś, że wrócił? – brzmiał na wkurzonego. Cam skrzywił się i wzruszył ramionami. Wzrok Jake’a wrócił do mnie. – Nawet mnie to nie obchodzi, po prostu cieszę się, że jesteś w domu – wykonaliśmy ten jednoramienny braterski uścisk. Kiedy się rozdzieliliśmy, zwrócił się do Amandy. – Masz coś przeciwko, żebym go na chwilę pożyczył? – zapytał jej. Amanda wzruszyła ramionami. – Jest cały twój. Mam go już tak jakby dosyć. To wywołało śmiech.

Jake i ja podeszliśmy do prywatnego doku, bliżej głównego domu Lucy. Nie potrafiłem sobie nawet przypomnieć tych niezliczonych razy, gdy przychodziliśmy tu podczas wakacji, odkąd ona i Cam zaczęli się spotykać. – Pamiętasz ten dzień, kiedy Cameron zrobił salto w tył i uderzył głową o krawędź? – zapytał Jake. - Taa – zaśmiałem się. – Pamiętasz, jak Lucy panikowała, bo wszyscy piliśmy, a nie chciała mówić swojemu tacie? Jake też się roześmiał, i zaczął udawać głos Lucy. – Jeśli papa tu przyjdzie i zobaczy, że wszyscy żeście piliście, to powydziera wam łapy, jeśli wpierw nie wyciągnie swojej strzelby. Zaśmiałem się mocniej. Jake ciągnął dalej. – Lucy zawsze zmienia się w wieśniaka, kiedy się niepokoi. - No wiem. - Musisz usłyszeć jej nową rzecz – podniósł z ziemi kilka kamieni i zaczął puszczać kaczki. Zrobiłem to samo. – Zaprzyjaźniła się z tą czarną dziewczyną z jej zajęć, więc teraz, kiedy się upije, mówi coś w stylu… Joł, poczekaj no, nie będziesz opowiadał tego gówna o moim facecie. - Nie gadaj – powiedziałem ze śmiechem. - Taa – potwierdził. – Robi nawet tę rzecz z kręceniem szyją. To zajebiście śmieszne. Czekaliśmy, aż nasz śmiech ucichnie, zanim zdecydowaliśmy się odezwać. - Przepraszam – powiedzieliśmy równocześnie. - Co? Dlaczego? - znowu, obaj w tym samym czasie. Pokazał, żebym zaczął pierwszy, więc tak zrobiłem. – Przepraszam, że nie powiedziałem ci o wyjeździe. - Rozumiem – opowiedział. – Chociaż – nie, właściwie to nie rozumiem. Ale jestem pewien, że miałeś swoje powody. - Jake – przerwałem, czekając aż znajdę odpowiednie słowa. Chciałem, żeby wiedział, że to nie było nic osobistego – że trzymałem to przed nim w tajemnicy.

- Przepraszam – powiedział, wyrywając mnie z zamyślenia. – Przepraszam, że byłem gównianym przyjacielem przez te ostatnie lata. Jego słowa mnie zaskoczyły. – Co? - Tak. Powinienem być w pobliżu wystarczająco, żeby wiedzieć, co się z tobą działo. Byliśmy chłopcami, cóż – najlepszymi przyjaciółmi, przynajmniej tak mi mówiłeś. Powinienem był zwracać więcej uwagi. Nie skupiać jej wyłącznie na sobie. - Przestań – powiedziałem cicho. Nie musiał przepraszać. Nie zrobił nic złego. – Jestem poważny, stary. Naprawdę, pieprzyć moje życie. Mam wspaniałą rodzinę, niesamowitą dziewczynę, a pierwsza liga puka do moich drzwi. Nigdy w życiu nie musiałem się o nic martwić. Nie musiałem sobie z niczym radzić. Nigdy. Zawsze myślałem, że jesteś tym zarozumiałym dupkiem, obdarzonym inteligencją. Nigdy tego nie pokazałeś, wiesz? Jak ciężko pracowałeś, albo, że twoi prawdziwi rodzice bili- przerwał z grymasem. Może nie musiał posuwać się aż tak daleko. Wyciągnąłem nas z tej niezręcznej ciszy, która nigdzie nie prowadziła. – Taa, moi biologiczni rodzice byli dupkami, Jake, ale to nie ma nic wspólnego z Toba i mną, ani nasza przyjaźnią. To nie wypłynęło, bo nie pozwoliłem na to. Bez problemu mogłem ci to opowiedzieć – powiedzieć całemu światu. Ale nie jestem taki, wiesz o tym. Dalej rzucaliśmy pieprzonymi kamieniami w wodę. Nie próbowaliśmy już puszczać kaczek. Teraz, po prostu wrzucaliśmy je do wody. - Nie wiem, stary – przestał rzucać i odwrócił się do mnie. Zdjął czapkę, potarł tył głowy i założył ją z powrotem, poprawiając ją, aż było mu wygodnie. – Ja tylko myślę, że mogłem być lepszym przyjacielem. Powinienem był ciągle przychodzić, ciągle pukać i wracać, aż nie miałbyś wyboru i porozmawiał ze mną. Mogłem powstrzymać cię przed wyjazdem. Mogłem zmusić cię, żebyś został. Zamiast tego tydzień później dowiedziałem się od twojego taty, że wyjechałeś. Byłem gównianym przyjacielem, Logan. ale już nie będę. Musisz to wiedzieć. Nie obchodzi mnie, gdzie jestem, ani co robię; jeśli będziesz czegoś ode mnie potrzebował, powiedz mi. Nie pozwolę ci znowu zniknąć. Pozwoliłem jego słowom dotrzeć do mojej świadomości. Cisza wypełniła przestrzeń pomiędzy nami. - Doceniam to, stary. Naprawdę. Ale przeszłość należy do przeszłości. Skończyłem z tym. Chcę ruszyć dalej. Ruszyć naprzód. Kiwnął głową, powolny uśmiech wypłynął na jego twarz. – Z Amandą? - Tak. - Jak długo już ty jesteś? - Kilka tygodni. - Wiedziała, gdzie byłeś? - Nie. - Więc, wróciłeś kilka tygodni temu i już odzyskałeś dziewczynę? Uśmiechnąłem się do niego, zarozumiałość wróciła. – Cóż – napiąłem klatę jak dupek, którym byłem kiedyś. – Ciągle jestem Loganem Matthews. To się nie zmieniło. Zaśmiał się, kręcąc głową. – Cholera, tęskniłem za tobą.

*** Amanda wstała, gdy wróciłem do ogniska; siedziała na porzuconej kłodzie z butelką wody w ręce. Powiedziała mi, że to, iż nie pije nie było żadną przysięgą, a jedynie czymś, czym się teraz interesowała. Szanowałem jej decyzję i nigdy nie podważałem jej, nawet jeśli nie zgadzałem się za stojącą za nią argumentacją. – Tęskniłaś za mną? – zapytałem, zajmując jej dopiero co opuszczone miejsce i wciągając ją na kolana. Kiwnęła głową, kąciki jej ust uniosły się. - Dobrze – potarłem nosem o jej szczękę. – Ja też cholernie za tobą tęskniłem. Wtrąciła się Lucy. – Dobra, Nicholasie Sparks. Zostaw dziewczynę w spokoju – podniosła puszkę piwa do góry, proponując mi. - Jest dobrze, poprowadzę z powrotem – powiedziała Amanda. Kiwnąłem do Lucy. Tuż przed tym, jak rzuciła puszką prosto w moją głowę. Dobrze, że zadziałał mój refleks łapacza. – Jasna cholera, dziewczyno, masz niezłe ramię – potrząsnąłem ręką z bólu, jaki wywołało złapanie jej. Lucy wzruszyła ramionami. – Jake mnie trenował. Popatrzyłem na Jake’a, który zrobił to samo. – Musiałem się czymś zająć, gdy cię nie było. Micky się roześmiała. Siedziała na ziemi, przed Jakiem, a on pocierał jej ramiona. – Tak jakby zwariował bez ciebie, Logan. nie znikaj więcej. - Tak, dupku – to była Heidi. To był pierwszy raz, kiedy się odezwała, odkąd tu przyjechaliśmy. - Ciebie też miło widzieć – przywitałem się. Trzymała piwo w dłoni, jej oczy były częściowo zamknięte. Odchyliła głowę na oparcie. I wtedy do mnie dotarło. Nie było Dylana. - Gdzie Dylan? – zapytałem całą grupę, ale moje oczy nie opuszczały Heidi. Roześmiała się. To było gorzki śmiech. Taki, jakiego używała Amanda. – W Afganistanie – oświadczyła z powagą. - Co? – rozejrzałem się po wszystkich. – Co on tam robi? - Jest w Marines – powiedziała płaskim głosem. - Huh – odezwała się Amanda. Wszyscy odwrócili się do niej, nawet Heidi. - Co rozumiesz przez ‘huh’? – zapytała Heidi. Jej głos był zimny, lodowaty. Zupełnie nie jak u Heidi, którą znałem. Amanda wydawała zamykać się w sobie. – Po prostu – chodzi o to – w końcu się na to zdecydował – chciałem ją zapytać, co miała na myśli, skąd o tym wiedziała, ale Heidi mnie ubiegła. Teraz już stała, zwęziła oczy na Amandę. Moje ramiona zacisnęły się dookoła niej. To był odruch. – Wiedziałaś? – wypluła Heidi. – Skąd do cholery – czekaj – nie obchodzi mnie to. Wiedziałaś i nie powstrzymałaś go?

Ciało Amandy spięło się, ale słowa tego nie pokazywały. – Przepraszam, Heidi, ale nie znam ciebie i Dylana aż tak dobrze. Po prostu wpadłam na niego kiedyś i powiedział mi, że o tym myśli. To wszystko. Heidi zbliżyła się o krok. – I co? Zachęcałaś go? - Tylko go wysłuchałam. Tylko tyle. Heidi wybuchła. – Jest w pieprzonym Afganistanie! Zerwał ze mną, wstąpił do wojska i jest w pieprzonym Afganistanie! A ty o tym wiedziałaś! – zrobiła kolejny krok w naszą stronę. Jake i Cameron wstali. – Wiedziałaś i, kurwa, pozwoliłaś mu jechać – teraz już krzyczała, jej twarz poczerwieniała ze złości. Amanda próbowała wstać, ale ją przytrzymałem. O cokolwiek chodziło Heidi, musiała odpuścić. Amanda powoli oderwała moje palce i dłonie od siebie, żeby mogła się podnieść. Zrobiła kilka kroków naprzód, aż stała nos w nos z Heidi, zacisnęła pięści przy bokach. – Nic nie zrobiłam. Powiedziałam ci, że tylko go wysłuchałam. Wiedziałaś gdzie był, prawda? – jej głos był spokojny. Niemal łagodny. Heidi potaknęła. Jeśli była zaskoczona zachowaniem Amandy, nie pokazała tego. - Więc powiedział ci, że wyjeżdża? Powiedział ci dokąd jedzie? Pozostał w kontakcie? Powiedział ci, co z nim? Napisał do ciebie? Oczy Heidi były teraz ogromne, ale potaknęła ponownie. - Dobrze – powiedziała Amanda. – To zajebiście – jej głos był głośniejszy, a pozorny spokój zniknął. – To o wiele więcej, niż dostałam od Logana. Ty mogłaś się chociaż pożegnać. Możesz się dowiedzieć, czy jest bezpieczny – jej głos się zmienił. Powstrzymywała szloch. Wstałem i położyłem dłoń na jej ramieniu, próbując ją uspokoić. Wyrwała się z mojego uścisku. – Możesz do niego napisać. Od czasu do czasu porozmawiać przez telefon. Ja nie miałam nic. NIC. Mógłby być martwy, a ja bym nawet nie wiedziała – otarła twarz. - Amanda – próbowałem zwrócić jej uwagę. Chciałem, żeby się odwróciła, bym mógł ją zobaczyć. Chciałem, by przestała mówić. Jej słowa nie raniły tylko jej, czy Heidi – raniły również mnie. W końcu się odwróciła, ale wciąż była wkurzona. – Nie, Logan – warknęła. – Mogła się pożegnać. Jej chłopak – czy kimkolwiek, kurwa był – jest tam, służy ojczyźnie, robi coś, w co wierzy. I jest z nią w kontakcie. Ona może do niego napisać. On może zadzwonić. To o wiele więcej niż ja dostałam. I nie zamierzam tu stać i dać się obwiniać o to gówno – odwróciła się do Heidi. – Bądź cholernie wdzięczna, że kocha cię i dba o ciebie wystarczająco, żeby dać ci znać, że jest bezpieczny. Bo to zdecydowanie o wiele więcej niż ja miałam. Heidi odsunęła się i otarła oczy. Nie wiedziałem z czyjego powodu płakała – swojego czy Amandy. Amanda odwróciła się z powrotem do mnie. – Przepraszam – powiedziała, po czym przepchnęła się koło mnie i odeszła. A ja po prostu stałem, nie wiedząc co się do cholery właśnie stało.

Wtedy usłyszałem Lucy. – Suko, lepiej idź za swoją dziewczyną. Lepiej o nią walcz, jak obiecałeś. Nie pozwól jej znowu odejść. Nie-e, nie pozwolę, żeby to gówno znowu się przydarzyło. Poczułem pełną puszkę piwa, która uderzyła w mój brzuch. – Auć – jęknąłem. - Cholera, skarbie – narzekał Cam. – Przestań rzucać piwami. - Idź, Logan! – zawołał Jake. To wyrwało mnie z otępienia. – Kurwa!

Rozdział 24 Logan Znalazłem ją siedzącą na pace ciężarówki, z kolanami podciągniętymi do piersi i głową pomiędzy nimi. Jej delikatny płacz wypełniał nocne powietrze. Wspiąłem się i usiadłem obok niej. Nie dotknąłem jej, ani nie pocieszyłem. Szczerze, nie byłem pewny, czy była wkurzona na mnie, czy nie. - Hej, śliczna dziewczyno. Pociągnęła nosem i podniosła głowę. Niebieskie oczy lśniły od łez. Wytarła policzki. – Przepraszam, Logan. - Co? – powiedziałem. – Nie masz powodu, żeby przepraszać. Przysunęła się do mnie bliżej i oparła głowę na ramieniu. – Nie powinnam była mówić tego wszystkiego, szczególnie nie przy twoich przyjaciołach. Zawstydziłam cię- Skarbie – przerwałem jej. – Nie obchodzą mnie moi przyjaciele, ani co sobie myślą. Tylko na tobie mi zależy. na mnie wielkimi oczami. - Zagrasz ze mną w grę? – zapytałem. Potaknęła. - Dwie prawdy na piętnaście? - Okej – odpowiedziała cicho. Wyciągnąłem przed siebie nogi i ciągnąłem ją za rękę, aż załapała, o co mi chodziło. Siadając okrakiem na mych biodrach, położyła ręce na barkach, jej liczne bransoletki zadzwoniły o siebie. – Więc, nienawidzisz mnie? – zapytałem. Przewróciła oczami. – Nie nienawidzę cię. - Jednak jesteś na mnie zła? Westchnęła głośno, a ciało opadło. Kiwając powoli, pozwoliła słowom wypływać w pośpiechu. – Jestem. Mam na myśli – wiesz, że cię kocham, i że próbowałam się nie złościć, naprawdę próbowałam. Ale nic nie mogę na to poradzić. Cieszę się, że wróciłeś. Cieszę się, że się odnaleźliśmy, ale to nie zmienia faktu, że tak po prostu wyjechałeś. I wiem, że miałeś swoje powody, w porządku. Ale mogłeś się pożegnać. Byłam tuz obok, tamtego dnia, gdy przyszłam się z tobą zobaczyć. Mogłeś mi powiedzieć, że wyjeżdżasz. Spędziłam cały rok, martwiąc się o ciebie, zastanawiając się, czy wszystko w porządku i czy jeszcze cię kiedyś zobaczę. Dostałam od ciebie tylko ten jeden list, tylko tyle. Cały rok, Logan. Na pewno wiedziałeś, że się o ciebie martwiłam. To, co zrobiłeś – odszedłeś ot tak, to nie było fair w stosunku do mnie i wiesz o tym. - Wiem – powiedziałem cicho, patrząc w dół, pomiędzy nas. – I przepraszam. Zgaduję, że myślałem, że o mnie zapomnisz dość szybko, wiesz? Podniosła brodę palcem, tak, jak ja robiłem to z nią tak wiele razy. – Nie wiem, co sprawiło, że tak pomyślałeś. Nie byliśmy tylko jakimiś chłopakiem i dziewczyną, którzy się zakochali. To, co mieliśmy – byliśmy kimś więcej. Przynajmniej ja tak to czułam.

Przełknąłem gulę, która uformowała się w gardle. – Dla mnie też tak było, skarbie – przysunąłem ją bliżej. – Chyba powinienem wiedzieć lepiej. Wygląda na to, że mam pełno błędów, które muszę wynagrodzić. - Hmm – powiedziała, klepiąc się palcem wskazującym po ustach. Spojrzała w niebo. – Kiedy wreszcie zamierzasz zacząć? Uszczypnąłem ją w boki. Piszczała i wierciła się. – Pokaż mi cycki, a pokażę ci, gdzie zacznę. - Jesteś świnią – zachichotała. Śmiejąc się, zacząłem całować w górę jej szyi, przez szczękę, aż do ust. – Kocham cię – wyszeptałem przy nich. – Jesteś moim sercem, Amanda. I pewnego dnia, już wkrótce, dam ci cały świat, tak, jak obiecałem ci w liście. Odsunęła się lekko. – Nie potrzebuję całego świata, Logan. Potrzebuję tylko ciebie.

*** Do czasu, aż wróciliśmy do ogniska, Heidi zniknęła. Zadzwoniła po przyjaciółkę, żeby ją odebrała, ale upewniła się, by Amanda dowiedziała się, jak przykro jej było z powodu jej zachowania. Powiedziała pozostałym, że do mnie zadzwoni. Nie byłem zadowolony. To nie mnie powinna przepraszać. - W porządku – powiedziała im Amanda. - Nie jest w porządku – powiedziałem. - Powinna cię przeprosić. - Logan – wypowiedziała moje imię, jakbym był dzieckiem i potrzebował się uspokoić. – Jej serce jest na właściwym miejscu, pozwoliła tylko emocjom, by nią zawładnęły. Cam uniósł piwo. Potaknąłem. Rzucił je, ale wylądowało kilka stóp ode mnie. Amanda wstała, by je podnieść, a w tym samym momencie Lucy zaszydziła. – Słabo, kochanie. Wstydzę się za ciebie w tym momencie – potrząsnęła głową. - Więc – zaczął Jake. – Zakładam, że wróciłeś na dobre? - Tak – odpowiedziałem. – Albo , na tak długo, jak ta mała dama, będzie mnie chciała – pocałowałem Amandę w policzek. - O nie – zaśmiała się Micky i spojrzała na Lucy. – Zmienił się w Nicholasa Sparksa. - Prawda? – Lucy krzyczała. – Mówiłam ci. Ciało Amandy zatrzęsło się od śmiechu. - Kim do diabła jest Nicholas Sparks? – zapytał Jake. - Pamiętnik? – odpowiedział Cam, jego ton był poważny. – Jak możesz nie znać Pamiętnika? Cam westchnął jak dziewczyna. – Pamiętnik! – zawołał, jakby powtarzanie w kółko jednego słowa miało sprawić, że Jake zrozumie, o czym on do cholery mówił. – Co z tobą nie tak? Zaśmialiśmy się. - Naprawdę dobrze mieć cię w domu, stary – powiedział Jake. – Ale jeśli kiedykolwiek jeszcze wyjedziesz w ten sposób, wsiądę w każdy możliwy samolot, aby cię znaleźć, a kiedy to zrobię, skopię ci dupę. W ogóle nie żartuję.

Zawsze można było powiedzieć, kiedy Jake był wkurzony czy poważny; jego akcent się wzmacniał. - Jeśli kiedykolwiek to zrobię, daję ci na to zgodę. Ale, zaufaj mi, nie ma mowy, że to się stanie – przytuliłem Amandę mocniej. – Mam zbyt wiele do stracenia. Nie będę przez to ponownie przechodził.

*** Skończyliśmy , wychodząc przed północą. Lucy i Cam obiecali, że następnego dnia zabiorą jej braci do wesołego miasteczka. Zaprosili nas, byśmy poszli z nimi. Wiedziałem, że Amanda chciałaby pójść. Nie mogła odmówić jedzeniu i diabelskim młynom. Jake i Micky musieli wyjechać; następnego dnia rano lecieli do nowonarodzonego dziecka przyszywanej cioci Micky – czy coś. - Tęsknisz za starym wozem? Zapytała mnie z siedzenia kierowcy w drodze do domu taty. Wzruszyłem ramionami. – Nie bardzo. Kiedy miałem szesnaście lat, mercedes był najfajniejszą rzeczą na świecie. Teraz, chcę po prostu być w stanie przejechać z miejsca na miejsce. Pieniądze mogą być wydawane w lepszy sposób. Złapała moją ręką i położyła ją na udzie. Kochałem, kiedy robiła takie rzeczy. - Tak? zapytała. - Co na przykład? - Jak... sam nie wiem, na przykład: malaria. W krajach trzeciego świata to czwarta najczęstsza przyczyną śmierci. Za dziesięć dolarów możesz kupić siatkę, która pomaga jej zapobiegać, może uratować życie dzieci, wiesz? Wiesz, co to znaczy? To znaczy, że za pieniądze wydane moje pierwsze auto można by kupić dziesięć tysięcy siatek. Potencjalnie, to dziesięć tysięcy żyć, które mogłem ocalić. Nie mówię, że nie jestem wdzięczny tacie za kupienie mi tego samochodu, albo nie doceniam jak ciężko pracuje na ten finansowy sukces. I chodzi o to, znasz mojego tatę prawie tak dobrze jak ja i wiesz, że nie robi tego dla pieniędzy. Sam nie wiem, po prostu nie uważam, że wystarczająco dużo ludzi w naszym wieku o tym wie. Nie odpowiedziała, tylko dalej jechała w milczeniu. - O czym myślisz? Spojrzała na mnie, jakoby zapomniała, że tam w ogóle byłem. – Czuję się jakbym zakochała się w tobie po raz pierwszy, jeszcze raz.

*** - To miejsce przywołuje wspomnienia - powiedziała cicho. Leżeliśmy na plecach w łóżku w domku przy basenie, ciało przy ciele i trzymaliśmy się za ręce. - Tak, i to jakie. Odwróciła się na bok w moją stronę. Zrobiłem to samo. - Dobre czy złe? - Dużo dobrych i dużo złych. Więc zgaduję, że obydwa. Potaknęła powoli. - U mnie też. Przysunąłem się do niej bliżej i obróciłem nas tak, że leżała na górze. Usiadła, jej nogi rozłożył się po moich bokach. Jej palce śledziły wgłębienia w moich mięśniach brzucha.

Na nadgarstkach miała pełno bransoletek. Przyjrzałem się każdej z nich z uwagą. - Na pewno nie możesz spać, kiedy masz na sobie jedenadzieścia trzy bransoletki? Zachichotała. - Jedenadzieścia trzy? - Brat Lucy, Lachlan, przysięga, że jest taka liczba. - Czy Lachlan to ten, którego użyłeś, żeby się ze mną umówić? Zaśmiałem się. - Tak. - Dobre dziecko - zaczęła ściągać bransoletki i odkładać je na stolik nocny. - Jest moim ulubieńcem - patrzyłem jak zdejmuje je, jedną po drugiej. Została ostatnia: była jaśniejsza i grubsza od pozostałych. Widziałem ją już wcześniej. - Ta wygląda znajomo. Zdjęła ją i przejrzała się jej szybko, odkładając ją z pozostałymi. - Tak, dam mi ją twój tata. Należała do Tiny – jego licealnej dziewczyny. Teraz pamiętałem. Widziałem ją na jej zdjęciu. Podniosłem dłonie Amandy i przesunąłem kciukami po wnętrzu jej nadgarstków, przez znaki. Spojrzałem na nią, oczy były skupione na miejscu, gdzie dotykały jej palce. Podniosłem je i złożyłem na każdym z nich pocałunek. Jej oddech się urwał. Poczułem, jak sztywnieje nade mną. - Chcesz coś o nich wiedzieć? - zapytała. Oczywiście, że chciałem wiedzieć. Chciałem od tamtego dnia, gdy zobaczyłem je w księgarni. - Tak - mój głos zaskrzeczał. Odchrząknąłem. Nabrała powietrza i wypuściła je. - Zrobiłam je w dzień twoich urodzin. To miała być niespodzianka. Chciałam pokazać ci je wieczorem. Moje serce opadło. Poczułem, jak wpada do brzucha. Położyła przedramiona na mojej klatce, wnętrzami dłoni do góry. - Widzisz? powiedziała, błądząc palcami po literach tatuażu. -LM z jednej strony, AM z drugiej przytknęła do siebie ramiona, więc tatuaże były ze sobą częściowo połączone. - Kiedy tak robię, litery tworzą serce. Bo tym właśnie dla mnie byłeś - jej głos się załamał. - Byłeś moją osobą, Logan. Drugą połową serca - przyciągnąłem ja na dół, by móc trzymać ją bliżej. Mocniej. – jej ciało zaczęło się trząść. - Te pieprzone potwory ukradły naszą chwilę. Ukradli wszystkie nasze chwile - podniosła głowę; jej wypełnione łzami oczy przeszukiwały moje. Ukradli cię ode mnie. Przytrzymałem jej twarz w dłoniach i mocno ją pocałowałem. - Nikt mnie od ciebie nie ukradł. Powiedziałem ci, że mnie masz. Zawsze mnie masz. Zawsze byłem twój. Podniosłem jej nadgarstki do ust i pocałowałem ponownie. Zamykając oczy, zrobiłem wdech. Chciałem zachować ten moment - z nią w moich ramionach i nasza wspólną przyszłością przed nami. – Pomyślałaś kiedyś o usunięciu ich? - zapytałem. - Nie - odpowiedziała szybko. - Nigdy. W tym roku, gdy cię nie było, mogłam na nie patrzeć i przypominać sobie, co czułam, gdy je robiłam i wszystkie te uczucia, jakie do ciebie żywiłam. To jak sprawiłeś, że poczułam się żywa i to, jak sprawiłeś, że poczułam się kochana. Sprawiłeś, że czułam się jak jedyna dziewczyna na świecie. I jak zrobiłbyś dla mnie cokolwiek i wszystko. Odpędziłeś koszmary i zmieniłeś je w sny. Jeśli za dziesięć, dwadzieścia,

trzydzieści lat spojrzę na nie i wciąż będę czuła te rzeczy, wciąż będę pamiętała, jak się czułam - miłość, którą odczuwałam, gdy byłam z tobą, to są warte zatrzymania. - I ciągle to do mnie czujesz? - Nie - pokręciła głową, ale jej oczy pozostały na moich. – Teraz czuję więcej. - A co, gdybym nie wrócił? Gdybyś wyszła za jakiegoś innego dupka? - Wtedy ten inny dupek wiedziałby, że najpierw należałam do ciebie. Wciągnąłem powoli powietrze, i pozwoliłem słowom się przyjąć. - Kocham cię tak cholernie mocno - powiedziałem, zanim ją pocałowałem. Potrzebowałem, by wiedziała co czułem; chciałem, żeby ten pocałunek to wyrażał, ale nie uważam, aby był nawet blisko. Uśmiechnęła się do mnie. - Ja też cie kocham, skarbie. - Ha - przełknąłem nerwy. - Nie, Amanda, nie sądzę, że to rozumiesz - przytuliłem ją mocniej i przycisnąłem sobie jej głowę do piersi. - Ja nie tylko cię kocham. Jest tak, jakby słowo, którego chcę użyć nie zostało jeszcze wymyślone. Może to dlatego, że jeszcze nikt nie kochał nikogo taką miłością. Może czuję to, jako pierwszy. Nie wiem. Nie potrafię tego wyjaśnić. Ale te słowa - kocham cię - nie wydają się wystarczające. Już nie. Ścisnąłem tył jej koszulki w dłoniach, próbując ukryć, że się trzęsły. Nie zadziałało. Od razu to poczuła, jakby była częścią mnie. – Trzęsą ci się ręce – położyła dłoń na moim sercu. Byłem pewny, że mogła je poczuć. Bam. Bam. - Co się dzieje, Logan? Próbowałem wyrównać oddech, pozwoliłem ciału się uspokoić, ale to nie zmieniało tego, co się działo. Nie zmieniało tego, co czułem i co chciałem powiedzieć. Więc, powiedziałem jej prawdę. – Bardzo mocno się staram, żeby powstrzymać się przed zadaniem ci naprawdę, naprawdę głupiego pytania. Podniosła ponownie głowę. – Jakiego głupiego pytania? - Tego pytania – chciałem poprosić ją, by była moja na zawsze. Zanim mogła to powstrzymać, uciekło jej westchnienie. – Och – powiedziała, z wytrzeszczonymi oczami. Zapadła cisza. Oboje patrzyliśmy na siebie. Czekając. Czekaliśmy aż odezwie się to drugie. Odchrząknęła. – Powiedziałabym tak – wyszeptała. - Wiem – powiedziałem szczerze. – Dlatego cię nie zapytałem. To nie może tak być. Nie teraz. Jeszcze nie. - Gdybyś zapytał mnie w Vegas, też bym się zgodziła. Zmrużyłem oczy. Skąd o tym wiedziała? Wtedy do mnie dotarło. Dziennik. – Myślałem, że to będzie w porządku, ale nie jest. Chcę dać ci wszystko. Cały świat, pamiętasz? Kiedy to zrobimy – musimy zrobić to dobrze. Musimy mieć wsparcie wszystkich.

Wiedziała, o co mi chodziło. Musieliśmy powiedzieć Ethanowi. - Mam pomysł – powiedziała, całując mnie delikatnie w szyję. - Mm? – w ciągu kilku sekund roztrzęsione dłonie uspokoiły się, a serce odzyskało swój rytm. – Jaki? –dłoń wsunęła się pod jej koszulkę, a druga na tyłek; zaczęła poruszać biodrami, ocierając się o kutasa. Zajęło to tylko kilka sekund i byłem twardy jak skała. - Myślę… - urwała. Jej usta zassały mocniej i ruszyły w górę szczęki. Doprowadzała mnie do szału. Moja dłoń powędrowała pod majteczki i złapała za nagi tyłek. Ścisnąłem mocniej. Jęknęła w moją skórę, przyciskając się do mnie mocniej. Druga dłoń przesunęła się wyżej, na plecy, przez otwór na głowę mojej koszulki, którą na sobie miała. Zaplątałem palce w jej włosy i zawinąłem je, ściskając i ciągnąc lekko, aż uniosła głowę. – Co myślałaś? – wydyszałem. Usiadła, jej dłonie leżały na moim brzuchu. Zwilżyła usta, zamknęła oczy i poruszyła się na mnie. Tylko raz. Ale tylko tyle potrzebowałem. Mój penis potarł ją między nogami. Naszą jedyną przeszkodą była nasza bielizna. Chciałem się jej pozbyć. Nie chciałem pomiędzy nami niczego. Otworzyła oczy. Wylądowały w miejscu, gdzie byliśmy połączeni. Jej biodra poruszyły się w przód i w tył jeszcze kilka razy. – Myślę… - znowu urwała. Podniosła wzrok i rozejrzała się po domku przy basenie. Przygryzła dolną wargę i wydawała się chłonąć to miejsce, aż w końcu przeniosła się na mnie. Zdjęła swój top, jej piersi były na widoku, czekając na mnie. Podniosłem się na łokciach i wziąłem jedną z nich do ust. Powoli zataczałem kółka. Ciesząc się chwilą. – O Boże… - wyjęczała. Odsunęła się, jej palce zawinęły się na gumce moich bokserek i zsunęła je, uwalniając moją rozbudzoną twardość. Przesunęła dłonią po główce. Drgnąłem przy jej ręce. Jej oczy się powiększyły. Znowu się przesuwała, aż ponownie zaczęła się o mnie ocierać. Mój goły penis przy jej zakrytej majtkami cipce. Głowa była odrzucona do tyłu, a oczy zamknięte. Zaczęła jęczeć. Chciałem więcej. Powili, delikatnie, przebiegłem dłońmi po wewnętrznej stronie jej ud. Nie powstrzymała mnie. Nawet wtedy, gdy dotarłem do miejsca, gdzie się łączyliśmy. Wsunąłem palec pod materiał i odsunąłem go na bok. Oboje jęknęliśmy, kiedy nasze skóry się dotknęły. Była tak cholernie mokra. A ja byłem cholernie twardy. - Co myślałaś? – zapytałem ponownie. Zaczęła poruszać się mocniej, szybciej. Przekląłem pod nosem. - Myślę… - przestała się ruszać i otworzyła oczy. Zsunęła się ze mnie, zabierając ze sobą moje bokserki. Leżałem nagi na łóżku, z kutasem sterczącym w powietrzu. Jej oczy przesuwały się po moim ciele, od stóp do głowy, zatrzymując się dłużej niż było to konieczne na moim sprzęcie. Położyłem dłonie pod głową i pozwoliłem jej cieszyć się chwilą. Nie mógłbym się znudzić jej reakcją na moje ciało. Nigdy. - Myślę, że ty i ja, musimy tu stworzyć nowe wspomnienia – zsunęła majtki z bioder i pozwoliła im opaść na podłogę.

Próbowałem się odezwać, ale ona, stojąca nago przy moim łóżku, oferująca mi siebie, to było zbyt wiele. Nie powiodło się za pierwszym razem, ani za drugim. Za trzecim, w końcu się pozbierałem. – Myślę, że to wspaniały pomysł.

Rozdział 25 Amanda Podszedł i stanął obok. Poczułam na policzku ciepło jego oddechu, ale wzrok miałam skierowany przed siebie, skupiając się na łóżku przede mną. Jeden z palców przesunął się po moich ustach, w dół po brodzie i miedzy piersi. Przesuwał go coraz niżej i niżej, aż poczułam go między nogami. Sapnęła. - Chcesz tworzyć wspomnienia? - powiedział mi do ucha. Jego głos był ochrypły i ociekał pożądaniem. Zassałam oddech i wstrzymałam go. - Zamknij oczy - nakazał. Było to delikatne ale także wymagające, zupełnie jak jego dotyk. Zrobiłam, o co prosił. Ciągle miał nade mną tą władzę. Usłyszałam jego kroki, przesuwające się po pokoju. Odetchnęłam głęboko, gdy poczułam jego dłoń na piersiach. Złapał je obie i przesunął kciukiem po sutkach. Drgnęłam i zacisnęłam nogi. – Ufasz mi, prawda? - kciuk na sutku został zastąpiony przez usta, a język zataczał na nim kółka. Dłonie zacisnęły się w pięści przy moich bokach, plecy wygięły w łuk, wypychając piersi w jego stronę. Chciałam otworzyć oczy. Chciałam go zobaczyć. Oddech stał się ciężki, a usta suche. I wtedy zniknął. Otworzyłam gwałtownie oczy, a on był tuż obok - w niewielkiej przestrzeni pomiędzy mną, a łóżkiem. - Śliczna dziewczyno - westchnął, kręcąc powoli głową. - Kazałem ci zamknąć oczy. Otworzyłam usta, żeby się odezwać, ale uciszył mnie pocałunkiem. – W porządku powiedział w moje usta, po czym odsunął się z krzywym uśmiechem i podniósł dłoń, aby pokazać mi krawat. - Teraz będę musiał się co do tego upewnić. Zrobił krok do przodu, jego twardość przycisnęła się do mojego brzucha. Zrobił przedstawienie z zasłaniania mi oczu, zawiązując go ciasno z tyłu mojej głowy. Przesunął się za mnie, upewniając się, że wyżej jest bezpieczny i zamruczał mi nad ramieniem. - Chcę cię na czworaka, wpełznij na łóżko. Zadrżałam. - Logan - zajęczałam, zakrywając dłońmi piersi i krocze. - Amanda - złajał mnie. - Coś nie tak? Jesteś skrępowana? Przełknęłam nerwy, przygryzłam wargę i potaknęłam. Od razu stanął przede mną. Żartujesz sobie ze mnie? Pozostałam cicho. Odsunął moje dłonie i obnażył piersi. Całując powoli szyję, nakierował dłonie na penisa, zachęcając abym owinęła wokół niego palce. - Czy czujesz, jakbyś miała powody do wstydu? Wyrwał mi się jęk, gdy zaczął wolno wbijać się w moje dłonie. Wtedy się odsunął, ponownie stając za mną. Jego dłonie leżały płasko na brzuchu, gdy popchnął mnie do przodu. - Na czworaka - powtórzył.

Zrobiłam jak kazał, wdrapałam się na łóżko i podpełzłam na środek. Próbowałam zachować pewność siebie, przypominając sobie jego słowa i jak to było, poczuć go pod moimi dłońmi. - Tak jest, skarbie, idź dalej - poczułam jak łóżko ugina się, gdy podążył za mną. Jego obie dłonie przykryły pośladki i ścisnęły je, mocno. Byłam mokra, tak cholernie mokra, że czułam jak cieknie mi po udach. - Zatrzymaj się - powiedział i tak zrobiłam. Wtedy, unosząc powoli moje ręce, nakierował je na ramę łóżka. - Nie opuszczaj - poczułam, że łóżko znów się zapada, odsuwał się. - Rozszerz nogi - zarządził. Ja. Sna. Cholera. Byłam już wcześniej z Loganem i zawsze zachowywał się w łóżku jak samiec alfa, ale nigdy aż tak. Jak to na mnie działało było oczywiste, gdy palec wysunął się we mnie bez wysiłku. - O kurwa - wymamrotał. I wtedy to poczułam - ciepły oddech owiewający moją cipkę. Nie miałam czasu zapytać go, co do diabła robił, zanim nakryły mnie jego usta. Moje biodra uniosły się w chwili, gdy język dotknął łechtaczki. - Jasna cholera, Logan. Poruszałam się powoli, zachęcając jego usta i język, aby mnie pieprzyły i doprowadziły mnie do krawędzi. Zajęło to tylko kilka sekund, by moje ciało zaczęło się unosić. Moje pchnięcia stały się szybsze, gwałtowniejsze. Złapał mnie za tyłek i przyciągnął w dół, do siebie. Zaczął ssać. Mocno. Tylko tego potrzebowałam. Wykrzyczałam jego imię głośniej, niż myślałam, że to możliwe. Próbowałam się od niego odsunąć, ale kontynuował, usta uparły się, aby wycisnąć ze mnie wszystko. Unosiłam na każdej fali, każdym wstrząsie, z drżącą płcią przy jego twarzy. Nie przerwał, dopóki ostatni spazm uderzył we mnie, a ciało stało się bezwładne. - Jasna cholera - wydyszałam. Próbowałam otworzyć oczy, by odzyskać równowagę, ale ciągle miałam na nich przepaskę. Łóżko zapadło się ponownie, kiedy wysunął się spode mnie. Chwilę później, poczułam jego twardość przy moim tyłku, klatkę piersiową przy plecach i oddech na uchu. Ne możemy iść dalej. - Co? - moja pierś uniosła się. - Dlaczego? - dyszałam, próbując napełnić płuca jak największą ilością powietrza. - Ale ja cię potrzebuję. Delikatnie przygryzł mi płatek ucha. - Ja też cię potrzebuję, skarbie. Ale nic nie mam. - Co? - Prezerwatywy - nie mam ani jednej. - Och - zaczerpnęłam jeszcze kilka oddechów. - Badałeś się, gdy wróciłeś? - Tak, na wszystko. - To nie ma problemu, biorę pigułki. Wypuścił oddech. - Kurwa, dzięki. Kiedy się wyprostował, poczułam na plecach podmuch powietrza. Wsunął swojego penisa w moje fałdki, rozciągając mnie dla niego. - Musisz zacząć powoli, skarbie. Minęło trochę czasu. Muszę się przyzwyczaić do twojego rozmiaru.

Warknął i wsunął się we mnie powoli, centymetr po centymetrze, pozwalając mi się rozluźnić. - W porządku - zapewniłam go, gdy już przyjęłam go całego. Poczułam dłoń leżącą na plecach, kiedy wysunął się niemal w całości i powoli wsunął się z powrotem. Zrobił tak jeszcze kilka razy, pokrywając fiuta moimi sokami. - Zajebiście kocham oglądać, jak przyjmujesz mnie w ten sposób. Twój tyłek jest niesamowity. Jego słowa podnieciły mnie jeszcze bardziej. Zaczęłam odpowiadać na pchnięcie za pchnięciem. Był taki powolny i delikatny. Chciałam więcej. Potrzebowałam więcej. - Logan? - Mm? Nie wiedziałam, jak uformowały się te słowa, ani w jaki sposób opuściły moje usta. Pieprz mnie - poprosiłam. Jęknął. Jedna ręka objęła pierś, a drugą zaczęła pocierać łechtaczkę. - Jesteś pewna, skarbie? - całował mnie wzdłuż kręgosłupa. - Proszę, Logan - potrzebowałam go. - Trzymaj się mocno - nakazał, zanim się ruszył. Po chwili eksplodowałam ponownie. Tym razem było to silniejsze i czułam, jak pulsuję wokół niego. Odsunął się, puścił moją pierś i ponownie położył mi dloń na plecach. Ciągle się we mnie wbijał, szybciej, mocniej, dokładnie tak, jak chciałam. - Pieprz mnie! domagałam się. Wtedy poczułam, jak powiększa się we mnie, zanim ciało znieruchomiało i wyrwało mu się warknięcie.

Rozdział 26 Logan

- Czemu zgodziliśmy się wstać tak wcześnie? Usłyszałem obok siebie niski śmiech. – Bo nie planowaliśmy, nie spać przez połowę nocy. Odwróciłem się do niej twarzą. – Mm – zamruczałem, gdy na nią patrzyłem. Krótkie szorty i ciasny bezrękawnik ledwie zakrywały jej idealnie opaloną skórę. Długie nogi były wyciągnięte przed nią, skrzyżowane w kostkach. Siedzieliśmy na ławce tuż przy wejściu do wesołego miasteczka. Przesunąłem grzbietem palców po udzie, odwracając czapkę daszkiem do tyłu i przysuwając się, by pocałować jej szyję. Zaśmiała się znowu. – Co robisz? - Tylko wspominam ostatnią noc. Odwróciła twarz do mnie i musnęła usta swoimi. – Tak? – wyszeptała, całując mnie raz. – Pamiętasz tę część, kiedy poprosiłam cię, czy mogłabym włożyć palecPrzerwałem jej pocałunkiem i pogłębiłem go. Jedna z jej dłoni zacisnęła się na mojej koszulce, a druga owinęła szyję, przyciągając mnie bliżej. Odsunąłem się lekko. – Nie wspominaj o tym więcej. Roześmiała mi się w usta. – Dobra, tylko dalej mnie całuj. Więc tak zrobiłem. Jęknęła, gdy ręka wsunęła się pod top i zatrzymała na talii. Palce wbiły się w jej skórę, kiedy jej język potarł o mój. Zaczynałem robić się twardy. - Hej dupki! Od razu się od siebie odsunęliśmy i popatrzyliśmy na dzieciaka, który przed nami stał. To był Lachlan, brat Lucy. Był teraz starszy. Nie był już tym czterolatkiem, który pomógł mi namówić Amandę, aby się ze mną umówiła, kiedy pracowała w restauracji. Odwrócił się i spojrzał na bandę chłopców stojących kilka jardów za nim – reszta braci Lucy. Wszyscy mieli głupkowate uśmiechy. Moje oczy powędrowały od starszych chłopców do dzieciaka przede mną. – Co słychać, mały? Popatrzył ode mnie do Amandy i z powrotem. – Czy wy zbieracie sobie laski? Amanda parsknęła śmiechem. – O Jeeezu. - Co? – próbowałem ukryć rozbawienie. - Nie zbierają – powiedział jeden ze starszych chłopców. Jestem prawie pewny, że był to Mały Logan. – Robią laski! – krzyknął. Wtedy wszyscy chłopcy zaczęli wołać. – Robić laski! Robić laski! Lachlan tylko wzruszył ramionami, ale został na miejscu. - Robić laski! – pozostali chłopcy ciągle krzyczeli.

- Co do diabła? – wrzasnęła Lucy, podchodząc do nich. – Czemu krzyczycie o robieniu laski? Chłopcy wybuchli śmiechem. Lachlan stanął przed Amandą. – Jesteś śliczna – powiedział jej i wwiercił się pomiędzy nas. Włożył swoją małą rączkę w jej. Uśmiechnęła się od ucha do ucha. – A ty – powiedziała do niego. – Możesz być najprzystojniejszym chłopcem jakiego w życiu widziałam. Przewróciłem oczami. – Rany, dzięki. Lucy i Cameron skierowali się w naszą stronę i wszyscy wstaliśmy. Lachman trzymał dłoń Amandy. Lucy przedstawiła nas wszystkim swoim braciom. – Nie oczekuję, że zapamiętacie ich wszystkich – zażartowała. Gdy już zapłaciliśmy za wejście przy bramie, Cam wyciągnął portfel i wręczył każdemu z nich pieniądze. - Ja chcę zostać z śliczną dziewczyną – powiedział im Lachlan. Musiałem się roześmiać, że wybrał dla niej takie samo przezwisko. – Stary – droczyłem się. – Kradniesz moje triki. Warknął na mnie z grymasem na ustach. Cofnąłem się, zszokowany, a Amanda się roześmiała. - Pozwólmy mu iść z nimi – nalegał Mały Logan. – Wtedy będziemy mogli pójść na wszystkie wielkie karuzele i nie będziemy musieli się o niego martwić. - Nie mamy nic przeciwko – odezwała się Amanda. – Weźmiemy go. Wy idźcie się bawić.

*** - Okej, kolego – odezwałem się cicho do ucha Lachmana. – Ja będę celował, ty trzymaj spust, dobra? –oczy zrobiły się mi ogromne. Pasowały do uśmiechu. Usiadł mi na kolanach, gdy układali te małe kaczki z namalowaną tarczą w jednej linii. To była jedna z tych gier z pistoletami na wodę. Nasze świętowanie zwycięstwa było lekko przesadzone. Było dobrze, do czasu, aż wręczyli nam pluszową pandę, a mała dziewczynka obok nas zaczęła płakać. Lachman zasmucił się, gdy ją zobaczył i podszedł do niej. – Proszę bardzo – powiedział, wręczając jej misia. – Mój wujek, Logan, wygra dla mnie coś innego, ty możesz wziąć to – i przytulił ją. - Dobrze zrobiłeś, kolego – powiedziałem mu. Wzruszył ramionami. – Teraz musisz wygrać dla mnie więcej, w innym razie będzie, że skłamałem, a kłamstwo jest złe.

*** Po dwóch godzinach wszyscy spotkaliśmy się z tyłu, żeby coś zjeść. Roześmiałem się, kiedy Amanda powiedziała, że mam jej przynieść po trochę wszystkiego. Moja mina spoważniała, gdy uświadomiłem sobie, że mówiła poważnie. – Jesteś pewna? – zapytałem ostrożnie.

Wyciągnęła swoją dziewczyńską kartę. – Nazywasz mnie grubą? Odszedłem bez słowa. Nie byłem głupi.

*** Kiedy wróciłem – po trzeciej cholernej wędrówce – zauważyłem, że jeden z braci Lucy, Leo, gapi się na dziewczynę kilka metrów dalej. - Leo! – próbowałem zwrócić jego uwagę. – Co jest? Podoba ci się? To sprawiło, że pozostali chłopcy podnieśli głowy i podążyli za jego spojrzeniem. – Ooch – powiedział jeden z nich. – To Debbie Podwójne D. - Zamknij się – warknął przez zaciśnięte zęby. Zignorowałem śmieszne przezwisko i zapytałem. – Czemu nie pójdziesz z nią porozmawiać? Wzruszył ramionami. – Jest ze swoim chłopakiem. Popatrzyłem na nią ponownie. Stała sama, przestępując z nogi na nogę i wpatrując się w ziemię. Rozejrzałem się dookoła niej. Kilka stop dalej, stał grupka chłopaków, którzy rozmawiali z dziewczynami. – Gdzie jest jej chłopak? – zapytałem, nie przejmując się odwracaniem się. - Ten na przedzie grupy, rozmawia z blondynką. Odwróciłem się do niego z powrotem ze zmarszczonymi brwiami. – Masz na myśli, że jej chłopak pozwala jej stać tam samej, kiedy on próbuje poderwać inną dziewczynę? Wzruszył ramionami. - Co za fiut. Cam i Lucy się roześmiali. Moja uwaga zwróciła się na nich. – Co jest takie zabawne? Cam odezwał się pierwszy. – Ten fiut to klasyczny Logan z liceum. - Ohyda – wymamrotała Amanda. Nie mogłem zaprzeczyć; mieli rację. Wróciłem do Leo. – Wiesz, co powinieneś zrobić… - Co? – zamienił się w słuch. – Powinieneś do niej pójść, powiedzieć jej, że jej chłopak to fiut i że ty będziesz ją traktował o wiele lepiej. Bo tak zrobisz, prawda? - O nie… - jęknęła Lucy. Leo kiwnął głową. - Wtedy, nie dawaj jej szansy, weź ją za rękę i przysuń się do pocałunku. Jeśli nie kopnie cię w sprzęt- przerwałem, pozwalając śmiechowi Amandy wypełnić moje uszy. – Jeśli cię nie odepchnie i odda pocałunek, przyprowadź ją tutaj. - Jej chłopak skopie ci dupę – powiedział mu jeden z braci. Wzruszyłem ramionami. – Jeśli spróbuje, masz mnie i Camerona – spojrzałem na Cama. – Prawda? Pochylił się do przodu i kiwnął głową. – Dajesz, stary – powiedział do Leo. – Nigdy się nie dowiesz, jeśli nie spróbujesz.

Leo popatrzył na nią a następnie na nas. Wypuścił oddech i wstał. Przesuwając dłońmi po koszulce, potaknął. – Okej, to idę – wytarł ręce o szorty. Znałem ten ruch. Był zdenerwowany. Cholera, ja też się za niego denerwowałem. Wszyscy obserwowaliśmy, jak do niej podchodzi. - Nie ma mowy, że to zrobi – powiedział Mały Logan/ Stanął przed nią i musiał coś powiedzieć, bo jej oczy uniosły się do jego. Widzieliśmy, że jego usta się poruszają, a ona się uśmiechnęła. Wyciągnął rękę, złapał jej, zrobił krok naprzód i pochylił się do pocałunku. Wszyscy nabraliśmy powietrza, oczekiwanie na jej reakcję zabijało nas. – Dajesz – usłyszałem Cama. Czekaliśmy. I czekaliśmy. Wtedy jej ramię owinęło się na jego szyi, przyciągając go bliżej. Wszyscy dopingowaliśmy, a później śmialiśmy się z własnej głupoty. Musieliśmy być głośno, bo spowodowało to, że się rozdzielili. Odwrócił się i potrząsnął na nas głową. Jego usta zaczęły się znowu poruszać. Potaknęła z wielkim uśmiechem. Podeszli do nas, ręka w rękę i wtedy zawołał ją chłopak. Przedarł się przez małą grupę i poszedł za nimi. Do czasu, gdy ich dogonił, byli już przy naszym stole. Cameron wstał i położył zaciśniętą pięść na stole. Spojrzał na dzieciaka. – Problem, mały gnojku? Chłopak przystanął. Ja także wstałem. Podniósł obie ręce. – Nie ma problemu. Odszedł. - Świetnie – powiedział Mały Logan. – Teraz mu dowali, jak ciebie i Cama nie będzie w pobliżu. - Nie, nie dowali – powiedział Cam. Spojrzał na mnie i kiwnął głową w stronę chłopaka, który właśnie odszedł. – Zajmiemy się tym.

Amanda - Jaskiniowcy – powiedziała Lucy. Roześmiałam się. – Chcieli dobrze – patrzyłam jak Logan i Cam gadają z tym dzieciakiem. Logan położył mu dłoń na ramieniu i coś powiedział. Mógł być przerażający, jeśli tego chciał. Potrafił też być niedorzecznie seksowny. Odwróciłam się i popatrzyłam po rozłożonym przede mną jedzeniu. Hot dogi, lane ciasteczka, nuggetsy, burgery, frytki, corn dogi, cokolwiek byśmy nie chcieli, leżało na stole. – Okej, Lachlan. Jak myślisz, za co powinniśmy się najpierw zabrać? - Za wszystko – zawołał, klaszcząc entuzjastycznie. - W takim razie, w porządku. Zachichotał, a ja zaczęłam nakładać mu jedzenie, które kupił Logan. – Może to wszystko jeść? – zapytałam Lucy. – Nie jest na nic uczulony?

Pokręciła głową. – Ten dzieciak zjadł psią kupę, gdy miał trzy lata. Może jeść – dziewczyna Leo zachichotała obok niego. Obserwował ją z małym uśmiechem na twarzy, tak, jak Logan robił ze mną. - Hej, kolego - powiedział Logan. stał za mną, z rękami na moich ramionach, ale mówił do Lachlana. – Myślisz, że mógłbym odzyskać dziewczynę? Mogę przez chwilę obok niej posiedzieć? Wzruszył ramionami. – Może później. Zaniosłam się śmiechem, gdy kontynuowałam napełnianie talerza. Logan wymamrotał coś pod nosem, ale usiadł po drugiej stronie. – Planujesz ją ukraść? – mrugnął do mnie, jego dołeczki były doskonale widoczne. Nie mogłam powstrzymać uśmiechu. - Może – zawołał Lachlan. – Pewnie nie. Kocham ją. Logan zakrztusił się colą. - Właściwie – zaczął Lachlan. Popatrzył w niebo, rozmyślając. – Będziesz moją mamusią? Nie mam mamy. Możesz nią być, prawda? Nabrałam powietrza, gdy jego oczy wpatrywały się w moje, ich przenikliwość była większa, niż powinien pozwalać na to jego wiek. Czekał niecierpliwie na odpowiedź. Otworzyłam usta, by się odezwać, ale słowa utknęły mi w gardle. Odezwał się Logan. – Hej, kolego. Lachlan odwrócił się do niego. Wypuściłam oddech. - Wiesz – powiedział Logan, spoglądając na mnie szybko. – Ja też nie mam mamusi. Ale jest w porządku, bo mój tata – jest całkiem niesamowity. Założę się, że twój tata też jest niesamowity, co? Lachman potaknął entuzjastycznie. - I masz też mnóstwo wspaniałych braci i sióstr. Głowa Lachlana odwróciła się i spojrzał dookoła stołu. – Tak – znów zwrócił się do Logana. – Ty masz braci i siostry? Logan uśmiechnął się, ale nie sięgało to jego oczu. – Tak i nie – odpowiedział. Jego głowa pochyliła się, więc mówił tylko do Lachlana. – To znaczy – twoja siostra, Lucy i nasze przyjaciółki Mikayla i Heidi, są dla mnie jak siostry. I nasz przyjaciel Jake, i Dylan, i nawet Cam – są moimi braćmi. Lachlan potaknął powoli. – Cameron jest też moim bratem – ogłosił. – Jest moim bratem… przewodnim? Nie! Przywodnym? Nie! Kąciki ust Logana uniosły się. - Umm… - Lachman spojrzał na jednego z najstarszych braci. – Jak to mówiłeś? Brat…? - Przyrodni – powiedział starszy brat. – Brat przyrodni. Lucy uśmiechnęła się, a Cam objął ją za ramiona, przyciągając ją, by pocałować jej skroń. - Taak. Brat przyrodni – Lachman obrócił się do Logana. – Czy to znaczy, że jesteśmy braćmi? - Tak, kolego, możemy być braćmi. Chciałbym tego.

- Ale będziesz dobrym bratem, prawda? – ton Lachlana był niski, poważny. – Nie jak oni – kiwnął głową w kierunku braci. – Kazali mi zjeść psią kupę. Wszyscy się roześmiali. Logan podniósł na mnie oczy. Kocham cię, powiedziałam bezgłośnie. Uśmiechnął się, ale było to smutne.

*** - Chodź, Lachy. Wymyjemy cię – powiedziała Lucy. Wszyscy wstali i zaczęli sprzątać ze stołu. - Okej! – zgodził się. Stanął na siedzeniu i przycisnął usta do mojego policzka, zostawiając klejący ślad, gdy się odsunął. – Czekajcie, chłopaki! – zeskoczył i dołączył do reszty rodziny. I zostaliśmy tylko ja i Logan. Usłyszałam jego głęboki śmiech obok siebie. Podniósł serwetkę i wytarł mi policzek. – Nie mogę cię nigdzie zabrać – zażartował cicho. Odwróciłam powoli głowę, najpierw całując dłoń, a później usta. – Wszystko w porządku? Wzruszył ramionami i popatrzył w dal. - Myślisz o nich? - O mamie, czy Megan? - O obydwu. Jego ramiona uniosły się znowu. Westchnęłam. – Kocham cię – nie wiedziałam co innego powiedzieć. Był rozproszony, gdy odpowiedział. – Ja też cię kocham. Wyciągnęłam moją fiolkę i trzymałam ją w dłoni – Wiesz skarbie, pewnego dnia, zabiorę twoje koszmary i zmienię je w sny. Spojrzał na moją dłoń, trzymającą flakonik i nasze oczy się spotkały. – Już to robisz, Amanda. Każdego dnia. Moje płuca wypełniły się jego oddechem, gdy mnie pocałował. To był powolny, zachłanny, namiętny pocałunek. Zapamiętywał mnie. Rozkoszował się chwilą. Przerwało nam ciche chrząknięcie. Oboje odwróciliśmy się i ujrzeliśmy Lachlana, z rękami za plecami i radosnym uśmiechem na twarzy. - Kolego – drażnił się Logan. – Znowu niszczysz mój podryw. Wstaliśmy, a Lachman wcisnął się pomiędzy nas. Trzymał nas oboje za ręce. – Diabelski młyn – zapiszczał. Więc tam poszliśmy.

*** - Kocham tu mieszkać – powiedziałam mu. Byliśmy prawie na szczycie; mogliśmy zobaczyć miasteczko, i miasto, z którego pochodziliśmy. - Tak? – zapytał. – Planujesz zostać w pobliżu? Wzruszyłam ramionami. – Zależy. To znaczy – w końcu, tak myślę.

Poczekał chwilę, zanim zapytał. – W końcu? Rzuciłam na niego okiem i odwróciłam z powrotem do widoku. - Po tym, jak będziemy mieszkać tam, gdzie pójdziesz do szkoły medycznej i może trochę po podróżujemy, wrócimy tu i stworzymy dom…- urwałam. - Miałem nadzieje, że to powiesz.

*** Lachlan odpłynął po dwóch minutach na Diabelskim Młynie. Napisałam do Lucy i powiedziałam, że spotkamy się na parkingu. Logan zaniósł go do paki w swojej ciężarówce i położył delikatnie, starając się go nie obudzić. Usiedliśmy na brzegu, i owinął mnie ramionami. – W końcu mam cię dla siebie. Zaśmiałam się w jego pierś. – Jesteś taki zachłanny. Ciało zatrzęsło się od śmiechu. – Wiem. Po prostu cholernie za tobą tęskniłem. Jesteś dla mnie jak narkotyk – przez chwilę było cicho. – Myślę, że musisz powiedzieć Ethanowi, i myślę, że musi- Powiem mu dzisiaj – przerwałam mu. – Zdecydowałam dziś rano, że zrobię to przy pierwszej okazji. Nienawidzę go okłamywać. Nienawidzę się ukrywać. - Dobrze – powiedział Logan. – A może po wszystkim, gdy już nie będzie miał nic przeciwko nam, może – chodzi o to, nie musisz – ale może moglibyśmy przestać tęsknić za sobą i po prostu byś się do mnie wprowadziła. Moja głowa się odchyliła, bym mogła spojrzeć mu w oczy. – Serio? - Lub nie - pokręcił głową, jego pewność siebie opadła. - Będę musiała poczekać, aż ktoś wynajmie mój pokój. Nie mogę tak po prostu odejść. Uśmiechnął się szeroko. – Ale to oznacza ‘tak’, prawda? Przygryzłam wargę i potaknęłam. Przytulił mnie mocniej. – O mój Boże - wymamrotał, wybuchł niedowierzającym śmiechem. – Skąd do cholery mam tyle szczęścia? – ujął moją twarz w dłonie, uśmiech wciąż był obecny. Pocałował mnie raz, drugi. Jedenaśdziesiąt trzy razy. W końcu się odsunął, jego wzrok błądził po mojej twarzy. – Ty i ja – powiedział. – Stworzymy tyle wspomnień, wartych zapamiętania.

Rozdział 27 Amanda - Skarbie – słyszałam głos Logana, ale był on bardzo oddalony. – Jesteś w domu. Otworzyłam powoli oczy i rozejrzałam się po otoczeniu. Byliśmy w ciężarówce na podjeździe mojego domu. Na zewnątrz było ciemno. Pałętaliśmy się po mieście i wyszliśmy z jego ojcem do wesołego miasteczka, potem musiałam zasnąć w drodze do domu. – Mój samochód jest u ciebie w domu. - Tak, wiem. Nie chciałem wracać do domu taki zmęczony – zachichotał. – Zasnęłaś jak tylko wyjechaliśmy na autostradę. - Oh – powiedziałam, nadal próbując dobudzić się. - Wiem, że jutro w nocy pracujesz, więc pomyślałem, że może mógłbym cię zabrać jutro na lunch i spędzilibyśmy trochę czasu razem? Prostuję się i pocieram oczy. – Dobrze. Uśmiecha się. – Więc pogadasz dzisiaj z Ethanem? Potakuję podczas ziewania. – Tak – spojrzałam na dom. Światła się paliły. - Dobrze – wzdycha. – Zadzwoń jak się obudzisz, przyjadę i cię odbiorę. Przysunęłam się bliżej i przytuliłam się do niego. – Będę za tobą tęsknić. Śmiejąc się, uniósł mój podbródek jednym palcem. – Nie masz pojęcia jak ja będę za tobą tęsknił, ślicznotko. - Dzięki za dzisiejszy dzień. Świetnie się bawiłam. – pocałowałam go. Oddał mi pocałunek. – Dziękuję za wszystkie dni. Znowu go pocałowałam, głębiej tym razem. Odsuwając się nieznacznie, wyszeptał. – Jestem w tobie szalenie zakochany, wiesz o tym? Jego słowa sprawiają, że zamykam oczy. Nigdy się nimi nie znudzę. Nigdy. Całuję go ponownie, ale natychmiast przerywa. – Lepiej idź. Bo przez to będę tęsknił jeszcze bardziej. Przytulam go i uśmiecham się . – Wiesz jak to wygląda? Śmieje się cicho. – Jak pierwsza randka? - Uh uh – potakuję. - Nie chciałem się wtedy z tobą żegnać. Teraz też nie chcę. – całym ciałem zwraca się do mnie. Przygryzając wargę, splata nasze dłonie. – Pożegnanie się z tobą było najtrudniejszą rzeczą jaką zrobiłem. Nie tylko tamtej nocy, ale też nocy, kiedy odszedłem. – jego głos załamuje się. – To była najtrudniejsza i najgłupsza decyzja jaką kiedykolwiek podjąłem. - Nie była głupia – powiedziałam mu. Moje oczy opadają do miejsca, w którym kciuk głaszcze mój tatuaż. – Może tak musiało się stać. Kto wie? Może wtedy to nie był nasz czas. Może potrzebowaliśmy czasu by dorosnąć. Może teraz jest nasz czas. Może… Przerywa mi trzaśnięcie frontowych drzwi. – Amanda! Ethan. Idzie w kierunku samochodu, z wyciągniętą dłonią, zasłaniając twarz przed światłem reflektorów. – Lepiej żebyś to była ty.

- Cholera – mruczę. Logan ściska moje dłonie mocniej. – Będzie dobrze – jego słowa są drżące. On też w nie, nie uwierzył. Ethan zbliżył się na tyle, że teraz światła go już nie raziło. Zaglądając do samochodu, jego oczy rozszerzyły się, gdy nas zobaczył. – Co kurwa? – wymamrotał. Coś w nim pstryknęło. Gniew wypełnił jego oczy. Jego szczęka się zacisnęła. Dłonie zwinęły w pięści. - Wyłaź z tego samochodu Amanda! - Ethan – próbuje go uspokoić. Szybko przeniósł się do drzwi kierowcy, otworzył je i wyciągnął Logana. Nie miałamnawet czasu by zareagować, bo jego pięść spotkała się ze szczęką Logana. - Przestań – krzyknęłam. – Co ty robisz? Wyskoczyłam z samochodu i pobiegłam wprost na Logana, ale Ethan przytrzymał moje ramię i odciągnął mnie w tył. – Idź do pieprzonego domu, Amanda. - jego głos był głośny i ostry. Słyszałam, że frontowe drzwi się otwierają, ale moje oczy tkwiły na Loganie. Stał z rękami opartymi o maskę samochodu i pochyloną głową. Splunął krwią. Ruszyłam do przodu, chcąc do niego podejść. Ethan zablokował mi drogę. Pierś unosiła się od gwałtownych wdechów. – Nie żartuję Amanda. Właź do cholernego domu. - Pieprz się Ethan. - Nie – krzyknął. – Ty się pieprz Amando. Teraz Logan uniósł głowę, wargi były napuchnięte, krew lała się z ust. Ethan kontynuował. – Wiesz jak bardzo się martwiłem? Dzwoniłem do ciebie cały pieprzony dzień. Twój telefon jest wyłączony. Dzwoniłem do wszystkich. Mama spanikowała. Nawet zadzwoniłem do taty! Zassałam powietrze. Opanowało mnie poczucie winy. Zbliżył się do mnie. – Cały pieprzony dzień rwałem włosy z głowy, a ty byłaś z nim? Z NIM! – wskazuje na Logana, ale patrzy na mnie. Logan chowa ręce do kieszeni. – Byłaś kurwa z nim – i to za moimi plecami. Wiedziałaś jak będę się czuł, bo ukryłaś to przede mną. Wiedziałaś, że będę wkurzony i kurwa nadal to zrobiłaś! – jego głos stał się głośniejszy. Zrobiłam krok do tyłu, nie chcąc doświadczyć pełnego gniewu słów. – Zamierzam poprosić cię jeszcze raz – powiedział, teraz zniżając głos. -Właź. Do. Pieprzonego. Domu. TERAZ! - Skarbie – Logan odezwał się zza niego. Wypluł jeszcze więcej krwi. – Idź – powiedział cicho. –My tylko pogadamy. Ethan odwrócił się do niego. – Nie mów kurwa jej co ma robić. – pokręcił głową i zbliżył się do niego. – Nie waż się tak kurwa do niej mówić. Twoje zdanie już więcej się nie liczy, dupku. Logan tylko potaknął, ale oczy tkwiły na mnie. Prosząc. Wtedy ręka owinęła się na moim łokciu. – Chodź, Dim. Alexis. – Chodźmy do środka. Mają dużo do przegadania.

Spojrzałam na Logana. Uniósł nieznacznie podbródek. Tyłem ruszyłam w stronę domu, oczy ich nie opuściły. Stali w miejscu, stopa przy stopie, nie ruszając się, ani nie rozmawiając. Alexis zamknęła drzwi, gdy byłyśmy już w środku. – Już dobrze – zapewniła mnie. – Muszą tylko pogadać.

Logan Jak tylko drzwi się zamknęły, dostałem pięścią w brzuch. Spodziewałem się czegoś, ale nie tak. Upadłem na kolana. – Nie możesz po prostu kurwa wrócić i udawać, że wszystko jest w porządku! – kopnął w to samo miejsce, które przed chwilą uderzył. Moje ciało poleciało do przodu, ale podtrzymałem się na rękach. - Wstawaj – krzyknął. – Przyjmij to jak mężczyzna. Użyłem swojej ciężarówki by się podnieść. Ból ciała był niczym w porównaniu do bólu serca. Znałem Ethana. Znałem go jako pewnego siebie dupka, który nigdy nie bierze niczego zbyt poważnie. Ale to – to nie był Ethan. A przynajmniej, nie ten którego znałem rok temu. - Oh poczekaj – wyśmiał mnie. – Zapomniałem. Ty nic nie robisz jak mężczyzna. – ponownie mnie uderzył. Tym razem w twarz. Głowa odleciała na bok, ale przyjąłem cios. Przyjąłbym wszystko co zamierzał mi dać. Zasłużyłem na wszystko. - Twoja dziewczyna prawie została zgwałcona a ty zwiałeś, prawda? To w twoim stylu. Po prostu spierdoliłeś? – kolejne uderzenie. Stawały się słabsze. Będę w stanie przyjąć jeszcze kilka, zanim ciało się podda. – PO prostu odszedłeś. Ja dla niej zostałem. Musiałem słuchać jej koszmarów, jej krzyków w nocy. – uniosłem głowę by spojrzeć mu w twarz. Nie wiedziałem, że miała koszmary. – Oh – przytaknął powoli, gdy zrozumiał. – Oczywiście, że ci o tym nie powiedziała. Biedactwo z ciebie, prawda? Lepiej chronić twoje pieprzone uczucia – pozwoliłem by te słowa do mnie dotarły. Kostki mu krwawiły, albo może to była moja krew. Kto do diabła to wiedział? Jego ramiona unosiły się pod wpływem ciężkich oddechów, ale ledwie napełnił płuca, a znowu mnie uderzył. Kolejne uderzenie w brzuch. Również słabsze. Pozwoliłem opanować się bólowi. Musiałem go poczuć. Zasługiwałem by go poczuć. - Nie masz mi nic do powiedzenia? – kolejne uderzenie w twarz. Cios bolał mniej, ale ból był stały. – Powiedziała ci, że nie mogła zostawać w domu sama? Albo że spała z zapalonym światłem? Założę się, że nic ci o tym nie powiedziała! – próbowałem przełknąć gulę w gardle. Nie powiedziała mi, ale też ja nigdy nie zapytałem. Powinienem zapytać. Pchnął mnie w pierś, zbyt słaby by zrobić cokolwiek innego. Zagrzmiało, a z nieba spadł deszcz. Może to był znak. Może miała powód by się tego bać. Nie mogłem zmienić jej koszmarów w sny, nie kiedy nie wiedziałem, że one istnieją. Pięściami ścisnął moją koszulkę, deszcz przemoczył nas obu. Uderzył mnie prosto w twarz. Czekałem.

Wtedy usłyszałem jej głos. - Przestań – krzyknęła. Uniosłem brodę. - Przestań! – znowu krzyknęła. W głowie mi waliło, bicie w końcu przyniosło skutek. Próbowałem wyprostować ramiona. Głos Ethana był teraz cichszy, przeznaczony tylko dla mnie. – Wiesz co znaczyło wejść do środka i znaleźć na niej jakiegoś faceta? Ściągnąłem go na czas, ale ona była już nieprzytomna. – jego głos się załamał. Mógł nawet płakać, ale deszcz przykryłby jego łzy. – Zemdlała, a ja myślałem, że nie żyje. myślałem, że umarła Logan. Myślałem, że ją straciłem. Zacisnąłem oczy. Obraz tamtej nocy wrócił do mnie. Pozbyłem się go – razem z resztą koszmarów. A teraz był tutaj. Jego ciało na niej, przytrzymujące jej ramiona. Jej krzyk, gdy rzucił ją na ziemie. Ja, żałośnie czołgający się by się do niej zbliżyć. Jej łzy. Słabość jej ciała. Poddała się. A potem ciemność. - Wiesz co to dla mnie znaczyło? – ponownie krzyknął Ethan. I wtedy to się stało. Ściany, które zbudowałem tamtej nocy, ból i zamieszanie - wszystko załamało się wokół mnie. Odepchnąłem go. – Kurwa a myślisz, że jak ja się czuję? – krzyknąłem. Ponownie go popchnąłem, emocje przejęły kontrolę. – Byłem obok niej i nie mogłem tego powstrzymać. Słyszałem jak mówi moje imię, ale zignorowałem ją. – Nie mogłem nic zrobić, by to kurwa powstrzymać! To moja wina, że oni tam byli. To moja wina, że ja zranili! Myślisz, że tego nie wiem? - Przestań – krzyknęła ponownie. Patrzyłem na Ethana. – Myślisz, że nie muszę żyć każdego dnia z poczuciem winy? Ethan, ja tam byłem! I kurwa nie potrafiłem jej uratować! - płakałem, szlochając jak cholerne dziecko. - Pieprz się – krzyknął, pchając mnie ponownie. - Nie potrafiłem jej uratować! – powtórzyłem. – Nienawidzę się za to, na co pozwoliłem tamtemu dupkowi. - PRZESTAŃ – jej pisk przedarł się przez nocne powietrze. Obaj się odwróciliśmy. Tristan trzymał ją z tyłu, ale ona się wyrwała i ruszyła w naszym kierunku. - To moja wina. - Co? – Ethan i ja odezwaliśmy się w tym samym czasie. Spojrzała na nas zanim się odezwała. – To moja wina. – powiedziała ponownie. – Jak tylko zorientowałeś się, ze jesteśmy w niebezpieczeństwie, wyprowadziłeś mnie z domu. Podniosłeś mnie, wyrzuciłeś za drzwi, które potem zamknąłeś. Kazałeś wezwać mi policję. To wszystko co musiałam zrobić – krzyknęła próbując przebić się przez deszcz. Jej głos zniekształcony był przez jej ciągły szloch. – Musiałam tylko zadzwonić na policję i czekać. Ale nawet tego nie mogłam zrobić. Musiałam wrócić…i po co? By cię uratować? Jak do diabła mogłam cię uratować? Jedna minuta. Jedna pieprzona minuta i policja byłaby na miejscu i

wszystko by się zmieniło. Ja byłabym bezpieczna, tak jak zamierzałeś. – odwróciła się do Ethana. – Nigdy nie zobaczyłbyś mnie w takim stanie. Nigdy bym się tam nie znalazła. A Logan nigdy by nie odszedł. – spojrzała na mnie ponownie. – To moja wina. Myślisz, że to ty jesteś odpowiedzialny za to wszystko? Mylisz się. To ja. Wszystko to moja wina. – opadła na ziemię. Twarz schowała w dłoniach. Próbowałem się odezwać, ale gula w gardle uniemożliwiła mi to. Chciałem powiedzieć, że się myli. Niesamowicie się myli. - I teraz jesteś tutaj – uniosła głowę. Nasze spojrzenia się spotkały. – Jesteś tutaj i Ethan ciebie obwinia. – klęknąłem obok niej, tak że znajdowaliśmy się twarzą w twarz. położyła dłoń na moim policzku. Zrobiłem wszystko co mogłem by powstrzymać się od wzdrygnięcia z bólu. – Przepraszam – powiedziała. – Powinnam powiedzieć ci, że to moja wina, ale byłam taka… - Przestań – pocałowałem ją, ignorując ostry ból. – Nie możesz tak myśleć. Nigdy. Obiecaj mi? Pokręciła głową, jej szloch przejął nad nią kontrolę. - Sąsiedzi patrzą. Chodźmy do środka – odezwał się Tristan. Głowa Amandy odwróciła się, gdy rozejrzała się dookoła. Nasze oczy ponownie się spotkały. – Idę z tobą – wyszeptała. Kręcę głową. – Nie możesz. Musisz tutaj zostać. Koniec z uciekaniem. Koniec z ukrywaniem się. – pocałowałem ją w czoło. Przejdziemy przez to razem, dobrze? Przysięgnij. - Ale ja chcę zostać z tobą – przesunęła kciukiem po miejscu pod okiem. Zaczynało puchnąć. Tristan podniósł ją z ziemi. – Nikt, nigdzie nie idzie – wyciągnął do mnie dłoń. – Nie możesz prowadzić, oko zaraz ci spuchnie. – pomógł mi wstać i w tym samym czasie rozejrzał się. – Wejdźcie wszyscy do środka, wszystko już w porządku. Nie ma tu nic do oglądania. – zaśmiał się do siebie. – Zawsze chciałem to powiedzieć.

Rozdział 28 Logan Nabrałem powietrza ze świstem. - Przepraszam - skrzywiła się. - Jest dobrze - przebiegłem dłońmi po jej udach. Siedziała na blacie w łazience. Stałem pomiędzy jej nogami, gdy próbowała oczyścić moją twarz i naprawić bałagan, który stworzył Ethan. - Nie wariujesz na widok krwi? Już ci nie przeszkadza? Potrząsnęła głową i powtórzyła cicho, - Przepraszam. Nie miał prawa tego robić. - Tak, miał - prawda. - Spieprzyliśmy, Amanda. Nie powinniśmy byli spotykać się za jego plecami. Chcieliśmy żyć w swoim własnym świecie - w naszej bańce - to musiało w końcu wybuchnąć. I właśnie nastąpił wybuch. Westchnęła. - Nie musiał cię bić. - Ja zrobiłbym to samo - odsunąłem jej dłoń od twarzy i pocałowałem nadgarstek. To znaczy, wiedziałem że się wkurzy, ale nie przypuszczałem, że aż tak. Ale ty - Ty wiedziałaś, prawda? Przełknęła i pokiwała powoli głową. - A oczekiwałaś, że co się kurwa wydarzy, Lexi? - głośny krzyk dobiegający z korytarza przykuł naszą uwagę. Głos Ethana odbił się echem w całym domu. Oczy Amandy rozszerzyły się. - O nie... - wymamrotała. Odsuwając mnie na bok, zaskoczyła z blatu, podeszła na palcach do zamkniętych drzwi sypialni i przyłożyła do nich uch, jakbyśmy mieli problem z usłyszeniem ich. - Pieprz się, Ethan. Myślisz, że zachowywanie się jak fiut sprawi, że będę chciała się do ciebie wprowadzić? Nie ma, kurwa, mowy - jej kroki stały się głośniejsze, kiedy podeszła bliżej. - Kochanie, daj spokój - Ethan stał teraz tuż przed drzwiami. - Już się na to zgodziłaś, nie możesz tego teraz odwołać. - Gówno prawda - warknęła Alexis. - No to patrz. Możesz też patrzeć jak odchodzę z twojego pieprzonego życia. - Co? - krzyknął, desperacja w głosie była oczywista. Odsunąłem Amandę z drogi i otworzyłem drzwi. Stali zaraz za nimi, trzymał ją za łokieć, powstrzymując przed odejściem. Odchrząknąłem. Oboje obrócili się w moją stronę. - Popatrz, co zrobiłeś z jego twarzą, ty dupku - wskazała na mnie, ale mówiła do niego. - To nic - wtrąciłem się. - Wyglądam gorzej, niż się czuję. Kłamstwo. Spróbowałem się uśmiechnąć. - Co u ciebie, Alexis? Jej oczy zwęziły się w zaskoczeniu. - Yy, w porządku?

- Super - wsadziłem ręce do kieszeni i oparłem się o futrynę, udając spokój, którego nie czułem. - Więc, odchodzisz? - Uhh... - zamilkła. Zaryzykowałem spojrzenie na Ethana; ze ściągniętymi brwiami czekał, aż się odezwę. - Spójrz, nie chcę się wtrącać w wasze sprawy, ale jeśli odchodzisz przeze mnie i to, co się dziś stało, to nie rób tego. To nie jest warte tego, co macie. To ja jestem fiutem. Zasłużyłem na to. Naprawdę, byłbym nawet wkurzony, gdyby nie zareagował w ten sposób. On po prostu uważa, chroni ją, wiesz? W pewnym sensie to czyni z niego porządnego gościa. Właściwie, to najlepszego - poczułem na plecach dłoń Amandy. - Sam nie wiem - wzruszyłem ramionami. - Myślę, że jeśli odejdziesz, to będzie zła decyzja. A zaufaj mi, wiem wszystko o złych decyzjach.

*** Do czasu, aż poszliśmy do łóżka, Alexis uspokoiła się i zdecydowała się zostać. Ciągle słyszeliśmy jak rozmawiali, gdy leżeliśmy w łóżku. Nie kłócili się, ani nie krzyczeli na siebie, przynajmniej tyle. - To było bardzo miłe z twojej strony - że tak o nim powiedziałeś - sięgnęła i złapała mnie za rękę. - Nic takiego nie zrobiłem. Poza tym, ilu jeszcze ludzi musi zostać zamieszanych w nasz bałagan? Podparła się na łokciach i spojrzała na mnie. Uniosła brew i odezwała się cicho. Myślisz, że jesteśmy bałaganem? Rzuciłem na nią szybko wzrokiem. Zacisnąłem powieki i starałem się ignorować bolesne dudnienie w głowie. - Myślę, że spieprzyliśmy. Oczywiście nie możemy nic poradzić na to, co do siebie czujemy, ale całe to ukrywanie się, okłamywanie innych - nie powinno się wydarzyć. Powinniśmy byli poczekać. Ale stało się i teraz będę musiał starać się pięć razy mocniej, żeby zrozumiał - moje oczy zaczęły się zamykać, w końcu dopadło mnie zmęczenie. Myślę, że muszę... - Śpij, skarbie - pocałowała mnie tak delikatnie, że ledwo to poczułem. - Tak bardzo cię kocham, Logan.

Rozdział 29 Amanda Następnego ranka obudziłam się w pustym łóżku. – Logan? Z łazienki dobiegło mnie stęknięcie. Gdy go zobaczyłam, wypuściłam powietrze ze świstem. Po tym, co stało się w jego urodziny, nie widziałam go przez tydzień, więc nigdy nie musiałam sobie radzić z fizycznymi obrażeniami. Teraz, zaglądało mi to prosto w twarz. Stał z wyciągniętymi rękami, dłonie położył płasko na blacie. Był zwrócony plecami do mnie, ale widziałam odbicie w lustrze. - Jest w porządku – powiedział. - Nie kłam – stanęłam obok niego. Obrócił się i owinął ramiona na mojej szyi, całując mnie w głowę. Warstwa potu pokrywała jego ciało. – Ze mną dobrze – jego głos był niski, roztrzęsiony. – Nie wziąłem wczoraj swoich leków, więc jestem trochę nieswój. Chciałam oddać uścisk, ale ledwie objęłam go ramieniem, gdy wzdrygnął się z bólu. Odsunęłam się i spojrzałam na żebra. Sińce, które wczoraj dopiero zaczęły się pokazywać, były teraz całkowicie uformowane. – Jak bardzo źle jest? Przełknął, jego oczy błądziły po mojej twarzy. Wahał się przez chwilę, zanim odpowiedział. – Obite żebra, to wszystko. Na pewno nie są złamane. Więc jest dobrze. Nie wiedziałam, jaki wyraz ma moja twarz, ale sprawiła, że się roześmiał. – Po prostu potrzebuję jakichś środków przeciwbólowych. Później zadzwonię do taty. - Nie! Co zamierzasz mu powiedzieć? Że pobił cię mój brat? Nie możesz mu tego powiedzieć. To taki wstyd. - Przestań. Nie będzie go to obchodzić. - A mnie tak – podniosłam głos. – Mnie obchodzi. - Okej – próbował mnie uspokoić. – Coś wymyślę. Będzie dobrze. - Świetnie – przewróciłam oczami. – Teraz mnie pocieszasz, chociaż to ja powinnam pocieszać ciebie. - Przestań się dąsać. Wydęłam wargi. Wtedy on się uśmiechnął. – Jaskiniowiec Logan, chce jakieś śniadanie. Spojrzałam w dół na penisa. - Nie ten jaskiniowiec Logan - potrząsnął głową, ale ton był zadowolony. – Jeezu, jesteś taką niegrzeczną dziewczynką. Starałam się jak mogłam, żeby poprawić nastrój. – Mogę być niegrzeczna. Zmierzył mnie spojrzeniem od góry do dołu, nabrał powietrza i zadrżał. Skrzywiłam się. - Przepraszam, skarbie – trzymał się za bok. – Myślę, że przez jakiś czas będę nieosiągalny.

Nadąsałam się. – Więc, ostatnia noc była na nic. Jesteś dla mnie teraz jakby bezużyteczny.

Logan Tristan wyciągnął powietrze ze świstem, gdy zobaczył mnie, siedzącego przy kuchennym stole. Towarzyszyło temu głośne sapnięcie Alexis. Nie sądziłem, że było aż tak źle, ale oni też nie widzieli mnie po ostatnim pobiciu. To było nic. - Wyglądasz jak dupa - powiedziała Alexis, opadając na krzesło obok mnie. - Czy ktoś powiedział dupa - zagruchał Tristan. - Lubię dupy. Dziewczyny się roześmiały, a ja wyplułem swoje płatki. Ethan wszedł do pokoju. Śmiertelna. Cisza. Odgłos mojej łyżki, rytmiczne uderzającej o miskę przerwał ciszę. Patrzyłem, jak dłoń trzęsie się niekontrolowanie. - Kurwa - upuściłem łyżkę i rozprostowałem palce. Oddech stał się nierówny. Próbowałem go uspokoić, ale to jedynie pogorszyło ból w żebrach. Przekląłem ponownie i skuliłem się. Głos Amandy był cichy. - Połamałeś mu żebra, E - splotła palce z moimi. Usłyszałem, że Ethan przeklął. Podniosłem na niego spojrzenie i próbowałem zachować poważną minę. - Nie są złamane. Tylko posiniaczone - to nie było ważne, ale nie chciałem, aby myślał, że wyrządził większe szkody, niż w rzeczywistości. Wtedy Amanda się przesunęła. Jej krzesło zaszurało o podłogę, gdy wstawała. Chodź, skarbie - powiedziała do mnie. - Odwiozę cię do domu. I tak muszę odebrać mój samochód, idę dziś do pracy. - Nie idziesz - odezwał się Ethan. Wszystkie oczy skierowały się na niego. - Dzwoniłem. Cierpisz na babskie sprawy. Idziemy dziś na mini-golfa - pocałował Alexis w policzek i usiadł obok niej. - Wszyscy.

*** - O co do diabła chodzi z mini-golfem? - zapytałem ją. Stała obok mnie i pomagała mi zdjąć koszulkę, to samo zrobiła ze swoją. - To jego sposób, żeby przeprosić, bez używania tego słowa. Znasz E. Jest uparty. I głupi. - Okej. Ale czemu mini-golf? Opuściła moje szorty i zrobiła to samo ze swoimi dresami. - To coś, co kiedyś robiliśmy z nim i Tysonem.

- Tysonem? - uniosłem brew. - Tak, kiedy tu mieszkał - odwróciła się, by sprawdzić temperaturę wody pod prysznicem i zdjęła stanik. Sięgnąłem i złapałem jej pierś. Nawet nie drgnęła. - Nic nie zaszło pomiędzy tobą i Tysonem, prawda? Wzruszyła ramionami i ściągnęła moje bokserki. Oczy rozszerzyły się, gdy zobaczyła obnażonego penisa. Jakby nie spodziewała się, że będzie twardy. Stała przede mną topless, co innego miało się stać? - Raz się całowaliśmy - powiedziała nonszalancko. Wsunęła kciuki w majteczki, gotowa je ściągnąć, ale powstrzymałem ją wolną dłonią na jej ramieniu. - Całowaliście się? - chciało mi się rzygać. - Taa - roześmiała się. Nie wiedziałem czemu się śmiała. To gówno nie było zabawne. - To było ohydne, jakbym pocałowała Ethana - wzdrygnęła się i zdjęła majtki. I po prostu tak stała, z rękami po bokach i piersią w mojej dłoni. Warknąłem, wkurzony, że nie możemy posunąć się dalej.

*** Logan: Będę potrzebował recepty na leki przeciwbólowe. Tata: Wszystko w porządku? Logan: Tak, ale nie mogę prowadzić. Możesz tu przyjechać? Tata: Będę za parę godzin. Logan: Jestem u Amandy, w moim starym domu. Tata: Powinienem zapytać co się stało? Logan: Wszystko w porządku. Jestem bezpieczny.

*** Czasami, żyjesz poszukując chwil wartych zapamiętania. Jednak są też chwile, o których chciałbyś zapomnieć. Wyraz twarzy, gdy mnie zobaczył, był jedną z nich. Myślałem, że się do tego przyzwyczaiłem. Kiedy byłem dzieckiem, próbował wszystkiego, żebym zaczął mówić, ta twarz była niezmienna. Lata później, nigdy się nie pokazywała. Aż do nocy moich dwudziestych pierwszych urodzin. I teraz. Teraz patrzył na mnie z tą samą, pełnym bólu miną. - Wszystko w porządku. Wszedł do domu nie odpowiadając. Obserwowałem, jak przeszukuje korytarze, próbując prawdopodobnie zapomnieć o wspomnieniach, które przywoływały. Ale wtedy oczy rozjaśniły się i pojawił się uśmiech. – Śliczna dziewczyno – przywitał się. Podeszła do niego powoli, jakby była niepewna. – Alan – odpowiedziała, przytulając go szybko.

Siedzieliśmy przy stole, gdy badał moje urazy. Przyglądał się poranionej twarzy, ale się odsunąłem. – Nie martwię się o moją- Logan – jego ton był ostateczny. – Masz poobijaną szczękę, podbite oko i spuchniętą wargę. Nie wiem, co się stało, ale i tak musze to obejrzeć. Twój wzrok może być uszkodzony, a szczęka złamana i znając ciebie, zniesiesz ból, nie mówiąc nikomu, jak jest duży. Poczułem się jak dzieciak, który właśnie był pouczany. – Okej. Amanda uścisnęła moje ramię i schowała w nie twarz. Tak cicho, że niemal jej nie usłyszałem, powiedziała. – Przepraszam. Oczy taty zwęziły się lekko. Popatrzył od niej do mnie, szukając powodów, dla których to powiedziała. Potrząsnąłem delikatnie głową. - Przestań – powiedziałem do niej cicho. – Nie masz mnie za co przepraszać. Spędził kilka następnych minut, badając urazy i sporządzając notatki. Wiedziałem, co robił. Pojedzie do domu i porówna je z poprzednimi ranami – tymi, z czasów, gdy byłem dzieckiem – tylko po to, żeby upewnić się, że niczego nie pominął. – Twoje żebra? – zapytał rozmyślnie. Potaknąłem. – Nie złamane. Tylko potłuczone. Pokazał mi, abym wstał i zdjął koszulkę. Wstałem. Amanda pomogła mi z koszulką. Nic na to nie powiedział. - Wdech – nakazał. Spróbowałem. Od razu zauważył ile to wywołało bólu. - Hmm – wymamrotał, robiąc więcej notatek. Usiadłem z powrotem, wdzięczny za chwilę wytchnienia. Drzwi salonu, które prowadziły na zewnątrz, otworzyły się. Ethan, Lexi i Tristan weszli do środka. Tata uśmiechnął się do nich, ale to nie było szczere. Zastanawiałem się, czy ktokolwiek to zauważył. Pozdrowił ich wszystkich z imienia i wrócił do swoich notatek, umysł był zbyt zajęty, by podtrzymywać konwersację. Chciałem go zapytać, skąd ich zna, ale Amanda odpowiedziała na moje niewypowiedziane pytanie. – Poznał ich w mojej szpitalnej sali po… - urwała. Nie miałem pojęcia. Przeszukiwałem jego twarz, zastanawiając się, dlaczego nigdy mi nie powiedział. – A tabletki przeciw lękowe? Ciągle je bierzesz? Będziesz niedługo potrzebował kolejnej recepty? Moje oczy powędrowały do Ethana i reszty. Siedzieli na kanapie, udając, że nie słuchają. - Nie wziął ich ostatniej nocy – wtrąciła Amanda. Rzuciłem jej spojrzenie. Wzruszyła ramionami. – To dwie noce w ciągu dwóch tygodni, gdy ich nie zażył. TO źle, prawda? – wyciągnęła telefon z kieszeni. – Powinnam ustawić alarm, żeby mu przypominać? To wywołało u taty uśmiech. Tym razem szczery. – Może będziesz musiała tak zrobić, kochanie. - Okej – powiedziała szybko. Gorączkowo klikając w telefonie.

Wyciągnąłem go z jej dłoni. – Nie musisz tego robić. Jestem dużym chłopcem. Wyrwała mi go z powrotem i dalej pisała. – I nie powinien łączyć alkoholu z lekami przeciwbólowymi, prawda? – zapytała go. Przewróciłem oczami i oparłem się. Nie miałem nic do powiedzenia w tej rozmowie. Sięgnął i uścisnął jej dłoń. – Prawda. Odezwał się Ethan. – Żadnego picia? Tata odwrócił się do niego. – Nie. Nie, kiedy zacznie zażywać tabletki, to zła mieszanka. Może go powalić. - Nadchodzi mini-golf – wymamrotał. - Huh – powiedział tata i wstał. Wręczył mi recepty i zaczął pakować rzeczy. - Dziękuję, że przejechałeś tu tyle drogi – powiedziałem mu. Wzruszył ramionami. – Jesteś moim synem, Logan. To właśnie robię. Odwrócił się do reszty. – Ethan? Cholera. Czekałem, aż coś powie. Upomni go w jakiś sposób. Porozmawia z nim, jakbym był dzieckiem, a Ethan był oprawcą. Zamiast tego, zrobił kilka kroków w jego kierunku i spojrzał w dół na niego. – Chcesz, żebym opatrzył ci rękę, synu? Oczy Ethana rozszerzyły się. Otworzył usta, by coś powiedzieć, ale słowa uwięzły mu w gardle. Odchrząknął i potrząsnął głową. – Um, nie, proszę pana. Jest w porządku. Dziękuję. Tata kiwnął głową. – Jeśli jesteś pewny. - Jestem pewny – Ethan potwierdził. Tata odwrócił się do mnie. – Jeśli możesz poradzić sobie z bólem przez noc, może wy, chłopcy, powinniście się razem napić, omówić pewne rzeczy. Oczyścić atmosferę. Tabletki zaczniesz brać jutro. Dwie minuty później, już go nie było. - Więc, mini-golf? – powiedziałem do wszystkich. Ethan wstał. – Jeśli możesz poradzić sobie poradzić z bólem przez jedną noc, zróbmy to. - Stary, twój tata jest moim bohaterem – oświadczył Ethan. Tak. Moim też był.

Rozdział 30 Logan - Co jest w środku? Pozostali się roześmiali podczas gdy Ethan wzruszył ramionami. – Coś magicznego. Ostrożnie wziąłem piersiówkę z jego dłoni i powąchałem. Przewrócił dramatycznie oczami. – Nie zabije cię. Musisz to zrobić, takie są zasady mini golfa. Spojrzałem na Amandę. Uśmiechnęła się tylko i pokiwała głową. – Piłaś to wcześniej? Potrząsnęła głową i podniosła kluczyki. – Kierowca, pamiętasz? Ethan wydał z siebie dźwięk rozdrażnienia. – Po prostu to wypij, dupku – zakpił. – Co? W ciągu tego roku gdy cię nie było zamieniłeś się w cipkę? Pociągnąłem łyk. Smakowało jak benzyna. Moja twarz wykrzywiła się. Ethan się roześmiał. I tak to leciało. Najwidoczniej takie były zasady mini golfa: za każde uderzenie piłki, pijesz. Właśnie tak. Po trzecim dołku, ledwie czułem ból w ciele. – To gówno jest lepsze niż środki przeciwbólowe – ogłosiłem głośno. Amanda parsknęła śmiechem. - Taa, chłopie! – krzyknął Ethan, a następnie umieścił kij golfowy między nogami i zaczął go posuwać. - O mój Boże – wymamrotała obok mnie Amanda. – Jesteś taki dorosły. Mrugnął do niej, tuż przed tym jak Tristan naśladował jego ruchy. Tak więc oto oni, obok siebie posuwając swoje kije golfowe. Śmiech Amandy buchał z niej. Kochałem słyszeć jej śmiech. Odwróciłem się i pocałowałem ją, prawdopodobniej dłużej i głębiej niż było to publicznie akceptowalne. - Znajdźcie sobie pokój – krzyknął jakiś kutas. Wtedy odezwała się Alexis. – Odpieprz się, dupku. Byli w rozłące przez rok. Pozwól im się poobściskiwać. - To moja siostra – Ethan wydał z siebie dźwięk obrzydzenia. - Mogło być gorzej – oświadczył Tristan. – Przynajmniej to nie jest znowu Alexis. Oderwaliśmy się od pocałunku, ale nie od siebie. Moja ręka ścisnęła jej talię, jej dłonie chwyciły w pięści moją koszulę. – Czy on wie? – wyszeptałem. - Nie wiem – odszepnęła. Następnie powoli i równocześnie odwróciliśmy się do Ethana. Uśmiechnął się złośliwie, podszedł do Lexi i owinął ramię wokół jej barków. – Na szczęście przeniosła się do większych i lepszych rzeczy.

*** Przy dziesiątym dołku, byliśmy schlani. Poza nawalonymi. Nie czułem ciała, a co dopiero jak mogło boleć. Wszystko były zdrętwiałe. Amanda musiała mnie podtrzymywać. – Naprawdę szybko przestaje działać – powiedziała mi Amanda. - Chcę tylko obściskiwać się z tobą cały czas. - Co? – roześmiała się. - Twój tyłek. Znowu się roześmiała. – Nie mówisz z sensem, kochanie. Wzruszyłem ramionami, gdy obserwowaliśmy jak Ethan brał swojego milionowego szota, podczas gdy Ethan i Alexis wskazywali na niego i śmiali się. Następnie poczułem jak jej ręka owija się wokół mojego ramienia i ni z tego ni z owego byłem odciągany. Zabrała mnie do miejsca ukrytego za palmą i małym wiatrakiem. – Oooh, podoba mi się twoje myślenie – powiedziałem jej. Lekko przycisnęła swoje ciało do mojego i przechyliła głowę na bok, dając mi dostęp do rozpoczęcia całowania jej szyi. Jej palce wplątały się w moje włosy. - Przepraszam – westchnęła. – Czuję się źle, tak jakbym powinna być naprawdę wkurzona na Ethana za to co ci zrobił, a nie być tutaj śmiejąc się i spędzając z nim czas, a on nawet nie powiedział jeszcze przepraszam. - Jest dobrze – zassałem lekko jej ramię. – Mogło być gorzej. Mógł mnie cholernie pobić i zabronić się nam widywać. Prychnęła. – Zakazać? A co to? Osiemnasty wiek? Poza tym, naprawdę uważasz, że ktokolwiek mógłby nas powstrzymać przed widywaniem się? Cofnąłem się i obserwowałem jak jej twarz przeszukiwała moją, czekając na odpowiedź. Chciałem jej powiedzieć, że mogli. Że wystarczająco szanowałem Ethana, że jeśliby powiedział, że nie moglibyśmy się widywać, nie widywałbym się z nią. Ale nie mogłem jej okłamać. – Prawda? - Nie – odpowiedziała. – Okłam mnie. - Nie sądzę, że cokolwiek lub ktokolwiek kiedykolwiek sprawi, że będę się od ciebie trzymał z daleka. Za bardzo cię kocham. Jesteś moim sercem, moim światem, moim światłem.

*** Amanda miała rację. Cokolwiek Ethan miał w tej piersiówce, było straszne, ale wystarczająco szybko przestawało działać. Do czasu gdy wróciliśmy do domu, moje ciało nadal było zdrętwiałe, ale umysł trzeźwiał. Było tak z nami wszystkimi, co oznaczało tylko jedną rzecz. Piwa w ogródku za domem. Dziewczyny zostały w środku, miały coś do nadrobienia w telewizji. Słyszałem jak chichotały z powodu jakiegoś faceta, który został obsadzony w tym filmie 50 twarzy Grey’a. Cokolwiek. Półtorej godziny później, znowu byliśmy bałaganem.

- Nie mogę uwierzyć w gówno, które powiedziała Amanda zeszłej nocy – czapka Ethana była naciągnięta nisko na jego głowę, gdy wpatrywał się w niebo. - Którą część? – zapytał Tristan. Usiadłem prosto i czekałam aż Ethan przemówi. - To gówno – no wiesz, jak obwinia siebie o to co wydarzyło się tamtej nocy. Wyciągnąłem nogi przed siebie. – Wiem, prawda? Jakby to nie była niczyja wina, tylko moja. - Szszsz – odpowiedział. – Koleś, to też nie twoja wina. Moje oczy zwęziły się na niego. – Jak to nie jest- Wiesz co myślę? – wtrącił się Tristan, podnosząc palec w powietrze jakby przygotowywał się do oświecenia nas jakąś mądrością. – Sądzę, że obwinianie siebie należy do ludzkiej natury. Kiedy w życiu pieprzą się rzeczy, zawsze chcesz znaleźć dla tego powód. Musi być powód, prawda? Złe rzeczy nie dzieją się ot tak, zwłaszcza dobrym ludziom. - Tak więc siedzimy sobie tutaj i próbujemy nadać temu wszystkiemu sens, a jedyny sens, który możemy nadać to, że prawdopodobnie na to zasłużyliśmy, więc wymyślamy w naszych głowach różne pomysły – złączył palce za głową i przeciągnął się. – Może gdybym nie zjadł tamtego ciasteczka, które spowodowało, że twoi przyjaciele walczyli przez miesiące gdy mieliśmy 13 lat, to może nie stałbym się gejem – nie przegapiłem tego znaczącego spojrzenia, które posłał Ethanowi przed kontynuowaniem. – Tamtej nocy – przez miesiące też obwiniałem siebie. - Co? – zapytał Ethan. Po prostu tam siedziałem i pozwoliłem jego słowom wsiąknąć. - Taa, pamiętacie jak poprosiłem taksówkarza, żeby się zatrzymał, tak żebym mógł się odlać? Co by się stało, gdybym tego nie zrobił? Może dotarlibyśmy do domu na czas, może w tym samym czasie co oni. To mogłoby temu wszystkiemu zapobiec. - To głupie – powiedziałem. Wzruszył ramionami. – Tak głupie jak twoje myślenie, że powiązanie z tymi dupkami jest twoją winą. - Zgadzam się – Ethan podniósł piwo. - Czekaj – odwróciłem się do Ethana. – Nie uważasz, że to moja wina? To gówno, które wydarzyło się tamtej nocy? Jesteś na mnie wkurzony. Musi być jakaś część ciebie, która mnie obwinia. Potrząsnął głową i spojrzał na mnie jakbym był głupi. – Nigdy cię nie obwiniałem o tamtą noc. Jestem wkurzony, bo odszedłeś. Mam na myśli – jestem pewien, że miałeś swoje powody, ale dla mnie – wziąłeś dupę w troki. Nie chodzi tylko o to, że zostawiłeś Amandę, ale ty i ja – byliśmy przyjaciółmi, współlokatorami, widywaliśmy się codziennie. Gdy zostawiłeś ją, zostawiłeś też mnie. - I nie chodzi tylko o mnie, że musiałem się o nią troszczyć, radzić sobie z jej płaczem z tęsknoty za tobą, jej byciem przestraszoną czy cokolwiek. Jestem na ciebie wkurzony, bo też tam powinieneś być. Powinieneś być tym, który pomoże jej się wyleczyć. Przez połowę czasu nie wiedziałem co robić. Byłem rozgoryczony jak cholera, bo miałem świadomość , że

ty wiedziałbyś co robić. Zawsze wiedziałeś co z nią robić. Do kurwy nędzy, przekonałeś ją by przestała bać się deszczu. Próbowałem przez lata, a potem pokazujesz się ty i czynisz to wszystko lepszym. Mogłeś uczynić to wszystko dla niej lepszym, a ja nie miałem pojęcia jak mam to zrobić. Właśnie dlatego byłem wkurzony. - A potem pewnego dnia otworzyłem skrzynkę na listy i jest tam list od ciebie – i od razu mogłem powiedzieć, tylko z wyrazu jej twarzy, że nadal była w tobie zakochana. To wkurzyło mnie bardziej. A potem sobie wracasz, a ona ci tak po prostu wybacza, jakby zapomniała o gównie, przez które ją przeprowadziłeś… ale teraz to rozumiem. Lexi rozmawiała o tym ze mną zeszłej nocy. Dimmy – ona nie widzi tego w ten sposób. Nie obwinia cię za cokolwiek z tego – nawet o tę część z wyjazdem. I ja to rozumiem. Inaczej pamięta rzeczy. Podczas gdy ja próbowałem sprawić, żeby przestała płakać z tęsknoty za tobą – ona dokładnie to robiła – tęskniła za tobą. Kiedy myślałem, ze miała koszmary o tym co te dupki jej zrobiły – prawda jest taka – że śniła o tym co zrobili tobie. Inaczej doświadczaliśmy rzeczy. Jest szalona, głupia z miłości do ciebie, i nie zrozumiałbym tego dopóki nie zacząłem umawiać się z Lexi. Teraz jestem szalony, głupi z miłości do niej i to wszystko ma sens. Pozostałem cicho, powtarzając jego słowa dosłownie w głowie. Zajrzałem do domu do miejsca, gdzie była Amanda w swojej piżamie z Hello Kitty, śmiejąc się z Lexi. Odwróciłem się do Ethana i otworzyłem usta, by przemówić, ale zatrzymała mnie jego ręka w powietrzu. – Nie musisz nic mówić. Rozumiem to. Cieszę się, że to zrobił, bo nie miałem pojęcia co miałbym powiedzieć. Tristan westchnął, jego ciało zsunęło się w dół z krzesła. – Ludzie, sprawiacie, że chcę zmienić się w hetero. Roześmialiśmy się cicho. - Uważacie, że to zabawne. Jeśli mógłbym mieć takie dziewczyny jak Dimmy i Lexi, prawdopodobnie bym to zrobił. Ethan usiadł prosto, kierując swoją uwagę na swojego najlepszego przyjaciela. – Jestem pewien, że jest mnóstwo dziewczyn zainteresowanych tobą. Tristan uniósł brew. - Dobra – Ethan dał za wygraną. – Naprawdę nie wiem nic o twoim miłosnym życiu. Czy to dziwne? Chcesz, żebym cię o to zapytał? Mam na myśli… - wzruszył ramionami. – Po prostu nie wiem jak otwarty chcesz być wobec tego wszystkiego. Drzwi od salonu uchyliły się i Amanda wetknęła przez nie głowę. – Idziecie do łóżka, chłopcy? - Taa, za minutkę – powiedzieliśmy jednomyślnie, a potem roześmialiśmy się. Lexi prychnęła. – Tak jakbyśmy były jakimiś zrzędzącymi kurami domowymi, a oni mieli po 40 lat. Zamknęły drzwi, a Tristan kontynuował. – Chciałbym być hetero. - Nie bądź gejem – zażartował Ethan. – Nie możesz wybrać tego gówna. Tristan beknął. – Wiem. Ale czasami będę siedział na sofie i wejdzie Amanda w swoich ciasnych gimnastycznych szortach i sportowym staniku, a jej cholernie doskonały tyłek-

- Hola – powiedziałem, w tym samym czasie co Ethan powiedział. – Obrzydlistwo, koleś. Tristan się roześmiał. – Po prostu daj mi skończyć. Próbuję dowieść swojej racji – jego oczy były w połowie zamknięte, alkohol wyraźnie na niego wpływał. – A więc wchodzi nie mając na sobie prawie nic, z tym swoim zabójczym ciałem, a ja patrzę w dół na swojego kutasa – zniża głowę, żeby spojrzeć na swojego fiuta. - … i gapię się na niego myśląc, po prostu zrób się twardy, tylko raz, jeśli ona nie może tego dla ciebie zrobić… zatem nie ma żadnej nadziei. Do tej pory, zacząłem się śmiać. Kontynuuje, stając się bardziej ożywiony. – Mówię coś takiego, No dalej, dzieciaku! – krzyknął. – Stwardnij – głośniej mówił. – STWARDNIJ DO CHOLERY! – krzyczał teraz. Ethan był na podłodze, śmiejąc się. Trzymałem się za żebra, próbując złagodzić ból. Wyobrażenie dwudziestodwuletniego zapalonego sportowca takiego jak Tristan krzyczącego na swojego kutasa, żeby stwardniał to było cholernie za dużo. - DAM CI DOLARA! TYLKO DAJ MI WZWÓD!

*** Nadal się śmiałem, gdy wszedłem do łóżka z Amandą. - Co cię tak bawi? Potrząsnąłem głową, wstrzymując śmiech. - Co? – zapytała poprzez śmiech. - Tylko Tristan – próbujący stwardnieć gdy patrzy na twój tyłek. - Co? – pisnęła. - Nic, kochanie – nadal byłem wstawiony. – Nawet nie potrafię tego teraz wyjaśnić. Nie naciskała, tylko podciągnęła pościel pod sam podbródek i ułożyła się wygodniej. - Znowu nie wziąłeś Xanaxu. Wzruszyłem ramionami. – Ze mną okej, kochanie, szczerze. Przysunęła się bliżej, opierając głowę na mojej piersi. – Czy będzie bolało gdy cię przytulę? - Nie jestem pewien, spróbuj. Tak zrobiła. – Boli? - Nie. – Kłamstwo. - O czym ty i Ethan rozmawialiście? - O wielu rzeczach. Pocałowała mnie w klatkę piersiową. Moje palce bawiły się jej włosami. – Powiesz mi czy to jakiś rodzaj męskiego kodeksu czy coś? - To nie męski kodeks, tylko coś pomiędzy mną i Ethanem i wolałbym żeby tak pozostało. - Okej – powiedziała podejrzliwie. - To nie jest nic złego. Po prostu wiele dla nas obu znaczysz, to wszystko. Westchnęła. – A więc między wami dwoma będzie dobrze? I z nami?

- Tak. – Prawda.

Rozdział 31 Logan Czekałem na nią przy barze, gdy kończyła swoją zmianę. Od tamtej kłótni w jej domu, każdą wolną chwilę spędzaliśmy razem. To było tydzień temu. - Zrobione - rozwiązała fartuch i dramatycznie rzuciła nim w powietrze. – Mam wolny weekend i każdą wolną sekundę zamierzam spędzić przywiązana do ciebie i lepiej żebyś się nie skarżył – wycelowała we mnie palec z zaciśniętymi ustami. Jakbym kiedykolwiek się co do tego skarżył. - Cholera – droczyłem się. – W pewnym momencie planowałem zobaczyć się z moimi pozostałymi dziewczynami. Sapnęła, udając przerażenie. – No cóż – powiedziała, zadzierając nos do góry gdy pokonywała drogę do wyjścia. Obserwowałem ją gdy to robiła. – Lepiej im powiedz, żeby obchodziły się z tobą łagodnie. Powinieneś być wystarczająco dobrze wyleczony, żeby pozwolić mi na zrobienie ci… - obróciła się i zaczęła iść tyłem. - … naprawdę niegrzecznych, niegrzecznych rzeczy. Stęknąłem. Dosłownie stęknąłem. Przyspieszyłem tempo, żeby ją dogonić. – Jakiego rodzaju niegrzeczne rzeczy? – zapytałem, owijając wokół niej ramię i pochylając się nisko, żeby tylko ona mogła słyszeć. Wzruszyła ramionami. – Nie wiem – powiedziała, a następnie uszczypnęła mnie w ucho. Mocno. – Opowiesz mi jeszcze raz o tych tak zwanych dziewczynach? Cofnąłem się, śmiejąc się. Puściła moje ucho. – Uwielbiam gdy robisz się zazdrosna. To tak cholernie podniecające. Dotarliśmy do mojej ciężarówki i otworzyłem dla niej drzwi. Odwróciła się do mnie przed wejściem. – A tak serio, jak obolały jesteś? – przyciągnęła mnie za koszulę dotąd aż moja klatka piersiowa nie dotknęła jej. Potrząsnąłem głową. – W ogóle nie jestem obolały. Zwilżyła usta z ogniem w oczach. Jechałem do domu, całkowicie rozproszony przez jej rękę na moim fiucie. Byliśmy tam nie dłużej niż minutę, aż nasze ubrania były ściągnięte i byłem w niej. Musieliśmy zwolnić. Nadal byłem obolały.

*** - Czy Micky chce, żebym coś przyniosła? - Nie – wymamrotałem w poduszkę. Na wpół spałem, kiedy odwróciłem głowę w jej kierunku. – Nawet nie wiem co to jest. Mam nadzieję, że będzie tam tylko nasza paczka, wiesz?

Przysunęła się bliżej, tak że dzieliliśmy poduszkę, a jej nos dotykał mojego. – To dobry powód do świętowania. Ty będący w domu i w ogóle. Nie mogłem powstrzymać uśmiechu, który się uformował. – Taa. Wiesz co jest jeszcze dobrym powodem do świętowania? - Co? Owinąłem ramię wokół jej talii i przyciągnąłem ją bliżej. – Ty. - Ja? - Taa. Właśnie ty. Kocham cię, Amanda. Pocałowała mnie delikatnie. – Tak bardzo cię kocham, Logan. I tak po prostu o tym śniłem, o jej głosie, słowach powtarzanych w mojej głowie, ciągle i ciągle, aż pochłonął mnie sen.

*** - Obudź się – wyszeptała przy moich ustach. Powoli otworzyłem oczy, pozwalając im na przystosowanie się do porannego światła. Unosiła się nade mną na rękach i kolanach, jej włosy opadały luźno, przysłaniając jej twarz. Uniosłem rękę, by je przesunąć tak żebym mógł ją wyraźnie słyszeć. – Jezu Chryste… - Dlaczego się tak uśmiechasz? Nie zdawałem sobie sprawy, że to robiłem. – Po prostu jestem szczęśliwy. - Czemu? - Ponieważ – przerwałem, szukając odpowiednich słów. Przesuwając ją na swoją stronę, pocałowałem oba jej nadgarstki. – Ponieważ tutaj jesteś. Jesteś prawdziwa. I jesteś moja. Szczerzyła się od ucha do ucha. – Mam dla ciebie prezent. - Co? – odchyliłem się. Przewróciła oczami. – Okej, w zasadzie to nie prezent. Ale… - usiadła, sięgnęła do szafki nocnej i wróciła z talerzem. Pięć okrągłych ciasteczek. Dwa ze świeczkami. – Przegapiłam twoje ostatnie urodziny i poprzednio nie dostałeś tortu urodzinowego. A więc… - jej głos był napięty gdy zaświeciła świeczki. – Wszystkiego najlepszego, kochanie. Kocham cię. Usiadłem, więc byliśmy twarzą w twarz. Nie mogłem oderwać od niej oczu nawet jeślibym próbował. Nie śpieszyłem się, pragnąc zapamiętać ten moment. Rozkoszować się nim. Ponieważ za dziesięć, dwadzieścia, trzydzieści lat od tej chwili – kiedy opowiem naszym dzieciom o momencie, w którym koszmary się skończyły, a sny spełniły – będę pamiętał wyraźnie każdy szczegół. - Kochanie – uśmiechnęła się delikatnie. – Świeczki się wypalą. Musisz pomyśleć życzenie i je zdmuchnąć. Nie musiałem sobie niczego życzyć. Miałem wszystko czego potrzebowałem tuż przed sobą. – Kocham cię – powiedziałem do niej, przed nabraniem ogromnego wdechu i wypuszczeniem go.

Zlizując polewę z jednego ciastka, zapytałem. – Dlaczego jest ich pięć? - Oh – wzruszyła ramionami. – Dwa są dla mnie. Moje brwi zmarszczyły się. – A co z tym ostatnim? Jej uśmiech się poszerzył. – Jest właśnie po to – szybciej niż mógłbym prawdopodobnie pomyśleć, podniosła je i rozsmarowała na całej mojej twarzy. Zamarłem. Moje ciało nie dogoniło jeszcze umysłu. Jej chichotanie stało się głośniejsze i głośniejsze. - Jesteś w takich wielkich tarapatach – powiedziałem ze śmiertelną powagą, zrzucając z siebie pościel i sięgając po nią. Jej przeraźliwy pisk wypełnił pokój, ale został wystarczająco szybko przerwany, gdy przyszpiliłem jej ciało do podłogi. Zlizała polewę z mojej twarzy. – Mmm – wymruczała. Mój nos się zmarszczył. – To obrzydliwe – roześmiałem się. – Mam inne miejsce, z którego mogłabyś zlizywać. – I jak jakiś dupek, wepchnąłem kutasa między jej nogi. Jej oczy rozszerzyły się. – To cudowny pomysł, panie Matthews. Oto jak spędziliśmy kolejne dwie godziny. Zlizując z siebie polewę. Najlepsze. Nie. Urodziny. Kiedykolwiek.

*** Spóźniliśmy się do Jake’a. Kto by pomyślał, że zmywanie polewy z nagich ciał zajmie tak dużo czasu? Nie żebym się skarżył. W ogóle. - Tak więc przegapiłem Walkę na Inteligencję Lucy kontra Jess – roześmiał się Cam. Ostatnią godzinę spędzili na nadrabianiu gówna, które wydarzyło się w ciągu roku, kiedy mnie nie było. Była tylko paczka przyjaciół, tak jak miałem nadzieję. – Tak więc opowiedz mi o tej tak zwanej bitwie – rozciągnąłem ramiona i umieściłem jedno za krzesłem Amandy. Jej usta zwinęły się w kącikach. Robiła to – zauważała najmniejsze rzeczy, które przychodziły naturalnie i nie śpieszyła się, żeby je docenić. - Jest pieprzoną zdzirą – rzuciła Lucy. Wszyscy się roześmialiśmy. Cam zaczął historię. – Tak więc, ta dziewczyna jest epicko wkurzona na Lucy bo jest – bezwarunkowo – prymusem – cały czas, co jest prawdą, no bo znacie Luce, moja dziewczyna jest okropnie mądra – przybrał bostoński akcent na ostatnie dwa słowa, naśladując Buntownika z wyboru. – Ale ta dziewczyna Jess- Ździra – wtrąciła Lucy. Znowu się roześmialiśmy. - W każdym razie – zachichotał Cam. – Byliśmy w klubie kilka miesięcy temuLucy zainterweniowała. – Po prostu jest ździrą, Logan. Tylko tyle musisz wiedzieć. Ździrą. Posuwała profesora od pierwszego roku studiów. Ten koleś ma około 50 lat. To cholernie obrzydliwe. - Obrzydlistwo – powiedziała Amanda obok mnie. Cam się zaśmiał. – Tak więc Jess- ŹDZIRA! – krzyknęła Lucy.

Cam odwrócił się do niej. – Kochanie, on to rozumie. Jest ździrą. – Następnie powiedział do mnie. – Tak więc Jess – szybko zakrył Lucy buzię. – jest w tym klubie i celowo wylała drinka na Lucy. Oczywiście Lucy się wkurzyła. Czekaj, ona nie tylko się wkurzyła czy wściekła, ona tak jakby wybuchła. Jake się wtrącił, pstrykając palcami w powietrzu i przybierając dziewczyński ton. – Migocz, migocz mała ździro, zamknij nogi, nie są drzwiami. Wszyscy parsknęliśmy śmiechem, włączając Lucy. - Tak właściwie to zaśpiewała to – Cam znowu się roześmiał. Popatrzył za mnie. – Przyszpiliła ją do ściany, z rękoma na jej ramionach. Jess- ŹDZIRA! Cam potrząsnął głową. – Oczy Ździry rozszerzyły się. Nie sądziła, że Lucy ma w sobie coś takiego. Następnie Lucy rzuciła jakiś komentarz o jej oddechu śmierdzącym jak pomarszczona moszna staruszka. Amanda wypluła wodę i zaczęła krztusić się ze śmiechu. Klepnąłem ja w plecy, ale sam nie mogłem się powstrzymać. Klasycznie pijana Lucy zawsze była najlepsza. - Czekaj – krzyknęła Micky. – Było jeszcze coś – wytarła oczy i próbowała wyrównać oddech. – O tak! Bolało gdy spadłaś z wierzchołka dziwkarskiego drzewa i po drodze na dół wyruchałaś każdego starego kutasa pokrytego siwymi włosami łonowymi? Ryk naszego śmiechu wypełnił ogródek. Lucy po prostu siedziała cichutko, z uśmiechem na twarzy, gdy piła swoje piwo. Zauważyła, że ją obserwowałem i mrugnęła. Kurwa, tęskniłem za nią.

*** - Logan – zawołała Heidi z drugiej strony paleniska. Nie czekała aż ucichnie rozmowa. Od razu się wtrąciła. Wszyscy odwrócili się w jej stronę. Nie mówiła dużo w ciągu wieczoru. Wywnioskowałem, że może była zakłopotana przed Amandą z powodu sposobu w jaki ją potraktowała ostatnim razem gdy się z nią widzieliśmy, ale patrząc teraz na nią, była poza stanem podpicia w którym była reszta nas. Była pijana, co było widoczne gdy wymamrotała. – Myślałeś kiedykolwiek co by się stało gdybyśmy nigdy ze sobą nie zerwali? Mogłoby nam być dobrze – tobie i mnie. Jej oczy były przekrwione, na wpół zamknięte. Walczyła, żeby utrzymać głowę w górze. Ja walczyłem, żeby odpowiedzieć. – Um, myślę, że może… - Mam na myśli, wiem, że pieprzyliśmy się… dużo… Amanda próbowała wykręcić rękę z mojego uścisku, ale zacieśniłem chwyt. Poczułem jak jej ciało się odsuwa, ale nie mogłem zdjąć oczu z Heidi. - A kiedy ci powiedziałam, że chciałam się umawiać z innym chłopakiem – Dylanem – przewróciła oczami. – Myślałam, że przynajmniej spróbujesz mnie powstrzymać, no wiesz. Myślałam, że mieliśmy coś dobrego. Nie tylko seks. Amanda ponownie próbowała wycofać rękę. Nadal trzymałem ją mocno.

Wszyscy siedzieliśmy w ciszy, ale Heidi nie przestawała mówić. – Mogłoby się nam udać. Ty i ja moglibyśmy być gorącą, silną parą przez liceum i może nawet w colleg’u. Wtedy nie byłabym jakąś juniorką z colleg’u, której chłopak rzucił ją dla Marines – roześmiała się. – Pamiętasz jak leżeliśmy nago w łóżku przez cały dzień i uczyliśmy siebie nawzajem wszystkiego. To było dobre czasy, Logan. Powinniśmy to kiedyś powtórzyć. Moje brwi się zmarszczyły. Co do diabła się z nią stało gdy mnie nie było? Musiało być coś więcej niż tylko wyjazd Dylana. Jake się wtrącił. Cieszę się, że to zrobił, bo nie mógłbym sklecić słów nawet jeślibym próbował. – Myślę, że już wystarczająco wypiłaś, Heids. Może już na dziś wystarczy. Odwróciłem się do niego. - Taa. Masz rację – zgodziła się Heidi. – Napisałam do przyjaciółki. Jest w drodze. Byłem zbyt zajęty patrzeniem na Micky, która marszczyła brwi. Podążyłem za jej spojrzeniem. Amanda. Kurwa.

Amanda Nadal siedziałam ze spuszczoną głową, nie chcąc, żeby dostrzegli moje głupie łzy w moich głupich oczach. Następnie usłyszałam jak mówi. – No cóż, naprawdę miło było cię znów zobaczyć, Logan. Cieszę się niezmiernie, że jesteś w domu – Kątem oka zobaczyłam jak jej stopy zatrzymują się przed jego. Nadal odmawiałam spojrzenia w górę. Ale wtedy wypuścił moją rękę, którą próbowałam uwolnić i ten ruch zmusił mnie do rzucenia na nich okiem. Chciałabym, żebym tego nie zrobiła. Jej ręce były rozłożone jako zaproszenie do uścisku. Wstał. Umieściła ręce wokół jego ramion. Owinął ramiona wokół jej talii. Następnie jej palce wplątały się w jego włosy, przysuwając jego twarz bliżej do jej. A potem ich usta się połączyły. Jęknęła. Bum. Bum. A potem nic. Moje oczy ciasno się zamknęły. Żołądek uderzył w podłogę. Serce opadło. Jego głos przebił ciszę. – Odprowadzę cię – powiedział. A potem go nie było. Mijały sekundy. Tak jakby były to godziny.

- Amanda? – zanuciła Micky. Uniosłam na nią oczy. - Nie jest w dobrym stanie. Ostatnio zmaga się z wieloma rzeczami. To nic nie znaczy. Nie odwzajemnił pocałunku. Skinęłam. To wszystko, co mogłam zrobić. Następnie oczyściłam gardło. – To nie ma znaczenia. – Naprawdę nie miało. Bo ja byłam tutaj, a on z nią.

Rozdział 32 Logan Próbowałem wziąć ją za rękę kiedy wróciłem, ale skrzyżowała ramiona na klatce piersiowej i spuściła wzrok. Westchnąłem i przesunąłem się tak, żebym mógł mówić jej do ucha. – Nie odwzajemniłem pocałunku, kochanie. Oderwałem się tak szybko jak zdałem sobie sprawę co się działo. - To nie ma znaczenia – powiedziała cichutko, ale odmówiła spojrzenia na mnie. Miało znaczenie. Oczywiście, że miało znaczenie. - Amanda – spróbowałem znowu. Żuła wargę, jej wypuszczenie oddechu spowodowało, że zadrżała. Pochyliłem się niżej i pocałowałem ją w policzek. – Przepraszam – wyszeptałem. Podniosła dłoń i otarła oczy. – W porządku. Porozmawiamy o tym później, nie tutaj – jej głos się załamał. Tak jak moje serce. Cofnąłem się, nie wiedząc co jeszcze zrobić. Umieściłem rękę na jej nodze i obserwowałem jak zaczęła drżeć. Rzuciła szybko na nią okiem, zanim zagapiła się w dal. Nie nakryła jej. Nie pocieszyła mnie. Nie odezwała się przez resztę czasu. Pożegnaliśmy się wcześniej niż się tego spodziewałem. Było niezręcznie, nie tylko dla nas, ale dla wszystkich. W drodze do domu nie przestawałem trzymać ręki na jej nodze. Nie przestała drżeć. Była cicho, oczy miała skupione na drodze przed nią. Odezwałem się pierwszy. – Z pewnością tego nie widziałaś, ale odepchnąłem ją tak szybko jak- Nie obchodzi mnie to – przerwała mi. Brzmiała na smutną i zmęczoną. Może była zmęczona pierdoleniem przeze mnie wszystkiego. - Zatem co się dzieje? Porozmawiasz ze mną, proszę? - Jeśli nie wiesz- Nie. Przepraszam, ale nie wyciągaj tego jeśli nie wiesz, zatem nie powinnam ci nic kurwa powiedzieć gówna. Oczywiście, że nie wiem. Musisz mi powiedzieć. Westchnęła, zerkając na mnie szybko. – Nie wiem, Logan. Nie chodzi tylko o jej całowanie ciebie. Chodzi o to, że po prostu pozwoliłeś jej tam siedzieć i rozmawiać o was w ten sposób. Nie przerwałeś jej, nie poprosiłeś żeby przestała. Masz pojęcie jak się czułam? Okazywała mi brak szacunku, a ciebie to nawet nie obchodziło. Cholera. - Dlaczego nic nie powiedziałeś? – zapytała.

Podjąłem obronną taktykę. Nie wiem dlaczego. Może wiedziałem, że miała rację i czułem się jak dupek. – Dlaczego nie powiedziałeś czegokolwiek? Mówiła głośniej. – Bo jest twoją przyjaciółką, Logan. Nie moją. - To głupie, że kłócimy się o to teraz. - Uważasz, że moje uczucia są głupie? – krzyknęła. - Nie powiedziałem tego. - Spodobałoby ci się to gdyby Tyson siedział przed tobą i wszystkimi moimi przyjaciółmi i zaczął gadać o nas i o tym jak się pieprzyliśmy? – wypluła ostatnie słowa, chcąc mnie zranić. Udało jej się to. Pozostałem cicho. - Myślisz, że to w porządku jeśliby ci opowiedział jak zabrał mi dziewictwo? I że nie miałam pojęcia co robić, więc nauczył mnie wszystkiego w sposób jaki lubił? Może rzeczy, które ty lubisz, które ja ci robię, są rzeczami, które on mi pokazał – Poczułem jak w gardle rośnie mi gorycz. Chciałem powiedzieć, żeby przestała, ale nie przestawała mówić. – Chciałbyś tam siedzieć i słuchać o tym jak zakradaliśmy się do mojego pokoju w nocy, żeby móc uprawiać seks? Lub o czasach w jego samochodzie, kiedy nie mieliśmy gdzie pójść? Lub o pierwszym razie gdy zrobiliśmy sobie- Przestań! – wyszło bardziej szalenie niż zamierzałem, ale zrobiło mi się niedobrze. Dosłownie, niedobrze w brzuchu. Chciałem się porzygać. – Łapię, okej? Wystarczy. - Łapiesz? – roześmiała się. Tym cholernym gorzkim śmiechem, którego tak bardzo nienawidziłem. Ale tym razem był inny – cichszy – jakby była dalej zatracona w swoich myślach. – Nie o to chodzi, Logan. Chodzi o to, że ja nigdy nie pozwoliłabym mu rozmawiać o tych rzeczach. Nie przed naszymi przyjaciółmi, i zdecydowanie nie przed tobą. A wiesz dlaczego? – to nie było pytanie. – Bo cię szanuję, i szanuję nas. A ty – nie. Po prostu na to pozwoliłeś. A potem zostawiłeś mnie tam siedzącą, z poczuciem braku szacunku i patetyczności, podczas gdy sam wyprowadziłeś ją z domu, żeby się upewnić, że z nią okej – wzięła kilka uspokajających oddechów. – Mam nadzieję, że z nią dobrze, bo ze mną nie jest. W końcu odnalazłem głos. – Czego ode mnie oczekiwałaś? Chciałem się upewnić, że bezpiecznie wsiadła do samochodu. Potrząsnęła głową. – Miała jeszcze czworo przyjaciół. Jeśli nie wiedzieli, żeby się nią zająć, powinieneś jednego z nich o to poprosić. Powinieneś wiedzieć, jak to na mnie wpłynie. Najgorszą częścią jest to, że – nie była zła. Po prostu gapiła się przed siebie, pozwalając cichutko spadać łzom. Nie podniosła głosu. Może jeśli byłaby zła, mniej by bolało. Była smutna, zmartwiona, rozczarowana. Cholernie ją rozczarowałem. Uchwyciłem jak jej oczy zniżają się do ręki na jej nodze. Nie drżała już, teraz niekontrolowanie trzęsła się na całego. Serce biło mi tak szybko w piersi, że bolały mnie żebra. Czekałem jak ją nakryje albo przytrzyma, może podniesie i pocałuje moją dłoń tak jak to zwykła robić. Ale nie zrobiła tego. Zamiast tego, wziąłem ją z jej nogi, potrząsnąłem dwukrotnie i usiadłem na niej, mając nadzieję, że to może pomoże.

- Przepraszam – powiedziała cichutko, gapiąc się przed siebie. Przysiągłem sobie, że spędzę resztę nocy na mówieniu jej i pokazywaniu jak przykro mi było. Zaparkowała obok swojego samochodu, kiedy dotarliśmy do garażu. Wyszedłem z ciężarówki, ale ona tego nie zrobiła. Pochodząc do jej strony, otworzyłem drzwi i wyciągnąłem rękę, by jej pomóc. Nie przyjęła jej, po prostu sama zeskoczyła. Oparła się o samochód, przetrząsając torebkę. – Myślę, że pojadę do domu – powiedziała cichutko, odmawiając spojrzenia na mnie. - Co? – moja pierś bolała, nie od bicia serca, ale od złamania go. – Proszę, nie rób tego – błagałem. Miałem to gdzieś. – Wiem, ze spieprzyłem. Przepraszam. To nieistotne, błahe – w końcu uniosła na mnie wzrok z szerokimi oczyma, pełnymi łez. Kurwa. – To nie – westchnąłem próbując się uspokoić. – Nie to miałem na myśli. Mam na myśli w porównaniu z wszystkim przez co przeszliśmy- Może – przerwała. – Ale to nie powstrzyma bólu. Bez względu na to, ból to ból. Muszę poczuć ten ból, poradzić sobie z nim, a nie mogę tego zrobić z tobą w pobliżu. Po prostu nie mogę. Zassałem drżący oddech. Wyciągnęła kluczyki i odblokowała samochód. Otworzyłem jej drzwi i obserwowałem jak zajęła miejsce i odpaliła silnik. Próbowała się do mnie uśmiechnąć, ale nie mogła. A potem jej nie było. Obserwowałem jak jej tylne reflektory znikają, gdy miałem nadzieję, modliłem się, błagałem, żeby zawróciła i wróciła. Ale nie zrobiła tego. Moja ręka trzęsła się przy nodze. Podnosząc ją, przyjrzałem jej się z bliska. A potem rzuciłem. – Pieprz się – warknąłem. Odwróciłem się i walnąłem nią o bok mojej ciężarówki. To tylko sprawiło, ze trzęsła się bardziej.

*** Godzinę później zadzwonił Jake. Leżałem całkowicie obudzony w łóżku, gapiąc się w sufit. Odebrałem, ale nie odezwałem się. Westchnął. – Mam przyjechać? - Nie – odpowiedziałem szybko. Nie chciałem nikogo widzieć. Kłamstwo. Była jedna osoba, ale nie chciała mnie widzieć. - Dzisiejsza noc była trudna – powiedział. - To niedopowiedzenie. - Jest tam? - Nie. - Cholera. Jest wkurzona? - Szczerze, nie sądzę, że jest wkurzona. Jest zasmucona. Powiedziała, że była rozczarowana, pomyślała, że pozwoliłem Heidi na okazanie jej braku szacunku. Roześmiał się. – Dokładnie tych słów użyła Kayla.

- Tak? - Taa. - To musi być typowe dla dziewczyn. Znowu się roześmiał. – Nie, to w pewnym sensie się stało, koleś. - Cholera – wiedziałem, że miał rację, ale słyszenie jak potwierdza te słowa było jak kopniak w brzuch. - Taa. - Chciałem się tylko upewnić, że z Heidi było okej, wiesz? - Taa – zgodził się. – Całkowicie to rozumiem. Ale Heidi – jest bałaganem odkąd odszedł Dylan. Dziewczyny próbowały z nią rozmawiać, ale nie chce z nikim gadać. Tak serio, jeśli miałbym obserwować jak były Kayli próbuje ją pocałować, jest więcej niż prawdopodobne, że pobiłbym go. Wszyscy widzieliśmy jak Amanda spoliczkowała dla Lucy tą dziewczynę. Jestem zaskoczony, ze nie zrobiła tego samego Heidi. - Słusznie. Wypuścił kolejne westchnięcie. – Co zamierzasz zrobić? - Nie wiem. Prawda.

*** Wiem czego nie zrobiłem, i był to sen. Żadnego mrugnięcia okiem przez całą noc. Leżałem w łóżku z odsłoniętymi zasłonami i obserwowałem jak mrok zmienia się w świt. Chciałem do niej zadzwonić. I błagać ją, żeby wróciła. Ale chciała przez to przejść, i chciała zrobić to sama. Spojrzałem na godzinę na telefonie, był w mojej dłoni całą noc, czekając aż zadzwoni. 5:15 - Cholera – zepchnąłem pościel i wstałem. W tym samym czasie, rozległo się lekkie pukanie do drzwi. Otworzyłem szufladę nocnej szafki, żeby znaleźć pistolet. Gapiłem się na niego przez sekundę aż znowu rozległo się pukanie. Było delikatne, prawie takie jakby wiedzieli jak zareaguję gdy byłoby głośniejsze. Zostawiłem pistolet i naciągnąłem na siebie koszulkę, gdy pokonywałem drogę do drzwi. Popatrzyłem przez judasza. Stała tam, z niesfornymi włosami upiętymi na czubku głowy i nerwowym wyrazem twarzy. Wyglądała tak źle jak ja się czułem. Odmykanie czterech zasuwek wydawało się trwać wiecznie. Może było tak dlatego, że tak bardzo pragnąłem się do niej dostać, że moje obie dłonie drżały. Kiedy w końcu otworzyłem drzwi, jej oczy wystrzeliły do góry i błąkały się po mojej twarzy. Na pewno mogła zobaczyć jakim bałaganem byłem. Nie odezwała się gdy wkroczyła do środka i weszła do sypialni. Zamknąłem wszystkie zasuwki przy drzwiach, sprawdzając ze trzy razy zanim podążyłem za nią.

Stanęła na środku pokoju z rękami po bokach i łzami w oczach. Postąpiłem kilka kroków do przodu, aż byłem przed nią. Chciałem się odezwać, ale mentalnie nie mogłem. Uniosła na mnie wzrok ze zbolałym wyrazem twarzy. Spadła jej łza. Nienawidziłem siebie. Nienawidziłem tego, że to ja byłem powodem jej łez. Próbowałem ją zetrzeć, ale moja dłoń drżała przy jej policzku. Przytrzymała ją przy twarzy i westchnęła głęboko, a następnie wypuściła powoli oddech. A potem ucałowała moją dłoń. Raz. Dwa. Za trzecim razem, drżenie ustało. Następnie opuściła rękę. Powoli wyślizgnęła się ze sukienki i ściągnęła moją koszulkę przez głowę i założyła na siebie. Obserwowałem jej każdy ruch w martwej ciszy, chcąc go zapamiętać. Rozkoszować się nim. Wspięła się na swoją stronę łóżka twarzą do ściany. Też się wspiąłem, podniosłem pościel do naszych ramion i przysunąłem się do niej bliżej. Nie wiedziałem czy chciała być dotykana czy chciała rozmawiać, więc z wahaniem umieściłem dłoń na jej talii. Wzdrygnęła się nieznacznie, ale nie usunęła jej. Przysunąłem się nawet bliżej, moja klatka przykleiła się do jej pleców. Owinąłem ramiona wokół jej brzucha i przyciągnąłem tak blisko jak było to możliwe. Następnie się odezwała. – Twoje serce galopuje z prędkością miliona mil. Wziąłeś Xanax? Westchnąłem, czując ulgę, że się odezwała. – Zapomniałem – powiedziałem zgodnie z prawdą. - Nie możesz tego robić, Logan. Czułam twoją rękę na mojej nodze zeszłej nocy. Nie możesz przestać tego brać. Przełknąłem głośno. To nie była rozmowa, którą chciałem odbyć. – Możesz się proszę odwrócić? Nienawidzę tak z tobą rozmawiać. Proszę? Przesunęła się w łóżku tak, że byliśmy twarzą w twarz. Umieszczając jej dłoń przy mojej piersi, uniosła na mnie wzrok. – Spałeś w ogóle? Potrząsnąłem głową. – Nie. A ty? Pochyliła się bliżej i umieściła usta nad moim sercem. – Nie. - Amanda – wykrztusiłem. Oczyszczając gardło, odsunąłem jej włosy z oczu i uniosłem podbródek, żeby była twarzą do mnie. – Tak bardzo przepraszam. Za to wszystko. Za nie pomyślenie o tobie i sposobie w jaki byś zareagowała na to, co się stało. Przepraszam, że czułaś się w ten sposób. Ostatnia rzeczą, którą bym kiedykolwiek, kiedykolwiek chciał jest sprawienie, żebyś czuła się- Ćśśś – przerwała. – Też cię przepraszam. Myślę, że przesadnie zareagowałam- Nie. W ogóle. Miałaś wszelkie prawo, żeby być na mnie zła. Miałaś rację, a ja po prostu nie myślałem. To wszystko. Nie myślałem. Jestem głupi- Przestań. Nie nazywaj tak siebie – przerwała, czekając aż jej słowa się połączą. – Może to tylko kolejne pęknięcie w naszej bańce, wiesz? Może coś takiego musiało się wydarzyć. Ale nie podoba mi się to, Logan. Nienawidzę być zasmucona, i nienawidzę tego, że ranimy siebie nawzajem. Nie chcę, żebyśmy to robili. Nie możemy być destrukcyjni, i masz

rację mówiąc, że po wszystkim przez co przeszliśmy, to jest błahostka. Pozwoliłam temu przybrać formę czegoś większego niż powinno być. - Nie zrobiłaś tego. To poważna sprawa. Powinienem odezwać się za ciebie. Nie będę się już z nią widywał. - Przestań – pocałowała mnie powoli, pozwalając swoim ustom trwać na moich. – Nie tego chcę. - Zatem czego chcesz? - odwzajemniłem pocałunek, tak samo łagodnie. Pozwoliłem językowi sunąć wzdłuż jej warg, prosząc o wejście. Otworzyła nieznacznie usta, wysuwając język, żeby lekko dotknąć mojego. - Chcę tylko ciebie. - Już mnie masz. - I chcę spać – walczyła, żeby utrzymać otwarte oczy. – I chcę się obudzić i być w twoich ramionach i zapomnieć, że ta gówniana noc kiedykolwiek istniała. - Brzmi idealnie.

Rozdział 33 Logan - Amanda - potrząsnąłem nią za ramię. - Skarbie, obudź się. Strząsnęła moja rękę. - Nie - wyjęczała. - Musisz wstawać. Obróciła się powoli. Włosy były rozsypane na całej poduszce. Zaśmiałem się i odsunąłem je z jej twarzy. Powoli otworzyła oczy. Na ustach uformował się leniwy uśmiech. Jak możesz być taki seksowny od samego rana? - sięgnęła i przyciągnęła mi twarz do szyi, odchylając głowę dla lepszego dostępu. Przesunąłem językiem przez szyję do szczęki. - Mógłbym zapytać o to samo. - Mm - jęknęła. - Czas na poranny sex - wplotła palce w włosy i popchnęła mnie w dół jej ciała, podnosząc jednocześnie koszulkę. - Jasna cholera -nakryłem jej sutek ustami, czując jak mój penis robi się coraz twardszy. - Skarbie, musimy się pospieszyć i musisz być cicho. - Mogę to zrobić - powiedziała, wciąż na wpół śpiąca. Pociągnęła mnie za włosy i przesunęła moje usta na drugą pierś. - Już jestem mokra. - Kurwa - zacząłem całować ją niżej, liżąc w dół jej brzucha. Wiła się pode mną, rozkładając szerzej nogi. Odsunąłem jej majteczki na bok, by móc ją poczuć. Mogłem poczuć jak bardzo jest podniecona, zanim ją dotknąłem - spojrzałem na nią w górę, przygryzała wargę, jej oczy były ciągle zamknięte. Przez moment zastanawiałem się, czy była w ogóle świadoma, co się działo. - Skarbie? - Zamknij się, Logan. Po prostu właź do środka. Nie musiała powtarzać dwa razy. - O mój Boże - wydyszała, jej palce rozluźniły się w końcu przy skórze. - Czemu zakrywałeś mi usta i powtarzałeś, że mam się zamknąć? No czemu? Czekałem aż opadnie jej ten po-orgazmowy szum, całując jej obojczyk, gdy ona przeczesywała moje włosy jedną ręką. I wtedy mnie to uderzyło. Natychmiast się odsunąłem, zaskakując ja. Roześmiałem się. Nie mogłem się powstrzymać. - Musisz się ogarnąć i wskoczyć pod prysznic. Heidi przyszła się z tobą zobaczyć.

Amanda - Hej - przywitała się. Wyglądała tak dobrze, jak ja o piątej nad ranem, kiedy w końcu zdecydowałam, że moja duma nie jest tak ważna, jak mój związek z Loganem. To dlatego pojawiłam się tu piętnaście minut później. - Hej - podniosłam dłoń i lekko pomachałam. - Um. Poszłam do twojego domu, ale twój brat powiedział, że jesteś tutaj. Chciałabym z tobą porozmawiać, jeśli nie masz nic przeciwko – i Logan - oczywiście.

Wyszedł z sypialni, z włosami ciągle mokrymi po prysznicu i laptopem w ręce. Będę na dachu, zawołajcie mnie, jak skończcie – pocałował mnie szybko w policzek, raz za razem. - Przestań - zachichotałam, oddychając go. - Idź! Zaśmiał się. - Zamknij za mną drzwi - i już go nie było. Zrobiłam jak kazał i odwróciłam się do Heidi. Niezręcznie. - Więc - przestąpiłam z nogi na nogę. - Co słychać? - Możemy usiąść? Zaprowadziłam ją na kanapę i usiadłyśmy. Uśmiechnęła się, ale było to wymuszone i zdecydowanie fałszywe. Potem westchnęła, pozwalając ramionom opaść i rozluźnić się rysom. - Oczywiście, jestem tu, żeby przeprosić - przerwała, czekając na reakcję. Jeśli liczyła, że powiem, że wszystko w porządku i nie musi przepraszać, to była w błędzie. - Byłam dla ciebie okropna - nie tylko ostatniej nocy – ale też tej pierwszej nocy na ognisku Lucy... - urwała, zagłębiając się we własnych myślach. – Spójrz, wiem, że możesz nie rozumieć – przerwała i wypuściła oddech. – Mogę być tobą szczera? Potaknęłam. I czekałem. - Jestem po prostu zgorzkniała. I zazdrosna. I pijana. Bardzo. Zmarszczyłam brwi. – Jesteś zazdrosna? O mnie? Czemu? Bo Logan jest mój? - Nie – powiedziała szybko. – Cóż, zarówno tak i nie. Nie wiem jak to wyjaśnić. - Po prostu spróbuj. - Dobrze – kiwnęła raz, nabrała powietrza i powiedziała jednym tchem. – Byłam w ciąży. Sapnęłam. Pokiwała w potwierdzeniu, jej oczy natychmiast wypełniły się łzami. – Kiedy Dylan powiedział mi, że się zaciągnął. Byłam w siódmym tygodniu ciąży. Nie wiedziałam. Przyszedł do mnie i chciałam mu powiedzieć, ale oznajmił, że ma nowinę, więc pozwoliłam mu mówić pierwszemu. Ogłosił, że wyjeżdża. Zaciągnął się i nie uważał, że to dobry pomysł, abyśmy się nadal spotykali. Nie, kiedy jego przyszłość jest niepewna. - Heidi – powiedziałam ze współczuciem. – Powiedziałaś mu? Zaśmiała się smutno. – Co miałam zrobić? – jej głos był znużony i wycierała oczy ręką. – To nie tak, że zamierzał się starać i chciał, żeby się nam udało. Powiedział mi, że chce mnie opuścić. Chodzi o to – taa – mogłam mu powiedzieć. Mógł zostać – ale to nie byłoby ze względu na mnie, tylko na dziecko – teraz już płakała, jej ciało zgięło się w pół. – Nasze dziecko – powtórzyła. Pociągnęłam nosem, próbując się pozbierać. – Więc, ty… - Musiałam, Amanda. Nie miałam wyboru. Nie mogłam zrobić tego sama – a to nie byłoby w porządku, prosić go, aby został. Potarłam oczy. Teraz to miało sens – czemu była jaka była i w jaki sposób sobie z tym radziła. – Bardzo mi przykro, Heidi. Nie miałam pojęcia.

Potrząsnęła głową, gwałtownie ocierając policzki. – Nikt nie wie. Nie możesz nikomu powiedzieć. - Nie powiem. Przysięgam. Nabrała głośno powietrza i wypuściła je ze świstem. – Wiem, że to nie ma dla ciebie sensu, ale to dlatego… Po prostu potrzebowałam kogoś za to obwinić. A ty – ty tam byłaś. Chodzi mi o to, że powiedział ci, że myśli o zaciągnięciu się… nigdy mi nawet o tym nie wspomniał. Wiem, że mieliśmy problemy, ale nic wartego zerwania. Ale on powiedział tobie. I sama nie wiem. Po prostu poczułam, jakbyś mogła być tą, która mogłaby mu to wyperswadować. Wiem, że to głupie i nie ma opcji, żebyś wiedziała… - Myślę, że rozumiem. Wiem, o co ci chodzi. - Zgaduję, że wkurzyłam się na ciebie i rozzłościłam, bo Logan wrócił i jesteście razem – i cieszę się z tego powodu, naprawdę. Ale jestem diabelnie zazdrosna, bo ja też tego chcę. Chcę, żeby Dylan wrócił i wyznał mi miłość, wiesz? Ja też zaczęłam płakać. Nie potrafiłam sobie nawet wyobrazić, przez co przechodziła. I miała rację; Logan wrócił, był tu i byliśmy razem. Pociągnęła nosem. – Po prostu chciałam kogoś obwiniać, bo musi być jakaś przyczyna tego wszystkiego i przepraszam, że uznałam cię za tę przyczynę. To nie w porządku. - Jest okej – powiedziałam szczerze. – Naprawdę, rozumiem. Nie jesteś złą osobą. Potaknęła. Obie próbowałyśmy ogarnąć nasze emocje. - Zamierzasz mu powiedzieć, Heidi? Wzruszyła ramionami. – Co dobrego z tego wyniknie? - Nie wiem. Po prostu myślę, że ma prawo wiedzieć. Obróciła się do mnie twarzą. Nasze spojrzenia skrzyżowały się na dłuższą chwilę. – Kiedy zrobiłaś te tatuaże? Popatrzyłam na nadgarstki. – W jego urodziny – w noc, gdy to się stało. Posłała mi życzliwe spojrzenie. – Wiedział, że je zrobiłaś? Potrząsnęłam głową. - Czemu mu nie powiedziałaś? - Bo to nie sprowadziłoby go z powrotem. - No właśnie.

Rozdział 34 Amanda - Opowiedział ci masę żenujących historii z czasów, gdy byłem dzieckiem? To tym zajmowaliście się przez cały ten czas? - Tak – powiedziałam z powagą. – Właściwie, to tylko tym. Powiedział mi nawet o tym, jak potrafisz rapować Vanilla Ice, słowo w słowo. Spojrzał na mnie szybko, wytrzeszczonymi oczami. – Nie zrobił tego. Zaśmiałam się. – Nie zrobił. Ale twoja reakcja powiedziała mi, że zdecydowanie potrafisz. - Zamknij się – próbował mnie od siebie odepchnąć. Siedzieliśmy w jego furgonetce, w drodze do domu jego taty. Siedziałam wtulona w ramię, z dłonią pod koszulką, bawiąc się mięśniami brzucha przez całą jazdę. To, co wydarzyło się wczoraj w nocy – i dziś z Heidi – było emocjonalnie wyczerpujące. Byłam zadowolona, że szybko sobie z tym poradziliśmy i wszystko wróciło do normy. Podniosłam iPoda z uchwytu na desce rozdzielczej i przejrzałam playlstę. - Co robisz? – zapytał. Odnajdując piosenkę, którą chciałam, oznaczyłam ją jako kolejną. Obserwowałam go z przemądrzałym uśmiechem na twarzy i czekałam, aż skończy się obecna piosenka. A kiedy to się stało i zaczęło się „Ice Ice Baby”, spojrzał na mnie zwężonymi oczami. – Nie znam słów – oświadczył. I jak na sygnał, zaczął – All right, stop… Mój śmiech był tak głośny, jak muzyka. Przygryzł wargę, próbując powstrzymać własne rozbawienie. – Pieprzyć to – powiedział. Podkręcił radio i zrobił przedstawienie ze znajomości calutkiego tekstu i wyrzucania palców w powietrze w stylu Vanilla Ice. Był cholernie piękny w sowim szczęśliwym, beztroskim wydaniu. Ścisnęło mnie w piersi, gdy go obserwowałam. Ten chłopak mógł zwrócić się w każdą stronę, ale określił swoje życie. Podjął własne decyzje. Pozwolił przeszłości zostać w przeszłości i stworzył własną przyszłość – taką, której miałam nadzieję, być częścią na zawsze. Odwrócił się do mnie, a jego dołeczki się pogłębiły. – Co jest? Potrząsnęłam głową. – Nic. Całując mnie w policzek, zapytał. – Na pewno? – położył rękę na mojej nodze. - Tak, po prostu bardzo cię kocham. Tylko tyle. Objął mnie, przyciągając bliżej i całując w skroń. – To nie jest tyle – powiedział cicho. – To jest wszystko.

*** Kazał mi poczekać, aż wysiądzie i otworzy dla mnie drzwi samochodu.

- Nie musisz otwierać dla mnie drzwi – powiedziałam, przyjmując rękę, gdy pomógł mi wysiąść. Wzruszył ramionami. – Jesteś moją dziewczyną – trzymając mnie za rękę, poprowadził mnie na przód samochodu i szybko odwrócił się w moją stronę. – I tak, żebyś wiedziała, ja też cię kocham. Wyszczerzyłam się do niego i owinęłam ramionami szyję, przyciągając usta na spotkanie moich. Położył ręce na dole moich pleców, pogłębiając pocałunek i popychając, aż oje plecy uderzyły o samochód. Zacisnęłam dłonie na koszulce, próbując się czegoś przytrzymać. Pocałunek mnie osłabił. Nie tylko w kolanach, ale też w głowie i sercu. Popychał mnie dalej, aż plecy były na masce, a on znalazł się nade mną. Jego dłonie powędrowały pod moją koszulkę i zacisnęły się lekko na mojej talii. - Ekhem. Natychmiast się od siebie oderwaliśmy i spojrzeliśmy na jego tatę. Ramiona miał skrzyżowana na klatce piersiowej; unosiły się lekko przez jego śmiech. – Cóż, mamy déjà vu – powiedział. Uśmiechnęliśmy się do siebie. Naprawdę tak było.

*** - Skarbie, nie potrzebujesz filmiku z YouTube, żeby zobaczyć jak się kroi paprykę. Ja ci pokarzę. Odsunął rękę, trzymając telefon z daleka ode mnie. – Nie – ostrzegł. – Zobaczę to nagranie. Ty poczekaj, będę najlepszym krajalniczym papryki jakiego w życiu widziałaś. Przewróciłam oczami. – Mogłam to już zrobić – próbowałam zabrać papryki z deski przed nim, ale odgonił moje dłonie. – Nie, nie o to tu chodzi. Muszę się nauczyć jak robić takie rzeczy. Chichocząc, skrzyżowałam ramiona i uniosłam brodę. – Czemu? Czemu nauczenie się jak kroić paprykę jest tak ważne? - Nie wiem – uniósł ramiona. – Nie powinnaś zawsze gotować. Pora nauczyć się tego gówna. Co, jeśli będziesz w ciąży i będziesz zbyt zmęczona, żeby gotować, czy coś takiego? Usłyszałam, jak Alan nabiera powietrza. Oboje się do niego odwróciliśmy. Wytrzeszczał na nas oczy. – Nie jestem! – zapewniłam go, a Logan w tym samym czasie oświadczył, - Nie jest. Wypuścił westchnienie ulgi, po czym pociągnął łyk piwa. Wskazał na mnie butelką, po czym postawił ją na blacie. – Powinnaś już wiedzieć, że Logan musi robić rzeczy po swojemu. Musi nauczyć się najdrobniejszych szczegółów wszystkiego, co robi, przeanalizować wszystko. - Widzisz? Nawet tata to wie – spojrzał w dół na telefon, wpisując coś gorączkowo. – Jeeezu, Amanda, co z ciebie za przyszła żona? Alan westchnął ponownie. Logan zaśmiał się z niego. – Powiedziałem to tylko po to, żeby się z tobą podroczyć.

Logan - Wiecie, że potrafię przygotować coś innego poza Taco Casserole, prawda? Obaj z tatą spojrzeliśmy na siebie, po czym przenieśliśmy się na nią. – Co z tobą nie tak? – drażniłem się tylko częściowo, ale słowa były zniekształcone przez to, że miałem usta pełne najlepiej smakującego jedzenia pod słońcem. - Robię naprawdę świetną pieczeń – zapewniła. Westchnąłem i odwróciłem się w jej stronę. – Skarbie, skończ. Psujesz tą chwilę. Zwęziła na mnie oczy. – Jaką chwilę? – wskazałem oczami na stojący przede mną talerz. – Żartujesz, prawda? – roześmiała się. – Przeżywasz swoją chwilę z jedzeniem? Śmiech taty spowodował, że oboje na niego spojrzeliśmy. – Kochanie – powiedział do niej. – Myślę, że on może bardziej kochać twoje jedzenie, niż ciebie. Udałem oburzone westchnienie i zakryłem jej uszy rękami. Zadzierając nosa, powiedziałem. – Ojcze, nie przy dzieciach – zmarszczyła nos i odpędziła moje ręce. Zniżyłem głos i powiedziałem jej do ucha. – Serio, skarbie. Nie mógłbym kochać niczego bardziej, niż ciebie. Nigdy. Jej oczy uniosły się i rzuciła okiem na tatę. Uśmiechnęła się lekko, rumieniec zaczął wypływać na jej policzki. Pocałowałem ją tam, zostawiając plamkę sosu z taco. Zaśmiałem się i otarłem serwetką usta, a następnie jej policzek. – Co ja mam z tobą zrobić? Nie mogę cię nigdzie zabrać. Obróciła głowę i uniosła brodę, by na mnie spojrzeć. Nie byłem przygotowany na jej uśmiech. Nasze spojrzenia się spotkały. Wtedy: Tam. Tam. Ale tym razem było inaczej. Bez nerwów, ani obaw. To było, jakby świat dawał mi znać, że żyję i żebym zwrócił uwagę, że ta dziewczyna obok mnie, ta, która mogła mnie złożyć lub złamać, była tu. Ale nie zrobiła żadnej z tych rzeczy. Zamiast tego, uleczyła mnie. Kocham cię powiedziała bezgłośnie. To sprawiło, że moje galopujące serce przyspieszyło, ale na dobry sposób. Otworzyłem usta, żeby się odezwać, ale przerwał nam jej telefon. - Przepraszam – skrzywiła się. – To Ethan, powinnam odebrać – wstała. – Jestem pewna, że powiedziałam mu, że nie będzie mnie w domu – wymamrotała do siebie i wyszła z pokoju. Tata odchrząknął. Skupiłem na nim uwagę. – Wydajesz się szczęśliwy. - Oczywiście, że jestem – powiedziałem, mój tupet powrócił nagle. Zacząłem wyliczać na palcach. – Po pierwsze. Mam swoją dziewczynę – zatrzymałem się. – Po drugie… przerwałem. Nie było żadnej dwójki. Nic innego się tak naprawdę nie liczyło. Wzruszając ramionami, powiedziałem. – Mam swoją dziewczynę. To wszystko. Jego uśmiech się powiększył. – I ona nie tylko cię uszczęśliwia? Czyni cię całym? Potaknąłem. - A Ethan? Nie ma z tym już problemu? – musiał wiedzieć, że to Ethan był tym, który mnie załatwił, ale nigdy nie powiedział ani słowa, nie oskarżył go. Tak już było z tatą; zawsze

robił krok w tył i czekał, aż dokonam wyboru, ale nigdy nie naciskał, zawsze tylko zachęcał. Jak w siódmej klasie, kiedy powiedziałem mu, że chcę być lekarzem, uśmiechnął się, ale powiedział tylko, - Jeśli tego właśnie chcesz, oczywiście będę cię wspierał, ale upewnij się, że robisz to dla siebie – wtedy nie wiedziałem, co miał na myśli, ale teraz rozumiałem. Nie chciał, abym robił to dla niego. Szczerze; w pewnym stopniu tak robiłem. Myślę, że nie robiłem tego dla niego, ale dlatego, że chciałem być takim mężczyzną jak on. Mężczyzną, który poświęciłby życie dla kogoś zupełnie obcego – małego chłopca, który potrzebował pomocy – i ani razu nie oczekiwał za to podziękowań. Więc pozwoliłem tym słowom wypłynąć, zanim mogłem je powstrzymać. – Dziękuję, tato – jego oczy rozszerzyły się w zaskoczeniu. – Dziękuję, że nigdy się ze mną nie poddałeś i zawsze tu byłeś. I za to, że rozumiesz mnie lepiej, niż ktokolwiek inny. Zrobiłeś dla mnie to wszystko i nie potrafię – mój głos się załamał. Przełknąłem ten węzeł w gardle. – Nie potrafię ci za to wystarczająco podziękować. Przyjąłeś mniePodniósł rękę, żeby mi przerwać. - Wystarczy już tego – nie przeoczyłem wilgoci, która wypełniła jego oczy. – Nigdy nie musisz mi za nic dziękować, Logan. Możesz myśleć, że cię ocaliłem, ale dla mnie, było na odwrót. Dałeś mi rodzinę, gdy myślałem, że nigdy nie będę jej miał. Jestem z ciebie bardzo dumny. - Przepraszam – jej głos dobiegł z miejsca obok mnie. – Nie chciałam przeszkadzać – usiadła z powrotem na krześle i odłożyła telefon na stół, po czym położyła dłoń na mojej nodze. - Wszystko w porządku? – zapytałem. - Tak… - wydawała się głęboko zamyślona. Splotłem jej palce z moimi i ścisnąłem je. – Co się dzieje? Odwróciła się do mnie z tym samym odległym wyrazem twarzy. – Dzwonił Ethan – powiedziała. Już to wiedziałem. – Okej? - On, um, znalazł kogoś do mojego pokoju – przygryzła wargę, oczy czekały na reakcję. To było natychmiastowe – głupkowaty uśmiech całkowicie objął mi twarz. Jej uśmiech się poszerzył. – Więc, ciągle chcesz, żebym się do ciebie wprowadziła? - A co to jest niby za pytanie? Wiesz, ze chcę – puszczając rękę, wyciągnąłem telefon i zacząłem robić notatki. – Wiesz, co powinniśmy zrobić? Podzielić dodatkowy pokój na pół i po obu stronach ustawić biurka, tak, żeby każde z nas miało miejsce na swoje rzeczy, ja miałbym swoje po jednej stronie, a ty wszystkie swoje gówna z Hello Kitty po swojej. Powinienem kupić więcej ręczników – spojrzałem na nią szybko. – Wiesz, tych puchatych, które lubisz. Och, i Żelowe Miśki, potrzebujemy wypełnić nimi mieszkanie. Znalazłem w sieci to miejsce, gdzie sprzedają je koloramiPrzerwał mi jej śmiech. – Skarbie, nie ma pośpiechu. Nie przeprowadzam się jutro. Zmrużyłem oczy. – Co? Czemu nie? - Och – jej oczy rozszerzyły się. – Cóż, mogę, jeśli chcesz, ale musimy to dokładnie omówić. Powiedziałeś to, gdy już odpływałeś i nie byłam pewna, czy mówiłeś poważnie, ale i tak powiedziałam Ethanowi-

- Oczywiście, że mówiłem poważnie. O czym tu gadać? To nie tak, że nie jesteśmy ze sobą przez cały czas. Westchnęła. – To coś innego. Musimy porozmawiać o tym, ile mam płacić czynszu i- Nie –wtrącił się tata. Byłem tak przytłoczony jej wieściami, że zupełnie zapomniałem, że tu był. – Opłaciłem mieszkanie na rok i nie dołożysz do tego ani centa. Ani do niczego innego, co będzie ci potrzebne, aby się przeprowadzić. Logan wszystko pokryje. Głos Amandy był cichy. – Nie mogę się na to zgodzić, musicie pozwolić mi zapłacić- Nie – powiedział ostatecznym tonem. – Poza tym, musisz oszczędzać pieniądze dla moich wnuków – wstał, krzesło zaskrzeczało na podłodze. Razem z Amandą gapiliśmy się na siebie, zanim odwróciliśmy się do niego. – To… - wskazał na nas palce,. – Powiedziałem to tylko po to, żeby się z wami podrażnić.

Rozdział 35 Miesiąc później Logan Powiedziała, że chciała ze mną porozmawiać o czymś ważnym i żebym spotkał się z nią na dachu, kiedy skończę z chłopcami w kabinach. Odwróciła się od krawędzi kiedy usłyszała otwierające się drzwi. - Co tam? – zapytałem, witając ją pocałunkiem lub milionowym z nich. - Myślę, że to będzie rodzaj siedzącej rozmowy. Poprowadziłem nas do kanapy i usiedliśmy. Cokolwiek to było, musiało być poważne. – Co się dzieje? Sprawiasz, że jestem zaniepokojony. Jej oczy szybko rzuciły się do moich dłoni. Nie drżały, jeszcze. Westchnąłem i przyciągnąłem ją za koszulkę dotąd, aż nie siedziała obok mnie. – Cokolwiek to jest, po prostu mi powiedz. Chodzi o wprowadzenie się? Nie chciałaś tego? – moja pierś bolała. – Jeśli myślisz, że to za wcześnie to w porządku, wymyślimy coś innego. Po prostu chcę być z tobą, Amanda. Jeśli- Przestań. To nie o to chodzi – wypuściła oddech i zamknęła oczy, jakby nabierała odwagi do mówienia. Byłem teraz bardziej niż zaniepokojony, ale starałem się najlepiej jak mogłem, żeby tego po sobie nie pokazać. – Po prostu nie chcę, żebyś był na mnie wściekły, a wszystko to zaczęło się zanim wróciłeś- Dlaczego miałbym być wściekły? Odwróciła ode mnie wzrok przed odezwaniem się. – Bo chcę się zobaczyć z twoim biologicznym ojcem. I oto nastąpiło – drżenie mojej dłoni. Przekląłem pod nosem. Uklęknęła przede mną i ujęła moje dłonie w swoje, ale nie pocałowała jej. Przestała to robić tygodnie temu. – W porządku, kochanie – zapewniła mnie. Upewniła się, że na nią patrzę gdy wypowiedziała te słowa. – Po prostu się skup – To jest to, do czego próbowała mnie przekonać odkąd tata zmniejszył dawkę Xanaxu. Próbowała sprawić, żebym nad tym zapanował bez pomocy leków. - Po prostu się skup – powiedziała ponownie. Tak więc zamknąłem oczy i zrobiłem to. Powiedziała, żebym zatrzymał wspomnienie – chwilę – w głowie, wyłącznie dla tego celu, gdzie mógłbym o tym pomyśleć i poczuć wszystkie emocje płynące z tej jednej chwili w moim życiu. Wybrałem ją, chociaż o tym nie wiedziała. To była ta chwila gdy po raz pierwszy powiedziała mi, że mnie kocha – i to nie było tylko w moich snach. Jej twarz była tak blisko mojej, przybrała ten szczery, naturalny uśmiech, który tak bardzo kochałem. – Tak bardzo cię kocham, Logan. Pomyślałem, że to było tylko w mojej głowie, ale kiedy otworzyłem oczy, na twarzy miała ten znaczący uśmiech. Może wiedziała, że to o niej myślałem. Lub może tak tylko to powiedziała. Robiliśmy to wiele razy – przypominaliśmy sobie nawzajem o tym jak się

czuliśmy, nie śpieszyliśmy się z rzeczami tak, żebyśmy mogli je zapamiętać. Stały się naszymi chwilami. Częścią naszego życia. Poczułem jej dłoń rozpłaszczoną przy mojej piersi. – Widzisz, już ci lepiej. Zassałem oddech i spróbowałem pozostać spokojny. Pociągnąłem ją w górę, aż siedziała mi na kolanach. – Tak więc chciałaś go na chwilę odwiedzić? - Tak – powiedziała cichutko, spuszczając wzrok na podłogę. Przechyliłem jej podbródek żebym mógł widzieć jej twarz. A potem czekałem. - Po prostu myślę, że to będzie dobre dla zakończenia tego czy coś. Dużo o tym myślałam kiedy cię nie było, a potem wróciłeś i pomyślałam, że może nie byłoby mi to już potrzebne, ale to nadal jest w głębi duszy. Nadal czuję jakby to było coś, co muszę zrobić. Zassałem oddech i wypuściłem go powoli. – Okej… Siedzieliśmy przez chwilę w ciszy gdy myślałem. Nie naciskała, nie prosiła, żebym odezwał się wcześniej niż byłem na to gotowy. Dobrze mnie znała, lepiej niż udawałem. Kontynuowałem. – Jeśli chcesz się z nim zobaczyć, będę cię wspierać. Ale beze mnie. Nie chcę go widzieć lub nawet o nim myśleć. Skinęła powoli. – Rozumiem to. Pocałowałem ją szybko. – Wiesz gdzie on jest? Znowu skinęła. - Kiedy chcesz się z nim zobaczyć? Głośno przełknęła. - Jutro. Moje oczy opadły. – Pojadę.

*** Próbowałam ignorować nieprzyzwoite spojrzenia, które dostawałam od więźniów. Spróbowałam ubrać się najmniej twarzowo jak umiałam, wiedziałam, że Logan się o to martwił, zwłaszcza, że nie wchodził ze mną do budynku. Od razu zadzwonił i rozmawiał z kimś na temat tego, żebym była przez cały czas obserwowana. Wiedziałam, że będę i że będę bezpieczna, ale jeśli wykonanie przez niego tej rozmowy telefonicznej spowodowało, że łatwiej oddychał – to kim do diabła byłam, żeby cokolwiek mówić. Walenie w mojej klatce piersiowej sprawiło, że trudno było mi oddychać. Przyznaję. Byłam przerażona. Nie bałam się, że mnie skrzywdzi – w każdym razie nie fizycznie. To czego się bałam to spojrzenie w oczy tego samego potwora, przed którym Logan starał się ukrywać latami. Nie chciałam tego dla siebie. Nie chciałam musieć się przed nim ukrywać, lub bać się ciemności lub bycia sama. Chciałam pozwolić odejść nienawiści w moim sercu, z którą obnosiłam się z jego powodu. Nie tylko z powodu tego co zrobił, gdy pokazał się tamtej nocy, ale z powodu tego, co zrobił Loganowi w ciągu tych wszystkich wcześniejszych nocy. Zanim w końcu był bezpieczny. Jego oczy były spuszczone, kiedy przed nim usiadłam. Nawet nie kłopotał się podniesieniem głowy. Odchrząknęłam. Nic. – Hej, dupku.

To przykuło jego uwagę. Powoli uniósł podbródek. Twarz pokrywała wysuszona krew i siniaki. Nawet jedna część mnie nie żałowała go. Może czyniło mnie to złą osobą, ale wątpię. - Kim jesteś? – wyrzucił z siebie. Ten dupek nawet nie mógł mnie sobie przypomnieć. Następnie delikatnie zachichotał do siebie. – Tylko mi nie mów, że jestem twoim ojcem. - Nie – zapewniłam go. – Nie musisz się o to martwić. Mój tata – jest dupkiem. A ty – ty jesteś marnotrawstwem cholernego powietrza. Jego oczy się rozszerzyły. – Oh. Masz niewyparzoną gębę. - Pieprz się. Przewrócił oczami i westchnął. Słusznie. Musiałam się uspokoić. Przyszłam tu, żeby z nim porozmawiać, żeby to zakończyć. A nie żeby go wyzywać. - Mam na imię Amanda. - Kurwa – warknął, a następnie skupił wzrok na stoliku przed sobą. - Teraz mnie pamiętasz? – moje imię musiało coś uruchomić. - Co tutaj robisz, mała dziewczynko? Pochyliłam się do przodu i oparłam łokcie na stole. – Mała dziewczynko? – roześmiałam się. Nie zamierzałam wywlekać faktu, że jego córka była w moim wieku. Ta sama, którą przehandlował za narkotyki. Jego szczęka się napięła, ale nadal odmówił spojrzenia na mnie. - Przyszłam tu, bo pomyślałam, że miałeś prawo wiedzieć. Nie dlatego, że na to zasługiwałeś, ale dlatego, że nie zasługujesz – przerwałam, próbując znaleźć miejsce, by zacząć. – Logan – jest cudownym człowiekiem. Właściwie najlepszym. Jego oczy nieco się uniosły. - Wiesz, że jest naprawdę mądry? Studiuje, żeby zostać lekarzem, tak jak jego tata. Podniósł podbródek, słuchając uważniej. - Jest szczery. Troszczy się o wszystkich i wszystko, a siebie zawsze stawia na ostatnim miejscu – odegnałam emocje. – Wszystko czuje tutaj – wskazałam na swoja klatkę piersiową. – W swoim sercu. I kocha. Kocha gwałtownie, z pasją i uczuciem, to cały Logan. Każdą częścią siebie. Daje ci każdy jeden kawałeczek – odgoniłam łzy gdy walczyłam, żeby mówić. – A ty przyjmujesz te wszystkie kawałeczki i je pielęgnujesz, ponieważ Logan – na to zasługuje – zaśmiałam się do siebie. – Jest taki zabawny. Jest pewny siebie, wulgarny, ale jest tak cholernie zabawny. Zawsze podejmuje wysiłek, żeby mnie rozśmieszyć. Cały czas. Obserwuje mnie, z tą intensywnością, która kosztuje mnie krok w tył. Nie ma pojęcia, że ja to zauważam, bo jest tak bardzo zajęty dawaniem mi wszystkiego – teraz je wypuściłam, wszystkie emocje, które w sobie dusiłam i płakałam. Płakałam z powodu osoby, którą kochałam. Mojej osoby. – Zawsze myśli. Jego umysł zawsze pracuje. Wiesz co, on myśli o rzeczach, którymi ludzie w naszym wieku nigdy się nie martwią. Chce wyleczyć głód, walczyć o pokój na świecie, zaprzestać niewolnictwa – chce to wszystko zrobić. Chce zmienić świat. I wiesz co? Pewnego dnia to zrobi – pochyliłam się bliżej i zniżyłam głos. – Ale to nigdy nie będzie z twojego powodu.

Jego dłonie zwinęły się w pięści na stole i uciekł mu niski jęk. Jego usta uformowały się w szyderczy uśmiech, ale pozostał cicho. - Nie ważne co mu zrobiłeś, nie mógłbyś pociągnąć go w dół. Próbowałeś – roześmiałam się gorzko. – Tak, próbowałeś kurwa. Ale nie mogłeś tego zrobić. Ponieważ Logan – jest lepszy niż ty. Zawsze był od ciebie lepszy. A ty to wszystko przegapiłeś. Przegapiłeś obserwowanie jak ten radosny, cudowny chłopiec zmienia się w najlepszego możliwie mężczyznę. Zrobił to wszystko bez ciebie. Mógł zagrać tą kartą ‘jaki jestem biedny, byłem maltretowany’. Ale nigdy tego nie zrobił. Nawet raz. Zostawił cię tam gdzie dokładnie należysz, w przeszłości – gdzie ludzie zostawiają wszystkie swoje żale, błędy i pomyłki. Bo tym właśnie jesteś. Pomyłką. Zasługujesz, żeby to wiedzieć. Za pięć, dziesięć, piętnaście lat od tego dnia, gdy usłyszysz, że twój własny syn, ten którego maltretowałeś każdego dnia jego życia, zrobi coś wspaniałego, powinieneś wiedzieć, że uczynił to bez ciebie. Wszystko co osiągnął, każdy swój sukces, chcę żebyś przyjął za osobiste pieprz się od niego. I ode mnie też. Wstałam gotowa do wyjścia, ale jego dłoń złapała mnie za nadgarstek. Spojrzałam w dół i spanikowałam na sekundę, zanim przypomniałam sobie gdzie byłam. Strażnicy postąpili już dwa kroki do przodu – gotowi do skoku. - Amanda – wychrypiał. Wzdrygnęłam się. Moje imię opuszczające jego usta, sprawiło, że moje wnętrze zamarło. Przeniosłam wzrok od nadgarstka do jego oczu. Próbowałam ukryć sapnięcie, ale nie byłam wystarczająco szybka. Oczy potwora, których tak bardzo się bałam pasowały do tych, które tak bardzo kochałam. Tylko, że nie były tak pełne życia jak u Logana. Wydawały się wygasłe. Przeterminowane. Zużyte. Przekręcił mój nadgarstek, tak że mógł widzieć inicjały Logana w pełnej krasie. – Kochasz go, czyż nie? Skinęłam. – Jest moją osobą. Wyciągnął starą, zniszczoną kopertę z przedniej kieszeni. – Jones! – zawołał do strażnika za sobą. Strażnik postąpił kilka kroków, by zamknąć przestrzeń między nami. Biorąc list z jego wyciągniętej ręki, otworzył go, przebiegł po nim wzrokiem i wręczył mi go. Wydawało się jakby była to kula ognia w moich dłoniach. Czekałam dotąd aż byłam w hallu, przed przeczytaniem go.

*** Trzydzieści cztery tygodnie po Amandzie Jak złe to jest, że nie wiem jak się z tobą przywitać? Drogi tato? Drogi Dupku? A może Droga osobo maltretująca dzieci? Jak cię nazywam? Dawcą Spermy? Potworem? Drogi Potworze, Pamiętasz czasy gdy miałem sześć lat i powiedziałeś, że przestaniesz mnie bić przez tydzień, gdy nie odezwę się przez dwie godziny? Nie odezwałem się przez cały dzień, ale

następnego poranka zostałem obudzony pięścią w brzuch. Prawdopodobnie tego nie pamiętasz. Byłeś tak narąbany, naćpany, pojebany na wszystkie inne sposoby. Śniłem o tym zeszłej nocy. Obudziłem się zlany potem. Tym razem się nie zsiusiałem. Powiedziałbym, że byłbyś ze mnie dumny. Ale tak szczerze, mam kurwa gdzieś co o mnie pomyślałeś. Sprawa ma się tak. Obudziłem się dzisiaj z nową perspektywą na życie. Oto ona: pieprz się. Nie zamierzam już dłużej przeżyć kolejnego dnia czekając aż ciemność zniknie lub cienie odejdą. Ty i moja matka – jesteście potworami, które ukrywają się w tamtych miejscach. W cieniach i ciemności mojego życia, moich myślach i snach. Przez tak długi czas bałem się zamknąć oczy. Ale już nigdy więcej. Prawie pozwoliłem ci wygrać. Wróciłeś i obróciłeś moje sny w koszmary. Odszedłem od jedynej osoby na całym świecie, która pozwoliła mi znowu kochać – a stało się to przez ciebie. Ponieważ utwierdziłeś mój mózg w przekonaniu, że nie byłem wart i nie zasługiwałem na posiadanie tego rodzaju szczęścia, które podarowała mi Amanda. Tak więc, pieprz się. Ponieważ nie masz racji. Całe życie ciężko pracowałem, żeby zostawić cię w przeszłości, nie pozwolić ci sprawować nade mną kontroli. I w jedną noc wróciłeś i to zniszczyłeś. Zniszczyłeś mnie i straciłem ją. Pozwolenie ci tego kontrolować, pozwolenie ci na posiadanie tej części mnie, było największym błędem mojego pieprzonego życia. Ponieważ zrezygnowałem z niej – i zrezygnowałem z nas. Ale wracam i kiedy to zrobię, zamierzam o nią walczyć. Może mi to zająć dni, tygodnie, miesiące, lata. To nie ma kurwa znaczenia. Bo nie tylko będę walczył o nią. Będę także walczył z tobą. I jeśli kiedykolwiek ją odzyskam, będzie to moje największe życiowe osiągnięcie. I największe pieprz się, jakie mogłem ci podarować. Ponieważ nie wygrasz. Nie pozwolę ci na to.

Epilog 27 wrzesień Logan Oczy Ethana były szeroko otwarte, gdy przyswajał moje słowa. – Jak do diabła zdołałeś wynająć całe to miejsce? Otwierając bramę do ośrodka golfowego, odwróciłem się do niego. – Powiedzmy, że musiałem uprawiać dużo seksu z różnymi ludźmi, z których większość wolałbym zapomnieć. Bekhend Amandy w brzuch spowodował, że zatrzymałem się gwałtownie. – Jesteś dupkiem – oświadczyła. Otworzyłem bramę i zaczekałem aż wejdą. – Nie bądź wściekła, kochanie. Cały czas myślałem o tobie. Zaprowadziłem nas do miejsca, gdzie znajdowały się wszystkie wyłączniki i zacząłem je włączać, tak jak pokazał mi właściciel. Prawda jest taka, że przyszedłem tu i zapytałem, czy jest to możliwe. Powiedział, że jeśli pokryję dwukrotnie całkowity utarg wtorkowej nocy, wynajęcie będzie możliwe, ale tylko wtedy gdy będziemy mieć profesjonalną ekipę sprzątającą, która przyjdzie następnego dnia przed otwarciem. Przypatrywał mi się dziwnie i wiedziałem, że mnie rozpoznał, bo postąpił krok do tyłu. – Tak właściwie - powiedział. – Nie ma szans, żeby dało się to pokryć – spuściłem ramiona i czekałem, aż będzie kontynuował. – Przyjaźnisz się z Jake’m Andrews, prawda? – to nie było pytanie. – Jeśli moglibyśmy dostać go na dzień i mógłby podpisać kilka autografów, zrobić sobie kilka zdjęć, a może nawet ofiarować podpisaną koszulkę lub piłkę do baseballa – to wtedy pozwolę ci to wynająć za darmo – uśmiechnąłem się ironicznie. – Jasne, koleś. Nie ma problemu. Dotąd aż nie powiedziałem o tym Jake’owi. Ethan podszedł do mnie i szturchnął mnie w bok. – Poważnie, koleś. To najlepszy prezent urodzinowy kiedykolwiek. Nie mogę uwierzyć, że zrobiłeś to wszystko. Wzruszyłem ramionami, obserwując jak Amanda rozmawia z Lexi, Tristanem i Jamesem, byłym Micky i ich nowym współlokatorem. Tristan uderzał ją w ramiona, odliczając każde z nich. Roześmiała się, próbując go powstrzymać. – Mam wiele rzeczy do wynagrodzenia – powiedziałem mu. - No nie wiem – zaczął Ethan. – Mam na myśli, spójrz na nią – już to robiłem. – Sądzę, że już to zrobiłeś. Wróciłeś. Oboje jesteście wyleczeni. Oboje ruszacie do przodu. Co jeszcze możesz zrobić? Powolny uśmiech rozpostarł się na mojej twarzy. – Podarować jej cały, cholerny wszechświat.

***

Godzinę później ośrodek był zatłoczony. Alkohol był dostarczony a garstka chłopaków próbowała swoich sił w mini golfie. Jake był wkurzony gdy mu powiedziałem, że w zasadzie przehandlowałem jego czas za to miejsce. Nienawidził robić czegoś co, stawiało go w centrum zainteresowania. Wziąłem go na litość, mówiąc, że chciałem tylko podarować Amandzie i Ethanowi dobrą zabawę, zasługiwali na to po piekle, które im zafundowałem. Zadziałało. Zmienił ton i powiedział, że będzie bardziej niż szczęśliwy, mogąc to zrobić. - Rozmawiałeś z Megan odkąd wróciłeś? – zapytała Micky ponad muzyką. Pochyliłem się do przodu na stole, tak żeby mogła mnie wyraźnie słyszeć. – Jeszcze nie, a ty? Skinęła. – Dobrze sobie radzi, Logan. Ten nowy ośrodek do którego została przeniesiona, bardzo jej pomógł – uśmiechnęła się z dumą. – Nie zażywa narkotyków i zaczęła porządkować swoje życie – następnie jej rysy wyrównały się. – Wiele by dla niej znaczyło gdybyś do niej zadzwonił czy coś. Po prostu daj jej znać, że jesteś bezpieczny i nie obwiniasz jej za to, co się stało. Nosi w sobie tyle winy- Co? – przerwałem. - Taa – powiedziała nieśmiało. – Myśli, że to co wydarzyło się tamtej nocy i twój wyjazd to jej wina. Zadzwoniła nawet do Amandy, żeby ją przeprosić. Rozglądnąłem się za Amandą, która śmiała się z Ethana, który przegapił dołek o parę cali. – Zadzwonię do niej – obiecałem. – Nie chcę, żeby myślała o tym gównie. Chciałem tylko uczynić rzeczy właściwymi, wiesz? – zwróciłem się twarzą do niej. Skinęła, rozumiejąc co miałem na myśli. Chciałem tylko Amandy.

Amanda Logan i ja opuściliśmy imprezę zaraz po Lucy i Camie. Musieli być wcześnie na nogach, żeby pojechać do domu. Jutro była rocznica śmierci mamy Lucy i tak jak każdego roku, pojechali ją odwiedzić z resztą rodziny. - Przyrzekasz, że nic nie widzisz? – zapytał. Mocniej ścisnęłam jego ramię i postąpiłam ostatni krok na dach. – Przyrzekasz, że to nie jest ostatni raz, gdy zawiązałeś mi oczy? - Jasna cholera, kochanie, właśnie kutas drgnął mi w spodniach. - Serio? - Tak. - Pozwól mi dotknąć. Ciepło jego oddechu pochodzące od chichotu uderzyło mnie w policzek. – Okej – ogłosił. – Jesteś gotowa? - Tak – zamrugałam parę razy, przystosowując oczy do małej ilości światła nocnego, które się sączyło gdy została mi zdjęta opaska. Byliśmy na dachu mieszkania, tak jak podejrzewałam, ale nie było w tym nic nowego. – Yyy, ja nie-

Przerwał mi jego śmiech. – Po prostu tu poczekaj – przesunął się szybko do gniazdka obok drzwi. – Gotowa? – krzyknął. Skinęłam. Następnie całe miejsce od góry oświetliło się. Moje oczy rzuciły się do tysięcy światełek choinkowych, które wisiały pond nami. Na środku znajdowała się masa papierowych lampionów rożnego rozmiaru i koloru. Ale to nie to zmusiło mnie do sapnięcia, ale kilkanaście małych szklanych flakoników, które były w nie wplecione. - Widzisz? – stanął obok mnie i podążył za moim spojrzeniem. – Teraz poczekamy tylko na deszcz i możemy zacząć zbierać nowe wspomnienia. Powoli się do niego odwróciłam. Jego oczy nadal były skupione ponad nami. Ale nie widział tego, co ja widziałam. To co zobaczyłam to moja przyszłość, moje życie i mój świat. – Logan, to jest wspaniałe. Jego uśmiech był natychmiastowy. Ten beztroski, eksponujący głębokie dołeczki, pełny uśmiech, który tak bardzo kochałam. Ujął moją dłoń. – Chodź – zaprowadził mnie do koca rozstawionego poniżej oświetlonego centrum. Podążyłam za nim. Gdy usiedliśmy, powiedział. – Cześć – żuł kącik swoich ust, bawiąc się nitką z koca. - Cześć – odpowiedziałam. Siedzieliśmy ze skrzyżowanymi nogami, twarzą do siebie. Nasze szerokie uśmiechy pasowały do siebie. – Wszystkiego najlepszego. - Dziękuję. - Mam coś dla ciebie. - Nie. Już i tak wiele zrobiłeś. Wydałeś za dużo pieniędzy. Przewrócił oczami. – Nic mnie to nie kosztowało. - Jesteś pewien? - Tak, kochanie – wymruczał. – Jestem pewien. Ożywiłam się. – Zatem okej. Dawaj! – wyrzuciłam rękę do przodu, dłonią do góry. Westchnął. – To nie jest- wziął głęboki oddech i wypuścił go, mówiąc. – To nie to co myślisz, i nie chcę, żebyś się podekscytowała, lub wściekła, lub rozczarowała bo pewnie tak zrobisz, i to nie- Logan. Przestań! - Okej. Sugestywnie przysunęłam rękę bliżej. A potem czekałam. I czekałam. Wydawało się jakby minęła wieczność. W chwili gdy metal uderzył w moją dłoń i światła ponad nami oświetliły diament – przekręciłam rękę i upuściłam to. Wpatrywałam się w niego, oczy wypadały mi z głowy. Jego wyraz twarzy pasował do mojego. Rzuciłam okiem na pierścionek, znajdujący się teraz na kocu. Bum. Bum.

Odwróciłam wzrok. - Mówiłem ci, że to nie to co myślisz. - Nie – było wszystkim co mogłam powiedzieć. Mój umysł pędził. Dłonie się pociły. - Amanda – próbował przykuć moją uwagę. Zaczęłam wstawać, ale jego ciężkie dłonie na nogach powstrzymały mnie przed dalszym ruchem. - Co jest z tobą nie tak? – zaczął chichotać. Nie wiedziałam, co go tak śmieszyło. - Dajesz mi pierścionek zaręczynowy, Logan. To nie jest śmieszne. Przestał się śmiać. Jego ton był poważny gdy powiedział. – To jest pierścionek zaręczynowy, ale nie jest dla ciebie. Mam na myśli to, że to nie twój pierścionek zaręczynowy. Moja twarz musiała wyrażać zdezorientowanie w jakie mnie wprawił, ponieważ spuścił głowę i wypuścił westchnięcie ze wszystkich możliwych westchnięć. Kiedy w końcu ją uniósł, jego oczy były skupione i zdeterminowane. Podnosząc pierścionek pomiędzy nami, poprosił mnie o podejście bliżej. Więc tak zrobiłam. - Bliżej – powiedział ponownie. Przesunęłam się. – Bliżej – siedziałam w poprzek jego kolan, aż nie był usatysfakcjonowany. – Nie proszę cię o wyjście za mnie – zaczął. Moje ramiona zrelaksowały się. Nie byłam jeszcze na to gotowa. – Nie mówię, że tego nie zrobię. To nie nasz czas – jeszcze – uśmiechnęłam się, zadowolona, że mieliśmy co do tego takie samo zdanie. Kontynuował. – Pamiętasz jak opowiadałem ci o Tinie mojego taty? - Jego licealnej ukochanej? Tej która… - zamilkłam. Odwrócił na sekundę wzrok. – Tak, to należy do niej. Mój oddech uwiązł. - Mój tata… - przytrzymał moją dłoń w pionie i umieścił na niej pierścionek. Podniosłam go i zaczęłam dokładnie oglądać. Był piękny. Bardziej niż piękny. Białe złoto z jednym kamieniem, ale był on ogromny, trzykrotnie przewyższał szerokość obrączki. Jego słowa dostały się do moich myśli, ale skupiłam wzrok na pierścionku. – Dał mi go gdy miałem szesnaście lat. Powiedział, że stanę się mężczyzną – zaśmiał się beztrosko do siebie. – Powiedział, że te chwile, które tworzę i zachowuję – są warte zapamiętania tylko wtedy jeśli mam je z kim dzielić. Powiedział, że kiedy znajdę kogoś – kogoś z kim zapragnę dzielić wszystkie swoje przyszłe chwile – i wtedy mam mu go dać. Powiedział również, że ma nadzieję iż za każdym razem gdy ta osoba na niego spojrzy, będzie wiedzieć. Będzie wiedzieć, że chciałem dzielić z nią swoje życie. - Właśnie tego pragnę. Chcę, żebyś tą osobą była ty, Amando. I jeśli z jakiegoś powodu przydarzy się nam jakieś gówno – znowu – i sprawy nie potoczą się po naszej myśli, musisz to wiedzieć. Potrzebuję, żebyś była w stanie na niego spojrzeć przez resztę swojego życia i wiedziała, że tym dla mnie jesteś. Ponieważ cię kocham. Zawsze cię kochałem. I zawsze będę cię kochał. I mam nadzieję, że to właśnie poczujesz gdy pomyślisz o tej chwili. Że jesteś kochana. Spadła mi łza zanim uświadomiłam sobie, że płakałam. Podnosząc głowę, próbowałam wyrównać oddech. Otworzyłam usta, ale nie istniały żadne słowa. Sięgnął

dookoła mnie i delikatnie przeciągnął mi łańcuszek przez głowę. Po rozpięciu go, wsunął na niego pierścionek i umocował go znowu wokół mojej szyi. Podniosłam go, żeby zobaczyć zarówno pierścionek i flakonik. Owinęłam wokół nich palce, ściskając mocno. – Ten łańcuszek posiada wszystkie moje sny – powiedziałam mu. - Tak? – uśmiechnął się delikatnie. – Ty posiadasz wszystkie moje. Usadowiliśmy się na kocu, leżałam z głową na jego barku i ramieniu wokół mnie. Wpatrywaliśmy się intensywnie w światełka nad nami, słuchając melodii gdy wiał wiatr i światełka pobrzękiwały o flakoniki. Dopiero wtedy obejrzałam dzieło sztuki, które stworzył. Lampiony były ustawione w środku, migające światełka tworzyły wokół nich koło. – Wiesz co mi to przypomina, Logan? - Co masz na myśli? – zapytał. Ale to nie było pytanie. Już znał moją odpowiedź. - To przypomina mi wszechświat.

Cameron Nie czułem się tak od czasu, gdy podszedłem do niej w pralni na stypie jej mamy. Spocone dłonie, krew pompująca w uszach. Przynajmniej znajdowali się daleko stąd i nie mogli mnie zobaczyć w tym żałosnym stanie. Jestem pewien, że jej bracia nabijaliby się ze mnie. Byłem tak cholernie zdenerwowany, że oko zaczęło mi drgać. Drgawka, taki przydomek nadaliby mi chłopcy na rok. Zacisnąłem mocno oczy, próbując to powstrzymać. Przyciskając palce do piersi, zamknąłem oczy i zacząłem liczyć w głowie. Nie wydawało się, że będzie lepiej. Następnie poczułem lekki dotyk dłoni na nodze i oplatające się wokół mnie palce. Otworzyłem oko i spojrzałem w dół na Lachlana. Uśmiechał się do mnie promiennie, tymi krzywymi ząbkami ukazanymi w pełnej krasie. Właśnie zaczęły mu wychodzić stałe zęby. – Tatuś mówi, że już czas – wyszeptał. Ten dzieciak był uroczy. Ale już dłużej taki nie będzie. Jego starsi bracia zaczęli go już namawiać do robienia jakiegoś głupiego gówna, ale praktycznie obserwowałem jak wyrasta z małego dziecka na chłopca, i wkrótce stanie się nastolatkiem. Założę się, że będzie taki jak Mały Logan. Ten dzieciak to rozrabiaka. To imię mu pasuje. Podeszliśmy ramię w ramię do nagrobka jego mamy. Chciałem dać im wszystkim czas na oddanie jej szacunku jako rodzina. Czekała na przedzie ich, z tym samym smutnym uśmiechem, do którego się przyzwyczaiłem przez ostatnie sześć lat. Sześć lat. Jasna cholera. - Będzie dobrze – wyszeptał Lachlan. Następnie odszedł, biegnąc w kierunku ojca. Znowu się zaczęło. Nerwy. Spocone dłonie. Pędzące serce. Cholerne drganie oka. Stanąłem przed nią, bolały mnie żebra od walenia o nie serca. Było tak jakby mogło złamać kości i przeciąć skórę i w każdej sekundzie się rozedrzeć. Umieściłem dłoń w kieszeni i poszukałem tego, czego potrzebowałem.

- Wszystko w porządku, Cam? – jej głos ociekał troską. – Wyglądasz blado. Wpatrywałem się w jej ojca. Skinął tylko i spróbował się uśmiechnąć. Nie udało mu się, ale zrozumiałem. Nie mogłem sobie nawet wyobrazić jakie uczucia musiało to u niego wywoływać. Może czuł jakby miał stracić jedyną kobietę, która pozostała w jego życiu, ale znał mnie lepiej. Wiedział, że nigdy jej nie zabiorę. Zmierzyłem wzrokiem wszystkich braci, jeden po drugim, niemal prosząc o ich pozwolenie. Żaden z nich nie wyraził sprzeciwu. Skończyłem na Lachlanie, a jego uśmiech się nie zmienił. Pokiwał głową z tak dużym entuzjazmem jaki jego siedmioletnie ciało mogło wykrzesać. Następnie poświęciłem całą swoją uwagę kobiecie przede mną. Lucy. Musiała śledzić mój wzrok. Powoli odwróciła głowę od stojących za nią braci w moim kierunku. Zwęziła oczy i zapytała. – Co się dzieje? – jej spojrzenie przeszukiwało mnie od stóp do głów i znowu z powrotem. Ale nie dotarła nim do samej góry – jej oczy skupiły się na tym, co trzymałem. Rozszerzyły się. W zwolnionym tempie, jej ręka powędrowała do góry, żeby zakryć usta. Zassałem oddech. I wypuściłem go ze świstem. I wtedy to się stało. Upadłem na jedno kolano. - Lucy…